 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Aslında, ne oldu?
Yusuf Kaplan
4/01/2019 Cuma
Önce ezber bozacak bir cümle kurayım -izninizle: Biz, yenilmedik; biz, “yenildik” dediğimiz zaman, yenildik.
Yani?
Yanisi şu: Biz, zihnimizi kaybettik; zeminimizi yitirdik; zaman bizim eserimiz değil, biz zamanın esiriyiz.
Ama farkında bile değiliz bunun. İliklerimize kadar yaşadığımız, zihnimizi körleştiren, kendimize de, dünyaya da şaşı bakmamıza neden olan epistemik kölelikten ötürü.
Bu haftaki yazılarımda, biraz derin nefes alarak, bir tarih felsefesi yapmak ve dünyada aslında ne olduğunu, bize ne olduğunu, bizim ne olduğumuzu mercek altına almak istiyorum.
Bu yazıda, dünyada, medeniyet coğrafyamızda ve ülkemizde “aslında, ne oldu?” sorusunun izini süreceğim.
Sonraki yazıda, yaşadığımız süre zarfında dünyada, medeniyet coğrafyamızda ve ülkemizde “ne oluyor?” diye soracağım ve bu sorunun cevaplarını bulmaya çalışacağım.
Son yazıda ise, “ne olabilir, ne yapmalı?” sorularına odaklanacağım.
BÜTÜN DÜNYA BATI’NIN ESERİBÜTÜN DÜNYA BATI’NIN ESİRİ
Evet, dünyada, medeniyet coğrafyamızda ve ülkemizde ne oldu, olan şey ne?
Olan şey şu, kısaca: Batılılar, bir “dünya” kurdular; adına modernlik dediğimiz bir çağ bu.
Sonra da modernliği bütün dünyaya hâkim kıldılar.
Tarih, çağlarla yapılır. Şu an, son üç asırdan bu yana, bütün insanlık olarak modern çağda yaşıyoruz, modern çağın çocuklarıyız.
Hoşumuza gitse de, gitmese de, gerçek bu. Yaşadığımız, soluduğumuz, içinde oraya buraya sürüklendiğimiz yakıcı gerçek bu.
Şu an içinden geçtiğimiz dünyada, bütün insanlığın kullandığı temel kavramlar ve kurumlar, modernliğin, modern Batılıların eseri.
Bütün dünya da, modernliğin, modern Batı uygarlığının esiri.
MODERN BATI: GÜCÜN ESERİ, ARAÇLARIN ESİRİ
Soru şu: Batılılar, ne yaptılar da, kurdukları “dünya”yı, bütün dünyaya hâkim kıldılar?
Gücü ele geçirerek...
Önce Francis Bacon’la birlikte, “bilgi güçtür” diyerek; modern felsefeyi kuran, modern dünyanın zihnî, dolayısıyla kültürel ve siyasî temellerini atan Descartes’la birlikte, “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” diyerek...
Yani bilgi’yi güç olarak konumlandırarak ve tabiata, dış dünyaya hâkim olarak...
Sonra da, güç üreten bilim, teknoloji gibi araçlara sahip olarak...
Ve son olarak da, bütün kıtalara, bütün okyanuslara hâkim olarak...
Sonuç: Modern Batı uygarlığı, gücün eseridir ama kendisini de bütün dünyayı da güç üreten araçların esiri etmiştir.
Nedir bu?
İnsanın tanrılaştırılmasıdır.
Tanrı fikrinin, hakikat fikrinin yitirilmesidir.
Gücün, güç üreten araçların kutsanması, putlaştırılması; araçların amaçları yutması; insanın araçların kölesi olması ve dünyada darwinyen orman kanunlarının hâkim olmasıdır.
Neo-paganizmin, tekno-paganizmin zaferi, insanın körleşmesi, hayatın çölleşmesi, dünyanın cehenneme çevrilmesidir.
Burada Batı’ya karşı bir saplantı veya körkütük bir önyargı içinde değilim.
Burada “olan şey”e dâir resmettiğim tablo, hem Nietzsche’den Heidegger’e, oradan kurucu postmodern düşünürlere kadar Batılı düşünürlerin; Dostoyevski’den Ionesco’ya, Kafka’dan Tarkovsky’ye kadar bütün büyük sanatçıların resmettikleri tablodur hem de bütün insanlık olarak yaşadığımız dünyanın ta kendisidir.
BATILILAR KAZANDI AMA BİZ KAYBETMEDİK!
Batılılar, modernlikle birlikte gücü ele geçirerek ve insanı tanrılaştırarak dünyaya hâkim olmayı başardılar ama hâkim oldukları araçların, dünyanın mahkûmu oldular!
Peki bu, Batıların kazandığı bizim yenildiğimiz anlamına gelir mi?
Görünüşte, evet; fakat gerçekte, hayır.
Biz yenilmedik; biz bu dünyayı, bu dünya üzerimizdeki varlığımızı kaybettik ama hakikati kaybetmedik; hakikatin hayatımıza ruh katmasını sağlayacak zihnimizi, zeminimizi ve bizim zamanımızı yitirdik.
Batılılar kazandı ama biz kaybetmedik.
Biz gücü, dolayısıyla güç üreten araçları kutsamadığımız için bu dünyayı, bu dünya hayatındaki yerimizi ve hâkimiyetimizi kaybettik ama hakikati kaybetmedik.
Güç kazandı ama hakikat geri çekildi.
Osmanlı kapitalizme direndiği için bilfiil / bedenen çöktü.
Osmanlı kapitalizme direndiği için bilkuvve / ruhen yaşıyor...
Eğer hakikatin hayat bulduğu müslüman zihnine, hakikatin hayat olduğu Müslümanca yaşama zeminine ve hakikatin herkese, her şeye, bütün varlıklara hayat sunduğu Müslüman Zamanı’na yeniden kavuşabilirsek, işte o zaman yeniden toparlanabilir, ayağa kalkabilir ve tarihi yapacak, insanlığa adalet, hakkaniyet ve sulh armağan edecek hakikat medeniyeti yolculuğuna yeniden başlayabiliriz...
ELEŞTİRİ OLMADAN ASLÂ!
Tekrar ediyorum: Batılılar, gücü ve güç üreten araçları kutsadılar ve dünyaya hâkim oldular.
Biz gücü ve güç aratan araçları kutsamadık, kapitalizme direndik; o yüzden hakikati kaybetmedik; hakikatin hayat bulacağı zihnimizi, hayat olacağı zeminimizi ve hayat sunacağı zamanımızı kaybettik.
Ruhumuzu değil bedenimizi yitirdik.
Hakikat, hayatın ruhudur; hayata müdahale edeceği bedenine er ya da geç kavuşacaktır.
Yeter ki, biz kendimizle ve dünyayla yüzleşmesini bilelim.
Yeter ki, biz kendimizi, zaaflarımızı, sorunlarımızı, imkânlarımızı ve dünyanın, medeniyet coğrafyamızın ve ülkemizin yaşadığı temel varoluşsal sorunları, imkânları enlemesine ve boylamasına bütün yönleriyle ve boyutlarıyla mercek altına alma çabası gösterelim.
Yeter ki, biz kendimize güvenelim ve yanlışlarımızla yüzleşmekten çekinmeyelim.
Sözün özü: Türkiye, dünyanın ruhudur. Mazlumların umududur. Zorbaların kâbusudur.
Bin yıl önce de böyleydi bu. Bugün tam olarak böyle olmasa da, yarın da böyle olacak bu; eğer biz bu ruhla donanmasını bilirsek yeniden.
Bu ruhun dirilmesi, toparlanması, ayağa kalkabilmesi ve yeniden hakikat medeniyeti yolculuğuna çıkabilmesi için, dünyanın sorunlarını iyi okuyabilmemiz; bizim yanlışlarımızı görebilmemiz; kendimizi kıyasıya eleştirebilmemiz; sahici, samimi, zihin ve ufuk açıcı eleştirileri bir saldırı değil bir lütuf olarak görebilmemiz, “yalaka insan müsveddeleri”ne aslâ itibar etmememiz, bunun için de zaaflarımızı değil erdemlerimizi büyütmemiz, dünyayla ve kendimizle yüzleşebilecek bilgeliğe ve derinliğe erişebilmemiz şart.
Vesselâm.Ne oluyor?
Yusuf Kaplan
6/01/2019 Pazar
Bildiğimiz dünya çatırdıyor...
Bildiğimiz dünyanın, Batı uygarlığının, modernlikte birlikte dünya üzerinde kurduğu hegemonyanın yıkılışına tanık oluyoruz...
BATI, KURDUĞU DÜNYANIN MAHKÛMU
İlk bakışta görülmesi zor olan bir paradoks var karşımızda.
Nedir bu?
Şu: Batı uygarlığının hegemonyası derinleşirken, yaşadığı krizin de derinleştiği, bir süre sonra kontrolden çıkabileceği, dünyayı çok büyük felâketlerin eşiğine sürükleyeceği anlamına geliyor.
Daha teorik ve daha şık bir ifadeyle söylersek, Batı uygarlığı, kendi kurduğu dünyanın mahkûmu oldu; belli bir süre sonra da kendi kurduğu dünyanın kurbanı olmaktan kurtulamayacak.
Şöyle bir şey yaşıyoruz: Gücü kutsadı ama güç kendisine yüklenen yükü kusuyor... Güç üreten araçlar, güç üreten teknolojiler, insanı ruhsuzlaştırdı: Batılı insanı öncelikle, elbette.
İnsan, araçların kölesi şimdi. Batılı insan, bu “yakışıklı, şık” araçları üretti ama araçlar insanı ayarttı, kendisine esir etti.
ANLAM BOŞLUĞU VE ÖZGÜRLÜK KAYBI: NİHİLİZM BİÇİMLERİNİN PATLAMASI
Burada çok köklü felsefî, siyasî ve ekonomik sorunlar sökün etmeye başladı.
İnsan, insanı tanrılaştıran seküler insan, Tanrı fikrini karikatürleştirdiği, hakikati buharlaştırdığı için, büyük bir anlam boşluğunun eşiğine sürüklendi.
Bunun kaçınılmaz sonucu, insanın özgürlüğünü yitirmesi oldu.
Anlam krizi ve özgürlük kaybı, insanı pasif ve aktif nihilizm biçimlerinin eşiğine fırlatıyor...
Pasif nihilizm biçimi, hayatın inkârıyla sonuçlanıyor.
Hayat anlamını yitiriyor: İnsan, hayattan kaçarak hayata tutunuyor. İnsan, hayattan stadyumlara, film salonlarına, müzikhollere, dans salonlarına kaçarak hayata tutunmaya çalışıyor.
Yani hayatı unutarak hayatı sürdürmeye çalışıyor yani.
Başka türlü, anlamsızlaşan hayatı sürdürebilmesi zor çünkü.
Aslında bu hayatın intiharıdır.
Hayatın intiharı, hakikatin inkârına yol açıyor.
Aktif nihilizm biçimi bu: Hayatın inkârı, hayatın intiharı derken hakikatin inkârı, insanın intiharının yolunu sonuna kadar açıyor..
Pasif ve aktif nihilizm biçimleri, uluslararası ilişkilerde de etkisini gösteriyor kaçınılmaz olarak.
Anlamsızlaşan hayat, gücü koruma güdüsü, orman kanunlarının uluslararası ilişkilere damgasını vurması, dünyayı yeni çatışmaların, savaşların ve felâketlerin eşiğine sürüklüyor...
BATI’NIN İSLÂM’LA ÇOK YÖNLÜ SAVAŞI
Küresel sistem, varlığını ve hükümranlığını idame ettirebilmesi ötekine borçlu: Öteki, canavar, ürpertici bir düşman icat etmesine...
Çeyrek asırda, icat ettiği bu “düşman”la savaşıyor, özellikle bizim coğrafyamızda.
Hem İslâm’la savaşıyor dışardan, İslâm dünyasının kilit ülkelerini işgal ediyor, parçalıyor, cehenneme çeviriyor; hem de İslâm’a karşı İslâm savaşı yürütüyor içerden kendi icat ettiği terör örgütleri ve paralel dinler üzerinden.
Başka bir ifadeyle, İslâm dünyasına hem dışardan diz çöktürerek hem de içerden İslâm’ı dönüştürerek İslâm dünyasının toparlanıp birleşebilmesi, ortak bir medeniyet yürüyüşüne soyunmasını önleme savaşı veriyor.
20. yüzyıl, Birinci Dünya Savaşı’yla başlamıştı.
Osmanlı durdurulmuş, Hindistan parçalanmış, Arap dünyası, Türk dünyası parçalanmış, bütün bir İslâm dünyasında sosyalizm, ulusçuluk gibi ideolojiler ve bu ideolojileri toplumlara yayması amaçlanan diktatörler musallat edilmişti ayrıca.
Bu ideolojiler, çöktü yarım asırda.
İslâmî söylemlerin bir medeniyet yürüyüşü dalgası üretmelerini engellemekti amaç.
20. yüzyıl, İslâm dünyasını parçalanması, tarih yapan bir aktör olarak tarihten uzaklaştırılması yüzyılı olarak tarihe geçti.
Kapitalizm-sosyalizm çatışması, küresel sistemi tahkim etmeye, daha önemlisi de, İslâm dünyasının -sözkonusu ideolojileri ihraç ederek- toparlanmasını önlemeye dönük sahte bir çatışmaydı.
21. yüzyıl, 1989’da Soğuk Savaş’ın bitirilmesi, İslâm’la Savaş ve İslâm’a Karşı İslâm Savaşı stratejilerinin temel küresel strateji olarak benimsenmesiyle başladı.
İSLÂM’IN DİRİLTİCİ RUHU VE DİNAMİZMİ
21. yüzyıl, İslâm dünyasının toparlanmasını ve tarihi yapacak bir medeniyet yürüyüşü gerçekleştirmesini önleme dönemi olacak.
İslâm dünyası, ilk yarım asırda çok zorlu bir süreçten geçecek ama sonunda bu zorlu süreci başarıyla atlatacak adımlar atacak yüzyılın ikinci yarısında.
Söylediklerimin şu an somut karşılığı olmadığını biliyorum. Ama küresel ölçekte yaşananlara bakarak, kapitalizmin Çin, Hindistan ve Japonya’yı teslim aldığı, Çin, Hindistan ve Japonya’nın ruhunu yok ettiği ama İslâm dünyasını paramparça etmesine, harabeye çevirmesine rağmen İslâm’ı dönüştüremediğini, İslâm’ın ruhunu yok edemediği gerçeğini gözönünde bulundurarak bu zifirî karanlığın şafağın atmasına, yaşadığımız sancıların doğum sancılarına dönüşmesine yol açacağını, İslâm dünyasının İslâm’ın ruhunu keşfetme, toparlanma ve uzun soluklu tarihî bir yürüyüşe soyunma imkânının diri olduğunu görüyorum.
Ama bunun gerçekleşebilmesi için atılması gereken olmazsa olmaz fikrî, kültürel, iktisadî, siyasî adımlar var.
Bunları da yarınki yazımda tartışacağım.
Ne olabilir ve ne yapmalı?
Yusuf Kaplan
7/01/2019 Pazartesi
Dünya, çok yönlü bir bunalımlar döneminin eşinden geçiyor...
Üç asırdır Batı uygarlığının şekillendirdiği bir dünyada yaşıyoruz...
BATI UYGARLIĞI: İNSANLIĞA VE BİRİKİMİNE SALDIRI!
Batılılar, 1648 Westfalya Anlaşması’ndan sonra modern bir meydan okuma gerçekleştirdiler, Avrupa Dünya Düzeni inşa ettiler.
Bu düzen, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra çöktü.
Avrupa’nın tarihten çekilmesiyle oluşan boşluğu, Amerika (Amerika’daki Yahudi gücü) doldurmaya çalışıyor yarım asırdır...
Üç asır önce gerçekleştirilen modern meydan okuma, bütün medeniyetlere karşı yıkıcı bir saldırıya dönüştü: İnsanlığın medeniyet birikimi yok edildi.
AVRUPA HAYALİ’Nİ HAYALETE DÖNÜŞTÜREN ÇIKMAZ SOKAK...
Kant’ın ebedî barış hayali, hayalden ibaret kaldı.
Leibniz’in Avrupa’yı birleştirme girişimleri, hayal kırıklığıyla sonuçlandı.
Nietzsche’nin “tek Avrupa” fikri, gerçekleşemedi; ama uyarıları gerçekleşti: İnsanı araçların kölesi kılan modernliğin, sadece Avrupa’yı değil bütün dünyayı ontolojik yok oluş felâketinin eşiğine sürükleyeceği uyarısının, ilk aşaması, iki büyük dünya savaşından sonra Avrupa’nın yerle bir olmasıyla birlikte gerçeğe dönüştü; insanlığı büyük bir nihilizm felâketinin beklediği ikinci aşaması ise, Amerika’nın tarih sahnesine çıkmasıyla postmodern söylemlerle birlikte insanlığın geleceğini tehlikeye sokacak ürpertici bir gerçek olup çıkıverdi.
Modernliğin insanlığın medeniyet birikimine karşı giriştiği bu saldırıya kimi Batılı düşünürler de isyan etti. Claude Levi-Strauss, modernliğin saldırısının insanlığın kültürel birikimini tarihe gömdüğünü haykırdı.
Jean Baudrillard, Batılıların, dize getirilemeyen, diğer kadîm dinler gibi fosilleştirilemeyen, küresel ölçekte direnişin tek adresi olan İslâm’ı terörle özdeşleştirerek İslâm’la postmodern ve ürpertici yöntemlerle savaşmayı temel stratejileri olarak benimsemelerine isyan etti ve “insanlığın önündeki tek seçeneğin yok edildiğini” haykırdı.
Örnekleri uzatmaya gerek yok.
İnsanlık, her bakımdan çıkmaz sokağa saplandı: Felsefî olarak, dünyayı postmodern nihilizm biçimlerinin eşiğine sürükleyen anlamsızlık, anlam boşluğu ve özgürlük kaybı; jeo-politik olarak küresel ölçekteki işgaller, saldırılar, katliamlar, insanlığı bir düğmeye basarak yok edecek smart teknolojik silahlar, insanlığın her bakımdan büyük bir çıkmaz sokağa saplandığının göstergeleri.
BU DÜNYA, BÖYLE GİTMEZ!
Bu dünya böyle gitmez!
Bunu Batılılar da çok iyi biliyor.
Batılılar, her şeye rağmen küresel hegemonyalarını sürdürebilmek için daha da saldırgan stratejiler geliştirme yolunu tercih ediyorlar...
Çin, Hindistan ve Japonya, medeniyet iddialarını da, ruhlarını da yok eden vahşî kapitalizm biçimlerinin tam ortasına düşmüş durumdalar.
Latin Amerika diye bir yer yok artık: Latin Amerika medeniyetleri çoktan tarih oldu.
Afrika, can çekişiyor...
İslâm dünyasının direnişi, Arap Baharı denen tezgâhla kırıldı. Direniş, lokalize edildi. Şimdi İslâm dünyası lime lime parçalanıyor, iç çatışmaların, savaşların eşiğine sürükleniyor...
İslâm dünyasında işgal edilmeyen ve iç çatışmaların eşiğine sürüklenmeyen yer kalmadı neredeyse...
KÜRESEL SİSTEMİN YÜZYILLIK STRATEJİSİ: İSLÂM’IN DÖNÜŞTÜRÜLMESİ
Küresel sistemin, hegemonyasını bir süre daha sürdürebilmesi için geliştirdiği tek strateji var: İslâm dünyası dize getirildi ama İslâm dönüştürülemedi. Önümüzdeki yüzyılın en büyük, en ürpertici stratejisi, İslâm’ı protestanlaştırarak dönüştürme, hayattan uzaklaştırma; dini, bireysel bir inanç meselesi hâline getirerek sekülerleştirme, dolayısıyla Müslüman toplumların İslâm’ın diriltici ruhunu harekete geçirme imkânını yok etme ve buna paralel olarak İslâm dünyasında terör hareketlerini kışkırtarak hem dünyayı İslâm’dan nefret ettirme hem de Müslüman kitleleri İslâm’dan uzaklaştırma stratejisi bu.
Hedef, protestanlaşmış bir İslâm anlayışının, kitlelerin, özellikle de genç kuşakları deizm çukuruna yuvarlanmasının önünün sonuna kadar açılması, böylelikle İslâm dünyasının toparlanmasının ve yaşanan küresel krizin aşılmasını mümkün kılacak, insanlığın önünü açarak nefes almasını sağlayacak bir medeniyet atılımı gerçekleştirmesinin önlenmesidir.
ÇIKIŞ YOLU: GÜÇLÜ VE KÖKLÜ İLMİYE, KALEMİYE VE SEYFİYE TEŞKİLATLANMASI
İşte tam bu noktada, Batılıların da, mazlum İslâm dünyasının da dikkatlerini Türkiye’ye çevirmeleri tesadüfî değil.
Türkiye, mazlum İslâm dünyasının makus talihini yenmesini ve yeniden tarihî bir yolculuğa çıkmasını sağlayabilecek ruh atılımını gerçekleştirebilir mi?
Önümüzdeki çeyrek asırda üzerinde kafa patlatmamız gereken asıl soru bu.
Tarihi, büyük ruh atılımları gerçekleştiren toplumlar yapar. Bu ruh, bu topraklarda var; ama bilkuvve olarak var; bunun bilfiil hâle getirilmesi, ete kemiğe büründürülmesi gerekiyor...
Nasıl olacak bu, peki?
Türkiye’nin iç ve dış saldırılara karşı kendisini koruyabilecek güçlü bir savunma sanayisine ihtiyacı vardı. Bu konuda çok önemli adımlar atıldı.
Bu önemli.
Ama asıl önemli adımları bundan sonra atmak zorundayız.
Önümüzdeki çeyrek asırda aynı anda hayata geçirmemiz gereken üç büyük devrim var: Bu ülkede hem çok yönlü bir eğitim, düşünce, bilim, sanat, kültür, hukuk ve ahlak atılımı gerçekleştirmemizi sağlayacak güçlü ve köklü bir İLMİYE TEŞKİLATI ve önümüzü açacak İslâm’ı da dünyayı da iyi tanıyan öncü bir kuşak; hem liyakat ve ehliyet esasına dayalı, bu ülke için her şeylerini feda edecek güçlü bir KALEMİYE (DEVLET) TEŞKİLATI; hem de toprakları işgal etme kaygısıyla değil kalpleri fethetme idealiyle nefes alıp verecek SEYFİYE (GÜVENLİK) TEŞKİLATI inşa etmemiz şart.
Birinci büyük medeniyet krizini kabaca bin yıl önce Selçuklular’ın gerçekleştirdiği bu üç büyük atılımla aştık.
İki asırdır yaladığımız, gökkubbemizin çökmesiyle, İslâm dünyasının dağılmasıyla, Müslüman Zihni’ni, Müslümanca Yaşama Zemini’ni ve Müslüman Zamanı’nı yitirmemizle sonuçlanan ikinci büyük medeniyet krizinin aşılması yolculuğuna da ilmiye, kalemiye ve seyfiye alanlarında yapacağımız ruh atılımıyla başlayabiliriz yalnızca.
Eğer toplumu çürüten, genç kuşaklarımızı yok eden, geleceğimizi tehlikeye sokan eğitim, düşünce, bilim, sanat, kültür, şehircilik, hukuk ve ahlâk alanlarında atmamız gereken atılımları atmaya başlayamazsak, bu gidişle yok olmaktan kurtulamayacağımızı aslâ unutmayalım, diyorum.
Vesselâm.Türkiye’yi kuşatma ve yalnızlaştırma stratejisi hız kazanırken...
Yusuf Kaplan
11/01/2019 Cuma
Küresel sistem, ancak Türkiye’yi bölgede devre-dışı bırakabildiği zaman, bölgedeki varlığını ve küre üzerindeki hegemonyasını sürdürebileceğini iyi biliyor.
O yüzden hem içerden hem de dışardan gerçekleştirilen, dışardan da bir kaç cephede birden hayata geçirilen çok yönlü, karmaşık bir kuşatma ve yalnızlaştırma stratejisi izliyor.
Bu nedenle, bu saatten sonra, büyük hata yapma ve tuzakları görememe lüksümüz olamaz.
Sırp Başbakan Srebrenitsa'dan böyle kovuldu
Sırp Başbakan Srebrenitsa'dan böyle kovuldu
Srebrenitsa Soykırımı'nın 20'nci yıldönümü anma törenlerinde Sırbistan Başbakanı Aleksandar Vucic saldırıya uğradı. Törene katılan bir grup, Başbakan Vucic'e taşlar ve şişeler fırlattı.
ÇOK YÖNLÜ KUŞATMA
Türkiye’yi kuşatma ve yalnızlaştırma planları, önümüzdeki süreçte hız kazanarak artacak. Özellikle de Türkiye’nin savunma sanayisinde attığı önemli adımlar, Fırat Kalkanı’ndan sonra hem arazide hem de diplomaside gerçekleştirdiği çok yönlü açılımlar, küresel sistemin lordlarının tepesini attırmaya yetiyor.
Tam da bu tür nedenlerle, çok yönlü bir kuşatmayla karşı karşıya Türkiye.
Son aylarda Arap halklarında oluşan Türkiye sempatisini tersine çevirmek için yoğun adımlar atıldığı gözleniyor. Sadece “Arap sokağı”nı değil, Arap dünyasını da Türkiye’ye düşmanlaştırmak için her tür şeytanî yola başvuruluyor.
Bu adımlardan biri, Körfez’de yapılan bir gizli toplantıyla gün ışığına çıktı.
Önceki gün Yeni Şafak’ta yer alan bu kritik toplantıyla ilgili “Şer İttifakının Hedefi Türkiye” başlıklı haber pek dikkat çekmedi, nedense! Oysa bu haber, hem Türkiye-Arap dünyası ilişkileri hem Türkiye-İran ilişkileri hem de Türkiye-Batı ittifakı ilişkileri gibi hayatî konularda küresel sistemin ne tür tezgâhlar peşinde olduğunu gözler önüne seren çok kritik ipuçları sunuyor bize.
İRAN BAHANE, HEDEF TÜRKİYE!
Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri (BAE), Mısır ve İsrail’in istihbarat yetkilileri Körfez’de bir yerde yaptıkları bu gizli toplantıda, Suriye yönetimini Arap Birliği’ne çağırma kararı alıyorlar.
Arap dünyasını da, dünyayı da aptal yerine koymak demek bu!
Suriye, bitirildikten, cehenneme çevrildikten sonra mı aklınıza geldi Suriye’ye el uzatmak?
Tiksinti verici, karmaşık, iğrenç ilişkiler bunlar!
Mossad’ın istihbarat şefinin kilit rol oynadığı anlaşılan bu toplantı’nın bilgilerinin Londra merkezli Middle East Eye başlıklı bir sitede duyurulması da çok ilginç!
Toplantıda Mossad’ın şefi Yossi Cohen’in bölgede “asıl tehlikeli ülke”nin İran değil de Türkiye olduğunu vurgulamasına özellikle dikkatinizi çekmek isterim.
Başından beri söylüyorum: İran varlığını İsrail’e, İsrail de varlığını İran’a borçlu.
Emperyalistler yüzyıllık, iki yüzyıllık stratejik planlamalar yapıyorlar.
Emperyalistlerin en önemli stratejilerinden biri, her ne suretle olursa olsun İran’ın önünü açmak, dolayısıyla İslâm dünyasının ana omurgasını ortadan yarmak, dolayısıyla Türkiye’nin bölgenin şekillenmesinde belirleyici olmamasını sağlamak!
İran devrim olduğundan bu yana Türkiye’de kaç darbe tezgâhladı emperyalistler ama İran için “kem küm etmek”ten başka bir şey yapmadılar! Mısır’da Mursi’yi darbeyle gönderdiler ama İran’a Yemen’e kadar yol verdiler, İran’ı Arabistan yarımadasına yerleştirdiler!
Dikkat ederseniz çok yönlü bir kuşatmayla karşı karşıya Türkiye: Bir yandan Türkiye ile İran ilişkilerinin bozulması için her yolu deniyorlar.
Emperyalistler, İran’ın önünü açıyor olabilirler ama Türkiye, İran’la ilişkilerini bozmamalı; İran’a aslâ tam olarak güvenmemeli fakat İran’la ilişkilerini güçlendirmeli, böylelikle İran’ı Batılıların kucağına itmemeli, Batılılar tarafından ayartılmasının önüne set çekmeli.
“TÜRKİYE’YE KARŞI ARAP CEPHESİ” TEHLİKESİ!
Öte yandan da Türkiye ile Arap dünyasının ilişkilerini bitirmek, dahası Arap dünyasını Türkiye’ye düşman etmek, Türkiye’ye karşı bir Arap cephesi inşa etmek istiyorlar.
Türkiye’nin burada izleyeceği strateji, Türkiye’ye karşı Arap cephesi oluşturulması stratejisini yarmak, boşa çıkarmak olmalı.
Bunun için hem Körfez ülkelerinde hem de Sudan’a ve Fas’a kadar uzanan Arap coğrafyasında özellikle Suud ve BAE’nin başını çektiği -emperyalistlerin tepe tepe kullandığı- kukla ülkelerin hem Arap dünyasını hem de genelde İslâm dünyasını nasıl cehennemin eşiğine sürükleyecek iğrençliklere imza attıklarını anlatmalı.
KAMU DİPLOMASİSİ OLMADAN ASLÂ!
Arap dünyasındaki müttefiklerini çoğaltmak için azami gayret göstermeli ve bu tezgâhı öncelikle Arap dünyasının içinde püskürtmeli.
Tabiî bütün bunların en önemli ayaklarından birini kamu diplomasisi oluşturuyor. Türkiye’nin en zayıf olduğu yer burası. Türkiye, bu konuda çok önemli ve hayatî hazırlıklar yapmak zorunda.
Medyada kaybedilen savaş, meydanda kazanılan savaşın da kaybedilmesi anlamına gelir çünkü.
.Türkiye’nin Batı’yla bin yıllık imtihanı
Yusuf Kaplan
13/01/2019 Pazar
Bizim Batı’yla ilişkilerimizin tarihi yaklaşık bin yıllıktır, köklüdür; hem Batı’ya hem de zamanla bize kök söktürmüştür.
Batı’yla ilişkilerimizi en iyi estetiğin terimleriyle resmedebiliriz.
Ekonomi yönetimi bizde olmalı
Ekonomi yönetimi bizde olmalı
Yarın başlayacak hükümet kurma turlarının hazırlık çalışmalarında görev alan Kalkınma Bakanı Cevdet Yılmaz, kırmızı çizgilerinin olmadığını ancak AK Parti olarak ekonomiyle ilgili bakanlıklarda ısrarcı olacağını söyledi. Yılmaz, “Ekonomi yönetimi için güçlü bir koordinasyon ve işbirliği olmalı. Belirsizliklerin azaltılması önemli. Ekonomi yönetimi bizde olmalı” dedi.
Malazgirt’le başlayan süreç epik’ti, destansıydı; gönüllerin fethiyle, üç kıtada selâm / barış yurdu inşa etmemizle sonuçlandı.
Karlofça ve Pasarofça’yla başlayan, Tanzimat’la süren süreç trajikti: Kendimize olan güveni yitirdik bu süreçte.
Cumhuriyet süreci ise traji-komik: Celladına âşık olmanın geçit resmi.
BİN YILLIK SERÜVEN...
Malazgirt’le, Anadolu’ya yerleştiğimiz andan itibaren Batı’yla temasa geçtik: Bizans, Batı’nın kapısıydı.
Malazgirt’ten Avrupa’nın içlerine kadar süren yürüyüşümüz üç asırda tamamlandı.
Batı’yla, Tanzimat’a kadar, tarihi yapan, tarihin akışını belirleyen bir aktör olarak temas kurduk. İlişkilerin yönünü belirleyen bizdik, esas itibariyle.
Ama Tanzimat’tan sonra bu ilişki biçimi tersine döndü: Batılılar belirleyici olmaya başladılar.
Türkiye, Tanzimat’la yönünü, Cumhuriyet’le yörüngesini yitirdi: Osmanlı, tarihten çekildi; Türkiye, tarih yapan, tarihin akışını değiştiren bir aktörden, tarihte tatil yapan bir figürana dönüştü. Tarihi sürükleyen değil, Batılıların yaptığı tarihin önünde sürüklenen bir figürana...
Cumhuriyet süreci, Tanzimat’ın uzantısıydı: Türk modernleşmesinin nihâî noktası.
Türk modernleşmesi, bir yönüyle Türklerin Batı’yla doğrudan ama edilgen bir şekilde temasa geçme, yüzleşme çabasıydı; bir yönüyle de İslâm’dan uzaklaş(tırıl)ma girişimi.
Modernlikle, dolayısıyla Batı’yla, yok olmamak için temasa geçmiştik Tanzimat’tan itibaren.
Osmanlı modernleşmesi, Tanzimat süreci, bir anlamda, modernliğin meydan okumasına karşı bir tür direniş biçimiydi. Meşrûtiyetlere gelinceye kadarki süreçte, hem Batı’yı yakından tanıma imkânı bulduk hem de kendi yolumuzu bulma, çıkış yolumuzu vuzuha kavuşturma imkânlarımızı yakalamaya başladık: 19. yüzyıldan 20. yüzyıla sarkan dönemde, çok büyük bir fikrî birikim inşa etmeyi başardık. O dönemde ulaşılan entelektüel birikime, canlılığa ve düzeye Cumhuriyet tarihimiz boyunca hiç bir zaman ulaşamadık.
Ulaşmazdık; çünkü Cumhuriyet’le birlikte benimsediğimiz radikal modernleşme / sekülerleşme projesi, bizim medeniyet iddialarımızı inkâr etmemizi, Batılı bir yörüngeye girmemizi emrediyordu.
Oysa medeniyet iddialarını inkâr ederek çağdaş uygarlıklar düzeyine ulaşılabileceğini düşünmek, olmayacak duaya âmin demekti; eşyanın tabiatına tersti bu.
Her şeye rağmen Cumhuriyet bize zaman kazandırdı. Yüzyıl kazandırdı. İnönü, Lozan’dan çıkarken bunu, “artık yüzyıl daha rahat nefes alabileceğiz” diyerek telâffuz etmişti.
Cumhuriyet’in radikal modernleşme / sekülerleşme projesinin mimarları, Batılıların bizi Anadolu’dan sürmek istediklerini düşünerek zaman kazanmak, dolayısıyla Batılıların bize saldırma gerekçelerini ortadan kaldırmak için katı Batılılaşma projesini başlatmış olabilirler, muhtemelen.
CUMHURİYET’İN BEŞ DÖNÜM NOKTASI
Cumhuriyet’le birlikte beş büyük hâdise yaşadık:
Birincisi, Türkiye, Batılılar tarafından dışardan fiilen sömürgeleştiril(e)medi ama içerden zihnen sömürgeleştirildi.
İkincisi, Batılılara, medeniyet iddialarımızı terkettiğimizi -bir şekilde- söyledik; ama bu toprak parçasını çiğnetmedik.
Üçüncüsü, Cumhuriyet’in kurucu kadroları, çok partili hayata geçilmesinin önünü açmak zorunda kaldılar. Demokrat Parti iktidarı, bir yandan Türkiye’nin rotasını bulma çabası ve kalkınma hamlesiydi ama öte yandan da, toplumun ehlileştirilme, kendi aktörleri eliyle sekülerleştirilme projesiydi.
Sistem, buna bile izin vermedi; Menderes’i ipe göndermekte hiç tereddüt etmedi. Böylelikle Türkiye’ye darbelerle ayar verme süreci de başlamış oluyordu...
Dördüncü dönüm noktası, Türkiye’nin Kıbrıs’a çıkarma yapma (Batı’dan toprak alma) cesareti göstermesiydi.
Küresel sistem, Kıbrıs Barış Harekâtı’ndan sonra, Türkiye’yi hedef tahtasına yatırdı. Türkiye’nin Kıbrıs’a çıkarma yapması, Türkiye-Batı ittifakı ilişkilerinde kırılma noktası oldu.
Beşinci önemli hâdise, rahmetli Erbakan’ın 1996’da, Erdoğan’ınsa 2003’ün başında başbakan olmalarıydı. Özal dönemi, Erbakan ve Erdoğan’ı hazırlayan ara bir dönemdir.
Sistem, Erbakan’a kan kusturdu, darbeyle uzaklaştırdı Hoca’yı. Hoca, yüzyılın en büyük projesi D-8’i kurdu ve gönderildi.
Erdoğan, Türkiye’nin ufkunu medeniyet coğrafyasına yaydı. Türkiye’nin bir istiklal ve istikbal mücadelesi verdiğini ilan etti. Küresel sistem, önce 17-25 Aralık örtük darbesiyle, sonra da 15 Temmuz açık darbe ve işgal girişimiyle içerdeki FETÖ şebekesini kullanarak cevap verdi.
Bunun cevabını Fırat Kalkanı’yla aldı: Fırat Kalkanı, bizim istiklal ve istikbal mücadelemizde dönüm noktasıdır.
Türkiye, Batı’yla zorlu imtihanını, medeniyet iddiasını hayata geçirdiği zaman başarıyla vermiş olacak...
Bunun yolu, Türkiye’nin her alanda güçlenmesinden ama özellikle de köhneyen eğitim sistemini, yozlaşan kültürü, çürüyen değerleri, savrulan genç kuşağı, can çekişen şehirlerimizi bizim medeniyet dinamiklerimiz ekseninde yeniden diriltmekten geçiyor.
Türkiye’nin Batı’yla imtihanını kazanabilmesi, maddî ve askerî güce ulaşmaktan değil, manevî güce (güçlü, köklü düşünce, eğitim, kültür, sanat hayatına) kavuşmaktan geçiyor.
Vesselâm.
Türkiye’nin ve Müslümanların “Araplar”la imtihanı
Yusuf Kaplan
14/01/2019 Pazartesi
İslâm’ın gelişi, insanlık tarihinde bir milattır: İslâm, ilk yarım asrında, Doğu’da Çin’e, Pasifik’e; Batı’da İber Yarımadası’na, Atlantik’e kadar yayıldı: Tarihte benzeri görülmemiş bir hâdisedir bu. Tarih felsefecileri, İslâm’ın “yıldırım hızı”yla yayılmasını açıklamakta zorlanırlar.
Kahramanmaraş’ta korkunç kaza
Kahramanmaraş’ta korkunç kaza
Kahramanmaraş'ta otomobil ile motosikletin çarpışması sonucu meydana gelen kazada 1 kişi öldü, 4 kişi yaralandı. Yaralılar, Necip Fazıl Şehir Hastanesi ve Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi (KSÜ) Tıp Fakültesi Hastanesine kaldırıldı.
İSLÂM GÜNEŞİ
Düşünsenize... İslâm, doğuşu itibariyle, üç bin yıllık muazzam Çin medeniyetini de, iki bin yıllık Hint medeniyetini de, can çekişen Roma uygarlığını da, Kilise ekümenini de izafileştirmiş, tarihin gerisine itmiş, gölgede bırakmıştı.
Nebevî çağrı, bütün zamanları, çağları, medeniyet yolculuklarını izafileştirecek, kendisinden önceki ve sonraki bütün medeniyetleri besleyecek, onların hepsinden beslenerek, vahyin filtresinden geçirip semantik dönüşüme uğratarak insanlığın birikimini hakikat medeniyetinin ışığında yeniden insanlığa sunacak her dem taze, her dem yeni muazzez bir nebevî çağ, peygamberî bir zeitgeist inşa etmişti.
İslâm’ın doğuşu, insanlığın hem içini ısıtacak hem de dünyayı aydınlatacak, ışıtacak bir güneşin doğuşu oldu.
Araplar, Sahabe / Râşid Halifeler Asrı, Selef Asrı ve Tedvin Asırları’yla Kur’ân dili Arapça üzerinden İslâm’ın medeniyet yürüyüşünü -Amerika hâriç- bütün dünya coğrafyasına ulaştırdılar.
Müslüman Endülüs ve Sicilya Avrupa’yı aydınlattı; tarihe kışkırttı. Arabistan Yarımadası’nda tutuşturulan hakikat meşalesi, Hindistan’ın, Türkistan’ın, Çin’in içlerine kadar ışık saçtı.
Moğol ve Haçlı saldırıları, İslâm dünyasını kasıp kavurmaya ramak kalmışken Türkler İslâm’ı kabul etti.
TÜRKLERİN GELİŞİ...
Türklerin İslâm’a girmeleri, dünya tarihinde milat oldu. Hem İslâm tarihinin hem de dünya tarihini seyrüseferi değişti.
Türkler, Araplar ve Kürtler, Moğol saldırılarına ve Haçlı saldırılarına birlikte direndiler. Türklerin yeni benimsedikleri dini coşkuyla, samimiyetle hayat hâline getirmeleri, İslâm dünyasına taptaze, toparlayıcı, diriltici bir ruh kattı.
Bundan böyle dünya tarihinin de, İslâm tarihinin de yegâne belirleyici aktörü, itici gücü, kurucu iradesi olan Türkler, tarihe yön veren, ruh kazandıran kurucu ve koruyucu tarih metafiziğini de inşa ettiler.
İşte bu kurucu ve koruyucu tarih metafiziği, Türklerin hem Haçlı ve Moğol saldırılarını püskürtmelerini hem de insanlığa İslâm’ın hakikat medeniyetinin adaletini, hakkaniyetini ve kardeşliğini armağan eden bir nizam-ı âlem fikri ile Asya’nın içlerinden Avrupa’nın içlerine kadar hakikat aşkını ve ışığını taşımalarını mümkün kıldı.
Türkler, bu tarihî yolculuğu hiç bir zaman Avrupalı uluslar gibi ırk merkezli yapmadılar; hakikat merkezli yaptılar. O yüzden sadece kendilerinin yaşamalarına imkân tanıyan değil başkalarını da yaşatan, herkese hayat hakkı tanıyan evrensel bir kozmopolis, küresel bir medeniyet tecrübesi geliştirdiler.
Osmanlılar’la doruk noktasına ulaşan, tarihte kemâl noktası olarak görülebilecek, insan yeşerten, kâmil insan tohumları eken bu hakikat medeniyeti yolculuğu modernliğin saldırgan meydan okumasına, kapitalizmin yırtıcılığı ve yıkıcılığına boyun eğmedi; bügün Çin’in ve Hind’in yaptığı gibi kapitalizme teslim bayrağı çekmedi; aksine ruhunu koruyabilmek için, tarihten bedenen çekilme pahasına da olsa kapitalist paganizme direndi.
“ARAP İHANETİ”
İngilizlerin başını çektiği bu vahşî kapitalist saldırı, Arap dünyasını da paramparça etti.
Araplar, özellikle Suudlar, İngilizlerin ayartılarına yenik düştüler; hem Şerif Hüseyin’lerin başını çektiği emirler üzerinden Osmanlı’ya başkaldırdılar hem de Vehhabilik üzerinden kışkırtıldılar.
Arap dünyasının hepsi Suudlar / Vehhâbîler gibi Osmanlı’ya ihanet etmediler. Hatta onlara karşı mücadele bile ettiler -Osmanlı hilâfetini ayakta ve diri tutmak için.
İlle de bir Arap ihaneti’nden sözedilecekse; bu, Osmanlı’nın çöküşünden sonraki süreçte başlayan ve günümüzde tavan yapan ihanettir: Hem İslâm’a hem de bizzat Arapların kendilerine ihanet!
İngilizler, Vehhabilik ve neo-selefilik üzerinden hâricî mantığını Müslüman toplumların omurgası hâline getirme sürecinde Suudları tepe tepe kullandılar!
Unutmayalım: Tarihte, hâricî mantığı ilk defa İslâm dünyasının omurgası katına yükseltilmiş ve böylelikle İslâm dünyasının medeniyet sıçraması geliştirebilecek bir entelektüel donanıma ve atılıma sahip olmasının önüne set çekilmiş oldu. Bu, Arapların (özellikle Suudların) son iki asırda İslâm’a ihanetlerinin birinci örneğidir.
Bu yetmedi; Arap dünyasının doğal gaz ve petrol yatakları, emperyalistlere peşkeş çekildi: Bu da Suudların, Körfez ülkelerinin mazlum İslâm dünyası halklarına ihanetidir.
Daha ürpertici ihanet, son çeyrek asırdır yaşanıyor: Suudlar, sadece İngilizlerin değil İsrail’in projelerini de adım adım hayata geçiriyor, İsrail’in bölgedeki hegemonya alanını alabildiğine genişletmekte, sözgelişi bu süreçte Kudüs’ü satmakta tereddüt bile etmiyorlar!
Dün hâricî mantığının bayraktarlığını yapan Suudlar, şimdi de İslâm’ın protestanlaştırılması projesini üstlendiler!
TÜRKİYE’YE KARŞI ARAP CEPHESİ!
Bu son “Arap ihaneti” süreci, Türkiye’ye karşı Arap Cephesi inşası projesiyle tavan yaptı.
15 Temmuz’dan sonra, küresel sistem, Türkiye’ye karşı Arap Cephesi inşa etmeye çalışıyor Suudları ve Birleşik Arap Emirlikleri’ni (BAE) kullanarak...
Şunu bilelim: Küresel sistem, Türkiye’nin Tanzimat’tan itibaren yitirdiği yönünü ve yörüngesini bulma mücadelesinde iyi kötü belli bir mesafe katettiğini, içerde yaşanan kültürel çözülmeye rağmen medeniyet iddiasını sahiplenmeye başladığını, İslâm dünyasının kaderinin Türkiye’nin toparlanmasına bağlı hâle geldiğini görüyor ve çıldırıyor!
O yüzden Arap Dünyası’nı Türkiye’ye karşı cephe oluşturmak için fena halde kışkırtıyor.
Burada şu tarihî uyarıyı yapıyorum: Araplarla Türkler, diğer müslüman kavimlerle birlikte, birbirlerine omuz veremezlerse, İslâm dünyası aslâ toparlanamaz! Ve iki asırdır Batılıların kölesi gibi hareket eden, İslâm’ın önünün tıkanması sürecinde iğrenç şekillerde kullanılan Suudlarla bazı Körfez ülkeleri hem bunun hesabını veremezler hem de Batılıların Arap Yarımadası’nın Fars Yarımadası’na dönüşmesi, dolayısıyla İslâm dünyasının tam ortadan ikiye yarılması projesine su taşımaktan ve zamanla un ufak olmaktan, dolayısıyla tarihten silinmekten kurtulamazlar.
Vesselam.Necip Fazıl’a ve Nuri Pakdil’e saldırmanın dayanılmaz hafifliği!
Yusuf Kaplan
18/01/2019 Cuma
İsmi lazım değil, bir CHP genel başkan yardımcısı, son zamanlarda önüne gelene saldırıp duruyor...
CHP’de müstakbel başkanlık yarışına hazırlanıyor, muhtemelen.
Genel başkanlık yarışı yapabilir bir başkan yardımcısı, elbette ki.
Ama çiğlikle, sığlıkla, önüne gelene saldırarak yapılan bir başkanlık yarışı, gider duvara toslar. Biri hatırlatmalı bunu bu kişiye.
Siyasetin de bir asaleti olmalı, siyasetçinin yaptığı bir eleştirinin de bir anlamı, bir değeri olmalı, değil mi?
Neredeyse her çıkışı çiğlik ve sığlıkla malül bu kişi, hızını alamadı, bu ülkenin ruh köklerini edebiyatta, sanatta, fikir hayatında onca çileyle, onca mücadeleyle yeniden inşa etme gayretiyle sarsılmaz fikir ve sanat kuleleri inşa eden iki öncü fikir ve sanat adamına, üstad Necip Fazıl ve usta Nuri Pakdil’e saldırmaya başladı.
15 Temmuz darbe ve işgal girişimi sırasında Genelkurmay Başkanı’yken alnına silah dayanmasına rağmen FETÖ’cü hainlerin “bildiri”lerini imzalamayan orgeneral Hulusi Akar’a Meclis’te yaptığı haddini aşan hakaretin devamı olarak Necip Fazıl’a ve Nuri Pakdil’e saldırdı bu kişi şimdi de!
Neymiş efendim? Hulusi Akar, (Hakan Fidan’la birlikte) Nuri Pakdil’i ziyaret etmiş’miş! Necip Fazıl’la, gençken bir fotoğraf çektirmiş’miş!
Vay efendim “sen nasıl olur da, Nuri Pakdil’i ziyaret edersin, Necip Fazıl’la fotoğraf çektirirsin”miş!?
Bu kişinin ya da bu tür sığ, ezberci tiplerin bu tür saldırılarını ciddiye almak bile gerekmez, elbette ki.
Ama bu tür kişilerin derdi Necip Fazıl ya da Nuri Pakdil değil. Necip Fazıl ve Nuri Pakdil’e vurarak, Atatürkçülük, Kemalizm savunusu yapmak ve buradan siyasî rant devşirmek!
Hulusi Akar’la sorununu, Necip Fazıl ve Nuri Pakdil üzerinden halletmek!
Bunun adı ilkelliktir, fırsatperestliktir, çiğliktir!
Bu yazıyı da, bu ilkelliği ve fırsatperestliği, çiğliği ve sığlığı deşifre etmek ve kayda geçirmek için yazıyorum.
Salih Tuna yazdı sadece, görebildiğim kadarıyla. Nefis bir yazıydı.
Evet siyasetin de bir asaleti ve ciddiyeti olmalı. Ama bu sığlık, bu çirkinlik, tahammül edilebilir gibi değil, gerçekten!
Necip Fazıl’ı da, -hele de- Nuri Pakdil’i de hiç tanımadığı besbelli bu kişinin. Tanımadığı kişiler üzerinden siyasî rant devşirmek amacıyla Türkiye’nin en parlak iki büyük fikir adamına ve sanatçısına ilkel bir üslupla saldırmaktan çekinmiyor, yine de!
Bu ilkelliğe, bu haddini bilmezliğe sessiz kalınamaz!
Necip Fazıl, üstaddır; Yaşar Nabi’sinden Aziz Nesin’ine kadar, fikriyatına en uzak kişilerin gözünde de böyleydi bu.
Necip Fazıl, ömrünü hapishanelerde geçirmiş, vefat ederken bile hakkında mahkeme kararıyla bu dünyaya veda etmiş bir üstad, bir öncüydü.
Yeldeğirmenlerine karşı, celladına âşık garpzedelere karşı bu ülkenin ruhköklerini, asaletini savunmuş, büyük doğum’un fikir ve oluş çilesini çekmiş, Büyük Doğu’nun muazzez anıtını dikmiş bir üstad ve öncü.
Bu ülkenin bin küsur yıllık çileyle inşa edilen ruhköklerine karşı gerçekleştirilen ontolojik yıkım harekâtına karşı tek başına göğsünü siper ederek, kaç kuşak düşünürün, sanatçının ve öncünün tohumlarını ekmiş bir üstad ve öncü.
Aynı şey, Nuri Pakdil için de geçerli.
Pakdil, usta’dır, dostunun da, düşmanının da gözünde, büyük usta.
Kalem ve kelâm ustası. En çok da “duruş” ustası. Sükût sûretinde konuşmuş, dimdik durmuş bir usta, bir bilge.
Edebiyat dergisiyle, Doğu’nun ve Batı’nın ufuklarında gezinmiş, edebiyatımızın en parlak şair, sanatçı ve yazarlarını yetiştirmiş, yine fikir ve sanat hayatımızın çağ atlamasını sağlayacak eserlere imza imza atmış bir büyük usta. Henüz değeri ve çapı hakkıyla anlaşılamamış ve aşılamamış Umut başlıklı oyunuyla Türk tiyatrosunun Ionesco’su.
Siz, bırakınız Ionesco’yu tanımayı, ismini bile telaffuz edemezsiniz!
Nuri Pakdil’i tanıyamayacak kadar ikide bir “Nevzat Pakdil” diye telaffuz ettiğinize göre!
Bu ülkenin ruhköklerini yeşerten, fikir ve sanat anıtlarını diken, ülkemizin, coğrafyamızın ve insanlığın sorunlarını omuzlarında taşıma bilinciyle geçmişten geleceğe yürüyen, geleceğimizi inşa eden üstadlarına, usta’larına siyasî rant devşirmek için saldırmak en hafif ifadeyle, sığlık, çiğlik ve hafifliktir.
Vesselam.Türkiye’nin önündeki takoz: FETÖ zihniyeti!
Yusuf Kaplan
20/01/2019 Pazar
Bazı Makyavelist çıkarperest tiplerle, devlet içinde yuvalanmaya çalışan yıkıcı kliklere mensup bazı tipler, önlerine çıkan herkese, her oluşuma buldozer gibi saldırıyorlar ve samimi, dürüst, ilkeli, ehliyet, liyakat ve asalet sahibi kişilerin hayatlarını iftiralarla, yalanlarla söndürmekten çekinmiyorlar!
Modifiyeli araçlara Polisten ‘Gece uygulaması’
Modifiyeli araçlara Polisten ‘Gece uygulaması’
İstanbul Emniyet Müdürlüğü Trafik Denetleme Şubesine bağlı polis ekipleri tarafından, Kadıköy Bağdat Caddesi üzerinde, modifiyeli araçlara yönelik egzoz kontrolü ve genel trafik uygulaması gerçekleştirildi.
Burada çok tehlikeli bir gelişmeye dikkat çekiyorum; burada yazdıklarımı, devletin bütün yüksek bürokratlarının, özellikle de Adalet Bakanı’mız Abdülhamit Gül Bey’in dikkatle okumasını istirham ediyorum.
Bu ülkenin sigortası, hem bin küsur yıllık irfanî derinlikle hem de basîret katsayımızı yükselten tarihî derinlikle, onca çileyle yeşerttiğimiz, bizi bin yıl dimdik ayakta tutan, dünya tarihini yapmamıza imkân tanıyan medeniyet ruhköklerimizden beslenen İslâmî omurgasıdır. Eğer bu İslâmî omurga çökerse, bu ülke bir daha belini doğrultamaz aslâ!
Devletin yüksek bürokrasisinde yuvalanan bazı menfaatperest ve klikçi tipler ve çevreler, 15 Temmuz işgal ve darbe girişiminden sonra bu ülkenin Müslüman omurgasını oluşturan İslâmî krema’yı, onca çileyle yetişmiş ahlâk, ehliyet ve liyakat sahibi ilkeli kadroları tasfiye etme savaşı veriyorlar...
Bunun için de iğrenç bir yönteme başvuruyorlar: FETÖ zihniyeti bu.
Burada iki yıl önce yayımlanan bir yazımı gözden geçirerek ve güncelleyerek bir kez daha sizlerle paylaşma ihtiyacı duyuyorum...
FETÖ ZİHNİYETİ NEDİR?
FETÖ kadar tehlikeli, başka bir olgu zuhur etmeye başladı: FETÖ zihniyeti bu.
FETÖ’yle etkin bir şekilde mücadele edebilmenin önündeki en büyük engel, işte bu FETÖ zihniyeti.
FETÖ zihniyeti, her yere sirayet ediyor... Sirayet ettiği her yeri çölleştiriyor, kurutuyor, ruhsuzlaştırıyor...
FETÖ zihniyeti, FETÖyle mücadelenin önünü tıkıyor.
Artık şunu görelim: FETÖ’yle mücadele etmenin en etkili yolu, FETÖ zihniyetiyle mücadele etmekten geçiyor.
FETÖ zihniyeti ne, peki?
FETÖ zihniyeti, tek kelimeyle, Makyavelizm’dir.
Makyavelizmin tek kutsalı vardır: Çıkar.
Makyavelizmin tek yöntemi vardır: Çıkarı koruyabilmek için her yolun, her aracın meşrû görülmesi.
Makyavelizmin tek sonucu vardır: Kişinin kendi çıkarından başka kutsal tanımaması, bütün kutsallarını yitirmesi.
Daha da vahimi, FETÖ zihniyeti Makyavelizmin, çıkarperstliğin normalleşmesi...
FETÖ ZİHNİYETİ: MÜNAFIK TİPİ
FETÖ zihniyeti nasıl işliyor peki?
FETÖ zihniyetiyle hareket eden kişiler, her renge, her şekle, her kalıba girebiliyorlar kolayca... Kendilerini gizlemesini çok iyi biliyorlar...
Kolaylıkla karaktersizleşebiliyorlar...
Nifak tohumları ekmekten hiç çekinmiyorlar...
Fitne-fesat çıkarmak, her tür provokasyona başvurmak, çıkarlarını zedeleyeceği düşünülen herkesi fişlemek, şişlemek, tekmelemek, kumpas kurmak, yalan söylemek, iftira atmak, çamur atmak, kaset, şantaj, montaj gibi yöntemlerle en aşağılık karakter suikastları gerçekleştirmek, önlerinde engel olarak gördükleri herkesi linç etmek...
Tam bir münafık tipiyle karşı karşıyayız, anlayacağınız...
TÜRKİYE’NİN ÖNÜNDEKİ TAKOZ: FETÖ ZİHNİYETİ
FETÖ, cemaat olamaz. Bir cemaat aslâ makyavelist / çıkarperest yollara başvuramaz.
Bir cemaat, aslâ aracı, amacın önüne geçiremez. Başka bir ifadeyle, “hedefe varmak için her yol mübahtır” ilkesizliğini aslâ ilke edinemez. Hedefe varmak için araçları amaçların önüne geçirenler, araçların ve bu araçları da, kendilerini de tepe tepe kullanan şer-şirret güçlerin kölelerine dönüşürler sonunda...
Oysa biz zaferle değil, seferle emrolunduk...
FETÖ, bu toplumu ayakta tutan, birbirine bağlayan bütün kutsallarımızı, kurucu kavramlarımızı yerle bir etti.
FETÖ, cemaat, hizmet, yardımseverlik, kardeşlik, dürüstlük, adalet, asalet, izzet, şahsiyet gibi kurucu kilit kavramlarımızı, toplumda güveni, huzuru, kardeşliği tesis eden ve teminat altına alan temel ahlâk ilkelerimizi delik deşik etti.
Bir toplumu ayakta tutan, birbirine kopmaz bir şekilde bağlayan kilit ahlâk ilkeleri yerle bir olduğu zaman, o toplumda güven sarsılır, adalet sarsılır, kutsallar aşınır, bütün bağlar kopar, toplum toplum olma özelliklerini, ilkelerini, dayanaklarını yitirir ve çöker...
FETÖ’yle etkin bir şekilde mücadele edebilmenin tek yolu var: Makyavelizmi, çıkarperestliği kutsayan FETÖ zihniyetiyle mücadele etmek.
Bunun yolu da, adaleti, ahlâkı, güveni, farklılıklara saygıyı, ehliyeti, liyakati, dolayısıyla temel ahlâk ilkelerini yeniden tesis etmekten geçer.
Bunun yolu ise, kul hakkına, helal-haram ölçülerine hakkıyla riayet etmektir.
Müslüman bir toplumda âhiret inancını, yapıp-ettiklerimizden sorguya çekileceğimiz muhkem inancını sarsılmaz bir şekilde tesis etmeden bunların hiç birini hakkıyla hayata geçiremeyiz.
Adalet anıtı Hz. Ömer (r.a.) bu konuda ölçüyü çok açık ve net bir şekilde ortaya koymuş: “İnsanların en kötüsü, âhiretini dünyası için satandır. Daha da kötüsü âhiretini başkalarının dünyası için satandır.”
Sözün özü: FETÖ, büyük ölçüde bitirildi ama yerini, onun kadar tehlikeli FETÖ zihniyeti aldı.
FETÖ zihniyetinin, bu ülkenin sigortası İslâmî omurgayı çökertmesine ve adaleti, hakkaniyeti, sosyal barışı tarumar etmesine göz yumarsak, kolay kolay belimizi doğrultamayız.
Vesselâm.İnsanlığı yok edecek nihilizm felâketi ve Türkiye’nin tarihî yükümlülükleri
Yusuf Kaplan
21/01/2019 Pazartesi
Batılılar, modernlikle birlikte büyük devrimler yaptılar: Düşünce devrimleri, bilimsel devrimler, iktisadî devrimler...
Bayramda evdeyiz
Bayramda evdeyiz
Bir pazar araştırma şirketinin araştırması Ramazan Bayramı'nı değerlendirme tercihlerini ortaya koydu. Araştırmaya katılanların yüzde 50'si bayramı evde, aileleriyle birlikte geçirmeyi planlıyor. Yüzde 21'i ise bayram tatilini aileleriyle değerlendirmek için yolculuk yapacak. Tatile gitmeyi tercih edenlerin yüzde 31'i ise her şey dahil 5 yıldızlı otelde kalmak istiyor.
Bu devrimler, başlangıçta, büyük umutlar doğurdu: Batılı insan, artık her şeye hâkimdi, her şeye çeki düzen verebiliyordu; öyle ki, bütün hastalıkları yenebiliyor, acıyı yok edebiliyordu...
Bütün bunlar 18. yüzyılda -Kant’tan esinle söylemek gerekirse- insanın, elbette ki, Avrupa insanının epistemolojik iyimserlik katsayısını artırmaya yetmişti.
Ama 19. yüzyılla, özellikle de 20. yüzyılla birlikte bu epistemolojik iyimserlik havası ve zafer sarhoşluğu yerini zamanla ontolojik kötümserliğe terketmekti gecikmedi.
DÜNYA, NİÇİN VE NASIL CEHENNEME SÜRÜKLENDİ?
Tanrılardan ateşi çalan Promete, yani Batılı insan, Descartes’ın “buyruğu”nu yerine getirerek, önce doğaya hâkim oldu; sonra da dünyaya.
Ama sonuç, dünyanın cehenneme çevrilmesi oldu.
19. yüzyılda, emperyalizm biçimleri, dünyayı, dünyanın bütün kültürlerini talan etti, insanlığın binyıllardır geliştirdiği bütün medeniyet birikimlerini ya doğrudan saldırarak yok etti ya da fosilleştirerek dolaylı olarak tarihten sildi.
Batılı düşünürler, sanatçılar, tarih felsefecileri bu gerçeğiaçıkça itiraf eden ciltler dolusu kitaplar yazdılar.
Meselâ Toynbee, bu yıkımı, özlü bir şekilde şöyle özetledi: “300 yıl gibi kısa bir zaman dilimi içinde, tarih boyunca geliştirilen 26 medeniyetten 16’sını fiilen yok ettik, 9’unu fosilleştirdik.”
Büyük umutlarla, büyük hayallerle başlayan insana, tabiata ve tanrıya hâkim olma yolculuğu, Tanrı fikrinin yok olması, tabiatın delik deşik olması, insanın tüketimin kölesi olmasıyla, kısacası, büyük hayaletlerle sonuçlandı.
Geldiğimiz nokta, nihilizmin zaferidir. Tanrılardan ateşi çalan Promete’nin hortlaklarına dönüşen çağdaş insanın, kendi icat ettiği (bilim, teknoloji, güç, para, egoizm, hız, haz ve ayartı) putlarının kölesi hâline gelmesi.
Nietzsche’nin haykırışını hatırlatmanın tam zamanı şimdi: “Avrupa / Batı olarak insanlığa söyleyebileceğimiz tek yeni şey, yeni bir şey söyleyemeyeceğimiz gerçeğidir.”
Bütün bunları söylerken, körkütük bir Batı düşmanlığı geliştirmiyorum. Batılılıların üç asırda insanlığı getirdikleri yeri göstermeye çalışıyorum.
BATI’DAN DA, DÜNYADAN DA ALACAĞIMIZ HER ŞEYİ ALACAĞIZ...
Şunu açıkça söylüyorum: Biz Batı’dan alabileceğimiz her şeyi alacağız. Hiç bir zaman, hiç bir şekilde Batı’ya, Batılılara karşı saplantıyla ve aşağılık kompleksiyle yaklaşmayacağız. Âlemlere rahmet olarak gönderilen Peygamberimizin (sav) “hikmet, mü’min yitiğidir, nerede bulursa alır” evrensel ilkesiyle ve emriyle hareket edeceğiz.
Tıpkı dün yaptığımız gibi.
Tıpkı İslâm’ın ilk asrından itibaren mevcut bütün medeniyet birikimlerine, vahyin zamanlar ve mekânlar üstü şaşmaz ilkesiyle yaklaşarak hepsinden almamız gereken şeyi aldığımız, semantik dönüşüme uğratarak kendimize malettiğimiz ve insanlığa armağan ettiğimiz gibi.
Dün olanlar, yarın olacak olanların garantisidir. Dün yaptıklarımız, yarın yapacaklarımızın işareti, göstergesi.
İnsanlık, bir asırdır, büyük bir çöküşün, ontolojik felâketin eşiğinden geçiyor.
Biz de, müslümanlar olarak bu ontolojik felâketten nasibimizi aldık: Tarih yapan bir aktör olarak İslam medeniyeti tarihten fiilen çekildi; ama kapitalizme teslim olmadığı için ruhunu yitirmedi.
Çin, Hint, Japon medeniyet tecrübeleri kapitalistleşerek hem fiilen hem de ruhen tarihten çekildiler. Biz, müslümanlar olarak bilfiil / bedenen tarihten çekildik ama bilkuvve / ruhen varlığımızı, kurucu kaynaklarımızı yitirmedik.
Batılılar o yüzden iki asırdır İslâm’ı hem fiilen hem ruhen tarihten silmek için mücadele ediyorlar. Son çeyrek asırdır, sadece İslâm’ın yeniden Müslüman toplumları toparlayıp ayağa kaldırmasını ve tarihin akışını değiştirecek bir medeniyet yürüyüşüne soyunmasını önlemek için çalışıyorlar ve bütün temel stratejilerini İslâm’ın yeniden tarihe girişini önlemek için geliştiriyorlar.
Batılıların yüzyıllık temel stratejileri bu: İslâm’ın yeniden tarihin akışını değiştirecek bir aktör konumuna yükselmesini her ne sûretle olursa olsun önlemek.
Batılıların stratejileri ne olursa olsun, biz hem ülke hem de coğrafya olarak kendimize bakmak, kendimize çeki düzen vermek, içerde ve dışarda ne tür köklü felsefî, kültürel, sosyal, siyasî ve iktisadî sorunlarla karşı karşıya olduğumuzu çok iyi tespit etmek, kısacası hem kendimizle hem de dünyayla yüzleşmek, hesaplaşmak zorundayız.
Yoksa İslâm’ın yeniden ve güçlü bir medeniyet yürüyüşü gerçekleştirebilmesi sözkonusu bile olmaz, olamaz.
ÇÖZÜLEN TOPLUM YAPIMIZ VE YÜKÜMLÜLÜKLERİMİZ...
Gelmek istediğim nokta hayatî: Türkiye, dışardan fiilen sömürgeleştirilemedi ama içerden zihnen sömürgeleştirildi. Müslüman zihni, Müslümanca Yaşama zemini ve müslüman zamanı çöktü.
Değerlerimiz hızla aşınıyor... İğrenç cinayetler işleniyor... Genç kuşak nihilizmin eşiğine sürükleniyor, bu ülkeye ve bu toprakların ruhköklerine aidiyet bağlarını yitiriyor...
Aile, çatırdıyor... Cinsiyet eşitliği denen insan türünü bile yok edecek, aileyi yerle bir edecek ithal projeler geleceğimizi tehdit ediyor...
Ülkede kesimler arasındaki gerilim ve kutuplaşmalar tehlikeli boyutlar kazanmaya başladı... Türkiye’nin beka mücadelesi verdiği bir zaman diliminde bu kutuplaşma çok tehlikelidir.
Bu ülkenin bizi bin yıl dimdik ayakta tutan, bütün farklılıklara hayat hakkı tanıyan, evrensel medeniyet değerlerimiz ışığında yeniden bütünleştirilmesi, bunun için de eğitim, düşünce, kültür, sanat, şehircilik alanında büyük devrimler yapmamız kaçınılmazdır.
Ülkede siyasetin hakikatin önüne geçmesi, ölçünün hakikat değil de siyaset olması, kamplaşmaları, adaletsizlikleri artırıyor, toplumun temel değerlerini buharlaştırıyor, sosyal dokuyu, yapıları, kardeşlik ve dayanışma ilkelerini yerle bir ediyor...
Dünyanın ruhu, mazlumların umudu olan bu ülkeyi, bu ülkenin genç kuşaklarını nihilizmin eşiğine fırlatıyor...
Bu bir isyan yazısıdır; yüreği yangın yerine dönen bir yazarın hem ülkeyi yönetenleri hem de toplumun bütün kesimlerini uyarı yazısı.
Dünyanın tam da bize, bizim herkese hayat hakkı tanıyan, farklılıkları adaletle, hakkaniyetle ve sulh düzeni içinde yaşatan evrensel medeniyet değerlerimize şiddetle ihtiyaç hissettiği bir zaman diliminde, bu ülkenin bizim medeniyet dinamiklerimiz etrafında toparlanma çağrısıdır.
.Türkiye’nin “cinsiyet”le imtihanı
Yusuf Kaplan
25/01/2019 Cuma
Türkiye, dünyada ailenin ve toplum dokusunun en güçlü olduğu ülkelerin başında geliyor. Ailenin bir ruhu var bu ülkede. Toplumun da.
Daha doğrusu, vardı!
Cunta rejimi kurumları yağmalıyor
Cunta rejimi kurumları yağmalıyor
Mısır'da darbe yönetiminin bir buçuk yılda Müslüman Kardeşler Teşkilatı'na bağlı bin 300 kurumun mal varlığına el konulduğu bildirildi.
Şimdi İstanbul Sözleşmesi’yle ve cinsiyet eşitliği projeleriyle aile yapımız, sosyal dokumuz büyük bir saldırıyla karşı karşıya!
BATI’DA AİLE DE, TOPLUM DA ÇÖKTÜ!
Batı’da aile çöktü, toplum çöktü. Hayat ruhsuzlaştı, çölleşti; insan da bitti.
Batı’da insan yok, sistem var sadece: Batı toplumlarını güçlü ekonomik sistem ve güçlü hukuk sistemi ayakta tutuyor: Sistem insanın önüne geçti: Batılılar, sistemi koruyorlar, insanı değil. Sistem, çökerse her şeyi kaybedeceklerini çok iyi biliyorlar.
Batı’da fiyaskoyla sonuçlanan, hem felsefî olarak hem de sosyolojik olarak Batı toplumlarını önce kuran ama sonra da paldır küldür çökerten, yıkan insan modelleri, sosyal ve kültürel modeller türlü tuhaf anlaşmalarla şimdi Türkiye’ye de dayatılmaya başlandı.
Türkiye’nin “cinsiyet”le imtihanı meselenine gelmeden önce, Batı toplumlarının ailenin, toplumun ve insanın bitmiş.yle sonuçlanan felâketin eşiğine nasıl sürüklendiklerine yakından bakmakta fayda var.
BATI’DA MODERNİTE’YE BAŞKALDIRI DALGALARI...
1648 Westfalya Anlaşması’yla kurulan Avrupa Dünya Düzeni, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra çöktü.
Batı uygarlığı’nın felsefî temellerinin sorgulanmasına dönüştü Avrupa’nın çöküşü.
Demokrasi kavramı, hukuk devleti fikri, insan hakları söylemi önce radikal bir şekilde sorgulandı; sonra da liberalizm üzerinden yeniden tanımlandı.
Bu sorgulama sürecinin öncelikle Avrupa toplumlarında yaşandığına dikkatinizi çekmek isterim. Sorgulanan şey, modernlikti; modernliğin vaatlerini yerine getirememesi, aksine hem Avrupa’yı hem de dünyayı çıkmaz sokağın eşiğine sürüklemesi ve cehenneme çevirmesiydi.
Batı uygarlığının sorgulanması modernizm üzerinden gerçekleşti: Modernizm, modernliğin vaatlerini gerçekleştirememesine karşı modernliğe karşı bir başkaldırı hareketiydi. Modern’in içinden geliştirilen öncelikli olarak bütün sanat türlerinde gözlenen bir başkaldırı dalgası.
Romantizm hareketiyle öncelikle Almanya’da Weimar Rönesansı’yla başlayan ve zamanla başta Fransa ve İngiltere olmak üzere bütün Avrupa’ya dalga dalga yayılan bu hareket yaklaşık yüz yıl boyunca Aydınlanma aklı’nın, düşüncede, siyasette, estetikte ve hayatın her alanında yol açtığı donmayı, katılaşmayı, ruhsuzlaşmayı tartıştı bütün sanat türlerinde.
Ekspresyonizmden empresyonizme, kübizmden sürrealizme, konstrüktivzim’den varoluşçuluğa kadar sanatın bütün türlerinde modernliğin öncelikle Batı’yı sürüklediği ontolojik felâketi sorguladı.
Edebiyatta Dostoyevski, James Joyce, Kafka, Puşkin; müzikte Wagner, Mahler; resim sanatında Picasso, Dali, Kandinsky, Paul Klee; tiyatroda Ionesco, Artaud; felsefede de başta Nietzsche olmak üzere Heidegger ve onların izinden giden bütün postmodern felsefe ve felsefeciler modernliğin yol açtığı ontolojik felâketi, anlam krizini, özgürlük kaybını kıyasıya tartıştılar.
İNSANALTI BİR TÜR, İNSAN MODELİ OLABİLİR Mİ?
Modern Avrupa’nın hem felsefî olarak çöküşü hem de siyasî olarak tarihten çekilişi her yönden, her bakımdan tespit edildi ama postmodern felsefe ve sanat, bir çıkış yolu öneremedi: Önerdiği şey, her alanda izafileşme biçimleri oldu: Hakikat fikri buharlaştı, Tanrı fikrinden sonra insan fikri, hümanizm de tartılmaya açıldı.
İnsanın tanrılaştırılması süreciyle başlayan ve bizzat Batı uygarlığını büyük bir tıkanmanın ve ontolojik çıkmaz sokağın eşiğine sürükleyen hümanizm yolculuğu, yarı insan-yarı makina “siborg” (cyborg) olarak tanımlanan insan-sonrası (posthümanizm), insan-ötesi (transhümanizm) bir yok oluş sürecinin eşiğine getirip bıraktı.
Batı modernitesinin hümanizmle birlikte çıktığı yolculuğun sadece Batılıları değil insanlığı getirdikleri nokta; düşünme, duyma melekelerini yitiren; hız, haz, ayartı ve tüketimin kölesine dönüşen insanaltı bir tür’ün icat edilmesi oldu!
Batı’dan insan modeli konusunda da, aile ve toplum modelleri konusunda da öğreneceğimiz, dolayısıyla ödünç alacağımız hiç bir şey yok: Bu konuda gölge etmesinler başka “ihsan” istemiyoruz!
İSTANBUL SÖZLEŞMESİ VE CİNSİYET EŞİTLİĞİ PROJESİ DERHAL TERK EDİLMELİ!
Batılıların AB uyum yasaları çerçevesinde bize dayattıkları projelerin başında, aileyi, toplum yapımızı ve dokumuzu çökertecek İstanbul Sözleşmesi ile bu ülkenin bazı illerinde, okullarında pilot olarak uygulanma aymazlığı gösterilen “cinsiyet eşitliği” gibi yıkıcı projeler geliyor!
Başlarına çalmamız lazım, bütün bu tür sinsi, yıkıcı projeleri!
Yine kadın hakları konusunda da, temelde, Batılılardan alacağımız hiç bir şey yok aslında.
Batı’da insan yok ki! Kadın da yok, aslına bakarsanız! Kadın, tüketimin kölesi, kapitalizmin tüketim nesnesi. Klişe değil bu, ürpertici bir gerçek!
Bir yanda güya kadın hakları söylemleri zirve yaparken, öte yanda bütün bir kültür endüstrisi, kadını, insan olarak bile kabul etmiyor; aksine, her alanda, her yerde, her fırsatta kadını cinsel olarak, bedenen aşağılayan, ayartıcı bir tüketim nesnesine dönüştüren cinsellik endüstrisi tavan yapıyor.
Bırakınız kadını koruyabilmeyi insan türünü bile koruyamayacak kadar acıklı durumda Batılı toplumlar!
Bu ülkede kadının aşağılanması, şiddet ve tecavüz olaylarının artması elbette ki bir vakıa ama bunların seküler, hedonist kültürün yaygınlaşmasıyla tavan yaptığını, burada zıvanadan çıkan çarpık kadın-erkek ilişkilerini, cinsellik sömürüsü, kadın bedeni sömürüsü yapan televizyon programlarının ve dizilerinin rolünü neden kimse konuşmuyor, anlamakta zorlanıyorum!
Toplumu, aileyi ve insan türünü yerle bir eden, insan türünün geleceğini bile tehlikeye sokan sefih seküler-hedonist-insanaltı insan tipinin bu ülkeye dayatılması, bu ülkede toplumun çözülmesi ve ailenin çökmesiyle sonuçlanacaktır.
Dünyada en sağlam, en güçlü aile ve toplum yapısına sahip bir ülkeyi çökertmenin, genç nesillerini körleştirmenin, hedonist, nihilist, ruhsuz insanaltı varlıklara dönüştürerek köleleştirmenin, içerden teslim almanın en sinsi yolu bu!
O yüzden Türkiye, İstanbul Sözleşmesi’nden derhal çıkmalı ve “cinsiyet eşitliği” gibi sinsi projeleri akit geç olmadan kaldırmalıdır!
Vesselâm.Bugün Venezuela, yarın Türkiye!
Yusuf Kaplan
27/01/2019 Pazar
Batı’da geliştirilen demokrasi, hukukun üstünlüğü, özgürlükler ve insan hakları gibi söylemler, öncelikli olarak Batı toplumları için geliştirilmiş söylemlerdir.
Şurası kesin: Dünyanın hiç bir yerine, demokrasi, özgürlükler ve insan hakları götürmedi Batılılar. Bunun bir örneği bile yok!
İki yıl köpek sanıp besledi!
İki yıl köpek sanıp besledi!
Çin'de aldığı köpek yavrularının karınlarını doyurmak için tavukları öldürmeye başladığını gören Wang Kayui isimli adam, hayvanların "Asya Siyah Ayısı" olduğunu öğrendi.
Aksine, demokrasi, hukukun üstünlüğü, özgürlükler ve insan hakları söylemlerini, sadece sömürülerini örtbas etmek ve hegemonyalarını pekiştirmek için kullanıyor Batılılar!
Batılılar, dün, her yeri işgal ettiler, insanlığın medeniyet birikimini tarihe gömdüler, kültürel birikimini tarumar ettiler: İnsanlığa, insanlığın birikimine aslâ saygı duymadılar!
Bugün demokrasiden, özgürlüklerden, hukukun üstünlüğünden, insan haklarından sözediyor olmaları, -çağımızın yaşayan en parlak düşünürü Alain Badiou’nun deyişiyle- tastamam “ahlâksızlıktır”. Badiou, “Etik” başlığıyla (Metis Yayınları tarafından Türkçede de) yayımlanan küçük ama sarsıcı risalesinde bu konuda sarsıcı gözlemlerde bulunur.
BATILILAR, HÂKİMİYETLERİNİ İKİ ŞEYE BORÇLU: SİLAH VE MEDYA
Batılılar dün istedikleri yeri doğrudan işgal ediyorlardı; bugün, içinden geçtiğimiz postmodern süreçte, doğrudan işgal etmiyorlar artık. Önce medyatik silahlarla, zihnen işgal ediyorlar; sonra gerek duyarlarsa fiîlî işgali de gerçekleştiriyorlar.
Hülasa, demokrasi, hukukun üstünlüğü, özgürlükler ve insan hakları söylemleri, postmodern sömürgeciliğin hem keşif kolu işlevi görüyor hem de Batılı emperyalistlerin, sömürülerini maskeleme, algı operasyonlarıyla şirin gösterme ve meşrulaştırma işlevi görüyor!
Dün sadece silahla, kaba güçle gerçekleştirilen işgal ve sömürüler, bugün öncelikle medyalarla, zihin kontrolü ve algı operasyonlarıyla gerçekleştiriliyor!
Bu gerçeği cins bilim felsefecisi Paul Feyerabend, “Batı uygarlığı dünya üzerindeki hâkimiyetini iki şeye borçlu: Silah ve ikna / medya” diyerek özetlemişti.
Sonuç bu.
Peki, buraya nereden ve nasıl gelindi?
BATILILARIN 2500 YILLIK HEGEMONYA STRATEJİLERİ: ASİMİLASYON VE ELİMİNASYON
Batılılar, 2500 yıldan bu yana hâkim oldukları yerlerdeki, son üç yüzyıldır da dünya üzerindeki hegemonyalarını, iki aşamalı strateji üzerinden sürdürmeye çalışıyorlar: Hâkim oldukları toplumları, önce asimile etmeye, kendilerine benzetmeye çalışıyorlar; sonra da Batılıların asimile etme girişimlerine direnen, kendi olarak, kendi kalarak yaşamakta ısrar eden toplumları, elimine etmekten / yok etmekten çekinmiyorlar!
Greklerden itibaren hep bu iki strateji üzerinden hâkimiyetlerini sürdürme savaşı veriyorlar! İskender’in izlediği strateji de, Amerikalıların izlediği strateji de bu!
“Ya bizden yana olacaksınız, bizim gibi olacaksınız, bizim egemenliğimize boyun eğeceksiniz ya da bizim gibi olmaz, bizim egemenliğimize boyun eğmezseniz, yok edileceğinizi, bileceksiniz!” diyorlar!
2500 yıldır uyguladıkları strateji bu!
Nedir bu?
Her şeyden önce, Batılıların, başkalarıyla barış içinde bir arada nasıl yaşayabileceklerini bilemedikleri gerçeğidir: O yüzden başkalarına hayat hakkı tanımadı Batılılar! Hâkim oldukları toplumları önce kendilerine benzetmeye çalışıyorlar; sonra da kendilerine benzemeye ve boyun eğmeye direnenleri -ülkeleri ve lidelerini- yok etme barbarlığına soyunmaktan çekinmiyorlar!
BUGÜN VENEZUELA, YARIN TÜRKİYE!
Bu uygar barbarlığın son kurbanı, Venezuela ve ülkenin seçilmiş devlet başkanı Nicolas Maduro oldu.
Gerek ABD Başkanı Donald Trump, gerekse AB Konseyi Başkanı Donald Tusk, Venezuela’da halkın % 67’inin desteğiyle seçilen devlet başkanına karşı dünyanın gözünün içine baka baka darbe yapmaya kalkıştılar, darbeci Guaido’yu desteklediklerini açıkladılar ve Venezuela halkını Maduro’ya karşı kışkırtmaya başladılar -sahip oldukları medya gücünü silah olarak kullanarak!
Batı uygarlığının intihar fermanıdır bu!
Emperyalizm, sınır tanımıyor, kural tanımıyor, hak-hukuk tanımıyor!
Bugün Venezuela’da gerçekleştirilen darbe girişiminin yarın Türkiye’de de deneneceğinden hiç kuşku duymuyorum.
Bunun en temel nedeni şu: Dün, Batılı emperyalistlere, biz, “dur” dedik. Yarın da, yine biz “dur” diyeceğiz. Bu anlaşıldı artık. Bunu bütün dünya anladı ama içimizdeki Fransızlar anlayamadı hâlâ!
Elbette katetmemiz gereken çok mesafe var ama emperyalistlere yine biz “dur” diyeceğiz. O yüzden çok iyi hazırlanmak zorundayız.
Türkiye ile Venezuela arasındaki dostane ilişkiler vardı, Venezuela üzerinden dolaylı olarak Türkiye’ye gözdağı verildiğini düşünmemek için çok saf olmak gerekir!
15 Temmuz darbe ve işgal girişiminin püskürtülmesi, Batılıları çıldırtmıştı. Venezuela benzeri bir darbe girişiminin Türkiye’de de denenmek isteneceğinden aslâ kuşku duymayalım ve her bakımdan hazırlıklı olalım, diyorum.
Yapılması gerekenler şunlar kanımca: Öncelikle, ülke içindeki gerilimi, kutuplaşmayı sona erdirmek zorundayız. Allah göstermesin ama yarın Venezuela benzeri bir darbe girişimi olursa, gerilimin, kutuplaşmanın tedirgin edici boyutlar kazandığı bir ortamda çok zorlanırız.
Türkiye’nin, ilk zaaf anımızda vurulacağı gerçeğini aslâ gözardı etmeyelim.
O yüzden seçimler yaklaştıkça, ülkenin karıştırılması, fay hatlarının patlatılması devreye giydirilecektir.
Yanlışa yanlış, doğruya doğru diyeceğiz ülke sevgimizden ötürü. Yanlışa yanlış diyemeyenin doğru’nun değerini, kıymetini aslâ bilemeyeceğini iyi bileceğiz. O yüzden özgürlüklerin alanını genişletmek zorundayız.
Ama feraseti, basireti de elden bırakmayacağız. Her tür provokasyona karşı tetikte olacağız.
Fitne-fesat şebeklerinin hazır kıta tetikte beklediklerini iyi bilelim; sinir uçlarımızı, fay hatlarımızı patlatma girişimlerine karşı teyakkuzda olalım; ülkede sosyal barışı, huzuru ve kardeşlik ortamını pekiştirecek önlemler alalım; farklılıklarımızı kaşımak yerine müşterek yanlarımızı öne çıkarmaya yoğunlaşalım, diyorum.
İşte o zaman Venezuela’da denenen darbe girişimini Türkiye’de de denemeye kalkışmalarının önünü kesmiş oluruz.
Vesselâm.Önümüzü açacak öncü kuşak için 100 Kitaplık Okuma Listesi-4. Aşama
Yusuf Kaplan
28/01/2019 Pazartesi
Türkiye’nin en hayâtî sorunu, eğitim sorunu.
Çok üniversite açarak yani yatay eğitimle bir yere gidemeyiz.
Resmi: Nokia geri dönüyor
Resmi: Nokia geri dönüyor
Nokia, akıllı telefon pazarına dönüş hazırlığında olduğunu resmen duyurdu.
Aslolan dikey eğitim üzerinde kafa patlatmak, yani kaliteli, nitelikli, çaplı insanlar yetiştirecek, dünya çapında eğitim kurumları inşa edebilmektir.
Bu tür eğitim kurumlarında tohumlarını ekeceğimiz, ilim / bilme, irfan / bulma ve hikmet / olma yolculuğuna çıkacak, bu dünyada yaşayacak ama bu dünyayı yaşamayacak, insanlığın yükünü omuzlarında taşıma bilinciyle nefes alıp verecek, pergelin sabit ayağını bizim medeniyet köklerimize basacak, pergelin hareketli ayağıyla bütün dünyalara, bütün medeniyetlere ve düşünce geleneklerine açılacak, çağ aşacak, çağrısı çağını kuracak, önümüzü açacak öncü kuşaklar yetiştirecek köklü, güçlü bir eğitim sistemi kuramazsak yeniden tarihin akışını değiştirecek bir medeniyet yolculuğuna çıkamayız.
Eğitim sistemimiz, böylesi bir medeniyet perspektifi ve bilinci kazandıramıyor genç kuşaklarımıza, ne yazık ki.
Eğitim sistemimize damgasını vuran pozitivist, seküler ve ezberci mekanizma, çocuklarımızı zihnen sömürgeleştiriyor, bizim medeniyet dinamiklerimize ve ideallerimize yabancılaştırıyor yalnızca.
Bu durum, böyle gitmez.
Dünyada hiç bir ülke, kendi çocuklarını, kendi medeniyet ideallerini, ruhköklerini, değerlerini, anlam haritalarını yok sayarak yetiştirmez. Bunun örneği yok dünyada, Türkiye’den başka!
Bir eğitim sistemi, kendi çocuklarını kendi medeniyet dinamikleri ekseninde değil de, başka bir medeniyetin bakış açılarıyla, idealleriye, kavramlarıyla yetiştiriyorsa, bilin ki, toplumun mezarını kazıyor, ülkenin temelini dinamitliyor, geleceğini yok ediyor, demektir.
ÖNÜMÜZÜ AÇACAK BİR ÖNCÜ KUŞAK...
İşte bu kaygılarla 100 Kitaplık Okuma Listesi’ni hazırlama ihtiyacı duydum.
Gösterdiğiniz ilgi, beklediğimden de büyük oldu: Listeyi gerek bireysel olarak gerekse gruplar hâlinde okuyan, okullarda, çeşitli kurumlarda, sivil toplum kuruluşlarında, medreselerde okutan herkese yürekten teşekkür ediyorum.
Bu listeyle önümüzü açacak genç, yetenekli öncü bir kuşağın tohumlarını ekmeye çalışıyorum hasbelkader: Genç kuşaklarımıza, 1-Medeniyet perspektifi kazandıracak, 2-Müslümanca düşünme melekeleri kazandıracak ve 3-Dil zevki (kavramlaştırmalar yapma, dili imajinatif şekillerde kullanma yeteneği) kazandıracak bir okuma yöntemiyle, genelden özele, medeniyetler ve düşünce tarihinden ihtisas alanlarına doğru ilerleyecek, derinleşecek bir kuşağın hazırlanması kaygısı güdüyorum. İstanbul’da çeşitli yerlerde yaptığımız Fikir Atölyeleri ve Medeniyet Okumaları seminerleriyle listeyi takip eden zehir gibi gençler yetiştiğini görüyorum.
Kaygım, sadece kitap okutmak değil. Kaygım, olma çabasıyla hakikatin izini sürecek öncü kuşakların hazırlanması. Aslolan bilmek değil. Aslolan bilmediğini bilmek. Yalnızca bilmediğini bilen öncü kuşaklar, yılmadan hakikatin izini sürebilir, insanlığın önünü açacak hakikat medeniyetinin yapı-taşlarını döşeyecek fikir ve oluş çilesi çekebilir...
GENELDEN ÖZELE...
Okuma Listesi’nin ilk aşamasında dert sahibi yapacak kitaplar vardı. İkinci aşamada, usûl kitaplarıyla ders’e geçtik. Üçüncü aşamada, tarihe, tarih felsefesine, medeniyetler tarihine ve felsefesine odaklandık.
Burada vereceğim Dördüncü Aşama Okuma Listesi’yle düşünce tarihi, İslâm düşüncesi, çağdaş düşünce, sanat, edebiyat ve estetik okumaları yapacağız.
Beşinci ve sonuncu aşamada İslâm, Doğu ve Batı medeniyetlerinin klasik metinlerini okuyacağız.
Böylelikle 100 kitap bitince, ihtisaslaşma alanları oluşturacağız ve belki de Türkiye genelinde okullaşmak zorunda kalacağız.
Hayırlısı diyorum ve sizi dördüncü aşama kitaplarıyla başbaşa bırakıyorum.
DÖRDÜNCÜ AŞAMA OKUMA LİSTESİ
56-Modern Dünyanın Bunalımı-Rene Guenon-İnsan Yay.
57-Hikmetin Yapıtaşları: Felsefeye Giriş-Douglas J. Soccio-Kaknüs Yay.
58-Avrupa Düşüncesinin Serüveni-Jaqueline Russ-DoğuBatı Yay.
59-Batı Düşüncesi Tarihi-Richard Tarnas-2 cilt-Külliyat Yay.
60-Sosyolojik Düşünce Geleneği-Robert Nisbet-Paradigma-Vadi Yay.
61-Siyasî Felsefenin Büyük Düşünürleri-William Ebenstein-(Çev.: İsmet Özel)-Şule Yay.
62-İnsanın Durumu-Lewis Mumford-Açılımkitap Yay.
***
63-İslâm Düşüncesinde İlimlerin Tasnifi-Osman Bakar-İnsan Yay.
64-Hilal Doğarken-Ziyaüddin Serdar-İnsan Yay.
65-Fıkıh Usûlünün Mahiyeti ve Gayesi-A. Cüneyd Köksal-İSAM Yay.
66-Varolmanın Boyutları-William Chittick-İnsan Yay.
67-İslâm Felsefesi: Tarih ve Problemler-M. Cüneyt Kaya-edisyon-İSAM Yay.
68-İslâm Düşüncesi Tarihi-M. Şerif-2 cilt-İnsan Yay.
69-Türkiye’nin Çağdaş Düşünce Tarihi-Hilmi Ziya Ülken-İş Bankası Yay.
***
70-Edebiyat Yazıları-1-2-Sezai Karakoç-Diriliş Yay.
71-Kırk Ambar-Cemil Meriç
72-Yaşadığım Gibi-Ahmet Hamdi Tanpınar
***
73-Sanatın Öyküsü-Ernst Gombrich
74-Sanatın İcadı: Bir Kültür Tarihi-Larry Shiner-Ayrıntı Yay.
75-Sanat Tarihinin Tarihi-Vernon Hyde Minor-Koç Üniversitesi Yay.
76-Aşk Estetiği-Beşir Ayvazoğlu
77-İslâm Sanatı: Dil ve Anlam-Titus Burkhardt
78- İslam'da Şehir ve Mimari-Turgut Cansever-İz Yayıncılık
79-Gözün Vicdanı: Kentin Tasarımı ve Toplumsal Yaşam-Richard Sennett-Ayrıntı Yay.
80-Sinemanın Hakikati-1. Cilt ve Hakikatin Sineması-2. Cilt-Enver Gülşen-Külliyat Yay.
ROMANLAR
* Vadideki Zambak-Balzac.
* Donkişot-Cervantes
* İlâhî Komedya-Dante
* Suç ve Ceza-Dostoyevski.
* Karamazof Kardeşler-Dostoyevski.
* Değişim-Kafka
* Niteliksiz Adam-4 cilt-Robert Musil-Aylak Adam Yay.
REFERANS KİTAPLAR
* Felsefe Sözlüğü-Ahmet Cevizci-Paradigma Yay.
* İslâm Düşünce Atlası-İbrahim Halil Üçer-3 Cilt
OKUMA YÖNTEMİ
Kitaplar, 4 Kurşun Kalem’le okunacak. Bu okuma yöntemi, liste kadar önemli:
1-Yeşil Kalem’le-Kilit kavramların altı çizilecek.
2-Kırmızı Kalem’le-Önemli satırların altı çizilecek.
3-Mavi Kalem’le-Atlanmayacak yerler işaretlenecek veya gerekirse çizilecek HAFİFÇE...
4-Siyah Kurşun Kalem’le-Kitab’ın sayfalarının sağ ve sol kenarlarına notlar alınacak, ÜST BOŞLUKLARA EN ÖNEMLİ CÜMLE YAZILACAK...
Okuduğumuz kitabın Birinci Bölümü bitince, sırasıyla:
1-Önce yeşil kalemle çizilen yerler / kavramlar hızla okunacak
2-Kırmızı kalemle çizilen satırlar okunacak
3-Sayfaların üst taraflarına yazılan cümleler okunacak...
Bu üç işlemden sonra Kitabın İKİNCİ BÖLÜMÜNE GEÇİLECEK...
Her bölüm, bu şekilde okunacak...
Herkese zihin açıcı okumalar diliyorum.
1- Önümüzü açacak bir öncü kuşak için 100 Kitaplık Okuma Listesi
2- Önümüzü açacak öncü kuşak için 100 Kitaplık Okuma Listesi-2. Aşama
3- Önümüzü açacak öncü kuşak için 100 Kitaplık Okuma Listesi- 3. Aşama
VesselâmMakina, insanı ve dünyayı yok olmanın eşiğine sürüklerken...
Yusuf Kaplan
1/02/2019 Cuma
Hümanizm, insanın tanrılaştırılması sürecinin adıdır.
Heidegger, modernliğin felsefî temellerini atan bu süreci, “insanın her şeyin ölçüsü ve ölçütü katına yükseltilmesi” olarak tarif eder.
Hümanizm’le başlayan, insanı tanrılaştıran bu yolculuk, sonuçta, post-hümanizm’e (insan-sonrası’na) doğru yol alıyor hızla...
Gelinen nokta, transhümanizm (insan-ötesi) olarak adlandırılıyor.
Mikrobiyoloji, yapay zekâ, genetik mühendisliği gibi alanlarda yapılan çalışmalar, makinanın insanın önüne geçmesiyle, insanı tahtından etmesiyle, bir nesneye dönüştürmesiyle sonuçlandı bile şimdiden.
TRANSHÜMANİZM KONUSUNDA İLK KİTAP
Çağımızın geldiği nokta burası: Transhümanizm Çağı’nın tam ortasındayız: Tarihte ilk defa, insan araçları kullanacağına araçlar insanı kullanıyor!
Bu konuda akademide ürpertici bir sessizlik hâkim Türkiye’de.
Batı’da binlerce kitap yayımlandı, Türkiye’deki akademinin bu ürpertici sessizliğini, ülkemizin genç ve umut vadeden felsefecilerinden Ahmet Dağ kardeşim bozdu.
Efradını câmî, ağyarını mânî, nefis bir kitapla transhümanizm sorununu enine boyuna inceleyen bir kitap yayımladı: Elis Yayınları tarafından Transhümanizm: İnsanın ve Dünyanın Dönüşümü başlığıyla yayımlanan ufuk açıcı kitabından ötürü Ahmet Dağ kardeşimi kutluyorum.
Ahmet Dağ’ın bu kitabı, aslında bir üçlemenin sonuncu metni. Önce David Hume, sonra da Jean Baudrillard’ın düşüncelerini tartışan Dağ, şimdi de bu kitabıyla çağımızın nereye doğru sürüklendiği sorusunun izini sürüyor...
Hümanizm’le başlayan yolculuk, Avrupalıların bütün dünya üzerinde hâkimiyet kurmalarıyla sonuçlandı. Ama Avrupalıların bilimsel devrimler, düşünce devrimleri, siyasî devrimler ve iktisadî devrimlerle dünya üzerinde kurdukları, bütün medeniyetlerin kökünü kazıyan, doğayı tarumar etmeleriyle sonuçlanan bu saldırgan hâkimiyet, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra çöktü: Avrupa, tarihten çekildi...
Yeniden toparlanmaya çalışıyor Avrupa Birliği (AB) projesiyle... Ama AB’nin de kurulmadan dağılmayan başladığı gözleniyor...
HÜMANİZMİN YOL AÇTIĞI VAROLUŞSAL SORUNLARIN SORGULANMASI...
Bu süreçte, demokrasi kavramı, hukuk devleti fikri, insan hakları söylemi önce radikal bir şekilde sorgulandı; sonra da liberalizm üzerinden yeniden tanımlandı.
Bu sorgulama sürecinin öncelikle Avrupa toplumlarında yaşandığına dikkatinizi çekmek isterim. Sorgulanan şey, modernlikti; modernliğin vaatlerini yerine getirememesi, aksine hem Avrupa’yı hem de dünyayı çıkmaz sokağın eşiğine sürüklemesi ve cehenneme çevirmesiydi.
Batı uygarlığının sorgulanması modernizm üzerinden gerçekleşti: Modernizm, modernliğin vaatlerini gerçekleştirememesi nedeniyle modernliğe karşı bir başkaldırı hareketiydi. Modern’in içinden geliştirilen öncelikli olarak bütün sanat türlerinde gözlenen bir başkaldırı dalgası.
Romantizm hareketiyle öncelikle Almanya’da Weimar Rönesansı’yla başlayan ve zamanla başta Fransa ve İngiltere olmak üzere bütün Avrupa’ya dalga dalga yayılan bu hareket yaklaşık yüz yıl boyunca Aydınlanma aklı’nın, düşüncede, siyasette, estetikte ve hayatın her alanında yol açtığı donmayı, katılaşmayı, ruhsuzlaşmayı tartıştı bütün sanat türlerinde.
Ekspresyonizmden empresyonizme, kübizmden sürrealizme, konstrüktivzim’den varoluşçuluğa kadar sanatın bütün türlerinde modernliğin öncelikle Batı’yı sürüklediği ontolojik felâketi sorguladı.
Edebiyatta Dostoyevski, James Joyce, Kafka, Puşkin; müzikte Wagner, Mahler; resim sanatında Picasso, Dali, Kandinsky, Paul Klee; tiyatroda Ionesco, Artaud; felsefede de başta Nietzsche olmak üzere Heidegger ve onların izinden giden bütün postmodern felsefe ve felsefeciler modernliğin yol açtığı ontolojik felâketi, anlam krizini, özgürlük kaybını kıyasıya tartıştılar.
İNSAN MI, MAKİNA MI?
Modern Avrupa’nın hem felsefî olarak çöküşü hem de siyasî olarak tarihten çekilişi her yönden, her bakımdan tespit edildi ama postmodern felsefe ve sanat, bir çıkış yolu öneremedi: Önerdiği şey, her alanda izafileşme biçimleri oldu: Hakikat fikri buharlaştı, Tanrı fikrinden sonra insan fikri, hümanizm de tartılmaya açıldı.
İnsanın tanrılaştırılması süreciyle başlayan ve bizzat Batı uygarlığını büyük bir tıkanmanın ve ontolojik çıkmaz sokağın eşiğine sürükleyen hümanizm yolculuğu, yarı insan-yarı makina “siborg” (cyborg) olarak tanımlanan insan-sonrası (posthümanizm), insan-ötesi (transhümanizm) bir yok oluş sürecinin eşiğine getirip bıraktı.
Batı modernitesinin hümanizmle birlikte çıktığı yolculuğun sadece Batılıları değil insanlığı getirdikleri nokta; düşünme, duyma melekelerini yitiren; hız, haz, ayartı ve tüketimin kölesine dönüşen insanaltı bir tür’ün icat edilmesi oldu!
Ahmet Dağ’ın Transhümanizm kitabı, insanın ve dünyanın başına gelen bu ontolojik felâketi, başından, hümanizm sürecinin başlangıcından alıyor, çağımıza, hakikat fikrini izafileştiren, insanı izafileştiren, geçmiş zaman ve gelecek zaman fikrini iptal ederek zamanı sadece tek bir zamana, şimdiki zamana, her şeyi bura’ya ve şimdi’ye kilitleyen ontolojik yok oluş felâketinin insanı ruhsuzlaştıran, makinanın kölesine dönüştüren bütün ürpertici sonuçlarını bütün ayrıntılarıyla ve sürükleyici bir anlatımla gözler önüne seriyor.
Ahmet Dağ kardeşimi kutluyorum. Bu çalışmasının, çağ’ın temel varoluşsal sorunlarının anlaşılması sürecinde akademiye örmek olmasını, akademiyi kış uykusundan uyandırmasını diliyorum.Hatırladıkça özgürleşir insan...
Yusuf Kaplan
3/02/2019 Pazar
Bütün çağrı’lar çağ’larını kurmak için vardır. Çağ’ını kur(a)mayan bir çağrı’nın varlığından da, hayat sunduğundan da sözdilemez.
Dolayısıyla çağ’ını kuramayan bir çağrı’nın bağlılarının yaşadıklarından da sözedilemez.
Parfüm sıkmak isterken kaza yaptı
Parfüm sıkmak isterken kaza yaptı
Adana'nın Kozan ilçesinde kontrolden çıkan otomobilin uçuruma yuvarlanması sonucu meydana gelen kazada 2 kişi yaralandı. Sürücünün, torpido gözünden aldığı parfümü sıkmak isterken kaza yaptığı öğrenildi.
Bizim çağrımızın eseri olan bir çağ’ımız yoksa, çağrı’mız da fiilen yok demektir; hayata aktarılacak, hayata mânâ ve ruh katacak ses’ten de, nefes’ten yoksun demektir.
Bugün, Mostar dergisinin Ocak 2019 sayısında yayımlanan bir yazımı biraz kısaltarak sizlerle paylaşmak istiyorum.
ÇAĞ KÖRLEŞMESİ
Çağ, devâsâ bir ağ’a dönüşmüş durumda. Sadece bizim için değil bütün insanlık için.
Bütün insanlık bu devâsâ ağ’da debelenip duruyor...
İnsanlık tarihinde daha önce yaşanmayan ontolojik bir felâket bu.
Tek bir uygarlığın, pagan Batı uygarlığının zihnen bütün dünyaya hâkim olduğu, bütün medeniyetlerin zihinlerini, varoluş zeminlerini ve zamanlarını yok ettiği, bütün dinlerin, bütün medeniyetlerin çocuklarını -insanlık olarak henüz farkına bile varmadığımız- bir çağ körleşmesi sorununun eşiğine fırlattığı bir ağ’da sürükleniyoruz sadece...
Ama asıl ürpertici olan bütün insanlığın devâsâ bir ağ’da sürükleniyor olması değildir. Asıl ürpertici olan, bütün insanlığın devâsâ bir ağ’da sürüklendiği yakıcı gerçeğini göremiyor olmasıdır.
Bunun nedeni ne peki?
Bunun nedeni, çağ körleşmesi’dir.
Çağ körleşmesi, iki düzlemde yaşanıyor: Birincisi, bütün insanlığın Batı’ya mahkûmiyeti. İkincisi de, bütün insanlığın kendinden mahrûmiyeti; yani kendi dünyasından, kendi hakikatlerini hayata geçireceği yaşama ve varolma zemininden ve kendi zamanından mahrûmiyeti.
İşte insanlığın başına gelen ontolojik belâ, başına gelen bu belânın ne olduğunu bile idrak etmesini mümkün kılacak melekelerini yitirmiş olmasıdır.
Neyi yitirdiğini de, belki daha önemlisi de, bir şeyleri yitirdiği gerçeğini de hatırlayamamasıdır.
Batılılar, modernlikle birlikte geliştirdikleri meydan okumayla, Yaratıcı fikrini, hakikat fikrini yitirdiler; insanı tanrılaştırdılar; Batı uygarlığının bütün diğer dinleri ve medeniyetleri fosilleştirmesiyle birlikte, diğer dinlerin ve medeniyetlerin müntesiplerini de, kendilerine benzettiler, kendi çağ’larının çağrı’sına mahkûm ettiler.
Sadece İslâm’ı fosilleştiremedi ve dönüştüremedi Batılılar. İslâm dünyasını fiilen işgal ettiler, paramparça ettiler ama İslâm’ı kendilerine benzetmeyi başaramadılar.
O yüzden İslâm’ı Protestanlaştırma, İslâm’ı hayattan uzaklaştırma, bunun için de “Kur’ân İslâm’ı”, “Peygambersiz İslâm” hatta “İslâm’sız İslâm” gibi projeleri dört bir koldan (hem medyatik oryantalizmle hem akademik oryantalizmle hem de fiîlî işgalllerle) hayata geçirmeye çalışıyorlar.
ŞERİAT HATIRLATMAKTIR, HAKİKAT HATIRLAMAK...
Son iki asırdır ikinci büyük medeniyet buhranını yaşıyor Müslümanlar.
İkinci büyük medeniyet buhranı, Müslüman zihnin, Müslümanca yaşama zemininin ve Müslüman zamanının yitirilmesidir.
Fakat neyi yitirdiklerini bile idrak edebilmiş değil Müslümanlar.
