 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Uygar barbar: Sarsak surat, makineleşmiş fosil!
Yusuf Kaplan
18/01/2013 Cuma
Avrupa"da, yalnızca "sosyalist"lerin "insan" olduğunu düşünür/d/üm. Sosyalistlerin dışındakilerin, insanlıktan pek fazla nasipleri olmadığını.
Uzunca bir süre Frengistan"da yaşanmış bir tecrübenin gözlemleri, söylediklerim. Sosyalistler, insandır; çünkü hayatın tam kalbinde yaşar sosyalistler: Bütün acıları, sorunları, çelişkileri ve açmazlarıyla hayatı iliklerine kadar ve duyarak onlar yaşarlar.
O yüzden başka kültürlere, dinlere mensup kişilerle sadece sosyalistler ilişki ve iletişim kurarlar, kurabilirler.
AŞIRI ÖZGÜVEN, NİCELİĞİN HÂKİMİYETİ VE "BÖCEK"
Sosyalistlerin dışındaki toplum kesimlerinin -genellikle- diğer kültürlerin insanlarını, insan olarak görebilmeleri bile zordur: Zordur; çünkü onlar, hayatı bütün acılarıyla ve açmazlarıyla yaşamazlar; sadece kendi hayatlarını yaşarlar. Kendi dünyaları dışında başka bir dünya da, başka bir insan da yoktur onların gözünde!
Yalnızca bazı kilise çevrelerinde, başka kültürlerin insanlarına karşı bir ilgi vardır ama bu ilginin merkezinde yine hep kendileri vardır.
Batılılar, başka kültürlerin insanlarına -genelde- "böcek" muamelesi yaparlar. (Yüzlerce yıllık sömürgecilik ve emperyalizm barbarlığı, boşuna yaşanmadı, öyle değil mi?)
Bunun nedeni, Batılılardaki içi boş aşırı özgüven duygusudur: Bu aşırı özgüven duygusunu tetikleyen şeyse, Batı uygarlığının teknolojik "üstün"lüğü illüzyonudur!
Tabii, teknolojinin insan hayatına ne anlam kattığı sorusu, sıradan Batılı kitlelerin sorabilecekleri bir soru değil. Teknolojinin ve bütün dünyayı ayartan ürünlerinin, mekanik oyuncaklarının, "niceliğin egemenliği"yle sonuçlandığını göremezler bu yığınlar.
O yüzden, Batılıların dünya üzerinde kurdukları hâkimiyetin, gücü ve güç üreten teknolojik araçları ve silahları kontrol etmelerinin bir sonucu olduğunu ise görmek istemezler.
TÜRKYE"NİN SEMİRMİŞ, KAPŞTALİST RUHLU "SOSYALİST"LERİ!
Türkiye"de ise, sosyalist filan yok, elbette. Burjuvazisi sözümona sosyalistlerden oluşan bir ülkede sosyalist olur mu? Bu nedenle, İdris Küçükömer de, Cemil Meriç de, Türkiye"de "sol" olmadığını, dahası, Türkiye"deki sol"un, Batı"daki "sağ"ın bütün özelliklerini taşıdığını söylerken, elbette ki haklıdır.
Türkiye"nin sosyalistleri, Türkiye"nin en iyi ve en semirmiş kapitalistleridir! Bu nedenle medya sektörünün, reklam sektörünün, sinema, müzik, tiyatro sektörünün, pespayeliğin ve sığlığın kaynağı televizyon dizisi sektörünün "ağa babaları", kaşarlanmış, semirmiş, yeri geldiğinde liberalleşen, yeri geldiğinde melankolik olarak da olsa sosyalist olduğunu hatırlayan sol kökenli kişileridir.
O yüzden Türkiye"nin "bukalemun ruhlu" sosyalistlerinden hiçbir zaman ümitlenemedim. İnsanın onurunu ayaklar altına alan kapitalist şebekelerin şebekliğini yapmaktan ve bir şekilde eline geçirdiği imkânlarla toplumun kültürel dinamiklerini dinamitlemekten başka bir "beceri"sine tanık olmadığımız bu kapitalist konformist ve opotünistlerden kim, nasıl ümitlenebilir ki?
Tabii Türkiye"de Anadolu"nun bağrından çıkan, bu toprakların çocuğu temiz, dürüst sosyalistler olduğunu da biliyorum. Söylediklerimin onlarla bir ilgisi yok elbette.
UYGAR BARBAR"LIK BÖYLE BİR ŞEY İŞTE!
Aslında tartışmayı getirmek istediğim nokta, "sosyalist" (!) Fransa"nın önceden sömürgesi bazı Afrika ülkelerini işgal etmeye başlaması, bir anda suratsızlaşması, sarsak ve sarkastik bir şekilde bu ülkelerde, kelimenin tam anlamıyla gelişmiş silahlarıyla terör havası estirmesi.
Dünyaya "eşitlik, özgürlük ve kardeşlik" armağan ettiklerini sanan Fransız Devrimi"nin çocukları bunlar! Afrika"nın kimsesiz çocuklarına karşı acımasızca kullandıkları gelişmiş mekanik silahlarla, aslında nasıl da mekanikleşmiş, suratsız ve sarsak fosilleri andırıyorlar, öyle değil mi?
Yaşadığımız şey, tam da Batı uygarlığının -bir kez daha- barbarlaşmasından başka bir şey değil.
Bu gerçeği, Max Weber, "demir kafes" metaforuyla özetlediği, insanlığı "anlam krizi" ve "özgürlük kaybı" gibi iki varoluşsal krizin eşiğine sürüklediğini ve "sarsıcı bir özgüvenle allayıp pullayarak mekanikleşmiş bir fosilleşme"yle sonuçlanmak üzere olduğunu hatırlattığı modern Batı uygarlığının nasıl barbarlaştığını tek bir cümleyle şöyle anlatır:
"Ruhsuz uzmanlar, kalpsiz duygular ve duygu sömürücüleri, sonuçta içine sürüklendikleri hiçleşmeyle, kendilerinin, daha önce hiçbir zaman başarılamayan bir uygarlık düzeyine ulaşmayı başardıkları hayaliyle yaşıyorlar."
Evet, Batı"da, "sosyalistler"den az da olsa ümitliydim. Ama Paris"in göbeğinde işlenen karmaşık, tuhaf cinayetin ardından Afrika"da girişilen işgal hareketi, sosyalistlerden de bir "halt" olmayacağını gösterdi!
Oysa kapitalizmin büyük krizlerinden birini yaşadığı bir zaman diliminde, Batı"da, en azından sosyalistler, yeniden toparlanabilirler belki, diye bir ümidim vardı!
Toparlansalar ne olacak ki? Yine sömürgeci ruhları kabaracak, yine yoksul, güçsüz ve fakir ülkeleri barbarca topa tutacaklar! Sonra da dünyaya uygarlık satacaklar!
Yok öyle yağma! Yemezler artık!
Bugün O"nun için ne yaptın?"
Yusuf Kaplan
20/01/2013 Pazar
Bugün sütunu genç bir kardeşime terkediyorum. Tuğrul Kafkas müstearıyla yazan parlak bir dostuma. Okuduğunuzda sizin de seveceğinizi umuyorum…
***
Arkadaşımın telefonu var. İkibin tl"ye almıştı. Birlikte, bir ekmek bir battaniye "yardımı"na katkıda bulunduk. 100 tl. Ev almayı da planlıyorum. 200 bin tl filan. Utanmalıyım sanırım kendimden. Bir fotoğrafı hatırladım şimdi. Şam"da donan bir çocuk fotoğrafı.
Nasıl diyordunuz siz? Bağlam. Evet, bağlamından kopartmak. Bağlamımdan kopmuş olabilirim. Bir bağlaç arıyorum aslında. Ortadoğu"ya. Kimin doğusu burası bu arada. Her an infilak edebilir dünya farkındayım. Ortadoğu 300 yıldır infilak içinde fakat dünyaya hiçbir şey olmuyor. Tuhaf.
"Tuhaf zamanlarda yaşayasın" diye bedduası varmış Çinlilerin. Kemal Sayar"ın bir kitabında okumuştum bunu. Gözleri çekik bu adamlar, kendi kapitalizmlerini ürettiler, Sudan"da, Yemen"de, Mongolya"da insan terine kan karıştırıp yüksek fiyata Amerika"ya satıyorlar.
Green Zone filmini izledim, çok kirliydi, kirlendim. Yeşil Bölge var Bağdat"ta. Türkiye"nin de büyük kısmı yeşil bölgeyi, andırıyor. Vahşet var, trajik bir katliam trafiği var her yerde. Ve her şey yolunda. Korkunç bu. Zamana ayarlı vicdan istatistikleri bir yükseliyor, bir alçalıyor.
Postmodern duyarlıklar, bizi postmodern şehvetlerle tanıştırdı. O nasıl bir şey ki? Şöyle mesela. Kafede bu kadar rahat kahkaha atamamalıyız arkadaş. Ağıt, trajedi, kahır, katolikan kültürü, ontolojik olarak sorunludur biliyorum, müslümanca da değil tamam da, yahu, gerçekten biraz suhulet, en azından, nasıl derler: Vakar.
Şimdi. Bak. Ben böyle sokağa, hayata, şuraya buraya sataşmıyorum. Kendimden rahatsızım.
Kendinden başka her şeye "bulaşmak", bugünün kalem ehlinin birincil insafsızlığı evet. Lakin, buradan başlıyor her şey. "Stratejik derinliğimiz"in kaynağı kalp değil midir? Misak-ı milli sınırları kalplerin sınırını nasıl olur da bu denli küçültür? Kendi egosunun coğrafyasının kralı bizler, Mekke"ye kaç umre yaparsak yapalım, bu putları yıkacak İbrahim"in ancak twitter "takipçisi" oluruz herhal.
***
Ölüm var malum. Hani, Efendimiz Hz. Muhammed Mustafa"nın "ağızların tadını bozan ölümü sık sık anınız" buyurduğu ölüm. Hiç kimseyi ihmal etmeyen, herkesin en az bir kez mutlaka misafiri olan ölüm. Yakın zamanda bir ölümlüyü daha aldı "aramız"dan. Mehmet Ali Birand. Allah rahmet sahibidir. Allah"ı, aşk kelimesi ile ananlar, iyi "piyasa" yapıyorlar farkındayım. Onunçün, Allah, aşktan ne anlarsak anlayalım ve "aşk" ne olursa olsun, varlığın ruhunun kaynağıdır. Öyle ise, varlık ruhunun kaynağı olanın adını, aşk saplantısı ile gölgelememek gerek. Kelime dolanıyor kelimelere evet. Çıkıyorum burdan. Şu. Birand evet. Artık bedenen yok. Herkes çok yazdı, çok konuştu, yazacak, konuşacak. Hepsi doğrudur. Tamamdır. Ben şuradayımdır. (Dokuya uymayacak gibi de bak sayın editörüm). Birand, paltosundan o kadar adam çıkarmıştır. Nasıl diyorsunuz. "Gasteci." Televizyoncu.
Mesele şu, "bizim mahalle"nin Birand ile yaşıt olan "tipleri"; Allah rızası için, bi sorun kendinize. Yahu bu bendeki nefisle, bu egoyla, bu kompleksle, bu "İslamcı çocuklardan bi halt olmazcılık"la, yıllarca, patronlarınıza bile çalışmadınız. Hiç mi insaf olmaz bir insanda. BİR İNSAN NASIL HAYATI BOYUNCA SADECE KENDİNE ÇALIŞIR? Bak, adam ardında kimler bıraktı. İslamcılık, size rağmen, hâlâ var. Benim rahmetli "babaannemgilerin" duasıyla.
Gazetelerden kan sızıyor. Twitter"den ego. Sünnet namazlarını terkettik. Camide tesbih çeken dedeleri, ancak biz Fatih"teki kafeden, uzaktan görüyoruz artık. Fransa, Mali"yi işgal etti.
Yunanistan"daki kriz, AB standartlarına uyuyor. Özbekistan"da Kerimov"ın kızı Gülnara, hala her şeyin sahibi ülkede. Diyarbakır"da bir sükunet var, bakılan yere göre değişiyor anlamı. Pakistan"da, "bildiğimiz Anayasa Mahkemesi", Başbakan"ı tutukladı. Almanya"daki Türk cinayetlerinin davası sürüyor Alman mahkemelerinde. Obama"nın ekibinde bir değişiklik bekleniyormuş. Mostar"da geçenlerde patlama olmuştu. Defterim hep harita metod.
Günlerden Pazar. Güneş sığınacak yer arıyor. Allah"ın evinde yüzyıllardır kiracıyız. Hayat ne kadar pahalandı, kira hâlâ aynı.
Ah! Ev sahibini bir görebilsem!Üniversitenin bir ruhu var mı?
Yusuf Kaplan
21/01/2013 Pazartesi
Özgünlüklerini koruyamayanlar, özgürlüklerini de koruyamazlar. Özgünlüklerini yani asaletlerini yitirenler, asalaklaşmaktan kurtulamazlar çünkü.
Tarihi asalaklar yapmaz; asalet sahibi kişiler yapar. Asalaklar, yapamazlar; yıkarlar sadece.
RÜYASI OLMAYANLARIN, DÜNYALARI DA YOKTUR
Asalaklar, "doğum" yapamazlar; yeni doğumların kaynağı da, toprağı da, anası da olamazlar: "Düşük" yaparlar sadece.
Asalaklar, bir ufuk da, umut ışığı da sunamazlar: Umudun da, ufkun da yitirilmesinin adıdır asalaklık çünkü.
Asalakların her şeyleri "yalan"dır: Bir kere, kendileri "sahte"dir, gerçek değil: Kopye"dir, aslı değil. O yüzden yaşadıkları dünya, kendilerinin dünyası değildir: Başkalarının dünyasıdır: Başkalarının rüyası. Oysa rüyası olmayan insanın, dünyası da yoktur; kendisi de.
Başkalarının dünyasında yaşadıkları için, rüyaları da başkalarınındır: Kendi dünyalarını yitirenler, rüyalarını da, rüya görme melekelerini de, yeteneklerini de yitirmekten kurtulamazlar. Başka bir dünyanın figüranı, oyuncağı, palyaçosudur asalak: Başkalarının borazanı.
Modernleşme tarihimiz tam bir asalaklaşma tarihidir aslında: Bu dünyaya söyleyeceğimiz hiçbir şeyin olmadığının, kalmadığının -örtük bir dile- ilanı.
ÜNİVERSİTENİN KENDİSİ SORUN
YÖK Başkanı Gökhan Çetinsaya, yeni bir YÖK Tasarısı hazırlamış. Bilgi ile hikmetin buluşabileceği bir üniversite düşlüyormuş.
Gökhan Çetinsaya, İngiltere yıllarımdan arkadaşımdır, dostumdur: Yalnızca dünya ölçeğinde özgün bir akademisyen değil, medeniyet tasavvuruna sahibi bir fikir adamıdır aynı zamanda.
Çetinsaya, Türkiye"de, bu dünyaya söyleyecek sözü olan, gelmekte olan bir kuşağın, yeni düşünür tipi"nin, dolayısıyla kendi rüyalarını gören bir Türkiye"nin habercisidir: Türkiye"nin asalaklık zilletinden kurtulup, asalet izzetine kavuşma yolcuğunun işareti. Özgünlüğün ve özgüvenin, tevazunun ve ufkun, sadeliğin ve derinliğin, özgürlüğün ve umudun.
Ancak YÖK sistemini bütünüyle yok etmeden, Türkiye"de üniversiteye ruh üfleyebilmek çok zordur. Bu nedenle, bu ülkede üniversitenin kendisinin bir sorun olduğu gerçeğinden yola çıkmak gerekiyor öncelikle.
Sömürgeleştirilemeyen bir ülkede kendi kendimizi sömürgeleştirme "eşsiz beceri"mizin eseri, Arşimet noktasını yitirmiş, pergelini şaşırmış, yetenek öğüten, çağ körleşmesiyle malul, dünyaya, eşyaya, bu ülkenin gerçeklerine bile hâlâ başkalarının perspektifleriyle, gözlükleriyle, bakış açılarıyla bakan, zihinsizleştirilmiş zihnin, zihnimizi de, algı/lama biçimlerimizi de körleştirdiği ve asalaklaştırdığı sömürgeci bir eğitim sistemi ve üniversite hükümfermâ Türkiye"de.
EZHER Mİ VEBALI, EZHER FOBİCİLERİ Mİ?
Bu hastalıklı zihin koması"nın en ilginç örneklerinden biri, Ezher üniversitesinden mezun olan insanlara çektirdiğimiz Çin işkencesi: Türkiye"de Ezher mezunu insanlar, hâlâ vebalı muamelesi görüyorlar. Çetinsaya"nın YÖK Tasarısı"nın tartışıldığı bir programda, metamorfoz yemiş bir kadın gazeteci, adeta ne kadar metamorfoz yediğini ispat edercesine, YÖK"ün yabancı üniversitelerin açılmasına izin verecek olmasını, "Ezher"in Türkiye"de üniversite açacağını düşünmek ürkütüyor beni" mealinde ürpertici bir laf sarfetti!
Boşuna demedim, asalaklar ülkesi Türkiye diye! Ezher"in ne olduğunu, bir medeniyetin kurulmasında ve geliştirilmesinde oynadığı rolü bilmiyor musunuz siz? Bilmiyorsanız, cehaletinize yanın! Biliyorsanız, bu daha kötü: Kötücül biri olup olmadığınızı sorun kendinize!
İslâm deyince fobi katsayıları yükselen, Ezher deyince iğrenen insanların yaşadıkları asalaklık hâli pür melâli neden sürgit "düşük" yaptığımızın, yeni doğumlara öncülük yapamadığımızın traji-komik bir göstergesi sadece.
Ezher"in bugün özgün atılımlara öncülük etmesi elbette sözkonusu değil. Medeniyet gökkubbesinin çöktüğü bir zaman diliminde, bu, çok zor elbette. Ama Ezher"e öcü, mezunlarına vebalı muamelesi yapmak, vebalı bir zihin yapısının ürünü olabilir ancak.
Kaldı ki, bu ülkede Ezher mezunlarının gördüğü muamele yüzkarasıdır. YÖK, bu kara lekeyi üzerinden bütünüyle atabilmiş değil hâlâ! Ezher"e ve mezunlarına takınılan tavır, Türkiye"deki asalaklığın boyutları konusunda yeteri kadar bir fikir veriyor olmalı!
BATI"DA ÜNİVERSİTE, RUHUNU ARIYOR
Aslında tartışmayı, bizzat dünyada üniversite fikrinin bitmesi meselesine getirecektim: Lewis"in doğal bilimlerle beşerî bilimler arasında yaşanan kopmaya dikkat çektiği "iki kültür" tartışmasından itibaren, Batı"da neredeyse bir asırdır, can çekişen, ruhunu arayan üniversite sorununu sonraki yazıda tartışalım artık.
Not: Vakit gazetesine bir saldırı yapıldığını yeni öğrendim. Bu saldırıyı kınıyor ve saldırının fâillerinin bir an önce bulunmasını umuyorum.Neden medeniyet tasavvuru?
Yusuf Kaplan
28/01/2013 Pazartesi
Cumartesi günü Kanal 24''te ''Kafa Dengi''ne denk geldim. Önemsediğim ve sevdiğim -Gökdemir İhsan, Tarık Tufan ve Selahattin Yusuf''tan oluşan- üç ''kafadar''ın, medeniyet meselesini işlerken sergiledikleri performans, bir hayli düşündürttü beni.
Bir şeyler söylemeye çalıştılar, medeniyet meselesi dışında güzel şeyler de söylediler ama sonuçta üç kafadarın medeniyet meselesini, ne yazık ki, tam olarak kavrayamadıklarını gözlemledim.
Gökdemir de, Tarık da bir şeyler söyleyecek gibi oldular; Selahattin''in ilk bakışta haklı gibi görünen sözleri medeniyet meselesinin, Kafa Dengi gibi Türkiye''de benzerleri pek olmayan bir programda güme gitmesine neden oldu.
Üstelik de Sezai Karakoç üzerinden konuşulmasına ve bendenize ait ''medeniyet tasavvuru'' kavramlaştırmasının etrafında dolaşılmasına rağmen!
MEDENİYET BAHSİNDE KAFAMIZ KARIŞIK!
Medeniyet meselesinde kafamız çok karışık; bu kesin. Bu kafa karışıklığı, elbette ki, biraz da, medeniyet meselesinin bizatihî kendisinin karmaşıklığından kaynaklanıyor.
Medeniyet bahsinde, kimin kafası karışık değil ki? Ama asıl kafa karışıklığının kaynağı, çağ körleşmesine dönüşen, çağ''ın ağlarının ve bağlarının hem farkına varamayışımızdan, hem de dışına çıkamayışımızdan kaynaklanıyor; ki, bu iki yakıcı sorunu tespit edebilmiş bile değiliz henüz.
O yüzden medeniyet meselesini, -kitaplar demlenirken, yayımlanmadan önce- yeniden ele almak vacip oldu.
UYGARLIK, HADARİYE VE MEDENİYET
Öncelikle ''medeniyet'' kavramıyla ''civilization''ın / sivilizasyon''un karşılığı olarak gördüğüm ''uygarlık'' kavramı aynı şeyler değil.
Osmanlı münevveri, ''medeniyet'' kavramını ''sivilizasyon''un karşılığı olarak üretti. Ama sivilizasyonun tam karşılığının ''medeniyet'' değil, ''hadariye'' olduğunu unutmayalım.
O hâlde soru şu: Osmanlı münevveri, ''sivilizasyon'' karşılığı olarak ''hadariye''yi değil de ''medeniyet'' kavramını üretti?
OSMANLI MÜNEVVERİ, NEDEN HADARİYE''Yİ DEĞİL DE, ''MEDENİYET''İ KULLANDI?
Bugün, Arap dünyasında ''medeniyet'' kavramı değil, ''hadariye'' kavramı kullanılır. Ama Osmanlı münevverânı, hadariye''ye itibar bile etmemişti.
Bunun nedeni şu: Hadariye kavramı, doğrudan kentleşmeyle ilgilidir. Modernliğin hayat hâline gelmesinin kaynağı sivilizasyonun motoru kentleşme süreci, genel anlamda, seküler alanların genişletilmesi, metafiziğin, fiziğe indirgenerek, yer''e, yeryüzüne düşürülerek buharlaştırılmasıdır.
Medeniyet kavramında da ''şehirleşme'' anlamı vardır; ama medeniyet kavramında, hadariye kavramında olmayan çok daha esaslı bir hakikat gizlidir: Medeniyye kavramı, din ve medine sözcükleriyle etimolojik olarak da, semantik olarak da, tarihî olarak da aynı anlam haritasına aittir. Ama aynı şey, hadariye için sözkonusu değildir.
OSMANLI MÜNEVVERİNİN İSLÂMÎ VASAT''I / ''HABİTUS''U
Osmanlı münevveri, ''medeniyet'' kavramını, iki temel gerekçeyle kullanmayı tercih etmiştir: Birincisi, Osmanlı münevverinin yaşadığı vasat / habitus, her şeye rağmen İslâmî anlam haritalarının hayatın her alanına sirayet ettiği, çeki düzen verdiği bir vasattır. Osmanlı münevveri, sivilizasyon kavramını çevirirken bu vasat''ın / habitus''ün filtresinden geçirerek aktarmıştır.
İkinci olarak, Almanların ''kültür'' dediği şeyle, Fransızların ''uygarlık'' dediği şey, az çok aynı şeydir: Modernliğin anlam dünyası.
Kültür kavramı, bizim entelijansiya tarafından her ne kadar ''lokalize'' edilerek kullanılırsa da, bu Alman düşünce geleneğinde böyle değildir. Sivilizasyondan farklı olarak daha derûnî alanları ihata edecek şekilde kullanılır ''kültür'' kavramı Alman düşünce geleneğinde. Özellikle de Husserl''le, Herder''le, Goethe''yle birlikte.
İşte Osmanlı münevveri, kuvvetle muhtemel, bu gerçeği DE az çok gözönünde bulundurarak, ''medeniyet'' kavramını, hem ''sivilizasyon''u, hem de ''kültür''ü karşılayacak şekilde aktarmıştır. Bu konuda somut veriler yok elimizde.
Ama en önemli veri, Osmanlı''nın İslâmî bir vasat''ın / habitus''ün içinde yaşıyor olması, o pencereden dünyaya bakıyor olmasıdır. Bu da öyle yabana atılacak bir mesele değildir.
MEDENİYET MEYDAN OKUMAMIZ HENÜZ BAŞLAMADI!
Osmanlı münevveri''nin medeniyet kavramını tedavüle sokması, aslında modern Batı uygarlığının meydan okumasına cevap üretecek bir zemin inşası çabasıdır. Bu çabanın özellikle meşrutiyetlerde Cevdet Paşa''larla, Filibelilerle, Said Halim Paşalarla, Bediüzzaman''larla, Elmalılılarla vesaire zirve noktasına çıktığını görüyoruz.
Bu cevap üretme çabasından Osmanlı''da tam sonuç alınacakken, Osmanlı durduruldu.
Osmanlı bilfiil çöktü ama bilkuvve yaşıyor: Bunu da unutmayalım. Bu birikimin kendisini de, çapını da henüz kavrayabilmiş değiliz.
Osmanlı medeniyeti, esas itibariyle, geri çekildi; ama ortaya konan tecrübenin derinliği, zenginliği, inan-ı kâmil eksenli bir tecrübe olması, uygun zamanı, zemini bulduğunda yeniden ve yenilenerek bir meydan okumaya dönüşebileceğini gösteriyor bize. Bunu iliklerime kadar hissediyorum.
Bunun olmazsa olmaz şartı, nasıl bir çağın içine düştüğümüzü görebilmemizdir: Dolayısıyla gökkubbemizin neden çöktüğünü idrak edebilmemiz ve çağın bizi çağ körleşmesinin eşiğine fırlatan, algı kapılarımızı kapatan ağlarını yarabilmemiz, aşabilmemiz, bir de.
Yani ümmîleşebilmemiz. Zihnen, bedenen ve lisanen çağın ağlarından ve bağlarından arınabilmemiz: Çağı tanıyarak tanımadığımızı ilan edebilecek bir düzleme çıkabilmemiz…
ÜÇ PSİŞE BOZUKLUĞU: SAVUNMA, YENİLGİ VE YAMA/N/MA PSİKOLOJİLERİ
Medeniyet meselesinde de, İslâm''ın anlaşılmasında da, çağın kavranabilmesinde de bir mesafe katedebilmemizi engelleyen üç psişe bozukluğu var: Tanzimatla başlayan savunma psikolojisi, Cumhuriyet''le yerini yenilgi psikolojisine terketti.
Ve biz yenilmedik aslında. Yenildik dediğimiz andan itibaren yenildik.
Cumhuriyetin yerleşmesiyle birlikte, yenilgi psikolojisi, özellikle İslâmî çevrelerde, yerini, yamama / yamanma psikolojsine terketti.
Bu üç psikoloji de, bizim asıl sorunumuzun ''yer/sizlik'' sorunu olduğunu, yersizleşme-yurtsuzlaşma sorunu olduğunu gözler önüne seriyor ama bu yakıcı ve yıkıcı gerçeği görebilecek gözlerimizin yerinde yeller esiyor, ne yazık ki.
ÇAĞSIZ ÇAĞRI''LARIN AĞ''I: DEMİR KAFES
Çağını kur/a/mayan bir çağrı''nın varlığından, yaşayabildiğinden ve varlığını sürdürebildiğinden sözedilebilir mi? Hele de yaşatabildiğinden, hayat bulabildiğinden, hayat olabildiğinden ve hayat sunabildiğinden peki?
Burada sorduğum soru, hayatî bir soru. Ama bu soru''nun da, bu soru''nun dikkat çektiği yakıcı sorun''un da farkında değiliz henüz.
Farkında değiliz, çünkü burada değiliz; bugün, burada değil. Dün, buradaydı, hayat bulabilmişti, hayatımız olabilmişti ve herkese hayat sunabiliyordu. Ama bugün, burada değil.
Burada değil; çünkü çağrı''mız ne hayat bulabilmiş, ne hayatımız olabilmiş, ne de hayat sunabilecek durumda. İyi de neden?
Şundan: Burada, adeta demir kafes''e hapsedilmiş vaziyetteyiz; bura''nın mahkûmlarını oynuyoruz; ama bununsa hiç farkında değiliz.
BİLDİĞİMİZ DEMİR KAFESLERE BENZEMİYOR!
Görünüşte buradayız, burada yaşıyoruz, burada nefes alıp veriyoruz. Ama gerçekte, çağrı''mızın çağ''ının sunduğu havayı solumuyoruz. Bir çağımız yok çünkü.
Çağrı''mız var diyoruz ama çağrımızın burada, bu dünyaya, bugüne hükmeden, şeklini veren çağ''ın ağlarının ve bağlarının içine, demir kafes''ine düştüğünü, hapsolduğunu, yutulduğunu göremiyoruz bile.
Dolayısıyla, demir kafes, aslında bizim yersiz-yurtsuz olduğumuzu, evsiz olduğumuzu, bizim yaptığımız, yaşadığımız, nefes alıp verebildiğimiz bir yerimizin ve hayatımızın olmadığını gösteriyor bize.
Paradoksal ve ürpertici nokta şu burada: Bütün dünya, bütün insanlık, tek bir çağ''ın çağrı''sının ağlarına hapsolmuş durumda. Tek bir çağ var artık: Tek bir çağrı. Bizi, bütün çağları, bütün çağrıları ağlarının içine alan, ağlarının içinde yutan, uyutan, öğüten ve tüketen devâsâ bir ağ''a dönüşen bir demir kafes bu.
Ama bu demir kafes, bildiğimiz demir kafeslere benzemiyor: Ayartıcı, ironi yüklü, baştan çıkarıcı. Estetize yöntemlerle her şeyi tüketici, bütün''ü parçalayarak insanları atomların (yani ertelenemeyen arzuların, fetişlerin, bencilliklerin ayartarak yok edici) dünyasına hapseden bir postmodern zamanlar kafesi bu.
Duyma, düşünme, yaşama ve varolma biçimlerimizi körleştiren, iptal eden, algı kapılarımızı kapatan, -iyi ile kötü, doğru ile yanlış, güzel ile çirkin arasındaki- mesafeyi ortadan kaldırarak bizi pornografik algı/sızlık biçimlerine mahkûm eden bir çağ körleşmesi ağı: Semantik intihar.
O hâlde, çağını kuramayan bir çağrı''nın varlığından ve bizi varebildiğinden sözedebilmek mümkün mü?
Soru şu: İyi de, bir çağrı, ayartıcı demir kafesin ağlarını nasıl kırılabilir ve kendi çağını nasıl ''kurabilir''?
İKİ TEMEL VAROLUŞ ALANI
Genelde bir din''in, bir düşünce sistemi''nin, bir medeniyetin, özelde ise, insanın hakikatle ve hayatla ilişkisini sürgit sürdürmesini sağlayacak iki temel varoluş alanı vardır: Dikey eksen ve yatay eksen. İç dünya ve dış dünya. Bâtın ve zâhir. Öz ve kabuk. Hakikat ve suret. Asıl ve usûl. Norm ve form. Etika ve estetika. ''Dil'' ve üstdil. Birinci alan aslî, ikinci alan ise arızî''dir.
Aslî alan''ı oluşturan dikey eksen, iç dünya, bâtın, öz, hakikat, asıl, norm, etika ve ''dil'' insanın bu dünyada yaptığı / yapacağı yolculuğunun ne/reye olduğunu gösteren temeller veya hayat kaynaklarıdır. Kısaca tenzîhî / aşkın düzlem''dir.
Arızî alan''ı oluşturan yatay eksen, dış dünya, kabuk, usûl, form, estetika ve üstdil ise yolculuğun NASIL yapılacağını gösteren yöntemler veya hayatiyet kaynaklarıdır. Kısaca teşbîhî / içkin düzlemdir.
Burada paradoksal gibi görünen hayatî mesele şu: Birinci / aslî alan, hakikat alanıdır. İkinci / arızî alan ise, tecellî alanıdır: Hakikatin hayat bulması, hayat olması ve hayat sunması, ancak bu ikinci alanda ve ikinci alanla gerçekleşebilir.
Fakat, ikinci alan''ın varoluşa gelebilmesi, birinci alan''la dolaylı değil doğrudan ve dolayısıyla doğurgan bir irtibat kurabilmesiyle mukayyettir.
Eğer estetik etik''le, form norm''la, usûl asıl''la irtibat kuramazsa, kuramıyorsa, estetiğin etiği, form''un norm''u, usûl''ün asıl''ı yutması önlenemez, mukadderdir.
Asıl, vahiydir; usûl ise Hz. Peygamberdir. Asıl, din''dir / İslâm''dır; Usûl ise, bizatihî Hz. Peygamber''in kendisi, yapıp ettikleri, yani medeniyetin kaynağı (biliş / akval / söz; oluş / ef''al; varoluş / ahvâl süreçlerinden oluşan) sünnet-i seniyye''dir.
SÜNNET-İ SENİYYE: MEDENİYET TAAVVURUNUN ÜÇ VAROLUŞ VE HAYATİYET ALANI
Burada sözünü ettiğim kurucu ilkelerin hayata ve harekete geçirilmesi, bulunduğumuz yerin belirlenebilmesine, terkedilebilmesine ve taze bir yerin inşa edilebilmesine bağlı: Ama önce zihnî bir arınma / ümmîleşme şart.
Bunun için de, Sünnet-i Seniyye''nin, yukarıda çok kısaca özetlemeye çalıştığım çerçevede bizi bir varış noktası, bir de kalkış noktası fikrine ulaştırmasına ihtiyacımız var. Medeniyet fikrinin üç sacayağını oluşturan Sünnet-i Seniyye olmadan bu fikre ulaşabilmemiz de çok mümkün değil.
Çağımız, formların norm hâline getirildiği, entelektüel merkezi''ni de, varoluş dinamiklerini de yitiren ve bizi ayartıya, estetize yok oluş biçimlerine mahkûm eden bir çağ.
İşte Sünnet-i Seniyye, hem biliş / epistemolojik / ilme''l-yakîn / Mekke / hakikatin hayat bulma / dalga kırma ve ilim sürecini; hem oluş / fenomenolojik / ayne''l-yakîn / Medine / hakikatin hayat olma / dalga kurma ve irfan sürecini, hem de varoluş / ontolojik / hakka''l-yakîn / Medeniyet / hakikatin hayat sunma sürecini AŞAMALI ve KATEGORİK olarak değil, EŞZAMANLI, ARDIŞIK ve bir BÜTÜN olarak harekete ve hayata geçirecek, bizi atomların / parçaların ayartıcı ve körleştirici ''pornografisinden'' / algı kapılarımızı kapatmasından, o ayartıcı ''demir kafes''ten kurtaracak yegâne HAYATİYET / USUL kaynağımız.
Yerim kalmadı maalesef. Cuma günkü yazıda devam ederiz nasipse…Yer/siz
Yusuf Kaplan
1/02/2013 Cuma
Medeniyet meselesinde kafamızın ziyadesiyle karışık olduğunu söylemiştim. Bunun çeşitli nedenleri var. En öncelikli neden, içinde yaşadığımız çağ"ın bizi tek bir zeitgeist"a, yani tek bir duyma, düşünme, yaşama ve varolma biçimine mahkûm etmesi.
ÇAĞ KÖRLEŞMESİ, NE/RE/Yİ ÖRTÜYOR?
Çağ körleşmesi diye tarif ettiğim bu açmaz, bizi, semantik intiharın eşiğine fırlatıyor ve sadece Müslümanlar olarak değil, Batı dışındaki bütün insanlık olarak iki esaslı varoluşsal sorun üretiyor: Çağ"a mahkûmiyet ve kendi"nden mahrumiyet.
İnsanlık tarihinde yaşanmamış bir varoluş bunalımı bu. Bu bunalım, bizatihî Batı uygarlığının entelektüel temellerinin sorunlu olmasından kaynaklanıyor: Tanrı, insan ve kâinât"tan oluşan büyük varlık zincirini tepetaklak eden tek tecrübe olmasından.
Bu bunalım, Batı uygarlığının ürettiği çağın, dünya üzerinde hükümran olan tek ç/ağ olması nedeniyle başka medeniyetlerin hem varoluş alanlarını yok ediyor, hem de biliş, oluş ve varoluş biçimlerini.
Sonuçta, insanlık, çağa mahkûmiyet ve kendi"nden mahrumiyet gibi iki esaslı varoluş sorununa maruz kaldığı için Batı uygarlığının dışındaki medeniyetlerin çocuklarının ben-idraklerini, zaman idraklerini, tarih idraklerini de Batılı seküler-kapitalist algılama ve uygulama biçimleriyle tanınamaz hâle getirerek tarumar ediyor: Algı kapılarını kapatıyor, zihinlerini ve duyargalarını körleştiriyor.
PSİŞE BOZUKLUKLARININ MARİFETLERİ
Çağ körleşmesi, Müslüman toplumların hem İslâm algılarını, hem de dünya algılarını, hem Batı algılarını, hem de spesifik olarak da medeniyet algılarını "yaralı bilinç"lerle, psişe bozukluklarıyla gerçekleştirmelerine yol açıyor.
Üç temel psişe bozukluğundan sözetmiştim: Osmanlı modernleşmesinde ortaya çıkan savunma psikolojisi, Cumhuriyet"le birlikte belirginleşen yenilgi psikolojisi, Cumhuriyet"in yerleşmesiyle birlikte ise, yamama / yamanma psikolojisi. Bunları biraz açmamız gerekiyor öncelikle.
Savunma psikolojisi, Müslümanlar, çağı da, kendi"lerini de tam olarak anlayamadıkları hâlde, İslâm"ın her şeyi açıklayabileceğini; Batı uygarlığının kurucu dinamikleri, akıl"ın, bilim"in, tarih"in, devlet"in, toplum"un, "uygarlık"ın ve nihayet demokrasi"nin İslâm"la çelişmediğini, aksine, bütün bunların "en mükemmel şekilde" zaten İslâm"da varolduğunu; modern Batı uygarlığının temellerini atan Rönesans"ın, Aydınlanma"nın kaynağının aslında İslâm olduğunu söyleminin merkezine oturtuyor.
Yenilgi psikolojisi, İslâm"ın / Müslümanların, "geri kaldığını" varsayıyor ve modern Batı"yı, özellikle de bilimini tanıyamadığı ve takip edemediği için bir atılım gerçekleştiremediği hurafesini söyleminin merkezine yerleştiriyor; Müslümanların bir mesafe katedebilmeleri, "geri kalmışlıklarını" yenebilmeleri için "uygarlık mücadelesi" vermeleri gerektiğini vehmediyor.
İslâmî çevrelerin dışında gözlenen yenilgi psikolojisi ise daha berbat bir psişe bozukluğu: Onlara göre, İslâm, geri kalışımızın yegâne nedeni. Dolayısıyla İslâm"ın bu dünyaya söyleyeceği bir şey yok. Bu durumdaki bir insanın, öncelikle bir kendi sorunu, bir ben-idraki kaybı meselesi olduğunu kavrayamaması, bütünüyle aşağılık kompleksiyle malul olması ve yalnızca ithal kavramlarla, ithal bir dünyada yaşamaktan başka bir şey yapamadığını bile görememesi elbette ki kaçınılmaz.
Yamama / yamanma psikolojisi ise, Batı"dan gelen modernlik, liberalizm, sosyalizm, demokrasi, insan hakları, özgürlükler gibi kavramları ve söylemleri İslâm"a yamayarak, aslında, İslâm"ı Batılı söylemlere yamama işinden başka bir şey yapmıyor.
Müslüman toplumların medeniyet algılarını belirleyen "dinamit", bu üç psikolojisi aslında. Bu üç psikolojiye zaman zaman bir de reaksiyoner bir psikolojinin eşlik ettiğini, hatta bastırdığını da gözlemliyoruz. Ancak reaksiyoner psikolojinin, zor zamanlarda, çok çabuk çarkederek yama/n/ma psikolojisine dönüştüğünü görebiliyoruz. Bugün İslâm dünyasındaki bütün radikal / reaksiyoner hareketlerin, "demokrasi, insan hakları ve özgürlükler" söylemine kolaylıkla eklemlenmeleri bunun en bâriz göstergesi.
Bu psişe bozuklukları, aslında, Batı uygarlığını, tersinden, bizzat Müslümanlar eliyle, hem meşûlaştırmış, hem tartışılmaz kılmış, hem de yeniden üretmiş ve Batı uygarlığını özneleştirerek İslâm"ı nesneleştirmiş ve tanınamaz hâle getirmiş oluyor.
BURASI NE/RESİ, BİZ NE/RE/YE DÜŞERİZ?
Sonuçta, ortaya yakıcı ve yıkıcı bir sorun çıkıyor: Yersizlik, evsizlik sorunu bu. Nerede yaşadığını, yaşadığı yerin / çağın neresi olduğunu bilmeden ve belirlemeden bir yere gidilebileceği hamhayaline kapılınması çıkmaz sokağı yani.
Burası neresi ve biz neden buradayız? Sahi, biz, burada mıyız? Bugün, burada mı? Bugün, burada değilse, bizim burada olduğumuzu nasıl söyleyebiliriz? Eğer çağ, bizim çağrımızın kurduğu bir çağ değilse, bizim çağrımız ne/rede? Çağrımız burada değilse, bizim burada olduğumuz söylenebilir mi? Bu durumda, çağrı"mızın ve bizim, çağ"ın ağlarının pençesinde kıvrandığımızı bile göremeden ne/re/ye gidebileceğimizi ne/re/ye dayanarak iddia edebiliriz peki?
Peki bu çağ körleşmesi ve psişe bozukluklarıyla medeniyeti nasıl algılıyoruz acaba? Bu sorunun cevabını Pazar günkü yazıda tartışalım artık. Yerim kalmadı çünkü…
.Medeniyet", nasıl dinin yerine yerleşti?
Yusuf Kaplan
3/02/2013 Pazar
Arap dünyasının fikir hayatını yakından takip ediyorum. Özellikle de son 6-7 yıldan bu yana.
Ürpertici bir yönelim gözlemledim: Tırnak içinde "medeniyet" kavramı, Arap dünyasında neredeyse dinin yerini almış; din gitmiş, yerine, tırnak içinde "medeniyet" gelmiş, yerleşmiş durumda.
ÇIKMAZ SOKAK
Soru şu: Din var mıydı ki, zaten; kalmış mıydı; yaşıyor muydu; hayattan uzaklaştırılmamış mıydı çoktan?
Oysa hayat aslâ boşluk kabul etmez. Din gitmişse, birileri gelir, hakîkî dinin yerine yeni sahte dinler icat eder.
"Medeniyet"in neredeyse din katına yükseltilmesi, sadece Arap dünyasıyla sınırlı kalmadı elbette. Türkiye"de de, İslâm dünyasının bütününde de, medeniyet, dinin yerini aldı.
FÜTÛHÂT-I MEDENİYYE YOLCULUĞU
Dikkat buyurulsun lütfen: Bu satırları, özelde Müslümanların, genelde insanlığın varoluş bunalımını ancak medeniyet fikriyle aşabileceğini söyleyen bir yazar olarak yazıyorum.
Bu durumu görünce ürktüm ve kendi açımdan iki önemli karar aldım: Birincisi, yazılarımda "medeniyet" kavramını olabildiği ölçüde az kullanmaya başladım.
İkincisi de, Sezai Karakoç"un medeniyet fikri ve külliyatı hâriç, aslında mevcut medeniyet algılarının külliyen yanlış, yanıltıcı ve yanılsatıcı olduğunu bütün boyutlarıyla gördüğüm için sarsak, savruk ve sahte medeniyet fikirlerinin hepsini çöp sepetine atabilecek, dinin yeniden hayat bulmasını, hayat olmasını ve herkese hayat sunmasını sağlayacak, bir hayat kaynağı değil, hayatiyet kaynağı olarak Sünnet-i Seniyye"nin silbaştan bütün insanlık tecrübelerini anlamamı/zı sağlayacak şekilde okunmasında, idrak edilmesinde temellerini bulan, köksalan esaslı bir medeniyet tasavvurunun çerçevesini çizmeye, yollarını, güzergâhlarını belirlemeye, çatışını çatmaya yoğunlaştırdım kendimi.
Bunun için önce zaman kaybından başka bir şey olmadığını, üniversiteden bir "halt" olmayacağını farkettiğim için, üniversiteyi terkettim. Ardından etrafımdaki arkadaşların, beni putlaştırmaya başladıklarını görünce dağıttım hepsini ve inzivaya çekildim; kendi "mağarama"…
Arapça"yı hallettim. İbn Arabî"den ve Râzî"den iki kitap çevirdim. Ardından Kur"ân"dan bir hayli hıfz yaptım; hadis külliyatını devirdim; İslâm tefekkür tarihini, kurucu metinlerinden yolan çıkarak silbaştan ve bir bütün olarak yeniden çalıştım. Ve bu arada Latince, Grekçe, Almanca ve Fransızca öğrendim, okuduklarımı anlayabilecek kadar.
Ortaya cilt sayısı kabarık, adına "Fütühât-ı Medeniyye: Sünnet-i Seniyye" dediğim bir proje çıktı. Bu çalışma tamamlandı; şimdi demleniyor. Zamanı gelince, nasipse, yayımlarım.
***
Bunları, şimdiye kadar yazmadım; zaman zaman hissettirdim ama yazmadım. Şimdi yazıyor olmamın nedeni, İslâm dünyasının bütününde tırnak içinde "medeniyet"in din katına yükseltilmesine yönelteceğim eleştirilerin tabansız, yersiz olmadığını az biraz hissettirebilmek içindir.
Daha önemlisi de, "medeniyet" adına yapılan bütün çalışmaların, aslında sivilizasyon / uygarlık algısına dayandığını, "medeniyet"ten anlaşılan şeyin esas itibariyle Batı uygarlığının "hayat-dünyası", zihin haritaları ve kodları olduğunu; dolayısıyla onca âyet, hadis ve İslâm düşüncesi külliyatı alıntısı yapılmasına rağmen İslâm"a yeniden hayatiyet kazandıracak sahici ve özgün bir medeniyet tasavvuruyla, zihin ve anlam dünyaları ve kodları bakımından neredeyse, hiçbir irtibatının, ilgisinin olmadığını hatırlatmak içindir.
"MEDENİYET"LE İNTİHAR!
Arap dünyasındaki yazarların, fikir erbabının medeniyetle ilgili yazdıkları kitapların hemen hemen hepsine ulaştım.
Vardığım sonuç çok net: Arap dünyasındaki entelijansiyanın "medeniyet" meselesini mesele edinmesinin en temel nedeni, psişe bozuklukları yani.
Özetle şunu demek istiyorlar: "Biz de medeniyiz; barbar, terörist filan değiliz. Hatta asıl medeniyetin kaynağı İslâm"dır. İslâm olmasaydı, Rönesans olmazdı. Biz olmasaydık "siz" olmazdınız (!) Varlığınızı, düşüncenizi, biliminizi, aklınızı bize borçlusunuz!"
Ne demek bütün bunlar? Elbette ki, intihar etmek ve dolayısıyla Müslümanların / İslâm"ın bu dünyaya söyleyecek bir şeyi olmadığını söylemektir.
Zira eğer Batı uygarlığının temellerini Müslümanlar atmışsa, bu, hem batı uygarlığıyla bir sorunumuz yok, demektir; hem de bizim Müslümanlar olarak varlığımızın bir anlamının ve yerinin olmadığını tersinden ilan etmektir.
FELÂKET VE ÇIKIŞ YOLU
Müslümanların başına bundan büyük felâket gelmedi. Gelmedi; çünkü böylesine ürpertici bir çağ körleşmesi ve semantik intihar daha önce Müslümanların tarihinde görülmedi, görülemezdi de.
O hâlde bu çıkmazdan çıkışın yolu ne? Bunun yolu, Sünnet-i Seniyye"nin biliş/SÖZ/ilim; oluş / FİİL/ irfan ve varoluş / HAL / hikmet süreçlerinin yalnızca epistemolojik / bilgilenme olarak değil, ontolojik / ayne"l-yakîn ve hakka"l-yakîn olarak hem dine hayatiyet kazandıracak mekke, medine ve medeniyet süreçlerini hayata ve harekete geçirecek, hem de bütün insanlık tecrübelerini anlamlandırmamıza imkân tanıyabilecek vahiy eksenli sahici bir medeniyet tasavvuru geliştirmekten geçiyor.
Çağ fikri bitti, dünya çölleşti; insanlık nerede peki?
Yusuf Kaplan
4/02/2013 Pazartesi
İnsan, ilk kez çağ fikrini yitirdi. Başka bir çağ yok artık; başka çağlar, bütün çağlar tarih oldu, yok oldu.
İçinde yaşadığımız çağ, bir canavar gibi, bir makina gibi, canavarlaşan bir makina gibi ya da makinalaşan bir canavar gibi bütün insanlık çağlarını yuttu, unuttu ve unutturdu.
Bütün insanlık çağları silindi, yersiz''leştirildi; bütün insanlık çağlarının ve çağrılarının üzerinden bir silindir gibi geçildi.
Yarım asır önce Claude Levi-Strauss, ''kurtarılması gereken kültürlerin çeşitliliğidir'' diye haykırırken, aslında bu günleri görüyordu, demek ki.
Cins adam Nietzsche de, bir asır önce, ''çöl büyüyor'' diye haykırırken, insanlığı tektipleştiren, düzleştiren, yokoluşun eşiğine sürükleyen çağın ağlarının ve pençelerinin ne denli barbarlaşabileceğine dikkat çekiyordu.
İNSAN, KENDİ DÜNYASINI DEĞİL, BAŞKALARININ DÜNYASINI YAŞIYOR!
İnsan, özünü ve sözünü, dilini ve gözünü, idrak kapılarını ve görme biçimlerini yitirdi: Kendini de, dünyayı da başkalarının gözüyle, gözlüğüyle görüyor: Ödünç gözlerle, ödünç perspektiflerle, ödünç kavramlarla yaşıyor ya da yaşadığını sanıyor.
O yüzden kendini ve kendi dünyasını, kendinde ve dünyasında yaşamıyor, başkalarını ve başkalarının dünyasında yaşıyor.
Ödünç ve dolayısıyla sahte hayatları yaşıyor ç/ağdaş insan: Başkalarının sırtından yaşıyor.
Başkası olarak yaşıyor kendini. Kendinde değil başkasında insan. Çağda değil, devâsâ bir ağ''da! Kendi yerinde değil, başkasının yerinde ve başkasının yerine yaşıyor.
Bunun en fazla kanıksadığımız ama en ürpertici örneği tarih algısı insanlığın: Bütün insanlık, tarihe, ''eski çağ'', ''orta çağ'' ve ''yeni çağ'' olarak bakıyor artık: Batılıların dışındaki bütün medeniyetlerin çocukları kendilerini, kendi dünyalarını, kendi tarihlerini bile kendi perspektifleriyle, kendi değerleriyle, kendi metodolojileriyle, kendi ölçüleriyle değil, bizi ağlarına alan, çepeçevre kuşatan ve kendisine mahkûm eden bu çağın perspektifleriyle, değerleriyle, metodolojileriyle ve ölçüleriyle görüyor.
Dolayısıyla hiç bir şeyi göremiyor: Her şeyi görülemez, bilinemez ve tanınamaz hâle getirerek tarumar ediyor.
ÇAĞ FİKRİ BİTMİŞSE, İNSANLIK FİKRİ DE BİTMİŞ DEMEKTİR
Baktığı yerin ya da durduğu yerin, gördüğü şeyi belirlediğini, görme biçimlerini şekillendirdiğini nasıl da çabuk unuttu insan!
Diğer insanlık çağlarının, çabalarının ve çağrılarının bir anlamı yok artık. Tek bir çağ var çünkü. TEK bir çağ varsa, başka çağların anlamı, karşılığı, insanlığa kattıkları bir şey yoksa, bu durumda, aslında ÇAĞ fikri bitti, demektir.
Buysa ürpertici bir şeydir. Tek çağ''da insanlar ne kadar çağdaşlaşıyorlarsa, o kadar ağdaşlaşıyorlar, ölçülerini ve bakış açılarını kaybediyorlar, dolayısıyla köleleşiyorlar ve özgürlüklerini de yitiriyorlar; üstelik de kendi elleriyle bitiriyorlar, demektir.
Sonuç: Çağ''a mahkûmiyet ve kendi''nden mahrumiyet: Yani, insanın tastamam çağ körleşmesi ve semantik intihar yaşaması, başka çağrıların insanlarının kendilerine özgü yerlerini, duruşlarını, algılama biçimlerini, dillerini, konuşma yetilerini, bakış açılarını ve görme biçimlerini yitirmeleri.
Çağ fikrinin bitmesi, başka çağlarla ve çağrılarla ilişkinin, irtibatın yitmesi, aslında insanlık fikrinin bitmesi, demek.
İnsanın, bütün insanlığın tek bir ses''e, tek bir algılama biçimine, tek bir düşünme biçimine, tek bir varolma biçimine mahkûm olması yani.
Dolayısıyla, kültürel zenginliklerin, farklı algılama biçimlerinin, farklı ifade, duyma ve düşünme biçimlerinin yok olması, kısacası dünyanın çölleşmesi, kuraklaşması, tek bir zamana ve mekana kapatılması: Evsizleşmesi ve yersiz-yurtsuzlaşması özetle.
DARWİNYEN DÜNYA: BARBARLIĞIN İNSANLIĞI!
Nedir bu peki, biraz düşünelim üzerinde lütfen.
Bu, elbette ki, insanı sadece tek bir çağa hapsederek kendisine mahkûm eden çağın, tastamam ağa dönüşmesi, insanlık tecrübelerini hiçe sayması, sonuçta insanı hiçe sayması ve nihayetinde kendisinden başka hiçbir şeyi dikkate değer bulmayarak tastamam barbarlaşmasıdır.
Bu durumda net olarak söylenebilecek şey şu: Sadece kendisini gerçek kabul eden ve diğerlerini hiçe sayan çağın -ve insanının-, ne kadar çok çağdaşlaşırsa, o kadar çok ağlarını öreceği ve barbarlaşacağı gerçeğidir. Her şeyi kendinden ibaret göreceği, kendisi dışındaki hiçbir çağa, zamana, çağrıya değer vermeyeceği yakıcı ve yıkıcı, ürpertici ve tüketici hakikati.
Başka bir ifadeyle: Eğer bütün diğer insanlık çağları ve tecrübeleri anlamsızsa, anlamsızlaşabiliyorsa, anlamsız görülebiliyorsa, bu durumda, bizim içinde yaşadığımız çağ da, yarın, anlamsızlaşacak, anlamsız görülecek demektir bu.
Yani, bu çağ da, insanın bütün çabası da anlamsız, demektir. İnsanın yaşaması anlamsız demektir. İnsan, boşuna yaşıyor, boşuna çırpınıyor demektir. Sonuçta insanın da, yapıp ettiklerinin de bir anlamı, değeri, kadri kıymeti yok, demektir.
Dolayısıyla bütün yapıp ettiklerimiz anlamsızsa, bu durumda, hayata vahşî Darwinyen yasaların egemen olması kaçınılmaz, demektir. Hayatın, ''gücü gücüne yetene'' ilkesi/zliği/nin vahşî, barbar (günümüzde kapitalistçe) nitelikler arzeden anlamsız bir şeye dönüşmesi yani.
ÇAĞ, BİR GREK TANRISI GİBİ SANKİ!
Çağımız, diğer zaman dilimleri gibi bir zaman dilimi değil artık.
Evet, çağımız bir dilim değil, dilimleyen: Bütün insanlık çağlarını lime lime ederek parçalayan ve bölen, belirleyen ve bitiren bir Grek tanrısı gibi sanki.
Bizim de dilim dilim edildiğimizi, lime lime parçalanıp, bölünüp, belirlendiğimizi ve bitirildiğimizi, sonuçta paçavraya çevrildiğimizi ne zaman görebileceğiz, merak ediyorum doğrusu.
''VİDA''LARI GEVŞETELİM BEYLER!
Çağ, her şeyi kendine endeksleyen, kendine bağlayan bir BÜTÜN. Bütün olarak görüyor çağ, kendisini; her şey olarak. BİR KENDİNDEN ÖNCE, BİR DE KENDİNDEN SONRA VAR ARTIK. YANİ SADECE KENDİSİ VAR. TEK ŞEY, TEK GERÇEK, TEK ZAMAN, TEK MEKAN O.
Bizse, bütün insanlık olarak, o bütün''e işlerlik kazandıran birer parça, bu bütün''ün çarklarını döndüren birer vidayız, yalnızca!
O hâlde, vidaları gevşetelim beyler! Vidaları gevşetmediğimiz, gevşetemediğimiz sürece, çağ, çarklarını döndürmeye devam edecek.
Tam bir ağa dönüşen bu çağın çarklarının durması, durdurulması, insanlığın kendine gelmesi, kendi çağrılarına, kendi çağlarına da nefes alıp verebilecek bir yer, bir alan açması gerekiyor çünkü.
Çağsız çağrılar, çağını kuracak yerden mahrum. Yerinden edilen çağrılar, yer''e, yerlerde sürünmeye, buraya, burada oraya buraya itilmeye mahkûm!
''KÂİNÂTIN BÜTÜN SESLERİNE AÇIK'' BİR DÜNYANIN İNŞASI İÇİN…
Oysa insanlık başka çağlara, başka çağrılara da açık olabilmeli. Açılabilmeli. Başka çağların, başka çağrıların sesleri, renkleri, zenginlikleri insanlığın varoluş serüvenine kendince tatlar, boyutlar ve zenginlikler katabilmeli.
İnsan, ancak insan olduğunu, insanca bir dünyanın kurulmasına kendi çağının, kendi çağını kurabilen çağrısının da katkıda bulunabildiğini görebilmeli ki, insanın varlığının da, çabasının da bir değeri, kıymeti ve anlamı olduğunu, insanlığa katkı sunabildiğini görülebilsin.
İnsanlığın, insanlığını sürdürebilmesinin başka yolu yok çünkü, kâinâtın bütün seslerine, bütün renklerine, bütün duyarlıklarına duyargalarını açmaktan başka.
Hakikatin meyvelerini toprağa düşürebilmenin ve keşfedilmemiş kıtaları keşfe çıkabilmenin başka yolu yok, insana, insanın çabasına, bütün insanlık çağlarına ve çağrılarına saygı duymaktan ve pergelleri açmaktan başka.
Çölü vahaya dönüştürebilmenin yolu bu çünkü.Mâzînin de, âtî"nin yegâne anahtarı: Medeniyet dili
Yusuf Kaplan
8/02/2013 Cuma
Sivilizasyon / uygarlık anlamında "medeniyet" algısının din yerine yerleştirilmesine yönelik eleştirilerimden ötürü, benim medeniyet fikri"ni terkettiğime dâir tuhaf bir algı oluşmuş bazı okuyucularda! Hayret doğrusu!
Yalnızca Müslümanların değil, insanlığın, -tarihte karşı karşıya kaldığı ama ayartıcı nitelikler kazandığı için farkına bile varamadığı ürpertici- varoluş bunalımını aşabilmesinin en temel yolunun, "Tanrı", kâinât ve insan"dan oluşan büyük varlık zincirinde özetlenen BÜTÜNLÜK ve dolayısıyla HAKİKAT fikrini yeniden kazanabilmesini sağlayabilecek, köklerini vahiyde, tatbikatını Sünnet-i Seniyye"de bulacak iyi temellendirilmiş esaslı bir medeniyet tasavvuru ile mümkün olabileceğini düşünen biri olarak çarpık, savruk ve Batı"dan aşırma "medeniyet" algılarının dinin yerine yerleştirilmesine açıkça dikkat çekmeme rağmen medeniyet fikrinden vazgeçtiğim sonucunu çıkarmak ancak çağ körleşmesinin ürünü algı körleşmesiyle malul olmakla açıklanabilir herhalde!
ÜÇ TEMEL ELEŞTİRİ
Oysa temelde eleştirdiğim iki sorun var/dı: Birincisi, "medeniyet" algılarının büyük ölçüde modern Batı"nın entelektüel temellerini atan ve modernliği kuran sivilizasyon / uygarlık algısına dayandığına dikkat çekiyor ve bunu eleştiriyorum.
İkincisi de, Batılı sivilizasyon / uygarlık algısının sorgusuz sualsiz "medeniyet" olarak algılanması ve bu Batılı "medeniyet" algısının dinin yerine yerleştirilmesi sapmasını eleştiriyorum.
Sivilizasyonun / uygarlığın varoluş alanı buradan, bu dünyadan ve dolayısıyla tek / yatay düzlemden ibarettir. Dolayısıyla uygarlık, Marcuse"ün de uzun uzadıya tartıştığı ve gösterdiği gibi "tek boyutlu bir insan, tek boyutlu bir toplum ve tek boyutlu bir dünya tasavvuruna" dayanır.
Oysa medeniyet yatay / dış ve dikey / iç düzlemlerin medcezirinden teşekkür eder. Dolayısıyla Batı, medeniyet değildir, uygarlıktır sadece.
Hâl böyle olunca da İslâm"ın hayatiyet kaynağı medeniyeti, uygarlıkla / sivilizasyonla aynı şeymiş gibi algılamak ve sunmak, yanlıştır ve bizi çıkmaz sokaklara götürür.
Tam bu noktada üçüncü bir eleştiriye daha ihtiyacımız var: "Medeniyet" eleştirilerinin eleştirisine. Bu meseleyi sonraki yazıda konu edineceğim.
MEDENİYET DİLLERİNE HÂKİM OLMADAN MEDENİYET YOLCULUĞU YAPILAMAZ
Ancak önce, önceki yazıda çok dil öğrenme faslında söylediklerimi biraz açmamda yarar var.
Arapça ve İngilizcenin yanısıra Latince, Grekçe, Almanca ve Fransızcayı (fazla değil, fazlası zarar çünkü) sadece metinleri okuyacak kadar öğrenme ihtiyacı duymamı duyurmam, yadırganmış bazı okuyucularca.
Bu dilleri öğrenme ihtiyacımı iki açıdan kısaca açıklamaya çalışmıştım: Birincisi, üniversitenin bir işe yaramadığını, özgün bir düşüncenin üniversitede geliştirilebilmesinin, geliştirmek için çaba sarfettiğim vahiy eksenli ve Sünnet-i Seniyye"yle hayat bulan, hayat olan ve hayat sunan medeniyet fikrinin -yeniden hayata geçirilmesi sürecinde- kurucu sütunlarını oluşturan ilim, irfan ve hikmet yolculuğunun mevcut üniversitede olmayacak bir iş olduğunu -örnek olsun- diye göstermek içindi.
İkincisi de, hem hâkim, hem de çağı her bakımdan belirleyen uygarlık, Batı uygarlığı olduğu için, Batı uygarlığını bihakkın öğrenebilmenin en temel yolunun, Batı uygarlığını kuran klasik dilleri (Grekçe ile Latinceyi) ve sürdüren / geliştiren çağdaş dilleri (İngilizce, Almanca ve Fransızcayı) öğrenmekten geçtiği gerçeğinin altını çizme kaygısı güdüyor/du.
ALMANCANIN DERİNLİKLİ "ZAMAN" YOLCULUĞU
Bir örnek üzerinden gidelim isterseniz… "Zaman" fikrini yücelten, gelinen nokta itibariyle de, zaman fikrini yok eden bir uygarlıktan sözediyoruz. Bildiğimiz anlamda dar, daraltıcı ve zamanı mekâna hapseden bir "zaman" kavramı, Almancada yoktur meselâ.
Alman dili, tıpkı Arapça gibi, tıpkı medeniyet dili özelliklerini koruyabildiği ölçüde Türkçe gibi, zaman kavramını ben"le, öz"le, iç dünya"yla, gönül"le, psişe"yle ilişkilendiren derinlikli bir dildir.
Meselâ Almancadaki "zeit" anlamında kullanılan "''zaman kavramı, "Eigenzeit" kavramının bir parçasını oluşturur. "Eigen", "ben"e / öz"e ait olan" demektir. "Eigenzeit" ise, "öz-zaman", "ben"e ait zaman" anlamlarına gelir ve zaman"a mekân ötesi, akışkan, geçişken nitelikler ve yanısıra da "değer" ve "işlev" boyutları kazandırır.
Modern ve postmodern Batı düşüncesinin en derin kaynağını oluşturan Alman düşünce geleneğinde "zaman" kavramının parçalanmaması, kontrol ve kolonize edilmesi kolay bir mekân / geçicilik kavramına endekslenmemesi, bizi, hem hiç tahmin edemeyeceğimiz yerlere götürebilir, hem de bize hiç de yabana atılmayacak keşifler yapma imkânı sunabilir, en azından Batı uygarlık tarihi açısından.
Almanların Batı düşüncesinin Kant, Hegel, Schopenhauer, Nietzsche, Husserl ve Heidegger gibi en derinlikli düşünürlerini çıkarmayı başarmış olmalarının sırrı, Almancanın derinlikli bir dil olmasında gizlidir aynı zamanda. Bu derinlikliliğin hem dili de vareden, hem de dilin de varolmasına katkı verdiği diğer kaynakları apayrı bir tartışma konusu elbette. Bunu geçiyorum o yüzden.
MEDENİYET DİLİ: HEM KURUCU, HEM DE KORUYUCU KAYNAK
Medeniyet dili, hem kurucu, hem de medeniyetin ruhunu ve dinamiklerini koruyucu ana dildir: Medeniyet dilini yitiren toplumların dillerini ve kendilerini koruyabilmeleri de, sahici ve özgün bir dünya, muazzez ve muhkem bir hayat, derinlikli ve zengin bir düşünce dünyası ve hayatı inşa edebilmeleri de hayaldir.
Mesela Türkçedeki "yazar" sözcüğü, bir medeniyet dilinin ve ruhunun sekülerleştirilerek içinin nasıl boşaltıldığını, yerle bir edildiğini gösteren ilginç sözcüklerden biridir. Birazdan bu "yazar" sözcüğü üzerinden etimolojik, semantik ve zihnî bir kazı yapacağım.
Yine Türkçede felsefe çevrelerinde ısrarla "ruh" yerine kullanılan "tin" sözcüğü, bizim neden düşünce üretemediğimizin -ve böyle gittiği sürece de üretemeyeceğimizin-, yalnızca başkalarının gölgeleri olarak yaşamaya mahkûm olduğumuzun, onların arkalarından tin tin ederek sürüklendiğimizin traji-komik bir göstergesidir.
"Ruh" kavramının düşünce dilinden atıldığı, yerine hiçbir derinliği, müzikalitesi, sesi ve nefesi olmayan ruhsuz, kupkuru bir "tin" sözcüğünün zorla ikame edildiği bir ülkede hayat da, düşünce de, felsefe de güdük kalmaya ve gülünçleşmeye, kurumaya ve çölleşmeye mahkûm olmaktan kurtulamaz/dı elbette.
DİLİN SEKÜLERLEŞTİRİLMESİ: MEDENİYET DİLİNİN YOK EDİLMESİ
Türkçenin sorunu, kültürü ve hayatı olmayan, tarihî derinlikten ve psişe"den yoksun, temelsiz, uydurma, nevzuhûr, nesepsiz ya da neseb-i gayr-i sahih bir dil icat edilerek dilimizin, sekülerleştirilmesi ve böylelikle medeniyet dili özelliklerinin yok edilmesi, yani kurucu ve koruyucu, yaratıcı ve kanatlandırıcı ruhunun, temellerinin ve sütunlarının yok edilmesi sorunudur.
Dil, yaşayan ve yeni ufuklar açan bir medeniyetin, hayatın ve düşüncenin yalnızca vasıtası değildir; aynı zamanda vasat"ının ve hayat şartının da şifre ve anlam haritasıdır.
Bir medeniyeti, hayatı ve düşünceyi çökertmenin ve yok etmenin yolu, o medeniyetin dilini yok etmekten geçer. Bizim yaşadığımız felâket, medeniyet dilimizi kaybetmemizdir.
Dilini yitiren toplumlar, bırakınız dünyaya esaslı şeyler sunabilmeyi, konuşma ve varolma vasıtalarını ve vasatlarını da yitirdikleri için hem konuşamazlar, hem de dünyaya dişe dokunur özgün şeyler veremezler.
Özetle… Medeniyet dilini yitiren toplumlar, varlıklarını da, hayat-dünyalarını da, düşünme biçimlerini de, idrak yetilerini yitirmekten ve başka dillerin ve medeniyetlerin taklitçileri, figüranları ve hatta palyaçoları olmaktan kurtulamazlar.
OTORİTE KAYNAĞI TANRI OLARAK "YAZAR" VE "YÖNETMEN"
Neredeyse bütün Frenk dillerinde "yazar" anlamında kullanılan ortak kelimelerden biri "author"dür. İngilizcedeki "writer", herhangi bir alanda otorite olmayan "yazıcı"ya-"gazeteci"ye denir.
Latinceden gelen ve bütün Avrupa dillerine geçen "author" anlamında "yazar" kavramı, bir alanın otoritesi olacak kadar o alanın kitabını yazan ve derinleşen yazar demektir.
Fakat, "author" sözcüğü büyük "A" ile "Author" olarak yazıldığında, "Tanrı" / "Yaratıcı" anlamına gelir. Bu kelimenin Latincedeki "Yaratıcı, Tanrı, Lider, Efendi, Rab" anlamlarına gelen "auctor" sözcüğünden türetildiğini, Fransızcaya da "auteur" olarak geçtiğini, Fransız Yeni Dalga Sineması"nın, yönetmen figürünün, "Tanrısal" konuma yerleşmesinden ötürü, "auteur sineması" olarak adlandırıldığını da hatırlatmak zihin açıcı olabilir.
Yine aynı kelime kökünden türeyen "otorite" / "authority" (Latincesi: auctoritatem) kavramının da, Tanrı"nın bir niteliği olması oldukça anlamlıdır.
Batı uygarlığı tarihinin entelektüel yolculuğunu bilirseniz, "yazar"ın Batı"da neden "Tanrı"nın yerini, işlevini ve rolünü üstlenmek zorunda kaldığını da, bireyin neden bu kadar bencilleştiğini, insanların kolaylıkla putlaştırıldığını, hatta bireyselliğin neden bu kadar zıvanadan çıkabildiğini de çözersiniz.
Ya da tersi de doğru: Heidegger"in ifadesiyle, "insanın her şeyin ölçüsü ve ölçütü olması"yla, Grekçedeki anlamıyla "ilâhlaşması"yla (apotheosis) birlikte, insanın neden Tanrı"nın "otorite"sini üstlenen bir varlık katına yüksel/til/diğini kavramanız kolaylaşır.
MEDENİYET DİLİNİ YİTİREN TOPLUMLAR DÜŞÜNEMELER, DÜŞERLER
Düşünce, dille üretilir: Medeniyet diliyle… Medeniyet dillerini yitiren toplumlar düşünemezler, düşerler sadece: Hem başkalarının peşine düşerler, hem de yere, sere serpe…
Hâsılı kelâm, medeniyet dilini yitiren toplumların, dinlerini, hayat-dünyalarını ve düşünme yetilerini de yitirmeleri kaçınılmazdır.
Özetle, Batı uygarlığının temellerini ve sorunlarını, yanısıra da, insanlığı neden varoluşsal bir bunalımın eşiğine sürüklediğini anlayabilmek için, Batı düşüncesinin klasik / kurucu ve çağdaş / koruyucu dillerini öğrenmek de, kendi medeniyet dilimizin ana kaynağı Kur"ân"ın dili Arapçayı öğrenmek de ve Türkçeyi yeniden medeniyet dili konumuna yükseltecek yorucu ama zorlu bir yolculuğa çıkmak da, esaslı bir medeniyet fikri geliştirmek için imal-i fikir"de bulunan bir kişi için zorunludur.
Bu nedenle, Arapça bilmeden, İslâm tefekkürünü kurucu kaynaklarından okumadan, İslâmî ilim, irfan ve hikmet ufuklarını ve yolculuklarını derinlemesine kavramadan sahici bir medeniyet fikri geliştirilemez.
"HİKMET"İ NASIL YİTİRDİK?
Mesela ilim kavramı da, irfan kavramı da, hikmet kavramı da, vahyin başlangıcından günümüze gelinceye kadar çok büyük değişim geçirmiştir.
Hele de hikmet kavramı, Grek düşüncesiyle karşılaşmamızdan itibaren Kur"ân"daki anlamından bütünüyle koparılarak inanılmaz bir semantik intihar yaşamıştır.
"Hikmet"in, Greklerin "felsefe"lerinin karşılığı olarak terimleşmesi, Müslümanların ilâhî hikmetin önlerine açacağı ufukları yitirmelerine yol açmıştır.
Hikmet kavramının yaşadığı bu anlam daralması, anlam kaybı ve uğradığı semantik intiharın, Grek düşüncesine en köklü eleştirilerden birini yapan Gazâlî ve Râzî gibi düşünürler ve onların izinden gidenlerce de az çok aynen devam ettirilmesi ise fazlasıyla düşündürücüdür.
Oysa hikmet kavramı, Kur"ân"daki zenginliği, derinliği ve boyutları korunarak geliştirilmiş ve hikmet kavramı üzerinden amelî ve nazarî bir yolculuk başlatılmış olsaydı, bugün Müslümanlar olarak çok farklı yerlerde olabilirdik.
YİTİK HİKMETİN İZİNİ SÜRMEK…
Kur"ân"daki ve kısmen de olsa İslâm tefekkür, tefakkuh, tezekkür tarihindeki hikmet kavramı, aslında "ilim" ve "irfan" kavramlarını da ihata eden bir varoluş muhît"inin tesis ve temininde kurucu, önaçıcı ve tahmin bile edemeyeceğimiz zihin açıcı ufuklara taşıyabilirdi bizi.
Meselâ Müslüman düşünürler, bu kapsamlı ve çok boyutlu Kur"ânî hikmet mefhumunun, vahyî kaynağı ve bu kaynağın nebevî menbaı ve pınarı Sünnet-i Seniyye"nin akval / söz, efal / fiil süreçlerini hem ihata eden, hem de onları vareden ve onlar tarafından varedilen ahval / hâl sürecinin aynı anda vasat"ı ve vasıta"sı, enfüs"ü ve âfâkı, zâhir"i ve bâtın"ı, dış dünyası ve iç dünyası, hâl"i ve mahall"i olduğunu kavrayabilmiş olsalardı, kolay kolay çökmeyecek, çökertilemeyecek ve dışarıdan gelecek saldırılara karşı da muhkem direnç noktaları geliştirecek muhkem bir medeniyet gökkubbesi inşa etmeye muvaffak olabilirlerdi.
Sünnet-i Seniyye"yi, "dil" kavramı ve medeniyet fikrinin geliştirilmesinde kurucu, koruyucu ve kanatlandırıcı rolleri üzerinden şöyle açıklayabiliriz bu bakımdan: Hakikatin, sünnet-i Seniyye"nin süreçleri açısından Mekke sürecinde ilim diliyle dile geldiği, Medine sürecinde irfan diliyle dil olduğu ve nihayet Mekke ve Medine süreçlerinin toplamının hikmet diliyle hâl hâline gelerek hayat sunduğu bir medeniyet gökkubbesi inşasının hakikate dönüştürülmesi yolculuğu…
Görüldüğü gibi, sadece "hikmet" kavramının yaşadığı anlam kaymasının aslında düşüncemizi ve eylemimizi Sünnet-i Seniyye ekseninde inşa edebilmemize nasıl ket vurduğunu ancak medeniyetimizin kurucu dili / anadili Arapçayı, bütün bir tefekkür ve tatbikat tarihimizi kavrayabilmemiz ve sahici, nebevî bir medeniyet tasavvurunun temellerini yeniden atabilmemiz için öğrenmek ve Türkçeyi yeniden medeniyet dili hâline getirmek gibi zorlu bir mükellefiyetle karşı karşıyayız.
Zira medeniyet dili olmadan, derin köklere de inilemez, geleceğe dönük derinlikli ve verimli bir yolculuk da yapılamaz.
***
NOT-1-EĞİTİMDE PARADİGMA DÖNÜŞÜMÜ: Üsküdar Üniversitesi"nde Osman Çakmak Hoca"nın öncülüğü ve rektör Nevzat Tarhan Hoca"nın desteğiyle üniversite binasında bugün güzel bir sempozyum başlıyor. Sabah açılış oturumunda bendeniz de bir tebliğ sunacağım.
NOT-2: MEDENİYETİ ANLAMAK: İlke, İLEM ve Üsküdar Belediyesi"nin girişimleriyle Cumartesi ve Pazar günleri dolu dolu bir medeniyet sempozyumu düzenleniyor. Sempozyum, Bağlarbaşı Kültür Merkezi"nde gerçekleştirilecek. Burada da açılışta bir metin sunacağım.
İlgilenen okuyuculara hatırlatmak istedim-YK.Üç mesele: Rubûbiyet, ubûdiyet ve hilâfet
Yusuf Kaplan
4/03/2013 Pazartesi
Türkiye"de, -özellikle de sözümona entelijansiya katında- en yanlış anlaşılan ve en fazla horlanan kavramlardan biri "ümmet", diğeri de "kul" kavramıdır.
İnsanın insanca bir hayat "kurabilmesinin" biri münferit, diğeri müşterek düzlemde yegâne teminatı bu iki kavramdır oysa.
İnsan, kulluk fikrini yitirdiği andan itibaren kula kulluğa mahkûm oldu.
Kula kulluk, önce insanın, insan-yapımı araçlara boyun eğmesiyle sonuçlandı. Sonra da, insanın tenine ve benine, bedenine ve bencilliğine boyun eğmesiyle…
MODERN İNSANIN "İLÂHÎ KOMEDYA OYUNU" SAHNE ALINCA…
Modernlik, insana özgürlük vaadiyle yola koyuldu: İnsanı, özgür iradesini yok eden bütün bağlardan ve ağlardan koparmak istiyordu modernlik.
Bu nedenle, modernlik, insanı özgürlüğüne kavuşturacağı düşüncesiyle Tanrı"dan uzaklaştırdı.
Ama insan Tanrı"dan ne kadar uzaklaştıysa, o kadar kendinden de, tabiattan da uzaklaştı.
Ve sonuçta, kelimenin tam anlamıyla, tarihin komediye dönüşen en trajik "ilâhî komedya oyunu"nu sahneye koydu modern insan.
Tanrı rolünü oynamaya soyundu!
Tanrı"dan özgürleşme düşüncesiyle yola çıktı modern insan; ama sonuçta insanlıktan çıktı!
Önce, neredeyse herkesi ve her şeyi köleleştirdi kendisine… Sonra da, kendisi köleleşmekten kurtulamadı…
Tabiata, kıtalara, denizlere ve dünyaya hükmetti: İlkin tabiatı teslim aldı; sonra da tabiatı "tepe tepe kullanarak" geliştirdiği bilim, felsefe ve sanat gibi "araçları".
Ama nihayetinde modern insan, "bu ilâhî komedya oyunu"nda, teslim aldığı araçlar tarafından teslim alınmaktan kurtulamadı.
TABİAT, FELSEFE VE SANATIN BAŞKALDIRISI…
Modern insanın sahneye koyduğu "ilâhî komedya oyunu"na, tabiat isyan etti, felsefe isyan etti, sanat isyan etti...
Bu "ilâhî komedya oyunu"nda gelinen nokta, insanı insanlığından etti ve ürpertici bir trajediye mahkûm etti…
Hayat çölleşti…
Felsefe bitti…
Sanat, bütün câzibesini, bütün gücünü ve bütün ruhunu yitirdi…
Modern insanın "ilâhî komedya oyunu" öylesine trajik boyutlar kazandı ki, sonuçta, insana, tabiata ve hayata yapılan büyük saldırının ve yıkımın başaktörü kapital/izm tanrısına başkaldırı için geliştirilen bütün sanat türleri, kapital/izm tanrısının en gözü kara ve ruhsuz hizmetkârlarına dönüştü!
Meselâ sürrealist sanat, meselâ absürd tiyatro, meselâ minimalist mimarî, önce başkaldırının bayraktarlığını yaptı ama sonra, sonunda, kapital/izm tanrısının hırslarının ve hükümranlığının sınırlarını alabildiğine genişletmeye ve insanı felâket dolu bir nihilizm cehenneminin ortasına fırlatmaya yaradı sadece.Sonuçta, insan, kulluk fikrini yitirince, Tanrı"yı da, hakikati de, kendini de yitirmekten, hayatı çölleştirmekten ve ruhsuzlaştırmaktan, dünyayı ise cehenneme çevirmekten kurtulamadı.
KULLUK: ÖZGÜRLEŞME UFKU
Oysa "kulluk", en yüce biliş, oluş ve varoluş mertebesidir. İnsan, kul olduğunun şuuruna vardıkça, duyma, düşünme ve hayatın sırlarını keşfetme, sınırlarını farketme, aşkın yolculuklara çıkmaya hüküm giyme melekeleri gelişir…
İnsan, kul olma şuuruna erdikçe, meleksileşir; varlığa, tabiata ve bütün insanlara karşı rahmetle, şefkatle, adaletle, hikmet nazarıyla bakma imkânlarına erişir.
O yüzden, Efendimizin (sav) kulluğu, elçiliğinden önce gelir ve önceliklidir. Efendimiz, en ekmel kul"dur.
Kişi, Rabbine kul olduğu andan itibaren gerçek özgürlüğüne kavuşabilir. Ve kula kul olmaktan da, araçlara, beşerî arzularına ve hırslarına, ben"ine ve ten"ine, beden"ine ve bencilliğine kul-köle olmaktan da ancak Yaratıcı"ya bihakkın kul olduğu zaman kurtulabilir.
Bu gerçeği bütün büyük sanatçılar ve düşünürler teslim ederler.
Meselâ Dostoyevski, "Tanrı yoksa her şey mubahtır" derken, Freud"dan sonraki en büyük psikanalist Lacan, "Tanrı inancını yitiren insan, artık her şeyi tanrılaştırmaya başlayan bir varlığa dönüşmekten kurtulamaz" demiştir.
Kişi, Yaratıcı fikrine ulaştıktan sonra, kendi olabilir, kendini bulabilir ve ancak o zaman beşerî ve dünyevî engelleri aşarak ötelere uzanan sonsuz bir yolculuğa çıkabilir.
ÜMMET: SELÂM/ET YURDU
Ümmet fikri konusunda da benzer bir zihnî körleşmeyle malul Türk entelijansiyası.
"Ümmet", "her şeyin anası" demektir: Yegâne hakikat, adalet ve selâm/et yurdudur ümmet.
Ümmet bilinci, kişinin, bütün dünyevî yüklerden arınmasını ve sadece hakikatin izini sürmesini mümkün kılan bir başlangıç noktası ve kilometre taşıdır.
Kişi, ümmet bilincine sahip olduktan sonradır ki, mesele sahibi olabilir ve meselesinin hayata geçirilmesi için gerekli mesuliyetlerle donanabilir. Mesuliyet, kişinin sual sorma kabiliyetlerini geliştirir.
MESELE, MESULİYET VE SUAL
Kişinin, sual sorabilmesi için mesuliyet sahibi olması, mesuliyet sahibi olabilmesi için de bir meselesi olması gerekir.
Meselesi olmayan insanlar, mesuliyet sahibi olamazlar. Mesuliyet sahibi olmayan insanlarsa, sual sormasını bilemezler.
Müslümanın temel meselesi, Rubûbiyet fikrine sahip olabilmektir. Rubûbiyet fikrine, ancak ubûdiyet fikrine ve tatbikine sahip olmakla ulaşılabilir. Ubûdiyet fikrinin gerçeğe dönüşebilmesi ise, ancak hilâfet bilincine sahip olmakla mümkün olabilir.
Özetle… Meselemiz rubûbiyet fikrini, mesuliyetimiz ubudiyet fiilini, sualimiz ise hilâfet mükellefiyetini ve hâl"ini hayata geçirmektir.
RİBAT, İRTİBAT VE RABITA
Rubûbiyet fikri, "ne" sorusuyla; ubûdiyet fiili, "nasıl" sorusuyla; "hilâfet" hâl"i de, "niçin" sorusuyla hayata geçirilebilir.
Rubûbiyet fikri, kişinin hakikat yolculuğuna çıkmasını mümkün kılan muhkem bir ribat hâlidir. Ribat, kişinin Rab"biyle (cc) "doğrudan" bağ kurmasıdır.
Ribat, kişinin yönünü Rabbine çevirmesinin, Rabbinden başka her şeyden yüzçevirmesinin yollarını sonuna kadar açar.
Rab"le kurulan bağ, "doğrudan" olduğu için, doğurgandır. Böylelikle hakikat, kişide HAYAT BULUR.
Ribat, kişinin hakikat çağrı"sıyla buluşmasının yol haritasını sunar kişiye. Yolculuk, ribatla başlar böylelikle…
Yolculuğun devam edebilmesi için çağrı"nın çağ"ını kurma yollarını açması gerekir. Bunun yolu, kişinin hakikatle bihakkın ve doğrudan irtibata geçmesinden geçer.
Kişinin hakikatle irtibata geçebilmesi, hakikatin kişinin HAYATI OLABİLMESİYLE mümkün olabilir.
Ubûdiyet mesuliyetini yerine getirmesi, kişinin, hakikatle kurduğu bağ"ı bağlanma"ya dönüştürebilmesinin sütunlarını dikmesine imkân tanır.
Hakikatin, hayat bulması, hayat olması, kişinin hilâfet yükümlülüğünü yerine getirmesiyle kemâle erebilir.
Hilâfet, kişinin hakikatle RABITA hâline geçmesiyle gerçeğe dönüşür ve kişinin hakikatle kurduğu irtibatı çağlayana dönüştürmesinin yollarını döşer…
RUBÛBİYET ÇAĞRISI, UBÛDİYET ÇAĞI VE HİLÂFET ÇAĞLAYANI
Rubûbiyet ribatı, kişiye aziz bir fikr-i selîm melekesi kazandırır.
Ubûdiyet iritibatı, kişiyi nefis bir kalb-i selim"le irtibata geçirir.
Hilâfet râbıtası, leziz bir zevk-i selîm melekesi armağan eder kişiye.
Rubûbiyet ribatı, kişinin Hakk"a teslim olmasını, mâsivadan kurtulmasını ve Hakk"ın çağrısına pürdikkat kulak kesilmesini sağlar (islâm süreci).
Ubûdiyet irtibatı, kişinin hakikat"le arınmasını, bütün putları yıkmasını ve Hakk"ın çağrı"sının hakikat çağ"ını kurmasını mümkün kılar (iman süreci).
Hilâfet râbıtası ise, "kişi"nin mâverâya ulaşmasına, hakikat sarayını kurmasına ve çağrı"nın çağlayan"a dönüşmesine imkân tanır (ihsan süreci).
Kişi bu kemâl mertebelerini katettikçe, hakikat merdivenlerini tırmandıkça, hakkıyla kul olma (her şeyden özgürleşme) ve ümmet olma (her şeyin anası katına yükselme) yolculuğunda gözle görülür bir mesafe elde eder...
MERKEZ ÜMMET: GÜNEŞ ÜMMET
Müslümanlar, kitabımızda, işte bu nedenle "ümmeten vasatan" olarak tarif edilir. "Ümmeten vasatan", "vasat ümmet" demek değildir, "merkez ümmet" demektir.
Merkez ümmet, mülk âlemine hükmeden ümmet değil, melekût âleminden süt emen, melekût âleminin hakikat, adalet, hakkaniyet ışıklarıyla insanlığı ve varlığı aydınlatan, rahmet, bereket ve hayat kaynağı güneş ümmet demektir.
O yüzden, hakikat medeniyeti, insanlığın ufkunda doğan, bütün varlığı ve tabiatı hakikat şuuruyla aydınlatan, hakikat şiiriyle meyveye durduran bir güneş medeniyetidir.
Bil ki, ey insan! Rubûbiyet ribatını, ubûdiyet irtibatına ve hilâfet râbıtasına dönüştürme yolculuğuna soyunabildiğin (her) zaman, hakikat medeniyetinin güneşi yeniden doğacak, bütün varlığa hayat sunacak ve rûh üfleyecektir her dem yeni, her dem tâze bir nefesle ve hakikat şarkısını besteleyen ve herkesi sarıp sarmalayan derûnî bir sesle…
O hâlde, ey insan!
Meseleni bil ki, Rubûbiyet ribatının çağrısına pür dikkat kulak kesilmen mümkün olabilsin!
Mesuliyetinle bihakkın donan ki, ubûdiyet irtibatının sütunlarını dikeceği hakikat sarayına doğru yol alabilmen imkân dâhiline girebilsin!
Ve sual sorma melekelerini geliştir ki, hakikat medeniyetinin güneşinin şafağı hakikat sarayının gökkubbesinin üzerinde çakabilsin!Dromokrasi, insan türünün sonunu getirebilir!
Yusuf Kaplan
11/03/2013 Pazartesi
18. yüzyılda başlayan "kadın hakları" hareketi, kadınların daha çok sosyal ve siyasî hayata katılmalarını sağlama mücadelesi veriyordu. Kadınlar, zamanla, eğitim ve oy kullanma haklarına kavuştular.
19. yüzyılın sonlarından itibaren bu hareket, kadınların ekonomik çalışma ve yaşama şartlarının iyileştirilmesi üzerinde odaklandı. Eşit siyasî haklar, eşit ücret ve fırsat eşitliği mücadelesi verdi.
68 olayları, kadın bedeni ve cinsiyeti üzerinde yoğunlaşan ikinci dalga feminizmi doğurdu. Kadının bedeni üzerinde istediği gibi tasarrufta bulunmasını önceliyordu bu ikinci dalga. İkinci dalganın simgesi, doğum kontrol haplarıydı.
KADIN HAREKETİNİN ÇOCUĞU: ER-DİŞİ!
Postmodern kültürün ve duyarlıkların küreselleşmeye başlamasıyla birlikte beliginleşen üçüncü dalga kadın hareketi, tam anlamıyla zıvanadan çıktı: Hem erkek düşmanlığına, hem de cinsi sapmalarda tam anlamıyla patlama yaşanması olgusuna dönüştü.
Şimdi, erkek ve kadın cinsinin yerini, -özellikle de Batı toplumlarında -üçüncü cins aldı: Er-dişi.
Er-dişi"ye "laf anlatmak" deveye hendek atlatmaktan daha zor. Er-dişi dediğim kişi, aslında, insanın tür olarak ölümünün metaforu.
Sonuçta, kadın hareketi, haklar hareketinden hazlar hareketine dönüştü.
"CİNSELLİK DİNİ" VE DROMOKRASİNİN GELİŞİ
Yeni bir türedi din türedi: "Cinsellik" dini. Cinsellik dininin tanrısı beden, takınsıtısı ve tapıntısı ise hız ve haz peşinde koşturmak.
Dünkü yazıda da dikkat çektiğim gibi, haklar rejimi demokrasi çoktan tarihe karıştı; hız ve hazlar rejimi dromokrasi, bütün dünyanın tek rejimi katına ulaştı.
"Cinsellik dini", bütün bir hayatı, kültürü, medyayı, müzik, film, reklam endüstrisini, genç kuşakların dünyalarını kuşatan, belirleyen, yönlendiren tek "din" artık: Her şeyin merkezinde hız ve haz var artık. "Her şey mübah" (anything goes) artık.
Cinselliğin kontrolden çıkması, insanın cinsellik tarafından kontrol edilmesine, kolonize edilmesine ve güdülmesine yol açıyor.
Daha da ürpertici nokta şu burada: Cinselliğin kutsanması, insanın kutsal fikrini yitirmesine, "cinsellik dini"nin yegâne varoluş biçimi ayartı ise insanın idrak yetilerini bitirmesine neden oluyor sadece.
Cinselliğin putlaştırılması, son kertede, cinselliği de, cinsiyeti de bitirdi. Cinsellik, hak arayışından çıkıp salt haz arayışına dönüşünce, cinsiyet dengesi bozuldu; er-kişi olarak adlandırdığım
kişi zuhûr etti.
KADIN HAREKETİ NE İŞE YARIYOR?
Kadınların inanılmaz şekillerde aşağılandığı, itilip kakıldığı, her türlü şiddete maruz kaldığı apaşikâr bir gerçek.
Ama kadın hareketinin, kadını sokağa sürmesi, erkeksileştirmesi, erkek gibi güç ve iktidar kavgasının eşiğine sürüklemesi, kadını sadece evinden uzaklaştırmakla kalmadı, kadınlığından da uzaklaştırdı.
Kadın hareketinin kadın haklarını, kadının bedeni ve cinsellik özgürlüğü üzerinden tanımlamaya ve aramaya kalkışması, kapitalist sistemin bütün mekanizmalarının (kültürün, medyanın, müziğin, film ve reklam endüstrisinin) kadının bedeni, teni ve cinselliği üzerinden kadının bedenini talan etmesine, paraya, güç aracına, haz tatmin nesnesine dönüştürdü.
Yine kadın hareketinin kadın haklarını, kadın bedeni ve cinselliği üzerinden yürütmeye kalkışması, sadece kadının değil erkeğin de bedenini yitirmesine, üçüncü bir cinsiyetin zuhûr etmesine ve insan türünün varlığını tehdit edecek bir çöküşün, dekadansın, yokoluşun temellerini döşemesine ve ayartıcı bir güzellik endüstrisinin zuhûr etmesine yol açtı sadece.
Güzelliğin beden üzerinden tanımlanması, ahlâk, davranış, kişilik güzelliklerinin anlamını ve hayattaki yerini yitirmesiyle sonuçlandı.
ESTETİK CERRAHÎ, NEYİN GÖSTERGESİ?
Estetik cerrahî denen, estetiği de anlamsızlaştıran ve ruhsuzlaştıran kozmetik cerrahî, ahlâk, davranış ve kişilik güzelliği kavramlarının anlamsızlaşmasına ve yok olmasına neden oldu. Estetik deyince, kozmetik cerrahî anlaşılıyor: Gerisini siz düşünün artık.
Amerika"da 2002 yılında 700 binden fazla kadın estetik cerrahî yaptırmış. Erkekler arasında bu rakam 150 bine ulaşmış ve tam bir patlama yaşanmış.
Sözün özü: Kadın hakları hareketi, beden üzerinde yoğunlaşmakla, son kertede, kadını hakladı. Daha önemlisi de, hayatın, kültürün ve bütün endüstrilerin en büyük varlık nedenlerinden biri katına yükselterek cinselliği putlaştırdı ve sonuçta innsan türünün sonunu getirecek kuyuyu kazdı!
Unutmayalım: Antik Yunan toplumu, M. Ö. 6.-4. yüzyıllarda altın çağını yaşadı. Her alanda. Tam zirve noktasındayken, 4. yüzyılda paldır küldür çöktü gitti.
Lewis Mumford, Antik Yunan toplumunun bilimde, felsefede ve sanatta zirve noktadayken tarihe karışmasının birincil nedeninin Atina toplumunun dörtte birinin eşcinsellerden oluşmasına yol açan cinsel sapmalar olduğunu söyler!
Kadın haklarının geldiği noktada, bedenin ve cinselliğin kutsanması, her şeyin cinsellik etrafında şekillendirilmesi, hız ve hazdan başka bir kaygısı olmayan insanaltı insan türünü doğurması, insanlığın sonunu getirebilir.Avrupa"nın pagan ve "barbar" psişesi yeniden hortlarken…
Yusuf Kaplan
15/03/2013 Cuma
Önümüzdeki orta ve uzun vadede cevabını arayacağımız hayatî soru şu olacak: Almanya ve Hollanda"da kelimenin tam anlamıyla "zıvanadan çıktığı" gözlenen yabancı, özellikle de İslâm düşmanlığı, Avrupa"nın tarihî pagan ve barbar psişesinin hortlamasına yol açabilir mi?
Batılıların 1648 Westfalya anlaşmasıyla birlikte temellerini attıkları "Avrupa Dünya Düzeni" ancak üç yüzyıl ayakta kalabildi ve Avrupa içi güçler arasındaki egemenlik savaşına yenik düşerek 1948 yılında Birleşmiş Milletler"in kurulmasıyla birlikte çöktü ve tarihten çekildi.
Dünya, yarım asırdır, yeni bir dünyanın kuruluşuna, yeni bir medeniyetin doğuşuna gebe…
İSLÂM DÜNYASININ SINIRLARI KANLA ÇİZİLİRKEN…
İşte 11 Eylül süreci, bu yeni medeniyet hamlesinin kaynağının İslâm olabileceği anlaşıldığı için başlatıldı.
Bu nedenle, Batılılar, Soğuk Savaşı derhal bitirdiler ve İslâm"ın gelişinin yeni bir medeniyet atılımına inkılab edecek kalıcı bir yolculuğa dönüşmesinin önüne set çektiler.
En azından şimdilik…
Özelde Avrupa"da, genelde bütün dünyada İslamofobinin yaygınlaştırılmasının temel nedeni, yaklaşık yüzyıldır dünya düzeninde yaşanan vakumun / boşluğun, Batılılar tarafından doldurulamayacağının kesinkes anlaşılmasıdır.
Bu nedenle, Avrupalılar, bu vakumun, uzun vadede, yeniden İslâm tarafından doldurulma ihtimalinin gerçeğe dönüşme tehlikesini (önce Toynbee"nin, sonraları da Bernard Lewis ve Huntington"ın yöngösterici analizleriyle apaşikâr bir şekilde) sezinlediler ve İslâm dünyasının zihnî, siyasî, jeostratejik ve kültürel sınırlarını / önceliklerini kanla yeniden çizdiler. Çiziyorlar…
"İSLÂM"A KARŞI İSLÂM" OYUNU"NA DİKKAT!
Bu arada, yeri gelmişken hatırlatmakta yarar var: Arap baharı, bu kanlı sürecin sonu değil, başlangıcıdır.
Arap baharı, İslâm dünyasındaki iç dinamiklerin iç dinamitlere dönüşmesi için başlatılan ilk "büyük ölçekli bölgesel proje"dir.
Arap baharı, görünüşte, İslâm dünyasındaki iç aktörler tarafından başlatıldı; ama gerçekte, Arap baharı"nın temelleri, 11 Eylül sürecinde atıldı.
Hedef, İslâm"ı protestanlaştırma ve diktatörlüklerden bunalan, tezcanlı Müslümanları -deyim yerindeyse- "gaza getirerek" İslâm"ın tarihî atılımını durdurma, mümkünse tersine çevirme girişimidir.
Müslümanlar, diktatörlükler tarafından perişan edildikleri için, tezgâhlanan oyunu göremeyecek kadar tezcanlı hareket ediyorlar -biraz da haklı olarak elbette ki…
Artık İslâm dünyası, bundan sonraki süreçte Batılı düşmanla değil, içeride icad edilecek iç-düşmanlarla boğuşacak.
"İslâm"a karşı İslâm" oyunu, önce mezhep ve etnik çatışmalarla, daha sonra da bölgedeki ülkeler arasında zuhûr edecek / ettirilecek çatışmalarla İslâm dünyasını bekleyen en önemli tehlike…
21. yüzyılda Müslümanları bekleyen en ürpertici tehlike bu: İslâm"a karşı İslâm çatışması.
Bu mesele, üzerinde derinlemesine kafa patlatmak zorundayız. Bu meseleyi daha sonra çeşitli şekillerde mercek altına alarak tartışacağımı hatırlatarak asıl meseleye, bu yazının temel meselesine derinlemesine girmek istiyorum…
***
Münhasıran Avrupa"da yaşanan İslâm düşmanlığının ve zamanla daha belirginleşerek yaygınlaşacağından hiç kuşku duymadığım "Müslüman avı"nın önüne geçebilmek için, Avrupa"nın pagan ve barbar psiko-kültürel ve psiko-tarihî kurucu temellerini ve bütün insanlığa pahalıya malolan çalkantılı, sancılı ve kanlı kuruluş serüvenini çok iyi bilmemiz gerekiyor.
AVRUPA"NIN ÜÇ SAVAŞI
İçinde yaşadığımız -modern- dünya, Avrupalıların kurdukları, Amerikalıların korudukları bir dünya.
Bu dünyayı Avrupalılar aynı anda üç alanda savaşarak kurdular.
Bu savaşlardan ilki, Avrupa içindeki çeşitli aktörler arasında sürdürülen bir Avrupa-içi güçler savaşıydı.
Diğer iki savaş ise, Avrupa-dışında İslâm"a ve bütün dünya"ya karşı verilen güç savaşı…
Bu üç savaş, Avrupa"nın önce içeriden yıkılmasını, sonra da hem içeriden, hem de dışarıdan yeniden kurulmasını sağlamıştı.
Avrupa içinde verilen savaşın hedefi, Kilise"ydi; aktörleri ise Avrupa dışında sürdürülen savaşlarda palazlanan ulus eksenli sömürgeci imparatorluklara dönüşecek sayıları 500"ü geçen prenslikler.
Sadece Almanya"da 300"den fazla prensliğin bulunduğunu düşünürseniz, Avrupa içinde egemenlik mücadelesi veren prensliklerin, toparlayıcı bir güç olmaksızın Avrupa"yı nasıl bir kaosun, türlü barbarlıkların eşiğine yeniden sürükleyebileceğini tahmin etmeniz hiç de zor olmaz.
Kilise, İslâm"ın yürüyüşü karşısında, hem akîdevî, hem entelektüel, hem de siyasî bir gökkubbe kurmayı başaramamıştı. Aksine sürekli verdiği tavizlerle, prensler arasındaki egemenlik çatışmasında "şamar oğlanı"na dönüşmüş ve sonuçta, çok büyük yara almıştı.
Avrupa"yı toparlayacak başka bir güce ihtiyaç vardı. Avrupa"yı toparlayacak güç neydi peki?
Avrupa içinde verilen savaş"ın başarısı, Avrupa dışında verilen savaşlara bağlıydı. Öte yandan, Avrupa dışında sürdürülen savaşların başarısı ise, aynı şekilde, Avrupa içinde verilen savaşın neticelerine…
İSLÂM"IN "İTKİ"Sİ VE ANTİKİTE"NİN ETKİSİ AVRUPA"YI TARİHE GİRDİRDİ
İşte Kilise"nin köhneyen ve sürekli olarak egemen güçlere ve söylemlere yamanan arızalı yapısı, Avrupa"yı kendine getirmeye ve tarihe girdirmeye imkân tanımıyordu.
Avrupa"yı tarihe girdirecek kışkırtıcı güç, dışarıdan geldi…
İslâm medeniyeti, Avrupa"nın kuzeyinden Volga üzerinden, güneyinden Kuzey Afrika boyunca İber yarımadasına kadar uzanan ve Kurtuba"da muazzam ve muazzez bir medeniyet sıçraması gerçekleştiren Endüslüs üzerinden ve nihayet denizde bütün bir Akdeniz"de, karada ise Viyana"ya kadar gerçekleştirdiği yürüyüşle Osmanlı üzerinden Avrupa"yı kuşatmış ve tarihe kışkırtmıştı.
Haçlı seferleriyle başlayan Avrupa"nın meydan okuması böylelikle püskürtülmüş oluyordu. Bu püskürtülme, Kilise"nin önce geri çekilmesi, sonra da büsbütün "çökmesi"yle nihâî noktasına ulaştı.
Avrupa, İslâm medeniyetinin üç koldan gerçekleştirdiği meydan okumanın neticesinde, Paris"te, Oxford"da, Padua"da, Palermo"da, Bologna"da ve Marburg"da, İslâm medeniyetini derinlemesine inceleme ihtiyacı duydu.
İbn Rüşçüler ve İbn Sinacılar, Avrupa"nın başlıca entelektüel itici güçleri oldular.
Kilise"nin kontrolü altındaki bu şehirlerde ve üniversitelerde Kilise kendisini devre dışı bırakacak ama Avrupa"yı kuracak kaynağı yeşertti: İnsanın özgür iradesi keşfedilmişti bir kere.
Avrupalılar, insanı keşfettiler ama bu arada Tanrı"yı büsbütün terkedecek bir sürecin tohumlarını da ektiler: İfratla tefrit arasında gidip gelen Avrupa, sonunda tercihini insanı Tanrılaştırmak yönünde yaptı ve ancak ondan sonra İslâm"ın yürüyüşünü durduracak noktaya ulaştı.
İslâm"ın itkisi, Grek ve Roma uygarlıklarının keşfinin etkisiyle Avrupa"nın tarihe girişinin hikâyesine biraz yakından bakmak, Avrupa"nın nereden gelip nereye gidebileceğini görebilmek açısından önemli.
KİLİSE"YLE "ATILIM" İMKÂNSIZDI…
Kilise, başlangıçta, Avrupa"yı bir şekilde etrafında toparlayan yegâne güç görünümündeydi.
Ama Kilise"nin, İslâm"ın gerçekleştirdiği medeniyet atılımı karşısında Avrupa"da bir uygarlık atılımına öncülük edebilmesi mümkün görünmüyordu.
İslâm"ın dört ana havzadan gerçekleştirdiği medeniyet hamlesi, Avrupa"yı şaşkına çevirmeye yetmişti.
Bağdat merkezli Abbasî atılımı, Kurtuba merkezli Endülüs atılımı, İstanbul merkezli Osmanlı atılımı ve nihayet Hint altkıtasından fışkıran Babür atılımı karşısında Avrupalılar, İslâm"a karşı, Kilise"yle meydan okuma gerçekleştiremeyeceklerini geç de olsa anladılar…
KİLİSE, TARİHE GEÇ KALMIŞ, YARA ALMIŞ VE SONUNDA DEVRE DIŞI KALMIŞTI…
Kilise"nin entelektüel donmuşluğu, siyasî ufuksuzluğu, en çok da akîdevî saplantıları ve tıkanmışlığı, Avrupalıların Kilise"yi nihâî olarak tasfiye etmelerine ve tarih dışına itmelerine yol açtı.
Avrupa tarihinde İslâm medeniyetinin meydan okuması ve kışkırtmasıyla gerçekleştirilen ilk iki Rönesans"ta (10. yüzyıldaki Karolenj rönesansıyla, 12.-13. yüzyıllarda gerçekleştirilen ikinci rönesans"ta) Kilise, birinci derecede rol almıştı; ama 15. ve 16. yüzyıllarda gerçekleştirilen geç rönesans"ta ise tarihe geç kalmış ve büyük yara almış bir güç olarak sonunda devre dışı kalmaktan kurtulamamıştı.
Başka bir ifadeyle, Kilise, aslında, ilk iki rönesans"la kendi kuyusunu kazdığını farkedemedi. Üçüncü Rönesans"ta, sonuçta, kendi kendini tasfiye etmek zorunda kaldı. Üstelik de çok ağır bir bedel ödeyerek yaptı bunu: Parçalandı.
Kilise, Avrupa"nın kurulmasında değil, korunmasında belirleyici rol oynayabilmişti: İslâm medeniyetinin tarih sahnesine çıkışını durdurmak için gerçekleştirilen Haçlı Seferleri, Avrupa"nın kurulmasına imkân tanımadı. Sadece korunmasına imkân tanıyabildi.
İSLÂM, AVRUPA"YI TARİHE KIŞKIRTTI VE GİRDİRDİ
Avrupa, İslâm medeniyetinin Bağdat, Kurtuba ve İstanbul üzerinden gerçekleştirdiği meydan okuma sonrasında gerçek anlamda tarihe girebilmiş, hangi temeller üzerinde ve nasıl ayağa kalkabileceğini ancak o zaman farkedebilmişti.
Kilise, başından itibaren Tanrı"nın mahiyeti, Tanrı-insan ilişkileri, insanın özgür iradesi gibi temel meseleleri tartışıp duruyordu ve bu temel akîdevî, entelektüel ve sonuç itibariyle siyasî sorunları, iyice içinden çıkılmaz hâle getiriyordu.
O yüzden, Avrupalıların hem İslâm medeniyetiyle, hem de İslâm medeniyeti üzerinden Grek ve Roma tecrübeleriyle kurdukları irtibat, Kilise"yle rabıtalarını önce zayıflatmalarına, sonra da büsbütün koparmalarına yol açtı.
Sonuçta, üçüncü rönesansla birlikte, Avrupa tam anlamıyla paganlaştı; paganlaştıkça da barbarlaştı. Paganlaşmadan yeterince nasibini alan Kilise ise önce devre dışı kaldı, sonra da parçalandı.
PAGAN VE BARBAR RUHUN HORTLAMASI: KAPİTALİST SALDIRI
Avrupa"nın yeniden-paganlaşması ve yeniden-barbarlaşması, Avrupalı insanın özgür iradesini keşfetmesiyle birlikte başladı.
Bilindiği gibi, Avrupa tarihi, paganların ve barbarların tarihidir. Hıristiyanlığın gelmesi, Avrupalıların paganlıktan ve barbarlıktan vazgeçmelerine imkân tanımadı; sadece paganlığı ve barbarlığı rafineleştirmelerine imkân tanıdı.
Paganlığın ve barbarlığın rafineleştirilmesinde, İslâm medeniyetinin ve ardından Grek düşüncesinin keşfi kilit rol oynadı. Ama Avrupalılar, paganlıktan ve barbarlıktan hiçbir zaman tam olarak kurtulamadılar.
AVRUPA"NIN İNSANLIĞA KARŞI SAVAŞI
Avrupalıların Avrupa dışında verdikleri iki savaş, bunun en somut göstergesidir: Avrupalıların Avrupa dışında verdikleri birinci savaş, İslâm"a karşı verilen savaştı. İkinci savaş"sa bütün dünyaya karşı verilen sömürgecilik ve emperyalizm savaşı.
Avrupa, içeride verdiği savaşı, 1648 Westfalya Anlaşması"yla birlikte noktaladı: Artık Kilise, safdışı edilmiş, Avrupa"da ulus ekseninde kurulan imparatorluklar, Avrupa"nın iç savaşını, dışarıya yönlendirmişlerdi.
Endülüs"ün tarihten silinmesiyle birlikte İslâm"ın ilerleyişi durduruldu. Osmanlı, Avrupalıların İslâm"a ölümcül darbeyi vurmalarının önünde büyük bir engel teşkil ediyordu. Bu yüzden Avrupalılar, pagan ve barbar ruhlarını, yeni dünya Amerika kıtası başta olmak üzere dünyanın bütün diğer kıtalarına ve denizlerine hâkim olma savaşında hayata geçireceklerdi.
Afrika"da, Amerika"da ve Asya kıtasında yüzmilyondan fazla insan katledildi. Bütün medeniyetler ya yok edildi ya da hadım edildi ve tarih dışına itildi.
İtalyan şehir devletlerinde/n doğan merkantilist kapitalizm, Avrupalıların pagan ve barbar ruhlarını harekete geçiren gerçek kapitalizmle kolonyalizm ve emperyalizm sapmalarını ürettiler.
Sonuçta, Batılılar, bütün kıtaları ve denizleri fiilen, bütün insanlığı da zihnen sömürgeleştirdiler. Ama bütün bu pagan ve barbar ruh, Avrupalıların 20. yüzyılın ilk yarısında birbirlerinin boğazına çökmesinden ve Avrupa"nın fiilen tarihten çekilmesinden başka bir işe yaramadı.
KRİZ VE SALDIRGAN RUH
İşte Soğuk Savaş, zaman kazanma çabasıydı. Soğuk Savaş, aynı zamanda pagan ve barbar Avrupa"nın kontrol altında tutulma savaşımıydı.
Gelinen noktada, Avrupa"nın toparlanmaya çalıştığı gözleniyor. Avrupa"yı toparlayacak ruh, pagan ve barbar ruh/suzluk olabilir: O yüzden, Avrupa içinde ırkçılık ve yabancı düşmanlığı, 11 Eylül düzeniyle birlikte, marjinal bir eğilim olmaktan çıktı, bütün Avrupa genelinde, pagan ve barbar bir İslâm düşmanlığına ve Müslüman avı"na dönüşmeye başladı.
Son bir ay içinde Almanya"da yaşayan Türklere karşı tam 12 kundaklama hâdisesi yaşanmış!
11 Eylül düzenini Amerikalılar kurdu ama asıl Avrupalılar işletiyorlar. Avrupalıların, Avrupa"da ve zamanla Avrupa dışında İslâm düşmanlığı ve Müslüman avı şeklinde tezahür eden saldırganlıklarının gerisinde nasıl bir itici gücün gizli olduğunu görebilmek ve ona göre hazırlıklı olabilmek için Avrupalıların her fırsatta, özellikle de büyük kriz zamanlarında depreşen pagan ve barbar ruhlarını iyi bilmek ve iyi deşifre etmek gerekiyor.
.Avrupa"nın, Müslümanlara mezar olmaması için…
Yusuf Kaplan
17/03/2013 Pazar
11 Eylül düzenini Amerikalılar ilan ettiler ama Avrupalılar işletiyorlar, demiştim.
Batılıların "11 Eylül düzeni"ne neden ihtiyaç hissettikleri, bu düzenin insanlığa neye malolduğu ve önümüzdeki süreçte nasıl büyük felâketlere yol açabileceği meselesi, ne yazık ki, gözardı ediliyor.
İSLAMOFOBİ"NİN VE MÜSLÜMAN AVI"NIN KAYNAĞI: 11 EYLÜL DÜZENİ
Soğuk Savaş"ın bitirilmesiyle birlikte ilan edilen "yeni dünya düzeni", on yıl geçmeden "11 Eylül düzeni"yle ete kemiğe büründürüldü.
11 Eylül düzeni"nin ilk temelleri, dönemin NATO Genel Sekreteri Willy Cleas"ın, açık açık sarfettiği, "küresel sistemin önündeki en büyük tehdit, İslâm"dır," sözüyle ve dönemin ABD Başkanı Ronald Reagan ve İngiltere Başbakanı Margaret Thatcher"ın, "uygarlığımızın önünde, bizim hayat tarzımızı tehdit eden büyük bir tehlike var. Bu tehlikeyi bertaraf etmek zorundayız," şeklinde defalarca dillendirdikleri sözlerle atıldı.
11 Eylül düzeni, görünüşte, pek çok bakımdan kendi icadı "terörizm tehdidi"yle savaşıyor. Gerçekte ise, Ortadoğu"da artık sonu geldiği gözlenen, şimdiye kadar her bakımdan Batılıların destekledikleri diktatörlüklerden sonraki sürecin İslâm tarafından belirlenmesine ve yönlendirilmesine yol açacak bütün İslâmî söylemlerin ve hareketlerin sisteme dâhil edilerek sistem içinde "u/yutulmaları"nı ve "boğulmalarını" gerçekleştirmek için savaşıyor.
TERÖRİZM TEHDİDİ: POSTMODERN BİR AYARTMA VE KARARTMA OYUNU!
Sözü eğip bükmeden söylemek gerekirse… Adına "11 Eylül düzeni" dediğim küresel sistem, İslâm"la savaşıyor…
Bu niteleme, pek çoklarını rahatsız edebilir ama birileri rahatsız olacak diye yakıcı gerçekleri gözardı edecek değilim…
Fakat küresel sistem, İslâm"la savaşırken, ayartıcı postmodern yöntemlere ve söylemlere başvuruyor: Sağ gösterip sol vuruyor! Ölümü göstererek, sıtmaya razı ediyor!
Ve tam anlamıyla bir simülasyon oyunu sahneliyor: Postmodern bir ayartma ve karartma oyunu!
KÜRESEL SİSTEMİN LORDLARI VE MEDYATİK KAPIKULLARI
Küresel sistem, önce terörize ediyor… Sonra da ayartıcı ve örtük yöntemlerle İslâm"ı vuruyor…
Meselâ karikatür provokasyonları, Kur"ân yakmalar vesaire gibi eylemlerle…
Ve bunu da, küresel sistemin ve lordlarının kapıkulları gibi çalışan küresel medyayı, terörize etme, provoke etme eyleminde tam bir silah gibi kullanarak yapıyor…
Meselâ Afganistan"ın bir dağ köyünde, ya da İran"ın bir yerinde recmedilen kadınların haberlerini insanların tüylerini diken diken edecek, tam anlamıyla ayartıcı / pornografik bir dille medyada dolaşıma ve kullanıma sokuyor…
Meselâ teröristleri haber yaparken, Kur"ân okuyan çocukları, camide cemaat hâlinde namaz kılan insanları gösteriyor…
Böylelikle, İslâm"ı dolaylı, ayartıcı ve pornografik yöntemlerle şeytanlaştırarak, küre ölçeğinde, ürpertici bir İslamofobinin oluşmasının temellerini atıyor…
EKONOMİK KRİZ, İSLAMOFOBİYİ AZMANLAŞTIRABİLİR
Soğuk Savaş, İslâm"ın dünya-tarihsel bir aktör olarak tarihten uzaklaştırılmasından sonra kurulan geçici bir düzendi.
İki dünya savaşıyla büyük darbe yiyen Avrupa, bu süreçte, zaman kazandı ve zamanla toparlandı. Henüz ayağa kalkacakken 2008 ekonomik kriziyle gözardı edilemeyecek ve beklenmedik bir darbe daha yedi.
Ekonomik kriz, Avrupa"nın, içeride büyük çalkalanmalar yaşamasına yol açabilir. Bu çalkalanmaların ilk izlerini, yabancı düşmanlığının zıvanadan çıkmasında görüyoruz. Yabancı düşmanlığı, ortada fol yok yumurta yokken Avrupa"da yaşayan Müslümanların "lanetli, vebalı" muamelesi görmesi şeklinde tezahür ediyor.
2001 süreciyle başlayan ve 2008 ekonomik kriziyle kontrolden çıkan İslamofobi, Avrupa"da son on yıldan bu yana ürpertici bir İslâm düşmanlığına ve "Müslüman avı"na dönüşmek üzere…
Karikatür kriziyle tırmanan İslâm düşmanlığı, Avrupalıların psişe"sinde köksalan tarihî İslâm düşmanlığı fobisini hortlattı ve Avrupa"nın Almanya, İsveç, İsviçre, Hollanda gibi sözümona en demokrat, en özgürlükçü ülkeleri, İslamofobinin kalelerine ve Müslüman avı"nın arenasına dönüştü.
YARIN, ÇOK GEÇ OLABİLİR…
İslâm düşmanlığı, Avrupa"da veya Amerika"da geçerli değil sadece: Küresel sistemin lordlarının kapıkulları gibi çalışan medyanın marifetleriyle bütün küre ölçeğinde hızla yaygınlaştırılıyor. En çok da bizzat İslâm dünyasında…
Masum Müslümanlar yakılıyor Avrupa"da, bütün insanlığın gözünün önünde… Bu barbarlığın önüne geçebilmek için, İslâm düşmanlığının derin psiko-kültürel ve psiko-tarihî kökenleri mutlaka hatırlanmalı ve hatırlatılmalı.
Bunu yaparken, Batılıların içine düştükleri acınası, zavallı psişe bozukluklarına benzer husûmetler üretmenin, Müslümanların aslâ yapamayacakları ilkellikler olduğu da hiçbir zaman unutulmamalı.
Ama ortada insanlık-dışı bir ilkellik ve barbarlık var. Bu duruma, uluslararası ölçekte müdahale etmek gerekiyor…
Yoksa yarın, çok geç olabilir, kantarın topuzu bütünüyle kaçabilir ve Avrupa Müslümanlara mezar olabilir çünkü…
Tıpkı Yahudilere mezar olduğu gibi…Avrupa taşralılaşırken…
Yusuf Kaplan
18/03/2013 Pazartesi
TOULOUSE / FRANSA.
Bir ay içinde üç kıtayı arşınlayacağım. Önce Avrupa"da, Fransa-İspanya sınırının buluştuğu bölgede Pyrene"lerin eteklerinde başlayıp İspanya sınırlarına, Katalan bölgesine kadar bir yolculuğa çıkacağım.
Ekonomik krizin Avrupa Birliği projesini nasıl sekteye uğrattığının göstergelerini, krizin en yoğun yaşandığı bölgede dolaşarak ve hayatın nabzının nasıl attığına bakarak az biraz yakalayabileceğimi sanıyorum.
Ardından Afrika"ya, Tanzanya"ya uzanacağım. Tanzanya"dan Afrika"nın nabzının nasıl attığını gözlemleyebilmek ne kadar mümkün olabilir bilmiyorum ama ilginç keşifler yapacağımı tahmin ediyorum şimdiden.
Tanzanya"nın civarındaki, kuzey doğusunda ve kuzey batısında uzanan ülkelere yeni atanan, idealist ve vizyon sahibi büyükelçilerimizin de eşliğinde, Afrika"nın, 21. yüzyılın ilk çeyreğine damgasını vuracak jeo-stratejik, jeo-ekonomik ve nihayet siyasî bir aktör olarak gelişinin izini ve bizim Afrika"da oynayacağımız rolün ipuçlarını sizlerle paylaşacağım.
Son olarak da Dubai"de yaklaşık iki hafta sürecek El-Cezire Film Festivali"ne -jüri üyesi olarak- katılacağım.
Dubai"den Kuveyt"e, Umman"a kadar uzanmayı düşünüyorum. Arap dünyasının periferisinde yapacağım yolculukla, Arap dünyasının genelinin nasıl göründüğünü daha iyi gözlemleme imkânı bulacağımı umuyorum.
"EMPERYAL RUH"A SAHİP "KIRMIZI KENT"TEN AVRUPA"NIN "HARİTALARI"
Bir ay içinde yapacağım üç kıtadaki mini tura Fransa-İspanya sınırındaki Toulouse kentinden başlıyorum…
Toulouse, Fransa"nın ilk büyük 4 kentinden biri. Kent merkezinin nüfusu, 100 bin civarında sadece. Çevresiyle birlikte 450 bine ulaşıyor.
Küçük bir şehir aslında Toulose. Ama şehir gerçekten. Zira şehrin bir ruhu var: Bir kimliği, bir tarihi, bir hafızası var açıkçası.
Kentin mimarisinde kiremitlerin yoğun olarak kullanılmasından ötürü, halk arasında "kırmızı kent" olarak adlandırıldığını söylüyor mihmandarımız Oğuz Koldaş kardeşim.
Kentin kent planı, modern şehircilik anlayışını yansıtıyor büyük ölçüde. Cetvelle çizilmiş caddeler, kentin ruhsuz bir kent havası vermesine yol açıyor ilk bakışta. Ama kentin içine, ara sokaklarına daldıkça, bu ilk gözlemin aldatıcı olduğunu anlamakta gecikmiyorsunuz.
Küçük ama "emperyal ruha" sahip bir kent Toulouse her şeyden önce.
Romalılardan kalan izler büyük yapılarda özellikle dikkat çekiyor. Ara sokakların kıvrımları, kente şiirsel bir hava kazandırıyor.
"Emperyal ruh" deyip de geçmemek gerekiyor: "Emperyal ruh", hemen emperyalizmi çağrıştırsa da, bu bir yanılsama aslında. "Emperyal ruh", tarihî derinlik, kültürel çeşitlilik, silinmeyen ve canlılığını her yerde, her köşede, her sokakta açıkça hissettiren bir hafıza ve kimlik demek.
Bu çok katmanlı tarihî ve kültürel derinliği ve kendine özgü özgün ruhu, neredeyse bütün Avrupa kentlerinde görmek, duyumsamak ve yaşamak mümkün.
Avrupa kentlerinde dolaşırken, dünyanın en güzel, en estetik, en insanî şehirlerinin ve şehircilik anlayışlarından birinin öncülerinin çocuklarının Türkiye"de şehirleri nasıl katlettiklerini hatırlamadan edemiyor ve kahretmekten kendini alamıyor insan.
Toulouse, tarih ve kültür kenti olmasının yanısıra bir üniversite kenti öte yandan. Arapların, İspanyolların, Orta Avrupalıların yoğun olarak yaşadıkları kentlerden biri ayrıca da.
Kentte dolaşırken, meydanda, Araplar eylem yapıyorlardı. Bu tür eylemlere de Avrupa"nın belli başlı bütün kentlerinden rastlamak mümkün. Ama Toulose"daki eylem, hem bir hayli kalabalıktı, hem de daha bir içtendi.
Bu tür eylemlerin, ekonomik krizin derinleşmesiyle birlikte bütün bir Avrupa kentlerine çığ gibi yayılacağından hiç kuşku duymuyorum.
Avrupalıların Avrupa"daki yabancılara karşı takındıkları itici ve aşağılayıcı, ayırımcı ve yok sayıcı tavırlar, krizin büyümesi hâlinde bütün bir Avrupa çapında öfkeli kalabalıkların sokaklara dökülmesine yol açabilir.
İşte o zaman, Avrupa"da yabancı düşmanlığının nasıl patlama noktasına geleceğini tahmin etmek hiç de zor değil.
KRİZ BÜYÜRSE…
Ekonomik krizin Fransa"yı nasıl derinden vurduğunu kentte yaptığımız turdan rahatlıkla gözlemledim. Sokaklarda, caddelerin ortasında dilenen insanlar var mesela. Kimileri Fransız, kimileri, Orta ve Doğu Avrupa"dan gelen insanlar bunlar.
Avrupa"daki ekonomik krizin hangi boyutlarda seyrettiğini görebilmenin en iyi yollarından biri, Avrupalıların yabancı kökenlilere yaklaşımlarındaki değişime bakmak.
4-5 yıl önce bu kadar günyüzüne çıkmayan ama bugün neredeyse bütün Avrupa"da hızla yaygınlaşan yabancı düşmanlığı, Avrupa"nın geleceği hakkında çok şey söylüyor aslında.
