ehlisunnnetde - UFUK COSKUN 1

UFUK COSKUN YAZILARIUFUK COSKUN YAZILARI

Dijital dünya ve geleneksel okul sistemi

“İnsan kendi dünyası üzerinde eylemde bulunan bir özne olma yetisine sahiptir” der Poul Freire. İnsan aklı, okul duvarları içine hapsedildiği günden itibaren bu yetimizi kaybettik.

Peki, nasıl oldu bu?

Bilindiği gibi zorunlu eğitim kurumları, sanayi devrimiyle birlikte var olan ulus devletlerin icadıdır.

18. yüzyılda John Calvin, “çocukluğun bizzat aşılması gereken kötü bir dönem olduğunu” düşünüyordu.

Martin Luther ise “zorunlu devlet eğitimini şeytana karşı güçlü olmanın bir yolu olarak” görüyordu. Şeytanın yeryüzündeki işbirlikçilerini de Türkler olarak ilan etmişti.

1923’ten 1944’e kadar Mussolini İtalya’sında Faşizm, 1933’ten 1945’e kadar Hitler Almanya’sında Nazizm ve 1928 ile 1953 yılları asında Sovyetler Birliği’nde sosyalizm adı altında çeşitli ideolojik adlandırmalarla toplumlar dönüştürülmeye çalışıldı. Bu dönüşümü eğitim kurumları araçlığıyla yaptılar.

Türkiye ise zorunlu devlet eğitimi aracılığıyla yeni bir ulus meydana getirmek istedi. Dönem itibariyle bakıldığında estirilen ideolojik rüzgâr belki de bunu gerektiriyordu. Anlayacağınız eğitim, “ezenlerin ideolojik aygıtıydı.”

Bugün yukarıda saydığım ülkelerden sadece Türkiye, eskiden kalma eğitim sistemini sürdürmekte ısrar ediyor. Artık okula sığmayan, okulun ilerisinden giden ve sürekli gelişen teknolojilerle birlikte sosyalleşmesini internet ortamında gerçekleştiren yeni nesile rağmen yapıyor bunu.

Ülkede 1930’lu yıllardan kalma andımızı okullarda okutalım mı okutmayalım mı tartışmalarının yapıldığı bir zamanda dünyada eğitimi kökten değiştirecek yeni bilimsel gelişmeler oluyor.

Bir önceki yazıda Prof. Dr. İsmail Hakkı Aydın Hoca’dan da istifade ederek beyin üzerine yapılan bilimsel deneylerden bahsetmiştik. Taşkın Koçak da yakın gelecekte uygulamaya sokulacak olan bazı gelişmeleri listelemiş.

Öncelikle belirtmek isterim ki, bilime ve teknolojiye karşı olan biri değilim. İnsan beyni, hayal edemeyeceğimiz kadar büyük işleri başarmak için tasarlanmış harikulade bir organdır.

İtirazım; bilimin merkezîleştirilmesinedir. Bilimin bir grubun elinde insan fıtratına, dünyadaki ahengi ve frekansımızı bozmaya yönelik tekelci bir minvalde ilerlemesidir.

Bugün sınırları zorlayan bilim ve teknolojinin geleneksel eğitim anlayışını tersyüz edeceği bir gerçektir. Okul binaları daha şimdiden sallanmaya başladı bile.

Düşünün, bilginin görsel kortekse veya bilinçaltı zihne aktarılmasından bahsediliyor. Dahası beynin kullanılmayan kısımlarının aktif hale gelmesi bekleniyor.

Eğitim deneyiminin artık bilgisayar bağlantılarıyla beyine indirilmesi, belleğe ve kişiliğe manipülasyon yapılması da çalışmalar arasında.

Küçük mobil bir cihaz ile her şeyi yapabilme imkânı ve insana internet bağlantısı yapan implantların varlığı karşısında eski usul eğitim kurumları ne yapabilir?

Öyle ki dil çevirmen implantlarının kullanılacağı ve insan beynine eşdeğer bilgisayarların olacağı bir dünyada zorunlu klasik dil eğitimleri yetersiz kalmayacak mıdır?

Zihin okuma bilgisayarları yani düşünceler aracılığıyla insanlarla iletişim kurabilen bilgisayarlar, DNA bilgisayarları ve kuantum bilgisayarları, holografik dokunmatik ekranlı bilgisayarlar, beyinlerarası internet(wbw), beyinlerin her dilde programlanabilmesi ve implantlanabilmesi karşısında 1974 model bir eğitim kurumunun şansı nedir?

Hafızanın nakli ve yedeklenmesi, rüyaların depolanması ve her türlü işlemlerin blockchain tabanlı gerçekleştirildiği dijital çağda klasik eğitim öğretim yöntemleri tedavülden kalkacaktır.

Öyle ki birçok meslek dalı da ortadan kalkacaktır. Örneğin şoförlük, mimarlık, mühendislik, hekimlik, öğretmenlik, avukatlık, patoloji, radyoloji ve dermatoloji gibi birçok uzmanlık alanlarında ihtiyaçlara karşılık görev yapan yapay zekâlar olacaktır.

Kısacası “Benim oğlum mühendis olacak” devri artık kapanıyor. Türkiye’nin yeni nesil eğitim konusunda kafa yorması gerekir. Dijital çağda zorunlu devlet eğitimi hem maliyetli hem de ilkel kalıyor.

Öğrencilerin yeteneklerine göre değil yaşlarına göre belirlenip sınıflandırıldığı, hiyerarşik, baskıcı, geleneksel okul ortamlarından bir fayda görmeyi uman varsa yanılıyor.

Türkiye, 1900’lü yılların eğitim paradigmasından bir an evvel sıyrılıp gelecekteki eğitim modellerini masaya yatırmalıdır. Eğer şimdiden önlem alamazsak bu ülkenin insanı bilimsel diktatörlüğün ve dijital faşizmin gönüllü kölesi haline gelecektir.

İtiraz etme itaat et!

Temassız, selamsız, sabahsız, nefessiz bir hayata mahkûm edildik. Devasa bir bilgisayar simülasyonunun içinde yaşıyor gibiyiz. Son iki yıldır yaşadıklarımız bilim kurgu filmlerini aratmayacak türden ürkütücü ve endişe verici.

“Yaratılmış olmak başımıza gelmiş en vahim şeydir” der İsmet Özel. Evet, yaratılmış olmanın belki de en hazin anlarını yaşıyoruz.

İnsan olarak varlığımızın hiç hesaba katılmadığı bu ilginç zamanda neredeyse her insan için bir kalıbın belirlendiği ve bu kalıba göre işlenen bireylerin piyasaya sürüldüğü birer fabrika ürünlerine benziyoruz.

Şimdilik soğuk su kabının içine atılan kurbağalar gibiyiz ancak fıtri özelliklerimize yönelik büyük bir operasyon söz konusu. Beynimizin işleyiş şekline, duygularımıza, inancımıza, kültürümüze kısacası insani olana yönelik ciddi bir operasyon bu.

Fabrika sahiplerinin dayattığı bu tek tipçi düzen henüz sorgulanmıyor ve sorgulanması dahi istenmiyor.

Çünkü sürekli korku pompalanıyor. Ölümü gösterip köleliğe razı etme çabaları diyorum ben buna. Öyle bir korku ki bu, sorgusuz sualsiz itaat etmeleri isteniyor insanlardan.

Düşünün, gözleri önünde Kâbe’nin kapatılmasını bile sorgulayamadı Müslümanlar.

İnsanların korku aracılığıyla uyutulduğu, uyuşturulduğu, hissizleştirildiği böylesi bir zaman diliminde kimse çıkıp “acaba salgın bahane edilerek yeni bir kurgunun kurbanları haline mi getiriliyoruz” diye sormuyor.

Oysa geçen yüzyılda olduğu gibi bugün de bilimin önderliğinde yeni bir toplumsal düzen kuruluyor. Ne var ki bu sefer, kölelerin bizzat gönüllü rızasına dayanan toplumsal model olacak bu.

Adım adım mülkiyetsizleştirilmiş, tek para, tek din, tek dil, tek hükümet ve tek amaç uğruna inşa edilecek olan Yeni Dünya Düzeni’nin mutlu köleleri haline getirilmek isteniyoruz.

Peki, neden sorgulamıyoruz?

ABD hükümeti, bundan 68 yıl kadar evvel yaptığı maddi yardımlar karşılığında bizden en mühim kurumlarımızdan biri olan “eğitimi” istedi.

Çünkü eğitim, Amerikan kültürünün aşılanması, zihinlerin köleleştirilmesi, uyuşturulması ve toplumda ciddi bir bilinç kaymasının yaşanması için bulunmaz bir araçtı.

Sorgulamayan, eleştirmeyen, muhakeme edemeyen, her denileni yapan, itaatkâr nesiller yetiştirmek amacıyla eğitimi bir anlaşmayla ABD’nin hizmetine soktuk.

27 Aralık 1949’da Türkiye ve ABD hükümetleri arasında eğitim komisyonu kurulması hakkında imzalanan anlaşmanın detayları o günkü meclis tutanaklarında mevcuttur.

Böyle bir eğitim düzeneğinden maalesef bilinci uyanık, zihni işlek, Gladyo’nun tuzaklarına düşmeyecek kadar akıllı, basiretli insanlar yetişmedi.

Sadece Türkiye için değil o dönemde neredeyse tüm ülkelerin eğitim sistemlerine neşter atıldı. Ve yeni nesillerin kapitalist düzen içinde eritilmesi hedeflendi.

Hazin olan şu ki; Türkiye, eğitim sistemini hala kendine benzetemedi.

Bugün küresel ölçekte akıl yürütme imkânından yoksun bırakılmış, Covid-19 üzerinden inşa edilmek istenen yeni dünya düzeni programına itiraz edemeyecek kadar zihinleri uyuşturulmuş bir kitle var ise bunda eğitimin payı yüksektir.

Buna rağmen hala medyada eski düzen eğitim modelinin propagandası yapılmaktadır. Hal böyle olunca küresel ölçekte yürütülmek istenen projeleri bırakın sorgulamayı gönüllüsü haline geliyoruz.

Bill Gates’in yapay et projesine ortak olmak veya planlarını buna göre ayarlamak Tarım Bakanlığı'nın yapacağı çok büyük bir hata olur.

Bugün yazarı, çizeri, siyasetçisi, aydını, bilim adamı mevcut korku üzerine inşa edilmek istenen yeni toplumsal düzene ses çıkarmıyor hatta bu düzen içerisinde yer almayı bir vazife olarak görüyorsa burada oturup düşünmek lazım.

Peki, bize biçilen kalıpların dışına çıkabilmek mümkün mü? Ancak direnmekle mümkün olabilir bu. Yani öncelikle bu seri, tek tip üretim tarzına bir itirazın olması lazım. Bunu da ancak “imalat hataları” yapabilir.

Aylık ortalama 50 bin lira geliri olan dava adamlarımız(!) yapacak değil ya. Onlar CHP ile vakit harcarken bu ülkenin her kesimden ahlak, vicdan sahibi şuurlu insanlarına büyük işler düşüyor.

Çünkü saldırı hepimize yönelik.

08 Nisan 2021
Darbeci zihniyeti tasfiye etmeliyiz

30 Ocak 2020'de 126 emekli diplomatın Montrö bildirisinin ardından bu sefer de 104 emekli amiralin bir gece yarısı muhtıra niteliğinde kaleme aldıkları bir bildiri yayınlandı. Demek ki bir fikri söyleyebilmek için en az 100 kişinin bir araya gelmesi gerekiyor.

Diğerleri neyse de emekli amirallerin bir gece yarısı “Yüce Türk milletine” diyerek başlayan ve “aksi halde” diyerek biten bol endişeli bildirisi tepkilere yol açtı.

Geçmişi bu türden bildirilerle, muhtıralarla ve darbelerle dolu olan bir ülkede üstelik Rand Corporation'ın raporunda geçen "Türkiye'de yeni bir darbe girişimi bile olabilir" cümlesi henüz tazeliğini korurken haksız da sayılmazlar.

1960 darbesinde cuntacıların kurduğu mahkemede başkanlık eden bir zat tüm pişkinliğiyle “Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor” diyordu.

Dolayısıyla emekli askerlere de bu bildiriyi yazdıran “kuvvet” nedir tüm detaylarıyla araştırılmalıdır.

Bilindiği gibi bu ülkede Abdülhamid Han’ı devirerek koskoca imparatorluğu küresel emperyalist güçlere peşkeş çeken bir İttihat ve Terakki sorunumuz vardır.

İttihat ve Terakki'nin mahiyetini anlamayan bugünün Türkiye'sini anlayamaz. Görüldüğü gibi ittihatçıların torunları tıpkı dedeleri gibi bugün de iş başında.

Dün Abdülhamid Han’ın karşısında hürriyet isteyen bu darbeci damar bugün Erdoğan’ın karşısında adalet naraları atmadı mı? Adalet dedikleri de milletin boynuna geçirilecek olan yağlı ilmik.

Darbe yapmak suretiyle malımıza, varlığımıza, şerefimize, namusumuza, toprağımıza çökmenin adına adalet diyecekler, demokrasi diyecekler, bağımsızlık diyecekler, fikir özgürlüğü diyecekler!

Daha geçen gün CHP’li bir vekil, “siyasi iktidarı TRT canlı yayınında yargılayacağız’' demiyor muydu?

FETÖ ve PKK gibi terör örgütlerinin ve İttihat Terakki zihniyetinin ülkeyi boa yılanı gibi sindire sindire yemeğe başladığı, fakir fukaranın emeğine el konulduğu, özgürlüklerin gasp edildiği, seçilmiş sivil siyasetçilere ayar verildiği bir ülkede bu zorba elitist zümrenin kurduğu vesayetçi düzenle hep kavgalı olduk.

60 yıldır milletin emdiği sütü burunlarından getiren bu zihniyet tüm mücadelelere rağmen hala var olduklarını ve ilk fırsatta devleti, milletin elinden alacaklarını bize hatırlatıyor.

Bu yüzdendir ki Türkiye, ne zaman özgür iradesini ortaya koyarak kendine bir gelecek belirlemeye kalksa; kendini devletin sahibi olarak gören eli silahlı, güçlü, nüfuzlu, darbeci bir kesimin müdahalesiyle karşılaşmıştır.

Türkiye Cumhuriyeti bu zihniyet yüzünden neredeyse bir darbeler ve müdahaleler ülkesi haline geldi.

Ne onlar vazgeçti ne de biz!

Bizler İttihat ve Terakki zihniyetinin, GLADYO’nun ve ona bağlı terör örgütlerinin bu ülkede yol açtığı zarar ziyanı telafi etmeye çalıştıkça onlar, ülkemizin hemen her alanda gösterdiği başarıları yok sayarak kendi saltanatlarını kurmak için çaba gösteriyor.

Dün koskoca imparatorluğu paramparça ettiler bugün de geri kalan son toprak parçasını küresel emperyalist güçlere teslim etme derdindeler.

O yüzden diyorum ki aman dikkat! Rehavete kapıldığımız an bizi alaşağı edecekler.

Bu ülkede yıllardır irtica bahane edilerek Anadolu’nun fakir öğrencilerini sırf başörtüsü taktıkları gerekçesiyle okullardan kovdular. Kovanlar hakkında hesap sorulmadı. 28 Şubat’ın mimarları bugün Bodrum’daki villalarında cezalarını çekiyor!

27 Nisan’da ise koskoca generaller yine irtica kisvesi altında küçücük kız çocuklarının okudukları ilahileri bahane ederek bir gece yarısı muhtıra vermeye kalktı. İşte o muhtıra Genelkurmay’ın sitesinde tam 4 yıl 4 ay boyunca asılı kaldı. Ve onlardan da hesap sorulamadı.

Ancak Türkiye’de ilk kez bir hükümet askere sınırlarını hatırlatmış ve haddini bildirmişti. Bu çok önemli bir kırılmaydı ama görüldüğü gibi askeri vesayetçi sistem hala tam anlamıyla kırılabilmiş değil.

Demem o ki; demokratik bir hukuk devletinde, -emekli ya da değil- bu ülkenin ekmeğini yiyen her kim olursa olsun, sivil siyasete ayar çekme, parmak sallama gibi bir cürete sahip olmamalıdır.