Müslümanlar, seküler bir zihne sahip olduklarını, seküler bir dünyada / zeminde yaşadıklarını ve seküler bir zaman’a maruz kaldıklarını farkedebildikleri zaman tarihin akışı değişecek; her şey silbaştan hatırlanacak, yeniden Müslümanlaşma süreci başlayacak biiznillah.
Hatırlama ile özgürlük arasında hem etimolojik hem semantik hem de ontolojik irtibatlar var; bizi çağ’ın ağlarından kurtarabilecek kopmaz, koparılamaz bağ’lar ve bağlantılar.
Hatırlamak, özgürlüktür; öz’ün gürleşmesi yani.
Mağripli mutasavvıf Rezzûk, “Kavaidü’t-Tesavvuf başlıklı muazzam kitabında şöyle bir şey söyler: “Şeriat mübeyyendir; Hakikat muayyen.”
Bu ciltler dolusu kitap yazdıracak özlü fakat muazzam cümlelerden yola çıkarak geleceğim nokta, ilham verici, düşünmeye kışkırtıcı: Şeriat, hatırlatmaktır; Hakikat hatırlamak.
HATIRLADIKÇA ÖZGÜRLEŞİR İNSAN...
Hatırlama kelimesinin etimolojisi, ihtar, muhtar, muhtariyet gibi kelimelerden oluşan kışkırtıcı bir anlam kümesine sahip.
Hatırlayan kişi, özgürleşen kişidir. Hatırladıkça özgürleşir insan...
Özgürleşme, öz gürleşince gerçekleşir gerçekte.
Hatırlama eylemi, insanın bütün melekelerinin devreye girmesiyle özünü gürleştirir kişinin.
Hatırlama, an’ı anımsama değildir sadece. An, hatırlama eyleminin resmettiği bir noktadır. Fakat o noktada bir dünya saklıdır. Damla’da derya misali.
Hatırlama zihnin, kalbin, ruhun melekelerini aynı ânda harekete ve hayata geçirir: İnsan, bütün melekeleriyle hatırladıkça fıtratın hakikatine değer. Âyân-ı sâbiteler, fıtratta yeşerir. Kişi fıtratına değdiğinde, değebildiğinde, göz’ü görmeye, söz’ü konuşmaya, öz’ü saf haliyle oluşmaya başlar.
Yani öz’ünüz ne kadar gür’se o kadar özgür’sünüz demektir.
Öz’ünüz ne kadar güçlü ise sözünüz o kadar sahici, etkili ve etkileyici demektir.
Öz’ünüz ne kadar derinlerde köksalmışsa, “basar” (çıplak göz), “basiret”e (kalp gözüne) dönüşür, gözünüz o kadar kesin ve keskin görür, demektir.
Çağımızın en büyük sanat tarihçisi Ernst Gombrich, “çıplak göz kördür” derken, büyük sanatçıyı büyük sanatçı yapan, çıplak gözüyle görmesi değil, kalp gözüyle görme melekelerine sahip olması gerçeğidir demek istiyordu aslında.
Sözün özü: Hatırlamak, hakikatin sırrına erme yolculuğuna çıkmaktır. Kişinin hakikati ne kadar derinse, hatırlaması da, bize yapacağı hatırlatmalar da o kadar silkeleyip kendimize getirici olacaktır.
Çağımızda insan araçların kölesine dönüştüğü için amaçlarını yitirdi; hatırlama ve özgürleşme melekelerini kaybetti. O yüzden tarihte ilk defa çağımızda insan araçları kullanacağına araçlar insanı kullanıyor.
İnsan araçlardan kurtulduğu ölçüde amaçlarını hatırlayacak, amaçlarını hatırladığı ölçüde özgürlüğüne kavuşacak, çağrısına ulaşacak, çağrı’sının çağ’ını “kurma” yolculuğuna çıkacak...
Küresel sistemin jeo-politiğinden Vatikan’ın teo-politiğine İslâm’ın dönüştürülmesi mücadelesi
Yusuf Kaplan
8/02/2019 Cuma
Papa Francis, Birleşik Arap Emirlikleri’nin (BAE) daveti üzerine Abu Dabi’de bir stadyumda âyin yönetti; El-Ezher Şeyhi başta olmak üzere, Mısır ve bazı Körfez ülkelerinin yöneticileriyle ürpertici pozlar verdi, ilginç görüşmeler gerçekleştirdi.
Arap yöneticilerin Papa’nın önünde kelimenin tam anlamıyla el pençe divan durarak Papa’yla zelil verdikleri fotoğraf, başta Arap dünyası olmak üzere bütün İslâm dünyasında tepkilere yol açtı doğal olarak.
Tartışılması gereken daha hayâtî meseleler var burada: Papa, neden Körfez ülkelerini ziyaret etti? Neler konuşuldu? Papa’nın ziyareti ne anlam ifade ediyor? Papa, ne yapmak istiyor? Belki de asıl önemli soru şu: Papa’yı Körfez’e davet eden Arap yöneticiler ve sözümona “âlimler” neyin peşindeler?
Önemli sorular bunlar.
İZZETİ BAŞKA YERDE ARAMAK, ZİLLETE DÛÇAR OLMAKTIR
Papa’nın bu ziyaretiyle ilgili önceki Diyanet İşleri Başkanımız Mehmet Görmez Hocamız, Akşam gazetesine üzerinde durulması gereken dikkate değer açıklamalar yaptı. Görmez Hoca’nın açıklamalarından bir pasajı buraya alıp üzerinde konuşmak istiyorum.
Şöyle diyor Görmez Hoca:
“Abu Dabi merkezli, dünyada İslam’ı temsil iddiasıyla kurulan yeni bir uluslararası dini yapı ile karşı karşıyayız. Mısır ve El-Ezher, Suud ve Rabıta, BAE’de mukim bazı ilim adamları bir araya gelerek ‘Meclisü’l Hukemail-Muslimin’ (Müslüman Hikmetli Şahsiyetler Meclisi) diye bir meclis kurdular. İçlerinde bazı değerli şahsiyetler de var. Ancak bu zevatın hikmeti, hatta izzeti başka yerlerde aramasının sebebini anlamış değilim. Zira önce Londra’da Anglikan Kilisesiyle bir işbirliği yaptılar. Sonra Dünya Kiliseler Birliği ile bir anlaşma yaptılar. Yine Londra’da Barış Yapan Gençler Meclisi diye bir meclis kurdular. Şimdi de Papa’yı davet ettiler. Bütün bunlar altmışlı, yetmişli yılların teopolitik dünyasında bir yer bulabiliyordu. Ancak artık insanlar bu gibi gösterilere doydu. Bu tür suni yapılanmalar İslam dinini, İslam dünyasını ve İslam alimlerini temsil edemez...”
Görmez Hoca’nın dikkat çektiği konu başlıklarının üzerinde ayrı ayrı durmak gerekiyor aslında.
Ama sanırım meselenin püf noktası, izzet meselesi. İzzetin, Vatikan’ın, küresel sistemin lordlarının önünde diz çökerek aranması, zilletin tâ kendisidir. Bunu söylemek bile gerekmiyor.
ARAPLAR İÇİN YÜZKARASI BİR FOTOĞRAF!
Sadece bu fotoğraf bile Araplar için yüzkarasıdır. Öncelikle Arap dünyasındaki kardeşlerimizin çileden çıkması için kâfîdir!
Bu zillet hâl-i pür melâli noktasına nasıl gelindi, peki?
Ve bu hâl, neyin nesi, neyin sesi, nelerin işareti?
Batılı emperyalistler, sömürgecilik tecrübesiyle İslâm dünyasını fiilen işgal ettiler, haritaları yeniden çizdiler, özellikle de Osmanlı’nın çökertilmesinden sonra Arap dünyasını paramparça ettiler!
İslâm dünyasının durdurulması gerekiyordu: Batılıların emperyalist güçlerin önünde takoz gibi duruyordu İslâm dünyası. Kafkaslardan Afrika’nın içlerine kadar sömürgeci emperyalistlere yalnızca İslâm dünyası direnmişti.
Batılılar, postkolonyal süreçte, geliştirdikleri jeo-politikle İslâm dünyasına diz çöktürdüler; İslâm dünyasının başına kukla yöneticiler diktiler! Doğal kaynaklarını talan ettiler!
Bu jeo-politik strateji, Osmanlı’nın çökertilmesi, Müslüman Hindistan’ın yok edilmesi ve Arap dünyasının parçalanmasıyla hedefine ulaştı. Böylelikle tarih yapan bir aktör olarak İslâm medeniyeti tarihten uzaklaştırılmış oldu.
TEO-POLİTİK’TEN JEO-POLİTİK ÜRETMEK VE İSLÂM’I DÖNÜŞTÜRMEK!
Ama asıl hedef, İslâm dünyasının fiilen kontrol altına alınması değildi; asıl hedef, tıpkı Konfüçyanizm, Budizm, Taoizm, Şintoizm gibi İslâm’ın dönüştürülmesi, fosilleştirilmesi, hayattan uzaklaştırılarak ruhunun, dinamizminin yok edilmesiydi.
Bunun için de jeo-politik stratejiyle eş zamanlı olarak teo-politik bir strateji devreye girdirilmişti iki asırdır...
Teo-politik stratejinin iki ayağı vardı: İki zıt paralel din icat ederek, bu kez Müslümanları İslâm’dan uzaklaştırmayı amaçlıyorlardı.
Birinci teo-politik strateji, Vehhâbîliği kullanarak neo-selefî (gerçekte, selefsiz yani köksüz) bir hârîcî mantığı geliştirmek ve böylelikle terörle, şiddetle özdeşleştirilen sahte bir İslâm icat etmekti: Birinci paralel din buydu.
Bunu başardılar büyük ölçüde.
Ardından ikinci teo-politik stratejiyi devreye soktular: Hindistan’da Kadiyanilikle başlayan ve FETÖ’yle zirveye ulaşan İslâm’ı hayattan uzaklaştırmayı, bireysel bir inanç meselesine indirgemeyi amaçlayan İslâm’ı Protestanlaştırma Projesi’ydi bu! İkinci paralel din de buydu!
FETÖ’nün Türkiye’de çökertilmesi, küresel sistemin lordlarını yeni arayışlara itti ve aradıklarını Körfez ülkelerinde buldular. BAE Emiri Zayed ile Suud Prensi Selman’a havale ettiler bu projeyi!
Papa’nın Abu Dabi ziyareti, işte bu projeyi, işin içine El-Ezher’i de katarak bütün Arap dünyasına yayma kaygısı güden teo-politik bir stratejidir.
İslâm’ı dönüştürerek fosilleştiremeyen emperyalistler, İslâm’ı Protestanlaştırma projesiyle dönüştürerek fosilleştirmeyi düşünüyorlar!
Bu projeyi de yine aynı adamlara havale ediyorlar: Dün, neo-selefî akımların kaynağını oluşturan Vehhâbîler, şimdi de İslâm’ı Protestanlaştırma projesini uygulayacaklar adım adım...
Bu süreçte karşılarındaki en büyük rakibin, İslâm dünyasını yaklaşık çeyrek asırlık bir silkinme ve cehdle bin yıl önce olduğu gibi toparlayacak, ayağa kaldıracak ve yeniden insanlığın önünü açacak bir medeniyet yürüyüşüne öncülük edecek tek ülkenin Türkiye olduğunu çok iyi biliyorlar ve o yüzden Türkiye’ye karşı Batılı emperyalistlerin kölesi zelil bir Arap cehpesi inşa etmeye çalışıyorlar...
Eğer kendimize çeki düzen verebilirsek, düşünce, kültür ve sanatta yeni bir medeniyet fikrini genç kuşaklarımıza kazandırabilirsek, dün olduğu gibi yarın da tarihin akışını biz, bu toprakların insanları olarak hepimiz şekillendirebiliriz yeniden...
Vesselâm.Dünyanın alacağı şekli, İslâm’ın teo-politiği belirleyecek...
Yusuf Kaplan
10/02/2019 Pazar
Papa’nın Birleşik Arap Emirlikleri (BAE) ziyareti, İslâm dünyası ile Batılıların güdümündeki küresel sistem arasındaki ilişkilerde her bakımdan milattır.
Papa Francis’in Abu Dabi’de stadyumda yönettiği âyin, BAE Emiri Zayed ile Ezher Şeyhi Yusuf el-Tayyib başta olmak üzere diğer kişilerle yaptığı görüşmeler, özelde Arap dünyasının genelde ise İslâm dünyasının teo-politik ve jeo-politik haritalarını tersyüz edecek yüzyıllık bir stratejinin kilometre taşıdır.
Ziyaretin zamanlaması bu açıdan oldukça mânidardır ve burada söyleyeceklerimi doğrulayacak uzun vadeli sonuçlar doğurmaya gebedir.
“İnsanlık Kardeşliği” başlığıyla gerçekleştirilen bu ziyaret iddia edildiği gibi bölgeye “barış, huzur ve kardeşlik” getirmeyecek. Aksine, bölgenin jeo-stratejik sınırlarının da, teo-politik sınırlarının da kanla çizilmesine yol açacak bu ziyaret.
Bu ziyaret, öncelikle teo-politik amaçlıdır: İslâm’ın protestanlaştırılması projesinin resmen başlatılmasıdır bu. Bu meseleye birazdan döneceğim...
İSLÂM DÜNYASININ GELECEĞİNİ JEO-POLİTİK HARİTALAR DEĞİL TEO-POLİTİK HARİTALAR BELİRLEYECEK...
Ama önce şu tespiti yapmam gerekiyor burada: Papa’nın ziyareti, daha önce Trump’ın Körfez ülkelerine yaptığı, Trump, Sisi, Suud Kralı’nın o garip küre üzerine el basarak kararlaştırdıkları jeo-politik eksenli adımın bir sonucudur.
Önce Trump geldi, jeo-politik temelleri attı; sonra da Papa geldi, teo-politik stratejiyi ilan etti.
Burada şu noktanın altını özellikle çizmek isterim: İslâm dünyasının geleceğini, jeo-politik haritalardan çok, teo-politik haritalar belirleyecek.
Bu nokta çok önemli.
Yüzyıl önce, Osmanlı’yı çökerterek, Müslüman Hindistan’ı parçalayarak, Arap dünyasını paramparça ederek, İslâm dünyasının jeo-politik ve jeo-stratejik haritalarını çizmiş, İslâm medeniyetinin yürüyüşünü durdurmuştu emperyalistler.
Şimdiyse, teo-politik ve teo-stratejik haritalarını tarumar ederek İslâm’ı durdurmak istiyorlar. Yüzyıllık stratejileri bu.
İslâm’ın durdurulması ne demek, neyi kastediyorum bununla?
İslâm’ın dönüştürülmesi demek.
İslâm’ı nasıl dönüştürmek istiyorlar peki?
İSLÂM’IN DÖNÜŞTÜRÜLMESİ VE SAHTE SÜNNÎ-ŞİÎ ÇATIŞMASI PROJESİ
Öncelikli olarak İslâm dünyasının tarihî eksenini belirleyen, Türkiye’nin başını çektiği, binyıldır temsil ettiği, İslâm’ın sancaktarlığı rolünü üstlendiği Ehl-i Sünnet Omurga’yı çökertmek istiyorlar.
O yüzden Ehl-i Sünnet Omurga’nın üç sacayağını oluşturan Pakistan’ı hadım ettiler, Mısır’ı teslim aldılar, Türkiye’ye diz çöktürmek için her tür yolu deniyorlar.
O yüzden son çeyrek asırda İran’ın önü açıldı: İran, Arabistan coğrafyasına jeo-politik olarak yerleştirildi; önümüzdeki yüzyıllık süreçte İran’ın bölgeye teo-politik olarak da yerleşmesini sağlayacak gerekli zemin oluşturuldu.
Buradan şimdilik sahte bir Sünnî-Şiî çatışması icat ederek, İslâm dünyasının toparlanma imkânlarını bütünüyle yok etmek, İslâm İçi Savaş’ın tohumlarını ekmek istiyorlar.
Bu sahte Sünni-Şiî çatışmasının Sünnî kanadını, Sünnîlikle ilişkisi izafî Suudların başını çektiği Vehhâbî Körfez coğrafyasına yıkıyorlar! İran’la Vehhâbîleri birbirine düşürerek -Suriye, Irak, Lübnan, özellikle de Yemen’de olduğu gibi- İran’ın önünü açıyorlar!
Böylelikle, yüzyıl sonrasında Türkiye’nin başını çekeceği Sünnî dünyayla, yani Türkiye ile İran’ı karşı karşıya getirme hayalleri kuruyorlar ve atılan stratejik adımlarla bu hayali, adım adım gerçeğe dönüştürecek temelleri atıyorlar.
UZUN VADEDE HEDEF TÜRKİYE!
Türkiye, aslâ bu oyuna gelmeyecek, gelmemeli. Onun için de derin, sükûnetle, stratejik zekâyla hareket ederek Suud ve Körfez ülkeleri üzerinden hazırlanan teo-politik planları püskürtecek adımlar atmalı.
İkinci olarak da, Suudlar, Mısır ve Körfez ülkeleri üzerinden İslâm’ı dönüştürerek protestanlaştıracak teo-politik bir strateji izliyor emperyalistler.
Papa’nın ziyareti, tam da bunun startını veren sonuçları bakımından son derece tehlikeli, uzun vadede Türkiye’yi hedef alan bir ziyarettir.
Şunu iyi bilelim: Emperyalistlerin derdi, Ortadoğu’nun petrol yatakları, tabiî kaynakları filan değil.
Batıların asıl derdi, İslâm’ı dönüştürmek, İslâm’ın İslâm dünyasını toparlayarak yeniden bir medeniyet hamlesi gerçekleştirmesine soyunmasını sağlayacak dinamikleri yok etmek!
İslâm dünyasının yeniden bir medeniyet sıçraması gerçekleştirmesini mümkün kılacak tek ülke Türkiye! Protestanlaştırma projesini püskürtecek tek ülke Türkiye!
O yüzden Türkiye’de ürpertici bir sekülerleşme süreci yaşanıyor olmasına rağmen Türkiye’nin güçlenmesi, bölgesel güç hâline gelmesi Batılıları ürkütmeye, Batılıların kâbus görmelerine yetiyor!
Altını tekrar çiziyorum: Türkiye’de İslâmî değerlerin aşınması, anlam boşluğunun oluşması, sığ bir Kemalizm anlayışının tam da bu nedenle tavan yapması, elbette tedirgin edici gelişmeler.
Bu sorunları tespit edip üzerinde kafa yormak zorundayız. Bunun için köklü, sahici bir özeleştiri süreci başlatmamız, toplumun değerlerine sahip çıkması için önemli adımlar atmamız ve yaşadığımız bu sosyo-kültürel çözülmeye aşmamız gerekiyor öncelikle.
İşte ondan sonra Türkiye, bölgenin kaderinin belirlenmesinde, bin yıl önce olduğu gibi bir kez daha tarihî rolünü oynamaya başlayacak, Batılıların İslâm’ın protestanlaştırılmasına dönük teo-politik stratejilerini biz püskürteceğiz Allah’ın izniyle...15-25 yaş kuşağını kaybedersek, yüzyılı kaybederiz!
Yusuf Kaplan
11/02/2019 Pazartesi
Tarihi, iddiaları olan toplumlar yapar.
Tarihi, iddiaları büyük ve evrensel olan toplumlar yapar. Ama bin yıllık bir yolculuk küçük adımlarla başlar...
Medeniyet iddialarını koruyan, değişen şartlarda yeni bir dinamizmle yenileyebilen toplumlar, insanlığa diriltici bir ruh sunar ve tarihin akışını değiştirir...
İKİ ASIRLIK TRAVMA VE EPİSTEMİK SAVRULMA...
İki yüzyıldır, tarihi biz yapmıyoruz. Her zaman söylediğim gibi, Batılılar yapıyor; bizse tarihte tatil yapıyoruz sadece...
İki yüzyıldır ayağımızı bastığımız toprak sürgit kayıyor ayağımızın altından: O yüzden kaygan zeminlerde patinaj yapıyoruz sadece.
İki yüzyıldır, dünya tarihini sadece Batılılar yapıyor; tarihi sürükleyenler Batılılar.
Bizse, Batılıların yaptığı tarihin önünde sürükleniyoruz... Batılı kavramlarla ve kurumlarla gerçekleştirdiğimiz modernleşme, sekülerleşme yolculuğu, bizi bizden, bizim ruhköklerimizden uzaklaştırıyor; bizi bize yabancılaştırıyor; dahası bizi bize düşman ediyor ama yaşadığımız travmanın ve savrulmanın asıl nedenlerinin burada gizli olduğunu bile göremeyecek kadar zihnî bir felçleşme yaşıyoruz: Tarihte yaşamadığımız bir köleleşme biçimi bu: Epistemik kölelik.
GERÇEKLERLE YÜZLEŞMEDEN ASLÂ!
İki yüzyıllık tarihimiz, travmatik bir tarih. Tanzimat’la yönümüzü, Cumhuriyet’le yörüngemizi yitirdiğimiz bir yokoluşlar tarihi...
Yönünü ve yörüngesini yitiren bir toplum, bırakınız dünya tarihine katkıda bulunabilmeyi, kendi varlığını ve bağımsızlığını bile koruyamaz.
Kaygan zeminlerde patinaj yaptığımız, zihnî felçleşme yaşadığımız, bunun epistemik köleleşme biçimi olduğunu göremediğimiz için sorunlarımızın nedenlerini, kökenlerini, nereden kaynaklandığını da, bu sorunlarımızın üstesinden nasıl gelebileceğimizi de bilemiyoruz, kaçınılmaz olarak.
O yüzden birbirimizle boğuşup duruyoruz farklı toplum kesimleri olarak... Böylelikle enerji ve kan kaybediyoruz sürekli olarak...
Tam bir travma hâli bu.
Bu travmadan çıkmanın yegâne yolu, gerçeklerle, dünyayla ve kendimizle yüzleşmekten geçiyor, öncelikle.
Gerçekleri göremez, gerçeklerle yüzleşemezsek, geleceğe emin adımlarla yürüyemeyiz.
Gerçekleri örtbas edersek, attığımız her adım, bizi bir kez daha yeni ve daha büyük çıkmaz sokakların eşiğine fırlatır sadece.
ENERJİ VE KAN KAYBEDİYORUZ... ZAMANI KAÇIRIYORUZ...
Bu ülke, Tanzimat’la birlikte yönünü, Cumhuriyet’le birlikte yörüngesini yitirdiği için tarihten çekildi, tarihin yapılmasında hiç bir rolü yok; aksine, Batılıların yaptığı tarihin önünde oraya buraya sürüklenip duruyor sadece...
Daha da vahimi, seküleriyle, dindarıyla, bütün kesimleriyle celladına âşık: Komediye dönüşen bir trajedi bu!
O yüzden başkalarının ürünü olan seküler kavramlarla ve kurumlarla bu ülkenin önünü açacağımızı sanıyoruz... Ama bu doğrultuda attığımız her adımda daha da batıyoruz; sonra da birbirimize bağırıp-çağırıp duruyoruz!
Enerji ve kan kaybediyoruz.
Zamanı kaçıyoruz...
GENÇ KUŞAĞA RUH KAZANDIRAMAZSAK, YÜZYILI KAYBEDERİZ!
Gerçekler bunlar. Acı, travmatik ama görmek istemediğimiz, sürgit örtbas etmeye çalıştığımız yıkıcı gerçekler!
Türkiye, geldiğimiz noktada, toplum olarak ürpertici, her şeyimizi tefessüh ettiren, bin küsûr yıllık çileyle inşa ettiğimiz anlam haritalarımızı, değerlerimizi yerle bir eden ürpertici bir sekülerleşme biçimi yaşıyor...
Sadece sürükleniyor...
Bu çürüme ve sürüklenmeden en olumsuz etkilenenler genç kuşaklar...
İddiaları, idealleri, hayalleri olmayan, hız, haz ve ayartının kölesine dönüştürülen genç kuşaklar...
Aileler, çocuklarını koruyamıyor; medyada, özellikle de dijital medyada virüs gibi hızla yayılan çözücü, sığ, banal postmodern, nihilist kültürün yıkıcı etkilerinden nasıl koruyabileceklerini bile bilmiyorlar!
Bir yandan aile kurumu fenâ hâlde çatırdıyor; ruhsuz ve köksüz yapılaşma biçimleri nedeniyle mahalle kavramı ve olgusu can çekiyor, komşuluk ilişkileri yerle bir oluyor...
Öte yandan da, ailenin çatırdadığı, mahallenin çöktüğü, komşuluk ilişkilerinin yokolduğu acımasız ve ruhsuz bir dünyada ilgisiz ve sevgisiz kalan genç kuşaklar, dijital dünyanın ontolojik şiddet yüklü, tekno-pagan dünyasına kaçıyorlar; çareyi dijital dünyada kaybolmakta buluyorlar...
Türkiye’nin nüfusunun omurgasını 15-25 yaş arası genç kuşaklar oluşturuyor. Aslında, gelecek açısından müthiş bir dinamizm kaynağı bu.
Ama aile ilgisi ve sevgisinden yoksun, ruhköklerini, ideallerini, hayallerini yitiren genç kuşaklar, başkalarının iddialarının, ideallerinin ve hayallerinin kölesine dönüşüyorlar ve gözümüzün içine baka baka yok oluyorlar...
Şunu görelim artık: Eğer 15-25 yaş kuşağını kaybedersek, yüzyılı kaybederiz.
O yüzden başta eğitim kurumu olmak üzere, medyayı, kültür ve sanat hayatını kendi medeniyet ideallerimiz ve iddialarımız çerçevesinde silbaştan inşa edemezsek, varlığımızı ve bağımsızlığımızı bile koruyamayız.
Bu yazı çığlıktır.
Umarım bu çığlığı duyan olur.
Vesselâm.
Üç Turgut Cansever: Düşünür, Mimar, Bilge
Yusuf Kaplan
22/02/2019 Cuma
Geçtiğimiz ay 100 kitaplık okuma listesi’nin 4. aşama kitaplarını yayınladım. Listede Cansever’in de en önemli kitabı yer alıyordu. Ancak liste yayınlanınca, okuyucular sadece İslâm’da Şehir ve Mimari başlıklı bu kitabı değil, hiç bir kitabının baskısı olmadığı bilgisini verince beynimden vurulmuşa döndüm.
Şehirlerimizi neden mahvediyoruz diye sorup duruyoruz.
Cansever gibi bir mimar-düşünür’ün kitapları yoksa, basılmıyorsa, şehirlerin mahvolması normaldir.
Bugün Cansever’in vefat yıldönümünde daha önce yayımlanan bir yazımı sizlerle bir kez daha paylaşmak istedim bu yüzden...
KUŞATICI VE KUCAKLAYICI MEDENİYET PERSPEKTİFİ
Turgut Cansever kimdi? Düşünür, mimar ve bilge adamdı.
Hangisi daha önemliydi, diye soracak olursanız, bilge’liği diye cevap verirdim hiç tereddüt etmeden.
Ama bu üç temel özelliğini birbirinden ayırt etmek çok da kolay değil, kanımca.
Neredeyse kurduğu her cümlede bu üç özelliğini de görebilirdiniz. İşte o -artık çok bilinen- cümlelerinden biri:
“Şehri imar ederken nesli ihya etmeyi ihmal ederseniz; ihmal ettiğiniz nesil, imar ettiğiniz şehri tahrip eder.”
Bu ülke, Turgut Cansever’in değerini bilemedi yaşarken.
Vefat ettikten sonra da bütün yönleriyle keşfedemedi Cansever’i de, düşünce dünyasını da, mimarî ufkunu da, ülkeyi çoraklıktan çıkaracak, engin bir vahaya kavuşturacak bilgeliğini de.
Düşünürleri düşünür yapan, öncelikle, medeniyet perspektifine sahip olmalarıdır.
Medeniyet perspektifi, her şeye, düne, bugüne, dünün, bugünün ya da yarının muhtemel hâdiselerine bütünlüklü bakabilme melekeleri kazandırır insana.
Derin nefes aldırır: Donan zihinleri açan, körleşen kalpleri kanatlandıran bir ruhla donatır. Bu ruh, zamanları ve mekânları aşan bir yolculuk yaptırır hem sahibine hem de muhatabına.
Cansever’in medeniyet perspektifi, köklü, kuşatıcı ve kucaklayıcı bir medeniyet perspektifiydi: Hz. Peygamber’den (sav) Konfüçyüs’e, İbn Arabî’den Wittgenstein’a, Sinan’dan Le Corbusier ve Haussmann’a, sanat müziğinden barok müziğe kadar uzanan, alabildiğine geniş bir dünyanın içinden konuşuyordu.
BİLGELİĞİYLE KALPLERİ FETHETTİ
Konuşlandığı yer, konuşmasının içeriğini belirliyor; konu’sunun ve konuşması’nın dili’ni, yer’ini ve yön’ünü tayin ediyordu.
Turgut Cansever’in bir bütün olarak ortaya koyduğu fikrî ve mimarî çaba, Fütûhât-ı Medeniyye fikri etrafında geliştirdiğim Mekke sürecinde hakikatin hayat bulduğu Dil’i ve Zihni; Medine sürecinde hakikatin hayat olduğu muhkem Yer’i ve Zemin’i; ve nihayet hakikatin bütün insanlığa ve varlığa hayat sunduğu, mekke ve medine süreçlerinin hâsılası olan Yön’ü / Zaman’ı şekillendiren medeniyet tasavvurunun üçlü biliş / ilim, oluş / irfan ve “varoluş” / hikmet yolculuklarından oluşan kurucu, konumlandırıcı ve koruyucu menzillerine tekabül ediyor.
Bu noktada geliştirdiğim ve sistemleştirmeye çalıştığım Fütûhât-ı Medeniyye fikrinin inşasında beslendiğim önde gelen düşünür ve sanatçılarımızdan biri de Turgut Cansever üstadımızdı.
Hasbelkader geliştirdiğim bu medeniyet tasavvurunun oluşmasında verdiği katkının yanısıra, ortaya çıkan hâliyle bu medeniyet tasavvurunun Cansever’in düşünür, mimar ve bilge niteliklerini açıklamakta bir hayli zihin açıcı bir işlev gördüğünü de ifade etmeme izin verin lûtfen.
Cansever’e bilge karakterini kazandıran onun Müslümanlığının sahiciliği ve samimiyetiydi.
Çocuksu saflığın arı-duru, ümmîleşmiş; hayatımızı, fikir, sanat dünyamızı ve duyarlıklarımızı arı-duru kılıcı, ümmîleştirici; bizi taptaze, her dem taze, her dem diriltici bir hakikat medeniyeti yolculuğuna çağıran ve çıkaran sahiciliği, samimiyeti ve sarıp sarmalayıcı, kucaklayıcı, derin nefes üfleyen dervişliği ve derinliği yani.
DÜŞÜNCE HAYATIMIZA MİMARİ’NİN UFKUNU KAZANDIRDI
Turgut Cansever’in bir diğer ayrıksı özelliği de, düşünce hayatımıza mimarinin ufuklarını kazandıran bir düşünür olmasıydı.
Hakikatin hayat bulacağı, hayat olacağı ve hayat sunacağı bir zemin, bir yer, bir habitus, kısacası mekân fikri, onunla düşünce ve sanat hayatımıza girdi, en azından düşünce ve sanat hayatımızın ufuklarının koordinatlarını belirginleştirdi ve zenginleştirdi.
Heidegger’in derdi, tarih olmuş bir Hıristiyanlığın nasıl hayat olabileceği meselesiydi.
Turgut Cansever’in derdi de, İslâm’ın, nasıl yeniden hayatımız olabileceği ve hayatımıza nasıl diriltici bir soluk üfleyebileceği meselesiydi.
Onun kendi mimarî tasavvurunu açıklarken geliştirdiği sistematik, bu konuda gâyet sarih ve ufuk açıcı fikirler sunuyor/du bize.
Cansever, tevhid’in bütünleştirici ilkesinin, atomları, parçaları, farklılıkları bir araya getirdiği ve her birinin kendi hayatını yaşayarak tevhid’in bütünleştirici ilkesine katıldığı ve katkıda bulunduğu tevhid ve adalet ilkeleri çerçevesinde inşa edilen muazzam bir mimarî tasavvur geliştirmişti.
O yüzden mimarinin, estetiğin bir alanı olmaktan ziyade ahlâk’ın bir alanı olarak ele alınması durumunda, nefes alabileceğimiz, dünyayı güzelleştirebileceğimiz bir işlev göreceğine dikkat çekmişti özenle.
İşte o zaman, mimarinin, bir kozmolojik tasavvur olarak kavranmasının, buradan tevhid’e, bütünlük fikrine ulaşmasının mümkün olabileceğini; ve ancak bundan sonra mimarînin farklı mimarlık malzemelerini, araçlarını, Kitabımızın tarifiyle “her şeyin yerli yerine oturtulması” demek olan adalet ilkesi çerçevesinde verimli bir şekilde kullanabilecek bir kıvama ulaşabileceğini söylemişti.
Dikkat ederseniz, Cansever’in bu çözümlemeleri, sadece mimarî alanda uygulanmakla kalmayacak, siyaset teorisine de, estetik teorisine de, hayatın bütün alanlarına da tatbik edilebilecek kadar kapsamlı, kuşatıcı, kucaklayıcı, ufuk ve zihin açıcı tahlillerdi.
Cansever yaşarken, hem mimarimizi ve şehir hayatımızı hem de düşünce, sanat, siyaset ve toplum hayatımızı diriltecek bir düşünür, mimar ve bilge insan olarak değeri hakkıyla bilinemedi, ne yazık ki.
Fakat şundan hiç kuşku duymuyorum: Turgut Cansever, sadece mimarî hayatımızın ve şehirlerimizin değil, sanat, siyaset, toplum ve ahlâk hayatımızın da ruh kazanmasında kilit rol oynayacak yakın gelecekte.
Bu nedenle onun izini sürdüğü ve bence şahsında gerçekleştirdiği, onu bilge insan katına yükselten insan-ı kâmil modelinin mimarî, sanat, fikir dünyamızda zamanla enlemesine ve boylamasına hakkıyla keşfedileceğini, başka da bir çıkış yolumuz olmadığını düşünüyorum.
Çağdaş Sinan’ımız Cansever üstadımızı rahmetle, şükranla anıyorum bir kez daha.
Vesselâm.Ölüm fikri ve duanın sınırsız gücü
Yusuf Kaplan
24/02/2019 Pazar
Geçtiğimiz hafta iki kalp krizi geçirdim.
Üç gece, ölümle burun buruna geldim. Deyim yerindeyse, ölümü gördüm ama korkmadım.
Sadece ilk gece, “kalp krizi geçiriyorum, galiba” diyerek acil servise koştuk; ilk kontrollerden sonra, “kalp krizi değil, reflü atak var” teşhisi yapıldı; yazılan ilaçları alıp yeniden eve döndük; sağ kolum ve çevresindeki acı devam ettiğinde bile nefes alıp verebildiğime şükrettim Rabbime.
Ölümden korkmadım hiçbir şekilde.
“Daha neler yaparım ben bu nefesle Allah’ın izniyle!” diyerek zikirle, şükürle geceyi geçirmeye çalıştım...
ÖLÜMÜN SESİ VE NEFES...
Sabah oldu; gündüz sağ kolum üzerinde başka tetkikler için hastaneye gittik yeniden.
Akşam, yine ağrılar artmaya başladı: Bu kez, göğsümü yarıp aşağıya doğru yakarak akan tedirgin edici bir ağrı beliriverdi...
Hastaneye gitmeye gerek duymadık. Zaman zaman azalan acıya katlandık; ama gece nefes alıp vermem zorlaştı.
“Acile gidelim” dedik ama “önceki gece gittik, bir kâr etmedi; doğru teşhis yapacak doktor bulamayız”, diyerek sabahı beklemeye koyulduk...
Fakat nefesim tıkanmak üzereydi...
Her nefes aldıkça şükrediyordum ama çok acı veriyordu...
Yine de kâbus çökmedi üzerime; neşve hâli vardı üzerimde...
Sonra bir şey oldu; bir şey ilham olundu sanki kalbime: Konuşmam, nefes alıp vermemi rahatlatabilirdi...
Eşimle konuşmaya başladık...
Evet, işe yarıyordu... Bir süre konuştuk ama onu da tedirgin etmek istemiyordum.
Sonra, dedim ki, ben içerde, salonda, kendi kendime konuşayım, böylece sabahı buluruz takdirse...
Gittim salona... Diyarbakır’da Fuat Sezgin Sempozyumu’unda yapacağım konuşmayı, kendi kendime yapmaya başladım. Tam bir saat!
Öyle güzel oldu, öyle kendime geldim, nefes almaya başladım ki, anlatamam.
Diyarbakır’a, söz vermiştim ama gidemeyecektim; arkadaşlara bunu çok özür dileyerek iletmiştim; sağolsunlar, “aman hocam, senin sağlığın daha önemli, lütfen üzülmeyin” dediler.
“Keşke kayıt yapıp da bu bir saatlik konferans kaydını gönderseydim Diyarbakır’a”, dedim kendi kendime...
Böyle işte...
Ölümü gördüğüm iki gece yaşadıklarımı sizlerle kısmen de olsa paylaşma ihtiyacı hissettim.
İki temel nedenle: Birincisi, ölüm fikri üzerinde biraz derinlemesine düşünelim diye.
İkincisi de, duanın koruyucu gücünü idrak edelim, değerini kavrayalım, dua dua büyüyen bir iddia inşa edelim, bir davanın izini sürelim, dua’sız bir iddianın kupkuru, ruhsuz; dua’sız bir dava’nın beyhude bir uğraş olduğunu bilelim için...
HAYAT, ÖLÜM’LE KÂİMDİR, ÖLÜMLE ANLAM VE DEĞER KAZANIR...
Biz inanmış, teslim olmuş insanlarız, ölümden korkmayız; ölü gibi, hakikatten uzak, ruhsuz bir hayat sürmekten korkarız.
Şunu biliriz: Hayat, ölüm’le kâimdir; ölüm’le anlam ve değer kazanır.
Ölüm fikrinin olmadığı hayat, bayattır, ruhsuzdur; her tür haksızlığın, hukuksuzluğun, adaletsizliğin, azmanlaşmanın kaynağıdır.
İnsanın, insanî duyargalarını ve duyarlıklarını yitirmesi, ruhsuz bir canavara dönüşmesi kaçınılmazdır böyle bir durumda.
Büyük düşünürler, bilge insanlar, öncü sanatçılar, kurucu, çığır açıcı düşüncelerini ölüm fikri üzerine bina ederler.
Gazâlî başta olmak üzere, İslâm düşünce geleneği, sanat geleneği, hayat geleneği, özellikle köklü tasavvuf geleneğimiz böyledir.
Scopenhauer’den Heidegger’e kadar Batı düşüncesinin zirve düşünürlerinin düşünce ufukları da ancak ölüm düşüncesinde derinleştikleri ölçüde kanatlanır, çağı aşar, başka çağlara, çağrılara ulaşır...
DÜNYAYI DÂR / YURT EDİNENLER, DÜNYAYI DAR EDERLER İNSANA...
Ölüm fikrinin yok olduğu bir yerde, dünyanın cehenneme dönüşmesi mukadderdir: Dünyayı dâr (yurt) edinenler, dünyayı dar ederler insana -zira!
Seküler dünya, ölüm fikrini fiilen inkâr eder: Her şey bu dünyadan ibarettir; bu dünyada olup bitecektir.
Bu ne demektir: Modernliğin de, postmodernliğin de pagan köklerini oluşturan sekülerizmin bir ruhu yoktur.
Sekülerizm, dünyanın ruhunu bozar; insanı üreten ve tüketen insanaltı bir varlık olarak din-dışı kutsallıklara (stadyuma, müzikhollere, AVM’lere...) hapseder; zihnen, duygusal olarak, ekonomik olarak tükettikçe özgürleşeceğini telkin eder insana. Oysa insan tükettikçe tükenir, tükettikçe özgürlüğünü yitirir, tükettikçe hız, haz ve ayartının kölesine dönüşür...
Sekülerleşme, dünyayı ve dünyevîliği kutsar... Geçici ve ayartıcı olanı. Sıradan’ı.
Sekülerleşme bir ruhsuzlaşma ve sıradanlaşma biçimidir. İnsanın her bakımdan ruhsuzlaşması, sıradanlaşması, dolayısıyla ehlileştirilmesi ve güdülmesi. Üstelik de kendi rızasıyla güdülmesi insanın.
Şu çok açık: İnsan ruhsuzlaştıkça sıradanlaşır. Sıradan’ın her tür gelip geçici ama ayartıcı olan’ın saldırısına açık hâle gelir.
Özetle, sekülerleşme, bir paganizm biçimidir. İnsanın, tarihte benzeri görülmemiş köleleşme biçimlerinin mahkûmu olmasıdır bu.
DUA, EN BÜYÜK İDDİA VE EN BÜYÜK DAVA
Dua, çağımızda, sekülerleşme biçimlerinin saldırısından en fazla nasibini alan bir ontolojik imkândır.
Dua, büyük bir iddia sahibi olma, katışıksız, saf, arı-duru bir davanın, hakikat davasının izini sürme imkânı.
Dua, en büyük iddia ve en büyük davadır.
Yalnızca Allah’tan talepte bulunmak, yalnızca O’na boyun eğmek, bütün putları elinin tersiyle itmek, öz’ü gürleştirmek ve kişinin özgürlüğünü ilan etmektir.
TEŞEKKÜR
Dualarınızı her daim yanımda hissettim. Bunun için ne kadar teşekkür etsem azdır. Dualarını esirgemeyen bütün kardeşlerime teker teker kalbî teşekkürlerimi iletmek isterim.
Üçüncü gün sabah Ümraniye Eğitim ve Araştırma Hastanesi acil servisine koştuğumuzda hemen oracıkta ilk müdahaleyi yapan, daha sonra da bir hafta kaldığımız süre zarfında süreci yakından takip eden Başhekim Doç. Dr. Necdet Sağlam Hocam başta olmak üzere, bir orkestra şefi gibi bir anjiyo yapan Profesör Cihangir Uyan Hoca’ya, Dr. Ersin Yıldırım’a ve ekibine, hastanenin ilgili bütün personeli kardeşlerime güzel ilgilerinden ötürü yürekten teşekkür ediyorum.Ölümü unutan insan, kendini bile hatırlayamaz
Yusuf Kaplan
25/02/2019 Pazartesi
Hayatımızı ölüme borçluyuz. Ölüm olmasaydı hem hayat olmazdı hem de hayatın bir anlamı olmazdı; dolayısıyla, hayatın anlamını idrak edebilmek imkânsızlaşırdı.
Ölüm, hayattan da gerçektir, bu anlamda: Hayatı vareden, görünür kılan, anlaşılır hâle getiren, değerini idrak etmemizi sağlayan muazzez bir gerçek.
ÖLÜM ANAHTARI’YLA AÇILIR HAYATIN KAPISI...
Ölüm, yok oluş değil; yeniden doğuştur bizim inancımızda. Yenilenerek doğuştur -yeni, taze bir hayata.
Burada münhasıran haşir hakikatinden söz ediyorum evvelemirde; öldükten sonra diriliş gerçeğinden, elbette.
Ama daha ziyade ölümün bu dünya hayatında bir diriliş olduğu hakikatine dikkat çekmek istiyorum: Ölüm, hayatı duyarak, dokunarak, bütün renkleriyle, kokularıyla, boyutlarıyla hissederek, idrak ederek yaşamanın anahtarı aslında.
Ölüm anahtarıyla açılabilir hayatın kapısı ve işte o zaman yolculuğa çıkılabilir hakikatin dünyasına bütün boyutlarıyla...
Ölümün yok edildiği, unutulduğu bir dünya yalana teslimdir; korkuya teslimdir; cehenneme teslimdir; uygar görünümlü canavarlar, medenî görünümlü barbarlar cirit atar orada!
ÖLÜM: RAHMÂN’DAN GELEN BİR RAHMET HABERCİSİ
Ölüm, hayatın kapısını açan bir hakikat anahtarıdır, dedim.
Ölüm, bu dünyanın, bu dünya hayatının, bu dünyadaki her şeyin gelip-geçici olduğunu gösterir bize: Her şey ölümlüdür bu dünyada.
Ölüm, böylelikle, her şeyden önce, hayatın, insanın ve bu dünyanın geçici olduğu fikrini ispat eder ve gösterir bize. Ölüm, bu anlamda, Rahmân’dan gelen bir rahmet haberci’si, işareti’dir.
İkinci olarak, ölümsüzlük fikrine ölüm gerçeğiyle ulaşabilir insan. Ölüm gerçeği olmadan, ölümsüzlük fikri de anlaşılamaz.
ÖLÜMSÜZLÜK FİKRİ’Nİ YİTİRİNCE...
Ölümlülük fikriyle ölümsüzlük fikri arasındaki medcezir; ya da sonluluk düşüncesiyle sonsuzluk düşüncesi arasındaki diyalektik, hayatı anlamlı kılan bir yol haritası sunar insanın önüne...
Bu yol haritasını çözecek tek varlık insandır. İnsandır; çünkü Allah’ın, ruhundan üflediği, bütün isimlerini, sıfatlarını tohum olarak yüklediği, dolayısıyla emaneti bahşettiği yegane varlıktır insan.
Ama insan, nisyan (unutkanlık) hâliyle de muttasıftır; işte ölüm, tam bu noktada, insana ne olduğunu hatırlatan en sarsıcı hatırlatıcıdır.
Hiç kimse ölmek istemez: Allah’ın insana ruhundan üflemesinin, emaneti yüklemesinin insana bahşettiği ölümsüzlük sırrı gereği böyledir bu.
Ölümsüzlük sırrı ve unutkanlık gafleti arasında salınıp duran bir varlıktır insan...
Bu dünya da aynı şekilde geçici olanla kalıcı olan arasında salınıp duran bir gemi gibidir.
İnsan, denizde, hele de fırtınalı denizlerde oraya buraya salınıp duran bir gemide yaşayamaz sonsuza dek.
Bu dünya hayatı, gelir gider gemi gibi; bir oraya bir buraya salınır durur...
İnsan, dünya hayatının kalıcı olduğunu vehmettiği an, ölümü unuttuğu zaman, ölümsüzlük fikrini kendi elleriyle yok eder, kendini oraya buraya salınıp duran gelip geçici dünyaya mahkûm eder...
ÖLÜMÜ UNUTTUKÇA, ÖLÜR İNSAN...
Ölümü unuttukça, insanî duyarlıklarını kaybeder insan.
Ölümü unuttukça, kalıcı, sonsuz, ölümsüz özelliklerini yitirir insan.
Ölümü unuttukça, insan olma vasıflarını kaybeder, gaflete düşer, insanaltı özellikler insanı köleleştirir.
Ölümü unuttukça, ölür insan...
Ölümü unuttukça, fıtratı metamorfoz geçirir / başkalaşır insanın. İnsan, fıtratını hatırladıkça insanca yaşar; ölümü hatırladıkça fıtratını idrak eder, görür, duyar, yaşar ve kendini aşar.
Fıtratını idrak eden insan kendini, imkânlarını ve zaaflarını görür, kendi kader çizgisini duyarak, hissederek yaşar adeta... Fıtratına ulaşan, fıtratına göre yaşayan insanın eline bu dünyanın yol haritası verilmiş gibidir sanki; işte bu insan, bu dünyayı güzelleştirir; insanlar, kültürler, dünyalar arasında verimli alış-verişlerin zeminini inşa eder; besler, beslenir...
Velhasılıkelam: Ölüm, hatırlamaktır. Ölüm unutmamaktır. Ölüm zamanın ve kendi’nin farkına varmaktır. Ölüm, zamanı aşmak, çağları aşan sonsuz leziz hakikate ulaşmaktır.
Ölümü unuttukça, yok olur insan. Ölümü unuttukça, kendini, kendi hakikatini, kendinde mündemiç hakikatin uçsuz bucaksız dünyasını(n izlerini) kaybeder, kendisini cehenneme dönen gelip geçici dünyaya mahkûm eder.
SEKÜLER DÜNYA, ÖLÜMÜN VE ONTOLOJİK ŞİDDETİN ARENASIDIR
Modernliğin ve postmodernliğin felsefî / ontolojik temellerinin kaynağını oluşturan seküler dünya, ölümü inkâr eden, yok etmek, en azından izafileştirmek, unutturmak için her tür yolu deneyen acıklı ve acınası ruhsuz bir dünyadır.
Bu nedenle, sekülerizm, ölümü öldürerek yani unutturarak, insanı bu dünyaya, gelip geçici olan’a, sıradan’a boyun eğdiren, bu dünyada her tür ölüme, zulme, şiddete, barbarlığa mahkûm eden bir paganizm ve barbarizm biçimidir.
Bu gerçeği, modern dünyanın en büyük üç düşünüründen biri, Hegel, görmüş; dahası, bir barbarlık ve ontolojik şiddet biçimi olarak tarif ettiği sekülerizmle ancak İslâm’ın başedebileceğini açıkça -şöyle- dile getirmiştir “Tarih Felsefesi”nin ilk cildinde (s. 199):
“Seküler olan her şey, sonuçta, zâlimliğe ve kaprisli bir şiddete dönüşür. Doğu dünyasının aydınlanması olan Muhemmedan / İslâmî ilke / hakikat, bu barbarlığı ve şiddeti durduran ve dizginleyen ilk ilke’dir.”
Sözün özü: Ölümü unutan, neyi hatırlayabilir ki? Ölümü unutan insan, kendini bile hatırlayamaz. Vesselâm.28 Şubat’ın iki büyük ihaneti!
Yusuf Kaplan
1/03/2019 Cuma
Türkiye, iki asırdır çok büyük travmalar yaşıyor...
İki asırdır, bu ülkede “ipler”, bu ülkenin has çocuklarının elinde değil –hâlâ!
Türkiye, Fırat Kalkanı’yla birlikte bağımsızlığına kavuşma yolunda ilk tarihî adımı attı. Ama yolun başındayız henüz...
Tanzimat’tan 28 Şubat’a kadar bu toplum, dışardan dayatılan, içerde celladına âşık elitler tarafından uygulanan travmatik ameliyatlarla hizaya getirilmeye, “adam edilmeye”, ehlileştirilmeye, mankurtlaştırılmaya çalışılıyor...
200 yıllık adına modernleşme denen tarihimiz esas itibariyle Türkiye’nin içerden teslim alınması tarihidir; dışardan fiilen sömürgeleştirilemeyen bu toplumun içerden zihnen sömürgeleştirilmesi, epistemik / zihnî köle yapılması serencamıdır.
ÜÇ BÜYÜK İHANET!
28 Şubat, yeniden mazlumlara, İslâm dünyasına öncülük edecek, medeniyet iddiasıyla kuşanacak müslüman Türkiye’nin gelişinin durdurulması girişiminin son ürpertici perdelerinden biridir.
28 Şubat, üç büyük ihanetin adıdır:
Birincisi, “irtica tehdidi” palavrasıyla, toplumun İslâmî kimliğinin yok edilmesi ihanetidir.
İkincisi, 28 Şubat, Türkiye’nin parçalanmasının zihnî, sosyo-kültürel temellerinin atıldığı bir ihanetin adıdır.
Üçüncüsü, İslâm’ın protestanlaştırılması ihanetinin dönüm noktasıdır.
Bu yazıda, ilk iki ihaneti yazacağım; pazartesi günkü yazıda sonuncusunu.
İhanet kelimesini, öyle ulu orta kullananlardan hazzetmem. Ama bazen öylesine tarihî hâdiseler yaşanıyor ve bu hâdiseler, ülkenin ve toplumun ürpertici bir travmanın eşiğine sürüklenmesine yol açıyor ki, yaşananları, ihanet’ten başka bir şeyle izah etmek zorlaşıyor, maalesef.
TÜRKİYE’NİN İSLÂMÎ KİMLİĞİNİN YOK EDİLMESİ İHANETİ
İki asırdır gökkubbemiz çöktü; bütün dünyayı kan gölüne çeviren emperyalist Batılılar, İslâm dünyasını da işgal ettiler, talan ettiler, paramparça ettiler ve fiilen / siyaseten köleleştirdiler!
Batılıların sömürgecilik ve emperyalizm tarihi sürecinde, İslâm dünyası üzerinde uygulamaya koydukları iki büyük strateji vardı: Birincisi, tarih yapan bir aktör olarak İslâm’ı (yani İslâm medeniyetini) tarihten uzaklaştırmak. Bunu, Osmanlı’yı, Hindistan’ı, Arap dünyasını paramparça ederek başardılar.
İkincisi, Müslümanları İslâm’dan uzaklaştırmak... Kabaca yüzyıldır bu stratejiyi uyguluyorlar değişik şekillerde....
28 Şubat postmodern darbesi, Müslümanları İslâm’dan uzaklaştırma projesinin son perdesidir.
Düşünün...
1990’da Soğuk Savaş bitirilmiş. Hem de alelacele!
Niçin?
Osmanlı’nın durdurulması, Hindistan’ın parçalanmasıyla tarihten uzaklaştırıldığı düşünülen İslâm Fas’tan Malezya’ya kadar, Müslümanların hem emperyalistlere karşı direniş mücadelelerinde hem de yeniden diriliş mücahedelerinde belirleyici yegâne güç, yegâne sarsılmaz kaynak konumuna yükselmiş...
Batılıları çıldırtan bir gelişme bu.
İslâm dünyasında uygulanan, nasyonalist ve sosyalist projelerin çökmesi, (Nasır’ın, 6 günde İsrail ordularının Mısır ordusunu yerle bir etmesiyle bitmesi), İslâmî söylemlerin çığ gibi büyümesiyle sonuçlanınca emperyalistler paniğe kapıldılar ve Soğuk Savaş’ı resmen bitirerek, “terörle savaş” maskesiyle –kendi icat ettikleri örgütleri– kullanarak “İslâm’la postmodern savaş” sürecini başlattılar.
Küresel sistem İslâm’la savaşırken, Türkiye’deki sivil ve askerî oligarşi, irtica’yı Türkiye’nin bir numaralı güvenlik tehdidi olarak konumlandırmaktan çekinmedi.
Böylelikle küresel sistemin kölesi olduğunu bir kez daha gözler önüne serdi.
Oysa benimsenen proje, bu topraklara, bu toprakların çocuklarına ihanetti: Bu toplumun tarih yapmasını mümkün kılan ruhköklerini kurutmak amacıyla imam–hatipler kapatıldı, Kur’ân Kursları kapatıldı, başörtülü kızlara üniversitenin kapıları kapatıldı.
Bunu, sömürgeciler bile yapamazdı!
Oysa imparatorluk bakiyesi ve nüfusun % 98’inin resmen müslüman olduğu bir ülkede, toplumun ortak kimliği, müslüman kimliği pekiştirilmeliydi; tam tersine İslâmî kimlik aşağılandı, toplumu mankurtlaştıracak adımlar atıldı her alanda.
Toplumun İslâmî köklerini kurutmak, bu topluma yapılabilecek en büyük ihanetti.
Bunun faturasını bu toplum daha sonra çok ağır ödeyecekti.
TÜRKİYE’NİN PARÇALANMASI İHANETİ!
İşte ikinci büyük ihanet tam bu noktada devreye girdi: Toplumun İslâmî kimliğini aşağılayarak, laik kimliği her alanda dayatmaya kalkışmak, etnik kimliklerin kaşınmasıyla ve etnik kimliklerin İslâmî kimliğin önüne geçmesiyle sonuçlandı.
Bu, Türkiye’nin parçalanmasının tohumlarını eken büyük bir ihanetin başlangıç noktasıydı.
Oysa yapılması gereken şey, tam tersine, İslâmî duyarlıkları, kimliği, söylemleri pekiştirmekti: Bunun için de gerekli tarihî malzemeyi seferber etmek gerekiyordu. Meselâ, Türklerle Kürtler ne zaman ki, omuz omuza vermişler, işte o zaman hem emperyalistlerin oyunlarını püskürtmüşler hem de müşterek bir medeniyet dünyasını birlikte inşa etmişler. Kardeşliklerini tarihe nakşetmişler.
İslâmî kimliğin ve duyarlıkların bastırılması, laik kimliğin ve duyarlıkların dayatılması, kaçınılmaz olarak etnik kimliklerin, İslâmî kimliğin önüne geçmesine, bu da, Türkiye’nin parçalanma sürecinin tohumlarının ekilmesine yol açtı.
Özetle: Bu ülke, böyle bir ihanet görmedi.
Hem irtica diyerek İslâmî kimlik, duyarlıklar bastırıldı; bu topraklardan İslâm’ın izini silecek her tür ihanet güvenlik meselesi olarak konumlandırıldı; hem de etnik kimlikler kaşınarak ülke bölünmenin eşiğine fırlatıldı!
İşte 28 Şubat’ın iki büyük ihaneti!
Eğer bu iki büyük ihanet bütün yönleriyle derinleşmesene sorgulanmazsa, bu ülke, bu tür ihanetlerden hiç bir zaman kurtulamaz.
Vesselâm.
Başörtüsü mücadelesini kazandık ama tesettürü kaybettik
Yusuf Kaplan
4/03/2019 Pazartesi
Dünyanın bütün dengelerini altüst eden iki vahşî dünya savaşından sonra inşa edilen Soğuk Savaş düzeni, kapitalizm ile sosyalizm arasında danışıklı dövüşe dayalı sahte bir düzendi.
Soğuk Savaş’ın gerisinde ABD’yi her bakımdan ele geçiren ABD’deki Yahudi gücü vardı.
Yeni iPod Touch Türkiye'de satışta
Yeni iPod Touch Türkiye'de satışta
Apple, 6. nesil iPod Touch'ı hem ülkemizde hem de küresel çapta satışa sundu.
Soğuk Savaş, ABD’ye (daha doğrusu, ABD’yi ele geçiren Yahudi gücü’ne) hem ABD içindeki hem de dünya ölçeğindeki gücünü pekiştirmek, tahkim etmek için zaman kazandırmak amacıyla icat edilmişti.
Yahudi gücü, yaklaşık yarım asırlık süre zarfında ABD’yi her bakımdan ele geçirmeyi başardı.
TÜRKİYE’DEKİ LAİK SİSTEM, 28 ŞUBAT DARBESİYLE KÜRESEL SİSTEMİN UYDUSU OLDUĞUNU BİR KEZ DAHA İSPATLADI
Yahudi gücünün başını çektiği küresel sistemin önünde yeni bir tehlike belirdiğine hükmedildi.
Bu tehlikeyi, dönemin NATO Genel Sekreteri Willy Cleas, “Küresel sistemin önündeki en büyük tehdit İslâm’dır” diyerek açıkça ifade etmişti.
Soğuk Savaş bitirilecek, İslâm’la savaş, “terörizmle savaş” maskesi altında NATO’nun temel stratejisi olarak benimsenecekti.
Küresel sistem, açıkça İslâm’ı hedef tahtasına yatırırken, Türkiye’de 28 Şubat’ın altyapısı hazırlandı ve 28 Şubat’ta sokaklarda tanklar yürütüldü.
Küresel sistem, İslâm’ı hedef tahtasına yatırdı; küresel sistemin uydusu olduğunu gösteren Türkiye’deki laik sistem de İslâm’ı “irtica” numarasıyla en büyük tehdit olarak belirledi.
Temelde üç boyutundan söz edilebilecek çok büyük bir ihanetti bu.
28 ŞUBAT’IN ÜÇ BÜYÜK İHANETİ
Cuma günkü yazımda 28 Şubat’ın üç büyük ihanetini kısaca şöyle özetlemiştim:
1. “İrtica tehlikesi” numarasıyla, bu toplumun varlık nedenini oluşturan, tarih yapmasını mümkün kılan İslâmî kimliğinin bastırılması, ruhköklerinin kurutulmaya çalışılması.
2. Bu toplumu bin yıl birbirine kenetleyen İslâmî kimliğin aşağılanması, zayıflatılması, buna mukabil etnik kimliklerin kaşınması, Türkiye’nin parçalanmanın eşiğine fırlatılması...
3. “Ilımlı İslâm” projesi olarak da bilinen İslâm’ın protestanlaştırılması projesinin önünün açılması, İslâmî kesimlerin zihnen dönüşüme uğraması, zihnî bir savrulmanın eşiğine yuvarlanması...
Bu üç ihanetten ilk ikisini söz konusu yazımda ayrıntılı olarak mercek altına almıştım. Bu yazıda üçüncüsü ama sonuçları bakımından en tehlikelisi üzerinde yoğunlaşmak istiyorum.
28 ŞUBAT’IN EN BÜYÜK İHANETİ: İSLÂM’IN PROTESTANLAŞTIRILMASI PROJESİ
28 Şubat darbesi, İslâm’ın bin yıl bayraktarlığını yapan bu topraklardan İslâm’ın izlerini silme projesiydi.
O yüzden bin yıl sürecek dendi.
Bin yıl sürmedi ama bizi zihnen dönüştürdü: Başörtüsü mücadelesini kazandık ama tesettürü kaybettik!
Burada başörtüsü-tesettür ilişkisi üzerinden kurduğum cümle, hayatın her alanına uyarlanacak bir cümledir; meseleyi başörtüsü-tesettür meselesine indirgemek istemem.
Aslında dikkat çekmek istediğim nokta şu: Neyin mücadelesini verdik ama nerelere savrulduk?
Tesettürün ruhundan neredeyse eser kalmadığını görünce, biz başörtüsü mücadelesini bunun için mi verdik, diye sormaktan kendimizi alıkoyamıyoruz. O yüzden yaşadıklarımızın muhasebesini yapmak zorunda olduğumuz zorlu bir süreçten, her alanda bir çözülme, tefessüh ve yozlaşma yaşadığımız bir tür yok oluş sürecinden geçtiğimizi görmek ve bu süreci nasıl tersine çevirebiliriz, sorusu üzerinde kafa yormak zorundayız.
28 Şubat postmodern darbesi, önceki darbelerden çok farklıydı; adı üstünde klasik / modern bir darbe değildi; zihnî dönüşümü hedefleyen, toplumu psikolojik olarak çökerterek zihnen dönüştürmeyi amaçlayan, sağ gösterip sol vuran, ölümü gösterip sıtmaya razı etmeye çalışan sinsi, ikiyüzlü, postmodern bir darbeydi.
Bu anlamda başarılı olmuştu: Toplumun özellikle İslâmî kesimlerine zihnen diz çöktürülmüş, zihnî bir savrulma yaşanmasına neden olmuştu. Elbette ki, bu, hâdisenin bir yönüydü; hâdisenin başka yönleri, başka boyutları da vardı.
Belki de 28 Şubat süreciyle ilgili olarak kurulabilecek en sarsıcı ve tedirgin edici cümlelerden biri şöyle bir cümle olabilirdi bu noktada: 28 Şubat, bizim Müslümanlığımızın kalitesini ve kalibresini görmemize imkân tanıyan bir turnusol kâğıdı işlevi gördü aynı zamanda.
İslâm’ın protestanlaştırılması projesi, FETÖ’ye havale edilmişti; sadece Türkiye ölçeğinde değil, bütün dünya genelinde.
Küresel sisteme itiraz etmeyecek, hayattan uzaklaştırılan, bireysel bir inanç meselesine indirgenecek, direnme ve varolma imkânları yok edilecek, fosilleştirilmiş bir İslâm anlayışı icat edilmeye çalışıldı.
28 Şubat’tan bu yana özellikle İslâmî kesimlerin konformizme, oportünizme teslim olmaları, sefih sekülerleşme biçimlerine yenilmeleri, İslâmî duyarlılıklarını yitirmeye, toplumun yoksul kesimlerinin sorunlarına karşı duyarsızlaşmaya başlamaları, rantçılığa alışmaları, helâl-haram ölçülerini hiçe saymaları, 28 Şubat’la başlayan zihnî savrulmanın sonuçlarıdır.
Sekülerleşme biçimlerinin İslâmî duyarlılıklarımızı ve iddialarımızı buharlaştıran bu zihnî savrulma biçimleriyle yüzleşip hesaplaşamazsak, bu toplumun değerlerinin çözülmesinin, çürümesinin önüne geçemeyiz ve bize umut bağlayan mazlumların umutlarının suya düşmesine engel olamayız.
Yeniden-Müslümanlaşmak zorundayız.
Bunun için de önce kendimize çeki düzen vererek mazlumların umudunun diri kalmasını sağlayacak uzun soluklu bir medeniyet yolculuğuna çıkmamızı sağlayacak zihnî, kültürel, sosyal ve ahlâkî adımları daha fazla geciktirmeden atmak boynumuzun borcudur. Vesselâm.Türkiye’nin iki beka sorunu
Yusuf Kaplan
8/03/2019 Cuma
Türkiye’nin beka sorunu yok diyen kişi, baştan, zokayı yutmuş, iki asırdır Türkiye’nin başına ne geldiğini bilmiyor demektir.
Şunu bilelim: Türkiye, Tanzimat’la birlikte yönünü, Cumhuriyet’le birlikte yörüngesini yitirdi. Tarihi yapan, tarihi sürükleyen bir aktörden, Batılıların yaptığı tarihin önünde sürüklenen bir figürana dönüştü.
Yönünü ve yörüngesini yitiren bir toplumun, “özgür” olduğunu, kendi kaderini kendisinin belirlediğini söylemek absürd bir şeydir.
TÜRKİYE’Yİ İNGİLTERE VE ALMANYA İLE KARŞILAŞTIRIRSAK...
İki asırlık süreçte dünya tarihinin yapılmasında kilit rol oynayan ülkelerle Türkiye’yi karşılaştırmamız zihin açıcı olabilir.
İngilizler veya Almanlar iki büyük dünya savaşı yaşamalarına, büyük bir yıkımla karşı karşıya kalmalarına rağmen bizim gibi yönlerini ve yörüngelerini değiştirme; medeniyet iddialarını ve yolculuklarını iptal etme yoluna gittiler mi?
Elbette ki, gitmediler.
Büyük yıkım yaşadılar ama bizim gibi yönlerini ve yörüngelerini değiştirme aymazlığı sergilemediler. İngilizler kapitalizmin, Almanlar -Kant’la birlikte- modern düşüncenin kurucu aktörleriydiler. Dünya savaşlarıyla yıkıldılar ama yok olmadılar. Yok olmadılar; çünkü bizim gibi yönlerini ve yörüngelerini değiştirme aymazlığı sergilemediler; yaşadıkları sorunlarla yüzleştiler, hesaplaştılar ve gelinen noktada, İngilizler küresel (şer-şeytan!) iddialarını yeniden üstlenen bir İngiltere inşa ettiler; Almanlar da yerle bir olan savaşlardan sonra adeta küllerinden doğan, ekonomik olarak büyük atılımlara soyunan Avrupa’nın geleceğini inşa edecek lokomotif ülke konumuna ulaşmayı başardılar.
Eğer İngilizler ve Almanlar bizim gibi kendilerinden şüphe etselerdi, kendi medeniyet birikimlerini inkâr veya reddetselerdi, yeniden toparlanabilirler miydi? Elbette ki, hayır.
MEDENİYET İDDİALARINIZI YİTİRİRSENİZ, VARLIĞINIZI BİLE SÜRDÜREMEZSİNİZ!
Türkiye’nin entelijansiyasının, Türkiye’ye iki asırdır çekidüzen veren elitokrasinin göremediği yakıcı gerçek şu: Medeniyet iddialarınızı reddederek, bırakınız toparlanabilmeyi, çağdaş uygarlık seviyesine ulaşabilmeyi, varlığınızı bile sürdüremezsiniz.
Medeniyet iddiaları, bir toplumun yaratıcı ruhunun ve kurucu iradesinin yegâne kaynağıdır. Yaratıcı ruhunu ve kurucu iradesini inkâr eden veya reddeden bir toplum, yönünü ve yörüngesini yitirmekten, beka sorunu yaşamaktan kurtulamaz, kurtulamayacaktır hiçbir zaman.
Şunu unutmayalım: Tam bin yıl hem İslâm tarihinin kaderini şekillendirdik hem de dünya tarihinin akışını değiştirdik biz.
Avrupalıları tarihe kışkırtan biz olduk.
Avrupalılar, bizi özellikle Tanzimat’la birlikte durdurmayı başardıkları andan itibaren dünya tarihini yapmaya başladılar.
Türkiye, iki asırdır, içerden ve dışardan saldırılarla ölüm-kalım mücadelesi veriyor.
İki asırdır, ülke, bu ülkenin çocuklarının elinden alındı; laiklik diye bir pranga geçirildi boynuna; medeniyet iddiaları terkedildi, Batılılar tarafından fiilen sömürgeleştiril(e)meyen Türkiye, içerden, laikleşmiş-Batıcılar tarafından zihnen sömürgeleştirildi; epistemik olarak köleleştirildi.
Türkiye, iki asırdır bir beka mücadelesi veriyor: Çok partili demokratik hayata geçtiğimiz zamandan bu yana her on yılda bir maruz kaldığı darbelerle Demokles’in kılıcını yiyor!
İKİ BEKA SORUNU
Türkiye, iki tür beka sorunuyla karşı kaşıya. Birinci beka sorunu dışardan gelen açık ve örtük tehditler.
Batılılar, Türkiye güya Batı ittifakının (NATO, OECD gibi Batılı kurumların) bir üyesi olmasına rağmen 15 Temmuz işgal ve darbe girişiminde de açıkça görüldüğü üzere açık tehdit olarak konumlandırıldı Batılı emperyalist ülkeler tarafından.
Şunu bilelim: Türkiye, biz Batılı bir ülkeyiz diye yırtınsa bile, Batılılar, buna aslâ inanmayacaklar ve bizim bir gün medeniyet iddiamızı kuşanarak kendi yönümüz ve yörüngemiz ekseninde yeniden tarihin yapılmasında kilit rol oynayacak bir aktör olma iddiamızı hayata geçirme mücadelesi vereceğimizi çok iyi biliyorlar.
İkinci beka sorunu, ülke içinden gelen epistemik köleleşme tehdidi: Batılılar tarafından dışardan fiilen sömürgeleştirilemeyen bu ülkenin içerden zihnen köleleştirilmesi, celladına âşık edilmesi...
Eğitim, kültür ve medya hayatında tavan yapan epistemik kölelik, bu ülkenin yönünü ve yörüngesini kendi elleriyle yok etmesine, kültürel intihara sürüklenmesine yol açıyor...
Türkiye’nin asıl beka sorunu burada gizlidir: Eğer bu kültürel ve zihinsel beka sorununu halledemezsek, bu ülkenin dışardan işgal edilmesine gerek kalmadan içerden ele geçirilmesini, yok edilmesini aslâ önleyemeyiz.
Eğer kültürel ve zihinsel olarak özgürlüğüne kavuşmuş, epistemik köleliği yenmiş bir eğitim, kültür ve medya dünyası inşa edebilirsek, bu ülke dışardan işgal edilse bile istiklal ve istikbalini aslâ yitirmeyecektir. Vesselâm.Ezan, bütün insanlık için esenlik ve özgürlük bildirisidir
Yusuf Kaplan
11/03/2019 Pazartesi
“Tanrı yoksa her şey mübahtır” demişti büyük romancı Dostoyevski. Böylesine sarsıcı bir cümleyi, romanlarıyla bizi ruhun labirentlerinde dolaştırmayı başarabilen Dostoyevski gibi büyük bir sanatçı, bilge bir insan kurabilirdi ancak.
Yine ruhun labirentlerinde dolaşan bir başka isim, psikanalist Jacques Lacan şöyle demişti: “Tanrı inancını yitiren bir insan, Tanrı inancını yitirdiği andan itibaren artık her şeyi tanrılaştırmaya başlar.”
EZAN, NE(RE)YE ÇAĞIRIR İNSANI?
Ezan, Müslümanları namaza çağıran bir çağrıdan ibaret değil sadece. Ezan, Tanrı inancının olmadığı bir yerde insanın özgürlüğünü yitireceğinin, sahte tanrılara kul köle olacağının ilanıdır. Bütün insanlığı kula kulluğa, dünyaya, paraya-pula, dünyanın ayartıcı hazlarına kul-köle olmaya başkaldırı çağrısıdır.
O yüzden ezan, her şeyden önce, her tür puta, putperestlik biçimine başkaldırı çağrısıdır.
İkinci olarak, ezan, Müslümanların yaşadıkları toprakların işgal altında olmadığının, hür olduklarının ilanı ve ifadesidir.
Üçüncü olarak, ezan, Müslümanların birliğinin, dirliğinin, kardeşliğinin göstergesi ve sigortasıdır.
EZAN’I PROTESTO EDECEK KADAR KÜSTAHLAŞMAK!
Ezan’ı protesto edebilecek kadar küstahlaşan köle ruhlular, soysuzlar ve ruhsuzlar türedi bu ülkede!
Çok tehlikeli bir gelişme bu, bu ülkenin geleceği adına.
İlk defa yaşanıyor böyle bir ruhsuzluk bu topraklarda.
15 Temmuz darbe ve işgal gecesi sırasında, ezan okuyan, salâ okuyan imamlar, müezzinler saldırıya uğramıştı bazı şehirlerimizde!
Bu topraklar bu tür soysuzluk, haysiyetsizlik hâdiselerine ilk defa tanık oluyordu. Toplum, bu iğrenç hadiseleri kınadı. Bu hâdiseler, münferit olduğu için büyütmedi.
Ama kitlesel olarak ezanın protesto edildiği küstahça bir hâdise yaşandı 8 Mart Kadınlar Günü dolayısıyla İstiklal Caddesi’nde düzenlenen Feminist Gece Yürüyüşü’nde. Bu türedilerin derdi kadın hakları değil. Kadınların karşı karşıya kaldıkları şiddet ve tecavüz hâdiselerini konuşmak filan da değil.
Aileyi çökertecek her tür cinsel sapkınlığın, iğrenç pankartlarla haykırıldığı, kadını da aşağılayan, kadını, erkeği sapkın cinsel hazlarının kölesine, insanaltı bir türe dönüştüren söylemlerin havada uçuştuğu, toplumun huzuruna, kardeşliğine, birliğine ve dirliğine kasteden yüzkarası sloganların atıldığı bu provokatif yürüyüşte ezan ıslıklandı, protesto edildi!
İşte bu ürperticidir!
Böyle bir iğrençliği gavur bile yapama(z)dı!
Kimsiniz siz, celladına âşık tasmalı çekirgeler?
Kimin çocuklarısınız, türediler?
(Not: Bazı kişiler, böyle bir protestonun olmadığını söylüyorlar.
Görüntüler ortada. Ama her şeye rağmen böyle bir protesto olmadığı, provokasyon olduğu ispatlanır ve toplumdan özür dilenirse, burada yayımlarım bunu elbette).
SOSYALİST KIVILCIMLI VE TARİHÎ EYÜP MİTİNGİ
Oysa ezan, birliğimizin, dirliğimizin, kardeşliğimizin ve özgürlüğümüzün sembolüdür.
Ezan’a saldırmak bu toplumun birliğine, dirliğine, kardeşliğine saldırmak, özgürlüğüne kastedecek köleleşme biçimlerinin kapılarını sonuna kadar açmaktır.
Ezan’la namaza çağrı yapılır, özelde. Toplu namaza. Cemaatle namaza. Birliğe, kardeşliğe ve aynı hedefe hep birlikte çıkılan yolculuğa çağrı...
Ama genel anlamda putlara başkaldırı çağrısıdır ezan; haksızlığa, kula kulluğa, dünyaya kul-köle olmaya başkaldırı çağrısı.
Ezanların sustuğu yerde zulüm, her türlü karanlık ve zorbalık hüküm sürer.
O yüzden ezan, sadece Müslümanlar için değil bütün insanlık için özgürlük, sulh ve selâmet çağrısıdır.
Hikmet Kıvılcımlı, bu toprakların çocuğuydu; Türkiye’deki sosyalist hareketin liderlerinden ve öncülerinden biriydi.
Bir defasında, partisi adına Eyüp’te bir miting yaparken, ezan okunmaya başlanır ve Kıvılcımlı, ezan bitinceye kadar konuşmasına ara verir. Ezan bitince şu cümleleri kurar: “Özgürlüğümüzün sembolü ve ilanıdır ezan. İnsanlığın evrensel esenlik ve özgürlük bildirisi.”
Bugün Hikmet Kıvılcımlı gibi duyarlı, bu aziz toprakların ruhundan süt emen sosyalist insanlar kalmadı. Kıvılcımlı, laik-Kemalist-ulusolcu şebekeler tarafından çoktan aforoz edildi bile!
Ama şurası kesin: Tarih, Kıvılcımlı gibi adıyla müsemma Hikmet sahibi insanları saygıyla anacak, bu toprakların ruhuna kasteden, birliğinin, dirliğinin, kardeşliğinin ve özgürlüğünün sembollerine saldıran türedileri hak ettikleri yere gönderecektir...Ailenin çöküşünü seyredemeyiz!
Yusuf Kaplan
15/03/2019 Cuma
Aile çöküyor... Boşanmalar ürpertici boyutlara ulaştı!
Boşanma olgusunun en ürpertici yanı, yaklaşık son on yıldan bu yana özellikle İslâmî / muhafazakâr ailelerde boşanma oranlarında büyük patlama yaşanıyor olması!
Dünyada ailenin en güçlü olduğu bir toplumda böyle bir yıkımın yaşanıyor olması, alarm zillerinin çalıyor olması için kâfî değil mi?
Türkiye, İstanbul Sözleşmesi olarak bilinen, ailenin adım adım altını oyma projesi olan lanet olası anlaşmadan derhal çıkmalıdır!
Toplumsal cinsiyet eşitliği gibi ilk başta cazip gelen ama sapkın ilişki biçimlerinin meşru görülmesine kadar yığınla çarpık ilişki biçimini meşrûlaştıran sinsi projelere derhal son verilmelidir!
Bu ülkenin çocukları, her tür şiddete, tecavüze, cinayete karşı duyarlı olmayı, cinsiyet fikrini yok eden insanlık düşmanı bu tür iğrenç projelerden öğrenecek değiller herhalde, değil mi?
SEKÜLERLEŞME SÜRECİ: AİLENİN ALTINI OYAN DİNAMİT!
Meseleye, en kökünden, teorik temellerinden, sekülerleşme süreci’nden bakmakta yarar var...
Sekülerleşme eğilimi hızlandıkça, İslâmî duyarlılıklar, değerler, anlam haritaları, anlamlandırma pratikleri aşınıyor, insanî ilişkiler anlam kaybına uğruyor ve zamanla buharlaşıyor...
Sekülerleşmenin bir ruhu yok çünkü.
Ruhsuz bir dünya kuruyor sekülerleşme; dünyanın, insanî ilişkilerin büyüsünü bozuyor, ruhunu yok ediyor; aile fertleri arasındaki ilişkileri de, toplumsal ilişkileri de önce mekanikleştiriyor, sonra da bitiriyor...
Toplumda şiddetin arttığı çok açık!
Dahası, inanılmaz cinayetler işleniyor bu ülkede; insanın kanını donduran cinayetler bunlar!
Karıncayı bile incitmeyecek kadar ince ruhlu bir toplumun, sekülerleşmenin kontrolden çıkmasıyla birlikte, iğrenç cinayet, şiddet ve tecavüz biçimlerinin görülebildiği bir topluma dönüşmesi, gelecek adına ürkütüyor, derin düşüncelere garkediyor insanı.
Sekülerleşme, kendine özgü kentsel ekolojisini de beraberinde getiriyor: Türkiye gibi, medeniyet değiştirme aymazlığı gösteren, o yüzden de çift kimlikli şizofren bir kişilik sergileyen, yönünü ve yörüngesini yitirmiş toplumlarda, Batı’dan gelen bütün seküler eğilimler, davranış biçimleri ve alışkanlıklar, öncelikle ailenin kimliğinde ve yapısında büyük gedikler açıyor, aileyi çözüyor, insan ilişkilerini ruhsuz, mekanik ilişkilere dönüştürüyor...
BATI’DAKİ MARJİNAL AKIMLAR, TÜRKİYE’DE NEDEN EN POPÜLER AKIMLARA DÖNÜŞEBİLİYOR?
Asıl tedirgin edici, ürpertici yıkım, sekülerleşme süreci, tam da bundan sonraki süreçte, yani toplumun düşünme, duyma, zevk, beğeni ve yaşama biçimlerine yön ve şekil vermeye başladığında gözleniyor: Batı’da ortaya çıkan, sözgelişi, en marjinal bir müzik akımı, en marjinal kültürel eğilimler bir anda en popüler, en yaygın eğilimlere dönüşebiliyor kolaylıkla!
Kültürel şizofreni yaşayan, kültürel değerleri hızla çözülen, yönünü ve yörüngesini yitiren toplumların dışardan gelen marjinal eğilimlere karşı hem direnç noktaları zayıf olduğu için, hem de daha çok da büyük bir anlam boşluğu yaşandığı için bu marjinal akımlar, trendler bir anda en yaygın, en popüler akımlara, eğilimlere dönüşebiliyor.
Ortaya çıkan manzara geleceğimiz adına ürpertici: Aile çatırdıyor...
Genç kuşakların bu ülkeyle, toplumla ve kültürel değerlerimizle aidiyet bağları yok oluyor...
Eğitim sistemimizi bizim medeniyet dinamiklerimiz ekseninde yeniden yapılandıramazsak, bu sömürgeci, pozitivist, ruhsuz ve ezberci eğitim sisteminin yetiştirdiği kuşakların bizim medeniyetimizin ruh kökleriyle ilişkilerinin kopmasını, dolayısıyla bu toplumla ve ülkeyle aidiyet ilişkilerinin yerle bir olmasını önleyemeyiz.
TELEVİZYONLARDAKİ CİNAYETİ RTÜK SEYREDEMEZ!
Televizyon dizileri, iğrenç cinayet biçimlerinden geçilmiyor... Şiddet kanıksandı, kimseyi rahatsız etmiyor artık.
Televizyon dizileri, aileyi kurşuna diziyor!
İlgili kurumlar, RTÜK vesaire seyrediyor!
Dünyanın hiçbir yerinde aileyi çökertecek hiçbir şeye izin verilmez televizyonlarda.
Aslâ.
Mesela bütün Batı ülkelerinde, özellikle ABD’de intihar olayları, ürpertici boyutlara ulaşmış durumda ama hiçbir televizyonun, medya organının intihar olaylarını haber yapmasına ya da dizilerde işlemesine izin verilmez.
Oysa bizde sadece dizilerde değil, artık haberlerde bile cinayet haberleri, haber bültenlerinin neredeyse hem en başlarında yer alıyor hem de en fazla yer verilen haber türleri arasında!
Olacak iş değil! Cinayet, şiddet, tecavüz haberlerinin yasaklanması şart medyalarda! Tam bir cinayet bu!
Cinayet, şiddet ve tecavüz olaylarıyla ilgili en sert, en köklü yasal önlemlerin alınması için çaba göstermeli hükümet.
Bu cinayet, şiddet ve tecavüz olaylarının, ailenin yaşadığı çöküşü gösteren ürpertici göstergeler olduğunu söylemek bile gerekmiyor, elbette ki.
Ailenin çöküşünde, kentsel dönüşüm denen rantçılığın tavan yapmasına yol açan çarpık yerel yönetimler anlayışının ve şehirlerimizi betonlaşmış canavarlara dönüştüren dikey mimari nobranlığının da çok belirleyici roller oynadığını sadece hatırlatmakla yetineyim burada. Çöken şehirlerimizle çatırdayan aile yapımız arasında birebir ilişkiler var çünkü. Bu önemli konuyu ayrıca yazacağımı hatırlatarak noktayı koyayım bu yazıya.Kurşun masum Müslümanları katletti ama silah Türkiye’ye doğrultuldu!
Yusuf Kaplan
17/03/2019 Pazar
Hiç olmayacak bir yerde, Yeni Zelanda’nın ismi İsaKilisesi anlamına gelen Christchurch isimli küçük bir kasabasında iki camiye Cuma vaktinde hunharca bir terör eylemi gerçekleştirildi, 49 masum Müslüman barbarca katledildi!
Teröristin, katliamı gerçekleştirirken kayda aldığı görüntüler, insanın kanını dondurucu görüntüler!
ALÇAKLIĞIN BİR TARİHİ VAR!
Savunmasız insanları katletmek, masum Müslümanlara camide kitlesel katliam yapmak sadece barbarca değil, alçakça, korkakça ve kalleşçe bir eylemdir.
Bu vahşet, emperyalist Batı’nın tarihinin ve karakterinin özeti gibidir.
Modern Batı uygarlığı tarihi yalnızca bilimsel devrimler, siyasî devrimler, iktisadî devrimler tarihinden ibaret değildir; sömürgecilik ve emperyalizm gibi barbarlıklar tarihidir aynı zamanda.
Modernlerin gerçekleştirdikleri anlamda bilimsel devrimler, aydınlanma devrimleri, siyasi ve iktisadî devrimler de bir tür barbarlık biçimidir: Bu devrimlerin hepsi, modernlerin doğaya hâkim olmalarıyla ama aynı zamanda da araçların amaçları yutmasıyla, insanın araçların kölesine dönüşmesiyle sonuçlandı.
Gelinen noktada, modern Batı uygarlığı Tanrı’ya bir saldırı, tabiata bir saldırı, insana bir saldırı ve medeniyetlere bir saldırı olarak tezahür etti. Bu saldırılar insanlığı ontolojik yokoluş felâketinin eşiğine sürükleyen felsefî bir barbarlaşmanın yaşandığını gösteriyor bize.
Tanrı’ya, tabiata, insana ve insanlığın medeniyet birikimine barbarca saldıranların, kitlesel katliamlara yol açacak barbarlıklara imza atmaları kaçınılmaz olacaktı. Birinci ve İkinci Dünya Savaşları, yaşanan barbarlığın boyutlarını ele vermeye yetiyor.
Yeni Zelanda’da olmasa bile bu türden kitlesel katliamların gerçekleştirilebileceği terör eylemleri bekleniyordu. En azından ben bekliyordum, diyeyim. Hatta Batılı güçler arasında (ABD ile AB ülkeleri arasında) yaşanan güç savaşları, Çin-ABD güç savaşı gibi küresel gerginliklerin hem dünyayı ekonomik sorunların eşiğine fırlattığı hem de yeni kaosların beklendiği bir ortamda Müslümanlara karşı kitlesel katliamların artarak süreceğini düşünüyorum.
SİLAH, TÜRKİYE’YE NİÇİN DOĞRULTULDU?
Yeni Zelanda’daki terör eylemine gelecek olursak...
Bu terör eyleminin rastgele, münferit bir eylem değil, iyi planlanmış, istihbarat örgütlerinin işi bir eylem olduğu anlaşılıyor. O yüzden bu terör eyleminin Türkiye’yi hedef alan boyutları aslâ tesadüfî olamaz.
Yeni Zelanda’da kurşun masum Müslümanlara sıkıldı ama silah Türkiye’ye doğrultuldu!
Bunu göremeyen ya salaktır ya da asalak!
Teröristin silahlarına yazdığı mesajlara iyi bakın, göreceksiniz bunu!
Yeni Zelanda’daki katliamda Haçlı ruhu hortladı -kelimenin tam anlamıyla!
Teröristin yayınladığı bildiride yer alan bizimle ilgili şu cümleler bunun ürpertici göstergeleri:
“İstanbul yeniden Hıristiyan şehri olacak. Ayasofya minarelerden temizlenecek.”
Dahası, bildiride Erdoğan’dan ve Türkiye’den de tehditler savurarak sözediliyor olması çok manidar!
Silahın üzerinde “Türk Yiyici” (Turkofagos) yazıyor.
Şarjörlerden birinin üzerinde, II. Viyana Kuşatması’nın tarihi, 1683, var.
Diğerlerinde ise, Murad Hüdavendigâr’ı şehit eden Sırp Miloş Obiliç’in ismi yazıyor Kiril alfabesiyle.
Terörist, Sırpça şarkı dinliyor. Çetnik şarkısı bu. Şarkıda şöyle deniyor: Karaciç, Sırplarına yol göster, kimseden korkmadıkları görülsün. Dikkat edin Ustaşa’lar (Hırvatlar), dikkat edin Türkler!”
Teröristin yazdığı isimler şunlar: Miloş Obiliç, Marko Popoviç, Stefan Lazar, Bajo Pivljanin, Novak Vujosevic, Serban Kantakuzin, Edvard Kodrington, Marko Bragadin...
Hepsinin ortak yanı, Osmanlı’ya karşı mücadele etmiş olmaları.
İstanbul’un fethini unutmadılar!
Ayasofya’yı unutmadılar!
Osmanlı’yı unutmadılar!
Ya biz?
Kim olduğumuzu çoktan unuttuk bile!
Bütün dünyada İslâm düşmanları Müslüman’a “Türk” diyor ve intikamını böyle alıyor. Sen unutsan da Türk olduğunu düşman unutmaz.
Türkler, müslüman olduktan sonra hem İslâm tarihinin kaderini değiştirdiler hem de dünya tarihinin akışını değiştirdiler. Dünyaya adaletin, hakkaniyetin, hakkın, hukukun, barış içinde bir arada yaşamanın, medeniyetin ne demek olduğunu öğrettiler.
O yüzden Türkiye, dünyanın ruhu, mazlumların umudu, zorbaların kabusu oldu.
Bunu bizden de çok iyi biliyor Batılı emperyalistler ve barbar çocukları! O yüzden Türkiye’yi dize getiremedikleri (İslâm’dan, İslâmî medeniyet iddialarından uzaklaştıramadıkları) sürece, zorba düzenlerinin sürmeyeceğinin farkındalar.
.Türkiye, tarihî yükümlülüğünü üstlendiğinde, tarihin akışı değişecek yeniden...
Yusuf Kaplan
18/03/2019 Pazartesi
Yeni Zelanda’da 50 masum Müslümanın alçakça katledilmesiyle sonuçlanan terör saldırısı dünyada hakettiği ilgiyi görmedi! Dünyanın önde gelen ülkeleri de, Batı medyası da iki camiye makinalı tüfekle yapılan alçakça, kalleşçe ve barbarca saldırıya sıradan bir olay gibi yaklaştılar!
Oysa teröristin işlediği katliam ne kadar alçakça ve barbarca ise, dünyanın önce gelen ülkelerinin ve Batı medyasının böylesine hunharca bir katliama sessiz kalmaları da aynı ölçüde alçakça ve ürperticidir!
Katliama, “terör saldırısı” diyen çıkmadı Batılı liderler arasında -görebildiğim kadarıyla!
EN BÜYÜK TERÖRİST, BATI VE MEDYASI!
Batı medyası, gücün medyası olduğunu gösterdi: Habercilik, her şeyden önce ahlâk meselesidir. Ama Batı medyası, küresel güç odaklarının ve çıkar şebekelerinin sözcüsü ve gözcüsü olduğunu gösterdi bir kez daha! Teröriste “terörist” diyemedi bile!
Charlie Hebdo saldırısını yapanlara “müslüman teröristler” diyen Batı medyası, Yeni Zelanda’da ibadet eden insanların üzerine makinalı silahlarla saldırarak kitlesel katliam yapan canilere “gunman” (silahlı kişi!) dedi -örneğin New York Times!
İngiliz Daily Mail gazetesi, teröristi “melek-çocuktu” diyerek aklamaya kalkıştı!
Alçaklık değil de nedir bu?
Batı medyası, Batı emperyalizminin öncü kolu, vurucu gücüdür: Savaş, meydanlardan önce medyalarda veriliyor artık!
Emperyalist Batı da, medyası da en büyük teröristtir: Gerçekleri öldüren / örten, teröristleri masum gösterecek kadar hakikat düşmanı, insanlık düşmanıdır üstelik de!
TÜRKİYE, KUŞATILIRKEN...
Yeni Zelanda saldırısında Türkiye’nin hedef hâline getirilmesi meselesi üzerinde kafa patlatmak zorundayız.
Yeni Zelanda saldırısından önce yaşanan bazı hâdiselere yakından bakmak zihin açıcı olabilir.
Önce, Avrupa Parlamentosu, bir Türkiye Raporu yayınladı. Bakın, Türkiye Raporu’nda neler var:
-Türk askeri Kıbrıs’tan çekilmeli.
-PKK terör örgütü listesinden çıkarılmalı.
-Akkuyu Nükleer Santrali durdurulmalı.
-Ayasofya’nın müze statüsü korunmalı.
-Türkiye’ye yaptırım uygulanmalı.
Nedir bu? Kelimenin tam anlamıyla, küstahlıktır bu! Avrupalılar, Türkiye’yi Avrupa’nın sömürgesi, kendilerini de sömürge valisi olarak mı görüyorlar acaba?
Aynı zaman dilimi içinde bizi yakından ilgilendiren bazı önemli hâdiseler yaşanıyor art arda...
İsrail, Mescid-i Aksa’da terör havası estiriyor!
Netanyahu, Erdoğan’a “diktatör” diyor!
Avrupa Parlamentosu “Ayasofya cami yapılamaz” diye buyuruyor!
Ve Yeni Zelanda’da camilere saldırılıyor, 50 masum müslüman katlediliyor!
Kesinlikle istihbarat örgütlerinin adamı olduğu apaşikâr ortada olan terörist, yayınladığı bildiride, Erdoğan’ı, Türkiye’yi tehdit ediyor, hedefe yerleştiriyor...
TÜRKİYE, AÇIK HEDEF ARTIK!
Alçaklık, ruhlarına işlemiş bu Batılıların!
Yeni Zelanda saldırısında Türkiye’nin ve Erdoğan’ın isim verilerek, tehditler savrularak açıkça hedef tahtasına yatırılması, teröristin münferit bir gayreti olarak görülebilir mi?
Hele de silahlara, şarjörlere kazınan “Turkofargos” (Türk Yiyici) ifadesi başta olmak üzere, Osmanlıların Avrupalılarla giriştiği savaşların komutanlarının isimlerine kadar Türklerin, Türkiye’nin hedef gösterilmesi, bizi silkeleyip kendimize getirmeye yetmeli, değil mi?
Türkiye’nin açık hedef haline getirilmesi, 15 Temmuz işgal ve darbe girişimiyle gerçekleşti ilk kez. Türkiye, Batı ittifakının, Batılı kurumların bir üyesi olmasına rağmen hiç bir demokrasi-sever Batılı ülke, bu darbe girişimini darbe diye kınamadı!
Çünkü bu, darbe girişiminden öte ve önce, bir işgal girişimiydi ve Batılı sözümona müttefiklerimiz tarafından planlanan ve gerçekleştirilmeye çalışılan ama fiyaskoyla sonuçlanan bir işgal girişimiydi!
Tekrar ediyorum: Türkiye, Batılılar tarafından açık hedef hâline getirildi: Batılılar, Türkiye’yi provoke ederek, Batılı kurumlardan çıkarmak ve işgal ederek, Türkiye’ye ölümcül darbe vurmak istiyorlar!
Batıyla açıkça hesaplaşacağımız günler gelecek... Ama şu an Batı’yla, bütün Batılı güçleri karşımıza alarak bir çatışmaya giremeyiz. Birileri bunu yapmak istiyor! Türkiye’yi buna kışkırtmak için yoğun çaba sarfediyor!
Türkiye, bu tuzağa karşı dikkatli olacak ama her şeye de hazır olacak, teyakkuzu elden bırakmayacak!
TARİHÎ YÜKÜMLÜLÜK BİZİ BEKLİYOR YİNE...
Şunu bilelim, derim: Türkler, Müslüman olduktan sonra hem İslâm dünyasının kaderi değişti hem de dünya tarihinin akışı...
Özellikle Selçuklu ve Osmanlı medeniyet tecrübeleriyle, Türkiye, Haçlıların ve emperyalistlerin kâbusu, dünyanınsa ruhu ve umudu olduğunu göstermişti.
Batılılar, bu tarihî yükümlülüğümüzü yeniden üstlenmeMemiz için Türkiye’yi iki asırdır içerden ve dışardan kuşatıyorlar, zihnimize türlü tuhaf prangalar vuruyorlar!
Türkiye, bu prangaları kıracağını, önümüzdeki yarım asırda -eğitim, düşünce, kültür, bilim, sanat hayatında- büyük atılımlara imza atabilirse, yeniden dünyanın ruhu olabileceğini gösteren sinyaller verdi.
Batılılar, o yüzden, bu teröristler üzerinden bize mesaj veriyorlar ama Türkiye hem tuzaklara karşı teyakkuzu elden bırakmayacak hem de geleceği inşa edecek tarihî yükümlülüğüyle hareket edecek inşallah.
İşte o zaman tarihin akışı değişecek bir kez daha...
O yüzden kenetlenmek ve her alanda iyi hazırlanmak zorundayız. Vesselam.
Dünyanın Müslümanlaşması korkusu!
Yusuf Kaplan
22/03/2019 Cuma
İslâm medeniyeti konusunda aşılamayan bir çalışma yapan Marshall Hodgson, şöyle bir gözlemde bulunur: 16.-18. yüzyıllarda, dünyaya Mars’tan gelen bir yaratık, şöyle bir hükme varabilirdi: Fas’tan Endonezya’ya kadar dünya haritasının kahir ekseriyetinde Müslümanların yaşadığını görerek “bu dünyada müslümanlar yaşıyor galiba”, diyebilirdi.
Marshall Hodgson’ın gözlemi böyle.
KATLİAMDAN SONRA CAMİLERE AKIN VAR...
Katliam sonrasında ilginç gelişmeler yaşanıyor: Katliamdan bu yana Yeni Zelanda’da Müslüman olanların sayısı 400’ü geçmiş.
Yeni Zelandalılar -ve Avustralyalılar- camilere akın ediyorlar...
İki nedenle.
Birincisi, camide, ibadet halinde masum insanların hunharca, alçakça katledilmeleri, hem bütün dünyada nefretle karşılandı hem de müslümanlara karşı büyük bir sempati selinin yönelmesine yol açtı. Katledilen insanlar, dünyanın en mazlum, en barışçıl, en güleryüzlü ve yardımsever insanları aslında.
O yüzden özellikle Yeni Zelanda da ama genelde belli başlı Avrupa ülkelerinde ve Amerika’da camiler gayr-i müslim insanların akınına uğradı; camilerde kalkanlar oluşturuldu; müslümanların emin bir şekilde ibadet etmeleri sağlanmaya çalışıldı.
Bunda Yeni Zelanda Başbakanı’nın katliam anından itibaren mazlumlara, ailelerine sahip çıkması, onlar gibi giyinmesi, onlarla birlikte olması, onlarla hemdert olduğunu göstermesi çok etkili oldu.
Buradan Yeni Zelanda Başbakan’ı Ardern’i, gösterdiği olağanüstü liderlikten ve harikulade kriz yönetiminden ötürü yürekten kutlamak gerekiyor.
Katliamdan bu yana camilere akın olmasının ikinci nedeni, insanların İslâm’ı merak etmeleri, camilerden İslâm’la ilgili bilgi almak istemeleri. Yeni Zelanda’da Emniyet Müdürü’nün Müslüman olduğunu açıklamasından bu yana İslâm’ı merak edenlerin, -bu arada Müslüman olanların- sayısında gözle görülür bir artış yaşanması o yüzden şaşırtıcı değil.
“TERÖRİZMLE SAVAŞ”, “İSLÂM’LA SAVAŞ”IN MASKESİ!
Bu iki neden, bu eylemi planlayan Batılı istihbarat örgütlerinin, “ne yaptık biz?” diyerek, kafalarını duvarlara vurmalarına yetmiş olmalı!
Terör eylemini planlayanların aslâ hesaplamadıkları bir sonuç bu çünkü!
Oysa “terörizmle savaş” stratejisini hayata geçiren emperyalist ülkelerin hedefleri tam tersiydi: Hem İslâm dünyasında İslâm’ın her alanda güçlenme eğilimini tersine çevirmek hem de dünyada, özellikle de Batılı toplumlarda gözlenen Müslümanlaşma eğilimini durdurmak.
“Terörizmle Savaş” sadece maskeydi; asıl sorun, İslâm’dı: İslâm’ın, hem İslâm dünyasında en güçlü aktör konumuna yükselmeye başlaması hem de Hıristiyanlığın bittiği, ateizmin yaygınlaştığı Batı toplumlarında en çok ilgi duyulan ve en çok yayılan din hâline gelmesi, Batılı başkentlerde alarm zillerinin çalmasına yetti.
Soğuk Savaş alelacele bitirildi; 1990 yılında, dönemin NATO Genel Sekreteri Willy Cleas, “küresel sistemin önündeki en büyük tehdit İslâm’dır” diyerek “İslâm’la savaş”ı alenen NATO stratejisi olarak belirlediklerini ilan etti.
“Terörizmle savaş”, hedef saptırmak için uydurulmuştu. Amaç İslâm’la postmodern yöntemlerle yani sinsice, ikiyüzlü yöntemlerle savaş’tı.
Terör örgütleri icat edilecek, bunların, Batı’ya savaş açan, gözü dönmüş, vahşî örgütler olduğu işleyecekleri cinayetlerle ispat edilecekti...
BİR TAŞLA BİR KAÇ KUŞ BİRDEN...
Böylelikle, bir taşla bir bir kaç kuş birden vurulacaktı.
Birincisi, Batı toplumlarında İslâm’a duyulan ilgi durdurulacaktı.
Bunun büyük ölçüde başarıldığını söyleyebilirim. Batı toplumlarında İslâm’ın cazibe merkezi konumuna yükseldiği, özellikle de krema arasında, okumuş yazmışlar arasında İslâm’a ilginin ve müslümanlaşma oranının hızla arttığı, 1980’li yıllarda Londra’daydım. Ve bu ilginin bizzat tanıklarından biriyim.
Doğrusunu söylemek gerekirse, İslâm’ın cazibe merkezi haline bazı merkezler tarafından getirildiğinden pirelendim yıllarca ve bu duruma Batılı güçlerin müdahale edebileceği korkusuyla yaşadım o yıllarda Londra’da.
Hislerim, tabiî, tarihsel analizlerim, beni yanıltmadı: İslâm, bir anda bütün dünyada bu terör örgütleri üzerinden hızla şeytanlaştırıldı ve Batılı toplumlarda İslâm’a karşı inanılmaz bir nefret duygusu oluşturuldu.
Böylelikle başka bir hâdisenin de temelleri atılmış oluyordu: İslâm dünyasında İslâm’ın hızla artan gücü de asgarî düzeye çekilmiş, müslüman toplumlarda sefih sekülerleşme biçimleri -neoliberal politikaların da desteğiyle- hızla köksalmaya başlamıştı.
Üçüncü olarak, felsefî açıdan büyük bir kriz yaşayan modernliğin krizi, postmodern tekno-paganizm biçimleriyle bastırılıyor, böylelikle, Batılı toplumlara, İslâm dünyasındaki terör örgütlerinin işledikleri cinayetler gösterilerek hallerine şükretmeleri söyleniyordu!
Fakat modernliğin yaşadığı ve bütün dünyaya yaşattığı bunalım, varoluşsal bir bunalımdı: Tanrı fikri yok edilmiş, tabiat delik deşik edilmiş, insanın geleceği bile tehlikeye girmişti.
Bütün bunlara yol açan Batı uygarlığı başka kültürlere, dinlere, medeniyetlere hayat hakkı tanımamış, bütün dinleri fosilleştilmiş, bütün medeniyetlerin kökünü kurutmuş, dünyayı kendine benzetmişti.
Batı’ya benzemeye direnen, insanca bir dünyanın kurulması için bütün zorluklara rağmen ayağa kalkma mücadelesi veren tek din İslâm’dı; tek aktör, müslümanlardı; müslümanları yeniden tarihe giydirecek canlılık emaresi gösteren tek ülke de Türkiye!
Marshall Hodgson’ın tablosunu çizdiği manzara, yeniden gerçek olur mu acaba?
Bunu bilemem ama şunu söyleyebilirim: Yeni Zelanda katliamı, panik psikolojisiyle hareket eden emperyalistlerin pabucunu dama atacak ve Batılıların dünyanın İslâm’la buluşmasını önleyemeyecekleri ilginç bir rol oynayacağa benziyor... Vesselâm.Yeni Zelanda katliamı insanlığa, zombileştirildiğini, insanlığını hatırlaması gerektiğini gösterdi
Yusuf Kaplan
24/03/2019 Pazar
Yeni Zelanda’da iki camiye düzenlenen ve 50 masum Müslümanın şehadetiyle sonuçlanan Christchurch katliamından sonra yaşananlar, daha önceki hiç bir katliamdan sonra yaşananlara benzemiyor.
Yeni Zelanda katliamının işleniş biçimi, katliamın hunharlığı, bilgisayar oyunu gibi tasarlanması, kayda alınması ve adeta canlı yayınlanması, sadece Yeni Zelandalıların değil, zombileşen bütün Batılıların ve zombileştirilen biz dünyalıların insan olduğunu, insanî özelliklerimizi hatırlattı bize, hepimize: Vicdanın, acının, merhametin, paylaşmanın, acıyı en ürpertici şekilde yaşayan insanın acısını hafifletmek için o insana yaklaşmanın, kol kanat germenin, bir gülümseme vermenin, bir el uzatmanın ontolojisini, gerçek anlamını öğretti zombileşen Batılılara ve Batılıların zombileştirdiği biz dünyalılara...
Hayatımızdan insan çekildi kaç zamandır.
Makina dünyaya hükmetmeye başladığı zamandan bu yana insan sırra kadem bastı.
Makina hükmettikçe hayatımıza, insanın hükmü bitti, insan küçüldü, çekildi bu dünyadan.
Araç, güç üreten araç, hele de kitleler hâlinde, bir düğmeye basarak yığınla insanı katleden araç, dünyanın kralı olunca, dünya bozuldu, dünyanın tadı kaçtı, insan amacını yitirdi, araçların kölesine dönüştü; güç üreten, çıkarına çıkar katan araçların kölesi hâline geldi.
İnsan, en fazla özgürleştiğini zannettiği bir zaman diliminde, en basit şeylerin kölesi olup çıktı: Ayartıcı araçların kölesi oldu...
Tüketen köleye dönüştü...
Tükettikçe tükendiğini, zombileştiğini, insan olma özelliklerini yitirdiğini göremedi bile.
Yeni Zelanda’da sadece Yeni Zelandalılar değil, bütün dünya, belki de ilk defa, insan olduğunu hatırladı. Acıyı, insanın kanını donduran o ürpertici acıyı yaşayınca iliklerine kadar, unuttuğu, unutturulan insanlığını hatırladı: Vicdanı. Merhameti. Kol kanat germeyi. El vermenin değerini. İnsana değmenin eşsiz kıymetini. Paylaşmanın gerçek gücünü. İnsan, içindeki cevheri keşfetti. Fıtratında gizlenen ama araçların, dünyanın, tüketimin kölesine dönüşerek zombileştiği için unuttuğu insanî hazinelerini keşfetmenin, tatmanın lezzetini...