Ekonomik kriz, Fransa"da yabancı düşmanlığının tehlikeli boyutlar kazanmasına yol açıyor. Bunu Toulouse"da dolaşırken, insanlarla konuşurken, insanların yüzlerine bakarken ve birbirlerine nasıl baktıklarını gözlemlerken açıkça görebiliyor insan.
Fransızlar, zaten Avrupa"nın en kibirli ve ırkçı toplumlarından biridir. Ama ekonomik kriz, sosyal, kültürel ve din eksenli husûmetlerde, gerginliklerde ve sosyal gerilimlerde patlama yaşanmasına yol açabilir. Avrupa, tam anlamıyla bir yangın yerine dönebilir.
Mihmandarımız Oğuz Bey, ekonomik krizin Fransa"yı bir anda sarsmasının an meselesi olduğunu söylüyor.
EKONOMİK REFAH, AVRUPALILARIN IRKÇI PSİŞE"LERİNİ ÖRTÜYORDU
Ekonomik refah, Avrupalıların, ırkçı psişelerini örtüyordu. Ekonomik kriz, Avrupalıların psişelerinde köksalan ırkçılığı gün ışığına çıkaracak ve ırkçılığın ne kadar insanlık dışı bir şey olduğunu ürpertici bir şekilde bir kez daha gözler önüne serecek.
İnsanları, derilerinin renklerinin, sosyal ve ekonomik konumlarının ve dînî inançlarının farklılığından ötürü dışlamak, ötekileştirmek, dahası şeytanlaştırmak, taşralılığın, barbarlık anlamında Avrupa"ya özgü taşralılığın bir göstergesidir.
Ekonomik krizin artması, yabancı düşmanlığının kontrolden çıkmasına, bu da, Avrupalıların barbarlaşmak anlamında taşralılık çıkmaz sokağının eşiğine sürüklenmelerine yol açabilir.
Avrupa Birliği"nin kaldırdığı coğrafî sınırlar, ekonomik krizin ivme kazanmasıyla anlamını yitirebilir ve sınırları kaldıran umutlar, suya düşebilir ve yerini büyük karamsarlıklara ve türlü çalkantılara bırakabilir.
AVRUPA"YI "KURTARACAK" BİR AMERİKA YOK ARTIK
Unutmayalım: Purolu ve mağrur adam Churchill, iki dünya savaşında Avrupa"nın harab-u tûrab olması üzerine Amerikalılara aynen şöyle demişti: "Eğer Avrupa"ya yardım elinizi uzatmazsanız, Avrupalılar, birbirlerini çiğ çiğ yerler. Eğer yardım elinizi uzatırsanız, 20. yüzyılı yapacak en büyük güç hâline gelirsiniz."
Amerikalılar, Churchill"in tavsiyesine uydular ve Avrupa"yı içine sürüklendiği yıkımdan kurtaracak bir "hayat öpücüğü" kondurdular Avrupa"ya.
Avrupa"nın toparlanması, Amerika"nın rekabet edeceği kapitalist bir omurganın oluşmasına imkân tanıdı.
Şimdi, eğer ekonomik kriz, kontrol altına alınamayacak olursa, Avrupa"nın taşralılaşmasını / barbarlaşmasını önlemek hiç de kolay olmaz. Bu durum, önce Avrupa"nın içinde büyük çalkantıların patlak vermesine yol açar. Ardından da, dünyayı kana bular.
Üstelik de, krizin Amerika"yı da vurduğunu düşünürseniz, kendi sorunlarından başını kaldırıp da, Avrupa"ya yeniden "hayat öpücüğü" konduracak bir Amerika olmadığı için, dünyayı çok büyük bir çıkmaz sokağın eşiğine fırlatır kriz.
O yüzden Avrupalıların, bu taşralılık ruhlarının hortlamaması için, çok yönlü bir özeleştiri, sorgulama ve hesaplaşma tecrübesi geliştirmeleri şart.
Toulouse"da dolaşırken insanların suratlarında gözlemlediğim gerilim, yabancılara karşı artan öfke ve nefret hâli, ekonomik krizin artmasıyla birlikte, Avrupa"nın taşralı / barbar psişesinin nasıl hortlayabileceği konusunda bunları düşündürttü bana.
Cuma günkü yazıda İspanya sınırında, Katalan bölgesinde, Narbonne şehrinde Çanakkale ruhunu diri tutmak amacıyla Türk şehitliğinde düzenlenen görkemli, coşkulu ve gözyaşartıcı kutlamaları, sizlerle paylaşarak, üç kıtadaki turuma devam edeceğim.Çanakkale ruhu" Fransa"da
Yusuf Kaplan
22/03/2013 Cuma
NARBONNE / FRANSA.
Narbonne, Fransa''nın İspanya sınırında küçük, şirin bir şehir. İspanya''daki Katalan bölgesinin havası hâkim şehirde.
Müslümanlar, buralara kadar gelmişler ama şehirde, bütün bu bölgede olduğu gibi, Romalıların ve Hıristiyanlığın izleri daha bir belirgin.
Avrupa''nın en büyük katedrallerinden biri Narbonne''da meselâ.
ÇEKİLEN HIRISTİYANLIK, İSLÂM VE MABED''DE ''NÜ'' TABLO
Ne ki, Hıristiyanlık, o zamanlardaki gücüne ve etkinliğine sahip değil bugün Avrupa genelinde de, Narbonne''da da hâliyle.
Bunun en önemli göstergelerinden biri, Narbonne Katedrali''ni bugün kentin belediye yönetimi işgal ediyor.
Dahası, katedralin içinde bir de Sanat Tarihi ve Arkeoloji müzesi yer alıyor.
Bu müzelerden biri İslâm Sanatları Müzesi. Nasıl olmuşsa olmuş, burada bir İslâm sanatları müzesi açılmış. Kimin bu müzenin açılmasında etkili olduğu ise bilinmiyor.
Müzede, bir İslâm mabedi canlandırılmış: Manevî bir hava verilmiş gerçekten de. Ama nasıl olmuşsa olmuş, Hz. Peygamber''in (sav) isminin yazıldığı bir hat levhasının yanına bir ''nü tablo'' (çıplak kadın tablosu) yerleştirilmiş.
Bizden önce müzeyi ziyaret eden İstanbul Belediyesi Kültür İşleri Müdürü Abdurrahman Şen ve diğer arkadaşlar, bu durumun ''absürd'' olduğunu ilgililere anlatmışlar.
İlgililer, önce şaşırmışlar, sonra tablonun metaforik anlamı olduğunu, ''arınmışlığı, doğallığı'' temsil ettiğini filan anlatmaya çalışmışlar ama Abdurrahman Bey''in ikna edici ve derinlikli açıklamaları üzerine sözkonusu absürdlüğü ilk fırsatta düzelteceklerine söz vermişler.
CARCASSONNE''DA TÜRK ŞEHİTLİĞİ''NDE TARİHÎ BİR GÜN…
Pireneler''in soğuk, dondurucu havası, bölgenin ve Narbonne''un havasını Avrupa''nın iç bölgelerine göre yaklaşık 10-15 derece civarında sertleştiriyor.
Narbonne''un sert havasını, kentte yaşayan hepi topu 300 civarındaki -yüzde seksen''i Yozgat''lı- Anadolu insanının dayanışması, kardeşliği ve ortaklaşa yaptıkları faaliyetler ve çalışmalar ısıtıyor sadece.
Bugün (17 Mart) havalar daha da ısındı: Çünkü bugün Narbonne''a 70 km uzaklıktaki Carcassonne''daki Saint Michel Mezarlığı''nda bulunan Türk Şehitliği''nde heyecanlı, coşkulu ama nezih bir anma merasimi yapıldı.
Buradaki Türk Şehitliği, Batı Avrupa''daki tek Türk şehitliğimiz. Birinci Dünya Savaşı''nda esir düşen 10 Osmanlı askeri için yapılmış bir şehitlik bu.
Civar şehirlerden gelen Türkiye''li insanlarımızın da katılımıyla sayıları bin''i (1.000) aşan gurbetçilerimiz Carcassonne''da manevî havası yüksek, kelimenin tam anlamıyla ''tarihî'' bir gün yaşadılar.
Bir bayram havası hâkimdi Saint Michel Mezarlığı''nda adeta…
YÜKSEK MANEVÎ ATMOSFER…
Şehitlikteki merasimde muhteşem bir Kur''ân okundu. Çok etkileyiciydi. Herkes derin bir huşû ve vecdle dinledi okunan aşr-ı şerifi.
Önceleri burada kuru, resmî bir merasim yapılırmış. Türkiye''nin bütün değerlerine ''Fransız'' hâriciyecileri Kur''ân okunmasına izin vermezlermiş!
Ayrıca halkı da bu merasimlere dâhil etmezlermiş.
Baştan savma bir tören yapıp dağılırlarmış hemen.
Ama şimdi durum çok değişmiş.
Önceleri Paris''te kültür ataşeliği görevini büyük bir başarıyla yerine getiren Hasan Yavuz Bey''in yılmaz çabaları sonucunda bu merasimlere halk da katılmaya ve merasimler usulüne, manevî ruhuna uygun şekilde yapılmaya başlanmış.
Şimdi Cibuti Büyükelçimiz olarak atanan Hasan Bey, hem Türk şehitliğini bulan, halkın ziyaretine açan, hem de buradaki merasimlerin gurbetçilerimizin bütünleşmelerini, kaynaşmalarını, Türkiye''yle ve İslâm''la bağlarını güçlendirmelerini sağlayacak şekilde organize eden bir öncü.
Civar şehirlerdeki Anadolu insanını Narbonne''daki fedakâr kişileri harekete geçirerek Narbonne Türk Toplumu Kültür ve Yardımlaşma Derneği''nin çatışı altında örgütlemiş.
Bu törenleri, o gün bugündür, her yıl bölgedeki bir Türk cemiyeti dönüşümlü olarak düzenlemeye başlamış.
NARBONNE''DA ÇANAKKALE RUHU…
Şehitlikten sonra etkinliklere Narbonne''da devam edildi. İstanbul Belediyesi Mehter Takımı ile Konya Kültür Müdürlüğü''nün Semazen ekibi, burada yaşayan insanımıza heyecan ve coşku dolu, unutulmaz bir gün yaşattılar.
Tam anlamıyla tarihî, unutulmaz bir gündü.
Semazen ekibinden bir hafız arkadaşın okuduğu Kur''ân, salondakileri mest etti, yıkadı, arındırdı.
Ardından Çanakkale üzerine bir panel düzenlendi. Panelden önce iki belediye başkanı, bir Fransız milletvekili ve diğer ilgililer birer konuşma yaptılar.
Ama Hasan Yavuz Bey''in konuşması, hem samimiyeti, hem çizdiği derin ufukla salondakilerin heyecanını doruk noktasına çıkardı.
Çanakkale ruhu''nun çoktan yokoldu Türkiye''de.
Ama burada, Fransa''da, Pireneler''in eteklerinde yaşayan gurbetçilerimize heyecan ve coşku vermeye ve ruh üflemeye devam ettiğini bizzat gözlemledim bu ruhun.
Panelde Çanakkale ruhu çerçevesinde bir konuşma yaptım. Pazar günkü yazıda bu panelde konuşulanlar etrafında Çanakkale ruhunu mercek altına alacağım.
BİZİ ÖLDÜRMEYE GELENLERİ ''KENDİNDE'' DİRİLTEN EŞSSİZ BİR DESTANDI ÇANAKKALE
Yazıyı, Çanakkale''de esir düşen dedesinin düşman Türk askerleri tarafından kurtarılması, bakılıp korunması ve ''ölümden döndürülmesi'' üzerine Çanakkale''de son örneğini gördüğümüz ruhu özetleyen bir Fransız''ın tespitiyle bitireyim.
''Kendilerini öldürmeye gelen dedemi, Osmanlının çocukları kurtardılar. Eğer Osmanlı çökertilmemiş olsaydı, hatta Viyana''da durdurulmamış olsaydı, bugün dünyanın dengesi bozulmazdı; dünya bu hâlde olmazdı; aksine barış yurdu olurdu. Kendilerini öldürmeye gelen düşman askerlerine bile bu ölüm kalım ânında yardım elini uzatan, insanlığını unutmayan, ölümden kurtaran bir medeniyetin çocuklarının tarihten çekilmeleri, tarihin dengesinin bozulmasıyla sonuçlandı.''
Sözün özü: Sezai Karakoç''tan ilhamla söylemek gerekirse… Çanakkale, bizi öldürmeye gelenleri, ''kendinde'' dirilten eşsiz bir destandı.
***
TEŞEKKÜR: Fransa seyahatimiz sırasında bize güzel bir evsahipliği yapan Narbonne Türk Toplumu Kültür ve Yardımlaşma Derneği''nin başkanı ve yöneticileri Rasim Yıldırım''a, Mahmut Koldaş''a, Mustafa Aşkın ve Veysel Koldaş''a teşekkür ediyorum. Özellikle de gece gündüz hiçbir zaman yanımızdan ayrılmayan mihmandarımız Oğuz Koldaş kardeşimle, Türk çayını ''çaysıdığım'' bir sırada, bizi evinde ağırlayan, ''tavşan kanı'' Türk çayı ikram eden değerli eşi Gönül Hanım''a içten teşekkürler...Nedir şu Çanakkale ruhu ve nerededir?
Yusuf Kaplan
24/03/2013 Pazar
Daha önce de yeri geldikçe söylediğim gibi, Çanakkale çoktan geçildi, Çanakkale ruhu da çoktan bitti, bitirildi.
Çanakkale ruhu''nun nasıl bittiğinin, bitirildiğinin en çarpıcı göstergesi, Çanakkale''ye diktiğimiz anıt mezarın bizatihî kendisi.
ANIT MEZAR DİKİLDİ, ÇANAKKALE RUHU BİTİRİLDİ
Çanakkale''deki anıt mezar, Çanakkale''yi anmak için dikildi, elbette. Ama Çanakkale''yi, Çanakkale ruhunu hakkıyla anlamadan dikildiği her hâlinden belli, besbelli.
O yüzden, Çanakkale ruhu, Çanakkale''deki anıt mezarda -gizli- değildir: Aksine o anıt mezar dikilmiş, Çanakkale ruhu da, o mezara gömülmüş, gitmiştir.
Çanakkale ruhunun bitmesi, bizzat bu anıt mezarın dikilmesiyle gerçeğe dönüştü, ete kemiğe büründü. O yüzden Çanakkale''deki anıt mezar, bizim yaşadığımız çözülmeyi ve ruhsuzlaşmayı ele veren, yediğimiz metamorfozu özetleyen güçlü bir sembol ve anlam haritası sunuyor bize.
O hâlde, Çanakkale''deki anıt mezara, biraz yakından bakmak, semiyolojik okumasını yapmak, Çanakkale ruhunun nasıl olduğundan bambaşka bir şeye dönüştürüldüğünü görebilmek açısından oldukça ''kışkırtıcı'', düşündürücü olabilir.
İzini sürmemiz gereken soru şu burada: Çanakkale''deki anıt mezarın anlam/lar/ı nedir; ne''yi, neler''i gizliyor; ne''yi, nereler''i gösteriyor bize?
TURİST BAKIŞI VE TURİSTİK ANLAM
Çanakkale''deki anıt mezar, Çanakkale savaşına, destanına ve ruhuna turist bakışıyla bakmanın en tedirgin edici simgesi. Çanakkale ruhunun nasıl yok edilebileceğinin bir göstergesi. Ruhsuz bir taş yığını. Üstelik de fazlasıyla iri kıyım ve de vahşice!
Bu nedenle, İslâm âleminin dört bir köşesinden hilâfeti korumak için koşup gelen yüzbinlerce Müslümanın hedeflerini yerle bir eden, Çanakkale ruhundan hiçbir eser taşımayan ruhsuz bir taş yığını.
Son yıllarda Çanakkale''deki anıt mezara akın akın koşan insanlar, anıt mezar ve çevresindeki ruhsuzluktan ötürü, yalnızca turist bakışı''yla bakıyorlar boş boş etrafa.
Turist bakışı, yüzeysel bakıştır: Bakılan şeyin derûnî anlamını, dünyasını, ruhunu görememek, duyamamak, iliklerine kadar yaşayamamaktır.
Başka bir ifadeyle, turist bakışı, kişinin baktığı şeyde de kendini görmesidir; baktığı şeyi görememesidir. Sonuçta, kişinin baktığı şeyi de, kendini de keşfedememesi, idrak / görme melekelerini yitirmesidir.
Turist bakışı''yla dikilen ve aynı turist bakışı''yla gezilen Çanakkale''deki anıt mezar, bize Çanakkale ruhunu göstermiyor, yaşatmıyor o yüzden. Aksine Çanakkale ruhunu ve destanını örtüyor, yok ediyor, öldürüyor sadece.
İDEOLOJİK BAKIŞ VE İDEOLOJİK ANLAM
İdeolojik / politik anlam, Çanakkale zaferinin Mustafa Kemal''in eseri olduğu yanılsamasını pekiştiriyor. Oysa Mustafa Kemal''in diğer askerler ve komutanlar gibi, Çanakkale''de hilâfetin çökmemesi için ölüm-kalım savaşı verdiğini kayıtlardan biliyoruz.
Nitekim, Mustafa Kemal Paşa, Sivas Kongresi sürecinde Sivas''ta bizzat kendisinin yayımladığı, açık ve müstear pek çok isimle durmadan yazdığı Hâkimiyet-i Milliye gazetesinde, amacının ''hilâfeti korumak ve Osmanlı devletinin bekasını sağlamak'' olduğunu açıkça ifade ediyordu.
Çanakkale''nin bir ölüm kalım savaşı olduğu düşünülünce, Mustafa Kemal Paşa''nın Çanakkale''de bu amaca daha bâriz bir şekilde hizmet etmek için savaş meydanında yerini aldığını söylemek hiç de abartılı olmasa gerek. Nitekim bunu, Çanakkale''de savaşan Osmanlı askerlerinin düşmana karşı nasıl yüksek bir ruhla ve imanla, sarsılmaz bir irade ve kuvvetle direndiğini kendisi çok enfes bir şekilde anlatıyor bize, bildiğiniz gibi.
Ama anıt mezar, bize, Çanakkale''nin, hilâfeti / Osmanlı''yı tarihe gömen ve ölüm-kalım savaşı vererek sonunda bütün medeniyet iddialarını terkeden laik bir ulus devlet çıkaran sürecin başlangıcı olduğunu haykırıyor adeta.
Gerçekte Çanakkale bu değil. Böylesine ruhsuz ve ufuksuz bir şey olamaz. Bu nedenle bu anıt mezar, Çanakkale''de hilâfet için, İslâm milletinin dağılmaması, çözülmemesi için şehit düşen bütün Müslümanlara hakarettir ve hepsinin kemiklerini sızlatmaktadır.
ÇANAKKALE RUHU, ÖLÜRKEN BİLE DİRİLTTİĞİMİZ S/ÖZÜMÜZ
Oysa Çanakkale ruhu, hakikat şiarlarını direniş şuuruna dönüştüren, diriliş şiirine durduran, hakikat bayrağını yere düşürmemek için gerçekleştirilen bir varoluş destanıdır.
Oysa Çanakkale ruhu, hakikat medeniyetinin çocuklarının her dâim küllerinden doğabileceklerinin muazzez bir işaret fişeğidir.
Oysa Çanakkale ruhu, umudun söndüğü, ufkun karardığı ve hakikatin yere düştüğü bir yokoluş mevsiminde yanan bir umut ateşi, ufuk çizgisi ve hakikat meşalesidir.
Oysa Çanakkale ruhu, yokoluş anında bestelenen bir varoluş şarkısıdır.
Oysa Çanakkale ruhu, kendilerini öldürmeye gelenleri bile kendilerinde dirilten bir insanlık destanıdır.
Oysa Çanakkale ruhu, savaş anında dikilen, medeniyetimizin özünü özetleyen bir ahlâk anıtıdır.
Oysa Çanakkale ruhu, sözümüzü, ''ölürken'' bile diriltebileceğimizin, dipdiri ve diriltici bir ruhla söyleyebileceğimizin özetidir.
Sözün özü: Çanakkale ruhu, dünyaya diriyken söylediğimiz sözün, ''ölürken'' bile söyleyebileceğimiz özü ve hakikatidir.Çağ fikri: "Kaynak", nasıl gürül gürül akan bir "Irmak"a dönüştürülecek?Yusuf Kaplan
22/04/2013 Pazartesi
Müslümanların çağla ilişkisi üç şekilde gerçekleşiyor: Ya çağa geç kalmak, ya çağa / çağın ağlarına yakalanmak ya da çağın -"bilinçsizce"- dışında kalmak şeklinde.
ÇAĞ FİKRİ"NDEN YOKSUN OLMANIN BEDELİ
Müslümanlarda bir çağ fikri olmadığı için kendi çağrılarının kurduğu bir çağda yaşamadıklarının farkında bile değiller. O yüzden sürekli çağa ve çağın taarruzlarına maruz kalıyorlar. Bu da kaçınılmaz olarak sürgit ârıza üretiyor ve Müslümanları türlü şekillerde tezahür eden marazîliklere mahkûm ediyor.
Bu anlamda, Müslümanların temel sorunu, iyi temellendirilmiş, temel-koyucu ve temelleri-koruyucu, çağrısı çağını kurabilecek esaslı bir çağ fikrinden yoksun olmaları.
Müslümanların çağ fikrine ulaşabilmelerinin yolu, "kaynak"la "ırmak", asıl"la usûl, norm"la "form" arasındaki irtibatın koptuğunu görebilmelerinden geçiyor.
Çağsız bir çağrı, hem çağrı"yı, hem de çağrı"nın bağlılarını, mevcut çağın ağlarına, algılama biçimlerine, normlarına ve formlarına mahkûm etmeye yarar yalnızca.
Temel-koyucu kaynak"la, (norm"la, asıl"la) irtibatımızın kopmuş olmasının nedeni; bu kaynağı hayata ve harekete geçirebilecek, gürül gürül akan, temelleri-koruyucu ırmak"tan, (form"lardan ve usûl"lerden) yoksun olmamız.
NEDEN "GÖREMİYORUZ"?
Kendi hayatımızı, kendi dünyamızı, kendi zamanımızı yaşamıyoruz. Başkalarının hayatlarını, başkalarının dünyalarını, başkalarının zamanını yaşıyoruz. O yüzden kimi zaman çağa geç kaldığımızı da, kimi zaman çağa / çağın ağlarına yakalandığımızı da, kimi zamansa çağın dışında kaldığımızı da göremiyoruz.
Göremiyoruz; çünkü içine sürüklendiğimiz çağın görme biçimleri, duyma biçimleri, düşünme biçimleri, bakış açıları bizim de görme, duyma, düşünme ve bakış biçimlerimize dönüşmüş durumda.
ÇIKMAZ SOKAK VE ÇIKIŞ YOLU: "KAYNAK"I HAREKETE GEÇİRECEK "IRMAK"
Tam bir çıkmaz sokağın ortasındayız, anlayacağınız. Peki, bir çıkış yolu yok mu?
Olmaz olur mu? Çıkış yolu, bizi çağın ağlarından, bağlarından, bağlamlarından ve kavramlarından arındıracak ümmîleşme yoludur. Kur"ân"da Ahzab ve Fetih sûrelerinde, Peygamberimiz"in (sav), ümmîleşme yolculuğu, sırasıyla "şâhitlik", "müjdecilik" ve "uyarıcılık" olarak tarif edilir.
Biz Peygamberimiz"in ümmîleşme yolculuğunun sadece ilk aşamasını bile hakkıyla idrak edebilirsek, hem çağ fikrine, de çağı aşma fikrine ulaşabiliriz.
ÜÇ ŞAHİTLİK MERTEBESİ
Peygamberimiz"in şâhitliği üç varoluşsal düzlemde gerçekleşti: Birincisi, ilmel"yakîn / "epistemoloji" düzlemi, ikincisi, ayne"l-yakîn / "fenomenoloji" düzlemi, üçüncüsü hakka"l-yakîn / "ontoloji" düzlemi.
İlme"l-yakîn düzlemi, hakikate şehadet / tanıklık etmektir. Hakikat"le hemhâl olmak, hemdert olmak, hemdost olmaktır: Bu düzlem, en geniş anlamıyla "biliş / bakış / ribat / bağlanma" düzlemidir.
Ayne"l-yakîn düzlemi, hakikatin tahakkuk ettiği ama tahrif edildiği yakın ve uzak bütün insanlık çağlarına şehadet / tanıklık etmektir: Bu ikinci düzlem, oluş / irtibat / akış düzlemidir.
Hakka"l-yakîn düzlemi, hayat kaynağı hakikatin, bizatihî kendimizde, kendi hayatımızda, bizi, "küçük kâinât" kılacak enfüs ve âfâk"ta, iç ve dış dünyalarda esaslı bir varoluş yolculuğuna çıkaracak ölçüde hayatımız olması ve çağrımızın önce münferit olarak "ben"de, sonra müşterek olarak "biz"de bir çağ"a, gürül gürül akan bir ırmağa dönüştürülebilmesidir: Bu üçüncü düzlem ise, "varoluş" / râbıta / "varış" düzlemidir.
ÜÇ AŞAMALI HAKİKAT ÇAĞI YOLCULUĞU
Burada hem ana kaynağın sunduğu temel-koyucu üç ilke"den, hem de peygamberimizle birlikte, bu üç temel ilkenin, nasıl hayata ve hakikate dönüştürüldüğünü gösteren, temelleri-koruyucu gürül gürül akan bir "ırmağın" bize ruh üfleyebileceği bir hakikat yolculuğunun nasıl gerçekleştirileceğinden sözetmiş oluyoruz.
Ana kaynak (Kur"ân), "ırmak"ta (Sünnet-i Seniyye"de) hayat bulan, hayat olan ve hayat sunan biliş / ilme"l-yakîn, "oluş / ayne"l-yakîn ve "varoluş" / hakka"l-yakîn mezillerinde yapılacak, hakikate, bütün çağlara, insanın ve dünyasının inşasına (insanın içinde yaşadığı çağa) şehadet / tanıklık edecek bir ümmîleşme yolculuğuyla hakikat çağı fikrine ve idrakine nasıl ulaşabileceğimizin yol haritasını sunuyor bize.
Özetle: Çağ fikrine ulaşabilmenin yolu da, çağrımızın çağını kurmasını sağlayabilecek bir hakikat yolculuğuna çıkabilmenin yolu da, doğrudan Ana Kaynak"tan fışkıran Sünnet-i Seniyye ırmağında canlı, diri, herkese ve her şeye hayat sunacak, ruh üfleyecek bir idrakle "yıkanabilmekten" ve arınabilmekten geçiyor.
Burada kısaca, öz olarak ve özetle geliştirdiğim fikirler, Müslümanların çağ fikrine nasıl ulaşabileceklerine, kendi çağlarını nasıl kurabileceklerine ve bunu hayatın bütün alanlarında, -fikirde, sanatta ve siyasette- nasıl hayata geçirebileceklerine dâir üzerinde özenle kafa patlatılması gerektiğini düşündüğüm ipuçlarından ibaret sadece…
***???
El-Cezire televizyonunu atılımını, El-Cezire Film Festivali"nin ne anlam ifade ettiğini bu iki yazıda geliştirdiğim fikirler çerçevesinde Cuma günkü yazıda tartışacağım.İslamofobi, "medyatik Deccal" ve sistemin, ayağına kurşun sıkması!
Yusuf Kaplan
26/04/2013 Cuma
Boston"daki "maraton saldırısı"nın basit bir saldırı olarak kalmasının istenmediği anlaşılıyor.
Bu saldırıdan iki gün sonra gerçekleştirilen Teksas saldırısına kıyasla, Boston"daki saldırı daha basit bir saldırı aslında.
Teksas saldırısında 15 kişi öldü; ama bu hâdisenin üzerine gidilmedi bile.
Oysa Boston"daki saldırıda 3 kişi öldü; sadece Boston kenti değil, bütün dünya terörize ediliyor iki haftadır!
İSLAMOFOBİ: BATILILARI KURTARACAK SANAL DECCAL!
Yine İslâm hedef tahtasına yatırılıyor. Yine İslâm, açıkça, terörün kaynağı olarak ilan ediliyor. Yine Müslümanlar, şeytanlaştırılıyor.
İslamofobi kıtalar dolaşmıyor yalnızca; zihinlerde çoktan taht kurdu bile!
Batılı zihin dünyasının işleyiş biçimini belirlemeye devam eden dili fâş ederek söylersek... İslamofobi, İslâm"ın kitlelerin kâbusuna dönüşmesine, kitleleri bu kâbustan kurtarmaya yardım edecek medyatik ve sanal bir Deccal işlevi görüyor!
Sistem, kendisine acındırarak acımasızlığını meşrûlaştırmaya çalışıyor böylelikle. Ürpertici (aslında acınası) bir dille, üstelik de…
Amerikan ve Batı medyasını takip edin, gördüklerinize, okuduklarınıza, duyduklarınıza inanamazsınız: Açıkça, İslâm"ın terör dini, bütün Müslümanların "potansiyel terörist" ilan edildiği haberler, yazılar, yorumlar gırla gidiyor!
POSTMODERN MEDYATİK / ZİHİNSEL TERÖR
Neler olup bittiğini, "İslâm"ı hedef hâline getiriyorlar", diyerek veremeyiz sadece.
Veremeyiz; çünkü medya üzerinden yayılan, "kurtarıcı bir Deccal"e!" dönüştürülen nefret yüklü İslamofobik dil ve söyleme rağmen birileri, etkili ve yetkili birileri, "hedefin İslâm olmadığını, İslâmcılar olduğunu" söylüyorlar açıkça…
Burada tam anlamıyla medyalar üzerinden gerçekleştirilen sinsi, iğrenç, kafa karıştırıcı zihinsel bir terör eylemi var: Sağ göstererek sol vurma postmodern sinsiliği, ikiyüzlülüğü, panik psikolojisi, bitmişliği bu.
SİSTEM, KÖTÜCÜL BİR DİLE VE EYLEME SIĞINIYOR
Sistem, "ürpertici bir öteki", "iğrenç bir kötü" icat ederek varlığını idame ettirebileceğini düşünüyor. Medyayı, kaba-saba, kötücül bir şekilde kullanarak, yani "bayağı bir kötülük" yaparak egemenliğini sürdürebileceğini itiraf ediyor…
Eğer yaşananları, kurulan kötücül, ürpertici medyatik sanal dili ve şeytanlaştırıcı eylem biçimini deşifre etmesini bilirsek, bu yakıcı gerçeği görmekte zorlanmayız…
KÜRESEL SİSTEM, VARLIĞINI SÜRDÜREBİLMESİNİ, İSLÂM"A BORÇLU OLDUĞUNU İLAN EDİYOR!
Yapılmak istenen şey şu aslında: Küresel sistem, İslâm"ı hedef tahtasına yatırarak, şeytanlaştırarak kendisini, işlediği küresel cinayetleri, haksızlıkları, barbarlıkları meşrulaştırmaya çalışıyor.
Yani, anlayacağınız, küresel sistem, böylelikle, varlığını İslâm"a borçlu olduğunu tersinden ilan etmiş oluyor. Bu meseleyi pazartesi günkü yazıda fâş edeceğim.
ARİSTO"YLA HOLLYWOOD"U BOSTON"DA BULUŞTURUNCA…
Aslında, postmodern dünya, medyalar üzerinden üretilen sanallıklarla bizi tam bir büyücüler ve ayartıcılar ağı"nın ortasına fırlatıyor.
Çünkü postmodern dünyanın nükleer silahlardan daha tehlikeli, daha tahripkâr "silahları" medyalar, bir anda deveyi pire, pireyi deve, iyi"yi kötü, kötü"yü iyi yapmakta son derece mâhirler…
Her zaman hatırlattığım gibi, Heidegger"in, "kamera, izleyiciye yöneltilmiş bir silahtır", dediği şey, tam da böylesi bir şey işte.
Medyaların hayatımızın her bir bölmesine, zihnimizin en gizli labirentlerine böylesine hükmettiği bir çağ, aslında "postmodern çakallar"ın, "medyatik gizli eller" vasıtasıyla, bütün dünyayı aptallaştırdığı devâsâ, ayartıcı bir ağ aslında.
Boston saldırısında "postmodern çakallar"ın "gizli el"lerinin hem Boston kentini, hem de bütün dünyayı nasıl terörize ettiklerini bütün ayartıcılığıyla gördük…
"İşte katiller!" denilerek "lanse edilen" iki Çeçen"in, Hollywood filmlerini aratmayacak bir dramayla "ele geçirilmeleri"nden sonra, yine tam Hollywood filmlerinin bitiş sahnesindeki, izleyiciyi katharsiz"e / doyum"a / boşalma"ya ulaştıran Aristocu dramaturjiye sahne oldu, hem Boston kenti, hem de bütün dünya -medyalar üzerinden!
SİSTEMİN, KENDİ AYAĞINA KURŞUN SIKAN ASIL DECCAL, MEDYALAR OLMASIN SAKIN!
Özetle, küresel sistem, varlığını İslâm üzerinden meşrûlaştırmaya çalışıyor. Üstelik de bunu, medyaları kötücül bir dille ve yöntemle kullanarak yapıyor. Sistemin medyalar üzerinden ürettiği, bütün dünyayı terörize etme eylemi, bizatihî medyaları Deccal konumuna yerleştiriyor.
Peki, bu ne demek biliyor musunuz? Elbette ki, sistemin, ürettiği sanal, gizli Deccal"i vasıtasıyla kendi ayağına kurşun sıkması demek…
Sistemin medyatik küresel düzeni kullanarak aslında öncelikle kendisi, sonra da dünya için nasıl tehlikeli bir oyun oynadığını ve ayağına kurşun sıktığını pazartesi günkü yazıda göstereceğim.
Pazar günü -söz verdiğim üzere- El-Cezire Film Festivali"ni yazacağımÜçüncü Dünya Savaşı"nın tam ortasındayız...
Yusuf Kaplan
29/04/2013 Pazartesi
Yazının sonunda söyleyeceğim şeyi, yazının başında söyleyeyim: Üçüncü dünya savaşının tam ortasındayız. Ama içinde yaşadığımız ayartıcı, kafa karıştırıcı postmodern süreç, nasıl sinsi, örtük ama tehlikeli bir savaşın tam ortasında olduğumuzu görmemizi zorlaştırıyor.
Küresel sistem, 1989"dan itibaren, seküler-kapitalist sisteme direnen tek kaynağı (İslâm"ı, İslâm"ın seküler-kapitalizme direnen hakikatini ve ruhunu) içeriden ve dışarıdan saldırılarla kurutmaya ve bitirmeye çalışıyor.
KÜRESEL SİSTEMİN SEKÜLER-KAPİTALİST SALDIRISI…
Japonya, seküler-kapitalizme direnemedi ve yutuldu. Şu an Çin ile Hindistan, seküler-kapitalizme direnemeyeceğini gösteriyor ve yutuluyor.
Aynı şey, Rusya için de geçerli. "Rus ruhu" denen yaratıcı atılım ruhu, önce sosyalist devrimle, sonra da, 1989"dan itibaren liberal-kapitalist soysuzlaşmayla devrildi ve bitirildi.
Dünyanın en zengin tabiî kaynaklarına sahip kıtası, Afrika, can çekişiyor. Latin Amerika, hızla Hıristiyanlaştırılarak kadim medeniyet kökleri kazınıyor, ruhu bir daha dirilemeyecek şekilde yok ediliyor.
İslâm dünyası, küresel sitemin modern saldırılarına iyi-kötü direndi; ama postmodern saldırıları karşısında nasıl bir tavır takınacağını belirleyebilmiş değil henüz.
OSMANLI, BİLFİİL ÇÖKERTİLDİ AMA BİLKUVVE UMUT VE UFUK KAYNAĞI OLMAYI SÜRDÜRÜYOR
Osmanlı, üzerine üç asır boyunca "çullanan" kapitalist Avrupa"nın saldırıları karşısında dayanamadı ve BİLFİİL çöktü, çökertildi; ama sadece müslümanların değil, bütün insanlığın BİLKUVVE umut ve ufuk kaynağı olmayı sürdürüyor.
Küresel sistemin, özelde Türkiye"yi, genelde İslâm dünyasını, "yeni-Osmanlıcılık" tehdidiyle korkutması, "sakın ola ki, Osmanlı ruhunu ve misyonunu diriltmeye, yenilemeye, yeniden insanlığın umudu ve ufku katına yükseltmeye kalkışmayasınız!" diyerek tehdit etmesi, boşuna değil.
Zira Osmanlı medeniyet tecrübesi, bütün zaaflarına rağmen, henüz aşılamamış ve ne yazık ki, başta bu ülkenin çocukları olmak üzere, İslâm dünyasında da bihakkın anlaşılamamış, farklılıklara hayat hakkı tanıyan, farklı kültürleri zenginlik olarak gören ve yaşatan, insanlığın belli başlı bütün medeniyet tecrübelerinin üzerine oturan, İslâm medeniyet tecrübelerinin hepsinden yararlanmasını bilen bir insanlık ufkunun adı ve adresidir.
OSMANLI"NIN ÜÇ BÜYÜK SÜTUNU: AKİDE, FİKİR VE SİYASET OMURGASI
Şu yakıcı gerçeği zihnimize iyi kazımamız gerekiyor: Osmanlı medeniyet tecrübesi, İslâm medeniyetinin 13. ve 14. yüzyıllarda yaşadığı, Batı"dan Haçlı sürülerinin, Doğu"dan Moğol sürülerinin yol açtığı birinci büyük medeniyet buhranını aşan tecrübenin adıdır.
Osmanlı medeniyet tecrübesi, birinci medeniyet buhranını, üç sarsılmaz sütun dikerek aşmayı başarmıştı: Akidede, fikirde ve siyasette İslâm dünyasını ilk defa ehl-i sünnet omurga etrafında toparlamıştı.
İkinci olarak, Avrupalıların bütün dünyayı sömürgeleştirdikleri bir zaman diliminde, Osmanlı medeniyet tecrbesi, bütün farklı kültürlerin, dinlerin, etnisitelerin birbirleriyle boğuşmadan aksine birbirlerini varoluşa kışkırtarak, birbirlerinden beslenerek nasıl bir insanlık kardeşliği, selam ve sulh dünyası kurulabileceğinin paradigmatik ve henüz aşılamamış en sofistike modelini ortaya koymuştu.
"YENİ-OSMANLICILIK" TEHDİDİ
Özelde Türkiye"nin, genelde İslâm dünyasının "yeni-Osmanlıcılık" tehdidiyle korkutulmasının temel nedeni, Osmanlı"nın ortaya koyduğu bu evrensel medeniyet tecrübesinin BİLFİİL çökertilmesine rağmen, BİLKUVVE bütün diriliğiyle varlığını, bütün İslâm dünyasını yeniden hayata döndürecek canlılığını alttan alta gösterebiliyor olmasında gizli.
O yüzden küresel sistem, 1989"da Soğuk Savaşı bitirme ve dönemin NATO Genel Sekreteri"nden, küresel sistemin başaktörleri Ronald Reagan"a ve Margaret Thatcher"a kadar İslâm"ı "küresel sistemin önündeki en büyük tehdit" olarak konumlandırma ihtiyacı hissetti.
İşte bu, üçüncü dünya savaşının ayartıcı postmodern yöntemlerle ilan edilmesiydi. Üçüncü dünya savaşının adı, "terörizmle savaş" olarak konuldu. Amaç, küresel seküler-kapitalist sisteme direnme ve yeni bir medeniyet yolculuğuna soyunma imkânlarının daha baştan bitirilmesi çabasıydı.
İSLÂMCILARIN TASFİYESİ: İSLÂM"IN TASFİYESİ
Küresel sistem, son Boston hâdisesinde de, 1989"dan itibaren kışkırtılan başka benzer hâdiselerde de, İslâm"la postmodern savaşı sürekli olarak şöyle formüle etti: "Biz İslâm"la değil, İslâmcılarla savaşıyoruz."
İşte "zurnanın zırt dediği yer" burası: Sistem, İslâmcıları tasfiye ederek, İslâm"ı ehlileştirmek, direnç noktalarını kırmak, böylelikle Müslüman kitlelerin İslâmî duyarlıklarını aşındırarak tüketim toplumunun "pornografik" hazlarının kölesi kılmak, hem İslâm"ı, hem Müslümanları "bitirmek" ve sonuçta, küresel seküler-kapitalist sisteme entegre ederek İslâm"ın yeniden tarih sahnesine çıkmasını, daha güçlü, daha köklü, daha evrensel bir medeniyet yürüyüşüne soyunmasını önlemek için savaşıyor.
İslâmcıların tasfiyesi, İslâm"ın tasfiyesi demektir. İslâmcıların tasfiyesi, İslâm"ın, tıpkı Japonya, Çin, Hindistan ve Rusya gibi yutulmasıyla sonuçlanacaktır.
.Üçüncü dünya savaşı, neden İslâm"a karşı yürütülüyor?
Yusuf Kaplan
3/05/2013 Cuma
Son yazımda, üçüncü dünya savaşının tam ortasında olduğumuzu ve bu savaşın, "terörizm" bahane edilerek, seküler-kapitalizme direnen yegâne hakikat kaynağı olduğu için İslâm"a karşı sinsi, örtük ve hedef saptırıcı postmodern yöntemlerle sürdürülen bir savaş olduğunu söylemiştim.
Bu yazıda ve Pazar günkü yazıda, İslâm"la postmodern savaşın entelektüel temellerini deşifre edeceğim…
HAKLAR MÜCADELESİ Mİ, HAZLAR MÜCADELESİ Mİ?
Postmodern süreç, görünüşte, haklar, özgürlükler ve demokrasinin küreselleştirilmeye çalışıldığı bir süreç.
Ama gerçekte, siyasetin bittiği, siyasetin
yerini simülasyonların, ayartının aldığı
kaotik bir "belirsizlikler süreci".
Siyasetin bittiği
bir yerde, demokrasi, özgürlükler ve haklar mücadelesinden sözetmek
mümkün mü?
Bu nedenle, birileri bize, ne kadar çok "özgürlükler, haklar ve demokrasi mücadelesi"nden sözediyorsa, bilin ki, bizi, o kadar ayartıyor (siz, bunu "yalan söylüyor" diye de okuyabilirsiniz, elbette).
Çünkü çağımız, demokrasi çağı değil artık; dromokrasi çağı: İnsanlar, haklar mücadelesi değil, hazlar mücadelesi veriyor yalnızca.
Oysa bu, insanın üçüncü kez düşüşü: Batılıların yaşadıkları ve (küre üzerinde her bakımdan hâkim oldukları için de) bütün insanlığa yaşattıkları bir yokoluş serüveni…
İnsanın üç düşüş serüvenini Pazar günkü yazıda ayrıntılı olarak mercek altına alacağımı hatırlatmakla yetiniyorum burada.
BATILILARI ÜRKÜTEN ŞEY, "TERÖR" MÜ, HAKİKAT FİKRİ Mİ?
Paganizmin dölyatağını oluşturduğu bu seküler-kapitalist yokoluş ve yok ediş sürecine yalnızca İslâm direniyor.
Çin, Hint, Japon, Rus, Afrika ve Latin Amerika"nın kültürleri, bu seküler-kapitalist saldırıya direnemediler; o yüzden u/yutuldular ve antropolojikleştirildiler.
Batılıların, "terörizmle savaş" stratejisiyle, hedef saptırarak, (sözgelişi, kendi icat ettikleri el-Kaide gibi terör örgütlerini öne sürerek, postmodern yöntemlerle medyayı bu terör örgütlerinin -doğrudan veya dolaylı- propaganda makinalarına dönüştürerek) İslâmcıları hedef gösterip gerçekte İslâm"ı hedef tahtasına yatırmalarının temel nedeni, İslâmcıların, İslâm"ın -diğer kültürler gibi- sekülerleştirilerek yutulmasına ve antropolojikleştirilmesine göz yummayacaklarını ilan etmeleri.
İslâmcılığın sadece siyasî bir ideolojiye indirgenmesi ve bazı İslâmcıların reaksiyonerliğe itilmeleri de, bu ayartıcı, kafa karıştırıcı postmodern stratejinin bir parçası.
Oysa Batılıların temel kaygıları daha derinlerde gizli: "Felsefî" bir kaygı bu esas itibariyle.
Şu yani: Tanrı, kâinât ve insan"dan oluşan büyük varlık zinciri"nin hiyerarşik / varoluşsal yapısını sadece İslâm savunuyor ve bu yapının bozulmasının insanlığın felâketiyle sonuçlanacağı fikrini yalnızca İslâm temsil ediyor ve diri tutuyor.
İşte batılıları ürküten şey, insanlığın önündeki tek seçeneğe, hakikat fikrine sadece İslâm"ın sahip olması ve bu hakikat fikrini, gözbebeği gibi koruması, ilâhî koruma altına alması…
"İNSANLIĞIN ÖNÜNDEKİ TEK SEÇENEĞİ YOK EDİYORUZ"
İnsan düştü ve düşünme meleklerini yitirdi. Hem de kaç kez!
İnsanın düşüşüne son verecek ve insana yeniden düşünme melekelerini armağan edecek tek kaynak İslâm"ın beşerüstü kaynağı: Mülk âlemi ile melekûtî âlemini buluşturan hakikat pınarı.
İşte Batılıların kafalarını kurcalayan, kâbuslar görmelerine yol açan ve İslâm"ı hedef tahtasına yatırmalarına neden olan temel sâik bu. Gerisi, bahane… Terörizm filan, hepsi yalan…
Baudrillard, Zizek gibi düşünürler bu gerçeği açıkça dile getirmişlerdi ayan beyan: "İnsanlığın önündeki tek seçeneği yok ediyoruz" diyerek…
Batı uygarlığının, insanı, bu varoluşsal sorunun eşiğine nasıl sürüklediğinin hikâyesine biraz yakından bakarsak, İslâm"ın neden hedef tahtasına yatırıldığını görmekte zorlanmayız…
Bu hayatî meseleyi, sonraki yazıda tartışacağım ve Batılıların bütün temel stratejilerini, İslâm"a KARŞI geliştirmekle, (İslâmcıları "hedef tahtası"na yatırıp, Müslüman kitleleri İslâm"dan uzaklaştıracak çok yönlü bir sekülerleştirme / protestanlaştırma projesini adım adım hayata geçirmekle ve dünya üzerindeki haksız hâkimiyetlerini sürdürme projelerini, İslâm"ın bu hakikat fikrinin yok edilmesi yönünde belirlemekle) aslında kendilerini NESNELEŞTİRDİKLERİNİ, İslâm"ı ise ÖZNELEŞTİRDİKLERİNİ, panik psikolojisiyle hareket ettikleri için bunun farkında bile olmadıklarını ve bütün bunların ne anlama geldiğini göstermeye çalışacağım…Düştükçe düşüyor ve düşünme melekelerini yitiriyor insan…
Yusuf Kaplan
5/05/2013 Pazar
İslâm"ın dışında seküler-kapitalizme direnebilecek ve insanlığa hakikat fikri sunacak başka bir kaynak kalmadı. Bütün diğer dinler, kültürler ve medeniyetler seküler-kapitalizme teslim bayrağı çektiler.
Batılıların, İslâm"ı hedef tahtasına yatırmalarının temel nedeni, Tanrı, kâinât ve insandan oluşan büyük varlık zinciri fikrini yalnızca İslâm"ın temsil ettiğini görmüş olmaları.
Batı uygarlığının insanlığı nasıl bir dekadans, düşüş ve yokoluş felâketinin eşiğine sürüklediğine yakından bakarsak, bu gerçeği daha iyi görebiliriz.
İNSANIN BİRİNCİ DÜŞÜŞÜ: KİLİSE VE TANRI"NIN İNSANLAŞTIRILMASI
İnsanın birinci düşüşü, Tanrı"nın İsa-Mesih sûretinde insanlaştırılmasıyla gerçekleşti.
Antik Yunan uygarlığı, insanı tanrılaştırmıştı. Kilise ise Tanrı"yı insanlaştırdı. Yaşayan en büyük tarihçi William McNeill"in yerinde tespitiyle, Batı uygarlığı, hep ifratla tefrit arasında gidip geliyor/du.
Tanrı"yı insanlaştıran Kilise, insanı yücelttiğini sanıyordu ama Tanrı"yı sonsuza dek "mezara gömdüğünü", Tanrı"nın insanlaştırılarak "öldürülmesi"nin, sonuçta insanın da ölümüyle sonuçlanacağını düşünebilecek durumda değildi.
İNSANIN İKİNCİ DÜŞÜŞÜ: MODERNLİK VE İNSANIN TANRILAŞTIRILMASI
İnsanın ikinci düşüşü, modernlikle birlikte gerçekleşti: Modernlik, Grek paganizminin yeni şekillerde, yeniden hortlatılmasından başka bir şey değildi.
İfrat tefrit arasında sürüklenen Batı uygarlığı, modernlikle birlikte, önce insanı tanrılaştırdı; sonra yolunu şaşırdı ve hayatın kuraklaşmasına giden bütün yapıtaşlarını döşedi.
İNSANIN ÜÇÜNCÜ DÜŞÜŞÜ: POSTMODERNLİK VE İNSANIN DA, TANRI"NIN DA "BUHARLAŞMASI"
İnsanın üçüncü düşüşü, postmodernlikle birlikte gerçekleşti: Postmodernlik, modernliğin azmanlaştırdığı insanı, hayatın merkezinden uzaklaştırdı ve post-humanizm süreciyle birlikte, insansız bir hayat arayışını mutlaklaştırdı.
Postmodern süreçte, insan, var elbette ama bu insan, fizik ve fizikötesi özellikleriyle varolan BÜTÜN insan değil. Hazlarının, cinselliğin, arzularının peşinde koşturan insanaltı bir yaratık yalnızca: Beninin, bedeninin, bencilliğinin kölesi olan, ayartılarak varolan, düşünme yetileri yokolan, düşen ama düştüğünün bile farkında olamayan acınası bir yaratık…
O yüzden histerikleşiyor… O yüzden hayattan kaçıyor. O yüzden ayartılmaya ayarlayarak sürdürmeye çalışıyor hayatını…
Düştüğü için… Düşünme yetilerini yitirdiği için…
DİN"İN VE İNSANIN
ÜÇ DÜŞÜŞ SERÜVENİ
İnsanın düşüş serüvenine bir başka açıdan şöyle de bakabiliriz: İnsanın birinci düşüşü, Kilise"nin hakikat ve dolayısıyla metafizik fikrine ulaşamamasıyla gerçekleşti. Kilise çağlarında, din, dünyadan uzaklaştırılmıştı.
İnsanın ikinci düşüşü, modern süreçte, insanın hakikat fikrini ve metafizik hakikati yitirmesiyle, sadece fizik dünyaya kapanmasıyla gerçekleşti.
Modern süreçte, dünya, dinden uzaklaştırılmış, arındırılmıştı: Tam bir sterilleşme, kuraklaşma ve çölleşme süreci yaşandı.
İnsanın üçüncü düşüşü, postmodern süreçte, hakikatin yitirildiği hakikatinin de yitirilmesine yol açtı: Fizik gerçeklik de, fizikötesi gerçeklik de buharlaştırıldı.
Postmodern süreçte, dünyevî olan dinselleştirilmiş, new age türü, postmodern din-dışı kutsallıklarda bir patlama yaşanmıştı.
BATILILAR, İSLÂM"I ÖZNELEŞTİRDİKLERİNİN
FARKINDA BİLE DEĞİLLER!
İnsanın düşüşü, düşünme ve düş görme melekelerini yitirişi karşısında hakikatin izini süren tek kaynak var: İslâm.
İslâm"ın dışındaki bütün Çin, Hint, Afrika, Latin Amerika dinleri, düşünce gelenekleri, seküler-kapitalizm tarafından teslim alındı. Küresel sistem, İslâm"ı bir türlü teslim alamıyor. O yüzden, bütün stratejilerini İslâm"a KARŞI geliştiriyor.
Bu, İslâm"ın, modern tarihte, ilk kez ÖZNELEŞTİRİLMESİ, Batılıların kendilerini nesneleştirmeleri demek.
Batılıların, İslâm"ı protestanlaştırarak / sekülerleştirerek ya da beşerî bir ideolojiye indirgeyerek dize getirmek ve teslim almak için bütün kaynaklarını histerik bir dille ve panik psikolojisiyle seferber etmeleri, sonuçta, İslâm"ın özneleşmesine yol açıyor…
Batılılar, bunun farkındalar mı bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey var: Başka seçenekleri kalmadı.
Batılıların şunu iyi bilmeleri gerekiyor: İnsanlığın insanlığını sürdürebilmesinin yolu, Batı uygarlığı dışındaki bütün insanlık tecrübelerini yok etmek değildir. Aksine, başka medeniyetlerle, kültürlerle, dinlerle, biliş, oluş ve varoluş biçimleriyle birlikte yaşayabilmektir.
Batılılar, tarihleri boyunca, başka kültürlerle bir arada yaşamadıkları için, Batı hakimiyetinin, hayat tarzının, düşünme biçimlerinin bütün dünyaya (Paul Feyerabend"in deyişiyle, "silahla ve reklamla / medyayla") dayatılmasına karşı çıkanları anlayamıyorlar ve "terörist", "barbar", diye yaftalamaktan başka bir şey yapamıyorlar…
Batılıların bir algılama sorunu var: O yüzden düştükçe düşüyor ve düşünme melekelerini yitiriyor insan…İki büyük fetih, iki büyük fatih: Fatih Sultan ve Necip Fazıl
Yusuf Kaplan
6/05/2013 Pazartesi
"Eğer İstanbul fethedilmeseydi ve Osmanlı güçlenerek tarih sahnesine çıkmasaydı, İslâm medeniyeti sanki yok olmanın eşiğine gelmek üzere gibiydi."
Bu tespit, bizden birine değil, Batılı bir tarih felsefecisine, Arnold Toynbee"ye ait.
FATİH SULTAN VE NECİP FAZIL: İKİ ÖNCÜ HAKİKAT MEDENİYETİ YOLCUSU
Bizden birinin, İstanbul"u fetheden Osmanlı"nın, genelde insanlık tarihi, özelde ise Doğu"dan / Moğol sürülerinden ve Batı"dan / Haçlı sürülerinden gelen saldırılar nedeniyle çökme tehlikesi yaşayan İslâm medeniyetinin kaderi açısından ne denli hayâtî bir rol oynadığını bu kadar çarpıcı ve silkeleyici bir dille ifade edebilmesi çok zor gibi geliyor bana. O yüzden, Toynbee, Osmanlı"nın İstanbul"u fethinin, yaşadığımız birinci medeniyet buhranının aşılması sürecinde oynadığı tarihî rolün, hem İslâm tarihinde, hem Avrupa tarihinde, hem de insanlık tarihindeki sonuçlarını -dışarıdan bir gözle- bizden daha iyi farkedebilmiş bir tarih felsefecisidir, diye düşünüyorum.
Aynı şekilde, üstad Necip Fazıl"ın, bu ülkenin aydınlarının İslâm"la yeniden muhkem bir ilişki kurmalarında oynadığı o kilit rolün de henüz farkında değiliz.
Oysa, İslâm medeniyetinin tarihten silinmek üzere olduğu bir zaman diliminde, birinci büyük medeniyet krizini bütün iliklerimize kadar yaşadığımız bir yokoluş mevsiminde İslâm medeniyetini yeniden dirilten ve ayağa kaldıran İstanbul"un fatihi Fatih Sultan Mehmed ile, birincisinden daha şiddetli bir krizin, müslümanlar olarak tarihte ilk defa yaşadığımız bir fetret döneminin eşiğine sürüklendiğimiz ikinci büyük medeniyet buhranının İslâm"ın tarihin yapılmasında kilit rol oynayan aktörlerden biri olarak tarihten çekilmesine yol açan, bizim yokolmanın eşiğine gelmemize neden olan ve tam bin yıl boyunca insanlığın ufku ve umudu olmuş "Anadolu kıtası"nı tastamam bir ruhsuzluklar ülkesine, bir "çorak ülke"ye dönüştürülen Türkiye"nin hilkat garibelerini andıran aydınları arasında "Büyük Doğu" gibi bir medeniyet kıvılcımının fitilini ateşleyen, bize ruh üfleyen, gönüllerimizin ve zihinlerimizin fatihi / dirilticisi Necip Fazıl"ın kişilikleri ve "eylem"leri arasında bugüne kadar gözardı ettiğimiz çok büyük, "kışkırtıcı", zihin açıcı paralellikler var.
Hâl böyleyken, İstanbul"un fethinin sadece lokalize törenlerle, üstad Necip Fazıl"ın vefatınınsa yalnızca bir iki etkinlikle hatırlanması, oldukça acı verici ve düşündürücüdür.
FETİH, VAREDİŞ YOLCULUĞU; İŞGAL, YOKEDİŞ "ÇAPULCULUĞU"
Sanki bu unutkanlığımız, zihin ve hafıza kaybımız yetmiyormuş gibi bir de tersi dönmüş ahmak birilerinin fethi işgal ile özdeşleştirme sığlığı ve soysuzluğu sergilemeleri karşısında insanın nutku kesiliyor gerçekten. O yüzden Fatih Sultan Mehmed ile üstad Necip Fazıl"ın "fetih"leri ve "fatihlik"leri meselesine geçmeden önce fetih ile işgalin neden esas itibariyle aslâ birbiriyle alakâsı bile olmayan iki farklı eylem biçimi olduğunu gösterme mecburiyeti hissediyorum.
Moğolların Doğu"da terör havası estirdikleri, Avrupalı haydutların ve barbarların ise Amerika ve Afrika kıtasındaki medeniyetlerin kökünü kazımakla iştigal ettikleri bir zaman diliminde Osmanlı"nın gönülleri fetheden medeniyet atılımı, pagan uygarlıklarla vahiy medeniyetleri arasındaki farkı çok iyi gözler önüne seren bir hâdisedir.
Fethi, işgal ile özdeşleştirmeye kalkışmak sadece tersi dönmüş ahmaklara özgü bir pergelini şaşırmışlık hâli ve göstergesidir: Tersi dönmüş ahmakların, fethi, kefer-i fecere"nin işgaliyle, sömürgecilikleriyle karıştıracak kadar kafaları işgal, zihinleri de iğdiş edilmiş olabilir...
Oysa fetih, her şeyden önce, fatihlerin ve mücahidlerin nefisleriyle kıran kırana giriştikleri bir nefs terbiye ve tezkiyesinin, bir arınma, bir kendini tanıma, zaaflarını aşma ve kendinden taşmanın adıdır. Fetih, zorlu bir çilenin, üstad Necip Fazıl"ın deyişiyle "bir oluş sırrı" çilesinin hem adı, hem de eseridir.
FETİH, BÜYÜK RÜYALARIN ÇOCUĞUDUR
Fetih, büyük rüyalar sonrasında hayat bulur; işgal ise amansız ve acımasız hayallerin zuhuratı ve vukuatı olan şer-şeytan bir eylemdir. Lewis Mumford"ın 20. yüzyılın başlarında, İsmet Özel"in ise sonlarında dikkat çektikleri gibi hayal, dünyevî bir serkeşlik, sarhoşluk ve "uyanıklık" hâlidir; rüya ise öte kaygısının, sâhibini ötelere, ötelerin ötesine ulaşma azmi ve cehdi ile harekete geçiren bir ayıklık ve varoluş hâlidir; derûnî "bir oluş sırrı"dır.
İşgal, hayalcilerin işi ve meşgalesidir; fetih ise büyük rüyalar gören gönül "er"lerinin, insanı kendi varoluş sırrına erdiren gazâ ve cehdlerinin işi.
İşgalciler, hayalperest ve maceraperest kişilerdir. Bu nedenledir ki, işgalcilerin yaptıkları her işin, attıkları her adımın, gördükleri her büyük hayalin hayalete dönüşmesi, hayatı zehir etmesi kaçınılmazdır.
Oysa büyük rüyaların adamı olan fatihlerin attıkları her adımın, yaptıkları her işin, sadece insanlara değil, her şeye, her varlığa hayat bahşetmesi tabiîdir.
Örneğin, Avrupalı hayalperest ve maceraperestlerin girişimleri 1492 yılında hem Endülüs"ün, hem de Amerika kıtasının işgaliyle ve işgal edilen topraklardaki medeniyetlerin köklerinin kazınması ve kurutulmasıyla sonuçlanmıştır. Oysa Müslümanların İspanya"yı fetihleri, bir hayalperestliğin ve maceraperestliğin ürünü olmadığı için İspanya"da hem yepyeni bir medeniyetin çiçeklenmesiyle, hem de orada varolan diğer dinlerin ve kültürlerin hayat bulmalarıyla neticelenmiştir. Yine bu nedenledir ki, Endülüs, Avrupalı maceraperestler ve "barbar"lar tarafından işgal edildiğinde, işgalcilerin estirdiği terör havası, hem bu barbarların, insanlığın ilim, kültür, düşünce ve sanat zirvesinin şaheserlerini ortaya koyan Endülüs medeniyetini gözlerini kırpmadan yerle bir ederek yoketmelerine neden olmuş, hem de bu terör havasından kurtulmak isteyenlerin İslâm medeniyetinin parlayan ve yükselen yeni yıldızı olan bir başka İslâm yurduna, "barış / İslâm" ve adalet yurdu Osmanlı ülkesine sığınarak hayatlarını ve dünyalarını emniyet ve güven altına alabilmeleri mümkün olabilmiştir.
Görüldüğü gibi, işgal ile fetih"i aynı şeylermiş gibi görmek ve göstermek büyük bir gaflet, dalalet ve cehâlettir: Çünkü işgal, hayalcilerin tahrip ve yıkım eylemidir; oysa fetih, hayata ruh katan, insana oluş ve varoluş sırrını keşfettiren, herkese ve her şeye hayat bahşeden bir büyük rüyanın tahakkuk etmesi, "barış / İslâm", esenlik ve adalet yurdunun tesis edilmesi fiilidir.
FETHİN SIRRI, OLUŞ VE VAROLUŞ ÇİLESİNDE GİZLİ
Fethin sırrı, fatihe, oluş ve varoluş sırrını bahşetme gücünde gizlidir: Bu da fethin, her şeyden önce kalpleri, gönülleri açan (=iftah), insanın hem iç dünyasını keşfetmesine, hem de dış dünyanın perdelerini aralamasına imkân tanıyan çok yönlü, zâhirî ve bâtınî bir anahtar (=miftah) olmasıdır.
Fâtih, açan demektir; fetih ise oluş ve varoluş sırrına açılabilmek... Fetih, sürekli bir oluş ve olgunlaşma, dolayısıyla kendini ve dünyayı keşif, kendini ve dünyayı aşma hâlidir; işgal ise olmak değil, sâhip olmak; kendini aşmak değil, bencilleşmek; dünyayı barış ve adalet yurdu hâline getirebilme cehdi değil, zulmet, şirret ve şiddet agorası hâline dönüştürme gayreti demektir.
Fetih, bir çile işidir; işgal ise hile ve desise. Fetih, hamken yanmak ve pişmek cehdi ve gayreti; işgal ise hamların daha bir azmanlaşmaları ve her şeyi yakıp yıkmaları eylemi.
FATİH"LE NECİP FAZIL"I AYNI KADER ÇİZGİSİNDE BULUŞTURAN ŞEY: BÜYÜK RÜYALARIN ADAMLARI OLMALARI
O halde soru şu: Sultan Fatih"le Necip Fazıl"ı aynı kader çizgisinde buluşturan şey ne öyleyse? Elbette ki, oluş ve varoluş sırrını çözme konusunda yaşadıkları çileleri ve büyük rüyaların adamları olmalarıdır.
Fatih"le Necip Fazıl"ın kişisel hikâyelerini anlatmıyorum yalnızca: Bu kutlu kişilerin kişisel hikâyeleri üzerinden kendi hikâyelerimizi nasıl inşâ edebileceğimizin hikâyesini de anlatmaya çalışıyorum aynı zamanda.
O halde, o can alıcı soruları sıralamanın tam zamanı: Bir hikâyem var mı benim? Bir hikâye sahibi olabilecek, daha da ötesi, bir hikâye hikâye edebilecek kadar doğum ve doğuş, oluş ve varoluş sancısı çekiyor muyum? "Kim var ve bu hâl neyin nesi?" denildiğinde arkama ve önüme, sağıma ve soluma bakmadan "evet, ben varım ve burayım!" diyebilecek kadar derinden ta derinden, derûnî bir çığlık atabiliyor, Nurettin Topçu"nun anıtlaştırdığı o kutlu "isyân ahlâkı"yla kuşanabiliyor muyum? Haykırabiliyor muyum, dağa taşa, yere göğe, yerle gök arasındaki her şeye? Oluş sırrının, varoluş sırrının ufuklarını ve umutlarını görebiliyor ve gösterebiliyor muyum? Yoksa hâlâ o tabansız, köksüz, ruhsuz, sığ, vulger, ayartıcı, pergelini şaşırtıcı konjonktürel "arabesk veya eurobesk yokoluş şarkıları" vakitleriyle kendimi kandırmakla ve avutmakla mı meşgulüm?
Üstad Sezai Karakoç"tan ilham alarak söylemem gerekirse, yerle gök arasında, zâhir"le bâtın arasında, hayır"la şerr arasında bir eğri çizebilecek; ötelere, ötelerin ötesine işaret edebilecek işaret parmağımla zamanları ve mekânları aşacak kavisler oluşturabilecek bir aşk ve coşku hâlini, neşve ve vecd hâlini yaşayabileceğim katıksız bir imân"la, iddiayla, idealle ve rüyayla mücehhez miyim gerçekten?
Üstad Bediüzzaman"ın deyişiyle, bütün insanlarla, kâinatla ve her şeyle ünsiyet kesbetmeme imkân tanıyabilecek o kuvve-i maneviye havuzundan fışkıracak, geçmiş ve gelecek zamanları yutabilecek, sulayabilecek; herkesin ve her şeyin benden emîn olabileceği; benim herkese ve her şeye emniyet ve uhuvvet (kardeşlik) sunabileceğim; ötelere, ötelerin ötesine keşif ve fetih yolculukları yapabilmemi mümkün kılabilecek arı, duru, su gibi azîz ve lezîz bir imân"la mücehhez olup olmadığımdan hakîkaten emîn miyim?
Eğer bütün bu sualleri sorabiliyorsam, bana bu sualleri sordurtacak mesuliyetlerimin farkettirdiği furkan kabiliyetinin imkânlarını idrâk ve tefrik edebilecek bir farkın farkında ve sahibiyim demektir. Ki, asıl çile, oluş ve varoluş sırrını çözdürtecek hakîkî, tahkîkî oluş, varoluş ve fikir çilesi, işte ancak bundan sonra hayat bulabilecek, hayatiyet kazanabilecek ve hayatiyetini her dâim hissettirebilecek demektir.
FETİH RUHU: OLUŞ, VAROLUŞ VE FİKİR ÇİLESİ
Fikir çilesi, oluş ve varoluş sırrının esrarını idrâk edebilecek kadar büyük rüyalar görebilecek kişilere hâs, has be has som altından yapılmış bir farktır; bir firak / ayrılık ateşinin kişiyi oluş sırrına erdirecek, vuslatın eşiğine götürecek, kişinin ruhunda kıvılcım üstüne kıvılcımlar çaktıracak, kişiyi aynı anda yatay ve dikey boyutlarda kesif bir keşif ve fetih yolculuğuna çıkaracak aslâ bitmeyecek aziz, lezîz ve sahih bir teemmül, tecessüs, tefekkür, tezekkür, teşekkür, tehassüs, tekevvün, tekemmül, tahammül ve teşebbüs sürecinin ve yolculuğunun adıdır.
İşte Fatihleri ve Necip Fazılları aynı kader çizgisinde buluşturan nokta burası. Yani asîl uçbeyleri olabilmek ve "köprü başları"nı tutabilmek: "Gelene ağam gidene paşam" demek için değil tabii ki. Ne için peki? Elbette ki, o pırıl pırıl, bemberrak, taptaze, eskimez ve pörsümez "su"yun bulandırılmasını önlemek ve gürül gürül akabilmesini, kirli suları arındırabilmesini temin edebilmek; böylelikle susamışların susuzluklarını giderebilmelerini mümkün kılabilmek; o ulvî suda gerçekleşen ve o durmamacasına akan suyla hayat bulan, hayatiyet kazanan oluş ve varoluş sırrına vâkıf ve vâsıl olabilmek için... Kuzulara şah olan kurtların bile yapamayacakları taksimleri, kavşakları tutan "yavşak"ların yapmaya kalkışmalarına aslâ izin, mahal ve fırsat vermemek için...
Fikir çilesi, oluş çilesi ve varoluş çilesi: Büyük rüyaların hayat bulabilmesinin ve hayatiyet kazanabilmesinin olmazsa olmaz şartları: Fatih"in İstanbul"u fethi ile Necip Fazıl"ın Büyük Doğu fikrini, hangi zamanlarda ve mekânlarda yaşarlarsa yaşasınlar, bir metafor hâline dönüştüren, bir umut ve ufuk çizgisi katına yükselten, bize ve herkese her dâim yaratıcı bir ruh ve kurucu bir irade armağan eden ortak kader çizgisi işte burada gizli.
FATİH"İN BÜYÜK FETİH RÜYASI
Fatih, bir uçbeyi olarak hayata atılmıştı: Devlet-ebed-müddet şuuru ve şiarıyla yanıp tutuşuyor, gazâ ve cihad aşkı ve şevki ile yunup-yıkanıyor; lalalarının gözetiminde, denetiminde ve rehberliğinde büyük rüyalara, büyük yolculuklara, büyük keşiflere ve büyük fetihlere hazırlanıyordu...
İki kez tahta çıkması bir sırr-ı ilâhî olduğu kadar bir lûtf-u ilâhiydi de Fatih -ve Osmanlı- için: Gördüğü rüyaları hayata geçirebilmesi için, esaslı bir fikir çilesi, kanatlandırıcı bir oluş, varoluş ve olgunlaşma çilesi çekmesi gerekiyordu: Eğer Fatih yaklaşık 10 yıl süren bu fâsıla zarfında Osmanlı ülkesinin içine sürüklendiği girdabı, kaosu, iç ve dış karışıklıkları yeniden tahta çıkıncaya dek iliklerine kadar yaşamasına imkân tanıyan o kendisini hop oturtup hop kaldırtan, gecelerini ve gündüzlerini alt üst eden, uykularını kaçıran fikir, oluş, varoluş ve olgunlaşma çilesini tüm yakıcılığıyla yaşamamış olsaydı, fetih, belki de kendisine nasip olmayacak ve dolayısıyla İslâm medeniyetinin doğu ve batı cephelerinin çökertildiği bir zaman diliminde Haçlıların ardarda düzenleyecekleri saldırılar sonrasında İslâm medeniyeti bir daha belini doğrultmakta tahmin ve tahayyül bile edemeyeceğimiz kadar zorlanacaktı.
NECİP FAZIL"İN "BÜYÜK DOĞU" RÜYASI
Aynı kader çizgisinin, Batıdan üç yüz yıldır esen, her şeyi yakıp yıkan sert ve sarsıcı fırtınalara artık dayanma ve direnme gücünü yitiren Osmanlı"nın tarih sahnesinden çekilmesiyle birlikte İslâm medeniyetinin hayat memat mücadelesi verdiği ve bütün müslümanların çil yavrusu gibi oraya buraya savruldukları o İslâm tarihinin en zor ve zorlu zamanlarında "Büyük Doğu" gibi bir ebed-müddet fikriyle şaha kalkan yavuz bir ata binen bir uçbeyi, bir küheylân gibi öne fırlayarak "durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak" diye haykıran ve bir dalgakıran gibi hareket ederek Anadolu"yu yeniden oluş ve varoluş sırrına erdirebilmek için yollara koyulan üstad Necip Fazıl"a da Fatih"in üstlendiği misyona benzer bir misyon yüklediğini görüyoruz.
Fatih Sultan ve Necip Fazıl: Büyük fetih rüyaları gören iki asalet, şahsiyet ve ahlâk anıtı… Kutlu kapıların açıcısı, iki gönül, zihin ve eylem eri… Kendi rüyalarını hikâye ederek hayata geçiren yılmaz, sarsılmaz iki Allah dostu, Allah yolunun yorulmak, dur durak bilmez yolcusu iki büyük diriliş cengâveri.
FATİH"LE NECİP FAZIL"IN BÜYÜK ÇİLELERİ, BÜYÜK RÜYALARI VE GÖKLERDEN GELEN "HABERLER"
Sağdan ve soldan, arkadan ve önden kuşatılan, çökmenin eşiğine gelen İslâm medeniyetini Osmanlı ülkesinde yeniden dirilten ve ilâ-yı kelîmetullah sancağını ta Avrupa"nın içlerine kadar dikecek kuşaklara öncülük eden cihan fatihi Sultan Fatih"le; Anadolu coğrafyasına sıkışarak varolma ve varlığını koruma mücadelesi verecek kadar yokolma tehlikesiyle karşı karşıya kalan bu aziz milletin makus talihini yenmesi için Allah yolunun divânesi bir öncü kişi olarak bize ruh kökümüzü hatırlatan, gönüllerimizin ve zihinlerimizin fatihi Necip Fazıl"ın keşifleri ve fetihleri aynı kader çizgisinin iki ayrı sarsıcı, kanatlandırıcı, ruh aşılayıcı birer izdüşümüdür.
Büyük rüyalar, büyük fikir, oluş ve varoluş çilelerinden sonra anlam kazanabilir ve hayata geçirilebilir ancak. Çile üzerine bina edilmeyen rüyalar, aşk derecesinde benimsenemez, büyük doğumlara ve dönüşümlere aslâ zemin hazırlayamazlar.
Bu nedenledir ki, Fatih"in de, Necip Fazıl"ın da hem büyük çilelerden geçtiklerini, hem de büyük rüyalar gören öncü kişiler olduklarını; yaşadıkları çilelerin, büyük rüyalarını hayata geçirme süreçlerini hem hızlandırdığını, hem de kendilerini inanılmaz bir şekilde olgunlaştırdığını ve pişirdiğini görüyoruz.
Fatih"le Necip Fazıl"ın çilelerini ve büyük rüyalarını taçlandıran, keşif ve fetih yolculuklarına çıkmalarından önce çilelerini kemâl noktasına ulaştıran, kader çizgilerini buluşturan, muhkemleştiren ve pekiştiren müstesnâ hâdiseler cereyân edecektir...FATİH"İN RÜYASI: EFENDİMİZ"İN YAKTIĞI AŞK ATEŞİ
Fatih, fetihten hemen önce Hz. Peygamber"i görecektir rüyasında.
İşte bu müstesnâ zamanda cereyân eden bu müstesnâ hadiseden sonra Fatih, ne yapıp edip fethi gerçekleştirme azim ve cehdi ile yılmadan, usanmadan, bıkmadan fethi en ince ayrıntılarına kadar planlayacak; Hz. Peygamber"den aldığı içini ışıtan aşk ve coşku ateşiyle fethin mutlaka başarıyla sonuçlanması için gerekli tüm hazırlıkları, hem de çok seçenekli bir şekilde yapmaktan kendisini geri tutmayacaktır.
NECİP FAZIL"IN RUH MİMARI: ARVASÎ HAZRETLERİ
Necip Fazıl"sa beyninde şimşekler çaktırtan fikir, oluş ve varoluş çilesinin doruk noktasındayken bir şirket-i hayriye vapurunda "ilk ve son kez gördüğünü" söyleyeceği kutlu bir adam tam bir hızır gibi imdad çağrısına tavassut edecek ve vapurda Abdülhakim Arvasî Hazretlerinin adresini eline tutuşturup, sonra da sırra kadem basacaktır.
İşte bu iki müstesnâ ân, Fatih"te de, Necip Fazıl"da da vuslat ateşinin, aşk ateşinin kıvılcımlarını tutuşturacak ve işte o iki müstesnâ ân"dan itibaren Fatih"i de, Necip Fazıl"ı da, İslâm sancağını göndere çekme gazâsından ve cehdinden hiçbir güç alıkoyamayacaktır: Bu öyle bir aşk ve vuslat ateşidir ki, Fatih"e de, Necip Fazıl"a da, hakîkat güneşini söndürmek ve balçıkla sıvamak için geliştirilen tüm saldırılara karşı sarsılmadan, yılmadan muhkem ve muhteşem bir şekilde dimdik durma azmi ve cehdi bahşedecek; olmazları oldurtacak bir kudret ve irade lûtfedecektir.
Bu, Fatih"e gemileri karadan yürütecek, Necip Fazıl"a da "yüzüstü çok süründün, ayağa kalk Sakarya" dedirtecek o muhteşem Sakarya Türküsü"nü yazdırtacak kanatlandırıcı, gelecek kuşaklara, saf, su katılmamış imânın mümine açılmaz sanılan kapıları nasıl açtırtacağını, yürünmez sanılan yolları nasıl koşarcasına yürüteceğini, imkânsız sanılan keşifleri ve fetihleri nasıl uçarcasına, kendinden geçercesine yaptırtacağını gösteren ve öğreten yaratıcı ve diriltici bir ruhtur.
Not: Bu yazı, 10 yıl önce, bu sütunda yayımlanan, Hüküm dergisinin bu ayki sayısında genişletilerek basılan metnin son versiyonudur.Avrupa"nın çelişkileri ve hobileri, Brüksel"in şifreleri ve fobileri…
Yusuf Kaplan
12/05/2013 Pazar
Avrupa, Alain Touraine"in dikkat çektiği ve nefes kesici bir dille tartıştığı gibi, büyük çelişkiler kıtası.
Çelişkilerini zaman zaman yenen, çoğu zamansa çelişkilerine yenik düşen, aşamadığı çelişkilerinin pençesinde kıvranan ve yere serilmekten kurtulamayan, aşırılıkların hükmünü icra ettiği bir kıta Avrupa.
AVRUPA"NIN VAROLUŞSAL ÇELİŞKİLERİ: YARATICI VE YIKICI KAYNAK
Bu çelişkiler, Avrupa"nın hem yaratıcı dayanağı, hem de yıkıcı kaynağı: Hem kendini varediş nedeni, hem de kendini ve "öteki"ni yokediş sebebi.
İçinden çıkılmaz derin bir ontolojik şiddete ve karşıtını üreten bir çıkmaz sokağa dönüşen bu çelişkilerin başında, insanın tanrılaşması macerası geliyor. Avrupa"nın, insanı tanrılaştıran bu taşkınlığı, görünüşte, kendini varedeşine imkân tanıyor ama gerçekte, önce kendi temellerini yerinden etmesine, sonra da yerle bir etmesine yol açıyor. Ancak Avrupa"nın ifratla tefrit arasında gidip gelen bu sarsıcı ve sallantılı yürüyüşü, son kertede düşüşle sonuçlanıyor. Hem kendini, hem de insanlığı düşürmesiyle…
Tanrı"yı hayattan uzaklaştırmayı dayatan hümanizm ifratıyla başlayan maceranın, tanrının da, insan da buharlaşması neticesini doğuran post-hümanizm tefritiyle sonuçlanması o yüzden hiç de şaşırtıcı değil.
BRÜKSEL: ÇELİŞKİLERİ GİZLEYEN YER
Avrupa"nın önce şiddet üreten, sonra bu şiddeti ayartıcı yöntemlerle örten varoluşsal çelişkilerinin nasıl kontrolden çıkabilecek boyutlar kazanabildiğini ve Avrupa fikrini karikatüre dönüştürdüğünü görebileceğimiz en iyi yer Brüksel.
İMGM"nin Belçika şubesinde verdiğim konferans dolayısıyla Belçika"yı ve başta Brüksel olmak üzere Belçika"nın kültürel, siyasî ve sosyal çelişkilerini iyi ele veren barok kent Ghent, gotik kent Bruges, sanayi ve liman kenti Anvers gibi önemli kentlerini gezme imkânı bulunca, genelde Belçika"nın, özelde ise Brüksel"in Avrupa"nın aşamayacağı çelişkileri nasıl gizlediğini yerinde gözlemledim.
AVRUPA"NIN GÜCÜNÜN GİZLENEN TARİHİ: ÜRPERTİCİ SÖMÜRGECİLİK TECRÜBESİ
İlk bakışta kolaylıkla görülmeyen Belçikalıların aşırılıklarının tavan yaptığı maceralardan biri, Belçika"nın, sömürgecilik tarihinin en acımasız hikâyesini yazan aktörlerden biri olmasına rağmen bu küçük ülkenin sömürgecilik tarihinde ne denli boynundan büyük sömürgecilik cinayetlerine imza attığını gözler önüne seren ürpertici sömürgeci tarihi.
Gerçekten de Belçikalılar, Portekiz ve İspanyolların hem Latin Amerika"da, hem de özellikle de Uzak Asya"da -Endonezya-Filipinler hattında- sergiledikleri acımasız, barbarca sömürgecilik tecrübesinin pek bilinmeyen aktörlerinden biri aslında. Belçikalıların Afrika"nın kalbini -Kongo"yu- delik deşik eden, talan eden ve ölüme mahkûm eden azman sömürgecilik tecrübelerinin, Portekizlilerin ve İspanyolların ürpertici sömürgecilik tecrübelerinden hiç de geri kalır yanı yok.
Portekizlilerin ve İspanyolların (tabi bu arada liberalizmin ilk anavatanı ve köleliğin son kaldırıldığı anayurdu Hollanda"nın) sömürgecilik tecrübelerinin ne kadar korkunç boyutlar kazandığını gösteren yüzkarası örneklerden biri, Filipinler ve Endonezya"da işledikleri cinayetler.
Sözgelişi, dün, iki asır öncesine kadar, Filipinler, Müslüman bir yerdi; bugün, Filipinler"de Müslümanların ve Müslümanlığın kökü büsbütün kazınmış durumda.
Belçika"nın insanın tüylerini diken diken eden sömürgecilik tarihi, barış, demokrasi ve haklar projesi AB"nin başkentliğini yapan Belçika"nın başkenti Brüksel"in gizlediği en büyük çelişkilerden biri.
AB FİKRİNİN GÜDÜK VE FOBİK TEMELLERİ
Evet Brüksel, Avrupa Birliği"nin başkenti ama Avrupa Birliği (AB) fikrini karikatürleştiren, AB"nin derin tarihî fobilerini siyasî mimarisinde örten bir başkent.
Brüksel, AB"nin başkenti değil yalnızca, NATO"nun da merkezi bildiğiniz gibi.
Brüksel, NATO"nun da, AB"nin de merkezliğini yapamayacak kadar küçük bir başkent oysa.
Brüksel"in Batı ittifakının başkentliğini yapması, aslında, Avrupa"nın kurucu ve yıkıcı güçlerinden birinin Avrupa"da merkezî bir konuma geçmemesi için bulunmuş iyi bir formül.
Ama Brüksel, öte yandan, Avrupa fikrinin ne kadar güdük ve fobik temeller üzerinde yükseldiği gerçeğini örten, gizleyen bir merkez işin aslına bakılırsa.
BRÜKSEL"İN YARISI MÜSLÜMAN OLURSA…
Brüksel"in mimarî / artistik ekolojisi üzerinden geçmişten geleceğe düşe kalka, yaka-yıka yol almaya çalışan Avrupa"nın, özellikle de Avrupa fikrinin bugünkü hâlinin nasıl bir görünüm arzettiğinin ilginç bir okumasını yapmak mümkün.
Yarınki yazıda Avrupa fikrinin başkenti Brüksel"in Avrupa"nın ne denli güdük ve fobik temeller üzerinde yükseldiğini Brüksel"in siyasî, tarihî ve artistik mimarisinin şifrelerini çözerek göstermeye çalışacağım.
Bu arada, % 25"i Müslümanlardan oluşan Brüksel"in nüfusunun, özelde Avrupa"da, genelde Batı dünyasında yaşanan eşcinsel ve ensest ilişkilerin neo-liberal hazlar rejimi dromokrasi tarafından meşrulaştırılması çabalarının, önümüzdeki yarım asır içinde başkentin yarısının Müslüman olmasına yol açacağı gerçeğinin Belçikalıları ne denli fobik davranış biçimlerinin eşiğine sürüklediğini de göstereceğim.Post-siyaset süreci, Türkiye"nin kuşatılması ve ötesi…
Yusuf Kaplan
7/06/2013 Cuma
Taksim''de başlayan ve büyük kentlere hızla yayılan gösteriler, sadece Türkiye''nin bastırılmış ve kangrene dönüşen iç sorunlarının patlamasından ibaret değil.
Meselenin bu boyutu var ve önemli bu. İnsanların, rahatsızlıklarını şiddete başvurmaksızın dile getirmelerinden daha doğal ne olabilir ki!
TÜRKİYE''NİN KARIŞTIRILMASININ 5 TEMEL NEDENİ
Ama meselenin bir de aslâ gözardı edilemeyecek ölçüde dış boyutu var: Gösterilerin yeşil alanı ve kent mimarisini koruma ''gösterisi''nin ötesine geçtiğini ele veren dış nedenleri şöyle sıralamak mümkün:
1-Türkiye''nin adım adım -Tamer Korkmaz''ın deyişiyle- ''Washington''dan bağımsızlaşma süreci''ne girmesi.
2-Çözülmesi hayal bile edilemeyecek ''Kürt sorunu''nun üstelik de hızla hâl yoluna konulabiliyor olması.
3-Toplumun alt katmanlarına henüz yansımasa da, Türkiye''nin ekonomik olarak istikrarlı bir şekilde büyümesi, yakın tarihinde ilk kez IMF''ye muhtaç olmaktan kurtulması, hatta IMF''yi ''kovması'' ve IMF''ye borç verecek noktaya gelmesi…
Üstelik de dünyanın büyük bir ekonomik krizin eşiğinden geçtiği bir zaman diliminde Türkiye''nin böyle bir şeyi başarabiliyor olması.
4-Türkiye''deki vesayet rejiminin -bütünüyle yok edilemese bile- temellerinin büyük sarsıntı geçirmesi.
5-En önemlisi de, bütün bunların sonucu olarak, Türkiye''nin, bölgenin şekillenmesinde, modern tarihte ilk defa önaçacak bir rol oynayabileceğini dünya âleme göstermesi…
TÜRKİYE''NİN KENDİNE GELMESİ VE ''DARBE''Yİ YEMESİ…
İşte bütün bunlar, küresel sistemle anlaşmasına rağmen Türkiye''nin küresel sistemi arkadan dolanarak tuş etmeye başladığının somut göstergeleri ve dolayısıyla Türkiye''nin yürüyüşünün durdurulması için karıştırılmasının küçümsenmeyecek nedenleridir.
Türkiye''nin bölgenin kaderini belirleyebilecek bir konuma gelmesi, Batılıların sadece bölgedeki değil, dünya üzerindeki hâkimiyetlerinin büyük sarsıntı geçirmesi demektir.
Ve er ya da geç, Türkiye, bölgenin kaderinin bölge ülkeleriyle birlikte şekillendirilmesi konusundaki tarihî rolünü oynayacaktır. Tarihin yüklediği bir yükümlülüktür bu.
Eğer Türkiye, bu tarihî yükümlülüğünü idrak edemez ve rolünü bihakkın oynayamazsa, bu yükün altında kalmaktan kurtulamaz.
Bu nedenle, Osmanlı''nın durdurulmasından sonraki süreçte, Batılılar, Türkiye''nin medeniyet iddialarından vazgeçtiğine kesinkes hükmetmişlerdi. Ancak Türkiye''nin kısa bir süre içinde toparlanması, yeniden kendine gelmeye başlaması, Batılıları ürkütmeye yetti.
Türkiye''nin rotasını bulmasını sağlayan Menderes''in ipe gönderilmesinin nedeni budur.
Türkiye''nin toparlanmasına ve kendisine gelmesine önemli katkılarda bulunan Özal''a suikast teşebbüsünden bulunulmasının ve sonunda şaibeli bir şekilde öldürülmesinin nedeni budur.
Sadece Türkiye''nin değil, İslâm dünyasının en büyük toparlanma, ayağa kalkma projesi D-8 Projesi''ni geliştiren Erbakan''ın en verimli çağında siyaseten bitirilmesinin ve ev hapsine mahkûm edilmesinin nedeni budur.
Son olarak Türkiye''nin yürümeye, önalmaya, İslâm dünyasına önaçmaya soyunmasının meyvelerinin alınması üzerine Erdoğan''a art arda darbe girişimlerinde bulunulmasının nedeni de, bu darbe girişimlerinin fâş edilmesi ve yargılanmaya başlanması üzerine, Türkiye içindeki beyinsiz ulusalcı ve Kemalist tiplerin iplerini kopararak seçimle gelen hükümeti, seçimle göndermek yerine organize veya kolaylıkla gaza gelen sarsak silahsız kuvvetlerle hükümeti alaşağı etmeye çalışmalarının nedeni de budur.
TAKSİM GÖSTERİLERİ BATILILAR TARAFINDAN NEDEN DESTEKLENİYOR?
Burada şu noktaya özellikle dikkat çekmek istiyorum: Ben hükümet şakşakçılığı yapacak bir yazar değilim. Ama içine sürüklendiğimiz sorun, hükümeti aşan Türkiye''nin geleceğiyle ilgili bir sorundur.
Taksim''de gösteriler başlar başlamaz Amerikan Büyükelçiliği''nin, Avrupa Birliği''nin ve son olarak Amerikan Dışişleri Bakanlığı''nın Türkiye''deki eylemleri açıkça desteklediklerini açıklamaları, Batı medyasının bu gösterileri, laiklik-İslâm çatışmasının ve mücadelesinin uzantısı olarak yorumlamaları, Türkiye''nin toparlanması, ayağa kalkması ve taze bir yürüyüşe öncülük etmesi konusundaki şu ya da bu ölçekteki girişimlerinin Batılıları ne denli rahatsız ettiğinin göstergeleridir.
Batılılar, Türkiye''nin kendi hâline bırakılmaması gerektiği konusunda her zaman tetikte oldular. Ve derhal gerekli ''darbe''yi vurmaktan aslâ geri durmadılar.
Türkiye''nin rotasını bulma, kendine gelme, toparlanarak ayağa kalkma ve büyük yürüyüşler gerçekleştirme girişimleri Batılılar tarafından her zaman içerideki beyinsizleri kullanarak, kışkırtarak başarıya ulaşmıştır.
Ancak son on yıldan bu yana bu tür örtük ve açık operasyonlar, hem fâş edildiği ve yargılandığı, hem de gerekli önlemler alındığı için püskürtülebilmiştir.
TÜRKİYE''NİN PARADOKSU: KUŞATMAYI YARMASI VE PRANGALARA DOLANMASI
Ne ki, Taksim''de başlayan ve dalga dalga büyük kentlere yayılan, 10 gündür aralıksız devam eden gösteriler, Türkiye''yi şimdilik içinden çıkılması zor bir kaosun eşiğine sürüklemeyi başaramasa da, Türkiye''deki fay hatlarının gün yüzüne çıkmasına yol açtı.
Türkiye''de uygulanan sistem-içi muhalefet girişimlerinin getireceği kaçınılmaz nokta burasıydı maalesef. Türkiye''nin kapitalistleşerek ekonomik büyümesini gerçekleştirmesi, liberalleşerek siyasî özgürlüklerin önünü açması, Türkiye''nin öncekinden daha ürpertici sekülerleşme biçimleri yaşamasına yol açtı.
Türkiye''nin kapitalizm ve liberalizm üzerinden zincirlerini kırmaya çalışması, kaçınılmaz olarak hızla, hazla ve gazla sekülerleşme prangalarını Türkiye''nin boynuna doladı.
Türkiye ekonomik olarak kalkındıkça ve büyüdükçe, henüz iplerin bu ülkenin elinde olmadığı, ayağımızı bastığımız zeminin İslâm''dan büsbütün arındırıldığı ve hızla sekülerleştirildiği bir ortamda, Türkiye, bu tür seküler ve pagan kentli kitlesel hareketlere her geçen gün daha fazla gebe olacaktır…
POST-SİYASET ve POST-SOSYAL SÜRECİ: SİYASETİN VE SOSYAL''İN BİTİŞİ, PAGAN KÜRESELKÜLTÜR-POLİTİK''İN GELİŞİ…
Ekonomik, kültürel ve coğrafî sınırların ortadan kalktığı postmodern dünyada hâkim küresel güçler, büyük dönüşümleri, siyasî devrimler üzerinden değil, kültürel devrimler üzerinden gerçekleştiriyorlar artık.
Post-siyaset sürecine girdi bütün dünya.
Siyaset bitti. Siyasetin yerini, kültür-politik aldı.
Kültür-politik, dünyanın siyasî, ekonomik ve elbette kültürel haritalarını ve sınırlarını neo-pagan, neo-seküler söylemlerle ve yöntemlerle belirleyebilecek yegâne ''egemenlik kurma'' aracına dönüştü.
10 yıllık AK Parti yönetimi, sadece siyaset üzerinden ülkeyi ve bölgeyi şekillendirebileceğini düşünüyor.
Ama fena hâlde yanılıyor. Zira artık haklar rejimi demokrasi çağı tarihe karıştı; hazlar rejimi dromokrasi çağına ulaştı bütün dünya.
Taksim''deki gösteriler ve dillendirilen söylemler, yeni bir sosyo-kültürel yapı''yla karşı karşıya olduğumuzu gösteriyor.
Kozmopolitanizm kavramıyla ilişkilendirilebilecek bu yeni sosyo-kültürel yapılanmalar, sosyal''in de bittiğinin apaşikâr göstergesidir.
Ulusal sınırlarla çevrili sosyal kültürün bitişi, küresel kültürel kodların ve söylemlerin küre ölçeğinde yaygınlaşması olgusuyla karşı karşıyayız.
Artık ulusal kültürler yok; yalnızca postmodern popüler kültürler var.
Ulusal kültürleri de postmodern popüler kültürel diller ve kodlarla dönüştüren ve yeniden-formatlayan küresel pagan bir kültür bu.
NEDEN BEYAZIT''TA DEĞİL DE, TAKSİM''DE BOY GÖSTERİYORLAR ACABA?
İşte siyasal''ın da, sosyal''in de bittiği yerdir burası. Dolayısıyla haklar rejimi demokrasinin çoktan tarih olması, hazlar rejimi dromokrasi''nin zaferini ilan etmesi süreci bu.
Taksim gösterilerinde İslâmî çevrelere mensup bazı yazar-çizer takımının, popüler kültür ikonunun da yerlerini almaları, bu açıdan oldukça ironiktir.
Açıkçası, Taksim''de arzı endam eden bu kişilerin Türkiye''de belki de ilk kez kitlesel bir görünürlüğe kavuşan bu postmodern popüler ve pagan kültürel oluşumların tam ortasında boy göstermeleri, İslâmî çevrelerdeki savrulmanın, yamanma psikolojinin ne kadar zıvanadan çıkabileceğinin düşündürücü göstergeleridir.
Bu kişilere soracağım bir soru var: Bu kişileri, neden Beyazıt gösterilerinde görmedik de, Taksim gösterilerinde görüyoruz acaba?
Sözünü ettiğim savrulma / yamanma psikolojisinin gerisinde nasıl tedirgin edici bir aşağılık kompleksinin yattığını gösteriyor bu.
KARARTMA OPERASYONU VE AKPARTİ''NİN PARADOKSU
Aslında burada dikkat çekilmesi gereken ilginç bir durum var: Taksim''de başlayan gösterilere bazı İslâmî çevrelerin ve kişilerin katılması, Taksim gösterilerinin gerçek yüzünü örtmeye yaradı; bir şekilde bir karartma ''operasyon''una dönüştü.
Oysa Taksim''den Türkiye''nin başka kentlerine yayılan gösteriler, bu gösterilerin, az çok dışarıdan desteklenen ya da kışkırtılan, Türkiye''yi istikrarsızlığa, kaosun eşiğine sürükleyecek gösteriler olduğunu gösteriyor.
İpler bu ülkenin çocuklarının elinde olmamasına ve ayağımızı muhkem bir şekilde basabileceğimiz bir zeminden yoksun olmamıza rağmen Türkiye''nin Osmanlı''nın durdurulmasından itibaren yaşadığı kuşatma girişimini Menderes, Özal, Erbakan ve Erdoğan''la birlikte yarma atılımlarını bir kez daha etkisiz hâle getirmeyi amaçlayan bu gösterilerin gerçek yüzünün bazı İslâmî çevreler veya kişiler tarafından -bilinçli veya bilinçsiz olarak- örtülmesi oldukça düşündürücüdür.
Ama her şeye rağmen karşımızda sosyal''in ve siyasal''ın bittiği, küresel''in ve küresel pagan kültürün bütün dünyada hükmünü icra etmeye başladığı küresel bir oluşum var. Bu küresel popüler ve pagan kültürel oluşumun Türkiye''de paradoksal olarak bizzat AK Parti''nin liberal politikaları nedeniyle kontrolden çıkan ve İslâmî kesimlere de hızla sirayet eden sefih bir sekülerleşme süreci olarak karşımıza çıktığını da mutlaka hatırlatmak gerekiyor.
Sonraki yazıda, artık devrimlerin neden siyasal üzerinden haklar rejimi devrimler şeklinde değil de, kültür-politik üzerinden hazlar rejimi devrimler şeklinde yaşandığını ayrıntılı olarak tartışacağım.Kafası karışıklar için zihin açıcı bir "gezi" klavuzu-1
Yusuf Kaplan
9/06/2013 Pazar
Önce şu tespitin altını kalın harflerle çizelim: Bir kişinin hakkı bile kutsaldır. Ancak Türkiye"de yaklaşık iki yüzyıldır, çoğunluğun azınlığa değil, azınlığın çoğunluğa tahakkümü, hak gasbı vardır.
Bu nedenle Türkiye"de yaşanan şey, her şeyden önce, hak mücadelesi değil, azınlığın tahakkümünü koruma mücadelesidir. Önce bunu konuşmalı sözümona insan-hakları savunucuları, özgürlük-düşkünleri!
O yüzden Türkiye"de yaşanan gösterilerin bir görünen / iç boyutu, bir de görünmeyen / dış boyutu olduğunu göremiyoruz. Türkiye"nin kalemşörleri, bu gösterilerin görünen yüzünü de, görünmeyen yüzünü de bihakkın göremedi, hâlâ da tam olarak göremiyor maalesef.
Meselenin görünmeyen / dış yüzünü, biraz daha görünür kılmaya çalışacağım bu yazıda. Yarınki yazıda Alain Badiou"nun küreselleştirilen nihilist, hedonist ve neopagan "çocuklarının" Türkiye"deki kolanlarını yazacağım.
TÜRKİYE, KÜRESEL SİSTEMLE HESAPLAŞIYOR… İLK KEZ!
Türkiye, Türkiye"nin "altını oymaya", önünü tıkamak için "numara üstüne numara" yapmaya ve bugüne kadar sistemle anlaşılmasına rağmen Türkiye"ye "madik atmaya" çalışan küresel sistemle hesaplaşıyor beyler! Bunu görelim!
Küresel sistemin lordları, dünya büyük bir ekonomik krizin eşiğinden geçerken Türkiye"nin istikrarlı bir şekilde büyümesinden, küresel sermayenin uzantısı faiz lobisinin, "karanlık çevreler"in, "İstanbul dükalığı"nın iplerinin kesilmesinden fenâ hâlde rahatsız oluyorlar.
28 Şubat soruşturmalarında sıra faiz lobisine, Türkiye"nin finans, medya ve kültür dünyasına keyiflerince hükmeden İstanbul dükalığına geliyor çünkü…
KAPİTALİZMİN KOMUNİST, HEDONİST, NİHİLİST, "BADİOU"CU ÇOCUKLARI FÂŞ OLURKEN…
O yüzden kapitalizme karşı, tabiat düşmanlığına karşı, özgürlük düşmanlığına karşı yapılan bu gösterileri, tabiat düşmanı, özgürlük düşmanı kapitalistlerin finanse ediyor olmaları oldukça ironik ve anlamlıdır.
Komünist-kapitalist ittifakı ilk kez fâş oluyor Türkiye"de belki de!
Kapitalistlerin komünist, nihilist, hedonist -cins adam Alain Badiou"cu!- çocukları, en çok Amerika tarafından, kapitalist Avrupa tarafından destekleniyor!
Bu zokayı yutalım mı şimdi?
KÜRT SORUNUNUN ÇÖZÜLMESİ, DOMİNO ETKİSİ YAPACAK VE TÜRKİYE"NİN ÖNÜNÜ İNANILMAZ BİR ŞEKİLDE AÇACAK
Hiç beklenmedik bir zaman diliminde, beklenmedik bir şekilde ve süratle Kürt sorununun çözümü konusunda Türkiye"nin büyük bir başarı gösteriyor olması, küresel sistemin lordlarını çıldırtıyor.
Hem ekonomik kaynaklarının kurutuluyor olması, hem de jeo-politik ve jeo-stratejik oyunlarının püskürtülüyor olması, Kürt sorununu başından bu yana kaşıyan, kışkırtan, besleyip büyüten Almanya, Fransa, İsrail, İngiltere ve Amerika"nın bütün oyunlarının boşa çıkarılması anlamına geliyor.
Kürt sorununun çözülmesi, "domino etkisi" yapacak kadar hayatî ve Türkiye"nin önünü inanılmaz bir şekilde açacak hayat-bahşedici bir atılımdır.
Bu, Türkiye"de barış, güven ve kardeşlik ortamının tesis edilmesi, dolayısıyla Türkiye''nin bölgesel bir güç olma yolculuğunun önündeki psikolojik, stratejik ve siyasî bariyerlerin yıkılması demektir çünkü.
TÜRKİYE, ÖNALIRKEN…
Ve daha önemlisi de, küresel sistemin lordlarının gelecek senaryolarının suya düşmesi ve bölgenin geleceğinin şekillendirilmesinde Türkiye"nin bölge ülkeleriyle birlikte ortak bir yürüyüşe -nihayet!- soyunmaya başlaması demektir.
İşte bu, küresel sistemin çatırdamasıyla ve bütün mazlum halkların önlerinin açılmasıyla sonuçlanacak küresel bir bahar havasının tohumlarının ekilmesi çabasıdır.
Bu nedenle Taksim"de başlayan olaylar, başlangıç değil, sonuçtur. Türkiye"nin bağımsızlaşma sürecini önleme girişiminin sonunun başlangıcı yani.
Taksim"deki göstericiler, bunları anlayabilecek durumdalar mı acaba? Ne yazık ki, hayır.
Hayır; çünkü kendileri üzerinden büyük bir oyun tezgâhlandığını anlayabilecek algılama biçimlerine sahip değiller… Değiller; zira algı/lama kapılarının kapanması olarak tanımladığı ayartıcı "pornografik algılama biçimi", tek varoluş biçimleri… O yüzden küresel postmodern kültürün Türkiye klonları sözkonusu göstericilerin dertleri hedonist, nihilist, dekadant / sefih bir özgürlük kavgası vermek yalnızca…
ERDOĞAN, İÇERİYİ DEĞİL, KÜRESEL SİSTEMİ GERİYOR… ÇILDIRTIYOR HATTA!
Şunu unutmayalım: Türkiye ile küresel sistem(in lordları) arasında kapalı kapılar ardından inanılmaz bir savaş yaşanıyor.
Bu savaşın açıkça dillendirilmesi, Türkiye"nin kendi kuyusunu kazmasıyla sonuçlanır.
O yüzden Başbakan"ın söylediklerini değil, söylemediklerini, söyleyemediklerini anlamaya, alt metnini okumaya çalışmakla yetinmek zorundayız, ne yazık ki.
Başbakan Erdoğan, Mağrip dönüşü sergilediği performansla Türkiye"yi mi geriyor; yoksa küresel sistemi ve onların yerli uzantılarını mı?
Ya da şöyle soralım: Türkiye"nin yaşadığı gerilim, Türkiye içinde yaşanan gerilim midir; yoksa Türkiye"nin küresel sistemin lordlarıyla yaşadığı gerilim mi?
Hiç kuşkunuz olmasın ki, Türkiye, gerçekte, küresel sistemin lordlarıyla gerilim yaşıyor. Başbakan Erdoğan"ın Fas, Tunus ve Cezayir dönüşü yaptığı konuşmalar, asıl küresel sistemin lordlarını çıldırttı, çileden çıkardı.
ERDOĞAN"DAN, AB"NİN "TEPE"SİNİ "ŞAPA OTURTAN" TOKAT GİBİ, KLAS CEVAPLAR
Türkiye"de yaşanan hâdiseler dolayısıyla Başbakan Erdoğan"ın yaptığı konuşmalar, küresel sistemin lordlarının, Türkiye"yi -özellikle son iki yıldır- kapalı kapılar ardında köşeye sıkıştırma girişimlerine verilmiş en klas cevaptır.
Hele de Avrupa Birliği"nin tepesindeki kadroya İstanbul"da verdiği tokat gibi cevaplar, Batılıların uykularını uzunca bir süre kaçıracak zekâ ve basiret dolu cevaplar olarak tarihe geçti şimdiden.
Şundan emin olun ki, Başbakan"ın konuşmaları, Batılı başkentleri kelimenin tam anlamıyla "şapa oturtan" kıvrak ve zekice konuşmalar olarak gerekli mahfillere ulaştı çoktan.
Türkiye, yakın tarihinde belki de ilk kez zekice ve klas yöntemlerle küresel sistemle hesaplaşmaya başladı.
BİR ÇAĞ DEĞİŞİMİNİN EŞİĞİNE SÜRÜKLENİYORUZ…
Ancak Türkiye"nin küresel sistemle hesaplaşmasının başarıya ulaşmasının önünde Türkiye"deki elitlerin ve entelijansiyanın aslâ göremediği, Özal döneminden itibaren tohumları ekilen, 10 yıllık AK Parti iktidarında meyvelerini veren ayartıcı ama yıkıcı bir bariyer var.
Bu bariyer, İzmir ve Ankara"daki gösterilerde değil, Taksim"deki gösterilerde gün ışığına çıktı: Türkiye"nin 30 yıllık liberalleşme politikalarının sonucu olarak ortaya çıkan hedonist, nihilist, neo-pagan kültürel kodların ürünü yeni nomad (göçebe), hibrid (melez) postmodern zevk/sizlik/lerin, tadların (banalliğin), hızın (aslında donma"nın) ve hazın (ayartı/lma/nın) izini süren dromokrasi çağı kuşağı.
Aslında bir çağ değişimi yaşıyoruz. Farklılıkları yok eden, düzleştiren, bütün dünya ölçeğinde tek tip hedonist, nihilist, neo-pagan kültürü küreselleştiren postmodern bir çağ bu.
Yarınki yazıda, dromokrasi çağının ve kuşağının portresini çizeceğim ve yazar müsveddesi, esaslı cümleler kurmaktan âciz, oportünist tiplerin neden işi küfürnameler yazmaya götürecek kadar dekadansın eşiğine sürüklediğini ifşa edeceğim
.Kafası karışıklar için zihin açıcı bir "gezi" klavuzu-2
Yusuf Kaplan
10/06/2013 Pazartesi
Demokrasi çağının bittiğini göremeyen ve Dromokrasi çağının ayartıcı ağlarında debelenen hilkat garibelerine…
Cins adam Paul Virilio doğru söylüyor/du: ''Coğrafyanın sonu''nu yaşıyoruz artık.
Her türlü coğrafyanın sonunu ama…
Kültürel coğrafyanın da, siyasî coğrafyanın da, entelektüel coğrafyanın da, beşerî coğrafyanın da ve tabiî ekonomik coğrafyanın da bitişine ve yok olup gidişine, bizi de bitirişine ve yok edişine tanık oluyoruz bütün insanlık olarak, bütün dünyalılar olarak…
KÜRE''NİN KÜRESEL AĞININ AĞDAŞLARININ ACINASI HÂLLERİ…
Bu sürüklenme, ''sürüleşme'' ve körleşme sürecinde geldiğimiz nokta oldukça ironik ve düşü/ndü/rücü: Ekonomik olarak ölçek büyümesinin, kültürel olarak ufuk daralmasının, entelektüel olarak zihin körleşmesinin ve nihayet ontolojik olarak umut yitiminin ve ruh üşümesinin yaşandığı küresel bir dünyada, devâsâ bir ağda oraya buraya doğru sürüklenip duruyoruz… çaresiz…
Tek bir dünya var artık: Küre.
Tek bir kültür var artık: Küresel.
Tek bir çağ var artık: Görünüşte, herkesi birbirine bağlayan ama gerçekte, fenâ hâlde uyutan ve yutan devâsâ bir küresel ağ…
Ve tek bir tanrı var artık: Küre ölçeğinde klonlanan, hormonlu, nihilist, hedonist, bencil, birbirinin elektronik, sanal veya dijital olarak tastamam röprodüksüyonu BEN''ler… Benlerini, benlerinin fetişlerini tanrı yapan, tanrı diye benlerine, bedenlerine, bencilliklerine ve fetişlerine tapan zavallı neo-pagan insan müsveddesi ''tanrıcık''lar…
CİN''LİKLERİNİ CİNS''LİK DİYE SATAN, FIRSATPEREST HİLKAT GARİBELERİ…
Fikrin namusu vardır, değil mi! Namusu olmayan, namusu korunamayan fikir, insanı da, hayatı da, hakikati de bitirir çünkü…
''Zekâ'', fikrin namusunu gözü gibi, gözbebeği gibi koruyabildiği ölçüde, oluş sırrına, varoluş sırrına erebilir ancak…
İşte o zaman, hayatın ayartıcı sınırlarını görebilir, hakikatin hayat bahşedici, ruh üfleyici, kanatlandırıcı sırlarında doyumsuz bir kendini keşif, hayatı keşif, eşyayı keşif yolculuğuna çıkabilir…
Cin''liklerini cins''lik diye satan, postmodern ironi''yi, pastiş''i ve parodi''yi kullanarak zekice bir şeyler yaptıklarını sanan, ucuz akrobasilerle çoluk çocuğu ayartan Türkiye''nin İslâmî çevrelerine mensup türlü tuhaf tipleri de zokayı yuttu ''gezi'' sürecinde…
Hakikatin izini süreceklerine, ''gezi''nin hedonist, nihilist, fetişist ipsizlerinin ayartıcı iplerinden medet ummaya yeltendiler… Ne olup bittiğini anlamak için kafa patlatmak yerine, utanmadan, sıkılmadan ''yelkenler fora!'' diyecek kadar düştüler…
Fırsat bu fırsat diyerek iplerini kopararak soluğu Park''ta aldılar, Gezi''nin hilkat garibelerini andıran tiplerine dönüştüler…
Küresel postmodern popüler, vulger, banal kültürün ayartıcı ürünlerini hızla, hazla ve gazla bir hap gibi tüketen Alain Badiou''cu, klolanlanmış, hormonlanmış çocuklarını fena hâlde ayartarak uyutan, uyuşturan ve yutan dromokrasi çağının ağlarına fırlattığını göremeyecek kadar egolarına, konformizmlerine, omurgasızlıklarına yenik düştükleri için zokayı çoktan yutan bu ''artizleri'', konformizme yenik düşen, fırsatperet tipleri, bize de zokayı yutturmaya çalışıyorlar… Zorla…
Yazıklar olsun, diyorum sadece!
NEREDE O YÜREK ÜLKESİNİN HAKİKAT ERLERİ, NEREDE; HANGİ DERELERDE DEBELENMEDE?
Nasıl bir dünyada yaşadığımızı anlayabilecek ve anlatabilecek, görebilecek ve gösterebilecek çapta istikamet sahibi, fikrin namusunu koruyacak, hakikat fikrini ve bayrağını hiçbir kınayıcının kınamasına aldırış etmeden yere düşürmeyecek, en yükseklere dikmek için cehd etmekten bir an olsun vazgeçmeyecek ''pırlanta zekâ''ları yok bu ülkenin.
Som altından yapılmış özü gür, sözü güçlü, gözüpek, Hakk aşığı, hakikat, gönül ve hayat dostu sarsılmaz, yılmaz ve yıkılmaz ''kale''leri yok… Ne yazık ki, yok…
Yok; çünkü konjonktürler fenâ hâlde ayartıyor Türkiye''nin yetenekli çocuklarını…
Esen ayartıcı ve yön-şaşırtıcı rüzgârlar, oraya buraya savuruyor…
İstikametlerini bozuyor… Kişiliklerini târumâr ediyor…
Omurgasızlaştırıyor… Ruhsuzlaştırıyor…
Konjonktürlerin ayartısına, oportünizmine yenik düşüyor… Yere düşüyor bu ülkenin saf çocukları yere, sereserpe…
Yere düşen ''saf çocuk'', gökle, tabiatla, kâinatla ve kürenin bütün farklı dünyalarıyla irtibatını yitiriyor…
Sonuçta, düş görme melekelerini de, düşünme yetilerini de yitirmekten kurtulamıyor ve ruhunu fenâ hâlde çölleştiriyor…
Ve en önemlisi de, bu ülkenin saf çocukları, yeteneklerini, ruhlarını ve melekelerini, hız ve hazlar çağının ayartıcı oyunlarına kurban ettiklerini göremeyecek kadar konjonktürlerin baştançıkarıcı, egolarını alabildiğine şişirici ağlarına ''satıyorlar''…
DEMOKRASİ ÇAĞI HEPİMİZİ UYUTMUŞTU; DROMAKRASİ ÇAĞI İSE YUTUYOR, YOK EDİYOR BİZİ…
Dünya, yaklaşık son çeyrek asırdır, yeni bir çağın eşiğine adım attı: Sözümona haklar rejimi modern demokrasi çağı çoktan tarihe karıştı.
Önce Amerika''da, sonra da Avrupa''da yaşanan, son on yıldır da bütün dünyaya hızla ve virüs gibi yayılan başdöndürücü hız ve ayartıcı hazlar rejimi postmodern dromokrasi çağının ağları bütün insanlığı kuşattı.
İnsanlığı uyuşturdu ve uyuttu… İnsanlık hapı yuttu… Hap üstüne hap alarak, ayartılarak, ayartılmak için can atarak varlığını sürdürebilecek kadar varlığını da, hayatını da yitirdi insanlık…
Hız, başdönrüdüyor… Haz, baştançıkarıyor… Gaz, ayartıyor…
Sonuçta simülasyonlar hükmünü icra ediyor, ''pornografi''nin ayartıcı ağlarına kapatıyor, algı kapılarını kapatan, yok eden ağlarına bütün dünyanın çocuklarını… Dünyanın -Alain Badiou''nun-, sözümona ''devrimci, militan'', hedonist, nihilist, neo-pagan çocuklarını…
ÇÖL VE AĞ…
İronik olarak, elektronik ağlarla birbirine bağlanan ama gerçekte hayatla, hakikatle, ruhla bağlarını koparan, insanı hayattan kaçırarak varlığını ve hükümranlığını ilan ve idame ettiren devâsâ bir ağın tam ortasına düşmüş durumdayız…
O yüzden, yerel diye bir şey yok artık.
Yer bitti çünkü… Çölleşti…
İnsan yerini yitirdi… Yersizleşti…
Yere düştü ve her şeyi yerinden eden, yerle bir eden bir yersizlik-yurtsuzluk çölünün ortasında debelenip duruyor -güle oynaya üstelik de!
Bu çöl, insanın özgünlüğünü de, özgürlüğünü de, biricikliğini de, bireyselliğini de bitirdi… İnsanı sürüleştirdi…
Tüketen hayvana, tükettikçe tükenen insanaltı bir yaratığa dönüştürdü…
Hızın ve hazın peşinde koşturan insancıkların insansızlaşan ve dünyasızlaşan dünyası post-hümanizm çağının ağlarına mahkûm etti, algı kapılarını kapatan prangalarına bağladı, ruhunu öldüren, hayatını banalleştiren kıyısına fırlattı…
Sonuçta, içerisi ile dışarısı arasındaki ayırımı ortadan kaldırdı: Artık bir ülkenin iç sorunlarıyla dış sorunlarının birbirinden ayrı düşünülmesini ve anlaşılabilmesini imkânsızlaştırdı.
GÖSTERİCİLER MASUM OLABİLİR AMA GÖSTERİLER ASLÂ MASUM DEĞİL… BUNU İYİ BİLELİM…
Türkiye, zorlu bir süreçten geçiyor. Türkiye''nin toparlanma, ayağa kalkma ve uzun soluklu bir yürüyüşe soyunma girişimlerinin küresel sistemin lordları ve içerideki uzantıları tarafından önleme çabalarını püskürtme savaşı veriyor Başbakan Erdoğan…
Ama durumun vehametini anlayacak ve anlatacak, görecek ve gösterecek çaplı insanlar, ne yazık ki, pek yok bu çorak ülkede...
Küresel sistem, Türkiye''yi hem içeriden, hem de dışarıdan fenâ hâlde kuşatıyor, köşeye sıkıştırmaya ve yıldırmaya çalışıyor…
Gezi Parkı''nda başlayan ve bütün Türkiye''ye hızla yayılan gösteriler, kesinlikle masumane değil…
Gösterilere katılan insanların çoğu masum olabilir ama bu gösteriler aslâ masum değil, bunu bilelim.
Türkiye''yi, Türkiye''nin çıkarlarını gözbebeği gibi koruyan Erdoğan''ı alaşağı etmek için tezgâhlanan, İstanbul dükalığının, içerideki ve dışarıdaki karanlık çevrelerin düğmeye bastıkları, kışkırttıkları, New York Times''a ilan verecek kadar ipin ucunu alçaldıkları, kendilerini fâş ettikleri organize bir numaradır…
Sözümona kapitalizm düşmanlarının kapitalizmden ve küresel kapitalist sistemin lordlarından medet umması değil de nedir bu, söyler misiniz bana! Hayret gerçekten...
En son numara, dışarıdan, Vatikan''dan geldi: ''Türkiye''yi ermeni soykırımı dolayısıyla kınadığını'' açıkladı Vatikan…
Ortada fol yok, yumurta yokken, Türkiye, bir de Vatikan tarafından Ermeni sorunuyla neden köşeye sıkıştırılmaya çalışılıyor dersiniz?
Dedim ya: Türkiye, zorlu bir dönemeçten geçiyor… Aklımızı başımıza devşirelim lütfen…Komplo teorilerini unutun, asıl "büyük komplo"yu görün!
Yusuf Kaplan
14/06/2013 Cuma
Türkiye, zorlu bir süreçten geçiyor. Bunu söylerken, sadece yaşadığımız güncel hâdiseleri ve Türkiye''yi kaosun eşiğine sürükleyen gerilimi kastetmiyorum.
Bu son kaotik ortam, masumane başlayan ve zamanla masumiyetini yitiren gösterilerle oluşmadı yalnızca. Bu son hâdiseler, Türkiye''nin biriken ve sürgit üstü örtülen temel varoluşsal sorunlarının kaçınılmaz bir sonucu aslında.
TÜRKİYE, NASIL OLDU DA, BİR ANDA KAOSUN VE ÇIKMAZ SOKAĞIN EŞİĞİNE SÜRÜKLENDİ?
Asıl sorunu gözardı ediyoruz. Sorulması ve izi sürülmesi gereken asıl yakıcı soru/n şu: Basit ve masumane gerekçelerle başlayan küçük bir gösteri, nasıl oldu da bir ânda bütün Türkiye''ye dalga dalga yayıldı ve Türkiye''yi ürpertici bir kaotik gerilimin, kutuplaşmanın ve çıkmaz sokağın eşiğine sürükledi?
Eğer bu soruya, sadece gösteriler açısından cevap verilmeye kalkışılırsa, sonuç kesinlikle kısır döngü olacak ve kaçınılmaz olarak içinden çıkılmaz bir hâl alacaktır.
Şu ân tam da böylesi bir kısır döngünün ortasında debelenip duruyoruz.
PANDORA''NIN KUTUSU AÇILDI ARTIK…
Bu gösteriler, Pandora''nın kutusunu açmaya yaradı sadece. Ama kutudan ne çıktığını görebilecek derinlikte, akl-ı selimle ve ferasetle yaşadıklarımızı değerlendirebilecek zekâ''lardan da, duyarlık''tan da, özgüven''den de yoksun olduğumuz gün ışığına çıktı.
Haklı gerekçelerle ve masumane olarak başlayan gösterilerin, polisin sabahın köründe göstericilerin çadırlarını ürpertici ve kışkırtıcı bir şekilde ateşe vermesi üzerine bir ânda Türkiye''yi kaotik bir gerilimin eşiğine sürüklemesi bize çok önemli bir şeyi gösteriyor: Türkiye''nin bastırılan, yok sayılan ya da gözardı edilen en küçük sorunları bile, Türkiye''yi, ''patlayıcı bomba'' etkisi yapabilecek, içinden çıkılması zor sorunların, hatta çıkmaz sokağın eşiğine fırlatabiliyor.
Bu, Türkiye''nin kadim meseleleriyle, temel varoluşsal sorunlarıyla artık daha fazla geç kalmadan ve günübirlik kaygılarla değil, kalıcı olarak ve derinlemesine yüzleşmesi gerektiği yakıcı gerçeğini dayatıyor bize.
Rasim Özdenören Ağabey''in gösterilerin kontrolden çıkmaya başladığı ilk günlerde dikkat çektiği gibi, bu yaşadığımız ve asıl nedenlerini, kökenlerini bir türlü kavrayamadığımız kaotik kriz ortamı, bizim katmerlenen, kangrene dönüşen ama üzeri sürgit örtüldüğü için görülemeyen temel varoluşsal sorunlarımızla yüzleşmemize imkân tanıyabilir.
KONJONKTÜRLERİN AYARTICILIĞI DA, ''YALAKALAR''IN VE ''KÜFÜRBAZLAR''IN KIŞKIRTICILIĞI DA YALNIZCA ''TUZAĞIN'' VE ''ÇIKMAZ SOKAĞIN'' EŞİĞİNE SÜRÜKLÜYOR TÜRKİYE''Yİ!
Daha önce de söylemiştim; tekrar hatırlatmakta yarar görüyorum: Sadece ''gaz veren'' gazetecilerle, sadece ''gaz alan'' entelektüellerle, sadece ''gaz pompalayan'' stratejist / akademisyenlerle ve sadece ''gaz depolayan'' ''artiz tipler''le Türkiye, yaşadığı bu köklü sorunları aslâ çözemez. Çünkü bu kişilerin algılama yetileri de, kaygıları da sadece konjonktürlerle sınırlıdır.
Oysa köklü sorunları, konjonktürel durumlar ve söylemler üzerinden kavrayabilmek ve hâl yoluna koyabilmek mümkün değildir. Değildir; çünkü konjonktürel durumlar ve söylemler, güncelin ayartısının ve ayrıntının pornografisinin tuzağından kendilerini kurtarmazlar.
Çünkü konjonktürler, tam anlamıyla ''ayartıcı tuzak''tır ve konjonktürlerin bizi götüreceği yer de tastamam ''çıkmaz sokak''tır.
Ayrıca gerek hükümetin, gerekse hükümet-karşıtı çevrelerin ''yalakalarla'' ya da ''küfürbazlarla'' bir yere gidemeyeceklerini görmeleri gerekiyor.
Zira ''yalakaların'' ve ''küfürbazların'' yaptığı şey, sadece ateşe körükle gitmekten ve yalnızca kendilerini öne çıkarmaktan başka bir amaca hizmet etmez.
Hangi tarafa ''körük'' taşıyor olurlarsa olsunlar, ''yalakalar''ın da, ''küfürbazlar''ın da bizi sürükleyeceği yer, yine ''tuzak'' ve ''çıkmaz sokak''tır.
İPLERİN, BU ÜLKENİN ÇOCUKLARININ ELİNDEN NASIL KAÇTIĞINA DAİR…
O hâlde yapılması gereken şey ne?
Yapılması gereken şey şu kanımca: Türkiye''nin sorunlarını günübirlik önyargılardan ve saplantılardan arındırılmış bir dille ve özgüvenle derinlemesine kavrayarak teşrih masasına yatırmak ve oradan orta ve uzun vadede toplumsal mutabakat çıkarmanın yollarını araştırmak.
O hâlde nereden nereye, nasıl sürüklendiğimize kısaca bakmakta yarar var…
Türkiye, ''1908 devrimi''nden itibaren bağımsızlığını yitirmiş, medeniyet iddialarını ve yönünü kaybetmiş ve sonuçta ipler bu ülkenin çocuklarının elinden ''kaçmıştır''.
Türkiye''nin medeniyet iddialarını ve yönünü yitirme süreci, Tanzimat''la birlikte başladı ama Türkiye''nin tarih yapan bir aktörden tarihte tatil yapan bir figürana dönüşmesi, dolayısıyla Türkiye''de iplerin bu ülkenin çocuklarının elinden ''kaçması'', fiilen ''1908 devrimi''yle birlikte sözkonusu oldu.
Burada dikkatinizi çekmek istediğim yakıcı bir gerçek var: Tanzimat''la başlayan ve 1908 yılına kadar geçen yaklaşık bir asırlık süreçte, ''meşrutiyet, hürriyet'' sloganları eşliğinde yaşanan hercümerç, sonunda Osmanlı''nın fiilen çökmesiyle sonuçlandı.
Bugün de, ne anlama geldiğini bilmeden bol keseden attığımız ve kutsadığımız içi boş/altılan ''özgürlük'' sloganı çerçevesinde sürüklendiğimiz hercümerç de, Türkiye''yi geri dönülmesi zor bir çıkmaz sokağın eşiğine sürüklemek üzeredir…
TÜRKİYE, NEDEN ZOKAYI YUTUYOR SÜREKLİ OLARAK?
