TAM İLMİHÂL ŞİİRLER-1

    İLİM-İMAN-İHLAS

Herkese üç şey çok lâzımdır önce,

biri, îmân edinmekdir iyice,

Biri, islâma uymakdır her yerde,

fıkhı iyi öğrenmeli elbette.

Bir de ihlâsdır, her işde dâimâ,

şöyle ki, hiç olmıya ucb-ü riyâ.

Bu üçü birden tehakkuk etmeli,

böyledir, islâmiyyetin temeli.

Hem bu ihlâs olmasa, makbûl değil,

tesavvufdur ihlâsın kaynağı bil!

IŞIK

Gizlendi güneş artık, oldu her taraf zındân,

görmek istiyor gözüm, durmadan, yorulmadan,

nerde o Işık gelsin! Hiç olmazsa ırakdan,

aydınlatsın çehremi, bakışlariyle bir an,

Ne olurdu yâ Rabbî! Onu hep görebilsem,

gönlüme sürûr veren, sözlerini duyabilsem,

gözlerine bakmağa, yine doydum diyemem,

o hüsn-i cemâlini, bir milyon kerre görsem,

Nice zulmetleri hep, aydınlatdı bu Işık,

rûhlara hayât veren, şuâ’ları ne de şık,

Düşdüm zulmete, nerde aradığım bu Işık?

imdâdıma gel artık, yolum karmakarışık.

Kalbim râhatlıyor pek, sizi her ân andıkça,

bakışların gel diyor, hayâlin canlandıkça.

O eski hâtıralar, göz önüne geldikçe,

diyorum gelsin artık, nerde kaldı bu Işık?

Tâli’ gülmedi bana, çabuk kaçırdım sizi,

mâziye karışdırdı, tatlı günlerimizi,

yakdı bu hasret artık, kül etdi bendenizi,

gelsin diyorum gelsin! gelsin artık bu Işık!

Gitdi gideli beri, beni üzüntü aldı,

her zerrede bir neş’e, bir parlak ışık vardı.

Ne çâre kaldım yalnız, felek elimden aldı,

bu virâne zındânda, bir garîb (Ahmed) kaldı.

İMAN

Hudâ Rabbim, nebîm hakkâ Muhammeddir Resûlullah,

hem islâm dînidir dînim, kitâbımdır kelâmullah.

Akâidde, ehl-i sünnet oldu mezhebim, hamdolsun, amelde,

Ebû Hanîfe mezhebi, mezhebim vallah.

Dahî zürriyyetiyim Âdem aleyhisselâmın hem,

Halîlin milletiyim, dahî kıblem Kâ’be, Beytullah.

Hep eshâb-ı güzîn, tâbi’în ve müctehidlerin,

nekim var ehl-i sünnet velcemâat, cümle ehlullah.

EHL-İ SÜNNET 

(Ehl-i sünnet) i’tikâdı, nazm üzre ey civân,

oldu aşağıda sana, açık dil ile beyân:

Doğru olan i’tikâdı, ister isen kardeşim,

gece gündüz, bu kitâbı oku hem de, pek candan!

Rûhuna rahmet eylesin, Hak, Ebû Hanîfenin,

Kur’ân yolunu gösterdi, bize o yüce Nu’mân.

Dünyâya gönül bağlama, akar ömür su gibi,

İslâmiyyete uyan kimse, her dem olur şâdümân.

Önce ilmihâli öğren, çocuğuna da öğret.

din bilgisi öğrenmezsen, olursun sonra pişmân!

Düşmanlarımız sinsice, nasıl saldırıyor bak,

sen de dîni yaymak için, çalış gayb etme zemân!

Dinsizler hep yalanla, gençleri aldatıyor,

İslâmı yok edecekler, artık gafletden uyan!

Müslimânlar da şaşırmış, tuzağa düşmüş çoğu,

(Ehl-i kıble) sözde hepsi, ayrılmışlar hak yoldan,

İlm-i hâli öğrenmiyen, kendini koruyamaz.

Kâfir veyâ sapık olur, (Ehl-i sünnet) olmıyan!

Doğru olan bilgileri, yayanlara yardım et!

cihâd sevâbını kazan, olsun bunda mal revân.

Resûlullah hiç durdu mu. Eshâbı uyudu mu?

dîni yaymak için hepsi, olmuşdu bir kahramân!

Çalış boş durma sen dahî, din düşmanı pek kavî,

içden dışdan ezecekler, gidecek, dinle îmân.

Eshâba çirkin söyleme, hepsinin kadrini bil,

birbirini severlerdi, buna şâhiddir Kur’ân!

En üstün Ebû Bekrdir, Ömer, Osmân, Alî hem,

Muâviyeyi de çok sev, Odur Kur’ânı yazan!

Rabbimiz cism değildir, zemânı, mekânı yok,

maddeye hulûl eylemez, böyle olmalı îmân!

Mahlûka muhtâc değildir, ortağı, benzeri yok,

herşeyi Odur yaratan, hem de varlıkda tutan.

İyi, kötü, îmân, küfr, madde, kuvvet, enerji,

hepsini O var ediyor, yaratamaz hiç insan!

herkese akl, irâde verdi, hem yol gösterdi,

kim iyilik diler ise, yaratır hemen Rahmân.

Önce, i’tikâdı düzelt, emri, yasağı gözet,

se’âdete kavuşamaz, islâmiyyetden ayrılan!

Tâ önceden âdet oldu, kim ekerse o biçer,

pek aldandı, ziyân etdi, ekmeden buğday uman!

Yetmişüç fırkadan ancak (Ehl-i sünnet) kurtulan,

Resûlullahın yolunu onlardır bize sunan!

BEŞ VAKİT NAMAZ

Îmânın tohumu beş vakt nemâzdır,

müslimânım diyen, kılsa gerekdir.

Nemâzın lezzetini duyamıyanlar,

rûhunu tedâvî, etse gerekdir.

Bilmek istersen kim, necât bulmayan,

nemâza hiç ehemmiyyet vermiyen!

Mîzân terâzîde hayrın bulmıyan,

ezânı işitip, gelmiyenlerdir.

MEKTUBAT

Ahmed-i Serhendî, bunu şerh eyledi,

gör de (Mektûbât)ı bak neyledi.

O kitâbda neler söyler, hem neler,

Onda oynatmış ne zevkli cilveler.

İlm-i nâfi’, cümle (Mektûbât)dadır.

Herne varsa mahzende, hepsi andadır.

O kitâbdır, se’âdet hazînesi,

Onda tevhid, madde, ma’nâ bilgisi.

Mektûbât-ı Ahmedî sâyesinde,

Onun ulûm-i bî-nihâyesinde.

Geldi (Se’âdet-i Ebediyye) vücûde,

teşekkür eylerim Rabb-i vedûde.

İlâhî! Bu kitâbı eyle mebrûr!

Berât olsun bana, mahşerde, hem nûr!

Salât olsun, selâm olsun Resûle! ki,

vücûde geldi, (Se’âdet-i Ebediyye).

SİZİ GÖRMEK İSTİYOR

Viran oluyor gönlüm senden ayrı kaldıkca,

sözlerinin tadını unutmam yaşadıkça.