Beşerleşen, beşerleştikçe zombileşen insan, acıyı yaşayınca, insana, en olmayacak, en kabul edilemeyecek bir acı yaşatıldığını görünce isyan etti ve insanlığını hatırladı.
Batı uygarlığı, insanlığı maddenin, bu dünyanın, dolayısıyla araçların kölesi yapınca, insan insanlığını, fıtratını, insanî hasletlerini bastırdı, kaybetti, yitirdi ve kaçınılmaz olarak zombileşti.
O yüzden Yeni Zelanda katliamını gerçekleştiren teröristin katliamı gerçekleştiriş biçimi, insanın ne kadar zombileşebileceğinin en ürpertici örneklerinden biri olarak tarihe geçti.
İnsanın zombileşme sürecinin bu şekilde zıvanadan çıkması, bu şekilde en uç noktasına, sınırına kadar varması, hiç bir suçu günahı olmayan, sadece ibadet etmek, Rablerine yönelmek için mabedde bir araya toplanan masum insanlara böylesine ürpertici bir katliam yapılması, yaşanan acının bütün insanlar tarafından hissedilmesine, paylaşılmasına ve insanın insanlığını hatırlamasına yetti...
Yarınki yazıda, İslâm’ın son iki asırda yalnızca son çeyrek asırdan bu yana nasıl özneleştiğini, Batı uygarlığının zombileşmesinin ve insanlığı kendine benzetecek kadar zombileştirmesinin önüne geçerek insanlığa insanlığını hatırlatacak nasıl diriltici bir imkân yakaladığını göstermeye çalışacağımBatı zombileşirken, İslâm özneleşiyor...
Yusuf Kaplan
25/03/2019 Pazartesi
Kafka’nın hikâyesi, daha doğrusu öngörüsü, çoktan gerçek oldu: İnsan, metamorfoz geçiriyor... Yani başkalaşıyor, mankurtlaşıyor, ruhsuz bir yaratığa dönüşüyor; sadece hız, haz ve ayartı peşinde koşturuyor.
İnsanî özelliklerini yitiriyor...
Ve zombileşiyor.
Sadece yüzyıl içinde yaşanan savaşlar bile insanın nasıl insanlıktan uzaklaştığını, ruhsuzlaştığını, zombileştiğini göstermeye kâfidir!
Ürpertici kitlesel ölümlere ve katliamalara neden olması açısından son yüz yıl, insanlık tarihinin en karanlık yüzyılı olarak adlandırılmayı hak ediyor. Ki, son yüzyılı bu şekilde adlandıran yüzlerce kitap yayımlandı Batı’da bugüne kadar.
Burada dikkat çekilmesi gereken nokta şu: Batı uygarlığının bilimsel devrimleri, aydınlanma devrimlerini, iktisadî ve siyasî devrimleri yaparak bilimde, teknolojide gücünün zirvesine ulaştığı bir zaman diliminde tarihin, insanlık tarihinin en karanlık yüzyılı olarak adlandırılan bir yokoluş yüzyılının, bitmeyen küresel, bölgesel kaoslar ve çatışmalar, ürpertici katliamlar, soykırımlar çağının tam ortasına insanlığı fırlattığı gerçeğinin görülmüyor ve bu felâketten nasıl çıkılabileceği meselesi üzerinde bütün dünya ölçeğinde entelektüel olarak kafa patlatılıyor olmayışı son derece düşündürücü!
Oysa tam tersine insanlığa kasteden, bütün medeniyetlerin kökünü kazıyan, İslâm hâriç bütün dinleri fosilleştiren Batı uygarlığının nasıl müthiş bir “ilerleme” kaydettiği, meselâ bizim neden bu kadar “geri kaldığımız” konuşuluyor!
Nedir bu?
Tam bir celladına âşık olma trajikomedisidir!
Düşünsenize... İnsanlığa kasteden, tastamam zombileşerek bütün insanlığın medeniyet birikimini yok eden, dünyayı kendine benzeten, bütün dinlere ve kültürlere diz çöktüren bir uygarlığın insanlığı nasıl karanlık bir felâketin, çıkmaz sokağın eşiğine fırlattığını ve buradan nasıl çıkılabileceğini konuşmamız gerekirken, Batılıların ne kadar “ileri”, bizimse ne kadar “geri” olduğumuzu konuşuyoruz!
Akıl tutulması ve epistemik köleleşme hâli değil de nedir bu?
İnsanlığın kökünü kazıma, birikimlerini yerle bir etme konusunda kimse bu kadar zombileşen, ruhsuzlaşan Batılılarla yarışamaz!
Batılılar, modernlikle birlikte Tanrı fikrini yök ettiler, hakikat fikrini yok ettiler, tabiatı delik deşik ettiler, tabiata da, insanlığa da, insanlığın birikimine de tecavüz ettiler...
Nedir bu?
İlerleme midir yoksa zombileşme mi?
İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra kurulan sahte Soğuk Savaş düzeni, sistemi bir süre daha ayakta tutmaya yetti ama İslâm’ın toparlanarak yeniden gelişini önlemeye yetmedi: Osmanlı’nın durdurulmasıyla yok edildiğine hükmedilen “İslâm tehlikesi”, 1970’li yıllardan itibaren Fas’tan Endonezya’ya kadar İslâm’ın İslâm dünyasındaki yegâne siyasî, kültürel, sosyal ve entelektüel güç hâline gelmesiyle birlikte yeniden Batılıların korkulu rüyası hâline gelmeye başladı.
O yüzden Soğuk Savaş bitirildi, “teörizmle savaş” maskesi altında İslâm’la kapsamlı ve karmaşık bir savaş süreci başlatıldı.
Burada kolay kolay göremediğimiz yakıcı bir gerçeğe dikkat çekmek istiyorum: İkinci Büyük Medeniyet Krizi’ni iliklerimize kadar yaşadığımız son iki asırdan bu yana İslâm son çeyrek asırdan itibaren özne konumuna yükseldi ilk defa.
Batılılar, gelen “İslâm tehlikesi”ni önlemek için 1990’dan itibaren İslâm’ın yeniden tarihe girme imkânlarını yok etmek için ilk defa reaksiyoner bir yola başvurmak zorunda kaldılar.
Bu ne demektir, peki?
Bu, reaksiyoner bir tavır geliştiren Batılıların son iki asırda ilk defa nesneleştikleri, İslâm’ın ise özne konumuna yükseldiğinin ilan edilmesi demektir -elbette ki farkında olmadan.
Yeni Zelanda’da yaşanan katliam, İslâm’ın yeniden özneleşme sürecinde dönüm noktası oldu. Ancak Kraliçe’nin çocukları, bu noktada İslâm’ın özneleşme sürecini bastırma yoluna giderek, terör hadisesini, acılarını, neden yaşandığını konuşma zemini rehin alındı ve Yeni Zelanda’lılar başta olmak üzere, Batılıların müslümanların acılarını paylaşmaya ne kadar hazır oldukları algısı inşa edilmeye başlandı adım adım...
Hatta New York’ta bir sinagog, Müslümanlara kapılarını açtı; Müslümanlar tıka basa doldurdukları sinagogda namazlarını kıldılar!
Pardon da, o Müslümanlar New York’a yeni gitmediler ki; hatta yıllarca terörist muamelesi gördüler, itilip kakıldılar, öyle değil mi!
Yahudiler neredeydi şimdiye kadar?
Dinlerarası diyalog projeleri olmak üzere, çok ilginç projeler ısıtılıyor olabilir...
Müslümanlar olarak basireti ve teyakkuzu elden bırakamayız...
Ama bir gerçek gün gibi ortaya çıktı artık: İslâm’ın özneleşme süreci artık durdurulamaz.
Sıra Müslümanların özneleşme sürecine dahil olmalarında...
Bunun yolu, öncelikle İslâm’ın fosilleştirilemeyen, dize getirilemeyen, protestanlaştırılamayan ve dönüştürülemeyen tek din olduğu gerçeğini bilerek nefes alıp vermekten ve geleceği inşa edecek (düşünce, kültür, sanat ve medya başta olmak üzere) her alanda uzun soluklu bir medeniyet yolculuğuna çıkmaktan geçiyor...
Batı zombileşti; yetmedi, dünyayı yaşanılamaz bir yere çevirdi.
İslâm, yeniden özneleşme imkânı yakaladı; bize düşen insanlığın umudunu yeşertecek uzun yola çıkmaya hüküm giydiğimizi gösterme cehdi ve çilesi ile nefes alıp vermek...
Son kale Türkiye, düşmemeli; düşmeyecek inşallah!
Yusuf Kaplan
29/03/2019 Cuma
Türkiye, Osmanlı’da ilk kez toprak kaybetmeye başladığımız Karlofça ve Pasarofça anlaşmalarından bu yana ilk defa hiç olmadığı kadar güçlü.
Üç yüzyıldır, savruluyoruz...
Üç yüzyıldır, emperyalistler bizi durdurmak, tarihten uzaklaştırmak için bizimle savaşıyorlar...
Bizimle savaşıyorlar, derken, genelde İslâm dünyasını, özelde biz’i kastediyorum.
Neden bizimle uğraşıyor Batılılar, peki?
Türkiye, bin yıl dünya tarihini yapan bir aktör!
Tarihi önümüze katıp sürükledik bin yıl...
Ama bu bin yılın son üç asrında tarihi sürükleyen aktör konumunu yitirdik; başkalarının yaptıkları tarihin önünde sürüklenen bir figürana dönüştük...
Figüranlık!
Bu toplumun aslâ kabullenemeyeceği bir zillet hâli bu!
Kabullenmedi de, nitekim!
Düvel-i muazzama, dört bir taraftan üzerimize üzerimize geldiler...
Vuruşa vuruşa çekildik.
Emperyalistlere teslim olmadık!
Ama emperyalistler, bu toprakları içerden teslim aldılar!
Fiilen sömürgeleştiremedikleri bu ülkeyi zihnen sömürgeleştirdiler.
Tarihte hiç bir toplumun başına gelmeyen bir traji-komedi yaşamaya mahkûm edildik!
Celladına âşık olan, daha doğrusu, zorla celladına âşık edilmeye çalışılan yegâne toplum olarak tarihe geçtik.
Zorla kendini, kendi medeniyet iddialarını önce inkâr eden, sonra da reddeden bir mankurtlaşma süreci yaşadık tam iki asır.
Bu iki asrın ilk asrında yönümüzü, ikinci asrında yörüngemizi yitirdik.
Ama bütün bunlara rağmen aslâ teslim bayrağı çekmedik ve yarma harekatları gerçekleştirdik Menderes, Özal, Erbakan ve Erdoğan’la...
Düşe kalka yürüdük...
Henüz önümüz açılmış, tam anlamıyla istiklâlimize kavuşmuş, istikbalimizi görebilecek durumda değiliz.
İçerde kültürel olarak ürpertici bir çürüme yaşanıyor...
Laik, ruhsuz, sömürgeci eğitim sistemi, çocuklarımızı mankurtlaştırıyor...
Vulger medya rejimi, toplumu kurşuna diziyor, fenâ hâlde çözüyor...
Şehirlerimiz, kimliğini, ruhunu kaybediyor...
Evet, içerde bir çözülme yaşıyoruz ama dışarda bölgenin geleceğinin Türkiye’siz şekillenemeyeceğini gösterdik hem gerçekleştirdiğimiz askerî harekâtlarla hem de attığımız stratejik adımlarla...
Şunu unutmayacağız: Bu millet emperyalistlere teslim olmadı ama Türkiye içerden teslim alındı celladına âşık edilerek...
O yüzden Türkiye’nin içerden, halkın iradesiyle normalleşmesine izin vermeyecek emperyalistler. Mesela laiklik prangasını kolay kolay çıkarmayacaklar boynumuzdan.
Türkiye, zorla, tepeden, Jakoben yöntemlerle laik bir yörüngeye oturtuldu; kendi tarihî yörüngesinden koparıldı; laiklikle terbiye edildi her on yılda bir yaşanan darbelerle...
Uzatmak istemiyorum bu netameli konuyu.
Ama şunu görelim artık: Türkiye, dışardan sömürgeleştiril(e)medi; içerden sömürgeleştirildi, tarih bilinci linç edildi, celladına âşık edildi.
Fakat bu toplum yok olmaya, zorla mankurtlaştırılmaya alttan alta direndi; siyasette, düşüncede, sanatta geleceğimizi kendi ellerimize alacak yarma harekâtları gerçekleştirdi ve zamanla kendine geldi.
Yitirdiği yönünü buldu, yörüngesini bulma mücadelesi verdi, veriyor...
Gelinen noktada, toplum, çürümeyi görüyor ve çürümenin önüne nasıl geçebileceğinin formülleri üzerinde kafa patlatıyor...
Toplum derken, toplum adına nefes alıp veren toplumun has çocukları öncü kuşaklarını kastediyorum daha çok.
Uykuyu kendilerine haram eden, gecesini gündüz yapan, geleceği getirmek için dur durak demeden tezekkür eden, tefekkür eden öncü kuşaklar...
Onlar gelecekler...
Yarını getirecekler...
Eğitim, düşünce, bilim, sanat, ahlâk dünyamızda yüz yılın tohumlarını ekecekler, bu toplumun ruhunu yeniden diriltecekler...
Masal mı bunlar?
Aslâ!
Şunu unutmayın: Mazlum dünya, Türkiye’ye umut olarak bakıyor...
Masal değil bu. Gerçek, gerçeğin ta kendisi! Emperyalistleri ürküten de bu tabii!
Bunu bütün dünya görüyor; biz göremiyoruz sadece!
O yüzden emperyalistler ve işbirlikçileri Bosna’yı kan gölüne çeviriyor, Türkiye’den intikam aldık diyor; Yeni Zelanda da masum Müslümanlar katlediliyor, ta Yeni Zelanda’dan Türkiye’yi hedef gösteriyor Kraliçe’nin -henüz adı konulmamış- çocukları!
Mısır, düştü!
Suudların boynuna tasma geçirildi!
Pakistan hadım edildi!
Irak, Suriye, Kuzey Afrika cehenneme çevrildi!
Sadece Türkiye direndi...
Türkiye, umut olduğunu gösterdi...
Gelinen nokta, Türkiye’yi bir kez daha bütün mazlumlar için son kale, son liman hâline getirdi.
Türkiye düşerse, mazlumların umudu biter, dünyadan ruh çekilir gider...
O yüzden Türkiye düşmemeli, düşmeyecek inşallah.
Vesselâm.Toplumun ruhunu yok olmaktan kurtarabilecek miyiz?
Yusuf Kaplan
7/04/2019 Pazar
Dünyada ruhu olan, ruhunu koruyan toplum var mı, kaldı mı?
Rus ruhu, tarih oldu mesela.
Alman ruhu, azmanlaşmasının kurbanı oldu.
İngiliz ruhu mu? O hiç olmadı zaten.
Çin ruhu katlediliyor yarım asırdır vahşî kapitalizm tarafından.
Osmanlı yaşarken, dünyanın bir ruhu vardı: Dünyanın ruhu, Osmanlı’ydı.
Osmanlı dünyadan çekildi, dünyadan ruh da çekildi, gitti.
Türkiye’nin bir ruhu var mı, peki?
Bu yazıda bu sorunun izini süreceğim...
Seçimlere bir de zihin arkeolojisi yaparak bakalım, derin nefes alarak...
TÜRKİYE’NİN RUHU’NA NE OLDU?
Türkiye’nin başına ne geldiğini görebilen, iki asırdır yaşadığı trajediyi anlayabilen bir entelijansiyası yok bu ülkenin.
Kimse kendini kandırmasın: Bu toplumun ruhu yok edilemedi belki; ama celladına âşık edilerek inkâr edildi.
Dünyada celladına âşık edilen tek toplum bu toplum ama bunu görecek ruhtan yoksun. Toplum, başına ne geldiğini hissediyor ama aydın hissedemiyor bile: Zihnen sömürgeleşmiş epistemik köle çünkü. Ne olup bittiğini anlayabilmesi zor o yüzden.
Celladına âşık edildiğini görebilecek bütün melekeleri yok edildi bu toplumun.
O yüzden dostunu düşmanını ayırt edemiyor.
O yüzden azılı düşmanlarını dost bellemekte sakınca görmüyor.
Düşmanları gibi düşünen, düşmanları gibi yaşayan, celladına âşık olan ama bunun farkında bile olmayan bir toplumun, tarihin kırılma anlarında bunun bedelini çok ağır ödediğini tarih gösteriyor bize...
BOSNA’NIN CELLATLARI, CELLADINA ÂŞIK BOSNALILARDI
Bosna savaşı, dostunu-düşmanını karıştırmanın yol açtığı ürpertici travmaların yaşanmasıyla sonuçlandı.
Bosnalıların çoğu, Sırpların, Hırvatların kendilerini katledeceklerine, iğrenç katliamlar yapacaklarına inanmıyorlar, bu tür söylemleri dillendiren insanları komplocu olmakla itham ediyorlardı.
Ama Bosna’da yaşanan soykırım, celladına âşık olan, ruhunu yitiren, dostunu düşmanını ayırt edemeyen Bosna halkına yüzyılın en ağır faturalarından birini ödetti.
TOPLUMU, RUHU AYAKTA TUTAR...
Bir toplumu ayakta tutan güç, sahip olduğu ruhudur; yaşayan, diri ve diriltici bir ruha sahip olması. Bir ruhu olan, daha doğrusu bir ruhu olduğunu bilen ve o ruhla nefes alıp veren bir toplum, gücünü de, zaaflarını da iyi bilir. O yüzden düşmez; kimi zaman tökezlese bile aslâ düşmez.
Bir ruhu olduğunu bilmesi, Ruhunu bilmesi, Ruhuyla nefes alıp vermesi, düşmesine izin vermez o toplumun.
BU TOPLUMUN RUHUNU KATI LAİKLİK DEĞİL YUMUŞAK SEKÜLERLEŞME SÜRECİ YOK EDİYOR...
Tanzimat’la yönünü, Cumhuriyet’le yörüngesini yitirdi bu toplum.
Yönünü ve yörüngesini yitiren bir toplumun ruhunu da yitirmesine yol açacak zihnî ve ahlâkî bir savrulma yaşaması mukadderdir.
Laikliğin bir din gibi algılanması, dogmalaştırılması ve topluma dayatılmaya çalışılması, toplumu, neyi yitirdiğini hatırlamaya kışkırttı.
1960 darbesinden sonra Türkiye’de gençliğin dünya görüşü olarak Marksizm’e sarılması için uygun zemin oluşturulunca, toplumun neyi yitirdiğini hatırlama süreci hız kazandı...
Entelektüel düzlemde Necip Fazıl’ın, siyasî düzlemde Menderes’in öncülüğüyle başlatılan toplumun yönünü bulma yolculuğu başarıya ulaştı.
Özal dönemi bu sürecin daha da hızlanmasına yol açtı. Özal dönemi liberalizmi, katı laiklik olarak başlayan sürecin yumuşak sekülerleşme biçimleriyle hayatın her alanına sirayet etmesiyle sonuçlandı.
Bu sekülerleşme süreci, yönünü bulan toplumun yörüngesini bulanıklaştırdıkça bulanıklaştırdı. Yönünü bulan toplum, yörüngesini de kaybetmeye başladı...
2000’li yıllara geldiğimizde yörüngemizi bulmaya başladık ama bu kez kıblemizi yitirme tehlikesiyle karşı karşıya kaldık.
Artık her şey kıblemiz olmaya başladı kolaylıkla: Masa, kasa, nisa.
Araçlar amaçların önüne hatta yerine geçti: İslâmî kesimler amaçlarını yitirdi, araçların (masanın, kasanın, nisanın) kölesine dönüştü.
Burada kadını aşağılamıyorum; aksine, kadının nasıl aşağılandığına dikkat çekmiş oluyorum.
Evet, Tanzimat’la yönümüzü yitirdik. Cumhuriyet’le ruhumuzu, ruh köklerimizi, medeniyet dinamiklerimizi inkâr etme aymazlığı sergiledik; yön değiştirmeye kalkıştık, yörüngemizi kaybettik.
Ruhumuzu yitirmedik hiçbir zaman. Bizi bu ruh ayakta tuttu her zaman.
Ama Özallı neo-liberalizm yıllarından itibaren yaşadığımız katı laikliğin yumuşak sekülerleşme sürecine evrilmesi, bu toplumun günbegün ruhunu yitirme tehlikesinin eşiğine sürüklenmesine yol açtı, açıyor...
SİYASET ARAÇTIR, HAKİKAT AMAÇ
Yaşadıklarımızı siyaset üzerinden anlayamayız. Toplumun ruhunu yitirme tehlikesini anlamaya siyasetin dar ontolojisi izin vermez.
Siyaset araçtır, hakikat amaç.
Hakikat, yegâne ölçümüz ve ölçütümüz olmalıdır.
Toplumun ruhunu canlı tutabilmenin tek yolu var: Medeniyet iddiasını, hakikat tasavvurunu adım adım mimariye, eğitime, medyaya, kültüre, sanata, hayatın her alanına nakşedecek fikir, oluş ve “varoluş” çilesi çekmeye hazır olmak...
Yani siyaset dâhil her şeyi hakikate göre yapmak. Hakikati yani amaçları, siyasete yani araçlara kurban etmemek.
İşte bunu başarmak, bu toplumun ruhunu kurtarmak demek.
Öyleyse her hâl ve şartta, bize zararı olsa bile, dün olduğu gibi bugün de hakikatin izini sürmek, temel varlık sebebimiz olmalı.
Dünyanın yeniden ruha kavuşabilmesinin yolu da, bu toplumun dünyaya ruh verecek hayatiyetine kavuşmasının yolu da, her hâl ve şartta hakikatin bayrağını yere düşürmeme mücadelesi vermesinden ve dünyada bu mücadeleye yeniden öncülük etmesinden geçiyor.
Aslolan hakikat, gerisi teferruat zira.
Vesselâm.
Türkiye içine kapanırken, dışarıdan kuşatılıyor! Aman dikkat!
Yusuf Kaplan
12/04/2019 Cuma
Türkiye, seçimlerden sonra İstanbul’a kilitlendi.
Parlamenter sisteme geçtiğimiz zamandan bu yana İstanbul’da seçimlere gölge düşürecek büyük bir usulsüzlük yaşandığı gözleniyor.
İstanbul’da geçersiz oylar sayıldı; Ekrem İmamoğlu ile Binali Yıldırım arasındaki fark 27 binden 14 binin biraz altına kadar düştü.
Sadece bu bile, bu seçimlerde organize bir tezgâh olduğunun göstergesi olarak görülebilir.
Ardından Maltepe gibi bazı ilçelerde yeniden sayım işlemi başlatıldı.
İstanbul seçimlerinin de yenilenmesi talepleri var; ama iş oraya kadar varmaz inşallah. Resmî takvime göre yenilenecek seçimlerin tarihi 2 Haziran.
O tarihe kadar ülkede her şey duracak!
Herkes, bütün ülke bu seçimlere kilitlenecek, ülke içine kapanacak, enerjisini buraya harcayacak.
Elbette ki, 1 oy bile önemlidir. Bunu söylemek bile gerekmiyor.
Ama ülkenin kritik bir süreçte, dışardan fena hâlde kuşatıldığı bir zaman diliminde, içine kapanması çok tehlikeli sonuçlara yol açabilir.
EKREM İMAMOĞLU, “SOFT” KEMAL DERVİŞ’TİR!
Ekrem İmamoğlu, belediye başkanı olsa da olmasa da hedefine ulaşmıştır: Hem CHP’nin müstakbel liderliği hem de Cumhurbaşkanlığı adaylığı şimdiden kesin gibi.
Ak Parti’nin İstanbul seçimlerinde yapacağı her hata, İmamoğlu’nun önünü açacaktır.
Belki de bütün bu yaşadıklarımız, bunun içindir: İmamoğlu’nun önünün açılması için Türkiye “tuhaf işlere sürüklenmiş” olabilir!
Hükümetin bu söylediklerimi ciddiye alması, üzerinde düşünmesi ülkemizin menfaatinedir.
Ekrem İmamoğlu, “soft” Kemal Derviş’tir!
İstanbul seçimlerinin sonuçlanmaması, sürecin uzaması, İmamoğlu’na yarıyor.
Sürecin uzaması, İmamoğlu’nu hem mağdur duruma düşürecek hem de CHP’nin müstakbel liderliği ihtimalini güçlendirecektir.
Ayrıca sürecin uzaması, Türkiye’nin iç kaosa sürüklenmesi senaryolarının gerçeğe dönüşmesini de kolaylaştıracaktır...
O yüzden aman dikkat, diyorum.
TÜRKİYE’NİN İÇİNE KAPANMASI TEHLİKELİ!
31 Mart seçimlerinden sonra Türkiye’nin içine kapanmasının son derece tehlikeli olduğunu düşünüyorum.
Türkiye’nin ekonomide köklü reformlar yapması, insanımızı ekonomik olarak rahatlatması, istihdama ve üretime yoğunlaşması, işsizlik ve enflasyonu dizginleyecek adımlar atması gerekiyor...
Özetle, ekonomide âcil çözüm bekleyen büyük sorunlar var. Eğer bu sorunların üzerine gidemezsek, bu sorunlar kangrene dönüşebilir...
Ekonomideki sorunlardan daha tehlikeli büyük sorunlar zuhûr edebilir dış politikada...
Bu ay, Ermeni sorununun kaşındığı ay. Fransa ve Almanya’dan sonra İtalyan parlamentosunda da Ermeni sorununun “soykırım” olarak tanınması girişimleri başlatıldı.
Başımızı ağrıtacak kararlardan biri olur bu!
Bu arada İngilizler, Kıbrıs’a askerî yığınak yapmaya başlamışlar! Çok tehlikeli bir girişim bu!
Doğu Akdeniz zaten kaynayan kazan gibi adeta. Türkiye, önemli bir askerî tatbikatla olup bitenlere seyirci kalmadığını gösterdi ama gerek Kıbrıs’a İngilizlerin askerî yığınak yapmasına gerekse ısıtılan Doğu Akdeniz’in sularına karşı her zaman dikkat kesilmek zorunda.
TUZAKLARA DİKKAT!
ABD ile yaşadığımız S-400 krizi, Türkiye’nin başını bir hayli ağrıtacak... Ruslarla Amerikalıların burada Türkiye’yi tuzağa düşürmek için gizli anlaşma yapmış olabilecekleri gerçeğini aslâ gözardı etmeyelim, diyorum.
Elbette Türkiye’nin Rusya ile ilişkilerini geliştirmesi çok önemli bir stratejik adım.
Ama Türkiye’nin büyük zaafa düştüğü anlarda orta ve uzun vadede ABD ile Rusya’nın Türkiye’ye büyük darbe vurmaktan çekinmeyeceklerini aslâ gözardı etmeyelim, diyorum.
Görünebilir ilk büyük zaaf, Türkiye’nin NATO’dan çıkmaya zorlanması olabilir! Lanet olsun NATO’ya elbette. Ama şu aşamada Türkiye NATO’dan çıktığı an Türkiye’yi vururlar!
Elbette paranoyak olmayalım ama teyakkuzu da elden bırakmayalım aslâ!
Altını kalın harflerle çizerek şunu söylüyorum: Türkiye, içeride de, dışarıda da faturası çok ağır olacak büyük yanlışlıklar yapmamaya özen göstermelidir.
Vesselâm.
Dikkat! Türkiye, Suriye’den sonra Doğu Akdeniz’de karadan ve denizden kuşatılıyor!
Yusuf Kaplan
14/04/2019 Pazar
Nisan ayı...
Tepe tepe Ermeni istismarının yapıldığı ve Türkiye’nin köşeye sıkıştırılmaya çalışıldığı bizim için gergin geçen bir zaman dilimi.
Her Nisan ayı geldiğinde, bu yıl, hangi ülke, Ermeni tasarısını kınayacak acaba, diye beklemeye başlıyoruz...
“ERMENİ İSTİSMARI” MEVSİMİ...
Ermeniler, Batılıların, kendi günahlarını örtmek için Ermenileri kullanıyor olmalarından rahatsız oluyorlar mı, pek emin değilim bundan.
Ama emin olduğum iki şey var: Batılı emperyalist ülkelerin yöneticileri, içerde yaşadıkları sıkıntıları, Ermeniler üzerinden bastırma mücadelesi veriyorlar.
İğrenç bir şey bu!
Bu durum, Ermenilerin sahibi olmadığını gösterir aynı zamanda: Önüne gelenin, keyfine göre tepe tepe Ermeni meselesini istismar etmesi ama Ermenilerin buna isyan bile edememesi!
Ermeniler, reklamın iyisi kötüsü olmaz diye düşünüyorlarsa, baştan kaybettiklerini bilsinler.
İnsanlık adına kaybettiklerini.
Emin olduğum ikinci şey tam da burada devreye giriyor: Tarih boyunca, üç kıtada hüküm sürüp de kitlesel katliam yapmayan, aksine, farklı dinlere, kültürlere, etnisitelere mensup toplumları barış içinde bir arada yaşatmayı başaran tek medeniyet tecrübesinin “soykırımcı” olarak yaftalanması, çocuklarınınsa “soykırımcıların çocukları” olarak aşağılanmaya çalışılması, insanlık adına aşağılık bir davranış biçimidir çünkü!
Yine Nisan ayı geldi ve yine Ermeni tasarıları bazı Batılı ülkelerin gündemlerine girdi. Bu kez Fransa ile İtalya’nın Türkiye’yi kınayan açıklamalar yaptıklarına gözlerimiz faltaşı gibi açılarak tanık olduk!
Gözlerimiz faltaşı gibi açıldı; çünkü dünyanın soykırım efendisi iki pespaye ülkesi Fransa ile İtalya.
En çok onların susması gerekiyor oysa.
Yaptıkları soykırımları geçtik, iki ülke de Osmanlı’nın parçalanması ve paylaşılması sırasında Türkiye’nin güneyine üşüşmelerinden, orada işledikleri katliamlardan, barbarlıklardan ötürü Türkiye’den özür dilemeleri gerekirken, Ermeni sorununu istismar etmeyi, günahlarının üzerini kalın bir şalla örtmeyi tercih etti!
Emperyalistlerden insanlık beklemek elbette beyhude bir iş!
TÜRKİYE, DOĞU AKDENİZ’DE KARADAN VE DENİZDEN KUŞATILIYOR!
Türkiye’nin kafası sadece Ermeni meselesiyle şişirilmiyor!
Bakın, Doğu Akdeniz fena hâlde ısındı, farkında mısınız?
Isındı, ne kelime, kaynamaya başladı bile çoktandır!
İngiltere Kıbrıs’a askerî yığınak yapıyor!
Farkında olduk mu?
İtalya, Girit’e F-35 indiriyor!
Duyduk mu?
Bitmedi...
ABD, İtalya, Fransa, İsrail, Birleşik Arap Emirlikleri, Rumlar Doğu Akdeniz’de neredeyse iki hafta süren enteresan bir askerî tatbikat yaptılar!
Haberimiz oldu mu?
Ermeni istismarı sürpriz değil. Bu tür olaylar bekleniyordu. Hazırlıklıyız buna her şeye rağmen.
Ama İngilizlerin Kıbrıs’a askerî yığınak yapmaları, öyle geçiştirilecek bir hâdise değil!
Şer-şirret ülkelerin Doğu Akdeniz’de son derece kritik bir zaman diliminde oldukça düşündürücü bir askerî tatbikat yapmaları aslâ geçiştirilecek bir hâdise olamaz!
Emperyalist ülkeler, güneyimizde, çok katmanlı bir ittifak oluşturuyorlar Türkiye’ye karşı!
Mısır, İsrail ve Suudların merkezinde yer aldığı bir Arap NATO’su oluşturulması ve bunun da açıkça Türkiye’ye karşı bir Arap cephesi inşası çabası olarak açıklanması, aslâ geçiştirilecek bir hâdise olarak görülemez!
Dün Suriye’den kuşatılan Türkiye, bunun faturasını çok ağır ödüyor hâlâ!
Fırat Kalkanı harekâtıyla, Türkiye’yi vurma, Türkiye’ye diz çöktürme hesaplarını alt üst ettik, çok şükür!
Ama Suriye’nin işgal edilmesi, paramparça edilmesi üzerine oluşturulan PKK / YDP koridoru tehdidini bir şekilde kontrol altına aldık ama tehlike tam olarak geçmiş değil hâlâ!
Türkiye’nin başı çok ağrıyacak gibi bu meselede.
Tam da böyle bir süreçte, bir HDP’li vekilin, HDP’nin eşbaşkanı olan SezaiTemelli isimli bir vekilin, Güney Doğu Anadolu’nun vadedilmiş topraklar olduğunu söylemesi, üstelik de bu toprakları bizim kuruttuğumuzu, bu toprakların vadedilmiş topraklar olarak kurtarılacağını filan söyleme cüreti göstermesi, yenilir yutulur bir şey midir?
Köle ruhluluk, başa bela, diyorum ve bu tür ürpertici açıklamaların hukuk önünde hesabının sorulması gerektiğini hatırlatıyorum.
Sözün özü: Türkiye, Suriye’den sonra, bu kez daha geniş bir alandan, Doğu Akdeniz’den çepeçevre kuşatılıyor.
Türkiye’nin seçimlerden sonra fena hâlde içine kapandığı görülüyor. Enlemesine ve boylamasına, denizden ve karadan stratejik olarak kuşatıldığı bir süreçte, Türkiye’nin içine kapanması tehlikelidir!
Yetkilileri, adım adım yaklaşan, ülkemizin güvenliğini, geleceğini tehdit eden Doğu Akdeniz’den gelen bu kuşatmaya karşı duyarlı, hazırlıklı ve teyakkuz hâlinde olmaya davet ediyorum.Sudan’da neler oluyor?
Yusuf Kaplan
15/04/2019 Pazartesi
Sudan’da önce halk sokaklara döküldü. Gösteriler dört ay sürdü.
Sonra darbe gerçekleşti.
Son olarak da, darbeyi yapan general, görevi bıraktığını açıkladı!
Hangi darbeci, darbe yaptıktan sonra, görevi bırakır? Tuhaf değil mi?
Sudan’da neler olduğunu tam olarak bilemiyoruz henüz. Darbe’nin gerisinde kimler var, hangi aktörler kitleleri sokağa döküyorlar, zamanla ortaya çıkacak bunlar.
Bildiğim bir şey var: Sudan’da İngilizlerden habersiz kuş uçmaz! İngilizlerin Suudları kullanarak Mısır’dan sonra Sudan’da da darbe yaptıklarını düşünüyorum.
Sudanlıların Türkiye sevgileri, Sudan yönetiminin Türkiye’yle kurduğu stratejik ve ekonomik ilişkiler, emperyalistlerin uykularını kaçırmaya yetmişti. Darbenin nedenlerinden biri bu.
Bugün sütunumu Sudan’ı en iyi bilen, İHH’da yetişen genç bir ilim adamı ve araştırmacı kardeşimin, Serhat Orakçı’nın, Sudan’da olanları kaleme aldığı bir makalesine ayırıyorum. Sudan’da neler olduğunu ayrıntılı bir şekilde anlatan ilk metin bu. Makalenin tam metnine şuradan ulaşabilirsiniz: https://insamer.com/tr/sudanda...
SUDAN’DA YENİ DÖNEM
Sudan’da tarih tekerrür ediyor. 2018’in son günlerinde başlayan protesto gösterilerinin aralıksız sürdüğü Sudan, 11 Nisan Perşembe sabahı darbeye uyandı.
Ordu, sabah saatlerinde Başkanlık Sarayı’nı kuşatarak yönetime el koydu. 30 yıldır iktidarda bulunan Ömer el-Beşir istifa ederek görevi bıraktı. Bu sıcak gelişmelerle birlikte Sudan’da bir dönem resmen bitmiş oldu.
Protesto gösterileri ilk olarak ekmek fiyatlarındaki anormal artış nedeniyle Sudan’ın kuzeyindeki Atbara şehrinde başladı. Lakin kısa sürede ülke geneline yayılarak siyasal bir form kazandı ve 30 yıldır ülkeyi yöneten Devlet Başkanı Ömer el-Beşir’in istifası arzulanır hale geldi. Ülkenin değişik bölge ve şehirlerinde Ömer el-Beşir karşıtı gösteriler düzenlenirken rejim bu gösterilerde önce İsrail’in parmağı olduğunu, zaman zaman da gösterilerin komünistlerin işi olduğunu ileri sürerek göstericilere sert müdahalelerde bulundu.
Ölümlerin yaşanması üzerine rejim karşıtı protestolar daha da güçlendi. HRW (İnsan Hakları İzleme Örgütü) gibi insan hakları örgütleri çeşitli raporlar yayımlayarak barışçıl göstericilere yönelik şiddet uygulanmasını kınadılar.
Kendini karşı atağa geçmek zorunda hisseden Ömer el-Beşir, ülkenin değişik vilayetlerini ziyaret ederek destek mitingleri düzenledi ve bazı açılışlar gerçekleştirdi. Ne var ki bu çabaları protesto gösterilerini sona erdirmeye yetmedi.
Özellikle Sudan İstihbaratı’na (NISS) bağlı güvenlik birimlerinin protestocuları dağıtmak için giriştiği müdahaleler esnasında gerçek mermi kullanılması, evlere zorla girilmesi ve insanlara işkence yapılması, halkta büyük tepkiye neden oldu.
Protestoların organizasyonunda rol oynayan Sudan Meslek Birlikleri (SPA), ülkedeki bütün kesimlere seslenerek rejim karşıtı grupları bir çatı altında toplamayı başardı.
Sudan’da Ümmet Partisi gibi geleneksel İslâmî kanadı temsil eden Sufi tarikat tabanlı siyasi partiler ve seküler görüşe sahip Mu’temer es-Sudanî gibi diğer siyasi oluşumlar, Özgürlük ve Değişim Deklerasyonu adı altında bir araya geldiler.
Sudan toplumunun farklı kesimlerini temsil eden bütün bu gruplar, Ömer el-Beşir’e görevi bıraktırma, güvenilir ve tarafsız bir isim önderliğinde geçiş hükümeti kurulması ve demokratik bir sisteme geçişin sağlanması prensiplerinde birleştiler.
Yaşanan gelişmeler üzerine birtakım tedbirler almaya çalışan Ömer el-Beşir ise, gösterileri bastırmada etkisiz kaldığı gerekçesiyle hükümeti görevden aldı ve ülkede bir yıl süreyle sıkıyönetim ilan edildiğini duyurdu. Yeni hükümeti güvendiği asker kökenli isimlerden oluşturan el-Beşir, aynı zamanda partisinin genel başkanlığını da güvendiği bir isim olan Ahmed Harun’a devretti. Lakin el-Beşir’in 2020 yılında görev süresinin dolmasıyla yapılacak seçimde aday olmayacağının sinyallerini vermesine, izinsiz gösteri ve yürüyüşlere getirilen ağır cezalara rağmen, protesto gösterileri devam etti. Parlamento da bir yıllık sıkıyönetim kararını uygun bulmayarak bu süreyi altı ay ile sınırlandırdı. Özgürlük, adalet, barış gibi sloganları kullanan göstericiler, çoğunlukla iktidarda bulunan isimlerin karıştığı yolsuzlukları da dile getirmekten geri durmadılar. Böylece dört ay gibi bir süre zarfında ülke önemli bir eşiğe gelmiş oldu.
Protesto, grev ve oturma eylemlerinin temel hedefi, Devlet Başkanı Ömer el-Beşir’i istifaya zorlamak ve ülkede katılımcı bir sisteme geçişi sağlamaktı. Son dört aydır dağınık gruplar halinde farklı lokasyonlarda eylemler gerçekleştiren göstericiler, 6 Nisan 2019 tarihinde Savunma Bakanlığı önünde toplanma kararı alarak burada oturma eylemi başlattılar. Bu taktik, gösteri organizatörleri ile ordu içinden rejim karşıtı bir grubun temas sağladığı şeklinde yorumlandı. Yoğun ilginin olduğu oturma eylemi esnasında halk ile askerler arasında yakınlaşma gerçekleşirken NISS’e bağlı güvenlik birimlerinin halkı dağıtma çabası üç kez askerler tarafından önlendi.
6 Nisan Cumartesi gününden itibaren sıcak gelişmelerin yaşandığı ülkede, en son 10 Nisan’da hükümet yetkilileri bazı sert açıklamalar yaparak protesto gösterilerinin dağıtılacağı sinyallerini verirken ertesi gün Ömer el-Beşir taraftarlarının katılımıyla bir miting düzenleneceği duyuruldu. Hartum dışından silahlı kişileri taşıdığı iddia edilen bazı otobüslerin şehre girmeden yakalandığı yönünde gelen haberleri müteakip ülkede gece yarısından sonra sıcak gelişmeler yaşanmaya başladı. 11 Nisan Perşembe sabah 06.30 sularında askerlerin Başkanlık Sarayı’nı kuşattığı, TV ve radyo yayınlarının yapıldığı kompleksi tuttuğu ve yönetime el konulduğu haberleri, ülkedeki denklemi bir anda değiştirdi.
Bu girişimle birlikte Sudan’da bir dönem sona ermiş görünüyor. Sudan’da yaşananlar 1964 ve 1985 yılındaki olaylarla neredeyse tıpatıp aynı. Ekonomik sıkıntılar nedeniyle başlayan yoğun halk protestoları 1964’te İbrahim Abboud ve 1985’te Cafer Nimeyri iktidarlarının sonunu getirmişti. Sudan’da bugün âdeta tarih tekerrür ediyor. Yeni dönemde sivil idareye geçinceye kadar siyaseti bir süre Askerî Geçiş Konseyi şekillendirecek.
.Hakikati yitirmez, omurganı korur, pes etmezsen, Türkiye’yi korur geleceği kurarsın....
Yusuf Kaplan
19/04/2019 Cuma
Seçim sonuçlarına sadece siyaset açısından hatta yalnızca partiler nokta-i nazarından bakılırsa, bu seçimlerin bizi nereye götürdüğü görülemez.
Seçim sonuçlarına sosyolojik ve felsefî açıdan, dolayısıyla daha derinlemesine ve uzun soluklu perspektiflerle bakabildiğimiz zaman, toplumun nereye gittiğini ya da sürüklendiğini daha iyi ve sarahatle görebilmek kolaylaşabilir.
BÜYÜK ŞEHİRLERİN CHP’YE GİTMESİNE NEDEN ŞAŞIRDI İNSANLAR?
Türkiye’de belli başlı büyük şehirler CHP’ye gitti.
Buna çok şaşırdı insanlar; özellikle de AK Partililer. CHP’liler bile inanamadılar buna!
Oysa şaşırılacak, inanılmayacak bir şey yoktu; beklenen buydu.
Neden beklenen buydu peki?
Daha önce de defaatle yazdığım gibi Türkiye’nin sosyolojisi değişiyor hızla...
Bunun nedeni, kentleşme, dolayısıyla da sekülerleşmedir: Bir şekilde modernleşen bir toplum kentleştikçe, sekülerleşme trendi hızlanır; sekülerleştikçe, kentleşme eğilimi artar.
Türkiye’de de olan bu.
Tek fark şu: Özal’lı yıllardan itibaren katı laikleşme sürecinden yumuşak sekülerleşme sürecine geçilmiş olması. Bunun ilk denemesi, Menderes’le yapıldı, 2000’li yıllarda kıvamını buldu bu.
Yumuşak sekülerleşme süreci, laik sisteme ve kurumlarına entegre olma; muhalif duruşu, İslâmî ilkelerden taviz vermeme duruşunu terketme; İslâmî duyarlıkları adım adım aşındırma ve zamanla büsbütün yitirme, sonuçta seküler sisteme dışarıdan eklemlenme (asla gerçek anlamda şoför mahalline oturtulmama, muavin konumuna razı olma) davranışı geliştirme ve bunu zafer olarak görme hâlleri üretti...
Özetle, Türkiye’nin sosyolojisi metamorfoz geçiriyor (başkalaşıyor), ruh köklerine yabancılaşıyor...
Böyle giderse, bu gidiş tersine çevrilemezse, yönünü yitiren, yörüngesini kaybeden toplum, ruhunu da yitirmekten kurtulamaz.
HAKİKAT YİTİRİLİRSE, OMURGA ÇÖKER...
Toplum sekülerleştikçe, gerek münferit düzlemde gerekse müşterek ölçeklerde hakikat buharlaşmaya, toplumun omurgası çatırdamaya başlar.
Sekülerleşme, kişinin hakikatin dünyasına duyarsızlaşması ve yabancılaşması, dünyanın geçici ayartılarının kulu kölesi olması serüvenidir.
Sekülerleşme, nefsinin, kişiyi, esir almasına ve dünyevî, geçici hazların, ayartıcı çıkarların kölesi yapmasına yol açar.
Nefsinin esiri, dünyanın kölesi olan insan, omurgasını yitirir zamanla; dünyayı teslim alacağına teslim olur dünyaya.
Türkiye’ye, ülkenin sorunlarına siyasî parti duyarlıkları, çıkarları, bakış açıları açısından bakarsanız, ülkeyi de, ülkenin sorunlarını da tanıyamaz, hakkıyla anlayamazsınız.
Siyasî parti, hem belli bir kesimi temsil etmesi hem de dünyevîleşme biçimlerini pekiştirmesi nedeniyle bir Müslümanın hakikat eksenli ve bütüncül bakış açısını ve duyarlıklarını parçalar, buharlaştırır ve hakikatli duruşunu kuşatamaz.
Söylemek bile gereksiz: Hiçbir zaman hiçbir köklü soruna siyasî parti perspektifiyle bakmadım; aksine, siyasî partilere de, ülkenin sorunlarına da hakikatin ölçüleriyle baktım.
Ölçü hakikat değil de siyaset olursa, hem hakikat yitirilir hem de omurga çöker.
Siyaset amaç değil araçtır.
Hakikat amaçtır.
Hakikati ıskalayan siyaset, hem toplumun omurgasının çökmesine hem de hakikatin kaybedilmesine yol açar.
Omurgası çöken bir toplum ayakta duramaz; hakikati koruyamaz.
Ayakta dimdik duramayan bir toplum ülkeyi ayakta tutan temellerin çatırdamasını önleyemez, hakikati koruyamayan bir toplumsa ruhunu yitirmekten kurtulamaz.
Temelleri sarsılan, ruhunu yitiren bir toplumun bırakınız tarih yapmasını, varlığını koruyabilmesi bile son derece zordur.
İNSANLIĞIN YURDU, UMUDU VE UFKU OLMAK YENİDEN...
İnsan sekülerleştikçe, dünyayı dâr (yurt) edinir ve dünyayı başkalarına dar eder.
İnsan, insanın kurdu olup çıkar böyle bir dünyada.
İnsan, İslâm’ın ilkelerini, hakikati, her şeyin ölçütü katına yükselttikçe, mümin olduğu bilinciyle hareket eder; yeryüzünde mümin olduğu bilinciyle yaşayan kişi, emaneti üstlenen, yeryüzünde emniyeti teminat altına alma yükümlülüğüyle bütün insanlığın yükünü omuzlarında taşıyan kişidir.
Hakikatin / amaçların siyaset vesaire gibi araçlar tarafından yutulamadığı müslüman dünyasında, müslüman yurdunda, insan insanın kurdu değil, insan insanın yurdu, umudu ve ufku olur.
Dün böyleydik biz. Bugün hakikati yitirdikçe, omurgamız çöküyor; dünyaya nizam vermemize imkân tanıyan, insanlığın ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği cihanşümûl kâmil insan hasletlerimizi yitiriyoruz...
Pes etmezsek; yani bundan böyle hakikati siyasete kurban etmezsek, aksine, siyaseti de, hayatın her bir bölmesini de hakikatin ölçülerine göre şekillendirme kaygısı ile nefes alıp verebilirsek, omurganızı da, ruhumuzu da yitirmeyiz; dün olduğu gibi yarın da yeniden insanlığın yurdu, umudu ve ufku olabiliriz...Akıl Çağı’nın bitişi, Algı Çağı’nın gelişi: Mutlak Sahte’nin zaferi
Yusuf Kaplan
21/04/2019 Pazar
Türkiye’de yaşanan tedirgin edici bir durum var: Değerlerin aşınması, anlamın anlamsızlaşması, konformizmin yaygınlaşması, sefih sekülerleşme biçimlerinin bütün duyarlıkları, özellikle de bu toplumun ruhunu, ruh köklerini oluşturan İslâmî değerleri, hassasiyetleri, anlam haritalarını ve anlamlandırma pratiklerini buharlaştırması, herkesi tedirgin ediyor.
Bu da, kaçınılmaz olarak, belirsizliğin, güvensizliğin, menfaatperestliğin, “gücü gücü yetene” ilkesizliğinin, sosyal darwinizmin, orman kanunlarının her tarafta kol gezmesine yol açıyor...
Sadece tedirgin edici değil, ürpertici bir hava bu: Bunaltıcı.
Bu bunaltıcı hava, ülke içinde yaşanan kontrolden çıkan, hızlı ve savruk değişimlerle ilgili olduğu kadar, postmodernliğin, postmodern duyarlıkların, söylemlerin, sığ, popüler, vulger postmodern kültürün küre ölçeğinde yaygınlaşmasıyla da ilgili; daha çok da postmodernliğin bütün dünyanın yaşadığı tek gerçek konumuna yükselmesiyle, kısacası, dünyanın yaşanan tek gerçeği olmasıyla ilgili aslında.
MODERNLİKTEN PISTMODERNLİĞE: İNSANIN VE HAKİKATİN YOK OLUŞ SERÜVENİ...
Çağ, modernlikten postmodern sürece geçiş serüveninde, insan için tastamam bir ağ’a dönüştü.
Bu süreci özlü bir şekilde gözden geçirirsek, karşımıza şöyle bir tablo çıkacağını göreceğiz:
Modernlik, mutlak’ın izâfîleştirilmesiydi.
Postmodernlik, izâfîleşmenin mutlaklaştırılması.
Modernlik, hakikatin yitirilmesi’ydi.
Postmodernlik, hakikatin yitirildiği hakikatinin de yitirilmesi.
Zaman-mekân duygusunun iptal edilmesi: Geçmiş zaman ve gelecek zaman duygusunun yok edilmesi, zaman’ın, tek bir zaman’a, genişletilmiş geniş bir zaman’a, bura’ya şimdi’ye hapsedilmesi.
Modernlik, unutmaktı...
Postmodernlik unutmayı unutmak.
Modernlik, dekadans’tı: Çözülme, tefessüh etme, fıtratı yitirme: Dünyaya / fizik gerçeklik mezarına gömülme!
Postmodernlik, dekadansla dans: Kaygan zeminlerde patinaj yapma.
Modernlik, deizmin köksalması, dinin hayattan uzaklaştırılması, din-dışı bir dünyanın kurulmasıydı.
Postmodernlik, rölativizmin tek gerçek katına yükseltilmesi, ateizminköksalması, nihilizme giden yolların yapı-taşlarının döşenmesi, dolayısıyla din-dışı kutsallıkların ve tekno-paganizmin hükmünü icra etmesi.
İzafileşme, her tür nihilizm ve paganizm biçiminin mantar gibi bittiği, kitlelerin kaygan zeminlerde patinaj yapmaya sürüklendiği, demokrasinin buharlaştığı, hız, haz ve ayartı rejimi dromokrasi’nin zaferini ilan ettiği bir kaoslar, katostroflar, futbol endüstrisi ve tekno-paganizmi, kültür endüstrisi ve tekno-paganizmi, medya endüstrisi ve tekno-paganizmi gibi sahte kutsallıklar’ın, mutlak sahte’nin hükümranlığını kesinleştiren bir kaçışlar dünyasının, algı imparatorluğu ağının eşiğine fırlatıyor insanlığı...
ALGI, AKLI ÇARMIHA GERDİ!
Çağımız algı çağı; daha doğrusu devâsâ ve karmaşık bir algı ağları dünyası.
İnsanlık algılarla yaşıyor, algılarda yaşıyor.
Postmodernlik, hakikat fikrini kabul etmez. Hakikat yoktur, “hakikatler” vardır; herkesin kendi “hakikati”, kendine göre “hakikati”.
Bu, hakikatin görecileşmesi, buharlaşması aslında.
Kanaatler, hakikatin yerine yerleşir bu süreçte.
Artık “her şey mübahtır”: Anything goes, yani “her şey gider” / “her şey mübah”, ilkesi, tek geçer akçedir.
Daha da ürperticinokta şu burada: Kanaatler, hakikat olarak kabul edilir.
Nietzsche, “kanaatler, gerçeğin, yalan’dan daha tehlikeli düşmanlarıdır” der.
Test etme, tahkik etme, tahlil etme imkânlarının buharlaştığı sanal medya imparatorluğunda, kanaatler, gerçeğin yerine geçer, gerçekten daha gerçek konuma yükselir.
Algılar imparatorluğunda, gerçeğin önemi yoktur; gerçek ya da hakikat diye bir şey yoktur; algı işlemleriyle oluşturulan zayıf ve çoklukla da çarpık kanaatler vardır.
Akıl yok; Algı var artık.
Algı, aklı teslim aldı, çarmıha gerdi.
İnsan, Algı’nın, algı operasyonlarının kurbanı şimdi!
HEPİMİZ YER-KÜRE’DE YER-KÖRÜ’YÜZ!
Twitter çağı, aklın (episteme’in) yerini kanaatlerin (doxa’nın) aldığı, kitlelerin, histerik tepki biçimlerinin ortasına fırlatıldığı, bir akıl tutulması, bir “pornografi” çağı: “Pornografi”, yani kitlelerin düşünme ve algılama melekelerinin buharlaştığı, ayartı’nın kitleleri aptallaştırdığı bir savruluşlar, yok oluşlar ve yapay / sanal çatışmaların gerçek çatışmalara dönüştüğü bir metamorfoz süreci...
Mutlak sahte’nin ışıltılı dünyası.
İnsanı yersizleştiren, yer’e, küreye mahkûm eden, yer kürede yersizleştiren bir dünyasız insan, insansız dünya, mutlak sahte’nin dünyası.
İnsan, küre’de yaşıyor, küre ölçeğinde... Ama Yer-küre’de yer-körü: Mutlak Sahte’nin zaferi.Ruhköklerimize, anayurdumuza yolculuk-1
Yusuf Kaplan
26/04/2019 Cuma
ADAM girişimi olarak Sabahattin Zaim ve Yıldırım Beyazıt üniversitelerine mensup arkadaşlarla, Sabahattin Zaim’in rektörü Mehmet Bulut Hoca’nın öncülüğünde anayurdumuza, Özbekistan’a yola çıkıyoruz.
Ziyaretimiz başkent Taşkent’te Özbekistan’ın en büyük üniversitesi Özbekistan Millî Üniversitesi’nde müşterek bir sempozyumla başlıyor. Üniversitenin Avazcan Maraximov bizi dostane bir şekilde karşılıyor.
***
İstanbul’un yeni havaalanı çok büyük. Çok büyük ama sakin.
Fakat bu sükûnet, Taşkent uçuşu check-in’i sırasında bozuluyor bizim için...
Özbekistan kökenli bazı yolcular, ısrarla “şu çantamı alır mısın?” “lütfen yardımcı olun” deyip duruyorlar önlerine gelen bütün yolculara.
Nedir bu, diye soruyoruz etrafa.
Birisi, bavul ticareti, diye cevap verince rahatlıyoruz biraz.
Hem ticaret yapıyor insanlar (çoğu da kadın iyi mi) hem de “merhamet damarınız çatlamış sizin” diye çıkışıyor biri bizim Emin Hoca’ya!
İyi cesaret!
Damardan girmesini biliyorlar ama çoğumuz uyuşturucu ticareti filan olabilir diye homurdanıp duruyoruz birbirimize.
Uyuşturucu ticareti böyle yapılmaz herhalde, değil mi.
Bilinmez ki.
Bildiğin Aksaray-Laleli bavulcuları bunlar aslında.
Check-in’deki bu telâş, curcuna, uçakta da devam etti.
Artarak hem de.
Bu kez mesele, yer meselesiydi, tahmin edilebileceği üzere.
Çok fazla fazla bilet vardı. THYliler ya da onlar adına bilet satan şirketler “oversale” bile satmışlardı. Uçakta bir curcuna, gürültü-patırtı koptu, sormayın gitsin! Sanki Harem ya da ne bileyim Esenler otogarına dönüşüverdi uçağın içi bir anda.
Doğrusu, THY personelinin lakaytlığı çok şaşırttı beni. Bu kadar lakaytlık beklemiyordum.
Uçağı tıka basa doldurmak, bavullularla insanları bavul gibi üst üste istiflemek, çok şaşırtıcı. Bu nasıl bir görgüsüzlük, nasıl bir vurdumduymazlıktır böyle!
Bunların sahibi yok mu, yöneticimiz uyuyor mu, diye söylenip durduk uçakta.
Bazıları koridorda bavullarının üzerine oturdu yolcuların.
Sonra havalandı uçak bir saat rötarla.
Böyle curcunalı ve laçkalığın diz boyu olduğu bir yolculuk yaptığımı hatırlamıyorum.
Kalkış öncesinde havaalanında ve uçakta yaşadığımız bu curcunalı yolculuğun yerini uçaktan inince “devlet ciddiyeti” karşıladı bizi.
TİKA’nın Özbekistan temsilcisi Ali İhsan Çağlar Bey, “hoşgeldiniz Hocam” diyerek karşıladı pasaporttan çıkar çıkmaz. Diğer arkadaşlara da teker teker “hoşgeldiniz efendim” diyerek burada üstdüzey bir program olacağını haber vermiş oldu.
Ali İhsan Bey, “büyük devlet” olmanın ne demek olduğunu gösterdi bize aslında.
Yazıya böyle bir giriş yaptım; ilgililer ilgilensin diye elbette.
***
Oysa biz buralara çok farklı duygularla ve saiklerle geldik.
Anayurdumuz bizim bu topraklar. Ruhköklerimizi oluşturan mayamızın karıldığı her bakımdan verimli, delişmen ama yorgun topraklar.
Küskün topraklar aynı zamanda.
Bize küskün.
Belki tarihe küskün.
O yüzden makus talihini yenmek için, iki asırlık yok oluş felaketine son verecek çıkışı gerçekleştirebilmek için uzun süren geceyi sona erdirecek o diriltici, kol kanat gerici rahmet sabahını bekliyor...
O sabahı getirecek erlerini, erenlerini, alperenlerini, kıtalar ve kıtalar koşturan akıncılarını bekliyor yeniden...
Türk dünyasına ölü toprağı serpilmiş gibi. Bu topraklar o yüzden bu hâli kabullenecek tıynette değil.
Toprağa düşen, tarihin akışını değiştiren, bu verimli topraklarda hakikat medeniyetinin aynı anda zihnini, kalbini ve ruhunu harekete geçiren, Asya’nın içlerinden Avrupa’nın içlerine kadar bu hakikat medeniyetinin tohumlarını ekmek için uzun, hiç bitmeyecekmiş gibi köklü, kalıcı bir yolculuğa çıkan, ilim, irfan ve hikmet adamları yetiştiren, zihin, kalp ve ruh adamları yetiştiren, hakikat bayrağını yere düşürmeyen öncü devlet adamları, öncü komutanlar, öncü âlimler, ârifler ve hakîmler yetiştiren bu verimli topraklar çoraklaştı ama kurumadı. Kurutulamadı. Kurutulamayacak biiznillah.
O yüzden buralardayız. Bizim buralarda olmamız, buralarla, kök-topraklarımızla, ruh-topraklarımızla, köklerimizle yeniden köklü bağlar kurmak amacıyla biz burada olduğumuz için bu topraklar kurutulamayacak artık.
Gidip-geleceğiz.
Ruhköklerimizden doyasıya besleneceğiz.
Ruh köklerimizin mayasını karan İmam Maturîdî’lerden, İmam Buharî’lerden, Şah-ı Nakşibendi hazretlerinden susuzluğumuzu giderecek, bizi silkeleyip kendimize getirecek hakikat suyundan kana kana içeceğiz...
Yeniden insanlığın yüzakı güzel insanlar yetiştirecek atılımlara gebe bu topraklar...
Ama önce kendimize gelmemiz, ilişkilerimizi her alanda derinleştirmemiz ve kökleştirmemiz şart.
Bunun için de ruhköklerimize köklü ve uzun soluklu yolculuklar yapmamız, birbirimizi dinlememiz ve beslememiz gerekiyor öncelikle.
Ruhköklerimizin kaynağı anayurdumuza yaptığımız yolculuğa giriş yazısı oldu bu.
Sonraki yazılarda bu toprakların ruhunu size hissettirmeye ve bu ruhu nasıl yeniden hayata ve harekete geçirebileceğimizi göstermeye çalışacağım gezip gördüğümüz yerlerden yola çıkarak...
.Ruhköklerimize, anayurdumuza yolculuk-2 Türkler, kendi Endülüs’lerini aşabilecekler mi?
Yusuf Kaplan
28/04/2019 Pazar
Özbekistan seyahatimiz sürüyor...
Önce Taşkent’i gezdik.
Özbekistan Millî Üniversitesi’nde Türkiye’den gelen ilim ve fikir erbabıyla Özbekistanlı ilim ve fikir erbabının Özbekistanlıların deyişiyle “aklî hücum” gerçekleştirdikleri sempozyumumuzu yaptık.
Bu sempozyumun gerçekleştirilmesinde
ADAM
’ın babası
Sabahattin Zaim Üniversitesi’nin rektörü Mehmet Bulut Hoca
’nın medeniyet iddiasına sahip biri olmasıyla
Özbekistan Millî Üniversitesi Rektörü Avazcan Maraximov Hoca
’nın Özbekistan başta olmak üzere bu toprakların taşıdığı ruhun farkında olmaları önemli rol oynadı.
GASPIRALI’NIN MEDENİYET RÜYASI VE SOVYET SİLİNDİRİ!
Avazcan Hoca gibi bu toprakların taşıdığı ruhun ve bu ruhun dün ve bugün ne anlam ifade ettiğinin farkında olan pek az insan var.
Sorun bu. Temel sorunumuz bu.
Gerek Özbekistan’a yaptığımız bu ziyaretin gerekse iki yıl önce Kazakistan ve Kırgızistan’a aynı amaçla yaptığımız ziyaretlerin gösterdiği ürpertici gerçek bu!
Yaklaşık bir asır önce Gaspıralı, bu medeniyet bilincini “dilde, fikirde, iş’de birlik” olarak özlü bir şekilde formüle etmişti.
Nedir bu birlik? Müşterek bir medeniyet yolculuğunun teorik ve pratik yol haritasıdır aslında.
Fakat bugün aradan bir asır geçmesine rağmen bu birlikten ve müşterek medeniyet yolculuğundan eser bile yok, ne yazık ki.
Devâsâ bir “silindir” geçti Türk dünyasının üzerinden çünkü...
Türk dünyasının ruhunu yok olmanın eşiğine sürükleyen, hayat-dünyasını yerle bir eden, zihin dünyasını ve anlam haritalarını tarumar eden Sovyet komünizmi silindiri!
MANKURTLAŞMA VE TÜRKLERİN ENDÜLÜS FELÂKETİ
İki asırdır iliklerimize kadar yaşadığımız, Müslüman Zihni’nin, Müslümanca Yaşama Zemini’nin ve Müslüman Zamanı’nın yok olmasıyla sonuçlanan ikinci büyük medeniyet krizi, kaçınılmaz olarak Osmanlı’nın durdurulması, Müslüman Hindistan’ın, Arap ve Türk dünyalarının parçalanmalarıyla sonuçlandı.
İslâm dünyasının yaşadığı bu ikinci büyük medeniyet krizinden en fazla etkilenen, Türkiye de dâhil Türk dünyası oldu: Türkler, İslâm’ı yitirme / Endülüs’lerini yaşama tehlikesiyle karşı karşıya kaldılar! Türklerin Müslüman olmalarından sonra sadece İslâm tarihinin değil dünya tarihinin akışını değiştiren büyük bir medeniyet atılımı gerçekleştirdikleri bin yıllık tarihlerinde yaşadıkları en büyük felâket buydu: İslâm’ın kaybedilmesi tehlikesi!
İslâm’ı kaybettikleri zaman bir daha dünya tarihini yapacak bir dünya-tarihsel atılım gerçekleştirebilmeleri imkânsızlaşacaktır Türklerin.
Dahası, İslâm’ı kaybettikleri zaman kendi münferit varlıklarını koruyabilmeleri de imkânsızlaşacaktır.
Türkler, İslâm’ı kaybettikleri an önce mankurtlaşacaklar sonra da yutulacak ve yok olacaklar -tıpkı Macarlar ve Bulgarlar gibi.
Türkiye de dâhil Türklerin İslâm’ı kaybetme (genç kuşakların hızla İslâmî aidiyet biçimlerini, müslüman tahayyüllerini yitirme) tehlikesiyle karşı karşıya kalmaları nedeniyle yaşadıkları mankurtlaşma sorunu, en temel ontolojik / varoluşsal sorunu Türk dünyasının!
ASYA’NIN İÇLERİNDEN AVRUPA’NIN İÇLERİNE YÜRÜYEN BÜYÜK MEDENİYET ATILIMI
Düşünsenize... Bin yıl önce Müslümanlıkla tanıştığınızda, İslâm’ı öylesine içtenlikle, öylesine diriltici, öylesine kanatlandırıcı bir ruhla ve öylesine derinlemesine benimsiyor ve özümsüyorsunuz ki, hem İslâm tarihinin kaderini hem de dünya tarihinin akışını değiştiren büyük bir medeniyet atılımına dönüşüyor bu.
Türkistan ve Horasan havzalarında gerçekleştirilen bu Maveraünnehir Medeniyet Atılımı, fazla değil bir iki asır içinde Avrupa’nın ve Afrika’nın içlerine kadar uzanan bir aydınlanma gerçekleştiriyor.
İlim / Bilme, İrfan / Bulma ve Hikmet / Olma güzergâhlarında aynı anda gerçekleştirilen, aşılamamış, anlaşılamamış, anlaşılamadığı için aşılamadığı da anlaşılamamış muazzam bir medeniyet atılımı bu.
Bugün postmodern zihin ve varoluş sorunlarını da kökten halledecek kadar derinlikli, herkese hayat hakkı tanıyan, bütün bilme biçimlerinin hepsini de içselleştiren, kendine maleden ve yeniden üretebilen tek cihanşümûl, üniversal medeniyet tecrübesi bu.
TÜRKLERİN ENDÜLÜS’ÜNÜ DURDURMAK İÇİN...
Ortada bu kadar muazzam ve muazzez bir medeniyet tecrübesi var. Türkler bu devasa hazinenin üstünde oturuyorlar ama nasıl bir hazinenin üstünde oturduklarını bile bilemeyecek kadar kendi Endülüs’lerini yaşıyorlar!
Bu topraklarda ilk yapılacak iş kendi Endülüs’lerini farketmet, durdurmak üzerinde tepe tepe oturdukları bu evrensel hazineyi yeniden keşfederek, taze bir ruhla insanlığa sunmak!
Özbekistan’da sözkonusu sempozyumda bu hayatî meseleyi bütün boyutlarıyla -belki de ilk defa- biz konuştuk Özbekistanlı ilim ve fikir erbabı kardeşlerimizle.
Ruhköklerimize, anayurdumuza yaptığımız yolculuktan izlenimlerimi, ziyaret ettiğimiz kurucu şahsiyetlerin mekanlarını, hissettiklerimizi, düşündüklerimizi sizlerle paylaşmayı sürdüreceğim.
Bugün Semarkand’dayız; yarın Buhara’da olacağız nasipse...
Ruhköklerimizi kuran mayamızı karan kurucu şahsiyetlerimize dua ve selâmlarınızı ileteceğim, bunu da bilmiş olun.
Vesselâm.Medya terörü’nü konuşmayacak mıyız?
Yusuf Kaplan
29/04/2019 Pazartesi
Yeni Zelanda’da iki camiye düzenlenen 50 kişinin şehadetiyle neticelenen, insanın kanını donduran, ürpertici bir katliam yaşandı.
Bu katliamdan sonra Sri Lanka’da kiliselere karşı hunharca saldırılar düzenlendi. Saldırıları İhvan’a yıkmaya çalışıyorlar!
Yeni Zelanda katliamı sonrasında, Yeni Zelanda Başbakanı’nın izlediği “sorunu sahiplenme” stratejisi nedeniyle katliam konuşulamadı; Yeni Zelanda Başbakanı ve Avustralyalı milletvekiline yumurtayla saldıran çocuk gündemi rehin aldılar ve sadece bu iki olay konuşuldu.
Evet Yeni Zelanda’da katliamı ama iki haftadır Sri Lanka katliamı konuşuluyor.
TERÖRİZMLE SAVAŞ BAHANE, İSLÂM’LA POSTMODERN SAVAŞ SÜRECİ BU
Batılı emperyalistler, 1990’ların başında Soğuk Savaş’ı derhal sona erdirdiler ve İslâm’ı küresel sistemin yegâne hedefi konumuna yerleştirdiler.
Bunun için geliştirdikleri stratejiyi, “terörizmle savaş” stratejisi olarak adlandırdılar. Görünüşte terörizmle savaşacaklardı ama gerçekte İslâm’ın yeniden tarih sahnesine çıkmasının önünü nihaī olarak tıkamak için İslâm’ı hedef tahtasına yatıracaklardı: Bunun adı, İslâm’a Karşı İslâm Savaşı stratejisiydi.
İslâm’la postmodern yöntemlerle, terör örgütlerini kullanarak uzaktan kumanda (proxy) sinsi bir savaş başlatmışlardı Batılı emperyalistler.
Bu savaş, dönemin NATO Genel Sekreteri Willy Cleas tarafından açıkça şöyle ilan edilmişti: “Küresel sistemin önündeki en büyük tehdit İslâm’dır.”
NATO gibi son derece diplomatik bir dil kullanması gereken bir kurumun başındaki adam açıkça İslâm’ı hedef tahtasına yerleştiriyorsa, bilin ki, özelde NATO, genelde küresel sistem İslâm’la savaşı NATO doktrini ve en hayatî küresel strateji hâline getirmiş demektir.
Nitekim 1990’lardan bu yana yaşananlar söylediklerimi doğruluyor.
Dönemin “demir leydi” lakaplı İngiltere Başbakanı Margaret Thatcher, dönemin ABD Başkanı Ronald Reagan kitleleri yanıltmak için “terörizmle savaş” kılıfıyla İslâm’la Postmodern Savaş projesinin hayata geçirilmesinde kilit rol oynadılar.
Reagan’ın daha 1980’lerin ortalarında “uygarlığımıza bir saldırı var!” diye televizyonlardan bangır bangır bağırdığını hiç unutamıyorum.
TERÖR AYGITI OLARAK MEDYA
O vakitler İngiltere’deydim ve BBC’den seyrediyordum bu “uygarlığımıza saldırı var!” nutuklarını! Nedense BBC’yle özdeşlemişti bu nutuklar! Ne de olsa BBC medyada bu savaşın (terörizmle savaş bahanesi ile İslâm’la yürütülen postmodern savaşın) en sinsi enstrümanlarından biriydi!
Ayrıca BBC’nin, bazı radikal grupları, bazı tuhaf adamları önce nasıl patlattığını, popüler yaptığını, sonra da İngiliz devleti tarafından gözlerinin yaşlarına bakılmadan nasıl çatır çatır katlediliş haberlerini iştiyakla, şevkle verdiğini de hiç unutamıyorum.
Evet, medya en büyük teröristti. Bizim iletişimbilimi’nin pîrlerinden Arthur Asa Berger’in “terör aygıtı olarak televizyon” (television as a terror apparatus) olarak bir kitaba başlık yapacak kadar medya-terör ilişkisini ciddiye aldığı zamanlarda medyanın nasıl terör aygıtı gibi işlediğini, Heidegger’in “kamera izleyiciye yöneltilmiş bir silahtır” sözünün nasıl gerçeğe dönüştüğünü, Paul Virilio’nun “silah çekmekle (shooting a gun), film çekmek (shooting a film) bir ve aynı şeylerdir” tespitinin nasıl da gerçek olduğunu bizzat BBC’den, yani BBC izleyerek, BBC’nin yaptıklarına bakarak öğrendim bendeniz.
Bütün bunları terör ile medya arasındaki sadece siyasî, stratejik ilişkiyi değil, ontolojik / felsefî ilişkiyi daha iyi gösterebilmek için yazdım. Medya olmasa terör olmaz. Medya olmasa, terör tutmaz, köksalmaz. Meselenin bir boyutu bu. Görünen boyutu.
Bir de görünmeyen, felsefî boyutu var. Asıl önemli olan boyutu o: Medyanın, terörü görünür kılması, meşrulaştırması ve önemlisi de, görüntünün gerçekten daha gerçek bir hakikate dönüşmesi.
Yeni Zelanda’da 50 masum Müslümanın alçakça katledilmesiyle sonuçlanan terör saldırısı dünyada hak ettiği ilgiyi görmedi! Dünyanın önde gelen ülkeleri de, Batı medyası da iki camiye makinalı tüfekle yapılan alçakça, kalleşçe ve barbarca saldırıya sıradan bir olay gibi yaklaştılar!
Oysa teröristin işlediği katliam ne kadar alçakça ve barbarca ise, dünyanın önce gelen ülkelerinin ve Batı medyasının böylesine hunharca bir katliama sessiz kalmaları da aynı ölçüde alçakça ve ürperticidir!
Katliama, “terör saldırısı” diyen çıkmadı Batılı liderler arasında!
EN BÜYÜK TERÖRİST, BATI VE MEDYASI!
Batı medyası, gücün medyası olduğunu gösterdi: Habercilik, her şeyden önce ahlâk meselesidir. Ama Batı medyası, küresel güç odaklarının ve çıkar şebekelerinin sözcüsü ve gözcüsü olduğunu ispatladı bir kez daha! Teröriste “terörist” diyemedi bile!
Charlie Hebdo saldırısını yapanlara “Müslüman teröristler” diyen Batı medyası, Yeni Zelanda’da ibadet eden insanların üzerine makinalı silahlarla saldırarak kitlesel katliam yapan canilere “gunman” (silahlı kişi!) dedi -örneğin New York Times!
İngiliz Daily Mail gazetesi, teröristi “melek-çocuktu” diyerek aklamaya kalkıştı!
Alçaklık değil de nedir bu?
Emperyalist Batı da, medyası da en büyük teröristtir: Gerçekleri öldüren / örten, teröristleri masum gösterecek kadar hakikat düşmanı, insanlık düşmanıdır üstelik de!
Batı medyası, Batı emperyalizminin öncü kolu, vurucu gücüdür: Savaş, meydanlardan önce medyalarda veriliyor artık!
Yeni Zelanda katliamı unutuldu ama Srilanka’daki kilise katliamı unutulmayacak. Medya istihbarat örgütlerinin operasyonu olan bu katliamı Müslümanlara yıkarak tastamam terör havası estirecek Müslümanlara karşı! Ancak yalan üzerine kurulu bir düzen zulümle ayakta durabilir bir süre ama kendi yıkımının dinamitlerini de döşer birer birer.
Zulmün, zulüm düzeninin çöküşü, kendisi gibi gürültülü olur.Bin yılı inşa eden Turkuaz Ruhu, önümüzdeki bin yılı da inşa edecek yegâne ruh!
Yusuf Kaplan
3/05/2019 Cuma
Modern tarih, Avrupalıların Müslümanları Endülüs’ten sürmeleri, İslâm’ın kökünü kazımalarıya başladı.
İber Yarımadası’nda Müslüman Arapların yaşadıkları “endülüs” (tarihten sürülme ve yok edilme) felâketi, Avrupalıların kendilerini toparlamalarını, tarihe girmelerini sağlayan atılımlarını, entelektüel, bilimsel, siyasî ve iktisadî devrimlerini borçlu oldukları, tarihten silme saldırganlığı gösterdikleri inanılmaz bir barbarlık örneğidir.
Günde 7 çay kaşığı şekeri sakın geçmeyin
Günde 7 çay kaşığı şekeri sakın geçmeyin
Beslenme uzmanları, obezite riskinin azaltılması ve diş sağlığının korunması için şeker tüketiminin azaltılması uyarısında bulunuyor.
Düşünsenize... Her şeyinizi borçlu olduğunuz bir medeniyeti yerle bir ediyorsunuz, o medeniyetin çocuklarını katlediyorsunuz barbarca; engizisyon mahkemeleri kurarak -deyim yerindeyse- afrodizyak bir zevkle soykırım yapıyorsunuz!
Belçikalı şehir tarihçisi Henri Pirenne’in Muhammed ve Şarlman başlıklı kitabında “Şarlman olmasaydı, Avrupa kurulamazdı; Muhammed olmasaydı, Şarlman olmazdı” çarpıcı gözlemiyle özetlediği Avrupa’nın kurulmasında ve tarihe kışkırtılmasında kilit rol oynayan Müslümanları saygıyla ve şükranla anacağınıza, elinize geçen ilk fırsatta, tarihten silmekte bir an bile tereddüt etmiyorsunuz!
TÜRKLER, İKİ ENDÜLÜS / YIKIM TECRÜBESİ YAŞADILAR!
Oysa o Müslümanlar, hiç bir medeniyetin kökünü kazımadılar; karşılaştıkları bütün medeniyetlerden -vahyin filtresinden geçirerek- beslendiler; ölmekte olan kültürlere âb-ı hayat iksiri sundular; kendilerinden önceki medeniyetleri hem hayırla yadettiler hem korudular hem de insanlığa takdim ettiler.
Buna rağmen Avrupalılar, İber Yarımadası’ndaki Müslümanlara bu dünyada cehennemi yaşattılar; oysa o güzel Müslümanlar Avrupalı barbarlara bu dünyada cenneti armağan etmişlerdi.
Yetmedi, Avrupa’daki Arap Müslümanlara yaşattıkları bu “endülüs” (katliam, tarihten sürme) felâketini Müslüman Türklere de yaşattılar, Moğollar’la birlikte.
Haçlı saldırıları ile Moğol saldırıları, Müslüman Türklere yaşatılan yeni bir endülüs (katliam ve tarihten sürülme) felâketiydi.
Müslüman Türkler, kendilerine yaşatılan bu ilk endülüs felâketini Anadolu, Balkanlar ve Arap dünyasına açılarak gerçekleştirdikleri Selçuklu ve Osmanlı medeniyet atılımlarıyla aştılar.
Ya da şöyle söyleyeyim: Haçlı ve Moğol saldırıları, Müslüman Türklerin devletlerini, maddî kazanımlarını yerle bir etti ama turkuaz ruhu olarak özetlediğim ruhu yok edemedi.
Özetle: Müslüman Arapların İspanya’da yaşadıkları “endülüs” (“yıkım”) tecrübesi fiilen gerçekleşmişti; Türkler ise iki endülüs / yıkım tecrübesi yaşadılar; birincisi İspanya’da olduğu gibi fiilen gerçekleşti; -Türkiye Türkleri de dâhil bütün Türklerin yaşadıkları- ikinci “endülüs” tecrübesi ise zihnen!
Turkuaz ruhu, Türkistan-Horasan havzasındaki birinci “endülüs” / yıkım tecrübesini aşmamızı sağladı; o yüzden ikinci endülüs fiilen değil, zihnen hayata geçirildi: Bunu da püskürteceğiz inşallah önümüzdeki bir-iki asır içinde.
TURKUAZ RUHU: ÖNCE İNSAN, SONRA NİZAM
Turkuaz ruhu neydi, peki?
Turkuaz ruhu, mavi ile yeşil’in, yani gök ile kök’ün buluşmasıydı.
Turkuaz ruhu, Maveraünnehir medeniyet havzasının bir ucu Horasan’a, diğer ucu Türkistan’a açılan çift kanatlı ruhuydu.
Gök’le yer’in buluşması, gök ekini bir meyvenin yerde köksalmasını sağlıyordu.
Bunun en güzel, en silkeleyici örnekleri Horasan ve Türkistan coğrafyasının turkuaz ruhlu şehirlerinde görülüyordu: Semerkand ve Buhara bu şehirler arasında turkuaz ruhunun en fazla yansıdığı, en fazla yakıştığı iki kurucu şehirdi.
Turkuaz ruhu, melekût âleminden (fizik ötesinden,) süt emerek, mülk âlemini yeşile boyama, deyim yerindeyse, cennetten bir köşeye dönüştürme, insanın meleksi melekelerini yeşertme ruhuydu.
Turkuaz ruhu, önce insan, sonra nizam ilkesi üzerine inşa edilmişti.
İşte bu turkuaz ruhu, Mekke ve Medine’nin izdüşümleri Semerkand ve Buhara’nın merkezini oluşturduğu sadece İslâm tarihinin değil dünya tarihinin bin yılını şekillendiren Ehl-i Sünnet Omurga’yı inşa etti, buna bir de her dem diriltici bir ruh üfleyecek irfanî derinlik nakşetti.
Ehl-i Sünnet omurga, akīdevî ve fikrî sütunları dikti; bu toprakların mayasını karan ve Bursa’ya, Osmanlı’ya kadar uzanan derin bir nefes üfleyen irfanî tecrübe ise ruh kattı bu yolculuğa.
Ehl-i Sünnet omurganın akîdevî, fikrî dinamizmi, irfanî tecrübenin rûhî derinliğiyle birleşince, bin yıllık İslâm tarihi şekillendi, dünya tarihinin akışı buna göre değişti.
Dün bin yıllık tarihi inşa eden bu turkuaz ruh, gökle kök arasındaki kopan irtibatı yeniden kurabilirsek, önce insan, sonra nizam ilkesini harekete geçirerek gelecek bin yılı da bizim inşa etmemizi sağlayacak bir diriliş, oluş ve varoluş imkânı sunacaktır bize -Allah’ın izniyle.
Vesselâm.
.Türk dünyası” diye bir “dünya” neden yok?
Yusuf Kaplan
5/05/2019 Pazar
Uçak dört buçuk saat uçuştan sonra iniyor Taşkent’e. Hastalıktan sonra yaptığım ilk uzun mesafeli uçak yolculuğu bu benim için. Ciddi bir sorun yaşamadım Allah’a şükür. Dönmeden bir gün önce hastalandım; yetmedi, döndükten sonra bir başka hastalık daha zuhûr etti. Ama ilki düzeldi; ikincisi için de tedavi görüyorum.
Hayırlısı artık.
Biz Taşkent’e indiğimizde şehre sağanak yağmur yağıyordu-. Dün böyle değilmiş. Yağmurla gelmişiz anlaşılan. Rahmetle. Umutla, belki de.
Fakat yağmur çok ağır yağmış olmalı ki, bizi almaya gelen arabalar çıkışta oluşan göletlerden ötürü kapılara yanaşamadılar!
İlgili arkadaşlar araçları yanaştırmaya çalıştılar ama vazgeçtiler sonunda.
Ve biraz ıslanmayı göze alarak hızla araçlara doğru koşmaya başladık ellerimizde bavullarla...
Aslında bu ağır yağmur, araçlara kolayca binmemizin önünde bariyer olmakla kalmıyor sadece; sembolik olarak Türkiye ile bütün Türk dünyası arasındaki bir türlü kökleşemeyen hatta normal bir mecraya bile kavuşamayan ilişkileri de güzel özetliyor!
Bir engel, bir duvar var sanki Türk dünyası ülkeleri arasında.
Doğrusunu söylemek gerekirse, bu ağır yağmurun sembolize ettiğinden daha vahim durum; daha büyük duvarlar var aramızda.
En basitinden hiçbir ülke kendini “Türk” devleti olarak görmüyor; Kırgız olarak, Özbek, Kazan, Azerî, Tacik olarak görüyor.
Oysa bunlar Türk devletleri. Hepsi Türk ama kendilerini öncelikli olarak Türk olarak tanımlamıyorlar. Sadece Türkiyelilere Türk diyorlar, “siz Türkler” diye söze başlıyorlar, meselâ!
Aslında bu, Rusların, Türk devletlerinin halklarını birbirinden uzaklaştırmak için geliştirdikleri stratejinin tuttuğunu gösteriyor!
Şunu özellikle hatırlatmak isterim: Türk cumhuriyetleri, halkları birbirinden ayrılarak, birbirlerinden ayrı kalarak varlıklarını bile sürdüremezler. Asgarî müştereklerde birleşmek, hedeflerde birleşmek, ortak bir medeniyet iddiasında birleşmek zorundalar. Yoksa unufak olarak yok olmaktan kurtulamazlar.
O hâlde ne yapmalı?
Önce Gaspıralı’nın yüzyıl önce önerdiği birliğin tesis edilmesi gerekiyor: Dilde, iş’te, fikir’de birlik.
Bütün bu lokal farklılıkların aşılabilmesinin, müşterek bir yere ulaşılabilmesinin tek yolu var: Medeniyet Fikri.
Turkuaz Ruhu olarak adlandırdığım, önce insan, sonra nizam olarak tanımladığım düsturu hayata geçirmeyi emreden kuşatıcı ve kucaklayıcı bir medeniyet tasavvuru ve fikri, Türk dünyasını toparlar ve dahası, Türk dünyası ile Arap dünyasını da, Hint, Pakistan, Bangladeş, Endonezya, Malezya ve bütün bir Müslüman Afrika ülkelerini de aynı gökkubbenin çatısı altında toplar.
Bunlar, hayal gibi gelebilir.
Olsun.
Hayal olsun.
Hayali bile güzel bunların.
Fakat unutmayalım: Bunlar dün gerçekti; bugün iki asırdır yaşadığımız medeniyet krizi nedeniyle gerçek olmaktan çıktı.
Müşterek bir medeniyet tasavvuru, iddiası ve şuuru geliştirilmeden, Türk dünyası varedilemez.
Müşterek medeniyet tasavvurunun geliştirileceği ve bütün Türk dünyası coğrafyasına yayılabileceği en önemli alanlardan biri medya alanı.
Sinema başta olmak üzere, televizyon, dijital medya gibi alanlarda ortak bir dil ve duyarlık inşa etmek şart.
Fakat daha baştan büyük engellerle karşılaşıyoruz. Üstelik de kendi ayağımıza kurşun sıkmamıza yol açan traji-komik engeller bunlar.
Taşkent’e indiğimizde araçlarımıza kolayca binmemize neden olan engel basit bir engel aslında. Medya alanında karşılaştığımız en büyük engeli hatta felaketi Taşkent’te öğrenince şok oldum ben; ekibimizdeki diğer insanlar da aynı şekilde.
Sorun şu: Türk dizilerinin Özbekistan’da yasaklanması sorunu. Ülkede son haftalarda hararetle tartışılan konuları biri buymuş!
Türk dizileri niçin yasaklansın ki?
Özbeklerin ahlakını ve değerlerini bozduğu düşünüldüğü için!
Gerçekten yüzkarası bir durum bu bizim için.
Dün, ahlakın, edebin ve hayanın timsali olan bizler, bugün ahlaksızlığın, edepsizliğin ve hayasızlığın bayraktarlığını yapıyoruz taa Şili’ye, “dizi cenneti” Brezilya’ya kadar!
Akıl mantık alır gibi değil gerçekten.
Özetle: Türk dünyası, hedeflerini önce belirginleştirip sonra da birleştirecek adımlar atarsa toparlanır ve önceki yazımda da vurguladığım gibi insanlığın gelecek bin yılını da belirleyecek hakikat fikrini hayata geçirecek hazırlıkları yaparak insanlığın önünü açabilir yeniden. Vesselâm.Ortak medeniyet fikri ve Türk dünyası medya rejimi
Yusuf Kaplan
6/05/2019 Pazartesi
Türk devletleri ama Türkçe konuşmuyorlar! Şaka gibi ama gerçek!
Türk devletleri ama müşterek bir dile, müşterek büyük rüyalara, iddialara, medeniyet fikrine sahip değiller.
Carter Ortadoğu turuna çıkıyor
Carter Ortadoğu turuna çıkıyor
Ashton Carter, İran ile sağlanan nükleer anlaşmaya yönelik kaygıları olan İsrail ve Suudi Arabistan'ın yanı sıra Ürdün'de temaslarda bulunacak
Oysa hepsi de müşterek dilin, müşterek büyük rüyaların, iddiaların, medeniyet fikrinin çocuğu; hepsi de aynı medeniyetin havasını soludu; aynı medeniyetin ilimde, irfanda, hikmette çığır açıcı, bin yılımızı kurucu eserleri bu topraklarda Horasan ve Türkistan havzasında ortaya kondu; bu eserleri, klasiklerimizi, kurucu kaynaklarımızı bize, bütün insanlığa armağan eden büyük öncülerin, İmam Maturidî’lerden İmam Buhârî’lere, Fârâbî’lerden Şâh-ı Nakşibend’lere, Taberî’lerden Yusuf Hemedânî ve Ahmet Yesevîlere kadar büyük şahsiyetlerin menbaı Horasan ve Türkistan’da köksalan Mâverâünnehir Medeniyet Havzası oldu; ve bu menbaı bütün insanlığa cömertçe sundu.
ÖNCE MEDENİYET FİKRİ VE TÜRKÇE...
Öncelikli olarak müşterek bir Türkçe’nin geliştirilmesi gerekiyor; edebiyat, sanat, düşünce dili olarak Türkçe’nin.
İlke şu burada: Medeniyet dili olarak Türkçe’nin inşa edilmesi gerektiği fikrine ulaşılmadan edebiyatta, sanatta, düşüncede müşterek bir Türkçe inşa edilemez.
Önce medeniyet fikrine ulaşılması kaçınılmaz.
Medeniyet fikri, müşterek duyarlıklar, müşterek zihin setleri, müşterek bakış açıları, yaklaşım biçimleri geliştirilmesini mümkün kılacaktır.
Ondan sonra lokal duyarlıklar, yaklaşımlar, bir ayrışma nedeni değil zenginleşmenin göstergesi olur.
Bu çerçevede bir faaliyet yıllardır Türkiye Yazarlar Birliği (TYB) tarafından yürütülüyor: Türkçe’nin Şiir Şöleni.
Kırım’da düzenlenen şölene katılmıştım. Orada Türklerin ortak bir Türkçe konuşamadıklarını görünce hepimiz şaşkın şaşkın birbirimizin yüzüne bakıp durmuştuk.
Türkçe’nin Şiir Şöleni bir medeniyet tasavvuruna sahip yazarlar ve sanatçılarca düzenleniyor: Dün olduğu gibi bugün de vahiyden beslenecek, ortak bir medeniyet fikri, Türkçe’nin ortak bir edebiyat, sanat ve düşünce diline dönüşmesinin entelektüel temellerini atacaktır...
Bu arada bu yılki Türkçenin Şiir Şöleni faaliyetinin Özbekistan’da gerçekleştirileceğini öğrendim TYB İstanbul başkanı sevgili Mahmut Bıyıklı kardeşimden. (Benden habersiz Özbekistan’a almazlar sizi, benden hatırlatması!)
TÜRK DÜNYASI MEDYA REJİMİ KURULMALI!
Müşterek bir medeniyet fikrini ve tasavvurunu nasıl yerleştireceğiz, köksaldıracağız Türk dünyasında?
Elbette ki, Türkçenin Şiir Şöleni gibi faaliyetler tarihe not düşen, öncü girişimlerle.
Ama kitlelerin dünyalarını, devletlerin politikalarını ve stratejilerini belirleyecek hem kalıcı hem de daha geniş kapsamlı faaliyetlere ihtiyacımız var öncelikle.
Meselâ eğitim alanında ortak hedefler, ortak duyarlıklar belirlenmeli… Eğitimde kurumlararası ilişki ve iletişim biçimleri artırılmalı ve derinleştirilmeli... Karşılıklı bilgi, birikim ve tecrübe paylaşımının yolları geliştirilmeli... Entellektüel konuşma, beslenme, alış-veriş trafiğini hızlandırılmalı... Böyle böyle bir kıvılcımın fitili ateşlenmeli.
Bütün bunların gerçekleşebilmesi, bu fikirlerin toplumların bütün kesimlerine ulaşmasını sağlayacak medya kurumlarının kurulmasıyla mümkün.
Bunun için Türk dünyası medya rejimi inşa edilmeli ve bunun işlemesini sağlayacak kurumların temeli daha fazla gecikmeden atılmalı.
Medya alanında, özellikle de televizyon’da TRT Avaz’ın Genel Yayın Koordinatörü Sedat Sağırkaya Bey, gece gündüz demeden çırpınıp duruyor. Türk dünyasıyla yatıp kalkıyor, dersem abartmış olmam. Öyle ki, biz Özbekistan’dayken o da bir yandan Kırgızistan ve Kazakistan’da, öte yandan da Özbekistan’da medya alanında çaplı, uzun soluklu projelere imza atmak için koştururken Özbekistan’da karşılaştık!
Sedat Bey, medeniyet fikri olan, derdi olan, tecrübesi olan, enerjisini Türk dünyasında ortak bir medya rejiminin / sisteminin kurulmasına adayan öncü bir alperen. TRT yönetimi, ilgili bakanlık Sedat Bey’in derdiyle dertlenir, rüyalarını gerçekleştirmek için her tür desteği verir umarım.
Özetle: Türk dünyası medya rejimi projesi çerçevesinde ortak televizyon programları, film projeleri, festivaller, sempozyumlar, fuarlar yapılmalı.
TÜRKLERİN DİLİ, RUSÇA MI, TÜRKÇE Mİ?
Fakat çok ciddî bir kaç sorun var öncelikli olarak halledilmesi gereken: Türk cumhuriyetlerinin ortak dili Türkçe değil, Rusça!
Olacak iş değil diyesi geliyor insanın ama yaşanan iki asırlık Rus işgali ve hegemonyası dikkate alınırsa, Türkçe’nin değil de Rusça’nın Türklerin ortak dili olması anlaşılabilir bir yere kadar...
Bir yerden sonra, bu işe son verilmesi gerekecektir: Türk devletleri, müşterek bir medeniyet fikri etrafında toparlandıkları zaman Rusçanın hegemonyası kendiliğinden çatırdayacak, Türkçe tahtına oturacaktır.
İkinci olarak da Türkiye’nin Türk dünyasının anlam haritalarını ve değerlerini tarumar edecek, ahlâkını bozacak, yoz, pespaye, döküntü, ayartıcı Türk dizilerine son vermesi; medeniyet ve tarih bilinci oluşturacak Diriliş Ertuğrul ve Payitaht Abdülhamit gibi dizilere ve bu dizilerin daha nitelikli olması için daha fazla yatırım yapması şart.
Türkiye, ortak medya rejiminin kurulması konusunda öncülük edebilir; bu konuda yeteri kadar entelektüel sermayeye de, insan sermayesine de, teknolojik sermayeye de sahibiz çünkü.Tek bir zamana, tarihsizliğe hapsedilmeye başkaldıran adam: Kadir Mısıroğlu
Yusuf Kaplan
10/05/2019 Cuma
Yakın tarihine bizim kadar uzak ikinci bir toplum yok dünyada.
Tarih karartıldı bu ülkede.
Medeniyet iddiaları yok edildi bu toplumun; o yüzden tarih de tatile mahkûm edildi, tarihten sürgün edildi.
İlker Başbuğ'dan 'koalisyon' açıklaması
İlker Başbuğ'dan 'koalisyon' açıklaması
Eski Genelkurmay Başkanı Orgeneral İlker Başbuğ, "Koalisyonlardan korkmamak lazım. Ben de ümit ediyorum, bir vatandaş olarak bekliyorum ki önümüzdeki en yakın bir sürede Türkiye'de, ülkenin sorunlarına sahip çıkacak bir koalisyon hükümeti kurulur" dedi.
TEK BİR ZAMANA / TARİHSİZLİĞE HAPSEDİLMEK!
Bin yıl dünya tarihini sürükleyen bir toplumdan başkalarının yaptığı tarihin önünde sürüklenmeyi marifet zanneden celladına âşık gulyabaniler türedi.
Dünya tarihinin adalet ve hakkaniyet, sulh ve selâmet ilkeleri açısından en parlak timsallerinden birini, zirvesini oluşturan, herkese hayat hakkı tanıyan, -Batılılar gibi- karşılaştığı hiçbir medeniyetin kökünü kazıma ilkelliğine soyunmayan bizim muazzez medeniyet tecrübemiz unutturuldu; yetmedi, inanılmaz bir şekilde aşağılandı bu ülkede metamorfoz yemiş, devşirilmiş, celladına âşık kendi çocukları tarafından.
O yüzden tarih bilinci linç edilmiş tek toplum biziz, diyorum.
Bir İngiliz’in, Fransız’ın, Alman’ın, Rus’un, bir Japon’un ruhu vardır; bir aidiyet bilinci, tarih derinliği, emperyal ufku vardır.
Bu toplumların insanları üç zamanı da yaşarlar aynı ânda; duyarak, hissederek, tecrübe ederek yaşarlar iliklerine kadar...
Bizim toplumumuz, tek bir zamana mahkûm edilmiştir: Şimdiki zamana. Ruhu çalınmış bir şimdiki zamana. Tarihsizliğe. Geçmişin izlerini, geleceğin tohumlarını taşımaz o yüzden.
Geçmişin izlerini silmekle, geleceğin ufuklarını karartmakla meşguldür bizim “şimdiki zaman”ımız; tarihimizi, yerimizi ve aidiyet bilincimizi yok etmekle!
O yüzden “ibnü’l-vakt” (bütün vakitleri özümsemiş “vaktin çocuğu”) olmak en çok bize yakışırdı; ama biz, zamanını şaşırdığı için vakitleri bilmeyen, geçmiş zamanı hissedemeyen, gelecek zamanı duyamayan ve göremeyen vakti / zamanı / ruhu çalınmış, tarihi yok edilmiş çocuklarıyız insanlığın.
O yüzden birbirimizle boğuşuyoruz; ve sürükleniyoruz sadece.
Geçmiş zaman ve gelecek zaman duygularımız olsaydı, güçlü olsaydı, birbirimizi anlamaya vakit ayırsaydık, birbirimizle boğuşmaz, enerjimizi tüketmez, oraya buraya sürüklenmezdik; aksine, tarihi biz sürüklerdik yine.
Hiçbir toplum, bizim yediğimiz darbeyi yemedi, bizim yaşadığımız travmayı yaşamadı: Kendini inkâr, medeniyet iddialarını inkâr hastalığı, sömürgeleştirilemeyen bir ülkenin (eğitim ve medya, kültür ve sanatta) kendi kendini sömürgeleştirme aymazlığına soyunmayı bir marifet sanma absürditesi!
Kadir Mısıroğlu, bu toplumun kendini, kendi medeniyet iddialarını, ruh köklerini inkâr etme girişimlerinin nasıl bu toplumun intiharına dönüştüğünü çok iyi gördüğü, bunu iliklerine kadar hissettiği, zaman algısının ruhsuz, sarsak, saçma bir şimdiki zaman algısına / tarihsizliğe hapsedildiğini bildiği için isyan ediyordu!
Sesinin yüksek çıkması, evdeki yangının büyüklüğündendi!
Kadir Mısıroğlu’nun üslubu, tarzı hatta söyledikleri eleştirilebilir.
Ama onun dik duruşu, hiçbir kınayıcının kınamasına aldırmadan karartılan tarihimizi aydınlatma çabası, çilesi, yılmaz mücadelesi aslâ eleştirilemez, küçümsenemez ve gözardı edilemez!
Yine de üslûbuna biraz özen gösterseydi çok etkili olurdu bütün kesimler üzerinde.
YENİLGİYİ ZAFER İLAN ETME TRAJİ-KOMEDİSİ
Türkiye, Tanzimat’la yönünü yitirdi; Cumhuriyet’le yörüngesini. Yönünü yitiren bir ülkenin zamanla yörüngesini yitirmesi mukadderdi.
Tanzimat’la birlikte toparlanmaya çalıştık; başaramadık, dağıldık.
Cumhuriyet’le birlikte toparlanmayı filan unuttuk; “topu taca attık”, sahayı da, mücadeleyi de terkettik! Yenildiğimizi örtük olarak itiraf ettik ve bunu da zafer olarak ilan ettik!
Bundan büyük travma olabilir mi?
Bu travmayı iliklerine kadar hisseden Kadir Mısıroğlu gibi tarihçilerin yüreği yangın yerine dönmez de ne olur?
Osmanlı’yı yok edenlerin yeni kurulan devleti unufak edeceklerini çok iyi bildiğimiz için mi tarihten çekilmek, medeniyet iddialarımızı terketmek anlamında yenilgiyi zafer olarak ilan ettik?
İnönü’nün korkusunun burada gizli olduğu ve Lozan’dan çıkarken söylediği “artık yüz sene daha rahat nefes alabileceğiz” sözünü de bunun için söylediği söylenir.
Lozan’da kapalı kapılar ardında neler yaşandığını, ne tür pazarlıklar döndüğünü bilmiyoruz.
O yüzden Kadir Mısıroğlu, Lozan’ın bir “oyun-bozan” olarak kullanıldığını, bizim medeniyet iddialarımızı çöpe atmamızı garanti altına aldığı için bu esrarengiz anlaşmanın, hezimet mi, zafer mi, olduğu sorusunu sorabilmiş biridir.
Lozan, bizi Anadolu yarımadasına hapseden, sadece buraya mahkûm eden, şimdiki zamana mahpus eden, böylelikle geçmiş ve gelecek zaman duygumuzu, tarih şuurumuzu, “emperyal” ufkumuzu iptal eden bir terminatördür, “intihar makinası”dır!
Geçmiş zaman duygusu ve gelecek zaman ufku hadım edilen ama bunu göremeyecek kadar zihnî felç geçiren bir ülkenin metamorfoz yemiş, mankurtlaşmış “bağzı” çocukları, Kadir Mısıroğlu’na “deli” demekle aslında kendilerinin nasıl patolojik vakalar olduklarını, zamanını şaşırmış, ruhunu yitirmiş, intihara sürüklenen celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştüklerini görebiliyorlar mı acaba diye acı acı sormak isterim ama bu cümleyi anlayabilmeleri çok zor olacağı için vazgeçiyorum.
Allah, Kadir Mısıroğlu’na rahmetiyle muamele etsin. Mekânını cennet eylesin. Yazdıklarının, söylediklerinin bir gün, yakın tarihimiz üzerindeki karanlık sis perdesi aralandığında, bu ülkenin çocukları, tek bir zamana / tarihsizliğe hapsedildiklerini görerek geçmiş zamandan gelecek zamana yürüyen insanlığın yükünü omuzlarında taşıdığı bilinciyle nefes alıp veren uzun ve çileli medeniyet yolculuğuna soyunduğunda, kısacası, devran döndüğünde, Kadir Mısıroğlu’nun kıymetinin daha iyi bileneceğini ve şükranla anılacağını düşünüyorum.
Vesselâm.
.Artık hâriçten gazel okumayan bir Türk hâriciyesi’ne doğru...
Yusuf Kaplan
12/05/2019 Pazar
Hâriciyemiz bir âlem, yaklaşık iki asırdır...
“İşgal edilmiş, kurtarılmış alan” gibi sözümona Türk hâriciyesi. Hep belli aileler, çocukları, torunları cirit atıyor. Ya da belli bir zihniyet, Batı’ya göbekten bağımlı, Batıperest bir “şebeke” hâkim hâlâ Türk hâriciyesine!
İnce: CHP 7 Haziran'da başarısız oldu
İnce: CHP 7 Haziran'da başarısız oldu
CHP Yalova Milletvekili Muharrem İnce, CHP'nin 7 Haziran seçimlerinde başarısız olduğunu söyledi. Seçim kampanyasının inandırıcı olmadığını belirten İnce, "CHP'nin aldığı sonuca başarı dersek, hem siyaset bilimine hakaret etmiş hem de CHP'ye haksızlık etmiş oluruz" dedi.
HÂRİÇTEN GAZEL OKUYAN HÂRİCİYE OLUR MU?
Hâriciye, bir ülkenin dışa açılan kapısıdır, bağımsızlığının anahtarıdır.
Ama bizim hâriciyemiz, hâriçten gazel okuma yapısıdır, Türkiye’nin gerçek anlamda bağımsız ol-a-madığının ispatıdır.
Oysa gerçekte bir hâriciye hem ülkeyi temsil eder; hem ülkenin dışarıyla ilişkilerini düzenler; hem de dünyaya sunabileceği ufku, iddiayı aktarır; bütün yönleriyle aktarır ve anlatır o ülkenin medeniyet iddialarını ve ufkunu.
Bizim hâriciyemizin iki asırlık tarihi, hâriciye üzerinden ülkenin teslim edilme tarihidir; temsil edilme yeri değil, ne yazık ki!
Türkiye Cumhuriyeti kuruldu, hâriciyeye monşerler her bakımdan kuruldu!
Monşerler, hâriciyeye önceden de, Osmanlı’nın son yüzyılında da hâkimdi; ama Osmanlı’nın medeniyet iddialarının ve ufkunun temsilcisi olduklarının bilincindeydiler.
Elleri mahkûmdu.
Koskoca bir medeniyetin kavramlarını ve kurumlarını üreten, dünyaya armağan eden bir emperyal devletin memurlarıydılar. İpler, ellerinde değildi. Cumhuriyet’le birlikte ipleri ele geçirdiler, memur konumundan “âmir” konuma yerleştiler!
Çok güçlüler her yerde. O yüzden bu yazı üzerinden saldırıya geçeceklerdir bana karşı. Tecrübeyle sâbittir bu. Ötekileştirdiğimi filan söylemeye kalkışacaklardır.
Düşünsenize... Ben bu ülkenin ruhunun nasıl yok edildiğini, ruh köklerinin ve medeniyet iddialarının nasıl inkâr edildiğini söylüyorum; ülkenin ve milletin kaderiyle nasıl oynandığını hatırlatıyorum.
Onlar, onların adamları, yazdıklarımı “ötekileştirici bu!” diye mahkûm edecek ve ettirecekler!
Böyleler işte!
Bu ülkede gerçek iktidar’lar!
Sözgelişi medya ve sanat dünyasında, bu şebekeden (sabetay şebekesinden) habersiz yaprak kımıldamaz. Baksanıza, bir el, “her şey güzel olacak” dedi, bütün şebeke sürü hâlinde harekete geçti!
Böyleler bunlar.
Bunlarla daha çok işimiz var...
Kendimize çeki düzen verirsek, bunlarla daha kalıcı ve verimli bir şekilde mücadele edebiliriz.
Sorun bizde... Kendimize çeki düzen verecek bir psikolojide değiliz hâlâ! Akparti, AKP’nin esiri çünkü.
Gerçek anlamda bir Türk hâriciyesi olmadı henüz.