Türkiye''de iplerin bu ülkenin çocuklarının elinden kaçması, Türkiye''nin dışarıdan ve içeriden her türlü ''tezgâh''a, ''oyun''a, ''müdahale''ye, kaotik / anarşik ortama müsait bir ülke hâline gelmesine yol açmıştır.
Türkiye''nin kendine gelme, toparlanma, yönünü bulma ve ayağa kalkma girişimleri, o yüzden, her zaman, -içeriden ve dışarından tezgâhlanan- askerî müdahalelerle, ekonomik krizlerle ve siyasî-anarşik kaoslarla sekteye uğratılmıştır. Bu yakıcı gerçekleri görelim lütfen!
Bugün Gezi Parkı''nda başlayan gösterilerin de Türkiye''nin içeriden ve dışarıdan karıştırılması için nasıl inanılmaz bir fırsata dönüştürüldüğünü, fırsatperestlerin, türlü şer şebekelerinin ve örgütlerin bu hâdiseleri Türkiye''yi karıştırmak için nasıl bulunmaz bir fırsat olarak değerlendirdiklerini göremezsek, bu ''bina'' çöker ve hepimiz enkazın altında kalırız.
GÖSTERİLER, AJAN VE PROVOKATÖR KAYNIYOR!
Türkiye''nin bu süreçte nasıl kolaylıkla karıştırıldığını, karıştırılabileceğini gösteren -bir arkadaşımın ilettiği- ürpertici bir belge yayımlıyorum:
Yemen diktatörü Ali Abdullah Salih''in yeğeni, merkezî güvenlik güçleri genel komutanı Tuğgeneral Yahya Muhammed Abdullah Salih, Taksim''de Suriye resmî bayrağı ile gösterilere katılmış. Facebook hesabından bu fotoğrafı paylaşarak şunları yazmış:
"Faşist Erdoğan''a karşı İstanbul''un göbeğindeki Taksim''de başlatılan Vatansever Türk Devrimi''ne katıldım. Yetkililere barışçıl gösterilere karşı şiddet kullanmamalarını, kendilerine hâkim olmalarını istiyorum. Gösteride Suriye Arap Cumhuriyeti bayrağını dalgalandırarak Suriye Arap halkını katletmesi için Suriye''ye teröristleri gönderen (Türkiye) yetkililerine karşı meydan okudum!"
Bu Yemenli generalin yanısıra, istihbaratın 250 yabancı servis ajanını tespit ettiği haberlerini de yabana atmamak gerekiyor.
Eğer Türkiye''de ipler, gerçekten bu ülkenin çocuklarının elinde olmuş olsaydı, dolayısıyla zokayı yutmamış olsaydık, Türkiye''de her şeyi alt üst eden bu ''oyun''ların, ''tezgâh''ların, ''provokasyonlar''ın hiç birine gelmez, hepsini püskürtme iradesi gösterebilirdik.
Burada komplo teorisi filan geliştirmiyorum. Komplo teorilerine karnım tok. Asıl ''büyük komplo''ya dikkat çekiyorum.
Şunu demek istiyorum: 1908''den itibaren ipler, bu ülkenin çocuklarının elinden kaçmış ve ülkede her alanda büyük bir kaos ve vakum oluşmuştu.
İşte bu kaos ortamıyla oluşan boşluk ne yazık ki Türkiye''yi / Osmanlı''yı durdurmak isteyen dış güçler ve onların içerideki uzantıları tarafından doldurulmuş, dolayısıyla Türkiye her türlü komplo''nun, tezgâh''ın müsait hâle geldiği bir yere dönüşmüştür.
Resmi biraz daha büyüterek baktığımızda tabloyu daha net olarak görmemiz kolaylaşır.
Osmanlı''nın durdurulmasından itibaren, Ortadoğu''da büyük bir vakumun oluşması ve bu vakumun İngilizler, Fransızlar, Yahudiler ve Amerikalılar tarafından doldurulması ne demek istediğimi çok iyi gözler önüne serer.
GÖSTERİLER BAHANEDİR, ASIL DERT, İPLERİN BU ÜLKENİN ÇOCUKLARININ ELİNE GEÇMESİNİ ÖNLEMEKTİR!
Şu noktanın altını kalın harflerle çiziyorum: Türkiye''de, şu an, görünüşte, bu ülkenin çocukları siyaseten iktidar ama gerçekte Türkiye''nin asıl ve gizli iktidarı, çekirdeğini İstanbul dükalığının oluşturduğu azınlık şebekesidir.
Türkiye''de iplerin bu ülkenin çocuklarının elinde olmaması, Türkiye''nin temel sorunlarıyla yüzleşebilmesini engelliyor.
Yine Türkiye''de iplerin bu ülkenin çocuklarının elinde olmaması, Türkiye''nin ekonomisine, hâriciyesine, medyasına, kültür ve sanat dünyasına hükmeden, çeki düzen veren sözkonusu küçük azınlığın, kriz zamanlarını ustalıkla (!) kaosa dönüştürmesini kolaylaştırıyor.
Yüzyıldır bu küçük ''devşirme'' azınlık, Türkiye''nin önünde sürekli takoz işlevi gördü. Türkiye''nin tarihî, kültürel ve sosyal dinamiklerini sürekli olarak dinamitlemeyi kendisine yegâne vazife bildi.
Bu azınlık şebekesi, yüzyıldır Türkiye''yi yönettiği için artık yöneten değil de yönetilen olmaya aslâ tahammül edemiyor.
O yüzden kendileri kapitalist, çocukları sosyalist veya Kemalist olan bu azınlık şebekesi, ''iktidar''ını kaptırmamak için ortaya çıkan her fırsatı sonuna kadar kullanmaktan çekinmiyor.
Dolayısıyla medya gücüyle, finans gücüyle ve küresel bağlantılarıyla hem dış aktörleri, hem de iç örgütleri kolaylıkla harekete geçirebiliyor.
O yüzden, gösteriler bahanedir. Asıl dert, Türkiye''nin kendine gelme ve yeniden medeniyet iddialarına sahiplenme girişimlerini her türlü yöntemle püskürtmektir.
Asıl ''komplo'', ''büyük komplo'' budur: Her ne sûretle olursa olsun, Türkiye''de iplerin bu ülkenin çocuklarının eline geçiyor olmasına aslâ tahammül edememek ve ele geçen her fırsatı azamî ölçüde değerlendirmektir.
ERDOĞAN''DAN SADDAM TÜRÜ ''DOĞULU BİR DESPOT'' ÇIKARMAK!
O yüzden Tayyip Erdoğan hedeftir.
O yüzden, Batılı medya, Erdoğan''dan Saddam Hüseyin türü ''doğulu bir despot'' çıkarmak için bütün gücünü seferber ediyor.
Sonuç: Türkiye''de ipler, bu ülkenin çocuklarının eline geçinceye kadar bu mücadele sürecektir.
O yüzden, her ne sûretle olursa olsun, farklı düşünen insanların ve kesimlerin haklarına, hukuklarına ve duyarlıklarına karşı hassas olmak zorundayız.
O yüzden, Türkiye''nin önünü açacak, bu ülkenin medeniyet birikimini, kültürel dinamiklerini, entelektüel ufuklarını özümsemiş, dünyanın farklı kültürlerine açılabilecek özgüvene sahip öncü kuşaklar yetiştirmenin yollarını araştırmak zorundayız.Ateşle oynadığınızın farkında mısınız siz?
Yusuf Kaplan
16/06/2013 Pazar
Dün, Taksim Dayanışma Platformu, -Gezi Parkı''nda hazır bulunan arkadaşların aktardıklarına göre-, yoğun ve sert tartışmaların ardından gösterilere devam kararı aldığını açıkladı.
MİLİTAN FIRSATPERESTLİĞİN PİRUS ZAFERİ!
Oysa Taksim Dayanışma Platformu''nun sözcüleri de, sanatçıların sözcüleri de, önceki gün Başbakan''la yaptıkları ve gece geç saatlere kadar süren görüşmeden çıktıktan sonra gayet "mutluydular" ve oldukça "umutlu" konuşmuşlardı.
Hatta Platform''un sözcüsü, "bize karşı pozitif bir yaklaşım sergilendi, bizim de bu pozitif tavra aynı pozitiflikte cevap vermemiz gerekir" diyerek, Gezi''dekilerle yapılacak toplantıdan sonra "gösteriler"in sona erdirebileceğinin sinyallerini vermişti.
Ancak gelinen nokta, "gösteriler"in "eylemler"e dönüşmesi oldu.
Romantik sosyalitslerin fırsatperestliklerinin "pirus zaferidir" bu.
TÜRKİYE"Yİ ATEŞİN EŞİĞİNE SÜRÜKLEYECEK TEHLİKELİ BİR KARAR
Eylemlerin sürdürülmesi kararı, aynı zamanda Türkiye''yi "ateş"in ortasına fırlatabilecek basiretsizliğin zirvesidir!
Bu kişilere soruyorum: Ne yaptığınızın farkında mısınız siz?
Türkiye''yi, içinden çıkılması zor, sonuç itibariyle siz de dahil, hepimizi yakacak, bütün kazanımlarımızı berhava edecek büyük bir ateşin ortasına fırlattığınızı göremeyecek kadar körleştiniz ve gözünüz döndü de haberimiz mi yok yoksa?Şurası kesin: Eylemlere devam kararı, Platform''un, hükümetin iyi niyetini ve uzlaşma çabalarını suistimal eden fakat korkarım ki, Türkiye''yi daha büyük bir kaosun eşiğine sürükleyecek tehlikeli bir karardır.
Bu karar, tek kaygıları çevrenin korunması olan göstericileri hayal kırıklığına ve açıkça kullanıldıkları ve aldatıldıkları duygusuna ulaştıracak fırsatperest bir karardır.
Daha önemlisi de, gösterileri organize eden "aktörler"in gerçek niyetlerinin ve dertlerinin çevrecilik hassasiyeti olmadığını, sonuç itibariyle Türkiye''yi içinden çıkılması zor bir kaos ortamına sürüklemek olduğu kuşkularını açıkça doğrulayan, son derece tehlikeli bir karardır.
Bu karar, Türkiye''de oluşan kamplaşmayı kışkırtacak, öyle anlaşılıyor ki, seçimlere kadar Türkiye''yi daha büyük gerilimlerin, kaosun, hatta beklenmedik büyük sosyal, siyasî ve iktisadî hercümercin eşiğine fırlatacak fitili ateşleyecek, basiretsiz, ferasetsiz ve gerzekçe bir karardır.
AVRUPA PARLAMENTOSU"NUN DERDİ NE?
Tam bu noktada, Avrupa Parlamentosu''nun bir kaç gün Türkiye ile ilgili hazırladığı karar metninde yer alan şu cümleye dikkatinizi çekmek istiyorum:
"Hükümetin İslâmcı bir gündem uygulama ve sürdürme çabası, Türkiye''deki sosyal, politik ve ekonomik gruplar arasında anlaşmazlık ve çatışma ortaya çıkarmıştır."
Nedir bu? Elbette ki, provokasyonun daniskasıdır!
Avrupa Parlamentosu''nun aldığı o "provokatif" kararla, Taksim Dayanışma Platformu''nun gösterilerin eyleme dönüşerek devam ettirilmesi yönündeki kararı arasında birebir bir ilişki var mı? Elbette ki, birebir bir ilişki yok ama gözardı edilemeyecek bir ilişki var.
AP''nin kararı, sadece Erdoğan''ı aşan ve Türkiye''de iplerin her ne suretle olursa olsun bu ülkenin çocuklarının eline tam olarak geçmemesi konusunda Avrupalıların ne kadar hassas olduklarını gösteren bir karardır.
Şunu unutmayalım: Avrupalılar da, Amerikalılar da hiç bir zaman iplerin (Türkiye''nin siyasi, kültürel, ekonomik ve entelektüel sermayesinin ve "aygıtlar"ının) bu ülkenin çocuklarının eline geçmesine göz yummadılar.
TÜRKİYE"NİN BAĞIMSIZLAŞMASINI, İSLÂM"DAN BAĞIMSIZLAŞMASI OLARAK ANLAMAK!
O yüzden, bir kaç gündür özenle altını çizmeye çalıştığım gibi, Türkiye, bağımsız değil.
Türkiye''de "Türkiye''nin bağımsızlığı" sloganını dillendiren bazı kemalist, Batıcı, ulusalcı çevreler, bugüne kadar her şeyleriyle Batı''ya bağımlı tipler olarak varolagelmişlerdir.
Bu çevreler, Türkiye''nin bağımsızlaşmasını, sadece ve sadece toplumun siyasî, kültürel, iktisadî ve entelektüel hayatından İslâm''ın izlerinin silinmesi olarak algılayageldiler ve bunun mücadelesini verdiler.
KÜRESEL SİSTEMİN EKMEĞİNE YAĞ SÜRMEK!
Türkiye''de iplerin bu ülkenin çocuklarının eline geçmeye başlaması, İstanbul dükalığını ürkütmüş, uzantısı olduğu küresel sistemin lordlarını Türkiye''nin bağımsızlaşma sürecini baltalamak için harekete geçirmiştir.
Gezi Parkı eylemcileri, yaptıkları işin küresel sistemin lordlarının ekmeğine yağ sürmekten ve Türkiye''nin bağımsızlaşma sürecine darbe vurmaktan başka bir işe yaramadığını görmek zorundadırlar.
Ayrıca Gezi eylemlerinin başından itibaren en büyük destekçilerinin, kışkırtıcılarının saatlerce canlı yayın yapan Batılı medyalar ve küresel kapitalist sistemin omurgasını oluşturan Amerika ve çeşitli Avrupa ülkeleri olması, her şeyi bütün çıplaklığıyla gözler önüne sermeye yetiyor, öyle değil mi?
PARLAK KUŞAKLAR MI, KAYIP KUŞAKLAR MI?
Bu arada yeri gelmişken, Gezi Parkı gösterileri nedeniyle oluşturulan bir illüzyona dikkat çekmek istiyorum. Türkiye"nin bütün medya kuruluşları, Gezi Parkı gösterilerine katılan kuşakların "ne kadar parlak, ne kadar zeki" olduğu illüzyonunu ürettiler.
Bu yeni kuşak, bu ayartıcı illüzyonda abartıldığı gibi, gerçekten "parlak, yaratıcı, zeki" bir kuşak mı; yoksa hedonist, bencil, kariyerist, ebleh, bu ülkenin kültürel dinamikleriyle ilişkileri sıfırlanmak üzere olan kayıp bir kuşak mı?
Türkiye"nin genç kuşakları, tam anlamıyla büyük bir yokoluşun eşiğine sürükleniyor. Gezi"deki genç eylemciler, Türkiye"nin genç kuşaklarının bu ülkenin kültürel dinamikleriyle, medeniyet iddialarıyla ve entelektüel ufuklarıyla ilişkilerinin sıfırlanmış, yitik bir kuşak olduğunu gözler önüne serdi.
Gezi"nin gösterdiği en ürpertici gerçeklerden biri de budur. Duyurulur!
Bir başka yakıcı gerçek de şu: Bu kayıp kuşak, başta Özal olmak üzere Erdoğan"ın eseridir! Bunu da hatırlatmak ve bugüne kadar yapılan yanlışlıklar üzerinde kafa patlatmak da bir sorumluluktur.
ASIL BÜYÜK TEHLİKE KAPIDA…
Önümüzdeki yıl, hem yerel seçimler, hem Cumhurbaşkanlığı seçimleri, hem de ardından genel seçimler yapılacak.
Biz şunu çok iyi biliyoruz artık: Türkiye"nin geleceğine karar verilen böylesine önemli zaman dilimlerinin öncesinde, Türkiye, sürekli olarak büyük sorunların, hatta kaosun eşiğine sürükleniyor.
Türkiye''de başlayan eylemler, öyle anlaşılıyor ki, bir yıl boyunca tezgâhlanacak, ülkeyi kaosun eşiğine sürüklemeye matuf eylemlerin yalnızca başlangıcıdır.
Türkiye''yi kaosun eşiğine sürükleyecek bu tür ve daha da ürpertici kaotik gerilimlerin artarak süreceğini söylemek kehanet olarak görülmemeli.
O yüzden her ne suretle olursa olsun, Başbakan''ı, bugünkü İstanbul mitinginde oyuna gelmemeye, gerilimi tırmandıracak söylemlerden kaçınmaya, feraset ve basiret kılıcını kuşanmaya davet ediyorum.Ok yaydan çıkmadan, Türkiye, derhal erken seçimlere gitmeli
Yusuf Kaplan
17/06/2013 Pazartesi
Öncelikle şu yakıcı gerçeği görelim: Türkiye, büyük bir uçurumun eşiğine doğru sürükleniyor.
Kontrol edilmesi ve içinden çıkılması zor bir felâketin, kör döğüşünün ve kardeş kavgasının tam ortasına doğru yol alıyor hızla.
"SALAKLAR"LA VE "ASALAKLAR"LA NEREYE KADAR?
İç ve dış çıkar çevreleri, dışarıdan kontrol edilen şer şebekeleri ve militan örgütler, Türkiye"nin felâketin, iç savaşın, kardeş kavgasının eşiğine sürüklenmesi için düğmeye basmış durumdalar.
Neden?
Şundan: Türkiye, bölgesel bir güç olmaya başladığını, bölgenin geleceğinin şekillendirilmesinde yeniden anahtar rol oynayabileceğini ispat etmiştir.
O yüzden, Türkiye"nin gelişi, küresel sistemi ve içerideki uzantılarını çıldırtıyor.
Bütün bölge ülkelerinin halkları, Türkiye"nin gelişini beklemeye koyulmuşken, bizim Türkiye"yi yangın yerine çevirmeye kalkışmamız ancak bize özgü bir traji-komedidir.
Batılılar tarafından sömürgeleştirilemeyen ama kendi kendini sömürgeleştirme aymazlığına soyunduğunu bile göremeyen metamorfoz yemiş "asalak" bir entelijansiyanın ve her şeyin yolunda gittiğini sanan "salak" bir elitokrasinin hâkim olduğu bir ülkenin yaşayabileceği bir traji-komdedi yalnızca…
YENİ BİR DÜNYA KURULURKEN…
Oysa yeni bir dünya kuruluyor ve Türkiye, bu yeni dünyanın kurulmasında -dün olduğu gibi yarın da- kilit rol oynamaya soyunuyor.
Şöyle bir soru sorulabilir: Türkiye"nin derdi başından aşmışken, yeni bir dünyanın kurulmasında rol oynamaya kalkışmak da neyin nesi?
Bu soru, ancak "salak" elitokrasinin ve "asalak" entelijansiyanın sorabileceği aptalca bir sorudur.
Aptalca bir sorudur diyorum; çünkü küresel sistem, büyük bir kriz yaşıyor; dünyayı cehenneme çeviriyor o yüzden.
MODERNLİĞİN "UYGARLAŞTIRMA MİSYONU" MASKESİ
Dün, modernliğin hâkim olduğu süreçte, Batı uygarlığı, "uygarlaştırma misyonu" kılıfıyla yalnızca kontrol ve kolonizasyon biçimleri üretmiş ve dünyaya hâkim olacak bir sömürgecilik ve emperyalizm biçimi üretmişti.
Modern Batı uygarlığı, dünyanın hiçbir yerine uygarlık götürmedi; "uygarlaştırma misyonu"nu yalnızca sömürgeciliğin ve dünya hâkimiyetinin ayartıcı kılıfı ve maskesi olarak kullandı.
Bu gerçek, bütün dünyada görüldü; sadece Türkiye"de görülemedi...
Neden acaba?
POSTMODERNLİĞİN "ÖZGÜRLÜKLER" MASKESİ
Batı uygarlığı bugünse, içinden geçtiğimiz küresel postmodern dünyaya, "insan hakları, demokrasi ve özgürlükler" sloganıyla hâkim olmaya çalışıyor yalnızca.
Yani, "insan hakları, demokrasi ve özgürlükler" sloganı, Batı uygarlığının dünya üzerindeki hâkimiyetini pekiştirmesinin öncü keşif kolları ve içi boş ama ayartıcı sloganlarından ibarettir yalnızca.
Söyler misiniz bana, Batılılar, dünyanın neresine demokrasi, insan hakları ve özgürlükler götürdüler acaba?
TÜRKİYE"NİN DURDURULMASI...
O yüzden Batı uygarlığının maskesi düşmüştür. O yüzden insanlık yeni bir dünyanın kurulmasını bekliyor. Adaletin, hakkaniyetin ve barışın hâkim olabileceği yeni bir dünyayı, dün olduğu gibi, yarın da biz sunabiliriz dünyaya yalnızca.
Bunun ipuçlarını verdik belli belirsiz. Ve özellikle merkezinde bizim bulunduğumuz coğrafya, bu işaretleri çok net bir şekilde algıladı.
İşte küresel sistem ve uzantıları, henüz işin başında olmamıza rağmen, bu yakıcı gerçeği çok iyi gördükleri için, Türkiye"nin gelişini, daha yolun başındayken durdurmak var güçleriyle mücadele etme kararı aldılar.
Türkiye"nin karıştırılmasının nedeni burada gizlidir işte.
HEDEF SADECE ERDOĞAN"IN İPİNİ ÇEKMEK DEĞİL, TÜRKİYE"NİN İPİNİ ÇEKMEKTİR!
Bugün içine sürüklendiğimiz kaosun görünüşteki hedefi Tayyip Erdoğan"ın ipini çekmektir. Ama görünmeyen asıl hedefi, Türkiye"nin bağımsızlaşma sürecinin önüne set çekmek, bölgesel güç olma girişimlerini engellemektir.
Bütün Türkiye"ye bir anda hızla yayılan gösterilerin, CNN tarafından naklen yayınlanması, BBC ve Reuters başta olmak üzere bütün Batılı medyalar tarafından provokasyona dönüştürülmesi, başta ABD"nin Ankara büyükelçisi olmak üzere, Dışişleri Bakanlığı tarafından açıkça desteklenmesi, AB tarafından Türkiye"nin "İslâmcı gündem uygulanıyor" denilerek provoke edilmesi ve küresel sisteme göbeğinden bağlı İstanbul dükalığı tarafından -güya kapitalizme karşı harekete geçen(!)- militan solcu örgütlerin finanse edilmesi, küresel sistemin ve Türkiye"deki uzantılarının Tayyip Erdoğan"ın şahsında Türkiye"nin ipini çekmeye karar verdiklerinin somut göstergeleridir.
TÜRKİYE"NİN KAOSTAN ÇIKIŞININ TEK YOLU, ERKEN SEÇİMDİR
O yüzden Türkiye, bugün gelinen noktada, yönetilemez hâle getirilmek üzeredir. Ne/re/ye evrilebileceği kestirilmesi çok zor bu kaosu, gerilimi ve çatışma ortamını Türkiye seçimlere kadar kaldıramaz.
O yüzden ok yaydan çıkmadan mutlaka erken seçime gidilmeli ve seçime giderken Türkiye"nin halkına Türkiye"nin önünü açacak ve şimdiye kadar türlü gerekçelerle ihmal edilen başta sivil anayasa olmak üzere köklü yapısal değişimlerin geciktirilmeden yapılacağı sözü verilmelidir.
Özellikle Başbakan"a hatırlatmakta yarar görüyorum: Eğer ok yaydan çıkmadan Türkiye erken seçimlere gitmezse, Türkiye"nin eşiğine sürükleneceği felâketten geri dönüşü mümkün olmayabilir.
İş işten geçmeden, Türkiye, derhal ve en erken tarihte erken seçimlere gitmelidir.
.Şark Meselesi, Türkiye"nin kurtulmaktan "kurtarılması" ve Gezi"yle klonlanması
Yusuf Kaplan
21/06/2013 Cuma
İçinde yaşadığımız dünyayı Batılılar kurdular ve başkalarını, kendi dünyalarını kurmaktan "kurtardılar" / alıkoydular!
BAŞKALARI YOK ARTIK: "BAŞKALARI CEHENNEM" ÇÜNKÜ
Başkalarının kendilerine has sahici dünyaları kalmadı. Başkaları başkalaştı. Yabancılaştı.
Modern seküler-kapitalist meydan okuma, başka dünyaları, başka hikâyeleri, başka medeniyetleri, başka duyma, düşünme, yaşama ve varolma biçimlerini bitirdi, bu dünyadan ve bu hayattan sürgün etti.
Başkaları, başka kültürler, başka kökler, başka topraklar, başka bakışlar, başka rüyalar, başka başaklar kurudu, kurutuldu.
Başkaları yok artık: "Başkaları cehennem" çünkü.
ŞARK MESELESİNİN BİRİNCİ AYAĞI: OSMANLI"YI AVRUPA"DAN UZAKLAŞTIRMAK
Avrupalıların en önemli hedeflerinden biri, İslâm medeniyetinin tarihten silinmesi kaygısı ve mücadelesiydi. Bunun için Şark Meselesi"ni geliştirdiler Avrupalılar.
Şark Meselesi"nin iki temel ayağı vardı: Birincisi, Osmanlı"yı Avrupa"dan uzaklaştırmak. İkincisi de, Türkleri -yani bu topraklarda yaşayan insanları- İslâm"dan uzaklaştırmak.
İngilizlerin başını çektiği Avrupalılar, iki asırlık mücadeleden sonra Osmanlı"yı sadece Avrupa"dan sürmekle kalmadılar, 1908 devrimi ile birlikte tarihten silmeyi de başardılar.
Üstelik de İngilizler, Osmanlı"yı tarihten silebilmek için, ezelî rakipleri Ruslarla ittifak yapmaktan kaçınmadılar.
"Küfür tek millettir" çünkü: Bu ezelî hakikati hiçbir zaman unutamayız. Unuttuğumuz zaman zokayı yutarız. Bugün bu temel hakikati unuttuğumuz için zokayı yutmuş durumdayız.
ŞARK MESELESİ"NİN İKİNCİ AYAĞI: "TÜKRLERİ", İSLÂM"DAN UZAKLAŞTIRMAK
Şark Meselesi"nin ikinci ayağı, İngilizlerin zekice manevralarıyla Londra"da pişirildi, Lozan"da hayata geçirildi.
Türkiye"nin teritoryal / toprak bağımsızlığını korumak şartıyla bütün iddialarından vazgeçtiği, medeniyet yolculuğunu sona erdirdiği, Batı uygarlığının bir parçası olma hedefini benimsediği, böylelikle tarih yapan bir aktörden, tarihte tatil yapan bir figürana dönüştüğü resmen tescil edildi.
Ve bu toplumun varlık nedeni, tarih yapmasının, tarihte büyük yolculuklara çıkmasının, dolayısıyla istiklalinin de, istikbalinin de yegâne kaynağı, İslâm, adım adım bu toplumun siyasî, kültürel ve entelektüel hayatından uzaklaştırıldı.
"HER ŞEYİ YIKTIK AMA YENİ BİR ŞEY YAPAMADIK"
Türkiye"de öncelikle aydınlar arasında büyük bir aşağılık kompleksi oluşturuldu: Türk entelijansiyası, zihnen sömürgeleştirilmiş oldu.
Böylelikle Türkiye"de yalnızca Batılıların karikatürü, metamorfoz yemiş, hilkat garibesi bir entelijansiya icat edildi.
Bu kuşağın yetişmesinde öncü roller oynayan Kadro"culardan Şevket Süreyya Aydemir, yapılan şeyin nasıl büyük bir cinayet olduğunu daha sonra itiraf etmekten çekinmeyecek ve şöyle diyecekti: "İnkılaplarla geçmişe [bize] ait her şeyi yıktık ama yerine yeni hiçbir şey koyamadık."
TÜRKİYE, KURTULMAK"TAN VE KURULMAK"TAN KURATIRLDI!
Her şeye sadece Batılı perspektiflerle bakan, Batılı ödünç akıllarla yaşayabileceğini sanan, Türkiye"nin düşüncede, sanatta, hayatta çölleşmesine, kaynaklarıyla ilişkilerini sıfırlamasına yol açan, yalnızca Batı kültürünün posası çıkmış ürünlerini burada bir marifetmiş gibi satmaya kalkışan, yaratıcı ruhunu ve kurucu iradesini yitiren, vurgun yemiş, yabancılaşmış, bu toplumun medeniyet birikimiyle, tarihî derinliğiyle, kültürel zenginliğiyle ve ruh-kökleriyle ilişkilerini koparmayı, hatta savaşmayı "entelektüel yaratıcılık" zanneden yitik ve bitik kuşaklar zuhûr etti.
Sonuçta, Batılılar tarafından fiilen sömürgeleştirilemeyen Türkiye, içeriden zihnen sömürgeleştirildi ve İslâm"dan uzaklaştırılan tehlikeli bir sürecin eşiğine sürüklendi.
Böylelikle Türkiye, kurulmak"tan ve kurtulmak"tan kurtarıldı! Türkiye"nin kendine özgü özgün, özü gür ve özgür bir dünyası kalmadı.
GEZİ PARKI"NIN POSTMODERN KLONLARI
Sonuçta, dünyasız bir Türkiye"nin, pergelleri, teptikleştirici küresel dünyaya ayarlı "Gezi Parkı gençliği"nin dünyası, hayalleri, rüyaları postmodern popüler kültürün ruhsuzlaştırıcı sığ dünyasına, hayallerine ve rüyalarına ayarlandı!
Böylelikle "tektip küresel dünya"yla irtibat sağlandı (!) kendi engin dünyasıyla irtibatsa arızalandı.
Soru şu: Gezi gençliği, bize ufuk ve çığır açıcı yeni bir dünya mı sunuyor acaba?
Ortada "yeni" bir şey var hiç şüphesiz ki. Nedir bu peki? Postmodern popüler kültürün bütün değerleri değersizleştirici, bütün anlamları anlamsızlaştırıcı ayartıcı ürünleriyle nefes alıp veren, sığ, pespaye, nihilist Amerikan hayat tarzı bu…
Ve ben-merkezci, tüketimi dinselleştiren, her şeyi tüketen, tüketemediği zaman tükeneceğinden ürken, ayartıcı hızın ve hazın önünde sürüklenen, ayartılarak yaşayabilen, histerik, saftirik, ironik bir gençlik…
Türlerine Amerika"da da, Brezilya"da da, Türkiye"de de aynıyla rastlanan, cinselliği dinselleştiren, dinselliği pornografikleştirerek cinselleştiren ve bitiren klonlanmış, köksüz, "öksüz", dekadant bir tür…
Kendi olmayı ayartılmak, hızın ve hazın, tüketimin ve fetişizmin kölesi olmak sanan, toprağın, ağacın, başağın bir ruhu olduğundan, bir ruh üflediğinden habersiz, türlerine kürenin her yerinde rastlanan ruhsuz bir tür…
Sürekli olarak kendi olmaktan, kendine gelmekten kurtarılan, ruh kökleri kurutulan küresel bir klon yani…Meselenin püf noktası
Yusuf Kaplan
24/06/2013 Pazartesi
"Türkiye"deki eylemlerin amacının, bazı kesimlerin özgürlüklerine, hayat tarzlarına müdahale edilmesi olduğu" iddiası dillendiriliyor bütün televizyonlarda, gazetelerde ayartıcı bir şekilde. Şımarık, üsttenci ve pervasızca bir dille…
Acaba?
BU ÜLKEDE KİM KİME HAYAT TARZI DAYATIYOR ACABA?
Evet, bu ülkede, yüzyıldır kim kime hayat tarzı dayatıyor acaba?
Bu ülkede bu milletin varoluşsal haklarını kim gasp etti, kim gasp etmeye devam ediyor hâlâ?
Batı toplumlarını ahlâkî tefessühün, zihnî yokoluşun eşiğine sürükleyen Batı kültürünün bayağı, pagan, seküler hayat tarzı modellerini pespaye dizilerle, iğrenç eğlence programlarıyla, sürekli tekrarlanan dekadant reklam filmleriyle her Allah"ın günü bütün televizyonlardan kim boca ediyor bu millete, kim dayatıyor?
Sonra da kim, kimler, hangi kesimler, ününe ün, servetine servet katıyor ve "özgürlük, hayat tarzı" diyerek utanmadan, sıkılmadan çığlık atmaya, ülkeyi yangın yerine çevirmeye kalkışıyor acaba?
CEVAP BEKLEYEN HAYATÎ SORULAR…
Soruyorum şimdi:
Bu toplumun kültürde, sanatta, düşüncede ve hayatın bütün alanlarında yaratıcı atılımlar yapabilmesinin, dünyaya hayat sunabilmesinin, ruh üfleyebilmesinin yegâne kaynağı dilimizi, medeniyetimizin dilini kim yok etti bu ülkede?
Bu toplumu, başkalarının kültür, sanat ve hayat dillerini konuşmaya, başkalarının kültürlerinin posasını çıkmış ürünlerini tüketmeye kim mahkûm etti, kim mahkûm ediyor acaba?
Bu ülkenin insanına sanatta, düşüncede, hayatın her alanında tepeden sahte bir kültür dayatmaya, toplumsal ve kültürel mühendislik projeleri dayatmaya kim kalkıştı acaba?
Bu ülkede, küçük bir azınlığın, azgın, şımarık bir azınlığın kontrolündeki medya endüstrisiyle, kültür endüstrisiyle, eğlence endüstrisiyle bu topluma pespaye, sığ ve yoz bir hayat tarzı dayatmaya kim vargücüyle devam ediyor hâlâ, kimler, hangi kesimler, söyler misiniz bana?
Bu milleti tarihsizliğe, kimliksizliğe, dilsizliğe, kişiliksizliğe, Batı kültürünün pespaye, sığ, posası çıkmış ürünlerini tüketmeye kim mahkûm etti, kim mahkûm ediyor acaba hâlâ?
Ey Batılıların gönüllü acentaları, yerli sömürgeciler!
Önce bunların hesabını, bu hayatî soruların cevabını verin, verebilirseniz. Ondan sonra özgürlüklerden, haklardan konuşmaya hakkınız olsun!
Unutmayın: Bu millet, bu kültürel cinayetin hesabını sormadı; bunun hesabını vermediniz henüz; bunu da bir kenara not edin.
O yüzden "sapıtmayın" ve meseleyi saptırmayın lütfen!
TEK GÜVENLİ LİMAN"DA…
Evet, asıl mesele, meselenin püf noktası, bu ülkede bu ülkenin ruh-köklerini, tarih yapan ve yeniden tarih yapabilecek yegâne medeniyet iddialarını iyi kötü temsil eden çoğunluğun varoluşsal haklarının azgın azınlık tarafından gasp edilmiş olması ve "ipleri" yeniden ele almaya başlayan bu ülkenin çocuklarının tarihin akışını değiştirebilecek uzun soluklu bir yolculuğa soyunmaya kalkışma emareleri göstermesidir.
Türkiye"deki ekonomik, kültürel ve bürokratik iktidar aygıtlarını gasp eden bu azınlığın azgınlaşmasının, şımarmasının, sahip olduğu medya gücünü orantısız söylemsel şiddet kullanacak ölçüde kullanmaktan çekinmemesinin nedeni, bu ülkede farklı kesimlerin veya azınlıkların haklarına, hayat tarzlarına müdahale edilebileceği korkusu filan değildir.
Evet, mesele, farklı kesimlerin hayat tarzlarına müdahale ediliyor olması değildir. Değildir çünkü bu topraklar, tarihte, farklı inanç ve düşünce sahiplerinin, çeşitli azınlıkların haklarına en fazla özen gösterilen topraklardır; Avrupalıların kıyım makinalarından kurtulabilmek için sığınabildikleri tek güvenli limandır.
ÇOĞUNLUĞUN VAROLUŞSAL HAKLARININ GASBEDİLMESİNİ KONULAŞIM ÖNCE…
Bu toprakların insanı; hayat tarzı, kültürü, dini, dili, etnisitesi farklı olduğu için hiçbir azınlığın kökünü kazıma barbarlığı göstermemiştir.
Bu toprakların insanının kültürel genleri, gönlübol, bütün dünyalara açık, bütün dünyalarla barışık aziz bir medeniyetin asil ruh-kökleri tarafından şifrelenmiştir.
Bu ülkenin çocukları, yüzyıldır, bu ülkenin ruh-köklerini yok etmeye çalışan azgın azınlığın bütün haklarını gasp etmesine bile "bu da geçer yâ hû" diyerek sabretmesini bilmiş, bir gün akan suyun yatağını bulacağından bir an bile şüphe etmemiştir.
O yüzden Türkiye"de çoğunluğun varoluşsal haklarını gasbettiği yetmiyormuş gibi, üstüne üstlük bir de bu ülkenin sessiz ve sabırlı çoğunluğunun fitil fitil burnundan getirmeye kalkışan azgın azınlığı ve onların acımasızca kullanmaktan çekinmediği kişileri, insafa, vicdana ve izana davet ediyorum.
"ÇEVRECİLER", İSTANBUL"UN TARİHÎ ÇEVRE"SİNİN KATLEDİLMESİNE NEDEN SEYİRCİLER ACABA?
Ve "artık yeter!" diyorum.
Bu ülkenin ruh köklerini kurutmak için silah gibi kullanmaktan çekinmediğiniz elinizdeki medyatik gücünüzle, ekonomik, bürokratik ve kültürel iktidar aygıtlarınızla bu toplumun derûnî kültürel dinamiklerini dinamitlediğiniz yetmedi mi, yetmiyor mu hâlâ?
Şikâyet ettiğiniz bu ortamda, ekonomik gücünüze güç kattığınızı göremeyecek kadar körleştiniz ve nankörleştiniz de haberimiz mi yok yoksa?
Çevrecilik numarasıyla başlattığınız, kışkırttığınız ve ülkeyi inanılmaz bir şekilde geren eylemlerinizde, dünyanın incisi, en güzel şehri İstanbul"un o güzelim, nefes kesici ve herkese ruh üfleyici (sözgelişi, bir İngiliz film yönetmenine, Sally Potter"a üç gece uyku uyutmayacak kadar) şiirsel siluetinin katledilmesini neden bir kez bile olsun gündeme getirmediniz?
İstanbul"un silueti, tabiî ve tarihî çevrenin bir parçası değil mi? Ekoloji deyince, tarihî ve kültürel ekolojiyi, tabiî ekolojinin ayrılmaz bir parçası olarak düşünmeyi neden aklınızın ucundan bile geçirmeyi akledemiyorsunuz?
Yoksa bütün derdiniz, İstanbul"un tarihî ve kültürel ekolojisinin temsil ettiği ruhu yok etmek mi acaba?
BİRAZ DERS ALIN BU AZİZ MİLLETTEN!
Ama şunu unutmayın: Bu toprakların insanı, İstanbul"un engin siluetinin simgelediği o derûnî, gönlübol ve şiirsel ruhu o kadar içselleştirmiş ki, bütün bu şımarıklığınıza, bütün bu azgınlığınıza karşı en küçük bir şiddet gösterisinde bulunmaya tenezzül etmeyecek kadar asil bir tavır sergiledi.
Biraz ders alın bu aziz milletten!
Ve aklınızı başınıza devşirin lütfen!
ZORBALARIN ZORBALIKLARINA GÜÇ KATACAK BİR ORTAM
Batılılar, dünyayı yangın yerine çevirdiler. Bütün medeniyetlerin köklerini kazıdılar. Bütün dünyayı kendilerine benzeterek tektipleştirdiler. Ayartıcı, pornografik, hazcı, dekadant / tefessüh etmiş, nihilist bir kültürün eşiğine sürüklediler.
Bu ortam, Alexis de Toucqville"in yüzelli yıl önce yaptığı enfes tespitte olduğu gibi, "zorbaların, zorbalıklarını daha ürpertici şekillerde tahkim etmelerini mümkün kılan bir ortam"dır.
YENİ BİR DÜNYANIN KURULUŞUNUN AYAK SESLERİ İŞTİLİRKEN HER YERDEN…
Yeni bir dünya kuruluyor. Yeni bir dünyanın kurulmasında Türkiye, anahtar rol oynayabilecek tarihî bir imkân yakaladı modern tarihte ilk kez.
Merkezinde bizim bulunduğumuz coğrafyanın sınırları da, sorunları da yüzyıldan bu yana Batılı emperyalistler tarafından belirlenmişti.
Şimdi bu sömürgeci düzen çatırdamak üzere… Yeni bir dünyanın ayak sesleri işitiliyor bölgenin her bir yerinde/n…
Bu sese sessiz ve seyirci kalamayız, kalamazsınız.
Türkiye"nin kurulmasına, Türkiye"nin yeniden adaletin, hakkaniyetin ve kardeşliğin hâkim olacağı yeni bir dünyanın kurulmasına, bölge ülkeleriyle beraber, el ele vererek önayak olmasına gözlerimizi kapayamayız.
FATURASI, ÇOK BÜYÜK OLABİLİR…
Türkiye"nin ve bölgenin kendine gelişi ve özgürleşerek yeni bir dünyaya doğru yürüyüşü, önlenmeye çalışılıyor.
Çünkü Türkiye"nin gelişi, bölgenin makus talihini yenişi demek olacak. Ve bu da 300 yıllık Batı sömürgeciliğinin ve emperyalizminin sona erişi anlamına gelecek.
O yüzden Türkiye"de "hortlatılan" eylemler, kontrolden çıkarılmaya, Türkiye, geri dönüşü zor bir felâketin eşiğine sürüklenmeye, dolayısıyla Türkiye"nin tarihî yürüyüşü durdurulmaya ve yeni bir dünyanın kuruluşu engellenmeye çalışılıyor.
Bu uzun ve yorucu yolculuğun çanına ot tıkayamayız.
Bu iğrenç oyunun parçası, figüranı olmanın faturasının çok büyük olacağını aslâ unutmayalım, diyorum vesselam.Yokoluş zamanlarında kanatlandırıcı bir varoluş sancısı yeşertmek...
Yusuf Kaplan
28/06/2013 Cuma
Din, bir toplumun varoluş menbaıdır. Özü, öz-suyudur. HAKİKAT"in HAYAT kaynağıdır. Bu dünyada insanın bilme, olma ve varolma yolculuklarının yegâne Yol"udur.
Bilme, en geniş anlamıyla "dil"le; olma, irfan"la; varolma ise medeniyet"le
gerçeğe dönüşebilir.
DİN, DİL"LE HAYAT BULUR, İRFAN"LA HAYAT OLUR, MEDENİYET"LE HAYAT SUNAR
Başka bir ifadeyle, Hakikat"in hayat kaynağı din, dil"le hayat bulur, irfan"la hayat olur, medeniyet"le hayat sunar bütün insanlığa ve varlığa.
En geniş anlamıyla Dil, bir toplumun hayat kaynağının sürgit akmasını sağlayan ırmağıdır. Özün sözü, söze gelişidir.
İrfan, dinin anlam haritalarının ve üflediği ruhun dille yoğurulması, hayat hâline gelmesidir. Zevkin, beğeninin, hayat üslûbunun ete kemiğe bürünmesi.
Medeniyet ise, din"in öz kaynağını oluşturduğu; dil"in öz kaynağın gürül gürül akmasını sağladığı; irfan"ın, kaynaktan fışkıran ırmağın suyuyla insanı, varlığı ve hayatı yıkadığı, arındırdığı HAKİKAT"in HAYATİYET kaynağıdır.
DİNSİZ TOPLUM, VAROLAMAZ
"Dinsiz" bir toplum varolamaz; hem kendi varlığını koruyamaz, hem de başkalarına varolma hakkı tanımaz, tanıyamaz.
"Dinsiz" bir toplum, sadece yok eder; başkalarını yok ederek kendisini varedebilir. Ama sonuçta, kendisini de yok etmekten kurtulamaz.
Bir toplumu yoketmenin yolu, dinini yok etmekten geçer. Bir toplumun dinini yok etmenin yolu ise, o toplumun önce dilini (ırmağını), sonra irfanını (hayat üslûbunu), daha sonra da medeniyet iddialarını (hayatiyet kaynağını) yok etmekle mümkün olabilir.
DİNİNİ YİTİREN BİR TOPLUM RUHUNU KORUYABİLİR Mİ?
Dinimizi "yitirdik" biz.
Dinimizi paçavraya çevirdik, fenâ hâlde örseledik. Dinimizi entelektüel hayatımızdan, kültürel hayatımızdan, sanatsal hayatımızdan, siyasal hayatımızdan sürgün ettik… Bireysel alana hapsettik…
Sahte dinler icat ediyoruz o yüzden. Sahte kutsallar, sahte hayatlar, sahte dünyalar…
Dinini yitiren bir toplum varolabilir mi? Özünü, sahiciliğini koruyabilir mi? Dünyaya sahici, özgün şeyler armağan edebilir mi? İnsanlığa esaslı bir ruh üfleyebilir mi? Başkalarının varolma kaygılarını, çabalarını anlayabilir mi; başkalarının varolma yolculuklarına saygı duyabilir mi?
DİLİNİ YİTİREN BİR TOPLUM KONUŞABİLİR Mİ?
Dilimizi yitirdik biz.
Arapçayı da Latinceyi de, Farsçayı da Fransızcayı da hakikatin filtresinden geçirerek kendisine maletmesini bilen dünyanın en zengin medeniyet dili Osmanlı Türkçesi bizim dilimiz değil artık.
Dilini yitiren bir toplum konuşabilir mi? Başka dilleri anlayabilir mi?
İRFANIMIZI, HAYAT ÜSLÛBUMUZU YİTİRDİK…
İrfanımızı, yani hayat üslûbumuzu yitirdik biz.
İrfanını yitiren bir toplum, insanlığa imajinatif, özgün ve sahici hayat üslûpları, varedici, kanatlandırıcı, hayat bahşedici zevkler, beğeniler sunabilir mi?
HAYATİYET KAYNAĞIMIZI, MEDENİYETİMİZİ YİTİRDİK…
Ve nihâyet, dinin hayatiyetinin sürdürmesinin yegâne kaynağı medeniyetimizi yitirdik biz. Medeniyet iddialarımızı, rüyalarımızı ve ruhumuzu bitirdik. O yüzden Sinan, bizim bir şeyimiz olmaz.
Medeniyetini yitiren, medeniyet gökkubbesi çöken bir toplum, asil şehirler, aziz şehirler, leziz şehirler inşa edebilir mi?
Ve insanın hem kendini ve eşyayı, hem hayatı ve hakikati keşfetmesini mümkün kılan vakti kuşanan ulvî şahsiyetler yetiştirebilir mi?
BÜYÜK KRİZ ZAMANLARI, BÜYÜK DOĞUMLARA GEBEDİR
Peki, ne yapacağız?
Gerçekleri bütün çıplaklığıyla masaya yatıracağız; ondan sonra neyi, niçin yitirdiğimiz üzerinde kafa patlatacağız.
Burada anlamsız bir kötümserlik havası mı oluşturuyorum? Elbette ki, hayır.
Aksine yeniden varolabilmemiz için neden ve nasıl yok olduğumuz meselesi üzerinde kafa yormaya çağırıyorum.
Kimleri?
Elbette ki, fikir (hatırlama) ve zikir (hatırtlama) sahiplerini.
Hatırlama ve hatırlatma çabası başlamışsa, tünelin ucunu görebilmek mümkün olmuş demektir çünkü… Ufku… Dolayısıyla umudu…
O hâlde, bize düşen şey, şu yokoluş zamanlarında umut silahıyla kuşanarak, ufkun kanatlarında zorlu, derinlikli, gönendirici ve diriltici bir yolculuğa çıkmak…
Unutmayalım: Yokoluş zamanları, yani büyük kriz zamanları, biliş, oluş ve varoluş yolculuklarının kaçınılmazlaştığı, büyük doğumlara en fazla gebe olan zamanlardır.İslâm"ın Özneleşme Süreci…
Yusuf Kaplan
5/07/2013 Cuma
Mısır''da askerler, ülkenin tarihinde ilk kez seçilmiş yönetime ve başkanı Mursi''ye karşı darbe yaptılar.
Tahrir''de diktatör Mübarek''i deviren yığınlar, bu kez, seçilmiş Cumhurbaşkanı Mursi''yi devirdiler.
Ve sabahlara kadar Tahrir''de askerî darbeyi kutladılar sarkastik bir şekilde!
Yaşanan şey, tam anlamıyla tersi dönmüş ahmaklıktır!
Bu yazıda Mısır''daki darbenin kimler tarafından ve neden tezgâhlandığı sorusuna kısaca cevap vererek, bu hayatî sorunu, Pazar günkü yazıda tartışmak istiyorum.
MISIR''DAKİ DARBE''NİN GERİSİNDE İNGİLİZLER VAR!
Mısır''daki darbe, Mısır askerlerinin eseri değil. Mısır askerleri, Mısır''ın değil, Batılıların ''askerleridir'' esas itibariyle.
Evet, başından beri, Arap milliyetçisi ve sosyalisti rolü oynayan Mısır, Suriye ve Irak''ın askerleri, Arapların değil, Batılıların -münhasıran da İngilizlerin- ''askerleri''dir! Sömürgecilik sonrası dönemde Batılılar tarafından yerleştirilmişler, Batılıların çıkarlarını koruyagelmişler ve İslâm dünyasının -düşe kalka da olsa- yürüyüşünün önünde takoz vazifesi görmüşlerdir.
O yüzden bugün Mısır''daki darbe, liberal, sosyalist, Arap milliyetçisi çıkar şebekeleri, -kitleler gaza getirilerek ve sokağa dökülerek- Batılıların çıkarlarını koruyan, İslâm dünyasının önünü tıkamakla görevli bu kukla askerler tarafından gerçekleştirilmiştir.
Ancak Mısır''daki darbenin gerisindeki, görünen aktör, Amerika''dır; ama görünmeyen, gerçek aktör İngilizlerdir.
Unutmayalım: Yüzyıldır bölgenin sınırlarını ve sorunlarını belirleyenler ve en iyi bilenler İngilizlerdir. Bu nedenle, Mısır darbesi, İngilizlerin bölgeye yeniden ve derinlemesine yerleşme çabalarının ürünüdür.
.Bunun en önemli göstergesi, Mısır''daki askerî darbenin İran ve Suudî Arabistan tarafından açıkça desteklenmiş olmasıdır.
Bu arada darbeci şebekenin içinde Selefîlerin yer alması da darbenin gerisindeki asıl aktörün İngilizler olduğunun bir başka göstergesidir.
RADİKAL HAREKETLERİ İKTİDARA KIŞKIRTMAK VE İKTİDARDA BİTİRMEK!
İslâm dünyasındaki selefî ve bazı uç radikal hareketler, İngilizler tarafından kışkırtılıyor. Hilâfet hareketi, Hizbuttahrir hareketi, bilumum selefi radikal hareketler, bizzat İngilizlerin örtük ve açık desteğiyle palazlandırılıyor.
İyi de İngilizler, bu uç radikal hareketleri neden ''desteklesinler'' ya da palazlandırsınlar ki?
Şunun için: İngilizlerin görünüşteki amacı, kısa ve orta vadede, bu tür uç radikal ve selefi hareketleri, hiçbir hazırlıkları olmadığı hâlde -el altından veya açıkça destekleyerek- iktidara kışkırtmak, iktidardayken ''boğmak''tır.
TÜRKİYE''NİN ÖNÜNÜN KESİLMESİ VE EHL-İ SÜNNET OMURGANIN ÇÖKERTİLMESİ
Ama İngilizlerin asıl amaçları, orta ve uzun vadede, Ehl-i Sünnet Omurga''yı tam ortadan ikiye yarmak ve İslâm''ın uzun soluklu bir medeniyet meydan okuması geliştirebilmesinin imkânlarını yok etmeye çalışmaktır.
Mısır''daki darbeyle yapılmak istenen hayatî girişimlerden biri de, Türkiye''nin gelişinin önünü kesmektir. Bu darbeyle, Türkiye''nin Suriye politikası bitirilmiştir. En azından şimdilik.
Burada anlaşılması -ilk bakışta- zor gibi görülebilecek kritik ve ayartıcı mesele, Suud, İran ve selefîlerin aynı kare içinde yer almasıdır.
(Burada bazı samimi radikal İslâmî oluşumları, bu analizin dışında tuttuğumu da özellikle hatırlatmak isterim).
İşte asıl ayartıcı sorun, meselenin püf noktası burada gizli. Bu meseleyi Pazar günkü yazıda ayrıntılı olarak tartışacağımı belirterek bugünkü yazıya geçmek istiyorum.
İSLÂM''IN ÖZNELEŞME SÜRECİNE DOĞRU…
Bu sütunda, yaklaşık 10 yıl önce, art arda yazdığım yedi yazıda, 21. yüzyılı İslâm''ın belirleyeceğini, 21. yüzyılın ise İslâm''ın yüzyılı olacağını çeşitli açılardan tartışmıştım.
1989 yılında Soğuk Savaş''ın sona erdirilmesi, 21. yüzyılı başlattı.
21. yüzyıl, küresel sistem tarafından İslâm''ın açıkça yegâne küresel tehdit olarak konumlandırıldığı, ayartıcı postmodern yöntemlerle ve söylemlerle sürdürülen İslâm''la postmodern savaş yüzyılıdır.
Küresel sistemin varlığını ve hegemonyasını sürdürebilmek için, bütün stratejilerini, İslâm''ın tarih sahnesine çıkma girişimlerini bertaraf etme ekseninde belirlemesi, İslâm''ı özneleştiriyor.
Osmanlı''nın durdurulmasından yaklaşık bir asır sonra Müslümanların olmasa bile ilk defa İslâm''ın özneleşmesi sürecidir bu.
Batılıların İslâm''a karşı reaksiyoner bir tavır takınmaları, bütün küresel askerî, siyasî, ekonomik, kültürel ve stratejik yol haritalarını, İslâm''ın seküler-kapitalist sisteme direnişini durdurmak için geliştirmeleri, İslâm''ı özneleştirmeye katkıda bulunuyor sadece.
Peki, Batılılar, bunu göremiyorlar mı?
Görmez olurlar mı? Elbette ki, görüyorlar.
Ama başka seçenekleri olmadığını çok iyi biliyorlar.
Küresel sistemin, seküler-kapitalist hegemonyasına direnen tek aktör İslâm çünkü.
Japonya''yı, Çin''i, Hindistan''ı, Rusya''yı, Brezilya''yı seküler-kapitalist sisteme entegre ederek, enterne etmeyi başardı küresel sistem.
Peki bu ne anlama geliyor?
Elbette ki şu anlama geliyor: Artık Japonya, Çin, Hindistan, Rusya ve Brezilya, seküler-kapitalist sisteme alternatif olacak yeni bir medeniyet fikri sunmuyorlar.
Bu ülkeler, kapitalistleşerek ve sekülerleşerek, içeriden teslim alınıyorlar ve bitiriliyorlar…
Ama İslâm, İslâm dünyasının yegâne aktörüdür: Seküler-kapitalizmin, insanı, tüketen hayvan''a dönüştüren, bencilliğinin, egosunun, hazlarının kölesi kılan, varlığa varoluşsal saldırısına direnen tek aktörün, tek hayat, hakikat ve özgürleşme kaynağının İslâm olduğu küresel sistemin lordları tarafından açık seçik bir şekilde anlaşılmıştır.
O yüzden, 1989''dan itibaren Soğuk Savaş bitirildi ve İslâm, başta NATO genel sekreteri Willy Cleas olmak üzere, küresel sistemi yeniden dizayn eden Amerika, İngiltere ve Avrupa ülkeleri tarafından en büyük tehdit olarak konumlandırıldı.
İSLÂM''LA POSTMODERN SAVAŞ SÜRECİ
Küresel sistem, 1989''dan itibaren, İslâm''la savaşıyor.
Bu savaş iki şekilde sürdürülüyor.
Birincisi, İslâm, terörle özdeşleştirilerek, İslâmcılık hedef tahtasına yatırılıyor.
Amaç, İslâmcılığı tasfiye etmek ve küresel seküler-kapitalizme itiraz etmeyecek sekülerleşmiş, Batılıların kontrolünde bir İslâm dünyası icat etmek.
Batılılar şu yakıcı gerçeği bizden çok daha iyi kavramış durumdalar: İslâm, Müslüman toplumların ruhu, İslâmcılık da omurgasıdır. Eğer omurga çökertilirse, ruh da buharlaşır zamanla.
Batılıların izledikleri ikinci ve daha örtük ama daha ayartıcı strateji de, İslâm dünyasında hazcı, nihilist, neo-pagan, neo-seküler postmodern popüler kültürü özellikle genç kuşaklar arasında hızla yaymak.
Böylelikle, İslâm dünyasının geleceğini belirleyecek kuşakları ayartıcı postmodern popüler kültürün hızla ve hazla tüketicileri, bağımlıları ve köleleri hâline getirerek, genç kuşakların İslâm''la ilişkilerini -zamanla, adım adım- zayıflatmak ve mümkünse yok etmek.
ARAP SONBAHARI VE ARAP DÜNYASININ 28 ŞUBAT SÜRECİ
İşte ''Arap Baharı'' olarak başlayan süreç, 1989''dan, özellikle de 11 Eylül 2001 sürecinden itibaren başlatılan, genç kuşakları ''demokrasi, insan hakları ve özgürlükler'' palavrasıyla ayartarak İslâmî duyarlıklardan zamanla uzaklaştırma sürecidir.
O yüzden ''Arap Baharı'' değil, Arap dünyasının 28 Şubatı olarak nitelendirerek, Arap Sonbaharı demiştim bu sürece; ama söylediklerim anlaşılamadı yeterince…
Fakat Mısır''da gerçekleştirilen askerî darbe, hem söylediklerimi doğruladı; hem de Batılıların ne kadar panik psikolojisiyle hareket ettiklerini bir kez daha gözler önüne serdi.
Ve ''Arap Baharı'' numarasıyla yapılmak istenen şeyin, İslâm dünyasında ''demokrasi, insan hakları ve özgürlükler''i hâkim kılmak olmadığını bütün dünya âleme gösterdi.
ÖZNELEŞEN İSLÂM, MÜSLÜMANLARI DA ÖZNELELEŞTİRECEK VE ÖZGÜRLEŞTİRECEK
Fakat İslâm''la postmodern yöntemlerle ve söylemlerle gerçekleştirilen ve İslâmî duyarlıkları aşındırmayı hedefleyen bu sinsi savaş süreci, çok tehlikeli olmakla birlikte, son kertede geri tepecektir.
Bundan sonraki süreçte İslâm dünyası, ürpertici bir zihnî savrulma süreci yaşayacak; bunu kestirebilmek hiç de zor değil. Ama nihayetinde İslâm, kitlelerin kimliklerini, kişiliklerini, ahlâklarını, ülkelerini ve bütün bir İslâm ümmetini, küresel bir çağda, İslâm''ın köklü, güçlü ve sarsılmaz varedici ilkeleri ışığı altında yeniden toplamayı başaracaktır.
Sözün özü: Müslümanları zorlu bir süreç bekliyor.
Bu zorlu süreç, Müslümanların fikrî bir birikim ortaya koymalarına, yaşadıkları sorunların nereden kaynaklandığını daha derinlemesine kavrama çabasına soyunmalarına ve geleceğe daha muhkem şekillerde hazırlanmalarına imkân tanıyabilecek, özneleşen İslâm''ın zamanla Müslümanları da özneleştireceği ve -öncelikle zihnen- özgürleştirebileceği zorlu ama münbit bir süreçtir.
Rabitatü"l-Adeviye"de tarihin gündönümü vaktine gebe kalan ulvî gece
Yusuf Kaplan
7/07/2013 Pazar
Üstad Sezai Karakoç, "İslâm"ı öyle canlı ve diri yaşa ki, seni öldürmeye gelen sende dirilsin" demişti yıllar önce.
ASIL ARAP BAHARI, RABITATÜ"L-ADEVİYE"DE BAŞLADI…
İşte üstadın bu öngörüsü tarihte bir kez daha gerçek oldu 5 Temmuz gecesinde Kahire"de Rabitatü"l-Adeviye"de.
Mısırlı Müslümanlar, onca zulme, onca işkenceye, onca baskıya, onca kuşatmaya, onca gaspa, onca silaha, tanka ve akıtılan kana, zulümle, işkenceyle, baskıyla, kuşatmayla, gaspla, silahla, tankla, kanla ve intikamla değil, hepbirlikte, gönül gönüle, yürek yüreğe aynı ruhla, aynı aşkla, aynı yakarışla Rablerine yönelerek ve melekleri bile imrendirecek bir içtenlikle, arınmışlıkla, sahicilikle DUAya durarak asil ve vakur bir karşılık verdiler.
Asıl Arap Baharı, işte o gece, 5 Temmuz gecesi başladı Rabitatü"l-Adeviye"de.
FERASETLE BİLENDİLER, SİLAHLARA DEĞİL, RABLERİNE YÖNELDİLER
Panik Batılıların önce onyıllardır bütün haklarını gasbederek kendi ülkelerinde sürgün yaşamaya, "öksüz" yaşamaya, cehennem hayatı yaşamaya mahkûm ettikleri, sonra da utanmadan sıkılmadan terör listesine almaktan, terörist ilan etmekten çekinmedikleri; Batılıların kuklaları Nasırlarla, Sedatlarla, Mübareklerle yaklaşık bir asırdır kan kusturdukları, şehid Hasan el Bennaların, şehid Seyyid Kutupların asil çocukları, yaşadıkları onca zulme, gördükleri onca işkenceye, maruz kaldıkları onca kuşatmaya ve gaspa intikam duygusuyla hareket ederek ve Mısır"ı kan gölüne çevirerek karşılık verebilirlerdi.
Ama öyle yapmadılar Müslüman Kardeşler. Tıpkı Hz. Yusuf gibi ayartılmaya ve kışkırtılmaya çelik bir yürekle direndiler, sabrettiler.
Kardeşlikte kenetlendiler.
Ülkeyi kan gölüne çevirmek için kolları sıvayan Mısır derin devletinin "paralı maşaları" "baltacıların", provokatörlerin önlerine etten duvarlar ördüler.
Batılıları da, kuklalarını da çıldırtan, çileden çıkaran çelik gibi bir sabırla ve yerin göğün bekçileri meleklerin bile vicdanlarını kanatan içten dualarla, yürekten yakarışlarla Rablerine yönelerek karşılık verdiler.
Kâinatın Efendisi"nin "müminin ferasetinden sakınınız" kutlu öngörüsü, işte böyle gerçek oldu bir kez daha, o gece, Rabitatü-l-Adeviye"de.
İKİYÜZLÜ BATILILARA VE KUKLALARI ZORBALARA İNSANLIK DERSİ VERDİLER!
Müslüman Kardeşler, yüzyıldır yaşadıkları haksızlıklardan, zulümden, işkenceden, hak gasbından ötürü burunlarından soluyor olmalarına rağmen öfkelerine yenik düşmediler, intikam duygusuyla hareket etmediler! Tek yürek, tek bilek olarak, hepbirlikte, Yerin Göğün Sahibine yöneldiler!
Batılılar olsaydı, Batılıların insanlıktan nasibini almamış aşağılık kuklaları olsaydı, böyle bir durumda, Mısır"ı kan gölüne çevirirlerdi.
Cezayir"i, Bosna"yı, Keşmir"i, Irak"ı, Suriye"yi, Latin Amerika"nın, Afrika"nın sahipsiz ülkelerini kan gölüne çevirmemişler miydi!
Söyler misiniz bana, Filistin, neden hâlâ yangın yeri?
Ama Müslüman Kardeşler, bir destan yazdılar o gece.
İnsanlığın kanını emen, kaynaklarını sömüren, medeniyetlerin kökünü kazıyan ve dünya tarihinin akışını durduran aç gözlü kapitalist Batılılara ve insanlıktan nasibini alamamış Batılıların kuklaları zorbalara insanlık dersi verdiler Rabıtatü"l-Adeviye"de.
PEYGAMBERLERİN, MELEKLERİN VE ALLAH DOSTLARININ RUHLARI ORADAYDI O GECE
Demirden ve çelikten silahlara, ölüm kusan vahşî tanklara, yürekten imanla, gönülden yakarışla ellerini göklere açarak DUALARLA cevap verdiler!
Müslümanlar, Ssilahlara değil, duaya sarıldılar. Silahlara değil, Rablerine yöneldiler.
Öldürücü silahlardan değil, ölüleri ve ölü ruhları da diriltici Rablerinden yardım dilediler.
Aşağılık adamların aşağılık oyunlarına gelmediler! Aksine bütün oyunlarını yerle bir ettiler: Bütün dünyaya vakur ve asil bir insanlık dersi verdiler!
Rabitatü"l-Adeviye Meydanı"nda, 5 Temmuz gecesi, dünyanın bütün mazlumlarının kalpleri aynı duyguyla attı, yürekleri aynı heyecanla çarptı, ruhları aynı kozmik dansa kalktı.
Rabiatü"l-Adeviye Meydanı"nda duaya duran Müslümanlara, bütün peygamberler, melekler, Allah dostları, ruhlarıyla; bütün Müslümanlarsa, dualarıyla eşlik ettiler…
PEYGAMBERLERİN HAKİKAT MEŞ"ALESİ…
Hz. Nuh, gemisini Rabiataü"l-Adeviye Meydanı"na demirlemişti sanki!
Hz. İbrahim, Nemrutların putlarını paramparça eden, tevhid"i muhkem bir şekilde yerleştiren "rahmet çekici"yle oradaydı sanki!
Hz. Musa, Firavunları yere seren, aşılmaz sanılan Nil"in sularını tam ortasından yararak aşan asasıyla oradaydı sanki!
Hz. İsa, ölüleri dirilten kutlu nefesiyle duaya duran Müslümanların yanıbaşındaydı sanki!
Alemlere rahmet olarak gönderilen Efendimiz (sav), rahmet kanatlarını germişti bütün bir Rabitatü"l-Adeviye Meydanı"nda toplanan Müslümanların üzerine sanki!
Ve meydana adını veren Rabitatü"l-Adeviye Hazretleri, duaya duran müslümanlara kucak açmıştı bütün cömertliği ve merhametiyle sanki!
DİRİLİŞİN FİTİLİ YAKILDI BİR KEZ…
Artık Rabitatü"l-Adeviye Meydanı, bütün insanlık için Hz. Nuh"un gemisinin sembolüdür.
Artık Rabitatü"l-Adeviye Meydanı, Hz. İbrahim"in Nemrutları yere serdiği putkırıcılığın sembolüdür.
Artık Rabitatü"l-Adeviye Meydanı, Hz. Musa"nın, Firavunların zulmünü sona erdiren, bütün bariyerleri aşarak Nil"in sularından ulvî bir koridor açan asasının sembolüdür.
Artık Rabitatü"l-Adeviye Meydanı, Hz. İsa"nın ölü ruhları dirilten nefesinin sembolüdür.
Artık Rabitatü"l-Adeviye Meydanı, Alemlere rahmet olarak gönderilen Efendimiz"in (sav) bütün varlıklara rahmet kanatlarını geren, çağları aşan ulvî mesajının yankılandığı, bütün insanlığa ruh üflediği hakikat yolculuğunun yeniden başlatıldığı yeni Akabe meydanıdır.
Artık Rabitatü"l-Adeviye Meydanı, insanlık için İsrafil"in diriliş surunun üflendiği insanlığın özünü gürleştirecek ve insanlığı özgürleştirecek yerin yeni adı ve yenileyici, diriltici, herkese ruh üfleyici adresidir.
Artık Rabitatü"l-Adeviye Meydanı, Müslüman Kardeşlere Mısır"ın idaresi verilse de verilmese de, duran, Batılılar tarafından durdurulan insanlık tarihinin yeniden başladığı, "vira bismillah" diyerek keşfedilmemiş kıtaları keşfe açıldığı limanın adıdır.
Artık Rabitatü"l-Adeviye Meydanı, Müslümanların yakın tarihte ilk defa özneleştikleri, asil ve vakur duruşlarıyla, Rablerine yürekten yakarışlarıyla, insanlığın yüzakı hakikat medeniyetinin kıvılcımının çakıldığı, fitilinin ateşlendiği bir diriliş meydanıdır.
Artık Rabitatü"l-Adeviye Meydanı, "demokrasi, insan hakları, özgürlükler" palavrasıyla insanlığın kaynaklarını sömüren, yüzyıllardır gökrengi okyanusların masmavi sularını kırmızıya boyayan; bütün kıtaları, Asya"nın, Afrika"nın, Latin Amerika"nın topraklarını kanla sulayan; İnsanlığın üzerine heyula gibi çöken kapitalist Batı uygarlığının maskesinin düştüğü; insanlığın ufkunda hakikat güneşinin ışıklarının belirdiği; uzun ve yorucu hakikat yolculuğunun tohumlarının ekildiği; tarihin gündönümü vaktinin harekete geçirildiği bir insanlık destanının başlangıç noktasının adı ve adresidir.
Evet, asil ve vakur direnişleriyle, silahlara değil Rablerine yönelişleriyle benim Mısırlı Müslüman kardeşlerim, bütün insanlığa, durdurulan insanlık tarihinin Rabitatü"l-Adeviye Meydanı"nda yeniden başladığını, soldurulan hakikat güneşinin şafağının Rabıtatü"l-Adeviye"de yeniden attığını dünya âleme ilan ettiler!
Selam size, selam olsun hepinize benim çilekeş ama asil ve vakur Müslüman kardeşlerim, Müslümanların ve insanlığın yüzakı güneşleri…
Hz. Nuhların, Hz. İbrahimlerin, Hz. Yakupların, Hz. Yusufların, Hz. İsaların, Hz. Musaların, Hz. Harunların ve İnsanlığın kıvancı, övüncü, rahmet kaynağı Efendimiz"in hakikat meşalesini yere düşürmemek için direnen aziz, asil ve vakur kardeşlerim, selâm hepinize!İslâm dünyasının sorunu, demokrasi sorunu değil, bağımsızlık sorunudurYusuf Kaplan
8/07/2013 Pazartesi
Batı"da, entelektüel çevreler, çeyrek asırdır yoğun olarak demokrasi krizi"ni tartışırken, bizim demokrasiyi "tanrılaştırmamız", her şeyi getirip demokrasiye kilitlememiz ne denli ayartıcı bir zihin körleşmesi ve kirlenmesi yaşadığımızın bir göstergesi.
İyi de, Müslüman toplumların sorunu, demokrasinin tesis edilememesi sorunu değil mi?
Hayır.
Zira Müslüman toplumların asıl sorunu, halkların iradelerinin gasbedilmiş olması, henüz bağımsızlıklarına tam olarak kavuşamamaları sorunudur.
Yani hem zihnen (epistemolojik olarak) hem de fiilen (ontolojik) olarak, yani kültürel, siyasî, ekonomik ve entelektüel olarak bağımsızlıklarını yitirmiş olmalarıdır.
Müslüman toplumlar, yalnızca teritoryal (coğrafî) bağımsızlığa sahipler. Ki, bu da kısmen sözkonusu; çünkü Türkiye, İran gibi bir iki ülke dışında, son yüzyılda, sınırları yeniden belirlenmemiş ülke yok gibi handiyse!
DEMOKRASİ, FARKLILIKLAR VE ENGİZİSYONLAR: "ÖTEKİ" KORKUSU
Batı uygarlığı, tarihi boyunca, farklı kültürlerle bir arada yaşama tecrübesi üretemedi hiçbir zaman.
Dahası, Batı"da, farklı dinlerin, kültürlerin ve medeniyetlerin kendileri olarak ve diğerleriyle iletişim kurarak birlikte yaşayabildiği bir tecrübe sözkonusu olamadı.
Batı"da demokrasinin bu kadar abartılmış olmasının bir nedeni "imtiyazlar" meselesi, diğeri de "öteki" korkusudur.
Engizisyonların ortaya çıkmış olmasının nedeni de, cadı kazanlarının kurulmasının nedeni de burada gizlidir.
AYDINLANMA"NIN "SEKÜLER ENGİZİSYONLARI"
Daha önemlisi, engizisyonlar, yalnızca Kilise"nin kurduğu kurumlar değildir.
Adına Aydınlanma Çağı denen dönem de, giyotinleriyle, terör dönemleriyle, din"in, dînî kurumların kökünü kazıma girişimleriyle tastamam "seküler engizisyon"ların bütün şiddetiyle hükmünü icra ettiği bir dönemdir.
BATI KENTİ"NDE FARKLILIKLAR NEREYE DÜŞER?
Bugün Batı"da New York, Londra, Paris gibi kurucu kentlerde, farklı dinlere, kültürlere mensup insanların yaşadığını biliyoruz.
Bu insanlara Batılı toplumların bakışı nasıldır acaba?
Eğer başka dinlere ve kültürlere mensup toplumlar, Batı kültürüne entegre olurlarsa, yani kültürel, sosyal ve zihnî bir asimilasyon yaşarlarsa, Batı toplumlarına kerhen kabul edilirler. Ama hiçbir zaman, bir Batılı gibi muamele görmezler. Her zaman öteki"dirler.
12 yıl Londra"da yaşamış, Batı dünyasını karış karış dolaşmış biri olarak kuruyorum bu cümleleri.
Batı toplumlarında elbette ki farklı kültürlere, dinlere mensup insanların bazı temel haklara sahip olduklarını inkâr etmiyorum. Ama bunlar, şekilden ibaret sadece.
Batı toplumlarında, farklı dinlerin ve kültürlerin mensupları kendi dinlerini ve kültürlerini yaşamakta ısrar ederlerse, onlara aslâ iyi gözle bakılmaz ve bunlar, hem öteki olarak konumlandırılır; hem de tehdit ve tehlike olarak görülür ve ona göre muamele edilir.
BATI"DA BİR MEDİNE, BİR KUDÜS, BİR İSTANBUL MODELİ YOKTUR
Batı uygarlığında dün olduğu gibi bugün de, farklı dinlerin, kültürlerin, medeniyetlerin hem kendileri olarak, hem de birbirleriyle aktif ilişki ve iletişim kurarak yaşayabildikleri şehirler kurulamamıştır.
Batı uygarlığının bir Medine modeli, bir Kudüs modeli, bir Şam modeli, bir Bağdat modeli, bir Kahire modeli, bir Kurtuba modeli, bir Gırnata modeli, bir Saraybosna modeli, bir Herat modeli, bir Delhi modeli, bir Lahor modeli, bir Konya, Kayseri, Urfa, Mardin ve Diyarbakır modeli yoktur.
CAMİSİ, KİLİSESİ, HAVRASI OLMAYAN YER, İSLÂM MEDENİYETİ DEĞİLDİR
O yüzden camisi, kilisesi, havrası olmayan bir yer, İslâm medeniyeti değildir.
Müslümanlar, Hz. Peygamber (sav) döneminden itibaren, farklı dinlerle, kültürlerle o kültürleri ve dinleri dönüştürme kaygısı gütmeksizin nasıl birlikte, karşılıklı ilişki, iletişim ve alış veriş içinde yaşanılabileceğinin en mükemmel örneklerini ortaya koymuş, pergelleri bütün farklı kültürlere, bütün medeniyetlere, bütün farklı dünyalara açık olmuş, onlarla hemhal, hemdert ve hemdost olmuş asil bir medeniyetin çocuklarıdır.
Bugün, bir yandan farklı kültürlerle, dinlerle birlikte yaşama tecrübesi üretememiş, öte yandan bütün kıtaları sömürgeleştirmiş, medeniyetlerin kökünü kazıma saldırganlığı üretmiş Batılıların, İslâm dünyasının sorununun demokrasi sorunu olduğunu söylemeleri en iyi ifadeyle, hedef saptırmaktan başka bir şey değildir.
İslâm dünyasındaki seküler çevrelerin de, İslâmî çevrelerin de, İslâm dünyasının sorununun demokrasi sorunu olduğunu söylemeleri zokayı yuttuklarının çarpıcı bir göstergesidir.
İSLÂM DÜNYASININ SORUNU, BAĞIMSIZLIĞINA KAVUŞAMAMIŞ OLMASIDIR
Sapla samanı birbirine karıştırmayalım: İslâm dünyasının sorunu, demokrasi sorunu değil, bağımsızlık sorunudur.
Demokrasiden önce, bağımsızlık meselesini konuşmak zorundayız. Aksi takdirde, çıkmaz bir sokağın eşiğine yuvarlanır dururuz.
O yüzden, Mısır"da, Türkiye"de, İslâm dünyasının her yerinde, halkın iradesine darbe vurulur, halkın varoluşsal sorunları ipotek altına alınır, biz de sorunun demokrasi sorunu olduğunu zannederiz; asıl sorunun entelektüel, siyasî, kültürel ve iktisadî bağımsızlığın yitirilmesi olduğu yakıcı gerçeğini kavrayamayız hiçbir zaman.
Meselenin, varoluşsal (epistemolojik ve ontolojik) bağımsızlığımızı yitirmemiz olmasından ötürüdür ki, bütün bir Arap dünyasında, bütün bir İslâm dünyasında Batılılar, uzaktan kumanda ettikleri, kendi çıkarlarını koruyan diktatörleri, petrodolar şeyhleri, sivil ve askerî oligarşileri, ekonomik çıkar şebekelerini ve bunlara entelektüel yakıt taşıyan metamorfoz yemiş, Batı kültürünün gönüllü acentalığını yapan seküler entelijansiyayı Müslüman toplumların başına "belâ" etmişlerdir.
Burada seküler yönelimleri benimseyen insanları "bela" olarak nitelemiyorum. Ne münasebet! Öyle şey olur mu?
Bütün farklılıklar, farklı kültürel, entelektüel, siyasî yönelimler, farklılıklarını koruma ve yaşama hakkına sahiptir. Bunu kimse engelleyemez.
BİR TOPLUMUN BAŞINA GELEBİLECEK EN BÜYÜK BELÂ…
Burada dikkat çekmek istediğim nokta şu: Sivil, bürokratik ve askerî bir oligarşinin, ekonomik çıkar örgütlerinin, seküler entelijansiyanın, Müslüman bir çoğunluğun, Müslüman bir toplumun kaderine hükmetmesi, Müslüman bir toplumun kaderini kendisinin belirlemesini ipotek altına alması…
Yani azınlığın çoğunluğa tahakküm etmesi, bunun da sonuçta Batılıların çıkarlarını korumaya yaraması…
Bir toplumun başına bundan daha büyük belâ gelmiş olabilir mi?
Çünkü Müslüman bir ülkenin kültür, sanat, düşünce, sanat, siyaset ve iktisat hayatının silbaştan sekülerleştirilmesi, o ülkenin bağımsızlığını yitirmesi anlamına gelir.
O yüzden böyle bir ülkenin düşüncede, sanatta, bilimde, kültürde çığır açıcı atılımlar yapabilmesi imkânsızdır. Türkiye"nin yaşadığı entelektüel, kültürel, sanatsal çölleşme, kuraklaşma ve güdükleşme bunun en ürpertici göstergesidir.
Gerçek buyken, böyle bir ülkede, bir yandan azınlığın çoğunluğa tahakkümü sorunu yaşanırken, öte yandan demokrasiden sözetmek, entelektüel namussuzluktur.
YETER Kİ, BATILILAR VE UYDULARI YAKAMIZDAN DÜŞSÜNLER!
Müslüman bir ülkede, bütün bir düşünce, kültür, sanat, siyaset, toplum ve iktisat hayatının omurgasının sekülerleştirilmesi, açıkça zihnî ve fiîlî sömürgeleşmenin içeriden gerçekleştirilmesi demektir.
Bu da, Müslüman bir toplumun epistemolojik ve ontolojik bağımsızlığını yitirmesi anlamına gelir. Sömürgeleştirilememiş bir ülkenin, kendi kendini sömürgeleştirmesi aymazlığıdır bu.
Özetle, Batılılar ve onların gönüllü uzantıları ve acentaları yakamızdan düşsünler, gölge etmesinler, biz farklı dinlerle, kültürlerle, etnisitelerle barış ve huzur, kardeşlik ve hakkaniyet, adalet ve hukuk ilkeleri çerçevesinde nasıl yaşanabileceğini, dün olduğu gibi yarın da bütün dünyaya göstermesini biliriz yeniden.İslâm, demokrasiyle bağdaşır mı?" sorusu ya da korku bacayı sarınca…
Yusuf Kaplan
12/07/2013 Cuma
"İslâm demokrasiyle bağdaşır mı?" diye soran kişi, ya gerçekten zırcahil biridir; ya da kötü niyetli biri.
Oysa din"i salt bireysel alana hapseden İslâm"a ilişkin bu sığ, primitif ve seküler din algısı da, demokrasiyi, kültürler, zamanlar, mekânlar ötesi evrensel bir olgu"ya dönüştüren algılama biçimi de, bütünüyle yanlıştır ve yanıltıcıdır.
ÖNYARGILAR VE EZBERLER HAVADA UÇUŞUYOR
Türkiye"de entelijansiya olmadığı için, "demokrasi" konusunda da, İslâm konusunda da sadece önyargılar ve ezberler uçuşuyor havada.
Demokrasinin nötr"lüğü, "aşılamazlığı", "evrensel bir değer" olduğu gibi nitelemelerin artık Batı"da da bir karşılığı yoktur.
Yoktur; çünkü hem son çeyrek asırdan bu yana Batı"da "demokrasi krizi" konusunda muazzam bir entelektüel külliyat ortaya konmuştur; hem de daha önemlisi de, aslında yaşadığımız çağ, sözümona haklar rejimi demokrasi çağı değil, hız ve hazlar rejimi dromokrasi çağıdır.
DÜNYANIN EN "SİVİL" TOPLUMLARI, MÜSLÜMAN TOPLUMLARDIR
Açıkçası, halkların iradelerinin, Batılılar tarafından kontrol edilen, Batılıların, kendi çıkarlarını korumak için bütün ahlâkî kaygıları ayaklar altına alarak kullandıkları, diktatörlükler, zorba rejimler tarafından rehin alındığı bir ortamda demokrasi krizini tartışmak fazlasıyla lüks kaçacaktır. O yüzden meselenin felsefî boyutunu şimdilik bir tarafa bırakıyorum.
Sorulan soru şu: İslâm, farklı dinlere, kültürlere, düşüncelere, hayat tarzlarına hayat hakkı tanıyabilir mi?
Her şeyden önce, daha önceki yazıda da tartıştığım gibi, demokrasinin doğduğu Batı uygarlığı, hiçbir zaman farklı dinlerle, kültürlerle birlikte yaşama tecrübesi üretememiştir.
Oysa İslâm medeniyeti, farklı dinlerle, kültürlerle, etnisitelerle, düşünce ve ahlâk sistemleriyle birlikte nasıl yaşanılabileceğinin -Hz. Peygamber"in Medine modeli"nden Osmanlı tecrübesine kadar- henüz anlaşılamamış ve aşılamamış en mükemmel örneklerini ortaya koymuştur.
Müslüman toplumlar, İslâm tarihinde, epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuşla sonuçlanan ürpertici bir medeniyet buhranı ve dolayısıyla ilk defa ürpertici bir fetret dönemi yaşıyor olsalar da, bugün bile, Batı"dan devşirilen ulus devletlerin bütün yıkımlarına rağmen farklı dinlerin, kültürlerin, hayat tarzlarının birlikte yaşayabildiği yegâne toplumlardır.
Bu nedenle hâlâ dünyanın en "sivil" toplumlarıdır. Bugün bile, Türkiye"nin Mardin, Hatay, Diyarbakır ve İstanbul gibi illerinde Müslüman halk, gayr-i müslim halkla iç içe yaşar.
Aynı şey, Suriye"de de, Irak"ta da, Lübnan"da da, Mısır"da da geçerlidir.
ASIL KAYGI NE, PEKİ?
Soru şu burada: Müslüman toplumlardaki seküler kesimlerin, temel kaygıları, hayat tarzlarına müdahale edilmesi midir; yoksa yaklaşık yüzyıldır Müslüman çoğunluğa nefes bile aldırmayan siyasî, ekonomik, kültürel tahakkümlerini yitirebilecekleri korkusu mu?
İnsanlık tarihindeki hem vahyî birikimin mirasçısı, hem de bütün belli başlı beşerî birikimlerin hepsiyle yaratıcı ilişkiler kurmuş, bütün medeniyetlerin üzerine oturmuş, bütün medeniyetlerden yararlanmasını bilmiş bir medeniyetin çocuklarının acaba İslâm, farklı kültürlere, hayat tarzlarına izin verir mi, diye bir soru sormaları, son derece saçmadır.
Oysa asıl konuşulması, tartışması gereken yakıcı sorun şu: Müslüman toplumlarda, çoğunluğa tahakküm eden seküler azınlık, Müslüman çoğunluğun temel haklarını gaspetmiş, kültürünü, inançlarını, İslâmî yaşama ve düşünme biçimlerini, hem hayattan hem de toplumdan sürgün eden cinayetlere imza atmıştır.
KORKU BACAYI SARMIŞ OLMASIN SAKIN?
Demokrasi-İslâm tartışmalarının ikide bir temcit pilavı gibi Müslümanların önüne sürülüyor olmasının gerisinde, korkunun bacayı sarmasından kaynaklanan iki temel fobi yatıyor.
Birincisi, Müslüman toplumlar, gerçek bağımsızlıklarına kavuştuklarında, kendi kaderlerini kendileri belirlemeye başladıklarında, Batılıların İslâm dünyası üzerinde kurdukları zorba, sömürgeci düzenin çökeceği korkusu…
İkincisi de, İslâm dünyasında, Müslüman çoğunluğa bugüne kadar haksız, hukuksuz ve zorba yollarla hükmeden seküler azınlığın, bir gün hesap vermek zorunda kalacağından korkması…
MÜSLÜMANLAR, İNTİKAM DUYGUSUYLA HAREKET ETMEYECEKLERDİR
Ama Müslümanlar, intikam duygusuyla hareket etmeyeceklerdir. Sadece iki hayatî örnek, bunu çok güzel ispatlamaya yeter: Hz. Peygamber, müslümanlara onca zulmü, işkenceyi reva gören Mekkeli müşriklere karşı, Mekke"nin fethi sırasında kimsenin burnunun kanamamasını emretmiş, Mekke"ye kansız girmiştir. Ayrıca da, Medine devletinde, mevcut bütün dinlerin müntesiplerini Medine"den sürmemiş, aksine onlarla oturup sosyal, siyasî ve hukûkî ilkelere dayalı muazzam bir sözleşme imzalamıştır.
İkinci örneği de biliyorsunuz: Haçlılar, Kudüs"ü işgal ettiklerinde hem Müslümanları, hem de Yahudileri kılıçtan geçirmesine rağmen, Salahaddin-i Eyyübi, Kudüs"ü fethederken intikam duygusuyla hareket etmemiş, dünyaya, büyük bir insanlık dersi vermiştir.
İslâm, farklı kültürlere, dinlere, hayat tarzlarına hayat hakkı tanır mı, tartışması bu nedenle hem hedef saptırmaya dönük, hem de tarihî, sosyal ve kültürel gerçeklerle örtüşmeyen saçma bir tartışmadır..
.Maskeli balo bitti, Batılıların maskesi düştü!
Yusuf Kaplan
16/08/2013 Cuma
Mısır, kana bulandı yine: Masum insanlar, çocuklar, kadınlar, barbar keskin nişancılar tarafından cânîce katledildiler bir kez daha!
Bu yetmedi! Firavunların ruhsuz çocukları tarafından, insanlık düşmanı uygar barbar Batılıların uşakları tarafından cayır cayır yakıldılar! Hem de dünyanın gözü önünde!
Nedir bu? "Bildiğimiz dünyanın çöküşüdür" elbette! "İnsan hakları, özgürlükler, demokrasi" gibi neo-liberal söylemlerin sadece yeni, postmodern sömürgeciliğin ayartıcı keşif kolları olduğunun bütün çıplaklığıyla ve çirkefliğiyle ispatlanması, gün ışığına çıkması!
DEMOKRASİ MÜCADELESİ DEĞİL, BAĞIMSIZLIK MÜCADELESİ!
Mısır"da yaşananları, "insan haklarının, demokrasinin katledilmesi" olarak görmek, zokayı yutmak demektir.
Mısır"da yaşananlar, "demokrasinin, insan haklarının hiçe sayılması" değildir. Mısır"da yaşananlar, Müslümanların, bütün bir İslâm dünyasının, en az yüzyıldır bağımsızlık mücadelelerinin önüne set çekilmesi girişimlerinin bir göstergesidir sadece.
O yüzden Batılılar, yarım asırdır Filistin"de, Bosna"da, Çeçenistan"da, Afganistan"da, Irak"ta, Suriye"de, bütün bir Arap dünyasında Müslüman kanı döküyorlar!
Mısır"da yaşananlar, sömürgeciliğin bitmediğini, yeni görünümler kazanarak bütün vahşiliğiyle, bütün ilkelliğiyle, bütün çirkefliğiyle, bütün ikiyüzlülüğüyle, bütün ayartıcılığıyla sürdüğünü tüm çıplaklığıyla gözler önüne serdi.
Mısır"da yaşananların, "demokrasi mücadelesi" olduğunu söyleyen adamlar, "insan hakları, demokrasi" gibi sömürgeciliğin keşif kolu olarak kullanılan ayartıcı neo-liberal, postmodern yeni sömürgecilik biçimlerinin ve söylemlerinin kapanına kıstırıldıklarını, zihnen ve varoluşsal olarak sömürgeleştirildiklerini göremeyen tersi dönmüş ahmaklardır sadece.
MASKELİ BALO, İNSANLIĞI AYARTTI VE BATILILARIN TUTSAĞI YAPTI!
Mısır"da yaşananlar, bir şeyi bütün çıplaklığıyla gözler önüne sermiş olmalıdır: Bütün insanlık, Batılıların tutsağıdır.
Batılıların kavramlarıyla düşünen, Batılıların kurumlarıyla, hayat tarzlarıyla hayatlarını sürdüren insanlığın, Batılıların çıkarlarını korudukları, Batılıların zorba küresel egemenliklerine boyun eğdikleri sürece yaşamalarına, nefes alıp vermelerine izin verilen tutsaklar olduğunun ispatlanmasıdır sadece.
Mısır"da çöken şey, "demokrasi, özgürlükler, insan hakları" söylemi değildir: Mısır"da çöken şey, Batılıların, ayartıcı yöntemlerle sürdürülen haksız, zorba, barbar küresel hegemonyalarıdır.
"UYGARLAŞTIRMA MİSYONU"NDAN "DEMOKRASİ" PALAVRASINA…
Maskeli bir balo sahneleniyor beş yüz yıldır: Modern süreçte, liberal, seküler ve kapitalist söylemlerle ve yöntemlerle kıtalar, denizler ve bütün insanlık sömürgeleştirilmişti: Batılılar, modern dönemde "insanlığa uygarlık götürme misyonu" palavrasıyla insanlığı modernliğin tutsakları hâline getirdiler. Daha ne istiyorlardı, "uygarlaşacaklar"dı; "modernleşecekler"di!
Sonuç ne: Bütün insanlığın tutsaklaştırılması. Bütün insanlığın yalnızca Batılı kavramlarla, Batılı kurumlarla, Batılı hayat tarzlarıyla yaşamaya mahkûm edilmesi, epistemolojik / zihnî, ontolojik / varoluşsal, siyasî ve kültürel bağımsızlığını yitirmesi… İnsanlık tarihinin, Asya"nın, Afrika"nın, Latin Amerika"nın tarihinin durdurulması…
MASKELİ BALO SONA ERMEK ÜZERE…
Müslümanları zorlu bir gelecek bekliyor… Ama Batılıların maskeli balosu sona ermek üzere… Maskeleri düştü artık: İnsan hakları, özgürlükler ve demokrasi gibi ayartıcı neo-liberal, postmodern söylemler, sadece insanları uyutmak, ayartmak ve daha derinlemesine sömürgeleştirmek ve köleleştirmek için geliştirilen palavra söylemlerdir.
Müslümanlar, bağımsız olmadıklarını görmeli, İslâmî bir dünyanın, hayatın ve geleceğin inşası için topyekûn bir hurûç harekâtı başlatmalılar.
Sömürgeci Batılılar tarafından çizilen ulusal, etnik, kabîlevî, mezhebî sınırlar, sadece Müslümanları sınırlıyor; ruhlarını ve hareket alanlarını daraltıyor; dar alanda kısa paslaşmalara, çatışmalara, anlamsız boğuşmalara mahkûm ediyor.
Batılıların Mısır"daki vahşî katliama gözyummaları, katliamcıları sonuna kadar desteklemeleri, maskeli balo"nun sona ermesi, maskelerinin düşmesi anlamına geliyor.
İSLÂM DÜNYASININ DOĞUM SANCILARI…
Neo-liberal söylemlerin, bütün barbarlık biçimlerinin üzerini nasıl ayartıcı şekillerde ve yöntemlerle kalın bir şalla örttüğünün, yeni sömürgecilik ve tutsaklık biçimlerinin keşif kolları hâline dönüştüğünün ve tam anlamıyla paldır küldür çöktüğünün göstergesidir bütün bu yaşananlar…
Unutmayın: Karanlığın en derin olduğu an, şafak zamanına, güneşin rahmet ışıklarını cömertçe sunacağı diriliş zamanlarına en yakın olduğu ândır.
Yaşananlar, İslâm dünyasının doğum sancılarıdır: Hiçbir büyük doğum, büyük yürüyüş, sancısız, bedeli ödenmeden gerçekleştirilemez.
Allah (cc), hakîkî Müslümanların yâr ve yardımcısıdır. Hele de gözünü kırpmadan şehadete koşan yüce gönüllerin can dostudur! Bu masum insanların çığlıklarının ve ödedikleri bedellerin karşılığını kat be kat verecek, rahmet kanatlarını gerecek ve insanlık düşmanlarının, hakikat düşmanlarının oyunlarını başlarına yıkacaktır!
Bundan zerre kadar şüpheniz olmasın vesselâm.Hedef: "İslâm"a karşı İslâm" ve Sünnî omurganın çökertilmesi
Yusuf Kaplan
18/08/2013 Pazar
Önce şu: Mısır"daki tezgâh ve ardından gelen katliamlar, Mısır"daki kuklaların eseri değildir: Ustalarının eseridir: Batılı haydutların.
Mısır"daki darbeyi Suudların desteklemesi, sadece görüntüyü kurtarmaktan ibarettir. Suudların ve petrodolar Arap kabile devletlerinin Mısır"daki darbeye destek vermelerinin gerisinde, Amerikalılar, Yahudiler ve İngilizler var.
Yapılmak istenen şey ne peki? Yapılmak istenen şeyi, şu soruları dikkate almadan anlayamayız:
Fransızlar, (siz bunu "Almanlar" diye okuyun) Humeyni"nin elini kollunu sallaya sallaya İran"da devrim yapmasına neden göz yumdular sanıyorsunuz? Son çeyrek asırdan bu yana, Amerikalıların işgal ettiği, altüst ettiği Balkanlar"da, Kafkaslar"da ve Ortadoğu"da neden sadece iki ülkenin, İngiltere ile İran"ın önü açılıyor sanıyorsunuz ki?
İKİ BÜYÜK TEHLİKE
Yapılmak istenen iki şey var burada: Kissenger"ların, Bernard Lewis"lerin ta 1970"lerde teorik çerçevesini çizdikleri iki şey: Küresel seküler-kapitalist sistemin hem dize getiremediği İslâm dünyasını dize getirmek, hem de yeniden tarihe girmesini, insanlığın önünü açacak kapsamlı bir medeniyet yürüyüşüne soyunmasını önlemek için tasarlanan iki ürpertici proje bu.
Birincisi: "İslâm"a karşı İslâm" projesi.
İkinci proje, birinci projenin kaçınılmaz sonucu: Şiî dünyasının güçlendirilmesi ve Sünnî omurganın çökertilmesi.
MISIR, NEDEN ÖNEMLİ?
Mısır İhvan"ının temsil ettiği İslâm, derin entelektüel, kültürel, sosyal ve tarihî kökleri olan Sünnî omurga"dır. Anadamar"dır.
İslâm dünyasında Sünnî omurganın iki tarih kurucu aktörü var: Biri, Türkiye, diğeri de Mısır.
Batılılar, doğrudan Suudları, dolaylı olarak da İranlıları, işte bu Sünnî omurgayı çökertmek için destekliyorlar.
O yüzden Türkiye"yi kuşatmaya, Mısır"da İhvan"ın gelişini daha doğmadan boğmaya çalışıyorlar.
Mısır"da İhvan, İslâm dünyasının da, bütün dünyanın da geleceğini belirleyebilecek esaslı bir bağımsızlık mücadelesi veriyor.
Mısır"ın tam anlamıyla bağımsızlığına kavuşmasının tek yolunun, İslâmî bir dünya, hayat ve gelecek inşası yolculuğuna çıkmasından geçtiğini çok iyi biliyor Batılılar: O yüzden -her ne sûretle olursa olsun- Mısır"ın önünü kesmek istiyorlar. Mısır"ın düşmesi, zorba Batı hegemonyasının çökmesi anlamına gelecek çünkü.
Ayrıca Mısır"ın böylesi bir geleceğe doğru yürümesi, bütün bir Arap dünyasının aynı şekilde bağımsızlığına kavuşmasını sağlayacaktır.
SÜNNÎ OMURGA ÇÖKERSE…
Suudların temsil ettiği, İslâm tarihinde karşılığı olmayan ruhsuz, sığ, fanatik İslâm anlayışının neden kışkırtıldığını, önünün niçin açıldığını sanıyorsunuz ki?
Yine İslâm tarihi boyunca marjinal olan, marjinal kalan, öyle de kalması gereken Şiîliğin Arap dünyasında bilfiil, Türk dünyasında da bilkuvve önünü açıyor Batılılar. Neden acaba?
Burada hem mezhebî bir analiz yapmaktan, hem de İran"daki ve başka yerlerdeki Müslümanları töhmet altında tutmaktan Allah"a sığınırım.
Burada İslâm dünyasını bekleyen hem hazırlıklı olmadığımız hem de farkına bile varamadığımız büyük bir tehlikeye dikkat çekiyorum: Batılılar, İslâm dünyasını tam ortadan ikiye yarmayı planlıyorlar: Bunun için İslâm"a karşı İslâm projesini uygulamaya başladılar:
Homojen bir coğrafî yapı arzeden İslâm dünyasındaki ulusal, etnik, mezhebî, kabîlevî çatışmaları kışkırtarak İslâm dünyasını yangın yerine çevirecekler. Birbirine düşürecekler.
Hedef: İslâm dünyasındaki Sünnî omurgayı çökertmek, anadamarı bitirmektir: Sünnî omurganın çökmesi, İslâm dünyasının kolay kolay belini doğrultamaması demektir. İslâm dünyasının çökmesi ise, küresel sistemin önündeki en büyük engelin ortadan kaldırılması demektir.
DÜNYA, BİZİ BEKLİYOR AMA BİZ "BURADA" DEĞİLİZ!
Oysa dünya, İslâm"a gebe. Dünya bizi bekliyor. İnsanlığı sâhil-i selâmete çıkarak tek bir söz var. O sözü söyleyecek biziz ama biz yokuz.
Batı uygarlığı, insanlığın tepesinde tam bir heyûla gibi duruyor: 500 yılda bütün medeniyetlerini kökünü kazıdılar. Dünya tarihini durdurdular.
Yeniden bütün medeniyetlere, bütün farklılıklara, bütün renklere, bütün dillere, bütün düşüncelere -dün olduğu gibi yarın da- kendileri olabilecekleri bir dünyayı armağan edebilecek köklü kaynaklara ve zengin imkânlara biz sahibiz yalnızca.
O yüzden insanlık bizi bekliyor. O yüzden bu yaşadıklarımızı, doğum sancıları olarak görmeli; emperyalistlerin Müslüman toplumları, mezhepleri, etnisiteleri birbirine düşürme oyunlarını püskürtebilmeliyiz.
Bunun yolu, Sünnî omurganın dimdik ayakta durmasından, taze nefes alabilmesinden, esaslı bir muhasebe yapabilmesinden, geçmişle gelecek spektrumunda bütün insanlığın sorunlarına cevap üretebilecek derinlikli bir fikrî birikim ortaya koyabilmesinden geçer.
O yüzden eğer biz sorumluluğumuzu yerine getiremezsek, insanlığın eşiğinden geçtiği yokoluş sürecinin hesabı da bizden sorulur. Bunu da bir yere kaydedin lûtfen.Fetih" ruhu ve bir dünyanın çöküşü, yeni bir dünyanın gelişi…
Yusuf Kaplan
25/08/2013 Pazar
Şunu söylemiştim: İnsanlık tarihi, son üç yüzyıl öncesine kadar BURADA yapıldı. Merkezinde bizim bulunduğumuz, Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu"dan oluşan Osmanlı coğrafyasında.
Son üç yüzyıldır, tarih, burada yapılmıyor ama BURADAN yapılıyor. Son üç yüzyıldır, önce Avrupalılar, sonra da Amerikalılar, sadece kendi tarihlerini değil, bütün dünyanın tarihini buradan yapıyorlar.
Eğer Amerikalılar, buradan çekip gitseler, tarihin yapılmasında birinci derecede belirleyici bir aktör olabilirler mi?
Hayır.
O yüzden zaten buradan çekip gitmiyorlar. O yüzden burayı kendi hâline bırakmak istemiyorlar. Çünkü Amerikalılar dünya üzerindeki hâkimiyetlerini BURADA olmalarına borçlular. Burayı terkettikleri zaman, tarihi de terketmiş olacaklar: Bunu çok iyi biliyorlar.
O yüzden burayı bize, buranın gerçek sahipleri Araplara, Türklere, Kürtlere ve Farslara terketmemek için bütün güçlerini seferber ediyorlar.
TARİH, NEDEN BURADA/N YAPILIYOR?
Peki, neden tarih burada/n yapılıyor, buranın özelliği ne ki?
Dinler burada doğdu.
Medeniyetler burada doğdu.
Felsefeler, mitolojiler, tarihe rengini, şeklini ve ruhunu veren bütün anaakım oluşumlar burada tohum oldu, burada toprağa düştü, burada filiz verdi, buradan bütün dünyaya meyvelerini gönderdi.
BATILILARIN KÂBUS
GÖRMELERİNE YOL AÇAN ŞEY NE?
Batılıların buraya yerleşmelerinin, burayı kendi hâline bırakmamalarının gerçek nedeni, petrol filan değil, küresel seküler-kapitalist sistemin küre ölçeğinde dize getiremediği tek kaynağın burada olmasıdır: İslâm.
Seküler-kapitalist sistem, dünya üzerindeki bütün medeniyetleri, dinleri ya yok etti ya da fosilleştirdi. Ama İslâm"ı yok etmeyi de, fosilleştirmeyi de, dönüştürmeyi de, kendisine boyun eğdirmeyi de başaramadı.
İşte hem İslâm"ı dize getirmeyi başaramaması, hem de İslâm"ın yeniden tarihe girme ve tarihin akışını değiştirme emareleri göstermesi, Batılıların kâbuslar görmesine yol açıyor. Çıldırtıyor Batılıları.
Batılıların yaşadığı bu hâlet-i ruhiyenin farkında bile değiliz henüz.
O yüzden son çeyrek asırdan bu yana bütün stratejilerini, İslâm"ın yeniden gelişini, tarihe yeniden ve daha güçlü bir şekilde girişini durdurma; bunun için de İslâm"ı sekülerleştirerek belini kırma, ruhunu yok etme projeleri üzerine kuruyorlar.
İSLÂM"IN YENİDEN GELİŞİ, NE ANLAM İFADE EDİYOR?
İslâm"ın yeniden gelişi, tarihe yeniden girişi, Batılıların aslâ başaramadıkları bir şeyin İslâm tarafından başarılmasına yol açacak: Bütün farklı kültürlerin, dinlerin, etnisitelerin kendileri olarak tarihin akışına katkıda bulunmalarına imkân tanıyacak bu, tıpkı dün olduğu gibi.
Yeniden adalet, hak, hukuk ve "insanlık kardeşliği" bütün dünyada hâkim olacak.
İşte bu, Batılıların gerçek yüzlerinin ortaya çıkmasına ve tarihten çekilip gitmelerine yol açacak.
Batılıların "insan hakları, demokrasi, özgürlükler" retoriğinin sadece dünya üzerindeki hegemonyalarını sürdürmelerinin ayartıcı bir kılıfı olduğu gün ışığına çıkacak.
O yüzden Batılılar, İslâm dünyasının aslâ gerçek bağımsızlığına kavuşmasına, kendi kontrollerinden çıkmasına göz yummak istemiyorlar. Yine o yüzden, İslâm dünyasında, kendilerinin kontrolündeki diktatör rejimlerin kendi halklarına kan kusturmalarına aslâ aldırış bile etmek istemiyorlar. Batılıların bizzat kendilerinin yapamadıklarını, bizzat uyduları, bu diktatör rejimler fazlasıyla yapıyorlar çünkü.
TÜRKİYE, NEDEN KUŞATILIYOR?
Bu nedenle, gerek Türkiye"nin gerçekleştirdiği hiç beklenmeyen, Batılıları çıldırtan şaşırtıcı çıkış ve İhvan"ın gerçekleştirdiği tarihte benzeri görülmemiş asil ve vakur direniş ve duruş, Batılıları şaşkına çeviriyor.
O yüzden Türkiye kuşatılıyor öncelikle. Etrafı yangın yerine çevriliyor Türkiye"nin. Gelmekte olan Türkiye"nin gelmemesi için…
Yakın tarihte, modernliğin meydan okumasıyla birlikte, her şeyini yitiren tek toplum biziz. Ama buna rağmen yok olmayan ve yeniden toparlanarak gelebileceğini gösteren tek toplum da yine biziz.
TÜRKİYE"NİN GÜCÜ, "FETİH RUHU"NU HAREKETE GEÇİREBİLMESİNDE GİZLİ
Türkiye"nin gücü, entelektüel ve kültürel, tarihî ve sosyal dipdalgayı harekete geçirebilmesinde gizli.
Başka bir ifadeyle, Türkiye"nin gücü, fetih ruhunu diri tutuyor olmasında gizli.
Fetih ruhu, bütün kapıların açık tutulabilmesi, yeni koridorların açılabilmesi, her zaman yeni yolculukların yapılabilmesidir.
Fetih ruhunu yitirdiğiniz zaman bütün kapılar kapanır üzerinize.
Fetih ruhunu diri, canlı ve delişmen bir varlığa, benzersiz bir hakikate dönüştürebilmeliyiz. Bunun için de, bütün büyük ölçekli saldırıları püskürtecek çok yönlü ve derinlikli bir yolculuğa çıkabilmeliyiz.
İslâm dünyasında, ülkeler, halklar ve bölgeler arasındaki entelektüel ve kültürel alışverişi maksimum düzeye çıkarabilmeliyiz. İslâm dünyasının öncü kuşaklarını hazırlayabilmeliyiz böylelikle. 25 yıl sonrasına, 50 yıl sonrasına, 100 yıl sonrasına yatırım yapmalıyız.
Güçlü, köklü ve kompleksiz ortak bir entelektüel, kültürel ve sosyal sermaye ve havuz oluşturabilmeyiz.
İşte o zaman bütün saldırıları püskürtebilir ve yeniden tarihe girmenin yollarını bulabiliriz.Batılıları ürküten şey ne?
Yusuf Kaplan
26/08/2013 Pazartesi
Şunu demek istiyorum: Hıristiyanlık, hayatı dönüştürmek yerine, sürekli olarak hayat tarafından dönüştürüldü. Meselâ paganizmi dönüştürmek yerine paganizm tarafından bir şekilde yutulmuştu. Paganizm, hem Hıristiyanlığın temel akîdesini dönüştürmüştü; hem de belli başlı bütün ritüellerini, kurumlarını ve dünyayı algılama biçimlerini.
Sonra modernlik tarafından dönüştürüldü. Şimdi de postmodernizm (meselâ eşcinsellik, feminizm, New Age dinleri vesaire) tarafından dönüştürülüyor...
MEDENİYETLERİN KARŞILAŞMA BİÇİMLERİ
Hıristiyanlık, başka dinlerle, medeniyetlerle ve felsefelerle karşılaştığında, onlar tarafından yutulmayacak ve dönüştürülmeyecek güçlü akîdevî, felsefî ve kültürel temellerden yoksundu. O yüzden İskenderiye"de belli başlı bütün dinlerle ve felsefelerle karşılaştığında, bu kadîm dinler ve felsefeler tarafından dönüştürülmekten ve en önemlisi de merkezî akîdesini ve entelektüel temellerini yitirmekten kurtulamamıştı.
Oysa meselâ Çin medeniyeti, Hindistan"dan gelen Budizm dalgası tarafından yutulmamıştı. Budizm"in meydan okumasını, neo-Konfüçyan bir silkinmeyle aşmayı başarmıştı.
Aynı şeyi İslâm medeniyeti tarihinde de görüyoruz: İslâm medeniyeti tarihi, farklı dinlerle, medeniyetlerle ve felsefelerle karşılaşma"nın, hem onlar tarafından dönüştürülmeden ve yok edilmeden hem de onları dönüştürmeden ve yok etmeden nasıl imajinatif şekillerde gerçekleştirilebileceğinin zihin açıcı, zengin bir laboratuvarı gibidir.
İslâm medeniyeti, Akdeniz"den Hint Okyanusu ve Pasifik Okyanusu"na kadar insanlık tarihindeki bütün medeniyetlerle, dinlerle ve felsefelerle temasa geçmişti.
İslâm medeniyetinin diğer medeniyetlerle gerçekleştirdiği, karşısındakini yok edici değil, karşılıklı olarak birbirini neyse o olarak varedici karşılaşma ve temas biçimi, bugün sadece Müslümanlar için değil, bütün insanlık için benzersiz ve kışkırtıcı bir örnektir.
ÜÇ AŞAMALI KARŞILAŞMA
İslâm medeniyetinin diğer medeniyetlerle gerçekleştirdiği karşılaşma ve temas biçimi, üç aşamalı bir süreçte gerçekleşti sürekli olarak:
Birincisi, İslâm medeniyeti, diğer medeniyetlerle, dinlerle ve felsefelerle "fetih ruhu"yla (pergelleri başka dünyalara açma, kapalı bütün kapıları açabilme yolculuğuyla) önce temasa geçti.
İkinci olarak, karşılaşılan, temasa geçilen medeniyetlerden azamî ölçüde yararlanma, taze kan devşirme ve beslenme imkânları, yöntemleri geliştirildi.
Üçüncü olarak, karşılaşılan medeniyetlerden ödünç alınan her şey, vahyin sunduğu referans sisteminin süzgecinden geçirilerek kendilerine mâledildi.BATI KARŞILAŞMASI: ASİMİLASYON VE ELİMİNASYON
Greklerden Amerikan tecrübesine kadar Batı uygarlık tarihinin diğer medeniyetlerle karşılaşma biçimi iki aşamalı bir süreç olarak gerçekleştirildi sürekli olarak: Önce asimilasyon (eritme, kendine benzetme); sonra da asimilasyona direnildiği durumlarda ise eliminasyon (fiilen yok etme).
Oysa İslâm medeniyetinin geliştirdiği üç karşılaşma ve temas süreci işletilirken, diğer dinlerin, medeniyetlerin ve felsefelerin asimile edilmesi de, elimine edilmesi de hiçbir zaman sözkonusu olmadı.
BATININ MÜSLÜMANLAŞMA KORKUSU
Bu karşılaşma ve temas biçiminin ilk esaslı modeli Hz. Peygamber tarafından Medine"de hayata geçirildi. Bağdat, Kurtuba ve İstanbul merkezli başarılı örnekler, bu Medine modeli temelinde gerçekleştirilmişti.
Sadece bir örnek vereyim: Endülüs"te, Hıristiyanlar da, Yahudiler de yok edilmemiş, aksine Hıristiyanlık da, Yahudilik de kendi düşünce tarihlerinin zirvesine Endülüs"te ulaşabilmişti.
İşte Batılıların, İslâm"ı tehdit olarak konumlandırmalarının ve çeyrek asırdır İslâm dünyası üzerine çullanmalarının temel nedeni burada gizlidir.
İslâm"ın yeni bir medeniyet hamlesine soyunması durumunda, Batı uygarlığı dünya üzerindeki hâkimiyeti kesinkes kaybedeceğinden ve hiç farkında olmadığımız ama Batılıları fenâ hâlde endişelendiren bir şeyden, (İslâm şeytanlaştırılmadığı, İslâm"ın kendi yolculuğunu sürdürmesine engel olunmadığı zaman) Batı dünyasının hızla müslümanlaşabileceğinden korkuyor Batılılar.
DAHA BÜYÜK BİR MEDENİYET HAMLESİNE DOĞRU...
O yüzden bendeniz şu yakıcı gerçeği sezinleyebiliyorum: Müslüman toplumlar, gerçek anlamda bağımsızlıklarına kavuşup da yeni bir medeniyet hamlesine soyunduklarında, uzun vadede, yaşanan hatalardan da ders alarak İslâm tarihinde gerçekleştirilen medeniyet hamlesinden daha büyük bir atılım ortaya koyabilirler.
Zira küresel bir dünyada yaşıyoruz. Küresel bir dünyada, müslmanların geliştirecekleri medeniyet hamlesiyle, Müslümanlar bütün cümlelerini küre ölçekli ve bütün insanlığın sorunlarını ihata edebilecek bir çapta kurmak zorunda kalacaklar.
BATILILARIN İSLÂM"DAN ÜRKMELERİNİN TEMEL NEDENİ
Bu ne demektir, biliyor musunuz? İslâm"ın gelişinin önünde kimsenin duramaması demektir.
Batılıları ürküten şey bu işte: İslâm"ın tarihte çok başarılı bir şekilde ortaya koyduğu karşılaşma ve temas biçimi, kendi hâkimiyetini tesis etmeye ve diğerlerini yok etmeye değil, adalete, hakkaniyete, karşılıklı beslenmeye ve varetmeye dayalı bir karşılaşma ve temas biçimidir.
Unutmayın, İslâm medeniyetinin temel ilkesi ve pratiği, almaya, çalmaya, yağmalamaya değil; bütün farklılıklara Allah"ın âyetleri olarak bakmaya ve değer vermeye dayandığı için, vermeye, paylaşmaya ve birlikte varolmaya imkân tanıyan tek evrensel, âdil ve barışçıl medeniyet fikri ve tatbikidir.
Batılıları ürküten şey, burada gizlidir.Batı uygarlığının "Pastırma Yazı": Panik psikolojisinin kaynağı
Yusuf Kaplan
30/08/2013 Cuma
İslâm dünyası kan gölüne döndü. Her yer yanıyor alev alev. Yanmayan yerlerse fokur fokur kaynıyor.
Tarihte, benzerini yaşamadığımız bir travma bu. O yüzden "ne oldu da, nasıl oldu da İslâm dünyası yangın yerine döndü, kan gölüne dönüştü ve içine sürüklendiğimiz yangından, kördüğümden nasıl çıkabiliriz?" sorusunun izini, derin nefes alarak sürmek boynumuzun borcu.
BİLKUVVE ÇÖKÜŞ"TEN BİLFİİL ÇÖKÜŞE...
Tam bu noktada dikkat çekilmesi ve aslâ gözardı edilmemesi gereken hayatî bir mesele var: Bildiğimiz dünya çöktü.
Başka bir ifadeyle, Batı uygarlığının dünya üzerinde ürettiği 500 yıllık hegemonya hâlen yaşıyor, varlığını sürdürüyor ama Batı uygarlığı yaklaşık yüzyıldır felsefî olarak, zihnî veya fikrî olarak çöktü.
Bu gerçeği, Batı uygarlığını inceleyen tarihçiler, 19. Yüzyıl"ın ikinci yarısını, "bunalımlar çağı" (the age of crises) olarak tanımlayarak dile getirirler.
Zihnî, felsefî veya entelektüel olarak çöken bir uygarlığın, kaçınılmaz olarak ahlâkî olarak da, sosyal olarak da, kültürel olarak çökmesi kaçınılmaz zaten.
O yüzden Batı toplumlarında, sosyal yapı, kültürel değerler ve ahlâkî ilkeler büyük sarsıntı geçiriyor: Hakikat fikrini kabul etmeyen, Tanrı ile şeytanı eşitleyen, "her şey mübahtır / anything goes" ilkesizliğine dayanan postmodernizm, önce Batı kültürünü çölleştiriyor, eşcinsellik ve feminizm gibi akımlarla Batı toplumlarını ve değerlerini çözüyor. Sonra da dekadant / tefessüh etmiş popüler kültür biçimlerini, medya, film, müzik ve spor endüstrileri yoluyla hızla bütün dünyaya yayıyor.
Aslında postmodernizm, 400 yıllık modern Batı uygarlığının hem çöküşünün bir ifadesi, hem de bu çöküşün ayartıcı dillerle, yöntemlerle ve araçlarla ertelenmesinin bir başka adıdır.
"PASTIRMA YAZI": MEDENİYETİN BİLKUVVE ÇÖKÜŞ MEVSİMİ
Bir medeniyet, akîdevî temelleri sarsıldığı ve entelektüel merkezini yitirdiği -kısacası, Arşimet / dayanak noktasını kaybettiği- zaman bilkuvve çöker. Ama o medeniyetin fiilen tarihten çekilmesi anlamına gelmez bu. Medeniyetin bilfiil çökmemesi için, bir "pastırma yazı" yaşar, bilkuvve çöken ve her alanda büyük kriz yaşayan medeniyet.
"Pastırma yazı" yaşayan medeniyet, ölümünü ertelemek için "pornografi"ye ve ironiye ya da hicve başvurur.
Burada "pornografi"den kastettiğim şey, ayartma"dır: Bugün kullandığımız bütün medyalar, tükettiğimiz popüler kültür biçimleri, medya, film, müzik ve spor endüstrisinin mitleri ve ürünleri, tam anlamıyla Batı uygarlığının ölümünü geciktirmek, ömrünü olabildiği ölçüde uzatmak için geliştirilen "pastırma yazı" uygulamalarıdır.
İRONİ VE HİCVİN AYARTICI HAYAT ÖPÜCÜĞÜ
"Pastırma yazı"nın, medeniyetin ömrünü uzatmak için "pornografik" ayartı"nın dışında başvurduğu ikinci seçenek, ironi ya da açıkça hiciv"dir.
İroni ya da hiciv, kriz yaşayan medeniyetin yalancı bir silkinme, canlanma veya toparlanma yaşamasına yol açar: Medeniyet, kendi üzerine düşünmeye başlar; bütün enerjisini kendisini, geldiği noktayı eleştirme çabası üzerine yoğunlaştırır.
Ancak bu kendi üstüne düşünme, muhasebe ve eleştirinin dili, ironi veya hiciv olduğu için, bu da sonuçta "pornografik" bir ayartıya dönüşür kaçınılmaz olarak. Medeniyet, gerçek sorunlarıyla yüzleşme imkânı bulamadan, bu ironi ve hicivle gerçekleştirdiği küçük bazı yaratıcılık örnekleriyle bir süre nefes alabilir ama sonuç, tam anlamıyla saldırganlık ve yıkım"dır.
"Pastırma yazı" yaşayan medeniyet, bir yandan bu geçici ve sahte yaratıcılıkla -deyim yerindeyse, tıpkı bir kanser hastası gibi- gününü gün etmeye çalışırken, öte yandan da, yokolma korkuları ayyuka çıktığı için sürekli panik psikolojileri ve ardından da kaçınılmaz olarak yine "pornografik", ayartıcı saldırganlık ve yıkım biçimleri geliştirmekten kurtaramaz kendisini.
PANİK PSİKOLOJİSİ, AŞIRI ŞİŞEN BALON VE İĞNE
İşte postmodern düşüncenin insanlığı sürüklediği çıkmaz sokağı en iyi gösteren, çağımızın en cins kafalarından Jean Baudrillard, Batı uygarlığının yaşadığı bu "pastırma yazı" durumunu, "Batı uygarlığı, aşırı şişmiş bir balonu andırıyor. Küçük bir iğnenin batırılması, bu balonun patlaması için kâfidir" diyerek enfes bir dille özetler.
Özetle: Batı uygarlığının postmodernlikle birlikte yaşadığı ve bütün dünyaya ayartıcı şekillerde yaşattığı bu "pastırma yazı", Batı uygarlığının çöküşünü örtmesine ve dünya üzerindeki hegemonyasını her zamankinden daha saldırgan, daha şaşkın, daha fazla panik psikolojisiyle sürdürmesine yol açıyor.
Ve bu saldırganlığını da, Batı uygarlığının seküler-kapitalist köleleştirme biçimlerine direnen dünyanın tek coğrafyasında, İslâm coğrafyasında bütün ayartıcılığı ve ilkelliğiyle göstermesine yol açıyor.
Not: Bu yazı, Hüküm dergisinin Eylül sayısında yayımlanacak yazının ilk bölümünden alınmıştır.-YK.
.28 Şubat"ın bitmeyen kıyımı
Yusuf Kaplan
1/09/2013 Pazar
Adına sözümona "düşünce kuruluşu" denilen "think tank"ler, zaten yüzyıldır ölüm döşeğindeki üniversiteleri bitirdiler.
AYDINLANMA''NIN "KARARTMA"SI
Batı''da üniversite, Aydınlanma düşüncesinden sonra pozitivizm''in kalesi olmuştu: Aydınlanma''dan sonra üniversite, tam bir "karartma kurumu"na dönüştü. Çift yönlü işleyen bir karartma işlevi üstlendi.
Bir yandan her şeyi pozitivist-seküler algı derekesine indirgedi. Felsefeyi bile bilimin sınırlı ve boğucu dünyasına hapsetti.
Greklerde bilim, felsefenin çocuğuydu. Modernler, her şeyi bilimin yedeğine ve hizmetine sunmakla, insanın bütün derinlikli bilme, anlama, duyma ve düşünme biçimlerini kararttılar.
Bilimin hizmetine giren felsefe bile varoluş temellerini yitirdi.
Nasıl yitirmesindi ki? Felsefenin çocuğu olan bilim, Berdyaev''in deyişiyle, "ana"sını reddetmişti bir kere.
Aydınlanma''nın tam bir "karartma operasyonu"na dönüştüğü ikinci süreç tam da bundan sonra sözkonusu oldu.
Aydınlanma düşüncesi üzerine kurulan bütün bilimler, pozitivist-seküler bilme biçimlerini bütün insanlık tarihinin birikimlerine uygulamaya kalktılar: Bütün medeniyetlere ulaştılar ama bu medeniyetleri, pozitivist-seküler bilme ve algılama biçimleri çerçevesinde silbaştan yeniden formatladılar.
Ortaya çıkan manzara tam anlamıyla yıkımdan ibaret oldu: Bir yandan bütün insanlığın birikimlerine ulaşıldı ama öte yandan da insanlığın köklü, çok yönlü, çok katmanlı birikimi pozitivist-seküler kodlamadan ötürü tam anlamıyla tanınamaz hâle gelecek kadar tarumâr edilmiş oldu.
"FİKRİN FAHİŞESİ": STRATEJİSTLER
Bugün üniversite fikri, Batı''da tam anlamıyla can çekişiyor: Üniversite, insanın ufkunu açmak yerine mevcut hâkim sistemi meşrulaştırmakla ve pekiştirmekle uğraşıyor.
Üstelik de bunu artık "düşünce kuruluşları"na adam yani stratejist yetiştirme yarışına giderek yapıyor.
Stratejist denen "tür", kelimenin tam anlamıyla "fikrin fahişesi"dir: Her türlü bilgi''yi, veri''yi, enformasyon''u, hâkim güçleri memnun edecek, "doyuma ulaştıracak" ayartıcı bir "silah"a, hedefi on ikiden vuracak, tahrip gücü yüksek bir "bomba"ya dönüştürüyor.
Özetle, geldiğimiz noktada üniversite, güç üreten, mevcut iktidar biçimlerini meşrulaştıran, aslında yıkım makinası gibi işleyen seküler mabedlere dönüşmüş durumda.
TÜRKİYE''DE HEM YIKIM MAKİNASI, HEM KIYIM MAKİNASI
Batı''da "tahrip gücü" yüksek "yıkım makinası" gibi işlev gören üniversite, Türkiye''de "normal" zamanlarda "yıkım maninası" gibi, "anormal" zamanlarda özellikle de askeri darbeler öncesinde ve sonrasında "kıyım makinası" gibi işletiliyor.
Türkiye, Batılılar tarafından sömürgeleştirilememesine rağmen, öncelikle eğitim sistemi ve medya rejimi tarafından ürkütücü şekillerde sömürgeleştiriliyor.
Başka bir ifadeyle, Türkiye''deki eğitim sistemi ve medya rejimi, tam anlamıyla sömürgeci "yıkım makinası" gibi kullanılıyor yüzyıla yakın bir süredir.
Türkiye''de üniversite de, medya da sadece sömürgeciliğin, dolayısıyla Batı kültürünün gönüllü acentalığını yapıyor: Hem üniversite hem de medya, Batılılar tarafından ele geçirilemeyen kaleyi içeriden ele geçiriyor: Bu ülkenin ruh köklerini, tarihi derinliğini, anlam haritalarını yerle bir ediyor. Medeniyet iddialarını, ideallerini ve rüyalarını yitirmiş, Batı kültürünün karikatürü, bu toplumun ruh kökleriyle, anlam haritalarıyla ve entelektüel dinamikleriyle kavgalı metamorfoz yemiş, köle ruhlu kuşaklar yetiştiriyor.
