 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Süleyman aleyhisselâm
Süleyman Peygamberin mektûbuna cevâben, Kıymetli hediyeler gönderdi "Belkıs" hemen. Gelip hediyeleri arz edince elçiler, Aslâ kabûl etmeyip, vermedi hiçbir değer. Elçiler, bunu gelip söyleyince Belkıs'e, Dedi: (O, Peygamberdir eğer hâl böyle ise.) Ordusunu toplayıp, dedi: (Hazır olunuz, O büyük Peygamberin yanına gidiyoruz.) Koydurdu "Taht"ını da, gâyet muhkem bir yere, Sonra teslîm eyledi onu nöbetçilere. Dedi ki: (Gâyet iyi bekleyin ki bu tahtı, Bulamasın hiç kimse bunu çalma fırsatı.) Allahın Peygamberi "Süleyman Nebî" ise, Onlara bir mûcize göstermek gâyesiyle, Belkıs'ın o "Taht"ını getirtmek arzû etti, İleri gelenlere bu husûsu söyledi. Buyurdu: (Onlar bana gelmeden henüz daha, Belkıs'ın o tahtını kim getirir buraya?) "İfrît" nâmında bir cin, dedi: (Ben muktedirim, Sen yerinden kalkmadan, o tahtı getiririm.) Buyurdu: (Daha çabuk gelmeli o buraya.) O zaman baş vezîri, "Âsâf ibni Berhiyâ", Dedi: (Yâ Nebîyyallah, bana tevdî et bunu, Göz kırpacak zamanda getiririm ben onu.) Ve secdeye kapanıp, duâ etti Allaha O secdeden kalkmadan, taht gelmişti oraya. "Belkıs" gelip şaşırdı tahtının gelişine, Düştü büyük hayret ve şaşkınlığın içine. "Belkıs" henüz gelmeden, Süleyman Peygamber de, Gâyet zînetli bir "Köşk" yaptırmıştı o yerde. Ve Belkıs'ı, bu köşkte kabûl etmişti o gün, "Saf billûr" döşetmişti avlusuna o köşkün. Altından sular akar ve balıklar yüzerdi, Girenler, o avluyu "derin su" zannederdi. "Belkıs" dahî girince avludan içeriye, Topladı eteğini, suya girecek diye. Buyurdu ki: (Ey Belkıs, su değil, gir içeri, Bu, şeffaf bir avludur, billûrdandır üzeri.) Belkıs, gördüklerine oldu meftûn ve hayrân, "Peygamber" olduğuna yakîni arttı o an. Gönülden îmân etti Allahın birliğine, İmanla şereflenip, girdi onun dînine. Sonra da, "Nikâhı"na girip bu Peygamberin, Yüksek derecesiyle şereflendi Cennetin.
.1/01/2002
Ebu Bekr Vasıtî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki. (Haramları terk etmek, Her mü'min üzerine farzdır ki, mühimdir pek. Nitekim bu hususta, Kur'an'da cenabı Hak, "Allahü tealadan korkunuz" buyurarak, "Yasaklar"dan kaçmanın, "Emirler"i yapmaktan, Çok mühim olduğunu ediyor bize beyan. Zira Allahtan korkmak, "Günah işlememek"tir, Yani "Vera" ve "Takva", dinde temel demektir. İslamda en kıymetli, üstün şey, "Takva" oldu, "Dininizin temeli, takvadır" buyuruldu. "Haram"lardan kaçmağa, böyle çok ehemmiyet, Verilmesinde ise şudur ki asıl hikmet, Sakınacak şeylerin, daha çok olmasıdır, Faidesinin dahi fazla olmasındandır. Bir işte "Nefse uymak", ne kadar az olursa, Faydası da, o kadar fazla olur hülasa. Hem de "Günah" işlemek, ni'mete nankörlüktür, Bu da, Allah indinde pek fena ve kötüdür.) Bir gün de buyurdu ki: (Öldükten sonra dahi, Hiç unutulmamayı istiyorsan eğer ki, Sakın Rabbine karşı eyleme "Günah, isyan", "Günah işlememek"le yükselir çünki insan. Ve onun bu işini Rabbimiz beğenerek, O kul için hususi yaratır ki bir melek, O melek, mahşer günü, o kimsenin elinden, Tutup, cennet içine götürür ebediyyen. Kim "Allah korkusu"ndan ağlarsa gözyaşıyle, O göz, yanmıyacaktır cehennem ateşinde. Gözlerden bir damla yaş düşerse Allah için, Allah, çok günahını affeder o kişinin. Ey Allaha ihlasla iman eden insanlar, Gafletten uyanın ki, şiddetlidir azaplar. Hem de "İnsanlar için" yanıyorken cehennem, Siz nasıl rahat rahat uyursunuz böyle hem? Cehennem şimdi vardır, bekler günahkarları, Öyleyse "Ateş" bilin haram ve günahları.) Bir gence buyurdu ki: (Oğlum, senin maksadın, Sadece yemek içmek olmasın aman sakın. Dünyada bir "Günah"ı terk ederse bir insan, Cennette, onun aslı edilir ona ihsan. Oğlum, şöyle düşün ki, ölürsün bir gün artık, Bu düşünce içinde yap "Ölüm"e hazırlık. Allahı sevdiğini söylüyorsun ey insan, Peki nasıl yaparsın O'na günah ve isyan? "Ölüm" ve "Ahiret"i düşün ki ey evladım, Ecelin yaklaşıyor ardından adım adım. Henüz ecel gelmeden kendine gel ki artık, Zira öldükten sonra fayda etmez pişmanlık.)
.2/01/2002
Ebu Bekr Vasıtî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Oğlum, sen ne garipsin, Kulları memnun edip, Rabbi gücendirirsin. Daha mı mühimdir ki sence kulun rızası, Günahlara dalarak edersin onu razı! Her sıkıntıyı aşmak arzu edersen şayet, "Günah"ını düşünüp, istiğfara devam et. Sağlamlar hasta olur, gençler olur ihtiyar, "Ecel", her bir insanı, bir gün gelip yakalar. Çıkar senin ruhun da cesedinden bir zaman, Anında ayrılırsın evladından, malından. Kefenlenip, mezara konursun belki yarın, Malların taksim olur, yetim kalır evladın. "Günah"ın karşılığı, "Ateş" olur o günde, Öyleyse iyi sakın bir günah gördüğünde.) Bir gün de buyurdu ki: (Şimdi vardır cehennem, Dünya ateşlerinden daha şiddetlidir hem. Bu şiddetli azabtan kurtulabilmek için, "Haram"dan sakınması lazım gelir kişinin. Kim haramdan kaçarsa, bulur izzet ve şeref, Kim de "Günah" işlerse, zelil olur maalesef. Her kişi, dünyadaki her amelinden bizzat, Hesaba çekilecek, gün gün ve saat saat. O, amel defterini görünce satır satır, Yaptığı "Günah"lardan mahcup olur, utanır. Öyle çok üzülür ki, pişman olur bin kere, Lakin yoktur faydası, olan olmuş bir kere.) Asla dünya kelamı edilmezdi yanında, Biri "Gıybet" etseydi, sustururdu anında. Derdi: (Kötülenecek biri varsa, o benim, Gıybet büyük günahtır, cezası da pek elim.) Birisi gıybet yaptı bir gün onun önünde, Bu mübarek zat ise oruçluydu o günde. Gıybet eden adama buyurdu ki o bizzat: (Bugün oruçlu idim, sevabı gitti fakat.) O kimse hayret edip, şöyle arz eyledi ki: (Efendim, siz kimseyi gıybet etmediniz ki.) Buyurdu: (Öyle ama, dinledim onu ben de, Bu gıybet günahında ortaktır dinleyen de.) Birisine yazdığı mektupta buyurdu ki. (Gafletle yaşıyoruz, öleceğiz halbuki. Hep "Günah" işlemekle geçiyor günlerimiz, Karardı isyan ile amel defterlerimiz. Dedikodu, iftira, yalan gıybet suizan, Gece-gün Rabbimize eyledik "Günah, isyan". Böyle günah içinde biterse bu ömrümüz, Yarın kabul görür mü bahane ve özrümüz? Bu cihan bahçesine "Gül" için geldik, fakat, Hep "Diken" toplamakla ömrümüz geçti, heyhaat.)
.04/01/2002
Ebu Bekr Vasıtî "rahmetullahi aleyh"
İslam alimlerinden olan bu evliya zat, Bir gün talebesine şöyle etti nasihat: Ey insan, sen ne kadar edersen Hakka taat, İnsanlar da o kadar sana eder itaat. Sen Allaha ne kadar edersen "Günah, isyan", Sana dahi o kadar karşı gelir çok insan. Eylenmeyi bırak da, ibadet yapmağa bak, Zira zevk ve eylence, "Ahiret"te olacak. Cehenneme götüren amelleri işleyip, Sonra kalkıp cennete talip olmak ne garip. "Ahmak" şu kimsedir ki, çok "Günah" işler de hep, Sonra Hak tealadan cenneti eder talep. "Akıllı" da şudur ki, dünyayı terk etmeden, Ahiret azığını hazır eder gitmeden.) Derdi ki: (Sen Allahın çok aciz bir kulusun, Hiç "Günah" işleme ki, sonra pişman olursun. "Ölüm" var, "Ahiret" var, asilere azab var, Günahlardan el çek ki, şiddetlidir azablar. Öyle çok korkmalı ki bir Müslüman "Haram"dan, İçi kan ağlamalı günaha girdiği an.) Bir gün bu büyük zata gelerek bir Müslüman, Sordu ki: (Halis mü'min nasıl olur bir insan?) Buyurdu: (Halis mü'min, korkudadır daima, Titrer ki, günah, isyan ederim Allahıma. Hisseder tam başının üzerinde bir "Kılıç", Bir "Kıl"la asılmıştır, ayrılmaz oradan hiç. Çok keskindin o kılıç, çok incedir kıl da hem, Der ki: "O düşebilir eğer günah işlersem." Kapının önünde de, var ki bir "Vahşi hayvan", Üstüne saldırmağa fırsat kollar an be an. Der ki: "Rabbime karşı işlersem az bir günah, Üstümdeki o kılıç başıma düşer nagah." Yine o düşünür ki: "Eğer günah işlersem, Kapıdaki canavar, üstüme saldırır hem" Velhasıl her işinde düşünür ince ince, Ki o iş, caiz olsun mutlaka dinimizce. Bir iş islamiyete uygun değilse eğer, Kat'iyyen yapmaz onu, başlamışsa vazgeçer.) Dediler ki: (Efendim, tövbe nasıl olmalı?) Buyurdu: (Pişmanlıkla, ağlayıp sızlamalı. Hakiki bir Müslüman, işleyince bir günah, Der ki: "Bu günahımı elbette gördü Allah." Öyle pişman olur ki yaptığı o günaha, Der ki: "Yapmıyacağım o günahı bir daha." "Haram" olan bir şeyi terk ederse bir insan, Ondan daha iyisi edilir ona ihsan. Rabbin beğenmediği şeylere "Dünya" denir, Bu şeyler "Günah" olup, hep felaket getirir.)
.05/01/2002
Ebu Bekr Vasıtî "rahmetullahi aleyh"
İslam alimlerinden olan bu mübarek zat, Her gün sevdiklerine ederdi çok nasihat. Bir gün de buyurdu ki: (Çok tövbe etmelidir, Haramlar, "Öldürücü zehir" bilinmelidir. Bu kıymetli ömrümüz, kusurla, kabahatla, Geçiyor, tükeniyor her gün "Günah" yapmakla. Herkese farz-ı ayndır, günaha "Tövbe etmek", Hiç kimse kurtulamaz tövbeden kadın erkek. Hadiste buyuruldu: (Günah işliyen kimse, Pişman olup, Rabbinden affını diler ise, Allahü tealayı çok merhametli bulur, Onun bu pişmanlığı, affına sebep olur.) Bir gün de buyurdu ki: (Düşerseniz günaha, Derhal pişman olarak tövbe edin Allaha. Lakin geciktirmeyin tövbeyi bir an bile, Zira kul ölebilir bir nice günah ile. Bu "Dünya"da ne kadar kalacaksanız eğer, Buna siz o miktarda verin kıymet ve değer. "Ahiret"te ne kadar kalacaksanız şayet, Ona da, o miktarda edin siz sa'yü gayret. "Ateş"e de ne kadar tahammül ederseniz, O miktarda Allaha günah isyan ediniz.) Bir gün de bir dostunun gitti ziyaretine, Ağlayıp, gözyaşları akıverdi yüzüne. Kabristandan dönünce, dedi: (Ey Müslümanlar, Sonunda hepimizin yeri işte şu mezar. Dünya konaklarının sonu olan bu "Kabir", Ahiret menzilinin henüz daha ilkidir. Madem bir gün girecek şu mezara her insan, Öyleyse bir "Günah"ı nasıl işler Müslüman?) Derdi ki (Uzak durun "Günah"tan kardeşlerim, Zira günahkarlara azab var, pek de elîm. Ve siz, başkalarının işlediği günaha, Bakıp da, sizinkini "Küçük" görmeyiniz ha! Zira o gün, o günah, çok küçük olsa dahi, "Çok büyük" olacaktır sizin için Vallahi. Bu dünya, senin için "İmtihan"dır ey insan, Ve aldatmak istiyor seni "Nefis" ve "Şeytan". "Allah korkusu" ile titresin her an kalbin, Zira O'na malumdur her düşüncen ve halin. Kurtulmak istiyorsan cehennem ateşinden, Uzak dur büyük küçük "Günah" olan her işten. Çünki yarın girersen cehennem ateşine, Düşersin çok büyük bir pişmanlığın içine. Uğraşsan da, çıkmağa bulunmaz bir kolaylık, Zira olan olmuştur, çaresi yoktur artık. Öyleyse ahirette pişman olmamak için, İslama uygun olsun her amelin ve işin...)
.6/01/2002
Ebu Bekr Vasıtî "rahmetullahi aleyh"
Günah kalbi karartır Bu zat bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar, Büyük bir hazinedir günahlara istiğfar. "Benim tövbe edecek ne gürahım var?" demek, Müslümana yakışan bir kelam değildir pek. Şöyle ki, rağbet etse bir kişi bu "Dünya"ya, Girer her nefesinde o kimse bir günaha. Zira Peygamberimiz şöyle buyurmuşlardır: "Dünyaya düşkün olmak, günahların başıdır." Bir saatte "Bin nefes" insan alıp veriyor, Bu, yirmidört saatte, "Yirmidörtbin" oluyor. İşte bu nefesleri, kul alırsa gafletle, Yani sarılmış ise dünyaya muhabbetle, Ve bir "Günah" işleyip, üzülmüyorsa şayet, Onun her nefesine yazılır bir masıyyet. Bir günde, "Yirmidörtbin günah" olur bu ise, Demek ki "Tövbe etmek" ne de çok lazım bize. Eğer tövbe edersek şartlarına uyarak, Günahları, "Sevab"a çevirir cenabı Hak.) Bir gün de buyurdu ki. (Korkunuz, sakınınız, Dünya adamlarına pek yakın olmayınız. "Dünya malı", geçici, hem de aldatıcıdır, Bu gün senin ise de, yarın bir başkasınındır. Aklı olan, buna hiç gönül vermez velhasıl, "Ahiret derdi" ile dertlenmiştir o asıl. Bu dert, onun öyle çok sarmıştır ki içini, Düşünür gece gündüz cehennem ateşini. Günah ve kusurları, "Dağ" gibi gelir ona, Bu yüzden boynu bükük, mahcuptur Allahına. O, Rabbinin katında affa kavuşmak için, Gece sessizliğinde ağlar hep için için.) Bir gün de buyurdu ki. (Dinleyin ey insanlar, Gönüller kararıyor işlendikçe günahlar. Bu "Günah" kirlerinin temizlenmesi için, Çok tövbe etmelidir yolu budur bu işin. Kafir de olsa bile, sakının kalp kırmaktan, Zira daha günahtır bu, "Ka'beyi yıkmak"tan. Ey insan, unutma ki, öleceksin sen dahi, Hiç günah işleme ki, azab çetin Vallahi. Her ne işledin ise dünyada hata, günah, Hepsinin hesabını soracak senden Allah. "İyi kul" şöyledir ki, büküktür boynu daim, Der ki: "Bu günahlarla ne olur benim halim?" Mahcubiyyet içinde hayâ eder Allahtan, "Allah korkusu" ile kaçınır her "Günah"tan. İyi amellerini unutur, hatırlamaz, Lakin "Günah"larını, hiç hatırdan çıkarmaz. Unutur kendisine yapılan eziyyeti, Ve lakin hiç unutmaz "Ölüm" ve "Ahiret"i.)
.07/01/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
"Heba etme ömrünü!.." Bu zat buyuruyor ki: (İlim, bir ganimettir, Hiç günah işlememek, hakiki afiyettir.) Dediler: (Hak teala, bir kuldan razı mıdır? Bunu anlamak için bir alamet var mıdır?) Buyurdu ki: (Zevk alır o kişi ibadetten, Nefret edip kaçınır "Günah"lardan da hepten. Hadiste buyuruldu: "Tam hakiki mü'minler, İbadetten zevk alır, günahtan nefret eder." Her sıkıntıya girmek, bir "Günah"a girmektir, Çaresi, pişman olup, istiğfar eylemektir. İki zinet vardır ki, süsler insanları hep, Birisi "Tevazu"dur, diğeri, "Hayâ, edep". Zira kibirlenecek neyin var ki ey insan, Gece gündüz Rabbine edersin "Günah, isyan". Aslın, bir damla "Su"dur, ölürsün bugün, yarın, Sayılmıyacak kadar çoktur hem de günahın. İnsafa gel, adam ol, olsan dahi ağa, bey, "Teneşir tahtası"nda bitecek yarın her şey. Öyleyse büyük küçük, kaçının her "Günah"tan, Zira mü'min odur ki, hayâ eder Allahtan. Rabbimizin gadabı, "Günah"lar içindedir, Lakin belli olmaz ki, acep hangisindedir? Bunun için hepsinden kaçmalı ki Müslüman, Gadab-ı ilahiye düşmesin hiçbir zaman.) Bir gün de talebeye, bu mübarek alim zat, Yine bir sohbetinde buyurdu: (Ey cemaat, Yarın mahşer yerinde, korkusuzluk, emniyyet, İçinde bulunmayı istiyorsanız şayet, Hem dahi cehennemden kurtulabilmek için, Bu günden çaresine bakmalıdır bu işin. Bu ömür sermayesi, "Günah"la geçerse hep, Kul, yarın Sahibine ne cevap verir acep? Ey insanlar bilin ki, işlenen her "Günah"ın, Her biri, cehennemde bir "Ateş" olur yarın. Yapılan her iyilik, hayır ve ibadet de, Bir "Ni'met" olacaktır ebediyyen cennette.) Bir gün de sohbetinde buyurdu: (Ey Müslüman, Merhameti elinden bırakma hiçbir zaman. Resulün ahlakıyla tezyin et ahlakını, Hep onun sünnetine uydur harekatını. "Günah"lardan uzak dur, kork ve titre Rabbinden, Dünya muhabbetini çıkarıp at kalbinden. Eğer islamiyete uymaz ise işlerin, Yarın mahşer gününde, geçmez hiç mazeretin. Kurtulmak istiyorsan cehennemden, ateşten, Uzak dur büyük küçük, "Günah" olan her işten. Aklı olan, "Günah"ta heba etmez ömrünü, "Takva" üzre yaşayıp, düşünür ölümünü.)
.8/01/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Bu zat bir sohbetinde buyurdu: (Kardeşlerim, Size, "İki günah"tan haber vermek isterim. Hem bunlar "Şirk" ve "Küfr"e yakındır ki o kadar, Sanki aralarında bulunur ince bir zar. Biri "Kibir" bunların, "Sihir"dir ötekisi, Yok günahlar içinde daha tehlikelisi. "Kibir", öyle büyük bir beladır ki maazallah, Kibirli olanlara düşmandır bizzat Allah. Eğer ki kibirli ve gururluysa bir kişi, Temizler bunu ancak cehennemin ateşi.) Derdi ki: (Bir "Günah"ı işlerse bir Müslüman, Derhal tövbe eyleyip, geçirmesin hiç zaman. Eğer ki şartlarına edilirse riayet, Hak teala o kulu eder af ve mağfiret. Öyle üzülmeli ki hem de günah sahibi, Ağlayıp, yaş akmalı gözünden ırmak gibi. "Günah"lar, büyük, küçük diye ayrılırsa da, Yine hepsi "Büyük"tür, günah küçük olsa da. Çünki günah, Allaha karşı isyan etmektir. Bir kulun, Sahibine isyanı ne demektir? "Mü'min", her günahını çok büyültür gözünde, Asılmış bir "Dağ" gibi görür başı üstünde. Hatta tek bir kıl ile duruyor onu sanır, Ve her an düşebilir olduğuna inanır. "Münafık", ehemmiyyet vermez hiç günahına, Günah büyük olsa da, "Pek küçük" gelir ona. Burnunun üzerine konmuş sanki bir "Sinek", Elini kaldırırsa, hemen uçup gidecek.) Bir gün, yeni ve temiz elbise giyerekten, Cuma namazı için acele çıktı evden. "Bir kadın" da vardı ki o mahallede yine, Düşmanlık besliyordu Hakkın bu "Veli"sine. Çamaşır yıkamıştı evde sabah erkenden, "Kirli" ve "Pis" sularla doluydu hem de leğen. Birikmiş pis suları, bilerek büyük fırsat, Tam kapının önünden geçerken bu büyük zat, Devirdi o leğeni başından aşağıya, Yoktu hiç kendisinde çünki edeb ve hayâ. Islandı pis sularla o "Veli"nin her yeri, Ve kirlendi tamamen temiz elbiseleri. Başını kaldırıp da bakmadı "Bu kim?" diye, Evine gitmek için hemen döndü geriye. Hem de kendi kendine düşündü ki o hatta: "Demek ki işlemişim ben bir günah ve hata. Eğer ben etmeseydim Rabbime günah, isyan, O da bu hakareti yapmazdı bana şu an. O halde ben kendimi düzelteyim" diyerek, Tövbe istiğfar etti, gözyaşları dökerek...)
.09/01/2002
Günah zehir gibidir
Bu zat buyuruyor ki: (Çok korkunuz Allahtan, Sakının, çok sakının her "Haram" ve "Günah"tan. Nitekim evliyadan bir mübarek zat vardı, "Allah korkusu" ile her günahtan kaçardı. Gençliğinde bir "Kadın" geldi bir gün yanına, Konuşup, çirkin bir iş teklif eyledi ona. O bunu işitince, kan beynine sıçradı, Hiç cevap vermiyerek oradan uzaklaştı. Ve başladı kaçmağa o kadının şerrinden, O "Ahlaksız kadın" da koştu onun peşinden. "Günah korkusu" ile kadından kaçar iken, Birden bire önüne, "Çukur" çıktı aniden. Şöyle bir nazar etti, derindi içerisi, "Haram" işlemektense, yoktu başka çaresi. O "Edebsiz kadın" da geliyordu ardından, O çukura atlayıp, kurtuldu o kadından. O hadiseden sonra, geçti çok uzun yıllar, Yaşı da ilerleyip, oldu hem çok ihtiyar. Gençlikte yaşadığı halleri düşünürken, Bir ara hatırına "Bu kadın" geldi birden. Duydu bir an nefsinin şöyle söylediğini: "Niçin kabul etmedin onun o teklifini? Peki deyip, o çirkin fiili işleseydin, Sonra da pişman olup, istiğfar eyleseydin." Nefsinden bu düşünce gelince kendisine, Çok fazla üzülerek, şöyle dedi nefsine: Ey günahlarla dolu habis ve alçak nefis, Senin böyle düşünmen, ne çirkindir ve ne pis. "Kırk yıl" önce, genç iken böyle düşünmedin de, Şimdi mi düşünürsün, bu ihtiyar halinde? "Kırk sene"dir çektiğin mücahede, riyazet, N e oldu gece gündüz o çalışma, o gayret? Gençken yüz vermedin de sen o "Adi kadın"a, Pişman mı oluyorsun şimdi o yaptığına? Ey nefsim, sen ne alçak, ne hainmişsin meğer, Şu ihtiyar halinle düşünürsün bak neler?!." Öyle çok üzüldü ki nefsinin bu sözüne, Günlerce rahat uyku girmez oldu gözüne. Halbuki girmemişti o "Günah"a o zaman, Sırf bu "Düşünce"sine üzülüp oldu pişman. O kadar yükseldi ki bu pişmanlığı ile, Böyle yükselemezdi hiçbir ibadetiyle. Peygamber Efendimiz hadiste bildirmiştir: "Günaha tövbe eden, hiç yapmamış gibidir." Kalp gözüyle bakanlar, açıkça görürler ki, Günah "Zehir" gibidir, yahut da "Ateş" gibi. "Zehir" yiyebilir mi bir insan bile bile? Yahut tutabilir mi "Ateş"i eli ile?)
.10/01/2002
Menkıbeler
Bu zat buyuruyor ki. (Bir fırsattır bu ömür, Kıymeti bilinmezse, pişmanlık büyük olur. Gönüller, "Temiz ayna" gibidir sanki birer, "Siyah leke" bırakır onda kötü fiiller. Peşinden, iyi bir iş icra edildiğinde, Birer "Nur" peyda olur o ayna üzerinde. Resulullah buyurdu. "Günahtan sonra hemen, Bir iyi amel yap ki, silsin onu tamamen." "Su" nasıl temizlerse, elbisenin kirini, "Sevap"lar da temizler günahın pisliğini. Göğe varacak kadar olsa da fazla günah, Halis tövbe edince, affeder onu Allah.) Bir gün "Tövbe" hakkında buyurdu: (Ey mü'minler, Muhakkak affedilir halis tövbe edenler. Lakin "Halis tövbe"nin vardır ki işareti, Pişmanlık ateşiyle kavrulur, yanar içi. Ne kadar çok olursa pişmanlığı kişinin, Öyle çok tesirlidir affa kavuşmak için. Günahlar sebebiyle, kalpteki "Siyah iz"ler, Pişmanlık ateşiyle ancak temizlenirler. Bir gönül ne kadar çok temiz ve safsa eğer, O kişi, "Günah"ından o kadar nefret eder. Vaktiyle bir Peygamber, günahkar bir kişinin, İsteğiyle Allaha yalvardı affı için. Ona vahiy geldi ki, "Yerde ve göktekiler, O kulun affı için şefaat etse eğer, Affetmem yine onun günahını ben asla, Çünki pişman olmuyor günahına ihlasla".) Allah adamlarından olan bu mübarek zat, Bir gün "Günah" hakkında şöyle etti nasihat: (Günahlarda ısrarda bilin ki mühim sebep, O kimse; istiğfarı sonraya bırakır hep. Der ki: "Şu da olsun da, öyle tövbe edeyim", Böylelikle tövbeyi geciktirir her daim. Çünki o uzak görür "Ölüm"ü kendisine, Halbuki çok yakındır ölüm ona aksine. Doktor yasak edince çok sevdiği bir şeyi, Sıhhatini düşünüp, terk eder o yemeyi. Halbuki buyurur ki Kur'an'da cenabı Hak: "Günah işliyenleri yakacağım muhakkak." "Allahın kelamı"na, bir "Doktor sözü" kadar, Ehemmiyet vermeyip, işleniyor günahlar. "Yarın tövbe ederim" diyene demeli ki: "Yarına çıkmak için senedin var mı peki?" "Allah affeder" diye düşünürse biri de, Bilsin ki Hak teala affetmiyebilir de. İman, ibadetlerle kuvvetlenmezse eğer, Susuz ağaç misali bir gün kurur ve biter.
.11/01/2002
Menkıbeler
Bu zat bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar, "Ölüm"ü yâdınızdan çıkarmayınız zinhar. İnsanlar uykudadır, uyanırlar ölünce, Hesaba çekilirler herşeyden ince ince. Aşikare olacak o gün her "Günah, isyan", Ne kadar mahcup olur, görünce onu insan. Ben bunu düşünerek, hep dua ediyorum, "Ya Rabbi bizi o gün mahcub etme" diyorum. Hadiste buyuruldu. "İman eden bir kimse, Bir saatlik vaktini günahta geçirirse, Bunun için ne kadar üzülse yeri vardır, Çünki affolunmazsa, azaba yakalanır." "Haram" işliyen biri, dese ki: "Kalbim temiz, Sen benim kalbime bak, kalbe bakar Rabbimiz." Onun böyle demesi, boş ve faidesizdir, Hatta Müslümanlıkla, bu, istihza etmektir. Zira bir Müslümanın kalbinin temizliği, "Günah"tan kaçmasıyle anlaşılır tabii.) Bir genç, halis niyetle sefere çıktı evden, Yolda bir kasabaya uğradı çok geçmeden. Lakin bir "Kötü kadın", bu genci gördüğünde, Onun güzelliğine aşık oldu o günde. Onu aldatmak için çok gayret etti, fakat, Genç, o "Kötü kadın"a hiç etmedi iltifat. Lakin kadın, sonunda birçok hile yaparak, Meylettirdi kendine o genci aldatarak. Genç adam, tam elini uzatırken kadına, Bir "Kavi tokat" indi gaibten suratına. Ve bir ses işitti ki: "Sen niçin gidiyordun, Neden bu kadın için nefsine mağlup oldun?" Bu ikaz üzerine mahcub oldu genç kişi, Dedi: "Evet, ben nasıl yaparım haram işi?" Çekti hemen elini ona hiç dokunmadan, Devam etti yoluna ayrılarak oradan. Genç, işbu hadiseden pek fazla duygulandı, Dönünce, hocasının huzurlarına vardı. Hocası buyurdu ki: "Sen o kötü kadına, Rastlayıp, aldanarak tam düşerken ağına, Şu tertemiz elini ona hiç dokunmadan, Kurtardı Allah seni o günah ve haramdan." Genç adam dinleyince onun bu sözlerini, Anladı o tokatın o zattan geldiğini.) Bir gün de sohbetinde buyurdu ki: (Bir kimse, "Günah" işlediğine pişmanlık duyar ise, Bu hali, onun için bulunmaz bir ni'mettir, Zira bu pişmanlığı "Tövbe etmek" demektir. Eğer Allah korusun üzülmezse hiç eğer, İmanı zayıflar ve sonunda elden gider.
.12/01/2002
Menkıbeler
Allah adamlarından bir büyük evliyadır, Ruhlara tesir eden nasihatleri vardır. Bu zata sondular ki. (Dua ediyoruz hep, Lakin kabul olmuyor, sebebi nedir acep?) Buyurdu ki: ("Haramdan yer ise eğer bir kul, Hak teala indinde duası olmaz kabul. Hiç günah işlemiyen bir ağız ile şayet, Her kim dua ederse, kabul olur o elbet. Bir hadis-i şerifte buyuruldu: "Bir kimse, Haram karıştırmadan, kırk gün helal yer ise, Allah, nurla doldurur o kişinin kalbini, Ve giderir gönlünden dünya muhabbetini." Kardeşlerim sakının her "Haram" ve "Günah"tan, Zira daha kıymetli bir amel yok "Takva"dan. Nasıl ki beldeleri ayıran hudut vardır, Dinin hududu ise "Haram" ve "Günah"lardır. Ve nasıl ceza varsa, hududu geçenlere, Allah da ceza verir günah işleyenlere.) Bir gence buyurdu ki. (İstediğin şeyi yap, Ve lakin herbirine hazırla birer cevap. Her ne yapsan, melekler yazıyor birer birer, Mahşere geldiğinde sana arz edilirler. Ve hatta ey evladım, şunu bil ki muhakkak, Seni, "Günah işlerken" görüyor cenabı Hak. Kalbinden geçirdiğin şeyleri de pek ala, En gizlisine kadar biliyor Hak teala. Haram "Ateş" gibidir, günaha olma yakın, Aksi halde pişmanlık, hak olur sana yarın. Hakiki dost, "Allah"tır, unutma Onu bir an, Ve şiddetle hazer et, her "Günah" ve "Haram"dan. Bu fırsat elde iken, hakikati gör artık, Yarın mahşer gününde, fayda etmez pişmanlık.) Yine sevdiklerinden vardı ki genç bir kişi, Tam yapacak idi ki "Haram" olan bir işi, Bu "Veli"nin sesiyle toparlandı ansızın, Demişti ki: "Dur yapma, günahtır o yaptığın." O genci sonra görüp işbu Allah adamı, Buyurdu ki: (Ateş bil her günah ve haramı. Bizi yoktan yaratıp, vermişken her ni'meti, Kul nasıl Ona karşı işler bir masiyyeti?) Aynı genç, başka bir gün, yine uyup nefsine, "Şarap" almış giderken bir akşam hanesine, Elindeki o testi çarparak bir duvara, Kırılıp, içindeki döküldü hep yollara, Ertesi gün o gence buyurdu ki: (Evladım, Bir kul, günah yolunda atmamalı bir adım. Bilesin ki o testi kırılmasaydı şayet, Benim kalbim kırılıp, üzülecektim gayet.)
.15/01/2002
İsmail Şirvanî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat bir sohbetinde buyurdu ki bir ara: (Ne mutlu bu dünyada "Haram"dan kaçanlara. Mahşerde ıstıraptan kıvranırken cümle halk, Onlar "Cennet"te olur pek neş'eli olarak. Zira en kıymetli şey, çok korkarak Allahtan, Kaçmaktır büyük küçük her "Haram" ve "Günah"tan. Geceleri ağlar ve derdi ki: (Ya ilahi, Bilerek hiçbir günah işlemedim vallahi. Bile bile emrine etmedim muhalefet, Hep bilmeden işledim, eyle beni mağfiret. Eğer bağışlamazsan günahımı ey Rabbim, Yarın mahşer gününde ne olur benim halim? O gün günahsızlara, "Siz geçin" dendiğinde, Onlar, neş'e içinde cennete gittiğinde, Sonra günahkarlara dendiğinde "Siz durun". Hangisinde olurum ben bu iki grubun?) Bir gün de buyurdu ki: (Haram "Ateş" gibidir, Cehennemin ateşi hele çok şiddetlidir. Buna rağmen bir kişi, etmeyip hiç endişe, Kendini bile bile nasıl atar ateşe? Yarın mahşer gününde, soracak kula Allah: "Ne için bile bile işledin bunca günah?" Cevap veremez ise bu suale o kişi, Maazallah yakar onu cehennemin ateşi. Bu dünya sıcağına bile zordur dayanmak, Öyleyse her "Günah"tan kaçmalıdır muhakkak.) Bir gün "Takva" hakkında bu mübarek veli zat, Sevdiği insanlara şöyle etti nasihat: ("Takva" demek, bu dinde, Allahü tealanın, Haram ettiklerinden sakınmaktır bihakkın. Resulullah buyurdu: "Takva sahibi olan, En kıymetli kişidir mü'minler arasından." Bir başka alim dahi buyurdu ki: "Muhakkak, Bu dinde zerre kadar "Takva sahibi" olmak, Bin nafile namaz ve oruçtan kıymetlidir, Yani alır bunlardan daha fazla bir ecir." Ebu Hüreyre dahi buyurdu ki bir günde: "Ey insanlar bilin ki yarın mahşer gününde, Allahın huzurunda toplanınca hepimiz, "Takva sahipleri"dir en kıymetli ve aziz." Hak teala Kur'an'da bunu beyan etmekte, Şöyle buyurmaktadır mealen bir ayette: "Sevgime kavuşanlar içinde en nihayet, "Takva sahibi" gibi yaklaşan olmaz elbet. Her kim ki günahına tövbe ederse eğer, Sonra da "Takva hali" olur ise müyesser, Ele geçirmiş olur büyük ni'met ve devlet Zira en kıymetli iş, indallah budur elbet...)
.16/01/2002
Abdullah bin Dinar "rahmetullahi aleyh"
Allah adamlarından olan bu mübarek zat, Bir gün Hak tealaya şöyle etti münacaat: (Yazık bana, vah bana, ne zordur benim işim, Ben bu kadar "Günah"ı nasıl da işlemişim? Halbuki ben bunları işlerken utanmadan, Bana, Rabbin ni'meti yağıyordu durmadan. Beni fena aldattı günahların lezzeti, Şimdi gitti o lezzet, kaldı mes'uliyyeti. Bir anlık zevkler idi, kayboldu şimdi ancak, "Günah" mes'uliyyeti asla kaybolmıyacak. Zira kayda geçtiler hep "Amel defteri"me, Bunun için vah bana, vah şu kötü halime. Ne yazık, nefse uydum, düşünmedim Rabbimi, "Günah" pislikleriyle hep kararttım kalbimi. Ben "Ölüm"den kaçarım, unutmaz "Ecel" beni, Ensemde hissederim her an onun elini. Yazık bana, var iken bu kadar çok "Günah"ım, Nasıl tövbe etmeden duruyorum Allahım? Mahşer günü, yüzüme bakmazsa eğer Allah, Ne olur benim halim, şu garip halime vah. O gün şahit olunca, ayaklarım, ellerim, Rabbimin huzurunda ne hallere girerim? Ey nefsim, unutmazsın kendi isteklerini, Lakin hep unutursun Rabbin emirlerini. "Günah, haram" demeden erersin her arzuna, Yarın nasıl çıkarsın Rabbinin huzuruna? Ey nefsim, istersin ki sıkıntıya girmeden, Cennet ni'metlerine eresin ebediyyen. Anında yaparsın da her istek, arzunu hep, "Tövbe"yi ne özürle geciktirirsin acep? Sonra bakıyorum ki, sıhhatin bozulsa az, "Ölüm"ü, sırf o zaman hatırlarsın, bu olmaz. Sıhhatli anlarında niçin gaflet edersin? Ölüm, sıhhatli iken gelmez mi zannedersin? Niçin namazlarını kılarsın gaflet ile? Halbuki o namazın "Son namaz"dı belki de. Öyle ise ey nefsim, uyan da kendine gel, Zira bil ki insana "Ani gelir" hep ecel.) Bir gün de buyurdu ki: (Şaşarım şu insana, Korkmadan isyan eder kendi "Yaradan"ına. Şuna da şaşarım ki, "Cehennem vardır" diyor, Buna rağmen korkmadan her günahı işliyor. Şaşarım "Dünya fani" diyen şu insana ki, Sarılmıştır dünyaya ayrılmıyacak sanki. Şaşarım şuna dahi, günah işler maalesef, Yine de bu haline üzülüp etmez esef. Yaşamasına rağmen islamın haricinde, Görürsün onu dahi yine neş'e içinde.)
.
Abdullah bin Dinar "rahmetullahi aleyh"
Allah adamlarından olan bu mübarek zat, Her gün talebesine ederdi çok nasihat. Bir gün de, bir yaz günü, birkaç talebesiyle, Gezintiye çıktılar dinlenmek gayesiyle. Bir "Tımarhane" görüp, içeriye girdiler, Oranın doktoruna şöyle sual ettiler: (Günah hastalığıyla dertli olanlar için, Şifa, deva olacak bir ilaç bilir misin?) O doktor bu suale cevap veremeyince, Bunu duyan bir "Deli", söze girdi hemence. Bir teveccühü ile bu alim ve velinin, Dedi: (Ben biliyorum ilacını bu derdin. Önce "Tövbe" kökünü, "İstiğfar" yaprağıyla, "Kalp" havanına koyup, döv "Tevhid" tokmağıyla. Sonra onu geçirip, bir "İnsaf" eleğinden, "Pişmanlık" gözyaşıyle hamur yap onu hemen. "Aşkullah" ateşinde pişirip kurutarak, "Aşk-ı Muhammediyye" balından da katarak, "Kanaat" kaşığıyla yer isen gündüz gece, "Günah" hastalığından kurtulursun böylece.) Müslüman, temiz bir genç, gelerek bu "Veli"ye, Rica etti (Bana bir nasihat eyle) diye. Buyurdu: (Sen Allahın çok aciz bir kulusun, Hiç "Günah" işleme ki, sonra pişman olursun. "Ölüm" var, "Ahiret" var, asilere "Azap" var, Günahlardan el çek ki, şiddetlidir azaplar. Öyle çok korkmalı ki kul "Günah" ve "Haram"lardan, İçi kan ağlamalı bir "Günah" gördüğü an.) Yumuşak, güleryüzlü idi umumiyetle, Herkese davranırdı şefkat ve merhametle. Hiç "Yağmur" yağmıyordu o beldede bir sene, Dua etmesi için geldiler kendisine. Kabul edip çıktılar sahraya dua için, Zira sıkıntıları pek çoktu her kişinin. O bütün ahaliye seslendi: (Ey insanlar, "Günah"ı sebebiyle kula gelir belalar. Bizim günahımızdan bu bela geldi bize, Gelin tövbe edelim birlikte Rabbimize.) Sonra da el kaldırıp, dua etti: (İlahi, Kur'an-ı keriminde bize sen bizatihi, Şöyle buyurursun ki, "Doğru söylerse bir kul, Onun dualarını ederim elbet kabul." Biz de günahımızı itiraf ediyoruz, Pişmanız, tövbe ettik, mağfiret diliyoruz. Dileğimiz odur ki, olalım cümle mağfur, Ve sonsuz hazinenden ihsan et bize yağmur.) Onun bu duasıyla öyle "Yağmur" yağdı ki, Böyle yağmur yağması, olmamıştı hiç vaki.
.
Abdullah bin Dinar "rahmetullahi aleyh"
İslam alimlerinden olan bu evliya zat, Bir gün talebesine şöyle etti nasihat: ("Halis mü'min" odur ki, ödü kopar günahtan, Ufak bir günah için, haya eder Allahtan. Kötü bilmez kimseyi, asla etmez "Suizan", Bunun çirkinliğini bilmiyor çoğu insan. Halbuki bir Müslüman, çok nafile ibadet, Yaparak, ömür boyu eylese buna gayret, Bunlardan kazandığı o "Sevaplar"ı, yine, Mesela terazinin konsa bir kefesine, Öbürüne de bir tek "Suizan" seyyiesi, Konulsa, ağır gelir işbu "Günah" kefesi. Çünki "Kul hakkı" olup, vebali çok büyüktür, Ahirete kalırsa, tahammülü zor "Yük"tür.) Bir gün de huzuruna gelerek bir Müslüman, Nasihat isteyince, buyurdu ki o zaman: (Günah işliyeceksen, iyice düşün, taşın, Allahın gönderdiği bir "Rızk"ı yeme sakın. Ona isyan etmeyi düşünüyorsan şayet, Onun "Mülk"ünden çık da, başka yerde isyan et. Hem mülkünde oturup, hem rızkını yiyerek, Hem de gördüğü yerde olur mu isyan etmek? "Melekül mevt" gelince almak için ruhunu, Müsaade etme sakın ve yanından kov onu.) O Müslüman dedi ki: (Efendim nasıl olur, İmkan var mı hiç buna, melek nasıl kovulur?) Buyurdu ki: (Öyleyse tövbe eyle durmadan, Zira ölüm meleği ani gelir çok zaman. Mezarda "Münker-Nekir" ismindeki melekler, Gelirse, kov onları suale çekmesinler.) Dedi ki: (Ey efendim, kovamam ben onları.) Buyurdu ki: (Öyleyse hazırla cevapları...) Bir gün de bir Müslüman, gelerek bu "Veli"ye, Rica etti: "Bana bir nasihat eyle" diye. Buyurdu: (Bir günaha, deme sakın "Bu ufak", Sen onunla Rabbine asi oldun, ona bak. Günahın küçüğü de "Büyük"tür, eyle hayâ, Çünki isyan etmektir o da Hak tealaya.) Birine mektup yazıp, buyurdu ki: (Evladım, "Ecel", hep ardımızdan geliyor adım adım. Hesaba çekilmeden görün hesabınızı, Ölmeden tövbe edip, isteyin affınızı. Zira kıyamet günü, mazeret kabul olmaz, "Tövbe" için, bugünden müsait gün bulunmaz. Herkes amelleriyle gelir mahşer yerine, İnsanların halleri benzemez birbirine. Ne mutlu şu kula ki, çok azdır "Günah"ları, Ne yazık şunlara ki, Arş'a çıkar "Ah"ları.)
.19/01/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Bu zat bir sohbetinde şöyle buyurmaktadır: (Şereflerin büyüğü, iman ehli olmaktır.) Başka bir sohbetinde buyurdu ki oğluna: (Bakma kötü göz ile hiçbir Allah kuluna. Bir "Kafir"i görürsen, şöyle düşün ey oğul: "Olur ki bu dünyadan, "İmanla" gider bu kul. Oysa benim imanla gidip gitmiyeceğim, Kesin belli değildir, neye güveneceğim? Belki o, ileride iman eder, kim bilir, O takdirde o benden daha faziletlidir." Mü'minler arasında varsa sevgi, muhabbet, İşte odur Allahın en sevdiği ibadet. Ve hatta bu muhabbet, şartıdır "İman"ın da, Yani bu sevgi yoksa, yok olur o iman da. Bir mü'min, bir mü'mine, sırf müslümanlığından, Ötürü buğzederse, o, olamaz müslüman.) Bir gün de buyurdu ki: (Çok sakının "Küfür"den, Zira küfrün cezası, yanmaktır ebediyyen. Mü'minin çok günahı olsa da, o gün yine, Sonsuz azapta kalmaz, "İman"ı hürmetine. Ebedi saadete kavuşabilmek için, "İman" ile ölmesi lazım gelir kişinin. Birinin çok nadide "İnci, mücevher"leri, Olursa, koyacak yer bulamaz o şeyleri. "Hırsız çalmasın" diye arar türlü çareler, Hatta kaçar uykusu bu yüzden çok geceler. İşte "İmanımız" da böyle çok kıymetlidir, Onu korumak için tir tir titremelidir. Öyle kötü devirde yaşıyoruz ki şu an, "İman"ını bir anda kaybedebilir insan. Kişi, bir kelimeyle nasıl ki "Mü'min" olur, Bir kelime ile de o imanı koybolur. Dinin kıymet verdiği bir şeyi tahkir etmek, Tahkir ettiğine de, aksine kıymet vermek, "Küfr-i hükmi" olur ki, gayet tehlikelidir, Yani hükmen o kişi, "İman"ını yitirir. "İslam bilgileri"ne ve "Din alimleri"ne, Hakaret etmek dahi, "Küfür"dür elbet yine. Biri "Kâfir olmağa" maazallah etse niyyet, Niyet ettiği anda "Kâfir" olur o elbet. Küfre sebep olacak bir kelimeyi, insan, Bile bile söylerse, "İmanı gider" o an. Bilmeyerek söylerse, yine tehlikelidir, Çoğu âlime göre bu da "Küfr"e sebeptir. Küfre sebep olacak bir işi de kim eğer, Bile bile yaparsa, maazallah "Küfr"e girer. Bilmiyerek yapınca, çoğu alime göre, Çok tehlikeli olup, o dahi girer "Küfr"e.
.20/01/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
En şerefli mertebe Bu zat buyuruyor ki: (Hakiki "İman etmek", Kul için, en şerefli mertebe olsa gerek. "İman" da, "Ehli sünnet" üzere olmalıdır, "İman"ın sıhhati de, iki şarta bağlıdır. Nasıl "Vakit girmesi", şart ise "Namaz" için, İki şarta bağlıdır "İman"ı da kişinin. Birincisi şudur ki, "Can boğaza gelmeden, Allah ve Peygambere inanmak"tır önceden. Çünki perde kalkınca, her şey olur aşikar, O zaman inansa da, edilmez hiç itibar. Çünki inanmamıştı "Peygamberin sözü"ne, Hakikati görünce, inandı "Gördüğü"ne. "Fir'avun" boğulurken kalktı gözden perdesi, "İnandım" dediyse de, olmadı faidesi. Öbür şart, "Hubbu fillah", hem de "Buğdu fillah"tır, Yani sırf Allah için sevip düşman olmaktır. Müslümanı, "İmanı olduğu" için sevmek, Kafiri de, "Küfründen" ötürü hiç sevmemek, "İman"ın altı şartı geçerli olmak için, Lazımdır bu iki şart, doğrusu budur işin.) Bir gün de buyurdu ki: (Çok sakının "Küfür"den, Zira küfrün cezası, yanmaktır ebediyyen. "Mü'min"in çok günahı olsa da, o gün yine, Sonsuz azapta kalmaz "İman"ı hürmetine. Ebedi saadete kavuşabilmek için, "İman ile" ölmesi lazım gelir kişinin.) Bir gün "Evliyalık"tan sordu ona cemaat, O dahi cevabında şöyle verdi izahat: Evliyalık, "Allaha yakın olmak" demektir, Herkesten yüz çevirip, O'na gönül vermektir. Kavuşabilmek için bu ni'met ve ihsana, Sahip olmak gerekir önce "Doğru iman"a. Sonra ibadetleri, şartlarına uyarak, İhlasla yapmalıdır, hem de doğru olarak. Bu "Doğru itikat" ve tam "Halis ibadet" de, Bir alim sohbetinde kazanılır elbette. Yahut o alimlerin kitabını okumak, Suretiyle mümkündür halis bir "Mü'min" olmak. Kulu, Hak tealanın rızasına velhasıl, "Ehli sünet alimi" erdirir, eder vasıl. Yani Hak tealanın, "Vesile arayınız", Emrindeki "Vesile", "Bu alimler"dir yalnız. İşte bu alimlere ihtiyaç var muhakkak, Vesile bulmayı da emreder cenabı Hak. Nasıl ki bu dünyada, bir "Dünya işi" bile, Kolay halledilirse, bir "Aracı kişi"yle, Allahın rızasına ermek için de bizzat, Lazımdır yol gösteren "Alim ve veli" bir zat.
.21/01/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Yaratılış gâyemiz Bu zat buyuruyor ki. (Çok iyi bilmeliyiz, Ki, bir gün yanımıza gelecek ellerimiz. Yani bu hayatımız, bitecek bir gün elbet, Ve "Ölüm"le birlikte başlıyacak "Ahiret". Bu dehşetli hakikat karşısında her insan, Şu iki şey hakkında düşünmeli her zaman: "Niçin geldik hayata ve niçin dünyadayız? Nedir yaşamaktaki gaye ve maksadımız?" Ve bir de, "Ölüm nedir, ahiret ne demektir?" Bunları, her insanın öğrenmesi gerektir. Hatta bu ikisini merak edip öğrenmek, "İnsan olabilme"nin ilk şartı olsa gerek. Kâinatta her şeyin, hayatımızın dahi, Tek hakiki sahibi, "Allah"tır bizatihi. Hayata gelmemizin gayesi peki nedir? İşte bunu, Rabbimiz bize bildirmektedir. Nitekim Hak teala, Kitabında mealen, Buyurdu. "Yarattım ki bütün insanları ben, Benim azametimi bilip idrak etsinler, Ve bana iman edip, ibadet eylesinler." Demek ki biz insanlar, gelmişiz ki dünyaya, "Halis iman" edelim Allahü tealaya. Şimdi görüyoruz ki, bu zamanda insanlar, Bu müthiş hakikatten habersiz yaşıyorlar. Bilenler de vermiyor buna pek ehemmiyet, Bu noktada başlıyor işte "Büyük felaket". Bu mühim nakikati görmemek, anlamamak, Yani "Yaradan"ını bilmemek inanmamak, İnsan için en büyük bahtsızlık ve afettir, En büyük facia ve en büyük felakettir. Çünki "Allah", kendine iman etmiyenleri, Cehennem ateşinde yakacaktır ebedi. İnananlardan dahi, kendine isyan eden, Yani emirlerini yerine getirmeyen, Kulları, cehennemde bırakacak bir miktar, Bunlar tövbe ederse, belki affa uğrarlar. Bunları cenabı Hak bize haber veriyor, Ve "Kur'anı kerim"de açıkça bildiriyor. Allah, insanlar gibi -haşa- yalan söylemez, Ve yine Hak teala sözünden asla dönmez. Yani emirlerini mühimsemiyenleri, Mutlak cezalandırır bu sözünün gereği. Allahü tealanın cezası çok ağırdır, Kendini bu cezadan mutlak kurtarmalıdır. Şu kısa hayat için, eğer ahiretimiz, Cehennemde geçerse, nice olur halimiz? Öyleyse "Ahiret"e hazırlık yap ki sen de, Şu nazenin vücudun yanmasın cehennemde.)
.31/01/2002
Abdülaziz Dîrînî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Tasavvufa girmekten, Maksat, "Gerçek iman"a kavuşmaktır esasen. Ve hiç kıymet vermeyip bu geçici dünyaya, Tam "Kul olmak" içindir Allahü tealaya. Bu yolun nihayeti, "Kulluk makamı"dır ki, Burada nasib olur tam "İslam-ı hakiki". Nefisten hasıl olan gevşeklik, onda olmaz, Çünki nefs, kazanmıştır artık "İman" ve "İhlas". İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar, Lakin o uyanmanın faydası olmaz zinhar.) Bir gün de buyurdu ki: (Saadete kavuşmak, "Doğru iman" etmekle müyesser olur ancak. "İman" ve "İtikad"ı doğru yaptıktan sonra, Emir ve yasaklara uymağa gelir sıra. Kim ki Resulullaha hakkıyla tabi olmaz, Yarın mahşer gününde, azabtan kurtulamaz. Şu birkaç günlük ömrü, Allahü tealanın, Beğendiği şekilde geçirmeğe bakalım. Bir kimsenin işinden, Rabbi razı olmazsa, Ölmesi hayırlıdır, böyle yaşamaktansa. Uydurmamış olsan da islama her halini, Hak teala görüyor senin her ef'alini. Öyleyse "La ilahe illallah" söyliyerek, Lazımdır sabah akşam imanı tazelemek.) Bir gün de buyurdu ki. (Allahü tealanın, Sevgisine kavuşmak istiyen bir insanın, Önce, "İtikad"ını düzeltmesi lazımdır, Sonra haramdan kaçıp, farzları yapmalıdır.) Nasihat istemişti biri de kendisinden, Buyurdu: (Emin olma "Küfür" tehlikesinden. Nasıl bir kelimeyle "İman" elde edilir, Bir sözle de maazallah o iman gidebilir. "İman"ı tehlikeden korumak için, önce, Küfrü mucip şeyleri öğrenmeli iyice. Zira hangi kapıdan çıktıysa iman eğer, Yine aynı kapıdan geriye avdet eder. Hak teala imanı, bizlere etti ihsan, Cennete, bunun ile gidecek cin ve insan. Peygamber Efendimiz buyurdu ki bu bapta: Mü'minler geçerlerken mahşer günü Sıratta, Cehennem seslenir ki: "Biraz çabuk olunuz, Ki, zira ateşimi söndürüyor nurunuz.") Bir gün de buyurdu ki: (Ahirette kurtulmak, "Doğru iman" ve "Halis amel"le olur ancak. Oğlum, dünyada kalmak zamanı pek kısadır, Çoğu boş yere geçti, kalan ise pek azdır. Gençlikte yaptığımız çirkin, fena fiiller, Tövbe ve gözyaşıyla affedilebilirler.)
Abdülaziz Dîrînî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Bir gevşeklik ve gaflet, İçinde yaşıyorlar insanlar bugün elbet. Uyanmamız lazımdır acele bu gafletten, Yoksa olmaz kurtuluş ebedi felaketten. "İbadetten kaçma"nın iki sebebi vardır, Biri, islamiyyete kesin inanmamaktır. İkincisi, islama inansa da faraza, Pek önem vermemektir emirlere, farzlara. Yani bu emirleri, mevki sahibi olan, Kimselerin emrinden hafif görür çok insan. Her iki sebeple de ibadetten kaçınmak, Mü'mine yakışmayan kötü bir haldir ancak. Zira "İman etmenin" işareti bir tektir, O da, ibadetleri yerine getirmektir. Nitekim Resulullah, açıkça, tekrar tekrar, O sonsuz azapları bildiriyor aşikar. O, sadık ve emindir, söylemez asla yalan, O, hak söyleyicidir, doğru söyler her zaman. Şimdi bazı insanlar, ona inanmıyorlar, Yahut inansalar da, hiç önem vermiyorlar. O halde o Resule, bir "Yalancı"ya olan, Güven dahi olmazsa, nasıl olur o iman? "İmanım vardır" demek, insanı kurtaramaz, Dinin emirlerine uymak da lazım esas. Öyleyse ey Müslüman, eyle hemen istiğfar, "Şehadet"i söyleyip, iman et şimdi tekrar.) Biri ona sordu ki: (İman ile dünyadan, Gitmek için acaba, ne yapmalı Müslüman?) Buyurdu: (Bunun yolu, en son "Allah" demektir, Son söz Allah olmazsa, o zaman felakettir.) Adam bunu öğrenip, gidiyorken evine, Çağırdı o adamı yanına tekrar yine. Buyurdu ki: (Evladım, öğrendin cevabını, Ne zaman anacaksın peki "Allah" adını?) Dedi ki: (Son nefesim gelince, işte o an, Hemen "Allah" demeğe başlarım ben o zaman.) Buyurdu: (Ne zamandır o dediğin son nefes?) Dedi: (Allahtan başka, onu kimse bilemez.) Buyurdu: (Şu anda da gelebilir mi yani?) Dedi: (Hiç belli olmaz, gelebilir tabii.) Buyurdu: (Şimdi ecel gelebilir diyorsun, Niçin "Allah" demeyi sona bırakıyorsun? Şimdiden acele et, an Rabbinin adını, Belki ölebilirsin, ne beklersin yarını? Ecel, öyle aniden gelebilir ki evlat, Bir kez "Allah" demeğe bulunmaz belki fırsat. Öyleyse sen şimdiden başla "Allah" demeye, Belki olmaz zamanın, son anda söylemeye.
.2/02/2002
Abdülaziz Dîrînî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat bir sohbetinde buyurdu ki: (İns ve cin, Yaratıldı, sadece "İbadet etmek" için. "İbadet yapmak"tan da maksat ve gaye asıl, "İman-ı hakiki"ye olmaktır sonra vasıl. Bu "Hakiki iman"a kavuşabilmek için, Nefsi iman etmesi lazım gelir kişinin. Bunu temin etmenin yolu ise bir tektir, O da, islamiyyete tam riayet etmektir. Yani nefs-i emmare, bulmadıkça itminan, O kimsenin imanı, değildir gerçek iman. Nefsi iman edince gerçekten bir insanın, O zaman hakikati hasıl olur imanın.) Bir gün de buyurdu ki: (Çok korkunuz Allahtan, Kaçının titizlikle her haram ve günahtan. Tenhada da günahtan kaçmalı ki muhakkak, Her gizliyi elbette görüyor cenabı Hak. Nitekim Hak teala buyurur ki: (Ey insan, Bilmiyor musun seni görüyorum her zaman.) Biri Resulullaha dedi: (Çoktur günahım, Şimdi tövbe edersem, affeder mi Allahım?) (Affeder) buyurunca, dedi: (Ya Resulallah, Ben onları işlerken görüyor muydu Allah?) (Görüyordu) deyince, bir "Eyvaah" dedi o an, Ve yıkılıp can verdi, budur "Hayâ" ve "İman".) Bir gün de buyurdu ki: (Bir kulun kalbi eğer, "Hasta"ysa, kabul olmaz yaptığı ibadetler. Kalbin hastalığı da, şudur ki asıl yine, Tutulmuş olmasıdır Hak'tan gayri birine. Belki de "Kendisi"ne tutulmuş olmasıdır, Bu, onun başta gelen mühim hastalığıdır. Çünki kul, "Kendi" için ister esas her şeyi, "Nefsi için" arzular, mal, mevki ve rütbeyi. Ve hatta çocuğuna besliyorsa muhabbet, Bu da, "Kendi nefsi"ni sevdiğindendir elbet. Maalesef onun nefsi, ona "Ma'bud" olmuştur, Çünki o, sırf nefsinin ardında koşup durur. İnsan kurtulmadıkça "Kendisine tapmak"tan, Kurtulamaz mahşerde cehennemde yanmaktan. Nefsin esaretinden, kurtulursa bir kimse, Sırf "Allah"a kul olur, Rabbine yönelirse. Yani "Nefse" değil de, "Rabbine" uyarsa hep, Nefsin arzusu için etmezse bir şey talep, Gitmiştir kalbindeki o şiddetli hastalık, Ma'budu, "Nefsi" değil, "Allah"tır onun artık. Çünki o, "Allah için" yapar her bir işini, Zira "Hakiki iman" kaplamıştır içini. Sırf "Allah rızası"nı düşünür her bir işte, Kendine tapınmaktan kurtulmak budur işte.
.03/02/2002
Abdülvehhâb-ı Şa'rânî "rahmetullahi aleyh"
Üç büyük düşman!.. Bu zat her sohbetinde, "İman"dan bahsederdi, "Ehli sünnet üzere iman ediniz" derdi. Bir gün de buyurdu ki: (Son nefese bakılır, Mahşerde, buna göre muamele yapılır. Müslüman, büyük günah işlese de pek fazla, Üzülüyorsa eğer, "İman"ı gitmez asla. Yani kul, günahına pişman olur, sıkılır, Hemen tövbe ederse, o yine "İmanlı"dır. Günahı fütursuzca işler ise bir kimse, Lakin buna üzülmez, aldırış etmez ise, Yani önem vermezse günaha her kim eğer, Onun, Allah korusun imanı elden gider.) Başka bir sohbetinde buyurdu ki: (Müslüman, Mü'min olmıyanları sevemez hiçbir zaman. Ayeti kerimede buyuruldu ki zira: (Muhabbet beslemeyin mü'min olmıyanlara.) Yine buyuruldu ki: (Kimin varsa imanı, Allah ve Resulünün, sevmez düşmanlarını.) İki şekilde olur kafirlere muhabbet, Küfrünü beğenirse, "Kafir" olur o elbet. Velakin herkes ile iyi geçinmek için, "Dost görünmek", küfrüne sebep olmaz kişinin. Ya Rabbi, sen ayırma bizi "İmanımız"dan, Sana, "Kâmil iman"la gelelim bu dünyadan.) Yine bir genç, nasihat istedi bir gün ondan, Buyurdu ki: (Çok sakın, zararlı arkadaştan. Üç azılı düşmanın vardır ki zira senin, Bunlar, "Kötü arkadaş", "Şeytan" ve "Kendi nefsin" Bu üçünden en fazla sana zararı olan, "Kötü arkadaş"tır ki, iyi sakın onlardan. Sapıkların yazdığı her "Kitap" ve "Neşriyat", "Kötü arkadaş"tır ki, ilk bundan sakınman şart. Boş vakit geçirmene sebep olan ne varsa, Onlar da, senin için bir "Düşman"dır bilhassa. Bunlar, "Arslan"dan dahi daha zararlıdırlar, Çünki senin dinini, imanını alırlar.) Bir gün de buyurdu ki: (İtikat ve ameli, Bozuk kimselerle de, asla görüşmemeli. Kendisini "Şeyh" diye tanıtırsa bir kimse, Lakin davranışları dine uygun değilse, Hiç ona yakın olma, yakınsan ayrıl hemen, Hatta kaç o kimsenin bulunduğu beldeden. Zira o, çok sinsi bir düşmandır, ondan çekin, Dinini, imanını çalar o zira senin. O kişi gösterse de harika ve keramet, Şeytanın tuzağına düşürür seni elbet. Böyle sahkekârlarla olma sakın arkadaş, "Arslan"dan kaçar gibi, yanlarından uzaklaş
.04/02/2002
Abdülvehhâb-ı Şa'rânî "rahmetullahi aleyh "
Cehennemden kurtulmak için Bu zat buyuruyor ki: (Ahirette kurtulmak, "Doğru iman" sahibi olmakla olur ancak. "İman" doğru olmadan, kurtuluş olmaz asla, Ayrıca amelleri yapmalıdır ihlasla. "Tasavvuf"a girmekten şudur ki asıl maksat, Görmüş gibi kuvvetli olsun iman, itikat.) Bir gün de buyurdu ki. (İbadet ve taatlar, Yapılınca, "İman" da cilalanır ve parlar. Allahın men ettiği haramlar işlenince, Bu sefer lekelenir ve kararır iyice. O halde bir "İman"da, azalmak ve çoğalmak, Amellerden, işlerden ileri gelir ancak. Yani iyi amel ve ibadet yapılması, Suretiyle "İman"ın çoğalır parlaması.) Bir gün de buyurdu ki. (Ölüm, kabir, kıyamet, Hepsi de hakikattir ve vuku bulur elbet. "Ahiret"e inanmak, "Allaha iman" gibi, Müslüman olmak için mühim şarttır tabii. Her kim ki "Ahiret"e iman eylememiştir, "Allahü teala"yı inkar etmiş gibidir.) Bir gün de buyurdu ki: (Kâfir veya Müslüman, "Son nefes"te bilinir, mühimdir yani son an. Kimi "Küfür" içinde hayat sürer bir ömür, Lakin son nefesinde "İman eder" ve ölür. Kiminin de ömrü hep geçerse de "İman"da, Maazallah "Kafir olup" ölebilir son anda. Yani son nefesteki, en son hale bakılır, Mahşerde, buna göre muamele yapılır. Ya Rabbi, ihsan ettin bizlere "Doğru iman", Bizi, kıl ucu kadar ayırma bu imandan. Son nefesimizde de "İmanla" öldür bizi, "İman"dan bir an bile ayırma cümlemizi.) Bir gün de buyurdu ki: (Cehennemden kurtulmak, "Ehli sünnet" üzere "İman"la olur ancak. "İmansız can verme"nin iki sebebi vardır, Birisi "Batıl inanç", yani "Bozuk iman"dır. Zira bozuk olunca eğer iman, itikat, Cehennem ateşinden olamaz o kul azat. Hatta iman, itikat doğru değilse eğer, Hiçbir ibadetine verilmez kıymet, değer. İman, "Ehli sünnet"e uymalı ki bu dinde, Ancak böyle itikat makbuldür Hak indinde. Son nefeste imanı tehlikeye düşüren, Bir sebep de "Dünyaya muhabbet"tir gönülden. İlk önce "Doğru iman", sonra da "Salih amel", İşte bu ikisidir islamda iki temel. Ahirette bunlardan bize hesap sorulur, Cehennemden kurtulmak, bunlarla mümkün olur
.5/02/2002
Abdülvehhâb-ı Şa'rânî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (İman, bir "Mum"a benzer, Ve "Cam fener" gibidir etrafında ameller. Nasıl çabuk sönerse, mum, feneri olmadan, "İman"da çabuk söner ibadet yapılmadan. "Din", Allah tarafından gönderilen bir "Yol"dur, Ebedi saadeti sağlıyan yalnız odur. "Din" diye, insanların uydurduğu ne varsa, Hepsi de "Dinsizlik" ve "Kâfirlik"tir bilhassa. Hak teala kullara, her "Bin sene"de bir, Bir Peygamberi ile "Yeni din" göndermiştir. Her kim "İman" edip de, yapacağı her işi, İslama uydurursa, "Müslüman"dır o kişi. Kim de islamiyyeti nefsani arzulara, Uydurmağa kalkarsa, "Kâfir" denir onlara. Her din, kendinden önce her ne ki din gelmiştir, Onları nesh eylemiş, yani değiştirmiştir. Bizim dinimiz ise, kendinden önce gelen, Dinleri, kendisinde taplamıştır kâmilen. Hiç değişmiyecektir kiyamet gününe dek, Hak teala, bu dinden razıdır şimdi bir tek. Bu dinde üç şey var ki, "İlim", "Amel" ve "İhlas", Bu üçü bulunmazsa, Müslümanlık olamaz.) Bir gün de buyurdu ki: (Bu din, "İlim" dinidir, Dinini bilmiyenin imanı gidebilir. Nasihatların özü, şudur ki en evvela, Birlikte bulunmaktır "Allah adamları"yla. Çünki bu alimlerin bildirdikleri gibi, "İman" edilmedikçe, her şey "Boş"tur tabii. Dinin bekçisi olan bu büyük alimlerin, Yolunda yürüyenler, azabtan olur emin. Çünki onların yolu, "Ehli sünnet" yoludur, Sağa sola sapmıyan, orta ve doğru yoldur.) Bir gün de buyurdu ki: (Ölürken müslümanlar, Susayıp, hararetten tutuşur, içi yanar. Bunu büyük bir fırsat bilerek la'in şeytan, "İmanını çalmağa", yanaşır hemen o an. Elinde "Buz gibi su", yaklaşır hiyle ile, Bardaktaki o suyu, çalkalar bir eliyle. Onun "Kim" olduğunu bilemediği için, Der ki: (O soğuk sudan, bana içirir misin.) Şeytan fırsat bilerek, der ki: (Veririm, fakat, De ki, kendi kendine var oldu bu kâinat.) Maazallah aldanıp da söylerse dediğini, Sonsuz bir felakete atmış olur kendini. Ve eğer ki doğru ve kuvvetliyse imanı, Der ki: (Bu kâinatın, Allahtır yaratanı.) Sonra da "Şehadet"i söyler açık lisanla, Allahü tealaya vasıl olur "İman"la.
.06/02/2002
Abdülvehhâb-ı Şa'rânî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Saadete kavuşmak, Allahın Habibine uymakla olur ancak. "Ona uymak" demek de, "Yoluna sarılmak"tır, Küfür ve kâfirliği pis, aşağı tutmaktır. Çünki "İslam" ve "Küfür", zıddır birbirlerine, Bir kalpte biri varsa, yer kalmaz diğerine. Bir kimse, "Kötüler"le yaparsa arkadaşlık, Git gide o da bir gün, olur asi ve fasık. O kötü kimselerin yanında dura dura, Kararır temiz ruhu, hasret kalır huzura. Onların zulmetiyle, bozulup azar azar, Maazallah imanını kaybedip "Küfr"e kayar. O, hâlâ kendisine der ki: "Ben müslümanım", Lakin küfrün içine girmiştir adım adım. Kim böyle kimseleri edinirse arkadaş, Küfür bataklığında boğulur yavaş yavaş.) Bir gün de buyurdu ki. (Rabbimiz birçok sebep, Halk edip, onlar ile yaratır işleri hep. Kim kavuşmak isterse herhangi dileğine, Allahü tealanın uyar bu adetine. Yani "Para kazanmak" istiyorsa kim şayet, Yapar elbet o kişi bir san'at ve ticaret. Bunun gibi yemek yer, olursa bir kimse aç, "Hasta" da, bir tabibe gider ve alır ilaç. İlacı, bir "Cahil"den alır ise kim şayet, Şifa bulmaz ve ölür o kimse en nihayet. Öğrenmek isteyen de dinini, imanını, Bir "İslam alimi"nin okur kitaplarını. Bu da "Cahil" birinin, bir "Bid'at sahibi"nin, Kitabını okuyup öğrenirse eğer din, "Din"i de, "İman"ı da bozulur bu sebepten, Ebedi felakete duçar olur o hepten. Hakiki bir alimin kitabını okumak, Seadete erdirir hem de sonsuz olarak.) Bir gün de buyurdu ki: (Ey insan, etme gaflet, Bu dünya bir gün biter, yani kopar kıyamet. O gün "Mizan" denilen kurulur bir terazi, Tartılır iyi kötü amellerin cümlesi. Sonra "Sırat" kurulur Cehennem üzerine, Ve herkes bu köprüden geçerler o gün yine. Hesaplar görülünce, inanmıyan kafirler, Hiç çıkmamak üzere cehenneme girerler. Mü'minler ise o gün, "İman"ın hürmetine, Kavuşur ebediyyen cennet ni'metlerine. Günahı sevabından çok olan müslümanlar, Cehennem azabına düşse de her ne kadar, Zerre kadar "İman"ı kimin varsa içinde, Sonsuz kalmıyacaktır cehennem ateşinde.)
.7/02/2002
Abdülvehhâb-ı Şa'rânî "rahmetullahi aleyh"
Bu zata sordular ki: (Bir kâfirle müslüman, Ne görürler, ölüp de kabre girdiği zaman?) Dedi ki: (Resulullah, hadisi şerifinde, Buyurdu: Bir "Müslüman", vefat eylediğinde, Yerde ve gökte olan sayısız çok melekler, Onun için çok tövbe ve istiğfar ederler. Melekler o ruh ile yükselirken göklere, Bütün gök kapıları açılır birden bire. Sonra Rabbil izzete varır ve arz ederler: (Filan kulun ruhunu getirdik işte) derler. Hak teala buyurur: (Götürün onu geri. Gösterin va'dettiğim sayısız ni'metleri.) Döndürürler kabrine bir anda kendisini, Dağılan cemaatin duyar ayak sesini. Sonra sual ederler ona "Münker" ve "Nekir", Biiznillah hepsine dosdoğru cevap verir. O an nurlu birini görüverir önünde, Öyle güzel bir kişi görmemiştir ömründe. Der ki: (Sen kimsin acep, çok sevdi ruhum seni, Görmedim senden güzel, sevimli birisini.) O der: (Senin yaptığın ihlaslı amellerim, Geldim, sonsuz cenneti sana müjdeliyeyim.) O an kabri genişler, bir "Harman yeri" kadar, Cennet kokularıyla bir anda kabri dolar. Kabrine bir pencere açılarak cennetten, Cennet yaygılarıyla döşenir içi hemen. O der ki. (Ya ilahi, bu ne ni'met, saadet, Cennete girmem için çabuk kopsa kıyamet.) Ölen "Kâfir" biriyse, yer ve gökte melekler, O ruhtan iğrenir ve ona la'net ederler. Cümle gök kapıları, kapanırlar yüzüne, Razı olmaz hiç biri, yükselsin gökyüzüne. Hak teala buyurur: (Onu geri çevirin, Ona da va'dettiğim azabı haber verin.) Döndürürler kabrine bir anda kendisini, Dağılan cemaatin, duyar ayak sesini. Münker ile Nekire veremez doğru cevap, Onlar dahi derler ki: (Hak oldu sana azap.) O anda pis kokulu, çok "Çirkin" biri gelir, O, onu görür görmez feci halde iğrenir. Der ki: (Sen nerden çıktın ve dikildin önümde, Görmedim senden çirkin bir kişi ben ömrümde.) O der: (Senin dünyada yaptığın amellerim, Geldim, sonsuz azabı sana haber vereyim. Sen iman etmemiştin bu dünyada Allaha, Ve Ondan hiç korkmadan dalardın her günaha.) Sonra da azab ile vazifeli bir melek, Azab eder o kula, kıyamet gününe dek
.8/02/2002
Ali bin Şihab "rahmetullahi aleyh"
Bu zat her sohbetinde bahsederdi "İman"dan, Sohbetiyle çok kâfir, ettiler bir bir iman. Derdi ki: (İki türlü kula gelir hidayet, Kimine "İhsan" olur, kimine de "Adalet". Bir kimse dua edip, dese ki: "Ya ilahi, İman ve hidayete kavuştur beni dahi." Onun, hüsnü niyetle yaptığı bu duayla, O kulu hidayete erdirir Hak teala. İnsan, ömrü boyunca istese bunu bir an, Ölmeden, o kimseye nasib olur bu "İman". İşte dua edip de, hidayete kavuşmak, "Adaleti ilahi" sayesindedir ancak. Bazı kimseler dahi vardır ki bu dünyada, "İmana gelmek" için bulunmaz bir duada. Tanıtır Allah ona "Sevdiği bir kulu"nu, Onun vasıtasıyla kendine çeker onu. Bu da, Hak tealanın "İhsanı"dır ki elbet, Dünyada yoktur daha bunun gibi bir ni'met.) Bir gün de buyurdu ki: (Bizler çok talihliyiz, "Ehli sünnet" üzere iman ettik çünki biz. "Doğru iman"a ermek, en büyük bir rütbedir, Bu rütbe, her makam ve mevkinin üstündedir. Bu rütbenin önüne, eğer mesleğinizi, Alacak olursanız, bu, zelil eder sizi. Eğer sen "Tabip" isen, tek tabip sen değilsin, Onbinlerce tabipten, ancak bir tanesisin. Ama sen, bundan önce, ehli sünnet üzere, Doğru iman sahibi "Müslüman"sın bir kere. Sonra Resulullahı ve Hak dostlarını sen, Candan seviyorsun ki, şeref budur esasen. Bu şerefin yanında, diğer makam ve mevki, Gibi şeyler, kıymetten mahrumdur elbette ki. Vardı "Sahabe"den de, meslek ehli kişiler, Lakin bahis konusu olmazdı böyle şeyler. Onlarda tek ve ortak bir hususiyet vardı, O da, "Resulullahın Sahabisi" olmaktı. Zira hazreti Ömer, buyurur ki bu babta: (Bizler bulduk şerefi, asıl eshab olmakta. Eğer eshab olmanın üstünde başka şeref, Ararsanız, çok zelil olursunuz maalesef.) Çünki eshabtan olmak, zirvede bir noktadır, Daha çıkmak isteyen, aşağı yuvarlanır. Bizler Resulullahı görmedikse de, fakat, "İslam alimleri"ni tanıdık, bu hakikat. Dünyada bundan büyük bir ni'met yoktur daha, Bu ni'mete kavuşan, şükreylesin Allaha. Eğer islamiyyete sarılırsa bir insan, Ni'metlerin şükrünü yapmış olur o zaman.)
.9/02/2002
Ali bin Şihab "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: Alimleri eğer biz, Tanımamış olsaydık ne olurdu halimiz? Onların kitabını dikkatle okuyarak, Dinimizi öğrendik, hem de doğru olarak. Ayırdık bu sayede, "Hakk"ı "Batıl" olandan, Dünyada büyük ni'met var mıdır daha bundan? "Küfür"den kurtardılar bizleri o kitaplar, Yoksa "Sonsuz azab"a olacaktık giriftar. Alimler buyurur ki: (Eğer mü'min kimseler, Cennette verilecek ni'metleri bilseler, O an kendilerini unuturlar neş'eden, Sokakta oynarlardı hiçbir şey düşünmeden.) Nitekim sahabeden "Bilal-i Habeşi" de, Oynamaya başladı bir gün mescit içinde. Hazreti Ömer görüp, buyurdu ki: (Ya Bilal, Hiç mescidin içinde oynanır mı, ne bu hal?) O ise oynamaya yine devam ederek, Ve Resul-i zişanı eliyle göstererek, Buyurdu ki: (Bu dinin sahibi oradadır, Bana mani olmağa, sırf onun hakkı vardır.) Hazreti Ömer Faruk, şaşırdı buna daha, Hemen gidip arz etti bunu Resulullaha. Çağırdı Resulullah Bilal'i yanlarına, Niçin oynadığını sonrdular bizzat ona. Dedi: (Ya Resulallah, sevinçten oynuyorum, Rabbime bir şey için teşekkür ediyorum.) (O nedir?) buyurunca, dedi: (Ya Resulallah, Sana, bir şey müstesna, her şeyi verdi Allah. O vermediği şey de, kullara hidayettir, İnsanların kalbine "İman" ilka etmektir. Bu elinde olsaydı, ederdi herkes iman, Hep Müslüman olurdu bilcümle Arabistan. Hem önce akrabanı getirirdin imana, Onlardan sıra bile gelmezdi belki bana. Senin akrabaların seni inkar ederken, Ben sana iman ettim, bir Habeşli köleyken. Allah ve Resulüne inandım, iman ettim, Bu habeşli köleye bahşetti bunu Rabbim. Bu, Onun ihsanıdır şükür elhamdülillah, Bu yüzden oynuyorum işte ya resulallah.) Bir gün de buyurdu ki: (Hakiki bir Müslüman, Asla Rabbine karşı edemez günah, isyan. İmanın hakikati, bir "Sevgi"dir, bir "Hal"dir, Böyle iman edene, isyan etmek muhaldir. Herhangi bir ameli yapacak olsa eğer, İlk aklına gelen şey, "Acaba Rabbim ne der?" Cömert ol, var daima ihtiyacı olana, Acı ve şefkatli ol, Allahın kullarına.)
Ali bin Şihab "rahmetullahi aleyh"
Kimler sonsuz yanacak? Bu zat buyuruyor ki: (Mü'minin alameti, İkidir, biri, sevmez küfrü ve kafirleri. Öbürü, ibadetler ona pek zevkli gelir, Haram ve günahlardan nefret eder, iğrenir. Kalpte "İman nuru"nun kuvvetlenmesi için, İki şeyi yapması lazım gelir kişinin. Biri, sohbet etmektir "Allah dostları" ile, Zira kalp temizlenir onların sopbetiyle. Bir de, kitaplarını okumaktır onların, Çünki kalbi parlatır sözleri o zatların.) Bir gün de buyurdu ki: (İmanda altı şart var, "İman etmiş" sayılır bunlara inananlar. Ancak bunlardan başka vardır ki "Üç şart" daha, O "İman" makbul olmaz, bu üçü bulunmazsa. Birisi, can boğaza gelmeden inanmaktır, İkincisi, "Küfr" olan sözde bulunmamaktır. Bir de "Hubbu fillah" ve "Buğdu fillah" var ki hem, "İnanmış" olmak için bu da mühim ve elzem. Yani müslümanları, "Allah için" sevmektir, Kafirleri, küfründen dolayı sevmemektir. Bu üç şarttan birisi bulunmuyorsa eğer, O kişinin imanı olmaz makbul, muteber.) Bir gün de buyurdu ki: (Elbette cenabı Hak, Kendini kullarına bildirmek ve tanıtmak, Gayesiyle onlara Peygamber göndermiştir, Böylece kullarına büyük şeref vermiştir. Sevgili Habibinin o örnek hayatını, Herkesi hayran eden o güzel ahlakını, Öğrenen bir kimsenin, insafı varsa eğer, Allah ve Resulüne inanır, "İman" eder. Allahü tealanın var ve bir olduğunu, O Server'in de Onun resulü olduğunu, Bilip, tam inanmağa "İman etmek" denilir, Ve böylece inanan kimseye "Mü'min" denir. Cennet ve cehennemi yarattı cenabı Hak, Her ikisini dahi dolduracak muhakkak. İnsanlar ve cinlerin pek çoğu, öldüğünde, Cehenneme gidecek yarın mahşer gününde. "Cehennem", insanlar ve cinlerle dolacaktır, Peki kimler ateşte ebedi yanacaktır? Günah işliyenler mi? Namaz kılmıyanlar mı? Hayır, "İmanı olan" hiç ebedi yanar mı? "Mü'minler", cehenneme girseler de, çıkarlar, Sırf "Allah düşmanları" ebediyyen yanarlar. Peki günah işleyen, Allaha düşman mıdır? Hayır, böyle kimseler kabahatli kullardır. "Yaramaz, suçlu çocuk" gibidir sanki bunlar, Evlada düşman olmaz elbet anne babalar.)
.11/02/2002
Ali bin Şihab "rahmetullahi aleyh"
İmân etmek kolay değil! Büyük İslam sultanı, o "Gazneli Mahmut Han", Harkan vilayetine gelmiş idi bir zaman. Orada "Ebül Hasan Harkani" diye bir zat, Vardı ki, ziyarete gitmişti onu sultan. "Harkani" hazretleri, "Mahmud-u Gaznevi"ye, Hocasından bahsetti, "Çok büyük zattı" diye. Dedi: (Hocam "Bayezid Bistami", ayriyeten, Öyle kamil bir "Veli" idi ki hakikaten, Onu bir defa gören, "Küfür"den kurtulurdu, Ve bir defa konuşan, "Hidayet"i bulurdu.) Mahmut Han çok şaşırıp, dedi: (Ya Ebel Hasen, Böyle nasıl söylersin "Bayezid" hakkında sen? Zira "Resulullah"ı gördü nice kâfirler, Yine de iman ile şereflenemediler. Bahusus "Ebu Cehil" ve keza "Ebu Leheb", Allahın resulünü sık sık görürlerdi hep. Bunlar gelemedi de iman ve hidayete, "Bayezid"i gören mi erecek bu devlete? Senin üstadın olan Bayezid-i Bistami, "Serveri kâinat"tan yüksek mi daha yani? O Resulü görenler etmediler de iman, Nasıl onu görenler imana gelir o an?) Dinledi Ebul Hasen, sultanın bu sözünü, Dedi: (Onlar görmedi "Allahın Resulü"nü. Yani Ebu Cehil'le onun gibi çok ahmak, Onu göremediler bir "Peygamber" olarak. Anlamadıklarından "Peygamber" olduğunu, Yalnız görmüş oldular, "Abdullahın oğlu"nu. Yahut "Ebu Talibin yetimi"dir diyerek, Baktı ve aldandılar peygamber bilmiyerek. Onlar "İnkâr gözü"yle ona baktı yalnızca, Bu yüzden aldandılar, "İmanla" bakmayınca. "Sıddık-ı ekber" gibi, onlar da inanarak, Görmüş olsalar idi bir "Peygamber" olarak, Onlar da onun gibi "İman"a gelirlerdi, Onun gibi yükselip, kemale ererlerdi. A'raf suresinde de, Hak teala mealen, Şöyle buyurmaktadır, Habibine hitaben: "Sana baktıklarını görürsün çok kimsenin, Fakat üstünlüğünü görmezler onlar senin".) Hükümdar bu cevabı dinleyince dikkatle, Pek hoşuna gitti ve memnun oldu gayetle. Silindi kalbindeki o itiraz ve inat, Dedi: (Eder misiniz bana biraz nasihat.) Buyurdu ki: (Günahtan geri çek her a'zanı, Kıl her gün cemaatle beş vakit namazın
.12/02/2002
Ali bin Şihab "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki. (Bizi, Rabbil âlemin, "Resule uymak" ile şereflendirsin, Amin. Ona tabi olmanın ufak bir zerresi hem, Üstündür ahiret ve dünya lezzetlerinden. Ona tabi olmak da, ona "İman etmek"tir, Ve gösterdiği yolda dosdoğru yürümektir. Onun yolu, "Kur'an-ı kerim"in yoludur tam, Bu da "İslamiyyet"tir veyahut "Din-i islam". Ona uymak için de, önce "İman" edilir, Sonra da Müslümanlık iyice öğrenilir. Sonra farzlar yapılıp, kaçılır her haramdan, Ve sünnetler yapılıp, kaçılır mekruhlardan. "İman etmek", mutlaka her insana lazımdır, Hatta bu, herkes için zaruri, yani farzdır. Yine Resulullaha her kim ki iman eder, Onu, mal ve canından daha ziyade sever. Lakin bu sevgisinin alameti olarak, Onun sünnetlerine tabi olur muhakak. O Server ne dediyse, hepsini beğenerek, Kalben kabul etmeğe, denilir "İman etmek". Böylece iman eden kimseye "Mü'min" denir, Mü'min, Resulullahın her sözünü beğenir. Birisine inanmaz, yahut şüphe ederse, İmanını kaybedip "Küfre düşer" o kimse.) Bir gün de buyurdu ki: (Mü'min, her şeyden önce, "İman bilgileri"ni öğrenmeli iyice. Sonra "Fıkıh bilgisi" öğrenmek, iyi bilmek, Her mü'min üzerine farzdır ki, mühimdir pek. İslamın şartı beştir: Namaz, oruç, hac, zekat, Ve başta "İman"dır ki, bunlardır işte beş şart. Her kim iman edip de, ibadet yapar ise, "Mü'min" veya "Müslüman" denilir o kimseye. Bu dört farzı yapıp da, hem kaçarsa haramdan, Olmuş olur o kimse, tam olgun bir Müslüman. Bunlardan bir tanesi, bozuk olursa eğer, O Müslümanlık dahi bozuk olur bu sefer. Böyle iman, insanı dünyada belki korur, Ama "İmanla ölmek", çok müşkil ve zor olur. "İman", açık havada yanan bir "Mum"a benzer, Çabucak sönüverir, feneri yoksa eğer. Ahkam-ı islamiyye, işte "Fener" gibidir, İkisine birlikte, "İslamiyyet" denilir. Çıplak mum çabuk söner, imansız islam olmaz, İslam olmayınca da, o "İman" elde kalmaz. Hem "Kuvvetli bir İman", hem de "Salih bir Amel", Lazımdır ki, bunlarla insan olur mükemmel. İman edip, ihlasla amel eden bir insan, Olur Allah katında, olgun, halis Müslüman.
.
.22/01/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Allah adamlarından olan bu mübarek zat, Bir günki sohbetinde şöyle etti nasinat: (Ehli sünnet üzere inanan bir müslüman, Dünya ve ahirette huzurludur her zaman. Nitekim Hak teala, Kur'anı keriminde, Buyurdu: (Din "İslam"dır, Hak teala indinde. Bugün "İslamiyet"in dışında olan dinler, Hak katında makbul ve muteber değildirler. Zira "İncil" ve "Tevrat", tahrif edilmişlerdir, Papazlar tarafından değiştirilmişlerdir. Doğru olsalar bile, İslamiyet geleli, Yine bu kitapların kalmadı hükümleri. Bugün makbul olan din, yalnız "İslamiyet"tir, Bu dine mensup olmak, en yüce bir ni'mettir. Bir insanın müslüman olabilmesi için, Önce "İman etmesi" lazımdır o kişinin. "Ehli sünnet" üzere bir "İman" ve "İtikat", Müslüman olmak için gereklidir, yani şart. Sonra Hak tealanın emirlerini bir bir, Öğrenip, ona göre amel eylemelidir. Yine Resulullahın getirdiği ne varsa, Hepsini beğenmek de çok mühimdir bilhassa. Resulün sözlerinden birini beğenmemek, Yahut doğruluğunda bir an şüphe eylemek, Maazallah "İman"ını götürür o kişinin, Buna çok dikkat etmek lazımdır bunun için. Ufak bir şüpheyi de götürmez çünki "İman", Müslümanın imanı, "Kaya gibi"dir her an. Şüphe hasıl olursa, bir alime sorarak, Hemen kurtulmalıdır şüpheden tam olarak. Eğer gideremezse o şüphesini hemen, Büyük "İman" ni'meti çıkabilir elinden. İmandan mahrum kişi, en talihsiz insandır, Çünki o, cehennemde ebedi yanacaktır. Ey mü'min, imanını koru ki şimdi sen de, Ebedi yanmıyasın cehennem ateşinde.) Bir gün de buyurdu ki: (Dikkat et ey müslüman, İmanını kaybetmek, çok kolaydır bu zaman. Dinin tazim ettiği bir şeyi tahkir etmek, Yahut tahkir ettiği şeyi tazim eylemek, "Küfr-i hükmi" olur ki, maazallah o müslüman, Kaybeder imanını böyle söylediği an. Hatta namaz kılsa ve yapsa her ibadeti, Hak teala indinde, olmaz artık kıymeti. Hatta geceleri de kalkıp etse ibadet, Ağlayıp, gözlerinden yaş dökse de begayet, Bunların hiç birini beğenmez yine Allah, Çünki o, "İman"ını kaybetmiştir maazallah.)
.23/01/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (İmanın çıkmasından, Allahü tealaya sığınmalıdır insan. Ve sık sık "La ilahe illallah" söyleyerek, İcab eder "İman"ı an be an yenilemek. Günah işler için de; tövbe edip her sefer, Allahü tealaya yalvarmak icab eder. "Ehli sünnet" üzere imanı olmıyanın, Yeri, sonsuz olarak "Cehennem" olur yarın. Eğer inanıyorsak, ne güzel bir ni'mettir, "İman"la ölenlerin yeri "Sonsuz cennet"tir. "İman", Resulullahın, Allahü tealadan, Getirip bildirdiği hükümlere bittamam, Kalp ile inanmak ve dille ikrar etmektir, Yani bu imanını dil ile söylemektir. "İman"ın yeri kalptir, yani kalpte bulunur, İkrara mani varsa, söylememek affolur. Mesela bir müslüman, eğer korkutulursa, Veyahut hasta olur, yahut dilsiz olursa, Yahut söyliyemeden vefat ederse eğer, Dil ile söylemekten affolur bu kimseler. Bildirilen şeylerden inanmazsa birine, İnanmamış sayılır hükümlerin hepsine. Hepsini ayrı ayrı bilmeden, anlamadan, Toptan inandığını demek de Olur "İman" İman hasıl olması için de hem "İslam"ın, "Küfr" saydığı şeylerden kaçmalıdır bihakkın. Mesela bir müslüman, islamın ahkamından, Birini hafif görse, "İman"dan çıkar o an. "Kur'anı kerim" ile, "Peygamber"le, "Melek"le, Haşa alay etmek de "Küfr" olur böylelikle. İbadetler, "İman"dan değilse de esasen, Küfre girer, namazı bile bile terk eden. Farzları, sünnetleri beğenmemek de yine, Küfr olup, böyle yapan düşer küfrün içine. Bazı felsefeciler diyorlar ki: (Dünyada, Var olan şey yok olmaz, var olmaz yok olan da.) Onların bu sözleri, doğrudan çok uzaktır, Zira bu söz, Allahın kudretini inkardır. Çünki cenabı Allah, dünya ve ahireti, Sonsuz kudreti ile hiç "Yok"tan var eyledi. Yine "Yok" edecektir hepsini sonra tekrar, Ve kıyamet gününde, edecektir yine "Var". Bir lahzada var ve yok olması da bir şeyin, Hiç de şaşacak bir şey değildir "Allah" için. Çünki Onun kudreti, azameti sonsuzdur, Aksini söylemek ve inanmak, "Küfür" olur. "İman"ı muhafaza etmek için müslüman, Uyanık ve dikkatli olmalıdır her zaman.
.24/01/2002
Abdülvehhâb-ı Mısrî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat ömrü boyunca, çok gayret sarfederek, "Îmân"ı anlatırdı gençlere va'az ederek. Derdi: (Allah bir kula, verdiyse eğer "Îmân", Öyle ise nedir ki etmedi ona ihsan? Ve Allah, bir kula ki, "Îmân"ı vermemiştir, O olmadıktan sonra ne ki ona vermiştir?) Bir gün de buyurdu ki: ("Mü'min" olan bir kimse, Korkmadan günah işler, hem de hiç üzülmezse, Ayrıca Hak emrine aldırış etmiyerek, Günahı beğenirse hem "Ne güzel" diyerek, Maazallah "Îmân"ını kaybedip küfre düşer, Bu hal üzre ölürse, ebedî azab çeker. Ama önem verir de, sırf nefsine uyarak, Haramları işlerse şeytana aldanarak, Sonra da toparlanıp, pişman olursa eğer, Yine "Mü'min" sayılır böyle olan kimseler. Belki yanar ise de cehennem ateşinde, Sonsuz kalmıyacaktır lakin azab içinde.) Bir gün de buyurdu ki: (Hiç günah işlememek, "Kamil mü'minler" için basit ve kolaydır pek. Velakin kalplerinde bir maraz-ı manevi, Olanlara güç gelir, çok kolay olsa dahi. Şudur ki kalpte olan maraz-ı maneviyye, "Tam îmân etmemek"tir ahkâmı dîniyyeye. Kalpte "Doğru îmân"ın olduğuna alâmet, İslâmı yaşamaktan almaktır tad ve lezzet.) Bir gün de buyurdu ki: (Bu dünya "Hiç"tir elbet, Hiç ile uğraşan da "Hiç" olur en nihayet. "Ölüm" ve sonrasına her kim inanır ise, Odur Allah indinde hayırlı, iyi kimse. Biz her an, her saatte bir işler yapıyoruz, Ve her bir işimizde, bir "Niyet" taşıyoruz. Bu da, ya "Nefis" için, ya da "Allah" içindir, Yani kul, her işinde "İmtihan" içindedir. Yani kalp, her saniye, sağa sola döner hep, Ya "Hayr"a karar verir, ya "Şer"i eder talep. Nitekim Resulullah ederdi şöyle dua: "Ya Rabbi, sen kalbimi sabit tut doğru yolda." Ey insan, son nefeste döner de eğer kalbin, Mâzallah "Küfr üzere" durursa, nolur halin? "Îmân üzre" durması isteniyorsa eğer, Hep "Salih kimseler"le bulunmak icab eder. Hep "İyiler"le olup, edersek çok ibadet, İnşallah "İman ile" gideriz en nihayet. "Ebedi saadet"i ele geçirmek için, "Doğru iman" lazımdır, çaresi budur işin. "Ehli sünnet" üzere iman edilmedikçe, Azabtan kurtulunmaz ahirete gidince.
.25/01/2002
Abdülvehhab-ı Mısrî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Her şeyden daha evvel, "Doğru iman, itikat" edinmektir mükemmel. Sonra Resulullaha tam tabi olmalıdır, Zira ona uymakla üstünlük kazanılır. Lazım ve zaruridir herkese "İman etmek", Zira bu, Rabbimizin emridir bize tek tek. "İman eden" bir kimse, yapar bütün farzları, Ve terk eder bilcümle haram ve günahları. Resule iman etmek, kime olsa müyesser, Onu, mal ve canından daha çok fazla sever. Onun bu sevgisinin şudur ki işareti, Her mekruhtan kaçınır ve yapar her sünneti. Resulullah her ne ki beyan eylemişlerdir, Beğenip, kalben kabul etmeğe "İman" denir. Onun tek bir sözüne bile inanmamağa, Veya doğruluğunda biraz duraksamağa, Yani şüphe etmeğe "Küfür" adı verilir, Böylece inanmıyan kimseye "Kafir" denir.) Bir gün de buyurdu ki: (Resulullaha uymak, Allahü tealaya itaattır muhakak. Ebedi saadete kavuşmak için, insan, Olması lazım gelir önce "Halis müslüman". "İman etmek" için de, hiçbir formaliteye, Lüzum yok bir imama, bir müftüye gitmeye. Der ki: "Ben iman ettim Allahü tealaya, Ve inandım resulü Muhammed Mustafa'ya. Onun Hak tealadan bize tebliğ ettiği, Şeylere de inandım, hepsi doğru ve iyi. Allah ve resulünün dostlarını severim, Düşmanlarını ise, sevmez, nefret ederim." "Şehadet"in manası, kısaca işte budur, Her kim böyle söylerse, o "Müslüman" olmuştur. Bundan sonra en mühim şey şudur ki, en önce, "Doğru iman, itikat" edinmektir güzelce. "Ehli sünnet" denilen islam alimlerinin, Kitaplarından bunu öğrenmelidir ilkin. Onlar anlar Kur'an'dan, murad-ı ilahiyi, Ve onlar hadislerden anlar doğru bilgiyi. Yıllarca, gece gündüz, çalışıp didinerek, İstirahatlerini bile feda ederek, "İslam"ı bize kadar onlar ulaştırdılar, Versin Allah onlara en iyi karşılıklar. "İman" ve "İtikad"ı sağlam ettikten sonra, Emir ve yasaklara uymağa gelir sıra. İlim ve işten sonra, lazımdır bir de "İhlas", Azaptan kurtulmak da bununla olur esas. "İhlas", temiz etmek ve pislikten arınmaktır, Yani her yaptığını "Allah için" yapmaktır.
..26/01/2002
Abdülvehhâb-ı Mısrî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki, (İtikat ve ameli, Bozuk olanlar ile asla görüşmemeli. "Bid'at sahipleri"yle olmayın ki arkadaş, Sizi de felakete sürükler yavaş yavaş. Kendisini "Şeyh" diye tanıtırsa bir kimse, Velakin yaşayışı, dine uygun değilse, Hiç ona yakın olma, yakınsan ayrıl hemen, Hatta kaç o kimsenin bulunduğu beldeden. Zira o, çok sinsi bir "Hırsız"dır, ondan çekin, Dinini, imanını çalar o zira senin. O kişi gösterse de çeşit türlü keramet, Şeytanın tuzağına düşürür seni elbet. Böyle sahtekarlarla olma sakın arkadaş, "Arslandan kaçar" gibi yanlarından uzaklaş. Kim ki islamiyyete uymuyorsa ihlasla, Onu "Allah adamı" sanmayınız siz asla. "Zahid" gibi görünüp, "Alim" de olsa namı, İslama uymadıkça, olmaz Allah adamı.) Buyurdu: (Günahların en çirkini "Küfür"dür, Yani "İmansız" olan, her kötüden kötüdür. "İmanı olmıyanlar", yapsa da çok hasenat, Göremez ahirette bir ecir ve mükafat. Günahları işlemek, ruhları hasta eder, Bu hastalık artarsa, o ruh "Ölür" bu sefer. Ruhun ölmesi ise, imanı kaybetmektir, Ruhu ölen bir kimse, "Küfre düştü" demektir. İmanı olmıyanın "Kalbim temiz" demesi, "Boş laf" olup, aldatır kendini ve herkesi. Çünki ölmüş olan kalp, temizlikten mahrumdur, Kalpler ancak "İman"la nurlu ve temiz olur.) Buyurdu: (Günahların en başında "Şirk" gelir, Bu da, Hak tealaya ortak koşmak demektir. Allahü tealadan başkasına kim eğer, "Yaratıcı" der ise, maazallah küfre girer Çünki "Yok"tan yaratmak, sırf Allaha mahsustur, Bunu, insanlar için kullanmak çirkin olur. Yine bir Müslümanın bir söz veya işinde, Yüz çeşit mana olup, bunların da içinde, "İmanlı" olduğunu gösterse tek birisi, Lakin "Küfrü" bildirse doksan dokuz tanesi, "Müslüman" olduğunu söylemelidir yine, Çünki hep hüsnü zanla bakmalıdır mü'mine. Yalnız "Mü'min" olana böyle hüküm verilir, Müslüman olmıyanlar buna layık değildir. Son nefeste "İmansız gitmeğe" sebep olan, Sözlerden de sakınmak lazımdır yine her an. Velhasıl imanını "Ehli sünnet" üzere, Düzeltmesi lazımdır her Müslüman ilk kere.
.27/01/2002
Abdülvehhâb-ı Mısrî "rahmetullahi aleyh"
Kurtulmak için... Bu zat bir sohbetinde buyurdu: (Evlatlarım, Ebedi saadetler versin size Allahım. Bizlere "Doğru yol"u ihsan etti Rabbimiz, O göstermese idi, bulamazdık onu biz. Allahın biz kullara gönderdiği "Resul"e, İnandık, iman ettik bin canla, bin gönülle. Zira "İman etmek"le umulur sonsuz necat, İman etmiyenlerin sonu olur fecaat. Senelerdir "İman"ı anlattım camilerde, Anlıyan, üçü beşi geçmemiştir yine de.) Dediler ki: (Efendim, anlamadık bunu biz, Bu sözü biraz daha izah edebilir misiniz. İmanın altı şartı, kitaplarda yazar hep, Okuyup ezberlemek, bu kadar zor mu acep?) Buyurdu: ("Amentü"yü bilip ezberlemekle, "İmanın hakikati", kolayca geçmez ele. Asıl "İman" şudur ki, kul korkarak Allahtan, Çok küçük olsa bile, kaçınır her günahtan. Mesela "Kul hakkı"nı düşününce bir mü'min, Ayağını uzatıp yatamaz rahat, emin.) Bir gün de buyurdu ki: (İman eden bir insan, Kendi "Yaradan"ına eder mi günah, isyan? İman'ın, "Görünüş"ü vardır çok Müslümanda, Yani "Hakiki iman" bulunmaz her insanda. Zira buyuruyor ki Kitabında Rabbimiz: "Ey iman sahipleri, kamil iman ediniz." Yani cenabı Allah buyurur ki mealen: Ey "Hakiki iman"a erişmiyenler halen, Günahtan kaçarak ve çok yaparak ibadet, "İman-ı hakiki"ye kavuşun en nihayet. İmanın hakikati, bir "Sevgi"dir, bir "Hal"dir, Böyle iman edene, isyan etmek muhaldir. Çünki o, içtenlikle inanmıştır Rabbine, Asla isyan edemez Onun emirlerine.) Bir gün de buyurdu ki: (Kim isterse tam huzur, "Doğru iman, itikat" edinmeğe mecburdur. Yani inanan insan, "Ehli sünnet" üzere, Bir "İman" ve "İtikat" edinmeli ilk kere. Sonra da öğrenerek ne ise farz ve haram, Farzları eda edip, günahtan kaçmalı tam. Çünki asıl maksat ve gaye de şu dünyada, Kavuşmaktır doğru bir "İman" ve "İtikad"a. Bir insanın şerefi zira "İman" iledir, Asla mal ve makamda ve mevkide değildir. Kuvvetli bir imana kavuşabilmek için, Çok gayret sarfetmesi lazım gelir kişinin. Ahirette "İmanı olanlar" kurtulacak, "Ehli sünnet" üzere olmalı bu da ancak.
.28/01/2002
Abdülvehhâb-ı Mısrî "rahmetullahi aleyh"
İnsanın şerefi Bu zat buyuruyor ki. (Şudur ki bir Müslüman, Elinden ve dilinden kimseye gelmez ziyan. Bir insanın şerefi, "İnanç"ta, "İman"dadır, Yani bütün üstünlük, "İmanı olan"dadır. Çünki o, bağlanmıştır Allah ve Resulüne, Bir mes'uliyyet taşır mahlukatın hepsine. Birine bir fenalık düşünse de o bilfarz, Kalbindeki o "İman", mani olur, yaptırmaz. La teşbih bir köpeğin "Tasma"sı varsa şayet, Ondan, hiçbir insana, bir zarar gelmez elbet. Lakin yoksa tasması, o "Sahipsiz" demektir, "İmansız olanlar" da buna benzemektedir. Sahipsiz bir köpeğin, her an ne yapacağı, Belli olmaz ne zaman, kime saldıracağı. Bunun gibi "İmanı olmıyan" kimseler de, Zarar yapabilirler her insana, her yerde. Halbuki şöyledir ki kamil olan bir "Mü'min", Elinden ve dilinden insanlar olur emin.) Yine bir sohbetinde buyurdu ki: (İns ve cin, Yaratıldı sadece "İbadet etmek" için. İbadet yapmaktan da maksat ve gaye asıl, Bir "Hakiki iman"a olmaktır sonra vasıl. Bu "Hakiki iman"a kavuşabilmek için, Nefsi iman etmesi lazımdır o kişinin. Nefis inkar ederken hasıl olan o iman, "İmanın sureti"dir, bulmamıştır itminan. Yani hep devamdadır küfrüne nefis yine, Hâlâ düşmanlıktadır inatla Sahibine. Eğer ki vazgeçerse nefis bu inadından, "Hakiki iman" olup, hiç yok olmaz o iman. O zaman "Ameller" de hakiki, gerçek olur, Kul için asıl maksat, gaye de işte budur. Çünki buyuruyor ki Kitabında Rabbimiz: "Ey iman sahipleri, gerçek iman ediniz.") Yine bir sohbetinde buyurdu ki: (Bu devir, "Küfr"ün bir "Sel" misali aktığı bir devirdir. Küfre girip girmemek zamanıdır bu zaman, "Küfür"den çok korkarak yaşamalı Müslüman. Kim "İmansız ölmek"ten korkmuyor ise eğer, O, imansız olarak ruhunu teslim eder. Lalettayin, rastgele yaşamak uygun değil, Küfre düşürebilir kulu bir söz, bir fiil. Mesela bir günaha, "Ne güzel" dese insan, Kaybeder imanını böyle söylediği an. Mü'min için, "İman"ı, çok kıymetli servettir, Çünki "Sonsuz cennet"i temin eden sebeptir. Onu korumak için titremeli adeta, Onunla nail olur çünki "Sonsuz rahat"a
.29/01/2002
Abdülaziz Dîrînî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (İmanı olan kişi, Nasıl işliyebilir günah olan bir işi? Biri görecek olsa o fiili işlerken, Hayâ edip vazgeçer o işi işlemekten. Halbuki Allah her an, görüyor kendisini, Hem biliyor kalbinden neler geçirdiğini. O O'nu görmese de, görüyor onu Allah, Bunu bilen bir mü'min, nasıl işler bir günah? Ve Allah, kendisine yakınken ondan daha, O nasıl bile bile isyan eder Allaha?) Nasihat istemişti biri de kendisinden, Buyurdu: (Emin olma "Küfür" tehlikesinden. Nasıl bir kelimeyle geçerse "İman" ele, Gidebilir o iman yine bir kelimeyle. Hak teala "İman"ı, bizlere etti ihsan, Cennete, bunun ile girecek cin ve insan. Peygamber Efendimiz buyurdular ki hatta: Müslümanlar geçerken mahşer günü Sıratta, Cehennem seslenir ki: "Biraz çabuk olunuz, Ki, zira ateşimi söndürüyor nurunuz.") Bir gün de buyurdu ki: (En büyük ni'met, "İman", İmanı olmıyanın, farkı yoktur "Hayvan"dan. İmanı muhafaza edebilmek için de, "İslama uymalı"dır mutlaka her işinde. Zira tek gaye ile yaratıldı ins ve cin, O da, yalnız Allaha ibadet etmek için. "İbadetsiz iman" da, "Fenersiz mum" gibidir, Zamanla zayıflar ve sonunda sönebilir.) Yine sevdiklerine buyurdu ki bir zaman: (Beş şeyin kıymetini bilmeli her Müslüman. Bunlardan birincisi şudur ki: Bir insanın, "Doğru iman" sahibi olmasıdır bihakkın. Çünki "İman olmadan" girilemez cennete, İnsanı bu götürür ebedi saadete. İkincisi şudur ki, bu iman ve itikat, "Ehli sünnet" üzere olmalıdır, bu da şart. Yetmişüç fırka var ki, bunlardan biri "Hak"tır, Diğer yetmiş ikisi, azaba müstehaktır.) Bir gün de buyurdu ki. (Mü'mini çekiştirmek, Allahın men ettiği bir iş ki, çirkindir pek. Kaldı ki o büyükler, yazdı ki kitaplarda: Bir mü'minin, "İsmini" görsen eğer duvarda, O mü'minin ismine saygı, hürmet yönünden, Önünü ilikleyip geç o duvar önünden. Neden? Çünki orada, Allaha iman etmiş, Bir mü'minin ismi var, işte budur asıl iş. Bir insan ki, "Doğru bir itikat" edinmiştir, O, hürmet edilmeğe en layık bir kişidir.)
.30/01/2002
Abdülaziz Dîrînî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat her sohbetinde "İman"dan bahsederdi, "Bir insanın şerefi, imandan gelir" derdi. Onun nasihatini dinleyen talebeler, (Mü'min nasıl olmalı?) diye sual ettiler. Buyurdu: ( O, Allahtan korkup, benzi sararır, Kaçınır her günahtan, emirlere sarılır. Düşünür mahşer günü verecek hesabını, Titrer hatırladıkça "Cehennem azabı"nı. İşlemiş bulunduğu günahlar sebebiyle, Ayıplar kendisini, uğraşır nefsi ile. İşlediği günahlar, üzer ki öyle onu, Göremez başkasının ayıp ve kusurunu. O öyle kimsedir ki, elinden ve dilinden, Yanında bulunanlar, zarar görmez katiyyen.) Yine bir sohbetinde buyurdu: (Bir insana, Önce lazım olan şey, ermektir "Tam iman"a. Yani itikadını, imanını düzeltmek, Her şeyden daha önce lazımdır insana pek. "Ehli sünnet" denilen islam alimlerinin, Bildirdikleri gibi bin "İman" lazım ilkin. "Doğru iman" olmadan, insana ahirette, Cehennemden kurtuluş mümkün olmaz elbette. Hak teala bizlere etti de lütfu ihsan, Onun ihsanı ile biz Ona ettik iman. "Lütfu" ile değil de, "Adaleti"yle eğer, Muamele etseydi, mahvolurduk hep bizler.) Bir gün de buyurdu ki: (La ilahe illallah, Bu "Tevhid" hürmetine affolur nice günah. Her kim bu "Kelime"ye inanırsa gönülden, "İman"ın bir zerresi verilir ona hemen. O kimse, kalbindeki zerre kadar o iman, Sayesinde kurtulur cehennem azabından. Bu ümmetin günahı çok olsa da, ve lakin, Affı ve mağfireti "Sonsuz"dur Rabbimizin. Zira O, doksandokuz rahmet hazinesini, Bu günahkar ümmete ayırmıştır hepsini. Zira bir hadisinde buyurdu ki o Server: (La ilahe illallah diyen cennete girer.) Bazıları derler ki düşüp büyük gaflete: (İnsan, bir kelimeyle nasıl girer cennete?) Halbuki bu cahiller bilmez ki şunu daha, "Kelime-i tevhid"i söyleyince bir defa, Dünyada mevcud olan bilcümle kafirleri, Affedip de cennete koysalar, vardır yeri. Bu "Büyük kelime"nin bereketini eğer, Bilcümle mahlukatın herbirine söyleseler, Bir güne mahsus değil, ta kıyamete kadar, Hepsine kafi gelip, doyurur, hem de artar.)
.13/02/2002
Ebu Ali Rodbari "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: Saadete kavuşmak, "Doğru iman" ve "Halis amel"le olur ancak. "İman etek" için de, hiçbir formaliteye, Lüzum yok bir müftiye, bir imama gitmeye. Yalnız kendi kendine, şöyle derse bir insan: "Allah ve resulüne kalbimle ettim iman. Ve her ne getirdiyse Rabbimizden o Server, Onların hepsine de inandım birer birer. Allah ve resulünün dostlarını severim, Düşmanlarını ise sevmem, nefret ederim." Kalbinden bu şekilde geçirirse bir insan, "İman"la şereflenip, olur halis Müslüman.) Bir gün de buyurdu ki: (En önce lazım olan, Edinmektir dosdoğru bir "İtikat" ve "İman". İman da, "Ehli sünnet" denilen alimlerin, Bildirdikleri gibi olmalıdır, bu mühim. O Resulün yolunu, doğru, açık anlatan, Ve Kur'an-ı Kerim'den doğru mana çıkaran, Hadis-i şerifleri yine doğru olarak, Anlıyan, "Ehli sünnet alimleri"dir ancak. Allahın resulünün, ve onun eshabının, Yolunu, kitaplara onlar geçti bihakkın. İşte "Ehli sünnet"in reisi, kurucusu, "İmamı a'zam Ebu Hanife"dir doğrusu. İşte bu büyük "İmam" ve talebelerinin, Yetiştirmiş olduğu binlerce alimlerin, Yazdığı milyonlarca kitabın sayesinde, Yayıldı "İslamiyyet" dünyanın her yerinde. Bu islam alimleri, çalışıp didinerek, Başlarını yastığa koyup dinlenmiyerek, Allahın bu dinini, doğru olarak yine, Yaydılar kitaplarla dünyanın her yerine. "İslam"ı işitince, onu doğru olarak, Öğrenmek isteyene, bildirir cenab-ı Hak. Velhasıl Kur'an'dan ve hadis-i şeriflerden, Çıkarılan ilimler içinde her cihetten, Sadece bir tanesi, kıymetli ve doğrudur, Bu da, "Ehli sünnet"in bildirmiş olduğudur. Çünki Ehli sünnetin bu büyük alimleri, "Sahabei kiram"dan aldı bu ilimleri. Eshab da, "Peygamberi zişan"dan öğrenerek, Bu yüksek alimlere bildirdiler tek be tek. Yani bu "Ehli sünnet" denilen alimlerin, Bildirdiği tek "Yol"dur, doğru, sağlam ve emin. Onların bildirdiği "İman" ve "İtikat"tan, Kıl kadar ayrılanlar, kurtulamaz azabtan. Bunun böyle olduğu, çok kesin ve doğrudur, Öyle ki, yanlış olma ihtimali hiç yoktur
.14/02/2002
Ebu Ali Rodbari "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Her Müslüman, en evvel, Bir "İman" ve "İtikat" edinmeli mükemmel. "Ehli sünnet" denilen o büyük insanların, Bildirdiği "İman"dan, kıl kadar ayrılanın, Azabtan kurtulması, asla mümkün değildir, Bunun böyle olduğu, pek kat'i ve bellidir. Zira Kur'an-ı kerim ve hadis-i şerifler, Ve din büyüklerimiz verdiler böyle haber. Yani "Ehli sünnet"ten biraz ayrılanların, Maksatları "Din" değil, "Dünyalık" olanların, Sözleri, kitapları, sanki "Zehir" gibidir, Onlara aldananlar, "İman"ını yitirir. "Dünya makamı" için, "Din"i alet ederek, Kendine "Din adamı" edasını vererek, Her aklına geleni söyleyip yazanların, Hepsi "Din hırsızı"dır, onlara aldanmayın. Yazdıkları "Kitap" ve "Dergiler" ile bunlar, Okuyan kimselerin imanını çalarlar. Bu bozuk kitaplara aldanan nice insan, Vardır ki, kendisini sanır yine Müslüman. Oruç tutar ve kılar beş vakit namazını, Bilmez ki, çaldırmıştır dinini, imanını. Yaptığı ibadetler, indallah kabul görmez, Hiçbir iyiliğine, sevap, ecir verilmez. "İman varsa", bunların olur faideleri, O ise, imanını çaldırmış, yok haberi. O halde her Müslüman, uyanık olmalıdır, Bu kabil kitapları hiç okumamalıdır. Bir kitabı alırken, değil sırf kapağına, Bakmalıdır bilhassa "Kim yazmış?" olduğuna. "Ehli sünnet" bir alim yazmışsa, almalıdır, Çünki o alimlerden insana fayda vardır. "Dinde reformcu" veya "Bid'at ehli" bir insan, Yazmışsa, kaçmalıdır o kitabın yanından. Çünki iki cihanda saadete kavuşmak, "Ehli sünnet" olmağa bağlıdır bugün ancak. Bu da, Hak tealanın resulü, sevgilisi, Dünya ve ahiretin iyisi, efendisi, Olan "Resulullah"a uymakla olur mümkün, Bu da, "Ehli sünnetin yolu"dur ancak bugün. Mühim olan, doğru bir "İman" ve "İtikat"tır, Sonra ibadetleri öğrenmek ve yapmaktır. Kalpte "Doğru iman"ın olduğuna alamet, Mü'minlere sevgidir, kâfirlere adavet. Çünki "İslam" ve "Küfür", zıttır birbirlerine, Bir kalpte biri varsa, yer kalmaz diğerine. İki zıt şey, bir anda, bir yerde bulunamaz, Bunlardan biri varsa, öteki gider, durmaz.