Yıllardır çeşitli bahanelerle bu ülkede darbe yapan ve fırsat bulduğunda yine aynısını yapacak olan bu zihniyetin beslendiği tüm kanalları artık tıkamak durumundayız.

Türkiye’de kendini devletin sahibi olarak gören, militarist, faşist, zorba insanlara fırsat tanımayacak kadar yenilikçi, kaliteli, bilinçli, özgürlükçü yeni bir sosyoloji oluştu. Bu sosyolojiyi dikkate almayan siyasi partiler ilelebet kaybetmeye mahkûmdur.

01 Nisan 2021
Gençlik ve siyaset

“Ben soluk aldıkça, sesim çıktıkça, doğruluk önümde kötülenirken, onu savunamazsam günah işlemiş olurum. İyisi mi, elimden geldiği kadar savunayım doğruluğu.” (Platon-Devlet)

Tarihteki ilk yazılı destan olan Gilgameş’te şöyle bir bölüm vardır. Kiş Kralı Agga, “Uruk, benim yönetim atına girecek!” diye haber gönderir. Gilgameş ise hemen ordularını toplayıp savaşmak yerine önce halkına sormak ister.

Evvela şehrin yaşlılar meclisini toplar ve onlara durumu bildirir. “Savaşıp özgürlüğümüzü vermeyelim mi yoksa boyun mu eğelim?” diye sorar. Yaşlılar; “Aman” der. “Savaşıp öleceğimize onun yönetimine girelim ondan iyi.”

Demek ki ölüm yaklaştıkça yaşlılar, ölümden daha fazla korkuyor ve mücadele etmek yerine boyun eğmeyi tercih ediyorlar.

Gilgameş sonra gençler meclisine sorar. Gençler ise hiç düşünmeden; “ Ölsek bile savaşalım, özgürlüğümüzü vermek yerine ölmeyi tercih ederiz” derler.

Gençlik işte böyle bir şeydir dostlar. Tarihin her döneminde heyecanlı ve özgürlüklerine düşkün olmuşlardır. Bu yüzden yetişkinler, vaktiyle gerçekleştiremedikleri amaçlarını hep gençlerin omuzlarına yüklemeyi marifet bilmişlerdir.

Bu bakımdan siyasetçiler, “Gençler gelecektir” ya da “geleceği gençlerimiz inşa edecek” türünden ifadelerle gençlere sürekli yeni sorumluluklar yükler.

Her dönem yetişkinlerin kendine göre bir gençlik tasavvuru olmuştur. Nedense hiçbiri de tutturamamıştır. Tutturamadıklarında da “gençlik elden gidiyor” diyerek feryat etmeye başlarlar.

Oysa kim, “gençlik gelecektir” diyorsa bilin ki onun gençler üzerinde bir hesabı vardır. Yapılması gereken gençlere bugün yani yaşadıkları tarih itibariyle değer kıymet verilmesidir.

Bugün okullar, gençlerin gerisinden gelmekte ve onlar artık okullarda değil sosyal medya, TV, Netfilix ve internet üzerinden de sosyalleşmektedirler.

Bu gençleri artık “dindar nesil” etiketi altında bir değişime uğratmak bir hayli zor. Hatırlarsınız bir yazımda Prof. Dr. İhsan Fazlıoğlu’nun tanık olduğu bir hadiseyi yazmıştım.

“15 Temmuz’dan bu yana benim odama 17 tane başörtülü deist bile değil tanrı tanımaz öğrenci gelip benimle bu konuları konuştular” diyordu hoca.

Ve şu önemli uyarıyı yapıyordu; “Dini temsil makamındaki insanların bu durumu sürdüğü müddetçe 10 yıl sonra neslimiz bizimle kavga edecek. Bu dinin bir faydası olsa babama anneme olurdu diyecekler.”

Nedeni ortada diyordu; “Bugün Türkiye’de Müslümanca inanıyor, Katolikçe düşünüyor ve Protestonca yaşıyoruz.” Yani üç kişilikli bir durum bu.

Eğitim sistemi, emperyalizmin istediği doğrultuda yeni kişilikler imal ettiği ölçüde bu durum değişmeyecektir.

Diğer taraftan gençler, ağabeylerinden güçlü ve nüfuzlu olmayı da öğreniyor. Bunun yegâne yolunun siyasetten geçtiğini pekâlâ öğrendiler artık.

Bu yüzdendir ki güçlü bir siyasi figürle aynı karede yer almak onlar için bulunmaz fırsatların aralandığı bir kapı demek.

Bunu şu ya da bu parti için demiyorum. Hemen hemen hepsi gençlere bu noktada kötü örnek oluyor. Bir parti 1946 yılların kafasıyla kara önlük giyip andımız okumak suretiyle gençlere örnek olduğunu düşünebiliyor mesela!

Bugünlerde muhalif gazeteler; “Uyuşturucu kullanan AKP’li Kürşat’ın yeni görüntüleri ortaya çıktı” şeklinde günde en az üç beş tane haber yapıyor. Mal bulmuş mağribi gibi bu hadiseyi köpürttükçe köpürtüyor ancak bunun sadece AK Parti ile sınırlı olmadığını kendileri de biliyor olmalı.

Siyasetin böyle hadiseler üzerinden beslenmesi ayrıca vahim bir durum. Kaldı ki kim olursa olsun insanların özel hayatı ile yakından ilgilenmek ve bunu kendisine meze yapmak, siyasi şantaja çevirmek klasik bir FETÖ taktiğidir.

Beni asıl ilgilendiren hadise ise -şayet kendisi yazdıysa- Kürşat’ın mektubunda ifade ettiği bir hakikattir. Diyor ki; “Daha fazla nüfuz sahibi olma, olduğundan farklı görünme çabasıyla gücün yanında görünme, hükümetteki güçlü insanlarla fotoğraf vererek kendime yeni kapılar açma düşüncesi beni her gün bir başka yanlışa sürükledi...”

Evet, asıl kafa yorulması gereken husus burasıdır. Bu gençleri güçlü olmanın ve yeni kapılar açmanın yolunun bir fotoğraf karesine girebilmekten geçtiğine inandıran şey nedir?

25 Mart 2021

Yeni Dünya Düzeni ve Covid-19

Oxfam'ın raporuna göre dünya servetinin yüzde 60'ı, 2 bin 153 kişinin elinde. Bu topluluğun ülke ekonomilerine ve borsalarına olan etkilerini tahmin edebilirsiniz.

Kendilerinin özel bir soydan geldiğine inanan bu sapkın topluluk; ülkelerin para birimlerini dolar karşısında değersizleştiriyor ve onları mali krizlere sokarak dirençlerini kırıyor. Böylelikle kendi nüfuz alanlarını genişletiyorlar.

Serveti, enerji kaynaklarını, teknolojiyi, DSÖ üzerinden ilaç ve aşı endüstrisini, medyayı, sivil toplum örgütlerini tekelinde tutan bu topluluğun, Yeni Dünya Düzeni dedikleri bir Tanrı krallığı kurma hedefi var.

Hep ifade ettiğimiz gibi; Türkiye, apokaliptik ya da post-apokaliptik kehanetlere bağlı çıkarılmak istenen kıyamet projesinin merkezinde yer alan bir ülkedir.

Biraz açalım bunu;

Bilindiği gibi küresel egemen güçler, Eski Ahit ve Yeni Ahit’in özellikle Yuhanna’nın Vahiy bölümündeki bazı kehanetleri yorumlayarak yeni bir dünya tasarımı hedefliyor.

Yuhanna, Patmos Adası’nda tutukluyken Tanrı’nın gösterdiği görüntülerin yani vizyonların anlatıldığı Vahiy bölümü dikkate değerdir. Burada Tanrı’nın krallığının nasıl ve ne şekilde gerçekleşeceği işlenmektedir.

Daha evvel yazılarımızda değinmiştik; Yuhanna'nın Esinleme Kitabı, 7 kiliseye gönderilen 7 mektupla başlıyor. İsa, öğrencisi Yuhanna'ya 7 kiliseye 7 mektup göndermesini buyurmuş. İşte bu 7 inayet kilisesi Türkiye’de bulunmaktadır.

Efes Meryem Ana Kilisesi, İzmir, Bergama, Akhisar, Salihli, Alaşehir ve Pamukkale.

Bu sapkın topluluğun inancına göre kutsal kitaptaki kehanetlerin gerçekleşmesi, Mesih’in Dünya krallığını alması için gereklidir.

Peki, kehanetler üzerinden hem ülkemizi hem de tüm dünya insanlarını tehdit eden ve kendi ebedi krallıklarını kurmak isteyen bu güçler kimlerdir?

Geçenlerde Erhan Altunay’ın “Gizemlerle Dolu Salgınlar Tarihi” adlı kitabını okudum. Hakikaten ortada ciddiye alınması gereken sapkın bir topluluk var.

Örneğin Eski Ahit’te şöyle bir cümle geçiyor; “ Tanrı oğullarının, insan kızları ile evlenip çocuk sahibi oldukları günlerde ve sonrasında yeryüzünde Nefiller vardı. Bunlar eskiçağ kahramanları, zorba kişilerdi.” Çok ilginç değil mi?

Eski Ahit’in kabul edilmeyen ancak ezoterik örgütlerin elinden düşürmediği Peygamber Enok’un Kitabı adlı bir kitap var. Bu aralar ben de okumaya başladım. İçeriği bilim kurgu filmlerini aratmayacak fantastik bilgilerle dolu olan bir kitap bu.

Burada gökyüzünden gelen ve Tanrı oğulları olarak adlandırılan gözcü meleklerin insanlara büyü dâhil birçok sanatı öğrettiği yazıyor. Sonra bu melekler, insan kızları ile evlenerek çocuk sahibi oluyor.

Bu birleşmeden doğan çocuklar, gözcü meleklerin kanını taşıdığı için de buradan kutsal bir kan efsanesi türemiş.

Tanrı daha sonra bu gözcü melekleri cezalandırıyor ve bu melekler düşmüş melekler adını alıyor. Hz. Davut’un işte bu düşmüş melekler soyundan geldiğine inanıyorlar.

Bu inanca göre Hz. İsa da Davut soyundan gelmektedir. Onlara göre İsa’nın evlendiği kişi olan Mecdelli Meryem, İsa’nın çarmıha gerilmesinden sonra Fransa’ya gitti ve soyu, Merovenjlere karışarak devam etti.

Neticede ortada korunması gereken bir kutsal kan vardır. İşin enteresan tarafı bu soyun bugün Tanrı krallığı kurmak gibi bir iddiası var ve insanlardan da nefret ediyorlar.

Bilinenin aksine Yahudi krallığı kurmak gibi bir hedefleri yok. Erhan Altunay’ın da ifade ettiği gibi kendi emelleri için Yahudileri kullanıyorlar.

Önce vaat edilmiş topraklar üzerinden büyük İsrail devletini kuracaklar sonra seçilmiş 144 bin Yahudi hariç tüm Yahudileri katlederek bu devleti yıkacaklar. Çünkü Tanrı krallığı için bu kehanetin gerçekleşmesi gerekiyor.

Dünya nüfusunu da bu emel doğrultusunda ve elbette kehanetlere bağlı olarak düşürmeyi hedefliyorlar.

Çünkü Vahiy 6:7-8’de şöyle deniliyor;” Kuzu dördüncü mührü açınca Gel diyen dördüncü yaratığın sesini işittim. Bakınca soluk tenli bir at gördüm. Ata biniş olanın adı ölümdü… Bunlara kılıçla, kıtlıkla, vebayla ve yeryüzünün vahşi hayvanlarıyla ölüm saçmak için yeryüzünün dörtte biri üzerinde yetki verildi.”

Burada salgından bahsediliyor ve işin ilginç yanı; Covid-19’un da vahşi hayvanlardan yayıldığı iddia edilmişti. Diğer taraftan ölüme yeryüzünün dörtte biri üzerinde yetki verilmesidir.

Neye inandıklarını önemsemiyorum inançları uğruna neyi göze alabildikleriyle ilgileniyorum. O yüzden diyorum ki Covid-19 sıradan bir salgın değil.

22 Mart 2021
Türkiye ailesiz toplum projesine 'hayır' dedi

Ülkemiz, 44 ülkenin 2011 yılında imzaladığı dünya çapında bir sözleşme olan “İstanbul Sözleşmesi’nden, 19 Mart Cuma akşamı ayrıldığını duyurdu. İyi de oldu.Neticede ilahi kaynaklı bir metinden bahsetmiyoruz.

Kamuoyunda epeydir tartışılan bu sözleşme ilginçtir muhafazakârlardan da destek görüyordu.

2017 tarihinde bu köşede, MEB ve AB ortaklığıyla yürütülen ETCEP (Eğitimde Toplumsal Cinsiyet Eşitliğinin Geliştirilmesi) adındaki projeyi yazdığımda kamuoyundan ciddi anlamda destek gelmişti.

Çünkü bu proje, imam hatip okullarının da yer aldığı pilot okullarda karma futbol maçlarından, erkeklerin ip atlamayı, kızların da futbol oynamayı sevdiğine varana kadar bir yığın saçma etkinlikleri ve seminerleri kapsıyordu.

Proje,İstanbul Sözleşmesi’nin 14. Eğitim Maddesi’ne göre yapılmaktaydı. Çünkü bu maddede;“Kalıplaşmış toplumsal cinsiyet rollerinin yeni nesillere taşınmaması için, “Toplumsal Cinsiyet Hakkı gibi konulara ilişkin materyalleri öğretim müfredatına ve eğitimin her seviyesine eklemek için gerekli adımları atmaktan devlet sorumludur” deniliyor.

Sözleşmeyi eleştirenler haksız sayılmazdı. Örneğin VII.madde 1-1 Bend bölümünde toplumsal olarak klişeleşmiş rollerine dayalı ön yargıların, törelerin, geleneklerin ve diğer uygulamaların kökünün kazınması amacıyla… devletin yükümlülüğüdür” diyor.

“Kökünü kazımak” gibi bir tabir hukuka yakışan bir ibare olmamasına rağmen bu ifade İstanbul Sözleşmesi’nde yer etmişti.

Keza sözleşmeye göre “kadınlar” kelimesi 18 yaşın altındaki kız çocuklarını da kapsıyordu.

Bu çerçevede kamuoyuna da yansıyan birçok mağduriyet yaşandı. Sözleşme; kızı ile babasını ayrı düşüren, ders vermek amacıyla şikâyette bulundukları bazı memurları hapse attıran( sonra pişman olup şikâyetlerini geri alan) baba ve anne rolünü bambaşka bir boyuta taşıyarak babayı sahne gerisine iten bir zihniyeti adım adım hayatımıza sokmaktaydı.

Kaldı ki Batı orijinli sözleşmelerin bir faydası olsa önce kendilerine olurdu.

Bakınız 2013 yılında Norveç Tıbbi Doğum Kayıt Kurumunun yaptığı bir araştırmaya göre; yılda 2 bin 500 çocuk biyolojik (gerçek) babasının kim olduğundan habersiz doğuyor.

Amerika'da neredeyse her yıl ortalama olarak dünyaya gelen 4 milyon 100 bin çocuktan 570 bininin kimliğinde baba ismi bulunmuyor. Amerika Birleşik Devletleri Nüfus Bürosu’nun kayıtlarına göre ülkede 24 milyon çocuk babasız büyüyor.

İngiltere’de ise yılda 20 binden fazla çocuk babasının kim olduğundan habersiz büyüyor. Örnekleri çoğaltabiliriz.Belli ki “Babasız, annesiz bir aile isteniyor.” Bu anlayışın Türk toplumunda da içselleştirilmesi arzu ediliyordu.

Batı’da ailenin iki anne, iki baba ve çocuklardan da oluşabileceğini dillendiren görüşler yaygınlaştı ve bazı ülkeler, yasalarını bu görüşe uygun olarak değiştirmeye başladı.

Ailesiz toplumun temellerini atmak için de evvela aileyi ayakta tutan baba rolünü mümkün mertebe tırpanlamaya çalışıyorlar. Bir gazetede, kız çocuklarını babalarına karşı kışkırtarak onları sokağa çağıran yazarları hatırlayınız.

Yeni Dünya Düzeni dedikleri proje,yeni üreme biçimleriyle babasız ailelerin planlandığı, geleneksel aile yapılarının darmadağın edileceği bambaşka bir toplumsal yapının kurgulandığı bir projedir.