Hâriçten gazel okuyan, bu ülkenin medeniyet iddiasını ve ufkunu dünyaya aktarmak şöyle dursun, bizim medeniyet iddiamızın ve ufkumuzun olmadığını, Türkiye’nin medeniyet değiştirdiğini, Batı’nın bir parçası olduğunu anlatan yani ayağımıza kurşun sıkan yabancı, yabancılaşmış bir hâriciye dış dünyada temsil etti bu ülkeyi, en az bir asırdır, iyi mi!
Özellikle Özal’lı yıllardan itibaren çok gayret gösterildi bu durumun tersine çevrilmesi yönünde; ama hâriciye hâriçten gazel okuyan bir yer olmaya devam ediyor hâlâ büyük ölçüde.
Bunları ezbere yazmıyorum, takdir edersiniz ki; teorik ilgilerini pratikte sınamayı, araziyi tanımayı düşünerek dünyayı gezen bir yazar olarak yazıyorum.
O yüzden Batı’da herhangi bir ülkede sefirlik yapan biri, genelde, eziklik duygusu taşıyor; Batı’yı olduğundan fazla bir yere koyuyor, yüceltiyor; üstelik de Batılıların bile şaşkınlıkla ama bıyık altından gülerek karşıladıkları bir köle psikolojisi sergiliyor!
12 yıl Londra’da yaşamış biri olarak bütün ürperticiliğiyle tanık oldum bu psikolojiye yakından...
Batı’da değil de Batı dışında bir yerde sefirlik yapan biri ise, o ülkelere, o ülkelerin dünyasına, kültürlerine, insanlarına tepeden, aşağılayarak bakıyor; o ülkelerin -nezaketen de olsa minimum ölçüde anlaşacak kadar olsun- dillerini öğrenme inceliği göstermiyor!
HÂRİCİYE’DE DEVRİM OLMADAN ASLÂ!
Hâriciye’de devrim yapılmadı; yapılamadı belki de! Çok güçlüler adamlar hâlâ!
Hâriciye düzeltilememişse, bilin ki, dâhiliyenin düzeltilmesi de zaman alacaktır.
Hâriciye düzeltildiğini zaman, dâhiliyenin, dâhilde düzeltilmesi gereken temel şeylerin düzeltildiğine de hükmedebileceğiz.
Bileşik kaplar gibidir hâriciye ve dâhiliye meseleleri.
Bu söylediklerim, elbette genel gözlemler ama somut tecrübelere dayanarak yaptığım tespitler. Bunların istisnaları var; son yıllarda bu istisnalar artmaya da başladı -nihayet yani!
Bazı Afrika ve Asya ülkelerine son yıllarda atanan büyükelçilerimiz bunun örnekleri. Sözgelişi Özbekistan bunun güzel bir örneği. Müstesna bir örnek.
Özbekistan büyükelçimiz Süreyya Er’e, çalışmalarına, güzel ideallerime getireceğim sözü.
O da yarınki yazıya artık.
Vesselâm.Yerli, donanımlı yeni hâriciyeciler kuşağı...
Yusuf Kaplan
13/05/2019 Pazartesi
Taşkent’e vardığımız ilk günün akşamı büyükelçimiz Süreyya Er Bey ve değerli eşi bizi misafir ettiler.
Cuma’ya Süreyya Bey’le gittik -İZÜ Rektörümüz Mehmet Bulut Hoca ve YTB (Yurtdışı Türkler ve Akraba Topluluklar) eski başkanı Kudret Bülbül Hoca’yla birlikte.
Zayıflamak isterken komaya girdi
Zayıflamak isterken komaya girdi
Batman'da zayıflama ilacı içtikten sonra kalp krizi geçiren 16 yaşındaki genç kız, 6 gündür yoğun bakımda yaşam mücadelesi veriyor.
Taşkent’in merkezinde görkemli bir cami burası. Camide de, etrafında da yer yok. Yan caddelerde, herkes elinde seccadesiyle yer arıyor. Biz de camiye komşu caddede boş alanda seccadelerini sererek saf tutan Özbek kardeşlerimizle birlikte seccadelerimizi sererek saf tuttuk.
AİLE VE İSLÂMÎ HASSASİYETLER KORUNDUĞU İÇİN ÖZBEK TOPLUMUNUN YAPISI SAĞLAM
Özbekistan’da camiler tıka basa dolu. Hem de gençlerle!
İkindi vaktinde yağmurlu bir havada kıldığımız ikindi namazında da caminin tıka basa dolu olması, cemaatinin büyük ölçüde gençlerden oluşması, hem şaşırttı hem de çok sevindirdi bizi, tabiatıyla.
Neydi bunun sırrı, peki?
Türkiye’de camiler boşalırken, Özbekistan’da özellikle de gençlerle dolup taşmasının sırrı neydi?
Bilmediğimiz güçlü tarikatlar, cemaatler mi vardı acaba Özbekistan’da?
Parlak TİKA temsilcimiz Ali İhsan Çağlar Bey, bunu, mekânın, mahalle yaşantısının ve bilincinin, dolayısıyla kültürel kimliğin korunmasına, diri tutulmasına bağlıyor. “Özbek ailesi yaşıyor” diyor ve ekliyor: “Dikey mimariye izin yok burada. Mahalle kültürü çok güçlü. Evlerin içinde büyük avlular var ve insanlar bu avluları paylaşarak yaşarlar, bir kaç kuşak bir arada. O yüzden aile bağları da, paylaşma, kardeşlik, hak-hukuk duygusu da çok sağlam burada. Kimse hırsızlık yapmaz meselâ, trafikte birbirinin boğazına çökmez, halim-selim insanlar bunlar.”
Modernliğin kiri, pası, bencilliği ve ruhsuzluğu; kapitalizmin tüketici, çözücü ayartısı ulaşmamış buraya!
YENİ HÂRİCİYECİLER KUŞAĞININ GELİŞİ...
Önümüzü açacak yeni bir hâriciyeciler ve diplomatlar kuşağı geliyor, geç de olsa!
Süreyya Er Bey, bunun umut vadeden güzel örneklerinden biri.
Çad büyükelçiliği yaparken (Zekeriya Kurşun Hoca ve diğer pek çok dostla) Çad’da ziyaret ederek çalışmalarını yerinde gördüğümüz Ahmet Kavas Hoca tanıdığım bu istisnâi büyükelçilerimizden biriydi, yine. Önceden Paris Kültür Ataşeliği görevini yapan, sonra Cibuti büyükelçiliği görevine getirilen idealist, medeniyet ufku sınır tanımayan Hasan Yavuz Bey de bu istisnalardan biriydi.
Ve hem medeniyet ufku hem de eylem kabiliyeti gelişkin Somali büyükelçimiz Kani Torun’u da anmalıyım mutlaka.
Süreyya Bey de Ahmet Kavas gibi, Hasan Yavuz gibi, Kani Torun gibi medeniyet bilinci, ufku ve iddiası olan sıradışı büyükelçilerimiz arasında yer alıyor. Coğrafyayı çok iyi tanıyor. Özellikle de kültürel ve stratejik coğrafyayı. TİKA’da yıllarca bu coğrafyadan sorumlu başkan yardımcılığı yapmasının, tecrübeli bir diplomat olmasının bunda katkısı çok fazla olmalı.
MEDENİYET KÖKLERİMİZİ DİRİLTME KAYGISI...
O yüzden özgüveni yüksek biri Süreyya Bey. Özbekistan’da merkezlenen Horasan ve Türkistan’daki Maverâünnehir Medeniyet Havzası’nın meyvesi medeniyet klasiklerimizin elyazmalarının bir araya getirileceği bir kütüphane kurma ve sadece bölgenin değil dünyanın bilim adamlarını buraya toplama hayali görüyor!
Bu konuda benzer adımlar attığını öğrenir öğrenmez Özbekistan yönetimiyle de görüşmelere başlamış hemen.
Süreyya Bey’e özelde YÖK’ün, genelde hükümetin özellikle destek vermesi gerekiyor. En azından iki açıdan.
Birincisi, böyle uzun soluklu medeniyet ufkuna sahip hâriciyecilerimiz neredeyse hiç olmadı. İkincisi, bu havza, Turkuaz Ruhu Havzası olarak da adlandırdığım Türkistan ve Horasan tecrübeleri, İslâm medeniyetinin yaşadığı Moğol ve Haçlı saldırılarıyla zirveye ulaşan birinci büyük medeniyet krizini aşmamızı sağlayan kurucu zihni ve iradeyi, koruyucu kudreti ve ruhu geliştirerek Selçuklu ve Osmanlı’yla gerçeğe dönüştürülen medeniyet sıçramasının kaynağı oldu.
Bin yılımızı kuran Turkuaz Ruhu, sonraki bin yılımızı da kuracak, keşfedilmeyi bekleyen yegâne kaynak.
Arnold Toynbee, Osmanlı’nın durdurulmasının, müslüman Hindistan’ın, Türk ve Arap dünyasının parçalanmasının en önemli sonucunun Ehl-i Sünnet’in unufak olması gerçeği olduğunu söyler.
Bizim Horasan ve Türkistan Havzası’nda önce insan, sonra nizam mottosuyla özetlediğim Turkuaz Ruhu ile gerçekleştirdiğimiz medeniyet atılımının iki ayağı vardı: İrfânî tecrübeyle gönlü fethedilen insan inşa edilmiş, Ehl-i Sünnet omurga’yla da İslâm dünyasını ilk kez -akîdevî, fikrî ve siyasî olarak- toparlayan, oradan Avrupa’nın içlerine kadar uzanacak bir nizam tesis edilmişti.
İslâm dünyasının iki asırdır yaşadığı ikinci büyük medeniyet krizini işte bu Mekke ve Medine’nin izdüşümleri olan önce insan, sonra nizam ilkesini hayata geçirerek aşacağız. Burada muvaffak olduğumuz ölçüde gelecek bin yılı da bizim inşa etmemizi sağlayacak uzun ve de çileli bir yolculuğa soyunacağız...
TARİH, BİZİ ÇAĞIRIYOR...
Özetle: Tarih, bizi çağırıyor. Dünya bize gebe, bizse hakikate.
İçerde yaşadığımız sorunlar bizi yanıltmasın: Türkiye, toparlanabilirse, biz gelince, emperyalistlerin maskesi düşecek ve hem bölgeden hem de tarihten çekilecekler. Biz gelince, onlar gidecek.
Yeter ki biz gelelim, gelebilelim.
Hâriciyemize Batı’ya karşı aşağılık kompleksiyle yaklaşan tipler çok zarar verdiler.
Oysa hiç bir ülke, başkalarına karşı aşağılık kompleksiyle yaklaşan bir zihniyetin elemanlarını hariciyeci yapmaz. Olacak iş değil bu. Tastamam intihar demektir çünkü.
O yüzden şunu söylüyorum: Medeniyet bilinci, iddiası ve ufku olmayan kişileri hâriciyeci yapmamak lazım. Çünkü bu tür kişiler hem ülkeyi temsil edemezler hem de kendilerini de ülkeyi de dünyaya karşı rezil ederler.
Süreyya Er Bey, Türkiye için çok güzel bir şans.
TİKA Özbekistan temsilcimiz Ali İhsan Çağlar Bey, nezaketi, feraseti, bölgeye dair derin bilgisi ve dört dörtlük diplomat kişiliği ile elçimiz Süreyya Bey’in daha büyük ve kalıcı işlere imza atmasında büyük katkıda bulunacaktır.
Çaplı, donanımlı, yerli bir hâriciyeciler kuşağı geliyor...
Vesselâm.
Çin’de katliam yapılıyor, İslâm’ın izleri siliniyor ama kimsenin kılı kıpırdamıyor!
Yusuf Kaplan
17/05/2019 Cuma
Çin’de onlarca cami yıkıldı; yüzbinlerce Müslüman işkence görüyor!
Çin, Uygur Özerk Bölgesi’nde yaşayan Doğu Türkistanlı Müslüman Türklere soykırım uyguluyor!
Böyle giderse, Çin’de Müslüman kalmayacak, İslâm’ın izleri kazınacak -Allah muhafaza!
BİLGİ ALABİLMEK O KADAR ZOR Kİ!
Çin, Uygur camilerini yıkmakla kalmıyor, masum insanları kitleler hâlinde toplama kamplarına doldurarak endoktrinasyondan (beyin yıkama işlemlerinden) geçiriyor, ürpertici işkenceler yapıyor!
Yıkılan yerler arasında İslâm’ın ilk asırlarının meyvesi, Uygur kardeşlerimizin köklü İslâmî kimliklerinin canlı belgeleri İmam Asım ve Caferi Sadık türbeleri ile 1237’de inşa edilen Hotan şehrindeki Keriya Aitika Camisi ve Kaşgar şehrindeki 500 yıllık Kargılık Camisi de var.
Doğu Türkistan’da yaşananlar, uykularımızı kaçıracak cinsten!
Ama ne olup bittiğine dâir doyurucu bilgiler alabilmek o kadar zor ki!
Her ne sûretle olursa olsun Doğu Türkistanlı kardeşlerimizi ruhsuz Çinlilerin insafına terkedemeyiz. Bu meseleyi gündemimize almalı, kardeşlerimize yalnız olmadıklarını hissettirmeliyiz; en azından bunu yapmalıyız!
GUARDIAN’IN HABERİNİN ANLAMI
En son The Guardian gazetesinin yayınladığı önemli bir haberle bir şekilde dünya gündemine geldi bu mesele.
Haberde sadece camilerin yıkılmasına odaklanılması, toplama kamplarından, sistematik asimilasyon ve soykırım hâdiselerinden, ürpertici işkencelerden pek söz edilmemesi, İngiltere ile Çin’in birlikte yürüttükleri, yüzyılı belirleyecek çaptaki İpek Yolu Projesi’yle ilgili olabilir kanaatimce. İdeolojik yönelimler, bir yere kadardır İngiltere’de de, Avrupa ülkelerinde de. Bir yerden sonra, “önce İngiltere”, “öncememleket” duyarlığı baskın hâle gelir, ideolojik farklılıkları buharlaştırır.
Ruanda soykırımını Guardian’dan takip etmiştim, mesela. Nasıl da ateş püskürüyordu Fransa’ya Guardian, Kraliçe’nin memleketinin âlî menfaatlerini öne çıkarma kaygısıyla!
Özetle dünyanın, özellikle de İslâm dünyasının üç maymunları oynadığı bir zaman diliminde Guardian’ın böyle bir haberi ayrıntılı bir şekilde yayınlaması önemli elbette. Ama gazetenin Bu meseleyi İngiltere’nin âlî menfaatleri böyle gerektirdiği için bu habere imza attığı gerçeğini de aslâ unutmayalım.
Öte yandan Guardian’ın bu haberinin İngiltere’nin yüzyıllık stratejik müttefiki Çin’i köşeye sıkıştırma amacı gütmüş olabileceğini de gözardı etmeyelim, derim.
NOTRE DAME’DA DÜNYAYI AYAĞA KALDIRANLAR ÇİN’DE NEDEN SESSİZLER ACABA?
Paris’teki Notre Dame yangını için dünyayı ayağa kaldıranlar Çin’in, bin yıla yakın tarihî geçmişi olan camileri yıkmasına neden seslerini bile çıkarmazlar!
Bu nasıl bir aşağılık kompleksidir böyle!
Dünyayı geçtim artık; dünyadan sözetmiyorum. Ülkemizden, Notre Dame yakılırken -niçin yakıldığı da şaibeli olmasına rağmen- kızılca kıyameti koparanlar, Çin’de 100 cami üzerinde yapılan inceleme sonrasında 33’ünün yıkıldığı açıklandığı hâlde, niçin hiç bir şey olmamış gibi davrandılar?
Yaklaşık sekiz asırlık Notre Dame Katedralinin yanmasına elbette tepki vermek gerekiyordu; insanlık mirasıydı yanan, Fransa’nın ruhu!
Ama Irak işgalinden itibaren Bağdat, Musul, Halep, Yemen’de o güzelim San’a şehri yerli bir edildi; bin küsur yıllık yüzlerce insanlık mirası yerle bir edildi! Ama kimsenin gıkı çıkmadı, çıkmıyor da hâlâ! Alıştırıldık... Şehirlerimizin yok edilmesine alışarak yaşamak nasıl bir züldür, nasıl bir haysiyetsizleştirilme biçimidir, bunu anlatmaya kelimeler kifayet etmez!
Hiç olmazsa, Notre Dame yangının hemen sonrasında Çin’deki İslâm medeniyetinin insanlığa armağan ettiği insanlık mirasına sahip çıkılmalı, Çin en sert şekilde mahkûm edilmeliydi halkı müslüman olan ülkelerde de, dünya genelinde de!
YALNIZCA KINAMAK, SUÇ ORTAKLIĞI YAPMAK DEMEK!
Bunu da geçtim, hiç olmazsa, Çin’in mazlum bir milyon Müslümana uyguladığı zulüm, işkence, katliam, sistematik asimilasyon ve soykırım, insanları, Müslümanları da, dünyayı da harekete geçirmeli, zorba Çin rejimine “dur!” dedirtmeliydi!
İnsan hakları örgütleri, AB, BM, Çin’de yaşanan katliamları, bir milyon civarında insanın doldurulduğu düşünülen toplama kamplarını, burada işlenen zulümleri kınayan açıklamalar yayınlıyorlar!
O kadar!
Kınıyorlar!
Çok açık ve net söylüyorum: Böylesine ürpertici bir zulmü kınamakla yetinip fiilen harekete geçmemek, zulme ortak olmak, suç ortağı olmak demektir.
Çocukları ailelerinden koparıp kamplara doldurarak kamplarda yapılan işkenceler, babalarını hapislere doldurup babalarına hapishanelerde yapılan zulümler, işkenceler Çin’in barbarlığının nasıl acımasız olduğunu görebilmek için ipucu verebilir bize.
.Bin yılı kuran, gelecek bin yılı kuracak ruhun eseri iki kurucu şehir: Buhara ve Semerkand
Yusuf Kaplan
19/05/2019 Pazar
Uçağımız başkent Taşkent’e indiğinde sağanak bir yağmur karşıladı bizi. “Rahmeti getirdiniz, bereketi” diye latife yaptılar bizi karşılayan arkadaşlar.
Semerkand’da geçtiğimizde güneş gözünü kırptı.
Zaman zaman yağmur yağsa da, açık havada gezdik Semerkand’ı.
Buhara’da güneş eşlik etti bize; bir nûr gibi... Dingin bir ikindi güneşiydi, kalın izler bırakan, uzun, uzayan gölgeler armağan eden bir ikindi güneşi; Semerkand’daki gibi ışığıyla sadece dışarıyı aydınlatan bir güneş değildi Buhara’nın güneşi; insanın içine sirayet eden, içini ısıtan bir ateşti, aşk ateşi...
Dikey mimarî canavarı yok Özbekistan’da. Şükür ki, yok!
Yoksa bir medeniyetin mayasının karıldığı, ruhunun yeşertildiği Türkistan ve Horasan havzasının kalbi bu topraklar, bu topraklara hayat veren medeniyet kurucu öncü şehirler, çoktan çöle dönüşür, tarihe gömülürdü.
Taşkent, güzel bir şehir. 3 milyona yaklaşan nüfusuyla Orta Asya’nın en büyük şehri. Ülkenin, belki de bölgenin en modern şehri ama kimliği olan, kimliğini koruyan bir şehir Taşkent. Taşkent’in kimliğini koruyabiliyor olmasının en temel nedeni, dikey mimari katliamıyla -henüz!- tanışmamış olması. İnşallah, dikey mimari canavarı Taşkent’e de, ülkenin diğer medeniyet kurucu öncü şehirlerine de uğramaz.
DÜNYEVÎ, ESTETİK, UHREVÎ ŞEHİRLER
Bazı şehirler vardır; anlatarak da, yazarak da anlatılamaz. Yaşamalısınız o şehirleri... Solumalısınız iliklerinize kadar; hücrelerinizle solumalı, ruhunuzla koklamalı, yaşamalısınız her mertebede.
Akıllı, son derece matematiksel olarak dizayn edilen ama ruhsuz, dünyevî şehirler vardır: New York, en tipik örneğidir.
Paris de, bu ruhsuz matematikten, taş yığınlarından; ızgara modeli, taşın matematiğine yenik düşen ruhsuz kent anlayışından nasibini almıştır.
Kalbin ritimleri gibi atan estetik şehirler vardır bir de: Venedik gibi. Isfahan gibi. Floransa gibi. St. Petersburg, Şam, Musul, Halep, San’a gibi.
Bir de ruh veren, ruh dolu, uhrevî, öncü şehirler vardır; zamanı aşan, sizi başka zamanlara ulaştıran şehirler: Mekke, Medine, Kudüs, Roma, Urfa gibi.
Akıllı / dünyevî kentler, daha çok bilim adamlarının eseridir; ruhsuzdur; kendine özgü ilham verici kaynakları vardır ama kalpsiz, ruhsuz, şiddet yüklü kentlerdir bunlar.
Kalbin ritimlerini andıran hayatlarıyla, organizasyonlarıyla, plastik özellikleri öne çıkan estetik şehirler, zevk sahibi insanların eseri ve yaşadıkları yerlerdir.
Ruh dolu, uhrevî şehirlerse, peygamberlerin, bilge kişilerin yaşadıkları, nefes üfledikleri, zamana meydan okuyan şehirlerdir.
Özetle... Dünyevî şehir’de rutin bir hayat vardır. Sürüklendiğiniz bir yerdir.
Estetik şehir, baktığınız, bakmaya doyamadığınız şehirdir.
Uhrevî şehir, aktığınız, yaşadığınız, iliklerinize kadar soluduğunuz iç içe geçmiş bir dünyadır.
İLİM, İRFAN VE HİKMET ŞEHİRLERİ
Özbekistan, ilginçtir, bu üç tarz-ı şehrin en güzel örneklerinin bulunduğu nâdir ülkelerden biridir.
Taşkent, biraz “akıllı”, dünyevî şehir havasındadır; elbette ki, bir Londra, New York, Los Angeles kadar sefih bir dünyevîlik havası olmasa da, biraz da başkent olması hasebiyle “dünyevî kent” özelliği teslim edilebilecek bir şehirdir.
Semerkand, estetik bir şehirdir. Kalbin ritimleri, hiç aksamadan, ışık yayarak her dâim atar. Semerkand, İslâm medeniyetinin Floransa’sıdır.
Buhara, üçüncü şehir tipinin, uhrevî şehir’in en güzel örneklerinden biridir.
Semerkand dünyanızı ışıtır, aydınlatır ışığıyla.
Buhara içinizi ısıtır, manevî bir tecrübe yaşatır size.
Bu üç şehir, elbette ki, birbirleriyle iletişim ve etkileşim hâlindedir. Özellikle de İslâm medeniyetinde.
İslâm medeniyetinde dünyevî, estetik ve uhrevî üç şehir, Batı’dakilerle her düzlemde birebir örtüşen özelliklere sahip değildir. Hatta bu üç şehrin, İslâm medeniyetindeki tezahürleri de farklıdır, kendine özgüdür kaçınılmaz olarak.
Meselâ, İslâm medeniyetinde pür bir dünyevî şehir’den sözedemeyiz: Dünyevî şehir, İslâm medeniyetinde ilim şehrine dönüşür (Bağdat gibi); estetik şehir, irfan şehrine; uhrevî şehir de hikmet şehrine.
Keskin bir dünyevî-uhrevî ayırımı yoktur İslâm’da. İlim, irfan ve hikmet birbirlerinin mütemmim cüzleri (tamamlayıcı parça’ları) olduğu için, ilim şehrinde, irfanın da, hikmetin de tohumları gizlidir.
O yüzden estetik şehir’de, uhrevî şehrin güzel özelliklerine rastlanacak yerler vardır her zaman.
ARZIN KUBBESİ SEMERKAND, İNSANIN GÖKKUBBESİ BUHARA
Semerkand, estetik bir şehir olduğu için göz kamaştırıyor. Sadece Registan Meydanı, renk ve ışığın dansına sahne oluyor. Tıpkı Isfahan gibi.
Bu renk ve ışığın dansı, sizi dünyevî olana da, uhrevî olana da taşıyabilir. Durduğunuz yere, o ânki hâlet-i ruhiyenize göre değişebilir bu.
Bunu, uhrevî şehir’in en mükemmel örneklerinden biri olarak gördüğüm Buhara’da da görebilirsiniz: İçinizi ısıtan uhrevî hava, estetik bir tad verir, ışık saçar, bir aydınlanmaya yol açar.
Bütün bu tadları alabilmeniz, anlamları idrak edebilmeniz için, şehirde oraya buraya bakarak dolaşmayacaksınız; duracaksınız, bir yere oturup şehri düşünecek, şehirle tefekküre dalacaksınız; şehrin havasını, dokusunu, kokusunu soluyacak, şehre nakşedilen ruhu yaşayacaksınız...
İbn Batuta, seyahatnamesinde, Ayasofya ziyareti sırasında yaşadığı bir şaşkınlığı şöyle anlatır: “Ayasofya’nın içi devâsâ bir şehir” der ve seyre dalar...
Buhara’nın merkezinde 12. yüzyılın başlarında Karahanlı hükümdarı Arslan Han’ın inşa ettiği Kalın (Kalyon) Minare Camii ve Medresesi de, Semerkand’ın merkezindeki Registan Meydanı’ndaki medreselerin bulunduğu muazzam alan da, iç mekân açısından Ayasofya’dan belki 10 kat, belki de daha fazla büyüktür.
Buhara’da Kalın Minare’de de, Semerkand’da Registan’da da yapılar, mekân üzerinden zamanı tecrübe, zamanı aşma imkânı sunan aşkın yapılardır ve tıpkı binbirgece masalları gibi, iç içe açılan kapılar, birine girdiğinizde, öteki, başka dünyalara açılan kapılar, insanı uhrevî olana, zamanlar ve mekânlar ötesine taşır, üstelik de bunu ışık, renk, doku dansı, semasıyla yapar...
Sadece İslâm dünyasının değil, dünya tarihinin akışını değiştiren bin yılı kuran Turkuaz Ruhu’nun ilâhî hakikatten süt emen ve dünyaya ruh üfleyen iki kurucu şehrinin gökle kök arasında kurduğu varedici irtibatın eseri olan bu ruh, gelecek bin yılı da kuracak ruh olacak biiznillah.
Yazı bitmedi ama yerim bitti. Şu kadarını söyleyeyim: Mekke ve Medine’nin yanısıra, Roma’yı, Semerkand’ı, Buhara’yı, Floransa’yı, Kudüs’ü görmeden ölen insan bu dünyada yaşadım, demesin.
Vesselâm.Bu topraklarda İslâmî varlığımızın yok oluşunu seyredemeyiz!
Yusuf Kaplan
26/05/2019 Pazar
Sekülerleşme /dünyevîleşme biçimi, Müslüman bir topluma dışardan gelen, içerde gerçekleştirilen bir kültürel saldırı biçimidir. Yeni sömürgecilik biçimidir bu.
Bu yeni-sömürgecilik biçimi, özellikle popüler kültür endüstrisi ve medyalar üzerinden zihnî işgalle hayata geçiriliyor… seküler duyuş, yaşayış ve bakış biçimleriyle daha kolayca ve hatta ayartarak köleleştiriyor bizi de, bütün dünyayı da.
ÖLÇÜLERİ YİTİRİNCE...
O yüzden sekülerleştikçe, İslâmî sâbitelerimizi yitiriyoruz hızla…
Akidede sâbitelerimiz, şaşmaz inanç ilkelerimizdir.
Akidenin üç temel sütünu var: Allah inancı, nübüvvet inancı ve âhiret inancı.
Günlük hayatta, sâbitelerimizse, haram-helâl ölçüleridir.
Akidenin üç sütunu, haram-helâl ölçülerinin kurucu ve koruyucu kalkanı işlevini görür.
Allah’a, peygamberine, âhiret gününe inanan insan, harama bulaşmaz, kul hakkı yiyemez. Eğer burada haram-helal dengesi aşınıyor, kul hakkı hiçe sayılıyorsa, orada İslâm devre dışı kalıyor, İslâm’la bağlarımız kopuyor demektir.
Sekülerleştikçe, haram-helâl ölçüleri aşınıyor; helâller haram, haramlar helâl oluyor...
Sekülerleştikçe, değişkenler, sâbitelerimizi yerle bir ediyor ve zamanla değişkenler, sâbite katına yükseliyor, değişmez kural hâline geliyor, rutinleşiyor ve biz de kanıksıyoruz bu ontolojik yok oluş sürecini…
Özetle: Sekülerleştikçe, İslâmî duyarlıklarımız aşınıyor.. İslâmî duyarlıklarımız aşındıkça, bu ülkedeki İslâmî varlığımız darbe yiyor, eriyor, adım adım yok olma tehlikesiyle karşı karşıya kalıyor…
Somut örnekler üzerinden test edelim söylediklerimizi…
YOK OLUŞUN İŞARET FİŞEKLERİ…
Uyarıyorum: İslâm’la ilişkisi sıfırlanan bir kuşak geliyor… Sıfır!
Sadece tüketim çılgınlığı peşinde koşturan; kariyerizme, paraya tapan, egoizmin pençesinde kıvranan; medya, sanal dünya, film, futbol gibi neredeyse hayatın bütün alanlarını şekillendiren bütün mecralarda, hız, haz ve ayartı peşinde koşturan duyarlıklarını yitirmiş, dünyanın sorunlarına yabancılaşmış, düşünme melekeleri dumura uğramış, sorumluluk bilinci sıfırlanmış, bu ülkeye, bu ülkenin bin yıllık medeniyet birikimine aidiyet ve mensubiyet biçimleri yerle bir olmuş, bir an önce kapağı Avrupa’ya, Amerika’ya atmak için kurulmuş, kurgulanmış, beyni yıkanmış bir yokoluş kuşağı bu…
Uyuşturucu kullanımındaki patlamayı yazmıyorum bile…
Genç kuşaklar, zihnen ve bedenen ölüyor gözümüzün önünde…
Geleceğimizin yok oluşunu seyrediyoruz hep birlikte… Kimi zaman bazı çevrelerde güle oynaya hem de…
İntihar bu.
Bir toplumun bugününün değil, yarınının da adım adım yok edilmesi, katledilmesi hatta.
Genç kuşağın savruluşuyla sınırlı değil bu ülkedeki İslâmî varlığımızın yok olma tehlikesiyle karşı karşıya kalması sorunu.
Toplumda boşanma oranları katlanarak artıyor… Hem de muhafazakâr çevrelerde bir patlama yaşanıyor özellikle… Egoizm, kariyerizm, bireyselleşmenin meyveleri…
Toplumun bütün kesimleri hızla konformistleşiyor… Oportünizm tavan yapıyor… Herkes menfaatine bakıyor!
Kardeşlik, yardımlaşma, kanaatkârlık, tevazu, fedakârlık, diğergâmlık gibi kurucu değerlerimiz yok oluyor…
YENİDEN MÜSLÜMANLAŞAMAZSAK YOK OLURUZ!
Ne yapacağız peki?
Yapacağımız şey çok açık: Yeniden Müslümanlaşmak. Deyim yerindeyse, kendimizi re-set’lemek, bismillah diyerek her şeye yeniden, taze bir ruhla, taze bir heyecanla silbaştan başlamak…
Müslüman olma coşkusunu yakalamak…
İslâm’ın bu toplumun varlık nedeni olduğu gerçeğini genç kuşaklara kâh eğitimde, kâh medyada, kâh kültür dünyasında çok iyi anlatmak...
İslâm’ı yitirdiğimiz zaman -Allah korusun- bu topraklardaki varlığımızın tehlikeye düşeceğini aslâ unutmamak…
O yüzden Müslüman olmanın nimet olduğu gerçeğini iliklerimize kadar hissederek sarsılmaz ve aşılamaz ilkelerimizi yeniden hayata geçirmek…
Müslüman olma coşkusunu doyasıya yaşamak, bunun için haram-helâl ölçülerine, kul hakkına azamî dikkat göstermek, bunun kazandıracağı coşkuyu diğer müslüman kardeşlerimizle paylaşmak…
Müslüman olmanın tadına varmak, tadını almak ve herkese tattırma coşkusunu iliklerimize kadar yaşamak…
Unutmayalım: Hayata aktarılamayan bir dinin, fikrin hiç bir kıymeti harbiyesi yoktur.
Hayata aktarılamayan bir dinin, paçavraya dönmesi kaçınılmazdır.
Dinini yitiren ya da dinle ilişkisini bitiren insan, sahte dinler icat etmekten, arzularının, hızın, hazzın, tüketimi emreden nefsinin kölesine dönüşmekten ve tükettikçe tükenmekten kurtulamaz.
İnsanın bittiği yerde, hayat da biter, çöle döner...
Vesselâm.
Fetih ruhu ve rüyası
Yusuf Kaplan
31/05/2019 Cuma
Fetih ruhu’nun bu ülkede bir karşılığı var mı, insanları kanatlandırmaya yarar mı, bilmiyorum.
Ama Türkiye’nin özellikle seküler aydınlarının fetihle işgali karıştırdıklarını biliyorum. Fetihle işgali karıştıran müslüman bir toplumun aydınının zihni işgal altındadır, iğdiş edilmiş, demektir.
Açık ve net bu.
Oysa bilim, düşünce, sanat, siyaset ve ahlâkta büyük açılımlar, insanlığın önünü açan çığır açıcı atılımlar nasıl gerçekleştirilir?
Fetih ruhuyla...
Eşyanın hakikatini keşfetme çabasıyla...
Eşyanın hakikatini keşfetme çabasını diri tutan kanatlandırıcı bir ruhla ve bu ruhu canlı kılan büyük rüyalarla...
Unutmayalım: İddianız yoksa rüya göremezsiniz. Rüyasını göremediğiniz bir iddiayı hayata geçiremezsiniz.
ÜÇ TARZ-I FETİH
Üç tarz-ı fetih’ten ya da fethin üç boyutundan sözedilebilir:
Manevî fetih, fikrî fetih ve maddî fetih.
Manevî fetih, kalple gerçekleşir.
Fikrî fetih, zihnin eseridir.
Maddî fetih, kılıcın meyvesidir.
Bir kez daha hatırlatmak istiyorum: Bu ülke Batılı emperyalistler tarafından fiilen işgal edil-e-medi ama zihnen işgal edildi. Bu ülkenin sözümona aydınları celladına âşık edildi.
O yüzden bu ülkenin hâs aydınları, ön açacak, ön alacak çilekeş öncü kuşakları yok.
Öncü kuşakları olmayan toplumlar, bugün yaşıyor olabilirler ama yarın bir ânda yok olmaktan kurtulamazlar. Bir Gazâlî’niz, Alparslan’ınız, İbn Arabî’niz, Fatih Sultan Mehmed’iniz, Sinan’ınız, Itrî’niz, Yunus’unuz, Yavuz’unuz ya da bir Eflatun’unuz, Kant’ınız, Bach’ınız, Rafael’iniz, Bruegel’iniz, Beethoven’iniz, Nietzsche’niz, Dostoyevski’niz, Tarkovski’niz varsa, varolduğu için, varolabildiği için varsınız.
Bu öncüler, fikirleriyle, eserleriyle, şahsiyetleriyle yaşıyorsa, sizi de yaşatabiliyorsa, sizin varolduğunuzdan ve yaşadığınızdan sözedebiliriz.
Bunlar, bir toplumun medeniyet ruhunu diri ve canlı tutan, yaşayan ve yaşatan öncü kuşakları değil sadece, kurucu ve konumlandırıcı öncü kuşakları. Yönünü ve yörüngesini belirleyen, ruhunu harekete geçiren, geleceğini şekillendiren yol fenerleri.
Her medeniyet, öncü kuşakları vasıtasıyla geçmişten nefes alır, geleceğe nefes verir.
Bütün diğer medeniyetlerin öncü kuşakları gibi bizim medeniyetimizin öncü kuşakları da birer fatihtir; fetih ruhuyla nefes alan ve nefes veren, medeniyeti yeşerten ve gölgesinde herkesin serinlediği birer çınardır.
Maddî fetih, kılıçla gerçekleşir ama önce zihinde ve zihinle şekillenir, sonra kalpte ve kalple olgunlaşır, en sonundaysa ruhta ve ruhla gerçeğe dönüşür.
Fetih, işgal değildir; kapıların açılmasıdır. Zihin, gönül ve ruh kapılarının canlanması, hayata kavuşması.
Aynı şekilde, maddî fetih de toprakların işgali değildir. Toprağa, hakikatin hayat bahşeden elinin değmesi, toprağı sulayacak ötelerden yankılanan bir sesle diriltici bir nefes vermesidir maddî fetih.
Toplumları fatihleri ayakta tutar, fatihleri taze hayat sunar, fatihleri yol açar.
Zihin, kalp ve ruh fatihleri: İlim, irfan ve hikmet fetihleri.
Fetih ruhunu yitiren, yeni fatihler yetiştiremeyen toplum, dengesini yitirir, işgal edilir zamanla.
YUNUS VE SİNAN, FATİH VE ALP ARSLAN MASAL MI?
Masal mı bütün bunlar?
Yunus masal mıydı?
Elbette ki, değildi: İnsanı, hayatı, Yaratıcı’yı, dünyayı sade bir dille ama derinlemesine kavradı; hâlâ taze, hâlâ diri, hâlâ hayat bahşedici tohumlar ekti bu topraklara; keşfedildikçe insanı çağlar ötesine taşıyan, tadıldıkça lezzetine doyum olmayan.
Sinan, masal mıydı?
Sinan, bu topraklardan çıktı ve hakikat medeniyetinin diriltici ruhunu üç kıtada taşa nakşetti. Sinan’ın mimaride gerçeğe dönüştürdüğü fetih ruhu, fetih rüyasının hayatın her alanında yankılanmasını, hayatın her alanını aydınlatmasını, beslemesini mümkün kılacak çapta, kıratta bir fetih ruhuydu.
Fatih, masal mıydı?
Fatih, daha çocuk denecek yaşlardayken, fetih ruhuyla nefes alıp veriyor, Kostantinopol’ü fethetme rüyaları görüyordu -neredeyse Allah’ın her günü...
Elinde kalem, defter; önünde yerküre; zihninde İstanbul’un fetih haritasıyla yatıp kalkıyordu...
Uykuları kaçıyordu!
Rüyaları sınır tanımıyordu!
Hop oturup hop kalkıyordu! Yerinde duramıyordu!
Çocukken!
Çocuk denecek yaştayken!
Fetih ruhuyla yetiştiriliyor, fetih ruhuyla nefes alıp veriyor, fetih rüyaları görüyordu her dem Fatih.
Bir yerde fetih ruhu çocuk denecek yaşta sizi yakalamışsa, rüyalarınız olup çıkardı, rüyalarınız fetihlerle dolup taşar, fetihlerle renklenir, canlanırdı.
Fatih’in fetih ruhu, nizam-ı âlem rüyasının Osmanlı gökkubbesi altında herkesin kendi hayatını yaşamasını, rüyasını gerçekleştirmesini mümkün kılan tek evrensel ve aşılamamış, benzersiz bir fetih ruhuydu.
Yunus’taki, Sinan’daki, Fatih’teki fetih ruhu ve rüyası, Alp Arslan’ı Alp Arslan yapan, Anadolu’yu, Balkanlar’ı, Afrika’nın içlerine kadar üç kıtayı İslâm’a açan tevazunun kanatlarında yükselen Müslüman olma coşkusuydu.
Alp Arslan’a “Biz, temiz müslümanlarız. Bid’at nedir bilmeyiz. Bu sebepledir ki, Allah hâlis Türkleri aziz kıldı” dedirten bu diriltici ruhtu.
İşte dünya bu ruha gebe.
Biz de.Dikkat! Türkiye’yi Kıbrıs’tan vuracaklar!
Yusuf Kaplan
7/06/2019 Cuma
Türkiye Cumhuriyeti olarak on yıllarca hem Türkiye’nin hem de Kıbrıs’ın geleceğini tehlikeye sokacak basiretsiz, köksüz, soluksuz Kıbrıs politikaları izlendiğimizin farkında mıyız acaba?
Öyle anlaşılıyor ki, gelecek yılların, hatta gelecek on yılların alacağı şekil, Kıbrıs’tan ve etrafından belirlenecek!
ASKERÎ YIĞINAĞI GÖRÜYORUZ AMA KÜLTÜREL SÖMÜRGELEŞMEYİ GÖREMİYORUZ!
Kıbrıs’ın etrafında yaşanan gelişmeleri Türkiye olarak yakından takip ediyoruz. O yüzden yüzyılın en büyük askerî tatbikatını henüz yaptı Türkiye: Hem karadan hem havadan hem de denizden eşzamanlı olarak gerçekleştirilen çok önemli bir tatbikattı bu.
Bu tatbikatla Kıbrıs’a ve çevresine, savaş gemileri, savaş uçakları yığan ABD, İngiltere, Rusya, Fransa, İtalya, BAE, Mısır ve İsrail’in doğal gaz ve petrol bahanesiyle Doğu Akdeniz’in sularını fenâ hâlde ısıtan girişimlerine karşı teyakkuz hâlinde olduğumuz mesajını verdik.
Bu mesaj taraflarca alındı.
Geçtiğimiz çeyrek asırda, önce Irak, sonra da Suriye, bölgenin, özellikle de Türkiye’nin kuşatılması için emperyalistler tarafından nasıl karıştırıldı ve kullanıldıysa, bundan sonraki süreçte de genelde Doğu Akdeniz, özelde ise Kıbrıs aynı şekilde Türkiye’nin kuşatılması hatta ilk büyük zaaf anımızda vurulması için kullanılacak, kaşınacak.
Kıbrıs’ın etrafında yani Doğu Akdeniz’de oynanan stratejik oyunların en azından farkındayız.
Ama Kıbrıs’ta, Kıbrıs’ın içinde yaşanan gelişmelerin, Kıbrıs’ın “elimizden bütünüyle çıkmasıyla sonuçlanacak” hâdiseleri adım adım döşediğinin farkında mıyız acaba diye sormuyorum. Sormuyorum; çünkü Kıbrıs’ta neler olup bittiğini anlayabilecek, yapılmak istenenleri önleyebilecek durumda olduğumuzu sanmıyorum ve ürperiyorum açıkçası: Türkiye’yi Kıbrıs’tan vuracaklar, diyorum, haykırarak...
Nasıl mı?
Anlatayım...
KIBRIS’TA, TÜRKİYE’NİN ADADAN ÇEKİLMESİNİ İSTEYEN TÜRKLER VAR!
Yaklaşık iki yıldır UniteCyprusNow (Kıbrıs Derhal Bileşsin!) isimli bir oluşum, özelde KKTC’nın, genelde Türkiye’nin güvenliğini tehlikeye sokacak işlere imza atıyor.
25 Ocak 2018 tarihli KıbrısPostası gazetesinde, bu oluşumla ilgili bir haber yer aldı. Uzun bir alıntı yapacağım burada; her satırını ürpererek okuyacağınız bir alıntı:
“Unite Cyprus Now Grubu, tüm Kıbrıslılara, Cumartesi günü saat 11.00’de Ledra/Lokmacı ara bölgede kendilerine katılarak, köktencilik ve bölünmüşlüğe karşı seslerini yükseltme çağrısı yaptı.
Grubun yaptığı yazılı açıklamada, köktenciliğin en üzücü tezahürlerinden birinin dün yaşandığı belirtildi. Afrika gazetesine saldırıp, zarar verdiği ve gazetecilere linç girişiminde bulunan organize bir grubun, Meclis damına çıkarak Osmanlı İmparatorluğunu oluşturan boylardan birine ait bir bayrak açtığına dikkat çekildi.
Cumhurbaşkanı Mustafa Akıncı’nın sözlü saldırıya uğradığı, CTP Milletvekili Doğuş Derya’nın da yeminini ederken hem sözlü, hem de fiziksel saldırıya uğradığına dikkat çekilen açıklamada, şu ifadelere yer verildi:
‘Dün yaşananlar bölünmüşlüğün sonuçlarıdır. Bölünmüşlüğün devamı halinde Yeşil Hat giderek Türkiye ile bir sınıra dönüşecek, Türkiye’nin Kıbrıs’taki etkisi giderek daha da artacak, Adaya nüfus akışı kontrolsüz bir şekilde devam edecek ve Türkiye’deki koşullar ve gerginlikler Adaya yansıyacaktır.
Köktencilik her iki toplumda da artacak ve yeni nesiller için hukukun üstünlüğü, demokrasi, hoşgörü, insan hakları ve barışçıl bir arada yaşam temelinde ortak, istikrarlı, güvenli, müreffeh bir gelecek kurma şansımız tehlikeye atılacaktır.
Sadece federal bir çözüm Kıbrıs’ı gerçek anlamda güvenli ve bağımsız yapacak ve adamızda hukukun üstünlüğünün gözetilmesini sağlayacaktır. Savaşlar, çatışmalar ve terörizmle çevrili bölgemizde, statükonun güvenli ve sürdürülebilir olduğu varsayımı tehlikeli bir yanılgıdır.’”
KIBRIS, ELİMİZDEN GİDİYOR!
Bu haberi, habere yansıyan açıklamayı ürpererek okudum.
Kıbrıs’ta Türkiye’nin Kıbrıs’tan çekilmesini isteyen Türkler var!
Kıbrıs’ı bizim elimizde tutacak yegâne güç, ortak medeniyet ve tarih bilincidir. Bu ortak medeniyet ve tarih bilinci olmazsa, Kıbrıs’a bütünüyle biz hakim olsak bile, Kıbrıs, er ya da geç bizim elimizden çıkar.
Şu ân öyle durumdayız. Kıbrıs’ta askerî olarak varız ama kültürel olarak yokuz. Kıbrıslı Rumlarla Kıbrıslı Türkler sonuna kadar sekülerler!
Kıbrıs’ı kültürel olarak kaybettiğimizi bilelim.
O yüzden Kıbrıs’ı kültürel olarak yeniden kazanmak, bunun için ortak medeniyet ve tarih bilinci oluşturmak, KKTC’deki kardeşlerimizin ekonomik ve sosyal refah düzeyini Rumların üzerine çıkarmak zorundayız.
O yüzden kültürel olarak kaybettiğimiz Kıbrıs’ın, emperyalistlerin oldu birileriyle elimizden çıkabileceği, KKTC’deki insanların da buna karşı çıkmayacakları hatta bunu talep etmeye başlayacakları anlaşılıyor.
Kıbrıs Postası gazetesinde yayımlanan haberi şimdi bir de bu gözle okuyabilirsiniz.
Evet, Türkiye’yi Kıbrıs’tan vuracaklar.
Önce, Türkiye’nin Kıbrıs’tan uzaklaşması sağlanacak. Ki, bunu biz kendi ellerimizle yaptık zaten: Kıbrıs, kültürel olarak bize değil, Rumlara daha yakın. Türkiye’nin kültürel olarak Kıbrıs’ta olduğunu söyleyen birileri varsa, “geçmiş olsun!” dileklerimi iletirim kendilerine acı acı!
İkinci olarak, emperyalistler, gelecek 50 yıllık, 100 yıllık stratejilerini Kıbrıs üzerinden şekillendirecekler! Bizi Kıbrıs’tan vuracaklar!
Emperyalistlerin bizi Kıbrıs’tan vurmalarını önlemenin en kalıcı yolu, Kıbrıslı Türklerle ortak medeniyet ve tarih bilinci etrafında kenetlenmemizden geçiyor!
Kıbrıs, kültürel olarak elimizden gidiyor!
Yarın fiilen elimizden gitmesini istemiyorsak -bu Türkiye’nin parçalanmasıyla sonuçlanır Allah korusun- gereken önlemleri gecikmeden almak zorundayız.
Vesselâm.
.Türkiye’nin bir numaralı güvenlik meselesi, artık Kıbrıs’tır!
Yusuf Kaplan
9/06/2019 Pazar
Türkiye’nin bağımsızlığı Kıbrıs’tan geçer!
Elinize bir harita alın, Atina’dan İskenderun’a kadar dikkatle bakın. Kıbrıs’ın dışındaki bütün irili ufaklı adaların tamamının Yunanistan’a ait olduğunu göreceksiniz ve eğer gözleriniz “ne bu yahu!” diyerek faltaşı gibi açılmıyorsa, aksine, “ne var bunda?” filan demeye kalkışıyorsanız, bilin ki, “zihnî felç geçiriyorsunuz, köleleştirilmişsiniz” demektir.
BİZ İSTİKLAL SAVAŞI’NI YUNANLARLA DEĞİL İNGİLİZLERLE YAPTIK!
Kıbrıs Adası, burnumuzun dibi! Yunanlar, burnumuzun dibine nasıl sokulmuşlar böyle, diye sormaya gerek yok. Burnumuzun dibine sokulanlar Yunanlar değil, Yunanları, “İstiklal Savaşı yapalım” diye üzerimize salanlardır; emperyalist İngilizler yani.
İstiklal Savaşı’nı fiilen kazandık ama zihnen kaybettik.
Biz İstiklal Savaşı’nda Yunanlarla değil İngilizlerle savaştık aslında.
Eğer İstiklal Savaşı’nı Yunanlarla değil de İngilizlerle yapmış olsaydık, Türkiye, Batılılaştırılma köleliğinin eşiğine üstelik de güle oynaya sürüklenemezdi!
İngilizler, Yunanları üzerimize salmakla, bir taşla bir kaç kuş birden vurmuş oldular.
Türkiye ile Yunanistan arasında onyıllarca sürecek, zaman zaman iki ülkeyi savaşı eşiğine getirecek bir düşmanlık tesis ettiler.
İkinci olarak da, Türkiye üzerinde yapılan ameliyatın / operasyonun, Türk toplumu tarafından uzunca bir süre anlaşılabilmesini zorlaştıracak sert bir bir mil çektiler gözümüze, gözümüzü körleştirdiler, ne olup bittiğini anlayabilmemiz mümkün olmadı bir türlü bugüne kadar!
Buradan Kıbrıs meselesine geliyorum: Kıbrıs meselesi, Cumhuriyet kurulmadan önce halledildi; Kıbrıs fiilen elimizden gitti -Kıbrıs’ta İngilizlere garantörlük statüsü vermemizle birlikte!
Bugün Kıbrıs adasında, Rum kesimine İngiliz savaş uçaklarının yerleştirilebiliyor olmasının güya meşrû gerekçesini İngilizlerin garantör ülkelerden biri olması oluşturuyor!
KIBRIS’LI TÜRKLERİ TÜRKİYE’YE KARŞI KIŞKIRTACAKLAR!
Cuma günkü yazıda, “Türkiye’yi Kıbrıs’tan vuracaklar”, derken sadece bölgede bulunan doğal gaz, petrol kaynağı nedeniyle emperyalistlerin Kıbrıs’ın etrafına üşüşüvermelerine dikkat çekmek değildi amacım. Asıl dikkat çekmek istediğim şey, Kıbrıs’taki Türk kardeşlerimizin Türkiye’den zihnen, duygu olarak ve dolayısıyla fiilen kopmak istemeleri, bunun gerçeğe dönüşmek üzere olduğu ürpertici gerçeğidir!
Bunu da özgürlük, eşitlik, refah adına talep ediyorlar!
Yetkilileri uyarıyorum: Kıbrıs’taki Türkler tarafından Türkiye’nin Kıbrıs’tan çekilmesi talepleri önümüzdeki haftalarda ve aylarda daha yüksek sesle dillendirilecek!
Doğu Akdeniz’de bulunan ve dünyanın doğal gaz rezervlerinin % 67’sini oluşturan doğal gaz yataklarının emperyalistler tarafından paylaşılma girişimleri, Kıbrıs üzerinden Türkiye’nin köşeye sıkıştırılmasının fitilini ateşleyecek ve adadaki bazı çevreler, Türkiye’nin Kıbrıs’tan çekilmesi taleplerini dillendirerek Türkiye’ye karşı kullanılacak!
Cuma günkü yazıda “birleşik Kıbrıs hayali”ni dillendiren UniteCyprusNow oluşumu çerçevesinde yapılan ürpertici açıklamaları burada paylaşmıştım.
Türkiye küçücük bir adayla ilgilenemedi! Kültürel olarak giremedi Kıbrıs’a! Türkiye’yle ortak medeniyet ve tarih şuuruna sahip bir halk yeşertemedi adada!
Zırnık kadar anlamadıkları hâlde İslâm’dan iğrenen, ürperen bir kütle zuhûr etti.
Kıbrıs’ta bir ilahiyat bile açılamadı! Hatta Kur’ân kursu ve imam hatip okulu açma girişimlerine Kıbrıslılar (Rumlar değil Türkler) sert tepki gösterdiler!
Kıbrıs, zihnen ve kültürel olarak elimizden gitti çoktan! Eğer köklü, güçlü stratejik adımlar atamazsak, Kıbrıs’ın, çok değil, 10-15 yıl gibi kısa bir zaman dilimi içinde, elimizden fiilen çıkıp gitmesini seyrederiz sadece!
KIBRIS, TÜRKİYE’NİN MİLLÎ GÜVENLİK MESELESİDİR!
Altını çizerek haykırıyorum: Kıbrıs, Türkiye’nin millî güvenlik meselesidir!
Kıbrıs’ın elimizden gitmemesini sağlayacak en önemli stratejik atılım, Kıbrıs’ta dünya çapında okulların ve üniversitelerin açılacağı, genç kuşaklara ve bütün Kıbrıs halkına medeniyet perspektifi ve tarih şuuru kazandıracak bir eğitim devrimi yapmaktır.
Eğer Kıbrıs halkı zihnen ve kültürel olarak bizimle aynı değerleri paylaşırsa, Kıbrıs’ta tezgâhlanacak bütün oyunları püskürtmemiz mümkün olabilir. Öbür türlüsü hüsrandır -hem Kıbrıslılar için hem de Türkiye için!
Dünyanın en zengin doğal gaz yataklarının Kıbrıs’ın etrafında bulunduğu gerçeğinin ortaya çıkmasıyla birlikte bütün emperyalistlerin Doğu Akdeniz’e üşüşmeleri, askerî yığınak yapmaları bizi, millî güvenlik konseptimizi yeniden tanımlamaya icbar ediyor.
O yüzden şu kesin artık: Türkiye’nin bir numaralı güvenlik meselesi Kıbrıs’tır!
Vesselâm.
Eksen kayması değil kırılma noktası: S-400’ler ve yörünge ayarlaması
Yusuf Kaplan
14/06/2019 Cuma
Amerikan yönetimi açıklama üstüne açıklama yaptı, yapmaya da devam ediyor... Keza Avrupa devletleri ve kurumları da aynı şekilde -dozu biraz daha düşük olsa da.
Mesele, özelde S-400’ler meselesi ama genelde Türkiye-Batı ittifakı ilişkilerinin geleceği...
BATI İTTİFAKI, PANİKLERKEN...
Amerikan yönetiminin Beyaz Saray kanadı, Türkiye’nin Rusya’dan S-400 savunma sistemi alma girişimini pek de panik psikolojisiyle karşılamadı.
Ama Pentagon ve CIA kanadı fenâ hâlde panikledi, Türkiye’ye tehdit üstüne tehditler savuruyor...
Pentagon ve CIA kanadı, Yahudi gücünün kontrolünde. Amerikan silah endüstrisi onlardan soruluyor!
Sadece Amerikan silah endüstrisi mi?
Değil elbette.
Silah’ın raconunu onlar kesiyor...
Savaşlara onlar karar veriyor...
Kapitalist dünya sistemini onlar çekip çeviriyor...
Sisteme itiraz edenleri onlar -deyim yerindeyse- “yere seriyor”, yaşadığına pişman ediyor, perişan ediyor hatta yerinden ediyor...
Sorosgiller bunlardan...
Adına sosyal medya denen tastamam a-sosyal tiplerle ve a-sosyal bir şekilde işletilen başta twitter gibi mecraları, toplumları karıştırmak için icat edenler de, yönlendirenler de bu Pentagon-CIA bağlantılı Sorosgiller şebek-e-leri...
Türkiye’de tezgâhlanan Gezi Kalkışması’ndan 15 Temmuz işgal ve darbe girişimine kadar bütün operasyonların gerisinde işte bu “tayfa” var.
TÜRKİYE’NİN BAĞIMSIZLAŞMA SÜRECİ...
İşte bunlar, Türkiye, kendilerine boyun eğmediği, eğmemekte direndiği, başka küresel ittifaklar gerçekleştirdiği için çıldırıyorlar!
Türkiye’ye diz çöktüremedikleri için çıldırıyorlar!
Bütün tezgâhları deşifre edilip püskürtüldüğü için çıldırıyorlar!
Bakın, Türkiye’nin ABD ile birlikte gerçekleştirdiği F-35 projesinden Türkiye’yi apar-topar çıkardı bu Pentagon-CIA kanadı!
Yetmedi; bizzat Pentagon, Türkiye’yi “ekonomik istikrarsızlık”la vesaire tehdit etti; Türkiye’ye ekonomik yaptırım uygulanacağını açıkladı!
Amerika, Türkiye’nin müttefiki güya! NATO başta olmak üzere bütün belli başlı önemli Batılı kurumlarda stratejik ortağı! Güya!
Tam Türkiye, Pentagon-CIA güdümlü Amerikan yönetiminin bütün bu densizliklerine ne cevap verecek diye beklerken, Cumhurbaşkanı Erdoğan, önceki akşam, Türkiye’yi S-400’leri almaması konusunda art arda tehdit eden Pentagon-CIA şebekesine tokat gibi cevap verdi ve “S-400’ler alınacak demiyorum, alınmıştır, diyorum” dedi.
Soru şu burada: Türkiye, Batı ittifakını terk mi ediyor, dolayısıyla eksen mi değiştiriyor?
Eksen kayması değil yaşadığımız; kırılma noktası.
Batı ittifakıyla ya da ülkeleriyle ilişkimizde bir kırılma noktasının eşiğinden geçiyoruz... Cumhuriyet tarihinde yaşadığımız en büyük kırılma bu.
Cumhuriyet kurulurken, Batılılara medeniyet iddialarımızdan vazgeçtiğimizi söyledik. Bunu Lozan ve Ankara antlaşmalarıyla da teminat altına aldırdı Batılılar.
Artık Türkiye, Batılılara itiraz etmeyecek, her alanda Batılılaşma sürecine girecek’ti... Özellikle laikleşme politikalarıyla, toplumun, ayağa kalkarak yeniden tarih yapmamızı mümkün kılabilecek medeniyet birikimimizin ve ruhumuzun kaynağı İslâmî iddiaları benimsemeye kalkışmamızın önüne set çekilecek’ti...
Batılılarla böyle anlaştık.
Nedir bu?
Dışardan ele geçirilemeyen bir ülkenin içerden ele geçirilmesidir!
Türkiye, yaklaşık on yıldır Washington, Telaviv, Londra ve Brüksel’den bağımsız politikalar geliştiriyor...
Batılılara boyun eğmeyeceğini, kendi kaderini kendi medeniyet dinamikleri doğrultusunda kendisinin tayin edeceğini ilan etmekle kalmıyor, haykırıyor bunu yaptığı askerî operasyonlarla!
Son on yıldan bu yana güçlü bir savunma sistemi inşa etmiş olmamız, bunun bir göstergesi. Rusya’dan S-400 savunma sistemini alması da bunun bir neticesi.
TÜRKİYE’Yİ YUNANİSTAN ÜZERİNDEN VURABİLİRLER!
Şunu iyi bilelim: Batılı emperyalistlerin şakası yok: Doğu Akdeniz’e savaş gemileriyle ve uçaklarıyla derinlemesine yerleştiler. İngilizlerin Kıbrıs’a, Rum kesimine 120 savaş uçağı konuşlandırmasının anlamı ne?
Amerikalıların Romanya ve Bulgaristan’a askerî yığınak yapmalarının ne manası var?
İşin püsküllü belası var bir de: Yunanistan, ha bire Türkiye’ye karşı gazlanıyor ve kışkırtılıyor!
Birileri, Yunanistan’la bizi kapıştırarak Türkiye’yi vurma ve işgal planları mı yapıyor, diye sormak zorundayız.
Bir eksen kayması değil, esaslı bir kırılma noktası, yaşadığımız.
Türkiye’nin Batı’yla ilişkilerinde paradigmatik bir değişim yaşanıyor: Kopma bu.
Değişen dünya dengelerine göre Türkiye’nin önalması, geleceğini inşa çabası, gerçek anlamda bağımsızlaşma yolunda büyük bir adım atması.
Beklentimiz, bu adımın, içerde de atılması; eğitim, kültür, medya, gençlik, şehircilik gibi alanlarda medeniyet dinamiklerimiz ekseninde büyük hamleler gerçekleştirilmesi -vakit daha fazla geç olmadan.
Vesselâm.Türk-Rus ilişkilerindeki “karanlık bölgeler”e (=“tuzaklar”a) dikkat!
Yusuf Kaplan
16/06/2019 Pazar
Türkiye, kendi ayakları üzerinde durabilen bir ülke midir?
Hayır.
Türkiye, kendi kaderini kendisi tayin edebilen bir ülke midir?
Hayır.
Türkiye’de ipler bu ülkenin hâs çocuklarının elinde midir?
Hayır.
Peki, bütün bunlar ne anlama geliyor?
TÜRKİYE’NİN BAĞIMSIZLIK MÜCADELESİ VE ÖNÜMÜZDEKİ TAKOZLAR!
Türkiye, gerçek anlamda bağımsız bir ülke değildir.
Ekonomik olarak bağımsız değiliz. Sınırların ortadan kalktığı küresel bir dünyada karşılıklı bağımlılık gerçeğini gözardı etmeden kuruyorum bu cümleyi.
Hem ülkenin ekonomisine yön veren aktörler (TÜSİAD gibi “devşirme” çıkar şebek-e-leri) küresel kapitalist sistemin kölesi ve sistemin çıkarlarının bekçisi oldukları için hem de bölgenin geleceğini şekillendirecek ekonomi politikaları geliştirecek ve ekonomik ittifaklar kurabilecek bir güce sahip olmadığı için ekonomik olarak bağımsız değildir Türkiye.
TÜSİAD gibi küresel çıkar şebek-e-lerinin ülke ekonomisindeki belirleyici rolü zayıflatılmadığı sürece, bu ülke, ekonomik bağımsızlığına kavuşamaz ve sürgit ekonomik olarak çökertilme tehditleriyle karşı karşıya kalkmaktan kurtulamaz.
Ülkede hem ekonominin ipleri Anadolu çocuklarının eline geçmediği hem de Türkiye küresel kapitalist sistemden bir şekilde -görece de olsa- bağımsız ekonomi politikalar geliştiremediği sürece Türkiye’nin ekonomik olarak tam bağımsızlık mücadelesinde mesafe katedebilmesi çok zordur.
Ekonomide tam bağımsızlığına kavuşamamış bir ülkenin siyasî ve kültürel olarak bağımsız olduğundan sözedebilmek, elbette ki, imkânsızdır.
Ama kültürde henüz hiç bir şey yapamasak da, hiç olmazsa, ekonomide ve siyasette kendi kaderimizi kendimiz tayin edebilecek bir güce sahip olmamız gerektiğini kavradık ve bu bağlamda önemli adımlar attık. Savunma sanayisinde gerçekleştirdiğimiz atılımlar, bu açıdan hayatîdir; Türkiye’nin istiklal ve istikbal mücadelesinde önemli kilometre taşlarıdır.
RUSYA’NIN KANATLARINDA GÖKLERE YÜKSELEMEYİZ!
Cuma günkü yazıda ABD ile yaşadığımız S-400’lerin alımı etrafındaki gerilimin ne anlam ifade edebileceğini yazmıştım.
Türkiye’nin 15 Temmuz NATO güdümlü işgal ve darbe girişimi gibi bir tehlikeyle karşı karşıya kalması üzerine, 15 Temmuz’dan 7-8 ay önce Türkiye’nin etrafı önce Irak, ardından da Suriye üzerinden ateş çemberine çevrilince televizyonlardan Türkiye’nin Rusya’yla stratejik ilişki kurmak zorunda olduğunu söylemiştim yüksek sesle.
Rusya’yla ilişki kuruldu, kapsamlı işbirliği biçimleri geliştirildi hem de.
Sonunda mesele S-400’ler meselesine geldi, kilitlendi.
Önce şunu söylemem gerekiyor: Türkiye, Rusya’yla köklü ilişkiler kurmalı ama “elini, kolunu, bacağını” Rusya’ya kaptırmamalı!
Rusya’nın kanatlarında göklere yükselemeyiz! Yok böyle bir şey! Rusya’ya sonuna kadar güvenemeyiz.
Rusya’yla ilişkilerimizi stratejik derinlik katarak elbette sürdürmeliyiz ama bugüne kadar Batı ittifakının gölgesi, NATO’nun ileri karakolu, uydusu bir ülke olduğumuz gibi şimdi de her bakımdan Rusya’ya bağımlı, Rus uydusu bir ülke olma yanlışlığına soyunamayız.
TÜRK-RUS İLİŞKİLERİ VE ÇİN’İN ÇEVRELENMESİ STRATEJİSİ
Altını çiziyorum bir kez daha: Amerika’daki Yahudi gücü ve İsrail’in şımarıklıklarına, Türkiye’nin parçalanmasına yol açacak kendi güdümlerinde bir terör devleti kurdurma tehditlerine karşı Rusya’yla ilişkilerimizi derinleştirmek zorundaydık.
Fakat bunun bir Amerikan (Yahudi) projesi olabileceği, Rusya’nın Yahudi gücünden bağımsız hareket edemeyeceği gerçeğini aslâ gözardı etmeyelim, diyorum.
Söylemek istediğim şu: Rusya’yla ilişkilerimizde bizim kontrolümüzün dışında inşa edilen, bizi tuzağa düşürmeyi hedefleyen “tehlikeli karanlık bölgeler” / “tuzaklar” var.
Bu karanlık bölgelerin en dikkat çekici olanlarından biri, bizim üzerimizden Çin’in engellenmesiyle ilgili olabilir.
Şöyle bir şey bu: Küresel sistem, dünyanın kaderinin hâlâ şekillendiği yegâne coğrafyaya, Ortadoğu’ya, Doğu Akdeniz’e Çin’in girmesini önlemek için bizi Rusya’nın kucağına itiyor olabilir.
Amerika’nın İran konusundaki tehditlerinin de aslında İran’ı değil Çin’i hedef aldığını, Çin’in buraya girmesini kesinkes önlemeyi amaçladığını aslâ unutmayalım, diyorum.
Sözün özü: Rusya’yla stratejik ilişkilerimiz büyüyerek devam etmeli. Ama Türkiye’nin her bakımdan Rusya’ya bağımlı bir ülke konumuna sürüklenmesine aslâ izin vermemeliyiz.
Rusya’yla ilişkilerimizdeki karanlık bölgeleri göremezsek, önümüzü açacak aydınlık bir yol çizemeyiz!
Vesselâm.
.Babürşah’ın gözüyle medeniyet-kurucu şehirlerimizden büyüleyici Semerkand tablosu-1
Yusuf Kaplan
17/06/2019 Pazartesi
Bugün ve Cuma günü, Hint-Türk İmparatorluğu olarak bilinen Babürlüler Devleti’nin kurucusu, öncü devlet adamı ve Türk dilinin kurucuları arasında yer alan usta yazar Babürşah’ın 1494-1525 yılları arasında kaleme aldığı Babürnamesi’nde Semerkand ile ilgili tasvirlerini sizlerle paylaşmak istiyorum.
Semerkand, dünyanın en güzel şehirlerinden biri. Babürşah da öyle giriş yapıyor Semerkand tasvirine. Buhara, Taşkent, Herat, Hive, Nişabûr, Merv, Tûs gibi İslâm medeniyetine taze soluk getiren, diriltici, toparlayıp tarihin akışını değiştirici bir ruh üfleyen, böylelikle hem İslâm medeniyetinin kaderini hem de dünya tarihinin akışını tam bin yıl şekillendiren Maverâünnehir Medeniyet Havzası’nın belki de en güzel şehri, Semarkand’ın Moğol saldırıyla yerle bir olmasına rağmen sahipkıran (dünyaya hükmeden) dört hükümdardan biri olan Büyük Timur’un başlattığı oğlu Şahrûh ve torunu Uluğ Bey’in görece kısa sürede yeniden inşa ettikleri bu nefis şehrin o yıllarda bir başka edip ve kurucu-hükümdar Babürşah tarafından nasıl etkileyici bir dille tasvir edildiğini görünce, keşke böyle bir şehirde yaşasak, diyeceksiniz.
Şehirlerimizin yok olduğu, şehirsiz, dolayısıyla hatırasız ve ruhsuz yaşamaya mahkûm olduğumuz bir zaman diliminde İstanbul’un mutlaka ruhuna kavuşacağı günlerin özlemiyle, sizi, Timur’un üçüncü kuşaktan torunu Babürşah’ın büyüleyici Semerkand tasviriyle başbaşa bırakıyorum:
***
“Semerkand kadar güzel bir şehir dünyada az bulunur. Beşinci iklimdendir... Şehri, Semerkand’dır. Vilâyetine Mâverâünnehir derler. Hiç bir düşman, şiddet ve üstünlük ile ele geçiremediği için Semarkand’a ‘Belde-i Mahfûza’ [Korunan Belde] derler.
Ahalisi tamamen sünnî, pâk mezhep, şeriate bağlı ve dindardır.
Hazreti Peygamber zamanından beri, Mâverâünnehir’de o kadar çok İslâm imamları (âlimleri) yetişmiştir ki, hiç bir vilâyetten bu kadar çok imamın çıktığı malum değildir. Kelâm imamlarından olan Şeyh Ebû Mansur, Semerkand’ın Maturid adlı mahallesindendir. Kelâm imamları iki fırkadır. Birine Mâtüridiye, diğerine Eş’ariye derler. Mâtüridiye, bu Şeyh Ebû Mansur tarafından kurulmuştur.
Sahih-i Buhârî sahibi Hoca İsmail de Mâverâünnehir’dendir.
El-Hidâye [başlıklı kitabın] sahibi, Fergana’nın Merginan vilâyetindendir. İmam Ebû Hanife mezhebinde el-Hidâye’den daha muteber bir fıkıh kitabı yoktur. Fergana da Mâverâünnehir’e dâhil olup, mamurenin kenarında bulunmaktadır.
Semerkand ve mahallelerinde Timur Bey ve Uluğ Bey’in imaret ve bahçeleri çoktur.
Timur Bey, Semerkand erkinde, Kök-Saray diye meşhur olan dört katlı, fevkalade büyük bir köşk yaptırmıştır.
Bundan başka, Ahenin kapısına yakın ve kalenin içinde de cami yaptırmıştır. Bunun taşlarını, ekseriya Hindistan’dan getirttiği taşçılar işlemiştir. Caminin kitabesinde, “ve iz yerfeu ibrahim’ul kavâide” âyetini büyük harfle yazmışlardır ki, bir kürûh [uzak] mesafeden okumak mümkündür. Bu da çok büyük bir binadır.
Semerkand’ın şarkında iki bahçe yapmıştır. Biri daha uzakta olan Bağ-boldı ve diğeri de daha yakında bulunan Bağ-ı Dilgüşâ’dır. Bağ-ı Dilgüşâ’dan Firûze kapısına kadar bir yol yaptırıp iki tarafına kavak ağacı diktirmiştir. Dilgüşâ’da büyük bir köşk yaptırmış ve bu köşkte Timur Bey’in Hindistan muhaberelerini tasvir etmişlerdir.
Kûhek tepesinin eteğinde ve Kân-ı Gil’in, Âb-ı Rahmet de dedikleri, Kara-Su’yunun üst tarafında, Nakş-ı Cihân adında bir bağ yaptırmıştır.
Semerkand’ın cenubunda [güneyinde] ve kaleye yakın bir yerde Bağ-ı Çınar, Semerkand’ın aşağı tarafında Bağ-ı Şimal ve Bağ-ı Behişt vardır.
Timur Bey’in torunu, Cihangir Mirzâ’nın oğlu Muhammed Sultan Mirzâ, Semerkand’ın dış kurganında (çakar) bir medrese yaptırmıştır. Timur Bey’in ve Semerkand’da padişahlık eden evlatlarının hepsinin kabri buradadır. [Büyük Timur’un ve hepsi de hükümdar olan çocuklarının kabirleri, Hocalarının ayaklarının ucundadır. Bu nedenle büyüktür Emir Timur!-YK]
Uluğ Bey Mirzâ’nın imaretlerinden medrese ve hankâh, Semerkand kalesinin iç tarafındadır. Hankâh’ın kubbesi, fevkalade büyüktür. Onun kadar büyük bir kubbenin dünyada bulunmadığını söylerler.
Bu medrese ve hankâh’ın yanında Mirzâ-Hamamı diye meşhur olan iyi bir hamam yaptırmıştır. Döşemesi muhtelif taşlardandır. Horasan ve Semerkand’da bu kadar güzel bir hamam bulunduğu malum değildir. Bir de medresenin cenubunda, Mescid-i Mukattâ dedikleri, bir mescid yaptırmıştır. Mukattâ denilmesinin sebebi, parça parça ağaçları yontup İslâmî ve Çin usûlü nakışlarla yapılmasındandır. Bütün duvarları ve çatısı bu tarzdadır.
Yaptırdığı diğer mühim eserlerden biri de Kûhek tepesinin eteğinde bulunan ve içinde zîç [astronomi cetveli] yazma olan üç katlı rasathanedir. Uluğ Bey Mirzâ, bu rasat ile zîc-i Gürgânî’yi yazdırmıştır ki, dünyada hâlâ bu zîç, diğerlerinden daha fazla kullanılmaktadır.”
(Kaynak: Babür, Vekayi / Babürnâme (Reşit Rahmeti Arat yayını), TTK, 1946, s. 68-74).Ölen Mursi değil, aşağılık Batı ve kukla rejimleri!
Yusuf Kaplan
21/06/2019 Cuma
Mısır’ın ilk seçilmiş devlet başkanını iğrenç bir şekilde katlettiler: Mahkemede ölümünü seyrettiler!
İnanılır gibi değil gerçekten!
Şu kesin: Zehirlediler, mahkemede adım adım ölmesini beklediler!
Aşağılık bunlar!
İnsan olamazlar!
Ölen, Mursi değil!
Mursi şehid oldu, şehid edildi hunharca, barbarca!
Ölen, Batı’dır!
Ölen, Mısır’ın ilk seçilmiş devlet başkanına darbe yapılmasına sessiz kalan, hatta sessiz kalmak ne kelime, diktatör Sisi’nin kukla rejimi çökmesin diye destek veren, bedavadan, bol keseden para veren, pul veren ve tabiî emir üstün emir veren Batılı emperyalist ülkelerdir!
Ölen, darbeden sonra Mısır’la derin askerî, stratejik ilişkiler kuran İngiltere’dir, ABD’dir, Avrupa Birliği’dir!
Ölen, on yıllarca dünyayı avuttukları demokrasi, hukukun üstünlüğü, özgürlükler gibi emperyalist Batılı değerlerdir. Sömürgeciliğin keşif kolu, ileri karakolu Batılı kurumlardır.
Ölen, elbette ki, zalimleri lanetlemekten, “yaşasın zalimler için cehennem!” gibi sloganlar atmaktan başka hiç bir şey yapamayan Müslümanlardır, İslâm dünyasıdır!
Evet, Mursi ölmedi, öldürüldü!
Mursi’yi emperyalistler ve onların kuklası Mısır diktatörü Sisi öldürdü!
Diktatör Sisi, ne kadar sinsiymiş, ne kadar ruhsuz, satılık biriymiş öyle!
Müslümanların izzetini ayaklar altına alan, masum Mısır halkına, Rabia Meydanı’nda canlı yayında yağmur gibi kurşun sıkan Sisi’ye Batılı emperyalistler niçin sahip çıkar, kol-kanat gerer?
Mısır, idama doymuyor, masum kanına, mazlum kanına doymuyor!
Binlerce idam edilecek, idam edilmeyi bekleyen İhvan mensubu var!
Dünya seyretmekle kalmıyor yalnızca.
Aynı zamanda, uluslararası toplum denen Batı hegemonyasının aktörleri, silaha aslâ başvurmayan, gözünü kırpmadan Allah yolunda ölüme gitmekten zırnık kadar korkmayan İhvan’ı terör örgütü, mensuplarını da terörist ilan ediyor!
İnsanın nutku kesiliyor gerçekten!
Mursi’nin dünyanın gözü önünde adım adım öldürülmesinden, katledilmesinden sonra kimse insan haklarından, demokrasiden, hukukun üstünlüğünden, özgürlüklerden filan dem vurmasın!
Başınıza çalınsın sizin demokrasiniz de, hukukunuz da, özgürlükleriniz de!
Mursi’nin gözümüzün önünde, gözümüzün içine baka baka adım adım öldürülmesi, kanıma dokundu, perişan etti beni!
Suçsuz bu insan!
Ülkesinin özgürlüğü için mücadele veren bir kahraman!
Köleler tarafından, Batılı emperyalistlerin köleleri tarafından katledilmiş masum bir Müslüman!
Müslümanların hiç bir şey yapamıyor olmaları, elleri kolları bağlı oturdukları yerde oturuyor olmaları, insanın zoruna gidiyor!
Hiç bir şey yapamıyor olmak, insanı çıldırtıyor!
Kahrolsun zalimler!
Kahrolsun firavunlar!
Allah, Müslümanlara güç versin, akıl ve basiret versin, yardımını esirgemesin!Manevî (entelektüel, kültürel, ahlâkî) temellerden yoksun maddî atılımlar hüsranla sonuçlanır!
Yusuf Kaplan
28/06/2019 Cuma
1999 Marmara Depremi, ülkemizin yaşadığı en büyük, en yıkıcı depremlerden biriydi.
Batı medyası da yoğun ilgi göstermişti depreme. Fakat verdiğimiz kayba değil, gösterdiğimiz, Batı toplumlarında olmayan ruha dikkat çekmişti daha çok.
Mesela The New York Times manşete taşıdığı haberinde, “Bu nasıl bir şey ki, devletin bile ulaşamadığı deprem bölgesine, ülkenin en doğusundaki insanlar hızır gibi ulaşabiliyor ve depremin yaralarını hep birlikte sarabiliyor Türk toplumu” diyordu!
Yabancı bir gazete, yaşadığımız bir tabiî felâkette verdiğimiz kaybı değil, bu felâketle muazzam bir şekilde mücadele etmemizi sağlayan ruhu, kazancımızı öne çıkarıyordu.
Bu toplumda, başka toplumlarda olmayan bir şey vardı: Ruh. Bu toplum, ruhunu yitirmemişti.
Hatta küresel ölçekte gerçekleştirdiği mazlumlara yardım kampanyalarıyla bu ruhun nasıl mazlumların umudu olduğunu gösteriyordu. Türkiye, dünyanın ruhudur, diye yazıp duruyordum yeri gelen her yerde ve durumda, bu nedenle.
İstanbul seçimleri yenilendi, Ak Parti yaklaşık % 9 gibi yüksek bir oranla İstanbul’u kaybetti. Seçimlerin yenilenmesi kararı alındığında, gazetedeki arkadaşlarla konuyu konuşurken, “bu karar yanlış, çok yanlış hem de. Ve Ak Parti çok feci kaybedecek!” demiştim. Bazı arkadaşlar bana hak verdiler, bazıları “yapma Hocam!” diye itiraz ettiler.
(Orada bir arkadaşla iddiaya girmiştik. Kazandığıma göre ne yapayım ben, söyleyin bana!)
KAZANA KAZANA KAYBETMEK!
Yenilenen İstanbul seçimlerinde Ak Parti niçin kaybetti sorusunu sorup cevabını vermeyeceğim. Aksine, şunu söyleyeceğim: Ak Parti kazansaydı, kaybedecektik aslında.
Kaybetmeye çoktan başlamıştık. Sadece Ak Parti için söylemiyorum bunu; bu ülkenin çocukları olarak hepimiz için söylüyorum.
Kazana kazana kaybediyoruz, diyorum bir kaç yıldır her yerde...
Bu ülkenin İslâmî kesimleri yerel yönetimlerle birlikte 20 küsur yıldır bu ülkede iktidarlar.
20 küsur yıl iktidar olmak, ülkeyi yönetmek, ülkenin her bakımdan önünü açacak işlere imza atmak anlamına gelebilir. Yoksa bu kadar süre, toplum size iktidar görevi vermez.
Türkiye, daha önce de söylediğim gibi, Tanzimat’la yönünü, Cumhuriyet’le / laikleşme süreciyle yörüngesini yitirdi. Son bir kaç yıldır da ruhunu yitirme tehlikesiyle karşı karşıya.
Eğer bir toplum, ruhunu yitirirse, o toplum toplum olma vasıflarını da yitirir; sadece her kafadan ses gelen toplama yığınlara dönüşür; zamanla bütün dayanak ve tutamak noktalarını, bütün zorluklara göğüs germesini mümkün kılan direniş imkânlarını kaybeder ve bütün bu anlam haritalarındaki yırtılmalardan sonra parçalanmanın ve dağılmanın eşiğine sürüklenir.
Beni İstanbul seçimleri faslında ilgilendiren şey, falan Parti’nin kaybetmesi, filan Parti’nin kazanması değil artık. Beni ilgilendiren şey, bu toplumun son 4-5 yıldır hızla ruhunu yitirmeye başladığı ürpertici gerçeğidir. Dikkat ederseniz sadece bu konuyu yazıyorum burada 4-5 yıldır, esas itibariyle.
Bu toplum, bu toplumun ruhunun yegâne kaynağı İslâm’ı kaybediyor.
Bu toplumun çocukları, genç kuşakları, İslâm’ı terkediyor, ülkeyi terketme planları yapıyor...
Bu toplumun ruhunu oluşturan, tarih yapmasını mümkün kılan İslâmî değerlerini kaybediyor...
Bu toplumun İslâm’ı kaybetmesi, toplumsal olarak çözülmesi, ortak paydalarını yitirmesi, parçalanmanın eşiğine sürüklenmesi ve tarihten silinmesi demektir -Allah muhafaza!
TOPLUM, RUHUNU YİTİRİRSE, BU ÜLKE BİTER!
Toplumun ruhunu yitirdiğini gösteren göstergeler neler peki?
15 Temmuz işgal ve darbe girişimi, bu toplumun ruhunun nasıl patlayabileceğini ve bu toplumun insanlarının ülkeyi işgal edecek aşağılık tiplere karşı nasıl tankların altına yatarak direnebileceğini gösteren tarihî bir hâdiseydi: 15 Temmuz ruhu olarak adlandırdığımız bir ruhun yeşertilmesi, kök salması için çok iyi bir vesileydi ama bu vesile sadece ruhsuz siyasî söylemlere malzeme yapıldı ve kısa sürede bitti, ne yazık ki!
Aslında buradan toplumu seferber edecek, aynı hedefe kilitleyebilecek bir ruh üretilebilirdi. Ama olmadı.
Olmadı; çünkü yaşadığımız hâdise, bu toplumun bitmekte olan ruhunun yeri ve zamanı geldiğinde patlamasıydı; daha fazlası değildi.
Gelmek istediğim nokta şu: Bu toplumun İslâmî kesimleri yaklaşık 20 yıl iktidar oldular. Ülkenin yönünü ve yörüngesini bulması konusunda ne yaptılar?
Yaşadığımız hâdise tamtamına şudur: Türkiye, Menderes’le ve Özal’la yönünü buldu ama yörüngesini yitirdi.
Ak Parti’yle birlikte yörüngesini buldu ama kıblesini yitirdi.
Bunun en somut örneği başörtüsü mücadelesi: Başörtüsü mücadelesini kazandık ama tesettürü kaybettik.
MANEVÎ TEMELİ OLMAYAN MADDÎ BÜYÜME FELAKETE SÜRÜKLER!
Vakî olanda hayır vardır, diyelim ve çıkış yolları önerecek ciddî muhasebeler yapalım. Her zaman söylediğim gibi: Teklifsiz tenkit tahriple sonuçlanır.
Ak Parti, ülkenin ekonomisini büyüttü; stratejik hedeflerini büyüttü; ülkenin ufkunu medeniyet coğrafyasına kadar taşıdı.
Türkiye, sonuçta, maddî olarak büyüdü ama manevî olarak (yani entelektüel ve kültürel olarak, eğitim, medya ve şehircilik alanlarında) aynı şey gerçekleşti mi, peki?
.Türkiye’nin Müslüman omurgası çökerse, Türkiye çöker!
Yusuf Kaplan
30/06/2019 Pazar
Cuma günkü yazıyı şöyle bitirmiştim: Üzerinde kafa yormamız gereken soru, siyaseten neden kaybettik sorusu değildir; siyaseten kazanmakla manevî olarak kaybetmekte olduğumuz hakikatini niçin göremediğimiz yakıcı gerçeğidir.
Ak Parti, merkez partisi olarak kuruldu. Sisteme ya da statükoya muhalif bir parti olarak siyasi hayatımıza girdi ama oligarşik yapıya büyük darbe vurmasına rağmen sistem tarafından dönüştürüldü.
O yüzden Ak Parti, Ak Parti’yi Ak Parti yapan kök-taban’ını kendine yabancılaştırdı, hatta kaybetti dikkate değer ölçüde.
MÜSLÜMAN OMURGA, TÜRKİYE’NİN GEÇMİŞ’İ, ŞİMDİ’Sİ VE GELECEĞİ’DİR
Ak Parti’nin kök-tabanı’nı oluşturan omurga, bu toplumun Müslüman omurgasıdır. Elbette ki, uzanımları Ak Parti’nin dışına da taşan ama Ak Parti’de gelip kristalize olan bu Müslüman omurga, sadece kendinden veya şimdi’den ibaret değildir.
Müslüman omurga, bu ülkenin geçmişinin temsilcisi, geleceğinin habercisidir. Başka bir ifadeyle, tarihî bir yükümlülüğe sahip, tarihî yükümlülüğünü yerine getirme bilinciyle nefes alıp veren, geçmişi ve geleceği kuşatan, dolayısıyla geçmişten geleceğe uzanan omurgadır.
Altını tekrar tekrar çiziyorum: Bu toplumun Müslüman omurgası, sadece Ak Parti’yle sınırlı değildir; ülkemizdeki bütün partilere şu ya da bu oranda yayılan en büyük ortak paydasıdır bu toplumun.
Ama şunu rahatlıkla söyleyebiliriz: Güçlü bir iktidar partisinin kök-tabanını oluşturduğu için dünyaya iyi kötü bir medeniyet perspektifiyle bakan ve iyi kötü bir medeniyet fikri sunan omurga büyük ölçüde Ak Parti’de toplanmış omurgadır.
Bu omurganın misyonunu ne kadar iyi yerine getirdiği, elbette ki, tartışmaya açıktır.
Başta Saadet Partisi olmak üzere belli başlı diğer “muhafazakâr” oluşumları da bu omurganın bir parçası olarak gördüğümü hatırlatmama gerek yok ama hakşinas olmak adına zikretme ihtiyacı hissediyorum.
MODERN PAGAZNİZMİN DÖLYATAĞI: SEKÜLER YAPILAR
Müslüman omurga, bu toplumun hem geçmişi hem şimdi’si hem de geleceğidir.
Seküler sosyolojik yapılarsa, en az Müslüman omurga kadar bu toplumun ayrılmaz bir parçasıdır ve hakları aslâ tartışma konusu bile yapılamaz.
Ama seküler yapılar, bu toplumda sadece şimdi’ye tekabül eder; sekülerizm, seküler ideolojiler Batı’dan ithal olduğu için, bu toplumda bir geçmişi yoktur, geleceği de gölgelidir bu nedenle.
Sekülerizm, modern paganizmdir. Batı uygarlığı, pagan bir uygarlıktır. Sekülerizm, Batı uygarlığının insanı tanrılaştıran modernitesinin dölyatağı, âmentüsü, omurgasıdır.
Modernite bugün insanı da Tanrı’yı da devre-dışı bırakan deizm ve ateizm biçimlerinde yaşanan bir nihilizm çıkmazı üreten postmoderniteye evrildi ve insanlığı kaotik bir felâketin eşiğine getirdi.
İnsanın da, dünyanın da geleceği tehlikeye girdi.
Sekülerizm, bu toplumun omurgası değil, elbette ki. Bu toplumun omurgası, ruhu, mayası, en büyük ortak paydası, yegane sigortası, İslâm’dır.
AKİDENİN SARSILMASI, AİLENİN ÇATIRDAMASI...
Ak Parti’nin kök-tabanını oluşturan Müslüman omurganın Ak Parti’ye yabancılaşmasının en temel nedenlerini kısaca özetlemek istiyorum burada.
AB uyum yasalarıyla, İstanbul Sözleşmesi denen lanetolası anlaşmayla, Ak Parti’nin ruhsuz çeşitli sivil toplum kuruluşlarıyla geliştirdiği aile ve kadın politikaları, aile kurumunun büyük sarsıntı geçirmesine yol açtı; boşanmalar son 5 yılda katlanarak arttı; tecavüzler, her tür şiddet ve cinayet olayları tırmandı.
İkincisi, bu toplum büyük ölçüde Ehl-i Sünnet akidesine mensup bir toplum ve farklı mezheplerle ve dinlerle ciddi sorunlar yaşamamış bir toplum ayrıca da.
Televizyonlarda vesaire bazı ilahiyatçıların toplumun akidesini sudan gerekçelerle sarsacak bilinçli veya bilinçsiz bazı girişimler, toplumda çok büyük dalgalanmalara, toplumun Müslüman omurgasının “nereye sürükleniyoruz böyle?” diye sorgulamalar yapmasına yol açtı.
Geldiğimiz nokta ürpertici: MAK araştırma şirketinin 2017 yılında yaptığı bir araştırmada bu toplumda Tanrı’ya inanmayanların oranı % 14 olduğu ortaya çıktı!
İşte bu ürpertici gerçekten!
Elbette ki, herkes inanıp inanmamakta hürdür.
Söylediğim şey şu: Yaklaşık bin yıldır İslâm’ın bayraktarlığını yapmış bir toplumun çocuklarının Müslümanların iktidar olduğu bir dönemde ateizme sürüklenmeleri ürperticidir!
Yaklaşık 10 yıl önce toplumda ateizm tehlikesinin hızla köksaldığını yazdım -kaç kez hem de!
Yaklaşık 10 yıldır eğer kendimize çeki düzen vermezsek, bu toplumda İslâm, bir kuşaklık bir zaman dilimi içinde azınlıkların dini hâlinde gelebilir, diye bangır bangır bağırıyorum buradan.
Ama aldırış eden yok! Aksine “abartma hoca, felaket tellallığı yapma” gibi vurdumduymaz tepkilerle karşı karşıya kalıyorum sürekli olarak.
Cemaatlere büyük darbe vurulduğu bir zaman diliminde, eğitim kurumlarının tepeden tırnağa laik olduğu, kültür dünyasının, medyasının toplumun anlam haritalarına, değerlerine savaş açtığı bir toplumda, bu toplum dünü, bugünü ve yarını demek olan inancını nasıl koruyacak söyler misiniz bana, Allah aşkına?
O yüzden şunu söylüyorum: Türkiye’nin Müslüman omurgası çökerse, Türkiye çöker!
Kısa, orta ve uzun vadeli çıkış yolları üzerinde kafa patlatarak bu meseleyi tartışmaya yarın da devam edeceğim.Taban’sız, kök’süz bir yolculuk, yıkım’la sonuçlanır...
Yusuf Kaplan
1/07/2019 Pazartesi
Taban’dan, en temel’den, kök’ten başlamayan bir yolculuk köksalmaz, meyve vermez.
Taban’dan başlamayan, kök’ten fışkırmayan bir yolculuk, uzun sürmez.
Taban’dan başlamayan, esinini ve besini gök’ten almayan, yer’de köksalamayan, dolayısıyla sahiciliği yakalayamayan bir yolculuk talan’la, tahribat’la ve yıkım’la sonuçlanır.
Burada “taban” sözcüğünü hem felsefî hem de sosyolojik anlamda kullanıyorum.
Bu yazıda, yalnızca “taban”ın felsefî anlamının anlamına dâir kısa ama zihin açıcı bir yolculuğa çıkarmak niyetindeyim sizleri.
Bu sütunda dört yıl önce yayımlanan, yaşadığımız savrulmanın siyasî değil zihnî bir savrulma olduğunu, siyasî olarak ortaya çıkan durumun sonuç olduğunu hatırlatan bu yazımı, çıkış yolu üzerinde kafa yorarken felsefî olarak bir kalkış noktası sunacağı umuduyla yeniden sizlerle paylaşma ihtiyacı duydum.
KÖK, GÖK-EKİNİ BİR “MEYVE”DİR
Felsefî anlamda taban, kök’le, dolayısıyla “gök”le ve “ruh kökü”yle irtibatlı bir kavram.
Şöyle ki: Kök, gök-ekini bir meyvedir: Rüzgâr eser, gök’le yer arasında aşı yapar, yağmur yağar, tohum toprakta köksalar, dalbudak olur ve meyveye durur...
Bütün bunlar yalnızca fizik hâdisesi değildir; Rahmân’ın Rahmet eser’i, metafizik hâdiselerdir.
Böyle böyle toprakta köksalan ağaç, insanla tabiat arasında sarsılmaz bir bağ kurar. Rüzgâr (rîh) estikçe, gökten gelen “yağmur”, gökle kök arasında kurduğu bu irtibatla, insana, ötelerin ötesine ulaştıran, kanatlandıran bir ruh sunar.
İnsan, bu dünyada yalnız olmadığını anlar. Dahası, bu dünyanın dışında ve ötesinde bambaşka dünyalar, hakikatler ve hayatlar olduğu gerçeğinin farkına varır.
Geçen zaman, akıp giden hayat, bu dünyanın gelip geçici olduğunu, insanın burada göçebe olarak konakladığını, ân be ân sonsuz bir hayata doğru yol aldığını hatırlatır insana gök’le kök arasındaki bu muhteşem kozmik münasebetle, alış-verişle, gidiş-gelişle ve akış-bakışla...
ÇAĞDAŞ İNSAN, AĞDAŞ İNSANA NASIL DÖNÜŞTÜ?
Kök’le gök arasındaki bu harikulâde irtibat, insanın dışında gerçekleşir.
Yaşanan şey, bir tabiat hâdisesidir ama yalnızca bir tabiat hâdisesinden ibaret değildir; bir ibret vesîlesidir; yaşanan bu hâdiseden yola çıkarak insanın yaratılış sırrını idrak ve tabir etme imkânları sunar insanın önüne ve unuttuğumuz ya da umursamadığımız şu yakıcı oluş, varoluş ve diriliş hakikatini öğretir ve itibar kazandıran ilkeyi sunar insana: Köksüz ağaç meyve vermez.
Çağdaş insan, ağdaş insan:
O yüzden araçları kutsadı, araçların toprakla, tabiatla, kökle ve gökle irtibatını kopardı.
O yüzden araçları amaç hâline getirdi ve araçların kölesi hâline geldi.
O yüzden tabiatı talan etti; dünyayı orman kanunlarının hâkim olduğu acımasız ve ruhsuz bir cehenneme çevirdi.
Unuttuğu ya da göremediği muhkem varoluş ilkesi şuydu çünkü: Dünyayı dâr / yurt edinenler, dünyayı insana dar ederler/di sonunda. Bu kaçınılmazdı.
Önce kök’le gök arasında insanın dışında gerçekleşen irtibatı fark edemeyen ya da gözardı eden insan, sonra tabiatı delik deşik etti, yok etti.
Tabiatı yok eden insan, kendi tabiatını da yok edecek tehlikeli, tahrip edici ve yıkıcı bir felâketin tohumlarını ektiğini göremeyecek kadar zihnen ve rûhen çölleşmişti.
Tabiatı yok ettiği andan itibaren önce kendi tabiatını, sonra da kendi ruhunu ve bizatihî kendisini de adım adım yok edeceğini görebilmesi imkânsızdı ağdaş insanın.
Yine o yüzden amaçlarını unuttu; insanın hayatını yalnızca bu dünyadan ibaret gördü; tabiata hâkim olma güdüsü, insanın gücü, güç üreten araçları ele geçirme güdüsü tarafından güdülmesine, sonuçta, sahip olduğu araçların insana sahip olmasına yol açtı.
İşte bu zorlu, fırtınalı süreç, insanı makinalaştırdı; ruhsuz bir makinaya dönüştürdü; duyarsızlaştırdı ve acımasızlaştırdı.
Şu ân, taban’sız, dolayısıyla kök’süz çağdaş insan. Tabansız düz koşu yapıyor: Fenâ hâlde düşecek...
Köksüz olduğu için de, ağaç meyve vermiyor; insanı ve hayatı yok edecek mermi üretiyor, makinalı, smart teknolojiler üretiyor yalnızca...
Dünyayı ve insanlığı, ruhsuz savaşların, acımasız katliamların, büyük felâketlerin eşiğine sürükleyecek kendi cehenneminin yapı taşlarını döşüyor...
KALK AYAĞA! UYAN ASIRLIK KIŞ UYKUNDAN!
İnsanın yokoluş, daha doğrusu kendini ve dünyayı yok ediş çılgınlığını sona erdirecek, gök’le kök arasındaki muhkem irtibatı yeniden tesis edecek, yeniden hatırlatacak bilgece bir sese ve ötelerden getirilecek diriltici nefese, dünyayı cehenneme çeviren cinnet hâlinden kurtaracak zamanları ve mekânları delip geçen muazzez bir haykırışa ihtiyacı var insanlığın.
Bu ses, bu topraklarda gizli.
Bu ses, sensin, sende gizli.
İyi de sen neredesin ey hakikatten süt emen yürek ülkesinin çocuğu, hangi derelerde debelenmektesin?
İnsanlığın yok oluş çığlığına ne zaman ses vereceksin?
Ey bu toprakların çilekeş çocuğu!
Kalk ayağa!
Uyan asırlık kış uykundan!
İnsanlığın “susuzluğunu” giderecek, insanlığa Rahman’ın rahmet kanatlarını gerecek hakikat ağacının tohumunu toprağa düşür...
Unutma insanlığın önünü açacak hakikati: Dünya sana gebe, sen hakikate...
Bin yılı yeniden inşa edecek iki sarsılmaz sütun: Ehl-i Sünnet omurga ve irfânî derinlik
Yusuf Kaplan
5/07/2019 Cuma
Tarihî günlerden, tarihin akışını şekillendirecek hâdiselerin yaşandığı büyük kriz dönemlerinden geçiyoruz...
Büyük kriz dönemleri, aynı anda hem kırılma anlarıdır hem de yeniden kurulma zamanları.
Eğer yaşanan krizi bütün boyutlarıyla kavrayarak derinlemesine tahlil edebilirseniz, krizle gelen kırılma deneyimi, yıkımla değil yeniden kurulma yolculuğuna soyunmakla sonuçlanır.
Müslümanlar, tarihlerinin en zorlu buhranlarından birinin tam ortasından geçiyorlar. Tarihte yaşadıkları ikinci büyük medeniyet buhranı bu. Kısaca 3 Z formülü olarak özetlediğim bir buhran bu.
İki asırdır yaşadığımız bu ikinci medeniyet buhranını, Müslüman Zihni’ne, Müslümanca Yaşama Zemini’ne ve Müslüman Zamanı’na yeniden kavuşmamızı sağlayacak köklü bir medeniyet tasavvuru geliştirebildiğimiz zaman aşabiliriz ancak.
Bugün sizinle Altınoluk dergisinin Haziran sayısında yayımlanan yazımı paylaşmak istiyorum. Ne olup bittiğini, 2 asırlık serencamımızı özetleyen bir yazımı. Yazının tam metnine söz konusu dergiden ulaşabilirsiniz.
İSLÂM’SIZ DÜNYA’DAN PEYGAMBER’SİZ VE “İSLÂM’SIZ” İSLÂM’A...
İki asırdır yaşadığımız medeniyet krizinin en önemli sonuçlarından biri, Osmanlı’nın yıkılması, müslüman Hindistan’ın parçalanması, Türk ve Arap dünyalarının kolonileştirilmeleriyle birlikte İslâm dünyasının her bakımdan birliğinin, dirliğinin sigortası işlevi gören Ehl-i Sünnet omurganın çökertilmesi ve sonra İslâm dünyasının sahte paralel dinlere mahkûm edilmeye çalışılmasıdır.
İngilizler, Şark Meselesi olarak adlandırılan iki aşamalı iki asırlık bir strateji geliştirdiler İslâm dünyası üzerinde uygulanmak üzere.
Birinci aşamada, İslâm’ı -yani tarih yapan bir aktör olarak İslâm medeniyetini- tarihten uzaklaştırmak; ikinci aşamada da paralel dinler icat ederek Müslümanları İslâm’dan uzaklaştırmak.
Başka bir ifadeyle: İngilizlerin iki asırlık küresel stratejilerinin merkezinde İslâm var: İslâm’ın, önce ilk aşamada tarih yapan bir aktör olarak tarihten uzaklaştırılması (=İslâm’sız Dünya); sonra da ikinci aşamada Müslümanların İslâm’dan uzaklaştırılması (protestanlaştırılmış, dönüştürülmüş, küresel sisteme boyun eğecek kadar hadım edilmiş, önce Peygamber’siz İslâm, sonra “İslâm’sız” İslâm) stratejisi.
Osmanlı’yı durdurarak, İslâm’ın tarih yapan bir aktör olarak tarihten uzaklaştırılmasını, dolayısıyla İslâm’sız Dünya stratejisini hayata geçirmeyi başardılar.
Laik Türkiye’nin kurulması ve Vehhâbiliğin icat edilmesiyle de “İslâm’sız” İslâm stratejisini hayata geçirmeye başladılar.
İKİ PARALEL DİN: HÂRİCÎ MANTIĞI VE PROTESTAN İSLÂM
Geldiğimiz nokta itibariyle iki “paralel din” icat ettiler: Vehhâbilik üzerinden neo-selefîliği ürettiler, neo-selefîlik üzerinden de terör örgütlerini... Ve hâricî mantığına dayalı, kendisi gibi düşünmeyen herkesi tekfir eden, İslâm tarihinin hiç bir döneminde gözlenmeyen ruhsuz bir din anlayışını İslâm dünyasının omurgası hâline getirmeyi de başardı İngilizler.
Tarihte ilk defa hâricî mantığına dayalı bir İslâm anlayışı, Müslüman toplumların omurgası hâline getirildi.
Buradan varılmak istenen sonuç, İslâm’ı terörle özdeşleştirerek hem özelde Müslümanları İslâm’dan uzaklaştırmak hem de genelde dinin tarihin mezarını boyladığı Batı’da kitlelerin küresel bir dünyada İslâm’a ilgilerini kırmak, dünyanın müslümanlaşma trendine girmesini engellemek ve Batılıların İslâm’dan nefret etmelerini sağlamak...
Bununla yetinmediler. İkinci bir paralel din daha icat ederek “İslâm’sız” İslâm projesini bir adım daha öteye götürdüler: Bu ikinci paralel din, hayattan uzaklaştırılmış, ruhu çalınmış, küresel sisteme boyun eğerek bütün iddialarını terkeden protestanlaştırılmış bir İslâm. Bunun en tipik iki örneğinden ilki iki asır önce yine İngilizlerin icat ettiği Kadiyanilik, diğeri FETÖcülük. Kadiyaniliğin söylemleri ile FETÖcülüğün söylemleri çok örtüşüyor.
Laik Türkiye projesiyle önce İslâm’sız Türkiye projesi gerçeğe dönüştürüldü: İslâm, bütün kurumlardan temizlendi; eğitimden, kültür hayatından, düşünce ve sanat hayatından, siyasetten uzaklaştırıldı; sadece namaz, oruç gibi ibadetlere indirgendi; camiye hapsedildi; laik bir din anlayışına dönüştürülerek İslâm sadece bireysel bir inanç meselesi hâline getirildi!
İkinci aşamada da sadece Türkiye’de uygulanan kaskatı laiklik pratiği ile FETÖ gibi oluşumların önü açıldı!
Ve FETÖ, Türkiye üzerine salındı!
BİZE MAHŞERİN ÜÇ ATLISI GEREK: KURUCU MELİKŞAH, UYGULAYICI NİZAMÜLMÜLK VE TEMELLERİ KOYUCU GAZÂLÎ
Uzun vadede amaç, Türkiye’nin İslâmî iddialarına aslâ sahiplenmemesi, dolayısıyla İslâm dünyasına öncülük edebilecek ruh köklerinin kurutulması ve Türkiye’siz İslâm stratejisinin aşama aşama hayata geçirilmesi!
Türkiye’nin başına gelebilecek en büyük felâket budur!
Şunu aslâ unutmayalım: Bu ülkenin varlık nedeni İslâm’dır.
Bu toplum, ancak Müslüman olduktan sonra bu topraklarda üç kıtanın tarihini yapmış, henüz anlaşılamamış ve aşılamamış herkese, her dine, her inanca, her düşünceye hayat hakkı tanıyan ilk ve son küresel medeniyet tecrübesini insanlığa sunmayı başarmıştır.
Özetlemek gerekirse...
Batılı emperyalistler, son iki asır hâriç bin yıldır dünya tarihini Selçuklu ve Osmanlı tecrübeleriyle bizim yaptığımızı çok iyi biliyorlar. O yüzden üç asırdır bizim üzerimizden İslâm’la savaşıyorlar! Hedeflerine büyük ölçüde ulaşmış gibi görünüyorlar.
Ama hesap edemedikleri bir şey var: Türkiye, İslâm dünyasını yeniden toparlayabilecek medeniyet tecrübesine de, şuuruna da sahip yegâne aktör olduğunu kavradı.
O yüzden umut oldu. Türkiye’nin umut olduğu mesajı, Kuzey Afrika’dan Açe’ye, Balkanlar’dan Afrika’nın en ücra köşelerine kadar bütün mazlum halklar tarafından çok iyi alındı.
Sözün özü: Bin yıl önce yaşadığımız birinci medeniyet krizini mahşerin üç atlısının verdiği mücadeleyle aşmıştık: Kurucu Melikşah, Uygulayıcı Nizamülmülk ve Temelleri Koyucu Gazâlî.
Gazâlî’nin öncülüğünde çeyrek asırda bin yılın tohumları ekildi; hem Moğol ve Haçlı saldırılarını püskürtecek ve tarihin akışını değiştirecek Ehl-i Sünnet omurga dikildi hem de Avrupa’nın içlerine kadar İslâm’ın dalga dalga yayılmasını sağlayan insanların gönüllerini fetheden irfanî derinlik geliştirildi.