Halâl et de hakkını, öleyim ben râhatca,

biçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

Hasret, deryâlar gibi, kesdi yolumu benim,

yıllarca ayrı kalsam, seni dâim severim.

Uzak yerlere düşdüm, bu mu benim kaderim,

bîçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

Sizden ayrı kalınca, uyduk hep nefsimize,

yanlış yollara düşdük, bilmem ne oldu bize.

şeytân bakıp gülüyor, kararan kalbimize,

bîçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

Rûhum çılgına döndü, göklere çıkdı âhım,

sizden pek uzak düşdüm, nedir benim günâhım?

Yüzü kara olmakdan, koru beni Allahım!

bîçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

Doğar gelir inşâallah, gecelerin gündüzü,

garîblerin o zemân, gülecek hemen yüzü.

Odalarda kısıldı, mü’minin tekbîr sözü,

bîçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

Pusu kurmuş hâinler, yollarımı bekliyor,

süslü, tatlı sözlerle, sen, bu yoldan dön diyor.

Îmândan haberi yok, aptal bir şey bilmiyor,

bîçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

Hiç uğraşma ey câhil, dönmem billâhi geri,

hedefim, maksadım hep, iyi yoldan ileri.

Çok uğraşdı dünyâda, senin gibi serserî,

bîçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

Eserini görünce, önce kıymet vermedim,

on altı yaşındaydım, kötü şeyler söylerdim.

Rahmet saçdı Allahım, hakîkatı öğrendim,

bîçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

Bîçâre gönül sen de, durma çalış ilerle!

doğru yolu gösteren o zâta bak ibretle.

Sizi çok sevdiğimi, yazıyorum kalbime,

bîçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

Garib İhsân senin de, ağlıyan kalbin var mı?

Onun seveni çokdur, feryâdını duyar mı?

Engeller çelik olsa, insan bundan korkar mı?

Bîçâre gönlüm her an, sizi görmek istiyor!

SEVİYORUM RABBİM SENİ

Âşkın aldı benden beni,

seviyorum Rabbim seni!

Senin sevgin, pek tatlıymış,

seviyorum Rabbim seni!

Ne varlığa sevinirim,

ne yokluğa yerinirim.

Aşkın ile zevklenirim,

seviyorum Rabbim seni!

Emretdin ibâdetleri,

medhetdin iyi hâlleri,

verdin sonsuz ni’metleri,

seviyorum Rabbim seni!

Ne nankör nefsim var aceb,

zevkı için, bana kıyar hep!

Ben hakîkî zevki buldum,

seviyorum Rabbim seni!

İbâdeti güzel yapmak,

dünyâ için de çalışmak,

gece gündüz işim, çünki,

seviyorum Rabbim seni!

Sevmek lâfla olmaz Hilmi,

Rabbin, çalışınız dedi.

Hâlinden de anlaşılsın;

seviyorum Rabbim seni!

İslâm düşmanları nice,

çatıyor dîne sinsice.

Durursan, doğru mu olur,

seviyorum Rabbim seni!

Âşık tenbel oturur mu?

Ma’şûka toz kondurur mu?

Düşmanı susdur da, söyle:

Seviyorum Rabbim seni!

SE’ÂDET-İ EBEDİYYE 

(Se’âdet-i ebediyye) kitâbı hakkında şi’r:

Ey kalbi islâm ile yanan, sevdiğim, gençler!

Bütün islâmiyyetden, size nümûnedir bu!

İlm ile ma’rifetdir, hep içindekiler,

Hakîkaten bulunmaz eşsiz hazînedir bu!

En büyük âlimlerin, en büyük velîlerin,

En meşhûr sîmaların, en ulvî gönüllerin,

Âleme ışık tutan, hayât sunan ellerin,

Kalem ve kalblerinden, sızan bir katredir bu!

Resûlullahın yolu, hakîkî müslimânlık,

Ve her iki cihânda, aranılan sultânlık,

Sulhda her an çalışan, harblerde kahramanlık,

Gösteren ceddimizden, bize emânetdir bu!

Her kelimesi huccet, ilmdir her cümlesi,

Dinle budur hakîkî, islâmiyyetin sesi.

Kalbden pasları siler ve artdırır hevesi,

İşte başlı başına, bir islâmiyyetdir bu!

YÜRÜRSÜN HAYÂL ÜZRE

Geçirme ömrünü mü’min, sakın ki, kîl-ü kal üzre!

sözün ma’nâsını anla, ne yürürsün hayâl üzre?

Bu dünyânın süslerine, amân aldanma ey gâfil!

buna her kim gönül verse, geçer ömrü melâl üzre.

Bir dikkatli nazar etsen, bu dünyâ ehline cânım,

kazanırlar para dâim, bunlar cenk ve cidâl üzre.

Bu dünyâya neler geldi, ben diyenler geçüp gitdi,

bilmeli, bu fânî mülkü, yaratdı Hak zevâl üzre.

Kaçarsan arkandan gelir, kovalarsan yetişmezsin,

ki, dünyâ gölgeye benzer, denildi bu misâl üzre.

Akıllı olan bir kişi, gönül vermez bu dünyâya,

düşkün olmaz ondan yana, bilir onu kemâl üzre.

Bir kalb dünyâya bağlansa, ibâdet zevkını duymaz,

onunçün Zâtî bu şi’ri, getirdi hasbihâl üzre.

 NEFSİNİ TERKETMEDEN RABBİNİ ARZÛLARSIN

Nefsini terketmeden Rabbini arzûlarsın,

hayvânı sen geçmeden, insanı arzûlarsın.

(Men arefe nefsehü, fekad arefe rabbeh),

kendini sen bilmeden, Sübhânı arzûlarsın!

Sen bu evin kapısın, henüz bulup açmadan,

ma’şûka kavuşacak, zemânı arzûlarsın.

Dışarı üfürmekle, yakılır mı bu ocak?

Gönlün Hakka vermeden, ihsânı arzûlarsın!

Dağlar gibi kuşatmış, tenbellik, kardeş seni,

günâhını bilmeden, gufrânı arzûlarsın!

Konuk için evin yok, hiç hâzırlığın da yok,

ıssız dağın başında, mihmânı arzûlarsın!

Bostânı, bağı gezdim; meyvesin bulamadım,

sen söğüt ağacından, rummânı arzûlarsın!

Gece sayıklar gibi, anlaşılmaz söz ile,

sen de mi ey Niyâzi, irfânı arzûlarsın?

Camı temizlemeden, aynayı arzûlarsın,

zünnârını kesmeden, îmânı arzûlarsın!

Küçük çocuklar gibi, binersin ağaç ata,

tecriben yok, topun yok, meydânı arzûlarsın!

Karıncalar gibi sen, ufak ufak yürürsün,

meleklerden ileri, seyrânı arzûlarsın!

Topuğuna çıkmadan, suyu deniz sanırsın,

sen dereyi geçmeden, ummânı arzûlarsın!

Haydi Niyâzi yürü, atma okun ileri,

derdiyle kul olmadan, sultânı arzûlarsın!

GELİN NEMÂZ KILALIM

Gelin nemâz kılalım, kalbden pası silelim,

Allaha yaklaşılmaz, nemâz kılınmadıkca!