Bu proje kapsamında elini veren kolunu kaptırıyor. Bereket versin Türkiye, aile yapısını hedef alan yabancı kaynaklı bu tür metinlerden kurtulmak için ilk adımı attı.

Şimdi bu sözleşme çerçevesinde oluşturulan yasalarda bazı düzenlemeler yapılmalıdır. En önemlisi de kendi kavramlarımızı oluşturmalı ve batı kaynaklı sözleşmelerden daha kaliteli, daha özgün, aileyi ayakta tutan, kadına değer veren, babayı önemseyen, çocuklarına sahip çıkan bir anlayışla buraya ait sağlam bir metin yazmalıyız.

Kadın cinayetlerini azaltmak için sadece ve sadece İstanbul Sözleşmesi’ne bel bağlamak hele hele bu tür metinleri demokrasinin garantisi olarak görmek bana pek mantıklı gelmiyor. Çünkü sözleşme, kadını da erkeği de mağdur eden bir yapıya sahip olduğu gibi kadın cinayetlerini de maalesef azaltmadı.

Türkiye, bu hususta daha iyisini yapabilir. Çünkü tarihte kadına hiç olmadığı kadar değer veren, koruyan, kollayan bir anlayışa ve birikime sahibiz. Bunun için kadına piyasa malı muamelesi yapan yabancı metinlere ihtiyacımız yok.

.18 Mart 2021

Sinekli Bakkal ve imam nefreti

İsterseniz önce, günümüzde “100 Temel Eser” arasında yer alan Halide Edip Adıvar’ın çok okunan romanları arasında gösterilen “Sinekli Bakkal” ile başlayalım.

Bakalım, 100 temel eser arasına girebilmeyi başarmış olan roman, bu yüksek övgüyü nasıl elde etmiş?

Sanırım bu övgüyü, 1935 yılında, İngilizce olarak yazılmış olması ve ilk defa, The Clown and his Daughter (Soytarı ve Kızı) adıyla Londra’da yayınlanmış olmasından ötürü alıyor!

Meşrutiyet Dönemi’nin sonlarında, Rabia’nın Sinekli Bakkal Mahallesi’ndeki çocukluğu, yetişmesi ve evliliği; dedesi ve babası ile ilgili münasebetleri romanın konusunu oluşturuyor.

Ancak adet olduğu üzere kitapta Sultan Abdülhamit Han, kızıl sultan ve zalim, romanın kahramanlarından Rabia’nın dedesi İmam İlhami Efendi korkunç ve çok kötü, Hristiyan Rahip Peregreniri ise tahmin ettiğiniz gibi idealist ve müspet gösterilmiştir.

Bu romanla birlikte ve daha sonraki proje yapıtlarda imam, Yeşilçam filmlerinde de sıklıkla işlendiği gibi; sahtekâr, hilebaz, kurnazlığını menfaati için kullanan biri şeklinde gösterilerek bir algı oluşturulacaktı.

Sinekli Bakkal’da da “menfi” bir anlatımla klasik bir “imam” betimlemesiyle karşı karşıyayız. Kirpi kıllı, burgu göz, tilkivari burunlu, volkan ağızlı, tümsek gırtlaklı bir imam tasvir ediliyor.

Yazarımız romanda, imamın görüntü olarak gözlerinin ateşli, inancının korkunç olması yönüyle, başına toplayacağı kimselerin ise softa tipler olması bakımından kendisine uyanlara sürü gözüyle bakmaktadır.

İmam’ın Kur’an okurken bile korkunç bir kin içinde olduğu tuhaf bir şekilde dile getirilmektedir.

Dayak atan, oyuncak bebeği yakan, sürekli korkutan, kindar, gerici, yobaz, hasta yatağında bile para düşkünü menfaatperest bir imam tiplemesi…

Öyle ki öldükten sonra torunu tarafından bile iyi anılmayan bir imam tipi çiziyor milli yazarımız!

Abdülhamit Han da görünüş olarak korkunç gösterilmiştir. Kanarya Hanım’ın ağzından bu durumu anlatan yazar, Abdülhamit Han ile ilgili menfi bir üslup belirlemiştir.

Öyle bir padişah görüntüsü veriliyor ki romanda; ona dil uzatıldığında insanların derilerinin diri diri yüzdürüldüğü, içine saman doldurulduğu anlatıyor. Ve Abdülhamit Han ile imam aynı kategoride değerlendiriliyor.

Rabia ile evlenmek için daha sonra Müslüman olan Peregreniri ise hal ve tavırları ile ideal insan tipi olarak sunulmuştur. Kişilere, olaylara ve fikirlere bakış açısıyla olumlu bir insan tipi ile gördüğümüz Pregreniri önce Hıristiyan bir rahip, sonra ateist ve en sonunda da Müslüman olmaktadır.

Şimdi anladınız mı romanın neden 100 temel eser arasında gösterildiğini! Bu kitabı hiç değilse 100 temel eser arasından çıkarın dersem acaba kötü bir teklifte bulunmuş olur muyum?

*

Son günlerde Ayasofya Camii İmamı Prof. Dr. Mehmet Boynukalın’a yönelik bir nefret söylemi rüzgârı estiriliyor.

İmam değil mikser diyenden tutun, hadsiz imam, gerici, yobaz, kaba, şiddet yanlısı ve elbette herkes işini yapmalı diyerek devam edegelen bir yığın eleştiriden bahsediyorum.

Nedeni de toplumsal meselelerimize dini referanslar vererek yaklaşması… Komik bulmayın lütfen aslında trajik bir durum bu.

İmam dedikleri de lisan eğitimini Mısır'daki El-Ezher Üniversitesi'nde tamamlayan, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü İslam Hukuku Anabilim Dalı'nda yüksek lisans yapan, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Araştırmaları Merkezi'nde İslam hukuku dalında araştırma uzmanı iki dil bilen bir fıkıh profesörü.

Yani onu yetersiz bulanları ikiye üçe katlayacak bir birikime sahip. Tam da bu yüzden işini yapmıyor mu? Bundan daha doğal ne olabilir?

Ehil birine iş öğretmeye kalkan Sinekli Bakkal müdavimleri aslında kendi çapsızlıklarını aşikâr ediyor.

Sanırım asıl rahatsız oldukları şey; bir imamın kendileri gibi düşünmeyip, alanında uzman bir profesör olması. Çünkü onların kafasındaki imam, Halide Edip Adıvar’ın Sinekli Bakkal’ındaki imam tiplemesidir.

Bu ülkede yüz yıldır imam-öğretmen, cami-okul çatışması yaşatan bir zihniyetin hala var olması hakikaten trajik bir durumdur.

Sinekli Bakkal ile doğup büyüyen, yetişen bir neslin yıllardır dindar insanları, imamları, hakir görüp aşağılaması ve onları toplumsal yaşamın dışına itmesi esasında kendilerinin ne denli gerici, yobaz, bağnaz ve art niyetli olduklarını göstermiyor mu?

Unutmadan, bu marazın sadece karşı mahalleye ait olduğunu düşünüyorsanız yanılıyorsunuz.

.04 Mart 2021

EMP: Dünyayı karartabilecek teknoloji

Bir sabah ya da öğleden sonra belki de akşam saatlerinde elektriklerin birden kesildiğini ve elektriğe bağlı tüm teknolojilerin o anda çöktüğünü düşünün.

İnternet ve tüm iletişim ağı çökmüş, otomobiller, toplu taşıma araçları, gemiler, metrolar ve uçaklar çalışmıyor. Seyir halindeki uçaklar havada kilitlenmiş ve bir bir yere çakılıyor.

Marketlerde, bankalarda, devlet dairelerinde olan insanlar şaşkın. Hastanelerdeki hastalar ölmeye başlıyor. Bir müddet sonra yiyecek, içecek sorunları baş gösteriyor. Açlık, hastalıklar, ilaç ve tedavi yetersizliği, iç savaş, su azlığı ve iletişim zorluğu… Tam bir kaos hali değil mi?

Niyetim içinizi karartmak ya da korku pompalamak değil. Sadece şunu sormak istiyorum. İçinizden hanginiz bu senaryo için “bu kadar da olmaz” diyebilir?

Bundan bir yıl kadar önce birileri çıkıp; tüm dünya insanları aylarca eve kapatılacak, sokağa maskesiz çıkılmayacak, tüm işletmeler, cafeler, restoranlar, okullar, kutsal mekanlar kapalı tutulacak deseydi inanabilir miydik?

Bilim kurulları oluşturulacak, medya ise günün yirmi dört saati korku pompalayacak, salgın üzerine aykırı bilimsel tezler öne sürenlere yasak getirilecek, Türkiye dört renge ayrılıp kısıtlamalar buna göre belirlenecek dünyada dijital aşı pasaportları düzenlenecek denseydi belki de inanmayacaktık.

Sevgili dostlar, şu hayatta olmaz dediğimiz her şey oldu. Bir kaos senaryosu yarışması düzenlenseydi bu kadar kötüsünü yazan çıkmazdı sanırım. Ancak yaşadıklarımız bir gerçek ve içindeyiz.

Covid-19 üzerinden tüm insanları esaret altına almaya çalışan bir mekanizma var dünyada. İnsanlar da çaresiz itaat etmeye başladılar.

Şimdi kimse bana, şu yukarıda bahsettiğim kaos senaryosuna olmaz diyemez. Kaldı ki küreselciler bu senaryoyu dergilerine kapak bile yaptı. Ve bugüne kadar çektikleri en az yirmi film ve dizide bu senaryoya yer verdi.

Los Angeles'tan Kaçış adlı John Carpenter'ın kült olmuş filminin son sahnesinde tüm uyduların sistemine girip dünyanın elektriğini kesmekten bahsediyorlardı.

2012 yılında Amerika’da NBC televizyonu için çekilen ve iki sezon yayınlanan Revolution dizisinde de tüm dünyada kesilen enerji kaynaklarından sonra yaşanan olaylar anlatılıyordu.

Keza Matrix ve Ocean's Eleven ve daha birçok filmde örneklerini gördük. Burada esasen EMP denilen bir teknoloji işleniyordu. EMP (Electromagnetic Pulse) yani elektromanyetik darbe.

EMP, 1962 yılında ABD tarafından Johnston Adası’nın yakınlarında gerçekleştirilen Starfish Prime isimli nükleer bomba testinde keşfedildi.

Nükleer bombanın patlatılması sonucu ortaya çıkan elektromanyetik patlama, yaklaşık olarak 1400 km uzaklıkta bulunan Hawai’de sokak lambalarının patlamasına, telefon santrallerinin iş görmez hale gelmesine ve çalışır durumda bulunan araçların motorlarının durmasına neden oldu.

Bombanın uzayda infilak etmesiyle çok güçlü elektromanyetik darbeler radyasyonda yayılarak büyük bir alana yayılıyor. Uydu sistemlerini bozan bu teknoloji her türlü elektronik cihazı durduruyor.

EMP saldırıları sonucunda hedef alanında tüm bölge hatta daha da gelişmiş olarak tüm dünyayı karanlığa gömebiliyor.

Kanadalı küreselci iş adamlarından Maurice Strong “dünyayı kurtarmanın tek yolu; endüstriyel medeniyeti çökeceği noktaya getirmektir” diyordu. Ve ilaveten tek dünya hükümetinin mutlaka vaktinin geleceğini de ekliyordu.

ABD eski temsilcilerinden Newt Gingrich, 2009 yılında tam olarak bu teknolojiden bahsederek yeni dünya hükümetinin çerçevesini belirliyordu.

Yeni dünya hükümetinin kurgucuları çocuk ile aile, devlet ile vatandaş, insan ile toprak, insan ile ruhu arasındaki bağı kopartıp tüm geçmiş tarihi ve kültürel birikimi de dejenere ederek zihinlere yeni bir format atmak peşindedir.

Bunu şimdilik salgın ile korkutarak, insan psikolojisini etkileyerek yapmayı sürdürüyorlar ve üzülerek ifade etmeliyim ki başarıyorlar.

Bu korkuya kapılan yenilgiyi kabul etmiş sayılır. Yapay zekâlarla ve dijital para birimleriyle insanlık arka planda yeni bir medeniyete ve devlet şekline doğru sürükleniyor. Ortak bir insanlık dininin temellerinin atılacağı yepyeni mekanik, teknik, dijital bir dünyaya doğru yol alıyoruz.

Buraya kadar bahsettiğim; korkunç teknolojileriyle insanlığı her geçen gün felakete doğru sürükleyen şeytani aklın ürettiği planlar. Peki, biz Türkiye olarak bu işin neresindeyiz?

Bu korkunç kıyamet senaryolarına karşı aldığımız bir önlem var mı? Ya da gerçekten bu senaryoları bir komplo olarak mı görüyoruz? Eğer öyleyse Allah yardımcımız olsun.

25 Şubat 2021
Gençleri bilime heveslendirmeliyiz

11. yüzyılda, 27 yaşındaki Biruni ile 18 yaşındaki İbn-i Sina mektup aracılığıyla ışık hızını tartışıyordu. Sonra Biruni, Galileo'dan 600 sene önce Dünyamızın küreye benzediğini ve döndüğünü yaptığı bilimsel araştırmalar sonucu bulan ilk kişi olarak tarihe geçiyor.

Kristof Kolomb’tan beş asır önce Amerika kıtasından, Japonya’nın varlığından ilk defa söz eden de odur. Newton'dan 700 sene önce yerçekimi kanunundan da bahseden odur.

İbn-i Sina ise 16 yaşında başladığını tıp eğitimini iki yıl gibi kısa bir sürede tamamlayarak Pastör’den 1000 yıl önce mikrop fikrini ortaya atan ilk hekimdir.

El-Kanun fi't-Tıb adlı eseri 700 yüzyıl Batı'da ders kitabı olarak okutulmuş ve birçok kez Latinceye çevirisi yapılmıştır.

Atomla ilgili ilk bilimsel çalışmayı, John Dalton’dan ve Einstein’den 1200 yıl önce yaşamış olan Müslüman bilim adamlarımızdan Cabir bin Hayyan yapmıştır. Keza klonlama fikri de ona aittir.

El Kindi bundan tam 1200 yıl önce, “Bütün varlıklar ve varlığın fiziki olayları izafidir. Yani görecelidir. Zaman, mekan, hareket, birbirlerinden bağımsız değildirler. Aksine bunların hepsi birbirine bağlı izafi olaylardır” diyor.

James Watt’ın buhar motorunu keşfetmesi Sanayi Devrimi’nin başlangıcı olarak kabul edilir. Ancak suyun yukarı doğru çıkmasını sağlamak amacıyla geliştirilen bu sistemi ilk bulan El Cezeri idi.

Büyük Fransız cerrahı Pare'ye büyük ün kazandıran ve 1552 yılında ilk kez onun tarafından yapıldığı sanılan büyük damarların bağlanmasını, aslında ondan 600 yıl kadar önce yapan hekim Zehravi idi.

Okullarda Pascal Üçgeni Fransız matematikçi Blaise Pascal’ın soyadıyla olarak öğretilen matematik kavramı aslında Ömer Hayyam tarafından oluşturuldu.

Bugünkü teknolojinin ve bilgisayar programcılığının ve algoritmanın babası bundan 1200 yıl önce yaşamış olan Harezmi’dir. Kaldı ki Harizmi isminin Latince karşılığı algoritmadan gelmektedir.

Dünyadaki ilk üniversite kabul edilen Karaviyyin Üniversitesi’ni 859 yılında kuran Fatma el-Fihri adında Müslüman bir kadındı.

Hezârfen Ahmed Çelebi ilk uçuşunu gerçekleştirdiğinde 23 yaşındaydı.

Bugün Batı dünyası, tarihe damgasını vuran tüm bilimsel gelişmeleri kendine mal ederek bu icatların tarihini 14. ve 15.yüzyıla dayandırsa da gerçek bundan farklıdır.

9. ve 13. yüzyıllarda bu topraklarda bilimin, düşüncenin, sanatın ve mimarinin zirve yaptığını görüyoruz. Gencecik bilim adamları tarihin akışını değiştirecek büyük buluşlara imza attılar.

Bu bilim adamlarımız kurumsal, tek merkezden kumanda edilen, zorunlu ve ücretsiz eğitim kurumlarından mezun olmadılar. Bugünkü anlamda diplomaları da yoktu.