Bakınız: Gezi kuşağı denen, bedenen burada, zihnen dışarıda yaşayan şizofrenik yitik ve bitik kuşaklar...
Türkiye''nin kalkınması, büyümesi filan niceliksel gelişmelerdir. Türkiye bu sömürgeci üniversite ve medya rejimiyle kendi ayağına kurşun sıktığını göremediği sürece bu niceliksel gelişmelerle kendi geleceğini karartmaktan başka bir şey yapmamış olacağını görebilmeli.
YENİ 28 ŞUBAT KIYIMLARI
Türkiye''de üniversitenin "kıyım makinası" gibi çalıştığı en ürpertici dönem 28 Şubat oldu: 28 Şubat süreci, bu ülkenin omurgasını çökertti, ruh köklerini yerle bir etti: İslâmî kesimleri zihnî bir savrulmanın eşiğine fırlattı.
Anadolu''ya yaptığım son bir yıllık seyahatlerde çok tehlikeli bir şeye tanık oldum: 28 Şubat süreci, eğitim kurumlarında, özellikle de üniversitede derinlemesine köksalmış durumda.
Bu kez 28 Şubat sürecini uygulayanlar, dün 28 Şubat''ın mağdurları!
Evet yanlış duymadınız: Hükümet, 28 Şubat''ın aktörleriyle kıyasıya mücadele ederken, bu kez 28 Şubat''ın mağdurları (!) üniversitelerde farklı İslâmî kesimlerin burnundan getiriyorlar, hayatlarını cehenneme çeviriyorlar!
Hem orta dereceli okullarda hem de üniversitede 28 Şubat kıyımı son süratiyle sürüyor. İlgilileri, bu kıyımı derhal önlemeye çağırırken, bu kıyımı yapan kişilik bozukluğu yaşayan rektörleri, dekanları, orta dereceli eğitim kurumlarındaki yöneticileri burada gerektiğinde teşhir etmekten çekinmeyeceğimi hatırlatmak istiyorum.İz sürmesini bilemeyenler, sadece iz silmekle iştiğâl ederler!
Yusuf Kaplan
2/09/2013 Pazartesi
Türkiye"nin en hayatî sorunu eğitim sorunudur: Türkiye"nin eğitim meselesi, zihnî, fikrî, kültürel ve siyasî bağımsızlığımızla ilgili bir meseledir.
ZİHNİ KÖRLEŞTİREN, RUHU YOK EDEN VE YETENEK ÖĞÜTEN BİR "MAKİNA"
Türkiye"de bir eğitim sistemi var elbette: Ama sömürgeci bir eğitim sistemi bu.
Yetenek öğüten bir makina"yı, bir "canavar"ı andıran, o yüzden de kendi-kendini sömürgeleştiren savruk ve çarpık bir eğitim sistemi.
Yine bu nedenle, Türkiye"deki eğitim sistemi, bu ülkenin insanının zihnine, aklına, ruhuna pranga vuruyor yalnızca:
Zihnini körleştiriyor, aklını buharlaştırıyor, ruhunu yok ediyor.
TÜRK DİZİLERİNİN "TERSİNDEN MİSYONERLİK" FAALİYETLERİ!
İkincisi ve hiç farkına varamadığımız yakıcı bir mesele de şu: Artık bir ülkenin eğitim sistemini, medya rejiminden bağımsız olarak düşünmek imkânsızlaşmıştır.
Eğitim sistemini, medya rejiminden farklı düşünen toplumlar, sadece düşerler ama düştüklerini bile göremezler.
Türkiye"deki medya rejimi, bu ülkenin ruh köklerini yok etmek, entelektüel dinamiklerini dinamitlemek, hayat damarlarını kurutmak için çalışıyor adeta.
Bunun en çarpıcı ve ürpertici örneği, sözümona Türk dizilerinin özellikle Balkanlara, Ortadoğu"ya ve Türkî cumhuriyetlere yaptığı "tersinden misyonerlik" çıkarmasıdır.
Batı kültürünün posası çıkmış ürünlerinin, bayağı davranış biçimlerinin, bön ve berbat, banal ve ayartıcı dekadans hayat tarzlarının misyonerliğini yapıyor Türk dizileri!
Türk dizileri, Türkiye"nin umut ve ufuk olma imkânlarını yok etmek için tam bir "haçlı savaşı" veriyor bu ülkenin ruh köklerine karşı -sanki!
Dün, İslâm"ın bayraktarlığını yapan bir medeniyetin metamorfoz yemiş çocukları, Türk dizileriyle, Türkiye"nin medeniyet iddiasını, rüyasını ve imkânlarını kurşuna diziyor: "Türkiye"yi unutun!" diyor, Türkiye"nin doğal medeniyet coğrafyasındaki halklara.
Gerçek buyken, Türkiye"nin elitleri, yöneticileri, Türk dizilerinin Türkiye"ye getirdiği dövizin hesabını yapıyorlar!
İşte zokayı yutmak diye buna derim ben.
ZOKAYI YUTMAK, BÖYLE BİR ŞEY İŞTE!
Altını tekrar tekrar çizerek haykırıyorum: Türkiye"deki sığ, pozitivist, çapsız, laikçi eğitim sistemi, yetenek öğüten kıyım makinasını andırıyor.
Türkiye"deki sömürgeci, algı kapılarını dumura uğratıcı, ayartıcı "pornografik" medya rejimi ise ruhumuzu yok eden, hayatımızı çölleştiren bir yıkım makinası gibi işliyor.
Tarih yapmış hiçbir ülkenin eğitim sistemi, yetenek öğüten "canavar"lık cinayetine soyunamaz.
Hiçbir ülkenin medya rejimi ise, o ülkenin ruh köklerini yok eden "tersinden misyonerlik" rolü oynamaz, oynayamaz.
Böyle bir şeyi düşünmek bile, saçmadır.
Ama Türkiye"deki eğitim sistemi ve medya rejimi, çocuklarımızı mankurtlaştırıyor, geleceğimizi yok ediyor, çocuklarımızı elimizden alıyor…
Ama hiç kimsenin, (ne devletin, ne de milletin!) kılı bile kıpırdamıyor!
Zokayı yutmak değil de, nedir bu!
İLÂHİYATLARIN SORUNU, FELSEFEDEN Mİ, İSLÂMÎ İDRAK BİÇİMLERİNDEN YOKSUNLUK MU?
Şimdi zokayı yutmuş birileri kalkmış, felsefesiz ilâhiyât istemiyoruz diye bir kampanya başlatmış!
Oysa asıl can alıcı soruyu kaçırıyoruz: İlâhiyatların sorunu, felsefe eğitiminden yoksun olması mıdır, İslâmî idrak biçimlerinden yoksun olması mı?
Felsefe eğitimine elbette ki, evet; ama İslâmî idrak biçimleriyle irtibat kuramamış, İslâmî ilim, irfan ve hikmet geleneklerine nüfûz bile edemeyen bir ilâhiyât eğitimine kesinlikle "hayır" diyebilmeliyiz.
İslâmî idrak biçimlerine henüz nüfûz edemeyen ilâhiyâtlarda, İslâmî ilim, irfan ve hikmet sütunlarının izini sürmek yerine, felsefe eğitimi mücadelesi vermeye kalkışan zokayı yutmuş kişiler, bu sarkastik ve sarsak çabalarının, ilâhiyâtları nasıl berbat bir çıkmaz sokağın ortasına fırlatmakla sonuçlanacağını idrak edebiliyorlar mı acaba?
İlâhiyâtlar, önce klasik İslâmî ilim, irfan ve hikmet sütunlarını canlandırabilmeli, bunun için de İslâmî idrâk biçimlerini idrak edebilmeli ki, daha sonra bütün felsefelere, medeniyetlerin birikimlerine yaratıcı, imajinatif, çığır ve ufuk açıcı şekillerde açılabilsin.
Ve felsefeyi, farklı bütün felsefeleri de verimli şekillerde kullanabilecek imajinatif ve muhkem bir zemin inşa edebilsin.
Zokayı daha fazla yutmak istemiyorsanız, İbn Sina, Gazalî, Razîler, İbn Arabî, Fuzûlî, Şeyh Galip, Sinan, Yunus, Levnî ayarında nasıl çaplı adam yetiştirebiliriz sorusunun izini sürün lütfen.
Bu sorunun cevabının öncelikle İslâmî idrak biçimlerinin, ilim, irfan ve hikmet güzergâhlarının izini sürmekten geçtiğini zihninize kazıyın hemen, vakit geçirmeden!
Ve unutmayın: Hakikatin izini sürmesini bilemeyenler, sadece hakikatin izlerini silmekle iştigal ederler!
FELSEFESİZ OLMAZ; FELSEFEYLE HİÇ OLMAZ!
Şimdi soruyorum: Aradan yarım asır geçmesine rağmen, ilâhiyâtlardan neden adam gibi bir düşünür çıkmadı sanıyorsunuz ki?
Sözün özü: Hakikatin izi, felsefesiz sürülmez elbette; ama felsefeyle hiç sürülemez. Felsefe, zihnin hapishanesidir çünkü. Önce zihni, hapishanesinden kurtarmak gerek…
İyi de nasıl?
Cuma günkü yazıda sürelim bu sorunun izini…Çağı tanıyarak, çağı tanımadığımızı ilan edebiliriz ancak
Yusuf Kaplan
8/09/2013 Pazar
Farkına bile varmakta zorlandığımız yakıcı bir paradoks var karşımızda: Müslümanların hedefi, Kur"ân"a ve Sünnet"e gitmek. Ama yaşadığımız çağ körleşmesi paradoksu, bizim Kur"ân"a ve Sünnet"e gidebilmemizi hem zorlaştırıyor hem de imkânsızlaştırıyor.
Bu paradoks, bizi, hem Batı"ya mahkûm, hem de kendi dinamiklerimizden mahrum ve sürgün ediyor çünkü.
Çağ körleşmesi paradoksu, Batılı algılama, duyma, düşünme ve yaşama biçimlerinin bütün insanlığın algılama, duyma, düşünme ve yaşama biçimlerine dönüşmesine yol açıyor.
Başka bir deyişle, çağ, çağ körleşmesi paradoksundan ötürü, bizim için de, Batı dışındaki dünya için de tam bir ağ"a dönüşüyor.
O yüzden bütün toplumlar, kültürler ve medeniyetler, kendi dinamikleriyle ve dünyalarıyla hem irtibatlarını, hem de kendi dillerini ve idrak biçimlerini yitiriyorlar.
Yine bu yüzden, hiçbir medeniyetin çağrısı, kendi çağını kuramıyor; hâkim çağın ağları ve bağları içinde kıvranıp duruyor sadece.
Bu paradoks, sadece Müslümanlar için geçerli değil; bütün insanlık için de geçerli aynı zamanda.
Sözgelişi, Çinliler Çin kültürüyle, Hintliler Hint kültürüyle, Japonlar Japon kültürüyle kendi idrak biçimleriyle irtibat kurabilme imkânlarına sahip değiller artık.
İnsanlığın karşı karşıya kaldığı en büyük paradoks bu. İnsanlık tarihinde daha önceki dönemlerde yaşanmamış yeni bir durumla karşı karşıyayız burada.
Bu yazıda, ilâhiyat"larda felsefe derslerinin kaldırılmasıyla yaşanan tartışma çerçevesinde, bu çağ körleşmesi paradoksunun Müslümanların dünyasında nazıl tezahir ettiğini ve nasıl aşılabileceğini tartışacağım.
ÇAĞ NERESİ"DİR, İSLÂMÎ İLİM GELENEĞİ NEREYE DÜŞER?
Öncelikle şu: İlâhiyat"larda felsefe grubu derslerinin kaldırılmasının hiçbir mantığı ve izahı yok. Eğer amaç, ilâhiyat"ları, İslâmî ilim geleneği ekseninde yeniden-yapılandırmaksa, bunun, İslâmî ilim ve tefekkür geleneğiyle çeliştiğini bilmemiz gerekir/di.
Çünkü, her şeyden önce, İslâmî ilim ve tefekkür geleneğinde, felsefe, yoksayılmamış, aksine, felsefeye hakettiği yer fazlasıyla verilmiştir.
İkincisi, diğer derslerin yanısıra, felsefe derslerinin okutulması, zararlı değil, aksine "düşünceye ve düşünmeye kışkırtıcı" olması bakımından son derece faydalı hatta değerlidir.
Üçüncüsü ve en önemlisi de, bizim İslâmî ilim geleneği"nden anladığımız şeyin İslâmî ilim geleneğiyle ilişkisi nedir, ne kadardır hatta var mıdır, İslâmî ilim ve tefekkür geleneğine gerçekten nüfûz edebiliyor muyuz acaba? Bu sorunun ne kadar farkındayız, merak ediyorum doğrusu.
Gazalî, İbn Sina, İbn Arabi, İbn Haldun çapında temsilcilerinin olmadığı, yaşamadığı, kendini üretemediği, bir ilim ve tefekkür geleneği de yaşamıyor, "ölü" demektir.
ÇAĞ KÖRLEŞMESİ PARADOKSU
Yakıcı soru şu burada: Yaşamayan, geliştirilemeyen, yeniden-üretilemeyen bir gelenekle, hangi idrak biçimi, hangi zihin kalıbı, hangi zeitgeist (zamanın ruhu) algısı üzerinde/n ve nerede/n ilişki kurmaya kalkıştığımızın ne kadar farkındayız peki?
Bu soru, hayatî bir soru, dikkat buyurulsun lüften: İçinde yaşadığımız çağ, başka medeniyetlerin idrak ve varoluş biçimlerini yok etmiş bir çağdır. Bendenizin semantik intihar kavramıyla özetlediğim, çağ körleşmesi yaşanan bir ağ"dır.
Çağ körleşmesinin bizi getirdiği iki çıkmaz sokak var: Biri, Batı"ya mahkûmiyet, diğeri de, kendi"nden mahrumiyet: Bütün insanlığın, kendi dinamiklerinden ve dünyasından, kendi idrak ve varoluş biçimlerinden sürgün edilmesi yani.
Bu çağda, Müslümanlar da yaşıyor. Ama Müslümanlar, kendi çağlarında mı yaşıyor? Yaşadıkları çağ, Müslümanların çağrı"sının kurduğu bir çağ mı?
Eğer içinde yaşadığımız çağ, Müslümanların kurduğu bir çağ değilse, Müslümanların çağrı"larının varlığından, varlığını sürdürebildiğinden sözedilebilir mi?
Çağını, kuramayan bir çağrının varlığından sözedilemez. Çağını kuramayan bir çağrı, bizi nereye çağırıyordur acaba? Elbette ki, çağın ağlarına ve bağlarına, kavramlarına ve bağlamlarına sadece.
Çağını kuramayan bir çağrı, yer"siz demektir: Durduğu yer"den de, baktığı yerden de, kendine özgü idrak ve bakış biçimlerinden de yoksun demektir.
İnsanın, durduğu yer, gördüğü şeyi de, görme ve bakma biçimlerini de belirler.
Çağını kuramayan bir çağrı"yı, mevcut çağ, kendi ağlarına alarak yok eder.
MÜSLÜMANLARIN ÇAĞ PARADOKSU
Geliştirdiğimiz argümanları örneklerle ete kemiğe büründürelim: Çağrı"mız, çağı"nı kuramadığı için, içinde yaşadığımız çağın algılama, bakma ve görme biçimleri, çağrımızı tanınamayacak hâle getiriyor; ama bu paradoksun farkında bile değiliz.
Meselâ, Müslümanlar, zaman zaman bir aşağılık kompleksiyle hareket ettikleri, zaman zaman da çağı bihakkın tanıyamadıkları için, çağrı"larını çağa yamamaktan, çağın diliyle tanınamaz hâle getirmekten kurtulamıyorlar.
Burada iki zıt tavır geliştiriyorlar: Birincisi, İslâmî söylemleri, meselâ "demokrasi, özgürlükler, çoğulculuk" gibi postmodern söylemlere yamıyorlar. Böylelikle, postmodern söylem, -hiçbir çaba göstermeden!- Müslümanların bu yamama / yamanma psikolojileri üzerinden kendisini yeniden üretmiş ve hegemonyasını pekiştirmiş oluyor.
Sonuçta, yamama / yamanma pikolojisi, Müslümanları zihnî körleşme ve köleleşme biçimlerine hapsediyor.
İkinci olarak da, Müslümanlar zaman zaman çağın her şeyine karşı reaksiyoner bir tavır geliştiriyorlar: Hâricî mantığının -kendisi de bir haricîlik biçimi olan- modernliğin diliyle yeniden horlatılması olarak tarif edebileceğimiz modern selefîleşme biçimlerine mal bulmuş mağribi gibi sarılıyorlar.
Reaksiyoner tavır, yersizliğin ve çağın ağlarına düşmenin adıdır.
Reaksiyoner, kendisi bir aksiyon (bir fikir, bir dünya, bir varoluş tasavvuru) sunmaz. Sunamaz; çünkü yersizdir; çünkü çağın ağlarına ve bağlarına hapsolmuştur.
Reaksiyoner tavır, inkâra / olumsuzlamaya dayanır: Kendisi dışındaki her şeyi inkâr eder, olumsuzlar, ötekileştirir, yok sayar; zamanla tam bir hâricî mantığına dönüşerek, kendisi dışındakileri yok etmeye kalkışır: Modernlik, tam da böyle bir şeydir işte: Modernlerin bütün medeniyetlerin kökünü kazımalarının nedeni işte bu "hâricî mantığı"nda gizlidir.
Kemalizm"in de, İslâm dünyasında pıtrak gibi biten modern selefî hareketlerin de buluştuğu yer de tam burasıdır işte: Kemalizm de, modern selefîlik de, modernliğin hem çocuğu, hem de ikiz kardeşidir.
PARADOKSU AŞMANIN YOLU: ÜMMÎLEŞMEK
Dikkat ederseniz burada büyük bir paradoksla karşı karşıyayız. Peki bu paradoksu nasıl aşacağız?
Ümmîleşerek: Zihinsel hicret gerçekleştirerek… Çağın ağlarından ve bağlarından arınarak...
Peki nasıl yapacağız bunu?Çağı tanıyarak çağı tanımadığımızı ilan ederek.
Ama şunu aslâ unutmadan: Çağı tanımadan, çağı tanımadığımızı ilan edemeyiz. Tanımadığımız bir şeyi, tanımadığımızı nasıl ilan edebiliriz ki? Bu olacak iş değil elbette.
O hâlde nasıl bir yol izleyeceğiz? Hiç şüphesiz ki, Hz. Peygamber"in (sav) izlediği ümmîleşme yönteminin izini sürerek…
Asıl meselemiz, çağrı"mızın, çağını nasıl kurabileceği sorunusunun izini sürmektir: Bunun yolu, Efendimiz"in (sav) ümmîleşme yöntemini hayata ve harekete geçirmekten geçer.
Kitabımız"da Ahzab ve Fetih sûrelerinde Rahmet Peygamberi Efendimiz"in üç temel, kurucu vasfından sözedilir: Şâhitlik, mübeşşirlik ve nezir"lik.
Sadece şâhitlik vasfı, iliklerimize kadar yaşadığımız ama farkına bile varamadığımız çağ körleşmesi paradoksunu önce görmemiz, sonra da aşabilmemiz için kâfidir.
Ayette, peygamberimizin üç şeye şâhit olduğu bildirilir: Hakikate şahitlik, bütün çağlara ve çağrılara şâhitlik ve çağına, çağının çağrısına şâhitlik.
FELSEFE NE(REDE) İŞE YARAR?
İşte felsefe, tam da bu noktada işimize yarayacaktır: Çağın ruhunu, kavramlarını ve kurumlarını oluşturan 2500 yıllık Batı uygarlığı, felsefe üzerine ve felsefe ile kurulmuştur çünkü.
Oysa modern Batı uygarlığı, felsefe üzerine değil, bilim üzerine kurulmuştur: Felsefe, zamanla, "bilimin fâhişe"si olmaktan kurtulamıştır. Ama son kertede, felsefe, Batı uygarlığının "yaratıcı ruhu", bilim ise "kurucu iradesi"dir.
Sözün özü: Felsefeyi, dilini, imkânlarını ve zaaflarını tanımadan, Batı uygarlığını da, çağı da tanıyamayız; çağın ağlarından ve bağlarından da, kavramlarından ve bağlamlarından da kurtulamayız.
Başka bir deyişle, çağın kodlarını önce çözebilmenin, sonra kırabilmenin, son olarak da aşabilmenin yolu, önce hakikate şâhitlik, ardından bütün çağlara ve çağrılara şâhitlik ve son olaraksa çağ"a ve ağ"a dönüşen çağrı"sına şâhitlik yolculuklarına çıkarak, zihnmizi çağın ağlarından ve bağlarından, kavramlarından ve bağlamlarından aırındırabilir, hakkıyla ümmîleşebilir ve çağrımızın kendi çağını kurabileceği güvenli bir alan açma imkânına kavuşabiliriz.
Unutmayalım: Çağ körleşmesi, sadece bu çağa özgü yutucu, uyutucu ve zihni uyuşturucu, insanlık tarihinde daha önce karşılaşılmamış, yeni bir durumdur. Gerek çağ körleşmesinin yol açtığı zihnî körleşme, gerekse selefî körleşme paradoksunu aşabilmenin tek yolu, Efendimiz"in bize gösterdiği üç aşamalı şâhitlik / tanıklık yoludur.
O yüzden, çağı tanımadan, çağı tanımadığımızı ilan edemeyiz, çağın ağlarına mahkûm ve mahpus olmaktan, kendi çağrımızı çağın ağları içinde tanıyamaz ve tanınamaz hâle getirmekten kurtulamayız, diyorum. Doğrusunu Allah (cc) bilir elbette…
***
Not: Bugün bu sütunda yayımlayacağımı söylediğim, "Felsefenin Paradoksu: Anahtar ve Hapishane" başlıklı yazıyı, İtibar dergisinin Ekim sayısına yazacağım. İbrahim Tenekeci ve Ali Görkem Userin (nam-ı diğer Taha Özalp!) kardeşime söz verdim çünkü. Başta Hacer Kor olmak üzere diğer okuyuculardan Ekim"i beklemelerini rica ederek, özür diliyorum. Yazıyı, belki kısmen burada da yayımlarım.Çağ paradoksu: Tezekkür"süz "tefekkür"ün tekebbür/lü çocuğu
Yusuf Kaplan
9/09/2013 Pazartesi
Zaman-mekân mesafesi ortadan kalkıyor... Ölçek büyüyor... İnsanın, hareket alanı genişliyor ama ufku da, ruhu da daralıyor.
Nicelik (ARAÇ"lar) hükümranlığını ilan ediyor; Niteliği (AMAÇ"ları) yok ediyor.
Bu çağ paradoksu, sonuçta, insanı un-ufak ediyor, hayatı çölleştiriyor ve insanı çöle mahkûm ediyor.
Ç/AĞ BÜYÜYOR AMA İNSAN KÜÇÜLÜYOR...
Bütün sınırlar ortadan kalkıyor ama insan, kendi üstüne, arzularına, fetişlerine kapanıyor: Ayartılmak için can atıyor. Çünkü biliyor ki, bu ufuk daralmasıyla yaşanmaz.
O yüzden kaçıyor insan: Kendinden, hayattan, hakikatten kaçıyor... Ayartıya, hıza ve hazzın uyuşturucu, algı kapılarını kapatan sahte ve sanal "pornografik" dünyasına kapa/kla/nıyor.
İnsan, kaçtıkça özgürleştiğini zannediyor ama özgürlüğünü yitirdiğini göremiyor bile: Algılama, görme ve varolma yetilerini ve yeteneklerini yitirdiği ve bitirdiği için.
Zaman-mekân mesafesi ortadan kalktıkça, çağ büyüyor. Çağ büyüdükçe, insan küçülüyor: Çağ, büyüdükçe, kafese dönüşüyor, devâsâ bir ağ"a: Uyutucu, uyuzlaştırıcı ve her şeyi yutucu, ayartıcı bir "canavar"a, sonunda...
Bu çağ paradoksu, nereden kaynaklanıyor, peki?
HİKMET"SİZ FELSEFE RUHSUZ, FELSEFE"SİZ HİKMET TOPALDIR
Felsefesiz olmaz, felsefeyle hiç olmaz, demiştim. Felsefe, tek başına hiçbir anlam ifade etmez. Felsefenin, bir işe yarayabilmesi için, terkedilmesi, yani aşılması, hikmet"le buluşabilmesi şarttır.
Hikmetsiz felsefe, ruhsuz ve ufuksuzdur; felsefesiz hikmet ise, "kör" ve topal.
Felsefeyi terkedemeyen, aşamayan insanlar, insanı kendi eliyle / aklıyla sefaletin ve yokolmanın eşiğine sürüklemekten kurtulamazlar.
Yaşadığımız çağ paradoksunun, tam bir ağ"a dönüşmesinin, hayatı çölleştirmesinin ve hakikati bitirmesinin nedeni, felsefenin haddini bilememesinde, hikmetle irtibat kuramamasında ve sonunda "bilimin" (araçlar"ın) "fahişe"sine dönüşmesinde gizlidir.
Ama felsefeyle işe başlamayan insanlar, hikmetle "buluşamazlar".
Hikmet, hayatın kaynağı, hakikatin hayatiyet membaıdır. Hikmet"in iki kanadı vardır: Tezekkür / Hatırlama ve Tefekkür / Hatırlatma. Tezekkür"ün ve tefekkür"ün kanatlarında yükselir hikmet; insanı düşmekten kurtarır ve yüceltir.
FELSEFE HAYRET, TEZEKKÜR HAŞYET, TEFEKKÜRSE "HAZRET" MAKAMIDIR
Felsefe, hayret makamı; Tezekkür, haşyet / ürperti makamı; tefekkürse "hazret / zevk" makamıdır.
Felsefe"nın kapısı akl-ı selime; tezekkür"ün kapısı kalb-i selime, tefekkürün kapısı ise zevk-i selime açılır.
Düşünce, aklın işi; tezekkür, kalbin yeri; tefekkür ise kalbin hayata ve hakikate ruh üfleyen meyvesi.
Analitik ve kategorik kafa, buradaki inceliği anlayamaz: Düşüncenin sadece aklın işi olduğunu -söylediğimi- zanneder: Oysa Müslüman zihni, bütüncül"dür; analizi veya kategorileri yoksaymaz; bütün"ün yansımaları ve yansıtıcı "araçları" olarak görür.
O yüzden burada, düşüncenin, sadece aklın işi olduğunu söylemiş olmuyorum: Aklın, düşünmenin ilk basamağını oluşturduğunu söylemiş oluyorum. O basamak terkedilemediği ve aşılamadığı sürece düşünce tefekküre dönüşemez.
Felsefe, düşünmenin temeli değil, başlangıcıdır çünkü.
Felsefe, her şeyden önce, soru sordurur insana. Ama felsefenin soluğu, sordurduğu soruların cevaplarının izini sürmeye yetmez.
TEZEKKÜR"SÜZ TEFEKKÜR OLMAZ
Tezekkürsüz tefekkür olmaz. Çünkü tezekkürsüz "tefekkür" / düşünce, tekebbürle sonuçlanır sadece: İnsan aklıyla düşündükçe, kendinden geçer; aklını, dolayısıyla kendini her şey zanneder; ama aklını da, kendini de yitirir ve tekebbür kuyusuna düşer nihayetinde.
Tekebbür kuyusuna düşen insan düşünemez. Düşünemez; çünkü tekebbür / büyük"lenme, insanın tefekkür / büyü"lenme yetilerini yerle bir eder; her şeyi yerinden eder, insanı peşinden sürükler ve kibrine mahkum eder.
PARADOKSLAR, TEZEKKÜR"LE GÖRÜLÜR, TEFEKKÜR"LE AŞILIR
Tezekkür"le insanın kalp gözü açılır: Önünde inanılmaz bir dünya uzanır: Hayatın paradokslarını görür.
Tezekkür, insanın, hayatın paradokslarını görmesine imkân tanır. Ama hayatın paradokslarını aşabilmesi için zikrini (şükrünü, hamdini, fethini, keşfini...) tamamlaması, bunun için de kemâl merdivenlerini tırmanabilmesi ve zikrin ufuklarında doyumsuz bir umut yolculuğuna kanat çırpabilmesi gerekir.
İNSAN, FELSEFE"YLE KONUŞUR, TEZEKKÜR"LE DİNLER, TEFEKKÜR"LE SUSAR: O, KONUŞUR ARTIK...
İnsanın, hayatın paradokslarını aşabilmesi, ancak felsefeyi aşabilmesi ve tezekkürün, tefekkür kapılarını açmasıyla imkân dâhiline girer.
Aksi takdirde, insan, aklının / felsefenin tutsağı olmaktan, tekebbür (büyüklenme) kuyusuna yuvarlanmaktan kurtulamaz.
İnsanın, dinlemesini ve susmasını bilmesi, Kalbinin sesine kulak kesilebilmesi gerekir: Kalbinin, insanı hakikatin ufuklarında tarifsiz bir yolculuğa çıkarabilmesi için...
İnsan, felsefe"yle konuşur, tezekkür"le dinler, tefekkür"le susar: O (cc) konuşur artık: O"nun konuşması, insanın dört nala koşmaya başlaması demektir... Bütün paradoksları aşmaya başlaması yani...Denge unsuru olamazsak, dengemizi bozarlar
Yusuf Kaplan
13/09/2013 Cuma
Ahmet Davutoğlu, Cumhuriyet tarihinin en donanımlı, en zeki dışişleri bakanı. Geliştirdiği medeniyet ufku"yla Türkiye"nin ölçek büyütmesine ve üç kıtaya açılmasına imkân tanıdı.
DIŞ POLİKADA KÖRDÜĞÜM: TÜRKİYE"NİN KUŞATILMASI
Bütün bunlar, dış politikada derin sorunlarla karşı karşıya kaldığımız gerçeğini görmemizi engellememeli. Türkiye, dış politikada bir kördüğüm yaşıyor.
O yüzden Türkiye"nin dış politikadaki sorunlarını, akl-ı selimle masaya yatırması gerekiyor.
Türkiye"nin ufuk genişletmesi, üç kıtaya açılması, küresel sistemin lordlarını ürküttü: Mısır"da yaşanan darbe de, Suriye"deki iç savaş da, Türkiye"nin yürüyüşünün durdurulması için geliştirildi: Küresel sistem, Türkiye"yi kuşatıyor.
KÖRDÜĞÜM"DEN TEK ÇIKIŞ YOLU: TÜRKİYE-MISIR-İRAN İTTİFAKI
Türkiye"nin görmesi gereken yakıcı gerçek şu: Bölgemiz bağımsız değil. Hâlâ Batılıların kontrolünde. Gerçek bu.
Bölgeyi yeniden toparlayabilecek birincil aktör Türkiye"dir. Ancak Türkiye"nin bölgeyi, tek başına toparlayabilecek gücü ve kaynakları da, hareket alanı ve "bağımsız" müttefikleri de yok.
Türkiye, ne yapıp edip İran ve Mısır"la orta ve uzun vadede kapsamlı bir ittifak kurmanın yollarını araştırmalıdır. Tek çıkış yolu bu.
İRAN"LA İTTİFAKIN İKİ GEREKÇESİ
Türkiye"nin İran"la ittifakının iki temel gerekçesi olmalı: Birincisi, kısa ve orta vadede, İran"ın Batılılar tarafından -Sünnî omurgayı çökertmek amacıyla- ayartılmasının önüne geçmek.
Sanıldığının aksine, Batılılar, İran"ın önünü açıyorlar son 25 senedir. İran"ın, bilfiil Arap Yarımadası"na, bilkuvve Türkî cumhuriyetlere yerleşmesi, İran"ın önünün nasıl açıldığının somut göstergeleridir.
Unutmayalım: Batılıların yüzyıllık yegâne küresel projeleri, Sünnî omurgayı çökertmek ve "İslâm"a karşı İslâm" stratejisini hayata geçirmektir. Batılılar, böylelikle, İslâm dünyasını tam ortadan ikiye yarabileceklerini ve birbirine düşürerek küresel hegemonyalarının ömrünü uzatabileceklerini düşünüyorlar.
TÜRKİYE, SURİYE"DE KAPANA KISTIRILIYOR
Türkiye"nin İran"la ittifak yapmasının ikinci gerekçesi ise, İslâm dünyasının her alanda birlikte hareket etmesini sağlayacak bir yolculuğun kalıcı ve köklü yapı taşlarını döşemek olmalı.
Türkiye"nin Suriye"deki katliama seyirci kalması beklenemez/di elbette. Ama Türkiye"nin Suriye"ye doğrudan müdahil olması, ülkemizin küresel aktörler tarafından Suriye"de kapana kıstırılmasına yol açıyor.
Türkiye"nin İran"la kuracağı ittifak, Suriye"de İran"ın etki ve nüfûz alanını daraltacak; İran"ın kendi doğal coğrafyasına çekilmesini ve böylelikle İslâm dünyasının Sünnî omurga üzerinden toparlanmasını sağlayacaktır.
MISIR"LA, BATI ÜZERİNDEN İTTİFAK KURABİLİRİZ
Türkiye"nin Mısır"la kısa vadede değil, orta vadede köklü ilişkiler ve ittifaklar geliştirebilmesi mümkün.
Bunun yolu da, ne yazık ki, Batı"dan geçiyor: Batı"yla ilişkilerini koparmak yerine normal seyrinde sürdüremediği sürece, Türkiye"nin, Mısır"ın normalleşme sürecine girmesinde -yakın gelecekte- belirleyici rol oynayabilmesi imkânsız gözüküyor.
Ama Türkiye"nin Batı"yla ilişkilerini geliştirmesi, hem Mısır"da daha etkin olmasını, hem de Batılıların Mısır"daki oyunlarını etkisiz hâle getirmesini kolaylaştıracaktır.
ATEŞE KÖRÜKLE GİDİYORUZ!
Şu aşamada, Türkiye"nin küresel sistemi (dolayısıyla İsrail"i, AB"yi ve ABD"yi) doğrudan karşısına alması tehlikelidir.
Çünkü Türkiye, küresel sisteme meydan okuyabilecek güce, konuma ve imkânlara sahip değil henüz. Bu durumda, küresel sisteme meydan okumaya kalkışmak, ateşe körükle gitmek anlamına gelecektir.
OSMANLI TECRÜBESİ, TÜRKİYE"YE DENGE UNSURU OLMASINI DAYATIYOR
Osmanlı ruhu ve tecrübesi, Türkiye"nin bütün stratejilerini, bölgesel ve küresel denge unsuru olması yönünde geliştirmesini dayatıyor bize.
Türkiye"nin denge unsuru olabilmesi için, küresel dengeleri iyi okuması, kısa, orta ve uzun vadeli stratejiler geliştirmesi şart.
Türkiye, -en azından bölgede- denge unsuru olamazsa, Türkiye"nin dengesini fenâ hâlde bozarlar. Bu nedenle Türkiye"nin Batı"yla ilişkilerini koparmaması gerekiyor.
Türkiye, önce denge unsuru olabilmek, ardından bölgede barışın Türkiye"siz tesis edilemeyeceğini sağlayabilecek bir konuma ulaşabilmek için çaba göstermeli.
TÜRKİYE"NİN İPİNİN ÇEKİLMEMESİ İÇİN...
Özetle: Önce dalga kırabilmeli, sonra dalga kurmaya soyunmalıyız. Eğer önce dalga kurmaya, dolayısıyla küresel sisteme meydan okumaya kalkışırsak, dengemizi bozar, belimizi kırarlar.
Türkiye"nin denge unsuru olabilmesi için, bir süre daha küresel sistemle ipleri koparmaması, hem Türkiye"nin selâmeti hem de bölgenin selâmeti açısından kaçınılmaz görünüyor.
Türkiye"nin şu aşamada küresel sistemle iplerini koparmaya kalkışması, Türkiye"nin ipinin çekilmesiyle sonuçlanacaktır.Bu gerilim giderilemezse, başaşağı gideriz!
Yusuf Kaplan
15/09/2013 Pazar
Türkiye, zor ve zorlu bir dönemeçten geçiyor. Hem içeride hem de dışarıda karşı karşıya kaldığımız gerilimli bir dönemeç bu.
Türkiye, bu dönemeci aşabilirse, sadece Türkiye"nin değil, bölgemizin ve dünyanın alacağı şekil değişebilir, orta ve uzun vadede.
MEDENİYET UFKU, UN-UFAK OLMAMIZI ÖNLEDİ
Türkiye son on yılda ekonomide, dış politikada, jeo-stratejik, jeo-ekonomik ve jeo-politik alanda ölçek büyüttü.
Anadolu coğrafyasına hapsedilen ufkunu, Osmanlı coğrafyasına ve ötesine genişletti: 1908"den itibaren "içeriye kapatılan", Anadolu"ya sıkıştırılan Türkiye, bir anda, üç kıtaya açıldı.
Türkiye"nin ölçek büyütmesi, üç kıtaya açılması, aynı zamanda hedeflerini de büyütmesi ve doğal medeniyet coğrafyasına açılması anlamına geliyor.
Bütün bunlar, Türkiye"nin -belli belirsiz- bir medeniyet ufkuyla donandığını gösteriyor. Türkiye"nin medeniyet ufkuyla donanmaktan başka seçeneği yok zaten. Bunu iyi bilelim.
Türkiye, medeniyet ufkuyla donanmamış, ufuk genişletmemiş, ölçek büyütmemiş olsaydı, un-ufak olurdu çoktan, bunu da bir yere kaydedelim.
Fakat yolculuğun henüz başında olduğumuzu unuttuğumuzu, sanki her şeyin "bittiği", "ipler"in "bizim" elimizde olduğu yanılgısına düştüğümüzü gözlemliyorum. Dünyanın acımasız gerçeklerini, Türkiye"nin travmatik gerçeklerini gözardı ettiğimizi görüyorum.
O yüzden, Türkiye"nin dışarıda fenâ hâlde kuşatıldığını, içeride ise sosyal-siyasî-kültürel gerilimin, had safhaya çıktığını, kontrol altına alınamazsa, bir süre sonra kontrolden çıkabileceğini göremediğimizi gözlemliyorum.
TÜRKİYE"NİN "UMUT" OLDUĞUNU BİZ GÖREMİYORUZ SADECE
Türkiye"nin içeride ve dışarıda gerçekleştirdiği açılımlar, bölgemizde ve dünyada büyük dalgalanmalara, büyük beklentilere yol açıyor. Sadece biz göremiyoruz bunu.
Bu dalgalanmaların ve beklentilerin, yersiz ve anlamsız olmadığını bilmiyoruz bile.
Oysa bölgeyi toparlayabilecek tek ülke Türkiye"dir. Gerek köklü tarihî tecrübesi, gerek modern süreçte Batılıların Türkiye"yi -bölgemizde tanık olduğumuz gibi- karıştırmalarına, parçalamalarına izin vermeyen stratejik zekâsı, gerekse bölge ülkelerinin ve Batı dünyasının Türkiye"siz bir şey yapılamayacağını görüyor olmaları, Türkiye"nin potansiyel gücünün ve merkezî konumunun çarpıcı göstergeleridir.
Şunu unutmayalım: Türkiye"nin bölgedeki toparlayıcı rolünü oynaması engellendiği için bölgemiz kaosun eşiğine sürükleniyor sürekli olarak.
Batılılar, Türkiye"nin, bölgeyi toparlayacak tek aktör olduğunu bizden bile çok iyi biliyorlar. O yüzden, Batılıların (Mısır darbesi ve Suriye"nin karıştırılması da dâhil) geliştirdikleri bütün stratejiler, Türkiye"nin toparlanmasını ve ayağa kalkmasını önlemeye dönük stratejilerdir.
İşte bu nedenle, Türkiye"nin öncelikle, içerideki gerilimi gidermesi şart. İçerideki gerilimin sürmesi, Türkiye"nin kendi ayağına kurşun sıkmasından ve dışarıda bizden beklenti içinde olan halkların beklentilerini kendi eliyle boşa çıkarmasından başka bir anlama gelmez.
HÜKÜMET, "ZAFER SARHOŞLUĞU"NDAN VE "YALAKA"LARDAN KURTULMALI
Hükümetin içeride ve dışarıda gerçekleştirdiği önemli atılımların, ayartıcı bir "euphoria"ya (zafer sarhoşluğu"na) yol açtığını, sadece ikballerini, geleceklerini, elde ettikleri konumlarını düşünen, "yalakalıkta sınır tanımayan" bazı kişilerin hükümeti yanlış yönlendirdiklerini, hatta bir çıkmaz sokağın eşiğine sürüklediklerini gözlemliyorum.
Hükümetin, akl-ı selim sahibi, donanımlı insanların samimi bir dille yaptıkları uyarıları dikkate almaya, bütün kesimlere açılmaya, bunun için de önyargısız, ötekileştirmeden ve bütün farklılıklara saygı duyan, farklı kesimlerin kendilerini ifade etme kanallarını açık tutan kucaklayıcı bir dil ve söylem geliştirmeye ihtiyacı var.
TÜRKİYE, BU GERİLİMİ KALDIRAMAZ
İçeride anlamsız bir gerilim yaşanıyor. Ve gerilim gün geçtikçe büyüyor. Türkiye, bu gerilimi kaldıramaz. Bu gerilimin, Gezi hâdiseleri yaşamış, seçimlere giden bir Türkiye"yi içinden çıkılması zor bir kaosun eşiğine sürüklemesi önlenemeyebilir.
Yarın üniversiteler açılacak... Bazı çevreler, bu gerilimli ortamı fırsat bilerek, Türkiye"yi içinden çıkamayacağı bir cenderenin, bir çıkmaz sokağın eşiğine sürüklemekten çekinmeyecekler...
O yüzden gerilimin giderilmesi, Türkiye"de sosyal barış, karşılıklı anlayış ve kardeşlik ortamının tesis edilebilmesinin tek şartıdır.
En önemlisi de, Türkiye"de gerilimin büyümesi, Türkiye"nin dışarıda yeni ufuklara açılabilmesini de önleyecektir.
Ülke içinde büyüyen gerilim giderilmeden, iç barış tam olarak tesis edilmeden, dışarıda bir karış bile mesafe katedemeyeceğimizi bir kenara not edelim lütfen.Müslüman zihni" yoksa, bu dünyaya söyleyeceğimiz bir şey de yok demektir
Yusuf Kaplan
16/09/2013 Pazartesi
Önce kışkırtıcı bir aforizma: Bu dünyaya esaslı bir şey söyleyemeyeceksek, bu dünyada yaşamamızın da bir anlamı yoktur.
ÖZÜ GÜR OLMAYAN BİR EĞİTİM SİSTEMİ, ÖZGÜR OLABİLİR Mİ?
Bu dünyaya esaslı şeyler söyleyebilecek entelektüel birikime, özgüvene ve komplekssizliğe sahip olmamızı sağlayacak özgün ve özü-gür bir eğitim sistemine sahip miyiz, peki?
Türk eğitim sisteminin, sömürgeci bir eğitim sistemi olduğunu söylemiştim daha önce. Özgür bir eğitim sistemi yok Türkiye"de. Yok; çünkü özü gür değil; dahası öz"üyle kavgalı, kendi-kendini sömürgeleştiren hilkat garibesi bir eğitim sistemi bu.
Özü gür olamayan, özü"yle kavgalı, özünü gözü gibi koruyamayan, besleyip büyütemeyen bir eğitim sistemi özgür de olamaz, önümüzü de açamaz elbette. Takoz olur yetenekli beyinlerin önünde sadece.
İLÂHİYAT"LAR, İLÂHİYAT"LARDAN DAHA FAZLA BİR ŞEYDİR...
İlâhiyat"larda felsefe derslerinin kaldırılması meselesi, sadece ilâhiyatları ilgilendiren bir mesele değil. Başka bir deyişle, ilâhiyat"lar, ilâhiyat"lardan daha fazla bir anlam ifade ediyor. İlâhiyat"lar, İslâm ilim ve tefekkür kaynaklarıyla sahici ilişkiler kurma kaygılarımızın, beklentilerimizin adresi.
Bu ülkede dünyaya söz söyleyecek, güçlü ve köklü bir ilim ve düşünce geleneği, tasavvuru ve dilinin, öncelikli olarak ilâhiyat"larda geliştirilmesi gerektiği beklentisi bu.
Bu beklenti ne kadar abartılıdır, ne kadar yerindedir, bunu bilmiyorum. Ama ilâhiyat"ların bu beklentinin, bu yükümlülüğün altında kaldığını, bırakınız güçlü bir ilim ve düşünce geleneği kurulabilmesini, Müslümanların ilim ve düşünce gelenekleriyle irtibat kurulabilmesi konusunda çok da başarılı olamadıklarını gözlemliyoruz, ne yazık ki.
Pek çok güzel insan, idealist ilim adamı var ilâhiyatların yetiştirdiği. Ama genel olarak ilâhiyatların, hem İslâm ilim ve düşünce geleneğiyle irtibat kurma konusunda öncelikli olarak zihnî açmazlarla karşı karşıya kaldıklarını, hem de dünyaya İslâm ilim ve tefekkür tasavvuru üzerinden esaslı şeyler söyleyebilecek çaplı insanlar yetiştiremedikleri yakıcı gerçeğini teslim etmek zorundayız. Acı ama gerçek bu.
"İSLÂM DÜŞÜNCESİNE GİRİŞ" KİTABI BİLE YOK ELİMİZDE!
İkinci olarak: İlâhiyat"lar seküler eğitim kurumlarıdır. Bilgi / ilim algısı, gelenek algısı, İslâm düşüncesine ilişkin algısı, büyük ölçüde ya doğrudan ya da çoklukla dolaylı olarak sekülerdir.
İlâhiyatlarda, İslâmî bir hakikat idraki, İslâmî bir zihin tasavvuru, İslâmî bir hayat tasavvuru henüz tesis edilememiştir. Fıkhın, tefsirin, Arapça"nın filan okutuluyor olması, bizi yanıltmasın. Fıkhın, tefsirin, kelâmın, İslâm felsefesinin hangi bakış açılarıyla, hangi b/ilim perspektifiyle okutulduğu sorusunu sormak zorundayız.
Meselâ yarım asırdır bu ülkede ilâhiyat"lar var; felsefe, kelâm, tasavvuf dersleri okutuluyor. Ama İslâm düşüncesi ya da İslâm felsefesiyle ilgili psişe bozukluklarından kurtularak yazılabilmiş birinci sınıf, tek bir kitap bile yok henüz.
Sözgelişi, İslâm felsefesiyle ilgili bir düzine giriş kitabı var elimizde; çoğu, İlâhiyat"lardaki arkadaşlarımızın, hocalarımızın yazdıkları kitaplar bunlar. Ama bunların hiç birinin İslâm felsefesiyle esas itibariyle ilgisi yok. de Boer"in yaklaşık bir asır önce yazdığı "kıytırık" İslâm felsefesi risalesini eksene alarak yazılmış kitaplar bunlar!
DE BOER NE/RESİ, GAZALÎ NEREYE DÜŞER?
de Boer kim yahu? Üçüncü sınıf bir tarihçi. Felsefeci bile değil. İkincisi: Berbat bir oryantalist. Meselâ İslam felsefesinin Gazalî tarafından bitirildiği hurafesi, de Boer"in bize yutturduğu, bizim de âfiyetle "hazmetmekten" çekinmediğimiz, sığ aydınlanmacı zihnin ürünü modern bir hurafedir.
Oysa Gazalî, İslâm felsefesini bitiren kişi değil; aksine, İslâm düşüncesini, Grek, Hint, İran ve Mezopotamya"daki düşünce geleneklerinin izlerinden arındırarak özgün İslâm düşüncesinin temellerini atan bir öncüdür.
Gazalî"nin İslâm düşüncesini Grek düşüncesinin izlerinden ne kadar arındırabildiği meselesi de ayrıca üzerinde kafa yorulması gereken önemli bir konu. Bu konuda, bir felsefe profesörü arkadaşımız, Sadık Türker, önemli çalışmalara imza atacak.
"MÜSLÜMAN ZİHNİ" NEDEN YOK (OLDU)?
İlâhiyat"larla ve genelde ilim ve düşünce meseleleriyle doğrudan ilgilenen bütün İslâmî kesimlerle alakalı dikkat çekilmesi gereken üçüncü sorun, çok daha yakıcı ve yıkıcı bir sorun: Müslümanların zihni, Müslüman zihni midir?
Ne yazık ki hayır! Hayır; çünkü çağın ağları ve bağları, bağlamları ve kavramları içinde/n konuştuğu ve konuşlandığı için Müslümanların zihni, psişe bozukluklarıyla malul, iğdiş edilmiş, parçalı, bölmeli ve tersinden sekülerleşmiş bir zihindir.
Örneğin bir profesör, İbn Arabi"nin düşüncesini anlatırken, "İbn Arabi"nin düşüncesi iki dönemden oluşur: Birinci dönem, naturalist; ikinci dönem idealist dönemdir" diyorsa, bu Müslüman profesörün zihni, Müslüman bir zihin midir ve anlattığı kişi de İbn Arabî midir acaba?
FIKH"I FİKİR"DEN AYIRAN KAFA!
Mekke"de Ümmü"l-Kura Üniversitesi"nin etrafında birkaç kitapçı var. Bunlardan birine girdim birgün. Ve kitapçı"ya "fikir kitapları var mı, hangi bölümde?" diye sordum. "Bizde fikir kitapları yok, fıkıh kitapları var" deyince, "buyur burdan yak!" demekten alamadım kendi kendime.
Ve sonra yüzüne karşı, Türkçe olarak, "amca, sen hapı yutmuşsun; tam bölmeli, seküler bir kafa seninkisi!" deyiverdim.
Kitapçı, "afven ya seyyidî?" diye ne dediğimi merak edince, yüzüne karşı söylediğim cümleyi, Arapça olarak "Beyefendi, fıkıh kitapları da, fikir kitapları değil mi zaten!" diye tercüme ettim. Adam salak salak baktı bana... Acı acı... Acıdım adama.
Bunu niye anlattım peki?
Müslüman zihninin hem nasıl donduğunu hem de nasıl parçalı, bölmeli, tersinden seküler bir niteliğe büründüğünü göstermek için.
Daha da kötüsü, hatta ürpertici olan nokta şu burada: Bu donmuş, tersinden seküler/lerşmiş zihnin, asıl Müslüman zihin olduğunun zannedilmesi!
"İSLÂMÎ İLİMLER", "TERSİNDEN SEKÜLER" ZİHNİN ÜRÜNÜDÜR
Benzer bir tersinden sekülerleşmiş zihin, "İslâmî ilimler" nitelemesinde de gizli.
"İslâmî İlimler" nitelemesi, tersinden seküler/leşmiş bir zihnin ürünüdür. İlimleri, sadece şer"î ilimlere indirgeyen, fizikten metafiziğe, tarihten matematiğe kadar bütün diğer b/ilimleri, gayr-ı islâmî olarak gören, tersinden seküler/leşmiş bir zihin gizli burada.
Oysa Müslümanlar, temasa geçtikleri, ödünç aldıkları bütün diğer medeniyetlerden o medeniyetlerin b/ilim"lerini İslâmî idrak, zihin, düşünme ve metodoloji biçimleri üzerinden İslâmîleştirmişlerdir.
O yüzden bugün bize, birileri, "İslâmî ilimler"den sözediyorsa bilin ki, bu kişinin zihni, hem donmuş, hem de parçalı, bölmeli ve tersinden sekülerleşmiş bir zihindir.
Bu zihnin, İslâm ilim ve tefekkür gelenekleriyle, dilleriyle, kaynaklarıyla "neyse o olarak nüfûz ederek" irtibat kurabilmesi de, dolayısıyla dünyaya esaslı şeyler söyleyebilmesi de imkânsızdır.
Özetle: "Müslüman zihni" yoksa, bu dünyaya söyleyeceğimiz bir şey de yok demektir.Müslüman zihni"nin bunalımı-1- Çağ korkusu ve iki kaçış
Yusuf Kaplan
20/09/2013 Cuma
Önce kışkırtıcı bir aforizma: Bu dünyaya söylenecek bir söz var, o sözü söyleyecek biziz; ama biz yokuz.
DÜNYAYA SÖYLENECEK SÖZ BİZE AİT AMA BİZ O SÖZE AİT VE SAHİP DEĞİLİZ!
Dünyaya söylenecek, dünyanın ihtiyacını duyduğu söz bize ait; ama biz o söze ait ve sahip değiliz.
Ne yaman çelişki bu böyle!
Bu yakıcı gerçeği, başka kültürlerin birinci sınıf düşünürleri, çok net bir şekilde gördüler ama biz göremedik, göremiyoruz hâlâ da!
Alın size çıldırtıcı bir çelişki daha!
Sadece iki önemsenmesi gereken düşünürü zikredeceğim burada: Nietzsche ve Baudrillard.
NIETZSCHE, BAUDRILLARD VE İSLÂM
Nietzsche, İslâm"ın "hayata evet diyen tek tecrübe olduğunu" ve Batılıların, "İslâm"ı yok etmek için uğraşmak yerine, İslâm"ın önünde diz çökmeleri gerektiğini" söylemişti, Deccal kitabında.
Baudrillard da, küresel sistemin İslâm"ı terörle özdeşleştirerek tarihten silme girişimlerine ateş püskürüyordu.
O yüzden 2008 yılında ölmeden önce kendisiyle yapılan son röportajda, aynen şöyle demişti: "İnsanlığın önündeki tek seçeneği yok ediyoruz."
NIETZSCHE VE BAUDRILLARD"IN İSLÂM"DA GÖRDÜKLERİ ŞEYİ BİZ NEDEN GÖREMİYORUZ?
Burada bu iki düşünürü Batılı olduğu için zikretmedim. Biri, modern Batı uygarlığının, diğeri de, çağımızın en cins iki beyni olduğu için zikrettim. İslâm"la ilgili Batı"da kulağımıza son derece hoş gelecek sözler eden ikinci sınıf düşünürler, sanatçılar ve siyasetçiler var "tonla"; ama onların söylediklerinin bir yerden sonra bir kıymeti harbiyesi yok. Hoş ama boş laflar çoğu.
Fakat Nietzsche"nin ve Baudrillard"ın çapları ve konumları gereği, İslâm"la ilgili söylediklerini önemsiyorum; insanlığın sorunlarını önemseyen herkesin de önemsemesi gerektiğini düşünüyorum.
Soru şu burada: Nietzsche ile Baudrillard"ın İslâm"da gördükleri şeyi biz neden göremiyoruz peki?
Bu sorunun cevabı şurada gizli: İkisi de çağının çocuğuydu; ikisi de çağın sınırlarını ve sorunlarını derinlemesine kavrayacak ölçüde çağın ağlarını ve bağlarını aşabilme zekâsı ve cesareti göstermişti.
KAÇIŞ"LA SONUÇLANAN İKİ ÇAĞ KORKUSU
Müslüman toplumlarda bir çağ korkusu var: Bu çağ korkusu, patolojik ve travmatik görünümler alıyor: Ve seküler kesimlerde, dışa kapaklanma; İslâmî kesimlerde ise içe kapanma şeklinde tezahür ediyor.
Ama sonuçta ikisi de aynı "kapı"ya varıyor: Kaçış.
Biri (seküler entelijansiya) kendinden kaçıyor, dışarıya "kapaklanıyor" ve soluyor; diğeri (Müslüman entelijansiya) kendine, yalnızca içine kapanıyor ve donuyor.
ACENTALIK, ZİHNİ KÖRLEŞTİRİYOR VE YARATICILIĞI YOK EDİYOR
Seküler çevreler, bedenen burada, zihnen Batı"da, şizofrenik bir hayat yaşıyorlar.
O yüzden araftalar: İki arada bir derede savrulup duruyorlar. Batılıların gönüllü acentalığını yapıyorlar ama bunun farkında bile değiller.
Acentalık yaparak dünyaya esaslı şeyler söylemenin mümkün olmadığını, bunun absürd bir şey olduğunu bile bilemiyorlar.
Böylelikle, Batı kültürü, seküler entelijansiyamızın acentalık marifetleriyle her şeyimize sirayet ediyor ve Batılılar bu zihnî sömürgecilikle hiçbir çaba göstermeden egemenliklerini pekiştirmiş oluyorlar.
Bütünüyle dışa açılma, seküler entelijansiyanın hem güçlü, köklü ve özgür bir ben-idrakine sahip olmasını önlüyor: Bu da seküler entelijansiyanın zihnî körleşme yaşamasına ve bütün yaratıcı yetilerini ve yeteneklerini yitirmesine neden oluyor.
Sonuçta, Batı kültürü ve Batılılar özneleşiyor, bizim seküler entelijansiyamız, nesneleşiyor.
ÖLÜ FORMLAR, ÖLÜ DOĞUMLARA YOL AÇIYOR SADECE
İslâmî kesimlerde ise çağ korkusu, içe kapanma şeklinde tezahür ediyor: İçe kapanma zihnin donma ve hayatın durma süreçlerini hızlandırıyor.
İçe kapanma, sonuçta, İslâmî kesimlerde zenci / eziklik / mağduriyet psikolojisinin tavan yapmasına, dolayısıyla kokuşmaya yol açıyor.
Geliştirdikleri dil ve söylem, hâkim Batı kültürüne karşı reaksiyoner görünümler aldığı için, Batılı dil"i ve söylem"i bu kez tersinden üretiyorlar burada. Sonuçta, ölü formlara mal bulmuş mağribi gibi sarılmaktan başka bir şey yapamıyorlar. Oysa bilmiyorlar ki, ölü formlar, sadece aldatıcı ve ayartıcı zihnî savrulmalarla ve ölü doğumlarla sonuçlanır.
Özetle: Çağ korkusu, İslâm dünyasındaki seküler entelijansiyanın doğrudan, İslâmî entelijansiyanın ise dolaylı olarak çağın ağları ve bağları, bağlamları ve kavramları tarafından çağın dışına itilmelerine yol açıyor.
Bu açmazı nasıl aşacağız öyleyse? Bu sorunun cevabının izini pazar günkü yazıda sürelim...Müslüman zihni"nin bunalımı-2: Medeniyet buhranı ve felsefe
Yusuf Kaplan
22/09/2013 Pazar
Müslüman toplumlar, tarihlerinde, ilk kez bir fetret dönemi yaşıyorlar, son iki yüz yıldır.
Fetret dönemi, Müslüman toplumların hem İslâm"la hem de çağ"la doğrudan değil, dolaylı; aslî değil, arızî; bütüncül değil, parçalı; sahici değil, sığ ve sahte, yüzeysel ve ayartıcı şekillerde ilişki kurmalarına yol açıyor.
FETRET DÖNEMİ: İKİNCİ MEDENİYET BUHRANI
Fetret dönemi, çift yönlü bir temassızlık üretiyor: Ne Müslümanlığımız Müslümanlığa, ne de Batılılığımız Batı"ya benziyor: Müslümanlığın ve Batı"nın / (Batılılığın / sekülerliğin) karikatürlerini üretiyoruz sadece.
İliklerimize kadar yaşadığımız, idrak, nüfûz ve tecdid imkânlarımızın iptal olmasına yol açan fetret dönemi, tarihte yaşadığımız ikinci büyük medeniyet buhranı.
Arnold Toynbee, bizim yaşadığımız bu ikinci büyük medeniyet buhranını, "entelektüel ve spiritüel bir kriz" diye tarif ederken yerinde bir teşhiste bulunuyor. Bu buhranı, -ille de Frenkçe terimlerle ifade etmek gerekirse- kısaca epistemolojik kırılma, ontolojik kopuş diye tarif edebiliriz.
Bu ikinci medeniyet buhranını, ağyarını mânî ve efradını câmî bir şekilde şöyle tarif edebiliriz: Kozmolojik tasavvurun, bütüncül bakışın, hakikat fikrinin, hayat-dünya fikrinin, ideal insan tipi"nin, ben-idrakinin, çağ"ın ve çağrı"mızın, yer"imizin ve hakikatin izinin; kısacası, şiarların, şuurun ve kaçınılmaz olarak şiirin yitirilmesi.
Bu ikinci medeniyet buhranını nasıl anlayabileceğimiz, anlamlandırabileceğimiz ve aşabileceğimiz meselesi üzerinde derinlemesine kafa patlatmak zorundayız.
İSLÂM"LA VE ÇAĞ"LA DÖRT TARZ-I İLİŞKİ/SİZLİK
O yüzden, önce, İslâm"la ve çağ"la kurduğumuz dört ilişki/sizlik biçimini ve sonuçlarını kısaca gözden geçirmemizde fayda var:
Birincisi: Müslümanların Müslümanlıkla (ve çağ"la) kurdukları ilişki, doğrudan değil, dolaylıdır, dedim. İslâm"la kurulan ilişki doğrudan olmadığı için de doğurgan olamıyor, sürekli dolandırıp duruyor bizi.
İkincisi: İslâm"la (ve çağ"la) kurduğumuz ilişki aslî değil, arızî bir ilişkidir, dedim. O yüzden, sürekli arızalara ve türlü maraziliklere yol açıyor, bizi başkalarının taarruzlarına maruz bırakıyor.
Üçüncüsü: İslâm"la (ve çağ"la) kurduğumuz ilişki, bütüncül değil, parçalı bir ilişkidir, dedim. O yüzden, ortaya çıkan bölmeli, parçalı, nevzuhûr seküler zihin, İslâm"la ilgili hiçbir şeyi, nüfûz ederek, bütün boyutlarıyla idrak edebilmemize imkân tanımıyor.
Dördüncüsü: İslâm"la (ve çağ"la) kurduğumuz ilişki, sahici değil simülatif (yani sığ ve sahte, yüzeysel ve ayartıcı) bir ilişkidir, dedim. Bu simülatiflik, durduğumuz yere göre, İslâm"la ve çağ"la / Batı"yla, platonik aşk veya nefret ilişkisi geliştirmemize yol açıyor.
İslâm"ı da, çağı da neyse o olarak kavrayabilme yetilerimizi ve yeteneklerimizi kimi zaman iptal ediyor, kimi zamansa körleştiriyor.
ÜÇ VAROLUŞSAL MESELE: İDRAK, NÜFÛZ VE TECDİD
Bu yaptığım gözlemlerden yola çıkarak Müslüman toplumların (bütün kesimlerinde gözlenen) üç varoluşsal sorunun altını şöyle çizebiliriz: İdrak, nüfûz ve tecdid.
Bu üç hayatî sorun üzerinde ne kadar kafa patlatsak azdır. Fakat burada dikkat çekilmesi gereken ilk mesele şu galiba: Bu üç sorun, yaşadığımız medeniyet buhranının ne denli köklü, varoluşsal bir buhran olduğunu göstermeye yetiyor olsa gerek.
BİRİNCİ MEDENİYET BUHRANI NASIL AŞILMIŞTI?
Meselâ Müslümanların birinci medeniyet buhranı sırasında bu üç varoluşsal sorunla nasıl yüzleştiklerini ve buhranı nasıl aştıklarını mercek altına aldığımızda bugün yaşadığımız sorunun ne olduğunu, nereden kaynaklandığını ve nasıl aşılabileceğini de anlama, anlamlandırma ve aşma konusunda dikkate değer bir mesafe katedebileceğimizi düşünüyorum.
İdrak, nüfûz ve tecdid (veya ihya ya da inşa) sorunlarını, olmazsa olmaz üç yolculuğu devreye girdirerek anlama ve anlamlandırma çabası ortaya koyabildiğimiz zaman dişe dokunur bir mesafe katetmemiz imkân dâhiline girebilir: Tetkik, tenkit ve teklif.
GAZALÎ, NIETZSCHE VE BEDİÜZZAMAN"I BULUŞTURAN NOKTA
Önce, tıpkı Gazalî, tıpkı Nietzsche ve tıpkı Bediüzzaman gibi, kapsamlı bir tetkik, entelektüel bir arkeoloji / kazı çalışması yapmamız gerekiyor, bütün insanlık tarihinde.
Burada dikkat çekilmesi gereken nokta şu: Gazalî de, Nietzsche de, Bediüzzaman da, işe felsefeden başlamışlardı ama sonuçta felsefeyi aşmışlardı.
Üç düşünürün yaşadığı dönemde de, sorun, esas itibariyle, felsefeden kaynaklanıyordu çünkü.
Üç dönemde de, felsefe üzerinde/n kurulan dünyanın sorunları, yaşadıkları "dünya"yı tam bir çıkmaz sokağın eşiğine sürüklemişti.
BİRİNCİ MEDENİYET BUHRANI VE GAZALÎ"NİN AÇTIĞI ÇIĞIR
Konuyu dağıtmamak için sadece Gazalî üzerinden bir iki cümle kurmak zihin açıcı olabilir.
Gazalî"nin yaşadığı hicri 5., milâdî 11. yüzyıl, İslâm medeniyetinin bilkuvve / zihnî olarak yaşadığı birinci büyük buhranın doruk noktasına ulaştığı yüzyıldı.
Birinci medeniyet buhranı, iki asır içinde kuvveden fiile dönüştü: Bağdat ve Kurtuba düştü. İslâm medeniyeti, birinci medeniyet buhranını bilfiil iliklerine kadar yaşadı.
İşte Gazalî"nin başlattığı, idrak, nüfûz ve tecdid yolculuğu, bu buhranın nasıl aşılabileceğinin yol haritasını çıkarmıştı. Gazalî, Razî"ler, Cürcanî, Amidî, İbn Arabî ve İbn Haldun, birinci medeniyet buhranının tetkiki (anlaşılması), tenkidi (anlamlandırılması) ve teklifi (aşılması) sürecinde kilit rol oynadılar.
Geliştirilen bu fikriyat, Osmanlı"da fiîlî tatbikata dönüştürüldü ve birinci medeniyet buhranı böylece aşılmış oldu.
BEDİÜZZAMAN"IN AÇTIĞI ÇIĞIRI NEDEN GÖREMİYORUZ ACABA?
Şimdi iki asırdır yaşadığımız ve birincisinden daha ağır bir medeniyet buhranıyla karşı karşıyayız.
İdrak, nüfûz ve tecdid meseleleri ekseninde, tetkik (anlama), tenkit (anlamlandırma) ve teklif (aşma) süreçlerini yeniden hayata ve harekete geçirecek yeni Gazalîlere, Razîlere, İbn Arabi"lere ve İbn Haldunlara ihtiyacımız var.
İşte Bediüzzaman; Gazalî, İbn Arabî ve İbn Haldun"un yaptıkları bu tetkik, tenkit ve teklif çabasını, tek başına yaptı ama Bediüzzaman"ın ortaya koyduğu çağ aşacak ve çığır açacak çabayı görecek zihnî derinlikten, ümmîleşmiş (felsefeyi aşarak hikmetin doruklarına ulaştıran) idrak ve nüfûz melekelerinden ve yeteneklerinden yoksunuz, ne yazık ki.
İşte tam bu noktada felsefeye ihtiyacımız var. Felsefe, düşünmenin aracı değil, düşünmeye giriş"in başlangıç noktası olduğu, çağın özünü ve ruhunu oluşturduğu için felsefesiz yol alabilmemiz çok zor. Bunu ne kadar görebiliyoruz, merak ediyorum doğrusu.
ENTELEKTÜEL VE AKADEMİSYEN DEĞİL, ÂLİM, ÂRİF VE HAKÎM
İkinci olarak, entelektüel, akademisyen veya seküler entelijansiya üzerinden felsefeyle kurulabilecek bir ilişki, bizi tam bir çıkmaz sokağın eşiğine sürükleyecektir.
Entelektüel ve akademisyen, aklı, sadece hâkim söylemleri, yapıları ve "iktidar" biçimlerini aklamak için kullanan, çağ körleşmesiyle malul, çağın ağları içinde/n konuşlanan, oradan konuşan ve yalnızca orayı konuşan "aklamacı" "tip"lerdir çünkü.
Aslolan felsefeden hikmete ve en geniş anlamıyla şiire geçiş yapabilmektir. Tıpkı Nietzsche, tıpkı Beidüzzaman gibi.
Felsefeden hikmete ve şiire geçiş yapılabildiği ölçüde felsefe aşılabilir ve yaşadığımız medeniyet buhranının zihnî ve varoluşsal sorunlarını anlama, anlamlandırma ve aşma konusunda bir mesafe katedebilmemiz mümkün olabilir.
Üçüncü olarak bu yolculuğu verimli ve imajinatif şekilde yapabilmek için âlim, ârif ve hakîm şahsiyetlerinin yetiştirilmesi kaçınılmazdır.
MEDRESE OLMADAN ASLÂ!
O yüzden, yeni Gazalî"leri yetiştirecek medrese olmadan, seküler eğitim kurumlarıyla bir arpa boyu yol alamayacağımızı idrak edebilmiş değiliz henüz.
Aslolan semantik intiharla sonuçlanan, bizi Batı"ya mahkûm eden ve kendimizden mahrum eden çağ körleşmesinin yol açtığı algı kapılarını sonuna kadar açabilmektir.
Algı kapılarının açılabilmesi, entelektüel veya akademisyenle olacak bir iş değildir. Entelektüel ve akademisyen, çağın ağları ve bağları, bağlamları ve kavramlarının dışına çıkamayacak kadar çağ körleşmesi yaşayan kişiliklerdir.
Çağ körleşmesini aşabilmek için geçmişte Gazalî, çağımızda Bediüzzaman gibi hem âlim, hem ârif, hem de hakîm şahsiyetlere ihtiyacımız var.
Bu şahsiyetler, pergelin sabit ayağını bulundukları zihnî ve varoluşsal coğrafyaya basıp, pergelin hareketli ayağıyla bütün entelektüel coğrafyaları derin nefes alarak dolaşabilecek şahsiyetlerdir çünkü.
GAZALÎ, FELSEFEYİ TANIMASAYDI, KRİZİ AŞABİLİR MİYDİK?
Ama paradoks şu burada: Gazalî felsefeyi tanımasaydı, felsefenin sınırlarını ve sorunlarını aşamazdı ve önümüze, medeniyet bunalımını bütün yönleriyle tetkik ve tenkit eden, sonra da buhranın nasıl aşılabileceğini gösteren ilim, irfan ve hikmet yolculuklarının haritasını teklif eden bir huruç harekâtı başlatamazdı.
Aynı şeyi Bediüzzaman için de söyleyebilecek durumdayız. Ama Bediüzzaman"ın ne yaptığını, nasıl bir şey yaptığını idrak edebilecek kapasiteye, çapa ve kalibreye henüz ulaşabilmiş durumda değiliz, ne yazık ki.
Felsefeye asıl şimdi ihtiyaç duyduğumuzu düşünüyorum. Bu sorunu, yarınki yazıda etraflıca mercek altına alacağım…
Tarihi, iddia sahibi aktörler yapar; palyaçolarsa takla atar
Yusuf Kaplan
28/10/2013 Pazartesi
Tarih ufkumuz sıfır.
Yaşadığımız büyük medeniyet buhranı, ardından Osmanlı"nın durdurulması ve Türkiye Cumhuriyeti"nin kurulması, bizi Anadolu coğrafyasına hapsetti. Medeniyet ufkumuzu yok etti.
TARİHTEN SÜRGÜN EDİLMEK: PALYAÇOLAŞMA SERÜVENİ
Şunu görelim: Cumhuriyet, bizim insanlığın önünü açmamıza yol açacak uzun ve esaslı bir yolculuğun başlangıcı değildi.
Batı"dan gelen meydan okuma karşısında önce bir direnme, sonra da bu topraklarda bitkisel hayata mahkûm olmayı kabul ederek, ruhen olmasa bile bedenen varlığımızı idame ettirme mücadelesiydi.
Yokolmama, tarihten büsbütün silinmeme pahasına varoluşsal bir bedel ödedik cumhuriyetle birlikte: Bizi tarihten silmek isteyen Batılı emperyalistlere, tarih kurucu medeniyet iddialarımızdan vazgeçtiğimizi ilan ettik.
Medeniyet iddialarımızdan vazgeçmemiz, tarihten sürgün edilmemiz demekti. O yüzden büyük tarihçi Fernand Braudel, bizi, "tarihin kayıp çocukları" olarak tarif etmişti.
Tarihten sürgün edilen, medeniyet iddialarını önce terkeden, sonra da büsbütün yitiren bir toplumun, tarih ufkuna sahip olmasını beklemek, olmayacak duaya âmin demekti: Çünkü tarihten sürgün edilen bir toplum, başkalarının yaptığı tarihte yalnızca figüran rolü oynayabilirdi: Sonuçta, modernleşme tarihimiz, palyaçolaşma serüveni olarak tarihe geçti.
Tarih sürgünü yiyen, yalnızca figüran rolüyle, palyaçolaşma serüveniyle yetinmeye mahkûm edilen bir toplumun, tarihin akışını şekillendirebilecek özgün, imajinatif ve önaçıcı görme, duyma, işitme ve düşünme yetilerine sahip olabilmesi elbette ki, imkânsızdı.
TARİHİ, AKTÖRLER YAPAR; PALYAÇOLARSA TAKLA ATAR
Tarihi, aktörler yapar, palyaçolarsa aktörlerin yaptığı tarihte rol kapmaya bakar; bunun için de kırk takla atar.
Tarih, palyaçoların eseri değildir. Aksine, palyaçolar, başkalarının yaptıkları tarihin eseri ve esiridir.
Tarihiniz varsa, ufkunuz da vardır; tarih ufkunuz varsa, tarih de yapabilirsiniz, demektir.
Hafızası sıfırlanan bir toplumun tarih ufku da sıfırlanacak, sıfır olacaktı elbette.
Tanzimat"la başlayan modernleşme tarihimiz, tastamam bir palyaçolaşma tarihidir: Tarihten sürgün edilme, sürgün yeme tarihi.
İKİ YENİ FİGÜR/AN: SALAKLAR VE ASALAKLAR
Palyaçolaşma serüveni, Cumhuriyet"le birlikte bize iki yeni figür/an kazandırdı: Salaklar ve asalaklar.
Salaklar, yaşananları normalmiş gibi kabul ettiler. Bu kez sadece tarihten değil, hayattan da sürgün edildiğimizi bile göremediler.
Asalaklarsa, Batı"yı mabed bellediler: Her şeyi Batı"dan beklediler: Batılılar üretti, bizse Batılıların ürettiklerini kutsayarak tepe tepe tükettik burada. Sonuçta kendimizi tüketmekten başka bir şey yapamadık.
Ancak tarih yapmış bir toplumun çocuklarının sonsuza dek tarihten sürgün edilmeleri olmayacak bir şeydi: Cumhuriyet"in ikinci yarısı, önce tarihi rotamızı bulma, yönümüze kavuşma, sonra da yeniden tarihe çıkma temrinleri tarihi oldu bizim için.
Geldiğimiz noktada Türkiye"de iki tür yönelim belirginleşti belli belirsiz: Palyaçolaşmakta ısrar edenlerle palyaçolaşmayı alaşağı etmek isteyenlerin mücadelesi.
Palyaçolar, Türkiye"nin küresel sisteme kurban edilmesi için mücadele ediyorlar. Palyaçolaşmaya direnenlerse, küresel sisteme direnmenin bedelini ödüyorlar.
Ama şunu unutmamak gerekiyor: Tarihi, medeniyet çapında iddia sahibi, geçmişten geleceğe yürüyen gerçek aktörler yapar. Palyaçolar, sadece takla atar; küresel sistemin lordlarına temenna çakar ve "ayaklarının altındaki halı" kaymaya başladığında panik yapar.
Ama takla atarak, panik yaparak, efendilere temenna çakarak tarih yapan insanlara tanık olmamıştır tarih.O yüzden palyaçolaşmanın da, salaklaşmanın ve asalaklaşmanın da alemi yok. Geleceğe yürümeye bakalım.
Son zamanlarda, son yıllarda, hatta son yüzyılda yaşadığımız hikayenin özeti bu.Siyasî Kemalizm"in bitişi, seküler Kemalizm"in zaferi!
Yusuf Kaplan
4/11/2013 Pazartesi
Başörtüsünün "özgürleşmesi", Türkiye için çok önemli, tarihî bir adım. Böylelikle bir "karanlık dönem" sona ermiş oluyor.
Aynı şekilde Marmaray gibi büyük projeler de bu ülkenin has çocuklarının hayallerinin ne denli büyük olduğunu göstermeye yetiyor. Bütün bunları söylemek bile gerekmiyor.
KEMALİZM"İN BİTTİĞİ YANILSAMASI!
Ama öte yandan da, gerek başörtüsünün "özgürleşmesi"nin, gerekse hayal bile edilemeyen büyük projelerin hayata geçirilebiliyor olmasının, iki yüzyıldır yaşadığımız hayatî varoluşsal meselelerin üzerini örtmesinden, İslâmî kesimleri konformistleştirmesinden, ehlileştirmesinden, duyarlıklarını aşındırmasından endişe ediyorum.
Bütün bu önemli adımlar, Türkiye"de yanıltıcı bir şekilde "ipler"in bu ülkenin çocuklarının eline geçtiği yanılgısının ve yanılsamasının oluşmasına yol açıyor.
Oysa Türkiye"de temel varoluşsal alanlarda "ipler", bu ülkenin çocuklarının elinde değil. Türkiye"de sömürgeci bir eğitim sistemi ve medya rejimi hâkim hâlâ. Bu sömürgeci eğitim sistemi ve medya rejimi, İslâm"la ilişkisi sıfırlanmış kuşaklar yetiştiriyor. Bu gerçeği görelim lütfen!
Türkiye, bir yandan vesayetçi Kemalist siyasî rejimin tortularından kurtuluyor ama öte yandan da seküler Kemalist zihniyetin çıkmaz sokağının eşiğine doğru sürükleniyor.
Kemalist rejimin bittiğini söyleyerek bayram yapanlar, bizi büyük bir yanılsamanın eşiğine fırlattıklarını görebiliyorlar mı acaba?
SEKÜLER KEMALİST ZİHNİYETİN ZAFERİ!
Kemalist rejimin iki yüzü var: Birincisi, vesayetçi siyasî sistem. İkincisi de seküler zihnî sistem.
Son birkaç yılda atılan adımlarla vesayetçi Kemalist siyasî sistemin çatırdadığını söyleyebiliriz. Kaldı ki, 1930"ların siyasî aklı ve zihniyetiyle Kemalizm"in varlığını sürdürebilmesi mümkün değildi zaten.
Görmekte zorlandığımız asıl yakıcı gerçekse şu: Vesayetçi Kemalist siyasî sistem çatırdıyor ama seküler Kemalist zihniyet, İslâmî kesimleri de içine alacak ve yutacak kadar genişliyor ve ne yazık ki zaferini ilan ediyor.
KEMALİZM"İN KENDİSİNİ YENİDEN-ÜRETMESİ
Bunu en çarpıcı şekilde "Gezi kuşağı" fenomeninde gözlemliyoruz öncelikle. "Gezi kuşağı"nın en belirgin özelliği, Kemalizm"in sekülerleşme projesinin, ayartıcı, sığ postmodern seküler özgürlük fikriyle buluşmasıdır.
Yaşanan şey, Kemalizm"in sekülerleşme projesinin, postmodern söylemlerle kendisini yenilemesi, İslâmî kesimleri de kuşatması, ehlileştirmesi ve kendisine eklemlemesidir.
Başörtüsünün "özgürleşmesi", bir açıdan bakıldığında, önemli bir adımdır. Ama başka bir açıdan bakıldığındaysa, İslâmî kesimlerin İslâmî iddiaları ve söylemleri önce aşındırmalarının, sonra da zamanla terketmelerinin başlangıç noktasıdır.
SEKÜLER KEMALİZM"İN YENİ BAYRAKTARLARI: MUHAFAZAKÂRLAR
Vesayetçi Kemalist siyasî yapılar yıkıldı; bu doğru. Ama seküler Kemalist zihniyetin temsilcilerinin ve sürdürücülerinin bizzat muhafazakârlaşan İslâmî kesimler oldukları da doğru!
Bunun en ürpertici göstergesi, "Müslüman" kimliğinin, "muhafazakâr" kimliğine hiçbir esaslı eleştiri ve sorgulama süreci yaşanmadan kolaylıkla dönüşebilmiş olmasıdır!
Artık bu ülkenin İslâmî kesimleri, kendilerini "Müslüman" diye değil, "muhafazakâr" diye tarif ediyorlar!
LİBERALİZM AKSİYON, MUHAFAZAKÂRLIK REAKSİYONDUR
Oysa "muhafazakâr"lık, hem modernleşmenin, dolayısıyla sekülerleşmenin bir başka adıdır hem de muhafazakârlaşan İslâmî kesimlerin, daha savunmacı bir noktaya itilmelerinin zeminidir.
Bu ne demektir biliyor musunuz? Bu, muhafazakârlaşan İslâmî kesimlerin, toplumun ezici çoğunluğunu oluştursalar bile, fiilen ve zihnen azınlık konumuna sürüklenmeleri demektir.
Şöyle ki: Modernliğin de, postmodernliğin de yegâne merkezî ve itici gücü, liberalizm biçimleridir. Liberalizm, aksiyon"dur; muhafazakârlık ise reaksiyon. Ama modernliğin / postmodernliğin içinden geliştirilen sekülerleştirici bir reaksiyondur muhafazakârlık.
Liberalizm, değişimin ana motorudur; muhafazakârlık ise, liberalizm ve dolayısıyla sekülerleşme biçimlerine uyumlanarak liberalizmden onay alma biçimidir.
Liberaller, toplumda azınlık, muhafazakârlar ise çoğunluk bile olsalar, liberaller değişimin yönünü, içeriğini ve omurgasını tayin ederler; muhafazakârlar ise, "yer kapmak" pahasına bu değişime boyun eğerler.
İSLÂM, AZINLIKLARIN DİNİ HÂLİNE GELEBİLİR!
Sonuç olarak: İslâmî kesimlerin muhafazakârlaşmaları, değişimin yönünü, içeriğini ve niteliğini liberallerin belirlemesiyle sonuçlanıyor.
Bütün özgürleşme talepleri ve biçimleri, liberalizmin zaferine; İslâmî kesimlerin ise hızla sekülerleşmelerine ve İslâmî duyarlıklarını yitirmelerine yol açıyor.
Bu sürecin bu toplumun İslâmî ruhunu, iddialarını ve söylemlerini yok ettiği görülemez, gerekli önlemler alınamaz ve İslâmî omurgayı güçlendirecek gerekli hayatî adımlar atılamazsa, bu toplumun, orta ve uzun vadede varlığını Müslüman olarak devam ettirebilmesi zorlaşabilir.
Burada İslâmî kimliğin muhafazakârlaşması konusunda yaptığım gözlemleri, sekülerleştirici eğitim sistemi ve medya rejimine de aynen uyarlayabilirsiniz.
Özetle: Vesayetçi Kemalist siyasî sistem çatırdıyor olabilir. Ama seküler Kemalist zihniyetin postmodern söylemlerle eklemlenerek nasıl kendisini yeniden ürettiğini ve bizzat muhafazakârlaşan, liberalizmin sekülerleştirici tuzaklarına güle oynaya kucak açan İslâmî kesimleri de nasıl teslim alarak "bitirmek" üzere olduğunu da görelim lütfen!
Uyarıyorum: Eğer bu süreç böyle devam edecek olursa, fazla değil, iki kuşak sonra, İslâm, bu ülkede azınlıkların dini hâline gelebilir.Sorun, Türkiye"nin Müslüman "kalıp kalamayacağıyla" ilgilidir
Yusuf Kaplan
8/11/2013 Cuma
Türkiye, hayatî sorunlar yaşayan ama bu sorunlarla yüzleşmekten sürekli olarak kaçınan bir ülke.
GERÇEK"LERİYLE YÜZLEŞEMEYENLER, GERÇEKLİK"LERİN ÖNÜNDE SÜRÜKLENİRLER
Şunu unutmayalım: Gerçek"leriyle yüzleşemeyen ülkeler, gerçeklik"lerin önünde sürüklenmekten kurtulamazlar.
Varoluşsal sorunlar yaşayan toplumlar, gerçek ile gerçeklik arasındaki hayatî, ontolojik farklılığı hiç bir zaman kavrayamazlar. O yüzden hem gerçek"lerle gerçeklik"leri sürekli olarak birbirine karıştırırlar hem de gerçeklikleri gerçek katına yükseltme aymazlığı gösterirler.
Oysa gerçek başka bir şey, gerçeklik bambaşka bir şeydir.
Gerçek, kalıcıdır; gerçeklik geçici.
Gerçek, varoluşsaldır; gerçeklik, konjonktürel.
Gerçek, zaman"a direnme ve zamanı şekillendirme gücüne sahiptir; gerçeklik ise zamanın önünde sürüklenme ve zamanın akışına göre şekil alma zaafına.
TEMELLERİNİ YİTİREN TOPLUMLAR, VARLIKLARINI DA YİTİRİRLER
Toplumların tarihî, kültürel, entelektüel ve ahlâkî temel gerçek"leri vardır. Bu gerçekler, varoluşsaldır ve toplumların tarihte varlık göstermesini sağlayan temel yol haritaları işlevi görür.
Temel varoluşsal gerçek"lerini yitiren toplumlar, konjonktürel gerçeklik"ler tarafından kolaylıkla teslim alınırlar ve zamanla varlıklarını da yitirme tehlikesiyle karşı karşıya kalmaktan kurtulamazlar.
Çünkü tarihî, kültürel, entelektüel, ahlâkî, sosyal ve estetik gerçekler, bir toplumun varoluş ilkelerinin, iddialarının ve rüyalarının temel kaynağını oluşturur.
Bu varoluşsal gerçeklerini yitiren bir toplum ayağını yere sağlam basamaz; böyle bir toplumun geleceğe emin adımlarla yürüme zemini sarsılır. Sonuçta, bu tür bir toplum, hem ruhunu hem ayağını basacağı yeri hem de hayallerini yitirmekten kurtulamaz. Ve başkalarının varoluşsal gerçek"lerinin ürünü olan geçici, ayartıcı, konjonktürel gerçeklik"leri tarafından önce uyuşturulur, uyutulur, sonra da yutulurlar.
AHLÂK TARTIŞMASI DEĞİL, TÜRKİYE"NİN GELECEĞİYLE İLGİLİ BİR TARTIŞMA
Türkiye"de Başbakan"ın öğrenci yurtları ve evleriyle ilgili olarak başlattığı "ahlâk tartışması", basit bir ahlâk tartışması değil, Türkiye"nin ne"liğiyle, nereye gittiğiyle, geleceğiyle ilgili bir tartışmadır aslında.
Söylemek bile gerekmiyor: Normal şartlarda, hiç bir insanın özel hayatına müdahale edilemez. Kişilerin özel hayatlarına, hayat tarzlarına, duygu ve düşünme biçimlerine müdahale aslâ kabul edilemez.
Ancak Türkiye"de şartlar normal değil. Türkiye"nin anormal şartlarda yaşadığını unutuyoruz. Türkiye"deki şartların ne kadar anormal olduğunu görebilmek için Türkiye"nin gerçeklik"lerin ayartıcı tuzağından kurtulup, temel varoluşsal gerçekleriyle yüzleşmesi, yüzleşebilmesi şarttır.
"SEKÜLER DEVLET, MÜSLÜMAN TOPLUM"
Meselâ şöyle bir soru üzerinden gidelim: Türkiye, Müslüman bir ülke midir, Batılı bir ülke mi?
Bu sorunun cevabını dürüst bir şekilde ve cesaretle verebilecek durumda değiliz. Değiliz çünkü Türkiye"de bütün kesimler şimdiye kadar sürekli olarak takiyye yaptılar; gerçeklerle yüzleşmekten sürgit kaçtılar, kaçındılar.
Ama bir ülkede gerçeklerden sonsuza dek kaçmak, ülkenin geleceğini tehlikeye atmakla sonuçlanır yalnızca.
Türkiye"yle ilgili ilginç bir kitaba imza atan Peter Mansfield"in bu soruya verdiği cevap çok açık ve net: "Seküler devlet, Müslüman toplum".
TÜRKİYE, BU ŞİZOFRENİYLE UÇURUMA YUVARLANABİLİR SADECE!
İşte Türkiye"yi, Türkiye"deki şartları anormalleştiren ve yaşadığımız sorunları sürgit içinde çıkılmaz hâle getiren yakıcı ve yıkıcı gerçek tam da burada gizli: Tam anlamıyla şizofren yani kişilik bölünmesi yaşayan bir ülkedir Türkiye.
Önce bu gerçeği görelim.
Eğer bu yakıcı ve yıkıcı gerçeğin bizi nasıl bir çıkmaz sokağın eşiğine, kör döğüşünün ortasına fırlattığını, yapay sorunların ayartıcı tuzağına sürüklediğini göremezsek, yapay sorunların gerçek sorunlara dönüşmesinin önüne geçemeyiz ve bu fâsit daire bizim bütün gücümüzü, enerjimizi ve birikimimizi bitirmekle ve bizi birbirimize düşürmekle sonuçlanır sadece.
VAROLUŞSAL CİNAYET: KÜLTÜREL İNTİHAR
O hâlde burada sorulması gereken soru şu: Peki, Türkiye, bu kişilik bölünmesinin eşiğine nasıl sürüklendi?
Bin yıldır bu topraklarda devlet de, toplum da Müslümandı. Ama Cumhuriyet"le birlikte, devlet sekülerleşti; sonra da toplumu tepeden tırnağa kadar sekülerleştirme mücadelesi verdi.
Başbakan"ın çıkışına, "özel hayatımıza, hayat tarzımıza müdahale ediliyor" diye karşı çıkarak ortalığı vaveylaya verenler, önce bu toplumun temel varoluşsal gerçeklerine, kültürel dinamiklerine, diline, İslâm"ın ruh üflediği, şekillendirdiği düşünce, sanat ve toplum hayatına tepeden nasıl müdahale edildiği yakıcı ve her şeyimizi yıkıcı gerçeğini görmek zorundadırlar.
Bu toplumun yüzlerce yıllık mücadelenin, çilenin ve birikimin sonrasında geliştirdiği medeniyet ufku, iddiaları, dinamikleri yok edilmedi mi bu ülkede?
Kim yok etti bizim temel varoluşsal gerçeklerimizi? Batılı sömürgeciler değil, yerli sömürgeciler.
Dünyanın hiç bir büyük ülkesinde, yaşanmayan, yaşanması bile tahayyül edilemeyecek varoluşsal bir cinayet, Tanpınar"ın deyişiyle, tastamam "kültürel intihar" değil de nedir bu?
BÖYLE GİDERSE, YOK OLURUZ!
Başbakan"ın başlattığı "ahlâk tartışması"yla bütün bunların ne alakası var, diyorsanız, zokayı yutmuşsunuz demektir.
Sorun, basit bir ahlâk tartışması değil, Türkiye"nin ne olduğu, nereye sürüklendiği, kısacası geleceğiyle ilgili varoluşsal bir meseledir.
Türkiye, kültürel ve sosyal olarak bir çıkmaz sokağın, bir uçurumun eşiğine doğru sürükleniyor hızla: Tam gaz, hızla ve hazla sekülerleşiyor, yozlaşıyor, çürüyor, dekadansla dansın ortasına yuvarlanıyor.
Genç kuşaklar avucumuzun içinden kayıp gidiyor. Eğer bu gerçeği göremiyorsak, geçmiş olsun bize! Genç kuşakların, bu ülkede İslâm"ın hayat verdiği medeniyet ruhuyla, dinamikleriyle, iddialarıyla ilişkisi sıfırlanıyor.
Ve bu süreç, AK Parti iktidarı döneminde uygulanan ekonomik, siyasî ve kültürel liberalleşme politikaları nedeniyle ürpertici, kontrolden çıkacak boyutlar kazandı.
BAŞBAKAN"IN VE TÜRKİYE"NİN PARADOKSU
Öyle zannediyorum ki, Başbakan, bu her şeyi çözücü, bütün temel varoluşsal gerçeklerimizi, dinamiklerimizi yok edici bu yıkıcı gerçeği gördü ve Türkiye"nin seküler, yoz, sahte postmodern, pagan neo-liberal söylemlerle, tam bir çıkmaz sokağın eşiğine doğru sürüklendiğini farketti.
Burada büyük bir paradoks var. Başbakan"ın paradoksu değil bu yalnızca. Türkiye"nin paradoksu aynı zamanda.
Şöyle bir paradoks bu: Türkiye, dünyada her şeyini kaybetmiş tek ülkedir. Gökkubbesi çökmüş, rotasını yitirmiş, ekonomik olarak, eğitim ve medya rejimi açısından, hâriciye rejimi bakımından bağımsızlığını kaybetmiş dünyanın tek ülkesi Türkiye"dir. Türkiye"de "ipler", hâlâ bu ülkenin çocuklarının elinde değil o yüzden.
TÜRKİYE, İÇERİDEN TESLİM ALINMIŞTIR!
O yüzden Türkiye"nin her bakımdan bağımsızlaşabilmesi, yalnızca içeride gerçekleştirilecek atılımlarla çok zordur.
Çünkü Türkiye içeriden teslim alınmış bir ülkedir.
Türkiye"nin kreması, yani entelijansiyası, (ekonomik, medyatik, kültürel, sanatsal iktidarları ve iktidar aygıtları) neredeyse sadece bu ülkenin medeniyet dinamiklerini, ruhunu ve iddialarını dinamitlemekle meşgul, sömürgeci bir entelijansiyadır.
Dünyanın hiç bir yerinde, bir ülkenin entelijansiyası, o toplumu var kılan entelektüel, kültürel, sanatsal, sosyal, ahlâkî ve estetik temel varoluşsal gerçekleri dinamitlemez, dinamitleyemez. Böyle bir şeyi düşünmek bile saçmadır.
Özetle, Türkiye, içeriden, teslim alınmış, zincire vurulmuş bir ülkedir. O yüzden Batılılar tarafından sömürgeleştirilemeyen ve kendi kendini sömürgeleştiren yıkıcı, akıllara ziyan bir tecrübe yaşıyor Türkiye. Bu tecrübe, Türkiye"nin elini, kolunu bağlıyor, hareket alanını sıfırlıyor.
TÜRKİYE"NİN, ZİNCİRLERİNİ KIRABİLMESİ İÇİN...
Bu nedenle, Türkiye"nin içerideki zincirleri kırabilmesi için dışarıdan dolanması, dışarıda önemli atılımlar yapması gerekiyor/du. Hükümet –bir yığın tartışılacak yanı olmasına rağmen- bu konuda önemli adımlar attı. Ta Afrika"ya kadar uzandı, ölçek büyüttü ve ufuk açtı. Az şey değil bu.
O yüzden Türkiye"nin dışarıdan içeriye doğru gerçekleştirdiği bu yürüyüş farkedildi küresel sistemin aktörleri tarafından ve Türkiye"nin dışarıda gerçekleştirdiği yürüyüş durdurulmaya çalışılıyor.
Ama Türkiye, dışarıda yaptığı bu yürüyüşü Çin, Japonya, Hindistan, Rusya ve Brezilya ile önce ekonomik, sonra stratejik ve siyasî ortaklıklara dönüştürebilirse, bunun içerideki zincirlerin kırılmasına ve Türkiye"nin ufkunun ve önünün açılmasına katkısı büyük olacaktır.
Sözün özü: Türkiye, içerideki zincirlerinden kurtul/a/madığı, bunun için de Türkiye"nin ne olduğu, nereye doğru sürüklendiği ve geleceğinin nerede gizli olduğu gibi temel varoluşsal soru/n/larının izini süremediği sürece içeride sürgit yaşanan fâsit daireden, kör döğüşünden kurtulamaz; gerçek"leriyle yüzleşemez ve yapay olarak icat edilen konjonktürel -yerel ve küresel- gerçeklik"lerin ayartıcı ve yok edici kıskacında debelenir durur sadece!
Özetle: Sorun, bu ülkenin Müslüman kalıp kalamayacağıyla, yeniden kurulan dünyada kurucu bir rol alıp alamayacağımızla ilgilidir vesselam.Varoluşsal felâket: Yeni-kölelik biçimi olarak ayartıcı "özgürlük"
Yusuf Kaplan
15/11/2013 Cuma
Daha önce de dikkat çekmiştim ama öyle anlaşılıyor ki, bir kez daha altını çizerek haykırmam gerekiyor: Türkiye, ekonomik olarak büyüyor, siyasî olarak önemli işlere imza atıyor, dış politikada yeniden toparlanmaya başlıyor: Bütün bunlar, Türkiye"nin hareket ve manevra alanını genişletiyor.
ÇOCUKLARIMIZ ELİMİZDEN KAYIP GİDİYOR!
Ama kültürel olarak büyük bir çözülme, zihnî olarak bir savrulma, ahlâkî olarak ürpertici bir yozlaşma yaşıyor.
Bir felâket tellallığı mı yapıyorum?
Ne münasebet!
Geliyorum diyen, bütün elde ettiğimiz siyasî, ekonomik ve dış politikadaki kazanımlarımızı yok edecek, anlamsızlaştıracak büyük bir felâkete, yokoluşa dikkat çekiyorum.
Ortada her şeyimizi silip süpürecek büyük bir felâket var ama kimsenin kılı bile kıpırdamıyor! Hayret doğrusu!
Beyler! Çocuklarımızı kaybediyoruz! Çocuklarımız elimizden kayıp gidiyor! Buna İslâmî kesimlerin çocukları da dâhil!
Adına ayartıcı bir şekilde "özgürlük" denen ama postmodern bir kölelik, çocuklarımızı ayartıcı bir felâketin eşiğine sürüklüyor.
Özgürlük denen şey, çocuklarımızı hızın, hazın, kariyerin, popüler, neopagan ve neoliberal kültürün ayartıcı ürünlerinin ve söylemlerinin önünde sürüklüyor ve köleleştiriyor.
HAZ VEREREK YOK EDEN BİR KÜLTÜR...
Hız ve haz kültürü, bir virüs gibi yayılıyor. Özellikle de genç kuşakları kasıp kavuruyor.
Ayartıcı bir kültür bu: Kültürü yok eden sahte bir kültür bu. Aldous Huxley"in de dikkat çektiği gibi, haz vererek tüketen, yok eden bir kültür bu.
Bütün değerleri değersizleştiren, bütün temelleri temelinden sarsan, bütün kökleri, kökünden söken bir kültür bu.
Çözücü bir kültür bu: Her şeyi çözen, önüne katıp sel gibi götüren, değerli ne varsa hepsini silip süpüren pespaye bir kültür bu.
"Pornografi" her yerde. "Pornografi" yani algı kapılarının kapanması. Ayartının, hızın ve hazın kanatlarında yükseliyor.
Pornografi"ye dayanan bu hız ve haz kültürü, dromokratik rejim, algılama biçimlerimizi iptal ediyor, aklî yetilerimizi körleştiriyor, düşünme melekelerimizi yok ediyor.
AYARTICI YENİ KÖLELEŞME BİÇİMLERİ
Cinselliğin, bencilliğin, kariyerin peşinde koşturan, ayartarak ve ayartılarak nefes alıp veren pagan bir kuşak geliyor.
Hız ve haz, ego ve kariyer saplantıları: neo-paganizmin yeni ilahları.Özgürlük, yeni köleleşme biçimlerinin adı artık: Yeni körleşme biçimlerinin.
Her şey mübah artık (Anything goes): Özgürlüğün bu kadar içinin boşaltıldığı bir zaman dilimi yaşanmadı insanlık tarihinde?
O yüzden Max Weber, modernliği "demir kafes"e benzetmiş ve insanı özgürleştirme, her şeyin merkezine yerleştirme vaadiyle yola koyulan modernliğin iki büyük varoluşsal kriz ürettiğini söylemişti: Özgürlük kaybı ve anlam krizi.
Hedonizm (hazcılık) ve nihilizm (hiççilik), yeni şiddet biçimlerinin dölyatağı. Müzikhol, stadyum, büyük meydanlar, bütün seküler tapınaklar neo-pagan şiddet biçimlerinin tarlaları.
Söylemsel şiddet, eylemsel şiddetin esin ve besin kaynağı: Hızın, hazın, tüketmenin, ayartılmanın peşinde koşturmayı özgürlük olarak görmek, insanın hızın, hazın, tüketimin ve bencilliğinin kölesi olması demek.
Özgürlüğün köleleşmeye dönüşmesi, üstelik de ayartıcı bir niteliğe bürünmesi, tastamam ontolojik şiddettir.
Hayatın anlamını yitirmesine, değerlerin çözülmesine, temellerin sarsılmasına, insanlığın sorunlarına karşı duyarsızlaşılmasına yol açtığı için ontolojik şiddet üretiyor dromokratik rejim.
İnsanı, yiyen, içen, çiftleşen insanaltı bir yaratığa dönüştürüyor; böylelikle insanı yok ediyor: Ontolojik şiddet bu işte: Varlığa varoluşsal saldırı.
RÜZGÂR ESTİREMEYENLER, ESEN RÜZGÂRLARIN ÖNÜNDE SÜRÜKLENİRLER
Toparlamak gerekirse... Türkiye"nin temel sorunları, siyasî ya da ekonomik değil, varoluşsaldır. Türkiye, varacağı yere henüz varamamıştır. Dahası, nereye, niçin varması gerektiği, gideceği yere nasıl ulaşabileceği sorusunu ise -esas itibariyle- henüz sormamış, soramamıştır bile.
Türkiye"nin nereye gideceği sorusunun cevabı, Türkiye"nin nereden geldiği sorusunda gizlidir. Nereden geldiğini bilemeyenler, nereye, nasıl gidebileceklerini de bilemezler. Sadece esen rüzgârların önünde sürüklenirler.
Aynı şekilde, ne olduklarını bilemeyenler, ne olacaklarını da bilemezler. Ne olduklarını bilemeyenler, rüzgâr estiremezler.
Oysa tarih, rüzgâr estirebilme marifeti, rüzgâr oluşturabilme ve herkese ruh üfleyebilme serüvenidir. Rüzgâr estiremeyenler, esen rüzgârların önünde sürüklenirler sadece.
Özetle: Anlamın anlamını yitirdiği, bütün anlam haritalarının yerle bir edildiği, kültürel değerlerin çözüldüğü bir dünyada Türkiye"nin ekonomik olarak büyümesi, siyasî olarak büyük işlere imza atması hiç bir anlam ifade etmez.
Sözün özü: Geleceğine, genç kuşaklarına sahip çıkamayan toplumlar, kendi yokoluşlarının tohumlarını ekmiş, kendi ayaklarına kurşun sıkmış olurlar vesselâm...Abdülhamid"in başına gelenler, Erdoğan"ın da başına gelirse... Vay hâlimize!
Yusuf Kaplan
9/12/2013 Pazartesi
Cem Küçük, yazılarını dikkatle takip ettiğim bir kaç yazardan biri. Ülkenin iç ve dış gündemini, somut verilere dayalı olarak analiz eden bir arkadaşımız.
Ancak Pazar günü yayımlanan yazısını beğenmedim. "Ya devlet başa, ya kuzgun leşe" cümlesiyle biten ve metninin omurgasını oluşturan yazısı ürküttü beni açıkçası...
Ayrıca bu "laf", sadece bir tarafın değil, iki tarafın da zihin kodlarını şekillendiren ve ele veren, tedirgin edici bir laf!
İktidarı / gücü, hele de devlet denen zorba aygıtı putlaştıran, insanları beklenmedik şekilde kışkırtabilecek kadar tehlikeli, ürpertici bir zihin hâlinin dışavurumu bu "laf".
ASLOLAN ASALET VE İSTİKAMETTİR!
Açıkçası, cemaati, cemaatin bazı uygulamalarını, yaklaşımlarını bu gazetede Müslümanca duyarlıkla ve kaygıyla en çok eleştiren yazar benim.
Cemaatin bu süreçte kışkırtıcı yayınlara bel bağlaması, kardeşliği değil de, kavgayı büyütmesi ürküttü beni.
Ama bir Müslüman oluşumun bir başka Müslüman oluşuma -bu oluşumu, ne kadar eleştirirsek eleştirelim- zarar vermesi, aslâ kabul edilemez.
Hele de "ipler"in bu ülkenin has çocuklarının elinde olmadığı yakıcı gerçeği bütün çıplaklığıyla ortadayken... Müslümanlar birbirlerine ekmek kadar, su kadar ihtiyaç duyarken...
Dahası, bir Müslüman oluşumun, laik ya da Müslümanlıkla sorunlu oluşumlara bile -ne kadar hoşumuza gitmezse gitmesin- zarar vermesi de kabul edilemez.
Müslümanlar, her türlü hakarete, saldırıya ancak intikam duygusu gibi ilkel güdülerden uzak bir yüksek ahlâkla, asaletle karşılık verebilirler...
Kısacası, Müslümanlar yakıp yıkamazlar; daha iyisini yapmanın, daha güzelini ortaya koyabilmenin mücadelesini verebilirler...
Zaman zaman iki ateş arasında kalsam da, bendeniz -hiç bir ayartıcı kınayıcının kınamasına aldırış etmeden- hakikatin izini süren biriyim. Bilip bilmeden konuşan kişilerin sığ yaftalamalarının aksine, "mezhebi geniş" biri değilim.
Aksine Efendimiz"in (sav) "cadde-i kübra" dediği Ehl-i Sünnet omurganın zedelenmemesi için imal-i fikir eden, istikamet üzere olma, istikametten aslâ ödün vermeme mücadelesi veren bir yazarım.
O yüzden bakışımı ve kendimi güncele hapsederek yazmıyorum. En az 50 sene sonrasına bakarak yazmaya çalışıyorum fikirlerimi.
GEÇİŞTİRİLECEK BİR KRİZ DEĞİL BU!
Bu nedenle, yaşadığımız krizin, öyle geçiştirilecek türden bir kriz olmadığını görebiliyorum.
Ülkede, daha önce yaşamadığımız türden "tedirgin edici, uykularımızı kaçırıcı" absürd bir kriz yaşanıyor: İki İslâmî anlayış, ilk defa karşı karşıya geldi.
Bu krizin de, krizin yönetiliş biçiminin de, esas itibariyle, hiç bir İslâmî temeli ve gerekçesi yok çünkü.
İki taraf da imtihanı kaybetmek üzere... Krizi, yani imtihanı bir imkâna dönüştürme duyarlığı gösterme konusunda sınıfta kalmak üzere...
Akl-ı selim birileri çıkıp da "nereye böyle?" diye haykırmıyor!
Oysa karşımızda gelecekteki anlaşmazlıklarımıza fena hâlde kötü örnek olacak, iki tarafa da yakışmayacak sığ ve sığlaştırıcı bir tavır, bir körleşme, bir "sarhoşluk" hâli var!
MÜSLÜMANLARA, İKTİDAR / GÜÇ KAVGASI VERMEK YAKIŞMAZ!
Görmekte zorlandığımız tehlikeli nokta şu burada: Bu kriz, temelde, bir "iktidar / güç" kavgası, bir "sen-ben" mücadelesi!
Oysa Müslümanlar, hiç bir zaman iktidar kavgası, "sen-ben / siz-biz" mücadelesi veremezler!
Hele de Bediüzzaman gibi bir öncüden beslenen insanlar, aslâ sen-ben / siz-biz kavgasına, iktidar / güç mücadelesine bel bağlayamazlar!
Müslümanlar, iktidar / güç kavgası verdikleri andan itibaren (varsa ellerinde açık veya gizli iktidar / güç), onu da kaybederler: Kaybederler, çünkü imtihanı kaybetmiş olurlar!
Ve daha da vahimi, hem ülkenin, hem de bize bakan, bizden bir hareket bekleyen bölgenin mazlum ve masum halklarının umutlarını da boşa çıkarmış olurlar ve yarın bunun hesabını hiç bir şekilde veremezler!
"İPLER", HENÜZ BU ÜLKENİN HAS ÇOCUKLARININ ELLERİNDE DEĞİLKEN!...
Hakikat için, hakikatin hayat olması için uyku nedir bilmeyen, bu ülkenin masum insanının dertleriyle hemdert olma kaygısıyla bir konferanstan diğerine yetişmek için bir günde beş şehirde olacak kadar uykusuzluğa aldırış etmeyen, yüreği hakikat için atan bir Müslüman yazar olarak bir kez daha uyarıyorum:
Henüz varoluşsal sorunlarının ne olduğunu bile bihakkın idrak edememiş, "ipler"in hâlâ bu ülkenin çilekeş çocuklarının elinde olmadığı, ayaklarımızı muhkem ve emin bir şekilde basabileceğimiz sağlam bir zeminden yoksun olduğumuz çözücü bir zaman diliminde ve yerde, İslâmî kesimlerin, sanki her şey bitmiş gibi, birbirlerine düşmeleri, daha da vahimi, bütün meseleyi iktidar meselesine kilitlemeleri hiç bir İslâmî ilke"yle bağdaşmaz.
Daha da ürpertici nokta şu burada: Eğer biz, ilk büyük ölçekli anlaşmazlık hâlimizi, "iktidar" kavgasına, "sen-ben" mücadelesine dönüştürüsek, küresel sistemin önümüzdeki yüzyıllık zaman dilimini "İslâm"a karşı İslâm" stratejisi üzerinden şekillendirmeye karar verdiği tehlikeli bir süreçte, bu yaşadığımız ama sonuçlarını kestirmekte son derece zorlandığımızı üzülerek gözlemlediğim "iktidar kavgası", bundan sonra yaşamamız kuvvetle muhtemel anlaşmazlıklarımız için son derece kötü bir örnek teşkil edecek, sorunlarımızı seküler, ilkel çıkar kavgasına dönüştürmemize zemin oluşturacak!
Müslümanların başına bundan daha büyük felâket gelmedi son iki yüzyıllık fetret döneminde!
BİRBİRİMİZLE "BOĞUŞARAK" MI DÜNYANIN ÖNÜNÜ AÇACAĞIZ?!
İki yüzyıldır, bu toplum, modern Batı uygarlığının geliştirdiği entelektüel, kültürel, siyasî, iktisadî ve askerî meydan okumaya ve küresel kuşatmaya direnmeye çalışıyor.
Batı"dan gelen bu çok yönlü meydan okumayla, Osmanlı çökertildi ve tarihten sürgün edildik.
Sonrasında, yüzyıllık süreç, Batı uygarlığının meydan okumasına boyun eğmemizle, teslim bayrağı çekmemizle ve bütün iddialarımızı yitirmemizle sonuçlandı.
Evet, Batı"dan gelen çok yönlü meydan okumayla, Osmanlı durduruldu. Fakat çöküş anında bile dünyanın yegâne denge unsuru ve en güçlü stratejik gücü Osmanlı"nın durdurulmasıyla birlikte sadece bizim değil, bütün insanlığın tarihi, tarihî yürüyüşü de durdu, durduruldu.
Şunu görelim lütfen: Osmanlı medeniyeti fiilen durdurulmuş olabilir ama ortaya koyduğumuz, adaletin, hakkaniyetin ve dünya barışının şifrelerini barındıran Osmanlı medeniyeti bilkuvve yaşıyor ve İslâm dünyasının en ücra köşelerindeki Müslümanlara umut aşılıyor -hâlâ.
KAVGAYA DEĞİL, MEDENİYET YÜRÜYÜŞÜMÜZE KİLİTLENELİM!
O yüzden Batılı insaflı yazarlar bile, "gel ey Osmanlı!" çağrıları yapıyor.
Biz ne yapıyoruz, peki?
Biz, sadece birbirimizle boğuşuyoruz yüzyıldır: Düne kadar laik-dindar boğuşması, yerini, İslâmî kesimler arasındaki kapışmaya terketmeye başladı şimdi!
Türkiye, bu ürpertici hâliyle yeni bir medeniyet yürüyüşüne öncülük edemez.
Oysa bölgenin insanı, bizi bekliyor. Fakat biz, bölgeyi ayağa kaldıracak yürüyüşümüze kilitlenmek yerine "kardeş kavgası"na kilitleniyoruz!
Bediüzzaman"ın deyişiyle, felaket ve helâket sebebi değil de nedir bu, Allah aşkına!
Müslümanlar, bu dünyanın kiri, pasağı, iktidarı, nimeti, gücü için birbirleriyle kavgaya tutuşamazlar!
Böyle bir şey, Müslümanların kendi bindikleri dalı kesmelerinden, kendi kıyametlerini kendi elleriyle hazırlamalarından başka bir anlam ifade etmez!
O yüzden iki tarafı da küçük, basit, alçaltıcı iktidar kavgasına değil, insanlığın bizi bekleyen büyük medeniyet yürüyüşümüze kilitlenmeye davet ediyorum!
"TAYYİP ERDOĞAN"SIZ" BİR TÜRKİYE, "LEŞ KARGALARI"NA YEM OLUR!
Son olarak şunu iyi bilelim: Tayyip Erdoğan, bu ülkenin ve bölgenin son şansıdır.
"Deli gibi" çalışıyor adam!
Yüreği, ülkenin ve bölgenin masum ve mazlum halklarının makus talihini yenmek için atan böyle bir insanın önünü tıkamak, Abdülhamid"e zamanın alimlerinin ve münevverlerinin yaptığını yapmaktan farksızdır!
Dün, Abdülhamid"in tahttan indirilmesi için basın yoluyla mücadele veren Osmanlı münevveri, Abdülhamid tahttan indirildikten sonra kafasını nasıl duvarlara vurduysa, yarın, hakikat için, hakikatin hayat olması için "deli gibi çalışan" Tayyip Erdoğan"ın önünün kesilmesi hâlinde, bugün onu yıpratmaya çalışan insanlar da kafalarını vurmak için duvar arayacaklar ama kafalarını vuracakları duvar bile bulamayacaklar!
Bütün bunları Tayyip Erdoğan"ı putlaştırmak için yazmıyorum. Erdoğan"ın uygulamalarını Müslümanca bir duyarlıkla eleştiren bir yazarım. Sadece dünkü yazıma bakmanız kafi bunun için.
Ama Tayyip Erdoğan"ın yeri geldiğinde, kendisini derin bir muhasebeye ve özeleştiriye tabi tutmaktan çekinmeyen bir hakikat eri olduğunu yakinen biliyorum.
Erdoğan, öfkeleniyorsa, biliyorum ki, bu ülkenin, bölgenin geleceğini şekillendirecek yürüyüşünün önüne tuhaf duvarlar örüldüğünü gördüğü için öfkeleniyor!
Unutmayalım: Tayyip Erdoğan, ümmetin mazlum çocukları için gözyaşı dökmüş, yüreği ümmetin makus talihini yenmek için atan, kendisini hedefe kilitlemiş inanmış bir adamdır.
Masum ve mazlum insanlar için ağlamasını bilen bir adam, ağlatmaz!
Erdoğan"dan başka, hiç bir kişi, bu zorlu yolculuğu göğüsleyebilecek cesarete, özgüvene ve yüreğe sahip değildir.
O yüzden küresel sistemin lordlarının "Erdoğan"sız Türkiye" hayallerine su taşıdığımız sürece, geleceğimiz tastamam hayalete dönüşebilir.
O yüzden iki tarafın da zihin yapısının şifresi hâline gelen "ya devlet başa, ya kuzgun leşe" gibi ifadelere bel bağlamaya kalkışırsak, bugüne kadar bu milletin burnundan getiren devlet denen zorba aygıt, leş kargalarının eline geçer yeniden ve bu, bu ülkenin de, bölgenin de umutlarını yok eder!
Umarım, akl-ı selim galip gelir ve çatışmayı değil, kardeşliğimizi büyütmenin imkânları üzerinde nefes tüketiriz.
O yüzden, Abdülhamid"in başına gelenler, Tayyip Erdoğan"ın da başına gelmeden, aklımızı başımıza devşirelim lütfen, diyor, herkesi akl-ı selime, ferasete, basirete ve kardeşliğin kıymetini bilmeye davet ediyorum.
Erdoğan", Erdoğan"dan daha fazla bir şeydir
Yusuf Kaplan
15/12/2013 Pazar
Cuma günkü yazımın, Cemaat medyasında, özellikle de bazı internet sitelerinde sunuluş biçimi tam anlamıyla şoke etti beni!
PES DOĞRUSU!
Yazımda, Batılılar tarafından sömürgeleştirilemediğimiz hâlde, kendi kendimizi sömürgeleştirme başarısı (!) gösteren tek ülke olduğumuzu, Özal"la birlikte hız kazanan iki yüzyıllık modernleşme / sekülerleşme sürecinin genç kuşaklarımızı "kültürel intihar"ın eşiğine sürüklediğini, uzun uzadıya tahlil ettikten sonra, "böyle bir şeyi, hiç bir sömürgeci ülke, hiç bir emperyalist güç, istese bile gerçekleştirmezdi" diyorum.
Ve "Türkiye, kendi kendini sömürgeleştirecek idiyse, ne diye sömürgecilere karşı bağımsızlık savaşı verdik ki?" diye soruyorum.
Cemaat medyası, iki yüzyıllık modernleşme serüvenimize ilişkin yaptığım bu okumayı, getirip dershane ve hükümetle yaşanan kriz meselesine "meze" yapıyor! Pes doğrusu!
Ve bazı internet siteleri, ipin ucunu kaçırarak, Erdoğan"ın fotoğrafının yanına benim fotoğrafımı yerleştiriyor ve "Yusuf Kaplan, Erdoğan"a, "böyle bir şeyi, hiç bir emperyalist güç, istese bile gerçekleştirmezdi!" dedi", diyerek, benim bu sözle dershanelerin kapatılmasını kastettiğim çarpıtması yaparak, benim yazımla, Erdoğan"ı vuruyor! El-İnsaf!
Bu yetmiyor, "Erdoğan"ın Başdanışmanı Yalçın Akdoğan"a İş Çıktı" diyerek ilkel bir çağrıda bulunmaktan çekinmiyor! (Ama Yalçın"ın, benim fikirlerimi önemseyen yakın bir arkadaşım olduğunu bilmiyor tabii!)
Ama aynı yazıda, "bu kültürel intiharın önüne geçecek ve Türkiye"nin önünü açacak tek lider Tayyip Erdoğan"dır", dediğim cümlemi görmüyor bile!
Yine aynı yazıda, "Abdülhamid"in başına gelenler, Erdoğan"ın başına da gelirse... Vay Hâlimize!" başlıklı önceki yazımı özellikle hatırlatmamı da görmüyor!
BUNU BANA NASIL YAPARSINIZ?!
Ne diyeceğimi bilemiyorum, gerçekten! "Bunu bana yapmamalıydınız", diyorum sadece! Ben bu ilkel muameleyi, böylesine çirkince "kullanılmayı" haketmedim çünkü!
Bu zor süreçte, büyük risk alarak, Müslümanca bir duyarlıkla, -çokça eleştirdiğim-Müslüman bir cemaatin zarar görmemesi için çırpınan, adaletten, hakkaniyetten, kardeşlikten ve vicdandan yana tavır koymaktan çekinmeyen bir Müslüman yazara yapılmaz ki bu!
NE OLURSA OLSUN, "ADALET,
HAKKANİYET VE HAKİKAT", DİYECEĞİM!
Buna rağmen, ben yine adaletten, hakkaniyetten ve hakikatten yana olmayı sürdüreceğim.
İdealimdeki eğitim modelinden fersah fersah uzak olmasına rağmen dershanelerin, bu ülkenin -özellikle doğudaki- genç kuşaklarının İslâmî aidiyet biçimlerini korumada, hayatî bir rol oynadığını söylemeye devam edeceğim.
Hükümetten, bu "anlaşmazlık" sürecinde alacağı kararlarda, kardeşliği, istişareyi ve Hizmet hareketinin (örneğin Mavi Marmara olayında, başörtüsü mücadelesinde, Müslümanların pek çok sorunlarında takındığı tavrı hiç bir şekilde tasvip etmesem de) ülkeye yaptığı hizmetlerin küçümsenemeyecek çapta olduğunu aslâ gözardı etmemesini hatırlatmaya devam edeceğim.
Son olarak, Cemaatin yayın organlarının, bu yapılan çirkinlikten ötürü, bana bir özür borçları olduğunu, fenâ hâlde kul hakkına girdiklerini hatırlatıyorum.
ELEŞTİRİLERİMİN ARKASINDAYIM
Bu arada, Tayyip Bey"le ilgili olarak söylediklerimin arkasındayım.
Abdülhamid"in düştüğü akibete düşmemesi için yaptığım eleştiri ve önerileri, Tayyip Bey"in önemseyeceğinden ve ciddiye alacağından hiç kuşku duymuyorum.
Çünkü Tayyip Bey"in de, pek çok bakan ve milletvekili dostumun da, dershane meselesi dâhil pek çok meselede söylediklerimi önemsediklerini, ciddiye aldıklarını biliyorum.
ERDOĞAN, İÇ VE DIŞ
KUŞATMAYI YARACAK KİŞİDİR
Yazılarımı düzenli takip eden okuyucular, benim kişilerle değil, fikirlerle ilgili olduğumu iyi bilirler.
Erdoğan"la ilgili ilk kez bu kadar açık ve net yazdım. Öyle yapmak zorundaydım; çünkü hem Türkiye"nin hem de bölgemizin kritik bir dönemeçten geçtiği, çepeçevre kuşatıldığı bir zaman diliminde, Türkiye"de ve bölgemizde küresel sistemin baskılarına direnen, oyunlarını görebilen ve püskürtebilen "tek adam" o.
Gerek Türkiye"deki vesayet sisteminin gerekse küresel vesayet sisteminin kodlarını en iyi çözen ve bu kodları kırarak çifte kuşatmayı yaracak sembolik güce ulaşan tek kişi Erdoğan çünkü.
ERDOĞAN, NEDEN
ERDOĞAN"DAN FAZLA BİR ŞEYDİR?
"Erdoğan", Erdoğan"dan daha fazla bir şey çünkü: Tıpkı rahmetli Erbakan ve Abdülhamid gibi bir sembol"e dönüştü Erdoğan da.
"Erdoğan"ın Erdoğan"dan daha fazla bir şey olduğunu, Endonezya"dan Yemen"e, Srilanka"dan Güney Afrika"ya, Balkanlar"dan Arap dünyasına kadar yaptığım seyahatlerde, halklarla ve yöneticilerle yaptığım görüşmelerde bizzat gözlemledim, tanık oldum ve bunları paylaştım sizlerle.
Basit bir şey değil bu. Bunu, bu ülkenin her insanı önemsemeli ve ciddiye almalı. Böyle sembolleşen isimler çıkarmak öyle kolay olmuyor. Çıktığında da yıpratmak değil, kıymetini bilmek gerekiyor.
SEMBOL ŞAHSİYETLER, ZAMANLARINI AŞAR, YENİ KAPILAR AÇARLAR
Unutmayalım: Semboller gibi, sembol şahsiyetler de, kendi zamanlarında yaşamazlar; yaşanan gerçekleri aşar, zamanın ve mekanın ötesine taşacak bir yolculuğun kapısını aralarlar.
Bir toplumun, bir medeniyetin, keşfedilmeyi ve harekete geçirilmeye bekleyen kültürel genlerini, genetik anlam haritalarını varoluşa kışkırtırlar.
Bu, onların bile farkedemeyecekleri bir lütuftur topluma.
O yüzden, "Erdoğan", Erdoğan"dan daha fazla bir şeydir, diyorum.
Ve Erdoğan"ın genç kuşakları kültürel intiharın eşiğine sürükleyen medya, kültür ve eğitim rejiminde yaşadığımız fiyaskoyu göreceğinden ve bu üç alanda önümüzdeki süreçte önemli atılımlara imza atacağından kuşku duymuyorum.
Son söz: Cemaat medyası, Erdoğan"la ilgili yaptığım bu tanımlamaları çarpıtmak yerine olduğu gibi yayımlamaya başladığı zaman, bizim önümüzde kimse duramaz, diyorum, vesselam.Eğitimde bağımsızlık savaşı
Yusuf Kaplan
16/12/2013 Pazartesi
Bugünkü yazıda Nurettin Topçu"nun "Türkiye"nin Maarif Davası" başlıklı, eğitimciler arasında bile nerdeyse bilinmeyen ama eğitimde yapılacak bir devrimde çığır açıcı, kurucu, öncü rol oynayabilecek kitabının özünü özetleyen enfes bir bir bölüm sunmak istiyorum sadece.
Topçu"nun okuyacağınız bu sözleri üzerine söz söylemeyi zaid addediyorum.
Şöyle diyor Nurettin Topçu:
"Millet ruhunu yapan maariftir (eğitim"dir).
Maarifin düşmesi millet ruhunu yerlere serer.
Maarife değer vermeyiş millet ruhunun yıkılışını hazırlar.
Maarif hangi yönde yürürse, millet ruhu da onun arkasından gider.
Şu halde millet, maarif demektir.
Zamanımızın istiklâl savaşı bu cephede açılacak savaştır."Erdoğan"ı ve Türkiye"yi bitirme operasyonu
Yusuf Kaplan
20/12/2013 Cuma
Cemaat"in yöneticileri, "Okulları kapatın, dershaneleri değil!" başlıklı yazımdan sonra teşekkür ziyaretine geldiklerinde, "Erdoğan"sız Türkiye" projesine nasıl baktıklarını sormuştum; verdikleri cevap, "böyle bir şeyden Allah"a sığınırız" şeklinde olmuştu.
Ancak adına "Rüşvet ve Yolsuzluk Operasyonu" denilen ama asıl hedefi, Erdoğan"ı ve Türkiye"nin yürüyüşünü durdurmak olan, iç ve dış şebekelerin ortaklaşa gerçekleştirdikleri bütün çıplaklığıyla günışığına çıkan bu operasyonla birlikte, Cemaat medyasının, "Erdoğan"sız Türkiye" operasyonuna bütün gücüyle destek verdiği, bu süreçte CHP, MHP hatta Ergenekon çetesinin artıklarıyla aynı kare içinde yer aldıkları ve bundan da hiç bir şekilde rahatsız olmadıkları görülüyor!