.15/02/2002
Ebu Ali Rodbari "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Saadete kavuşmak, "Müslüman olmak" ile müyesser olur ancak. "Mü'min olmak" için de, inanmak lazım gelir, Önce inanmalı ki, Allah vardır ve birdir. Görür, bilir, işitir O her bir hadiseyi, O, yapar ve yaratır kâinatta her şeyi. Ve "hazreti Muhammed", Onun peygemberidir, Ancak ona uymakla Rabbe kulluk edilir. Öldükten sonra tekrar, kalkılacak kabirden, Ve öteki âlemde "Hayat" var ebediyyen. Ya "Cennet" denen yerde, olacak sonsuz ni'met, Yahut da "Cehennem"de sonsuz azap, eziyyet. Bu dünyada yaşıyan insanlar, yüzde doksan, Bütün Yahudilerle, bilcümle Hıristiyan, Hatta bütün dünyaca isim yapmış kişiler, Devlet adamlarıyla, meşhur siyasetçiler, Bütün fen adamları, nice meşhur kumandan, Berehmenler, budistler, ateşe, puta tapan, Kimseler, inanır ki, öldükten sonra elbet, Tekrar "Dirilmek" olup, hayat var ilelebet. Her kişi, ya "Cennet"te sonsuz yaşıyacaktır, Yahut da "Cehennem"de ebedi yanacaktır. Bazı cahiller var ki, "İslam"ı bilmiyorlar, Lakin Müslümanlarla istihza ediyorlar. Zevk ve sefa içinde, çalgı, oyun ve kumar, İçki ve eylenceyle ömür çürütüyorlar. Lazım olan parayı, hak hukuk tanımadan, Hileli yollar ile topluyorlar durmadan. "Biz Avrupalılara benziyoruz" diyorlar, Onlara benzemekle iftihar ediyorlar. Lakin biri "İmanlı" ve "Namuslu"ysa şayet, "Gerici, yobaz" diye, ediyorlar hakaret. Halbuki Avrupalı ve Amerikalılar, "Allahın varlığı"na, kesin inanıyorlar. İnandıkları için bunlar "Akılsız" da hep, O inamıyanlar mı akıllıdırlar acep? Bunların tuzağına düşenler ne ahmaktır, Bu, kendini ebedi cehenneme atmaktır. "Aklı olan", uyarak ilim, fen ve aklına, İnanması gerekir "Allahın varlığı"na. Yahut bütün dünyanın inandığı şu gerçek, "Cehennemde ebedi yanmayı" düşünerek, Korkup, hemen "İmana gelmesi" lazım gelir, Bu, "Akıllı olma"nın icab ve gereğidir.
.16/02/2002
Ebu Ali Rodbari "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Bugün, din düşmanları, Tek hedef seçmişlerdir, müslüman çocukları. Onların "İman"ını çalmak için gizlice, Yalan ve iftiralar uydururlar bir nice. Derler ki: (Cin ve melek, hatta cennet, cehennem, Hep uydurma şeylerdir, hiç var mı gidip gören? Göz ile görülmiyen bir şeye "Var" denir mi? "Var" diyen bir kimseye, "Akıllı" denilir mi?) Halbuki görülmiyen şeye inanmamakla, Güvenmemiş oluyor bunlar "İlim" ve "Akl"a. Yani "Göz, kulak" gibi uzuvlarına bunlar, Tabi olduklarını bildirmiş oluyorlar. Halbuki insan uyar, ilmi ile aklına, Hayvanlar tabi olur duyu organlarına. Nitekim insanların his uzuvları zaten, Hayvanlara kıyasla, geridedir esasen. Hem insan, her hususta "Göz"e nasıl inanır? Çok yerde "Akıl" gözün, yanlışını çıkarır. Mesela göz, Güneş'i, pencerenin içinden, Görünce, küçük sanır Güneş'i pencereden. "Akıl" ise, doğruyu bularak işbu babta, Der ki: (Güneş büyüktür, dünyadan bile hatta.) Burada kâfirler de, bizim gibi diyorlar, Böylece hayvanlıktan kurtulmuş oluyorlar. Keşke "Ahiret"e de inanıp böyle yine, Yükselmiş olsalardı, "İnsanlık" şerefine. Bir komünist muallim, talebeye "Rusya"da, Der ki: (Ben şimdi sizi görüyorum burada. Elbette ki sizler de, beni görüyorsunuz, O halde bizler "Var"ız, çünki görülüyoruz. Hem bakın görülüyor karşıdaki şu dağlar, Yok olan şey görülmez, öyleyse onlar da "Var". Söylediğim bu sözler, ilme, fenne dayanır, İlerici aydınlar, elbet fenne inanır. Velakin gericiler, der ki: "Bu kâinatı, Yaratan kuvvet vardır, Allah'tır onun adı". Onların bu sözleri, fenne uygun değildir, Görülmiyen şeylere "Var" demek deliliktir.) O sırada bir "Türkmen çocuğu" söz alarak, Der ki: (Bu sözleriniz, akıldan gayet uzak. Ben inanıyorum ki, hiç akıl yoktur sizde, Zira akıl olsaydı, görürdük onu biz de.) O komünist muallim, o Türkmen çocuğuna, Hiç cevap veremeyip, öfkelenir çok ona. Ve mağlubiyyetinin öfkesiyle sırf o an, Çocuğu, tekme tokat çıkarır o sınıftan. Yavrucak, ya ölmüştür, ya hapse atılmıştır, Çünki onu bir daha, hiç gören olmamıştır.
.17/02/2002
Ebu Ali Rodbari "rahmetullahi aleyh"
Gençlerin suâli... Bu Allah adamına sordu ki bazı gençler: (Rahat yaşamak için, ne yapmak icab eder?) Dedi: (İki cihanda rahat yaşamak için, Önce "İman etmesi" lazım gelir kişinin "İman eden" bir kimse, kaçarsa hem haramdan, İbadet de yaparsa, olur "Kamil müslüman". "İman", altı esasa inanmakla beraber, Diğer hükümlere de inanmak icab eder. "Hakiki müslüman"dan, razıdır Hak teala, Bu ni'mete kavuşmak için de en evvela, "Ehli sünnet" üzere doğru inanmalıdır, İbadetleri dahi, ihlasla yapmalıdır.) Bir gün de buyurdu ki: ("İman", büyük ni'mettir, Elden çıkacak diye, tir tir titremelidir. Bir müslüman, "İmansız ölmek"ten korkmaz ise, Son nefeste "İmansız ölebilir" o kimse.) Buyurdu: (Ahirette kurtulmak için insan, Olması lazım gelir, önce "Halis müslüman". Yani doğru bir "İman, itikat" edinmeli, Sonra "İslamiyyet"i iyice öğrenmeli. Bir müslüman evladı, evlenecek bir çağa, Geldiğinde, "İslam"ı öğrenip yaşamağa, Lüzum görmez veyahut vermezse ehemmiyyet, Maazallah imanını kaybedip olur "Mürted". Dinin temeli üçtür, İlim, amel ve ihlas, Üçüncüyü insana "Tasavvuf" sağlar esas. Ve hatta tasavvufun gayesi iki şeydir, Birincisi odur ki, "İman" vicdanileşir. Yani insan, dinine sarılır tam ihlasla, İmanı, şüphelerden bir zarar görmez asla. Akıl ve delil ile ve isbat edilerek, Elde edilen iman, böyle kavi olmaz pek. Nitekim buyurdu ki Kur'anda cenabı Hak: "İmanın sağlamlığı, zikr ile olur ancak." Buradaki "Zikir"den murad da, bir kişinin, Her şeyi yapmasıdır sadece "Allah" için.) Bir gün de buyurdu ki: (La ilahe illallah, Bu "Tevhid" hürmetine affolur nice günah. Temizlemek için de küfür pisliklerini, Söylemek gerekir bu "Tevhid" kelimesini. Her kim bu "Kelime"ye inanırsa gönülden, "İman"ın bir zerresi, belirir onda hemen. O kimse, kalbindeki zerre kadar o "İman", Sayesinde azabtan kurtulup, bulur eman. Bu ümmetin günahı, pek çok olsa da, lakin, Affı ve merhameti "Sonsuz"dur yine Rabbin. Bir hadisi şerifte buyurdu ki o Server: (La ilahe illallah diyen cennete girer.)
.18/02/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
İyi insan olmak için Nasihat istemişti bir kimse bu "Veli"den, Buyurdu: (Emin olma "Küfür" tehlikesinden. Nasıl bir kelimeyle girilirse "İman"a, Bir sözle de bu iman gidebilir yabana. "İman"ı tehlikeden korumak için, önce, Küfrü mucib şeyleri öğrenmeli iyice. Zira hangi kapıdan çıktıysa iman eğer, Yine aynı kapıdan geriye avdet eder. "İtikat bilgileri", herkese zaruridir, Öğrenmek, her mü'minin asli vazifesidir. Her kim, çocuklarına "İman bilgileri"ni, Vermezse, yapmamıştır insanlık görevini.) Bir gün de buyurdu ki: (İyi bir insan olmak, "Yedi şey"i, sırayla yapmakla olur ancak. Birincisi, dosdoğru bir "İman edinmek"tir, Zira imansız olmak, sonsuz bir felakettir. İkincisi, "Dinini öğrenmek"tir mükemmel, Zira ilim olmazsa, yapılamaz bir amel. Üçüncüsü, her çeşit "Haramdan sakınmak"tır, En büyük haram ise, bu dinde "Kalp kırmak"tır. Dördüncü mühim esas, "Farzı ifa etmek"tir, Farzlar, Hak tealanın emirleri demektir. Beşincisi, "Mekruhtan kaçınmak"tır iyice, Bunlar da, kerih olan şeylerdir dinimizce. Bundan sonra "Sünneti yapma"ğa sıra gelir, Bunlar, Resulullahın beğendiği şeylerdir. Bütün bu altı şeye edince tam riayet, Yedinci, "Tasavvuf"a sıra gelir nihayet. Bunlardan bir tanesi yapılmaz ise eğer, Ondan sonrakilere verilmez hiçbir değer. Mesela bir kimsenin "İmanı yoksa" şayet, Yapsa da, kabul olmaz yüzbin sene ibadet. Ve eğer "Haramlardan sakınmazsa" bir kişi, Faide vermez ona, yaptığı hiçbir işi. "Farzları yapmıyan"ın sünneti kabul olmaz, "Sünneti yapmıyan" da, tasavvufcu olamaz. Bir mü'minin kalbini kırsa biri mesela, Yaptığı zikirlerin faydası olmaz asla.) Bir gün de buyurdu ki: (Saadete kavuşmak, Allahın resulünü sevmekle olur ancak. Zira Peygamberimiz buyurdu ki bir zaman: "Allah ve resulünü çok sevmeli müslüman." O, onları her şeyden daha çok sever hale, Gelmedikçe, imanı asla gelmez kemale.)
.2/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Dînin kıymet verdiği bir şeyi tahkîr etmek, Tahkîr ettiğini de, ta'zîm ve kıymet vermek, Çok tehlikeli olup, "Küfr-i hükmî"ye girer, Böyle yapan, mâzallah îmânını kaybeder. Meselâ bıyığını kırktığında bir kimse, Başkası, (Bu, bir şeye yaramadı) der ise, O kimsenin küfründen korkulur bundan sebep, Müslüman, konuşurken dikkatli olmalı hep. Zira bıyık kısaltmak, dînimizde "Sünnet"tir, O, bu sözle, sünneti hafif görmüş demektir. Bir erkek de, üstüne giyse ipek elbise, Biri de, bu hâline, (Mübarek olsun) dese, Onun da yine küfre düşmesinden korkulur, Zira bu, bir haramı kıymetli tutmak olur. Biri, kıbleye karşı ayağını uzatsa, Yahut o yöne doğru, tükrüğünü fırlatsa, Başkaları, onun bu yaptığını görseler, Ve ona, (Böyle yapma, bu mekruhtur) deseler, O da, (Her yaptığımız bu kadar olsa) dese, Böylece o mekruha ehemmiyet vermese, Onun dahî küfründen bu suretle korkulur, Zîra dînin hükmünü, hafife almış olur. Birinin hizmetçisi içeri girse yine, Peşinden selâm verse hemen efendisine, Lâkin o hizmetçiye, bir kimse (Sus) diyerek, Dese ki, (Efendiye olur mu selâm vermek?) O kişi, bu sözüyle mâzallah kafir olur, Maksadı başka ise, o takdirde kurtulur. "Selâm"ı küçük görmek değilse gâye şayet, Ona öğretmek ise, âdâb-ı muâşeret, (Kalben selâm verseydin) demek istedi ise, O zaman îmânını zâyi etmez o kimse. Biri, (Kıble ikidir, Kâ'be ve Kudüs) dese, Küfür olur, şimdiki hâli murad ederse. Ama, (Beyt-i mukaddes, kıble idi evvelden, Şimdi Kâ'bedir) derse, kurtulur tehlikeden. Bir "İslâm âlimi"ne, kim söğerse eğer ki, O kimsenin küfründen korkulur elbette ki. Biri de, (Yemek yerken konuşmamak iyidir, Bu hâl, mecusilerin iyi bir âdetidir.) Der ise, onun küfre girmesinden korkulur, Zira bu, kâfirliği beğenmek demek olur. Yine, (Sen mü'min misin?) deseler bir kimseye, O da, (İnşallah) deyip, te'vil edemez ise, Yani onun muradı, son nefesteki îmân, Değil ise, mâzallah küfre girer o zaman. Oğlu ölen birine, bir kimse gelip eğer, (O, Allah'a gerekti) der ise, küfre girer.
.3/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Küfr-i hükmî -6- Kim haram bir şey yerken, "Bismillah" derse eğer O kimse küfre girip, îmânını kaybeder. Ancak bu hususiyet, Haram-ı li aynihi, Olan şeyler içindir, "Leş" veya "Şarap" gibi. Meselâ gasbedilmiş şey de haramdır esas, Bunu yerken Besmele çekilse, küfür olmaz. Çünki aslı, kendisi haram değil o şeyin, Sonra haram olmuştur, gasb edildiği için. Bir kimsenin küfrüne râzı olmak küfürdür, Yani bu, o kimsenin îmânını götürür. Ve yine bir kimseye beddua eyliyerek, (Allah senin canını, küfürle alsın) demek, Hususunda, âlimler ihtilâf eylediler, (Küfrüne râzı olmak, küfür olur) dediler. Ama daim, şiddetli azab olunsun diye, Öyle beddua etmek, sebep olmaz küfüre. Bir kimse, bir kadını şahitsiz nikâh etse, Sonra nikâh olunan o kadınla o kimse, (Şahidimiz Allah ve Peygamberdir) deseler, İkisi de, bu sözden hemen küfre girerler. Zîra Peygamberimiz bilmezdi gayb olanı, (Gaybı bilirdi) demek, kaybettirir îmânı. Gaybı, yalnız Allahü teala bilicidir Ve Onun bildirdiği kimseler ancak bilir. Biri, (Çalınanları ve hem de gayb olanı, Bilirim) derse eğer, gider hemen îmânı. Hattâ onun sözüne inansa biri eğer, İnanan kimse dahî, îmânını kaybeder. (Bana cin haber verdi) dese dahî farketmez, Zîra Peygamberler de, cinler de gaybı bilmez. Allahü tealadır sadece gaybı bilen, Bir de, bildirdikleri bilirler ayriyeten. Biri, (Allah adına) yemin etmek istese, Bir başka kimse dahî, bunu kabul etmese. Ve, (Ben senin Allah'a yemînini istemem, Şerefe ve nâmusa yemîn eyle) dese hem, O kimsenin bu sözü, gayet tehlikelidir, Zîra böyle söylemek, îmâna zarar verir. (Bana, senin dîdarın, can alıcı gibidir.) Demek de küfür olup, gayet tehlikelidir. "Hazreti Azrâil"dir zîra can alan melek, Meleklerin hepsine, ta'zîm ve hürmet gerek. Biri, (Namaz kılmamak hoş iştir) dese eğer, O kimse, bu sözüyle îmânını kaybeder.
.4/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Küfr-i hükmî -7- Kim (Allah, gökte benim şahidimdir) der ise, Kaybeder îmânını, bu söz ile o kimse. Zîra bu söz, Allah'a mekân isnad etmektir, Halbuki Hak teâlâ, mekândan münezzehtir. (Allah baba) diyenin, îmânı gider yine, Çok dikkat etmelidir müslüman sözlerine. (Peygamber siyah idi) derse hem biri eğer, O dahî bu sözüyle îmânını kaybeder. Siyah kedi köpeği, (Arap Arap) diyerek, Çağırmak, çok çirkindir, sakınmak lâzımdır pek. Kim (Rızık Allah'tandır, ve lâkin kuldan dahî, Hareket lazım) derse, şirk olur bu söz dahî. Kulun hareketi de, zîra hep Allah'tandır, O kuvvet vermedikçe, kul elbet âciz kalır. Yine, (Nasrânî olmak, yeğdir Yahûdilikten) Diyen, küfre girer ve îmânı gider hemen. (Yahûdî, Nasrânîden şerlidir) demelidir, Mü'min, konuşmasına çok dikkat etmelidir. Ve yine, (Kâfir olmak, hıyanet eylemekten, İyidir) demek dahî, küfürdür bu sebepten. Kim derse (İlim ile, âlimle ne işim var?) Veyahut (Âlimlerin sözü ne işe yarar?) Ve yahut bir "Fetvâ"yı yere atarsa eğer, Böyle yapan bir kimse, îmânını kaybeder. Bir kimse, küfre sebep olan bir şey söylese, Duyanlardan biri de, bu sözüne gülerse, Onun o gülmesinde zarûret yoksa eğer, Söyliyen de, gülen de, mâzallah küfre girer. (Evliyânın ruhları hep hâzırdır, bilirler) Demek dahî küfr olup, söyliyen küfre girer. Çünki Hak teâlâdır her zaman hâzır olan, Evliyanın ruhları hâzır olmaz her zaman. Onlar, anıldıkları yerde hâzır olurlar, Daha önce ve sonra, o yerlerde yokturlar. (Âdem aleyhisselâm, buğday yemese idi, Biz günahkâr olmazdık) der ise eğer biri, Bu söz, bir Peygamberi küçültmek olduğundan, Bunu diyen kimsenin îmânı gider o an. Ve yine bir müslüman, küçük günah işlese, Biri de onu görüp, (Hemen tövbe et) dese. O da, (Tövbe edecek ne yaptım?) derse eğer, O, günahı hafife alır ki, küfre girer. Zîra islâmiyyetin her hükmü kıymetlidir, Birini hafif gören, îmânını yitirir
.05/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Birine, (Gel, bir islâm âlimine gidelim) Yahut, (Bir ilmihâlden okuyup öğrenelim) Dendiğinde, o dahî cevaben (İstemem) der, Yani (Ben ilmihâli n'apayım?) derse eğer, "İlm"i ve "Âlim"leri hafife almış olur, Böylece îmânının gitmesinden korkulur. Bunun gibi "Tefsîr" ve "Fıkıh" kitaplarını, Kötüleyen kişi de, kaybeder îmânını. Birine sorsalar ki: (Mezhebin nedir senin? Kimin zürriyetinden, kimin milletindensin? İ'tikadda, amelde mezhep imâmın kimdir?) Bilmese, o, mâzallah îmânını yitirir. Kim kat'î bir harama (Helâldir) derse eğer, O da, Allah korusun îmânını kaybeder. Dinde helâl ve haram, açık açık bellidir, "Tütün"e haram demek, gayet tehlikelidir. Yine zinâ, livâta ve faiz alıp vermek, Karnı doyduktan sonra yemeğe devam etmek, Gibi, bütün dinlerde haram ve yasak olan, Şey için, (Keşke helâl olsaydı) derse insan, Böyle bir temennîde bulunmak çok kötüdür, Zîra bu, o kişinin îmânını götürür. "Şarap" için, bulunmak böyle bir temennîde, Küfür olmaz, çünki bu, haram değil her dinde. "Kur'ân"ı, lâf latîfe arasından kullanan, Bir kimsenin, mâzallah îmânı gider o an. Çünki "Kur'ân", Allah'ın kelâmıdır ki elbet, Ona göstermelidir okurken saygı, hürmet. "Kur'ân"ı, çalgı oyun ve şarkı arasında, Okumak da, îmâna zarar verir aslında. Birine, (Şimdi sana sövmem) derse bir kimse, Ve (Sövmenin adını günah koymuşlar) derse, Böyle söylemek dahî gayet tehlikelidir, Zîra Allah korusun îmânı gidebilir. Kim "Kur'ân" ve "Mevlid"i okurken çalgı çalar, Bu, mâzallah îmânın gitmesine yol açar. Kur'ân, mevlid, ilâhi, salevatı şerîfe, Okurken, yapmamalı asla şaka, latîfe. Kim bunları okursa, eğlence ve keyf için, İslâmdan çıkmasına yol açar o kişinin. Sünnet üzre okunan bir "Ezân"ı kim eğer, Dinlemez, hürmetsizlik yaparsa, küfre girer. Kim "Kur'ân-ı kerîm"e, kendi aklına göre, Mânâ verirse eğer, o dahî girer küfre. Kim Kur'ân-ı kerim ve hadîsi şeriflerin, Ve ictihad sahibi islâm âlimlerinin, Bildirdiği şekilde îmân etmezse eğer, Bunların îmânı da olmaz yine mûteber
.6/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Müslüman olmıyana, saygıyla selâm vermek, Küfrü mûcip olur ki, bundan sakınmalı pek. Ve bir gayri müslime, saygı ifade eden, Söz, meselâ (Üstâdım) demek de yine aynen, İtikad yönü ile, gayet tehlikelidir, Zîra böyle yapanlar, îmânını yitirir. Başkasının küfrüne kim râzı olur ise, Mâzallah îmânını zâyi eder o kimse. "Kur'ân" kaydı bulunan bantlar ile plâklar, "Mushafı şerif" gibi, hürmete lâyıktırlar. Bunlara saygısızlık, asla caiz değildir, Zîra bu, o kimsenin îmânını giderir. Cinnîlerle tanışan falcı, büyücülere, Yıldıznameye bakıp, söyliyen kimselere, Gidip, bu kişilerin her sözüne inanmak, Bâzan doğru çıksa da, küfür olur muhakkak. Zîra Hak teâlâdan başkası gaybı bilmez, Ve her şeyi yapmağa, insanın gücü yetmez. Yalnız Hak teâlâdır, her şeyi bilen, yapan, Maazallah küfre düşer, başka türlü inanan. Resulün sünnetini, kim ki hafif görerek, Yani hiç ehemmiyet ve kıymet vermiyerek, Terk ederse, bu hâli maazallah çok kötüdür, Bu hâl, o kimselerin îmânını götürür. "Zünnar" denen bir papaz kuşağını bağlamak, Putlara, heykellere tâzim etmek ve tapmak, Ve islâmı anlatan kitaplardan birini, Aşağı, hakir görmek, hem din âlimlerini, Bunlar da, mümin için gayet tehlikelidir, Zîra o kimselere îmânı kaybettirir. (Bir sâhir, sihir ile istediğini yapar,) Diye kim inanırsa, maazallah küfre kayar. Birine (Kâfir) diye seslense biri eğer, Bunu, hemen ânında reddetmek îcab eder. Şayet (Efendim) gibi, kabul mânâsı olan, Bir cevap verir ise, îmânı gider o an. Ve kesin "Haram" olan bir mal ile, bir kimse, Câmi veya başka bir hayır yaptırır ise, Ve bunlara karşılık, sevap beklerse eğer, Maazallah küfre girip, îmânını kaybeder. Biri de "Haram mal"dan, yine sadaka verse, Ve bundan, kendisine sevap, ecir beklerse, Fakir de, onun haram olduğunu bilerek, Dua etse hem "Allah râzı olsun" diyerek, Veren de o duaya "Âmin" der ise eğer, Hem veren, hem de alan, maazallah küfre girer. Çünki bu, "İslâm" ile istihzâ eylemektir, İslâmın her hükmüne, tâzim etmek gerektir.
.7/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Allahü teâlâdan başkasına kim eğer (Yaratıcı) der ise, maazallah küfre girer. Çünki yoktan yaratmak, sırf "Allah"a mahsustur, Bunu, insanlar için kullanmak çirkin olur. Mübarek isimleri, alay için kim eğer, Başka türlü telaffuz ederse, küfre girer. Mesela "Abdülkadir" yerine "Abdülkoydur", Diyenin, îmânının gitmesinden korkulur. Muhammed'e "Memo" ve Hasan'a "Hasso" demek, Ve yine İbrahim'e, "İbo" diye seslenmek, İstihzâ kastı ile olsa tehlikelidir, Yani böyle diyenin, îmânını giderir. Bu gibi mübarek ve muhterem isimleri, Ayakkabı ve terlik içine yazmak dahi, Bunu yapanlar için, çok tehlikeli olur, Zîra îmânlarının gitmesinden korkulur. "Abdestsiz" olduğunu bilerek namaz kılmak, Küfr olup, o kimsenin îmânı gider mutlak. "Sünnet" olan bir şeyi beğenmemek de yine, Küfr olup, sebep olur îmânın gitmesine. Başkasının küfrüne kim sebep olsa eğer, Onun kendisi dahî, maazallah küfre girer. "Zinâ" ve "Livâta"ya câiz derse bir insan, Kaybeder îmanını, böyle söylediği an. Kim "Büyük günah"lara devam ederse eğer, Bu hal, Allah korusun onu küfre sürükler. "Namaz"a ehemmiyet vermemek çok kötüdür, Zîra bu, o kimsenin îmânını götürür. Üstünde "Dînî yazı" ve "Kur'an âyet"leri, Bulunan örtüleri, yahut seccadeleri, Hakaret niyetiyle yere serip kullanmak, Küfür olup, yapanın îmânı gider mutlak. (Hazreti Ebû Bekir ile hazreti Ömer, Hak halife değildi) demek de küfre girer. Hak teâlâdan ayrı, "Ölü" veya "Diri"den, Bir şey bekliyenin de, îmânı gider hemen. (Tezveren dede) demek, gayet tehlikelidir, Böyle söyliyenlerin îmanı gidebilir. Meyyitleri toprağa gömmek farz olduğundan, Ehemmiyyet verirler bu farza her müslüman. İlmi, fenni ileri sürüp bazı kimseler, Ölüleri gömmeğe, "Gericilik" deseler, Yahut (Buda, Berehmen ve komünistler gibi, Yakmak daha iyidir) derlerse ölüleri, Böyle söyliyenlerin, îmânı gider o an. Yani o, mürted olup, çıkar Müslümanlıktan. Yine "Evliyâ" ile "İslâm âlimleri"ne, Düşmanlık, bu bakımdan tehlikelidir yine.
.08/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
(Nikâhı haram olan kadınla) biri eğer, (Evlenmek helâl) derse, mâzallah küfre girer. Yine meyhanelerde ve oyun yerlerinde, Veya günah işlenen fısk meclislerinde, Radyo ile "Kur'ân" ve "İlâhî" dinliyerek, Keyiflenmek, küfr olup, sakınmak lâzımdır pek. Yine çalgı çalarak, "Kur'ân" okumak dahî, Küfr olup, bunu yapan dînini eder zâyi. "Kur'ân"ın, radyoda ve hoparlörde söylenen, Tam benzerine dahî, saygısızlık gösteren, Bizâtihi "Kur'ân"ın kendine olmuş gibi, İmânın gitmesine sebep olur bu dahî. Bir kimse, îmânının devam edeceğinden, Şüphe ederse eğer, îmânı gider hemen. İmânın gitmesinden korkmak ise, iyidir, Bu, îmânın kuvvetli olduğuna delildir. Her kim, bir "Peygamber"i inkâr ederse eğer, Hepsini inkâr etmiş olur ki, küfre girer. Bunun için, (Şu kadar Peygamber vardır) demek, Yani Peygamberlerin sayısını söylemek, Peygamber olmıyanı, Peygamber yapmak olur, Yahut bâzılarını maazallah inkâr olur. "Resul'ün sünneti"ni beğenmezse kim eğer, O dahî küfre girip, îmânını kaybeder. Yine dinde en ufak bir değişiklik yapmak, Küfür, yani dinsizlik olur bu da muhakkak. Kim küfrü, haramı ve mekruhları beğenir, Severse, bu da onun îmânını giderir. Farzları, sünnetleri beğenmezse kim eğer, Küfür olup, o dahî îmânını kaybeder. (Ölen insan rûhunun, bir çocuğa geçerek, Tekrar dünyaya gelmesi mümkün) demek, Yani kim "Tenâsuh"a inanır ise eğer, Küfr olup, o kişi de îmânını kaybeder. "Namaz"a ehemmiyet vermemek küfürdür, Yani bu, o insanın îmânını götürür. Küfre mahsus şeyleri, harpte, hile olarak, Kullanmak küfür olmaz, câizdir çünki mutlak. Kur'ân ve hadîslerde açıkça bildirilen, Bir şeye inanmamak, küfürdür ayriyeten. (Bu dünya böyle gelmiş, böyle gider) demek de, Çok tehlikeli olup, küfür olur elbette. (Fâiz helâl olsaydı) diye temennî etmek, Îmânı giderir ki, sakınmak lâzımdır pek. Yemesi ve içmesi, her dinde helâl olan, "Ekmek" veya "Su" gibi şeylerin de bir insan, (Haram olsa) diyerek, temennî etse eğer, Küfre girip, maazallah îmânını kaybeder.
.09/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Meselâ (Evliyâda ismet sıfatı vardır.) Deyip buna inanmak, dinde küfür sayılır. Zîra "İsmet sıfatı", yani günahsız olmak, "Peygamberler"e mahsus husûsiyettir ancak. "Kur'an"a, kendisinin anladığına göre, Mânâ vermeğe kalkan, mâzallah girer küfre. Herhangi hâdisenin, kendi kendine hemen, Olduğuna inanmak, küfürdür yine aynen. Ayrıca insanların, tek hücreli canlıdan, Yüksek yapılılara doğru değişip her an, Ve nihayet "İnsan"a döndüğünü söylemek, Mâzallah küfür olup, sakınmak lâzımdır pek. "Namaz"ı, bile bile kılmayıp üzülmiyen, Kazâ etmeğe dahî asla lüzum görmeyen, Hiç azab çekmekten de korkmazsa bunun için, Küfre girip, îmânı kaybolur o kişinin. Ve yine kâfirlerin yaptığı ibadetler, "İbadet niyeti"yle yapılsa, küfre girer. Ve onların, ibadet yaparken çaldıkları, Org veya buna benzer çalgıları, çanları, Câmilerde çalmak da, gayet tehlikelidir, Yani bunu yapanın îmânını giderir. "Eshâbı kirâm"a da söğerse her kim eğer, O dahî küfre girip, îmânını kaybeder. "İsâ aleyhisselâm gökten inmiyecektir", Diye inanmak dahî, îmâna zarar verir. Kur'ân ve hadîslerde Cennetle müjdelenen, Kimseye "Kâfir" demek küfürdür yine aynen. Müslüman olan bir kız, bülûğuna erince, "İslâm"ı bilmiyorsa, küfre düşer hemence. Müslüman kadınların başı, kolu, bacağı, Açık saçık olarak sokağa çıkmaları, Yabancı erkeklere göstermesi haramdır, Ehemmiyyet vermiyen, zamanla küfre varır. Resul'ün bildirdiği farzlardan, haramlardan, Birine inanmıyan, îmândan çıkar o an. Yine dört mezhepte de "Haram"sa bir şey eğer, Ona, (Ne güzel) deyip beğenen, küfre girer. Yine sihir yaparken, küfre sebep olacak, Bir söz ve iş olursa, küfürdür bu da ancak. Müslümana "Yahudi", veyahut "Dinsiz" demek, Yani bir müslümanı küfürle itham etmek, Çok tehlikeli olup, bu da küfrü doğurur, Zira o, müslümansa, söyleyen kâfir olur.
.19/02/2002
İmâm-ı Rabbânî "kuddise sirruh"
"İmâm-ı Rabbânî"nin, birine mektubunda, Şöyle buyuruluyor "İ'tikad" mevzuunda: (İ'tikad bilgileri, herkese zarûrîdir, Öğrenmek, her insanın "Aslî vazifesi"dir. Her kim, çocuklarına, iman bilgilerini, Vermezse, yapmamıştır "İnsanlık görevi"ni. İtikad edilmesi çok lazım olanları, Alimler, şu şekilde bildirdi ayrı ayrı: Hak teala, elbette, kendi zâtıyla vardır, Yani kendi kendine varlıkta durmaktadır. Nasıl şimdi "Var" ise, hep "Var" idi önceden, Ve hep var olacaktır, devamlı, ebediyyen. Varlığının önünde, sonunda yokluk olmaz, Çünki Onun varlığı lazımdır, O'nsuz olmaz. O, "Vâcib'ül vücud"dur, varlığı lazımdır hep, Ve herkes, Onun ile varlıkta duruyor hep. O, birdir, şerîki ve benzeri yok elbette, Ve Onun hiç ortağı yoktur ülûhiyyette. İbadet olunmağa hakkı olmakta da bir, Yoktur asla ortağı, yoktur Ona bir nazîr. Ortağı olmak için, müstakil, yani kafi, Olmaması lazım ki, bir kusurdur bu dahi. O, ülûhiyyetinde müstakildir muhakak, O halde lüzumsuzdur Ona şerik ve ortak. Lüzumsuz olmak ise, bir "Kusur"dur elbette, Kusur ve noksanlık da, olmaz ulûhiyyette. Şerik olacağını düşünmek yani Ona, "Olamıyacağı"nı çıkarıyor meydana. Onda, noksan olmıyan, kâmil sıfatlar vardır, Bunlar da, "Sübûtî" ve "Hakîkî" sıfatlardır. Hayat, İlim, Sem', Basar, İrade, Kudret, Kelâm, Ve Tekvin sıfatıyla, sekiz olur hepsi tam. Bunlar dahi "Kadîm"dir, sonradan olma değil, Kendinden ayrı vardır, böyle dedi ehl-i dil. Allah, cisim değildir, değil hem madde ve hâl, O, zamanlı değildir, olmaz Ona yer, mahal. Bir cihette değildir, yoktur Onun bir yeri, Yoktur misli ve zıddı, yoktur hiçbir benzeri. Ana, baba, zevcesi, yoktur çocukları hem, "Allah baba" diyenin, îmânı gider o dem. Bunlar, hep mahluklarda bulunan nesnelerdir, Hepsi birer noksanlık, kusur alâmetidir. Her şeyi bilicidir zerreden Arş'a kadar, Kâinatta ne varsa, bilir gizli, âşikâr. Çünki Odur yaratan ne varsa yer ve gökte, Zira yaratmak için, bilmek lazım elbette. O, önceki sonsuzdan, sonraki sonsuza dek, Yalnız bir "Kelâm" ile söyleyicidir elbet.
.20/02/2002
İmâm-ı Rabbânî "kuddise sirruh"
Müslümanlar, Cennette "Allah"ı görecektir, Bilinmiyen görmekle lâkin göreceklerdir. Zira nasıl olduğu anlaşılamıyanı, Görmenin, olmaz elbet anlaşılır bir yanı. Belki gören kimse de, anlaşılmaz bir hâle, Girer de, öyle erer bu devlet ve kemâle. Bu, derin bir muamma, anlaşılmaz bir iştir, Lakin seçilmişlere, bu sır bildirilmiştir. Bu mes'ele, herkese gizlidir gerçi, fakat, Bu seçilmiş zatlara, olmuştur bir hakikat. Buna inanmıyanlar, göremiyeceklerdir, Zira "İnkâr edenler, mahrumdur" demişlerdir. Her şey gibi Allah'ın bir mahlukudur "Cennet", O, hiçbir mahlukunun içine girmez elbet. Fakat bazılarında zuhur eder "Nur"ları, Bu ni'metten mahrumdur ve lakin bazıları. "Ayna"da, cisimlerin sureti görünüyor, Lâkin "Taş" ve "Toprak"ta bu görüntü olmuyor. Resulullah "Mi'rac"da gördüyse de, ne var ki, O, bu dünyada değil, "Cennet"te oldu vâki. Yani dünyadan çıkıp, karıştı "Ahiret"e, Ahiret âleminde kavuştu bu devlete. Yerleri ve gökleri, dağları, denizleri, Hep Allahü teala yarattı bu şeyleri. Ağaç, meyve, madenler, hücre, atom, molekül, Onun yaratmasıyla ederler hep teşekkül. Nasıl ki yıldızlarla süslediyse semayı, "İnsan"ı yaratmakla süsledi bu dünyayı. Ondan başka hiçbir şey, "Yok" idi bu cihanda, Hepsini, hiç yok iken, O yarattı bir anda. İnsanlar, yaratılmış, "Mahluk" olduğu gibi, İşleri de, Allah'ın mahlukudur tabii. "Yaratılmak" damgası yemiştir ki bu insan, Bu, âciz olduğuna bir delildir ve nişan. Kul, bu âcizliğiyle hiçbir şey yaratamaz, Kula "Yarattı" demek, çirkindir, caiz olmaz. Bir insanın işinde, kendine düşen husus, Yalnız "Kesb etmesi"dir, yaratmak Rabbe mahsus. Kulun, cüz'i kudreti ve iradesi vardır, İşi yapan, yaratan, Allah-ü tealadır. İhtiyârî işler de, insanın kesbi ile, Hasıl olur yine de Onun yaratmasiyle. İnsan, işi "Kesb" eder, yani seçer, beğenir, Allah da yaratarak, o iş meydana gelir. İnsanın beğenmesi olmasaydı işinde , "Titreme"den bir farkı olmazdı o işin de. İhtiyârî işleri, titremeden ayıran, "Kesb"dir ki, mes'ul olur insan her yaptığından
.21/02/2002
İmâm-ı Rabbânî "kuddise sirruh"
Hak teala kullara ettiğinden çok şefkat, Peygamberler gönderdi "aleyhimüssalevat". Bunlarla, "Doğru yol"u gösterip kullarına, Çağırdı onları hep, sevgi ve rızasına. Yani razı olduğu, sevdiği bir yer olan, "Cennet"e davet etti, kurtulup bu dünyadan. Onun bu davetini, kim kabul etmez ise, Ne kadar ahmaktır ve zavallıdır o kimse. Bütün Peygamberlerin, Allahü tealadan, Getirdiği haberler, doğrudur, olmaz yalan. "Akıl", hakkı, doğruyu bulmağa yarıyan bir, Âlet ise de fakat, noksandır, tam değildir. Doğruyu, tek başına bulamaz yani akıl, "Peygamber" gelmesiyle tamamlanmıştır asıl. Peygamberlik nûruyla, o ancak görebilir, O ışık olmadıkça, hep yanlış karar verir. Nitekim gözümüz de görmüyor karanlıkta, Görebilmesi için "Işık" lâzım ona da. Onların gelmesiyle, akıl tamamlanmıştır, Kullara, bir özür ve behane kalmamıştır. Peygamberlerin ilki, "Âdem" aleyhisselâm, "Habîbullah" ile de, nübüvvet buldu hitam. Hepsine iman edip, tasdik eylemeliyiz, Hepsini ma'sum, yani "Günahsız" bilmeliyiz. Birine inanmamak, inkârdır tamamını, Çünki söylemişlerdir hepsi aynı "İman"ı. "Îsâ aleyhisselâm" ölmeyip, şimdi sağdır, Dünya hayatı ile Cennette, hayattadır. Yahudiler, öldürmek istedi Onu, ancak, Allah, göğe kaldırdı Onu diri olarak. Kıyamete yakın bir zamanda, gökten "Şam"a, İnip, tâbi olacak bu dîne, bu islâma. "Melekler", Rebbimizin kıymetli kullarıdır, Onların da içinde Peygamberleri vardır. Onlar vahiy getirir, ya sair meleklere, Yahut insandan olan, bütün Peygamberlere. Emr olunduklarını yapar, isyan etmezler, "Emîn" olduklarından, yanlış iş işlemezler. Gökten inen "Kitap" ve "Sahife"leri de hep, Onlar getirmiştir ki, doğrudur hepsi elbet. Yemeğe ve içmeğe yoktur ihtiyaçları, Evlenmeleri yoktur, olmaz hiç çocukları. Çünki yoktur onlarda erkeklik ve dişilik, Hep itâat ederler, yapmazlar hiç gevşeklik. Bütün bunlara rağmen, insanların yükseği, En üstün melekten de, olur yüksek ve iyi. Çünki insan, "Nefis" ve "Şeytan"la savaşıyor, İhtiyacı var iken böyle çok yükseliyo
.22/02/2002
İmâm-ı Rabbânî "kuddise sirruh"
"Ahiret"e inanmak, "Allaha îmân" gibi, Müslüman olmak için mühim şarttır tabii. Her kim ki, ahirete iman eylememiştir, Allahü tealayı inkâr etmiş gibidir. "Kabir azabı" ile, vardır "Kabir sıkması", Buna da, her mü'minin lâzımdır inanması. Çünki Resulullahın meşhur hadisleriyle, Haber verilmiştir ki, vukû bulur ayniyle. Kabirde, "Münker-Nekir" adında iki melek, Çok korkunç suretlerde, her mevtâya gelerek, Belli bazı şeyleri sual edeceklerdir, Kabir suallerine cevap vermek bir derttir. "Kıyamet günü" vardır, o gün elbet olacak, Gökler parçalanarak, yıldızlar dağılacak. Bu yeryüzü ve dağlar, toz olup savrulurlar, Parça parça olur ve sonra da "Yok" olurlar. Bu, Kur'ânı kerimde haber verilmektedir, Bunlara inanmıyan, "Küfre kaymış" demektir. Kıyamette, her mahluk "Yok" olup, sonra tekrar, Hepsi yaratılarak, mezardan kalkacaklar. Her mahlukun çürümüş et ve kemiklerine, Hak teala "Can" verip, diriltecektir yine. O gün, "Mîzan" denilen kurulur bir terazi, Tartılır iyi, kötü amellerin cümlesi. "Amel defterleri" de, uçarak o gün yine, Sağ veya sol taraftan gelir sahiplerine. İyiler, "Sağ"dan alır, kötüler "Sol" yanından, Mâzallah kâfirlere, gelir "Arka"larından. Sonra, "Sırat" kurulur Cehennem üzerine, Ve herkes, bu köprüden geçerler o gün yine. İyiler kolay geçip, Cennetlere girerler, Kötüler geçemeyip, Cehenneme düşerler. Bu bildirilen şeyler, olacaktır muhakkak, Öyleyse tereddütsüz lâzım gelir inanmak. Hayâle kapılarak, şüphe etmemelidir, Yoksa, inanmamanın cezası pek elîmdir. Allahü tealanın yine iznine göre, "Şefâat" edecektir iyiler kötülere. Zira Peygamberimiz şöyle buyurmaktadır: "Şefâatim, günahı büyük olanlaradır." Hesaplar görülünce, inanmıyan kâfirler, Hiç çıkmamak üzere, Cehenneme girerler. Mü'minler ise o gün, "İmân"ın hürmetine, Kavuşur ebediyyen Cennet ni'metlerine. Günahı, sevabından çok olan müslümanlar, Cehennem azabına düşse de her ne kadar, Bir müddet azab görüp, sonra çıkacaklardır, Yine Cennete girip, sonsuz kalacaklardır.
.24/02/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Kötü huyların en fenası!.. Hâdimî hazretleri "Kötü ahlâk" bâbında, Şöyle buyurmaktadır, "Berîka" kitabında: Kötü huy ve ahlâkın en meşhur olanları, "Kırk" olup, anlatalım hepsini ayrı ayrı: Bunların en kötüsü, "Küfür" yani "İnkâr"dır, Allah'a inanmamak ve ateist olmaktır. Hazreti Muhammed'in Peygamber olduğuna, İnanmamak "Küfr" olup, dahildir yine buna. "İmân", Resulullah'ın, Allahü tealadan, Getirip bildirdiği hükümlere bittamam, Kalp ile inanmak ve dille ikrar etmektir, Yani bu "İmân"ını, dil ile söylemektir. İmânın yeri "Kalp"tir, yani kalpte bulunur, İkrara mani varsa, söylememek af olur. Meselâ bir Müslüman, eğer korkutulursa, Veyahut hasta olur, yahut dilsiz olursa, Yahut söyliyemeden vefat ederse eğer, Dil ile söylemekten af olur bu kimseler. Bildirilen şeylerden, inanmazsa birine, İnanmamış sayılır hükümlerin hepsine. Hepsini ayrı ayrı bilmeden, anlamadan, "Herbirine inandım" demek de olur "İmân." İmân hasıl olması için de hem islâmın, "Küfr" saydığı şeylerden kaçmalıdır bihakkın. Meselâ bir Müslüman, islâmın ahkâmından, Birini hafif görse, îmândan çıkar o an. "Kur'ân-ı kerîm" ile, "Peygamber"le, "Melek"le, Hâşâ alay etmek de "Küfr" olur böylelikle. "Küfr", yani inkâr etmek, esasen üç nevidir, Bunlar, "Cehlî", "Cühûdî", üçüncüsü "Hükmî"dir. "Küfr-i cehlî" şudur ki, işitmediği için, Îmân nûrundan mahrum olmasıdır kişinin. Bu da iki nev' olup, "Basit cehil"dir biri, Bunlar çok cahil olup, yoktur hiç bilgileri. Cahil olduklarını, bilip farkındadırlar, Hayvan gibi ve hatta daha aşağıdırlar. Çünki her insan ile hayvanı ayıran fark, "İlim" ile "İdrak"tir, bu böyledir muhakkak. Cehl'in ikincisine, "Cehl-i mürekkeb" denir, Yani yanlış ve sapık i'tikad edinmektir. Bu cehil, birinciden daha tehlikelidir, İlâcı bilinmiyen bir hastalık ve derttir. Cehlini "Kemâl" sanır zira böyle kimseler, Cahil ve ruh hastası olduğunu bilmezler. "Bâtıl"a sarılmıştır bu kimseler "Hak" diye, Bunun için tövbeye lüzum görmezler bile. Allahü tealanın fadlına kavuşarak, Hastalığını bilen, kurtulur bundan ancak.
.25/02/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Küfrün çeşitleri Bir insan, ya "Bilmeden" girer küfür içine, Maruz kalır böylece Cehennem ateşine. Veyahut "Bile bile" bazısı küfre girer, Yani inad ederek, islâmı inkâr eder. "Küfr-i inâdî" denir bunun için bu küfre, Buna sebep olarak, "Kibir" gelir ilk kere. Yahut mevkî sahibi olmayı çok sevmektir, Bir de ayıplanmaktan korkmak ve çekinmektir. "Fir'avn" ve avenesi, gayet kibirliydiler, Hattâ kibir yüzünden îmân edemediler. "Mûsâ aleyhisselâm", gösterdi çok mûcize, Ama kibirlerinden inanmadı hiç kimse. "Bizim gibi insana inanmayız" dediler, Kibir ve inad edip, îmâna gelmediler. Halbuki "Fir'avun" da insandı onlar gibi, Ona, "İlâh" diyerek tapındılar her biri. Yine "Herakliyus" da, mahrum kaldı îmândan, Ayrılmak istemedi çünki saltanatından. Nitekim okuyunca Resulün mektubunu, Anladı Onun hak bir "Peygamber" olduğunu. Lâkin "^^İmân edersem, tahtım gider" diyerek, Tercih etti dünyayı, âhirete bilerek. Mahrum olmamak için, dünya saltanatından, "İmân"dan mahrum olup, oldu sonu tam hüsran. Küfr'ün üçüncü nev'i, "Küfr-i hükmî"dir ki hem, Sebeplerini bilmek, çok lâzımdır ve elzem. Bu, öbürlerinden de daha tehlikelidir, Çünki bir kelimeyle, hemen küfre girilir. Yani islâmiyyetin, "Küfr" saydığı sözleri, Söyleyen, yahut yapan "Küfr" dediği işleri, Kalbinde tasdîk olup, "Mü'minim" dese bile, Küfre düşer mâzallah o iş ve sözleriyle. Dînin "Ta'zîm" ettiği bir şeyi, "Tahkîr" etmek, Yani kıymet verdiği bir şeyi kötülemek, Yahut "Tahkîr" ettiği şeyi "Ta'zîm" etmektir, Bu, "Küfr-i hükmî" olup, îmânı kaybetmektir. Allahü tealanın şânına yakışmayan, Bir şeyi söyliyenin, îmânı gider o an. O kimse namaz kılsa, yapsa her ibadeti. Hak teâlâ indinde, olmaz artık kıymeti. Çünki o, "İmân"ını kaybetmiştir bir kere, Asla sevap verilmez, îmânsız kimselere. Ama o, kendisini "Müslüman" sanmaktadır, Beş vakit namazını muntazam kılmaktadır. Hattâ geceleri de, kalkıp etse ibadet, Ağlayıp, gözlerinden yaş dökse uzun müddet, Bunların hiçbirini beğenmez yine Allah, Çünki o, îmânını kaybetmiştir mâzallah.
.26/02/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Küfr-i hükmî -1- Dînin "Küfür" saydığı sözleri söyliyenin, Yahut küfür sayılan işi icra edenin, Kalbinde tasdîk olup, "İnanıyorum" dese, Yine îmânı gidip, küfre düşer o kimse. Mesela, (Hak teâlâ Arş'tan veya göklerden, Bize bakıyor) demek, küfürdür bu sebepten. Yine, (Filân Müslüman, benim nazarımda bir, Yahûdîden farksızdır) diyen de olur kâfir. Yalan olan bir söze, eğer ki, (Bu doğrudur, Allah dahî biliyor) derse bu, küfür olur. "Melekler"i ve yahut "Kur'ân"ı tahkîr etmek, Küfr olur, hem Kur'ân'ın bir harfini küçültmek. Yine, çalgı çalarak Kur'ân tilâveti de, Asla câiz olmayıp, küfür olur elbette. Hakîkî "Tevrât" ile "İncîl"e inanmamak, Kötülemek de yine, küfür olur muhakkak. Yine, "Peygamberler"i tahkîr etmeğe varan, Söz söyliyenin dahî, îmânı gider o an. Kur'ân'da isimleri geçen Peygamberlerden, Birine inanmamak, küfr olur yine hemen. Çok iyilik yapana, (Peygamberden iyidir) Diyen dahî, mâzallah, îmânını yitirir. Peygamber olduğunu, söylese biri şayet, O ve inananlar da, girerler küfre elbet. Âhirette olacak şeyler ile istihzâ, Yani alay etmek de, küfürdür yine kezâ. Kabir ve kıyamette olacağı bilinen, Azâba, "Akla fenne hiç uygun değil" diyen, Yani aklın ve fennin ardına sığınarak, Bunları inkâr eden, küfre düşer muhakkak. Hak teâlâ Cennette elbet görülecektir, Bunu inkâr eden de, küfre düştü demektir. Yine, (Fen bilgileri, islâmî bilgilerden, Hayırlıdır) diyenin, îmânı gider hemen. Yine, (Namaz kılsam da, hiç kılmasam da birdir), Diyen de küfre girip, imanını yitirir. (Zekât vermem) demek de, alâmeti küfürdür, Bu söz de, söyliyenin îmânını götürür. "Haram"dan olan malı vererek bir fakire, Bundan sevap bekliyen kimse de girer küfre. Haramdan olduğunu bile bile o fakir, Verene hayır dua ederse, olur kâfir. Ve "Meşhur sünnetler"den birini beğenmemek, "Küfr" olur ki, bu gibi hallerden kaçmak gerek.
.28/02/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Kalbinde tasdîk olup, inansa da bir insan, "İmân"ını, bir anda kaybedebilir bâzan. İnsan bir kelimeyle nasıl ki "Mü'min" olur. Bir kelime ile de, o "İmân"ı kaybolur. Dînin kıymet verdiği şeyleri tahkîr etmek, Tahkîr ettiğini de, beğenip kıymet vermek, "Küfr-i hükmî" olur ki, gayet tehlikelidir, Yani hükmen o kişi, îmânını yitirir. Meselâ bir hadîs-i şerîfinde o Server, (Kabrim ile minberim arasında olan yer, Cennetten bir bahçedir) diye buyurmaktadır, Bu hadîseye mü'min, elbet inanmaktadır. Ve lâkin biri eğer, bunu duyduğu anda, (Ben, hiç Cennet bahçesi görmüyorum burada, Görünen, bir minberle, bir hasır, bir de kabir), Der ise, küfür olup, o anda olur kâfir. (Bana yaptığın gibi, Allah da sana aynen, Zulm ediyor) diyenin, îmânı gider hemen. Ve, (İmâm-ı a'zamın kıyâsı hak değildir), Demek dahî insanın îmânını giderir. Biri, kâfir olmağa mâzallah etse niyet, Niyet ettiği anda kâfir olur o elbet. Bunu, başkası için arzu ederse eğer, "Küfrü beğendiğinden" isterse, küfre girer. Küfre sebep olacak kelimeleri, insan, Bile bile söylerse, îmânı gider o an. Bilmiyerek söylemek, yine tehlikelidir, Şaşırarak söylerse, o, küfürden berîdir. "Küfr"e sebep olacak bir işi de, kim eğer, Bile bile yaparsa, o dahî küfre girer. Bilmiyerek yapınca, çoğu âlime göre, Çok tehlikeli olup, o dahî girer küfre. Beline "Zünnar" denen bir papaz kuşağını, Bağlamak da küfr olup, zâyi eder îmânı. Küfre mahsus bir şeyi, hiç mazeret olmadan, Giyen Müslümanın da îmânı gider o an. Başkasını güldürmek, latîfe, şaka, mîzah, Diyerek kullanan da, kâfir olur mâzallah. Ve yine kâfirlere ait bayram günleri, Özellikle o güne mahsus olan şeyleri, Onlar gibi kullanıp, bunları bir kâfire, Hediye etmek dahî, sebeptir yine küfre. Akıllı ve bilgili olduğunu göstermek, Ve yanındakileri sevindirmek, güldürmek, Veyahut da hayrete düşürmek gayesiyle, Veya istihzâ için söylenen sözler ile, Öfke, gadap, kızgınlık ve hırs ile söylenen, Sözlerde de, korkulur yine "Küfr-i hükmî"den.
.1/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
İslâmda "Küfr-i hükmî" addedilen hallerden, Sakınmıyan kimsenin, îmânı gider hemen. Mü'mine, kötülemek kastıyla "Kâfir" demek, Küfür olmaz ise de, sakınmak lâzımdır pek. Eğer onun küfrünü istiyerek dediyse, O zaman küfür olup, kâfir olur o kimse. Hiç günah olduğuna ehemmiyet vermeden, Günah işliyenlerin, îmânı gider hemen. Yine, (İbadet yapmak ve günahtan sakınmak, Lâzım değil) diyen de, küfre düşer muhakkak. Ve yine kâfirlerin dînî âyinlerini, Beğenip, kullanmak da küfr alâmetlerini, Meselâ bir zaruret yokken "Zünnar" kuşanmak, Küfr olur hem bunları sevip, el kavuşturmak. (Falân şey filândadır) veyahut (Yoktur) dese, Sonra (Kâfir olayım) diye yemin eylese, O şey, o kimselerde olsa da, olmasa da, O, kendi rızasıyla küfre düşer o anda. Ve yine bir Müslüman, zina, faiz ve yalan, Gibi her dinde dahi, günah ve yasak olan, Bir şey için, (Keşke bu, helâl olsa idi de, Ben de yapsaydım) diye, bulunsa temennîde, Bu temennî küfr olup, çirkin ve çok kötüdür, Zira bu, o kişinin îmânını götürür. Yine, (Peygamberlere inanıyorum, ama, Âdem aleyhisselâm Peygamber mi acaba?) Bilmiyorum) demek de, küfürdür yine aynen, Kaybeder îmânını yani böyle düşünen. (Eğer Peygamberlerin dediği doğru ise, Kurtulduk) diyen kimse, şüphe ile dediyse, Yani Peygamberlere i'timat etmiyerek, Söylediyse, küfürdür, dikkatli olmak gerek. Ve yine bir kimseye, (Gel namaz kıl) deseler, O dahi (Kılmam) dese, o anda küfre girer. Ve lâkin bu şekilde söylemekle o kimse, (Senin sözünle kılmam) demek istemiş ise, Yani, (Hak teâlânın emriyle kılarım ben), Demek istemiş ise, berî olur küfürden. Birine, (Tırnağını kes) diye söyleseler, (Zîra Resulullah'ın sünnetidir) deseler. O dahi (Kesmem) dese, küfr olur yine hemen, Her sünnet için dahî, böyledir durum aynen. Ama, (Senin sözünle kesmem) derse eğer ki, O takdirde küfürden kurtulur elbette ki
.11/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Küfr-i hükmî -14- Bazı felsefeciler diyorlar ki: (Dünyada, Var olan şey yok olmaz, var olmaz yok olan da.) Onların bu sözleri, doğrudan çok uzaktır, Zîra bu söz, Allah'ın kudretini inkârdır. Çünki cenâb-ı Allah, dünya ve âhireti Sonsuz kudreti ile, hiç "Yok"tan halk eyledi. Yine "Yok" edecektir hepsini sonra tekrar, Ve kıyamet gününde, edecektir yine var. Bir lâhzada "Var" ve "Yok" olması da her şeyin, Hiç şaşılacak bir şey değildir Allah için. Çünki Onun kudret ve azameti sonsuzdur, Aksini söylemek ve inanmamak küfr olur. Dünya sıkıntısından kurtulup, rahat etmek, Kastıyla "İntihar"da, küfürden korkulur pek. Sonra insan, dünyadan ayrılmak ile hemen, Aslâ kurtulamaz ki sıkıntı ve kederden. Allahü teâlânın sevmediğini eğer, Kim sevmeğe kalkarsa, mâzallah küfre girer. Kabre secde ederek, hem saygı göstermek de, Ona tapınmak olup, küfür olur elbette. Allahü tealadan başka şeye bir insan, Yemin etse, bu yemin küfür olmaz her zaman. Yemin olunan şeye, eğer tâzim olursa, Yani Allah'a şerik ve ortak tutulursa, O zaman böyle yemin, gayet tehlikelidir, Yani bu, küfür olup, îmânı kaybettirir. Bâzısı, evliyânın mezarına gidiyor, (Yâ filân, Allah için bana şunu ver) diyor. Doğrudan o velînin söyliyerek adını, Ondan talep ediyor, derdinin dermanını. Halbuki "O velînin hürmetine" diyerek, Yalnız Hak teâlâdan istenir her bir dilek. (Yâ Rabbî, şu velînin hürmet ve hatırına, Bana şunu ver) diye, yalvarılır Allah'a. Yani bir evliyâyı vesile eyliyerek Onun hatırı için, câizdir dua etmek. Ancak o evliyânın, te'sir edeceğine, Her istenilen şeyi, hemen vereceğine, Gaybı bileceğine inanmak, çok kötüdür, Zira bu, o kişinin îmânını götürür. Yine Hak teâlânın "Velî"si olan kullar, İlmiyle âmil olan âlimlerdir ki onlar, Bunlardan ölü veya diri olan birine, Hakaret, o kimsenin zarar verir dînine. "İcmâ-ı ümmet"e de karşı gelse kim eğer O dahî bu hâliyle, maazallah küfre girer. Dört mezhep âlimleri, bunda edip ittifak, Şöyle bildirdiler ki; bu, küfürdür muhakkak.
.12/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
"İmân", Resulullah'ın, Allah'tan getirdiği, Zarûrî bilgilere inanmaktır tam, kat'î. İşte bu bilgilerden birine, her kim eğer, İnanmaz ve inkâra kalkarsa, küfre girer. Hattâ inanmamağı gösteren, belli eden, Bir söz ve hareketi olmasa da kalbinden, İster şaka, isterse gönülden olmıyarak, Olsa dahî, o yine küfür olur muhakkak. Kim (Kur'ân-ı kerîmin, bir zâhir, anlaşılan, Mânâsı vardır ama, lâzım değil o şu an. Bir de gizli, bâtınî, bir iç mânâsı vardır, Ki, işte bize asıl, bu mânâsı lâzımdır) Der ve buna kalbinden inanır ise eğer, Küfre düşüp, maazallah îmânını kaybeder. "Küçük günah"a devam, "Büyük günah"a girer, Büyükte ısrar ise, kulu "Küfr"e sürükler. Hiç dinden ve îmândan habersiz bir kişinin, Mevkî sahiplerine sırf yaltaklanmak için, Yani bir dünyalığa kavuşmak için eğer, Ona (Yarattın) derse, o anda küfre girer. "İcmâ-ı ümmet" ile bildirilmiş bulunan, Zarûrî ibadete, te'vilsiz inanmıyan, Hanefî mezhebinin âlimlerine göre, Bu yanlış inanıştan dolayı düşer küfre. "İsâ aleyhisselâm", Rabbimiz tarafından, Göğe çıkarıldı ve orada sağdır şu an. Kıyamete yakın da, dünyaya tekrar iner, Bunu inkâr eden de, maazallah küfre girer. (Cihat, islâmiyyette nasihat ile olur, Kılıç ile, top ile savaşmak bizde yoktur.) Diyerek kim Kur'ânın cihad âyetlerini, Eğer inkâr ederse, küfre atar kendini. "Hazreti Mehdî"yi de inkâr etse kim eğer, O da, bu inkârıyla maazallah küfre girer. (Resulullah sayıklar, söz söyler faidesiz) Diye inanan dahî, küfre düşer şüphesiz. Zîra bu söz, gösterir Ona güvenmemeği, Hem de Onun dînine i'timat etmemeği. İbâdeti, harama benzetip öyle yapmak, Meselâ çalgı ile, şarkıyla namaz kılmak, Yahut çalgı çalarak okumak da Kur'ânı, Küfr olup, böyle yapan zâyi eder îmânı. "Nevruz", mecûsîlerin bayramlarıdır yine, Müslüman, kıymet vermez onların günlerine. Kim o gün, onlar gibi yaparsa beğenerek, Kıymet vermek olur ki, küfürden korkulur pek. Yine bir "Müslüman"a, kim "Kâfir" derse eğer, O sözü geri dönüp, kendisi küfre girer.
.13/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Bir kimse, Hindûların o bayram günlerine Ve hıristiyanların Noel gecelerine, Onlar gibi verirse kıymet ve ehemmiyet, Çok tehlikeli olup, küfürden korkulur pek. Yani o müşriklerin çirkin âdetlerini, Kim severek yaparsa, küfre atar kendini. Hiç "Yok"tan yaratmıştır âlemi cenab-ı Hak, Yani önce yok idi, sonra da "Yok" olacak. Buna rağmen âlemin, kim "Kadîm" olduğuna, İnansa, girer o da küfür karanlığına. Ve kim, bir "Hak mezheb"i, beğenmiyerek eğer, O mezhepten çıkarsa, maazallah küfre girer. Çünki beğenmemektir o mezheb imâmını, Bu yüzden küfre düşüp, kaybeder îmânını. Bazı cahil şeyhlerle, sahte tasavvufcular, İslâma hiç uymıyan icraat yapıyorlar. Bunlar kendilerine söylenince de hemen, Diyorlar ki: (Bu bize, haram değil esasen. Bunlar, ilm-i zâhirde haramdır, bu hakikat, Bizlerse ilm-i bâtın sahipleriyiz fakat. Siz öğreniyorsunuz islâmı kitaplardan, Bizse öğreniyoruz direk Resulullahtan. Hattâ buna kanâat etmezsek bizler eğer, Direk Hak teâlâdan soruyoruz bu sefer. Bizim ihtiyacımız yok kitap okumağa, Çünki biz nasıl olsa kavuşmuşuz Allah'a. Kavuşmak isterseniz Allah'a siz de eğer, İslâmı öğrenmeği terk ediniz, bu yeter. Hem bizim yaptığımız bu günah şeyler için, Allah, bize rüyada veriyor ruhsat, izin.) İşte böyle diyerek küfre düşmektedirler, Bunlara inanan da, maazallah küfre girer. "Cebriyye" fırkasına mensub olanlar dahî, İnkâr etmektedirler kuldaki iradeyi. Derler: (Yoktur insanda seçmek, yani dilemek, Her işini yapmağa, mecburdur insan elbet. Kul, rüzgârda sallanan ağaç ve dal gibidir, "İnsan bir işi yaptı" demek doğru değildir.) "İnsanların işini Allah yapar" diyorlar, Böylece doğru yoldan ayrılmış oluyorlar. Yine inanmıyarak hiç günah olduğuna, Onu işlemek dahî, zarar verir îmâna. Hem "Kur'ânı kerîm"e, kim ederse hakaret, Meselâ yere atsa, küfre girer o elbet. Yahut islâmiyetin ulvî hükümlerinden, Biriyle alay eden, yani aşağı gören, Bu maksatla söz, yazı, film ve karikatür, Ve temsil yapmak dahî, maazallah olur küfür.
.14/03/2002
Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"
Her kim Resulullah'tan eğer yüz çevirirse, Başkasını Resul'den daha büyük bilirse, Bu hâli, onun için gayet tehlikelidir, Yani bu, küfür olup, îmânını yitirir. "Hazreti Ali"yi de yine Resulullahtan Üstün gören bir kimse, düşmüştür küfre o an. Yani Resulullah'ın sevgisini, bir kimse, Hiç araya katmadan, yalnız onu severse, Bu, Resul'ü bırakıp, Ona yüz çevirmektir, Böyle yapan, maazallah küfre girmiş demektir. (Allahü teâlâ'nın Resulünün dînine, İhtiyaç yoktur) demek, küfürdür elbet yine. Yine, (Fiillerinde, te'sîri yoktur kulun) Diye kim inanırsa, îmânı gider onun. Küfre sebep olacak bir söz veya bir işi, Bile bile yapar ve söyler ise bir kişi, Bunu, isteği ile, yani cebr olunmadan, Şaka dahî söylerse, îmânı gider o an. Tövbe için, yetişmez "Şehâdet"i söylemek, Lâzımdır o şeyden de, ayrıca tövbe etmek. Yani hangi kapıdan çıktı ise o eğer, Yine aynı kapıdan girmesi îcab eder. Bir şeyin, küfre sebep olduğunu bilmemek, Özür değil, çok büyük günahtır, bilmek gerek. Çünki islâmiyyetin temeli üç esastır, Bunlar da "İlim, amel", üçüncüsü "İhlâs"tır. Bir kâfir, kelime-i tevhîdi söylemekle, Şerefleniyor ise nasıl "İmân etmek"le, Mü'min de, küfrü mûcib söylerse bir söz eğer, Bu bir kelime ile, maazallah küfre düşer. Yine bir "Müslüman"ın bir söz veya işinde, Yüz çeşit mânâ olup, bunların da içinde, "İmânlı" olduğunu gösterse tek birisi, Lâkin "Küfr"ü bildirse doksan dokuz tanesi, "Müslüman" olduğunu söylemelidir yine, Çünki hep hüsnü zanla bakmalıdır mü'mine. Yalnız "Mü'min" olana, böyle hüküm verilir, Müslüman olmıyanlar bu hükümden berîdir. Son nefeste îmânsız gitmeğe sebep olan, Şeylerden de sakınmak lâzımdır yine her an. Meselâ îmânını, "Ehli sünnet" üzere, Düzeltmesi lâzımdır müslümanın bir kere. Sonra da öğrenerek dîni, ilmihâlini, Buna uydurmalıdır, muhakkak her halini. İmânsız ölmekten de korkmalı ki her zaman, Yoksa küfür üzere ölebilir her insan. "Beş vakit namaz"ını vaktinde kılmak dahî, İmânla ölmek için, bir sebeptir en iyi
.15/03/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Bu dünya bir imtihan, Gâfil olmıyalım ki, oluruz yoksa pişman. Şu geçen dakikalar, belki "Son ân"ımızdır, Belki şu kıldığımız, "En son namaz"ımızdır. Yani "Âhiret" ile, birkaç dakika kadar, Aramızda çok kısa, gayet az bir zaman var. Nitekim bir "Zelzele" olacak olsa şu an, Bir anda âhirette oluruz hep o zaman. Bu dünya önce "Yok"tu, sonra da "Yok" olacak, İki "Yok" arasında bir "Hayat"tır bu ancak. Yani "Ölüm", insana mutlaka gelecektir, Öyleyse onu şimdi "Geldi" bilmek gerektir. Tâbiin-i izâmın en yükseği olan zat, Yani "Veysel Karânî" buyuruyor ki bizzat: "Yattığında, ölümü, yastığın altında bil, Kalkınca da karşında, o senden uzak değil.") Bir gün de buyurdu ki: (Dört şey gelmeden önce, Dört şeyin kıymetini bilmek lâzım iyice. Bir "Hastalık" gelmeden, "Sıhhat"in kıymetini, Bilip, yapmak gerekir günlük ibadetini. "Ölüm" gelmeden önce, kıymetini bu "Ömr"ün, Bilmeli ki, pişmanlık olmasın yine o gün. "Fakirlik" gelmeden de "Para"nın kıymetini, Bilirse, sıkıntıya sokmaz insan kendini. "Meşgûliyyet" gelmeden, boş geçen "Zaman"ların, Kıymeti bilinirse, üzüntü olmaz yarın. Zira o boş vakitte, bir "Allah" dese insan, Onunla ağır gelir belki de yarın mîzan.) Bir gün de sohbetinde buyurdu: (Ey cemâat, Gözünüzü açın ki, çabuk biter bu hayat. Öyle yaşayınız ki bu dünyada siz hattâ, "Yürüyen ölü" gibi bulunun bu hayatta. Nitekim buyurdu ki o Hüdânın Habîbi: "Yaşayın bu dünyada garip ve yolcu gibi." Hadîsin devamında buyurdu ki meâlen: "Addedin kendinizi yahut kabir ehlinden." "Garip olmak" şudur ki, hiç kimseyi tanımaz, Her derdini, yalnızca "Sâhibi"ne eder arz. "Yolcu gibi" olmanın şudur ki mânâsı da: Gözü olmaz dünyanın malı ve parasında. Bir "Âhiret yolcusu" bilir zira kendini, Sokmaz aslâ kalbine dünya muhabbetini. Kendini "Ölü gibi" addetmek de şöyledir, Öldü ölecek gibi, "Ölüm"ü yakın bilir. "Yürüyen ölü görmek isterse her kim eğer, Ebû Bekir'e baksın" buyuruyor Peygamber. Bu hal üzere olmak, kıymetlidir bu dinde, En yüce bir rütbedir hattâ Allah indinden.
.16/03/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Ben dua ediyorum, "Yâ Rabbî, cehennemde bizi yakma" diyorum. İnsan kurtulmadıkça azabtan "Âhiret"te, Nasıl hissedebilir kendini emniyette? Ölüm, kabir ve mahşer, hesap, mîzan ve sırat, Bunlar geçilmedikçe olunur mu hiç rahat? "Ölüm" dehşetli bir iş, o anda şuur kalkar, O zaman "Allah" demek kolay olmaz o kadar. Diyelim ki kurtardı "Îmân"ını son anda, Lâkin "Kabir sıkması" olacak mezarında. Böcekler ve akrepler yiyecek vücudunu, Günahları çok ise, mutlaka görür bunu. Sonra bir "Mahşer" var ki, mümkün değil dayanmak, Bir ayağın üstünde bulunur binbir ayak. Ve nice "Bin sene"ler o meydanda beklenir, İnsanlar izdihamdan bîtab olur, tükenir. Sonra "Mîzan" kurulup ameller tartılır hep, Günah ağır gelirse, ne olur hali acep? Nice insan vardır ki, mâliktir çok "Sevab"a, Lâkin hesap sonunda, dûçar olur azaba. Çünki dünyada iken "Kul hakkı"na girmiştir, Ne kadar ecri varsa, onlara verilmiştir. Onların günahı da yüklenir bu kişiye, Sonra "Müflis" olarak sürüklenir ateşe.) Bir gün de sohbetinde buyurdu: (Ey cemaat, Gaflete gelmeyin ki, çabuk biter bu hayat. Günah işliyenlere bakıp üzülüyorum, "Yâ Rabbî, bu insanlar nasıl yanar?" diyorum. Çok dehşetli günler var hepimizin önünde, Rezil rüsvay olmak var yarın "Mahşer günü"nde. Bu çetin geçitlerden kurtulmadıkça insan, Neş'elenebilir mi dünyada kısa bir an? Önce bir "Ölüm" var ki, o anda kalkar şuur, "Kelime-i tevhid"i söylemek çok zor olur. Bir araya gelse de dünyadaki acılar, "Can acısı" yanında yine de "Hiç" kalırlar. Sonra "Kabir azabı" başlar ki mezarında, Karanlık, dar bir yerdir, kimse olmaz yanında. Sonra korkunç şekilde gelerek "Münker-Nekir", Suale çekerler ki: "Rabbin kim, dînin nedir?" Günahı nisbetinde mezarı sıkar onu, Böcekler ve akrepler kemirir vücudunu. Kâfirlerin mezarı, "Cehennemden bir çukur", Müslümanınki ise, "Cennetten bahçe" olur. Sonra "Mahşer azabı" gâyet zordur ve çetin, İnsanlar nice "Bin yıl" beklerler hesab için. Sonra "Mîzan" kurulup, ameller tartılır hep, Günah ağır gelirse, ne olur hali acep?)
.17/03/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Ölüm hak ahiret hak Evliyâyı kiramdan olan bu mübarek zat, Şu güzel sözleriyle ederdi hep nasihat: (Mü'min olan, öğrenir önce ilmihalini, Sonra da buna göre, düzeltir her halini. Çeker ki kendisini gece gündüz hesaba, Düşmesin âhirette cehenneme, azaba. "Âhiret derdi" ile dertlenmiştir o hepten, "Ölüm" ve "Âhiret"i düşünür bu sebepten. Ey insanlar bilin ki, "Ölüm" hak, "Âhiret" hak, Bugün, yarın herkese o, gelecek muhakkak. İnsan ne gâfildir ki, hiç düşünmez yarını, Sayar ve hesab eder parasını, malını. Lâkin her gün binlerce alıp verir de nefes, Hiç bunları saymağı hatırına getirmez. Halbuki her nefesten, "Hesap" var âhirette, O, bunlardan habersiz, ömür sürer gafletle. Bir iki saniyelik bir iştir "Ölüm" hâli, Ölünce, yarım kalır hesapları, hayâli. Halbuki gerçek mü'min, yatağa yattığında, "Ölüm"ü hazır bilir yastığının altında. Uyandığı vakit de karşısında görür hep, Fazla "Uzun emel"ler beslemez bundan sebep.) Bir gün de buyurdu ki. (Ebedî saadete, Ermek için sarıl hep ibadet ve tâate. "Ölüm" ve "Âhiret"i hiç çıkarma yâdından, Yakın bil ecelini, hem bugün ve yarından. Ölümü çok düşünen, ona tam hazırlanır, Bu hazırlık hâli de verir ona tam huzur. "Ecel"i geldiğinde, telâş etmez kat'iyyen, Çünki hazırlığını o yapmıştır kâmilen. Halbuki düşünmezse hiç "Ölüm"ü bir insan, Bir telâşa kapılır "Ecel"i geldiği an. O da hazırlığını yapsaydı daha önce, Telâşa kapılmazdı "Azrâil"i görünce. Ayrıca kim "Ölüm"ü çok düşünürse şayet, O kimsenin ömründe olur yümün, bereket. Hiç hatırlamıyorsa ölümü bir kişi de, Ömrü daha kısalır, hakikat budur işte.) Bir gün de buyurdu ki: (Mahşerde bir "Mîzan" var, Tek tek hesap verecek her işinden insanlar. "Ne için böyle yaptın?" diye sorulduğunda, Herkes bir başkasına rücû eder o anda. Kimi der ki: "Yâ Rabbî, bunu ben bilmiyordum, Bunu, falan kimsenin kitabından okudum." Yahut "Filân hocaya sordum bu mes'eleyi, Onun dediği gibi işledim ben bu şeyi." Öğrendiği doğruysa, denir ki o kimseye: "Onunla cennete gir, kimden öğrendin ise.")
.18/03/2002
Mevlânâ Celâleddin-i Rûmî "rahmetullahi aleyh"
Ezana hürmet Bu büyük evliyayı çok seven bir müslüman, "Ölüm hastalığı"na yakalandı bir zaman. İyice anlayınca vefat edeceğini, Evladına şöylece yaptı vasiyyetini: (Ben ölürsem, Mevlânâ kabrimde dursun biraz, Affım için Allaha eylesin dua, niyaz.) Az sonra da bu kişi, göçtü dâr-ı bekâya, Verdiler bu haberi "Hazreti Mevlânâ"ya. O da, memnuniyetle teşrif etti kabrine, O zatın affı için dua etti Rabbine. Çocuklarından biri, rüyada gördü onu, Hem cennette, ni'metler içinde olduğunu. Yanına yaklaşarak, sordu ki: (Hacı baba, Sen bu yüksek makama nasıl vardın acaba?) Dedi ki: (Ey evlâdım, pek yoktu ibadetim, Ve lâkin velîlere pek çoktu muhabbetim. Bilhassa "Mevlânâ"yı seviyordum pek fazla, Ve kalben, kendisine hayran idim ihlâsla. Ben kabre girdiğimde, geldi Münker ve Nekir, Sorguya başladılar: "Rabbin kim, dînin nedir?" Onlar bu sualleri sorarken kükreyerek, Geldi o an çok güzel ve sevimli bir "Melek". Münker ile Nekire dedi ki hemen sonra: "Lüzum yok bu kimseye böyle sual sormağa. Affetti Allah bunu Mevlânâ hürmetine, Siz, suallerinizi sorun başka birine." Onlar da, Mevlânâ'nın sözünü dinleyerek, Ayrıldılar yanımdan "Müsterih ol" diyerek. O andan îtibaren ben artık cennetteyim, İşte, gördüğün gibi, ni'metler içindeyim.) Mevlânâ hazretleri "Ezan"ı işitince, Durur ve dinler idi, büyük huşû içinde. Bu hususta, onlara nakletti bir hadise, Buyurdu: (Tanıyorum Belh şehrinde bir kimse. Her ne zaman "Ezan"ı işitseydi o kişi, Her ne ki yapıyorsa, bırakırdı o işi. Ve hemen diz üzeri oturup tam o saat, Dinler ve bittiğinde getirirdi salevat. Sonra da namaz için câmiye gidiyordu, Namazı, bir an olsun hiç geciktirmiyordu. Bu güzel âdetini bozmamıştı hiç o zat, Nihayet işittik ki bu kimse etmiş vefat. Tabut, eller üstünde gidiyordu ki, birden, Okunmağa başladı "Ezan" da minareden. Ne zaman ki müezzin, okudu ilk tekbîri, Tabut durdu havada, gitmedi hiç ileri. Hareketsiz bekledi ezan bitene kadar, Vaktâ ki ezan bitti, yürüdü yine tekrar.
.19/03/2002
Abdullah-ı Bosnevî "rahmetullahi aleyh"
Allah adamlarından olan bu mübarek zat, Kızına vasiyyette şöyle etti nasihat: (Kızım, bu hayatımız bitecek bir gün elbet, Ve "Ölüm"le birlikte başlıyacak "Âhiret". Bu dehşetli hakikat karşısında her insan, Bu iki şey hakkında düşünmeli her zaman. Hayata niçin geldik ve neden dünyadayız? Nedir yaşamaktaki gâye ve maksadımız? Yani bu "Ölüm" nedir, "Âhiret" ne demektir? Bunları, her insanın öğrenmesi gerektir. İşte cenabı Allah, Kitabında mealen, Buyurdu: (Yarattım ki bütün insanları ben, Benim azametimi bilip idrak etsinler, Ve bana îmân edip, ibadet eylesinler.) Bir gün ona sordular: (Efendim, neden acep, Hakîkî müslümanlar güler yüzlü olur hep?) Buyurdu: (Güler yüzlü olur mü'min esasen, Zira mü'min olmanın şiârı budur zaten. Zira hâlis müslüman, "Ölüm"ü unutmaz hiç, Ölümü çok anmak da, verir neş'e ve sevinç. Çünki "Ölüm", başıdır sonsuz bir yolculuğun, Hazırlanmak lâzımdır bu sefere çok yoğun. İnsan, dünyada bile çıksa bir yolculuğa, Birkaç gün evvelinden koyulur hazırlığa. "Ölüm seferi"ninse, değildir günü belli, Zira hep âni gelir insanların eceli. İşte, bu yolculuğu çok düşünen bir insan, Yapar hazırlığını gelmeden henüz o an. Bu dünya "Hayâl" olup, gâyet kısa zamandır, "Sonsuz"a nisbet ile ömür sanki "Bir an"dır. Bunun da çoğu gitti, azı kaldı geriye, Kavuşmağa bakalım rızâ-i ilâhîye. "Ölüm" uyandırmadan uyanalım ki şu an, Yoksa mahşer gününde, oluruz gâyet pişman.) Her ne zaman nasihat etse idi o halka, "Ölüm" ve "Âhiret"ten bahsederdi mutlaka. Bir gün de buyurdu ki: (Kardeşlerim bu hayat, "Hayâl"den ibarettir, değildir hiç hakikat. Şimdiden kendinizi "Ölüm" ve sonrasına, Hazırlayın ki zira bu, çabuk erer sona. "Âhiret hayatı"nın ebedî olduğunu, Kıyamette, işlerden "Hesap" sorulduğunu, İnsan iyi anlarsa, mes'ele kalmaz, fakat, Anlamadan ölürse, pişman olur o heyhât! Ölüp kabre girince, der: "Eyvâh, ben ne yaptım? Niçin bu hakikati dünyada anlamadım?" Bilmeden bu iş olmaz, bu din "Bilmek" dinidir, Dîni öğrenmek ise, "Amel etmek" içindir.)
.20/03/2002
Ahmet Mekkî Efendi "rahmetullahi aleyh"
"Ahmet Mekkî Efendi", âlim ve evliyadan, Dîni öğretmek için çalıştı hiç durmadan. Bıkmadan ders okuttu, verdi vâ'zü nasihat, Hep bu yolda çalışıp, şehîden etti vefat. Çünki o, hiç durmayıp, hiç de dinlenmiyerek, Hizmet etti islâma, insan yetiştirerek. Yoktu bir düşüncesi, "Ders okutmak"tan başka, Şehit olmasının da, sebebi buydu başta. Dünyalık hiçbir şeyi etmedi aslâ talep, "Âhiret"e dönüktü, kalbi ve rûhuyla hep. Bir terzisi var idi, "Hâbil Efendi" diye, Bir elbise diktirdi bir defa bu terziye. O, "Son elbisesi"ymiş meğerse bu "Velî"nin, Terzi dedi: (Efendim, güle güle giyinin.) Buyurdu ki: (Bakalım, bu elbiseyi giymek, Ne kadar nasib olur, ömrümüz kalmadı pek.) Ben dahî yanındaydım, işittim bunu bizzat, Ondan sonra, çok zaman geçmeden etti vefat. Sanki o, biliyordu vefat edeceğini, Verirdi ara ara bunun işaretini. Henüz vefat etmeden bir hafta evvelinden, Bir banyo almasını söylediler evinden. Buyurdu ki: (Lüzum yok, banyo kalsın bu sefer, Zira beni yakında, gasleder Ali Sezer.) "Ali Sezer" adında vardı bir talebesi, En çok onun olmuştu, ondan istifadesi. Bu sözü üzerinden, bir hafta geçti zaman, "Ahmet Mekkî Efendi" göç etti bu dünyadan. Vefatına bir hafta kalmıştı ki, o yine, Bildirdi bu hususu çok sevdiği birine. Daha da yaklaşınca vefatı bu "Velî"nin, Dedi: (Hasta olursam, hiç doktor getirmeyin.) Ve bir gün yapıyorken sabah kahvaltısını, Birden bire elinden düşürdü bardağını. Kalkıp, elbisesini giymek istedi, fakat, İki üç saat sonra, eyledi Hakka vuslat. Kan sızdı uzun müddet ağzından dışarıya, Bu, "Şehid olduğu"nun işaretiydi zira. O vefat ettiğinde, başka bir evliya zat, Dedi: (Dînin direği yıkıldı bugün heyhât.) Öyle te'sir etti ki vefatı bu fakîre, Sanki yetim kalmıştım o anda birden bire. Ömrümde böyle acı ve keder görmemiştim, "İstanbul başımıza yıkıldı" zannetmiştim. Bir "Âlim"in ölümü, ölümüdür "Âlem"in, Yüceltsin makamını onun Rabbil âlemin. Yâ Rabbî, "Ahmet Mekki Efendi" hürmetine, Kavuştur cümlemizi yüksek şefaatine.
.30/03/2002
Ebû Bekr Ebherî "rahmetullahi aleyh"
İslâm âlimlerinden olan bu mübarek zat, Her gün sevdiklerine ederdi çok nasihat: Derdi ki: (Kardeşlerim, îmânı olan kişi, Nasıl işleyebilir "Günah" olan bir işi? Yaptığı her ameli, kaydediyor melekler, Mahşerde, bunlar ona sorulur birer birer. Her işi ne niyetle yaptı ise, muhakkak, Hepsinin hesabını soracak cenabı Hak. Sadece ameline bakmaz Allah kulunun, Bakar ki, "O amelde maksadı neydi onun?" Bir bakkal ölüp gider "âhiret âlemi"ne, Tam "Ellibin sahife" getirirler önüne. Bakıp o yazılara, sorar ki: (Bunlar nedir?) Derler: (Senin dünyada yaptığın amellerdir. Alış veriş yapmışsın sen "Elli bin kişi"yle, Herbirine bir sayfa açıldı işte böyle. Onlarla ne yaptıysan, ne konuştuysan eğer, Bütün inceliğiyle yazıldı birer birer.) Bir gün de buyurdu ki. (Şimdi vardır cehennem, Şiddeti, bu ateşten kat kat ziyadedir hem. İşte size bir misâl vereyim ey insanlar, Güneşte, "Elli milyon derece" hararet var. Halbuki bildiğiniz var ya "Demir" mâdeni, "Üçbin derecede"yken erir, akar su gibi. Hararet "Üçbin" iken böyle olursa demir, Güneş, tam "Ellimilyon derece", düşünün bir. Mahşerde, cehenneme atacaklar "Güneş"i, Bir anda kararacak o muazzam ateşi. Kenarda bir "Top" gibi kalacak o ateşte, Güneşin, cehenneme nisbeti böyle işte. Dense ki: (Cehennemde beden yanar ve biter, Öyle ise acıyı, insan nasıl hisseder?) Cevabı şöyledir ki: (Bedenler âhirette, Bu dünyadaki gibi olmıyacak elbette. Dünyadaki bedenler, çürümeğe mahkûmdur, Ve lâkin âhirette bedenler başka olur. Yâni onlar yanınca, ölüp de bitmiyecek, Allahın kudretiyle tekrar diriltilecek. Bu dünya, "Âhiret"e giden bir "Yol" gibidir, Gece gündüz, bu yolda birer "Konak" yeridir. Çıkmışız herbirimiz bu "Sonsuz yolculuğa", Elbette ihtiyaç var azık ile yolluğa. "Âhiret yolculuğu" bitecek bugün, yarın, "Ecel" âni geliyor, gaflete dalma sakın. Kabirdeki mevtâlar yapar ki şu hesabı, "Âh kıyamet kopsa da, bitse kabir azabı." İşte ey kardeşlerim, pişman olmamak için, Bu ömür fırsatını iyi değerlendirin.)
.31/03/2002
Ebû Bekr Ebherî "rahmetullahi aleyh"
Yürüyen ölü gibi!.. Allah adamlarından büyük bir evliyâdır, Kalpleri aydınlatan nasihatları vardır. Ona bir gün sordular: (Âhirette azaba, Dûçar olmamak için ne yapmalı acaba?) Buyurdu ki: (Dünyada kurmayın uzun emel, Çünki hep yaklaşıyor arkadan size ecel. Şu anda vâki olsa şiddetli bir zelzele, Hepimiz ölürüz de, sağ kalmaz bir fert bile. Ne kadar çok olsa da para pul, tapu senet, Hiç birinin, orada faydası olmaz elbet. Her kim geçirdi ise ömrünü ibadette, Onlardan fayda görür yalnızca âhirette.) Ona, bir gün methini yaptılar bir kişinin, Buyurdu ki: (Kalbinde ne vardır ölüm için?) Dediler ki: (Ölümden bahsetmez hiç o kimse.) Buyurdu: (İyi adam değildir öyle ise.) Bir gün Resulullaha sordu biri Ensârdan: (En akıllı kimlerdir acaba insanlardan?) Buyurdu ki: (Ölümü en çok yâdedenlerdir, Ve hazırlık yapmakta acele edenlerdir.) Bir gün de, sohbetinde buyurdu. (Ey cemaat, Gözünüzü açın ki, çabuk biter bu hayat. Öyle yaşayınız ki bu dünyada siz hattâ, "Yürüyen ölü" gibi bulunun bu hayatta. Bir velî buyurur ki: (Kalbim sıkıldığında, Ölümü hatırlayıp rahatlarım ânında.) "Ömer bin Abdülaziz", toplayıp âlimleri, "Ölüm" ve "Âhiret"ten bahsederdi ekseri. O kadar ağlardı ki sonra da kederinden, "Cenaze çıkmış" gibi olurdu evlerinden. "Hasan-ı Basrî" dahî otursaydı bir yere, "Ölüm" ile "Kabir"den bahsederdi ilk kere. "Hazret-i Âişe"ye sual etti bir hanım, Dedi ki: (Kalbim katı, acaba ne yapayım?) (Ölümü çok hatırla, yumuşar) dedi ona, Dediği gibi yapıp, kavuştu muradına. "Rebî bin Heysem" dahî, bir mezar kazdı evde, Çoğu vakitlerini geçirirdi o yerde. Derdi ki: (Az bir zaman unutsam ölümü ben, Kalbimin karardığı belli olur halimden.) "Ömer bin Abdülaziz" buyurdu ki bir zâta: (Ölümü düşünürsen kavuşursun rahata.) Resulullah gördü ki bir grup insanları, Yüksek sesle gülerek geçiyor zamanları. Yaklaşıp buyurdu ki: (Siz bu toplantınızda, Lezzetleri yıkanı hatırlayın biraz da.) (O nedir ki?) deyince, buyurdu ki: (Ölümdür, O, bütün lezzetleri temelinden götürür.)
.1/04/2002
Ebû Bekr Ebherî "rahmetullahi aleyh"
Cehennem acısı Allah adamlarından âlim ve velî bir zat, Bir gün "Ölüm" hakkında şöyle etti nasihat: "Kabir", bu yolculuğun henüz ilk konağıdır, Bu kolay geçer ise, sonu daha kolaydır. Eğer zorluk olursa bir kimseye kabirde, Daha da çetin olur ondan sonrakilerde. Sonraki konaklardan ilki "Sûr" korkusudur, Öyle şiddetlidir ki, olunmaz hiç tasavvur. Sonra "Mahşer yeri"nde durdurulur cümle halk, Günahlarına göre herkes olur tere gark. Güneş, bir mızrak boyu yaklaşır o zamanda, "Bin sene" beklenilir o müthiş izdihamda. Bu vaktin sonunda da, başlar ki hem de "Mîzan", Her işten, ince ince hesap verir her insan. Burada, korku ile başlar öne eğilir, Beklerler, haklarında nasıl hüküm verilir? Sonra "Sırat köprüsü" ve altında "Cehennem", Bir an dayanılmıyan ateş, acı ve elem. "Sırat"ta, yedi yerde vardır sual durağı, "Kul hakkı"nda, herkesin çözülür dizi bağı.) Yine bir sohbetinde bu mübarek velî zat, "Can verme" konusunda şöyle verdi îzâhat: (Can vermenin acısı şiddetlidir ki öyle, Başka bütün acılar "Hiç" kalır ona göre. Bir kimsenin önünde, yalnız bu olsa şayet, Dünyada hiçbir şeyden alamaz tad ve lezzet. Yetmiş kılıç darbesi vurulsa da birine, "Can verme" acısının yanında "Hiç"tir yine. Sâkin görünürse de can çekişen bir insan, Tükendiği içindir tâkatı o acıdan. Çünki o şiddet ile, çekilir el ve ayak, Bunun ne olduğunu, tadanlar bilir ancak. O Server, teşrif etti bir hastanın yanına, Gördü ki, canı gelip dayanmış boğazına. Buyurdu: (Ben bilirim bunun ne olduğunu, Damarları içinden çekiyorlar rûhunu.) Bir gün de buyurdu ki: (Çok kısadır bu hayat, En büyük sermayemiz, bu ömrümüzdür fakat. Yâni tam bir "İmtihan yeri"dir ki bu âlem, Burada kazanılır cennet ile cehennem. Dünyada yaptığımız her işin, âhirette, Hep karşılıklarını göreceğiz elbette. Bu dünyada en mes'ut ve bahtiyar şu kuldur, "Âhiret"e yarıyan işlerle meşgul olur.
.2/04/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"İmâm-ı Gazâlî" ki, müctehid, âlim bir zat, Kimyâ-yı Seâdet'te şöyle eder nasihat: Hak teâlâ Kur'ânda buyurdu bir âyette: (Terazi kuracağım mahşer günü elbette. O gün, asla kimseye zulmedilmiyecektir, Herkes ne işlediyse, ortaya gelecektir. Zerre kadar olsa da, her ameli, muhakkak, Mîzana koyacağım, meydana çıkararak.) Bunu haber verdi ki, "Mahşer günü" gelmeden, Her kişi, hesabına baksın henüz ölmeden. Zîra hazreti Ömer buyurdu ki: (Ey insan, Gör kendi hesabını gelmeden vakt-i mîzan.) İşte bu yüzdendir ki, eski din büyükleri, Saydılar bu dünyayı, sanki bir "Pazar yeri". Kendi nefislerini, koyup "Ortak" yerine, Şirket kurup, şartname yaptılar hemen yine. Henüz işe girmeden, dediler ki: (Ey nefsim, Herbiri "Hazine"dir benim her bir nefesim. Çünki o nefeslerden ibarettir sermayem, Yâni "Ömrüm"den başka bir şeyim yok benim hem. Öyle kıymetlidir ki bu "Ömür", bu "Nefes"ler, Zîra geçen her ânım, tekrar geri gelmezler. Her nefes alışta da, azalır bu sermayem, Halbuki "Saadete ermek"tir benim gâyem. Öyleyse ticarete başlıyalım, vakit az, "Âhiret" uzunsa da, ticaret yapılamaz. Aman nefsim dikkat et, yitirme sermayeyi, Giderse, ne yapsan da gelmez o tekrar geri. Farz et ki "Ecel" geldi, istedin bir gün izin, Velâkin verilmedi, o zaman ne edersin? Farz et ki, daha sonra verdiler sana onu, Düşün şimdi "O gün"ün içinde olduğunu. Ne yapacak idiysen ey nefsim o "Son gün"de, Yap onu işte bu gün, zîra fırsat elinde. "Cennet"i, o günde de eğer kazanamazsan, Olur mu senin için bundan büyük bir ziyan? Yedi adet kapısı vardır ki "Cehennem"in, Onlar da, yedi adet uzvundur işte senin. Sen bunları "Haram"dan korumaz isen şayet, Ve onlarla Rabbine yapmazsan çok ibadet, Sana ceza vedirir, kendine gel ey nefsim, Yoksa cehennemdeki azablar gâyet elîm. Zîra Resul buyurdu: (Aklı olan bir insan, Ölmeden, hesabını görendir zaman zaman. Ve "Ölüm"den sonraki hayatı düşünerek, Kulluğunu yapandır, Allaha şükrederek.) "Nefis" âsi ise de, nasihat dinler ancak, Ona, çok tesir eder isteğini yapmamak.)
.3/04/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh
"İmâm-ı Gazâlî"nin Kimyâ-yı Seâdet nâm, Kitabında şöylece buyurdu yüce İmâm: "İbni Samed", âlim ve evliyâdan bir zattı, Altmış yıllık ömrünün bir hesabını yaptı. "Yirmibirbin altıyüz gün" idi geçen hayat, Bu rakamı görünce, şaşırdı birden o zat. Derin bir "Âh" ederek, dedi ki o gam ile: (Her gün, en az "Bir günah" işlemiş olsam bile, "Yirmibirbin altıyüz günah" eder bu cem'an, Ben nasıl kurtulurum bu kadar çok günahtan? Hem de öyle günlerim oldu ki benim eyvâh, İşlemiştim bir değil, "Yüzlerce" haram, günah. O halde, "Yüzbinlerce" günah oldu şu anda, Öyleyse benim hâlim ne olacak Mîzanda?) Yıkıldı sonra yere, düşünerek o bunu, Halk gelip baktılar ki, teslim etmiş rûhunu. Ey oğlum, bu dünyada yaşasan da ne kadar, Sonunda öleceksin, bu, açık ve âşikâr. Sımsıkı sarılsan da bu dünya zevklerine, Bir gün ayrılacaksın hepsinden tek tek yine. Ve yine bu dünyada ne istersen onu yap, Lâkin bil ki, sorarlar hepsinden bir bir hesap. Îmânı, ibadeti tam öğrenmeden önce, "Para kazanmak" için çalışırsan gün gece, Ömrünü boş şeylerle hebâ etmiş olursun, Eğer böyle edersen, sana yazıklar olsun. "İncil"de okudum ki, öldüğünde insanlar, Tabuta konulup da, tâ ki mezara kadar, Hak teâlâ o kula, "Kırk sual" soracaktır, Bunlara cevap vermek, kolay olmıyacaktır. Birincisi şudur ki: (Ey kulum, ne ki sebep, Yaşadığın müddetçe, "dünya"ya çalıştın hep. "İnsanlar sevsin" diye uğraştın da o kadar, Neden benim sevgime etmedin hiç îtibar? Halbuki düşünseydin, görürdün ki esasen, Benim ihsanlarıma gark olmuşsun tamamen.) Ey oğlum, Allah bunu soracaktır tabii, Ama sen, oyunlara dalmışsın çocuk gibi. Dünya lezzetlerine bir türlü doymuyorsun, "Sağır" ve "Körler" gibi görmüyor, duymuyorsun. Tam yediyüz âlime sordum ki şu suali: (Akıllı bir insanın, nasıl olur ahvâli?) Dediler: (Soğumuştur o kimse bu dünyadan, "Âhiret hazırlığı" içindedir durmadan. Bilir ki dünya fâni, âhiret ebedîdir, "Âhiret günü" için hazırlık içindedir. Dünyadan "Âhiret"e döndürmüştür yüzünü, İbadetle geçirir gece ve gündüzünü.)
.4/04/2002
Ebû Ali Cürcânî "rahmetullahi aleyh"
Evliyanın büyüğü "Ebû Ali Cürcânî", Dîne hizmet yolunda tanımadı bir mâni. Ekseri bahsederdi "Ölüm" ve "Âhiret"ten, Binlerce müslümanı uyandırdı gafletten. Bir defa kendisine sordular şu suali: (İnsan kabre girince, nasıl olur ahvâli?) Buyurdu: Kardeşlerim, bir kimse etse vefat, Başlar o kimse için değişik, başka hayat. Defin bitip, cemaat dağılırken yanından, O, ayak seslerini işitir mezarından. O mevtâ yalnız kalır artık o mezarında, "Amelleri"nden başka kimse olmaz yanında. İnsanlar ayrılınca, seslenir ona mezar, Der ki: (Ey Âdemoğlu, kıldın mı bende karar? Görürsün ki burası, hem "Dar"dır, hem "Karanlık", Bulunmaz hem bu yerde, ne "Yatak", ne de "Yastık". Dün, üstümde gezerdin, pek gururlu olarak, "Kabir" nasıl bir yerdir, etmedin mi hiç merak? Benim içim doludur "Böcek" ve "Akrep" ile, Hazırlıksız geldinse, şimdi herşey nafile. Üstümde günahları eyledinse irtikâb, Şimdi benim içimde, revâdır sana azab. Hem de hiç hazırlıksız geldinse bu mezara, Kurtarmaz bu azabtan seni ne "Mal", ne "Para". Eğer o ölen kişi, "Sâlih" bir kimse ise, Gâibten başka bir ses, cevap verir o sese. Der ki: (Ne söylüyorsun bu mü'mine ey kabir, Bu, öyle bir kimse ki, eyleme onu tahkîr. O, Rabbine inanıp, gece gün etti tâat, Hep islâma muvafık dünyada sürdü hayat. Emri mâruf yaparak, hizmet etti bu dîne, En ufak bir sıkıntı, gösterme bu mü'mine.) Bu sesin arkasından genişler kabri hemen, "Cennet yaygıları"yla tefriş olur tamamen. Daha sonra, yanına biri gelir, pek güzel, Çok nurlu ve sevimli, her bakımdan mükemmel. Der ki: (Sen kimsin acep, ne güzelsin ve şirin, Bu tenha yerde gelip, beni sevindirirsin.) O der ki: (Sen dünyada, eyledin iyi a'mâl, Beni, o amellerden halk elyedi Zülcelâl.) O ameller, dört yandan kuşatırlar o zâtı, Ondan ırak ederler gelecek mazarratı. Azab melâikesi gelirlerse faraza, "Namaz" karşı çıkarak, eder tam muhafaza. Sonra başka cihetten yaklaşırlarsa eğer, "Oruc"u karşı çıkıp, mâni olur bu sefer. Onlar bunu görünce, giderler dönüp derhal, Ve derler ki: (Ne güzel, mübarek olsun bu hâl.)
.5/04/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Bu zat bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar, Gaflete gelmeyin ki, âhirette "Hesap" var. Yâni "Günah" olarak ne yaptıksa bu günde, Orada hesabı var, yarın "Mîzan" önünde. Ey insanlar, bilhassa kaçının "Kul hakkı"ndan, Mahşerde zor kalkılır zîra bu hak altından. Eğer ki "Âhiret"e kalırsa bir hakkınız, Hakınız ne kadarsa, o kadar alırsınız. Helâl etmiş iseniz dünyada onu fakat, "Bin katı" alırsınız âhirette mükâfat. Ters dahi dönebilir hesaplar âhirette, O zaman borçlu çıkıp, kalırsınız hayrette. Nice alacaklılar vardır ki zîra o gün, "Borçlu" hâle düşüp de, helâk olur büsbütün. Hiç üzülmemek için yarın "Mahşer günü"nde, Hiç kimseye bir zarar vermemeli bu günde.) Bir gün Resul-i ekrem buyurdu eshabına: Eskiden birkaç kişi gitti bir kabristana. Dediler ki: (Bir dua edelim Rabbimize, Ölülerden birini diriltsin şimdi bize. Ölüm ve âhiretten haber versin azıcık, Ona göre dünyada yapalım bir hazırlık.) Evvela abdest alıp, kıldılar hepsi namaz, Sonra da el kaldırıp, ettiler dua, niyaz. Hak teâlâ izniyle, bu dua akabinde, Bir mevtâ dirilerek kalkıverdi kabrinde. Yüzünde vardıysa da biraz secde eseri, Yine "Siyah" olmuştu yüzünün bazı yeri. O mevtâ dile gelip, dedi ki: (Ey insanlar, Gafletle yaşamayın, "Âhiret" var, "Hesap" var. Yatarım şu mezarda doksan küsur senedir, "Ölüm"ün sarsıntısı hâlâ üzerimdedir. Ölüyormuşum gibi, şimdi de yine aynen, O şiddetli acıyı hissediyorum hâlen. Harcamışız bu ömrü fuzûlî şeyler ile, Lâkin şimdi pişmanlık ve üzülmek nâfile.) Bir gün de buyurdu ki: ("Ölüm" var, bu, pek kat'i, "Âhiret"te bulunur her şeyin hakîkati. Orada iki yer var, ya "Cehennem", ya "Cennet", İnsanlar bu yerlerde kalırlar ilelebet. Dünyadaki işlerden sorulur ince ince, "Cehennem"e atılır, cevap veremeyince. Ameller karşılıksız kalmıyor orada hiç, Ya "Ebedî bir azab", ya da "Sonsuz bir sevinç".
.6/04/2002
Cafer bin Muhammed "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki: (Ölüm, kabir, kıyamet, Hepsi de hakîkattir ve vukû bulur elbet. "Âhiret"e inanmak, "Allaha îmân" gibi, Müslüman olmak için mühim şarttır tabii. Her kim ki "Âhiret"e îmân eylememiştir, Allahü teâlâyı inkâr etmiş gibidir. "Kabir azabı" ile vardır kabir sıkması, Buna da, her mü'minin lâzımdır inanması. Kabirde "Münker-Nekir" adında iki melek, Çok korkunç bir şekilde her mevtâya gelerek, Belli bâzı şeyleri sual edeceklerdir, Kabir suallerine cevap vermek bir derttir. "Kıyamet günü" dahî, elbet bir gün olacak, Gökler parçalanacak, yıldızlar dağılacak. Bu yeryüzü ve dağlar toz olup savrulurlar, Parça parça olur ve sonra da "Yok" olurlar. Bu, Kur'ânı kerîmde haber verilmektedir, Bunlara inanmıyan, "Küfre kaymış" demektir. Yârın "Mahşer yeri"nde dirilince insanlar, Durumlarına göre ikiye ayrılırlar. Kimisi "Cennet"lerde bulur sonsuz bir ni'met, Kimi de "Cehennem"de çeker sonsuz eziyet. Mahşer günü, insanlar "Bin sene" bekletilir, Kâfir ve mücrimlere dayanılmaz hâl gelir. En sonunda derler ki: "Başlasın artık hesap, Râzıyız, cehennemde çeksek de acı azap." "Bin âhiret senesi" o gün beklenecektir, Oranın bir günüyse, bin dünya senesidir. Lâkin Allahtan korkup, günah işlemiyenler, Arş-ı âlâ altında bu vakti geçirirler. Çünki onlar, rahatı terk ederek büsbütün, "Dîne hizmet" uğrunda çalıştılar gece gün.) "Ölüm"ü hatırından çıkarmazdı o aslâ, Kabir ziyaretleri yapıyordu ihlâsla. Her gece, kabristana uğrar, selâm verirdi, Cevap alamayınca, onlara şöyle derdi: (Size ne oluyor ki, hiç cevap vermezsiniz, Yoksa toprak mı oldu konuşan dilleriniz?) Sonra kendi kendine der idi ki: (Ey Cafer, Onlar, sükûtlarıyla verirler şunu haber: Diyorlar ki: "O dünya, fânidir, değil bâki, Yakında sen de bize olacaksın mülâki. Şu anda sen dünyada, bizler âhiretteyiz, Bir kısmımız azapta, bâzımız ni'metteyiz. Bilesin ki orada yaparsan her ne amel, Hepsi yazılmaktadır, birine gelmez halel. "Îmân" ile yaşayıp, "Îmân"la ölmeğe bak, Yoksa azap çekersin, hem de sonsuz olarak".)
.07/04/2002
Fahreddin-i Acemî "rahmetullahi aleyh"
"Ölümü bekliyorum" Kendisinden nasihat isteyen bir kimseye, Buyurdu. (Çok konuşmak, zarar verir herkese. Zîra her gün "Kirâmen kâtibîn" melekleri, Yazar konuştuğumuz bütün kelimeleri.) "Âhiret derdi" ile dertlenmişti velhasıl, Hep ölüm ötesini düşünürdü o asıl. Bir kimse, kendisini gelmiş idi görmeğe, Baktı, namaz kılıyor, başladı beklemeğe. Selâm verip dedi ki: (Safâ geldin kardeşim, Biraz çabuk söyle ki, âcildir zîra işim.) Şaşırdı gelen kişi, arz etti ki: (Hayırdır, Bu kadar âcil olan ne gibi işin vardır?) "Ölümü bekliyorum" buyurup o gelene, Başka şey söylemeden, namaza durdu yine. Rûhunu, namazdayken vermeği istiyordu, Bunun için namazdan çıkmak istemiyordu. Derdi ki: (Âhireti görsem de şu ânımda, Bir ziyadelik olmaz şimdiki îmânımda.) Devamlı ağlamaktan, uyumazdı çok gece, "Ölüm" ve "Âhiret"i düşünürdü sadece. Ağlamakla geçince çok gece uyumadan, Bu uykusuzluğunu sordular bir gün ondan. Dedi ki: (Cehennemin şiddetli harareti, Uykumu kaçırmıştır, budur bunun hikmeti. Bu dehşetli sıcaklık var iken cehennemde, Rahat uyuyanlara şaşarım şimdi ben de.) Bir cenaze görseydi, geçerdi kendisinden, "Âhiret halleri"ni düşünürdü içinden. "Güç mü alır, kolay mı melekül mevt rûhumu? Girdiğimde, mezarım sıkar mı vücûdumu? Sual meleklerine nasıl cevap veririm? Sağımdan mı verilir, solumdan mı defterim?" Hep bunları düşünüp, geçerdi kendisinden, Ağlayıp yaş akardı her iki gözlerinden. Bir komşusu var idi evinin tam yınında, O der ki: (Her gün akşam, ben eve vardığımda, Ağlama seslerini işitirdim komşunun, Hep merak ederdim ki: "Ne derdi var ki onun?" Sabah uyandığımda, bakardım yine ağlar, Evinden sordurdum ki: "Komşunun ne derdi var?" Dediler ki. (Bizim beğ, ölümü düşünür hep, Akşam der ki, "Sabaha çıkar mıyım ben acep?" Sabah da olduğunda, bunu düşünür yine, Der ki, "Ben çıkar mıyım bugün akşam vaktine?")
.08/04/2002
Hasan-ı Basrî "rahmetullahi aleyh"
"Sen de öleceksin" "Ömer bin Abdül'aziz", halife iken bizzat, Bu zâta mektup yazıp, istedi bir nasihat. Bu istek üzerine "Hasan-ı Basrî" dahî, Buyurdu ki: (Sen dahî öleceksin Vallahi. Sen kendi evlâdına nasıl davranıyorsan, Kendi halkına dahî öyle davran her zaman. Sen Allahın emrine eyle ki tam itâat, Halkın da, etsin senin emrine mutâbaat. Ey emîrel mü'minin, ölürsün bugün, yarın, O gün olmaz faydası, sana yakınlarının. Çok iyi hazırlan ki "Ölüm" ve sonrasına, O gün, başkalarının faydası olmaz sana. Ve senin, "Kabir" diye makamın var ki bir de, Bu yerden daha fazla kalırsın o kabirde. Bu dünya muvakkattır, "Ölüm"le erer sona, Fırsat varken hazırlan "Ölümden sonrası"na. Hükümdar olduğuna bakma sen şimdi bugün, Ölüp, o dar "Kabir"e girdiğin günü düşün. Bütün yaptıklarından verirsin bir bir hesap, Eğer zulüm yapmışsan, hak olur sana azap. Bu dünya, âhirete ulaşan bir "Köprü"dür, Takvâ sahiplerini cennetlere götürür. Dünya, "Zehir" gibidir, bilmiyenler onu yer, O da, o gâfilleri öldürür, helâk eder. Senden öncekilerden ibret al ki bugünde, Hiç pişman olmıyasın sen dahî öldüğünde. Yâ Ömer, bu dünyaya kaptırırsan kalbini, Unutursun "Kabir" ve "Mahşer"deki hâlini. Birazcık gaflet ile, hemen kayar ayağın, Büyük bir pişmanlığa düşersin sonra yarın. Bugün "Âhiret" için topla ki çokça azık, Yarın "Ecel" yakalar yapamadan hazırlık.) Buyurdu: (Gittim bir gün hasta ziyaretine, Gördüm ki, hasta gelmiş, tam da "Ölüm" hâline. Telkin etmek istedim ona "Allah" demeyi, Lâkin diyemiyordu aslâ bu kelimeyi. Hayli uğraştımsa da ben bunu söyletmeğe, Baktım dili dönmüyor onun "Allah" demeğe. Ben "Allah de" dedikçe, o, sayı sayıyordu, Yine de bir kerecik "Allah" diyemiyordu. Bir ara bana bakıp, dedi ki: (Ey üstadım, Önümde ateşten bir dağ var ki, âciz kaldım. Ben "Allah" kelâmını tam alırken dilime, O dağ hücum ediyor şiddetle üzerime.) Sordum ki: (Bu, ne ile iştigal ediyordu?) Dediler: (Parasını fâize veriyordu. Ayrıca ticaretle uğraşıyordu, fakat, Ölçü ve tartısına etmiyordu hiç dikkat.)
..21/03/2002
Ahmet Mekkî Efendi "rahmetullahi aleyh"
"Ahmet Mekki Efendi", büyük âlim ve velî, Sözleri, herkes için olurdu faideli. Bir gün "Ölüm" hakkında kendisinden sordular, Cevabında şöyle bir îzahta bulundular: Peygamber Efendimiz hadîsi şerîfinde, Buyurdu ki: (Bir "Mü'min" vefat eylediğinde, Yerde ve gökte olan sayısız çok melekler, Onun için çok tövbe ve istiğfar ederler. Melekler, o ruh ile yükselirken göklere, Bütün gök kapıları açılır birden bire. Sonra Rabbil izzete varır ve arz ederler, (Filân kulun rûhunu getirdik şimdi) derler. Hak teâlâ buyurur: (Götürün onu geri, Gösterin vâdettiğim sayısız ni'metleri.) Döndürürler kabrine bir anda kendisini, Dağılan cemaatin duyar ayak sesini. Sonra sual ederler ona "Münker" ve "Nekir", Bi iznillah hepsine, dosdoğru cevap verir. O an nurlu birini görüverir önünde, Böyle "Güzel" bir kişi görmemiştir ömründe. Der ki: (Sen kimsin acep, çok sevdi rûhum seni, Görmedim senden güzel, sevimli birisini.) O der: (Senin yaptığın ihlâslı amellerim, Geldim, sonsuz cenneti sana müjdeliyeyim.) O an kabri genişler, bir "Harman yeri" kadar, Cennet kokularıyla bir anda kabri dolar. Kabrine bir "Pencere" açılarak cennetten, Cennet yaygılarıyla döşenir içi hemen. O der ki: (Yâ ilâhî, bu ne ni'met, seadet, Cennete girmem için, çabuk kopsa kıyamet.) Ölen, "Kâfir" biriyse, yer ve gökte melekler, O ruhtan iğrenir ve ona lâ'net ederler. Cümle gök kapıları kapanırlar yüzüne, Ve râzı olmazlar ki yükselsin gökyüzüne. Hak teâlâ buyurur: (Onu geri çevirin, Ona da, vâdettiğim azabı haber verin.) Döndürürler kabrine bir anda kendisini, Dağılan cemaatin duyar ayak sesini. Münker ile Nekire veremez doğru cevap, Onlar dahî derler ki: (Hak oldu sana azab.) O anda pis kokulu, çok "Çirkin" biri gelir, O, onu görür görmez, fecî halde iğrenir. Der ki: (Sen nerden çıktın ve dikildin önümde? Görmedim senden çirkin bir kişi ben ömrümde.) O der: (Senin dünyada yaptığın amellerim, Geldim "Sonsuz azab"ı sana haber vereyim.) Sonra da azab ile vazifeli bir melek, Azab eder o kula, kıyamet gününe dek.
.22/03/2002
Seyfeddin-i Halvetî "rahmetullahi aleyh"
Allah adamlarından âlim ve velî bir zat, Bir gün sevdiklerine anlattı şöyle bizzat: Vaktiyle çok "Gururlu" ve "Kibirli" bir sultan, Ülkesini gezmeği arzu etti bir zaman. Ata binip, yanına aldı avanesini, Çıktı bir gezintiye, dolaştı ülkesini. Giderken bir haşmetle, hayli gururlanarak, Karşısına bir kimse çıktı âni olarak. Yamalı elbiseli, yaşlı bir kimse idi, Yanına yaklaşarak, önce bir selâm verdi. Almadı selâmını, sultan çok gururundan, O dedi: (Senin ile bir işim var ey sultan.) Sultan sinirlenerek dedi: (Ne istiyorsun? Sen hangi cesaretle bana söz söylüyorsun?) Atının dizginini tutarak o ihtiyar, Tekrar edip dedi ki: (Seninle bir işim var.) Çaresiz kalan sultan, ondan kurtulmak için, Dedi: (Söyle bakalım, benimle neymiş işin?) O dedi. (Bu, açıktan söylenecek şey değil, Gizlidir, onun için bana doğru az eğil.) Sultan, ister istemez eğilince o yana, (Ben Azrâil'im) diye bildirdi o sultana. Buz kesildi sultanın birden eli ayağı, Korkudan rengi kaçtı, çözüldü dizi bağı. Kekeleyip dedi ki hazreti Azrâil'e: (İzin ver, görüşeyim gidip ailem ile.) Lâkin o, biraz bile vermedi ona izin, Aldı hemen rûhunu, bir an beklemeksizin. Sonra o kıyafetle, oradan ayrılarak, Bu sefer bir "Mü'min"e geldi âni olarak. Ve yanına iyice yaklaşarak o zaman, Dedi: (Biraz işim var seninle ey müslüman.) O dedi: (Peki, hayhay, emrin baş üzerine, Ne gibi hizmet varsa, getireyim yerine.) Melekül mevt dedi ki: (Ey müslüman kardeşim, Ben ölüm meleğiyim, seninle budur işim.) O dedi: (Hoş geldiniz, safâlar getirdiniz, Ben de sizi beklerdim, beni sevindirdiniz. Lâkin ricam şudur ki, çabuk olun az daha, Rûhumu bir an önce kavuşturun Allaha.) Melek dedi: (Ey mü'min, var mı benden bir arzun? Rûhunu ne şekilde almamı istiyorsun?) O dedi: (Madem öyle, izin ver bana biraz, Kılayım şuracıkta iki rek'at bir namaz. Ben ikinci rek'atın secdesini yaparken, İşte tam o sırada rûhumu kabzet hemen.) Kabul etti Azrâil, onun bu ricasını, Secdede, incitmeden alıverdi canını.
.23/03/2002
Seyfeddin-i Halvetî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat bir sohbetinde buyurdu ki: (Ey insan, İki şeyi unutup, hatırlama hiçbir an. Allah için yaptığın "İyi amelleri"ni, Gayrinin sana olan "Kırıcı halleri"ni. Zîra sen bir iyilik yapmışsan, o bitmiştir, Yâni onun sevabı, defterine geçmiştir. Lâkin başkalarına onu her söyledikçe, Kazandığın o sevap, hep azalır gittikçe. İki şey de vardır ki, uygun olmaz unutmak, Bunlardan biri "Ölüm", biri de "Cenab-ı Hak". Nasıl unutulur ki bu ölüm, yâni bu mevt, Hepimizin başına gelecektir âkıbet. Mü'min sever "Ölüm"ü, ve onu hiç unutmaz, Zira ölüm olmadan, Rabbine kavuşamaz. Kim "Ölüm"ü yirmi kez düşünürse bir günde, Yatakta ölse dahî, "Şehit"tir öldüğünde. Nasıl unuturuz ki hem dahî "Rabbimiz"i, Yaratan ve hayatta durduran Odur bizi. Biz Onun kudretiyle ayakta duruyoruz, Kudretini az çekse, bir anda "Yok" oluruz.) Bir gün de buyurdu ki: (Elbette "Ölüm" vardır, Ölüm, rûhun bedenden ayrılıp çıkmasıdır. Öyle şiddetlidir ki "Cehennem" acısı hem, "Hiç"tir onun yanında dünyadaki her elem. Sanki onun içinde bir "Dikenli çalı" var, Onu tutup, ağzından kuvvetle çekiyorlar. Dikenlerin herbiri, takılmış etrafına, O yerleri yırtarak çok elem verir ona. İşte bu çalıdaki "Dikenler", sanki aynen, Bir "Dünya bağlılığı, sevgisi"dir esasen. Para pul, mevkî makam, nâm ve şöhret, sîm-ü zer, Dünya için olursa, "Diken"dir hepsi birer. Bunlar, hâlis niyetle, yâni sırf Allah için, Talep edilirlerse, olmazlar fena, çirkin. Ve lâkin istenirse nefse tâbi olarak, Bu takdirde "Günah" ve zararlıdır muhakkak. İşte bu bağlantılar, "Diken" olup hep birer, Rûhunun çıkmasına mâni oluverirler. Ne kadar çok olursa, onun böyle "Diken"i, Rûhu da, o nisbette zor terk eder bedeni. Dünya bağlılıkları azaldığı nisbette, Az olur "Can acısı", kolay olur mevti de. Bu türlü bağlılıklar, çok azaldığı zaman, Olur rûhun çıkması, gâyet kolay ve âsan.)