İlim neredeyse oraya gidip bal arıları gibi her yerden bal topladılar kovanlarına… Bu topraklarda doğup büyüdüler ve çalışmalarını burada yaptılar.

Bu denli bilime aşık, zeki insanların torunlarına bugün reva görülen eğitim ise içler acısıdır. Bugünün çocukları hiç hak etmedikleri bir eğitim sistemine mahkûm edildiler.

1819 yılında dünyada ilk defa savaştan (Jena Savaşı) yenilmiş ve çaresiz kalmış bir devlet(Prusya) tarafından hayata geçirilen zorunlu eğitim elbisesi bize de giydirilince olanlar oldu.

Bugün kendi tarihinde üretilen bilimsel gelişmelerden habersiz, düşünme melekeleri zayıflamış tamamen resmi ideolojiye odaklı, itaatkar, birbirinin aynısı düşünen nesiller yetiştirmeyi hedefleyen Batıcı, batırıcı bir eğitim sisteminin kıskacı altındayız.

Oysa bu çocuklar günümüz teknolojisinin kökeninde atalarının olduklarını öğrenseler ve onlardan ilham alarak bilime heveslendirilseler daha iyi olmaz mıydı? Peki, bu neden yapılmıyor?

Bilindiği gibi Türkiye’de “millî eğitimi” Cumhuriyet dönemi boyunca tek parti ideolojisi şekillendirmiştir. Eğitim kurumları resmî ideolojinin yeniden üretim merkezleri olarak kurgulanmış ve CHP’nin altı oku, yasa ve yönetmeliklerle eğitimin tüm unsurlarına sirayet ettirilmiştir.

Resmi ideolojinin içselleştirilmesi için eğitimin her şeyden evvel pozitivist bir nitelikte olması gerekiyordu. Dolayısıyla bu hedefe zarar verecek herhangi bir aykırılığa asla müsaade edilmedi.

Tamam, 19.yüzyılın düşünsel iklimi farklıydı. Türkiye de bu rüzgâra kapıldı. Ancak bugün 2021 dünyasında yaşamaktayız ve ben çok basit bir soru soracağım;

Türkiye, neden o dönemin koşullarına göre dizayn edilmiş bir eğitim sistemini yürütmekte ısrarcı davranıyor?

.22 Şubat 2021

Yeşil Yeni Dünya

Bill Gates, geçenlerde “Covid-19 salgınından kurtulmanın, iklim değişikliğine kıyasla çok daha kolay olduğunu” söyledi. Ona göre “iklim değişikliği bu yüzyılın sonunda, her yıl beş kat daha fazla ölüme neden olacak.”

Gates’in bu konuda bir de önerisi var. İneklerden kaynaklanan metan gazı salınımının azaltılması için zengin ülkelerin yapay et tüketimine geçmesi gerektiğini söylüyor.

TGRT’nin geçen yıl haberlerinden duyurduğuna göre, ülkemiz temiz et(!) üretimine çoktan başlamış bile. Habere göre hayvanları öldürmeden(!) üretilen bu et çok da sağlıklıymış. Anlayacağınız yeşil yeni dünyamız aynı zamanda bir vegan çağı olacak.

Küresel ısınma, neredeyse elli yıllık bir meselemiz.1970’li yıllarda küreselci bilim adamlarının yaptıkları araştırmaya göre yirmi ya da otuz yıl içerisinde dünyamız buzul çağına girecekti.

Tabi ki bu olmadı ancak onlar vazgeçmedi. 2000’li yıllarda ülkemiz medyası da dâhil olmak üzere bu konuda korku pompalanmaya devam edildi.

Örneğin, küresel ısınmanın etkisiyle oluşan iklim değişikliği önümüzdeki 20 yıl içinde toplam 100 milyon insanı ölüme götürecek deniliyordu. İklim değişikliğinin -o gün için- dünya ekonomisine 1.2 trilyon dolar zarar verdiği de ilave ediliyordu.

Bu da olmadı. Onlar yine vazgeçmedi. Bu sefer de küresel ısınmanın da bir sonucu olarak ozon tabakasının delindiği ortaya atıldı. Ne çok tartışıldı bu konu. Millet parfüm sıkmaya korkar oldu. Çünkü deodorantların da bu delinmeye neden olduğu söyleniyordu.

Baktılar bu da tutmadı.Eylül 2015'te yapılan ölçümlerde, ozon tabakasındaki deliğin 2000'dekine kıyasla 4 milyon kilometrekare ufaldığı gözlemlendi denilerek meseleyi kapattılar.

Daha geçenlerdeNASA, bu kış itibariyle gezegenimiz bir Mini Buzul Çağı’na giriyor dedi. Bu dönemde başlayan soğumanın 2030’lu yıllara kadar artarak devam edeceği tahmin ediliyormuş. Konu yine küresel ısınma efendim.

Emine Erdoğan, 2020'de yapılan bir araştırmanın verilerini paylaşarak "iklim değişikliği konusunda endişeli misiniz?" sorusuna her 10 kişiden 7'sinin "endişeliyim." şeklinde cevap verdiğini aktardı.

Sonra büyük resmi göremediğimizi vurgulayarak; “yangın olduğunda söndürmeye çalışıyor, sel olduğunda verdiği hasarı tamir etmeye gayret ediyoruz. Ama yangınların, sellerin ve diğer afetlerin esas nedenlerine inip, tam anlamıyla mücadele edemiyoruz” diyerek meselenin ciddiyetine vurgu yaptı.

Bakan Murat Kurum ise; afetlerde can kayıpları yaşandığını, çiftçilerin, vatandaşların emeklerinin heba olduğunu aktararak, kuraklık tehdidiyle karşı karşıya kalındığını ifade etti.Bu çerçevede yedi bölgemizin tüm alanlarda iklim değişikliğine uyumlu hale getirileceğini bu çerçevede akıllı şehir ve sıfır atık uygulamalarını yaygınlaştıracaklarını da ilave etti.

Anlaşılan biz de iklim değişikliği konusunda çok hassasız. AB’de de yüz akıllı şehir projesi konuşuluyor.

Biden göreve gelir gelmez birinci gündem maddesi iklim değişikliği olmuştu. Bununla ilgili bir de ekip kurdu. Bu iklim ekibinin aşırı hava olaylarıyla baş edebilecek şekilde su şebekesini, ulaştırma ve enerji altyapısını modernize edeceğini açıkladı.

Hatta Biden, 500 bin elektrikli araç şarj istasyonu kuracaklarını ve 1,5 milyon enerji dostu ev inşa edecekleri bilgisini de verdi

Biden ve ekibi, 2 trilyon ABD Doları tutarındaki iklim planını gerçeğe dönüştürmek ve 2035 yılına kadar ABD’yi karbonsuz bir enerji sektörüne dönüştürmek için çalışacaklarmış.

Mayıs 2020de The Ecomonist dergisinde bir karikatür yayınlanmıştı. Karikatürde dünyanın bir boks ringinde COVID-19’utemsil eden virüs ile kavgası resmediliyordu. Burada dünyanın galip geleceğine vurgu yapılıyordu.

Fakat resimde kenarda bekleyen daha güçlü, daha korkutucu bir rakip görünüyordu. Bu eleme müsabakasında, ringe çıkmak için sırasını bekleyen bu güç;“Climate Change” yani iklim değişikliği idi.

Anlayacağınız Covid-19’dan sonra oluşturulacak korkunun kaynağı belli. Peki, neden bunu ortaya atıyorlar?

Dünya Ekonomik Forumu başkanı Klaus Schwab’ın da dikkat çektiği gibi “büyük reset” için! Artık eski normale dönemeyiz diyerek tamda enigmatik çağa uygun bir dille kapitalizmi kötülüyor ve yeni bir inşadan bahsediyor.

2008 mali krizinde 8 trilyon dolar civarında tutan kurtarma paketlerinin maliyetini halklara ödeten ABD, o günden beri sürekli olarak para basıyor. Balon neredeyse patladı patlayacak. Covid-19 tam da bu noktada imdada yetişti.

Yeni dönemde iklim değişikliği palavrasını yeniden ortaya atacaklar. Anlayacağınız “Yeni Yeşil Dünya”mızda, akıllı, dijital hükümetlerle ve akıllı şehirlerimizde, tertemiz, mutlu, mesut yaşayacağız(!) Ancak unutmayın, yeni dijital diktatörlüğün en büyük sloganı; “herkesin mutluluğu için” olacak.

18 Şubat 2021
11 aylık bebekleri barış için mi öldürdünüz?

9 aylık Muhammed Omar’ı, Akçakale'deki evinde halkların kardeşliği adına mı katletmiştiniz?

Tunceli'nin Ovacık ilçesinde araziye önceden yerleştirdiğiniz patlayıcının infilak etmesi sonucu 8 yaşındaki Ayaz ve 4 yaşındaki kardeşi Nupelda’yı barış adına mı paramparça ettiniz?

Şırnak’ta 2'si hamile 5'i kadın ve 4 çocuk, Eruh'ta 3 ve 6 günlük bebeklerin de bulunduğu 25 sivili özgürlük için mi katlettiniz?

9 çobanı boğarak öldürürken “yaşasın işçi kardeşliği” diye mi haykırdınız?

11 aylık bebeği neden öldürdünüz? Kürtlerin hangi talebi için kıydınız bu yavrularımızı?

22 yaşında henüz hayatının baharındaki Aybüke öğretmen ile Necmettin öğretmeni ve daha nicelerini anadilde eğitim hakkı için mi katlettiniz?

15 ton patlayıcı yüklü kamyonu infilak ettirdiğinizde “yaşasın Kürt kardeşliği” diye mi slogan attınız?

Kürtlerin evini roketatarla yıkmanızın nedeni demokrasi için miydi? Yıllardır binlerce masum sivil insanı hangi değerleriniz uğruna katlettiniz?

Evet, tüm bu çocuklarımızı, masum sivil insanlarımızı “barış”, “demokrasi” “özgürlük” diye diye katlettiler.

Çocukları paramparça ederek mi tesis edeceksiniz demokrasinizi? Dört yaşındaki bir çocuğu mayınlarla parçalara ayırmanın adı ne zaman “barış” oldu?

PKK, öldürdü HDP ve onu destekleyen partiler propagandasını yaptı! 11 aylık bebeklerin ölümleri üzerinden siyasi propaganda yapıldı bu ülkede. Bu saçmalığın adını da halkların kardeşliği koydular.

Ülkemiz iki yüz yıldır Yeni Dünya Düzeni kurma iddiasındaki küresel çetenin, sapkın ezoterik merkezlerin “ tek devletli, tek dilli ve tek yeni dünya dinli” projenin merkezinde ve hedefinde olan bir ülkedir. Bundan artık kuşku duymuyoruz.

HDP Eşbaşkanı Sezai Temelli'nin ülkemiz topraklarını “vadedilmiş topraklar” olarak görmesi esasında PKK projesinin perde arkasını gözler önüne sermektedir.

Bakınız ABD ve İsrail’in Türkiye’nin azınlık ve etnik sorunlarıyla ilgilenmeye başladığı tarih 1983 yılıdır. Aynı zamanda PKK terör örgütünün de ortaya çıktığı bir tarihtir bu. Ariel Şaron, o dönem Büyük İsrail projesi kapsamında; “Türkiye bu proje çerçevesinde ilgi alanımız içerisindedir” demişti.

O yüzdendir ki o yıllardan itibaren devlete çöreklenen yapılar ile PKK arasında sıkı bir işbirliği söz konusudur.

Devletin içine çöreklenen FETÖ gibi Gladyo aparatları yıllardır Kürtleri ötekileştirerek onların diline, kültürüne baskı uygulayarak, cezaevlerinde sistematik işkence ederek PKK’ya ideolojik anlamda destek vermiş ve PKK’nın taraftar bulmasında öncü rol oynamıştır.

Lojistik destek vermek suretiyle de terör örgütünün rahatlıkla eylem yapmasının önünü açmıştır.

Nihai hedef; barış, kardeşlik, Kürt hakları vs diyerek bin yıldır bu topraklarda kurulan irfani bağı kopartmak ve bu bölgeyi siyonizmin hizmetine sunmaktır.

İsrail nasıl Filistinli çocukları katletmekten büyük keyif alıyorsa aynı şekilde aynı düşünceyle PKK da bu ülkenin çocuklarını öldürmekten o derece keyif almakta ve bunu bir amaç uğruna yapmaktadır.

Cumhuriyet tarihinde ilk kez devletin en tepesindeki isim olan Tayyip Erdoğan, Kürtlerden de özür dilemiş ve onları bu ülkenin birinci sınıf vatandaşı olarak görmüş ve onlara “kardeşlerim” demişti. En önemlisi de PKK’nın içerdeki işbirlikçileriyle bağını kopartmıştı.

Bundan sonra Kürtler tarihinin en refah yıllarını yaşadılar. Dilleri özgürleşti, bölgeye büyük oranda yatırımlar yapıldı. Yani PKK yıktı devlet tamir etti. İşte ne olduysa ondan sonra oldu.

Terör örgütleri bölme ve yok etme çabalarını daha da arttırdılar ve birliktelik ruhunu pekiştirmek için adımlar atan Erdoğan’a diktatör demeye başladılar.

Gelinen noktada hala şiddet ile arasına mesafe koyamayan HDP, mecliste dahi propaganda yapmaktan geri durmamaktadır.

Normalde parti kapatmalarına sıcak bakmayan biri olarak şunu rahatlıkla ifade edebilirim ki; şiddete teşvik eden ve terör örgütlerinin propagandasını yapan hiçbir siyasi oluşuma demokrasi arenasında yer verilmemelidir.

Küreselciler, terör örgütlerini kullanarak bölme ve parçalama faaliyetlerinden asla vazgeçmeyecektir. Bu plana içerden destek veren her kim olursa olsun Büyük İsrail projesinin bir parçasıdır ve ihanet içerisindedir.

15 Şubat 2021
Totalitarizmden mutluluk hapına

JoseSaramago’nun ünlü romanı Körlük’ten bir alıntıyla başlayalım;

“-Neden kör olduk?

-Bilmiyorum, bunun nedeni belki bir günkeşfedilir.

-Ne düşündüğümü söylememi ister misin?

-Söyle,

-Sonradan kör olmadığımızı düşünüyorum, bizzaten kördük.

-Gören körler mi?

-Gördüğü halde görmeyen körler.”

Uzun zaman oldu ki bir insan olarak belirmiyoruz. TC kimlik numaraları, HES kodları belki de aşı pasaportlarıyla birlikte artık birer numaradan ibaretiz.

Anti-sosyal medya mecralarında sanal gerçekliğe mahkûm edilmiş birer kör bireylere dönüştürüldük. Bu sanal dünyada gerçeklik algısından kopartılarak gittikçe nesneleşiyoruz. Gördüğü halde görmeyen körler…

Gözetlenmeyi, dolayısıyla hükmedilmeyi artık umursamıyor hatta büyük keyif alıyoruz. Bugün hedonizmin iktidarlar tarafından bir kontrol aracı olarak kullanıldığı gerçeği ile karşı karşıyayız.

Bilirsiniz Yunan mitolojisinde ArgusPanoptes adında her şeyi gören amakendisi asla görülemeyen bir dev vardır. Kimilerine göre sadecebir gözü vardır kimilerine göre de yüz gözlüdür. Bu dev her şeyi, her zaman görebilmektedir.

1785 yılında Bentham’ın tasarladığı panoptikon adlı “görünmeden görmeye” odaklı hapishaneyi inceleyen Foucault, Panoptikon’u bir metafor olarak kullanacak ve buradan tüm dünyanın esasında dev bir Panoptikon olduğunu bizlere anlatacaktır.

Ortaçağda veba ve cüzam salgınına karşı çıkarılmış karantina kurallarına da değinen Foucault, karantina uygulamalarının tedavi etmekten ziyade toplumu gözetlemekten ve bireyselleştirerek kontrol altında tutmaktan ibaret olduğunu söyler.

Orwellise romanında, toplumu sürekli gözetleyen düşünce polislerinin kurduğu baskıyla bir itaat kültürünün aşılandığını anlatır.

Böylelikle totaliter toplum yapısı içerisinde yaşayan insanlar,iktidartarafından kontrol altında tutulmayı zamanla içselleştireceklerdir.