Nerde nemâz kılınır, günâhlar hep dökülür,

İnsân, kâmil olamaz, nemâzı kılmadıkca!

Kur’ân-ı kerîmde Hak, nemâzı çok medh etdi,

dedi sevmem kişiyi, nemâzı kılmadıkca!

Bir hadîs-i şerîfde: Îmânın alâmeti,

insanda belli olmaz, nemâzın kılmadıkca!

Bir nemâzı kılmamak, ekber-i kebâirdir,

tevbe ile afv olmaz, kazâsın kılmadıkca!

Nemâzı hafif gören, îmândan çıkar hemân,

müslimân olamaz o, nemâzın kılmadıkca!

Nemâz kalbi temizler, kötülükden men’eder,

münevver olamazsın, nemâzın kılmadıkca!

KUR'ÂN-I KERİMDE DURAKLAR

cim:     Câiz geçmek ondan, hem revâ,

                        durmak fakat, evladır sana!

ze        :           Câiz, onda dahî durdular,

                        geçmeği, daha iyi gördüler.

tı          :           Mutlaka durmak nişânıdır,

                        nerde görsen, orda hemen dur!

sat       :           Durmakta ruhsat var dediler,

                        nefes almaya izin verdiler.

mim:                Lâzım durmak burada elbet

                        geçmede, küfürden korkulur pek!

lâ         :           Durulmaz! demektir her yerde,

                        durma hiç! alma hem nefes de!

                        Bu tertîble oku, itmâm et!

                        sevabın cümleye ihsân et!

NE CEVÂB VERİRSİN

Bu yaşa erişdin ne amel kıldın?

Ömrün gelip geçdi, pişmân mı oldun?

şimdi huzûruma ne yüzle geldin,

derse Allah, sen ne cevâb verirsin?

İki yol gösterdim, hem akıl verdim,

bir yolu seçmekde, serbest bırakdım.

Dînin emrlerini terk edip, nefsine uydun,

derse Allah, sen ne cevâb verirsin?

Soğuk, sıcak dedin, abdest almadın,

dünyâya daldın, nemâz kılmadın.

Cenâbet gezip, gusl etmedin,

derse Allah, sen ne cevâb verirsin?

Niçin, abdest alıp, kılmadın nemâz,

yalvarıp Hâlıka, etmedin niyâz?

Gusl abdesti almak lâzım kış ve yaz,

derse Allah, sen ne cevâb verirsin?

DÜNYÂYA GELEN ÖLÜYOR

Bilirsin, bir rûh da vardır insanda,

psikoloji olayları meydanda.

Muhakkak, dünyâya gelen, ölüyor,

o zemân rûhlar, aceb n’oluyor?

İleriyi görmek, elbet insanlık,

bunu sağlar sanma, hıristiyanlık.

İslâmı kötüler, onlar dâimâ,

İncîlde, böyle mi söyledi Îsâ?

İslâmiyyeti bilmiyorum dersin,

nasıl, münevverlik iddiâ edersin?

Gençlik geçdi, sanki tatlı bir rü’yâ,

bütün ömür de, bir sâ’atdır güyâ,

İslâmı, sanırım etmezsin teslîm,

anlamadan hiç, verilir mi hüküm?

Din dersine lüzûm yokmuş lisede,

böyle mi söyleniyor, kilisede?

İslâmı bilmediğin, pek âşikâr,

ki bunu eyliyemezsin, hiç inkâr,

Ne olur, bir din kitâbı okusan,

İnsanlığı öğrenirsin, o zemân.

 

.TAM İLMİHÂL ŞİİRLER-2

SEYYİD ABDÜLHAKÎM ARVÂSÎ (R.ALEYH)

Ey gözlerimin nûru, ey cândan yakîn cânân!

Abdülhakîm Arvâsî, hasta rûhlara dermân!

Bizler nerde siz nerde, perdeler feth olmuyor,

Sizden uzak kaldıkca, kalbler râhat bulmuyor.

Sohbetden, muhabbetden, dâim konuşurdunuz,

Talebe, hocası ile ölçülür, diyordunuz.

Adım adım, hakîkat yolunu geçmişsiniz!

Rûhları serhoş eden, şerbetden içmişsiniz!

Dünyâ yok gözünüzde, kalb sâhibi ile meşgûl,

Sensin cihânda şimdi, Rabbin en sevdiği kul!

Tevâzû’, büyüklüğün alâmeti derdiniz,

Her hareketinizde bunu gösterirdiniz.

Cihân zûlmetde iken Fehîm nûr saçıyordu,

O haznedeki esrâr, hep size nasîb oldu!

Ya Rabbî! Seyyid Fehîm, ne büyük mürşid imiş,

ölü kalbi dirilten, bir Hakîm yetişdirmiş.

Resûlullahdan gelen, nûru nakş etmiş size,

En büyük arzûmuzdur, kavuşmak lutfünüze!

Nûra kavuşulur mu, bir rehber olmadıkca?

Kalbleri ihlâs ile, ona bağlamadıkca.

TEFEKKÜR

Âdem oğlu aç gözünü, yeryüzüne kıl, bir nazar,

gör bu latîf çiçekleri, hangi kuvvet yapar, bozar.

Herbir çiçek bir nâz ile, öğer Hakkı, niyâz eder,

kurdlar, kuşlar, durmaz söyler, ol Hâlıka âvâz eder.

Öğer onun kâdirliğin, herbir işe hâzırlığın,

ille onun kâhirliğin, anlayınca, rengi döner.

Rengi döner günden güne, toprağa dökülür yine,

bu ibretdir anlayana, hakîkatı, ârif sezer.

Ger bu sırrı duya idin, yâ bu gammı yiye idin,

yerinde eriye idin, insan değil misin, meğer.

Bilir, gelen gider imiş, konan geri göçer imiş,

mevt şerbetin içer imiş, her kim, bu ma’nâdan geçer.

RAMAZAN

…………

Ramezân geldi dayandı,

câmi’ler nûra boyandı.

Top atıldı, kandil yandı,

cümlemiz buna inandı.

İlk on günü, rahmet boldur,

sonra günâhlar afv olur.

Bayram gecesi, mü’minler,

Cehennemden âzâd olur.

Kardeşim, oruc tut sen de,

nemâzlarını kıl, hem de!

günâhdan sakın her demde,

Çok azâb var Cehennemde!

Düşman sana saldırıyor,

oruc zaîfletir diyor.

İlmi fenni, o çiğniyor,

hâin, hep yalan söylüyor!

Uyan! Gitdi ömrün çoku,

oruc tut, anla aç toku!

İslâm kitâblarını oku,

insanlıkdan al bir koku!

KAZA VE KADER

Ezelde takdir olunan anda, geldim cihâna,

rûh çıkınca ten serâyım yıkılıp virân olur.

Su, toprak ve gazlardan, cismim geldi meydâna,

yer altında çürüyerek, hâk ile yeksân olur.

Bu beden parçalanarak, bir avuç toprak kalır,

her zerresi dağılarak, hudûdsuz meydân olur.

Anaerobik mikroblar, cismime hücûm eder,

benliğimi onlar alup, varlığım nihân olur.