Eyvah ki, ne eyvah!
"İSLÂM"A KARŞI İSLÂM" SAVAŞI: MEZHEBÎ VE MEŞREBÎ ÇATIŞMA STRATEJİSİ
Bendeniz, her şeye rağmen Cemaat"le ilgili eleştirilerimi bu süreçte hep saklı tuttum.
Gerekçem şuydu: Küresel sistem, önümüzdeki -yüzyıllık- süreçte, "İslâm"a karşı İslâm" stratejisini fiilen uygulamaya koymuştu. Ve bu stratejiyi, İslâm dünyasında, makro düzlemde mezhebî olarak, mikro düzlemde de meşrebî olarak Müslümanları birbirine düşürecek şekilde adım adım hayata geçirmeye başlamıştı.
Dahası, Müslüman toplumlar, bu lanetli stratejinin sonuç vermesine imkân tanıyacak her türlü zaafla maluldü zaten.
İşte böylesine kritik bir süreçte, "İslâm"a karşı İslâm" stratejisinin Türkiye"de püskürtülebilmesi için gerek hükümet çevrelerine, gerekse cemaate basiret, feraset ve akl-ı selim çağrısında bulundum. Bunu hayatî bir sorumluluk olarak gördüm.
Ve her ne suretle olursa olsun, gücü elinde bulunduran Müslüman bir iktidarın, ne kadar eleştirirsek eleştirelim, bir Müslüman cemaate zarar vermemesi çağrısı yaptım.
Sonuçta, hükümet, bendenizin ve Sibel Eraslan gibi bir çok yazar arkadaşın bu tür çağrılarını dikkate aldı, dershanelerle ilgili kararı zamana yaydı.
HER ŞEYİ "KENDİ ÇIKARLARI" İÇİN KULLANMA ÇİRKİNLİĞİ!
Bütün bunlara rağmen Cemaat medyası, yazdıklarımı çarpıtmaktan, çirkin bir şekilde "kullanmaktan" çekinmedi.
Mesela pek çok internet sitesi, Türkiye"nin kendi kendini sömürgeleştirme, İslâm"ın bu ülkenin hayatından uzaklaştırılma süreciyle ilgili olarak kurduğum, "haçlıların bin yıldır yapamadıklarını biz kendi ellerimizle yaptık" şeklindeki cümlemi, "Tayyip Erdoğan, haçlıların bin yıldır yapamadıklarını yaptı" diyecek kadar ahlâk sınırlarını hiçe sayarak çarpıtmakta, internet ortamında, sosyal medyada dolaşıma sokmakta hiç bir sakınca görmedi!
Bu kadarını beklemiyordum. Meşrû bir şeye, gayr-ı meşrû yollarla gidilemez. Cemaat medyasının, her şeyi kendi çıkarları için bu kadar ilkesizce ve çirkin bir şekilde kullanması ürküttü beni.
CEMAAT, KENDİ AYAĞINA KURŞUN SIKIYOR!
Cemaatin yöneticileriyle yaptığımız görüşmede söyledikleri şeylere rağmen, Cemaat medyasının, "Erdoğan"sız Türkiye" operasyonuna destek verme konusunda da aynı ilkesizlikle hareket ettiğini görmek beni kahrediyor açıkçası: Cemaat medyasında yayınlanan haberler, yazılan köşe yazıları, CHP, MHP ve benzeri aktörlerle birlikte "Erdoğan"sız Türkiye" hayaline su taşıyor.
Ayrıca Fethullah Gülen"in, cemaatin operasyonla ilgisinin olmadığına (!) dair avukatı aracılığıyla yaptığı açıklama, tüyler ürpertici bir açıklamadır.
Zaman gazetesi, bu açıklamayı, Fethullah Gülen fotoğrafı eşliğinde aynen şöyle vermiş: "Mesnetsiz iddialarla kamuoyunun dikkati soruşturmadan uzaklaştırılıyor."
Bu nasıl bir açıklamadır, Allah aşkına!
Tek kelimeyle: Ürkütücüdür! Çünkü bu, her şeyden önce, Cemaat"in kendi ayağına kurşun sıkmasından başka bir anlam ifade etmez!
ERDOĞAN"I "MEZARA GÖMÜNCEYE" KADAR!..
Öyle anlaşılıyor ki, iç ve dış şebekeler, hükümeti devirinceye ve Türkiye"nin bölgedeki yürüyüşünü durduruncaya, kısacası, "Erdoğan"ı mezara gömünceye" kadar bu savaşı sürdürecekler.
Bu ürpertici gerçek bütün çıplaklığıyla ortadayken, Cemaat, Cemaat"in önünü sonuna kadar açan Tayyip Erdoğan"ı "mezara gömecek" ve Türkiye"nin yürüyüşünü durduracak "Erdoğan"sız Türkiye" hayaline su taşımakla, sadece kendi ayağına kurşun sıkmakla kalmadığını, aynı zamanda, İslâm dünyasının toparlanma hayallerini suya düşürdüğünü göremiyorsa, vay hâline Müslümanların!
OPERASYON BAŞARILI OLURSA, TÜRKİYE, PARÇALANIR VE LEŞ KARGALARINA YEM OLUR!
Şunu iyi bilelim: Bu operasyon, Erdoğan"ı ve Türkiye"nin yürüyüşünü durdurma operasyonudur.
Türkiye, iki yüzyıl boyunca, içeriden ve dışarıdan kuşatılan tek önemli ülkedir dünyada.
Tayyip Erdoğan, son üç yıldan bu yana geliştirdiği ekonomik kalkınma hamlesiyle, bölgesel ve küresel aktörlerle kurduğu stratejik, ekonomik ve teknolojik hayatî ilişkilerle, hem dış vesayete, hem de içerideki uzantılarına büyük darbe vurmayı başardı.
Türkiye"nin, ilk defa, tarihî yükümlülüğünü farkettiği ve küresel sistemin bölgemizi köleleştiren, kaynaklarını sonuna kadar sömüren oyunlarını püskürtmeye başladığı bir zaman diliminde, "Tayyip Erdoğan"sız Türkiye" operasyonu eğer başarıya ulaşırsa, Türkiye parçalanmaktan ve leş kargalarına yem olmaktan kurtulamaz.
Tam da bölgemizin ve dünyanın haritalarının yeniden çizildiği, Türkiye"nin, yeni bir dünyanın kurulmasında kilit roller oynama sürecine doğru emin adımlarla yürüdüğü tarihî bir dönemeçte, Türkiye"nin önünü açacak tek sembolleşmiş dünya lideri olan Erdoğan"ın "mezara gömülmesi", sadece Türkiye"nin değil, bölgenin masum ve mazlum halklarının geleceğinin de, dolayısıyla İslâm dünyasının zilletten kurtulma, bağımsızlaşma ve ayağa kalkma imkânlarının da suya düşmesi anlamına gelecektir.
Son söz: Hükümetin hem yolsuzlukların, hem de bu operasyonu tezgâhlayanların üzerine sonuna kadar gitmesi, Türkiye"nin bu belayı defedebilmesinin tek çıkar yoludur.
İntihar bu; hepimizin intiharı! Aklınızı başınıza devşirin lütfen!
Yusuf Kaplan
22/12/2013 Pazar
Bu yazıyı o ürpertici bedduadan sonra gözyaşlarına boğularak yazıyorum.
Sadece kendilerini değil, hepimizi intiharın eşiğine sürükleme potansiyeli taşıyan böylesine büyük bir felâketle ve helâketle karşılaşmadık, iki yüzyıllık çöküş tarihimiz boyunca.
Yaşadığımız felâketin, adeta "geliyorum!" diye "bağırdığı" son üç aydan bu yana, taraflara, basiret, feraset ve akl-ı selim çağrısı yaptım; Cemaatin hukukunu, dershanelerin haklarını sonuna kadar savundum. Herkes şahit buna.
Ama yüreği yangın yerine dönen bir Müslüman olarak, asıl büyük felâketi göremeyecek, üstelik de büyütmekten çekinmeyecek -sadece kendilerini değil-, hepimizi intihara sürükleyecek kadar basiretleri bağlanan kişilere, yaptıkları işin vehametini göstermek için bu yazıyı yazmak zorundayım.
OSMANLI"NIN DURDURULMASI VE TÜRKİYE"NİN KUŞATILMASI
Binyıllık dünya tarihini, iki büyük küresel aktör arasındaki medcezir şekillendirdi: Müslümanlar ve Batılılar.
Geçtiğimiz yüzyıl içinde iki büyük felâketle karşı karşıya kaldık: Bir durdurma, iki kuşatma harekâtı yaşadık.
Önce, sömürgecilerin üç asır boyunca üzerimize üzerimize gelmeleri ve içimizdeki beyinsizlerin aymazlıkları ve vurdumduymazlıkları nedeniyle Osmanlı durduruldu ve tarihten sürgün edildik.
Ardından bu topraklardaki insanların haysiyetli ve onurlu direnişleriyle bu ülkeyi sömürgecilere teslim etmedik. Direndik. Destansı bir direniş gösterdik.
Ama sonra "Anadolu kıtası"na hapsedildik.
Türkiye, çift yönlü kuşatmayla teslim alındı, içerden büyük bir darbe yedi: Medeniyet iddialarını, tarih yapan ruhunu, varlık nedenini yitirdi: Sekülerleşerek kendi kendini sömürgeleştirdi.
BATILILARA FİİLEN TESLİM OLMADIK AMA ZİHNEN TESLİM OLDUK!
Batılılara fiilen teslim olmadık; ama zihnen teslim olduk.
Bizim tarih yapmamızın, tarihte esaslı yolcuklar yapmamızın, Balkanları, Kafkasları ve Ortadoğu"yu barış, adalet, kardeşlik yurdu hâline getirmemizin yegâne kaynağı İslâm, bu toplumun entelektüel, kültürel, siyasî, sosyal ve iktisadî hayatından uzaklaştırıldı.
İslâm"ın bu toplumun hayatından uzaklaştırılması, bizim tarih yapan medeniyet kurucu bir aktör olarak tarihten uzaklaştırılmamız anlamına geliyordu.
Sonuçta, Türkiye, dışarıdan Batılıların baskısıyla, içeridense uzantılarının operasyonlarıyla kuşatıldı. Ve bu millet, tam kalbinin ortasından vuruldu, bitkisel hayata mahkûm edildi.
VE ARDI ARKASI KESİLMEYEN SALDIRILAR!
Son olarak bu çift yönlü kuşatma, yerini, çok yönlü saldırıya terketti.
Bu kuşatmayı yarmaya çalışan Menderes, idam edildi. Özal, şaibeli bir cinayete kurban gitti. Erbakan, hapsedildi, önü kesildi, hükümeti alaşağı edildi.
Şimdi, bu kuşatmayı yarma konusunda içeride ve dışarıda büyük mesafeler kateden, Türkiye"yi dış vesayetten ve içerideki uzantılarından kurtaracak, yeniden tarih yapmamızın yollarını açacak koridorları adım adım, sabırla döşeyen Tayyip Erdoğan, 11 yıldır, art arda büyük saldırılara, darbe girişimlerine, ardı arkası kesilmeyen iç ve dış operasyonlara maruz kalıyor...
HANÇERLEME OPERASYONU!
Ama bunların hiç biri şu an yaşadığımız saldırı kadar büyük ve ürkütücü olmadı. Olamazdı; çünkü hiç biri, Erdoğan"ın birlikte yola çıktığı, kardeş bildiği insanlardan gelmemişti.
Erdoğan"ın, önlerini sonuna kadar açtığı insanlar tarafından, tam da Türkiye"nin küresel sistemin büyük oyunlarını -Allah"ın yardımıyla- püskürtmeye başladığı bir zaman diliminde arkadan hançerlenmesi, bu ülkenin başına gelebilecek en büyük felâketti.
Bundan büyük felâket olamazdı: Tayyip Erdoğan, Ebucehil"likle, Firavun"lukla, Nemrutluk"la itham edildi; türlü kaset şantajlarıyla tehdit edildi!
Ama bu çirkin ithamların hiçbirine aslâ o çirkinlikle cevap vermeye yeltenmedi. Sabretti. Sabretti.
Ama sonunda, iğrenç bir "hançerleme operasyonu" yedi!
TARİH SİZİ ASLÂ AFFETMEYECEK!
Söylemek bile saçma: Yolsuzluk, kul hakkı yemek gibi şeyler, aslâ kabul edilebilecek şeyler değildir. Bu sütunun sürekli okuyucuları, bu yolsuzluklar konusunda, ne kadar ağır, ne kadar sert yazılar yazdığımı, "Tanrı"yı kıyamete zorlamayın!" dediğimi iyi bilirler.
Ne olursa olsun, yolsuzlukların üzerine en sert şekilde gidilmelidir!
Ama milletin zekasıyla alay etmeyin, milleti aptal yerine koymayın lütfen!
Türkiye"nin gelecek on yılının belirleneceği, İslâm dünyasının mazlum ve masum halklarının önündeki prangaların birer birer kırılacağı tarihî üç önemli seçim arefesinde, yolsuzluk numarasıyla arkadan saplanan hançer, aslâ kabul edilemez!
Bir yandan vargücünüzle saldırıyorsunuz, kirli ittifaklar yapıyorsunuz, son derece çirkin oyunlara başvuruyorsunuz; öte yandan da utanmadan, sıkılmadan, "bu operasyonun arkasında biz yokuz" açıklamalarını nasıl yapabiliyorsunuz?
Bu operasyon başarıya ulaşırsa, tarih sizi aslâ affetmeyecektir, bunu bilin!
Ve bu ümmet, yarın, sizin yakanıza yapışacaktır! Bunu da bir yere kaydedin!
YA BEDDUANIZ GERİ DÖNERSE!
İplerin henüz bu ülkenin çocuklarının elinde olmadığı, İslâm dünyasının, bizim başlattığımız yolculuğun başarıya ulaşması için gece gündüz dua ettiği, siz, Mavi Marmara"nın aziz şehitlerine bile dil uzatıp İsrail terör devletinden "eman dilenirken", beddua ettiğiniz insanların ve hükümetin masum Gazzelilerin imdadına yetiştiği, Sirilankalı 12 yaşındaki çocuğun Erdoğan"ın sağlığını merak ettiği, Yemen"li yaşlının İstanbul"un yeniden dirilişi için Rabbine yakardığı, Güney Afrikalı büyük bir üniversite / medrese başkanının "Türkiye"li Müslümanlar için nefes alıp veriyoruz, dua edip duruyoruz", dediği, Tanzanya Cumhurbaşkanı"nın "neredesiniz?" diye sorduğu bir zaman diliminde, siz, önce tarihten sürgün edilmiş, ardından çifte kuşatma yemiş bu sahipsiz milletin çilekeş çocuklarına beddua etmeye, bu ülkenin yürüyüşünün önünü tıkayacak basiretsizce çılgınlıklara imza atmaya, sırf kendi gettonuzun çıkarları için gemileri yakmaya kalkışarak, bu sahipsiz ülkenin ve mazlum ümmetin kaderiyle oynamaya kalkışırsanız, ettiğiniz beddua sizi bulmaz mı, sanıyorsunuz?
CEMAAT"İ CEMADAT"A, HİZMET"İ HEZİMET"E DÖNÜŞTÜRMEYE HAKKINIZ YOK!
1998 yılında, sizi ve hizmeti topyekûn yoketmeye çalışan kasetçi haydutlara karşı bu gazetenin başındayken ölesiye savundum.
Ama "hançerleme operasyonu"yla birlikte, bütün saygımı yitirdiniz! Sadece benim değil, bu milletin de!
Unutmayın: İlkesiz ülkü, ilkeleri yok eder; ülkeyi ise paçavraya çevirir, kurda kuşa yem eder.
"Hedefe ulaşmak için her yol mübahtır" anlayışı, ihtiras, ben / biz merkezcilik, istişareyi hiçe saymak, önünüze gelen herkesi sonuna kullanıp sonra da kaldırıp atmak, diğer Müslümanlara böcek muamelesi yapmak, şer şebekeleriyle her türlü zelil ittifaklar kurmak, insanı azmanlaştırır, azgınlaştırır ve sonunda Müslümanlara beddua etmeye kalkışacak kadar yolunu da, istikametini de şaşırtır böyle!
Bu aziz Cemaat"i cemadat"a (taş"a), o güzelim hizmet"i de hezimet"e dönüştürmeye hakkınız yok!
Şunu aslâ unutmayın: Eğer Tayyip Erdoğan devrilirse, bunun altında siz de kalırsınız!
Sonuçta, Sibirya"dan Brezilya"ya kadar her şeylerini Allah rızası için hizmet uğruna feda eden, o kahraman, vefakâr, fedakâr Anadolu çocukları da!
Onların hesabını da veremezsiniz!
BU ÜLKENİN VE ÜMMETİN KADERİYLE OYNAMA YETKİSİNİ KİM VERDİ SİZE?
Hem yetkiniz yokken hem de yeteneğiniz olmadığı gün gibi ortadayken bu sahipsiz ülkenin ve mazlum ümmetin kaderiyle oynayamazsınız!
Üstelik de, küresel sistemin lordlarının oyunlarının -ilk defa- sonuç alınacak şekilde püskürtülmeye başlandığı bir zaman diliminde!
Üstelik de, Çin"le, Kuzey Irak yönetimiyle, hiç bir zaman güvenilemeyecek ve dizginlenmesi gereken İran"la, Japonya"yla ve Rusya"yla büyük stratejik, ekonomik ve teknolojik işbirliği projelerini adım adım, ilmek ilmek, inceden inceye hesaplayarak, kılı kırk yararak -Allah"ın yardımı ve lütfuyla- ilk kez hayata geçirmeye muvaffak olduğumuz kritik bir eşikte!
Üstelik de, Türkiye üzerinde ekonomik, stratejik ve siyasî oyunlar tezgâhlayan, mühendislik hesapları yapan küresel şebekelerin ve bunların iç uzantılarının oyunlarının birer birer püskürtüldüğü bir silkiniş ve toparlanış sürecinde!
Soruyorum şimdi: Bu sahipsiz ülkenin ve mazlum ümmetin kaderiyle oynama yetkisini kim verdi size?
Ve bunun hesabını nasıl vereceksiniz "hesap günü"nde?Ölçü hakikatse, pire için yorgan, "iktidar kavgası" için "ülke" yakılmaz!
Yusuf Kaplan
23/12/2013 Pazartesi
Ölçümüz, İslâm"ın şaşmaz hakikatleri ve evrensel ilkeleri; kaygımızsa, İslâm dünyasının ve insanlığın geleceği olmalı...
Gerisi teferruat olarak kalmalı...
SATIR"LARI BIRAKIP, SADIR"LARA BAKALIM...
"Cemaat" de, "parti" de, bu şaşmaz hakikat terazisine vurularak değerlendirmeye tabi tutulmalı...
...Ki, zihin, ruh ve beyin hastalıklarımızdan kurtulup, şifa bulabilelim... Satırları bırakıp, sadır"lara sarılmasını bilelim...
İnsanlığa söylenecek tek sözü, insanlığın ihtiyacını duyduğu hakikatin özlü sözünü ulaştırabilecek liyakate, selahiyete ve hakikate ulaşabilelim...
Hakikatin herkesi ısıtan ve ışıtan, herkese umut aşkı ve ufuk ışığı sunan güneşine vâsıl olabilelim...
Ve bidayette, hakikat çocuğunun doğuşunu seyre dalabilelim...
Nihayette ise, karanlığın ortasında, alacakaranlık anaforunda oraya buraya savrulan insanlığa, "durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak" diye haykıracak bir noktaya ulaşabilelim...
HASTALIĞIMIZ MİYOPLAŞMA: ZİHNİMİZİ, BEYNİMİZİ VE RUHUMUZU ÖLDÜREN TEK PRANGA!
Hastalığımız miyoplaşma.
O yüzden "iyotlaşıyoruz" ve ortalığı "yaban otları" kaplıyor kolayca.
O yüzden göremiyoruz hakikatleri bütün berraklığıyla...
O yüzden "gözlük" kullanıyor, bu "gözlüklerle" bakıyoruz olaylara; ama "gözcülük" ve "sözcülük" yapıyoruz yalnızca...
Oysa miyoplaşma, insanın zihninin, beyninin ve ruhunun önündeki tek pranga!
Peki, bu prangayı nasıl kıracağız, zihnimizi, beynimizi ve ruhumuzu esir eden, körleştiren, karanlıklara gömen prangalarımızdan nasıl kurtulacağız, bu durumda?
İşte bu yazıda, bunun yol haritasını sunacağım size, âcizane, dilim döndüğünce, yüreğim yettiğince!
Lütfen, hakikatle hemdert olmak isteyen herkes akl-ı selimle, hakikatle hemdost olmak isteyen herkes kalb-i selim"le ve hakikatle hemhâl olmak isteyen herkes zevk-i selimle, özetle dikkatle ve rikkatle kulak kesile! Lütfen!
BU DÜNYAYA VAR OLMAYA DEĞİL, HAKİKAT ATEŞİNDE KOR OLMAYA GELDİK!
Bu dünyaya, var olmaya değil, hakikat ateşinde yanmaya, kor olmaya geldik biz...
Bu dünyanın ayartıcı nimetlerine konmaya değil, Hakikat ateşinde yanarak kul olmaya gönderildik!
Aşk ile, şevk ile, zevk ile Hak"ka hakkıyla kul olmaya, Hak"tan başka hiç bir kulun kulu, hiç bir pulun kölesi, hiç bir putun uydusu olmamaya geldik...
Olmaya geldik... Kendimizi bulmaya... Bu dünyadan uzaklaşarak olgunlaşmaya...
Olgunlaşarak ayartıcı benliğimizden ve bencilliğimizden, yıkıcı kibirden ve küfürden, yoksayıcı körlükten ve nankörlükten uzaklaşmaya...
Hakk"a, hakikate, adalete yaklaşmaya...
Hakikate ihanetten, hakikat kardeşliğine hıyanet etmekten uzak durmaya...
Var olmaya değil, hakikat ateşinde yanmak için can atan, canından aziz bildiği Canan"a koşan, hakikat ateşini tutuşturan kor olmaya...
Olgunlaşarak hakikatin hakikat olması, hakikatin hayat olması için Hakk od"unda Hâlik için "halk odun"u" olmaya, Hakk"ın hakikatine vâsıl olmaya gönderildik...
O hâlde, bu dünyada var olmaya ve iktidar kurmaya değil, hakikat ateşini yakan kor olmaya ve hakikat ateşinde yanan kul olmaya bak!
İÇİNDEKİ "BEN" ATEŞİNİ YAK, "HİÇ" OLMAYA BAK!
İçindeki ben ateşini, bencillik ateşini, benim cemaatim, benim partim diyerek büyüttüğün ayartıcı şer-şeytan ateşini söndürmek için hakikat ateşini yak...
Ve söndür içindeki "benlik" ateşini... "biz" ateşini öldür... kül et...
Aslâ tarafgirlik etme hakikatten başka hiç bir şey"e!
"Hiç" olmaya bak! "Hiç" olduğun zaman, Hakk sana ayna tutacak, hakikat, önünde malum olacak!
"Nesin ki sen, kimsin ki sen Hakk"ın aynasında! Hakikatin yanında!" de, kendi kendine!
HAKİKAT ATEŞİNDE YAN DA UYAN VE UYANDIR UYUYAN BÜLBÜL"Ü!
Aslâ körlük ve nankörlük etme hakikate! Hakikat aşkına, Hak aşkına, halk"ın Hâlik"ı aşkına yan hakikat ateşinde...
Yan da uyan, iki asırlık uykudan!
Ve uyandır bülbül"ü kış uykusuna dalıp uyuyan!
Uyandır ki, şakısın hakikatin şarkısını durmamacasına bütün uyuyanlara, bülbülün şarkısına hasret kalan, hakikate susayan insanlara, çölleşmiş ruhlara, kuraklaşmış topraklara, kurumuş yapraklara...
Uyan, uyan da, kendine hâline yan, ey "ağlayan adam", ey hakikat od"unda yanacak, hakikatin od"undan kana kana, doyasıya tadacak, tadarak hakikate varacak, hakikatin izine yüz sürecek, hakikat ateşinde yanıp kül olacak odun olmak için yanıp tutuşan "yusuf kaplan"!
HAKİKATTİR ASLOLAN! GERİSİ YALAN DOLAN, "ZEHİRLİ YILAN"!
Hakikattir aslolan! Hakikatin hakikati!
Gerisi yalan-dolan!
Bu dünya da, bu dünyanın ayartıları da, iktidarları da şımartıcı, azgınlaştırıcı, hakikatten uzaklaştırıcı "zehirli yılan"!
SEN, HIRSIZIN ELİNİ KES KESİNKES! AMA SEN DE, YOL KESME, "EMİN" OLSUN SENDEN HERKES!
Bak: Bir çocuk doğuyor ufuktan... Hakikat güneşinin çocuğu...
Ufku karartma... Umudu unutma... Umudu unutursan, ufku da bulamazsın!
Umuttur hakikatin çocuğunu doğuracak olan, ufuktan...
Umuda sarıl, ufka bak! Kalk, ufuk yolculuğuna râm ol hiç durmadan!
Sen hırsızın elini kes kesinkes ve yolu tıkayanların önünü kesmeyi de unutma!
Ama sen de yol kesme, "emin" olsun senden herkes!
Sen, hırsızları durdur mutlaka!
Ama sen de yolkesenlerin umudu olma aslâ!
HAKİKATİN ÇOCUĞUNU VURAN OLMA!
Hakikatin kölesi ol, dünyada var olmak için çırpınan, "dünyaya sahip olmak" için cemadata dönüşen "cemaat"in, pırtı"ya dönüşen "parti"nin kulu olma... Uydusu olma... Kölesi olma...
Ama doğan güneşi karartan, güneşle birlikte doğan hakikatin eşsiz çocuğunu vuran da olma...
Sen, Hakikatin çocuğunu vuranların önünde sarsılmaz ve savrulmaz bir şekilde dimdik duran muhkem bir duvar ol, yalnızca!
BEDELSİZ HAKİKAT, İNSANI YAKAR, HAKİKATİ YIKAR!
Kriz hem imtihandır, hem de bir imkân, demiştim, sana.
İmtihanı vermeye bak: Krizi, imkân"a dönüştürmek için bu dünyada var olmaya değil, hakikat ateşinde yanan kor olmaya geldiğini unutma!
Hakikat ucuz değil, bedel ister!
Şu an bu bedeli ödüyorsun, bu bedeli ödeyebilirsen imtihanı da verebilirsin!
Bedelsiz, çilesiz, ucuz elde edilen hakikat, insanın ateşi olur, yakar!
Ve yıkar hakikati de!
SEN ATEŞİ YAKAN DEĞİL, ATEŞTE YANAN OLMAYA BAK!
Sen ateşi yakan değil, ateşte yanan olmaya bak!
Oysa bedeli ödenmiş hakikat, insanın güneşi olur, metanetinin ve sabrının, ihlasının ve aşkının, şevkinin ve zevkinin, kalbinin ve ruhunun, zihninin ve beyninin yol feneri olur, ışık saçar, umut kaynağı olur, ufuk açar!
Hakikatin bedelini ödüyorsun şu an, atan, senin için, senin hakikat ateşinde kor olup yanman, insanlığın önünü açman ve aydınlatman için kendini yakan Abdülhamid Han"dan bu yana...
Kalk ayağa! Yönel Rabbine! Bedduayla değil, rahmet ve merhamet duasıyla!
ÖMER OL! KILICIN HAKİKAT VE ADALET KILICI OLSUN!
Ömer ol! Kuşan hakikatin adalet kılıcını!
Ve durdur bu hepimizi yakacak lanetli operasyonu, söndür içindeki benlik ateşi yangınını!
Cemaat putunu da, parti putunu da at ateşe! Dünya hırsını da, iktidar ihtirasını da söndür bu hakikat ateşinde!
Yönel kardeşine! Sarsılmaz bir aşk ateşiyle, hakikat hasretiyle, sarıl!
Af dile Rabbinden! Özür dile kardeşinden...
EBUBEKİR OL! CEHENNEM SADECE SENİ ALSIN, BAŞKALARINA YER KALMASIN!
Ebubekir ol! Kucağını aç herkese! Hem de öyle bir aç ki, bütün şeytanlar kaçacak delik arasın, cehennem sadece seni alsın, başkalarına yer kalmasın!
Kucaklaş kardeşinle ve söndür fitne ateşini!
Hakikat güneşi her tarafa ışık saçsın! Kardeşinin önünü açsın! Gönlünü açsın, gönlünde Efendimiz"in nursaçan, ışık saçan, rahmet saçan gülleri açsın!
Unutma: Nasıl pire için yorgan yakılmazsa, "iktidar hırsı" için de ülke yakılmaz! Ümmetin geleceği ateşe atılmaz! İnsanlığın umudu söndürülmez! İnsanlığın ufku karartılmaz!
Yorganı değil, pireyi yak!
Ülke"yi değil, kendini, benini, cemadata dönüştürdüğün "cemaat"ini, pırtıya dönüştürdüğün partini yak!
İlkeyi değil, ilkesizliği yık!
KUCAKLAŞ KARDEŞİNLE! "BEN, ÖNEMSİZİN; ÖNEMLİ OLAN SENSİN!" DE!
Ve hakikat sarayına ulaştıracak köprüleri kur! Gönül köprülerini yeniden!
Gürül gürül adalet akan, şefkat akan, dua kokan, duayla davaya koşan, su taşıyan ve süt veren ırmaklar akıt hakikat pınarından!
Bunun için Bediüzzaman"a kulak kabart! Bak, ne diyor, üstad! İyi dinle, Mesnevi-yi Nuriye"de:
Mühim"le ehemm"i karıştırma birbirine!
Mühim, ben"le ilgilidir; ehemm"se sen"le!
"Ben, önemsizim", de kardeşine! "Sen varsan, ben de varım; sen varsan, ben de "varolur", hakikate ram olur, bir kıymet kazanırım".
O yüzden "Sen, benden daha önemlisin", de: Bu ülke için de, ümmet için de! İnsanlık için de!
BALTANI AT, SADRINA BAK! HAKİKAT IŞIĞINI YAK!
Kalk ve yürü kardeşine doğru! Satırınla değil, sadrınla yönel ona! Baltanı at, sadrına bak!
Kucaklaş kardeşinle! Helallik dile kardeşinden! Ve cemaatin de, partinin de, ülkenin de, ümmetin de önünü aç!
Ve "bakın" de, insanlığa, "hakikat güneşinin doğmakta olan pırlanta çocuğu bu: İnsanlığın umudu ve ufku!"
Böylece, İnsanlığın önüne hakikat güneşinin ufkundan doğan "hakikat çocuğu"nun umut ışığını saç!
Ve insanlığın ufkunu aç!Yeni "darbe girişimi" de Ergenekon"un arkasındaki aktörlerin işi!
Yusuf Kaplan
27/12/2013 Cuma
Ergenokon operasyonları sırasında -5 yıl önce- yazdığım, hem bugünlere, hem de gelecekte olabileceklere "ışık tutan" -bugünlerde internette, sosyal medyada yoğun olarak paylaşılan- iki yazımı yeniden yayımlayacağım.
O vakitler yazdıklarımın bugün aynen gerçekleştiğini görmek, bu ülkenin, yüreği yangın yerine dönen, has bir çocuğu olarak tedirgin ediyor beni.
Ancak önce, hayatî bir kaç tespitte bulunmak istiyorum.
Birincisi şu: Türkiye, şu ân, bir kez daha "sivil bir darbe"yle karşı karşıya.
Ergenekon operasyonunun arkasında kimler var idiyse, şu an yaşadığımız "darbe"nin arkasında da onlar var.
BİZANTİNİZM PROJESİ: KÜRESEL SİSTEMİN "ILIMLI İSLÂM" STRATEJİSİ
İkinci tespit: Türkiye, şu ân, Türkiye"nin ve İslâm dünyasının gerçek anlamda bağımsızlaşma yolculuğunun önünü tıkayacak bir Bizantinizm operasyonuna maruz kalıyor.
Operasyonun başındayız henüz. Arkası gelecek bu operasyonun; hem de ürpertici boyutlar kazanarak...
Bizantinizm, Constatine"in, Hıristiyanlığı, önce kabul etmesi, sonra da "resmî din" olarak belirlemesi, küresel güç olan Bizans İmparatorluğu"nun boyunduruğuna girdirmesi ve gücünü tahkim etme sürecinde Hıristiyanlığı Bizans"ın çıkarları doğrultusunda kullanması ve bitirmesidir.
Bugün aynı proje, küresel sistem tarafından, "ılımlı İslâm" stratejisiyle, İslâm"a uygulanıyor.
Bu strateji, Soğuk Savaş"ın sona erdirilmesinden sonra başlatıldı. Şu an Türkiye üzerinde/n, -Ergenekon operasyonunun gerisindeki "görünmeyen" ama gerçek- küresel aktörlerce hayata geçirilmeye çalışılıyor.
KÜRESEL SİSTEME BOYUN EĞEN BİR İSLÂM ANLAYIŞINA DOĞRU...
Bizantinizm projesi olarak adlandırdığım, "ılımlı İslâm" stratejisinin asıl hedefi, (Türkiye"deki, "İslâm" denince tüyleri diken diken olan "beyinsiz" laikçilerin zannettikleri gibi), İslâm"ın önünü açmak değil, İslâm"ın yeniden tarih sahnesine çıkmasının önünü tıkamaktır.
Bu hayatî meseleyi daha sonra yazacağım. Sadece şu kadarını söylemekle yetiniyorum burada:
Küresel sistem, Bizantinizm / ılımlı İslâm projesiyle, İslâm"ı kendi çıkarlarına hizmet edecek bir "uydu"ya, kullanılışlı bir araca dönüştürmeyi, küresel sisteme her bakımdan boyun eğecek, protestanlaştırılmış, sekülerleştirilmiş, evrensel iddialarını yitirmiş, sadece bireysel alana hapsedilen, ruhu çalınan, güdümlü bir İslâm anlayışını bütün İslâm dünyasına yaymayı ve hâkim kılmayı hedefliyor.
KOMPLO TEORİSİ DEĞİL, MEDENİYET PERSPEKTİFİ
Burada komplo teorisi geliştirdiğimi düşünebilecek, aklını peynir ekmekle yiyen, sığ kişilere sadece şunları hatırlatmak isterim: Komplo teorisi, hedonist, ucuzcu kişilerin can simididir.
Bendeniz, güncel sorunları bile ele alırken kapsamlı bir medeniyet perspektifi ve tarih felsefesi fikri üzerinden, derin nefes alarak (insanlığın en az 500 yıllık tarihî tecrübesini gözönünde bulundurarak) yazan, hasbelkader fikir yazıları yazmaya çalışan bir yazarım.
Bir gazetede yazıyorum ama gazeteci de, "araştırmacı-karıştırmacı" bir "yazar" da değilim. Çağımızın en büyük iki tarihçisinden birinin -Braudel"in- deyişiyle, "bugünü anlamak için tarihi seferber etmek zorundayız" temel tespitini gözönünde bulundurarak yazıyorum yazılarımı.
CEMAAT"İN "İNTİHAR SALDIRISI"!
Üçüncü tespit: Cemaat, şu an bir "intihar saldırısı" düzenliyor. Ama bunun farkında bile değil.
Bu "intihar saldırısı"nın, o güzelim Hizmet"i hezimet"e, Cemaat"i "cemadat"a (taş"a) dönüştürerek -orta ve uzun vadede- "bitirecek" ve Türkiye"yi bir çıkmaz sokağın ve derin bir kaosun eşiğine sürükleyecek tohumları ektiğini göremeyecek kadar "güç sarhoşu" olmuş durumda Cemaat!
Bir Cemaat, güç / iktidar kavgası veremez; eğer verirse, hem cemaat olma özelliklerini yitirir hem de bu kavganın sonuçlarına katlanmaktan kaçınamaz.
Cemaat"i -bütün samimiyetimle- son kez uyarıyorum: Cemaat"in aklını başına devşirmesi, iç ve dış şer şebekelerini kışkırtan kirli ittifaklara son vermesi, Türkiye"nin rahat nefes alabilmesinin birincil şartıdır.
Cemaat"in "Erdoğan"sız Türkiye" hayali, sadece Cemaat için değil, Türkiye ve bölgemiz için de hayalete dönüşebilir ve Cemaat bunun hesabını burada da, "hesap günü"nde de hiç bir zaman veremez!
ÇÖKÜŞ YAŞAYAN TOPLUMLAR, DIŞ MÜDAHALELERE HER ZAMAN AÇIKTIR
Dördüncü tespit: Tarih, en az üç yüzyıldır, yalnızca Batılılar tarafından yapılıyor. Türkiye, iki yüzyıldır tarih yapamıyor; tarihte tatil yapıyor sadece.
O yüzden çöküş yaşıyor.
Çöküş yaşayan toplumlar, hâkim güçlerin müdahalelerine her zaman açık olurlar. Ve tarihi hâkim güçler sürüklediği için, onların ve yaptıkları tarihin önünde sürüklenmekten kurtulamazlar.
Türkiye, iki yüzyıldır, Batılıların "müdahaleleriyle" yönlendiriliyor VE Menderes"ten bu yana bu müdahaleleri püskürtme savaşı veriyor.
Menderes"in bu nedenle idam edildiğini, Özal"ın bu nedenle şaibeli bir ölüme kurban gittiğini, Erbakan"ın bu nedenle hapsedildiğini, Erdoğan"ın bu nedenle önünün kesilmeye çalışıldığını gözardı edersek, bu ülkenin yeniden tarih sahnesine çıkma ve bölgemizin mazlum ve masum halklarının önünü açma girişimlerimizin nasıl iptal edildiğini hiç bir zaman göremeyiz bile.
Şimdi, 5 yıl önce Ergenekon operasyonları sırasında yazdığım iki yazıyı yeniden okuduğunuzda söylediklerimi test etmeniz mümkün olabilir.
BİRİNCİ ERGENEKON YAZISI
18 Temmuz 2008 tarihinde yayımlanan birinci Ergenekon yazım"dan kısa bir bölüm şöyle:
Ergenekon''un "getirdikleri" ve "götürdükleri"
"Ergenekon operasyonu konusunda yine ipin ucunu kaçırdığımız görülüyor: Ben şahsen, bu operasyonun bütünüyle yerli bir iradenin ürünü olduğuna dair ciddî kuşkular taşıyorum.
O yüzden bu operasyonla birlikte Türkiye elbette ki "derin çeteler"den kurtulmuş olacak ama bu kez yeniden ABD''nin kucağına oturmuş olacak...
Soru şu burada: Laikçi derin şebeke yerine ABD için daha kullanışlı bir şebeke mi ikame edildi?
Bu nedenle ne yapıp edip bu operasyonun yerli bir iradenin hâkim olacağı bir operasyona, köklü bir temizlik harekâtına dönüştürülmesinin yollarını araştırmamız gerekiyor: Aksi takdirde yağmurdan kaçarken doluya tutulmak gibi bir açmazla ve trajediyle karşılaşmaktan kurtulamayabiliriz."
Not: Pazar günü, burada bir kısmını yayımladığım ilk yazıyı, 28 Temmuz 2008 tarihli "Ergenekon"la Dolmuşa Bindirilmediğimizden Emin Miyiz?" başlıklı ikinci yazıyı tam metin olarak yayımlayacağım-YK.
Ergenekon"un da, "yeni darbe" girişiminin de arkasındaki "aktörler" aynı!
Yusuf Kaplan
29/12/2013 Pazar
5 yıl önce yazdığım Ergenekon yazılarını bugünlere ve yarın olabileceklere ''ışık tuttuğu'' için okuyucuların ısrarı üzerine yeniden yayımlıyorum.
Bu yazılardan ilki, 18 Temmuz 2008 tarihinde "Ergenekon''un ''getirdikleri'' ve '' götürdükleri'' başlığıyla, ikincisi ise 28 Temmuz 2008 tarihinde "Ergenekon''la ''dolmuşa bindirilmediğimizden'' emin misiniz?" başlıklarıyla yayımlanmıştı. U yazıları yeniden yayımlarken sadece arabaşlıkları eklediğimi not etmiş olayım.
+++
18 Temmuz 2008 tarihli birinci Ergenekon yazım şöyle:
"ERGENEKON''UN ''GETİRDİKLERİ'' VE ''GÖTÜRDÜKLERİ''
Ergenekon operasyonu konusunda yine ipin ucunu kaçırdığımız görülüyor: Bu operasyonun önemini gereğinden fazla abartıyoruz.
Bazıları, Ergenekon operasyonunun bir milat olacağını bile söyleyebiliyorlar.
ERGENEKON, YERLİ BİR İRADENİN ÜRÜNÜ MÜ?
Her şeyden önce, Ergenekon operasyonu, acaba bütünüyle yerli bir iradenin ürünü mü?
Ergenekon operasyonunun bir milat olup olmadığına karar verebilmek için bu operasyonun gerisindeki gerçek iradenin, gücün ve sâikin ne olduğunu çok iyi bilmemiz veya görebiliyor olmamız gerekiyor.
Ancak bu konuda karşımıza çıkan tablonun veya manzaranın bir hayli flu olduğunu gözlemliyoruz.
Ben şahsen, bu operasyonun bütünüyle yerli bir iradenin ürünü olduğuna dair ciddî kuşkular taşıyorum. Bu operasyonun gerçekten de Türkiye''deki derin çete yapılanmasına büyük darbe vuracağı anlaşılıyor.
İyi de darbeyi vuran kim?
Benim kanaatim, darbeyi vuranın ABD olduğu yönünde. ABD''nin özellikle istihbarat aşamasında çok belirleyici rol oynadığını düşünüyorum.
Burada kafa karıştıran sorun tam da bundan sonra devreye giriyor: Türkiye''deki "derin çete" yapılanması, NATO-ürünü bir yapılanma değil miydi zaten?
O hâlde, eğer Ergenekon operasyonunda da ABD''nin gözardı edilemeyecek bir rolü varsa, burada ortaya çıkan çelişkiyi nasıl açıklayacağız öyleyse?
"LAİKÇİ ŞEBEKE"NİN YERİNE "YENİ BİR ŞEBEKE"
Elbette ki şöyle açıklayacağız: ABD, şimdiye kadar ABD''ye çalışan bilumum Atatürkçü, Kemalist, solcu, ulusalcı, laikçi tipleri tasfiye ediyor. Yeni bir şebekeyle çalışmak istiyor. Sözümona bazı "İslâmî kesimlerle" çalışmak istiyor. Sözkonusu ''İslâmî kesimleri'' çok sevdiği için mi?
Elbette ki, hayır!
ABD''nin böyle bir yola başvurmasının iki temel gerekçesi var: Birincisi, başka seçeneği olmadığı veya kalmadığını çok iyi biliyor ABD.
İkinci olarak da, böylelikle ''İslâmcıları'' kendi hâline bırakmak istemiyor ve ancak bu şekilde İslâmcıları kontrol altına alabileceğini ve önlerini kesebileceğini düşünüyor.
Niçin peki? Başka seçeneği kalmadığı için.
YAĞMURDAN KAÇARKEN DOLUYA TUTULMAYALIM SAKIN!
Ergenekon operasyonu, yeni küresel süreçte hem Türkiye''nin Asya seçeneğini hem de İslâmî bir yörünge oluşturma seçeneğini iptal etmeyi amaçlıyor olabilir.
O yüzden bu operasyonla birlikte Türkiye elbette ki ''derin çeteler''den kurtulmuşolacak ama bu kez yeniden ABD''nin kucağına oturmuş olacak: Üstelik de bu kez küresel seçeneklerini terk etmeye zorlanarak yapmış olacak bütün bunları.
Bu nedenle ne yapıp edip bu operasyonun yerli bir iradenin hâkim olacağı bir operasyona; köklü bir temizlik harekâtına dönüştürülmesinin yollarını araştırmamız gerekiyor.
Aksi takdirde yağmurdan kaçarken doluya tutulmak gibi bir açmazla ve trajediyle karşılaşmaktan kurtulamayabiliriz.
***
28 Temmuz 2008 tarihli ikinci Ergenekon yazım ise şöyle:
"ERGENEKON''LA ''DOLMUŞA BİNDİRİLMEDİĞİMİZDEN'' EMİN MİYİZ?"
''Laikçi şebeke''nin, Türkiye''nin başına nasıl ''belâ'' olduğunu, önünü nasıl tıkadığını, tarihî yürüyüşünü nasıl engellediğini en ağır dille yazan yazarlardan biriyim.
Ama bir insan olarak, bir müslüman olarak, ABD''lilerin güdümündeki Soros tarafından finanse edilen fesat yuvası Cumhuriyetçiler Enstitüsü''yle -son derece şikâyetçi olmama rağmen- bu ülkenin ilkel laiklik anlayışını ve uygulamalarını aslâ tartışmaya kalkışmayacak kadar kişilikli, onurlu ve asil bir Türkiye çocuğu olarak, Ergenekon davası konusunda ciddî soru işaretlerim ve şimdiye kadar geliştirilen kutuplaştırıcı, Türkiye''yi tam ortadan ikiye bölücü Ergenekon söylemlerine ve operasyonların yürütülüş ve özellikle de medyada yansıtılış biçimlerine ciddî itirazlarım var.
Aptal yerine konulduğumuz ve fenâ hâlde "dolmuşa bindirildiğimiz" hissi var içimde.
''LAİKÇİ ŞEBEKE''NİN TASFİYESİ VE ''BAŞKA BİR ŞEBEKE''NİN İKAMESİ
Ergenekon davası, neyin ve kimin davası?
Türkiye''nin hakîkaten düzlüğe çıkmasını sağlayacak, ülkemizin önünü tıkayan urların, virüslerin gerçekten temizlenmesi hikâyesi mi bu operasyon?
Yoksa ABD''nin yaklaşık 50 yıldır kullandığı, ABD''nin çıkarlarını korumak için ''çalışan'' ama artık ''işi bittiğine'' karar verilen, adına ulusalcı denmesine rağmen bu milletin temel değerleriyle, tarih yapmamızı mümkün kılan İslâmî ruhuyla kavgalı ''laikçi şebeke''nin tasfiye edilerek ABD için küresel ölçekte daha kullanışlı başka bir "şebeke"nin ikamesi "operasyon"u mu?
İslâm''ın ehlileştirilmesi, sekülerleştirilmesi, bizzat kalenin içerden ve derinlemesine ama çaktırmadan teslim alınarak Türkiye''nin ruhunun, bu kez bu ruhu temsil ettiği düşünülen aktörlere "elmaşekerleri verilerek" yok edilmesi çabası mı bütün olup bitenler?
Başka bir deyişle, önceden ABD''ye çalışan, milletin burnundan getiren, başbakanlarını astırtan, ev ya da hücre hapislerinde çürüten, başbakanlarını öldürmeye kasteden ucu içerde kökü kesinkes dışarıda iğrenç bir "laikçi şebeke"nin oynadığı rolün, Soğuk Savaş şartlarının nihâyet Türkiye''de bitirilmesine karar veren dünya sisteminin lordu ABD tarafından dünya sisteminin çıkarlarını daha iyi koruyup kollayacak, üstelik de İslâmî kaygıları önceleyen başka bir "ekip"e havale edilmesi operasyonu mu?
Eğer böyleyse, yazıklar olsun!
ERGENEKON ZANLILARININ ŞEYTANLAŞTIRILMASI
Ayrıca henüz suçları mahkemece kesin olarak ispatlanmayan insanların, istersek hiç sevmeyelim, handiyse bütün televizyonlarda milletin önünde tam anlamıyla şeytanlaştırılması, beni her hâl ve şartta adaletten ve hakkaniyetten yana olan bir Müslüman olarak yeteri kadar tedirgin ediyor.
Benim gerçekten önemsediğim Mümtaz''er Türköne''ye bile "ürpertici" satırlar yazdırtan bir operasyon ve atmosfer, açıkçası beni Ergenekon-sonrası süreç için ürkütüyor: Türköne, Ergenekon iddianamesini okurken, gözünde canlanan manzarayı şöyle tasvir etmiş: "Koskoca bir kaya yerinden oynuyor. Kayanın altını mesken tutmuş haşeratın panik içinde kaçmaya başladığını görüyorsunuz. / Yılanlar, çıyanlar, akrepler, solucanlar panik içinde sağa sola koşuyorlar. Onları koruyan koca kaya kütlesi kalkınca, artık her birini teker teker ayağınızla ezebilirsiniz." (!) Pes doğrusu!
Bu dil, benim Türköne''den hiçbir zaman beklemeyeceğim kadar ürkütücü ve ürpertici bir dil.
SAHİBİ AYNI OLAN BİR DOLMUŞTAN İNDİRİLİP BAŞKA BİR DOLMUŞA MI BİNDİRİLİYORUZ?
Tekrar ediyorum: Türkiye''nin başına belâ olan, Türkiye''yi fenâ hâlde karıştıran bir fitne ve fesat şebekesinin çökertilmesi, elbette ki, takdirle karşılanacak bir cesaret örneğidir.
Ancak her şeye rağmen eğer yeni bir dünya kuruluyor ve Türkiye''ye de orada yeni bir Truva atı rolü biçiliyorsa, fena hâlde dolmuşa bindirildiğimizi ve ayartıcı bir şekilde dolduruşa getirildiğimizi nasıl olur da göremeyiz, göremiyoruz, anlayamıyorum doğrusu.
Eğer bu "hareket", "Soğuk Savaş artıkları"nın tasfiyesi hareketiyse, bunun anlamı açıkça şudur: Birileri Türkiye''yi, sahibi aynı olan bir dolmuştan indirip başka bir dolmuşa bindiriyor, demektir bu.
ASIL AZMETTİCİRİLER VE TAŞERONLARI
Eğer durum gerçekten buysa, Türkiye''de içeri tıkılanlar, gerçek azmettiriciler değil; yalnızca taşeron.
Asıl azmettiricinin yakasına esaslı bir şekilde yapışıp ondan hesap soramadığımız sürece, bu operasyonun, "laikçi şebeke"nin, "Uğur Mumcu''yu, Üçok''u, Kışlalı''yı dinciler öldürdü; Danıştay cinayetini, Cumhuriyet gazetesinin bombalanma hâdisesini dinciler yaptı" diyerek, sözümona "dinci" taşeronu suçlamak ve taşeronu bulduktan sonra da "suçluyu bulduk!" diye nârâ atmaktan ne farkı kalıyor ki?
Asıl azmettiricinin yakasına yapışamadığımız sürece, Türkiye, kolay kolay düzlüğe çıkamayacak, gerçek anlamda özgürlüğüne kavuşamayacak ve yeniden asil bir tarihî yürüyüşe soyunamayacaktır vesselâm.Kara bir leke!
Yusuf Kaplan
30/12/2013 Pazartesi
Önceki gün Batman"daydım. Bir kamu görevlisi arkadaş, Van"da bizzat tanık olduğu bir hâdiseyi anlattı.
Cemaate bağlı bir öğretmen, bir Van milletvekiline parmağını sallayarak, aynen şöyle çıkışmış: "Siz, kendinizi ne zannediyorsunuz? Bunun hesabını vereceksiniz!"
Kamu görevlisi arkadaşa, "mesele neydi?" diye sorduğumda, "sıradan bir mesele" dedi ve "hepimiz şok olduk" diye de ilâve etti.
Bu hâdisenin iki yıl önce yaşandığına özellikle dikkatinizi çekmek isterim.
GELİN DE AÇIKLAYIN BU PARADOKSU!
Şu gerçeği görelim artık: Karşı karşıya olduğumuz operasyon, bir yolsuzluk operasyonu değil, aksine, ilk kez bağımsız hareket etmeye ve İslâm dünyasının umudu olduğunu göstermeye başlayan Erdoğan Türkiye"sinin yürüyüşünü durdurmaya yönelik çok yönlü siyasî, ekonomik, stratejik ve uluslararası bir "operasyon".
Dün, seçimler öncesinde siyaseti dizayn etmek için çirkin yolsuzluk operasyonlarına karşı toplumu uyanık olmaya çağıran Cemaat"in yayın organının başındaki kişi ve Cemaat medyası, bugün seçimlerin arefesinde Türkiye"yi kaosun eşiğine sürükleyecek bir yolsuzluk operasyonuna neden çanak tutuyor acaba?
Şu hâle bakar mısınız: Bir yandan bir yolsuzluk operasyonu yapılıyor ve Cemaat"in bütün basın-yayın organları, çarşaf çarşaf yolsuzluk haberleri yayınlıyor.
Öte yandansa Cemaat, söylediklerinin ne anlama geldiğini idrak etmekten âciz tuhaf adamlarını ve "tetikçilerini" televizyon televizyon dolaştırarak hem Cemaat"in operasyonla ilişkisi olmadığını söyletiyor hem de havada uçuşan iğrenç yolsuzluk iddialarıyla, şantaj kasetleriyle, iç ve dış şer güçleriyle kurduğu ürpertici ilişkilerle hükümete veryansın ediyor, Türkiye"yi kaosun eşiğine sürüklüyor!
YETER ARTIK! BU ZİLLETE SON VERİN LÜTFEN!
Nedir bu Allah aşkına yahu! Müslüman bir cemaat ne zamandan beri -özür dilerim ama- bu kadar mide bulandırıcı, alçaltıcı, zelil bir duruma düştü bu ülkede!
Doğrusunu söylemek gerekirse, Cemaat"e karşı her zaman hüsnüzan"la yaklaştım; yurtdışındaki okul çalışmalarını bir ufuk olarak gördüm, hizmetlerini takdirle, şükranla andım. Ve dershanelerle ilgili mücadelelerini sonuna kadar destekledim.
Ama operasyondan sonra Cemaat"in geliştirdiği söylemler, eylemler, girişimler hayal kırıklığına uğrattı beni.
Neresinden bakarsanız bakın, son derece vahim bir durumla karşı karşıyayız: Milletin gözünün içine baka baka Cemaat"in operasyonla hiç bir ilişkisi olmadığını söyleyebiliyorlar. İnsanları ne kadar aptal yerine koyduklarını göremiyor mu bu arkadaşlar?
Yeter artık yahu, yeter! Müslümanların daha fazla zelil ve rezil duruma düşmelerine tahammül edemiyorum ben şahsen!
İSLÂM"IN İZZETİYLE OYNAMA HAKKINI KİM VERİYOR SİZE!
Bu ne basiretsizlik, bu nasıl bir akıl tutulmasıdır Allah aşkına!
Her şey bütün çıplaklığıyla ortada. Milletin gözünün içine baka baka milleti aptal yerine koymayın lütfen!
Yaşananların toplumun midesini fenâ hâlde bulandırdığını, daha önemlisi de, İslâm"ın izzetini yerle bir ettiğini nasıl oluyor da göremiyorsunuz, aklım, havsalam almıyor gerçekten!
Soru şu burada: İslâm"ın izzetiyle oynama hakkını kim veriyor size? Bu ne vurdumduymazlık böyle!
Şimdi birileri kalkıp da bana, yolsuzlukların üstünü örttüğümü söylemez umarım. Mesele yolsuzlukla filan ilgili değil çünkü.
Kaldı ki, bu tür yolsuzluklara bulaşmış Cemaat mensubu kaç tane adamın kafasını milletin içinde duvarlara vurduğumu söylemem bir anlam ifade eder herhalde.
CEMAAT"İ KENDİ ELLERİNİZLE BİTİRDİĞİNİZİ GÖREMEYECEK KADAR GÖZÜNÜZ KARARMIŞ SİZİN!
İyi de, operasyon sürecinin ve bu süreçte Cemaatin yaptığı agresif yayınların, geliştirdiği hasmane söylemlerin ve yıkıcı eylemlerin, Cemaat"in itibarını sıfırladığını göremiyor musunuz?
Daha da vahimi, gücü putlaştırarak, kendi dünyevî, siyasî, bürokratik menfaatlerinizi ölesiye koruma kavgası vererek pire için yorgan yakan, kendinizi her şeyin merkezine yerleştirerek kardeşlik fikrini yerle bir eden, "güç elde etmek ve elde edilen gücü korumak için her yol mübahtır" ilkesizliğine yaslanan Makyavelist mantığınızla, İslâm"ın varoluşsal ilkelerini hiçe saydığınızı göremiyor musunuz gerçekten?
Toplumda onarılması zor derin manevî yaraların açılmasına neden olduğunuzu, masum Anadolu insanını perişan ettiğinizi ve sonuçta Anadolu insanının Cemaat"e öfkeyle dolup taştığını ve bütün bu basiretsizliğinizle Cemaat"i kendi ellerinizle bitirdiğinizi göremeyecek kadar gözünüzün karardığını nasıl oluyor da göremiyorsunuz anlayamıyorum hakikaten!
Yazık olacak Cemaat"e! Hem de çok yazık! Uyanın artık!
BU KARA LEKEYİ İSTESENİZ DE TEMİZLEMENİZ ÇOK ZOR ARTIK!
Şunu aslâ unutmayın: İki haftadır bu ülkenin ekonomisine verdiğiniz zarar, ülkeyi içine sürüklediğiniz kaos ve bu ülkenin sahipsiz insanına yaşattığınız hayal kırıklıkları, sergilediğiniz "ikiyüzlü", Makyavelist ve narsist tavırlar, Cemaat"in alnına kara bir leke olarak çoktan kazındı bile. Bu lekeyi isteseniz de silmeniz çok zor artık!
İzi sürülmesi gereken soru şu burada: Bir Cemaat, nasıl olur da ülkeyi kaosun eşiğine sürükleyecek kadar pire için yorgan yakmaktan, kardeşlik fikrini hiçe saymaktan, bölgemizin mazlum ve masum halklarının tam da bize bel bağladığı bir zaman diliminde Türkiye"nin yürüyüşünü engelleyecek basiretsiz işlere soyunmaktan çekinmez acaba?
CEMAATİN PSİKOLOJİSİ BİLİNİRSE, YANLIŞLIK YAPMASI ÖNLENEBİLİR
Bu soru önemli. Bu sorunun cevabının izini sürebilmek için Cemaat"in yapısını, mantığını, karmaşık, kafa karıştırıcı uluslararası ilişkiler ağını, kısacası Cemaat"in söylemlerini ve eylemlerini belirleyen psikolojisini iyi okumak, iyi tahlil etmek gerekiyor.
Cemaatin psikolojisi, bütün stratejilerini belirliyor çünkü. Meselenin püf noktası burası.
Cemaatin psikolojisi iyi bilinirse, Cemaat"le nasıl ilişki kurulabileceği, Cemaat"in yanlışlık yapmasının önüne nasıl geçilebileceği de ön-görülebilir.
ÜMMET ŞUURU OLMAYINCA, KARDEŞLİK ŞİİRİ DE YEŞERMİYOR
Her şeyden önce, Cemaat"te ümmet şuuru yok. Ümmet şuuru olmayınca kardeşlik şiiri de yeşermiyor.
O yüzden Cemaat, bugüne kadar İslâm dünyasının sorunlarına karşı duyarsız kaldı. Yine o yüzden bu ülkede İslâmî kesimlerin karşı karşıya kaldığı -neredeyse- bütün sorunlarda Müslümanları yalnız bıraktı.
Dolayısıyla ilâhî şiarları da, türlü tuhaf insanları da, kendi çıkarları için tepe tepe kullanmakta bir sakınca görmedi.
UMUT YOKSA, UFUK DA BULANIKLAŞIR VE BUHARLAŞIR
İkinci olarak, Cemaat"te Umut fikri de yok. Ürpertici, çürütücü bir vehim var.
Oysa vehmin olduğu bir yerde, panik psikolojisi hükmünü icra eder. Panik psikolojisiyle hareket eden vehimli insan, ne sunar bize, ne sunabilir ki?
Umut, vehmin panzehiridir oysa. Umutsa, ufkun kaynağı. Umut kaynağı kuruduğu zaman, ufuk ırmağı da akmaz.
Umut yoksa, ufuk da bulanıklaşır ve buharlaşır zamanla.
Korku, vehim, panik ve kaçınılmaz olarak da paranoya, cemaatin hatt-ı harekatını belirliyor.
Sonuçta, takiyyecilik diye, gayr-i islâmî, marazî bir tarz, bir usul çıkıyor ortaya.
CEMAAT, AZINLIK PSİKOLOJİSİ VE YAHUDİ MANTIĞI
Takiyyecilik, kişiliği bozuyor. Ahlâkı da bozuyor. Yahudi mantığını besliyor alttan alta.
Bu tespit tedirgin edici bir tespit; o yüzden pek de içime sinmiyor ama yine de yazmak zorundayım bunu. Umarım yanlış anlaşılmaz ve alakasız yerlere çekilmez. Çok önemli olduğunu düşündüğüm için sizlerle paylaşıyorum bu tespitimi.
Yahudi mantığı, azınlık psikolojisine dayanır. Azınlık psikolojisinin temelinde güce tapınma, gücü putlaştırma ve her ne suretle olursa olsun gücü ele geçirme paranoyası vardır.
Burada "Yahudi mantığı" diye bir niteleme kullandım ya, hemen tepki verecek bazı akl-ı evveller, "Vayy, Yahudileri aşağıladın sen!", diye.
İşte bu reaksiyon da Yahudi mantığının bir ürünü!
Dahası, modernliğin gerisinde yatan ruh, Lacoste"a göre, bu reaksiyoner Yahudi mantığıdır. Modernlik, bir aksiyon"a değil, reaksiyona dayanır: Kilise"ye reaksiyona.
ZAYIFKEN, GÜCE BOYUN EĞMEK; GÜCÜ ELE GEÇİRİNCE, BOYUN EĞDİRMEK!
Gücü putlaştıran azınlık psikolojisi, iki zıt davranış biçimi üretir:
Birincisi, gücü ele geçirinceye kadar, güce boyun eğer.
İkincisi de, gücü ele geçirdikten sonra da herkesi kendi gücüne boyun eğdirme mücadelesi verir.
Cemaatin, diyalog fikrinin, Müslümanlarla değil de, Yahudi ve Hıristiyan"larla çıkar ilişkisine dayanıyor olmasının sırrının burada gizli olduğunu düşünüyorum.
CEM KÜÇÜK, BİRAZ HASSASİYET LÜTFEN!
Son bir nokta: Cem Küçük, "yargı ve emniyet cuntası" olarak adlandırdığı bu operasyon konusunda ilginç yazılar yazdı.
Fakat Cem Küçük kardeşimin önceki yazılarında da rastladığım ama son yazısında özellikle dikkatimi çeken tedirgin edici bir şeye dikkat çekmek zorunda hissettim kendimi.
Sevgili Kardeşim, bazı isimleri hedef hâline getirecek türden yazılar yazmanız hiç hoş değil.
Bu üslup Aydınlıkçıların, Cumhuriyet ve Hürriyet gazetesinin olağanüstü şartlar oluşturmak için başvurdukları üsluba çok benziyor. Bu üslup, yazdığınız önemli yazıların değerine gölge düşürüyor.
Hatırlatmak isterim: Salih Tuna"nın bu tür konularda yazdığı humor eksenli, zekice yazılar ya da Ömer Lekesiz"in sahici, samimi, derinlikli yazıları daha zihin açıcı ve düşünmeye "kışkırtıcı".. |
| Bugün 178 ziyaretçi (633 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
| |
| |
 |
|
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Hukuk "post"u, dost hukuku
Yusuf Kaplan
26/01/2014 Pazar
Félix Guattari, çağın cins adamlarından biridir. Bizi, çağın ağlarına karşı teyakkuza çağıran, çağın zihinsel ağlarını, bilinçaltının labirentlerinde yolculuk yaparak kırma çabası gösteren bir cins adamdır.
Guattari, "bütün dilbilcimciler, emperyalisttir!" der ve bu aforizmasını şöyle izah eder: "Dilbilimciler, dilin her şeyi açıklayabileceğini söyleyerek, dili öldürürler."
TÜRKİYE"DEKİ HUKUK SİSTEMİ EMPERYALİSTTİR!
Guattari"nin dilbilimciler ve dil konusunda söylediklerini Türkiye"deki hukukçulara ve hukuk sistemine aynen uyarlayabiliriz.
Türkiye"deki hukukçular ve hukuk sistemi emperyalisttir!
Emperyalisttir; çünkü Türkiye"de her şey hukukun esareti altındadır ve hukuk sistemi, halkın iradesinin yansıdığı yegâne kurumlar olan yasama ve yürütme üzerinde de tek hükümrandır; demoklesin kılıcı gibi durmaktadır.
BU ÜLKEDE HUKUK KRALDIR HUKUK SİSTEMİ İSE KRALLIK!
Bu ülkede, görünüşte, kral da, krallık da yok! Ama gerçekte, bu ülkede hukuk, kraldır; hukuk sistemi ise krallık!
Hukuk kralları, bu milletin dostu değil, düşmanı olduklarını göstermişlerdir!
Türkiye"nin -paşa keyifleri nasıl istiyorsa öyle hareket eden- hukuk krallığının krallarının "astığı astık, kestiği kestik"tir!
O yüzden bu ülkenin ruhköklerinin yegâne temsilcileri âlimleri, hukuksuz hukuk krallığının kralları tarafından İstiklâl Mahkemeleri"nde yargısız infazla idam sehpasına gönderilmiştir!
O yüzden, bu ülkenin önünü açan, yarma harekâtları yapan, hayatlarını maskeli baloları bitirmeye adayan, kendilerini hakikatin dostu olarak milletin geleceği için yakan devlet adamları, hukuksuz hukuk krallığının kralları tarafından yargısız idam sehpasına gönderilmiştir.
"KRALLIK" BİTECEK, "KRALLAR" HAKK"A HAVALE EDİLECEK!
Türkiye"nin hukuksuz hukuk krallığının kralları, yine işbaşı yapıyor: Yine bu ülkenin altını oyuyor. Bu ülkenin tarihî yürüyüşünü yargısız infazla durdurma savaşı veriyor!
Ama bu millet, artık dostunu düşmanını iyi biliyor!
O yüzden hukuksuz hukuk krallığını bitirecek, krallarını Hakk"a havale edecek! Az kaldı! Biraz daha sabır!
MENDERES"İN İDAMA GİDERKEN SÖYLEDİĞİ TARİHÎ SÖZLER...
Bu ülkenin hukuksuz hukuk krallığının kralları tarafından yargısız idam edilen "menderesler"i, bu hakikati iyi bildikleri için, kefenleriyle dolaştılar bu ülkede! Kefenleriyle ölesiye hizmet ettiler bu millete! Bu milletin makus talihini yenmek, önünü açmak, tarihî yürüyüşünü yeniden başlatmak için...
Millet, onca çile, onca yargısız infazdan sonra dostunu, düşmanını çok iyi biliyor artık.
O yüzden, Menderes, idam sehpasına giderken, şu tarihî sözleri söyleyebilmiştir:
"Bir menderes gider, bir menderes gelir. Halkın vicdanını susturamazsınız. Bu millet kendisine hizmet edeni unutmaz. Ben sussam, millet susmaz, vicdan susmaz, hakikat susmaz."
"Canımıza kastedenler, belki canımızı alabilirler ama bizi milletin kalbinden atamazlar."
"Allah, bu memleketi zalimlerin hışmından korusun; fitneye, fesada fırsat vermesin. Bu bayrağı rüzgârsız bırakmasın. Gönül yolculuğuna çıkarken hakkınızı helal edin!"
SENİN DOSTUN MEVLÂ İMİŞ...
Yazının son bölümünde, âlim ve ârif bir yürek dostunun, bir Hak ve hakikat âşığının gönderdiği nefis bir türkünün sözlerini sizlerle paylaşıyorum. Dostun hakikatinin, hakikatin dostunun ne demek olduğunu "öğrenmek" ve bu toplumun önünü açan yürek ve hakikat dostlarına kurulan tuzağı deşifre etmek için, nefis bir metin bu.
Keşke, Neşat Ertaş"tan derin yemişler devşiren türkünün sesini de dinletebilseydim size... Ama nâfile... O hâlde, buyurun, "söz"e:
Şu dünyada dostun yoktur
Dost görünenin"se çoktur
Dost görünenden uzak dur
Senin dostun Mevlâ imiş
***
Dost görünenden uzak dur
Senin dostun Mevlâ imiş
***
Lafınan dostluk olur mu
Dost sırtından vurulur mu
Dost yarası onulur mu
Sen dostluğu ne zannettin
***
Dostum diyene aldandın
Her güleni dostun sandın
Dostların nârına yandın
Senin dostun Mevlâ imiş
***
Dostum diyene aldandın
Her güleni dostun sandın
Dostların nârına yandın
Senin dostun Mevlâ imiş
***
Sen ağladın onlar güldü
Dost bağında güller soldu
Dostların hep düşman oldu
Senin dostun Mevlâ imiş
***
Dostların hep düşman oldu
Senin dostun Mevlâ imiş
***
Dostların nereye gitti
Dostluk nasıl böyle bitti
Ömrün boş yere mi yitti
Sen dostluğu ne zannettin
***
Ey Garibim çal sazını,
Kış eylediler yazını,
Çal Mevlâ"nın kapısını,
Senin dostun Mevlâ imiş
***
Ey Garibim çal sazını,
Kış eylediler yazını
Çal Mevlâ"nın kapısını
Senin dostun Mevlâ imişFütursuzca saldırılmasının nedeni "paralel din" icadı mı acaba?
Yusuf Kaplan
31/01/2014 Cuma
Önce, ''ayağını denk almazsan, büyük dilini koparmasını biliriz'', denilerek tehdit edildim.
Ama bu meseleyi büyütmedim; çünkü telefonla tehdit eden kişi kimliğini gizlemişti: Birileri, benim üzerimden ülkedeki yangını büyütmek istiyor olabilirler, diye düşündüm ve meseleyi büyütecek basiretsizce adımlar atmadım.
(Sağolsunlar, emniyetteki arkadaşlar meseleye el koydular).
ŞİMDİ DE 50 BİN TL''LİK DAVA! İNSAFSIZ BUNLAR, İNSAFSIZ!
Ardından, bu tehdidin üzerinden çok geçmeden, Fethullah Gülen, avukatları aracılığıyla, 50 bin TL''lik ''küçük'' (!) bir tazminat davası açtı bana karşı, o büyük hoşgörüsünün gereği olarak!
Davaya gerekçe olarak, ''Fethullah Gülen''i küçük düşürme, itibarsızlaştırma, Cemaat''e karşı husûmet tohumları ekme!'' gibi gerçeklerle ilgisi olmayan iddialar öne sürülmüş!
Ayrıca dava, İstanbul''da değil de, Ankara''da açılmış!
Neden acaba?
İstanbul''daki mahkemelerin kökü mü kurudu?
İnsan, bu ''arkadaş''ların (!) Ankara''da ''mabeyn'' mahkemeleri mi var; istedikleri cezayı oradan verdireceklerini mi düşünüyorlar, diye sormadan edemiyor!
Eğer durum gerçekten buysa, o zaman, Türkiye''de ''yargısız infaz yapan'' bir hukuk krallığının hükümranlığını ilan ettiğinden sözedebiliriz!
BAŞKALARINI SUÇLAMAYIN! İTİBARINIZI KENDİNİZ YOK ETTİNİZ!
Dahası, Fethullah Gülen, önüne gelene dava açıyor!
Dokunan yanıyor, yani!
Bu ''engin hoşgörü''ye insan hayran kalıyor!
Açılan davaların gerekçeleri de, açılan yer de aynı!
Oysa benim, Fethullah Gülen''i küçük düşürmeme, itibarsızlaştırmama gerek yok! Kaldı ki, böyle bir şeyi yapacak biri değilim.
Fethullah Gülen, yaptığı ve gerilimi tırmandıran açıklamalarla, tuhaf telefon görüşmeleriyle, şer şebekelerinin yayın organlarına verdiği ve Türkiye''yi küresel şer güçlere şikâyet eden röportajlarla, kendisini; Cemaat medyası ise her fırsatta (bu kimsesiz halkın iradesini ve duyarlıklarını hiçe sayan, iç ve dış güç odaklarının çıkarlarını koruyan aktörlerle aynı kare içinde yer alarak) Erdoğan''ı vuran, Türkiye''yi kaosun eşiğine yuvarlayan fütursuz yayınlarla, kirli ittifaklarla ve saldırgan tavırlarla Cemaati yeteri kadar itibarsızlaştırmayı başardı zaten!
BANA DAVA AÇMAZLAR, DİYE DÜŞÜNÜYORDUM!
Fethullah Gülen''in, avukatı aracılığıyla, bana dava açmasına şaşırdım. Açıkçası, bana dava açmazlar, diye düşünüyordum.
Çünkü dershane sürecinden itibaren yazdığım bütün yazılarda, her şeye rağmen, dershanelerin kapatılmaması gerektiğini, Müslüman bir yazar olarak, en zor zamanında, Müslüman bir Cemaat''in hukukunu savundum.
Ve hükümeti, aldığı önlemlerde, Cemaat''in tabanını rencide etmemesi konusunda sürekli olarak uyardım.
SADECE BASİRETLERİNİ YİTİRMEDİLER! VİCDANLARINI DA YİTİRDİLER!
Ama 17 Aralık operasyonundan sonra, Cemaat''in, ''Erdoğan''sız Türkiye'' projesinin bir uzantısı olarak, (5 yıl önce Cemaat''i oyuna gelmemesi konusunda uyardıkları) yolsuzluk bahanesiyle, iç ve dış şer şebekeleriyle tezgâhlanan operasyonu, Cemaat medyası aracılığıyla ölesiye savunduğunu görünce sabır taşım çatladı.
Bir Cemaat''in, tam da Türkiye''nin önünün açılmaya, Erdoğan''ın mazlum Müslüman halkların umudu olmaya başladığı bir zaman diliminde, Türkiye''nin önüne takoz gibi dikilmesine, Türkiye''yi kaosun eşiğine sürüklemekten çekinmemesine isyan ettim!
Geldiğimiz noktada, Cemaat''in sadece basiretini değil, insaf ve vicdan duygusunu da yitirdiği anlaşılıyor!
Cemaat medyası, bir taraftan ''insaf, vicdan'' diye haykırıyor; ama öbür taraftan, Erdoğan''ın tasfiyesi için vargücüyle saldıran, insaftan, vicdandan zırnık kadar nasibini almayan fütursuz yazılar yayınlıyor, kışkırtıcı yayınlar yapıyor!
BU AHLÂKSIZLIĞA İSYAN ETMEYEN, İNSANLIĞINI YİTİRİR!
İnsanın tepesini attıran ve midesini bulandıran en ürpertici nokta ise şu:
Cemaat medyası, ''bizim operasyonla ne alakamız var! İspat edin hadi!'' diyerek hem milleti aptal yerine koyuyor hem de ne kadar sinsi, ne kadar postmodern medyatik bir savaş verdikleri gerçeğini büyük bir başarıyla örtüyor!
Oysa herkes de biliyor ki, ülkede yaşanan savaş, Cemaat''le-Hükümet arasındaki savaştır. Bu savaş''ın amacı Tayyip Erdoğan''ı tasfiye etmektir!
Ama bu ''arkadaş''lar (!) bir yandan ulusal ve uluslararası bütün tuhaf ilişkilerini, medyatik güçlerini ''silah gibi'' kullanarak Erdoğan''ı tasfiye etmek için her yola başvuruyorlar; öte yandan, utanmadan, sıkılmadan milletin gözünün içine baka baka ''operasyonla bir alakamız yok!'' diye bangır bangır bağırmaktan, yalan söylemekten çekinmiyorlar!
Ahlâksızlık değil de, nedir bu, söyler misiniz bana?
İşte insanın nutkunun kesildiği yer burası! Bunlardan korkulur gerçekten!
''PARALEL DİN'' TEHLİKESİ KARŞISINDA SUSAMAYIZ! SUSARSAK HESABINI VEREMEYİZ!
Gördüğünüz gibi ortada son derece tehlikeli, ahlâksızca bir saldırı var.
Sadece Türkiye''ye yönelik bir saldırı yok karşımızda.
Aynı zamanda, İslâm dünyasının geleceğini ipotek altına almaya, uzun vadede İslâm''ı dönüştürecek, küresel sistemin maşası hâline getirecek ılımlı, hormonlanmış, içi boşaltılmış, ruhu çalınmış, küresel sistemin haksızlıklarını aklamaya yarayacak çarpık bir din anlayışını İslâm dünyasına dayatmaya yönelik küresel bir operasyon bu!
Böylesine fütursuz bir saldırının gerisinde yatan büyük bir itici güç olmalı.
Bu itici güç, ''paralel din'' kaygısı olabilir mi, acaba?
Küresel sistem, aslında, sadece Türkiye''de değil, bütün İslâm dünyasında kendi çıkarlarına hizmet edecek paralel bir din icat etmek için harekete geçmiş olabilir mi?
Cemaat''in böyle bir projesi olup olmadığını bilmiyorum. Eğer Cemaat''in böyle bir projesi varsa, bunun faturasını çok ağır öder bu dünyada da, öte dünyada da.
Paralel din meselesi, öyle basit ve geçiştirilecek bir mesele değil.
Burada şu kadarını söyleyeyim: Özellikle neo-pagan dinlerin, New Age dinlerinin pıtrak gibi bittiği Amerika, yığınla paralel din icat edilen bir coğrafya.
Bu paralel din meselesi, önümüzdeki süreçte, postmodern dünyanın önündeki en hayatî varoluşsal mesele olacak. O yüzden bu meseleyi daha sonra yazacağımı hatırlatmakla yetiniyorum.
Eğer Cemaat''in böyle bir projesi yoksa, açıkça deklare etmelidir bunu.
Aksi takdirde, böylesine fütursuzca bir savaş veriliyor olmasının temel nedeni ancak ''paralel din'' icadı gibi ürpertici bir proje olabilir, diye düşünmekten başka bir seçenek kalmıyor önümüzde.
Bu nedenle şunu söylemek zorundayım: Birileri istedikleri kadar dava açsınlar, istedikleri kadar susturmaya çalışsınlar!
Böylesine kritik bir ortamda, susamayız. Susamam. Susarsam, bunun hesabını bu dünyada da öte dünyada da veremem.Gelin de küçük dilinizi yutmayın!
Yusuf Kaplan
2/02/2014 Pazar
Büyük risk alarak yazıyorum bu yazıyı.
Ülkesini seven, ilkeleriyle yaşayan, hakikatten süt emen ilkelerinin ülkü"lere dönüşmesi ve ülke"sini bulması için nefes alıp veren samimi bir Müslüman olarak yazmak zorundayım.
ÖNÜNE ÇIKAN HERKESİ TAKOZ OLARAK GÖRÜYOR!
Çünkü kılını bile kıpırdatmadan Türkiye"yi kaosun eşiğine sürüklemekten çekinmeyen "şebeke", sadece Erdoğan Türkiye"sini takoz olarak görmüyor önünde.
İslâm dünyasına küresel sistemin maşası olarak hükmetme sürecinde karşısına çıkan -İslâmî olsun olmasın- bütün oluşumları da takoz olarak görüyor.
Ve bu takozları birer birer aşmak için yapmayacağı hiç bir şey yok!
Net olarak anlaşıldı bu.
28 ŞUBAT GENERALLERİNE, HÜKÜMETİ DÜŞÜRECEKLERİNE DÂİR SÖZ VERİYOR/LAR!
Bu yazıda size bunun küçük bir belgesini sunacağım. Küçük dilinizi yutmanıza yol açacak bir belge bu.
Burada aktaracağım bazı özel ama hayatî bilgiler, samimiyetinden aslâ şüphe etmediğim, yüreği yangın yerine dönen, bu ülke için nice makamları, mevkileri elinin tersiyle itmiş fedakâr ve cefakâr bir kardeşime ait.
Ama önce "şebeke"nin tüyler ürperten faaliyetlerine dair kısa bir tarihçe...
28 Şubat sürecinde -ve tabiî arefesinde- şebekesinin önde gelen destekçilerini bütün askerî erkâna gönderiyor, askerin yanında olduklarını söyletiyor ve şebekenin bütün medyası ve imkânlarıyla "süreç"e destek verip Refah-Yol hükümetini düşüreceklerine dâir söz veriyor.
Meseleyi o kadar ciddiye alıyor ki, televizyon kanallarında, Başbakan rahmetli Erbakan aleyhine açık ve net konuşmalar yapıyor.
28 Şubat postmodern darbesinden sonra bu ülkenin kimsesiz Müslüman halkını, karşı karşıya kaldıkları bütün sorunlarda yalnız bırakıyor.
Üniversitelerdeki başörtüsü eylemlerini sabote edecek "bağlayıcı açıklamalar" (!) yapıyor.
Vesaire vesaire...
"BİR HÜKÜMETİ DÜŞÜREMEYEN BU GAZETEYİ ÇIKARMAYIN DAHA İYİ" (!)
Zaman: 28 Şubat"ın cehennemi andıran o lanetli günleri...
Yer: İstanbul"un bir ilçesinde bir "bina". (Deşifre edilmemesi için sadece bu kadarını yazıyorum).
"Şebeke"nin üst düzey yöneticileriyle bir toplantı var, binanın en tepesinde.
"Vatandaş", hışımla giriyor içeriye ve eline şebekesinin yarı resmî el-Ahram"ı gibi yayın yapan gazetesini alarak salondakilere aynen şöyle çıkışıyor:
"Bir hükümeti düşüremeyen bu gazeteyi çıkarmayın daha iyi! Medya gücümüz bu mu?" diye bağırıp çağırıyor...
"Bu ifadelerin doğruluğu o günlerde basılan Zaman gazetesinin başlıklarına ve yazarların yazısına bakılarak da gayet açık bir şekilde anlaşılabilir. Nitekim hükümetin (Erbakan"ın) istifasından sonraki atılan ilk başlık "HAYIRLI OLSUN" idi... O günlere tekrar bakmakta fayda var. Çünkü bugünü daha doğru anlamamız biraz da buna bağlı...
KENDİSİ HAKİKAT, BAŞKALARI CEHENNEM!
Düşürülemediğinden şikâyet edilen hükümet, Refah-Yol hükümeti.
Aynı senaryo bugün de Erdoğan hükümetine karşı tezgâhlanıyor, son derece ayartıcı bir operasyonla ve ahlâksızca bir zamanlamayla...
İyi de neden?
Bunun nedenini yazının başında söyledim. Ama şu kadarını tekrar tekrar ve altını çizerek ilâve edeyim: Kendisini yegâne hakikat olarak görüyor. Hakikatin tek temsilcisi olarak görüyor.
Adeta Jean-Paul Sartre"a taş çıkartırcasına, "başkaları cehennemdir" diyor ve kendi hakikatine boyun eğmeyen herkesi ve her oluşumu tepelemeyi yegâne görevi olarak biliyor!
UYARILARIMIZ DİKKATE ALINMADI
Bazı samimi, duyarlı okuyucular, ilk bakışta, haklı gibi görünen gerekçelerle ve iyi niyetle, bana, "neden gerilimin yatışmasına dönük yazılar yazmıyor, her iki tarafa da gerekli ve hakkaniyetli uyarılar yapmıyorsunuz?" diye soruyorlar.
Bu soru, 17 Aralık operasyonundan önce sorulsaydı, bir anlamı olabilirdi ve doğru bir soru olarak kabul edilebilirdi.
Kaldı ki, bendeniz, 17 Aralık operasyonundan önce, sürekli itidal çağrıları, istişare çağrıları ve sulh çağrıları yaptım; en akl-ı selim yazıları bendeniz yazdım. Buna bütün okuyucular olarak şahitsiniz.
İki tarafa da yaptım bu tür çağrıları. Salih Tuna, Sibel Eraslan gibi yazar arkadaşlar da bu minvalde pek çok yazı yazdı.
Başlangıçta, hükümet, bu çağrılarımızı dikkate aldı. Ve son derece suhuletle gitti meselenin üzerine.
Ama beklenmedik bir şekilde, 17 Aralık operasyonuyla birlikte arkadan hançeri yiyince, "neye uğradığını şaşırdı" ve halkın iradesiyle seçilmiş meşrû bir hükümete karşı gerçekleştirilen bu operasyona karşı zarûrî önlemler almak zorunda kaldı.
ASIL DUYARLI TAVIR
Asıl doğru soru şu burada: "Şebeke", devlet içindeki üyeleri "tasfiye edildiği" için mi; yoksa Türkiye"de "ipler"i ele geçirmeyi amaçlayan "örgütlenmesine" darbe vurulduğu ve küresel hayallerinin önü kesildiği için mi hükümete karşı ölesiye "savaş" veriyor?
Asıl sorulması ve üzerinde kafa yorulması gereken yakıcı soru bu.
Masum insanlara aslâ zarar verilmeden, masum kitleler kesinlikle rencide edilmeden, bu belâ defedilmediği sürece, bu ülkenin huzur yüzü görmesi zor görünüyor.
Sadece Türkiye"nin değil, İslâm"ın geleceğinin ipotek altına alınması gibi son derece tehlikeli küresel bir saldırı var karşımızda.
Asıl duyarlılık, "hakikati tekeline alan ve başkalarını cehennem olarak gören" bu küresel saldırı karşısında net tavır almak ve deşifre etmektir. Nokta.Küçük dilinizi yutmadınız mı hâlâ?
Yusuf Kaplan
3/02/2014 Pazartesi
Cemaat"in ülkeyi kaosun eşiğine sürüklemekten çekinmeyen fütursuzluğunun gerisinde yatan şifreleri çözmeye bu yazıda da devam ediyorum...
Bu şifrelerin gizlendiği en ilginç hâdiselerden biri, 28 Şubat süreci...
28 Şubat sürecinde Cemaat"in nasıl darbecilerin yanında yer aldığını, Erbakan hükümetini düşürmek için darbecilerle ne tür esrarengiz ilişkiler içine girdiğini iyi çözebilirsek, bugün 17 Aralık operasyonunun neden tezgâhlandığını da daha iyi anlayabiliriz.
28 ŞUBATÇILARA VERİLEN ESRARENGİZ DESTEK!
28 Şubat darbesi sonrasında Yeni Şafak"ın başındaydım.
O zaman, Cemaat"e, kasetler üzerinden büyük saldırı olmuştu.
Biz de bu saldırıyı püskürtmek için Cemaat"in yanında durmuştuk sonuna kadar.
Fakat o vakitler farkedil/e/meyen Cemaat"le darbeciler arasındaki karmaşık, esrarengiz ilişkiler, daha sonra günışığına çıkmaya başladı.
Dünkü yazıda bu tüyler ürpertici esrarengiz ilişkilere ilişkin, bütün bildiklerimizi yerle bir eden bir belge yayımlamıştım. Birinci el bir kaynağa dayanan ürpertici bir belgeydi bu.
Yazının bu bölümünü, bu yazıda yazacaklarıma temel oluşturması bakımından buraya tekrar alıyorum:
"Vatandaş'', hışımla giriyor içeriye ve eline şebekesinin yarı resmî el-Ahram''ı gibi yayın yapan gazetesini alarak salondakilere aynen şöyle çıkışıyor:
''Bir hükümeti düşüremeyen bu gazeteyi çıkarmayın daha iyi! Medya gücümüz bu mu?'' diye bağırıp çağırıyor...
''Bu ifadelerin doğruluğu o günlerde basılan Zaman gazetesinin başlıklarına ve yazarların yazılarına bakılarak da gayet açık bir şekilde anlaşılabilir. Nitekim hükümetin (Erbakan''ın) istifasından sonraki atılan ilk başlık ''HAYIRLI OLSUN'' idi... O günlere tekrar bakmakta fayda var. Çünkü bugünü daha doğru anlamamız biraz da buna bağlı..."
NERESİNDEN BAKARSANIZ BAKIN, MİDE BULANDIRICI!
Burada Zaman"ın, hükümetin düşmesi üzerine attığı 30 Haziran 1997 tarihli manşeti, ilk bakışta, Erbakan hükümetinin - "Ali Cengiz oyunları"yla Demirel tarafından- düşürülmesine değil, yeni kurulan azınlık hükümetine "Hayırlı Olsun" diyormuş gibi gözüküyor. Ama kazın ayağı hiç de öyle değil!
Rahmetli Erbakan, ortağı Tansu Çiller"in hükümeti kurması için, 18 Haziran"da istifasını Demirel"e sunuyor.
18 Haziran"dan 30 Haziran"a kadar Erbakan, hükümet kurulana kadar başbakan olarak görevini sürdürüyor.
Ama 28 Şubat postmodern darbesinin "mimarı" Demirel, hükümeti Çiller"e kurdurtmuyor. Mesut Yılmaz"a, 30 Haziran"da azınlık hükümeti kurdurtuyor.
Erbakan hükümeti, 30 Haziran"da düşmüş oluyor.
Buraya kadar aktardığım bilgileri, dönemin en başta gelen tanıklarından ve Türkiye"nin en saygın devlet adamlarından Recai Kutan Ağabey"e de doğrulattığımı özellikle hatırlatmak ve kendisine teşekkür etmek isterim.
Zaman gazetesinin attığı manşet, neresinden bakarsanız bakın mide bulandırıcı, yüzkarası bir manşettir.
Darbecilerin kurdurduğu hükümete -üstelik de azınlık hükümetine!- "Hayırlı Olsun" demek, mide bulandırıcı, yüzkarası bir tavır değil de nedir?
YENİLİR YUTULUR ŞEYLER Mİ BUNLAR?
Cemaat"in 28 Şubat sürecinde oynadığı esrarengiz rol, öyle geçiştirilecek, gözardı edilecek basit bir mesele değil.
Zira Cemaat"in, 28 Şubat sürecini desteklediğine dair önemli açıklamalar var elimizin altında. Hem de bizzat Fethullah Gülen"in kendi yaptığı açıklamalar.
Meselâ bunlardan biri insanın gerçekten küçük dilini yutması için kâfi.
29 Mart 1997"de Samanyolu TV"de aynen şunları söylüyor Fethullah Gülen:
"Ülkemiz kriz içinde. Gücü temsil edenler krizi önlemelidir. Bu hükümeti değiştirin demek daha demokratik olur. Burada ''Askeriye muhtıra verdi'' diye suçlanmak isteniyor. İsteselerdi, bu öyle bu böyle olacak diyebilirlerdi. Oturup onlarla meseleyi altı saat mülahaza etmezlerdi. Demokratik yollarla problemler çözülsün istediler."
Soruyorum şimdi: Bunlar yenilir yutulur şeyler midir, Allah aşkına?
GÜLEN: "28 ŞUBAT, TÜRKİYE"NİN DAHA İYİ BİR NOKTAYA GELMESİNİ HIZLANDIRDI" (!)
Durun, bitmedi daha!
Zaman yazarı İsmail Ünal"ın Gülen"le yaptığı bir röportajda Fethullah Gülen"in söyledikleri insanın tüylerini diken diken etmeye yetiyor.
İsmail Ünal, Fethullah Gülen"e şöyle bir soru soruyor:
"28 Şubat, ülkenin daha iyi bir noktaya gelmesi adına Türkiye"de bazı süreçleri geciktirdi mi?''
Peki, Fethullah Gülen, bu soruya ne cevap veriyor dersiniz?
Aynen şöyle cevap veriyor:
''Geciktirmedi; aksine hızlandırdı. Hatta 28 Şubat, Türkiye"de demokrasinin yerleşmesini de hızlandırdı."
"Nasıl yani?" diye soruyorsunuz değil mi?
Fethullah Gülen, 28 Şubat"ın, ülkenin daha iyi bir noktaya gelmesini geciktirmediğini; aksine, daha iyi bir noktaya gelmesini hızlandırdığını söylüyor!
Olacak gibi değil gerçekten!
Yetmiyor, "hatta 28 Şubat, Türkiye"de demokrasinin yerleşmesini de hızlandırdı," diyor.
Söyleyecek bir söz bulamıyorum ben âcizâne.
Allah, bu kimsesiz millete, bu masum ve mazlum ümmete acısın, yardımını esirgemesin!
Ve bin yıldır İslâm"ı koruyan mücahedesi yüzü suyu hürmetine bu aziz milleti perişan etmesin, önünü ve gözünü açsın, diye dua etmekten başka bir şey bulamıyorum gerçekten!Helâket sebebimiz olacak bir felâket!
Yusuf Kaplan
7/02/2014 Cuma
Önce şu tespitin altını kalın harflerle çizmek zorundayım:
17 Aralık operasyonuyla birlikte karşı karşıya kaldığımız tehlikenin boyutlarının da, bizi ne tür çıkmaz sokakların eşiğine fırlatabileceğinin de farkında olmadığımız anlaşılıyor.
Tarihte daha önceki dönemlerde bir benzeri olmayan, benzerini yaşamadığımız büyük bir felâket var karşımızda. Helâket sebebimiz olacak bir felâket bu, üstelik de.
CEMEL VE SIFFÎN"DEN DAHA BÜYÜK BİR FELÂKET!
Gerek mahiyeti ve boyutları, gerekse tarihî bağlamı ve yol açacağı muhtemel sonuçlar bakımından, pek çok açıdan, Cemel ve Sıffîn vak"alarından daha büyük bir felâket bu!
Abartıyor muyum?
Böylesine kritik ve hayatî bir meselede abartmayacak kadar ne dediğini bilen, bu tür kritik meseleleri abartmanın ne kadar büyük bir vebal taşıdığının farkında olan biriyim.
Şunu bilelim, derim:
Karşı karşıya kaldığımız felâket, siyasî, ekonomik, stratejik tehlikelerle sınırlı olmayan; varoluşsal bir felâket:
Hem İslâm"ın ve İslâm dünyasının geleceğini tehdit edecek hem de meşruiyetini çoktan yitiren kapitalist küresel sistemin hegemonyasını uzatmasına imkân tanıyacak ölçekte büyük bir ontolojik ve küresel felâketten sözediyorum.
Düşünebiliyor musunuz: Meşrûiyetini çoktan yitiren kapitalist küresel sistem, hegemonyasını bizim beyinsiz(lik)lerimiz sayesinde tahkim edecek!
NEDEN, CEMEL VE SIFFÎN"DEN DAHA BÜYÜK BİR FELÂKET BU?
Yaşadığımız felâket, Cemel ve Sıffîn vak"alarından neden daha tehlikeli, peki?
Her şeyden önce, Cemel ve Sıffîn vak"aları, İslâm"ın gökkubbesinin muhkem bir şekilde kurulduğu bir zaman diliminde yaşanmıştı.
O vakitler, Müslümanlar, kendi gökkubbelerinin çökeceğine hiç bir zaman inanmıyorlardı.
Cemel ve Sıffîn vak"aları elbette ki, bizim tarihe girdiğimiz bir zaman diliminde yaşadığımız ilk büyük iki felâketti.
Sonuçları çok ağır oldu ama Müslümanlar, bu iki büyük felâketten ders almasını bildiler ve daha sonraki süreçte, bu ölçekte bir felâket yaşanmasının önüne geçtiler.
Şu an karşı karşıya kaldığımız felâket, gökkubbemizin çöktüğü, tarihten çekildiğimiz, İslâm"la kurduğumuz ilişkilerin yerle bir olduğu bir çöküş zamanında yaşadığımız bir felâket.
Daha da vahim olan nokta şu burada:
Tam da İslâm dünyasının bağımsızlığına kavuşma imkânlarına kavuştuğu ve küresel sistemin meşruiyetini yitirdiği bir zaman diliminde, Türkiye"nin her bakımdan güçlendiği, bir sonraki süreçte altın vuruş"u gerçekleştirmeye hazırlandığı ve İslâm dünyasının masum ve mazlum halklarının umudu olmaya başladığı kritik bir eşikte, büyük bir darbe yedik.
O yüzden, 17 Aralık"tan sonra yediğimiz darbe, sadece Türkiye"ye vurulan bir darbe değildir. İslâm"ı dönüştürmeye ve bitirmeye, İslâm dünyasının geleceğini ipotek altına alarak küresel sistemin ömrünü uzatmaya dönük bir darbedir.
MISIR, DÜŞTÜ...
Şu tespitlerim kulağımıza küpe olmalı:
İslâm dünyasının toparlanabilmesi için üç tarihî derinlik sahibi ülkenin her alanda ittifak yapmaları, ortak bir geleceğe doğru ortaklaşa yürüyebilmeleri kaçınılmazdır: İran, Mısır ve Türkiye.
Ancak Mısır, düşmüştür.
Mısır"ın toparlanabilmesi, biraz da, Türkiye"nin bölgenin yegâne gücü hâline gelebilmesiyle, dolayısıyla bölgede ABD, AB ve özellikle de İsrail hegemonyasına son verilebilmesiyle mümkündür.
İRAN"IN ÖNÜ AÇILIYOR: EHL-İ SÜNNET OMURGA ÇÖKERTİLECEK
İkincisi ve daha önemlisi de, dünyaya darwinyen kurallarla çeki düzen veren 5 + 1 ülkelerinin İran"ın önünü açmaları, İran"ın hem bu tür bir ittifakın içinde yer almasını önlemeye dönük bir projedir hem de İran"ı kullanarak, İran"ı bölgenin en güçlü ülkesi hâline getirerek, yani İran"ı Türkiye"nin yerine yerleştirerek Ehl-i Sünnet omurgayı çökertmeye dönük bir projedir.
TÜRKİYE DÜŞERSE, İSLÂM DÜNYASI DA DÜŞER!
Üçüncüsü ve en önemlisi de, bölgeye çeki düzen verebilecek tarihî derinliğe, medeniyet tecrübesine sahip tek ülke Türkiye"dir.
O yüzden şunu bir yere kalın harflerle yazalım derim:
Eğer Türkiye düşerse, İslâm dünyası da düşer ve bir daha da belini doğrultamaz.
ONTOLOJİK FELÂKETİN SORUMLUSU OLMAK İSTEMİYORSANIZ...
Gülen Hareketi"ni uyarıyorum:
Küresel sistemin, İslâm"ı dönüştürme ve küresel sistemin maşası hâline getirme sürecinde kullanmak için düğmeye bastığını görün ve aklınızı başınıza devşirin.
Şunu aslâ unutmayın:
Mısır, düştü ve İran"ın önü -çeyrek asırdan bu yana- adım adım açılıyor...
Eğer Türkiye"nin yürüyüşü de durdurulur ve Türkiye de düşerse, İslâm dünyası büyük bir darbe yer ve bir daha toparlanması imkânsızlaşabilir.
Bunun nasıl büyük bir tarihî felâket olduğunu düşünün ve bu felâketin hesabını bu dünyada da, huzur-u ilâhîde de aslâ veremeyeceğinizi bir yere kalın harflerle kaydedin ve vakit geç olmadan iktidar hırsınıza derhal son verin!
Aksi takdirde, Erdoğan Türkiye"sinin durdurulması ve düşmesiyle birlikte İslâm"ın, İslâm dünyasının ve insanlığın eşiğine sürükleneceği ontolojik felâketin sorumlusu siz olacaksınız!İnsanlığın son umudu"nu söndürmek!
Yusuf Kaplan
9/02/2014 Pazar
Önce şu gerçeğin altını çizmem gerekiyor: Dünyada her şeye rağmen varlığını sürdürme emareleri gösteren tek din İslâm"dır.
İslâm"ın dışındaki bütün dinler, önce sömürgeci saldırı, ardından modern meydan okuma sonrasında Batılılar tarafından ya fiilen yok edildi ya da fosilleştirildi.
MODERNLİĞİN ZAFERİ: İNSANLIĞIN YOKOLUŞ SERÜVENİ...
Taoizm ve Konfüçyanizm, Çin"in hızla kapitalistleşmesiyle birlikte fosilleşti.
Aynı şekilde, Hinduzim ve Budizm de, Hindistan"ın aynı hızla kapitalistleşmesiyle birlikte tükendi; insanlığın en büyük medeniyet havzalarından biri, o büyülü Hint medeniyet tecrübesi felçleşti; Hindistan çölleşti...
Japonya"nın yaşadığı "kültürel intihar"ı konuşmaya bile gerek yok: Japonya"nın kapitalist "ekonomik mucizesi" ne kadar gerçekse, bu kapitalist mucize"nin, Zen"in, Şintoizm"in ve Japon Budizm"inin mezarını kazdığı da aynı ölçüde gerçektir!
Geldiğimiz noktada, Çin"in güçlü Konfüçyan ahlâk pratiği, Hind"in binlerce yıllık derûnî medeniyet tecrübesi, Japon ve Kore havzasının medeniyet birikimleri, Anglo-Amerikan pragmatizminin prangalarına yenik düştü ve yaratıcı ruhlarını kaybetti.
Latin Amerika"nın ve insanlığın en eski, en köklü ve tabiî kaynaklar bakımından en zengin ama el"an en yoksul kıtası Afrika"nın hâli ise yürekler acısı...
"EVET, İSYAN!"...
Daha önce de yeri geldikçe zikrettiğim gibi, bu gerçeği, çağımızın en büyük tarihçilerinden Arnold Toynbee, açıkça itiraf etmekten çekinmeyecekti -yaklaşık yüzyıl önce:
"300 yıl içinde insanlık tarihinde geliştirilen 26 medeniyetten 26"sını fiilen yok ettik, 9"unu ise fosilleştirdik."
Bu yakıcı gerçeği, Toynbee"den yaklaşık yarım asır sonra, insanlığın vicdanlarından biri, yapısal antropolojinin "kurucu-babası", Claude Levi-Strauss da dile getirecekti.
Levi-Strauss, Batı uygarlığı"nın geliştirdiği modern meydan okumayla, bütün dünya kültürlerinin yok olma tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu söyleyecek ve "kurtarılması gereken kültürlerin çeşitliliğidir" diye haykıracaktı!
POSTMODERN DROMOKRASİ"NİN ZAFERİ: KÜRESEL ONTOLOJİK FELÂKET!
Şu an bütün küreyi istilâ eden postmodern neo-pagan saldırı, insanlığı çölleşmenin eşiğine fırlatıyor...
Postmodern neo-liberal "tüketim dini", insanı, arzularının, hızın, hazın ve ayartının hapishanesinde tüketiyor...
Eski Roma"nın hedonist / hazcı, rölativist / göre"ci ve nihilist / hiçleştirici yok oluş biçimleri, şimdi postmodern formlar kazanarak insanlığı -bütün insanlığı ama!- hızın ve hazın, ayartının ve fetişlerinin kölesi hâline getirerek yeni bir barbarlık biçiminin hortlamasına yol açıyor -Baudrillard ve Maffesoli"nin de dikkat çektikleri gibi.
Dün, Roma, "askerî zorbalık düzeni" (Braudel) üzerinden kendi azmanlaşmasının kurbanı olmuştu.
Bugün, bütün insanlık, ayartıcı neo-pagan kültürel küresel düzenin estetize ederek insanı dünyanın sorunlarına karşı duyarsızlaştırdığı ve ekstatik haplarla u/yuttuğu ontolojik bir yok oluş felâketine doğru yuvarlanıyor hızla, hazla ve tam gaz...
TÜRKİYE"NİN YÜRÜYÜŞÜ, KÜRESEL SİSTEMİ NEDEN ÜRKÜTÜYOR?
Büyük dinler, medeniyetler ve kültürler arasında sadece İslâm, hem medeniyet kurucu kaynaklarını ve dinamiklerini hem de her zaman dirilme ve yeniden tarihe girme imkânlarını ve anlam haritalarını her şeye rağmen iyi kötü koruyabiliyor.
O yüzden, küresel sistem, varlığını, İslâm"ın yeniden tarihe girme imkânlarını ve dinamiklerini yok edebilmesine borçlu. İslâm"a Karşı İslâm stratejisini bu nedenle geliştirdi.
O yüzden, küresel sistem, Soğuk Savaş"tan sonraki süreci, örtük, sinsice ve "sinik"çe" (cynycal = ikiyüzlü) ayartıcı postmodern yöntemlerle İslâm"la -adı konulmamış- bir savaş süreci olarak yürütüyor.
O yüzden, Türkiye"nin yürüyüşü küresel sistemin lordlarını fenâ hâlde ürkütüyor.
Türkiye"nin önce dışarıdan korunaklı bir ekonomik, teknolojik ve stratejik duvar örerek gerçekleştirdiği yarma harekâtı, önümüzdeki on yıllık süreçte -dışarıdan kontrol edilen- içerideki vesayetçi ekonomik, kültürel ve medyatik düzene/ğe karşı gerçekleştirilecek yarma harekâtıyla tamamlanacaktı.
İşte tam bu ikinci yarma harekâtına geçilecekken, üç büyük ve tarihî seçim arefesinde, Türkiye, MİT krizinden itibaren darbe üstüne darbe yemeye başladı...
"İNSANLIĞIN SON UMUDU"NU SÖNDÜRMEK!
Küresel sistem tarafından Mısır"ın düşürüldüğü, İran"ın önünün şaşırtıcı bir şekilde açıldığı bir zaman diliminde, Türkiye"nin yürüyüşünün durdurulması, İslâm dünyasının bağımsızlık umutlarının suya düşmesi anlamına gelecektir.
Türkiye"nin, karşı karşıya kaldığı kritik dönemeci başarıyla aşabilmesi gerekiyor.
Türkiye"nin, bu kritik dönemeci aşması engellenirse, İslâm dünyası, tarihinin -belki de- en karanlık dönemini yaşamaya mahkûm olmaktan kurtulamaz!
Sadece bununla da kalmaz: Bütün dinlerin kökünü kurutan seküler-kapitalizmin saldırısına karşı direncini yitiren İslâm"ın yiyeceği bu büyük tarihî darbeyle birlikte, İslâm, insanlığın son umudu olma imkânını da yitirir -Allah muhafaza!
Şimdi, Cemaat"e soruyorum:
Böylesi bir yıkımın vebalini kim üstlenebilir?
Ve bunun hesabını, iki dünyada da kim, nasıl verebilir? Verebilir mi, gerçekten
.Türkiye"nin medeniyet yürüyüşünü durdurmaya hakkınız yok!
Yusuf Kaplan
21/02/2014 Cuma
Başbakan Erdoğan, önceki gün, partisinin "Yerel Seçim Beyannamesi"ni açıklarken tarihî bir dönüşümün işaretlerini verdi.
TÜRKİYE"NİN MEDENİYET YÜRÜYÜŞÜ...
"Büyük Medeniyet Yolunda" üstbaşlığıyla düzenlenen toplantıda, Türkiye"nin, yeniden medeniyet yolculuğuna soyunacağını söyledi ve -bendenizin yeri geldikçe dile getirdiğim gibi- "şehrin insanın, insanın da şehrin aynası" olduğu hakikatine dayanan, hakikatten süt emen, dünyanın en güzel şehirlerini kurduğumuz bizim medeniyetimizin çocuğu insan-yüzlü şehirlerin kurulacağını müjdeledi.
"Büyük medeniyet yolculuğu"nun kültürde, eğitimde ve şehircilikte yapılacak atılımlarla gerçekleştirileceğine dikkat çekti.
Biraz geç olsa da, bir gün, tam bu noktaya gelineceğini bekliyordum!
O yüzden, 17 Aralık operasyonuna şiddetle karşı çıktım; bu operasyonu yapan paralel yapı"nın zihin şifrelerini, esrarengiz ve ürpertici küresel bağlantılarını özenle deşifre ettim.
Başbakan"ın, tam da benim 15-16 yıldır üzerinde çalıştığım ve nihayet çok ciltli Fütuhat-ı Medeniyye başlıklı bir kitaba dönüştürdüğüm medeniyet tasavvurunun Türkiye"nin önümüzdeki süreçte gerçekleştireceği yolculuğun adı olduğunu ifade etmesine en çok ben sevindim, tabiî olarak.
Başbakan"ın konuşmasından sonra pek çok eş, dost, arkadaş, bendenizi arayarak, "Başbakan"ın konuşmasını sen mi yazdın?" diye sordu.
Başbakan"ın konuşmasını ben yazmadım elbette. Önemli olan ben değilim; önemli olan, Türkiye"nin, benim tam da beklediğim sürece gireceğini bizzat Başbakan Erdoğan"ın ağzından ilan etmiş olması.
YARMA HAREKÂTLARI
Türkiye"nin medeniyet yürüyüşüne soyunması şu aşamada ne kadar mümkündür, bu apayrı bir tartışma konusu.
Yakıcı nokta şu, burada: Türkiye, hem içeriden hem de dışarında kuşatılmış bir ülkedir.
Menderes, Özal ve Erbakan, bu kuşatmayı yarma harekâtları yaptılar.
Erdoğan, kendisinden önceki "kurucu şahsiyetler"in bıraktığı mirası, başka bir düzleme taşıyabileceğini, Türkiye"nin, bölgemizin umudu olacak orta ve uzun vadeli bir silkinme, toparlanma ve ayağa kalkma hamlesine soyunabileceğini gösteren önemli adımlar attı.
BİZ GÖRMÜYORUZ AMA DÜNYA GÖRÜYOR!
Erdoğan"ın attığı adımlar, Cemaat tarafından önemsenmeyebilir ya da algılanmayabilir ama İslâm dünyası ve dünyanın bütün mazlum halkları, özelde Erdoğan"ın, genelde Türkiye"nin, bölgenin yegane umudu olduğu mesajını çok iyi al/gıla/dı.
Son yıllarda üç kıtada yaptığım seyahatlerde bizzat şahit oldum buna.
Önceki yazımda da zikretmiştim ama yeri geldiği için yeniden hatırlatma gereği hissediyorum.
Serhat Orakçı kardeşimle, İHH adına yaptığımız son Uganda seyahatimizde, "Afrika Duy Sesimizi" başlıklı çevre ve yardım kurumunun başkanı Muguluma Hamid, "Türkiye, İslâm dünyasının hem geçmişidir, hem de geleceği" diyerek bunu berrak bir şekilde dile getirmişti, bu yakıcı gerçeği.
Yine, yalnızca Uganda"nın değil, bölgenin en saygın entelektüellerinden ve kanaat önderlerinden Dr. Enes Kaliisa, "İslâm dünyasının yegâne umudu Türkiye"dir. Tarihin nasıl yapıldığını Müslüman halklar arasında en iyi siz biliyorsunuz sadece" diyerek ifade etmişti.
İÇ VE DIŞ KUŞATMAYI NİHÂİ OLARAK YARACAK TEK LİDER: ERDOĞAN
Erdoğan, iç ve dış kuşatmayı yaracak tek lider olduğunu gösterdi ve Bosna"dan Yemen"e kadar, Türkiye"nin, İslâm dünyasının en güvenilir limanı, en güvenli adası olduğunu ispatladı.
O yüzden, Başbakan"ın yerel seçim beyannamesi, yeni bir milattır. İkinci 10 yıllık dönemin başlangıcıdır.
Kabaca birinci 10 yıllık dönemde, dışarıdaki kuşatma yarıldı: Türkiye, ekonomik, teknolojik ve stratejik olarak korunaklı bir duvar ördü.
Şimdi, sıra içerideki kuşatmayı yarmaya geldi...
Yabancılaştırıcı kültür rejimini, mankurtlaştırıcı medya düzenini, sömürgeci eğitim sistemini bizim medeniyet dinamiklerimizden yola çıkarak yeniden kuracak ve medeniyet yürüyüşümüzün entelektüel, kültürel, sanatsal ve sosyal sermayesini oluşturacak büyük tarihî dönüşümü başlatmaya yani...
Bu işin, "Fatih projesi" gibi uyduruk tablet projeleriyle gerçekleştirilemeyeceğinin, açıkça görüldüğü anlamına geliyor.
YOLA ÇIKAMAYANLAR, YOLDA KALMAYA VE TAŞERONLUK YAPMAYA MAHKÛM OLURLAR!
O yüzden, bu, büyük ve "kutlu" bir yolculuktur. Bu yolculuğun hakkıyla gerçekleştirilebilmesi için yolun başında bile değiliz henüz.
Ama aslolan yola çıkmak, yolculuğu başlatmaktır.
Unutmayalım:
Yola çıkamayanlar, yolda kalmaya mahkûm olurlar.
Yola çıkamayanlar, başkaları adına kendi ülkelerinin çocuklarının çıktıkları kutlu yolculuğun önüne taş koymaktan, takoz olmaktan kurtulamazlar.
Yola çıkamayanlar, başkalarına taşeronluk yapmaktan başka bir şey yapamazlar.
BU KRİZ, ALLAH"IN LÜTFU BİZE!
Yaşadığımız cemaat-hükümet çatışması, bir açıdan bakıldığında, Allah"ın bir lütfu bizim için.
Allah"ın lütfu diyorum; çünkü bütün bir toplum olarak yeteri kadar kirlenmiştik: Rahman"ın rahmet tokadını ziyadesiyle haketmiştik.
İçinden geçtiğimiz durum, hepimiz için, kendimizi yeniden gözden geçirmemiz, yapıp ettiklerimizi sorgulamamız, nereye gittiğimizi sormamız gereken ürpertici bir savrulma durumuydu.
12 yıllık süreçte, fena hâlde dünyevileştik bütün İslâmî kesimler olarak.
Bundan AK Parti"yle birlikte ülkeye ortaklaşa çeki düzen veren Cemaat de fazlasıyla nasibini aldı: Araçları amaçların önüne geçirdi: Amaca ulaşmak için her yolu mübah hâle getirdi.
Bir cemaate yakışmayan ürpertici bir iktidar mücadelesi verme aymazlığı sergiledi.
Bu, cemaatin cemadata, hizmetin hezimete dönüşmesine yol açacak bir intihar girişimiydi: Sadece cemaatin intiharı değil; Türkiye"nin, hepimizin intiharıyla sonuçlanacak bir aymazlık, feleğini şaşırmışlık hâliydi.
Sonuçta ortaya çıkan tablo, bir açıdan bakıldığında, ürperticiydi:
Türkiye, rotasını bulmuştu ama istikametini yitiriyordu...
Yönünü bulmuştu ama kıblesini kaybediyordu..
Yaşanan ayartıcı, baştan çıkarıcı sekülerleşme süreci, Cemaat de dâhil bütün İslâmî kesimleri, büyük bir yokoluş felâketinin eşiğine sürüklüyordu...
Rahman ve Rahîm olan Rabbimiz, bize, rahmetiyle muamele etti ve duruma müdahale etti:
"Kendinizi muhasebeye çekin, yapıp ettiklerinizi kontrol edin! Aksi takdirde, böyle giderse/niz, kıyametiniz yakındır" dedi adeta.
BEDİÜZZAMAN: ASLÂ TAKOZ OLAMAYIZ!
Tarafların bu mesajı alıp almadıklarını bilmiyorum.
Ama bildiğim, yeni öğrendiğim bir şeyi anlatayım burada -yazıyı sonlandırırken.
Önceki akşam TVNet"ten sevgili Mustafa Armağan"la dönerken, Derin Tarih dergisinin Mart sayısının Bediüzzaman özel sayısı olarak hazırlandığını ve orada Mehmet Fırıncı Ağabey"le yapılan bir röportajda Fırıncı Ağabey"in anlattığı çarpıcı bir anı"yı aktardı Armağan.
Fırıncı Ağabey"in anısı şöyle: 1958 yılında, Menderes hükümeti, Nur talebelerinin ellerine kelepçe vurmaya başlıyor.
Bediüzzaman Hazretleri, çevresindeki insanlara, aynen şunu söylüyor:
"Yarın benim elime de kelepçe vurabilirler. Buna hazırlıklı olmalıyız. Ama aslâ Demokrat Parti iktidarını karşımıza almaya kalkışmamalıyız. Çünkü onlar, bu ülkenin, bu dinin ve bu aziz milletin önünü açtılar. Eğer onları karşımıza alırsak, onların önüne takoz koyarsak, bunun hesabını veremeyiz!"
Budur, diyorum!
Ve Bediüzzaman budur, işte!
O yüzden ikinci bir Bediüzzaman yoktur!
EĞER CEMAAT"TE BEDİÜZZAMAN"DAN ZIRNIK KADAR BİR İZ VARSA...
Eğer Cemaat"te Bediüzzaman"dan zırnık kadar bir iz, bir eser varsa, kendilerini 15 kat büyüten Tayyip Erdoğan"ın ipini çekme aymazlığına derhal son verir!
Eğer Cemaat"te Bediüzzaman"dan zırnık kadar bir iz, bir eser varsa, Fethullah Gülen, bir yandan "hakaret eden, saldıran siz olmayın!" derken, öte yandan, gazetelerinin, televizyonlarının, sonuçta, Türkiye"yi kaosun eşiğine sürükleyen, İslâm dünyasında umut olarak görülen Türkiye"nin önünü tıkayan fütursuzca saldırılarına derhal son vermelerini emreder!
Eğer Cemaat"te Bediüzzaman"dan zırnık kadar bir iz, bir eser varsa, küresel şer odaklarıyla ve içerideki uzantılarıyla kurduğu kirli, esrarengiz ilişkilere derhal son verir!
Ve hem Erdoğan"dan ve milletten özür diler hem de Allah"a tevbe eder ve İslâm dünyasının Türkiye"ye umut olarak baktığı bu topyekûn yokoluş zamanında, İslâm dünyasının umutlarını karartmaz!
Türkiye"nin dış kuşatmayı -60 yıllık zorlu mücadeleyle- iyi kötü yardığı, her şeye rağmen güvenli bir duvar ördüğü; iç kuşatmayı da yaracak ve İslâm dünyasını toparlayacak, İslâm dünyasının da, mazlum halkların da bize umut ışığı olarak baktığı büyük bir medeniyet yolculuğuna soyunmaya karar verdiği bir zaman diliminde, bu yolculuğun önüne takoz koymanın bedelini kimse ödeyemez!Masumiyetinizi de yitirdiniz, meşruiyetinizi de! Ve deşifre oldunuz!
Yusuf Kaplan
23/02/2014 Pazar
İSLÂM''I VE HZ. PEYGAMBER''İ İHTİRASLARINIZA ''MEZE'' YAPMAKTAN HAYA ETMEDİĞİNİZ İÇİN...
İslâm''ı, İslâm''ın ulvî kaynaklarını, kafanıza göre, kendi şebekenizin çıkarlarına göre, işinize nasıl geliyorsa öylece çarpıtarak, paçavraya çevirerek tepe tepe kullanmakta hiç bir sakınca görmediğiniz için...
Hz. Peygamber''i, sahte rüyalarınızla, ihtiraslarınıza, şebekenizin çıkarlarına âlet etmekten haya etmediğiniz için...Hz. Peygamber''i, kamyona bindirerek saf Müslümanları dolduruşa getirme hayasızlığı sergilemekten çekinmediğiniz için...
BATILILARLA DİYALOG YAPARKEN, MÜSLÜMANLARA DARBE VURDUĞUNUZ İÇİN...
Hz. Peygamber''i, Türkiye''de kitleleri ayartmak amacıyla ihtiraslarınız uğruna kullanmaktan, Batı''da ise, diyalog ve hoşgörü karartmasıyla hasıraltı etmekten zırnık kadar tedirginlik duymadığınız için...
Batılı Yahudi ve Hıristiyanlarla ilişki kurarken diyalog ve hoşgörüden taviz vermezken, Müslümanlarla ilişkilerinizde empatiden zerre kadar eser olmadığı için...
Küresel ihtiraslarınıza ulaşmak amacıyla Türkiye''de Bediüzzaman''ı, Batı''da Mevlânâ''yı kullanmakta hiç bir sakınca görmediğiniz için...
ALLAH''A YASLANACAĞINIZA, ŞER GÜÇLERE YASLANDIĞINIZ İÇİN...
Size boyun eğmediği, ülkeyi şebekenizin adamlarına teslim etmeye yanaşmadığı gerekçesiyle, -önünüzü açan, şebekenizi kat be kat büyüten- Erdoğan''ı her ne pahasına olursa olsun ''ipe gönderme'' konusunda gözükara bir savaş vermekten çekinmediğiniz için...
28 Şubat''ın generallerine ''kurumlarınızın anahtarlarını vermeye hazır olduğunuzu'' ilan ederken, aynı davranışı Erdoğan gibi Müslüman bir lidere karşı göstermek şöyle dursun, -dünya müslümanlarının gece gündüz dua ettiği- ''uzun adamın'', ''bir an evvel ölmesi için'' gece gündüz beddua üstüne beddua etmekten çekinmediğiniz için...
İslâm dünyasının Türkiye''yi bir umut olarak gördüğü bir zaman diliminde, her ne pahasına olursa olsun, bu umudu söndürmekte hiç bir sakınca görmediğiniz için...
''İpler''in henüz bu ülkenin çocuklarının elinde olmadığı bir zaman diliminde, Anadolu çocuklarının bu zillete son verme, ülkeye sahip çıkma mücadelesinde -kendi ihtiraslarınız uğruna!- onları arkadan vurmakta bir an bile tereddüt etmediğiniz için...
Önünüze gelen herkesi kullanmakta ve ''son kullanım tarihi'' geçtikten sonra da kaldırıp atmakta hiç bir beis görmediğiniz için...
Her hâl ve şartta Allah''a yaslanacağınıza, küresel şer güçlere yaslanma aymazlığı gösterdiğiniz için...
EN ZOR ZAMANLARINDA MÜSLÜMANLARI ARKADAN VURDUĞUNUZ İÇİN...
Küresel şer şebekeleriyle ve onların Türkiye''deki şubeleriyle kirli ve esrarengiz ittifaklar kurarak saf çocuğu masum Anadolu''nun mazlum çocuklarının kuyusunu kazmakta hiç bir sakınca görmediğiniz için...
Müslümanların en zor/lu zamanlarında hem Türkiye''de hem de dünyada, bütün hayatî sorunlarında Müslümanları yapayalnız bıraktığınız için...
Hem Türkiye''de hem de dünyada, Müslümanların varoluş mücadelelerini sabote etmekte hiç bir vicdan azabı çekmediğiniz için...
Küresel sistemin lordlarının önünde süklüm püklüm olmaktan ötürü hiç bir zillet hâli yaşamadığınız için...
Bu toprakların masum insanlarının maddî yardımlarını, İslâmî bir eğitim modeli geliştirmek yerine, dünyanın dört bir tarafında seküler eğitim kurumları kurarak çarçur ettiğiniz için...
MAZLUMLARIN AHINA KULAK TIKAYIP,
ZALİMLERİN ÖNÜNDE DİZ ÇÖKTÜĞÜNÜZ İÇİN...
Müslümanlarla gülüp, Müslümanlarla ağlamadığınız için...
Sürekli olarak küresel zorbaların, zâlimlerin, karanlık güçlerin yanında yer aldığınız için...
Mazlumların âhına, dertlerine ortak olmadığınız için...
Kendi imparatorluğunuza ulaştıracak her yolu, her türlü kirli ittifakı, her türlü esrarengiz ilişkiyi mübah gördüğünüz için...
ÜMMET ŞUURUNU YOK EDİP KARDEŞLİK RUHUNU ÖLDÜRDÜĞÜNÜZ İÇİN...
Ümmet şuurunu yok ettiğiniz, kardeşlik ruhunu öldürdüğünüz için...
Önünüze çıkan herkesi, özellikle de sizi ikaz eden, akl-ı selime davet eden, ülkeye zarar vermeme, Müslümanların kazanımlarını yok etmeme konusunda basirete ve ferasete çağıran yüreği yangın yerine dönen sağduyulu, samimi müslümanları takoz olarak görüp, onlara dava üstüne dava açmaktan ve sonra da klonlanmış, ruhsuz, hipnotize olmuş, sürü mantığıyla saldırıya geçen, zekâ, vicdan ve insaf yoksunu twitter savaşçılarınıza linç ettirmekten çekinmediğiniz için...
KASET ŞANTAJLARINDAN, KİRLİ İTTİFAKLARDAN MEDET UMDUĞUNUZ İÇİN...
Önünüzü açan insanları kaset şantajlarıyla, şer güçlerle girdiğiniz kirli ittifakların ürpertici tezgâhlarıyla tehdit edecek kadar düştüğünüz için...
Hem kendi intiharınızı hem ülkenin intiharını hazırlayarak masum Anadolu çocuklarının ve Türkiye''ye umut olarak bakan mazlum Müslüman halkların umutlarını karartmakta hiç bir sakınca görmediğiniz için...
5 YIL ÖNCE ''AMAN YOLSUZLUK ŞANTAJINA DİKKAT!'' DERKEN, ŞİMDİ, YOLSUZLUK ŞANTAJINA BAŞVURDUĞUNUZ İÇİN...
Ve nihayet, 5 yıl önceki yerel seçimlerde, ''aman yolsuzluk tezgâhlarına dikkat!'' diyerek kitleleri uyarırken, bugün, ''yolsuzluk tezgâhı''yla -şer güçler tarafından yüzyıldır içeriden ve dışarıdan kuşatılan- bu sahipsiz ülkeye ve kimsesiz millete tuzak kurma şark kurnazlığına ve Bizans oyunlarına başvurmakta hiç bir sakınca görmediğiniz için...
MÜSLÜMANLARIN YÜZKARASI, KÜRESEL GÜÇLERİN MASKARASI OLDUĞUNUZ İÇİN...
Hakikate teslim olarak hakikat bayrağını -kardeşlerinizle birlikte- göndere dikme mücahedesi vereceğinize, hakikati teslim alarak ve şer güçlere teslim olarak şer güçlerin taşeronluğunu yapmaktan ve kardeşlerinizin kuyusunu kazmaktan çekinmediğiniz için...