.24/03/2002
Bu hayat çabuk biter
Allah adamlarından, Hakkın büyük velîsi, Dîne, müslümanlara hizmetti tek gayesi. O bir gün buyurdu ki: (Bu dünya muvakkattır, "Ölüm"den sonra olan hayat asıl hayattır. Çünki insan ne kadar sürse de uzun ömür, Sonunda "Ecel" gelir, ömür biter ve ölür. Bu böyle olsa dahî, o "Sonsuz hayat" yine, Kurulmuştur bu kısa hayatın üzerine. İyi geçirilirse bu üç beş günlük hayat, Kazandırır insana sonsuz huzur ve rahat. Ve eğer geçirirse günahla her ânını, Hak eder öldüğünde, cehennem azâbını.) Bir gün de buyurdu ki. ("Ölüm" var ey cemaat, "Ölüm"den sonra başlar hakîkî, asıl hayat. Bu dünya bir "Hayâl"dir, vefâsız, fânidir hem, "Âhiret" öyle değil, ebedîdir o âlem. Şunu unutmayın ki, yazılıyor ameller, Hepsinin hesabı var mahşerde birer birer. Fazla "İnce hesap"lar yapmayın aranızda, Ki, çok incelenmesin sizin hesabınız da. Üzersen üzülürsün, kırarsan kırılırsın, Tarlaya ne ekersen, yarın olur alırsın. Velhasıl ne yapsanız dünyada gizli, açık, Mahşerde, ona göre bulursunuz karşılık. Ey akıl sahipleri, düşünün, ibret alın, Henüz ecel gelmeden "Ölüm"e hazırlanın. Sakın aldanmayın ki, çabuk biter bu dünya, Bu hayat bir "Hayâl"dir, yahut kısa bir "Rüya". Bu fâniye aldanan, bulmaz huzur ve sevinç, Aklı olan, gönlünü kaptırır mı buna hiç?) Bir gün de buyurdu ki: (Ey gâfil olan insan, Gece gündüz Rabbine edersin günah, isyan. "Bir damla su"dur aslın, ölürsün bugün, yarın, Sayılmıyacak kadar çoktur hem de günahın. Kendine gel, adam ol, olsan da ağa ve bey, Teneşir tahtasında bitecek yarın her şey. Bu günki havaların yarın sona erecek, "Ölüm"e hazırlan ki, çetin günler gelecek. Bakmayın şimdi dimdik ayaktayız, yürürüz, Bir gün de "Musallâ"da yatarız hem de dümdüz. Bir gün Resul-i ekrem, gidip bir kabristana, Ağlayınca, eshâbı sordular bunu ona. Buyurdular ki: ("Ölüm", dehşetli bir iş elbet, Buna hazırlanın ki, başa gelir âkıbet. Dünya, hayâl ve hiçtir, işi de hiçtir elbet, "Hiç" ile uğraşan da "Hiç" olur en nihayet. "Ölüm ve sonrası"na kim hazırlanır ise, Olur Allah indinde hayırlı, iyi kimse.)
.26/03/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Allah adamlarından hâl ehli bir evliyâ, Bu zatın zamanında din ilmi oldu ihyâ. O bir gün buyurdu ki: (Her iyiliğe engel, İnsanın kendisidir her şeyden daha evvel. "Nefis", çok tehlikeli düşmandır sahibine, Zira çalışmaktadır hep onun helâkine. Ne kadar çok dalarsak "Günah"a akşam sabah, O düşmanla, o kadar dost oluruz maazallah. "İbâdet"e ne kadar sarılırsak bâhusus, O düşmanın şerrinden o kadar kurtuluruz. Her günü, "Son gün" gibi edin siz mülâhaza, Yine "Son vakit" gibi durun siz her namaza. Vakit bildirmemiştir kimseye zira ecel, Hazırlanın "Ölüm"e, kurmayın uzun emel. Şimdi ehl-i cehennem, kabirde yanıyorlar, Gözümüz görmese de, bu azablar şimdi var. "Âhiret"te, gidecek iki yer vardır ki hem, Biri ebedî "Cennet", biri sonsuz "Cehennem". Gözden perde kalkınca görünür o hakikat, Çok pişman olunsa da, çaresi olmaz fakat.) Bir gün de buyurdu ki: (Bu dünya çok kısadır, "Ölüm"le aramızda çok kısa zaman vardır. Bu iş, Allah korusun bir zelzeleye bakar, Bunun olmamasına bir garantimiz mi var? Yâni ölüp ölmemek, elimizde değildir, Öyle ise "Ölüm"ü her an beklemelidir. Hakîkî bir Müslüman, düşünür "Âhiret"i, Hep âhiret içindir bütün sa'yü gayreti. Bu dünya bir "Konak"tır, göçülecek bu yerden, Ve lâkin âhirette hayat var ebediyyen. Bir kimse var idi ki, kendine "Ev" yapardı, Karşısına geçer ve, hayran hayran bakardı. Çok îtina ederdi onu bina ederken, Lâkin çok korkuyordu, "Ölüm"den bahsederken. Cenaze namazına hiç gitmezdi o hattâ, Bilmezdi ki, ebedî kalınmaz bu hayatta. Bir "Cenaze" görseydi, arkasını dönerek, Kaçar ve bir an önce ederdi o yeri terk. "Niçin böyle yaparsın?" diye sordum bir gün ben, Dedi ki: "Ne yapayım, korkuyorum ölümden." Hiç korkunun ecele faydası yok ki elbet, İnsan, ömrü bitince, ölecektir akıbet. Nitekim kalbi durdu ve öldü o bir gece, Çok sevdiği dünyayı terk eyledi böylece. Bir âlim, her gün akşam diyormuş ki bir defa: "Heyhât, yine ömürden azaldı bir gün daha." Mü'min, hazırlığını yapmalı ki mükemmel, Zira hiç belli olmaz, âni gelir hep ecel.)
.27/03/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Allah adamlarından "Mazhar-ı Cân-ı Cânân", Bir mezarın yanından geçiyordu bir zaman. "Kalp gözü"yle baktı ki, kabirde bir "Kadın" var, Melekler, o kadına çok azab yapıyorlar. Düşündü ki: "Acaba bu kadın kâfir midir? Yoksa îmânı var da, günahkâr biri midir?" Önceden okuduğu bir tek "Hatm-i tehlîl"in, Yâni yetmişbin adet Kelime-i tevhîd'in, Sevabını, kadının rûhuna gönderince, Azabtan kurtularak, gark oldu bir sevince. Yâni kadın, o anda kurtuldu o azabtan, Ve kabri, birden bire oldu güllük gülistan.) Yine bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar, "Ölüm"ü yâdınızdan çıkarmayınız zinhar. İnsanlar uykudadır, uyanırlar ölünce, Hesaba çekilirler her şeyden ince ince. Sonra hatırlayın ki sık sık "Ölüm"ünüzü, Ölümü çok düşünmek, uzatır ömrünüzü. Hattâ "Mevt"i düşünmek, kalpleri ferahlatır, Dünyayı düşünmekse, ömrü daha kısaltır.) Bir gün de buyurdu ki: (Ey insan, ol ki âgâh, Hiç ummadığın anda, ecelin gelir nâgâh. İyi bil ki bu dünya, bir "Rüya"dır ki elbet, Bu rüyadan, "Ölüm"le uyanırsın âkıbet. Bir yere girersin ki, karanlık, dar bir kabir, Ve suale çekerler seni "Münker" ve "Nekir". Ebedî kalacağın, iki yer vardır ki hem, O, ya "Cennet" olacak, ya maalesef "Cehennem". Bunlara, çok yakında olacaksın âşina, Öyleyse uyan çabuk, al aklını başına. Bunları düşünmekten var mı daha mühim iş? Gafletten uyanmazsan, fecî olur bu gidiş. Ey dünya lezzetine aldanan gâfil insan, "Ölüm"e hazırlan ki, elinde fırsat şu an. İnsanları bekliyor "Cehennem"in ateşi, Öyle şiddetlidir ki, bulunmaz aslâ eşi. Bilse idi bunları koyunlarla sığırlar, Yemeğe, bir lokma et bulamazdı insanlar. Zira kederlerinden hiç yemezlerdi, hattâ, Bu yüzden deri kemik kalırlardı adetâ. "Kıyamet günü" için, şimdiden yap ki azık, Yanarsın aksi halde, kendine etme yazık. Hazırlıklı olanın aslâ olmaz zararı, "Cennet bahçesi" olur, öldüğünde mezarı. Biri de hazırlanmaz ve etmezse hiç esef, Mezarı, "Cehennemden çukur" olur maalesef. Dünya ve âhirette mahcup olmamak için, Af ve mağfiretini dileriz Rabbimizin.
.28/03/2002
Ebû Bekr Ebherî "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki. (Bu dünya sanki "Hayâl", Yakında "Âhiret"e edeceğiz irtihâl. Zira ecel, kimseye vakit bildirmemiştir, Yâni "Erken veya geç gelirim" dememiştir. Nefesler sayılıdır, tükenir bir gün elbet, Huzur-u ilâhîye çıkacağz âkıbet. "Serî-ül hisap"tır ki Hak teâlâ hem dahî, Gâyet çabuk görülür hesabımız Vallahi. Hayat, öldükten sonra başlıyor, bu bir gerçek, Dünya, sanki "Rüya"dır, bir gün elbet bitecek. Hiç gaflete gelip de aldanmayın ki sakın, Yoksa mahşer gününde pişmanlık olur yarın. Nitekim Resulullah hadiste buyurdular: "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar." "Eyvâh" der çoğu insan uyanınca, ne var ki, İş bitmiş, olan olmuş, çaresi bulunmaz ki. Ölmeden uyanmağa bakalım ki bu günde, Pişmanlık duymıyalım yarın mahşer gününde.) Yine bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar, Gaflete gelmeyin ki, "Âhiret" var, "Hesap" var. Nasıl akşam olunca, "Bugün bitti" diyorsun, Ve yatıp, ertesi gün tekrar uyanıyorsun, Öyle gün gelecek ki, belki de çok yakında, Dünya bitmiş olacak o günün hitâmında. Ve nasıl ki her sabah, uyanırsın gün be gün, Bakarsın ki dün bitmiş, başlamış yeni bir gün. Dirilip kalkacaksın kabirden de âkıbet, Görürsün "Dünya" bitmiş, ve başlamış "Âhiret". Her ne ki işlemişsen dünyada haram, günah, Hepsinin hesabını soracak senden Allah. O gün mühür vurulur lisanına, ağzına, Sonra "Konuş" denilir cümle a'zâlarına. Gözün, elin, ayağın her şeyi beyan eder, Yer gök, zemin ve zaman hep şahitlik ederler. Ey insan, öyle çetin günler var ki önünde, Analar, evlâdından kaçacaktır o günde. Hazırlık yapacakken o gün için durmadan, Ne "Ahmak"tır dünyaya düşkün olup aldanan. Yarın bu hakikatler olunca âşikâre, Pişman olunur ama, bulunamaz bir çâre. Bu dünya, âhiretin tarlasıdır esasen, Yâni tohum ekecek bir yerdir dünya zaten. Burda tohumlarını ekmeyip de yiyenler, Ve bundan, kat kat meyve elde edemiyenler, Ne kadar tâlihsiz ve ne kadar da ahmaktır, Bu, kıyamet gününde elleri boş kalmaktır. Bu kısacık zamanda yapılan tâatlara, Yarın "Sonsuz ni'metler" verecek Hak teâlâ.
.29/03/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Allah adamlarından, âlim ve evliyâ zat, Bir gün talebesine şöyle etti nasihat: Eshap, Resulullahtan ettiler bir gün sual: (Kim insanlar içinde bulur izzet ve kemâl?) Buyurdu ki: (Ölüm'ü en fazla yâdedendir, Ve ona hazırlıkta acele eyliyendir.) Sordular ki: (Günahtan etmek için içtinab, Ne gibi tedbirleri almamız eder îcab?) Buyurdu. (Çıkarmayın "Ölüm"ü yâdınızdan, Zira "Ecel", sür'atle geliyor ardınızdan. Bir de hiç unutmayın ve bilin ki muhakkak, Sizin her işinizi görüyor cenabı Hak. "Ölüm", müslümanlara hediyedir, ni'mettir, Günahı olanlara, acı bir musibettir. Hazırlıklı olursa "Ölüm"e bir müslüman, Sevinir, ferahlanır eceli geldiği an. "Îmân" ile gidince, hele o âhirete, Bayramdır onun için, erer büyük devlete. Melekül mevt gelerek, söyler ki o mü'mine: "Hiç korkma, gidiyorsun Erhamürrâhimîn'e. Cennet seni bekliyor, çok sevin, gülsün yüzün, Artık hiç olmıyacak sana keder ve hüzün." O kişi, bu hitapla olduğunda müşerref, Erer büyük devlete, bu, ne büyük bir şeref.) Bir gün de buyurdu ki. (Ey insanlar, bu dünya, Fâni ve vefâsızdır, aldanmayın sakın ha. Onun, kim aldanırsa sahte güzelliğine, Dünya ve âhirette yazık eder kendine. Hem "Akıllı" olmanın şudur ki alâmeti, Girmez onun kalbine bu dünya muhabbeti. Her an "Âhiret"ini düşünür aklı olan, Çünki iyi bilir ki, bu dünya bir imtihan. Öyle fazla korkar ki cehennemden, ateşten, Kaçınır titizlikle günah olan her işten. Kışın evde sobaya koyarken kömür, odun, O anda, hatırına "Cehennem" gelir onun. Her nerede, ne zaman sohbet etse bir ara, "Ölüm" ve "Âhiret"ten bahseder insanlara. "Ahmak" ise, kaptırır bu dünyaya gönlünü, Yaşar gaflet içinde, düşünmez "Ölümü"nü. Zira ahmaklığa da şudur ki bir alâmet, Kalbinde bu fâniye besler sevgi, muhabbet. Bu dünya önce "Yok"tu, sonra da "Yok" olacak, İki yok arasında bir "Hayat"tır bu ancak. Bir şeyin olacağı "Muhakkak" ise eğer, Onu "Oldu" bilmeli, zamanlar çabuk geçer. "Ölüm" de, insan için mutlaka gelecektir, Öyleyse şimdi onu "Geldi" bilmek gerektir.
.9/04/2002
Süfyân-ı Sevrî "rahmetullahi aleyh"
Allah adamlaırndan bir zattı o elbette, Aslâ tâviz vermedi islâma tâbiyette. "Ölüm" hastalığında, çok karnı ağrıyordu, Bu sebeple abdesti sık sık bozuluyordu. Fakat tekrar alırdı her abdest bozuluşta, En ufak bir gevşeklik etmedi bu hususta. O, "Abdestli" ölmeyi arzu ediyordu hep, Çok abdest almasına, bu idi asıl sebep. Bu yüzden "Altmış defa" abdest aldı o gece, Ve nihayet vefatı yakınlaştı iyice. Buyurdu: (Vakit tamam, indirin yere beni.) Derhal îfâ ettiler Süfyân'ın bu emrini. Bu hâli dostlarına söylemek gayesiyle, Çıkınca, gördüler ki, cümle halk gelmiş bile. Girdiler içeriye o ara gelen zevat, Süfyân, "Allah" diyerek eyledi Hakka vuslat. O esnada, gâibden duyuldu bir ses yine: (Takvâ sahibi Süfyân, vâsıl oldu Rabbine.) Derdi ki: (Asıl îmân, bir "Sevgi"dir, bir "Hâl"dir, Böyle îmân edene, isyan etmek muhaldir. Çünki o, "Âhiret"i düşünür gece gündüz, Dînin sınırlarına eylemez hiç tecavüz. O, "Soba"yı görünce, hatırlar "Cehennem"i, Başkası günah yapsa, ona gelir elemi. Her nerede, kiminle, ne zaman etse sohbet, Derdi ki: (Dünya fâni, ebedîdir âhiret.) "Ölüm"ü hatırlatır o, her arkadaşına,. Zîra kapta ne varsa, hep o sızar dışına... Bir gün de buyurdu ki. (Mütevâzı olunuz, Zîra siz, "Bir damlacık su"dan halk olundunuz. Sonunda da "Bir avuç toprak" olursunuz hep, Böyleyken neyinizle kibredersiniz acep? Rabbimiz her günahı affedebilirse de, "Kibirli" olanları hiç affetmez yine de. Dünya, sanki "Üç gün"dür, dün, bugün, bir de yarın, Dün geçti, asıl bugün "Ölüm"e hazırlanın. Çünki yarın gelmedi, belki de gelmiyecek, Zîra yarın olmadan, belki "Ecel" gelecek. Öyleyse iş çok mühim, anlayın artık bunu, Çıkarın kulaklardan bu "Gaflet pamuğu"nu. İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar, Lâkin o uyanmanın faydası olmaz zinhar. "Ölüm" ve "Âhiret"e elbet inanırsınız, Lâkin nasıl îmân ki, hazırlık yapmazsınız.) Bir gün de buyurdu ki genç bir talebesine: (Kötü arkadaşları düşman bil sen kendine. Bu ömür fırsatını, büyük bir ganimet bil, Zîra "Ecel" ne zaman gelecek, belli değil.)
.10/04/2002
Ahmet ibni Hanbel "rahmetullahi aleyh"
İslâm âlimlerinden olan bu mübarek zat, Genç bir talebesine, şöyle etti nasihat: (Oğlum, gerçi gençliğin varsa da şimdi elde, Ve lâkin ekseriya âni gelir "Ecel" de. En büyük sermayesi, "Ömrü"dür bir insanın, Hayal olan şeylerin ardında koşma sakın. Kıymetli şeye harca bu büyük sermayeyi, Ve çok iyi tesbit et "Hedef", yâni "Gâye"yi. Biz, yalnız tek şey için gelmişiz bu dünyaya, O da, "Kulluk etmek"tir Allahü teâlâya. Faidesiz şeylerden çok sakın ki evlâdım, Sana, "Mahşer günü"nde, kimseden gelmez yardım.) Yine bir sohbetinde buyurdu: (Hak teâlâ, Resulünün yolunda bulundursun evvelâ. Çünki insan, ne kadar yaşasa da, nihayet, Muhakkak "Âhiret"e edecek bir gün avdet. Enbiya sûresinde şöyle buyurmaktadır: "Her bir canlı, muhakkak ölümü tadacaktır." Hadiste buyuruldu: "Her kimin ömrü uzun, İbadeti de çoksa, ona müjdeler olsun." Bir "Köprü"ye benzer ki "Ölüm" açık, âşikâr, Ölüm'le kavuşurlar ma'şûkuna âşıklar. Bütün Hak âşıkları, "Ölüm"ü düşünerek, Teselli bulmaktadır onu hayâl ederek. Ankebût sûresinin beşinci âyetinde, Şöyle buyuruluyor bu mevzû üzerinde: "Ey Rabbine kavuşmak isteyenler, bilin ki, O'na kavuşma vakti gelecek elbette ki." "İbni Hanbel" alırken en son nefeslerini, "Olmaz, olmaz" diyerek, kovdu sanki birini. Oğlu görüp dedi ki: (Ne oldu baba size? Kime "Olmaz" dediniz, bu, merak verdi bize.) Buyurdu ki: (Evlâdım, tehlike var şu zaman, Çok kritik bir ânı yaşıyor şimdi baban. Şeytan geçmiş karşıma, bana der ki: "Ey Ahmet, Gel sen de Hıristiyan dîni üzre vefat et." Ben, "Olmaz, olmaz" dedim, o kaçıp etti firar, Son nefeste, şeytandan çok büyük tehlike var. En büyük hîlesini, o yapar böyle işte, Aldananlar, maazallah kalır sonsuz ateşte.) "Şehadet"i söyleyip, vefat etti nihayet, Bağdat halkı işitip, üzüldü buna gayet. Cenaze namazını kılmak için o zaman, Geldiler grup grup, onbinlerce Müslüman. "Yüzbin"den fazla idi namazını kılanlar, Kuşlar, tabut üstünden geldiler kabre kadar. Gayri müslimlerden de gördü bunu çok insan, Duygulanıp, birçoğu o gün oldu Müslüman
.11/04/2002
Atâ bin Meysere "rahmetullahi aleyh"
Bu zat buyuruyor ki. (Mü'min güler yüzlüdür, Zîra mü'min olmanın simgesi "Güleryüz"dür. Münafıklığın ise şöyledir ki eseri: "Somurtkan, asık surat" olur onlar ekseri. Bir gün ona gelerek, sordular: (Efendim siz, Acaba sebep ne ki, dâima gülersiniz?) Buyurdu: (Ben ölümü fazla düşündüğümden, Rahatlar, neş'elenir, hep gülerim bu yüzden.) Ters gelmiş olacak ki bu cevabı hepsine, Dediler ki: (Gülmenin, ölümle ilgisi ne?) Buyurdu: (Herkes için "Ölüm" vardır muhakkak, Bu "Sonsuz yolculuğa" lâzımdır hazır olmak. Çünki "Ecel", ekseri âni gelir, yakalar, Rahat ve sevinçlidir hazırlıklı olanlar. "Ölüm"e hazırlığı yok ise birinin de, Bir telâşa kapılır "Ecel"i geldiğinde. Bu dünya, bir "Konak"tır, bizler ise "Yolcu"yuz, Dünyada bugün varsak, belki de yarın yokuz. Kim "Ölüm"e hazırsa gece ve gündüzünde, Tebessüm eksik olmaz o kimsenin yüzünde.) Hep derdi ki: (Ey insan, öyle ol ki bu günde, Hiç mahcup olmıyasın yarın "Mîzan" önünde. Bugün sen, bir "Yolcu"sun, al yanına çok azık, Yoksa pişman olursun, kendine etme yazık. Huzûru ilâhîde, "Mahşer günü" ins ve cin, Amel defterleriyle toplanır "Hesap" için. Kalplerin titrediği korkunç bir yerdir "Mahşer", "Mîzan" terazisinde tartılır hayır ve şer. O gün herkesin başı, korku ile eğilir, Ve bekler ki, hakkında nasıl hüküm verilir? Şimdiden o gün için amel etmiyen insan, Öyle pişman olur ki, anlatamaz hiç lisan. O, ne korkunç "Nedâmet", o ne fecî "Pişmanlık", Lâkin olan olmuştur, çâresi yoktur artık. Ömür çok az, iş mühim, hem çok zordur o "Hesap", Günahı çoğaltma ki, çetindir zîra azap. Malın, mülkün, makamın olsa da bugün fazla, Lâkin "Mahşer yeri"nde bakmazlar buna aslâ. Çünki malın, paranın, ogün olmaz değeri, Görür herkes karşılık, ne ise amelleri. Ey insan bilmiş ol ki, sen "Başıboş" değilsin, O gün her amel için, bir bir hesap verirsin. Her ne iş işledinse bir ömür müddetince, Hep "Amel defteri"ne yazılır ince ince. "Mîzan"da tartılacak işbu amellerin hep, Günah ağır basarsa, ne olur hâlin acep? Hem o gün bulamazsın kaçacak bir yer dahî, Sen bunların hepsini göreceksin Vallahi.
.12/04/2002
Bekir bin Abdullah Müzenî "rahmetullahi aleyh"
"Bekir bin Abdullah-ı Müzenî" hazretleri, Tâbiinin en meşhur âlimlerinden biri. Derdi ki: (Çok geniştir Hakk'ın rahmet denizi, Kesmeyin hiçbir zaman O'ndan ümîdinizi. Ve lâkin mekrinden de olmayın ki hiç emin, Zîra azabı dahî şedittir Rabbimizin. Her kişi "Cehennem"i yakın bilsin kendine, Velâkin ümîdini kesmesin O'ndan yine. Zîra azablarından, geniştir affı daha, Çok günahkâr olsan da, tövbe et, dön Allaha. Yârın "Mahşer günü"nde hesaplar görülünce, Herkes lâyık olduğu yere götürülünce, O zaman meleklere emreder ki Rabbimiz: (Ateşten iki kişi çıkarıp getiriniz.) Melekler, iki kişi çıkarıp getirirler, (Yeriniz nasıl?) diye Rabbimiz sual eder. Derler ki: (Yâ ilâhî, çok müşkildir hâlimiz, Yerimizden daha zor bir yer yok zannederiz.) Hak teâlâ buyurur: (Zulmetmedim ben size, Kendi kazancınızdır, dönünüz yerinize.) Onlardan bir tanesi, alır almaz bu emri, Koşarak gider hemen, bakmadan dönüp geri. Öbürüyse, isteksiz gider pek üzülerek, Ve sık sık dönüp bakar, bir şey ümit ederek. Çağırır Hak teâlâ onları tekrar yine, Ne için koştuğunu sorar birincisine. O der ki: (Ben dünyada, dinlemedim emrini, Bu yüzden çekiyorum cehennem elemini. Tekrar aynı hatâya düşmiyeyim diyordum, Onun için yerime koşarak gidiyordum.) Hak teâlâ bu sefer, sorar öbür kişiye: (Sen niçin ikide bir bakıyordun geriye?) O der ki: (Sen her şeyi bilensin yâ İlâhî, Bu husustaki zannım, şöyleydi benim dahî. Bilirdim ki, "Ateş"ten çıkarınca kulunu, Cehennem ateşine sokmazsın tekrar onu.) Buyurur: (Cehenneme girme artık öyleyse, Zannettikleri gibi bulur beni her kimse. Mâdem benim hakkımda böyledir zannın senin, Haydi, arkadaşınla gidin, cennete girin.) Bu mübarek velî zat, çok korkardı Allahtan, Gözyaşları, yüzünde iz yaptı ağlamaktan. Bir gün de ağlıyorken, sordular ona yine: (Ne için ağlıyorsun, çok yakınken Rabbine?) Buyurdu: (Kardeşlerim, ayrılıktan korkarım, Ebedî beraberlik olmazsa ne yaparım? "Sen bana yaramazsın" der ise Allah bana, Ne olur benim halim, ağlarım işte buna.)
.13/04/2002
Ahmet Mekkî Efendi "rahmetullahi aleyh"
İslâm âlimlerinden "Ahmet Mekkî Efendi", Din için, hiç durmadan hizmet edenlerdendi. Öyle tatlı idi ki sohbet ve konuşması, Dinliyenin kalbinden, silerdi kir ve pası. Yaptığı içindir ki her işi "Allah" için, Sözü te'sir ederdi, kalbine her kişinin. Kimseden bir menfaat beklemezdi O aslâ, Çünki o, bu hizmeti yapıyordu "İhlâs"la. Bir gün dedi: (Ey insan, eyleme ki hiç gaflet, Bu ömür bir gün bitip, "Ölüm" gelir âkıbet. Bilesin ki bu dünya, fânidir, değil bâki, Elbet sen de olursun bir gün Hakk'a mülâki. Zevk alma bu dünyanın asla hiçbir şeyinden, Bir an "Sevinç" olsa da, "Elem" gelir peşinden. Öyle bir ömür sür ki yine sen bu hayatta, Say kendini ya "Garip", ya "Yolcu", ya da "Mevtâ". Mâdem ki ölüm sana gelecektir an karîb, Öyleyse bil kendini, bu dünyada bir "Garip". Farzet ki vâsıl oldun, bir yabancı diyara, Yok gidecek bir yerin, yok elinde hiç para. Ne evin var, ne barkın, ne tanıdık bir insan, Derdini anlatmağa bilmiyorsun dil, lisan. İşte böyle kalınca, tam bir garip, bî-çâre, Allah'a sığınmaktan gayri olmaz bir çâre. "Hakîkî dost" olarak, bil öyleyse Rabbini, O senden iyi bilir zîra senin hâlini. Hem sonra erişirse sana bir dert, musibet, Yine yalnız Allah'tan erişir sana medet. Yâhut da sen kendini, "Yolcu" bil bu dünyada, Geri dönmemek üzre ehline ettin vedâ. Vasıta bekliyorsun, bir yere gitmek için, O anda bir dünyalık düşünebilir misin? Deseler ki: "Şurada bir ev var, bir arsa var," O anda bunlar seni eder mi alâkadar? Zîra sen, bavulunla çıkmışsın yola artık, Hiç ilgilendirir mi seni mal ve dünyalık? Dersin ki: "Ben yolcuyum, ne yapayım emvâli?" İşte hâlis mü'minin dünyada budur hâli, O bilir ki, bu dünya bir "Köprü"dür nihayet, Hemen geçip gitmektir, en akıllı hareket. Veyâhut da dünyada, "Ölmüş" bil sen kendini, Düşün ki, dedelerin, ecdâdın nerde, hani? Bir mü'min, kendisini sayarsa ehl-i mevtâ, Bağlanmaz kalbi ile, bu vefâsız hayata. Çünki iyi bilir ki, bu hayat sanki "Hayâl", Ve bu dünya, sonunda bulacak bir gün zevâl. Bir şey "Muhakkak" ise, "Oldu" bilir o bunu, Rabbine, ihlâs ile yapar tam kulluğunu.
.14/04/2002
Ahmet Mekkî Efendi "rahmetullahi aleyh"
Ölümü hatırlamak Sülâle-i Resulden, âlim ve velî bir zat, Kadıköy müftüsüyken, eyledi Hakka vuslat. Derdi ki: Ey insanlar, bir "Serap"tır bu dünya, Bugün var görünse de, harab olur sonunda. İnsan çok yaşasa da, ölecektir âkıbet, "Ölüm"den hiç bir insan kurtulamaz ki elbet. "Can verme"nin acısı, öyle çetindir ki hem, Hiç kalır ona göre, dünyadaki her elem. Lâkin âhiretteki azablara nisbetle, Hiç yok denecek kadar, hafif kalır gâyetle. "Ölüm", insanlar için çok zordur elbette ki, Gafletle ölenlerin, kötüdür âkıbeti. Nedense kimse bunu düşünmüyor maalesef, Duymuyor bunun için, bir üzüntü ve esef. Düşünmüş olsalar da, olmazlar müteessir, Halbuki bu hakîkat, olacak bir gün zâhir. Halbuki bir müslüman, çekilip bir kenara, Düşünmesi gerekir "Ölüm"ü ara ara. Demeli ki: (Ey nefsim, gaflete dalma sakın, Belki sana ecelin, her şeyden daha yakın. Eğer düşünüyorsan, "Çok gencim" henüz daha, Genç iken ölenleri görmez misin acaba? "Sıhhatliyim" diyorsan, yine yersiz bu sözün, Sağlamken ölenleri, görmez mi senin gözün? Düşünsene, ecdâdın şu andan nerde, hani? Ayrıldılar dünyadan, hepsi de hem de âni. Akrânından ölenler var iken senden evvel, Sana gelmiyecek mi sanıyorsun o ecel? Onlar da senin gibi düşünürlerdi, fakat, Ummadıkları anda ettiler hepsi vefat. Var idi bir çoğunun malı, mülkü, serveti, Yine de "Ölüm" oldu onların âkıbeti. Senin, o ölenlerden ne farkın var ki acep, "Ölüm hazırlığı"nı geriye atarsın hep. Daha bir müddet önce beraber yaşadığın, Kimseler vefat edip, "Toprak" oldu bir yığın. Sen dahî onlar gibi olacaksın âkıbet, Hiç ölmiyeceğine elinde var mı senet? Ey nefsim, bu gafletten uyan da kendine gel, Çalış, lâkin dünyada kurma hiç "Uzun emel". Geçen cenazeleri görürsün gözlerinle, Hattâ bizzat kabire koyarsın ellerinle. Yine düşünmezsin ki buna rağmen, ne garip, "Ben dahî bunlar gibi olacağım an karib." Ey nefsim, artık uyan, öleceksin sen dahî, Bir gün bu hakikatler, çıkacaktır vallahi. Ve lâkin pişmanlığın faydası olmaz aslâ, Öyleyse "Hâlis kul" ol, dön Rabbine ihlâsla.
.15/04/2002
Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"
Ölüm acısı zordur "Ahmet Mekkî Efendi", bir günki vaazında, Konuşurken, "Ölüm"den açılmıştı mevzû da. Biri ona sordu ki: (Efendim, bu insanlar, Acaba can verirken, ne kadar acı duyar?) Cevaben buyurdu ki: ("Ölüm"ün en hafifi, Öyle şiddetlidir ki, mümkün olmaz târifi. Ne zaman ki bir kişi, gelse ölüm hâline, Sanki konur "İki dağ" omuzu üzerine. İğnenin deliğinden çıkacak rûhu sanır, Yerle gök birleşir de, o arasında kalır. Sanki onun içinde, bir "Dikenli çalı" var, Onu tutup, ağzından, kuvvetle çekiyorlar. Bütün hücrelerine, takılmış dikenleri, Çektikçe parçalıyor, takıldığı yerleri. "Can verme"nin acısı, fazladır hattâ şundan, İnsana "Yetmiş" defa kılıç vuruluşundan. Fakat "Mü'min", görerek hûri ve melekleri, Onların zevki ile, duymaz bu elemleri. Daha da şiddetlidir lâkin "Kabir azabı", Hiç kalır buna göre, can verme ıstırabı. Çünki kabir, yakındır âhiret hayatına, Benzer azabları da, âhiret azabına. Bu kabir azabı da, böyle çok şiddetliyken, Hiç kalır "Mahşer"deki azablara nisbeten. Bir damlanın, deryaya nisbeti nasıl ise, Bunlar da birbiriyle, edilmez mukayese. O meydanda "Bin sene" bekleşirken insanlar, Güneş, bir mızrak boyu yaklaşıp halkı yakar. Bir ayağın üstünde bulunur binbir ayak, Günahlarına göre, tere batar cümle halk. Öyle çok sıkışır ki, kâfirler izdihamdan, Temennî ederler ki, kurulsa hemen "Mîzan". Derler ki: "Hesabımız görülse de hemence, Şu sıkıntılı hâlden, kurtulsak bir an önce." Halbuki bilmezler ki, bitince sual hesap, Başlıyacak bu sefer, daha elîm bir azap. Çünki girecekleri "Cehennem"in ateşi, Öyle şiddetlidir ki, bulunmaz aslâ eşi. "Mahşer" meydanındaki acı ve sıkıntılar, "Cehennem azabı"nın yanında hiç kalırlar. Bir kum taneciğinin, kâinata nisbeti, Ne ise, öyle çoktur Cehennemin şiddeti. Oradan bir kıvılcım, dünyaya düşse eğer, Onun hararetinden, bu dünya erir, biter. Hem kalmaz bir kararda, azablar Cehennemde, Gün geçtikçe şiddeti, durmadan artar hem de. Kalbinde zerre kadar "Doğru îmân"ı olan, Cehenneme girse de, çıkarılır sonradan.
.16/04/2002
Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh"
"Ömer bin Abdül'aziz" takvâ ehli bir zattı, Düşündüğü, sadece "Âhiret" ve "Hesap"tı. "Kulların hukûkuna edemezsem riâyet, Hâlim ne olur?" diye endişedeydi gâyet. Bir kimse anlatır ki: Ömer bin Abdül'aziz, Halifelikten önce, etli idi ve gürbüz. Sonra çok zaifletti onu bu halifelik, Öyle ki, bu korkuyla kaldı bir deri kemik. İşte bu mübarek zat, namaz kıldı bir gece, Bayıldı bir âyeti kırâat eyleyince. Namazda okuduğu âyette cenabı Hak, Şöyle buyuruyordu zîra meal olarak: (Boyunlarına bağlı demirden bukağılar, İle sürüklenerek ateşe atılırlar.) Hattâ sabaha kadar bunu tekrar ederek, Ağladı hüngür hüngür gözyaşları dökerek. Bir gün mektup yazmıştı ahbâbından birine, Buyurdu ki: (Aldanma nefsinin isteğine. Çıkarma hatırından bir an ölüm hâlini, Dünyadan âhirete çeviriver kalbini.) Bir gün de buyurdu ki: (Biz insanlar, hepimiz, "Ölüm" için bir namzet, yâhut "Hedef" gibiyiz. "Ölüm", istediğini seçiyor, götürüyor, Bu dünyaya gelenler mutlak bir gün ölüyor. "Dün" geçti, o iyi bir şahittir hakkımızda, "Ölüm" de uzak değil, bekler yakınımızda. "Bu gün" büyük bir fırsat, mühim bir emanettir, Onu en iyi yerde değerlendirmelidir. "Yârın" henüz gelmedi, belki de gelmiyecek, Zîra yârın gelmeden, belki ecel gelecek.) Bir gün de hutbesinde buyurdu: (Ey insanlar, Rabbimiz dışa değil, niyete, kalbe bakar. Yâni siz, kalbinizi eğer düzeltirseniz, Düzelir ona göre dışınız, zâhiriniz. İnsanın a'zâları kalbine bağlıdırlar, Kalp iyiyse, onlar da hep iyilik yaparlar.) Başka bir mektubunda buyurdu ki: (Evlâdım, Her gün yaklaşıyoruz "Ölüm"e adım adım. Tavsiye ederim ki, kork Allahtan her zaman, Bu fırsat elde iken, âhirete hazırlan. Ölüp de, âhirete gitmiş farzet kendini, "Allahı görür" gibi îfâ et amelini. Gün geçtikçe ömrümüz, daha noksanlaşıyor, Ecel de, o nisbette bizlere yaklaşıyor. Aklı olan, günahta hebâ etmez ömrünü, Gönül vermez dünyaya, düşünür "Ölümü"nü. "Mahşer"in şiddetini hatırlıyarak her an, O güne hazırlanır, gece gündüz durmadan.
.17/04/2002
Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh"
"Ömer bin Abdül'aziz", ölüm hastalığında, Bir tabib çağırdılar, gelip durdu yanında. Bakıp sonra dedi ki: (Çok zehir içmiş bu zat, Hayatı hususunda veremem bir temînat.) Ağlamağa başladı ölüm hastalığında, Yakın akrabaları, bulunurdu yanında. Dediler: (Ey halife, ne için ağlıyorsun? Bir mücahid olarak Rabbine varıyorsun. Allahın yardımıyle ihyâ ettin sünneti, Ve ortadan kaldırdın, dindeki her bid'ati.) Buyurdu: (Çıkacağım Rabbimin huzûruna, Bu milletin hesabı sorulacak hep bana. Bu hesabın altından kalkabilecek miyim? Ben bunu düşünerek ağlayıp yaş dökerim.) (Beni oturtun) dedi sonra ordakilere, Ve yüksek bir ses ile, şöyle dedi bu kere: (Hakîkî ma'bud, ancak Allahü teâlâdır, İbadet olunmağa, sırf O'nun hakkı vardır.) Daha sonra, başını çevirdi gök yüzüne, Ve sevinç gözyaşları doldu iki gözüne. Dedi: (Öyle kişiler görürüm ki ben şu an, O gördüğüm kimseler ne cindir, ne de insan.) Kelime-i şehâdet getirip hem o saat, Rûhunu teslim edip, eyledi Hakka vuslat. Vasiyyet etmişti ki: (Ey Meymun ibni Mihran, Ben de vardım, halife Velid'in öldüğü an. Yüzünü açıp baktım, siyah idi bir nice, Sen de benim yüzüme bak kabrime inince.) "Ömer bin Abdül'aziz", vaktâ ki etti vefat, Cenaze namazını, kıldı bütün cemâat. Sonra cenazesini indirdiler kabrine, Vasiyyeti üzere baktılar cemâline. Gördüler, gençliğinden daha nurlu ve parlak, Sevimli ve güzeldi, gıbta etti cümle halk. O vefat ettiğinde, çok üzüldü her insan, Gözyaşları içinde ağladı her müslüman. Hattâ cenazesinin arkasından bir "Râhip", Üzüntüyle yürüyüp, ağlardı garip garip. Dediler: (Bu ölen zat, değildi dîninizden, Sen niçin ağlıyorsun bu gidenin izinden?) Dedi ki: (Yer yüzünde, bir tane güneş vardı, Şuna ağlıyorum ki, o güneş şimdi battı.) Bir çoban da diyor ki: (Dağda koyun güderken, Bir kurt gelip saldırdı koyunlara âniden. Düşündüm ki: "Herhalde, halife etti vefat, Zîra o hayattayken, olmazdı bu vukûat." Sonradan öğrendim ki, fazla zaman geçmeden, Ömer bir Abdül'aziz vefat etmiş gerçekten
.18/04/2002
Ömer bin Abdül'aziz "rahmetullahi aleyh"
Son Cuma hutbesinde bu mübarek velî zât, Şöyle buyurmuştu ki, (Ey muhterem cemâat! Yârın "Mahşer günü"nde, korkusuzluk, emniyet, İçinde bulunmayı istiyorsanız şâyet, Ve yine "Cehennem"den kurtulabilmek için, Bugünden çâresine bakın elbet bu işin. Burada çok korkun ki Allahü teâlâdan, Kurtuluş mümkün olsun âhirette azaptan. Bu geçici dünyayı, "Sonsuzluk âlemi"ne, Tercih edip kanmayın nefsin hîlelerine. Bu ömür sermayesi günahla geçerse hep, Kul, yârın "Sahibi"ne ne cevap verir acep? Her gün birer ikişer ölenler görüyoruz, Onları, elimizle götürüp gömüyoruz. Kara toprak altında, tek ve tenhâ olarak, Yatıyorlar kefenle, ne yastık var, ne yatak. "Ölüm"ün acısını duyan o fânilerin, Halleri, ne acı bir ibrettir bizler için. Zîra sevdiklerinden, birden ayrılmışlardır, Hiç tanımadıkları bir yere varmışlardır. Uyanmışlar ise de orada bu gafletten, Yok artık bir faydası, iş işten geçmiş hepten. Telâfi imkânı da yoktur artık o yerde, Acı azab olunur onlara "Kabirler"de. Bu dünya hayatında uyansalardı şayet, Olmazdı onlar için bu pişmanlık, nedâmet. Nâz ve niyaz içinde yaşarken bu dünyada, Şimdi acı azablar görüyorlar orada. Bırakıp gittikleri paranın, mal ve mülkün, Hiçbir fâidesini görmezler onlar o gün. Zerre kadar da olsa bir iyilik, bir tâat, Yaptılarsa, onlardan beklerler bir menfaat. Bu düşünmeğe değer hâl var iken her zaman, Yine ibret almaz mı bunlardan gâfil insan? Sanmayın nasihate yok benim ihtiyacım, Nasihate, ben sizden daha fazla muhtâcım. Allahü teâlânın yüce kitabı olan, Bu "Kur'ânı kerim"i kendine rehber yapan, Ve "Resûl-i zîşân"ı örnek alan kendine, Kavuşur âhirette Cennet ni'metlerine. Ey muhterem cemâat, işlenen her günahın, Her biri, Cehennemde bir "Ateş" olur yarın. Yapılan her iyilik, hayır ve ibadet de, Herbiri, birer "Ni'met" olacaktır Cennette.) Ömer bin Abdül'aziz söyledi bu sözleri, Daha sonra ağlayıp, yaşla doldu gözleri. Bu, son hutbesi idi, hem de en son nasihat, Fazla zaman geçmeden eyledi Hakka vuslat.
.20/04/2002
Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh"
"Ömer bin Abdül'aziz", bâzı sevdikleriyle, Bir gün, bir cenazeyi gitmişti defnetmeye. Defin işi bitip de, herkes ayrıldığında, O, birkaç kişi ile durdu kabir yanında. Dediler ki: (Efendim, siz ne için kaldınız? Cenaze sizin değil, niçin ayrılmadınız?) Buyurdu: (Kardeşlerim, tam gideceğim zaman, "Kabir" bana seslenip, şöyle dedi arkamdan: "Yâ Ömer, sormuyorsun, ne yaptım dostlarına, Diyeyim de haber ver, geri kalanlarına. İlk önce, ben onların yırttım kefenlerini, Sonra da parça parça yaptım bedenlerini. Kan ve irinlerini içtim kabre inince, Etlerini kemikten ayırdım ince ince".) Ömer bin Abdül'aziz, söylerken bu sözleri, Kederinden yaş ile doldu iki gözleri. Cemâat, kendisini dinliyordu öylece, Dedi: (Kabir, sözüne devam etti şöylece: "Nerede sizden önce dünyada yaşıyanlar? Nerede bu dünyaya sımsıkı sarılanlar? Hani, "Uzun emel"ler, hayâller kurmuşlardı, Hiç ölmiyecekmiş gibi ona sarılmışlardı. "Ölüm"ü düşünmeyip, durmadan mal yığdılar, Ölenleri görüp de, hiç ibret almadılar. Onların servetine herkes gıbta ederdi, "Biz dahî onlar gibi zengin olsak" derlerdi. Hani, şimdi ne oldu o servet ve mallara? Bir anda ayrılarak, girdiler mezarlara. Kara toprak altında, çürüyüp toz oldular, Yedi bedenlerini, haşereler ve kurtlar".) Ömer bin Abdül'aziz, bu sözleri kabirden, Dinleyip, gözyaşları boşandı gözlerinden. "Kabir" devam ederek, seslendi ki: (Yâ Ömer, Bir gün bu kabristana yolun düşerse eğer, Sor o zenginlere ki, ne kaldı o varlıktan? Sor o fakirlere de, ne kaldı o darlıktan? Ne oldu dilinize, niçin susuyorsunuz? Ne oldu gözleriniz, göremiyor musunuz? Sor onlara, ne oldu o yumuşak tenleri? Ne oldu dimdik duran kuvvetli bedenleri? Bir çukurun kurtları, neler yaptı onlara? Sor ki, yem mi oldular böcek ile kurtlara? Halbuki bir vakitler yaşıyordu herbiri, Var idi herbirinin güzel, şirin evleri. Bu dünyaya aldanıp, haramlara daldılar, "Âhiret"i unutup, hazırlık yapmadılar. Fakat "Ölüm", onları yakaladı bir anda, Şimdi de yatıyorlar, hepsi mezarlarında.)
.21/04/2002
Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh"
Ölümü unutma! "Ömer bin Abdül'aziz", birkaç arkadaşıyle, Kabristana uğrayıp, ağladı gözyaşıyle. Dedi: (Ey kardeşlerim, gördüğünüz kabirler, Ceddim Emevîlere âittir hepsi birer. Sanki hiç bu dünyaya gelip yaşamamışlar, Dünya lezzetlerini, sanki hiç tatmamışlar. Şimdi toprak altında, hepsi çürümektedir, Dökülen etlerini, böcekler yemektedir.) Daha sonra hüzünle, yürüdü az ileri, Buyurdu ki: (Dün gece, düşündüm ölüleri. En sevdiğin bir dostun, vefat etse şu anda, Üç gün sonra hâlini, bir görsen mezarında. Gördüğün manzaradan, mutlak nefret ederdin, Tahammül edemeyip, hattâ geri dönerdin. Zîra sen görürdün ki, mezarda kurt ve böcek, Kemirir bedenini, dayanmaz buna yürek.) "Ömer bin Abdül'aziz", sözünü bitirmeden, Dehşete kapılarak, bayılıp düştü hemen. Takvâ sahibi olup, çok ibadet yapardı, "Âhiret derdi" ile, gün be gün zayıflardı. Bir dostu, vâkıf olup onun bu ahvâline, Ziyaretine gelip, sordu ki: (Bu hâlin ne?) Cevaben buyurdu ki: (Bu hâlimde ne var ki? Eğer ömrüm biter de, "Ölüm"üm olsa vâki. Birkaç gün geçtiğinde, gelsen ziyaretime, Daha çok şaşırırdın, "Mezar"daki hâlime. Görürdün ki, gözlerim yanaklarıma akmış, Dudaklarım dökülüp, dişlerim açık kalmış. Yüzüm gözüm bulaşmış, cerahat ve irine, Karnım şişip yayılmış, göğsümün üzerine. Midem, bağırsaklarım dökülmüş topraklara, Yem olmuş şu bedenim, böceklere, kurtlara. Sen şimdi bu hâlimi hayretle karşıladın, "Mezar"daki halimi görseydin, ne yapardın?) Birine mekup yazıp, buyurdu: (Biraderim, Günahımdan ötürü, Rabbimden af dilerim. Allahü teâlânın azabından korkunuz, Kullara zulmetmekten dahî uzak durunuz. Kim "Cennet"i isterse, kaçınsın "Cehennem"den, Düzeltsin kendisini henüz "Ecel" gelmeden. "Hesab"a çekilmeden, görün hesabınızı, Ölmeden tövbe edip, isteyin affınızı. Zîra "Kıyamet günü", mâzeret kabul olmaz, "Tövbe" için, bu günden müsait gün bulunmaz. Kişi, amelleriyle gelir "Mahşer yeri"ne, İnsanların halleri, benzemez birbirine. Ne mutlu şunlara ki, çok azdır günahları, Ne yazık şunlara ki, Arş'a çıkar "Âh"ları
.22/04/2002
Muhammed bin Münkedir "kuddise sirruh"
Ölüm, mü'mine hediyedir Bu zât, bir sohbetinde buyurdu ki: (Müslüman, "Ölüm"ü çok anması lâzım gelir her zaman. Çünki insan "Ölüm"ü çok hatırlarsa şayet, Emirleri yapmağa, daha çok eder gayret. Ve sık sık hatırlarsa "Ölüm"ü, yâni "Mevt"i, Günahları yapmağa azalır cesareti. Hadiste buyurdu ki Peygamber Efendimiz: "Lezzetlere son veren mevti çok yâd ediniz." Evliyânın çoğunun şöyleydi ki âdeti, Bir günde, yirmi defa yâd ederlerdi mevti. Ve buyururlardı ki: "Kim ölümü, bir günde, Yirmi kez hatırlarsa, şehittir öldüğünde.") Bir gün de buyurdu ki: (Yok olmak değildir "Mevt", Bir evden başka eve göç etmektir nihayet. "Ölüm", rûhun bedenden ayrılıp gitmesidir, Yâni kulun bir hâlden bir hâle dönmesidir. "Ömer bin Abdül'aziz", bir gün "Ölüm" ve "Mezar", Hakkında vaaz ederken, buyurdu: (Ey insanlar, Sizler, "Sonsuzluk" için elbet yaratıldınız, Bir evden, başka eve göç edersiniz yalnız. "Ölüm", mü'minler için hediyedir, ni'mettir, Günahkârlar içinse, bir dert ve musibettir. İnsanlar yaşamağı çok sevmiş olsalar da, "Mevt", onlara hayattan hayırlıdır daha da. Sâlih olan bir mü'min, ayrılınca dünyadan, Kurtulur dünyadaki türlü sıkıntılardan. Zâlimin ölümü de hayırlıdır ki hattâ, Memleketler ve kullar kavuşurlar rahata. İslâm düşmanlarından bir zâlim öldüğünde, Bir şâir, şu beyiti söylemiştir o günde: "Ne kendi etti rahat, ne âlem buldu huzur, Yıkılıp gitti cihandan, dayansın ehli kubur" Bir mü'minin rûhunun, ayrılması bedenden, Bir esirin, hapisten kurtulmasıdır aynen. Bir mü'min vefat edip, kavuşunca Rabbine, Geri gelmek istemez, dünyaya tekrar yine. Yalnız "Şehid" olanlar, bundan müstesnâdırlar, Onlar gelmek ister ki, tekrar şehid olalar. Sıkıntı ve kederler, sarmıştır ki dünyayı, Mü'mine hediyedir "Ölüm" bundan dolayı. Bir kimsenin dînini, mezarı korur ancak, "Ölüm"deki sevinçtir, onu ferahlatacak. Mü'mine, hayırlıdır "Ölüm"ü, hayatından, Çünki "Mevt"le kurtulur, dünya bataklığından. İnsanlar çabuk biten şeylere bakarlar hep, Sonsuz kalacak şeye, bakmazlar, niye acep? "Ölüm", kulu Rabbine kavuşturduğu için, Mü'mine hediyedir, iç yüzü budur işin.)
.23/04/2002
Abdülkadir-i Geylânî "kuddise sirruh"
"Abdülkadir Geylânî", bir mahalden geçerken, Gördü iki kimseyi, münakaşa ederken. Birisi Hıristiyan, Müslümandı öteki, Sordu: (Münakaşaya sebep olan şey ne ki?) Müslüman arz eyledi: (Bu diyor ki kininden, "Bizim peygamberimiz üstündür sizinkinden" Ben ise, şiddet ile îtiraz ediyorum, "Bizim Peygamberimiz daha üstün" diyorum.) "Abdülkadir Geylânî", dinleyip Müslümanı, İsbâta dâvet etti Hıristiyan olanı. Buyurdu ki: (Ey kişi, mâdemki böyle dersin, Peki sen bu fikrini, nasıl isbat edersin?) Hıristiyan dedi ki: (Bizim peygamberimiz, Ölüyü diriltiyor, O, üstündür şüphesiz.) Buyurdu ki: (Ey kişi, ben peygamber değilim, Sadece o Resul'ün ümmetinden biriyim. Eğer ben diriltirsem bir ölüyü ansızın, Hazreti Muhammed'e sen de inanır mısın?) (İnanırım) deyince, buyurdu: (Öyle ise, Çok eski, harab olmuş bir kabir göster bize.) Gösterdi Hıristiyan Ona eski bir kabir, Gitti kabir yanına, esseyyid Abdülkadir. Buyurdu: (Burda yatan, bir kadındır ve hattâ, Şarkıcılık yaparmış hem de hâl-i hayatta. İster, şarkı söylerken onu ben dirilteyim, Yâhut nasıl istersen söyle, öyle edeyim.) Hıristiyan, buna hiç ihtimal vermiyerek, Dedi: (Mâdem dirilsin, o şarkı söyliyerek.) Buyurdu ki: (Ey kişi, şunu da söyle peki, Ölüyü diriltirken, ne derdi İsâ Nebî?) Dedi: (Bizim Peygamber, der idi ki: "Ey filân, Allah'ın izni ile, diril kalk mezarından.") "Abdülkadir Geylânî", dönüp Hıristiyana, Buyurdu: (Öyle ise, dikkat eyle bu yana.) Gösterdiği mezara dikkatlice bakarak, Buyurdu ki: (Allah'ın izni ile diril, kalk!) O anda, boydan boya yarıldı kabir birden, Dirilip kalktı kadın, hem de şarkı söylerken. Bir müddet öyle kalıp, sonra da birden bire, Yine "Ölü" olarak, giriverdi kabire. Bu büyük kerameti görüp o Hıristiyan, "Şehâdet"i söyleyip, hemen oldu müslüman. Sonra "Gavsül a'zam"ın sarılıp ellerine, O andan îtibaren, girdi tam hizmetine.
.24/04/2002
Hasan-ı Basrî "rahmetullahi aleyh"
Bir gün "Hasan Basrî"ye, "Ömer bin Abdül'aziz", Yazdı ki: (Nedir bana mühim nasihatiniz? Zîra hükümdar oldum bilcümle müslümana, Muvaffak olmam için, tavsiyeniz ne bana?) O da ona yazdı ki: (Yâ Emîr-el mü'minin, Çoktur mes'uliyyeti idare edenlerin. Şunu bil ki bir "Sultan", bedende "Kalp" gibidir, O iyi olur ise, milleti de iyidir. Bozulur milleti de, bozulursa o sultan, O halde sen kendine dikkat eyle her zaman. Gerçi bugün sultansın, teb'ana hükmedersin, Lâkin bir gün sen dahî, ölüp kabre girersin. Şimdi hep sevdiklerin yanındadır bu günde, Lâkin "Yalnız" kalırsın, kabire girdiğinde. Şimdi onlar, sana hep yardım ederler, ancak, Öyle bir gün gelir ki, hepsi senden kaçacak. Her ne iş işledinse, gizli açık dünyada, Hepsi arz edilecek Rabbimize orada. Zîra senin yaptığın en küçük işler bile, Bir bir kayda geçiyor, melek vasıtasiyle. Sana yazdıklarımın "İlâç"tır her birisi, Ve lâkin kullanmazsan, olmaz hiç fâidesi.) "Hasan-ı Basrî" ona, başka bir mektubunda, Buyurdu ki: (Bu dünya, elbet biter sonunda. "Süslenmiş gelin" gibi cezbeder dünya seni, "Ahmak olan" kaptırır, dünyaya kendisini. Evet, gerçi dünyalık lâzımdır her mü'mine, Lâkin onun sevgisi, girmemeli kalbine. Zîra kalp, "Nazargâh-ı ilâhî"dir âşikâr, Dünya muhabbetinin, orada ne işi var? Dünyayı seven kişi, düşer onun ardına, Ve lâkin hiçbir zaman eremez muradına. Her gün ayrı düşünce, her gün ayrı bir keder, Ona kim aldanırsa, ömrünü heder eder. Halbuki dünya benzer, "İnsanın gölgesi"ne, Yakalamak istesen, o kaçar senden yine. Sen dünyadan kaçarsan, o gelir hep ardından, Tecrübe edilmiştir, bu, böyledir her zaman. Yâ Ömer, bu insanlar uyumaktadır, ancak, "Melekül mevt" gelince, âniden uyanacak. Hak teâlâ dünyaya verseydi biraz kıymet, Vermezdi kâfirlere, dünyadan zerre ni'met. Yâ Ömer, Peygamberler, âlimler ve velîler, Ona aldanmamağı nasihat eylediler. Zîra "Âhiret için" yaratıldı bu insan, Ve hesap verecektir dünyada yaptığından. İnsan "Sonsuzluk için" yaratıldı yâ Ömer, Öyleyse buna göre âhirete değer ver.)
.24/04/2002
Hasan-ı Basrî "rahmetullahi aleyh"
Bir gün "Hasan Basrî"ye, "Ömer bin Abdül'aziz", Yazdı ki: (Nedir bana mühim nasihatiniz? Zîra hükümdar oldum bilcümle müslümana, Muvaffak olmam için, tavsiyeniz ne bana?) O da ona yazdı ki: (Yâ Emîr-el mü'minin, Çoktur mes'uliyyeti idare edenlerin. Şunu bil ki bir "Sultan", bedende "Kalp" gibidir, O iyi olur ise, milleti de iyidir. Bozulur milleti de, bozulursa o sultan, O halde sen kendine dikkat eyle her zaman. Gerçi bugün sultansın, teb'ana hükmedersin, Lâkin bir gün sen dahî, ölüp kabre girersin. Şimdi hep sevdiklerin yanındadır bu günde, Lâkin "Yalnız" kalırsın, kabire girdiğinde. Şimdi onlar, sana hep yardım ederler, ancak, Öyle bir gün gelir ki, hepsi senden kaçacak. Her ne iş işledinse, gizli açık dünyada, Hepsi arz edilecek Rabbimize orada. Zîra senin yaptığın en küçük işler bile, Bir bir kayda geçiyor, melek vasıtasiyle. Sana yazdıklarımın "İlâç"tır her birisi, Ve lâkin kullanmazsan, olmaz hiç fâidesi.) "Hasan-ı Basrî" ona, başka bir mektubunda, Buyurdu ki: (Bu dünya, elbet biter sonunda. "Süslenmiş gelin" gibi cezbeder dünya seni, "Ahmak olan" kaptırır, dünyaya kendisini. Evet, gerçi dünyalık lâzımdır her mü'mine, Lâkin onun sevgisi, girmemeli kalbine. Zîra kalp, "Nazargâh-ı ilâhî"dir âşikâr, Dünya muhabbetinin, orada ne işi var? Dünyayı seven kişi, düşer onun ardına, Ve lâkin hiçbir zaman eremez muradına. Her gün ayrı düşünce, her gün ayrı bir keder, Ona kim aldanırsa, ömrünü heder eder. Halbuki dünya benzer, "İnsanın gölgesi"ne, Yakalamak istesen, o kaçar senden yine. Sen dünyadan kaçarsan, o gelir hep ardından, Tecrübe edilmiştir, bu, böyledir her zaman. Yâ Ömer, bu insanlar uyumaktadır, ancak, "Melekül mevt" gelince, âniden uyanacak. Hak teâlâ dünyaya verseydi biraz kıymet, Vermezdi kâfirlere, dünyadan zerre ni'met. Yâ Ömer, Peygamberler, âlimler ve velîler, Ona aldanmamağı nasihat eylediler. Zîra "Âhiret için" yaratıldı bu insan, Ve hesap verecektir dünyada yaptığından. İnsan "Sonsuzluk için" yaratıldı yâ Ömer, Öyleyse buna göre âhirete değer ver.)
.25/04/2002
Hasan-ı Basrî "rahmetullahi aleyh"
Bir genç "Hasan-ı Basrî"ye gelerek bir gün bizzat, Dedi: (Eder misiniz bana biraz nasihat?) Buyurdu ki: (Evlâdım, sen Rabbinin emrini, Aziz tut ki, O dahî aziz tutsun hep seni. Çok korkunç tehlikeler vardır ki önünde hem, Ölüm, kabir ve Mahşer, Mîzan, Sırat, Cehennem. Bunlar, senin önüne gelir elbet peş peşe, Yârın ya kurtulursun, ya girersin "Ateş"e. "Akıllı" şu kuldur ki, "Hesap günü" gelmeden, O, kendi hesabını bir bir görür önceden.) Bir gün "Hasan-ı Basrî", bir grup genci gördü, Birisi, kahkahayla pek fazla gülüyordu. Böyle aşırı gülen o genci çağırarak, Buyurdu ki: (Evlâdım, bir şeyi ettim merak. Bu kadar çok gülmenden, düştüm büyük hayrete, Yoksa îmân ile mi gittin sen âhirete?) O genç "Hayır" deyince, sordu ki o zaman da: "Yoksa ağır mı geldi, sevapların Mîzan'da?" Yine "Hayır" deyince, buyurdu ki: "Yoksa sen, Sırat köprüsünü mü geçebildin sâlimen?" Yine "Hayır" deyince, buyurdu ki: "Evlâdım, O halde bu kahkaha nedendir, anlamadım? Bir insanın önünde varken bu tehlikeler, Nasıl böyle sevinir, nasıl böyle çok güler?" O genç bunu duyunca, hiç gülmedi bir daha, O günden tövbe edip, tam yöneldi Allah'a. Nasihat istemişti biri de kendisinden, Buyurdu: ("Âhiret"e hazırlık yap şimdiden. Sağlamlar hasta olur, gençler olur ihtiyar, Ve "Ecel", her kişiyi bir gün gelip yakalar. Bir "Yılan"ı, ateşte yanarken görsen şayet, Üzülür, kurtarmağa edersin sa'y-ü gayret. Bunu görmeğe bile dayanmazken yüreğin, Sen, kendini "Ateş"e atarsın, yok haberin. Dünya "Üç gün" gibidir, dün, bugün, bir de yârın, "Dün" gitti, geri gelmez, bu senin büyük kaybın. "Yârın" henüz gelmedi, belki de gelmiyecek, Zîra yârın gelmeden, belki "Ecel" gelecek. Öyle ise gün "Bugün" ve saat bu saattır, Bulunduğun gün ve an, sana büyük fırsattır. Dostunun çokluğuna güvenme bugün sakın, Zîra sen öldüğünde, hep "Yalnız" kalacaksın. Kabre "Yalnız" girersin ve "Yalnız" dirilirsin, Münker ile Nekir'e, "Yalnız" cevap verirsin. Hesap ve Mîzanda da, "Yalnız" olursun yine, Ve sen "Yalnız" çıkarsın Sırat'ın üzerine. Tek şey var bu yerlerde sana yoldaş olacak, "İhlâs ile yaptığın işler"dir o da ancak.
.26/04/2002
Habîb-i Acemî "kuddise sirruh"
Büyük islâm âlimi, devrinin bir tanesi, İnsanları "Ateş"ten kurtarmaktı gâyesi. Resul'ün kalbindeki ilim, feyiz ve nûrlar, Bu büyük evliyânın kalbini doldurdular. Birisine yazdığı mektupta buyurdu ki: (Gafletle yaşıyoruz, öleceğiz halbuki. Hep günah işlemekle geçiyor günlerimiz, Karardı isyan ile, "Amel defterleri"miz. Dedikodu, iftirâ, yalan, gıybet, sû-i zan, Gece gün Rabbimize eyledik günah, isyan. Hep noksan ve kusurlu, her ibâdetimiz de, Bu bozuk hâlimizi görüyor Rabbimiz de. Gerçi her gün, beş vakit "Namaz"ı kılıyoruz, Lâkin her edebine, dikkat edemiyoruz. "Oruç" da tutuyoruz her sene Ramazanda, Ve lâkin karşımıza çıkar mı ki "Mîzan"da? Mü'minin, kıymetlidir ömründeki her ânı, Mâlâyanî şeylere harcıyoruz zamanı. Hep gafletle geçiyor bu sayılı nefesler, Ve lâkin bunun sonu, pişmanlıktır ve keder. Binlerce teessüfler olsun ki hâlimize, Ne yüzle gideceğiz ölünce Rabbimize? Bu cihan bahçesine, "Gül" için geldik, fakat, Hep "Diken" toplamakla ömrümüz geçti heyhât. İki büyük ni'met ki, "Resulullah" ve "Kur'ân", Bunların da şükrünü, âciz olduk îfâdan. Her türlü ni'metleri verdi de Hak teâlâ, Yine gaflet içinde yaşıyoruz biz hâlâ. Böyle günah içinde bitince bu ömrümüz, Yârın kabul görür mü, bahane ve özrümüz? Sırf O'nun ihsanına güveniyoruz ancak, Zîra yoktur yüzümüz, huzuruna varacak. "Ölüm" baş ucumuzda, yaklaştı hem de "Ecel", Lâkin işleyemedik işe yarar bir amel. Allah'ın dîdârına kavuşurken "İyiler", "Hesap"tan kurtulamaz o gün bizim gibiler. "Elli bin sene" süren, müthiş "Hesap günü"nde, Bekleriz çok mahcub ve başlarımız önünde. İyi düşünelim ki, olacak hepsi bunlar, Kurtulur o gün ancak, aklını kullananlar. Pişman olmamak için yârın rûz-i mahşerde, Dinde, kılı kırk yarmak îcab eder bu yerde. Allah'ın rızasına muhalif iş yapanlar, Yârın "Hesap günü"nde çok pişman olacaklar. Lâkin Resulullah'ın yoluna tâbi olan, Dünya ve âhirette, görmez hiç zarar, ziyan. Allah'a, ihlâs ile yapmalı ki ibadet, Huzuruna çıkınca, olmasın hiç nedâmet.
.27/04/2002
Behâeddîn-i Buhârî "kuddise sirruh"
"Behâeddin Buhârî" devrinde sâlih bir zât, Şeyh Nûreddin Halvetî etmişti Hakka vuslat. Behâeddin Buhârî, bâzı talebesiyle, Bu eve teşrif etti "Ta'ziye" gâyesiyle. Lâkin gidip gördü ki, içerde bir kısım halk, Feryad figan ediyor, seslice ağlıyarak. Onlara buyurdu ki: (Sesli ağlamayınız, Zîra eziyet verir ona böyle yapmanız.) Sonra talebesine buyurdu: (Siz de sakın, Ben vefat ettiğimde böyle şeyler yapmayın.) Vaktâ ki Behâeddin Buhârî hazretleri, Bir ara hastalanıp, bozuldu sıhhatleri. "Ölüm hastalığı"ydı, vâkıf oldu o buna, Çekildi o gün artık husûsi odasına. Vefatlarına kadar çıkmadı o odadan, Lâkin talebesiyle görüşürdü her zaman. Son nefesine kadar hattâ o mübarek zât, Gösterdi herbirine çok ilgi ve iltifat. Birisi anlatır ki, vefat eylediği gün, Bir ara, huzuruna girmiştim o büyüğün. O çetin anda bile, bizleri düşünerek, Buyurdu ki: (Sofrayı getirip yiyin yemek.) Yerine gelsin diye onun bu emirleri, Biraz yiyip, sofrayı götürdüm yine geri. Lâkin vâkıf olunca sofranın gittiğine, Buyurdu ki: (Sofrayı getirip yiyin yine.) Ben yine biraz yiyip, götürdüm tekrar geri, Lâkin o, tam üç defa tekrar etti bu emri. Buyurdu: (İyi yiyip, iyi çalışmalıdır, Zîra hizmet ve tâat, sıhhat ile yapılır.) Talebesi içinden "Alâeddin-iAttâr", Der ki, son günlerinde, fakiri çağırdılar. Huzuruna girince, buyurdu: (Alâeddin, Benim için bir mezar kazın da hazır edin.) "Peki efendim" deyip, îfâ etti bu emri, Gelip haber verdim ki: (Hazırdır kabir yeri.) Sonradan hastalığı fazlalaştı daha da, Vefat edeceğini anladık bu arada. Ve "Yasin-i şerif"i okuduk biz bu sefer, O da tekrar ederdi bizim ile beraber. Biz Yasin-i şerifin yarısına gelince, Odada bâzı nûrlar peyda oldu bir nice. Ellerini yüzüne sürerek o büyük zât, "Kelime-i tevhîd"i söyleyip etti vefat
.28/04/2002
Behâeddin-i Buhârî "kuddise sirruh"
"Şimdi ne yapayım?" "Behâeddin Buhârî", vaktâ ki etti vefat, Kıldılar namazını çok büyük bir cemaat. Sonra gidip yaptılar mezarına defnini, Ve bir talebesi de, okudu telkînini. "Abdülkadir" adında bir kimse idi o zat, Gördüğü bir vak'ayı, anlatır kendi bizzat. Der ki: Defin eyledik "Hâce hazretleri"ni, Ben çok merak ederdim kabirdeki hâlini. Bir teveccüh eyledim, onun nûrlu kabrine, Allahın yardımıyle vâkıf oldum hâline. Baktım, kapı açıldı o kabire "Cennet"ten, Çok güzel "İki hûri" içeri girdi hemen. Ona selâm vererek, dediler: (Efendim biz, Nice zamandan beri, sizi beklemekteyiz. Yarattı Hak teâlâ bizi sırf sizin için, Siz artık görmezsiniz bir şey fena ve çirkin.) Hûrilerin sözünü dinledi o büyük zât, Lâkin kendilerine etmedi hiç iltifat. Buyurdu: (Görmedikçe Rabbimin dîdârını, Ahdettim görmemeğe Ondan gayrılarını. Ve beni sevenlere etmedikçe şefâat, Meşgul olmıyacağım kimse ile ben fakat.) Bir başka talebesi gördü onu rüyada, Sordu ki: (Ne yapayım, ölmeden bu dünyada?) Buyurdu: (Son nefeste ne yapmak gerekirse, Şimdi dahî onu yap, "Allah" de hiç değilse.) Dedi ki: (Allah demek, son nefeste gerekir, Şimdi hayatta iken, ne yapmam lâzım gelir?) Buyurdu ki: (Evlâdım, o "Son nefes" dediğin, Ne zaman gelecektir, bu babta var mı bilgin?) O son nefes, belki de bugündür, belki yârın, Sen şimdi "Allah" de ki, yârın olmaz fırsatın.) Bir başkası rüyada görerek kendisini, Arzu etti bir miktar nasihat etmesini. Buyurdu ki: (Dünyada istediğin şeyi yap, Ve lâkin herbirine, hazırla birer cevap. Her ne yapsan, melekler yazıyor birer birer, "Mahşer"e geldiğinde, sana arz edilirler. Ve hattâ ey evlâdım şunu bil ki muhakkak, Seni günah işlerken görüyor cenabı Hak. Kalbinden geçirdiğin şeyleri de pekâlâ, En gizlisine kadar biliyor Hak teâlâ. Haram, "Ateş" gibidir, günaha olma yakın, Aksi halde pişmanlık çok olur sana yârın. Hakîkî dost "Allah"tır, unutma Onu bir an, Ve şiddetle hazer et, her günah ve haramdan. Bu fırsat elde iken, hakîkati gör artık, Yoksa "Mahşer günü"nde, fayda etmez pişmanlık.
.29/04/2002
Ebülleysi Semerkandî "rahmetullahi aleyh"
Mahşerdeki dünya! "Ebülleys Semerkandî", âlim ve velî bir zât, Bir gün "Dünyâ" hakkında, şöyle verdi îzâhât: Rabbimiz bu "Dünyâ"ya, sûret verip mahşerde, Bulundurur herkesin göreceği bir yerde. Saçları darma dağın, birbirine karışmış, Gözleri mosmor olup, dili dışarı sarkmış. Sivri köpek dişleri uzamış dışarıya, Kara, çirkin suratlı, benzer "Koca karı"ya. O gün, mahşer halkına nidâ eder bir melek: "Bunu tanır mısınız, bilen var mı?" diyerek. Derler ki: "Hiç görmedik ve aslâ tanımayız. Onu tanımaktan da Allaha sığınırız." Melek der: (Ey insanlar, bilirsiniz siz bunu, Yine de tanıtayım bunun kim olduğunu. Uğrunda kavga eder, hani dövüşürdünüz, Hani birbirinizi vurup öldürürdünüz. En büyük arzunuzdu onu ele geçirmek, Uğrunda mubah idi sizce günah işlemek. Hani övünürdünüz, onu elde edince, O yolda çok yalanlar söylerdiniz bir nice. Sizi, âlimleriniz ederdi de çok îkaz, Siz kulak vermezdiniz onlara lâkin biraz. İşte ey ehl-i mahşer, bunu görürsünüz ya, Çoğunuzu aldatan budur o "Fâni dünya". Sonra da "Cehennem"den zebânîler gelerek, "Ateş"e götürürler onu sürükliyerek. Lâkin o, Cehenneme yol alırken, bu sefer, Bâzı şeyler söyler ki, işitir ehl-i mahşer. Der ki: (Götürüyorlar yâ Rabbî beni, fakat, Hani beni çok sevip âşık olan cemaat? Bana tâbi olup da, ardım sıra gelenler, Hani seni bırakıp, bana gönül verenler? Dün kimler geldi ise benim ile peş peşe, Onlar da, ardım sıra atılsınlar ateşe.) Onlar, mahşer içinden seçilip ayrılırlar, "Dünya" ile birlikte ateşe atılırlar. Ve lâkin bakarlar ki, "Şeytan" dahî ateş'te. Toplanıp, bulunurlar ona çok serzenişte. Derler: (Senin yüzünden bu belâ geldi esas, Bir şey yap da, bizleri buradan eyle halâs.) O der ki: (Suçu neden bana yükletirsiniz? Beni görmüş müydünüz dünyada acaba siz? Siz, suçtan kendinizi tutuyorsunuz hâriç, Peki, bunda sizin de suçunuz yok mudur hiç? Siz niçin dîninizi etmediniz hiç merak? Ve niçin âlimlerden dururdunuz hep uzak? Siz, kendi kendinizi attınız bu azaba, Suçu, niçin üstüme atarsınız acabâ?)
.30/04/2002
İmâm-ı Rabbânî "kuddise sirruh"
"İmâm-ı Rabbânî" ki, velîler incisiydi, Henüz vefat etmeden, birkaç ay öncesiydi, Bir "Berat gecesi"nde, evindeki odada, İhyâ etti geceyi, ehliyle bir arada. Hanımı arz etti ki: (Bir yıl olacakları, Bildirir meleklere, Rabbimiz ayrı ayrı. Kim bilir, kaç kişinin defterine bu gece, "Dünyaya geleceği", yazılmıştır bir nice. Ve kim bilir, kimlerin defterlerine dahî, Yazılmıştır bu gece, "Bu sene öleceği".) Buyurdu ki: (Ey hâtun, doğru dersin elbette, Ne için söylüyorsun, şüphe ve tereddütle. Vardır ki Rabbimizin, şimdi öyle kulları, Görür "Levh-i mahfuz"da, ölüm ve doğumları. Bu senenin içinde, falan gün, falan saat, Ayrılır bu dünyadan, filân oğlu filân zât.) O böyle buyurunca, hanımı da o zaman, Anladı ki bu sene, ayrılır bu dünyadan. Yine o günlerdeydi, bir gün kendi evinde, İstirahat ederken, ibadet mahallinde, Evinde olanlara buyurdu: (Dinleyiniz, Belki üç ay içinde, olmayız burada biz.) Dediler: (Muradınız ne idi sizin bundan? Öbür evinize mi gidersiniz buradan?) O zaman buyurdu ki: (O günler geldiğinde, Bu dünya evlerinin, olmayız hiç birinde.) "Binotuzdört" senesi, yaşı "Altmışüç" iken, Safer yirmi dokuzu takvimler gösterirken, "Salı günü" erince, zaman "Kuşluk vakti"ne, Kavuştu temiz rûhu, âlemlerin Rabbine. Soydular edeb ile, önce elbisesini, Sonra da, teneşire koydular kendisini. O anda fevkalâde oldu ki bir hadise, Hayretle gördü bunu, hazır olan her kimse. Şöyle ki, sağ eliyle, tutup sol bileğini, Namazda durur gibi, bağladı ellerini. Halbuki oğulları, vefat edince hemen, Yana uzatmışlardı, kollarını tamamen. Ayırmak maksadıyla, uğraştılar ise de, Elleri birbirinden ayrılmadı yine de. Muhterem oğulları, bu durumu görerek, Dediler ki: (Bu işte, bir hikmet olsa gerek. Mâdem öyle istiyor, artık ellemiyelim, Onu, bu vaziyette, böyle kefenliyelim.) Zîra bir hadîsinde, buyurdu ki o Server: (Yaşadıkları gibi ölürler o kimseler.) Yâ İlâhî, "İmâm-ı Rabbânî" hürmetine, Kavuştur bizi dahi, rızâ-i İlâhîne.
.01/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"Ölümü hatırlamak", esasen dört kısımdır, Birincisi, "Gâfil"in ölümü anmasıdır. O, hatırlasa bile "Ölüm"ü zaman zaman, Alamaz kendisini "Dünyâya sarılmak"tan. Hattâ hatırladıkça, sarılır daha fazla, Ayrılığı düşünüp, "Ölüm"ü sevmez aslâ. Bu yüzden kötü bilip, zemmeder "Ölüm"ü hep, Der ki: "Bu, başımıza ne zaman gelir acep?" "Ölüm"ü düşündükçe, keder çöker içine, Ve düşer bu dünyadan ayrılık ateşine. "Gâfiller"in, ölümü bu türlü anmaları, Daha uzaklaştırır Rablerinden onları. İkinci kısım ise, "Tövbe eden bir kul"dur, "Ölüm"ü hatırlayıp, pişmanlığı çok olur. Yaptığı günahlara üzülüp olur nâdim, Der ki: "Bu günahlarla, ne olur benim halim?" Kaçırdığı fırsatı çalışır telâfiye, Çok ister kavuşmağı gufrân-ı ilâhîye. O, kötü bilmese de, "Ölüm"ü onlar gibi, Erken gelmesini de istemez tabii ki. Çünki hazır değildir ölüm için o daha, İstemez o hâliyle, vâsıl olsun Allaha. Üçüncü kısım ise, "Ârif" ve "Velîler"dir, Bunlar istemezler ki, eceli etsin tehir. Çünki onlar, âşıktır Allahü teâlâya, Can atarlar ölüp de, Rablerine varmaya. "Ölüm"ü, yâdlarından çıkarmazlar bunlar hiç, Çünki ölümle gelir bunlara "Büyük sevinç" "Kavuşmak"tan başkaca olmaz bir gayeleri, Bundan ileri gelir Ölmek istemeleri. Bunlar, yalnız "Ölüm"le bulurlar huzur, rahat, Çünki ancak ölümle mümkün olur bu vuslat. Bunların da üstünde bir derece vardır ki, Onlar da düşünürler "Ölüm"ü, şu farkla ki, "Ölüm"ün gelmesinde, bu çok yüksek zevâtın, Yoktur bir fikirleri, geç olmuş, ya da yakın. Hakk'a bırakmışlardır, onlar her hadiseyi, O, ne takdir ederse, beğenirler o şeyi. Kendi arzularından ileri geçmişlerdir, Murâd-ı ilâhîyi, murâd edinmişlerdir. "Rızâ derecesi"ne varmışlardır ki onlar, Kalmamıştır onlarda şu veya bu arzular. Takdîr-i ilâhîye eğmişlerdir tam boyun, O, ne takdir ederse, derler ki: "Budur uygun". "Ölüm" ile "Hayat"ın, onlarca farkı yoktur, Ancak böyle bulurlar onlar rahat ve huzur. Öyle dalmışlardır ki aşkullaha bu kullar, Onları, başka şeyler etmez pek alâkadar
.02/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"İmâm-ı Gazâlî"nin halka nasihatında, Şöyle buyurmaktadır "Ölüm, kabir" hakkında: "Ölüm", büyük bir iş ve korkunç bir tehlikedir, Lâkin bunu insanlar iyi bilmemektedir. Hatırlasalar bile "Ölüm"ü ara sıra, Fazla tesir etmiyor gafletten insanlara. Öyle dalmışlardır ki, "Dünya meşgalesi"ne, Başka şey gelmez olmuş maalesef kalplerine. Bundan kurtulmak için çekilip bir kenara, Şöyle söylemelidir nefsine ara ara: (Ey nefsim ömür geçti, yakında öleceksin, Lâkin görüyorum ki, sen hâlâ gaflettesin. Eğer uzak görürsen şimdi henüz "Ecel"i, Düşün "Âni olarak" ölüp de gidenleri. Birlikte oturduğun, yiyip içip güldüğün, Nice tanıdıkların nerdeler hani bu gün? Düşün o senden önce ölen yoldaşlarını, Nasıl kara toprağa koydular başlarını. İşte, nasıl yuttuysa onları kara toprak, Çok yakında seni de yutacaktır muhakkak. "Mezar"daki hâlini hiç düşünmüyor musun? Nasıl birbirlerinden ayrılacak her uzvun? Sonra mezarındaki o kurtlar, o böcekler, Gözlerini, dilini kemirip yiyecekler. Sen o vaziyetteyken gelirler vârislerin, Hemen taksim edilir bıraktığın servetin. Hattâ hanımın dahî başkasıyle evlenir, Bunları göreceksin yakında sen de bir bir. Senden evvel ölenler pişmansa nasıl şu an, Sen de gaflet edersen, olursun öyle pişman. Halbuki sen onlardan kaldın da az geriye, Hâlâ bir ders ve ibret almazsın, acep niye? Her gün görüyorsun da geçen cenazeleri, Niçin düşünmüyorsun hiç "Ölüm" ve "Ecel"i? Zannetme ki onları seyredersin böyle hep, Bir gün götürmezler mi seni de böyle acep? Ey nefsim uyan artık, ömrün sona geldi bak, Az daha yaşasan da, öleceksin muhakkak. Bir şey "Muhakkak" ise, onu "Oldu" bilmeli, O halde uzak değil, yakında bil "Ecel"i. Düşün ki, ona göre yapasın bir hazırlık, "Sonsuz bir yolculuğa" çıkıyorsun sen artık. Pişman olmamak için yârın "Mîzan" önünde, Bütün hazırlığını yap ve bitir bu günde. Zîra o gün "Mahşer"de, hesap var her bir işten, "Hesap" kötü giderse, kurtulunmaz "Ateş"ten. Öyleyse çok oku da öğren ilmihâlini, Ve hemen buna göre, düzelt bütün hâlini.
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
İmâm buyuruyor ki: İnsan, kendi ömrünü, "Çok uzun" farzederse, düşünmez "Ölüm"ünü. İnanmış olsa bile "Âhiret"e gönülden, Lâkin yapmaz hazırlık öyle düşündüğünden. Der ki: "Daha vakit var, bak şimdi rahatına, Sonra hazırlanırsın âhiret hayatına." Bir kul da "Yakın" görse "Ecel" ve "Ölüm"ünü, Hep hazırlık yapmakla geçer gece ve günü. Onun tek düşüncesi, "Ölüm" ve "Âhiret"tir, İşte bu, insan için en büyük saâdettir. Resulullah buyurdu Abdullah bin Ömer'e: "Hazırlan çok yakında öleceğine göre." Sabahleyin kalkınca, "O gün akşama kadar, Yaşıyacağım" deme, çok yakında "Ölüm" var. "Üsâme hazretleri", satın alıp bir malı, Dedi ki: "Bir ay sonra vereceğim parayı." Lâkin vâkıf olunca Resul bu mes'eleye, Hemen buyurdular ki: (Şaşılır Üsâme'ye. "Parayı bir ay sonra öderim" demektedir, Bu kadar uzun ömür ümit eylemektedir. Şunu söyliyeyim ki size ben yemin ile, Ne zaman gözlerimi yumacak olsam bile, Henüz göz kapaklarım birbirine değmeden, "Vefat edeceğimi" düşünürüm ben hemen. Sonra da gözlerimi açacak olsam dahî, Yine aynı şekilde düşünürüm Vallahi. Yâni göz kapaklarım ayrılmamışken daha, Hemen "Öleceğimi" düşünürüm o ara. Ve ne zaman ağzıma bir lokmacık ekmeği, Alıp, düşünmediğim olmamıştır "Ölmeği".) Buyurdu: (Ey insanlar, siz akıllı iseniz, Dünyada, kendinizi "Ölmüş" kabul ediniz. Yeminle söylerim ki, sizlere va'd olunan, Bu "Ölüm" gelecektir, kurtuluş yoktur ondan.) Peygamber-i zîşânın şöyleydi ki âdeti, Bozulsaydı, ânında tazelerdi abdesti. Ve hattâ küçük abdest yapsaydı her ne zaman, Teyemmüm alırlardı hemence arkasından. "Su yakındır" denseydi, buyururdu eshaba: (Yaşıyabilir miyim suya kadar acaba?) Birine buyurdu ki o Resul-i müctebâ: (Sen Cennete girmeyi ister misin acaba?) "Evet ya Resulallah" dediğinde o kimse, Buyurdu: (Kısa olsun emelin öyle ise. "Ölüm"ü de yâdından çıkarma, hatırla hep, Ve her zaman Allahtan eyle hayâ ve edep. Evlâdım, asıl vatan "Âhiret"tir ki esas, Bu uykudan "Ölüm"le uyanırlar cümle nâs.)
.04/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"İmâm-ı Gazâlî" ki, âlim ve velî bir zât, "Dünya hırsı" hakkında şöyle eder nasihat: Çok yaşamak hırsının sebepleri ikidir, Biri "Dünya sevgisi", öteki "Câhillik"tir. Birinci şöyledir ki, kim severse "Dünya"yı, Bu sevgiden ötürü istemez ayrılmayı. Ölüp ayrılanları görünce de, bu sefer, Hiç sevimli bulmayıp, "Ölüm"den nefret eder. Uzaklaştırmak ister ölümü kendisinden, Hatırlamak istemez, silmek ister zihninden. Hatırına gelse de "Âhiret" arada bir, Der ki: "Daha vakit var, o sonra olabilir." Yaşı ilerledikçe, der ki o bu sefer de: "Sabret, âhiret için çalışırsın ilerde." Az daha yaşlanınca, der ki: "Henüz çok erken, Şu işlerimi dahî bitireyim ölmeden. Çocuklarımı dahî iş sahibi yapayım, Ve onları, kimseye muhtaç bırakmıyayım. Şu dünya işlerine vereyim de nihayet, Daha sonra oturup, yaparım hep ibadet." Onları da yapınca, der ki: "Kaldı bir işim, Onu da yapayım da, rahat etsin şu içim. Sonra ben yığamazsam yeterince mal, servet, Yaptığım ibadetten alamam tad ve lezzet." Bitirmeğe bakarken lâkin o bu işleri, Bitenlerin yerine, eklenir yenileri. "Âhiret işleri"ni tehir eder durmadan, Lâkin hiç kurtulamaz, düştüğü bu bataktan. Yârın, öbürgün derken, nihayet "Ölüm" gelir, Hasret ve üzüntüyle ayrılıp gidiverir. Ekseri dolduranlar Cehennem içlerini, Bu tehir edenlerdir âhiret işlerini Nitekim Resulullah buyurdu ki: "Ey insan, Her neyi seversen sev, ayrılacaksın ondan" Çok yaşamak arzusu, "Câhillik"ten de gelir, İlmi olmadığından, gençliğine güvenir. Bilmez ki bu ölenler, değil sırf ihtiyarlar, Çocukken ve genç yaşta ölen nice insan var. Çünki "Ecel" tanımaz genci ve ihtiyarı, Hattâ genç ölenlerin daha çoktur miktarı. Sonra o zanneder ki, ölmeden daha önce, Bir hastalık gelir de vefat eder öylece. Halbuki niceleri vardır ki ölenlerden, Âniden ölmüşlerdir, bir hastalık gelmeden. Nitekim bir çokları otururken, ayakta, Yürürken, yemek yerken ölüyor kimi hattâ. O halde "Ölüm" her an, herkese gelebilir, "Âhiret işleri"ni etmemeli hiç tehir
.05/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Can verme acısı! "İmâm-ı Gazâlî"nin, "İhyâ-i ulûm"unda, Şöyle buyurmaktadır "Can verme" mevzuunda: "Can verme"nin acısı öyle şiddetlidir ki, Başka bütün acılar, ona göre nedir ki? "Ölüm" de, her an için gelebilir herkese, Hatta "Ecel", her şeyden yakındır daha bize. Ayrıca "Can verme"nin öyledir ki şiddeti, Yoktur onun yanında, başka şeyin kıymeti. "Yetmiş kılıç darbesi" vurulsa da birine, Can verme acısının yanında "Hiç"tir yine. Susuyor görünse de, can çekişen bir insan, Tükendiği içindir tâkati o acıdan. Çünki o şiddet ile, çekilir el ve ayak, Bunun ne olduğunu, tadanlar bilir ancak. "Resulullah" gitmişti bir hastanın yanına, Gördü ki, onun rûhu dayanmış boğazına. Buyurdu: "Ben bilirim, bunun ne olduğunu, Damarları içinden çekiyorlar rûhunu." "Hazret-i Ali" dahî buyurdu ayriyeten: "Buna, kılıç darbesi kolaydır can vermekten." Peygamberlerden biri, bir gün bir kabristanda, Gelip durdu herhangi bir mezarın yanında. Allahü teâlâya yalvardı ki o vakit: "Yâ Rabbî, bu mevtâya hayat ver, onu dirilt." Onun bu duasıyle, dirilip kalktı hemen, Dedi: "Buyur efendim, emriniz nedir benden?" Ona, "Ölüm" hakkında sorunca o Peygamber, Dedi: "Bu büyük işten vereyim sana haber. Öleli, elli sene olduğu halde bu gün, Hâlâ unutamadım acısını ölümün." Mü'min, ameli ile bâzı derecelere, Kavuşsa da, eremez daha da yücelere. Lâkin "Can acısı"nı çekince o an insan, O yüksek dereceler, edilir ona ihsan. Bir "Kâfir" de, dünyada yaptıysa bir iyilik, Ona da, bu acıdan verilir bir hafiflik. Onun karşılığını, dünyada almış olur, "Âhiret"te, rahmetten onlara zerre yoktur. Teslim eylediğinde "Mûsâ Nebî" rûhunu, Sordu Allah, acının ne miktar olduğunu. Dedi: "Sanki içimde, bir dikenli çalı var, Ağzımdan onu tutup, kuvvetle çekiyorlar. Çalının her dikeni, takılmış bir yerlere, Çektikçe o yerleri ediyor pâre pâre." "Îsâ Peygamber" ise buyurdu ki bir zaman: "Bana dua edin de, can vermem olsun âsân." Resul-i ekrem dahî dua etti ki şöyle: "Yâ Rabbî, can vermeği bana da kolay eyle."
.06/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Kötü son!.. Âlimler buyurdu ki: Mühim olan "Son an"dır, Bundan, büyükler bile çok fazla korkudadır. Çünki "İyi" olsa da önceleri bir insan, Lâkin değişebilir mâzallah kalbi son an. Zîra "Ölüm zamanı" gâyet tehlikelidir, Ne yöne döneceği kalbin belli değildir. Bir velî buyurdu ki: "Kırk yıllık bir müslüman, Yanımdan bir şey için ayrılsa kısa bir an, Ben şâhitlik edemem onun hüsn-ü hâline, Zîra değişebilir son anda kalbi yine." Bir velî de, bu bapta buyurur şunu kezâ: (Bana, şöyle bir sual sorulsa ki faraza, "Şu kapıda, îmânla ölmeği mi istersin, Yoksa, biraz ilerde şehitlik mi, ne dersin?" "Şu kapıda, îmânla ölmeği" derim hemen, Zîra biraz ilerde ne olur, hiç bilemem.) Hazret-i Ebüdderdâ buyurdu: "Hiçbir mü'min, Son andaki hâlinden olamaz rahat, emîn." Sehl-i Tüsterî dahî buyurdu ki: "Sıddîklar, Bu sû-i hâtemeden, her an korkudadırlar." Hem Süfyân-ı Sevrî de ağladı son ânında, İnsanlar bunu görüp, şaşırdılar yanında. Dediler ki: "Allahın affı ve mağrireti, Sonsuzken, ağlamanın nedir acep hikmeti?" Buyurdu: "Îmân ile öleceğimi bilsem, Dağlar kadar günahım olsa da hiç üzülmem." Bir kimse de ölürken, şu oldu vasiyyeti: (Ölünce, varsa bende saâdet alâmeti, Alınız şu parayla badem içi ve şeker, Şehrin çocuklarına dağıtın teker teker. Sorarlarsa, deyin ki: "Bu, filânca mü'minin, Hakîkî bayramıdır, bol bol alın ve yiyin,") Son nefeste îmânı tehlikeye götüren, Asıl sebep, "Dünyaya muhabbet"tir gönülden. "Ölüm", onu dünyadan ayıracağı için, Onu kötü bilir ve buğz eder için için. İşte "Dünya sevgisi", başıdır her günahın, En büyük zararı da, "Ölürken" olur yarın. İnsan, dünyada iken neyi çok söyler ise, "Son nefes"inde dahî onu söyler o kimse. Ömrü "Para saymak"la geçerse bir insanın, Elbet "Para" sayıklar ölürken yine yârın. Kim "Allah" kelâmını çok anarsa ömründe, O da, normal olarak "Allah" der son gününde. "Kumar oynamak" ile geçirdiyse ömrünü, Ona âit kelâmlar sayıklar ölüm günü. "Allah" demek isterse kim ölüm zamanında, Başlasın söylemeğe şimdiden her ânında.
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
İnsan öldükten sonra, bir hayat daha vardır, O hayat sonsuz olup, "Âhiret hayatı"dır. Et ve kemik çürüyüp, olsa da toz ve toprak, Sonra diriltecektir herkesi cenab-ı Hak. Her insan dirilince, kalkacak mezarından, İşte "Kıyâmet günü" başlıyacak o zaman. Bu dünya hayatına hiç benzemez o hayat, Hattâ "Akıl" ile de anlaşılmaz o elbet. Âhirette olacak bütün işleri ise, Yalnız "Peygamberler" ve "Kitap" vasıtasıyle, Hak teâlâ haberdar etmiştir biz kulları, Başka yolla anlamak, mümkün değil onları. Bu yolda söz sahibi, yalnız "Peygamberler"dir, Onlara da "Melek"le Hak teâlâ bildirir. Haber verdiği için onlara cenab-ı Hak, Bildirdikleri şeyler, tam doğrudur muhakkak. Birer "Amel defteri" vardır ki her insanın, Mahşer günü, herkese verilir bunlar yârın. Sâlihlerin defteri verilir "Sağ" taraftan, Kâfir ve fâsıklara, gelir "Sol" ve "Arka"dan. İyi kötü, az ve çok, gizli ve âşikâre, Her amel yazılmıştır tek be tek bu deftere. Allahın dilediği her türlü gizli şeyler, Meydana çıkacaktır "Mahşer"de birer birer. İnsan, cin ve meleğe, hattâ Peygamberlere, O gün sorulacaktır, mevkîlerine göre. Meleklere denir ki: "Yerde ve göklerde siz, Vazifelerinizi nasıl icrâ ettiniz?" Ve sual edilir ki, Peygamberlere dahî: "Nasıl tebliğ ettiniz siz emr-i ilâhîyi?" İnsan ve cinlere de sorulur ki: "Peki siz, Bu dînî hükümleri nasıl tatbik ettiniz?" O gün bütün insanlar, melekler, şeytan ve cin, Hattâ cümle hayvanlar, toplanır "Hesap" için. O gün "Boynuzsuz" koyun, hak ister "Boynuzlu"dan, Alır bütün hakkını "Zâlim"den "Mazlum" olan. Kimin kimde bir hakkı var ise zerre kadar, Huzûr-u ilâhîde, hesaplaşıp alırlar. Hem o gün kurulur ki, "Mîzan", yâni terâzi, Tartılır büyük küçük, her tâat ve me'âsi. Kimin ağır gelirse, "Sevab"ı günahından, Cennete gönderilir, bu hesabın ardından. Her kimin de "Günah"ı, gelirse eğer ağır, Şefâat olunmazsa, Cehenneme atılır. Sonra "Sırat" kurulur Cehennem üzerine, Herkese emredilir, bundan geçmelerine. Mü'minler kolay geçip, Cennete kavuşurlar, Kâfirler "Nâr"a düşüp, azaba olur dûçar.
.08/05/2002
Ölüm nedir?
"Ölüm", rûhun bedene olan bağlılığının, Sona ermesi olup, vukû bulur ansızın. "Ölüm", kulun bir hâlden bir hâle dönmesidir, Bir evden, başka eve "Göç etmesi" demektir. Zîra buyuruyor ki Rabbimiz bir âyette: "Her bir canlı, ölümü tadacaktır elbette." Bir şeyi tatmak ise, "Hayat"la mümkün olur, Öyleyse kul ölmekle, yok olmaz, hayat bulur. "Ölüm" ile, bu hayat sona eriyorsa da, Başka "Hayat" başlıyor bu sefer de mezarda. "Âhiret"e nazaran, bu dünya bir "Hayâl"dir, Ahiret asıl olup, dünya gölge gibidir. "Kabir", âhiret ile dünya arasındadır, Âhirete, dünyadan hem daha da yakındır. İşte bu yüzdendir ki "Kabir"deki o hayat, Daha âşikâr olup, asıldır ve hakîkat. Herkesin bir "Ecel"i, ölüm zamanı vardır, O vakit, ne ileri, ne de geri alınır. Bir insanın, dünyada rızkı biterse eğer, Eceli gelmiştir ki, rûhunu teslim eder. Ve ansızın terk edip evlâdını, malını, "Hazret-i Azrâil"e teslim eder canını. Nerede, ne vakitte ve hangi memlekette, Öleceği bellidir her insanın elbette. "Doğu"da öleceği takdir olduysa eğer, O, muhakkak o yere gider ve vefat eder. Zîra anlatılır ki, bir zaman melek-ül-mevt, "Süleyman Peygamber"i eylemişti ziyaret. Bir kimse var idi ki orada olanlardan, Melek, onun yüzüne dikkatle baktı bir an. "Hazreti Azrâil"in, ona böyle dikkatle, Bakması, çok korkuttu o kimseyi gayetle. Melek-ül mevt gidince, düşünüp bunu biraz, Hazreti Süleyman'a bu işi eyledi arz. Dedi: "Ey Nebiyyallah, emredin de rüzgâra, Götürsün beni hemen çok uzak bir diyara. Zîra bu gün çok korktum hazreti Azrâil'den, Çok uzağa gidip de, kurtulayım elinden." Süleyman Peygamberin emriyle rüzgâr dahî, "Hindistan"a götürdü acele o kimseyi. Bir miktar zaman geçti, ölüm meleği yine, Süleyman Peygamberin geldi ziyaretine. Peygamber sordu ona: "Ey Azrâil, ne için, Yüzüne, dikkatle ve sert baktın o kişinin?" Dedi: "Emir aldım ki, o kimsenin rûhunu, Hindistan'da alayım, burada gördüm onu. Sonra emir üzere, o memlekete vardım, Onu orada görüp, rûhunu teslim aldım.09/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Ölüm hâli! İnsana "Ölüm hâli" yakınlaştığı ânda, Dört melek, gelip durur, o insanın yanında. O kimsenin rûhunu, el ve ayaklarından, Tutarak, kuvvetlice çekerler hiç durmadan. "Ruh" kalbe geldiğinde, birden dili tutulur, O andan îtibaren, hiç konuşamaz olur. O zamanki soluğu, bir saka kırbasından, Su boşalır misâli "Gır gır" öter durmadan. "Fâcir"lerin rûhları öyle çetin çıkar ki, "Yaş keçe"ye takılan bir "Diken"dir o sanki. Çoğu da zanneder ki, karnında bir "Çalı" var, O çalıyı, ağzından kuvvetle çekiyorlar. Kimi de zanneder ki ölüm hâlinde iken, Çıkıyor rûhu sanki, bir "İğne deliği"nden. Yerle gök birleşiyor zanneder bâzısı da, Kalıyor kendisi de onların arasında. Hastanın her âzâsı, çok terleyip bu defa, Gözleri, sür'at ile gider iki tarafa. Burnun iki tarafı çekilip, solar benzi, Soluğu kabarır ve kalkar göğüs kafesi. Nefesleri git gide azalır, seyrek olur, Bedenin harareti düşer ve hem de soğur. Ruh, kalpte karar kılıp, hiç çıkmayı istemez, O zaman melek ona, "Harbe"yle vurur bir kez. Zîra kalpte bulunur hayatın sırrı asıl, Ruh, bedenden çıkmağa mecbur olur velhâsıl. Lâkin henüz çıkmadan, "Şeytan" bunu bir fırsat, Bilip, avanesini eder ona musallat. Bu, en güçsüz ve zayıf ânıdır ki insanın, "Şeytan"ın avanesi ona gelir ansızın. Önceden vefat etmiş "Ana, baba, birader", Gibi sevdiklerinin sûretine girerler. Ona şöyle derler ki: "Ey oğlumuz, kızımız, Sen şimdi ölüyorsun, seni geçtik bunda biz. Senden önce gelmekle âhiret âlemine, Daha iyi vâkıfız buranın ahvâline. Sen "Yehûdi dîni"nde vefat et ki bu zaman, Hak teâlâ indinde, bu dindir makbul olan." "Şeytan"ın bu sözüne aldanmazsa o eğer, Onlar gidip, yerine başkaları gelirler. Derler ki: "Ey oğlumuz, yâhut ey kardeşimiz, Âhirete gitmekte, seni geçtik hepimiz. Sen şimdi vefat et ki, "Hıristiyan dîni"nde, Makbul olan bu dindir Hak teâlâ indinde." Aldatabilmek için, bir nice dil dökerler, Her dîni methederek, ona teklif ederler. Eğer "İslâmiyyet"e tam uymuşsa ömründe, Şeytanın fitnesine hiç aldanmaz o günde
.10/05/2002
İmâm-ı Gazâlî" rahmetullahi aleyh"+
İnsan "Ölüm hâli"nde, öyle fazla susar ki, İçi, bu harâretten tutuşur, yanar sanki. Bunu büyük bir fırsat bilerek la'in "Şeytan", İmânını çalmağa çalışır onun o an. Elinde "Buz gibi su", yaklaşır hiyle ile, Kadehteki o suyu çalkalar bir eliyle. Onun kim olduğunu bilemediği için, Der ki: "O soğuk sudan bana da verir misin?" Şeytan fırsat bilerek, der ki: "Veririm, fakat, De ki: Kendi kendine olmuştur bu kâinât." Eğer ki o kimsenin kuvvetliyse îmânı, Der ki: "Bu kâinâtın, Allah'tır yaradanı." Mâzallah aldanıp da söylerse dediğini, "Sonsuz bir felâket"e atmış olur kendini. Lâkin hayatta iken, "İslâm"a uymuşsa tam, Şeytana aldanmayıp, söylemez böyle kelâm. İnsan, ölüm hâlinde, his ve duygularından, En son kaybedeceği, "İşitmesi"dir o an. Evliyâdan bir kişi, "Ebû Zekeriyyâ" ki, Ölüm hastalığına yakalandı vaktâ ki. Dostları, o hâlinde toplandı baş ucuna, "Kelime-i tevhîd"i telkin ettiler ona. Fakat onlar ilk defa söyleyince "Tevhîd"i, "Hayır" deyip, başını yan tarafa çevirdi. Dostları bunu görüp, pek fazla üzüldüler, "Şehâdet"i bir daha ona telkin ettiler. O, ikinci defa da, yine "Hayır" diyerek, Başını öbür yana çevirdi söylenerek. Herkes birbirlerine baktılar şaşkın halde, Üzülüp, mahvoldular hepsi de fevkâlade. Hattâ bayılanları oldu üzüntüsünden, Ki "Allahın velîsi" bu hâle düşsün, neden? Söylediler "Tevhîd"i ona üçüncü defa, "Hayır" deyip, başını çevirdi yan tarafa. Dostları, çâresizlik içinde bekleşirken, "Ebû Zekeriyyâ" da kendine geldi birden. Etrafındakilere sual etti hemence: "Bir şey söylediniz mi siz bana biraz önce?" Onlar arz eyleyince vâki olan bu şeyi, Buyurdu: (Söyliyeyim ben gerçek hadiseyi: Az önce harâretten yanıyordu yüreğim, Şeytan "Soğuk su" ile, yanıma geldi benim. Dedi: "Îsâ Allahın oğludur dersen şu an, İçiririm ben dahî, sana bu soğuk sudan." Ben "Hayır" deyince de, geçti öbür tarafa, "Allah yoktur" dememi teklif etti bu defa. Ben yine "Hayır" dedim, şeytan çok kızdı bundan, Kadehi yere çalıp, uzaklaştı buradan.
.11/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Eğer "Ölü" ağzından akmış ise tükrüğü, Alt dudağı sarkmış ve kararmışsa hem yüzü, O kişi, ihtimâl ki, "Şakâvetle" ölmüştür, Cehennemde yerini görmüş de üzülmüştür. Eğer ki ağzı açık, sanırsın ki gülüyor, Yüzü balmumu rengi, güzel ve gülümsüyor. Büyük bir ihtimâlle, "Saâdetli" kişidir, Cennetteki yerini görüp de sevinmiştir. Melekler, böyle rûhu, Cennet ipeklerine, Sararak iletirler "Âlâ-yı illiyyîn"e. Bu meleklerin başı, hazret-i "Cebrâil"dir, Birinci kat semaya, o ruh ile yükselir. "Kimsin?" diye sorulur, der ki: "Ben Cebrâil'im, Filân oğlu filândır yanımda getirdiğim." Onlar dahî derler ki: "Hoş geldi, safâ geldi, Îmân ve i'tikadı doğru ve pek güzeldi." İkinci kat semaya çıkınca "Kimdir?" denir, "Cibril", hem kendisini, hem de onu bildirir. Onlar dahî derler ki: "Hoş geldi, safâ geldi, Ta'dîl-i erkân ile namaz edâ ederdi." Üçüncü kat semaya daha sonra varılır, Aynı sual ve cevap orda da tekrarlanır. Onlar dahî derler ki: "Hoş safâ geldi bu zât, Seve seve verirdi malından uşur, zekât." Dördüncü kat semaya çıkılınca sonra da, Aynı sual ve cevap, tekrarlanır orada. Derler ki: "Safâ geldi, ne iyi müslümandı, Oruçlarını tutup, haramlardan kaçardı." Sonra beşinci kata varınca "Kimdir?" denir, Yine aynı şekilde Cebrâil cevap verir. Derler ki: "Safâ geldi, biliriz kendisini, Allah için yapardı, o Hac farîzesini." Altıncı kat semaya, varıp kapı vurulur, Yine aynı şekilde, sual cevap olunur. Derler ki: "Safâ geldi, ederdi çok istiğfar, Yetim ve âcizlere, yapardı çok hayırlar." Oradan varırlar ki, "Sidret-ül müntehâ"ya, Sual cevaptan sonra yükselirler oraya. Denir ki: "Safâ geldi, ne hoştur ki bu kişi, Allah rızası için yapıyordu her işi." Oradan da yükselir "Nûr" ve "Zulmet", "Su" ve "Kar", "Ateş" deryalarından yukarıya çıkarlar. Bir nidâ olunur ki, o sırada onlara: "Bu, kimin rûhudur ki, getirdiniz buraya?" Cibril aleyhisselâm bunu cevaplandırır, Ve der ki: "Evliyâdan, filân oğlu filândır." Denir ki: "Yaklaştırın, daha da yakın olsun" Sonra nidâ olunur: "Sen, ne iyi bir kulsun."
.12/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Mevtâya gelen sesler "Fâcir"lerin ruhları şiddet ile alınır, Yüzleri, "Ebû Cehil karpuzu"nu andırır. Melekler ona der ki: "Ey habis ruh, haydi çık, Bu habis bedenini, cesedi terk et artık." O an kâfirin rûhu "Merkep" gibi bağırır, Ve hazret-i Azrâil, onu eline alır. Sonra da teslim eder onu bir "Zebânî"ye, Yâni verir o rûhu, bir "Azab meleği"ne. Yüzü çok "Çirkin" olup, simsiyahtır abâsı, Dünyada her kokudan kerihtir râyihası. Cibril aleyhisselâm, o ruh ile yükselir, Ve dünya semasının birincisine gelir. Sorulur ki: "Sen kimsin ve kim vardır yanında?" Der ki: "Ben Cebrâilim, filân kâfirdir bu da." Melekler işitince, o kâfirin adını, Şöyle deyip açmazlar, semanın kapısını. "Bir deve, geçmedikçe, iğnenin deliğinden, Bu gibiler, Cennete giremezler katiyyen." Ruh bedenden çıkınca, kendisine semadan, Bir münâdi, şöylece nidâ eder o zaman: "Ey Âdemoğlu, sen mi terk ettin bu fâniyi, Yoksa dünya mı seni terk etti böyle âni?" Bir nidâ daha gelir sonra gasilhanede, Der ki: "Ey Âdemoğlu, kuvvetin hani, nerde? Nerde güçlü bedenin, seni kim zaifletti? Nerede o dostların, hepsi de terk mi etti?" Sonra kefenlenirken, yine gelir bir nidâ, Der ki: "Ey Âdemoğlu, çıkıyorsun bir yola. Hiç dönmemek üzere, evinden gidiyorsun, İlk kez 'tahta bir at'a, "Tabut"a biniyorsun." Teneşire konurken, bir nidâ gelir yine, Der ki: "Ey Âdemoğlu, gidiyorsun kabrine. İmânın varsa eğer, sana müjdeler olsun, Yok eğer "Kâfir" isen, kötüdür senin sonun." Musallâya konunca, şöyle nidâ edilir: "Dünyada ne yaptıysan, karşına gelir bir bir. Eğer hayır yaptıysan, onun mükâfâtını, Yok günah işlediysen, bulursun cezâsını." Kabristana girince, denir ki ona artık: "Ey kişi, mezar için getirdin mi bir azık? Çok karanlık bir yerdir gireceğin bu kabir, Onu aydınlatacak ışığın var mı ki bir?" Kabire konduğunda, seslenir ona mezar, Der ki: "Ey Âdemoğlu, kıldın mı bende karar? Dün, benim üzerimde gülüyor, oynuyordun, Şimdi benim içimde, ne için ağlar oldun? Konuşup duruyordun, üstümde bülbül gibi, Şimdi sesin çıkmıyor, acaba sebep ne ki?
.13/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"İmtihan etmek" için kulları cenab- Hak, Yaratıp, bu dünyaya gönderdi ilk olarak. Öldükten sonra ise, tâ kıyamete kadar, Onları, kabirlerde bulundurur bir miktar. "Kabir hayatı" diye bir hayat var ki yârın, İnanması lâzımdır buna her müslümanın. Hadiste buyuruldu: "Bir konaktır ki kabir, Âhiret yolundaki konakların ilkidir. Buradan kolaylıkla kurtulursa bir kişi, Sonraki konaklardan kolay olur geçişi. Kolay kurtulamazsa her kim eğer kabirde, Daha çok zahmet çeker daha sonrakilerde." Haktır "Kabir azabı", elbet yapılacaktır, Hem rûha, hem bedene birlikte olacaktır. "Hakîkî azab" olup, rüya gibi değildir, Bir görüntü olmayıp, azabın kendisidir. "Geçici" olsa bile dünya azabı gibi, Âhiret azabları cinsindendir tabii. Bir gün Hasan-ı Basrî buyurdu: "Bu kabirler, Size, bu sonsuz yolda bir konak gibidirler". Atâ-i Horasânî buyurdu ki: "Bu kabir, İnsanın, ölümünden sonraki ilk hâlidir. Başka bir hayat ile hayattadır bu yerde, Ya azab içindedir, yâhut da ni'metlerde". Şabî'ye dediler ki: "Filânca etti vefat." Buyurdu ki: "Kabirde başladı ona hayat. Şimdi o, ne dünyada, ne de âhirettedir, İkisi arasında, kabir âlemindedir." Enes bin Mâlik dahî buyurdu ki: Bu toprak, Her gün, insanoğluna nidâ eder muhakkak. Der ki: (Ey Âdemoğlu, bugün günah işlersin, Ve lâkin yârın "Ölür" ve içime girersin. Bugün, Rabbine karşı kalkışırsın isyâna, Lâkin bunun "Hesabı" sorulur yârın sana. Gülüp oynuyorsun da bugün sen üzerimde, Girip "Ağlıyacaksın" yârın benim içimde. Helâl haram demeden, yersin her bulduğunu, Yârın benim içimde "Kurtlar" yer vücûdunu. Sen bugün, üzerimde, neş'e ve sevinçtesin, Fakat yârın içimde, pek çok üzüleceksin. Bugün mal toplasan da, helâl haram demeden, Yârın benim içimde sorarlar bunu senden. Bugün, büyüklenirsin hep benim üzerimde, Lâkin "Zelil olursun" yârın benim içimde. Bugün, aydınlıklarda hep gezinip durursun, Lâkin yârın içimde karanlıkta olursun. Bugün, sık sık gidersin, dost ve arkadaşına, Yârın benim içimde kalırsın "Tek başına".)
.14/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"Hazret-i Âişe"den "radıyallahü anhâ", Nakledilir: Evimde idim ki tek ve tenhâ, O anda Resulullah, geldi yanıbaşıma, Sonra koyup uyudu başını kucağıma. Sakal-ı şerifinde, saydım tam "Dokuz" adet, Beyazlanmış kıl vardı, mahzun oldum be gayet. Düşündüm ki: "Dünyadan giderse benden önce, Peygambersiz kalacak ümmeti o gidince." Ağlayıp, gözlerimden boşandı yaşlar o gün, Düştü bir damlası da nûr yüzüne Resulün. O zaman Resulullah uyanarak uykudan, Buyurdu: "Yâ Âişe, nedir seni ağlatan?" Arz ettim düşüncemi, buyurdu: "Yâ Âişe, Hangi hal şiddetlidir ölü olan kişiye?" Dedim ki: "Hanesinden götürüldüğü hâli, Çok üzüntülü olup, ağlar bütün iyâli." Buyurdu: "Yâ Âişe, doğrudur söylediğin, Bundan daha şiddetli ne vardır meyyit için?" Sükût edip, edeble arz ettim ki hem dahî: "Allah ve Resulullah bilirler daha iyi." Buyurdu: (Yâ Âişe, daha da zoru vardır, Gasilin yıkamağa başladığı zamandır. Parmağından yüzüğü çıkarıp başlar işe, Elbisesi, rütbesi, çıkarır ne var ise. O zaman "Çıplak" görüp, ruh kendi bedenini, Bir üzüntü, pişmanlık kaplar hemen kendini. O kederli hâliyle eder ki öyle feryat, İnsan ve cinden gayri, işitir her mahlûkât. Bu çıplak hâli ona, gelir ki öyle acı, Başucuna gelir ve der ki: "Ey yıkayıcı! Yavaş tut bedenimi, zîra çok çekti zahmet, Dikkat et de, çekmesin daha fazla eziyyet." Teneşire gelince, der ki: "Ricam var benim, Suyu sıcak etme ki, incinmesin bedenim." Kefene sarılırken, nidâ eder bir daha, Der ki: "Yakınlarımı göreyim son bir defa. Beni bu halde görüp, hiç feryat etmesinler, Onlar da çünki yârın ölürler birer birer." Musallâya gelince, seslenir: "Ey iyâlim, Bakın, ibret alın ki, böyledir işte hâlim. Ayrılık günü yoktur bunun gibi dünyada, Elvedâ, kıyâmette görüşürüz bir daha." Namazı kılınıp da, omuzlarda giderken, Der ki: "Yavaş götürün, incinirim yoksa ben." Kabirde seslenir ki: "Ey dostlarım, şimdi siz, Beni, bu ıssız yerde bırakıp gidersiniz. Başbaşa kalırım ki mezarda amelimle, Olmaz hiç ilgilenen bu kabirde benimle.