19. yüzyılda totaliter devletler kendilerine itaatte kusur etmeyen bir toplum yapısı oluşturmak için baskı ve zorlama yolunu tercih ettiler. Okulları da bu sebeple devreye soktular. Keza polis gücüne dayalı bir baskı ile de toplumları kontrol altında tuttular.

Modern ulus devletlerin karakteristik özelliği bu idi. Ne var ki bugünün post-modern dünyasında işler biraz karmaşıklaştı.

Postmodern kültürde artık haz odaklı yeni bir tüketim biçiminin varlığı ile karşı karşıyayız. Bugün toplumlar artık totaliter baskı unsuru ile değil mutluluk hapıyla uyuşturuluyor ve yeniden biçimlendiriliyor.

Bugün artık gözetlenmekten ve karantina uygulamalarından büyük keyif alan ve bunu kendi rızası ile yapan uyuşturulmuş bir insan kitlesi var. İktidarın gözetiminden çıkmak ise büyük suç işlemek gibi bir şey oldu.

Sokakta maske takmayan birine artık en büyük cezayı iktidar değil bizzat onunla aynı kısıtlamayı paylaşan bir diğer insan kardeşi kesiyor!

Kısacası bu çağda toplumun disipline edilebilmesi bizzat toplumun rızası ile gerçekleşmektedir.

Dr.ShoshanaZuboff, geçenlerde kaleme aldığı bir yazısında bu süreci epistemik darbe olarak nitelendiriyor. Ve ilaveten; Bugün bilgi nasıl dağıtılıyor? Dağıtımını hangi otorite yönetiyor ve o otoriteyi hangi güç koruyor? Kim biliyor? Kimin bileceğine kim karar veriyor? Kimin bileceğine kimin karar vereceğine kim karar veriyor? Türünden sorgulayıcı sorular soruyor.

Bugün medya, ihracat fazlası uzmanları ekranlara çıkartarak toplumun gerçekten bilmesi gerekenleri sansürleyerek hakikate zulmediyor. Ve asla bu süreci sorgulayıcı tek bir haber ya da program yapmıyor.

Rahmetli Erbakan da 2005 yılında, RAND Corporation’un hazırlattığı bir raporu yorumlarken şöyle diyordu. Herkesin her kıpırdayışını takip edecekleri bir bilgisayar ağı kurulacak. Bununla her şeyi istedikleri gibi kontrol edecekler. Ve dünyadaki ülkeleri birer polis devleti haline getirecekler.

Asıl vahim olan nedir biliyor musunuz? Bir avuç duyarlı insan hariç hemen herkesin gördüğü halde görmediği bu korkunç projenin gönüllü kölesi haline gelmesidir. Somasını yutan her şeyi unutuyor!

.

.15 Şubat 2021

Totalitarizmden mutluluk hapına

JoseSaramago’nun ünlü romanı Körlük’ten bir alıntıyla başlayalım;

“-Neden kör olduk?

-Bilmiyorum, bunun nedeni belki bir günkeşfedilir.

-Ne düşündüğümü söylememi ister misin?

-Söyle,

-Sonradan kör olmadığımızı düşünüyorum, bizzaten kördük.

-Gören körler mi?

-Gördüğü halde görmeyen körler.”

Uzun zaman oldu ki bir insan olarak belirmiyoruz. TC kimlik numaraları, HES kodları belki de aşı pasaportlarıyla birlikte artık birer numaradan ibaretiz.

Anti-sosyal medya mecralarında sanal gerçekliğe mahkûm edilmiş birer kör bireylere dönüştürüldük. Bu sanal dünyada gerçeklik algısından kopartılarak gittikçe nesneleşiyoruz. Gördüğü halde görmeyen körler…

Gözetlenmeyi, dolayısıyla hükmedilmeyi artık umursamıyor hatta büyük keyif alıyoruz. Bugün hedonizmin iktidarlar tarafından bir kontrol aracı olarak kullanıldığı gerçeği ile karşı karşıyayız.

Bilirsiniz Yunan mitolojisinde ArgusPanoptes adında her şeyi gören amakendisi asla görülemeyen bir dev vardır. Kimilerine göre sadecebir gözü vardır kimilerine göre de yüz gözlüdür. Bu dev her şeyi, her zaman görebilmektedir.

1785 yılında Bentham’ın tasarladığı panoptikon adlı “görünmeden görmeye” odaklı hapishaneyi inceleyen Foucault, Panoptikon’u bir metafor olarak kullanacak ve buradan tüm dünyanın esasında dev bir Panoptikon olduğunu bizlere anlatacaktır.

Ortaçağda veba ve cüzam salgınına karşı çıkarılmış karantina kurallarına da değinen Foucault, karantina uygulamalarının tedavi etmekten ziyade toplumu gözetlemekten ve bireyselleştirerek kontrol altında tutmaktan ibaret olduğunu söyler.

Orwellise romanında, toplumu sürekli gözetleyen düşünce polislerinin kurduğu baskıyla bir itaat kültürünün aşılandığını anlatır.

Böylelikle totaliter toplum yapısı içerisinde yaşayan insanlar,iktidartarafından kontrol altında tutulmayı zamanla içselleştireceklerdir.

19. yüzyılda totaliter devletler kendilerine itaatte kusur etmeyen bir toplum yapısı oluşturmak için baskı ve zorlama yolunu tercih ettiler. Okulları da bu sebeple devreye soktular. Keza polis gücüne dayalı bir baskı ile de toplumları kontrol altında tuttular.

Modern ulus devletlerin karakteristik özelliği bu idi. Ne var ki bugünün post-modern dünyasında işler biraz karmaşıklaştı.

Postmodern kültürde artık haz odaklı yeni bir tüketim biçiminin varlığı ile karşı karşıyayız. Bugün toplumlar artık totaliter baskı unsuru ile değil mutluluk hapıyla uyuşturuluyor ve yeniden biçimlendiriliyor.

Bugün artık gözetlenmekten ve karantina uygulamalarından büyük keyif alan ve bunu kendi rızası ile yapan uyuşturulmuş bir insan kitlesi var. İktidarın gözetiminden çıkmak ise büyük suç işlemek gibi bir şey oldu.

Sokakta maske takmayan birine artık en büyük cezayı iktidar değil bizzat onunla aynı kısıtlamayı paylaşan bir diğer insan kardeşi kesiyor!

Kısacası bu çağda toplumun disipline edilebilmesi bizzat toplumun rızası ile gerçekleşmektedir.

Dr.ShoshanaZuboff, geçenlerde kaleme aldığı bir yazısında bu süreci epistemik darbe olarak nitelendiriyor. Ve ilaveten; Bugün bilgi nasıl dağıtılıyor? Dağıtımını hangi otorite yönetiyor ve o otoriteyi hangi güç koruyor? Kim biliyor? Kimin bileceğine kim karar veriyor? Kimin bileceğine kimin karar vereceğine kim karar veriyor? Türünden sorgulayıcı sorular soruyor.

Bugün medya, ihracat fazlası uzmanları ekranlara çıkartarak toplumun gerçekten bilmesi gerekenleri sansürleyerek hakikate zulmediyor. Ve asla bu süreci sorgulayıcı tek bir haber ya da program yapmıyor.

Rahmetli Erbakan da 2005 yılında, RAND Corporation’un hazırlattığı bir raporu yorumlarken şöyle diyordu. Herkesin her kıpırdayışını takip edecekleri bir bilgisayar ağı kurulacak. Bununla her şeyi istedikleri gibi kontrol edecekler. Ve dünyadaki ülkeleri birer polis devleti haline getirecekler.

Asıl vahim olan nedir biliyor musunuz? Bir avuç duyarlı insan hariç hemen herkesin gördüğü halde görmediği bu korkunç projenin gönüllü kölesi haline gelmesidir. Somasını yutan her şeyi unutuyor!

.08 Şubat 2021

Boğaziçi'nde neler oluyor?
Öğrencilerin eğitim-öğretim hakları elinden mi alındı? Hayır. Üniversite kapısından içeri alınmayan öğrenciler mi var? Hayır.

Melih Bulu, öğrenciler aleyhinde bir söz mü sarf etti? Onları tehdit mi etti? Hayır. Hatta LGBT’li öğrencilere sapkın diyen içişleri bakanına karşın onların özgürlüklerini savunuyorum dedi.

Peki, akademisyenler arasında ayrımcılık mı yaptı? Hayır. Kantin fiyatları mı zamlandı? Hayır. Liyakat sorunu mu var? Hayır. Polis, gösteri yapan öğrencilere “aşağıya bak” mı dedi? Hayır.

Buradan bir gezi çıkar mı? Elbette hayır.

O halde nedir bu kopartılan gümbürtü? Günlerdir sokaklarda “Kayyım rektör hesap verecek” şeklinde atılan basit ve bayağı sloganların amacı nedir? Kim kime hesap soruyor?

Ne yani rektörün Cumhurbaşkanı tarafından atanması hukuka uygun değil mi? Üç yıl önce 2547 sayılı Yükseköğretim Kanunu'nda yapılan değişiklikle bu yetki cumhurbaşkanına verildi.

"Devlet ve vakıf üniversitelerine rektör, Cumhurbaşkanınca atanır” denildi. Yani ortada yasal bir düzenleme var.

Tamam, buna rağmen öğrenciler bu yasal düzenlemeye karşı olabilirler. Ve protesto haklarını kullanabilirler. Bu ülkede yasaların belirlediği çerçevede herkes demokratik hakkını sonuna kadar kullanabilir. Kullanabilmelidir de.

Bu onların neterörist olduğu anlamına gelir ne debaşları küçükken ezilmesi gereken birer yılan.

Ne var ki bu tür ortamlar tarihin her döneminde bizzat terör örgütleri tarafından kullanılır. Ve ağına düşürdükleri gençleri kışkırtmak suretiyle ülkede bir kaos ortamı oluşturmaya çalışırlar.

Öğrenci ve terör gruplarını ayırt etmek ise kuşkusuz güvenlik güçlerinin ve istihbarat servisinin uzmanlık alanıdır.

Burada siyaset, medya ve sivil toplum dünyasına düşen sorumluluk olaylara sükûnetle yaklaşmak ve topyekûn yargılardan kaçınmak olmalıdır. Üniversiteyi Amerikancı terör yuvası bir okul olarak takdim etmek doğru bir yaklaşım değildir.

Neticede 15 bin öğrencisi olan bir üniversitede olaylara karışan yaklaşık 500 kişi. Onların da büyük bir kısmı Boğaziçili değil. Belli ki terör örgütlerinin de devreye girmesiyle, ciddi karışıklık çıkarmak isteyen birileri var.

Mesele artık rektör meselesi olmaktan çıkmış siyasetçilerin kavgasına dönüşmüş durumdadır.

Müslümanların kıblesine yapılan saygısızlığı bile göremeyecek kadar düşünme melekeleri dumura uğramış bağnaz siyasetçilerin, akademisyenlerin ve sanatçıların yaşadığı bir ülkede bu meseleyi çok yönlü tartışmak ve nihayete erdirmek durumundayız.

*

Bakınız bu ülke ne rektörler gördü;“Hükümet yüzde 95'le gelse bile bazı kurumlar izin vermez” diyerek tehdit edenlerden, CHP kürsüsünde hükümete eleştiri yaptıktan sonra rektör olanlarına, başörtülü öğrencileri kapıdan içeri almayan despotlarına hatta bir oyla rektör atananlarına varana kadar ne hukuksuzluklar yaşandı.

Bugün yeri göğü inleten sözde demokrat, özgürlükçü ve seçim isteyen zevat o gün “kahrolsun istibdat, yaşasın hürriyet” sloganları attı mı? Tam tersi bu işleri pek bilimsel, akılcı ve ilerici buldu!

Beni asıl üzen, bugüne kadar gençlere ve onların eğitimlerine, gelişmelerine yönelik dişe dokunur bir çalışma yapmayan, gayret göstermeyen, proje üretmeyenlerin hemen her gün gençlik elden gidiyor feryatlarıdır.

Elli yıldır “Asımın Nesli” diyorlar ancak ortada onlar için ürettikleri kayda değer hiçbir şey yok. Kimse bu ülkenin okullarında yetişen gençler nasıl oluyor da kolaylıkla terör örgütlerinin aparatlarına dönüşüyor diye sorgulamıyor.

Onları terörist demek kolaycılığına düşmeden asıl “biz nerede hata yaptık” demeleri gerekmez mi?

Gençler, elli yıldır kör ideolojilerin tuzağında azılı birer militana dönüştürüldü. Bu ülkenin üniversitelerinde okuyan bir genç kendi ülkesine karşı PKK saflarında savaşacak ve orada ölecek kadar nasıl zehirlenmiş olabilir?

Ve hangi eğitim düzeneğinde bu hale geldiler? Asıl sorgulamamız gereken burası değil mi?

Bu gençler bu ülkede doğup büyüdüler ve hepsi buranın çocuklarıdır. Onlara kızmak ve babalarına şikâyet etmek ya da terörist olarak yaftalamak yerine kendimizden uzaklaştırmamanın ve onları anlamanın yollarını arasak daha yerinde bir iş yapmış olmaz mıyız?
.

11 Şubat 2021
Anayasa önerisini bir fırsata çevirebiliriz
Rahmetli Turgut Özal, ‘Türkiye için yeni bir anayasa yazalım. Bu anayasayı siviller yapsın. Çağa uygun olsun” dediği gün, malum gazetelerin manşeti hazırdı.

“Sivil diktatör.” “Özal’ın tek adam olma hevesi.”

Bugün de; “tek adam rejimini devam ettirmek için anayasayı öneriyorlar” diyerek tepki koyuyorlar.

Bu işler böyledir. İnsanlık tarihi, özgürleşerek insan olma bilincine varmak isteyenlerle, insanın özgürleşmesini yani insan olma vasfını elinden almak isteyenler arasında süregelen kıyasıya bir mücadeledir. Bu dün de böyleydi bundan sonra da böyle devam edecektir.

Bu ülkede yıllardır yasaklarla, dayatmalarla, darbelerle, baskı ve işkencelerle insanları tek tipleştirmeye çalışan bir mekanizmanın ağırlığı altında ezildik.

Bir darbe anayasası olan 1982 Anayasası geçirdiği çok sayıda değişikliğe rağmen bugün hala özgürlükleri daraltan bir içeriğe sahip ve bir türlü değiştirilemiyor.

Hatırlarsınız, 12 Eylül 2010’da yapılan referandumda 26 maddelik bir değişikliği içeren paket, TBMM tarafından kabul edildikten sonra referanduma sunulmuş ve yüzde 57.88 evet oyuyla kabul edilmişti.

12 Haziran 2011’de gerçekleşen genel seçimlerde, öne çıkan tartışma konusu ise kuşkusuz yeni anayasa idi.

Ve bu konuda bir adım atıldı. TBMM’de temsil edilen dört siyasi partinin, üçer üye ile eşit biçimde temsil edileceği bir komisyonun kurulmasında uzlaşıldı. Bu çerçevede, yeni anayasayı yazmak üzere TBMM’de, “Anayasa Uzlaşma Komisyonu” kuruldu.

Komisyon, 4 Mayıs 2012’ye kadar, üç ayrı alt komisyonda, 42 siyasi partiyi, 39 meslek örgütü ve sendikayı, 79 dernek, vakıf ve platformdan oluşan sivil toplum kuruluşlarını üniversiteler ile çeşitli kurumları dinledi.

Hatta Anayasa web sitesi, e-posta gibi iletişim kanalları aracılığıyla yaklaşık 64 bin kişi görüş bildirdi. Ülke aylarca anayasa tartıştı. Her şeyi ama her şeyi konuştuk.

Bilhassa temel hak ve hürriyetler ana başlığının altında yer alan vatandaşlık tanımının nasıl olacağı, din ve vicdan özgürlüğü, kanun önünde eşitlik ile anadilde eğitim ve anadil eğitimi konuları vs. her konuyu özgürce dillendirdik.

Sonuç itibariyle 1982 anayasası değiştirilemedi.

Bu toprakların sosyal, ekonomik ve siyasal gerçekliğine yaslanan, otoriter anlayışlardan uzak ilk kez kendi ellerimizle yazacak olduğumuz bir sözleşmeden mahrum bırakıldık.

Muhalefet dün olduğu gibi bugün de yeni anayasa önerisine, “Erdoğan’ın tek adam olma hevesi” bahanesiyle sıcak bakmıyor. Daha ilk günden cumhurbaşkanlığı sistemi ve parlamenter sistem kıskacına sokulmuş bir anayasa teklifi var karşımızda.