Sözün özü: Müslümanların yüzkarası, küresel şebekelerin ve şer güçlerin maskarası olduğunuz için...
Masumiyetinizi de yitirdiniz, meşruiyetinizi de.
Ve deşifre oldunuz!
Bu masum millet ve mazlum ümmet, ihanetinizin hesabını burada da, öte''de de soracak sizden, elbet!Ahlâkı ve asaleti terk ederseniz, elbette körleşir ve köleleşirsiniz...
Yusuf Kaplan
24/02/2014 Pazartesi
Müslümanın alâmet-i fârikası, ahlâk ve asalettir.
"Şebekeci"nin alâmet-i fârikası ise, ahlâksızlık, ikiyüzlülük ve köle ruhluluktur.
ZALİMLERE KARŞI ONURLU, MAZLUMLARA KARŞI MERHAMETLİ
Müslüman ahlâkı ve asaleti, nankörlere ve zâlimlere karşı güçlü ve onurlu, Müslümanlara ve mazlumlara karşı şefkatli ve merhametli olmayı gerektirir.
Müslüman ahlâkı ve asaleti, her hâl ve şartta, hak"tan ve hakikatten, istikametten ve adaletten şaşmamayı talep eder Müslümandan.
Ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, yalnızca Allah"a boyun eğer. Ve mazlumlara, kimsesizlere, savunmasızlara kol kanat gerer. Ve "şebeke"nin gözükararmış tepe"sinin izini sonuna kadar sürün ama aslâ masum tabana, masum Müslüman kitlelere zarar vermeyin, hiç birini rencide etmeyin", der.
MİT YASASI"NA DA, YOLSUZLUĞA DA, "YOLSUZLUK ŞANTAJI"NA DA İSYAN!
Ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, bütün arızalarına, robotlaşmış kişiler yetiştirmesine rağmen çocuklarımızı hiç olmazsa kirden, pislikten ve ahlâksızlıktan koruduğu için dershaneleri savunur; sömürgeci seküler eğitim kurumlarını değil.
Ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, yolsuzluklara, haksızlıklara, büyük yanlışlıklara karşı sessiz kalamaz. (Bakınız: "Bir asalaklar tarihi: Yolsuzluk, hırsızlık ve komisyonculuk" başlıklı yazım).
Hükümetin son yaptığı büyük yanlışlık, MİT Yasası"dır: Bu yasa, yarın, bu ülkede, dindarların canına okunması için kötüye kullanılmaya son derece müsait bir yasadır.
Sadece dindarların değil, dine mesafeli insanların canına okunması için de yeterlidir MİT Yasası. Bu nedenle, bu yasa, bu hâliyle tasvip edilemez.
O yüzden, ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, "bu yasa, derhal gözden geçirilmelidir", der.
Öte yandan, 5 yıl önce, "aman yolsuzluk şantajına karşı uyanık olalım!" çağrıları yapan şebeke, şimdi, birdenbire, "yolsuzluk şantajına" başvurmaya kalkıştığında, ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, şebekenin bu ikiyüzlülüğüne isyan eder!
ŞER GÜÇLERE BOYUN EĞMEYE İSYAN!
Ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, Müslümanlar arasında bir anlaşmazlık zuhur ettiğinde, Müslüman bir iktidara, "Müslüman bir oluşuma aslâ zarar vermemesi" çağrıları yapar.
Tarafları istişare emrini, sulh emrini, kardeşlik emrini yerine getirmeye çağırır -yangın yerine dönen yüreğiyle, bütün nefesiyle...
Ama Müslüman bir oluşum, Müslümanların ve mazlum halkların umut olarak gördüğü bir lidere ve Türkiye"ye karşı küresel şer şebekeleriyle darbe üstüne darbe vurmaya kalkıştığında, ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, küresel şer şebekelerinin ve bunların oyuncağı olan içerideki şubelerinin oyunlarını deşifre etmeyi, Müslümanların ve mazlum halkların emniyeti, istikbali açısından bir sorumluluk olarak görür.
KİRLİ İTTFAKLARA VE ÇARPITMALARA İSYAN!
Müslüman bir oluşum, Müslümanların tarihlerinde ilk defa fetret dönemi yaşadıkları iki asırlık yokoluş zamanında bile, Müslümanların umutlarını söndürmeye, küresel güçlerin hegemonya alanlarını genişletmeye kalkıştığı zaman, ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, bu ürpertici işbirliğine isyan eder, kirli ilişkileri deşifre eder.
Ahlâk ve asalet sahibi, yüreği yangın yerine dönen bir Müslüman, "yaşananlar, hepimiz için büyük bir imtihandır. Bu imtihan, hepimizin kendimizi, yapıp ettiklerimizi gözden geçirmemiz için bir imkândır; Allah"ın lütfu ve merhametidir" der.
Ama "şebekeci", bu samimi, sahici ve yürekten muhasebe çağrısını bile çarpıtacak kadar pespayeleşmekte, zekâ, vicdan ve insaf yoksunu, klonlanmış, sürü mantığıyla hareket eden twitter savaşçılarını, "vurun abalıya!" diye saldırıya çağırmakta zırnık kadar bir sakınca görmez!
NEREDEN GELİRSE GELSİN, YALAN VE İFTİRAYA İSYAN!
Ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, zulme, yalana, iftiraya ve haksızlığa karşı isyan eder.
Zaman ve Bugün gazetesinin de, Sabah"ın, Star"ın ve kendi gazetesinin de, Müslümanca duyarlığı, dili ve hassasiyeti ihlal eden yazılarına, yazarlarına ve haberlerine karşı uyarı vazifesini yerine getirmekten çekinmez; yalnızca hakkın ve hakikatin izini sürer.
Ama "şebekeci", sûret-i haktan görünür: Nankörlere ve zâlimlere, küresel hegemonlara ve zorbalara boyun eğer; onların çıkarlarını gözetir, Müslümanlara ve mazlumlara karşı aslan kesilir ve hakikatin izini siler.
İHLAS VE TAKVA MI?
Ahlâk ve asalet sahibi Müslüman"ın yolu, ihlas ve takva"dır.
Ahlâk ve asalet sahibi Müslüman, ihlas"ının ve takva"sının gereği olarak sille yer, tokat yer, tekme yer ama Müslümanların yaşadığı ve ekmeğini yediği, suyunu içtiği, havasını soluduğu yerini-yurdunu aslâ terketmez, aslâ hakikat bayrağını yere düşürmez.
İHTİRAS VE İKİYÜZLÜLÜK MÜ?
"Şebekeci"nin yolu, ihtiras ve ikiyüzlülüktür.
"Şebekeci", kendini gizler, hedeflerini gizler, kimliğini gizler ama sonunda kendini de, hedeflerini de, kimliğini de yitirir; istikametini de.
Sonuçta, ihtiras ve ikiyüzlülüğü yol belleyen "şebekeci", başkalarını cehennem olarak görmeye başlar: Kardeşlik, akl-ı selim, basiret, feraset, istişare, sulh çağrıları yapan insanları da, önünü açan, kat be kat büyümesine yol açan liderleri de "ihtiras imparatorluğu"nun önünde takoz olarak görür.
Ve her türlü yalana, her türlü kirli ittifaka, her türlü kumpasa, her türlü kaset şantajına başvurmakta, önünde takoz olarak gördüğü herkes için beddua üstüne beddua etmekte hiç bir sakınca görmez!
Ama ihtirastan gözü dönmüş kişilerin beddualarının, sahibini bulacağını düşünmez bile!
HAKKA VE ADALETE TESLİM OLMAZSANIZ, ZULME VE ZÂLİME BOYUN EĞERSİNİZ!
Ahlâk ve asalet sahibi bir Müslüman, suçu ispat edilmediği sürece "düşman"ına karşı bile aslâ adaletten, hakkaniyetten ayrılmaz.
Ve suçu ispatlanmamış "düşman"ını bile "canavar" olarak sunmaz, sunamaz. Sunarsa, henüz masum birine zulmetmiş ve zulme boyun eğmiş olur. Zulme boyun eğdiği ândan itibaren zâlime de boyun eğmeye başlayacağını iyi bilir.
"Şebekeci", yalnızca güce boyun eğer: Gücü ele geçirmek için zâlimlere, zorbalara, hegemonlara hulûs çakar; zâlimlerin, zorbaların, hegemonların önünde süklüm püklüm olur, kırk takla atar.
Ve gücü ele geçirinceye kadar her numaraya başvurur; gücü ele geçirdikten sonra da önüne çıkan herkesi takoz olarak görür ve yok eder.
Ama hiç düşünmez ki, Yüce Allah (cc) mazlumlara ve masumlara oyun kuranların oyunlarını tepe taklak eder!Ahlâksızlığın dibini buldunuz! Kıyametiniz yakındır!
Yusuf Kaplan
2/03/2014 Pazar
Böylesi bir ahlâksızlıkla ilk defa karşılaşıyorum.
"Şebeke" medyası, "Yeni Şafak yazarı Yusuf Kaplan"ın yalan haberi çok fena yakalandı. Uganda"daki Türk okullarını karalayayım derken kendini rezil etti" diyerek beni "yalan haber mimarı" ilan etti ve klonlanmış, sürü mantığıyla hareket eden ruhsuz twitter savaşçılarını baltalarına sarılmaya davet etti!
Bir yerden düğmeye basıldı ve sürüler hâlinde saldırıya geçtiler!
SÜRÜLER HÂLİNDE SALDIRIYA GEÇTİLER!
Bu kadar ahlâksızlığa pes doğrusu! Ben yalan söyleyecek adam mıyım! Hiç mi Allah"tan korkmuyorsunuz siz!
Ben, her ne suretle olursa olsun, okulları veya cemaati ya da hoşlanmadığım birilerini karalamak için kalem oynatacak, yalan söylemeye kalkışacak, kalemini "satacak" pespaye bir adama benziyor muyum?
Allah"tan korkmuyor musunuz siz?
Gerçekten korkulur sizden!
Beni yalanla, dolanla, kaset şantajlarıyla, fişlemelerle, iğrenç dinlemelerle ilkel bir saldırıya geçen, küresel şer güçlerin ve şebekelerin şebekliğini yapan şebekenizin adamlarıyla karıştırdınız galiba!
Sizi muhatap alıp da size cevap vermek bile züldür benim için!
Ama "vur-kaç" taktiğiyle yaptığınız saldırı öylesine iğrenç ki, bu iğrençlik karşısında sessiz kalmam imkânsız!
VURUN ABALIYA!
Hâdiseyi biliyorsunuz: Uganda"dan önemli kanaat önderlerinden Dr. Şeyh Anes Abdunoor Kaliisa"yla görüşmüştük Uganda ziyaretimiz sırasında.
Cemaatin okullarıyla ilgili söylediği tek bir cümleyi yazıma almıştım: "Bu oluşumun okulları, Uganda şartlarında çok pahalı olan okul paralarını ödeyemedikleri için bizim çocuklarımızı kaldırıp atıyor. Hıristiyanları bağrına basıyor."
Yazdığım bu sadece.
Ama yazdığım, bana söylenenlerin sadece bir cümlesi. Daha neler neler söyledi hem Kaliisa hem de konuştuğumuz diğer entelektüeller, kanaat önderleri. Fakat ben daha fazlasını yazmaya gerek duymadım.
BİLDİKLERİMİ YAZSAYDIM, SOKAĞA BİLE ÇIKAMAZDINIZ!
İnanın birinci el kişilerden duyduklarımı yazsaydım, yer yerinden oynardı.
Mesela şebeke"nin okullarındaki seks skandalını yazmayı kendime yediremedim!
Peki, böyle bir durumda siz ne yapardınız, söylemek bile gerekmiyor, değil mi? Yapmadığınız iğrençlik kalmazdı!
Masum insanları, özel, masum konuşmalarını şantaj olarak kullandığınızı düşününce böylesine iğrenç bir skandalı yakalıyor olsaydınız, yapacaklarınızı tahayyül bile edemiyorum!
Bu konuda daha fazla konuşmak ve Uganda"lıları buradaki çatışmaya malzeme yapmak istemiyorum.
Ama şebeke, ahlâksızlıkta sınır tanımadığı ve herkesi, kendi çıkarları için tepe tepe kullanmaktan haya etmediği için, güya, Dr. Kaliisa"yla görüşmüş ve bu görüşmenin orijinal sesini vermeden, ne olduğu, kime ait olduğu belirsiz bir haber metni giydirmişler!
O haberin orijinal metnini yayınlamadığınız sürece, Dr. Kaliisa"nın söylediğini söylediğiniz sözlerin kendisine ait olduğuna kimseyi inandıramazsınız!
Şebekenizin klonlanmış, ruhsuz twitter savaşçılarının beynini yıkamaktan başka bir işe yaramaz bu yaptığınız!
REZALETİN BÖYLESİ GÖRÜLMEDİ!
Şu rezalete bakar mısınız: "Vurun abalıya!" mantığıyla yaptığınız pespaye haberiniz, ilk cümlesinden itibaren yalanla başlıyor: "Yusuf Kaplan"ın yalan haberi çok fena yakalandı" demişsiniz.
Ben haber filan yapmadım; haberci filan da değilim! Dr. Kaliisa"dan yaptığım alıntı, yazımın içinde geçen bir cümleden ibaret sadece.
Dr. Kaliisa"nın bu sözü aynen söylediğine iki arkadaş daha bizzat şahit: Serhat Orakçı kardeşim ve İmam Kasozi.
Öte yandan, sizin Dr. Kaliisa"yı tehdit edip etmediğinizin garantisi yok.
Garantisi yok; çünkü gittiğim bütün Afrika"da ülkelerinde, Türkiye"den oraya hayır çalışmaları yapmaya giden cemaatlerin, oluşumların, hayır kurumlarının bile kasetlerini yapmışsınız!
Sahi, sırf Allah rızası için Afrikalarda hizmet eden cemaatlerin, oluşumların, hayır kurumlarının kasetlerini ne diye yapıyorsunuz? Kafayı mı yediniz siz?
Taa Afrikalarda Allah rızası için çalışan insanların şantaj kasetlerini yapmaktan haya etmeyen şebekenizden korkulur sizin!
DİBİNE KADAR MAKYAVELİSTSİNİZ! KORKULUR SİZDEN!
"Düşmanını" bile, yargılanırken, "aslâ adaletten şaşamazsınız", diye haykıran bir adamın yalan söyleyebileceğine kimseyi inandıramazsınız!
Suçu ispatlanmamış "düşmanının" bile şebeke medyası tarafından "canavar" olarak gösterilmesine isyan eden, "bu, İslâm"ın adalet ve ahlâk anlayışına sığmaz" diyen bir adamın yalan söyleyebileceğine kimseyi inandıramazsınız!
Dibine kadar makyavelistsiniz siz! Derdiniz Hakikat, ölçünüz ahlâk değil, sizin.
Derdiniz de, ölçünüz de, özellikle hakikat, hakkaniyet, adalet, kardeşlik çağrıları yapan, yüreği yangın yerine dönen insanları vurmak!
Önünüze çıkan herkesi takoz olarak görmek: Dolayısıyla ya bertaraf etmek ya da yok etmek!
Cüppeli Ahmet Hoca"yı bile sizi eleştirdi diye, rezil rüsvay etmekten haya etmediniz siz! İçeri tıkmaktan çekinmediniz!
Korkulur sizden, korkulur gerçekten!
AHİRETTE YAPIŞACAĞIM YAKANIZA!
Ayrıca ben ne diye yalan söyleyeceğim ki! Sapıttınız mı siz? Yalan makinasına dönüşen şebekenizle karıştırdınız beni galiba!
Özür dilerim ama, bu ülkenin en lekesiz insanlarından biriyim ben! Bilen bilir bunu! Bu kadar açık seçik ve cesaretle yazıyor olmamın sırrı da burada gizli.
Ayrıca benim "satılık" olduğumu, "kendimi kaç bin dolarlara filan sattığımı(!)"söyleyen hayasızlara sadece şu kadarını söylemekle yetiniyorum:
Bu dünya için yaşamayan, para-pul derdi olmayan, hâlâ kiralarda sürünen, sırf Allah rızası için nefes alıp veren, 26 yıldır sabah namazlarından sonra yatan ve "Ya Rabbi bu uykuyu niçin yarattın" diye "yakınan", yapacak işinin vaktinden kat be kat fazla olduğu şuuruyla, derdiyle, kaygısıyla yaşayan, cemaat"le "şebeke"yi özenle ayıran, neredeyse her yazısında "cemaati, cemaatin masum insanlarını rencide etmeyin!" çağrıları yapan bir Müslüman yazara "yalancı", "satılık" yaftası yapıştırmaya kalkışırsanız, bu yafta elinizde kalır sadece!
Hiç kimseye inandıramazsınız! Sizin suratınıza yapışır bu! Ben de âhirette sizin yakanıza yapışırım bu arada!
YUH OLSUN! YAZIKLAR OLSUN!
Önce şebeke"nize rağmen cemaatin hukukunu savunan yazılarımı tepe tepe kullanmakta, çarpıtmakta bir sakınca görmediniz.
Sonra, telefon tehdidi yedim!
Şimdi de, beni, benim gibi lekesiz bir insanı, "yalancılıkla", "kalemini bilmem kaç bin dolarlara filan satmakla" yaftalayarak yıpratmaya kalkışıyorsunuz!
Hiç mi insaf, vicdan, Allah korkusu yok sizde?
Yuh olsun, diyorum sadece! Yuh!
Başka pespaye adam bulamadınız mı saldıracak? Bu kadar mı düştünüz?
Ahlâksızlığın dibini buldunuz! Sizden korkulur gerçekten!
Ama kıyametiniz yakındır, bunu da bilin!
Allah (cc), bütün masum insanları şebekenizin şerrinizden korusun! AmiEğer derdiniz, Allah rızası olsaydı...
Yusuf Kaplan
3/03/2014 Pazartesi
Şu soruyu sormakla mükellefsiniz: Derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek mi; yoksa, sadece şebekenizin çıkarlarını korumak, egemenlik alanlarını genişletmek mi?
Bu sorunun cevabı, apaşikâr ortada, değil mi?
EFENDİMİZ''İ (SAV) KULLANMAKTAN HAYA EDER, TİR TİR TİTRERDİNİZ!
Eğer hâlâ ikna olmadıysanız, şu yakıcı sorulara cevap verme mükellefiyetinden kaçınamazsınız:
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, Efendimiz''i (sav), Efendimiz''in yüce İslâm davasını, O''nun izini sürmesi gereken koskoca hizmeti, küresel şer şebekelerin taşeronu hâline getirmekten haya edip, tir tir titremez miydiniz?
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, Efendimiz''i (sav), Batı''da, hasıraltı etme cinayeti işlerken; Türkiye''de, kirli, dünyevî, siyasî iktidar savaşınıza âlet etme hayasızlığı gösterebilir miydiniz?
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, İslâm davası''nın bayrağını yere düşürmeme, şer güçlere çiğnetmeme mücahedesi vermek yerine, yüce İslâm davasının hizmetçisi olması gereken hizmeti, küresel şer güçlerin, egemenliklerini, zulümlerini ve sömürülerini pekiştirecek şer-şeytan emellerine âlet etmeye, hizmetçisi hâline getirmeye kalkışır mıydınız?
TAKİYYE''YE SARILMAZ, İHTİRAS PEŞİNDE KOŞTURMAZDINIZ!
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, her türlü ikiyüzlülükle mücahede etmek demek olan takva''ya değil, ikiyüzlülük demek olan takiyye''ye sarılır mıydınız?
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, arınmak, kibirden kaçınmak ve hakikate teslim olmak demek olan ihlâs''ı değil, azmanlaşmak, kibirlenmek ve hakikati teslim almaya kalkışmak demek olan ihtirası tercih etme gafletine düşer miydiniz?
SİZİ ''VAREDENLERİ'' ''SATMAYA'' VE KİRLİ İTTİFAKLAR KURMAYA KALKIŞMAZDINIZ!
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, 10 yıl birlikte çalıştığınız ve hareketinizi 15 kat büyüten Müslüman bir lidere teşekkür etmek yerine yoketmeye kalkışır mıydınız?
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, Bediüzzaman Hazretlerini 28 yıl hapislerde çürüten Kemalist zihniyetin fırsatperestleriyle sinsi ittifaklar kurabilir miydiniz?
ŞER GÜÇLERİN ŞEBEK''LERİYLE AYNI KARE İÇİNDE OLMAKTAN KAÇINIRDINIZ!
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, Ergenekon soruşturmaları sırasında, henüz suçları sabit olmamış insanları ''canavar'' diye takdim etmek yerine, adaleti ve ahlâkı gözeten bir tavır takınırdınız.
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, ''canavar'' diye takdim ettiğiniz Ergenekon çetesiyle, dün içeri tıkmak için savaş verdiğiniz Ergenokon çetesinin ''Sözcü''lüğünü, ''Gözcü''lüğünü, ''Hürriyet''ini savunan ''Radikal''lerle, küresel kapitalist sistemin çıkarlarının koruyuculuğunu üstlenen baronlarının bayraktarlığını yapan TÜSİAD''larla, sosyalist (!) Gezi''cilerin sponsorluğunu yapan kapitalist Koç''larla, bilumum karartma operasyonlarının ''Öncü''lüğünü yapan ''Aydınlık''çılarla aynı kare içinde yer almaktan utanıyor, sıkılıyor ve iğreniyor olmaz mıydınız?
HİZMETİ, FİTNE-FESAT ŞEBEKESİNE DÖNÜŞTÜRMEZDİNİZ!
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, masum ve mazlum halkların, kimsesiz Müslüman ümmetin ve bu sahipsiz milletin önünü açan, umudu olan şahsiyetleri, önünüzde takoz olarak görme; araçları amaçların önüne geçirerek her yolu mübah gören fitne-fesat şebekesine dönüşme ve takoz olarak gördüğünüz herkesi yoketme fütursuzluğu gösterir miydiniz?
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, size sürekli olarak istişare emrini, sulh emrini, kardeşlik emrini hatırlatan; sizi her zaman, hakikatin hakikatine, ümmet şuuruna, kardeşlik şiirine çağıran ve fitne-fesat tuzağına düşmeme konusunda uyaran benim gibi yüreği yangın yerine dönen Müslüman yazarları ve Müslümanca duyarlıkla yaptığı ikazları ciddiye alırdınız; bu insanları ''yalancılık''la, ''kalemini satmakla'' yaftalamaktan haya edersiniz!
Eğer derdiniz, her hâl ve şartta, Allah rızasını gözetmek olsaydı, Müslümanları kardeş belleyip kardeşlerinizle birlikte hareket etmek yerine, Müslümanları ''kalleşçe'' arkadan vurma, Müslümanların umutlarını söndürme şuursuzluğu ve fütursuzluğu sergilemekten şeytandan kaçar gibi kaçmaz mıydınız?
KİM Kİ, ALLAH RIZASI İÇİN DEĞİL DE...
Kim ki, Allah rızasına göre değil, şer güçlerin çıkarlarına göre hareket ederse...
Kim ki, Allah rızası için mücahede etmek yerine, dünyevî iktidar kavgası vermekten çekinmezse...
Kim ki, Allah rızası için Müslümanların sorunlarıyla ilgilenmek, hemdert olmak yerine, şer güçlerin güçlerine güç katacak fitne-fesat oyunlarına âlet olma gafletinde ısrar ederse...
Bilin ki, işte o zaman, Allah''ın gazabı yakın demektir!
ALLAH''IN GAZABINI DEĞİL, MERHEMATİNİ CELBEDEBİLMEK İÇİN...
Son olarak, derdi, Allah rızası olanlara, kalp gözü kararmamış olanlara şunu hatırlatmak boynumuzun borcu:
Allah (cc), millî irade hırsızları başta olmak üzere bütün hırsızların da hesabını görecek, gözünüzü hırs bürümüşlerin de; bütün hırsızların da cezasını verecek, şer güçlerin şebekliğini yapan bütün arsızların ve hayasızların da!
Allah (cc), hepimizi, gafletinde ısrar eden, gafletini görüp de tevbe etmek yerine, şer güçlerin önünde boyun eğen şebeke''nin şerrinden korusun!
Cemâl ve Kerem Sahibi Allah, bu kimsesiz ümmete ve sahipsiz millete rahmetiyle, keremiyle, cömertliğiyle muamele etsin, şer güçlerin oyunlarını başlarına yıksın!
Şer güçlerin oyuncağı olan Müslümanlara acısın, kalp gözlerini açsın, şer güçlerin oyuncağı olmaktan kurtarsın!
Bizi, sadece ve sadece Allah rızası için nefes alıp veren, tek başına da kalsak davasından dönmeyen, hakikat bayrağını yere düşürmeyen, hakikat yolculuğunun, zorlu, çileli ve ''yenildikçe'' büyüyen bir ''zafer'' (=sonsuz ebedî hayat) vadettiğini idrak eden asalet ve şahsiyet sahibi kulları arasına katsın!
Ve hepimizi, hakikat -yani Allah rızası- ucuz değil bedel ister, diyen, hakikati -Allah rızasını- haketmek için bedel ödemekten, fikir, oluş ve varoluş çilesi çekmekten çekinmeyen hakikatin hakikatli çocukları kılsın! Amin!
SÖZÜN ÖZÜ: AHLÂK BİTERSE, DİN DE BİTER, İNSAN DA!
Sözün özü: Allah rızasını gözetmeyen insan, ahlâksızlaşmaya, Allah''la aldatmaya başlayan bir şeytana dönüşür zamanla.
Oysa tek sığınağımız, ahlâk.
Ahlâk''ın bittiği yerde hayat da biter, hakikat de.
Ahlâk''ın bittiği yerde asalet de biter, ölçü de.
Ahlâk''ın bittiği yerde vicdan da biter, insaf da.
Ahlâk''ın bittiği yerde söz de biter, öz de.
Ahlâk''ın bittiği yerde, kardeşlik de biter, din de!Yeni "Endülüs felâketi"ni, Türkiye püskürtebilir sadece!
Yusuf Kaplan
7/03/2014 Cuma
Yazının sonunda söyleyeceğim anafikri, yazının başında söylemekte yarar görüyorum:
Küresel sistem, Soğuk Savaş"tan sonraki süreçte, İslâm"ın izlerini silebilecek postmodern bir savaş başlattı İslâm"a karşı: Yeni, postmodern bir Endülüs felâketiyle karşı karşıyayız.
İşte küresel sistem, Erdoğan Türkiyesi"nin, bu yeni Endülüs felâketini püskürtecek yegâne aktör olduğunu iyi biliyor.
Ve o yüzden 2009 yılından itibaren Erdoğan"ın şahsında "şebek/e"leri aracılığıyla Türkiye"ye karşı operasyon üzerine operasyon yapıyor.
YANGIN BACAYI SARMIŞKEN, FİLDİŞİ KULE"DEN İNEMEYEN FİKRİN NE KIYMETİ VAR Kİ?
Bazı okuyucular, dostlar, "Ya Hoca, sen bu işlere ne diye bulaştın ki? Sen fikir yazıları yazsana!" diye sitemde bulunuyorlar.
Küresel şer güçlerin, sadece Türkiye"yi değil, "şebeke" üzerinden İslâm dünyasını büyük bir uçurumun (İslâm"ın dönüştürülmesi gibi ontolojik bir felâketin) eşiğine sürüklediği bir ortamda kimse benden fildişi kuleme çekilmemi, olup bitenleri tuzu kuru bir ruhsuzlukla seyretmemi beklemesin!
Fikir, bir karşılığı varsa kıymetlidir. Tatbik edilemeyecek, varoluşsal sorunlarımıza ışık tutamayacak, en zor zamanların üstesinden nasıl gelebileceğimize dâir ufuk sunamayacak bir fikrin kıymeti harbiyesi yoktur.
Fildişi kule, bir çilehâne, bir çile doldurma dergâhıysa bir değeri vardır.
Bu aziz ülke yangın yerine dönmüşse, hatta İslâm"ın geleceği tehlikeye düşmüşse, fildişi kuleden inmenin, fikrin kıymetini, değerini göstermenin zamanı gelmiş demektir!
KÜRESEL OPERASYONU SADECE BAŞBAKAN HİSSEDİYOR
İçine sürüklendiğimiz "çatışma", Türkiye"deki iki İslâmî kesimin "iktidar çatışması" değil sadece.
Türkiye"ye bir saldırı olduğu kesin: Bu saldırının kimler tarafından, niçin ve nasıl yapıldığını kavrayabilecek bir entelijansiyası yok bu ülkenin.
Başbakan Erdoğan"ın etrafındaki arkadaşların da bu saldırıyı bütün boyutlarıyla kavrayabildiğinden kuşkuluyum.
Ama Başbakan"ın, asıl sorunun ne olduğunu kavradığını düşünüyorum: Türkiye"nin bölgenin umudu olduğunun görülmesi üzerine Türkiye"ye karşı küresel bir operasyon yapıldığını sadece Başbakan hissediyor -iliklerine kadar hem de.
YENİ ENDÜLÜS FELÂKETİ: İSLÂM"LA POSTMODERN SAVAŞ SÜRECİ
Küresel sistem, 1970"li yıllardan itibaren Fas"tan Malezya"ya kadar İslâm"ın -henüz "primitif" şekillerde de olsa- gelişinden fenâ hâlde ürktü ve 1989 yılında Soğuk Savaş"ı sona erdirerek İslâm"a karşı adı konulmamış bir savaş başlattı.
Burada, çağımıza özgü sinsi, örtük ve esas itibariyle medya üzerinden yürütülen postmodern bir Endülüs felâketi var karşımızda.
Göremediğimiz yakıcı nokta şu: Küresel kapitalist sistem, son üç yüzyıl içinde, bütün dinlerin, medeniyetlerin, düşünce sistemlerinin ya kökünü kazdı ya da fosilleştirerek antropolojik, ölü kültürlere dönüştürdü.
Ama aynı şeyi İslâm"a karşı yapmayı başaramadı.
NEDEN ÇİN"İN GELİŞİ ÜRKÜTMÜYOR DA, TÜRKİYE"NİN GELİŞİ ÜRKÜTÜYOR ACABA?
O yüzden Çin"in gelişi, 25 yıl içinde dünyanın en büyük güç olabileceği gerçeği, Batılıları ürkütmüyor. Çünkü Çin, yeni bir medeniyet fikri sunmuyor dünyaya.
Ama Türkiye"nin gelişi, eksen genişletmesi ve mazlum dünyaya umut olduğunu göstermesi Batılıları ürkütüyor asıl. Çünkü Türkiye, (henüz açıkça ilan edilmemiş ve üzerinde yeterince kafa patlatılmamış da olsa) yeni bir medeniyet fikriyle geliyor iyi-kötü.
Bu mesaj, Afrika"dan Asya"ya, Balkanlar"dan Ortadoğu"ya kadar her yerde böyle algılanıyor.
İşte bu, Batılıları ürkütmeye yetiyor ve Türkiye"yi dize getirmek için Türkiye"ye karşı içerideki bütün işbirlikçi şebeklerini kullanarak operasyon üstüne operasyon yapmasına neden oluyor Batılıların.
HER ŞEYİNİ YİTİRMİŞ BİR TOPLUMDAN, DÜNYANIN UMUDU HÂLİNE GELMEK...
Yüzyıl önce Osmanlı gibi muazzam bir tecrübeyi kaybetmiş, gökkubbesi çökmüş ve her şeyini yitirmiş bir toplumdan, İslâm dünyasının umudu hâline gelmeyi başardık.
Yüzyıl önce bizden kopan Arap dünyası, 24 parçaya ayrıldı; bitmek tükenmek bilmeyen savaşlara sahne oldu; sınırları sürgit yeniden çizildi Arap dünyasının. Sonunda Mısır düşürüldü: Arap dünyasının kalbi durdu.
Ama biz bu topraklara dokundurtmadık; yavaş yavaş toparlandık ve yeniden önalmaya, önaçmaya başlayacağımızı ispatladık.
Erdoğan, iktisadî, teknolojik, siyasî ve stratejik olarak korunaklı bir duvar ördü. Henüz yolculuk yeni başlıyor aslında. Tam ikinci eşiğe geçilecekken, Erdoğan"ın şahsında, Türkiye, yüzyıllık tarihinin en büyük felâketiyle burun buruna geldi.
Özetle: Türkiye, özellikle 2009 yılından itibaren Batı ittifakından bağımsızlaşmaya, eksen çoğaltmaya, mazlum halkların ve İslâm dünyasının umudu olduğunu göstermeye başlayınca, darbe üstüne darbe yemeye başladık.
Türkiye, bu felâketi de aşacak ve yeni bir aşamaya ulaşacaktır.
Artık şu gerçek gün ışığına çıkmıştır: İslâm"ı protestanize ederek dönüştürmeyi, küresel sisteme boyun eğdirerek teslim almayı ve bitirmeyi hedefleyen bu yeni, postmodern Endülüs felâketini püskürtmeyi yalnızca Türkiye başarabilir yeniden!
Türkiye"nin bunu nasıl başarabileceğini, tarih felsefesi yaparak muhkem bir medeniyet fikri üzerinden Pazar günkü yazıda göstermeye çalışacağım.?
.Postmodern Endülüs felâketi ve Türkiye"nin kritik yeri
Yusuf Kaplan
9/03/2014 Pazar
Önce şu: Şebekeyi çökertelim, Erdoğan"ı yedirmeyelim, cemaati şebeke"den kurtaralım ve ezdirmeyelim.
UNUTMAYALIM: ENDÜLÜS DE BÖYLE ÇÖKMÜŞTÜ
Yaşadığımız felâket, yeni bir Endülüs felâketine hangi açıdan benziyor, bu meseleyi biraz vuzuha kavuşturmakta yarar var.
Kurtuba"nın 1326 yılında düşüşüyle birlikte Endülüs"ün çöküşü başlamış ve tam 176 yıl sonra, 1492 yılında Endülüs"e nihâi ölümcül darbe vurulmuştu.
Endülüs"ün tarih sahnesinden silinmesinin en önemli nedenlerinden biri, Endülüs"teki emirliklerin birbirleriyle kapışmasıydı.
Bu kapışma öylesine kontrolden çıkan boyutlar kazanmıştı ki, bazı Müslüman emirler, Haçlı Hıristiyanlarla ittifak yapmaktan çekinmemişler ve sonunda bu, merkezî Endülüs yönetiminin önce kan kaybetmesine ve zamanla tarihten silinmesine neden olmuştu.
BUGÜNÜN HAÇLILARIYLA İŞBİRLİĞİ YAPMANIN VE MÜSLÜMANLARI ARKADAN VURMANIN BEDELİ!
Dün, Müslüman emirler, Haçlı Hıristiyanlarla, yüzkarası bir işbirliği yapmışlar ve Endülüs"ün tarihten silinip gitmesine yol açan bir ihanet örneği ortaya koymuşlardı.
Bugünse, sözümona bir Müslüman oluşum, ilk defa toparlanmaya ve mazlum Müslüman halkların umudu olmaya başlayan Erdoğan Türkiyesi"nin yürüyüşüne karşı küresel şer güçleriyle yüzkarası bir işbirliği içine girmiş durumda.
Üstelik de bugünkü Müslümanların, küre ölçeğinde bir ölüm-kalım mücadelesi verdikleri bir yokoluş zamanında Türkiye"nin umut olduğu kritik bir zaman diliminde yapıyor şebeke bu yüzkarası ihaneti!
Allah Türkiye"yi ve mazlum ümmeti, şebekenin şerrinden korusun!
ŞEBEKE"NİN "GÖREVİ": POSTMODERN ENDÜLÜS FELÂKETİ
Yaşadığımız felâketi, yeni bir Endülüs felâketi olarak tanımlamamın ikinci nedeni de şu: Başını ABD, İngiltere ve İsrail"in çektiği küresel sistem, bu şebeke"yi, İslâm"ı küresel sistemin çıkarlarına hizmet edecek ve zamanla İslâm"ı dönüştürerek bitirecek küresel bir taşeron olarak kullanıyor.
Adına ılımlı İslâm, İslâm"ın protestanlaştırılması dediğimiz, küresel sistemin 1989 yılında, Soğuk Savaş"ın sona er/diril/mesinden itibaren başlattığı, İslâm"a karşı postmodern savaş süreci, yeni Endülüs felâketidir.
Tehlikenin ürperticiliğinin farkında mıyız: Yeni Endülüs felâketi olarak tarif ettiğim İslâm"la postmodern savaş süreci, sadece Türkiye"yi vurmayı değil, İslâm"ı dönüştürmeyi, bitirmeyi ve İslâm dünyasını nihâî olarak Batılıların kölesi hâline getirmeyi amaçlıyor.
Bu proje, hem Türkiye"nin sınırlarını aşan hem de İslâm"ı dönüştürerek bitirmeyi amaçlayan bir proje olduğu için, birincisinden çok daha tehlikelidir.
BİRİNCİ MEDENİYET KRİZİ"Nİ NASIL AŞTIK?
Müslümanlar, tarihleri boyunca iki büyük medeniyet krizi yaşadılar.
Birinci medeniyet krizi, Moğol ve Haçlı saldırılarından sonra 1258 yılında Bağdat"ın düşmesi ve Kurtuba"nın Haçlılar tarafından 1326 yılında işgal edilmesiyle birlikte 13. ve 14. yüzyıllarda yaşanmıştı.
Birinci medeniyet krizini hangi dinamikler üzerinden ve nasıl aştık peki?
Selçuklu"nun gerçekleştirdiği, Ehl-i Sünnet Omurgayı kuran ve Osmanlı"nın gerçekleştirdiği, Ehl-i Sünnet omurgayı muhkem bir şekilde koruyan, akîde, fikir ve siyasette ilk kez İslâm dünyasını yekvücut hâle getiren muazzam, muazzez ve derinlikli medeniyet hamlesiyle aştık.
İKİNCİ MEDENİYET KRİZİNİ NASIL AŞABİLİRİZ?
Şu an, son üç asırdan bu yana, ikinci büyük medeniyet krizini yaşıyor Müslümanlar. Bu ikinci kriz, birincisinden daha derin, daha büyük ve daha tehlikeli.
Birinci medeniyet krizi, esas itibariyle kurucu irade"nin çökertilmesinden kaynaklanan siyasî bir krizdi.
Selçuklu ve Osmanlı hamleleriyle kurucu irade"yi muhkem bir şekilde tesis etmeyi ve birinci medeniyet krizini aşmayı başardık Allah"ın lütuf ve keremiyle.
MEDENİYETİN İKİ SÜTUNU: TARİHÎ DERİNLİK VE İRFANÎ DERİNLİK
Şu an yaşadığımız ikinci medeniyet krizi, siyasî değil varoluşsal bir krizdir: Bizim hem İslâm"la hem de hâkim dünya"yla ilişkilerimizi yerle bir eden, tersyüz eden bir kriz bu: Çift yönlü temassızlık: Hem kendi dinamiklerimizle hem de dünyayla temasımızı, yaratıcı ilişkiler kurmamızı imkânsızlaştıran epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuş.
Birinci krizi aşmamızı sağlayan akide, fikir ve siyasette yekvücut olmamızı mümkün kılan iki temel sütunu bugün yalnızca biz canlı tutuyoruz.
Bu iki temel sütun irfanî derinlik ile tarihî derinlik"tir.
Bir medeniyetin yaratıcı ruhunu oluşturan irfanî derinlik ile, bir medeniyetin kurucu iradesini oluşturan tarihî derinlik, bugün iyi-kötü yalnızca Türkiye"nin sahip olduğu iki olmazsa olmaz hayatî, varoluşal ve bizi tarih girdirecek iki temel sütundur.
ŞEBEKE"YE YÜKLENEN TEHLİKELİ MİSYON: EN BÜYÜK TARİHÎ İHANET!
İşte şebeke, medeniyet kurucu bu iki sütunu hedef alan küresel şer güçlerin şebekliğini yapıyor sadece.
Başka bir ifadeyle, bir yandan, ilk defa Erdoğan Türkiyesi"nde ete kemiğe bürünün, zirve noktaya ulaşan kurucu irade (Türkiye"nin ekonomik,teknolojik, siyasî ve stratejik hamlelerle ördüğü korunaklı duvar), yıkılmaya çalışılıyor.
Öte yandan da şebeke, Türkiye"nin sınırlarını aşan bir cinayete taşeronluk ediyor: İslâm"ın dönüştürülerek küresel sisteme boyun eğdirilmesi ve bitirilmesi cinayeti bu.
Yok oluş sürecini iliklerine kadar yaşayan İslâm dünyasının tam da toparlanmak üzere olduğu ve Türkiye"nin bu toparlanma sürecine yüzyıllık süreçte ilk defa öncülük etmeye ve umut olduğunu göstermeye başladığı bir zaman diliminde şebekenin Türkiye"nin vurulması ve İslâm"ın bitirilmesi tezgâhına taşeronluk yapması, tarihte Müslümanların karşı karşıya kaldıkları en büyük ihanettir.
Bu nedenle, şebeke, bir yandan Türkiye"nin yürüyüşünü durduracak ve kurucu irademizi yerle bir edecek; öte yandan da, İslâm"ı dönüştürerek bitirmeyi hedefleyen tarihî bir cinayete taşeronluk yaptığı için derhal çökertilmelidir.
Şebeke"nin, bu büyük ihaneti kavrayabilecek derinliğe sahip düşünürü, çaplı adamı ve beyin takımı yok ne yazık ki!
Şebeke"ye yön veren tetikçiler ve gazeteciler, cemaati de, Türkiye"yi de ve bizzat İslâm"ın geleceğini de tehlikeye soktuklarını göremeyecek kadar zihnî bir körleşme ve köleleşmeyle maluller!
EĞER ŞEBEKE ÇÖKERTİLEMEZSE, ŞEBEKE"NİN KORKU İMAPARATORLUĞUNDA BOĞULURUZ!
Eğer şebeke çökertilemezse, yeni, postmodern Endülüs felâketinin önüne geçebilmemiz çok zor olabilir.
O yüzden şunu söylüyorum: Şebeke çökertilmeli, Erdoğan yedirilmemeli ve cemaat ezdirilmemelidir.
Eğer şebekeyi çökertirken, cemaati ezdirirsek, yarın bunu tarihe, gelecek kuşaklara karşı izah etmekte zorlanırız. O yüzden cemaat, şebeke"den kurtarılmalı ve şebeke öyle vurulmalıdır!
Öte yandan eğer Erdoğan"ı yedirirsek, Türkiye"nin leş kargalarına yem olmasının önünü sonuna kadar açmış oluruz ve bir daha da belimizi doğrultamaz ve şebeke"nin korku imparatorluğunda boğulmaktan kurtulamayız, vesselâm.
Köleleşme"yi özgürleşmek sanmak, kölelerin işi olabilir ancak!
Yusuf Kaplan
28/04/2014 Pazartesi
Herkes "çağdaşlık"tan, "özgürlük"ten filan sözediyor. Ama hiç kimse "çağ" fikri üzerine de, özgürlük fikri üzerine de kafa yormuyor.
Yormuyor; çünkü küresel bir ağ"a dönüşen tek bir çağ"a mahkûm bütün insanlık.
Her şeyi tektipleştiren küreselleşme, ölçek büyüttü ama ufku daraltarak çağ fikrini bitirdi; bütün farklılıkları, farklı dünyaları yok etti ve insanlığı ayartıcı bir çöle mahkûm etti.
Tek bir kültür var artık: Bütün farklı değerleri çözücü, bütün farklılıkları silindir gibi ezerek her şeyi düzleştirici, herkesi tektipleştirici, bütün farklı duyma, düşünme ve varolma biçimlerini bitirici postmodern, popüler, sığ Amerikan kültürü.
İNSANLIĞIN KLONLANMASI...
Artık kültür, Amerika"da üretiliyor ve bütün dünyada tüketiliyor -hem de anında.
Nedir bu? Bütün farklı kültürlerin bitmesi; bütün insanlığın, sığ ve sığlaştırıcı, ayartıcı ve baştan çıkarıcı Amerikan kültürüne ve duyarlıklarına, algılama ve yaşama biçimlerine hapsolması elbette ki.
İnsanlığın tek bir kültüre göre klonlanması yani.
Amerika"da üretilen kültürün, Tokyo"da da, Kahire"de de, İstanbul"da da Paris"te de anında tüketilmesi ve bütün farklı duyarlık biçimlerini, kendine benzetmesi ve tüketmesi...
TEKTİPLEŞME VE ÇÖLLEŞME...
Burada, Amerika"da üretilen kültürün, anında bütün dünyada tüketilmesinden sözetmiyorum yalnızca. Daha tehlikeli, yok edici "varoluşsal bir saldırı"dan sözediyorum: Amerika"da üretilen kültürü üreten kodların, zihin setlerinin, duyarlıkların, algılama biçimlerinin bütün dünyada anında hâkim olmasından ve hükümranlığını ilan etmesinden sözediyorum.
Sözgelişi, Türkiye"de yapılan bir müziği veya bir diziyi yapanın "Türk" adı taşıması, bu kişinin Türk müziği veya Türk dizisi yaptığı anlamına gelmiyor artık. Gelmiyor; çünkü Türkiye"de yapılan müziğin de, dizinin de kodlarını, kalıplarını, formlarını ve zihin setlerini bu ülkenin derinlikli kültürü değil, Amerika"nın sığ ve sığlaştırıcı, popüler ve ayartıcı hız ve haz kültürü belirliyor.
Nedir bu, peki?
Dünyanın çölleşmesidir: Tektipleşmesi ve bütün farklı kültürlerin, duyarlıkların ve dünyaların -üstelik de ayartıcı- şekillerde bitmesi.
Tek bir kültür, tek bir duyarlık, dünyayı da, insanı da tektipleştiriyor ve kendisine mahkûm ederek bitiriyor.
Sonuç: İnsanın özgürlüğünü yitirmesi; hızı, hazı ve ayartıyı eksene alan, özgürlüğün içini boşaltan sözümona "özgürleşme" biçim(ler)inin tam anlamıyla köleleşme biçimlerine dönüşmesi.
MODERN İNSANIN İSYANI, POSTMODERN İNSANIN NİSYANI
Soru şu o hâlde: Dünya, insanlığı tektipleştiren ve tektipleştirerek bitirten; klonlayan ve klonlayarak donduran bu dondurucu çöle, bu ayartıcı ağ"a nasıl yuvarlandı, öyleyse?
Modernlik, isyankâr / başkaldıran bir insan tipi üretti.
Postmodernlik ise, nisyankâr / her şeyi unutan ve zokayı yutan -ama unuttuğunu da, zokayı yuttuğunu da algılayamayan ve anlayamayan-, sonra da bundan büyük haz alan insanaltı bir varlığa dönüştürdü modernliğin isyankâr insanını.
Sadece isyankâr değildi modernliğin başkaldıran ve insan/lığ/ın başını belâya sokan, kıyametini hazırlayan isyankâr insanı: inkârcı bir tip"ti aynı zamanda.
Modern insan"ın -kaçınılmaz olarak başlattığı- Kilise"ye isyan yolculuğu, önce Tanrı"yı inkâr"la; sonra da kendisini tanrılaştırmakla ve bütün medeniyetleri, kültürleri, dünyaları yıkmak"la; sonunda da nisyan"la / Hakikati ve Tanrı fikri"ni unutmakla sonuçlandı ve insan, postmodern aralığın uçsuz bucaksız ağ"ına yuvarlandı hızla, hazla ve tam gaz...
KÖLELEŞME"Yİ ÖZGÜRLEŞME SANMAK!
Modern insan, bütün medeniyetlerin ve farklı dünyaların kökünü kazıdı. Sonra da, bunu, geliştirdiği üretim ve tüketim toplumu modelleriyle insanın özgürleşmesi olarak pazarladı bütün dünyaya.
Modern Batı insanının bu yürüyüşü, bütün insanlığı kendisine bağımlı kılması, bütün insanlığın kültürlerinin varolduğu zemini yıkması ve özgürleşme"nin köleleşme"ye dönüşmesiyle sonuçlandı. Bütün insanlık, modernleşme sürecinde, Batılı duyarlıkların, zihin kalıplarının, duyma, düşünme ve yaşama biçimlerinin kölesi oldu.
Ve postmodernleşme sürecinde ise, "özgürleşme" olarak pazarlanan -aslında tarihte eşi benzeri görülmemiş- bir "köleleşme" biçimi üreten hızın ve hazın, ayartının ve fetişlerinin kölesine dönüştü.
İnsanlığın algılama, anlama ve varolma melekelerini yitirdiği için zihinsizleştiği; tektipleştirici bir kültürün egemenliğine girdiği için yersizleştiği ve dilsizleştiği bir yerde insanın özgürlüğünden ve özgürleşmesinden sözetmek, ancak "köleleşme"nin "özgürleşme" olarak pazarlandığı zihinleri, algıları ve duyarlıkları köleleşen kölelerin yaşadığı bir çölde mümkün olabilir sadece!
Oysa Tanrı fikrini yitiren bir insan, her şeyi putlaştırmaktan ve putlaştırdığı her şeyin kölesi olmaktan kurtulamaz hiç bir zaman.Yer"siz ve dil"siz bir çağrı, çağını kurabilir mi?
Yusuf Kaplan
2/05/2014 Cuma
Önce üç aforizma:
Bu dünyaya söyleyeceğiniz bir söz yoksa, hem bu dünyada yaşamıyorsunuz hem de yaşamanızın bir anlamı yok, demektir.
Söylediğiniz söz, bütün insanlığa -ve çağlara- "seslenemiyorsa", ya söylediğiniz söz"de bir sorun var demektir; ya da durduğunuz yer"de.
Çağrı, başka çağlara ve çağrılara açılabiliyorsa, çağlayana dönüşebilir. Başka çağlara ve çağrılara açılamayan bir çağrı"nın bağlılarının zihinlerinin donması, algı kapılarının kapanması ve ufuklarının kararması mukadderdir.
ÇAĞ"IN, İNSANA "OYNADIĞI" İNSANLIK TRAGEDYASI!
Dünya küreselleştikçe insan yerelleşiyor.
Dünya genişledikçe insanın ufku da, dünyası da daralıyor.
Dünyanın küreselleşmesi, farklı ufukların buluşmasına değil, ufukların buharlaşmasına ve yok olmasına yol açıyor!
Çağ"ın, insana "oynadığı" insanlık tragedyası bu!
İyi de neden?
TEK BİR ÇAĞ: KÜRESEL BİR AĞ
Bunun nedeni, bütün insanlığın, tek bir çağ"a ve bu çağın ürettiği tektipleştirici algılama, duyma ve düşünme biçimlerine hapsolmasıdır.
Batı uygarlığı, modernlik ve postmoderlikle birlikte geliştirdiği varoluşsal saldırıyla, hem bütün çağ"ları yok etti hem de bütün farklı çağrı"ları yerinden ederek yersizleştirdi, zihinleştirdi ve dilsizleştirdi.
Ve bütün farklı kültürleri düzleştirdi; bütün insanlığı Amerika"da üretilen ve bütün dünyada da hızla, hazla ve tam gaz tüketilen sığ ve sığlaştırıcı, ayartıcı ve baştan çıkarıcı postmodern, neo-liberal ve bayağı bir kültüre mahkûm etti.
Sonuçta, insanlığı, küresel bir ağ"a dönüşen tek bir çağ"a mahkûm etti: İnsanlık tragedyası değil de, nedir bu, peki?
YER"SİZ, ZİHİN"SİZ VE DİL"SİZ OLDUĞU İÇİN ÇAĞ"SIZ
İnsanlığın en temel sorunu, "çağ" sorunu: Tek bir çağa, tek bir çağın ürettiği, bütün farklı duyarlıkları, algılama ve düşünme biçimlerini yok eden küre ölçeğinde hükmünü icra eden küresel bir ağ"a mahkûm olması yani.
Bu durum, üç temel varoluşsal sorun üretiyor: Yersizleşme, zihinsizleşme ve dilsizleşme.
Çağrı, çağını kurabilen, her türlü saldırıya direnebilen, her türlü saldırıyı püskürtebilen muhkem bir "yer"e sahipse, o çağrı"nın varlığından sözedilebilir.
Çağ"ını kuramayan bir çağrı"nın varlığından sözedilemez çünkü.
DURDUĞUNUZ YER, GÖRDÜĞÜNÜZ ŞEYİ BELİRLER
İnsanın durduğu muhkem bir yer varsa, işte o zaman, konuşabilir, olup bitenleri de, önünü de görebilir.
Yerini yitiren insanın konuşma, görme ve idrak etme melekelerini yitirmesi de mukadderdir.
Konuşamayan insanın dili de, konuşacağı ve konuşlanacağı bir yer"i de yok demektir.
Durduğunuz yer, gördüğünüz şeyi belirler çünkü.
"KUR"ÂN İSLÂMI"NDAN SÖZETMEK NEDEN CİNAYETTİR?
Durduğunuz bir yer yoksa, çağrı"nızın kurduğu bir çağ"da yaşamıyorsanız ve görecek gözünüz, idrak edecek zihniniz ve konuşacak bir diliniz yok demektir.
Çağ"sız (=çağını kuramayan) bir çağrı, yersizleşmiş, zihinsizleşmiş ve dil"sizleşmiş demektir.
Çağ"sız ve yersiz, zihin"siz ve dil"siz bir çağrı, bizi, sadece çağ"ın ağlarına ve bağlarına, bağlamlarına ve dünyasına çağırır; çağın ağ"a dönüşen zihni ve dili, duyarlıkları ve idrak biçimleri ile çağrı"ya şekil verir; sonuçta çağrı"yı, çağ"ın ağ"larının rengine boyayarak tanınamaz hâle getirir, paçavraya çevirerek yer"sizleştirir, zihinsizleştirir ve dil"sizleştirirerek yok eder.
O yüzden, bugün bize, bulundukları yer"i terketmeden yani çağın ağlarını ve bağlarını aşmadan -örneğin- "Kur"an İslâmı"ndan sözeden insanların, bizi Kur"ân"a götüremeyeceklerini; aksine, çağın ağlarına ve bağlarına, diline ve zihin dünyasına hapsetmiş olacaklarını görebilmemiz gerekiyor.
ÜMMÎLEŞME: MESAFE VE ÇAĞ"A MÜDAHALE
Çağın ağlarından ve bağlarından, bağlamlarından ve kavramlarından kurtulabilmenin tek yolu, ümmîleşmektir.
Ümmileşmek, bu dünyadan el etek çekmek değil, çağı iyi tanıyarak, çağ"la aramıza MESAFE koyabilmek ve sonra da çağı tanımadığımızı ilan edebileceğimiz emin bir YER"e ulaşabilmek ve emaneti, paçavraya çevirmekten ve çağın ağlarına (bağlamlarına ve zihnine, kavramlarına ve diline) hapsetmekten kurtulmamızı sağlayacak arınmış bir zihne ve kurucu bir dile kavuşabilmek demektir.
Bunun yolu da, hayatın tam ortasına gönderilen ve çağına müdahale eden Efendimiz (sav) gibi, çağ"ı iyi tanıyarak çağı aşabilecek bir yer"e, zihne ve dil"e sahip olmaktan geçer.
Ümmîleşme meselesi, çağ körleşmesi yaşadığımız bir ç/ağ"da anlaşılması zor bir mesele. O yüzden bu meselenin üzerine derinlemesine gitmek istiyorum sonraki yazılarda.Bu toplum, 50 yıl sonra Müslüman kalabilecek mi?
Yusuf Kaplan
5/05/2014 Pazartesi
Albert Camus, Herakleitos"un, "ölçüsüzlük, bir yangındır" sözünü aktarır ve ekler:
"...Tanrı ölünce, geriye yalnızca tarih ve insan gücü kaldı. Çoktandır filozoflar, insan doğası yerine, durumu, eski [Greklerdeki] uyumun yerine, rastlantının düzensiz atılışını ve aklın amansız işleyişini koymaya uğraşıyorlar. Grekler, iradeyi akılla sınırlandırırken, biz onu aklın eline verdik. Grekler için değerler, her türlü eylemden önce vardı ve eylemi sınırlandırıyordu. Yeni felsefe ise, değerleri eylemden sonraya koyuyor. Yangın [ölçüsüzlük], dört bir yanı sarıyor. Avrupa artık çiçeklerle değil, toplarla felsefe yapıyor."
Evet "yangın", yani "ölçüsüzlük", bütün dengeleri, bütün ölçüleri, bütün değerleri yerle bir ediyor: Batı"dan gelen postmodern neo-liberal hazcı ve nihilist dalgayla "felsefe yapıyor" Batı da, bütün insanlık da. Tabii buna felsefe yapmak denirse...
DEMOKRASİ"NİN BİTİŞİ, DROMOKRASİ"NİN ZAFERİ
Aydınlanma çağıyla birlikte, insanın ergenlik çağından kurtularak aklını kullanmaya başladığı bir evreye geçtiğini ilan etmişti Kant.
Ama artık akıl çağı"nın yerinde yeller esiyor: İnsanın çocuksuluk çağına geri döndüğü, arzularının, hazlarının, egosunun esiri, kölesi olduğu dromokrasi çağında yaşıyoruz.
İnsanın aklını kullanarak kurduğu, sonuçta, "insanın insanın kurdu" olduğu sözümona haklar rejimi demokrasi, hız ve haz rejimi dromokrasi tarafından çoktan tarihe gömülmüş durumda.
TELEVİZYON, 11 YAŞINDAKİ ÇOCUĞUN DİLİNİ KULLANIR
Dromokrasi çağının en iyi sembollerinden biri televizyondur: Televizyon akla hitap etmez; duygulara hitap eder.
Televizyonun dili, 11 yaşındaki çocuğun duygu dünyasının dilidir.
Postmodern neo-liberal yoz, sığ ve bayağı kültürün ürünü televizyon da, müzikhol de, stadyum da, internetin sanal ortamı da hız"ın ve haz"ın hükümran olduğu ayartının dilini kullanır.
MEDYALAR: EN ETKİLİ TERÖR AYGITLARI
Medyalar, hız ve haz üreterek varlığını sürdüren kültürel ve sembolik şiddetin yegâne kaynağı ve en etkili terör aygıtlarıdır.
Asıl terörist evinizde, evinizin orta yerinde: Televizyon, gözünüzün içine baka baka, sizi kendisine köle yapar: Bununla yetinmez, kültürünüzü, değerlerinizi, ölçülerinizi, kutsallarınızı topa tutar. Siz de aptal aptal bakarsınız ekrana, kilitlenerek; kendinizden geçerek.SEYİRCİYİ REKLAMCILARA SATAN BİR KAPİTALİSTTİR TELEVİZYON
Televizyon henüz ergenlik çağına ermemiş insanın "çocuksu masumiyet"ini kapitalist reklamcılara satarak yok eder.
Seyirciyi reklamcılara satan doymak bilmez, açgözlü ama ayartıcı bir kapitalisttir televizyon.
TÜRKİYE EKONOMİK OLARAK BÜYÜYOR AMA KÜLTÜREL OLARAK ÇÖKÜYOR
Türkiye, ekonomik olarak büyüyor ama kültürel olarak çöküyor. Ama kimsenin kılı bile kıpırdamıyor nedense?
Türkiye"de bir televizyon devrimi yaşanıyor: Dizilerde doruk noktasına çıkan bir devrim bu.
Televizyon devrimiyle, kendi ayağımıza kurşun sıkıyoruz: Geleceğimiz demek olan çocuklarımızı, ekranlardan üretilen bütün değerleri çözücü, bütün ölçüleri yıkıcı, bütün temelleri sarsıcı yoz ve sığ, ayartıcı ve seküler sefih kültürle kurşuna diziyoruz.
Sonra da bu toplumda önceleri hayal bile edilemeyecek cinayetleri görünce şaşırıp kalıyoruz!
Televizyon devrimi, aileyi, aile ilişkilerini çözüyor, içkiyi, sapkın ilişkileri, şiddeti kutsuyor.
Gençlik dizileri, 14-15 yaşındaki çocukları sadece cinsellik, hız ve haz peşinde koşturan, sadece yiyen, içen, çiftleşen insanaltı yaratıklara özendirerek kurşuna diziyor.
Medya, müzik, spor kültürü, çocuklarımızı İslâmî kaygılardan, ideallerden, değerlerden, temellerden, ölçülerden hızla uzaklaştırıyor.
İSLÂM"LA İLİŞKİLERİ SIFIRLANAN BİR KUŞAK GELİYOR!
Oysa İslâm, bu toplumun sadece geçmişi değil, yegâne geleceğidir. Ruhudur. Varlık nedenidir. Hayat ve hayatiyet kaynağıdır. Tek ufku ve tek umududur.
İslâm"la ilişkileri sıfırlanan bir genç kuşak geliyor. Medya, müzik, spor ve bütün bir kültür endüstrisi, genç kuşağı, hızın ve hazın, egoizmin ve kariyerin pençesinde kıvrandırıyor; genç kuşağın İslâm"la ilişkisini sıfırlayacak bir kültürel ve sembolik saldırı üretiyor.
İki kuşaklık bir zaman dilimi içinde İslâm"la ilişkisi sıfırlanmış bir genç kuşak, bu toplumun Müslümanlığının tarih olması demek, Allah muhafaza.
İslâmî idealleri, hayalleri, rüyaları, iddiaları olmayan kuşaklar yetiştirdiğimiz sürece, Türkiye dünyanın en büyük ekonomik gücü olsa ne yazar!
Ekonomi, siyaset filan derken, bu harala gürele arasında, çocuklarımızın, dolayısıyla geleceğimizin gözlerimizin önünde kaybolup gittiğini görelim lütfen!
Altını çizerek hatırlatıyorum: İslâm"sız bir Türkiye, istiklalini ve istikbalini yitirmekten de, kurda kuşa yem olmaktan da kurtulamaz.
KÜLTÜREL İNTİHAR!
İlle de ekonomi, ille de siyaset, ille de statü diye diye, hızla kültürel intiharın eşiğine doğru sürükleniyoruz!
Eğer bu yakıcı gerçeği göremez ve gerekli önlemleri alamazsak, 50 yıl sonra bu ülkenin Müslümanlıkla ilişkisi kalmayacak maazallah!
NOT: Geçen yıl yayımlanan bu yazımı, bundan sonraki yazacaklarıma temel oluşturması bakımından -bazı değişikliklerle- yeniden yayımlıyoruHakikat medeniyeti: Akleden kalbin meyvesi
Yusuf Kaplan
9/05/2014 Cuma
Din, hayat"ın kaynağıdır. Medeniyetse, hayata hayatiyet kazandırma fütûhâtı. Hakikatin hayatına ve hayatın hakikatine... İnsana, tabiata ve bütün varlığa...
Medeniyet, kalbin işlediğinin, işgördüğünün ve işini iyi gördüğünün alâmet-i fârikası ve vasıtasıdır. Kalbin çalışıyor olması ise, ruhun atılım yapmasının yegâne şartı. Ruhun hayat bahşeden fütûhatının.
"AKLEDEN KALP" MEDENİYETİ
Medeniyetin merkezinde kalp vardır: Akleden kalp. Kalp atıyorsa, orada hayat vardır ve hayatiyetini sürdürüyor, demektir.
Burada dikkatimizi çekmemiz gereken hakikat şu: Medeniyetin bir merkezi vardır. Aklı da, gözü de, ruhu da, sözü de harekete ve hayata geçiren bir merkezi: Kalp.
Kalp, yaratıcı ruhun kaynağıdır. Vicdanın. Fıtratın. Ümmîleşmenin. Su katılmamışlığın. Saflığın. Arı-duruluğun. Hakikatin yani. Hakk"ın hakikatinin.
O yüzden, hem hayatın hakikatinin, hem de hakikatin hayatının, hayat bulmasının, hayat olmasının, herkese ve her şeye hayat sunmasının doğurgan dölyatağı.
Müslüman şehirde cami, insandaki kalbin işlevini yerine getirir: Hayatın merkezi, camidir. O yüzden cami, her gün beş defa insanları yıkayan ve arındıran gürül gürül akan bir çağlayanı andırır. Tıpkı kalbin bedeni ve ruhu her dâim arındırması ve temizlemesi gibi.
Akıl ise, kurucu iradenin vasıtasıdır. Eğer akıl, kalple buluşabilirse, hayata da, hakikate de giden yapı taşlarını döşeyen bir kurucu irade vazifesi görür. İnsanın yükümlülüklerini hakkıyla yerine getirmesinde rolünü bihhakın yerine getirir.
AKLIN SÜRGÜNÜ: SİVİLİZASYON / UYGARLIK
Ama eğer akıl, kalple buluşamaz da, kendi başına hareket etmeye kalkışırsa, kurucu iradenin kaynağı yıkıcı ve yok edici bir kudrete dönüşür; şiddetin ve şirretliğin kaynağı olur. İnsanın taşımayacağı bir yük hâline gelir.
Sivilizasyon yani uygarlık, hakikatin bittiği yerde başlar ve hayatı da bitirir. O yüzden uygarlık eleştirileri yerden göğe kadar haklı. Ama uygarlık eleştirilerinin medeniyet eleştirileri olarak yapılması ise sonuna kadar, dibine kadar hastalıklı.
Uygarlığın kaynağı, tek dayanağı akıl"dır. Akıl (ration), ölçmeye biçmeye, hesap kitap yapmaya, insanlar, hayat ve hakikat üzerinde tahakküm kurmaya ve tahakküm kuran kişilerin kurulu düzenlerini aklamaya yarar.
Akıl, indirger, tecrit eder. Hayatı da, insanı da ruhsuzluğa mahkûm eder. Akıl, ayırır; bağları koparır. Kendisini bağ kuran bağ katına yükseltir. Ama ortaya çıkan şey yalnızca ağdır: Hayatı, insanı ve hakikati boğan bir ağ.
AKIL, KALPLE BİRLEŞTİĞİ ZAMAN...
Akıl, sadece bilmeye yarar; anlayabilmeye değil. Bilimin kaynağı akıldır. Bilim, Michel Henry"nin enfes bir şekilde dikkat çektiği gibi, varoluşunu yalnızca akıl üzerinden gerçekleştirmeye çalıştığı zaman, yalnızca akla dayandığı zaman, hayatın varoluş dayanaklarını yerle bir eder: Hissi yok eder. İnsanı hissizliğe, ruhsuzluğa mahkûm eder. Canavarlaştırır.
Akıl, ancak kalple birleştiği zaman, hayata ruh üflemeye başlayabilir. İnsanın vicdanını hayata geçirir ve böylelikle başka insanlara, başka varlıklara, tabiata hikmet nazarıyla, nimet nazarıyla, hem kendi hakikatinin, hem de hayatın hakikatinin dercedildiği, şifrelendiği, yansıtıldığı kendini keşif nazarıyla bakar.
Dolayısıyla kalp birleştirir. Kalp, insanın kabesidir, Yaratıcı"nın "yerleştiği" yegâne "yer"dir; hayatın ve hakikatin merkez"i, merkez üssüdür. Bütün bağları birbirine bağlar. Hem insanlarla insanlar arasında, hem insanlarla diğer varlıklar arasında birbirini vareden, birbirinin varlığından haberdar eden, birbirinin varlığıyla varolabildiklerini ihbar eder muazzam bir medcezir icat eder.
Kalp, o yüzden insanı ve dünyayı, Tek Bağ"a, Yegâne Özgürleştirici, Kuvvet ve Kudret Sahibi, yaratıklarına hayat ve hakikat bahşeden Bağ"a bağlar.
Böylelikle akıl, kalbin tesis ettiği vicdanla, insanı arş-ı a"lâya yükseltecekmerdivenler döşer, kanatlandırıcı güzergâhlar çizer.
Düşen insanı tutup kaldırır ve başka dünyalara, başka âlemlere ulaştırarak leziz, nefis ve doyumsuz bir fütûhât yolculuğu yaptırır insanaÜmmîleşme süreci-1: Dil ve Yer meselesi
Yusuf Kaplan
11/05/2014 Pazar
Ümmîleşemediğimiz sürece, yolumuzu bulamaz, hakikat yolculuğuna çıkamayız.
Ümmîleşemediğimiz sürece, kendimizi bulamaz, kendi dünyamızı kuramayız.
Ümmîleşemediğimiz sürece, insanlığa hakikatin hayat bahşedici evrensel sesini duyuramayız.
ÜMMÎLEŞME: DİL"İN VE YER"İN KEŞFİ
Peki ümmîleşme ne demek?
Ümmîleşme, devâsâ bir ağa dönüştüğü için bütün medeniyetleri düzleştiren, bütün farklı duyma ve düşünme biçimlerini yok eden çağın ağlarından ve bağlarından, kavramlarından ve bağlamlarından kurtulmak, Müslümanca zihin ve idrak, duyuş ve duruş, oluş ve varoluş biçimlerine ve zeminlerine kavuşabilmek demek, kısaca söylemek gerekirse...
Bu yazıda, Ümmîleşme sürecinde, öncelikli olarak aşılması hayatî önem arzeden iki yıkıcı bariyeri (dilsizleşme ve yersizleşme sorununu) nasıl aşabileceğimiz ve bize umut ve ufuk vadedebilecek yeni koridorları nasıl açabileceğimiz meselesi üzerinde kafa patlamak istiyorum.
MEDENİYET KRİZİ: DİL"İN VE YER"İN YİTİRİLMESİ
İki asırdır yaşadığımız medeniyet krizi, gökkubbemizin çökmesiyle sonuçlandı: Gökkubbe çökünce, dilimizi de, yer"imizi de yitirdik ve hayatımız kuraklaştı.
Sonuç ürpertici: Konuştuğumuz "dil", Müslüman zihninin ve idrakinin dili değil; aksine, Müslüman zihninden ve idrakinden ne kadar uzak olduğumuzun göstergesi.
Aynı ürpertici gerçek, "yer" meselesi için de geçerli. İnsanın durduğu yer, gördüğü ve gösterdiği şeyi belirler. Yerimizi kaybettiğimiz için, buradan, bize ait olmayan, bizim çağrımızın kurmadığı ve bizim için tam bir ağ"a dönüşen bu çağ"dan bakarak gördüğümüz şey de, gösterdiğimiz şey de İslâm"ın dünyası değil, çağ"ın ağları ve bağları, kavramları ve bağlamları yalnızca.
Meselelere, İslâm"ın çağrısının / dilinin kurmadığı ve tam bir ağ"a dönüşen bu ç/ağ"dan bakıyoruz. O yüzden İslâm"dan sözederken ve İslâm"a çağırırken kullandığımız dil ve "durduğumuz yer", İslâm"ın inşa etmediği bir "dil" ve "yer" olduğu için, sadece çağı konuşuyoruz ve sadece çağın diliyle konuşuyoruz.
"DİL" YİTERSE, "YER" DE KAYBEDİLİR
Oysa konuştuğu dili yitiren ve durduğu yeri kaybeden bir medeniyetin çocukları, zihinlerini ve idrak biçimlerini de yitirmekten kurtulamazlar.
O yüzden düşüncede ve sanatta, bilimde ve hayatta büyük açılımlar ve atılımlar gerçekleştiremiyoruz.
O yüzden her şeyi hep Batılılar üretiyor, biz de dâhil bütün dünya tüketiyor.
Bu, fiilen yokolmak" ve zihnen köleleşmek değil de nedir peki?
İyi de, neden böyle olsun ki?
Soru şu o hâlde: Bu duruma nasıl son verebilir öyleyse?
Bu yakıcı sorunun tek cevabı var: Dilimizi bulabilir, durduğumuz yeri belirleyebilir ve kendi gökkubbemizi yeniden inşa edebilirsek, bu zillet hâline son verebiliriz.
Bu nedenle, dil ve yer meseleleri üzerinde derinlemesine kafa patlatmak zorundayız.
DİL, YER"İ TAYİN EDER; YER İSE, YÖNÜ...
Dil, yerimizi tayin eder; "yer" ise, yönümüzü. Dil, mekke süreci"nin meyvesidir: Mekke süreci"nde, Hakikat, HAYAT BULUR.
Yer ise, medine süreci"nin semeresidir: Medine sürecinde ise, Hakikat, HAYAT OLUR.
Mekke ve Medine süreçlerinin hâsılası: Medeniyet"tir. Herkese ve her şeye HAYAT SUNAR medeniyet.
Kur"ân, Asıl"dır. Sünnet-i Seniyye ise Usûl.
Kur"ân, Kaynak"tır; Sünnet-i Seniyye ise Irmak. Aslolan umman"a varmak...
Dil"i Kur"ân verir bize. Yer"imizi ise Sünnet-i Seniyye tayin eder.
MEKKE SÜRECİ"NDE "DİL", MEDİNE SÜRECİ"NDE "YER" İNŞA EDİLİR
Mekke sürecinde, Müslüman zihnini ve idrakini inşa eden DİL teşekkül eder; medine sürecinde ise, Müslüman zihninin ve idrakinin tesis ettiği "YER".
Ancak kendi dilini konuşabilenler ve yer"ini bulabilenler medeniyet yolculuğuna çıkabilirler.
Özetle, kendi dilimizi kuramadığımız sürece yerimizi de bulamayız. Yerimizi bulamadığımız sürece ise, yönümüzü yitirmekten de kurtulamayız.
NOT: DERGİ FUARI. Gençliğin ve kültür dünyasının atan kalbi, çarpan yüreği sevgili Asım Gültekin"in öncü girişimleriyle Sirkeci Garı"nda düzenlenen 2. Dergi Fuarı"nın bugün son günü. Bu güzel fuarı kaçırmayın, derim. Siz, dergi fuarında düşüncenin ve sanatın kaleleri dergileri keşfe çıkarken ben nısf-ı cihan Isfahan"ı keşfe çıkıyor olacağım.Aşk"ı, Isfahan"da/n öğrendim!
Yusuf Kaplan
16/05/2014 Cuma
Dört gün sürecek bir ziyaret için Ankara''dan Sedat Sert kardeşimin girişimi ve Tahran Yunus Emre Kültür Merkezi''nin daveti üzerine İran''dayım. Hem Merkez''de hem de Allame Tabetai Üniversitesi''nde birer konuşma yapacağım Pazar günü. Pazartesi günü Kum ve Cemkeran şehirlerine gideceğiz Yunus Emre ekibiyle birlikte...
Ekibimizde, Yunus Emre bölge koordinatörü doçent Mustafa Balcı; Tahran Merkezi başkanı Sadullah Yılmaz; kültür sanat koordinatörü, Tahran''ın altını üstüne getiren, İran''ı en iyi bilen arkadaşlardan Selim Özban kardeşim ile Zeki Bulduk kardeşim var.
İran seyahatinin en güzel sürprizlerinden biri, Zeki Bulduk kardeşimi Tahran''da bulmam oldu. Ülkemizin en sahici ve cins kalemlerinden Zeki Bulduk''la İran''ı gezecek olmak bendeniz için de çok iyi olacak!AŞK''I, ISFAHAN GİBİ BİR ŞEHİRDEN ÖĞRENEBİLİRSİNİZ ANCAK!
Dün (9 Mayıs Cumartesi günü) soluğu Isfahan''da aldım.
Isafahan''a önceden gidemediğim için Tahran Humeyni Havaalanına iner inmez, İran''a gelmeden önce yüreğimde depreşen Isfahan ateşi, aşk ateşi rengine büründü.
Isfahan''ı görüp, doyasıya gezince, iliklerime kadar yaşayınca, aşık oldum Isfahan''a: Isfahan''ı görmeden içimde zaten kor halinde var olan Isfahan ateşi büyüdü.. büyüdü.. iflah olmaz bir aşk ateşi''ne dönüştü...
Isfahan, bana aşkın ne demek olduğunu öğretti.
Bir kaç gün yazacağım İran yazılarında, aşkı Isfahan''dan öğrenmenin ne demek olduğunu sizlere anlatmak, sizi Isfahan''a götürerek aşkın engin denizlerine daldırmak ve kendinize getirmek, şehrinize döndürmek, şehrinizin nasıl katledildiğini, neden öldürüldüğünü düşünmeye kışkırtmak istiyorum.
Isfahan, kimi zaman ''dünyanın yarısı'' (nısf-ı cihan), kimi zamansa ''dünyanın süsü'' (nakş-ı cihan) olarak adlandırılan bir şehir.
Ama bu adlandırmalar, Isfahan''ı anlatmak için yeterli değil. Yeterli değil; çünkü Isfahan anlatılacak bir şehir değil; yaşanarak anlaşılacak ve yaşa/n/dıkta aşık olunacak bambaşka bir ''varlık'' çünkü: Allah''ın (cc) bu havzada yaşayan müslümanlara aşkın, hakikat aşkının ne demek olduğunu öğretmek için armağanı bir şehir Isfahan.
İNSAN OLARAK DA YAŞAYAN MÜSLÜMAN ŞEHİR!
Alemlere rahmet olarak gönderilen sevgili peygamberimiz, kendilerini, ''ilmin şehri'' (medinetü''l-ilm) diye tarif etmişti.
Peygamberimizin kendilerini, ''ilmin şehri'' olarak tarif etmelerinin sırrını ilk kez Medine''yi görünce çözmüştüm. Isfahan''ı görünce bu bir sır olmaktan çıktı; hakikate dönüştü; hakikatin çok katmanlı yapısı birer birer çözülüverdi ve zihnimden bir anda art arda süzülüverdi:
Isfahan, sadece bir şehir değil/di çünkü.
Isfahan, her bakımdan ''Müslüman'' bir şehir: Tıpkı TOKİ canavarı tarafından katledilmeden önceki Bursa gibi, Konya gibi, Kayseri gibi, Sivas gibi, Erzurum gibi, Ahlat gibi aydınlık ve hem zihinleri hem de kalpleri aydınlatıcı, nurlandırıcı şehirlerin anası Medine''nin ruhunun hem mekanda hem de insanda aynı anda tecelli ettiği aziz ve leziz bir şehir...
Keşfedilmemiş, keşfedildikçe sırlarını insana bütün cömertliğiyle sunan her an fethedilmeyi bekleyen, her dem insanın kendi''ni yeniden keşfetmesine izin veren güzeller güzeli bir ''insan şehir''...
İnsanın mekanda, mekanın insanda tezahür ettiği, şehrin insana insan suretinde göründüğü, insanınsa şehre insan suretine bürünerek göründüğü bir ruh şehri, bir hayat şehri, bir tasavvuf şehri, bir tefekkür, ahlak ve estetik şehri...
Kısacası, sadece şehir olarak değil, insan olarak da yaşayan müslüman bir şehir Isfahan.
HAKİKATİN HAYAT VE AHLAK ŞEKLİNE BÜRÜNDÜĞÜ ŞEHİR
Önce hayat ve ahlak şehri Isfahan''ı anlatayım sizlere...
Isfahan Meydanı''nın mütevazi ama o ölçüde de engin çarşısında dolaşıyoruz... Bir dükkandan kumaş alıyoruz. ''Frenk parası'' olarak ödeyebileceğiz ancak. ''Tamam'' diyor dükkanın sahibi. Sevgili Zeki Bulduk kardeşim, ''şu kadar İran parası ediyor'' diyor. Dükkan sahibi, ''hayır'', diyor! ''Daha düşük!''
Zeki''yle göz göze geliyoruz sadece.
Yine çarşıdaki gezintimizi sürdürürken bir esnaf arkamızdan koşa koşa geliyor ve arkadaşlara ''siz şunları, şunları almıştınız, değil mi?'' diye soruyor. ''Evet'', diyor arkadaşlar. Dükkan sahibi Isfahan''lı Müslüman kardeş, ''şu kadar fazla para ödemişsiniz. Buyurun, paranızın üstü'', diyor! Hepimizin gözü ışıyor.
Bu manzaraları önceden Medine''de ve Şam''da yaşamıştım çokça. Isfahan''da da benzer şeyleri yaşıyor olmak hiç şaşırtmadı beni, doğrusunu söylemek gerekirse.
Bu iki hadiseyi üst üste yaşayınca, çağımızın cins düşünürlerinden Wittgenstein''ın ''etik ve estetik bir ve aynı şeylerdir'' sözü beliriveriyor zihnimde, bir anda!
***
Isfahan''ın estetiğini, Isfahan şehir okulu''nu, bütün yönleriyle daha sonraki yazılarda yazacağım. İran''ın diğer şehirlerine yaptığımız seyahatlerdeki izlenimlerimi de aktaracağım. Tabii bu arada İran''la ilgili bizzat ''yerinde'' tanık olduğum gözlemlere dayanan eleştirilerimi de paylaşacağım sizlerle.
NOT: Bu yazı, normalde geçtiğimiz hafta Pazar günü yayımlanacaktı. Ama İran''da internet imkanları berbat olduğu için bu yazıyı ve Pazar günü yayımlanacak yazımı gönderemedim İran''dan. Ancak İran dönüşü yayımlayabiliyorum.
Aşk"ı Isfahan"da/n öğrendim (2)
Yusuf Kaplan
18/05/2014 Pazar
Isfahan, sadece bir şehir değil; şehir sûretine bürünen bir "insan-şehir": Şehre baktıkça, şehri duydukça, şehri yaşadıkça, insana koşan, insanla konuşan bir "şehir-insan".
DERÛNÎLİK"TEKİ SADELİK, SADELİK"TEKİ DERÛNÎLİK
Isfahan, İslâm şehir mimarisinin, sanat tasavvurunun, insan, hayat ve hakikat fikrinin özetlendiği, çok katmanlı, aynı anda hem sadeliğin hem de derûnîliğin izlerini taşıyan, keşfedildikçe açılan ve bizi de açan, o yüzden keşfedilmeyi bekleyen "keşfedilmemiş bir kıta" ("terra incognita").
Şehri keşfettikçe, insanın kendini keşfettiği, hakikatin görünmeyen yüzlerine, derinliklerine nüfûz ettiği bir ayna Isfahan aslında: Hakikatin aynası: İnsana, şehre baktıkça, kendini hatırlatan bir hakikat ve fütûhât anahtarı.
Isfahan, herhangi bir şehir değil. Hele de insanı da, hayatı da, hakikati de yok eden, yutan, ruhsuzlaştıran seküler bir kent hiç değil.
O yüzden Isfahan"ın fethi ve keşfi, insanın kendini ve hakikati fethi ve keşfi, demek.
O yüzden, insan, Isfahan"ı keşfettikçe kendini fethediyor; kendini fethettikçe hakikatin âsûde ve hayat bahşeden, sadeliğin gerisinde gizlenen derûnîliğin, derûnîliğin içinde şifrelenen sadeliğin izlerini keşfediyor.
TURİST BAKIŞI, GÖZLERİ KAPATIR
O yüzden Isfahan, yürünerek değil, durularak, soluklanarak, temâşâ edilerek, hayret etme melekeleri harekete geçirilerek keşfedilebilen bir hayat ve hakikat şehri.
O yüzden, turistler, Isfahan"ın süsüne, büyüsüne kaptırabilirler ve kolaylıkla kaybedebilirler kendilerini: Ama kendilerini bulamazlar ve şehir"le kozmik bir ilişki kuramazlar hiç bir zaman.
Isfahan, turist bakışı"yla şehri gezenleri, dış görünümüyle çarpar ve bir seksen uzatır yere, sere serpe.
Turist bakışı, insanı, hazzın ve ayartı/lma/nın izini sürmeye sürükler. Turist, Isfahan gibi, çok katmanlı hakikat medeniyetinin bütün izlerini ve izdüşümlerini gizleyen şehirlerde, yalnızca kendini görür; hakikati ve hakikatin şehre yansıyan, şehirde yansıyan izlerini ve izdüşümlerini değil, elbette.
ISFAHAN MEYDANI"NDA DOYUMSUZ BİR DOLUNAY SEREMONİSİ
O yüzden, Isfahan gibi hakikat medeniyetinin nadide şehirleri, gezilmez; seyredilir. Yürünerek değil, seyredilerek, seyre dalınarak keşfedilir.
O yüzden, Isfahan"ı hem günışığında, hem de gecenin başladığı saatlerde temâşâ eyledim: Ve ay"ı gördüm bütün lezzetiyle ve letafetiyle, DOLUNAY"I: Gündüz güneşin gölgelerinin Isfahan Meydanı"nda sahneledikleri "ışık ve gölge dansını" seyre daldım.
Gece ise, dört köşeli Isfahan Meydan"ının bir ucuna yapılan Meydan Camii"nin iki minaresinin tam ortasından ay beliriverdi karşımda: Cami"den akşam namazından çıkan erkekli-kadınlı, çoluklu-çocuklu cemaati ve camiinin estetiğini seyre dalmışken, bir an başımı minarelere kaldırdığımda bütün şiirselliğiyle ve güzelliğiyle dolunay arz-ı endam etti iki minare arasından...
Bu manzara, anlatılarak anlaşılacak bir manzara değil; yaşanarak tadılacak ve tadına varılacak bir manzara.
Tam da bu dolunay seremonisinde gözlendiği üzere, Isfahan Meydanı, insanı, kare bir meydanda, bir kavis çizerek daire daire arzdan semaya yükselten, böylelikle eşsiz bir hakikat şiiri besteleyen, insana doyumsuz bir hakikat şarkısı söyleyen leziz ve nefis bir meydan...
AZAMETİ ZARAFETE DÖNÜŞTÜREN RUH
Isfahan Meydanı, dünyanın ikinci büyük meydanı. Birincisi Çin"deki ünlü Tiananmen Meydanı.
Isfahan Meydanı"nın yapısı, bir yandan azametiyle, öte yandan bu azameti örten zarafetiyle hem dikkat çekiyor hem de insanı kendine çekiyor, mest ediyor!
Isfahan Meydanı"nın azameti, Batı kentlerinin meydanlarında olduğu gibi, insanı yutmuyor; yok etmiyor; ezmiyor. Bu yatay azamete, cami mimarisinin, dairevî kavisler çizerek semaya doğru yükselen dikey zarafeti büyük bir oyun oynuyor: İnsanı arzdan semaya yükselten bu dikey zarafet, zarif bir şekilde ve nefes kesici bir dille insanı yücelten, devâsâ meydanı küçülten kozmik bir şölen sunuyor insana...
İslâm mimarisinde, devâsâ yapı, azameti, zarafete dönüştürecek ve insanı yüceltecek bir işlemden geçirilir, Isfahan Meydanı"ndan görüldüğü üzere...
Böylelikle devâsâ yapı, insanı ezen ruhsuz bir yapı, hakikati yutan kör bir taş yığını olmaktan kurtulur, mütevazi bir güzelliğe bürünür ve aşkın bir nitelik kazanarak insanın yücelmesine aracılık eder. İnsanı yücelttiği için, devâsâ yapı da yücelir.
Azamet, yatay eksen"in dikey eksenle buluşmasıyla birlikte zarafete dönüşür: insana ve hayata da, taşa ve taş yapıya da ruh üfler...
ŞEHİR"DE VE ŞEHİR"LE MEŞKEDİLEN AŞK
Yatay eksenle dikey eksenin buluşmasına tanık olan kişi, aşk"ı meşk eder şehrin ortasında, tam orta yerinde... Bir semazen gibi döner... döner... Hakikat şarabından içer... Ve yüceler yücesine yükselir...
İşte aşk bu... Meşk edilebilen aşk... Hem de şehirde ve şehirle birlikte...
Evet, aşk"ı Isfahan"da/n öğrendim: Yer"le göğün birbirine yöneldiği; yatay eksen"le dikey eksenin kozmik bir dans sahnelediği, azametin zarafete inkılap ettiği Isfahan Meydanı, aşkın ne demek olduğunu, meşk"in nasıl bir şey olduğunu öğretti bana! Darısı, başınıza!
NOT: Soma"da kimsesiz canlar yandı! Yürekler yangın yerine döndü! "Sorumsuz" sorumlular bulunmalı, hesap sorulmalı ve kimsesiz, mazlum Somalı kardeşlerimizin yaraları geç kalınmadan sarılmalı! Bu sahipsiz ve kimsesiz insanların dertleriyle hemdert, hemdost ve hemhal olunmalı!Küresel sistem, İran"ın önünün açılması ve Türkiye"nin durdurulması
Yusuf Kaplan
19/05/2014 Pazartesi
Tunus, Libya ve Lübnan ziyaretinden hemen sonra İran ziyaretinin gerçekleşmesi çok iyi denk geldi. Zira bu ziyaret çok anlamlı, öğretici ve pek çok bakımdan düşündürücü oldu benim için.
İran"a, Yunus Emre Kültür Merkezi"nin davetlisi olarak gittim. Tahran"daki Yunus Emre Kültür Merkezi"nde "Türk Sinemasında Yeni Arayışlar" başlıklı kapsamlı bir konferans verdim. Ayrıca Alamme Tabetai Üniversitesi ile İstanbul Üniversitesi tarafından Allame Tabetai Üniversitesi"nde ortaklaşa düzenlenen, 2. Türk-İran Dili Edebiyatı Sempozyumu"nda İran-Türkiye ilişkilerini sinema, edebiyat, sanat ve düşünce açılarından tartıştığım ve İranlıların pür dikkat dinlediklerini gözlemlediğim bir konuşma yaptım.
Bu arada bu kadar ülke gezdim; ilk defa, Türkiye"nin önünü açmak için çalışan, donanımlı, stratejik zekâ sahibi bir Türk büyükelçisi tanıdım: Tahran Büyükelçimiz Umut Yardım, Türk-İran ilişkilerinin geliştirilmesinde önemli projelere imza atacak bir sefir. Umut Yardım"ın önünün açılması ve elinin güçlendirilmesi gerekiyor.
Bu cümleden olarak, İran"daki Yunus Emre merkezlerinin sayısının artırılması, bir ilk adım olabilir.
İRAN"DA "ÜMMET BİLİNCİ" DEĞİL, FARS KİBRİ HÂKİM!
Bu noktada, İran"a ilişkin bazı gözlemlerde bulunmak istiyorum.
İran"da "ümmet bilinci" diye bir şeyin izine bile rastlayamadım. Sadece ilkel bir Fars bilinci ve kibri gördüm. Hem de fazlasıyla...
"Ömer"e lanet olsun!" yazılı çoraplar giyen insanlar var İran"da!
Yuh yani!
İkinci olarak, hayatta İslâm"ın izlerine rastlayamadım. Ezan duyamadım... Cami göremedim...
Üçüncü olarak, ürpertici bir İran bayrağı fetişizmi dalgası var İran"da! Her yer bayraklarla donatılmış!
Saçma!
İRAN"IN ÖNÜ NEDEN AÇILIYOR?
İran"da devrim olduğunda her duyarlı Müslüman gibi ben de umutlandım; ama aradan zaman geçince, İran devriminin umutlanmayı gerektirmeyecek kadar "ulusal" ve "modern" bir çaba olduğunu, İran"ın önünün küresel sistem tarafından adım adım ve bilinçli bir şekilde açılmaya çalışıldığını gördüm ve tedirgin oldum.
Soru şu burada: İran"ın önü neden açılıyor acaba?
İSLÂM"A KARŞI İSLÂM STRATEJİSİ VE ÜÇ PROJE
Küresel sistemin 1989 yılından itibaren benimsediği ana küresel stratejilerden biri "İslâm"a karşı İslâm" stratejisi. Bu strateji, üç projeyle enlemesine ve boylamasına hayata geçirilmeye çalışılıyor.
1-İSLÂM"IN TERÖRLE ÖZDEŞLEŞTİRİLMESİ VE İSLAMOFOBİ
Birinci proje, İslâm"ın terörle özdeşleştirilmesi projesi.
Küresel sistem bu projeyi hayata geçirme konusunda beklenmedik ölçüde başarılı oldu. Ve projenin sonunda, İslamofobi söylemi, köksaldı ve meşrulaştırılmaya çalışıldı.
2-İSLÂM"IN PROTESTANLAŞTIRILMASI VE "PARALEL YAPI"
İkinci proje, İslâm"ın protestanlaştırılması projesi. Bu projenin, anaaktörü, sadece Türkiye ölçeğinde değil, küresel ölçekte, "paralel yapı" denen "örgüt"tür. Bu "örgüt", eğer Türkiye"de başarılı olsaydı, İslâm dünyası, içinden çıkamayacağı büyük bir felaketin eşiğine sürüklenecekti: Küresel sistem, "paralel yapı" üzerinden, küresel sistemin zorbalıklarına itiraz etmeyen, aksine, bu zorbalıkları meşrulaştıran, protestan, bireysel alana hapsedilen, hayattan uzaklaştırılan çarpık bir İslâm anlayışını İslâm dünyasına yayma konusunda büyük bir başarı elde edecekti.
Ama Allah (cc), Müslümanlara rahmetiyle muamele etti de, Tayyip Erdoğan gibi, zorbalara boyun eğmeyen bir liderin dirayetli duruşuyla bu belâ"nın ilk aşamasını püskürttük.
Paralel yapı"nın sırf kendi iktidarı uğruna bütün İslâmî ilkeleri, duyarlıkları hiçe sayan gayr-i İslâmî ve sinsice yürüyüşü deşifre oldu ve büyük darbe yedi.
3-EHL-İ SÜNNET OMURGANIN ÇÖKERTİLMESİ
Üçüncü proje, Ehl-i Sünnet Omurga"nın çökertilmesi projesidir. Ehl-i Sünnet Omurga"nın çökertilmesi projesi, İngilizlerin 200 yıllık "Şark Meselesi"nin bir uzantısıdır.
İngilizler, önce Vehhabileri kullanarak, Yahudileri ve benzeri şer şebekelerini de kışkırtarak Osmanlı"nın çökertilmesinde ve Hindistan"ın parçalanmasında kilit rol oynadılar.
Şu an küresel sistem, İngilizler tarafından yeniden dizayn ediliyor. Küresel sistemin beyni, İngilizler, sopası Amerikalılardır.
1989 yılından itibaren Amerikalıların Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu"da gerçekleştirdikleri operasyonların hepsinden zaferle çıkan iki ülke var: İngiltere ve İran.
KÜRESEL SİSTEMDE İNGİLİZLERLE ALMANLARIN SAVAŞI
Küresel sistemin iki kurucu ve koruyucu aktörü var: İngilizler ve Almanlar. İkinci Dünya Savaşı"nda yok olmanın eşiğine gelen Almanların toparlanışı ve Avrupa"yı yeniden dizayn edecek bir konuma yükselişi, İngilizleri ürküttü ve harekete geçirdi.
İngilizler son 25 yıllık süreçte, bir yandan Avrupa"nın güneyini çökerttiler; böylelikle Almanya"nın gelişine büyük darbe vurdular; öte yandan da İrak İşgaliyle birlikte İran"ın önünü açtılar ve Mısır"daki Suudi-destekli Selefileri kışkırtarak Mısır"a büyük darbe vurdular.
HEDEF: TÜRKİYE"NİN DURDURULMASI
İran"ın önünün açılmasının da, Mısır örneğinde olduğu gibi, Selefilerin ve "paralel yapı"nın Balkanlarda, Kafkaslarda, Türki Cumhuriyetlerde, Afrika"da sonuna kadar desteklenmesinin de uzun vadedeki asıl hedefi Türkiye"nin yürüyüşünün durdurulmasıdır.
Türkiye"nin durdurulması neden hayatî önem arzediyor küresel sistem için?
Şunun için: Sadece Türkiye, dün olduğu gibi yarın da Ehl-i Sünnet omurga üzerinden İslâm dünyasını toparlayacak tek aktördür.
Ehl-i Sünnet omurga üzerinden Türkiye"nin İslâm dünyasını toparlamasının en önemli sonucu, uzun vadede, İslâm dünyasının bağımsızlığına giden kapıların sonuna kadar açılması ve küresel sistemin bölgedeki zorba hegemonyasının sonuna gelinmesi olacak.40-50 yaş kuşağı, görevini yapamazsa, işimiz yaş!
Yusuf Kaplan
23/05/2014 Cuma
Soma"da canlar yandı; yüreklerimiz dağlandı.
Soma"da herkes sınıfta kaldı.
Soma"nın acı"sı, umarım, başka acıların yaşanmamasının deva"sı / miladı olur.
NEO-LİBERALİZMİN ÖDÜLÜ: İNSANLIĞIN SESSİZ ÖLÜMÜ
"Umarım" diyorum çünkü acı"nın öldürüldüğü bir çağ"da yaşıyoruz.
Acı"nın da, bütün diğer insanî duyarlıkların da öldürüldüğü bir ağ"da.
İnsanlığın ayartılarak, hız ve hazın, kariyerin ve tüketmenin peşinde koşturarak sessiz ölümü: neo-liberalizmin yegâne ödülü!
İNSANLIK, YOKOLMAK İÇİN YARIŞIYOR!
Bütün dünya, postmodern "Amerikan rüyası"na ulaşmak için birbiriyle kırankırana yarışıyor adeta: İnsanlık, yokolmak için yarışıyor birbiriyle!
Postmodern "Amerikan rüyası", insanın, eleştiri, düşünme ve düş görme melekelerini yitiren, insanı sadece yiyen-içen, çiftleşen, kariyer peşinde koşturan, tüketmek için nefes alıp veren, ayartıcı bir cehennemin eğişine fırlatan bir cendere demek.
MODERNLİĞİN "DEMİR KAFES"İNDEN POSTMODERNLİĞİN "SANAL KAFES"İNE...
Max Weber, modernliği "demir kafes" diye tanımlamış ve modernliğin iki büyük kriz ürettiğini söylemişti: Anlam krizi ve özgürlük kaybı.
Postmodernlik ise sanal kafes: İnsanı ayartarak, hız ve haz vererek öldüren bir kafes postmodernliğin sanal kafesi.
Postmodernlik, her şeyi izafileştirdi; her şeyi izafileştirerek, izafiliği tanrılaştırdı: İzafileşme, hakikati öldürüyor; anlamı öldürüyor; hayatı öldürüyor; insanın ruhunu, duyarlıklarını yok ediyor; insanı yüzeye, maskelere ve fetişlerine hapsediyor!
İNSANLIĞIN VAROLUŞSAL İNTİHARI!
Özetle: postmodern Amerikan rüyası, insanlığın, duyarlığın, ruhun ölmesi demek.
İnsanın şeyleşmesi demek.
Hayatın çölleşmesi demek.
Bütün farklı duyarlıkların, zevklerin, beğenilerin izafileştirilmesi ve izafileştirilerek değersizleştirilmesi, kökünün kazınması demek.
Amerika"da üretilen ve anında bütün dünyada da tüketilen neo-liberal, postmodern, popüler ve sığ kültür, insanı ruhsuz ve duyarsız, narsist ve bencil insanaltı bir yaratığa dönüştürüyor hızla.
Nedir bu, peki?
İnsanlığın varoluşsal intiharıdır, elbette ki! İnsanın, güle oynaya, hızla ve hazla yokoluşun eşiğine sürüklenmesi...
Her şeyin mübah olduğu, Tanrı ile şeytan"ın eşitlendiği "cehennemde bir mevsim" yani!
TECAVÜZLER TARİHİ
Yaklaşık 500 yıllık modern tarih, yalnızca rönesansın, reformasyonun, düşünce, endüstri ve siyaset devrimlerinin tarihi değil.
Modern tarih, tecavüz edenlerle tecavüze maruz kalanların tarihi aynı zamanda.
Batılılar, modernleşme sürecinde, bütün insanlığa siyasî, iktisadî ve askerî olarak tecavüz ettiler.
Postmodern süreçte ise, kültürel olarak tecavüz ediyorlar.
Modern süreçte, tarih, büyük ölçüde, ekonomi-politik üzerinden yapılıyordu.
Postmodern süreçte, tarih, kültür-politik üzerinden yapılıyor artık.
Modern süreç, açık saldırı / açık sömürgecilik biçimiydi.
Postmodern süreç, örtük saldırı / örtük sömürgecilik biçimi.
MEDYATİK SÖMÜRGECİLİK
Postmodern süreçte, medya, müzik, film, spor, kısacası kültür endüstrisi, medyatik bir sömürgecilik biçimi üretiyor.
Medyatik sömürgecilik, bütün insanlığı, Amerika"da üretilen ve bütün dünyada da ya taklitleri üretilen ya da kör kütük, tepe tepe tüketilen, tüketildikçe insanı da tüketen, sığ, ayartıcı, vulger popüler kültürün köleleri hâline getiriyor.
Medyatik sömürgecilik, bilinçaltımızı delik deşik ediyor. Anlamın içini boşaltıyor; değerleri değersizleştiriyor; hayatı çölleştiriyor.
BİZDEN ÖNCEKİ KUŞAK VAZİFESİNİ YAPTI,
BİZ İÇİ BOŞ BİNALAR YAPIYORUZ!
Bize gelince...
Modernliği anlayamadan, postmodernliğe yakalandık!
40-50 yaş kuşağı, henüz vazifesini yapamadı. Sadece içi boş bina yapıyor; binanın içini nasıl dolduracağını bilemiyor.
Öğretmenler uyuyor...
İmamlar uyuyor...
Devlet, uyuyor...
Durmadan üniversite açıyor devlet. Üniversitelerin, Anadolu insanının ruhunu yok ettiğini, ahlâkını ve kişiliğini bitirdiğini göremiyor!
60-80 kuşağı vazifesini yaptı: Sezai Karakoçlar, İsmet Özeller, Cemil Meriçler, Rasim Özdenörenler, Cahit Zarifoğulları ve bu arada nice tasavvuf önderleri, nice manevî önderler yetiştirdi.
YENİDEN MÜSLÜMANLAŞAMAZSAK YOK OLURUZ!
Bizim kuşak, 40-50 yaş kuşağı, içi boş binalar yapıyor; ruhsuz sivil toplum örgütleri kuruyor! Dahası, siyasette kariyer yapmaya, daha fazla para kazanmaya, köşeyi dönmeye bakıyor!
Eğer 40-50 kuşağı, yeni Sezai Karakoçlar, yeni Cemil Meriçler, yeni İsmet Özeller yetiştiremezse, halimiz harap, işimiz yaş demektir.
Zira postmodern kültür, her şeyi dümdüz ediyor, çocuklarımızı öldürüyor: Çocuklarımızı, yani geleceğimizi!
Müslümanları da hızla ve tam gaz sefih sekülerleşme, liberalleşme ve savrulma biçimlerinin eşiğine fırlatıyor.
Yeniden Müslümanlaşamazsak, bırakınız insanlığın umudu olmayı, bu topraklardaki varlığımızı bile koruyamayız!
Benden hatırlatması...
Sünnî-Alevî çatışmasının fitili ateşleniyor! Aman dikkat!
Yusuf Kaplan
25/05/2014 Pazar
Gezi olaylarının yıldönümü geliyor.
Buradan etkili ve yetkili çevrelere sesleniyorum:
''GEZİ'' VE ALEVÎ SORUNUNUN FİTİLİ
Gezi''nin yıldönümü, yüzyıllık çileli ve zorlu bir mücadele sonrasında geldiğimiz yeri, dişimizle tırnağımızla elde ettiğimiz her şeyi bir anda yok edebilecek tehlikeli bir sürecin fitilini ateşlemek için kullanılabilir, -iç ve dış şer şebekeleri tarafından!
Gezi''nin yıldönümü, yüzyıllık tarihimizin -kabaca- ilk 50 yılında tohumları ekilen, son 50 yılında ise, adım adım beslenen, büyütülen ve Türkiye''nin yürüyüşünün engellenmesi için ilk fırsatta harekete geçirilecek büyük bir tehlikenin ayak seslerine dönüştürülebilir!
KÜRT MESELESİ VE İNSANIMIZIN FERASETİ
Kürt sorunu, Cumhuriyet tarihi boyunca, karşı karşıya kaldığımız en büyük sorundu. Kürt kardeşlerimizin ve temsilcilerinin duyarlı davranışlarının da katkısıyla bu sorunu aşabilecek ilk önemli adımları attık.
Attığımız en önemli adımlardan biri, Kürt kartını, Batılıların ellerinden almamız oldu.
Nihayetinde, ülkemizin Türk-Kürt bütün insanlarının basiretli ve ferasetli, irfan yüklü ve bilgece tavırları nedeniyle, Kürt sorunu konusunda tarihî bir noktaya ulaşmayı başardık -hamdolsun.
Ayrıca bu sonucun alınmasında MHP lideri Devlet Bahçeli de, -''gaz alarak'' ve ''gaz vererek''- bilgece ve belirleyici bir rol oynadı.
Geldiğimiz nokta, Türkiye''yi karıştırmak için fırsat kollayan iç ve dış şer odaklarını çıldırtıyor!
SÜNNÎ-ALEVÎ ÇATIŞMASININ TOHUMLARI EKİLİYOR!
Şimdi, alttan alta beslenen, büyütülen ve patlamaya hazır bir bomba hâline getirilen, Kürt sorununa rahmet okutacak ölçekte tehlikeler barındıran Alevî sorununun, dahası Sünnî-Alevî çatışmasının eşiğine sürükleniyor Türkiye adım adım! ''Aman dikkat!'' diyorum.
Hükümet, bir kaç yıl öncesine kadar, Alevîlerin sorunları konusunda önemli adımlar atmıştı. Yeterli olmasa da ve Alevî kardeşlerimizin taleplerini yeterince karşılamasa da, önceki hükümetler döneminde düşünülmeyen adımlardı bunlar.
Ama sonra, ne olduysa oldu, her şey durdu.
ALEVÎ ÇOCUKLARI VURULUYOR! SESSİZ KALAMAYIZ!
Şimdi Alevî çocukları vuruyorlar! Alevî çocukların vurulması, Türkiye''nin büyük bir kaosun ve kardeş çatışmasının eşiğine yuvarlanmasının provası mı yoksa?
Başta hükümet olmak üzere, bütün toplum kesimleri olarak, bu duruma aslâ sessiz kalmamalı, provokasyonlara karşı dikkatli olmalı ve Alevî kardeşlerimizin sorunlarına sahip çıkmalıyız.
TÜRKİYE''NİN SİNİR UÇLARI VE TAYYİP BEY''İN SİNİRLERİ...
Bu arada, Tayyip Bey, sinirlerine hâkim olmalı! Hem Türkiye''nin sinir uçlarıyla, hem de Tayyip Bey''in sinirleriyle oynuyorlar çünkü!
Yarın, gözlerini kırpmadan Türkiye''nin sinir uçlarını patlatacak adamlar, Tayyip Bey''in sinirlerine de kurşun sıkacaklar!
Önce Gezi''nin yıldönümünde, ardından Cumhurbaşkanlığı seçimleri sürecinde ve genel seçimlere giden süreçte, Türkiye''nin sinir uçlarını patlatmak için her yolu deneyecekler!
Tayyip Bey, kendisinden beklediğimiz, herkese güven veren ve kol kanat geren kimliğini öne çıkarmalı ve Alevî sorununun patlatılmasının önüne geçmenin yollarını bulmalı.
Burada, bu bağlamda, hayatî bir kaç önerim olacak:
KUTUPLAŞMA DEĞİL, KUCAKLAŞMA
1-Türkiye''nin kutuplaşmaya değil, behemehal ve âcilen kucaklaşmaya ihtiyacı var.
GÜNDEMLERE TESLİM OLMAMALI,
GÜNDEM OLUŞTURMALI
2-Erdoğan''ın medyadaki kışkırtmalara ve yalakalara aslâ itibar etmemesi, atılan ''yemlere'' (ve icat edilen gündemlere) malzeme olmaması, Türkiye için kendi gündemini oluşturması şart.
Berkin Elvan olayında böyle bir yanlış yapıldı çünkü.
TÜRKİYE, BÜYÜK YANLIŞLIK YAPMAMALI
3-Türkiye, işine bakmalı; yürüyüşünü yarıda bırakacak büyük yanlışlıklar yapmaktan özenle kaçınmalı.
BATI İTTİFAKIYLA İPLER KOPARILMAMALI!
4-Şu aşamada yapılabilecek en büyük yanlışlık, Türkiye''nin Batı ittifakını karşısına alması olur. Türkiye, Batı ittifakıyla ipleri koparmadan, önce dalga kırma''ya, sonra da dalga kurma''ya dönük kendi medeniyet yürüyüşünün yapı taşlarını döşemeli -Osmanlı sükûneti, zekâsı ve metanetiyle! Türkiye''nin Osmanlı öfkesini kuşanacağı günler -biz istesek de istemesek de- gelecek zaten!
TÜRKİYE, ALEVÎ KARTINI BATILILARIN ELLERİNDEN ALMALI!
5-Türkiye, Alevî kartını Batılıların (özellikle de Almanların) ellerinden almanın yollarını bulmalı. Kürt kartını Batılıların elinden alan Türkiye, Alevî kartını da Batılıların elinden almayı başaracaktır. Yeter ki bu soruna, sükûnetle, bilgece ve kardeşâne bir dille ve çözüm arayıcı bir üslupla yaklaşmasını bilelim.
ÖNÜMÜZÜ AÇACAK İNSANLAR: ''YALNIZ ADAMLAR''
6-Türkiye, yalaka''cı ve falaka''cı gazetecilerle, konjonktürlerin adamları stratejistlerle, laf ebesi entelektüellerle, tuzu kuru ve ruhsuz akademisyenlerle bir yere gidemez.
Türkiye''nin önünü açacak insanlar, ''yalnız adamlar''dır: Bu dünya için ve kendileri için yaşamayan; ilkeleri için, ilkelerinin ülkülere dönüşmesi için ve ülkü''lerinin ülke''sini kurması için yaşayan; insanlığın yükünü omuzlarında taşıyan; ilim, irfan ve hikmetle donanan; hakikatin izini sürmeye çalışan; konjonktürlerin, iktidarların ve güç odaklarının ''fahişesi'' olmayan bilge insanlar...Bilkuvve umut"tan bilfiil umuda doğru Türkiye"nin medeniyet yolculuğu...
Yusuf Kaplan
26/05/2014 Pazartesi
Şu yakıcı gerçeği göremediğimiz anlaşılıyor: Türkiye, düzlem değiştirdi. Bildiğimiz o eski Türkiye yok artık.
ANADOLU KITASI: İNSANLIĞIN SON ADASI
Türkiye"nin, düzlem değiştirmesi, Anadolu coğrafyasının, Anadolu kıtasına; Anadolu kıtasınınsa, insanlığın son adasına dönüşmesi, demek: Bir yarımadanın, insanlığın umudu bir kıta katına yükselmesi yani.
Şu an geldiğimiz noktada, Türkiye, öncelikle, bölgemizin (Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu"dan oluşan medeniyet coğrafyamızın) -henüz bilfiil olmasa bile- bilkuvve tek umudu katına yükselmiştir.
Türkiye"nin coğrafî sınırlarının dışına çıkın, bu gerçeği görecek, gördüğünüz manzara karşısında şok yaşayacak, gördüklerinize inanmakta zorlanacaksınız!
Yemen"den Bosna"ya, Tunus"tan Endonezya"ya, Kırım"dan Tanzanya"ya kadar, herkes, Türkiye"yi insanlığın son umudu olarak görüyor...
TÜRKİYE, NEDEN SON UMUT?
Daha önce de yazmıştım; yeri geldi tekrar hatırlatmam gerekiyor:
Tanzanya Cumhurbaşkanı, Türkiye"den giden bir ekibe, "neredesiniz?" diye soruyorsa...
Güney Afrika"daki bir üniversitenin rektörü, size, "gece gündüz Türkiye"nin ayağa kalkması ve Tayyip Erdoğan"ın önünün açılması için dua ediyoruz" diyorsa...
Yemen"de, San"a çarşısında dolaşırken, 70"lik bir yaşlı adam, yanınıza yaklaşarak, "İstanbul düştü, İslâm dünyası düştü; İslâm dünyasının yeniden ayağa kalkması, İstanbul"un yeniden ayağa kalkmasına bağlı" diyorsa...
Srilanka"nın bir dağ köyündeki 12 yaşındaki özürlü bir çocuk, size, "Tayyip Erdoğan"ın sağlığı nasıl?" diye soruyorsa...
Bütün bunlar, Türkiye"nin, bilkuvve umut hâline geldiğinin göstergesi değilse, nedir peki?
ERDOĞAN"IN DİRAYETİ VE DİRENCİ
Bu yaşanmış hâdiseler, birincisi, lider sorunuyla, ikincisi de, tarihî derinlik"le ilgili iki temel gerçekle karşı karşıya olduğumuzu gösteriyor.
Türkiye"nin bilkuvve umut olarak görülmesinin en temel nedenlerinden biri, sahip olduğumuz medeniyet birikimini yeniden hayata ve harekete geçirebileceğimizi gösteren ve kendisini hedefe kilitleyen Erdoğan"ın dirayeti, kişiliği ve Türkiye"nin önündeki engelleri aşabileceğini gösteren direnci.
İkincisi de, ortaya koyduğumuz medeniyet tecrübesinin, bugün dünyanın karşı karşı kaldığı temel varoluşsal sorunları çözebilecek şifreleri barındırdığı hakikatinin hem bölgemizin halkları hem de bizzat Batılı ülkeler tarafından çok iyi görüldüğü gerçeği.
OSMANLI: TARİHTE VE İNSANLIKTA KEMAL NOKTASI
Batı uygarlığı, farklı dinlerle, kültürlerle ve medeniyetlerle bir arada yaşama tecrübesi üretememiştir. Aksine, son 500 yılda, bütün medeniyetlerin ya kökünü kazımış ya da fosilleşmesinin temellerini atmıştır.
Oysa Osmanlı medeniyet tecrübesi, Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu"yu 500 yıl adaletin, hakkaniyetin, silm"in, selâmetin ve hakikat medeniyetinin yurdu hâline getirmeyi başarmıştır: Tarihte hiç bir aktör, Asya, Afrika ve Avrupa kıtalarının kavşak noktası olan Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu"da farklı dinlerin, medeniyetlerin, kültürlerin kendi dünyalarını kurabildikleri, kendi hayatlarını yaşayabildikleri bir medeniyet tecrübesi geliştirememiştir.
Bu nedenle, Osmanlı medeniyeti, hem tarihte hem insan anlayışında, insanlığın kemâl noktasına nasıl ulaşabileceğinin adı ve adresidir.
FATİH"İN BOSNA FERMANI: UMUT OLMAMIZIN KAYNAĞI
Osmanlı medeniyetinin, bu iki kemâl noktasına nasıl ulaştığını gösteren, insanlık tarihinde benzerine az rastlanabilen en muazzam belgelerden biri, Fatih"in Bosna"yı fethinde yayınladığı muhteşem fermandır.
Fatih, Bosna fethinde yayınladığı bu fermanda şöyle demiştir:
1-Yahudilere ve Hıristiyanlara dokunan;
2-Tabiata zarar veren;
3-Tabiattaki korumasız, güçsüz hayvanlara zarar veren... karşısında beni (yani Osmanlı"yı) bulur!
TOYNBEE: "OSMANLI, İNSANLIĞIN GELECEĞİDİR"
Büyük tarihçi Toynbee, "Osmanlı, insanlığın geleceğidir" demişti.
İşte bu belge, sadece dünün değil, hem geleceğin nerede gizli olduğunun hem de bölgemizin halklarının Türkiye"yi neden umut olarak gördüklerinin bir göstergesidir.
Türkiye, tarihte gerçekleştirdiğimiz bu kemal yolculuğunun kalıcı izlerinden ve Erdoğan"ın bu yolculuğu yeniden hayata ve harekete geçireceğine dair güçlü sinyaller vermesinden ötürü, bilkuvve umut olarak görülüyor.
BİLKUVVE UMUT, BİLFİİL UMUDA NASIL DÖNÜŞTÜRÜLECEK?
Soru şu burada: Türkiye, bilkuvve umut olma imkânını, nasıl bilkuvve umut olma yolculuğuna dönüştürebilir?
Bunun yolu, Türkiye"nin yeniden medeniyet kurucu bir yolculuğa çıkmasından geçiyor. Bu kutlu yolculuğun gerçekleştirilebilmesi, Türkiye"nin medeniyet dinamikleri, ilkeleri ve değerleri ışığında eğitimde, kültürde ve medyada insanlığın önünü açacak büyük devrimler yapabilmesine bağlıdır.
Türkiye"nin bu çığır açıcı yolcuğu nasıl gerçekleştireceğini, Sivas"ta Ömer Faruk Akkaya Hoca"nın öncü Arifan Medresesi çalışması, İstanbul"da S. Zaim Üniversitesi rektörü Mehmet Bulut Hoca"nın önaçıcı çalışmaları, İstanbul, Erzurum ve başka şehirlerimizde İsmailağa, Erenköy ve Menzil cemaatlerinin, Konya"da Necmettin Erbakan Üniversitesi rektörü Muzaffer Şeker Hoca ile Konya Valiliği"nin, Recai Kutan Ağabey"in öncülüğünde ESAM"ın ve Memur-Sen"in gönendirici girişimleri ışığında Cuma günkü yazıdan itibaren göstermeye çalışacağım...Dikkat! Asıl tehlike büyük ve küresel!
Yusuf Kaplan
30/05/2014 Cuma
Şunu iyi bilelim: Tehlike, Türkiye"yle sınırlı değil; tahmin ettiğimizden de büyük ve küresel.
KELLE KOLTUKTA YAZIYORUM...
Paralel şebeke, önümüzdeki süreçte, küresel sistemin çıkarlarını pekiştirecek ve İslâm"ı küresel sistemin güdümüne girdirerek paçavraya çevirecek paralel bir din icat etmekte kullanılıyor.
Paralel şebekeden istenen şey, önümüzdeki 15-20 sene içinde Balkanlar, Türkî cumhuriyetler ve Afrika"daki yönetimleri teker teker devirmek.
Bizzat tanık olduklarıma dayanarak bu ürpertici operasyonun (ameliyatın) nasıl gerçekleştirileceğini göstermeye çalışacağım.
O yüzden bu yazıyı kelle koltukta yazdığımı bilin.
İNGİLİZ PASAPORTUNU NEDEN REDDETTİM?
Ama önce bir anekdot...
1996"da, İngiliz Kraliçesinin verdiği pasaportu reddetmiştim. En yakın dostlarım bile, "Sen manyak mısın! Yarın Türkiye"de başına bir iş gelirse, ne yapacaksın?" diye çıkıştıklarında beynimden vurulmuşa dönmüş ve şu cevabı vermiştim hiç tereddüt etmeden:
"Yarın Türkiye"de başıma bir iş gelirse, İngiliz yavşaklarından mı medet umacağım? Bir Müslüman, bu kadar alçalabilir mi? Ben, bu ülkenin çocuğuyum. Başıma bir şey gelecekse, burada gelsin! Allah, kefere-i fecere"den medet umma alçaklığına dûçâr etmesin!"
KÜRESEL SİSTEME REST ÇEKMEK...
Türkiye, yüzyıl önce her şeyini yitirdi. Modern tarihte, her şeyini yitiren tek büyük ülke olarak tarihe geçti. Araplar her şeylerini yitirmediler. Ama paramparça edildiler.
Türkiye, her şeyini yitirdi fakat yüzyıl sonra yeniden masum ve mazlum halkların bilkuvve umudu hâline geldi.
Bu mesaj, Afrika"daki, Balkanlardaki, Arap dünyasındaki, Asya"daki halklar tarafından da, Batılılar tarafından da net bir şekilde algılandı.
Türkiye"nin her şeyini yitirmesi ama Anadolu kıtasını emperyalistlere çiğnetmemesi, geldiğimiz noktada, insanlık ve hakikat düşmanı zorba kapitalist küresel sisteme "one minute" diye rest çekmesi ve yeniden İslâm dünyasının umudu hâline gelmesi, öyle basit, geçiştirilecek bir hâdise değildir.
ERDOĞAN"IN TARİHÎ ROLÜ
Bu süreçte, Tayyip Erdoğan"ın oynadığı rol, tarihî bir roldür.
Burada Erdoğan"ı yüceltmiyorum. Yeri geldiğinde eleştiren biriyim.
Ama daha önce de dikkat çekmiştim: İki Tayyip Erdoğan var: Biri, "bugün var, yarın yok" fânî Tayyip Erdoğan. Bunu bizzat Erdoğan"ın kendisi de her fırsatta dile getiriyor zaten.
İkinci Tayyip Erdoğan, sembol şahsiyet olduğunu ispatlayan kişidir. Sembol şahsiyet, yani tarihin akışını değiştirebilecek bir yerde duran kişi.
İNGİLİZCEYİ BİLMEYEN AMA TARİHTE EN ETKİLİ KULLANAN TEK KİŞİ!
Erdoğan"ı, sembol şahsiyet yapan özelliklerinden biri, yabancı dil bilmemesidir.
O yüzden aşağılık kompleksi göstermiyor, yüreğiyle hareket ediyor ve bildiğini söylemekten çekinmiyor Erdoğan.
Örnek: Erdoğan, dünyada İngilizceyi bilmeyen bir kaç liderden biridir. Ama tarihte, bilmediği bir dili, tarihe kayıt düşecek kadar zekice kullanan tek kişidir.
"One minute!" dedi, küresel sistemin lordlarının yüzüne tükürdü ve Abdülhamid"in "torunu" sembol şahsiyetin ne demek olduğunu dünya âleme gösterdi.
KÜRESEL "PARALEL DİN" TEHLİKESİ!
Küresel sistem, paralel şebek/e/leri kullanarak paralel bir din icat etmek istiyor: Asıl hedef bu!
Tıpkı Constantine"in, önce, Bizans"ı Hıristiyanlaştırması; sonra da Hıristiyanlığı, Bizanslaştırarak, Bizans"ın çıkarlarını meşrulaştırıcı, her bakımdan kullanılmaya müsait bir araca dönüştürmesi ve yok etmesi gibi tehlikeli bir küresel projeden sözediyorum burada.
TABANIN BEYNİ NASIL YIKANIYOR?
Paralel şebekenin tabanı, klonlandığı için, yapılmak istenen şeyi idrak edebilecek, "paralel din" tehlikesini görebilecek durumda değil.
Tabanın beyni şöyle yıkanıyor: "Gece-gündüz demeden yaptığımız çalışmalar sonucunda İslâm dünyasını da, dünyayı da biz kurtaracağız!"
Oysa bu, tam anlamıyla illüzyondan ibarettir. Alimi, arifi, fakih"i, derinlikli düşünürü olmayan, İslâm dünyasındaki bütün İslâmî oluşumlarla arasına mesafe koyan hayalperest ve sığ bir oluşum, İslâm dünyasını nasıl kurtarabilir ki!
YÖNETİMLERİ DEVİRECEKLER!
Kelle koltukta yazıyorum dediğim asıl tehlikeli gelişme şu: Balkanlar, Türkî Cumhuriyetler ve Afrika"da müslümanların yoğun olarak yaşadıkları ülkeler, önümüzdeki 15-20 yıllık süreçte, teker teker ele geçirilecek!
Bosna"da bunun provası yapılıyor!
Bu, iki yolla yapılacak:
Birincisi, bu ülkelerin geleceğine çeki düzen verecek elit kadroları yetiştirerek.
İkincisi ve daha önemlisi de, yeri ve zamanı geldiğinde, kasetlerle, şantajlarla, iç karışıklıklar çıkararak bu ülkeler ele geçirilecek...
Bu ülkelerde hâlihazırda sömürgecilerin diktikleri kişiler işbaşında. Şu an, bu kişilerin veya grupların kolaylıkla devrilebileceği büyük bir şantaj-kaset-devlete sızma operasyonları hazırlanıyor. Yarın bu ülkeler birer birer düşürülecek...
Sonuçta, ortaya küresel sistemin zorbalıklarına itiraz etmeyen, küresel sistemin borazanlığını yapacak, tarih sahnesine çıkma özellikleri yok edilmiş, paçavraya çevrilmiş bir din çıkacak.
ERDOĞAN NEFRETİ"NİN KÜRESELLEŞTİRİLMESİ!
Erdoğan"ın bu tehlikeyi gören ve önleyebilecek tek lider olduğunu iyi biliyor şebekler!
Gece gündüz Erdoğan nefretinin yayılmasının, bu süreçte bilumum kelaynak solcu, muhteris CHP"li kişilerin kullanılmasının, dahası Erdoğan"ın hem Türkiye"de hem de dünya medyasında "diktatör bu adam!" diye lanse edilmesinin nedeni burada gizli.
Özetle, tehlike büyük. Bu nedenle, -hâlâ- iyi niyetli, samimi kişileri uyanmaya, Erdoğan"ı da, küresel şebekelerin şebekliğini yaparak Türkiye"nin yürüyüşünü bitirecek ve İslâm"ı paçavraya çevirecek "şer-şebek oluşumlar"ı çökertme konusunda geç kalmamaya davet ediyorum.
Tarih, "yalnız adamlar"ın kanatlarında yükselir
Yusuf Kaplan
2/06/2014 Pazartesi
Mustafa Ruhu Şirin, adıyla müsemma, ruh sahibi, şiir gibi şirin bir insandır. "Yalnız adam"dır.
HAYATINI ÇOCUKLARA VAKFEDEN ADAM
Mustafa Ruhi Şirin Ağabey"in ruhu, "çocuksu ruh"tur.
"Çocuksu ruh", en asil ruhtur: Su katılmamış ama kabına sığmaz, arı-duru ama delişmen, güven verici ama diriltici bir "yolculuk"...
O yüzden hayatını çocuklara vakfetmiştir Ruhi Ağabey. Çocukların dünyalarına, hayallerine ve rüyalarına...
Böyle bir insan, elbette ki, her türlü saygıyı hakeder.
Geçtiğimiz günlerde, Ruhi Ağabey"i, Okan Bayülgen"in Habertürk"teki programında gördüm. Programda, dikkatimi çeken nokta, Okan Bayülgen"in Ruhi Ağabey"e gösterdiği saygıydı.