Sonra duygu organlarım, toplanır bu meydânda,

kalkarlar hepsi mezârdan, bir behâristân olur.

Yevmi (Tüblâ)dır o zemân, her ma’nâ sûret alır,

kimi nebât, kimi hayvân, kimisi insân olur.

SENİ SEVEN ÂŞIKLARIN

Seni seven âşıkların,

gözü, gayra bakmaz imiş,

seni maksûd edinenler,

dünyâ ahret anmaz imiş.

Gönlün sana verenlerin,

ilmi sana erenlerin,

gözü seni görenlerin,

tâli’leri sönmez imiş.

Ölmez imiş âşık canı,

hiç çürümez imiş teni,

aşk her kimi kıldı fânî,

ona zevâl ermez imiş.

Emrine baş eğenlerin,

vuslatına erenlerin,

bülbül gibi ötenlerin,

kimse dilin bilmez imiş.

Aşkın ile bilişenler

senin için sevişenler

halvetine erişenler

ölümden hiç korkmaz imiş.

Aklın varsa, ey kardeşim,

Hakkı sevmek olsun işin,

aşk tadını tatmıyanın,

kalbi temiz olmaz imiş.

KIYMETLİ ÖMRÜNÜ, EYLEME İSRÂF!

Gel kardeşim, inkâr etme, kıl insâf!

Kıymetli ömrünü, eyleme isrâf!

Kalbini nefsin arzûsundan koru!

Dışın gibi için dahî olsun saf!

Bakır ile karışınca bir altın,

alırsa, beğenir mi onu sarrâf?

Liseyi bitirdim diye övünme!

Sakın hem, düşünmeden söyleme lâf!

Me’ârif ehlini bul, onu dinle!

Böylece Hakdan ire sana eltâf!

Hakîkat denizine varıp dal, ve,

çıkar bir cevheri ki, ola şeffâf!

Diplomalı din câhiline kanma,

doğru yolu sana gösterdi eslâf!

İLİM ÖĞRENMEK

Hak teâlâ, ilmi çok yerde övdü, Kur’ânda,

Resûlün, ilmi emr eden sözleri, meydânda.

İslâmın en büyük düşmanıdır, bil, cehâlet,

çünki, cehl mikrobunun hastalığı, Felâket!

Cehâlet olan yerden, din gider dedi, Nebî,

Dîni seven, o hâlde ilmi, fenni sevmeli!

Cennet, kılınc gölgesinde, demedi mi hadîs,

atom gücü, jet uçuşuna bu emr, pek vecîz!

İslâmın zilletine cehldir, bütün illet!

Ey derdi cehâlet, sana düşmekle, bu millet!

Bir hâle getirdin ki, ne din kaldı, ne nâmûs,

ey sine-i islâma çöken, kapkara kâbus.

Ey, biricik düşman, seni öldürmeli evvel,

sensin, bize kâfirleri, üstün çıkaran el!

Ey, millet, uyan cehline kurban gidiyorsun!

İslâm gerilikdir, diye bir damga yiyorsun!

Allahdan utan, bâri bırak, dîni elinden,

gir, leş gibi, topraklara kendin, gireceksen!

Lâkin bu sözüm de, te’sîr etmez ki câhile,

Allahdan utanmak da, olur elbet, ilm ile.

BEHÂR GELİNCE

Kış günleri gidip, behâr gelince,

açılır gafletden, gözü dağların.

Donanır, süslenir, gonca güllerle,

geçmez bülbüllere, nazı dağların.

Gece gündüz, tesbîhledir işleri,

Allah, Allah söyler, dâim kuşları.

Göklere uzanmış, sanki başları,

düâ kıblesine, yüzü dağların.

Kudretden, hepsine, hulle biçilir,

Hak rahmeti, üstlerine saçılır.

Dürlü dürlü, çiçekleri açılır,

Cennet-i a’lâdır, yazı dağların.

Bakıp doyulmaz, yeşil alanlara,

hidâyetler olur, Hakdan anlara.

Esen yeli, safâ verir canlara,

miskü anber kokar, tozu dağların.

Bir yanda, zanbaklar, bir yanda lâle,

ırmakları benzer, âb-ı zülâle.

(Sebbe-ha) ma’nâsı, geliyor dile,

şükür Hakka, dâim sözü dağların.

GENÇLİK

Uyan sevdiğim gençlik, bütün ümmîdler sende,

Uyan ey Anadolu, ey azîzler diyârı!

Asr-ı se’âdetdeki adâlet, yeryüzünde,

yeniden te’sîs olsun, gelsin islâm behârı,

Ceddinin torunusun o kan damarındadır,

İstersen neler olur, rûhları yanındadır.

Resûlullahın aşkı, kalbinde, kanındadır.

O senden yüz çevirmez, ara hakîkî yârı!

Sarıl güzel dînine, güzel ahlâkı ihyâ et!

Sünnetin ışığında, gitsin, yok olsun zulmet.

Doğsun islâm güneşi ve hakîkî se’âdet,

yeniden zuhûr etsin, budur islâm şiârı!

HABİBİN NURU

Süleymân Çelebînin mevlidinde şöyle yazılıdır:

Mustafâ nûrunu, alnında kodu,

Bil Habîbim nûrudur, bu nûr dedi.

Kıldı ol nûr, anın alnında karar,

Kaldı anın ile, nice rûzigâr.

Sonra Havvâ alnına, nakl etdi bil,

Durdu anda dahî nice ay ve yıl.

şis doğdu, ona nakl etdi nûr,

Anın alnında, tecellî kıldı nûr.

İrdi İbrâhîm ve İsmâ’île hem,

Söz uzanır, ger kalanın der isem.

İşbu resm ile müselsel, muttasıl,

Tâ olunca Mustafâya müntekıl.

Geldi çün ol rahmeten lil âlemîn,

Vardı nûr, anda karâr kıldı hemîn.

ŞAŞILACAK İŞİ BULDUK

Gelip bekâ behârından, bu fenâda kışı bulduk,

atomlardan tâ Arşa dek, şaşılacak işi bulduk.

Düşüp gurbet âlemine, şaşkın şaşkın dolaşırken,

hasta rûha hayât veren, te’sîrli bakışı bulduk.

Herbir sözü hakîkatdan haber verir âşıklara,

şükür, hayret diyârına, varan bir akışı bulduk.

Ne kelâm o, ne bakış o, aklın üstü bir varlık o,

onun ayak tozlarını, kalb derdine aşı bulduk.

Maddeleri inceleyip, temâşâ eyledik birbir,

hepsini aynı mî’mârın, düzgün bir yapışı bulduk.

Atdık herşeyi aradan, temizlendik mâsivâdan,

eserlerden, nakışlardan, çok şükür Nakkâşı bulduk.

                    MÜSTEKÎM OL,

HAZRET-İ ALLAH UTANDIRMAZ SENİ!

Hiç usandırma ili, il usandırmaz seni,

hîleli iş yapma hem, kes dolandırmaz seni!

din düşmanından bir su, içme kandırmaz seni,

korkma kâfirden âteş, olsa yandırmaz seni!

Müstekîm ol, hazret-i Allah utandırmaz seni!