Her ne olursa olsun yeni anayasa önerisini bir fırsata çevirebiliriz. Nasıl mı? Anlatayım.

Epey zaman oldu ki, muhtevası özgürlük olan hemen her meseleye karşı mesafeliyiz. Bilhassa AK Parti’yi destekleri ifade edilen medyada, ülkenin farklı kesimlerine yönelik hak ve özgürlük talebi mevzubahis edilmiyor.

Eleştiri kanalları tamamen olmasa da büyük oranda tıkandı. Çünkü en ufak bir eleştiri neredeyse ihanetle eş tutulur oldu. Öyle ki, samimi bir dille dahi eleştiri yapılmamalı yazıları bile döşendi.

Aleviler, Kürtler, farklı etnik gruplar, gayrimüslimler vs. neredeyse unutuldu. Oysa siyasete, aklıselim, sivil toplum yön vermelidir. Sivil toplumun, yazarların, aydınların, sanatçıların siyasetin gerisinden geldiği bir ülkede farklı düşünceler yeşermez. Dolayısıyla sağlam bir anayasa fikri de gelişmez.

Bugünlerde yeni anayasa önerisini fırsat bilerek ülkede düşünce anlamında bir hareketlilik yaşatabiliriz. Bu ülkenin her kesimden vatanperver, sağlam duruş sergileyen, aklı başında insanı var.

Neden onlarla bir araya gelemiyoruz. Neden farklı görüşten, inançtan, dilden, mezhepten insanların hak ve özgürlüklerini biz dillendirmiyoruz.

Demem o ki; önce yeni anayasa için bir iklim oluşturmalıyız. Her eleştireni “sende mi Brutus” diyerek ciddi anlamda bir daralma yaşatıyorlar.

Bizler büyük bir insan kalabalığı değiliz. Kurmalı saat de değiliz. Bizim bu topraklarda bir arada huzur içinde yaşamak gibi soylu duygularımız var.

Ülkemizde düşünce özgürlüğünün, insan haklarının, hukukun, erdemin ve ahlakın tam anlamıyla yerleşmesini istiyoruz.

Kısacası özgür, bağımsız, büyük bir devletin şerefli vatandaşları olmak istiyoruz. Bu bakımdan kendi ellerimizle yazacağımız içinde biz olan, insan olan, adalet ve özgürlük olan yeni bir anayasa istiyoruz.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, yeni anayasa önerisini tam da bu noktada ortaya attı diye düşünüyorum.

28 Ocak 2021
Külkedisi mi Külrengi mi?
İsmet Özel “Desem öldürürler, demesem öldüm” adlı kitabında bir hikâye anlatır. Rengi bembeyaz bir anne keçi ile yavruları Engi, Bengi ve Külrengi’nin hikâyesidir bu.

Engi ve Bengi’nin tüyleri anneleri gibi bembeyazdır. Diğer yavru ise onlardan farklı olarak kül rengidir.

Anne keçi her akşam ormandaki yuvasının kapısına gelir: “Engi, Bengi, Külrengi! Açın kapıyı ben geldim. Memelerimde süt, boynuzumda ot getirdim. Ağzımda su getirdim. Açın yavrularım! Ben geldim” dermiş.

Epeydir bu mutlu sahneyi izleyen hain kurt bir plan yapar. Bir gün o da yuvanın önüne gelir ve anne keçinin dediklerini tekrarlar.

Sözleri duyar duymaz Engi ve Bengi kapıyı açmak için hemen koşmaya başlarlar. Ancak farklı olan Külrengi erken uyanır ve kardeşlerine seslenir: “Ahmaklık etmeyin! Evet, bu sözler annemizin sözleri ancak bu mel’un, katı, kart ses annemizin sesi olabilir mi?

Engi ve Bengi bu uyarıyı dikkate alırlar ve kapıyı içeriden kilitleyerek annelerini beklerler.

Bir vakit sonra hain kurt tekrar gelir. Bir önceki hatasını da düzelterek bu sefer sesini incelterek aynı sözleri tekrarlar.

Engi ve Bengi “tamam” derler.” Bu sefer noksan giderildi.” Başlarlar koşmaya. Ancak Külrengi yine uyarmaktan geri durmaz. “Kardeşlerim” der. “Gördük sesi halletmiş. Ya şu kara kıllarına ne demeli? Bu annemiz değil.”

Engi ve Bengi bu sefer de ikna olurlar. Çünkü bu gerçekten de anneleri değildir.

Hain kurt bu sefer işini şansa bırakmak niyetinde değildir. Değirmene gider ve una bulanır. Ve kapıya dayanır. Külrengi yine uyarısını yapar ama kapıyı açmakta hevesli olan Engi ve Bengi bu sefer onu dinlemezler ve kapıyı açarlar.

Ne var ki Engi ve Bengi’yi oracıkta midesine indirir Kurt. Külrengi soluğu ocakta alır. Kurt ise küllerin arasından Külrengi’yi bulamaz.

İsmet Özel, darbe dönemlerinde ve olağanüstü zamanlarda gelen kurda kapıyı açtırmayanların işte bu Külrengi olduğunu söyler.

Engi ve Bengi ise bu ülkenin açlığına dayanamayan sağcısı, solcusu bilmem necisidir…

Kurt her dönem farklı ideolojilerle, tezgâhlarla ve projelerle geldi. En son gelen ise FETÖ adlı hain bir terör örgütü.

Külrengi ise milletinden, vatanından taviz vermeyen makam mevki peşinde koşmayan, tarafını, rotasını şaşırmayan, yerini yadırgamayan ve her dönem uyarılarını yapan vatanseverlerdir.

İsmet Özel, aynı yazıda üvey anne eline düşen Külkedisi masalına da değinir. “Bunların da makamları balkabağından elde edildi. Sıçanlar beygir oldu. Ve sahte bir aristokrasi oluşturuldu” der.

Doğru. Neticede kim uzatılan ayakkabıyı ayağına uydurabildiyse onunla zevkli zifaflar yaşandı.

Bu sahte aristokrasi hevesi yüzünden ülkede sayısız Külkedisi türedi. Sofradan kalan artıklar da Engi ve Bengilere kaldı.

Makamları balkabağından inşa edilen bu tayfanın tek ümidi prensin ona uzatacağı eldir. Elli yıldır prensin önünde sıraya dizilen zevatın kim olduğunu size anlatmama gerek var mı?

Oysa Külrengi iseniz kurda rağmen annenizin geleceğine olan imanınız tamdır. Yok, Külkedisi iseniz tek endişeniz; prensin size uzattığı ayakkabıya ayağınızın sığıp sığmayacağıdır.

Bu ülke, varlığını kötü dönemlerinde prensin kucağına değil de kendi yuvasının külüne sığınan Külrengilere borçludur.

15 Temmuz gecesi bu ülkenin değirmeninde beyaza bürünen hain terör örgütü son hamlesini yapmak için sokağa çıktığında Külkedileri hala prensin önünde sıraya dizilmiş bir vaziyette ayaklarını uzatırken yakalanmıştı.

Tarihin bu evresinde yuvamızın saadetine göz diken küreselciler yine farklı bir kılıkla ve kılıfla kapımıza dayandı.

Külrengiler ise kardeşlerini tekrar uyarıyor. Engi ve Bengiler kapıya doğru koşarlarken “bu gelen annemiz değil” diyorlar.

Makam, mevki, para, şan, şöhret peşinde koşturmayan Külrengilerin samimi uyarılarına dikkate alınız. Külkedileri mi? Onlar çoktan aşikâr oldu bile.

25 Ocak 2021
Türkiye'nin eğitim sorunu
18. yüzyıl filozoflarından J.J. Rousseau, ünlü eseri Emile’de (Émile, ou De l'éducation) şöyle der; “Onun zihnine aklın yerine otoriteyi koyarsan artık akıl yürütemez. Başkalarının fikirlerinin oyuncağından fazla bir şey olmaz.”

20. yüzyılın ilk çeyreğinde, yeni bir ulus oluşturma sürecinde ciddi bir toplumsallaştırma rolü oynayan eğitimin kısa bir özeti gibi duruyor bu ifadeler.

Nietzsche; “Şimdinin pedagojik literatürünü inceleyelim; bu literatürün ruhunun mutlak sefaletinden ve gülünç garip komiklerinden şoka uğramayan insan halt etmiştir” diyerek 19. yüzyıl eğitim sistemini eleştiriyor.

Sonra “Katı bir okulda ne öğrenilir?” diye soruyor ve kendisi cevaplıyor; “İtaat etmek ve emretmek…”

Emile’yi elinden düşürmeyen ünlü filozof Kant ise Nietzsche’yi desteklercesine; “ İyi bir şey böyle bir zorlama altında gelişemez” diyor.

Diğer taraftan Kant, bugünün de modası olan “insanın kendi tutkusunun peşinden koşması” ve “kendi hayalini kovalaması” gibi lafları lüzumsuz bulur ve “mesele bu değil” der.

Asıl mesele; “insanın kendisindeki insanlık haysiyetini inkâr etmemeyi garanti altına alma meselesidir.” Peki, nasıl olacak bu? Elbette eğitim öğretim aracılığıyla. Ancak asıl soru şu; nasıl bir eğitim ile?

Öğretmenlerin tüm enerjilerini çocuğun hafızasında bir çöp yığını biriktirmeyi harcadığı bir eğitim öğretim ortamında çocuklar maalesef PISA sonuçlarına göre değerlendirilen birer ticari mala dönüşüyor.

Rousseau bu durumu; “yetişkinler kendi amaour-propre’leri( itibar diyorum ben) için harikalar yaratırlar ancak öğrencileri için çok az şey yaparlar” diyerek eleştiriyor.

18. ve 19.yüzyılın aklı başındaki tüm düşünürler, eğitim meselesini duru bir zihinle masaya yatırmışlar ve üsten alta kumanda edilen, ideolojik, zoraki eğitim sistemlerini sert bir dille eleştirmişlerdir.

Türkiye ise cumhuriyet dönemi boyunca tek bir renkten, inançtan, dilden ve mezhepten yeni bir ulus meydana getirmek adına özellikle eğitimi ve eğitim kurumlarını birer araç olarak kullanmaktan geri durmadı.

İşin hazin tarafı 19. yüzyılın zihinsel atmosferinde oluşturulan eğitim sisteminin bugün hala uygulamada olmasıdır.

Türkiye son 94 yılda tam 65 Milli Eğitim Bakanı değiştirdi. Sadece son yirmi yılda değişen bakan sayısı 11, ortalama görevde kalma süreleri ise 1,5 yıl gibi kısa bir süre. Her gelen bakan da “yenilik” “reform” adı altında sayısız yöntemler denedi.

Her birinin bir diğerini arattığı sayısız sınav sistemi devreye sokuldu. Anlayacağınız elimizde eski bir bohça var ve her gelen bir yama atıp gidiyor.

Son yirmi yıldır AK Parti hükümetleri döneminde çıkıp da kimse; “içerisinden kaliteli düşünce, bilim, sanat, edebiyat ve felsefe adamları çıkaracağımız, bize ait bir sistemi nasıl inşa ederiz” diye sormadı.

Cumhurbaşkanı’nın bile eğitim sisteminden rahatsızlığını dile getirdiği bir ülkede, kimse eğitimin yapısal sorunlarını bir zihin sorunu olarak gündeme getirme cesaretini gösteremedi.

Anlayacağınız 18. yüzyılda Rousseau’nun ileri sürdüğü anlayışın da gerisinde bir zihin fukaralığı sergileniyor…

Salgın sürecinde “nesil elden gidiyor” diye haykıran köşe yazarları da dâhil olmak üzere sivil toplum ve siyaset dünyasından kimse son elli yıldır kaybedilen neslin müsebbibi olarak mevcut eski eğitim sistemini göremiyor.

Eğitimi, İngiliz anahtarı gibi işlevsel bir araç olarak görüyorlar ve bu sebeple köklü bir reforma tabi tutmuyorlarsa ona bir şey diyemem. Eğitimden daha iyi bir araç bulamazlar.

Ancak ülkede topyekûn bir silkinme, düşünce, kültür, sanat üretiminde bir hamle ve bunu başaracak kaliteli nesiller arzu ediliyorsa bu alana cesaretle yaklaşılmalı ve eğitim meselesi ciddiye alınmalıdır.

Bu tek-tipçi yapılanmadan kurutulmak durumundayız. Günü kurtarmak için değil bu ülkenin çocuklarını düşündüğümüz için bunu yapmalıyız.

Benim önerim net; gelin önce bir maarif vakfı kuralım ve burada her kesimden(torpilliler ve çıkarcılar giremez) eğitimi dert edinen kaliteli insanlarla yeni bir sistem üzerine çalışalım.

18 Ocak 2021
Hedef, Mançurya Kobayları Yaratmak
Covid-19 üzerinden oluşan korkunun üzerine artık her sistemi inşa edebilirsiniz. Çünkü virüsten ziyade insan psikolojisi üzerine çalıştıklarını görüyoruz.

DSÖ ve ona bağlı bilim kurulları ile küresel ana akım medyanın estirdiği korkunun neticesi olarak bugün tüm dünyada başta siyasetçiler olmak üzere aşı kuyruğuna çoktan girmeye başladı bile.

Şayet bu korkuyu yönlendirebilirlerse ki başarıyorlar, ileride ekonomik problemler de baş gösterecek ve belki de tüm insanları bambaşka bir dünya bekliyor olacak.

Her halükarda İblis soyunun, insan soyuna yönelik bir saldırısı söz konusudur.

Rahmetli Aytunç Altındal’ı sağlığında da takip eder ve kitaplarından istifade ederdim. Bir keresinde şöyle bir tespitte bulunmuştu:

“Her 108 senede tüm dünyada bir değişim yaşanır. Bu değişimin ilk 36 senesi enigmatik(muamma) çağdır yani o güne kadar bildiğiniz her olayın yanlış olduğunu, yalan olduğunu öğrenme çağıdır. Bu çağ 1989’da başladı ve 2025’e kadar devam edecek. İkinci 36 senede gerçek bilgileri öğrenecekler.

Örneğin Hristiyanların İsa olarak bildikleri peygamberin aslında Tyanalı Apolonius olduğunu ve onun yaşamının olduğu gibi İsa’ya monte edildiğini öğrenmeleri gibi.

İlk 36 yılda siyasi kargaşalar, salgınlarla oluşturulan belirsizlikler ve kaos dönemi olarak tasarlanmış.

Aslında hedef; gelecek 36 yılın sosyolojisini oluşturmak. Bunun için de evvela tabuları, ezber bilgileri yıkmayı deneyecekler. Ve elbette kavramların içini boşaltarak bunu yapacaklar.

Ortalama 300-400 kelime ile konuşulan ülkemizde gerisini varın siz hesap edin.

Rockefeller’in da destekleriyle bugün yaklaşık 15 milyar dolarlık servetiyle ve 4 bin küsur düşünce kuruluşunu yönlendiren gücüyle faaliyet yürüten Tavistock gibi kuruluşlar özellikle tıp alanında, psikolojik harp teknikleri alanında büyük bir etkiye sahipler.

CIA tarafından zihin kontrol ve hipnoz ilacı olarakkullanılan LSD’yi ilk sentezleyen ve üreten şirket olan Sandoz’un sahibinin tapınakçı Warburg ailesi olması ve bunların da Tavistock ile ilişkili olması bizleri şaşırtmamalıdır.

CIA’nın beyin kontrol uzmanlarından olan Louis West 6 ile 10 yaş arasındaki çocuklara yönelik inanılmaz deneyler yaptı. İlaç vermek suretiyle koşullandırma ve beyin yıkama, rüya, kabus, halüsinasyon vs.gibi yöntemlerle yeni kişiliklerin yaratılması için yapılan deneylerdi bunlar.

Örneğin Dr. Karl Pribram; “Bir çocuğun arka hipotalamusuna bir elektrot implante ederek çocuğu kesinlikle istediğim doğrultudaeğitebilirim. Böylece davranışlarını büyük oranda değiştirebilirim” diyordu.

Eski CIA Başkanlarından CFR üyesi Allen Dulles bu projeler için; “Hedef insan zihnindeki savaşı kazanmaktır. Zihin yıkama ile ideolojisini ve inancını değiştirmek ve gerekirse bir Mançurya Kobayı yaratmaktır” demişti.