Başka programlarda da çok gördüm Ruhi Ağabey"i. Ama Okan Bayülgen"in Ruhi Ağabey"le kurduğu "ince" ilişki, bambaşka bir şeydi; beni aldı, başka yerlere götürüverdi...
Demek ki, dedim içimden, bu "çocuğun" içinde de bir çocuksu ruh var! Ne de olsa, Elmalılı"dan yadigâr!
"YETENEKLER"İNE SAHİP ÇIKAN ÜLKELER, GELECEĞE YÜRÜRLER...
Gelelim konuya...
Ruhi Ağabey, önemli bir işe öncülük ediyor yine: Üstün yetenekli çocuklara sahip çıkılması konusunda bütün Türkiye"yi harekete geçmeye çağırıyor. Bunun için 22 sayfadan oluşan bir yasa tasarısı bile hazırlamış!
Ruhi Ağabey"in bu girişimi, umarım gereken desteği bulur -hem toplumdan hem de yetkili kurumlardan.
Unutmayalım: Yetenekler"ine sahip çıkamayan toplumlar, geleceklerini de kuramazlar.
Zira yalnızca yetenekli insanlar, salt koruyucu değil, kurucu insanlardır aslında.
TÜRK EĞİTİM SİSTEMİ: YETENEK ÖĞÜTEN VE YETENEKLERİ ÖLDÜREN "MAKİNE"
Önce şu: Türkiye"de, yetenek öğüten, yetenekler"i, yetenekli insanları öldüren temelsiz, köksüz, yaratıcılıktan yoksun, "sömürgeci" bir eğitim sistemi var.
O yüzden yaşadığımız, kültürel şizofreni biçiminde ortaya çıkan paradoks, varoluşsal ve "doğal": Dünyada sömürgeleştirilemeyen tek ülkedir Türkiye. Ama dünyada kendi kendini sömürgeleştiren tek ülke de yine Türkiye.
Hâl böyle olunca, Hz. Mevlânâ"nın pergel metaforunda dile getirildiğinin aksine, pergelin sabit ayağının nereye yerleştirebileceğini, hareketli ayağıyla bütün dünyalara nasıl açılabileceğini bilemeyen, pergelini şaşırmış, yörüngesiz, perspektifsiz, "sömürgeci" bir eğitim sisteminin hâkim olması kaçınılmaz bu ülkede.
Sorun bir de üstün yetenekli çocukların eğitimine gelince, pergelimizin de, Arşimet noktamızın da nasıl şaştığını söylemek bile gerekmiyor elbette.
"MUTLULUK" MU, KENDİ"Nİ BULMAK MI?
Burada dikkat çekmek istediğim asıl konu şu: Bayülgen"in programındaki katılımcılar, üstün yetenekli çocukların en temel sorunlarından birinin, "mutluluklarının" sağlanması olduğuna dikkat çektiler.
Bendeniz, biraz farklı düşünüyorum bu konuda.
Üstün yetenekli çocukların, "mutluluğa" değil, kendilerini bulmaya, kendi dünyalarını kurmaya ihtiyacı var.
Üstün yetenekli çocukları, isteseniz de "mutlu" edemezsiniz. Onların dünyaları ortalama insanların dünyalarından çok farklı zira.
Üstün yetenekli insanların doğasında "mutsuzluk" vardır zaten. "Mutsuzluk" yani mevcut, sıradan hiç bir şeyle yetinmemek...
Kaldı ki, sevgili Kemal Sayar"ın da dikkat çektiği gibi, "mutluluk da bir hastalık"tır.
"SAHİP OLMA GÜDÜSÜ" MÜ, "OLMA GÜCÜ" MÜ?
O yüzden, üstün yetenekli çocuklar, ortalama çocuklar gibi, SAHİP OLMA güdüsü tarafından güdülmezler.
Aksine, OLMA yetisi"yle ve iradesi"yle, sürekli daha ötesine, daha ötelere, keşfedilmemiş bölgeleri keşfe yürürler...
Zira, ne kadar çok şeye sahip olursa, sahip olduğu şeyin sonunda insana sahip olduğunu en iyi onlar bilirler.
DÜNYA"YI YALNIZ İNSANLAR KURARLAR
O yüzden, üstün yetenekli çocuklar, hoşumuza gitse de gitmese de, yalnız insanlardır.
Zira insan, ben"inden uzaklaştıkça kendi"ne; "bu sıradan dünya"dan uzaklaştıkça da kendi dünyasına yaklaşabilir ve "sıradışı" bir dünyanın nasıl kurulabileceğinin ipuçlarını yakalayabilir.
O yüzden, tarih, yalnız adamların kanatlarında yükselir, diyorum.
Acılara, zorluklara karşı nasıl dayanıklı olunabileceğinin, nasıl imajinatif şekillerde direnilebileceğinin yollarını yalnızca yalnız insanlar gösterebilirler insanlığa.
Zira yalnızca yalnız insanlar, kendileri ve bu dünya için değil, ilke"leri için, ilkelerinin ülkü"lere dönüşmesi için, ülkü"lerinin ülke"sini bulması ve dünyasını kurması için yaşarlar.
YALNIZ İNSANLARIN ZİRVESİ PEYGAMBERLERDİR
Yalnız insanların zirvesi peygamberlerdir.
Bütün peygamberler, yola çıktıklarında, başlangıçta, taşlanmış ama her türlü acı"ya katlanmıştır.
Bütün büyük sanatçılar, büyük düşünürlerse, başlangıçta, aforoz edilmiş, dışlanmış ama hiç bir zaman bildikleri yoldan şaşmamıştır.
Ama peygamberler, başlangıçta, kendilerini taşlayanlara, sonunda, rahmet kanatlarını gererek insanlığa taze ufuklar, yok edilemez umutlar, ebedî, leziz ve gönendirici hakikat yolculukları armağan etmişlerdir.
Paraya pula, iktidara ve kula, kul-köle olmaya isyan ettikleri için peygamberlerin çileyle besteledikleri hakikat şarkısının izini süren, hakikatten süt emen, başlangıçta dışlanan büyük düşünürler ve büyük sanatçılarsa, sonunda, baştacı edilmişler, hakikat yolculuğunda insanlığın önüne yepyeni koridorlar açmışlardır.
YALNIZCA YALNIZ İNSANLAR, İNSANI ACIMASIZLAŞMAKTAN KURTARIRLAR
Özetle: Yalnız insanlar, acı"yı iliklerine kadar yaşarlar: Ruhlarında dinmeyen fırtınalar hükümfermâdır. Tıpkı Schopenhauer gibi, tıpkı Nietzsche gibi, tıpkı Bediüzzaman gibi, tıpkı Sezai Karakoç gibi, tıpkı Mustafa Ruhi Şirin gibi...
Yalnız insanlar, acı"yı, çile"yi, ıstırabı yaşayarak, acımasızlıkları aşarlar ve "denizde" zorlu fırtınalarla boğuşurlar. O yüzden, "deniz"in derinliklerine, bilinmeyen hazinelerine nasıl ulaşabileceğimiz konusunda ufuk açarlar önümüze.
O yüzden, acı"yı tanıyamayan insan, hem acımasızlaşmaktan kurtulamaz hem de acı"ya katlanamaz.
Acı"yı tanımayan, acı"yı tadamayan ve acı"yı yaşayamayan insan, insanlığın yükünü omuzlarında taşıyamaz.
Sözün özü: Üstün yetenekli insanların dünyalarını iyi kavrayabilirsek, onların insanın OLMA, kendini bulma ve sıradışı bir dünya kurma yolculuğunda insanlığa kazandırabilecekleri imkânları da, bu çocukların önünün nasıl açılabileceğinin yollarını da daha iyi kavrayabiliriz.
***
Sonraki yazılarda, acı"nın / ıstırap"ın sunacağı açı imkânları, ağ"a dönüşmeyen çağ ruhu"nun sunacağı çap imkânlarını yazacağım.
Ayrıca daha önceden vadettiğim, eğitim, kültür ve medya"da yapılacak devrimler konusunu da bir dizi yazıda işleyeceğimi tekrar hatırlatmak isterim.
Tarihin gündönümü ve Diyanet"in tarihî rolü
Yusuf Kaplan
6/06/2014 Cuma
Dünya, tarihî bir yol ayırımının, gündönümünün eşiğine gelip dayandı:
Ya adalete, hakkaniyete, hukuka dayalı, barışın hükümfermâ olacağı yeni bir dünya kurulacak...
Ya da dünya, büyük savaşların, iç kargaşaların hükmünü icra edeceği bir felâketin eşiğine yuvarlanacak...
Soru şu burada: Dünya, neden bu çıkmaz sokağın eşiğine sürüklendi ve çıkış yolu ne?
MODERN AVRUPA: İNSANA, HAKİKATE VE TABİATA SALDIRI
Modern Batı uygarlığı, akıl devrimiyle, bilimsel devrimle, siyaset, iktisat ve düşünce devrimleriyle, başlangıçta, gözkamaştırıcı bir epistemolojik iyimserlik havası üretmişti.
Bu epistemolojik iyimserlik havası, büyük sentezci Kant"la ve dolayısıyla aydınlanma devrimleriyle birlikte, 18. yüzyılda zirve noktasına ulaştı.
Ama aradan bir yüzyıl geçmeden, bu abartılı epistemolojik iyimserlik havası, 19. yüzyılın ilk yarısından itibaren yerini ontolojik kötümserliğe terketmekte gecikmedi.
Sonuçta, Modern Batı uygarlığı, Tanrı"ya, insana, hakikate ve tabiata saldırıya dönüştü: Batılılar, modern tarih boyunca, bütün kıtaları ve denizleri sömürgeleştirdiler; bütün medeniyetlerin ya kökünü kazıdılar ya da fosilleştirdiler.
POSTMODERN AMERİKA: BİR UYGARLIĞIN ÇÖKÜŞÜNÜN ADI
Avrupa, İkinci Dünya Savaşı"ndan sonra, gücünün zirvesindeyken paldır küldür çöktü ve tarihten çekildi. Batı uygarlığını, Amerika temsil ediyor artık.
Ancak Amerika, bir uygarlığın çöküşünün adıdır: İzafileşmenin, hazcılığın, sığlaşmanın, senkretizmin (uzlaştırmacılığın) kısacası, ontolojik yokoluşun hükmünü icra ettiği Yeni İskenderiye"dir.
Amerika"nın eski İskenderiye"den bir farkı var: Eski İskenderiye"nin, iyi-kötü bütün Avrupa"yı Hıristiyanlık ekseninde toparlayabilecek bir Roma kurma "gücü" vardı. Ama Amerika"nın yeni bir Roma"sı yok.
Büyük düşünür Nietzsche"nin yüzyıl öncesinden haykırdığı gibi, Batı uygarlığı, insanı tüketen hayvana dönüştüren, insanın bencilliğini azmanlaştıran, insanı atomlara, fetişlerine hapseden, hayatı ruhsuzlaştıran ve kültürü çölleştiren ontolojik bir felâketin eşiğine sürüklüyor bütün insanlığı...
Bu dünya, böyle gitmez. Bu hâl, insanlığı yokoluşun, büyük çatışmaların ve kaosun eşiğine sürüklemekten başka işe yaramaz.
KUCAKLAYICI BİR MEDENİYET FİKRİ
Gelinen nokta tam bir dönüm noktasıdır: Batı uygarlığı, sadece niceliğin hükümranlığını sağladı: Önce, güç üreten araçları kontrol etti; sonra, bu araçların güdümüne girdi.
"Akıl tutulması"yla sonuçlanan "araçsal akıl"ın niceliksel hükümranlığı, sonuçta, kapitalizmi azmanlaştırdı; hayatı, insanı ve ruhu öldürdü. Başka kültürlerin varolma, insanlığa katkıda bulma imkânlarını söndürdü.
Sonuç olarak, modern Batı uygarlığı, 500 yıl önce geliştirdiği meydan okumayla, bütün insanlığı Batı uygarlığının, duyuş, düşünme ve varoluş biçimlerinin kölesi hâline getirdi.
Bununla yetinmedi, Tanrı fikrini, hakikat fikrini yok etti, tabiatı tahrip etti.
İşte tam bu noktada, bütün farklı medeniyetlere, dinlere, düşünce sistemlerine yeniden hayat hakkı tanıyacak bir medeniyet fikrinin dünyaya sunulması kaçınılmaz hâle geldi.
Büyük tarih felsefecileri, büyük düşünürler, bütün farklılıklara hayat hakkı tanıyacak, evrensel adalet, hakkaniyet ve barışı sağlayacak tek kaynağın İslâm"ın sunacağı yeni bir medeniyet fikri olduğunu açıkça ilan etmiş etmişlerdi zaten.
NIETZSCHE, TOYNBEE VE BAUDRILLARD"IN ÇIĞLIĞI!
Örneğin büyük düşünür Nietzsche, "Bizim kültürümüzle karşılaştırıldığında, daha sofistike ve insan hayatına daha fazla saygı duyan İslâm kültürünü yok etmeye kalkışmak yerine, İslâm"ın önünde diz çökmeliydik" derken, bu gerçeğe dikkat çekmiş oluyordu.
Aynı şekilde, büyük tarih felsefecisi, Toynbee, "Osmanlı, insanlığın geleceğidir" derken, insanlığın insanca bir dünyayı nasıl kurabileceğinin adresini veriyordu.
Çağımızın en cins düşünürlerinden Jean Baudrillard, İslâm"ın terörle özdeşleştirilmesine, "insanlığın önündeki tek seçeneği yok ediyoruz" diyerek isyan ediyordu.
TÜRKİYE"NİN ESTİRDİĞİ RÜZGÂR!
Geldiğimiz noktada, insanlık, farklı medeniyetlere, dinlere ve düşünce sistemlerine hayat hakkı tanıyan "İslâm yurdu"na, İslâm"ın kuşatıcı ve kucaklayıcı hakikat fikrine ve darü"s-selâm gökkubbesine gebe...
Türkiye, Erdoğan"ın, dünya sisteminin lordlarına "siz, masum insanların katillerisiniz" diyerek meydan okumasıyla birlikte, yeniden insanlığın umudu olabileceğini dünya âleme gösterdi.
Ve Bosna"dan Yemen"e, Fas"tan Endonezya"ya kadar dalga dalga yayılan bir umut ışığı saçtı.
Türkiye"ye yapılan saldırı, işte bu umut ışığının söndürülmesini amaçlıyor.
DİYANET"İN TARİHÎ ROLÜ VE GÖRMEZ HOCA"NIN UFKU
Türkiye, bilkuvve umut olduğunu gösterdi; Türkiye"nin bilfiil umut olduğunu da gösterebilmesi, bunun için de uzun vadeli, önce dalga-kırıcı, sonra dalga-kurucu bir medeniyet yolculuğuna soyunması gerekiyor.
Bu süreçte, Diyanet"in ve tasavvufî cemaatlerin tarihî bir rol oynayacağını düşünüyorum.
Diyanet İşleri Başkanımız Sayın Mehmet Görmez Hoca"yla, önceki ay, Yemen"e yaptığımız ziyarette, gerek uzun süren uçak yolculuğumuz sırasında, gerekse Yemen seyahatimiz boyunca, Görmez Hoca"nın, Diyanet"in bu tarihî rolünü çok iyi kavramış, muazzam projeleri olan, ufkunu geleceğe ayarlayan ilim ve irfan sahibi bir öncü olduğuna yakinen tanık oldum.
Erdoğan gibi kendisini hedefe kilitleyen, zorbalara boyun eğmeyen ve Türkiye"nin ufkunu medeniyet coğrafyasına yayan bir liderin öncülüğünde, Diyanet"in üzerine düşen tarihî yükümlülüğü hakkıyla yerine getirmesi gerekiyor.
Bunun için, küresel sistemin, ehl-i sünnet omurgayı çökerterek İslâm dünyasını tam ortadan ikiye yarmak için, bir yandan İran"ın önünü alabildiğine açtığı, öte yandan da, -İngilizlerin gazına gelen, Mısır"ı çökerten- Selefî ruhla ilgisi olmayan, tastamam selefsizlik demek olan Selefîleri, Balkanlarda, Orta Doğu"da, Afrika"da ve Türkî cumhuriyetlerde sonuna kadar desteklediği bir zaman diliminde, İslâm dünyasının yeniden tarihe girmesini sağlayacak medeniyet sıçramasının en hayatî yollarından biri, Diyanet"in, -tasavvufî cemaatlerle birlikte- bu medeniyet yolculuğunun yapı taşlarını döşemesinden geçiyor.
Önümüzdeki süreçte, Mehmet Görmez Hoca gibi samimiyeti ve ufku sınır tanımayan bir öncüye tarihî görevler düştüğünü, hükümetin de, Diyanet"in de bu hayatî gerçeği görerek hareket etmesi gerektiğini hatırlatmak istiyorum
..İngilizlerin yüzyıllık stratejisi: İslâm"ı İslâm"la vurmak!
Yusuf Kaplan
13/06/2014 Cuma
Yazının sonunda söyleyeceklerimi başında söylemem gerekiyor...
IŞİD DİYE BİR ŞEY YOK, İNGİLTERE DİYE BİR SİNSİ GÜÇ VAR
Önce şu: IŞİD, diye bir "şey" yok. İngiltere diye sinsi bir güç var.
IŞİD, adım adım Irak"a ve Suriye"ye yerleştiriliyor. Irak"a ve Suriye"ye yerleşen aktör, IŞİD değil, gerçekte, İngiltere"dir.
İkinci olarak: El-Kaide"den türeyen IŞİD gibi örgütler maşa"dır.
El-Kaide, Amerikalıların maşasıydı. Şimdi El-Kaide"nin yerini, IŞİD gibi türevleri aldı. IŞİD gibi örgütlerse, İngilizlerin kuklasıdır.
Bu şu anlama gelir: İngilizler, iki yüzyıl önce Vehhabiler üzerinden sahneledikleri oyunu, bu kez IŞİD gibi örgütler, İran"ın önünün açılması ve Selefî hareketler üzerinden sahneye koyuyorlar.
ÜÇ HEDEF: ERDOĞAN"IN TASFİYESİ, ÇÖZÜM SÜRECİ"NİN BİTİRİLMESİ VE İSLÂM"IN İSLÂM"LA VURULMASI SÜRECİ
İngilizler ne yapmak istiyorlar, peki?
İngilizler, küresel sistemi yeniden dizayn etmek istiyorlar ve bunu da ancak İslâm dünyasındaki "tarihî derinlik"lerini yeniden harekete geçirerek yapabileceklerini çok iyi biliyorlar.
IŞİD gibi örgütlerin ve Selefîlik gibi -tastamam selefsiz- hareketlerin önünü sonuna kadar açarak kısa, orta ve uzun vadede üç şeyi yapmak istiyorlar.
Birincisi, kısa vadede, her ne suretle olursa olsun, Tayyip Erdoğan"ın önünü kesmek istiyorlar: İster cumhurbaşkanı olarak isterse başbakan olarak Tayyip Erdoğan"ın 2023 hedeflerini gerçekleştirmemesi için Erdoğan"ı tasfiye etmek istiyorlar.
İkincisi, orta vadede, Kürt meselesini, lokal bir mesele olmaktan çıkarıp bölgesel bir mesele hâline getirmek ve bu süreçte, Çözüm Süreci"ni patlatmak ve bitirmek istiyorlar.
Üçüncüsü ve en önemlisi de, uzun vadede, İslâm"ı İslâm"la vurmak, İslâm"ın gelişini İslâm"la durdurmak istiyorlar.
ÇAĞI ANLAYAMADIĞIMIZ SÜRECE, YAŞANANLARI KAVRAYAMAYIZ
İçinde yaşadığımız çağı anlayamadığımız sürece, dünyada yaşananları kavrayamayacağımızı göremiyoruz hâlâ.
İçinde yaşadığımız çağ, demokrasi çağı değil, dromokrasi çağı.
Modernliğin çocuğu demokrasi, çoktan tarihin çöplüğünü boyladı. Bazı Müslümanların, hâlâ demokrasi mücadelesinden bahsetmeleri, sığlıklarının ve çağı kavrayamadıklarının göstergesidir.
"PORNOGRAFİ"DEN DROMOKRASİ"YE, SİMÜLASYON"DAN ASİMİLASYON"A...
Oysa Müslümanların sorunu demokrasi sorunu değil, en geniş anlamıyla bağımsızlık sorunudur.
Zihnî bağımsızlıklarına kavuşamayanların, siyasî bağımsızlık mücadelesi vermeleri, havaya kurşun sıkmaktan başka bir anlam ifade etmez.
İçinde yaşadığımız çağı kavrayamadığımız sürece, zihnî bağımsızlığımıza kavuşamayacağımızı bilmiyoruz bile.
İçinde yaşadığımız çağ, "pornografi"nin hükümranlığını ilan ettiği ve dromokrasi şeklinde ortaya çıkan bir ağ"dır sadece.
"Pornografi çağı", algı kapılarının kapanması demek. Bir yerde algı kapıları kapanmışsa, bilin ki, orada, Müslüman zihnini ve idrakini vareden dil, Müslüman dünyasının gösteren yer, ve Müslümanın istikametini ifade eden yön yitirilmiş demektir.
"Pornografi"nin hükümranlığını ilan ettiği yer, hızın ve hazın, ayrıntının ve ayartının hükmünü, dromokrasi"nin ise zaferini ilan ettiği yerdir.
"Pornografi çağı"nda dromokrasi, medya üzerinden işler: Medya, kitleleri simülasyonlara (ayrıntı ve ayartıya) boğar ve simülasyonlarsa asimilasyonlarla (yabancılaştırma ve duyarsızlaştırma biçimleriyle) gerçeklerden uzaklaştırır.
Böylelikle, insanlar, bir hâdiseyi, bütünlüğü içinde kavrama yetilerini yitirirler. Ayrıntıların yok edici dehlizlerinde kendilerini kaybederler ve yaşananların gerçek yüzünü, arkaplanını ve yaşanan hâdiselerin arkasındaki sinsi aktörleri ve gerçekleri sindirici faktörleri göremezler.
IŞİD"İ BOŞVERİN, İNGİLİZLERİN YÜZYILLIK "DANS"INA BAKIN!
Bu nedenle, IŞİD"i boşverin, IŞİD, kukla çünkü. IŞİD"in arkasındaki asıl güce, İngilizlere bakın, diyorum.
İngilizlerin, İslâm dünyasını, İslâm dünyasındaki mezhebî ve meşrebî ayrılıkları nasıl kaşıdığına ve kendi emelleri doğrultusunda sinsice yöntemlerle nasıl kullandığına yoğunlaşın. Yüzyıllık proje, bu.
İNGİLİZLER KÜRESEL SİSTEMİN BEYNİ, AMERİKALILAR SOPASI, ÖRGÜTLER MAŞASI, İRAN TAŞERONU, SUUDLAR FİNANSÖRÜDÜR
Karşımızda şöyle bir dünya var artık: Küresel sistemin beyni İngilizler, sopası Amerikalılar, maşası El-Kaide ve IŞİD gibi kukla örgütler, taşeronu İran, finansörü de Suudlar"dır.
Hedefse şu: Kısa vadede Erdoğan"ın tasfiyesi, orta vadede çözüm sürecinin bitirilmesi ve kürt meselesinin bölgeselleştirilmesi, uzun vadede ise İslâm"ın İslâm"la vurulması, yani kitlelerin protastanize edilmiş / sekülerleştirilmiş, dolayısıyla paçavraya çevrilmiş bir İslâm anlayışına hapsedilerek, terörle özdeşleştirilen İslâm"ın gelişinin önünün kesilmesidir. Mesele budur.Biri, "kimsiniz siz?" dedi... Nihayet yani!
Yusuf Kaplan
6/07/2014 Pazar
Erdoğan, Fatiha"yla, Fatiha"nın anlam dünyasıyla açtı cumhurbaşkanlığı adaylığı konuşmasını.
Basit bir şey değil bu. Bir dönüm noktasının, gündönümü anının işaret fişeği...
İnsanlığın umut olarak baktığı, hakikatin ezel-ebed bekçisi olacak Yeni Türkiye"nin gelişinin ayak sesleri...
BÜTÜN KAPILARI AÇAN SOYLU ANAHTAR: FATİHA
Fatiha, İslâm"ın hayat ve hakikat tasavvurunun manifestosudur...
Rubûbiyet (Yaratıcı) fikrinin ve ubûdiyet (kulluk) fiilinin zihin ve eylem haritası...
İslâm"ın ilâhî hakikatlerinin beşerî hayata nasıl yansıtılabileceğinin kodlarını, yol haritalarını sunan altın hazinesi...
Bütün kapıları açan, som altından yapılma soylu anahtarı...
KİMSİNİZ, KİMİN KULLARISINIZ SİZ?
Bütün tarihî başlangıçlar, tarihi yeniden başlatacak aziz yolculuklar için iyi bir seçimdir Fatiha"yla ilk büyük adımı atmak, Fatiha"da çizilen anlam haritasıyla yola çıkmak.
Zira Fatiha, "Kimsiniz? Kimin kullarısınız? Kime boyun eğiyorsunuz?" gibi temel varoluşsal soruların her düzeyde cevabının verildiği yegâne muhkem kaynaktır.
O yüzden, sadece bu kaynaktan beslenen hakikat ırmakları, hakikatin hakikatli çocukları, hakikatten süt emen hakikat adamları önümüzü açabilir ancak...
KÜRESEL SİSTEMİN LORDLARINA VE TAŞERONLARINA MEYDAN OKUMA MANİFESTOSU
O yüzden, Erdoğan"ın devlet başkanlığı adaylığı konuşmasını Fatiha"yla açması, pek çok açıdan son derece önemlidir.
Her şeyden önce, bu konuşma, Türkiye"nin yürüyüşünü durdurmak isteyen küresel sisteme, içerideki ve dışarıdaki taşeronlarına bir meydan okuma manifestosudur.
Erdoğan, bu meydan okumanın yol ve anlam haritalarını sundu konuşmasında.
Böylelikle, yalnızca Rabbine boyun eğeceğini, bu ülkenin itilip kakılan, sahipsiz halkının ve mazlum İslâm ümmetinin dertleriyle hemdert olacağını, Rabbinin dışındaki hiç bir güce (küresel zorbalara ve tiranlara, lokal haydutlara ve taşeronlara) aslâ boyun eğmeyeceğini ilan etti açıkça.
"KİMSİNİZ SİZ?" DİYEREK DALGA-KIRMAK...
O yüzden Erdoğan, dünyayı, babalarının çiftliği haline getiren, savaş, kaos ve çatışma arenasına dönüştüren, istedikleri ülkeyi karıştıran, istedikleri adamı "kral" yapan küresel sistemin lordlarına "kimsiniz siz?" diye sorabildi.
O yüzden, Erdoğan, bugüne kadar Türkiye"de milletin temel varoluş haklarını gasp eden, gökkubbesini çökerten, dilini yok eden, dinini paçavraya çeviren, Türkiye"yi Batı kültürünün posası çıkmış ürünlerinin kölece tüketildiği bir sömürge ülkesine dönüştüren Türkiye"nin kibirli, imtiyazlı, şımarık çevrelerine, beyaztürklere "kimsiniz siz?" diye sorabildi.
Ve Türkiye"nin dalga-kırma yolculuğunu, dalga-kurma sürecine girdirdi...
BİRİ ANITKABİRE, DİĞERİ RABBİNE SIĞINIYOR... ARADAKİ FARK BU İŞTE!
Biri Anıtkabire sığınıyor, diğeri Rabbine... Aradaki fark bu işte.
Türkiye"de birileri hep Anıtkabire sığındı, diğerleri de Rab"lerine...
Bu basit bir şey değildi aslâ... Yaşadığımız kültürel şizofreninin, travmanın göstergesi.
Laikçi, ulusolcu vatandaşların tek sığınağı ve sunağı: Anıtkabir.
Birileri, kendi kutsalını ilan edebilir ve istediği şeye tapabilir.
Fakat bu ülkenin tarih yapan kutsallarını yıkmaya, ruhköklerini yok etmeye kalkışan azgın küçük azınlığa, "kimsiniz siz?" diye soranlar çıktığı zaman, bu ülke mesafe alabilir ancak.
Yeni Türkiye, ancak o zaman kurulabilir ve insanlığa medeniyet fikrini sunmaya ancak o zaman soyunabilir.
Erdoğan"ın konuşmasının, dalga-kurma sürecine işaret eden bu yönü daha önemliydi. Diriliş ve varoluş manifestosu gibiydi. Nasıl mı?
Yarınki yazıda artık...Tarih yapan adamların iki kanadı vardır: Ebubekir ve Ömer
Yusuf Kaplan
7/07/2014 Pazartesi
Tarih, yalnız adamların kanatlarında yükselir, demiştim.
Hemen ilâve edeyim: Tarih yapan adamlar, büsbütün yalnız adamlar değildir.
SAĞ KANADI EBUBEKİR, SOL KANADI ÖMER
Tarih yapan yalnız adamların iki kanadı vardır. İki sağlam ve sarsılmaz yol arkadaşı.
Sağ kanadında Ebubekir karakteri, sol kanadında ise Ömer karakteri kanat çırpar.
Ebubekir karakteri, ilkelerin ülkülere dönüştürülmesinde kilit rol oynar.
Ömer karakteri ise, ülkülere dönüşen ilkelerin ülkesini bulması ve dünyasını kurmasında.
Sağında Ebubekir karakteri, solunda Ömer karakteri olmayan öncüler, tarih yapamazlar.
Sağında Ebubekir karakteri, solunda Ömer karakteri olmayan öncüler, tarihin akışını değiştirecek zorlu, çileli bir hakikat yolculuğuna çıkamazlar.
RUH ADAMI EBUBEKİR, HAYAT ADAMI ÖMER
Ebubekir karakteri, ruh katar yolculuğa; hakikat gemisinin fırtınalı denizlerde bile emin bir yolculuk yapmasını sağlar.
Ömer karakteri ise, hayat katar yolculuğa ve hakikat gemisinin neden, nasıl ve nereden su alabileceğini ve fırtınaların nasıl aşılabileceğini gösterir.
EBUBEKİR ÖNAÇAR, ÖMER AYNA TUTAR
Ebubekir, önaçar. Ömer, ayna tutar.
Ebubekir, yol açar, yol aldırır. Ömer, engelleri ortadan kaldırır.
Başka bir deyişle...
Ebubekir karakteri, liderin önünü açar, emin bir yolculuğun temellerini atar.
Ömer karakteri ise liderin önüne çıkar ve sürekli olarak hakkı, hakikati ve adaleti hatırlatır.
Tarih, Ebubekir"le Ömer"in kanat çırptığı yalnız adamların kanatlarında yükselir.
Bu iki öncü karakter, bütün öncü kişiler ve önaçıcı liderler için elzemdir. Her lidere, her hakikat yolcusu kişiye, hem bir Ebubekir karakteri hem de bir Ömer karakteri tarih yazdırabilir.
YOL FENERİ EBUBEKİR, ADALET TERAZİSİ ÖMER
Ebubekir karakterinden yoksun liderler, bir yerden sonra yollarını şaşırırlar ve istikametlerini yitirirler; o yüzden yol alamazlar, yolda kalırlar.
Ömer karakterinden yoksun liderlerse, benliklerine ve etraflarını kuşatan dalkavuk kişilerin ayartılarına yenilirler ve yolculuğu bitirirler.
Emniyetin temin edilmesi, istikametin kaybedilmemesi ve Yol"un yitirilmemesi için her liderin Hz. Ebubekir gibi muhkem bir yol fenerine ihtiyacı vardır.
Hakikatten şaşılmaması, adaletten sapılmaması, hakkın ve hukukun hakkıyla hâkim kılınması için her liderin Hz. Ömer gibi muazzam bir adalet terazisine ihtiyacı vardır.
AŞK ADAMI EBUBEKİR, MEŞK ADAMI ÖMER
Ebubekir karakteri, bir aşk adamıdır. O yüzden hakikat aşkıyla yanar tutuşur.. hakikat aşkını iliklerine kadar yaşar.. hakikati, insanlığın burçlarına ulaştırma cehdi ile nefes alıp verir...
Ömer karakteri ise, bir meşk adamıdır. O yüzden her daim hakikati hatırlatır.. her şeyi hak ve hakikat terazisine vurur.. hakikat aşkını bütün hücrelerinde hayat haline dönüştürme cehdiyle yanıp tutuşur...
Özetle: Hz. Ebubekir gibi aşk adamlarından yoksun öncü kişiler ve liderler, yollarını bulamaz, emin bir yolculuk yapamazlar.
Hz. Ömer gibi meşk adamlarından yoksun öncü kişiler ve liderlerse, yollarını da, yönlerini de yitirmekten kurtulamazlar.Frankenstein ruhlu adamlar, Tanrı"yı kıyamete zorluyorlar
Yusuf Kaplan
11/07/2014 Cuma
Gazze"yi vuruyorlar yine! Yine susuyor bütün insanlık, yine seyrediyor bu kez de!
Ah Gazze! Ah, bu ne işkence! Bu kaçıncı vuruluşun; söylesene!
İNSANLIĞIN KIYAMETİ
Filistin, yine kan ağlıyor. Oluk oluk kan akıyor Filistin"de yine.
Günahsız çocukların, masum kadınların, her ân pis bir İsrail saldırısının kurbanı olmaya aday bütün Filistinlilerin kaynayan kanı, fokur fokur kaynatıyor Filistin"deki cadı kazanını.
Köleleşmeye direndikleri için, hunharca, barbarca cinayetler işleniyor yarım asırdır Filistin"de dünyanın gözü önünde.
Ama bütün dünya susuyor!
İnsanlığın kıyameti değil de, nedir bu?
CADI KAZANINI KURANLAR KİMLERDİ, EY İSRAİL?
Avrupa tarihi, insanların, cadı kazanlarında cayır cayır yakıldıkları kanlı bir tarihtir, aynı zamanda. Cadı kazanlarını hiç söndürmedi Avrupalılar tarih boyunca.
Afrika yakıldı. Amerika yakıldı: Amerika"daki bütün yerliler, kıtanın asıl sahipleri, hırsız, soysuz, haydut Avrupalılar tarafından gözlerinin yaşlarına bakılmadan alev alev yakıldı.
Yüzyıllarca Avrupa kentlerinde Yahudi cadı kazanları kuruldu; Yahudi darağaçları kuruldu; zincirlere vurularak sokaklarda süründürüldü Yahudiler.
Luther, Yahudileri imha planları hazırladı. Luther"in torunu Hitler, gaz odaları kurdu; cayır cayır yaktı Yahudileri.
Avrupa, Yahudiler için tam bir cehennemdi. O yüzden Amerika"ya kaçtılar. Amerika"yı kurdular.
"Yahudi ruhu" olmasaydı, Amerika kurulabilir miydi? Hayır!
Hayır; çünkü, "bu ruh", kapitalizmin, açgözlülüğün, doymak bilmezliğin, şımarıklığın azdırdığı, azmanlaştırdığı bir ruhsuzluk hâlidir.
AVRUPA"DA ESİRDİLER, AMERİKA ONLARIN ESİRİ OLDU
Amerika, New York demektir. New York yoksa, Amerika da yoktur.
Amerika"nın da, dünyanın da "kabe"sidir New York: Finans dünyasının, siyaset dünyasının, ekonomi dünyasının, medya dünyasının seküler ve uygar barbar tapınakları New York"tadır.
New York"u New York yapanlar, Yahudilerdir: Dünyada İsrail"dekinden çok Yahudi"nin yaşadığı tek yer, New York"tur. O yüzden New York"a, "Jew York" denir Batı"da. ("Jew", Yahudi demektir).
New York, Yahudiler tarafından rehin alınmıştır. Amerika ve dünya, "Jew York" tarafından esir ve rehin alınmıştır.
Bu gerçeği, Batı"da yaşayan herkes bilir, iliklerine kadar hisseder; ama hiçbir şey demez, diyemez. Bir şey demeye kalktığı ân, hayatının söndürüleceğini iyi bilir çünkü.
Nitekim Actor"s Studio"nun yetenekli "metodist" oyuncusu, Marlon Brando, "Hollywood"a Yahudiler hâkim" demişti de, "anasından doğduğuna pişman" edilmişti. Bütün gazeteler ve televizyonlar, Marlon Brando"ya bu dünyayı dar etmişlerdi. Adam, sonunda kahrından öldü gitti.
Avrupa"da Yahudiler esirdiler. Amerika ise, Yahudilerin esiri oldu.
DÜNYA, FRANKENSTEIN RUHLULARA EMANET EDİLEBİLİR Mİ?
Amerika"yı ve Avrupa"yı dize getirmeyi başaran Siyonistler, Filistinlileri dize getiremedikleri için çıldırıyorlar. Kuduruyorlar. O yüzden, kan banyosu yaptırıyorlar, kan kusturuyorlar Filistinlilere. Bütün Müslümanlara ibret olsun diye.
Ama nâfile! Geri tepecek bu kirli oyun ve bir Frankenstein gibi, kendilerini vuracak gelecekte.
Oysa tarih boyunca Batılıların aşağılamalarından, cadı kazanlarından sadece Müslümanlar kurtarmış, Müslümanlar kucak açmışlardı Yahudilere.
Yahudiler, intikamlarını Batılılardan alacaklarına Müslümanlardan alıyorlar. Böyle bir şeyi, ancak insanlıktan nasibini almamış bir varlık türü yapabilir/di yalnızca.
Kansız bu adamlar. Kana susamışlar. Kan içerek yaşabiliyorlar. Çünkü Frankenstein ruhu var bunlarda. Dünya, Frankenstein ruhlulara emanet edilebilir mi?
FİLİSTİN DİRENİŞİ: İNSANLIĞIN ONURU!
Ama bütün insanlık duysun ki, Filistin"de kurtarılıyor insanlığın onuru! İnsanca bir dünya Filistin"in, Filistinlilerin bu inanılmaz çilelerinin, dirençlerinin omuzlarında yükselecek!
Üzülme Ey Filistin! Rabbimiz seninle! Kalbimiz, kalpten yaptığımız dualarımız seninle!
Gazan da, şehadetin de mübarek olsun Ey Filistin!
Şunu aslâ unutma ki, insanlığa, insanlık dersi veriyor bu direncin! İnsanlığın onurunu kurtarıyor bu destansı direnişin!Erdoğan çıta"yı yükseltince, çatı çöktü!
Yusuf Kaplan
14/07/2014 Pazartesi
Başbakan Erdoğan, meseleyi tam yerinden, bam telinden yakaladı: Devlet-millet ayırımı: Meselenin püf noktası burası.
DEVLET ANA GİTTİ DEVLET BABA ZUHUR ETTİ
Bu ülkede millet, devletin dayağını yedi bir asırdır. Devletten köle muamelesi gördü. Yurtdışındaki vatandaşlarımız ise Türk elçiliklerinde sadece köle muamelesi değil, hiç abartısız söylüyorum, köpek muamelesi gördü (hâlâ da görüyor yer yer).
Oysa devlet, bizde, bizim geleneğimizde, bizim medeniyetimizde ANA"dır. Yeri gelince babadır ama esas itibariyle anadır. Rahmet"in ve merhamet"in, sevgi"nin ve şefkat"in dölyatağı, menbaı ve yegâne kaynağı.
Kemal Tahir, bu gerçeği en iyi idrak etmiş sanatçı ve düşünürlerimizdendi. O yüzden, "Devlet Ana" olarak tanımlamış ve resmetmişti Osmanlı"yı.Ana devlet çökünce, rahmet ve merhamet de, şefkat ve sevgi de çekilip gitti hayatımızdan.
Devletimiz çökünce, milletimiz sahipsizleşti, ortada kaldı.
7 asırlık çınar devrilince, bu çınarın asıl sahipleri de sürgün yedi kendi ülkesinde.
ÇATICILARIN MİLLETLE YÜZYILLIK SAVAŞI VE ÖLÜM DANSI
Çatıcılar, yüzyıl önce de işbaşındaydı.
Çatıcılar, Batıcılar demekti/r. Küresel statükocular yani. O zaman da öyleydi, şimdi de.
O zaman da çatı"dan -yani tepeden, yani dışarıdan- milleti adam etmeye çalışmışlardı; şimdi de aynı şeyi yapmaya çalışıyorlar.
Değişen tek şey "yüz" farkı. Yüzyıl önce çatık kaşlı, asık suratlıydı devlet demek olan çatıcı Batıcı adamlar.
Şimdi ise dışarıdan gelen, "majestelerinin centilmeni" olarak lanse edilen kökü dışarıda derin devleti oluşturan çatıcı Batıcı aparatlar, yüzsüzleşmiş durumdalar. Her kılığa giriyorlar. Her yerde "dansediyorlar".
TÜRKİYE, "ÇATI"DAN TESLİM ALINMIŞTI
O zamanki Çatıcılar yani Batıcılar, millete çattılar, milletle savaştılar.
Milleti millet yapan ne kadar kutsal varsa hepsini kaldırıp attılar.
Milletin dilini yokettiler, dinini paçavraya çevirdiler, kültürünü yoksullaştırdılar, hayatını kuraklaştırdılar: Başla gövdeyi birbirinden kopardılar.
Böylelikle, ülkeyi, batılıların sömürgeleştirmelerine gerek kalmadan içeriden teslim ettiler Çatı"dan Batılılara.
Devletimiz çökünce, "Anne"nin herkese kucak açan, bütün farklı dinlerin, milletlerin çocuklarını bağrına basan güleryüzü, yerini çatı katı"ndan kurulan yeni devlet"in, yeni devletin kurucu sembolü "Baba"nın çatık kaşlarına ve asık suratına terketti.
Yeni kurulan devlet, babalaştı, kabalaştı, katılaştı... sonunda, haddini aştı ve sopalamaya başladı milleti...
Ama katılaşan her nesne veya "kimesne" (kimse) gibi sıvılaşacaktı eninde sonunda. Sıvılaşacak ve sıvışacaktı.
ÇATI"CI DERİN DEVLET, YÜZSÜZLEŞİRKEN...
Paradoksa bakar mısınız: Tayyip, devletin başı/nda ama devletten şikayet ediyor, "millet, millet" diye feryad ediyor!
Çatı adayı ve çatının bütün adamları ve uyduları ise, belki çatık kaşla ve asık suratla değil ama ayartıcı bir yöntemle, millete sevimli gelecek gibi görünen bir kişiyle "millet"e yeniden çeki düzen vermek istiyor.
Statükonun ifadesi olan Devlet, milletle yüzleşeceğine yüzsüz"leşmekte ısrar ediyor.
BİRİ, İLK DEFA, "ÖNCÜ TÜRKİYE" DEDİ
Oysa cumhurbaşkanlığı vizyon belgesini açıklarken Tayyip Erdoğan, çıtayı bir hayli yükseltti: "Öncü Türkiye", dedi. Sanırım ilk defa Türkiye"de bir başbakan Türkiye"den "öncü" diyerek sözetti.
Rahmetli Erbakan, "lider Türkiye" derdi; rahmetli Özal da benzer "şeyler" söylerdi.
Ama "öncü Türkiye", ilk defa Erdoğan tarafından söylendi.
ÇATI, ÇATIRDAYACAKTI ZATEN...
Çatı"nın çatırdayacağı "majestelerinin centilmeni" Ekmel Bey"in cumhurbaşkanlığı beyannamesini açıklarken görülmüştü: "Ekmek için Ekmeleddin" sloganı, neresinden bakarsanız bakın, dökülüyordu: Zorlama bir slogan olmuştu; tıpkı Ekmel Bey"in cumhurbaşkanı adaylığının da, çatı fikrinin de zorlama olması gibi.
Çatı fikri, zorlama bir fikirdi: Fikir zorlama olunca çatı da, çatı adayı da zorlanacaktı haliyle.
Erdoğan çıta"yı yükseltince, çatı önce gıcırdadı, sonra çatırdadı ve daha şimdiden çöktü.İsrail, insanlığın haysiyetiyle oynuyor!
Yusuf Kaplan
21/07/2014 Pazartesi
Bütün dünyanın gözü önünde insanın, insanlığın onuru, haysiyeti ile oynanıyor ve dünya bir şey yapamıyor! Bu ne ürkütücü, ne dehşet verici bir şey böyle!
İsrail terör devleti Filistin"i kan gölüne çeviriyor! Sözümona "uluslararası anlaşmalar"ı ayaklarının altına alarak dünyanın gözü önünde çoluk-çocuk, kadın-erkek, genç-ihtiyar demeden masum Filistin halkına kan kusturuyor!
Bu nasıl bir kin, bu nasıl bir nefret, bu nasıl bir vahşet böyle!
Ve dünya sadece seyrediyor bu vahşeti!
Devlet başkanları, etkili ve yetkililer sadece demeçler yayınlamakla yetiniyor!
Uluslararası kuruluşlar, sadece İsrail"i kınayan yeni bir karar daha alıyorlar!
İnsan hakları örgütleri, derhal bölgeye damlayıp, İsrail"in vahşetine "dur" diyeceklerine, tüm olan bitenleri kınamakla geçiştiriyorlar!
HAYSİYETSİZLİK VE SESSİZLİK!
Alçaklık bu! Onursuzluk! Haysiyetsizlik!
Oysa Filistin"de yapılanlar, sadece Filistinliler"in onurlarıyla, haysiyetleriyle oynandığı anlamına gelmiyor!
İsrail, tüm insanlığın onuruyla, haysiyetiyle oynuyor!
Çünkü İsrail vahşeti, tüm dünyanın gözü önünde cereyan ediyor! Ama kimse bir şey yapmıyor!
Bugüne kadar, insan hakları, özgürlükler, demokrasi bezirganlığı yapan; kendi çıkarları tehlikeye girdiği zaman istediği yere, istediği şekilde bombalar yağdırmaktan çekinmeyen Amerika bu kez de İsrail"i bombalamayı aklının ucundan bile geçirmiyor!
Ama Irak"ı kaç kez işgal etti ve demokrasi diye diye tarumar etti Irak"ı!
ABD, İsrail"i bombalamak şöyle dursun, İsrail"in dünyanın gözü önünde işlediği vahşeti "İsrail"in kendini meşru müdafaa hakkı" olarak değerlendiriyor ve İsrail"e "tam gaz ileri!" diyor! Ve böylelikle İsrail"in insan onurunu, haysiyetini ayaklar altına alan cinayetlere, vahşete ve suça ortak olmuş oluyor!
SUÇLU SADECE İSRAİL DEĞİL
Suçlu sadece İsrail mi?
Hayır!
Suçlu, aynı zamanda, böylesine iğrenç, alçakça, küstahça bir vahşet manzarası karşısında susan herkestir!
Suçlu, bütün insanlıktır!
Suçlu hepimiziz! İnsan onurunun, haysiyetinin ayaklar altına alınması karşısında hiçbir şey yapamayan biz zavallı dünyalılar!
SÖZ BİTTİ, SIRA EYLEMDE....
İşte sözün bittiği yer burası!
Sözün bittiğini söylemek, çok ürkütücü elbette ki! İnsanın tüylerini diken diken eden bir şeydir, sözün bittiğini söylemek!
Ama söz bitti artık! Oysa sözün bitmesi, insanlığın bitmesi demektir! Nerede söz bitmişse, bilin ki, orada insanlık bitmiş demektir!
Söz bitti, diyorum; çünkü kimsenin laftan anladığı yok! Cafcaflı laflar etmenin, bin dereden su getirerek dil dökmenin, şık teoriler geliştirmenin hiçbir alemi ve anlamı yok artık!
Söz bitmişse, "eylem" başlamış; harekete geçme zamanı gelip çatmış demektir! İşte Filistinliler"in yaptığı da bu!
Evet, dünya sistemi bu vahşeti durdurmak için hiçbir şey yapmamakla, sembolik olarak da, fiilen de çökmüş; dolayısıyla güç"ten başka bir put tanımayan dünya sisteminin kurucu ve kollayıcısı Batı uygarlığının insanlığa vereceği hiçbir şey kalmamış demektir!
Aslında Filistinliler, yarım asırdır, sadece kendilerinin ve Müslümanlar"ın değil, bütün insanlığın onurunu, haysiyetini koruyorlar!
"BİZDEN BAŞKASI CEHENNEM"
Filistinliler, insanlığın haysiyet destanını yazıyorlar!
Filistinliler, yarım asırdır verdikleri mücadeleyle, insanlığın onuruna, haysiyetine kasteden dünya sistemine, dünya sisteminin "bizden başkası cehennemdir" diyen iki yüzlü, açgözlü, menfaatperest korsanlarına sadece Müslümanlar"ın direnebileceklerini hatırlatıyor ve onları ihtar ediyorlar!
FİLİSTİNLİLER, KÖLELİĞE HAYIR, DİYORLAR
Dünya sisteminin korsanları, Filistinliler"e karşı işlenen vahşî cinayetlere sessiz ve seyirci kalmakla, sadece Filistinliler"i değil, tüm müslümanları cezalandırmış, sadece Filistinlilere değil bütün müslümanlara "bizim hegemonyamıza boyun eğmemek, direnmeye kalkışmak neymiş görün ve ayağınızı denk alın!" demek istiyorlar!
Dünya sisteminin korsanlarını korkutan şey, işte Filistinliler"in ve dolayısıyla Müslümanlar"ın haksızlığa, adaletsizliğe, hukuksuzluğa, insan onurunu ve haysiyetini hiçe sayan zorbalıklara boyun eğmemesi; aksine destansı bir direniş mücadelesi vermesidir!
Filistinliler"in dünyanın gözü önünde vahşice cezalandırılmalarının, katledilmelerinin en temel nedeni bu! Köleliğe boyun eğmemek! Her hal ve şartta haysiyetini, onurunu ve özgürlüğünü korumak!
İşte asıl zafer, asıl güç, asıl dinamizm, asıl hayat ve haysiyet kaynağı budur!
Aslında bütün insanlık, Filistinliler"e, insanın / insanlığın onurunu ve haysiyetini koruma konusunda verdikleri kararlı mücadeleden, destansı direnişten ötürü teşekkür borçludur!Tarihe aziz bir ruh üfleyebilmek için...
Yusuf Kaplan
25/07/2014 Cuma
Yazının sonunda söyleyeceğim şeyi, başında söylemek isityorum: Filistinliler, MÜSLÜMANCA YAŞAMANIN ne denli HAYSİYET"li bir şey olduğunu öğretiyorlar bütün insanlığa. ÇOCUKLARINI KURBAN VEREREK...
TARİH, GEÇMİŞ"LE DEĞİL, GELECEK"LE İLGİLENİR
Tarih "Geçmiş"le ilgilenmez, gelecekle ilgilenir. Geçmişle biz ilgileniriz, geleceğin tarihini "yapmak" için.
O yüzden, tarihi, "geçmiş" olarak görenler, geçmişte kalmaktan kurtulamazlar ve geleceğe bakacak, geleceği "yapacak" bir tarih, bir tarihî derinlik bulamazlar önlerinde.
İBN HALDUN: SU VE TARİH
Medeniyetimizin ve bütün medeniyetlerin gelmiş geçmiş en büyük çığır ve ufuk açıcı tarihçilerinden İbn Haldun, "geçmiş ile gelecek, suyun suya benzediği kadar birbirine benzer" demişti.
Geçmiş de, gelecek de geçicidir; izafî kavramlar ve durumlardır.
Aslolan biziz; yükümlülük bize yüklenmiştir; herkes kendi yükümlülüğünü yerine getirmekle mükelleftir.
Bu açıdan bakıldığında, geçmişe de, geleceğe de anlam katan, ruh katan "özne"ler olarak; geçmişin tarihini de, geleceğin tarihini de "yapan" insanlar olarak biziz.
SUYU VE TARİHİ AZİZ KILAN ŞEY...
Suyu aziz kılan şey, hayatımıza hayat katıyor olmasıdır. Eğer tarih hayatımıza hayat katabiliyorsa, su kadar azizdir.
Tarihin hayatımıza hayat katabiliyor olması, bizim geçmiş"in, şimdi"nin ve geleceğin tarihine girebiliyor olmamıza, tarihte yaşayabilme, varolabilme iradesi gösterebiliyor olmamıza bağlıdır.
Şu ya da bu şekilde yaşıyor olabiliriz; ama aslolan tarihi yapan olarak mı, yoksa tarihte tatil yapan olarak mı yaşıyor olduğumuz sorusudur.
Eğer tarihte tatil yapan olarak yaşıyorsak, tarihin hayat bahşeden kaynağı kuruduğu veya tarihe hayat bahşettiğimiz su kirlendiği içindir bu.
Su, hayattır. Hayat varsa su vardır. Hayat, ancak bir ruhu varsa, gürül gürül akan bir nehre dönüşebilir; nehirleri denizlere ve okyanuslara ulaştırabilir.
Tarih de su ve hayat gibidir. Tarihin gürül gürül akması, hayata hayat bahşeden bir ruhun, tarihe nakşedilebilmesiyle, tarihi gergef gibi örebilecek bir hayatiyete sahip olabilmesiyle mümkündür.
Tarih de, hayat da, su da, ancak ruh varsa hayatiyet kazanabilir ve azizleşebilir.
Ruh yoksa, tarih durur, hayat donar, su akmaz olur.
DURAN TARİH VE DÖNÜŞÜM
Şu ân, tarihin durduğu bir zaman diliminde nefes alıp vermeye çalışıyoruz. Şu ân içinden geçtiğimiz zaman dilimi olarak tarih, insanlığa insanca bir hayat sunabilecek esaslı bir ruhtan yoksundur. O yüzden, dünyada haksızlıklar ve hukuksuzluklar, yolsuzluklar ve yozlaşmalar, kaoslar ve katastroflar, sapmalar ve sapkınlıklar hükümfermâdır.
Tarihin ya yeniden yapılacağı ya da bütün insanlığın, vaziyet böyle gittiği sürece yok oluşun eşiğine sürükleneceği bir tarihî dönüşüm noktasının eşiğindeyiz.
FİLİSTİNLİLER VE HAYSİYET MÜCADELESİ
O yüzden Filistinliler, bu dönüşümün fişek taşlarından birini çakıyorlar. Filistinlilerin direnişi, haysiyetlerini koruma mücadelesi.
Altını tekrar çiziyorum: Filistinliler, MÜSLÜMANCA YAŞAMANIN ne denli HAYSİYET"li bir şey olduğunu öğretiyorlar bütün insanlığa. ÇOCUKLARINI KURBAN VEREREK...
Unutmayalım: BEDELİ NE OLURSA OLSUN, HAYSİYET"İ İÇİN YAŞAYAN, İNSANIN HAYSİYET"İNİ ÇİĞNETMEYEN İNSANA MÜSLÜMAN DENİR.
.Hayatsız İnsanlar, İnsansız Hayatlar
Yusuf Kaplan
27/07/2014 Pazar
Zamanın parçalanması: Elektronik devrim olarak da adlandırdığımız ikinci endüstri devriminin bir sonucu.
SES"TEN GÖRÜNTÜ"YE, SÖMÜRGECİLİK"TEN ŞİZOFRENİ"YE VE PARANOYA"YA...
Müzikolog Murray Schafer, elektronik devrimden sonra ses"in elektronik / yapay olarak üretilebilir ve kontrol edilebilir hâle gelmesiyle sömürgecilik ve sömürgeciliği doğuran zihin dünyası arasında birebir bir bağlantı kurar.
Ve sesin, elektronik olarak kontrol edilebilir ve üretilebilir olmasının insanları şizofrenik yaptığına dikkat çeker.
Şimdi, sanal çağ"da yaşıyoruz: Görüntü"nün, imge"nin elektronik olarak üretildiği, kontrol edildiği ve parçalanabildiği bir sanal gerçeklik çağında.
Soru şu: Elektronik olarak üretilen sesin parçalanması insanı şizofren yapıyorsa, elektronik olarak üretilen görüntünün / imge"nin parçalanması insanı ne yapıyordur peki: Paranoyak elbette ki. En azından histerik.
PLASTİK İNSANLAR GALERİSİ
Yaşadığımız şey, hayat değil. Hayat çoktan "bitti": Kendi hayat/lar/ımızı yaşamıyoruz artık: Bize hayat diye SUNULAN "şey"i yaşıyoruz. Medyatik evren, medyatik hayatlarla aldatıyor, ayartıyor, hayatsızlığa mahkûm ediyor bizi: Plastisiteye ve ruhsuzluğa. Sanal ve sahte hayatlara. Ayartı"nın, hayatı öldüren, hakikati hayattan sürgün eden câzibesine.
Hayatımız, iki anlamda sanal ve sahte: Öncelikle, hayatımıza her bakımdan çeki düzen veren medyatik bir evrende yaşadığımız için, medyalarla yaşadığımız için hayatımız sanal, sahte ve mekanik: Bir ruhu yok hayatımızın.
İkinci olarak, hakikat, hayattan çekildiği için, sahte"si, gölgesi, taklidi, karikatürü çeki düzen veriyor hayatımıza: Böylelikle insan, hayattan sürgün yiyor ve hayatı kendinden sürgün ediyor. Hayatsız insanlar ve insansız hayatlar hükmediyor hayatımıza.
Gerçek hayatı, kendi hayatlarımızı değil, hayatsızlığı yaşıyoruz: Hayatı tadamıyoruz: Değemiyoruz hayata: O yüzden yaşadığımız hayat, hayatımıza hayat ve anlam katamıyor: Ruh üfleyemiyor bize. Ruhumuzu, hayatın ruhunu yok ediyor böylelikle.
"MÜBAH"IN GÜNAHI: MÜBAHI YOK ETMESİ
Hayat öldü; hakikati öldürdüğümüz, yitirdiğimiz için öldü hayat. O yüzden, ortalıkta klonlar, palyaçolar fink atıyor!
Her şeyi mübahlaştıran ve böylelikle aslında tek geçer akçe hâline getirerek mübahı bile hayatımızdan uzaklaştıran bencil, histerik, "cynical" / ikiyüzlü, imajperest, güçperest, şehvestperest, postmodern insan müsaveddelerinden geçilmiyor hayat.
Bizi zoraki güldürmeye, eğlendirmeye; bize ölümü, hayatın varoluş şartı ve yegâne kaynağı ve anlamı "ölüm"ü unutturmaya çalışıyor bu tür tipler, türlü tuhaf şaklabanlıklarla medyatik hayatlarda ve "reklamlarda" türlü triplere girerek…
Not: Bu yazı, Genç Dergi"de Ağustos sayısında yayımlanacak yazımın kısa bir bölümüdür.Postmodern hazcılar ve "hacılar"la nereye kadar?
Yusuf Kaplan
22/08/2014 Cuma
Yaklaşık yüzyıldır Batı uygarlığını- öncelikle kurumları ve hegemonya biçimleri açısından- büyük ölçüde Amerika temsil ediyor.
Amerika"da düşünce üretilmiyor. Tarihî derinliği, felsefî gelenekleri, özgün kültürel dinamikleri ve "müzikalitesi" olmayan bir yerde, elbette ki, düşünce üretilemez.
Bugün düşünce, hâlâ Avrupa"da üretiliyor, Amerika"da öğretiliyor, bütün dünyada da tüketiliyor.
Batı"da düşüncenin esas itibariyle Avrupa"da üretiliyor olmasının nedeni, modern Batı uygarlığının fikir, sanat ve hayat-dünyasının köklerinin ve dinamiklerinin Avrupa"da geliştirilmiş olması.
POSTMODERN "HACI"LAR, HAZCILAR VE NARSİST İTİRAFÇILAR
Avrupa, yaklaşık yüzyıldır tarihten çekildi. Yarım asırdır yeniden tarihe girmeye çalışıyor. Batı"da düşünce Avrupa"da üretiliyor, dedim ama aslında Avrupa"da üretilen çağdaş düşüncenin özgün bir yanı yok: Postmodern Avrupalı düşünürler, şerhçilik yapıyorlar ve narsisizm çukurunda debelenip duruyorlar sadece.
Avrupa"da modern düşüncenin temellerini Descartes attı. Kant, modern düşüncenin gediklerini "devâsâ bir şal"la büyük bir maharetle kapattı. Hegel, abartılı bir şekilde modern düşünceyi, hayat-dünyasını ve modern devleti putlaştırdı.
Nietzsche, modern dünyanın ve düşüncenin temellerinin son derece çürük olduğunu gösterdi; pozitivizmle düşünceyi tıkayan ve donduran modern Avrupa düşüncesinin Avrupa"yı ve bütün insanlığı felâketlerin eşiğine sürüklediğini haykırdı.
Wittgenstein, felsefenin; Heidegger"se düşüncenin bittiğini ilan etti.
Nietzsche-sonrası Avrupa düşüncesi, esas itibariyle şerhçilik"tir: Postmodern düşünce, düşüncenin ve düşünmenin bittiğinin ilanıdır aslında.
Postmodernler, o yüzden, bütün düşünme çabalarını, modernliğin hakikati, hayatı ve insanı bitiren günah galerisinde itiraflarda bulunan zamane "hazcı"ları" ve "seküler hacı"ları"dır. Hazcılık"la "postmodern hacı"lık" birbirinin ikiz kardeşidir ayrıca.
Derrida"dan Foucault"ya, Lyotard"dan Deleuze"e kadar bütün postmodern düşünürler, Batı"da düşüncenin bitişini itiraf eden, itirafı kutsal bir arınma / hac yolculuğuna dönüştüren, işi nomad"lığa / "göçebeliğe" vuran, insanlığı izafileşme ve nihilizm biçimlerinin eşiğine getirip bırakan modern düşüncenin mezar kazıcılarıdır esas itibariyle.
DELİLİKLE DÂHİLİK ARASINDA NIETZSCHE"NİN FİKİR ÇİLESİ
Yalnızca modern düşüncenin değil, Greklerden itibaren bütün antroposantrik (insan-merkezci, yani insanı Tanrılaştıran) Batı düşüncesinin mezar kazıcılarının pîrî elbette ki, Nietzsche"dir.
O yüzden, çağdaş düşüncede Nietzsche, milattır; bütün yollar Nietzsche"ye çıkar.
Ancak Nietzsche"yle postmodern şakirdleri arasında büyük bir fark var: Nietzsche, modernliğe ölümcül darbeyi vuran bir nihilist olarak, nihilizmin insanlığı büyük bir felâketin eşiğine sürüklediğini iliklerine kadar hissetmiş, bu yüzden, insanlığın varoluşsal sorunlarını bütün hücrelerine kadar yaşadığı için 11 yıl boyunca delilikle dâhilik arasında nefes alıp vermeye çalışmıştır.
Postmodernler, Nietzsche"nin üst-insan ahlâkının yanından yöresinden bile geçecek bir yere ulaşamadılar hiçbir zaman.
O yüzden, yalnızca itirafın hazzını yaşayarak, narsisizm yaparak seküler hacılıklarının keyfini sürdüler, sürüyorlar...
AVRUPA"NIN SAHTE "ÖLÜM" TARLALARI
Postmodern düşünürlerin itirafçı hazcılıklarının ve hacılıklarının çapının çok gerisine düşen Fransız sosyoloğu Alain Touraine, "Bugünün Dünyası İçin Yeni Bir Paradigma" başlığıyla çevirebileceğimiz yedi yıl önce yayımlanan kitabında, Avrupa toplumunun üç ölümü"nden sözeder.
Touraine"e göre, Avrupa toplumu, yakın tarihte üç ölümle kıyasıya boğuşmuştur...
Avrupa toplumunun birinci ölümü, "dinamik gerilimlerin yokolması"dır. Avrupa toplumlarında, dinamik gerilimlerin kaynağı, demokrasidir, Touraine"e göre.
Avrupa toplumunun boğuştuğu ikinci "ölüm", Nazizm, Komünizm gibi "baskıcı diktatörlüklerin zuhûru"dur.
Avrupa toplumunun mücadele ettiği üçüncü ölüm biçimi ise, "serbest pazar ekonomisinde voluntarizmin yokolması"dır.
Görüldüğü gibi, düşüncenin derinliklerinde yol alabilecek çaptan uzak bir Fransız sosyoloğunun, Avrupa"nın "ölümleri"ne ilişkin sosyolojikleştirici, o yüzden de, asıl sorunu, varoluşsal sorunu göremeyen "gözlemleri" bunlar.
HAKİKAT "NE/RESİ", AVRUPA NEREYE DÜŞER?
Oysa özelde Avrupa"nın, genelde ise Batı uygarlığının asıl sorunu, ontolojik güvensizlik sorunu yaşıyor olmasıdır. Ontolojisinin olmaması yani.
O yüzden, Avrupa, epistemolojik güvenlik alanlarını alabildiğine genişleterek, varlığını sürdürme, ölümünü geciktirme savaşı veriyor.
Epistemolojik güvenlik alanlarının genişletilmesi, hayata tutunmayı sağlayacak güç üreten araçları elde etme güdüsüdür. Yani amaçların / normların yitirilmesi, güç üreten araçları elde etme güdüsünün yegâne amaç hâline getirilmesi...
Başka bir deyişle, Avrupa / Batı uygarlığının temel sorunu, hakikat fikrinden yoksun olmasıdır. Avrupa"nın hakikat fikrini yitirmesi, Greklerden itibaren, insanın varoluş serüvenini, yer"e / mülk âlemi"ne mahkûm etmesinin kaçınılmaz sonucudur.
Grek insanı, insanın "gök"le, dolayısıyla melekutî âlemle irtibatını koparmış, insanı "yer"e düşürmüştü. Sadece yer"e düşen insanın, her şeyi yerinden etmesi, yerle bir etmesi ve "yersizleşmesi" (ontolojik güvensizlik duygusuna dûçâr olması) kaçınılmazdı.
Melekûtî âlemle irtibatını yitiren pagan Grek insanının, yer"e / mülk âlemine hâkim olma çabasıyla meliklik yolculuğuna soyunması, sonuçta, bilgi de dâhil güç elde etme güdüsünü yegâne gücü katına yükseltmesine, zamanla, bugüne gelinceye kadar, elde ettiği güç tarafından güdülmesine, insanî / aşkın melekelerini yitirmesine yol açtı ve azmanlaştı.
Bakınız: Bütün kıtaların kontrol ve kolonize edilmesi azmanlığı... Bakınız: Bütün medeniyetlerin kökünü kazıma barbarlığı...
Galibiyet, mağlubiyetin zaferidir
Yusuf Kaplan
24/08/2014 Pazar
Masumiyet, umut demektir; umutlanmak için masumiyet kâfidir. Ama çağımızda her şey kirlendi: İnsan da, hayat da, umut da.
Zira, çağ, insanın masumiyetini yitirdiği bir ağdır artık.
MASUMİYET, DENİZ; MAHZÛNİYET, IRMAK
Peki, bu ağ"dan nasıl çıkacak insan? Masumiyetine ve umuduna nasıl kavuşacak o zaman?
Mahzûniyeti yakalayabildiği ve yaşayabildiği an.
Mahzûniyet, ufuktur çünkü.
Masumiyet, umudun kaynağı, dölyatağı, rahmidir: Masumiyet, denizdir.
Mahzûniyet ise, denize akan, ırmak. Denize açılan kapı. Bitmez tükenmez bir ufuk.
Irmak akmazsa, ufuk söner. Yolculuk sona erer. Hüzün, bir hazan mevsiminin adı değil, taptaze bir bahar mevsiminin miladıdır. Hayatın, insanın ve umudun yenilenmesinin adı yani.
Doğum, hüzün"le başlar: Doğumların anası hüzündür çünkü: Hüzün yoksa, doğum da yoktur ve olmayacaktır. İşte o zaman, bütün doğumlar, erken doğumlar olmaya mahkûm olacaktır.
MAHZÛNİYET VARSA HAYAT VARDIR
Bütün mevsimler, ilkbaharın tohumlarını eker. İlkbahar, doğumların, yenilenmelerin, rahat nefes alabilmenin, tabiatla irtibata geçebilmenin, dost olabilmenin, dostluk kurabilmenin, hayatı bütün masumiyetiyle yaşayabilmenin başlangıç noktasıdır.
İlkbahar varsa, hayat da vardır, insan da. Hayat da yenilenir, insan da. Hayat da dirilir yeniden, insan da.
Masumiyetin olduğu yerde mahzûniyet hayat sunar insana ve ruh üfler bütün varlığa.
Masumiyetin olduğu yerde, insan mahzûniyeti yaşayabilir iliklerine kadar. Mahzûniyet"ledir ki, insan, hayatı duyar; duyargaları çalışır, duyarlığı bütün sınırları aşan bir ufka kavuşturur insanı.
MASUMİYET, MELEKÛT ÂLEMİNDEN GELEN TAZE BİR RUHTUR
Masumiyet, melekût âleminden gelen taze bir ruhtur; o yüzden umuttur.
İnsan, masumiyetini koruyabildiği zaman, bu ruhu solur, umudu çoğaltır.
İnsanın masumiyetini koruyabilmesi, masumiyetini her zaman yitirebileceği hüznünü canlı ve diri tutabilmesiyle mümkündür.
Masumiyetin varoluş şartı, mahzûniyettir.
KAYBEDEN GÜÇ"TÜR
Mağlubiyet de, galibiyet de, insanı, hayatı ve hakikati mağlup eder. Çünkü mağlubiyet de, galibiyet de, gücün, güç mücadelesinin çocuklarıdır.
Galibiyet, mağlubiyetin zaferidir aslında. Galip olan, kaybolandır. Asıl kaybeden, mağlup olan değil, galip olandır. Galip olandır; çünkü galibiyet de, mağlubiyet de, hayatı güç mücadelesinden ibaret görür.
ACISIZ HAYAT, ACIMASIZDIR
Çağımızda tabiî, hüzünle gerçekleşen doğumlar bitti. Bitti; çünkü çocuk, hüzünsüz, acısız, yapay yöntemlerle dünyaya geliyor bir makina gibi sanki.
Bütün doğumlar sancısız artık. Bütün insanlarsa acısız.
Çağdaş insanın en korktuğu şey acı. Ne kadar acı, ne denli acıklı! Acıyı yok etmeye çalışıyor çağdaş insan. Acısız ve sancısız bir hayatı düşlüyor. O yüzden düşüyor. O yüzden düşünemiyor. O yüzden düşünme melekelerini yitiriyor.
Sancısız insan, insan mıdır; dahası, insan kalabilir mi? Sancısız insan, başkalarının sancılarını duyabilir mi?
Acısız insan, acı"dan ne anlar? Acıyı duyamayan, coşkunun hazzını da duyamaz.
Acısız insan, hayatı da yaşayamaz. Hayatın sert rüzgârlarının, fırtınalarının önünde de duramaz. Yıkılır. Ve yok olur sadece.
Acısız insan, en çok ölümden korkar. Oysa ölümdür insanı var eden, hayata anlamını veren. Ve insanın ölümsüzlüğün, ölümsüz bir hayatın izini sürmesini imkân dâhiline girdiren.
Acı, insanı olgunlaştırır: İnsana, insanın ve hayatın ne demek olduğunu hatırlatır: Sınırlılığını.
Acısız insan, o yüzden, hayatı değil, kaçışı yaşar; kaçmayı yaşamak zanneder; kendisini ayartının pornografik ve sahte dünyasına fırlatır.
Acıyı öldürmek, insanı daha yaşarken ölüme mahkûm etmek demektir.
Acının olmadığı yeri kan kaplar; kan, hükümran olur orada.
MASUMİYETTEN SÜT EMENLER, RUH ÜFLERLER
Masumiyet, peygamberlerle insanlığa ihsan edilen, armağan edilen, yüce bir yerdir, insanı yüceleştiren saf erdemdir.
Mahzûniyet ise, masumiyetini yitirmeyen insanın meziyetidir. İnsan mahzûniyetini sürdürebildiği ölçüde, masumiyetinin sunduğu umut kanatları, ufkun ufuklarında gezintiye çıkarır insanı.
Masumiyetten yoksun bir hayat, insanı çölleştirir, ruhsuzlaştırır; karamsarlığın karanlıklarında bunaltır ve boğar sonunda.
Mahzûniyetten yoksun bir hayatsa, insanı çoraklaştırır. İnsanın hayat damarlarını kurutur.Medeniyet Tasavvuru Manifestosu
Yusuf Kaplan
25/08/2014 Pazartesi
Uygarlık yani sivilizasyon, tek boyutludur: Yalnızca yatay düzlemde varolur. O yüzden sadece yüzeyle ilgilenir, her şeyi yüzeyselleştirerek düzleştirir. Ve bitirir.
Uygarlık, bura"yla ilgilidir: bura"yı ele geçirmekle; burada hüküm sürmekle. O yüzden uygarlık, hakikati bütün yönleriyle kavrama melekelerinden yoksundur; zira hakikat diye bir derdi yoktur: Daha ürperticisi de, yalnızca kendisini hakikat olarak görür uygarlık. Ve tanrılaştırır, bir Grek tanrısı gibi.
MEDENİYET VAREDİCİ, UYGARLIK YOKEDİCİDİR
Oysa bura, geçicidir: Burada olan her şey, gidici. Geçici ve gidici olanı, sanki kalıcı ve köksalıcı bir şeymiş gibi görmek, insanın algı melekelerini de, zihin melekelerini de, düşünme melekelerini de ayartmakla ve körleştirmekle sonuçlanır kaçınılmaz olarak.
Uygarlığın dünyası, yalnızca mülk âlemidir: O yüzden her şeye mâlik olmak, sahip olmak, kontrol ve kolonize etmek ister. Melik"leşir. Melekleşmekten ürker: Ürker çünkü melekleştiği zaman, kahpe feleğin, bütün mülklerini, güçlerini elinden alacağını, geçersiz kılacağını vehmeder.
Uygarlık, yok etmesini bilir yalnızca. Her şeyi yok eder. Medeniyet ise, her şeyi var edicidir: Her şeye ve herkese kendi olarak hayat bahşeder.
MEDENİYET"İN ÖZ"Ü HİKMET, UYGARLIĞIN ÖZÜ ŞİDDETTİR
Birbirine bakan ve birbirine akan mülk âlemi ile melekût âleminin birbiriyle buluşması, birbiriyle konuşması, birbirini olgunlaştırması yolculuğudur medeniyet.
Medeniyet, özü, özsuyu hikmet olduğu için, hakikatin izini sürer. Uygarlık ise, özü ontolojik şiddet olduğu için, hakikatin izini siler, kendisini hakikat ilan eder ve bunu da marifet zanneder!
Uygarlığın kendisini hakikat ilan etmesi, hakikatin ve hayatın bitirilmesinin bütün yapı taşlarını döşer birer birer.
MEDENİYETİN MÂNÂ HARİTALARI, SÜNNET-İ SENİYYE"DE ŞİFRELENMİŞTİR
Medeniyetin tohumları, peygamberler tarafından ekilir. Peygamberler, Rahman"ın rahmet elçileri olarak, insanlığa hakikat haberleri getirirler: Ve insanı olgunlaştıran, aşkınlaştıran, tabiatı yeşerten, kâinâtı bütün varlıklarla birleştiren, insanı dirilten ve hayata ruh üfleyen bir merhamet ve adalet, kardeşlik ve hakikat şarkısı bestelerler.
Medeniyet"in kaynağı, vahiy; kurucusu Hz. Peygamber; kurucu sütunları ise ilim, irfan ve hikmet menzilleridir. İlim, irfan ve hikmet menzilleri, medeniyetin Efendimiz"in (sav) şahsında ve yaşadığı dünyada hakikatin Mekke sürecinde hayat bulduğu, Medine sürecinde hayat olduğu, Mekke ve Medine süreçlerinin hasılası ve mahsûlü olarak medeniyet sürecinde herkese ve her şeye hayat sunduğu Sünnet-i Seniyye"nin güzergâhlarında yapılan bir "fütûhât" / açılım yolculuğudur.
Medeniyet, ilâhî şiarların nebevî şuurla buluşması, nebevî şuurun, hakikatle yoğrulan insan tarafından beşerî bir şiire durdurulması yolculuğudur.
NEBEVÎ SOLUK ÇEKİLDİ, İNSANIN SESİ KESİLDİ
Ne zaman ki, dünyadan nebevî soluk çekildi, işte o zaman, insanın yokoluş bileti de, hakikat nefesi ve sesi de kesildi.
İnsanın yeniden insanca bir hayata kavuşabilmesi için, bu kez derinden, ta derinden nebevî rahmet, adalet ve hakikatin sesine kulak kesilmeye ihtiyacı var.
İnsanın, Nebevî sesin bize sesleneceği, bizi dirilteceği, herkese ruh üfleyeceği Efendimiz"in (sav) kendisinde, dolayısıyla Sünnet-i Seniyye"sinde özetlenen biliş / ilim, oluş / irfan ve varoluş / hikmet süreçlerinden oluşan bütünlüklü / kâmil insan hakikatine kavuşabilmesinin yegâne yolu, fütûhât-ı medeniyye yolcuğunda gizli çünkü.
FÜTÛHÂT-I MEDENİYYE MİNİ MANİFESTOSU
Nebevî hakikat medeniyeti yolculuğunun bidayeti ilim, ortası irfan, nihayeti ve nihâî gâyesi hikmet"tir.
O yüzden, Hakikat, hikmetle kâimdir; hikmetse, hakikatle dâim: Hakikat, hikmet"le kıyam eder, varolur; hikmet"se hakikatle devam eder, yol olur: Hakikat yolculuğunun yolu.
Hikmeti yitiren hayat, bayatlar, solar. Hakikati yitiren hayatsa, insanı yalnızca ağlarına bağlar, soldurur.
İlim, hakikatin SÖZ hâli"dir. İrfan, hakikatin "GÖZ" / KALP GÖZÜ hâlidir. Hikmet"se hakikatin ÖZ hâli.
İlim, çağrı"dır: İlâhî çağrı. İrfan, çağ"dır: Nebevî çağ. Hikmet"se, çağlayandır: İlâhî çağrı"yla buluşan, nebevî çağ"la oluşan insanın, hakikati çağlayana dönüştürme çabası.
İlim, SÖZ"ü zenginleştirir. İrfan, "GÖZ"ü derinleştirir. Hikmet"se, ÖZ"ü gürleştirir.
İlim, ribat"tır: Hakikate bağlanma. İrfan, irtibat"tır: Hakikatin bağlarını birbirine bağlama. Hikmet"se, râbıta"dır: Bağ kurma, çağ kurma, çağrı"yı gürül gürül akan, insanı yıkayıp arındıran bir çağlayan"a kavuşturma.
İlim, bakış"tır. İrfan, akış"tır. Hikmet"se varış.
Hâsıl-ı kelâm, ilim, hakikatin toprağa düşürülen tohumudur. İrfan, hakikat ağacının tomurcuklanmasıdır. Hikmetse, filizlenen, yeşeren, tomurcuklanan hakikat ağacının meyveye durması.Maskeli balonun sonu, Türkiye"nin küllerinden yeniden doğuşu
Yusuf Kaplan
29/08/2014 Cuma
Tarihî günlerden geçiyoruz... Tarihin yeniden yapıldığı, yüzümüze güldüğü gündönümü vakitlerinden...
Türkiye"nin tarihten sürgün yediği, sürgün edildiği, karanlık bir dönem sona eriyor... Yeniden tarihe girdiği, tarihin yapılmasında yeniden kilit rol üstleneceği, yeni ve zorlu bir dönem başlıyor...
DALGA-KIRMA VE DALGA-KURMA
Tarih, dalgalarla yapılır. Tarihten çekilmiş toplumlar ve medeniyetler, önce bir "dalga-kırma" hareketi başlatırlar. Manevra ve hareket alanlarını genişletirler...
Ardından "biz de varız!" diyebilecekleri, tarihin akışına müdahale edebilecekleri, dahası tarihin akışını değiştirebilecekleri "dalga-kurma" yolculuğuna doğru yol alırlar.
Dalga-kırma hareketi, daha çok niceliksel bir harekettir: Hâkim küresel yapılar kırılır, önünüze örülen duvarlar yıkılır, "korunaklı bir alan" inşa edilir. Akıntıya karşı durabilmek ve yeni bir akıntı, yeni bir dalga hareketi başlatmak için zorunludur bu.
Dalga-kurma hareketi ise, niteliksel bir harekettir.
Tarihin akışını değiştirecek yolculuk, ancak dalga-kurma hareketiyle başlatılır: İnsanlığa yeni bir medeniyet tasavvuru, yeni bir dünya tasavvuru, yeni bir eşya ve hakikat tasavvuru sunulur...
ERDOĞAN TÜRKİYESİ"NİN İKİNCİ DÖNEMİ
Erdoğan dönemini 20 yıllık iki dönem olarak düşünmüş, ilk 10 yıllık dönemi "dalga-kırma" süreci, ikinci 10 yıllık dönemi ise "dalga-kurma" süreci olarak görebileceğimize dikkat çekmiştim.
Erdoğan, ilk 10 yıllık "dalga-kırma" sürecinde, Türkiye"yi ekonomik olarak büyüttü; Türkiye"nin hedeflerini büyüttü; hedeflerini bölgesel ve küresel ölçekte genişletti...
Böylelikle "korunaklı bir alan, sarsılmaz bir duvar" inşa etti: Dışarıdan ve içeriden tezgâhlanan oyunlar, gerçekleştirilen saldırılar, böyle püskürtülebildi.
Pakistan, Ukrayna, Gürcistan, Mısır, Irak çökertildi ama işte bu korunaklı duvar nedeniyle Türkiye"yi çökertilemedi küresel şer-güçler ve işbirlikçileri tarafından!
Bunların hepsi, asıl yolculuğun sağlam zeminler üzerinden yürütülebilmesi için zorunluydu.
Ama asıl yolculuk, sağlam maddî zeminler üzerinden değil, sarsılmaz, eskimez, köklü temeller, değerler ve insanlık çapındaki fikirler üzerinden hayata ve harekete geçirilebilir ancak...
İşte Erdoğan"ın ikinci 10 yıllık dalga-kurma sürecinin işaretlerini, Erdoğan gerek Anıtkabir"de, gerekse Cumhurbaşkanlığı devir-teslim töreninde yaptığı konuşmalarda çok net bir şekilde verdi.
28 Ağustos"un, Türkiye"nin özüne dönüşünün ve küllerinden yeniden doğuşunun başlangıcı olduğuna dikkat çekti, altını çizerek...
"Erdoğan"a 20 Öneri" başlıklı yazımda önerdiğim medeniyet tasavvurunun özeti gibiydi Erdoğan"ın konuşmaları...
Bundan sonraki süreçte Erdoğan"ı, vaatlerini gerçekleştirmesi konusunda yakın takibe alacağım. Sorun görürsem, yakasına yapışacağım...
"MİLLETİN DÜŞMANLARI"YLA YAN YANA OLMAK!
Erdoğan"ın Meclis"teki yemin töreni öncesinde çirkin bir olay yaşandı. CHP"li Grup Başkanvekili, yemin törenini protesto edince, Meclis gerildi!
Daha da ürpertici bir hâdise, Erdoğan"ı protesto eden Meclis İç Tüzük Kitapçığını TBMM Başkanına fırlatan CHP"lilerin basın toplantısını sadece paralel çetenin televizyonlarının yayınlamasıyla yaşandı!
İnsanın nutku kesiliyor gerçekten! Bu ne yüzsüzlük böyle! Hayret, ki ne hayret!
İyi de CHP kim?
CHP, bir asırdır küresel statükonun "uydu"su, "milleti adam etme sopası" ve bu ülkenin has çocuklarının önünde takoz olmuş bir bariyer!
Bu milletin kendine gelişinin önünde bir bariyer!
Paralel çete, tam da kendisine yaraşanı yaptı, milletin önünde bariyer olanlarla birlikte, "milletin düşmanlarıyla" nasıl yanyana, omuz omuza, aynı hizada olduğunu ispatlamış oldu!Bakın, İsmet İnönü, savaştan çıktıktan sonra ne demişti:
"KİMSE DUYMASIN, MİLLET DÜŞMANIMIZ" (!) YENİ TÜRKİYE NE/REDE?
Yeni Türkiye deyince, Kapitalistleşen, liberalleşen, hızla sekülerleşen bir Türkiye kastediliyor genellikle!
Oysa bu, Müslüman Türkiye"nin önünü açan değil, önünü tıkayan bir zihin savrulmasının göstergesidir.
Gerçekte, Yeni Türkiye, dünyevî ve şahsî kaygılarını elinin tersiyle itebilen, ilkeleri için yaşayan, ilkelerinin ülkü"lere dönüşmesi, ülkü"lerinin ülke"sini bulması, dünyasını kurması için nefes alıp veren, kişilikli, donanımlı bir ekibe, köklü bir medeniyet tasavvuruna ve güçlü bir yol haritasına sahip bir Türkiye olursa, küllerinden doğabilir ve dünyanın umudu olabilir ancak!
MASKELİ BALO BİTTİ: SU AKACAK VE YATAĞINI BULACAK
Erdoğan, Anıtkabir"de yaptığı tarihî konuşma bu konuda ümitli olmak için yeterliydi...
Şöyle dedi, Erdoğan:
"Bugün, Cumhur ile başkan arasına giren mesafenin kalktığı, halkın seçtiği Cumhurbaşkanı olarak devlet ile milletin kucaklaştığı, milletin özüne döndüğü, Türkiye"nin küllerinden doğduğu bir gündür."
28 Ağustos, duran tarihin başladığı gün olarak kayıtlara geçti.
Bugün, medeniyetimizin dirilişinin başlangıç noktası olsun!
Kısa, orta, uzun vadeli hazırlıklar yapılsın!
Zorlu yolculuk yeni başlıyor!
Hayırlı olsun!
Özetle: Maskeli balo bitti artık. İki asırdır, Su"yun önce önünü kesmeye, sonra yatağını kurutmaya, ardından bulandırmaya çalıştılar.
Ne yapsalar nafile!
Su akacak, yatağını bulacak, vesselâm...Osmanlı, neden insanlığın geleceğidir?
Yusuf Kaplan
31/08/2014 Pazar
Tarihin kırılma ânındayız. Dünya, yeni oluşumlara gebe. Önümüzdeki yarım asır içinde, bambaşka bir dünya ile karşı karşıya kalacağız.
Yaklaşık bir asırdır, "dünyanın kralı", Amerikalılar: Dünyanın kullandığı çağdaş temel kavramlar ve kurumlar, Amerikalılar tarafından geliştirildi.
OSMANLI"NIN GÖREMEDİĞİ…
Osmanlı, Amerika"nın "gelişini" göremediği için çöktü. Üstelik, Amerika"nın gücünü ve dinamiklerini en iyi anlayabilecek, küre üzerindeki tek aktör Osmanlı olmasına rağmen, Osmanlı, Amerika"nın gelişini de, Avrupa"nın çöküşünü de göremedi ve tarihe karışmaktan kurtulamadı.
Avrupa"da gelişen ulusçuluk sapması, hızla ve biraz da içerdeki laikleşme / Batılılaşma akımının güçlenmesi ve dışardan (özellikle de İngilizler tarafından) desteklenmesiyle Osmanlı"yı paramparça etti. Dahası, Osmanlı"yı çökerten ulusçuluk sapması, Avrupa"yı da çökertti.
Edgar Morin, ulus-devletin dayandığı modern / seküler paradigmaların, ulusçuluk ideolojisiyle bir din hâline getirildiğinden sözeder. Irk eksenli ulusal siyasî, kültürel ve zihnî oluşumları kutsayan ulusçuluk ideolojisi, Avrupa"da imparatorluklar çağının sonunu getirmişti.
Eğer Amerikan Devleti kurulmamış olsaydı, Batı uygarlığı, sömürgeci, ırkçı, çıkarcı ve çatışmacı dinamiklerinin içerde/n açtığı gediklerle tarihe karışacaktı. Tıpkı Roma gibi.
AMERİKA VE OSMANLI İLGİSİ
Batı uygarlığını kurtaran, Amerikan tecrübesi oldu. Amerikan tecrübesi, ulus-eksenli bir siyasî ve kültürel örgütlenme tecrübesi değil, aksine, imparatorluk tecrübesini andıran, farklı ırkları bünyesinde eriterek de olsa barındırabilen ulus-ötesi bir tecrübedir. Modern tarihteki en yakın örneği ve modeli, Osmanlı "millet sistemi"dir.
Amerikalıların Osmanlı"yla son 50 yıldan bu yana derinlemesine ilgilenmelerinin, üniversitelerinde "mantar gibi" Osmanlı kürsüleri açmalarının nedeni burada gizlidir.
Amerikan tecrübesinin Avrupa ulus devletlerinden temel farklılığı, ulus-eksenli bir ırk-merkezcilik yerine, beyaz ırk-eksenli (WASP-Beyaz, Anglo-Sakson, Protestan) ulus-ötesi daha geniş siyasî bir model geliştirmeleri ve endüstriyi demokratikleştirmeleridir.
İşte bu iki faktör, Amerika"nın dünyanın tek ve en güçlü aktörü hâline gelmesini mümkün kıldı.
Avrupa"daki ulus-merkezli siyaset paradigması da, Amerika"daki ulus-ötesi siyaset paradigması da aslında aynı kök-paradigmaya dayanır: Sekülerlik.
Dolayısıyla, ulusçuluk ideolojisi, Osmanlı"yı çökerten seküler bir ideolojidir. Yani, Osmanlı, seküler paradigmaları içselleştirme çabası içine girdiği için ruhunu yitirdi, sonunda da çökmekten kurtulamadı.
Ancak Amerikan tecrübesi, dünyayı sekülerleştirerek sömürgeleştirme projesinden başka bir şey öneremediği; sekülerlik de, diğer kültürleri ve dinleri birlikte yaşatabilecek çok boyutluluğa ve derinliğe değil, bu dünyanın kutsanmasına dayanan, tek boyutlu, sığlaştırıcı, düzleştirici, çıkarcı, tektipleştirici ve asimile edici bir algılama ve varolma biçimine yol açtığı için, bugün dünyanın yaşanılamaz bir yer hâline gelmesine yol açtı.
"OSMANLI: İNSANLIĞIN GELECEĞİ"
Oysa Osmanlı tecrübesi, hem ırk ötesi; hem de farklı dinlere ve kültürlere mensup toplumları birlikte ve kendileri olarak yaşatma iradesi geliştirebilmiş en güçlü "çağdaş" tecrübe olduğu için, bugün Amerikalılar, Osmanlı tecrübesinin içini ve ruhunu boşaltarak, (Türkçesi "hadım ederek") dünyaya ve bölgemize Osmanlı modeli ile çeki düzen vermeye çalışıyorlar!
Peki, biz ne yapıyoruz? Bizse, bu ülkede Osmanlı"nın medeniyet fikrinin izlerini silmek, kökünü kazımak, ruhunu yok etmek için Batılılara bile rahmet okutacak cinayetler işlemekten geri durmuyoruz!
Oysa gelecek, Osmanlı modelinindir. Bu gerçeği, tarihçi Arnold Toynbee, "Osmanlı, insanlığın geleceğidir," diyerek özetlemişti.
Irk-eksenli seküler projeler, Osmanlı"yı çökertmişti. Türkiye de, etnik kimlikleri ve duyarlıkları kışkırtan ve kutsayan sekülerliği din katına yükseltmekle kendi varlığının altını oyduğunu ve geleceğini bizzat kendi elleriyle yok ettiğini artık görmek zorundadır.
Dünyanın küreselleştiği bir zaman diliminde, ırk-merkezli seküler projelerin, dünyayı yaşanılamaz hâle getirdiği artık fark edilmeli, dünyanın ancak farklı kültürlere, dinlere ve medeniyetlere hayat ve varolma hakkı tanıyabilen Osmanlı modeli gibi "projelere" ihtiyaç hissettiği artık görülmelidir. Amerikalıların gördüğü şeyi, bizim görmemekte inat ve ısrar etmemiz, zihnen körleştiğimizin ve köleleştiğimizin bir göstergesidir.
Eğer Türkiye, Osmanlı medeniyet modelini üreten ruhu, bizzat kendisi dünyaya sunabilecek kadar içselleştiremez ve insanlığın önünü açacak bir medeniyet fikri olarak geliştiremezse, Osmanlı"yı çökerten ulusçuluk gibi seküler projelerin, Türkiye"nin de çöküşünü hazırlaması ve hızlandırması önlenemeyecektir.
.Dünya Osmanlı"ya Gebe...
Yusuf Kaplan
1/09/2014 Pazartesi
Kürt meselesi, sadece Kürt meselesinden ibaret değil: Kürt meselesi, gökkubbemizi çökerten medeniyet buhranı sonrasında yediğimiz metamorfozunun bize yaşattığı derin travmanın suyun yüzeyine fışkıran bir örneği sadece.
KÜRT MESELESİ VE OSMANLI''NIN BİTİRİLEMEMESİ GERÇEĞİ
Sadece Kürt meselesi değil, bölgemizi hallaç pamuğu gibi savuran bütün sorunlar, aslında Osmanlı''nın bitirilememesinin yol açtığı sorunlar.
Kürt meselesi, daha kadim, köklü ve esaslı meselelerin günyüzüne çıkmasına da imkân tanıyacak ''kışkırtıcı'', ''doğurgan'' bir mesele aynı zamanda.
Kürt meselesinin ilerleyen safhalarında, bölgemizin ve dolayısıyla dünyanın temel varoluşsal sorunlarını silbaştan yeniden konuşmaya başlayacağız.
Bu açıdan Kürt meselesi, unutturulan veya bastırılan köklü varoluş sorunlarımızın yeniden dünyanın gündemine gelmesine ve konuşulmasına yol açacak, bütün taşları yerinden oynatacak, deprem etkisi yapacak göründüğünden çok daha büyük bir mesele, o yüzden.
Elbette ki, Osmanlı bilfiil çöktü; ama bilkuvve yaşıyor. Batı uygarlığı, -özellikle de Amerikan tecrübesi üzerinden- bilfiil yaşıyor ama bilkuvve çöktü.
Batı uygarlığı (güç üreten araçlara hakim olduğu için) bilfiil yaşıyor. Ama bilkuvve (felsefî olarak, kültürel olarak, estetik olarak, sosyolojik olarak) çökmüştür. İnsanlığa verebileceği hiç bir şey kalmamıştır. Bunu son yüzyıl içinde Batı"daki birinci sınıf düşünürlerin neredeyse hepsinin metinlerine baktığımızda açıkça görebilecek durumdayız…
Oysa Osmanlı, dünyanın neresine giderseniz gidin, insanların dünyada yeniden hukukun, farklılıkların, barışın, adaletin hakim olmasını sağlayabilecek yegâne model olarak kabul ediliyor.
O yüzden, Osmanlı durduruldu ve o yüzden Osmanlı''nın bitirilememesini yaşıyoruz. Ülkemizde de bölgemizde de yaşanan sorunların kökeninde Osmanlı"nın bitirilememesinin oluşturduğu vakum var. Bu vakumu, Osmanlı"dan başka hiç bir güç dolduramaz.
OSMANLI BİLFİİL ÇÖKTÜ AMA BİLKUVVE YAŞIYOR…
Bu süreçte, öncelikli olarak konuşmak zorunda kalacağımız iki temel sorun olacak: Birincisi, sömürgecilik tarihi ve Batı hâkimiyetinin tüyler ürperten hikâyesi…
İkincisi de, Osmanlı''nın dün gördüğü tarihî rolün, yarın da zorunlu olarak yeniden hatırlanmak ve hayata geçirilmek zorunda kalınması…
Elbette ki, Osmanlı bilfiil çöktü; ama bilkuvve yaşıyor. Batı uygarlığı, -özellikle de Amerikan tecrübesi üzerinden- bilfiil yaşıyor ama bilkuvve çöktü.
Osmanlı''nın bitirilememesini yaşıyoruz, derken kastettiğim şey, tam da burada gizli işte…
Bu mesele, hayatî önemi hâiz bir mesele. O yüzden yazının son bölümünde bu meseleyi biraz derinlemesine deşelemeye çalışacağım.
MEDYATİK HEGEMONYA, BUMERANG ETKİSİ YAPACAK!
Batı uygarlığı, başat temsilcisi Amerika ile birlikte dünya üzerinde hâkimiyetini sürdürüyor el''ân. Ama adaletin, barışın ve hakkaniyetin hâkim olabileceği bir dünya düzeninin nasıl kurulabileceğini bilmiyor, bilemiyor.
O yüzden yalnızca hâkimiyetini sürdürme kaygısı ile hareket ediyor Batı uygarlığı. Hâkimiyetini sürdürebilmesinin tek yolunun da güç üreten araçları kontrol edebilmekten ve maksimum ölçüde etkili olacak şekillerde kullanabilmekten geçtiğini düşünüyor. Ama yanılıyor elbette ki… Fenâ hâlde yanılıyor üstelik de!
Güç üreten araçlar, öncelikle, gelişmiş teknolojik silahlar… Ama medya, bu süreçte, silahlardan daha güçlü bir hegemonya kurma aracı olarak kullanılıyor ama bu yakıcı gerçeği görmekte zorlanıyoruz, medyanın karmaşık doğasından ve ayartıcı / pornografik dilinden ötürü…
Gerçekte, medya, nükleer silahlardan daha etkili, daha tehlikeli bir güç üretme ve gücü sürdürme aracı işlevi görüyor ve öyle de kullanılıyor.
Ama medyanın çok önemli bir zaafı var: Medya, hem kırılgan, hem de ayartıcı bir araç. Bu yüzden, bumerang etkisi yapacak bir özelliğe sahip: Medya, eninde sonunda, medyayı güç ve hegemonya aracı olarak kullananları vuracak tehlikeli bir ''oyuncak''!
MEDENİYETLER, TARİHTEN NEDEN VE NASIL SÜRGÜN EDİLDİ?
Son yüzyıl, insanlık tarihindeki en büyük dönüşümlerin veya travmaların yaşandığı bir yüzyıl oldu. Sadece bizim için değil, bütün insanlık için.
Avrupa, 80 milyon civarında insanın katledildiği, insanlık tarihinin en barbar ve vahşî iki savaşının ardından tarih yapan bir aktör olarak tarihten çekildi.
Bu arada, binlerce yıllık Çin medeniyeti, Hint medeniyeti, Latin Amerika medeniyetleri ve İslâm medeniyeti, bu bir yüzyıllık süre zarfında tarihten nihâî olarak sürüldüler Avrupa''nın yok edici saldırıları sonrasında.
Dünya medeniyetlerinin tarihten sürülmelerinin başlıca nedeni, bu medeniyetlerin Batı uygarlığının (Avrupa''nın) modernlikle birlikte geliştirdiği ontolojik şiddet yüklü meydan okumadır. Batı uygarlığının geliştirdiği meydan okuma, başka hiçbir medeniyete yaşama hakkı tanımayacak kadar saldırgan, yıkıcı, yok edici, başka medeniyetlerin kökünü kazıyıcı bir meydan okuma oldu o yüzden.
İnsanlar, son üç yüzyıl içinde insanlık tarihindeki bütün medeniyetlerin Batı modernliğinin saldırgan meydan okuması karşısında kökünün kazındığı yakıcı gerçeğini nedense düşünmüyorlar bile. Hayret doğrusu!
MEDENİYETLERİN ORTAK/LAŞA YÜRÜYÜŞLERİ…
Oysa tarihte hiçbir medeniyet, dünyanın bütün diğer dinlerini, kültürlerini, medeniyetlerini Batılılar gibi tarihten silme saldırganlığı geliştirmemiştir. Geliştirmemiştir; çünkü tarih yapan hiçbir büyük kadîm medeniyet, Batı uygarlığı gibi, sadece mülk âlemini insanın varoluş alanı olarak görmemişti, görmüyordu.
Hunları, Gotları, Vizigotları, Vikingleri, köklü medeniyet fikrine sahip tecrübeler olarak görmek mümkün olmadığı için, burada örnek olarak sözkonusu etmek bile anlamsız.
Hint medeniyeti, Çin üzerinden Japonya''ya ve Uzak Asya''ya kadar Budizm''i yayabilecek bir ''yaratıcı atılım'' gerçekleştirdiğinde, gittiği yerlerdeki medeniyetlerin kökünü kazımayı hiçbir zaman düşünmedi.
Aynı şeyi, Çin medeniyeti için de kısmen de olsa söyleyebiliriz.
Mezopotamya''da da, Mısır''da da farklı medeniyetler birbirleriyle savaştılar elbette ama büyük bir medeniyetin diğer medeniyetlerin kökünü kazıdığına şahit olmadık.
İSLÂM MEDENİYETİ: YIKICI VE YOK EDİCİ DEĞİL, KUCAKLAYICI VE VAREDİCİ
Son olarak İslâm medeniyeti, Bağdat ve İstanbul üzerinden Avrupa''nın kuzeyinden Volga yoluyla, yanısıra da Kuzey Afrika üzerinden ve doğrudan Akdeniz üzerinden Avrupa''ya üç büyük tarihî yürüyüş gerçekleştirdi. Müslümanlar, Avrupa''ya gerçekleştirdikleri bu üç büyük yürüyüşün hiç birinde de, Avrupa''daki kültürlerin hiç birinin kökünü kazımayı düşünmediler bile.
Tam aksine, İspanya ve Portekiz''e yerleştiler ama oradaki Hıristiyanları yerlerinden etmediler; tarihten sürmediler. Farklı medeniyetlerin aynı gökkubbenin çatısı altında nasıl hayatiyetlerini ve varlıklarını sürdürebileceklerini ispat ettiler.
Ama Avrupalılar, İspanya ve Portekiz''i ele geçirdiklerinde Müslümanların da, Yahudilerin de, Katolik olmayan Hıristiyanların da kökünü kazımakta, Engizisyonlarda inim inim inletmekte, cadı kazanlarında cayır cayır yakmakta sakınca bile görmediler. Tıpkı Afrika''daki, Amerika kıtasındaki, Uzak Asya''daki bu kıtaların asıl sahiplerine yaptıkları zulümleri, kökünü kazıma barbarlıklarını İber Yarımadası''nda da sahnelediler.
İSLÂM DÜNYASI, VARLIĞINI OSMANLI''NIN MEDENİYET ATILIMINA BORÇLU
Osmanlı medeniyet tecrübesi, tam da İslâm''ın Haçlı ve Moğol saldırılarının yıkımları sonrasında yaşadığı ilk büyük medeniyet buhranının bütün yıkıcılığıyla yaşandığı bir zaman diliminde sadece Müslümanların değil, dünya tarihinin akışını değiştirecek bir medeniyet meydan okuması gerçekleştirdi.
İbn Haldun''un, ''Avrupalılar, Akdeniz''de bir tahta parçası bile yüzdürebilecek durumda değiller'' dediği bir durumdan, çağdaş Avrupalı tarihçilerin, ''İslâm, sanki tarih sahnesinden çekilmek üzere gibiydi'' diye tasvir ettikleri bir yıkımın eşiğine gelen Müslümanları, yıkımdan ve yok olmaktan Osmanlı medeniyet fikri ve meydan okuması kurtardı.
Eğer Osmanlı tecrübesini iyi kavrayacak bir tarih şuuruna, tarih felsefesine ve dünya tarihi fikrine sahip olamazsak, 21. yüzyılın, Osmanlı medeniyet fikrine neden gebe olduğunu anlamakta zorlanırız.
O hâlde, izi sürülmesi gereken yakıcı soru şu bu noktada: Osmanlı medeniyet fikrinin ve atılımının temel özellikleri (imkânları ve zaafları) nelerdi ve bugün bu medeniyet fikri özelde Kürt meselesinin kalıcı olarak çözümlenebilmesinde, genelde ise insanlığa yaşadığı varoluş bunalımından çıkış sürecinde ne söyleyebilir, nasıl yenilenerek yeniden üretilebilir acaba?
AKÎDE, FİKİR VE SİYASETTE EHL-İ SÜNNET OMURGASI VE ATILIMI
Her şeyden önce, Müslümanlar açısından, Osmanlı, üç büyük tarihî sütunun temellerini atmıştı.
Birincisi, İslâm dünyasını, akîdevî olarak; ikincisi, fikrî olarak; üçüncüsü de, siyasî olarak ehl-i sünnet omurga üzerinden ayağa kaldırmış ve yeniden tarihe girdirmişti.
Dünya tarihi açısından ise, Osmanlı, hâkim olduğu üç kıtadaki kültürlerin Avrupalıların saldırıları karşısında yok olmasının önüne set çekmişti.
Belki de, daha önemlisi de, Hint ve Çin kültürlerinin Avrupalılar tarafından tıpkı Latin Amerika kültürleri gibi yok edilmesine engel olmuştu. Osmanlıların Babürlülerle birlikte Hint-alt kıtasına ve Hint Okyanusu havzasıyla Hazar havzasına stratejik olarak hâkim olmaları, Avrupalıların Hint ve Çin''i ''bypass'' yaparak Uzak Asya''yı, Avustralya''yı, Afrika''nın ikinci yarısını sömürgeleştirme yolunu tercih etmelerine neden olmuştu.
NİZAM-I ÂLEM, ''CİHANGİRLİK DAVASI'' DEĞİLDİ
Kısaca söylemek gerekirse, Osmanlı medeniyet atılımının dayandığı temel sütunlar şunlardı:
Öncelikle, Osmanlı, nizam-ı âlem fikrine dayanan bir Müslüman medeniyet tecrübesiydi.
Nizam-ı âlem fikri, son derece yanlış anlaşıldığı gibi, dünya üzerinde hükümranlık kurmayı amaçlayan bir fikir değildi aslâ.
Ertuğrul Gazi''den Abdülhamid''e kadar -bir iki istisna hâriç- Osmanlı sultanları, Osmanlı''nın derdinin ''kuru cihangirlik davası'' olmadığını, ''i''lâ-yı kelimetullah'' (Allah''ın kelâm''ını / adını yüceltmek) olduğunu açıkça ilan etmişlerdi dünya âleme.
METAFİZİK ''HÜKÜMRANLIK'' FİKRİ: MELEKÛT ÂLEMİNİN ÇEKİM GÜCÜ
Başka bir deyişle, Osmanlı medeniyet fikrinin ''hükümranlık'' idraki, mülk âlemi ile melekût âlemi arasındaki birbirini besleyen, meşrûlaştıran ve vareden ilâhî kulluk, adalet, selamet ve hukuk ilkelerine dayanan metafizik bir hükümranlık fikriydi.
Batılılar gibi, önce mülk âlemini / fizik dünyayı, sonra da bütün kıtaları ve medeniyetleri kontrol ve kolonize etme fikrine dayanmıyordu.
Melekût âleminin Müslüman şahsın, cemaatin ve ümmetin hayat-dünyasının ilkelerini veren aşkın biliş, oluş ve varoluş idraki, mülk âlemini bütün farklı inanç sahipleri için selâm yurdu''na çevirme zorunluluğu getiriyordu.
Osmanlı''nın otorite, hegemonya ve meşrûiyet kaynağı, Batılılar gibi seküler yani beşerî değil, ilâhî yani beşerüstüydü. Başta padişah olmak üzere, herkes yeryüzünde Allah''ın kul''u ve halifesi olma mücahedesi ve mücadelesi içinde olmak zorundaydı.
KOZMOS ''KURULMADAN'', KAOS ÖNLENEMEZ
Osmanlı, kozmolojik bir siyasî tasavvura sahipti: Önce kozmos tesis edilecek, sonra kaos''la başedilecekti. Kozmos''u tesis edemeyen bir düzen, kaosu önleyemezdi çünkü.
İşte bu nedenledir ki, Osmanlı, tarihte gelmiş geçmiş bütün medeniyetlerin üzerine oturmuştu.
Yine Osmanlı, bu medeniyetlerin ve kültürlerin hepsine yaşama ve varolma hakkı tanımış ve bunun zeminini oluşturmuştu.
O yüzden, Osmanlı''nın hâkim olduğu coğrafyada hiçbir kültür tarihten silinmemişti; varlığını ve çiçeklenmesini sürdürebiliyordu ve bunu Osmanlı''nın geliştirdiği melekût âleminde süt emen ''selâm yurdu'' fikrine ve tatbikine borçluydu.
Yine bu yüzden, Osmanlı hâkimiyeti, üç kıtada, hâkim olduğu dünyanın en karmaşık bölgelerinde, beş asır barış, adalet ve hakkaniyet düzeni kurmayı başarmış tek evrensel medeniyet tecrübesiydi.
HEM KURUCU HEM DE KORUYUCU
Osmanlı medeniyeti, hem kurucu, hem koruyucu bir medeniyet fikri geliştirmişti.
Dikkat buyurulsun lütfen: Osmanlı, sadece Müslümanlar için kurucu ve koruyucu olmamış, idaresi altındaki bütün dinler ve kültürlerin kendileri için de ''kurucu'' ve koruyucu aracısı işlevini üstlenmişti.
O yüzden, tarihte, başka kültürlerin mensuplarının kendilerini ''kurmaları'' ve korumaları için gerekli mekanizmaları geliştirmiş en önemli medeniyet tecrübesi Osmanlı tecrübesidir.
İşte bütün bu tarihî gerçekler ışığında bakıldığında, Kürt meselesini nihâî olarak çözüme kavuşturacak tek kapsamlı model, Osmanlı modeli olabilir ancak.
Ve Türkiye''nin eninde sonunda gidebileceği ve uzun vadede dünyaya sunabileceği yegâne model, bütün farklılıklara adalet, kardeşlik ve barış ilkeleri çerçevesinde her türlü hakkı tanıyacak, mülk âlemini melekût âleminin hakkaniyet, selâmet ve adalet ilkeleri çerçevesinde, kozmolojik tasavvur ekseninde düzenleyecek Osmanlı medeniyet fikri ve bu fikrin yenilenerek hayata geçirilmesidir.
Bütün medeniyetlerin üzerine oturan, hepsinden kendi referans sistemi doğrultusunda yararlanmasını bilen ve Avrupa''da aynı dine, aynı kültüre, aynı tarihe mensup toplumların yüzyıllarca birbirleriyle boğuştukları bir zaman diliminde, farklı dinlere, kültürlere, dillere, etnisitelere mensup ''toplum''ları, üstelik de dünyanın en karmaşık bölgesinde, tam beş asır barış, adalet ve hakkaniyet ilkeleri çerçevesinde kendi olarak yaşatabilme tecrübesini geliştirmiş yegâne medeniyet tecrübesinden sözediyoruz, dikkat buyurulsun lütfen!
DÜNYA, OSMANLI''YA GEBE
Osmanlı medeniyet modeli, hem Kürt meselesinin kalıcı olarak çözümlenebilmesini, hem bölgemizi ortak kültür, tarih ve hafıza etrafında aynı gökkubbenin altında toplayabilmemizi, hem de şu geçiş sürecinde yeni dünyanın kurulmasında bizim (İranlılar ve Araplarla birlikte) yeniden belirleyici roller oynamamızı sağlayabilecek, denenmiş, başarısı ispatlanmış tek evrensel modeldir.
Geçmişte yaptığımız yanlışlıklardan ders almasını bilirsek, geleceğin dünyasının şekillenmesinde kilit rol oynayabilecek medeniyet fikrini dünyaya yalnızca biz sunabiliriz.
Yeter ki, komplekslerimizden kurtulalım.
Yeter ki, absürd korkularımızı yenmesini bilelim.
Yeter ki, keşfedilmeyi bekleyen ortak tasavvurun hayata geçirilmesi konusunda gerekli entelektüel, kültürel, siyasî ve ekonomik hazırlıkları yapmayı ihmal etmeyelim.
Ve en önemlisi de, yeter ki, sömürgecilerin gönüllü acentaları gibi çalışan kendi-kendini sömürgeleştirmekten başka bir şey yapamadığını bile göremeyen entelijansiyamız zihnî prangalarını kırabilsin…
İşte o zaman, geleceğin dünyasının kurulmasında bizim derinleştirerek geliştireceğimiz tarihte fiilen ortaya koyduğumuz gözkamaştırıcı, aşılamamış ortak medeniyet tasavvurunun, insanlığın geleceği olduğunu, insanlığın Osmanlı''ya gebe olduğunu ve ''bizim gelişimizi'' beklediğini görmekte zorlanmayacağız.
OSMANLI, AŞILAMAMIŞ VE ANLAŞILAMIŞTIR
Osmanlı medeniyet tecrübesi aşılamamıştır. Aşılamadığı için de anlaşılamamıştır.
İliklerimize kadar yaşadığımız, o yüzden de kanıksadığımız ve her şeyimizi tarumar eden çağ körleşmesi sorunu, bizi çağa mahkûm ve kendimizden de mahrum ettiği için, Batı uygarlığının aşılamayacağı gibi bir pranga var zihnimizde… Zihnimiz prangalı. Bu zihnî prangalarımızdan kurtulabilirsek fiilen görmeye başlayabileceğiz…
Ve göreceğimiz en temel gerçek şu olacak: Batı uygarlığı yalnızca güce dayalı bir hâkimiyet üretmiştir. Güce dayalı olduğu için de, hâkimiyetini medyalar üzerinden ayartıcı ve baştan çıkarıcı bir niteliğe büründürmeyi başarmıştır.
Oysa Batı uygarlığı bilfiil hâkimiyetini sürdürse bile, insanlığa barış, adalet, hakkaniyet armağan edemediği için bilkuvve çökmüştür.
Osmanlı medeniyet fikri ise, bilfiil çökmüş olsa bile, gerçekte, sadece bölgemize değil, dünyaya çıkara değil erdeme, çatışmaya değil karşılıklı dayanışmaya, küresel anarşiden ve kaostan düzen çıkarmaya değil, metafizik nizam-ı âlem fikri nedeniyle, melekût âlemiyle kurduğu derûnî irtibatla yeryüzünde dengeyi, sulhu ve selâmeti hâkim kılacak bir düzen kurmayı mümkün kılacak kurucu ve herkesi koruyucu medeniyet tasavvurunu insanlığa sunabilecek en yakın ve en evrensel insanlık ve hakikat tecrübesi olduğu için bilkuvve yaşıyor.
Osmanlı''nın bilfiil çöküşü, dünyayı büyük bir kaosun ve büyük savaşların eşiğine sürüklemiş ve dünyanın dengesini bozmuştu.
Dünyanın dengesini kurabilecek yegâne kaynak, dün birinci medeniyet buhranını aşmamızı sağlayan büyük medeniyet atılımını gerçekleştiren Osmanlı''da en gelişkin, en derinlikli ve herkese hayat ve varoluş hakkı tanıyan kucaklayıcı ve varedici medeniyet fikridir.
BİZ KENDİMİZE GELİRSEK, GELMEMİZ AN MESELESİ OLACAK…
Ama asıl sorun, bizim gelişimizi sağlayacak kendimize geliş sorunudur. Biz kendimize gelebilirsek, gelmemiz de ân meselesi olacak…
Önümüzdeki yarım asır içinde, bildiğimiz dünya yavaş yavaş tarihe karışacak ve bütün insanlık, yeni bir dünyanın kurulmasına önayak olacak yeni bir medeniyet fikrini konuşacak.
Bu medeniyet fikri, İslâm medeniyetinin üç büyük kurucu aktörünü yeniden bir araya getirecek Osmanlı medeniyet fikri olacak öncelikle. Ortak hafızamız, ortak yaşanmışlıklarımız, ortak bağlarımız, ortak tasavvurumuz henüz bitirilemeyen Osmanlı medeniyet tecrübesi tarafından özene bezene korunuyor.
Bu ortak tasavvur, zamanla, kayaları bile yaracak bir su gibi fışkıracak yatağından ve akacağı yatağa eninde sonunda kavuşacak…
Bu nehrin yatağından fışkırmak ve açık denizlere açılmak için kabına sığmaz bir şekilde fokur fokur kaynadığını, çilesini doldurmak ve yola koyulmak üzere olduğunu göremiyor musunuz hâlâ?
Amerikalılar görüyor, İngilizler görüyor, Yahudiler görüyor; o yüzden bütün yollarını tıkamaya çalışıyorlar ve Osmanlı medeniyet fikrini hadım ederek rehin almak ve bitirmek için vargüçleriyle çalışıyorlar gece gündüz demeden, bunu da mı göremiyorsunuz yoksa?
*
Not: Bu yazının farklı bir versiyonu, Hüküm Dergisi"nin Eylül sayısında yayımlanacak-YK
SONEntelektüelle ve akademisyenle nereye kadar?
Yusuf Kaplan
5/09/2014 Cuma
Dünyayı ve hayatı anlamak için önümüze sunulan iki figür var: Entelektüel ve akademisyen.
İki figür de, hem hakikat"ten nasipsiz, hem de "halk"tan: O yüzden, bu iki figürün, bizi fırlattığı yer, "izm" çukuru: Entelektüalizm ve akademizm kıskacı.
Entelektüel/izm ve akademi/zm, dünyayı, eşyayı ve insanı anlama sürecinde bir işe yarıyor elbette; ama çok sınırlı bir yere kadar.
Ne ki, varoluş ve hareket alanlarının sınırlılığı ve sınırlayıcılığı nedeniyle, her tür entelektüel çaba, entelektüalizmle; her tür akademik çaba da akademizmle sonuçlanmaya mahkûm: Bunu göremiyoruz işte!
ENTELEKTÜEL: DUYGUSAL VE YORGUN
Bu nedenle, -ister İslâmcı olsun, ister seküler- entelektüel, modern"in dışına çıkamaz: Sadece çağının çocuğudur.
Entelektüel"den hem çağının çocuğu olmasını, hem de çağ aşacak bir yolculuğa çıkmasını beklemek, olmayacak duaya âmin demektir.
Zira entelektüelin, uzun ve çağ aşacak yolculuklara çıkabilecek ne derin nefesi, ne derûnî bakışı, ne de selîm bir zevk idraki vardır.
Doğru: Entelektüel, soru sorar, sorgular: Ama kendi hakkında derinlikli sorular sormayı, kendini sorgulamayı unutur. Kendini unutan birinin bize bir şey hatırlatabilmesi ne mümkün!
Entelektüelin yegâne sermayesi, "ben"idir çünkü: Hırsları, ihtirasları, dolayısıyla ben"i / ego"su, entelektüeli teslim alır, yutar.
Entelektüelin sorduğu sorular, esas itibariyle, yanlıştır; o yüzden, kısa devre yapar: Aslî değil, arızî olan"la ilişkilidir çünkü.
Arızî olan"ı aslî katına yükseltme yanlışı ve yanılgısı, entelektüelin sürgit yanlış ve yanıltıcı sorular sormasına yol açar. Bu da, entelektüeli yorar ve duygusal yapar.
AKADEMİSYEN: HAKİKATİN IŞIĞINI GÖREMEYEN ADAM
Akademisyen, durmuş-oturmuş biri gibidir. Ama sadece "gibi"dir. Akademisyen, "gibi"leri oynar yalnızca.
Görünüşte, metni ve zihni, duygudan ve tarafgirlikten uzaktır: Oysa bu, gerçekte, entelektüel"in duygusundan, duygusallığından daha derin bir tuzaktır: Çünkü akademisyen"in metninde de, zihninde de yalnızca tuzu kuru, kupkuru bir "akılcılık" hükümfermâdır.
Yine, görünüşte, akademisyen"e göre, "ak" ve "kara" yoktur: Ama gerçekte, akademisyen, anlamadığı, aslâ anlayamayacağı, "derûnî yapılar"ı, "gri alanlar" olarak görür ve gösterir; böylelikle "gri alanlar"ın hükümranlığını ilan ederek, hakikati karartır; derûnî dünyalardan gelebilecek ışığı da söndürür.
Sonuçta, hâkim zihniyeti ve zihin yapılarını, durumları ve durumalışları aklamakla sonuçlanır bütün uğraşı.
AKADEMİYİ VURAN AKADEMİZM SİLAHI
Akademik terbiye önemlidir elbette; ama akademizm, entelektüalizm"den daha tehlikelidir.
Entelektüel"in zaafları açıktır, "ortada"dır; akademisyen"in zaafları ise örtüktür, şifrelenmiştir.
Aklın dışında, daha derûnî düşünme melekelerini devreye girdirmeye kalkıştığınızda, "akademizme ihanet"le suçlanmanız ve "aforoz" edilmeniz "doğal"dır.
Akademizmi ancak akademizmin silahıyla vurabilirsiniz: Akılcılık.
Buysa, sizin, kendinizi kendi ellerinizle vurmanız, demektir: Zira "akıl, düşünmeyi mümkün kılan değil, öldüren bir şeydir" (Heidegger).
KARŞILAŞTIRINCA, KARŞIMIZA ÇIKAN MANZARA
Entelektüel, -Kant"ın hayalinin aksine- modernliğin henüz ergenlik çağına ulaş/a/mamış çocuğuydu: Deli-kanlı çocuğu.
O yüzden, duygusallıkla sonuçlanan yolculuğu, entelektüeli yedi-bitirdi. Kant"ın hayalini de hayalete çevirdi.
Tek yönü vardı entelektüelin: Önü: O yüzden, arkasına bakmadan yürüdü ve düştü entelektüel önüne, yere, sereserpe.
Akademisyen de modernliğin çocuğu: Ama entelektüel gibi hırslı çocuğu değil, "uslu" çocuğu: Kavgacı değil b/uzlaşmacı.
O yüzden, her zamanda ve zeminde suyun "yüzey"ine çıkmasını iyi biliyor: "Suyu bulandırmak", insanların ve düzenin rahatını kaçırmak gibi bir derdi yok: Derdi olmadığı için, keyfine bakıyor sadece.
İnsanlığın derdine dermân olabilecek bir yerde duramıyor; hep kaçıyor; kaçak güreşiyor: Tarihselliğe sığınıyor: Ayrıntıların ayartıcı dehlizlerine... Ve kayboluyor neticede.
Entelektüel, cehlini göremeyecek kadar canıtez, aceleci, bencil.
Akademisyense, tahsilli câhil: "Tahsildâr" biri: Tek kaygısı, "arsayı ve parsayı kapmak". Duygusu da, yön duygusu da yok akademisyenin. Ruhu var mı peki?
İşi var sadece: Tek işi: "Düzen"e işlerlik kazandırmak, düzeneklerini cilâlamak ve çalıştırmak.ÖNÜMÜZÜ KİM AÇACAK?
Bu iki figür var önümüzde, güya, önümüzü açacak.
Ama biri yaralı; diğeri "paralı": Epistemolojik körleşme, ontolojik yokoluş.
Dolayısıyla, kendileri tedaviye muhtaç, bize nasıl "bakacak", yol açacak?
İthal figürler, ithal akıllarla, ithal zihinlerle, ithal bir dünyanın eşiğine fırlatır bizi.
Bizi bize getirecek, insanlığın düşünce birikimine ulaştıracak, hakikatin kazısını yapacak, önümüzü açacak, dün olduğu gibi, yarın da insanlık çapında ilim, fikir, hikmet ve sanat yolculukları yapacak, ilkelerini ülkü"lere dönüştürecek, ülkü"lerinin ülke"sini bulması, dünyasını kurması için nefes alıp verecek, bu dünya için de, kendi için de değil hakikatin hayat olması için hakikatten süt emen çağ aşacak ve çağ açacak öncü kuşaklara, hakikat insanlarına ihtiyacımız var.
Yoksa, işimiz var! İşimiz zordur, o kadar!Öncü kuşağın üç "sütun"u: Âlim, ârif, hakîm
Yusuf Kaplan
7/09/2014 Pazar
Bütün medeniyetler, öncü kuşakların, çileli, zorlu, yorucu buluş, oluş ve varoluş yolculuklarının eseridir.
Bizim medeniyetimizin öncü kuşakları, âlim, ârif ve hakîm''den oluşuyordu.
HAKİKAT SARAYI''NIN YAPITAŞLARINI DÖŞEMEK...
Alim, ilim yolculuğunun yapıtaşlarını döşüyordu. Alim''in ulaştığı bulguları da dikkate alan ârif, marifet ve fikir yolculuğunun hamurunu karıyordu. Hakîm -tasavvufu eksene alarak konuşacak olursak- hayatımızın iç ve dış dünyalarının hikmet duvarlarını örüyor; âlim ve ârif''in gerçekleştirdiği buluş ve oluş/um/ların neticesinde, hakikat sarayının inşasına katkıda bulunuyordu.
Sonuçta bu üç ''kurucu şahsiyet'', Yaratıcı''nın eşyada, âlemde ve -küçük âlem- insanda tezahür ve tecellî eden hakikatinin izdüşümlerinin g/izlerini araştırıyor, derinliklerinde hiç bitmeyen bir kendini keşif, eşyayı keşif, kâinâtı keşif ve nihayet Yaratıcı''yı keşif yolculuğu yapıyordu.
Bu üç şahsiyet, bu önaçıcı yolculukları yaparken, kendilerinin veya ağlarına bağlandıkları ''fikriyat''larının, meşreplerin, yönelimlerin doğruluğunu ispatlama / dayatma kaygısı ile hareket etmiyorlardı: Hakikatin bütün insanlığa önaçacak koridorlarının keşfedilmesine önayak oluyorlardı, kendi meşreplerince, kendi ''meslek''lerince -gerçekleştirdikleri seyr ü sülûkları çerçevesinde.
Alim, ârif ve hakîm şahsiyetlerinden oluşan Müslüman öncü kuşakların temel gâyesi, hakkıyla kul olabilmek, Yaratıcı''nın bütün insanları mükellef kıldığı ''halifelik'' yükümlülüğünü mükemmel mânâda yerine getirebilmekti.
Dolayısıyla Müslüman öncü kuşaklar, tıpkı diğer bütün Müslüman fertler ve topluluklar gibi, aynı hedefe kilitlenmişlerdi: Allah''ın rızasını kazanmak.
Bunun yolu da, Allah''a hakkıyla kul olabilmekten geçiyordu ve kulluk peygamberler için bile peygamberlikten önce gelen en yüce mertebeydi.