İslâm dünyasının önündeki en büyük iki tehlikenin, hâricî mantığına dayalı İslâm anlayışının da, “Peygamber’siz İslâm” ve “İslâm’sız İslâm” anlayışının da aşabilmesinin tek yolu var: İslâm dünyasını toparlayacak Ehl-i Sünnet omurganın pekiştirilmesi ve kitlelerin gönülden fethedecek irfanî derinliğin her yere ulaştırılması ve nakşedilmesi...Liberalizm, parayla konuşturur, libidoyla susturur!
Yusuf Kaplan
7/07/2019 Pazar
Televizyonlarda, şurda, burda, falan niçin kaybetti, filan parti nasıl kazandı, diye saçmalamaya devam ediyorlar -hâlâ!
Bu ülkede tam bir entelektüel felçleşme yaşanıyor!
Başına ne geldiğini bilmeyen sığ bir entelijansiyası olan tek ülke Türkiye!
Konuşmamız gereken, siyaseten neyi, nasıl kaybettiğimiz değil, her şeyi siyasete kilitlemenin, sahiciliğimizi, dolayısıyla, İslâmî duyarlıklarımızı nasıl ürpertici şekillerde buharlaştırdığı yakıcı meselesidir.
Bu toplumu sekülerizmin kölesi hâline getiren, toplumun makyavelistleşmesine, sahiciliğini kaybetmesine neden olan liberalizmle hesaplaşmadan, liberalizmi sigaya çekmeden, nereye ve neyle sürüklendiğimizi felsefî olarak vuzûha kavuşturmadan havanda su döveriz sadece.
Şunu bilelim: Biz, siyaseten kaybettiğimizde değil, asıl kültürel olarak, zihnî olarak kaybettiğimizde, yani, değerlerimizi yitirdiğimiz zaman kaybettiğimizi aslâ unutmayalım.
Liberalizm, araçları, sahip olma güdüsünü, tüketimi kutsar. İnsan, amaçlarını yitirdiğini, araçların (siyasetin, tüketimin, kasanın, masanın, libido’nun) kölesi hâline geldiğini, duyarsızlaştığını, ruhsuzlaştığını göremez bile!
Yaşadıklarımız, yaşadığımız ruhsuzlaşma ve savrulma, neo-liberal dünyanın ve değerlerinin kaçınılmaz sonuçları. O yüzden bu yazıda anlaşılır bir dille bir liberalizm felsefesi yapmak istiyorum.
MARKSİZM’LE LİBERALİZM İKİZ KARDEŞLERDİR!
Liberalizm, özgürlükçülüğün felsefesi güya ama dünyayı ve insanı liberalizmle köleleştiriyorlar!
Önce şu: Liberalizm, felsefî olarak zayıf ama tuhaf bir “ideoloji”dir: Kendisi dışındaki bütün ideolojileri yutan ve uyutan açgözlü, doymak bilmez sevimli bir canavar!
O yüzden kapitalizmin tohumlarını liberalizm ekmiş, o yüzden kapitalizmin aklamacılığı görevini büyük bir iştahla liberalizm üstlenmiştir.
Liberalizm, düşünceyi de öldürür, düşünme yetilerini de. Sahiciliği, masumiyeti bitirir liberalizm. Sahiciliğin, masumiyetin bittiği bir yerde düşünce de biter, düşünme çabası da!
Marksizm’in ikiz kardeşidir liberalizm: Düşman kardeşler! Varlığını ve hükümranlığını Marksizm’in aşırılıklarına borçludur.
İkisi de sonuna kadar sekülerdir.
İkisi de sonuna kadar materyalisttir.
İkisi de sonuna kadar insanı üreten hayvan olarak görür.
İkisinin insan tipi de, homo economicus’tur.
Liberalizm, Marksizm’i altetmeyi başarmıştır, sonunda.
İKİ TÜR LİBERALİZM
Heidegger’in Greklerden itibaren bütün bir Batı düşüncesi için yaptığı “Batı, prodüksiyonist / üretimci’dir” eleştirisi, modernlikle ve özellikle liberalizmle birlikte tarihin akışını değiştirmiş, insanı üreten ve tüketen bir varlığa dönüştürmüştür.
Klasik liberalizm, üretime odaklanır: Daha fazla üreterek kârı maksimize etmektir hedefi.
Daha fazla ürettikçe, daha fazla sermaye biriktirir ama olan insana olur: İnsan, üreten bir makina olarak görülür ve ortaya çıkan refah toplumunda, ruhu çalınmış etten-kemikten bir makinaya dönüşür.
Neo-liberalizm, tüketim odaklıdır. İnsanı tüketen bir hayvana eşitler. Ve bununla yetinmez: Nesneleştirir insanı, şeyleştirir, ruhsuzlaştırır ve bitirir.
PARA, TANRI’SIDIR LİBERALİZM’İN, LİBİDO BÜYÜCÜSÜ!
Liberalizmin, elbette ki, güçlü gibi görünen siyasî önermeleri veya vaatleri vardır. Özgürlükçü, bireyci, sivil toplumcu bir siyaset felsefesine sahiptir liberalizm.
Liberal siyaset felsefesinin babası, John Locke üç modern devrimin de hazırlayıcısıdır bu nedenle: İngiliz Devrimi, Amerikan Devrimi ve Fransız Devrimi.
Liberal siyaset felsefesinin özgürlük vaadi, insanı köleleştiren bir canavara dönüşür sonunda. Sevimli bir canavara ama!
Sevimli; çünkü özgürlükten sözediyoruz.
Canavar; çünkü insanı tüketimin kölesine dönüştürerek yok eden bir güç var karşımızda.
Liberalizmin siyaset felsefesi, tam da bu nedenle, her şeye hâkim olan ama sonunda kendi kendini yok eden bir Frankenstein’ı andırır. Liberalizmin sembolünün leviathan olması boşuna değil, demek ki!
Özgürlük, köleleşmenin, bile isteye köleleşerek güle oynaya intihara sürüklenmenin bir diğer adıdır aslında.
En büyük yanılsamadır liberalizm.
Dünyayı köleleştirmenin adıdır liberalizm.
Dünyanın kaynaklarını tüketmenin adı.
Kitleleri, demokrasi oyunuyla sürülere dönüştürmenin, her insandaki fevkalade’yi yok ederek herkesi aleladeleştirmenin en iyi yoludur.
Liberalizm, gücünü siyasî özgürlüklerinden almaz. Liberalizm gücünü, “ekonomik insan” olarak tanımladığı insanı maddenin kölesi yapmasından ve insanlığından uzaklaştırmasından alır.
O yüzden liberalizm, esas itibariyle, politik felsefe değil, ekonomik büyücülük’tür.
Para, tanrısıdır liberalizmin.
Libido, büyücüsü!
Liberalizm film, müzik, medya ürünleriyle kitleleri ayartan kültür endüstrisi üzerinden libidoyu (haz ve ayartı’yı) kutsar.
Velhâsılıkelâm: Liberalizm parayla konuşturur, libido’yla susturur.
.Tarihi, ekmek için değil hakikat için nefes alıp veren asil toplumlar yapar!
Yusuf Kaplan
8/07/2019 Pazartesi
Belki de Tanzimat’tan bu yana karşı karşıya kaldığımız en büyük tehdit kapımıza dayandı: Aile çöküyor...
Putin, eşcinsellerin Moskova’da gövde gösterisi yapmalarını hukûkî yollarla 100 yıl yasaklarken, Peygamberimiz’in bize emaneti İstanbul, aileyi dinamitleyen, varoluşsal değerlerimizi ayaklar altına alan böylesi bir gövde gösterisine izin verdi.
Yetmedi; CHP’li belediyeler, bu yürüyüşe açıkça deste vermekten çekinmedi!
İnanılır gibi değil!
Boşanma oranları tavan yaptı bu ülkede son on yılda.
Erkek arkadaşı olmayan kız kalmadı gibi sanki!
Muhafazakâr aileler, çocuklarını kaybediyor...
İslâm’la ilişkisi sıfırlanmış bir kuşak geliyor...
Genç kuşaklar, İslâm’ı terkediyor; aileler, toplum seyrediyor!
Oysa İslâm, bu toplumun varlık nedeni, yaratıcı ruhu, tarih yapmasını mümkün kılan yegâne kaynağı.
Eğer biz İslam’ı terkedecek idiysek, bu ülke ne diye savaştı Çanakkale’de, İstiklal Harbi’nde emperyalistlere karşı?
Emperyalistlerin işgal ettiklerinde yapacaklarını biz kendi ellerimizle yaptık, yapıyoruz hâlâ bu ülkede: Toplumu İslâm’dan uzaklaştıracak bütün saldırıları gözünü kırpmadan gerçekleştiriyor laik eğitim sistemi, mankurtlaştırıcı kültür ve medya rejimi!
Diziler, bütün değerlerimizi bombardımana tabi tutuyor, aileyi kurşuna diziyor!
Savaş meydanlarında diz çöktüremedikleri, yok edemedikleri bu toplumu, eğitimle, kültür ve medya rejimiyle biz kendimiz yok ediyoruz: Toplu intihara sürükleniyoruz hep birlikte güle oynaya!
Bu toplumun en güçlü kurumu aile oysa: Ailenin çökmesi, toplumun çökmesiyle sonuçlanacaktır.
On yıl önce yayımlanmış bir yazımı paylaşacağım bugün sizlerle.
Tam on yıl önce nasıl feryad-ü figân etmişsiz ve asıl yapılması gereken şeye nasıl dikkat çekmişiz, görülsün, istedim.
EĞİTİMDE, KÜLTÜRDE VE MEDYADA DEVRİM OLMADAN ASLÂ!
Hükümetin, 2020’li yılları, “son dönem” diye hesap ederek medyada, kültürde, eğitimde devrim yapacak hazırlıkları yapması boynunun borcudur. Aksi takdirde Türkiye’nin yeni bir dünyanın kurulmasında kilit rol oynayabilmesi imkânsızdır.
O yüzden medya’da, eğitim’de ve kültür’de genç kuşakların kültürel genlerini delik deşik eden, İslâm’la ilişkilerini sıfırlayan, ruh köklerimizi yok edici, anlam haritalarımızı yıkıcı oluşumların önüne set çekilemezse, bu toplum iki kuşak sonra Müslümanların azınlıkta olduğu bir topluma dönüşebilir -maazallah.
Eğer böyle bir tehlike sözkonusu olursa, şunu iyi bilelim ki, bu toplum, fazla değil sonraki 50 yıl içinde, tıpkı Bulgarlar, Macarlar gibi kimliklerini yitirir, tarihten silinip gider. Belki bir beden olarak, bir “canlı cenaze” olarak varlığını sürdürür; ama İslâm’ın kazandırdığı varlık şartını, bu muazzam varlık şartının kazandırdığı cihanşümûl varoluş ufkunu, ruhunu ve ruh köklerini yitireceği için, parçalanmış, sadece hâkim güçler tarafından güdülen, oraya buraya sürüklenen sıradan bir kabile devletine, ruhsuz, iddiasız küçük bir kara parçasına dönüşür.
Güçlü bir meyda rejiminin, köklü bir eğitim sisteminin, derinlikli bir kültür dünyasının tohumları daha fazla gecikilmeden atılmalıdır. Eğer bu hayatî adımlar atılamazsa, bütün değerleri silip süpüren pespaye postmodern kültürün çocuklarımızı ruhsuz, yok edici, her şeyi tarumar edici ürpertici bir çölün ortasına sürüklemesi önlenemez.
Ama bu köklü devrimleri yaparken bir şeye özen gösterilmeli: Mevcut sinemacılara, tiyatroculara, kültür sanat dünyasına saldırmak hem son derece tehlikelidir hem de bize yakışmaz.
Yıkmak değil yenisini, daha iyisini yapmakla mükellefiz biz. Ne yapabiliriz, nasıl daha iyisini yapacak, çığır açacak, dünyanın saygı duyacağı, ayakta alkışlayacağı büyük düşünce, kültür ve sanat adamlarını nasıl yetiştirebiliriz, bu tür öncü, önaçıcı, insanlığın örnek alabileceği büyük dalga hareketlerini, büyük atılımları ve açılımları nasıl gerçekleştirebiliriz sorusu üzerinde kafa patlattığımız zaman herkesin beslenebileceği, farklı oluşumların yaratıcılığını kışkırtacak bize yakışan, çaplı, çileli ve verimli bir yolculuğa çıkabiliriz...
Yıkmak, yaralamak, örselemek değil; yapmak ve yol açmak, önalmak ve önaçmak, bizim vazifemiz.
Ancak işin ürpertici tarafı şu: Ortalık fitne-fesatçı kaynıyor ve yalakadan geçilmiyor. Fitne-fesatçılara dikkat edilmediği ve yalakalara prim verildiği sürece, önce Ak Parti, sonra da Türkiye, çok büyük bir felâketin, çıkmaz sokağın eşiğine sürüklenir.
Benden hatırlatması!
EKMEK İÇİN DEĞİL HAKİKAT İÇİN NEFES ALIP VEREBİLMEK...
Tam on yıl önce bunları yazmışım. Peki, bitti mi her şey?
Hayır!
Yaşadıklarımız, çok güçlü muhasebe yapmamıza, önümüzü açacak yol haritaları çıkarmamıza imkân tanıyabilir.
Ama şunu aslâ gözardı edemeyiz: Bu toplumu diğer toplumlardan ayıran ve bu toplumun tarih yapmasını mümkün kılan şey, ekmek için yani bu dünya için değil hakikat için yani yeryüzünde adaleti tesis etmek için nefes alıp veriyor olmasıydı.
Eğer -on yıl önce önce yazdığım gibi- eğitim, kültür ve medyada medeniyet dinamiklerimiz ekseninde devrim yaparak ruhköklerimizi hatırlayabilir, o ruhköklerimizden yola çıkarak nefes alıp verebilirsek, bizi hiç bir dünyevî güç çökertemez.
Çok mu hayal bunlar?
Hayır!
Biz çadır devletinden dünya medeniyeti çıkarmış inanmış insanların çocuklarıyız!
Vesselâm.15 Temmuz rüzgârını, kalıcı bir ruha dönüştüremezsek...
Yusuf Kaplan
12/07/2019 Cuma
Her şeyin allak bullak olduğu, kültür’ün, medyanın ve gençliğin hızla çözüldüğü bir ânda, Allah (cc) imdadımıza yetişti tam zamanında. Üstelik de, ölüp ölüp dirildiğimiz Türkiye’nin en uzun gecesinde, ürpertici bir şer’den diriltici bir hayır halketti.
Önce bir kasırga esti o karanlık 15 Temmuz gecesinde... Her şeyi silip süpürebilecek bir tsunami.
Sonra Rahman ve Rahîm olan Allah (cc) yardımını esirgemedi. Kasırgayı dindirdi, rüzgâra dönüştürüverdi; diriltici bir rüzgâra hem de... Millet, kendini keşfetti; farkını farketti...
İşte bu rüzgârın kalıcı bir ruha dönüştürülmesi gerekiyor şimdi. Bizi bekleyen en büyük mesele, bu.
Bu rüzgâr, kalıcı bir ruha nasıl dönüştürülecek peki?
15 Temmuz işgal ve darbe girişimi üzerine yazdığım bir yazımı yıldönümü münasebetiyle sizlerle yeniden paylaşıyorum.
KASIRGA DİNDİRİLİYOR, YÖN BULUNUYOR AMA İSTİKAMET YİTİRİLİYOR...
Türkiye, fırtınalı bir denizde ölümcül dalgalarla boğuşuyor bir asırdır... Batı’dan gelen kasırga, zaman zaman “gemi”yi batıracak kadar sert esiyor... Öyle ki, toplum, Batılılar tarafından dışardan teslim alınamıyor; zihnen ve fiilen Batılıların uyduları Batıcılar tarafından içerden teslim alınıyor...
Bu milletin varlık nedenini, bin yıldır tarih yapma irade’sini, tarihî derinliğini ve medeniyet ruhunu oluşturan İslâm, önce tavan’dan devletin, sonra da zamanla taban’dan toplumun hayatından uzaklaştırılıyor...
Ülke hızla seküleştiriliyor; ruhunu, ruh köklerini yitirme tehlikesinin eşiğine sürükleniyor...Fırtına, bazen öylesine sert esiyor ki, toplum, İslâm’ı büsbütün kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya kalıyor...
Ama bu millet, fırtınalara, kasırgalara karşı dalgakıran gibi direniyor... Yarma harekâtları gerçekleştiriyor... 1960’lardan itibaren Necip Fazıl’ın öncülük ettiği Büyük Doğu fikriyatı, Sezai Karakoç’un yılmaz gayretleriyle diriliş tohumlarını ekiyor...
Bu ülke, Cemil Meriç, Nurettin Topçu, İsmet Özel gibi öncü kuşakların önünü açan hakikat adamları yetiştirmeyi başarıyor... Batılılar tarafından boynumuza tasma olarak geçirilen, Batıcılar tarafından da onyıllarca sopa olarak kullanılan laikçiliğin bütün baskılarına rağmen hem de...
Burada Rahmetli Erbakan Hoca’nın İslâmî şuur sahibi, yukarıda zikrettiğim düşünürlerden ve mecralardan beslenen öncü bir kuşak yetiştirme çabasını da zikretmem gerekiyor.
Bu arada Mısır ve İran’dan, ardından Batı’dan gelen çeviri faaliyetleriyle bu toplum toparlanıyor gibi oluyor... “Toparlanıyor gibi oluyor” diyorum; çünkü bedeli ödenmemiş, hakedilmemiş ve faturası ağır olacak kitlesel / yüzeysel bir Müslümanlaşma patlaması yaşanıyor...
Özetle: Kasırga dindiriliyor, yön bulunuyor ama istikamet yitiriliyor...
SİYASA VE PİYASA, MÜSLÜMANLARI BOZUYOR...
Bu entelektüel ve siyasî sürecin sonunda Müslümanlar, Özal’la birlikte iktidar’la, para’yla (siyasa’ya ve piyasa’yla) tanışıyor... Konformizme alışıyor, sekülerleşiyor ve İslâmî duyarlıklarını yavaş yavaş yitiriyor...
Dolayısıyla sonuç, hiç de beklendiği olmuyor (Burada, haklı olarak, “ne bekleniyordu ki?” diye sorabiliriz!): Siyasa ve piyasa, Müslümanları bozuyor... Cemaatler STKlaşıyor, STKlar siyasa’ya ve piyasa’ya eklemlenerek ruhsuzlaşmaya başlıyor...
Gelinen noktada, 15 yıllık Ak Parti iktidarı, maddî bakımdan büyük kalkınma hamleleri gerçekleştiriyor ama bu süreçte manevî (eğitim, fikir, kültür, sanat, gençlik ve medya alanındaki) atılımlar ihmal ediliyor...
Tam “nereye sürükleniyoruz böyle?” derken, 15 Temmuz fırtınası patlak veriyor ama bir anda rüzgâra dönüşüyor... Bu “sahipsiz”, çilekeş, asil millet, eşi görülmemiş bir destan yazıyor: Tankların önüne yatıyor, tarihe ruh üflüyor... Kendini keşfediyor...
RÜZGÂR, KALICI BİR RUHA DÖNÜŞTÜRÜLEBİLECEK Mİ?
İşte bu 15 Temmuz’da esen rüzgârın kalıcı bir ruha dönüştürülmesi gerekiyor... Eğer buradan kalıcı bir ruh üretemezsek, bir süre sonra rüzgârın söneceğini, her şeyi kaybedeçeğimizi bilelim.
Arapça’da, rüzgâr, “rîh” demek. “Rîh”, tahmin edebileceğiniz gibi, “ruh” kelimesiyle aynı kökten gelen, bizi de aynı “kök”e / gök’e yönelten çok önemli bir kelime.
Rüzgârın esmediğini zannettiğimiz zamanlarda da eser rüzgâr. Rüzgâr, melekût âleminden mülk âlemine diriltici bir aşı yapar: Melekût âleminden süt emen insanlar, rüzgârla yapılan bu aşı’yı, hayat bahşedici bir ruha dönüştürmeyi başarırlar...
Ancak biz 15 Temmuz rüzgârının nasıl kalıcı bir ruha dönüştürülebileceği meselesi üzerinde kafa yormadan, bu kez, henüz göremediğimiz, “derin”den gelen bir fırtına, bu toplumun İslâmî ruh köklerinin kaynağı ve sigortası cemaatleri silip süpürecek bir saldırı üretiyor... Ama biz, gelen saldırıyı göremeyecek kadar medya darbesi yiyoruz her Allah’ın günü...
Böyle giderse, 15 Temmuz rüzgârı kalıcı bir ruha dönüşmeden sönüp gidecek...
15 TEMMUZ RÜZGÂRI, KALICI, KÖKSALICI VE DİRİLTİCİ BİR RUHA NASIL DÖNÜŞTÜRÜLECEK?
15 Temmuz rüzgârının kalıcı bir ruha dönüştürülebilmesinin öncelikli yolu, ülkedeki bütün İslâmî kesimlerin, özellikle de cemaatlerin, siyasa’nın ve piyasa’nın değil, Hakikat’in izini sürme yolculuğuna çıkmalarından geçiyor.
Bu, siyaseti, siyasî şuuru ve durumalış’ı ihmal etmemiz gerektiği anlamına gelmiyor. Aslâ!
Aksine bu, önceliklerimizi, hakikat’in ölçülerine göre silbaştan yeniden belirlememiz gerektiği anlamına geliyor. Başka bir ifadeyle, araç’larla amaç’ları karıştırmamamız; araçları, amaçların doğrultusunda kullanma çabası ortaya koymamız gerektiği anlamına geliyor...
Türkiye’de kalıcı bir ruh “üretilecekse”, bu ruh, tavan’dan değil taban’dan “üretilecek”...
Cemaatler, siyasetle vesaireyle bağlantılarını koparmadan ama kendilerini insan yetiştirme, cemiyet ruhunu ve dinamiklerini güçlendirme, cemiyeti silbaştan yeniden-Müslümanlaştırma çabasına yoğunlaştıracaklar.
Devletten bir şey beklemeyecek cemaatler; devlet, onlardan yön ve istikamet tayin edecek, İslâmî bir gelecek inşa edecek köklü bir şeyler bekleyecek...
İlke ve tarihî tecrübe şu burada: Akşemseddin’leri ve Molla Gurânî’leri olmayan Fatih’lerin kör ve topal kalacağı; yüklerinin çok ağır, işlerininse çok zor olacağı iyi bilinecek... Vesselâm.S-400’lerin anlamı: Türkiye’nin istiklal ve istikbal sınavı
Yusuf Kaplan
14/07/2019 Pazar
“Geldi mi, gelecek mi; yok gelmeyecek, gelirse ben de neyim”, vesaire gibi tartışmaların ayyuka çıktığı bir zamanda Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “S-400’ler alınacak demiyorum, alınmıştır, diyorum” şeklindeki kesin ve kararlı açıklamasından sonra S-400’ler gelmeye başladı...
AK Partili Kızılkaya: Büyük ihtimalle DAEŞ
AK Partili Kızılkaya: Büyük ihtimalle DAEŞ
Şanlıurfa'nın Suruç ilçesinde bir kültür merkezinde meydana gelen patlamada en az 25 ölü, 100'e yakın yaralı var. Saldırıyla ilgili ilk açıklamayı yapan yetkililer, saldırının DAEŞ tarafından gerçekleştirildiği ihtimali üzerinde duruyor. Saldırı sonrası açıklama yapan AK Parti Mersin Milletvekili Kızılkaya, "DAEŞ sadece bizim sorunumuz değil. Allah korusun büyük ihtimalle DAEŞ parmağı olduğu kesin gibi bir hadiseyle karşı karşıyayız" şeklinde konuştu.
Hayırlı olsun. Allah, gücümüze güç katsın, ülkemizi korusun!
TÜRKİYE’NİN İSTİKLÂL VE İSTİKBAL MÜCADELESİ...
Türkiye’nin istiklâl ve istikbal mücadelesinde önemli bir adım olarak değerlendirilebilir bu.
Eğer bu tür silahları biz yapıyor olsaydık, bu cümleyi çok daha rahat bir şekilde kurabilirdik ve bu silahlar, Türkiye’nin istiklâl ve istikbal mücadelesinde çok önemli bir adımdır, kilometre taşıdır, derdik.
Silahların üretiminin bize ait olmaması, yine de bu silahların, bu güçlü savunma sisteminin önemini azaltmaz kesinlikle.
İnşallah bu tür savunma sistemlerimiz de olur, bunları da yaparız yakın bir gelecekte.
Çünkü Türkiye’nin son on yılda savunma sanayiinde devrim yaptığını görmek gerekiyor. Bunu daha önce çokça yazdığım için bu kadarla yetiniyorum burada.
S-400’lerin Türkiye’ye getiriliş zamanlamasının 15 Temmuz’un yıldönümüne denk getirilmesi Batılılara ve uydularına çok önemli bir mesaj!
Yerininse, 15 Temmuz darbe ve işgal girişiminin karargâhlarından biri olarak bilinen Akıncı Üssü olarak belirlenmesi de aynı şekilde herkese çok güçlü bir mesaj: Hem Batılılara, hem hâin uydularına hem de Ruslar’a!
Neden Ruslar’a da mesaj dedim, peki?
Şunun için: Ruslar, bölgeye, güneyimize yerleştiler. Ruslarla güvenliğimiz için bu tür stratejik anlaşmalar yapmak ve işbirliği projeleri geliştirmek zorundayız.
ABD ve AB ülkeleriyle kurduğumuz Türkiye’nin bağımsızlığını tehlikeye atan netameli, zorlu ilişkileri dengeleyebilmek için.
Fakat öte yandan Rusya’yla da her zaman dikkatli, ince eleyip sık dokuyan ilişkiler kurmaya özen göstermeli, Türkiye’yi bu kez Rusya’ya bağımlı kılacak adımlar atmamaya özen göstermeliyiz.
RUSYA, İSRAİL’DEN VE ABD’DEKİ YAHUDİ GÜCÜ’NDEN BAĞIMSIZ HAREKET EDEMEZ!
Rusya, bölgedeki varlığını olmasa bile varlığının -bir şekilde- meşruiyetini bize borçlu.
Bölgedeki varlığını kime borçlu Rusya, peki?
İsrail’e ve ABD’deki Yahudi gücüne!
Rusya, İsrail’den ve Yahudi gücünden bağımsız bir milim adım atmaz, atamaz.
Rusya’nın önünü açanlar, İsrail ve ABD’deki Yahudi gücü yani!
Bunu çok iyi bileceksiniz. Ve Rusya’yla kurduğumuz ilişkilerde İsrail ve Yahudi gücünün “gizli el”ini aslâ gözardı etmeyeceksiniz, diyorum ülkemizin yöneticilerine.
Paranoyakça gibi gelebilir ama buna mecburuz: Türkiye, küresel sisteme meydan okudu ilk kez “one minute”ten itibaren.
Türkiye’den ve Erdoğan’dan intikam almanın yollarını araştırıyorlar!
Bunun için Erdoğan’sız bir Türkiye ya da AK Parti’nin parçalandığı, dolayısıyla Türkiye’nin kolayca güdülebileceği belirsiz, iplerin kendilerinde olduğu bir Türkiye istiyorlar!
Bu süreçte, belli bir noktadan itibaren, küresel sistemin lordlarının direktifleriyle Türkiye, Rusya tarafından her an tuzağa düşürülebilir, diye düşünmek ve dikkatli hareket etmek zorundayız.
S-400’ler önemli ama burası da en az S-400’ler kadar önemli.
Türkiye, NATO’dan stratejik -hatta askerî- bir saldırıyla veya ABD ambargosuyla karşı kaşıya kalabilir mi?
Bu konuda Trump’ın söyledikleri bağlayıcı değil. Kongre’yi, Pentagon’u, Yahudi gücü’nü, dolayısıyla Amerikan derin devletini dikkatle izlemeye almak ve önlemlerimizi ona göre almak, her şeye hazırlıklı olmak gerekiyor.
Sözün özü: S-400’ler, ülkemize yönelik saldırıları püskürtebilmemiz açıcından caydırıcı bir işlev görecek. Ama bu durum, bizim bu kez Rusya’ya bağımlı hale gelmemize yol açmamalı. Aktif denge stratejisi dediğim stratejiyi 3 yıldır uyguluyor Türkiye. Aktif denge politikası ve çok seçenekli dış politika stratejisi, bizi şu ya da bu güce bağımlı olmaktan kurtaracaktır. Vesselâm.
.Millet, devleti kurtardı; ama devleti kurmasına izin verilecek mi?
Yusuf Kaplan
15/07/2019 Pazartesi
15 Temmuz gecesi, Türkiye’ye büyük bir saldırı oldu. İçerdeki hâinleri kullanarak dış-güçler tarafından tezgâhlanan bir saldırıydı bu!
Devrik lider Afrika adına yargılanıyor
Devrik lider Afrika adına yargılanıyor
Darbeyle yönetimi ele geçiren ve ülkeyi yönettiği 1982-1990 yılları arasında ülkesindeki 40 bin kişinin öldürülmesi, on binlerce kişinin kaybolması ve binlerce işkence vakıasından sorumlu tutulan Çad'ın devrik diktatörü Hissein Habre, bugün ilk kez hakim karşısına çıktı.
Türkiye’nin, bu milletin varlığına kasteden alçakça bir işgal girişimiydi bu aslında: O yüzden bu ülkenin Meclis’i bombalandı -tarihinde ilk kez! O yüzden halka bu ülkenin F-16’larıyla, helikopterleriyle bomba yağdırıldı; tanklarla masum insanlar katledildi!
Ama bu millet, asil bir millet olduğunu gösterdi: Tanklara göğsünü siper etti ve tarihte benzerine az rastlanır bir direniş örneği sergiledi: Sarsılmaz inancıyla, vatan sevgisiyle tankları “ezdi geçti”.
15 Temmuz darbe ve işgal girişiminden hemen sonra yazdığım ilk yazılardan birini dikkatle okumanız -özellikle devlet ricalinin alını çizerek okuması- dileğiyle yeniden yayımlıyorum.
15 TEMMUZ RUHU’NU YOK EDECEK TEHLİKELİ YÖNELİM...
Şunu rahatlıkla söyleyebilirim: 15 Temmuz gecesi, millet, devleti kurtardı.
15 Temmuz gecesinden bugüne dek gözden kaçan tehlikeli bir olay yaşanıyor: Birileri, bu ülkede bütün darbelerin gerisindeki bazı çevreler, Kemalist askerler, darbeci-zihniyetli tipler, halkın yazdığı 15 Temmuz destanını rehin almaya çalışıyor, yazılan büyük destanı buharlaştıracak sinsi bir oyun tezgâhlıyor!
Şunu her zaman söyledim: Bu toplumun bütünleşmeye, kenetlenmeye, kardeşliğin kıymetini bilmeye, yekvücut olmaya, müşterek bir geleceğe birlikte yürümeye ihtiyacı var. Hem de şiddetle.
Toplumun kenetlendiği, bütünleştiği bu ortamda, ayrıştırıcı bir tavır takınmam sözkonusu olamaz. En zor zamanlarda bile, bu toplumun kenetlenmesi gerektiğine her zaman dikkat çekmiş bir yazar olarak bunu söylemem bile gereksiz: Açın bakın gazetenin arşivine göreceksiniz bunu.
Sözgelişi, Ergenekon operasyonunun yapıldığı günlerde, herkesin “gaza geldiği” bir zaman diliminde, bunun bir tezgâh olduğunu yazdım; Ergenekoncu olmakla yaftalandım; özellikle de kirli PÇete tarafından linç edildim.
Örnekleri çoğaltmak gereksiz... Sadece bu bile kâfî.
KATI LAİKLİK-KEMALİZM İDEOLOJİSİ POMPALANIYOR: 15 TEMMUZ RUHU BİTİRİLEBİLİR!
Gelmek istediğim nokta hayatî: Bütün televizyonlardan Kemalizm propagandası yapılıyor; Kemalistler aklanıyor; dolayısıyla anakronik, fosilleşmiş, milletin burnundan getiren kaskatı, militan bir laiklik ve Kemalizm ideolojisi pompalanıyor!
İşte bu beni ürkütüyor: Bu sürecin varacağı yer, 15 Temmuz destanının rehin alınması, buharlaştırılması, sulandırılması ve fosilleşmiş, topluma çok ağır bedeller ödetmiş, bütün darbelerin birinci derecede sorumlusu Kemalizm ve laikliğin kutsanması ve sonuçta da toplumun İslâmî kesimlerinin kaçınılmaz olarak bu duruma sessiz kalmayacak olması. Dolayısıyla oluşan birlik, bütünlük, kardeşlik ortamını bombalayacak tohumların ekiliyor olması.
Burada tehlikeli bir oyun oynanıyor. Bu oyunun ne kadar tehlikeli olduğunu şöyle gözler önüne sereyim: Allah göstermesin ama yarın Erdoğan’a bir şey olduğunda, inanın, bu Kemalistler, laikler “Türkiye laiktir, laik kalacak!” sloganları atmaya ve bu millete kök söktürmeye başlayacaklar!
Bunun en önemli göstergesi, en küçük Kemalizm, laiklik eleştirilerine zırnık kadar olsun bırakın değer verilmesini, derhal saldırıya geçilmesidir.
Dahası, ordunun komuta kademesinin -Balyoz ve Ergenekon’da haklı haksız gerekçelerle yargılanan ama- kaskatı Kemalist, laik kişilerden oluşturulması, bu açıdan beni endişeye sevkediyor.
MİLLET, DEVLETİ KURTARDI AMA DEVLETİ SİLBAŞTAN KURMASINA İZİN VERİLECEK Mİ?
Erdoğan’ın, bunların kontrolden çıkmaması için gerekli önlemleri aldığından kuşku duymuyorum. Ama yarın -dediğim gibi Allah korusun ama- Erdoğan olmadığında, bu Kemalist-laik komuta kademesini de arkasına alarak Türkiye’deki militan-katı-laik tiplerin bu milletin burnundan getireceğinden hiç kuşku duymuyorum.
Biraz önce de dikkat çektiğim gibi, televizyon ekranlarının bu tiplerden geçilmemesi, bu kişilerin en küçük Kemalizm-laiklik eleştirilerine bile agresif bir şekilde cevap vermeleri, kuşkularımı artırıyor.
Yazıyı şöyle toparlayayım: 15 Temmuz’da bu asil millet bir destan yazdı, devleti kurtardı; ama bu milletin devleti silbaştan kurmasına izin verilecek mi?
Bu hayatî meseleyi, hem halkımızın hem de ülkeyi yöneten insanlarımızın dikkatine sunmayı, bu ülkenin bir çocuğu olarak zarûrî gördüm. Ben vazifemi yaptım; gerisi, sorumlulara kalıyor. Vesselâm.Türkiye, kendi yolunu kendisi belirleyecek...
Yusuf Kaplan
19/07/2019 Cuma
Türkiye, Rusya’dan S-400 savunma sistemi satın alınca ABD yönetiminin de, AB’nin lokomotif ülkelerinin de art arda Türkiye’ye yaptırımlar uygulayacağı beklentisi içine girildi.
Bombalı vahşet
Bombalı vahşet
Terör korkunç yüzünü bu kez Şanlıurfa’nın Suruç ilçesinde gösterdi. Kobani’ye geçme hazırlığı yapan Sosyalist Gençlik Dernekleri Federasyonu üyesi 300 gencin konakladığı Amara Kültür Merkezi’ne intihar saldırısı düzenlendi. 31 kişinin öldüğü saldırıda yüzden fazla yaralı var. Katliamın baş şüphelisi IŞİD.
Tam da 15 Temmuz’un yıldönümünde ve darbenin merkez üssü Akıncı Üssü’ne S-400’lerin gelmesi üzerine -deyim yerindeyse- eller tetikte beklenildi.
İlk ateş, AB ülkelerinden geldi: AB ülkelerinin Türkiye’ye çeşitli yaptırımlar uygulayacağı ilan edildi ve Türkiye’ye karşı sert açıklamalar yapıldı.
Dışişleri Bakanımız Mevlüt Çavuşoğlu, aynı sertlikte ağızlarının payını verdi AB’den yapılan açıklamaları yapanlara.
Ne ki, Amerikan yönetiminin tepkisi hem gecikti hem de daha fazla merak ediliyordu.
Gecikmişti ve daha fazla merak ediliyordu; çünkü ABD Başkanı Trump’ın gerek Osaka’da Cumhurbaşkanımız Erdoğan’la gerçekleştirdiği görüşmede gerekse bir kaç gün önce yaptığı açıklamalarla bu konuda “Türkiye’ye haksızlık yapıldığını” söyleyince, “Amerikan derin devleti”nden gelecek açıklama hem biraz gecikti hem de daha fazla merakla beklenildi.
İKİ AMERİKA’NIN SAVAŞI: YAHUDİLER VE PÜRİTENLER
Burada bir parantez açarak Trump’ın ABD’deki konumu ile Amerikan yönetimi dediğim “Amerikan derin devleti” arasındaki ikircikli ilişkilere dâir bir gözlemde bulunmak istiyorum.
Amerikan sisteminin işleyişine ilişkin burada yapacağım gözlemlerin, Türkiye’nin karar alıcılarının Türk-Amerikan ilişkilerini planlarken işlerine bir hayli yarayabileceğini tahmin ediyorum.
İki Amerika var: Birinci Amerika, Yahudi gücü’nün Amerika’sı.
İkinci Amerika, çekirdeğini İngilizlerin oluşturduğu Amerika’yı kuran püritenlerin Amerika’sı.
Yaklaşık bir asırdır Yahudi gücü -özellikle de İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra- Amerika’yı ele geçirdi: “Amerikan derin devleti” dediğim Pentagon, Dışişleri, CIA, Hollywood, Silicon Vadisi, silah endüstrisi, finans dünyası, akademya ve medyaya hâkim olan ve Kongre’ye hükmeden “çeteler”in yön verdiği Yahudi gücünün kontrolünde Amerikan yönetimi.
İşte WASP’tan (Beyaz, Anglo-Sakson ve Protestan’lardan) oluşan Amerika’yı kuran püritenler, Yahudi gücünden Amerika’yı kurtarmaya çalışıyorlar.
Trump, püritenlerin adamı.
Yahudilere fazla taviz veriyor olmasının sırrı, Yahudilere sus payı verdiğini düşünüyor olması.
Yani Amerika’da Yahudilerle püritenler savaşıyor!
İşte Trump’ın Türkiye’ye “haksızlık yaptık” şeklindeki açıklamalarına rağmen Yahudilerin kontrolündeki “Amerikan derin devleti”nin F-35 kararı almasının nedeni burada gizli. (Burada güçler arasında bir danışıklı dövüş sözkonusu değilse tabii!)
TÜRKİYE’Yİ KENDİ HÂLİNE BIRAKMAK İSTEMİYORLAR!
Sonuçta, Trump’ın açıklamalarına rağmen Amerikan yönetimi, Türkiye’yi F-35 taarruz programından çıkardı.
Türkiye, AB’ye de, ABD’ye de boyun eğmediği için çıldırıyorlar!
Yılmayacağız, kendi silahlarımızı kendimiz yapacağız!
Emperyalistleri daha fazla çıldırtacağız!
ABD’nin F-35 kararı üzerine NATO Genel Sekreteri Stoltenberg, “NATO’nun Türkiye ile işbirliği, S-400’lerden de, F-35’lerden de önemlidir ve çok daha kapsamlıdır” dedi.
Gördüğünüz gibi, ne yârdan geçebiliyorlar ne serden!
Türkiye’yi kendi hâline bırakmak istemiyorlar!
Başından beri, Batılıların -hem AB ülkelerinin hem de ABD’nin- temel Türkiye stratejisi, Kemalist laiklikle durdurulan ve teslim alınan Türkiye’nin aslâ kendi haline bırakılmamasıdır!
Baba Bush ve Clinton’dan Alman şansölyesi Schroeder’e, İngiltere başbakanı Margaret Thatcher’dan karanlıklar prensi lakaplı Richard Perle, Kissenger ve Wolfovitz’e kadar küresel sistemin belli başlı lordları bunu her zaman dile getirme ihtiyacı duydular!
ZAHMETSİZ RAHMET, ZEVALSİZ KEMÂL OLMAZ!
Yakıcı soru şu burada: Eğer Türkiye kendi hâline bırakılırsa ne olur?
Kendi yönünü bulmaya, yörüngesine kavuşmaya başlar ve eksen oluşturmaya kalkışır...
Korkunun ecele faydası yok! Bütün bunlar olacak biiznillah...
Elbette ki, Türkiye, zorlu bir süreçten geçiyor...
Bu süreçte büyük sorunlarla, dış tuzaklarla, türlü türlü darbe girişimleriyle vesaire karşı karşıya kalabiliriz.
Zahmetsiz rahmet, zevalsiz kemâl olmaz.
Bütün bu yaşadıklarımız, bizim toplum olarak bütünleşmemizi, birbirimize saygı duymamızı, asgarî müştereklerde buluşarak müşterek bir medeniyet yolculuğuna soyunmamızı sağlayacaktır.
Batılı emperyalistler, Türkiye’yi kendi hâline bırakmamak için ne kadar çırpınırlarsa çırpınsınlar, Türkiye, eninde sonunda, kendi yolunu kendi belirleyecek!
Vesselâm.Lozan’la emperyalistlerin önündeki en büyük engel bertaraf edildi!
Yusuf Kaplan
26/07/2019 Cuma
İnönü’nün Lozan’dan çıkarken söylediği şu söz, üzerinde düşünmeyi hak ediyor: “Artık 100 sene daha rahat nefes alabileceğiz!”
Yani?
Yüz sene sonra, bıraktığımız yerden tarihî yolculuğumuza devam edeceğiz, anlamı çıkar mı buradan?
Evet.
Evet; ama öyle olmadı, ne yazık ki!
Aksine, Lozan’ın, en önemli kilometre taşlarından biri olduğu Türkiye’nin laikleşme süreci, bizim ruh köklerimizi kurutmakla, devletinİslâm’la ilişkilerini neredeyse sıfırlamanın eşiğine getirmekle sonuçlandı!
O hâlde çok bilinmeyenli bir denklem var karşımızda. Bu denklemi çözmek zorundayız...
LOZAN’LA BEDENİMİZİ KURTARDIK AMA RUHUMUZU YİTİRDİK!
Yakın tarihine dünya kadar uzak tek toplum bizim toplumumuz!
Tarih bilinci linç edilmiş bir toplum bu.
O yüzden başımıza ne geldiğini bilmiyoruz.
O yüzden emperyalistler tarafından fiilen işgal edil-e-meyen Türkiye’nin celladına / Batılılara âşık edilerek zihnen işgal edildiğini göremiyoruz bile!
Batılıların “uygarlık” naralarıyla bütün dünyayı sömürgeleştirdileri, bütün medeniyetlerin kökünü kazıdıkları bir zaman diliminde insanlığa farklı dinlerin, kültürlerin ve medeniyetlerin nasıl bir arada yaşayabileceğinin formülünü armağan eden Osmanlı’nın çocuklarının tarih bilincinin niçin linç edildiğini çok iyi anlamak gerekiyor.
Resmî tarihin beyin yıkama operasyonlarıyla yetiştirildi bu ülkenin çocukları bir asırdır: Özgüveni yok edildi, aptallaştırıldı; entelektüel melekeleri yok edilerek celladına âşık edildi.
Tarih bilincimiz linç edildiği için, Lozan’ın ne anlama geldiğini, ne getirdiğini ve ne götürdüğünü bilemiyoruz.
Lozan, Türkiye’nin “bağımsızlık belgesi”dir. Evet, bu doğru; ama yalnızca teritoryal bağımsızlıktır bu: Toprak bağımsızlığı yani.
Özetle: Lozan’la biz, bedenimizi kurtardık ama ruhumuzu yok ettik!
Başka bir ifadeyle, Anadolu’ya hapsolsak da bu toprak parçasını koruduk ama medeniyet ufkumuzu ve iddialarımızı terkettik!
REFORMLAR VE DEVRİMLER, YÖNÜMÜZÜ VE YÖRÜNGEMİZİ YİTİRMEMİZLE SONUÇLANIYOR!
Burada bir süreçten sözediyorum: Lozan, Türkiye’nin iki asırlık modernleşme sürecinin kilometre taşlarından biridir.
Türkiye’nin modernleşme süreci, önce masumane gibi görünen reform girişimleriyle başladı Tanzimat’ta.
Modernleşme, Osmanlı’nın toprak kaybetmesi, sürgit geri çekilmesi üzerine, biraz da panikpsikolojisiyle, maddî, teknolojik bir adımlar dizisi olarak görüldü ve başta ordu olmak üzere, mühendislik ve tıp eğitimi örneklerinde görüldüğü üzere, askerî sanayi ve eğitim alanlarında “Batılıları yakalama” kaygısıydı.
Şerif Mardin’in yerinde tanımlamasıyla, Osmanlı, Karlofça ve Pasarofça anlaşmalarıyla birlikte toprak kaybetmeye başlayınca kendine olan güvenini de kaybetmeye başladı. Bu süreç, Osmanlı’nın “statüsünü yitirmesi”yle sonuçlandı; statüsünü yani devletler muvazenesindeki belirleyici konumunu...
Tarihin akışını yönlendiren ve belirleyen bir aktörden Avrupalıların belirlemeye ve yönlendirmeye başladıkları tarihin önünde sürüklenen bir figürana dönüşmeye başlamıştı Osmanlı.
Tanzimat’la başlayan reform programları, meşrûtiyetlerle Osmanlı’nın çöküşünü önleyemedi; Cumhuriyet sürecindeki -alfabe devrimi, dil devrimi, eğitim devrimi, hukuk devrimi gibi- laik devrimlerle ruhköklerini ve medeniyet iddialarını terketmesiyle, Türkiye’nin yönünü ve yörüngesini yitirmesi gibi bir çıkmaz sokağa saplandı.
İşte Lozan Antlaşması, Türkiye’nin yönünü ve yörüngesini yitirme sürecinin kilometre taşlarından biridir.
SEVR’LE ÖLÜMÜ GÖSTERDİLER, LOZAN’LA SITMAYA RAZI ETTİLER!
Bu ülkeye Sevr’le ölüm gösterildi ama Lozan’la sıtmaya razı edildi Türkiye.
Lozan, bizim “ölüm fermanımız”dı: Türkiye, dışardan işgal edilemedi ama laik elitler tarafından tepeden laikleştirilecek, İslâmî iddiaları yok edilecek bir sürece girdirildi ve sonuçta içerden ele geçirildi.
Fiilen sömürgeleştirlemeyen bu ülke, Lozan süreci’yle birlikte laikleşme ve dolayısıyla zihnen kendi kendini sömürgeleştirme sürecine girdirildi.
Sonuçta, her zaman söylediğim gibi, dünyada dışardan sömürgeleştirilemeyen tek ülke olan Türkiye, içerden kendi kendini sömürgeleştiren tek ülke olarak tarihe geçti!
TÜRKİYE, CELLADINA ÂŞIK EDİLDİ, TÜRKİYE ENGELİ BERTARAF EDİLDİ!
Daha da vahimi şu: Lozan süreciyle, Türkiye’nin boynuna laiklik tasması geçirildi.
Bu süreçte, laikleşme devrimleri gerçekleştirildi art arda ve Türkiye, Kurtuluş Savaşı verdiği Batılılara yani celladına âşık edildi.
Batılıların işgal ettiklerinde yapacakları bütün devrimler, bizim elitlerimiz tarafından içerden gerçekleştirildi.
Tarihte böyle bir zafer görülmedi!
Özetle: Türkiye, Lozan süreci’yle Avrupa’dan sürüldü... Halep’ten, Şam’dan, Musul’dan, Kerkük’ten sürüldü...
Medeniyet iddiaları ve ufku yok edildi, celladına âşık edildi ve ufku, laiklik tasmasıyla kontrol edilen, İslâm’dan arındırılmış bir ulus-devlete kilitlenerek Anadolu yarımadasına hapsedildi!
Bu, tarihi sürükleyen bir toplumun, medeniyet iddiaları yok edilerek celladına âşık edilmesi ve başkalarının yaptığı tarihin önünde sürüklenmesi anlamına geliyordu.
Şerif Mardin, Türkiye’de zamanla iki toplum icat edildiğini söyleyecekti: Birincisi, Batıcı, laik, konformist, celladına âşık; ikincisi, medeniyet köklerine ve iddialarına sahip çıkan “iki toplum”.
Sözün özü: Laiklik, Türkiye’yi böldü: Toplumun en büyük ortak paydası İslâmî kimliği ve duyarlıkları aşındırarak ve parçalayarak etnik kimlikleri kışkırttı ve Türkiye’yi parçalanmanın eşiğine fırlattı!
İşte bu sürecin tohumları Lozan’da ekildi.
Böylelikle Batılı emperyalistlerin önündeki en büyük engel, -medeniyet iddialarına sahip bir Türkiye engeli- bertaraf edilmiş oldu.
.Felâketin göstergesi: Müslüman’ın, “üstün olduğu” fikrini yitirmesi
Yusuf Kaplan
28/07/2019 Pazar
Grekler, başkalarını “barbar” olarak görüyorlardı.
Zamanla, bu, emperyalizmle birlikte ürpertici boyutlar kazandı; Batılılar, başkalarını “cehennem” olarak görmeye başladılar.
Başkalarını, başka dinlere, medeniyetlere, dünyalara mensup insanları Grek veya Romalı ya da Avrupalı olmadığı için “barbar”, “vahşî”, “canavar”, “öteki” ya da “cehennem” olarak gören bir uygarlığın evrenselliğinden, evrensel değerlere sahip olduğundan sözetmek mümkün mü, peki?
Ezberlerimizi çöpe atalım...
Avrupa, taşralıdır; Amerika ise, bildiğin “dağlı”, burnundan kıl aldırmayan ama acıklı, kaba-saba bir ukala!
TAŞRALI BATI, EVRENSEL İSLÂM!
Müslümanların, yaşadıkları epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuş, zihinlerini ve konumlarını yitirmeleri, “Müslüman’ın üstün olduğu” fikrini yitirmelerini kolaylaştırdı.
Çok sevdiğim ve kadîm bilgeliği yansıtan çok az Latince kavramdan biriyle ifade etmem gerekirse, insan, “terra incognita”dır; keşfedilmemiş kıta yani.
Keşfedilmeyi bekleyen eşsiz bir hazine...
Keşfedilmesi gereken uçsuz bucaksız bir dünya...
Allah’ın (cc) bütün isimlerinin ve sıfatlarının tecelligâhı, mazhargâhı yalnızca insandır.
O yüzden insan eşref-i mahlûkattır. Yaratılmışların en şereflisi olduğu için keşfedilmeyi bekleyen uçsuz bucaksız bir dünyadır insan.
Müslüman’ın, “üstün olduğu” fikri, diğer insanları aşağılamasını gerektirir mi?
Hayır!
İnsanı, eşref-i mahlûkât olarak gören insan yalnızca Müslüman olduğu için “Müslüman üstündür” diye inanır Müslüman çünkü.
Eşref-i mahlûkâttır ama kuldur; tanrılaşamaz, azmanlaşamaz; emaneti yerine getirmekle, kendi nefsinde ve yeryüzünde emniyeti teminat altına almakla mükelleftir.
Yalnızca Allah’a kuldur; Allah’tan başka hiç bir kulun kulu kölesi olamaz. Gerçek özgürlük budur!
İslâm’ın insana bakışı böyledir.
İnsana böylesine asil bir yerden bakan Müslüman, diğer inançların insanından üstündür; potansiyel olarak elbette ki.
O yüzdendir ki, yeryüzünde hâkim olmasına rağmen farklı dinlere, kültürlere, medeniyetlere hayat hakkı tanıyan, kendi dünyalarında yaşamalarını sağlayan yalnızca Müslümanlar oldu tarihte.
Asil olduğunun bilinciyle yaşayan Müslüman diğer dinlere mensup insanlara soysuzca, barbarca davranamayacaktı kaçınılmaz olarak.
Buna mukabil, “her haltı yiyen”, helal-haram, hak-hukuk ölçülerine aldırış etmeyen adı Müslüman bir kişi de -kafadan!- diğer insanlardan üstündür, diyemeyiz.
Bu iş o kadar ucuz değil.
Batı’da haklar üzerinde az kafa yorulmadı! Neden? Kendisi dışındakine barbar olarak, düşmanca gözlerle bakan, dolayısıyla hak, hukuk tanımayan, bütün medeniyetlerin kökünü kazıyan bir uygarlık, elbette ki, en çok haklar üzerinde kafa yoracaktı.
Gayet anlaşılabilir bir şeydi bu.
Anlaşılması zor olan şey, Batı toplumlarının yaşadıkları bütün tecrübeleri ve geliştirdikleri değerleri “evrensel” olarak sunma ilkelliği ve çocuksu davranışıdır.
Şunu bilelim: Batılılar, uzaylara filan gittiler, başka dünyaları keşfettiler ama insanı keşfedemediler. İnsanı keşfetme konusunda bir mesafe katedemeyen, göklere ulaşıp da yere çakılıp kalan bir uygarlığın evrenselliğinden sözetmek çok gülünç gerçekten!
Yer-merkezli, dünya-merkezli bir perspektifle başka dünyaları ve insanı anlamaya kalkıştılar Batılılar ama ulaşamadılar bile insana -Peter Watson’ın acı acı itiraf ettiği üzere...
MÜSLÜMAN ÜSTÜNDÜR... ÇÜNKÜ...
İnsanı eşref-i mahlûkât olarak gören Müslüman üstündür.
Helâl-haram ölçülerine riayet eden, dikkat gösteren; yoksula, kimsesize, ihtiyaç sahibine bir elinin verdiğini diğer eli duymayacak kadar rikkatle, şefkatle, ihlâsla, samimiyetle yaklaşan Müslüman üstündür.
Yalnızca Hakk’ın önünde boyun eğen, başka hiç bir kimsenin, hiç bir gücün önünde boyun eğmeyen Müslüman üstündür.
Tam kılıcı boynuna vuracakken yüzüne tüküren kâfire, “Bana tükürmeden önce seni Allah için öldürecektim. Tükürdükten sonra nefsim için öldürmüş olacağım için seni öldüremem artık” diyen Hz. Ali’leri çıkartan...
“Ya Rab! Cehennemin kapısını o kadar daralt ki, o kapıdan benden başka kimse giremesin!” diye dua eden Hz. Ebûbekir’leri insanlığa armağan eden...
Bütün âlemlere rahmet olarak gönderilen, kâinâtın övüncü, kıvancı, öncülerin öncüsü bir Peygamber’e (sav) sahip İslâmiyet, elbette ki, üstündür.
UMUT IŞIĞI...
Müslüman’ın, üstün olduğu fikrini yitirmesi, tutunacak dalı kalmadığını örtük veya açık şekillerde itiraf etmesiyle ve feminizm gibi, laisizm gibi, sosyalizm gibi, liberalizm gibi gücü, güç ilişkilerini, maddeyi, çıkarı, hazzı kutsayan insanlık ve hakikat düşmanı ayartıcı ideolojilere can simidi diye sarılmaya kalkışmasıyla sonuçlanacaktı/r.
İslâm, yaşanmak için gelmiştir. İslâm’ın, Müslüman’ı diğer insanlardan üstün kılan ilkelerini hiçe sayan bizim gibi Müslümanları gördükçe insanların öfkesi bir kat daha artıyor haklı olarak!
Bu, umut ışığının -hâlâ- yandığını, toplumun İslâm’ın evrensel hayat ilkelerinin ayaklar altına alınmasına isyan ettiğini göstermesi bakımından sevindirici.
Ne yapıp edip yeniden-Müslümanlaşacağız. Üstad Sezai Karakoç’un o silkeleyici ifadesiyle, “İslâm’ı öyle canlı ve diri yaşayacağız ki, bizi öldürmeye gelen bizde dirilecek!”
Hayal mi bu?
Hakikatin hayat bulduğu Mekke, hayat olduğu Medine ve herkese hayat sunduğu Kudüs hayal miydi?
Herkesin gölgesinden nasiplendiği Efendimiz’in emaneti Osmanlı İstanbul’u hayal miydi?
Öyleyse ilke şu: İddianız yoksa rüya göremezsiniz. Çilesini çekmediğiniz, bedelini ödemediğiniz ve rüyasını göremediğiniz bir iddiayı hayata geçiremezsiniz.
Bu da ancak üstün olduğu bilinciyle yaşayan, bedel ödemekten çekinmeyen sahici Müslümanlar olabilmemizle mümkün olabilir.
Vesselâm.İnanıyorsanız üstünsünüz ama inandıklarınızı hiçe sayıyorsanız sürünürsünüz...
Yusuf Kaplan
29/07/2019 Pazartesi
Mü’min, ben-merkezli yaşamaz bu dünyada; Hakikat-merkezli yaşar. Allah’a iman eden mü’min kişi bilir ki, Hakk’tan gelen Hakikat varsa, hayatın bir anlamı vardır. Hakikat diye bir derdim varsa, bir mü’min olarak benim yaşadığımdan, nefes alıp verdiğimden, başkalarına da hakikatin sesini hakikatin nefesine dönüştürme cehdimden söz edilebilir.
MÜSLÜMAN, DÜNYAYA DEĞİL KENDİNE HÂKİM OLMA KAYGISI GÜTTÜĞÜ İÇİN ÜSTÜNDÜR
Müslüman neden üstündür?
Müslüman’ın derdi, hakikattir; hakikatin insanlığa ulaştırılması…
Batılının derdi, hâkimiyettir; dünyaya hâkim olunması...
Buradaki fark, kimin, niçin üstün olduğunu göstermeye yeter: Batılıların derdi, güce sahip olmak ve dünyaya hükmetmektir.
Mü’min’in derdi, kendine / nefsine hâkim olmak, hayata hakikatin hükmetmesini sağlama cehdi göstermektir.
Özetle: Batılının derdi dünyaya hâkim olmaktır.
Müslümanın derdi ise kendine, nefsine hâkim olmak.
Müslüman, dünyaya değil kendine hâkim olma kaygısı güttüğü için üstündür.
MÜSLÜMAN, “BEN ÜSTÜNÜM” DİYEMEZ!
Hiç bir mü’min, bir başka insana veya Müslümana “ben senden üstünüm” demez, diyemez; böyle bir şeyi söylediği hatta düşündüğü ân, kendisiyle çelişkiye düşmüş olur; alçalır.
Çünkü bir mü’min, ben’ini, kendi’ni eksene alarak sürdürmez hayatı.
Her mü’min bilir ki, mü’min olmanın kendisine yüklediği mükellefiyet, öncelikle kendine çeki düzen vermektir.
İnsanı, sahip olduğu güce göre tanımlamak, insanı aşağılamak ve aracın kölesi yapacak bütün kapıları sonuna kadar açmak, insanı bitirecek, hayatı çölleştirecek taşları döşemektir...
İNSAN, NİÇİN ARACIN KÖLESİNE DÖNÜŞTÜ?
Batılılar, aracı öncelediler... Her tür aracı. Güç üreten araçları.
Bilgi’yi güç olarak konumladılar.
Amaçları bilgilenmek, olan’ı, olacak olan’ı, dünyayı, insanı daha iyi anlamak değildi esas itibariyle. Bilgiye sahip olarak güce sahip olmaktı. Amaç, araçlara sahip olmak olarak belirlenmişti.
İnsan, yoktu; ontolojik olarak. Araç vardı. Araç varsa insan da vardı. Oysa bu tam bir sapmaydı.
Aracı insanın önüne geçirmek, insanı aracın kölesine dönüştürmek, demekti.
Batılılar sistemi keşfettiler, insanı veya adaleti değil.
Önce sistem, sonra insan ilkesi hâkim oldu Batı’da: Önce araç, sonra amaç.
Aracı amacın önüne geçirdikleri için, araçların amaçları yok etmesini, insanlığı anlamsızlık denizinin ortasına sürüklemesini, -aslında insan araçların kölesine dönüştüğü için- insanın özgürlüğünü yitirmesini önleyemediler.
Sistemin çöktüğünü düşünün... Refah düzeyinin çatırdadığını, ekonomik düzenin sarsıntı geçirdiğini...
Elektrikler gittiğinde, bütün New York’un mağazalarının nasıl yağmalandığını görmeniz o yüzden şaşırtıcı değil.
Böyle bir dünyada, ne insan kalır ortada, ne de adalet.
MÜSLÜMAN’IN “ÜSTÜNLÜĞÜ” FİKRİ, İNSANI AŞAĞILANMAKTAN KURTARMANIN TEMİNATI
Burada söylediğim şey, ben Müslümanım, dolayısıyla üstünüm, değil.
Bu, Yahudilerin ırkçılıklarının bir başka versiyonu olurdu.
Böyle bir şey kabul edilemez’dir. İlkelliktir. Irkçılıktır. İnsanlığı aşağılamaktır.
Müslüman’ın üstünlüğü fikri, insanı aşağılanmaktan kurtarmanın teminatıdır.
Buradaki üstünlük, Müslüman olmanın, Allah’a kul olmakla, yalnızca Allah’ın önünde boyun eğdiği bilincine sahip olmasının verdiği üstünlüktür. Takva, ihlas, samimiyet, dolayısıyla her insanın eşref-i mahlûkât olduğu gerçeğini bilerek yaşaması, Müslüman olan kişiyi bu ölçütlerden yoksun olan kişiden üstün kılar.
Müslüman, yalnızca Allah’ın önünde boyun eğen bir insan olduğu için Allah’tan başka her şeyin kulu ve kölesine dönüşen insanlardan üstün olduğunun bilincinde olan kişidir.
Müslüman, aracın, gücün kölesi olmadığı, her insanı eşref-i mahlûkât olarak gördüğü ve diğer insanları aşağılamadığı için üstündür.
Bu nedenle, Müslüman, insanlığın yüzakıdır, tükenmez umudu.
İNANCINIZI YİTİRİRSENİZ, KÖLELEŞİRSİNİZ!
Müslümanlar, kuru kuruya “biz üstünüz” dedikleri için, özellikle modern zamanlarda, Batı’da yaşanan entelektüel, siyasî ve iktisadî devrimleri ıskaladılar ve bir daha da toparlanamadılar. Üstüne üstlük, kendilerine duydukları güveni (Şerif Mardin’in deyimiyle “statülerini”) yitirerek Batı’ya karşı felçleştirici bir aşağılık kompleksine kapıldılar...
Oysa Müslüman’ın üstünlüğü fikri, başkalarını, başka dünyaları hiçe saymayı değil, ciddiye almayı gerektiren dinamik ve diriltici bir fikirdir. Müslümanın üstünlüğü fikri, şekilden / sözden ibaret değildir.
Müslümanlar, üstünlüğü inançta, ahlâkta, davranışta değil de güçte, maddede aradıkları sürece inançlarını, kendilerine olan güvenlerini, dolayısıyla güçlerini yitirdiler; tamiri mümkün olmayan en büyük hastalığın, üstünlüğü maddeye, güce, dünyaya sahip olmakta gören Batılılara karşı aşağılık kompleksiyle yaklaşma hastalığının pençesinde kıvranmaya başladılar, düştüler...
İnandıktan sonra düşen, inandıklarını hiçe sayan bir toplumun alçalışı ne kadar fenâ, ne kadar ürpertici ve alçaltıcıdır öyle!
Müslüman’ın üstün olduğu fikri, aslında Müslüman insanteki’yle alakalı değil, bütün insanlıkla ve insanlığın insanca bir dünya kurabilmesiyle alakalıdır.
Şöyle ki: Kendisi dışındakileri “barbar”, öteki, canavar olarak görenler değil, eşref-i mahlûkât olarak görenler insanca bir dünya kurabilirler: Dünyayı dâr / yurt edinenler, dünyayı dar ederler insana.
Tarih, buna tanıklık eder: Müslümanlar, Endülüs’e yerleştiler; herkese hayat hakkı tanıyan bir medeniyet inşa ettiler. Oysa Batılılar Endülüs’ü ele geçirdiklerinde Müslümanları Endülüs’ten sürdüler, Engizisyon mahkemelerinde barbarca işkencelere tabi tutarak katlettiler, hem de kitleler hâlinde!
Hz. Ömer de, Salahaddin Eyyûbî de, Osmanlı da Kudüs’e hükmettiklerinde bu yüzden sadece barış armağan ettiler yüzyıllar boyunca Kudüs’e. Kudüs, ne zaman ki Müslümanların elinden çıktı, insanlığından çıktı, cehenneme dönüştü!
Müslümanların “üstün oldukları” fikrine sahip olmaları, bu fikir gereğince hareket etmeleri, dünyanın yeniden huzura, barışa ve sükûna kavuşabilmesinin yegâne şartıdır.
Sezai Karakoç’un deyişiyle “inanıyorsanız, umudunuzu yitirmezsiniz. Umudunuzu yitirirseniz, kaybedersiniz...”
Âyette belirtildiği üzere, “İnanıyorsanız üstünsünüz”. İnancınızı yitirirseniz, sürüm sürüm sürünür, başkalarının kölesine dönüşürsünüz...
Vesselâm.Önümüzü açacak ideal eğitim modeli arayışı (1)
Yusuf Kaplan
2/08/2019 Cuma
Anadolu Âlimler Birliği, İkinci Genel İstişare Toplantısı’nı İstanbul’da, Cumhurbaşkanımız Erdoğan’ın kıraat hocası ve danışmanı Mustafa Demirkan Hocamızın Üsküdar’daki mütevazı kursunda gerçekleştirdi.
Bu ikinci toplantıda, bizim medeniyet dinamiklerimizden yola çıkarak çağımızda önümüzü açacak bir eğitim modeli nasıl geliştirebiliriz yakıcı sorusu çerçevesinde “Resmî ve Tüzel Yüksek Dînî Tedrisatlar Arası Tesanüt ve Ortak Çalışmalar” başlığı altında, özelde İLİTAM (İlahiyat Lisans Tamamlama) programlarının geleceği, genelde medrese-üniversite arasındaki ilişkiler mercek altına alındı.
Yaklaşık 40 civarında ilgili uzman, kanaat önderi, cemaat ve STK temsilcisinin katıldığı toplantıda geleceğimiz açısından önemli kararlara imza atıldı.
Bugünkü ve Pazar günkü yazılarımda bu kararları sizlerle paylaşmak, bu kararları gerek hükümetimizin gerekse kamuoyunun dikkatine sunmak istiyorum.
DİNÎ VE İLMÎ YAPILAR ARASI TESANÜD VE GÜÇ BİRLİĞİ ADINA GEREKLİ ADIMLAR
1. İlahiyatlar üzerinden yıpratıcı genellemeler yapılması ne kadar yanlış ise kadim ilmî tecrübemiz olan medrese geleneğini çok zor imkanlar ile devam ettirmeye çalışan kurumlara yönelik benzer yıpratıcı genellemeler yapmak da o derece yanlıştır.
2. Ülkemizde diyanet, ilahiyat, medreseler ve ahlaklı nesil yetiştirme gayreti içinde olan irfan merkezlerimiz kendilerini birbirinin alternatifi gibi görmekten uzak durmaları, içtimai hayat içinde her daim birbirine omuz vermek için daha duyarlı davranmaları son zamanlarda daha büyük önem arzeder hâle gelmiştir.
3. Rahatlıkta ve darlıkta muhtaç olduğumuz birlik ve beraberliğimizi, birbirimizi yıpratan dışlama ve ötekileştirme ifade eden her tür çıkıştan ve beyandan uzak olmalıyız. Ülke ve ümmet olarak zor durumdan geçiyoruz; birbirimizle uğraşmamalı, işimize yoğunlaşmalıyız.
4. Türkiye’nin içinden geçtiği süreci iyi anlamak lazım. Ülke olarak sıkıntılı dönemlerden geçerken bütün kurum ve kuruluşlar, devlete sorun çıkaracak her türlü adımdan ve cemiyet içinde ayrışma meydana getirecek hallerden uzak durmalı.
5. Ülkesine ve milletine ilim, kültür ve irşad alanında hizmet etmek isteyenlerin hizmetlerine aslâ mani olunmamalı. Bu nedenle heyecanımızı kıracak ve yok edecek açıklamalardan uzak olunmalı.
6. STK’lar cemiyete hizmet etmeye yoğunlaşmalı, her şeyi siyasilerden beklememeli. Ülkemizin önü açıktır. Her alanda millete ve ülkeye hizmet üretmesi gerekirken mazeretten vazgeçmeyenler vebaldedir.
7. İnançlarından dolayı insanlarımızın sıkıntılar çektiği dönemde birlik, beraberlik ve dayanışma daha fazla idi. Bu dönemde toplumsal kutuplaşmayı artıracak ve enerjimizi boşa harcayacak her tür çıkıştan uzak durulmalıdır.
8. Sosyal medyanın neslimiz ve insanlarımız üzerinde etkisi %70’lerde. STK’larımız ve ilim irfan merkezleri, sosyal medya alanında aktif ve faydalı hizmetler üretmelidir.
9. Elde edilen imkanların ifsat ve iptal edilmesi değil ıslah edilmesi asıldır.
10. Diyanetin, İlahiyatların, Medreselerin, Cemaatlerin ve İmam-Hatip okullarımızın varlığı ve devamı, bu ülke insanın dini yaşantısına, manevi hayatına çeşitli alanlarda (ilim, irfan, kültür, sanat, birlik ve dirlik’te) hizmet etmek noktasında tartışmasız büyük önemi haizdir.
11. Ülkemizin içinde bulunduğu özgürlükler din tacirlerini artırıyor. Bu nedenle halkı ehl-i sünnet inancı ve yaşayışı çerçevesinde bilinçlendirerek tahribatlara ve ifsatlara mâni olmaya çalışılması gerekir.
12. Diyanet, İlahiyat, ilim ve irfan merkezleri arasında kaynaşma ve dayanışma artırılmalı.
FETÖ üzerinden hareket ederek cemaatlerin, ülke insanının manevî kazanımlarının yıpratılmasına müsaade edilmemeli.
Bütün bu kurumlar ve oluşumlar, birbiri ile musalaha etmeli ve maksatta ittihat edilmelidir.
13. Asıl olan Allah rızası için çalışmak ve kulluk bilinciyle yaşamaktır. Böyle hareket edersek bütün vazifelerimizi yapma imkânı buluruz. Allah Teala bize neyi imkân etti ise onu kullanmamız lazım. Birbirimizi sevmemiz ve desteklememiz gerekir.
14. Toplumu ümitsizliğe sevk etmekten kaçınılmalıdır. Bu nedenle toplumu karamsarlığa iten her türlü açıklamadan ve paylaşımlardan uzak durulmalıdır.
15. Tebliğ usul ve yöntemlerinde irfanî duruşortaya koyulmalıdır.
Mustafa Demirkan Hocamızın misafirperverliğinde gerçekleştirdiğimiz toplantıda aldığımız genel kararlar bunlar.
Pazar günkü yazıda, İlitam Eğitiminin Devamı ve Muhtevası hakkında aldığımız spesifik kararları sizlerle paylaşacağım.
.Önümüzü açacak ideal eğitim modeli arayışı (2)
Yusuf Kaplan
4/08/2019 Pazar
İlahiyat Lisans Tamamlama programı uzaktan eğitim kurumu İLİTAM’lar çeşitli açılardan tartışılıyor. Bazı çevreler, bu programların kapatılması, bazı çevrelerse ıslah edilmesi gerektiğini söylüyorlar.
Anadolu Âlimler Birliği olarak Cumhurbaşkanımız Erdoğan’ın Kıraat hocası ve danışmanı Mustafa Demirkan Hocamız’ın Üsküdar’daki kursunda yaptığımız geniş katılımlı toplantıda İLİTAM’ların mevcut durumu ve geleceğini tartışarak bazı kararlar aldık. Bu kararları ilgili yerlere ve kurumlara ileteceğiz.
İLİTAM, medrese eğitimi alan gençlerin ilahiyat diploması almalarının yolunu açıyor. Medrese, Batı’daki Oxford, Sorbonne, Marburg ve Padua gibi kurucu üniversitelere model oldu ama bizde resmen yok oldu!
Dünyada medresenin önünü resmen kesen tek ülke Türkiye ve Nizamiye medreselerini kuran Nizamülmülk’lerin torunları Türkiye’nin mirasyedi, celladına âşık çocukları!
Eğer üzerinde pedagojik ve akademik olarak ciddî bir şekilde kafa patlatılırsa, medrese ve üniversite birlikteliğiyle önümüzü açacak bir eğitim modelinin tohumları İLİTAM’la ekilebilir.
Bu yazıda toplantıda aldığımız kararları sizlerle paylaşıyorum:
İLİTAM EĞİTİMİNİN DEVAMI VE MUHTEVASI HAKKINDA KARARLAR
1- Bir uzaktan öğretim şekli olan İlahiyat ÖNLİSANS ve İLİTAM öğretiminde karşılaşılan sorunları ıslah edecek bir çalışma ve düzenleme yapılmalıdır.
2- İLİTAM bir imkandır. Üke şartlarını göz önüne alarak konuya bakmak gerekir.
İLİTAM, bu ülke evlatlarının hakikat yolculuğunda çektikleri sancıların sonucu doğmuştur. Bu gerçek göz ardı edilemez. Ancak mevcut haliyle devam etmesi, din eğitimi gibi hassas bir konuda çok büyük sakıncaları beraberinde getirecektir. Islahı için gerekli adımlar geciktirilmeden atılmalıdır.
3- İLİTAM üzerinden istismar kapısını kapatmak için atılması gerekli adımları her alanda araştıracak ve ilgili kurumlara ve ilgili STK’lara rapor edecek “İLİTAM ARAŞTIRMA VE TAVSİYE KOMİSYONU” acilen tesis edilecektir.
4- Bizim öncü kuşaklar yetiştirecek bir eğitim modelimiz maalesef halihazırda yok. Medreselerin kapatılmasıyla bu gelenek çok zor şartlarda devam ediyor olsa da, bunun bugüne nasıl uygulanacağı bilinmiyor. İLİTAM, medrese ile üniversite eğitimi atasında sentez yapacak güçlü bir modele dönüştürülebilir. Bu sentez ülkemizde eğitimin önünü açacak örnek bir çalışma olabilir.
5- İLİTAM konusuna önyargısız yaklaşılmalı. İlahiyatlara ve öğrencilerine seminerler ve birtakım programlar ile destek veren STK’lara, vakıflara veya ilahiyat fakültelerine zarar verecek üslup ve davranışlardan uzak durulmalıdır.
6- Gücümüzü ve birikimimizi, milletimizin ve manevi varlığımızın tesisine hizmet eden kazanımların izalesi, iptali ve ilgası için değil; dünyaya evrensel bir eğitim modeli geliştirmek için yoğunlaştırmalıyız.
Batı üniversiteleri bizden mülhemdir. İdeal eğitim modeli bizdedir. İLİTAM üzerinden oluşturulmak istenen kargaşa, süreç içinde toplumda büyük boşluklar ve yaralar meydana getirecektir.
7- İLİTAM, ilahiyat okumak istediği halde hiçbir okula yerleşememiş on binlerce gencin büyük bir ihtiyacını gideriyor. Böyle bir hakkın tamamen iptal edilmesini talep etmek Anayasa ve kanunların tanıdığı kazanılmış haklar açısından da uygun değildir.
8- Sınavsız ve mülakatsız geçiş hakkı İLİTAM vb. dini tedrisatlar için uygun değildir.
9-Liyakatli bir din eğitimi almayanların sadece fakülte mezunu olduğu için öğretmen veya okul idarecisi olmak gibi eğitim alanlarında istihdam edilmesi, din eğitiminde büyük yaralar açacaktır.
10-Sınavsız geçiş hakkından istifade ederek lisans eğitimini tamamlayanların yüksek lisansa başlamaları halinde doktora ve diğer akademik tekâmül döneminde getireceği olumsuzluklar İLİTAM’IN mevcut şeklinin ıslah edilmesini zorunlu kılan en büyük etkenler arasındadır.
11-İLİTAM müfredatındaki ders kitaplarında yapılacak düzenleme ve özellikle Türkçe dışındaki Arapça kaynaklara yer verilmesi; sınavsız geçişle istismar edilen İLİTAM’IN istismarına mâni olacak ve kaliteyi getirecektir. Müfredata bağlı kitap düzenlemesi sadece İLİTAM ile sınırlı tutulmamalı; bu düzenleme ilahiyat fakülteleri ve imam-hatip liseleri için de yeni bir düzenlemeyle kaliteli hale getirilmelidir.
12-İLİTAM’IN kapatılmasını isteyenlerin, konuyu, ilmî ve akademik kimliğe yakışacak zeminde mütalaa etmekten çıkartıp akademide aslâ olmaması gereken taassup ve tekelci bir mantık ile meseleye yaklaşmaları üzücüdür.
Bu maksadın beyanı ile ilim, irfan ve fikir alanında büyük hizmetler eden tüzel kuruluşların kapılarına kilit vurulmasının hedeflenmiş olması gelecekte sorunları çözmeyip bilakis daha büyük kurumlar arası restleşmeyi ve kutuplaşmayı tetikleyecektir. Bu da ülkedeki sosyal barışı zedeleyecektir.
13-Yeterli dinî ve ilmî eğitim almadan sınavsız geçiş hakkı elde edenlerin sayısının artması eğitim, dinî hizmet vs. birçok alanda önümüze sıkıntı çıkaracağı için bu sorunu azaltma noktasında oluşturulacak komisyonun kontenjan sınırlaması üzerinde de gerekli bilimsel tespitler üzerinde çalışması zorunludur.
14-İlahiyatların sayısı, cemiyetimize hücum eden menfi birçok fikri ve manevi alandaki yangınları söndürmeye güç ve imkân açısından yeterli değildir. Bu nedenle STK’ların İLİTAM vb. hizmetleri omuzlayıp bu alanda ilmen donanımlı şahısların çıkması için ilahiyatlara destek vermesi çok büyük bir zarurettir.
15-Kadim usul ilim geleneğinden gelen yapılarımız ile ilahiyatlarımızın İLİTAM üzerinden ayrıca dayanışması ve nitelikli ilim adamı yetiştirme hedef birliği, ülkemiz için bir rahmet ve fırsattır. Her iki eğitim alanı için kalite ve niteliğin ortaya çıkmasına sebep olmaktadır. İlahiyat müfredatında olmayan kadim eserleri bir hocanın dizinin dibinde okumuş insanların akademiye dahil edilmesi ilahiyat alanında kalitenin daha da yükselmesine büyük katkı sağlayacaktır.Bu ülke fiilen işgal edil-e-medi ama zihnen işgal edildi!
Yusuf Kaplan
9/08/2019 Cuma
“Muasır medeniyet seviyesine ulaşmak”tan sözediyorlardı; hatta sanki dalga geçercesine “muasır medeniyet seviyesinin üstüne çıkmak”tan dem vuranlar bile çıktı!
Zıpçıktı, türediler!
Türedi, diyorum; kendini, ruhköklerini inkâr edenler, bırakınız muasır medeniyet seviyesinin üstüne filan çıkmayı; intihar ederler sadece, intiharın eşiğine sürüklenirler.
KÜLTÜREL İNKÂR’IN KÜLTÜREL İNTİHAR’LA SONUÇLANMASI KAÇINILMAZ!
Köksüz ağaç meyve vermez. Ne güzel sözdür bu öyle! Ne kadar derin ve hikmetli!
Bir ülke köklerini inkâr ederse, başkalarının hizmetine girer, gönüllü acentasına ve kölesine dönüşür. Kendini inkâr, önce aşağılık kompleksine sürükler genç kuşakları; sonra da entelektüel melekelerin iflas etmesine, zihnî felçleşme ve nihayet zihnî köleleşme yaşanmasına yol açar kaçınılmaz olarak.
Bir ülke köklerini inkâr ederek insanlığın önünü açacak bir gelecek inşa edemez!
İnsanlığın önünü açmayı geçtim, varlığını bile sürdüremez!
Hep söyledim; her zaman da söylemeye devam edeceğim: Bu ülkenin zihin ve hayal dünyasının en parlak isimlerinden Ahmet Hamdi Tanpınar, Türkiye’de yaşanan Batılılaşma tecrübesini “kültürel inkâr” olarak tarif etmişti. Ülkemizin en parlak sosyal teorisyenlerinden Şerif Mardin ise, Tanzimat’la başlayan Cumhuriyet’le sürdürülen modernleşme projesini, “Türklerin İslâm kültüründen uzaklaştırılması” olarak tanımlamıştı.
Tanpınar’ın da Şerif Mardin’in de seküler isimler olduğuna özellikle dikkatinizi çekmek isterim.
İşte bu kültürel inkâr, bizi kültürel intihar sürecinin eşiğine fırlattı.
Tanzimat’la başlayan ön-modernleşme projesi, Cumhuriyet’le birlikte laiklik projesine ve prangasına dönüştürüldü; toplumun anlam haritaları dinamitlendi: Bin yıllık bir çileyle yoğrulan Müslüman ruhumuzun yerle bir olmasına yol açan epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuş yaşandı: Müslüman zihnimiz, düşünme melekelerimiz yitirildi; Müslümanca yaşama zeminimiz, habitus’umuz ve gökkubbemiz yok edildi.
Türkiye’de kurulan laik devlet, her alanda İslâm’danarındırıldı! Osmanlı’nın benzersiz bir medeniyet tecrübesi geliştirmesini mümkün kılan bütün İslâmî anlam haritaları, ülkenin bütün kurumlarından sökülüp atıldı!
BU ÜLKENİN ÇOCUKLARINI DAHA FAZLA APTALLAŞTIRMAYIN LÛTFEN!
Cevabını vermemiz gereken ama vermediğimiz, bu kafayla giderse aslâ veremeyeceğimiz soru şu: Türkiye’de yapılan laik devrimler, bizim medeniyet iddialarımızı inkâr etti; bizi muasır medeniyetler seviyesine çıkarmadı; aksine bizi muasır medeniyetin ileri karakolu, uydusu yaptı; bizi bizden, bizi biz kılan ruhköklerimizden ve anlam haritalarımızdan uzaklaştırdı ve tastamam intiharın eşiğine sürüklenmemize yol açan bir çıkmaz sokağın eşiğine fırlattı.
Şimdi soruyu sorabiliriz: Türkiye, eğer emperyalist Batılıların işgal ettiklerinde yapmaya bile cesaret edemeyecekleri cinayetleri işleyecek idiyse (yani bu ülkenin kültürel dinamiklerini dinamitleyerek, medeniyet iddialarını terkederek ve anlam haritalarını yok ederek kendi ayağına kurşun sıkacak idiyse) biz ne diye -kime ve ne’ye karşı- kurtuluş savaşı verdik ki?
Bu ülkenin çocuklarını daha fazla aptallaştırmayın lütfen!
TÜRKİYE, FİİLEN İŞGAL EEDİL-E-MEDİ, ZİHNEN İŞGAL EDİLDİ!
Bu ülke Batılılar tarafından fiilen işgal edil-e-medi ama zihnen işgal edildi.
Bu zihnî işgal sürüyor hâlâ!
Millî Eğitim Bakanlığı’nın (MEB), tepe bürokrasinde tam bir kıyım yaşanıyor!
En son Talim Terbiye Kurulu Başkanı Alpaslan Durmuş görevden alındı. Niçin acaba? Gerekçesi ne peki?
Bakan, normal şartlarda, elbette ki, çalışacağı bürokratları kendisi seçer. Fakat burada normal bir durum yok!
Şöyle ki: Bu ülkeyi muhafazakâr bir parti yönetiyor. Ama eğitimin en kilit kurumlarından birinin başındaki kişi alınıyor, yerine “tuhaf” biri atanıyor!
Görevinden alınan Alpaslan Durmuş, bu ülkede eğitim teorisi, felsefesi konusunda kafa patlatan, ayrıca da meselelere medeniyet perspektifiyle bakan donanımlı bir entelektüel ve iyi bir yönetici.
Yerine atanan kişi ise, iktidardaki muhafazakar partinin temel felsefesine meydan okurcasına “İlahiyat mezunlarına formasyon verilmesi, ülkeyi kırk yıl geriye götürür” diyen biri!
Ürpertici bir söz bu! Demek ki, İslâmî ruh köklerinden ve medeniyet dinamiklerimizden beslenen yeni İbn Arabî’ler, Yunus’lar, Sinan’lar, Itrî’ler yetiştirecek imajinatif bir eğitim sistemi kurma hayallerimiz —üstelik de bir İslâmî-muhafazakâr iktidar döneminde, hayal olacak, suya düşecek yani!
Biz ne için nefes alıp veriyoruz ki, bizim önümüzü açacak, insanlığın yükünü omuzlarında taşıyacak öncü bir kuşak yetiştirecek köklü ve güçlü bir eğitim sistemi kuramayacaksak eğer!
Yeni atanan Talim Terbiye başkanının bu tür sözlerine bakarak söylüyorum: Bu ülkede dişimizle tırnağımızla, onca çileyle, mücadeleyle elde ettiğimiz vazgeçilmez kazanımlarımız buharlaşacaksa, vay halimize bizim!
EĞİTİM VE AİLE, MİLLÎ GÜVENLİK MESELESİ!
Eğitim, kültür, aile, şehircilik bakanlıkları bu ülkenin geleceğini inşa edecek insan sermeyesini, entelektüel sermayemizi yetiştirecek hayatî kurumlara çeki düzen veren bakanlıklar. Eğer bu kurumlar, bu toplumun ruhköklerini, medeniyet iddialarını dinamitlemeye ant içmiş baronik, masonik, celladına âşık Batıperest kişilere teslim edilecek olursa, bizim bağımsızlığımızı koruyabildiğimizden nasıl söz edebilir miyiz ki!
Eğitim, kültür, medya, şehircilik, gençlik ve aile sorunları bu ülkenin güvenlik meselesi olan en hayatî sorunlarıdır. Bütün bu alanlarda medeniyet dinamiklerimiz doğrultusunda bir gelecek inşa etmemizi sağlayacak köklü, donanımlı, uzun soluklu ve çaplı adımlar atamazsak, Batılılar tarafından fiilen işgal edilmeyen bu ülkenin zihnen işgal edilmesinin önüne geçemeyeceğimizi iyi bilelim, derim.
Eğitim, kültür, medya, şehircilik, gençlik ve aile meselelerinde istiklal ve istikbal mücadelesini kaybedersek bu ülkenin istiklal ve istiklal mücadelesini kazanamayız hiç bir zaman.
Vesselâm.Mehmet Yavuz: Ölümüyle de “yaşayan” ve “yaşatan” güzel bir Müslüman
Yusuf Kaplan
12/08/2019 Pazartesi
Bazı insanlar ölümleriyle, vefatlarıyla dirilirler ve bizi de silkeler kendimize getirirler.
İnanmış insanlardır bunlar.
Hayatlarını hakikate adamış güzel insanlar.
Hakikatin hayat bulmasına, hayat olmasına ve herkese, bütün insanlığa ve varlığa hayat sunmasına hayatlarını vakfetmiş öncü insanlar.
Öldükten sonra yaşayanlar ve bizi de yaşatan hakikatten süt emen hakikatli insanlar, hakikatin hakikatli çocukları...
İşte Mehmet Yavuz böyle bir insandı.
Güzel bir Müslümandı.
Dava adamı kimdir, denildiğinde “işte o!” diye parmakla gösterilecek örnek bir insandı.
Mehmet Yavuz, bir kaç aydır kanserle “pençeleşiyordu”.
“Pençeleşiyordu” dediğime bakmayın, kansere gülüp geçiyordu sanki. Teslimiyeti öylesine yüceydi ki, bütün hastalıkları tedavi edecek ulvilikteydi.
Son demlerinde bile, Mehmet Yavuz’daki teslimiyetin derecesini gösterecek bir ses kaydının çözümünü birazdan paylaşacağım sizlerle.
GÜRÜL GÜRÜL AKAN, DİRİLTİCİ KARDEŞLİK PINARI...
Ama önce, onun vefatıyla nasıl rahmet rüzgârları estirdiğini, bize yüzyılları delip gelen bir kardeşlik dersi verdiğini hatırlatmakta fayda görüyorum.
Bir televizyon programında konuşuyor... Bir yandan pîr-i Türkistan Hoca Ahmet Yesevî’den söz ediyor, öte yandan Molla Cezerî’den... bir yandan Fuzûlî’den, Yunus’tan söz ediyor, öte yandan Ahmed-i Xani’den...
Anadolu’nun, hatta Kafkaslardan Bilad-ı Şam’a, oradan Balkanlar’a ve Tunus’a kadar üç kıtanın mayasını karan irfanî pınarından kana kana içen bir dervişti Mehmet Yavuz.
Bu toprakları bin yıldır vatan yapmamızı mümkün kılan ruhun, o muazzez ve leziz irfanî mayayla nasıl muazzam bir şekilde karıldığını, gönülleri fethettiğini, gönülleri fetheden bir pınarın suyunun tertemiz olduğu için bugün de, yarın da bizi, bu toprakları ve ötesini sulayacak ulvî bir kaynaktan geldiğini bize gösteren bir dava adamı, siyaset adamı, hakikat adamıydı Mehmet Yavuz.
Bizi yalnızca İslâm’ın etle tırnak gibi birbirimize kenetlediğini gören ve gösteren İslâm’ın aziz kumandanı Selahaddin’in su katılmamış has çocuğuydu.
O yüzden HÜDAPAR’ın bir toplantısında zikrettiği şu güzel cümleyle bütün bu söylediklerimin karakterinde nasıl ete kemiğe büründüğünü göstermiş güzel bir mü’min’di Mehmet Yavuz:
“Allah’ım! Bize öyle bir duruş ver ki, hiçbir düşmanımız kendisine haksızlık yapacağımız gibi bir kaygıya; hiçbir dostumuz kendisine iltimas geçeceğimiz gibi bir ümide kapılmasın.”
TESLİMİYETİN ASALETİ!
Son ses kaydını gönderdi bir kardeşim.
İnsanın tüylerini diken diken eden bir ses kaydı bu.
İslâm’ın nasıl muazzez bir nimet olduğunu, bizi, bütün inananları asalette, hakikatte, bu dünyada ve bundan sonraki dünyada nasıl kardeş kıldığını, bizi ahsen-i takvim’e ulaştıran şeyin türdeşlik değil İslâm gibi aziz bir nimette kardeşlik olduğunu sarsıcı, silkeleyici bir dille gözler önüne seren bir duruş, bir teslim oluş asaleti bu.
Teslimiyetin asaleti.
Öleceğinizi biliyorsunuz; daha doğrusu ölümü bekliyorsunuz ama ağlayıp sızlanmıyorsunuz; bir dava adamına, inanmış bir adama, ömrünü davasına adamış bir insana yaraşır bir teslimiyetle sabrediyorsunuz, şükrediyorsunuz.
Şuradaki teslimiyetin asaletine bakar mısınız:
“Kemoterapi oluyorum.
Evden hiç çıkmıyorum.
Doktorlar çok mecbur olmadıkça ziyaretleri, gitmemi-gelmemi yasaklamışlar.
İki üç aydır evdeyim.
Tek başınayım.
Kur’ân okuyorum.
İbadet ediyorum.
İmtihan böyledir.
Allah verir de, alır da.
Verirken şükretmek lazım. Alırken sabretmek.
O bizim Rabbimizdir.
İmtihanların içinde bizim için ne rahmetler gizlemiştir. Sabredelim.
İnnallahe maa’s-sâbirîn: Allah sabredenlerle beraberdir.
İnnalahe yuhibbu’s-sâbirîn: Allah sabredenleri sever.
Ve beşşiri’s-sâbirîn: Sabredenleri cennetle müjdele!
Allah sabrımızı artırsın.
Sabırsızlık göstermesin.
İbadetlerimize devam.
İhlasa devam.
Karşılıksız bir şekilde iyilik yapmaya devam.
İnsanların nankörlüklerine sabretmeye devam.
Allah için yapıyoruz.
O biliyor.
Kimse bilmese de o biliyor.
Allah’a emanet olun.”
KÖRDÜĞÜMÜ AÇACAK BU TOPRAKLARIN KİLİDİ: ÜMMET BİLİNCİ
Ne güzel mü’mindin sen sevgili Mehmet Yavuz kardeşim!
Türklerle Kürtler birbirlerine omuz verdikleri için Haçlıları püskürttüler; yarın da bu topraklarda bizi birbirimize düşüren Haçlıların çocukları emperyalistlere karşı en iyi cevabı, birbirimize omuz vurarak değil, birbirimize omuz vererek püskürteceğiz diyen, ümmet bilinci ile nefes alıp veren güzel bir Müslümandın.
Zekeriya Yazıcıoğlu, Bahattin Temel, Said Şahin gibi HÜDAPAR’ın bu topraklardaki kardeşlik bilincimiz zedelenmesin diye neler yapabiliriz, daha fazla geç olmadan bunu başta Cumhurbaşkanı Erdoğan olmak üzere ülkenin en tepesindeki yöneticilere nasıl ulaştırabiliriz diye çırpınan güzel insanlarla yaptığımız görüşmelerde sen de vardın, sende de aynı kardeşlik ruhu her şeyden önce geliyordu.
Öyle güzel bir mü’minmişsin ki, vefatın bile rahmet oldu, ülkede kardeşlik ruhunu pekiştirdi, Türk-Kürt bizi, hepimizi birbirimize kenetledi.
Allah (cc) sana rahmetiyle muamele etsin güzel kardeşim, cennetine yerleştirsin. Âmin.
.Sanal tek dünya devletine doğru...
Yusuf Kaplan
16/08/2019 Cuma
Ulus devletlerin çöküşünü yaşıyoruz...
Sadece ulus-devletlerin değil. Toplumun, ailenin ve nihayet insanın tür olarak tükenişini...
Bir kıyamet senaryosu değil yaşadıklarımız. Kıyametin ayak sesleri...
DÜN, MODERN İNSAN, TANRIYA MEYDAN OKUMUŞTU, BUGÜN MAKİNA İNSANA MEYDAN OKUYOR...
Küreselleşmeyle birlikte sınırlar ortadan kalktı: Ekonomik sınırlar yok oldu; entelektüel ve kültürel sınırlar çoktan aşılmaya başlanmıştı. Kaldı ki, zihnin sınırları olmaz’dı; daha doğrusu, zihin, sınırları aşabildiği ölçüde ufuk genişler’di.
Marx, haklıydı: Katı olan buharlaştı: Modernliğin kaskatı rasyonalist dünyası, hayatı mekanikleşirdi. 19. yüzyılın dini kapitalizm, motoru sanayi devrimiydi.
Tanrısı neydi peki?
Makina’ydı.
İnsanın, önce Tanrı’dan bağımsızlaşmasıyla, sonra da Tanrı’ya meydan okumasıyla başlayan sözümona özgürleşme serencamı, modern süreçte makina’nın, araçların, postmodern süreçte duygularının, arzularının, ertelenemez hazlarının kölesi olmasıyla sonuçlandı.
Modernitenin özgürlük hayali, postmodernitenin özgürleşme köleliği hayaletine dönüştü: Özgürleşme köleliği ne şimdi?
İnsanın hız, haz ve ayartı’nın kölesine dönüşmesi.
Pornografi’nin zaferi: Duyma ve düşünme melekelerini yitirmesi insanın.
Ruhunu kaybetmesi, ruhsuzluğun hüküm sürmesi...
Başlangıçta insan, özgürleşmek adına Tanrı’ya meydan okumuştu.
Gelinen noktada, makina insana meydan okuyor!
İnsan yok artık geleceğin dünyasında.
SANAL GERÇEK, GERÇEK GERÇEKTEN DAHA GERÇEK!
Batılılar kaba güçle dünyaya diz çöktürdüler!
Şimdi, kaba güç, makina.
Makina, Batılılara hatta bütün insanlığa diz çöktürüyor önünde!
Bu kez 19. yüzyılın kaba makinası yok karşımızda.
Sanal dünyanın smart makinaları hükmediyor hayatımıza.
Sanal dünyadan hükmediyor...
Sanal yöntemlerle hükmediyor...
Post-truth çağındayız şimdi: Gerçek yok artık. Sanal gerçek var. Simülasyonlar. Sanal gerçek, gerçek gerçekten daha gerçek!
Çağımızın en büyük düşünürü Heidegger, “kamera, izleyiciye yöneltilmiş bir silahtır” derken, tam da bunu haber veriyordu: Kamera aracılığıyla üretilen sanal gerçek, gerçeği yok edecek!
Bu da ontolojik şiddet üretecek kaçınılmaz olarak: Şiddet, hayatın vazgeçilmez gerçeği hâline gelecek...
TEKNO-PAGANİZMİN ZAFERİ!
Artık fizikî sınırlar ortadan kalktı.
İçeri-dışarı ayrımı ortadan kalktı.
Ekonomi senkronize oldu: Millî ekonomiler, bitti ya da bitirildi.
Bütün ekonomik işlemler, örgütler, işler sınır-ötesi, ulus-ötesi gerçekleşiyor neredeyse...
Hayatımıza sanal medyalar hükmediyor: Hayatımızı onlar yönlendiriyor: Eğitim kurumları izafileşti. En iyi öğretmen, sanal medya artık. Öğretmenlerin de öğretmeni!
Zihin, kültür, hayal dünyası artık tek bir merkezden yönlendiriliyor: Los Angeles!
Dünyanın kabesi, Los Angeles artık!
Dünya, New York’tan, Londra’dan, Brüksel’den filan şekillendirilmiyor; Los Angeles’tan şekillendiriliyor.
Modernlik bitti. Modernlik, yüksek kültüre, burjuva kültürüne dayanıyordu. Ulusaldı. Ulusal olduğu ölçüde evrenseldi.
Şimdi o kaskatı yüksek kültür buharlaştı.
Popüler kültür, yüksek kültürün tahtına yerleşti!
Modernitenin yüksek kültürü, zihne hitap ediyordu; estetik, zihinsel zevkin adıydı aslında. O yüzden zihinsel faaliyet demek olan felsefenin bir kolu olarak doğmuştu.
Postmodernitenin popüler kültürü, aklı çarmıha gerdi; algı, aklın tahtına yerleşti; algılar imparatorluğu insanı hızın, hazzın, arzuların, ayartının, “pornografi”nin kölesine dönüştürüyor...
Tekno-paganizm çağına hoşgeldiniz...
Gerçeği, aklı çarmıha geren; insanı en düşük hazlarının kölesine dönüştüren; sığlığa, yüzeye mahkûm eden, insanlık düşmanı, hakikat düşmanı popüler kültürün ruhsuz, pagan dünyasına hoşgeldiniz...
Hayatı kim üretirse, dünyayı o yönetir, yönlendirir, şekillendirir...
Hayatı, zevklerimizi, zihin setlerimizi, duyma, düşünme, beğeni biçimlerimizi tek bir merkezden şekillendiriyorlar artık: Los Angeles!
Los Angeles, sadece film ve müzik kültürünün merkez üssü değil. Eğlence kültürünün, dijital kültürün de başkenti.
Hayat, hayatı sürdürmemizi sağlayan bütün sanal ihtiyaçlar Los Angeles’ta üretiliyor.
Dünya, Los Angeles’tan yönetiliyor! Dedim ya: Hayatı kim üretir, kim şekillendirirse, dünyayı da o yönetir, şekillendirir!
SANAL TEK DÜNYA DEVLETİNE DOĞRU...
Tek bir dünya var: Sanal dünya. İnsanın makinalarla yaşadığı, yarı-insan, yarı-makina “cyborg”a dönüşerek makinalaştığı, ruhsuzlaştığı, hız, haz ve ayartının kutsandığı tekno-paganizmin hükümranlığını ilan ettiği Post-truth’un dünyası: Mutlak hakikatin yerini, mutlak sahtenin aldığı sanal olarak üretilen tek dünya devletinin bütün kültürel, ulusal, dinsel aidiyet biçimlerini buharlaştırdığı, Adam Smith’in “gizli el”ine dönüşen neo-liberal kapitalizmin lordlarının bu aidiyet biçimlerini sanal gerçeklerin dünyasına hapsederek ve kitleleri narkozlayarak kolayca kontrol altına alabildikleri, böylelikle dünyaya, dünya coğrafyasına keyiflerine göre çeki düzen verdikleri insanı sanal olarak üretilen gerçeklerin kölesine dönüştürdükleri tek dünya devleti bu.Sen, Sen olamazsın, kendine sahip olmadıkça...
Yusuf Kaplan
18/08/2019 Pazar
İnsan kendinde olduğu zaman insan olur: İnsanın kendinde olması, kendi olmasıyla gerçekleşir. Kendi olmak en zor iştir, en zorlu iş.
İnsanın kendi olması, kendini bilmesiyle, kendine gelmesiyle ve kendinden geçmesiyle kâimdir: Kendini bildikçe, kendine gelir; kendine geldikçe, kendinden geçer insan.
Kendinden geçmedikçe kendine gelemez insan...
SAHİP OLMA’YI BIRAK, OLMA’YA BAK...
İnsanın kendini bilmesi, kendi olması ve kendinden geçmesi, kendini “sahip” olarak görmesiyle değil, kendi Sahibini görebilmesiyle gerçekleşir.
Yüce Yaratıcı, insanı arzda halife kılarak yüceltti; insana, Sahibinin kim olduğunu öğretti ama insan arza sahip / efendi olmaya, bu dünyada meliklik taslamaya, arzdaki her şeye hükmetmeye yeltendi.
Sonuç, herkesi ve her şeyi kendine köleleştirmesi oldu; sonra da köleleştirdiği her şeyin kölesi oldu!
Oysa arzda halife kılınan insandan istenen şey, arza ve arzdaki her şeye sahip olması değildi; kendine sahip olması’ydı; kişinin kendine sahip olması demek, kişinin kendinde olması demekti; kişinin kendinde olması ise, “olmak”la olacak bir şeydi; ama insan, “olamadı” çoklukla; olamadığı için de insan olamadı, insanlığından oldu.
“Olmak”, ancak kul olmakla, kul olduğunun farkına varmakla olabilecek bir şeydir.
Kul olduğunu bildikçe, kulluk bilincine erdikçe, Allah’tan başka kimseye kul-köle olmayacağını idrak eder insan. Özgürlüğüne ancak o zaman kavuşur.
Ama insan, sahip olmakla insan olabileceğini zannetti: Sahip oldukça, kendini de, insanı da insanlığından etti ve dünyayı insana dar etti; insan dünyayı dâr / yurt edindikçe, kendine zindan etti.
Sahip olduğu şey, insana sahip oldu sonunda.
Sözün özü: En yüksek oluş ve varoluş makamı, kulluk makamıdır: Efendimiz önce kul, sonra elçiydi, unutma bunu.
SEN OLAMAZSIN, KENDİNE SAHİP OLMADIKÇA...
Öyleyse, olmaya bak sen; sahip olmaya değil.
Sen olamazsın, kendine sahip olmadıkça.
Ancak sen oldukça, senden uzaklaşır sana yaklaşırsın. Senden uzaklaştıkça Rabbine ulaşırsın.
O hâlde sen, sen ol ve sana yaklaş, sen sen olmak için de Senden uzaklaş ve Rabbine yaklaş. Mazhargâh-ı ilâhisin sen çünkü. İzzet sahibisin o yüzden. Azizsin.
Buradaki hikmeti iyi idrak et: İnsan, izzet sahibi oldukça biricikleşir, azizleşir ve olur.
İnsan, izzetini yitirdikçe herkesten biri olur, herkes gibi olur; insanın herkes gibi olması, kendi olamaması ve ölmesi demektir.
OLMA’NIN YOLU, “ÖLMEK”TEN GEÇER...
Ölmeden önce ölmediği için ölür insan.
“Ölmeden öncü ölünüz”, yüce emri, ölmeden önce ölümü fark ediniz, nefsinizi öldürünüz, olma zevkine eriniz ve ölümsüzlüğü tadınız, demektir.
Olma’nın yolu, ölmek’ten geçer. Ölme’nin yolu da olmak’tan; sahip olmaktan değil.
Olan insan, ölümü bilir. Sahip olan insan’sa, öldürmeyi sadece.
İnsan oldukça ölür; öldükçe olur, dirilir ve çoğalır.
Oysa insan sahip oldukça öldürür; öldürdükçe daha çok sahip olma güdüsü geliştirir.
İzzet sahibi insan, olmaya bakar, olgunlaşmaya, kemâl merdivenlerini tırmanmaya... Sahip olmaya değil: Oldukça, olgunlaştıkça da kendine, kendi içine akar bakışı ve önünde eşsiz bucaksız kapılar açar içine, ötelerin ötesine akışı...
İzzetini yitiren insansa, insana ve her şeye sahip olmaya can atar ve her şeyin canını yakar.
İnsan, olma kaygı’sını yitirip de, sahip olma’yı varoluş kaygısı katına yükselttikçe, kendisini de, kendisi dışındaki her şeyi de yok olmanın eşiğine sürükler...Himalaya eteklerinden süzülen kan: Keşmir
Yusuf Kaplan
19/08/2019 Pazartesi
Pakistan’ı vurmaya, parçalamaya, kaosa sürüklemeye çalışıyorlar emperyalistler şimdi de!
Atom bombası yaptığı için, Pakistan’ı cezalandırdı şer güçler ve devlet başkanı Ziyaülhak’ın uçağını toz bulutuna çevirdiler!
Sonra Taliban meselesi nedeniyle burunlarından getirdiler Pakistan’ın!
Geldiğimiz noktada gücü hadım edilmiş, iç dinamikleri zayıflatılmış, siyasî vizyonu karartılmış, geleceği karanlık bir Pakistan var karşımızda!
İngilizler, ahh İngilizler!
Keşmir meselesini bir kez daha hortlattılar!
Hindistan’la Pakistan’ın bir savaşa sürüklenmeleri an meselesi bir kez daha!
Pakistan’ın belini kırmak istiyorlar!
Türkiye’nin en stratejik müttefiklerinden birine daha diz çöktürmek istiyorlar!
Türkiye’yi yalnızlığa mahkûm etmek ve sonunda asıl büyük darbeyi Türkiye’ye vurmak istiyorlar!
Pakistan’ı yakın takibe alalım ve Keşmir’e sahip çıkalım, Keşmir meselesiyle yakından ilgilenelim ve bize Keşmir meselesini ilk kez öğreten, öğretmek ne kelime, yürek yarasına dönüştüren Fethi Gemuhluoğlu’na yürekten bir selam gönderelim, diyorum.
Ve size Keşmir sorununun dünü ve bugünüyle bütün boyutlarını enfes bir şekilde irdeleyen bir makaleden tadımlık bir bölüm alıntılıyorum.
Makale, sessiz sedasız bir entelektüel devrim yapan @mücerretcom sitesinde yayımlandı. Bülent Tokgöz’ün medyamızda aslâ bulamayacağınız çapta ve derinlikteki bu makalesinin bir kısmını buraya alıyorum, tamamını @mücerretcom sitesinden okuyun mutlaka, diyorum. (Makalenin tamamı için tıklayınız)
HİMALAYALARIN ETEKLERİNDEN SÜZÜLEN KAN...