Aytunç Altındal ilaveten bir de Tavistock denilen elementten söz eder. Bu element insan zihnini bulandıran bir maddedir ve bu örgütler tarafından kullanılmaktadır.

Tavistock Enstitüsü’nün ilham kaynağı ünlü psikanalist Sigmund Freud’un “İnsan davranışlarının kontrolü” konusundaki araştırmaları olmuştur. Enstitü, insan davranışlarını kontrol ederek, toplumları küresel sistemin/İblis soyunun hizmetine sunmak için faaliyet yürütmektedir.

2017 yılında yine bu köşede bahsetmiştik. Yani MK-ULTRA, zihin kontrol ve Blue Beam, Mavi Işık Projesi buna yardımcı ek bir proje olan Tractor Beams (Emici ışınlar marifetiyle insanların göğe yükselmesi) gibi projelerin alt yapısı çok önceden hazırlandı.

Bizim kullandığımız takvim ile onların kullandığı takvim farklı olduğu için biz ne yazık ki sonradan uyanıyoruz.

Hatırlayınız 2010 yılında 'Kâbe'nin üzerine melek indi' başlıklarıyla paylaşılan bir video vardı. İşte bu tip görüntüler bu teknolojilerin test edilmesidir. Buna bile inanan birçok insan çıkmıştı.

Yarın bir gün göktebir İsa silueti ve Tractor Beams projesiyle de göğe yükseliyormuş gibi gösterilen insanları görenler buna inanırsa şahsen şaşırmam. Çünkü pandemi sürecinde gördük ki mançurya kobayları çoktan oluşturulmuş bile!

Bereket versin gözü, gönlü açık, ehl-i vicdan sahibi kaliteli insanlarımız da var.

Şunu unutmayınız; dün de bugün de verilen savaş İblis soyu ile insan soyu arasında cereyan etmektedir. İblis soyu, insan soyunu kurutmak için elinden ne gelirse yapıyor. Buna gönüllü hizmet edenlere yazıklar olsun.

11 Ocak 2021
Amerikan Hanedanlığı

Amerika Birleşik Devletleri diye bir devlet yoktur, Amerikan hanedanlığı vardır.

1630 yılında 102 kişilik kadın, erkek ve çocuktan oluşan bir kafilenin Mayflower (Mayıs çiçeği) adlı bir gemiyle o dönemin küresel finans merkezi olan Amsterdam'dan Londra'ya oradan da Amerika'ya göç(!) etmesiyle başlıyor hikâye.

Belgelerde onlardan “hacca giden evliyalar” olarak söz ediliyor. Yolculara da “Pilgrim” (hacı) deniliyor. Çünkü onlar, Tanrı Yehova tarafından “yeni İsrailoğulları” olarak seçildiklerini düşünüyorlardı.

Bu yüzden ilk yerleştikleri Massachusetts’i, yeni Filistin, Atlantik’i Kızıl Deniz, Amerika’yı İsrail toprağı, Amerikan yerlilerini de ( Kızılderililer) Kenanlılar olarak gördüler.

Öyle ki Eski Ahit’e göre seçilmiş kullara yer açmak için Tanrı, Kenanlıların beşikteki bebeklerine varana kadar kılıçtan geçirilmesini emrediyordu. Öyle de yaptılar.

İşte ABD'ye gelen bu ilk kafile “Pilgrim Fathers” olarak görülüyor. Yani Amerika’nın kurucu babaları. Yani Amerikan hanedanlığının asli banileri. Ve Tanrı artık Yeni Kudüs’ü yani Boston’u kutsamıştır!

Bu kafile yerleştikten kısa bir süre sonra ilk iş olarak Harvard Üniversitesini kurmuştur. Bugünkü misyonunu bilmeniz açısından bu önemli.

ABD’ye başkanlık yapan birçok başkanın söz konusu Mayflowers adlı gemiyle ABD'ye gelen kafileden olması bizleri şaşırtmıyor. Öyle ki Amerika’da başkanlık yapan kişiler hemen hemen aynı soydandır.

“Sırlar Ailesi: Bush Hanedanlığı" adlı kitabın yazarı Russ Baker ve “Tüm Başkanların Akrabaları: Siyasi Rolleri” adlı kitabın yazarı Prof. Barbara Kellerman bize bu konuda ipucu veren iki yazardır.

Baker, "Düşünsenize “ diyor. “Baba başkan, dede güçlü bir ABD Senatörü, sonra gelen oğul tekrar başkan. İkinci oğul da şimdi başkanlığa yarışıyor. Torun da Teksas eyaletinde yönetimde önemli görevde. Bu, ülke üzerinde muazzam bir etkiye sahip olmak demek.”

Amerika’da 1989’dan 2008’e kadar yani 19 yıl boyunca başkanlık koltuğunda sadece iki isim vardı: Bush ve Clinton.

ABD başkanı John Adams’tan sonra oğlu John Quincy Adams ülkenin altıncı başkanı olarak seçilmişti mesela.

Obama ve Başkan Bush'un 1662'de ölen ortak bir akrabaları bulunuyor. Obama’nın uzaktan kuzenleri arasında Amerikan başkanları baba Bush, Gerald Ford, Harry S. Truman'ın yanı sıra ABD Başkan Yardımcısı Dick Cheney ve eski Britanya Başbakanı Winston Churchill de var.

Baba George ve eşi Barbara 1099 yılında haçlı seferiyle ele geçiren Godfroi de Bouillon’ın torunları oldukları söyleniyor.

Kendilerini seçilmiş elit bir zümre olarak gören bu hanedan, tüm dünyayı esaret altına alacak iç içe geçmiş birden fazla sistem inşa etti.

Ülkelerin para birimlerini dolar karşısında değersizleştiren ve sürekli borçlandıran, ülkeleri krize sokarak diz çöktürmek suretiyle egemenlik kurma, yıldırma ve dirençlerini kırma yolunda operasyonlar düzenleyenler de bu zümredendir.

Yıllardır istedikleri ülkeleri haydut ülke statüsüne sokarak o ülkelere sözüm ona demokrasi götürmek bahanesiyle savaşlar çıkardılar. Türkiye gibi birçok ülkede de darbe yaptırmak suretiyle o ülkelerin yönetimlerini değiştirdiler.

Örneğin Saddam Hüseyin, petrol alışverişinde dolardan çıkarak Euro’ya geçiş yaptığında Bush, İran ve Kuzey Kore’yi de dahil ederek bu ülkeleri “Şer Ekseni” olarak nitelendirmiş ve Saddam’ın ipini çekmişti.

Bırakın onu, bu sisteme muhalif olan kendi başkanlarının bile kellesini almaktan çekinmediler. Bugün de Trump’ı farklı bir yöntemle tasfiye ettiler.

Rahmetli Ömer Lütfi Mete: Yağmacılık, kolonicilik, sömürgecilik, uluslararası kapitalizm, yeni liberalizm ve küreselleşme… Hepsi de aynı yağma düzeninin birer parçası. Sadece isimleri değişik ve her dönem başka maskelerle karşımıza çıkıyor “ demişti.

Bugün demokrasi ve özgürlük maskesi de düşmüş oldu. Görüldü ki demokrasi dedikleri şey bir araç, özgürlük ise koca bir yalan.

Asıl olan Amerikan hanedanlığıdır. Bu da maskeli bir balondur. Son yıllarda sermayeyi Çin’e taşıma kararı alan bu zümrenin “yeni dünya düzeni planlarıyla” uzunca bir süre mücadele edeceğiz gibi görünüyor.

10 Aralık 2020
Bilim taassubu
Bilimi “ideolojik bir temelde” ele almakla “tekeline almak” arasında bir fark yoktur. Bugün bilim denilince akla tek bir merkez geliyor ve onun dışında yapılan araştırmaların, deneylerin veya görüşlerin kıymeti harbiyesi yoksa bu tek kelimeyle bağnazlıktır.

Bilirsiniz laik, ilerici, bilimci ve rasyonalist zeminde ilerleyen Fransız ihtilalinin ilk icraatı kimyanın büyük bilginlerinden biri olan Lavoisier’in kellesini almak olmuştu.

“Bu denli önemli bir bilim adamını idama mahkûm edemezsiniz “denildiğinde devrim mahkemesinin yargıcı şöyle cevap vermişti;

Cumhuriyetin bilim adamlarına ihtiyacı yoktur!

Bizde de laik ve bilimsellik uğruna otoriter bir baskı yöntemiyle bir neslin kültürel genleriyle oynandı. Bilim yeni bir ulus inşa etmenin aracı haline getirilmişti. Oysa bilim ve aklın rafa kaldırıldığı katı pozitivizmin tek hakikatmiş gibi dikte edildiği enteresan bir dönemdi bu.

Sovyet akademisyeni Yevgeniy Afanasyev bu durumu kendi toplumu için şöyle izah ediyordu;

“Sovyet toplumu entelektüel açıdan gönüllü(!) bir izolasyon içinde hayatını sürdürdü. Bir toplum kendini tüm gelişmelere kapatırsa elbette çağın gerisine düşer.”

Marksizmde bilimi tek yol gösterici hakikatmiş gibi gösteren ve bunun dışında hiçbir yeniliğe müsaade etmeyen Orhan Hançerlioğlu bu bağnazlığın ilginç örneklerinden biridir.

Stalin döneminde Lissenko “proletarya biyolojisi” icat etmiş ve Lissenkizm dışında kalan tüm buluşları, görüşleri, deneyleri, tezleri, bilimsel yaklaşımları Stalin aracıyla yasaklatmıştı. Sonuç tahmin ettiğiniz gibi; iflastı.

Oysa Karl Popper, “Bilim, rasyonel bir mutlak doğruyu temsil etmez aksine yanlışlanabilir deney ve sınama yoluyla kontrol edilebilir olması halinde ancak bilim sayılır” diyor.

Sorgulamaya ve sınamaya açık olmayan tek elden kumanda edilen bilim artık bilim olmaktan çıkmıştır. Bu bilimsel diktatörlüğün adım adım tüm dünyayı kuşatması demektir. Ve bilim artık bağnazların elinde bir taassup haline gelmiştir.

Prof. Dr. Mümtaz Turhan’ın şu tespiti tam da bu konuda dikkate değerdir. “Bu memleketi Atatürk ilkelerinin kurtaracağına, kalkınmanın ancak onunla mümkün olacağına inanan aydınla, kurtuluşun ancak muayyen bir iktisadi rejim sayesinde gerçekleşeceğini iddia eden sosyalist veya ilerlemenin ancak şeriata bağlanmakla kabil olduğuna iman eden lalettayin bir adamın inanış ve düşünüş tarzlarında bir fark gözetmek mümkün değildir.”

Çünkü kimse bu konularda ne sorgulamaya ne de sorgulanmaya açık kapı bırakmış durumdadır.

Örneğin Comte, pozitivizmi yeni bir insanlık dini olarak teklif ediyordu. Çünkü pozitivizm, kilisenin etkisini tamamen ortadan kaldırmak, laik yaşam tarzını toplumda yaygınlaştırmak, kaynaşmış bir kitle oluşturmak ve ilerici, akılcı bir anlayışı hâkim kılmak niyetindedir.

Ne var ki bunu zihinleri kapatmak suretiyle yapmak niyetindeydiler.

Konuyu dağıtmak niyetinde değilim. Bugün hala sorgulamadan kesin bir inançla pozitivizmi tek hakikatmiş gibi gören bağnaz bir kafa yapısı olduğu için bunu ifade etmek durumunda kalıyorum.

Keza aşı tartışmaları üzerinden yürüyen ve DSÖ’yü sorgulamadan tek bilimsel gerçeklerin oradan neşet ettiğine inanan bir zümrenin de varlığını dikkate alarak böyle bir hatırlatmayı gerekli gördüm.

Bugün “Abi, bize çip takacaklarmış” diyen bakkal çırağı ile “kolumu sıyırdım sıraya girdim bile” diyen gazeteci arasında bir fark olmadığını ifade etmeye çalışıyorum.

Tüm dünyada bilimi, teknolojiyi, medyayı tekellerine alan ve kendilerinin münasip görmediği hiçbir görüşü, sorgulamayı, tezleri, araştırmaları kayda değer bulmayan bir yapılanmanın da varlığına dikkat çekmek istiyorum.

Öyle ki bugünlerde aşı üzerinde aykırı görüş beyan eden ve bu konuda bilimsel araştırmalar yapan bilim adamları komploculukla itham edilirken ana akım medya da bu türden araştırmalara, görüşlere kapalı yayınlar yapıyor.

Bilim şayet sorgulamaya kapatılmışsa ve tek merkezden kumanda ediliyorsa bu bağnazlıkla baş etmek güç. Korkarım hepimiz bu bilimsel diktatörlüğün kurbanları olacağız...

26 Kasım 2020
Eğitimde reform değil devrim
Rousseau Emile’de şöyle diyor; “Bizim ilk felsefe ustalarımız ayaklarımız, ellerimiz ve gözlerimizdir. Bunların yerine kitapları koymak bize akıl yürütmeyi öğretmez. Bu bize başkalarının aklını kullanmayı öğretir. Bize çok fazla inanıp hiçbir şey bilmemeyi öğretir.”

Antik Yunan’dan beri en büyük filozof olarak görülen ve Emile’yi elinden düşürmeyen Kant da “Bizi insana dönüştüren eğitim şayet eski alışkanlıklardan ve tecrübesiz çağlardan körü körüne kopyalanmayan ortak kullanım alanına girseydi kısa sürede etrafımızda çok farklı insanlar görürdük” diyerek bir katkıda bulunuyor.

Schopenhauer ise meseleyi biraz daha netleştiriyor. Başka insanların söylediklerini dinlemeye, okumaya, öğrenmeye ve böylelikle zihni basmakalıp fikirlerle tıka basa dolduran bir eğitime suni eğitim adını veriyor.

Böyle bir yöntemle diyor Schopenhauer eğitim yolunu şaşırır ve dengesini kaybeder. Böylelikle dünyaya kısmen saf budalalar kısmen başka bir dünyadan gelmiş yaratıklar gibi adım atarız.

Montaigne ise kitabın ortasından konuşuyor. “Şayet okullarda öğretmenler öğrencelerine küfe küfe bilgi yüklemeye zorlayan kitabi eğitimi, eğitim sanıyorlarsa bu yaptıkları ve ürettikleri şey düpedüz kitap yüklü eşeklerdir.”

Nietzsche meseleye daha genel bakan filozoflarımızdan...”Büyük mutfaklarda yemek pişirmenin en iyi ihtimalle vasat olmasıyla aynı nedenden ötürü büyük devletlerdeki eğitim sistemi de her zaman en iyi ihtimalle vasat olacaktır” diyerek nokta atışı yapıyor.

Aslında filozoflarımız ezbere bilgi yüklemekten ziyade -ki bu bir insan için ciddi zaman kaybıdır-düşünmelerine yardımcı olmayı teklif ediyorlar.

Örneğin Kant bu anlamda okul yıllarını kölelik yılları olarak değerlendirmişti. Okul demek, itaat ve uyum demekti zira. Ve elbette başkalarının fikirlerinin zorla dikte ettirildiği, ezberlettirildiği binalar…

“Tanrı beni başkalarını doğurtmaya zorluyor” diyen Sokrates de böyle düşünenlerden. O aslında bir ebeydi yani bir ebe nasıl ki çocuk doğurtuyorsa Sokrates de düşüncelere gebe olan birini aynı şekilde doğurtuyordu.

Sorgulamayı, muhakeme etmeyi, tercihte bulunmayı ve düşünmeyi öğrenmeyen bir birey hayatı boyunca kendi olamayacak ve sürekli olarak başkalarının dikte ettiği hayatı yaşamaya mecbur kalacaktır.

Oysa eğitim bireyi, kendi devletinin sınırlarının ötesini düşünmeye hazır hale getirmelidir. Ve elbette kendi devletinin çıkarlarının ötesine geçmeden bunu yapmalıdır.

Bunun için evvela ahlaki bir eğitimin verilmesi elzemdir. Ne var ki okullarımız halkı ahlaklı yerine yetenekli yapmakla ilgilenir.

Kant tam da bu noktada eğitimin en büyük problemlerinden birinin kişinin özgürlüğünü kullanma kapasitesi ile yasal kısıtlama ya da zorunluluk altında itaati nasıl birleştirebileceği olduğunu ifade eder. Zira kısıtlama altında özgür olunmaz.