.15/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"Abdullah bin Mes'ud" ki, sahâbe-i kiramdan, Şöyle sual eyledi bir gün Resulullahtan: Dedi: "Yâ Resulallah, ölü kabre girince, Ne ile karşılaşır her şeyden daha önce?" Resul şöyle buyurdu bu sualine onun: (Bana, bunu ilk defa sual eden sen oldun. Dinle yâ İbni Mes'ud, "Ölü" kabre girince, Vazifeli bir melek yanına gelir önce. Onun adı "Rûmân"dır, eder ki şöyle avâz: "Ey Abdellah, dünyada ne yaptıysan şimdi yaz." O der ki: "Yoktur benim ne kâğıt, ne kalemim, Mürekkebim bile yok, nasıl yazabilirim?" Melek der ki: "Bu sözün, değildir hiç mûteber, Amellerini yazman elbette îcab eder. Kefenin kâğıdındır, tükrüğün mürekkebin, Parmakların kalemdir, yaz ne ise amelin." Kefeninden bir parça koparıp ona verir, O da, "Amelleri"ni oraya yazıverir. O kefen parçasını, alır sonra o melek, O mevtânın boynuna asıverir dürerek. Sonra da gâyet korkunç "İki melek" gelirler, Bir insan sûretinde mevtâya görünürler. Yüzleri siyah olup, yere değer saçları, Ve "Gök gürlemesi"ne, benzer konuşmaları. "Münker-Nekir" denir ki, bu gelen meleklere, Bunlar, "Kabir suali" sorarlar ölenlere. Ona da sorarlar ki: "Rabbin kim, dînin nedir? Ve kimdir Peygamberin, kıblen dahî neredir?" Saâdetli kimseler, derler ki: "Rabbim Allah, Peygamberim, hazreti Muhammed Resulullah. Dînim dîn-i islâmdır, Kur'ândır hem imâmım, Kıblem Kâ'betullahtır, müslümanlar ihvânım." Melekler tasdik edip onun dediklerini, Derler ki: "Halâs ettin elimizden kendini." Kabrini, "Yetmiş arşın" büyütüp o kimsenin, Cennetten iki kapı açarlar onun için. Sonra "Güzel koku"lar, nâdide fesleğenler, Getirip, mezarını güzel tezyin ederler. "Cennet"in kokuları, açılan kapılardan, Meyyitin üzerine yayılır hiç durmadan. Hayatında yaptığı "Amelleri" de yine, Sevdiği bir dostunun girerek sûretine, Çok neş'eli olarak, yanına geliverir, Güzel şeyler söyleyip, onu hep eğlendirir. Kabri "Nûr ile" dolar, onun bu gelişinde, Tâ kıyâmete kadar olur neş'e içinde. Asırlar geçse bile, ona, "Çok kısa" gelir, Ve kıyamet kopması, ona çok sevgilidi
.16/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
İ'tikadı bozuksa bir kimsenin mâzallah, "Rabbin kim?" sualine, diyemez "Rabbim Allah". Melekler, bu kimseye çok şiddetli vururlar, O anda, o kimsenin kabrine "Ateş" dolar. Çok kimse de vardır ki, diyemez "Dînim islâm", Bunun da i'tikadı değildir çünki sağlam. Melekler, buna dahî vururlar şiddet ile, Onun da kabri dolar "Cehennem ateşi"yle. Bâzısı da "İmâmım Kur'ân'dır" diyemezler, Çünki Kur'an yolunda gitmezdi o kimseler. Kimi de "Peygamberim, hazret-i Muhammed'dir", Demek istese bile, olamaz buna kâdir. Çünki dünyada iken, yapmıyordu sünneti, Tam tatbik etmiyordu dîni, islâmiyyeti. Kimi, "Kıblem Kâ'bedir" diye söyliyemezler, Çünki az yönelmişti kıbleye o kimseler. Ve yine kâfirlere, kabirde Münker-Nekir, Sual ettiklerinde: "Rabbin kim, dînin nedir?" Onlar, buna "Lâ edri", yâni "Ben bilmem" derler, O zaman kamçı ile vurur ona melekler. Ve yine her kafire sorar ki Münker-Nekir: "Muhammed Resulullah hakkında fikrin nedir?" Derler: "Ben bilmem ama, çoğundan duyar idim, Bir şeyler söylerlerdi, ben de onu söylerdim." Melekler ona der ki: "Olmazsan ona tâbi, Onun kim olduğunu bilemezsin tabii." Toprağa, "Sıkış" diye emrolunur o zaman, Ve mezar, sıkıştırır onu iki yanından Öyle feci sıkar ki mezarı o kâfiri, Birbirine geçer hep kaburga kemikleri. Onlar, yattığı yerde, kıyâmete kadar hep, Çeşitli azablarla olurlar hep muazzep. Sonra "Çirkin suratlı", pis, kirli elbiseli, Ve gayet fena kokan biri girer içeri. Bu geleni görünce, iğrenir, nefret eder, "Sen de nereden çıktın, yanımdan çekil git" der. O da der ki: "Ben senin kötü amellerinim, Tâ kıyâmete kadar seninle beraberim." Bâzısının ameli, bir "Köpek" şekli alır, Tâ kıyâmete kadar devam üzre ısırır. Kimisinin ameli, olup büyük bir "Yılan", Kıyâmet gününe dek, sokar onu durmadan. Kiminin ameli de, girer "Hınzır" şekline, Tâ kıyâmete kadar ısırır onu yine. Kimisinin ameli, olur koca bir "Akrep", Devamlı o kâfiri ısırır kabrinde hep. Sevdiğin kullarının hürmetine yâ Rabbî, Bizi, mezarımızda eyleme bunlar gib
.17/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Kabirde kâfirlerle, günahkâr mü'minlere, Azab yapılacaktır günahlarına göre. Hem "Rûh"a, hem "Beden"e olacaktır bu azap, Dünya azablarına benzemez bu ıstırap. Kabir azaplarından kurtulabilmek için, "Dört şey"i, tam yapması lâzım gelir kişinin. Yine kurtulmak için kabir azaplarından, "Dört şey"den de kaçınmak lâzım gelir her zaman. Yapması lâzım gelen o dört husus şunlardır: Beş vakit "Farz namaz"ı, vaktinde kılmalıdır. Zengin ise, malının "Uşur" ve "Zekât"ını, Verip kurtarmalıdır her zarardan malını. Ve "Kur'ân-ı kerim"i, tecvîde riâyetle, Devamlı okuyarak, zevk almalı gayetle. Allahü teâlâyı çok "Hatırlamalı"dır, Bunları tamam yapmak, mezarı nûrlandırır. Kaçınmak îcab eden dört şeyden, ilki yine, "İdrar sıçratmamak"tır tuvalette üstüne. İkinci, "Koğuculuk", yâni söz taşımaktır, Bunu yapanlara da kabirde azap vardır. Üçüncüyle dördüncü, "Yalan" ile "Hıyânet", Bu iki günahtan da kaçınmak lâzım elbet. Peygamber Efendimiz, Bakî Kabristanı'nda, Gelip, biraz durdular iki kabir yanında. Oradaki eshaba sordu: "Bu iki kabir, Falanca erkek ile kadının değil midir?" "Evet yâ Resulallah" deyince ordakiler, Resulullah, onlara şöyle beyan ettiler: (Ben yemin ederim ki Allahü teâlâya, Öyle bir vurdular ki şu anda falancaya, Bilcümle uzuvları param parça oldu hep, Bu kişi, devam üzre olur böyle muazzep. Canının acısından etti ki öyle feryat, "İns" ve "Cin" hâricinde, duydu bütün mahlûkat. Gizliyebilseydiniz bu sırrı eğer biraz, Allahü teâlâya ederdim dua, niyaz. Kabirlerinden çıkan bu feryat seslerini, Siz de işitirdiniz, benim duyduğum gibi.) Oradaki sahabe, sordu: "Yâ Resulallah, Onların işlediği, acaba hangi günah?" Buyurdu: "Falan erkek, üstüne bevil, idrar, Sıçratırdı, bu yüzden azaba oldu dûçar. Falanca kadın ise, gıybet ederdi ki hep, Onun azabına da, bu günah oldu sebep." Ebû Saîd-i Hudrî rivayet ediyor ki: Resulullah, hadiste şöyle buyuruyor ki: "Kâfire, mezarında, tam doksan dokuz yılan, Musallat olunur ki, sokarlar onu her an.
.18/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"Ubâde bin Sâmit"ten edilir ki rivayet: Kim Kur'ân-ı kerîmi ederse çok tilâvet, Vaktâ ki o müslüman, gelse "Ölüm" ânına, "Kur'ân" dahî, âcilen gelir onun yanına. Ne zaman ki o mevtâ yıkanıp kefenlenir, "Kur'ân-ı kerîm" dahî, hep o kimse iledir. Vaktâ ki tekfin bitip, giderken kabristana, Gelip girer göğsüyle kefeni arasına. Kabre konulduğunda, az sonra "Münker-Nekir", Adında iki melek, o kabre geliverir. Kabir suallerini sorarken o mevtâya, "Kur'ân" çıkıp yerinden, gelip girer araya. Melekler ona der ki: "Sen çık ki aramızdan, Biz sual soracağız bu kimseye bu zaman." Meleklere cevaben, Kur'ân-ı kerîm dahî, Der ki: "Ben, bu kimseden ayrılamam vallahi. Çünki çok okuyordu, o beni hayatında, Ben de garip bırakmam onu garip ânında." "Fasık"lardan birisi, etmişti bir gün vefat, Rüyada gördü onu, hâl ehli, iyi bir zât. Azablar içindeydi, hüzün çöktü kalbine, Aradan zaman geçti, rüyada gördü yine. Baktı ki "Hâli iyi", sevinip buna derhal "Hikmeti nedir?" diye eyledi ondan sual. O dedi: "Yanımıza geldi bir mübarek zât, O gelince, azabtan kurtulup oldum rahat." Mevtâ, kabirlerinde görür ve işitirler, Ziyaret edenleri görür, tanır, bilirler. Zîra Peygamberimiz buyurdular ki yine: "Bir kimse vefat edip, konulunca kabrine, Defin işi bitip de, dağılırken insanlar, Halkın ayak sesini, kabrinden o da duyar." "Bedir"de öldürülen yetmiş kadar kâfirin, Hepsini, bir çukura doldurdu eshap o gün. Bundan birkaç gün sonra, Allahın Sevgilisi, O çukurun başına gelip durdu kendisi. Her birinin adını söyleyip birer birer, O çukurdakilere şöyle hitab ettiler: "Ben, kavuştum Rabbimin va'dettiği zafere, Siz de, kavuştunuz mu azab ve elemlere?" Sordu hazreti Ömer: "Ey Hakkın Peygamberi, Çürümüş leşlere mi söylersin bu sözleri?" Buyurdu ki: "Yâ Ömer, yemin ederim ki, siz, Beni, onlardan fazla duyucu değilsiniz
.19/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Kıyâmet alâmetleri "Kıyâmet" kelimesi, "Kıyâm" kökünden gelir, Yani "Ayağa kalkmak" ve "Dirilmek" demektir. Et ve kemik, çürüyüp, olsa da toz ve toprak, Sonra diriltecektir onları cenab-ı Hak. Ruhlar, bu bedenlere girip canlanacaktır, Ve herkes, mezarından, dirilip kalkacaktır. Eğer sorulursa ki: "Bu, ne zaman olacak?" Kıyâmetin vaktini Rabbimiz bilir ancak. Yalnız "Alâmet"leri vardır ki kıyâmetin, Çoğu çıktı meydana küçük alâmetlerin. Bâzısı şunlardır ki: "İlim irfan" yok olur, İnsanların başına "Câhiller" hâkim olur. Düşerler i'tibardan, "İlim ehli" kimseler, "Câhiller", her tarafta olur üstün, mûteber. İnsanlar arasında kalmaz olur "Emânet", Ve "Emin kişi" bulmak, zor olur o gün gayet. Şerrinden halâs için, ikram görür "Zâlim"ler, Erkek, kadına uyup, anaya isyan eder. Her evde çalgı çalar, "Ezân" duyulmaz olur, Ve halkın en câhili, mecliste ferman okur. Köpek dişi misâli, yüksek olur binalar, Yolculuk serî olup, yakın olur uzaklar. Hiç ilmi olmayanlar, "Âlim" diye tanınır, Hayâsızlık çoğalıp, meydan deyyusa kalır. Herkes der: "Ben haklıyım, haksız bana uymayan." Çok övülen kimsede, bulunmaz zerre îmân. Sonra gelen, beğenmez, atasını ceddini, Onları ahmak bilip, büyük sanır kendini. Adam öldürmelerle, çoğalır hem fitneler, Bid'atler revaç bulup, terk olunur sünnetler. "Deccal vekilleri" de, çıkıp daha sonradan, İnsanları aldatıp, çıkarır doğru yoldan. İnsanlar arasında, kalmaz sevgi, muhabbet, Doğru konuşanlara, edilir hem hakaret. Kadınlar çok azıtıp, kalmaz hiç hayâ, edep, Ve hattâ erkekleri, kadınlar saptırır hep. "Ayıp" diye bilinir, islâma uygun işler, Yeme ve içmesinde "İsraf" eder kişiler. Kadınlar, kocasını dinlemez, eder isyan, Sadece bir "Ses için" dinlenir yüce Kur'ân. Hep islâma muhalif, fena işler yapılır, Hattâ "İslâmiyyet"in sadece adı kalır. Mescitler olsa bile, bulunmaz cemâati, Dıştan ma'mur olsa da, "Harap"tır lâkin içi. Erkekler "Kadın gibi", giyer ipek elbise, Ve hattâ kadınlığa özenir çoğu kimse. "Zinâ", san'at sayılıp, revaç bulur o zaman, Kadınlar dar giyinir, açılır baldır, gerdan.
.20/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"Kıyâmet kopması"nın büyük alâmetleri, "On" olup, aşağıda beyan oldu her biri. Birisi "Deccâl"dır ki, çıkar âhir zamanda, Şaşı, kör ve kâziptir, biraz kalır dünyada. Alır hükmü altına, hattâ bâzı diyarı, "Ben ilâhım" diyerek, aldatır insanları. İkinci "Mehdî"dir ki, Resul'ün soyundandır, Kendi adı "Muhammed", babası "Abdullah"tır. Mutlak müctehid olup, çok yüksek velîdir hem, İdaresi altına girer hep bütün âlem. Zamanın halifesi ve devlet reisidir, Allah, onu dünyaya "Kurtarıcı" gönderir. Üçüncü alâmet de, "Îsâ aleyhisselâm", Gökten yere inerek, kırkbeş sene yaşar tam. Evlenir, oğlu olur ve o da vefat eder, Ve O'nu da, Resulün kabrine defnederler. Dördüncü alâmet de, "Ye'cüc" ile "Me'cüc"tür, Kulakları çok büyük, gözleri küçücüktür. Yüzleri yassı olup, hem kısadır boyları, Hepsi "Bin çocuklu"dur, pek çoktur sayıları. Ardında kaldıkları seddi her gün oyarlar, Lâkin eski hâlini alır o gece tekrar. Çıkar ve saldırırlar bu sedden insanlara, Halk, kaçıp saklanırlar şehir ve binalara. Yiyerek bitirirler, bilcümle hayvanları, Ve içip kuruturlar, nehir ve ırmakları. İsâ aleyhisselâm eder dua ve niyaz, Hepsi bir anda ölüp, insanlar olur halâs. Beşincisi, "Batıdan doğması"dır Güneş'in, Bunu görüp, îmâna gelir bütün ins ve cin. Altıncı, "Dabbetül erd" denen büyük hayvandır, Her hayvandan bir renk ve benzerlik onda vardır. Mekkede "Safâ dağı" altından çıkar hem de, Onunla bir olamaz kimse güç ve kuvvette. Yedinci, "Duhân"dır ki, bir "Duman"dır büyükçe, Gök yüzünden yayılıp, kalır kırk gün, kırk gece. Öyle müthiş sarar ki kâfirleri o duman, Çıkar hep burun kulak, hem de arkalarından. Sekizinci alâmet, harab olur "Medîne", Habeş renkli kimseler "Kâ'be"yi yıkar yine. Dokuzuncu, şarkta ve garb ve Arabistan'da, "Üç yer" harab olur ve yıkılır o zamanda. Onuncusu şudur ki, "Ateş" çıkar Aden'den, İnsanlar, güruh güruh kaçarlar ondan hemen. Lâkin o, kaçanları kuşatır çepe çevre, Ve bütün insanları cem'eder tek bir yere. Büyük alâmetlerin sonudur bu alâmet, "Sûr" üfürülmesiyle, kopar birden "Kıyamet."
.21/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Alâmetlerin hepsi, çıkıp sona erince, "Kıyâmet"in kopması yakınlaşır iyice. Sonra ferahlatıcı, serin bir rüzgâr eser, Ne kadar "Mü'min" varsa, böylece vefat eder. Yer yüzünde, sadece "Kâfirler" kalır artık, Kaplar bütün dünyayı fesat, zulüm, sapıklık. Kâfirler azgın, şaşkın dolaşırken nihayet, Onların üzerine kopar birden "Kıyâmet". "İsrâfil" adındaki melek de bundan sonra, Hak teâlâ emriyle üfürür o an "Sûr"a. Öyle bir "Ses" çıkar ki, o sesin şiddetinden, Ne kadar canlı varsa, ölürler hepsi birden. Dört büyük melek ile, Arş'ı tutan dört melek, Kâinâtta, sadece bunlar canlı kalır tek. "Hazreti Azrâil"e, Hak teâlâ emreder, O yedi meleğin de, ruhlarını kabzeder. Onun dahî rûhunu, kabzeder cenab-ı Hak, Her canlı, tatmış olur "Ölüm"ü yok olarak. Hak teâlâdan başka, hiçbir şey "Yok"tu önce, O gün, yine "Yok" olup, kendi kalır sadece. "Kıyâmet kopması"nı irâde edince Hak, Yollarından çıkarak, dağılır cümle eflâk. Bu gökler yarılır ve yıldızlar dağılırlar, Dağlar da, parça parça olur ve "Yok" olurlar. Denizlerin bâzısı, karışır bâzısına, Âlemlerin bâzısı, girer bâzılarına. "Dizili bir inci"nin dağılmaları gibi, Perakende olurlar yıldızların her biri. Yeryüzünde ne kadar "Büyük dağ" varsa eğer, "Pamuk gibi" dağılıp, toz hâline gelirler. "Gökler", gülyağı gibi erir ve akar hattâ, "Güneş"in nûru gidip, siyah olur adetâ. Yedi kat yer ve gökte, "Hak teâlâ"dan gayri, Melek, cin ve insandan hiç kimse kalmaz diri. Bu kâinât içinde ne varsa hep "Yok" olur, O anda Hak teâlâ, şöyle nidâ buyurur: "Ey dünyâ, nerde hani sana gönül verenler? Nerde senin içinde Rab'lık da'vâ edenler? Senin güzelliğine bağlayıp da kalbini, Âhireti unutan gâfiller nerde, hani? Verdiğim rızkı yiyip, bana ortak koşanlar, Nerdedir bana karşı o haddini aşanlar?" Sonra da "Mülk kimindir?" buyurur ki meâlen, O zaman bu suale, olmaz bir cevap veren. Zîra cenab-ı Hakkın böyle sorduğu anda, O'ndan gayri bir varlık bulunmaz kâinâtta. Sonra da bu suali, kendi cevaplandırır: "Vâhid ve kahhâr olan cenâb-ı Allahındır.
.22/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Hak teâlâ her şeyi, kıyâmette "Yok" edip, Yine yaratacaktır hepsini, bir "Ol" deyip. Çürümüş, toprak olmuş insan ile hayvanat, "Ot gibi" yerden bitip, bulurlar taze hayat. "Kuyruk sokumu" diye, insanlarda bir kemik, Vardır ki, bu kemikten yaratılmışlardı ilk. Ve yine o kemikten yaratılırlar bu kez, Çünki her şey çürüse, o kemik hiç çürümez. En son kemiğidir ki, omurganın bu kemik, Bir "Nohut" kadar olup, içinde yoktur ilik. Her insan, mezarından, ot gibi sanki aynen, Bitip çıkar ortaya, her a'zâsı tamamen. Bâzısı bâzısına girmiştir "Ağ" misâli, Karma karışık olur herkesin o gün hâli. Bir mezardan, çok insan çıkar ki, bundan sebep, Böyle birbirlerine dolanmış olurlar hep. Dirilip, mezarlardan çıktığında insanlar, Çocuk, yine çocuktur, pîrler yine ihtiyar. Yâni öldüklerinde, her kim ne hâlde ise, Yine o sûret ile hayat bulur o kimse. Sonra Arş-ı âlâ'dan lâtif bir rüzgâr eser, Yeryüzünü kaplayıp, pürüzsüz, dümdüz eder. Rabbimiz "İsrâfil"i diriltir daha sonra, O, ikinci olarak üfürür yine "Sûr"a. Nûr'dan ve boynuz gibi bir borudur ki bu "Sûr", Ruhlar ondan çıkarak, mahlûkât hayat bulur. Hak teâlâ o zaman "Ruhlar"a ilham eder, Kendi bedenlerini bulup ona girerler. Denizde boğulsa da, kurtlar kuşlar yese de, "Ruh", kendi cesedini bulup girer yine de. Yanıp "Kül" olsa bile, olsa da hattâ "Buhar", Yine o bedenleri bulurlar yine ruhlar. İnsanlar, kabirlerden kalkınca görürler ki, Yeryüzü dümdüz olmuş, sanki bir "Kâğıt" gibi. Bütün dağlar, tepeler, "Pamuk" gibi atılmış, Denizlerin suları çekilip susuz kalmış. Kabirleri üstünde, hayretlerde kalarak, Bakar ve düşünürler herkes "Çıplak" olarak. Herkes mezarlarında hayretle otururlar, Böyle şaşkın şekilde, tam "Bin sene" dururlar. Sonra garb cihetinden, büyük "Ateş" çıkarak, Onun gürültüsüyle, "Mahşer"e sürülür halk. İnsan ile cinlerin amelleri o vakit, Kendi sahiplerine der ki: "Kalk, mahşere git." Bâzısının ameli, girer "Merkeb" şekline, Sahibi ona binip, gider mahşer yerine. Bâzısının "Koç" olur, bâzısı "Deve" ve "At", Ona binip giderler mahşere gayet rahat
.23/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
O gün "Mahşer yeri"ne giderken cümle kullar, Amellerine göre, grup grup olurlar. Meselâ mahşer yeri çok "Karanlık" olsa da, Mü'minin, "Nûr"u olur hem önünde, hem sağda. Bâzısının nûru çok, kiminin ise azdır, Nûrlarının miktarı, "Îmân"ları kadardır. Nitekim mahşerdeki halleri de o zaman, Amellerine göre "Güç" olur, yâhut "Âsân". İki kişi, beş kişi, on kişi bir devede, Olarak haşrolurlar çoğu mü'min mahşerde. Onların amelleri "Az" olduğundan gayet, Bir binek olmak için, çünki etmez kifâyet. "Allah'tan korkan"larla, "Dîne hizmet" edenler, Müstakil bineklerde ve sür'atli giderler. "Küffâr", bineksiz olup, bâzısı yürüyerek, Haşrolur bâzısı da yüz üstü "Sürünerek". Mü'minlerin nûrundan, mahrumdur hem de onlar, Mahşer karanlığında, "Kör gibi" haşrolurlar. "Nûr-u ilâhî" ile mahşer nûrlandığında, Kâfirlerin gözleri görmez olur ânında. Perde gelir onların kulaklarına dahî, Ve aslâ duyamazlar "Kelâm-ı ilâhî"yi. Nitekim mü'minlere, bir nidâ gelir o gün: "Sizin üzerinize yoktur korku ve hüzün. Siz ve zevceleriniz, duyun ki neş'e, sevinç, Cennete dahil olup, çıkmazsınız hem de hiç." Mü'minler bunu duyup, bulurlar huzur, rahat, Kâfirler "Sağır" olup, duymazlar bunu fakat. Onlar, konuşmaktan da o gün men olunurlar, Bir şey söyliyemeyip, "Dilsiz gibi" olurlar. Kim dünyada en fazla ne hâl üzre idiyse, Mahşerde, o hâl ile haşrolunur o kimse. Kim "Çalgı dinlemek"le yitirdiyse vaktini, Elinde bulur o gün, o çalgı âletini. Onu alıp atarak, der ki: "Defol ey lâ'net, Seninle meşgul olup, yapamadım ibâdet." Lâkin o, geri gelir ve der ki: "Hak teâlâ, Hükm edinceye kadar, yanından gitmem aslâ." Her kim ömrü boyunca, hep "İçki içti" ise, O gün, "İçki içerek" haşrolunur o kimse. Ve yine "Açık saçık" gezen kadın ve kızlar, Bu yerlerden kan irin akarak haşr olurlar. Allah için can verip, "Şehid olan" kimseler, O gün, yaralarından kan akarak gelirler. Rengi "Kan" olsa bile, kokusu "Misk gibi"dir, Mahşer bitene kadar, hep bu hâl üzeredir. Gece gün islâm için çalışanlar da hattâ, Ölünce "Şehid" olur, ölseler de yatakta.
.24/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
İnsan, cin ve hayvanlar ve yırtıcı hayvanlar, Kurt ve kuş, "Mahşer günü" bir yerde toplanırlar. Ve yedi kat göklerin, bilcümle melekleri, Sararlar çepe çevre, o gün "Ehl-i mahşer"i. O gün, mahşer halkına olur ki bir "İzdiham", Bu hâl, zaman geçtikçe, artarak eder devam. Bir ayak üzerinde, bulunur binbir ayak, Günahlarına göre, tere batar cümle halk. "Güneş", bir mızrak boyu insanlara yaklaşır, Bu günki sıcaklığı, "Yetmiş kat" fazlalaşır. Arasat meydanında, bir zaman ehl-i mahşer, İzdiham ve sıcaktan, şiddetli azab çeker. Lâkin "Müslümanlar"a, o gün ikram olunur, O şiddetli günde de, bulurlar yine huzur. Resulullah buyurdu: Yedi sınıf kimseler, Arş-ı âlâ altında, o gün gölgelenirler. Birincisi, "Adl ile hükmeden âmirler"dir, İkincisi, "Genç iken, ibâdet edenler"dir. Üçüncüsü şunlar ki, "Bu dünyada, rûz-ü şeb, Mescit ve câmilere bağlıdır kalpleri hep." Dördüncü, "Birbirini, Hak için sevenler"dir, Bu sevgiyle birleşip hasbihal edenlerdir. Beşincisi, "Bir haram teklif edildiğinde, Ondan kaçınanlardır Hak'tan korku içinde". Altıncısı, "Verirken bir sadaka ve zekât, Hiç beklemiyenlerdir kullardan bir iltifat". Yedincisi şunlar ki, "Bir kez "Allah" deseler, Onun muhabbetiyle, ağlayıp yaş dökerler." O zaman mahşer halkı, çok değişik haldedir, Dünyada "Kibr edenler", olurlar hor ve hakir. Sıkıntı içindeyken sıcaktan ehl-i mahşer, Bâzısı, sabîlerden "Serin sular" içerler. Bir kısım insanların başında "Gölge" vardır, Bu, onların dünyada verdiği "Zekâtlar"dır. İnsanlar, tam "Bin sene" bekleşirken bu hâlde, Sıkışıklık git gide artar daha ziyâde. Ve hazret-i İsrafil, "Sûr"a, üçüncü defa, Üfürür ki, mahşerin şiddeti artar daha. O sesin dehşetinden, ürperir ehl-i mahşer, Ne yapacaklarını bilemez hiç kimseler. O kadar çok artar ki sıkıntılar o ara, Tâkat getiremezler mahşer halkı onlara. Bu, ehl-i mahşer için be gayet ağır gelir, O dehşet ve şiddetten, başlar öne eğilir. Hiç getiremeyince azaba güç ve tâkat, Çâresizlik içinde ararlar bir "Şefâat". Onlar bu hâlde iken, azab daha güçleşir, Mahşer sıkıntıları, daha ziyadeleşir
.25/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"Mahşer"in sıkıntısı olunca gayet çetin, Şefâatçi ararlar, halk bundan halâs için. Önce "Âdem Nebî"nin varırlar huzûruna, Bu sıkıntılarını, söylerler önce Ona. Derler ki: "Ey babamız ve ey hazret-i Âdem, Sen, Allahın Resulü, aziz ve şerifsin hem. Hâlimiz pek fenadır, şefâat et ki bize, İşlesin Hak teâlâ, ne hüküm verir ise. Artık hesabımıza başlasın ki Rabbimiz, Zîra bu sıkıntıya kalmadı tâkatimiz." Âdem aleyhisselâm, özür beyan ederek, "Nuh aleyhisselâm"a onları buyurur sevk. "Bin sene" müşâvere ederek sonra onlar, Nuh aleyhisselâmın huzuruna varırlar. O da lâyık görmeyip şefâate kendini, "İbrahim Peygamber"e söyler gitmelerini. Onlar, yine "Bin sene" ederek müşâvere, Giderler bu sefer de, İbrâhim Peygambere. O da özür dileyip, geri çeker kendini, Ve "Mûsâ Peygamber"e söyler gitmelerini. O da özür dileyip, onlara der ki hemen: "Talep edin siz bunu, gidip Îsâ Nebî'den." Ona gidip derler ki: "Yâ Îsâ, bize acı, Bu halden halâs için, sen ol bize aracı." O da özür dileyip, buyurur ki onlara: "Gidin siz bunun için "Hâtem-ül enbiyâ"ya. Çünki Peygamberlerin Odur en şereflisi, Odur Hak teâlânın Habîbi, Sevgilisi. Hep Onun hürmetine var oldu bu kâinât, Siz şimdi Ondan gidip, talep edin şefâat." Onlar bunu duyunca, pek fazla sevinirler, Hemen "Resulullah"ın minberine gelirler. Derler ki: (Elbette sen, Habîbisin Allahın, "Habib", en iyisidir bütün vasıtaların. Biz "Hazreti Âdem"e gittikse de ilk kere, O havâle eyledi bizi "Nuh Peygamber"e. Ona gidip arz ettik, bu fena hâlimizi, "Hazreti İbrâhim"e gönderdi o da bizi. Ona gidip söyledik derdimizi bu defa, O da gönderdi bizi, "Mûsâ kelîmullah"a. Ona dahî giderek arz edince nihayet, Dedi: "Siz Rûhullah'tan isteyin yardım, medet." En son Ona gittik ki, şefâat etsin bize, Lâkin O da gönderdi bizi "Hazretiniz"e. Senden başka kalmadı bir kimsemiz gidecek, Merhamet et ki bize, hâlimiz fecidir pek. Dayanılmaz hâl aldı artık bu azabımız, Sen şefâat eyle ki, başlasın hesabımız.)
.26/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Resûlullahın şefâati "Mahşer günü" insanlar, Resullere mürâcaat, Ederek, her birinden isterler bir şefâat. Lâkin havâle eder her biri diğerine, En son "Habîbullah"a gelirler onlar yine. Peygamber Efendimiz buyurur: "Ey cemâat, Rabbim izin verirse, ben ederim şefaat." Sonra kalkıp, izzetle Arş-ı âlâ'ya varır, Orada "Bin sene"lik bir secdeye kapanır. Rabbini, bir mükemmel eder ki hamd ve senâ, Bu, nasip olmamıştır Ondan gayri insana. O an "Ehl-i mahşer"in pek fenadır halleri, Anlatmak mümkün olmaz çekilen zahmetleri. Çoklarının dünyada sarıldıkları mallar, O gün, boyunlarında birer "Halka" olurlar. Kim "Deve zekâtı"nı vermemiş idi ise, Boynuna, bir deveyi yüklenmiştir o kimse. Ve her kim vermemişse, "Tarlasının uşru"nu, Yüklenir o da o gün, o yerin mahsulünü. Yüklendikleri şeyler, öyle ağırlaşır ki, Boyunları üstünde "Büyük dağ" olur sanki. Onların feryatları öyle artar ki hattâ, Sanki "Gök gürlemesi" gibi olur âdetâ. Ticaret eşyasıyle, altın ve gümüşün de, Zekâtını vermiyen, çok pişmandır o günde. Zîra zekâtlarını vermediği o mallar, "Koca bir yılan" olup, boynuna dolanırlar. Bâzıları vardır ki, avret mahallerinden, Kan, cerâhat ve irin akar mütemadiyen. Tahammülü imkânsız pis kokuları vardır, Bunlar da "Zina yapan" erkek ve kadınlardır. Bir kısmının dilleri, sarkmış göğüslerine, "İftira edenler" dir bunlar da birbirine. Bâzısının da karnı, yüksek dağlar gibidir, Bunlar da, "Fâiz ile" mal alıp verenlerdir. Peygamber Efendimiz secdedeyken o anda, Rabbimiz, Habîbine eder şöyle bir nidâ: "Yâ Muhammed, başını kaldır da şefâat et, İste muradını ki, edeyim ben icâbet." Resulullah, başını secdeden kaldırarak, Allahü teâlâya arz eder yalvararak. Ve der ki: "Yâ İlâhî, kulların arasından, İyi ve kötüleri ayırt et ki bu zaman, Rezil rüsvay oldular günahıyle her biri, Ve artık bu azaba yoktur tahammülleri". Şefâat muradını böyle arz ettiğinde, Derhal kabul edilir Hak teâlâ indinde. "Cennet"in gelmesini emreder cenab-ı Hak, Gelir her zînetiyle zînetlenmiş olarak.
.27/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Cehennemin kükremesi! Emreder Hak teâlâ "Cehennem gelsin" diye, Ona bir korku gelir ve başlar titremeğe. O gelen meleklere, eder çok feryat, figan, Ve der ki: "Ey melekler, Rabbimiz bana şu an, Azab ettirmek için bir mahlûk halk etti de, Azab mı edecektir onunla bu vakitte?" Derler ki: "Öyle değil, seninle cenab-ı Hak, Küffârın cezasını verecektir muhakkak. Biz de, bu maksat ile sana geldik esâsen, Sen dahî, bunun için yaratılmıştın zâten". O zaman "Cehennem"in öyle bir bağırması, Olur ki etrafına öyle ateş saçması, O şiddet ve gayz ile, gelerek galeyâna, Yedi kat âsumânı boğar "Siyah duman"a. Mahşere, "Bir senelik" bir mesafe var iken, Bir ara, meleklerin kurtulur ellerinden, Gümbürtüsü, şiddeti öyle olur ki hattâ, Bir yıllık mesafeden duyulur "Arasat"ta. Ehl-i mahşer, bu sesi işitip çok korkarlar, Hemen birbirlerine "Bu ne?" diye sorarlar. Sonra öğrenirler ki, "Kurtulmuş da Cehennem, Ehl-i mahşer üstüne geliyormuş şimdi hem." Bunu duyan herkesin, çözülür dizi bağı, Oldukları yerlere çöker hep mahşer halkı. Hattâ Peygamberler de korkuya kapılırlar, Çoğu Arş-ı âlâ'ya korkuyla sarılırlar. "Nefsî nefsî" diyerek o zaman her Peygamber, "Bugün nefsimden başka hiçbir şey istemem" der. Yalnız Peygamberimiz eder ki şöyle niyaz: "Yâ Rabbî, ümmetime ver selâmet ve halâs." O zaman "Cehennem"den çıkar ki öyle bir ses, Boğulma noktasına gelirler o an herkes. Korkudan bitkin hâle gelerek ehl-i mahşer, Yüzleri üzerine kapaklanıp düşerler. Hak'tan başka kimseden bir ümit kalmadığı, Korkudan hiç kimsenin kımıldayamadığı, Bir zamanda, ortaya çıkar "Hakkın Habîbi", Cehennemi durdurup, kendine kılar tâbi. Buyurur: "Dön geriye hor ve hakîr olarak, Ki gelsin sana sonra, kimler ise müstehak." Sakinleşir Cehennem bu ikaz üzerine, Ve der ki: "Yâ Muhammed, muntazırım emrine." O zaman Resulullah "Cehennem"i tutarak, Arş'ın soluna koyup, mahşerden eder ırak. Onun bu şefkatini görünce ehl-i mahşer, Bunu, birbirlerine söyleyip müjdelerler. Zîra buyuruyor ki Kur'ânda cenab-ı Hak: "Gönderdik âlemlere seni rahmet olarak"
.28/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
"Mîzân"ın iki gözü, yâni kefesi vardır, Biri "Zulmet"ten olup, ikincisi "Nûr"dandır. Mîzan günü, insanlar secdeye kapanırlar, Lâkin secde edemez "Kâfir" ve "Münafık"lar. Zîra îmânsızların hepsinin beli o gün, Sanki "Demir" kesilip, hiç olmaz secde mümkün. Kur'ânda "Nun sûresi", kırkikinci âyeti, Şöyle beyan ediyor bize bu hakîkati: "Secdeye çağrılırlar mahşer günü cümle halk, Lâkin buna, kâfirler olamazlar muvaffak." Hükmeder önce Allah, hayvânât arasını, Alır "Boynuzsuz" koyun, "Boynuzlu"dan hakkını. "Dağ hayvanları" ile her çeşit bütün "Kuşlar", Hepsi, aralarında o gün hesaplaşırlar. Sonra "Toprak olunuz" diye nidâ olunur, Hayvânâtın cümlesi, bir anda "Toprak" olur. Kâfirler şöyle der ki buna hayıflanarak: "Keşke hayvanlar gibi olsaydık biz de toprak." Onlar toprak olunca, Hak teâlâ bâhusus, Şöyle nidâ eder ki: "Nerdedir Levhi mahfuz?" Yine bu nidâyı da, arsa-i Arsat'ta, Ehl-i mahşerin hepsi işitir o sâatta. Hesap başlamıştır ki insanlara o zaman, Başlanır sonulmağa önce "Levhi mahfuz"dan. Buyurulur ki: "Ey Levh, Tevrât, İncîl ve Kur'ân, Bunlarda yazdıklarım nerdedir, eyle beyan." O der ki: "Yâ İlâhî, ma'lumdur hazretine, Cibril tebliğ eyledi, bir bir sahiplerine." "Levh"in bu şekildeki cevabına mukabil, Hak teâlâ sorar ki: "Nerededir Cebrâil?" Cibril aleyhisselâm, titrer hâlde bu sefer, Gelir ve hayretinden diz üstü yere çöker. O zaman Hak teâlâ, hazreti Cebrâile, Hitaben buyurur ki: "Ey Cibril, beyan eyle, Bu Levh der ki, sen benim bütün vahiylerimi, Alıp tebliğ etmişsin Resullere, öyle mi?" Buna cevap olarak Cibril aleyhisselâm, Der ki: "Doğru yâ Rabbî, ilettim hepsini tam." O böyle arz edince, o zaman Hak teâlâ, Sorar ki: "O teblîği nasıl yaptın pekâlâ?" Cibril aleyhisselâm arz eder: "Yâ İlâhî, Kendi sahiplerine ilettim her bir vahyi. Tevrât'ı Mûsâ'ya ve hem İncîl'i İsâ'ya, Götürdüm Kur'ânı da Muhammed Mustafâ'ya. Bunlardan ayrı olan sahifeleri dahî, Kendi sahiplerine ilettim yâ İlâhî" O böyle arz edince, Hak teâlâ, bu sefer, "Resuller"i çağırıp, onlara sual eder
.29/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Hak teâlâ çağırıp hem Cibrîl-i emîn'i, Sorunca "Nasıl yaptın sen vahiy teblîğini?" Der ki: "Bana yâ Rabbî, ne vahyettinse eğer, Harfiyyen Resullere ilettim birer birer." O zaman "Yâ Nuh" diye, çağırır cenab-ı Hak, Huzûr-u ilâhîye gelir o, çok korkarak. Sual eder ki: "Yâ Nuh, Cebrâil şöyle der ki, Sana suhuf indirmiş, doğru mudur dediği?" Arz eder ki: "Yâ Rabbî, doğrudur, öyle evet." Buyurur ki: "Kavminle ne iş gördün, beyan et." Der ki: "Gece ve gündüz, yaptım ben teblîğimi, Lâkin yalanladılar onlar nübüvvetimi." O zaman, "Ey Nuh kavmi" diye nidâ edilir, Onlar, grup hâlinde huzûra getirilir. Hak teâlâ onlara sorar ki: "Ey Nuh kavmi, Nuh tebliğ eyledi mi size benim vahyimi?" Onlar inkâr ederek derler ki: "Hayır, yalan, Bir şey tebliğ etmedi o bize hiçbir zaman." Onlar böyle deyince, o zaman Nuh Nebî'ye, Sual eder Rabbimiz "Şâhidin var mı?" diye. Arz eder ki: "Yâ Rabbî, son Resulün Muhammed, Senin habîbindir ki, şâhidim Odur elbet." Rabbimiz, hakîkati bildiği hâlde yine, Şöyle sual buyurur Sevgili Habîbine: "Yâ Muhammed, Nuh der ki, ben yaptım teblîğimi, Seni de şâhit tutar, doğru mudur, değil mi?" O da, "Hûd sûresi"nde, yirmibeşinci âyet, Var ki, buna cevaben, onu eder tilâvet. O âyette, meâlen buyurulur ki zîra: (Biz Peygamber gönderdik Nuh'u o insanlara. Onları korkutarak, dedi ki o nihayet: "Allah'tan başkasına etmeyiniz ibadet.") O zaman buyurur ki bu kavme cenab- Hak: "Cehennem azabına siz oldunuz müstehak." Ne "Hesap" olunurlar, ne de "Mîzan" yapılır, Topyekûn hepsi birden, "Cehennem"e atılır. Bunlardan daha sonra, "Âd kavmi nerededir?" Diye, Allah katından bir nidâ daha gelir. "Hûd aleyhisselâm"ın kavmidir ki bunlar da, Yine aynı hususlar sorulur bunlara da. Peygamber Efendimiz yine eder şehâdet, Onlar da "Cehennem"e atılırlar nihayet. Sonra Hak teâlâdan bir nidâ daha gelir, "Sâlih Peygamber" ile kavmi dâvet edilir. O, "Semûd kavmi"dir ki, onlar da inkâr eder, Derler: "Teblîğ etmedi bize Sâlih Peygamber." Nuh ve Hûd kavmi gibi, "Semud kavmi"ne dahi, Hak olur neticede bir azâb-ı ilâhî.
.30/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
O gün Nûh, Hûd ve Sâlih Peygamberlerden sonra, "Hazreti Mûsâ"yı da çağırır Hak teâlâ. Gelince buyurur ki: "Yâ Mûsâ, sen de yine, Benim vahiylerimi ilettin mi kavmine?" Mûsâ aleyhisselâm arz eder ki: "İlâhî, Bana indirileni teblîğ ettim ben dahî." Hak teâlâ buyurur: "Çık şimdi minberine, Sana vahy olunanı oku mahşer ehline." Mûsâ aleyhisselâm işbu emre uyarak, Çıkıp okur "Tevrat"ı gâyet fasîh olarak. Sonra sual edilir bir de "Dâvud Nebî"ye, "Sen Zebûr'u, kavmine tebliğ ettin mi?" diye O dahî cevabında arz eder ki: "Yâ Rabbî, Aynen tebliğ eyledim nâzil olduğu gibi." O zaman emreder ki: "Yâ Dâvud, çık minbere, Sana indirileni oku ehl-i mahşere." Dâvud aleyhisselâm, emre edip imtisâl, Çıkıp, güzel sesiyle "Zebûr"u okur derhal. Sonra "Îsâ nerdedir?" diye nidâ edilir, Îsâ aleyhisselâm oraya getirilir. Hak teâlâ buyurur: "Yâ Îsâ, sen dedin mi, Ki, ilâh edininiz beni ve vâlidemi?" O der ki: "Yâ İlâhî, seni tenzih ederim, Hak olmayan bir sözü, sana nasıl söylerim? Eğer ben böyle bir söz söylemiş olsam dahî, Elbette ki sen onu bilirsin yâ İlâhî." Hak teâlâ o zaman buyurur ki meâlen: "Yâ Îsâ, dediklerin doğrudur hakîkaten. Sen dahî minberine eyle de şimdi avdet, Sana indirileni eyle halka tilâvet." O dahî îfâ için Rabbinin bu emrini, Okur baştan sona dek "İncîl-i şerîfi"ni. Hak teâlâ katından bir nidâ daha gelir, Son olarak denir ki: "Muhammed nerededir?" Hüdânın Sevgilisi, Muhammed Resulullah, Gelince, Ona dahî sorar cenab-ı Allah. Buyurur: "Yâ Muhammed, sen Kur'ân-ı kerîmi, Alarak, ümmetine tam tebliğ eyledin mi?" Arz eder ki: "Yâ Rabbî, evet, teblîğ eyledim", O zaman Hak teâlâ buyurur: "Ey Habîbim, Sen dahî minberine eyle de şimdi avdet, Kur'ân-ı kerîmini halka eyle tilâvet." Çıkıp, fasîh olarak tilâvet eyleyince, Mü'minler dinliyerek, gark olurlar sevince. Ve lâkin kâfirlerin, hem de münafıkların, Kur'âna "Çöl kanunu" diyen o ahmakların, Öyle "Çirkin" olur ki yüzleri bundan sebep, Nedamet ateşiyle kavrulur kalpleri hep
.31/05/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
O gün "Tevrât ve Zebûr", sonra "İncîl ve Kur'ân", Okunur mahşer günü Resuller tarafından. Daha sonra bir nidâ gelir ki: "Ey mücrimler, Dostlarımın içinden ayrılın şimdi sizler." Halk, o an korku ile girer birbirlerine, O anda Hak katından bir nidâ gelir yine. Buyurur ki: "Yâ Âdem, evlâdının içinden, Kimler Nâr'a lâyıksa, onları gönder hemen." O dahî "Bin" kişiden, "Dokuzyüz doksandokuz", Kişiyi, Cehenneme tefrik eder bâhusus. "Bir avuç" mü'min kalır arsa-i Arasâtta, Mü'minlerin "Mîzan"ı kurulur o sâatta. O zaman bir münâdi çıkıp nidâ ederek, Çağırır insanları hesap için tek be tek. Lâkin o gün konuşmaz bu "Dil" ile "Ağız"lar, İşlenen her amele, şâhid olur a'zâlar. Bir kul getirilir ki Allahın huzûruna, "Ey âsi ve fena kul" buyurur Allah ona. O bunu inkâr edip, şunu sürer ileri, Der ki: "Ben işlemedim o fena fiilleri." Hak teâlâ buyurur: "İnkâr etsen de yine, Delil ve şâhit vardır hep senin aleyhine." Getirilir o kulun "Hafaza melekleri", Ki onlar kaydetmiştir yaptığı amelleri. "Kirâmen kâtibîn" de denilir ki onlara, Gelip şâhit olurlar işlenen günahlara. O kişi, onları da ederek ret ve inkâr, Der ki: "Onlar, hakkımda hep yalan söylüyorlar." Sonra mühür vurulur o kimsenin ağzına, Ve "Konuşun" denilir cümle azâlarına. Bunu, "Yâsin sûresi", altmışbirinci âyet, Şöyle beyan buyurur bizlere açık ve net: "O kıyamet gününde, ben azîmüşşân o gün, Mücrimlerin ağzını mühürlerim büsbütün. Ne ki işledilerse, onları ayrı ayrı, Dile gelip söylerler elleri, ayakları." O âsi kulun dahî ağzı mühürlenince, Konuşur âzâları, bu emir mûcibince. Her ne ki işlediyse, fısk fücur, günah isyân, "Azâlar"ı konuşup, ederler bir bir beyan. Sonra emrolununca "Cehennem"de yanmağa, Onlar, âzâlarını başlarlar kınamağa. "Ne için aleyhimde eylediniz şehâdet?" Deyip, âzâlarına ederler çok hakâret. Onlar der ki: "Bu bizim değil ki elimizde, Hak teâlâ emretti, beyan ettik hep biz de." Artık diyecekleri hiçbir şey kalmıyarak, "Cehennem ateşi"ne olurlar hepsi mülhak.
.01/06/2002
İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
Ehl-i mahşer, bir yere toplanır o gün yine, Siyah bir bulut gelir onların üzerine. Yağdırır "Defter"lerle, o gün "Sahife"leri, Onlar gelip bulurlar, kimlerse sâhipleri. O defterler uçarak, "Sağ" veya "Sol"dan gelir, Bu minvâl gelmeleri, ihtiyârî değildir. Mü'minlerin defteri erişir "Sağ taraf"tan, Gelir kâfirlere de "Sol"dan veya "Arka"dan. "Hesap"tan sonra dahî bir nidâ edilerek, Her bir kişi, "Sırat"tan geçirilir tek be tek. "Cehennem" üzerine kurulur ki bu Sırat, Girerler o köprüye cümle ehl-i Arasat. "Mü'minler", o köprüden geçerek suhûletle, Kurtulup, Cennetlere girerler bu sûretle. Ve lâkin "Kâfirler"in ayakları kayarak, Cehenneme düşerler hor ve hakîr olarak. Âhiret hayatında her ne ki varsa eğer, Bu dünyadakilere sadece adı benzer. Oradaki "Sırat"a, köprü denilse bile, Yoktur bir alâkası dünya köprüleriyle. Meselâ bir talebe, sınıfı geçmek için, "İmtihan köprüsü"nden geçirilir o ilkin. Halbuki bu imtihan, hiç köprüye benzemez, Çok kişi geçtiğinden "Köprü" der ona herkes. İmtihan köprüsünün nasıl şey olduğunu, O köprüden geçenler bilirler ancak bunu. Sırat köprüsünden de geçirilir cümle nâs, "Mü'minler" kolay geçip, olurlar Nâr'dan halas. Ve lâkin "Kâfirler"e çetin gelir bu gayet, Ve kayıp, Cehenneme düşerler en nihayet. Mü'minlerin Sırat'tan geçmeleri o zaman, Amellerine göre "Güç" olur, veya "Âsân". Kimi "Yıldırım" gibi ilerler o Sırat'ta, Kimi de gider sanki "Hızlı koşan bir At"ta. Günahları çok olup, sevabı az ise pek, Geçer o da Sırat'ı, yerde "Emekliyerek". Lâkin mü'min olanlar, gitse de düşe kalka, Sonunda selâmete ulaşırlar mutlaka. Bir kişinin ameli nasıl idiyse eğer, Ona göre Sırat'ı, "Kolay" veya "Zor" geçer. Kim titiz davranırsa dîne mutâbaatta, O kimse, o nisbette kolay geçer Sırat'ta. Bu hususta ne kadar gösterirse çok dikkat, Sırat, ona o kadar olur "Geniş" ve "Rahat". Kim de gevşek olursa, islâma tâbiyette, Onun dahî Sırât'ı, "Dar" olur o nisbette. Velhâsıl buna göre, Sırat olur dar, geniş, Yâni dîne muvâfık yaşamaktır bütün iş.
.
.İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
2002-06-02 01:00:00
"Âmâlar nerededir?" Mücrimler Cehenneme atıldığı zamanda, Yalnız "Mü'minler" kalır Arasât meydanında. Onlar da grup grup geçirilip Sırat'tan, "Cennet"lere girer ve çıkmazlar hiç oradan. Hak teâlâ, öncelik tanıyıp "Âmâlar"a, Bir münâdî çıkarak, nidâ eder onlara. Der ki: "Dünyada iken görmekten mahrum olan, Kimseler, sağ tarafa geçsinler hemen şu an." Bunlar için bir sancak bağlanır o gün yine, Ve "Şuayb Peygamber"in verilir bir eline. Bu Peygamber, onlara olur imâm ve rehber, Sırat'tan çok süratli geçerler hep beraber. Sonra da, "Belâlara sabredenler nerdedir?" Diye ehl-i mahşere bir nidâ daha gelir. "Çâresiz illet"lerden vefat etmiş olanlar, Bu nidâ üzerine bir yerde toplanırlar. Sonra yeşil bir sancak bağlanarak bu kere, Verilir o sancak da "Eyyüb" nâm Peygambere. O da, bu cemâatin önlerine geçerek, Ulaştırır Cennete Sırat'tan geçirerek. Sonra nidâ edilir, "Îmândan ayrılmayan, İslâm düşmanlarına kat'iyyen aldanmıyan, İffet ve nâmûsunu muhâfaza edenler, Nerde doğru îmâna sâhip olan o gençler?" Onlar da ayrılarak, bir yere getirilir, Rabbimiz, onlara da bâhusus selâm verir. Bunlara da bir sancak bağlanır o gün yine, Ve "Yûsüf Peygamber"in verilir bir eline. Sonra nidâ edilir: "Allah rızâsı için, Birbirini sevenler nerdedir, hepsi gelsin". Huzûr-u ilâhîye gidince bu cemâat, Rabbimiz selâm verip, buyurur çok iltifat. Ve bir sancak bağlanır yine bu insanlara, Verilir bu sancak da "Aliyyül Mürtezâ"ya. O da, bu cemâatin geçerek önlerine, Kavuşturur onları "Cennet ni'metleri"ne. Sonra bir münâdiden şöyle bir nidâ gelir: "Allah korkusu ile ağlıyanlar nerdedir? Onlar dahî çıkarak bir mahalle ayrılır, Akıtmış oldukları "Gözyaşları" alınır. Sonra "Şehid kanı" ve "Mürekkeb-i ulemâ", İle tartıldığında, ağır gelir bu daha. Bu cemâat için de bağlanır yine sancak, Bulunur üzerinde her türlü renkten ancak. Bu sancak da alınıp, verilir "Nûh Nebî"ye, O da geçer onların önüne rehber diye. Sırat'tan geçirterek ardında olanları, "Cennet ni'metleri"ne kavuşturur onları.
.İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
2002-06-03 01:00:00
Şefâat haktır "Allah korkusu" ile ağlayıp yaş dökenler, İçin de bir sancağı bağlıyarak melekler, Verirler onu dahî, "Nûh aleyhisselâm"a, Bunların önlerine geçmek ister "Ulemâ". Derler ki: "Allah için ağlayıp yaş dökmeği, Onlar bizden öğrenip geçti daha ileri." O zaman bir münâdi nidâ eder: "Yâ Nûh, dur". Nûh Nebî, bu nidâyı işitip hemen durur. Sonra başka bir melek çıkar ve nidâ eder: "Nerdedir Allah için şehid olan kimseler?" "Şehidler", getirilip bir yerde durdurulur, Onlar için, safranlı bir sancak emr olunur. Ve "Yahyâ Peygamber"e onu teslim ederler, O da, o cemâate olur imâm ve rehber. Onlar da ilerleyip geçmek isterler, ama, Onların da önüne geçmek ister "Ulemâ". Derler: "Onlar cihadı bizlerden öğrendiler, Şimdi nasıl olur da önümüzden giderler?" Âlimlerin yazdığı "Mürekkep" getirilir, "Şehidlerin kanı"yla tartılıp, ağır gelir. Hak teâlâ o zaman buyurur ki: "Âlimler, Sanki benim katımda Peygamber gibidirler." Sonra o ulemâya buyurur ki Rabbimiz: "Dilediklerinize siz şefâat ediniz." O zaman âlimlerin her biri için birer, Münâdiler çıkarak, şöyle nidâ ederler: "Ey insanlar dinleyin, filânca âlim için, Şefâat etmesine Rabbimiz verdi izin. Kim onun bir işini eğer görüverdiyse, Ya bir bardak su verip, bir lokma yedirdiyse, Yâhut kitaplarını dağıttıysa her yana, Şefâat edecektir bu âlim o insana." Bu nidâ üzerine, Ona yardım yapanlar, Yâhut kitaplarını dağıtanlar, yayanlar, Büyük bir sevinç ile toplanırlar o sâat, O dahî her birine eder o gün şefâat. Sonra ehl-i mahşere, yine bir nidâ gelir, Denilir ki: "Sabreden fukarâ nerededir?" Huzûr-u ilâhîye gelince bu cemâat, Hak teâlâ, onlara buyurur çok iltifat. Sarı sancak bağlanıp, bu sefer de bunlara, "Îsâ aleyhisselâm" rehber olur onlara. Sonra nidâ eder ki: "Zenginler nerededir?" Şükredici zenginler oraya getirilir. Onlara da bir sancak bağlanarak bu kere, Verilir bu sancak da "Süleyman Peygamber"e. O da, o zenginlere olur imâm ve rehber, İlerleyip "Cennet"e girerler hep beraber.
.İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
2002-06-04 01:00:00
O gün "Mîzan" başına bir mü'min getirilir, Amelleri tartılıp, günahı ağır gelir. Cehenneme gitmesi lâzımken onun yine, Rabbimiz ona acır "Îmân"ı hürmetine. Buyurur ki: "Halka git, talep eyle bir ecir, O sevap sebebiyle, sen dahî Cennete gir." O mü'min sevinerek, gider ehl-i mahşere, Söyler bu arzusunu bir hayli kimselere. Fakat kime gidip de, talep etse bir sevap, Maalesef her birinden alır menfî bir cevap. Derler: "Sen o sevabı, başkasından iste git, Zîra ona, biz dahî çok muhtâcız şu vakit." Bu hâle çok üzülüp, beklerken böyle mahzun, Yanına biri gelip, der ki: "Ne istiyorsun?" O buna çok sevinip, der ki: "Ey arkadaşım, Cennete girmek için, bir sevâba muhtâcım. Onu, birçok kimseden eyledimse de talep. Red cevabı verdiler bu hususta bana hep." O der ki: "Benim dahî, şimdi bitti hesâbım, Ve lâkin defterimde çok cüz'iymiş sevâbım. O da kâfi gelmiyor beni Nâr'dan halâsa, Onu sana vereyim, sen kurtul hiç olmazsa." Çok sevinir o kimse, alınca bu cevâbı, Varır tekrar huzûra, alarak o sevâbı. Hak teâlâ, bilse de hâlini o kimsenin, Yine sual eder ki: "Ne ile geri geldin?" O der ki: "Filân kimse, yaptı bana bir hayır" Hak teâlâ o kulu, huzûruna çağırır. Ve ona buyurur ki: "Ey kişi, bu gün benim, Seninkinden fazladır, mü'minlere keremim. Mâdem sen ikram ettin bugün bu kardeşine, Haydi, elinden tut da, girin Cennet içine." Yine bir müslümanın görülür ki hesâbı, Müsâvî, eşit gelir "Günâh"ıyle "Sevâb"ı. Seyyiât kefesine "Üf" yazan bir sahife, Son anda konulur ki, ağır gelir bu kefe. Annesine bir defa "Üf" deyip, etmiş isyan, Bununla "Cehennem"e emr edilir o insan. Melekler Cehenneme götürürken bu defa, O kişi, bir maksatla bakar iki tarafa. Hak teâlâ buyurur: "Ne istersin ey kulum?" O der ki: "Yâ İlâhî, Ateş'e lâyık oldum. Bâri ebeveynimin işlediği seyyiât, Neyse, bana yükle de, onları eyle âzâd." Hak teâlâ buyurur. "Sen onlara dünyada, Âsî oldun ise de, ikram ettin burada. Haydi, anne babanın ellerinden tutarak, Birlikte Cennetime girin sonsuz olarak."
.İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
2002-06-05 01:00:00
Bir nidâ edilir ki: "Ehl-i belâ nerdedir?" Onlar, mahşer içinden huzûra getirilir. Ve sual edilir ki: "Allaha ibâdetten, Sizleri hangi nesne, hangi şey eyledi men?" Onlar dahî cevâben derler ki: "Hak teâlâ, Dünyada çok vermişti bizlere dert ve belâ. Mübtelâ olduğumuz o belâ ve dertlerden, Dolayı mahrum olduk Allaha ibâdetten." Denilir ki: "Sizlere çok belâ geldi, evet, Hazreti Eyyûb'a da gelmişti çok musîbet. Şimdi bu ikisini edin de mukâyese, Söyleyin doğrusunu hangisi fazla ise." Başları önlerine düşerek onlar hemen, İ'tiraf ederler ki: "Çok idi Ona gelen." Denir ki: "Olmadı da o dertler Ona mâni, Sizi mi ibâdetten alıkoydu o yâni?" Sonra da bir münâdi çıkar ve nidâ eder, Ve der ki: "Nerededir, gençler ile köleler?" Ehl-i mahşer içinden, onlar dahî seçilir, Huzûr-u ilâhîye topluca getirilir. Ve sual edilir ki: "Allaha ibâdetten, Ne mâni olmuş idi sizlere böyle hepten?" Derler ki: "Allah bize vermişti bir güzellik, Gençlik ve güzelliğe aldanıp gaflet ettik." Sonra da "Köleler"e sorulur aynı sual, Onlar dahî cevaben söylerler aynı minvâl. Derler ki: "Biz dünyada hür değil, köle idik, Beğlere kulluk edip, ibâdet edemedik." Denilir ki: "Sizler mi cemâlde güzeldiniz, Yoksa Yûsüf Nebî mi, doğruyu söyleyiniz." Bu sual karşısında mahcup olup bu defa, Derler ki: "O, elbette güzeldi bizden daha." O zaman denilir ki: "Güzelliği Yûsüf'ün, Onu, ibâdetinden ayırmadı hiçbir gün. O dahî sizler gibi bulundu kul emrinde, Lâkin kusur etmedi bir gün ibâdetinde." Sonra ehl-i mahşere bir nidâ daha gelir, Denir ki: "Gâfil olan fakirler nerededir?" Onlar dahî gelince, sorulur şöyle hemen: "Size ne mâni oldu Allaha ibâdetten?" Derler ki: "Biz dünyada fakir idik be gâyet, Bundan gaflete düşüp, yapamadık ibâdet." Onlara da denir ki: "Siz mi çok fakirdiniz, Yoksa Îsâ Nebî mi, doğruyu söyleyiniz." Onlar çok mahcup olur ve derler ki cevaben: "O, bizden daha fazla fakirdi hakîkaten." Denilir ki: "O sizden fakir iken çok daha, Yine de ibâdeti aksatmadı Allaha."
.İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
2002-06-06 01:00:00
Ümmet-i Muhammed'den günahı çok kimseler, Eğer şefâate de kavuşmamış iseler, Azab için, topluca, kadın erkek, genç ve pir, "Cehennem" kapısının önüne getirilir. Cehenneme müvekkel "Mâlik" adlı bir melek, Vardır ki, hayret eder bu gürûhu görerek. Der ki: "Siz Cehenneme, azaba gelmişsiniz, Fakat nasıl oldu ki, bağlanmamış eliniz? "Kara" dahî olmamış birinizin yüzü hem, Sizden güzel kimseler görmedi hiç Cehennem." Onlar buna cevaben söylerler ki: "Ama biz, Hazreti Muhammed'in ümmetine dâhiliz. Ey Mâlik, sen şu anda bırak da bizi bize, Oturup ağlıyalım şu fena hâlimize." Mâlik dahî onlara der ki: "Ağlayın, fakat, Bu günki ağlamanız vermez size menfaat." O böyle söylese de, olurlar yine giryân, Çok şiddetli ağlayıp, ederler feryât, figân. O an Hak teâlâdan bir nidâ gelir ki ilk: "Birinci Cehenneme koy onları ey Mâlik." Bu nidâ üzerine, onlar çok ağlaşırlar, "Lâ ilâhe illallah" diye bağırışırlar. Kelime-i tevhid'i işitince Cehennem, Onlardan, "Beşyüz yıllık" öteye kaçar hemen. Yine Hak teâlâdan bir nidâ gelir derhal, Buyurur. "Ey Cehennem, bunları içine al." Böylece atılırlar Cehennem ateşine, Bir ateş ki, dünyada rastlanılmaz eşine. Ateş, o kimselerin yaksa da her yerini, Yakmağa gücü yetmez "Alın" ve "Kalp"lerini. Onların içlerinde vardır ki biri fakat, Hepsinden daha fazla ağlayıp eder feryât. Hak teâlâ sorar ki: "Ne oldu ki ey insan, Herkesten daha fazla edersin âh-u figân?" O der ki: "Yâ İlâhî, çektin beni hesâba, Günahım fazla geldi, lâyık oldum azâba. Gerçi Cehennemine girdimse de şu vakit, Lâkin merhametinden kesmedim hâlâ ümit. Bilirim, işitirsin feryât ve figânımı, Affedip kaldırırsın belki bu azâbımı." Hak teâlâ cevaben ona şöyle buyurur: "Kim nasıl zannederse, o beni öyle bulur. Mâdem benim hakkımda böyledir senin zannın, Affettim ben de seni, kaldırıldı azâbın."
.İmâm-ı Gazâlî "rahmetullahi aleyh"
2002-06-07 01:00:00
"Mustafa Bekrî" diye bir seyyid var idi ki, Mescid-i Nebevînin temizleyicisiydi. Bu zât anlatıyor ki: (Her gece, hemen hemen, Resûl-i kibriyâyı rüyada görürdüm ben. Tebessüm buyururdu her gece gördüğümde, "Hizmetten memnun" diye seviniyordum ben de. Fakat gördüm bir gece, ağlardı Resulullah, Onu öyle görünce, üzülüp dedim "Eyvâh, Yoksa bir hizmetimde kusur mu oldu vâki, Acep hangi hizmette, ne gibi hatam var ki?" O zaman Resulullah, dönüp benden tarafa, Buyurdu ki: "Kusurun olmadı ey Mustafâ. İsmi benim ismimden, mübarek, âlim bir zât, Vefat etti, işte ben ağlarım ona bizzât." Sonradan öğrendik ki oradan gelenlerden, "İmâm-ı Gazâlî"ymiş o zaman vefat eden.) Binyüzonbir senesi, Cemâzil evvelinde, Ondördüne rastlıyan Pazartesi gününde, Gece, sabaha kadar zikir, fikir, ibâdet, Yaparak, Kur'ânı da eyledi çok tilâvet. Sabah vakti olunca, tâzeledi abdesti, Sonra yakınlarından kefenini istedi. Öpüp başına koydu, sonra sürdü yüzüne, Dedi ki: (Yâ İlâhî, emrin baş göz üstüne.) Sonra da odasına girdi yalnız olarak, Bir daha çıkmayınca, ehli çok etti merak. Kapısını açıp da girdiler ki odaya, Kavuşmuş büyük "İmâm" Allahü teâlâya. Baş ucunda, yazılı bir kâğıt vardı ancak, Ona, şu beyitleri yazmıştı son olarak: (Ey beni ölmüş görüp, ağlayan ehli beytim, Şunu iyi bilin ki, aslında ben ölmedim. Öldü zannedersiniz siz beni şimdi, fakat, Benim için şu anda başladı asıl hayat. Bir "Fâtiha" okuyun rûhuma bu arada, Ben gittim, biliniz ki siz varsınız sırada.) "İmâm-ı Gazâlî"yi, vasiyyeti üzere, Şeyh "Ebû Bekr-i Nessâc" koymuş idi kabire. Mezardan çıktığında, gördü ki o ahâli, Yüzü kül gibi olmuş, değişmiş hem de hâli. "N'oldu?" diye sorunca kendisine insanlar, Dedi ki: (Çok mübarek bir şey gördüm âşikâr. İmâm'ın naaşını koyduğumda mezara, Çok nûrlu bir "Sağ el"i görüverdim o ara. Gâibden denildi ki: "Bu mübârek İmâmın, Elini, eline koy Seyyid-ül enbiyânın." Bunu gördüm gözümle, işittim kulağımla, Sonsuz rahmet eylesin İmâm'a Hak teâlâ.)
.Kânûnî Sultân Süleymân "rahmetullahi aleyh"
2002-06-08 01:00:00
Bir zamanlar Papa'nın teşvîkiyle Haçlılar, Osmânlı aleyhine bir kampanya açtılar. Huduttaki köylere, saldırıya geçerek, Halka ezâ etmeye başladılar giderek. Milletinin rahatsız edildiğini duyan, Sultân Süleymân'ın da huzûru kaçtı o an. Öğrenince halkının bu huzûrsuzluğunu, Hiç vakit geçirmeden, topladı ordusunu. "Haçlılara haddini bildirmek" arzusuyla, Çıktı Sultân Süleymân muazzam ordusuyla. Bir ihtişâm içinde ordu ilerliyordu, Namâz vakitlerinde, mola veriliyordu. Mevsim "yaz" olduğundan, sıcaktı gündüzleri, Yürüdükçe, harâret basıyordu erleri. Bir ara yol aldılar Hıristiyan bir köyde, Pek çok "Üzüm bağları" var idi o bölgede. Mecbûren bu bağların içinden geçti ordu. Askerler, harâretten yanıp kavruluyordu. Üzümlerse, "Al beni, ye beni" der misâli, Susamış azkerleri cezbederdi bir hayli. Ve lâkin biri hâriç, ordudaki erlerden, Koparan olmamıştı bağdaki üzümlerden. Sâdece bir tek asker, "bir salkım" koparmıştı, Yerine de, bir adet "Altın lira" asmıştı. Sonra mola verildi, bir mahalde durdular, Abdest alıp, ikindi namâzını kıldılar. İstirâhat ederken askerler bu alanda, Hıristiyan bir köylü, koşup geldi o anda. Heyecânlı, duygulu bir hâli vardı nice, Kumandanın yanına girerek bir an önce, Dedi ki: (Ey komutan, onbinlerce askerin, Benim üzüm bağından geçtiler hepsi temin. Bağımda, en ufacık olmamış zarar, ziyân, Hayret ki, hiç olmamış tek bir üzüm koparan. Sâdece tek bir salkım nasılsa koparılmış, Onun dahî yerine, "Altın lira" asılmış. Ey komutan geldim ki, teşekkür eyliyeyim, Askerinden ötürü seni tebrîk edeyim. Ne mutlu ki, böyle bir askere sâhipsiniz, Siz, bu askerinizle aslâ yenilmezsiniz.) O Hıristiyan köylü söylerken bu sözleri, Göremedi onda hiç memnûniyet eseri. Aksine, çok üzülüp, celâllendi komutan, Dedi: (Hangi askermiş o üzümü koparan?)
.Kânûnî Sultân Süleymân "rahmetullahi aleyh"
2002-06-09 01:00:00
"Bu askerler Osmanlıdır!" Tellâllar çağırttırıp, buldurdular o eri, O ara pâdişah da, duymuştu bu haberi. O kadar üzüldü ki olan bu hâdiseye, Emretti: (O askeri, ordudan atın!) diye. Ve ilâve etti ki: (Bir lokma haram yiyen, Bir askerle, zafere ulaşılmaz katiyyen.) Köylü zannetmişti ki, verdiği bu habere, Memnun olup, mükâfât verilecek bu ere. Böyle olmadığını görünce Hıristiyân, Dedi ki: (Çok şaşırdım, bu ne iştir komutan?) Cevâben o köylüye, dedi: (Ne zannedersin, Gördüğün şu askerler, "Osmanlı"dır bilesin. Osmanlı zulüm yapmaz, dokunmaz kul hakkına, İstemez, kul hakkıyla gitsin Allah katına. Sâhibinden izinsiz üzüm kopardığından, O er, cezâ olarak, atıldı bu ordudan. Yerine koymasaydı parasını o eğer, O takdîrde zulmetmiş olurdu sana o er.) Velhâsıl şânlı ordu, devam etti yoluna, Vardılar en nihâyet "Belgrad" yakınına, Komutan, az ilerde verdi bir "Mola" emri, İndiler atlarından gâzilerin her biri. Sonra da, "Namâz" için abdest almak üzere, Dağıldılar orada bulunan çeşmelere. Ve lâkin o mahallin biraz ilerisinde, Bir "manastır" ve bir de "Râhip" vardı içinde. Manastırın râhibi, Osmanlıyı görünce, Aklına, "şeytânî" bir fikir geldi hemence. "Osmanlı askerinin durumunu öğrenmek, Ve Haçlı ordusuna, âcilen haber vermek", Maksadıyla, hemence genç râhibe kızları, Müstehcen vaziyette giydirdi ayrı ayrı. Sonra da, bakraçları vererek ellerine, Gönderdi o kızları çeşmelerin birine. Kendi de pencereden, seyre daldı o ara, Ki, nasıl davranacak askerler o kızlara?
.Kânûnî Sultân Süleymân "rahmetullahi aleyh"
2002-06-10 01:00:00
"Osmanlıyı yenemezsiniz!" Rahip gördü, çeşmeye gelince râhibeler, Osmânlı askerleri, geriye çekildiler. Bıraktılar çeşmeyi, gelen râhibelere, Dönüp de bakmadılar o kızlara bir kere. Dolduruncaya kadar o kızlar sularını, Bir müddet beklediler dönüp arkalarını. Râhip bunu görünce, düştü büyük hayrete, İnanmak istemedi bu müthiş hakîkate. Zâten işitmişti ki, bir gün önce, bu ordu, Bir Hıristiyân köyden geçerek geliyordu. Her askerin, yanmışken ciğeri harâretten, Koparan olmamıştı bağdaki üzümlerden. O bunu duyduğunda etmiş idi çok hayret, Bu hâli de görünce, hayreti arttı gâyet. Düşündü ki: "Bunların ahlâkı ne yücedir, Bunları alt etmemiz, imkân hâricindedir. Bunların, gözleri yok aslâ "Dünyâ malı"nda, Hattâ düşünmüyorlar bunlar "kız" ve "kadın" da. Kâğıt kalem çıkarıp, Haçlılara hitâben, Şu "târihî mektûb"u, aynı gün yazdı hemen. (Ey Haçlı ordusunun meşhur kumandanları! Siz ne zannedersiniz acep Osmanlıları? Onların kalplerinde varken "Allah korkusu", Yenilmez hiçbir harpte bu Osmânlı ordusu. Bunlar, rağbet etmezler aslâ dünyâ malına, Hiç iltifât etmezler hattâ "kız" ve "kadın"a. Bunlar, Allah yolunda, pâdişah buyruğunda, Severek can verirler, din ve vatan uğrunda. Bunlarda "Adâlet" var, zulümden yoktur eser, Din uğrunda ölmeyi, cana minnet bilirler. Bunların, böyle yüksek hasletleri var iken, Zafer bulmazsınız siz bunlara kat'iyyen. Ortadan kaldırmadan siz bu hasletlerini, Aslâ yenemezsiniz bu Türk askerlerini.) Bu mektup üzerine, birleşerek Haçlılar, Osmanlı ahlâkını bozmaya uğraştılar..
.Kânûnî Sultân Süleymân "rahmetullahi aleyh"
2002-06-11 01:00:00
Zamânının en büyük, âdil hâkânı olan, "Kânûnî" diye meşhur o "Sultân Süleymân Hân", "Budin"den, zafer ile geriye dönüyordu, Şânlı ordu, bağ bahçe içinden geçiyordu. Kadın erkek, yaşlı genç, dökülmüşler yollara, Saygı ve sevgi ile bakarlardı onlara. Sultân, doru atında vakarla ilerlerken, Bir köylü, "Küreği"ni fırlattı ona hemen. Sultânın bindiği at, şaha kalktı ürkerek, Zîrâ ayaklarına çarpmış idi bu kürek. Muhâfızlar, köylüyü derhâl yakaladılar, Ve hemen pâdişahın huzûruna vardılar. Emir verdi Pâdişah: "Onu bırakın!" diye, Köylü serbest kalınca, yürüdü ileriye. Adam hiç korkmuyordu, rahat ve sâkindi pek, Yaklaştı Pâdişaha, aslâ çekinmiyerek. Çünkü biliyordu ki, âdildi Osmânlılar, Haksız yere, kimseye vermezlerdi bir zarar. Müşfik bir edâ ile, sordu Sultân Süleymân: (Niçin yaptın bu işi, derdin ne ey müslümân?) Köylü dedi: (Sultânım, biz fakîr köylüleriz, Bir avuç tarlamızı, yaz eker, kışın yeriz. Sizin askerleriniz, geçerken dünden beri, Tarlanın bir kısmında ezdiler ekinleri. Ya bu zararımızı ödersiniz tamâmen, Ya da sizi şikâyet ederiz yârın hemen.) Yeryüzünün en büyük şânlı sultânı olan, Koca Sultân Süleymân, hayrette kaldı o an. Dedi ki: (Ey müslümân, anlıyorum ben seni, Hemen tazmîn edeyim zararının hepsini. Lâkin ödemeseydim zararını şimdi ben, Peki, kime şikâyet edecektin beni sen?) Arz etti ki: (Sultânım, niçin durakladınız? "Kânûnî" değil midir sizin öbür adınız? Çok şükür, ülkemizde adâlet var, kânun var, Böyle olduktan sonra, bizim için ne gam var?) Kânûnî, bu cevaptan pek çok memnun oldu ve, Bol bol ihsân eyledi o müslümân köylüye. Yine bir gün, bir kadın, Pâdişaha gelerek, Şikâyette bulundu, ağlayıp âh ederek: (Evime hırsız girmiş bu gece ey sultânım! Neyim varsa götürmüş, kalmadı hiç bir malım.) Buyurdu ki: (Ne kadar derin uykudasınız, Niçin rahat uyuyup, mukayyet olmadınız?) Kadın dedi: (Biz seni uyanık bilirdik de, Onun için, rahatça uyurduk hep birlikte.) Bu cevâba çok memnun olan Sultân Süleymân, Kadının zararını tazmîn etti o zaman.
Kânûnî Sultân Süleymân "rahmetullahi aleyh"
2002-06-12 01:00:00
Binbeşyüz yirmialtı senesi bahârında, Yine "Sultân Süleymân", bir sefer karârında. Her sefere çıkarken yaptığı gibi yine, Çıktı, evliyâların kabir ziyâretine. İlk önce, Hâlid bin Zeyd Ebâ Eyyüb Ensârî, Sonra Ebül Vefâ ve Seyyid Ahmed Buhârî, Fâtih Sultân Mehmed'in, Bâyezid-i Velî'nin, Vardı kabirlerine Yavuz Sultân Selîm'in. Ziyâret eyliyerek, gözyaşı döktü yine, Onların hürmetine duâ etti Rabbine. Onbinlerce kişilik Osmânlı orduları, İstanbul'dan çıkarak, geçtiler çok yolları. Kimseye beş kuruşluk bile zarar yapmadan, Bir otu, bir meyveyi yerinden koparmadan, Bir disiplin içinde, hedefe ulaştılar, Haçlılar, Osmânlıyı görüp fenâlaştılar. Hiç beklemiyorlardı onlar zîrâ Türkleri, Titremeye başladı korkudan yürekleri. Vardı Türk orduları "Mohaç" tepelerine, Yalvardılar o gece, hep birden Rablerine. Dediler ki: (Yâ Rabbî, sendendir kula medet, Bu kâfirlere karşı, bize zafer ihsân et.) Sabahleyin, saf tutup büyük bir coşku ile, Sabah namâzlarını kıldılar huşû ile. Pâdişah, son olarak teftîş etti erleri, Ve başladı çalmaya Osmânlının mehteri. Resul'ün sancağını, alıp Sultân eline, Gözyaşıyle ağlayıp, duâ etti Rabbine: Dedi ki: (Yâ ilâhî, senindir güç ve kuvvet, Sendendir kullarına her zaman fevzü nusret. Yerindirme yâ Rabbî şu garip gâzileri, Sevindirme ilâhî şu azgın kâfirleri.) Onun bu duâsına, hepsi "Âmin!" dediler, Atlarından inerek, hep secde eylediler. Yaklaşmıştı o anda hem düşman orduları, Pâdişahın duâsı, coşturmuştu onları. Osmânlı pâdişahı, bizâtihî kendi de, At üstünde, kılıçla savaşırdı en önde. Osmânlı orduları, alıp "Hilâl" şeklini, Ablukaya aldılar düşman askerlerini. Bu durumda küffârı, şaşkınlık, korku sardı, Arkaları bataklık, önde Osmânlı vardı. Koca Macar ordusu, iki saat içinde, Tamâmen yok olmuştu bataklık içlerinde. "Tekbîr" nidâlarıyle saldırıya geçtiler, Macar ordularını perîşân eylediler. Osmânlı târihine, altın yaldızlar ile, Bir "büyük zafer" daha yazıldı böylelikle.
.Kânûnî Sultân Süleymân "rahmetullahi aleyh"
2002-06-13 01:00:00
Yine Sultân Süleyman, "yetmişüç" yaşındayken, Bir sefer düzenledi Avrupa'ya âniden. Zîrâ Zigetvar'daki küffâr boş durmuyordu, Müslümân ahâliyi rahatsız ediyordu. Halkına bu ezâyı yaptığından kefere, Ordusunu toplayıp, çıkmıştı bu sefere. Pâdişah yaşlı olup, rahatsız idi hem de, Şehîd olacağını umuyordu bu harpte. Zîrâ o, İstanbul'dan ayrılırken bu yana, Nûrânî yüzlü biri, sokularak yanına, Demişti ki: (Sultânım, râzı idik biz sizden, Allah da râzı olsun bu son seferinizden.) Pâdişah, bu sözlerden, vefât edeceğini, Anlayıp, ordusuna verdi "Sefer" emrini. "Kırkaltı sene" süren pâdişahlık devrinde, Hep dîne hizmet etti, oturmadı yerinde. İnsanlar, grup grup dizilmişler yollara, Pâdişahı "bir görmek", "bin şeref"ti onlara. Gâziler, en nihâyet Zigetvar'a vardılar, Küffar ile çarpışıp, zaferle ayrıldılar. Ordu, zaferden sonra, dönerken geri yine, Erdi Sultân Süleymân hem şehîden Rabbine. Sultânın öldüğünü, askerden sakladılar, Ve "Şehzâde Selîm"e hemen haber saldılar. Sultân İkinci Selîm, geldiğinde o yere, Pâdişahın vefâtı söylendi gâzilere Sonra, Süleymâniye Câmii'ne vardılar. Cenâze namâzını, o câmide kıldılar. Kırkaltı yıl boyunca, pâdişahlık yapmıştı, Bu yıllarda, kimsenin burnu kanamamıştı. Ahâli görür görmez Pâdişahın naaşını, Ağlayıp, akıttılar hepsi gözyaşlarını. "Süleymâniye"deydi ön safı cemâatin, Arkası, gerisinde bitiyordu "Fâtih"in. Cenâzeyi kabire koyacaklardı ki tam, Bir kişi, bir çekmece getirip verdi selâm. Dedi ki: (Pâdişahın vasiyyeti üzere, Bu çekmeceyi dahî, defnediniz kabire.) Şeyhül islâm, sandığı tam eline alırken, Açılıp, çok "Kâğıtlar" saçıldı kabre birden. Ebüssü'ud Efendi, merakla alıp baktı, Gördü ki, kendisinin verdiği "Fetvâlar"dı. Zîrâ Sultân Süleymân, sorup Şeyhül islâma, Yapardı her işini uydurarak islâma. Vasiyyet etmişti ki: (Bütün bu fetvâları, Öldüğümde, benimle defnediniz onları.) Şeyhül islâm, o zaman dedi. (Ey sultânımız! Sen kendini kurtardın, lâkin biz ne yaparız.)
.Yavuz Sultân Selîm Hân "rahmetullahi aleyh"
2002-07-02 01:00:00
Selîm Hân'ın sevdiği baş vezîri Hasan Can, Anlatır ki: Pâdişah Yavuz Sultân Selîm Hân, Çok kitap okuyordu geceleri azîmle, Yâhut da dînî sohbet ederdi hep bizimle. Sultânın hizmetine gidemedim bir akşam, Ertesi gün sordu ki: (Nerdesin ey Hasan Can?) Dedimi ki: (Üç gecedir uykusuzdum sultânım, Dünkü hizmetinizden bu yüzden mahrum kaldım.) Dedi: (Bir rüyâ gördün herhâlde bu gece sen, Haydi, anlat bakalım ne rüyâ gördü isen.) Rüyâ görmediğimi arz eyledim ise de, Selîm Hân, bu hususta ısrâr etti yine de. Arzımı tekrar ettim, hattâ yemîn ederek, O, başını salladı çok hayret eyliyerek. O zaman emretti ki: (Pekâlâ kalk ayağa, Var git kapı ağası öbür Hasan Ağa'ya. Güzel bir rüyâ gördü işbu gece bir Hasan, Eğer sen görmediysen, o görmüştür o zaman.) "Peki Efendim!" deyip, huzûrundan ayrıldım, Derhâl kapı ağası Hasan Ağa'ya vardım. Baktım ki başı yerde, sessizce ağlıyordu, Gözlerinden sel gibi gözyaşı akıyordu. "Acı haber mi aldı acabâ memleketten?" Diye tahmîn ederek sorunca böyle hemen, Dedi ki: (Hayır hayır, etmedi kimsem vefât, Bu gece, çok mânâlı bir rüyâ gördüm fakat. Şöyle ki, gece vakti kapımızı çaldılar, Düşündüm: "Bu vakitte bizi acep kim arar?" Açtığımda gördüm ki, bir zât durur önümde, Böyle nûrlu bir kimse görmemiştim ömrümde. Birazcık gerisinde, "üç kişi" daha vardı, Onlar dahî çok nûrlu, heybetli insanlardı. Öndeki nûrlu yiğit, başladı konuşmaya, Dedi ki: (Bilir misin niçin geldik buraya?) "Bilmiyorum" deyince, buyurdu ki o zaman: (Alî bin Ebî Tâlip derler bana ey Hasan! Bunlar dahî Resûl'ün üstün eshâbındandır, Ebû Bekr-i Sıddîk ve Ömer ile Osmân'dır. Resûl'ün emri ile girdik senin rüyâna, Bizzât selâm söyledi hem dahî Selîm Hân'a. Buyurdu ki "Mekke ve Medînenin hizmeti, Artık ona verildi, neyse yapsın gereği." Git, haber ver şu anda, öğrensin Selîm Hân da.) Diyerek göz önünden kayboldular bir anda.
.Yavuz Sultân Selîm Hân "rahmetullahi aleyh"
2002-07-03 01:00:00
Uyanınca gördüm ki, terlemişim derinden, Hâlâ kurtulamadım rüyânın tesirinden. Hasan Ağa, bir yandan rüyâyı söylüyordu, Bir yandan da gözünden yaşlar süzülüyordu. Yanından ayrılarak, acele döndüm geri, Gelip girdim sultânın odasından içeri. Ve hemen arz ettim ki: (Sultânım haklılarmış, Evet, rüyâyı gören, öbür Hasan Ağa'ymış. Emriniz olur ise arz edeyim) diyerek, Anlattım bu rüyâyı, başından sonuna dek. İnce kalpli Pâdişah, bir "Âh!" çekti derinden, Ağlayıp, inci gibi yaş aktı gözlerinden Buyurdu ki: (Ey Hasan, demez miydim ben sana, Biz, emir almadıkça, gitmeyiz hiçbir yana. Ecdâdımın hepsi de öyledir ki ey Hasan! Almıştır nasîbini hepsi mâneviyâttan. Herbiri, yüksek âlim ve velîdir elbette, Lâkin biz benzemedik onlara bu cihette.) Mütevâzı Pâdişah gerçi böyle demişti, Lâkin o, böylelikle hâlini gizlemişti. Halbuki çok âlimler, ettiler ki ittifak: "Osmânlı sultânları, velîydi hepsi mutlak. Lâkin Yavuz Selîm'in evliyâlık ciheti, Hepsinden fazla olup, çok yüksekti himmeti." Yavuz Sultân Selîm Hân, her bir pâdişah gibi, Hem kudretli bir sultân, hem Hak dostu velîydi. Aslâ kibirlenmedi Mısır'ı fethedince, Aksine, tevâzuu fazlalaştı bir nice. Gelmişti o günlerde bir Cumâ namâzına, Hatip, hutbe okurdu kendisinin adına. "Haremeyn'in hâkimi" diye metheyleyince, O anda, müdâhale eylemişti hemence: (Hayır, hâkimi değil, hizmetçisi, hizmetçi.) Diye onu düzeltip, müsterih oldu içi. Allah'ın bu lütfuna şükreylemek için de, Secdeye kapanmıştı gözyaşları içinde. Sarığının ucuna, "süpürge"ye benzeyen, Bir "sorguç" taktırmıştı o günden îtibâren. Demek istemişti ki bununla: "Ben bir hiçim, O mübârek yerlerin bir süpürgecisiyim" Bu muhteşem tevâzû, yükseltti onu daha, Böylelikle daha çok yakın oldu Allah'a. Yavuz Selîm, aldığı bu mânevî emr ile, Ordusunu, doğuya gönderdi aceleyle. Lâkin Memluk sultânı bulunan "Kansu Gavri", Osmânlı ordusuna zahmet verdi bir hayli. İslâm hükümdârıydı "Kansu Gavri" ve lâkin, Osmânlı aleyhinde bulunurdu gün be gün.
.Yavuz Sultân Selîm Hân "rahmetullahi aleyh"
2002-07-04 01:00:00
Hemen şeyhül islâm'dan fetvâ alan Selîm Hân, Atını, memluklerin üstüne sürdü o an. Binbeşyüz onaltıda, Osmânlı gâzileri, Üsküdâr'dan kalkarak, yürüdüler ileri. İlk molayı, Gebze'de vermişti ordulara, Gâziler abdest alıp, namâz kıldı o ara. Bağlık ve bahçelikti geçilen bütün yollar, Salkım salkım "Üzüm"le dolu idi asmalar. Elma ağaçları da doluydu "Elma"larla, Selîm Hân, bu yerlerden geçmişti ordularla. "Sâhibinden izinsiz elma, üzüm koparan, Var mı?" diye, Pâdişah, tereddüt etti bir an. Çağırıp yeniçeri ağası'nı yanına, Bu hususta, şöyle bir tâlîmât verdi ona: (Ağa, fermânımızdır, bilcümle gâzilerin, Azap askerleriyle, bütün sipâhîlerin, Heybeleri, tek be tek aransın hemen şu an, Ki, acabâ izinsiz var mı meyve koparan? Bir tek üzüm tanesi koparan varsa eğer, Bilsin ki, bu ordudan atılacaktır o er.) "Fermân sultânımındır!" deyip çıktı dışarı, Arandı saatlerce heybeler ayrı ayrı. Yeniçeri ağası, emri îfâ ederek, Geldi Yavuz Selîm'in yanına sevinerek. Arz etti ki: (Hünkârım, emriniz gereğince, Arandı her askerin heybesi ince ince. Bulunmadı ne elma, ne bir üzüm tanesi, Hâlîdir meyvelerden, gâzilerin heybesi. Asma ve ağaçları dahî bir bir yokladık, Yerinden koparılma izine rastlamadık. Pâdişahım demek ki, sâhibinden izinsiz, Meyve alan olmamış, râhat etsin kalbiniz.) Cihân sultânı olan Yavuz Sultân Selîm Hân, Sevincinden, secde-i şükre vardı o zaman. Sonra da, ellerini ileri uzatarak, Dedi ki: (Yâ ilâhî, sanadır şükrüm ancak. Bana, harâm yemiyen ordu verdin, hem dahî, Bu lütfunun şükründen, âcizim yâ ilâhî! Bir tek üzüm tânesi kopsa idi yerinden, Vazgeçerdim mutlaka bu Mısır seferinden.) Sonra da, yeniçeri ağasına dönerek, Şu târihî sözünü söyledi sevinerek: (Çünkü Ağa, bir asker, bir haram yerse eğer, O orduyla, kat'iyyen fetholunmaz beldeler.)
.Yavuz Sultân Selîm Hân "rahmetullahi aleyh"
2002-07-05 01:00:00
Henüz şehzâde iken "Selîm Hân" Trabzon'da, Bir "Safevî devleti" var idi o zamanda. Başında, "Şâh İsmâil" diye bir zâlim vardı, Temiz Müslümânlara, çok eziyet yapardı. Ayrıca, hiç izin ve bir müsaade almadan, Geçirdi ordusunu Osmânlı toprağından. Şehzâde, üzüntüyle öğrendi bu haberi, Emir verip, hemence topladı vezîrleri. Anlatıp bu durumu dîvânda olanlara, Ne lâzım geldiğini, suâl etti onlara. Onlar bunu duyunca, tâzelendi hınçları, Ayağa fırlayarak çektiler kılıçları. Dediler: (Ey şehzâde, durulur mu hiç daha? Bu zâlimin üstüne yürüyelim cihâda.) O gün Şehzâde Selîm, emretti vezîrlere: (Hazırlansın ordular, çıkıyoruz sefere.) Tam "onbeşbin kişi"lik bir ordu hazırlandı, Hocası "Abdülhalîm Efendi" dahî vardı. Huzûruna yaklaşıp, arz etti ki o günde: (Tükenecek ömrümüz harplerde at üstünde.) Lâkin Azerbaycân'a girdiği hâlde ordu, Hiç Şâh'ın ordusundan ses sedâ çıkmıyordu. "Gence" adlı kaleyi ederek muhâsara, (Teslîm olun!) diye de haber saldı onlara. Red cevâbı gelince, dedi: (Bre gâfiller! Karşınızda kim vardır, bilmezsiniz siz meğer.) "Hücûm hazırlığına geçilsin!" diye o an, Emir verip, kendi de fırladı otağından. Ellerini açarak duâ etti Rabbine: (Yâ Rabbî, muzaffer kıl bizi küfür ehline.) Daha sonra, (Yâ Allah, Bismillah, Allahü ekber!) Diyerek, kâfirlerin üstüne yüklendiler. Şehzâde, yalın kılıç düşmana daldı o an, Erler, arslan misâli seğirttiler ardından. Genç Selîm gürledi ki: (Haydi bre arslanlar! Ölenlerimiz şehîd, gâzidir sağ kalanlar.) Genç Şehzâde, bir ara saldırıp kâfirlere, Düşman komutanını düşürdü attan yere. Tam öldürecekti ki düşman komutanını, Vazgeçip, değiştirdi sonra bu karârını. Çünkü o, kesmiş idi ümîdini hayattan, Yalvararak derdi ki: (Öldürme beni amân!) Kaldırdı kılıcını, vurmadı komutana, Osmânlı, dokanmazdı zîrâ teslîm olana. Öldürmediği gibi, kaldırdı yerden onu, Ve şöyle söyliyerek, kırmadı onurunu. Dedi: (Esîr değilsin, üzülme ey komutan! Bizim himâyemizde, misâfirsin sen şu an.)
.Âdem aleyhisselâm
2002-07-06 01:00:00
Yer yüzünde "İlk insan" ve hem de "İlk Nebî"dir, Ülül'azm peygamber ve Resûllerin ilkidir. Hiçbir şey yaratmadan âlemde Hak teâlâ, "Habîbinin nûru"nu halk eyledi evvelâ. Ve hadîs-i kudsîde, verdi ki şöyle haber: (Hiçbir şey yaratmazdım, sen olmasaydın eğer.) Âdem aleyhisselâm yaratılmadan önce, Yer yüzünde "cinnîler" yaşıyordu sâdece. Sonra, aralarında çıkınca kin ve haset, Kavga-cidâl yaptılar, "kan döküldü" nihâyet. Hak teâlâ o zaman, gökteki meleklerden, Müteşekkil bir ordu gönderdi yer'e hemen. Onların başına da, "İblîs"i kıldı serdâr, Zîrâ henüz Allah'a olmamıştı isyânkâr. Adı, "Azâzil" olup, hepsinden âlim idi, O ordunun başında, göklerden yere indi. Cinleri, yer yüzünden adalara, dağlara, Sürerek, kendileri yerleşti oralara. Böylece, meleklerin bir kısmı yer yüzüne, Yerleşip, emîrleri "Azâzil" oldu yine. Hem göklerin, hem yerin oldu idârecisi, Cennet hazînesinin, hem o idi bekçisi. O, bâzan yer yüzünde, bâzı kere göklerde, İbâdet ediyordu istediği her yerde. "Kırk bin" sene yapmıştı, Cennetlerde bekçilik, Yaptı "seksen bin" yıl da, meleklere emîrlik. Onlara, "otuz bin" yıl, yaptı vâz-ü nasîhat, Arş-ı âlâ altında, "on bin" yıl yaptı tâat. Allah, "Âdem Nebî"yi yaratmak dileyince, Ve bundan, melekleri haberdâr eyleyince, Dediler ki: (Yâ Rabbî, sana hamd ediyoruz, Ve seni tesbîh edip, her an zikrediyoruz. Yerde fesat çıkarıp ve kan dökecek olan, Kimseleri, ne için yaratacaksın el'an?) Hak teâlâ buyurdu: (Ey benim meleklerim! Sizin bilmediğiniz şeyleri ben bilirim. Siz yalnız bakarsınız onların işlerine, Bense, nazar ederim kalb ve niyetlerine, Siz, mâsum olsanız da günâhtan her ne kadar, Onlar, günâh işleyip, sonra pişmân olurlar.) Gerçi bunu sormakta, meleklerin niyeti, Sâdece öğrenmekti, o işteki hikmeti. Yine de, "Bu suâli, niçin sorduk?" diyerek, İstiğfâr eylediler, O'na boyun bükerek. Dediler ki: (Yâ Rabbî, seni tenzîh ederiz, Senin öğrettiğinden gayri şey bilmeyiz biz. Ey Rabbimiz, muhakkak, sen her şeyi bilensin, Ve her bir yaptığının, hikmeti vardır senin.)
.Âdem aleyhisselâm
2002-07-07 01:00:00
Önce toprak idi Emretti Hak teâlâ, "Cebrâil"e bir zaman: (Yâ Cebrâil, bir miktâr toprak al, getir Arz'dan.) "Cibrîl", yere inerek, alacaktı ki toprak, Yer yüzü, feryât figân eyledi ağlıyarak, Dedi ki: (Bu gün benden, hiç toprak alma sakın, İsyân edip, azâba düşerler sonra yârın. Benim sebebim ile, girmesinler günâha, Benden toprak almandan, sığınırım Allah'a.) Cebrâil, acıyarak bu feryâdına Arz'ın, Hemen döndü geriye, hiç toprak almaksızın. Dedi ki: (Yâ ilâhî, her şey mâlûm zâtına, Toprak almadığımdan, sığındım ben de sana.) Hak teâlâ bu sefer, emretti "Mîkâil"e, O dahî yer yüzüne indi bu gâye ile. O da, yerden bir miktâr toprak alacağı an, Yer yüzü, ona dahî eyledi feryât, figân. O da toprak almadan, geriye döndü yine, Aynı özrü, o dahî beyân etti Rabbine. Bu sefer "İsrâfil"e verdi Allah bu emri, O da, aynı sebepten "eli boş" döndü geri. Emretti en sonunda, "hazret-i Azrâil"e, O dahî yer yüzüne indi bu gâye ile. Yer yüzü, ettiyse de ona da öyle feryât, Onun yalvarmasına, şöyle dedi o fakat: (Allah'a sığınırsın, sen az toprak vermekten, Ben dahî sığınırım, O'na karşı gelmekten.) Ve sonra, her kıt'adan "Toprak" alıp getirdi, Tâif-Mekke arası, bir yere biriktirdi. Yer yüzü, "Azrâil"e edince feryât, figân, Ona, Hak teâlâdan geldi şöyle bir fermân: (Ey Arz, sakın üzülme az toprak verdiğine, İâde edeceğim onu ben sana yine, Şu cânsız, siyah renkli toprağını alırım, Beyaz tenli, ay yüzlü insanlar yaratırım. Onlar, senin üstünde yaşarlar belli müddet, Ölüp, tekrâr içine girerler en nihâyet.) Azrâil'in aldığı topraklar, o mahâlde, "Kırk arşın"lık bir yığın olup kaldı bu hâlde. Bu topraklar, dünyânın türlü noktalarından, Alınıp, bir araya gelmiş olduklarından, İnsanlar da, dünyâda, çeşitli renklerdedir, Hem dahî türlü türlü huy ve tabîattedir. Bu toprak yığınının üstüne Cenâb-ı Hak, "Kırk gün" yağmur yağdırdı, aralıksız olarak. Yağdı "Gam" denizinden, otuz dokuz gün gece, "Ferâhlık" denizinden, bir gün yağdı sâdece. Bunun için insanın, kederi, sevincinden, Fazla olur dâimâ, suâl yok hikmetinden.
.Âdem aleyhisselâm
2002-07-08 01:00:00
Çamur olup kurudu Allah, "Âdem Nebî"nin toprağını, o zaman, Çeşitli safhalardan geçirip yaptı "İnsan". Emretti, o toprağa "Hava" koydu Cebrâil, "Ateş" ilâve etti, daha sonra Mîkâil. Ve yetmiş bin meleğe emretti daha sonra, "Su" getirip döktüler, her biri o çamura. Bir müddet yerde kalan o çamura, melekler, Allah'ın emri ile, "İnsan şekli" verdiler. Emretti sonra Allah cümle melâikeye: (Gidin de, o kalıbı ziyâret edin) diye. Melekler, hemen gelip yakınına vardılar, Onun güzelliğine bakıp hayrân kaldılar. Zîrâ görmemişlerdi böyle şey yer yüzünde, Bir zarâfet var idi endâmında, yüzünde. Ve gayr-i ihtiyârî, şöyle dediler ki hep: (Allah, bundan güzel şey yaratmış mıdır acep?) "İblîs" kovulmamışken, henüz Allah katından, Geçerdi teb'asıyle, o yerin yakınından. Eğleştiler hemence, görünce yerde onu, Ve çok merak ettiler, onun ne olduğunu. Parmağının ucuyla, dokundu "İblîs" biraz, Hâsıl oldu o anda, çok kuvvetli bir âvâz. Meğer bir "Yabancı"nın eli dokunduğundan, Böyle çok kuvvetli ses, o zaman çıkmış ondan. Endîşeye kapılıp ve içinden dedi ki: (Bu, büyük bir iş için yaratıldı belli ki.) Lâkin belli etmedi bunu hiç etrâfına, Başka türlü konuştu, kalbinin hilâfına. Dedi ki: (Bunun için, etmeyin hiç endîşe, Baksanıza içi boş, yaramaz hiçbir işe. İsterseniz karnından, ben içeri gireyim, İçinde bir şey varsa, size haber vereyim.) Deldi sonra karnını, giriverdi içeri, Gördü orda bilcümle, göklerdeki şeyleri. Dedi ki: (Yaratıldın, sen büyük bir iş için.) Çıktı yine dışarı, hiç belli etmeksizin. Teb'asına dedi ki: (Eğer bunu, Rabbimiz, Tutar ise sizlerden daha üstün ve azîz, Ve hürmet etmenizi, isterse sizden eğer, Sizler ne yaparsınız, o zaman ey melekler?) Dediler: (Bize her ne emrederse Rabbimiz, O emre mütâbaat ederiz elbette biz.) "İblîs" hiç beğenmedi bu cevâbı kibrinden, Hemen kendi kendine, şöyle dedi içinden: (Onu tercîh ederse, muhâlefet ederim, Beni azîz tutarsa, onu helâk eylerim.) Hâlbuki Hak teâlâ buyurdu ki: (Sizin ben, Bilirim gizli açık, ne geçse kalbinizden.)
.Âdem aleyhisselâm
2002-07-09 01:00:00
Allah, "Âdem Nebî"nin kalıbına rûh ve cân, Vererek, diriltmeği murâd ettiği zaman, Rûh, bedeni "cânsız" ve "karanlık yer" görünce, İçeriye girmeyi, istemedi ilk önce. O zaman Cebrâil'e buyurdu cenâb-ı Hak: (Habîbimin nûrunu, al emânet olarak, Getirip koy ki hemen, iki kaş mâbeynine, Rûh girsin ona bakıp, Âdem'in bedenine.) Yâni nasıl avcılar, bir kuş avlamak için, Câzip yemler koyarlar o yere biraz ilkin. Yâni tuzak kurarlar, o kuşa daha önce, Gelir girer tuzağa, kuş, o yemi görünce. "Rûh kuşu" da, bu nûru görünce oldu hayrân, Girdi zevk ve şevk ile, gözünün pınarından. Lâkin girip gördü ki, bu yer çok "Karanlık"mış, Birbirine "zıt" olan, dört maddeden yapılmış. Ateş, hava, su, toprak, hepsi zıt birbirine, (Bu binâ çabuk çöker), dedi kendi kendine. O sırada gördü ki, üzerine dört yandan, Saldırıya geçtiler, bir hayli vahşî hayvan. Ne kadar "kötü huylar" varsa insan içinde, Rûha hücûm ettiler, bir "hayvan" biçiminde. Gadap, bir "canavar"dı, şehvet, sanki bir "akrep", Her sınıf hayvan vardı, saldırdılar ona hep. Nazlı rûh, uzun yıllar, mukaddes âlemlere, Alışık olduğundan, şaşırdı birden bire. Bu durum karşısında, istedi geri dönmek, Lâkin kendi kendine, bu, mümkün değildi pek. Çâresizlik içinde, bir "Âh" dedi o sâat, Aksırıp, her azâsı cânlandı, buldu hayât. Rûh yerleşti ise de, bedenine "Âdem"in, Bu karanlık cesede, alışamadı lâkin. Allahü teâlâya, yakınlık anlarını, Düşünüp, üzülürdü eski makâmlarını. Bu beden kafesini parçalayıp, o yine, Kavuşmak istiyordu, önceki günlerine. Velhâsıl bu cesede, etmedi hiç muhabbet, Kuramadı onunla, bir yakınlık ve ülfet. Zîrâ değil idiler, ikisi aynı cinsten, O, "âlem-i halk"tandı, bu, "âlem-i emir"den. Sonsuz kudret sâhibi, o Allahü teâlâ, Bu iki zıt şeyleri, getirdi bir araya. Sonra Allah, "Hava"yı, bedene gıdâ edip, Gönderdi ciğerlere, meleklere emredip. Böylece en lüzûmlu gıdâ olan bu "Hava", Bahş oldu Rabbimizden, insanlara bedâva. Rabbinin kokusunu, rûh alıp bu hava'dan, Tâze hayât buluyor, her sâniye ve her an.
.Âdem aleyhiselâm
2002-07-10 01:00:00
Vaktâ ki rûh bedene, girer girmez, o sâat, "Dimâğ"a te'sîr edip, önce o buldu hayât. Yayıldı daha sonra, el, kol ve bacağına, Her nereye gittiyse, kavuştu o yer câna. "Göz"üne ulaşıp da, etrâfını görünce, Arş-ı âlâya baktı, her şeyden daha önce. "Lâ ilâhe illâllah, Muhammedün Resûlullah" Yazısını görünce, merak etti o nâgâh. Ve sordu ki: (Muhammed, kim ola ki ilâhî! İsmin ile yan yana yazmışsın O'nu dahî?) Buyurdu: (Evlâdından, biridir ki yâ Âdem, Yaratmadım bir kişi, O'ndan daha mükerrem.) Ve vermemiş idi ki, rûhunu bedenine, Şöyle fermân buyurdu, cümle meleklerine: (Ey melekler, çamurdan, insan halk edeceğim, Önce cânsız bir kalıp, sonra rûh vereceğim. Ne zaman ki rûhunu verirsem bedenine, Siz secdeye kapanın, hürmet için kendine.) Vaktâ ki rûh verilip, kalktı "Âdem Peygamber", Secdeye kapandılar, O'na cümle melekler. Habîbullahın "Nûr"u, alnında parlıyordu, O yüzden meleklere, bu secde emrolundu. Tek bir kişi var idi lâkin secde etmeyen, O da, "İblîs" idi ki, tard oldu ebediyyen. Melekler, "Beşyüz sene" kalarak o secdede, Kalkınca gördüler ki, etmemiş sırf o secde. Emre uyduklarından, hamd ettiler Allah'a, Secdeye kapandılar, şükür için bir daha. Yaptığı içindir ki melekler iki secde, Beş vakit namâzda da, emr oldu bu şekilde. Onların arasında, "İblîs" idi ki bir tek, Emri dinlememişti, bir an kibirlenerek. Şöyle suâl eyledi, O'na Rabbil-âlemîn: (Ey mel'ûn, sen ne için secdeye eğilmedin?) Cevâbında dedi ki: (Hayırlıyım ben O'ndan, Beni "Nâr"dan yarattın, O'nu ise "Çamur"dan.) O, gurûr ve kibrinden secde etmedi diye, Dûçâr oldu maalesef, gadab-ı ilâhîye. İblîs, Hak teâlâya eyledi ki şöyle arz: (Kıyâmet gününe dek, mühlet ver bana biraz.) Hak teâlâ verince, bu mühleti İblîs'e, O zaman da Allah'a, dedi ki: (Öyle ise, Kullarının yoluna gidip oturacağım, Dört cihetten onlara, musallat olacağım. Onlara şirin, güzel, gösterip harâmları, Her an saptıracağım, doğru yoldan onları. Emirlerine uyan, hâlis kulların hâriç, Elimizden kurtulan, bir kimse bulunmaz hiç.)
.Âdem aleyhisselâm
2002-07-11 01:00:00
Önceden "Azâzil"di, İblîs'in asıl adı, Cinlerin babasıdır, "ateş"ten yaratıldı. Ateşin, "nûr" kısmından yaratıldı melekler, "Duman" kısmından ise, halk olundu cinnîler. Melekler nûrlu olup, başladılar tâate, Cinler ise girdiler, günâh ve şekâvete. Azâzil, "Cin" olarak halk olundu aslında, Lâkin hep bulunurdu, melekler arasında. Hattâ öyle çok ilmi vardı ki bu kimsenin, Hocası olmuş idi, cümle melâikenin. Vaktâ ki yerlerin ve göklerin idâresi, O'na bırakılınca, "kibir" sardı İblîs'i. Ve şöyle düşündü ki hemen kendi kendine: "Bu makâm verilirse, benden gayri birine, O ânda vazgeçerim, Allah'a ibâdetten, Zîrâ yok bir kişi ki, üstün olsun o benden. Hiç bir kimse yapamaz, benim yaptığım işi, Çünkü yok yer ve gökte, benden üstün bir kişi." Böyle kibirlenince "Azâzil" bu husûsta, Melekler, şu yazıyı gördü Levhil-mahfûzda: (Allah'a yakın biri, gadaba uğrayarak, Tard olunur, kovulur, hem de sonsuz olarak.) Melekler, bu yazıyı görüp kederlendiler, Acele "Azâzil"in, huzûruna geldiler. Dediler ki: (Birine, gelecekmiş bir belâ, Duâ et, onu bize vermesin Hak teâlâ.) Azâzil, cevâbında dedi ki: (Ey melekler! O belâ size gelmez, etmeyin fazla keder, Zîrâ ben, o yazıyı görürdüm çoktan beri, Ve lâkin demiyordum, kimseye bu haberi.) Melekler duâ için, fazla ısrâr edince, "Peki" deyip, onlara duâ etti bir nice: (Yâ Rabbî, bu belâdan koru meleklerini.) Dedi ve gurûrundan, söylemedi kendini. Bu belâyı, kendine yaklaştırmıyordu hiç, Bunun için duâdan, kendini tuttu hâriç. Ve dedi: (Yâ ilâhî, yazıda kastedilen, Bu kişi kim acabâ, kullarının içinden?) Hak teâlâ buyurdu: (O, öyle biridir ki, Veririm o kuluma, nice nimetlerimi, O ise, bir emrime itâat etmez benim, Ben de onu huzûrdan, ebedî tard ederim.) İblîs dedi: (O kulu, göster bana ilâhî. Ben onun cezâsını vereyim bizâtihî.) Hak teâlâ buyurdu: (Pek yakında görürsün.) Bu hâdiseden sonra, geçmedi fazla bir gün. Bin yıl secde ettiği yerden kalktı nihâyet, Gördü Levhil-mahfûzda, (İblîse olsun lânet.)
.Âdem aleyhisselâm
2002-07-12 01:00:00
Hak teâlâ "Âdem"e, her eşyânın adını, Öğretti birer birer, hem de sıfatlarını. Ayrıca, her san'atı bildirdi O'na yine, Ve bütün ilimleri, ilhâm etti kalbine. Sonra da evlâdının, kıyâmet gününe dek, Lisânlarını dahî öğretti O'na tek tek. O'na, bu ilimleri verince Hak teâlâ, Böylece meleklerden, oldu üstün ve alâ. Buyurdu: (Ey melekler, sâdıksanız siz eğer, Eşyânın adlarını, veriniz bana haber.) İtirâf eylediler melekler aczlerini, Dediler ki: (Yâ Rabbî, tenzîh ederiz seni. Bize ne öğrettinse, ancak onu biliriz, Senin bildirdiğinden, başka yok bir bilgimiz.) Hazret-i Âdem'e de buyurdu ki bu kere: (Eşyânın adlarını, haber ver meleklere.) Âdem Peygamber dahî, bu emre ittibâen, Onları, meleklere beyân etti tamâmen. Onlar, "Âdem Nebî"den öğrenince bunları, Daha da fazlalaştı, O'na hayrânlıkları. Hepsi şâhit oldular, ilminin kemâline, Ve çok gıpta ettiler, O'nun her bir hâline. Vaktâ ki "Kırk" yaşına geldi "Âdem Peygamber", O'nu, Cennet içine ilettiler melekler. Büyük bir "taht" yaptılar O'na Allah emriyle, Ve O'nu süslediler, Cennet zînetleriyle. Giydirdiler üstüne, bir "Cennet libâsı"nı, Ve koydular başına, bir "kerâmet tâcı"nı. Tebessüm etse idi "Âdem Nebî" bir kere, Dişlerinden çıkan nûr, aks ederdi her yere. Başını, ne tarafa döndürüp baksa idi, "Nûr-u Nebî", alnında parlardı "Güneş" gibi. Emretti Hak teâlâ, sonra meleklerine: (Alın O'nun tahtını, omuzlar üzerine. Dolaştırın, gezdirin Cennetin her yerini, Sonra Arş'ın yanında, indirin kendisini.) Bu emir üzerine, aldı O'nu melekler, Göklerin her yerini, gezdirip getirdiler. Alnında, güneş gibi, parıldayan "Nûr"unu, Bilirdi melekler de, Habîb'in olduğunu. Bu sebepten, ne vakit baksalardı yüzüne, Salevât okurlardı, "Habîbullah" üstüne. "Âdem aleyhisselâm", Cennetlere girince, Kürsîler konmuş gördü, Nebîler adedince. Onların hangisinde, biraz otursa idi, O peygamberin nûru, alnında parlar idi. "Habîbullah"ınkine, son kez oturduğunda, Kayboldu öbür nûrlar, o kürsînin nûrunda.
.Âdem aleyhisselâm
2002-07-13 01:00:00
"Âdem aleyhisselâm", Cennete girdiğinde, Üzüm, incir ve hurma yedi ilk günlerinde. Çok sevdi, çok beğendi Cennet meyvelerini, Dolaşmağa başladı, saray ve köşklerini. Lâkin "kendi cinsi"nden, arkadaş etti arzû, Yatıp uyuyuverdi, aklındayken bu mevzû. Sol göğüs kemiğinden, O'na, "Yâren" olarak, Halk eyledi "hazret-i Havvâ"yı cenâb-ı Hak. Âdem aleyhisselâm, uyanınca uykudan, Baş ucunda, ayakta, bir "Kadın" gördü o an. "Hazret-i Âdem" ile, "Havvâ"nın, cenâb-ı Hak, Kıydı nikâhlarını, Cennette ilk olarak. Böylece ikisi de, Cennetin her yerinde, Yaşarlardı çeşitli zevk ve ni'metlerinde. Lâkin bu ikisinin, Cennette kalmaları, "İblîs"e hoş gelmeyip, şöyle verdi kararı: "Düşünüp, bir an önce bulayım da bir hîle, Çıkarayım onları, Cennetten böylelikle." "Şeytân", secde etmeyip kibir ve gurûrundan, Tard olup kovulmuştu, Allah'ın huzûrundan. Bu hâdiseden sonra, İblîs, bu ikisine, Düşman olup, düşmüştü bir "intikâm" peşine. Bu sebepten, "hazret-i Âdem" ile "Havvâ"yı, Düşünüp dururdu hep, Cennetten çıkarmayı. Nihâyet öğrendi ki, onlara, cenâb-ı Hak, Cennette bir "Ağac"ı eyledi kat'î yasak. Sevinip, çıktı hemen yer yüzünden göklere, Geldi Cennet kapısı yakınında bir yere. Çekti dikkatlerini, ağlayıp sızlanarak, Onlar koştu kapıya, bu feryâdı duyarak. Acıdılar hâline, lâkin tanımadılar, (Ne için ağlıyorsun?) diye ona sordular. Dedi ki: (Ey yerlerin, göklerin seçilmişi! Ve bütün meleklerin, sevdiği makbûl kişi! Ben, sizin hâlinize ağlarım ki elbette, Sizi, sonsuz olarak komazlar bu Cennette. Âfiyet libâsını, alıp üzerinizden, "Ölüm" elbisesini giydirirler tezinden. Ve lâkin bu Cennette, var ki öyle bir "Ağaç", Meyvesinden yiyenler, Cennetten olmaz ihrâç. Siz dahî o ağaçtan yer iseniz birazcık, "İki melek" olur ve çıkmazsınız hiç artık.) Sonra, "Allah" adıyle, yetmiş kez etti yemîn, Buna, hazret-i Havvâ aldanıp yedi ilkin. Hazret-i Âdem dahî, O'nun teşvîki ile, Yedi yasak ağaçtan, "unutmak" sebebiyle. Emretti Hak teâlâ, Cebrâil'e o zaman: (Âdem ile Havvâ'yı, Cennetten çıkar hemân.)
.Âdem aleyhisselâm
2002-07-14 01:00:00
Üçyüz sene ağladı "Âdem aleyhisselâm", yasak olan meyveden, "Unutarak" yiyince, çıkarıldı Cennetten. Öyle çok ağladı ki Âdem Nebî o zaman, Taşlar bile yarıldı, O'nun ağlamasından. Buyurdu: (Ey Cebrâil, az müsaade eyle de, Elvedâ eyliyeyim, cümle meleklere de.) Sonra geri dönerek, söyledi şu sözleri: (Esselâmü aleyküm, ey Rabbin melekleri! Dünyâya gidiyorum aranızdan ben artık, Sizden ayrılıyorum, Allah'a ısmarladık. Lâkin bir istirhâmım olacak sizden benim, Gitmeden, hepinize onu beyân edeyim. Bu zelle'mden ötürü, demeyin "Yaptı kasten", "Unuttu" deyin, zîrâ, unuttum hakîkaten.) İndirdi Cibrîl O'nu, "Serendib" denen dağa, Yoktu Arz'da o zaman, yüksek dağ, ondan daha. "Cidde"ye indirdiler, Havvâ vâlidemizi, "Basra" veya "Mısır"a indirdiler İblîs'i. Âdem safiyyullahı, Cebrâil yer yüzüne, Bırakıp, hemen sonra, semâya döndü yine. Lâkin O'nu bırakıp, ayrılacaktı ki tam, Ağlamağa başladı, Âdem aleyhisselâm. Buyurdu: (Ey Cebrâil, gidiyorsun sen, ama, Burda ben, tek başıma ne yaparım bâdemâ? Bu mihnet diyârında, beni koyup gidersin, Tekrâr benim yanıma, ne gün avdet edersin?) Cebrâil, (Biz meleğiz, çıkmayız Hak emrinden.) Diyerek gâib oldu bir anda göz önünden. O an Âdem Nebî'nin, fazlalaştı mihneti, Ve lâkin diyordu ki: (Vardır bunun hikmeti.) Yerde yalnız kalınca Âdem aleyhisselâm, Gece gün ağlamağa, "üçyüz yıl" etti devâm. Dereler hâsıl oldu, gözlerinin yaşından, Bakmadı gök yüzüne, bir daha utancından. Akan göz yaşlarını, kuşlar gelip içerdi, (Bundan daha lezzetli su görmedik) derlerdi. Emretti Hak teâlâ, kurda, kuşa ve hattâ, Yer yüzünde yaşayan, bilcümle mahlûkâta: (Âdem'in hâtırını sormak için, hepiniz, Giderek, kendisini tesellî eyleyiniz.) Geldiler grup grup, hemen cümle hayvanlar, O'nun gözü önünde, toplanıp saf tuttular. Lâkin O, başı önde devâmlı ağlıyordu, Ağlamaktan, başını kaldırıp bakmıyordu. Bu bâbda İbni Abbâs, rivâyet eder ki hem; (Hazret-i Havvâ ile, beği Hazret-i Âdem, Üçyüz sene, devâmlı, ağlayıp inlediler, Kırk sene müddet ile, yemeyip içmediler.)