Keşmir’in meselesi, sudan bir meseledir aslında. Adı da kaderi de suyla yakından alâkadardır. Keşmir, kadim Sanskrit dilinde “sudan kurutulmuş arazi” manasına gelir. Muhtemelen bir gölün çekilmesine atıf vardır burada. Himalayaların eteklerinden akan derelerin toplandığı vadi, olanca haşmeti ve bereketiyle zaman ırmağı boyunca cazibesini korumuştur.
Bilinen ilk istilacıları, milattan hemen önceki asırlarda Kuşanlar ve Ak Hunlar gibi eski Türklerdir. Sarp ve geçit vermez cesametiyle İskender’i bile eli boş göndermiştir. Budizm’in anayurtlarından olan bölgenin İslâm’a açılması Haccac’ın iki ordusuna nasip olmamış, Gazneli Mahmut gibi büyük bir fatih bile iki sefer denemesine rağmen vadiyi zapt edememiştir. Bu şan, Müslüman tacirler ve dervişler tarafından bölge tedricen yumuşatıldıktan sonra 1540’larda Babür’ün yeğenine müyesser olmuştur.
1820’den sonra çeyrek asırlık bir Sih tasallutu Müslüman ahaliyi canından bezdirmiştir. Ezan ve namaz yasaklanmış, inek kesmek ölümle cezalandırılmıştır. Ağır vergi yükü de zorbalığa eklenince Müslümanların bir kısmı çareyi Lahor tarafına hicrette bulmuştur. 1846’da İngilizler ele geçirdikten sadece bir hafta sonra Cammulu Hindu bir korsana halkıyla birlikte peşkeş çekmişlerdir. 7 buçuk milyon rupi. Nüfus göz önüne alınırsa bir Keşmirli için 7 rupi fiyat biçilmiştir. Olmadık vergilerle iliklerini emen, Müslümanları köle düzeni içinde çalışmaya zorlayan bu korsanın oğlu kaderini tayin hakkını az bir pahaya satarak da Keşmir’in kaderini ebediyen değiştirecektir.
UZUN BACAKLI İNGİLİZ...
1857’de son Babürlü hükümdarı İngilizlere mağlup oluncaya değin Hindistan 1000’li yılların başından itibaren Türk menşeli hanedanlar tarafından idare olunmuştur. Hindistan gibi çok dilli ve dinli bir ülkeyi bu uzun asırlar müddetince birlik içinde idare etmiş olmak görmezden gelinebilecek bir sicil değildir. İngilizler 90 yıl hükmettikleri ülkeyi giderken paramparça etmeye muvaffak oldular. 8 asırlık hâkimiyete karşılık -Urducanın adıyla beraber tek tük birkaç kelime hariç- Türkçenin esamisi okunmazken İngilizceyi yerli halka resmi dil olarak bırakmayı da ihmal etmeyerek.
Üzerinde güneş batmayan imparatorluğun çocukları ilk kolonilerini kurdukları andan itibaren Müslümanlarla yıldızları hiç barışmadı. Çünkü en çok direnç ve direnişle onlarda karşılaştılar. Yerli halktan işbirlikçi elit bir zümre seçerlerken elemeleri geçenler ekseriya Hindu ve Sihlerdi. Müslümanlar cezalandırılmış, paryalaştırılmıştı.
İngilizler kalıcı olmak üzere gelmişlerdi, sömürge sisteminin devamı uğruna ne kıyımlar yapabileceklerini defaten uygulamalı göstermişlerdi de. Neylesinler ki gitme vaktiydi. Dünya savaşları takat bırakmamıştı. Kolonileri terk etme mecburiyeti inkâra mecal bırakmayınca geriye iki sual kalmıştı: Kime ve nasıl?
Uzun bacaklı İngiliz, içinden çıkılmaz sınır ihtilafları icat etmek suretiyle kavga eden halklar bırakmaya karar kıldı. Sürekli iç sıkıntılarla meşgul, ayağa kalkması müşkül, müstakbel müdahaleler için elverişli… Başardı da.
KURT TAKSİMİ
1947’de Hindistan takriben 390 milyon idi. Taksim sonrası 330 milyonu Hindistan’a, 30 milyonu Pakistan’a, 30 milyonu da daha sonra Bangladeş olacak olan kısma kalıyordu. 15 milyona yakın insan güvenli bir yurt bulma uğruna kimi o yana kimi bu yana sınırlardan permeperişan vaziyette geçti. Bunca insanın köklerinden sökülerek oradan oraya aktarılmasının ne tür yıkımlara ve hesaplaşmalara yol açacağı bilinmiyor muydu? Müslüman’ı, Hindu’su, Sih’i gözü dönmüş bir hercümerce yuvarlandılar. Kitlesel kan dökücülük ve linçe garip bir iştiyak duyan o meşhur Asyalı gen tüm altkıtayı esir aldı. Tarihin tanık olduğu en korkunç boğazlaşmalardan birinde bazı tahminlere göre iki milyon insan canından oldu.
Plana göre irili ufaklı 560 feodal beylikten, prenslikten her biri nüfus yapılarına ve coğrafi konumlarına göre Pakistan veya Hindistan’dan birine katılma beyanında bulunacak yahut da dilerlerse bağımsızlıklarını ilan edeceklerdi. Nüfusun ekseriyeti ile Mihrace veya Naib denen yerel idarecinin aynı dinden olmadığı beldelerde ne olacaktı peki?
1941’de yapılan sayıma göre 4 milyon civarındaki Cammu Keşmir’in %77’si Müslüman’dı. Keşmir merkezinde ise bu oran %90’a varıyordu. Hindistan’la 511, Pakistan’la 1174 kilometre sınırı vardı. Hindistan’a bakan ciheti dünyanın en uzun dağ sırasıyla paralelken Pakistan’a bakan ciheti ulaşıma gayet açıktı. Bütün bunlara rağmen korsanın oğlu yapacağını yaptı.
Müslüman halk 1931’den itibaren sokaklarda kendisine karşı protestolar düzenliyordu. 1946’daki “Keşmir’den defol!” kampanyası şimdi Pakistan’a katılma yönünde hararetli gösterilere dönüşmüştü. Mihrace silahlı güçleriyle katliama girişti. 200 bin Müslüman kurban edildi, yüz binlercesi de Pakistan’a kaçmak zorunda kaldı. Hindistan olan biteni memnuniyetle seyretmekle yetiniyordu.
Pakistan harekete geçmeliydi ama nasıl?
.Hayat boşluktan nefret eder! Eğer öncü bir kuşak yetiştiremezsek “boşluk” mezarımıza döner!
Yusuf Kaplan
23/08/2019 Cuma
Değerleri, o değerleri yaşatan “kültür”leri sağlam olan toplumlar kolay kolay yıkılmaz.
Tersi de doğru: Değerleri, o değerleri vareden kültürleri çürüyen, çözülen toplumlar da kolay kolay ayakta duramaz: Esen sert rüzgârların önünde sürüklenir durur ve toz olur...
NORMAL DEĞİL!
Dışarıdan gelen herhangi bir marjinal akım, burada anında kitleselleşebiliyor. Müzikte de böyle bu, felsefede veya sanatta da.
Sanatı, felsefeyi, müziği filan geçtim, hayatın her alanındaki en “fringe”, en “kopuk”, en “kaçık” akımlar, hızla yayılabiliyor!
Felsefede anarşist söylemler, sanatta, hayatta en uçuk-kaçık, en sapkın akımlar mesela feminizm hatta eşcinsellik gibi yönelimler kolayca merkeze oturabiliyor.
En uç akımların, sizin değerlerinizle taban tabana zıt her tür yönelimin, toplumda hızla yayılıyor olması normal midir?
Elbette ki, değildir.
Neden böyle oluyor peki?
Bunun en temel nedeni, Türkiye’nin, laikleşme projesini âmentü hâline getirmesi; buna mukabil medeniyet iddialarını önce yoksayması, sonra yok etmeye kalkışması, eğitim, kültür, sanat hayatını, hayatın her alanını değerlerimizin yegâne kaynağı İslâm’dan arındırmasıdır.
Tam anlamıyla intihardır bu! O yüzden böyle bir toplumda büyük bir anlam boşluğu, ürpertici bir ontolojik vakum oluşur.
Tabiat boşluk kabuk etmez.
Ama hayat boşluktan nefret eder ve ilk fırsatta o boşluğun yerine yenisini ikame eder. Toplumda anormalliklerin hızla yaygınlaşması kolaylaşır.
BİR TOPLUMUN BAŞINA GELEBİLECEK EN BÜYÜK FELÂKET, BAŞINA NE GELDİĞİNİ GÖREMEMEK!
Ürpertici bir akıl tutulması yaşanır orada.
Sosyal darwinizm, geçer akçe hâline gelir.
Herkes, her grup, iktidar aygıtlarını kutsar, ekonomik, kültürel, siyasî her tür iktidar biçimini...
İktidar aygıtlarının kutsanması, gücün, dolayısıyla güç üreten araçların kutsanması sonucunu doğurur.
Böylece ikinci bir çıkmaz sokağın eşiğine daha fırlatılmış olur değerlerini yitiren, ortak paydalarını, müştereklerini, müşterek kıymet hükümlerini kaybeden bir toplum.
Önceleri yabancı kültürel değerlerin, akımların, yönelimlerin istilasına uğrayan toplum, bu kez, aracı kutsadığı için, araçların amaçların önüne geçmesi kaçınılmazlaşır ve araçların kölesine dönüşen toplumun olup bitenleri anlama melekeleri aşınır... İşte orada ürpertici bir zihnî felçleşme yaşanır!
Bir toplumun başına gelebilecek en büyük felâket işte budur: Başına ne geldiğini görememesi; dahası görme, idrak etme melekelerini yitirmesidir bu!
Türkiye şu an tam da böylesi bir felâket yaşıyor: Başına ne geldiğini bilemeyen, daha da vahimi celladına âşık hâle gelen ama bunu bile idrak edemeyecek bir akıl tutulması yaşayan anormal bir varlığı andırıyor!
Ürpertici ama gerçek bu!
Bu toplumun değerlerinin, anlam haritalarının zamanlara ve mekânlara meydan okuyan, keşfedilmeyi bekleyen, yeniden insanlığa ruh üfleyecek bir medeniyet fikrini hayata geçirmemizi mümkün kılacak en köklü, en güçlü kaynağı İslâm’ı hızla kaybediyor...
Gerçekleri görmek, gerçeklerle yüzleşmek zorundayız.
Gerçeklerden kaçarak bir yere varamayız bizi perperişan edecek çıkmaz sokaklardan başka!
Genç kuşağın bu toplumun değerlerinin en güçlü kaynağı, tarihin, sadece İslâm tarihinin değil insanlık tarihinin akışını tam bin yıl değiştirmemize yol açan insanlığa muazzez bir medeniyet armağan etmemizin gürül gürül akan pınarını oluşturan İslâm’la ilişkisi kopma noktasına geldi, sıfırlanmak üzere...
Son 20 yılda iki kuşağı kaybettik... Şu an vaziyet bu, ne yazık ki.
Bu, gelecek yarım asrı kaybettiğimiz anlamına gelir!
Bu böyledir; çünkü -her zaman söylediğim gibi- gençlerini ihmal edenler, geleceklerini imha ederler.
UMUTSUZLUK BİZİM İŞİMİZ DEĞİL!
Peki, İslâm’la ilişkisi kopan, sıfırlanma noktasına gelen bu genç kuşakları kazanabilir, ülkemizin gelecek 50 yılını kurtarabilir miyiz peki?
Elbette ki.
Ama bunun için çok esaslı, üzerinde derinlemesine kafa patlatılmış uzun soluklu, eğitim, kültür, sanat, bilim stratejileri geliştirmemiz gerekiyor.
Bir örnekvereyim sadece: Eğer üstün zekâlı çocukları, ceddim Osmanlı gibi, alıp birinci sınıf bilim, ahlâk, beden ve ruh eğitiminden geçirirsek, geleceğimizi inşa edecek, on yılda yüzyılın tohumlarını ekmemizi mümkün kılabilecek büyük bir atılımın tohumlarını ekmeye başlarız yeniden...
Burada sadece bir örnekle yetinmiş olayın.
Söylenmek istenen anlaşıldı: Pergelin sabit ayağını İslâm’a, İslâm medeniyetinin ezel-ebed hattında seyreden ufkuna basan, pergelin hareketli ayağıyla bütün dünyalara, bütün ufuklara kanat çırpan toplumun önünü açacak inanmış, kendisini hakikate adayan, insanlığın yükünü omuzlarında taşıdığı bilinciyle yaşayan bir öncü kuşak yetiştirmek zorundayız.
Önümüzü açacak bu öncü kuşağı kim, nasıl yetiştirecek?
Bu işi nasıl yapabileceğimizi, bu noktada devlete ne tür işler düşeceğini sonraki yazıda göstermek istiyorum.
Yazıyı şöyle bitireyim: Hayat boşluktan nefret eder, boşluğu aslâ affetmez, oluşan anlam boşluğunu, değerler boşluğunu dışardan ithal edilen en uç, en kaçık, en sapkın akımlarla dolduracak şekilde ikame eder. Eğer öncü bir kuşak yetiştiremezsek “boşluk” mezarımıza döner!İnsan’ın acı’sız ölümü: Estetize yok-oluşlar çağında “ölü-sevici”lere dönüşmesi...
Yusuf Kaplan
26/08/2019 Pazartesi
Bazen yaşananları, hele de bütün değerlerin çözüldüğü, anlam haritalarının yırtıldığı katastrofik zaman dilimlerinde ne tür felâketlerle karşı karşıya olduğumuzu bize filozoflar değil, bilge insanlar, büyük sanatçılar daha iyi resmederler.
Aldous Huxley bu tür bilge insanlardan biridir. Cesur Yeni Dünya başlıklı romanıyla, gelecekte olabilecekleri filozoflardan daha iyi, daha sarsıcısı bir dille tarif etmişti.
“İnsanlara öyle zulmedilecek ki”, demişti Huxley, “insanlar, kendilerine yapılan bu zulümden haz duyacaklar.”
KATİLİMİZİ CEBİMİZDE TAŞIYORUZ!
Hakikat-sonrası (post-truth) zamanlarındayız: Medya “bulundu”, hakikat yok oldu. İnsan da, hayat da, hakikat de, hız, haz ve ayartı labirentinde kayboldu.
Hayatımız medyatikleşti, mekanikleşti ve ruhsuzlaştı: Hayata değemiyoruz: Katilimizi cebimizde taşıyoruz: Celladımıza âşığız... Cep telefonları, bizi her gün, her an öldürüp yok eden cellatlarımız aslında.
Hayata tutunmak için cep telefonlarına kaçıyoruz... Cep telefonları bizi acıtmadan, haz almamızı sağlayarak öldürüyor her Allah’ın günü...
Doğrudan / modern savaşlar dönemi çoktan tarih oldu. Medyalarla ve örgütler üzerinden ayartıcı, estetize yöntemlerle gerçekleştirilen dolaylı / sinsi postmodern savaşlar çağının ağlarında yaşama savaşı veriyor insanlık!
Ülkeler açıkça, mertçe savaşmıyorlar; “alçakça”, yüzsüzce, yüzlerini, kendilerini gizleyerek savaşıyorlar: Bir bilgisayar butonuna basarak, hiç beklemediğimiz bir ânda, beklemediğiniz bir yönden üzerimize her ân bombalar yağdırılabilir artık...
ACI’SIZ ÖLÜM ZAMANLARINDAYIZ...
Acısız ölüm zamanlarındayız. Acı çekmeden ölüm... Acıma’dan öldürme zamanlarında...
Oysa en temel insanî duyguların ve duyarlıkların ölmesinin başlangıç noktasıdır, acının ölümü. Çünkü acının ölümü, kaçınılmaz olarak, beraberinde -merhamet anlamında- “acıma”nın ölümünü de, acı ve “acıma” duygusunun yitirilmesini de getirir. Ölümün öldürülmesi demektir bu.
İnsanı öldüren, yok eden şey, insanın bilfiil öldürülmesi ya da hayatın bitirilmesi değil, ölümün öldürülmesidir, yaşarken canlı cenazeye dönüştürülmesidir insanın.
Çağımız, ölümün öldürüldüğü bir çağdır, hatta tek çağdır. O yüzden, çağımızı, ölü-sevicilik çağı, çağımızın insanını da ölü-sevici olarak adlandırabiliriz rahatlıkla.
ACI’NIN BİTMESİ: İNSANIN MERHAMETSİZLEŞMESİ
Acının, sanallaşarak / sanallaştırılarak bilgisayar marifetiyle yok edilmesiyle birlikte, insan, gerçeklik duygusunu yitirir.
İnsanın gerçeklik duygusunu yitirmesi, zamanla, bütün insanî özelliklerini, duygularını, duyarlıklarını, duyargalarını yitirmesiyle sonuçlanır.
Böylelikle gerçek, sanallaşır ve buharlaşır. Bu da, zamanla, insanın kendisinin sanallaşması ve buharlaşması sonucunu doğurur: İnsan, acı çekme ve acı duyma duygusunu da, “acıma” duygusunu da yitirdiği ândan itibaren biter çünkü.
HAYATA DOKUNAMIYORUZ ARTIK!
İçinde yaşadığımız çağı ne kadar anlayabiliyoruz; insanlar, nasıl bir dünyada yaşadıklarının ne kadar farkındalar acaba?
Asıl can alıcı soru şu tam bu noktada: İnsanlar, yaşıyorlar mı gerçekten; yoksa hayatı ve hayatın hakikatini; hakikati ve hakikatin hayatını yok etmek için birbirleriyle kıyasıya yarışıyorlar mı, hatta savaşıyorlar mı?
Bugün insan, insanlığından her geçen gün biraz daha uzaklaşıyor: Uzaklaşıyor; çünkü içinde yaşadığımız çağın ve bu çağın insanının etrafında döndüğü tek gerçek, ölü-sevicilik gerçeği.
Sinema, televizyon, bilgisayar, internet gibi sanal, hayalî, kurmaca gerçeklikler üzerinde/n işleyen medyalar, gerçeğin değil, sanal’ın hükümrân olduğu bir dünyanın eşiğine fırlatıyor bizi.
Medya/lar, gerçeği, fizik gerçekliği öldürüyor, bizi sanal âleme mahkûm ve mahpus ediyor. Hayattan, dolayısıyla gerçekten uzaklaştırıyor.
Hayata dokunamıyoruz, değemiyoruz bile. Hayatı öldürüyoruz. Acıyı, “acıma” / merhamet duygusunu öldürmekle, hayat gerçeği’nin yegâne hatırlatıcısı ölümü öldürüyoruz.
Ölümü öldürmekle, şiddeti dirilttiğimizi; şiddeti, dünyanın kralı ilan ettiğimizi fark edebiliyor muyuz?
Sonuçta, hepimiz, ölü-sevicilere dönüşüyoruz; ama ölümü öldürdüğümüz için, bu yakıcı, yıkıcı ve yok edici gerçeğin şiddeti görmemizi engellediğini göremiyoruz bile.
YOK ETMEK MARİFET DEĞİL, MARİFET YAŞATABİLMEKTE
İnsan, duyargalarını, Rahman’ın engin rahmetine de açabilen, şeytan’ın ayartıcı iğvalarına da kapatabilen bir varlık.
Büyük, kurucu düşünür İbn Sînâ, “varlık, iyi’dir; yokluk, kötü’dür” demişti. Ve insanın insanca yaşayabileceği hakikatin ne olduğuna, nerede bulunduğuna bu dört kelimelik özlü cümleyle enfes bir şekilde dikkat çekmişti.
İbn Arabî Hazretleri’nin, “iyilik varlıktadır, kötülük yokluktadır” sözünü ilk okuduğumda, beynimin nasıl zonk zonkladığını, ruhumda nasıl fırtınalar estiğini, önümde nasıl derin ve uçsuz bucaksız bir hakikat koridoru açıldığını, sürgit “işte bu, işte bütün mesele bu” diyerek engin bir tefekkür yolculuğuna çıktığımı, sayfalar dolusu şeyler yazdığımı bugün gibi hatırlıyorum.
Marifet, varlıkta gizli: Varolma kaygısında ve kavgasında değil, Vareden’le “bir olma”, Varlık’ın hakikatini, veçhelerini keşfe çıkabilme yolculuğunda...
Yok etmek, marifet değil. Marifet, varlığı, nasılsa, nasıl yaratılmışsa öylece seyre dalabilme, Vareden’in hakikat tecellîlerini temâşâ edebilme seyrüseferine, doyumsuz yolculuğuna koyulabilmekte yani...
İlkelerinizi terkederseniz ülkülerinizi, ülkülerinizi terkederseniz ülkenizi terketmeniz mukadderdir!
Yusuf Kaplan
30/08/2019 Cuma
Türkiye, köklü, kapsamlı ve çok yönlü bir savrulma, bir çözülme, bir çürüme yaşıyor... Toplumun bütün kesimlerinde gözlenen tedirgin edici, hatta ürpertici bir durum, bir felâket bu.
Bir toplumun adım adım yokoluşunun haberini veriyor sanki yaşadığımız bu vahim durum!
Türkiye'nin Büyükelçiliği'ne yürüdüler
Türkiye'nin Büyükelçiliği'ne yürüdüler
Yunanistan'ın başkenti Atina'da, Şanlıurfa'nın Suruç ilçesinde düzenlenen terör saldırısını protesto eden Kürt ve Yunan gruplar, Türkiye'nin Atina Büyükelçiliğine yürüdü.
Yaşanan sorunu, İslâm’a, topluma ve bu ülkeye aidiyet biçimlerinin önce zayıflaması, sonra da zamanla yok olması, olarak özetleyebilirim.
İKİ KUŞAĞI KAYBETTİK!
Hem Abdülhamid’i tahttan indiren hem de Osmanlı’yı içeriden yıkan Abdülhamid’in okullarından yetişen ama aidiyet bilinçlerini yitiren iki kuşaktı.
Son 20 yıl içinde de iki kuşağı kaybettik! İslâm’la ilişkisi sıfırlanmış iki kuşak geliyor!
En azından gelecek yarı asrım kaybetmemiz demektir bu!
Daha somut bir örnek üzerinden derdimi anlatmaya çalışayım.
Türkiye dışardan beyinlerimizi ülkeye çekmek için bakanlık düzeyinde bir uygulama başlattı; Bakan Varank’ın başlattığı bu girişim çok önemli ama bu uygulama ne kadar başarılı olur, bilemiyorum.
Ama bildiğim bir şey var: 153 bin genç beyin bu ülkeyi terketti!
Gencecik insanlar, neden kendi ülkelerini terkederler ki?
Bunun tek cevabı var: Aidiyet bilinçlerini yitirdikleri için.
Hem İslâm’a hem ülkeye hem de topluma aidiyet bilinçlerinin yok olmaya başlaması, genç insanların ülkeyi terketmelerini kolaylaştırıyor...
KÜLTÜRÜ YOK EDEN KÜLTÜR!
Bir insanın ülkesini terketmesi o kadar kolay mı peki?
Kolay değil aslında ama çok kolaylaştı son bir kaç onyılda sınırların ortadan kalkmasıyla birlikte, kültürün, kimliklerin, zevklerin, beğenilerin hem tektipleşmesine hem de yüzeyselleşmesine yol açan postmodern popüler kültürün insanlığın neredeyse tek ortak kültürü konumuna yükselmesiyle...
Bu postmodern kültür, hakikat fikrini kabul etmeyen, herkesin hakikati kendine diyen, her şeyi izafileştirerek Tanrı’yla şeytanı eşitleyen düzleştirici, bütün duyarlıkları, aidiyet biçimlerini dümdüz edici, kitlelerin küresel sistem tarafından çok daha kolay güdülmesini kolaylaştırıcı her bakımdan yıkıcı bir kültür.
Kültürü de yok eden bir kültür bu postmodern popüler kültür!
Kültür, insanın ürettiği şey; bu popüler kültür ise insanın tükettiği ve insanın bütün köklü, fıtrî insanî duyarlıklarını buharlaştırarak tüketen bir kültür.
İLKE, ÜLKÜ, ÜLKE...
Aidiyet bilinci yok olmuşsa bir insanın, ülkesi de, ülküsü de, ilkesi de kalmamış demektir artık.
Aidiyet bilinci, bir toplumda yaşamamızın bize yüklediği, bize kimlik ve kişilik kazandıran bir sorumluluk hâlidir: Topluma, ülkeye, ülkenin de, toplumun da varlık nedenini oluşturan ülkülere ve ilkelere sahip çıkma sorumluluğu bu.
Çok açık ve net söylüyorum: İnanmayabilirsiniz. Ama yaşadığınız ülkenin varlık nedenini, bin yıl tarih yapmasını mümkün kılan dinamiğini oluşturan dinine, İslâm’a saygı duymak, hakkını teslim etmek sorumluluğuna sahip değilseniz ülkenizi de terkedersiniz, ülkülerinizi de, ilkelerinizi de.
İlkelerimizi, yaşama, varolma, duyma, düşünme prensiplerimizi biz İslâm’a borçluyuz.
Bu toplum Müslüman olduktan sonradır ki, hem tam bin yıl dünya tarihinin akışını değiştiren muazzam bir medeniyet tecrübesi geliştirebildi hem de bu medeniyet tecrübesini ilmek ilmek taşa, sese, yazıya, söze, zihne nakşedenYunus gibi, Mevlânâ, İbn Arabî, İbn Sina, Itrî, Sinan, Fuzûlî gibi çağları aşan, çağlaya çağlaya akan, çağrısı çağını kuran hâlâ diri, hâlâ diriltici çaplı öncü kuşaklar yetiştirebildi.
Bu toprakların havasını soluyorsanız, bu öncülerin insanlığın önünü açan seslerini, sözlerini, büyük işlerini teslim etmek zorundasınız...
Bu sizin asgarî düzeyde de olsa insan olma sorumluluğunuzdur.
Eğer bu sorumluluğunuzu terketmişseniz, ilkesizleşmişsiniz, ülkünüzü yitirmişsiniz, demektir ve bunun sonraki adımı, kaçınılmaz olarak, ülkenizi terketmekte hiç bir sakınca görmemeniz olacaktır!
BİZİ YENİ BİR ENDERUN KURTARABİLİR ANCAK!
153 bin beynin bu ülkeyi terketmiş olması düşündürücü hatta ürkütücü!
Peki, ya sonrası?
Şu: Bugün ülkelerini terkedenler yarın dinlerini de terkederler!
Ne alaka şimdi, dışarıda daha iyi ve daha özgür eğitim imkânları var, diye itiraz ediyorsanız, ilk fırsatta ülkeyi terkedecekler listesinin başında sizin yer aldığınızı söyleyebilirim.
Dışarıda eğitim gör; ama ülkeni ne diye terkediyorsun ki? Ben de dışarıda eğitim gördüm ve ülkemi aslâ terketmeyi düşünmek bile aklımın ucundan geçmedi, geçmez; kaldı ki, İngilizlerin teklif ettiği pasaportu almayı reddetim üstüne üstlük!
İnsanların ülkelerini terketmelerinin temel nedeni ilkelerini ve ülkülerini yitirmiş olmalarıdır. İlkelerini ve ülkülerini yitiren insanlar, ülkelerini de yitirmiş kişilerdir aslında.
Bütün ilkeler, ülkülere dönüşmek ve ülkelerini inşa etmek için vardır.
Bugün ülkelerini terkedenlerin yarın İslâm’ı terketmeleri de mukadderdir.
O yüzden genç kuşaklarımızı ülkülerine ve ülkelerine sahip çıkacak muazzez ilkelerle yetiştiremezsek, bu ülkeyi -üstelik de savaşmadan- kaybetmemiz de mukadderdir -Allah muhafaza!
O hâlde şunu söylüyorum: Bir ülkeyi ayakta tutan ve geleceği kurmasına yol açan insanlar, bir avuç insanlardır aslında: Bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan, sadece ilkeleri için yaşayan, ilkelerinin ülkülere dönüşmesi, ülkesini kurması için nefes alıp veren bir avuç öncü kuşaklardır!
Yapmamız gereken önümüzü açacak bu bir avuç öncü kuşakları yetiştirebilmekten, bunun yolu da çağdaş enderunları kurmaktan geçer.
200 küsur üniversiteye ihtiyacı yok bu ülkenin. 2 tane birinci sınıf üniversite yeter bize!
Enderun deyip geçmeyelim lütfen.
Osmanlı’yı ayakta tutan, her alanda zaferden zafere koşturan insanlar, Enderun’un çocukları!
Aynı şey, Çin için de, Japonya için de, Avrupa ve Amerika için de geçerli!
O yüzden Enderun olmadan, ilkelerimizi ülkülere, ülkülerimizi ülkelere dönüştürecek öncü nesilleri yetiştiremez, ülkenin yaşadığı beyin göçü şeklinde gerçekleşen beyin ölümünün önüne geçemeyiz.
Vesselâm.Medeniyetin yapıtaşları Hicret’le döşenir...
Yusuf Kaplan
1/09/2019 Pazar
Hicret milattır: Bir Hicret’ten Öncesi, bir de Hicret’ten Sonrası vardır; sadece İslâm tarihinde değil, bütün bir insanlık tarihinde.
Hicret, Müslümanca bakışın, duruşun, direnişin ve dirilişin adıdır.
Hicret, Çölden doğan Hakikat Güneşi’nin yeryüzüne ışık saçtığı, insanlığın önünü açtığı hakikat medeniyeti yolculuğunun başlangıcı.
HDP’den Meclis’e toplanma çağrısı
HDP’den Meclis’e toplanma çağrısı
Suruç'taki katliamın ardından HDP, MYK'yı olağanüstü topladı. Eş Genel Başkan Selahattin Demirtaş, toplantının ardından yaptığı açıklamada, TBMM'ye olağanüstü toplanma çağrısında bulundu.
Diriliş takvimimizin başlangıç noktası.
İnsanı, esfel-i sâfilîn’den / en aşağı özelliklerden arındırarak ahsen-i takvîm’e / en yüce özelliklere ulaştıran, insana eşref-i mahlûkât özellikleri kazandıran hakikat yolculuğunun miladıHİCRET RUHU: SÜFLÎ ÖZELLİKLERİ TERKETMEK, ULVÎ ÖZELLİKLERE YÖNELMEK…
Çağdaş insan hızın, hazzın, ayartıcı hırslarının ve arzularının izini sürmeyi özgürleşmek sanıyor.
Ne büyük gaflet!
Bunlar, süflî / düşük özelliklerdir; insanı özgürleştirmez; en düşük özelliklerinin kölesi hâline getirir ve düşürür sadece.
Kişi, süflî özelliklerinden kurtularak ulvî özelliklerle donanmaya başladığı zaman, her tür putu yenebilir ve ancak o zaman özgürleşebilir ve insanlaşabilir.
Süflî özellikler, “virüs” gibi yapışkandır, kalıcı ve hızla köksalıcıdır: Kişiyi, kendine mahkûm eder. Aklını, kalbini ve ruhunu öldürür kişinin.
Ulvî özellikler ise su gibi akışkandır: Kişiyi gürül gürül akan nehir gibi, su gibi sürekli olarak yıkar, temizler ve kirlerinden arındırır; hem dış dünyada, hem de iç dünyada leziz ve nefis yolculuklara çıkarır insanı. Dolayısıyla, ulvî özellikler, insanın aklını da, kalbini de, ruhunu da diriltir, diri tutar.
Bu nedenle, ulvî özellikler, insanın diğer varlıklarla kopmaz irtibatlar kurmasını sağlar, önündeuçsuz bucaksız koridorlar açar ve arş-ı a’lâ’ya yükseltir insanı.
İşte insanı, süflî özelliklerden arındırarak ulvî niteliklerle donatan şey, hicret ruhudur: İnsanı insanlığından uzaklaştıran kötü hasletleri terkedebilme yolculuğu, insanı üstün insanın, kâmil insanın özellikleriyle donatma umudu ve ufku…
Tarih, insanın hem dış dünyada, hem de iç dünyada gerçekleştirdiği hicret yolculuğuyla hayata ve hakikate kavuşur. İnsanı aziz yolculuklara çıkarır...
TARİHİ YÜRÜTEBİLMEK İÇİN…
Tam bu noktada sorulması ve izi sürülmesi gereken, insanlık olarak varoluşsal sorunlarımızı kavramımızı ve insanca bir hayata kavuşmamızı sağlayabilecek temel soru şu galiba: Tarih, alelade yürünülen bir yol mudur; yoksa, yürütülen fevkalade bir yolculuk mu?
Tarihte bir yürüyüş gerçekleştirmek, tarihi yürütmekle gerçeğe dönüşebilir. Tarihte yürüyebilenler, ancak tarihi yürütmesini bilebilenlerdir.
Tarihi yürütenler, ulvî özelliklerle donanan ve kemâl yolculuğuna çıkan insanlardır yalnızca.
Süflî özelliklerine mahkûm olan kişilerse, tarihte oraya buraya sürüklenirler ve hâkim konuma geçtikleri zaman da, hayatı çatışmalardan, işgallerden, tecavüzden geçilmeyen bir cehenneme çevirirler; hakikati hayattan sürerek sürgün ettikleri için insanları da “sürüleştirirler”.
HAKİKATİ HAYATTAN SÜRGÜN ETMENİN BEDELİ: ÖZGÜRLÜĞÜN YİTİRİLMESİ
Batı uygarlığı tarihi, süflî özelliklerinden kurtulamayanların, hakikati hayattan sürgün ettikleri için bütün insanlığı “sürüleştirdikleri” bir yokoluşlar ve yokedişler tarihidir.
Latin Amerika medeniyetleri, bu yüzden tarihten sürülmüş, izleri silinmiştir. Afrikalılar, bu nedenle topraklarından koparılmış, zincirlere vurularak Avrupalara ve Amerikalara sürgün edilmiştir. Endülüs’ün kökü bu nedenle kazınmış, İspanya ve Portekiz Müslümanlara mezar edilmiştir.
O yüzden özgürlük sorunu, Batı uygarlığı tarihinin hem teolojik, hem felsefî, hem de siyasî açıdan en temel sorunlarından biri olmuştur.
BİR VAROLUŞ VE VARKILIŞ TARİHİ
Müslümanların tarihi, insanın süflî özelliklerinden kurtularak insanlaşmasının, ulvî özelliklerle donanmasının örneklerinin ortaya konulduğu bir varoluş ve varkılış tarihidir.
Elbette ki, Müslümanların tarihinde de gözardı edilemeyecek sorunlar yaşanmıştır. Ama bu sorunlar, Batı uygarlığı tarihinde yaşanan sorunlarla karşılaştırıldığında devede kulak gibidir. Müslümanların tarihine panoramik bir şekilde bakıldığında bu gerçeği test edebiliriz kolaylıkla.
Müslümanların tarihi, Mekke’de Müslümanlara nefes aldırmayanlara, Müslümanların Medine’de hayat ve varolma hakkı tanıdıkları; Abbasiler döneminde Arap yarımadasında ve hinterlandında; İspanya’da Endülüs’te ve nihayet Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu coğrafyalarında Osmanlı medeniyetinde birbirinden farklı bütün inançların, inanç ve düşünce sahiplerinin güven içinde varolabildikleri, kendilerini gerçekleştirebildikleri zeminlere ve imkânlara kavuşabildikleri sadece Müslümanlar için değil, herkes için bir darü’s-selâm / barış yurdu tarihidir.
MEDENİYETİN YAPITAŞLARI, HİCRET RUHUYLA DÖŞENİR
Tarihte, hayatın hakikate, hakikatin hayata kavuşması da, insanın insanca bir hayat sürdürebilmesi de, nihayet tarihi yürütebilmesi de yine hicretle mümkündür.
Hicret, tarihin de, hayatın da çok katmanlı, her şeyi ve herkesi varedici derûnî bir mânâya ulaşmasıdır.
Hicret, tarihin de, hayatın da kötülüklerden arınması ve bütün varlıklara diriltici bir nefes üfleyen kanatlandırıcı bir ruhla donanmasıdır.
Hicret, insanı süflî özelliklere mahkûm ve esir eden beşerliğinin, ulvî özelliklerle donanarak insanlaşmasının, kemâle ulaşma yolculuğunun bidayetine erişilmesi zorlu ama münbit yürüyüşünün adıdır.
Hicret, insanın neyi yitirdiğini hatırlaması ve yitirdiğini bulma yolculuğuna çıkmasıdır...
O yüzden, medeniyetin yollarının yapıtaşları, Mekke’lerden Medine’lere gerçekleştirilen hicretlerle döşenir…
Hicret, yeniler insanı; taze ve diriltici bir ruh üfler insana zira...
Tarihte varoluş şartı hicrette ve hicret ruhuyla donanabilmekte gizlidir.
.Zihniyet kutuplaşması, iktidar savaşları ve güçlü hukuk sistemi ihtiyacı
Yusuf Kaplan
2/09/2019 Pazartesi
Toplumu toplum yapan yegâne güç, asgarî müşterekleri ve bu asgarî müştereklerin yeşerttiği ruhtur.
Türkiye, asgarî müştereklerini yitiriyor hızla...
Tam ortadan ikiye yarılmış gibiyiz karpuz gibi...
Bu da doğal olarak kutuplaşmanın kontrolden çıkması için çok müsait bir zemin oluşturuyor...
Dolar 2,69'a yakın
Dolar 2,69'a yakın
Serbest piyasada dolar 2,6890, euro ise 2,9420 liradan güne başladı. Önceki kapanışta dolar 2,70 liradan euro ise 2,9350 liradan satılmıştı.
ZİHNİYET KUTUPLAŞMASI VE “İKTİDAR SAVAŞLARI”
Kutuplaşma, sanıldığı gibi, siyasî değil bu toplumda: Kutuplaşma, epistemolojik ve ontolojik. Zihnî ve varoluşsal. Zihniyet kutuplaşması yani.
Dünyaya bakışları, zevkleri, beğenileri, hayat tarzları taban tabana zıt iki kesim bir “iktidar savaşı” veriyor -deyim yerindeyse...
“İktidar savaşı” ifadesi, biraz sert oldu, biliyorum. Ama sadece ifadeden, söylemden ibaret bir durumla karşı karşıya değiliz; fiilen yaşanan bir durum var karşımızda: Toplumun ruh sağlığı açısından vahim bir durum bu.
Herkes birbirine öfke ve kin kusmak için bekliyormuş gibi: Farklı kesimlerin giyim kuşamlarına gösterilen tepkiler ve yaşanan gerilimleri hatırlayalım burada...
Birbirimize tahammül gücümüzü kaybediyoruz sanki...
“Yallah Arabistan’a” diyen bir nefret söylemi çok yaygınlaştı şimdi...
ASGARÎ MÜŞTEREKLER YOK OLURSA, “SİGORTA ATAR”!
Bütün bunlar, asgarî müştereklerin yok olmasının, değerlerin çürümeye ramak kalmasının yol açtığı anlam boşluğunun ürpertici sonuçları.
Asgarî müşterekler, tarihten süzülüp gelen yüzyılların çilesi, mücadelesi ile inşa edilen değerlerinin, anlam haritalarının ürünüdür bir toplumun.
Bu toplumda, bu değerlerin, anlam haritalarının kaynağı İslâm’dır; İslâm’ın dışında bu topluma ruh verecek, iyi, doğru, güzel fikri verecek, bir kaynak yok.
İslâm’ın dışındaki her şey, Batı’dan ithal.
Medeniyetlerin birbirileriyle ilişkilerinde, alışverişlerinde, ilk aşama, öğrenme / “çıraklık” aşamasıdır. Sonra özümseme, kendine maletme, sonra da dönüştürme aşamaları sözkonusudur. Her bir aşama yüzyıllar sürer...
Batı’dan ithal ettiğimiz hiç bir şeyi alıp kendimize maledebilecek kadar özümseyebilmiş değiliz. Batı’nın çıraklığını yapıyoruz hâlâ!
Bu toplumu ayakta tutacak ve bu toplumun yeniden tarih yapmasını mümkün kılabilecek bir medeniyet yürüyüşüne çıkmasını sağlayacak değerler, İslam’ın sunduğu değerler; kişiler de Yunus gibi, Mevlânâ gibi, Sinan gibi, Itrî gibi, İbn Arabî, İbn Sinâ, Gazâlî gibi öncü, ön açıcı kişiler...
Cumhuriyet tarihi boyunca burada zikrettiğim öncüler ayarında bilimde, düşüncede, sanatta, ahlâkta dünya çapında isimler yetiştiremedik; yetiştiremezdik de.
Yetiştiremezdik; çünkü epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuş şeklinde yaşadığımız bir kültürel inkâr cinayeti yaşadık. Daha iliklerimize kadar yaşadığımız değerlerimizin yerle bir olmasına yol açan medeniyet krizini görecek, anlamlandıracak ve nasıl aşabileceğimiz konusunda önümüzü açacak çapta -bir kaç önemli isim dışında- büyük düşünürler, sanatçılar bile çıkarabilmiş değiliz.
Dışardan, Batılılar tarafından sömürgeleştirilemeyen bir ülkenin içerden zihnen sömürgeleştirilmesi, celladına âşık edilmesi ve sonra da geldiğimiz noktada sosyolojik ve siyasî olarak birbirine düşürülmesi gibi tehlikeli bir süreç yaşıyoruz...
CEMAATLER TEMİZLENMEZSE, İÇ SAVAŞ ÇIKAR DEMEK NE DEMEK?
Meseleyi cemaatler ve tarikatler konusuna getireceğim... Bu toplumun asgarî müştereklerinin, değerlerinin yaşatıcısı ve gelecek nesillere aktarcısı kurumların başında geliyor cemaatler ve tarikatler...
Son zamanlarda cemaatlere ve tarikatlere karşı operasyon yapılmasını dillendiren kişiler şurda burda cirit atıyor... Geçenlerde bir asker, bir televizyonda, “cemaatler ve tarikatler temizlenmezse, iç savaş çıkar” dedi!
Çok tehlikeli bir dil bu!
Çok tehlikeli bir söylem!
Sömürgeci, mankurtlaşmış, başkalarının askeri bir kafa bu kafa!
Söylemek bile gereksiz: Cemaatlerin, tarikatlerin siyasetle, ticaretle bu kadar içli dışlı olması, varlık nedenlerine aykırı.
Ama bütün kurumların laikleştirildiği; televizyonların, sosyal medyanın bütün değerlerimizi kurşuna dizdiği; eğitim sisteminin, medyanın, kültür dünyasının mankurtlaşmış kuşaklar yetiştirdiği, bu ülkenin insanlarını zihnen sömürgeleştirdiği bir ortamda bu toplumun İslâm’la, en temel varoluşsal değerlerimizle canlı, dinamik ilişkiler kurmamızı sağlayan yegâne kaynak cemaatler ve tarikatler oysa.
Kim ki, cemaatlerin ve tarikatlerin temizlenmesini istiyorsa, bilin ki, o kişi, bu toplumun çocuğu değildir ve bu toplumun mezarını kazıyacak tehlikeli işlere davetiye çıkaran tehlikeli bir türedidir!
CEMAATLER ÜZERİNDEN İKTİDAR SAVAŞI YAŞANIYOR!
Cemaatler, elbette, kendilerine çeki düzen verecek. Elbette denetime açık olacak.
Cemaatlerin, tarikatlerin bu toplumun ruhu, ruhkökleri olan İslâmî değerlerimizin en önemli koruyucu kaynakları olduğunu unutur da, hedef tahtasına yatırma aymazlığı sergilersek, gelecek kuşaklara bunun hesabını veremeyiz...
Bu toplumun en eski, en köklü kurumlarından sözediyoruz.
Cemaatler ve tarikatler üzerinden bir iktidar savaşı yaşanıyor: Bazı uç, militan, Kemalist şebekeler, fırsatperestlik yaparak siyasî iktidarı etkisiz hâle getirmeye ve böylelikle bu toplumun ruhköklerini kurutacak tehlikeli operasyonlara davetiye çıkarmaya çalışıyorlar!
Değerlerin aşındığı, müthiş bir yozlaşmanın yaşandığı, insanların yıllarca mahkemelerde süründüğü, şiddetin, cinayetlerin, tecavüzlerin, boşanmaların tavan yaptığı, ailenin çatırdadığı, farklı toplum kesimlerinin iğrenç yöntemlerle iktidar savaşları verdikleri bir zaman diliminde sakinleşmeye, durup düşünmeye, kalıcı, köklü, güçlü ve âdil bir hukuk sistemi inşa etmeye ihtiyacımız var.
Parti politikaları, sınıfsal çıkarlar değil, partiler üstü, sınıflar üstü, kesimler üstü değerlerimizin kilit kavramlarını oluşturan ehliyet ve liyakat, güven ve ahlâk’ın iktidarı bizi “kurtarabilir” ancak.
O yüzden şunu bilir, şunu söylerim: Güçlü ve âdil bir hukuk sistemi âcil şart!Cemaatlerin hedef tahtasına yatırılması, 15 Temmuz’un sivil darbesinin başarılı olduğunun resmidir!
Yusuf Kaplan
6/09/2019 Cuma
Cemaatler ve tarikatler, Türkiye’nin gündemine oturdu hiç beklenmedik bir zamanda ve hiç beklenmedik bir şekilde bir kez daha!
15 TEMMUZ’UN SİVİL DARBESİ BAŞARIYA ULAŞIRKEN...
Üstelik de Türkiye’nin dışardan hiç olmadığı kadar kuşatıldığı, köşeye sıkıştırılmaya çalışıldığı bir zaman diliminde.
Fenerbahçe-Shakhtar maçının saati belli oldu
Fenerbahçe-Shakhtar maçının saati belli oldu
Fenerbahçe ile Ukrayna ekibi Shakhtar Donetsk arasında oynanacak Şampiyonlar Ligi maçının saati açıklandı.
Üstelik de ABD’nin 28yıl önce başlattığı Irak ve Suriye işgalinin, Amerikan derin devletinin en derin ayağı Yahudi şebekesinin eseri ikinci İsrail’i kurdurarak, bu güdümlü devleti bütün bölge ülkelerini istediği zaman, istediği şekilde karıştıracak bir adımı gerçeğe dönüştürmek üzereyken...
Üstelik de, sanki bu belalar yetmezmiş gibi, İdlib’te güya Türkiye’nin sarsılmaz müttefiki Rusya’nın Türkiye’yi köşeye sıkıştırıp boğacak bir tuzağın tam ortasına bizi itmeye çalışırken...
Ve nihayet Doğu Akdeniz’deki doğal gaz ve petrol kaynaklarının bölgeyi kaynar kazana dönüştürme potansiyeli her geçen gün artma eğilimi gösterirken...
Yani Türkiye dışarda dört bir taraftan kuşatılırken cemaatler ve tarikatler meselesinin hortlatılması, bu ülkenin sinir uçlarının kaşınması, dahası, ülkenin en basiretli, en ferasetli tavır geliştirmesi gereken ordusuna mensup bir generalinin “cemaatler yok edilmezse, iç savaş çıkar” gibi akla ziyan açıklamalarda bulunuyor olması, ardından, “camide neden Atatürk’e rahmet okunmadı?”, denilerek bu ülkenin cami cemaatinin birbirine düşürülmeye ve tam ortadan ikiye bölünmeye çalışılması, Türkiye’nin yumuşak karnının fenâ hâlde kaşınması, tam bir basiretsizlik örneğidir ve askerî olarak püskürtülen 15 Temmuz işgal ve darbe girişiminin sivil bir darbe olarak başarılı olmak üzere olduğunun göstergesidir.
Türkiye’nin ilk kez bu kadar derinlemesine ve bütün şer güçlerce kuşatıldığı bir zaman diliminde cemaatler ve tarikatler meselesi başta olmak üzere Diyanet dâhil bütün İslâmî kurumların itibar suikastına tabi tutulması, intihardır ve bunlar, 15 Temmuz’un sivil darbesinin başarıya ulaşmak üzere olduğunun ürpertici, tedirgin edici, kara kara düşündürücü işaretleridir.
CEMAATLERİ SİLİN, İSLÂM’DAN ESER KALMAZ!
Diyanet, cemaatler, tarikatler, diğer kritik İslâmî kurumlar, bu toplumun geleceğinin sigortasıdır, teminatıdır, düşmanlarının korkulu rüyalar, kâbuslar görmesine yol açan vazgeçilmez kaynaklarıdır.
Cemaatler ve tarikatleri silin, -fazla değil iki kuşaklık bir zaman dilimi içinde- bu toplumda İslâm’dan eser kalmaz!
Kalmaz; çünkü Türkiye başta eğitim olmak üzere bütün kurumlarını laikleştirmiş, dolayısıyla İslâm’ı bütün kurumlarından uzaklaştırmış kaskatı, taş gibi laik bir ülkedir.
Laikliğin din olarak görüldüğü, din katına yükseltilerek dogmalaştırıldığı, dinin hayatın her alanından uzaklaştırıldığı bu toprakların mezarını kazacak ürpertici bir laiklik anlayışının dayatıldığı son “komünist”, pozitivist, materyalist ülkesidir dünyanın!
Devletin bütün kurumlarından İslâm’ın arındırıldığı, toplumun düşünce, sanat, bilim, kültür, estetik ve ahlâk birikiminin ve ruhunun yegâne kaynağı dininin her yerden temizlendiği tek ülke Türkiye’dir dünyada!
“Cemaatler, tarikatler neden eğitime el uzatıyorlar!” diye veryansın edenler var! İnsaf!
Bizim laikliği aldığımız Fransa’da bile orta dereceli okulların üçte biri Katoliklerin kontrolündedir! Katolik okulları Fransa’nın birinci sınıf okullardır. Bizde ise hiç bir yerli, parya, Türk okulu, yabancıların kontrolündeki okulların eline su bile dökemez!
Burası sömürge ülkesi mi?
Yunan mı işgal etti de çocuklarımızın zihnini felç etti, ruhunu köleleştirdi?
CEMAATLERİ KORUYAMAZSANIZ, AKİDEYİ VE AİLEYİ DE, ÜLKEYİ VE TOPLUMU DA KORUYAMAZSINIZ!
Uyarıyorum!
Haykırıyorum!
İntihar ediyoruz!
Kendi ayağımıza kurşun sıkıyoruz!
Ben, bu ülkede, kendi medeniyet dinamiklerimi, değerlerimi, ruhköklerimi eksene alarak bir eğitim sistemi kurmak zorundayım.
Düşünsenize, benim çocuğumu anaokulundan, ilkokuldan itibaren elimden alıyorlar! Beyinlerini yıkıyorlar! Zihinlerini iğdiş ediyorlar! Ruhlarını çalıyorlar! Sonra da yabancılaşmış, bu ülkenin medeniyetiyle, ruh kökleriyle kavgalı, mankurtlaşmış türedi tipler olarak gönderiyorlar bana!
Barbar bunlar!
Manyak mısınız siz?
İşgalci misiniz?
Buna isyan ederim arkadaş!
Yeter yahu!
Bizi çağın ve kendi dünyamızın dışına fırlatan, kendimizden uzaklaştırıp çağın ağlarına bağlayarak köle yapan, kendi ayağımıza sıkmamıza yol açan bu laik, ruhsuz, pozitivist, ilkel, çağdışı, sömürgeci eğitim, medya, kültür, sanat rejimiyle çocuklarımızın mezarını kazmaktan ve bu ülkenin altını oymaktan başka bir şey yapmadığımızı gören yok mu bu ülkede -bendenizden başka Allah aşkına!?
İslâm’ın bütün kurumlardan temizlendiği bir ülkede cemaatleri ve tarikatleri yok etmek demek, Türkiye’nin İslâmî kimliğini yok edecek dinamitleri döşemek demek!
Elbette ki, cemaatlerin, tarikatlerin usulünce denetlenmesi, kendilerine çeki düzen vermeleri şart!
Elbette ki,kendilerini bu ülkenin önünü açacak bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan öncü kuşakları yetiştirmeye yoğunlaşmaları gerekiyor.
Cemaatleri ve tarikatleri korursanız, bu ülkeyi koruyabilirsiniz.
Cemaatleri ve tarikatleri korursanız, akideyi ve aileyi koruyabilirsiniz.
Aileyi ve akideyi korursanız, bu ülke için gözünü kırpmadan canını verecek yürek çocuklarını yetiştirmeyi başarabilirsiniz.
Türkiye’nin dışardan çepeçevre kuşatıldığı bir zaman diliminde bu toplumun kuyusunu kazacak, toplumun farklı kesimlerini birbirine düşürecek, düşman yapacak, sinir uçlarını kaşıyacak tehlikeli işlere soyunmaktan özenle kaçınmak boynumuzun borcudur.
Cemaatler ve tarikatler bu toplumun sigortasıdır.
Eğer bunu göremiyorsanız, bilin ki, 15 Temmuz’un sivil darbesi başarılmış demektir! Vesselâm.
Yeniden tarih yapmamızı mümkün kılacak köklü kaynaklarımız kurutulmaya çalışılıyor!
Yusuf Kaplan
8/09/2019 Pazar
Şunu söylüyorum ve her zaman, her yerde de söyleyeceğim: Bir toplumun başına gelebilecek en büyük felâket, başına ne geldiğini bilememesidir.
Belki felâketin bundan da büyüğü, bir toplumun önünü açması beklenen aydınlarının, fikir, bilim ve düşünce dünyasının temsilcisi öncü isimlerinin o toplumun başına gelen şeyin ne olduğunu bilemeyecek kadarzihnî felçleşme, entelektüel körleşme ve kültürel köleleşme yaşamaları ve celladına âşık olmalarıdır.
Yakalanmamak için aracın plakasını kazımışlar
Yakalanmamak için aracın plakasını kazımışlar
Çanakkale'de bir manav dükkanından para çaldığı iddia edilen 3 İranlı, polisin durdurduğu araçta gözaltına alındı. Şüphelilerin, polise yakalanmamak için bulundukları otomobilin plakasını kazıyarak tahrif ettiği belirlendi
CEMAATLER, TARİKATLER MESELESİ VE ENTELEKTÜEL FELÇLEŞME
Cemaatler, tarikatler meselesi rastgele hortlatılmadı ve hiç bir zaman da kolay kolay bu ülkenin gündeminden inmeyecek böyle gidersek...
Cemaatler ve tarikatler meselesi, hem Türkiye’nin bekasıyla hem de geleceği, hem bölgenin hem de uzun vadede kürenin geleceğini Türkiye’nin belirleyebilmesinin imkânsız hâle getirilmesiyle ilgilidir.
Bu kurduğum cümle özür dileyerek söylüyorum- kolay kolay es geçilecek bir cümle değil!
Oysa Türkiye’de cemaatler meselesi, kriminal bir mesele, en fazla siyasî ve sosyal bir mesele olarak tartışılıyor. Türkiye’deki iki ana sosyolojik ve ideolojik eğilimin (laikler ve İslâmî kesimlerin) birbirileriyle sürdürdükleri iktidar mücadelesinin bir aparatı olarak ele alınıyor!
Sadece bu bile ülkenin yaşadığı entelektüel sığlığı, sefaleti ve felçleşmeyi gözler önüne sermeye yeter!
CEMAATLER VE TARİKATLER, BU ÜLKENİN BEKASI VE SİGORTASININ KAYNAĞI
Eğer cemaatler ve tarikatler meselesi, belli bir tarihî, kültürel, sosyal ve entelektüel mesele olarak, başka bir ifadeyle bin küsur yıllık medeniyet tecrübemizin kodları, anlam haritaları açısından, medeniyetimizi kuran fikir, sanat, ahlâk, estetik, siyaset, mimarî, musikî birikimimizin şekillendiricisi kurucu kaynaklardan biri olarak tartışılmadığı sürece hiç bir şekilde anlaşılamaz ve ülkenin önünü açacak kapılar açılamaz.
Burada Kur’ân ve Sünnet dâiresinde varolan, doğrudan tarikatlerin, dolaylı olarak da cemaatlerin, bu topraklardaki İslâmî varlığımızın teminatı, sigortası olan yegâne kaynaklar olduğunu özellikle hatırlatmak istiyorum.
Şunu bilelim: Bin yıllık dünya tarihi, iki aktörün eseri: Birincisi, Müslümanlar (7-8 asır); ikincisi Avrupalılar ve Amerikalıların (üç asır) yaptığı bir tarih.
Kabaca bizim bin küsur yıldır tarih yapmamızı mümkün kılan iki sütun var: Birincisi Ehl-i Sünnet sütunu, ikincisi de irfan sütunu.
Biz -Kürt’lerle birlikte- Ehl-i Sünnet omurganın gökkubbesi altında irfanî derinlikle donanarak sadece İslâm tarihini değil, dünya tarihini şekillendirdik tam bin yıl.
Bir yandan Hanefī-Matürîdî gelenek, öte yandan irfanî gelenek, bizim hem İslâm tarihini hem de dünya tarihini yapmamızı mümkün kılan iki sarsılmaz kaynak oldu.
CEMAATLERE VE TARİKATLERE SALDIRILARAK TÜRKİYE DURDURULMAYA ÇALIŞILIYOR!
Ancak Osmanlı’nın durdurulmasıyla birlikte, bu iki kaynak da kurumasa bile belirleyici konumunu koruyamadı.
Bu meseleleri herkesten daha iyi kavrayabileceğini düşüneceğimiz tarih felsefecisi Arnold Toynbee, son iki yüzyılın en büyük hâdisesinin Ehl-i Sünnet’in çökertilmesi olduğunu söyler. Sadece müslümanlar açısından değil dünya tarihi açısından da.
Osmanlı durduruldu, Ehl-i Sünnet omurga korunamadı; İslâm dünyası bir daha toparlanamadı.
İslâm dünyasının toparlanması, Ehl-i Sünnet omurganın gökkubbe işlevi görecek konuma yükselebilmesi ve selefī yaklaşımların önünün kesilmesi ve tasavvufun önünün açılabilmesiyle mümkün.
Karahanlıların, Selçukluların, Eyyûbîlerin ve Osmanlıların, İslâm dünyasının bin yıl dimdik ayakta durmasını ve dünya tarihinin akışını şekillendirmesini mümkün kılan iki sütun, işte bu iki sütun: Ehl-i Sünnet ve irfanî gelenek.
Türkiye’deki cemaat ve tarikatlerin omurgası, bu iki geleneğin uzantısıdır. Eğer bu iki geleneği yeniden hayata ve harekete geçirebilirsek, yeniden yeniYunus’ları, Mevlânâ’ları, Gazâlî’leri, İbn Sinâ’ları, İbn Arabî’leri, Mimar Sinan’ları, Itrî’leri yeniden insanlığa armağan edecek tohumları edebilir, geleceğimizi inşa edecek esaslı bir medeniyet yolculuğuna çıktığımızı söylemeye başlayabiliriz o zaman.
Şunu bilelim: Cemaatlere ve tarikatlere saldıranların çoğunun derdi, cemaatler ve tarikatler değil, İslâm’dır. Bu kişilerin ve çevrelerin sadece cemaatlere, tarikatlere değil, bu toplumdaki İslâmî olan her şeye, diyanete, medreselere, İHL’lere vesaire saldırmaktan geri durmayan hastalıklı tipler olduğunu söylemek bile gerekmiyor.
FETÖ heyûlası örnek gösterilerek cemaatlerin ve tarikatlerin hedef tahtasına yatırılması, Türkiye’nin yeniden tarih yapmasını mümkün kılacak dinamiklerin dinamitlenmesi ve kendi ayağına kurşun sıkmasıdır!
FETÖ ile diğer cemaatleri ve tarikatleri aynı şeymiş gibi gözümüze sokan tipler, ya salaktır ya da asalak!
Hiç bir cemaat FETÖ gibi kaset, montaj, şantaj, hırsızlık, yolsuzluk gibi aşağılık hareketlere kalkışamaz. Kalkışırsa ona cemaat denmez ve gereği yapılır.
Ama şunu düşünelim derim: Belki de FETÖ tam da burada anlatmaya çalıştığım gibi, insanlığın önünü açacak, insanlığın kalbini fethedecek bir İslâm anlayışını insanlığa sunmamızın en köklü kaynakları cemaatleri ve tarikatleri temizleyerek tarihi yeniden bizim yapmamızı önlemek için icat edildi ve önümüze takoz olarak sürüldü!
O yüzden basiret ve feraset lütfen, diyorum.
.Hayatta en hakîkî mürşit, “ezberlerdir”; ruhumuzu yok eden ç/ağdaş hurafeler!
Yusuf Kaplan
9/09/2019 Pazartesi
Hakikati hem eğip bükmeden hem de insanları ürkütmeden söylemek o kadar zor ki!
Nerede?
Nerede olduğunu bile bilemeyen, hangi derelerde debelendiğini idrak edemeyen; çöle, yangın yerine dönen ama hiç bir şey olmamış, olmuyormuş gibi umursamadan yaşanılan yerlerde, fiilen yok hükmünde olan, kimliğini, yörüngesini ve ruhunu yitiren yok-ülkelerde, elbette!
Tıbbi cihaz hatası 10 bin hastayı etkiledi
Tıbbi cihaz hatası 10 bin hastayı etkiledi
Hong Kong'da bir hastanede tıbbi cihazdan kaynaklanan hatanın yaklaşık 10 bin hastayı etkilediği bildirildi.
Ne kadar uzun, kıvrımlı, inişli çıkışlı, Deleuze’cü bir cümle oldu bu böyle!
Daha doğrusu, ne kadar tedirgin edici, rahatsız edici, insanın kafasını iki elinin arasına alarak kara kara düşünmeye sürükleyici bir “tüm’ce” (!)...
İyi de, vaziyet böyle.
MEDENİYET BUHRANI NEDİR,BİLİR MİSİN, SEN?
Bakın, bu toplum medeniyet buhranı yaşıyor iki asırdır...
Medeniyet buhranı nedir, bilir misin, sen?
Kişinin tepesindeki gökkubbenin kafasına çökmesidir... Kendine olan güvenini yitirmesi... Aşağılık kompleksine sürüklenmesi... Kendini inkâr’a yeltenmesi... Celladına âşık tasmalı bir çekirgeye dönüşmesi...
Dayanamadı bu çileye bu ülkenin yürek çocuğu ve çöllere vurdu... Susuzluğunu giderecek bir vaha arayışına koyuldu...
Yüzyıllarca kendisini yok eden Haçlıların çocukları, tarihin akışını değiştirecek bir konuma ulaşmışlardı: Çağı onlar şekillendiriyordu. Dünyaya onlar çeki düzen veriyordu... Bilimi, düşünceyi, sanatı ve dolayısıyla hayatı yalnızca onlar üretiyor, yalnızca onların tarlaları ürün veriyor, yalnızca onların ağaçları meyveye duruyordu...
Yalnızca onlar insan katlediyordu kitleler hâlinde kimsenin gözünün yaşına bakmadan hem de, aynı zamanda.
Burası, ayaklarımızı toprak demeden bastığımız bu yer, bu topraklar çoraklaşmıştı...
Çoraklaşmıştı; çünkü coğrafya işgal altındaydı. Fizikī coğrafya değil yalnızca. Kültürel ve zihnî coğrafya işgal altındaydı asıl...
Coğrafyanın çocukları yabancılaşmış ve ruhsuzlaşmıştı!
Zihin, bana ait değildi.
Perspektif bana ait değildi.
Kavramlar bana, benim dünyama ait değildi.
Bir yanlışlık vardı.
Bir yerlerde büyük bir yanlışlık yapıldığı o kadar aşikârdı ki...
ŞEZLONGUNUZA DÜŞERDİ, ÖLÜM...
KİMSENİN UMURUNDA DEĞİLDİ, GÜLÜM!
Bu ülkenin çocukları kendine olan güvenlerini yitirince, hem rotalarını, hem de yörüngelerini de yitirdiklerini hissediyor gibiydiler; ama sadece hissediyor gibiydiler...
Çünkü hiçbir şeyin tadı yoktu, ruhu yoktu; hiçbir şey heyecan ve coşku vermiyordu.
Kuru ve yavandı hayat: Hayat yoktu aslında yaşanacak... Yaşanmaya değer olacak... Hayata anlam katacak bir dünyası, ufku, umudu, koordinatları, anlam haritaları yoktu, yok olmuştu burasının: Bizim hapishanemizdi burası. Tımarhanemizdi artık!
Şizofrendik hepimiz: Çift kişilikli kişiliksiz, kimliksiz, acıklı kişiler!
Arabesk’le eurobesk arasında debelenip duran, sonra da bir haltmış gibi birbirine hönküren korunaksız kalelerinden...
O yüzden birbirimizle boğuşup duruyorduk; duruyoruz da hâlâ!
Ülkede cinayetler almış başını gidiyor: İnsanlar, birbirini, en sevdiklerini üstelik de, testereyle doğruyor, parçalara bölüyor, bir poşete koyup çöpe atıyor/du artık!
Şiddetin şiddeti bundan yüksek, bundan daha ürpertici olabilir miydi?
Şezlongunuza düşerdi ölüm...
Kimsenin umurunda değildi, gülüm!
İnsanın bedeninin parçalanıp sonra da torbaya doldurulup çöpe atılması, bu toplumun hapishaneye, tımarhaneye dönüştüğünün göstergesi değil de neydi ki?
İnsanı aziz kılan, eşref-i mahlûkât bilen, İslâm medeniyetinin insan yeşerten muazzez gökkubbesi çökmüş, yerine, hiç bir şey ikame edilememişti.
Bunu, yeni düzeni kuran adamların yetiştiricisi, Kadro hareketinin beyni, Şevket Süreyya Aydemir, aynen böyle söylemişti: “Her şeyi yıktık ama yerine hiçbir şey yapamadık.”
Daha ne desindi ki!
Büyük bir vakum oluşmuştu: Her şeyi yıkıcı bir anlamsızlık, hayatı çöle çevirici bir boşluk, ürpertici bir anlam karmaşası.
Deizmin en münbit tarlasıydı burası.
Bir adım sonrası ateizm olacaktı.
Kaçınılmazdı bu.
HAYATTA EN HAKÎKÎ MÜRŞİT, “EZBERLERDİR” PAŞAM!
Hayatta en hakikî mürşit, “ezberlerdir”, paşam!
Zihnimizi iğdiş eden, beynimizi felçleştiren, ruhumuzu çalan, bizi celladımıza âşık yapan, bu topraklara yabancılaştıran, mankurtlaştıran ayartıcı ezberler; bizi sadece ağlarına hapseden, ağlarına bağlayarak zihnen boğan, kendimize düşman yapan, bizi bizden uzaklaştıran ve ruhsuzlaştıran pozitivist ç/ağdaş hurafeler!
Türkiye’nin en temel sorunu, eğitim sorunu.
Eğitim sorununu çözmenin başlangıç yolu: Sömürgeci, mankurtlaştırıcı, çocuklarımızı hem ailelerine hem ülkelerine yabancılaştırıcı, şizofren, çift kişilikli, şiddete teşne, çağdaş hurafelerle beslenen tuhaf yaratıklara dönüştüren bu şiddet yüklü eğitim sistemini yıkmak!
Çocuklarımızın ruhlarını çalıyorlar bayım, ruhlarını!
Çocuklarımızın ufuklarını karartıyorlar, umutlarını söndürüyorlar ve cellatlarına âşık ediyorlar, yaşarken öldürüyorlar çocuklarımızı!
Burası neresi?
Sömürge ülkesi mi?
-İyi de, biz sömürülmedik ki!
Sen öyle zannet! Bedenimizi kurtardık ama ruhumuzu yok ettiler bizim, ruhumuzu!Yol ayrımı: Ya yok olacağız ya da toparlanıp yeniden yola çıkacağız...
Yusuf Kaplan
13/09/2019 Cuma
Türkiye, dünyanın ruhu, mazlumların umudu ve zorbaların kâbusu.
Cümle bu.
Bu cümlenin geçerliliği ve karşılığı var. Ama burada, bizim ülkenizde değil; Batı’da.
Batılılar, Türkiye’yi dünyanın ruhu, mazlumların umudu ve kendileri gibi emperyalistlerin, haydutların kâbusu olarak görüyorlar. Fiîlî olarak değil, potansiyel olarak.
“TÜRKİYE, UYUYAN DEV”
Ama er ya da geç, bu bilkuvve / potansiyel umut olma hâlinin bilfiil umuda dönüşebileceğini düşünüyor Batılılar.
Türkiye, İslâm’la ne kadar güçlü, köklü, diriltici ilişkiler kurarsa, Türkiye’nin dünyanın ruhu, mazlumların umudu ve zorbaların kâbusu olma gücü ve oranı o kadar artar.
Batılıların çok iyi bildikleri, bizimse henüz farkında bile olamadığımız ama tarihin akışını şekillendireceği için Batılıların fazlasıyla ilgilendikleri (o yüzden bunun gerçeğe dönüşmemesi için darbeler yapmalarına yol açan) yakıcı gerçek bu.
Şunu çok iyi bilin: Batı uygarlığını kuran ve temsil eden güçler, Türkiye’yi, uyuyan bir dev olarak görüyorlar. Uyutulan bir dev. Uyandığında bütün dengeleri altüst edecek, Batılıların emperyalist, çıkarperest, ruhsuz dünyalarını, küresel sömürü sistemlerini yerle bir edecek bir dev.
Burada narsisizm filan yapmıyorum. İhtiyacım yok buna; doğru da olmaz bu, bu kadar esaslı bir meseleyi enine boyuna tartışmaya çalışırken...
12 yıl Batı’da yaşamış, Batı dünyasını, insanını, ilişki biçimlerini, zihin kalıplarını yakından gözlemlemiş, okumuş, analiz etmiş biri olarak şunu çok açık ve net bir şekilde söylüyorum: Batı’da insan yok. Aile yok oldu. Din yok oldu. Toplum denen bir olgu yok artık. İnsanı da, aileyi de, dini de, toplumu da mezara gömdüler, sadece sanal olarak, dolayısıyla zoraki olarak icat etmeye çalışıyorlar medyalar üzerinden!
JAPON, ÇİN, HİNT BEDENLERİNİ KURTARDI AMA RUHLARINI KAYBETTİ, BİZ RUHUMUZU KAYBETMEDİK
Hayata değen, insana değen, sahici ilişkiler geliştirebilen en güçlü toplumların başında geliyor bizim toplumumuz.
Japon toplumu, çok güçlü bağlara sahipti; katı bağlara, hayatta karşılığı olmayan kaskatı bağlara. Marx’ın dediği gibi buharlaştı ve sürükleniyor sadece...
Japonların sanayi devrimini yaptıkları Samuarai değerlerine dayalı o muazzam Japon toplumu yok artık. Tarih oldu. Mezara gömüldü.
Daha doğrusu, o güzelim değerlerini sanayi devrimini gerçekleştirmek için malzeme olarak kullandı, araçsallaştırdı, ruhunu yok etti, böylelikle kendi elleriyle mezara gömdü Japonlar. Hem değerlerini hem de o değerler üzerine inşa edilen Japon toplumunu.
Aynı süreçleri Hindistan ve Çin de yaşıyorlar: Bedenlerinin yok olmaması için ruhlarını öldürüyorlar.
Batılı, ruhsuz seküler toplumların karikatürlerine dönüşüyorlar...
Biz böyle bir tecrübe yaşamadık.
Bizim modernleşme tecrübemiz Tanzimat’tan itibaren hep dikkatli oldu her şeye rağmen. Cumhuriyet’le biraz din değiştirir gibi medeniyet değiştirmeye kalkıştık: Laikleşme süreci, topluma tepeden vurulan bir pranga olarak işletilse de, aslında Batılılaşan ve ruhunu yitirerek yok olmanın eşiğine gelen diğer toplumlarda olduğu gibi, ruhumuzu yitirmedik biz.
Tanzimat’la yönümüzü, Cumhuriyet’le yörüngemizi yitirdik ama ruhumuzu yitirmedik.
Japonlar, Çinliler, Hintliler yönlerini de, yörüngelerini de, ruhlarını da çoktan yitirmiş durumdalar.
YOL AYRIMI: YA YOK OLACAĞIZ YA DA TOPARLANIP YENİDEN YOLA ÇIKACAĞIZ...
Biz, tarihe geç kaldık; tarihe giremedik henüz. Ama Japonlar, Çinliler ve Hintliler, tarihe girdiler ama köle olarak; üstelik de kendi tarihlerine değil Batılıların tarihlerine.
Biz, direndik: Osmanlı modernleşmesi sürecinde kapitalistleşmeye direndik, Cumhuriyet modernleşmesi sürecinde de İslâm’ı terketmemek, kaybetmemek için az çile çekmedik!
Fakat gelinen noktada, kendi yolumuzu da bulabilecek; ya da Japon, Çin ve Hint örneklerinde olduğu gibi, Batılıların yolunda eriyip yok olacak iki seçeneğin eşit gerçekleşme ihtimaline sahip olduğu ürpertici bir yol ayırımının eşiğine gelip dayanmış durumdayız.
Dünyanın ruhu, mazlumların umudu, zorbaların kâbusu olduğumuzu gösterecek bir yola da girebiliriz; ya da Batılıların kölesi, celladına âşık mankurtlaşmış türedi tiplere, kölelere dönüşerek bir yok oluş sürecine de.
İki seçenek eşitlendi; hatta yok oluş süreci biraz daha güç kazandı gibi görünüyor.
Çünkü İslâm’ı tepe tepe kullanıyoruz, paçavraya çevirmek üzereyiz; bütün haram-helâl ölçülerini hiçe sayıyoruz...
Ama bu durumdan da bütün toplum kesimleri olarak fenâ hâlde şikayetçiyiz; hatta çok güçlü, sahici, samimi bir öz-eleştiri dalgası var...
İşte bu sahici, samimi özeleştiri dalgası, bizim yeniden toparlanıp kendimize gelmemizi, dünyanın ruhu, mazlumların umudu, zorbaların kâbusu Müslüman bir Türkiye’yi inşa etme sürecine girmemizi mümkün kılabilir...
Her şeye silbaştan yeniden başlamayı, silbaştan yeniden Müslümanlaşmayı gerektirecek zorlu bir hakikat medeniyeti yolculuğu bu...
Ayartıcı şartlara teslim olmaz da şartları teslim alır ve şekillendirirsek, kendi dünyamızı inşa yolculuğuna çıkabiliriz yeniden.
Umutsuzluk haram bize. Nerede tek bir inanmış adam varsa, bilir ve inanırız ki, orada hakikat fitili yakılır er ya da geç... Ama mutlaka.
Peki ne yapacağız da bu kıvılcımı çakmış olacağız?
Çıkış yolunu sonraki yazıda hem teorik hem de pratik olarak adım adım göstermeye çalışacağım.Küresel tek devlet ve popüler kültürün hükümranlığı...
Yusuf Kaplan
16/09/2019 Pazartesi
Dünya tek devlete doğru gidiyor: 200 küsur devlet, çok değil en fazla 50 yıl içinde, sadece kâğıt üzerinde devlet olarak kalacak.
Küreselleşme, yaklaşık çeyrek asır önce,
ulus-devletlerin çöküşünü
haber verecek işâretler göstermişti:
İletişim ve ulaşım teknolojisinde yaşanan devrimler, kültürel ve entelektüel sınırların ortadan kalkmasına yol açtı.
POPÜLER KÜLTÜRÜN KÜLTÜRÜ GÖMDÜĞÜ BİR DÜNYA!
Bu süreci ekonomik küreselleşme hem hazırladı hem de patlattı!
Ekonomik senkronizasyon, kayıt-dışı ekonomileri kayıt altına aldı. Aslında bu, ulusal ekonomilerin, dünya ekonomisine çeki düzen veren küresel kapitalist güçler tarafından kontrol altına alınması anlamına geliyordu.
Ekonomik bağımsızlığın izafileşmesi ve buharlaşması demekti bu.
Ekonomik bağımsızlığın yitirilmesi, ekonominin küresel ekonomiyle senkronize hâle getirilmesi, kültürel ve entelektüel bağımsızlığın da tehlikeye düşmesine neden oldu.
Küreselleşme, gelinen nokta itibariyle, tektipleşmiş bir kültürü bütün dünya ölçeğinde yayıyor hızla: Popüler kültür bu. Los Angeles’tan üretilen popüler kültürün anında dünyaya ulaşması ve dünyanın kültürü hâline gelmesi!
Burada büyük bir paradoks var öncelikle dikkat çekilmesi gereken: Küreselleşme her tür sınırı ortadan kaldırıyor, ölçek büyüyor ama tektipleşmiş, sığ bir popüler kültürü bütün dünyanın kültürüne dönüştürerek insanın ufkunu alabildiğine daraltıyor.
Yeni bir dünyanın eşiğindeyiz: Aidiyet biçimlerinin buharlaştığı, kimliksiz, sınırsız, ufuksuz bir dünya bu. Kültürün öldüğü, popüler kültürün kültürü gömdüğü bir dünya.
Popüler kültürün dünyası, sığ bir dünya. Simülatif bir dünya: Sahte, yüzeysel ve ayartıcı bir dünya. İnsanı, dünyaya, dünyanın sorunlarına, dolayısıyla kendisine yabancılaştıran ve hız, haz ve ayartının kölesi yapan ontolojik şiddet yüklü bir dünya.
İNSANLIĞIN BAŞINA GELMİŞ EN BÜYÜK FELÂKET: POPÜLER KÜLTÜR!
Popüler kültür, bir dünya sunmuyor genç kuşaklara. Aksine, yaşanabilir bütün dünyaları yok ediyor: İnsanları, pornografinin ayartıcı, baştan çıkarıcı, estetize yok oluşlar dünyasına hapsediyor.
Eşcinselliğin hızla küreselleşmesi, insan türünün yok olma tehlikesiyle karşı karşıya kalmasına yol açıyor...
Eşcinsellik, aileyi yok edecek, ailesiz bir toplum inşa edecek. Aslında toplum da bitecek: Robotlar, dijital hazlar ve dijital tanrıcıklar inşa edecek ve insanı da bitirecek...
Los Angeles’tan üretilen popüler kültür, sadece müzik kültürü değil. Film kültürü ve dijital kültür aynı zamanda.
Popüler kültürün üç çağdaş türü de hız, haz ve ayartıya dayanan “pornografik” bir kültür. Yani? İnsanın duyma ve düşünme melekelerini yitirmesine yol açan bir kültür.
Dijital kültürün, insanın hem duyma hem de düşünme melekelerini yitirmesine yol açan iki çarpıcı örneği twitter ve instagram gibi sosyal medya alanları.
Sosyal medyayı hafife aldığımızı gözlemliyorum. Özellikle muhafazakâr siyasî çevrelerin.
Sosyal medya, sanıldığından da güçlü ve hayatımızı derinden etkiliyor...
Her şeyden önce, hız, haz ve ayartının mekânı. Düşünme çabasının iflası! Duyguların tükenmesi! Ruhsuzlaşmanın tavan yapması!
Tam da bu nedenle, aklın ve kalbin devre dışı kalması ve aklın yerini algının alması!
DEV ŞİRKETLER,DEVLETLERİ YUTACAK!
Tek dünya devletine doğru gidiyoruz, dedim. Ama aslında ortada devlet filan da kalmayacak. Dev şirketler, hiç olmadığı kadar, hayatımıza müdahil olacak...
Aslında sınırların ortadan kalkmasının yol açtığı buraya kadar özetlediğim tehlikeler akademik veya entelektüel açıdan tersine çevrilebilir: İdealist toplumlar, dünyanın birikimine hızla ve hiç olmadığı kadar erişebilirler ve bu birikimi tasnif ederek içselleştirebilirlerse, tarihin akışını değiştirecek bir konuma yükselebilirler.
Yahudilerden başka bu tür bir toplum görmüyorum.
Kısmen Müslümanlar hâriç.
Eğer müslümanlar toparlanabilirlerse, insanlığın önünü açacak büyük atılımlar gerçekleştirebilirler şimdilik Yahudiler kadar olmasa da.
Ama uzun vadede, şundan adım gibi eminim: Pornografik, pagan Batı kültürünün çözücü, yıkıcı, yok edici saldırısı karşısında Konfüçyanizm, Taoizm, Budizm, Zen, Şintoizm direnemedi ve teslim bayrağı çekti.
Sadece İslâm’ı teslim alamadı emperyalist Batılılar.
Eğer yeni, taze bir başlangıç yapacaksak, bunun yolunun önümüzü açacak, bu dünyada yaşayacak ama bu dünyayı yaşamayacak vefakâr, fedakâr ve cefakâr parlak öncüler yetiştirmekten geçtiğini bilelim, derim.
.Husûmetler değil Uhuvvetler yeşertildiği zaman...
Yusuf Kaplan
23/09/2019 Pazartesi
Çağımız husûmetlere borçlu varlığını ve ömrünü uzatabiliyor olmasını...
Husûmetlere yani düşmanlık tohumları ekmeye, kötücülleşmeye, kötülükten nemalanmaya...
Hep ötekiler, canavarlar, kötüler icat ederek kendini aklayan bir karanlık çağ bizimkisi...
Kötücüllük, ruhuna, karakterine işlemiş...
Kötü üzerinden, kötüler icat ederek, en masum insanları kötü diye lanse ederek kendini temize çıkarmak, kendini aklamak, kötücüllüğün gideceği kaçınılmaz çıkmaz sokak...
Oysa biz yaşanabilir bir dünyayı husûmetler, düşmanlıklar, kötüler icat ederek inşa edemeyiz. Yok böyle bir şey!
Yaşanabilir bir dünya iyi üzerine ve iyilikle inşa edilebilir ancak.
İyilerle gerçeğe dönüştürülebilir.
Uhuvvet fikriyle, uhuvvetlerle, kardeşlik tahayyülünü ve tasavvurunu önce zihnilerde dirilterek sonra da hayatta hayata geçirerek...
Dünyayı iyilik, iyiliği karşılıksız gerçekleştirmenin yurdu kardeşlik kurtarabilir ancak.
Kötülük, husûmetler, karanlığa mahkûm eder insanlığı yalnızca.
Husûmetler, süflîlikleri besler ve sonrasında da süflîliklerden beslenir, süflîlikleri çoğaltarak alan kazanır, artış gösterir, davranış hatta kural haline gelir.
Uhuvvetler, ulvîliklere koşar, ulvî husûsiyetlerin ve hassasiyetlerin yeşermesi, her yerde yeşertilmesi gayreti gösterir.
Uhuvvetler, Allah için, Allah rızası için, hakikatin bayrağının yere düşmemesi, dalgalanması, herkesi gölgesine, korumasına alabilmesi için insanların nefslerini kontrol altına alarak birbirlerine katlanmaları, katlana katlana olgunlaşmaları, katlana katlana birbirlerini olgunlaştırmaları, birbirlerine kanat çırpmaları, birbirlerine kol kanat germeleri, kardeşini kendine tercih etmeleri, süflî özelliklerini ulvî husûsiyetlere ve hassasiyetlere dönüştürmeleri yolculuğu...
Husûmetler, kötülüğe kapı aralar, kötülüğün tohumlarını eker.
Uhuvvetler, iyiliğin kapılarını açar, iyilik tohumları eker, kalpten kalbe giden ulvî yollar tesis eder.
Husûmetler de, uhuvvetler de, kötülükler de, iyilikler de sirayet edicidir.
İlk bakışta, husûmetlerin, kötülüklerin uhuvvetlerden, iyiliklerden daha hızlı sirayet ettiği ve yayıldığı görülecektir.
Husûmetlerin ömrü de, câzibesi de uhuvvetlerin yeşermesine, ses vermesine kadardır. Husûmetlerin gücü, uhuvvetlerin kalpten kalbe bir rüzgâr gibi akmasıyla, kalpleri aynı nefeste, aynı şaşmaz hakikatte buluşturması ve coşturmasıyla unufak olur, gider...
İyilik köksalar.
Kötülük yıkarak alan açar.
Kötülük yatay düzlemde yaygınlaşır.
İyilik dikey düzlemde, yerden göğe, kökten göğe açılarak aşı yapar; bu aşı yapılınca bir kez, muhkem bir şekilde, sarsılmaz bir şekilde tutar, meyve verir; gönülleri büyüten, birleştiren leziz meyveler...
Işık saçar... Gönülleri fetheder, aşk ateşiyle hakikatin ışığını herkese, her yere, her şeye yayar...
İslâm dünyasında büyüyen, büyütülen şey nedir, uhuvvetler midir, husûmetler mi?
İslâm birleştirir, uhuvvetin tohumlarını eker.
İdeolojiler ayrıştırır, ayrılık, fitne, fesat ve kötülük tohumları eker.
Husûmetler, türdeşler üretir; herkesi aynı görür, aynı kötücül gözlerle...
Uhuvvet kardeşlikler yerşertir, her insantekinin biricik olduğunu, biricikliğini koruyabildiği ölçüde rengârenk, renk-a-henk kardeşlikler yeşerttiğini bizzat yaşayarak, tadarak bilir kardeşler.
Husûmetler, karanlıktır, karanlık saçar.
Uhuvvetler, aşk’tan beslenir, aşkla besler, fıtratın derinliklerinde gizlenen, büyüyen muhabbetle ışık saçar, herkesi kucaklar hakikatle...Sekülarizmin ontolojik şiddeti ve pagan barbarlık biçimleri
Yusuf Kaplan
4/10/2019 Cuma
Sekülarizm, modern paganizm biçimidir
Modern paganizmin kökleri Greklere kadar gider...
Grek felsefesi, pagan felsefe olarak anlatılır ve aktarılır bütün Batı toplumlarında.
İyi de, neden bizde böyle anlatılmaz okullarda, televizyonlarda, kültürel ve entelektüel ortamlarda?
MEDENİYETLER, PAGANİZM VE BİLİMLERİ
Greklerle birlikte paganizm gerçek mahiyetine kavuştu. Greklerden önce veya Grekler dışındaki medeniyetlerde paganizm, masumane bir paganizmdi: Tabiat güçlerine tapılıyordu: İnsanüstü, tabiatüstü güce sahip bir Yaratıcı fikri vardı bu paganizm biçimlerinin temelinde. Kimileri Ay’da, kimileri Güneş’te insanüstü ve ilâhî özellikler görüyordu.
Babil, Keldanî, Sümer, Mısır medeniyetlerinde karşımıza çıkan paganizm biçimleri, insanüstü ve tabiatüstü bir yüce kudret arayışı’dır aslında.
Paganizm, paganizmdir diyerek kestirip atamayız. Bir arayış var burada...
Sözkonusu medeniyetlerin hayata bakışlarında, hayatı yaşayış, duyuş tarzlarında, sanatlarında, bilimlerinde, kendini gösterir bu.
Sözgelişi bilimlerine, bilim tasavvurlarına ve ürünlerine bakalım kabaca.
Sözkonusu medeniyetlerin hepsinde de astronomi, merkez bilimdir. Greklerde merkez bilim fizik-biyoloji olacaktır.
Diğer medeniyetler fizikötesiyle, insanüstü ve doğaüstüyle ilgiliyken, Grekler fizik’le, insan’la ilgililer sadece.
Bu ilgi farklılığının elbette ki kendine özgü tarihî, sosyo-kültürel, ekonomi-politik şartları ve nedenleri var.
BİR ARINMA BİÇİMİ OLARAK SANAT, SPOR VE TRAJEDİ
Sekülarizm, bir paganizm biçimi olarak din-dışı’nın merkezî yer işgal etmesidir hayatta, hayatın her alanında.
Mısırlılar, Sümerler, Babilliler, Keldânîler din-dışı toplumlar olarak görülmezler.
Grekler bile din-dışı bir toplum olarak görülemez bir açıdan bakıldığında. Olimpiyatlar, dînî bir ritüel olarak yapılıyordu. Aynı şey, Grek sanatının, şiirinin ve hatta hayatının zirvesini oluşturan trajedi için de geçerliydi: Trajedi, bir arınma biçimiydi. Herhangi bir tiyatro oyununun, en üstün formu, trajediydi: Trajedi’de izleyici katharsis (doyuma, tatmine ulaşma, bir tür arınma) yaşar.
Aslında daha sonraları modernler sanatta da, romanda da, tiyatroda da bu trajedi formunu en çarpıcı ve etkin form olarak kullanacaklardır. Trajedinin zirveye ulaştığı sanat türü, Klasik Hollywood anlatısı’dır: İzleyici karakterlerle özdeşleşir, karakterler üzerinden arınma yaşar.
Klasik Hollywood anlatısında karakterler de dinsel anlamlar yüklüdür ve örtük dinsel işlevler yüklenir: Klasik film dili, iyiler ve kötüler karşıtlığı üzerinden işler: İyi kahraman aslında İsa-Mesih’i, kötü ana karakter de Deccal’i simgeler.
Sanatın da, sporun da dinsel özellikler taşıdığı Greklerin dünyasında din çok önemli bir yere sahiptir. Ama genelde, din-dışı toplum yapısının hâkim olduğu söylenebilir.
SARAY TOPLUMU’NDAN MABED TOPLUMU‘NA...
Şöyle de izah edilebilir bu: Grekler, Saray toplumu’dur; siyaset, siyasî erk ve güç, belirleyici bir itici güçtür. Diğer toplumlar, genelde mabed toplumlarıdır. Greklerde hayatın merkezinde Saray / politika varken, diğerlerinde mabed vardır aslında.
Tarih boyunca insanlık tarihine damgasını vuran toplum tipi, mabed toplumu tipidir. Saray toplumlarında da güçlü mabedler vardır; ama burada gerçek mabedler izafileşir, saraylılaşır, maddî güç üzerinden tahkim eder hem kendi yapısını hem de sahip olduğu gücü -Vatikan, bunun en çarpıcı örneğidir, elbette.
SEKÜLARİZM VE PAGANİZM: ONTOLOJİK ŞİDDET BİÇİMLERİ
Sekülarizmi, “şiddet kaynağı bir barbarlaşma biçimi” olarak tarif eder Hegel.
Modern toplum, dinin dünyadan uzaklaştırıldığı din-dışı bir toplumdur. Postmodern toplum ise,dünyevî olan’ın dinselleştirildiği pagan bir toplum: Bir yandan sefih sekülerleşme biçimleri hız, haz ve ayartı’yı kutsarken, öte yandan futboldan sinemaya, popüler kültürün bütün türlerinden medyaya kadar din-dışı kutsallıklar icat eder: Neo-paganizm, tekno-paganizm zaferini ilan eder.
Tarihte bütün özellikleri bakımından hem din-dışı hem de pagan olan tek toplum, modern toplumdur. Bütün medeniyetlerde, toplumlarda, din, en kapsamlı, en kuşatıcı perspektif sunan bir dünya tasavvuruna sahiptir. Sadece modern toplumda din, hayattan uzaklaştırılmıştır, hayatın geçici, dünyevî özellikleri dinselleştirilmiştir: Ontolojik şiddet, ontolojik barbarlıktır bu.
Özetle: Sekülarizm, hayatın anlamını yok eden, anlam boşluğu üreten, bu anlam boşluğunu din-dışı kutsallıklarla doldurmaya çalışan ontolojik şiddet üreten bir dünya tasavvurudur.
Ruhsuz ve pagan sekülarizm biçimlerinin karşısında sadece İslâm’ın insanın hem iç hem de dış dünyasını meczeden kuşatıcı dünya tasavvuru dimdik durabilir ve bu paganizm biçimini püskürtebilir. Hegel, tarih felsefesinde bu gerçeği açıkça dile getirir ama kimse bilmez bu çorak ülkede!
İslâm’ın küresel ölçekte yaklaşık çeyrek asırdır hedef tahtasına yatırılmasının nedenleri işte burada gizlidir.İslâm’sız İslâm: Çağdaş hurafeler çöplüğü
Yusuf Kaplan
6/10/2019 Pazar
Bir insanı ayakta tutan şey omurgasıdır, omurgalı olması.
Bir toplumu ayakta tutan şeyse, sâbiteleridir, sâbitelerinin yerinde durması.
Bir dinin, düşünce sisteminin ya da medeniyetin ayakta durmasını, insanların önünü açmasını sağlayan şeyse, hakikatleridir, hakikat fikrinin köksalması.
Hakikat fikrinin tartışıldığı bir yerde toplum sâbitelerini, insan da omurgasını yitirir. Hakikatlerini yitiren bir medeniyeti de, sâbitelerini yitiren bir toplumu da, omurgasını yitiren bir insanı da bekleyen tehlike, önce kendine olan güvenini kaybetmesi, sonra bütün değerlerinin çözülmeye başlaması, sonra da yıkılması, yok olmasıdır.
İslâm, İslâm medeniyetinin hakikat fikrinin, müslüman toplumların sâbitelerinin ve müslüman insanteklerinin omurga’larının, omurgalı kişiler olarak yaşamalarının kaynağıdır.
DİNE UYMAK YERİNE,DİNİ KENDİMİZE UYDURMAK, DİNE EN BÜYÜK DARBEYİ VURMAKTIR!
Hıristiyanlık da, Yahudilik de tahrif edildiği için hakikatlerini, sabitelerini ve omurgalarını yitirdiler. Ölü dinler bu dinler. Fosilleşmiş, hayata hiç bir şey katmayan, hiçbir atılıma zihnen öncülük edemeyen, sadece kiliseleriyle, kurumsal güçleriyle varlıklarını sürdüren dinler bunlar.
Aynı şey, Asya dinlerinin başına da geldi, geliyor... Hinduizm, Budizm, Konfüçyanizm, Taoizm, Şintoizm modernitenin de, postmodernitenin de saldırılarına direnemedi, fosilleştirildi, canlı cenazeye dönüştürüldü ve bitirildi.
Aynı şeyi İslâm’a karşı da yapmaya çalışıyor Batılılar. Önce tarih yapan bir aktör olarak İslâm’ı tarihten uzaklaştırdılar. Bunu Osmanlı’yı durdurarak, Müslüman Hindistan’ı parçalayarak, Arap dünyasını ve Türk dünyasını paramparça ederek, birbirlerinden kopararak başardılar.
Şimdi ikinci stratejiyi devreye giydirdiler son bir asırdır. Burada da müslümanları İslâm’dan uzaklaştırmayı hedefliyorlar.
Müslüman toplumların İslâm’dan uzaklaştırılmalarının yolu, sekülerleşmeleridir. Sekülerleştikçe, İslâmî duyarlıkları zayıflıyor, dünyevî kaygıları artıyor, gücü, parayı, makamı kutsamaya başlıyorlar ve İslâm’dan adım adım uzaklaşıyorlar...
Varılacak nokta şu olacak: Dine uymak yerine, dini kendimize uydurmak! Buysa, dine en büyük darbeyi vurmaktır: Dini hayattan uzaklaştırmak!
PEYGAMBERSİZ İSLÂM’DAN, İSLÂM’SIZ İSLÂM’A...
Sonuçta karşımıza protestanlaştırılmış bir İslâm çıkacak. Protestanlaşmış İslâm anlayışını hayata geçirmenin iki yolu var: Birincisi, peygambersiz İslâm projesini hayata geçirecek bütün süreçleri tetiklemek. İkincisi dini kendi kafamıza göre şekillendirdiğimiz İslâm’sız İslâm projesini gerçeğe dönüştürmek!
Önümüzdeki en büyük tehlike İslâm’ı, herkesin kendi kafasına göre, çağdaş hurafelere, seküler kutsallara göre şekillendirme aymazlığına soyunulması tehlikesidir.
Altını çizerek tekrar ediyorum: Dine uyacağımıza dini kendimize uydurma pespayeliği göstermektir bu!
Ortaya çıkan şey, din olmaz bu durumda. Ortaya çıkan şey, paçavra olur!
Tam böyle bir süreçte, birileri, “dini hurafelerden temizleyeceğiz” diye bir söylem geliştiriyorlar!
Hurafe kendileri oysa! Zihinleri çağdaş hurafelerle iğdiş edilmiş tipler bunlar! Zihinlerinin İslâmî bir duyma, düşünme melekesine sahip olmadığını, düpedüz seküler kutsallara göre işlediğini göremeyecek kadar da epistemik kölelik yaşayan zavallılar! Aşağılık kompleksinin en uç noktalarında gezinen, oryantalistlerin gönüllü misyonerleri!
Müslümanların tarihlerinde en zor dönmelerinden birini yaşadıkları iki asırlık medeniyet krizi sürecinin geldiğimiz son evresinde, bazı proje adamlar bu konuları sürekli olarak işliyorlar, gündemde tutuyorlar, papağan gibi hep aynı şeyleri tekrarlayıp duruyorlar. Ne anlama geldiğini anlamak gibi bir dertleri filan olmayan dinle ilişkisi en az olan bazı seküler kesimlere bu söylem çok câzip geliyor: Dine uygun bir hayat inşa etmek yerine hayata uyumlu hâle getirilen bir din icat etmek, dini paçavraya çevirmek, heva ve heveslerimize göre din icat etmeye kalkışmaktır bu.
Görünüşte din yaşayacak ama ortada dinden eser kalmayacak: İşte İslâm’sız İslâm bu!
Dinin çağdaş hurafeler tarafından istila ve işgal edilmesi, müslüman zihninse iğdiş edilmesi!
Önümüzdeki süreç Peygambersiz İslâm projesinin mesafe alması üzerine İslâm’sız İslâm projesinin adım adım hayata geçirilmeye çalışılacağı bir süreç olacak.
O yüzden müteyakkız olmakta yarar var.Sanal gerçek, gerçek gerçekten daha gerçek: Postmodernizmin çölüne hoş geldiniz!
Yusuf Kaplan
7/10/2019 Pazartesi
Bir şey oluyor, bir çağ değişimi bu: Modernliğin yerini, Tanrı fikrini, hakikati, doğayı yok sayan, dahası açıkça veya örtük şekillerde yok eden postmodernliğin anlamsız, ışıltılı, içi boş, ruhsuz dünyası aldı. Gösteri, imaj ve algı imparatorluğu.
Zaman fikrini yok eden, geçmiş zaman ve gelecek zaman duygusunu iptal ederek, zamanı buraya ve şimdiye kilitleyen, tek bir zamana genişletilmiş bir zamana hapseden postmodern durum, bütün dünyada ilk kez eş zamanlı olarak kök salmaya başladı.
FİZİK-UZAY’DA DEĞİL, SİBER-UZAY’DA YAŞIYORUZ ARTIK!
Bildiğimiz dünya çoktan çöktü, tarih oldu!
Fizik-uzayda değil siber-uzay’da yaşıyoruz artık.
Neresinden bakarsanız bakın gerçek dünyada yaşamıyoruz: Sanal dünyada yaşıyoruz: Sanal gerçek, gerçek gerçekten daha gerçek!
Nedir bu?
Gerçeğin buharlaşmasıdır!
Ön planda gerçeğin ama arka planda hakikatin buharlaşmasıdır bu!
Fizik gerçekliğin buharlaşmasından, gerçeğe dokunma imkânlarımızın iptal edildiğinden söz ediyoruz.
Gerçeğe değemeyen, dokunulamayan bir hayat orman kanunlarının hâkim olduğu ruhsuz bir arenaya dönüşür.
İnsan hayatı yaşayabilmeli, hayata değebilmeli, soluyabilmeli hayatı ki, insan olarak kalsın, en temel insanî özelliklerini koruyabilsin.
SANAL DÜNYA, ONTOLOJİK BOŞLUK, ANLAMSIZLIK VE ŞİDDET
Sanal dünya, hayatta ontolojik bir boşluk oluşturuyor; ontolojik boşluk, anlamsızlık ve şiddeti normalleştiriyor.
İnsanı iki zıt kutba fırlatıyor aynı anda: Hız, haz ve ayartının kölesine dönüşerek hayata tutunma. Stadyumlara, müzikhollere, dans ve eğlence salonlarına, avm’lere filan doldurarak hayattan kaçırma.
Nietzsche’nin deyişiyle hayatı inkâr, dünyanın sorunlarına yabancılaşma, pasif nihilizm bu.
Diğer uçta da, hakikatin inkârı, dolayısıyla aktif nihilizm var.
Hayat med ve cezir’leriyle, iniş ve çıkışlarıyla, gidiş ve gelişleriyle yaşandığı zaman, insanın zorluklara direnme, kötülükleri aşabilme, iyiliği tercih edebilme melekeleri gelişir.
Acıyı tadamayan insan acımasızlaşır sonunda.
Zorlukların ortadan kaldırıldığı hayat, kaçınılmaz olarak insanın ortadan kaldırılmasıyla sonuçlanır: Zorlukların ortadan kaldırıldığı hayat, insanın zorluklarla karşılaştığında bu zorluklara direnme imkânlarını ve kabiliyetlerini yok eder.
Hayatın sadece kolaylıklardan ibaret hâle gelmesi, iptal edilmesi demektir, kaçınılmaz olarak.
Hayata anlam katan şey, kolaylıklar, her şeyin kolaylaşması değildir; hayatı anlamlı kılan şey, zorluklardır, insanın, bu zorluklara göğüs gerebilme kabiliyetleri edinmesi.
Kolayın hem hiç bir değeri yoktur hem de insana verebileceği hiç bir değer sözkonusu değildir.
Kolay elde edilen, kolay elden gider, diye boşuna söylememişler atalarımız.
Hakikat kolay elde edilmez. Kolay lûtfedilmez. Hakikati elde edebilmek için ateşte, aşk ateşinde, yanmak, pişmek, dövülmek gerekir. Hakikat, hak edene lûtfedilir.
Hakikati hak etmek için de, çilesini, fikir ve oluş çilesini çekmek gerekir.
Hakikat, hak etmeyene de lûtfedilir; ama bir şartla: Denemek, sınamak için.
ACISIZ HAYAT, ACIMASIZLAŞTIRIR İNSANI...
Dünyadan acıyı kovmaya, acı’yı her alanda yok etmeye çalışıyorlar. Ne kadar anlamsız ve sonuç itibariyle tehlikeli bir girişim bu.
Acıyı tadamayan insan acımasızlaşır sonunda.
Acının büsbütün yok edildiği bir dünya, algının hükümranlığını ilan ettiği, acımasızlığın hem kral hem de kural olduğu bir dünyaya dönüşür: Gerçeklerin yerini sanal gerçekler alır.
Sanal gerçeklerin dünyası ruhsuzdur, algıya dayanır, algı operasyonlarıyla nefes alıp verir, algılarla yaşar.
Algı’nın yegâne ve tek veri, gerçek olarak kabul edildiği sanal dünyanın hükümran olduğu dünyada bütün kurumların yeniden gözden geçirilmesi gerekir. Bu kurumların başında elbette ki,hukuk kurumları gelir. Adaletin olmadığı, buharlaştığı, acımasızlığın kural hâline geldiği bir dünyada yaşanmaz çünkü.
Her şey sanallaştığı, sanal dünyada cereyan ettiği için, suçlar da, özellikle de kriminal suçlar da sanallaşır: Sanal dünyada işlenen suçlar sınır tanımaz: Bir ülkeden başka bir ülkeye siber saldırılar gerçekleştirilebilir kolaylıkla.
Siber suçlar, bütün hukuk sisteminin yeniden gözden geçirilmesini zorunlu kılar.
.Bakın, Haçlıların çocukları ve uşakları Türkiye’ye karşı nasıl da birleşti!
Yusuf Kaplan
13/10/2019 Pazar
Türklerle Kürtlerin tarihle imtihanı, tarihî sınavı
Yusuf Kaplan
14/10/2019 Pazartesi
Türklerle Kürtler, Müslümanlık’ta buluştular, kardeş oldular. Ve tarihi birlikte yazdılar.
Birlikte, omuz omuza, İslâm’ın bayraktarlığını yapma, hakikat sancağını yere düşürmeme yolculuğuna çıktılar ve tarihin akışını değiştirdiler.
Sadece İslâm tarihinin değil, dünya tarihinin kaderi de buna göre şekillendi.
Tarihte pek az kavmin kaderi bu kadar kesişmiştir! Ve pek az kavim, bütün düşmanları çatlatacak bu kadar muazzam ve muazzez kardeşlik örnekleri sergileyebilmiştir!
İslâm’ın nimetini ve kıymetini bilelim.
MALAZGİRT RUHU: KARDEŞLİK UFKU
Bizimkisi, hakikaten bütün bir tarihe, bin yıllık zaman dilimine yayılan benzersiz, örnek alınacak bir kardeşlik hikâyesidir. Bu kardeşlik, elbette ki, büyük tarihî hâdiseler üzerine bina edilmiştir.
İlk büyük hâdise, Malazgirt Zaferi’dir. Tarihi sadece ırk eksenli okumanın yol açacağı hasarlara en güzel örneklerden biri, “Türklerin Anadolu’ya girişinin başlangıcı” olarak sunulan Malazgirt Zaferi’dir. Malazgirt, bir ırkın değil, bir ümmetin topyekûn gerçekleştirdiği muazzez bir zaferdir.
Malazgirt, Türklerin Anadolu’ya girişlerinin başlangıç tarihi değildir (zira Türkler, Anadolu’ya çok daha önceleri gelmişlerdi); Anadolu’nun kapılarını nihâî olarak İslâm’a açtıkları tarihî bir süreçtir.
Malazgirt’i Malazgirt yapan ruh, gelmekte olan Haçlı tehlikesine karşı bütün Müslüman kavimlerin önce kardeşlikte güçlü, sarsılmaz bağlar tesis etmeleridir.
Malazgirt, dünya tarihinin yönünü ve yörüngesini şekillendirmesi bakımından bir dönüm noktasıdır: İşte bundan sondadır ki, İslâm’ın insanı aziz kılan mesajını önce Anadolu’ya, Bizans’a, sonra da Balkanlar’a, Avrupa’nın içlerine kadar yayılabilmesi mümkün olabilmiştir.
Hülâsatü’l-beyân: Müşterek İslâm ruhu, Türkleri de, Kürtleri de, Arapları da diri tuttu, kenetledi, Malazgirt’te tarihin akışını değiştirecek bir ruh atılımına imkân verdi.
İSLÂM’IN SAVUNMA HATTINI TÜRKLERLE KÜRTLER ÇİZDİLER VE MABEDİ ÇİĞNETMEDİLER!
erle Kürtler, tarih boyunca İslâm’ın savunma hattını çizdiler, sınırda beklediler, mabedi çiğnetmediler: Mabedi yani hakikatlerini, haysiyetlerini ve kardeşliklerini büyüttüler, gözleri gibi muhafaza ettiler.
Türklerle Kürtlerin tarihin dönüm noktalarında karşı karşıya kaldıkları büyük imtihanları alınlarının akıyla verdiklerine tarih şahittir, bu topraklar şahittir, bu ülkenin bizi birbirimize etle tırnak gibi kaynaştıran Müslüman sosyolojisi ve Müslüman antropolojisi şahittir.