Her zarar, insana bil, kendi nefsinden gelir,

yüz karası âdeme, sû’-i fehminden gelir

şeref-ü şân mekâna hep mekininden gelir,

istikâmet insâna, elbet dîninden gelir.

Müstekîm ol, hazret-i Allah utandırmaz seni!

Herşey geçer âlemde, bir hâlde yokdur sükûn!

bil ki değmez teessüf etmeğe dünyây-ı dûn!

İstikâmet zarardan, seni hep eyler masûn.

Hak eder sâdıkların hasmını elbet zebûn.

Müstekîm ol, hazret-i Allah utandırmaz seni!

Birini tezlîl için, zulmle etme iştigâl,

arkadaş kazanmağa, olur mâni’ sû’-i hâl,

yüz suyu dökme sakın, hem de etme kîl-ü kal,

müstekîm ol, hep çalış, verir elbet Zülcelâl.

Müstekîm ol, hazret-i Allah utandırmaz seni!

İster ise hıfz eder, hep Allahü lem yezel,

ırzına mü’minlerin, düşman verse de halel,

tâ ezelden söylenir, halk dilinde bu mesel:

celb eder mükâfâtı, insâna elbet amel.

Müstekîm ol, hazret-i Allah utandırmaz seni!

At riyâyı, tezyin et, ihlâsla ef’âlini,

boş buğazlık eyleme, fikr et önce kâlini!

ne dürlü saklayayım, desen de ahvâlini,

Hak teâlâ a’lemdir, bilir bütün hâlini.

Müstekîm ol, hazret-i Allah utandırmaz seni!

Magrûr olmaz mal ile, mülk ile, ehl-i hired,

insanın işi döner, herşeye vardır bir had,

ölüm vakti gelince, kimseden gelmez meded,

nefsine uyma sakın, hâk olur birgün cesed.

Müstekîm ol, hazret-i Allah utandırmaz seni!

Sonsuz cihânı düşün, zıllı âbâd eyleme,

Ehl-i sünnet kitâbı, oku inâd eyleme,

fırsat eldeyken uyan, ömrü berbâd eyleme,

yakmağa sürükliyen fi’li mu’tâd eyleme!

Müstekîm ol, hazret-i Allah utandırmaz seni!

Hâline şeytân güler, görünce bu gafleti,

kendine gel azîzim, güldürme ol şirreti,

hâin olma, cihâna, ver keremle şöhreti,

herşeyin üstündedir, hüsn-ü hulkun rif’ati.

Müstekîm ol, hazret-i Allah utandırmaz seni!

ÖLÜM GELMEDEN

Bu vücûdün mülkü, elden çıkmadan,

çarh-ı felek, bu binâyı yıkmadan.

Sûretü ma’nâ, bir arada iken,

iki âlem de, elinde var iken,

Hubb-i dünyâyı, yüreğinden gider!

tâ alasın, can âleminden haber.

Harâmdan sakın, farzı yapmağa bak!

farzı yapmazsan, olur hâlin harâb!

İLİM OLMAZSA

İlm olmazsa, din, sıyrılıp kalkar aradan,

öyleyse, cehâlet denilen, yüz karasından,

kurtulmaya çalışmalı, başdan başa millet,

kâfi değil mi yoksa, bu son dersi felâket?

Bu felâket dersi, neye mal oldu, düşünsen,

beynin eriyip, yaş gibi, damlardı gözünden.

Son olaylar, ne demekdir, bilsen ne demekdir:

Gelmezse eğer, kendine millet, gidecekdir.

Zîrâ, yeni bir sarsıntıya pek dayanılmaz,

zîrâ, bu sefer, uyku ölümdür uyanılmaz.

Ahlâkı düzeltip, fenne çok çalışmak lâzım,

dîne bağlı, atomla silâhlı er olmak lâzım!

Din bilgisi, harb gücü, ileri olmak gerek,

ikisidir ancak, millete huzûr verecek.


.TAM İLMİHÂL ŞİİRLER-3

BEN NEYİM, HEM NEYİM VAR?

Bu bağçede benim için, ne gül, ne lâle var,

bu pazarda ne alış veriş, ne de pâra var,

ne kudret ve tesarruf ve ne mal, ne de mülk var,

ne derd, ne zevk ve ne de merhem, ve ne yâre var,

bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var?

Vücûd, lutf-i ilâhî, hayât, rahmet-i Kerîm!

ağız, atıyye-i Rahmân, kelâm fadl-ı Kadîm!

beden, binâ-yı Hudâ, rûh, nefha-i tekrîm,

kuvvet, ihsân-ı kudret, duygular, vaz’ı Hakîm,

bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var?

Bu dünyâda gerçekden, benim hiçbir şeyim yok,

ne varsa hep Onundur, mülkünde şerîki yok.

Cihâna gelip gitme, benim de elimde yok,

bu benimdir demeğe, güvenecek sened yok,

bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var.

Varlığım bir görünüş, rûhum bir emânetdir,

ben demek bile, Ona, pek çirkin bir şirketdir,

kula düşen vazîfe, sâhibe itâ’atdır,

bana (kulum!) demesi, lütûfdur, inâyetdir,

bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var?

Benim fakîr ve muhtâc, gınâ, ihsân Hakkındır,

(adem) benim sermâyem, vücûd, hayât Hakkındır.

Ezel, ebed ve hem de, kahr, galebe Hakkındır,

dünyâda ve ukbâda her görünen Hakkındır.

Bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var.

Yimek, içmek, lezzetler, razzâk sıfatındandır,

râhat bir nefes almak, rahmet-i Hudâdandır.

Gelen her iyilik de, onun ikrâmındandır.

en büyük ni’met olan, (Îmân) da, hep ondandır,

bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var.

Nasîb yok ise gelmez, rızkım gökden ve yerden,

ne otdan ve ne etden, hâsılı hiçbir elden.

Gelir takdîr edilen, hâtırımda yok iken,

fazla ve noksan gelmez, rızıklar mukadderden,

bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var.

Kara geceyi gündüz, günü akşam edemem,

kar ile suyu ateş, gümüşü wolfram edemem.

Yer küreyi durdurup, ve perîşân edemem,

kışın kar bulutunu, ebr-i nîsân edemem,

bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var.

Ademde iken beni, seçdi Rabbim bir demde,

gıdâmı etdi hâzır, hemen rahm-i mâderde.

Meleklere emr edip, hizmete kıldı bende,

dünyâya çıkararak, kendine etdi perde,

bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var.

BU ÂDEM DEDİKLERİ

Bu âdem dedikleri, el ayakla, baş değil,

âdem rûha denilir, surat ile kaş değil.

Beden et ve deridir, rûh bunun serveridir.

Hakkın kudret sırrıdır, rûhsuz kalıp hoş değil.

Âdem gerek, su gibi, temizlenip arına,

harâmlardan kaçınır, nefsi de serkeş değil.

Âdemdedir emânet, ondadır ilmü hikmet.

Hakkın katında âdem, dâneyi haşhaş değil.

Âdem olan iyi bil, çalışır hep ay ve yıl,

rûh gıdâsı ilimdir, ekmek ve kumaş değil.

Kendi özün anlıyan, rûh gözün aydınlıyan,

Hak sözün pek kavrayan, er olur, ayyaş değil.

Beden hayvanda da var, hissi, onda pek artar.