.Âdem aleyhisselâm
2002-07-15 01:00:00
Akd-i Mîsak (Sözleşme) Allah, Âdem Nebî'ye buyurdu ki sonra hem: (Seni, toprak ve sudan, kim yarattı yâ Âdem?) Cevâbında dedi ki: (Sen yarattın ilâhî.) Buyurdu ki: (Öyleyse, secde et bana haydi.) Âdem aleyhisselâm, secdeye vardı o dem, O zaman Hak teâlâ, buyurdu ki: (Yâ Âdem! Seninle bir sözleşme yapalım ki, yakînin, Olsun daha kuvvetli, hem artsın muhabbetin.) Ve "Hacer-ül esved"i, getirdiler Cennetten, Bir beyaz yâkut olup, parlardı her cihetten. Âdem'in zürriyyeti, belinden, rûh hâliyle, Çıktılar zerre zerre, kudret-i İlâhiyle. O zaman bu rûhlara, hitâb edip Rabbimiz, Buyurdu ki: (Ben sizin, değil miyim Rabbiniz?) Her biri, (Kâlû belâ), yani (Evet) dediler. Ve lâkin bu dünyâya gelince de, bu sefer, Dünyâ meşgûliyyeti, hem de gafletlerinden, Verdikleri o sözü, unuttu çoğu hemen. Şöyle hitâb eyledi, rûhlara sonra Allah: (Benim peygamberimdir, Muhammed bin Abdullah. O'nu, âhir zamanda dünyâya gönderirim, Mahlûklarım içinde, en çok O'nu severim. Ey rûhlar, şimdi bana söz verin siz hepiniz, O'na îmân eyleyip, yardım eder misiniz?) Hepsi söz verdiler ki: (Kabûl ettik ilâhî.) Buyurdu: (Öyle ise, secde edin siz dahî.) O anda bütün rûhlar, secdeye kapandılar, Lâkin secde etmedi, kâfir ve münâfıklar. Secdeye giden rûhlar, kaldırıp başlarını, Gördüler bir kısmının secde yapmadığını. Sevinip hamd ettiler, secde ettiklerine, Şükür için, ikinciye vardılar tekrâr yine. Bunları seyrederken gökte bâzı melekler Allahü teâlâya, şöyle suâl ettiler: (Yâ Rabbî, bu insanlar ne çok kalabalıktır, Her birine, dünyâda, yetecek yer var mıdır?) Buyurdu ki: (Onların, bir kısmı fâni olur, Ölenlerin yerine, başkaları oturur.) Melekler hayret edip, dediler ki: (İlâhi! Mâdem ki insanların, bir kısmı olur fâni, Onların yerlerine gelecek bu insanlar, Ölenleri görünce, burda nasıl kalırlar?) Hak teâlâ buyurdu: (Ey benim meleklerim! Ben onlara "gaflet" ve "uzun emel" veririm, Dost ve yakınlarını, gömüp kabirlerine, Gelip yine dalarlar, tûl-i emellerine.)
.Âdem aleyhisselâmÂdem aleyhisselâm
2002-07-17 01:00:00
Rivâyet edilir ki, Âdem aleyhisselâm, Bu dünyâdaki yaşı, "beşyüz" olmuştu ki tam, Hak teâlâ, Cibrîl'i gönderip kendisine, Peygamber yaptı O'nu, evlâdı üzerine. Cibrîl'le "kırk sahîfe", gönderip cenâb-ı Hak, Domuz ile şarabı, kıldı haram ve yasak. Farz kıldı elli vakit namâz kılmalarını, Oruç ve cenâbetten gusül almalarını. Vaktâ ki vâsıl oldu, dünyâda yaşı "bin"e, Hastalanıp göç etti, âhıret âlemîne. Henüz vefât etmeden, "Şît" adlı evlâdını, Çağırıp, yaptı O'na en son nasîhatını. Buyurdu ki: (Ey oğlum, alnında parlayan nûr, Muhammed Mustafâ'ya mahsûs olan bir nûrdur. Bu nûru muhâfaza etmeğe eyle gayret, Ve bunu, en pâkize bir hanıma teslîm et. Bu husûsta, pek fazla dikkat göstermelisin, Sen de, çocuklarına vasıyyet etmelisin!) Sonra dedi: (Ey oğlum, yaklaşıyor ecelim, Benden sonra yerime, halîfem ol sen benim. Gayret eyle yaymağa, Allah'ın bu dînini, Unutma Rabbimizin sevgili Habîbini.) Bu vasıyyeti yapıp, buyurdu ki: (Ey oğlum, Cennetin zeytinini, çok arzû ediyorum.) Bir müddet sonra yine, bir daha hastalandı, "Cennet yemişleri"ni, bu sefer arzûladı. Gönderdi evlâdını, getirmeleri için, Onlar yola çıkarak, gidiyorlardı, lâkin, Gördüler ki, bir grup melekler geliyorlar, Hazret-i Âdem için "kefen" getiriyorlar. Melekler dediler ki: (Hemen geri dönünüz, Babanıza, Cennetten kefen getiriyoruz.) "Peki" deyip, oradan elleri boş döndüler, Melekleri, Âdem'in huzûrunda gördüler. Âdem aleyhisselâm, konuşurken Cibrîl'le, Girdi ve selâm verdi, "Azrâil" edeb ile. Dedi ki: (Hak teâlâ, sana selâm ediyor, Seninçün evlâdına, baş sağlığı diliyor.) O anda bir ses duydu: (Yukarı bak yâ Âdem!) Yukarı baktığında, "Cennet"i gördü o dem. Gösterdi Allah O'na, Cennetteki yerini, Gördü O, çeşit türlü Cennet ni'metlerini. O anda "Melekül mevt", yaklaşarak yanına, Kavuşturdu bir anda, cânını Cânân'ına. Cibrîl aleyhisselâm, giydirdi bir gömleği, Şît aleyhisselâma, öğretti gasl etmeği. Yıkayıp, kefenleyip, kıldılar namâzını, "Ebû Kubeys" dağına, defn ettiler nâşını
.Hâbil ile Kâbil
2002-07-18 01:00:00
"Âdem aleyhisselâm" ve "Havvâ vâlidemiz", Evlenip, çocukları oluyordu hep ikiz. Onlar da oluyordu biri kız, biri erkek, Sâdece istisnâen, "Şît Nebî" doğmuştu tek. İlk doğan, "Kâbil" ile, Onun kız kardeşiydi, İkincisi, "Hâbil" ve Onun ikiz eşiydi. Âdem aleyhisselâm, Allah'ın emri ile, Evlendirmek istedi, onları birbiriyle. Hâbil'in ikiziyle, Kâbil evlenecekti, Onun ikizini de, Hâbil'e verecekti. O dinde, iki kardeş evlenebiliyordu, Fakat ayrı batından olmak gerekiyordu. Kâbil'in kız kardeşi, Hâbil'in kardeşinden, Güzel olduğu için, Kâbil kızdı içinden. Ve hemen babasına, gidip etti îtirâz, Dedi: (Niçin Hâbil'e tanıyorsun imtiyâz? Benim ikiz kardeşim, mâdem ki daha güzel, O kıza ben lâyıkım Hâbil'den daha evvel.) Âdem aleyhisselâm, buyurdu ki Kâbil'e: (O, sana helâl değil, Allah'ın emri böyle.) İhtilâf, günden güne büyüyünce, nihâyet, Âdem Nebî, bu işi çözmeğe etti gayret. Buyurdu: (Birer kurbân adayınız öyleyse, O zaman belli olur, hanginiz haklı ise.) "Çobanlık" işi ile meşgûldü Hâbil o gün, En kıymetli "Koç"unu, gidip seçti sürünün. Kâbil'se, "Rençberlik"le iştigâl ettiğinden, Bir bağ "Buğday" getirdi, gidip kötülerinden. Sonra Âdem Nebî'nin, uyup tavsiyesine, Götürdüler onları, bir dağın tepesine. Zîrâ o zamanlarda, vardı ki şöyle âdet: İnsanlar arasında olursa muhâlefet, Hemence birer kurbân adardı iki taraf, Hak teâlâ katından, hallolurdu ihtilâf. Şöyle ki, haklı olan kimseye âit adak, Gökten inen ateşle, yok olurdu yanarak. Onlar da, adakları o yere koyar koymaz, Gök yüzünden oraya, bir ateş indi beyaz. Ve Hâbil'in kurbânı yanınca o ateşte, Anlaşıldı ki Kâbil haksız idi bu işte. Haksızlığı meydâna çıkmasına mukâbil, Buna îtirâzını, sürdürdü yine Kâbil. Ve kalbinden, Hâbil'e kızarak için için, Kötü şeyler düşündü, sonunda Onun için. Bu kıskançlık ve nefret, yakıyordu içini, Öldürmeği düşündü, gidip bu kardeşini. Ve Hâbil'e giderek, dedi ki: (Beni dinle, Seni öldüreceğim, söylüyorum yemînle.)
.Hâbil ile Kâbil
2002-07-19 01:00:00
Kâbil, nefsine uyup, karşı geldi babaya, Ve hattâ âsî oldu, Allahü teâlâya. İçindeki o haset, düşmanlık ve kin ile, (Seni öldüreceğim) dedi gidip Hâbil'e. O da, (Niçin?) deyince, dedi ki Ona Kâbil: (Seni fazla seviyor, babam, bana mukâbil. Ve güzel kardeşimle, seni evlendiriyor, Güzel olmayanını, bana lâyık görüyor.) Hâbil, yumuşaklıkla dedi ki: (İyi, fakat, Bunların olmasında, yok bende bir kabâhat. Bu işe kalkışırsan, sen kâtil olursun ilk, Benim günâhımı da, yüklenirsin üstelik. Tasarladığın bu şey, zâlimlerin işidir, Zâlimlerin yeriyse, Cehennem ateşidir.) Bunları dediyse de Hâbil bu kardeşine, O, çoktan karârını koymuş idi içine. Hacca gittiği vakit Âdem aleyhisselâm, Onu öldürmek için, bunu "fırsat" bildi tam. Onu, ıssız bir yerde öldürmek istiyordu, Lâkin bu nasıl olur, onu bilemiyordu. O ân insan şeklinde, "Şeytân" geldi yanına, Bir "kuş" tutup, başını, koydu bir taş altına. Başka bir taş ile de, vurup ezdi başını, Kâbil görüp anladı, nasıl yapacağını. O da gidip Hâbil'i, yatırdı birden bire, Koydu sonra başını, bir taşın üzerine. Başka bir taş ile de, vurup şehîd eyledi, Bu sefer, "Bu cesedi, ne yapayım ben?" dedi. Koyup gidecekti ki cesedi o sahrâda, Baktı ki, "vahşî kuşlar", dolaşıyor havada. Sonra yine baktı ki, havadaki o kuşlar, Cesedin etrâfında, dönüp dolaşıyorlar. Şaşkın bir vaziyette, o yük ile giderken, Gördü "iki karga"yı, hem de kavga ederken. Hayret ile baktı ki seyrederken kavgayı, Öldürdü biraz sonra, biri, öbür kargayı. Sonra inip, toprağı kazdı ayaklariyle, Onu, oraya gömüp, kapattı toprak ile. Kâbil, görüp öğrendi ondan işin şeklini, O da gömdü toprağa, Hâbil'in cesedini. Perîşân, üzüntülü, huzûrsuz oldu o an, Kendi kız kardeşini, alıp kaçtı oradan. Âdem Nebî üzüldü, şehîd olunca Hâbil, Gelip, tesellî için, şöyle dedi Cebrâil: (Allah, sana bir evlât verecek ki yâ Âdem, O çocuğun neslinden, gelecek Fahr-i âlem.) Daha sonra, dünyâya "Şît Nebî" etti teşrîf, "Gün" gibi parlıyordu, alnında nûr-u şerîf.
.Şît aleyhisselâm
2002-07-20 01:00:00
Ne zaman ki Hâbil'i, Kâbil öldürdüğünde, Çok üzüldü babası, gelip de gördüğünde. Tesellî etmek için, Rabbimiz Onu bizzât, Sonradan kendisine, ihsân etti bir evlât. "Allah'ın hediyesi", olan bu evlâdını, Çok sevip, bu ma'nâda, "Şît" koymuştu adını. Hem bütün çocukları, biri kız, biri erkek, Hep "ikiz" doğuyorken, bu geldi dünyâya tek. Habîbullahın "Nûr"u, kendi alnından, buna, Geçince, muhabbeti çok oldu bu oğluna. Diğer evlâtlarından, Onu üstün ve azîz, Tutarak, Onu yaptı onlara hâkim, reîs. Bilcümle ilimleri ve ilâhî sırları, Ona, bizzât kendisi öğretti ayrı ayrı. Vaktâ ki Âdem Nebî, dünyâdan göçtü nâgâh, "Şît aleyhisselâm"ı, peygamber yaptı Allah. Ve Ona, "elli suhuf" gönderdi ki, içinde, Çok ilimler var idi, emirler hâricinde. Meselâ fizik, kimyâ, matematik ve hattâ, Bilgiler mevcûd idi çok çeşitli san'atta. "Şît peygamber", ekserî Şam'da oturuyordu, İnsanları îmâna, hakka çağırıyordu. Geçirdi bu dünyâda, "dokuzyüz" senesini, Bin tâne şehir kurup, îmâr etti hepsini. Çocuk ve torunları, seâdetli bir hayât, Yaşayıp, ederlerdi çok ibâdet ve tâ'at. Kâbil'in evlâdıysa, bunların hâricinde, Yaşarlardı küfür ve bir sapıklık içinde. Allah'ın emri ile, "Şît Nebî" en nihâyet, Gidip o azgınları, îmâna etti dâvet. Lâkin küfürlerinde edince inât, ısrâr, Üstlerine yürüyüp, onlarla savaştılar. Hattâ kılıç kullandı, "Şît Nebî" o gazâda, O'dur peygamberlerden, ilk kılıç kullanan da. Sonradan babasıyla birleşerek hem dahî, Taş ve balçık kullanıp, binâ etti "Kâ'be"yi. Resûlullahın "Nûr"u, Onda idi emânet, Alnında, "yıldız" gibi parlıyordu be gâyet. Âdem aleyhisselâm, hayâtının sonuna, Gelince, "Şît Nebî"yi, çağırdı huzûruna. Buyurdu ki: (Ey oğlum, alnında parlayan nûr, Son peygamber, Muhammed Mustafâ'nın nûrudur. Onu, temiz ve afîf hanımlara teslîm et, Sen dahî evlâdına, böyle eyle vasiyyet.) Hepsi, babalarının tutup vasiyetini, Çok iyi korudular, bu "Nûr" emânetini. Hep mü'min alınlarından geçerek o "Nûr" yine, Ulaştı en nihâyet, hakîkî sâhibine
.İdrîs aleyhisselâm
2002-07-22 01:00:00
Kavmine nasîhati "İdrîs aleyhisselâm", kavmine kendi bizzât, Hikmetli sözler ile, ederdi hep nasîhat. Bir kere buyurdu ki: (Akıllıysa bir kimse, Hakâret gözü ile bakmaz o, hiç kimseye. Eğer Hak teâlâdan, gelirse dert, musîbet, Güzelce sabrederek, eylemez hiç şikâyet. Yükseldikçe ma'nevî rütbe ve derecesi, Çoğalır kendisini hep aşağı görmesi. İşlediği günâhlar, öyle üzer ki onu, Göremez başkasının, hata ve kusûrunu. Dünyâ muhabbetini, o kalbine koymaz hiç, Malı çoğalsa bile, olmaz onda bir sevinç. Hem "akıllı" olanda, olmaz hiç kibir, gurûr, Zîrâ o, "tevâzû"da bulur râhat ve huzûr.) Bir gün de buyurdu ki: (Âhıret ile dünyâ, Birbirinin zıddıdır, gelmezler bir araya. Birini sevindirsen, gücenir ötekisi, Bir kalbe yerleşemez, iki zıddın sevgisi. "Ölüm" uzakta değil, çok yakınınızdadır, Ölümü uzak gören, kendisini aldatır. "Akıllı" o kuldur ki, hazırdır ölüme hep, Râhat ve müsterîhtir, o gâyet bundan sebep.) Buyurdu ki: (Ey insan, sana ne oluyor ki, Acıktığın zamanlar, olursun "çocuk" gibi. Lâkin karnın doyunca, değişirsin bu defâ, Bir "azgın köle" gibi saldırırsın etrâfa. Zaman zaman bilsen de, kendi âcizliğini, Lâkin râhatlayınca, unutursun hepsini. Ey insan, zenginliği "malda" ararsın, fakat, "Kanaat" eyleseydin, ederdin daha râhat. Size en faydalı şey, "kanaat" ve "rızâ"dır, Zîrâ gerçek rahatlık, bunlar ile sağlanır. "Hırs" ile "öfke" ise, en kötü iki haslet, Bu ikisi, insana olur büyük felâket.) Buyurdu: (Cömertliği, mal azken de yapınız, Ve gücünüz varken de, suçu bağışlayınız. Akıllının her işi, hep kendi lehinedir, Ahmak ise, ne yapsa, yine aleyhinedir. Ey insanlar, Allah'a ibâdet eyleyiniz, Ve O'nun kullarına, çok merhamet ediniz. "Hayır" ve "şer" herbiri, Allah'tandır muhakkak, Lâkin hayır işlerden, râzıdır cenâb-ı Hak. Her ni'meti, Allah'tan bilirse eğer kişi, Ne büyük saâdettir onun böyle bilişi. Zerre kadar iyilik yapsa insan bir kula, Kavuşur âhırette, elbet karşılığına. Kötülük yapar ise, bulur kötü karşılık, O, gayriye değil de, kendine eder yazık.)
.İdrîs aleyhisselâm
2002-07-23 01:00:00
Cennete girdi, çıkmadı! Melek-ül-mevt, bir defâ girdi "insan" şekline, Geldi "İdrîs Nebî"nin, bir gün ziyâretine. Girip, sohbet eyledi O'nun ile evinde, Lâkin geri dururdu, yemek vakitlerinde. Yemekle alâkasız görünce İdrîs O'nu, Suâl edip öğrendi, "Azrâil" olduğunu. Buyurdu: (Ey Azrâil, rûhumu şimdi al da, "Ölümün acısı"nı, tadayım bu dünyâda.) Hazret-i Azrâil de, izin alıp Rabbinden, Alıp, iâde etti rûhunu O'na hemen. İdrîs Nebî dedi ki: (Bir ricâm vardır yine, Şimdi de çıkar beni, buradan gökyüzüne. Bugün ben göreyim de Cehennemi, Cenneti, Daha fazla yapayım, Rabbime ibâdeti.) "Azrâil", Rabbimizden izin alıp, o ara, O gün İdrîs Nebî'yi, çıkardı semâlara. Buyurdu: (Ey Azrâil, Mâlik'e eyle de arz, Cehennemin içini göstersin bana biraz.) Açtı O da kapıyı, Hakk'ın müsaadesiyle, Gösterdi Cehennemin içini tamâmiyle. Görünce "İdrîs Nebî", Cehennem ateşini, Korku ve dehşetinden, kaybetti kendisini. Kendine geldiğinde, buyurdu ki: (Şimdi de, Görmeği istiyorum, Cennetin içini de.) Rabbinden izin alıp, açtı "Rıdvân" Cenneti, Girip, gördü içerde akıl almaz ni'meti. Azrâil arz etti ki sonra İdrîs Nebî'ye: (Haydi çık, ileteyim, seni dünyâ evine.) İdrîs aleyhisselâm, buyurdu ki o zaman: (Rabbim emretmedikçe, artık çıkmam buradan.) O böyle buyurunca, Hak teâlâ bu defâ, Bir melek gönderdi ki, baksın bu ihtilâfa. Evvelâ "Azrâil"i, dinledi hâkim melek, Sonra "İdrîs Nebî"ye, sordu ta'zîm ederek. O dedi ki: (Ey melek, buyurdu ki Rabbimiz; "Elbette ki ölümü tadacaktır her nefis." Ve yine buyurdu ki, bizlere cenâb-ı Hak: "Her nefis, Cehennemden geçecektir muhakkak." Ayrıca buyurdu ki: "Bana îmânı olan, Cennetime girerse, artık çıkmaz oradan." Ben de "Ölüm"ü tadıp, "Cehennem"den geçmişim, Ve "îmânlı" olarak, bu Cennete girmişim. Mâdem ki Hak teâlâ, eyledi böyle fermân, O emir vermedikçe, ben de çıkmam buradan.) Melek, hayret içinde arz etti: (Yâ ilâhî! Mes'elenin hâllinde, âciz kaldım ben dahî.) Rabbimiz buyurdu ki: (Haklıdır bunda İdrîs, Çıkmasın Cennetimden, O'na ilişmeyiniz.)
.Nûh aleyhisselâm
2002-07-24 01:00:00
Mağarada doğdu!.. İdrîs aleyhisselâm, göğe çıktıktan sonra, İnsanlar yoldan çıkıp, tapındılar putlara. Hak teâlâ bu kavme, gönderdi "Nûh Nebî"yi, O gelip, insanları "hak yol"a dâvet etti. Babası, çok asîl bir zâttı "Lâmek" adında, Resûlullahın "Nûr'u" parlıyordu alnında. Annesi de "Kaynuş" nâm bir hanımdı, pek afîf, Nûh Nebî, bu hanımdan dünyâya etti teşrîf. Lâkin "Dermesil" adlı, var idi ki bir sultân, İmânı olanlara, vermezdi aslâ emân. Zâlim ve kâfir olup, tapıyordu putlara, Sebepsiz zulmederdi, îmânı olanlara. Gün geldi, "Nûh Nebî"ye, hâmileydi annesi, Başladı bu husûsta, korku ve endîşesi. Oğluna gelir diye, ondan zarar ve âfet, "Gizli doğum" yapmayı düşündü en nihâyet. Doğum vakti gelince, çıkarak hânesinden, Gitti bir "mağara"ya, kimseye görünmeden. Gizlice mağaraya gelip oldu mülâki, Doğum, bu ıssız yerde, yalnızken oldu vâki. Sonra bu yavrusunu, bırakıp mağaraya, Dönerken, hüzünlenip, başladı ağlamaya. İçli gözyaşlarıyla, "Vâh oğlum!" diyerekten, Ağlarken, konuşmağa başladı oğlu birden. Dedi ki: (Anneciğim, hiç üzülme, râhat et, Beni yoktan yaratan, hıfz eder yine elbet.) Bir miktâr ferâhladı, O bunu işitince, Velâkin muhabbeti fazlalaştı iyice. Yavrusunu bırakıp, ıssız bir mağaraya, Ayrılmak, ne de büyük acıydı bir anaya. Lâkin selâmetini düşünerek oğlunun, Buna "sabır" gösterip, takdîre eğdi boyun. O'nu, Hak teâlâya emânet eyliyerek, Ayrılıp gitti eve, gözyaşları dökerek. O günden sonra "kırk gün" geçmişti ki aradan, Melekler, O'nu gelip, aldılar mağaradan. Getirip, annesine verdiler sağ ve sâlim, Çok sevinip dedi ki: "Çok şükür sana Rabbim". Annesinin yanında büyüdü tamâmiyle, O, "hazret-i Âdem"e benzerdi her hâliyle. Gençliğinde, "çobanlık" yapmış idi bir miktâr, Biraz da "ticâretle" olmuştu alâkadar. Kavmi ise, tamâmen çıkmıştı doğru yoldan, Büsbütün gâfildiler, Allahü teâlâdan. Kendi elleri ile, taşlardan "put" yaparak, İbâdet ederlerdi, O'na "ilâh" olarak. Vaktâ ki "Nûh peygamber", yaşı tam oldu elli, Gönderdi kendisine, Rabbimiz Cebrâil'i.
.Nûh aleyhisselâm
2002-07-25 01:00:00
Ona inanmadılar "Nûh nebî"yi, peygamber edince Cenâb-ı Hak, Tamâmen yoldan çıkıp, azmış idi cümle halk. İçki, kumar ve zinâ, zulüm, hîle, haksızlık, Sarmış idi her yanı, fecî bir ahlâksızlık. Nûh Nebî, önceleri "gizliliğe" riâyet, Ederek, insanları eyledi Hakka dâvet. Yılmadan, gece gündüz gayret sarf ettiyse de, İnanan olmamıştı kendisine yine de. Zîrâ o ahlâksızlar, O'na inansalardı, "Nefsî arzûları"nı yapamıyacaklardı. Bayramları vardı ki, onların senede bir, O gün toplanırlardı, kadın erkek, genç ve pîr. Putlarının önünde, binlerce "kurbân" kesip, İbâdet ederlerdi, onlara secde edip. Sonra içki içerek, çalıp oynuyorlardı, Her türlü ahlâksızlık ve zinâ yaparlardı. Nûh aleyhisselâm da, gitti bayram yerine, "Bana yardım et" diye, duâ etti Rabbine. Yüksek bir yere çıkıp, seslendi ki: (Ey kavmim! Beni, peygamber yapıp, gönderdi size Rabbim. Allah'ın birliğine ederim sizi dâvet, Hakîkî ma'bûd O'dur, O'na yapın ibâdet. Bu putlar, gerçek ma'bûd değildir tapılacak, Sâdece Allah vardır, ibâdet yapılacak.) O böyle söyleyince, o putlar, birdenbire, Oldukları yerlerden, devrilip düştü yere. Hükümdâr "Dermesil" de, duydu ve gördü bunu, Sordu adamlarına, O'nun kim olduğunu. Dediler: (O delidir, tutulmuş bu illete, Bu yüzden böyle şeyler, söylüyor bu millete.) "Dermesil" çok kızarak, dedi ki: (Öyle ise, Yakalayıp getirin o şahsı önümüze.) Adamları, bir anda O'nu yakalıyarak, Dermesil'in önüne getirdiler çabucak. Dedi: (Sen kimsin böyle, sana yazıklar olsun, Bizi, ilâhımızdan ayırmak istiyorsun.) Buyurdu: (Adım Nûh'tur, Allah'ın Resûlüyüm, "Tek Allah'a" îmâna, sizi çağırıyorum. Taptığınız o putlar, değildir "ma'bûd-u hak", Sâdece "Allah" vardır, ibâdete müstehak.) O dedi: ("Deli" isen, tedâvi ettirelim, Yok eğer "fakîr" isen, sana yardım edelim.) Buyurdu: (Ne deliyim, ne de fakîr bir kimse, "Allah'ın emri" ile, peygamber geldim size. İstediğim, sâdece şudur ki benim yalnız; Allah'a îmân edip, O'na kulluk yapınız.) Dedi ki: (Bugün bayram olmasa idi şâyet, Seni, pek şiddetlice, öldürecektim elbet.)
.Nûh aleyhisselâm
2002-07-26 01:00:00
Hakaretlere sabrediyordu! "Hazret-i Nûh", kavmine der idi ki: (Ey kavmim! Beni, Resûl olarak gönderdi size Rabbim. Bu putları bırakıp, uyanın bu gafletten, Vazgeçin bu putlara secde ve ibâdetten. İbâdet olunacak, tek ma'bûd var ki elbet, O da Hak teâlâdır, O'na yapın ibâdet.) Lâkin inanmadılar yine o nasîpsizler, Reîsleri gelerek, dedi ki: (Ey Nûh, yeter. Sen dahî "bizim gibi" bir insansın nihâyet, Sana uymamız için, var mı lüzûm ve hâcet? Senin, bize nazaran yok ki bir üstünlüğün, Fazla değil hem bizden paran, malın ve mülkün. Aşağı kimselerdir, sana inananlar da, Gâyet sefil ve fakîr kimselerdir onlar da. Onları yanından kov, ederiz belki îmân, "Ar gelir" zîrâ bize, onlarla bulunmaktan.) Buyurdu ki: (Ey kavmim, ben teblîğ ediyorum, Sizden, buna karşılık, bir şey istemiyorum. Sizin sözünüzle de, kovamam onları ben, Onlar mükâfâtlanır, Cennetle Rablerinden.) Onlar inâd ederek, dediler ki: (Ey Nûh, bak, Sana inanmıyoruz, bu işi artık bırak! Zîrâ sen, bizim gibi yiyorsun, içiyorsun, Sonra da gelip bize, "peygamberim" diyorsun. Allah istese idi, bize "Resûl" göndermek, "İnsan" değil, elbette gönderirdi bir "melek". Senin bu iddiâda bulunman, bize göre, Apaçık "deliliktir", hiç yorulma boş yere.) O, bu hakâretlere, her gün sabrediyordu, Yine de, teblîğini devâm ettiriyordu. O, kavmine ettikçe, her gün öğüt, nasîhat, Onlar inanmamakta ederdi yine inât. Üstüne hücûm edip, döverlerdi de hattâ, O, yine bulunurdu onlara teblîgatta. Gece, kapılarını ısrârla çalıyordu, Onları hidâyete, dîne çağırıyordu. Lâkin inanmadılar, O'nun bu teblîğine, "Sefîh, alçak" dediler, devâm etti O yine. Hattâ "delilik" ile, ettiler O'nu ithâm, O yine hiç yılmadan, teblîğe etti devâm. Her gün döverlerdi de kızarak bu sebepten, Yine geri durmazdı, teblîğ-i risâletten. Yanlarına giderek, derdi ki: (Ey insanlar! Vazgeçin bu inâttan, ilâh değil bu putlar.) Onlar, hiç duymuyordu O'nun dediklerini, İnâtla yaparlardı, yine bildiklerini. Hattâ "Onu görmemek", maksat ve gâyesiyle, Hemen kapatırlardı gözlerini bir şeyle.
.Nûh aleyhisselâm
2002-07-27 01:00:00
"Yâ Rab affet onları" "Nûh aleyhisselâm"ın, etmeyip kavmi îmân, İşkence ederlerdi, kendisine her zaman. Bayılıncaya kadar döverlerdi çok kere, Sonra hasıra sarıp, atarlardı bir yere. Toplanıp "taşa tutar", ederlerdi hakâret, O, bunlara sabredip, ederdi yine dâvet. Saçarlardı üstüne kumları, "yağmur" gibi, Bu kumların içinde, kaybolurdu "Nûh Nebî". Sonra da "Öldü" diye, dönerlerdi geriye, Çok zaman yaparlardı, bu işi "Nûh Nebî"ye. Hak teâlâ emriyle, "Cebrâil" gök yüzünden, Gelir ve çıkarırdı, O'nu kumun içinden. Sabah yine giderdi, o inâtçı kavmine, Çağırırdı onları, "Allah'ın birliği"ne. O kavmin arasında, var idi ki bir kişi, Ona eziyet edip, üzmek idi tek işi. Bir gün oğlunu alıp, getirdi "Nûh Nebî"ye, Dedi: (Oğlum, her zaman cefâ yap bu kişiye.) O çocuk, babasının alarak asâsını, Vurup kana boyadı, Mübâreğin başını. Bütün bunlara rağmen, yine sabrediyordu, (Yâ Rab, affet onları, bilmiyorlar) diyordu. O'nun mârûz kaldığı cefâlara, melekler, Çok üzülüp, Allah'a münâcât eylediler. Dediler: (Yâ ilâhî, Sen ne kadar halîmsin, Şefkat, merhametine, nihâyet yoktur senin. Onlar, bu yer yüzünde râhatça yürüyorlar, Ve senin gönderdiğin rızıkları yiyorlar. Buna rağmen "putlara" yapıyorlar ibâdet, Ve senin resûlüne ediyorlar hakâret.) Velhâsıl "Nûh peygamber", dokuzyüz elli sene, Dâvet etti kavmini, Allah'ın birliğine. "Birkaç" kişi vardı ki, hidâyete ilk gelen, Olmadı bundan gayri, O'na îmân eyliyen. Dediler ki: (Biz aslâ, sana îmân etmeyiz, Zîrâ ecdâdımızın dîni üzerindeyiz. Söyle de, gökten azâb göndersin Rabbin bize, Bizi helâk eylesin, eğer ki muktedirse.) Nûh peygamber, Rabbine arz etti ki: (İlâhî! Uğraştım gece gündüz, biliyorsun sen dahî. Bunca sene, onları dâvet ettim ben, fakat, Onlar inanmamakta ettiler yine inât.) O günden îtibâren, "kırk sene" müddet ile, Kıtlık olup, hiç yağmur yağmadı damla bile. Hattâ hiçbir kadının, olmadı çocukları, Üstelik helâk oldu davarları, malları. Nesilleri kesilip, oldular çok perîşân, Bağ ve bahçelerinden, kalmadı eser, nişân.
.Nûh aleyhisselâm
2002-07-28 01:00:00
Meydan okudu! Nûh aleyhisselâm'ın, "dokuzyüz elli" sene, Gece gündüz, yılmadan yaptığı dâvetine, İlk defâ îmân eden, o "bir kaç" kişi hâriç, Kavminden îmân eden, bir kimse çıkmadı hiç. Üstelik çok çeşitli eziyetler ettiler, Sonra "öldürmek için", çok gayret sarfettiler. O ise, kâfirlere buyurdu ki: (Ey kavmim! Sizin öldürmenizden, hıfz eder beni Rabbim. Hiç geri koymasanız, elinizden geleni, Yine de öldürmeğe, gücünüz yetmez beni.) Böyle "meydân okuyup", buyurdu ki peşinden: (Bana bir fayda yoktur, îmâna gelmenizden. Ve eğer yüz çevirip, gelmezseniz îmâna, Yine netîcesinde, bir zarar gelmez bana.) Sonra, şöyle bir vahiy geldi ki gâyet açık: (Kavminden, sana îmân edecek çıkmaz artık. Hattâ o kâfirlerin, bundan sonra gelecek, Nesillerinden bile, yoktur îmân edecek. O hâlde sen üzülme ve hiç mahzûn olma ki, Onlara bir azâbın inmesi olur vâki.) O zaman Nûh peygamber, dedi: (Öyleyse şâyet, Şu insâfsız kavmimi, azâbınla helâk et. Kalmasın bu dünyâda, kâfirlerden tek diri, Halâs et bu azâbdan, beni ve mü'minleri.) O'nun bu duâsına, "Âmin" dedi melekler, Sonra da, (Bir gemi yap!) vahyi geldi bu sefer. "Nûh Nebî", Cebrâil'den alır almaz bu vahyi, Başladı mü'minlerle, bu işe bizâtihî. Bu iş için "ağac"a, var idi çok ihtiyâç, Ve lâkin o bölgede, yok idi fazla ağaç. Bu yüzden "bol ağaçlı", bir yer bulup çıktılar, O yerde, gemi için dört sene çalıştılar. Onları, çalışırken görünce o kâfirler, Yanlarına gelerek, istihzâ eylediler. Dediler ki: (Hani sen, "peygamberim" diyordun, Yoksa onu bırakıp, şimdi "dülger" mi oldun? Peygamberlik gibi bir mertebeyi bırakıp, Âdi bir dülgerliğe inivermek ne ayıp. Hem sonra, yedi yıldır, "susuz" olan bu yerde, Nasıl yüzdüreceksin bu gemiyi ilerde?) O da, o kâfirlere buyurdu ki: (Şimdi siz, Bizim ile eğlenip, istihzâ edersiniz. Lâkin Hak teâlânın azâbı geldiğinde, İstihzâ edeceğiz, biz dahî sizin ile.) Nûh aleyhisselâmın, "üç katlı"ydı gemisi, "Abanos" ağacından idi hep malzemesi. Ateşi yanarak ve kazanı kaynıyarak, Yürüdüğü, Kur'ânda vardır açık olarak.
.Nûh aleyhisselâm
2002-07-29 01:00:00
Dünyayı su kapladı Vaktâ ki tamâmlandı, Nûh Nebî'nin gemisi, Yakınlaştı iyice, o azâbın gelmesi. Nûh peygamber, kavmine dedi ki son olarak; (Beni, size "peygamber" gönderdi cenâb-ı Hak. Size, bunca senedir ettimse de nasîhat, Dinlemeyip, istihzâ eylediniz siz fakat. İşte bu yüzdendir ki, yakında Hak teâlâ, Sizin üzerinize, gönderecek bir belâ. O azâb "tûfân"dır ki, dünyâ suyla dolacak, İmâna gelmiyenler, o suda boğulacak. Bu belâdan kurtulmak isteyen varsa her kim, Acele îmân etsin, "son sözüm"dür bu benim.) Dediler: (Yüz yıllardır, bu lâfı dinliyoruz, Gelsin ne gelecekse, sana inanmıyoruz.) Va'd olunan "Azâb"ın, gelmişti vakti zâten, Tûfan alâmetleri, görüldü çok geçmeden. Su, yerde yavaş yavaş, başladı yükselmeğe, Ve başladı mü'minler o gemiye binmeğe. "Nûh Nebî", bir kez daha kavmin hükümdârını, Çağırtıp, kendisine yaptı son ihtârını. Kral ve o müşrikler, yine inkâr ettiler, Ve bunu, normal yağan "bir yağmur" zannettiler. Müslümânlar, gemiye binince en nihâyet, Tûfânın şiddeti de, fazlalaştı be gâyet. Oğlu "Ken'ân", kenarda dururdu zevcesiyle, İkâz etti O'nu da, babalık şefkatiyle: (Ey evlâdım, haydi gel, bizimle bin gemiye, Kurtuluş yoktur bugün, mü'minlerden gayriye.) Babası, ettiyse de son defâ O'nu îkâz, Lâkin O, inâdından yine etti îtirâz. Dedi: (Su yükselirse, çıkarım şu dağlara, Nasıl olsa bu sular, çıkmaz tâ oralara.) O böyle konuşurken, "lâubâli" olarak, Bir dalga, gelip O'nu götürdü, etti helâk. Hak teâlâ emriyle, yağmurlar yağdı gökten, Yer yer sular kaynadı, toprağın her yerinden. Suların seviyesi, yükseldi ki o kadar, Kayboldu su içinde, en yüksek büyük dağlar. Kırk gündüz ve kırk gece, devâm etti bu tûfân, Kâfirler hep öldüler, kalmadı ehl-i tuğyân. Nûh Nebî'nin gemisi, "altı ay" müddet ile, Dalgalar arasında, yüzdü hep selâmetle. Hak teâlâ emriyle, kesilince yağmurlar, Alçalmağa başladı, yavaş yavaş o sular. Seviye alçaldıkça, gemi de iniyordu, Yüksek dağlar, gemiyi, kendine bekliyordu. "Cûdi dağı", tevâzu eyleyip, etti duâ, İndirdi Hak teâlâ, onu bu küçük dağa.
.Nûh aleyhisselâm
2002-07-30 01:00:00
Vefâtı "Nûh Nebî", buğday tenli ve iri yapılıydı, Ve "hazret-i Âdem"i, fizîken andırırdı. İri gözlü ve güzel bir zât idi mükerrem, Sakalları uzunca, geniş omuzluydu hem. Gâyet "gadaplı" olup, "sabrı" dahî çoktu pek, Kavminin cefâsına, dayandı sonuna dek. Zahmet ve meşakkatli geçerdi çoğu vakti, Buna rağmen, Rabbine çok yapardı tâ'ati. "Yediyüz rek'at" namâz kılardı gün ve gece, Aslâ ilgilenmezdi, dünyâ ile zerrece. "Bin sene"lik ömründe, etmedi bir ev talep, Kıldan, siyah "bir çadır" içinde yaşadı hep. Eshâbı bunu O'na, suâl etti bâhusûs; (Ne için kendinize, bir ev yapmıyorsunuz?) Buyurdu: (Bugün, yârın, ölürüz pek yakında, Ev yapmağa değer mi bu kısacık zamanda? Bu dünyâ hayâtımız, zâten kısa bir müddet, Yapılacak tek iş var, o da Hakk'a ibâdet.) Bir gün de, kendisine ev yapardı "kamış"tan, Dediler: (Yapsaydınız, bu evi keşke taştan.) Buyurdu ki: (Yakında ölecek insan için, Bu kadarı çok bile, hikmeti budur işin.) Biri dahî sordu ki: (Kerpiç varken, acep siz, Niçin kara çadırdan, ev binâ edersiniz?) Buyurdu ki: (Ölünce, bırakıp gideceğim, Daha kıymetlisi var, niçin zahmet çekeyim?) Vefâtı yaklaşınca, "Sâm" adlı evlâdını, Çağırıp, yaptı O'na en son nasîhatını. Buyurdu ki: (Evlâdım, ben artık ölüyorum, Sana, iki nasîhat bırakıp gidiyorum. Birincisi şudur ki, "şirk koşma" hiç Allah'a, Yoktur bir insan için, bedbahtlık, bundan daha. Öbürü, "kibir"dir ki, şeytânın sıfatıdır, Bir zerre kibri olan, Cennetten mahrûm kalır.) Ülül'azm peygamberler içindedir kendisi, Bu sebeple indallah, yüksektir derecesi. "Nûh aleyhisselâm"ın, erince ömrü sona, Cebrâil'le Azrâil, birlikte geldi O'na. Melek-ül mevt yaklaşıp, suâl etti ilk sefer: (Ey dünyâda çok uzun ömür süren peygamber! Bu kadar yaş yaşadın, çok çalıştın, yoruldun, Sen bu fâni âlemi, acabâ nasıl buldun?) Cevâben buyurdu ki: (Bu dünyâyı, şimdi ben, Sanki "iki kapılı han" gibi buldum aynen. Birinden girmiş idim, öbüründen çıkarım, Ve ancak içeride, "çok az" bir zaman kaldım.) Sonra da "Allah" deyip, teslîm etti rûhunu, "Beyt-i makdîs" içine, defn etti ehli O'nu.
.Putlar ilâh olamaz
2002-07-31 01:00:00
"Hûd Nebî", Âd kavminin yaşadığı yer olan, Ahkaf denen bölgede, yaşadı uzun zaman. Ve babası Abdullah, görmüştü ki bir rü'yâ, Sırtından "nûr şûlesi", yükseliyor havaya. Sonra da, kendisine denildi ki gâibden: (Ey Abdullah, haydi kalk, amca kızınla evlen.) Uyanıp, amcasına gidiverdi aynı gün, Kızını istedi ve evlenip yaptı düğün. Bu iki mümtâz şahsın, evlenmeleri ile, Dünyâ nûra kavuştu, nihâyet "Hûd Nebî"yle. Hâmile olduğunda, annesi bu oğluna, Cânlı cânsız her nesne, müjdeler verdi ona. O sabah kalktığında, yeşermişti ağaçlar, Her yere, birden bire, gelmişti sanki bahar. O gece, Âd kavminden herkes duydu şu sesi: (Ey insanlar, yakındır Hûd'un teşrîf etmesi, Ona îmân etmekte, tereddüt etmeyiniz, Helâke uğrarsınız, aksi hâlde hepiniz.) Nihâyet tamâm oldu, hâmilelik müddeti, Ve bir cum'a gecesi, dünyâya teşrîf etti. O beldede yaşıyan insanları, âniden, Korku ile karışık, titreme aldı birden. Önce anlamadılar, bunun ne olduğunu, Sonra, "Hûd peygamber"in, duydular doğduğunu. Hemen birbirlerine verdiler ki bir haber: (Büyüyünce, bu olur herhâlde bir peygamber. Zîrâ onun halleri, çok farklı her insandan, Dikkatli olmalıyız, ona karşı her zaman.) Onun, ana rahmine düştüğü günden beri, Görülürdü her zaman, fevkalâde halleri. Herkesten farklı idi, yine çocukluğunda, Seçkin insanlardı hep, nesebi ve soyu da. Devrin insanlarının, en güzel yüzlüsüydü, Akıl bakımından da, yine en üstünüydü. Namâz kılıyordu ki, bir gün kendi kendine, Annesi, merak ile sordu ki: (Oğlum bu ne? Sen bu ibâdetini, kim için yapıyorsun? Kime kulluk ediyor, kime yalvarıyorsun?) Dedi ki: (Seni, beni, her mahlûku halkeden, Allahü teâlâya, ibâdet ederim ben.) Annesi hayret edip, dedi ki: (Her insanın, Taptığı şu putlara, ibâdet yapmaz mısın?) Dedi ki: (Anneciğim, o put dediğin şeyler, Kimseye ne bir fayda, ne zarar veremezler. Bu putlar cansız olup, ya taştır, ya da tahta, Bunlar lâyık olur mu, ibâdet ve tâata? İbâdete müstehak, bir tâne ilâh vardır, O, her şeyi yaratan, Allahü teâlâdır.)
.Hûd aleyhisselâm
2002-07-31 01:00:00
Putlar ilâh olamaz "Hûd Nebî", Âd kavminin yaşadığı yer olan, Ahkaf denen bölgede, yaşadı uzun zaman. Ve babası Abdullah, görmüştü ki bir rü'yâ, Sırtından "nûr şûlesi", yükseliyor havaya. Sonra da, kendisine denildi ki gâibden: (Ey Abdullah, haydi kalk, amca kızınla evlen.) Uyanıp, amcasına gidiverdi aynı gün, Kızını istedi ve evlenip yaptı düğün. Bu iki mümtâz şahsın, evlenmeleri ile, Dünyâ nûra kavuştu, nihâyet "Hûd Nebî"yle. Hâmile olduğunda, annesi bu oğluna, Cânlı cânsız her nesne, müjdeler verdi ona. O sabah kalktığında, yeşermişti ağaçlar, Her yere, birden bire, gelmişti sanki bahar. O gece, Âd kavminden herkes duydu şu sesi: (Ey insanlar, yakındır Hûd'un teşrîf etmesi, Ona îmân etmekte, tereddüt etmeyiniz, Helâke uğrarsınız, aksi hâlde hepiniz.) Nihâyet tamâm oldu, hâmilelik müddeti, Ve bir cum'a gecesi, dünyâya teşrîf etti. O beldede yaşıyan insanları, âniden, Korku ile karışık, titreme aldı birden. Önce anlamadılar, bunun ne olduğunu, Sonra, "Hûd peygamber"in, duydular doğduğunu. Hemen birbirlerine verdiler ki bir haber: (Büyüyünce, bu olur herhâlde bir peygamber. Zîrâ onun halleri, çok farklı her insandan, Dikkatli olmalıyız, ona karşı her zaman.) Onun, ana rahmine düştüğü günden beri, Görülürdü her zaman, fevkalâde halleri. Herkesten farklı idi, yine çocukluğunda, Seçkin insanlardı hep, nesebi ve soyu da. Devrin insanlarının, en güzel yüzlüsüydü, Akıl bakımından da, yine en üstünüydü. Namâz kılıyordu ki, bir gün kendi kendine, Annesi, merak ile sordu ki: (Oğlum bu ne? Sen bu ibâdetini, kim için yapıyorsun? Kime kulluk ediyor, kime yalvarıyorsun?) Dedi ki: (Seni, beni, her mahlûku halkeden, Allahü teâlâya, ibâdet ederim ben.) Annesi hayret edip, dedi ki: (Her insanın, Taptığı şu putlara, ibâdet yapmaz mısın?) Dedi ki: (Anneciğim, o put dediğin şeyler, Kimseye ne bir fayda, ne zarar veremezler. Bu putlar cansız olup, ya taştır, ya da tahta, Bunlar lâyık olur mu, ibâdet ve tâata? İbâdete müstehak, bir tâne ilâh vardır, O, her şeyi yaratan, Allahü teâlâdır.)
.
2002-07-16 01:00:00
"Âdem aleyhisselâm", zelle'si sebebiyle, Ağladı üçyüz sene, affolmak gâyesiyle. Dedi ki: (Yâ ilâhî, evlâdımın içinden, Öyle bir peygamberi yaratacaktın ki sen, Şâyet sâdır olursa, benden bir küçük zelle, Affedecektin beni, O'nun şefâatiyle. Yâ ilâhî, işte o evlâdım hâtırına, Affeyle bu babayı, bağışla beni O'na.) Hak teâlâ buyurdu: (Nasıl bildin sen O'nu?) Dedi ki: (Yâ ilâhî, yarattın ben kulunu, Gözümü açar açmaz, baktım, Arş kenarında, Yazılmış O'nun ismi, seninkinin yanında. İsmin ile yan yana yazdığından ismini, Anladım tâ o günden, O'nu çok sevdiğini.) Hak teâlâ buyurdu: (O'nu yaratmasaydım, Seni ve kâinâttan hiçbir şey yaratmazdım. Şefâatçı olarak, O'nu gösterdiğinden, Habîbim hürmetine, bağışladım seni ben.) Sonra da Hak teâlâ, Kâbe büyüklüğünde, Bir "Yâkut"u gönderdi yer yüzüne o günde. O Cennet yâkutunu, şimdiki "Beytullah"ın, Mahalline koydular, emri ile Allah'ın. "Âdem Nebî", uyarak sonra Rabbin emrine, O evi tavâf için, geldi Mekke şehrine. "Hazret-i Havvâ" dahî, Cidde'den ayrılarak, Hazret-i Âdem ile buluştu ilk olarak. İkisi, uzun yıllar ayrı yaşamışlardı, Ve firâk ateşiyle, yanıp yakılmışlardı. Âdem Nebî, Havvâ'yı ilk defâ gördüğünde, Rengi değiştiğinden, tanımadı ilk günde, Cibrîl tanıştırınca, Âdem ile Havvâ'yı, Sevince gark oldular hemen bundan dolayı, Oradan berâberce, Minâ'ya yürüdüler, Daha sonra birlikte, Hindistân'a gittiler. Hindistân beldesinde yaşarken Âdem Nebî, Oradan yürüyerek, kırk defâ Hacca geldi. Huzûr ve rahâtlıkla, yaşadılar çok yıllar, Başka bir sıkıntıya, olmadılar giriftâr. O seneler içinde, hem Havvâ vâlidemiz, Yirmi doğum yaptı ve her biri oldu ikiz. Onlardan biri erkek, diğeri kız olmuştu, Sâdece tek olarak "Hazret-i Şît" doğmuştu. Allah'ın sevgilisi, o "Resûl-i Kibriyâ", Şît'in evlâtlarından, teşrîf etti dünyâya. Âdem aleyhisselâm vefât edince, yine, Gökten gelen Beytullah, çekildi gök yüzüne. Evlâdı, bulup sonra önceki temelleri, Taşlar ile çamurdan, yaptılar ilk "Kâbe"yi.
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-01 01:00:00
Kibirli kavim!.. Hûd Nebî, annesine, "Allah birdir" deyince, Kapıldı vâlidesi, bir sürûr ve sevince. Ve hemen bu oğlunun boynuna sarılarak, Dedi ki: (Ey evlâdım, senin yolun doğru, hak. Sen, bildiğin şekilde ibâdete devâm et, Tek senin ilâhına lâyıktır her ibâdet. Ben sana hâmileyken ve doğum esnâsında, Çok acâyip hallere şâhit oldum aslında. Sen dünyâya gelince, o vakit gece iken, Her taraf, gündüz gibi aydınlık oldu birden. Kuru olan ağaçlar, o zaman yeşermişti, Ve hattâ çiçek açıp, hepsi meyve vermişti. Ben, seninle berâber, bir yere gider iken, Karşıma, çok heybetli bir kimse çıktı birden. Seni benden alarak, verdi bir kimselere, Onlar da götürdüler, seni uzak yerlere. Çok beyaz ve nûrânî yüzlüydü bu kimseler, Sonra seni getirip, bana teslîm ettiler. Geldiğinde, "Nûr" vardı başının üzerinde, Hem de yeşil yâkutlar vardı bileklerinde.) "Hûd Nebî", sevimli ve tatlıydı konuşması, Ve hazret-i Âdem'e benziyordu sîmâsı. Dünyâ ve dünyâlıkla, ilgisi yoktu aslâ, Hep ibâdet ederdi, Hâlıkına pek fazla. Merhametli, şefkatli ve cömert idi gâyet, Yapardı ayrıyeten, ara sıra ticâret. Âd kavmi insanları, iri cüsselilerdi, Tuttuğunu koparan, kuvvetli kimselerdi. Gelmemişti dünyâya, onlardan iri insan, Hem de yaşamışlardı, dünyâda uzun zaman. Çok da bereketliydi, yaşadıkları yerler, Her yer yemyeşil olup, çoktu bağ ve bahçeler. Adım başı pınarlar ve akarsular vardı, Ayrıca, o beldede sık sık yağmur yağardı. Kayaları yontarak, sütun şekli verip tam, Üzerine, binâlar yaparlardı muazzam. Hazret-i Nûh'tan sonra, sekiz asır geçince, Âd kavmi insanları, bozuldular iyice. Hak, adâlet üzere yaşarken önceleri, Sonra çok kötüleşip, kalmadı bu halleri. Dinlerini unutup, cehâlete daldılar, Böylece yavaş yavaş, hak yoldan ayrıldılar. Nûh tûfânını gören kimse kalmadığından, Silinmişti te'sîri, bütün hâfızalardan. Boy ve kuvvetlerine, dünyâ ni'metlerine, Bakıp, âsî oldular tamâmen Rablerine. (Bizden daha kuvvetli kimse var mı?) diyerek, Bir gurûr ve kibire kapıldılar giderek.
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-02 01:00:00
Görülmemiş çılgınlık!.. Âd kavmi insanları, dinden uzaklaştıkça, Hak bildikleri yoldan, ayrıldılar açıkça. Boy ve cüsselerine bakarak aldandılar, Allah'a isyân edip, günâhlara daldılar. Hattâ Hak teâlâyı unutup, daha sonra, Tamâmen kapıldılar, bir kibir ve gurûra. Sonra puta tapmağa başlıyan bu Âdlılar, Zulüm ve haksızlığa, zorbalığa daldılar. Zayıf ve güçsüzlere işkence yaparlardı, Onları, binâlardan aşağı atarlardı. Kimsesiz gariplari, bu zâlim kavim hattâ, Eğlence vâsıtası görürlerdi âdetâ. Baskınlar yaparlardı, güçsüz kabîlelere, Eziyet ederlerdi, kimsesiz gariplere. Şiddetli muâmele, işkence ve zorbalık, Bu merhametsizlerin, şiârı idi artık. Merhamet duyguları, kaybolmuştu tamâmen, Hattâ zevk alırlardı, böyle fenâ hallerden. Issız çöl yollarına, yanlış işâretleri, Koyup, aldatırlardı gelen ve geçenleri. Yolcular, bakarak bu yanlış işâretlere, Bilmeden, yollarından saparlardı çok kere. Onların bu çöllerde, perîşânlıklarını, Kurda kuşa yem olup, hebâ olmalarını, Seyre koyulurlardı, çıkıp yüksek yerlerden, Hattâ zevk alırlardı, maalesef bu şeylerden. Allah korkusu ile, merhamet ve insanlık, Duyguları, bunlarda hiç kalmamıştı artık. Halbuki fevkalâde zenginlikleri vardı, Ama sırf zulüm için, bunu kullanırlardı. Dünyâlık ni'metleri, çoğaldıkça gün be gün, Şımarıklıkları da, artıyordu büsbütün. Allah'ın bahşettiği, dünyâ ni'metlerine, Nankörlük ederlerdi, hamd ve şükür yerine. Her arzû ettikleri şeye kavuşmaları, Daha da azıttırıp, şımartmıştı onları. İşte bu Âd kavminin, hükümdârı, "Halecân", Adında çok zâlim bir kimse idi o zaman. Yine bir zât vardı ki, bu kavim arasında, Resûlullahın "Nûr"u, parlıyordu alnında. Bu, "hazret-i Hûd" olup, üstün idi kavminden, Onun bu fazîleti, belliydi her hâlinden. O, nesebce ve soyca, onlardan idi, fakat, Tamâmen başka türlü sürüyordu bir hayât. Halîm, selîm, şefkatli, îtibâr sâhibiydi, Herkesin saygı hürmet gösterdiği biriydi. Fevkalâde güzellik sâhibiydi o hem de, Kavminin üstünüydü, O ahlâkî yönden de.
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-03 01:00:00
Git peygamber olarak "Hûd Nebî", çok güzeldi insanlar arasında, Habîbullahın nûru, parlıyordu alnında. Daha küçüklüğünde, bir sesler duyuyordu, Gâibden birileri, ona şöyle diyordu: (Habîbullaha âit, mübârek nûr-u Nebî, Şimdi senin alnında parlıyor yıldız gibi. Bütün putları kırıp ve küffârı öldürmek, Sana müyesser olur bu ateşi söndürmek.) O da, Nûh peygamberin dînine tâbi idi, O din üzre ibâdet yapıyordu dâimî. Taşkınlık içindeyken insanlar fevkalâde, O, hayât sürüyordu, onlardan farklı hâlde. Hep doğruluğu ile, kavminde ün yapmıştı, "Emîn" lâkabı ile, daha çok tanınmıştı. Kavmi, küfür içinde yaşıyordu ama hep, Bakıp üzülüyordu, onlara bundan sebep. Zîrâ o insanlara, karşı gelemiyordu, Çok üzülüyordu ama, birşey diyemiyordu. Gâyet sâkin, yumuşak huylu idi o, ama, Bir "Vakar" ve "Heybet"e sâhip idi dâimâ. Kırk yaşına gelince, Cibrîl aleyhisselâm, Allah'ın emri ile, geldi ve verdi selâm. "Peygamber" olduğunu bildirdi kendisine, O, Rabbinin emriyle, başladı teblîğine. Hak teâlâ, vahiyle buyurdu ki o vakit: (Kalk, peygamber olarak, kavminin yanına git. Korkma kendilerinden, teblîğdir senin işin, Mûcize yaratırım onlara senin için. Git, onları tevhîde ve hak yola dâvet et, De ki, Hak teâlâya edin yalnız ibâdet.) O gün de, bayram olup, hepsi toplanmışlardı, "Hûd Nebî" emri alıp, hemen oraya vardı. "Halecân" adlı biri, hükümdârdı onlara, Altın taht üzerinde otururdu o ara. O anda "Hûd Nebî"nin, işitildi gür sesi, Bağırarak tevhîde çağırırdı herkesi. Diyordu ki: (Ey kavmim, putları terk ediniz, Hak olan tek Allah'a ibâdet eyleyiniz. Taptığınız şu putlar, değildir ma'bûd-u hak, Yalnız hak teâlâdır, ibâdete müstehak. Nûh kavmi de, şu cânsız putlara tapındılar, Lâkin suda boğulup, toptan helâk oldular.) Reîsleri "Halecân", onun dâvet sesini, İşitip, inkâr etti hemence kendisini. Dedi: (Ey Hûd, kendini, sen ne zannediyorsun? Bize sen, bu hâlinle akıl mı veriyorsun? Peygamber olduğunu, biz kabûl etmiyoruz. Ve senin sözlerine, aslâ inanmıyoruz.)
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-04 01:00:00
Yine inkâr ettiler "Hûd peygamber", kavmini, dînine etti dâvet, Lâkin onlar, dâvete etmediler icâbet. Dediler ki: (Sen teksin, biz ise çoğunluğuz, Bir gün ve bir gecede, doğar "Bin" çocuğumuz. Bu kadar kalabalık kavimiz, görüyorsun, Tek başına sen bize, meydân mı okuyorsun?) Böyle deyip, îtirâz ettiler kendisine, Lâkin devâm eyledi, Hûd Nebî teblîğine. Buyurdu: (Peygamberim, ben size Rabbimizden, O'na îmân edin de, vazgeçin kibrinizden. Eğer inanmazsanız, çetin azâb var size, Zîrâ eski kavimler, ibrettir hepinize. Nûh kavmi insanları, sizden kuvvetliydiler, Onlar dahî, bu yüzden, helâk olup gittiler.) Fakat o mağrûr kavim, inanmadılar yine, Hiç kıymet vermediler, onun bu dâvetine. "Hûd Nebî", ettiyse de onlara çok nasîhat, Âdlılar, hidâyete gelmedi yine fakat. Sonunda, ellerini kaldırarak duâya, Bir niyâzda bulundu, Allahü teâlâya. Onlar, çocuklarıyle iftihâr ederlerdi, Hûd Nebî de Rabbine, şöyle duâ eyledi: Dedi ki: (Yâ ilâhî, kavmimin kadınları, Çocuk doğurmasınlar, kısır eyle onları.) Kabûl oldu ânında duâsı Hûd Nebînin, Hiç çocuğu olmadı, ondan sonra birinin. Buna rağmen, o azgın ve inâtçı Âdlılar, Yine inâtlarından, ona inanmadılar. O ise, hiç yılmadan nasîhat ediyordu, (Yalnız Hak teâlâya kulluk edin!) diyordu. Onlar kabûl etmeyip, onun bu teklîfini, Derlerdi ki: (Terk ettin, sen kavminin dînini. Bu yüzden sen akılsız bir kimsesin diyoruz, Yalancı olduğunu, hem de zannediyoruz.) Buyurdu: (Ben akılsız ve yalancı değilim, Ben, Allah tarafından gelen bir peygamberim. Rabbim, bana her ne ki vahyediyorsa eğer, Size, yalnız onları veriyorum ben haber. Ben sizi, tek Allah'a, hak dîne dâvetçiyim, Ben Allah tarafından, size gelen elçiyim. Rabbim, Nûh'un kavmini, su ile etti helâk, Ve onların yerine, sizleri eyledi halk. O kavime verdiği, ni'met ve ihsânlardan, Kat be kat fazlasını, sizlere etti ihsân. Şükredip, yalnız O'na eyleyin ki ibâdet, Ebedî ni'metlere eresiniz nihâyet. Bu putlara tapmağı, bırakmazsanız eğer, Helâke uğrarsınız azâbla hep berâber.)
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-05 01:00:00
Zulümde yarışırlardı "Hûd aleyhisselâm"ın teblîğine, Âdlılar, İnanmayıp ve onu, istihzâya aldılar. Dediler: (Peygambersen eğer ki kavmimize, Rabbine duâ et de, bir cezâ versin bize. Söyleyip duruyorsun, azâb olacağını, Rabbine duâ et de, göndersin azâbını.) Hûd peygamber, onlara buyurdu ki: (Ey kavmim! Size azâb hak oldu, gönderir onu Rabbim. Şimdi durup bekleyin, azâbın gelmesini, Ben dahî bekliyorum, sizinle inmesini.) Hûd peygamber, kavmine, böylece uzun zaman, Nasîhat ettiyse de, inanmadı çok insan. İmân edenleri de, kâfirlerden korkarak, Söyliyemiyorlardı, âşikâre olarak. Kavminin ekserîsi, îmân etmiyorlardı, Üstelik alay edip, hem şöyle diyorlardı: (Ey Hûd, hani bizlere vâdettiğin o azâb? Ne oldu, getir artık onu bize der-akab.) O da buyururdu ki: (O azâb elbet gelir, Ama onun vaktini, sâdece Rabbim bilir. Ben size, Rabbimizin elçisiyim diyorum, Bana ne vahyettiyse, onu bildiriyorum. Siz îmân etmezseniz, o azâb gelecektir, Resûlün vazîfesi, ancak haber vermektir.) Devâmlı acıyarak ve yalvarırcasına, Nasîhat ediyordu, böylece Âd halkına. Durmadan, usanmadan, hep teblîğ ediyordu, (Gelin, inât etmeyin, îmân edin) diyordu. Öyle dalmışlardı ki, küfür ve şirke hepten, Uyandırmak çok güçtü, onları bu gafletten. Düne kadar, akıllı, zekî ve doğru sözlü, Ve emîn bildikleri bu mübârek Resûlü, Bugün, "Akılsızlık"la, ithâm ediyorlardı, Ve ona inanmıyor, "Yalancı" diyorlardı. Ona tâbi olarak, Allah'a îmân etmek, Bu nasîbsiz kavime, güç geliyor idi pek. Derlerdi ki: (Biz sana, aslâ inanmıyoruz, Ve şu putlarımıza, ibâdet ediyoruz.) İmân etmek isteyen, olsa da ona eğer, Mâni oluyorlardı, onlara da bu sefer. Onun ile görüşmek isteyen kimseleri, Şiddet ve zorbalıkla, gönderirlerdi geri. "Hûd Nebî", senelerce, bu güç şartlara rağmen, Hakka dâvet ederdi, halkı mütemâdiyen. Onlar da, halka zulüm ve kötü işlerine, Devâm ediyorlardı küfür ve şirklerine. Garîb ve güçsüzlere, zulmederler ve hattâ, Bunda yarışırlardı o kâfirler âdetâ.
.İki kişi inandı
2002-08-06 01:00:00
Hûd aleyhisselâma, ilk önce Âd kavminden, "Cünâbe bin Esam"dı tasdîk ve îmân eden. Amcasının oğluydu, bu zât Hûd peygamberin, Ona, cân-ü gönülden inanıp, oldu mü'min. Bir gün, akrabâsından, "kırk kişi" ile bu zât, Otururken, onlara şöyle etti nasîhat: (Bize peygamber oldu, amcamızın oğlu Hûd, O diyor ki: "Allah'tır, yegâne ilâh, ma'bûd." Teblîğ ettiği hâlde, o size Hak yolunu, Sebep ne ki, inkâra kalkışırsınız onu? Hayâtında yalan söz söylememiştir aslâ, Şimdi inkâr etmeniz, bağdaşır mı insâfla? O, Allah tarafından geldi size peygamber, Ve saâdet yolunu, veriyor size haber. Hâlâ inanmamanın sebebi acep nedir? Lâkin inkârcılara, yakında azâb gelir. Nitekim Nûh kavmi de, etmişti onu inkâr, Ama Nûh tûfânında, hepsi helâk oldular. Korkuyorum siz dahî, inanmazsanız bugün, Onlar gibi, size de azâb gelir topyekün.) O böyle söyleyince, hep gadaba geldiler, Üstüne hücûm edip, hakâret eylediler. Öldüreceklerdi ki, "Cünâbe"yi, bu kere, Ellerinden kurtulup, geldi Hûd peygambere. Başına gelenleri, ona da verdi haber, Çok tesellî eyledi, bu zâtı Hûd peygamber. Buyurdu ki: (Üzülme, elbette cenâb-ı Hak, Bunun mükâfâtını, verir sana muhakkak.) Ve yine Hûd peygamber, bir gün yolda giderken, "Mersed" adlı biriyle, karşılaşmıştı birden. Önce Mersed dedi ki: (Ben sana geliyordum, Ve sana, bir şart ile inanayım diyordum. Hanımla aramızda, bir konuşma geçmişti, Ben ona birşey dedim, o da cevap vermişti. Bana, o konuşmayı haber verirsen şâyet, İmân edeceğim ki, hak peygambersin elbet.) "Hûd peygamber", tebessüm buyurup ona önce, Buyurdu: (Hanımınla, konuşurken dün gece, Sen hanıma dedin ki; "Yârın Hûd'a gideyim, İşbu konuşmamızı, ondan suâl edeyim. Eğer haber verirse, bu konuşmayı bana, Ben de îmân edeyim, peygamber olduğuna." Hanımın da, cevâben şöyle dedi o vakit: "Çok iyi söylüyorsun, yârın hemen ona git.") Mersed bunu duyunca, îmân etti ânında, Dönüp îmân ettirdi, o gün hanımını da. Lâkin o da korkarak, müşriklerin şerrinden, Bir müddet îmânını, gizledi müşriklerden.
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-07 01:00:00
Hûd Peygamber, kavmini eyledi dîne dâvet, Onlar da, etmeyince dâvetine icâbet, İyice anladı ki, bunlar îmân etmezler, "Vâdî-yi Nûh" denilen yere gitti bu sefer. Orada abdest alıp, yirmi rek'at bir namâz, Kılıp, Hak teâlâya eyledi duâ, niyâz. (İlâhî, sen kavmime nasîb eyle hidâyet, İnanmıyacaklarsa, azâbınla helâk et.) Kabûl etti Rabbimiz onun bu duâsını, Gönderdi yavaş yavaş onlara azâbını. "Üç sene" müddet ile, yağmaz oldu yağmurlar, Nehirler akmaz oldu ve kurudu pınarlar. Ağaçlar ve meyveler, hep sarardı ve soldu, Meşhûr "İrem Bağları", tez zamanda yok oldu. Hırpaladı onları bu kıtlık ve kuraklık, Hattâ yeşil bir ota, rastlanmaz oldu artık. Bir damlacık su ile, bir lokmacık ekmeğe, Muhtâc olup, açlıktan başladılar ölmeğe. Bunaltıcı, çok sıcak rüzgâr esiyordu hep, Göz gözü görmüyordu savrulan tozdan sebep. Herkes, ağızlarını güçlükle açıyordu, Hepsi zor ve perîşân hâlde bulunuyordu. "Hûd Peygamber", kavmine derdi ki o aralar: (Gelecek o azâbın belirtisidir bunlar. Ve çekmiş olduğunuz bu belâ ve musîbet, Hep îmân etmemenin netîcesidir elbet. Bu inâttan vazgeçip, inanırsanız eğer, Kalkar üzerinizden bu sıkıntılı hâller.) Lâkin inanmadılar yine de "Hûd Nebî"ye, Ve hattâ kendisini kalktılar öldürmeğe. Ama bu musîbetler, günden güne artarak, Dayanılmaz bir hâle gelmişti son olarak. İnsanlar birleşerek, "Hûd Nebî"ye geldiler, Bu sıkıntılarını ona arz eylediler. Dediler ki: (Sen emîn, doğru sözlü kişisin, Ve iyilik sâhibi, yardımsever birisin. Duâ et, beldemize yağmurlar yağsın artık, Bolluk bereket gelip, son bulsun bu kuraklık.) "Hûd Nebî", cevâbında buyurdu: (Ey kimseler! Peki, benim duâmla yağmurlar yağsa eğer, Bu bâtıl yolunuzdan geri döner misiniz? Ve inâdı bırakıp, îmân eder misiniz?) Hûd aleyhisselâmın bu teklîfine, o an, "Peki" diyemediler yine inâtlarından. Ve râzı oldular da "Kıtlık" musîbetine, Yine de girmediler Hûd Nebî'nin dînine. Suratlarını asıp, oradan ayrıldılar, İnanmak şerefinden yine mahrûm kaldılar.
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-08 01:00:00
"Ben değil siz delisiniz" "Üç sene" müddet ile devâm eden "Kuraklık", Sebebiyle, Hûd kavmi perîşân oldu artık. "Hûd Nebî", bakarak bu îkâz-ı ilâhîye, Hep ümîd ediyordu "İmân ederler" diye. Bu yüzden teblîğine hep devâm ediyordu, "Belki îmân ederler bu sebeple" diyordu. Ve lâkin umduğunun tam aksine olarak, Yine inanmadılar, daha uzaklaşarak. Hattâ bu kuraklığa, o sebep oldu diye Daha fazla düşmanlık yaptılar "Hûd Nebî"ye. Kendi aralarında toplanıp bu kâfirler, "Onu öldürmek" için kat'î karâr verdiler. Dediler: (Bunun için, kendisine gidelim, Ona, çok güç şeyleri yap diye söyliyelim. O da yapamayınca, herkese diyelim ki, Gördünüz mü, işte Hûd bir "Yalancı" belli ki. Bize söyledikleri sözler de hepsi yalan, Bizi, yalan sözlerle aldatıyor durmadan. Herkesi, aleyhine böyle tahrîk edelim, Sonra da, üzerine saldırıp öldürelim.) Bu niyetle birleşip ve yola koyuldular, Az sonra, "Hûd Nebî"nin huzûrunda oldular. Dediler ki: (Peygamber olduğun doğru ise, Bunun isbâtı için, mûcize göster bize.) Buyurdu: (Nasıl olsun mûcize ey insanlar?) Dediler: (Emrin ile, yön değiştirsin rüzgâr.) Rabbimiz buyurdu ki Hûd Nebîye o ara: (Ne tarafa istersen, işâret et rüzgâra.) "Hûd Nebî", eli ile bir işâret ederdi, Rüzgâr, ânî olarak o cihete dönerdi. Onlar, bu mûcizeyi gördülerse de ondan, Yine inanmadılar kuru inâtlarından. Sonra bir "Dağ" vardı ki, sert kayalıktı fakat, Bu sebeple, üstünde bitmezdi ot ve nebât. Dediler: (Peygambersen, duâ et de Rabbine, Kayalar ufalanıp, gelsin toprak hâline.) Duâ etti, bir anda "Toprak" oldu kayalar, Çiçeklerle donandı sonra da o ovalar. Kayalar yumuşayıp, geldi de toz hâline, Onların taş kalpleri yumuşamadı yine. Dedikleri olunca, o kâfirler, yeniden, Mûcize istediler bir daha Hûd Nebî'den. Dediler: (Peygambersen, duâ et de Rabbine, Koyunların yünleri, gelsin ipek hâline.) Hûd Peygamber, edince Rabbbinden bunu dilek, Koyunların yünleri, bir anda oldu "İpek". Bu mûcizeyi dahî görüp o nasîbsizler, Yine inâtlarından îmâna gelmediler.
.O'na "deli" dediler!
2002-08-09 01:00:00
"Hûd aleyhisselâm"ı öldürmek gâyesiyle, Mûcize istediler kâfirler bu hîleyle. Lâkin istedikleri yerine gelince tam, Bu sefer, "Delilik"le ettiler onu ithâm. "Hûd Nebî", bu ithâmla gâyet huzûrsuz oldu, O kâfirlere karşı, o gün meydân okudu. Zîrâ demişlerdi ki kâfirler ona ilkin: (Bizim putlarımıza dil uzattığın için, Putlarımızdan biri, seni çarpmış olacak, Senin deliliğinin sebebi budur ancak.) Hûd Peygamber, onlara buyurdu ki: (Vallahi, Delilik bende değil, sizdedir bizâtihî. Allahü teâlâyı şâhid tutarım ki ben, O putlardan, hiç bana zarar gelmez kat'iyyen. Onlarda böyle te'sîr ve kuvvet varsa eğer, O putlarınızı da alarak hep berâber, Beni öldürmek için, haydi, gelin topunuz, Gücünüz yetiyorsa, kılıma dokununuz. Elinizden geleni, koymayın ardınıza, Haydi, ne durursunuz, bana saldırsanıza. Ama şunu bilin ki, hepiniz de gelseniz, Siz bana, zerre kadar zarar veremezsiniz. Zîrâ ben, Allahıma sığındım tam ihlâsla, Bu yüzden sizin bana gücünüz yetmez aslâ. Benim dediklerime inanmazsanız eğer, Rabbim azâb gönderip, sizleri helâk eder.) "Hûd aleyhisselâm"ın bu cesurca sözleri, Şaşkına çevirmişti o azgın kâfirleri. Saldırmak şöyle dursun, ona, bir kelimeyle, Cevap olacak bir söz diyemediler bile. Birden şaşırmışlardı, hepsi donup kaldılar, Ve ne olduklarını hiç anlıyamadılar. O yine buyurdu ki: (Niye çok şaşırdınız? Yerinizde mıh gibi, niçin kalakaldınız? Ben, sizin karşınızda yalnızım baksanıza, Hep birden üzerime haydi saldırsanıza. "Kalabalığız" diye, iftihâr ederdiniz, "Bizim gibi kuvvetli kimse var mı?" derdiniz Haydi, kuvvetinizi bana gösterseniz ya, Niçin duruyorsunuz, üstüme gelseniz ya.) Kâfirler, put misâli yerlerinde kaldılar, Ona doğru bir adım bile atamadılar. Zîrâ bu cesâretle, bu sözleri, o ara, Bir mûcize eseri söylemişti onlara. Çünki onlar, gerçekten güçlü kuvvetlilerdi, Ayrıca, merhametsiz ve zâlim kimselerdi. Adam öldürürlerdi "Eğlence" olsun diye Bir şey yapamadılar ve lâkin "Hûd Nebî"ye.
.İnâdın bu derecesi
2002-08-10 01:00:00
"Hûd Peygamber", kavmine buyurdu ki: (Ey kavmim! Şu putları bırakıp, Allaha edin tâzim. İmâna gelirseniz, Allah sizi affeder, Bol bol yağmur yağdırıp, bereket ihsân eder.) Hûd Peygamber, bunları söylediği zamanda, Orada bulunurdu hükümdâr "Halecân" da. "Hûd aleyhisselâm"ın bu nasîhatlerine, Aldırmayıp, bir cevap vermeyince kendine. Uzaklarda bulunan bütün "Kurtlar" ve "Kuşlar", Hûd aleyhisselâmın huzûruna koştular. Dediler: (Ey Peygamber, biz hazırız emrine, Sen kimseden korkmadan, devâm et teblîğine.) Herkes bu hâdiseyi gördü de hep alenen, Yine Hûd Peygambere olmadı îmân eden. Hattâ biri, o anda hakâret eder oldu, Lâkin konuşamayıp, birden dili tutuldu. Kâfirler, "Dâvâsından artık vazgeçsin" diye, Her türlü ezâ cefâ ederken Hûd Nebî'ye. O, yine tahammül ve sabır gösteriyordu, Ve bu hak dâvâsından aslâ vazgeçmiyordu. Onun bu ihlâsının altında, o Âd'lılar, Bir "Maddî menfaat" ve "Dünyâlık" aradılar. Zîrâ mâneviyâttan tam mahrûm bir milletti, Değer ölçüleri, sırf "Dünyâ"dan ibâretti. Bu, mesnedi olmıyan ithâmı, "Hûd Peygamber", Reddedip, doğrusunu onlara verdi haber. Buyurdu ki: (Ben sizi, hak yola dâvetimden, Dolayı, bir menfaat beklemiyorum sizden. Benim ecr-ü sevâbım, âlemlerin sâhibi, Olan Hak teâlâya âittir pek tabii. Artık Hak teâlâdan korkun da, edin îmân, Yoksa, büyük bir azâb erişir size O'ndan.) Onlar, cevap olarak dediler ki: (Aslâ biz, Şimdiki hâlimizi değişecek değiliz.) Ve lâkin tam dört sene sürünce bu "Kuraklık", Âd'lıların tâkati kalmadı buna artık. Bu sebeple bâzısı insâfa yöneldiler, Bir gün reîslerine gelip şöyle dediler. (Açlık ve susuzluğa kalmadı hiç gücümüz, Ona îmân etmeği mecbûren düşünürüz.) "Halecân" sinirlenip, dedi: (Ne münâsebet, O sebepten gelmedi bizlere bu musîbet. Öyle olmuş olsaydı, kırılmazdı hayvanlar, Zîrâ o hayvanların, bunda ne günâhı var? Demek ki, bu musîbet herkese umûmîdir, Biraz daha sabredin, elbette sonu gelir. Kum yiyin, toprak yiyin, idrârınızı için, Yine aslâ dînine girmeyin bu kişinin.)
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-12 01:00:00
"Hûd Peygamber", yüksek bir tepeden, ahâliye, Seslendi ki: (Ey kavmim, bu inkâr hâlâ niye? Eğer inanmamağa devâm eder iseniz, O dediğim azâba uğrarsınız hepiniz. Eğer inanırsanız Allahü teâlâya, Ben dahî, sizin için yalvarırım Allaha. Kalkar üzerinizden bu belâ ve kuraklık, O eski berekete kavuşursunuz artık.) Kalpleri mühürlenmiş o insâfsız Âd'lılar, Yine de inâd edip, ona inanmadılar. Dediler ki: (Kalsak da günlerce susuz ve aç, Aslâ senin Rabbine olmayız yine muhtâç. Biz şimdi bir hey'eti göndeririz Kâ'beye, Onlar duâ edince, yağmur yağar bu yere.) Az sonra, vâsıl oldu Beytullaha o hey'et, Ve "Kayl" adlı birisi, duâ etti nihâyet. Dedi ki: (Yâ ilâhî, eğer Hûd haklı ise, Gökyüzünden yağmur ve bereket gönder bize.) Bilmiyerek anınca o zât "hazreti Hûd"u, Gönderdi Hak teâlâ onlara "Üç bulut"u. Beyaz, kızıl ve siyah gördüler renklerini, Gâibden denildi ki: (Seç bunlardan birini.) Onlar düşündüler ki: "Beyaz bulut boş olur, Kızıl olanı ise, rüzgâr ile doludur. Yalnız o siyah bulut yağmur yüklü herhâlde, Biz onu seçelim ki, onda var istifâde." O sırada bir nidâ geldi ki: (Ey kavim, siz, Yağmur değil, azâbı işte, tercîh ettiniz. Bulut, kavmin üstünde gelip durdu nihâyet, Kâfirler onu görüp, sevindiler be gâyet. Dediler: (İşte geldi yağmur yüklü o bulut, Bakalım bundan sonra, ne diyecek bize Hûd?) "Hûd Nebî" buyurdu ki: (İşte geldi o gerçek, O, bir musîbettir ki, sizi helâk edecek.) Az sonra, bir "Fırtına" kopuverdi âniden, Hûd Nebî nidâ etti yine merhametinden: (Ey kavmim, o azâbın ilk belirtisi budur, Her kim îmân ederse, bu azâbtan kurtulur.) O sırada bir kadın, o buluta bakarak, Bağırıp düştü yere, bir çığlık kopararak. Kendine geldiğinde, dedi: (Vây hâlimize, O bulut, yağmur değil, ateş getirdi bize. Zîrâ ben, o bulutta gördüm bâzı kişiler, O ateşli rüzgârı bize doğru çekerler.) Kâfirler, ona dahî vermediler hiç kıymet, Dediler: (Biz onlardan güçlüyüz daha elbet. Haydi biz, hep birlikte ona doğru gidelim, O güçlü kimseleri geriye çevirelim.)
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-13 01:00:00
Âd kavmi, görür görmez o "Azâb bulutu"nu, Geri çevirmek için gittiler gûyâ onu. O sırada, buluttan çok kuvvetli sedâlar, Zuhûr etti peşinden, "Rüzgâr" ve "Kasırga"lar. Müthiş bir uğultuyla esince birdenbire, O mağrûr Âd'lıları seriyordu yerlere. Hiçbir mağlûbiyete alışmamış Âd'lılar, Kızarak, geri geri kaçmağa başladılar. Çâresizlik içinde girdiler evlerine, Rüzgâr sâkinleşince, çıktılar tekrâr yine. "Hûd Peygamber", kavmini son defâ etti dâvet, Onlar, karşılığında eylediler hakâret. Vaktâ ki tamâm oldu azâbın gelme vakti, Melekler ve o bulut, kuşattı o milleti. "Küfür"de inâd ile direnen o Âd'lılar, Bu sefer, ellerine ok ve silâh aldılar. Rabbimizin emrini beklerken o melekler, Onlar da, oklarını gererek beklediler. Buluttan esen rüzgâr ve fırtına, gittikçe, Uğultusu çoğalıp, şiddetlendi iyice. Ağaçları, kökünden çıkarıp atıyordu, Ses ve soğukluğu da gittikçe artıyordu. El ele tutuşarak o inâtçı Âd'lılar, Kadın ve çocukları orta yere aldılar. Dediler ki: (O bulut, bizden kuvvetli ise, İşte biz buradayız, bir zarar versin bize.) Sonra o nasipsizler, daha fazla azarak, Hepsi, ayaklarını sertçe yere basarak, Dediler ki: (O bulut, güçlü ise bizlerden, Gelip ayağımızı kımıldatsın bu yerden.) Biraz sonra, nihâyet geldi emr-i ilâhî, Esti "Azâb rüzgârı" pek şiddetli ve kavî. Öyle ki, develeri deviriyordu yere, Âd'lılar bunu görüp kaçıştılar evlere. Gözleriyle görüp de bu müthiş musîbeti, İnsâfa gelmediler yine bu Âd milleti. Evlerine kapanıp, derhâl kilitlediler, (Rüzgârın, bu evlere gücü yetmez) dediler. Lâkin "Azâb rüzgârı" bir şey dinlemiyordu, Dağları bile yıkıp, yerle bir ediyordu. Evlerini, kökünden kaldırıp gökyüzüne, Kuvvetle çarpıyordu birbirleri üstüne. O mağrûr insanların, öyle oldu ki hâli, Atıldılar havaya "Saman çöpü" misâli. Büyük cüsseleriyle övünen o Âd'lılar, O rüzgâr karşısında, "Sinek" gibi kaldılar. Yedi gece, sekiz gün esen "Azâb rüzgârı", Helâk etti topyekûn o mağrûr insanları.
.Hûd aleyhisselâm
2002-08-14 01:00:00
O gurûr ve kibirli ve çok azgın Âd'lılar, O "Azâb rüzgârı"yla toptan helâk oldular. Rüzgâr, o kâfirleri kaldırıp yükseklere, Çok şiddetle, yüz üstü çarpıyordu yerlere. "Rüzgâr", Hak teâlâdan sonra alıp emrini, Yığdı üzerlerine o kum tepelerini. Yedi gece, sekiz gün müddetle o kâfirler, O kum tepelerinin altında inlediler. O yığınlar altında helâk oldu her biri, Oradan da, denize atıldı ölüleri. Âd kavminin cümlesi, helâk olduğu zaman, Henüz hayâtta idi, reîsleri "Halecân". Dağa doğru kaçarken büyük cân korkusuyla, Yine îmân etmeyi düşünmüyordu aslâ. "Hûd Nebî", kendisini görünce bir aralık, Buyurdu ki: (Kendine ediyorsun çok yazık. Bile bile, ebedî azâba gidiyorsun, Ancak îmân etmekle bundan necât bulursun.) "Halecân", Hûd Nebî'nin, bu en son teklîfine, Bütün bunlara rağmen, "Peki" demedi yine. Ve suâl eyledi ki: (Olursam ben müslümân, Bana, Rabbin katında ne var peki o zaman?) Hûd Peygamber, (Cennet var) diye cevap verince, O zaman, melekleri suâl etti hemence. Dedi ki: (O bulutta gördüklerim kimlerdir?) Buyurdu ki: (Rabbimin emrinde meleklerdir.) Dedi: (Bu felâkete, onlardır asıl sebep, Onların sebebiyle, kavmim helâk oldu hep. Ben müslümân olursam, o zaman senin Rabbin, İntikâm alır mı ki onlardan benim için?) "Hûd Nebî" o kâfire buyurdu ki o zaman: (Sen, bu dünyâ yüzünde gördün mü ki bir sultân, Askerine emredip, düşmanı helâk etsin, Sonra, düşmanı için onlara cezâ versin.) O nasîbsiz "Halecân" dedi ki son olarak: (Rabbin, keşke kavmimi etmeseydi de helâk, Hep devâmlı olsaydı gücümüz, kuvvetimiz, Ve hiç azalmasaydı malımız, servetimiz.) O, böyle söyliyerek inanmadı, sonunda, "Azâb rüzgârı" gelip, helâk etti onu da. "Âd kavmi" ve "Halecân", şiddetli rüzgâr ile, Fecî bir vaziyette helâk olurken böyle, "Hûd Nebî" ve mü'minler, olmayıp hiç muazzeb, Avlu gibi bir yerde bulunuyorlardı hep. "Hûd alehisselâm"la îmân eden "Mü'minler", Oradan ayrılarak Beytullaha gittiler. Ve "Hûd aleyhisselâm" vefât etti bu yerde, Harem-i şerîftedir kabr-i şerîferi de.
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-15 01:00:00
"Sâlih" aleyhisselâm, teşrîf etti dünyâya, Nûh aleyhisselâmın dînini etti ihyâ. Ne zaman ki Âd kavmi, şiddetli rüzgâr ile, Helâk olup, kâfirler mahvoldu tamâmiyle, O zaman "Hûd Nebî"ye îmân eden mü'minler, Kurtulup, o diyârı, acele terk ettiler. Onlardan birisi de, "Semûd" idi ki, bu zât, Nûh aleyhisselâmın neslinden idi bizzât. Bu zâtın torunları, seneler sonra yine, Geldiler "Hûd Nebî"nin kavminin mahalline. Yâni Semûd evlâdı, vaktiyle helâk olan, Âd kavminin yurduna yerleştiler sonradan. Önce tek kabîleden ibâret iken bunlar, Sonradan çoğalarak, bir topluluk oldular. Tıpkı Âd kavmi gibi, bu insanlar da yine, Zamanla gark oldular, dünyâ ni'metlerine. Dağları, kayaları oyarak birer birer, Tepeler üzerinde, evler binâ ettiler. Sert taşları oyarak, yaparlardı evleri, Taş oymacılığında, gittiler çok ileri. Yaptılar düzlükte de, çok saraylar ve köşkler, Yetiştirdiler hattâ, çok bağlar ve bahçeler. Oldu her birisinin, çok dünyâ ni'metleri, "Üçyüz" yâhut "bin sene", ömür sürdü herbiri. Önce, bu ni'metlere şükrederlerken bunlar, Sonra bunu terkedip, zevk sefâya daldılar. Kabîle reîsleri başta olmak üzere, Adam öldürürlerdi, zulüm ve haksız yere. O kavmin içindeki bâzı mü'min kimseler, Onları bu işlerden, men etmek istediler. Dediler: (Âd kavmi de, yapmıştı böyle isyân, Lâkin helâk oldular, kalmadı sağ bir insan. Siz dahî onlar gibi, zulüm yapıyorsunuz, Korkarım bu sebepten, siz de yok olursunuz.) Onlar bunu dinleyip, dediler ki cevâben; (Evet, helâk oldular Âd kavmi hakîkaten. Lâkin o insanların, yoktu sağlam evleri, Kum üzerinde olup, çürüktü temelleri. Bu yüzden sert bir rüzgâr esince birdenbire, Onların evlerini, kolayca yıktı yere. Lâkin biz, kayaları, taşları oyuyoruz, Kapıları demirden hâneler yapıyoruz. Bizim evlerimize, te'sîr etmez o rüzgâr, Çok şiddetli esse de, veremez yine zarar.) Mü'minler, bu cevâbı alıp o kimselerden, Vazgeçtiler onlara böyle nasîhatlerden. Çünkü onlar, isyânda gitmişti çok ileri, Aslâ dinlemezlerdi, böyle güzel sözleri.
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-16 01:00:00
Âd kavmi, izin alıp bir gün reîslerinden, Bir kayayı oymağa başladı hepsi birden. Ona şekil verdiler, ince ince oyarak, İki göz, ağız burun, boyun, göğüs ve ayak. Böylece o kayadan, büyük bir "Put" yaptılar, Her yerini, altın ve gümüşle kapladılar. Altından bir "Tâç" yapıp, geçirdiler başına, Sonra secde ettiler, geçerek karşısına. Reîsleri "Cendâ" da, bunu haber alarak, Gelip secde eyledi, yerlere kapanarak. Sonra onun yanına, başka putlar yaptılar, Ve o cânsız şeylere, "Tanrı" diye taptılar. Putperest olmuşlardı Semûd kavmi böylece, Küfür ve dalâletle, yıllar geçti öylece. Hayvanları çoğalıp, doldu dağlar, yamaçlar, Bir yılda, iki defâ meyve verdi ağaçlar. Gark oldular tamâmen, dünyâ ni'metlerine, Şımardılar, azdılar bu yüzden günden güne. Onlar, bu ni'metleri, putlarından bilerek, Küfrün karanlığına saplandılar giderek. Yayıldı her tarafa zulüm, fesat, haksızlık, Hattâ hüner sayıldı zinâ ve ahlâksızlık. Küfrün kara zulmeti, çökmüşken onlara tam, Teşrîf etti dünyâya, "Sâlih aleyhisselâm". Babası, "Ubeyd" adlı bir zât idi ki, yine, Bir gece, rü'yâsında dendi ki kendisine: (Ey Ubeyd, hak gelince, elbette bâtıl gider, Pek yakında, neslinden gelir Sâlih peygamber. Onu, Semûd kavmine gönderir Hak teâlâ, Onları, bâtıl yoldan, çağırır doğru yola.) Bir başka gün, geçerken puthânenin önünden, Birdenbire şöyle bir ses duydu puthâneden: (Ey Ubeyd, nesebinde, bir kimse var ki senin, Peygamberlik verecek, ona Rabbil âlemîn.) O esnâda, Ubeyd'in, alnındaki "Nûr" ile, Aydınlığa boğuldu yeryüzü tamâmiyle. Ve gâyet şiddetli bir rüzgâr esti peşinden, Devrildi bütün putlar, o yelin şiddetinden. O en büyük put dahî, yüzüstü düştü yere, Başındaki "Altın tâç", yuvarlandı yerlere. Bu garip hâdiseler, ederken böyle devâm, Dünyâya teşrîf etti, "Sâlih aleyhisselâm". Muharremde, bir Cum'a gecesinde o doğdu, Onun doğumu ile, âlem nûra boğuldu. Nidâ etti melekler, kara ve denizlerde, Onun doğum haberi, müjdelendi her yerde. Rahmet melekleri de, yeryüzüne indiler, Ağaçlar, şükür için hep secde eylediler.
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-17 01:00:00
Hak teâlâ, çok ni'met verdi Semûd kavmine, Hepsi gark olmuşlardı, dünyâ ni'metlerine. Lâkin elleri ile putlar îmâl ederek, Taparlardı onlara, "ilâh, tanrı" diyerek. Dâvet etmesi için, onları doğru yola, Artık "Sâlih Nebî"yi, gönderdi Hak teâlâ. Dünyâya gelir gelmez lâkin "Sâlih peygamber", Duyar oldu insanlar, birtakım garip sesler. Bir bayram gününde de, eğlenirdi ki hepsi, Bir ara, ağaçlardan işittiler şu sesi: (Ey Semûd insanları, niçin gaflettesiniz? Niçin hakîkatleri, idrâk edemezsiniz. Size, bu ni'metleri, Allah iken veren hep, Putlara taparsınız siz hâlâ, neden acep?) Ağaçlardan bu sesi duyunca bu kişiler, Hepsini, balta ile bir bir kesip biçtiler. Sonra ehlî hayvanlar, bağırdılar hep birden, Dediler: (Ey insanlar, vazgeçin bu kibirden. Ağaçların dediği, çok doğru idi elbet, Yalnız Hak teâlâya yapılır her ibâdet.) Bunu da işitince, daha fazla azdılar, O hayvanları dahî, kesip boğazladılar. Bağırmağa başladı, sonra vahşî hayvanat, Dediler ki: (Ey kavim, etmeyin artık inât. İbâdet edilecek, yalnız bir ilâh vardır, O da, sizi yaratan Allahü teâlâdır. Siz niçin ağaç kesip, hayvan öldürürsünüz? Onlar doğru söyledi, ve lâkin siz körsünüz.) Bunu dahî işitip, silâha sarıldılar, Onları vurmak için, hayli kovaladılar. Hayvanlar hem kaçıyor, hem de şöyle diyordu: (Yâ Rabbî, Semûd kavmi sana hep âsî oldu. Bilcümle ni'metleri, sen verirken onlara, Onlar, seni bırakıp, tapıyorlar putlara. Yaydılar yeryüzüne, zulüm, fesat ve günâh, Peygamberin Sâlih'le, onları eyle ıslâh.) Vaktâ ki "Sâlih Nebî" geldi yedi yaşına, Nûrlar saçılıyordu, yüzünden etrâfına. Yanakları kırmızı, beyaz idi hem yüzü, Konuşması fasîh ve tatlı idi her sözü. Kavminin sevgisini kazandı büyüdükçe, Herkesin hayrânlığı, arttı ona gittikçe. Hele yirmi yaşına girince "Sâlih Nebî", Parlardı nûr cemâli, "Ondördüncü ay" gibi. Onun güzelliğini, dil ile anlatmağa, Güç yetmezdi hem dahî, cemâline bakmağa. Otuz yaşında ise, ilim, hikmet, sekîne, Gibi üstün vasıflar verildi kendisine.
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-18 01:00:00
Pek azı îmân etti Vaktâ ki kırk yaşına, girince "Sâlih Nebî", Emretti Cebrâil'e, âlemlerin Sâhibi. Buyurdu: (Yâ Cebrâil, git Sâlih'in yanına, Peygamber olduğunu, teblîğ et hemen ona.) Bu emri alır almaz, Cibrîl aleyhisselâm, Derhâl "Sâlih Nebî"ye geldi ve verdi selâm. Ve dedi ki: (Ey Sâlih, var git hemen kavmine, Dâvet eyle onları, Allah'ın hak dînine. Söyle, uzak dursunlar şirkten, puta tapmaktan, Vazgeçsinler hem zulüm ve haksızlık yapmaktan. De ki: "Türlü ni'metler, verdi de Allah size, Siz devâm edersiniz, hâlâ bu şirkinize." Sonra sor ki onlara: "Âd kavmi, neden acep, Şiddetli bir rüzgârla, helâk olmuşlardı hep?") Sonra da bir elbise giydirdi kendisine, "Nübüvvet mührü" bastı, sağ elinin üstüne. Ve "hazret-i Âdem"in, âsâsını vererek, Yükseldi gökyüzüne, ona vedâ ederek. "Sâlih aleyhisselâm", hiç vakit geçirmeden, Reîsleri "Cendâ"nın, yanına gitti hemen. Ve ona yaklaşarak, güleryüz, tatlı dille, Buyurdu ki: (Ey Cendâ, dikkatle beni dinle. Ben, Peygamber olarak, bu kavme gönderildim, Tek Allah'a îmâna, seni dâvet ederim. Zîra bir İlâh vardır ibâdet yapılacak, O hakîkî ilâh da, Hak teâlâdır ancak.) "Cendâ" cevap olarak, dedi: (Yârın gel yine, Bana dediklerini, aynen söyle kavmine.) Toplandı ertesi gün, Semûd kavmi bittamâm, Teşrîf etti o yere, Sâlih aleyhisselâm. Buyurdu: (Ey insanlar, yalnız bir ilâh vardır. O, herşeyi yaratan "Allahü teâlâ"dır. Öyleyse kendisinden başka ilâh olmıyan, "Allahü teâlâ"ya, ediniz siz de îmân. Çünki ilâh değildir taptığınız o putlar, İbâdet edilecek, sâdece bir "Allah" var. O "Allah"a dönün ki, tövbe etmiş olarak, O, bütün tövbeleri, kabûl eder muhakkak.) "Sâlih aleyhisselâm", onlara bu şekilde, Allah'ın birliğini, teblîğ etti ise de, Pek azı îmân edip, çokları etti inkâr, Ve hattâ kendisine, hemen baş kaldırdılar. Dediler ki: (Ey Sâlih, bizim aramızda sen, Önce, çok güvenilir bir kişiydin esâsen. Şimdi kalkmış, nelerden bize bahsediyorsun, "Putlara ibâdetten vazgeçiniz" diyorsun. Halbuki isterdik ki, böyle şey demiyesin, Sen de, bizim putlara ibâdet eyliyesin.)
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-19 01:00:00
Yine inanmadılar "Sâlih Nebî", kavmini, Allah'ın hak dînine, Dâvet etti ise de, inanmadılar yine. Kendi kendilerine, dediler ki o zaman: (Sâlih de, bizim gibi alelâde bir insan. Bize bir üstünlüğü yok iken bu kişinin, Biz neden kendisine uyalım, peki niçin? Hem sonra, nübüvvete lâyık nice kimseler, Varken, niçin bu kavme, o oluyor peygamber? Doğrusu, O kibirli ve yalancıdır hattâ, Ona uymak, yanlış ve deliliktir âdetâ.) Sâlih aleyhisselâm, buyurdu ki: (Ey kavmim! Beni, Resûl olarak gönderdi size Rabbim. Dünyâ ni'metlerinin, içinde yüzersiniz, Size, bütün bunları, kim veriyor dersiniz? Allahü teâlâdır, bunları size veren, Öyleyse o Allah'a, îmân edin siz hemen. O Allah'tan korkun ve bana edin itâat, Bana itâatınız, O'nadır yine fakat.) Dinledi Semûd kavmi, O'nun bu teblîğini, Benimseyen olmadı lâkin dediklerini. Halbuki önceleri, çok severlerdi Onu, Bilirlerdi çok asîl bir kimse olduğunu. Onları doğru yola çağırınca velâkin, Çoğu düşman oldular, kendisine o kavmin. Dediler: (Bu sözlerle, aldatarak o bizi, Almak ister herhâlde, mâl-ü emvâlimizi.) Bâzısı da dedi ki: (Hayır, öyle değildir, Onun asıl maksadı, mal değil, reîsliktir.) Lâkin bâzıları da, buna etti îtirâz, Dediler ki: (Aklında, halel var onun biraz.) O ara, şeytân dahî vererek bir vesvese, Dedi ki: (Düne kadar, bir çobandı o kimse, Şimdiyse, birdenbire ne oldu ki, o adam, Küfür ve sapıklıkla ediyor sizi ithâm? Bütün putlarınızı, bir kenara itiyor, Görünmez bir ma'bûd'a tapmanızı istiyor.) Bu vesvese ile de, gâyet hiddetlendiler, Hemen "Sâlih Nebî"nin huzûruna geldiler. Dediler: (Öyle şeyler söylersin ki sen şu an, Kabûl edecek olsak, oluruz hep perîşân. Çünki başka bir dîne bizi çağırıyorsun, Bunca ma'bûdumuzu, hiç kabûl etmiyorsun. Karışıklık çıkıyor, senin bu sözlerinle, Kimden öğreniyorsun bu sözleri sen böyle? Görünmeyen o ma'bûd, sana ne söylemiştir? Ve sana, o ma'bûddan, bir vahiy mi gelmiştir? Halbuki farkın yoktur senin aslâ bu halktan, En iyisi, sen vazgeç güttüğün bu dâvâdan.)
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-20 01:00:00
Cibrîl aleyhisselâm, gelip Sâlih Nebî'ye, Bildirdi: (Mü'minlere, mescit inşâ et) diye. Mescidin inşâsına, başladı "Sâlih Nebî", Yardım ediyorlardı, ona melekler dahî. Mescidin yapılması, tamâm oldu nihâyet, Mü'minler, o mescitte ederlerdi ibâdet. "Sâlih Nebî" gece-gün, konuşup kavmi ile, İmâna çağırırdı, onları tatlı dille, Velâkin o insanlar, hem inanmıyorlardı, Hem de bu Peygamberle, alay ediyorlardı. Bir gün de, kendisine dediler ki: (Bizi sen, Bilinmeyen bir dîne çağırırsın esâsen. Bize, "Putlarınızı bırakınız" diyorsun, Âd kavmi helâkiyle, bizi korkutuyorsun. Halbuki kum üstüne yapılmıştı o evler, Elbet rüzgâr onları, yıkıp yerle bir eder. Bizim evlerimizse, dağlara oyulmuştur, Rüzgârın dağ yıktığı, hiç vâki olmuş mudur? Ey Sâlih, senin aklın ermez böyle şeylere, -Hâşâ- Rabbinin dahî, gücü yetmez bizlere.) O anda şiddetli bir ses ile irkildiler, Bütün putlar, bu sesle, yüz üstü devrildiler. Diyordu ki: (Putlara, yapılmaz hiç ibâdet, Sâlih, Hak teâlânın Peygamberidir elbet.) Semûd'lular bu hâli görünce, hepsi bir bir, Dediler: (Olsa olsa, bu, Sâlih'in sihridir. Doğru bir kişi idi, halbuki o evvelden, Şimdi, yalancılığı ortaya çıktı hepten.) "Sâlih aleyhisselâm", âsâsını o ara, Yukarı kaldırarak, bağırınca onlara, Kalplerine büyük bir korku düşüp o zaman, Herbiri bir tarafa kaçıştılar oradan. Ertesi gün, tekrârdan bir araya geldiler, Ve Sâlih Peygamberden, mûcize istediler. Dediler ki: (Peygamber olduğun doğru ise, Vahşî hayvanlar gelip, söylesin bunu bize.) Seslendi Sâlih Nebî: (Ey vahşîler, geliniz, Peygamber olduğuma, şehâdet eyleyiniz.) O esnâda bir "Arslan", koşup geldi önüne, Dedi: (Buyur ey Sâlih, muntazırım emrine. Sen, Allah tarafından gelen bir peygambersin, İnsanları küfürden, hakka dâvet edersin.) Bu hâdise, onların gitti gariplerine, Dediler ki: (Bakınız, şu Sâlih'in sihrine.) Onlar böyle deyince, "Arslan" dahî âniden, Onların üzerine, hücûma geçti hemen. Kâfirler çok korkarak, evlerine gittiler, Hattâ kapılarını, derhâl kilitlediler.
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-21 01:00:00
Semûd kavmi, küfürde çok ileri gidince, Hak teâlâ onlara, belâlar verdi nice. Ters gitmeğe başladı, işleri hemen birden, Tek tek mahrûm kaldılar, dünyâ ni'metlerinden. Kadınlar kısırlaşıp, olmadı çocukları, Hayvanlarının dahî, kısır oldu çokları. Yine Semûdluların, bir kuyuları hâriç, Kurudu hepsi birden, kalmadı suları hiç. Kin ve öfke içinde, gelerek ona hemen, Dediler: (Bütün bunlar, geldi senin yüzünden. Biz, senin sebebinle helâke gidiyoruz, Çekil git bu diyârdan, seni istemiyoruz.) Sonra tehdît ettiler, "Ölüm"le hattâ o an, Döndü Sâlih peygamber, mescidine oradan. Buyurdu: (Ey mü'minler, siz burada kalınız, Ben, bir müddet dağlarda bulunacağım yalnız.) Hemen sonra ayrılıp, çıkıverdi bir dağa, Ve girdi misk kokulu, nûrlu bir mağaraya. Gördü ki, içeride, sedir ve yaygılar var, Ve hattâ kandillerle donatılmış duvarlar. Uzandı sedirlerden, hemen bir tânesine, Allah'ın takdîriyle, uyudu tam "kırk sene". Mü'minler, kendisinden haber alamadılar, Ayrılık ateşiyle, kırk sene ağladılar. İnsan şekline girmiş melekler, ara ara, Tesellî verirlerdi, gelip o insanlara. Derlerdi ki: (Sabredin ve fazla ağlamayın, Zîra O, hıfzındadır Allahü teâlânın. Onu, şimdi görmeniz değilse de pek mümkün, Velâkin görürsünüz ilerde onu bir gün.) Mü'minlerin sayısı, azaldı günden güne, Kimi öldü, kimi de, döndü eski dînine. Vaktâ ki mağarada, "kırk sene" oldu tamâm, Uyandı o uykudan, Sâlih aleyhisselâm. Dedi: "Hemen kalkayım, alayım da bir abdest, Yine gidip, kavmimi edeyim dîne dâvet." Abdest alıp giderken, duydu şöyle bir nidâ: (Ey Sâlih, kırk senedir uyudun sen burada.) O bunu öğrenerek, kavmine döndü yine, Ve geldi ilk olarak, kendi mescitlerine. Lâkin vardı mescitte, sâdece birkaç melek, Sâlih aleyhisselâm, merak etti bunu pek. Dedi ki: (Ben giderken, vardı çok müslümânlar, O mü'min kardeşlerim, acabâ ne oldular?) Melekler dediler ki: (Kimi göçtü dünyâdan, Kimi de mürted oldu, uzaklaşıp îmândan.) Sâlih aleyhisselâm, üzülüp buna gâyet, Gitti ki, insanları eylesin dîne dâvet.
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-22 01:00:00
"Sâlih Nebî", kırk sene uyuyup, sonra yine, İmâna dâvet için, geldi tekrâr kavmine. Buyurdu ki: (Ey kavmim, Lâ ilâhe illallah, Deyin ki, âhirette bulasınız tam felâh.) Kelime-i tevhîdi deyince "Sâlih Nebî", Bütün putlar, yüz üstü devrildi kütük gibi. Velhâsıl o kâfirler, inanmayınca yine, Bir kartal, süzülerek geldi üzerlerine. Dedi: (Ey Semûd kavmi, gerçekten bu Sâlih'tir, Ve Allah tarafından gelen bir Peygamberdir.) Bir tânesi dedi ki: (Evet, seni tanıdık, Ama biz, seni aslâ istemiyoruz artık. Sen, öğüt ve nasîhat edersin bize yalnız, Ama bizim onlara, yoktur ihtiyâcımız. Ve sana, son olarak deriz ki, git buradan, Seni istemiyoruz, uzak ol bu diyârdan.) Sâlih Nebî, cevâben buyurdu ki: (Ama siz, Çoluk çocuğunuzla, bugün öleceksiniz. Yârın da, anan baban ölecek şu sâatte, Benim bu dediklerim, olacaktır elbette. Çabuk îmân eyle ki, îmân ile ölesin, Âhirette, bitmeyen ni'metlere eresin. Ve seni dirilterek, ilerde cenâb-ı Hak, Gösterir bu kavime, bir mûcize olarak.) Bu sözler üzerine, o kişi etti îmân, Ve îmânlı olarak, çıkıp gitti oradan. O kişi, aynı günde vefât etti hakîkat, Çoluk çocuğu dahî, aynı gün etti vefât. Anne ve babası da, ertesi günü yine, Göçtüler hakîkaten, âhiret âlemine. Semûd kavmi, bu hâli duyup hayret ettiler, (Sâlih'in o sözleri, doğru çıktı) dediler. Reîsleri "Cendâ" da, olan hâdiselere, Bakarak, bir korkuya kapıldı birden bire. O zaman Sâlih Nebî, buyurdu ki: (Ey kavmim! Duâmla diriltirse o zâtı benim Rabbim, Hayâta döndüğünü, görürseniz eğer siz, Bu küfürden vazgeçip, îmân eder misiniz?) Dediler ki: (Ey Sâlih, vâki olursa bu hâl, Elbet îmân ederiz o zaman sana derhâl.) Gittiler hep birlikte, o ölenin evine, Baktılar göçüvermiş, âhiret âlemine. "Sâlih aleyhisselâm", önce duâ ederek, Seslendi o kimseye, ismini söyleyerek. Şehâdet'i okuyup, dirildi hakîkaten, Dedi ki: (Peygambersin ey Sâlih elbette sen.) Lâkin o inâtçılar, yine inanmadılar, Buna da "Sihir" deyip, dalâlette kaldılar.
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-23 01:00:00
"Sâlih aleyhisselâm", bir nice mûcizeler, Gösterdi, ama onlar yine "Sihir" dediler. Son olarak, ölmüş bir kimseyi diriltince, Kâfirler, puthâneye koştu telâş içinde. En büyük putlarının, karşısına geçtiler, Hâdiseyi anlatıp, "Nasıl olur?" dediler. O anda la'în şeytân, girip putun içine, Dedi ki: (İnanmayın Sâlih'in bu işine. Onu gördüğünüzde, deyin ki: "Bize hemen, Bir mûcize göster ki, inanalım gerçekten.") Semûdlular, sevinç ve neş'e içinde tekrâr, Bayram yerine dönüp, eğlenceye daldılar. Ve Sâlih peygamberi, ertesi gün görünce, Şeytânın dediğini, söylediler hemence. Buyurdu ki: (Bu kadar mûcizeler gördünüz, Ne yazık ki, hâlâ var bunda tereddütünüz. Size, vahşî hayvanlar, ağaçlar ve ölüler, Peygamber olduğumu, açıkça söylediler. Bu kadar alâmetler kâfî gelmedi mi ki, Benden, başka mûcize istiyorsunuz peki! Îmân etmeniz için, bunlar yetmedi ise, Daha ne isterseniz, yapayım onu size?) Dediler: (Yârın bayram, toplanacak her kişi, Sen de gel, o mecliste, halledelim bu işi.) Nihâyet bayram günü, geldiğinde cümle halk, Büyükçe bir meydânda, toplandı tam olarak. Reîsleri "Cendâ" da, yine o toplantıda, İpek elbiselerle, otururdu tahtında. Tam çıkmak üzereyken, Sâlih aleyhisselâm, Hazret-i Cebrâil de, geldi ve verdi selâm. Âdem Safiyyullahın asâsını eline, Verip, elbisesini giydirdi üzerine. "Sâlih aleyhisselâm", duâ edip bir müddet, Kavmine varmak için, yola çıktı nihâyet. Nihâyet "Sâlih Nebî", vâsıl oldu kavmine, Dâvet etti onları, Allah'ın hak dînine. Dedi: (Ben peygamberim size Allah katından, İmân edip kurtulun, Allah'ın azâbından.) Reîsleri dedi ki: (İsbât et dediğini, İmtihân edeceğiz, bu husûsta biz seni. Şöyle ki, şu ilerde, büyükçe bir kaya var, Varalım hep birlikte, onun yanına kadar. Sen Rabbine duâ et, Rabbin de hemen o an, "Kızıl tüylü bir deve" çıkarsın o kayadan. Dişi ve gebe olup, doğursun çıkınca hem, Yavrusunun rengi de, benzesin ona aynen. Sütü, yazın soğuk ve kışın da sıcak olsun, Fakîr içince zengin, hastalar şifâ bulsun!)
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-24 01:00:00
Semûdlular dedi ki: (Ey Sâlih, şu kayadan, Bir deve çıkarırsan, ederiz sana îmân. Ama o, kızıl tüylü ve hem de gebe olsun, Ayrıca o kayadan, çıkar çıkmaz doğursun. Yavrusunun rengi de, benzesin ona aynen, Sütünü fakîr içse, zengin olsun o hemen.) Onların tek gâyesi, bunu yapamasın da, Utanıp mahcûb olsun kavminin arasında. Zîrâ bu, olmıyacak bir şeydi onlar için, İhtimâl vermediler, olmasına bu işin. Sâlih Peygamber ise, güvenerek Rabbine, Bunu kabûl etti ve buyurdu ki kavmine; (Yerine gelir ise, peki bu isteğiniz, Benim nübüvvetime, îmân eder misiniz?) Onlar cevap olarak, hiç tereddüt etmeden, Dediler ki: (Elbette, inanacağız hemen.) O zaman Sâlih Nebî, "Peki" dedi kavmine, Namâz kılıp, duâ ve niyâz etti Rabbine. Semûd halkı, merakla kayaya bakıyordu, O esnâda kayada, bir kımıldama oldu. Büyümeğe başladı giderek o kayalık, Sonra, "Gebe bir deve" şeklini aldı artık. Ve bir takım sancılı sesler peydâ oldu ve, Koca kaya, ortadan çatladı birden bire. Herkes dehşet içinde kalmış idi ki, birden, "Kızıl tüylü bir deve" çıkıverdi içinden. "Lâ ilâhe illallah, Sâlihun Nebîyyullah, Hamd ederim ki beni, mûcize kıldı Allah." Bunları, fasîh dille söyleyince o deve, Reîs "Cendâ", kendini, tahtından attı yere. Gelip, Sâlih Nebînin öpüverdi alnından, Sonra Semûd kavmine, nidâ etti ardından. Dedi: (Ey Semûdlular, bu kadar körlük yeter, Bu mûcizeyi, ancak, gösterir bir peygamber. Ben îmân ediyorum o hakîkî Allah'a, Bundan başka delîle, lüzum yok artık daha.) Onun ile "Yüz kişi" daha îmân ettiler, Velâkin çoğunluğu, inkârda direttiler. Reîs "Cendâ", oradan, evine döndü hemen, Ne kadar putu varsa, kırıp attı tamâmen. Üstüne, sert keçeden bir elbise giydi ve, Dağıttı neyi varsa, îmânlı fakîrlere. Sonra çıktı evinden, kavmine vardı bizzât, O gâfil insanlara, verdi öğüt nasîhat. Dedi: (Ey Semûd kavmi, siz de îmân ediniz, Siz dahî o devenin dediğini deyiniz.) Onlar kızıp dedi ki o zaman kendisine; (Ne çabuk da aldandın, Sâlih'in bu sihrine?)
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-25 01:00:00
Yine Semûdluların, vardı ki tek kuyusu, Herkes, o tek kuyudan te'mîn ediyordu su. Buyurdu: (Sıra ile, bu suyu kullanınız, Bir gün o deve içsin, bir gün de siz alınız. Herhangi bir şekilde, yapmayın ona zarar, Yoksa, sizi büyük bir azâb gelip yakalar.) O deve, yavrusuyla, mer'alara giderdi, Ağaçlar, kendisine dallarını eğerdi. Ağaç yaprakları yer, otlardı vâdilerde, Taze otlar biterdi, onun için her yerde. Anlaşılır lisânla, derdi ki her gün hemen: (Her kim süt istiyorsa, gelip alsın o benden.) Semûdlular gelir ve o sütten alırlardı, Sağmadan, hiç zahmetsiz, süt kablara akardı. Tesbîhle meşgûl olur gece sabaha kadar, Sabahleyin, dağlara giderdi yine tekrâr. Her sabah, fasîh dille diyordu ki bir defâ; (Yâ ilâhî, sütümü, hem dert eyle, hem devâ. Mü'minler içtiğinde, olsun şifâ, âfiyet, Ve lâkin kâfirlere, olsun dert ve musîbet.) Gerçekten kâfirlerden, kim içtiyse o sütten, Çâresiz derde düşüp, helâk oldu o yüzden. Semûdlular toplanıp, bunu konuştular ve, Dediler: (Bize hayır getirmedi bu deve. İşte görüyorsunuz, her kim içse sütünden, Çâresiz hastalığa, düşer onun yüzünden. O, istediği gibi, otluyor mer'alarda, Bizim hayvanlar ise, ölüyorlar ard arda. Bunun bir çâresini bulmalıyız muhakkak, Yoksa, onun yüzünden olacağız hep helâk.) Müşâvere ettiler, Semûdlular o gece, "Onu öldürmek" için, karâr çıktı böylece. Sonra, bunu yapacak insanlar aradılar, Ve nihâyet sonunda, "dokuz kişi" buldular. Bunlar, pusu kurdular yol üstünde bir ara, Çünkü deve, o yoldan gidiyordu dağlara. Deve yaklaştığında, önce bir ok attılar, Yaralanıp düşünce, koşup boğazladılar. Kestiler yavruyu da, kalpleri titremeden, Pişirdiler, yediler, hiç de hayâ etmeden. O zaman kurtlar kuşlar, feryât figân ettiler, "İşte şimdi bu kavim helâk oldu" dediler. Sâlih aleyhisselâm, vâkıf olunca buna, Ağlayıp, gözyaşları aktı yanaklarına. Dedi ki: (Yâ ilâhî, âhir zaman Nebîsi, Senin en çok sevdiğin, Nebîlerin reîsi, Muhammed Mustafâ'nın hürmetine, sen yine, Îmân ve hidâyet ver, bunların kalplerine.)