İlk büyük tarihî imtihanımız, Haçlı saldırılarının püskürtmemize imkân tanıyan Malazgirt’te İslâm’ın Hakikat Bayrağı yere düşmesin diye sergilediğimiz kardeşlik, kefereye karşı omuz omuza verdiğimiz hayat-memat savaşıydı. Malazgirt zaferle sonuçlanmasaydı, Anadolu’nun İslâmlaşması çok gecikecek, daha da önemlisi gelmekte olan Haçlı saldırılarını nasıl püskürtebileceğimizi gösterebilecek ruh ve model ortaya çıkmayacaktı.
Malazgirt’te de Haçlı saldırıları sırasında da Kürtler ve Türkler olarak omuz omuza vermemiz, birincisi, buradan Haçlıları defetmemizi; ikincisi, biz Haçlılarla ve Moğollarla boğuşurken bizimle savaşan Şia fitnesini yok etmemizi; üçüncüsü de, bu zorlu mücadelelerden sonra tesis edilecek İslâm dünyasının tek çatı altında toparlanma atılımını gerçekleştirmemizi mümkün kıldı.
İşte burada ortaya koyduğumuz kardeşlik ruhu ve kader birlikteliği şuuru, daha sonraki kritik tarihî süreçlerde nasıl hareket etmemiz gerektiğini gösteren muazzam bir model oldu.
Bu modelin Yavuz döneminde de, yüzyıl önce bu topraklardaki varlığımızı nice zorluklara rağmen koruyabilmemiz sürecinde de anasır-ı İslâm’ın iki ayrılmaz, koparılamaz sütunu olarak işletildiğini ve bizim dimdik ayakta durmamızı sağladığını hatırlamak bile gereksiz.
TÜRKLERLE KÜRTLERİN GELECEĞİMİZİ BELİRLEYECEK TARİHÎ İMTİHANI: BİRBİRLERİNE OMUZ MU VURACAKLAR, OMUZ MU VERECEKLER
Kürtler ve Türkler şimdi yeni bir tarihî imtihanla karşı karşıyalar bir asırdır: Birbirlerine omuz mu vuracaklar, omuz mu verecekler, sorusu geleceğimizi belirleyecek hayatî sorudur: Yalnızca bizim geleceğimizi değil, bölgenin geleceğini de, emperyalistlerin bölgedeki geleceklerini de.
Bu soru, bizi başka bir hayatî soruya götürüyor: Türklerin de, Kürtlerin de geleceği nerededir? İslâm’da mıdır, Batılıların zihnen ve fiilen uydusu olmakta mı?
Türkler, bir asırdır yaşanan Jakoben / tepeden dayatılan laiklik projesiyle İslâm’dan kopmanın eşiğine geldiler! Direndiler ama tehlike geçmiş değil henüz; aksine yeni, ürpertici boyutlar kazandı!
Bu süreci Kürtler de yaşadılar, yaşıyorlar: Kürt Kemalizmi ve Jakobenizmi, Kürtlere Kürtleri İslâm’dan uzaklaştıracak bir proje dayatıyor Leninist-Stalinist Amerikan destekli “makinalı tüfeğiyle”!
Hülâsâtü’l-hülâsâ: Türkler ve Kürtler olarak tarihî bir imtihandan geçiyoruz...
Allah, emperyalistlerin, laik ideolojilerin prangasından, zihnî sömürgecilik biçimlerinden kurtarsın bizi.
Ve şaşırtmasın!Türkiye, emperyalistlerin oyunlarını bozuyor! O yüzden çıldırıyorlar!
Yusuf Kaplan
18/10/2019 Cuma
Türkiye, Fırat Kalkanı Harekâtı’yla birlikte gerçek anlamda bağımsızlığına kavuşma sürecine girdi. O yüzden Fırat Kalkanı Harekâtı, Türkiye’nin istiklal ve istikbal mücadelesinde milat olarak, kilometre taşı olarak tarihe geçti.
FIRAT KALKANI’NDAN BARIŞ PINARI’NA...
Aslında Fırat Kalkanı Harekâtı, daha önce planlanmıştı ama hayata geçirilememişti FETÖ’nün devletin kilit kurumlarını ele geçirmesinden ve kilitlenmesinden ötürü. Suriye’ye yaptığımız bazı operasyonlar, tam da bu nedenle, istediğimiz şekilde sonuçlanmamıştı!
Bunu ilk defa burada söylüyorum. Bu bilgi, doğrudan güvenlik bölgesi’nde operasyon yapan Türkmen kökenli Suriyeli asker kardeşlerimizden vakti zamanında edindiğim bir bilgi.
İlk duyduğumda şok olmuştum.
“Biz operasyon kararı alıyoruz ama planlarımız ters gidiyor, YPG ve rejimin askerleri bir anda üstünlüğü ele geçiriyorlar ve biz de bütün planlarımızdan vazgeçerek geri çekiliyoruz” demişti bir Türkmen komutan -özel olarak gerçekleştirdiğimiz bir görüşmede.
Neden her şey alt üst oluyor/du peki?
“Türk tarafında FETÖcü askerler, karşı tarafa, biz operasyona başlamadan önce haber veriyor ve operasyon sırasında bu tipler kayıplara karışıyordu” diye ilâve etmişti bu güzel adam.
Bu nedenle Fırat Kalkanı en az 3-4 sene gecikmiş bir operasyondu!
Ordu, FETÖ’den temizlenince, Fırat Kalkanı Harekâtı -15 Temmuz işgal ve darbe girişiminin püskürtülmesinden sonra- daha fazla geciktirilmeden derhal başlatıldı!
Fırat Kalkanı’ndan sonra inisiyatifi biz ele geçirmeye başladık bölgede. O yüzden Rusya, bir FETÖ kumpasıyla Rus uçağını düşürmemize rağmen Türkiye’yle Astana Süreci’ni başlatma ihtiyacı duyacaktı: Rusya’nın da önü açılıyor, Rusya bölgeye derinlemesine yerleşiyordu böylelikle. Bunu da unutmamak gerek. Rusya’nın hem kuzeyden hem güneyden komşumuz (!) olması ve Türkiye’yi adeta kuşatan bir konuma ulaşması meselesine de en azından bir mim koymuş olalım burada.
TÜRKİYE, GERİ ADIM ATAMAZ; ATARSA İNTİHAR OLUR!
Şu an Amerika’da birinci iç gündem maddesi, Türkiye.
Trump’ın Erdoğan’a yazdığı iddia edilen, bütün diplomatik nezaket kurallarını hiçe sayarak yazılan o pespaye mektup nedeniyle Trump topa tutuluyor Amerika’da bile!
Oysa bizim ülkemizde bu mektup dolayısıyla ellerini oğuşturan türedi tipler var ve bunlar hiç de azımsanamayacak kadarlar!
9 Ekim’de yazılan bu mektup neden şimdi sızdırıldı?
İkincisi, buna cevabı biz Barış Pınarı Harekâtı’yla, kısa sürede hem YPG teröristlerine hem de ABD’li destekçilerine ders olabilecek başarılı bir operasyon yürüterek verdik, veriyoruz, vermeye de devam edeceğiz...
Türkiye’yi hiçbir askerî güç oradan çıkaramaz. Trump yönetimi, alelacele, Pence, savunma bakanını filan Türkiye’ye göndertti. Acilen kendilerinden beklenen şey, Türkiye’nin ilerlemesini durdurmaları görüşmeler yoluyla.
Ama Türkiye aslâ geri adım atamaz! Türkiye’nin geri adım atması, intihar olur.
Şu an bir yandan güçlü bir diplomatik atak gerçekleştiriyoruz diğer yandan da arazide hızla ilerliyoruz kahraman, cefakâr, fedakâr ve vefakâr Mehmetçiklerimizle...
EMPERYALİSTLER VE KUKLALARI ÇILDIRIYORLAR!
Şunu iyi bilelim, derim:
İsrail’in ve emperyalistlerin kuklası olacak terör devleti ikinci İsrail projesi çökertildi!
Böyle bir şeyin, kontrollerinde olduğunu düşündükleri Türkiye tarafından yapılıyor olması, şok etti bütün emperyalistleri!
O yüzden Netenyahu, dolayıyla İsrail çıldırıyor!
O yüzden Amerika ne yapacağını şaşırdı, sadece nasıl şeytanlık yapabilirim, diye kara kara düşünüyor!
O yüzden Avrupa Birliği’nin ağababaları Fransa, Almanya köpürüyor!
Türkiye, çok büyük bir oyunu bozdu; emperyalistlerin tezgâhını başlarına yıktı!
Daha şimdiden!
Arkası gelecek...
Her şey yeni başlıyor aslında...
Her şeye rağmen Osmanlı’nın Birinci Dünya Savaşı’na bize karşı kurulan tuzaklar neticesinde sürüklendiğini ve Osmanlı’nın tarihten silindiğini aslâ unutmayalım!
Aynı tezgâh, şimdi de çevrilebilir! Rusya ile Amerika ve İsrail birlikte hareket ediyor olabilir! Türkiye’yi köşeye sıkıştırıp boğmak istiyor olabilir!
Bütün bunları ve daha da fazlasını aslâ gözardı etmeden Türkiye arazideki ve diplomasideki ataklarını hız kesmeden devam ettirmeli, bölgenin etnik haritalarını alt üst eden YPG’li kuklaların ve bunları uzaktan ama açıktan kontrol ve kumanda eden emperyalistlerin oyunlarını başlarına yıkmalı!
Türkiye’nin, bölgeyi içinden çıkılması zor bir kangrene çevirecek, her tür fitne ateşini tetikleyecek ikinci İsrail projesini püskürtmesi, sadece bizim açımızdan değil bölgemizin geleceği açısından da çok önemli sonuçlar doğuracak.
Barış Pınarı Harekâtı’ndan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak!
Vesselâm.Türkiye, Barış Pınarı Harekâtı’nı başlattı ve bir ânda bütün Batı dünyası ve medyası PKK’yı, YPG’yi kutsamaya, Türkiye’ye ateş kusmaya başladı!
Şaşırdık mı?
Elbette ki, hayır!
Ama Türkiye’nin yakın tarihinde belki de Abdülhamid’in ardından ilk defa bu kadar aşağılandığını, Türkiye’ye karşı ürpertici (evet, ürpertici!) bir karalama kampanyası başlatıldığını gördük ve not ettik bunu!
YÜZYILLIK PROJE: “İSLÂM’DAN UZAKLAŞTIR VE BİRBİRİNE KIRDIR!”
Bütün Haçlıların çocukları ve kendilerine göbekten bağlı uşakları Türkiye’ye karşı nasıl da birleşti!
Türkiye küresel sistemin lordları tarafından hedef tahtasına yatırılıyorsa, bu, çok hayâtî bir şeyi gösterir: Türkiye’nin gerçekleştirdiği operasyon, küresel sistemin lordlarının oyunlarını bozacak, hatta tezgâhlarını başlarına yıkacak ölçekte hayâtî önemi haiz bir operasyondur bu, demektir
İki asırdır, bu ülke bizim elimizde değil; bu ülkenin kaptanı biz değiliz. Birileri bu ülkeyi, kendi istedikleri bir yere sürüklüyorlar: O yüzden bu ülkede uygulanan proje, önce Türkiye’nin, münhasıran da devletin, sonra da toplumun İslâm’dan uzaklaştırılmasıdır!
Bunun için önce Osmanlı’nın içerden ve dışardan geliştirilen saldırılarla durdurulması gerekiyordu.
Osmanlı, durduruldu sonunda.
İlk bakışta, haklı olarak “suçu neden sadede dış güçlerde arıyorsunuz?” diyebilecek olanlara söylenecek tek şey şudur: Batılıların bütün dünyayı, bütün kıtaları işgal edip sömürgeleştirmelerinden, dünyanın bütün medeniyetlerinin köklerini kazıyıp tarihten silmelerinden itibaren iç güç diye bir şeyden sözetmek imkânsız artık!
“İç güç” dediğimiz, zihnen işgal edilmiş, sömürgeleştirilmiş, celladına aşık edilmiş tasmalı çekirgelerdir! Neresi “iç”, neresi “güç”tür bunun? Batılıların uydusu kukla rejimler ve oligarklar, bunlar!
Halklarına iki asırdır nefes aldırmayan, köle ruhlu uydular!
Bunun son örnekleri bazı Arap ülkelerinin sözümona liderleri oldu: Mahmut Abbas’tan Suud Prensi Selman’a, BAE emirinden Suriye ve Mısır’ın diktatörlerine kadar satılık, uzaktan kumanda edilen türedi tipler!
TÜRKİYE, DÜNYANIN RUHU, MAZLUMLARIN UMUDU, BATILILARIN KÂBUSU
Osmanlı dağıldı, bütün İslâm dünyası, imamesi kopan bir tespihin paramparça olması gibi darmadağın oldu.
Dahası, Osmanlı gitti, dünyadan ruh çekildi.
Osmanlı dünyanın ruhuydu. Bunu, Ahmet Cevdet Paşa, “Osmanlı, insanlığın en son adası” diyerek veciz bir şekilde ifade etmişti.
Osmanlı durdurulunca bu işin bittiğine, önlerindeki takoz’un “temizlendiğine” hükmettiler Batılılar!
Ama bekledikleri olmadı; tam tersi oldu! Türkiye, çilesini doldurdu, toparlandı ve yeniden mazlumların umudu hâline geldi yüzyıl sonra!
İşte bu, Batılıların çıldırtmaya yetti!
Batılılar, AB kapılarında yarım asırdan fazla bir süredir bekletip duruyorlar Türkiye’yi! Dalga geçiyorlar bizimle: En döküntü ülkeler bile AB’ye alındı ama Türkiye’yle dalga geçildi sadece!
Gerçek şu: Türkiye’nin amacı AB’ye girmek değil, AB’nin amacı da Türkiye’ye almak değil. Türkiye zaman kazanmak istiyor, AB zamanla Türkiye’nin İslâm’la ilişkilerinin yavaş yavaş yok olmasını bekliyor: Türkiye, din değiştirsin, ertesi gün alırlar Türkiye’yi! Bundan zırnık kadar şüphesi olan varsa, bilin ki, o kişi ya salaktır ya da asalak!
Fakat Batılıların korktukları başlarına gelmek üzere: Türkiye, içerde yaşanan berbat sekülerleşme sürecine rağmen Türkiye, bütün stratejilerini medeniyet haritası üzerinden belirliyor ve hayata geçiriyor!
İşte Batılıları ürküten, Batılılara kâbus gördükten nokta tam da bu nokta!
BİZİ BİRBİRİMİZE DÜŞÜREMEYECEKLER!
Bu nokta, Barış Pınarı Harekâtı nedeniyle bir kez daha gün ışığına çıktı bütün çıplaklığıyla: Bütün Batılı ülkeler Türkiye’ye karşı aynı safta birleşti. Batılıların uyduları ve ipleri bizzat kendi ellerinde olan köle ruhlu bazı Arap ülkelerinin de Türkiye’ye karşı Batılıların yanında kuyruğa girmeleri hiç de şaşırtıcı değil. Bunu şaşırtıcı bulan ahmaklara şaşırmak lazım.
Batılı emperyalistlerin yüzyıllık hedeflerinin merkezinde Türkiye var: Osmanlı hangi gerekçelerle durdurulduysa, Türkiye de aynı gerekçelerle kuşatılıyor ve darbelere maruz kalıyor!
Barış Pınarı Harekâtı, Kıbrıs Barış Harekâtı’ndan sonra gerçekleştirdiğimiz en büyük askerî harekât.
O yüzden toplumun bütün kesimlerini muazzam bir şekilde birleştirdi.
Biz bu topraklarda Kürtlerle, Kürt kardeşlerimizle değil emperyalistlerle ve uydularıyla kavgalıyız! Biz bu topraklarda bin yıl önce Haçlılara karşı birlikte mücadele ettik, Haçlıları defettik ve bu toprakları bin yıl birlikte vatan hâline getirdik: Aynı hedefe kilitlendik: İslâm’ın bayrağını yere düşürmeme asil hedefiydi bu!
Şimdiyse Haçlıların çocukları, bizi birbirimize düşürmeye çalışıyorlar ama aslâ başaramayacaklar!
Kürt kardeşlerimiz, Haçlıların çocuklarının uydusu gibi hareket eden İslâm düşmanı türedi tiplere, teröristlere aslâ itibar etmeyecekler!
.XXX
.13/10/2019 Pazar
Türklerle Kürtlerin tarihle imtihanı, tarihî sınavı
Yusuf Kaplan
14/10/2019 Pazartesi
Türklerle Kürtler, Müslümanlık’ta buluştular, kardeş oldular. Ve tarihi birlikte yazdılar.
Birlikte, omuz omuza, İslâm’ın bayraktarlığını yapma, hakikat sancağını yere düşürmeme yolculuğuna çıktılar ve tarihin akışını değiştirdiler.
Sadece İslâm tarihinin değil, dünya tarihinin kaderi de buna göre şekillendi.
Tarihte pek az kavmin kaderi bu kadar kesişmiştir! Ve pek az kavim, bütün düşmanları çatlatacak bu kadar muazzam ve muazzez kardeşlik örnekleri sergileyebilmiştir!
İslâm’ın nimetini ve kıymetini bilelim.
MALAZGİRT RUHU: KARDEŞLİK UFKU
Bizimkisi, hakikaten bütün bir tarihe, bin yıllık zaman dilimine yayılan benzersiz, örnek alınacak bir kardeşlik hikâyesidir. Bu kardeşlik, elbette ki, büyük tarihî hâdiseler üzerine bina edilmiştir.
İlk büyük hâdise, Malazgirt Zaferi’dir. Tarihi sadece ırk eksenli okumanın yol açacağı hasarlara en güzel örneklerden biri, “Türklerin Anadolu’ya girişinin başlangıcı” olarak sunulan Malazgirt Zaferi’dir. Malazgirt, bir ırkın değil, bir ümmetin topyekûn gerçekleştirdiği muazzez bir zaferdir.
Malazgirt, Türklerin Anadolu’ya girişlerinin başlangıç tarihi değildir (zira Türkler, Anadolu’ya çok daha önceleri gelmişlerdi); Anadolu’nun kapılarını nihâî olarak İslâm’a açtıkları tarihî bir süreçtir.
Malazgirt’i Malazgirt yapan ruh, gelmekte olan Haçlı tehlikesine karşı bütün Müslüman kavimlerin önce kardeşlikte güçlü, sarsılmaz bağlar tesis etmeleridir.
Malazgirt, dünya tarihinin yönünü ve yörüngesini şekillendirmesi bakımından bir dönüm noktasıdır: İşte bundan sondadır ki, İslâm’ın insanı aziz kılan mesajını önce Anadolu’ya, Bizans’a, sonra da Balkanlar’a, Avrupa’nın içlerine kadar yayılabilmesi mümkün olabilmiştir.
Hülâsatü’l-beyân: Müşterek İslâm ruhu, Türkleri de, Kürtleri de, Arapları da diri tuttu, kenetledi, Malazgirt’te tarihin akışını değiştirecek bir ruh atılımına imkân verdi.
İSLÂM’IN SAVUNMA HATTINI TÜRKLERLE KÜRTLER ÇİZDİLER VE MABEDİ ÇİĞNETMEDİLER!
erle Kürtler, tarih boyunca İslâm’ın savunma hattını çizdiler, sınırda beklediler, mabedi çiğnetmediler: Mabedi yani hakikatlerini, haysiyetlerini ve kardeşliklerini büyüttüler, gözleri gibi muhafaza ettiler.
Türklerle Kürtlerin tarihin dönüm noktalarında karşı karşıya kaldıkları büyük imtihanları alınlarının akıyla verdiklerine tarih şahittir, bu topraklar şahittir, bu ülkenin bizi birbirimize etle tırnak gibi kaynaştıran Müslüman sosyolojisi ve Müslüman antropolojisi şahittir.
İlk büyük tarihî imtihanımız, Haçlı saldırılarının püskürtmemize imkân tanıyan Malazgirt’te İslâm’ın Hakikat Bayrağı yere düşmesin diye sergilediğimiz kardeşlik, kefereye karşı omuz omuza verdiğimiz hayat-memat savaşıydı. Malazgirt zaferle sonuçlanmasaydı, Anadolu’nun İslâmlaşması çok gecikecek, daha da önemlisi gelmekte olan Haçlı saldırılarını nasıl püskürtebileceğimizi gösterebilecek ruh ve model ortaya çıkmayacaktı.
Malazgirt’te de Haçlı saldırıları sırasında da Kürtler ve Türkler olarak omuz omuza vermemiz, birincisi, buradan Haçlıları defetmemizi; ikincisi, biz Haçlılarla ve Moğollarla boğuşurken bizimle savaşan Şia fitnesini yok etmemizi; üçüncüsü de, bu zorlu mücadelelerden sonra tesis edilecek İslâm dünyasının tek çatı altında toparlanma atılımını gerçekleştirmemizi mümkün kıldı.
İşte burada ortaya koyduğumuz kardeşlik ruhu ve kader birlikteliği şuuru, daha sonraki kritik tarihî süreçlerde nasıl hareket etmemiz gerektiğini gösteren muazzam bir model oldu.
Bu modelin Yavuz döneminde de, yüzyıl önce bu topraklardaki varlığımızı nice zorluklara rağmen koruyabilmemiz sürecinde de anasır-ı İslâm’ın iki ayrılmaz, koparılamaz sütunu olarak işletildiğini ve bizim dimdik ayakta durmamızı sağladığını hatırlamak bile gereksiz.
TÜRKLERLE KÜRTLERİN GELECEĞİMİZİ BELİRLEYECEK TARİHÎ İMTİHANI: BİRBİRLERİNE OMUZ MU VURACAKLAR, OMUZ MU VERECEKLER
Kürtler ve Türkler şimdi yeni bir tarihî imtihanla karşı karşıyalar bir asırdır: Birbirlerine omuz mu vuracaklar, omuz mu verecekler, sorusu geleceğimizi belirleyecek hayatî sorudur: Yalnızca bizim geleceğimizi değil, bölgenin geleceğini de, emperyalistlerin bölgedeki geleceklerini de.
Bu soru, bizi başka bir hayatî soruya götürüyor: Türklerin de, Kürtlerin de geleceği nerededir? İslâm’da mıdır, Batılıların zihnen ve fiilen uydusu olmakta mı?
Türkler, bir asırdır yaşanan Jakoben / tepeden dayatılan laiklik projesiyle İslâm’dan kopmanın eşiğine geldiler! Direndiler ama tehlike geçmiş değil henüz; aksine yeni, ürpertici boyutlar kazandı!
Bu süreci Kürtler de yaşadılar, yaşıyorlar: Kürt Kemalizmi ve Jakobenizmi, Kürtlere Kürtleri İslâm’dan uzaklaştıracak bir proje dayatıyor Leninist-Stalinist Amerikan destekli “makinalı tüfeğiyle”!
Hülâsâtü’l-hülâsâ: Türkler ve Kürtler olarak tarihî bir imtihandan geçiyoruz...
Allah, emperyalistlerin, laik ideolojilerin prangasından, zihnî sömürgecilik biçimlerinden kurtarsın bizi.
Ve şaşırtmasın!Türkiye, emperyalistlerin oyunlarını bozuyor! O yüzden çıldırıyorlar!
Yusuf Kaplan
18/10/2019 Cuma
Türkiye, Fırat Kalkanı Harekâtı’yla birlikte gerçek anlamda bağımsızlığına kavuşma sürecine girdi. O yüzden Fırat Kalkanı Harekâtı, Türkiye’nin istiklal ve istikbal mücadelesinde milat olarak, kilometre taşı olarak tarihe geçti.
FIRAT KALKANI’NDAN BARIŞ PINARI’NA...
Aslında Fırat Kalkanı Harekâtı, daha önce planlanmıştı ama hayata geçirilememişti FETÖ’nün devletin kilit kurumlarını ele geçirmesinden ve kilitlenmesinden ötürü. Suriye’ye yaptığımız bazı operasyonlar, tam da bu nedenle, istediğimiz şekilde sonuçlanmamıştı!
Bunu ilk defa burada söylüyorum. Bu bilgi, doğrudan güvenlik bölgesi’nde operasyon yapan Türkmen kökenli Suriyeli asker kardeşlerimizden vakti zamanında edindiğim bir bilgi.
İlk duyduğumda şok olmuştum.
“Biz operasyon kararı alıyoruz ama planlarımız ters gidiyor, YPG ve rejimin askerleri bir anda üstünlüğü ele geçiriyorlar ve biz de bütün planlarımızdan vazgeçerek geri çekiliyoruz” demişti bir Türkmen komutan -özel olarak gerçekleştirdiğimiz bir görüşmede.
Neden her şey alt üst oluyor/du peki?
“Türk tarafında FETÖcü askerler, karşı tarafa, biz operasyona başlamadan önce haber veriyor ve operasyon sırasında bu tipler kayıplara karışıyordu” diye ilâve etmişti bu güzel adam.
Bu nedenle Fırat Kalkanı en az 3-4 sene gecikmiş bir operasyondu!
Ordu, FETÖ’den temizlenince, Fırat Kalkanı Harekâtı -15 Temmuz işgal ve darbe girişiminin püskürtülmesinden sonra- daha fazla geciktirilmeden derhal başlatıldı!
Fırat Kalkanı’ndan sonra inisiyatifi biz ele geçirmeye başladık bölgede. O yüzden Rusya, bir FETÖ kumpasıyla Rus uçağını düşürmemize rağmen Türkiye’yle Astana Süreci’ni başlatma ihtiyacı duyacaktı: Rusya’nın da önü açılıyor, Rusya bölgeye derinlemesine yerleşiyordu böylelikle. Bunu da unutmamak gerek. Rusya’nın hem kuzeyden hem güneyden komşumuz (!) olması ve Türkiye’yi adeta kuşatan bir konuma ulaşması meselesine de en azından bir mim koymuş olalım burada.
TÜRKİYE, GERİ ADIM ATAMAZ; ATARSA İNTİHAR OLUR!
Şu an Amerika’da birinci iç gündem maddesi, Türkiye.
Trump’ın Erdoğan’a yazdığı iddia edilen, bütün diplomatik nezaket kurallarını hiçe sayarak yazılan o pespaye mektup nedeniyle Trump topa tutuluyor Amerika’da bile!
Oysa bizim ülkemizde bu mektup dolayısıyla ellerini oğuşturan türedi tipler var ve bunlar hiç de azımsanamayacak kadarlar!
9 Ekim’de yazılan bu mektup neden şimdi sızdırıldı?
İkincisi, buna cevabı biz Barış Pınarı Harekâtı’yla, kısa sürede hem YPG teröristlerine hem de ABD’li destekçilerine ders olabilecek başarılı bir operasyon yürüterek verdik, veriyoruz, vermeye de devam edeceğiz...
Türkiye’yi hiçbir askerî güç oradan çıkaramaz. Trump yönetimi, alelacele, Pence, savunma bakanını filan Türkiye’ye göndertti. Acilen kendilerinden beklenen şey, Türkiye’nin ilerlemesini durdurmaları görüşmeler yoluyla.
Ama Türkiye aslâ geri adım atamaz! Türkiye’nin geri adım atması, intihar olur.
Şu an bir yandan güçlü bir diplomatik atak gerçekleştiriyoruz diğer yandan da arazide hızla ilerliyoruz kahraman, cefakâr, fedakâr ve vefakâr Mehmetçiklerimizle...
EMPERYALİSTLER VE KUKLALARI ÇILDIRIYORLAR!
Şunu iyi bilelim, derim:
İsrail’in ve emperyalistlerin kuklası olacak terör devleti ikinci İsrail projesi çökertildi!
Böyle bir şeyin, kontrollerinde olduğunu düşündükleri Türkiye tarafından yapılıyor olması, şok etti bütün emperyalistleri!
O yüzden Netenyahu, dolayıyla İsrail çıldırıyor!
O yüzden Amerika ne yapacağını şaşırdı, sadece nasıl şeytanlık yapabilirim, diye kara kara düşünüyor!
O yüzden Avrupa Birliği’nin ağababaları Fransa, Almanya köpürüyor!
Türkiye, çok büyük bir oyunu bozdu; emperyalistlerin tezgâhını başlarına yıktı!
Daha şimdiden!
Arkası gelecek...
Her şey yeni başlıyor aslında...
Her şeye rağmen Osmanlı’nın Birinci Dünya Savaşı’na bize karşı kurulan tuzaklar neticesinde sürüklendiğini ve Osmanlı’nın tarihten silindiğini aslâ unutmayalım!
Aynı tezgâh, şimdi de çevrilebilir! Rusya ile Amerika ve İsrail birlikte hareket ediyor olabilir! Türkiye’yi köşeye sıkıştırıp boğmak istiyor olabilir!
Bütün bunları ve daha da fazlasını aslâ gözardı etmeden Türkiye arazideki ve diplomasideki ataklarını hız kesmeden devam ettirmeli, bölgenin etnik haritalarını alt üst eden YPG’li kuklaların ve bunları uzaktan ama açıktan kontrol ve kumanda eden emperyalistlerin oyunlarını başlarına yıkmalı!
Türkiye’nin, bölgeyi içinden çıkılması zor bir kangrene çevirecek, her tür fitne ateşini tetikleyecek ikinci İsrail projesini püskürtmesi, sadece bizim açımızdan değil bölgemizin geleceği açısından da çok önemli sonuçlar doğuracak.
Barış Pınarı Harekâtı’ndan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak!
Vesselâm.Türkiye, Barış Pınarı Harekâtı’nı başlattı ve bir ânda bütün Batı dünyası ve medyası PKK’yı, YPG’yi kutsamaya, Türkiye’ye ateş kusmaya başladı!
Şaşırdık mı?
Elbette ki, hayır!
Ama Türkiye’nin yakın tarihinde belki de Abdülhamid’in ardından ilk defa bu kadar aşağılandığını, Türkiye’ye karşı ürpertici (evet, ürpertici!) bir karalama kampanyası başlatıldığını gördük ve not ettik bunu!
YÜZYILLIK PROJE: “İSLÂM’DAN UZAKLAŞTIR VE BİRBİRİNE KIRDIR!”
Bütün Haçlıların çocukları ve kendilerine göbekten bağlı uşakları Türkiye’ye karşı nasıl da birleşti!
Türkiye küresel sistemin lordları tarafından hedef tahtasına yatırılıyorsa, bu, çok hayâtî bir şeyi gösterir: Türkiye’nin gerçekleştirdiği operasyon, küresel sistemin lordlarının oyunlarını bozacak, hatta tezgâhlarını başlarına yıkacak ölçekte hayâtî önemi haiz bir operasyondur bu, demektir
İki asırdır, bu ülke bizim elimizde değil; bu ülkenin kaptanı biz değiliz. Birileri bu ülkeyi, kendi istedikleri bir yere sürüklüyorlar: O yüzden bu ülkede uygulanan proje, önce Türkiye’nin, münhasıran da devletin, sonra da toplumun İslâm’dan uzaklaştırılmasıdır!
Bunun için önce Osmanlı’nın içerden ve dışardan geliştirilen saldırılarla durdurulması gerekiyordu.
Osmanlı, durduruldu sonunda.
İlk bakışta, haklı olarak “suçu neden sadede dış güçlerde arıyorsunuz?” diyebilecek olanlara söylenecek tek şey şudur: Batılıların bütün dünyayı, bütün kıtaları işgal edip sömürgeleştirmelerinden, dünyanın bütün medeniyetlerinin köklerini kazıyıp tarihten silmelerinden itibaren iç güç diye bir şeyden sözetmek imkânsız artık!
“İç güç” dediğimiz, zihnen işgal edilmiş, sömürgeleştirilmiş, celladına aşık edilmiş tasmalı çekirgelerdir! Neresi “iç”, neresi “güç”tür bunun? Batılıların uydusu kukla rejimler ve oligarklar, bunlar!
Halklarına iki asırdır nefes aldırmayan, köle ruhlu uydular!
Bunun son örnekleri bazı Arap ülkelerinin sözümona liderleri oldu: Mahmut Abbas’tan Suud Prensi Selman’a, BAE emirinden Suriye ve Mısır’ın diktatörlerine kadar satılık, uzaktan kumanda edilen türedi tipler!
TÜRKİYE, DÜNYANIN RUHU, MAZLUMLARIN UMUDU, BATILILARIN KÂBUSU
Osmanlı dağıldı, bütün İslâm dünyası, imamesi kopan bir tespihin paramparça olması gibi darmadağın oldu.
Dahası, Osmanlı gitti, dünyadan ruh çekildi.
Osmanlı dünyanın ruhuydu. Bunu, Ahmet Cevdet Paşa, “Osmanlı, insanlığın en son adası” diyerek veciz bir şekilde ifade etmişti.
Osmanlı durdurulunca bu işin bittiğine, önlerindeki takoz’un “temizlendiğine” hükmettiler Batılılar!
Ama bekledikleri olmadı; tam tersi oldu! Türkiye, çilesini doldurdu, toparlandı ve yeniden mazlumların umudu hâline geldi yüzyıl sonra!
İşte bu, Batılıların çıldırtmaya yetti!
Batılılar, AB kapılarında yarım asırdan fazla bir süredir bekletip duruyorlar Türkiye’yi! Dalga geçiyorlar bizimle: En döküntü ülkeler bile AB’ye alındı ama Türkiye’yle dalga geçildi sadece!
Gerçek şu: Türkiye’nin amacı AB’ye girmek değil, AB’nin amacı da Türkiye’ye almak değil. Türkiye zaman kazanmak istiyor, AB zamanla Türkiye’nin İslâm’la ilişkilerinin yavaş yavaş yok olmasını bekliyor: Türkiye, din değiştirsin, ertesi gün alırlar Türkiye’yi! Bundan zırnık kadar şüphesi olan varsa, bilin ki, o kişi ya salaktır ya da asalak!
Fakat Batılıların korktukları başlarına gelmek üzere: Türkiye, içerde yaşanan berbat sekülerleşme sürecine rağmen Türkiye, bütün stratejilerini medeniyet haritası üzerinden belirliyor ve hayata geçiriyor!
İşte Batılıları ürküten, Batılılara kâbus gördükten nokta tam da bu nokta!
BİZİ BİRBİRİMİZE DÜŞÜREMEYECEKLER!
Bu nokta, Barış Pınarı Harekâtı nedeniyle bir kez daha gün ışığına çıktı bütün çıplaklığıyla: Bütün Batılı ülkeler Türkiye’ye karşı aynı safta birleşti. Batılıların uyduları ve ipleri bizzat kendi ellerinde olan köle ruhlu bazı Arap ülkelerinin de Türkiye’ye karşı Batılıların yanında kuyruğa girmeleri hiç de şaşırtıcı değil. Bunu şaşırtıcı bulan ahmaklara şaşırmak lazım.
Batılı emperyalistlerin yüzyıllık hedeflerinin merkezinde Türkiye var: Osmanlı hangi gerekçelerle durdurulduysa, Türkiye de aynı gerekçelerle kuşatılıyor ve darbelere maruz kalıyor!
Barış Pınarı Harekâtı, Kıbrıs Barış Harekâtı’ndan sonra gerçekleştirdiğimiz en büyük askerî harekât.
O yüzden toplumun bütün kesimlerini muazzam bir şekilde birleştirdi.
Biz bu topraklarda Kürtlerle, Kürt kardeşlerimizle değil emperyalistlerle ve uydularıyla kavgalıyız! Biz bu topraklarda bin yıl önce Haçlılara karşı birlikte mücadele ettik, Haçlıları defettik ve bu toprakları bin yıl birlikte vatan hâline getirdik: Aynı hedefe kilitlendik: İslâm’ın bayrağını yere düşürmeme asil hedefiydi bu!
Şimdiyse Haçlıların çocukları, bizi birbirimize düşürmeye çalışıyorlar ama aslâ başaramayacaklar!
Kürt kardeşlerimiz, Haçlıların çocuklarının uydusu gibi hareket eden İslâm düşmanı türedi tiplere, teröristlere aslâ itibar etmeyecekler!Nuri Pakdil: Hakikat savaşçısı bir usta
Yusuf Kaplan
20/10/2019 Pazar
Yaprak dökümü devam ediyor...
Güzel insanlar, art arda gidiyor...
Cumhuriyet dönemi İslâmcı fikir ve sanat dünyasının öncü isimlerinden usta yazar ve düşünür Nuri Pakdil Ağabey vefat etti. Allah rahmet eylesin. Mekânı cennet-i âlâ olsun inşallah.
HAKİKATSAVAŞÇISI BİR USTA
Nuri Pakdil devrimci biri mi?
Bu ifade pek sevimli değil Müslüman bir düşünürü, öncü yazarı tarif ve tasvir ederken.
Kendisi çok severdi “devrimci” ifadesini. Ama kanaatimce Nuri Pakdil’in devrimciliği meselesi biraz abartılan bir şeydir. Devrimci olarak tanımlamaktan ziyade inancında asla şüphe olmayan, tam teslim olmuş, adanmış bir adamdı Pakdil usta.
Dahası, adanmış adam, daha önemli bir tanımlama olabilir. Kendisini hakikate adamış, bu ülkenin metamorfoz yemiş entelijansiyasını hakikatle buluşturmaya adamış, yeldeğirmenlerine, büyük yıkım’a karşı yılmadan, yıkılmadan bir dalgakıran gibi savaşmış bir hakikat savaşçısı.
Dolayısıyla bizim medeniyet dinamiklerimizden beslenen edebiyatın, sanatın, fikrin, hayatın öcüleri olabilecek genç kuşakları yetiştirmeye adamış bir öncü.
Müşterek yürüyüşün ne demek olduğunu gösterebilmiş bir yazar olarak, dergiler çıkararak, kitaplar çıkararak kendini hakikate adayan bir ustadan bahsediyoruz. Hakikate adanmış bir ömürden...
İSLÂM DÜNYASINDA TANINMAZ!
Nuri Pakdil’in ve Türkiye’deki İslâmî entelektüel, sanatsal, edebî birikimin İslâm dünyasında çok fazla karşılığı yok. Son yedi-sekiz yılda Arapça’ya ve Balkan dillerine Türk edebiyatı, özellikle İslâmî damar, az da olsa çevrildi. Arapça’da az çok çeviriler var. Arap dünyasına, Arapça’ya, medeniyet dünyamızın dinamiklerini benimseyen yazarların ve sanatçıların metinleri çevrilmiyor. Daha çok Marksist yazarların eserleri çevriliyor. Daha çok Batıcı, seküler çevrelerin eserlerinin çeviriler var. Şaşırtıcı ama gerçek böyle!
İslâm dünyasında Nuri Pakdil tanınan biri değil ama Ahmet Ümit gibi üçüncü sınıf bir yazar tüm dünyada tanınan bir adam. Çünkü adamın küresel şebekeyle ilişkileri var. Yine Elif Şafak diye biri var. Türk edebiyatçısı güya ama eserlerini İngiliz sömürgesi yemiş biriymiş gibi İngilizce yazıyor bu kişi! Olacak iş değil! Ama bu kişi Nobel Ödülü almak için ne kılıklara giriyor, ne ilişkiler kuruyor, acıklı bir durum gerçekten!
Küresel entelektüel iktidar, edebî iktidar, onlarla ilgileniyor. İslâmî çevrelerle ilgilenmiyor. Uluslararası PEN Yazarlar Kulübü var. Aziz Nesin, bir zamanlar başkanlığını yaptı. Uluslararası alanda örgütlendikleri için Arap dünyasında seküler, Marksist, yazarlar çevrildi Arapça’ya. Hem de yüzde doksandan fazla oranda seküler, Marksist yazarlar bunlar!
İslâmî çevrelerden sadece Necip Fazıl bilinir ve çevrilir Arap dünyasında. Sezai Karakoç’un sadece ismi bilinir. Necip Fazıl’ın birkaç eseri çevrilmiştir. Nuri Pakdil’i hiçkimse bilmez.
MÜSLÜMANCA DURUŞ
Dimdik, dosdoğru Müslümanca duruş miras olarak kaldı Nuri Pakdil usta’dan.
Nuri Pakdil, “Ne mutlu Müslümanım diyene” diyerek haykırabilmiş bir adam.
Müslümanlığından dolayı aşağılık kompleksi geliştirmeyen, eziklik duymayan, İslâmî kimliğin onurunu, izzetini, haysiyetini sonuna kadar taşıyabilmiş Müslümanca duruş sahibi biri.
KUDÜS AŞKI, KUDÜS RÜYASI, BÜTÜN İSLÂM DÜNYASINI ATEŞLEYEBİLİR
Kudüs sevdası miras olarak kaldı Pakdil usta’dan ayrıca.
Kudüs bilincinin gelişmesinde büyük bir rolü oldu. O yüzden Arap dünyasında tanınması ve bayraklaştırılması gerekirdi.
Nizar Kabbani’yi bayraklaştırdılar. Halil Cibran’ı bayraklaştırdılar.
Halil Cibran, Müslüman olmadığı için dünya çapında Arap dünyasından en çok tanınan yazardır. Halil Cibran, birinci sınıf yazardı. Nizar Kabbani de birinci sınıf bir şair.
Mahmut Derviş’i bütün dünya ve Marksistler tanır ama Nizar Kabbani’yi bütün dünya tanımaz. Nizar Kabbani’yi İslâm dünyası bile tanımaz.
Nuri Pakdil’in Kudüs aşkı, Kudüs rüyası, Kudüs hayali bütün İslâm dünyasını ateşleyebilecek bir aşk ateşidir.
Vesselâm.Rus ruhu’nun dirilişi (mi?)
Yusuf Kaplan
25/10/2019 Cuma
Soçi’de Erdoğan’la Putin arasında imzalanan Türkiye-Rusya Mutabakat Muhtırası, hem iki ülke ilişkilerinin seyrüseferinde hem de bölgenin geleceğinde etkili olacak tarihî bir anlaşma oldu.
SOÇİ MUHTIRASI: AB, ABD VE ARAP LİGİ’NE TARİHÎ BİR UYARI
Anlaşmada öne çıkarılması gereken üç önemli nokta var:
1-Türkiye’nin güvenliğinin teminat altına alınması;
2-Suriye’nin toprak bütünlüğünün öneminin bir kez daha vurgulanması;
3-Bölgede çıbanbaşı işlevi görecek, esas itibariyle İsrail’in çıkarlarına ve bölgede adım adım tesis etmeye çalıştığı emperyalist emellerine hizmet edecek kukla terör devletinin önünün kesilmesi.
Bu anlaşmayla geçen hafta Erdoğan-Trump arasında gerçekleştirilen YPG’nin bölgeden çekilmesini sağlayan Barış Pınarı Harekâtı’na ara verilmesiyle sonuçlanan anlaşma taçlanmış ve Türkiye’nin bölgedeki belirleyici aktörlerden biri olduğunu tescil eden stratejik konumu ispatlanmış oldu.
Bu anlaşmanın Türk-Rus ilişkilerini ne yönde etkileyebileceği, diğer ülkelerin bölgedeki emellerini ne oranda etkisiz hâle getirebileceği gibi meseleleri daha sonra tartışacağım.
Bu yazıda Ruh ruhu üzerinde biraz derin nefes alarak kafa patlatmak istiyorum. Türk-Rus ilişkilerinin seyrüseferini ve gelecekte kazanacağı yönelimi görebilmek açısından bu temel okuma çok işimize yarayabilir.
İSTANBUL FETHEDİLMESEYDİ, RUS RUHU İNŞA EDİLMEYEBİLİRDİ
Rus ruhu, Avrupalıların 17. yüzyıldan itibaren Westfalya düzeniyle bütün dünya üzerinde kurdukları hegemonyanın Rusya’da yol açtığı tartışmalar üzerine inşa edildi.
Avrupalıların geliştirdiği çok yönlü meydan okuma, Rusların -tıpkı Osmanlılar gibi- hem modernlikle hem de kendileriyle cesurca yüzleşmeleriyle ve hesaplaşmalarıyla sonuçlandı. Batıcılar ve Rus milliyetçileri arasındaki bu ateşli tartışma, Rus ruhu’nun tohumlarını ekilmesine, zamanla Rus ruhunun ete kemiğe bürünmesine yol açtı.
Bu arada Rusların kurucu bir ruh arayışı içine girmelerinin başlangıç noktası, İstanbul’un Türkler tarafından fethiydi.
İstanbul’un “düşmesi”, Rusları ziyadesiyle heyecanlandırdı; kelimenin iki anlamıyla da: Hem ürküttü hem de Rusların İstanbul’un düşmesi üzerine kendilerine Üçüncü Roma rolü biçmelerine yol açtı.
Başka bir ifadeyle, İstanbul’un fethedilmesi, Rusların kendilerini keşfetmelerini sağladı ve Rus ruhunun kök-temelini oluşturdu.
İstanbul düşmeseydi, Rus ruhu inşa edilemeyecekti, muhtemelen.
RUS RUHU’NUN ÜÇ SÜTUNU
Rus ruhu, üç sütun üzerine inşa edildi:
1-Ortodoks teo-politiği
2-Rus emperyal vizyonu
3-Edebiyat atılımı.
Ruslar, tarihte büyük roller oynamış bir millet değil. Hıristiyan olmaları, Rusların tarihlerinde yaşadıkları en önemli, en belirleyici dönüm noktası oldu.
Hıristiyanlığı, Ortodoks gelenek üzerinden benimsemiş olmaları, Ruslara hem din üzerinden bir millî kimlik kazandırdı hem de emperyal bir vizyon sahibi olmalarını sağladı.
Rusların Hıristiyanlık’la kurdukları ilişki, hiç bir zaman yalnızca dînî / teolojik bir ilişki olarak kalmadı; teo-politik bir ilişki oldu. İşte Rusların Hıristiyanlık’la Ortodoksluk üzerinden kurdukları bu teo-politik ilişki, İstanbul’un düşmesiyle birlikte hem Ruslara Bizans’ın vârisi oldukları bilinci kazandırdı hem de bu bilinç, sınır-ötesi bir imkâna, emperyal bir vizyona dönüştü Ruslar için.
Rus ruhunun toplumda köksalması, özellikle de Rus entelijansiyası arasında taze bir heyecan dalgasının oluşmasına yol açması, esas itibariyle edebiyatla oldu.
Ruslar, Fransız, İngiliz ve Alman edebiyatlarından farklı ve yer yer hem daha derinlikli hem de bu nedenle daha güçlü bir edebiyat inşa ettiler. Ve şunu ispat ettiler: Edebiyat inşa edilmeden köklü ve güçlü bir dünya inşa edilemez. Edebiyat, toplumun ruhunu, tarih-ötesine taşıyarak ufkunu zamanda ve mekânda etekemiğe büründürür.
Ruslar, hem felsefî bir edebiyat hem de edebî bir felsefe geliştirdiler.
Felsefî edebiyatın kurucuları, elbette ki, romanda Dostoyevski ve Tolstoy ile şiirde Puşkin’di. Edebî felsefesinin temsilcileri ise Danilevski ve Berdyaev’di.
RUSLAR, YÜZYILLIK PARANTEZİ KAPATTILAR
Burada dikkat çekilmesi gereken nokta, hem bu edebiyatın felsefî derinliğinin mistik boyutlar kazanan çapına hiç bir Avrupalı millî edebiyatın yetişemeyecek kadar köklü olması hem de Rus aydınına da toplumuna da emperyal bir vizyon sunması ayrıksı gerçeğidir.
Sovyet devrimi, Rus ruhunun büyük darbe yemesine yol açan kabaca yüzyıllık bir parantezdi. Ruslar, Putin’le bu parantezi kapatarak Rus ruhuna yeni bir ivme kazandırma yolunda önemli adımlar atıyorlar...
Bizim yüzyıllık parantezimiz nasıl ve ne zaman kapanacak ve Türkiye, Osmanlı ruhuyla donanarak geleceğe nasıl kulaç atacak?
Soru bu.
.Terra incognita: Medrese ve Anadolu’nun ruhu
Yusuf Kaplan
27/10/2019 Pazar
Ontolojik bir yok oluş felâketi bizimkisi: Başına ne geldiğini bilmeyenler ülkesi. Bir toplumun başına gelebilecek en büyük yok oluş felâketi, başına ne geldiğini bilememesi.
Bu ülke ilkin ontolojik savrulma yaşadı iki asrı önce, sonra da epistemolojik kopuş’a dönüştü bu.
Epistemolojik kopuş, epistemik kölelikle sonuçlandı: Batılı emperyalistler tarafından fiilen sömürgeleştirilemeyen bu ülke yerli (!) emperyalist uydular tarafından zihnen sömürgeleştirildi.
Celladına âşık edildi.
Yaşadığımız süreç, bu zihnî / epistemik sömürgeleşmenin ve felçleşmenin zamanla fiilî / ontolojik köleleşmeye dönüşeceğini işaret ediyor...
Kendini, kendini vareden ruh köklerini, tarih yapmasını, dünya tarihinin akışını şekillendirmesini mümkün kılan medeniyet dinamiklerini ve medeniyet inşa etme ruhunu önce yitiren, sonra da inkâr eden bir toplumu bekleyen trajik hatta trajikomik son budur: Zihnen ve fiilen intihara sürüklenmek! Epistemik felçleşme ve ontolojik köleleşme!
PICASSO: “ARTIK SEN ONA BENZEYECEKSİN!”
Hüdainâbit bir toplum olsak, o kadar çıldırtmaz bizim yaşadığımız yokoluş felâketi. Tarihi yapan, dünya tarihini şekillendiren bir kaç aktörden biri olan muazzam bir medeniyetin çocuklarıyız biz: Mirasyediler!
Celladına âşık gulyabaniler!
Garpzedeler!
Büyük bir hazineyi tepe tepe tüketen zavallılar!
Evet aynen böyle... Eksiği var, fazlası yok bu tasvirin. Bu sert fırça darbeleriyle çizilen sürreel tablonun! Dali’nin veya Picasso’nun ürpertici, sürreel tablolarını andırıyor benim çizdiğim yakın tarihimize ilişkin tedirgin edici tablo.
Madem, adı geçti, yeri de geldi demek ki, size tam yerinde Picasso’dan bir anekdot aktarayım. Türk modernleşmesinin, laikleşmesinin, dolayısıyla Kemalizm’inin bu topluma yaşattığı trajedikomedinin bu toplumun nereden nereye sürüklediğini daha iyi göreceksiniz hiç şüpheniz olmadı ki.
Picasso, Gertrude Stein’ın 90 kez resmini yapar. Karşısında model olarak Gertrude Stein vardır. Yapar, siler; yapar siler... Sonunda, 91. kez modelsiz çizer.
Gertrude Stein, modelsiz çizilen tabloyu görünce, “benzememiş bana!” der.
Picasso’nun cevabı klastır: ARTIK SEN ONA BENZEYECEKSİN!
Picasso, bizim yaşadığımız sürreel yıkımı anlatıyor sanki, öyle değil mi!
Bundan güzel anlatılamazdı bizim yaşadığımız bizi ontolojik yok oluş felâketinin eşiğine sürükleyen iki asırlık epistemik kölelik!
“İSTİKBAL KÖKLERDEDİR”, İSTİKLAL GÖKLERDE!
Terra incognita, keşfedilmemiş kıta, demek. Anadolu’nun ruhu, yitirilmiş bir ufuk. Oysa keşfedilmeyi bekleyen, keşfedildiğinde insanlığı yeniden kendine getirecek büyük hazine, Umut kaynağı, yol haritası. Hem bizim için hem insanlık için.
“İstikbal köklerdedir”, istiklal göklerde!
Avrupa böyle kendine geldi, Greklere, iki bin yıl öncesine, ruhköklerine gitti, üstelik de bizim üzerimizden gerçekleştirdi bu kendini keşif yolculuğunu ve tarihin akışını değiştirdi.
Bizim keşfedilmeyi bekleyen köklerimiz Anadolu ruhu’nda, bu ruhu kuran aziz mayada ve leziz kaynakta gizli. Bu maya, tekkeyle / tasavvufla karıldı, medreseyle / fıkıh’la, fikirle, ruha kavuştu: Nizamiye medreselerinden sözediyorum aslında.
Anadolu’yu, Balkanlar’ı, Kafkaslar’ı, Orta Asya’yı, Arap dünyasını sulayan, bekleyip büyüten, kendine getiren Nizamiye medresesi devriminden...
Selçuklu’yu kanatlandıran bu ruh oldu.
Osmanlı’yı bütün Müslümanların umudu, insanlığın umudu ve son adası yapan ruh, fikirle zikri, fıkıhla fiziği, sanatla cebiri buluşturan ruh.
Medrese, belki de, tarihteki en zorlu, en kötü, en çökmüş dönemini yaşıyor ama bu ruh, ölmedi, yaşıyor bütün Anadolu coğrafyasında.
Ölü olan biziz, bizleriz.
Keşfedilmeyi, diriltilmeyi, ayağa kaldırılmayı bekliyor bu ruh.
Bir kaç haftadır, Sivas, Kayseri ve Konya hattında bu ruhun izlerini sürüyorum.
Keşfedilmemiş kıtanın meyvelerinden devşirdiklerimi yarınki yazıda sizlerle paylaşacağım nasipse...
Anadolu ruhunu, keşfedilmemiş kıta’yı keşif yolculuğu...
Yusuf Kaplan
28/10/2019 Pazartesi
Anadolu’nun mayasını karan, ruhunu oluşturan bir kıta var: Keşfedilmemiş kıta bu: Anadolu ruhunu inşa eden, ete kemiğe büründüren ama şu an en zor dönemini yaşayan medrese ve tekke’nin yeşerttiği ruh’tan sözediyorum.
Bu ruhun adım adım, kare kare, sayha sayha dirilişine tanık oluyorum bir kaç yıldır. Son iki hafta içinde Sivas, Kayseri ve Konya’da bu ruhun izlerini sürdüm. Anadolu ruhunun izlerini bu üç şehirde yakalamam hiç de şaşırtıcı değil aslında. Anadolu ruhu, Selçuklu’nun eseri zira. Sivas, Kayseri ve Konya da Selçuklu’nun üç önemli şehri, üç kurucu ve koruyucu şehri.
KAYSERİ’DE GÜZEL SÜRPRİZLER!
Adım adım dirildiğini söylediğim bu ruhun, yitirilmiş hazinemiz, keşfedilmeyi bekleyen yitik hazinemiz olduğunu gören insanlarla karşılaştım Kayseri’de, Kitap Fuarı’nda.
Gencecik, pırlanta gibi Anadolu çocukları bunlar.
Adem Yılmaz kardeşimin gayretleriyle birinci sınıf bir kültür, sanat ve kitap etkinliğine dönüşen Kayseri Kitap Fuarı, Büyükşehir Belediye Başkanı Memduh Büyükkılıç’ın desteğiyle çok güzel olmuş bu yıl.
Bu yıl da, fuar, tıka basa doluydu, iğne atsanız yere düşmeyecek kadar tıklım tıklımdı. İnsanlar kültüre, kitaba, dolayısıyla kitapla yazarı buluşturan ortama ilgi duyuyorlar.
Fuara girdiğimde, fuara Yozgat’tan konferansı dinlemeye ve görüşmeye gelen Furkan kardeşim’le karşılaştım salonda. Furkan kardeşim güzel bir sürpriz yapmış, annesini, babasını ve kardeşini de getirmiş!
Furkan lisede, son sınıfta, bizim 100 Kitap Listesi’ni yutarcasına okudu, zehir gibi oldu! Çok ümitliyim kendisinden.
Fuarda, Furkan’la ve ailesiyle koyu bir sohbete daldığımız sırada bir kaç genç arkadaş geldi yanımıza, 100 Kitap Listesi’ni okuyan 5-6 kişilik genç bir kafadarlar cemiyeti üyeleri gibi, dertli, hakikatin izini sürmeye and içmiş, zihnen aç 15-16 kişilik bıçkın bir arkadaşlar grubu.
Medresevârî çalışıyorlar. Bizim Esenlerdeki Fikir Atölyesi’nin videolarını izliyorlar, notlar alıyorlar, ilâve okumalar yapıyorlar, birbirlerini yetiştiriyorlar!
Gözyaşartıcı bir çaba gerçekten.
SİVAS‘IN CANLI GÖKKUBBESİ
Kayseri’den Sivas’a geçiyorum...
Önce akşam Arifan’da Sivas’ın eğitimcileriyle derin bir sohbete dalıyoruz. Eğitimi mercek altına alıyoruz, sorunları ve çıkış yollarını konuşuyoruz üç saate yakın.
Ertesi gün Rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu’nun annesi adına yapılan Fidan Yazıcıoğlu Kültür Merkezi’nde Erbakan Vakfı’nın düzenlediği Öncü Nesil konferansı veriyorum. Tam iki saat dikkatle dinlenen, soru-cevaplarla zenginleşen güzel güzel bir konferans oluyor.
Ve son olarak Arifan’da mutad derslerimizden birini yapıyoruz. Ama bu ders başka oluyor, nedense!
Orada külliyedeki kardeşlerimle şimdiye kadar yaptığımız en verimli, en kışkırtıcı dersi yapıyoruz, derdimizi büyütüyoruz... Bir sonraki dersi iple çekiyoruz...
KONYA’NIN UFKA KANAT ÇIRPAN YOLCULUKLARI...
Soluğu Konya’da alıyorum son kez. Bu Konya ziyaretim, öncekilerinden çok farklı oluyor: Maalesef Konyalıların da farkında olmadıkları, keşfedilmemiş bir kıta, ruh köklerimizi yeşerten muazzez bir ada, muazzam bir ada, yitik cennetimizin dünyası, keşfedilmeyi bekliyor orada, Konya’da.
Bu yitik cennetin, Anadolu ruhunun mayasının karıldığı bu keşfedilmemiş kıtanın yilmaz bekçileri ilim, irfan ve hikmet yuvalarımız medreselerimizi dolaşıyoruz, her bir medresede teşehhüd miktarı da olsa küçük sohbetler yaparak muhabbeti büyütüyoruz Umde Yayınları’nın sahibi Mehmet Kantemiz, Konya’nın genç gönül ve ruh mimarları Feyzullah Tat ve Sait Mermer kardeşlerimle.
İlk ziyaretimizi, tabii ki, yaşayan en büyük hadis âlimimiz, 87 yaşındaki Nureddin Boyacılar Hocamıza yapıyoruz. Hocamız, diri, ruhu dipdiri, hamdolsun. Dua ediyor bendenize, “Pazartesi Cuma günleri yazılarını okuyorum. Pazar günü okuyamıyorum”, diyor. Şaşırıyorum bu yaşta Nureddin Hocamızın yazılarımı bu kadar dikkatle takip etmesine.
Çok büyük bir hadis âlimini dünya gözüyle görmenin neşvesi ve ışıltısı var üzerimizde. Düşünsenize, her çarşamba İstanbul’dan bir ekip uçakla ders alıp gidiyor Hocamızdan.
Ardından akşam İbrahim Anar Hoca’nın Darülhadis Medresesi’nde leziz bir sabah namazı kıldık; namazdan sonra iki saate yakın kanatlandırıcı bir ders yaptım medresedeki talebe arkadaşlarla.
Unutulmaz anlardan biri oldu benim için.
Ertesi gün Şerafettin Demirkaya Hoca’nın Medresesi’ni ziyaret ettik. Şerafettin Hoca hafız yetiştiriyor, güzel talebe yetiştiriyor, hoca yetiştiriyor...
Şerafettin Hoca’nın yetiştirdiği hocalardan Ömer Faruk Çetin Hoca’nın Medresesi’nde güzel bir sohbet yaptık. Ömer Faruk Hoca, Türk cumhuriyetlerinden talebelere Arapça, İslâmî ilimler dersleri okutuyor. Devrim bu. Sessiz bir devrim.
Son olarak Mustafa Güçlü Hocanın Medresesi’nde bir sohbet yaptık.
Mustafa Hoca da, Ömer Faruk Hoca da çok mütevazi insanlar. Öncü kişiler. Önümüzü açacak güzel insanları yetiştiren öncüler.
Bu toprakların ruhunu, ruh köklerini yok edemeyecekler. Bu millet keşfedilmemiş kıtalarını, yitik cennetini yeniden keşfedecek, bir kaç kuşak içinde büyük öncüler yetiştirecek inşallah...Bir asırlık “maskeli balo”dan, Cumhuriyet’i “sopa” olarak kullanma sapmasına...
Yusuf Kaplan
3/11/2019 Pazar
Şerif Mardin, neredeyse yarım asır önce, “iki Türkiye”den sözetmişti. Birinci Türkiye, belli başlı kentlerde, Ankara, İzmir gibi “Cumhuriyet kentleri”nde yaşayan “kentli / laik Türkiye. İkinci Türkiye, kırda yaşayan “dindar / muhafazakâr / köylü Türkiye”.
Şerif Mardin, bir sosyal teorisyen olarak, bu iki Türkiye’nin zihin kodlarını, anlam haritalarını ayrıntılı olarak deşifre etmiş ve iki Türkiye’nin toplumun sinir uçlarını temsil ettiğini söylemişti.
İCAT EDİLMİŞ BİR MÜHENDİSLİK PROJESİ: LAİKLİK PRANGASI
Bir laik Türkiye, bir de dindar Türkiye var artık. Dindar Türkiye, dini iyi temsil edemediği için, dini darlaştırdığı için kan kaybediyor...
Önceden Cumhuriyet’ten önce laik bir toplum yoktu bu ülkede. Laiklik, bu ülkede hem “kurucu” hem de “bölücü” roller oynayabildi.
Türk laikçiliği, katı dindışı bir devlet, bürokrasi ve zamanla toplum icat etme projesi olarak tepeden Jakoben yöntemlerle monte edildi. Laik bir devletin kurulmasında, Jakoben mühendislik projesi olarak kurucu rol oynadı.
Benedict Anderson’ın “hayalî cemaatler” teorisinin en somut örneklerinden biri Türk laikliğidir: İcat edilmiş, sonra da topluma dayatılmış yapay, sığ, baskıcı bir mühendislik projesi. Bütün askerî darbelerin ve devrimlerin, kendisi adına ve kendisi için yapıldığı bir sosyal mühendislik çabası bu.
KEMALİST ANTROPOLOJİ,LAİKLİK VE ASKERÎ DARBELER
Türk laikçiliği, katıdır, kaskatı hem de. Kemalist Laiklik, varlığını askerî darbelere borçludur. Bütün darbelerle balans ayarı yapılmış, toplum hizaya getirilmeye çalışılmıştır!
Evet tam böyle olmuştur: Toplum, adam edilmeye, laik kalıba göre şekil verilmeye çalışılan bir nesne, “ehlileştirmesi gereken barbar bir entite” olarak görülmüştür. “Bidon kafalı”, “göbeğini kaşıyan adam” metaforlarıyla bu ötekileştirme, barbarlaştırma girişimleri günümüzde de sürüyor aynen...
Kemalist antropoloji, bu anlamda Stalinist modernleştirmeciliğe çok yakındır. Bu toplumun bin küsur yıllık, doğru, iyi ve güzel fikrini, insan ve toplum tasavvurunu, dolayısıyla medeniyet iddialarını ve ruhköklerini önce yoksayan, sonra inkâr eden ve zamanla yok etmeye kalkışan patolojik bir antropolojidir.
MUHAFAZAKÂR KEMALİZM’İN MEŞRULAŞTIRICI ROLÜ
Kemalizm varlığını, meşrûlaşmasını katı laikçi, tepeden inmeci mühendislik projesine değil, zihin, davranış ve anlam setlerini sekülerleştirici, toplumun kendi kendini seküler sisteme entegre etmesini kolaylaştırıcı Muhafazakâr Kemalizm’e borçludur Menderes’ten itibaren.
Burada ikili bir süreç devrede: Bir yandan Muhafazakâr Kemalizm, Kemalizmi -istemeden de olsa- kökleştirme / meşrulaştırma çabası sergilerken, öte yandan Devletçi Kemalizm, muhafazakârları ötekileştirerek kendini Muhafazakâr Kemalizm üzerinden inşa ediyor.
Bu ülkede bir ideoloji olarak Kemalizm yok aslında. Bir kullanım aracı, bir Demokles’in kılıcı, bir sopa olarak Kemalizm var: Kemalizm, birilerinin hem ülkenin altını oymaları hem ülkenin içini boşaltmaları hem de ülkedeki sosyal gerilimin tırmanma eğilimi kazandırılması süreçlerinde tepe tepe kullanılıyor.Gerçek Kemalistler bu duruma isyan etmeliler!
Kemalizm aparatı, efsaneler, kültler, çağdaş hurafeler üzerinden kullanılıyor. Ekonomik sömürü aracı olarak kullanılması bu şekilde oluyor Kemalizm’in.
Bir de hem genelde siyasî baskı aracı hem de ideolojik gerilim hattı olarak kullanılması sözkonusu Kemalist ideolojinin.
Kemalizm, devşirme çetelerin ve bu devşirme çeteler üzerinden küresel kapitalist sistemin ülkeyi kontrollerinde tutma aracı olarak işlev görüyor: En büyük ya da katı Kemalistler, çıkarperest tipler, kapitalistlerdir, o yüzden.
BİR ASIRLIK MASKELİ BALO, TEHLİKELİ YOLLARA SAPARKEN...
Türkiye’de bir “maskeli balo” sahneleniyor bir asırdır. “Balo”, heyecanlı olabilir ama topluma pahalıya patlıyor! Toplumda her fırsatta yapay sorunlar icat ederek, toplumu geriyor ve laiklik-dindarlık gerilimi gibi gerilimler icat ederek toplumun ruh sağlığını allak bullak ediyor.
Bu maskeli balo’nun gerçeğe dönüşme sinyalleri veriliyor bir kaç yıldır. Önceden yapay olarak icat edilenprovokatif eylemler şimdi açıkça yaşanan ürpertici sosyal gerçekliklere dönüşmeye başladı.
Bunun en son örneği, metroda, sarıklı-cüppeli bir vatandaşımızın şamar atarcasına toplu söylenen Onuncu Yıl Marşı, gözüne gözüne sokulan Mustafa Kemal posteri ve sürekli zoom’lanan kamera görüntüleri üzerinden maruz kaldığı taciz!
Cumhuriyet, cumhurun, yani halkın malıdır, toplumun bir kesiminin bir başka kesimini sopalama, aşağılama, medya üzerinden taciz etme silahı değil.
Çok tehlikeli bir süreç bu. Bütün kesimlerin, özellikle de CHP kadrolarının, mensuplarını sakinleştirmeleri temel sorumluluklarıdır.
Yoksa maskeli balo olarak başlayan, toplumu tam ortadan ikiye yaran bu netameli süreç, kontrol edilmesi zor, tehlikeli yollara kayabilir-Allah korusun.Rüya gibi bir başlangıçtı, tarihin aktığını hissettim önümüzde/n...
Yusuf Kaplan
4/11/2019 Pazartesi
Tarihin yapıldığı anlar vardır. İlk gençlik yıllarımda zihnimi meşgul eden en sarsıcı sorulardan biri, “tarihi yapan şey nedir? İnsanteki tarihi nasıl yapar? Ve tarihin yapılışına nasıl şahitlik eder?” sorusuydu.
RÜYA GİBİ BİR GÜNDÜ!
Kimler yapar’dı tarihi? Kimler yatar’dı anlayamaz’dı, kaçırır’dı tarihi?
Adım adım, sayha sayha tarihin önünüzde canlı bir varlık gibi aktığını hissettiniz mi hiç?
Ben hissettim... Hem de bir kaç defa...
Ama bu kadarını, bu denli arı-duru akıp gidenini, müştereken gerçekleştirdiğimiz bir yürüyüşün tadını, lezzetini, geleceği getiren kokusunu, rayihasını hücrelerime kadar bu kadar ilk defa hissettim Cumartesi günü.
Cumartesi günü, Cuma günkü yazımda, küçük bir kıvılcım olarak nitelediğim Medeniyet Tasavvuru Okulu’nun açılışını yaptık.
İlk ders günümüzdü.
Ne gündü ama!
Ne kadar leziz, ne kadar nefis bir gündü!
TARİHİ SÜRÜKLEYEN BİZ DEĞİLİZ!
Müslüman olma coşkusu’ndan bahsediyorum kaç zamandır. Pek bir şey anlaşılmadığını hissettiğim zamanlar oluyor ve üzülüyorum o zaman.
Bunu anlatabilmeliyim bu ülkenin insanına, diye ahdediyorum her seferinde kendi kendime.
Bir Batılının yaşama coşkusunu gördüm ben... Bir Paris kafesinde, bir Londra caddesinde, bir Viyana üniversite kampüsünde.
Kendini yaşama, kendi tarihini yapma, kendi kişisel tarihini, akıp giden ülkenin tarihine katma coşkusunu...
Neden Batı’da kendini, kendi dünyasını yaşama coşkusu var da, bizde yok peki?
Nedeni şu: Onlar var, biz yokuz. Batı uygarlığı -her şeye rağmen- yaşıyor ve tarihi Batı uygarlığı yapıyor; bizse bakıyoruz sadece, onların yaptığı tarihin önünde sürükleniyoruz...
Tarihi sürükleyen biz değiliz çünkü.
Değiliz; çünkü tarihin dışındayız; tarihi biz yapmıyoruz, bizim çağrımızın kurduğu bir çağda yaşamıyoruz; başkalarının çağrılarının kurduğu bir ağ’da yuvarlanıyoruz sadece oraya buraya... Rüzgâr nereden eserse oraya...
BİTMEYECEK BİR YOLCULUK...
İşte Cumartesi, rüzgârın, tarihin akış yönünün değiştirildiğine, bunu bu ülkenin çocukları olarak bizzat bizim yapabildiğimize tanık oldum.
Büyük laf etmek istemiyorum. Ama olanı da görüyorum, yapışımızı, yaptığımızı, tarihi önümüze katıp akıttığımızı görüyorum...
Nihayet!
Şükürler olsun Rabbime.
Biz O’na yürüyoruz... O’na yürüdüğümüzün şuuruna erdikçe şiarlarımızın bizi hakikat şiirine gebe bırakacağının bilinciyle nefeslerimizi alıp veriyoruz.
Tarihi duyduk, duyumsadık. Çünkü tarihi yaşadık. Yaşadık çünkü tarihi yaşatacak küçük de olsa bir kıvılcım çaktık, tarihi yapacak tohumlar ektik, surda bir gedik açıldı hamdolsun.
Rüya gibi bir başlangıç yaptık Cumartesi günü. İstanbul Sabahattin Zaim Üniversitesi’nin Altunizade Kampüsü’nde rektörümüz Mehmet Bulut Hoca’nın dolu dolu açılış dersiyle Medeniyet Tasavvuru Okulu’nu açtık.
Saat 11.00’den akşam 7.00’ye kadar tam 8 saat soluksuz sürdü ilk günkü derslerimiz. Kimse bitmesin istedi. Son derste, saat akşam 7.00’ye yaklaşırken, “yorulduk arkadaşlar, bitirelim de gidelim” dedim; “hayır hocam, bitmesin” dedi arkadaşlar.
Arkadaşlarla teker teker mülakat yaparken, “yoracağım, perişan edeceğim, hazır mısınız?” demiştim her birine.
İstisnasız herkesin, büyük bir heyecanla “hazırız” dediğini gördüm.
Mülakatlarda bana yardımcı olan Rumeysa Peker kardeşimin gözleri ışımıştı, “bu güzel olacak, hocam” demişti.
MTO, dörtte biri doktora, dörtte biri master, yarısı parlak, dertli öğrencilerden oluşturuldu.
Üç yıllık bir program bu ama üç yılda bitmeyecek, devam edecek, ilimde, fikirde, sanatta ön açacak isimlerin, ülkemizin, coğrafyamızın makus talihini yenmesini sağlayacak parlak âlim, düşünür ve sanat erbabının yetişeceği, keşfedilmemiş kıtaları keşfe koyulacak zorlu, uzun ve leziz bir yolculuk bu.
İnsanlar sağlam Arapça ve İngilizce öğrenecekler. İhtisas alanlarına kayınca Farsça, Latince, Grekçe, İbranice ... öğrenecekler.
Bir tür bir Enderun tohumu ekiyoruz. Yeni Gazali’leri, Sinan’ları, Itrî’leri yeşertecek bir tohum. Çok iyi yetişecek fedakâr, vefakâr ve cefakâr bir öncü neslin yeşertilmesi çabası bu.
Burası yoz ve sığ üniversiteyi çökertecek, bize yeni bir maarif modeli sunacak bir “medrese”. Efendimiz’in (sav) Ehl-i Suffa’sında örneklenen bir medrese (yuallimühüm-ilim) ve tekke (yüzekkîhim-irfan) sütunları üzerinde yükselecek ilim yolculuğuyla bilme şevki, irfan yolculuğuyla bulma coşkusu, hikmet yolculuğuyla olma aşkı ile yola koyulan bir medeniyet ve tasavvuru yolculuğu.
Allah (cc) utandırmasın. Dualarınızı bekleriz.
.İnsanlığı bitiriyorlar ama bizi bitiremeyecekler!
Yusuf Kaplan
8/11/2019 Cuma
Müslümanlar, tarihlerinde ilk defa bir fetret dönemi yaşıyorlar: Fetret dönemi, Müslüman zihnin, zaman ve mekân tasavvurunun kriz yaşaması, gök kubbenin çökmesi, demektir.
Tarihte yaşadığımız ikinci medeniyet krizi bu: Hem İslâm’la hem İslâm’ın dışındaki dünyalarla ilişkimizin kopması.
BİZİM BİR DÜNYAMIZ YOK ARTIK!
Müslümanlar, tarihten çekildiler. Tarihi, Müslümanlar yapmıyor artık. Müslümanlar, yoklar aslında; sadece başkalarının yaptığı tarihte sürükleniyorlar... O yüzden çağın dışındalar.
İnsan tasavvurumuz, hakikat tasavvurumuz, iktisat, sanat, siyaset, ahlâk ve estetik tasavvurumuz yok oldu, kalmadı, sırra kadem bastı, buharlaştı...
Müslümanlar, yaşadıkları İslâm topraklarında bile, hakîkî Müslümanlar olarak değil Müslümanlıkla sorunlu, problemli varlıklar olarak ontolojik bir kaosun tam ortasında yaşıyorlar ama bunu göremeyecek kadar zihnî köleleşme biçimlerine mahkûmlar...
Bu dünya bize ait değil, bizim dünyamız değil. Bizim bir dünyamız yok artık!
Biz, bizim topraklarımızda ama başkalarının dünyalarında yaşıyoruz: Başkalaşmış, mankurtlaşmış, kendimize de yabancılaşmış acınası varlıklar olarak...
Bedenen buradayız ama zihnen başka dünyalardayız! Bedenen buralıyız ama zihnen buralı değiliz: Hepimiz şizofreniz!
Sınırlar ortadan kalktığı için hepimiz tek bir kürede yüzer-gezeriz, sanal dünyalarda yaşayan göçebeleriz...
Yer-kürede yer-körüyüz.
BATILILAR, BÜTÜN DÜNYAYI KENDİLERİNE BENZETTİLER!
Kendi dünyalarında yaşamayanlar sadece bizler, biz Müslümanlar değiliz. Çinliler de kendi dünyalarında yaşamıyorlar, Hintliler de, Japonlar da.
Latin Amerikalılarınsa kendilerine ait bir dünyaları bile kalmadı. Bütün medeniyet varlıkları, tarihleri, hafızaları, dünyaları sanki nükleer bomba atılmışçasına yok edildi uygar Avrupalılar tarafından!
Batılı emperyalistler, herkesi kendilerine benzettiler: Bütün dünya Batılıların karikatürü!
Hem fizik hem zihin hem de ruh olarak Batılıların palyaçolarına dönüştürüldü bütün insanlık!
İnsanlık, insanlığını yitirdi; farklı medeniyetlerin çocukları, kendi medeniyetlerinin dünyalarında yaşamıyorlar; Batı uygarlığının gölgesi olarak yaşamaya mahkûmlar!
Çinliler, sözgelimi, kapitalistleştikçe, kendi beş bin yıllık medeniyet birikimlerini inkâr ediyorlar. İnkâr, intiharla sonuçlanacak!
Aynı şey, Hintliler için de geçerli, Japonlar için de.
MÜSLÜMANLAR DİRENECEK VE İNSANLIĞI DİRİLTECEK...
Ama Müslümanlar için geçerli değil yine de.
Değil; çünkü sadece Müslümanlar, kapitalist saldırıya direniyorlar -her şeye rağmen.
İslâm dünyası emperyalistlerin kontrolünde olsa da, Çinliler, Hintliler, Japonlar gibi kapitalist intihara güle oynaya koşacak durumda değil!
Acı çekiyorlar Müslümanlar, gözyaşı döküyorlar... Bunlar doğru. Ama teslim bayrağı çekmiyorlar! Bu da doğru.
Batılı emperyalistleri en çok korkutan da bu!
O yüzden bütün yüzyıllık projelerini İslâm dünyasını kendi dünyasından, İslâm’ın kozmolojik dünyasından koparmak için geliştiriyorlar.
Yüz yıl önce, İslâm’ı tarihten uzaklaştırdılar; tarih yapan bir aktör olarak İslâm’ı, İslâm medeniyetini tarihten uzaklaştırmayı başardılar.
Şimdi, yüzyıldır, son çeyrek asırda artan bir hızla, Müslüman toplumları İslâm’dan uzaklaştırma savaşı veriyorlar.
Bunu da hem İslâm dünyasındaki fiilî işgallerini hızlandırarak, işgal edilmedik ülke bırakmayarak yapmaya çalışıyorlar hem de Müslüman toplumları akîdevî, kabilevî, mezhebî açıdan birbirine düşürerek gerçeğe dönüştürme savaşı veriyorlar.
Bu ikinci stratejinin adı, İslâm’a karşı İslâm Savaşı.
Bu savaşı iki alanda art arda hayata geçirme mücadelesi veriyorlar. Önce Peygambersiz İslâm, sonra da İslâm’sız İslâm projeleriyle...
Bu iki alanda da emperyalistler, yerli uzantılarıyla ürpertici boyutlarda mesafe katetmiş durumdalar!
“ÖNCE PEYGAMBER'İ DEVRE DIŞI BIRAKIN, SIRA KUR’ÂN’A GELSİN!”
O yüzden, nübüvvet fikrine ekmek kadar su kadar ihtiyaç duyuyoruz: Nübüvvet fikri, bizim, İslâm’la doğrudan ve doğurgan irtibat kurmamızı sağlayan yegâne fikirdir. Nübüvvet fikrinin özünü ümmîleşme yani çağın ağlarından ve bağlarından, bağlamlarından ve kavramlarından arınma yolculuğu oluşturur.
Kısacası, ümmîleşme, zihinsel hicrettir: Müslümanca düşünme, duyma, kavrama ve yaşama biçimlerine kavuşma.
Unutmayalım: Kur’ân, Kaynak’tır; Sünnet, Irmak. Aslolan, Hakikate varmak. Irmak gürül gürül akacak ki, Kaynak hayat fışkırtacak...
Hz. Peygamberi (sav) devre dışı bırakırsak, din kısa devre yapar.
Batılıların, Hz. Peygamberi hedef tahtasına yatırmalarının nedeni burada gizlidir: “Peygamberin konumunu tartışmalı hâle getirin. Sonra sıra Kur’ân’a gelsin!”
Okuyucularımın Mevlid Gecelerini tebrik ediyorum.Peygambersiz din, cemaatsiz cami, ailesiz cemiyet yaşayamaz!
Yusuf Kaplan
10/11/2019 Pazar
Diyanet, bu yıl, Mevlid-i Nebi haftasında, “Hz. Peygamber ve Aile” tema’sını bütün yönleriyle işleme kararı aldı.
Dünyada postmodern toplum fikrinin aileyi çökertecek sapkın yönlere sürüklendiği, ülkemizde ise ailenin büyük sarsıntı geçirdiği bir zaman diliminde, stratejik ve hayatî bir karar bu. Diyanet’i, Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş Hocamızı bu anlamlı girişimlerinden ötürü kutluyorum.
HZ. PEYGAMBER‘İN, CAMİ’NİN VE AİLE’NİN ÇAĞRISI
Bu üç temel konunun, pek dikkatimizi çekmeyen ama son derece çarpıcı örtüşen fonksiyonları var.
Hz. Peygamber (sav) Yaratıcı ile yaratılan insan arasında, Yaratıcı’nın emirlerini insana beyan eden ve hayata geçiren bir konuma sahip. “Yaşayan Kur’an” olarak Hz. Peygamber’in konumu, elbette ki, sadece aracı’lıktan ibaret değil. Hz. Peygamber’in asıl konumu, “kurucu” olmasıdır: İslâm’ın hayata nasıl aktarılacağını ortaya koyması. Hem sûreti ile hem de sîreti ile.
Cümle şu: Hz. Peygamber, İlâhî olan’dan beşerî olan’a ulaşmanın, ilâhî mesajı beşere ulaştırmanın ve hayata nasıl aktarılacağını ortaya koymanın hem vasıtası hem de vasat’ıdır.
Benzer bir fonksiyona cami de sahiptir: Cami, Allah’ın (cc) evidir. Dolayısıyla insanın Rabb’iyle buluşma yeri. Uhrevî olanla dünyevî olan’ın kavşak noktası. Kabe’nin sembolü. Tevhid’in remzi. Bütün Müslümanların birliğinin adresi ve ifadesi.
Aile de, dış dünya ile iç dünyanın buluştuğu yerdir. İçeri’nin dışarıya açılan kapısı. Dışarı’nınsa içeri bakan yüzü.
Hz. Peygamber, bizi Rabbimize, terbiye edicimize çağırır. Rubûbiyetin ilkelerini sunar.
Cami, bizi cemaate çağırır. Ubûdiyetin hayata geçirilmesini sağlar. Cami, bütün sınırların aşıldığı, ümmet şuuruna ulaşıldığı, zamana ve mekâna meydan okunan yer.
Aile ise, cemiyete çağırır bizi. Ailede büyütülen, yeşertilen emaneti cemiyete aktarır, cemiyetin emniyetini teminat altına alır.
PEYGAMBERSİZ DİN BİTER!
Önce hadislere, sonra sünnet-i seniyyeye saldırarak Hz. Peygamber’in (sav) konumunu sarsmak ve “Peygambersiz İslâm” olarak adlandırılan sahte bir din icat etmek istiyorlar!
Sadece Batılı oryantalistler değil, onların karikatürü yerli oryantalistler de böyle bir projenin gerçeğe dönüşmesi için yoğun çaba gösteriyorlar!
Birileri gözümüzün içine baka baka “Peygambersiz İslâm” projesini adım adım hayata geçirme savaşı veriyor.
“Dini hurafelerden temizleyeceğiz” diyorlar. Ayartıcı bir slogan bu! Luther de protestanlaşma hareketini başlatırken aynen böyle çıkmıştı yola.
Luther’in çocukları bunlar!
Dini, sekülerleştirerek ruhsuzlaştıran, hayattan uzaklaştıran, bireysel alana hapseden, dolayısıyla siyasî çıkar ve hegemonya alanı hâline getiren iflah olmaz papaz’ın uzantıları!
Oysa en büyük hurafe, kendileri ve kendilerine benzettikleri, paçavraya çevirdikleri sahte dinleri!
Zihinleri çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen zavallı tipler bunlar!
Ne ki, son bir kaç yıl içinde toplumun kafasını karıştırma konusunda bir hayli mesafe katettiler!
Ülkemizin yöneticilerine sesleniyorum buradan: Bu tür sorunlu kişilere, oluşumlara aslâ itibar edilmemeli!
Batılıların en büyük projeleri, İslâm’ı da Protestanlaştırmak! Protestanlaştıramadıkları tek din İslâm zira!
Batılılar, diğer dinlerle, o dinleri de protestanlaştırarak mücadele ediyorlar! Bir dinin protestanlaştırılması demek, sekülerleştirilmesi, ruh köklerini yitirmesi, dolayısıyla fosilleştirilmesi, direnme ve dirilme gücünü yitirmesi, dolayısıyla içerden çökertilmesi ve teslim alınması demek.
KİLİSELERİN BUGÜNÜ,CAMİLERİN YARINI!
Camilere gelince... Camiler hızla boşalıyor..!
İnsanların ölmek için gittikleri “canlı cenaze” mekânına dönüştü camiler!
20 yıl, 30 yıl önce böyle değildi. Camiler, tıklım tıklımdı vakit namazlarında bile. Cemaatin hatırı sayılır miktarı gençlerdi üstelik de!
Şimdi, camiler boşaldı...
Türk cumhuriyetlerinde camiler gençlerle dolup taşıyor vakit namazlarında. Arap dünyasında da aynı şekilde.
Ama Türkiye’de camiler ıssız, yetim ve öksüz... Dilime bile almak istemiyorum ama böyle giderse, kiliselerin bugünü camilerin yarını olacak! Allah korusun elbette; ama gerçek böyle. Gerçekleri görelim ki, önlemlerimizi alabilelim.
AİLESİZ TOPLUM ÇÖKER!
Ve son olarak, aile kurumu. Aile çatırdıyor hızla...
İstanbul Sözleşmesi, nafaka yasası, zinayı normalleştiren AB uyum yasaları gibi insanlık düşmanı, hakikat düşmanı “yasal saldırılar”, ailenin köküne kibrit suyu döküyor bu ülkede!
Peygambersiz din, biter. Cemaatsiz cami kapılarını kilitler! Ailesiz toplum çöker!
Diyanet, bu girişimini büyütmeli, gündemden hiç düşürmemeli!Peygambersiz din, cemaatsiz cami, ailesiz cemiyet yaşayamaz!
Yusuf Kaplan
10/11/2019 Pazar
Diyanet, bu yıl, Mevlid-i Nebi haftasında, “Hz. Peygamber ve Aile” tema’sını bütün yönleriyle işleme kararı aldı.
Dünyada postmodern toplum fikrinin aileyi çökertecek sapkın yönlere sürüklendiği, ülkemizde ise ailenin büyük sarsıntı geçirdiği bir zaman diliminde, stratejik ve hayatî bir karar bu. Diyanet’i, Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş Hocamızı bu anlamlı girişimlerinden ötürü kutluyorum.
HZ. PEYGAMBER‘İN, CAMİ’NİN VE AİLE’NİN ÇAĞRISI
Bu üç temel konunun, pek dikkatimizi çekmeyen ama son derece çarpıcı örtüşen fonksiyonları var.
Hz. Peygamber (sav) Yaratıcı ile yaratılan insan arasında, Yaratıcı’nın emirlerini insana beyan eden ve hayata geçiren bir konuma sahip. “Yaşayan Kur’an” olarak Hz. Peygamber’in konumu, elbette ki, sadece aracı’lıktan ibaret değil. Hz. Peygamber’in asıl konumu, “kurucu” olmasıdır: İslâm’ın hayata nasıl aktarılacağını ortaya koyması. Hem sûreti ile hem de sîreti ile.
Cümle şu: Hz. Peygamber, İlâhî olan’dan beşerî olan’a ulaşmanın, ilâhî mesajı beşere ulaştırmanın ve hayata nasıl aktarılacağını ortaya koymanın hem vasıtası hem de vasat’ıdır.
Benzer bir fonksiyona cami de sahiptir: Cami, Allah’ın (cc) evidir. Dolayısıyla insanın Rabb’iyle buluşma yeri. Uhrevî olanla dünyevî olan’ın kavşak noktası. Kabe’nin sembolü. Tevhid’in remzi. Bütün Müslümanların birliğinin adresi ve ifadesi.
Aile de, dış dünya ile iç dünyanın buluştuğu yerdir. İçeri’nin dışarıya açılan kapısı. Dışarı’nınsa içeri bakan yüzü.
Hz. Peygamber, bizi Rabbimize, terbiye edicimize çağırır. Rubûbiyetin ilkelerini sunar.
Cami, bizi cemaate çağırır. Ubûdiyetin hayata geçirilmesini sağlar. Cami, bütün sınırların aşıldığı, ümmet şuuruna ulaşıldığı, zamana ve mekâna meydan okunan yer.
Aile ise, cemiyete çağırır bizi. Ailede büyütülen, yeşertilen emaneti cemiyete aktarır, cemiyetin emniyetini teminat altına alır.
PEYGAMBERSİZ DİN BİTER!
Önce hadislere, sonra sünnet-i seniyyeye saldırarak Hz. Peygamber’in (sav) konumunu sarsmak ve “Peygambersiz İslâm” olarak adlandırılan sahte bir din icat etmek istiyorlar!
Sadece Batılı oryantalistler değil, onların karikatürü yerli oryantalistler de böyle bir projenin gerçeğe dönüşmesi için yoğun çaba gösteriyorlar!
Birileri gözümüzün içine baka baka “Peygambersiz İslâm” projesini adım adım hayata geçirme savaşı veriyor.
“Dini hurafelerden temizleyeceğiz” diyorlar. Ayartıcı bir slogan bu! Luther de protestanlaşma hareketini başlatırken aynen böyle çıkmıştı yola.
Luther’in çocukları bunlar!
Dini, sekülerleştirerek ruhsuzlaştıran, hayattan uzaklaştıran, bireysel alana hapseden, dolayısıyla siyasî çıkar ve hegemonya alanı hâline getiren iflah olmaz papaz’ın uzantıları!
Oysa en büyük hurafe, kendileri ve kendilerine benzettikleri, paçavraya çevirdikleri sahte dinleri!
Zihinleri çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen zavallı tipler bunlar!
Ne ki, son bir kaç yıl içinde toplumun kafasını karıştırma konusunda bir hayli mesafe katettiler!
Ülkemizin yöneticilerine sesleniyorum buradan: Bu tür sorunlu kişilere, oluşumlara aslâ itibar edilmemeli!
Batılıların en büyük projeleri, İslâm’ı da Protestanlaştırmak! Protestanlaştıramadıkları tek din İslâm zira!
Batılılar, diğer dinlerle, o dinleri de protestanlaştırarak mücadele ediyorlar! Bir dinin protestanlaştırılması demek, sekülerleştirilmesi, ruh köklerini yitirmesi, dolayısıyla fosilleştirilmesi, direnme ve dirilme gücünü yitirmesi, dolayısıyla içerden çökertilmesi ve teslim alınması demek.
KİLİSELERİN BUGÜNÜ,CAMİLERİN YARINI!
Camilere gelince... Camiler hızla boşalıyor..!
İnsanların ölmek için gittikleri “canlı cenaze” mekânına dönüştü camiler!
20 yıl, 30 yıl önce böyle değildi. Camiler, tıklım tıklımdı vakit namazlarında bile. Cemaatin hatırı sayılır miktarı gençlerdi üstelik de!
Şimdi, camiler boşaldı...
Türk cumhuriyetlerinde camiler gençlerle dolup taşıyor vakit namazlarında. Arap dünyasında da aynı şekilde.
Ama Türkiye’de camiler ıssız, yetim ve öksüz... Dilime bile almak istemiyorum ama böyle giderse, kiliselerin bugünü camilerin yarını olacak! Allah korusun elbette; ama gerçek böyle. Gerçekleri görelim ki, önlemlerimizi alabilelim.
AİLESİZ TOPLUM ÇÖKER!
Ve son olarak, aile kurumu. Aile çatırdıyor hızla...
İstanbul Sözleşmesi, nafaka yasası, zinayı normalleştiren AB uyum yasaları gibi insanlık düşmanı, hakikat düşmanı “yasal saldırılar”, ailenin köküne kibrit suyu döküyor bu ülkede!
Peygambersiz din, biter. Cemaatsiz cami kapılarını kilitler! Ailesiz toplum çöker!
Diyanet, bu girişimini büyütmeli, gündemden hiç düşürmemeli!Peygambersiz din, cemaatsiz cami, ailesiz cemiyet yaşayamaz!
Yusuf Kaplan
10/11/2019 Pazar
Diyanet, bu yıl, Mevlid-i Nebi haftasında, “Hz. Peygamber ve Aile” tema’sını bütün yönleriyle işleme kararı aldı.
Dünyada postmodern toplum fikrinin aileyi çökertecek sapkın yönlere sürüklendiği, ülkemizde ise ailenin büyük sarsıntı geçirdiği bir zaman diliminde, stratejik ve hayatî bir karar bu. Diyanet’i, Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş Hocamızı bu anlamlı girişimlerinden ötürü kutluyorum.
HZ. PEYGAMBER‘İN, CAMİ’NİN VE AİLE’NİN ÇAĞRISI
Bu üç temel konunun, pek dikkatimizi çekmeyen ama son derece çarpıcı örtüşen fonksiyonları var.
Hz. Peygamber (sav) Yaratıcı ile yaratılan insan arasında, Yaratıcı’nın emirlerini insana beyan eden ve hayata geçiren bir konuma sahip. “Yaşayan Kur’an” olarak Hz. Peygamber’in konumu, elbette ki, sadece aracı’lıktan ibaret değil. Hz. Peygamber’in asıl konumu, “kurucu” olmasıdır: İslâm’ın hayata nasıl aktarılacağını ortaya koyması. Hem sûreti ile hem de sîreti ile.
Cümle şu: Hz. Peygamber, İlâhî olan’dan beşerî olan’a ulaşmanın, ilâhî mesajı beşere ulaştırmanın ve hayata nasıl aktarılacağını ortaya koymanın hem vasıtası hem de vasat’ıdır.
Benzer bir fonksiyona cami de sahiptir: Cami, Allah’ın (cc) evidir. Dolayısıyla insanın Rabb’iyle buluşma yeri. Uhrevî olanla dünyevî olan’ın kavşak noktası. Kabe’nin sembolü. Tevhid’in remzi. Bütün Müslümanların birliğinin adresi ve ifadesi.
Aile de, dış dünya ile iç dünyanın buluştuğu yerdir. İçeri’nin dışarıya açılan kapısı. Dışarı’nınsa içeri bakan yüzü.
Hz. Peygamber, bizi Rabbimize, terbiye edicimize çağırır. Rubûbiyetin ilkelerini sunar.
Cami, bizi cemaate çağırır. Ubûdiyetin hayata geçirilmesini sağlar. Cami, bütün sınırların aşıldığı, ümmet şuuruna ulaşıldığı, zamana ve mekâna meydan okunan yer.
Aile ise, cemiyete çağırır bizi. Ailede büyütülen, yeşertilen emaneti cemiyete aktarır, cemiyetin emniyetini teminat altına alır.
PEYGAMBERSİZ DİN BİTER!
Önce hadislere, sonra sünnet-i seniyyeye saldırarak Hz. Peygamber’in (sav) konumunu sarsmak ve “Peygambersiz İslâm” olarak adlandırılan sahte bir din icat etmek istiyorlar!
Sadece Batılı oryantalistler değil, onların karikatürü yerli oryantalistler de böyle bir projenin gerçeğe dönüşmesi için yoğun çaba gösteriyorlar!
Birileri gözümüzün içine baka baka “Peygambersiz İslâm” projesini adım adım hayata geçirme savaşı veriyor.
“Dini hurafelerden temizleyeceğiz” diyorlar. Ayartıcı bir slogan bu! Luther de protestanlaşma hareketini başlatırken aynen böyle çıkmıştı yola.
Luther’in çocukları bunlar!
Dini, sekülerleştirerek ruhsuzlaştıran, hayattan uzaklaştıran, bireysel alana hapseden, dolayısıyla siyasî çıkar ve hegemonya alanı hâline getiren iflah olmaz papaz’ın uzantıları!
Oysa en büyük hurafe, kendileri ve kendilerine benzettikleri, paçavraya çevirdikleri sahte dinleri!
Zihinleri çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen zavallı tipler bunlar!
Ne ki, son bir kaç yıl içinde toplumun kafasını karıştırma konusunda bir hayli mesafe katettiler!
Ülkemizin yöneticilerine sesleniyorum buradan: Bu tür sorunlu kişilere, oluşumlara aslâ itibar edilmemeli!
Batılıların en büyük projeleri, İslâm’ı da Protestanlaştırmak! Protestanlaştıramadıkları tek din İslâm zira!
Batılılar, diğer dinlerle, o dinleri de protestanlaştırarak mücadele ediyorlar! Bir dinin protestanlaştırılması demek, sekülerleştirilmesi, ruh köklerini yitirmesi, dolayısıyla fosilleştirilmesi, direnme ve dirilme gücünü yitirmesi, dolayısıyla içerden çökertilmesi ve teslim alınması demek.
KİLİSELERİN BUGÜNÜ,CAMİLERİN YARINI!
Camilere gelince... Camiler hızla boşalıyor..!
İnsanların ölmek için gittikleri “canlı cenaze” mekânına dönüştü camiler!
20 yıl, 30 yıl önce böyle değildi. Camiler, tıklım tıklımdı vakit namazlarında bile. Cemaatin hatırı sayılır miktarı gençlerdi üstelik de!
Şimdi, camiler boşaldı...
Türk cumhuriyetlerinde camiler gençlerle dolup taşıyor vakit namazlarında. Arap dünyasında da aynı şekilde.
Ama Türkiye’de camiler ıssız, yetim ve öksüz... Dilime bile almak istemiyorum ama böyle giderse, kiliselerin bugünü camilerin yarını olacak! Allah korusun elbette; ama gerçek böyle. Gerçekleri görelim ki, önlemlerimizi alabilelim.
AİLESİZ TOPLUM ÇÖKER!
Ve son olarak, aile kurumu. Aile çatırdıyor hızla...
İstanbul Sözleşmesi, nafaka yasası, zinayı normalleştiren AB uyum yasaları gibi insanlık düşmanı, hakikat düşmanı “yasal saldırılar”, ailenin köküne kibrit suyu döküyor bu ülkede!
Peygambersiz din, biter. Cemaatsiz cami kapılarını kilitler! Ailesiz toplum çöker!
Diyanet, bu girişimini büyütmeli, gündemden hiç düşürmemeli!
.Askerî darbelerle yapamadıklarını sosyal kaos çıkararak yapmak istiyorlar!
Yusuf Kaplan
17/11/2019 Pazar
Bir yaşıma daha girdim, iyi mi: Yeni tapınma biçiminin adı oldu koreografi!
Koreografi dediklerine bakmayın siz. Düpedüz akıl tutulması bu!
AKIL TUTULMASI VE TAPINMA KOREOGRAFİSİ!
Evet, akıl tutulması bu; çünkü körpe çocukları, Atatürk posterine ve posterin önünde gerilen devrim ilkelerine secde ettiriyorlar!
Attila İlhan, “gardrop Atatürkçülüğü”nden sözeder dururdu; ve gardrop Atatürkçülerini yerden yere vururdu.
Kemalizm şimdi gardrop Atatürkçülüğüne rahmet okutacak boyutlar kazandı. Paganizm biçimine dönüştü. Atatürkçülük, ülkenin ekonomisine hükmeden azgın azınlık devşirme şebekenin ülkeyi sömürme aracıydı. 28 Şubat’ta, Atatürkçülük, laiklik naraları atılarak ülke siyasî kaosun ve darbenin eşiğine sürüklendi ve ülkenin bankalarının içi boşaltıldı!
Şimdi Kemalizm üzerinden sosyal kaos çıkarma girişimleri hız kazandı! Ülkesini seven Kemalistler, buna başkaldırmalı, herkesten önce!
ÖNCE SAYGI!
İnançlara, felsefelere, kültürlere ve bunların dayandığı değerlere saldırılmaz. İnsan olmanın, farklı inançlarla, felsefelerle, kültürlerle ve değerlerle birlikte yaşayabilmenin olmazsa olmaz, asgarî şartıdır bu.
Herkesin dini kendine. Herkesin kutsalı kendine. Başkasına saldırmadığı, kendi inancını başkasına dayatmaya kalkışmadığı sürece farklı inançlar, felsefeler, kültürler, sözün özü değerler, zenginliktir ve sinerji kaynağıdır.
Bunlar genel ilkeler. Bu ilkeler, ilkeli hayatın temel şartları.
Şu gerçeği görelim artık: Bu ilkeleri, farklı dinlerle, kültürlerle, etnisitelerle nasıl bir arada yaşanabileceği gerçeğini ve bunun modelini biz hayata geçirdik tarihte. Genelde bütün Müslümanlar olarak özelde Osmanlı çocukları olarak biz. Sadece biz.
NEREDEN NEREYE...GELİNEN NOKTA ÜRPERTİCİ!
Evet, nereden nereye... Geldiğimiz nokta gerçekten ürpertici! En güzel, en mükemmel insan modelleri geliştirmiş, farklı dinlerin, kültürlerin, etnisitelerin insanlarının yalnızca bizim medeniyet dünyamızda nefes alabildiklerini, kendilerine gelip kendi dünyalarını inşa edebildiklerini, böylelikle başka dünyalarla iletişim ve alış-veriş gerçekleştirebildiklerini bütün dünyaya ispat etmiş bir medeniyetin çocuklarının geldiği nokta çok primitif, barbarca ve tedirgin edici gerçekten!
Burası bin yıldır yukarıda anlattığım ilkelerle yorulan, herkese hayat hakkı tanıyan yegâne medeniyet coğrafyası.
Müslüman olduğumuz için gerçekleştirdiğimiz muazzam ve muazzez bir hikâye bu. Başkalarına hayat hakkı tanımayan, dahası, kendini, kendi kimliğini, başkası üzerinden, ötekileştirilen, canavar olarak gösterilen, kötü olarak lanse edilen bir öteki üzerinden inşa eden Batılılarla karşılaştırılmayacak kadar kanatlandırıcı bir ruh bu.
İşte başkasına kol kanat geren, merhamet ve şefkatle muamele eden bu muazzez ruh yok olmak üzere. Bu ruhun yok olması, bizim yok olmamız demek, oysa.
Başkasına kol kanat geren bizim insanımız, bu ülkenin çocuklarına tekme tokat giriyor artık! Hem de inancından, İslâmî giyim-kuşamından ötürü aşağılıyor!
Kim derdi ki, bu ülkede, Müslümanlar, inançlarından ötürü aşağılanacaklar, başörtülerinden ötürü tartaklanacaklar, itilip kakılacaklar!
Kimse böyle bir şeyi hayal bile edemezdi!
Ama acı gerçek şu ki, hayal bile edilemeyen, gerçek oldu bu ülkede!
Böyle giderse, korkarım, daha tehlikeli sulara sürüklenecek ve boğulmaya çalışılacak bu ülke!
SOSYAL KAOS ÇIKARMAK İSTİYORLAR! AMAN DİKKAT!
Bu ülkeyi askerî darbelerle dize getiremeyenler, sosyal kaos çıkararak, zihinlerimizi işgal ederek birbirine düşürmeye ve diz çöktürmeye çalışıyorlar!
Gelinen noktada, ülkede, bütün kesimlerinin sinir uçları kaşınıyor, insanlar, patlamaya hazır bombalar hâline getirilmeye çalışılıyor!
Atatürk posteri önünde yapılan koreografik (!) tapınma biçimlerinin de, başörtülülere, sarıklı-cüppeli insanlara yapılan saldırı ve tacizlerin de, art arda yaşanan siyanür intiharlarının da organize olduğunu, sosyal kaos çıkararak, hem ülkeyi yönetilemez hâle getirmeyi hem de Bolivya, Ukrayna türü darbeler için sosyal kalkışmalara kışkırtmayı amaçladığını düşünüyorum.
Bütün kesimleri akl-ı selîm’e davet ediyorum.
Oyuna gelmeyelim ki, bizi birbirimize düşürmeyi amaçlayan oyunları püskürtebilelim.
Hülâsâ: Ruslar, yüzyıllık parantezi kapattılar.
Çinliler de aynı şekilde.
Ama biz bir yarım asır daha uzattık!
Bu kafayla hiç bir yere gidemeyiz çıkmaz sokaklara sürüklenmekten başka!Şehir Üniversitesi çökerse, vebali büyük olur!
Yusuf Kaplan
18/11/2019 Pazartesi
İnsanınız yoksa, çürüyorsa, ruhunu yitiriyorsa, bu ülkeye aidiyet duygularını kaybediyorsa, orada her şey bitmiş demektir.
Bu ülkenin başına ne geldiğini, nasıl geldiğini ve başımıza gelen ontolojik felâketi nasıl aşabileceğimizi bile kavrayamayan sığ, ruhsuz, celladına âşık bir entelijansiyası olan bir ülkenin geleceği hiç de parlak değildir.
O yüzden ülkenin önünü açacak, bölgenin ve dünyanın birikimini, güçlü, köklü, uzun soluklu bir medeniyet perspektifiyle -sırasıyla- önce tevarüs edecek (öğrenecek), sonra temellük edecek (özümseyecek, kendine maledecek), son olarak da temessül edecek (örnekleyecek, insanlığa ön açıcı fikirler ve modeller sunacak), bu dünyada yaşayacak ama bu dünyayı yaşamayacak, çağrısı çağını kuracak bir öncü kuşak yetiştirmemiz şart!
ÜLKENİN ÖNÜNDEKİ TAKOZ: AYDIN
Türkiye’nin ihtiyacını her şeyden daha çok hissettiği şey, özgüveni yüksek, ama bütün insanlığın birikimine açılacak kadar da tevazu sahibi, önümüzü açacak bu öncü kuşaklar!
Bizim böyle bir entelijansiyamız, böylesi öncü kuşaklarımız olmadığı için bu haldeyiz: Başımıza ne geldiğini bilemeyecek kadar zihnî felçleşme yaşıyoruz.
Türkiye, mevcut kuşaklarla, dünyayı da kendi medeniyet dünyasını da tanıyamayan celladına âşık tasmalı çekirgelerle hiç bir yere gidemez başaşağı yuvarlanmaktan başka!
İki asırdır yaşadığımız savrulma bunu yeteri kadar ispatladı: Tanzimat’la yönünü, Cumhuriyet’le yörüngesini yitiren bu ülke, Özal’lı yıllardan bu yana ruhunu yitiriyor.
Unutmayalım: Ruhunu yitiren bir toplum hem ayakta duramaz hem de geleceği kuracak atılım yapamaz!
O yüzden Türkiye’nin metamorfoz yiyen, pergelini şaşıran sığ, ezberci, bedenen burada zihnen Batı’da yaşadığı için şizofrenlikle malul, vurgun yemiş entelijansıyası, Türkiye’nin önündeki en büyük takozdur!
Bu, körkütük bir “aydın düşmanlığı” yapmak değildir. Dünyayı da, kendi medeniyet dünyamızı da iyi özümsemiş bir entelijansiyamız olsa, neden düşmanlık besleyelim ki?
ŞEHİR ÜNİVERSİTESİ, BİRİNCİ SINIF BİR ÜNİVERSİTE
Tam da epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuş yaşadığımız iki yüzyıllık ikinci büyük medeniyet krizinin izlerini her yerde gördüğümüz bu yok oluş sürecinde hem Batı’daki bilgi birikimini aktarma hem de bizim medeniyet dinamiklerimiz ekseninde bu birikimi gözden geçirerek dönüştürme ve bize maletme sürecinde neredeyse ülkenin tek üniversitesi Şehir Üniversitesi!