Kurt gözü, keskinse de, nakş görür, nakkaş değil.

MUCİZELER

Mu’cizelerine Ahmedin, yokdur adedle hesâb,

etdiler ammâ sahâbe, ondan üç bini ta’dâd.

Mu’cize, herkim nebîdir, sıdkına olur delîl,

şöyle ki, gün olduğunu haber verir âfitâb.

Mu’cize, bir de görülse, yetişir tasdîk için,

göstermişdir, hod Muhammed, mu’cizât-ı bî hesâb.

Sıdkına Kur’ân yeter ki, Hak sözüdür şübhesiz,

zîrâ üstündür belâgatde, cümleye ol kitâb.

şöyle ki, cin ve beşer mislini yapamadılar,

tâ ki bildiler, kelâmullah imiş bî irtiyâb.

AZÎZ YÂRA ELVEDÂ (A. ARVASİ)

Muzdarib bir gönülle, kâbûslu hayâllerle,

vuslât-ı cânâna ve gülistâna elvedâ!

Gizli âh çekmelerle, içli iniltilerle,

zevkıne doymadığım nevbehâra elvedâ’!

Gökler karardı yine, hiçbir yer görünmiyor,

mübhem bir kuvvet beni, her an geri çekiyor,

Mâdem ayrılacakdın, yâ niçin geldin diyor,

basdığın azîz taş ve topraklara elvedâ’!

Göz yaşım ummân oldu, yol vermiyor geçeyim,

ayrılıp, göz nûrumdan, ben nereye gideyim?

Bu firak ateşiyle, yanıp yanıp biteyim,

hergün yeniden doğan arzûlara elvedâ’!

Zulmet basdı cihânı, bütün emeller söndü,

kalbim kan ağlar dâim, rûhum çılgına döndü.

Demek ayrılık geldi ve bana yol göründü,

bu derdsiz yolculara, bu yollara elvedâ’!

Son bir def’a bakayım, o hüsn-i cemâline,

bir nazarın değişmem, bütün dünyâ mâline,

İster gülsün gâfiller, bu âşıkın hâline,

bundan böyle neş’e ve sürûrlara elvedâ’!

Rabbimden diliyorum, yakınlara gelmeni,

âh yine görebilsem, dünyâ göziyle seni!

Ayrılık pek yakıyor, al bağrına bas beni,

fâidesiz hayâllere, hulyâlara elvedâ’!

Gözün, gönlün arkada, nereye gidiyorsun?

bakmağa kıyamazken, nasıl terk ediyorsun!

(Allaha ısmarladık!) düşün kime diyorsun!

aslsız, hakîkatsız, rü’yâlara elvedâ’!

Nereye gidiyorsun, ey yârine doymayan?

bir ân fazla görmeği bulunmaz ni’met sayan,

Hasretîle gün be gün, kavrul, alevlen ve yan!

cihânı tenvîr eden en son Nûra elvedâ’!

Nereye gidiyorsun, ondan nasıl ayrıldın?

seni yakan o değil, kendi kendini yakdın!

Düşün! Göz yaşlariyle, kimin yüzüne bakdın?

ayrılırken inleyen bakışlara elvedâ’!

Mâzîyi hâle tebdîl edip, seyredeceğim,

gönlümü gözyaşîle, tesellî edeceğim.

Derin iniltîle âh, ayrılık diyeceğim,

yârı bırakıp giden, bu firâra elvedâ’!

Karşımdaki hayâlin, biraz dahâ kal diyor,

kalbini benim gibi, bu sevdâya sal diyor,

Öp elimi hasretle ve düâmı al diyor,

en derin sevgilerle, azîz yâra elvedâ’!

SARIL İSLÂMİYYETE

Se’âdet istersen eğer, ey civân,

sarıl islâmiyyete, yavrum her zemân.

Farz ve vâcib, sünnetü mendûbunu,

emr-i bilma’rûfunu, mecmû’unu.

Dâimâ icrâ edip, terk eyleme,

bu küçükdür, bu büyükdür söyleme.

Hem mekrûh ve harâmdan kaçınmak gerek,

hele kul hakkına çok dikkat gerek.

Ehl-i sünnet olandan öğren hemân,

âmil ol ilminle, fevtetme zemân.

MEVLÂ HABERİNİ SEN

Aldın mı kalb yoluyla, yektâ haberini sen,

duydun mu hem Yûsüf ve Züleyhâ haberin sen?

Kalbini nice yıllar, ağlatmadı mı bu aşk,

alsan n’olur doğruca, Leylâ haberini sen?

Dağlar dahî duramaz, onun yüzüne karşı,

âlime sor Tûr ile, Mûsâ haberini sen!

Sular gibi yüzünü, yere sür, durma yüksek,

alçaklarda bulursun, deryâ haberini sen!

Âlemde nice yüzbin kişi, aşkdan bahseder,

sorma o mecnûnlara mevlâ haberini sen!

Bülbüle bakma sakın, âşık olayım dersen,

pervâneden al gizli, sevdâ haberini sen!

GEL ALDANMA BU DÜNYÂYA

Gel aldanma bu dünyâya, sonu vîran olur, birgün,

senin bu sürdüğün demler, elbet yalan olur, birgün.

Mâla, mevki'e güvenme, sana kalacak kefendir,

o da çürür, kalır yere, tenin yeksân olur birgün.

Mezârından kalkacak halk, kimi açık kimi çıplak,

yalın ayak, başı kabak, herkes uryân olur birgün.

Yağar kar gibi defterler, görünce onu titrerler,

cümle halkın teni terler, ulu divân olur birgün.

Kimininki hep kararmış, dînini hiç kayırmamış,

şerî’ata uyan kimse, şâd-ü handân olur birgün.

HAKÎKAT KİTÂBEVİ

HAKÎKAT KİTÂBEVİ:

Sabâh olmuş, kuşlar ötüyor,

her taraf süslenmiş Bayram gibi.

câmi’den gelen tekbîr sesleri,

rûhları açıyor, Kur’ân gibi.

Müezzin efendi, ezân okuyor,

sesi çok güzel, bülbül gibi.

İmâm efendi yeşil cübbe giymiş,

siyâh saçlar arasında parlayan zümrüd gibi.

Câmi’den (Estagfirullah) sesleri geliyor, [1](5)

Söyliyenlerin kalbleri olmuş nûr gibi.

Koşdum, onlara ben de katıldım,

çok şükr, oldum melek gibi.

Yâ Rabbî! Türk vatanı çok mübârek yerdir,

her köşesinde, ecdâdımızın rûhları sesleniyor:

Muhammed aleyhisselâma tâbi’ olun, bizler gibi,

Onun yolundan ayrılmayın, Eshâb gibi.

Yâ Rabbî! Bizi bu vatandan ayırma!

tâ, bu vatana hizmet ederken verelim cân!

Yâ Rabbî! Bu vatanı koruyan kumandanlara yardım et!

bu kumandanların her birinin vatana hizmet etmesini nasîb et!

İki yüzlüler çoğaldı, şimdi,

nutuk çekiyorlar, kahraman gibi.

Londrada masonların dağıtdığı diplomalarla,

islâma saldırıyorlar şaklaban gibi.