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-26 01:00:00
O mûcize deveye, pusu kurup kâfirler, Ok ile yaralayıp, sonra kesip yediler. "Sâlih peygamber" ise, bütün bunlara rağmen, Yine duâ eyledi, onlara merhameten. Dedi ki: (Âhir zaman Nebîsi hürmetine, Hidâyet ver yâ Rabbî, bunların kalplerine.) Lâkin o nasîbsizler, yine inanmadılar, Hattâ bu peygamberi, istihzâya aldılar. Dediler ki: (Ey Sâlih, beklemekten usandık, O bize vâdettiğin azâbı getir artık. Her zaman diyorsun ki, "Azâbınız çok yakın", Hani, nerde o azâb, gecikmesin o sakın. Bak, biz senin deveni, kesip de yedik bile, Sen hâlâ korkutursun, bizi o azâb ile.) Sâlih aleyhisselâm, buyurdu ki: (Niçin siz, Azâbın gelmesinde acele edersiniz? İstiğfâr etseydiniz, keşke Hak teâlâya, Hiç de uğramazdınız, böylece o belâya. Allah'a îmân edip, istiğfâr etseniz hem, Gelmez üzerinize, artık azâb ve elem.) Dediler: (Sen bu dîni, atar atmaz ortaya, Uğradı Semûd kavmi, türlü türlü belâya. Halbuki evvelce biz, râhat oturuyorduk, Hiç böyle belâlara, giriftâr olmuyorduk.) Sâlih aleyhisselâm, buyurdu: (Hayır ve şer, Allah'ın takdîri ve emriyle zuhûr eder. Yâni her bir hâdise, gelir Hak teâlâdan, Lâkin siz, bunlar ile olursunuz imtihân.) O esnâda bir vahiy geldi Sâlih Nebî'ye: (Azâb geleceğini, kavmine bildir) diye. Sâlih aleyhisselâm, toplıyarak kavmini, Bildirdi o azâbın, artık geleceğini. Dedi: (Evlerinizde, üç gün daha kalınız, Bu üç günün ilkinde, sararır suratınız. İkinci gün kızarır, kararır üçüncü gün, Ve helâk olursunuz, dördüncüde topyekûn.) Semûdlular dedi ki: (Bunları çok dinledik, Velâkin o azâbtan, bir işâret görmedik. Yıllardır bir azâbla, bizi korkutuyorsun, Gelsin artık o azâb, ne olacaksa olsun.) Kâfirler, o gecenin sabahında kalktılar, Bâzı acâyip hâller görüp donakaldılar. Zîra kalktıklarında o sabah yerlerinden, Kanlar fışkırıyordu, devenin izlerinden. Kızardı o ilk günü, hep ağaç yaprakları, Ve yine "kan kırmızı" oldu kuyu suları. Yüzleri de sapsarı olunca, o kâfirler, Bunu, birbirlerine görüp haber verdiler.
.Sâlih aleyhisselâm
2002-08-27 01:00:00
İnkârda inâd eden Semûdlular, bu kere, Bir araya gelerek, yaptılar müşâvere. Dediler ki: (Bu Sâlih, bize sihir yapıyor, Yüzümüz, o sihirle sararıp kararıyor. Ve yine o diyor ki, "Üç gün sonra hepiniz, Büyük bir azâb ile toptan öleceksiniz". Malesef, ne derse, oluyor o şey aynen, Bunun bir çâresine bakmalıyız biz hemen. Üç gün tamâm olmadan, bir tedbîr düşünelim, O azâb yetişmeden, biz onu öldürelim.) Bu işi yapmak için, sonra da Semûdlular, O deveyi öldüren insanları buldular. Bunlar, gece sardılar Peygamberin evini, Lâkin Cibrîl, taş ile öldürdü her birini. Ertesi gün, oraya gelince Semûdlular, Yerde, dokuz kişinin cesedini buldular. İkinci gün, yüzleri "Kızıl" oldu küffârın, Azâb geleceğine, inandılar bihakkın. "Simsiyah", katran gibi oldu sonra yüzleri, Azâbtan kurtulmağa, kalmadı ümitleri. Kahrolup, sağa sola, göğe nazar ederek, Derlerdi ki: (Acabâ, azâb nerden gelecek?) Hak teâlâ, Cibrîl'e buyurdu ki o zaman: (Ey Cibrîl, Semûd kavmi etmedi bana îmân, Ve Resûlüm Sâlih'i dahî inkâr ettiler, Devesini öldürüp, etlerini yediler. Şimdi indir azâbı, şiddetli "Sayha" ile, Onların beldesini, harap et tamâmiyle.) Cebrâil bu ilâhî emri aldı vaktâ ki, Kuvvetli "Sayha"sını, vurdu bir sabah vakti. Övünmüş oldukları o muhkem binâlarda, Semûd kavmi, o "Ses"le, helâk oldu bir anda. Öyle ki, o "Sayha"nın kuvvet ve şiddetinden, Yüz üstü kapaklanıp, ödleri koptu birden. Onlar, hânelerinde işitince bu sesi, O şiddetle, bir anda, helâk oldu cümlesi. Bu hâl, "Hicr sûresi"nde beyân olunmaktadır, Hak teâlâ, meâlen şöyle buyurmaktadır: (Yakaladı onları, Cebrâil'in sayhası, O muhkem evlerinin, olmadı bir faydası.) Kamer sûresinde de, buyuruldu ki yine: (Biz, bir sayha gönderdik, onların üzerine.) A'râf sûresinde de, buyurdu ki meâlen; (Onlara, heybetli bir sayha geldi göklerden. Kalpleri parçalanıp, yere kapaklandılar, Ve kendi evlerinde, toptan helâk oldular.) "Sâlih aleyhisselâm", olunca kavmi helâk, Mekke'ye çıkıp gitti, mü'minleri alarak.
.Zülkarneyn aleyhisselâm
2002-08-28 01:00:00
"Peygamber" mi, "velî" mi, ihtilâf olunmuştur, O, bütün yer yüzüne, hâkim, mâlik olmuştur. Hak teâlâ bir zaman, emretti ki bu şahsa: (Emir ve yasağımı, teblîğ et cümle nâsa.) O, bu emri alınca, arz etti ki: (Yâ Rabbî! Bu işte, yardımına muhtâcım ben tabiî. Bu işi yapmam için, ordu, asker ve kuvvet, Lâzım hem sabır ile, ilim, akıl, hitâbet.) İstediği her şeyi, bahşetti O'na Allah, İki de "Sancak" verdi, bir beyaz, bir de siyah. Gece, "Beyaz sancağı", açsa idi O eğer, Gündüz gibi "aydınlık" olurdu hemen o yer. Eğer "Siyah sancağı", açsa idi gündüzün, Orası, karanlığa bürünürdü büsbütün. Her ne zaman sefere gitse idi o ordu, Arkası "tam karanlık", önü "ışık" olurdu. Hızır aleyhisselâm, oğluydu teyzesinin, Onu da, ordusuna kumandân etti ta'yîn. Yürüdü bu orduyla, önce batı yönüne, Fethetti "Avrupa"yı, ne geldiyse önüne. Sonra aynı orduyla, doğuya yönelerek, Bir "Asya kıt'ası"nı fethetti sonuna dek. Oradan da kuzeye yürüdü ordu ile, Mâlik oldu sonunda, dünyâya tamâmiyle. Yayarak yer yüzüne, "Allah'ın birliği"ni, Bitirdi böylelikle, teblîğ vazîfesini. Sonra da izin verdi, bilcümle askerine, Kendi dahî ayrılıp, çekildi uzletine. Allahü teâlâya, hep ibâdet ve tâ'at, Yaparak, bu hâl üzre, az sonra etti vefât. Bu zât, güzel sîmâlı ve gâyet sevimliydi, Hem orta boylu olup, iyi huy sâhibiydi. Dünyâyı, tamâmiyle geçirmişken mülküne, Halka çok "mütevâzı" davranırdı O yine. Vasiyyet etmişti ki, ölmeden daha önce: (Kefenleyip, tabuta koyun beni ölünce. Tabuttan, dışarıya sarkık olsun kollarım, Yürüsün peşim sıra, asker ve ordularım. Hazînelerim dahî, yüklenip katırlara, Onlar da yürütülsün, tabutun ardı sıra.) Vaktâ ki göç eyledi, âhiret âlemine, Vasiyyeti, ayniyle getirildi yerine. Demek istemişti ki, "Şu ardım sıra gelen, Ordu ile, dünyâya mâlik oldum tamâmen. Hayâttayken, var idi bunca hazînelerim, Ve lâkin âhirete giderken, boş ellerim. Dünyâ malı, dünyâda kalıyor bakın işte, Elleri boş oluyor, insanın bu gidişte."
.İbrâhim aleyhisselâm
2002-08-29 01:00:00
İbrâhim Halîlullah, ülül'azm peygamberdir, Ve "Keldânî" kavmine gönderilen Nebîdir. Resûlullah'tan sonra, bilcümle peygamberler, Ve insanlar içinde, O'dur üstün, mûteber. Hak teâlâ, "On suhuf" gönderdi kendisine, Îmâna dâvet etti, kavmini nice sene. Babası, "Târûh" adlı bir mü'min idi, fakat, O dünyâya gelmeden, bu kişi etti vefât. Temiz bir mü'mindi hem, vâlidesi "Emîle", İbrâhim'e, Târûh'tan kalmış idi hâmile. "Âzer" diye kardeşi vardi ki bu "Târûh"un, O ölünce, bununla evlenmişti bu hâtun. Yâ'nî "Âzer", Halîl'in, değildi öz babası, Hem "amcası" olurdu, hem de "üvey babası". Lâkin O, îmân ile olamadı müşerref, Yıldızlara, putlara tapardı maalesef. Kralları "Nemrûd" da, putlara tapıyordu, Kavmini de, zor ile puta taptırıyordu. Daha sonra aldanıp, şeytân vesvesesine, Kaptırdı kendisini, "İlâhlık" hevesine. Kendi heykellerini yaptırarak bu defâ, Sonra da, bu "putları", gönderdi her tarafa. Rablerini büsbütün unutan o insanlar, Yıldızlara, putlara ve Nemrûd'a taptılar. Onlar bu azgınlıkta tanımadan had, hudûd, Yaşarlarken, bir gece, bir rü'yâ gördü Nemrûd. Şöyle ki, "otururken, tahtında, birden bire, Biri, O'nu tahtından kaldırıp vurdu yere." Korku ile uyanıp, çağırdı kâhinleri, Ve onlara sordu ki: (Nedir bunun tâbiri?) Dediler ki: (Ey Nemrûd, yakında "bir peygamber", Çıkar ve insanları "hak yola" dâvet eder. Senin bu mülkünü de, yıkar O, temelinden, Sen, bunun tedbîrini almalısın şimdiden.) Lâkin O, kibirlenip, gücüne güvenerek, Fazla önemsemedi, "Bu iş kolay" diyerek. Ve hemen emretti ki: (Bu günden îtibâren, Kimse, çocuk sâhibi olmıyacak kat'iyyen. Ayrı, uzak duracak hanımından her erkek, Doğan erkek çocuklar, derhâl öldürülecek.) Memurlar tâyin etti, bu işi tâkib için, Hattâ on âileye, bir memur etti tâyin. Ve bütün erkekleri, sürdü şehir dışına, Nöbetçiler diktirdi, sınır kapılarına. Korumak gâyesiyle, Nemrûd saltanatını, "Yüzbin" mâsum yavrunun, döktürmüştü kanını.
.İbrâhim aleyhisselâm
2002-08-30 01:00:00
Hazret-i İbrâhîm'in, vâlidesi Emîle, "Târûh" öldükten sonra, evlendi "Âzer" ile. Hazret-i İbrâhîm'e, hâmileydi önceden, Doğan erkek çocuklar, öldürülürdü hemen. O, iyi bildiğinden Âzer'in şerrini de, Korkuyordu, "Çocuğa bir zarar verir" diye. Ondan kurtulmak için, bir gün dedi: (Ey Âzer! Bu benim karnımdaki, "oğlan" doğarsa eğer, Hemen alıp, Nemrûd'a teslîm et ki ânında, Daha çok îtibârın, olsun O'nun yanında.) Böyle deyip, şerrinden halâs oldu bir müddet, Doğumun zamanı da, gelmiş idi nihâyet. "Başından savmak" için, doğum günü Âzer'i, Dedi: (Ölüm de olur doğumlarda ekserî. Bu yüzden korkuyorum, sen git, puthâneye var, Benim kurtulmam için, duâ eyle ve yalvar.) "Peki" deyip çıktı O, bunu "mâkul" görerek, Puthâneye kapanıp, çıkmadı akşama dek. O da çıkıp, "gizlice" gitti bir mağaraya, "Halîlullah", orada teşrîf etti dünyâya. Böylece, "Nemrûd" denen o zâlim diktatörün, Aldığı o tedbîrler, boşuna gitti o gün. Zîrâ O'nun mülkünü, temelinden yıkacak, "Resûl"ün doğumundan, habersizdi o alçak. Annesi, çocuğunu, iyice emzirdi ve, Mağaranın ağzını kapatıp döndü eve. "Âzer"i, birisiyle çağırttı puthâneden, O gelip, merak ile, "doğum"u sordu hemen. Dedi: (Başın sağ olsun, "bir oğlan" doğdu, fakat, Çok "zayıf" olduğundan, az sonra etti vefât.) O'nun bu sözüne de, kandı Âzer pek âlâ, Zîrâ hıfz ediyordu, onları Hak teâlâ. Artık Âzer, her sabah, puthâneye gidince, O da, o mağaraya gidiyordu gizlice. Gerçi O, "emzirmeğe" gidiyordu oğlunu, Lâkin parmaklarını emer bulurdu O'nu. İbrâhim Halîlullah, ermeden bülûğuna, Hak teâlâ "rüşd" ile "hidâyet" verdi O'na. Allahü teâlânın verdiği bu rüşd ile, Başladı insanlara, "doğru yolu" teblîğe. Hattâ üvey babası "Âzer" de putperestti, Önce Ona söyleyip, îmâna dâvet etti. Dedi: (Ey babacığım, putlar ilâh olamaz, Yalnız Hak teâlâya yapılır duâ, niyâz. Kendini korumaktan âcizken bunlar hattâ, Aklı olan, bunlara tapınır mı hayâtta? Bana tâbi olup da, îmân edersen şâyet, Senindir âhirette, sonsuz olan saâdet.)
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-08-31 01:00:00
"İbrâhîm Halîlullah", Âzer'i, Hakk'a dâvet, Ettiyse de, o kabûl etmeyip, eyledi ret. Âzer, putperest olup, "put" yapardı eliyle, Sattırırdı onları, kendi oğullarıyle. Bir gün de, bir "put" verip, o İbrâhîm Nebî'ye, Emretti: "Bunu götür, methederek sat" diye. O da, bir ip bağlayıp ayağına o putun, Yerde "sürükleyerek", dolaştırdı hep o gün. Böyle, hakâret ile, vâsıl oldu pazara, Şöyle nidâ eyledi o gâfil insanlara: (Hem sağır, hem kör olan, bir işe yaramıyan, Bu puta, aranızda var mıdır tâlip olan?) Civardaki bir evden, çıktı bir kadıncağız, Dedi: (Âzer nerede, biz ondan alacağız.) Buyurdu: (Niçin benden almıyorsunuz acep?) Dedi ki: (Sen putlara, hakâret edersin hep.) Buyurdu: (Ne oldu ki, bir önceki putunuz, Şimdi bir yenisini, almak istiyorsunuz?) Dedi ki: (Evimize, "hırsız" girmiş bu gece, Biz uyurken, o putu "çalıp gitmiş" gizlice.) Buyurdu ki: (Kendini, bir hırsıza çaldıran, İlâha, hiç tapar mı birazcık aklı olan? Dinle, sana hakîkî ilâhı bildireyim, O'nun vasıflarını, sana beyân edeyim: "Yaratır, rızık verir, korur her tehlikeden, Hasta olsan, yine O şifâ verir âcilen. Her ne yapsan O görür, duâ etsen işitir, O'ndan yardım istesen, zamanında yetişir.") Dedi: (Çok pahalıdır o ilâh zannederim, Onu satın almağa, tâkatim yetmez benim.) Buyurdu ki: (Sâdece, "Lâ ilâhe illallah", Der isen, senin olur söylediğim bu ilâh.) Kadın bunu duyunca, bir hayli sevinerek, İmân etti o anda, "Şehâdet" söyliyerek. İbrâhîm Halîlullah, akşam döndü evine, Gördü ki, "put yapmak"la uğraşır Âzer yine. Dedi ki: (Bu yonttuğun taş ile tahtaların, İlâh olacağını, alır mı senin aklın?) Âzer dedi: (Bu putlar, "dile gelip"de şâyet, Allah'ın birliğine ederlerse şehâdet, Ben de îmân ederim, Allah'ın birliğine, O takdîrde girerim, ben de senin dînine.) İbrâhîm Halîlullah, duâ etti Allah'a, O Resûl'ün duâsı, bitmeden henüz daha, "Lâ ilâhe illallah" diyerek bütün putlar, Allah'ın birliğini tasdîk edip durdular. Ve lâkin hidâyete gelmedi Âzer yine, Tercîh etti dünyâyı, âhiret üzerine.
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-01 01:00:00
"Halîlullah", dâimâ kötüleyip putları, İmâna çağırırdı, gece gün insanları. Vahyetti Hak teâlâ, kendisine nihâyet: (Halkı, açık olarak dînine eyle dâvet.) "Bayram"ları var idi o kavmin senede bir, Toplanırdı bir yere, kadın erkek, genç ve pîr. O "belli gün" gelince, herkes gitti o yere, Âzer O'na dedi ki: (Sen de gel bizim ile.) Biraz gittikten sonra, "Ben hastayım" diyerek, Geri döndü, gitmedi, şehirde O kaldı tek. Kapı anahtarını, Âzer'den aldı önce, Doğruca puthâneye gelip girdi hemence. Gördü ki, büyük küçük, dizilmiş "bütün putlar", Herbirinin önünde, türlü türlü "yemek" var. "İbrâhîm Halîlullah", sesini yükselterek, Bağırdı o putlara, istihzâ eyliyerek: (Önünüzde yemek var, niçin yemiyorsunuz? Sizlere ne oldu ki, hiç konuşmuyorsunuz?) Sonra da "balta ile", herbirine vurarak, Kırdı bütün bunları, "biri hâriç" olarak. Bilerek dokunmadı, "en büyük" olanına, Sonra da baltasını, astı onun boynuna. Halîlullah, kapıyı kitleyip çıktı hemen, Akşamleyin kâfirler, döndü bayram yerinden. Putlarının hâlini görüp "fenâ" oldular, Dediler: (Yapsa yapsa, "İbrâhîm" bunu yapar. Hemen haber verdiler, Nemrûd'a bunu ilkin, O dedi: (Öyle ise, O'nu bana getirin!) İbrâhîm Halîlullah, girdi O'nun yanına, Lâkin "secde etmedi", âdetin hilâfına. Kızdı O, "Niçin bana, secde etmedin?" diye, Buyurdu: (Secde etmem, ben Rabbimden gayriye.) Sordu Nemrûd bu defâ, daha gadaplanarak: (Kim kırdı bu putları, balta ile vurarak?) Buyurdu ki: (Kırmıştır, belki "en büyük"leri, Sorun küçüklerine, söylesin kendileri.) Nemrûd O'na dedi ki: (Bilirsin ki bu putlar, Konuşmaktan âcizdir, cânsızdır sonra bunlar.) Buyurdu ki: (Öyleyse, söze kâdir olmıyan, Kendilerine dahî faydası dokunmıyan, Bu putları, ne için ilâh tanıyorsunuz? Sizden âciz şeylere, niçin tapıyorsunuz?) Müşrikler bu sözlere cevap veremediler, Utanıp, başlarını aşağı indirdiler. Lâkin inâtlarından, vazgeçmediler yine, Nemrûd dedi: (Kapatın, O'nu zindan içine.) Sonra, ona bir cezâ vermeyi düşündüler, En nihâyet "Yakalım" diye karâr verdiler.
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-02 01:00:00
Nemrûd, "Halîlullah"ı, atıp zindan içine, Başladı daha sonra, "ateş yakma" işine. Onun tâlimâtiyle, bağırdı bir münâdî; (Herkes odun toplayıp, şu yere yığsın haydi! Bu, Nemrûd'un emridir, her kişi taşıyacak, Muhâlefet edenler, ateşe atılacak.) O putperest insanlar, olsa da yaşlı, hasta, Bunda, birbirleriyle yarıştılar âdetâ. Onlar, kırk gün kırk gece, taşıyıp odunları, "Otuz metre" boyunda, yığdılar hep onları. Sonra ateşlediler Nemrûd'un emri ile, Alevler, gökyüzüne yükseldi birden bire. Nemrûd'un adamları, toplanmışlar o sâat, Bekliyorlardı O'ndan, bir emir ve tâlimât. (Haydi, O'nu getirin) dedi Nemrûd zâlimi, Çıkardılar zindandan, hazret-i İbrâhîm'i. Ayağında "bukağı", ellerinde "kelepçe", Yürüdü o meydânda, "arslan" gibi, erkekçe. Zîrâ Hak teâlâya, "tevekkül" ve "yakîn"in, En yüksek zirvesinde bulundukları için, Onda, "korku" yerine, vardı sanki bir "sevinç", Küffârın kısa aklı, ermemişti buna hiç. Onu, ateş içine atacaklardı, lâkin, Ateşin yakınına varabilmek ne mümkin? Müşâvere ettiler, bu işi ince ince, Ki "Nasıl atacağız, O'nu ateş içine?" Zîrâ öyle "şiddetli" ve "korkunç" yanardı ki, Havadaki kuşları yakardı harâreti. Oturup düşünürken bu işi kara kara, "Şeytân", fırsat bilerek, yakın geldi onlara. Nemrûd, "Sen kimsin?" diye sorduğunda İblîs'e, Dedi ki: (Senelerdir, duâcıyım ben size. Duydum ki, bir "sihirbâz" kötüler dîninizi, Putları, "balta ile kırarak" üzmüş sizi. Atmayı istersiniz ateşe şimdi onu, Ve lâkin bilmezsiniz bu işin bir yolunu. İşte bu maksat ile, geldim hizmetinize, Bu işin usûlünü, öğreteceğim size.) Ve hemen bir "mancınık" yaptı kendi eliyle, Evvelâ "bir taş" attı, tecrübe gâyesiyle. Nemrûd ve putperestler, bu mancınık fikrini, Beğenip, hepsi tebrîk ettiler kendisini. Sonra "Halîlullah"ı, bir kaç kişi aldılar, Getirip, mancınığa sıkıca bağladılar. Lâkin O, o sırada, başka bir âlemdeydi, "Aşk-ı ilâhî" ile kalbi yanar hâldeydi. Rabbinin sevgisiyle, geçmişti kendisinden, Haberi olmamıştı, mancınıktan, ateşten.
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-03 01:00:00
"Halîl"i, mancınığa götürüp bağladılar, O anda, göklerdeki melekler ağladılar. Dediler: (Ey Rabbimiz, "bir dostun" var ki senin, Kalbi, muhabbetinle doludur o kimsenin. Ateşe atıyorlar kâfirler o dostunu, İzin ver, kurtaralım ateşten gidip O'nu.) Sonra kurtlar ve kuşlar, cümle vahşî hayvanlar, "Onu kurtarmak" için, çâreler aradılar. Herbiri, bu maksatla toplandılar o yere, Ve çırpınıp durdular, O'na yardım etmeğe. Sonra bir "bal arısı", su doldurup ağzına, Söndürmek gâyesiyle, geldi ateş yanına. Onun bu niyyetine karşılık Hak teâlâ, Ağzındaki "o su"yu, çevirdi "tatlı bal"a. Geldi sonra bir melek, dedi ki: (Yâ İbrâhîm! Ben, "rüzgâr"a müvekkel, vazîfeli meleğim. Hazırım yardım için, bana ne emredersen, Ateşi, "rüzgâr ile" söndüreyim istersen.) Başka bir melek gelip, dedi ki: (Yâ İbrâhim! Ben dahî "deryâlara, sulara" müvekkelim. Dünyâda bütün sular, benim emrim altında, İstersen, bu ateşi söndüreyim ânında.) Geldi sonra yanına, bir başka melek yine, Dedi ki: (Yâ İbrâhîm, ben de geldim emrine. Ben de "Arz" ve "toprağa" müvekkel bir meleğim, İstersen, bu ateşi "toprak"la söndüreyim.) Dinledi Halîlullah, bu gelen üç meleği, Lâkin hiç düşünmedi, bir yardım dilemeği. Buyurdu: (Ey melekler, Rabbim bana kâfîdir, O, çok iyi yardımcı, hem çok iyi vekîldir. Aslâ yardım istemem, O'ndan gayri kimseden, "İki dost" arasına, girmeyiniz siz lütfen.) Attılar daha sonra, "Halîl"i mancınıktan, Yükselip de ateşe tam düşeceği zaman, (Dileğin var mı?) diye, gelip sordu Cebrâil, O yine buyurdu ki: (Var ama, sana değil.) Böyle dediği için, Cebrâil'e son anda, "Sözünün eri" diye, methedildi Kur'ânda. Hak teâlâ, ateşe buyurdu ki nihâyet; (İbrâhîm üzerine, ol serin ve selâmet!) Ateşin sıcaklığı, o anda erdi sona, Zîrâ cenâb-ı Hakkın, böyleydi emri ona. Nemrûd'un ateşini, bir anda söndürmeğe, Kâdirdi Hak teâlâ, hemen imhâ etmeğe. Lâkin öyle yapsaydı, kâfirler derlerdi ki; "O ateşe düşseydi, yanardı elbette ki." Ateşin ortasında yakmamakla dostunu, Gösterdi "büyük kudret sâhibi" olduğunu.
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-04 01:00:00
"Halîl"i, mancınığa götürüp bağladılar, O anda, göklerdeki melekler ağladılar. Dediler: (Ey Rabbimiz, "bir dostun" var ki senin, Kalbi, muhabbetinle doludur o kimsenin. Ateşe atıyorlar kâfirler o dostunu, İzin ver, kurtaralım ateşten gidip O'nu.) Sonra kurtlar ve kuşlar, cümle vahşî hayvanlar, "Onu kurtarmak" için, çâreler aradılar. Herbiri, bu maksatla toplandılar o yere, Ve çırpınıp durdular, O'na yardım etmeğe. Sonra bir "bal arısı", su doldurup ağzına, Söndürmek gâyesiyle, geldi ateş yanına. Onun bu niyyetine karşılık Hak teâlâ, Ağzındaki "o su"yu, çevirdi "tatlı bal"a. Geldi sonra bir melek, dedi ki: (Yâ İbrâhîm! Ben, "rüzgâr"a müvekkel, vazîfeli meleğim. Hazırım yardım için, bana ne emredersen, Ateşi, "rüzgâr ile" söndüreyim istersen.) Başka bir melek gelip, dedi ki: (Yâ İbrâhim! Ben dahî "deryâlara, sulara" müvekkelim. Dünyâda bütün sular, benim emrim altında, İstersen, bu ateşi söndüreyim ânında.) Geldi sonra yanına, bir başka melek yine, Dedi ki: (Yâ İbrâhîm, ben de geldim emrine. Ben de "Arz" ve "toprağa" müvekkel bir meleğim, İstersen, bu ateşi "toprak"la söndüreyim.) Dinledi Halîlullah, bu gelen üç meleği, Lâkin hiç düşünmedi, bir yardım dilemeği. Buyurdu: (Ey melekler, Rabbim bana kâfîdir, O, çok iyi yardımcı, hem çok iyi vekîldir. Aslâ yardım istemem, O'ndan gayri kimseden, "İki dost" arasına, girmeyiniz siz lütfen.) Attılar daha sonra, "Halîl"i mancınıktan, Yükselip de ateşe tam düşeceği zaman, (Dileğin var mı?) diye, gelip sordu Cebrâil, O yine buyurdu ki: (Var ama, sana değil.) Böyle dediği için, Cebrâil'e son anda, "Sözünün eri" diye, methedildi Kur'ânda. Hak teâlâ, ateşe buyurdu ki nihâyet; (İbrâhîm üzerine, ol serin ve selâmet!) Ateşin sıcaklığı, o anda erdi sona, Zîrâ cenâb-ı Hakkın, böyleydi emri ona. Nemrûd'un ateşini, bir anda söndürmeğe, Kâdirdi Hak teâlâ, hemen imhâ etmeğe. Lâkin öyle yapsaydı, kâfirler derlerdi ki; "O ateşe düşseydi, yanardı elbette ki." Ateşin ortasında yakmamakla dostunu, Gösterdi "büyük kudret sâhibi" olduğunu.
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-05 01:00:00
"İbrâhîm Halîlullah", Nemrûd'un ateşinde, Yanmayınca, kâfirler kaldı hayret içinde. Birkaç kişi, insâfa gelip îmân ettiler, Lâkin büyük çoğunluk, îmâna gelmediler. Hak teâlâ, "hicret"i emreyledi bu sefer, Onlar dahî "Bâbil"den, "Şam"a hicret ettiler. Onlar hicret edince, putperest kavme dahî, Geldi "sivrisinek"le, bir azâb-ı ilâhî. Gök yüzünü kaplıyan bir grup sivrisinek, Helâk etti onları, kanlarını emerek. Bir "sinek" de, Nemrûd'a gelip oldu musallat, Bırakmadı peşini, vermedi aslâ râhat. Ne tarafa kaçsaydı, geliyordu peşinden, Aslâ kurtulamadı bu sineğin şerrinden. Pek çok istediyse de, bu sineği öldürmek, Muvaffak olamadı, gâlip geldi o sinek. "İlâhlık dâvâsı"na kalkışan o nasîbsiz, Bir sinek karşısında, tamâmen kaldı âciz. Ondan kurtulmak için, çâreler arar iken, Sivrisinek, burnundan içeri girdi birden. Tâ ki "beynine" kadar, ilerleyip giderek, Râhatsız etti onu, az hareket ederek. Sinek, kurcaladıkça o ahmağın beynini, Çok "büyük acı" duyup, kaybederdi kendini. Başına, "tokmak ile" vurdurdu en nihâyet, Zîrâ tokmak vurunca, duruyordu bir müddet. Lâkin vurma durunca, yine kımıldıyordu, O da, hemen başına, tokmak vurduruyordu. Husûsî bir "tokmakçı" tâyin etti kendine, Onun işi, "tokmakla vurmak" idi beynine. O iyi vuramazsa, hemen değiştirirdi, Yerine, daha iyi vuranı getirirdi. Ve artık Nemrûd için, en iyi, makbûl insan, Ona tokmak vurandı, bıkmadan, usanmadan. Çünkü o, beynindeki küçük sivrisineğin, Cefâsından kurtulmak isterdi, bir an için. Bu hâl, uzun bir süre devâm etti ve fakat, Vuran tokmakçılarda, kalmadı güç ve tâkat. Artık usanmışlardı, onlar da vura vura, Çünkü vurmak lâzımdı, vermeden aslâ ara. Nihâyet bir tânesi, bundan çok usanarak, Parçaladı beynini, çok kuvvetli vurarak. Böylece sona erdi, dünyâdaki hayâtı, Onu, kurtaramadı mülkü ve saltanatı.
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-06 01:00:00
"İbrâhîm Halîlullah", Rabbinin emri ile, Yaptı hazırlığını, "göç etmek" gâyesiyle. Kardeşinin oğlu "Lût" ve zevcesi "Sâre"yi, Alıp geldi Harrân'a, terk ederek o yeri. Harrân'da biraz kalıp, sırf "Sâre"yi alarak, Geldi "Mısır" iline, oradan ayrılarak. O zamanlar Mısır'da, vardı ki bir hükümdâr, Çok da "ahlâksız" idi, "zâlim" olduğu kadar. Var idi sınırlarda, husûsî adamları, Gözetip dururlardı, giren ve çıkanları. Eğer "güzel bir kadın" görselerdi faraza, Götürüp verirlerdi, o alçak ahlâksıza. "Hazret-i Sâre"nin de, çok güzeldi cemâli, Yok idi güzellikte, bir eşi ve emsâli. Adamlar O'nu görüp, çok hayret eylediler, Ve hemen tutuklayıp, ona teslîm ettiler. Sâre'nin cemâlini görür görmez o azgın, Sordu Halîlullah'a: (Neyin olur bu kadın?) Duymuş idi sultânın "ahlâksız" olduğunu, Bu yüzden söylemedi, ona tam doğrusunu. Ve "din kardeşliği"ni, niyet edip, ânında, "Kız kardeşimdir" diye, söyledi cevâbında. "Musallat olmak" için, Sâre'ye o hayâsız, Husûsî odasına çağırdı O'nu yalnız. O ise abdest alıp, hemen durdu namâza, Ve başladı Rabbine, duâ ile niyâza: (Yâ Rabbî, ben sana ve Resûlüne inandım, Bu kâfirin şerrinden, sen bana eyle yardım.) Ne zaman ki elini, o uzattı Sâre'ye, Birden "eli tutulup", devrildi hemen yere. Dedi: (Bana duâ et, cânlansın yine elim, Bundan sonra sana hiç zarar vermiyeceğim.) "Sâre" duâ edince, kurtulup buldu sıhhat, Lâkin ikinci sefer, yine oldu musallat. Uzatınca elini, O'na ikinci kere, Eli "yine tutulup", yıkıldı tekrâr yere. Hemen serbest bıraktı o, hazret-i Sâre'yi, Hem de hibe eyledi, "Hâcer" nâm câriyeyi. Sâre geldi yanına, hazret-i İbrâhîm'in, Halîlullah sordu ki: (Nicedir acep hâlin?) Dedi: (Elhamdülillah, hâlim iyi ve a'lâ, Beni, onun şerrinden kurtardı Hak teâlâ.) Hazret-i Hâcer'i de, göstererek dedi: (Bak, Bunu da, ikimize bahşetti cenâb-ı Hak.) Asîl bir âileye, mensûb idi bu "Hâcer", Sonra "Zevcelik" dahî, oldu O'na müyesser. Halîlullah, Hâcer'le evlenerek sonradan, Hem "hazret-i İsmâil" dünyâya geldi O'ndan.
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-07 01:00:00
"Sâre" ile Hâcer'i, alıp bir gün yanına, Hicret etti Mısır'dan, Filistin diyârına. "Sebu" denen bir yere yerleşti onlar, fakat, Kupkuru bir yer olup, yok idi "su" ve "hayât". İbrâhîm Halîlullah, "yiyecek bulmak" için, Heybesini alarak, yola düştü ve lâkin, O bölgeden şehire, yol çok idi varmağa, Varsa bile, "parası yoktu" buğday almağa. Çâresizlik içinde, geriye dönecekti, Sâre ile Hâcer'e, lâkin ne diyecekti? Elindeki heybeye "kum-çakıl" doldurarak, Eve gelip uyudu, onu yere koyarak. Hemen hazret-i Sâre, söyledi ki Hâcer'e: (Heybeye bak bakalım, getirmiş mi zahîre?) O da bakıp dedi ki: (Buğday dolu tamâmen.) Dedi ki: (Öyle ise, ekmek yapalım hemen.) Buğdayın bir kısmını, "un" yapıp oracıkta, Ve sonra pişirdiler, ekmekleri ocakta. Sonra Halîlullah'ı, gelip dâvet ettiler, Dediler ki: (Buyurun, tâze pişti ekmekler.) Halîlullah, sıcacık ekmekleri görünce, (Nereden un buldunuz?) diye sordu hemence. Bu suâle, ikisi, çok hayret eylediler, (Sen buğday getirdin ya, ondan yaptık) dediler. Halîlullah bildi ki, Rabbinin ihsâniyle, Kum ve çakıl, "buğday"a dönüşmüş tamâmiyle. Bir kısmını ayırıp sonra o zahîrenin, "Zirâat"te kullanıp, bir hayli oldu zengin. "Yarım milyon"dan fazla, var idi davarları, Ova ve vâdileri doldururdu malları. Misâfiri olmadan, oturmazdı sofraya, Yok ise, bulmak için çıkar idi sahrâya. Yine bir defâsında, vermişti bir ziyâfet, "İkiyüz Mecûsî"yi, yemeğe etti dâvet. Onlar gelip yiyerek, çok teşekkür ettiler, Ve O'na, bir yardımda bulunmak istediler. Dediler: (Ey İbrâhîm, çok teşekkür ederiz, Herhangi emrin varsa, yapalım onu da biz.) Buyurdu ki: (Öyleyse, sizden bir dileğim var, Rabbime, bir kerrecik secde edin, o kadar.) Dediler ki: "Yalandan, yapalım isteğini, Memnûn etmiş oluruz, böylece kendisini". Secdeye kapandılar o anda hepsi birden, O ise "duâ etti", onlar secdede iken: (Yâ ilâhî, sendendir kullarına hidâyet, Şu ikiyüz kâfire, müslümânlık nasîb et.) O anda kabûl etti duâyı cenâb-ı Hak, Her birisi, secdeden kalktı "mü'min" olarak.
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-08 01:00:00
"Her şeye kâdirsin!" "İbrâhîm Halîlullah", bir deniz kenarında, Bir "hayvan leşi" gördü, bir miktâr uzağında. Baktı ki, denizden ve karadan birçok hayvan, O leşin üzerine, "üşüştüler" her yandan. Yemeye başladılar, her biri "o lâşe"yi, O zaman Halîlullah, merak etti bir şeyi. Ve kendi kendisine, düşündü ki O bir an: "Her birinin karnına, "taksîm oldu" bu hayvan. Hâlbuki dirilince her mahlûk âhirette, Bu "yenen hayvan" dahî, dirilecek elbette. Lâkin bunun cesedi, "parça parça" edilip, Hayvanlar tarafından, bitirildi yenilip. Her birinin karnına girince ayrı ayrı, Nasıl birleştirecek, cenâb-ı Hak onları?" Gerçi O'nun îmânı, "tam"dı bu mes'elede, Lâkin görmek istedi, bunu gözleriyle de. Yâni "İlim olarak" bildiği bu husûsu, "Aynel yakîn" olarak, görmek idi arzûsu. Bunun için dedi ki: (Yâ Rabbî, sen mevtâyı, Nasıl diriltiyorsun, göstersen bana dahî.) Hak teâlâ cevâben, buyurdu: (Yâ İbrâhîm! Elbette "kudretimle", mevtâyı diriltirim. Sen de bunu biliyor, inanıyorsun elbet, Sana, bu îmân etmen, etmiyor mi kifâyet?) Dedi ki: (Yâ ilâhî, "şeksiz" inanıyorum, "Sen her şeye kâdirsin", çok iyi biliyorum. Gözümle de görmeği istedim ki ve lâkin, Hâsıl olsun kalbimde, bir "itmînân" ve "yakîn") Hak teâlâ buyurdu: (Dört kuş tut, ayrı ayrı, Keserek, parçalara ayır sonra onları. Her parçayı götür koy, bir dağın üzerine, Sonra da o kuşları, kendine çağır yine. Görürsün ki o kuşlar, sür'atle sana gelir, Allah, istediğini yapmağa muktedirdir.) O dahî tuttu o gün, "dört kuşu" ayrı cinsten, Kesti ve tüylerini eliyle yoldu hemen. Parçalara ayırıp onları ince ince, Sonra, birbirlerine karıştırdı iyice. Sâdece başlarını yanında alıkoyup, Sonra o parçaları, yaptı "dört" ayrı grup. Koydu her bir grubu, dört dağın üzerine, Ve onları, ismiyle çağırdı sonra yine. Gördü ki, o parçalar, kalkarak yerlerinden, Havada ayrıldılar hepsi birbirlerinden. "Aynı cinsten" olanlar, gelerek bir araya, Başsız bedenleriyle, geldi hepsi oraya. Sonra da birleşerek, kendi başları ile, Dirilip cânlandılar kudret-i ilâhiyle.
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-09 01:00:00
Malı ile imtihân... "Hazret-i İbrâhîm"i, Rabbimiz kendisine, "Dost" edinip ve bunu bildirince kendine, Melekler dediler ki: (Yâ Rabbî, hikmet nedir? İbrâhîm, sana nasıl halîl, "Dost" olabilir? Zîrâ var O'nun dahî, evlâdı, malı, nefsi, Kalbini meşgûl eder, bunların hemen hepsi.) Meleklerden Allah'a, olunca bu mârûzât, Hak teâlâ, dostunu "imtihân etti" bizzât. Evvelâ "Nefsi ile" etti O'nu imtihân, O, tam "hâlis olarak" çıktı bu imtihândan. Zîrâ Nemrûd, ateşe atınca kendisini, Reddetti meleklerin yardım teklîflerini. Nefsiyle imtihânda, çıkınca böyle hâlis, "Malı ile" imtihân etti O'nu Rabbimiz. "Oniki bin sürüsü" var idi kendisinin, "Bin"er de "köpekleri", bulunurdu hepsinin. Ve "altından tasma"lar, vardı her köpeğin de, Geldi bir gün Cebrâil, "insan" kıyâfetinde. Dedi ki: (Yâ İbrâhîm, ovalar, vâdiler hep, Dolmuş "sürüler" ile, kimindir bunlar acep?) Buyurdu ki: (Rabbime âittir hepsi bunlar, Şimdi benim elimde, "emânet" bulunurlar.) Cibrîl aleyhisselâm, sordu ki sonra O'na: (Sürülerden birini, satar mısın sen bana?) Buyurdu ki: (Bir kere, söyle "Allah" ismini, Vereyim sürülerin, sana "üçte biri"ni.) Cebrâil, "Lâ ilâhe illâllah" söyleyince, Gark oldu Halîlullah, bir neş'e ve sevince. Buyurdu ki: (Bir daha, söyle bu kelimeyi, Vereyim sürülerin, "üçte birini" dahî.) Cibrîl aleyhisselâm, söyledi bir kez daha, Bu, daha çok bir neş'e verdi Halîlullah'a. Buyurdu ki: (Bir daha, söyle "Allah" ismini, Vereyim buna karşı, sürülerin hepsini.) Cebrâil "Peki" deyip, söyleyince bir daha, Halîlullah daha çok neş'elendi bu defâ. Buyurdu ki: (Bir daha, söylersen onu eğer, "Altın tasma"larıyle, senin olur köpekler.) Bir daha söyledi O, "Lâ ilâhe illâllah", Öyle neş'elendi ki, bu kere Halîlullah, Buyurdu ki: (Bir daha söyle, yine duyayım, Bunun karşılığında, sana "köle" olayım.) Gördü Cibrîl, Halîl'in bu "aşk" ve "sevgi"sini, Hakîkati bildirip, tanıttı kendisini. Dedi ki: (Yâ İbrâhîm, ben, Allah'ın emriyle, İmtihâna gelmiştim, seni "malların" ile. "Hakîkî dost" olduğun, yine oldu âşikâr, Sürüler benim değil, senindir yine onlar.)
.İbrâhîm aleyhisselâm
2002-09-10 01:00:00
Henüz vefât etmeden, oğlu İsmâil'ini, Çağırıp, yaptı O'na, en son vasiyyetini. Buyurdu ki: (Ey oğlum, alnında parlıyan "nûr", Son peygamber hazret-i Muhammed'in nûrudur. Bu ulvî emânete ederek tam riâyet, Onu, "temiz" ve "afîf" hanımlara teslîm et. Kendi evlâdına da, vasiyyet et ki yine, "Nûr", temiz alınlardan, ulaşsın sâhibine.) Bu vasiyyetten sonra, çıktı bir gün evinden, Kilitledi kapıyı, âdeti üzre hemen. Biraz sonra geldi ve içeri girdi tekrâr, Gördü ki, odasında bir "yabancı kimse" var. Konuşup, anladı ki, bu, "İns" ve "Cin" değildir, Ve sorup öğrendi ki, "hazret-i Azrâil"dir. Buyurdu: (Ey Azrâil, mü'minlerin rûhunu, Ne şekilde alırsın, bir göster bana bunu.) "Peki" deyip, "çok güzel" bir sûrete girerek, Göründü bir an O'na, tebessüm eyliyerek. Gönlüne sürûr doldu o yüzü gördüğünde, Zîrâ böyle "güzel yüz", görmemişti ömründe. Buyurdu ki: (Bir mü'min, ölürken, ona şâyet, Yalnız "bu" gösterilse, ona eder kifâyet. Fâcirlerin rûhunu, ne tarzda kabzedersin? Mümkünse onu dahî, bana gösterir misin?) "Peki" deyip, "iğrenç" ve "korkunç" şekle büründü, Hazret-i İbrâhîm'e, bir de böyle göründü. Bayıldı Halîlullah, onun iğrençliğinden, Kendine geldiğinde, buyurdu şöyle hemen: (Bir kâfir de ölürken, o kula cenâb-ı Hak, Yalnız "bu"nu gösterse, yeter "azâb" olarak.) Buyurdu: (Ey Azrâil, gelmene sebep nedir? "Rûhumu almağa" mı, yoksa "ziyâret" midir?) Melekül mevt o zaman, arz etti O'na şunu: (Eğer izin verirsen, kabzederim rûhunu.) Buyurdu ki: (Kalbimde, bir "şüphe" vardır benim, Bu şüpheden kurtulup, öyle ölmek isterim. Ey Azrâil, Rabbime arz et ki benden şunu: "Hiç bir dost, bir dostunun, alır mı ki rûhunu?") Melekül mevt, O'nun bu suâlini, Allah'a, Arz edip, geldi sonra yine Halîlullah'a. Dedi ki: (Yâ İbrâhîm, buyurdu cenâb-ı Hak: "Hiç bir dost, bir dostuna, istemez mi kavuşmak.") İşitti Halîlullah, bu cevâbı melekten, Buyurdu: (Ey Azrâil, acele eyle hemen! Çabuk gel de kavuştur, bu cânımı Cânâna, "Ölüm"den daha güzel, "müjde" yok zîrâ bana.) O böyle söyleyince, yaklaştı melekül mevt, Ve mübârek rûhunu, kabz eyledi nihâyet.
.Lût aleyhisselâm
2002-09-11 01:00:00
Hazret-i İbrâhîm'in, kardeşinin oğluydu, Siyah gözlü ve güzel, iri, orta boyluydu. Bütün iyi huylara, sâhip idi ne varsa, Cömertliği ve sabrı, meşhûr idi bilhassa. Hazret-i İbrâhîm'le, o da, Bâbil şehrinden, Birlikte hicret etti, o "Nemrûd"un şerrinden. Amcasının yanında, Şam'a geldi o dahî, Orada, onun için, geldi vahy-i ilâhî. Hakkında buyurdu ki, Rabbimiz Halîl'ine: (Lût, Peygamber olarak, gitsin Sedum kavmine.) İbrâhîm Halîlullah, çağırıp yeğenini, Bildirdi kendisine, Allah'ın bu emrini. Buyurdu ki: (Git hemen, Sedum ahâlisine, Allah'ın birliğini, teblîğ eyle hepsine.) O Sedum milleti ki, şimdiki "Lût gölü"nün, Bulunduğu bölgede yaşıyorlardı o gün. Birbirlerine yakın, beş müstakil şehirde, Binlerce Sedum halkı yaşardı o devirde. Ve lâkin "kâfir" olup, puta tapıyorlardı, Yol kesip, insanlara zulüm yapıyorlardı. Bilhassa o güne dek, hiçbir eski milletin, İşlememiş olduğu, çok iğrenç ve pek çirkin, Bir fiili, açıkça ederlerdi irtikâb, Hem de hiç duymazlardı, bir utanma ve hicâb. "Ahlâksızlık" ve "zulüm", böyle kol geziyordu, Kuvvetliler, zâlimce zaîfi eziyordu. Edeb hayâ duygusu, yok olmuştu tamâmen, En çirkin, ayıp işler, yapılırdı alenen. Hattâ kimler bu işi çok yaparsa ne kadar, O kimseler, bilhassa görürdü çok îtibâr. Hiç kimse, diğerini, bundan men etmiyordu, Bilâkis yapmayanlar, hakîr görülüyordu. Bununla da kalmayıp, öldürülürdü hattâ, Ahlâksız olmayanlar, kalamazdı hayâtta. Yabancı kim gelseydi, kalkıp memleketinden, Mallarını, zor ile alırlardı elinden. Ve zorla o kimseye, o çok iğrenç ve çirkin, Fiili yaparlardı, hiç hayâ etmeksizin. Ve bir yolcu geçseydi, onların diyârından, Küçük taş atarlardı, ona yol kenarından. Kimin taşı isâbet etseydi o yolcuya, O giderdi onunla o fiili icrâya. Vardı bu alçaklarda, her türlü kötü haslet, Meselâ koğuculuk, söz taşımak, hıyânet. Ve bilhassa hepsinde, var idi ki cimrilik, Hiç kimse, diğerine yapmazdı bir iyilik. Velhâsıl "Lût peygamber", Sedum'a oldu vâsıl, Gördü ki, her işleri günâh, çirkin ve bâtıl.
.Lût aleyhisselâm
2002-09-12 01:00:00
Vaktâ ki "Lût peygamber", geldi Sedum şehrine, Çıktı o havâlinin, yüksekçe bir yerine. Oradan, insanlara seslendi ki: (Ey kavmim! Ben size, Rabbimizden gelen bir peygamberim. Sizi çağırıyorum, tek olan bir Allah'a, Zîrâ "Allah"tan başka, bir ilâh yoktur daha. Taptığınız bu putlar, değildir ma'bûd-u hak, Yalnız tek "Allah" vardır, ibâdete müstehak. Bu putları bırakıp, O'na edin ibâdet, Yoksa, hep yanarsınız "Ateş"te ilelebet. Sizden önce, kimsenin yapmadığı şu çirkin, Ve iğrenç fiili de, işlemekten vazgeçin! Eğer Hak teâlâya, ibâdet ederseniz, Ve o çirkin günâhtan, hemen vazgeçerseniz, Huzûrlu olursunuz, dünyâ ve âhirette, Yoksa, hep kalırsınız ebedî felâkette. Buna karşı, sizden bir ücret istemiyorum, Mükâfâtını ancak, Rabbimden bekliyorum.) "Lût aleyhisselâm"ı, dinledi Sedumlular, Ve lâkin inanmayıp, hemen yalanladılar. Kral dahî duyunca, onun bu teblîğini, (Onu bana getirin!), diye verdi emrini. Lût aleyhisselâmı, götürdüler saraya, Sordu kral: (Sen kimsin, niçin geldin buraya?) Buyurdu ki: (Adım Lût, Rabbin peygamberiyim, Sizi O'nun dînine, teblîğle görevliyim. Eğer bu sapıklıktan dönmezseniz geriye, Müstehak olursunuz, azâb-ı ilâhîye.) Bu sözlerden, krala, geldi korku ve dehşet, Dedi ki: (Kavmime de, git bunları teblîğ et. Ben dahî, bu milletin içinden bir kimseyim, Onlar kabûl ederse, ben de kabûl edeyim.) Lût peygamber ayrılıp, kavmine geldi tekrâr, "Allah'ın birliği"ni, teblîğ etti âşikâr. Onlar inanmıyarak, dediler: (Öyle ise, Bunun isbâtı için, "mûcize" göster bize. Eğer sen bu dâvânda sâdıksan hakîkaten, Meselâ "yağmur yağdır", havada bulut yokken.) "Lût Nebî" duâ etti Allahü teâlâya, Ve işâret eyledi, bir eliyle semâya. Bir zerre bulut yokken o anda gök yüzünde, Birden yağmur boşandı, halkın gözü önünde. O azgın Sedumlular, gördü bu mûcizeyi, Lâkin yalanladılar, yine de "Lût Nebî"yi. İntikâm almak için, hattâ bu peygamberden, Toplanıp, şu karara vardılar o gün hemen: (Onun koyunlarını, tâkibâta alalım, Otlu olan yerlerde, aslâ otlatmayalım.)
.Lût aleyhisselâm
2002-09-13 01:00:00
Lût Peygamber, kavmini, usanmadan, yılmadan, "Allah'ın birliği"ne, çağırırdı durmadan. Lâkin o insâfsızlar, inkâr ederdi yine, Hattâ taş atarlardı, mübârek bedenine. Fakat korurdu onu, Allah'ın himâyesi, Etmezdi hiç isâbet, zîrâ tek bir tânesi. Onlar taş atsa bile, o ederdi nasîhat, Ve bunda, "elli sene" eyledi sabır, sebât. Lâkin o nasipsizler, yine inanmadılar, Hattâ "öldürmek için", bir gün karâr aldılar. Bildirdi bu husûsu, Allah bu Nebî'sine, Bir dağa gitmesini, emretti kendisine. Vaktâ ki geldi ona, böyle emr-i ilâhî, Şehirden ayrılarak, dağa gitti o dahî. Kavminden yedi kişi, gittiğini farkedip, Arkasına düştüler, izini takip edip. Gelip onu buldular, tâkip netîcesinde, Gördüler ki uyuyor, bir taşın üzerinde. Öldüreceklerdi ki kendisini uyurken, O an dikkatlerini, bir husûs çekti birden. Zîrâ farkettiler ki, hayret ile şu hâli, Yattığı taş, yumuşak, sanki "sünger" misâli. Hattâ çukurlaşmıştı, yattığı yer tamâmen, Onlar bunu görünce, îmân ettiler hemen. "Lût Peygamber" oradan, kavmine döndü yine, Devâm etti onlara, hak yolu teblîğine. Kavminden bir kimsenin, bir gün oğlu kayboldu, Pek çok arıyorsa da, lâkin bulamıyordu. Çâresizlik içinde, geldi Lût Peygambere, Dedi ki: (Benim oğlum, kayboldu birden bire. Her yerde arıyorum, lâkin bulamıyorum, Ayrılığına ise, hiç dayanamıyorum. Sen, gerçekten Allah'ın peygamberiysen eğer, Oğlumun bulunduğu yeri bana haber ver.) "Lût Nebî", bir an için, kapayıp gözlerini, Gördü ve haber verdi, o çocuğun yerini. Çok geçmeden oğlu da, çıka geldi o yerden, O bunu da görünce, îmâna geldi hemen. "Lût Nebî", kavmi için eyledi bunca gayret, Onları, "elli sene" îmâna etti dâvet. Ve lâkin o nasipsiz Sedum ehâlisinden, Sâdece "sekiz kişi", inandı içlerinden. İki de kızı vardı kendisine inanan, Kendi hanımı bile, etmedi ona îmân. Elli sene içinde, o kadar etti gayret, İnanan, "on kişi"yi geçmemişti nihâyet.
.Lût aleyhisselâm
2002-09-14 01:00:00
Lût kavmi, her geçen gün, daha da azarlardı, Ve kötülüklerine, kötülük katarlardı. Öyle çok daldılar ki, zulüm ile günâha, Toprak bile tahammül edemez oldu daha. Ve kendi lisâniyle, niyâz etti nihâyet: (Yâ Rabbî, sen bu kavmi, azâbınla helâk et.) O zaman Hak teâlâ, emredip Cebrâil'e, Görevlendirdi onu, bu kavmin helâkiyle. O dahî "İsrâfil"le, "Azrâil"i alarak, Gittiler ki, o kavmi etsinler toptan helâk. "Hazret-i İbrâhîm"e, uğradılar ilk önce, Melek olduklarını, anladı ilk görünce. Buyurdu: (Ey Allah'ın elçileri, siz acep, Buraya, ne maksatla geldiniz, nedir sebep?) Dediler ki: (Bir kavim var ki azgın ve âsî, Onların helâkine gönderdi Allah bizi. Ateşte pişirilmiş taşları yağdırarak, Onları, teker teker edeceğiz hep helâk. Her taşta, bir kâfirin ismi yazılmıştır ki, O bir taşla olacak, sâhibinin helâki. Küfürde çok ileri gittiler zîrâ onlar, Onların günâhından, yer bile oldu bîzâr.) Halîlullah buyurdu: (Onlar, Lût'un kavmidir, Lâkin o, onlar gibi zâlimlerden değildir.) Dediler: (Yâ İbrâhîm, o kavmin hepsini biz, Kim kâfirdir, kim değil, gâyet iyi biliriz. Kurtuluş vereceğiz, biz Lût ile kavmine, Lâkin azâb gelecek, ehlinden zevcesine.) Hazret-i İbrâhîm'in, yanından çıktı onlar, Sedum şehrine doğru, hemen yola çıktılar. Parlak ve güzel yüzlü, genç erkek sûretinde, Vardılar o şehire, tam da akşam vaktinde. "Lût aleyhisselâm"ın, iki kızı vardı ki, Büyük olan, çeşmeden su dolduruyor idi. Gelenleri görünce, dedi ki: (Acabâ siz, Niçin bu azgınların diyârına geldiniz? Sizi barındıracak kimse yok, bir zât hâriç, Ona da, bu husûsta müsaade etmezler hiç. O, misâfir ederdi yabancıları, ancak, Ona, bu alçak kavim, bunu da etti yasak.) Ve hemen babasını, koşup etti haberdâr, Dedi ki: (Babacığım, üç tâne misâfir var.) Lût Nebî, gelip gördü güzel yüzlü gençleri, Buyurdu ki: (Nereden buldunuz siz bu şehri? Siz, benim bilmediğim, yabancı gençlersiniz, Bu günâhkâr kavime, acep niçin geldiniz?) Önce bildirmediler, aslını onlar işin, Dediler: (Geldik sana, misâfir olmak için.)
.Lût aleyhisselâm
2002-09-15 01:00:00
Hanımı ihânet etti! "Lût aleyhisselâm"ın, kavmini helâk etmek, Üzere, Hak teâlâ göndermişti üç melek. Hem de o melekleri, bu kavmin helâkine, Gönderirken, onlara emretmişti ki yine; (Bu kavmin azgınlığı hakkında, Lût Nebî'nin, Tam dört defâ şâhitlik etmesini bekleyin.) Lût Peygamber, onları "genç" ve "güzel" görünce, Endîşeye kapıldı, onlar için hemence. Buyurdu ki: (Bu kavmin, ne kadar azgın, şakî, Oldukları hakkında, bilginiz var mı peki?) Cebrâil, meleklere dönüp yaptı işâret, Ve yavaşça dedi ki: (Bu, birinci şehâdet.) Dediler ki: (Biz senin, misâfiriniz ey Lût, Bu kavimde ne gibi azgınlık, günâh mevcut?) Buyurdu: (Yer yüzünde, bunlardan daha alçak, Bir kavim yoktur daha, kahretsin cenâb-ı Hak.) O böyle söyleyince, Cebrâil dönüp yine, (Bu, ikinci şehâdet) dedi diğerlerine. Lût peygamber, onlara buyurdu ki bu defâ: (Bekleyin de karanlık yayılsın her tarafa. Sizin ile birlikte, şehre girdiğimizi, Bu alçak insanlardan, görmesin hiçbirisi.) Cebrâil, meleklere yine yaptı işâret, Ve yavaşça dedi ki: (Bu, üçüncü şehâdet.) Biraz sonra, iyice bastırınca karanlık, Buyurdu ki: (Gizlice gidebiliriz artık.) Öne geçti kendisi, arkasında melekler, Kimseye görünmeden, gelip eve girdiler. Kilitledi kapıyı, hemen sonra içerden, Hanımını çağırıp, tembîh etti ki hemen; (Getirdiğim bu gençler, misâfirimdir benim, Bilirsin, çok ahlâksız kimselerdir bu kavim. Bu yüzden bunlar için ben düştüm endîşeye, Bu husûsu gizli tut, söyleme hiç kimseye.) Söz vermesine rağmen, "Peki, olur" diyerek, Haber verdi kavmine, ihânet eyliyerek. Dedi ki: (Ey insanlar, haber vereyim size, Lût, erkek misâfirler getirdi hânemize. Öyle parlak ve güzel gençtir ki hem de bunlar, Görmedim böylesini hattâ şimdiye kadar.) Zâlimler toplandılar, duyunca bu haberi, Gelerek, muhâsara eylediler bu evi. Lût aleyhisselâmı, dışarı çağırdılar, Dediler ki: (İçerde, genç misâfirler mi var? Bize teslîm eyle ki, o genç misâfirleri, Onlara da yapalım, o mâlum fiilleri.) Lût peygamber üzülüp, çok daraldı o ara, Ve nasîhat etmeğe başladı azgınlara.
.Lût aleyhisselâm
2002-09-16 01:00:00
O şehir yere battı "Lût Nebî"nin evini, sararak o kâfirler, Dediler: (O gençleri, çabuk getir bize ver!) O, buna çok üzülüp, buyurdu ki: (Ey kavmim! Allah'tan korkun, bunlar, misâfirimdir benim.) Onlara, ne kadar çok ettiyse de nasîhat, Kapıda toplanan halk, dağılmıyordu fakat. İyice darlık geldi, Lût Nebî'nin kalbine, Şöyle niyâz eyledi, sonra kendi kendine: (Size yetecek kadar keşke güçlü olsaydım, Yâhut sağlam bir kale bulup da sığınsaydım.) Cebrâil işitince, bu duâ ve hâceti, Dedi ki: (İşte onun, dördüncü şehâdeti.) Hakîkati bildirip, dedi ki: (Elbette biz, Hak teâlâ katından, gelen habercileriz. Üzülme, onlar sana yapamazlar bir zarar, Bu kavmin üzerinde, "azâb-ı ilâhî" var. Sırf sana ve ehline, bundan kurtuluş vardır, Lâkin senin hanımın, helâk olanlardandır. Sen şimdi aç kapıyı, sonra çekil geriye, Hiç korkma, o kâfirler girsinler içeriye.) "Lût Peygamber", kapıyı açtı ve çıktı geri, O azgın çapulcular, daldılar hep içeri. Ve lâkin kanadıyla, Cibrîl, o kâfirlere, Vurunca, her birisi, "kör oldu" birden bire. Şaşkın şaşkın geriye kaçarken dediler ki: (Evine, sihirbâzlar getirmiş Lût meğer ki.) Kalbleri mühürlenmiş, o azgın ve sapıklar, İnanmak nimetinden, yine mahrûm kaldılar. Sonra Cibrîl dedi ki o gece Lût Nebî'ye: (Ehlinle çıkıp gidin, hiç bakmayın geriye.) Onlar çıkıp gidince, Sedum vilâyetinden, Ateşte pişmiş "Taş"lar, yağdı gök cihetinden. Her taşta, bir kâfirin ismi nakşedilmişti, Ve her taş, sâhibini bulup helâk etmişti. Sonra Cibrîl, o şehri takarak kanadına, Çıkardı bir lâhzada, topyekun gök katına. Sonra da ters çevirip, havada birden bire, Koca şehri, yüksekten, kuvvetle çarptı yere. Gadab-ı ilâhînin, nişânesi olarak, Şehri, yerin dibine geçirdi cenâb-ı Hak. Açılan o çukura, sonradan pis kokulu, Siyah sular dolarak, "Lût gölü" hâsıl oldu. Yaşamadığı için, hiçbir cânlı içinde, "Ölü deniz" olarak, meşhûrdur halk içinde. Allah ve Peygambere karşı gelen bu kavmin, Çok çirkin bir günâhı işledikleri için, Gadab-ı ilâhîye, uğradığına dâir, Bu göl, mahşere kadar, apaçık bir delîldir.
.İsmâil aleyhisselâm
2002-09-17 01:00:00
Halîlullah, el açıp duâ etti: (Yâ Rabbî! Bana sen, sâlihlerden bir "Oğul" bağışla ki, Halkı dîne dâvette, yardımcım olsun benim, Gurbete çıkınca da olsun yâr ve refîkim.) Hazreti "Sâre"nin de böyle idi murâdı, Lâkin o ana kadar olmamıştı evlâdı. "Hâcer" nâm hizmetçisi vardı ki kendisinin, Onu âzâd eyledi bu işe çâre için. Dedi ki: (Yâ İbrâhîm, Hâcer'i eyle nikâh, Belki ondan, bir çocuk bahşeder sana Allah.) Evlendi Hâcer ile bu teklîf üzerine, Rabbimiz, "İsmâil"i lutfetti kendisine. Ne zaman ki İsmâil dünyâya etti teşrîf, Parlamağa başladı alnında "Nûr-u şerîf". İbrâhîm Halîlullah, çok severdi oğlunu, Yanından bir an bile ayırmazdı hiç onu. İntikal eyleyince "Nûr-u şerîf" Hâcer'e, Bir kıskançlık duygusu ârız oldu Sâre'ye. O ümit ederdi ki, kendine geçsin o "Nûr", Olmayınca, üzülüp kalben oldu bî-huzûr. Yine de Halîlullah, onu hoş tutuyordu, Ve hiç incitmemeğe gayret sarfediyordu. Çoğalınca Sâre'nin kalbindeki bu gayret, Hazreti İbrâhîm'e geldi bir gün nihâyet. Dedi ki: (Al yanına İsmâil'le Hâcer'i, Başka yere götürüp, bırak, hemen dön geri.) Rabbinden de bir vahiy geldi ki ona yine: (Sâre'nin isteğini getiriver yerine.) O da, hemen Hâcer'le, kundaktaki oğlunu, Alarak çıktı yola, tuttu Mekke yolunu. O zamanlar Mekke'de, tek insan yaşamazdı, Ve hattâ içmek için, damla su bulunmazdı. Bu "Issız yer"e koyup, oğlu ile Hâcer'i, Hiçbir şey söylemeden kendisi döndü geri. Zîrâ Sâre Hâtun'un şöyleydi şartı ona: (Konuşmadan geri dön, bakma hem de ardına.) O da, tembîh üzere hiçbir şey konuşmadan, Dönünce, Hâcer Hâtun koşturdu arkasından. Dedi: (Bu ıssız yerde, kimse yok görüşecek Lokma ekmek, damla su yoktur yiyip içecek. Bu yer, sıcak ve kurak bir "Çöl"dür görüyorsun, Bizi, yalnız bırakıp nereye gidiyorsun?) Bunları, tekrâr tekrâr söylediyse de ona, O, bir cevap vermeyip devâm etti yoluna. Hâcer de, son olarak şöyle suâl eyledi: (Sana, böyle etmeni Allah mı emreyledi?) Yalnız (Evet) deyince cevâben Halîlullah, Dedi ki: (Zâyi etmez öyleyse bizi Allah.)
.İsmâil aleyhisselâm
2002-09-18 01:00:00
İbrâhîm Halîlullah, "Hâcer"le "İsmâil"i, Kâbe'nin yakınına bırakıp döndü geri. Ve Hâcer'in gözünden kayboluncaya kadar, Gidip, sonra yüzünü "Kâ'be"ye döndü tekrâr. Ellerini kaldırıp dedi ki: (Yâ ilâhî! Sana emânet ettim onları bizâtihî.) Hâcer de geri gelip, yerden aldı oğlunu, Emzirip, şefkat ile bağrına bastı onu. Bir sepet "Hurma" ile, "Su" vardı bir testide Ve lâkin biraz sonra tükendi ikisi de. Hem "Hâcer", hem "İsmâil" susadılar bir hayli, Lâkin bir damla "Su"dan mahrûmdu bu havâli. Topladı kendisini Rabbine güvenerek, Ve "Safâ tepesi"ne baktı ümîd ederek. "Hiç görebilir miyim acabâ bir kimseyi?", Diye düşünerekten tırmandı o tepeyi. Lâkin hiç göremedi ne insan, ne bir cânlı, İndi sonra tepeden tedirgin, heyecânlı. "Zor iş"le karşılaşan bir insan azmi ile, Eteğini toplayıp koşturdu ileriye. "Hızlı adımlar" ile geçerek o vâdiyi, Tırmandı bu sefer de "Merve" adlı tepeyi Yine baktı ümitle, dört yanına vâdinin, Gözüne, hiçbir cânlı görünmedi ve lâkin. İndi yine "Merve"den, çıktı "Safâ dağı"na, "Bir kimse var mı?" diye bakındı etrâfına. Kimseyi görmeyince, inerek o tepeden, Yeni bir ümit ile "Merve"ye çıktı hemen. Mübârek Hâcer Hâtun, bir "Merve", sonra "Safâ", Gidip geldi devâmlı, peş peşe yedi defâ. Yedinci seferinde Merve üzerindeyken, Gâibden kulağına bir "Sesler" geldi birden. Ve kendi kendisine dedi ki: "Sus ve dinle", Dikkatli dinleyince, o sesi duydu yine. Sesin geldiği yöne bakarak Hâcer Hâtun, Dedi: (Ey ses sâhibi, bana bir ses duyurdun. Yardım edebilecek vaziyetteysen şâyet, Hemen imdâdımıza yetiş, bize yardım et.) O böyle söyleyince, tam "Zemzem" mahallinde, Hazreti Cebrâil'i gördü "insan" şeklinde. Cebrâil, "Kimsin?" diye sordu Hâcer Hâtun'a, (İbrâhîm'in zevcesi Hâcer'im) dedi ona. Sordu Cibrîl: (O sizi, kime etti emânet?) Dedi: (Hak teâlâya bıraktı bizi elbet.) Cebrâil, kanadıyla toprağa vurdu hemen, Fışkırmağa başladı "Zemzem suyu" o yerden. Hâcer baktı, çıkan su dağılıyor etrâfa, "Dursun" diye, âniden "Dur! dur!" dedi bu defâ. O, "Zem! zem!" demiş idi kendi lisânı ile, Meşhûr oldu böylece bu su "Zemzem" ismiyle.
.İsmâil Aleyhisselâm
2002-09-19 01:00:00
"Zemzem"i yer altından çıkarınca Cebrâil, Kana kana içtiler Hâcer ile İsmâil. Onlar tek başlarına sürerken orda hayât, Geldi bir gün o yere, Yemen'den bir cemâat. "Cürhüm" kabîlesine mensuptu bu kişiler, Hâcer'den izin alıp, oraya yerleştiler. "İsmâil", Cürhümîler içinde büyüyerek, "Üstün hâlleri" ile, onlara oldu örnek. Sonra o kabîleden evlendi bir "Kız" ile, Geçinip giderlerdi "Zemzem" ve "Av eti"yle. Halîlullah, bir zaman "Oğlunu görmek" için, Geldiyse de, İsmâil evinde yoktu o gün. Sorunca hanımından "Nereye gitti?" diye, Dedi ki: (Ava gitti, maîşet edinmiye.) Yine suâl eyledi: (Nasıldır geçiminiz?) Dedi ki: (Gâyet fenâ, sıkıntı içindeyiz.) Buyurdu: (Efendine selâm söyle ve de ki , Âcilen değiştirsin kapının eşiğini.) İsmâil avdan eve avdet eylediğinde, Hissetti babasının kokusunu evinde. Hanımına sordu ki: (Kim geldi bize bugün?) Dedi ki: (Yaşlı bir zât gelmişti, sen yok idin. Giderken, senin için yaptı şu tembîhini, "Söyle de, değiştirsin kapının eşiğini.") Buyurdu: (O, babamdır, "Eşik"de sensin elbet, Sen, babanın evine edebilirsin avdet.) O hanımı boşayıp, evlendi başkasıyla, Yine geldi babası, ziyâret maksadıyla. Hanımına sordu ki: (Nasıldır geçiminiz?) Dedi: (Elhamdülillah, bollukla geçiniriz.) Sonra devam ederek, arz etti şunu hemen: (Yemeğimiz "Av eti", suyumuz tatlı "Zemzem".) Halîlullah, Rabbinden niyâz etti ki şunu: (Mübârek kıl bunların etleriyle suyunu.) Ve tembîh eyledi ki: (Akşam söyle eşine, İyi mukayyed olsun kapının eşiğine.) Ne zaman ki İsmâil, eve geldi av sonu, Hissetti babasının yine "Hoş kokusu"nu. Hanımına sordu ki: (Kim geldi bugün bize?) Dedi: (Nûr yüzlü bir zât geldi ki evimize, Çok asîl, pek şerefli bir kişiydi bu gelen, "Geçiminiz nasıldır?" diye sordu o benden. Dedim: "Elhamdülillah, bollukla geçiniriz, Biz her gün "Av eti" yer, tatlı "Zemzem" içeriz. Sana selâm söyleyip, dedi: "Söyle beyine, Çok iyi sâhib olsun kapının eşiğine.") Buyurdu: (O, babamdır, "Eşik" de sensin bizzât, Seni "Hoş tutmam" için, bana etmiş nasîhat.)
.İsmâil aleyhisselâm
2002-09-20 01:00:00
İbrâhîm Halîlullah, Filistin'den Mekke'ye, Teşrîf etti Hazreti "İsmâil"i görmeye. O ise, o sırada "Zemzem"in yakınında, Okunu düzeltirdi bir ağacın altında. Görünce babasının uzaktan geldiğini, Koşarak, hürmet ile öptü iki elini. İbrâhîm Halîlullah dedi: (Ey İsmâilim! Şerefli bir vazîfe emretti bana Rabbim.) O dahî cevâbında dedi ki pederine: (Sana ne emrettiyse, onu getir yerine.) Buyurdu ki: (Ey oğlum, yaparken bu işi ben, Sen dahî bana yardım edeceksin bedenen.) Dedi ki: (Babacığım, ederim elbette ki, Şereftir benim için, siz emredin yeter ki.) Buyurdu ki: (Ey oğlum, şu tepede, işte bak, Bana, bir "Beyt" yapmamı emretti cenâb-ı Hak.) Ve hemen "Baba oğul", sığınıp Yaradan'a, Kâbe'nin temelini çıkardılar meydâna. Taşı, oğlu İsmâil bulup getiriyordu, O da, o taşlar ile duvarı örüyordu. Lâkin çok yükselince, güçleşti duvar örmek Zîrâ taşı, yükseğe, zor oldu yerleştirmek. İsmâil, büyük bir "Taş" getirdi pederine, O, kullandı o taşı bir "İskele" yerine. Şimdi o taş, "Makâm-ı İbrâhîm" diye, her an, Ziyâret ediliyor hacılar tarafından. Halîlullah ve oğlu ve bilcümle mü'minler, Cibrîl'in târifiyle, birlikte "Hac" ettiler. Hazreti İsmâil'i, sonra Rabbil âlemîn, Cürhüm kabîlesine "Peygamber" etti tâyin. Başka bir "Din" ve "Kitap" verilmedi kendine, Çağırdı insanları, "Babasının dîni"ne. Kavmini, "Elli sene" hak yola etti dâvet, Pek az kimse îmânla şereflendi nihâyet. Cürhümî reîsinin vardı ki kızı "Hâle", İkinci kez olarak, evlendi onun ile. Resûlullahın "Nûr"u, bu mübârek kadına, Geçerek, ondan dahî geçti oğullarına. O "Nûr", hep mü'minlerden dolaşarak bu minvâl, "Hakîkî sâhibi"ne eylemiştir intikâl. Hazreti İsmâil'in yaklaşınca vefâtı, Dâvet etti yanına, birâderi "İshak"ı. Kızını, nikâhlayıp kardeşinin oğluna, Çeşitli vasiyyetler eyledi sonra ona. "Yüzotuz üç" yaşında, Kâbe'de etti vefât, Kabri, "Hatîm" denilen yerdedir şimdi bizzât.
.İsmâil aleyhisselâm
2002-09-21 01:00:00
İbrâhîm Halîlullah, "Nemrûd"un ateşinden, Kurtulup, hicret etti o kâfirin şerrinden. Sonra duâ etti ki: (Yâ Rabbî, fadlın ile, Bana sen, sâlihlerden, bir "Oğul" ihsân eyle.) O'nun bu duâsını, Rabbimiz etti kabûl, Ve "İsmâil" adında, ihsân etti bir oğul. Resûlullahın "Nûr'u", bu çocuk doğduğunda, "Merîh yıldızı" gibi, parlıyordu alnında. Pek fazla seviyordu, oğlunu bundan sebep, Ve her zaman, yanında tutuyordu onu hep. İsmâil, "Yedi" veya "On üç" yaşında iken, Rüyâ gördü babası, mihrâbında uyurken. Şöyle ki, İsmâil'le otururken berâber, Bir "Melek" gelip ona, verdi şöyle bir haber: Dedi ki: (Ben Rabbimin elçisiyim, bil bunu, Allah, "Kurbân" etmeni istiyor bu oğlunu.) Görüp aynı rüyâyı hem peş peşe üç gece, "Rahmânî" olduğunu, bilmiş oldu böylece. O gün, Hâcer hâtunun yanına geldi hemen, Ona şöyle buyurdu, rüyâdan bahsetmeden: (Yıka İsmâil'imi, sürme çek gözlerine, Yeni elbisesini giydir hem üzerine. Güzel koku sürüver üstüne göznûrumun, Zîrâ ziyâretine gideriz bir dostumun.) Sonra da buyurdu ki sevgili evlâdına: (Ey oğlum, biraz "İp"le, bir "Bıçak' al yanına.) Dedi ki: (Babacığım, "Bıçak" ile "İp" niçin?) Dedi: (Kurbân keseriz, Allah rızâsı için.) Sordu ki: (Babacığım, nereye gideceğiz?) Buyurdu: (Bir dostumu ziyâret edeceğiz.) Yine suâl etti ki: (O'nun evi nerdedir?) Buyurdu: (O, evden ve mekândan münezzehtir.) Dedi ki: (Yemek yer mi oturup bizim ile?) Buyurdu: (Münezzehtir o dostum bundan bile.) "Şeytân", fırsat bilerek, "İhtiyâr" kılığında, Geldi "Hâcer Hâtun"un hânesine ânında. Dedi ki: (İsmâil'i, babası aceleyle, Ne maksatla götürdü, "Bıçak" ile, "İp" ile?) Bilmedi Hâcer onun, bir "Şeytân" olduğunu, Dedi ki: (Ziyârete gittiler bir dostunu.) Şeytân, Hâcer hâtuna, dedi: (Ne münâsebet, Kesmek için götürdü, bahânedir ziyâret.) Hâcer, şaşkın bir hâlde dedi ki: (Sen acabâ, Gördün mü ki oğlunu, boğazlasın bir baba?) Mel'ûn şeytân, Hâcer'e, dedi ki son olarak: (Öyle zannedirim ki, emretti cenâb-ı Hak.) Hâcer dedi: (Rabbimiz emrettiyse eğer ki, O'na, cân-ü gönülden râzıyız elbette ki.)
.İsmâil aleyhisselâm
2002-09-22 01:00:00
Şeytan rezil oldu! Hiç yüz bulamayınca, la'în şeytân "Hâcer"den, Rezîl rüsvây olarak, geri döndü o yerden. "İhtiyâr" kılığına girerek aynı minvâl, "Hazret-i İsmâil"in yanına geldi derhâl. Dedi ki: (Ey İsmâil, bilir misin ki şu an, Nereye götürüyor acabâ seni baban?) Anlamadı o onun, bir "Şeytân" olduğunu, Dedi: (Ziyâretine götürüyor dostunu.) Şeytân, yemîn ederek, dedi ki: (Ey İsmâil! Kesmeğe götürüyor, ziyâret falan değil.) Dedi ki: (Hiçbir baba, öldürür mü oğlunu? Gördün mü sen ömründe, böyle şey olduğunu?) La'în şeytân bu sefer, dedi ki İsmâil'e: (Bunu, Allah emretti, belki de rüyâ ile.) O dedi: (Bunu Allah emrettiyse eğer ki, Buna, cân-ü gönülden râzıyım elbette ki.) Ve sonra, babasına dedi ki: (Bu ihtiyâr, İster ki versin bana, bir vesvese ve zarar.) Buyurdu: (Ona taş at, uzaklaşsın bu yerden.) İsmâil taş atınca, def olup gitti hemen. Şeytân, "İsmâil"den de, hiç yüz bulamayarak, "Hazret-i İbrâhîm"e, yaklaştı son olarak. Dedi ki: (Ey İbrâhîm, sen yanlış yapıyorsun, Şeytân vesvesesiyle, hareket ediyorsun. Bir "Rüyâ" üzerine, oğlunu boğazlama, Sonra pişmân olursun, çaresi olmaz ama.) Anladı lâkin onun, bir "Şeytân" olduğunu, Şöyle cevap vererek, yanından kovdu onu: (Bu, Rabbimin emridir, sen ise bir şeytânsın, İbrâhîm ve ehline, bir zarar yapamazsın.) Bu cevâbı alınca, "rezîl oldu" bir daha, Oradan uzaklaştı ve gitti uzaklara. Onlar, "Buseyr dağı"na, iyice yaklaştılar, O anda, göklerdeki melekler ağlaştılar. Dediler: (Sübhânallah! Bir peygamber, oğlunu, "Boğazlamak" üzere, getirdi şimdi onu. Sabr-ü tahammülünü ziyâde et sen onun, Zîrâ hiç tereddütsüz, emrine eğdi boyun.) Velhâsıl Halîlullah, orada İsmâil'e, Gördüğü rüyâları, anlattı tamâmiyle. Ve sonra buyurdu ki: (İşte böyle evlâdım! Seni kurbân etmeği, Rabbimden emir aldım. Ve seni, bu maksatla getirdim ben bu yere, Bu bâbda fikrin nedir, ne diyorsun bu emre?) Dedi ki: (Babacığım, ne derim ki bendeniz, Beni boğazlamanı, emretti mi Rabbimiz?) O, "Emretti" deyince onun bu suâline, "Sürûr" ve "Sevinç" doldu, İsmâil'in kalbine.
.İsmâil aleyhisselâm
2002-09-23 01:00:00
"Nasıl sevinmiyeyim?'' Sevinince İsmâil, "kurbân" olacağına, Babası Halîlullah, çok hayret etti buna. Buyurdu: ("Seni kurbân edeceğim" diyorum, Buna rağmen seni çok sevinçli görüyorum.) Dedi ki: (Babacığım, nasıl sevinmiyeyim, Rabbimden istediğim, bu idi zâten benim. O'nun rızâsı üzre ve O'nun huzûruna, Gitmekten daha büyük, "Müjde" yok zîrâ bana. Bütün ömrüm boyunca çeksem de çok eziyet, Yine de kolaylıkla, ele geçmez bu nimet. Şimdiyse bu devlete, kolay kavuşacağım, Sen şimdi vazîfeni îfâ et babacığım! Ne emir aldın ise, Allahü teâlâdan, Çabuk getir yerine, geçirme daha zaman. Senden, Hak teâlâya "Oğlunu" fedâ etmek, Benden de, Allah için, bir "Cân" fedâ eylemek. Haydi bitir işini, çabuk ol babacığım, Zîrâ "Dosta varmağı", çok ister şimdi cânım. Nemrûd, seni ateşe atınca, son olarak, Sabrettin, râzı oldu zâtından cenâb-ı Hak, Ben de, "Boğazlanmağa" sabredeyim ki şu an, Belki Allah, benden de râzı olur o zaman. Niçin daha önceden, vermedin bana haber? Sarılıp ağlaşsaydık annem ile berâber.) Buyurdu: (Bir gevşeklik olur da birinizden, Azarlanırız diye, çok korktum Rabbimizden.) İsmâil arz etti ki: (Ey şefkatli pederim! "Senin rızân"dan gayri, bir gâyem yoktur benim. Birkaç vasiyyetim var, iznin olursa eğer, Onları, hazretine diyeyim birer birer.) Babası buyurdu ki: (Ey saadetli oğlum! Nedir o vasiyyetler, beyân et, dinliyorum.) Dedi ki: (Önce beni, bağla ki şu ip ile, Bir kusûr etmiyeyim, cânımın acısıyle. İkincisi, topla ki mübârek eteğini, Kanımdan sıçrayıp da, üzmesin hazretini. Üçüncüsü, bıçağı bile ki, şunun için, Fazla zahmet çekmeden, hâllolsun senin işin. Dördüncüsü, yüzüme bakma ki bir kez bile, Emri geciktirirsin, babalık şefkatiyle. Beşincisi, çıkarıp gömleğimi sırtımdan, Boğazla ki, gömleğe sıçramasın kanımdan. Sonra bu gömleğimi, götürüp anneme ver, Selâm söyle ve de ki, etmesin fazla keder.)
.İsmâil aleyhisselâm
2002-09-24 01:00:00
(Annem, benim kokumu, bu gömleğimden alsın, Benim için, pek fazla üzülüp ağlamasın. De ki: "O, senin için, şefâ'atçı olarak, Gitti Hak teâlâya, bir emrine uyarak. O, kıyâmet gününde, Rabbimden seni diler, Ve ümit edilir ki, Allah da kabûl eder." Altıncı vasiyyetim, benim yaşta bir oğlan, Görürsen her nerede, hâtırla beni o an.) Dinledi Halîlullah oğlundan bu sözleri, Ağlayıp, yaşla doldu o mübârek gözleri. Ondan sonra İsmâil, yalvardı Yaradan'a: (Yâ Rabbî, bu hâl için sabır ihsân et bana.) Sonra da, babasına dönüp dedi şunları: (Baba, görüyor musun, açık gök kapıları. Melekler bize bakıp, çok hayret ediyorlar, Kapanmışlar secdeye, hepsi şöyle diyorlar: "Yâ Rabbî, bir peygamber, başka bir peygamberin, Bekliyor baş ucunda, ki onu kurbân etsin. Onu kesmek istiyor senin rızân uğruna, Sen sabır ver yâ Rabbî, bu babayla oğluna.") İşitti Halîlullah bunları evlâdından, Yüzünü kapatarak, çok ağladı ardından. Gökteki melekler de, bu işe çok şaştılar, Bu manzara önünde, onlar da ağlaştılar. Nihâyet bir "İp" ile, Halîlullah, oğlunu, Bağlayıp, "yüzükoyun", yatırdı sonra onu. Bıçağını çıkarıp, "biledi" kesmek için, Ve sonra boğazını tutarak İsmâil'in, Dedi ki: (Yâ ilâhî, bu, sevgili oğlumdur, İki gözümün nûru, gönlümün sürûrudur. Bana emreyledin ki, "Oğlunu kurbân eyle", Bu emri yapmak için, geldim hâlis niyetle. Onu kurbân ederken, tahammül ver sen bana.) Diyerek bıçağını, yanaştırdı boynuna. (Ey oğlum, vedâ olsun sana mahşere kadar, Ancak kıyâmet günü, görüşürüz biz tekrâr.) Diyerek, bıçağını kaldırmış idi ki tam, Arz eyledi İsmâil: (Acele et, ey babam! Muhâlif olmayalım, Rabbimizin emrine, Ne emir aldın ise, çabuk getir yerine. Emri îfâ etmekte, gecikirsek eğer biz, Korkarım ki azarlar, bizi şimdi Rabbimiz. Ey babam, hemen çöz ki ayağımı, elimi, Melekler, "İsteğimle" kurbân edildiğimi, Gök yüzünden görerek, desinler ki şimdiden: "İsmâil tam râzıdır, Rabbinin bu işinden.") Babası "Peki" deyip, çözüverdi bağını, İyice yanaştırdı, boynuna bıçağını.
.İsmâil aleyhisselâm
2002-09-25 01:00:00
Halîlullah, güzelce biledi bıçağını, Sonra "Tekbîr" söyleyip, andı "Allah" adını. Ve bütün kuvvetiyle bıçağı vurdu, ancak, İsmâil'in boynunu, kesmedi keskin bıçak. Hayret edip, kuvvetle, bir daha çaldı onu, Bıçak yine kesmedi, İsmâil'in boynunu. Uğraşıp sürdüyse de bıçağı tekrâr tekrâr, Hikmet-i ilâhîyle, etmedi yine de kâr. İsmâil arz etti ki: (Dene hem bir de şunu, Bastır şah damarıma, o bıçağın ucunu.) Öyle yapıp, kuvvetle bastırdı diziyle de, Lâkin bıçak, onu hiç kesmiyordu yine de. Üzülüp, o bıçağı şiddetle çaldı taşa, Bir anda koca kaya, yarıldı baştan başa. Bıçak dile gelerek, dedi ki: (Yâ İbrâhîm! Sâkin ol, benim sana var şöyle bir suâlim: Nemrûd, seni ateşe attığında o günü, Ne için yakmamıştı, o ateş vücûdünü?) Şaşırıp, o bıçağa buyurdu ki cevâben: (Hak teâlâ ateşe, "Yakma" dedi meâlen.) Bıçak arz eyledi ki, sonra Halîlullah'a: (Ateşe, "Yakma" diye emrettiyse bir defâ. Bana, tam yetmiş defâ "Kesme" dedi Rabbimiz, Mâzur gör yâ İbrâhîm, böyle emir aldık biz.) Halîlullah, bıçaktan duyunca bu sözleri, Hayret ve şaşkınlıktan, oturdu diz üzeri. İsmâil, o sırada dedi ki ona yine: (Günâhkâr olmıyalım, emri getir yerine.) "İki emir" arasında, şaşırdı tam olarak, O anda kendisine, vahyetti cenâb-ı Hak: (Yâ İbrâhîm, rüyânı tasdîk ettin pek iyi, Sen, yaptın üzerine düşen bu vazîfeyi. Şimdi, bana münâsip ihsânımı gör benim, Başını kaldırıp da, dağa bak yâ İbrâhîm!) Halîl, emre uyarak yukarı baktığında, Besili bir "Koç" gördü, Mekke'nin o dağında. (Bu, oğluna fedâdır) buyurdu cenâb-ı Hak, Halîlullah o koçu, gidip yakalayarak, Minâ'da kurbân etti, İsmâil'in yerine, Allahın "Kurbân" emri, yerine geldi yine. Onların yanlarına, geldi sonra Cebrâil, Oğluna hitâb edip, buyurdu: (Yâ İsmâil! Rabbimiz, senin için şöyle buyurdu bana: "İsmâil ne isterse, vereceğim ben ona.") O dahî, ellerini duâya kaldırarak, Dedi ki: (Yâ ilâhî, sana, mü'min olarak, Ölüp de gelenleri, affeyle tamâmiyle.) Rabbimiz "Kabûl ettim" buyurdu bir vahiyle.
.İshak aleyhisselâm
2002-09-26 01:00:00
İbrâhîm Halîlullah, Nemrûd'un ateşinden, Kurtulup, hicret etti onun memleketinden. Hanımı Sâre ile, bir yere geldiler ki, Ahlâksız ve zâlimdi o ülkenin meliki. "Sâre"yi görür görmez, oldu ona musallat, Sâre ise, Allah'a eyledi münâcaat: (Yâ Rabbî, bu zâlimin şerrinden koru beni!) Der demez, o ahlâksız yerde buldu kendini. Hattâ eli ayağı hiç tutmaz oldu hepten, Yalvardı ki: (Duâ et, kurtulayım bu dertten.) Sâre duâ edince, kalktı ve buldu sıhhat, Ve lâkin kurtulunca, oldu yine musallat. Elini uzatınca tekrârdan o edebsiz, Yine yere devrilip, kaldı tam hareketsiz. Bu hâl vâki olunca, kendisine üç defâ, Korktu ve pis elini uzatmadı bir daha. Hem de, "Hâcer" adında, çok asîl bir hâtunu, Hizmetine vererek, bıraktı artık onu. "Halîlullah" ve "Sâre" oradan ayrılarak, Filistin'e geldiler Hâcer'i de alarak. Sâre Hâtun dedi ki Hazreti İbrâhîm'e: (Ben yaşlandım, Hâcer'i nikâh eyle kendine.) Hâcer'le evlenince İbrâhîm Halîlullah, "Hazreti İsmâil"i bahşetti ona Allah. Resûlullahın "Nûr"u, önce bu hanımına, Ondan da geçiverdi İsmâil'in alnına. Halîlullah'ın yaşı, ne zaman ki "Yüz" oldu, Sâre'nin yaşı dahî "Yetmiş"i geçiyordu. Bir gün Sâre Hâtunla, Halîl aleyhisselâm, Otururken, melekler geldi ve verdi selâm. Halîlullah, onları buyur etti içeri, Lâkin tanıyamadı bu gelen kişileri. Çıktı ve et kızarttı onlardan hiç habersiz, Önlerine getirip, dedi: (Yemez misiniz?) Onlar bir bahâneyle o etten yemeyince, "Melek" olduklarını bilip korktu iyice. Melekler dediler ki: (Korkma, biz melekleriz, Seni, "İshak" adında oğulla müjdeleriz.) Sâre bunu işitip, çok taaccüb eyledi, (Ben acûze hâtunum, bu nasıl olur?) dedi. Halîlullaha dahî garîb geldi bu tebşîr, Buyurdu: (Ey melekler, bu ne garîb müjdedir? Bu ihtiyârlığımda nasıl oluyor da siz, Bana, "Oğlun olacak" diye müjdelersiniz?) Dediler ki: (Hak ile müjdeledik biz seni, Allah'ın rahmetinden hiç kesme ümîdini.) Buyurdu ki: (Allah'ın rahmeti bî-pâyândır, Ondan ümit kesenler, bundan gâfil olandır.)
.İshak aleyhisselâm
2002-09-27 01:00:00
Ne zaman ki dünyâya geldi İshak Peygamber, "Gülüyor" mânâsına, ona "İshak" dediler. Zîrâ Sâre Hâtun'a bu müjde geldiğinde, Hayret edip gülmüştü bir taaccüb içinde. Büyüyünce, anne ve babasıyla berâber, Mekke ve Beytullah'ı ziyârete gittiler. Âbisi "İsmâil"le görüşüp, tekrâr yine, Onlar ile birlikte döndüler Filistin'e. Vaktâ ki vefât etti İbrâhîm Halîlullah, O zaman bu oğlunu "Peygamber" yaptı Allah. Yüz ve sîmâ olarak İshak aleyhisselâm Hazreti İbrâhîm'i andırıyor idi tam. Sakalı çıktığında hattâ "İshak Nebî"nin, İkisini ayırmak olmuştu gayri mümkin. Sonra Halîlullahın sakalları bir gece, Ağarınca, ayırmak kâbil oldu böylece. İshak Nebî'nin yaşı, altmışa vardığında, Oldu ikiz evlâdı "Iys" ve "Yâkub" adında. "Yüzyirmi" sene kadar dünyâda sürdü hayât, Allah'ın birliğini teblîğ etti her sâat. Peygamber olduğuna, kavmi inanmaz ise, Onlara çeşit çeşit gösterirdi mûcize. Meselâ kavmi bir gün, ceylân, keçi ve tilki, Getirip, kendisine şöyle demişlerdi ki: (Bunlar şâhit olursa Peygamber olduğuna, Biz de, ister istemez îmân ederiz sana.) O zaman İshak Nebî buyurdu: (Ey hayvanlar! Benim kim olduğumu söyleyiniz âşikâr.) Önce "Tilki" konuşup, şöyle dedi: (Yâ İshak! Sen Hakk'ın Resûlüsün, inanırız biz elhak.) Sonra, "Ceylân" konuştu fasîh bir lisân ile, Dedi: (Sen Peygambersin, şüphe yok zerre bile. Ve sen, Halîlullahın ve Sâre'nin oğlusun, Kavmini, bâtıl yoldan Hakk'a çağırıyorsun. Şehâdet ederim ki hem de şuna yâ İshak! Sâdece Allah vardır ibâdete müstehak.) O sözünü bitirdi, "Keçi"ye geldi nöbet, Dedi ki: (Sen Allah'ın Peygamberisin elbet Bunda aslâ şüphe yok, Peygambersin sen işte, Sana îmân etmeyen, yanacaktır ateşte.) Bir gün de "İshak Nebî", üzerinde bir dağın, Yine teblîğ ederken birliğini Allah'ın, Halk dedi ki: (Şu dağı ettirirsen hareket, Biz de inanırız ki, hak Peygambersin elbet.) O da, Hak teâlâya el açıp etti duâ, O sırada koca dağ, başladı sallanmağa. Bu büyük mûcizeyi görünce kavmi o gün, Küfürden, hidâyete kavuştular topyekun.
.Yâkub aleyhisselâm
2002-09-28 01:00:00
Babası "İshak Nebî" rüyâ gördü bir gece, Bir ağaç yükselmişti belinden pek büyükçe. Uykudan uyanınca sevindi, ferahladı, Tâ ki seksen yaşında, oldu ikiz evlâdı. "Iys" ve "Yâkub" adını verdiği bu oğullar, Büyüyüp, kendisine hizmete koyuldular. Ne zaman ki vefâtı yaklaşınca nihâyet, Bu iki evlâdını, yanına etti dâvet. "Yâkub aleyhisselâm" huzûruna girince, Ellerini açarak duâ etti şöylece: (Neslimden çok Nebîler gelecekti yâ Rabbî! İşte bu evlâdımdan zuhûr ettir o va'di.) "Iys" dahî girdiğinde, eyledi şöyle duâ: (Soyundan çok melikler göndersin Hak teâlâ.) Lâkin Iys, Yâkub için ettiği temennîyi, Kendine yapılandan görünce daha iyi, Bir "Kıskançlık" duygusu giriverdi içine, Ve düşmanlık besledi hemen bu kardeşine. İshak Nebî, görüp bu Iys'in kıskançlığını, İki eşit parçaya ayırdı mallarını. Hattâ bir karışıklık çıkmaması için de, Verdi hisselerini her iki kardeşin de. Lâkin Iys, buna dahî râzı gelmediğinden, Yâkub'a düşeni de, zorla aldı elinden. Kalmayınca Yâkub'un elinde bir nesnesi, Annelik şefkatiyle üzüldü vâlidesi. Dedi ki: (Kalk evlâdım, dayının yanına var, Ümit ediyorum ki, o sana yardım yapar.) "Peki" deyip, Harrân'a vâsıl oldu nihâyet, Bir kuyuya uğrayıp, orada aldı abdest. Sonra da namâz kılıp, duâ etti Rabbine, Kalktı ve dayısını suâl etti birine. Meğerse dayısının kızı imiş o dahî, Dönünce, babasına söyledi bu haberi. O dedi ki: (Ey kızım, o kimseyi çağır git.) Kız gidip çağırınca, eve geldi o vakit. Dayısı onu görüp, suâl etti ki hemen: (Ey genç, sen kimlerdensin ve teşrîfin nereden?) Dedi ki: (Adım "Yâkub" ve "İshak"ın oğluyum, Annemin isteğiyle tâ Şam'dan geliyorum. Annem "Sâre Hâtun"dur, kardeşim var "Iys" diye Babam vefât edince, yöneldim bu beldeye.) Dayısı, bu habere çok sevindi içinden, Ve ona, vazîfeler verdi kendi işinden. Önce, büyük kızını verdi bu yeğenine, Yedi sene sonra da, küçüğü verdi yine. Küçük kızı Râhil'den, gâyet güzel ve şerîf, "Yûsüf aleyhisselâm" dünyâya etti teşrîf.
.Yâkub aleyhisselâm
2002-09-29 01:00:00
Peygamber gönderilmesi "Yâkub aleyhisselâm", dayısının evinde, Kalarak, uzun müddet bulundu hizmetinde. Ve onun kızı ile evlenerek sonradan, "Yûsüf aleyhisselâm" doğdu bu hanımından. Bu oğlunun dünyâya teşrîf ettiği sene, Peygamber gönderildi Ken'an ahâlisine. Ve ona, Hak teâlâ gönderdi ki şu vahyi: (İmân ve ibâdete dâvet et ahâliyi.) Yâkub aleyhisselâm, bu vahyi alır almaz, Bunu, dayısına da aynı gün eyledi arz. O, beşyüz koyun ile bir o kadar katır, at, Verip, Ken'an iline uğurladı o saat. Vaktâ ki yaklaştılar onlar "Ken'an ili"ne, Melekler müjde verdi, bunu birbirlerine. Lâkin Iys, bilmiyordu içyüzünü bu işin, Dedi ki: (Ben lâyıktım Peygamber olmak için.) Dörtyüz kişi toplayıp, kurdu kötü bir niyet, "Onu öldürmek" için, yola çıktı pür hiddet. Yâkub Nebî, oğlunu çağırıp huzûruna, Buyurdu ki: (Ey oğlum, sen git Iys'in yanına. Ona de ki: "Babamın, size selâmları var, Diyor ki, sor bakalım, o niçin böyle yapar? Biz, seninle kardeşiz herşeyden daha önce, Aldın bütün malımı pederimiz ölünce. Sen, benim helâkimi istedin haddi aşıp, Ben evimi terk ettim, yanından uzaklaşıp. Şimdi ise Peygamber eyledi beni Allah, Bana inanır isen, bulursun ancak felâh".) Oğlu "Peki" dedi ve giderek amcasına, Ne tembîh etti ise, söyledi aynen ona. Lâkin Iys, bunu dahî kabûl eylemeyince, Yâkub aleyhisselâm duâ etti bir nice. Dedi ki: (Yâ ilâhî, beni ve mü'minleri, Kardeşimden gelecek zarardan eyle berî.) Peygamberlik şefkat ve merhameti içinde, İmâna gelmesini istiyordu Iys'in de. Az sonra iki taraf, birden karşılaştılar, "Iys" ile "Yâkub Nebî" az ileri çıktılar. Teke tek mücâdele başladı birden bire, Iys'i, Yâkub Peygamber kaldırıp vurdu yere. Daha sonra göğsünün üstüne oturarak, Buyurdu ki: (Gördün mü, ne yaptı cenâbı Hak?) Iys dedi: (Affet beni, bildim ki Hak teâlâ, Seni Peygamber yapıp, eyledi benden a'lâ.) Yâkub Peygamber dahî, buyurdu: (Ey kardeşim! Benim de, şimdi ancak huzûra erdi içim.)
.Yâkub aleyhisselâm
2002-09-30 01:00:00
Mûcizeleri ve vefâtı "Yâkub aleyhisselâm", sesi gür Peygamberdi, İsteseydi, sedâsı çok uzağa giderdi. Kâfirler, savaşlarda sesini işitince, Korkudan uzaklara kaçarlardı bir nice. Bir mûcizesi ise, atsaydı bir nesneyi, Katederdi bir anda, çok uzak mesâfeyi. Bir gün oğullarını, "Amalika" kavmiyle, Muhârebe etmeye gönderdi ordu ile. Savaşta, bir oğlunun elindeki bir mızrak, Kırılıp parçalandı, kâfirlere vurarak. Çâresizlik içinde bağırdı: (Babacığım! Bana bir silâh gönder, parçalandı mızrağım.) Yâkub aleyhisselâm, çok uzak mesâfeden, İşitip, bu oğluna bir mızrak attı hemen. Ayrıca seslendi ki uzaktan bağırarak: (Bak oğlum, atıyorum, al sana yeni mızrak.) Oğlu dahî bu sesi işitip döndü yana, O mızrağı kaparak, hücûm etti düşmana. Bir gün de, bir meydâna toplamıştı kavmini, Söylüyordu onlara Allah'ın birliğini. Dediler ki: (Ey Yâkub, Peygamberim diyorsun, Allah'ın birliğinden bize bahsediyorsun. Halbuki kayalıktan ibâret her yerimiz, Zirâate müsâit hiç yoktur arâzimiz. Mâdemki peygambersin, duâ et de Rabbine, Bu kayalar gitsin de, toprak gelsin yerine.) Yâkub aleyhisselâm, kaldırıp ellerini, Dedi: (Yâ Rab, toprağa tebdîl et yerlerini.) Onun bu duâsıyla, kayalık olan yerler, Ekilmeğe müsâit "toprak" oluverdiler. Bu büyük Peygamberin, sûret, huy ve ahlâkta, En üstün olduğunu bilirdi cümle halk da. Vefâtı yaklaşıca, bilcümle evlâdını, Çağırdı ve onlara yaptı nasîhatını: "Ölüm vakti" gelince, hazır oldu melekler, Ve ona, Cennetteki yerini gösterdiler. "Yâkub Nebî" baktı ve gördü çok minberleri, Ve sordu, üstündeki nûr yüzlü kimseleri. Melekler dediler ki: (Ey Yâkub, işte onlar, Deden Halîlullahın torunu oluyorlar.) Buyurdu: (Ey melekler, isterim ki şu anda, Ben dahî bulunayım onların arasında.) Dediler ki: (Oraya gitmek istersen eğer, Şu bardaktan, bir yudum içmeniz îcâb eder.) "Peki" deyip, o sudan içince Yâkub Nebî, Kabzettiler rûhunu, yağdan kıl çeker gibi. Cenâze hizmetini tamâm îfâ ettiler, Götürüp, babasının yanına defnettiler.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-01 01:00:00
"Yusuf aleyhisselâm", Allahın bir Nebîsi, Mısır ahâlisine gönderildi kendisi. İşte bu Peygamberle ilgili hâdiseler, Anlatılır Kur'ân-ı kerîmde birer birer. Babası olurdu ki Yâkub aleyhisselâm, "Oniki oğlu" vardı, onun üç hanımından. "Yusuf"la "Bünyâmin"in bir idi anneleri, Öbür iki hanımdan olmuştu diğerleri. Yâkub aleyhisselâm, on oğluna kıyasla, "Yusuf"la "Bünyâmin"i severdi daha fazla. Bir idi anneleri çünki bu ikisinin, Hem de küçükleriydi yaş yönünden hepsinin. Ayrıca, anneleri vefât eylediğinden, Öksüz büyümüşlerdi ikisi de bu yüzden. "Yusuf aleyhisselâm", ayrıca doğduğunda, Bir "Peygamberlik nûru" parlıyordu alnında. Bu yüzden, babaları Yâkub aleyhisselâm, Bunlara, daha fazla gösterirdi ihtimâm. Bilhassa küçük "Yusuf", büyüyüp serpildikçe, Yüzünün güzelliği artıyordu iyice. Annesi vefât edip, öksüz de kaldığından, Babası, onu aslâ ayırmazdı yanından. Oniki yaşlarında idi ki, o bir gece, Uyuyup, rahmânî bir rüyâ gördü şöylece: "Gökten Ay ve Güneş'le, onbir yıldız indiler, Birlikte, ona doğru secdeye eğildiler." Heyecânla uyanıp, anlattı babasına, Ve bunun tâbirini merakla sordu ona. Yâkub aleyhisselâm, anlattığını bir bir, Dinleyip, o rü'yâyı şöylece etti tâbir. Buyurdu ki: (Bu sana, müjde ve beşârettir, "Güneş" bana, "Ay" ise annene işârettir. O "onbir yıldız" ise, birâderlerindirler, Bir gün, senin önünde secde ediverirler. Ama, sakın anlatma bunu kardeşlerine, Zîrâ şeytân, kıskançlık düşürür içlerine. Sana yapabilirler bu yüzden bir fenâlık, Çünki şeytân, insanın düşmanıdır apaçık.) Babası bilirdi ki, onbir kardeşinin de, Mahâretleri vardı rü'yâ tâbir işinde. Anlarlarsa rü'yâda bir "Müjde" olduğunu, Bu sefer daha fazla kıskanırlardı onu. Rüyâ hâdisesiyle, kendisinin de fakat, "Yusuf"a muhabbeti fazlalaştı kat be kat. Diğerleri, onun bu muhabbetli hâlini, Görüp kıskanırlardı "Yusuf"la "Bünyâmin"i. Onlar haset ederken zâten bu ikisini, Duydular üstelik bu, rüyâ hâdisesini.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-02 01:00:00
Yâkub aleyhisselâm "Yusuf"u çok sevince, Onu, birâderleri kıskandılar iyice. Şeytân vesvesesiyle ettiler ona haset, Gördüğü rü'yâyı da, işittiler nihâyet. O zaman hasetleri daha da fazlalaştı, Günden güne çoğalıp, had safhaya ulaştı. Toplanıp, bu husûsu ettiler istişâre, Dediler: (Onu evden ayırmaktır tek çâre.) Eğer ki ayırmazsak onu pederimizden Babamız, daha soğur gitgide hepimizden. Yâhut da, çok uzakta bir yere götürelim, Ve onu, tek başına ölüme terk edelim.) Onlar böyle yapmakla, zannederler idi ki, Böylelikle babamız çok sever bizi belki. Yaptıkları bu işin günâh olduğunu da, Bile bile, ittifak ettiler hepsi bunda. Ve lâkin bir tânesi dedi: (Beni dinleyin, Bana soruyorsanız Yusuf'u öldürmeyin. Onu bırakınız ki bir kuyunun dibine, Yolcular, o kuyudan çıkarsın onu yine.) Onun bu teklîfine, hepsi "Uygun" dediler, Kuyuya atmak için, ittifak eylediler. Lâkin almak çok zordu, onu babalarından, Çünki hiç ayırmazdı onu kendi yanından. Sonra, babalarının, onu kendilerine, Vermiyeceğini de biliyorlardı yine. Çünki bilirlerdi ki, Yusuf'a duydukları, Haset ve kıskançlığı bilirdi babaları. Bunun için toplanıp, yaptılar istişâre, Dediler ki: (Hîleye başvuralım tek çâre.) "Yusuf'u çok seviyor" gibi tavır alarak, Hemen babalarına gittiler toplanarak. Dediler: (Ey babamız, Yusuf birâderimiz, Devâmlı ev içinde oturur, bilirsiniz. İzin ver, bizim ile o da gelsin kırlara, O da gezsin, oynasın, tırmansın bayırlara. Çayır çimen üstünde koşuştursun yavrucak, Şimdi tam zamanıdır gezecek, oynıyacak. Bize, Yusuf hakkında neden inanmıyorsun? Bizden, onun hakkında ne için korkuyorsun? Halbuki ona karşı, biz çok merhametliyiz, Onun iyiliğidir tek arzû ve gâyemiz. Onu, gözümüz gibi biz koruruz pek iyi, Aslâ yaklaştırmayız ona bir tehlikeyi. Yârın onu gönder ki, bizim ile kırlara, Meyve yesin, ok atsın, katılsın yarışlara. Muhakkak iyi gelir bu gezi ona gâyet, Bize güven ve onu, eyle bize emânet.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-03 01:00:00
Yâkub aleyhisselâm, görmüştü ki rü'yâda, "Yusuf'a, on tâne kurt saldırıyor bir anda. Yer yarılıp, içeri düşüyor sonra birden, Üç gün sonra çıkıyor, yine o yer içinden." Yâkub aleyhisselâm, bu rü'yâyı görünce, Oğlu Yusuf hakkında korkuya düştü nice. Kardeşleri gelince "Yusuf"u almak için, Bu yüzden gitmesine vermedi önce izin. Buyurdu: (Yusuf'umu ayırmayın ki benden, Korkarım kurt yer onu, siz ondan gâfil iken.) Dediler ki: (Bu kadar güçlü, kuvvetliyken biz, Onu yalnız bırakıp, kurda yedirir miyiz?) Yâkub aleyhisselâm, "Onu, kurt yer" demekle, "İp ucu" vermiş oldu onlara böylelikle. Çünki onlar, bir kurdun, aslâ o güne kadar, İnsan yiyeceğini bilmiyorlardı zinhâr. Akşam döndüklerinde, ona verecekleri, Cevâbı, böylelikle öğrenmişti herbiri. Velâkin babaları müsâde etmeyince, O ara bir kurnazlık düşündüler hemence. Yâni babalarını iknâ için, bu sefer, Gidip, küçük "Yusuf"u buna iknâ ettiler. Onu, kıra gitmeğe böyle râzı ederek, Tekrâr babalarına geldiler seğirterek. Dediler: (Ey babamız, işte sor kendisine, O da gelmek istiyor bu kır gezintisine.) Yâkub Nebî, bu sefer takdîre oldu râzı, Zîrâ baktı, onun da vardı buna rızâsı. Kır elbiselerini giydirip üzerine, Gönderdi onu dahî, onlarla kır yerine. Onlar uzaklaşmadan henüz babalarından, Yusuf'a çok yakınlık gösterdiler yalandan. Lâkin daha yürüyüp, gözden ırak olunca, Ezâya başladılar hemen o yavrucağa. Dediler ki: (Ey yalan rü'yâ sâhibi kişi! Söyle, nasıl uydurdun yıldız, Ay ve Güneşi? Hani o Ay ve Güneş, nerede o yıldızlar? Çağır da, gelip seni ölümden kurtarsınlar.) Bir kuyunun başına geldiler sonra o gün, Üstünden gömleğini çıkardılar Yusuf'un Kuyuya sarkıttılar, ipe sarıp belinden, Yarısına gelince, kestiler ipi birden. Bir miktâr su var idi, o kuyunun dibinde, Yusuf düştü o suya ipi kestiklerinde. Cebrâil ismindeki meleğe, Hak katından, "Kuluma yetiş!" diye, bir hitâb geldi o an. Cebrâil, bu emirle kuyuya derhâl varıp, Onu, kaya üstüne oturttu sudan alıp.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-04 01:00:00
"Yusuf aleyhisselâm", o kuyuya düştü ve, Hemen Hak teâlâyı başladı zikretmeye. Onun zikrettiğini işitince melekler, Çevresinde toplanıp, ona eşlik ettiler. Velhâsıl kardeşleri, Yusuf'un gömleğini, Bir hayvanın kanıyla bulayıp her yerini, Ve o "Kanlı gömleği" ellerine alarak, Döndüler akşam eve, yalandan ağlıyarak. Yâkub aleyhisselâm, ağlama seslerini, İşitip sordu hemen onlara sebebini. Dediler: (Ey babamız, kır yerine ulaştık, Ve kendi aramızda, bir yarış yapacaktık. Dağıldık bunun için hepimiz kır yerine, Yusuf'u, bekçi koyduk eşyâmız üzerine. Biz bu yarış işiyle meşgûl idik ki, o an, "Kurt" gelip yemiş onu, gâfil iken biz ondan. Eğer inanmıyorsan, işte "Kanlı gömleği", Zîrâ biz bilemeyiz hiç yalan söylemeyi.) Yâkub aleyhisselâm, babalık şefkatiyle, Yusuf'unu düşünüp, ağladı gözyaşiyle. Buyurdu ki: (Siz bana nasıl söz vermiştiniz? Hayır, fenâ aldatmış sizi nefisleriniz. Sizin bu yaptığınız, hiç de gerçek değildir, Ve lâkin bana düşen, yine sabr-ı cemîldir.) Yusuf'un gömleğini sürdü yüz ve gözüne, Lâkin hiç rastlamadı onda yırtık izine. Buyurdu: (Vallahi o, ne şefkatli kurt imiş, Yusuf'uma şefkati, sizlerden ziyâdeymiş. Görmedim bu kurt gibi merhametli birini, Yusuf'umu yemiş de, yırtmamış gömleğini.) O kuyunun içinde, geçince az bir zaman, Hemen yakın bir yerde, konakladı bir kervan. Kervanbaşı, su için gönderdi sakasını, O da gelip, kuyuya sarkıttı kovasını. "Yusuf aleyhisselâm" sarılıp o kovaya Kova ile birlikte, yükseldi yukarıya. Saka onu görünce, duydu büyük heyecân, Sevinçle bağırdı ki: (Müjde, işte bir civân!) Birâderi "Yehûdâ" var idi ki Yusuf'un, Yemek getiriyordu kuyuda ona her gün. Lâkin o gün gelince, Yusuf'u göremedi, Koşup, kardeşlerine durumu haber verdi. Kardeşleri bu hâli öğrenip Yehûdâ'dan, Koşarak, o kervâna yetiştiler arkadan. Bir heyecân içinde dediler ki onlara: (Bu bizim kölemizdir, kaçmış tâ buralara. İsterseniz satarız size biz bu köleyi, Ucuzdur, hemen alıp terkedin bu ülkeyi.)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-05 01:00:00
"Yusuf"u bulanlara dedi ki kardeşleri: (Bunu satın alın da, terkedin siz bu yeri.) Ona da dediler ki İbrânîce olarak: (Bizleri yalanlarsan, öldürürüz seni bak.) Yusuf aleyhisselâm, onların bu tehdîdi, Yüzünden sükût edip, hiçbir şey söylemedi Kardeşleri, Yusuf'u, "Bizim kölemiz" diye, Satmak istediyse de o kervandakilere, Onların paraları yoktu onu alacak, Dediler: (Birkaç dirhem verebiliriz ancak.) "Peki" deyip, onlardan birkaç dirhem aldılar, Ve o kervancılara çok ucuza sattılar. Zîrâ maksat ve gâye, para değildi o an Uzaklaştırmak idi onu babalarından. Velhâsıl kervancılar, Yusuf'u da alarak, Mısır'a ulaştılar oradan ayrılarak. Para kazanmak için, yine o kervancılar, Onu, satmak üzere pazara çıkardılar. Onun güzelliğini kim görse idi bir an, Elinde olmaksızın, olurdu ona hayrân. Birçok kimse müşteri olunca kendisine, Yükseldi fiyâtı da bu yüzden günden güne. Bir mâliye vekîli var idi ki Mısır'da, "Azîz" deniliyordu onlara o asırda. Bu Azîz de, Yusuf'u gördü ve oldu hayrân, Onu, yüksek fiyâtla satın aldı onlardan. Hanımına getirip, dedi: (Buna iyi bak, İlerde faydasına kavuşuruz muhakkak.) O, "Evlât edinmeyi" düşünmüştü o zaman, Çünki yoktu çocuğu hanımı Zelîhâ'dan. Böylelikle "hazreti Yusuf"a, cenâb-ı Hak, Rü'yâ tâbir ilmini öğretti tam olarak. Semâvî kitapların mânâsını da yine, Hak teâlâ, vahiyle öğretti kendisine. Beden bakımından da tam yetiştiği zaman, "Peygamberlik" makâmı olundu ona ihsân. Yine hazreti Yusuf, bir hayli güzel idi, Akıllara durgunluk verirdi güzelliği. Hattâ "Nûr-u Nübüvvet" parlardı ki yüzünde, Herkes hayrân olurdu onu ilk gördüğünde. "Zelîhâ" da, bu yüzden sevdi Onu ansızın, Ve ona gönül verdi elinde olmaksızın. Hazreti Yusuf için, her gün süsleniyordu, Ve onu, kendisine celb etmek istiyordu. Fakat o, hiç îtibâr etmezdi Zelîhâ'ya, Zîrâ Hak teâlâdan ederdi edeb, hayâ.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-06 01:00:00
Hangisi haklı? "Zelîhâ" ne kadar çok uğraştıysa da, fakat, Göremedi hiç ondan bir ilgi ve iltifât. Sonunda, kapıları kapatarak bir anlık, Dedi ki: (Yanıma gel, îtirâz etme artık.) Bu durum karşısında, Yusuf aleyhisselâm, Allahü teâlâya sığınıp iyice tam, Buyurdu ki: (Ben ona, edemem hiç ihânet, Rabbim, ikimizi de görmektedir nihâyet. O günâhı yapmaktan, sığınırım Allaha, Nefsine zulmedenler eremez hiç felâha.) O, böyle söyliyerek kapıya koştu birden, Maksadı, kurtulmaktı Zelîhâ'nın elinden. Kapıya yaklaşıp da, çıkmadan henüz daha, Arkasından, sür'atle koşup geldi Zelîhâ. Yusuf aleyhisselâm, tam çıkarken kapıdan, Yetişip, gömleğine yapıştı arkasından Sonra, kendine doğru çekince onu geri, Mübârek gömleğinin yırtıldı arka yeri. Mücâdele sonunda, kurtulup Zelîhâ'dan, Sür'atle dışarıya kaçıverdi oradan. O sırada Zelîhâ, değildi kendisinde Yâni o an değildi irâdesi elinde. Ona olan şiddetli sevginin ateşinden, O da evden çıkarak, koşuverdi peşinden. Peş peşe koşarlarken onlar bu hâlleriyle, Birden karşılaştılar "Zelîhâ'nın beyi"yle. Zelîhâ, görür görmez birden kendi beyini, Müdâfaaya başladı o anda kendisini. Yâni töhmet altından kurtulabilmek için, Durdu ve kocasına bir suâl sordu ilkin. Dedi ki: (Kast ederse biri senin ehline, Bu suçu işliyenin, kânunda cezâsı ne?) Bu sefer Yusuf Nebî kaldı töhmet altında, Hakîkati söylemek zorunda kaldı o da. Dedi: (Murâd almağı istemişti o benden, Ben bunu reddederek, dışarı kaçtım hemen.) Onların bu hâline, Azîz de şaşırmıştı, Ve bu konuşmalardan bir şey anlamamıştı. Tereddütte kaldı ki ikisi arasında: Acabâ haklı olan kim idi dâvâsında? Bunun için, bir hâkim çağırıp sordu hemen, Dedi ki: (Bu husûsta kim haklıdır esâsen?) O dedi ki: (Ey Azîz, kolayı var bu işin Nereden yırtılmıştır gömleği o kişinin? Önünden yırtılmışsa, Zelîhâ doğru söyler, Yırtık arkada ise, genç haklıdır bu sefer.) Gömleğe baktılar ki, yırtılmış arkasından, Dedi ki: (Öyle ise, Yusuf'tur haklı olan.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-07 01:00:00
Zelîhâ haksız çıktı Yusuf aleyhisselâm, Zelîhâ'nın evinden, Kaçarak kurtulmuştu ancak onun elinden. Gömleğinin, arkadan yırtılmış olması da, Onu haklı çıkardı, Zelîhâ karşısında. Başka delîlleri de inceleyip hâkimler, Onun haklılığına, kat'î hüküm verdiler. Dediler: (Bir kölenin, Zelîhâ'ya böyle bir, Hareket yapması da, uzak bir ihtimâldir. İkincisi, peş peşe koşarlarken o günde, Yusuf koşuyor idi Zelîhâ'nın önünde. Kötü bir düşüncesi olsa idi Yusuf'un, Ne için Zelîhâ'nın önünden kaçsın o gün? Üçüncüsü, Zelîhâ süslü ve şıktı gâyet, Yusuf ise giymişti, çok sâde bir kıyâfet. Böyle kötü niyeti olsaydı onun eğer, Bilâkis o giyerdi çok câzip kıyâfetler. Dördüncüsü, o evde uzun müddet kalmıştı, Ve lâkin böyle bir hâl, hiç vukû bulmamıştı. Beşincisi, Zelîhâ ederken onu ithâm, Açıkça konuşmayıp, söyledi muğlâk kelâm. Halbuki Yusuf ise, hiç telâşlanmıyarak Savundu kendisini, açık ve net olarak. Böyle değerlendirip insanlar bu dâvâyı, Kat'î suçlu buldular bu işte Zelîhâ'yı. Azîz vâkıf olunca, işin hakîkatine, Utandı hanımının işbu hareketine. Ve dedi ki: (Ey Yusuf, kimseye deme sakın, Bugünkü hâdiseyi başka kimse duymasın. Ey Zelîhâ, sen dahî günâhına tövbe et, Zîrâ suçlu olduğun anlaşıldı nihâyet.) Sakladılar ise de her ne kadar bu işi, Yine de çok gemeden, duydu bunu çok kişi. Bilhassa hâdiseyi işiten çok kadınlar, Zelîhâ'yı, arkadan konuşup kınadılar. Dediler ki: (Zelîhâ, Kenanlı kölesine, Öyle bir tutulmuş ki, mağlûb olmuş nefsine. Yüreğine işlemiş o kölenin sevgisi, Gözüne görünmezmiş ondan başka birisi. Acep niçin o gence tutulmuş ki bu kadar? Yok mudur onun gibi civân delikanlılar?) Onlar söyleseler de, buna benzer sözleri, Aslında başka idi onların gâyeleri. Zîrâ duymuşlardı ki, "Yusuf'a bir an bakan, Derhâl onu severdi, hiç elinde olmadan". Onlar da düşmüşlerdi "Onu görmek" derdine, Lâkin yoktu gösteren onu kendilerine. "Görmek, belki bu yolla mümkün olur" diyerek, Tahrîk ediyorlardı Zelîhâ'yı bilerek.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-08 01:00:00
Zelîhâ, hakkındaki bu dedikoduları, İşitip, utandırmak arzu etti onları. İşte o, bu maksatla, evinde bir ziyâfet, Tertip edip, onlardan "kırk kişi" etti dâvet. Oturttu her birini râhat minderlerine, Birer de "Bıçak" verdi, herbirinin eline. Zîrâ o, önlerine, bıçakla kesilerek, Yenecek yiyecekler getirmişti bilerek Velhâsıl misâfirler, yerlerini aldılar, Meyveleri, bıçakla soymağa başladılar. Hazreti Yusuf'a de söyledi ki o ara: (Ey Yusuf, çık da bir an görün şu kadınlara.) O da, çıkıp yürüdü bir defâ önlerinden, Kadınlar onu görüp, geçti kendilerinden. Çünki "Yusuf Nebî"nin yüzündeki güzellik, Akıllara durgunluk verirdi görünce ilk. Kadınlar, hayrân olup onun güzelliğine, Ellerini kestiler hepsi meyve yerine. Hiç acı duymadılar hattâ bu kesilmeden, Zîrâ tam geçmiş idi, hepsi de kendisinden. "Hazreti Yusuf" gibi güzeli, o kadınlar, Aslâ görmemişlerdi çünki o güne kadar. Haklılardı bu yüzden, kesmekte ellerini, Çünki ilk görmüşlerdi böyle güzel birini. "Yusuf Nebî", sokakta dolaşsaydı bir ara, Yüzünün parıltısı yansırdı duvarlara. Eğer aç olan biri, görseydi onu bir an, Hemence kurtulurdu açlık sıkıntısından. Yine dertli bir kimse, görse idi yüzünü, Ânında unuturdu cümle üzüntüsünü. Bütün bunlara rağmen Yusuf aleyhisselâm, Daha güzel değildi "Resûl-i kibriyâ"dan. Ona, verilmiş idi güzelliğin bir "Cüz'ü", Onun için çok güzel, nûrluydu gâyet yüzü. "Tamâm"ı verilmişti lâkin Resûlullaha, Bu yüzden Resûlullah, güzeldi ondan daha. Hattâ en güzeliydi, O, cümle mahlûkâtın, Çünki Habîbi idi, Allahü teâlânın. Yaratmadı Rabbimiz, Ondan güzel birini, Lâkin örttü herkesten Onun güzelliğini. Bir gün eshâbı kirâm sordu Resûlullaha: (Siz ve Yusuf Nebî'den, hanginiz güzel daha?) Buyurdu ki: (Güzeldir kardeşim Yusuf benden, Daha çok sevimliyim ben Yusuf kardeşimden.) Evet, Yusuf Nebî'den güzeldi Resûlullah Lâkin güzelliğini gizledi Onun Allah. Eğer gösterilseydi hakîkî melâhati, Bakmağa, hiç kimsenin yetişmezdi tâkati.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-09 01:00:00
Aişe vâlidemiz buyurdu ki bu bâbta: (Resûl'den güzel kimse yoktur bu kâinâtta. Yusuf'u satın almak istiyen o zenginler, Resûl'ün cemâlini işitselerdi eğer, Yüzünün güzelliği dillere destân olan, Yusuf için, hiç para vermezlerdi o zaman. Bir kere görmek için Resûl'ün nûr yüzünü, Satarlardı her biri, bütün mâl-ü mülkünü. Ve hazreti Yusuf'u görüp hayrân olanlar, Ellerini kesip de, hiç acı duymayanlar, Görseler idi eğer Sevgili Peygamberi, Kalplerini keser de, olmazdı haberleri.) Velhâsıl o kadınlar, bir müddet sonra yine, Geldiler herbirisi tekrâr kendilerine. Hepsi, hayretlerini tam dile getirerek, Dediler ki: (Bu kişi, insan değil, bir melek.) Zelîhâ da onlara dedi: (İşte bakınız, Sizler ayıplanmağa benden çok lâyıksınız. Ey kadınlar ne oldu, sizlerin bu hâli ne? Şimdi hak verdiniz mi Zelîhâ'nın hâline? Siz daha ilk görmede Yusuf'u bir kerecik, Ne oldu, kendinizden geçtiniz hemencecik. Siz, daha lâyıksınız öyleyse kınanmağa, Güç yetiremediniz ona bir an bakmağa. Bense, çoktan beridir yanındayım Yusuf'un, Sizin bu hâlinize düşmedim aslâ bir gün. Beni kınamanıza sebep olan genç budur, Gördünüz ki Zelîhâ, o hâlinde mazurdur.) Zelîhâ'nın bu işte, yine asıl maksadı, Nefsinin arzûsuna kolayca kavuşmaktı. "Bu işte, onların da yardımı olur" diye, Başvurmuştu o böyle bir plân ve hîleye. Dedi: (Siz de duydunuz, sizin de bilginiz var, Ben ondan bir talepte bulundum bir zamanlar. O ise, bu husûsta gösterip mâsumiyet, Benim bu teklîfimi ânında eyledi ret. Emrettiğim o şeyi yapmaz ise eğer ki, Zindanlara atılıp, sürünür elbette ki.) Kadınlar, Zelîhâ'ya hak verdiler büsbütün, Ve hemen etrâfında toplandılar Yusuf'un. Dediler: (Zelîhâ'ya etme sakın îtirâz, Emrine karşı gelmen, sana fayda sağlamaz. Zîrâ hapse attırır yoksa seni Zelîhâ, Kendine yazık olur, bak henüz gençsin daha.) Böyle baskı yaparak onlar "Yusuf Nebî"ye Onu tahrîk ettiler o işi yapsın diye.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-10 01:00:00
"Ey Yusuf, Zelîhâ'nın o emrini yap" diye Baskı yaptı kadınlar, o gün Yusuf Nebî'ye. Dediler ki: (Ey Yusuf, onun bu isteğini, Yap ki, aksi takdirde hapsettirir o seni.) Yusuf aleyhisselâm, bu hîleli sözlerden, Korkup, Hak teâlâya ilticâ etti hemen. Ve mübârek kalbine gelen o ürpertiyle, Allaha sığınarak bir duâ etti şöyle: (Yâ Rabbî, kurtar beni sen bunların elinden, Sana sığınıyorum bunların şerlerinden. Bunlar teklîf ederler bana bu ma'siyyeti, Ancak sen giderirsin benden bu musîbeti. Yâ Rabbî, girmektense bu zinâ ve günâha, Bana, zindana girmek iyidir bundan daha.) Yâni işlemektense bu günâh ve hatâyı, Elbet tercîh ederim "Zindana atılma"yı. Onun bu duâsını kabûl edip Yaradan, Onların şerlerini geri çevirdi ondan. Bu bâbta buyurdu ki tefsîr âlimleri hep: Zindana girmesine, bu duâ oldu sebep. Çünki işlemektense o fuhuş ve zinâyı, Talep etti dediler "Zindana atılma"yı. "Âfiyet" isteseydi eğer zindan yerine, Zindansız kurtulurdu o musîbetten yine. Bir hadîsi şerîfte buyurdu ki o Server: (Ağızdan çıkan söze bağlıdır musîbetler.) Yine Resûl duydu ki, biri duâ ederken: (Yâ Raabbî, sabr-ı cemîl istiyorum ben senden.) Buyurdu ki: (Ey kişi, sen, belâ talep ettin, Keşke Hak teâlâdan âfiyet isteseydin.) Velhâsıl Zelîhâ'nın zevci olan o Azîz Yusuf'u hapsetmeği görüyordu gereksiz. Çünki biliyordu ki, Yûsüf aleyhsselâm, Zelîhâ husûsunda suçsuz ve mâsumdu tam. Azîz, Yusuf Nebî'ye bir cezâ vermeyince, Zelîhâ, başka yollar araştırdı bir nice. Ondan murâd almağa uğraştıysa da, fakat, Göremedi hiç ondan zerre kadar iltifât. Ümîdini kesince, dedi ki kocasına: (Artık çıkamaz oldum insanlar arasına. Rezîl rüsvây eyledi bu genç beni herkese Halbuki bu husûsta mâzur idim ben ise. İffet ve onurumu eyledi beş paralık, Tahammülüm kalmadı, hapse at onu artık.) Halkın dedikodusu kesilinceye kadar, Onu hapse atmağa, verdiler artık karâr. Zerre kadar bir suçu yokken "Yusuf Nebî"nin, Yine hapse atıldı, ama bir müddet için.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-11 01:00:00
Azîz, "Yusuf Nebî"yi, bir fâide umarak, Hapsetti, Zelîhâ'nın isteğine uyarak. Gördü zindandakiler o güzel cemâlini, Anladılar hemence rütbe-i kemâlini. Dediler ki: (Ey yiğit, hoş geldin içimize, Güzel huyların ile ferahlık verdin bize.) Çünki o, hastaları ziyâret ediyordu Ve herkesin işine yardımcı oluyordu. Kimin ne ihtiyâcı olsa idi, ânında, Herkesten para toplar, bulunurdu yardımda. Hayâttan ümîdini kesen o kimseleri, Tatlı sözleri ile ediyordu tesellî. Derdi ki: (Bu belâya sabrediniz ki sizler, Allah, karşılığında verir büyük ecirler.) Zindan arkadaşları derlerdi ki: (Ey yiğit! Bizi ferahlandırıp, veriyorsun hep ümit. Sen, ne güzel yüzlü ve tatlı sözlü birisin, Söyle ey delikanlı, sen kimsin, nedir ismin?) Yusuf aleyhisselâm tanıttı kendisini, Ve "Tevhîd inancı"na dâvet etti hepsini. "İki kişi" vardı ki zindanda olanlardan, Girmişti onlar dahî birer âdi suçlardan. Mısır Firavunu'nun bunlar hizmetçisiydi, Birisi "Ekmekçi"si, biri "Şerbetçi"siydi. Birer rü'yâ görerek bir gece bu kimseler, Gelip, Yusuf Nebî'ye "Tâbir eyle" dediler. Şerbetçi arz etti ki: (Rü'yâmda ben bu gece, Üzümü, şarap için sıkıyordum iyice.) Ekmekçiyse dedi ki: (Ben dahî şöyle gördüm, Başımın üzerinde, bir ekmek götürürdüm Gördüm sonra kuşların, onu yediklerini, Haber ver bunun neye delâlet ettiğini.) Yusuf aleyhisselâm, tam dinledi onları Lâkin tâbir etmedi hemen o rü'yâları. Onlara, bir mûcize gösterip daha önce "Tek Allah"a îmâna dâvet etti böylece. Buyurdu ki: (Allahın, ben bir Peygamberiyim, Allahı inkâr eden dîninizden berîyim. Babalarım "İbrâhîm", "İshak" ve "Yâkub" dahî Hak Peygamber idiler hepsi de bizâtihî Sizin bu altın, gümüş veya başka şeylerden, Olan ve hiçbir şeye güçleri yetişmeyen, O putlar, ilâhlığa aslâ lâyık değildir, Allahü teâlâya ancak kulluk edilir.) "Yusuf Nebî", onlara edip böyle nasîhat, Hepsini Hak dînine çağırdı sonra bizzât. Önce dâvet eyledi onları hak dînine, Sonra rü'yâlarının başladı tâbirine.