İnsan, hakkıyla kul olabildiği ölçüde, kula kulluktan da, dünyaya kulluktan da, araçlara (bilime, teknolojiye, arzulara, egoya, hırslara) kulluktan da kurtulabiliyordu ancak.
HAKİKATİN İZİNİ SÜRMEK...
O yüzden, âlim''in, ârif''in ve hakîm''in ilgileri ve ulaştıkları bilgileri hayata geçirme enstrümanları ne kadar farklı olursa olsun, hepsi hakikati keşif noktasına doğru -kendi meşreplerince ve ''meslek''lerince- yol alıyordu.
O yüzden, bir fizikçi de, bir fakih de, bir matematikçi de, bir felsefeci de, işine, çalışmasına, kitabına önce âlemleri yaratan Rabb''e -verdiği akıl, fikir, irade nimetlerinden ötürü- hamdederek başlıyordu. O yüzden âlim''le ârif arasında, ârif''le hakîm arasında çok yönlü, çok katmanlı bir seyyaliyet / akışkanlık, sey/ya/riyet / bakışkanlık ve devamiyet / çalışkanlık ve süreklilik hükümsürüyordu: Hem zihnî, hem hissî, hem de coğrafî düzlemlerde.
ALİM VE HAKİKATİN VÜCUD ''BULUŞ''U
Âlim, buluş''un adamıydı: Çıkılacak yolculukta izlenecek ''yol''un (''dünya''nın) gerçeklerinin mahiyetini belirlemek ve yolculuğun haritasını çıkarmakla meşgul oluyordu.
Alim''in eşya''nın, âlem''in ve insanın hakikatlerini keşif süreci, hakikatin hayat bulmasıyla sonuçlanıyordu: ''mekke süreci''.
ARİF VE HAKİKATİN HAYAT ''OLUŞ''U
Ârif, bulunuş''un, dolayısıyla oluş''un adamıydı.Hakikatle buluşan insan için, hakikatin hayat olmasının hamurunu karıyordu.
Alim''in keşfettiği hakikatlere, bütün açılardan bakıyor, inceliyor, rötuş yapıyor ve insanlara ruh üfleyecek bir hayatın temellerini atıyordu: ''medine süreci''.
HAKİM VE HAKİKATİN HAYAT ''SUNUŞ''U
Hakîm ise, varoluş''un ve varkılış''ın adamıydı:
Hakikatin herkese ve her şeye hayat sunmasını sağlıyordu, tıpkı bir mimar, bir mûsikişinas, bir hattat, bir şâir gibi...
Medine sürecinde ekilen medeniyet tohumlarının meyvelerini topluyor ve sunuyordu herkese.
ÜÇ ŞAHSİYET, HAKİKAT VE SÜNNET
Âlim''in yaptığı iş, esas itibariyle bir tafsil işiydi: Eşyanın, âlem''in ve insanın oluşturucu zâhirî ve bâtınî unsurlarını ayrıştırıyor, belirliyordu. Arif, bu unsurları terkip ediyor; hakîm ise, tevhîd ediyordu.
Âlim, şiarları belirliyordu: Sünnet-i seniyye''deki ''kavl'' / ''söz'' aşaması: İlme''l-yakîn mertebesi.
Arif, bu şiarları şuura dönüştürüyordu: Sünnet-i seniyye''deki ''fiil'' aşaması: Ayne''l-yakîn mertebesi.
Hakîm ise, şuura dönüşen şiarları, meyve verdirecek doyumsuz bir şiire durdurma yolculuğuna çıkıyordu: Sünnet-i seniyye''deki ikrar / hâl aşaması: Hakk''al-yakîn mertebesi.
Âlim, hem Vâcibu''l Vücûd / Yaratıcı ile mevcud /yaratılan arasındaki; hem de hakikatle insanlar arasındaki seyyâleti sağlıyordu.
Ârif, hem Vâcibu''l-Vücûd ile mevcud arasındaki irtibatın; hem de hakikatin insanlar arasında tesis ettiği rabıtanın hakikatini, tezahürlerini, tecellîlerini seyre dalıyordu.
Hakîm ise, bu çift yönlü işleyen hakikat yolculuğunu hem yaşanan, hem de yaşatan devamiyetini sağlıyordu, inşa edilen hakikat sarayının insanlara hayat ve ruh sunmasını mümkün kılacak bir ''tabir'', bir ''imar'' ve bir ma''mur etme yolcuğu yaparak...Ehl-i Sünnet omurga çökertiliyor, adım adım...
Yusuf Kaplan
12/09/2014 Cuma
Batılılar, son 400 küsur yıl boyunca sadece Batı toplumlarının değil, bütün dünya toplumlarının tarihlerini kendi bakış-açılarına göre sil baştan yeniden tanımladılar ve yazdılar.
Niçin? Kendi çıkarlarını ve hegemonyalarını pekiştirebilmek için.
BAŞKALARI ADINA KONUŞMA HAYSİYETSİZLİĞİ
Merkezde Batı, periferide (çevrede) Batı-dışı toplumlar ve kültürler vardı. Batı, Özne Diğerleri ise Nesne"ydi.
Kısacası, hep Batı konuşuyor, ötekiler ise sadece dinliyor; yalnızca Batı "üretiyor"; diğerleri ise "tüketiyor"du. Üstelik Batı, sadece kendisi için ve kendisi adına konuşmuyordu. Başkaları adına da konuşuyordu.
İşte bu durumun sadece Batı açısından değil, tüm insanlığın geleceği açısından ne denli sınırlayıcı ve sakatlayıcı tehlikeler barındırdığına dikkat çeken ilk düşünürlerden biri Michel Foucault olmuştu.
Çağımızın en cins "beyin"lerinden ve Foucault"nun şakirtlerinden Deleuze"ün, üstadı Foucault"nun entelektüel mirasını özlü bir şekilde özetleyen nefis ve silkeleyici bir saptaması var. Şöyle der Deleuze, "usta"sı Foucault için: "Bize, kesinlikle önemli bir şeyi öğreten ilk siz oldunuz: Başkaları adına konuşma haysiyetsizliği".
BAŞKALARI ADINA KARAR VERME HAYSİYETSİZLİĞİ
Bugün öyle anlaşılıyor ki, "başkaları adına konuşma haysiyetsizliği", Batılıların sadece modern "dönem"de sahip oldukları bir özellik (hastalık) değil. Modernliğin sınırlılıklarına ve zaaflarına dikkat çeken postmodern söylemlerin tüm dünyada hâkim kılınmaya çalışılan tek söylem hâline getirildiği günümüzde de Batılılar, "başkaları adına konuşma haysiyetsizliği"nden vazgeçmiş gibi görünmüyorlar.
Sadece başkaları adına konuşmakla kalmıyorlar, başkaları adına, başkalarının geleceklerini de şekillendirecek işlere, işgallere soyunmaktan çekinmiyorlar.
Afganistan, Irak işgalleri, ardından İslâm dünyasının yeniden-dizayn edilmesi için girişilen en önemli "operasyonlardan" biri olarak tarihe geçen Mısır"ın "içeriden" çökertilmesi...
Son olarak IŞİD"e yapılması kararlaştırılan operasyon...
Bütün bunlar, Batılıların, başkaları adına konuşma ve karar verme haysiyetsizliğin ürpertici göstergeleri.
ENTELEKTÜEL SEFÂLET!
Modernliğin sosyalizm, milliyetçilik, liberalizm gibi "her şeyi açıklama" iddiasında olan ideolojik "büyük anlatı"larının zaaflarının, tehditlerinin (sınırlılıklarının) ve tehditlerinin az-çok farkında olan İslami duyarlıklı "aydın"ların da, postmodern söylemlerin baştan çıkarıcı, "tüketici", "düzleştirici" duyarlıkları karşısında ne denli kolay savrulabildikleri; retoriksel ve zoraki olarak icat edilen konjonktürel oluşumlar ve dayatmalara kendilerini ne kadar kolayca kaptırabildikleri; acınası, sığ ve teslimiyetçi bir entelektüel performans sergiledikleri gözleniyor.
Modernliğin geliştirdiği ideolojik-temelli "her şeyi açıklama" iddiasındaki büyük anlatılarının yaşadığımız çağın sorunları karşısında kısa devre yaparak devre dışı kalması üzerine geliştirilen postmodern söylemlerin modernliğin aksine farklılıkları öncelediği ve dolayısıyla Batı (Avrupa) merkezli büyük anlatıların (örneğin ideolojilerin) büyülerini bozduğu söyleniyordu.
Ancak gerçeğin hiç de öyle olmadığı kısa sürede anlaşıldı ve farklılıkları önemsediği ve öncelediği zannedilen postmodernliğin kendisinin -üstelik bu kez tek başına- "tek büyük anlatı" haline gelmesinin önü alınamadı. Şu an sadece Batı"da değil, bütün dünyada "demokrasi, insan hakları, özgürlükler" gibi modernliğin ürünü olan söylemlerin yeniden icat edilerek yeryüzünde hâkim tek söylem haline getirildiğini görüyoruz.
SAĞ GÖSTERİP SOL VURMAK!
"İyi ya, bunun ne sakıncası olabilir ki?" diye sorabilirsiniz.
Burada sorun şu: Bir kere, bu söylemlerin hepsi, birer retorik"ten ("içi boş laf"tan) ibaret. Sadece konuşuluyor; pratikte somut hiçbir adım atılmıyor. Üstüne üstlük tam tersi yapılıyor: İşgaller gırla gidiyor!
Bu süreç nereye kadar devam edecek?
Şu an her bakımdan hızla küreselleştirilen Batı kültürünün ayartıcı, baştan çıkarıcı, tüketici, düzleştirici, tek tipleştirici, diğer kültürleri ve ifade biçimlerini bastırıcı ve etkisiz hale getirici yürüyüşü, karşısında hiçbir esaslı direniş unsuru bırakmayıncaya kadar sürecek. Büyük ölçüde Amerika"da üretilen ve bütün dünyada kullanıma, dolaşıma ve tüketime sunulan Batı kültürünün kodlarının dünyada hakim olduğuna, alternatiflerini tükettiğine karar verildiği andan itibaren demokrasinin, insan haklarının ve özgürlüklerin Batı-dışı toplumlarda da hakim kılınması için somut adımlar atılmaya başlanacak!
Yani postmodern küresel süreç, Batılıların, insan haklarını, özgürlükleri hegemonya alanlarını ve işgallerini meşrulaştırmaktan başka bir işe yaramıyor!
Bu, sağ gösterip sol vurmak demek! Uyumamak, zokayı yutmamak gerek:
IŞİD üzerinden yapılacak operasyon, İran"ın önünü açmayı, Türkiye"yi kuşatmayı, dolayısıyla Müslümanları birbirine kırdırmayı ve sonuçta İslâm dünyasını tam ortadan ikiye yararak, Selçuklu ve Osmanlıların gayretleriyle kurulan 1000 yıllık Ehl-i Sünnet omurgayı çökertmeyi amaçlıyor!
O yüzden, Türkiye"nin dikkatli olması gerekiyor!İslâm MEDEMİYETİ ve üç tarz-ı siyaset fikri
Yusuf Kaplan
8/09/2014 Pazartesi
İslâm düşüncesinde siyaset alanı, güç tahkim etme, güç kullanma, hükümranlık kurma, insanları yönlendirme, şekillendirme alanı ve aracı değildir.
Siyaset, kurucu bir kaynak değil, Müslüman toplumda hâkim olan hakikat ilkelerinin hayatiyetini sürdürmesini sağlayan koruyucu bir barınaktır sadece.
MELEKÛT ÂLEMİ, MÜLK ÂLEMİ VE SİYASET
O yüzden, Müslüman hayatının her alanında olduğu gibi, her aktivite''nin dayandığı temel kurucu ilkeler vardır; siyaset, -başka araçlar gibi- bu kurucu ilkeleri -uygulayarak- koruma işlevi üstlenir sadece.
O yüzden yine her aktivitenin bir mülk âlemine, bir de melekût âlemine bakan iki yönü vardır. Müslüman hayatında her aktivite, meşruiyetini melekûtî âlemden alır, mülk âlemine yansıtır, mülk âleminde yansımasını bulur.
İslâm düşüncesinde, hükümranlık, otorite ve meşruiyet kaynağı, mülk âlemi, dolayısıyla mülk âlemine hükmeden insan değil, ilâhî kaynak ve bu kaynaktan yansıyan ilkelerdir. Dolayısıyla Müslüman dünyasında Hakk hükümrandır; insan, Hakk''ın hükümranlık yetkisini hakkıyla kullanmakla yükümlüdür sadece.
O yüzden, Müslüman dünyada, insanın hükümranlığı, pagan dünyada olduğu gibi mutlak değil, izafîdir.
O yüzden Hakk''ın hükümranlığının belirleyici olmadığı bir yerde hakikat ortaya çıkmaz, adalet ise hiç bir zaman bihakkın tahakkuk etmez.
Hakk''ın ontolojik hükümranlığını hiçe sayan bir yerde, insan hakları hiç bir zaman elde edilemez; gücü ve güç üreten araçları ellerinde bulunduran odaklar, neyin, nereye kadar ve ne ölçüde hak olduğuna hükmederler; insan haklarını, güç odaklarının çıkarları doğrultusunda tayin ederler.
ÜÇ TARZ-I SİYASET
Bu temel ilkeler ışığında İslâm düşüncesinde siyaset tasavvuruna baktığımızda karşımıza çıkan tablo, siyasetin, dolayısıyla hükümranlığın alanlarını ve nasıl kullanılabileceğini ele veren dışlayıcı değil kucaklayıcı bir tablodur.
İslâm düşüncesinde üç ana ''siyaset alanı'' vardır.
Birincisi, peygamberlerin (enbiyaların) siyasetidir.
İkincisi, velilerin (evliyaların) ve âlimlerin siyasetidir.
Üçüncüsü, vâlilerin (emirlerin) siyasetidir.
Peygamberlerin siyaseti, hem bâtın hem de zâhire hükmeder.
Velilerin ve âlimlerin siyaseti, yalnızca bâtına hükmeder.
Emirlerin siyaseti ise, yalnızca zâhire hükmeder.
KAT''İYYAT VE ZANNİYYAT
Bu temel ilkelerden yola çıkarak, İslâm düşüncesinde, ilk siyaset düşüncesinin temellerini İmam Cüveynî ile öğrencisi İmam Gazalî atmıştır.
Buna göre, siyaset tartışmaları kat''iyyat ve zanniyyat ayırımı üzerinde temellendirilmiştir. Kat''iyyat, Kur''ân ve Sünnet ekseninde, siyasetin, kurucu temel ilkelerini sunar bize. Bu kurucu ilkelerin zaman içinde nasıl uygulanabileceği zanniyyat alanına (ictihadlara) bırakılmıştır. Meselâ, âdil ve meşrû bir devlet başkanını seçme yükümlülüğü kat''î bir hüküm, devlet başkanının nasıl seçilebileceği ise zannî (ictihadî) bir meseledir.
O yüzden İslâm siyaset düşüncesinde öngörülen belli bir yönetim biçimi sözkonusu değildir; yönetim biçimi, zamana, dolayısıyla içtihatlara bırakılarak halledilmesi öngörülen bir mesele olarak değerlendirilir.
İslâm siyaset düşüncesinde yönetenlerle yönetilenler arasındaki ilişkiler, kat''iyyat alanı tarafından belirlenen temel kavramlar çerçevesinde ele alınır ve uygulanır.
BEŞ KURUCU İLKE
Sevgili Yunus Apaydın Hoca''nın çalışmalarından da esinle, bu temel kavramları, beş ana başlık altında şöyle özetlemek isterim:
1-Adalet. Adalet ilkesi, belli başlı âyet ve hadislerden yola çıkarak belirlenmiştir. Adalet, üç boyutta ele alınır. Birincisi, kurucu adalet; ikincisi koruyucu / yaşatıcı adalet; üçüncüsü de, düzeltici adalet.
Kurucu adalet, toplumun ve siyasetin inşasında nass''larda belirtilen ilkeler (kat''iyyat) ışığında, dengenin ve itidalin, sulhün ve selâmetin sağlanmasını hedefler.
Koruyucu / yaşatıcı adalet, ilkelerin işleyişinde ve işletilmesinde karşımıza çıkar: Hem nass''larda belirlenen ilkelerin uygulanmasını denetler hem de nasslarda belirlenmeyen alanların içtihatlarla tayin edilmesini sağlar.
Düzeltici adalet ise, düzenin bozulması ya da bozulmaya yüztutması durumunda, adaletin düzeltici unsur olarak devreye girdirilmesinin yollarını ve yöntemlerini belirler.
2-Siyaset düşüncesinin ikinci kurucu ilkesi ehliyet''tir. Meselâ, Buhari''de geçen, ''iş, ehil olmayana verildiğinde kıyameti bekle!'' hadisi, ehliyetin, adaletin temini açısından zorunlu şart ve kurucu ilke olarak kabul edildiğine delil olarak gösterilen nass''lardan biridir.
3-Siyaset düşüncesinin üçüncü kurucu ilkesi, emanet''tir. Yönetimde kişisel çıkar gözetmeden ''ortak hayır''a hizmet etmeyi, şeffaf, hesap verebilir, güven temin edici bir yönetimi tesis etmeyi amaçlar.
4-Siyaset düşüncesinin dördüncü kurucu ilkesi, Biat''tır. Biat, yöneticinin şer''î açıdan meşruiyetinin ve ümmetin siyasete katılımının kurucu ilkesidir.
5-Siyaset düşüncesinin beşinci kurucu ilkesi, İstişâre''dir. İstişare, ümmetin siyasete ''doğrudan'' katılımını, karar alma ve verme süreçlerinin âdil bir şekilde gerçekleştirilmesini, böylelikle otoriter yönelimlerin önünün kesilmesini sağlar.
***
NOT: YANILMIŞIM...
Çocuğum denecek yaştasınız. Ayrıca eşinizle iyi tanışırız. O yüzden size ''sen'' diye hitap ettim, bir ''ağabey'' olarak uyarıda bulunmak, ''kulağınızı çekmek'' istedim. Anlarsınız sanmıştım. Ama yanılmışım.
Kalp kıracak biri değilim çünkü. Ona buna fütursuzca saldırarak bir şeyler yapılamayacağını iyi biliyorum. Geçmişte, bu tür tezcanlılıkların ayartısına -az da olsa- ben de kapıldım. Ama böyle bir şeyin ''sığlık'' ve ''çiğlik'' olduğunu anladım, hamdolsun. Ve ilgili herkesten özür diledim, helâllik aldım.
Siz bütün samimiyetimle yapmaya çalıştığım şeyi anlayamadınız, anlayabilecek durumda da değilsiniz henüz, ne yazık ki. Umarım, bir gün anlarsınız! Bugün olmazsa yarın.
O yüzden dünkü yazıdaki notu da çıkarıyorum. Bağırıp çağırarak konuşanlarla ''boğuşamam''. Buna ne kalbim dayanır, ne de terbiyem müsaade eder.
Son olarak, isminizi, her şeye rağmen, yıpranmamanız için yazmadım. Bunu da bilmiş olun.
.Kürt sorunu: Kendimizi inkârın yol açtığı intihar
Yusuf Kaplan
10/10/2014 Cuma
Bir "sorun"u tanımlamadan, o sorunun zuhûr etmesine yol açan nedenleri, süreçleri, güzergâhları belirlemeden, o sorunu hâl yoluna koyabilmek mümkün mü?
5 T FORMÜLÜ
Oysa Kürt sorununda tam da böyle hareket ediyoruz: O yüzden, hem -sonuç itibariyle- bir arpa boyu yol alamıyoruz, hem de sorunu bütün boyutlarıyla tarif edemediğimiz için, sorunun çözümü konusunda attığımız her adımın bir süre sonra geri teptiğini ve meseleyi daha da içinden çıkılmaz hâle getirdiğini görüyoruz, büyük bir şaşkınlıkla.
Önce, sürgit kangrene dönüşen, kontrolden çıkma emareleri gösteren bu hayatî meselenin görünür görünmez bütün boyutlarıyla Tasvir, Teşhis, Tarif ve Tahlil edilmesi; sonra da, sorunun nasıl çözülebileceğine ilişkin Tekliflerin yapılması gerekiyor.
Birkaç yazıda ben bu 5 T sürecini izleyerek meseleye derinlemesine bakmak istiyorum.
KÜRT SORUNU, TÜRK/İYE SORUNUNDAN BAĞIMSIZ MI?
Kürt sorunu, Türk/iye sorunu"ndan bağımsız değil: Türkiye, ne olduğuna, ne olacağına, nereye doğru yürüdüğüne veya yürümesi gerektiğine sarahatle karar verebilmiş değil henüz.
Osmanlı"nın son döneminde başlayan, Cumhuriyet"le kesin bir dönemece giren modernleşme / sekülerleşme / Batılılaşma süreci, Türkiye"nin, tarih yapmasını, tarihin akışını yönlendiren bir dünya aktörü katına yükselmesini mümkün kılan köklü medeniyet iddialarını bizzat kendi elleriyle yok etmesiyle sonuçlandı.
Bir ontolojik kırılma ve epistemolojik kopuş / savruluş yaşamaya başladık: Böylelikle, tarih yapan bir aktörden, tarihte tatil yapan bir figürana dönüşüverdik.
BAŞKALARI, İDDİALARINI TERKETMEDİ AMA!
Oysa bir dünya aktörünün öyle ilk yediği "dayak"tan sonra dünya tarihinden çekilmesi mümkün mü/ydü?
Batılılar, bugüne kadar, bunun aslâ mümkün olmadığına inandıklarını gösteren bir fobiyle veya dikkatle yaklaştılar bize.
Ve bizim "büyümemizi"; ufkumuzu, hayallerimizi, rüyalarımızı büyütmemizi; yani medeniyet iddialarımıza yeniden sahip çıkmamızı önleyecek ve bizi "bağlayacak" şekilde ilişkiler kurdular bizimle.
Benzer tecrübeleri Almanlar da, Fransızlar da, İngilizler de yaşadılar fakat bunların hiç biri, bizim gibi, tarihî iddialarından ve rollerinden vazgeçmedi.
BİR TOPLUM, MEDENİYET İDDİALARINI TERKEDERSE...
Bir medeniyetin çocukları, yok olmanın eşiğine gelmiş olabilirler. Ama ölüm-kalım savaşının eşiğine sürüklendiniz diye, sizi yok etmeye gelenlerin yapacaklarını (sekülerleşme / batılılaşma projesini) kendi ellerinizle hayata geçirmeye soyunarak teslim bayrağı çekmeniz, o büyük medeniyet iddialarınızı terk etmeniz olacak iş midir?
Böylelikle, medeniyet ufkunu yitirip de, bütün farklı dinlere, etnisitelere, dillere, kültürlere hayat hakkı tanıyan insanlığın yegâne medeniyet tecrübesinin geliştirildiği bu Osmanlı medeniyet toprağında bu medeniyetin çocuklarını ulus / etnisite eksenli bir ufuk daralmasına mahkûm ettiğimiz andan itibaren uyguladığımız bütün sekülerleştirici / bölücü projelerle bu toprakların insanlarını, bin yıldır birbirine kenetleyen, ayakta tutan derin yapıları birer birer yıktık ve bugün yaşadığımız Kürt meselesi de dâhil, bütün ufuk ve zihin daralması sorunlarının tohumlarını kendi ellerimizle ektik.
İNKÂR, İNTİHAR"LA SONUÇLANACAKTI...
Sonuçta, bu büyük inkâr"la kendimizi kendi ellerimizle intiharın eşiğine sürüklediğimizi göremeyecek kadar algılama, kavrama ve görme yetilerimizi yitirdik.
Kürt sorununun işte bu medeniyet iddiasının terk edilmesinin kaçınılmaz sonucu olduğunu, çözümünün de "imparatorluk" bakiyesi bir toplumda tutması aslâ mümkün olmayacak, zamanla büyük kültürel çatlamalara, sosyal çatırdamalara, siyasî çatışmalara yol açacak, bize, bu topraklara yabancı, medeniyet iddiamıza taban tabana ters, sekülerleştirici / bölücü ulus / "etnisite" ilkelliğine, paganizmine dayanmayan, aksine, bütün farklılıklara hayat hakkı tanıyan medeniyet fikrinin yeniden hayata ve harekete geçirilmesinden geçtiğini göremeyecek kadar metamorfoz yedik.
Yani bizi ayağa kaldıracak, bölgemizde ve dünyada yeniden tarih yapmamızı mümkün kılacak, adalet, ahlâk, hakkaniyet ve barış ilkeleri üzerinden yükselen Osmanlı medeniyet misyonunu yok ederek, kendimizi inkâr etmiş, kendi ellerimizle kendi ayağımıza kurşun sıkmış, kendi bindiğimiz dalı kesmiş, böylelikle kendimizi intiharın eşiğine sürüklemiş olduk.
İşte Kürt sorunu bizim kendimizi inkârın sürüklediği bizzat kendi ellerimizle gerçekleştirdiğimiz bir intihardır.
Kürt sorunu, Türkiye"nin ontolojik sorununun bir parçasıdır: O yüzden siyasî, ekonomik ve etnik yollarla ne anlaşılabilir, ne de çözülebilir.
Not:Üç yıl önce bu sütunda yayımlanan bu yazımı, bundan sonra konuyla ilgili derinlemesine yazmayı planladığım yazılara kalkış noktası teşkil etmesi açısından yeniden yayımlıyorum.Kürt meselesinde kördüğüm ve nihâî çıkış yolu
Yusuf Kaplan
12/10/2014 Pazar
"Kürt meselesi" gibi bir meseleyi yaşıyor olmak, bu toplum için bir kırılma noktasıdır ve "yüzkarası"dır.
KÜRT SORUNU: KIRILMA NOKTASI VE "YÜZKARASI"
Evet, üstüne basa basa söylüyorum: Kürt meselesi bu toplum için tam anlamıyla bir kırılma noktası, zihnî körleşmenin zirvesi ve "yüzkarası bir sorundur.
Çünkü bir etnik varlığın, kendi dilini konuşamaması, kendi diliyle eğitim görememesi, kendi edebiyatını geliştirememesi, bütün bu temel varoluş haklarının saçma sapan yasaklarla ve gerekçelerle inkâr edilmesi, Müslüman bir toplumda olmayacak bir şeydir.
Türkiye, 30 küsur etnik kimliğin "sıkıştırıldığı" bir ülkedir. Osmanlı"nın çöküşü üzerine Osmanlı bakiyesi bütün etnik unsurların sığınabilecekleri tek yer olduğu için Osmanlı"nın bir tür minyatürü ve özetidir bu topraklar.
30 KÜSUR ETNİK KİMLİK VE ULUS-DEVLET PROJESİ!
Ulus-devlet modelinin en son uygulanabileceği yer, Türkiye"dir!
Hele de globalleşme süreciyle lokal / etnik kimliklerin ve önceliklerin bu kadar önplana çıktığı ya da -küresel güçler tarafından kolaylıkla- ''kaşındığı'' postmodern bir dünyada, 30 küsur etnik unsurun varolduğu bir coğrafyada, ulus-devlet modelinin, bırakınız Kürt meselesi gibi sorunları çözebilmesini, bu sorunları görebilmesi, kavrayabilmesi bile olmayacak bir iştir!
Bugün yaşadığımız tıkanma, bunun en somut göstergesidir.
Daha da vahimi, dünyanın en yoğun etnik topluluklarının yaşadığı -kahir ekseriyeti Müslümanlardan oluşan- karmaşık bir toplumda, bütün farklılıkların buluşabileceği en üst kimlik Müslüman kimlik olmasına rağmen, hâlâ laik / modernleştirici / parçalayıcı / ruhsuzlaştırıcı projelerin savunulabiliyor olması, Türkiye"de yaşanan zihnî körleşmenin hangi boyutlarda seyrettiğini göstermeye yetiyor olsa gerek.
Türkiye"nin Kürt meselesinde tıkandığı nokta, tam da burası.
NEREDE TIKANDIĞIMIZI GÖREBİLİYOR MUYUZ?
Başta Kürt meselesi olmak üzere, bizim de, bölgemizin de, hatta dünyanın da eşiğinden geçtiği belirsizlikler sürecinden nasıl çıkabileceğini gösteren, tarih yapmış muazzam ve evrensel bir sulh modelini geliştirenler bu toprakların çocukları değilmiş gibi hareket edemeyiz.
Eğer aklımızı başımıza devşirerek nasıl büyük bir hazinenin üzerinde oturduğumuzu yok sayma körlüğümüze son veremezsek, Türkiye"yi de, bölgemizi de büyük felâketlerin kucağına kendi ellerimizle atmış olacağımızı aslâ unutmayalım, derim.
HAZİNE"NİN ÜZERİNDE OTURUYORUZ!
Müslümanların tarihinde, etnik veya kültürel özelliklerinden ötürü, bir etnik varlığın kendini nasıl görüyorsa öylece ifade etmesinin engellenmesi, yasaklanması veya inkâr edilmesi gibi gayr-ı insanî bir durumun yaşanması sözkonusu olmamıştır; bu, hayal edilmeyecek bir şeydir Müslüman muhayyilesinde de, pratiğinde de.
Aksine Müslümanların insanlığa armağan ettikleri en önemli şey, din, dil, kültür, etnisite farklılığı gözetmeksizin bütün farklılıkları aynı medeniyet gökkubbesinin altında yaşatabilmeyi başarabilmiş olmalarıdır.
İslâm medeniyetinin dışında evrensel ölçekte, farklılıklara hayat hakkı tanıyabilmiş başka bir medeniyet tecrübesi yoktur. Müslümanlar perişan vaziyette olmasına rağmen İslâm''ın şeytanlaştırılmasının sırrı burada gizli işte!
Tarihte hiçbir dinin, hiçbir medeniyetin, hiçbir kültürün gerçekleştiremediği evrensel bir modelden sözediyorum. Sadece lafta kalan bir model değil, uygulanabilmiş bir modelden.
Oysa Batı uygarlık tarihinde, farklı din, dil, kültür ve etnisite farklılıklarını barış ve huzur içinde bir arada yaşatabilecek bir tecrübe üretilebilmesi mümkün olabilmiş değildir.
Bugün Batı toplumlarının farklı kültürlere hayat ve varolma hakkı tanıdığı fikri tam bir hurafeden ve illüzyondan ibarettir.
EVRENSEL MODEL BİZDE AMA PERİŞAN VAZİYETTEYİZ!
Oysa Medine"de tohumları ekilen, son olarak Osmanlı"da cihanşümûl meyvelerini veren gerçek anlamda evrensel medeniyet tasavvuru modelini, biz Müslümanlar geliştirdik.
Bizim geliştirdiğimiz medeniyet modeli, bütün canlılığıyla ve tazeliğiyle keşfedilmeyi bekliyor.
Kürt meselesi başta olmak üzere bütün büyük ölçekli bölgesel ve küresel sorunları kalıcı olarak hâl yoluna koyabilecek medeniyet modelini yeniden biz geliştirebilecek durumdayız ama sanki böyle bir imkâna, tarihî derinliğe ve kolektif hafızaya sahip değilmişiz gibi hareket ediyoruz.
Oysa 40 küsur yıldır bu toplum hâlâ birbirine düşürülememişse, bunun nedenleri burada gizlidir. Bu toplumun ortaya koyduğu medeniyet tecrübesinin hayat bahşeden zihin haritalarının ve gönül dünyasının ne kadar derinlerde kök saldığı gerçeğinde yani.
NEYİN BEDELİNİ ÖDEDİĞİMİZİ BİLE BİLMİYORUZ!
Bugüne kadar geliştirilen resmî / seküler projeler de, PKK / HDP projesi de, Kürt sorununu iyice içinde çıkılmaz hâle getirmekten ve Türkiye"yi büyük bir çıkmaz sokağın, kardeş kavgası felâketinin eşiğine sürüklemekten başka bir işe yaramayan sathî, günübirlik ve ayartıcı projelerdir sadece.
Türkiye"nin daha derinlikli, daha esaslı ve daha kalıcı çözümler geliştirecek tarihî ve kültürel kaynakları var ve bu kaynaklar bugüne kadar yokmuş gibi hareket ettik.
Bugün bunun bedelini ödüyoruz işte!
Üniversitelerdeki paralel çeteleşmeye dikkat!
Yusuf Kaplan
13/10/2014 Pazartesi
Bir dünyayı kuran ve yoğuran, yaşatan ve bütün dünyaya sunan üç temel sütun vardır: İlmiye, kalemiye ve seyfiye.
BİR DÜNYANIN ÜÇ TEMEL KURUCU SÜTUNU
Bugünkü dille söylemek gerekirse, üniversite / eğitim sistemi, bürokrasi ve "güç".
"Güç" sözcüğünü tırnak içine aldım; çünkü günümüzde gücün mahiyeti çok değişti.
Dün güç, askeriye idi; bugün buna özellikle medya eklendi. Medya, silahtan daha güçlü ve de tehlikeli.
Silah, doğrudan ve bağırtarak, acıtarak öldürür. Medya veya "medyatik silah" ise, dolaylı olarak ve acıtmadan ama ayartarak, baştan çıkararak...
O hâlde, bir dünyanın / medeniyetin kuruluş hikâyesini özlü bir şekilde şöyle özetleyebiliriz: İlmiye ile bir dünya kurulur, kalemiye ile kurulan dünya yoğurulur; seyfiye ile bütün dünyaya sunulur.
Çağımızda bu üç "iktidar" / varoluş alanı, içiçe geçmiş durumdadır ve birbirinden bağımsız düşünülemez, ele alınamaz ve kurulamaz.
SELÇUKLU VE OSMANLI MEDENİYET HAMLELERİ
İlmiye, kurulacak bir dünyanın / medeniyetin, fikir yapılarının yapıtaşlarını döşer, anahatlarını belirler ve nihayetinde anahtarlarını verir.
Nizamülk medreseleri, Selçuklu medeniyet tecrübesinin temellerini atmış, İslâm medeniyetinin Moğol istilâsı ve Haçlı saldırılarıyla yaşadığı birinci büyük medeniyet krizinin hem nasıl aşılabileceğinin yol haritasını hem de yeni bir medeniyet hamlesinin nasıl yapılabileceğinin anlam haritalarını çıkarmıştı.
Başka bir ifadeyle, Nizamiye medreseleleri, hem bozulan "nizam"ı onarmış hem de yeni bir "nizam" kurmuştu.
Selçuklu medeniyetinin ilmiye üzerinden gerçekleştirdiği bu iki yönlü büyük hamle, Osmanlı medeniyetinin bir dünya medeniyetine, giderek "devlet-ebed-müddet" idrakiyle bizatihî "dünyanın kendisi" olması hakikatine dönüşmesine imkân tanıyacak akîde, fikir ve ruh yapılarını muhkem bir şekilde döşemişti.
Osmanlı, Selçuklu"nun ilmiye üzerinden gerçekleştirdiği atılımı, kalemiye ve seyfiye (=devlet nizamı) ile kemâl noktasına ulaştırmıştı.
ÜNİVERSİTE: BATI"YI İKİ KEZ KURAN "KAYNAK"
Benzer bir atılımın Batı"nın iki kez kuruluşunda öncelikli olarak üniversite üzerinden gerçekleştirildiğini gözlemliyoruz.
İngiltere"de Oxford ve Cambridge, Fransa"da Sorbonne ve Paris, Almanya"da Marburg, Sicilya ve İtalya"da ise Palermo, Padua ve Bologna üniversiteleri, hem ortaçağ"ı hem de modern çağı kurdular.
ÜNİVERSİTE"NİN KRİZİ
Fakat geldiğimiz noktada yaklaşık bir buçuk asırdır Batı"da üniversite bitti.
Max Weber, Nietzsche, Husserl, Snow ve Heidegger aydınlanmacı modern üniversitenin büyük bir entelektüel kriz yaşadığını, bu krizin aşılması için yitirilen entelektüel merkeze benzer bir yaratıcı ruhun ve kurucu iradenin hayata geçirilmesi gerektiğini tartıştılar.
Gelinen noktada üniversite, yaşadığı entelektüel krizi aşamadı; kapitalizmin hizmetkârlığına soyundu ve bitti. Post-yapısalcı "çok-disiplilik" anlayışı, üniversiteye kısa süreliğine de olsa bir soluk aldırdı ama üniversiteyi bitkisel hayattan kurtarmaya yetmedi bu.
Sonuçta, üniversite bir yandan marjinallerin yuvasına dönüştü; öte yandan kapitalizmin hizmetkârlığında yeni mesafeler katetti: Think tank"ler, üniversite"yi, "fikrin fahişesi" hâline getirerek katletti: Üniversitenin en parlak beyinlerini, egemen kapitalist sistemin çarklarını döndüren makinalara dönüştürdü ve üniversitenin nihâî ölümüne giden bütün kapıları sonuna kadar açtı.
TÜRKİYE"DE ÜNİVERSİTE, NEREDE?
Türkiye"ye gelince... Türkiye"de üniversite filan yok. Türkiye"de Batı"da üretilen düşüncenin ya da birikimin acentalığını yapmakla övünen "asalak kurumlar" var yalnızca.
Bizim, kendi ilim, irfan ve hikmet sütunlarımız üzerinden bize köklü bir medeniyet fikri geliştirebilecek ve yeni Gazâlî"ler, İbn Arabî"ler, İbn Haldun"lar, Yunus"lar, Sinan"lar, Itrî"ler, Şeyh Galip"ler yetiştirecek, kurucu ve koruyucu imajinatif eğitim kurumlarımıza ihtiyacımız var. Şimdilik bu kadarını söylemekle yetineyim.
Şu an Türkiye"de 180 civarında üniversite kurulmuş durumda ve bu üniversiteler de "niteliksiz eleman" ya da "diplomalı işsiz" yetiştirmek konusunda birbirleriyle yarışta!
ÜNİVERSİTELER PARSELLENİRKEN...
Bir de üniversitelerin "kurtarılmış bölgeler" hâline getirilmesi gibi bir felâket yaşıyoruz bir kaç yıldır.
Üniversiteler, çeşitli ideolojik gruplar arasında parsellenmiş durumda: Kimse bir diğerine nefes aldırmıyor!
Bazı üniversiteler, resmen PKK çetesinin, bazıları sosyalist çetelerin, bazıları da paralel çetelerin iktidar alanına dönüştürülüyor!
SİNSİ TEHLİKE: ÜNİVERSİTEDE PARALEL ÇETELEŞME!
En tehlikelisi de üniversitelerdeki paralel çeteleşme! Dokunanı yakıyor paraleller! Sinsi sinsi örgütleniyorlar. Bir yandan hükümete temennâ çakıyor; öte yandan bildiğini okuyor ve kendilerinden olmayanın canına okuyor!
Kaç öğretim üyesinin, sinsi yollarla nasıl defterinin dürüldüğünün hikâyesini dinledim, anlatsam, nutkunuz kesilir.
Bu üniversitelerden biri de Kocaeli Üniversitesi. Üniversite"de inanılmaz Bizans oyunlarının döndüğü iddia ediliyor.
Bir yandan Gezi sürecinde Erdoğan"ı topa tutan tweet"ler atan; öte Erdoğan"la aynı kare içinde görünmek için can atan kişiler üniversitenin geleceğini keyiflerine göre şekillendirmek için inanılmaz sinsi oyunlar tezgâhlıyorlar!
Medeniyet Üniversitesi, güzel umutlarla kurulmuştu. Ama tam bir fiyasko oldu!
Yeni "medeniyet üniversitesi fiyaskoları" yaşanması istenmiyorsa üniversitelere liyakatli, donanımlı, şebekelerle bağlantısı olmayan kişiler rektör olarak atanmalı!
Üniversiteyle olmuyor ama üniversitesiz de olmuyor vesselâm!Sekülerleşme felâketi ve hakikat
Yusuf Kaplan
19/10/2014 Pazar
Türkiye"de entelijansiya olmadığı için hem dünyaya hem de ülkemize ilişkin en hayatî, en temel soruları sorabilmiş bile değiliz henüz!
CEVAP BEKLEYEN SORULAR...
Sözgelişi: Sekülerleşme ne demektir? Sekülerleşme, nerede, niçin ve nasıl ortaya çıkmıştır; nasıl bir dünyanın çocuğudur?
Türkiye"nin sekülerleştirilmesi ne anlam ifade ediyor? Türkiye"deki sekülerleşme projesiyle Batı ülkelerindeki sekülerleşme süreçleri (dayanakları ve vaatleri) aynı şeyler midir?
Türkiye"deki sekülerleşme projesi, kimler tarafından, niçin ve hangi amaca hizmet etmek amacıyla başlatılmıştır ve sürdürülmektedir?
Bu soruları çoğaltabiliriz; ama bu kadarı kâfî.
SEKÜLERLEŞME NEDİR, NE DEĞİLDİR?
Sekülerleşmenin sözlük anlamı, dünyevîleşmek demektir.
Terminolojik anlamı ise, insanın Tanrı"dan, din"den bağımsızlaşması; otorite, hegemonya ve meşruiyet kaynaklarını Tanrı-merkezli bir din"e dayandırmaması; insanın aklını, özgür iradesini ve seçimini "kilise" otoritesinden ve tasallutundan kurtarması demektir.
Sekülerleşme, münhasıran Batılı/pagan toplumlara ait bir olgudur; orada ortaya çıkmıştır.
Avrupa"da sekülerleşme sürecinin ortaya çıkışında İslâm medeniyeti ve İslâm düşüncesi itici rol oynamıştır. 9., 13. ve 16. yüzyıllardaki rönesans hareketleri, Batı Avrupa toplumlarının sekülerleşmesine yol açan süreçlerdir; bu süreçlerin üçünü de İslâm medeniyeti ve düşüncesi tetiklemiştir. Ama Batı toplumlarının sekülerleşme sürecinde belirleyici ve kurucu rolü antik Yunan pagan düşüncesi ve antik Roma pagan uygarlığı oynamıştır.
İSLÂM"IN BÜTÜNCÜL DÜNYASI: KOZMOS"LA KAOS DENGESİ
Buradan İslâm"ın seküler bir dünya sunduğu ve kurduğu sonucu çıkmaz. Aksine İslâm"ın dünya ile ukba arasında, fizik gerçeklikle fizikötesi gerçeklik arasında, iç ile dış dünya arasında, enfüs"le âfâk arasında, ruh"la beden arasında bir denge kurduğu anlamına gelir bu.
Bu denge"yi sadece İslâm kurmuştur ayrıca.
Müslüman toplumların Ortaçağlarda, Kilise"nin hükümran olduğu zamanlarda olduğu gibi, akıllarını, özgür iradelerini kullanamamaları gibi bir sorunları yoktu. İnsanların akıllarını ve özgür iradelerini ipotek altına alan bir kilise makinasının varlığı sözkonusu değildi çünkü. O yüzden, İslâm dünyasında akıl-din, bilim-din, cami-devlet çatışması gibi bir sorun yaşanmamıştı hiç bir zaman.
Bu nedenledir ki, Müslümanlar, mevcut bütün medeniyetlerle temasa geçmişler, bütün medeniyetlerin birikimlerinden yararlanmasını bilmişler ve bu arada, antik Yunan pagan düşüncesiyle de yaratıcı şekillerde temas kurmayı başarmışlardı.
BATILILAR, ATALARINI BİLE MÜSLÜMANLARLA TANIDILAR
Oysa Batılılar, kendi ataları antik Yunanların pagan düşüncesiyle Müslümanlar üzerinden temas kurabilmişlerdi. Fakat Kilise Hıristiyanlığı, önce Aziz Augustine, sonra da 12. yüzyılda Thomas Aquinas"ın sistemleştirici çabaları sonrasında antik Yunan pagan düşüncesi tarafından yutulmaktan kurtulamamıştır.
Oysa Grek düşüncesi de, Müslümanların temâsâ geçtikleri bütün diğer düşünce gelenekleri de İslâm düşüncesini yutmayı başaramamıştı.
SEKÜLERLEŞME: ÖZGÜRLEŞME Mİ, KÖLELEŞME Mİ?
Batı"da kilise için vurucu ve yıkıcı darbe, sekülerleşme süreci içinse kurucu darbe, Kopernik, Newton ve Descartes tarafından temelleri atılan "bilimsel devrim"le gerçekleştirilmişti.
Sekülerleşme süreçleri, insanı her bakımdan özgürleştirmeyi vaadediyordu.
Oysa bugün geldiğimiz noktada, sekülerleşme süreçleri, hem insanı ve toplumu yok etti, hem hayatı anlamsızlaştırdı; hem de insanı hız ve haz arasına hapsederek dünyanın sorunlarına yabancılaştırdı, hakikatten uzaklaştırdı:
Aracın, gücün ve güç üreten araçların putlaştırılmasına yol açarak, aracı/gücü ellerinde bulunduran aktörlerin azmanlaşmalarına, vicdansızlaşmalarına zemin hazırladı. Ve dünyayı yaşanılamayacak bir yer hâline dönüştüren küresel/postmodern yeni-sömürgeciliğin adı, adresi ve keşif kolu oldu.
İKİ VAROLUŞSAL SORUN
Bugün bütün insanlığı ve bizi ilgilendiren iki yakıcı soru var burada:
İnsanlığı ilgilendiren soru/n şu: Sekülerleşme, modern süreçte, dînî dünyadan uzaklaştırdı. Postmodern süreçte ise dünyevî olan her şeyi dinselleştirdi; din dışı kutsallıklar icat etti: İnsanlığı neo-paganizminin eşiğine fırlattı.
Hız, haz ve ayartının kıskacında tarihinin en büyük varoluşsal sorunlarından birini yaşıyor insanlık. Bunun en temel nedeni sekülerizm ve sekülerizmin gölyatağı paganizmdir. İnsanlık, bu sorunu nereye kadar görebiliyor acaba?
Bizi ilgilendiren soru ise şu: Batılılar, kendilerini büyük bir felsefî, dolayısıyla sosyal ve ahlâkî krizin eşiğine fırlatan sekülerleşme sürecini, İslâm"ın protestanlaştırılması projesi çerçevesinde, neden İslâm dünyasına zorla dayatmaya çalışıyorlar acaba?
HAKİKAT FİKRİ, NEREDE?
Sonuç olarak, sekülerizm ve dölyatağı paganizm ve postmodern türevleri üzerinde kafa yoramazsak, insanlığın büyük bir çölleşmenin, yokoluşun eşiğine sürüklenmesini önleyemeyiz.
Bunun için İslâm"ın kozmos ile kaos arasındaki dengeyi muhkem bir şekilde kuran hakikat tasavvuruna ihtiyacı var insanlığın.
Not: Bugün Çorum"da "Sekülerleşme ve Müslüman Kimliği Sempozyumu" var. Orada olacağım. Bu meseleleri konuşacağız.
.İslamofobinin nedeni: Dünyanın Müslümanlaşması tehlikesi!
Yusuf Kaplan
20/10/2014 Pazartesi
Her şeyin, tek bir küre üzerinde cereyan ettiği bir dünyada, Batılıları korkutan en temel şey, dünyanın hızla Müslümanlaşabileceği korkusudur.
O yüzden Batılılar, İslâm"ı şeytanlaştırma ve Müslümanların İslâm"la ilişkilerini "ılımlı İslâm" gibi projelerle sakatlama ve İslâm"ı hayattan uzaklaştırma kaygılarını öne çıkarıyorlar.
BATILILARI KORKUTAN HAKİKAT!
Batılıları korkutan temel şey, seküler Batı kültürünün ve ürettiği tecrübenin, iki esaslı zaafının olması: Birincisi, seküler Batı tecrübesi, çatışma üzerine kurulu bir tecrübedir.
İkincisi de, seküler kültür başka kültürlere -ontolojik doğası gereği- hayat hakkı tanımaz.
Eğer İslâm, şeytanlaştırılmaz ve zaafa uğratılmazsa, her şeyin küre üzerinde cereyan ettiği, küresel iletişim araçlarının bu denli yaygınlaştığı bir zaman diliminde, İslâm"ın bu türden zaaflarının olmadığı zamanla anlaşılacak; bu da seküler Batı kültürünün ürettiği haksız hegemonyanın çatırdamasına yol açacak bir süreci tetikleyecektir.
Seküler kültür, Marcuse"ün deyişiyle "tek boyutlu" (sadece dünyayı / fizik gerçekliği mutlaklaştıran) bir kültür olduğu için, tek boyutlu olmayan diğer kültürleri anlayabilmesi imkânsızdır; dolayısıyla diğer kültürlerle birlikte yaşayabilmesi de imkânsızdır.
Bu iki nedenden ötürü, seküler kültür, ancak ötekiler (hayaletlere dönüştürülecek hayalî düşmanlar) icat ederek varlığını sürdürebilir. Bu yalnızca Batı"da değil, sekülerleşmiş bütün ülkelerde böyledir. Türkiye"de yaşanan akıl almaz gerilimler ve sorunlar, bunun bir göstergesidir.
İMKÂNSIZ VE AYARTICI MODERN PROJELER
2500 yıllık Batı kültürü tarihi boyunca, Batılılar, Müslümanlar gibi, farklı kültürlerle hiçbir zaman birada yaşama tecrübesine sahip olamamışlardır.
Batı"da demokrasi, özgürlükler, insan hakları gibi söylemlerin geliştirilmesinin en temel nedeni budur. Bu söylemlerin, hayata geçirilebilmeleri imkânsızdır.
Çünkü başka kültürler birazcık varlık ve hayatiyet belirtileri göstermeye başladıkları andan itibaren seküler kültürün taarruzuna maruz kalmaları ve etkisiz hâle getirilmeleri kaçınılmazlaşır.
Bugün Avrupa"da İslâm"ın az-biraz, yamru-yumru şekillerde de olsa, varlık göstermeye başlaması, Batılıların Müslümanları ötekileştirmeleri ve şeytanlaştırmalarıyla sonuçlanmıştır.
Avrupa tarihindeki tek farklı "kültür"ün temsilcisi olan Yahûdilerin, yüzyıllarca aşağılanmaları, kitleler hâlinde katledilmeleri ve nihayet insanlık tarihinin en büyük soykırımlarından birinin kurbanı olmaları bunun en somut göstergesidir.
YAHUDİLERİN BAŞINA GELENLER MÜSLÜMANLARIN BAŞINA DA GELECEK...
Yahudilerin yaşadıklarına bakarak, yarın nüfusları hızla artan Avrupa"daki Müslümanların ne denli ürkütücü muamelelere maruz kalacaklarını kestirmek hiç de zor olmasa gerek.
Batılılar, İslâm"ın başka kültürlere hayata hakkı tanıma konusunda önerdiği ilkeleri ve tarihte Müslümanların, diğer dinlere ve kültürlere mensup toplumlarla birlikte barış, adalet ve hukuk düzeni içinde yaşa/t/ma tecrübesine sahip şu ân mevcut tek din olduğunu biliyorlar.
İslâm dünyasının bugünkü perişan hâline bakıp da söylediğim şeylere gelişigüzel ve sığ şekillerde itiraz edecek kişilere şunu söylemek isterim: Bugün, İslâm dünyası, bağımsız değildir; sömürgecilerin ürünü, eseri ve esiri olan bir dünyadır:
Sömürgeciler İslâm dünyasını önce paramparça ettiler: "Yerli laik misyonerler"i İslâm dünyasının başına musallat ederek Müslüman toplumların dinamizmini dinamitlemekte, önlerini kesmekte "kukla" olarak kullanıyorlar.
İslâm dünyası, doğal kaynaklarını koruma ve şahsiyetini (zihnini, kültürel dinamiklerini, entelektüel kabiliyetlerini) özgürleştirme bağlamında Müslümanca bir asaletten yoksundur.
İKİ ÇAPRAZ ATEŞ ARASINDA...
Üstüne üstlük dışardan ve içerden gelen iki çapraz laik ateş arasında kalmış durumdadır: Bir yandan, Müslümanlıkla ilişkisini koparmama, öte yandan da, daha bir muhkemleştirme ve yeniden-müslümanlaşma mücadelesi vermektedir.
Her şeyin küre üzerinde cereyan ettiği bir dünyada, eğer İslâm şeytanlaştırılmazsa, tek boyutlu, çatışmacı ve ötekileştiririci seküler Batı kültürünün insanı, toplumu, tabiatı tahrip ettiği ve diğer kültürlere hayat hakkı tanımadığı kolaylıkla anlaşılacak ve İslâm"ın herkesi nasılsa öylece kabul edeceği küresel bir barış ve adalet düzeninin tesis edeceği bir dünyanın inşasının, -dolayısıyla dünyanın hızla Müslümanlaşmasının- önü birdenbire kendiliğinden açılmış olacak.
İslamofobinin gerisinde yatan temel neden budur.Batılıların "papaz"ı olmamak için
Yusuf Kaplan
24/10/2014 Cuma
Batılıların yapamadıklarını, artık "biz" kendimiz "kendi ellerimiz"le yapar hâle geldik.
BATI HAYRANLIĞI DA KARŞITLIĞI DA ÇIKMAZ SOKAK!
Nasıl mı?
Şöyle: Hem körü körüne Batı karşıtlığı yaparak; hem de serapa, aptalca bir Batı-hayranlığı geliştirerek...
Oysa körü körüne Batı karşıtlığı ve düşmanlığı da; serapa Batı-yanlılığı da Batı"nın hegemonyasını yeniden üretmesine, meşrulaştırmasına ve pekiştirmesine katkıda bulunmaktan başka bir işe yaramıyor. Ama biz bu yakıcı gerçeği fark edebilmiş bile değiliz henüz.
Dahası Batı karşıtlığı da, serapa Batı hayranlığı da Batılıların yeryüzünde kurdukları kültürel, siyasî, ekonomik hegemonyayı, bu hegemonyanın kodlarını bırakınız kırmayı anlamamızı bile zorlaştırıyor; hatta giderek imkansızlaştırıyor.
Burada sorulacak soru şu: "Batı hayranı" tavırların ve söylemlerin Batılıların her tür hegemonyalarını pekiştirdiğini biliyoruz da, Batı-karşıtı tavırların ve söylemlerin Batılıların hegemonyalarının pekiştirilmesine ve meşrulaştırılmasına nasıl olup da katkıda bulunduğunu anlayamıyoruz? Batılıların haksız hegemonyalarına karşı çıkmayacak mıyız?
Elbette ki, "karşı çıkacağız". Ama nasıl "karşı çıkacağız"? Sorulması gereken soru bu. Ki, bu da bir "dil" sorunu tabii ki.
Bu soruya yakından bakıldığında genelde bütün dünyanın, özelde ise Müslümanların söylemlerinin aslında yapıp ettikleri şeyin Batılıların hegemonyalarını daha bir pekiştirmekten başka bir işe yaramadığı ortaya çıkacaktır.
REAKSİYON, BATI"YI MEŞRULAŞTIRIR!
Şöyle ki: Batı"ya karşı geliştirdiğimiz tavır ve söylemlerin hemen hepsi "reaksiyoner" tavırlar ve söylemlerden öteye geçemiyor.
Oysa reaksiyoner tavırlar ve söylemler, Batılıların hegemonyalarını yeniden üretmelerine, pekiştirmelerine ve meşrulaştırmalarına yarıyor.
Neden?
Çünkü Batıya karşı geliştirdiğimiz söylemlerde Özne biz değiliz, hep Batı / Batılılar oluyor. Reaksiyon, hep aksiyon hâlinde olan Batı tarafından belirlenen alanda oynamamıza, hareket etmemize; yani hep Batılı söylemler tarafından tanımlaNmamıza ve bu söylemlere yine Batılı kavramlar ve duruşlarla tepki vermemize yol açıyor.
Eğer Batılıların haksız hegemonyalarına gerçekten anlamlı bir şekilde dikkat çekmek ve hatta bu hegemonyanın kırılmasına katkıda bulunmak istiyorsak, reaksiyoner tavırları (dolayısıyla Batılıların belirlediği "alan"da "oynama"yı ve "hareket etme"yi) bir an önce terk etmek zorundayız: Batı"ya KARŞI değil; Batı"ya RAĞMEN bir şeyler söyleme ve yapma özgüvenine, sıhhatine kavuştuğumuz an, söylediklerimizin ve yaptıklarımızın bir anlamı ve karşılığı olabilir. Aksi takdirde Batılıların bile yapamadıkları bir şeyi yapmaktan, yani Batılıların "papaz"ı olmaktan kendimizi kolay kolay kurtaramayız.
"Batı"ya karşı" geliştirilen tüm söylemlerin merkezinde BİZ yokuz; Batı var. Reaksiyon, Batılılar tarafından ortaya konan aksiyon"un ve yine Batılılar tarafından belirlenen "oyun"un ve "hareket alanı"nın kabul edildiği anlamına gelir. Bizim Batılılar tarafından tanımlandığımız ve bu tanımla(n)maya karşı gösterdiğimiz reaksiyon"la bu tanımla(n)manın dışına çıkamadığımız; bunun dışına çıkabilecek bize özgü bir "oyun" ve "hareket alanı", bize özgü bir varoluş, eyleyiş / eylem ve konuşma alanı"nda bulunmadığımız ve her şeyden önce böylesi bir eylem / konuşma / varoluş alanı icat ve inşa etmemiz gerektiği hayatî gerçeğini henüz kavrayamadığımız anlamına gelir.
ÇIKIŞ YOLU: "RAĞMEN" TAVRI
Batıya karşı değil Batı"ya RAĞMEN icat etmek zorunda olduğumuz böylesi bir varoluş, konuşma ve eylem alanı meselesinin farkında olmadığımız için Soğuk Savaş"ın sona ermesinden sonra hızla küreselleşmeye başlayan postmodern söylemler, genelde tüm dünyadaki, özelde ise Müslüman elitleri ve "aydın"ları, bu kez daha doğrudan Batılıların "papaz"ı yaptı.
Öyle ki, Müslüman elitlerin ve "aydın"ların artık bir referans sorunları kalmadı. Onların da söylemlerinin merkezinde "demokrasi, Batı tipi laiklik, sivil toplum, insan hakları" gibi paradigmalar yer alıyor.
Üstüne üstlük bu paradigmaların "evrensel" olduğunu onlar da söyleyebiliyorlar. Önceden yalnızca "modernleştirici" veya "Batıcı" elitler ve "aydınlar" Batılıların "papaz"ı rolü oynuyorlardı. Şimdiyse, bu rolü oynamaya Müslüman elitler (teknokratlar, bürokratlar ve politikacılarla) Müslüman "aydın"lar da hazır ve nazır olduklarını kanıtlamaya çalışıyorlar! Pes doğrusu!
Oysa Batı"daki birinci sınıf aydınlar bile bu paradigmaların, Batılıların hegemonyalarını çaktırmadan, daha örtük ve sofistike şekillerde ve yöntemlerle meşrulaştırmaya hizmet ettiğine; diğer kültürleri ve referans kaynaklarını düzleştirmeye ve tüketmeye zemin hazırladığı için sonuç itibariyle dünyayı sonu nereye varacağı belli olmayan kutuplaşmaların ve çatışmaların eşiğine sürüklediğine dikkat çekerken Müslüman "aydın"ların bile bu tüketici, düzleştirici, Batı-hegemonyasını yeniden-üretici ve meşrulaştırıcı retoriksel söylemleri söylemlerinin merkezine oturtmaları, dolayısıyla referanslarını "yitirmeleri" hem ne denli sığ olduklarının; hem de kendilerine olan özgüvenlerinin ne denli acınası boyutlarda seyrettiğinin göstergesidir.
Oysa Referansı olmamak, asla Özne olamamak ve var-olamamak demektir.
Peki, bu handikap nasıl aşılacak?
Bu sorunun cevabı üzerinde de siz kafa patlatın artık.Hâriciye, Türkiye"nin altını oyarken...
Yusuf Kaplan
31/10/2014 Cuma
Bir ülkenin hâriciyesi, o ülkenin dışarıya açılan kapısı, ufku, dünyasının yansımasıdır.
Bizim bir hâriciyemiz bile yok! Tanzimat"tan bu yana sözümona Türk hâriciyesi, bu ülkeye büyük tazminat"lar ödetiyor!
Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz: Türkiye, dışarından Batılılar tarafından sömürgeleştirilemedi, ele geçirilemedi; ama içeriden hâriciyemizin hâriçten kontrol edilen devşirme elitleri vasıtasıyla sömürgeleştirildi, Batılılara teslim edildi.
TANZİMAT"TAN BU YANA HÂRİÇTEN GAZEL OKUYAN BİR HÂRİCİYE!
Tanzimat"tan bu yana Hâriciye cephesinde değişen bir şey yok -hâlâ!
Hâriciyesi olmayan tek ülke, Türkiye, dünyada!
Bu ülkenin görünüşte hâriciyesi var elbette; ama gerçekte, hem hâriçten gazel okuyan, hem de yurtdışında vatandaşın canına okuyan tek hâriciye bizim hâriciyemiz!
İngiltere yıllarımdan iyi biliyorum: Hâriciye"ye bir işinizi halletmeniz için gitmeniz, monşerlerden zılgıtı yemeniz demekti. Londra"daki Türk hâriciyesinde zavallı Türk vatandaşına hakaret ettiği, itip kaktığı için kaç hariciyeciyle "nasıl boğuştuğumu" bir ben bilirim, bir de Allah!
Şunu rahatlıkla söyleyebilecek durumdayız: Türk hâriciyesi, vatandaşına köle muamelesi yapan, itip kakan tek hâriciye/ydi dünyada. Şimdi durum biraz yumuşadı ama esas itibariyle değişen bir şey hâriciye cephesinde!
Batı hâriciyeleri öyle mi ya! Batı"dan örnek veriyorum. Zira hem uzunca bir süre Batı"da yaşadığım için hem de Batı ülkelerini çok gezdiğim için Batı ülkelerinin hâriciyelerini iyi biliyorum.
Batı ülkelerinin hâriciyeleri bizim hâriyecimizin tam tersidir: Onlar kendi vatandaşlarını el üstünde tutarlar ama Batılı olmayan ülkelerin insanlarına böcek muamelesi, köle muamelesi yaparlar!
Ama en azından kendi vatandaşları için her şeyi yaparlar!
Bizim hâriyecilerimiz ise, kendi vatandaşları için en olmadık, en aşağılayıcı muameleyi yaparlar.
Buraya kadar söylediklerimi sert bulanlar, lütfen yurtdışına çıksınlar ve sözümona bir "Türk" büyükelçiliğine uğrasınlar! O zaman yazdıklarımın hafif bile kaldığını söyleyecekler; bunu adım gibi biliyorum.
VURDUMDUYMAZLIK ÖRNEĞİ BİR SÖMÜRGE KAFASI
Sadece bir örnek vereceğim: Bir kaç ay önce, Ramazan"ın son günlerinde Tayland"ın Patani bölgesindeydik. Tayland"dan Malezya"ya geçerken Malezya gümrüğünde sorun çıkardı (Türkçesi: "kıllık yaptı") Malezyalılar.
Malezya Büyükelçiliğimizi aradık. Bir "tip" çıktı telefona. Büyükelçiye ulaştı. Ve bize "büyükelçimiz yemekte, yemekten sonra sizinle ilgilenecek" diye bir cevap verdi.
Kelimenin tam anlamıyla "fıttırdım". Hem bizim sorunumuzla ilgilenmemesine hem de Ramazan"da Müslüman bir ülkede Müslüman bir ülkenin büyükelçisi olarak öğle yemeği keyfi sürmesine!
Paradoks şu burada: Bütün Müslüman ülkelerin hepsinin kreması oruç tutar. Hele de Müslüman bir ülkeyi temsil makamındaysa bu kişi, açıktan oruç yemez.
Ama bizde tam tersi söz konusudur. Bizimkiler kahir ekseriye oruç, Ramazan filan takmaz! Bu, temsil ettiği ülkeyi, halkını, değerlerini iplemediği anlamına gelir.
Nedir bu Allah aşkına? Bu, sömürge kafasıdır.
Soru şu: Türkiye"nin Malezya büyükelçisi kimdir, kimi temsil eder, kime çalışır, ne için vardır?
TÜRK HÂRİCİYESİ TÜRKİYE"NİN ÖNÜNÜ TIKIYOR!
Vahim olan nokta şu burada: Türkiye"yi temsil eden bir büyükelçi, bu ülkenin halkını temsil ediyor demektir. Bu ülkenin değerlerini, tarihini, medeniyet iddialarını temsil ediyor; bunları başka ülkelere tanıtacak ve bu ülke adına karar alıp verirken bu ilkeler ışığında karar alıp verecek, demektir.
Bu ülkenin değerleriyle, medeniyet iddialarıyla kavgalı birinin hâriciyede yapacağı şey, Türkiye"nin önünü tıkamaktan başka bir işe yaramayacaktır. Dahası, Türkiye"nin burada aldığı kararları, bu monşer hâriciyecilerle hayata geçiremeyeceği apaşikâr ortadadır!
Mazlum halkların yeniden umudu olmaya başlayan, insanlığın önüne iyi-kötü bir medeniyet iddiası koymaya çalışan bir ülkenin başına gelebilecek en büyük felâketlerden biri budur.
HÂRİCİYE"DE "PARALEL-MONŞER KARDEŞLİĞİ"!
Ayrıca bir de hâriciyeye paralel şebeke derinlemesine sızmış durumda: Parmağında oynatıyor büyükelçileri pek çok ülkede!
Kendileri devşirme olan monşerlerin olduğu "Türk" büyükelçilikleri, zaten bu ülkeyi, tarihî derinliğini, medeniyet ruhunu ve iddialarını temsil etmiyor, yıkıyor: Uygulanmaya çalışılan "açılım politikaları"nın köküne kibrit suyu döküyor!
Öte yandan hâriciye"de gözlenen paralel çete-monşerler ittifakı da yine Türkiye"nin altını oymakta küçümsenemeyecek bir rol oynuyor.
Özetle hâriciyede "paralel çete-monşerler kardeşliği" kurulmuş durumda!
Hâriciye"ye çeki düzen verilsin lütfen!
Böyle giderse, burada alınan kararların hiç biri dışarıda uygulanamaz ve her şey geri teper.
Ben uyarımı yapıyor. Gereğini yetkililer yapsın.
Peygamberî soluk ve medeniyet tasavvuru
Yusuf Kaplan
7/11/2014 Cuma
Medeniyet tasavvurunun kaynağı, mekke ve medine tecrübelerinde hayat bulan, hayat olan ve bütün insanlığa hayat sunan Sünnet-i seniyyedir.
DÖRT BÜYÜK MESELE
İslâm tarihi boyunca yaşadığımız ama bugünkü medeniyet buhranı sürecinde sürgit yoğunlaşan dört temel yakıcı meselemiz var. Bunları başlıklar hâlinde şöyle özetleyebiliriz:
Birinci mesele: İslâm tarihinde de, günümüzde de İslâm düşüncesinin en temel açmazı, tenzîhî boyutun -haklı gerekçelerle de olsa- biraz ifrat boyutlarında baskın kılınması, teşbîhî boyutun ihmal edilmesi.
İkinci mesele: Vahiy-sonrası sürecin, (peygamberî şuur›un hayat hâline getirdiği ilâhî şuur›la donanan beşerî şuur›un varlığı vidanla teçhiz ettiği, varoluşu şiire durdurduğu) medeniyet süreci olduğu gerçeğinin bihakkın idrak edilememesi.
Üçüncü mesele: Kozmos / bütünlük fikrine dayanan Medeniyet fikri›nin sadece İslâm›a özgü olduğu, kısmen Doğu / hikmet geleneklerinin ama özellikle de kaos fikrine dayanan pagan Batı sivilizasyon tecrübesinin medeniyet olarak nitelendirilemeyeceği gerçeğinin henüz kavranamaması.
Dördüncü ve en önemlisi ise, Fahr-i Kâinât Efendimiz"in, tenzîlî âyet"le tekvînî âyet"i bizatihî hem şahsında, hem de risalet sürecinde buluşturarak, üçüncü alan olarak adlandırdığım ve bizzat medeniyet sürecinin tahakkuk ettirildiği teşbîhî alan"ın nasıl hayata geçirileceğini, dolayısıyla beşerî şuurun nasıl İslâmî bir hayat inşa edeceğini; yani hem münferit müslim şahsiyetin inşa edildiği ve ilâhî şuurun vücut bulduğu (mekke süreci), hem müşterek mümin şahsiyetin inşa edildiği, ilâhî şuurla donanan peygamberî şuurun vücut olduğu (medîne süreci), hem de kürevî muhsin şahsiyetin inşa edildiği / edileceği, ilâhî şuurun vücut oldurttuğu peygamberî şuurla mücehhez olan beşerî şuurun, -vahyin kesildiği, peygamberin olmadığı bir zaman diliminde- vecd hâlinde tahakkuk ettirildiği (medeniyet süreci) bu üç düzlemde zaman-mekân boyutlarının nasıl İslâmîleştirileceğini sadece bilkuvve (tenzîlî âyeti tebliğ etmekle yetinerek) değil, aynı zamanda ve münhasıran da bilfiil (tekvînî âyete dönüştürerek) 23 yıllık bir sürece yayarak teşbîhî / beşerî bir çaba gösterdiği gerçeğinin farkına varılamaması...
Burada başlıklar hâlinde zikrettiğim üç hayatî mesele de aslında dördüncü meselede çeşitli şekillerde münderiçtir.
MEDENİYET VE SÜNNET-İ SENİYYE
İmdi, diğer üç meseleyi de zihnimizin bir köşesinde tutarak, bu dördüncü mesele üzerinde birkaç kelâm edelim.
Müslümanların en temel meselesi, bir meselelerinin olup olmadığını idrak edip edememeleri meselesidir. Eğer mesele edinmeye değer bir meselemizin olduğunu bihakkın müdrik olabilirsek, bu meselenin bize yükleyeceği mesuliyeti de, bu mesuliyetin sorduracağı temel sualleri de vukûfiyetle idrak edebileceğiz ve sorabileceğiz, demektir.
Meselemiz, -tıpkı Efendimiz gibi- hiçbir kınayıcının kınamasına aldırış etmeden, her tür bedeli ödemeye her ân hazır olduğumuz şuuruyla, önce İslâm"ı hayatımızda hayat buldurtmak, sonra da hayatımız oldurtmaktır. Hem münferit, hem müşterek, hem de kürevî düzlemlerde. Ama öncelikli olarak münferit düzlemde.
İşte bu, medeniyet sürecinin mekke ve medîne süreçleri ekseninde hayata geçirilmesiyle mümkün olabilir ancak. Bu noktada, yegâne kılavuzumuz, Efendimiz›in (sav) sîreti ve sûretidir. Çünkü Hz. Peygamber, âyette de sarahaten beyan edildiği üzere, Hakk›ın aynası, hakîkatin tebeddünü (bedenlenmiş nümûnesi) «aydınlatıcı» bir kandil›dir (sirâcen münîrâ / Ahzab: 46).
45. âyet-i cemîlede ise, peygamberimizin vasıfları, "şâhid, mübeşşir ve nezîr" olarak zikredilir. Medeniyet fikrinin geliştirilmesinde de, bu fikri peygamberî sözü ve soluğu kuşanarak hayata geçirmemizde bize öncülük edecek öncü varoluş kuşağının hazırlanmasında da âlemlere rahmet olarak gönderilen Efendimiz"in bu vasıfları, temel kalkış noktamız olmak zorundadır.Kur"ân İslâm"ı" tehlikesi
Yusuf Kaplan
9/11/2014 Pazar
Neo-selefî mantık, İslâm dünyasında hızla yaygınlaşıyor.
Neo-selefî mantık, tastamam düz mantıktır. Sadece kör zâhire göre hükmeder. Mânâ"nın aslında, derûnî dünyada gizli olduğunu göremez. O yüzden hakîkî Selefîlik"le ilgisi filan yoktur.
Bu selefîlik, tam anlamıyla, selefisizliktir ve hâricî mantığıdır. İslâm tarihinin hiç bir döneminde, hâricî mantığı bu kadar hâkim olmamıştı, olamazdı da.
Neo-selefîlik, İslâm"ı protestanlaştırma projesinin bir uzantısıdır. En fazla öne çıkarılan söylemi ise, "Kur"ân İslâm"ı" söylemidir. Bu söylemin ne kadar tehlikeli olduğunu görebilmek için Batı"da Protestanlığın hikâyesine bakmak gerekiyor.
Protestanlığın kurucusu Martin Luther"in 95 tezini astığı Wittenberg Kilisesi"ne gitmiştim bir kaç yıl önce.
Wittenberg Kilisesi"nin girişinde bir pano vardı ve panoda aynen şu cümle yer alıyordu: "Artık ben de İncil"i anlayabileceğim."
İyi de kimsin sen? Çapın ne? Daha önemlisi de, "yetkin/liğin ne?"
"KUR"ÂN İSLÂM"I": DİNE UYMAK YERİNE DİNİ KENDİNE UYDURMA PROJESİ
Oysa Luther"in kilisesinin girişinde yer alan panodaki bu söz, dinin protestanlaştırılmasının mottosudur.
Ya da şöyle söyleyelim: "İncil Hıristiyanlığı"nın temelidir: Hıristiyanlığı temelinden yıkan, önüne gelenin, kafasına, arzularına, hatta keyfine göre İncil yazmasına yol açan yıkımın temel gerekçesi.
İnsanın, dine uymak yerine, dini kendisine uydurmasının kapılarını sonuna kadar açan protestanlaşmanın âmentüsü.
O yüzden, bugün önüne gelen kafasına göre İncil yazıyor: "Benim İncil"im bu!" diyor.
O yüzden eşcinseller kafalarına göre İncil yazıyor. Feministler kafalarına göre İncil yazıyor. Ateist papazlar kafalarına göre İncil yazıyor!
KUR"ÂN"I PAÇAVRAYA ÇEVİRECEK BİR SÖYLEM!
Son zamanlarda, sıklıkla, "Kur"ân İslâmı"ndan sözeden insanlara rastlıyorum.
Önce şunu söyleyeyim açık açık: "Kur"ân İslâmı"ndan sözeden biri, eğer kötü niyetli ya da görevli değilse, ne söylediğini bilmeyen, beyinsizin ve densizin tekidir.
"Kur"ân İslâmı" söylemi, ancak çapsız insanların eseri, ayartıcı ve insanı ana kaynağını Kur"ân"ın oluşturduğu İslâm"dan saptırıcı bir söylemdir.
Kur"ân İslâmı"nın ne kadar tehlikeli bir söylem olduğunu söylerken, İslâm"ı protestanlaştırıcı, sonuçta İslâm"ı paçavraya çevirecek bir söylem olduğunu söylemiş oluyorum.
Anlama kıtlığı çekeceklerin zannedecekleri gibi, Kur"ân"ı devre dışı bıraktıracak bir şey söylemiş olmuyorum. Aksine, "Kur"ân İslâmı" söylemini dillendirenlerin, Kur"ân"ı devre dışı bırakacaklarına dikkat çekmiş oluyorum.
ÇAĞ KÖRLEŞMESİNİN KÖRLEŞTİRİCİLİĞİ
Çağ körleşmesi yaşıyoruz: Algılama biçimlerimiz İslâmî idrak ve zihin setleri üzerinden işlemiyor.
Müslümanca bir zihin ve idrakten yoksun olduğumuz bir zaman diliminde, Kur"ân"ı sadece mevcut seküler zihin ve algılama biçimleri üzerinden algılamaktan kurtulamayız. Bu da seküler algılama biçimlerini Kur"ân"a giydirmemize yol açar ve tam anlamıyla cinayetle sonuçlanır.
Ümmîleşilmeden, zihnimizi, algılama biçimlerimizi ve dilimizi İslâmîleştirmeden Kur"ân İslâm"ından sözetmek, İslâm"ın çağın ağları ve bağları, bağlamları ve kavramları ile anlamaya kalkışmaktır.
Ki, bu tam anlamıyla çağın algılama biçimlerini Kur"ân"a giydirmek ve İslâm"ı tanınamaz hâle getirmekle sonuçlanacak bir cinayettir.
Kur"ân kaynak"tır, Sünnet-i Seniyye, ırmaktır. Aslolan hakikat yolculuğuna çıkmak, hakikate varmaktır. Irmak, gürül gürül akacak ki, Kaynak, hayat fışkıracak...
PEYGAMBER''İ DEVRE DIŞI BIRAKAN DİN, KISA DEVRE YAPAR!
İyi de, hakikat yolculuğuna nasıl çıkacağız?
Bu sorunun cevabı şu tespitte gizli: Kur"ân asıldır, Sünne-i Seniyye usûldur. Aslolan, hakikate vusuldür / varmaktır.
Yani: Usûl olmadan, vusûl olmaz. Usul yoksa, fusûl (kopma / sapma) kaçınılmazdır.
Hakikate vusûl"ü sağlayacak usûl"ü bize veren, hakikatin misali ve timsali, vasatı ve vasıtası olan Efendimiz"dir.
Eğer "ben de Kur"ân"ı anlayabilirim", diyerek, peygamberi devre dışı bırakırsanız, İslâm kısa devre yapar. Önüne gelen, "İslâm budur" diye saçmalamaya başlar. Böyle yapmakla, kendisini peygamberin yerine koyduğunu da, din icat ettiğini de göremez.
Batılıların, Kur"ân"a değil de, Hz. Peygamber"e saldırmalarının, hadisleri tartışmaya açmalarının temel nedeni, Peygamber''i devre dışı bırakmak ve insanların kafalarına göre din icat etmelerinin ve dini paçavraya çevirmelerinin kapılarını sonuna kadar açmaktır.
Müslümanların yaşadıkları ikinci büyük medeniyet buhranı, İslâmî zihin ve idrak biçimleri ve yerlerini yitirmeleriyle sonuçlandı.
Müslüman zihninin ve idrakinin yok olduğu, Müslümanların, İslâm"ın çağrı"sının kurmadığı bir çağ"ın ağları ve bağları, bağlamları ve kavramları ile konuştukları, bunun farkında bile olmadıkları bir dilsizlik ve yersizlik ortamında, Kur"ân İslâmı"ndan sözetmek, geri dönüşü zor büyük bir felâketle sonuçlanır sadece.
Not: Bu yazı, AjansHaber Dergisi"nin Ekim sayısında yayımlanan yazının gözden geçirilmiş versiyonudur. Bu konuyu bir kaç yazıda irdeleyeceğim. Başlangıç oluşturması nedeniyle bu yazıyla başlıyorum.
.Geliyorum diyen felâket: "Kur"ân İslâm"ı" söylemi
Yusuf Kaplan
10/11/2014 Pazartesi
İki yıkıcı oryantalist proje var. Meseleyi kişileştirmeden, kimseyi kırmamaya özen göstererek bu iki hayatî sorunu kısaca mercek altına almak istiyorum. Dünkü yazıda bazı genel teorik gözlemlerde bulundum. Dil ve algılama sorunu ekseninde.
Bugünkü yazıda anlaşılır ve net ifadelerle bu konuya biraz daha açıklık getirmek istiyorum. Umarım, herkes anlamak istediği gibi anlamaz.
YÜZYILLIK İKİ TEHLİKELİ PROJE
Batılıların iki asır önce teorik temellerini attıkları oryantalist söylemin İslâm dünyası için geliştirdikleri iki tehlikeli proje var.
Birincisi, İslâm"ın protestanlaştırılması, sekülerleştirilmesi, böylelikle hayattan uzaklaştırılması projesi.
İkincisi de, İslâm dünyasının diriliğini, dinamizmini, canlılığını koruyan, her şeye rağmen İslâm"la irtibatını sürdürmesini sağlayan 500 yıllık mücahede ve mücadeleyle Selçukluların kurdukları, yine 500 yıllık mücadeleyle Osmanlıların korudukları, Ehl-İ Sünnet omurganın çökertilmesi projesi.
Bu iki projenin hedefi, Müslümanları birbirine düşürerek, bir daha ayağa kalkamayacakları kadar büyük bir darbe vurmak.
Bu iki projenin somut olarak hayat geçirilebilmesi için belirlenen hedef, hadislere ve Hz. Peygambere (sav) saldırmak. Bu saldırının, uzun vadede, en kalıcı ve yıkıcı sonuç verecek saldırı biçimi olduğunu düşünüyor Batılılar.
Soru şu burada:
Batılılar, neden Hz. Peygambere ve hadislere saldırıyorlar peki?
Düşünün!
Sıra Kur"ân"a gelecek! Bazı âyetler öne çıkarılacak ve sonuçta, "bu kitap saçma -hâşâ- bir kitap" diyecekler!
Müslümanlar da bu durumu tevil edip duracaklar.
ÖRNEK, HIRİSTİYANLIĞIN TARİHİ
Muharref Hıristiyanlığı Aziz Pavlus kurdu. Peygamber olsa, insanlar din icat edemezdi oysa.
İlke şu burada: Tevhid"in koruyucu kalkanı, Nübüvvet hakikati.
Luther "İncil Hıristiyanlığı" çağrısı yaptı. İncil"i çağın zihin kalıbına göre okudu. Her şeyi yıktı. Sahte bir din icat etti.
İslâm"ı bekleyen tehlike de bu!
"Kur"ân İslâmı" söylemi, geliyorum diyen en büyük felâketlerden biridir. İslâm"ı protestanlaştırma projesidir çünkü bu söylem.
KUR"ÂN TEMEL, SÜNNET SÜTUN
Din, kuru bilgi kaynağı değildir. Hayat kaynağıdır. "Yaşayan Kur"ân" olarak tavsif edilen Hz.Peygamber olmazsa din kalmaz.
Elbette ki, Kur"ân, Temel"dir. Sünnet, o Temel üzerinde yükselen ve Temel"i ayakta tutan Sütun. Sütun çökerse, gökkubbe de, Temel de çöker.
ÖNCE ÇAĞDAŞ HURAFELERDEN ARINMAK!
İslâm"ı hurafelerle doldurdular, diyorlar. Luther de öyle demişti. Ama asıl hurafeyi o üretti: Sahte Din.
Dine Karşı Din icat edecekler! O yüzden "Uyuma!" diyorum.
Şunu iyi bilelim: Kimseden çekmedi bu din, hurafe temizliyoruz, diyerek zihninin çağdaş hurafelerle iğdiş edildiğini göremeyen çapsızlardan çektiği kadar!
Hurafeleri temizleyeceğiz, diyorlar. Böyle diyenlere şu soruyu sormak zorundayız: İyi de, kimsin "sen"?
Hurafe "sen"sin: Ç/ağ"ın, insanın zihnini iğdiş eden seküler hurafelerinin kölesi!
VARIŞ NOKTASI NE, KALKIŞ NOKTASI NEREYE DÜŞER?
Kalkış Noktası ve Varış Noktası olmadan Kurân"a gidemeyiz. Çağın kavramlarını ve bağlamlarını Kur"ân"a giydiririz sadece.
Soru şu burada: Varış Noktası belli, Kur"ân ve Sünnet. İyi de Kalkış Noktası neresi?
Çağ"ın ağları ve bağları, bağlamları ve kavramları. Yani bizim çağrı"mızın kurmadığı, zihnimizi ve idrak biçimlerimizi allak bullak eden, bizi İslâmî duyuş ve düşünüş, varoluş ve yaşayış biçimlerinden uzaklaştıran ve devâsâ bir ağ"a dönüşen seküler çağ! Kalkış Noktası burası. Bu ağ!
ÜMMÎLEŞME"DEN ASLÂ!
O yüzden, bura"yı zihnen ve idrak açısından terketmeden, çağ"ın ağlarını ve bağlarını, kavramlarını ve bağlamlarını aşma çabası göstermeden yani Ümmîleşmeden Kur"ân"a gidemeyiz: Çağdaş hurafeleri Kur"ân"a giydirir, her şeyi tarumar ederiz!
O yüzden önce Zihinsel Hicret şart, diyorum.
Özetle 200 yıllık oryantalist proje şunu hedefliyor:
Hadisler tartışılsın! Ardından Peygamber"in konumu tartışılsın ve devredışı kalsın!
Sonuçta, Her kafa Kurân"ı yorumlasın, neredeyse kelle sayısı Kur"ân çıksın. Nifak çıksın ve insanlar dinden uzaklaşsın, kaçsın!
Sözün özü: Hadisleri, Hz. Peygamberi tartışmalı hâle getirip Kur"ân"ı kıt akıllarına göre yorumlayan Müslüman Lutherler icat edecekler!
Oysa, diğer dinler paçavraya çevrildi. Niçin? Peygamberi olmadığı için.
Tevhid, peygamber varsa, korunur. Yoksa, önüne gelen "tanrılığa" soyunur.
Son söz: Hadisler, Kur"ân"ın önüne geçiyor, diyenler, kendilerini hadislerin de, Kur"ân"ın da önüne geçirdiklerini görebiliyorlar mı acaba?Dünya Osmanlı’ya gebe!
Yusuf Kaplan
14/11/2014 Cuma
Dünyanın karşı karşıya kaldığı ve çözemediği iki temel sorun var.
İKİ KÜRESEL SORUN
Birincisi, farklı dinlerin ve medeniyetlerin nasıl bir arada yaşayabileceği meselesi.
İkincisi: Hakikat fikrinin yitirilmesi.
Hakikat fikri, dolayısıyla Tanrı fikri yitirildiği, tabiat tahrip edildiği, hakikatin, adaletin ve sulhün değil, gücün hâkim olduğu bir dünya düzeni kurulduğu için bütün insanlık büyük bir varoluşsal kaosun eşiğinde “debelenip duruyor”.
İslâm medeniyetinin en son ve en sofistike kavramlarını ve kurumlarını geliştiren Osmanlı medeniyet fikri, tam da dünyanın karşı karşıya kaldığı fizik ve metafizik kaosu nasıl aşabileceğinin kodlarını barındıran, yeniden keşfetmemiz ve geliştirmemiz gereken tek çıkış yolu.
“OSMANLI, İNSANLIĞIN GELECEĞİDİR” SÖZÜNÜ BİR TÜRK TARİHÇİ NEDEN SÖYLEYEMEZ?
Bu gerçeği, büyük tarihçi Toynbee, “Osmanlı, insanlığın geleceğidir” diyerek açıkça ifade ediyor.
Ama Türk entelijansiyasının henüz Osmanlı’nın nasıl bir medeniyet tecrübesi ürettiğini bile bilememesi ve hatta Osmanlı’ya kem gözle bakması, bizim Batılılar tarafından sömürgeleştirilemeyen tek ülke olmamıza rağmen kendi-kendini sömürgeleştiren tek ülke olduğumuz ve zihnî sömürgecilik yaşadığımız acı gerçeğini gözler önüne seriyor.
İzi sürülmesi gereken yakıcı soru şu bu noktada: Osmanlı medeniyet fikrinin ve atılımının temel özellikleri nelerdi ve bugün bu medeniyet fikri, insanlığa, yaşadığı varoluş bunalımından çıkış sürecinde ne söyleyebilir, nasıl yenilenerek yeniden üretilebilir acaba?
OSMANLI ATILIMI: AKÎDE, FİKİR VE SİYASETTE BİRLİK
Osmanlı, üç büyük tarihî sütunun temellerini atmıştı.
Birincisi, İslâm dünyasını, akîdevî olarak; ikincisi, fikrî olarak; üçüncüsü de, siyasî olarak ehl-i sünnet omurga üzerinden ayağa kaldırmış, yeniden tarihe girdirmişti ve birleştirmişti.
Dünya tarihi açısından ise, Osmanlı, hâkim olduğu üç kıtadaki kültürlerin Avrupalıların saldırıları karşısında yok olmasının önüne set çekmişti.
NİZAM-I ÂLEM, “CİHANGİRLİK DAVASI” DEĞİLDİ
Osmanlı, nizam-ı âlem fikrine dayanan medeniyet tecrübesiydi.
Nizam-ı âlem fikri, dünya üzerinde hükümranlık kurmayı amaçlayan bir fikir değildi aslâ.
Ertuğrul Gazi’den Abdülhamid’e kadar -bir iki istisna hâriç- Osmanlı sultanları, Osmanlı’nın derdinin “kuru cihangirlik davası” olmadığını, “i’lâ-yı kelimetullah” (Allah’ın kelâm’ını / adını yüceltmek) olduğunu açıkça ilan etmişlerdi dünya âleme.
METAFİZİK “HÜKÜMRANLIK” FİKRİ
Osmanlı medeniyet fikrinin “hükümranlık” idraki, mülk âlemi ile melekût âlemi arasındaki birbirini besleyen, meşrûlaştıran ve vareden ilâhî kulluk, adalet, selamet ve hukuk ilkelerine dayanan metafizik bir hükümranlık fikriydi.
Batılılar gibi, önce mülk âlemini / fizik dünyayı, sonra da bütün kıtaları ve medeniyetleri kontrol ve kolonize etme fikrine dayanmıyordu.
Melekût âleminin Müslüman şahsın, cemaatin ve ümmetin hayat-dünyasının ilkelerini veren aşkın biliş, oluş ve varoluş idraki, mülk âlemini bütün farklı inanç sahipleri için selâm yurdu’na çevirme zorunluluğu getiriyordu.
KOZMOS “KURULMADAN”, KAOS ÖNLENEMEZ
Osmanlı, kozmolojik bir siyasî tasavvura sahipti: Önce kozmos tesis edilecek, sonra kaos’la başedilecekti. Kozmos’u tesis edemeyen bir düzen, kaosu önleyemezdi çünkü.
İşte bu nedenledir ki, Osmanlı, tarihte gelmiş geçmiş bütün medeniyetlerin üzerine oturmuştu.
Yine Osmanlı, bu medeniyetlerin ve kültürlerin hepsine yaşama ve varolma hakkı tanımış ve bunun zeminini oluşturmuştu.
O yüzden, Osmanlı’nın hâkim olduğu coğrafyada hiçbir kültür tarihten silinmemişti; varlığını ve çiçeklenmesini sürdürebiliyordu ve bunu, melekût âleminden süt emen “selâm yurdu” fikrine ve tatbikine borçluydu.
Yine bu yüzden, Osmanlı hâkimiyeti, üç kıtada, hâkim olduğu dünyanın en karmaşık bölgelerinde, beş asır barış, adalet ve hakkaniyet düzeni kurmayı başarmış tek evrensel medeniyet tecrübesiydi.
HEM KURUCU HEM DE KORUYUCU
Osmanlı medeniyeti, hem kurucu, hem koruyucu bir medeniyet fikri geliştirmişti.
Dikkat buyurulsun lütfen: Osmanlı, sadece Müslümanlar için kurucu ve koruyucu olmamış, idaresi altındaki bütün dinler ve kültürlerin kendileri için de “kurucu” ve koruyucu aracısı işlevini üstlenmişti.
O yüzden, tarihte, başka kültürlerin mensuplarının kendilerini “kurmaları” ve korumaları için gerekli mekanizmaları geliştirmiş en önemli medeniyet tecrübesi Osmanlı tecrübesidir.
Ve Türkiye’nin eninde sonunda gidebileceği ve uzun vadede dünyaya sunabileceği yegâne model, bütün farklılıklara hayat hakkı tanıyacak, mülk âlemini melekût âleminin hakkaniyet, selâmet ve adalet ilkeleri çerçevesinde, kozmolojik tasavvur ekseninde düzenleyecek Osmanlı medeniyet fikri ve bu fikrin yenilenerek hayata geçirilmesidir.
Özetle: Dünya, Osmanlı’ya gebe ama biz henüz Osmanlı’nın ne olduğunu bile kavrayabilmiş durumda değiliz.Kürt Kemalizmi ve etnik kimlik paganizmi
Yusuf Kaplan
16/11/2014 Pazar
Bu toplumun üst kimliği, en temel ortak paydası İslâm’dır. Kürt meselesi de dâhil, bütün büyük sorunlarda, İslâm’ı devre dışı bırakmak, kendi ayağımıza kurşun sıkmakla sonuçlanır.
KÜRT KEMALİZMİ’NİN AYAK SESLERİ...
Türkiye’de milliyetçilikler, etnik kimlik paganizmine dönüşmek üzere: Özellikle de PKK/ HDP’nin Stalinist / laikçi ideolojisi, Kürt kimliğini etnik kimlik paganizmine çoktan dönüştürdü. İslâm’dan arındırılmış bir Kürt kimliğinin icadının mücadelesi veriliyor.
Bir tür Kürt Kemalizmi bu.
Eğer Güneydoğu’da İslâmî kimliği Kürt kimliğinden arındıran bu Kürt Kemalizmi bu hızla devam edecek olursa, sadece Türkiye’nin değil, bölgenin emperyalistlerin istedikleri şekilde paramparça edilmesi, etnik kimlik kabileciliklerinden oluşan kabile “devletçiklerine” dönüştürülmesi süreci gerçeğe dönüşür.
Kürt kimliği, İslâm’dan uzaklaştırılmak yerine, daha İslâmîleştirilmelidir. Bölgeye ruh üfleyen, huzu, barış ve güveni temin eden medreseler, yeniden diriltilmelidir.
Bu yazıda, bu sürecin Batı’da nasıl geliştiğini ve bizi nasıl bir etnik kimlik paganizmi tehlikesinin beklediğini mercek altına almak istiyorum.
PAGANİZM BİÇİMLERİ
Paganizm / putperestlik, “kıtalar” dolaşıyor artık…
İnsanlık, tarihi boyunca tanık olmadığı, her şeyi çözücü bir paganizm biçiminin pençesinde kıvranıyor…
Tarihteki paganizm biçimleri, masumane paganizm biçimleriydi. Oysa çağımızda paganizm, önceki paganizm biçimlerinden mahiyeti bakımından büsbütün ayrılan özellikler kazandı.
Önceki paganizm biçimleri, dolaylı paganizm biçimleriydi: İnsanlar, tabiatı, yıldızları, güneşi, başka “nesne”leri doğrudan tanrılaştırmış değillerdi: Güneşe, aya, yıldızlara vs. tapanlar, aslında, bu “nesne”lere tapmıyorlardı; bu “nesne”lerin temsil ettiği, gerisindeki güce, kudrete tapıyorlardı.
ÇAĞDAŞ PAGANİZM
Ama çağımızda, postmodern duyarlıkların her şeye nüfûz ettiği bu ayartıcı, baştançıkarıcı, estetize yokoluşlar mevsiminde, fetişleştirilen şeylerin doğrudan / bizatihî kendilerine tapılıyor adeta…
Modernlikle birlikte insan, her şeyin ölçüsü ve ölçütü, her şeyi belirleyen, yönlendiren, şekillendiren bir tür tanrı konumuna yerleştirildi…
Nietzsche'ye “Tanrı öldü” dedirten şey, işte bu modern sapmaydı; sadece "Hıristiyan Tanrısı"nın ontolojik ve teolojik anlamsızlıkları, açmazları, tutarsızlıkları değildi.
Bu gerçeğe, Camus’’den Heidegger’’e kadar çağdaş Batı düşüncesinin, sanatının öncü düşünürleri, sanatçıları açıkça dikkat çekmişlerdi. Çünkü Nietzsche, Tanrı’’sını bulamayan bir “mümin”di aslında. Nietzsche’’nin çığlığı, inanılacak nitelikte bir Tanrı fikrinin, tasavvurunun yitirildiği gerçeğine dikkat çeken bir çığlıktı.
AYDINLANMA’NIN RUHU
Peter Gay, o imajinatif The Enlightenment başlıklı kitabında, bu süreci, “modern paganizmin yükselişi” olarak tarif eder.
Aydınlanma çağı, insanı ve aklını kutsamış, putlaştırmıştı. Beklendiğinin aksine özgürleştirmemişti: Tanrı inancını, Tanrı fikrini yok etmişti: Ontolojik güvensizlik duygusu yaşayan modern insan, çareyi, araçlara hâkim olarak epistemolojik güvenlik alanlarını genişletmekte bulmuştu: Araçlara hâkim oldukça, kendine güveni artıyordu: Hâkim olduğu araçlar, önce tabiattı; sonra da tabiatı kullanarak geliştirdiği her tür tatbikat: bilim, teknoloji ve bilumum tahakküm kurma aygıtları.
Ama bu sahte bir güvendi: Çünkü insan, hâkim olduğu bu araçların mahkûmu olmaktan kendini kurtaramıyordu…
Modern paganizmin, her alana sirayet ettiğini görüyoruz: Sözgelişi, Marksist edebiyat eleştirmeni ve teorisyeni Terry Eagleton, “modern edebiyatın dinin yerini aldığını, dinin dilini kullandığını” hatırlatır bize.
Benzer gözlemleri bilimde de, felsefede de yapabiliyoruz: Öyle ki, Comte’’la, Spencer’’la birlikte, felsefe ile bilimin gayr-ı meşrû izdivacına tanık oluyoruz: Adına Pozitivizm dediğimiz bu izdivaç’’tan “insanlık dini” olarak nitelendirilen, felsefeyi de, bilimi de, nihayetinde insanı da bitiren, Rimbaud’’nun “cehennemde bir mevsim” olarak tasvir ve tarif ettiği bir yok oluş ve yok ediş sürecinin eşiğine yuvarlandı bütün insanlık; sadece Avrupa değil, bütün insanlık: Aydınlanma’’nın ruhu, iki büyük dünya savaşında tuzla buz oldu.
Akıl tutuldu… İnsan yutuldu… Hakikat unutuldu…
ULUŞÇULUK VE OSMANLI’NIN YIKILIŞI
Edgar Morin, Avrupa tarihini, “çatışmalar, çelişkiler, yıkımlar, yeniden-doğuşlar tarihi” olarak özetler Avrupa’’yı Düşünmek başlıklı kitabında.
Yıkımlarla sonuçlanan bütün yaratıcılıkların kökeninde, “akılcılığın aklamacılığa dönüşmesi” paradoksu yatıyordu: Akılcılık, yaratıcılığını, her şeyi ideolojikleştirerek aklamacılığa; ideolojikleştirdiği her şeyi ise dinselleştirerek yıkımcılığa dönüştürüyordu.
Modern Avrupa’’yı kuran ve yıkan, dinsel kutsallıklar atfedilen bu ideolojilerden biri ulusçuluk, diğeri de laiklik’’ti Morin’’e göre.
Türkiye, Avrupa’’dan devşirdiği, üzerimizde son derece iğreti duran ve bizi inim inim inleten bu “deli gömlekleri”nin pençesinde kıvranıyor 150 yıldır: İdeolojikleştirilen, dinleştirilen, tanrılaştırılan ulusçuluk, 600 yıllık Osmanlı’’nın çökertilmesinde kilit rol oynadı.
Şimdi, ulusçuluk fikrinin en tabiî gayr-i meşrû çocuğu etnik kimlik paganizmi, bu coğrafyanın insanlarını, önceden tanımadıkları, bilmedikleri yeni bir paganizm biçiminin pençesinde kıvrandırıyor…
Hayatı, hayatın anlamını, varoluşunu ve varoluş nedenlerini Türkçülük, Kürtçülük türünden etnik kimlik aklamacılığı gibi ilkel bir paganizm biçimi üzerinden tanımlamaya çalışarak, sonunda, bu ülkeyi barbar çatışmaların eşiğine sürüklediğini göremeyenleri, âyette silkeleyici bir şekilde ifade edildiği gibi “kurda kuşa yem olmamak” için, vakit geç olmadan akıllarını başlarına devşirmeye davet ediyorum…Hakikat: Akıl ve kalbin medcezirinin meyvesi
Yusuf Kaplan
17/11/2014 Pazartesi
Medeniyet, hayata hayatiyet kazandırma mücahedesi ve mücadelesidir. Hakikatin hayatına ve hayatın hakikatine. İnsana, tabiata ve bütün varlığa.
Hayatiyet, kalbin işlediğinin, işgördüğünün ve işini iyi gördüğünün alâmet-i fârikası ve yegâne vasıtasıdır. Kalbin çalışıyor olması ise, ruhun atılım yapmasının yegâne şartı. Ruhun hayat bahşeden fütûhatının.
‘AKLEDEN KALP’ MEDENİYETİ
Medeniyetin merkezinde kalp vardır: Akleden kalp. Kalp atıyorsa, orada hayat vardır ve hayatiyetini sürdürüyor, demektir.
Burada dikkatimizi çekmemiz gereken hakikat şu: Medeniyetin bir merkezi vardır. Aklı da, gözü de, ruhu da, sözü de harekete ve hayata geçiren bir merkezi: Kalp.
Kalp, yaratıcı ruhun kaynağıdır. Vicdanın. Fıtratın. Su katılmamışlığın. Saflığın. Arı-duruluğun. Hakikatin yani. Hakk’ın hakikatinin.
O yüzden, hem hayatın hakikatinin, hem de hakikatin hayatının, hayat bulmasının, hayat olmasının, herkese ve her şeye hayat sunmasının doğurgan dölyatağı.
Müslüman şehirde cami, insandaki kalbin işlevini yerine getirir: Hayatın merkezi, camidir. O yüzden cami, her gün beş defa insanları yıkayan ve arındıran gürül gürül akan bir çağlayanı andırır. Tıpkı kalbin bedeni ve ruhu her dâim arındırması ve temizlemesi gibi.
Akıl ise, kurucu iradenin vasıtasıdır. Eğer akıl, kalple buluşabilirse, hayata da, hakikate de giden yapı taşlarını döşeyen bir kurucu irade vazifesi görür. İnsanın yükümlülüklerini hakkıyla yerine getirmesinde rolünü bihhakın yerine getirir.
AKLIN SÜRGÜNÜ: SİVİLİZASYON / UYGARLIK
Ama eğer akıl, kalple buluşamaz da, kendi başına hareket etmeye kalkışırsa, kurucu iradenin kaynağı yıkıcı ve yok edici bir kudrete dönüşür; şiddetin ve şirretliğin kaynağı olur. İnsanın taşımayacağı bir yük hâline gelir.
Sivilizasyon yani uygarlık, hakikatin bittiği yerde başlar ve hayatı da bitirir. O yüzden uygarlık eleştirileri yerden göğe kadar haklı. Ama uygarlık eleştirilerinin medeniyet eleştirileri olarak yapılması ise sonuna kadar, dibine kadar hastalıklı.
Uygarlığın kaynağı, tek dayanağı akıl’dır. Akıl (ration), ölçmeye biçmeye, hesap kitap yapmaya, insanlar, hayat ve hakikat üzerinde tahakküm kurmaya ve tahakküm kuran kişilerin kurulu düzenlerini aklamaya yarar.
Akıl, indirger, tecrit eder. Hayatı da, insanı da ruhsuzluğa mahkûm eder. Akıl, ayırır; bağları koparır. Kendisini bağ kuran bağ katına yükseltir. Ama ortaya çıkan şey yalnızca ağdır: Hayatı, insanı ve hakikati boğan bir ağ.
AKIL, KALPLE BİRLEŞTİĞİ ZAMAN...
Akıl, sadece bilmeye yarar; anlayabilmeye değil. Bilimin kaynağı akıldır. Bilim, Michel Henry’nin enfes bir şekilde dikkat çektiği gibi, varoluşunu yalnızca akıl üzerinden gerçekleştirmeye çalıştığı zaman, yalnızca akla dayandığı zaman, hayatın varoluş dayanaklarını yerle bir eder: Hissi yok eder. İnsanı hissizliğe, ruhsuzluğa mahkûm eder. Canavarlaştırır.
Akıl, ancak kalple birleştiği zaman, hayata ruh üflemeye başlayabilir. İnsanın vicdanını hayata geçirir ve böylelikle başka insanlara, başka varlıklara, tabiata hikmet nazarıyla, nimet nazarıyla, hem kendi hakikatinin, hem de hayatın hakikatinin dercedildiği, şifrelendiği, yansıtıldığı kendini keşif nazarıyla bakar.
Dolayısıyla kalp birleştirir. Kalp, insanın kabesidir, Yaratıcı’nın ‘yerleştiği’ yegâne ‘yer’dir; hayatın ve hakikatin merkez’i, merkez üssüdür. Bütün bağları birbirine bağlar. Hem insanlarla insanlar arasında, hem insanlarla diğer varlıklar arasında birbirini vareden, birbirinin varlığından haberdar eden, birbirinin varlığıyla varolabildiklerini ihbar eder muazzam bir medcezir icat eder.
Kalp, o yüzden insanı ve dünyayı, Tek Bağ’a, Yegâne Özgürleştirici, Kuvvet ve Kudret Sahibi, yaratıklarına hayat ve hakikat bahşeden Bağ’a bağlar.
Böylelikle akıl, kalbin tesis ettiği vicdanla, insanı arş-ı a’lâya yükseltecek merdivenler döşer, kanatlandırıcı güzargâhlar çizer.
Düşen insanı tutup kaldırır ve başka dünyalara, başka âlemlere, başka varlıkların kâinâtlarına ulaştırarak leziz, nefis ve doyumsuz bir yolculuk yaptırır insana.
Osmanlı bilinmeden yeni bir dünya kurulamaz!Yusuf Kaplan
21/11/2014 Cuma
Önce şunu zihnimizin bir köşesine kazıyalım, derim: Osmanlı coğrafyasında 35, hinterlandında 41 devlet var şu ân.
OSMANLI ANLAŞILMADAN DÜNYANIN SORUNLARI AŞILAMAZ!
Bu ne demektir, bir düşünün. Bu, Osmanlı bilinmeden, Asya’nın, Afrika’nın ve Avrupa’nın tarihi bilinemez ve yazılamaz, demektir.
Daha da önemlisi, bu, Osmanlı bilinmeden büyük bir kaosun eşiğinden geçen dünyanın sorunları tam olarak anlaşılamaz ve aşılamaz demektir.
Özlü bir şekilde söylemek gerekirse, Osmanlı bilinmeden yeni bir dünya kurulamaz.
O yüzden, Osmanlı medeniyetinin ne demek olduğunu çok iyi bilmemiz gerekiyor. Bu nedenle, bu yazıda kısaca Osmanlı’nın ne anlam ifade ettiğini biraz derin nefes alarak sizlere göstermek istiyorum.
AVRUPA’NIN ÇÖKÜŞÜ...
19. yüzyıl, Avrupa’da imparatorlukların çökmeye, ulus-devletlerin köksalmaya başladığı bir milliyetçilikler çağı’ydı: O yüzden romantizm, politikada olduğu kadar, düşüncede de, sanatta da başat akım’dı.
Öte yandan, 19. yüzyıl, pozitivizmin, tabiat bilimlerinden sosyal bilimlere önce sirayet ettiği, sonra da tartışılmaya başlandığı bir karmaşıklıklar, bunalımlar, kaoslar ve yeni arayışlar çağıydı aynı zamanda.
Bu nedenle, 19. yüzyılın sonlarıyla 20. yüzyılın başları, öncelikle sanatın bütün türlerinde ortaya çıkan modernizm’in, modernliğin vaatlerini gerçekleştirememesine karşı bir başkaldırı başlattığı, modern zihin kalıplarının derinlemesine sorgulandığı, “yeni’nin şoku”nun hayatın her alanına nüfûz ettiği, Batı uygarlığının felsefî olarak kendi içine ve üstüne kapandığı, “dil oyunları”nın, eleştiri ruhunun damgasını vurduğu bir aralık’tı.
Sanatta, monolojik perspektif kırılmıştı: Bu, tanrılaştırılan insanın, hem insan/lığ/a, hem de yaşadığı dünyaya / tabiata ontolojik saldırı’sına gösterilen bir tepkiydi: Faustyen insan, yitirdiği ruhunu, bilinçaltı dünyasına dalarak aramaya koyulacaktı: Avrupa’’da tam bir nihilizm ve yabancılaşma, sosyal kaos ve kültürel çözülme köksalıyordu.
Batı’da Kafkaesk “metamorfoz”, Ionesco’cu ve Beckett’çi “saçma”, Camus’’cü “yabancılaşma” sanata, gündelik hayata, ulusal ve küresel siyasete sirayet etmekte gecikmeyecekti: Sonunda, benmerkezci reflekslerinden kurtulamayan Avrupalı ulus-devletler, ürpertici iki büyük dünya savaşıyla Avrupa’yı tarihin yapılmasında kilit rol oynayan bir aktör olmaktan uzaklaştırmayı başardılar! Avrupa, gücünün zirvesindeyken tarihten çekiliyordu! Tıpkı Büyük İskender’in Hind’e kadar uzanan Helen İmparatorluğu, tıpkı “dünya’yı, Roma olarak” görecek kadar büyüyen Roma İmparatorluğu gibi.
AVRUPA HAYALETİ VE OSMANLI’NIN DURDURULUŞU
Osmanlı, milliyetçilikler çağı’nın hem romantik milliyetçilerinin, hem de pozitivist ulusalcılarının, medeniyet ufkunu yitirmelerinin kurbanı oldu: Bu biraz da kaçınılmazdı; çünkü milliyetçilik çağı, siyasî, iktisadî ve entelektüel devrimlerle çağın zeitgeist’ı / zamanın ruhu hâline gelmişti.
Sonunda Faustyen ruh, (hem Avrupa’’da, hem de bizde) sahibini de yok eden Frankensteinvârî bir hayalete dönüşmüştü: Avrupa’ya, sömürgecilikler ve emperyalizmlerle dünya üzerinde hâkimiyet kurdurtan siyasî, iktisadî ve entelektüel yaratıcı güç, aynı zamanda, Avrupa’yı yıkacak dinamiği de taşıyordu bünyesinde. Kısaca seküler-kapitalizm diye tanımladığım bu bencil, benmerkezci, kibirli ruh, ruhunu da, bedenini de yok eden bir hayalete dönüşecekti.
Batı’yı “uygar”, Batı-dışı dünyayı da “barbar” olarak tanımlayan ve aşırı şişen bu abartılı-özgüven duygusu, Avrupa’nın gözünü karartmaya, ruhunu yok etmeye yetmişti çünkü.
Bu arada modern dünya tarihinin yapılmasında kilit rol oynayan Osmanlı medeniyeti de, gözü kararan, ruhu sırra kadem basan Avrupa’’nın iki asır süren saldırısına dayanamadı ve “durduruldu” (Toynbee).
Ama Osmanlı bitmemiş, bitirilememişti/r: Bugün küresel sorunların merkezinde Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu’dan oluşan Osmanlı coğrafyası vardır: Bu coğrafyanın alacağı şekil, dünyanın alacağı şekli de belirleyecektir.
İşte Türkiye’nin gerçekleştirdiği açılımlar, Türkiye’deki elitokrasinin -nihayet!- yeni bir dünyanın kurulmasını, merkezinde Türkiye’’nin bulunduğu Osmanlı coğrafyasının alacağı şeklin belirleyeceğini idrak etmeye başladığının göstergesidir.
Osmanlı coğrafyası, lime lime edilerek parçalanmıştı: Bu coğrafyayı yeniden toparlayacak güç, yeni kurulmakta olan dünyanın da motoru olacaktır: Bu güç, Avrupa ve ABD değil, Türkiye olabilir yalnızca.
OSMANLI RUHU: MEDENİYET UFKU
Bunun yolu, Türkiye’nin, medeniyet ufkuna yeniden sahip çıkmasından geçiyor: Bu ufuk, önce Karadeniz İşbirliği Projesi, sonra da D-8 projesi ile ete kemiğe büründürülmüştür.
Türkiye, bütün farklılıklara hayat hakkı tanıyan, adalet, hakkaniyet, barış, hürriyet, dayanışma ve kardeşlik ilkelerini hayata geçirmemizi, Pax Ottomana düzen/eğ/i kurmamızı sağlayan Osmanlı ruhu ve misyonuyla donanarak, önce komşularıyla stratejik, iktisadî ve kültürel, sonra da askerî ve siyasî olarak bütünleşmeye doğru gidecek bir yolculuğa çıkarsa, yeni bir dünyanın kurulmasında yeniden kurucu rol üstlenebilir.
Küllerinden yeniden doğmakta olan Osmanlı medeniyet ruhunun dirilişi, daha âdil bir dünyanın / darüsselâm’ın yeniden gelişinin yegâne garantisidir.
On Emir
Yusuf Kaplan
21/12/2014 Pazar
1-ZORBALARDAN DEĞİL, ALLAH’TAN KORKACAKSINIZ!
Zorbalardan değil, sadece Allah’tan medet umacaksınız!
Zorbaların, zalimlerin, insanlık ve hakikat düşmanlarının değil, yalnızca Allah’ın ‘’mevlâ”nız (dostunuz, sığınağınız, dayanağınız) olduğunu aslâ unutmayacaksınız!
Allah’tan başkasını mevlâ edinenlerin, belâsını bulacağını iyi bileceksiniz!
Bugün önünüzü açan küresel zorbaların, yarın, ipinizi çekmekten çekinmeyeceklerini aslâ gözardı etmeyeceksiniz!
2-TAKİYYE’YE DEĞİL, TAKVA’YA SARILACAKSINIZ!
Takiyyeciliğin ikiyüzlülük; Takva’nın ise ikiyüzlülükle yüzleşmek, ikiyüzlülüğü yenmek, yalnızca Allah’a yönelmek olduğunu idrak edeceksiniz!
Takiyyeciliğin, insanın kimliğini, niyetini ve hedefini gizlediğini ama sonunda, kişinin kalbini körleştireceğini, kişiliğini bitireceğini bileceksiniz!
İhtirasın değil, ihlasın peşinde koşturacaksınız!
Kendi ihtiraslarınız, kendi ‘’şebeke’’nizin iktidarı için ülkeyi yangın yerine çevirmeye, kaosun eşiğine sürüklemeye hakkınız olmadığını unutmayacaksınız!
Ülkeye verdiğiniz maddî-manevî zararın bilançosunu çıkarıp derhal Allah’tan af, milletten özür dileyeceksiniz!
3-KARDEŞLERİNİZE DEĞİL, ŞER GÜÇLERE TUZAK KURACAKSINIZ!
Bu ülkede ‘’ipler’’ hâlâ bu ülkenin çocuklarının elinde değil. Türkiye, fiilen teslim alınmadı ama zihnen teslim alındı.
Öte yandan İslâm dünyası kan ağlıyor. İslâm dünyası, iki asırdır, Batılıların esareti altında yaşıyor: Batılılar insan haklarını, hukuku ve vicdanı hiçe sayarak diktatörleri ve darbeleri destekliyor her fırsatta.
Türkiye’nin, bölgenin umudu olmaya başladığı, ‘’altın vuruş’’u yapmaya hazırlandığı kritik bir zaman diliminde, mazlum ve masum halkların, çilekeş Müslümanların umudunu söndürmeye kalkışmayacaksınız.
Şer güçlerin güçlerine güç, zulümlerine zulüm katma cinayetine ortak olmayacaksınız.
İlle de birilerine tuzak kuracaksanız, Müslümanlara ve ülkenize değil, şer güçlere tuzak kuracaksınız! Şer güçlerin oyunlarını bozacaksınız!
4-MEVZİLERİNİ YİTİRENLERİN MUVAZENELERİNİ DE YİTİRECEKLERİNİ BİLECEKSİNİZ!
Yerinizi bileceksiniz. Yerinizi terketmeyeceksiniz!
Şer güçlerin estirdikleri ayartıcı küresel rüzgârların önünde sürüklenmeyeceksiniz.
Zalimlerin yanında değil, mazlumların yanında mevzileneceksiniz.
Mevzilerini yitiren insanların muvazenelerini / dengelerini de yitireceklerini ve düşeceklerini bileceksiniz!
Mevziyi aslâ terketmeyeceksiniz! Zaman mevziyi koruma zamanıdır.
Mevzi’nin, küresel şebekelerin hatlarını korumak değil, ülkemizin ve mazlum halkların direniş, diriliş ve varoluş koridorlarını açmak olduğunu aslâ unutmayacaksınız.
5-ARAÇLARI, AMAÇLARIN ÖNÜNE GEÇİRMEYECEKSİNİZ!
Araçları amaçların önüne geçirdiğiniz andan itibaren, amaçlarınızı da, yolunuzu da, istikametinizi de yitireceğinizi unutmayacaksınız!
Araçları putlaştırdığınız zaman, ‘’amaca ulaşmak için her yol mübahtır’’ ilkesizliğinin bütün ilkelerinizi yerle bir edeceğini bileceksiniz!
Başarıya değil, hakikate odaklanacaksınız!
Ölçünüz başarıya kilitlenmek değil, hakikatin izini sürmek olacak!
Ayartıcı araçlara ve kışkırtıcı şer güçlere değil, Hakk’a ve Hakk’ın diriltici hakikatine ve rahmet elçisine boyun eğeceksiniz!
6-ZALİMLERİN DEĞİL, MAZLUMLARIN ÇOCUKLARI İÇİN GÖZYAŞI DÖKECEKSİNİZ!
Zira zalimlerin çocukları için döktüğünüz gözyaşının, yarın, mazlumların çocuklarını önüne katarak silip süpürecek bir zulüm seline dönüşeceğini, bu selin sizi de, bizi de boğacağını aslâ unutmayacaksınız.
Müslümanlar için beddua etmeyeceksiniz; dua edeceksiniz sadece!
Eğer ille de beddua edecekseniz, zalimler için, hakikat düşmanları için, insanlık düşmanları için beddua edeceksiniz!
Müslümanların önünde takoz olmayacaksınız; hakikat düşmanlarının, insanlık düşmanlarının önünde takoz olacaksınız!
7-CEMAAT BAYRAĞINI DEĞİL, ÜMMET BAYRAĞINI DALGALANDIRACAKSINIZ!
Kör ve körleştirici bir ‘’cemaat’’ bilinciyle değil, diriltici ve herkese ruh üfleyici ümmet bilinciyle hareket edeceksiniz! Ümmet bilinciyle hareket ettiğiniz zaman, cemaatin cemadata / taşa dönüşmesini önleyebileceğinizi bileceksiniz!
Kardeş olacaksınız, türdeş değil.
Kalbiniz, cemaatinizin çocukları için değil, ümmetin masum ve mazlum çocukları için atacak!
‘’Cemaat’’ bayrağını değil, Ümmet bayrağını dalgalandırmaya bakacaksınız!
8-AÇIK OYNAYACAKSINIZ
Kirli oyunlara, kirli yöntemlere, kirli ittifaklara başvurmayacaksınız!
İç ve dış şer şebekeleriyle karanlık ittifaklar kurarak Müslümanlar için, ülkeniz için kirli oyunlar tezgâhlamayacaksınız!
Hangi güç odaklarıyla, ne tür ittifaklar içine girdiğinizi açıklayacaksınız!
9-HAKİKATİ TESLİM ALMAYACAKSINIZ, HAKİKATE TESLİM OLMAYA BAKACAKSINIZ!
Hakikati teslim almaya kalkışırsanız, ortada hakikatten eser kalmayacağını unutmayacaksınız!
Hakikatin çocuğu olmaya bakacaksınız! Hakikati ‘’çocuğunuz’’, ‘’oyuncağınız’’ yapmaya, hakikatle oynamaya, hakikati oyuncağa çevirmeye kalkışmayacaksınız!
‘’Hakikat Ben’im’’, ‘’benim hakikatim tek hakikattir’’ demeyeceksiniz. ‘’Ben, hakikatin bende’siyim, hizmetçisiyim’’, diyeceksiniz! Yoksa Hakk’ın sillesini yemekten kurtulamayacağınız aslâ unutmayacaksınız!
10-SİLLE-TOKAT YESENİZ DE ÜLKENİZİ TERKETMEYECEKSİNİZ!
‘’Hangi akla hizmet Frengistan’da bu kişi!’’ dedirtmeyeceksiniz!
Frengistan’da, İslâm düşmanlarının, hakikat ve insanlık düşmanlarının ellerinde istedikleri zaman, istedikleri şekilde sizi kullanacaklarını unutmayacaksınız!
Ülkenizde nefes alıp vereceksiniz! Hakikat diye bir derdiniz varsa, bunun çilesini ülkenizde çekeceksiniz!
Tıpkı Bediüzzaman gibi, sille yiyecekseniz, tekme yiyeceksiniz ama aslâ ülkenizi terketmeye yeltenmeyeceksiniz!
Mücadelenizi ülkenizde vereceksiniz! Eğer mücadelenizi Frengistan’da vermeye kalkışırsanız, bunun bedelini isteyeceklerini aslâ unutmayacaksınız!
Frengistan’da bedel olarak sizden izzetinizi satmanızı isteyeceklerini aslâ gözardı etmeyeceksiniz!
İzzetinizi yitirdiğiniz zaman, hizmetin hezimete dönüşeceğini iyi bileceksiniz!
NOT: Çok sayıda dile çevrilen bu yazıyı, 17 Aralık Medya ve Algı Darbesi’nin yıldönümü olması hasebiyle gözden geçirerek yeniden yayımlıyorum.Bu dünya böyle gitmez!
Yusuf Kaplan
26/12/2014 Cuma
Yazıya, düşünceye kışkırtıcı, üzerinde derinlemesine düşünmemiz gereken bir tespitle giriş yapmak istiyorum:
El’ân Batı uygarlığı bilfiil yaşıyor olabilir ama bilkuvve çökmüştür. Osmanlı bilfiil çökmüştür ama bilkuvve yaşıyor.
KÜRESEL BUHRANIN KAYNAĞI: BATI UYGARLIĞI
Batı uygarlığının bilfiil yaşıyor olması’yla kastettiğim şey, dünya üzerindeki hâkimiyetini sürdürdüğü gerçeğidir.
Soru şu burada: Peki, Batı uygarlığı, bütün dünya üzerinde hâkimiyet kurmasını neye borçlu?
Bu sorunun cevabını çağımızın en cins düşünürlerinden, en parlak bilim felsefecilerinden Paul Feyerabend, çok net bir şekilde şöyle veriyor: “Batı uygarlığı, dünya üzerindeki hâkimiyetini iki şeye borçlu: Silah ve reklam.”
Silaha hâkim olmak, kaba güce dayanarak dünya üzerinde hâkimiyet kurmak demek: Seküler bilim üzerinden üretilen iktisadî, teknolojik ve askerî güce dayanan, niceliği hükümran kılan bir hâkimiyet kurma çabasıdır bu.
BATI UYGARLIĞININ DİNİ SEKÜLARİZM, TANRISI BİLİM, KÖLESİ İNSANDIR
Biraz daha açmakta yarar var bunu:
Modern Batı uygarlığının dini, sekülerizm; tanrısı bilim, kölesi insandır. Modern insanlar, bilime tapar, seküler bir hayat yaşarlar: Bu serencamın tasvirini en iyi Peter Gay şöyle yapar: “Modern paganizmin yükselişi”.
Sonuç: Kapitalist hegemonya. Silahın ve reklamın (medyatik hegemonyanın) gayr-ı meşru çocuğu bir dünya: Batı uygarlığı.
Kendisi dışındaki dünyayı barbar olarak gören, yıkan, yok eden ve dünya üzerinde tıpkı eski Roma gibi, “askerî zorbalık düzeni” kurmaya soyunan bir uygarlık bu.
Kapitalizm’in insanı: Homo economicus: Ruhunu pazarda haraç mezat satan seküler makina.
Makinalaşan ve metalaşan insan: Şeyleşen, nesneleşen ve tükettikçe tükenen kişi: İstatistikî bir rakam: Önce pazarın, sonra tüketimin kölesi: Posası çıkmış bir “ürün” sadece.
Bu “ç/ağdaş köle”, varlığını, kapital’i / para’yı kutsamasına borçlu: Ekonomik faaliyeti rekabete, güçlü olanın haklı olduğu sapmasına indirgemesine.
Sonuçta, önüne çıkan herkesi, her şeyi, her gücü tepelemesine ve yok etmesine: Sosyal darwinizmin zaferi: İnsanlığın cehennemi.
Özetle, şairin deyişiyle, “cehennemde bir mevsim”, Batı uygarlığının serencamı.
Büyük düşünür Nietzsche’den dinleyelim bu serencamın 19. yüzyılın son çeyreğinde geldiği noktanın özlü özetini: “Avrupa, ölüler evini andırıyor... Çöl büyüyor... İnsan, amacını yitirdi... Hayat bitti... Felsefemiz, ahlâkımız dekadansın (tefessühün, çöküşün) formlarına dönüştü.”
Batı uygarlığının bilim tanrısı, sekülerizm sapması, insanlığı ayartıcı bir maskeli baloda yok olmanın eşiğine fırlatıyor güle oynaya, hızla, hazla ve tam gazla...
BU DÜNYA BÖYLE GİTMEZ!
Dünya böyle gitmez. Belirsizlikler çağı, bir gün bitecek ve yeni bir dünya kurulacak.
Kapitalizm, insanlığın en büyük düşmanı çünkü.
Sekülarizm, insanın ve hakikatin altını oyan, insanı hayattan kovan, hayatı çoraklaştıran, insanlığı ve dünyayı ruhsuzluğa mahkûm eden bir sapma. Foucault’nun deyişiyle, “insanlığın hapishanesi”.
Köleliği özgürlük diye sunan bir büyücü ç/ağdaş Batı uygarlığı: Hızı, hazı ve ayartıyı kutsayan, insanı hayatın acı gerçeklerinden kaçırarak hayata tutundurmaya çalışan postmodern bir ayartıcı.
Yeni biçimler alarak insanı alabildiğine ayartan din-dışı kutsallıklara (müzikhole, stadyuma, ışıkların söndürüldüğü karanlık sinema salonlarına tıkayarak hayata tutundurmaya çalışan) bu neo-pagan, tekno-pagan büyücü, insanın, hayatın ve hakikatin kuyusunu kazmakla meşgul yalnızca.
O yüzden dünya kaosa mahkum.
O yüzden daha insanca bir dünyanın doğuşunun müjdecisi hakikate gebe.
|
| Bugün 319 ziyaretçi (782 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