Bir yerde iş bulamıyan serserîler,

etrâflarını sarmış, çöplükde leş arayan hayvân gibi.

Dîni, îmânı bozuyor, bu alçaklar,

gençleri aldatıyorlar, şeytân gibi.

Bu hücûmlardan korunmak için,

Muhammed aleyhisselâma uymalıdır.

hiçbir şey kalbi temizleyemez,

bu yüce Peygambere uymak gibi.

Bu hakîkati her yere yayan (Hakîkat Kitâbevi)dir,

Bu Kitâbevi insanlara Hakkın büyük ni’metidir.

(Hakîkat Kitâbevi), hakîkatları yayıyor,

onların ki ise, hep iftirâ ve yalan.

[Aklı başında olan, hakîkatlere inanır. Ahmaklar ise, yalanlara aldanarak, felâketlere saplanır.]

YÜZDÖRT KİTÂB

Hakkın yüzdört kitâbı ki, nebîler üzre inmişdir,

kütübdür onların dördü, suhuf yüzü, kelâmullah.

Zebûru verdi Dâvüda, dahî Tevrâtı Mûsâya,

ve hem İncîli Îsâya, getirmiş Cebrâîl vallah.

Habîbullâha Kur’ânı getirdi, hâcet oldukca,

yirmi üç yıl itmâm eyleyip kesildi vahyullah.

Dahî hem nebîler hakkında bildim ismetü fitnet,

nezâfet hem emânet, sıdkla teblîgu hükmillah.

Gadrle, zenbü humk ve kezbü ketmü hıyânetden,

münezzehdir, müberrâdır cemî’i Enbiyâullah.

Nebîler ismini bilmek, didiler ba’zılar vâcib,

yirmi sekizin bildirdi, Kur’ânda bize Allah.

Cemî’i enbiyânın evvelidir hazret-i Âdem,

kamûdan efdalü âhır, Muhammeddir resûlullah.

İkisinin arasında, katî çok enbiyâ gelmiş,

hesâbın kimseler bilmez, bilir anı hemen Allah.

Resûllerin dinleri mevtle bâtıl olmaz kat’â,

ve efdaldir meleklerin hepsinden, enbiyâullah.

Bizim Peygamberin ahkâm-ı şer’î, öyle bâkîdir,

ki, ehl-i mahşeri, bu şer’ ile fasledecek Allah.

Neki kılmış Habîbullah, bize teblîg-i ahkâmı,

kabûl etdim anı, âmentü billâh ve hükmillâh.

EY GÖNÜL

Ey gönül, yakdı vücûdüm, o gizli nârın senin,

fışkırıp çıkdı semâya ah ile zârın senin!

Çok garîb bir divânesin, niçin hiç uslanmazsın?

Herkesin rüsvâsı oldun, yokmudur ârın senin?

Ebedî aşk tuzâğına düşdüğün günden beri,

meyvemi verecek aceb, soldu behârın senin?

Alamadı hiçbir kimse, sonsuz sırrından haber,

saçmadı bûy-i letâfet, misk-i tâtârın senin.

Haklısın sen! Kıssa-i cânânı izhâr eyleme!

Tatmadan anlamaz aşkı, yâr-u agyârın senin!

YÜRÜ DÜNYÂ YÜRÜ

Dünyâ geçicidir, burda kalınmaz,

ne kadar mal olsa, murâd alınmaz,

gâfil olma sakın, geri dönülmez!

Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,

bin yılından sonra, âhır zemândır.

Hâlıkın dururken, mahlûka tapma,

şeytâna uyup da, yolundan sapma,

harâmlara dalıp, dînini yıkma!

Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,

bin yılından sonra, âhır zemândır!

Azık topladın mı yola çıkmağa?

Işık edindin mi aydınlanmağa?

İki melek gelir süâl sormağa.

Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,

bin yılından sonra, âhır zemândır!

Ölünce, çözerler belin, kuşağın,

gözüne görünmez, oğlun, uşağın,

yakasız kefendir, örtün, döşeğin.

Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,

bin yılından sonra, âhır zemândır!

Paran, apartmanın arkada kalır,

ummadığın gelir, hepsini alır,

gayrılar yer, içer, senden sorulur.

Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,

bin yılından sonra, âhır zemândır!

Münker Nekir gelir, çınarlar gibi,

gözleri yanıyor, şimşekler gibi,

sorguya çekerler, gök gürler gibi,

Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,

bin yılından sonra, âhır zemândır!

Cehennemin, yedi dürlü yapısı,

herbirinin ateşdendir kapısı,

seksen yıllık yoldan gelir kokusu.

Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,

bin yılından sonra, âhır zemândır!

HAYÂLİN

Hayâlin önümde, parlak ay gibi,

Zulmeti gideren mehtâba benzer,

Bu âlem görünür bir serây gibi,

Işık olmayınca, zindâna benzer!

Bu sesler yabancı, özler yabancı,

Bakışlar yabancı, gözler yabancı;

Dudaklar gülse de, ma’nâ yabancı,

Gördüğüm rü’yâlar, bir zanna benzer!

Güllerin başkadır, ateşin başka,

Aşkınla tutuşan, bülbülün başka;

Şu elin güzeli değmiyor aşka,

Bir güzel görmedim, cânâna benzer!

Bakdıkca yakından güneş yüzüne,

Dahâ çok inandım tatlı sözüne,

Şifâsın, rûhumun üzüntüsüne,

Sohbetin her derde dermâna benzer!

Ayrılık yakıyor gece ve gündüz,

Geceden karanlık oluyor gündüz,

Bu yıl da gurbetde geçen ömrümüz,

Cefâsı bitmiyen, devrâna benzer!

DEDİKLERİ GERÇEK

Âlemde doğru dost yokdur,

dedikleri gerçek imiş.

Kulunu saklıyan Hakdır,

dedikleri gerçek imiş.

Bulut âsümâna çıkar,

toprağa rahmetler yağar,

gün doğmadan neler doğar,

dedikleri gerçek imiş.

Eğer insan, eğer melek,

yalvarırım, geçer dilek.

Vefâsızdır çarh-ı felek,

dedikleri gerçek imiş.

Bu dünyâya gelen geçer,

herkes kabre girer nâ-çar.

İnsan, birgün olur, göçer,

dedikleri, gerçek imiş.

AĞLA GÖZÜM

Ağlamakdır benim işim,

ağla gözüm şimdengerü!

Irmak ola kanlı yaşın,

çağla gözüm şimdengerü!

Hudâ bize verdi sevdâ,

sevmek oldu, artık gıda.

Ele geçmez bu dünyâda,

gülme gözüm şimdengerü!

Düşün hâlin n’olduğunu,

ömür gülü solduğunu.

Gece gündüz olduğunu,

bilme gözüm şimdengerü!

Aldanma nefsin tadına,

âgûdur sunma balına.

Düşüp onun hayâline,

dalma gözüm şimdengerü!

Sözün olsun, öze uygun,

her ne dersen, Ona ma’lûm.

Bu meydâna düşdü yolun,

dönme gözüm şimdengerü!

İBRET AL!

Zâhidâ! Aç gözün, sahraya bak da, ibret al!

şu direksiz kubbe-i semâya bak da, ibret al!