.Yusuf aleyhisselam
2002-10-12 01:00:00
Yusuf aleyhisselam, kendisine sorulan, Rüyâlar hususunda buyurdu ki sonradan: (İkinizden biriniz, zindandan kurtulacak, Diğeriniz asılıp, kuşlara yem olacak.) Yusuf aleyhisselam böyle tâbir edince, Onlar, rüyâlarını inkâr etti hemence. Dediler ki: (Ey Yusuf, biz seni denemiştik, Bu hususta ilmini öğrenelim demiştik.) Zîrâ pek hoşlarına gitmemişti tâbirler, Bu yüzden rüyâları, hemen inkâr ettiler. Lâkin Yusuf Peygamber, buyurdu ki cevâben: (Görmemiş olsanız da bunları hakîkaten, Yine o rüyâların tâbiri işte budur, Netîce, söylediğim şekilde vukû bulur.) Yusuf aleyhisselâm, etmeyip şüphe ve zan, Böyle kat'î şekilde onlara etti beyân. Çünkü vahye bağlıydı tâbiri onun esas, Vahiy ise, elbette doğrudur, yanlış olmaz. "Kurtulursun" dediği şerbetçiye hem o an, Dedi ki: (Efendinin huzurunda beni an.) Yâni sen gittiğinde hükümdarın yanına, Bir fırsatını bulup, benden de bahset ona. De ki: (Bir mahpus var ki hapishânede şu an, Onu, birâderleri ayırmış babasından. Sonra da bir kervana satmışlar köle diye, İftirâya uğrayıp, düşmüş hapishâneye. Bu cihetle kendisi, çok mazlum bir kişidir, Hapse, suçu olmadan, haksız yere girmiştir.) Ve lâkin şeytan ona, verip bir vesveseyi, Unutturdu hazreti Yusuf'tan bahsetmeyi. Yusuf aleyhisselâm, şerbetçiye o zaman, Deyince, "Efendinin huzurunda beni an". Ona vahiy geldi ki: (Ey Yusuf, sen ne ettin? Sen, âciz bir mahluku, kendine vekil ettin. Benden başka birinden istedin yardım, medet, Ben de senin hapsini uzatırım bir müddet.) Yusuf aleyhisselâm, bu vahyi aldığında, Ağlamaya başladı üzüntüden ânında. Resûlullah, bununla alâkalı olarak, Buyurdu: (Rahmet etsin Yusuf'a cenâb-ı Hak. Şerbetçiye o sözü demeseydi o anda, Yedi yıl daha hapis kalmazdı o zindanda.) Âlimler buyurdu ki: (Halas için zarardan, Yardım talep eylemek, câizdir bir insandan. Fakat bir peygamberin, zindandan kurtulması, Maksadıyla bir kuldan, yardım, medet umması, Daha uzamasına sebep oldu zindanın, Gayretine dokundu çünkü Hak teâlânın.)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-13 01:00:00
Rüyânın tâbiri Zindanda rüyâ gören kimseler, çok gemeden, Çıktılar ikisi de yine hapishâneden. Yusuf aleyhisselâm, onların rüyâsını, Nasıl tâbir ettiyse, gördüler aynısını. "Şerbetçi", hakîkaten affedilip ânında, Makâm sâhibi oldu hükümdârın yanında. "Ekmekçi"yse, asıldı çıkıp hapishâneden, Kuşlar gelip, beynini yediler çok geçmeden. Ne zaman ki zindandan çıkma vakti gelince, Mısır'ın Firavunu rüyâ gördü bir gece. Cümle müneccimleri topladı bir araya Dedi ki: (Ben bu gece, gördüm garip bir rüyâ. Yedi semiz ineği, yedi zayıf ineğin, Yediklerini gördüm, bunu tâbir eyleyin. Ve ayrıca gördüm ki, kurumuş yedi başak, Yedi yeşil başağı yok ettiler çabucak. Ey ileri gelenler, bunu siz düşünün hep, Gördüğüm bu rüyânın tâbiri nedir acep?) Dediler: (Bu, karışık bir rüyâdır ey Azîz, Biz böyle rüyâların tâbirinden âciziz.) O gün, o "Şerbetçi" de vardı aralarında Hemen Yusuf Nebî'yi hâtırladı ânında. Çünki o demişti ki: (Çıktığında zindandan, Hükümdârın yanına vardığında beni an.) Dedi: (Ben tanırım ki o zindanda birini, Ancak o yapabilir bu rüyâ tâbirini. İlim, hikmet sâhibi, fazîletli kişidir, Bunu tâbir eylemek ancak onun işidir. Nitekim ekmekçiyle ikimiz, daha önce, Karışık birer rüyâ görmüş idik bir gece. Ona tâbir ettirdik rüyâları biz hemen, Nasıl tâbir ettiyse, vukû bulmuştu aynen. Eğer izin verirsen, o kimseye gideyim, Tâbirini öğrenip, size haber vereyim.) Firavun, sevinç ile dedi: (Hemen git ona, Rüyânın tâbirini öğrenip söyle bana.) Şerbetçi, hükümdârın yanından ayrılarak, Geldi Yusuf Nebî'ye hemen âcil olarak. Kendisine anlatıp Firavunun rüyâsını, Dedi ki: (Söyler misin bu 'düş'ün mânâsını?) Yusuf aleyhisselâm, rüyâyı dinliyerek, Şöyle tâbir eyledi fazla düşünmiyerek: (Yedi semiz inekle, yedi de yeşil başak, Yedi sene bolluğa işârettirler ancak. Yedi kuru başakla, o zayıf inekler de, Yedi yıllık kıtlığı gösteriyor ilerde. Bolluk senelerinde saklasın zahîreyi, Sonra satıp, parayla doldursun hazîneyi.)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-14 01:00:00
"Onu bana getirin!" Firavun'un rüyâsını, Yusuf aleyhisselâm, "Şerbetçi"den dinleyip, tâbirini yaptı tam. Firavun çok beğendi tâbiri öğrenince, Dedi ki: (Onu bana getiriniz hemence.) Şerbetçi "Peki" deyip, oradan ayrılarak, Geldi Yusuf Nebî'ye pek sevinçli olarak. Firavun'un dâvetini bildirip derhâl ona, Dedi: (Seni hükümdâr çağırıyor yanına.) Lâkin o, bu teklîfe eylemeyip icâbet, Dedi: (Sen, efendinin yanına eyle avdet. Beni görüklerinde o ellerini kesen, Kadınların hâlini, suâl et kendisinden.) Zîrâ onun maksadı, çıkmadan o zindandan, Tamâmen kurtulmaktı o iftirâ ve zandan. Hükümdârın yanına elçi geldi bu sefer, Ona, "Yusuf Nebî"nin sözünü verdi haber. Firavun, o kadınlarla birlikte "Zelîhâ"yı, Çağırıp, suâl etti çok önceki vak'ayı. Dedi ki: (Ey kadınlar, doğruyu söyleyiniz, Tahrîk ettiğinizde Yusuf'u o zaman siz, Gördünüz mü onda hiç, size karşı bir meyil? Veyâhut şüphe çeken bir hareket ve fiil?) Kadınlar, bir ağızdan onu tenzîh ettiler, Ve onun pâklığını îtirâf eylediler. Dediler ki: (Biz onun, hiçbir fenâlığına, Aslâ şâhit olmadık hâşâ bir günâhına.) Sonra da "Sen ne dersin?" der gibi o kadınlar, "Zelîhâ"ya dönerek, hepsi ona baktılar. O da, beyân ederek açıkça hakîkati, Dedi ki: (Bu husûsta mâsum idi o kat'î, Ondan murâd almayı, asıl ben istemiştim. Üstelik, kendisine ben iftirâ etmiştim. Bu husûsta, en ufak günâhı yok Yusuf'un, Bu hakîkat, şu anda ortaya çıktı bugün.) "Yusuf Nebî", Rabbine duâ ederdi ki hep, Zindandan halâs için, yaratsın bâzı sebep. Onun bu duâsını kabûl edip Yaradan, Sebepler halk eyledi, halâs için oradan. Firavun'un rüyâsını doğru tâbir etmesi, Zindanda çok ibâdet ve tâat eylemesi, Hükümdârın hoşuna gidiyordu bunlar hep, Hayrânlık duymasına olmuştu birer sebep. Mâsum olduğunu da öğrenince Firavun, Artık Yusuf Nebî'ye oldu hayrân ve meftûn. Bu sebeple emredip, derhâl adamlarına, O gün Yusuf Nebî'yi dâvet etti yanına. Dedi: (Ona bir mevkî, selâhiyyet vereyim, O kimseyi, kendime müsteşâr edineyim.)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-15 01:00:00
"Yusuf Nebî", zindandan çıkacaktı ki artık, Firavun duyuyordu ona büyük hayrânlık. Çünki anlamış idi onun mâsumluğunu, Şerbetçiyi gönderip çağırdı sonra onu. Vaktâ ki vâsıl oldu hükümdârın yanına Firavun, tâzim ile iltifât etti ona. İçeriye girince Yusuf aleyhisselâm, Mısır hükümdârına "Arapça" verdi selâm. Firavun sordu hemen: (Bu, nasıl bir lisândır?) Dedi: (Amcam İsmâil Nebî'nin lisânıdır.) Sonra sohbet ederken, konuştu "İbrânîce", Firavun buna dahî hayret etti bir nice. Sordu bu lisânı da Firavun bizâtihî, Dedi: (Babalarımın lisânıdır bu dahî.) Birçok lisân bilirdi Firavun kendisi de, Lâkin Yusuf Peygamber bilirdi hepsini de. Nitekim hangi dilde konuşsaydı o eğer, Cevâbı, o lisânla verdi Yusuf Peygamber. Üstelik, Arapça ve lisân-ı İbrânî'yi Ondan fazla olarak bilirdi gâyet iyi. Bu kadar çok lisâna vâkıf bulunduğunu, Öğrenince Firavun, daha çok sevdi onu. Onunla konuştukça, artıyordu sevgisi, Rüyâyı, bizzât ona sordu bir de kendisi. Yusuf aleyhisselâm, Firavun'un rüyâsını, Anlattı kendisine tıpa tıp aynısını. Dedi: (Nil kenarında dolaşırken rüyânda, "Çok semiz yedi inek" görüverdin bir anda. Sen onların hâline bakarken hayrân hayrân, Kabardı Nil'in suyu, çok geçmeden aradan. Farkettin daha sonra, suyun çekildiğini, Ve gördün "yedi zayıf ineğin" geldiğini. Yapışmış derileri hattâ karınlarına, Sen, büyük bir hayretle bakıyorken o yana, O semiz ineklerin arasına girdiler, Onları, birer birer parçalayıp yediler. Onlarda semizleşme olmadı yine aslâ, Sen bu hâli görünce, şaşırdın daha fazla. Ve gördün "yedi başak", tâze, yeşil ve dolgun, Yedi de "kuru başak" yanında gördün onun, Sonra bir "ateş" çıktı o dolgun başaklarda, Ve onları yakarak, yok etti o arada.) Firavun, dikkatlice dinleyip rüyâsını, Dedi: (Tebrîk ederim, anlattın aynısını. Senden dinlediklerim, Vallahi bu rüyâdan, Bana, daha garip ve acâyip geldi şu an. Peki ey delikanlı, söyle, nasıl bir tedbîr, Yâhut nasıl bir çâre bulmamız lâzım gelir?)
.Yusuf aleyhiselâm
2002-10-16 01:00:00
Firavun, "Yusuf Nebî"den rüyânın tâbirini, Öğrenip, sordu hemen çâre ve tedbîrini. Yusuf aleyhisselâm buyurdu: (Ey hükümdâr! Önümüzde yedi yıl bereket ve bolluk var. Bu bolluk yıllarında, çok ekip buğdayları, Sonra başaklarıyla depo eyle onları. Buğdaylar, başaklarda kalır çürümeksizin, Yem olur sapları da hayvanlarımız için. Halkına da emret ki, idâreli yesinler, Kalanını saklayıp, hep depo eylesinler. Bu yedi sene bitip, kıtlık devri gelince, Ambarlar, buğday ile dolu olur bir nice. Bu kıtlık sebebiyle, etrâftan çoğu insan, Yiyecek almak için, size gelir o zaman. Birikmiş buğdayları satarsınız onlara, Kazanmış olursunuz böylelikle çok para Hem çevre insanları, o kıtlıktan kurtulur, Hem devlet hazînesi, parayla dolmuş olur) Bu fikir, Firavun'un hoşuna gitti, ama, Bu iş için, ihtiyâç var idi bir adama. Hemen Yusuf Nebî'ye sordu ki bunu ilkin: (Sence kim yapabilir bu işi benim için?) Yusuf aleyhisselâm buna cevap olarak, Buyurdu: (Ey hükümdâr, o işi bana bırak.) Hem bir sene geçince bu teklîf üzerinden, Mâliye vekîli de vefât etti âniden. Firavun, Yusuf Nebî'yi çağırarak yanına, Mâliye işlerini devretti o gün ona. Ne gibi yetkileri vardıysa onun, hemen, O gün Yusuf Nebî'ye devreyledi tamâmen. Cümle hazînelerin anahtarlarını da, Vekîlin mührü ile, tâcı ve tahtını da, Verdi Yusuf Nebî'ye hiç tereddüt etmeden, O dahî, idâreye başladı o gün hemen. Oturdu mücevherle süslü olan tahtına, Cümle devlet erkânı, girdi emri altına. Bir huzûr ve sükûna kavuşmuştu memleket, Zîrâ "Yusuf Nebî"ye geçmişti selâhiyet. "Zelîhâ"ya gelince, kaybedince beyini, Çekti artık herşeyden elini, eteğini. Saraydan uzaklaşıp, kenar bir vîrânede, Yaşamağa başladı fakîrâne bir hâlde. Beyinden kendisine kalan malı, parayı, Dağıtıp, sevindirdi fakîr ve fukarâyı. Ve "hazreti Yusuf"tan kim bahsederse eğer, Özellikle onlara verirdi hediyeler. Zîrâ onun sevgisi, yakardı onu yine, Ve hattâ en sonunda girdi onun dînine.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-17 01:00:00
Vaktâ ki "Zelîhâ"nın beyi vefât edince Her şeyini dağıtıp, fakîr düştü iyice. O, "Hazreti Yusuf"u seviyor, yanıyordu, Ondan bahsedenlere çok para veriyordu. Sonra Müslüman olup, kavuştu hidâyete, Verdi tam kendisini tâat ve ibâdete. Yine de sevgisiyle o, "Hazreti Yusuf"un Artık deli dîvâne oluyordu büsbütün. Onun muhabbeti ve derdiyle bir gün yine, Çıktı Yusuf Nebî'nin yolunun üzerine. Yusuf aleyhisselâm tam geçerken önünden, Dedi: (Tesbîh ederim herşeyin Rabbini ben. O Rab ki, îmân ile sultân yapar köleyi O Rab ki, isyân ile köle yapar her beyi. Her türlü noksânlıktan uzaktır o Yaradan, Çok şükür, o Allaha eyledim ben de îmân.) Yusuf aleyhisselâm, "Zelîhâ"nın sesini, İşitince, ânında tanıdı kendisini. İltifâtlar ederek gönderdi sarayına, Ve Allahın emriyle aldı nikâh altına. Yâni "Zelîhâ" ile evlenip yaptı düğün, Ve ona suâl etti, yanına girdiği gün. Dedi ki: (Ey Zelîhâ, bu, senin o arzûndan, Hayırlı değil midir, doğruyu söyle şu an.) O dedi: (Elbette ki bu hayırlıdır, ama Ne olur, onun için beni hiç ayıplama. Ben, çok zengin ve güzel bir kadındım o zaman, Kocam ise, mahrûmdu bana yakın olmaktan. Sense, benim gördüğüm en güzel bir erkektin, Aynı evin içinde, benimle birlikteydin.) Netîcede Hazreti Yusuf'un, Zelîhâ'dan, İki oğlu, bir kızı oldu daha sonradan. Velhâsıl Yusuf Nebî, "Bolluk" senelerinde, Çokça buğday ektirdi ülkenin her yerinde. Öyle ki, ekilmedik boş bir yer bırakmadı, Buğdayları toplayıp, depolarda sakladı. Sonra, bir "Kıtlık" geldi Mısır havâlisine, Muhtâç oldu insanlar bir buğday tânesine. Duymadı Mısır halkı kıtlığın te'sîrini, Zîrâ Yusuf Peygamber almıştı tedbîrini. Lâkin sakladıkları buğdayları bitince, Herkes, Yusuf Nebî'ye muhtâç oldu iyice. Aç insanlar, gördükçe Onun nûr cemâlini, Hemen unuturlardı o an açlık hâlini. Yusuf aleyhisselâm, her kim gelirse gelsin, Bir deve yükü buğday verirdi herkes için. Onun bu adâleti sâyesinde o zaman, Îmânla şerefendi hükümdâr ve çok insan.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-18 01:00:00
Ne zaman ki Mısır'da bir "Kıtlık" başlamıştı, Bu musîbet, giderek her tarafı sarmıştı. "Kenan ili"ne dahî yayıldı en nihâyet, Bundan, Yâkub Nebî de etkilendi begâyet. Ülkeler kırılırken bu büyük belâ ile, Mısır'ın ambarları doluydu "Buğday" ile. Tedbîr almamışlardı buna çünkü evvelden, Bu yüzden, buğdayları tükenmişti tamâmen. Ve lâkin "Yusuf Nebî", tedbîr alıp bir nice, Ambarları, buğdayla doldurmuştu iyice. İnsanlar öğrenince içyüzünü bu işin, Akın akın Mısır'a geldiler "Buğday" için. Yâkub Peygamber dahî muttali oldu buna, Bir gün oğullarını çağırdı huzûruna. Buyurdu: (İşittim ki, Mısır hazînedârı, Tamâmen buğday ile doldurmuş ambarları. Hem dahî Hâlilullah İbrâhîm dînindeymiş, Gidip görün bakalım, o, nasıl bir kimseymiş? Deyin ki: "Bizler dahî, İbrâhîm evlâdıyız, Ve lâkin bu kıtlıktan hayli sıkıntıdayız." Böylece bir kolaylık gösterir belki size, Biraz buğday verirse, bir ni'met olur bize.) Sonra "Bünyâmin" hâriç, o "On evlâdı"nı da, Gönderip, Bünyâmin'i alıkoydu yanında. Bir tek yâdigârıydı çünki o, "Yusuf"unun, Yanından ayırmazdı kendisini hiçbir gün. O, şimdi "Bünyâmin"le tesellî oluyordu, Onu, diğerlerinden daha çok seviyordu. Velhâsıl oğulları, Kenan'dan ayrıldılar, Gelip, "Yusuf Nebî"nin huzûruna vardılar. Yûsüf aleyhisselâm tanıdı gelenleri, Lâkin tanımadılar onu birâderleri. Çünki onu, kuyuya bıraktıkları zaman, "Çocuk" olup, çok yıllar geçmiş idi aradan Bu yüzden, görünüşü bir hayli değişmişti, Şimdi de gâyet yüksek bir mevkîye gelmişti. Makâmında, heybetle oturmuş olduğundan, Yüzüne, râhatlıkla bakamadılar o an. Nitekim Hak teâlâ, Yusüf aleyhisselâm, Henüz kuyuda iken etmişti ona ilhâm. Şöyle bildirmişt ki: (Ey Yusuf, ileride, Bulunacaksın yârın, yüksekçe bir mevkîde. Onlar, bu mevkîinin çok yüksek olmasından, Hâtırlarından bile geçmediği bu zaman, Sana o yaptıkları kötülükleri, yine, Sen haber vereceksin, o gün kendilerine.)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-19 01:00:00
Mâliye vekîliyken "Yusuf Nebî" Mısır'da, Yanına, kardeşleri geldiler o sırada. Yusuf aleyhisselâm, tanıdı onları hep, Sordu ki: (Gelmenizin maksadı nedir acep?) Dediler ki: (Bir kıtlık geldi bizim diyâra, Zahîre almak için, gelmiştik buralara.) Buyurdu ki: (Yalandır sizin bu dediğiniz, Gâliba siz buraya, câsusluğa geldiniz. Eğer böyle değilse, siz Mısır diyârına, Ne maksatla geldiniz, söyleyin onu bana.) Dediler ki: (Ey azîz, bizler on birâderiz, İbrâhîm Peygamere dayanır sülâlemiz. Gerçekten ülkemizde "Kıtlık" oldu bu ara, Zahîre almak için gelmiştik bu diyâra. İhtiyâr bir babamız vardır ki ayriyeten, Onun isteği ile, geldik Kenan ilinden. Buradan başka yerde olmayınca zahîre, Biz de mecbûriyetten, çıkıp geldik bu yere.) Yusuf Nebî sordu ki: (Peki, sizler geldiniz, Evinde yalnız mıdır şu ada pederiniz?) Dediler: (Babamızın vardı ki bir evlâdı, Onu çok seviyordu, "Yusuf"tu hem de adı. O Yusuf, yıllar önce, çocuk iken mâlesef, Bizim gafletimizden bir kırda oldu telef. Onun firâkı ile, gece ve gündüzleri, Ağlayıp, babamızın görmez oldu gözleri. Var başka onun gibi, küçük bir kardeşimiz, Onu, "Yusuf" yerine koymuştur pederimiz. Adı "Bünyâmin" olup, küçüktür hepimizden, Ayırmak mümkün değil, onu pederimizden. Zîrâ o, "Bünyâmin"le tesellî olmaktadır, Onu, kendi yanından hiç ayırmamaktadır.) Yusuf aleyhisselâm dinledi sözlerini, Yine belli etmedi onlara kendisini. Sonra, şahıs başına birer yük hesâbiyle, On deve yükü verdi buğdayı parasiyle. Velâkin kardeşleri dediler ki: (Ey aziz! Bünyâmin için dahî, bir yük buğday veriniz.) Yusuf aleyhisselâm, "Peki" deyip o zaman, Bir yük de, onun için zahîre etti ihsân. Sonra da buyurdu ki: (Bünyâmin'e herhâlde, Babanızın sevgisi, sizden daha ziyade.) Yusuf aleyhisselam, böyle deyip onlara, Dedi: (Bünyâmin'i de getirin öbür defa. Eğer getirmezseniz siz o kardeşinizi, Şimdiden diyeyim ki, vermem zahîrenizi.) Paralarını dahî, onlardan habersizce, Yükleri arasına, geri koydu gizlice.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-20 01:00:00
"O, çok iyi kimseymiş" "Yusuf aleyhisselâm", o gün kardeşlerine, Birer yük buğday verip, gönderdi yerlerine. Ve lâkin kardeşleri ayrılmadan oradan, Hizmetçiyi çağırıp, emretti ki o zaman: (Bunların verdikleri o akçeleri, yine, Gizlice koyuverin yüklerinin içine. Olur ki, evlerinde onlar bunu görürler, Bünyâmin'le birlikte, belki yine gelirler.) Hizmetçi, o parayı onlardan habersizce, Yükleri arasına koyuverdi gizlice. Velhâsıl kardeşleri, ona vedâ ederek, Yine Kenan iline döndüler sevinerek. Babalarına gelip, açmadan yüklerini, Bir bir beyân ettiler orda gördüklerini. Dediler: (Ey babamız, îtimat et ki bize, Pek güzel muâmele ettiler hepimize. Çok iyi kimse imiş, hem o Mısır Azîzi, İhsân ve ikrâmiyle çok memnûn etti bizi. O, yakın akrabâmız olsaydı bile elbet, O kadar yapamazdı bize ikrâm ve izzet.) Yâkub aleyhisselâm, onları dinleyince, Kalbi ferahladı ve memnûn oldu bir nice. Buyurdu: (O Azîz'e bir daha giderseniz, Kendisine siz benden, çok selâm söyleyiniz. Ayrıca o Azîz'e deyin ki o arada Babamız, senin için ediyor hayır duâ.) Dediler ki: (Bir haber daha var ey babamız, Üzülürsün diyerek söylemeye korkarız. Azîz, biz ayrılırken dedi ki tam o sıra: "Getirin öbür defâ Bünyâmin'i Mısır'a. Eğer getirmezseniz öbür sefer onu siz, Bilin ki, zahîreden mahrûm edilirsiniz". Ve işte ey babamız, böyle dedi o bize, İzin ver, Bünyâmin'le gidelim o Azîz'e. Zahîre getirelim yine o memleketten, Korkma, biz Bünyâmin'i koruruz her bir dertten.) Yâkub aleyhisselâm, üzüldü bu habere, Dedi: (Ben şimdi nasıl güveneyim sizlere? Vaktiyle "Yusuf"u da, böyle götürmüştünüz, Ne oldu netîcesi, sizler dahî gördünüz. Şimdi nasıl emânet ederim onu size? Ama ben, bu husûsta güvendim Rabbimize. En iyi koruyucu Allahü teâlâdır, O, O'na güveneni, her zarardan kurtarır. İşlerimi ben O'na bıraktım tam olarak, Umarım Bünyâmin'i, O, hıfzeder muhakkak.) Şöyle anlaşıldı ki bu sözlerden o ara, Müsâde edecekti "Bünyâmin"i onlara
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-21 01:00:00
"Tek kapıdan girmeyin!" Oğulları, Hazreti Yâkup'a dediler ki: (Ey baba, Bünyâmin'i bizim ile gönder ki, Zahîre getirelim gidip Mısır ilinden, Korkma ona bir zarar ziyân geleceğinden.) Açtılar o sırada zahîre ve yükleri, Gördüler, paraları konulmuş tekrâr geri. Dediler ki: (Biz artık, ne isteriz ey baba, Bundan büyük iyilik olur mu ki acabâ? İşte görüyorsun ki, Mısır'ın o Azîz'i, Tekrâr iâde etmiş bize sermâyemizi. Şimdi Bünyâmin'i de götürürsek birlikte, Bir yük fazla zahîre alırız böylelikle. Zîrâ bize, bu buğday az gelir ey babamız, Bizim, daha çoğuna vardır ihtiyâcımız.) Yâkub aleyhisselâm buyurdu: (Öyle ise, Hemen geri götürün o akçeyi Azîz'e. Belki de yanılarak iâde etmişlerdir, Yâhut da bu şekilde bizi denemişlerdir. "Peygamber evlâdıyız diyorlar bu kişiler, Bakalım bu doğru mu?" demiş olabilirler.) Sonra, oğullarından "Bünyâmin" husûsunda, Hemen yemîn ettirip, söz aldı en sonunda. Buyurdu: (Bünyâmin'i, sağ ve sâlim olarak, Getireceğinize söz verin bana mutlak. Etrâfınız çevrilip tam çâresiz kalmanız, Müstesnâdır tabii toptan helâk olmanız.) Onlar, babalarına kuvvetli söz verdiler, Hattâ "Allah" adıyla ona yemîn ettiler. Yâkub aleyhisselâm buyurdu: (Öyle ise, Rabbimiz şâhit olsun, bu dediklerimize.) Duyup evlâtlarından bu ahit ve yemîni, Gönderdi onlar ile göz nûru "Bünyâmin"i. Lâkin onlar çıkarken tam Mısır seferine, Bâzı tavsiyelerde bulundu herbirine. Çünki hep boylu poslu, kuvvetli kişiydiler, Hepsi de yakışıklı ve gösterişliydiler. Üstelik "Yûsüf Nebî" onları çok sevmişti, Bunu da, Mısır halkı iyice öğrenmişti. Yâkub aleyhisselâm bunları bildiğinden, Düşündü ki: "Mısır'a girerse hepsi birden, Olur ki nazar değer onların bu hâline". Bu yüzden buyurdu ki: (Oğullarım, siz yine, Şehre, tek bir kapıdan, birlikte girmeyiniz, Hep ayrı kapılardan, ayrı ayrı giriniz. Bize düşen, sâdece sebebe yapışmaktır, Rabbimizin takdîri neyse o olacaktır. Ben ancak Rabbimize dayanır, güvenirim, O'na tevekkül eder, O'ndan yardım beklerim.)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-22 01:00:00
Yâkub Nebî, öğütler verip onbir oğluna, Yolcu etti onları, sonra Mısır yoluna. Nazar değmesin diye, dedi ki: (Gidince siz, Mısır'a, tek kapıdan, birlikte girmeyiniz.) Onlar, bu nasîhate uyarak birer birer, Hep ayrı kapılardan gidip şehre girdiler. Gelip Yûsüf Nebîye dediler ki: (Ey azîz! Getirdik, işte budur küçük birâderimiz. Hem yaşlı babamızın size selâmları var, Size, gıyâbınızda ediyor çok duâlar.) Yûsüf aleyhisselâm öncekine nisbetle, Karşıladı onları daha büyük izzetle. Bir yemek ziyâfeti tertîb etti onlara, İkişerli olarak oturttu sofralara. Onbir kişi idiler kardeşleri ve lâkin, İkişer oturunca yalnız kaldı "Bünyâmin". Birâderi "Yûsüf"ü hâtırlayıp o birden, O ara, için için ağladı kederinden. Düşündü: "Sağ olsaydı kardeşim Yûsüf eğer, Beni de, onun ile oturturdu berâber." Yûsüf Nebî görünce onu böyle neş'esiz, Dedi ki: (Yalnız kaldı bakın bu kardeşiniz.) Dediler: (Vardı onun, bir birâderi başka, İsmi de Yûsüf olup, ölmüştü küçük yaşta.) Yûsüf aleyhisselâm zor tuttu kendisini, Yine açıklamadı onlara künyesini. (Öyle ise arkadaş olayım ben da ona,) Diyerek oturtturdu onu kendi yanına. Bünyâmin yemek yerken "hazreti Yûsüf" ile, Sık sık onun yüzüne bakardı göz ucuyle. Yûsüf aleyhisselâm farkedip bunu hemen, Sordu: (Niçin yüzüme bakıyorsun böyle sen?) Dedi ki: (Vefât eden Yûsüf adlı kardeşim, Aynen size benzerdi, bakardım onun için.) Nihâyet yatma vakti gelmişti o arada, Yine iki kişiye verilmişti bir oda. Hepsi odalarına çekilip yattı, lâkin, Yine aynı sebepten, yalnız kaldı "Bünyâmin". Tekrâr hâtırlıyarak "Yûsüf"ün yokluğunu, Kederinden ağlayıp, yâd etti yine onu. Dedi ki: "Şimdi Yûsüf sağ olsaydı burada, Ben dahî kalır idim onunla bir odada." Yûsüf Nebî görünce onu böyle mukedder, Dedi: (Sen de benimle kalır mısın berâber?) Diğer kardeşlerinden ayrılmış olduğuna, Üzülerek, mecbûren "Peki" dedi o buna. Çünki Yûsüf Nebî'nin kardeşi olduğunu, Anlamamıştı henüz bundandı mahzûnluğu.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-23 01:00:00
Yusuf aleyhisselâm, kardeşi "Bünyâmin"i, Odasına alarak, hoş eyledi kalbini. Bünyâmin, kendisini tanımadı ise de, Ona, kanı kaynamış, sevmişti pek ziyâde. Hazreti Yusuf ise, tanıdı Bünyâmin'i, Ama bir müddet için tanıtmadı kendini. Onlar birbirlerine bakarken hayrân hayrân, Yusuf aleyhisselâm sordu ki ona bir an: (Ey Bünyâmin, o ölen kardeşinin yerine, Benim kardeş olmamı ister misin kendine?) Bünyâmin çok sevinip, dedi: (Elbet isterim, Senin gibi kardeşi kim istemez efendim. Ve lâkin senin baban, benim babam değil ki, Hem de seni, dünyâya annem getirmedi ki.) Bünyâmin'in sözleri, çok te'sîr etti ona, Ağlıyarak sarıldı Bünyâmin'in boynuna. Artık gizliyemedi hakîkî künyesini, (Ben Yusuf"um) diyerek, tanıttı kendisini. Diğer kardeşlerini kastedip sonra hemen, Buyurdu ki: (Onların, bize daha evvelden, Yaptıkları şey için, hiç mahzûn olma sakın, Çünki bize ihsânı, pek çok oldu Allahın. Bizi helâk olmaktan kurtarıp cenâb-ı Hak, Sonra birbirimize kavuşturdu işte bak.) Ve tembîh eyledi ki kardeşi Bünyâmin'e: (Sakın bu hâlimizi açma diğerlerine.) Bünyâmin "Peki" deyip, arz etti ki ardından: (Gitmek istemiyorum ama senin yanından.) Yusuf aleyhisselâm buyurdu: (İyi ama, Babamız zâten üzgün benim ayrılığıma. Sen dahî hiç sebepsiz dönmezen eğer geri, Dayanılmaz hâl alır babamızın kederi. Evet, senin gitmeni ben de istemiyorum, Ama buna bir çâre, yol bulalım diyorum.) Bünyâmin sevindi ve verdi ki şöyle cevap: (Bu işte karâr senin, istediğin gibi yap.) Sonra Yusuf Nebî'ye geldi vahy-i ilâhî, Öğrendi böylelikle çâresini o dahî. Şöyle ki o zamanlar, İbrâhîm Peygamberin, Dîninde, çalınsaydı bir malı bir kimsenin, Ve çalınan o malı, o malın sâhibi de, Yakalasaydı eğer hırsızın üzerinde, Hırsızın hürriyeti elinden alınarak, Ona esîr olurdu, derhâl cezâ olarak. Bunu, Yusuf Peygamber vahiyle öğrenince, Bünyâmin'in yüküne, "Tas" koydurdu gizlice. Tas, Mısır Melikine âit olup hem dahî, "Som altın"dan yapılmış, kıymetliydi bir hayli
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-24 01:00:00
Yusuf aleyhisselâm, onbir birâderine, Birer yük buğday verip gönderdi yerlerine. Ve lâkin "Bünyâmin"in yanında kalmasını, Te'mîn için, melikin altından "Su tası"nı, Gizlice Bünyâmin'in yüklerinin içine, Koymasını emretti hizmetçiden birine. O da, gizli olarak o "Tas"ı alıp hemen, Bünyâmin'in yüküne koydu belli etmeden. Ve kafile ayrılıp, bir miktâr yol gidince, Bir memur, peşlerinden seğirterek hemence, Şöyle nidâ etti ki: (Durunuz ey insanlar! Zîrâ bu kafilenin arasında hırsız var.) Bu nidâ üzerine, kafile durdu o an, Râhatsız olmuşlardı böyle bir suçlamadan. Şerefli kimselerdi onların hepsi birer, Çünki "Yâkub Nebî"nin oğulları idiler. Böyle nidâ edene dönerek onlar yalnız, Dediler: (Ne kayboldu, nedir aradığınız?) Demek istediler ki: "Bu, çalınmış değildir, Aradığınız o tas, kaybolmuş olabilir." Zîra Yusuf Nebîden bir tâlimat almadan, Öyle bağırmış idi o münâdî arkadan. Lâkin o kafilenin, "Aradığınız nedir? Bu, hırsızlık değil de bir kayıp olabilir" Demesi üzerine, lâfı değiştirdiler, (Melikin su kabını zâyi ettik) dediler. Ve nidâ ettiler ki: (O tası getirene, Bir deve yükü buğday verilecektir yine.) Onlar da, dediler ki buna cevap olarak: (Vallahi sizler dahî bilirsiniz muhakkak. Fesat çıkarmak için buraya gelmedik biz, Zannetiğiniz gibi hırsız dahî değiliz.) Gerçekten böyle birşey yapmazdı o kimseler, Güvenilir, şerefli insandı hepsi birer. Peygamber evlâdıydı her biri ne de olsa, Başkasının malına, dokunmazlardı aslâ. Değil ki kendileri, hayvanlarına bile, Sâhib oluyorlardı bu bâbta titizlikle. Yâni başkalarına âit olan ot, ekin, Yâhut fidanlarını yememeleri için, Gerekeni düşünmüş ve tedbîr almışlardı, Hayvanların ağzını yolda kapamışlardı. Yine onlar, Mısır'dan evlerine dönünce, Zahîre ücretini yüklerinde görünce, Bunu bile "Yanlışlık" diye addetmişlerdi. Tekrâr geldiklerinde, iâde etmişlerdi. Harama, bu kadar çok dikkat eden insanlar, Böyle bir hırsızlığı yapamazlardı zinhâr.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-25 01:00:00
Vaktâ ki o kafile, bir miktâr yol gittiler, Arkadan bir memurun sesini işittiler. Derdi ki: (Ey kafile, siz elbet hırsızsınız, Zîrâ melikimizin tasını çalmışsınız.) Ne kadar (Biz almadık) dedilerse de onlar, Yine bu sözlerine inanmadı memurlar. Dediler: (Sözünüze aslâ inanmıyoruz, Şimdi yüklerinizi aramak istiyoruz. Eğer ki o altın tas, çıkarsa birinizde, Ona nasıl bir cezâ verilir dîninizde?) Dediler: (Hangimizin yükünde çıkarsa tas, Size esîr olmaktır cezâsı onun esâs. Yâni tas, hangimizin yükünde çıkar ise, Onu alıkoyun ki, köle olur o size.) Onlar, kendilerine iyice güvenerek, Böyle söylemişlerdi durumu bilmiyerek. Yusuf aleyhisselâm, emredip memurlara, Önce diğerlerinden başladı aramağa. Diğer kardeşlerinin kalbine, herhangi bir, Şüphe gelmesin diye, almıştı böyle tedbîr. Ve arama sırası gelince "Bünyâmin"e, Buyurdu ki: (Boş yere bakmayın onunkine. Zîrâ melikimizin o kıymetli tasını, Hiç tahmîn etmiyorum onun alacağını.) Ve lâkin kardeşleri ettiler bunda ısrâr, Dediler ki: (Onun da yükünü arasınlar. Yükü, bizimki gibi aransın ki onun da Kalbinizde bir şüphe kalmasın en sonunda.) Onların ısrârıyla onu da aradılar, O "Tas"ı, Bünyâmin'in yüklerinde buldular. Onlar bunu görünce, mahcûbiyetlerinden, Başlarını önüne eğdiler hepsi birden. Zîrâ ummuyorlardı ondan böyle hareket, Dediler: (Rezîl ettin bizi sen en nihâyet. Böyle ne işler açtın sen bizim başımıza, Ne yüzle gideceğiz, biz şimdi babamıza.) Bunda, Yusuf Nebî'nin maksadı tekti yâni, O da, alıkoymaktı yanında "Bünyâmin"i. Böyle bir netîceye varmak da, ancak o gün, Babasının dîninde olurdu yine mümkün. Zîrâ Mısırlılar'ın dinleri, hiç o vakit, Böyle bir şey yapmağa değil idi müsâit. Bu tedbîr ve çâreyi, Yusuf Peygamberine, Hak teâlâ, vahiyle öğretti elbet yine. Nitekim Hak teâlâ buyurdu ki meâlen: (Yusuf'a bu tedbîri biz öğrettik tamâmen.) Yine buyuruyor ki: (Dilediğimizi biz, Nice derecelere, ilimle yükseltiriz.)
.Yûsüf aleyhisselâm
2002-10-26 01:00:00
Melikin "Altın tas"ı, Bünyâmin'in yanında, Çıkınca, kardeşleri şaşırdılar ânında. Dediler ki: (Bünyâmin hırsızlık yaptı ise, Bu, o kadar şaşkınlık vermedi yine bize. Çünki onun vardı ki "Yûsüf" nâm bir kardeşi, O da, çocukluğunda yapmış idi bu işi. "Bünyâmin" ve "Yûsüf"e lâyıktır böyle işler, Çünki onlar ikisi, anne bir kardeştirler. (O hırsızlık yaptıysa...) demekle onlar yine, Tam inanmamışlardı hırsızlık ettiğine. Dediler: (Bir Peygamber evlâdı, hakîkaten, Yapamaz bu şekilde bir hırsızlık hilkaten.) Yine, (Eğer yaptıysa, Yûsüf de yapmış idi.) Demekten de, onların maksatları şu idi. Henüz Yûsüf Nebî'nin çocukluk yıllarında, Bir "Peygamberlik nûru" parlıyordu alnında. Babası, daha fazla severdi bu oğlunu, Diğer birâderleri kıskanırlardı onu. Sonra da, annesinin genç yaşta vefâtiyle, Henüz çocukluğunda öksüz kaldı hâliyle. Babası Yâkub Nebî, ona merhametinden, Halasının yanına bıraktı onu hemen. Lâkin dayanamayıp onun ayrılığına, Gidip almak istedi yine kendi yanına. Ama kızkardeşinden isteyince oğlunu, Hiç vermek istemedi, halası hemen onu. Çünki babası gibi, o da küçük Yûsüf'ün, O yüz güzelliğine hayrân idi büsbütün. İbrâhîm Peygamberden kendilerine kalan, Çok kıymetli bir "Kuşak" var idi ki o zaman, Küçük Yûsüf uyurken, bir ara habersizce, Beline, o kuşağı sarıverdi gizlice. Yâkub Nebî gelince almak için oğlunu, Onu üzgün görerek, sordu ne olduğunu. Kız kardeşi dedi ki: (Halîlullahtan gelen, O kuşak kayboldu da, üzgünüm bu sebepten.) Evin her tarafını birlikte aradılar, En on "Yûsüf Nebî"nin üzerinde buldular. İbrâhîm Peygamberin dînine göre ise, Birisinin malını çalar ise bir kimse, Ve onun üzerinde bulunur ise o mal, Hırsız, köle olurdu mal sâhibine derhâl. Yûsüf, kendi yanında az daha kalsın diye Baş vurmuştu halası, bu gibi bir hîleye. İşte kardeşlerinin, "Yûsüf de çalmış idi" Dedikleri hâdise böylece olmuş idi.
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-27 01:00:00
Bünyâmin tutuklandı "Yusuf da çalmış idi" deyince o kardeşler, Duymazlıktan gelmişti bunu Yusuf Peygamber. Yâni cevap vermedi onların sözlerine, Ve eski suçlarını vurmadı yüzlerine. Düşündü: "Unutmadım sizin o işinizi, Hani siz, yıllar önce mâsum kardeşinizi, Yâni beni, çocukken babamdan ayırdınız, Uzaklara götürüp, bir kuyuya attınız. Sonra beni kuyudan çıkaran o zevâta, "Köle" diye sattınız çok ucuz bir fiyâta. Şimdi de "Hırsızlık"la suçluyorsunuz, fakat, Söylediğiniz gibi değildir hiç hakîkat. Sizin o sözünüzün aslını, Hak teâlâ, Sizden iyi olarak bilmektedir pekâlâ." Velhâsıl kardeşleri, çok mahcuptu o günde, Zîrâ "Tas" bulunmuştu "Bünyâmin"in yükünde. Mısır'da kalacaktı Bünyâmin de bu yüzden, İşte, kardeşlerini bu idi asıl üzen. Zîrâ düşündüler ki: "Bünyâmin dönmez ise, Nasıl cevap veririz gidip pederimize? Bünyâmin'i almadan dönersek eğer geri, Kat be kat fazlalaşır babamızın kederi." Sonra Yusuf Nebî'ye dediler ki: (Ey azîz! Bünyâmin dönmez ise, mahvolur pederimiz. Zâten o, hep ağlıyor firâkıyle "Yusuf"un, Ağlamaktan, gözüne perde indi büsbütün. "Bünyâmin"i, Yusuf'un yerine koyuyordu, Ve sâdece onunla tesellî oluyordu. Lütfen onun yerine, içimizden birini, Alıkoy da, ne olur âzâd et Bünyâmin'i.) Yusuf aleyhisselâm dinledi bunu, fakat, Bu teklîfi reddedip, etmedi muvâfakat. Buyurdu ki: (Zulümdür sizin bu teklîfiniz, Sizin fetvânız ile tutukladık onu biz. Siz bana dersiniz ki, "Bırak suçlu olanı, Tevkîf eyle yerine günâhı olmıyanı".) Bu cevap karşısında, kalmadı ümitleri, Sonra, fısıldaşarak çekildiler hep geri. Büyükleri dedi ki: (Gelirken buraya siz, Bünyâmin husûsunda hani söz vermiştiniz. Siz şimdi geri dönün, babamızın yanına, Olan bu hâdiseyi anlatın aynen ona. Ve deyin ki: "Bünyâmin, gördüğümüze göre, Hırsızlık yaptığından dönemedi geriye. Hükümdârın su kabı, çıktı onun yükünden, Ve Mısır'da, Bünyâmin tutuklandı bu yüzden. Hakîkaten çaldı mı, yoksa bir hîle midir? Bunun hakîkatini sâdece Allah bilir".)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-28 01:00:00
Sabır güzel şeydir Dokuz kardeş, Mısır'dan dönünce evlerine, Durumu anlattılar aynen pederlerine. "Bünyâmin"in, Mısır'da hırsızlık yaptığını, Bu yüzden tutuklanıp, orada kaldığını, Söylediler ise de, inanmadı o fakat, Çükü o, etmiyordu onlara tam îtimat. Çünkü "Yusuf" için de, kendisine bir zaman, Söylemişlerdi onlar, böyle hîle ve yalan. Bu sebeple onlara buyurdu: (Hayır, hayır, Bu iş böyle değildir, bunda başka hâl vardır. Muhakkak ki aldatmış sizi nefisleriniz, Bizim dînin hükmünü, nerden bilsin o Azîz? Bana düşen, sabırdır, umarım Rabbim yine, Kavuşturacak beni Yusuf'la Bünyâmin'e.) O, zâten ağlıyordu gece ve gündüzleri, Hattâ görmez olmuştu ağlamaktan gözleri. Oğulları dedi ki: (Niçin hep ağlıyorsun? Ve ne için onları hiç unutamıyorsun? Eritip bitirecek bu hasret seni artık, Bırak bu ağlamayı, kendine etme yazık.) Evet, Yâkub Peygamber üzülüyordu, ama, Bu belâ karşısında sabırlıydı dâimâ. Bunun için etmedi kat'iyyen feryât, figân, Ve şikâyet etmedi kimseye hiçbir zaman. Velhâsıl onun derdi olsa da hayli fazla, Yine de şikâyette bulunmadı o aslâ. Buyurdu ki: (Ben aslâ şikâyet etmiyorum, Derdimi, ben Rabbime ancak arz ediyorum.) Yâkub aleyhisselâm, Yusuf'undan velhâsıl, Ayrı kaldı kırk sene, veyâhut da seksen yıl. Ve bu müddet zarfında devâmlı ağladı hep, Gözlerinden akan yaş, dinmedi bundan sebep. Lâkin Yâkub Peygamber, yine bu hâli ile, Kat'iyyen unutmadı Rabbini bir an bile. Âlimler buyurur ki: (Daraldığında kullar, Allahü teâlâya daha yakın olurlar.) Kaldı ki, O, Allah'ın büyük Peygamberiydi, Ve kalbi, her mahlûkun sevgisinden berîydi. O, Hazreti Yusuf'u çok seviyordu, evet, Onun muhabbetiyle ağladı uzun müddet. Ama oğluna olan bu sevgisi de yine, Hiç mâni olmuyordu Rabbinin sevgisine. Çünkü o da Allah'ın Peygamberiydi zâten, Onu sevmek, Allah'ı sevmekle birdi aynen. Nitekim Resûlullah buyurdu ki: (Bir kimse, Beni, kendi nefsinden daha çok sevmez ise, Hattâ ebeveyninden ve bütün insanlardan, Daha çok sevmedikçe, olmaz kâmil Müslümân.)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-29 01:00:00
Yâkub aleyhisselâm, oğlu "Yusuf Nebî"den, Sonra, ayrılmış oldu evlâdı "Bünyâmin"den. Hasretiyle yanarken oğlu Yusuf Nebî'nin, Bu hasrete, şimdi de eklenmişti Bünyâmin. Ama o, hiç şikâyet etmeyip insanlara, Bir "Sabır nümûnesi" gösterdi biz kullara. Buyurdu ki: (Ben aslâ şikâyet etmiyorum, Zîrâ bilmediğiniz şeyleri biliyorum.) O demek istedi ki: "Peygamberlik hâliyle, Rabbim, bana çok şeyi bildiriyor vahiyle." Tefsîr âlimlerinin çoğu şöyle buyurdu: Yâkub Nebî, ümitle bir şeyi bekliyordu. Yıllardır hasretini çektiği Yusuf'una, O, kavuşacağını beklerdi bir gün yine. Ziyâretine gelen Azrâile, o bir gün, Sormuştu ki: (Rûhunu aldın mı Yusuf'umun?) Azrâil "Hayır" deyip ve Mısır'ı o ara, Gösterip demişti ki: (Orada onu ara.) Ve ikinci olarak, oğlu Yusuf Nebî'nin, Küçük iken gördüğü bir "Rüyâ" vardı ilkin. İnanıp onun sâdık bir rüyâ olduğuna, Ümitle kavuşmayı bekliyordu oğluna. Ve yine oğulları, Mısır'dan edip avdet, Azîz'i, kendisine methetmişlerdi gâyet. Onu, her yönü ile methettikleri için, "Yusuf" olacağını düşündü o kişinin. Yâkub aleyhisselâm, bunu da öğrenince Bu husûsta tahmîni kuvvetlendi iyice. Yâni "Mısır Azîz'i" dedikleri kişinin, "Yusuf" olacağını düşündü bunun için. Bu yüzden demişti ki: (Gidin Mısır iline, Olur ki rastlarsınız Yusuf'un bir izine. Aslâ ümit kesmeyin Rabbimizin lutfundan, Gidin, haber getirin bana siz Yusuf'umdan.) Onlar "Peki" diyerek, Mısır'a yollandılar, Gelip Yusuf Nebî'nin huzûruna vardılar. Dediler ki: (Ey Azîz, inan ki ailemiz, Pek kalabalık olup, kalmadı zahîremiz. Paramız az ise de, ihsân et yine bize, Birer yük buğday ver de, dönelim evimize. Bundan ayrı olarak vardır ki bir derdimiz, "Bünyâmin" sebebiyle üzgündür pederimiz. Zâten o ağlıyordu gece gün Yusuf'una, Bu da ilâve oldu bu derdinin üstüne. Gerçi "Yusuf" hakkında ümîdimiz yok, lâkin, Eliniz altındadır kardeşimiz "Bünyâmin". Onun firâkı ile, hep ağlıyor babamız, Onu âzâd eyle ki, tam olsun ihsânınız.)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-30 01:00:00
Vaktâ ki kardeşleri, gelip Yusuf Nebî'ye, Yalvarınca, (Az daha bize buğday ver) diye, Yusuf aleyhisselâm, onlara şefkatinden, Kendisini tanıtmak arzû eyledi hemen. Ve lâkin bundan önce, onlara bir nasîhat, Olması kabîlinden bir suâl sordu bizzât. Dedi ki: (Siz Yusuf'a yaptığınız o işten, Tövbe edip, şu anda pişmân mısınız cidden? Siz beni, babamızdan ne için ayırdınız? Ve niçin beni o gün bir kuyuya attınız?) Yusuf aleyhisselâm, o gün kardeşlerine, Bu gibi suâlleri sorması üzerine, Bir şaşkınlık içine düştü hepsi büsbütün, Şüpheyle sordular ki: (Yoksa sen Yusuf musun?) Bünyâmin de yanında duruyordu o ara, Tanıttı kendisini en nihâyet onlara. Buyurdu: (Ben Yusuf'um, bu dahî Bünyâmin'dir, Bize bu ni'metleri ihsân eden Rabbimdir. Bizi birbirimize kavuşturmakla şu an, Eyledi Hak teâlâ bize büyük bir ihsân.) Onlar vâkıf olunca işin hakîkatine, Hayretle bakıştılar hemen birbirlerine. Önce Yusuf Nebî'yi methü senâ ettiler, Sonra hatâlarını îtirâf eylediler. Dediler ki: (Biz sana yaptığımız o işten, Günâhkâr olduk ama, pişmânız şimdi içten.) İtirâf eyleyince onlar bu işlerini, Affeyledi o dahî hemen kardeşlerini. Buyurdu: (Bundan sonra, bu işleri sayarak, Size bir ayıplama yoktur ve olmayacak. Allah, günâhınızı eder afvü mağfiret, O, merhametlilerin en büyüğüdür elbet.) Affedildiklerini müjdeleyip onlara, Mahzûn gönüllerini ferahlattı o ara. O gün kardeşlerini, Yusuf aleyyhisselâm, Affederek, onlara yaptı çok izzet, ikrâm. Kardeşleri, onun bu ikrâmını görünce, Ezilip, kendisine dediler ki hemence: (Bize, çok ikrâmlarda bulundunuz her zaman, Ama biz çok mahcûbuz o yaptıklarımızdan.) Cevâben buyurdu ki: (Beni, şimdiye kadar, Az dirheme satılmış "Köle" bildi insanlar. Şimdi ben şeref buldum sizlerin sâyesinde, Ve yükseldi mertebem, insanların nezdinde. Çünkü öğrendiler ki, kardeşiyim sizlerin, Ve oğullarındanım hem "Yâkub Peygamber"in. İnsanlar, sâyenizde bunları öğrendiler, Ve ben, nazarlarında şimdi oldum mûteber.)
.Yusuf aleyhisselâm
2002-10-31 01:00:00
Yusuf aleyhisselâm tanıtıp kendisini, O gün kardeşlerinin affeyledi hepsini. Ve hemen suâl etti babasını onlardan, Dediler ki: (Çok üzgün senin ayrılığından. Ağlıyor devâm üzre, gece ve gündüzleri Hattâ çok ağlamaktan görmez oldu gözleri.) Yusuf aleyhisselâm, onların sözlerinden, Üzülüp, gömleğini çıkardı üzerinden. Eliyle teslîm edip, onu kardeşlerine, Buyurdu: (Sürün bunu babamın gözlerine. Babam, benim kokumu alınca bu gömlekten, Allah'ın izni ile kurtulur görmemekten. Sonra, anne babamla bütün ailenizi, Alıp bana getirin, beklerim hepinizi.) Ayrıca babasına mektûb yazıp o sıra, Dedi: (Teşrîfinizi bekliyorum Mısır'a.) O "Gömlek"le "Mektûb"u alarak kardeşleri, Tekrâr gelmek üzere döndüler hepsi geri. Vaktâ ki o kafile koyuldular yollara, Yâkub Nebî dedi ki yanında olanlara: (Yaşlılık sebebiyle, hakkımda eğer ki siz, Aklına halel geldi demiyecek iseniz, Size, bir hakîkati diyeyim ki ben bugün, Şu anda kokusunu alıyorum Yûsüf'ün.) O böyle buyurunca, yanında bulunanlar, Onun bu sözlerine hiç inanamadılar. Yehûdâ ismindeki oğlu, o gömlek ile, "Müjde"yi, babasına getirdi öncelikle. Zîrâ kardeşlerine, o dedi ki gelirken: (Yusuf'u yıllar önce ayırmıştık evinden. Sonra "Kurt yedi" deyip ve kanlı gömleğini, Ben götürüp üzmüştüm babamızın kalbini. Şimdiyse bu gömleği, ona ben götüreyim, Hiç olmazsa bu sefer onu sevindireyim.) Velhâsıl çıkageldi Yehûdâ gömlek ile, "Müjde"yi babasına o veri böylelikle. O, alıp gözlerine sürer sürmez gömleği, Bahşetti Hak teâlâ ona tekrâr görmeği. Oğlunun kokusunu, Yâkub aleyhisselâm, O gömlekten alınca, açıldı gözleri tam. Sonra öbürleri de gelip pederlerine, O emânet mektûbu verdiler kendisine. Yâkub aleyhisselâm açılınca gözleri, Hemen oğullarına buyurdu şu sözleri: (Size dememiş miydim hani daha evvelden, Sizin bilmediğiniz şeyleri bilirim ben.) "Sizin bilmediğiniz şey"den, onun murâdı, Oğlu Yusuf Nebî'nin hayâtta olmasıydı.
.Yûsüf aleyhisselâm
2002-11-01 01:00:00
Yâkub aleyhisselâm, o müjdeyi getiren, Oğlundan, "Yûsüf"ünün hâlini sordu hemen. O oğlu cevâbında dedi ki: (Çok iyidir, O, Mısır ülkesinin mâliye vekîlidir.) Buyurdu: (Ne yapayım bu dünyâ mevkîini, Ben asıl sorarım ki, nicedir acep dîni?) O dahî arzetti ki: (Çok şükür hak dindedir, İbrâhîm Halîlullah dîni üzerindedir.) Sevindi bu cevâba Yâkub aleyhisselâm, Buyurdu: (Şimdi oldu ve nimet oldu tamâm.) Sonra da oğulları dediler: (Ey babamız! İtirâf ederiz ki, bizler çok günâhkârız. Allahü teâlâya bizim için duâ et, Bizim günâhımızı etsin af ve mağfiret.) O gece seher vakti, kalktı ve kıldı namâz, Allahü teâlâya eyledi şöyle niyâz: (Yâ ilâhî, Yûsüf'ün benden ayrılığına, Tahammül edemedim, sığınırım affına. Yine oğullarımın, Yûsüf'e yaptıkları, İşlerinden ötürü, affeyle sen onları.) Hak teâlâ, "Onları mağfiret ettim" diye, Vahiyle haber verdi, hemen Yâkub Nebî'ye. Velhâsıl Yâkub Nebî, emredip evlâdına, Başladılar hemence sefer hazırlığına. "Yetmişüç kişi" idi tamâmı kadın erkek, Çıktılar yolculuğa, develere binerek. Mısır'a yaklaşmıştı kafile böylelikle, Yûsüf aleyhisselâm görüştü melik ile. Karşılamak üzere muhterem babasını, Topladı askeriyle bütün ümerâsını. Bilcümle ahâli de, karşılamak üzere, Toplu hâlde çıktılar şehirden uzak yere. "Baba oğul" gördüler birbirini nihâyet, Doruğuna çıkmıştı onlardaki bu hasret. Develerden inerek, yürüyüp yaklaştılar, O anda ikisi de, sevinçten ağlaştılar. Nihâyet baba oğul, hasret ve muhabbetle, Hemen birbirlerine sarıldılar kuvvetle. Daha sonra onları, Yûsüf aleyhisselâm, Sarayına getirip, gösterdi çok ihtimâm. Çıkarttı ikisini tahtının üzerine, Bu lutfünden dolayı şükreyledi Rabbine. Buyurdu ki: (Ey babam, işte budur o rüyâ, Hak teâlâ bizleri getirdi bir araya.) Yâkub aleyhisselâm, kavuşup bu nimete, Yirmidört sene sonra, göç etti âhirete. "Yûsüf Peygamber" dahî, bir müddet sonra Ondan Mısır'da vefât edip, ayrıldı bu dünyâdan.
.Eyyûb aleyhisselâm
2002-11-02 01:00:00
"Eyyûb aleyhisselâm", Benî İsrâil için, Gönderdiği büyük bir Nebî'dir Rabbimizin. Çağırdı insanları Allah'ın birliğine, "Yedi kişi" inandı kavminden kendisine. Güzel huylu ve cömert, merhametli idi pek, Yardımda bulunurdu muhtâçlara severek. Malına, evlâdına geldiyse de çok ziyân, Yine geri durmadı ibâdetten o bir an. Hastalıktan, yıllarca oldu da mutazarrır, Takdîre râzı olup, gösterdi yine sabır. Hem öyle bir sabır ki, makbûldü Hak indinde, Bir "Darb-ı mesel" oldu, insanlık târihinde. Onun güzel huyu ve sabrını, cenâb-ı Hak, Kur'ân-ı kerîminde methetti net olarak. Buyurdu ki: (Biz ona, belâlar verdik, ama, Bunların herbirine o sabretti dâimâ. O, ne güzel bir kuldu, hakîkaten onu biz, Yüzünü, hep Allah'a dönmüş bulduk şüphesiz.) O, neseb yönünden de çok asîldi devrinde, Beşinci torunuydu "İshak Peygamber"in de. Dedesi İshak Nebî, duâ ettiği için, Onun bereketiyle olmuştu hayli zengin. Sürü sürü hayvanlar, bağlar ile bahçeler, Vardı haddi hesâbı bilinmiyen akçeler. Yalnız çiftliklerinde, ücret ile çalışan Binlerce insan vardı işçi, memur, bahçıvan, Velhâsıl en zengini, o idi zamanının, Hesâbı bilinmezdi servet-i sâmânının. O kadar fazla iken malı, mülkü, serveti, Hiç yok idi kalbinde onlara muhabbeti. O, kendini tamâmen vermiş idi Rabbine, İbâdet ediyordu gece gün Sâhibine. Servetinin çokluğu, onu, Allah yolundan, Ve O'na ibâdetten alıkoymadı bir an. Hak teâlâ Cibrîl'i gönderip kendisine, Onu "Peygamber" yaptı o yer ahâlisine. Allah'ın birliğine eyledi halkı dâvet, Bu uğurda uğraşıp, çekti çok dert ve zahmet. Sonra malı, evlâdı ve bedeniyle de hem, İmtihân edilerek, çekti çok gam ve elem. Pek çok sıkıntılara göğüs gerdi be gâyet, Yine de hiç birinden eylemedi şikâyet. Düşünüp hep bunların "İmtihân" olduğunu, Bırakmadı bir lâhza Rabbine kulluğunu. Bilhassa "Sabr"ı ile ve başka huylarıyle, Sonraki insanlara örnek oldu hâliyle. Ona gelen belâ ve musîbetlere de hep, Rahmetten uzaklaşmış "şeytân"dı asıl sebep.
.Eyyûb aleyhisselâm
2002-11-03 01:00:00
İlâhî imtihân "Eyyûb aleyhisselâm", zengin idi be gâyet, Rabbine, gece gündüz yapıyordu ibâdet. Ne zaman ki Rabbini ansa idi o eğer, Ona selâm verirdi göklerdeki melekler. O, bu minvâl üzere sürerken böyle hayât, Allah, onu "İmtihân etmeyi" etti murat. Onun sâhip olduğu malların hepsi birden, Türlü vesîlelerle gidiverdi elinden. "Koyunlar"ı, sel ile tamâmen oldu telef, O, buna üzülmeyip etmedi aslâ esef. Velâkin mel'ûn şeytân, bunu fırsat bilerek, Geldi "Çoban" şeklinde, ağlayıp inliyerek. Dedi: (Mallarınıza geldi ki öyle belâ, Helâk etti onların hepsini Hak teâlâ. Öyle ki, ne bir koyun, ne de cânlı bir hayvan, Geriye bir çöp bile kalmadı bunca maldan.) Eyyûb aleyhisselâm bunları öğrenince, Hiç şikâyet etmeyip, hamdeyledi hemence. Buyurdu ki: (Üzülme, yok olan o nimetler, Bana, Hak teâlâdan gelmişti birer birer. Emânet duruyordu o mallar bende önce, Hakîkî Sâhibine gitmiş oldu böylece.) Bu cevap, "şamar" gibi şeytânın suratına, İnince, çekip gitti hiç bakmadan ardına. Yine Eyyûb Nebî'nin "On oğlu" vardı ki hem, Hepsi, ilim sâhibi kimselerdi muhterem. "İmtihân etmek" için Allah bu Nebîsini, Bir âfetle, onların geri aldı hepsini. Hocada ders okurken, zelzele oldu birden, Böylece "On oğlu" da vefât etti âniden. O şeytân, bu sefer de "Hoca" şekli alarak, Geldi Eyyûb Nebînin yanına ağlıyarak. Diyordu ki: (Yâ Eyyûb, yıkıldı evin barkın, Ve altında kalarak, cân verdi on evlâdın. Parça parça oldular hepsi enkaz altında, Feryât figân ederdek öldü on evlâdın da.) Eyyûb aleyhisselâm, onun bu sözlerinden, Üzülüp, yaş boşandı mübârek gözlerinden. Şeytân bekliyordu ki, eylesin o da feryât, Sabır ve tevekkülü bırakmadı o fakat. Bir "şeytân" olduğunu anladı çünki onun, Rabbine hamdederek buyurdu ki: (Ey mel'ûn! Eğer vefât ettiyse benim "On evlâdım" da, Emânet bulunurdu zâten benim yanımda. Onlar, Hak teâlânın bana bir ni'metiydi, Geçici zaman için bana emânetiydi. Malım da, evlâdım da, aslında O'nundu hep, Ne için incineyim Rabbime bundan sebep?)
.Eyyûb aleyhisselâm
2002-11-04 01:00:00
Rahîme Hâtun'un sadâkati Hak teâlâ, "Hazreti Eyyûb"u, malı ile, İmtihân eylemişti sonra da evlâdiyle. Her ikisinde dahî, Rabbine şükrederek, Kazandı imtihânı şikâyet etmiyerek. Bu ikisinden sonra, mübârek bedenine, Bir "Hastalık" vererek, imtihân etti yine. Öyle ki, gün geçtikçe ilerledi hastalık, Tâkat getirilmesi güç hâle geldi artık. "Yedi sene, yedi gün" devâm etti işbu dert, Yine de o hâlinden etmedi hiç şikâyet. Akrabâsı, ahbâbı gelmez oldu yanına, Eşi "Rahîme Hâtun" bakardı yalnız ona. Yedi sene baktı da, yılmadı yine fakat, Az bulunur cihânda böyle ehl-i sadâkat. Şefkat ve merhametle hizmete etti devâm, Usanmadan, zevk ile gösterdi hep ihtimâm. Her neye ihtiyâcı olsa idi beyinin, Kendisi gayret edip, ederdi yine temin. Eyyûb aleyhisselâm, çekti de bunca zahmet, Yine de hastalıktan etmedi hiç şikâyet. Bu sefer la'în şeytân, ona adâvetinden, Şehir ahâlisine vesvese verdi hemen. Dedi ki: (Rahîme'ye olmayın ki hiç yakın, Eyyûb'un hastalığı, size de bulaşmasın. En iyisi, çıkarın onları bu şehirden Ancak kurtulursunuz, böyle bir tehlikeden.) O insanlar, aldanıp şeytân vesvesesine, Bir haber gönderdiler mübârek zevcesine. Dediler: (Ey Rahîme, uzadı bu hastalık, Bize bulaşmasından korkar olduk biz artık. Eyyûb ile berâber, çıkın gidin buradan, Huzûrsuz oluyoruz, hepimiz zîrâ bundan. Bu, ilk ve son ihtârdır, durmayın biraz bile, Yoksa ikinizi de, öldürürüz taş ile.) O gün Rahîme Hâtun, aldı onu sırtına, Götürdü bizzarûrî derhâl şehir dışına. Altına kumlar serip, bir yastık yaptı taştan, Hizmetini, orada sürdürdü yeni baştan. Sonra, ot ve saplardan bir kulübe yaparak, Devâm etti hizmete, içinde yatırarak. Eyyûb aleyhisselâm bu kulübede artık, Hayâtını sürerken, devâm etti hastalık. Hattâ o, senelerce çekti de böyle mihnet, Yine bu hastalığı, "dert" değil, bildi "nimet". O, bu kulübesinde hasta yatarken bile, Emri mâruf yapardı herkese o hâliyle. "Allahü teâlâyı hâtırlayın" diyordu, Sabır ve şükretmeği tavsiye ediyordu.
.Eyyûb aleyhisselâm
2002-11-05 01:00:00
"Eyyûb aleyhisselâm", çekti de nice zahmet, Yine de hastalıktan etmedi hiç şikâyet. "Rahîme Hâtun" dahî, şefkat ve merhametle, Görürdü hizmetini yılmadan, mahâretle. Istırap çektiğine yalnız üzülüyordu, Şifâyâb olmasını bu yüzden istiyordu. Bir gün de kendisine dedi: (Duâ eyle de, Hak teâlâ bir şifa ihsân etsin bu derde.) O böyle dediğinde, Eyyûb aleyhisselâm, Bir tevekkül içinde bulunuyor idi tam. Buyurdu: (Ey Rahîme, acele etme henüz, Ne kadar sürmüş idi sıhhatli günlerimiz?) (Seksen sene) deyince, buyurdu: (Ey Rahîme! Şimdi duâ edemem sıhhat için Rabbime. Zîrâ bu hastalık da seksen sene olmadan, Şifâ talep etmeğe utanırım ben O'ndan.) O, bu sözleri ile Hakk'a teslîmiyyetin, En güzel örneğini vermiştir bir kul için. Malına, evlâdına, sonra bizzât nefsine, Gelen musîbetlerin sabreyledi hepsine. O, bu dert ve belânın tattıysa da üçünü, Tahammülü ve sabrı aştı beşer gücünü. "Eyyûb Peygamber sabrı" diye de gâyet güzel, İnsanlık târihinde oldu bir darb-ı mesel. Belâya sabredince o böyle katlanarak, Methetti kendisini Kur'ânda cenâb-ı Hak. Lâkin Eyyûb Nebî'nin çok sâdık ve vefâkâr, Zevcesi, kendisiyle olurdu alâkadar. Bir gün yiyecek için, o yerin çarşısına, Giderken, biri çıktı âniden karşısına. Dedi ki: (Ey Rahîme, sen Yûsüf Peygamberin, Torunu değil misin, burada ne gezersin?) O, insan kılığında bir "Şeytân" idi, fakat, Rahîme, tanımayıp etti ona iltifât. Dedi: (Eyyûb Nebî'nin vefâkâr zevcesiyim, O şimdi çok hastadır, ona hizmet ederim.) O böyle dediyse de, gitmedi şeytân yine, Bir fit sokmak istedi onun temiz kalbine. Dedi: (Niçin sen onun çekiyorsun derdini, Hastalık sana geçer, düşün önce kendini. Bak henüz genç kadınsın, üstelik de güzelsin, Niçin kendi kendine böyle yazık edersin?) Bu sözler, Rahîme'yi üzmüş idi pek fazla, Dedi: (Onun hakkını ödeyemem ben aslâ. Seksen sene, birlikte sürdük de mes'ûd hayât, Bunca yıl, kendisinden incinmedim hiç fakat. Şimdi yakalanınca böyle bir hastalığa, Onu yalnız bırakmak, sığar mı insanlığa?)
.Eyyûb aleyhisselâm
2002-11-06 01:00:00
"Eyyûb aleyhisselâm" yedi yıl çekti mihnet, Lâkin bunu dert değil, bilâkis bildi nimet. Hastalık, günden güne daha şiddetlenince, Kulluk vazîfeleri zorlaşmıştı iyice. Hastalık elemine getirse de güç, tâkat, İbâdeti, hakkıyla yapamıyordu fakat. Ayakta namâz kılmak istemişti bir kere, Lâkin dermânsızlıktan, yıkılıp düştü yere. Daha da şiddetlenip, öyle oldu ki hâli, Diliyle zikre bile kalmadı hiç mecâli. Artık yapamayınca bu kadar da ibâdet, Tâattaki aczinden, şöyle dedi nihâyet: (Hakîkaten hastalık isâbet etti bana, Erhamürrâhimînsin, sığındım yâ Rab sana.) Yâni Hak teâlâya sığınarak yürekten, Kurtulmayı istedi, bu hastalık ve dertten. Rabbine ibâdeti hakkıyle yapmak için, Böyle duâ etmişti, doğrusu budur işin. Ve lâkin bu husûsta, bir kısım müfessirler, "Bunun için başka da sebepler var" dediler. Meselâ kendisine, bâzı îmân edenler, Hasta olduktan sonra, uygunsuz lâf ettiler. Dediler: (O kişide hayır olsaydı şâyet, Ona, böyle hastalık etmezdi hiç isâbet. Çâresi bulunmayan derde olmuş mübtelâ, Hiç iyi insanlara gelmez böyle bir belâ.) Eyyûb aleyhisselâm, çok mahzûn oldu bundan, Derhâl şifâ istedi Allahü teâlâdan. Yine bâzı kimseler, edip onu ziyâret, Dediler ki: (Bu kimse, hastadır uzun müddet. Bir merhamet olmadı Rabbinden kendisine, Bilâkis çoğalıyor hastalık günden güne.) Bu sözlere incinip, dedi ki: (Yâ ilâhî! Ben bu derdi çekerim, çok uzun sürse dahî. Lâkin bana, bu sözler dokunuyor be gâyet, Erhamürrâhimînsin, bana şifâ ihsân et.) Bir gün de, kendisine Cibrîl aleyhisselâm, Ziyâret maksadıyla geldi ve verdi selâm. Baktı konuşamıyor, bitkin hâlde ve mahzûn, Ona suâl etti ki: (Neden böyle durursun?) Eyyûb aleyhisselâm cevâben kendisine, Dedi: (Sabırdan başka, bu işin çâresi ne?) Dedi: (Hak teâlânın hazînesinde, elbet, Bulunur çok miktârda belâ ile musîbet. Ve lâkin sen hepsine tâkat getiremezsin, Âfiyet talep eyle Rabbinden bunun için.) Eyyûb Peygamber dahî, duyunca bunu ondan, Âfiyet talep etti Allahü teâlâdan
.Eyyûb aleyhisselâm
2002-11-07 01:00:00
"Eyyûb aleyhisselâm", o şehrin hâricinde, Yaşıyordu küçük bir kulübenin içinde. Onu, Rahîme Hâtun yapmıştı ot ve saptan, Ona hizmet ederdi bıkmadan, usanmadan. Bir gün Rahîme Hâtun, yiyecek aramağa, Kulübeden ayrılıp, gitmişti az ırağa. Tekrârdan kulübeye dönmemişti ki hemîn, Hak teâlâ emriyle, geldi Cibrîl-i emîn. Ve ona buyurdu ki vahyedip Hak teâlâ: (Yâ Eyyûb, vermiş idim sana ben dert ve belâ. Sen, bunların hepsine gösterdin sabır, sebât, Şimdiyse vereceğim sana ni'met ve sıhhat. Yere vur ayağını, "iki su" fışkıracak, Onlardan biri "soğuk", biri "sıcak" olacak. Sıcağıyle gusl eyle, iç soğuk olanından, Sıhhate kavuşursun bunları yaptığın an.) Eyyûb Nebî alınca bu emrini Rabbinin, Güçlükle kulübeden dışarı çıktı ilkin. Sonra da ayağını, hafifçe vurdu yere, "İki pınar" fışkırdı önünde birden bire. Biri ile gusledip, içti öbür pınardan, Halâs oldu bir anda bütün hastalıklardan. Öyle ki, hiç kalmadı bir derdi ve mihneti, Geri geldi tamâmen, eski gücü, kuvveti. Hak teâlâ, derdine bir anda verdi devâ, Gencecik delikanlı oluverdi bu defâ. Cibrîl, "libâs" getirdi Cennetten ona birkaç, Ve Cennetten, başına giydirdi süslü bir "tâç". Daha sonra, bir "Lütuf bulutu" geldi yine, Altın parçacıkları saçıldı üzerine. O sırada Rahîme, şehirden etti avdet, Ve lâkin birdenbire şaşırıp etti hayret. Zîrâ görememişti o "Hazreti Eyyûb"u, Çok taaccüb etti ve garibine gitti bu. Genç ve güzel bir adam otururdu orada, Eyyûb Peygamber ise, yok idi ortalarda. Düşündü ki: "Ben bundan, hiçbir şey anlamadım, Zîrâ o, tek başına yürüyemez tek adım. Hiç mecâli yok iken az harekete dahî, Nereye gidebilir o şimdi yâ ilâhî?" Endîşeye kapılıp, sahrâya koştu o an, Sağa sola seğirtip, eyledi feryât figân. Böyle koşuştururken sağa sola sahrâda, "Eyyûb Nebî", Cibrîl'le otururdu orada. Ve lâkin sıhhat bulup, "Genç" hâlini almıştı, Rahîme onu görmüş, lâkin tanımamıştı. Cibrîl, Eyyûb Nebî'ye dedi ki bir aralık: (Rahîme'yi çağır da, kendini tanıt artık.)
.Eyyûb aleyhisselâm
2002-11-08 01:00:00
"Eyyûb aleyhisselâm", Rabbinin ihsâniyle, O ağır hastalıktan kurtuldu tamâmiyle. Genç delikanlı olup, bulmuştu tam bir sıhhat, Rahîme onu görmüş, tanımamıştı fakat. Telâşa kapılarak, o seğirtti sahrâya, Sağa sola koşarak, başladı aramaya. O zaman Eyyûb Nebî, seslendi ki: (Ey kadın! Kimedir acep senin bu feryât ve figânın?) Rahîme, genç kişinin sesini işiterek, Geldi onun yanına biraz ümitlenerek. Dedi: (Bir hastam vardı, çok ihtiyâr bî-tâkat, Onunla seksen sene sürmüştük mes'ûd hayât. Lâkin yedi senedir, hasta idi bir nice, Ona hizmet ederdim elimden geldiğince. Yiyecek almak için ayrılmıştım yanından, Döndüm ki yok yerinde, ağlarım işte bundan.) Eyyûb aleyhisselâm buyurdu ki: (Ey hâtun! Ben yardımcı olayım, ne idi adı onun?) Dedi ki: (Eyyûb idi, sabrederdi her derde, Allahü teâlânın Peygamberiydi hem de.) Sordu yine: (Nasıldı onun şekli ve hâli? Târif et bana biraz, nasıldı şemâili?) Dedi ki: (Gençliğinde, benzerdi aynen sana, Ve lâkin şimdi yaşı erişmişti doksana.) Eyyûb aleyhisselâm buyurdu: (Ey Rahîme! O Eyyûb işte benim, bakma bu genç hâlime. Yeniden verdi Rabbim, bana sıhhat, âfiyet, Çok şükür sona erdi o hastalık ve mihnet.) O bunu öğrenince, çok memnûn oldu içten, Ağladı ikisi de bu sürûr ve sevinçten. Daha sonra ayrılıp, o küçük kulübeden, Şehre gitmek üzere, çıktılar yola hemen. Tam şehrin kapısına yaklaşınca nihâyet, Onların ikisi de şaşırdılar be gâyet. Zîrâ onlar, orada gördüler ki bu defâ, İnsanlar, akın akın geliyor bu tarafa. Eyyûb Nebî, onlara etti ki şöyle suâl: (Nereye gidersiniz gürûh gürûh, ne bu hal?) Dediler ki: (Gâibden bir ses duyduk hepimiz, Diyordu: "Ey insanlar, dikkatle dinleyiniz. Vaktâ ki Eyyûb diye vardı ki bir Peygamber, Onu, şehir dışına kovmuştunuz berâber. Şimdi o sıhhat buldu, şehire gelmektedir, Çıkıp karşılayınız, şimdi filân yerdedir.") Eyyûb aleyhisselâm şehire geldiğinde, Gördü ki, evi barkı duruyor hep yerinde. Halbuki yıkılmıştı evi ve binâları, Hak teâlâ yeniden ihsân etti onları
.Eyyûb aleyhisselâm
2002-11-09 01:00:00
"Eyyûb Nebî", eşiyle şehre vâsıl oldular, Köhnemiş evlerini, sapasağlam buldular. Önce sâhib olduğu bilcümle servetine, Daha ziyâdesiyle kavuştu tekrâr yine. "On oğlu" var idi ki, etmişlerdi hep vefât, Hak teâlâ, hepsine yeniden verdi hayât. "On oğul" daha verdi ona hem Hak teâlâ, Her hâli, eskisinden oldu iyi ve âlâ. Yüz çeviren dostları, gösterdiler muhabbet, İnsanlar daha fazla ettiler ona rağbet. Ve lâkin Eyyûb Nebî, henüz sıhhat bulmadan, "Rahîme Hâtun" için üzülmüştü bir zaman. Gadaplanıp, yemînle demişti ki ona hem: (Yüz sopa vuracağım sana iyileşirsem.) Sıhhate kavuşunca, hâtırladı ahdini, Lâkin istemiyordu kırsın onun kalbini. O bunu dert edinip, düştü bir üzüntüye, "Bu ahdimi ne tarzda îfâ ederim?" diye. O, böyle düşünürken bu yemîn ve ahdini, Rabbimiz, kendisine gönderdi şu vahyini. Buyurdu ki: (Yâ Eyyûb, incesinden yüz adet, Çubuk al, iple bağla, olsun yüzlük bir demet. Onunla Rahîme'ye bir defâ vurur isen, O ahdini yerine getirmiş olursun sen.) Hazreti Rahîme'nin incinmemesi için, Bu vahyi göndermişti ona Rabbil âlemîn. Zîrâ "Rahîme Hâtun", yedi sene müddetle, Ona, cânu gönülden baktı hem merhametle. Her türlü hizmetini yaptı hiç usanmadan, Hem de bir defâ olsun, aslâ surat asmadan. Maîşetini dahî, ederdi kendi te'mîn, O, böyle fedâkârdı, hem de sâdık ve emîn. Kusûrsuz hizmet etti, şefkatle, acıyarak, Bir insanda sadâkat, bu kadar olur ancak. Erzaksız bırakmadı hiç "hazreti Eyyûb"u, Çok fedâkârlık ister, zîrâ kolay değil bu. Hattâ bir gün, elinde kalmamıştı hiç para, Fazla elbisesini alıp gitti pazara. Satıp, parası ile aldı yiyeceğini, Yine de yiyeceksiz bırakmadı beyini. Böyle fedâkârâne edince ona hizmet, Hak teâlâ katında, kazandı büyük kıymet. "Eyyûb aleyhisselâm" yüz yerine, bir defâ, Vurarak, yemînini edince böyle îfâ, Sordu Rahîme Hâtun hikmetini bu işin, Buyurdu: (Vahiy geldi Rabbimden bunun için.) O, hazreti Eyyûb'den işittiğinde bunu, Bildi Hak teâlânın kendisine lütfunu.
.Eyyûb aleyhisselâm
2002-11-10 01:00:00
Niçin âh etti? "Eyyûb aleyhisselâm", yedi yıl çekti mihnet, Sonunda halâs olup, buldu sıhhat, âfiyet. Lâkin gece olup da, gelince vakti seher, Şiddetli bir "Âh" edip, gözünden aktı seller. Rahîme Hâtun dahî, işitti bu "Âh"ını, Ve sordu kendisinden niçin ağladığını. Buyurdu: (Ey Rahîme, çekerken ben bu derdi, Bir nidâ işitirdim her gece, seher vakti. "Ey benim hasta kulum, bugün nasılsın?" diye, Muhâtap oluyordum hitâb-ı ilâhî'ye. Bekledim duymak için, bu seher vakti dahî, Gelmedi lâkin bu kez, o "hitâb-ı ilâhî". Gerçi kalmadıysa da hastalıktan bir eser, Ve lâkin bu şereften, mahrûm kaldım bu sefer.) Yakınları sordu ki kendisine bir defâ: (Yâ Eyyûb, yedi sene çektin çok dert ve belâ. Peki, bize der misin, bu seneler içinde, Sana, en zor ne geldi hastalık hâricinde?) Buyurdu: (Hastalıktan etmedim hiç şikâyet, Dostların serzenişi zor geldi bana gâyet. Birkaç mü'min vardı ki, beni çok sever iken, Sonra hasta olunca, yüz döndürdüler birden. Dediler ki: "Bu nasıl Peygamberdir acabâ? Hak teâlâ dünyâda koydu onu azâba. Onda hayır olsaydı, çekmezdi çok meşakkat, Etmezdi Allah ona, bu dertleri musallat. O, nasıl yakındır ki Allah'a böyle acep, Hayâtı, dert ve belâ çekmekle geçiyor hep?" Onların bu sözleri incitti beni fazla, Hastalıktan bu kadar incinmemiştim asla. Başka gün, birkaç kişi etti beni ziyâret, Dediler: "Bu kişiye, niçin geldi bu mihnet? Hem sonra senelerce, niçin sürdü bu belâ? Niçin şifâ vermiyor bu zâta Hak teâlâ? Eğer o olsa idi, iyi ve sâlih biri, Vermezdi Allah ona bunca musîbetleri.) Beni çok incitmişti bu gibi sözler dahî, Rabbime sığınarak, dedim ki: "Yâ ilâhî! Çektim bu hastalığı yedi sene, yedi ay, Hiç şikâyet etmedim, gelmişti bana kolay. Nice zaman çekmeğe râzıydım dert, hastalık, Lâkin bu serzenişler güç geldi bana artık.) Ve Eyyûb Peygamberin, olunca yaşı "Yüzkırk", Rabbine kavuşmağı arzûlamıştı artık. Nihâyet az bir zaman kalınca eceline, Evlâdından "Havmel"i, vekîl kıldı yerine. Techîz ve tekfînini ona tevdî ederek, Teslîm etti rûhunu, en son "Allah!" diyerek.
.Şuayb aleyhisselâm
2002-11-11 01:00:00
"Şuayb aleyhisselâm", her ne kadar kavmine, Nasîhat ettiyse de, inanmadılar yine. Onlar inkâr etse de, o aslâ yılmıyordu, Sabredip, tekrâr tekrâr nasîhat ediyordu. Bir gün yine onlara buyurdu ki: (Ey kavmim! Beni, "Resul" olarak gönderdi size Rabbim. Ben haber veriyorum size her hakîkati, Bilin ki, dediklerim olacaktır pek kat'î. Ey kavmim, hâtırlayın ne oldu "Nûh kavmi"ne? Onlar da inanmazdı Hakk'ın Peygamberine. Lâkin inât edince, sonunda cenâb-ı Hak, Bir tûfânla, onları eylemedi mi helâk? Bir de "Hûd'un kavmi"ni düşünün ey insanlar! Onlar dahî küfürde etmişlerdi çok ısrâr. Ve lâkin o kavim de, en sonunda maalesef, Kuvvetli bir rüzgârla olmadılar mı telef? Ve ey kavmim, düşünün "Semûd kavmi"ni yine, Karşı gelmişler idi kendi Nebîlerine. Onlar dahî küfürde edince böyle inât, Allah göndermedi mi onlara da bir âfât? Hazreti Cebrâil'in bir kuvvetli sesiyle, Helâk olmadılar mı bir yer zelzelesiyle? Ey kavmim, son olarak düşünün "Lût kavmi"ni, Onlar da inkâr etti, kendi Peygamberini. Hem de onlar, sizlerden, zaman ve yer olarak, Siz de bilirsiniz ki, değildir fazla uzak. Onların da başına geleni bir düşünün, Nasıl yerin dibine geçmişlerdi büsbütün. Bu misâller, herşeyi söylüyor açık açık, Bu gafleti atın da, son verin küfre artık.) O, bu nasîhatleri ettiyse de kavmine, Onlar inâtlarından inkâr ettiler yine. Dediler ki: (Ey Şuayb, senin bu aşîretin, Olmasaydı, elbette gelmişti sonun senin. "Şuayb aleyhisselâm", kavmini dinliyerek, Şöyle dedi onlara aslâ çekinmiyerek: (Ey insanlar, akrabâm, sizlerin indinizde, Allahü teâlâdan daha mı azîzdir de, Onlardan çekinerek beni öldürmezsiniz, Allahü teâlâya hiç önem vermezsiniz. Ey kavmim, elinizden yapın ne gelir ise, Ben yine, hakîkati söylerim her gün size. Çünkü ben Peygamberim, vazîfemdir söylemek, "Yalancı" deseniz de, söylerim ölene dek. Siz inanmasanız da, ne yapsanız da, fakat, Elbet bir gün meydâna çıkacak her hakîkat. Pek yakında bir azâb verince size Rabbim, O zaman görürsünüz yalancı kim, haklı kim?)
.Şuayb aleyhisselâm
2002-11-11 01:00:00
Çok nasîhat ederdi Medyen'e gönderdiği Peygamberdir Allah'ın, Ve kayın pederidir Mûsâ kelîmullahın. Sözleri, dinleyene ettiğinden çok tesîr, Kendisine "Hatîb-ül enbiyâ" denilmiştir. Asîl bir aileye mensûb idi kendisi, Bu kavmin arasında geçti gençlik senesi. Bakıp üzülüyordu, o azgın insanlara, Çünkü sapmışlar idi bozuk, bâtıl yollara. Allah'a ibâdeti bırakarak büsbütün, Putlara, heykellere taparlardı gece gün. Çoğu uğraşıyordu ticâret işleriyle, Lâkin ölçü tartıda, yaparlardı çok hîle. Yolcu ve garipleri, yollarda kollayarak, Alırlardı malını, hîleye başvurarak. Eziyyet eyledikçe hattâ garip birine, Bundan zevk alırlardı, hem nedâmet yerine. Zulüm ve sapıklıkla yaşarlarken böyle tam, Peygamber gönderildi "Şuayb aleyhisselâm". Onları toplayarak, buyurdu ki: (Ey kavmim! Ben size, Rabbimizden gelen bir Peygamberim. Allah'a şirk koşmaktan sakının ki muhakkak, Sâdece tek O vardır ibâdete müstehak. Aldatmayın kimseyi sakın alış verişte, Yoksa âhiret günü, yanarsınız "Ateş"te. Zaîf ve gariplere etmeyin ki eziyyet, Mahşerde, haklarını alırlar sizden elbet. Eğer dediklerime riâyet ederseniz, Ölünce, ebediyyen râhata erersiniz.) O, teblîğ ettiyse de kavmine hakîkati, Lâkin dinlemediler, bu doğru nasîhati. Hakâret eylediler hattâ "Şuayb Nebî"ye, Ve tehdît eylediler "Nasîhat etme" diye. Ve lâkin onun nûru, yayıldı dalga dalga, Medyen'den Şam'a kadar ulaştı cümle halka. Ve lâkin Medyen'liler, mâni olmak üzere, Eziyyet ederlerdi dışardan gelenlere. "Şuayb aleyhisselâm", bütün bunlara rağmen, Kat'iyyen yılmıyordu kavmine nasîhatten. Buyurdu ki: (Ey kavmim, niçin anlamazsınız? Ben nasîhat ettikçe siz daha azarsınız. Halbuki sizin için çırpınıp duruyorum, Çünkü yanacaksınız, bunu duyuruyorum. Size yasak ettiğim haram, günâh işlerden, Ben de sakınıyorum, daha fazla sizlerden. Ve istemiş olduğum emirlere gelince, Ben dahî yapıyorum, sizlerden daha önce. Sizden istediklerim, size verir menfaat, Niçin siz yapmamakta edersiniz hep inât?
.Şuayb aleyhisselâm
2002-11-13 01:00:00
"Şuayb Nebî", kavminden hiç de çekinmiyerek, Buyurdu ki: (Bekleyin, size azâb gelecek.) Ve lâkin o azgınlar, yine inanmadılar, Küfür ve sapıklıkta ettiler inât, ısrâr. Başka memleketlerden gelenleri de yine, Hemen çevirirlerdi, hep onun aleyhine. "Şuayb aleyhisselâm", oldu buna muttali, Onlara nasîhatle beyân etti bu hâli. Buyurdu ki: (Ey kavmim, ne yapıp durursunuz? İmâna gelenlere mâni mi olursunuz? Bu, gâyet yanlış iştir, sakın böyle etmeyin, Önceki ümmetlerin hâlini fikreyleyin. Onlar da yapmışlardı bozgunculuk, ihânet, N'oldu âkıbetleri, düşünün, alın ibret. Eğer dediklerime inanmıyor iseniz, Üstünüze gelecek azâbı bekleyiniz.) Kâfirler inâd edip, inanmadılar yine, Ona düşmanlıkları ulaştı son haddine. Reîsleri dedi ki tehdîtler savurarak: (Ey Şuayb, söylüyoruz sana biz son olarak. Ya kabûl edersiniz bizim bu dînimizi, Ya da, diyârımızdan çıkarırız biz sizi.) O dahî buyurdu ki cevâben o reîse: (Biz aslâ dönemeyiz sizin milletinize. Sizin dîniniz mi var, siz şirk içindesiniz, Biz Haktan ayrılıp da, bâtıla döner miyiz?) Şuayb aleyhisselâm, kesince ümîdini, Taleb etti Rabbinden kavminin helâkini. El kaldırıp dedi ki: (Bizim ile kavmimiz, Arasında, artık sen hüküm ver ey Rabbimiz!) Kırık ve mahzûn kalple devâm edip o daha, Sonunda, kavmi için eyledi bir "Bedduâ." Çünkü hep gece gündüz uğraşmasına rağmen, Onlardan ümîdini kesmiş idi tamâmen. O inâtçı kâfirler, azıtıp günden güne, Büyük düşman oldular Hakk'ın bu Resûlüne. Hem Şuayb Peygamberi, hem de ona inanan, Mü'minleri katl için, kurdular gizli plân. Tam dökeceklerdi ki bunu fiiliyâta, Bir müthiş azâb ile, yok oldular âdetâ. Hazreti Cebrâil'in çok kuvvetli bir sesi, Sebebiyle, bir anda helâk oldu cümlesi. O kuvvetli "Sayha" ve "Zelzele"yle, cümle halk, Yüzleri üzerine düşerek oldu helâk. "Şuayb aleyhisselâm", îmân edenler ile, Azâbdan müteessir olmadılar az bile. Onlar, îmânlarının mükâfâtı olarak, Erdiler seâdete azâbdan kurtularak.
.Şuayb aleyhisselâm
2002-11-14 01:00:00
Vaktâ ki ehli Medyen, azâbla yok edildi, Şuayb Nebî, "Eyke"ye Peygamber gönderildi. Lâkin Eykeliler de, o kavim gibi aynen, Aynı fenâlıkları yaparlardı tamâmen. Hepsinden de kötüsü, hak yolu bırakarak, "Şirk" ile yaşarlardı, putlara tapınarak. "Şuayb Nebî", onların yanına gelip bizzât, Te'sîrli sözleriyle eyledi çok nasîhat. Buyurdu ki: (Ey kavmim, şirktir bu yaptığınız, Niçin bu heykellere ibâdet yaparsınız? İbâdet edilmeğe lâyık ve hakkı olan, Yalnız Hak teâlâdır, siz O'na edin îmân.) Dediler ki: (Ey Şuayb, iddiân doğru ise, Gerçek Peygamber isen, mûcize göster bize.) Şuayb Nebî, o zaman seslendi ki: (Ey Putlar! İlâh kimdir, ben kimim, söyleyiniz âşikâr.) Taş ve ağaçtan mâmul, cânsız ve âciz olan, O putlar dile gelip, ettiler şöyle beyân: (Ey Şuayb, ilâhımız elbette cenâb-ı Hak, Sen dahî, o Allahın Resûlüsün muhakkak.) Kâfirler bunu görüp, kaçtılar evlerine, Buna rağmen bir çoğu inanmadılar yine. Dediler ki: (Gerçekten Peygambersen sen elhak, Gökten azâb indir de, bizleri eyle helâk.) Şuayb Nebî o zaman bu azgın kâfir halka, "Bedduâ"da bulundu hemen cenâb-ı Hakk'a. Onun bu duâsıyla, esti "Sıcak rüzgâr"lar, Öyle ki, bu sıcaktan bîzâr oldu insanlar. Çâresizlik içinde, akarsulu, ağaçlık, Gibi serin yerlere koşuştu hepsi artık. Akarsular, sıcaktan ısınıp oldu kaynar, Yine de bu küfürde inâd etti insanlar. Cibrîl aleyhisselâm getirip bir bulutu, Ve güneşin önünde mahsûsen onu tuttu. Kâfirler, o gölgeyi görüp çok sevindiler, Onun altına doğru, her yandan seğirttiler. Cümle halk toplanınca o bulutun altına, O anda işittiler hepsi şöyle bir nidâ: (Siz Peygamberinizi mâdem yalanladınız, Şimdi de Rabbinizin azâbını tadınız. Söyleyin, taptığınız o âciz, cânsız putlar, Güçleri varsa gelip sizleri kurtarsınlar.) Sonra da o buluttan, o azgın kâfirlere, "Ateş" ve "Kıvılcımlar" saçıldı birden bire. Hem kâfirler ve hem de onlara âit olan, Ne varsa ev ve eşyâ, tamâmen yandı o an. Bir anda "Yok" oldular Allahın izni ile, Kalmadı o kavimden bir nişân ve iz bile.
.Şuayb aleyhisselâm
2002-11-15 01:00:00
"Şuayb aleyhisselâm", halka, tatlı ve güzel, Bir lisânla nasîhat ediyordu mükemmel. Resûlullah, onun bu güzel konuşmasından, "Hatîb-ül enbiyâdır" diye bahsetti ondan. Çok ibâdet ediyor, çok namâz kılıyordu, Ve "Allah korkusu"ndan pek fazla ağlıyordu. Teblîğ vazîfesini tamâm yapamamaktan, Korkarak, görmez oldu gözleri ağlamaktan. Eyke ahâlisi de, helâk olunduğunda, Ayrılarak, "Medyen"de mekân tuttu sonunda. Evlendi ve iki de, kızı oldu nihâyet, Kendisi de yaşlanıp, kuvvetten düştü gâyet. Kızlarından birini, verdi "Mûsâ Nebî"ye, Gençleşip, gözleri de başladı tam görmeğe. Daha sonra Mekke'de, bir miktâr sürdü hayât, Birkaç sene sonra da, bu yerde etti vefât. Zemzem kuyusu ile makâm-ı İbrâhîm'in, Arasında bulunan mahâlde oldu defin. Nasıl ki her Peygamber mûcize gösterdiyse, "Şuayb Peygamber"den de görüldü çok mûcize. Meselâ Medyen'liler, birgün ona geldiler, (Siyah kuzularımız, beyaz olsun) dediler. "Peki" deyip, o bunu, Rabbine eyledi arz, Bütün "Siyah" kuzular, bir anda oldu "Beyaz". Yine bir defâsında, gelerek kendisine, Dediler: (Peygambersen mûcize göster bize.) Duâ et de, şu dağlar aradan kalksın artık, Her taraf, baştan başa olsun dümdüz ovalık.) Şuayb Nebî, bunu da arz edince Rabbine, Buyurdu: (Koy elini dağların üzerine.) Şuayb aleyhisselâm, bu emrin gereğini, Yaparak, o dağlara değdirince elini, Kudret-i ilâhîyle o tepeler ve dağlar, Giderek, yerlerine geldi dümdüz ovalar. Bir gün de, kavmi gelip dediler ki: (Biz artık, Senin asıl gâyeni gâyet iyi anladık. Bizim koyunumuz çok, halbuki yoktur senin, Sen bizim koyunlara sâhip olmak istersin.) "Şuayb Nebî" buna çok üzüldü işitince, Bu husûsta Allah'a duâ etti hemence. O zaman buyurdu ki Şuayb'a cenâb-ı Hak: (İşâret et taşlara, ne olacak sonra bak.) Bu emrin gereğini yapınca bu Peygamber, Bir anda "Koyun" oldu o taşlar birer birer. İsteseydi bir dağdan geçmeyi Şuayb Nebî, Alçalırdı önünde, dağ sanki "Deve" gibi. O, kolayca yürüyüp geçince, o dağ yine, Yükselerek gelirdi tekrâr eski hâline.
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-16 01:00:00
İsrâil oğulları "Mısır"da yaşarlardı, Allahü teâlâya ibâdet yaparlardı. "Kıptîler"se, tapardı yıldızlara, putlara, Eziyet ederlerdi Müslümân insanlara. "Firavun" da, kıptîlere mensuptu, bundan sebep, Köle gibi görürdü Benî İsrâili hep. O günlerde "Firavun" rü'yâ gördü bir gece, Uyanınca, korktu ve telâşlandı bir nice. Çağırdı huzûruna cümle kâhinlerini, Rü'yâsını anlatıp, istedi tâbirini. Dedi: (Beytül makdîs'ten, çıktı ateş ve alev, Mısır'ın evlerini yaktı ve kalmadı ev. Kıbtîleri tek be tek, yakıp kül ediyordu, Benî İsrâil ise, hiç zarar görmüyordu.) Dediler: (Şöyledir ki tâbiri bu rü'yânın, Bu benî İsrâilden "bir kimse" çıkar yârın. Büyüyüp gelişince, olur "Güçlü" bir kişi, Senin saltanatını almak olur ilk işi. Seni ve kıptîleri, çıkarır yurdunuzdan, O çocuğun doğması, yakındır hem de şu an.) Firavun bunu duyunca, "Kin" ile doldu içi, Dedi: (Kim yapabilir bana karşı bu işi?) Merhamet hislerinden mahrûm idi o zâten, "Kendine yakışacak" şu emri verdi hemen: (Kim benî İsrâilden bir erkek çocuğunu, Doğurursa, öldürün, yaşatmayın hiç onu!) Bir kadın doğursaydı bir "Erkek çocuğu"nu, Doğar doğmaz, ânında öldürürlerdi onu. Böyle devâm ederken onun bu işkencesi, "Hazreti Mûsâ"ya da hâmileydi annesi. Doğum da yakın olup, korkardı ki o hâtun, "Eğer oğlum olursa, öldürür bu Firavun." O zâlimin, onlara musallat eylediği, Ebelerden birini, tanırdı gâyet iyi. Sevdiği bu ebeyi çağırarak gizlice, Dedi ki: (Senin ile dostluğumuz var nice. İşte doğum zamanım yaklaştı, bil de bunu, Göster bana bu bâbta sevgi ve dostluğunu.) O da gelip gizlice, girdi bir gün odaya, "Mûsâ aleyhisselâm" teşrîf etti dünyâya. Ebe de, çocuktaki "Parlak nûr"u görerek, Âşık oldu çocuğa, çok muhabbet ederek. Dedi ki: (Bu oğlunu, sakla gizli bir yere, Ben çıkınca, memurlar girerler içeriye.) Hakîkaten o ebe çıkar çıkmaz o evden, Firavun'un memurları, kapıya koştu hemen.