Ama bu üniversite, şu an çökmek üzere: Çalışanlarına, akademisyenlerine maaşlarına ödeyemez durumda!
İşte bu kabul edilemez!
Üniversitenin arazisiyle ilgili yasal araştırmalar yapılsın elbette. Ama bu tür kurumların hepsine, özel prosedürler üzerinden arazi tahsis edildiğini herkes biliyor bu ülkede!
Fakat devlet, eğitimin çöktüğü bir süreçte eğitimi birinci sınıf kalitede ve ruhta yapan bir üniversiteye özel muamele yapsın; önünü kapatmak yerine önünü açsın!
Akıl da, vicdan da bunu emreder!
Oysa bu ülkenin 200 küsûr üniversiteye ihtiyacı yok. Bizim, bize yeni Gazâlî’ler, yeni Râzî’ler, yeni İbn Arabî’ler, İbn Haldun’lar, Sinan’lar, Itrî’ler yetiştirecek ya da böylesi bir eğitimin tohumlarını ekecek, dünya çapında eğitim veren 2-3 tane birinci sınıf üniversiteye ihtiyacımız var.
Şehir Üniversitesi, yukarıda da değindiğim gibi, aslında bu tür öncü üniversitelerimizden biri, o yönde hızla ilerliyor... Bu gerçeği üniversitenin en parlak hocaları Mehmet Genç Hoca’dan Uğur Tanyeli ve Mehmet Ali Büyükkara’ya kadar pek çok isim dile getirdi yaptıkları açıklamalarla.
VEBALİ BÜYÜK OLUR!
Ahmet Davutoğlu’nun siyasî fikirlerini, duruşunu, attığı adımların çoğunu açıkça eleştirdim buradan. Önemli gördüğüm adımlarını da destekledim ülke yönetiminde aktif rol alırken. Ancak Erdoğan’sız Türkiye projesinin dayatıldığı bir konjonktürde Erdoğan’a destek vermek gerekiyor, daha güçlü bir yönetim için bunun çok önemli olduğunu düşünüyor ve parti kurmaya kalkışmasını doğru bulmuyorum. Parti kurma-kurmama meselesini Erdoğan’la kararlaştırması daha anlamlı ve şık olurdu dosta-düşmana karşı!
Bütün bunlar, Şehir Üniversitesi gibi bizim bu ülkede inşa ettiğimiz en güzel kurumlardan birini yok etmeyi, kötürümleştirmeyi, kör-topal hâle getirmeyi gerektirmez.
Aksine, eğitimin neredeyse çökmenin eşiğine geldiği bir zaman diliminde, daha fazla desteklemeyi, dahası böyle bir üniversitenin sıkıntılarıyla, sorunlarıyla daha yakından ilgilenmeyi gerektirir.
Eğer Şehir Üniversitesi çökerse, bu ülkenin insanları, İslâmî kesimleri bir daha bu tür büyük ve zorlu ama hayatî işlere girişmeye cesaret edemezler!
Başta Tayyip Bey olmak üzere, hükümetin bu konuda tarihî bir sorumlulukla hareket edeceğini umuyorum. Vebali çok ağır olur bunun huzur-u ilâhî’de.
Vesselâm.-mış gibi yapan” iki Türkiye
Yusuf Kaplan
22/11/2019 Cuma
Bizi sahicilik kurtaracak. Samimiyet yani.
Samimiyetle birbirimize yaklaşmamız, samimiyetle yaptığımız öz-eleştiriler.
Kendini eleştirmeyenin başkasını eleştirmeye hakkı yok, olmamalı da.
Kendini eleştirebilecek kadar özgüven sahibi olan ve diğer kesimi iyi tanıyan, ülkenin önünü açacak kesim olacak.
“-MIŞ GİBİ” YAPAN İKİ TÜRKİYE
Tedirgin edici de olsa gerçek şu: İki Türkiye var: Birincisi, laik(miş gibi yapan) Türkiye. İkincisi de, Müslüman(mış gibi yapan) Türkiye.
Ayaklarını basacakları sağlam bir yer’leri olmadığı için iki Türkiye’nin zihni de aynı şekilde işliyor: “Mış gibi” yaparak vaziyeti idare etmek, vaziyeti kurtarmak.
Başka bir ifadeyle, iki Türkiye’nin ortak noktası, “-mış gibi yapmak”.
Araçsal akıl, iki Türkiye’nin bir başka ortak noktası: “Laik Türkiye”nin müntesipleri, laikliği; “Müslüman Türkiye”nin müntesipleri de, İslâm’ı sürekli olarak araçsallaştırmakta hiçbir sakınca görmüyorlar.
“Laik Türkiye”nin laikliği de, “Müslüman Türkiye”nin Müslümanlığı da simülatif ve sanal. O yüzden, iki Türkiye de, oluş, varoluş ve fikir çilesinin ne demek olduğundan bîhaber. O yüzden, iki Türkiye de, gücü, vicdansızlığı, köksüzlüğü, ilkesizliği meşrûlaştırmakta son derece mâhir.
Yaklaşık yüzyıldır, bu iki sanal Türkiye arasında yaşanan gerilimin, mücadelenin travmatik sonuçlarını yaşıyor Türkiye: Laikçiler laikliği; İslâmî kesimler ise Müslümanlığı araçsallaştırdılar ve bu iki sanal Türkiye’nin fanatikleri de, grupsal, kişisel, dünyevî çıkarlarını pekiştirmekte, hiçbir sakınca görmediler.
Türkiye, medeniyet tecrübesinin derinliği, tarihî tecrübesinin zenginliği ve kollektif hafızasının enginliğinden ötürü, bu ülkenin insanlarını bugünlere taşıdı her şeye rağmen. Ama bundan sonra bu sanallıklarla vaziyeti idare edebilmesi artık zor. Türkiye’nin bir sıçrama yapabilmesi, yeniden tarihî bir yürüyüş başlatabilmesi için, bu iki sanal Türkiye’ye çekidüzen vermesi gerekiyor öncelikle.
“Mış gibi yapmak”, vaziyeti idare etmek, vaziyeti kurtarmak, bizim bir yüzyılımıza maloldu: Bizi tarihten uzaklaştırdı; bize yalnızca tarihte tatil yaptırdı: Bu son bir yüzyıl boyunca, tarihi hep başkaları yaptı.
YOL AYRIMI...
Laiklik, bizim geliştirdiğimiz bir “şey” değil/di: Batı’da geliştirilen, bize de Lozan’da Batılılar tarafından dayatılan bir “şey”/di. Lozan’da Batılılar, medeniyet iddialarımızı terk etmemiz, bunun yerine laikliği benimsememiz, Batılı yörüngeye girmemiz şartıyla Türkiye’ye yalnızca teritoryal / coğrafî bağımsızlık verdiler: Ve Türkiye’nin tarih yapan, tarihin akışını değiştiren medeniyet iddialarına aslâ sahip çıkmayacağına dâir söz alarak, gerçek Türkiye’yi hem içeriden, hem de dışarıdan teslim aldılar; bize figüranlık rolü biçtiler.
Ama Türkiye, laikliği de, Müslümanlığı da “mış gibi yaparak” benimsemeye, böylelikle vaziyeti idare etmeye çalıştı bugüne kadar. Bu “sanal”lık, bizim Batılıların yaptıkları tarihe müdahale etmeyeceğimiz, bir iddia ortaya atmayacağımız, onların yörüngesinden çıkmayacağımız anlamına geliyordu.
Artık bu süre doldu: Dünyanın haritalarının yeniden çizildiği, yeni bir dünyanın kurulmakta olduğu bir zaman diliminde, artık “mış gibi” yaparak bırakınız vaziyeti idare etmeyi, varlığımızı bile koruyamayacağımızı görebildiğimiz bir noktaya geldik belli belirsiz.
Bizim yeniden tarih yapan bir aktör katına yükselebilmemiz için, “mış gibi yapma figüranlığı”nı ve sürgit hayaletler üreten, bizi birbirimize düşüren sanal Türkiye’yi terk etmemiz; derin medeniyet tecrübemizi, zengin tarihî tecrübemizi ve engin kolektif hafızamızı yeniden hayata ve harekete geçirerek tatilden eve dönmemiz, küresel / evrensel iddialarımıza sahip çıkmamız gerekiyor.
Yeniden tarih yapacak bir yolcuğa çıkabilmemiz, laiklikle mümkün mü? Asla mümkün değil. Çünkü laiklik, bizim tarih yapmamızı mümkün kılan iddialarımızı terk etmemizden ve bizi Batılıların karikatürü kılmaktan başka bir yere götürmedi.
Türkiye, yol ayırımının eşiğine gelip dayandı: Dünya bize bakıyor ama biz kendimize gelebilmiş değiliz hâlâ: Hakkın, hakkaniyetin, adaletin, vicdanın, ufkun, her türlü farklılığı yaşatmanın adı ve adresi olan Türkiye, İslâm’ın sunduğu medeniyet iddialarını yeniden insanlığa sunmanın yollarını bulmak zorundadır.
.Fikir, oluş ve varoluş çilesi: Buğday’ın umudu, çınarın ufku, insanın hakikat yolculuğu...
Yusuf Kaplan
24/11/2019 Pazar
Zor zamanlardan geçiyoruz iki asırdır...
Ya olacağız ya yok olacağız...
Yok olmamız, insanlığın kıyameti anlamına gelecek; insanlığın umutlarını yitirmesi, yok oluş çukuruna sürüklenmesi yani...
ÇİLE ÖLDÜRMEZ, DİRİLTİR...
Çilemizi dolduruyoruz...
Yok olmayacağız Allah’ın lûtfu, keremi ve inayetiyle...
Olacağız... Olgunlaşacağız...
Bu çile bizi öldürmeyecek, kendimize getirecek, olduracak... olgunlaştıracak...
Çile, öldürmek için değil, diriltmek için varedilmiştir mü’minin akîdesince.
Nasıl demir tavında dövülerek üretilirse, mü’min de çileyle yoğrularak doğrulur, bütün güçlüklere çileyle göğüs gerer, zorlukların önünde çileyle duvar gibi durur...
Çile, öldürmez, diriltir.
Mü’min çileye taliptir.
İki asırdır, ölüp ölüp diriliyoruz...
Çilemizi dolduruyoruz...
AŞK ÇİLESİ, HAKİKAT IŞIĞI
Meyve çilesiz olmaz.
Tohum toprağa düşecek...
Yaza, kışa, bütün mevsimlere katlanacak...
Bütün mevsimleri tanıyacak...
Mevsimleri tanıdıkça, kendini de tanıyacak, olgunlaşacak...
Her mevsimde ayrı bir ruhla donanacak, apayrı özelliklerle kuşanacak...
Tohum toprağa düşecek, rüzgâr / rîh esecek, yağmur yağacak, ağaç meyveye duracak, Rahmân rahmetiyle muamele edecek, ruh üfleyecek hayata ve insana ve tabiata...
İnsan çilesini dolduracak, hayat hakikat olsun, hakikat hayat sunsun diye...
Ölmeyelim, ölmemecesine diri olalım, diri kalalım diye bu çile.
Bu fikir, oluş ve varoluş çilesi.
Olma, olgunlaşma imtihanından geçiyoruz...
Her imtihanın, aynı zamanda, önümüzü açacak, önümüze yeni kapılar açacak bir imkân olduğunu biliyoruz.
Sarp dağları düşe kalka ama mutlaka nasıl aşabileceğimizi öğreniyoruz.
İmtihandan imtihana koşuyoruz...
İmtihan bilincine erdikçe, eriştikçe, yanarak, pişerek imtihan ateşini diriliş ateşine dönüştürdükçe, çile, aşka inkılab ediyor, ışık oluyor, yolumuzu aydınlatıyor...
MEKKE’NİN FİKİR, MEDİNE’NİN OLUŞ, MEDENİYET‘İN VAROLUŞ ÇİLESİ
Evet, fikir çilesi, oluş çilesi ve varoluş çilesi bu.
Fikir çilesi; çünkü zihin ümmîleşmeden, tertemiz bir arınma gerçekleşmez. Zihin hakikati tanıyacak, Mekke-i Mükerreme’sine kavuşacak, hakikate teslim olacak, Müslümanlaşacak; her şeye, hâdiselere Müslümanca nazarlarla bakacak... İnsan, hakikatine; hayat, ruhuna kavuşacak...
Fikir çilesiyle, akîde sütunu dikilir. Akîde, en evrensel, en beşerüstü sözün kaynağıdır. İnsanı hakikat ülküsüne ulaştıracak, hakikati ülkesine kavuşturacak ilkelerin pınarı.
Dalga kırılacak, çakıl taşları temizlenecek, yol açılacak, yürünecek yol inşa edilecek...
Oluş çilesi; çünkü ümmîleşmiş zihin, hakikatin hayat olacağı zemini bulacak; hayat, hakikatine kavuşacak, Medine-i Münevvere olacak, rahmet rüzgârları esecek, insanlığa, varlığa ruh üfleyecek medeniyet tohumları ekilecek. Yeryüzüne...
Yeryüzü, gökyüzüne bakacak. Gökyüzü, yeryüzüne akacak... Hayat hakikat’le buluşacak, hakikat şarkısını besteleyecek, tabiat hakikat şarkısını öğretecek insana...
Dalga kurulacak, yapı-taşları döşenecek... Akîde, ülkesini inşa edecek; adaletin, rahmetin ve uhuvvetin hükümfermâ olacağı yurdunu...
Oluş çilesi, insanı yurt yapacak, umut yapacak, ufuk yapacak...
Son olarak varoluş çilesi; çünkü zaman, hakikatine kavuşacak, hakikatin rengine bürünecek, hakikati terennüm edecek, hakikati söyleyecek... Medine’de çağ’ını kuran Mekke’nin çağrısı Medeniyeti inşa edecek, çağlayan olacak bütün varlığı ve insanlığı sulayacak...
BUĞDAY’IN SECDE MAKAMI, ÇINAR’IN ŞEHADET MAKAMI, İNSANIN KULLUK MAKAMI
Buğday, yerde biter ama gökekinidir. Saflığın ve ümmîleşmenin, diriliğin ve dirilişin simgesi. Buğdayın yönü, SECDE MAKAMIdır çünkü.
Çınar’sa, ŞEHADET MAKAMI’ndadır. Ellerini göğe açar, Rabbimize hamdeder; bizi de fikre ve zikre, keşfe ve fethe davet eder.
Ruh, umuda işaret eder.
Rîh / rüzgâr, ufku canlı tutar, umudu ateşler, yeşertir.
Kulluk, en yüce makamdır. Gerisi çelik çomak oyunu oynama, kula kul olmaktır.
Unutma: En yüce kul Efendimiz (sav)’dir. Kulluk, elçi’likten önce gelir çünkü.
Çilemizi doldurup yeniden tarih yapmaya soyunacaksak şunu iyi bilelim: Biz yenilmedik aslında; yenildik dediğimiz zaman yenildik. Yenildiklerini düşünenler, insanlığa taze bir ruh üfleyemez, hiç bir diriltici yenilik armağan edemezler.Politika hapishanesi ve politikanın ötesi...
Yusuf Kaplan
25/11/2019 Pazartesi
Önce ezberlerimizi çöpe atalım: Grekler, sanıldığı ve anlatıldığı gibi, felsefe yapmadılar, politika yaptılar.
GREKLER, FELSEFE YAPMADILAR, POLİTİKA YAPTILAR
Felsefe, Greklerin politika üzerinden gerçekleştirdikleri bir düşünme biçimi.
Greklerin felsefesi, politika tarafından şekillendirildi. Politikaları, felsefe tarafından değil.
Grek felsefesi, hele de Socrates’ten sonraki süreçte, politikanın yörüngesine girdi; felsefeyi, gökten yere indirdi. Aristo, Socrates’in, dolayısıyla kendisinin felsefesini anlatırken tam da bunu söylemişti.
Felsefe, beşerüstüyle, tabiatla, tabiatüstüyle, ilâhî olan’la irtibatını özellikle Socrates sonrası süreçte yitirmişti.
Başka bir ifadeyle, metafiziksiz bir fizik yani metafiziksiz bir dünya inşa etmeye mahkûm oldu Grek insanı.
Metafizik de, fizik üzerinden, fiziğin sınırlı algılama biçimleriyle sınırlandırıldı ve fizik, beşerüstüyle bağlantılarını yitiren bir hapishaneye dönüştürüldü.
İşte politika bu fizik dünya hapishanesinden çıkışın adı ve adresiydi.
Metafiziksiz, metafizik köklerini yitiren, metafiziği fizik (“köksüzlük”) üzerine bina eden metafiziksiz felsefe Greklerin “din”i, politika “ibadet”iydi.
Buradaki paradoks hiç bir zaman anlaşılmadı ve aşılamadı iki bin beşyüz yıldır!
Paradoks şuydu: Felsefe Greklerin dini, politika ibadetiydi ama felsefeyi belirleyen, politikanın ilkeleri ve kaygılarıydı.
Grekler için büyük bir mabeddi polis, Grek şehir devleti.
Dünya, Polis’ten / Grek şehir devleti’nden ibaretti. Grek şehir devleti, dünyanın merkeziydi.
Polis, “kutsal”dı o yüzden.
Polisin kuralları bağlayıcı. Grekler, Atina’lı, Sparta’lı olmakla övünürler, kendi şehirlerini yüceltirler, şehirlerini küçümseyenlere kötü gözle bakarlardı.
Polisin yurttaşları Greklerdi sadece. Grek olmayanlar ya barbar ya da köle!
Köleler ve barbarlar, yurttaşlar için vardı, yurttaşlar için yaşarlardı ve yurttaşlara hizmet ederlerdi.
Grek yurttaşı, Polis’in, Grek şehir devletinin imtiyazlı kişisi, deyim yerindeyse, “rahibi”ydi.
Özetle... Grekler felsefe yapmadılar, politika yaptılar; felsefeyi de hem politika üzerinden hem de politikanın ilkeleri ve yöntemleriyle yaptılar!
MODERN DÜNYA: GREKLERİN GÖLGESİ, POLİTİKA’NIN KÖLESİ
Modern dünya, Greklerin gölgesinde kuruldu. Grekler olmasaydı, modern dünya olmazdı. Modernlerin kökleri Greklerin dünyasından beslendi ve şekillendirildi.
O yüzden modern dünya da, politika üzerinden kuruldu.
Politika, mülkün dünyasıdır; dünya mülkünün ve devletinin. Politikanın dünyası, dünyayla, dünya mülküyle sınırlıdır.
Bize bir masal anlatıyor Batılılar: Greklerin dünyasının felsefe üzerine inşa edildiği efsanesi anlatılır sürgit. Grek dünyası, felsefenin değil politikanın dünyasıdır.
Siyaset, hapishanedir. Hapishane ama ayartıcı!
Kilise, politikayla devrildi.
İslâm medeniyetinde, siyaset bilimi, ahlâk ilminin bir alt dalı olarak kabul edilmiştir genelde.
Siyaset, bir araçtır, teknik bir enstrüman. Siyaset kurucu bir kaynak değildir o yüzden; sadece yol açıcı, koruyucu bir barınaktır.
HAKİKAT, POLİTİKANIN ÖTESİNDE GİZLİ...
Müslümanlar, politika hapishanesinin köleleri olmadılar tarihleri boyunca.
Dolayısıyla aracı, bir politika olarak aracı kutsamadılar.
Mülk’ü, Allah’ın bildiler, Allah’tan bildiler; insanın kendi malı olarak görmediler hiç bir zaman.
İlk defa son iki asırdır, özellikle de son yarım asırdır İslâmî kesimler politikayı hak etmediği ontolojik bir konuma yerleştirdiler.
Politika bir araçtı; ama amaç katına yükseltildi.
En azından amacın, yani hakikatin önüne geçirildi.
Bu, İslâmî kesimleri politikanın kölesi hâline getirdi.
Her şey, devletten beklenir oldu. Kendi başına ayakta durma kabiliyetleri ve bunun lezzeti, samimiyeti yitirildi.
Bizi sahicilik kurtaracak yeniden.
Kendi başına ayakta durma cehdimiz, gayretimiz, hasbî çabalarımız.
Vesselâm...
.Aşırı-politikleşme, zihnî felçleşme ve sosyal deprem çıkmazı!
Yusuf Kaplan
29/11/2019 Cuma
Aşırı politikleşme, yapay kamplar ve kutuplar icat eder; toplumu, toplumda önceden varolan fay hatları üzerinden böler.
Sonuç, sosyal depremdir.
SOSYAL DEPREM
Sosyal deprem, bir toplumun başına gelebilecek, tamiri, geri dönüşü en zor “çıkmaz sokak”lardan biridir.
Bir toplum, sosyal bir deprem yaşadığı zaman, deyim yerindeyse, düşen bir uçağın başına gelenleri yaşar:
Düşen uçak, ortadan ikiye yarılır. Bütün uzuvları parçalanır, kanatları kırılır, kaçınılmaz olarak.
Aşırı politikleşmenin bir toplumu içine sürüklediği sosyal deprem de toplumu tam ortadan ikiye yarar; toplumun yaşamasını, kesimler arasında yolculuk yapmasını, ülkenin her alanda kanatlanmasına yol açacak köklü beslenmeleri, alış-verişleri hızlandırmasını mümkün kılan kanatlarını kırar, nefes alıp vermesini zorlaştırır.
Fikirler konuşmaz böylesi bir toplumda; öfke, nefret ve kontrolden çıkan duygular konuşur.Akıl durur, vicdan sırra kadem basar, yok olur.
Ruhsuzluk, şiddete dayalı söylem ve eylem biçimleri kral olur; toplumu, birbirine düşen bütün toplum kesimlerini esir alır.
Aşırı-politikleşme sadece kutuplaşmaya, dolayısıyla nefret ve öfkenin kontrolden çıkmasına yol açmakla kalmaz. Bütün farklı sosyal kutupların hepsinin de zihnini felce uğratır; gerçekleri bulanıklaştırır; pireyi deve yaptırır; olayları, gerilimlere yol açan hâdiseleri kontrolden çıkarır.
KİMLİK KRİZİ VE AŞIRI-POLİTİKLEŞME BİÇİMLERİ
Peki, bir toplum, neden aşırı-politikleşme yaşar?
Bunun bir kaç sebebinden sözedilebilir:
Her şeyden önce, toplumu ayakta tutan ruh, bu ruhu diri tutan, yaşatan ruh kökleri canlı olan bir toplumda, kimlik sorunları, dolayısıyla iktidar kavgası yaşanmaz.
Türkiye’de yaşanan aşırı-politikleşmenin en temel sebebi, Türkiye’nin bir medeniyet buhranı yaşıyor olması, bu medeniyet buhranının hayatın her alanının tahrip olmasına yol açmasıdır.
Toplumun, yönünü, yörüngesini ve ruhunu yitirmesi, kendi yaşadığı büyük ve köklü sorunlara bile başkalarının bakış açılarıyla bakması, dolayısıyla kendine özgü özgün bakış açılarından yoksun olması, her alanda kimlik krizlerinin patlak vermesine yol açar. Kimlik krizleri, farklı kesimler arasında ülkenin kaderinin belirlenmesi sürecinde verilen iktidar savaşlarının yegâne sebebidir.
Araçlar, özellikle de güç üreten araçlar bütün kesimlerce kutsanır ve ele geçirilmeye çalışılır.
Politika, ekonomi, kültür, sanat ve medya, iktidar savaşlarının en belirgin şekilde verildiği araçların başında gelir.
İktidar savaşları, bir toplumun enerjisini tüketir, gerçek sorunları karmaşıklaştırır ve sorunların gerçek boyutlarını görebilmesini zorlaştırır.
Tam burada sorun köklü ve içinden çıkılması zor bir felsefî niteliğe bürünür: Araçlarla amaçlar kolaylıkla ve de hızla yer değiştirir; hatta zamanla araçlar, amaçların önüne geçer. İşte bu andan itibaren sosyal depremlerin eli kulağında demektir...
Toplum, toplumun bütün kesimleri, zihnî felçleşme yaşar. Pattadanak patlak veren yapay sorunları, gerçek mi, yapay mi olduğuna bakmaksızın harıl harıl tartışmaya başlar...
Toplum, yaşanan sorunların yapay olduğunu hisseder, bilir ama artık ok yaydan çıkar ve toplum ürpertici bir akıl tutulması yaşamaktan kurtulamaz!
ŞARLATANLAR VE ÇAPSIZLAR DEĞİL BİLGE ADAMLAR GEREK BİZE
İşte tam böylesi zamanlarda, televizyonların, sosyal medyanın söylemsel ve eylemsel şiddet ortamına dönüşmesi önlenemez.
Zihnî felçleşme yaşayan, akıl tutulmasının eşiğine yuvarlanan bir toplumda, en olmaması gereken şeyler olur: Konuşmaması gereken insanlar daha fazla, daha yüksek sesle konuşur ve sosyal deprem o toplumun acıklı kaderi olur!
Oysa böyle zamanlarda, toplumun fay hatlarının sosyal depremlere dönüşmesini önleyecek, sorunlara sığ, günübirlik, gelip-geçici perspektiflerle yaklaşan; gerilimi, kamplaşmaları tırmandıran, gerilimden, kaostan beslenen şarlatan gazetecilere ve politikacılara ekranların “kapatılması”, bu kişilerin sosyal medyadan uzak durmaları, toplumun rahat nefes alabilmesinin birincil şartıdır.
İkinci şart ise, kendinden emin, sükûnetini koruyabilecek, ülkenin sorunlarını derin nefes alarak anlamlandırabilecek ve aşma teklifleri sunabilecek, özeleştiri yapmaktan çekinmeyecek, bütün meselelere uzun soluklu perspektiflerle bakabilecek bilge kişilerin konuşmaları, bu kişilerin sözlerine, söylediklerine kulak kabartılmasıdır.Siyasî pornografi, siyasetin dizaynı ve Londra’nın İmamoğlu aşkı!
Yusuf Kaplan
1/12/2019 Pazar
Türkiye’de siyaset kriz yaşıyor bir kaç haftadır.
Böyle giderse, derinleşeceğini söylemek hiç de kehanet olarak görülmemeli.
SİYASÎ PORNOGRAFİ VE KRİZ...
Yaşanan şey, Türkiye’deki siyaseti dizayn etmek için patlatılan siyasî pornografi. Oysa pornografi, krizi maskelemekten ve en önemlisi de hedef saptırmaktan başka bir işe yaramıyor.
Haftalardır Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bir CHP’liyle Külliye’de gizlice görüştüğü, CHP’nin başına geçmesi için kendisine destek vereceği iddiası konuşuluyor...
Erdoğan, böyle bir görüşmenin olmadığını, olmasının sözkonusu bile olamayacağını söyledi sert bir dille. Cumhurbaşkanlığından istifa edeceğini söyleyecek kadar sert ve kesin bir dille kınadı ortalıkta dolaşan dedikoduları.
İddiayı ortaya atan, gündeme getiren kişi, Sözcü yazarı Rahmi Turan.
Sonra başkaları da girdi işin içine...
Kimsenin Rahmi Turan gibi bir bulvar gazetecisinin lafıyla veya iddiasıyla konuya müdahil olmaması beklenirdi.
Asparagas haberleriyle Türk basın tarihine kara bir leke olarak geçen Tan gazetesini çıkarmış birinin ipiyle kuyuya inmek siyasetin de medyanın da nasıl ayartıcı bir pornografinin kurbanı olduğunu göstermesi açısından tedirgin edici gerçekten!
RAHMİ TURAN BÜTÜN TELEVİZYONLARI TAN’A ÇEVİRMEYİ BAŞARDI!
Rahmi Turan, bir kaç haftadır bütün televizyonları Tan gazetesine çevirmeyi başardı: Önce telefonlara çıkmadı ama gazetede kuyuya taş atmaya devam etti.
Sonra televizyonlara çıktı ama çelişkili açıklamalar yaptı.
Ardından Külliye’de Erdoğan’la görüşen kişinin CHP’nin genel başkan adaylarından Muharrem İnce olduğunu söyledi.
Sonunda, İnce, çok ağır, kalın laflar edince, Rahmi Turan çark etti ve hata yapmış olabileceğini söyleyerek işin içinden sıyrılıyormuş gibi yaptı. Ama işi iyice içinden çıkılmaz hâle getirip ortada bıraktı.
Seyrettiğimiz pornografik bir şov. Siyaset, malzemesi sadece.
Simülasyonlar üzerinden siyaset yapılması, hem siyasetin anlamsızlaşması hem de buharlaşması sonucunu doğuruyor.
İMAMOĞLU NEDEN LONDRA’DA?
Tanık olduğumuz şey, siyasetin kriz yaşadığı ve krizin sanallaşarak derinleştiği gerçeğidir.
Siyasetin dizayn edilmesi de diyebilirsiniz siz buna.
Kimler tarafından, peki?
Emperyalistler ve onların yerli uzantıları tarafından elbette ki.
Bu konuda kuşkusu olan var mı?
Nasıl olsun ki!
Türkiye’de siyasî pornografi oyunu sahnelenirken, İstanbul’un belediye başkanı Ekrem İmamoğlu, soluğu Londra’da aldı, Londra’da önemli / kritik görüşmeler yaptı.
Bu kritik görüşmelerin en dikkat çekeni Chatham House’da yapılanıydı.
Chatham House, onaylama mekânıdır İngilizlerin!
Yolu, Chatham House’dan geçen yolunu şaşırıyor!
Türkiye’de “Külliyedeki CHP’li” tartışması ne kadar pornografikse, İmamoğlu’nun Chatham House ziyaret o kadar sessiz, derinden ve düşündürücü bir görünüm arzediyor.
DELİCE SORULAR...
Benim aklıma delice sorular üşüşüveriyor tam bu noktada...
Bütün bunlar aslında İmamoğlu’nun önünü açmak için tezgâhlanmış olabilir mi?
Bir taşla bir kaç kuş birden vurulmak isteniyor olabilir mi?
Hem siyaset krize sürüklenmek isteniyor.
Hem Erdoğan’ın konumu (Erdoğan’sız Türkiye oyunu) tartışmaya açılıyor
Hem de İmamoğlu’nun önü açılıyor sessiz sedasız. Tam İngiliz tarz-ı siyasetle...
Kader’’in dönüştürücü dinamizmi
Yusuf Kaplan
2/12/2019 Pazartesi
Bilinen çok kötü bir yanlış fatalizm yanlışı. Bizde fatalizm / “kadercilik” yoktur.
Kader’le fatalizm aynı şeyler değildir. Fatalizm, teslim bayrağı çekmektir. Kader ise, teslim olmamak,şartları her daim yeniden gözden geçirecek bir teyakkuza sahip olmaktır.
Fatalizm, öldürücüdür. Kader, diriltici.
Fatalizm, insanın iradesi yok sayar. Kader, insanda bir kudret iradesi olduğuna inanır.
Bu ülkede deizmin hızla yaygınlık kazanmasının en önemli sebeplerinden biri, yanlış ve çarpı kader inancıdır.
KÜRESELLEŞME KADERİ (!)
Toplumumuzun ruhunu, temel dinamiklerini ve anlam haritalarını oluşturan o devasa tecrübe ve birikimlerimizin yok sayılmaya, yok edilmeye çalışılması, topluma gerçekten büyük acı veriyor. Sürgit içinden çıkılmaz bir hal aldığı görülen sorunların, açmazların ve beklenmedik zamanlarda patlak veren beklenmedik katastrofların (=felaketlerin) ve kaosların zuhur etmesine yol açıyor.
Bu durum, bizim, küreselleşmenin dünyayı sürüklemekte olduğu yeni sorunlara veya durumlara karşı gerekli hazırlıkları yapmamızı da önlüyor. Sadece önlemekle kalmıyor; üstüne üstlük bizi içerideki o yapay ama devasa sorunlarla meşgul ederek yeniden içe kapanmamıza neden olduğu için küreselleşmenin doğurduğu yeni sorunlara ve durumlara karşı gerekli hazırlıklar yapmamızı büsbütün imkansızlaştırıyor.
Tabi bu madalyonun görünen yüzü.
Bir de madalyonun görünmeyen veya pek fazla göremediğimiz, farkına varmakta zorlandığımız öteki yüzü var. Madalyonun öteki yüzü, bizim geleceğe ümitle bakmamızı mümkün kılan işaretlerle, dinamiklerle dolu. Bu işaretleri ve dinamikleri çok iyi tespit edebilir de, bunları yeni bir ruhla ve dinamizmle yeniden harekete geçirmenin yollarını keşfedebilirsek, içine sürüklendiğimiz fasit daireden çıkabilmenin yollarını da bulabiliriz.
KADER İNANCININ DİRİLTİCİ DİNAMİZMİ
Herşeye rağmen geleceğe ümitle bakabilmemizi mümkün kılan ilginç bir dinamiğe dikkatinizi çekmek istiyorum: Kader’’e..
Bugüne kadar kader’e, kader kavramına genel olarak hep olumsuz, pasif/leştirici anlamlar yüklendi. Oysa çağdaş psikanalistler, kader’’in dönüştürücü, yaratıcı bir dinamizme sahip olduğunu söylüyorlar.
Çağımızın imaginatif düşünürlerinden Cornelius Castoriadis, “İlk bakışta tehlikeli, ürkütücü, korkutucu ve dehşetengiz bir durum olarak görünen kaos ve katastrof”un aynı zamanda “Yeni anlamların kurulmasına, yeni deneyimlerin, duyarlıkların ve anlayışların doğmasına zemin teşkil ettiğini” söyler.
Psikanalist W.R. Bion, kaos ve katastrof durumlarının, yeni anlamlar, deneyimler, duyarlıklar ve anlayışlar doğurabilmesinin tek şartının kader inancı olduğunu belirtir ve bunu şöyle açıklar: “Kaos ve felakete, en uygun cevabı, kader inancı verebilir. Çünkü kader, felaketi bağrına basar ve insana sarsılmaz bir dayanma gücü verir. Kadere göre, kaos ve felaket, varoluşumuzun temel şartıdır. Kaosu ve felaketi tanımazsak, kendimize olan güvenimizi ve duyarlılığımızı yitiririz; ya da böyle bir güvene ve duyarlılığa hiçbir zaman ulaşamayız.” (Bkz. “Experiences in Group”, 1961).
FETRET, GAFLET VE SÜNNETULLAH İRADESİNİN SUNDUĞU İMKÂNLAR...
İslâm dünyası gaflet şeklinde tezahür eden bir fetret dönemi yaşıyor iki asırdır.
Bu sütunda birkaç aydır, bir fetret dönemi yaşadığımızdan ve müslümanlıkla ve “bu dünya” ile ilişkilerimizi sorunlu hale getiren 250-300 yıllık bu fetret dönemi bir Sünnetullah İradesi aslında. Eğer bu iradeyi dikkatle ve çok iyi okuyabilirsek, imtihan olarak patlak veren bu fetret döneminin aslında büyük imkânlar barındırdığını da görmekte zorlanmayız.
Bizi büyük felaketlerin, acıların ve kaosların eşiğine sürükleyen bu nev-i şahsına münhasır fetret döneminin, Müslümanlar’ın silkinmelerine, daha güçlü, köklü ve kalıcı yepyeni bir dünyanın, dünya tasavvurunun icat ve inşasına koyulmalarına zemin hazırladığını, bunun bir Sünnetullah İradesi olduğunu düşünüyorum.
Demek ki, bu dünyanın icat ve inşasında, havf (korku) ve recâ (ümit) arasında yaşamak durumunda olan Müslümanlar’ın güçlü kader inancının ne denli dönüştürücü bir dinamizme sahip olduğunu asla gözardı etmemek gerekiyor.
.Umut ışığı Anadolu’da...
Yusuf Kaplan
9/12/2019 Pazartesi
Ekim Kasım aylarında Anadolu’nun nabzını tutmaya çıktım...
Her yerde bir karamsarlık var.
Ama öte yandan da kolay teslim olmama, ipi omuzlama, yükü, tarihî yükümlülüğün yükünü yüklenme aziz mesuliyeti...
Her şeyin politikaya endekslenmesi, toplumda büyük bir ahlâkî çözülme ve çürümenin yaşanmasına yol açıyor...
Politika, çıkarperestliği, konformizmi ve fırsatperestliği kutsar. O yüzden kutsalı hayattan kovar ve sahte, din-dışı seküler kutsallar icat eder ve pagan bir dünyanın eşiğine fırlatır insanı.
Tam da dünyanın bizi beklediği, tarihin bizi çağırdığı bir zaman diliminde Türkiye’nin içerden büyük bir değer erozyonunun pençesinde kıvranması, çocuklarımızın aidiyet bilinçlerini yitirmeleri ve elimizden kayıp gitmeleri işte bu seküler saldırının yol açtığı sosyal yıkımın düşündürücü göstergeleri...
ANKARA EĞİTİMBİRSEN’İN DERTLİ YÖNETİCİLERİ
Fakat umudumu yitirmedim bendeniz.
Anadolu’ya açıldığımda umudumun tazelendiğini görüyorum.
Her ne kadar postmodern popüler kültür ve pespaye Türk dizileri, Anadolu’yu da çürütüyor olsa da, bir dip dalga, alttan alta direniyor, dışardan gelen kültürel saldırıları püskürtüyor, Anadolu insanını diri tutuyor.
Ankara’da EğitimBirSen’de pürdikkat dinlenen bir konferans verdim. Ankara EğitmBirSen’in dertli öğretmenleri, idealist, müstakim yöneticilerini takdir ettim.
Ümitlendim.
NURİ PAKDİL ERZURUM LİSESİ’NDE...
Sonra soluğu Erzurum’da aldım. Erzurum Yazarlar Birliği’nden Yusuf Kotan kardeşim, tarihî Erzurum Lisesi’nde Nuri Pakdil’i Anlamak başlıklı bir programı düzenledi. Programa, Nuri Pakdil’in en önemli “eseri” Arif Ay ağabeyle bendeniz katıldık.
Erzurum Lisesi’nin vakarına yaraşır bir ortamda, Pakdil Usta’yı anlattık genç ve bıçkın arkadaşlara.
Programdan sonra lisenin müzesini gezdik...
Tarih, müthiş bir kimlik ve asalet kazandırıyor bir okula. 1889’da Sultan Abdülhamid Han’ın Anadolu’yu okullarla donatmasının biri ürünü lise ve müzede şahitlik ettiğimiz gurur tablosu tarih. Müzeye her şeyini veren okul yöneticilerinden Sebile Alkır Hoca’yı ve bize müzeyi gezdiren ve Nuri Pakdil’i öğrencilerine tanıtan idealist okul yöneticilerini kutluyorum.
BURSA DEYİNCE AKİF HAYTA HOCA!
Bu hafta sonu Bursa’daydım. Akif Hayta Hoca’nın Bursa Yıldırım Belediyesi için düzenlediği söyleşi programında.
Akif Hayta, çok etkileyici bir hoca. Besbelli. Soruları, müdahaleleri ile yaklaşık üç saat süren, kimsenin yerinden kımıldamadan ve neredeyse salonun çoğunun notlar alarak nefes nefese takip ettikleri bir konferans oldu.
Bursa Yıldırım Belediye Başkanı Oktay Yılmaz sonuna kadar izledi konferansı. Akif Hoca’nın şahsında programı düzenleyen herkesi yürekten kutluyorum. Güzel programdı.
Sonra Bursa İFAM’a uğradık, tadımlık bir Hasbihal yaptık. Hamdi Akgül kardeşim, orada çok güzel işler yapıyor, yapacak...
BAŞAKŞEHİR MİLLET KIRAATHANESİ DÜNYA HARİKASI
Ve Başakşehir...
Başakşehir’in kabına sığmaz, idealist bir belediye başkanı var: Yasin Kartoğlu.
Konferansa geçmeden önce güzel bir sohbet yaptık. Başakşehir, nasıl model şehir yapabilir sorusunu tartıştık.
Sonra konferansa geçtik Millet kıraathanesinde.
Muhteşem bir kütüphane. Nefessiz dinlenen bir konferans.
Böyle kütüphaneler dünyada da çok azdır. Demek ki, istenince birinci sınıf kültür hizmeti de yapılabiliyormuş.
Emeği geçen herkesi yürekten tebrik ediyorum.
AKSARAY’DA İKİ UMUT IŞIĞI: CEMALEDDİN BAL VE OSMAN AKYOL
Aksaray’da bir devrimci ve derviş’e destek vermek için gittim. Osman Akyol Hoca, bir Kur’ân Kursu, medrese açmış Aksaray’da. Ama öğrencilerin hepsi sıradışı, olağanüstü sarsıcı hikâyelere sahip.
Osman Akyol Hoca, uyuşturucuya yakalanan çocukları, annesiz, babasız, kimsesiz çocukları buluyor, onları eve, sıcak yemeğe kavuşturuyor ve Kur’ân hafızı yapıyor!
Gerçekten gözyaşartıcı bir hikâye.
Ve bu güzel insan, eli öpülesi insan hakettiği desteği görmüyor! İnanılır gibi değil.
Osman Akyol Hoca tam bir devrimci. Ve hayatını bu kimsesiz çocuklara vakfetmiş bir derviş.
Osman Hoca’yı ve çalışmalarını yerinde görmek ve yakından destek vermek için koşa koşa Nevşehir Aksaray’a gittim o yüzden.
Allah ondan razı olsun. Allah onu her türlü nazardan saklasın, önünü açsın.
Aksaray’ın dertli, donanımlı, çalışkan çok güzel bir müftüsü var: Cemaleddin Bal Hoca. Bütün camilerde gençleri topluyor Ramazan Köroğlu kardeşimin yilmaz gayretleriyle ve camiler okula dönüşüyor!
Bütün iller Aksaray olsa, keşke diyesi geliyor insanın içinden. Böyle müftülerimiz çok olsa!
İhsan Açık Hoca’mı mutlaka anmam gerekiyor burada. Öyle müftü görmedim ben! Hani derler ya, heykeli dikilecek kabına sığmaz bir öncü.
Cemaleddin Hocamı da yürekten kutluyorum.
Bu Anadolu turumda da umut ışığıyla dopdolu döndüm İstanbul’a.
Anadolu’dan umut kesilmez. Türkiye’den umut kesilmez. Türkiye biterse, mazlumların umudu söner, dünya biter.
Vesselâm.Çürümeyi göremez ve önleyemezsek...
Yusuf Kaplan
13/12/2019 Cuma
İkinci büyük medeniyet buhranını her alanda iliklerimize kadar yaşadığımız iki asırlık yok oluş ve toparlanma sürecini üç kavramla açıklayabiliriz: Bu toplum,Tanzimat’la yönünü, Cumhuriyet’le yörüngesini yitirdi, Özallı yollardan itibaren de ruhunu yitirmeye başladı.
Çok yönlü bir yok oluş ve bu yok oluşa direnme süreci bu.
Bu yazıda yok oluş sürecine odaklanacağım, sonraki yazılarda çıkış yolları üzerinde kafa patlatacağım.
TOPLUMUN RUHUNU YİTİRME SÜRECİ...
Cumhuriyet süreci, bu toplumun İslâmî birikimini tasfiye etme, ruh köklerini inkâr etme sürecine dönüştü.
Bu bir toplumun intiharı demek bu, oysa!
Kendi ayağına kurşun sıkması bir toplumun.
İyi de, dünya tarihinin yapılmasında, son bin yılda kilit rol oynamış bir toplum, neden intihar etmeye, tarihî birikimini ve medeniyet iddialarını reddetmeye kalkışsın ki?
Böyle bir toplum, yönünü de, yörüngesini de, ruhunu da yitirmekten kurtulamaz elbette ki.
Ve aslâ tarihin akışını değiştirecek bir yolculuğa çıkamaz.
Nasıl çıksın ki?
Bir toplum, ruhu varsa, ruhu diri ve canlıysa, ayakta durabilir ve varlığını sürdürebilir çünkü.
Tarih, ruhunu yitirmeyen toplumların eseridir.
Karamsarlık pompalamak İçin yazmıyorum bütün bunları.
Durum tespiti yapıyorum. Nerede, ne hâlde olduğumuzu göremezsek, sorunlarımızın nereden kaynaklandığını da tespit edemez ve önümüzü açacak büyük yolculuklara çıkamayız.
Her yerde bir karamsarlık var haklı olarak.
Haklı olarak diyorum çünkü insanlar, birbirlerini baltalarla doğruyor, boğazını kesiyor, uzuvlarını paramparça ederek çöpe atıyor!
Ne ürpertici cinayetler bunlar!
Değerlerimiz hızla aşınıyor, aile hızla çöküyor, çocuklarımızı göz göre göre kaybediyoruz...
Bütün bunlar, sadece bizden, bizim zaaflarımızdan kaynaklanan sorunlar değil. Küre ölçeğinde hâkim olan yoz, sığ postmodern popüler kültür de bu sorunların kontrolden çıkmasına, katmerlenmesine, kangrene dönüşmesine katkıda bulunuyor.
MODERNLİK VE POLİTİKA’SI:SEKÜLER ÇIKMAZ SOKAK!
Ne olursa olsun, başkasını, dışarıyı suçlamak yerine, kendimize bakmak, nerede yanlış yaptığımızı çok iyi ortaya koymak zorundayız.
Her şeyin politikaya endekslenmesi, toplumda büyük bir ahlâkî çözülme ve çürümenin yaşanmasına yol açıyor...
Oysa politika araçtır; hakikat amaç. Politikayı hakikatin önüne geçirmemiz, ölçütleri yitirmemize ve değerlerimizin çürümesine yol açıyor...
Her şeyin politikaya endekslenmesi, Ak Parti’yle başlamadı elbette. Cumhuriyet tarihiyle yaşıt, hatta Tanzimat’a kadar götürülebilir bunun kökleri.
Modern dünyayı politika, dolayısıyla tanrılaştırılan ve her şeye çeki düzen verme gücü ve kudretini kendinde gören seküler modern insan kurdu.
Modernlik, kurucu olduğu kadar yakıcıdır da. Hegel’in icat ettiği, Marx’ın daha sonra başka anlamlar yüklediği o sarsıcı ifadeyle “yaratıcı ama tahripkâr”dır modernlik.
Varlıklar âleminde dengeyi değil çatışmayı, dolayısıyla gücün ve araçların üstünlüğü fikrini benimseyen ve bu fikre göre hareket ettiği için de dünyayı cehenneme çeviren modernlerin icadı olan politikayla, yaşanabilecek, yaşamaya değer bir dünya kurulamaz; çatışmanın, çıkarperestliğin, sistemin ve mekanik mekanizmaların dolayısıyla ruhsuzluğun hâkim olduğu bir orman, bir arena, bir cehennem kurulabilir yalnızca.
Politika, çıkarperestliği, konformizmi ve fırsatperestliği kutsar. O yüzden kutsalı hayattan kovar ve sahte, din-dışı kutsallar icat eder ve pagan bir dünyanın eşiğine fırlatır insanı.
TÜRKİYE’NİN SEFİH SEKÜLERLEŞME SÜRECİ...
Sekülerleşmenin en sefih, en ayartıcı, en sığ biçimleri Özallı yıllardan bu yana hayatımızın her alanına sirayet ediyor; insanımızın ahlâkını, davranış ve ilişki biçimlerini çürütüyor...
Sosyal yapımızı, dokumuzu sarsıyor; insanımızın karakterine bir virüs gibi sızıyor; temel insanî hasletlerimizi aşındırıyor; ruhsuz, duyarsız, kaşarlanmış türedi tipler zuhûr etmesine yol açıyor...
Akparti iktidarları döneminde sekülerleşme, tavan yaptı; değerlerimiz aşınmaya, genç kuşak hedonizmin, hızın ve hazzın kölesine dönüşmeye, oraya buraya savrulmaya, sözün özü, ruhsuzlaşmaya başladı...
Tam da dünyanın bizi beklediği, tarihin bizi çağırdığı bir zaman diliminde Türkiye’nin içerden büyük bir değer erozyonunun pençesinde kıvranması, çocuklarımızın aidiyet bilinçlerini yitirmeleri ve elimizden kayıp gitmeleri, bu seküler saldırının, sekülerleşmenin yol açtığı sosyal yıkımın düşündürücü göstergeleri...
Postmodern popüler kültür ve pespaye Türk televizyonları ve dizileri, toplumu da alttan alta çürütüyor, altını oyuyor, mezarını kazıyor.
Ne yapıp edip, eğitimde, kültürde, şehircilikte devrim yapmak, genç kuşağı yoz postmodern popüler kültürün çözücü ağlarından kurtarmanın yollarını bulmak zorundayız.
Vesselâm.
Sistemi dönüştürmek için yola çıkıp sistem tarafından dönüştürülmek!
Yusuf Kaplan
15/12/2019 Pazar
Felâket tellallığı yapmıyorum. Yanlışlıklarımızı, büyük hatalarımızı görüp önlem alamazsak, yok oluruz ve bunun vebalini ödeyemez, bize umut bağlayan mazlumlara da hesabını veremeyiz.
O yüzden içerden, güçlü, köklü, uzun soluklu, zihin, ufuk ve ön açıcı eleştiriler yapmak zorundayız.
5 MİLLÎ GÖRÜŞ PARTİSİ, AZ OLMADI MI?
Sarkastik, rahatsız edici bir ara soru bu ama gerçek bu; acı gerçek!
Bir hareketten beş partinin çıkması neye işaret eder?
Elbette ki, çarpıklığa, bir şeylerin yanlış gittiğine...
Bu beş parti, millete gidecek ve hangi büyük farklılıkları, benzersizlikleri için oy isteyecek acaba?
Böyle bir soruyu sormak bile gülünç ve tedirgin edici, değil mi?
Millî Görüş hareketinden beş ayrı partinin çıkması, Millî Görüş’ün güçlü bir insan kaynağı olduğunu gösterir mi? Elbette ki.
Ama bu insan tipinin sadece “oraya buraya yamanan”, “kaynakçı” bir insan tipi olduğunu gösterir. Üzücü ama böyle!
Kendisini siyaseten Millî Görüş’ün çocuğu olarak gören biri olarak söylüyorum bunları.
Bir ara AK Parti’nin, Millî Görüş köklerinden aşı yapması, taze kan devşirmesi gerektiğini söyledim AK Parti yöneticilerine. Başkaları da söylediler eminim. Ve söylenen şeyi yaptılar.
Sonuç ne?
Sonuç, benim açımdan da hayal kırıklığı oldu.
Millî Görüş kökenli insanların bile masaya ve kasaya ne kadar çabuk yenildiklerini görünce, hayal kırıklığı yaşadım.
Bu insanlar, İslâmî dertleri, kaygıları olan insanlardı. Masayı, kasayı ve nisayı görünce, yenildiler!
Millî Görüş’ten beş parti çıkmasının nedeni buralarda gizli işte!
O yüzden meseleyi en başından, kökünden ele almakta yarar var...
MİLLÎ GÖRÜŞ: RUH KÖKLERİMİZİN SESİ
Millî Görüş, bu toplumun İslâmî iddialarının siyaset arenasındaki sözcüsü, güçlü sesiydi. Rahmetli Erbakan Hoca, bunu çok güzel gösterdi. Ama iktidarla tanışınca, millî görüş kadroları, şimdiki kadar olmasa bile dökülmeye başladılar.
Millî Görüş, bu ülkenin devşirme şebekeler tarafından ele geçirildiğini, İslâmî geçmişinin yok edildiğini, geleceğinin de yok edilmeye çalışıldığını göstermek ve buna “dur!” demek için siyaset sahnesine çıkmıştı oysa.
Başlangıçta cazibe kaynağı oldu. Özellikle de Hoca’nın 11 aylık zorlu iktidarı döneminde, içerden ve dışardan yapılan inanılmaz baskılara rağmen bu ülkenin hâs çocuklarının bu ülkeyi nasıl şaşırtıcı bir şekilde -bütün olumsuzluklara rağmen- başarıyla yönetebileceklerini gösterdi Erbakan Hoca dünya âleme!
Havuz sistemi kuruldu, denk bütçe yapıldı! Türkiye’yi kuşatan şer şebekeleri ve onların içerdeki devşirme şebekleri, şok geçirdiler. Hoca, bütün bunların üstüne bir de D-8’i kurunca darbeyi yedi, 28 Şubat postmodern darbesiyle gönderildi.
Fakat Millî Görüş kadrolarının, -AK Parti’nin İslâmî kaygıları çok daha zayıf kendine özgü kadrolarıyla birlikte- özellikle son 5-6 yıldan bu yana AK Parti içinde sergiledikleri performans, masaya ve kasaya nasıl kolaylıkla teslim olabildiklerini, dolayısıyla nasıl sefih sekülerleşme biçimleri geliştirebileceklerini gösterdi.
Soru şu: Yarım asır önce mücahit olarak yola çıkan insanlar, nasıl oldu da 80’li, 90’lı yıllarda müteahhit, 2000’li yıllarda ise her şeye müsait olabildiler?
Bu sorunun cevabının 4-5 yıldır burada yoğun olarak yazdığım yazılarla vermeye çalışıyorum: Politika kutsandığı, amaç katına yükseltildiği için.
Oysa politika araç, hakikat amaçtır. Amaç hakikattir, hakikatin izinin sürülmesi, hükümran kılınmasıdır; yoksa politikanın yani güç ve çıkar ilişkilerinin, masa ve kasa kapmak için girişilen ayak oyunlarının filan değil!
PARÇALANMAYA DEĞİL BÜTÜNLEŞMEYE İHTİYACIMIZ VAR!
Burada yazının öznesi millî görüş de değil, AK Parti de. Yazının öznesi politika, politikanın kutsanması, bir araç olarak politikanın amaç haline getirilmesi, hakikatin önüne geçirilmesi ve bu toplumun İslâmî kadrolarının sisteme teslim olması.
Sistemi dönüştürmek üzere yola çıkan insanların sistem tarafından dönüştürülmesi. Asıl üzerinde kafa yormamız gereken mesele bu!
Yazıyı bitirirken şu tarihî uyarıları yapmak zorunda hissediyorum kendimi: Türkiye, zorlu bir süreçten geçiyor. Ak Parti’nin parçalanması veya Erdoğan gibi güçlü bir liderin şu da bu ayak oyunlarıyla devre dışı bırakılması,Türkiye’nin -Allah korusun ama parçalanmak da dâhil- sonu nereye varacağı belli olmayan bir çıkmaz sokağın eşiğine sürüklenmesine yol açabilir.
Elbette -yerlerde sürünen eğitimden yoz kültüre, İslâmî aidiyet biçimlerini yitiren gençlikten pespaye medyaya kadar- yapılan yanlışlar konusundaki eleştirilerimizi ve önerilerimizi her zaman dillendireceğiz. Ama Türkiye’nin içerden ve dışardan dört bir taraftan kuşatıldığı bir zaman diliminde, ülkeyi kurda kuşa yem edecek basiretsiz işlere de tevessül etmeyeceğiz!
O yüzden şunu söylüyorum: Parçalanmaya değil bütünleşmeye ihtiyacımız var.
Vesselâm.
.Uluslararası Fethi Gemuhluoğlu Dostluk Film Festivali
Yusuf Kaplan
16/12/2019 Pazartesi
“Fethi Gemuhluoğlu kim” mi? Herkesin ve her kesimin “”Fethi Abi”si!
Hem kendi kalabilmek hem de herkese ve her kesime seslenebilmek her babayiğidin harcı değil şu çorak ülkede, öyle değil mi?
Ama Fethi Gemuhluoğlu, olmaz denileni başarmış -deyim yerindeyse- bir olgunluk âbidesidir; hem derviş hem de sessiz devrimci biri; bu ülkenin dip dalgasını, genetik kültürel haritalarını harekete geçirerek geleceği, geleceğin öncü nesillerini yetiştiren bir öncü.
Yılmaz bir hakikat savaşçısı: Bulunduğu yere şeklini veren, ruhunu üfleyen, insan’dan saraylar inşa eden bir âhir zaman bilgesi.
EŞSİZ BİR YETENEK KÂŞİFİ
Bir savaşçı ama herkesin önünde saygıyla ve şükrana eğildiği bir öncü.
Ayırım gözetmeksizin, bu ülkenin karakter ve yetenek sahibi çocuklarına burs bulan bir hayırsever.
Hayrı sadece burs vermek gibi hayırseverliklerle sınırlı olmayan biri Fethi Gemuhluoğlu. Asıl hayrı, asıl kanatlandırıcı hayırseverliği, yetenekleri keşfetme kabiliyeti ve yılmaz gayretinde gizli Fethi Ağabey’in.
Bu ülkede -sağdan veya soldan ne kadar eli kalem tutan, yazan, çizen, fikir üreten adam varsa, neredeyse hepsine Fethi Gemuhluoğlu’nun sarıp sarmalayan, insanı en derûnundan yakalayan eli, o öpülesi eli değmiştir mutlaka.
DOST’UN DOST HALKASININ PIRLANTA BİR HALKASI
Bu ülkenin çocuklarının elinden tutmuş, bu ülkenin ruhuna âşık, bu ülkenin çocuklarını bu toprakların ruhuyla buluşturma aşkı ve şevkiyle yanıp tutuşan bir Hakk dostu, hakikat sevdalısı bir insan Fethi Gemuhluoğlu.
Dost denilince, dostluk’tan sözedilince, derhal onun adı gelen bir yürek insanı o.
O’nsuz dostluk cümleleri kurulamayacak, dostluk hikâyeleri anlatılamayacak, dostluk filmleri yapılamayacak kadar dostluk kelimesi ve eylemiyle özdeşlemiş bir dost.
Hoca Ahmed Yesevî Hazretleri’nden Yunus’a gürül gürül akıp gelen, bin küsûr yıldır bu toprakları sulayan hakikat yolculuğunun, Hakka dost, hakikate dost, insana ve âleme dost medeniyet yolculuğumuzun kurucu son halklarından pırlanta bir halka.
SAYGISIZLIK DEĞİL SAYGI GÖSTERİLMELİ!
Neden Fethi Gemuhluoğlu’ndan söz açtığım peki?
Fethi Gemuhluoğlu adına bir film festivali düzenleniyor güya! Bu yıl hiç de dostça olmayan bir davranışla Fethi Gemuhluoğlu ismi çıkarılarak ikincisi düzenlenen bir festival.
Kadrosunda Fethi Gemuhluoğlu’nun oğlu Selman Gemuhluoğlu, Hasanali Yıldırım, Lütfi Şen ve Faysal Soysal’ın yer aldığı kişilerle başlayan festival ikinci yılında hem ismini hem de kurucu isimlerini tasfiye ederek sürdürüldü!
Fethi Gemuhluoğlu’na saygısızlık bu, elbette ki!
Başından itibaren bu projenin her şeyi oğlu Selman Gemuhluoğlu’na da saygısızlık.
Ve film dilinden, estetiğinden anlayan, piyasadaki karakter sahibi, ahlâk sahibi bir kaç kişiden biri olan Hasanali Yıldırım’a da saygısızlık ve haksızlık!
Çok sevimsiz bir hâdise yaşandığı besbelli.
Bendeniz, ileriye bakalım diyorum ve şöyle bir öneride bulunuyorum: Gençlik Bakanlığı ya da Kültür Bakanlığı, uluslararası bir film festivali düzenlemeli Fethi Gemuhluoğlu adına. Tam da toplumumuzun ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği birlik ve bütünlük girişimlerine de çok güzel temel olacak bir dostluk ve kardeşlik festivali ne kadar güzel olur, değil mi?
İlgili bakanlıklar, bu konuda adım atarlarsa, hem ülkemiz için hem de sanatımız için güzel bir işe imza atmış olurlar. Sadece Uluslararası Fethi Gemuhluğlu Dostluk Film Festivali değil, Uluslararası Fethi Gemuhluoğlu Dostluk Sanat Festivali olarak düzenlemeleri uzun vadede çok ses getirecek bir girişim, bir vefa adımı olacaktır bu.
Benden hatırlatması...
Vesselâm.Politika, insanı ruhsuzlaştırır; çıkış yolu, politikanın ötesinde gizli...
Yusuf Kaplan
20/12/2019 Cuma
Politika, iktidar kurma aracı ve biçimi, imkânı ve mekanizması.
Hayatın politikaya indirgendiği yerde insan, yavaş yavaş insanî hasletleri yitirmeye başlar. Makinalaşmaya başlar. Ruhsuzlaşır.
O yüzden İslâm düşünce geleneğinde, siyaset, ahlâk’ın bir alt dalı olarak görülmüştür.
Politik düşüncenin zayıf olduğu bile söylenebilir İslâm düşünce geleneğinde.
Bu bir zaaf olarak görülebilir belki ama gerçekte insanın fıtratının korunması, insanın gücü kendinde vehmederek azmanlaşmasının kontrol altına alınması açısından çok önemli bir yaklaşım, esaslı bir durumalıştır.
GREKLERİN “POLİTİKA” MAKİNASI
Politika, mülkün insanın kontrolüne verilmesidir. Mülk hem güç hem egemenlik hem de otorite demektir.
O yüzden politika, özelde Greklerin, genelde Batı uygarlığının temel varoluş alanı ve imkânı olarak kabul edilmiş ve işlev görmüştür.
Greklerde, bilimlerin anası felsefedir; hayatın esası ise politika!
Batılılar dışında hiç bir medeniyet politikayı hayatın merkezine yerleştirmemiştir.
Hayatın merkezinde din vardır. Bütün medeniyetlerde böyledir bu.
Tarihte, din-dışı tek uygarlık, 2500 yıllık Batı uygarlığıdır.
Grekler, pagan olmasına rağmen, spor bile din eksenlidir: Olimpiyatlardayarışan sporcu ibadet ettiğinin bilincindedir. Sanatkârda da benzer bir durumdan sözedilebilir: Trajedi, dinsel bir arınma biçimidir örneğin.
Örnekleri uzatmaya gerek yok.
Şu: Grekler pagan olmasına rağmen, bütünüyle din-dışı bir uygarlık sözkonusu değildi Grek adalarında da, anakarasında da.
AVRUPALILARIN POLİTİKA TANRISI!
Felsefî köklerini Greklere borçlu olan Avrupalılar, pagan Greklerden daha fazla din-dışı bir dünya / uygarlık geliştirdiler.
Laiklik, pagan Greklerden daha fazla Tanrı’yı hayattan uzaklaştırdı, insanı tanrılaştırdı.
Hıristiyanlığı da daha ilk benimsedikleri süreçten itibaren paganlaştırdıkları için, Avrupalıların dolayısıyla Amerikalıların din olarak adlandırılmayı hak edecek derinlikte ve çapta bir dinleri yok: O yüzden tarihte ilk defa din-dışı bir uygarlıkla karşı karşıya insanlık.
O yüzden modern ve postmodern Batı uygarlığı son dört asırdır bütün dinleri fosilleştirmek, tarihten silmek, dönüştürerek kendine benzetmekte ve devre dışı bırakmakta sakınca görmemiştir.
İşte tam da bu nedenledir ki, yani gerçek anlamda dinden yoksun olduğunu çok iyi bildiği ve tecrübe ettiği içindir ki, önüne gelen her şeyi din katına yükseltmekten kaçınamamıştır.
Batı uygarlığı, kurulmasında dönem dönem kilit rol oynayan her şeyi dinselleştirdi.
Önce politikayı din katına yükseltti, ardından ekonomi, kapitalizm, ulusçuluk, sosyalizm, sekülerizm birer din gibi işlev görür oldu.
Eğer Batı’da hakîkî din olmuş olsaydı, hiç bir şey dinin yerini alamaz, din katına yükseltilemezdi.
Her şeyin seküler din ve sahte tanrı katına yükseltilebilmesi, her şeyin önce karikatürize edilmesine sonra da yok olup gitmesine sebep oluyor.
ÇIKIŞ YOLU: POLİTİKANIN ÖTESİ...
Türkiye de, tepeden monteleme yöntemiyle uygulanan modernleşme / Batılılaşma / laikleşme projesiyle birlikte İslâm’ı hayatın merkezinden uzaklaştırdı ve tıpkı taklit ettiği Avrupa modernliği gibi politikayı hayatın merkezine yerleştirdi, böylelikle seküler devrimler gerçekleştirdi.
Seküler devrimler, yalnızca tepeden Jakoben yöntemlerle lûtfedildiği için karikatürleşti vebu toplumun İslâmî ruh köklerini kurutma tehlikesi ile karşı karşıya bıraktı ülkeyi.
Medeniyetlerin birbirlerinden beslenmesine karşı çıkacak absürd bir tutum sergileyemem. Aksine yaşadığımız ve politika üzerinden zoraki olarak inşa edilen modernleşme / sekülerleşme tecrübemizin absürd bir tutum olduğunu söyleyeceğim.
Bizim yaşadığımız tecrübe bir medeniyetin başka bir medeniyetten bazı kurumları ve kavramları ödünç alması ve sonra da onları dönüştürmesi tecrübesi olmadı. Aksine bir medeniyet değiştirme, kendi medeniyet dinamiklerimizi inkâr etme ve sonuçta toplumu kaçınılmaz olarak kültürel inkârın eşiğine sürükleme absürdlüğü oldu!
Bütün yapılanlar politika aygıtı (devlet) ele geçirilerek yapıldı: Abdülhamid, politik bir devrimle tahttan indirildi. Yeni seküler düzen, politik bir devrimle kuruldu: Devlet, devletin bütün kurumları, İslâm’dan temizlendi!
Politika sadece Batıcılar tarafından değil İslâmî kesimler tarafından da kutsandı.
Politikanın kutsanması, masanın ve kasanın kutsanması, insanın ve toplumun masanın ve kasanın kölesine dönüşmesine ve ruhsuzlaşmasına yol açacaktı.
Bu kaçınılmazdı.
Çıkış yolu ne, peki?
Politika’yı değil hayatı inşa etmek, politikanın ötesinde kendi ayaklarımız üzerinde durmanın imkânlarını ve yöntemlerini geliştirmek...
“İyi de, nasıl?” dediğinizi duyar gibi oluyorum.
Sonraki yazıda artık...
.Ruhunu yitirdiğini bildin mi?
Yusuf Kaplan
22/12/2019 Pazar
İslâm medeniyeti, politika üzerine inşa edilmedi; hayat üzerine inşa edildi; hakikatin yoğurduğu, mayasını kardığı ruh üflediği hayat üzerine.
Bu gerçeği gören, hatta iliklerine kadar hisseden ender düşünürlerden biri Nietzsche’ydi. Hıristiyanlığın da, modernitenin de hayatı inkâr ettiğini düşünüyor, “İslâm, hayat’a evet diyor” diyordu özenle.
Hayat’ın inşası, idamesi ve nefes üflemesi, hakikat’le irtibatının kopmamasına, aksine, muhkem bir şekilde tesis edilmesine bağlı.
Hakikatin olmadığı yerde, hakikatin hükümfermâ olmadığı bir dünyada, hayat yeşermez, çürür, çöle döner.
Bizde hayatı hakikat inşa eder. Hakikat inşa ettiği için sahicidir ve ruh doludur hayat. Şiirdir. Şuurdur. Hakikatin şiarlarının şuura dönüşmesi ve şiire durdurması hayatı da, insanı da.
Hayatımıza en az iki asırdır hakikat değil siyaset yön veriyor.
Politika, sadede dünyaya sahip olma ve çeki-düzen verme kaygısı güder. Dünyayı dâr / yurt edinir; o yüzden dünyayı dar eder insana.
Politika, insanın her şeyin merkezine yerleşmesi demektir. İnsanın her şeyin ölçüsü ve ölçütü katına yükseltilmesi, tanrılaştırılması.
O yüzden, modern dünya politika üzerine kuruldu. Sonra, politikanın yerini ekonomi aldı. Ekonomi, “ekonomik insan” olarak adlandırılan ruhsuz bir canavar icat etti. “Ekonomik insan” denen canavar, insanı ruhsuzlaştırdı ve yok etti.
Politikayla başlayan ekonomiyle başka bir evreye geçen dünya, insansız bir dünya artık. Postmodern dünya, insansız. Postmodern insan ise, dünyasız!
Aslında genelde müslümanların özelde Türkiye’nin önünde insanı yeniden hayata döndürecek, insana dünyasını armağan edecek bir imkân var: İnsanlığın önünü açacak, insanca bir dünya kurulmasını sağlayacak bir imkân.
Yaşadığımız zorluklara bakarak arabesk psikolojilere girmeye gerek yok. Fıtratını koruyan, dolayıyla kimyası bozulamamış, genetik kültürel kodları saflığını muhafaza eden insan tipi Müslüman insan tipi; özellikle de bu toprakların çilekeş insanı.
Dünya, insan türünün geleceğinin tehlikeye girdiği bir yokoluş felâketinin eşiğine sürükleniyor! Güle oynaya hem de!
İnsan türünün yokoluşunu durduracak kaynak, özsuyu bizde. Ama bunun bilincinde bile değiliz biz, ne yazık ki!
Türkiye’nin İslâmî kesimleri, politikanın insanın fıtratını bozduğunu, insanı dünyayı kutsayan, fırsatperest, çıkarperest, konformist, dünyevîleşmiş ruhsuz bir makinaya dönüştürdüğünü iliklerine kadar yaşıyorlar ama bunu göremiyorlar!
Yaşanan ruhsuzlaşmanın, sekülerleşmenin her şeyin politikaya indirgenmesinden kaynaklandığını farkedemiyorlar.
Siyasî mücadele elbette sürecek. Ama politika hayatımıza yön vermeyecek; hakikat, hakikatin şaşmaz ölçüleri yön verecek -siyaset de dâhil- her şeye.
O yüzden İslâmî bir hayat inşası için gayret göstermeliyiz. Masa, kasa kapmak için değil.
Masa, kasa peşinde koşturursak, ortada hakikatten eser kalmayacağını çok iyi bilelim.
Derdi hakikat olmayan bir politika en büyük derttir, felâkettir.
Derdi hakikat olmayan bir hayat, bayattır.
Derdi hakikat olmayan insanın, insan olma hasletlerini yitirmesi kaçınılmazdır.
Hayatımızı politika şekillendiriyor son iki asırdır. Ama son yarım asır, hayatımız ruhsuzlaştı, her şeye politikaya endekslendiği için.
Cemaatler, tarikatler, vakıflar hep politikanın ağlarında yaşama mücadelesi verilebileceğini sandıkları için sahiciliklerini yitiriyorlar.
Her şeyi politikadan, devletten bekler duruma geldiler; ki bu, ruhlarını yitirmeleri ve canlı cenazeye dönüşmeleri demektir.
İslâm’ın kilisesi yok. O yüzden İslâm’ın darbe yediği zamanlarda direnmesini sağlayacak kurumları da yok.
Müslümanların İslâm’la irtibatlarını diri ve canlı tutan tarikatler ve cemaatlerdir.
İslâm’ın kilisesi olmadığı için, İslâm’ın kan kaybettiği, müslüman toplumların hızla sekülerleştiği ortamlarda, laiklik, Kemalizm gibi ideolojilerin din katına yükseltilmesi kaçınılmazdır.
İslâm son bir kaç yılda, daha önceki dönmelerde gözlenmediği kadar kan kaybediyor: İnsanlar, İslâm’ı terkediyorlar...
Bunun en temel nedeni, politikanın / araçların hakikatin yani amaçların önüne geçmesi, insanların masanın ve kasanın peşinde koşturmaları, helal haram ölçülerini hiçe saymaları, kısacası, İslâm’a hakkıyla teslim olmadıkları için İslâm’ı hakkıyla temsil edememeleri, Müslüman kişilerin inandıklarıyla yaptıkları arasındaki uçurumun toplumun İslâm’dan soğumasına ve uzaklaşmasına yol açması...
Unutmayalım: İslâm, tek başına yaşanmaz, müşterek yaşanır; ancak müşterek yaşandığında, cemaat hâlinde yaşandığında hak hukuk nedir, kardeşlik nedir, zorluk, fedakârlık, cefakârlık, kanaatkârlık nedir o zaman bilinir, tadı, lezzeti idrak edilir.
Müslümanlar bir bedenin uzuvları gibidir, yoksa politikanın, ekonomik çıkar şebekesinin uzantıları gibi değildir.
Yekvücuttur.
Politik, ekonomik örgütlenmelerde kişi, kendini düşünür; cemaat birlikteliklerinde kardeşini.İslâm siyaset tasavvuru
Yusuf Kaplan
23/12/2019 Pazartesi
İslâm düşüncesinde siyaset alanı, güç kullanma, hükümranlık kurma, tahakküm etme alanı ve aracı değildir.
Siyaset, kurucu bir kaynak değil, dârü’l-İslâm’da hâkim olan hakikat ilkelerinin hayatiyetini sürdürmesini sağlayan koruyucu bir barınaktır sadece.
Siyaset-hakikat ilişkisini yazmayı sürdürüyorum. Bugün İslâm siyaset tasavvurunu, temel ilkelerini ve güzergâhlarını yazdığım altı yıl önceki bir yazımı gözden geçirerek sizlerle paylaşmak istiyorum.
MELEKÛT ÂLEMİ, MÜLK ÂLEMİ VE SİYASET
Müslüman hayatının her alanında olduğu gibi, her aktivite’nin dayandığı temel kurucu ilkeler vardır; siyaset, -diğer başka araçlar gibi- bu kurucu ilkeleri -uygulayarak- koruma işlevi üstlenir sadece.
Yine her aktivitenin bir mülk âlemine, bir de melekût âlemine bakan iki yönü vardır. Müslüman hayatında her aktivite, meşruiyetini melekûtî âlemden alır, mülk âlemine yansıtır, mülk âleminde yansımasını bulur.
İslâm düşüncesinde, hükümranlık, otorite ve meşruiyet kaynağı, mülk âlemi, dolayısıyla mülk âlemine hükmeden insan değil, ilâhî kaynak ve bu kaynaktan yansıyan ilkelerdir.
Dârü’l-İslâm’da, Hak hükümrandır; insan, Hakk’ın hükümranlık yetkisini hakkıyla kullanmakla yükümlüdür sadece.
Dârü’l-İslâm’da, insanın hükümranlığı, pagan dünyada olduğu gibi mutlak değil, izafîdir.
Hakk’ın hükümranlığının belirleyici olmadığı bir yerde hakikat olmaz, adalet ise hiç olmaz.
Hakk’ın ontolojik hükümranlığını hiçe sayan bir yerde, insan hakları hiç bir zaman elde edilemez; gücü ve güç üreten araçları ellerinde bulunduran odaklar, neyin, nereye kadar ve ne ölçüde hak olduğuna hükmederler; insan haklarını, güç odaklarının çıkarları doğrultusunda tayin ederler.
ÜÇ TARZ-I SİYASET
İslâm düşüncesinde üç ana ‘’siyaset alanı’’ vardır.
Birincisi, peygamberlerin (enbiyaların) siyasetidir.
İkincisi, velilerin (evliyaların) ve âlimlerin siyasetidir.
Üçüncüsü, vâlilerin (emirlerin) siyasetidir.
Peygamberlerin siyaseti, hem bâtın hem de zâhire; velilerin ve âlimlerin siyaseti, yalnızca bâtına; emirlerin siyaseti ise, yalnızca zâhire hükmeder.
KAT’İYYAT VE ZANNİYYAT
Bu temel ilkelerden yola çıkarak, İslâm düşüncesinde, siyaset tasavvurunun temellerini İmam Cüveynî ile talebesi İmam Gazalî atmıştır.
Buna göre, siyaset tartışmaları, kat’iyyat ve zanniyyat ayırımı üzerinde temellendirilmiştir. Kat’iyyat, Kur’ân ve Sünnet ekseninde, siyasetin, kurucu temel ilkelerini sunar bize. Bu kurucu ilkelerin zaman içinde nasıl uygulanabileceği zanniyyat alanına (ictihadlara) bırakılmıştır. Meselâ, âdil ve meşrû bir devlet başkanını seçme yükümlülüğü kat’î bir hüküm, devlet başkanının nasıl seçilebileceği ise zannî (ictihadî) bir meseledir.
O yüzden İslâm siyaset tasavvurunda, belli bir yönetim biçimi önerilmemiştir; yönetim biçimi, zamana, dolayısıyla içtihatlara bırakılarak halledilmesi öngörülen bir mesele olarak değerlendirilir.
İslâm siyaset tasavvurunda yönetenlerle yönetilenler arasındaki ilişkiler, kat’iyyat alanı tarafından belirlenen temel kavramlar çerçevesinde ele alınır ve uygulanır.
BEŞ KURUCU İLKE
Yunus Apaydın Hoca’nın çalışmalarından da esinle, kurucu temel ilkeleri, beş ana başlık altında şöyle özetlemek isterim:
1-Adalet. Adalet ilkesi, belli başlı âyet ve hadislerden yola çıkarak belirlenmiştir. Adalet, üç boyutta ele alınır. Birincisi, kurucu adalet; ikincisi, koruyucu / yaşatıcı adalet; üçüncüsü de, düzeltici adalet.
Kurucu adalet, toplumun ve siyasetin inşasında nass’larda belirtilen ilkeler (kat’iyyat) ışığında, dengenin ve itidalin, sulhün ve selâmetin sağlanmasını hedefler.
Koruyucu / yaşatıcı adalet, ilkelerin işleyişinde ve işletilmesinde karşımıza çıkar: Hem nass’larda belirlenen ilkelerin uygulanmasını denetler hem de nasslarda belirlenmeyen alanların içtihatlarla tayin edilmesini sağlar.
Düzeltici adalet ise, düzenin bozulması ya da bozulmaya yüz tutması durumunda, adaletin düzeltici unsur olarak devreye girdirilmesinin yollarını ve yöntemlerini belirler.
2-Ehliyet. Meselâ, Buhari’de geçen, ‘’iş, ehil olmayana verildiğinde kıyameti bekle!’’ hadisi, ehliyetin, adaletin temini açısından zorunlu şart ve kurucu ilke olarak kabul edildiğine delil olarak gösterilen nass’lardan biridir.
3-Emanet. Yönetimde kişisel çıkar gözetmeden ‘’ortak hayır’’a hizmet etmeyi, şeffaf, hesap verebilir, güven temin edici bir yönetimi tesis etmeyi amaçlar.
4-Dördüncü kurucu ilke Biat’tır. Biat, yöneticinin şer’î açıdan meşruiyetinin ve ümmetin siyasete katılımının kurucu ilkesidir.
5-Siyaset tasavvurunun beşinci kurucu ilkesi, İstişâre’dir. İstişare, ümmetin siyasete ‘’doğrudan’’ katılımını, karar alma ve verme süreçlerinin âdil bir şekilde gerçekleştirilmesini, böylelikle totaliter yönelimlerin önünün kesilmesini sağlarİslâm siyaset tasavvuru
Yusuf Kaplan
23/12/2019 Pazartesi
İslâm düşüncesinde siyaset alanı, güç kullanma, hükümranlık kurma, tahakküm etme alanı ve aracı değildir.
Siyaset, kurucu bir kaynak değil, dârü’l-İslâm’da hâkim olan hakikat ilkelerinin hayatiyetini sürdürmesini sağlayan koruyucu bir barınaktır sadece.
Siyaset-hakikat ilişkisini yazmayı sürdürüyorum. Bugün İslâm siyaset tasavvurunu, temel ilkelerini ve güzergâhlarını yazdığım altı yıl önceki bir yazımı gözden geçirerek sizlerle paylaşmak istiyorum.
MELEKÛT ÂLEMİ, MÜLK ÂLEMİ VE SİYASET
Müslüman hayatının her alanında olduğu gibi, her aktivite’nin dayandığı temel kurucu ilkeler vardır; siyaset, -diğer başka araçlar gibi- bu kurucu ilkeleri -uygulayarak- koruma işlevi üstlenir sadece.
Yine her aktivitenin bir mülk âlemine, bir de melekût âlemine bakan iki yönü vardır. Müslüman hayatında her aktivite, meşruiyetini melekûtî âlemden alır, mülk âlemine yansıtır, mülk âleminde yansımasını bulur.
İslâm düşüncesinde, hükümranlık, otorite ve meşruiyet kaynağı, mülk âlemi, dolayısıyla mülk âlemine hükmeden insan değil, ilâhî kaynak ve bu kaynaktan yansıyan ilkelerdir.
Dârü’l-İslâm’da, Hak hükümrandır; insan, Hakk’ın hükümranlık yetkisini hakkıyla kullanmakla yükümlüdür sadece.
Dârü’l-İslâm’da, insanın hükümranlığı, pagan dünyada olduğu gibi mutlak değil, izafîdir.
Hakk’ın hükümranlığının belirleyici olmadığı bir yerde hakikat olmaz, adalet ise hiç olmaz.
Hakk’ın ontolojik hükümranlığını hiçe sayan bir yerde, insan hakları hiç bir zaman elde edilemez; gücü ve güç üreten araçları ellerinde bulunduran odaklar, neyin, nereye kadar ve ne ölçüde hak olduğuna hükmederler; insan haklarını, güç odaklarının çıkarları doğrultusunda tayin ederler.
ÜÇ TARZ-I SİYASET
İslâm düşüncesinde üç ana ‘’siyaset alanı’’ vardır.
Birincisi, peygamberlerin (enbiyaların) siyasetidir.
İkincisi, velilerin (evliyaların) ve âlimlerin siyasetidir.
Üçüncüsü, vâlilerin (emirlerin) siyasetidir.
Peygamberlerin siyaseti, hem bâtın hem de zâhire; velilerin ve âlimlerin siyaseti, yalnızca bâtına; emirlerin siyaseti ise, yalnızca zâhire hükmeder.
KAT’İYYAT VE ZANNİYYAT
Bu temel ilkelerden yola çıkarak, İslâm düşüncesinde, siyaset tasavvurunun temellerini İmam Cüveynî ile talebesi İmam Gazalî atmıştır.
Buna göre, siyaset tartışmaları, kat’iyyat ve zanniyyat ayırımı üzerinde temellendirilmiştir. Kat’iyyat, Kur’ân ve Sünnet ekseninde, siyasetin, kurucu temel ilkelerini sunar bize. Bu kurucu ilkelerin zaman içinde nasıl uygulanabileceği zanniyyat alanına (ictihadlara) bırakılmıştır. Meselâ, âdil ve meşrû bir devlet başkanını seçme yükümlülüğü kat’î bir hüküm, devlet başkanının nasıl seçilebileceği ise zannî (ictihadî) bir meseledir.
O yüzden İslâm siyaset tasavvurunda, belli bir yönetim biçimi önerilmemiştir; yönetim biçimi, zamana, dolayısıyla içtihatlara bırakılarak halledilmesi öngörülen bir mesele olarak değerlendirilir.
İslâm siyaset tasavvurunda yönetenlerle yönetilenler arasındaki ilişkiler, kat’iyyat alanı tarafından belirlenen temel kavramlar çerçevesinde ele alınır ve uygulanır.
BEŞ KURUCU İLKE
Yunus Apaydın Hoca’nın çalışmalarından da esinle, kurucu temel ilkeleri, beş ana başlık altında şöyle özetlemek isterim:
1-Adalet. Adalet ilkesi, belli başlı âyet ve hadislerden yola çıkarak belirlenmiştir. Adalet, üç boyutta ele alınır. Birincisi, kurucu adalet; ikincisi, koruyucu / yaşatıcı adalet; üçüncüsü de, düzeltici adalet.
Kurucu adalet, toplumun ve siyasetin inşasında nass’larda belirtilen ilkeler (kat’iyyat) ışığında, dengenin ve itidalin, sulhün ve selâmetin sağlanmasını hedefler.
Koruyucu / yaşatıcı adalet, ilkelerin işleyişinde ve işletilmesinde karşımıza çıkar: Hem nass’larda belirlenen ilkelerin uygulanmasını denetler hem de nasslarda belirlenmeyen alanların içtihatlarla tayin edilmesini sağlar.
Düzeltici adalet ise, düzenin bozulması ya da bozulmaya yüz tutması durumunda, adaletin düzeltici unsur olarak devreye girdirilmesinin yollarını ve yöntemlerini belirler.
2-Ehliyet. Meselâ, Buhari’de geçen, ‘’iş, ehil olmayana verildiğinde kıyameti bekle!’’ hadisi, ehliyetin, adaletin temini açısından zorunlu şart ve kurucu ilke olarak kabul edildiğine delil olarak gösterilen nass’lardan biridir.
3-Emanet. Yönetimde kişisel çıkar gözetmeden ‘’ortak hayır’’a hizmet etmeyi, şeffaf, hesap verebilir, güven temin edici bir yönetimi tesis etmeyi amaçlar.
4-Dördüncü kurucu ilke Biat’tır. Biat, yöneticinin şer’î açıdan meşruiyetinin ve ümmetin siyasete katılımının kurucu ilkesidir.
5-Siyaset tasavvurunun beşinci kurucu ilkesi, İstişâre’dir. İstişare, ümmetin siyasete ‘’doğrudan’’ katılımını, karar alma ve verme süreçlerinin âdil bir şekilde gerçekleştirilmesini, böylelikle totaliter yönelimlerin önünün kesilmesini sağlarİslâm siyaset tasavvuru
Yusuf Kaplan
23/12/2019 Pazartesi
İslâm düşüncesinde siyaset alanı, güç kullanma, hükümranlık kurma, tahakküm etme alanı ve aracı değildir.
Siyaset, kurucu bir kaynak değil, dârü’l-İslâm’da hâkim olan hakikat ilkelerinin hayatiyetini sürdürmesini sağlayan koruyucu bir barınaktır sadece.
Siyaset-hakikat ilişkisini yazmayı sürdürüyorum. Bugün İslâm siyaset tasavvurunu, temel ilkelerini ve güzergâhlarını yazdığım altı yıl önceki bir yazımı gözden geçirerek sizlerle paylaşmak istiyorum.
MELEKÛT ÂLEMİ, MÜLK ÂLEMİ VE SİYASET
Müslüman hayatının her alanında olduğu gibi, her aktivite’nin dayandığı temel kurucu ilkeler vardır; siyaset, -diğer başka araçlar gibi- bu kurucu ilkeleri -uygulayarak- koruma işlevi üstlenir sadece.
Yine her aktivitenin bir mülk âlemine, bir de melekût âlemine bakan iki yönü vardır. Müslüman hayatında her aktivite, meşruiyetini melekûtî âlemden alır, mülk âlemine yansıtır, mülk âleminde yansımasını bulur.
İslâm düşüncesinde, hükümranlık, otorite ve meşruiyet kaynağı, mülk âlemi, dolayısıyla mülk âlemine hükmeden insan değil, ilâhî kaynak ve bu kaynaktan yansıyan ilkelerdir.
Dârü’l-İslâm’da, Hak hükümrandır; insan, Hakk’ın hükümranlık yetkisini hakkıyla kullanmakla yükümlüdür sadece.
Dârü’l-İslâm’da, insanın hükümranlığı, pagan dünyada olduğu gibi mutlak değil, izafîdir.
Hakk’ın hükümranlığının belirleyici olmadığı bir yerde hakikat olmaz, adalet ise hiç olmaz.
Hakk’ın ontolojik hükümranlığını hiçe sayan bir yerde, insan hakları hiç bir zaman elde edilemez; gücü ve güç üreten araçları ellerinde bulunduran odaklar, neyin, nereye kadar ve ne ölçüde hak olduğuna hükmederler; insan haklarını, güç odaklarının çıkarları doğrultusunda tayin ederler.
ÜÇ TARZ-I SİYASET
İslâm düşüncesinde üç ana ‘’siyaset alanı’’ vardır.
Birincisi, peygamberlerin (enbiyaların) siyasetidir.
İkincisi, velilerin (evliyaların) ve âlimlerin siyasetidir.
Üçüncüsü, vâlilerin (emirlerin) siyasetidir.
Peygamberlerin siyaseti, hem bâtın hem de zâhire; velilerin ve âlimlerin siyaseti, yalnızca bâtına; emirlerin siyaseti ise, yalnızca zâhire hükmeder.
KAT’İYYAT VE ZANNİYYAT
Bu temel ilkelerden yola çıkarak, İslâm düşüncesinde, siyaset tasavvurunun temellerini İmam Cüveynî ile talebesi İmam Gazalî atmıştır.
Buna göre, siyaset tartışmaları, kat’iyyat ve zanniyyat ayırımı üzerinde temellendirilmiştir. Kat’iyyat, Kur’ân ve Sünnet ekseninde, siyasetin, kurucu temel ilkelerini sunar bize. Bu kurucu ilkelerin zaman içinde nasıl uygulanabileceği zanniyyat alanına (ictihadlara) bırakılmıştır. Meselâ, âdil ve meşrû bir devlet başkanını seçme yükümlülüğü kat’î bir hüküm, devlet başkanının nasıl seçilebileceği ise zannî (ictihadî) bir meseledir.
O yüzden İslâm siyaset tasavvurunda, belli bir yönetim biçimi önerilmemiştir; yönetim biçimi, zamana, dolayısıyla içtihatlara bırakılarak halledilmesi öngörülen bir mesele olarak değerlendirilir.
İslâm siyaset tasavvurunda yönetenlerle yönetilenler arasındaki ilişkiler, kat’iyyat alanı tarafından belirlenen temel kavramlar çerçevesinde ele alınır ve uygulanır.
BEŞ KURUCU İLKE
Yunus Apaydın Hoca’nın çalışmalarından da esinle, kurucu temel ilkeleri, beş ana başlık altında şöyle özetlemek isterim:
1-Adalet. Adalet ilkesi, belli başlı âyet ve hadislerden yola çıkarak belirlenmiştir. Adalet, üç boyutta ele alınır. Birincisi, kurucu adalet; ikincisi, koruyucu / yaşatıcı adalet; üçüncüsü de, düzeltici adalet.
Kurucu adalet, toplumun ve siyasetin inşasında nass’larda belirtilen ilkeler (kat’iyyat) ışığında, dengenin ve itidalin, sulhün ve selâmetin sağlanmasını hedefler.
Koruyucu / yaşatıcı adalet, ilkelerin işleyişinde ve işletilmesinde karşımıza çıkar: Hem nass’larda belirlenen ilkelerin uygulanmasını denetler hem de nasslarda belirlenmeyen alanların içtihatlarla tayin edilmesini sağlar.
Düzeltici adalet ise, düzenin bozulması ya da bozulmaya yüz tutması durumunda, adaletin düzeltici unsur olarak devreye girdirilmesinin yollarını ve yöntemlerini belirler.
2-Ehliyet. Meselâ, Buhari’de geçen, ‘’iş, ehil olmayana verildiğinde kıyameti bekle!’’ hadisi, ehliyetin, adaletin temini açısından zorunlu şart ve kurucu ilke olarak kabul edildiğine delil olarak gösterilen nass’lardan biridir.
3-Emanet. Yönetimde kişisel çıkar gözetmeden ‘’ortak hayır’’a hizmet etmeyi, şeffaf, hesap verebilir, güven temin edici bir yönetimi tesis etmeyi amaçlar.
4-Dördüncü kurucu ilke Biat’tır. Biat, yöneticinin şer’î açıdan meşruiyetinin ve ümmetin siyasete katılımının kurucu ilkesidir.
5-Siyaset tasavvurunun beşinci kurucu ilkesi, İstişâre’dir. İstişare, ümmetin siyasete ‘’doğrudan’’ katılımını, karar alma ve verme süreçlerinin âdil bir şekilde gerçekleştirilmesini, böylelikle totaliter yönelimlerin önünün kesilmesini sağlar
Çağrı’sı Çağ’ını kuracak bir gençlik manifestosu
Yusuf Kaplan
29/12/2019 Pazar
Çağrı’sı çağ’ını kuramayan bir çağrı’nın da, o çağrı’nın bağlı’larının da varlığından ve yaşadığından sözedilemez.
Çağrı, çağ’ını kurmak, insanlığa hakikat çağlayan’ının leziz suyundan kana kana içirmek için vardır.
Ey Genç!
Mekke’de Müslüman zihni, idraki, şahsiyeti ve dili inşa edildi. Medine’de bu Müslüman zihni, idraki, şahsiyeti ve dili, Yer’ini, zeminini buldu, dünyasını kurdu.
Mekke’de Çağrı “kuruldu”, Medine’de bu İlâhî Çağrı, Nebevî Çağ’ı kurdu. İkisinin hâsılasından, Hakikat Medeniyeti Çağlayanı doğdu.
Ey Genç!
Sen, rahmet peygamberinin ümmeti, insanlığın yükünü omuzlarında hisseden, bu büyük mesuliyetle insanlığın önünü açacak hakikat medeniyetinin öncü neferisin!
Unutma: Kur’ân, Hakikat’in Ses’i, Efendimiz (sav) Nefes’idir.
Hakikat’in ses verebilmesi, zaman-mekân’ın özü ve özeti, Sünnet-i Seniyye ile imkân dâhiline girebilir: Hakikat’in diriltici Ses’i, fıtratın tâ kendisi Sünnet-i Seniyye, kişide hem sûret hem de sîret hâline geldiği zaman nefes verebilir, nefes üfleyebilir, daha önemlisi de Nefes olabilir insanlığa!
BÜYÜK RÜYALARIN VE İDDİALARIN SAHİBİ BİR GENÇLİK!
Ey Genç!
İddian yoksa rüya göremezsin. Rüyasını göremediğin bir iddiayı hayata geçiremezsin.
Yalnızca büyük rüyaların ve iddiaların sahibi kişiler, bu rüyaları ve iddiaları hayata geçirme azmi ve cehdi ile yola koyulan öncü nesiller, geleceğe yürüyebilir, geleceğin yol haritasını hazırlayabilirler.
Yeter ki, niyetimiz salih ve sahici olsun!
Yeter ki, idrakimiz, nebevî olsun!
Yeter ki, ahlâkımız esinini ve besinini sarsılmaz ve savrulmaz, muhkem ve muazzez bir ilâhî hakikat aşkından ve ışığından alsın!
Yeter ki, hakikat tohumlarını toprağa düşürecek İlâhî şiarlara, Nebevî şuura, sonsuz hakikati beşerî şiire durduracak hakikat medeniyeti yolculuğuna çıkacak samimiyete, fedakârlığa, alçakgönüllülüğe, biliş, oluş ve varoluş erleri olma mükellefiyetlerine ve mesuliyetlerine sahip olabilelim.
Yeter ki, biz, işaret parmağımızı ötelere ayarlayacak bir aşkla, şevkle ve coşkuyla donanabilelim ve tıpkı Mekke süreciyle dalga-kıracak, Medine süreciyle dalga-kuracak ve Medeniyet süreciyle dalga olacak uzun bir hakikat yolcuğuna çıkmaya hüküm giyebilelim...
Unutma: Yol sefasını sürenlerle değil, cefasını çekenlerle yürünür.
EY GENÇ! KALK VE NEBEVÎ HAKİKAT BAYRAĞINI DALGALANDIR!
Ey genç!
Bütün insanlık, hakikat pınarından kana kana içmek için seni bekliyor!
Tıpkı Hz. Adem aleyhisselâm gibi ubûdiyet ve hilâfet mükellefiyetine sahip bir şuurla, taze bir başlangıç yapmalı, insanlığı Hakkın hakikatiyle buluşturacak bir fütûhât-ı medeniyye yolculuğuna hazırlanmalısın!
Tıpkı Hz. Nuh aleyhisselâm gibi, şirk sularında boğulan ve yolunu şaşıran insanlığı gemisine alabilecek bir Hakk aşkı ve hakikat coşkusuyla donanmalısın!
Tıpkı Hz. Eyüp aleyhisselâm gibi, sabır ateşinde yanmalı, pişmeli ve olgunlaşmalısın!
Tıpkı Hz. İbrahim aleyhisselâm gibi, Nemrut ateşini “sâkin ol, sükûn bul ey ateş!” diyerek söndürebilmeli; insanlığı ezelî hakikat ufkuna kavuşturarak ebedî sekînet yurduna ulaştıracak teslimiyeti gösterebilmeli; dünyayı köleleştiren, dünyamızı cehenneme çeviren, insanları içlerinden vuran ego putlarını, para putlarını, kariyer putlarını, bilumum azmanlık putlarını yere serebilecek muhkem bir Hakk dostu ve hakikat umudu olabilmelisin!
Tıpkı Hz. Musa aleyhisselâm gibi, olmazları oldurtacak, bağnazların kalbini hakikate açacak, ısındıracak HAKİKAT İLMİ’nin bilgisiyle donanarak Firavunları şaşkına çevirebilmeli, Firavunların kölelerinin büyülerini bozabilmeli, insanlığı ve bütün varlığı ötelerin şarkısına hazırlayabilmelisin!
Tıpkı Hz. İsa alayhisselâm gibi, hasta ruhlara ruh üfleyebilecek, körleşen zihinleri hakikatin hakikatine ulaştırabilecek, insanlığa, Hakkın yüce ilminden emdiğin İRFAN HAKİKATİ’ni armağan edebilmelisin.
Ve tıpkı âlemlere rahmet olarak gönderilen, bütün kelimelerin toplamı, hakikat ummanı, kâinâtın övüncü, kıvancı, öncülerin öncüsü rahmet elçisi Efendimiz (sav) gibi, ilk peygamberden itibaren, Rahman’ın rahmeti gereği gönderdiği bütün mesajları bir araya toplayan Kurân-ı Hakîm ile insanların hakkı batıldan, iyiyi kötüden, hayrı şerden, tevhid’i şirkten ayırt etmelerini sağlayacak Furkân-ı Hakîm’in zihinlere, kalplere ve ruhlara seslenebilecek HİKMET HAKİKATİ’nin sırlarını sunabilmelisin bütün insanlığa!
İnsanlık senin ilim, irfan ve hikmet menzillerinde gerçekleştireceğin, insanlığın susuzluğunu gidereceğin yolculuktan devşireceğin hakikat medeniyetinin derûnî ilim ve fikir, ulvî sanat ve hayat verimlerine susamış durumda!
İnsanlık, hakikatin özlü sözünün diriltici bir dille dile, düşünceye, hayata aktarılmasını bekleyen, bu dünyada yaşayacak ama bu dünyayı yaşamayacak, bu dünyayı aşacak bütün çağrılara ve çağlara ulaşacak, sözün özü, çağrısı çağını kuracak öncü diriliş ve varoluş erlerinin sesini ve nefesini bekliyor nefes nefese…
Görmüyor musun?
Kalk ayağa...
Ve ilim, irfan, hikmet burçlarında hakikat medeniyetinin sönmeyen nûruyla insanlığı, varlığı ve bütün dünyayı aydınlatacak, esenliğe çıkaracak, kardeşliğe, adalete ve hakkaniyete çağıracak hakikat çağının habercisi hakikat bayrağını dalgalandır!
Unutma: Dünya sana gebe, sen hakikate!Önümüzü açacak öncü kuşak için 100 Kitaplık Okuma Listesi-5. Aşama
Yusuf Kaplan
30/12/2019 Pazartesi
Üç yıldır peyderpey yayınladığım 100 Kitaplık Okuma Listesi bugün yayınlayacağım beşinci aşama ile tamamlanmış olacak.
Bu yüz kitapla, genç kuşaklarımızı zihnen köleleştiren, celladına aşık eden sömürgeci eğitim ve kültür sistemini çökertmeyi hedefliyorum.
Bugüne kadar ülke çapından ve Japonya’dan Amerika’ya kadar listeyi dikkatle takip eden okuyucularımdan gelen gelen yankılar, 100 Kitap Listesi’nin hedefine fazlasıyla ulaştığını gösteriyor hamdolsun.
ALTERNATİF BİR ÜNİVERSİTE PROGRAMI
Aslında bu listeyle alternatif bir üniversite programı önermiş oluyorum. Dört kurşun kalemle okuma yönetimini uygulayarak kitapları dikkatle okuyanlar, birinci sınıf bir üniversite bitirmiş gibi oluyorlar. Burada tevazu yapıyorum. Listeyi okuyanlar, gerçekte, kuşatıcı bir medeniyet perspektifine, Müslümanca düşünme meleklerine ve eğitim sistemimizin aslâ veremediği, veremeyeceği bir kabiliyete, disiplinler arasında yolculuk yaparak kavramlaştırmalar yapabilme imkanına kavuşuyorlar. Hiç bir üniversite eğitiminin veremeyeceği hususiyetler bunlar.
Bu 100 kitaptan sonra ihtisas okumaları yapacağız; o yüzden ihtisas listeleri vereceğim buradan.
Son olarak bu 100 Kitaplık Okuma Listesi’nin Sabahattin Zaim Üniversitesi’nde başlattığımız Medeniyet Tasavvuru Okulu’nun okuma programını oluşturduğunu da ifade etmiş olayım.
4. Aşama’da bazı kitapların bütün ciltlerine ayrı rakamlar verdiğim için 80’de biten listeyi 75’ten başlatıyor, bazı düşünürlerin birden fazla kitabını veriyorum. Önceki aşamaları buna göre düzelteceğimi hatırlatarak sizleri son aşama okuma listesiyle başbaşa bırakıyor, zihin ve ufuk açıcı okumalar diliyorum.
***
75-Konfüçyüs-Konuşmalar / Analektler (Çev. Murat Karlıdağ) Say Yay.
76-Eflatun-Devlet.
77-Aristo-Nikomakhos’a Etik; Politika, Poetika; Metafizik; Ruh Üzerine (Çev. Ömer Aygün, Grekçe Metinle Birlikte, Pinhan Yay.)
78-Aziz Augustine-İtiraflar.
79-Descartes-Meditasyonlar; Metot Üzerine Düşünme.
80-Spinoza-Teolojik-Politik inceleme; Etika.
81-John Locke-Yönetim Üzerine İki İnceleme.
82-David Hume-İnsanın Anlama Yetisi Üzerime Bir Soruşturma.
83-Kant-Saf Aklın Kritiği; Pratik Aklın Kritiği; Yargı Gücünün Krtiği.
84-Hegel-Tarih Felsefesi; Estetik.
85-Nietzsche-Deccal (Çev. Yusuf Kaplan-Külliyat Yay); Putların Alacakaranlığında (Çev. Yusuf Kaplan-Külliyat Yay); İyinin ve Kötünün Ötesinde (Çev. Mustafa Tüzel, İş Bankası Yayınları).
86-Heidegger-Varlık ve Zaman (Çev. Kaan Ökten), Alfa Yay.
***
87-Şehristânî-Milel ve Nihal-Yazma Eserler Başkanlığı (Arapça Metinle Birlikte).
88-Mâtüridiye Akaidi-Nûreddin es-Sâbûnî-Ankara: DİB.
89-İmamı Azam-Fıkh-ı Ekber; Âlim ve Müteallim-Şamil Yay.
90-Fârâbî-Harfler Kitabı (Çev. Ömer Türker), İstanbul-Yazma Eserler Başkanlığı (Arapça Metinle Birlikte); İlimlerin Sayımı; Medinetü’l-Fazıla (Çev. İdeal Devlet).
91-İbn Sina-İşaretler ve Tenbihatlar
92-Gazâlî-Bilgi, Varlık, Yol (Çev. Asım Cüneyd Köksal)-Timaş-(3 kurucu risale bşr arada).
Mustesfa-Küre Yay (Fıkıh Usûlü’nün kurucu metinlerinden; Çev. Yunus Apaydın).
Tehafütü’l-Felâsife (Çev. Mahmud Kaya) Klasik Yay.
93-İbn Rüşd-Tehafütü’t-Tehafüt, Faslu’l-Makal
94-İmam Kuşeyrî-Kuşeyrî Risalesi.
95-İbn Arabî-Füsûsu’l-Hikem, (Ekrem Demirli tercümesi ve şerhi), Kabalcı Yay.
96-İbn Haldun-Mukaddime (Çev. Süleyman Uludağ), İstanbul: Dergâh.
97-Cürcânî-Şerhu’l-Mevâkıf-İstanbul-Yazma Eserler Başkanlığı (Arapça Metinle Birlikte).
98-Yusuf Has Hâcib-Kutadgu Bilig
99-Ahmed Yesevî-Divân-ı Hikmet ve Yunus Emre-Yunus Emre Divanı
100-Mevlânâ Celaleddin Rûmî-Mesnevî
REFERANS KİTAPLAR
Hak Dini, Kur’ân Dili / Elmalılı Tefsiri- Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır-9 cilt (SadeleştirilMemiş olan okunmalı)
Keşşaf Tefsiri-Zemahşerî (4 cilt)-Yazma Eserler Başkanlığı (Arapça Metinle Birlikte).
Gazâlî-İhya-u Ulûmu’d-Dîn.
İmam Rabbânî-Mektûbat-3 Cilt.
Şeyh Galip-Hüsn ü Aşk.
Filibeli Ahmed Hilmi-A’mak-ı Hayal.
***
ÇAĞDAŞ TÜRK ŞİİRİ
Ahmet Haşim, Yahya Kemal, Mehmet Âkif, Nazım Hikmet, Necip Fazıl, Turgut Uyar, Ece Ayhan, Cemâl Süreyya, Sezai Karakoç, İsmet Özel, Cahit Zarifoğlu...
OKUMA YÖNTEMİ
Kitaplar, 4 Kurşun Kalem’le okunacak. Bu okuma yöntemi, liste kadar önemli:
1-Yeşil Kalem’le-Kilit kavramların altı çizilecek.
2-Kırmızı Kalem’le-Önemli satırların altı çizilecek.
3-Mavi Kalem’le-Atlanmayacak yerler işaretlenecek veya gerekirse çizilecek HAFİFÇE...
4-Siyah Kurşun Kalem’le-Kitab’ın sayfalarının sağ ve sol kenarlarına notlar alınacak, ÜST BOŞLUKLARA EN ÖNEMLİ CÜMLE YAZILACAK...
Okuduğumuz kitabın Birinci Bölümü bitince, sırasıyla:
1-Önce yeşil kalemle çizilen yerler / kavramlar hızla okunacak
2-Kırmızı kalemle çizilen satırlar okunacak
3-Sayfaların üst taraflarına yazılan cümleler okunacak...
Bu üç işlemden sonra Kitabın İKİNCİ BÖLÜMÜNE GEÇİLECEK...
Her bölüm, bu şekilde okunacak...
Herkese düşünmeye kışkırtıcı açıcı okumalar diliyorum.
***
NOT: İki hafta önce Fethi Gemuhluoğlu ile ilgili yazdığım yazıda maddî bir hata var. Yazıda sözü edilen festivalden Fethi Gemuhluoğlu isminin Lütfi Şen tarafından çıkarılmadığı, Fethi Ağabey’in oğlu Selman Gemuhluoğlu tarafından çıkarıldığı bilgisi geldi. Düzeltir, taraflardan ve okuyucularımdan özür dilerim.
|
| Bugün 197 ziyaretçi (377 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