Görmek istersen, Cenâb-ı kibriyânın kudretin,

her sabâh, seher vakti, dünyâya bak da ibret al!

Pâdişâh olsan da, derler “er kişi niyyetine”,

Var, musallada yatan mevtâya bak da, ibret al!

Bir kefendir âkıbet, sermâye-i beğ ve fakîr,

varlığa mağrur olan, mecnûn değil de, yâ nedir?

 


.TAM İLMİHÂL ŞİİRLER-4

GÖRÜNEN AHENG

Çık da, bir seyret dışarda, her tarafın rengini,

kudret-i Hakkın cihânda, görünen âhengini!

Bir temiz kan, bir yeşil can, yağdırıp kudret, yere,

yemyeşil olmuş her tepe, neş’elenmiş dağ, dere.

En kısır toprak doğurmuş, emzirir birçok nebât,

fışkırır bir damlacık otdan, tutup sıksan, hayât!

Dün kemikden dahâ katı idi, her çıplak fidan,

bak, ne sağlam kan bugün, her birisinden damlıyan!

Dün uykudaydı belli, milyarlarca canlı teni,

silkinip kalkmış yatakdan, elbiseler hep yeni.

Dün ne mâtemdeydi âlem, yer mahzûn, gökler mahzûn,

şimdi, sevincden her bitki gülmekde uzun uzun.

İşlemiş kırlarda yer yer, Allahın kudret eli,

yalnız söylemekle olmaz, bir gidip de görmeli.

Öyle amma, gördüğüm binbir hikmetin tersine,

bende hâlâ, zevke benzer, duygu yok aslâ yine.

Bir değil, yüzbin behârlar gökden indirseydi Hak,

öyle kararmış ki kalbim, nerde birşey anlamak?

Dem çeker bülbül, beynimde benim, baykuşlar öter.

ne bu sersemlik, eyvâh, bana neler olmuş neler?

Bir tanıdık yok, hayâlim konsa, en bildik yere,

cedlerin rûhu ağlıyor, din düşmüş, yâd ellere.

Atom, füze lâfı yok, yalnız (dinde reform) sesi,

iktisad, teknik düşünmez, bir dinsizlik hevesi.

Ahlâksızın, hayâsızın, zulmün dinde yok yeri,

reform ister, bunun için ırz düşmanı serseri.

Duygusuz olmak kadar dünyâda büyük derd yok,

öyle salgınmış ki mel’un kurtulan bir ferd yok.

Fende yüksek olsa da, dîni bozulmuş bir millet,

çok baskı yapılsa da, yaşamaz, mahvolur elbet.

Ey ölüm hâlindeki, topraklara hayât veren!

ni’mete küfrân da etsek îmânın za’fı neden?

Bir hâlim yok, bilirim şâyân olan ihsânına,

ah, yükselsem de, bir düşsem, senin dâmânına!

Bir esim ister, kımıldanmak için, canlar bugün,

bir nesîm olsun ilâhî, canlansın kanlar bugün,

İlkbehârın rûhu etsin, bir de bizlerden zuhûr,

yoksa artık, Sûr-i İsrâfîle mi kaldı nüşûr!

SEYYİD ABDÜLHAKÎM (RAHMETULLAHİ ALEYH)

Aşkın bağında açan güllere, bülbül olan,

islâmın hasret ile, beklediği kahramân,

ma’şûkunun aşkından yanıp yanıp kül olan,

ağlasa yeri vardır, seni görmiyen zemân!

İlmîle, irfânîle, sâhib olan (Sıla) ya,

iki temel bilgiyi, vasleden bir araya,

dalıp ucsuz bucaksız, o mu’azzam deryâya,

ve bu Zikr deryâsından en büyük payı alan!

Kimi sâhile gider, ve bu bana yeter der;

kimi uzakdan görür, mest olur, başı döner;

kimi yalnız seyreder, kimi bir katre içer;

bir sensin, bu deryâdan, içip içip de kanan!

Kur’ândan, hadîslerden sonra, gelir eserin,

rûhlara şifâ olan, o mübârek sözlerin,

baş kumandanısın sen, velîlerin, erlerin!

ve (Müceddid-i elf-i sânî) adını alan!

Bize seni duyuran, fıtraten dostun olan,

ve cihânda bir tekdir, senin izinde kalan,

(Seyyid Abdülhakîm) O, senin aşkınla yanan,

hurmetine nasîb et, bize şefâ’atından!

Eserinle cihânı, yeniden tenvîr eden,

sihirli bir kuvvetle, bizi kendine çeken,

ondördüncü yüzyılın, zulmetini gideren,

(Arvâs)ın ışığıdır, gerisi hayâl, yalan!

Biz onun talebesi, o sizin tâlibiniz,

muhakkak aks yapar, o nûrlu kalbleriniz,

belli, birbirinize, âşıksınız ikiniz,

ve size âşık olur, (Mektûbât)ı anlıyan!

AYRILIK

Teshîr edici gözler, neş’e verici sözler,

hepsi hayâl oldular, ayrılık yamân oldu.

Derin derin bakışlar, içli bir hayât gizler.

dertliyim, görmiyeli, bir hayli zemân oldu.

Tâli’ yüzüme gülüp, bana sevdirdi seni,

hasret de, elem gibi, yakdı bitirdi beni.

Ben geleceğim artık, bekleyemem gelmeni,

kalbimi zulmet basdı, gözlerimde kan doldu.

Mecnûn olmuş gezerim, aşkınla bunca yıldır,

yâ bu aşkla öleyim, yâhud yanına aldır.

Ayrılık perdelerin, bir bir gözümden kaldır,

en kıymetli günlerim, ne çâre hicrân oldu.

Seni kalbime koydum, yâd ellere bakmadım,

en mu’allâ dost gibi, dilimden bırakmadım.

Ben bir ma’sûm bir kulum, başka yola sapmadım,

derim ki, candan yakın, bana bu cânan oldu.

Hayâller perde perde, gelir geçer gözümden,

hasretlik çizgileri, okunuyor yüzümden.

Sizi sevdim diyorum, aslâ dönmem sözümden,

ben râzıyım aşkımdan, bana bu, dermân oldu.

Mâziyi eşme sakın, yüreğim kan ağlıyor,

o eski hâtıralar, hep bir bir canlanıyor.

Birçok tanımıyanlar, beni mecnûn sanıyor,

ve diyorlar bu serây, vaktsiz vîrân oldu.

Ayrı kalalı beri, dünyâ bana zındandır,

kalbimde neş’e sürûr, eğer varsa, ondandır.

Benim en azîz dostum, senelerce filândır,

istemiyerek ism, bir kalıp (filân) oldu.

Sevmenin sonu varmı? ben, yok zan ediyorum,

ve benim gibi âşık, cihânda yok diyorum.

Öyle temiz, öyle saf, bir aşkla seviyorum,

kalbim, sessiz, dalgasız, engin bir ummân oldu.

 ERENLERİN SOHBETİ

Erenlerin sohbeti, ele giresi değil.

Sohbete kavuşanlar, mahrûm kalası değil.

Gezmek gerek her yeri, bulmak için, bir eri,

sarraf tanır cevheri, magbûn bilesi değil.