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-17 01:00:00
Onu tandıra gizledi!.. "Mûsâ Peygamber"in de vardı bir kız kardeşi, Memurları görünce ürperdi gâyet içi. Koşarak, annesine korkuyla verdi haber: (Anneciğim, Fir'avnın adamları geldiler.) Şaşırdı annesi de neye uğradığını, Gitti aklı başından, bilmedi n'aptığını. "Bebeği", bir hırkaya sararak cân havliyle, Koyuverdi tandırın dibine o hâliyle. Tandır ise, bir hayli "kızmış" idi ateşten, Lâkin düşünemedi bunu o telâşeden. Fir'avnın adamları girdiler içeriye, Didik didik ettiler "Bir bebek var mı?" diye. Her yeri aradılar "Tandırın içi" hâriç, Onu açıp bakmağa lüzûm görmediler hiç. Belli de olmuyordu doğum yapmış bir hâli, Fir'avnın adamları şaşırdılar bir hayli. Dediler: (Biraz önce, bu evden çıktı ebe, Muhakkak doğum yaptın, söyle, bebek nerede?) Dedi: (O gördüğünüz, ebe idi ve lâkin, Ziyârete gelmişti, gelmedi doğum için.) Bu cevâbı alınca, hep gittiler geriye, Lâkin o, çok korkmuştu "Onu bulurlar" diye. O dehşeti, üstünden kolay atamamıştı, Bir müddet kendisini toparlıyamamıştı. Ne zaman ki bir ara gelince kendisine, (Çocuk nerede?) diye sordu kerîmesine. Dedi ki: (Anneciğim, bilmem ki nerde çocuk? Memurlar geldiğinde, sendeydi, düşün çabuk.) Onlar, onu aramak telâşesinde iken, Bir "Ağlama sesleri" geldi tandır içinden. Bu, "hazreti Mûsâ"nın ağlama sesleriydi, Sanki, "Ben buradayım" diye haber verirdi. Cân havliyle seğirtip, tandırdan aldı onu, Bağrına bastı hemen bu göz nûru oğlunu. Sıcak tandır içinde, görmemişti bir zarar, Allah, onu ateşten korumuştu âşikâr. İlk tehlike, böylece atlatılmıştı, fakat, Mübârek vâlidesi değildi henüz râhat. Fir'avnın câsusları, bunu öğrenirlerdi, Bu yüzden yine korku, endîşe içindeydi. Ve lâkin Hak teâlâ, ilhâm etti ki ona: (Bir zarar gelmiyecek, kâfirlerden oğluna. Eğer öğrenirlerse bir zaman onlar bunu, Bir sandığın içinde, Nil'e bırak oğlunu. Korkma, geri veririz biz onu sana yine, Ve Peygamber eyleriz hem de Mısır iline.) Hak teâlâ, kalbine verince bu ilhâmı, Kalmadı bu husûsta endîşesi, evhâm
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-18 01:00:00
"Oğlunu suya bırak!" Kıptî bir marangozun giderek dükkânına, Dedi ki: (Şu evsâfta sandık yap hemen bana.) Bu teklîf, tuhafına gitti o marangozun, Dedi: (Ne yapacaksın bu sandığı ey hâtun?) Hakîkati, ayniyle îzâh etti kendine, Ertesi gün sandığı alıp geldi evine. Halbuki mü'minlerin düşmanıydı kıptîler, O da hemen gitti ki, polise versin haber. Ve lâkin polislere gider gitmez o kıptî, Bir tek söz söylemeğe, olmadı hiç tâkati. Zîrâ "dili tutuldu" o kıptî marangozun, Bir şey konuşamadan, bekledi uzun uzun. Firavun'un memurları, ona sinirlendiler, (Niçin konuşmuyorsun, niye geldin?) dediler. Bir şeyler söylemeğe çalışıyordu, fakat, Tek bir söz söylemeğe, yok idi onda tâkat. Cânları sıkılmıştı onların bu kıptîye, Dövüp kovaladılar "Akıldan noksan" diye. Acınacak bir hâle geldi kıptî büsbütün, Sağa sola çarparak, hor, zelîl oldu o gün. Bu hâli, hidâyete getirdi lâkin onu, Anladı "ilâhî bir îkâz"ın olduğunu. Dedi: (Bu musîbetten kurtulursam ben eğer, Saklarım bu husûsu, kimseye vermem haber.) Ne zaman ki zihninden geçirdi bu sözleri, Başladı konuşmağa ve açıldı gözleri. Bir "Îmân" ve "Hidâyet" gelmişti kendisine, Sevincinden kapandı şükrâne secdesine. Velhâsıl bu korku da atlatıldı pek âlâ, Zîrâ hıfzediyordu onları Hak teâlâ. Sandığı, bir kamıştan yapmış idi o kişi, Ülülazm bir "Resûl"ü taşımaktı tek işi. Annesi, pamuk koyup bu sandığın dibine, Yatırdı ihtimâmla evlâdını içine. Kucaklayıp, gizlice "Nil nehri"ne giderek, Bıraktı su üstüne, Rabbine güvenerek. Elbet bir anne için, zor bir şeydi bu gerçi, Lâkin Hakk'a güvendi, râhattı gâyet içi. Taşırdı nehir onu, gâyet râhat ve sâkin, Sanki idrâkindeydi yaptığı bu hizmetin. Firavun'un sarayının civârından geçerken, Bir "Kanal" ayrılırdı saraya bu nehirden. Tam o yere gelince, dönüp girdi kanala, Sanki onu, birisi, sevk etmişti o yola. Su üstünden süzülüp, geldi kıyıya kadar, Ağaçlar arasına girdi ve kıldı karâr. Saray hizmetçileri, "Su" için o nehire, Gelince, o sandığı gördüler birden bire.
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-19 01:00:00
Nehirden o sandığı alıp merak ettiler, Ve hemen "Âsiye"ye koşup teslîm ettiler. "Hazreti Âsiye" ki, eşiydi Firavun'un, Lâkin Hak teâlâya îmânı tamdı onun. Sandığı açtığında, kaldı hayret içinde, Yeni doğmuş bir "Bebek" vardı zîrâ içinde. Bir "oğlan çocuğu"ydu, güzeldi hem de gâyet, Kalbinde, o çocuğa duydu büyük muhabbet. Sandıktan çıkararak, bastı onu bağrına, Ve hemen söylemedi bu işi Firavun'a. Çünki haber verseydi bu erkek çocuğunu, Derhâl emir vererek, "Öldürün" derdi onu. Lâkin çabuk yayıldı bu haber her tarafa, Câsuslar, "Âsiye"ye koşup geldi bu defâ. Dediler: (Yanınızda varmış bir erkek çocuk, Bize teslîm eyle ki, boğalım onu çabuk.) Fakat hemen vermedi, dedi: (Biraz sabredin, Bununla mı artacak sayısı mü'minlerin? Ben ricâ edeceğim gidip de Firavun'a, Bu erkek çocuğunu bağışlar belki bana.) Ve derhâl bebek ile seğirtti Firavun'a, Dedi ki: (Bu çocuğu bağışla lütfen bana.) Firavun şöyle bir baktı, dedi: (Fakat bu, oğlan, Bilmez misin oğlanlar öldürülür hep şu an. Götür de öldürsünler bunu da ilgililer, Eğer biz öldürmezsek, o bizi helâk eder. Bana öyle gelir ki, bu, İsrâil oğludur, Beni helâk edecek o çocuk belki budur.) Âsiye Hâtun ise dedi ki: (Ey Firavun! Niçin öldürtüyorsun, ne suçu var ki bunun? Bu, mâsum bir çocuktur, öldürme bunu zinhâr, Bundan, kat'î sûrette gelmez sana bir zarar.) Daha başka şeyler de söyliyerek zevcine, Bağışlattı çocuğu, nihâyet kendisine. O günden îtibâren, "Mûsâ aleyhisselâm", Firavun'un sarayında gördü hürmet, ihtimâm. Ne garip bir tecellî, ne büyük hikmettir ki, Kucağında büyüttü onu Firavun kâfiri. Hem de büyük îtinâ, izzet ve ikrâm ile, Yetişip, bir sıkıntı görmedi zerre bile. Halbuki o Peygamber, varınca kırk yaşına, Onun saltanatını yıkacaktı başına. Esâsen "Bu çocuğu" arıyordu Firavun, Onu bulup öldürmek, tek arzûsuydu onun. Nice mâsum yavruyu öldürttü maalesef, Bu yolda hazîneler ederdi sarf ve telef. Halbuki yanındaydı aradığı o bebek, Kendisi büyütürdü, bizzât hizmet ederek.
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-20 01:00:00
"Mûsâ aleyhisselâm" sarayda büyüyordu, Lâkin hiçbir kadının sütünü emmiyordu. Ona, bir "Süt annesi" bulmak arzû ettiler, Bu iş için her yere haberler ilettiler. Bu hizmete, o kadar oldu ki fazla talep, Firavun'un sarayı, kadınlarla doldu hep. "Mûsâ Peygamber"in de vardı bir kız kardeşi, O, hep tâkip ederdi gerilerden bu işi. Sâir kadınlar ile, o da geldi saraya, "Bilgi toplamak" için giriverdi araya. Gördü ki, birâderi, o gelen hâtunların, Emmiyor hiçbirini, olmuyor hattâ yakın. Onlara söyledi ki: (Buna, süt anneliği, Yapacak bir kadın var, tanırım gâyet iyi.) Pek de heyecânlıydı bunu söylediğinde, Hiç belli etmemeğe çalışırdı yine de. Firavun'un vezîri, "Hâmân" da sezdi bunu, Anladı bu çocuğun yakını olduğunu. Dedi: (Senin telâşın nedir böyle ey çocuk? Niçin ilgilenirsin bu işle, söyle çabuk! Sen, bunu emzirecek hâtunu ne bilesin? Yoksa bir yakının mı, kardeşin mi bu senin?) Dedi: (Hayır efendim, değilim ben kardeşi, Yalnız bu gün işitip, merak ettim bu işi. Gördüm ki, bu çocuğa süt anne arıyorlar, Şöyle bir yardım etmek istemiştim, o kadar.) Lâkin iyi olmuştu "Biliyorum" demesi, Çünki bulunmamıştı ona bir süt annesi. Dediler: (Bir kız çocuk, bir şeyler söylüyordu, "İyi bir süt annesi biliyorum" diyordu.) Kalabalık içinden, buldular onu tekrâr, "Süt anne" husûsunda, ondan medet umdular. Dediler: (Süt annesi biliyordun ey çocuk! Koş, ona haber ver de, saraya gelsin çabuk.) Sevinç ve heyecânla koşup gitti evine, Bu müjde haberini söyledi annesine. Az sonra, ikisi de vâsıl oldu saraya, Girdiler Firavun'un bulunduğu odaya. Firavun'un kucağında ağlardı çocuk o an, O ise, susturmağa çalışırdı durmadan. Lâkin o, görür görmez bir anda annesini, Ağlamağı bırakıp kesiverdi sesini. Hiç kimsenin sütünü emmezken daha evvel, Annesine sarılıp, emdi onu mükemmel.
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-21 01:00:00
Bu mübârek hâtunu, Firavun böylelikle, "Süt anne" tâyin etti, bir dînar gündelikle. Çocuğunu alarak, dönerken hânesine, "Âsiye hazretleri" dedi ki kendisine: (İstersen bu sarayda emzir onu ey hâtun, Çünki ayrılığına dayanamam ben onun. Bil ki ben, hiçbir şeyi sevmedim bunun kadar, Burada emzirirsen, gelmez sana bir zarar.) Ve lâkin vâlidesi, özür beyân ederek, Sarayda emzirmeyi arzû eylemedi pek. Dedi ki: (Bir çocuğum daha var benim fakat, Ondan ayrı kalırsam, kalbim hiç etmez râhat. Müsaade ediniz, ben evime gideyim, İkisini berâber evimde emzireyim.) Âsiye "Peki" dedi onun bu teklîfine, O da, oğlunu alıp, avdet etti evine. Bir gün evvel, nehire bırakarak oğlunu, "Öldürürler mi?" diye, düşünürken hep onu, Ertesi gün, her türlü korkudan kurtularak, Yanında besliyordu, endîşesiz olarak. Zâten ilhâm etmişti Allah da ona bunu, Bir gün içerisinde geri verdi oğlunu. "Mûsâ aleyhisselâm" gelişince bir miktâr, "Âsiye", görmek için eyledi yine ısrâr. Dedi: (Çok özlüyorum ben o senin oğlunu, Şimdi arzûm odur ki, göreyim hemen onu.) O da "Peki" dedi ve bir gün tâyin ettiler, Âsiye çok sevinip, dedi: (Ey hizmetçiler! Falan gün, sarayıma geliyor benim oğlum, O gün hepinizi de, burada istiyorum, Karşılasın oğlumu, herkes bir hediyeyle, Ve hattâ bunda herkes, yarışsın birbiriyle. Bu bâbta kim daha çok gösterirse îtinâ, Daha fazla îtibâr ederim ben de ona.) O gün yola çıktılar iltifât ve izzetle, "Hazreti Âsiye"ye geldiler bu sûretle. Öyle bir "Karşılama merâsimi" oldu ki, Olmamıştı evvelce bir tören bunun gibi. Zîrâ hânelerinden çıkıp o bahtiyârlar, Âsiye'nin yanına vâsıl olana kadar, Her bir adımlarında yapıldı tezâhürât, Verildi çok kıymetli hediye ve mütkâfât. Hazreti Âsiye de, sevindi gâyet buna, Çocuğu, muhabbetle alıp bastı bağrına. Meliklere yakışır bir tarzda etti ikrâm, Ve yenildi sarayda çeşitli lezîz taâm. "Âsiye", daha sonra çocuğu Firavun'a da, Götürdü ki, o dahî bulunsun bir ikrâmda...
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-22 01:00:00
Firavun, kucağına oturttu onu, fakat, O, onun sakalını çekip vurdu bir tokat. Bu hareket, fazlaca kızdırdı Firavun'u, İçinden, "Emir verip öldürtmek" geldi onu. Hemen cellâtlarına gönderdi ki bir haber, Derhâl gelip, çocuğu orada öldüreler. Ve lâkin bu haberi duyar duymaz "Âsiye", Koşup, çalıştı onu bundan vazgeçirmeğe. Dedi ki: (O, çocuktur, bilmeden yaptı bunu, Bilemez yaptığının uygunsuz olduğunu.) Lâkin bu olanlara, çok kızmıştı Firavun, "Öldürtmek" husûsunda karârı tamdı onun. Âsiye hazretleri dedi ki: (Az dur hele, İstersen deneyelim çocuğu bir şey ile. Meselâ bir "Yâkut"la, bir de "Ateş koru"nu, Önüne bırakarak, tâkip edelim onu. Bunlardan hangisine bakalım el uzatır? Çocuk mudur, değil mi, o zaman belli olur. "Yâkut"u almak için uzanırsa o şâyet, Deriz: "Aklı eriyor, cezâsını ver elbet". Eğer "Ateş koru"na uzatırsa elini, Anlarız çocuk olup, aklı ermediğini. Bu imtihân şeklini kabûl etti Firavun, İkisini getirip, önüne koydu onun. Çok heyecânlanmıştı Âsiye de o ara, Yâkut'a uzanırsa, ölecekti o zîrâ. Çocuk, Yâkut'a doğru uzanıyordu ki tam, Sür'atle indi gökten "Cibrîl aleyhisselâm". Ve hazreti Mûsâ'nın elini tutup birden, "Ateş koru"na doğru çevirdi onu hemen. Mûsâ aleyhisselâm, bir "Kor" aldı eline, Götürüp koydu onu dilinin üzerine. Âsiye, Firavun'a dedi ki son olarak: (Aklı ermediğini sen de gördün işte bak. O, henüz bir çocuktur, bilmez ne yaptığını, Anlamaz o bu yaşta zararını, kârını.) Bu hâdiseyi görüp, vazgeçti Firavun dahî, Hattâ onu sevmeğe başladı bizâtihî. Çünki onda vardı ki bir melâhat, güzellik, Derhâl âşık olurdu kim görseydi onu ilk. Büyüyüp erginleşti Firavun'un sarayında, Ne istese, önüne geliyordu ânında. Onun bineklerine binip dolaşıyordu, Herkes onu, "Firavun'un oğlu" zannediyordu. Bülûğ yaşına gelip, erdi rüşd kemâline, Hak teâlâ, ilim ve hikmet verdi kendine. Firavunun dîninin, "Bozuk din" olduğunu, Bilip, insanlara da anlatırdı hep bunu.
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-23 01:00:00
Firavun'un sarayında, "Mûsâ aleyhisselâm", Büyüdü, erginleşti, delikanlı oldu tam. Bir gün şehri gezerken, rastladı bir "Kıptî"ye, Eziyyet ediyordu mü'minlerden birine. Ondan yardım istedi, o mü'min bağırarak, O da, gelip kıptîye dedi ki: (Onu bırak!) Ayırmak istiyorken onları birbirinden, O kıptî sendeledi, düştü ve "Öldü" birden. Firavun verdi emrini şöylece askerine: (Onu bulup öldürün, cezâ gelsin yerine.) Mûsâ aleyhisselâm, alınca bunu haber, Mısır'dan hicret ile, eyledi o gün sefer. Hiç de yol bilmiyordu, şaşa kaldı o sâat, Zîrâ hiç önceleri etmemişti seyâhat. "Ana yol"u tâkîben yürüdü yavaş yavaş, Yoktu hiç yol azığı, yoktu ona bir yoldaş. Firavun'un askerleri, onu yakalamağa, Dağıldılar bilhâssa "gizli, tâli" yollara. Lâkin o, "Ana yol"dan, açıkça gidiyordu, Onun böyle gitmesi, hiç akla gelmiyordu. Cibrîl aleyhisselâm girip "İnsan" şekline, Rehber olup götürdü, onu "Medyen şehri"ne. "Sekiz gün" yolculukta, çekmişti çok meşakkat, Oturup, insanların hâline etti dikkat. Çobanları gördü ki, önlerinde sürüler, Sırayla, bir kuyudan onlara su verirler. Onların içlerinde, "İki kız" vardı, ama, Kenarda beklerlerdi, girmeyip izdihâma. Yanlarına giderek, buyurdu ki: (Niçin siz, Diğer çobanlar gibi sıraya girmezsiniz?) Dediler: (Onlar erkek, biz âciz kadınlarız, Onlar gider, biz sonra hayvanları sularız.) Onlara şefkatinden dedi ki: (Buralarda, Başka kuyu var ise, sulayın siz de orda.) Dediler: (Şu ilerde başka bir kuyu vardır, Ve lâkin üzerinde bir kaya var, çok ağır.) Geldi kuyu başına, andı Hak teâlâyı, Ve "Bismillah" diyerek kaldırdı o kayayı. Kızlardan ip ve kova isteyip daha sonra, Su çekip, râhatlıkla su verdi koyunlara. Kızlar, hayret içinde bakıp birbirlerine, Dediler: (Rastlamadık böyle müşfik birine.) Müteşekkir kalarak ettiler eve avdet, Lâkin onun hâline, etmişlerdi çok hayret. Şuayb Nebî sordu ki: (Ne oldu ki bugün siz, Her günküne nazaran daha erken geldiniz?)
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-24 01:00:00
"Onu bana çağır!" Dediler: (Babacığım, sâlih bir kimse vardı, Hâlimize acıyıp, koyunları suladı.) Birine buyurdu ki: (Git çağır onu bana.) Kız, utana sıkıla geldi onun yanına. Dedi: (Yardımınıza sevindi babam gâyet, Ücretini vermeğe, ediyor eve dâvet.) O önde, kız arkada, yürüdüler berâber, (Siz kimsiniz?) diyerek, sordu Şuayb Peygamber. Dedi: (Yâkub neslinden, Mûsâ bin İmrân'ım ben. Mısır'dan hicret ettim Firavun'un şerrinden.) Buyurdu: (Bu yer girmez, onun mülk sâhasına, Müsterîh ol, burada hiç zarar gelmez sana.) İzin alıp, istedi biraz istirâhati, Çünki çok meşakkatli geçmişti seyâhati. Kızlardan bir tânesi gelip Şuayb Nebî'ye, Arz etti: (Onu bize ücret ile tut) diye. Şuayb Nebî, kızının beğendi bu fikrini, Ve Mûsâ Peygambere yaptı şu teklîfini: (Yanımda sekiz sene kal ve yardım et bana, Kızlarımdan birini, nikâh edeyim sana.) Dedi ki: (Ben garîbim, yok ki hiç dünyâlığım, Mehrini edâ edip, düğünümü yapayım.) Buyurdu ki: (Lüzûm yok dünyâ mâl-ü mülküne, Sekiz yıl hizmet eyle, geçer mehir yerine.) "Peki" deyip, evlendi o kızla en nihâyet, Yanında, sekiz sene kaldı ve etti hizmet. Hizmete başlayınca o gün "hazreti Mûsâ", Şuayb aleyhisselâm verdi ona bir "Âsâ". Şuayb aleyhisselâm, o gün sürülerini, Ona teslîm ederek, yaptı şu tembîhini: (Yâ Mûsâ, koyunları al götür otlatmağa, Ve lâkin şu kavşaktan sola dön, sapma sağa. Çünki o sağ tarafta, büyük bir "Ejderhâ" var, Korkarım o ejderden zarar görür hayvanlar.) Mûsâ aleyhisselâm "Peki" deyip, oradan, Ayrılıp o noktaya vâsıl oldu birazdan. Ve lâkin gelir gelmez sürüyle o kavşağa, Hayvanları, ısrârla saptılar birden sağa. Gayret sarfettiyse de çevirmeğe o kadar, Muvaffak olamadı, ilerledi hayvanlar. "Bir hikmet vardır" deyip, bıraktı hâllerine, Sonra yatıp uyudu, toprağın üzerine. Birazdan o "Ejderhâ" o yere geldi birden, Ve lâkin "Âsâ" dahî, canlanıp kalktı yerden. O da oldu "Ejderhâ" büyüktü hem de gâyet, Saldırıp, ötekini öldürdü en nihâyet. Uyandı uykusundan "hazreti Mûsâ" dahî, "Ölü" vaziyetinde gördü o "ejderhâ"yı.
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-26 01:00:00
"Mûsâ Nebî", alarak birâderi "Hârun"u, Gelip îmân etmeğe çağırdı "Firavun"u. Firavun, Mûsâ Nebîye suâl etti: (Sen kimsin?) Dedi: (Peygamberiyim âlemlerin Rabbinin.) Hayretle karşıladı böyle söylemesini, "Tek ilâh" biliyordu zîrâ o kendisini. Dedi: (Geldin bebekken, sen bizim elimize, Nankörlük değil midir bu yaptığın iş bize?) Buyurdu: (Sen zulüm ve işkence yapmasaydın, Erkek çocuklarını öldürüp boğmasaydın, Büyütürdü âilem elbette beni yine, Zulmünün sebebiyle düştüm senin eline.) Bir cevap veremeyip, bir an sükût eyledi, (Peki, bu âlemlerin sâhibi kimdir?) dedi. Buyurdu: (Kâinâtta her ne ki şimdi vardır, Hepsinin yaratanı Allahü teâlâdır.) O böyle söyleyince, sinirlendi Firavun, Dedi: (Sen, benden gayri ilâh mı tanıyorsun? Eğer ki böyle ise, haber vereyim sana, Muhakkak ki seni ben, hapsederim zindana.) Buyurdu: (Mûcizeyle isbât edersem eğer, Yine beni zindana atar mısın bu sefer?) Dedi ki: (Sâdık isen Peygamberlik dâvânda, Haydi, göster bakalım mûcizeni şu anda.) Mûsâ Nebî, elinden yere koydu "Âsâ"yı, Gördü Firavun o anda koca bir "Ejderhâ"yı. Dehşete kapılarak, fırladı koltuğundan, Ve ne yapacağını şaşırdı korkusundan. Dedi: (Seni Peygamber gönderen o ilâhın, Hakkı için tut onu, üstüme saldırmasın. Eğer onun şerrinden halâs edersen beni, Serbest bırakacağım seni ve kabîleni.) Mûsâ aleyhisselâm, dokununca eliyle, O ejderhâ, bir anda bir "Âsâ" oldu yine. Firavun dedi: (Yâ Mûsâ, var mı başka mûcizen? Var ise, onu dahî göster bana şimdi sen.) Mûsâ aleyhisselâm buyurdu ki: (Evet var.) Ve elini, koynuna soktu ve çekti tekrâr. Eli, "Güneş" misâli başladı nûr saçmağa, Hattâ parlaklığından, imkân yoktu bakmağa. Öyle ki, ışıkları uzaklara giderdi, Evlerin duvarından içerlere girerdi. Firavun'un da ziyâdan kamaşmıştı gözleri, Düşündü bir an için ona îmân etmeği. Fikrini söyleyince vezîri "Hâmân"a da, Şiddetle karşı çıkıp, vazgeçirdi o anda. Firavun, sihirbâzlara gönderdi ki bir haber, "Gelip Mûsâ Nebîyle müsâbaka edeler."
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-27 01:00:00
Meydâna, "Yetmiş iki" sihirbâz gelmişti tam, Firavun'un karşısında, ettiler arzı endâm. Hazreti Mûsâ dahî, kardeşini alarak, Teşrîf etti meydâna, "Âsâ"ya dayanarak. Baktı ki, toplanmışlar bir hayli çok sihirbâz, Üzülüp, herbirini eyledi hemen îkâz. Hiddetle çıkıştı ki: (Yazıklar olsun size, Hiç berâber olur mu sihir ile mûcize? Siz, Allah ve Resûle karşı mı gelirsiniz? Böyleyse, tam hüsrândır ancak âkıbetiniz.) Konuşup, dediler ki: (Peygamberdir bu kimse, Ona îmân etmezsek, bir belâ gelir bize.) Ve lâkin Firavun'un zararından korktular, Bunu, müsâbakadan sonraya bıraktılar. Her birinin elinde var idi "İp" ve "Âsâ", Edebe riâyeten dediler ki: (Yâ Mûsâ! Sen mi önce başlarsın, bizler mi başlıyalım? Bu bâbta sen ne dersen, biz de öyle yapalım.) Cevâben buyurdu ki: (Siz başlayın ilk kere.) Onlar, âletlerini koydular hemen yere. Ve sihir te'sîriyle, "İp"ler ile "Âsâ"lar, Oynadı "Yılan" gibi, gördü bunu insanlar. Sonra hazreti Mûsâ, "Âsâ"yı koydu yere, Kocaman bir "Ejderhâ" oldu o birden bire. O ip ve sopaları yerlerden toplıyarak, Yutuverdi hepsini, bir "mûcize" olarak. Sihir âletlerinden kalmadı yerde eser, Az sonra o ejderhâ, "Âsâ" oldu bu sefer. Bu büyük mûcizeyi görünce sihirbâzlar, "Peygamber" olduğuna verdiler kat'î karâr. Secdeye kapanarak, dediler ki: (Şimdi biz, Âlemlerin Rabbine îmân ettik hepimiz.) Firavun bunu görünce, kudurdu, öfkelendi, Gadabından, yerinde duramaz hâle geldi. Dedi: (Ey sihirbâzlar, benden müsaadesiz, Mûsâ'nın tanrısına îmân mı edersiniz? Ben sizin cezânızı veririm şimdi ama, El ve ayağınızı kesip de çaprazlama, Hurma ağaçlarına asayım da âkıbet, Herkes bu hâlinizi görsün de alsın ibret.) Dediler: (Ey Firavun, ne yaparsan yap bize, Biz îmân eylemişiz hakîkî Rabbimize. Senin, ancak dünyâda erişir bize zulmün, Ve lâkin âhiret var, hesap var elbet o gün.) Buna rağmen o zâlim, yaptı dediklerini, O îmân edenlerin öldürdü herbirini. Sabahleyin, cümlesi "sihirbâz" ve "kâfir"ken, Akşama "mü'min" olup, hep öldüler şehîden.
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-28 01:00:00
Firavun, "Mûsâ Nebî"nin birçok mûcizesini, Görse de, inkâr etti yine de kendisini. Mûsâ aleyhisselâm duâ etti Rabbine: (Yâ Rabbî, belâ gönder bu Firavun'un kavmine.) Kabûl etti Rabbimiz onun bu duâsını, Gönderdi bu kavime bir "Tûfân" belâsını. Su doldu evlerine boğulmayacak kadar, Bu tûfândan, sâdece "Kıptîler" gördü zarar. Gelip Mûsâ Nebî'ye, dediler ki: (Duâ et, Kalksın üzerimizden bu belâ ve musîbet.) O duâ buyurunca, ânında durdu tûfân, Ve lâkin o kıptîler etmedi yine îmân. Bu sefer Hak teâlâ, verdi başka bir âfât, "Çekirge"yi eyledi başlarına musallat. Ekin ve meyvelerden ne varsa, hep yediler, Sonra da evlerini istîlâ eylediler. Kemirdiler bilcümle pencere, kapı, tahta, Demir çivileri de yediler sonra hattâ. Zîrâ doymuyorlardı çekirgeler ne yese, Kıptîler bunu görüp, düştüler büyük ye'se. Âciz kalıp, geldiler yine "Mûsâ Nebî"ye, Dediler: (Duâ et de, azâb gitsin geriye.) Duâ etti Rabbine Mûsâ aleyhisselâm, "Çekirge âfeti" de, bir anda buldu hitâm. Ve lâkin sözlerinde durmadı onlar yine, Yine inanmadılar Allahın birliğine. Bu azgın Kıptîlere, bu sefer Hak teâlâ, "Bit" ve "Güve" gönderip, verdi yine bir belâ. Mahsûl ve ekinleri istîlâ eylediler, Hiçbir şey bırakmayıp, ne varsa hep yediler. Sonra da, evlerini ettiler muhâsara, Bir anda dadandılar mutfak ve odalara. Her nereye gitseler, "Bit" ve "Güve" vardı hep, Kıptîler, bundan dahî oldular çok muazzeb. Yemek pişirmek için alsalar tencereyi, Görürlerdi içinde binlerce "Bit, güve"yi. Ağzını pek sıkıca kapatsalar da, yine, Girerdi bit ve güve o kapların içine. Bedenlerine dahî girdiler sonra hattâ, Her yerden "Bit" ve "Güve" kaynıyordu âdetâ. Gece, yataklarına hücûm ederlerdi hep, Hiç uyuyamazlardı "Kıptîler" bundan sebep. Yine Mûsâ Nebî'ye gelerek o Kıptîler, (Duâ et, bu musîbet kalksın artık) dediler. Mûsâ aleyhisselâm etti duâ ve niyâz, Kıptîler, böylelikle bundan da oldu halâs. Ve lâkin onlar yine gelmediler îmâna, Dediler ki: (Yâ Mûsâ, inanmayız biz sana.)
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-29 01:00:00
Hak teâlâ onlara, yine verdi bir âfât, Eyledi bu sefer de, "Kurbağa"yı musallat. Evleri, avluları kurbağa kaynıyordu, "Bir" tâne öldürseler, "Bin" tâne artıyordu. Yataklarına dahî, dolardı onlar hattâ, Hiç kimse, kurbağadan yatamazdı yatakta. Biri, konuşmak için ağzını açsa eğer, İçine kurbağalar sıçrıyordu her sefer. Yemek pişirmek için, yaksalar bir ateşi, Derhâl söndürürlerdi atlayıp üçü beşi. Yemek kablarına da, girerdi "Kurbağa"lar, Ateş ile sıcaktan, görmezlerdi bir zarar. Artık Mûsâ Nebî'ye geldiler en nihâyet, Dediler ki: (Mahvetti bizleri bu musîbet. Kaldır üzerimizden bu âfet ve belâyı, Biz de îmân edelim sana bundan dolayı.) Mûsâ Nebî, onlardan "Kavî söz" aldı yine, Belânın def'i için duâ etti Rabbine. Hak teâlâ, bir "rüzgâr" estirerek bu sefer, O yerde, kurbağadan kalmadı tek bir eser. Kurbağa musîbeti ortadan kalktı, fakat, Yine göstermediler sözlerine sadâkat. Mûsâ aleyhisselâm bedduâ etti yine, Nil'in suyu, bir anda dönüştü "Kan" hâline. Sâdece "Kıptîler"e geldi lâkin bu âfet, Aynı su, mü'minlere tatlı ve saftı gâyet. Meselâ su çekseydi bir Kıptî bir kuyudan, O su, onun elinde "Kan" olurdu her zaman. Yine aynı kuyudan, mü'minler çekse eğer, Onlara, saf ve temiz "Su" gelirdi her sefer. Bir mü'minle bir Kıptî, su içseydi bir kaptan, Mü'minin içtiği "Su", Kıptîye olurdu "Kan". Bir kıptî, bir mü'minden etti ki bir gün niyâz: (Şu senin saf suyundan ikrâm et bana biraz.) "Olur" deyip, kabından döktü onun kabına, Ve lâkin döker dökmez, su, birden döndü "Kan"a. Firavun da, susuzluktan kemirdi yaş ağacı, Lâkin bu da, ağzına geldi "Tuzlu" ve "Acı". Yine Mûsâ Nebî'ye yalvardılar gelerek, Dediler: (Bu belâya, gücümüz kalmadı pek. Rabbine, bunun için eyle de yine niyâz, Bu kan belâsından da, eylesin bizi halâs. Îmâna geleceğiz, sana söz, hem de kat'î, Yeter ki üstümüzden kaldır bu musîbeti.) Duâ etti, bu belâ ortadan kalktı yine, Lâkin inanmadılar yine onun dînine.
.Mûsâ aleyhisselâm
2002-11-30 01:00:00
O günlerde, bir vahiy geldi Mûsâ Nebîye, (Mü'minleri alarak, Mısır'dan çık git) diye. Mûsâ aleyhisselâm, toplayıp mü'minleri, Teblîğ etti onlara, Hak'tan gelen bu emri. Ve hazırlık yaparak Müslümânlar o gece, Hep birlikte, Mısır'ı terk ettiler gizlice. "Firavun", hâdiseyi duyup oldu perîşân, Tedbîr almadığına üzülüp oldu pişmân. Onları, peşlerinden tâkîbe verdi karâr, Ordusuyla Mısır'dan çıktılar apar topar. Güneşin doğmasına kalmıştı ki az zaman, Gelip, o mü'minlere yetiştiler arkadan. Ve lâkin Mûsâ Nebî, buyurdu: (Korkmayınız, Onların şerlerinden korur bizi Rabbimiz.) Kızıldeniz çıkınca, önlerine nihâyet, Dedi ki: (Yâ ilâhî, sen bize ver selâmet.) Emretti Hak teâlâ, o an Mûsâ Nebî'ye, (Geçmek için, Âsâ'nı o denize vur) diye. Âsâ'sını denize vurunca Mûsâ Nebî, Denizden "Oniki yol" açıldı cadde gibi. Zâten Benî İsrâil, "On iki" kavimdiler, Her bir kavim, bir yola girip ilerlediler. İki yol arasında, dağlar gibi su vardı, Lâkin birbirlerini yine görüyorlardı. Onlar karşı yakaya geçince sağ ve sâlim, Henüz Kızıldeniz'e erişmişti o zâlim. Görünce o yolları, ettiler pek çok hayret, Kimse gösteremedi girmek için cesâret. Firavun dedi: (Bakınız, deniz de korktu benden, Heybetimden, yollara ayrılmış ben gelmeden.) Vezîri Hâmân ise, dedi: (Ben girmiyorum. Bu, Mûsâ'nın işidir, sen de girme diyorum.) Firavun, hiç aldırmayıp onun bu sözlerine, Derhâl girmek istedi o yollardan birine. Gitmedi bu sefer de, diretti bindiği at, Cibrîl aleyhisselâm, çıkageldi o sâat. O yollardan birine, atıyla girdi önce, Firavun'un atı dahî, girdi onu görünce. Hazreti Mîkâil de, gelip arkalarından, Derdi: (Haydi yürüyün, ayrılmayın ordudan.) Ön ucu varmamışken henüz karşı sâhile, Arka ucu, denize girmişti tamâmiyle. Yani Firavun ordusu, denizdeyken kâmilen, Hak teâlâ denize, (Kapan!) dedi âniden. O sular birleşerek, kapandı bütün yollar, Firavun ve ordusu, tamâmen boğuldular. On Muharrem, Aşûre günü idi tam o gün, Mü'minler, şükür için oruç tuttu topyekün.
.Mâşita Hâtun
2002-12-02 01:00:00
Merhametsiz Firavun, bu zavallı hâtuna, Çok işkence ettirdi, ihtirâsı uğruna. O ise, îmânından hiç tâviz vermiyordu, Sabrediyor ve yine "Allah birdir" diyordu. Beş yaşında kızı ve oğlu vardı üç aylık, Bu mâsum yavrulara el attı hâin artık. Önce kız çocuğunu, anasının yanına, Getirtip, bir bıçağı dayadı boğazına. Dedi ki: (Ey Mâşita, de bana "Sen tanrısın", Yoksa, kanlar içinde ölecektir bu kızın.) Mâşita, bir çocuğa, bir de Firavun'a baktı, Zâlim, bıçak elinde, merhametten uzaktı. Yine de söylemedi onu o zor zamanda, Îmânda sebât edip, kazandı imtihânda. Dedi: (Benim ilâhım bir tektir, o da Allah, Zâten Ondan gayri de, yoktur başka bir ilâh.) Firavun bunu duyup, nefret, kin ve gayzından, Kesiverdi bıçakla mâsumu boğazından. Firavun, bu hırs ile bağırırdı ki şöyle: (Benden başka bir tanrı var mıdır, haydi söyle.) Mâşita, îmânında tam sebât ediyordu, Aynı karârlılıkla "Allah birdir" diyordu. Bu sefer de Firavun, dönüp adamlarına, Dedi ki: (O üç aylık bebeği verin bana.) Kenarda, kızgın hâlde bir "Fırın" yanıyordu, Firavun, Mâşita'ya şöyle bağırıyordu: (Benim tanrılığıma şimdi de dersen "Hayır", Bu bebeğin, fırında yanacak cayır cayır.) Zâlim, bebek elinde o fırına yaklaştı, Mâşita, artık buna dayanamıyacaktı. Düşündü: "Bu zâlimin dediğini diyeyim, Fakat yine kalbimden, onu inkâr edeyim." Böyle kendi kendine düşünürken, tam o an, O üç aylık bebeği fırına attı Firavun. Lâkin fırın içine düşünce mâsum bebek, Seslendi annesine hemen dile gelerek: (Anneciğim aman hâ, söyleme onu sakın, Biraz daha sabreyle, şimdi kurtulacaksın. Cennete kavuşmana az kaldı, sabret biraz, Aradaki mesâfe, bir adımdan daha az. Ben ve ablam, ikimiz, şu anda Cennetteyiz, Büyük sabırsızlıkla seni beklemekteyiz.) Mâşita, işitince yavrusunun sesini, Allah hemen, gözünden kaldırdı perdesini. Çocuğun gördüğünü, o dahî görüyordu, Bir an önce "Cennet"e kavuşmak istiyordu. O sırada Mâşita vefât etti şehîden, Cennet nimetlerine kavuştu ebediyyen.
Âsiye Hâtun
2002-12-03 01:00:00
Bu hâtun, Firavun'un zevcesiydi ve lâkin, Çok iyi huylu idi, aksine o kâfirin. Şefkatli, merhametli, yardım severdi fazla, Zulüm ve haksızlığa dayanamazdı asla. Mûsâ aleyhisselâm, Firavun'un hânesinde, El üstünde büyüdü bu hâtun sâyesinde. Peygamber olunca da Mûsâ aleyhisselâm, İnanıp, îmânı da oldu kavî ve sağlam. Lâkin önce sakladı, ondan hidâyetini, Gizli gizli yapardı Hakk'a ibâdetini. Tâ ki "Mâşita Hâtun" zulümle oldu şehît, Artık gizliyemedi îmânını o vakit. Şöyle ki, o Firavun Mâşita Hâtun için, İşkence ettirirken gâyet acı ve çetin, Seyrederdi Âsiye pencereden bu işi, Mâşita'nın hâline, kavruldu, yandı içi. Hemen aşağı inip, gelerek Firavun'a, Dedi ki: (Yeter artık, zulmetme bu hâtuna. Ne kabâhati var ki, bu kadar zulmedersin? Buna dayanılır mı, insâfın yok mu senin?) Lâkin te'sîr etmedi bu sözler ona asla, Hattâ eziyetini, arttırdı daha fazla. Âsiye de gördü ki, sözü hiç etmedi kâr, Çok üzgün vaziyette, odaya çıktı tekrâr. Saray penceresinden dışarı baktı yine, Lâkin dayanamadı Mâşita'nın hâline. Üzüldü, lâkin bir şey gelmiyordu elinden, O sırada Firavun içeri girdi birden. Artık gizliyemedi hâlini o bîçâre, Söyledi îmânını Firavun'a âşikâre. Dedi ki: (Ey Firavun, sana yazıklar olsun, Sen nasıl o mâsuma eziyet yapıyorsun? Sende şefkat, merhamet duygusu yok mudur hiç? O eziyet çektikçe, duyuyorsun sen sevinç.) Firavun, bu sözlerden bir şey anlamadı pek, Dedi: (Sen de aklını kaçırmış olsan gerek.) O zaman haykırdı ki ona Âsiye Hâtun: (Asıl sensin aklını kaçıran ey Firavun! Çünki sen, bizim gibi âciz bir mahlûk iken, "Ben tanrıyım" diyorsun, hiç de hayâ etmeden. Halbuki seni, beni, bütün bu kâinâtı, Yaratan ilâh vardır, Allah'tır O'nun adı. İşte ben îmân ettim, o hakîkî İlâh'a, O, birdir, O'ndan gayri bir ilâh yoktur daha.
.Âsiye Hâtun
2002-12-04 01:00:00
Şehît edildi Îmânını açıkça söyleyince bu hâtun, Birden bire şaşırıp, sinirlendi Firavun. Sonra da Âsiye'ye döndü ve dedi şöyle: (Ey Âsiye, son sözün ne ise, onu söyle. Şimdi sen, ya Mûsâ'nın ilâhına söversin, Ya da, Mâşita gibi işkenceye girersin.) Bu tehdîdi savurup çekip gitti odadan, Annesi, Âsiye'ye şöyle dedi o zaman: (Ey Kızım, Mâşita'nın gördün âkıbetini, Dediğini söyle de, âzâd eyle kendini. Sen de biliyorsun ki, yoktur bunda merhamet, Ona yaptığı şeyi, sana da yapar elbet.) Âsiye Hâtun ise, dedi ki: (Anneciğim! Hâşâ ben ilâhıma hiç sövebilir miyim? Hayır, hayır, Vallahi, bunu aslâ yapamam, Öldürürse öldürsün, söylemem öyle kelâm. Îmânımdan kıymetli, neyim var anacığım, Bu uğurda bir değil, fedâ olsun bin cânım.) Firavun dışarıdan işitti bu sözleri, Dört direk arasına bağlattı "Âsiye"yi. Lâkin o, îmânında hep sebât ediyordu, Her cefâya sabredip, "Allah birdir" diyordu. Firavun, daha kızıp onun bu cevâbından, Mıhlattı bir direğe, el ve ayaklarından. Sonra yere yatırıp, taş yığdı üzerine, "Âsiye", îmânından dönmedi aslâ yine. O, daha sinirlenip, yaptırdı başka cefâ, Dört direk arasına çiviletti bu defâ. Sırtının üzerine yatırdı onu yine, Bir "Değirmen taşı"nı koydurdu üzerine. Lâkin "Âsiye Hâtun" yine sabrediyordu, Rabbine, şu şekilde duâlar ediyordu: (Yâ Rabbî, Cennetinde bir ev yap benim için, Ve beni halâs eyle, şerrinden bu câhilin.) Ona ilhâm etti ki o zaman cenâbı Hak: (Ey Âsiye, öyleyse başını kaldır da bak.) Bu emirle, başını kaldırıp baktığında, Gözünden de perdeler kalkmış idi o anda. Artık Âsiye Hâtun "Cennet"i görüyordu, Ve hiç acı duymuyor, bilâkis gülüyordu. Çünki görüyordu ki, o Cennette şimdiden, Ona köşk yapılıyor, hem de "Beyaz inci"den. Çok acı işkenceler altında bu hâtunun, Güldüğünü görünce, delirirdi Firavun. Beklerdi ki, acıdan yalvarsın kendisine, O ise aldırmayıp, gülüyordu aksine. Bütün bu cefâlara gösterip sabır, sebât, O da, "Mâşita" gibi şehîden etti vefât.
.Mûsâ aleyhisselâm ile Kârûn
2002-12-05 01:00:00
Şeytan'ın hilesi! "Kârûn", Mûsâ Nebî'nin ümmetinden biriydi, Ya amcası, yâhut da amcası oğlu idi. Önceden fakîr olup, iyiydi huyu gâyet, "Tevrât"ı güzel okur, çok yapardı ibâdet. Dördüncü torunuydu Yâkub Peygamberin de, İnandı, Mûsâ Nebî Peygamber geldiğinde. Îmân etmeden önce, Firavun'un vezîriydi, Halka zulüm, eziyet eyleyen birisiydi. Îmân ettikten sonra, el çekti vezîrlikten, Kendisini ilme ve tâate verdi hepten. Mûsâ Nebî'ye karşı vardı hürmet, edebi, Ona, "Kimyâ ilmi"ni öğretti Mûsâ Nebî. Hazreti Mûsâ ile, Hârun'dan sonra hattâ, O idi en ileri, ilim ile tâatta. Yüzünün fevkalâde bir güzelliği vardı, Bu yüzden kendisine "Nûr yüzlü" diyorlardı. Kırk sene, dağ başında eyledi hep ibâdet, "İblîs", onun hâlini öğrendi en nihâyet. Onu aldatmak için, bir "İnsan" kılığında, Başladı ibâdete, gidip onun yanında. Öyle ki, geçti hattâ ibâdette "Kârûn"u, O, iblîse inanıp, mübârek bildi onu. Kalbinde ona karşı besledi çok muhabbet, Ona çok kıymet verip, eyledi saygı, hürmet. "İblîs" kavuşmuş idi tam da aradığına, Hîlesi gereğince, şöyle dedi Kârûn'a: (Dağ başında durmakla iyi mi yapıyoruz? Eş dost hasta olsalar, ilgilenemiyoruz. Ve hattâ ölseler de, olmuyoruz haberdâr, İşte bu bakımlardan bir noksanlığımız var.) Kârûn onu dinledi ve hak verdi İblîs'e, Dedi ki: (Ne yapmamız lazımdır öyle ise?) İblîs de, (İnsanlara karışmak lâzım) deyip, Dağdan köye indirdi "Kârûn"u iknâ edip. Başladılar tâate bir yere kapanarak, Yemek getirirlerdi onlara her gün o halk. Bir müddet böyle devâm edip tâatlerine, Sonunda şöyle dedi Kârûn'a İblîs yine: (Ey Kârûn, başkaları getirip biz yiyoruz, Sanki böyle yapmakla iyi mi ediyoruz? Başkasına yük olmak, iyi değil bu dinde, Böyle tâat, makbûl de olmaz Allah indinde.) Kârûn dedi: (Öyleyse, ne yapmak îcâb eder?) Dedi: (Bir gün çalışıp, bir gün ibâdet yeter. Böylelikle daha çok kazanırız bol para, Yardımda bulunuruz, fakîr ve muhtâçlara.) "Kârûn", bu fikri dahî münâsib buldu gâyet, Para kazanmak için, eyledi sa'y-ü gayret.
.Mûsâ aleyhisselâm ile Kârûn
2002-12-06 01:00:00
Malıyla böbürlendi İblîs'in teşvîkiyle, "Kârûn"un, günden güne, "Para kazanma" hırsı, tam yerleşti gönlüne. Kazandıkça, bu hırsı daha da artıyordu, Artık bütün gücünü, bu yolda harcıyordu. Mûsâ aleyhisselâm, daha önce de zâten, Ona, "Kimyâ ilmi"ni öğretmişti tamâmen. O, bu ilmini dahî, bu yolda harcadı hep, "Dünyâlık" toplamakla meşgûl oldu rûz-ü şeb. Görülmemiş hırs ile, hep mal kattı malına, İnsanlara hizmeti getirmedi aklına. Hakîkaten çok büyük "Zengin" oldu ilerde, Öyle ki, zenginliği destân oldu dillerde. Hattâ günümüzde de, bu, bir darb-ı meseldir, "Zenginlik" söylenince, hep "Kârûn" akla gelir. Hazîneler almazdı, servet ve mallarını, "Kırk katır" taşıyordu sırf anahtarlarını. Binip altın eğerli, beyaz renkli atına, Hep gösteriş yapardı, her gün o yer halkına. Onu tatmîn etmedi bu hareketleri de, Küçük gördü sonunda, "Mûsâ Peygamber"i de. Onun duâsı ile zengin olmuştu fakat, Şimdi dinlemiyordu, o etse de nasîhat. Mûsâ Nebî, Allahın emriyle ileride, "Hibir" yaptı kardeşi "Hârun Peygamber"i de. Hibirlik, "Kurbân kesmek" mânâsına gelirdi, Îtibârlı kimseler bunu yapabilirdi. Bunu duyup, hasedi daha da arttı onun, Gidip, Mûsâ Nebî'ye şöyle dedi bu Kârûn: (Sende Peygamberlik var, Hârun da oldu Hibir, Bende yok böyle şeyler, bu nasıl olabilir?) Buyurdu ki: (Ey Kârûn, terk et bu düşünceyi, Ben değil, Allah verdi ona bu vazîfeyi.) Kârûn dedi: (Ne belli, belki de öyle değil, Bu bâbta istiyorum bir alâmet, bir delîl.) Mûsâ aleyhisselâm buyurdu: (Öyle ise, Her kişi, bastonunu getirip versin bize. O bastonlar, mescitte dursunlar sabaha dek, Bakalım ertesi gün, kiminki yeşerecek? Sabah kimin bastonu verirse dal ve budak, Bilin ki, Hibirliğe, o kişiymiş müstehak.) İsrâil oğulları verdiler bastonları, Mûsâ Nebî, mescide gidip dikti onları. Sabaha gördüler ki, hep hayrette kalarak, Sırf "Hârun Nebî"ninki vermişti dal ve budak. Buyurdu ki: (Ey Kârûn, şimdi söyle, bu nedir?) Dedi ki: (Bu, sihirden başka bir şey değildir.)
.Mûsâ aleyhisselâm ile Kârûn
2002-12-07 01:00:00
Zekâtı da reddetti "Kârûn", zenginliğiyle her gün daha şımarıp, "Mûsâ Peygamber"e de kin güttü haddi aşıp. Düşmanlığı, gün be gün ziyâdeleşiyordu, Servetine güvenip, ona diş biliyordu. Hattâ müslümânlar da, bu haset ve kinine, Üzülüp, şöyle öğüt verdiler kendisine: (Ey Kârûn, şımarma ki servetine bakarak, Malıyla şımaranı, hiç sevmez cenâb-ı Hak. Nasıl ki, Allah sana verdiyse bunca servet, Sen de ondan, Allahın kullarına ihsân et.) Mü'minler, ona böyle ettiyse de nasîhat, O hiç kabûl etmeyip, kininde etti inât. Ve nankörlük ederek, şöyle dedi cevâben: (Bu malı, ilmim ile edindim ben tamâmen.) Kârûn'un bu sözünü, Rabbimiz beğenmeyip, Şöyle haber gönderdi Nebîsine vahyedip: (Öncelerde vardı ki nice zengin kavimler, Hak teâlâ, onları yok etti birer birer. Onlar, daha zengindi kendisinden halbuki, Mâdem ki ilmi vardı, bilmez mi bunu peki?) Ayeti kerîmede, Hak teâlâ "Kârûn"u, Kınadı, malı ile çok mağrûr olduğunu. Halbuki o bunları okumuştu "Tevrât"ta, Birçok târihçilerden dinlemişti de hattâ. Vazgeçmediği için malla gurûrlanmaktan, Kurtarmadı o ilmi, onu helâk olmaktan. Süslü elbiselerle, bir ihtişâm içinde, Kavminin arasından kibirle geçtiğinde, Bâzıları imrenip, diyorlardı ki: (Âh âh, Böyle servet, bize de verseydi keşke Allah.) Kârûn, muhâlefette giderek ileriye, Açıktan cephe aldı artık "Mûsâ Nebî"ye. Sırf "Altın"dan bir binâ yaparak en nihâyet, Verirdi insanlara, her gün türlü ziyâfet. Onun bundan maksadı şu idi ki bu sefer, Halk yalnız kendisine teveccüh eylesinler. Câhillerden bir kısmı, kanıp bu iltifâta, Onun gibi olmağı istediler âdetâ. Onun emrine girip, oldular hizmetkârı, Çünki onlar, "Servet"te gördüler asıl kârı. Mûsâ aleyhisselâm, bütün bunlara rağmen, Nasîhat ediyordu ona mütemâdiyen. Hak teâlâ, "Zekât"ı emredince vahyedip, Mûsâ Nebî, Kârûn'a bildirdi bunu gidip. Kârûn eve gidince, bir hesâb etti, fakat, "Çok" geldi kendisine vereceği bu zekât. Bu kadar malı vermek, çok zor geldi nefsine, Zekât vermemek için, baktı bir çâresine.
.Mûsâ aleyhisselâm ile Kârûn
2002-12-08 01:00:00
Malıyla yere battı Vaktâ ki Hak teâlâ, "Zekât"ı eyledi farz, Kârûn kabûl etmeyip, hemen etti îtirâz. Kârûn, adamlarıyla görüşerek bu şeyi, Dedi: (Gidip çağırın, falanca fâhişeyi.) Ânında onu bulup, getirdiler yanına, "Bin dirhem" gümüş verdi, o gelen bu kadına. Dedi ki: (Sana daha, çok şeyler vereceğim, Ve seni, pek yakında çok zengin edeceğim. Buna karşı benim de, senden bir isteğim var, Yârın filân meydânda, toplanacak insanlar. "Mûsâ" dahî oraya gelince teklîfimle, Diyeceksin ki, "Mûsâ zinâ etti benimle".) Ertesi gün olunca, bütün benî İsrâil, "Kârûn"un dâvetiyle meydâna oldu dahil. Sonra Mûsâ Nebî'ye dedi ki gidip bizzât, (Gel, benî İsrâile biraz eyle nasîhat.) O dahî kabûl edip onun bu teklîfini, Teşrîf edip, anlattı dînin emirlerini. Buyurdu ki: (Hırsızlık etmeyin ki siz sakın, Cezâsı pek büyüktür hırsızlık yapanların. Sopa ile vurulur, iftirâ edilirse, Elbette öldürülür, evli zinâ ederse.) O an Kârûn dedi ki: (Öyle diyorsun, ancak, Sen de bir suç işlersen, o zaman ne olacak?) Mûsâ aleyhisselâm buyurdu ki cevâben: (Cezâ tatbîk edilir bana da yine aynen.) Dedi: (Benî İsrâil, diyorlar ki hakkında, Düşüp kalkıyormuşsun sen filânca kadınla.) Mûsâ Nebî üzülüp, çağırdı o kadını, Sordu ona, bu işi yapıp yapmadığını. Peygamberlik nûruyla buyurdu ki: (Ey kadın! Sen Allah hakkı için iftirâ etme sakın.) Korku geldi kadına, titredi birden içi, Dedi ki: (Hayır hayır, yapmadın sen bu işi. Lâkin senin hakkında etmem için iftirâ, Kârûn beni aldatıp, verdi çok mal ve para.) Mûsâ Nebî, secdeye koydu hemen başını, Dedi ki: (Yâ ilâhî, ver onun cezâsını.) İnsanlar netîceyi bekliyorken korkarak, Mûsâ Nebî buyurdu: (Yut Kârun'u ey toprak!) Kârun yere batınca, niyâz etti: (Yâ Rabbî! Bütün servetini de helâk et kendi gibi.) O zaman, nesi varsa "Kârûn"un tamâmiyle, Geçti yerin dibine onun bu murâdiyle. O çok mağrûr olduğu sayısız servet, sâmân, Kendisiyle birlikte hâk ile oldu yeksân. Böbürlendiği için dünyâ zenginliğiyle, Kalmadı servetinden, bir nişân ve iz bile
.Hârun aleyhisselâm
2002-12-09 01:00:00
Kardeşinin vezîriydi Benî İsrâil için gelen bir Peygamberdir, Ve "Hazret-i Mûsâ"nın büyük birâderidir. Ondan, üç yaş büyük ve beyaz, nûr yüzlü idi, Peygamberlik işinde, onun "baş vezîri"ydi. İri yapılı olan bu sâhib-i seâdet, Halîm ve selîm olup, sabrı da çoktu gâyet. O, Mûsâ Peygambere olmuştu yâr ve refîk, Sonradan ona dahî verildi Peygamberlik. Hak teâlâ emredip, Mûsâ Nebî'ye ilkin, Gönderince Firavun'u îmâna dâvet için, Arz etti ki: (Yâ Rabbî, birâderim Hârun'u, Yardımcı ver, birlikte yapalım gidip bunu. Fasîh olduğu için lisânı onun hem de, Gelip yardım eylesin bana bu vazîfemde.) Hak teâlâ buyurdu: (İstediğin şeyi biz, Verip, kardeşin ile sana kuvvet veririz. Hattâ Firavun'a karşı, bir üstünlük, mûcize, Veririz ki, bir zarar gelmesin ondan size. Onları, hidâyete dâvet edin gidip siz, Firavun'a ve ehline gâlip geleceksiniz.) "Mûsâ Peygamber" ile "Hârun aleyhisselâm", Teblîğ-i risâlete ettiler her gün devâm. Lâkin "Firavun", onlara asla inanmıyordu, Hattâ zulümlerini daha arttırıyordu. "Tih Çölü"nde, kavmiyle dururken Mûsâ Nebî, Onu, Tûr'a çağırdı Âlemlerin Sâhibi. "Tevrât"ı almak için Tûr dağına giderken, Birâderi "Hârun"un yanına geldi hemen. Buyurdu: (Ey nübüvvet sâhibi birâderim! Ben Rabbimin emriyle Tûr dağına giderim. Sen bana vekîl olup, kavmimi iyi gözet, Ne yapıp yapmıyorlar, hâllerine dikkat et. İşlerini hâlledip, yumuşak davranasın, Fesat çıkarırlarsa, onlara uymayasın.) Sonra vedâ ederek, gidince Tûr'a artık, O kavim arasında, belirdi bir münâfık. Adı "Sâmirî" olup, kuyumcuydu bu zâten, Altından bir "Buzağı heykeli" yaptı hemen. Ve benî İsrâile şöyle dedi o alçak: (Sizin de, Mûsâ'nın da tanrısı budur ancak. Lâkin unuttuğundan bu tanrıyı Mûsâ da, Tûr'da aramak için, gitti o bu sırada.) İsrâil oğulları, bu yalana inanıp, Tapmağa başladılar o puta, "Tanrı" sanıp. Halbuki Hak teâlâ buyurdu ki Kur'ân'da: (Onlar görmezler mi ki, cân yoktur bu hayvanda. O, ne söyliyebilir, ne cevap verebilir, Onlara, ne bir zarar, ne de bir fayda verir.)
.Hârun aleyhisselâm
2002-12-10 01:00:00
İsrâil oğulları, "Sâmirî"nin fendine, Aldanıp, tapınınca buzağı heykeline, "Hârun aleyhisselâm" üzüldü buna gâyet, Bundan vazgeçirmeğe eyledi sa'y-ü gayret. Buyurdu ki: (Ey kavmim, siz aldanıyorsunuz, Hidâyetten ayrılıp, şirke sapıyorsunuz. Şüphe yok ki, Rabbiniz Hak teâlâdır elbet, Allahı mâbud bilip, Ona edin ibâdet.) İsrâil oğulları onu dinlemediler, Ve hattâ karşı gelip, ona şöyle dediler: (Mûsâ gittiği yerden gelinceye kadar biz, Bu heykele tapmaktan hiç vazgeçmiyeceğiz.) Hârun Nebî, onlara ettiyse de nasîhat, Lâkin küfürlerinde ettiler yine inât. Mûsâ Peygamber ise, Tûr dağından dönünce, Çok üzüldü, kavminin bu hâlini görünce. Tevrât levhalarını, o gadapla elinden, Bırakıp, kardeşinin yanına geldi hemen. Gadabından, saçını tutup çekti kendine, Buyurdu: (Ey kardeşim, bu kavmin halleri ne? Görmedin mi onların şirke gittiklerini? Niçin îkâz etmedin hemen kendilerini?) O, özür diliyerek, dedi: (Ey birâderim! Sen böyle sakalımı, saçımı çekme benim. Men etmek gâyesiyle, gücüm yettiği kadar, Gayret ettim ve lâkin bana inanmadılar. Hattâ öldürmek için, geldiler üzerime, Beni azarlayıp da, düşmanı sevindirme.) "Mûsâ Nebî" dinleyip onun bu beyânını, Anladı kardeşinin suçu olmadığını. Dedi ki: (Yâ ilâhî, eyle bizi mağfiret, Her ikimizi dahî rahmetine idhâl et.) Sonra kavmine dönüp, buyurdu ki: (Peki siz, Niçin Hakkı bırakıp, bâtıla yöneldiniz?) Dediler: (Hîlesine aldandık Sâmirî'nin.) O zaman bir bedduâ eyledi onun için. Allah, Mûsâ Nebî'ye vahyetti ki sonra da: (Hârun'un ömrü bitti, bulunun filân dağda.) Oğullarını alıp, o dağa yöneldiler, Bir mağara görerek, içeriye girdiler. Orada bir "Taht" ile, bir "Yazı" duruyordu, (Bu, kime uygun ise, onundur) yazıyordu. Hârun aleyhisselâm, çıkıp yattı o taht'a, Buyurdu: (Benim için bu yapılmış âdetâ.) İnip, oğullarına eyleyince vasiyyet, Girdi genç sûretinde içeri "Melek-ül mevt". Müsaade isteyip, kabz eyledi rûhunu, "Mûsâ Nebî" oraya defn etti o gün onu.
.Hızır aleyhisselâm
2002-12-11 01:00:00
Hak teâlâ Kur'ânda onu zikreylemiştir, Âlimler, "Ya Peygamber, ya velîdir" demiştir. "Hazret-i Zülkarneyn"in teyzesinin oğluydu, Ve onun ordusunun baş komutanı oydu. Yine onun rûhuna, ona mahsûs olarak, Bâzı husûsiyetler vermiştir cenâbı Hak. Şöyle ki, onun rûhu girip "İnsan" şekline, Yetişir darda kalan kimselerin işine. Mûsâ aleyhisselâm, sordu bir gün: (Yâ Rabbî! Var mı benden daha çok böyle ilim sâhibi?) (Evet var) buyurunca, sordu yine: (O kimdir?) Buyurdu ki: (O kimse Hızır diye bilinir.) Nerde bulacağını öğrenip daha sonra, Gidip, deniz yanında vâsıl oldu "Hızır"a. "Esselâmü aleyke yâ Hızır!" dedi hemen, O da, (Aleykesselâm yâ Mûsâ) dedi aynen. Hayret edip sordu ki, ona Mûsâ Peygamber: (Sen, Mûsâ olduğumu nereden aldın haber?) Hızır aleyhisselâm dedi ki: (Beni sana, Bildiren, seni dahî bildirdi işte bana.) Mûsâ Nebî buyurdu: (Yâ Hızır, iznin ile, Birlikte bulunmağı isterim az seninle. Bundan da, asıl gâyem şu ki benim yâ Hızır, İlminden, bana dahî öğretesin bâzı sır.) O dedi ki: (Yâ Mûsâ, bende bir ilim var ki, Bilemiyebilirsin sen onu tabii ki. Ve lâkin sende olan ilmi de bilmez Hızır, Sen benimle olunca, edemezsin hiç sabır.) Mûsâ aleyhisselâm buyurdu ki o zaman: (İnşallah bulacaksın beni sabırlılardan.) Hızır dedi: (Yâ Mûsâ, gel benimle ve lâkin, Bir şey sormıyacaksın yaptığım işler için.) Bu şartla başladılar birlikte gezintiye, Bir müddet yol yürüyüp, bindiler bir gemiye. İyi tanıdığından "Hızır"ı gemiciler, Onları, bilâ ücret gemiye bindirdiler. Böyle gemi içinde ederken yola devâm, Hasar verdi gemiye, Hızır aleyhisselâm. Mûsâ Peygamber ise, çok şaşırdı bu hâle, Hemen onun işine eyledi müdâhale. Dedi: (Bizi ücretsiz bindirdi bu insanlar, Sen onların malına yaparsın böyle hasar.) Hızır dedi: (Ya Mûsâ, ben sana demiştim ya, Sabır gösteremezsin benim ile olmaya.) Mûsâ aleyhisselâm buyurdu: (Doğru, evet, Lâkin dalgınlığımdan oldu bu muhâlefet.) Bu özrü kabûl edip Hızır aleyhisselâm, Yine "Mûsâ Nebî"yle o yola etti devâm.
.Hızır aleyhisselâm
2002-12-12 01:00:00
"Mûsâ Peygamber" ile, "Hızır aleyhisselâm", O gemiden inerek, ettiler yola devâm. Bir kasaba içinden geçerlerken, bir ara, Rastladılar ilerde oynıyan çocuklara. Hızır aleyhisselâm onların içlerinden, Birisini ayırıp, öldürdü onu hemen. Mûsâ Nebî, buna da dayanamayıp yine, Dedi: (Niçin öldürdün, çocuğun günâhı ne?) Hızır aleyhisselâm dedi: (Ben demiştim ya, Hiç sabredemiyorsun benim ile olmaya.) Buyurdu ki: (Haklısın, bundan sonra ben artık, Karışırsam, benimle yapma hiç arkadaşlık.) Buna da "Peki" deyip Hızır aleyhisselâm, Onunla yolculuğa eyledi yine devâm. Yolları bir beldeye uğradıysa da, fakat, İnsanlar, hiç onlara etmediler iltifât. Yiyecek bulmak için dolaşırken bir miktâr, Gördüler yıkılacak hâle gelmiş bir "Duvar". Bir işâret ederek Hızır aleyhisselâm, O duvarı doğrultup, eyledi sapa sağlam. Mûsâ Nebî, buna da edemez yine sabır, Dedi: (Niçin düzelttin o duvarı ey Hızır? Onlar bize bakmayıp, davrandılar çok kaba, Sen iyilik yaparsın, hikmet nedir acabâ?) Hızır aleyhisselâm ona dedi: (Yâ Mûsâ! İşte bu, bir sebeptir artık ayrılmamıza. Lâkin senin gördüğün bu garip hâdiseler, Hakkında açıklama yapayım birer birer. Evvelâ, bindiğimiz o "Gemi" vardı ya bir, İşte o, on kardeşe âitti gâyet fakîr. Karşı sâhilde ise, zâlim bir kral vardı, Sağlam gemi görürse, gasbedip el koyardı. Gemiye, bunun için zarar verdim ki derhâl, Bunu "Hasarlı" görüp, el koymasın o kral. "Çocuğu öldürmemin" hikmetine gelince, O, mürted olacaktı bülûğuna erince. Sâlih kimseler idi lâkin ebeveyni de, Bu, küfre sokacaktı onları ileride. O "Duvar"a gelince, eğikti, ben düzelttim, O, iki çocuğundu gâyet fakîr ve yetîm. Bu duvarın altında, büyük bir "Defîne" var, Lâkin bu defîneden, kimse değil haberdâr. Eğer düzeltmeseydim o duvarı ben yine, Yıkılıp, çıkacaktı ortaya o defîne. Çocuklar henüz küçük yaştadır, bundan sebep, Bu servete, gayriler sâhip çıkacaktı hep. Düzeltince, çökmekten halâs oldu o duvar, Çocuklar büyüyünce, ona mâlik olurlar.
.Hızır aleyhisselâm
2002-12-13 01:00:00
"Hızır aleyhisselâm", Mısır'ın çarşısında, Giderken, bir "Dilenci" belirdi karşısında. Ve Hızır'a dedi ki: (Bana bir sadaka ver, Allah da versin sana hayır ve iyilikler.) Buyurdu: (Hak teâlâ eylesin sana ihsân, Benim sana verecek bir şeyim yoktur şu an.) Lâkin yine isteyip o ikinci olarak, Dedi: (İyilik versin sana da cenâbı Hak.) Sonra, üçüncü defâ yalvardı ki bu sefer: (Allah rızası için, bana bir sadaka ver.) Buyurdu ki: (Yanımda bir şeyim yoktur, fakat, Tut benim elimden de, götürüp pazarda sat.) Dilenci "Peki" deyip, alıp gitti pazara, "Dörtyüz dirhem"e satıp, o kadar aldı para. O alan da götürdü "Hızır"ı hânesine, Üç gün geçti, hiçbir iş vermedi kendisine. Hızır aleyhisselâm buyurdu ki: (Efendim! Bana bir iş emret de, onu îfâ edeyim.) Efendisi, Hızır'a şöyle dedi o vakit: (Yaşlısın, sana göre iş yoktur öyle basit.) Buyurdu ki: (Ama ben yorulmam, sen iş emret.) Dedi: (Mâdem şu taşı, şu filân yere naklet.) Kalktı ve bir hamlede o taşı nakledince, O kişi, bunu görüp hayret etti bir nice. Zîrâ taş ağır olup, kuvvetli altı kişi, Ancak yapabilirdi bir sâatte o işi. Sonra ona dedi ki ileriki günlerde: (Sefere gidiyorum, sen vekîl kal bu evde.) Hızır aleyhisselâm buyurdu: (İyi, ancak, Bir iş ver de öyle git bana da uğraşacak.) Dedi: (Köşk yapacağım, hazırlığım yoktur hiç, Ben gelinceye kadar, yap bâri biraz kerpiç.) O sefere gidince, Hızır aleyhisselâm, Kerpiç döküp, o köşkü yaptı ve etti tamâm. Efendi, o seferden döndüğünde evine, Eskisinden daha çok hayrette kaldı yine. Çünki köşk yapılmıştı, gâyet zarîf ve muhkem, Bu kısacık zamanda, bu, mümkün değildi hem. "Hızır"ın karşısında adam döndü şaşkına, Ve sordu ki: (Sen kimsin, söyle Allah aşkına.) Dedi ki: (Soruyorsun mâdem ki "Allah için", Öyleyse söyliyeyim doğrusunu bu işin. Sen beni, "Köle" diye satın almıştın, fakat, Köle değil, "Hızır"ım, işte budur hakîkat. O adam ağlıyarak, öptü iki elini, Dedi ki: (Bilemedim, ne olur affet beni.) Kâfirdi hem o kişi, bir şey oldu gönlünde, Hemen cân-ü gönülden îmân etti o günde.
.Hızır aleyhisselâm
2002-12-15 01:00:00
"Her şey aslına döner" Pâdişah emretti ki bir gün başvezîrine: (Hızır'ı bul ve getir, emrim gelsin yerine.) Dedi ki: (Onu bulmak çok zordur, kolay değil, Bu iş için siz bana tanıyın kırk gün mehil.) Fakîr bir müslümân da var idi ki o yerde, Sultânın bu emrini duymuştu o fakîr de. Ve kendi kendisine düşündü ki: "Gideyim, Pâdişâha, "Hızır'ı ben bulurum" diyeyim. Lâkin kırk gün, sultâna âit olsun nafakam, Hiç olmazsa bu kırk gün, sâkin olsun şu kafam. Biraz râhat edeyim, sonra da Allah kerîm, Hızır'ı bulamazsam, cezâm neyse çekerîm." Çıktı ve arz eyledi sultâna bu fikrini, Sultân buna sevinip, verdi her isteğini. Otuz dokuzuncu gün, sultân, o müslümâna, Hâtırlattı: "Yârın son, Hızır'ı getir bana." Sonra gönderdiyse de ertesi gün iki at, Lâkin bulamamıştı "Hızır"ı bu fakîr zât. Güzel bir abdest alıp, iki rek'at bir namâz, Kılarak, Yaradan'a yalvarıp etti niyâz. Dedi ki: (Habîbinin hürmetine Yâ Rabbî! Sultânın zararından sen koru bu garîbi.) Sonra saraya gidip çıkarıldı huzûra, Dedi ki: (Çok aradım rastlamadım Hızır'a.) Sultân sinirlenerek, dedi: (Ey başvezîrim! Ne dersin, bu adama nasıl cezâ vereyim?) Dedi ki: (Parça parça edelim bedenini, Her sokağın başına, asalım etlerini.) İkinci vezîrine sorunca bu suâli, Dedi: (Bunu, dibekte dövelim un misâli.) Üçüncü vezîre de sorunca bunu sultân, Dedi ki: (Affetmektir sultânlara yakışan.) O esnâda bir çocuk peydâh olup, şöyle der: (Sonunda yine her şey, aslına rücû eder.) Bu sefer o çocuğa sordu sultân: (Ey çocuk! Sen kimsin, neden böyle diyorsun, söyle çabuk.) Dedi ki, (Şu başvezîr, oğludur bir "Kasab"ın, Onu, "Kasap başı" yap, et kesip parçalasın! İkinci vezîrinse bir "Aşçı"nın oğludur, Onu, "Aşçı başı" yap, onun da işi odur. Üçüncü vezîrinin babası da "Vezîr" dir, İşte sen, bu vezîri yap kendine "Başvezîr". "Hızır"la görüşmeği isterdin zannederim, Görmek arzû ettiğin o "Hızır" işte benim. Ey sultân, sen bağışla bu garip müslümânı, Devâm ettir kendine yaptığın o ihsânı...)
.Hızır aleyhisselâm
2002-12-16 01:00:00
"O, Hızır idi!" Bir gün "Sultân Süleymân", boğaz gezintisine, Çıkmıştı ki, uğradı Ortaköy sâhiline. Kayığını sâhile yanaştırıp bir müddet, "Yahyâ Efendi"yi de kayığa etti dâvet. O da, bir ahbâbiyle, pâdişâh kayığına, Gelerek bindi hemen, "Kânûnî"nin yanına. Ahbâbı da, sultânın karşısına oturdu, Lâkin o hep Sultânın eline bakıyordu. Sultan da yüzüğünü çıkarıp parmağından, Ona verip dedi ki: (Bakın daha yakından.) Sultândan o yüzüğü alan o kimse ise, Evirip çevirerek, atıverdi denize. Yahyâ Efendi hâriç, kayıkta bulunanlar, Onun bu yaptığına hep hayrette kaldılar. Hâdise üzerinden geçince yarım sâat, İnmek istediğini söyledi hem de o zât. Pâdişâhın kayığı yanaşınca sâhile, O, eğilip denizden su aldı avcu ile. Ve onu, pâdişâha uzanıp sunduğunda, Gördüler ki, o "Yüzük" duruyor avucunda. Kânûnî, o yüzüğü eline aldı, fakat, Gözlerinin önünden kayboldu birden o zât. Sultân yine şaşırıp hem Yahyâ Efendiye, Suâl etti: (Ağabey, neler oluyor?) diye. Yahyâ Efendi ise, dedi ki: (Sultânımız, O, "Hızır"dı ve lâkin sizler tanımadınız.) Şemseddîn-i Attâr da, "hazreti Hızır" ile, İlgili bir kıssayı nakleder bize şöyle: Celâleddîn-i Rûmî, bir gün va'z ediyordu, Cemâat da oturmuş, zevk ile dinliyordu. Hazreti "Mûsâ" ile "Hızır" hikâyesini, Dinlerken, kesmişlerdi hepsi nefeslerini. Yanımda biri vardı, o dahî dinliyordu, Baktım, kendi kendine bir şeyler söylüyordu. Kulak verip dinledim, şöyle diyor idi ki: (Nasıl da anlatıyor, yanımızdaymış gibi.) Yanına sokularak, dedim ki: (Bildim, evet, Sen, hazreti Hızır'sın, lütfen bana ihsân et.) Buyurdu ki: (Burada işte var ya Mevlânâ, Sen ona ricâ et ki, ihsân etsin o sana.) Sonra kayboluverdi ortadan birden bire, Ben bunu "Mevlânâ"ya gittim haber vermeğe. Ben söze başlamadan, buyurdu ki o ilkin: (Hızır'ın söylediği doğrudur ey Şemseddîn.)
.Hızır aleyhisselâm
2002-12-17 01:00:00
Hadîs âlimlerinden o "Hakîm-i Tirmizî", İlk "hazreti Hızır"dan aldı ilim ve feyzi. Küçükten yanıyordu kalbi "İlim aşkı"yle, Anlaşmıştı genç iken, iki arkadaşıyle. "Tirmîz"den ayrılarak, o ve diğer ikisi, Gidip yapacaklardı üçü ilim tedrîsi. Bunu, vâlidesine gidip haber verince, Annesi çok üzülüp, sitem etti bir nice: (Ey yavrum, ben yaşlı ve hastayım, biliyorsun, Beni, kime bırakıp sefere gidiyorsun?) O böyle söyleyince, vazgeçti o seferden, İki arkadaşıysa, çıktılar yola hemen. "Muhammed bin Alî"ydi bu zâtın adı asıl, Seferden kaldığına çok üzüldü velhâsıl. Bu ilim tedrîsinden mahrûm kaldığı için, Tenhâlara gider ve ağlardı için için. O böyle üzülerek ağlarken gözyaşiyle, Âniden karşılaştı "nûr yüzlü bir kişi"yle. Ona şöyle sordu ki o sevimli ihtiyar: (Oğlum, niçin ağlarsın, yoksa bir derdin mi var?) O zâta anlatınca başından geçen hâli, Şefkatle sordu ona, o zât da şu suâli: (İki arkadaşını ilimde geçmen için, Sana, her gün ben gelip ders versem, ister misin?) Işıldadı gözleri, kalbine doldu sevinç, Dedi: (Elbet efendim, arzû etmez miyim hiç?) O, "hazreti Hızır"dı, her gün gelip üç sene, Bilcümle ilimleri öğretti kendisine. Hızır aleyhisselâm, ona, bu derin ilmi, Öğretince, oldu o büyük hadîs âlimi. Bu geniş ilmi ile çok kitap yazdı, ancak, Yoktu o gün onları okuyup anlıyacak. Talebeden birini çağırıp huzûruna, Yazdığı kitapların hepsini verdi ona. Buyurdu ki: (Bunları götürüp Ceyhun'a at.) O ise kıyamayıp, atmadı o gün fakat. Kitapları götürüp, gizliyerek evine, Hakîm-i Tirmizî'nin yanına geldi yine. Buyurdu: (Sen onları atmamışsın ey evlât, Haydi git, evden al da, götürüp Ceyhun'a at.) "Peki efendim" deyip, götürüp attı artık, Su, ikiye ayrılıp, gördü bir açık "Sandık". Attığı o kitaplar, düştü sandık içine, Hayretle hocasının yanına geldi yine. Ve ona, gördüğünü verince aynen haber, Buyurdu ki: (Atmışsın kitapları bu sefer. Hızır aleyhisselâm istemişti onları, Bir ehline verecek sonra o kitapları.)
.Yûşâ aleyhisselâm
2002-12-18 01:00:00
Benî İsrâil için gönderilen Nebîdir, Ve hazreti Mûsâ'nın vekîl ve yeğenidir, Yûsüf Peygamber gibi, güzeldi yüzü gâyet, Kim görse, hayrân olur, ederdi hem de hayret. Karayağız ve cesûr, çok kahramân biriydi, Ve savaş tekniğinde "Mahâret" sâhibiydi. Mûsâ Nebî göçünce âhiret âlemine, Hak teâlâ, "Yûşâ"yı irsâl etti yerine. Peygamber eyliyerek vahyetti ki nihâyet: (Al benî İsrâil'i, kâfirlerle cihâd et.) O dahî ordu kurup, kuşattı "Erihâ"yı, Onu alıp, sonra da aldı "Şehr-i İlyâ"yı. Sonra "Belka şehri"ne yürüdü fetih için, Etrâfı sûrlar ile çevriliydi bu şehrin. Bu beldede, "Bel'âm bin Bâûrâ" ismi ile, Bir kimse var idi ki meşhûrdu ilmi ile. "İsm-i a'zam" denilen duâyı biliyordu, Her duâsı, indallah kabûl ediliyordu. Şehrin hükümdârı da kâfir ve zâlimdi pek, Herkes bîzâr olmuştu zulmünden o güne dek. "Yûşâ aleyhisselâm" gelirken ordu ile, Bu zâlim hükümdâr da vâkıf oldu bu hâle. Kavminden, kalabalık bir grupla berâber, "Bel'âm-ı Bâûrâ"ya verdiler bunu haber. Dediler ki: (Ey Bel'âm, İsrâil oğlu Yûşa, Büyük bir ordu ile gelir bizle savaşa. Rabbine, bizim için edesiniz bir duâ, Kalksın üzerimizden bu tehlike ve belâ. Şimdi tek ümîdimiz, bu duâdır ki elbet, Çünki kabûl oluyor duânız, olmuyor ret.) Cevâbında dedi ki: (Yazıklar olsun size, Nasıl gelebiliyor böyle şey zihninize. O gelen Yûşâ Nebî, benim de Peygamberim, Onların aleyhine nasıl duâ ederim?) Bu sefer zevcesini koyaraktan araya, Baskıya başladılar Bel'âm-ı Bâûrâ'ya. O dedi ki: (Ey Bel'âm, duâ etmezsen eğer, Senden ayrılıyorum, işte sana son haber.) Buna da aldırmayıp, demeyince o "Evet", Hükümdâr, ölüm ile tehdît etti nihâyet. Dedi: (Dinle ey Bel'âm, bu sana son ihtârım, Eğer duâ etmezsen, asarım seni yârın.) Yine "Hayır" deyince, sinirlendi hükümdâr, Onu öldürmek için, pek kat'î verdi karâr. Kuruldu "Dar ağacı" emriyle hükümdârın, Bel'âmı getirterek, dedi: (Nedir karârın? Tercîh eyle şunlardan hemen bir tânesini, Ya duâ et, yâhut da asarım şimdi seni.)
.Yûşâ aleyhisselâm
2002-12-19 01:00:00
Ölümle korkutunca "Bel'âm"ı o hükümdâr, Dedi: (Müsaade et şimdi bana bir miktâr. Ben bu gece, bu işi Rabbime arz edeyim, Ne ilhâm eder ise, size haber vereyim.) Oradan avdet etti o gece hânesine, Rü'yâda, "Duâ etme" denildi kendisine. Lâkin gerek hükümdâr, gerekse şehir halkı, "Duâ etmesi" için yaptılar yine baskı. Servetler vâdedince Bel'âm-ı Bâûrâ'ya, O zaman döndü kalbi, meyletti bu dünyâya. Görünce bir arada bu kadar çok serveti, Kapladı kendisini para mal muhabbeti. Dedi ki: (İzin verin, arz edeyim Rabbime, Yârın îfâ ederim, ne gelirse kalbime.) Ve lâkin hiçbir ilhâm gelmeyince, bu defâ, Dediler ki: (Ey Bel'âm, ahdini eyle îfâ.) Servet vaadlerini görünce o bu kadar, Onlara duâ için, maalesef verdi karâr. O şehrin hâricinde vardı bir Husbân dağı, Gidip, o dağ başında yapacaktı duâyı. Merkebine binerek, o dağa oldu revân, Ve lâkin çöktü yere, "Yürümedi" o hayvan. İndi ve kaldırmağa uğraştıysa da biraz, Hayvan dile gelerek, eyledi onu îkâz: (Ey Bel'âm, sen o dağa ne için gideceksin? Peygamber aleyhine duâ mı edeceksin? Bak, melekler önüme çıkıyor şimdi benim, Bana, "Gitme" diyorlar ben nasıl yürüyeyim?) Bel'âm, geri dönmeğe karâr vermişti, fakat, "Şeytân", insan şeklinde oldu ona musallat. Dedi: (Merkep sözüyle dönülür mü hiç geri? "Şeytândır" öyle diyen, dönme, yürü ileri. Eğer duâ edersen, çok artar îtibârın, Îmâna çağırırsın böylece halkı yârın. Belki de Rabbin sana verecek Peygamberlik, Bu kadar servetler de, senin olur üstelik.) Bu sözlere aldanıp, gittiyse de o yere, Gadab-ı ilâhîye uğradı birden bire. Dili göğsüne sarkıp, hâli oldu fecâat, Gadaba geldiğini anlayıp etti feryât. Dedi: (Gitti elimden dünyâm ve âhiretim, Böyle olduktan sonra, neye yarar servetim?) Azıcık meyl etmesi bu "Dünyâ serveti"ne, Sebep oldu Bel'âmın sonsuz felâketine. Yûşâ aleyhisselâm, ordusuyla gelerek, Bu Belka şehrini de, feth etti harb ederek. O zâlim hükümdârla Bel'âm-ı Bâûrâ'yı, Öldürüp, ülkesine katmış oldu burayı.
.Yûnus aleyhisselâm
2002-12-20 01:00:00
Peygamber gönderildi Nineve beldesine, Benzerdi sesi aynen, "Dâvud Nebî" sesine. "Otuz" yaşında iken gönderildi Peygamber, Gelip, risâletini kavmine verdi haber. Lâkin inanmadılar, dediler ki: (Ey Yûnus! Eskiden söylemezdin, nerden çıktı bu husûs? Var iken aramızda bu kadar âlim, kâhin, Senin söylediğini söylemez kimse lâkin. Sen çıkmış, tek başına bizleri kötülersin, Bizi, bilmediğimiz dîne dâvet edersin.) "Yûnus aleyhisselâm" sabredip tekrâr yine, Yılmadan dâvet etti onları hak dînine. "Yüzbin" kişi idiler Nineve ahâlisi, Lâkin îmân etmedi onlardan hiç birisi. Ve hattâ, ezâ cefâ ettiler her gün Ona, Yine de ısrâr ile çağırırdı îmâna. Yine inkâr edince, buyurdu: (Ey insanlar! Küfürde kalanlara, âhirette azâb var Allahü teâlâya inanmazsanız şâyet, Gelir üzerinize çok büyük bir felâket.) Onlar, alay ederek dediler ki: (Ey Yûnus! Bizi, azâb ile mi korkuturun bâhusûs? Sırf senin hâtırına gelecekse bu azâb, Bunca halk, senin için çekecekse ızdırâb, Çok merak ediyoruz gelecek felâketi, Rabbine duâ et de, göndersin o âfeti.) "Yûnus Nebî", kavmine darılarak bu defâ, Üzüntüyle ayrılıp, gitti başka tarafa. Bu sefer Hak teâlâ vahyetti ki kalbine: (Çok acele eyledin, geri dön, git kavmine. Onları, kırk gün daha îmâna eyle dâvet.) Yûnus Nebî dönerek, emre etti icâbet. Kaldı aralarında "Otuzyedi gün" daha, Lâkin tek kişi bile inanmadı Allaha. Buyurdu: (Küfrünüzde ettiniz mâdem ısrâr, Bekleyin o azâbı, hem de üç güne kadar. Azâbın geldiğine, şudur ki ilk alâmet, Hepinizin benizi sararır, solar gâyet.) Ve ilâhî bir emir gelmeden kendisine, Kavmine darılarak, ayrılıp gitti yine. Hakîkaten Peygamber ayrılınca o yerden, Hepsinin benizleri sarardı, soldu birden. Dediler: (İşte budur dediği o alâmet, Demek ki üstümüze geliyor o felâket.) Gök kararıp, her yeri sardı siyah bir duman, Telâş sardı herkesi, ettiler feryât, figân
.Yûnus aleyhisselâm
2002-12-21 01:00:00
İnanmadıklarına gâyet pişmân olarak, Yaşlı, sâlih bir zâta geldiler ağlıyarak. Dediler: (Görüyorsun başımıza geleni, Biz yapmağa hazırız her türlü tavsiyeni.) Dedi ki: (O felâket gelmedi henüz daha, Şu tepeye çıkarak, tövbe edin Allaha. Birbirleriniz ile helâllaşın topyekün, Yûnus'un Rabbi için kurbânlar kesin bugün. Onlar, bu ihtiyârın uyup tavsiyesine, Çıktılar yüzbin kişi o "Tövbe tepesi"ne. Yüzlerce kurbân kesip, edince böyle duâ, Kaldırdı üstlerinden azâbı Hak teâlâ. Sevinip, evlerine döndüler hepsi tekrâr, Hemen "Yûnus Nebî"yi bulmağa koyuldular. Allahın peygamberi, "Yûnus aleyhisselâm", Şehirden ayrılalı olmuştu kırk gün tamâm. Ne olup bittiğini öğrenmek maksadiyle, Teşrîf etti şehirin yakınında bir yere. Hiç azâb alâmeti görmeyip, etti hayret, Anladı ki, "Rahmete tebdîl olmuş o âfet." Düşündü ki: "Şehire girersem şimdi eğer, Kavmim, yalancılıkla beni ithâm ederler." Yine mazhar olmadan bir emri ilâhîye, Şehire hiç girmeden, dönüverdi geriye. Acele uzaklaşıp, dağlar tepeler aştı, Nihâyet Dicle nehri kıyısına ulaştı. Bir gemiye bindi ki, doluydu yolcu ile, Gemi hareket edip, seyretti ileriye. Lâkin durdu az sonra âniden gemileri, Hiç kımıldamıyordu ne ileri, ne geri. Dediler: (Aramızda suçlu biri olacak. Yoksa bir sebep yokken gemi niçin duracak?) Bir âdet var idi ki eskiden o yerlerde, "Kur'a" atarlar idi böyle hâdiselerde. Kur'a kime çıkarsa, "Suçlu" diye tutarak, Denize atarlardı, onu cezâ olarak. Âdetleri gereği yaptılar böyle yine, Ve lâkin Kur'a çıktı "Yûnus Nebî" ismine. Onlar, (Bu zât, suçluya benzemiyor) dediler, O kur'ayı, bir kere daha yenilediler. Lâkin bu sefer dahî çıktı Onun ismine, Dediler: (Bu da yanlış, tekrâr edelim yine.) Üçüncü defâda da etti Ona isâbet, Dediler: (Öyle ise, bu işte var bir hikmet. Çok sâlih bir kimseye benzese de bu kişi, Demek ki, Hak katında var kusûrlu bir işi.) Âdetleri veçhile tuttular Onu yine, "Suçlu" diye, attılar hemen suyun içine.
.Davud aleyhisselâm
2002-12-23 01:00:00
Tâlût, câlût, tâbût Mûsâ Nebî'den sonra, İsrâil oğulları, Zamanla doğru yoldan ayrıldı pek çokları. "Amalika" nâmiyle bir kavim vardı yine, Musallat etti Allah, onların üzerine. "Câlût" nâm biriydi ki, o kavmin hükümdârı, Askeriyle saldırıp, mağlûb etti onları. Hem Benî İsrâilin korumasında olan, Ve içinde, mukaddes emânetler bulunan, "Tâbût" denen kıymetli sandığı da aldılar, İsrâil oğulları çok perîşân oldular. Zîrâ o kutsal olan "Tâbût"u, Hak teâlâ, Âdem Peygamberine göndermişti evvelâ. Sâir Peygamberlerden dolaşıp bu emânet, "Mûsâ Nebî"ye kadar gelmişti en nihâyet. O da, mühim şeyleri ve "Tevrât-ı şerîf"i, Bunda sakladığından, pek çok idi şerefi. İsrâil oğulları, "Tâbût" elden gidince, Râhatları bozulup, üzüldüler bir nice. Gelip, Nebîlerine mürâcaat ettiler, Başlarına, kudretli bir melik istediler. Hak teâlâ vahyedip zamanın Nebîsine, "Tâlût" nâm bir kimseyi melik kıldı hepsine. Lâkin beğenmediler onu Benî İsrâil, Dediler: (İçimizde en kuvvetli o değil.) Takviye etmek için Hak teâlâ "Tâlût"u, "Câlût"un elindeki o mukaddes "Tâbût"u, Getirtti meleklerle Tâlût'un hânesine, Görüp, îtimâtları çoğaldı kendisine. "Tâlût", önce orduyu soktu harp düzenine, Yürüdü cihâd için "Câlût"un üzerine. "Seksen bin" kişi vardı "Tâlût"un ordusunda, Kudüs'ten ayrılarak, gelip kondu bir Su'da. Mevsim pek sıcak olup, ihtiyâç çoktu suya, Lâkin Tâlût, şöyle bir emir verdi orduya: (Kim doyuncaya kadar içerse iş bu sudan, Bilsin ki, o değildir Tâlût'un ordusundan. Her kim içmez ve yâhut içerse tek bir avuç, O, benim askerimdir, bu kadar sayılmaz suç.) O seksen bin kişiden, "Üçyüz onüç" hâlis er, Tâlût'un bu emrine ittibâ eylediler. Diğerleri su içip, oldular hep perîşân, "Üçyüz onüç" er ise, kazandı kıymet ve şân. Tâlût dahî alarak, bu "Üçyüz onüç" eri, Câlût'la savaş için, derhâl geçti o nehri. Nihâyet iki ordu, karşılıklı geldiler, Bir yanda "Koca ordu", bir yanda "Bir avuç er". Tâlût'un "üçyüz onüç" kişilik ordusunda, Genç bir yiğit vardı ki, hem de "Davud" adında
.Davud aleyhisselâm
2002-12-24 01:00:00
"Davud Nebî", küçükten çok cesûr bir yiğitti, Yaşından umulmıyan cesârete sâhipti. Koyun güttüğü için gençliğinde bir müddet, "Sapan taşı" atmada hüneri çoktu gâyet. Bir gün dağda giderken, bir "Taş" çıktı yoluna, Fasîh bir lisân ile söyledi şöyle ona: (Ey Davud, beni al da, koy torbanın içine, Câlût'u öldürmekte yarar bir gün işine.) Davud aleyhisselâm bu sesi işiterek, Eğilip aldı onu, "Bir hikmet var" diyerek. Savaşmağa giderken Tâlût'un ordusunda, Hazır bulunuyordu o "Taş" da torbasında. Tâlût fermân etti ki cenk günü askerine: (Kızımı vereceğim Câlût'u öldürene. Hem ikrâm edeceğim salâhiyyet ve makâm, Her yerde onun mührü geçerli olacak tam.) "Câlût"un ordusunda "binlerle" var idi er, "Tâlût"un askeriyse, "Üçyüzonüç" idiler. Evvelâ kâfir Câlût, meydâna at sürerek, Dedi: (Var mı benimle döğüşecek bir erkek?) İri cüsseli olup, bilirdi savaşmağı, Göze alamadılar ona karşı çıkmağı. "Mü'minler korktu" diye kâfir böbürlenirken, "Davud aleyhisselâm" ortaya çıktı birden. Belinde "Sapan"ı ve sırtında torbasıyla, Çıktı er meydânına elinde sapanıyla. Sordu Câlût: (Ne için öne çıktın ey hakîr?) Dedi: (Geldim seninle dövüşmeye ey kâfir!) Câlût alay ederek, dedi ki: (Sen mi yâni? Nasıl cenk edeceksin, kılıcın nerde hani?) Belindeki sapanı aldı derhâl eline, Torbadan "Taş" çıkarıp, yerleştirdi yerine. Câlût onu görünce, gülüp alay ederek, Bıraktı kalkanını "Lüzûm yoktur" diyerek. Davud aleyhisselâm, tam Câlût'un başını, Dikkatle nişân alıp, salıverdi taşını. O anda çok kuvvetli rüzgâr esip âniden, Câlût'un başındaki "Tolga"sı düştü birden. Ve "Hazreti Davud"un attığı taş, nihâyet, Câlût'un tam alnına ediverdi isâbet. O iri cüssesiyle, düşüp "Öldü" atından, Ve müminler, hücûma geçti hemen ardından. Câlût'un ölümüyle, kâfirler bozuldular, Bir avuç müslümâna, o gün mağlûb oldular. "Tâlût", zaferden sonra sâdık kalıp va'dine, Nikâh etti kızını, derhâl "Davut Nebî"ye. Sonra da verdi ona, makâm ve salâhiyyet, Onun idâresine geçti bütün memleket.
.Davud aleyhisselâm
2002-12-25 01:00:00
"Davud aleyhisselâm" Allahtan korkardı pek, Çok istiğfâr ederdi, gözyaşları dökerek. Bir gün, eli başında olarak çıktı dağa, Tövbe istiğfâr edip, başladı ağlamağa. Niçin ağladığını sordular kendisinden, Buyurdu: (Bırakın da, ağlıyayım şimdiden. Şimdi ağlıyayım ki dünyâda daha fazla, Âhirette ağlamak fâide vermez aslâ.) Bir gün, eshâbı ile oturmuşlar bir yere, Nasîhat ediyordu etrâfındakilere. O ara, genç birisi yanlarına gelerek, Hakâretler eyledi, çok sözler sarfederek. Orada bulunanlar, çok kızdılar o gence, Ve haddini bildirmek istediler hemence. Lâkin o buyurdu ki: (Bırakın şimdi onu, O gitsin, siz sabredin ve bekleyin sonunu.) Sonra kalktı ayağa, bir abdest aldı tekrâr, Namâz kılıp, Rabbine etti tövbe istiğfâr. Sonra da duâ edip, geldi tekrâr yerine, Başladı yarım kalan evvelki sohbetine. Henüz geçmemişti ki aradan fazla zaman, Mahcûb bir vaziyette, o genç geldi tekrârdan. Büyük bir hürmet ile öperek ellerini, Ayakları dibine atıverdi kendini. Ağlayıp sızlıyarak, dedi ki: (Ey efendim! Az önce, size karşı büyük hata eyledim. Size, durup dururken ettiğimden hakâret, Üzgün ve çok pişmânım, ne olur beni affet.) Gördü gencin af için böyle yalvarmasını, Merhamete gelerek, affetti hatasını. Hak teâlâ, hazreti Davud'a vahyetti ki: (Ey Davud, kullarımdan bir tânesi eğer ki, Gayriden yüz çevirip, sırf bana güvenirse, Herşeyden ümîd kesip, doğru bana gelirse, Yedi kat göklerde ve yerde olan kimseler, Birleşip, ona zarar yapmak arzû etseler, İzzet ve celâlime yemîn ederim ki ben, Ona, asla bir zarar yapamazlar katiyyen. Kim de beni bırakıp, kullara güvenirse, Gönlünü benden alıp, başkasına verirse, İzzet ve celâlime yemîn ederim ki ben, Onu, kendi hâline bırakırım tamâmen. Doldururum kalbini sırf "Dünyâ sevgisi"yle, Uğraşır didinir hep, dünyâ meşgâlesiyle. Dünyânın ömrü kadar uzun olsa da ömrü, Râhat yüzü göremez, bu hâlinden ötürü. Zîrâ onun kalbinde her şey vardır, ben hâriç, Onları düşünmekten düşünemez beni hiç.)
.Davud aleyhisselâm
2002-12-26 01:00:00
Bir gün "Davud Nebî"ye şöyle vahyolundu ki: (Ey Davud, kullarımdan hiçbir kul var mıdır ki, Bana duâ etsin de, o hulûs-ü kalb ile, Ben onun duâsını çevireyim geriye. Kim kapımı çaldı da, onu açılmaz gördü? Kim benden istedi de, eli boş geri döndü? Onlar her ne isterse, gönderirim o demde, İstedikleri şeyler, mevcûttur hazînemde. Kullarıma söyle ki, seviyorsa beni kim, Ona, ondan daha çok fazladır benim sevgim. Ey Davud, bir sevgili görülmüş mü ki aslâ, Sevsin başkalarını, sevgilisinden fazla? Her kim beni ararsa, elbette ki kavuşur, Kim gayriyi ararsa, beni kaybetmiş olur. Kim beni zikrederse, onu ferahlatırım, Bana muhabbetini elbette arttırırım. Herkes unutmuş iken beni gaflet içinde, O kulum âgâh olur, o sevgi ateşinde. Benden râzı olandan, olurum ben de râzı, Kabûl olur indimde, her duâ ve niyâzı. Gönderdiğim belâya, her kim sabredemezse, O, benden bir talepte bulunmasın öyleyse. Kullarımın içinde gizlerim ben dostları, Yalnız sevdiklerime tanıtırım onları. Beni unutanları bile hiç unutmazken, Hep beni ananları hiç unutur muyum ben? Saçarken ihsânımı nice cimri kullara, Cimrilik eder miyim hiç cömert olanlara? Gönderirim dostlara, türlü dert ve belâlar, Ve onlar sabrettikçe, veririm çok sevâplar. Dünyâda korkanlara, korku vermem mahşerde, Benden utananları, utandırmam o yerde. Kim beni sevdiğini iddiâ ediyorsa, Sözü doğru olur mu bütün gece uyursa? Tenhâda aramaz mı herkes sevgilisini, Ben de duymak isterim, gece dostlar sesini. Ey Davud, ne oldu ki kulların hâllerine, "Dünyâ muhabbeti"ni sokarlar kalplerine. Halbuki ben dünyâya vermem hiç değer, kıymet, Onlar nasıl verirler dünyâya ehemmiyet? Ey Davud, rastlar isen beni taleb edene, Bütün imkânın ile, gir onun hizmetine. Kullarıma söyle ki, sevsinler beni hepsi, Ben, beni sevenlerin olurum sevgilisi. Kullarımdan kim beni fazla severse şâyet, O da, kullar içinde görür çok fazla rağbet. Kullarımın içinde, severim sabredeni, Belâma sabretmiyen, kazanamaz ecrini.)
.Davud aleyhisselâm
2002-12-27 01:00:00
"Davud aleyhisselâm" merak edip gâyetle, Sık sık dolaşıyordu tebdîl-i kıyâfetle. "Kendisinin hakkında, milletteki kanâat, Acabâ nasıl?" diye, yapardı istihbârât. Bu maksatla gezerken, bir gün memleketinde, Karşısına, bir "melek" çıktı insan şeklinde. Hazreti "Cebrâil"di rastladığı o melek, Yaklaşıp sordu ona, teb'adan zan ederek. Dedi: (Nasıl milletin şimdi râhat, huzûru? Davud'un, idârede sence var mı kusûru?) Cibrîl dedi: (İyidir, kusûru yoktur, ancak, Onda bir haslet olsa, daha iyi olacak.) (O hasled nedir?) diye sordu Davud Peygamber, Dedi ki: (Beytülmaldan geçinirmiş o meğer. Halbuki bir kimsenin, elinin emeğiyle, Yemesi, kıyâslanmaz aslâ diğerleriyle.) Davud Nebî, Rabbinden niyâz etti: (İlâhî! Elimin emeğiyle geçim ver bana dahî.) Ona, "Demirciliği" öğretti Hak teâlâ, Geçimi, eskisinden oldu iyi ve âlâ. Kim "hazreti Davud"un işitseydi sesini, Hayrân ve şaşkın olup, kaybederdi kendini. O, "Zebûr" okumağa başlasaydı ne zaman, Halka halka dizilip, dinlerdi ins ve hayvan. Önce din âlimleri, sonra diğer mü'minler, Onların arkasına saf olurdu cinnîler. Sonra, ehlî ve vahşî hayvânâtın cümlesi, Toplanıp, huşû ile dinlerlerdi bu sesi. "Davud aleyhisselâm" evden çıktığı zaman, Evinin kapısını kitlerdi muntazaman. Yine bir gün, evinden çıkıp gitti bir yere, Kilitledi kapıyı, bu âdeti üzere. Geriye geldiğinde açıp girdi içeri, Lâkin baktı, içerde oturur başka biri. Çok taaccüp ederek, buyurdu: (Kimsin ki sen, İçeri girebildin kapı kilitli iken?) Dedi ki: (Ben öyle bir kimseyim ki ey Davud, Fark etmez bana açık, kilitliymiş veyâhut.) Onun kim olduğunu tahmîn etti o dahî, Dedi: (Sen, öyle ise Azrâilsin Vallahi. Rûhumu kabzetmeğe geldinse şimdi eğer, Niçin bunu önceden vermedin bana haber?) Dedi: (Çok haberciler göndermiştim sana ben, Meselâ nerde şimdi ecdâdın, nerde deden?) Davud aleyhisselâm dedi: (Hepsi öldüler.) Dedi ki: (İşte onlar, birer haberciydiler.) Ve "hazreti Davud"a hürmetkâr davranarak, Kabzeyledi rûhunu, ondan izin alarak.
.Davud aleyhisselâm
2002-12-28 01:00:00
Kudüs yakınlarında, Gazze şehrinde doğan, Bir Peygamber idi ki, sultân oldu sonradan. O, Benî İsrâil'e Peygamber gönderildi, Ve Mescid-i Aksâ'yı, ilk o binâ eyledi. "Dâvud Nebî", ondokuz evlâdının içinden, En çok onu severdi, üstün hasletlerinden. Öyle fazla idi ki idrâk ve anlayışı, Babası, önce ona danışırdı her işi. Meselâ babasının sultânlık zamanında, İki kadın, birer de oğulları yanında, Giderken, bir kurt gelip, büyük olan kadının, Oğlunu, yanlarından alıp kaçtı ansızın. Lâkin kadın, saptırmak istedi hakîkati, Dedi: (Senin oğlunu kurt götürdü, bu katî.) Küçük kadın, şiddetle etti buna îtirâz, Dedi ki: (Seninkini götürdü, bu olamaz.) Geri kalan çocuğu paylaşamıyorlardı, İkisi de, "Bu, benim oğlumdur" diyorlardı. Aslında, küçük olan kadınındı o oğlan, Ve yalan söylüyordu mâlesef büyük olan. Bunlar, çocuk yüzünden düşünce ihtilâfa, İşi, "Dâvud Nebî"ye götürdüler bu defâ. Dâvud Nebî, onları sorup dinlediğinde, Çocuk, büyük kadının bulunurdu elinde. Küçük kadın, "Bu benim oğlumdur" dedi, fakat, Delîli olmayınca, edemedi tam isbât. Bu husûsta bir şâhit gösteremeyince de, Büyük kadın lehine hükmetti netîcede. Onlar bu mahkemeden çıkar çıkmaz dışarı, Oğlu "Süleymân"a da söylediler karârı. Henüz çocuk yaştaydı, dinledi o da yine, Ve derhâl vâkıf oldu işin hakîkatine. Dedi: (Bana bir bıçak getirin de bakayım, İkisi arasında bunu paylaştırayım.) O böyle söyleyince, küçüğü etti feryât, Dedi ki: (Ben dâvâmdan ediyorum ferâgât. Sakın kesme çocuğu, bu, çok fenâ bir fiil, Çocuk bu kadınındır, elbette benim değil.) Küçük kadın, böylece edince feryât, figân, Bu kadının lehine hüküm verdi o zaman. Dâvud Nebî öğrenip, beğendi bu hükmünü, Takdîr etti oğlunun aklî üstünlüğünü. Ömrünün sonlarında vahiy geldi ki ona: "Mülk ve saltanatını bıraksın Süleymân'a."
.Süleyman aleyhisselâm
2002-12-29 01:00:00
Rüzgâr emrinde idi Peygamber olduğunda "Süleyman Nebî" dahî, Dedi: (Af ve mağfiret eyle beni ilâhî.) Ve Peygamberliğini te'yîd etmek üzere, Rabbinden, bir mûcize talep etti bir kere. Dedi ki: (Yâ ilâhî, dünyada bir kuluna, Nasîb etmiyeceğin bir saltanat ver bana.) Zîrâ onun devrinde, vardı zâlim sultânlar, "Mülk" ile öğünmeği etmişlerdi hep şiâr. Her kimin var idıyse mülkü ve saltanatı, Halk, ona gösterirdi ilgi ve iltifâtı. Süleyman Peygamber de bunları bildiğinden, O da, "mülk" ve "saltanat" talep etti Rabbinden. Lâkin o, istemedi keyf için saltanatı, "Dînini daha kolay yaymak" idi maksadı. Hazreti Musa'nın da "Âsâ"sı oldu "Ejder", Zîrâ onun devrinde meşhûrdu böyle şeyler. Peygamber-i zîşânın devrinde de insanlar, "Nutuk" ve "Belâgat"a ederlerdi îtibâr. Bu yüzden, Hak teâlâ Resûl Efendimize, Kur'ân-ı "Nazım" yapıp, kıldı büyük mûcize. Hak teâlâ, Süleyman Nebî'ye mülkten ayrı, Verdi onun emrine "Cinler" ile "Rüzgâr"ı. Havadaki kuşlarla, yerde cümle hayvânât, Süleyman Peygambere ederlerdi itâat. Cinlerin dokuduğu vardı ki bir "Yaygı"sı, Çıkarlardı üstüne kendisiyle ordusu. Ve Süleyman Peygamber emrederdi rüzgâra, Çok hızlı götürürdü onları uzaklara. Yarım günde, bir aylık mesâfe giderlerdi, Her nereye istese, oraya inerlerdi. Yemek kapları ile, malzemelerini de, Alıp götürürlerdi, hep berâberlerinde. Hak teâlâ, o kadar mülk vermişti ki ona, Hattâ sâhib olmuştu dünyânın tamâmına. Ona ihsân olunan mûcizeden biri de, Uzaktan duymasıydı çok hafif sesleri de. Ordusuyla havada giderlerken ileri, Tâif'te, bir vâdiye murâd etti inmeği. Lâkin "Karınca"ları pek çok idi o yerin, Gördüler indiğini Süleyman Peygamberin. Reîs durumundaki "Dişi karınca" dahî, Onların indiğini görünce bizâtihî, Diğer karıncaları eyledi derhâl îkâz, Dedi: (Ey karıncalar, dinleyin beni biraz. Dolaşmayın ortada, havadan bir Peygamber, Geliyor bize doğru, ordusuyla berâber. Onlar yere inmeden, girin ki yerinize, Bilmeden basmasınlar sizin üzerinize.)
.Süleyman aleyhisselâm
2002-12-30 01:00:00
Hüdhüd kuşu ve Belkıs "Süleyman Peygamber" ki, hem de büyük sultândı, Ve Mescid-i Aksâ'nın binâsını yapandı. İnşâ tamâmlanınca, karâr verip bu defâ, Yöneldi ordusuyla Beytullah'ı tavâfa. Orada kurbân kesip, yaptı hem çok ibâdet, Yemen taraflarına etti sonra hareket. San'aya vardığında, namâz kılmak üzere, Alçalıp, ordusuyla indi yeşil bir yere. "Hüdhüd kuşu" vardı ki, emrine itâatkâr, Yükseklere çıkarak, etrâfa kıldı nazar. İlerde, yeşillikli bahçeler görüp indi, O yerler, "Belkıs" denen kadın melîkenindi. Bir başka Hüdhüd ile karşılaştı o yerde, Sordu buna: (Sen kimsin, yerin yurdun nerede?) Dedi: (Pâdişâhımız Süleyman Peygamberin, Haşmetli ordusunda vazîfeli bir erim. O, öyle sultândır ki, insan ve hayvanlara, Hükmeder cinler ile, şu esen rüzgârlara.) O dedi: (Sultânınız güçlü imiş bayağı, Bizim melîkemiz de değil ondan aşağı. Bütün Yemen diyârı hep onun emrindedir, İstersen göstereyim bu yeri sana bir bir.) Dedi: (Olur ve lâkin ben buraya gelirken, Müsaade almadım bizim melîkimizden. Su için beni arar ve bulamazsa şâyet, Derhâl cezâlandırır, korkarım ondan gâyet.) "Orduya su bulmak"tı Hüdhüd'ün vazîfesi, Nerde su olduğunu anlardı onun hissi. Keşfedince, iner ve o yeri gagalardı, Cinler gelip kazarak, suyu çıkarırlardı. Hakîkaten o yerde, ihtiyâç oldu suya, Ve Süleyman peygamber sordu onu orduya. Kuşların efendisi, bir "Ukab kuşu" vardı. Ona haber gönderip, huzûruna çağırdı. Buyurdu ki: (O Hüdhüd, nerdeyse şimdi şâyet, Onu bul ve acele yanıma edin avdet.) "Baş üstüne!" diyerek, havalandı ânında, Yükseklerden aradı onu dört bir yanında. O ise ayrılmış ve geliyordu ilerden, Gördü onu, telâşla kendisine gelirken. Yaklaşınca dedi ki: (Ey Hüdhüd, nerde idin? Sana cezâ verecek, izinsiz niye gittin?) Hüdhüd bunu duyunca, kederlendi, üzüldü, "Süleyman Peygamber"in tarafına süzüldü. Bu sefer de Akbaba ve sâir bütün kuşlar, Üzgün bir vaziyette onu karşıladılar. Dediler: (Yazık sana, niçin gittin izinsiz, Sana, büyük bir cezâ verecek melîkimiz.)
.Süleyman aleyhisselâm
2002-12-31 01:00:00
Ukab kuşu, "Hüdhüd"ü alaraktan yanına, Süleyman Peygamberin çıkardı huzûruna. Sonra çıkıp ileri, arz etti ki: (Efendim! Hüdhüd'ü, emrinizle bulup size getirdim.) Sonra "Hüdhüd" yaklaşıp Peygamberin önüne, Hürmetini arz edip, başını eğdi öne. Buyurdu ki: (Ey hüdhüd, izinsiz niçin gittin? Sana büyük cezâ var yoksa bir mâzeretin.) O da, cevap olarak dedi ki: (Ey Peygamber! Size, "Sebe ili"nden getirdim mühim haber. O yerin, "Belkıs" diye var ki bir melîkesi, Hep onun emrindedir bütün Yemen ülkesi. Hem de o melîkenin çok büyük bir "Taht"ı var, Teb'asıyla birlikte, "Güneş"e tapınırlar.) Bunları işitince birden geldi gadaba, Buyurdu: (Doğru mudur bu sözlerin acabâ?) Öğrenmek maksadıyla bunun doğruluğunu, "Belkıs"a mektup yazıp, Hüdhüd'e verdi onu. Buyurdu ki: (Bunu al, Belkıs'a götür, ancak, Gizlenip tâkib et ki, okuyup ne yapacak?) "Belkıs", hep sarayında dururdu ekseriyâ, Ve haftada bir kere, çıkardı dışarıya. Sâir günler, kapılar kapalı bulunurdu, Etrâfta devriyeler gezip onu korurdu. "Hüdhüd" dahî gelince, kapalıydı kapılar, Hem de dolaşıyordu etrâfta muhâfızlar. Bakıp giremeyince kapıların birinden, Köşkün penceresinin girdi açık yerinden. Odalardan geçerek tuttu bir istikâmet, "Belkıs"ın odasına vâsıl oldu nihâyet. İçeri girdiğinde, büyükçe bir "Taht" gördü "Belkıs" ise uzanmış, tahtında uyuyordu. Göreceği bir yere, mektûbu bırakarak, Pencere kenarında bekledi saklanarak. Uyanınca gördü ve aldı Belkıs mektûbu, Lâkin merak etti ki: "Nerden, nasıl geldi bu?) Büyük bir heyecânla mektûbu açtı derhâl, "Besmele-i şerîf"i görünce oldu hoş-hâl. İleri gelenleri çağırıp huzûruna, Dedi ki: (Çok şerefli bir mektup geldi bana. Bu, melik "Süleyman"dan bizlere gelmektedir, Bizi, kendi dînine dâvet eylemektedir. Diyor ki: "Bana karşı hiç tekebbür etmeyin, Ve müslümân olarak, emrime boyun eğin." Şimdi siz söyleyin ki, ne yapalım dersiniz? Bu teklîf karşısında, nedir sizin reyiniz?) Dediler: (Savaş dersen, biz savaş erbâbıyız, Eğer sulh emredersen, ona dahî râzıyız.)
.Süleyman aleyhisselâm
2003-01-01 01:00:00
Süleyman Peygamberin mektûbuna cevâben, Kıymetli hediyeler gönderdi "Belkıs" hemen. Gelip hediyeleri arz edince elçiler, Aslâ kabûl etmeyip, vermedi hiçbir değer. Elçiler, bunu gelip söyleyince Belkıs'e, Dedi: (O, Peygamberdir eğer hâl böyle ise.) Ordusunu toplayıp, dedi: (Hazır olunuz, O büyük Peygamberin yanına gidiyoruz.) Koydurdu "Taht"ını da, gâyet muhkem bir yere, Sonra teslîm eyledi onu nöbetçilere. Dedi ki: (Gâyet iyi bekleyin ki bu tahtı, Bulamasın hiç kimse bunu çalma fırsatı.) Allahın Peygamberi "Süleyman Nebî" ise, Onlara bir mûcize göstermek gâyesiyle, Belkıs'ın o "Taht"ını getirtmek arzû etti, İleri gelenlere bu husûsu söyledi. Buyurdu: (Onlar bana gelmeden henüz daha, Belkıs'ın o tahtını kim getirir buraya?) "İfrît" nâmında bir cin, dedi: (Ben muktedirim, Sen yerinden kalkmadan, o tahtı getiririm.) Buyurdu: (Daha çabuk gelmeli o buraya.) O zaman baş vezîri, "Âsâf ibni Berhiyâ", Dedi: (Yâ Nebîyyallah, bana tevdî et bunu, Göz kırpacak zamanda getiririm ben onu.) Ve secdeye kapanıp, duâ etti Allaha O secdeden kalkmadan, taht gelmişti oraya. "Belkıs" gelip şaşırdı tahtının gelişine, Düştü büyük hayret ve şaşkınlığın içine. "Belkıs" henüz gelmeden, Süleyman Peygamber de, Gâyet zînetli bir "Köşk" yaptırmıştı o yerde. Ve Belkıs'ı, bu köşkte kabûl etmişti o gün, "Saf billûr" döşetmişti avlusuna o köşkün. Altından sular akar ve balıklar yüzerdi, Girenler, o avluyu "derin su" zannederdi. "Belkıs" dahî girince avludan içeriye, Topladı eteğini, suya girecek diye. Buyurdu ki: (Ey Belkıs, su değil, gir içeri, Bu, şeffaf bir avludur, billûrdandır üzeri.) Belkıs, gördüklerine oldu meftûn ve hayrân, "Peygamber" olduğuna yakîni arttı o an. Gönülden îmân etti Allahın birliğine, İmanla şereflenip, girdi onun dînine. Sonra da, "Nikâhı"na girip bu Peygamberin, Yüksek derecesiyle şereflendi Cennetin.
.Süleyman aleyhisselâm
2003-01-02 01:00:00
"Süleyman Peygamber" ki, hükmederken dünyâya, Allah'tan utanarak, ederdi O'ndan hayâ. Bu kadar dünyâlığa sâhib iken, O yine, Alçak gönüllülüğü, şiar etti kendine. Dâimâ Hakk'a karşı, bildi âcizliğini, Durmadan cihâd edip, teblîğ etti dînini. Girip kendi yaptığı, o "mescid-i Aksâ"ya, Hep ibâdet yapardı, Allahü teâlâya. Ve hattâ bir iki ay, çıkmazdı dışarı pek, Yemek için, yanına, alırdı biraz ekmek. Her sabah, mihrâbında, biter idi bir fidan, Sorardı o fidana: (Neyedir senin faydan?) Her fidan söyler idi, ona önce adını, Sonra da arz ederdi, neye yaradığını. Bir gün "Keçi boynuzu" mihrâbta gördü birden, Ona dahî sordu ki: (Senin nedir fâiden?) O şöyle cevâb verdi, Süleyman Peygambere: (Ben, senin mescidini geldim harâb etmeğe.) Dedi: (Ben hayâttayken, mescidim olmaz harâb). Vefât edeceğini anlayıp dedi: (Yâ Râb! Ecelim yakın ise, öleceksem ben şâyet, Gizle bu cinnîlerden öldüğümü bir müddet. Böylelikle insanlar, anlasınlar ki iyi, Aslâ bilmez cinnîler, olacak hâdiseyi.) Sonra, yine mihrâbta, "Dayanıp asâsına", Devâm etti her günki namâzın edâsına. İşte bu vaziyette kılarken namâzını, Melek-ül mevt gelerek, alıverdi cânını. İbâdet eylediği mescid-i Aksâ'nın da, Birer delik var idi, önüyle arkasında. Cinler, bu deliklerden tâkip edip hep onu, Görürlerdi devâmlı "Ayakta" durduğunu, Sandılar ki, "Ayakta namâz kılıyor yine", Vâkıf olamadılar işin hakîkatine. "Hayâtta" zannederek, Süleyman Peygamberi, Aynen yapıyorlardı ağır ve zor işleri. Aradan uzunca bir zaman geçti bu minvâl, Hattâ gariplerine gitmiyordu işbu hâl. Zîrâ o, önceden de dışarı çıkmazdı pek, Hep ibâdet yapardı, sabahtan akşama dek. Sonra bir "Ağaç kurdu", Âsâ'yı kemirince, Süleyman Peygamber de yere düştü böylece. Yere düşmüş görünce, mübârek bedenini, O zaman anladılar vefât eylediğini. Cinnîler, insanlara derdi ki o devirde: "Biz biliriz, her ne ki olacaksa ilerde." Bu hâdiseden sonra, kesildi hep sesleri, Zîrâ çıktı ortaya, yalan söyledikleri.
.
|
| Bugün 247 ziyaretçi (609 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