Devletler böyle şeyler için kafa yormazlar. Çünkü onlar için tebaanın itaatkâr birer vatandaş olması önem arz etmektedir.

Ulus devletçi zihniyet oldum olası okulları bir çıkar aracı olarak görmüş ve tebaasını okullar aracılığıyla ıslah etmeyi birinci ödev saymıştır. Bu da düşüncenin gelişmesinin önünde en büyük problemlerden biri olarak karşımızda durmaktadır.

Bugün Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın eğitimde reform vurgusu, -buna çağrı demek daha doğru olacak sanırım- neyi ne kadar değiştirmeyi teklif ediyor ve nasıl bir insan yetiştirmeyi hedefliyor henüz bu konuda bir bilgiye sahip değiliz.

Çünkü o günden beri mesele tartışılmadı. Milat Gazetesi hariç diğer hiçbir gazetede ve TV kanalında bu ulusal mesele enine boyuna masaya yatırılmadı.

Bugün yerli savunma sanayiinde gurur verici çalışmalara imza atan Selçuk Bayraktar Robert Koleji mezunu ve Amerikan üniversitelerinde yetişti.

Neden burada da kendi okul sistemimizi kurup yeni Selçuklar yetiştirmeyi hedeflemeyelim ki? Eğer 18. yüzyıl bir diktatörlükler dönemi değilse bunda yukarıda örneklerini verdiğim filozofların payı vardır.

Düşünme, özgün ve özgür düşünme bir ülkeyi değil tüm dünyayı değiştirebilecek bir güçtür. Eğer hükümetler hala özgün düşünen değil itaatkâr tebaa hedefinde ise bir yüzyıl daha beklemekten başka çaremiz yok demektir.

O yüzden ben yavaş bir reform değil hızlı bir devrim istiyorum.

02 Kasım 2020
Fransız malı değerler daha zararlı değil mi?
Türkiye’de yapılan uluslararası toplantıda bir Amerikalı akademisyen İbn-i Haldun ile Adam Smith’i karşılaştırdıktan sonra konuşmanın sonuna doğru bizimkilere şöyle bir cümle kuruyor; “dininizle iftihar edin”.

Ardından salonda büyük bir alkış kopuyor. Neredeyse herkes ayakta. Prof. Dr. Ali Yaşar Sarıbay’a göre bu durum Amerikalının bize ait olan bir şeyi onaması ile oluşan bir iftihar duygusuydu. Nedendir bilinmez hep onanma ihtiyacı hissediyoruz.

Hatırlayınız, Yeni Zelanda Başbakanı Hanımefendiye yapılan övgüler neredeyse kurbanların yasının önüne geçmişti. Bu gayet insani tavrı elbette takdirle karşılıyoruz ancak sorun bu takdir duygusunun abartılmasındaydı.

Asıl sorun, Müslümanların bilhassa batıya karşı kabul görme ve onanma ihtiyaçlarının hiç bitmeyecekmiş gibi olmasıdır.

Oysa Charlie Hebdo dergisine yapılan terör saldırısından sonra eski başbakan Ahmet Davutoğlu’nun Paris’te katıldığı mitinge hiçbir Fransız medyası “Müslüman bir başbakan terörü lanetlemek için bizi desteklemeye geldi” şeklinde tek bir haber bile girmedi.

Kimse Ahmet Davutoğlu’nun Paris’teki mitinge katılmasını konu eden bir değerlendirme yapmadı. Biz ise Yeni Zelanda Başbakanını neredeyse geleceğin lideri ilan edip bakın nasıl da terörü lanetliyor diyerek haftalarca üzerinde konuştuk.

Bunu eziklikle, geri kalmışlıkla ya da insani hassasiyetlerle izah edebilirsiniz meselenin o kısmıyla ilgilenmiyorum. Demek istediğim batının Müslümanlara karşı olan tavrında pek bir şey değişmediğidir.

Ve asıl meselenin medeniyet değerlerinin içselleştirilmesiyle alakalı olduğunu düşünüyorum. Batılı siyasetçiler, aydınlar kendi medeniyetlerinin ürettiği tüm değerleri içselleştirmişler ve bu konuda pek de onanmaya ihtiyaç duymuyorlar.

Ali Yaşar Sarıbay’ın dediği gibi; Bir medeniyetin bilinçli bir mensubu olmak kendi değerlerimizin başkaları tarafından onanmasına ihtiyaç duyurmamalıdır

Türkiyeli entelektüeller de şunu çok iyi bilmeliler; Batıya yaranma adına ne yaparlarsa yapsınlar bunun herhangi bir karşılığı olmayacaktır.

Batılı bir aydının ya da sıradan bir siyasetçinin Müslümanları değerli göstermesine pek de gerek duymadan fikri anlamda kendi ayaklarımızın üzerinde durmasını artık öğrenmeliyiz.

Fransa’da yükselen İslam karşıtlığını da tüm Batı toplumlarına mal edip fevri davranışlar sergilemenin de bir anlamı yoktur. Evet, o coğrafyada maziden kalma bir İslam karşıtlığı var.

Ne var ki Batı deyince toptancı bir bakış açısından da uzaklaşmalı ve orada da erdemli insanların yaşadıklarını göz ardı etmemeliyiz.

Şimdilerde moda, üslupsuz, vurdulu, kırdılı, gidiyor biliyorum. Lakin kendi medeniyetinin mensubu bir birey tam da şöyle bir zamanda olgun bir şahsiyet olarak belirmelidir.

Yani ne batıdan bir övgüye ihtiyacımız olmalı ne de batıyı topyekûn küfürler eşliğinde dövme gibi bir adabımız olmalı.

Bilirsiniz bizler CHP yüzünden Fransız değerleriyle kendilerini makbul vatandaş statüsüne sokan garip bir ülkeydik. İdari hukukumuzun bile hala Fransız malı olduğu söylenir.

Fransız mallarını boykot etmeden zihin dünyamızı şekillendiren yabancı değerleri gündemimize alsaydık belki bu konuda bir mesafe kat edebilirdik. Yani Fransız orijinli bir değeri içselleştirmek bir Fransız oto lastiğinden daha zararlıdır demeye getiriyorum.

Buna rağmen illa Fransız mallarını boykot edecekseniz edin. Bu ayrı bir mesele.

Macron gibi seviyesiz bir adama elbette karşılık verilmeli ve Müslümanlar peygamberlerine sahip çıkmalıdır.

Yalnız bunu yaparken kadim medeniyetin bilinçli bir mensubu olarak da artık yeni bir zihin dünyası inşa edilmelidir.

Ve elbette pozitivizmin tüm engellemelerine rağmen dünyayla barışık, toptancı bakış açısından sıyrılmış, oturaklı ve kendinden emin olgun şahsiyetler olarak artık yerimizi sağlamlaştırmalıyız.19 Ekim 2020

Adalet kültürden bağımsız değildir
Türkler iki defa medeniyet değiştirdiler. İlki 9 ve 10. asırlarda kendi istekleriyle Müslüman olarak İslam medeniyetine dâhil oldular. Diğeri de 18. yüzyılda Batı medeniyetine katılma çabası gösterdiler.

Türk tarih profesörü Osman Turan’a göre; Türklerin İslam medeniyetine girişleri ile Avrupa medeniyetine giriş teşebbüsleri arasında benzerlik vardır. İslam medeniyetine girerken din değiştirmişler ancak Batı medeniyetine girerken din değiştirmemişlerdir.

En tehlikesi de bu olmuştur. Keza ilimsiz ve dinsiz hiçbir medeniyet yoktur. Örneğin Uzak Doğu medeniyeti Konfüçyüs’e ve Budizm’e dayanırken, Yunan Roma medeniyeti politeizme, Avrupa medeniyeti Hristiyanlığa, İslam Medeniyeti de İslam’a dayanır.

Yani bu medeniyetlerde kültürel kodlar ve yazılım o dinlere aittir. Dolayısıyla insanlar o kodlamalar üzerine bir kültür dünyası inşa ederler.

Cumhuriyetle birlikte Türkiye, yazılımı farklı olan başka bir dünyaya geçiş yapmaya kalkınca insanı alabildiğine rencide eden pozitivizmin kıskacı altında kendine yabancılaştı.

İnsanlık tarihine artık whigist bir yaklaşımla yorumlayan ve geçmişin hakikatinden uzaklaşan tuhaf bir zihni ortam tesis edildi.

Kendi içinde tutarlı olan Avrupa hukuku, insan hakları ve özgürlükler bize evrensel değerler olarak yutturularak kendi hukuk anlayışımız ve özgürlük değerlerimiz kendi yazılımımızın dışında pragmatist bir işlev gördü ve adalet ciddi manada yara aldı.

Herkesin bu kavramları kendi siyasi çıkarına göre dizayn etmeye çalıştığı bir ülke durumuna geldik.

Örneğin Abdullah Gül, AYM eleştirileri için “özgürlükçü kararlar aldığı için hedefe konuluyor” diyebiliyor. Çünkü o farklı bir kodlamayla çalışan pragmatist bir anlayışın ürünü.

Herkesin çerçevesini kendine göre belirlediği adalet, hukuk, insan hakları ve özgürlük anlayışı var. FETÖ’ye göre adalet, içerideki militanların tahliye edilmesi. PKK’ya göre ise, Amerikan çıkarlarına hizmet eden bir devletin temelinin atılmasıdır. Örnekleri çoğaltabiliriz…

Hollandalı düşünürlerden Bernard Mandeville, “Arıların Öyküsü” adlı kitabında güçlülerin, bencillerin, düzenbazların dünyasını yüceltmiş ve kısaca “erdemsizliklerimiz olmazsa toplumumuz gelişemez; mutluluk, erdemsiz olmaya bağlıdır” demişti.

Bizim eklemlenmeye çalıştığımız medeniyetin yazılımı tam olarak böyle bir şeydir. Hukuk, insan hakları ve özgürlükler tam da bu çerçevede ele alınmış ve yürürlüğe sokulmuştu.

Çünkü İhsan Fazlıoğlu’nun da ifade ettiği gibi; adalet, hukuk, insan hakları gibi kavramlar kültürden bağımsız kavramlar değildir.

Bizim kodlarımızda örneğin medine, Aramca “midan” kökünden gelir. Yani hukukun olduğu yer/ şehir anlamındadır.

İnsanın kendini gerçekleştirebileceği adil bir toplumun tesis edildiği bir medeniyetin evlatlarıyız biz. “İnsan” anlayışımız çok farklı bir zeminde ilerler.

CHP zihniyetinin Batı medeniyetine eklemlendirme çabaları sonucu bu ülkenin toprağı verimsizleşti ve ekinlerimiz hasar gördü. Yani tüm birikimimiz heba oldu. Bu zihniyetin kodları üzerine beynin işletim sistemi farklı çalışmaya başladı.

Bugün adalet denilince bir hukuk profesörünün anladığı şey ile tarlada çift süren bir köylünün anladığı aynı şey değilse bunun vahim sonuçlarını bir bir gözden geçirmek durumundayız.

Bir AYM üyesi profesör darbe iması bulunabiliyorsa ve çoğu çevreden de destek görebiliyorsa “adalet” bizim kodlarımız dışında farklı bir zihin dünyasının ürünü olarak artık bizi sarmalamıştır.

Bir parti genel başkanının çıkarılmalı dediği bir FETÖ sanığı, ertesi günü tahliye ediliyor ve buna da tepki verilmiyorsa adalet farklı bir medeniyetin yazılımı üzerinden pragmatist bir zeminde işliyor demektir.

Demem o ki, kendi kavramlarımıza sahip çıkmalı ve kendi medeniyet ve kültür kodları üzerine kurumlarımızı yeniden dizayn etmeliyiz. Bunu da toplumun ürettiği artı değerleri tekelleştirmeden yapmalıyız.

27 Ağustos 2020
1071 ruhunu diri tutmalıyız

Küresel ekonominin %40’dan fazlasını 113 ailenin kontrol ettiği, ülkelerin mali ya da darbe yoluyla operasyonlara tabi tutulduğu bu acımasız dünyada Türkiye’nin durdurulamaz büyük yükselişine tanıklık ediyoruz.

Küresel finans endüstrisine hükmeden, müzik, iletişim, medya, silah ve teknoloji sektörünü tekelinde bulunduran kıyametçi, evanjelik, kabalist, ezoterik yapıdaki bu açgözlü sapkın topluluk

200 yıldır dünyayı sömürmektedir.

Çünkü küresel emperyalist sistemin halklarla bilhassa Müslüman Türk milliyetiyle ve insanlık

değerleriyle bir sorunu vardır. Bu aynı zamanda aşılması güç bir korkunun verdiği öfke ve kin patlamasıdır. Bugün Akdeniz’de hak-hukuk tanımayan başta kukla Yunanistan ve buna destek veren ülkelerin manevraları tam olarak bu psikolojinin bir tezahürüdür.

Özellikle son 200 yıldır( evveli de var) mali krizlerle, savaşlarla, ayakta kalan bu düzeneğin aktörleri kan ve gözyaşı üzerine yeni bir dünya kuracaklarını düşünüyorlar. Türkiye, işte bu düzene baş kaldırdı ve asla diz çökmedi. Türkiye’deki vesayet sistemi nasıl kırıldıysa dünyadaki vesayet sistemi de aynı şekilde çatırdamaya başladı.

Allah, geçmişte olduğu gibi tarihin bu evresinde de yine Türkiye’nin önünü açmaktadır. Nasıl ki

Osmanlı kurulmadan evvel Bizans, mali ve siyasi çöküntü içerisindeyse bugün de ABD aynı

durumdadır. Bu tarihi kırılma anını Türkiye kendi lehine avantaja dönüştürmektedir.

Öyle ki Erdoğan bu hırsız, arsız, milletin parasını çarçur eden, ülkeyi IMF’nin kölesi yapan cuntacı beslemelerinden bir enkaz devraldı. Bugün gelinen noktaya bakınız. Türkiye, hem içeride hem de sınırlarının dışında büyük gelişmelere imza atıyor. Bakan Albayrak’ın ifadesiyle bu aynı zamanda bir zihniyet devriminin neticesidir. O yüzdendir ki son 19 yıldır Erdoğan, halkın emeğini sömüren ve onların üç kuruşunda gözü olanlar için diktatör ilan edildi.

***

Ülkede sızmadık yer bırakmayan ve devlet içinde devlet kurmak isteyen emperyalizmin köpekleri

için Erdoğan diktatördü! Bir iki manşetle Erdoğan’ı yıkamadıkları için diktatör oldu. Yıllardır rol yaparak, edebiyat yaparak köşe dönenlerin musluklarını kapattığı için tek adam ilan edildi.

Ne var ki ülkenin başına bir Sisi dikmek isteyenlerin gayretleri boşa gitti.

Oysa yıllardır ezilen, hakkı-hukuku gasp edilen, hastane köşelerinde rehin bırakılan ülke insanı için durum hiç de öyle değildi.

Bugün 2071’e hedef yapmış bir Türkiye’nin son yıllarda engellenmek istenmesinin elbette bir

nedeni var. Türkiye’nin ne içeride ne de dışarıda kendi politikalarını üreten bağımsız bir ülke

olmasını istemiyorlar.

Bugün doğalgaz keşfiyle dahi dalga geçen bu sapkın tayfanın istediği tam olarak budur. Türkiye direniyor ve direnmek zorunda. Çünkü Türkiye, bağımsız, zengin ve güçlü bir ülke olursa bu aynı zamanda dünyanın tüm mazlum insanları için bir umut olacaktır.

***

Küresel emperyalist düzenin gönüllü acentesi gibi çalışan yazar, siyasetçi, sanatçı, aydın müsveddelerine rağmen Türkiye, kararlı tutumundan zerre taviz vermemektedir. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın dediği gibi; “Bugün milletimizin karşısında kim varsa dün Malazgirt'te de onlar vardı. Bugün milletimizin karşısında kim varsa dün Selahattin Eyyubi'nin karşısında da o vardı.

Amaçları bu coğrafyayı bize yar etmemek.”

Mesele tam olarak budur. Çünkü bu bin yıllık süren bir kin ve nefretle hareket ediyorlar. Hep ifade ettiğim gibi artık iki ayrı dünyanın iki ayrı sistemin savaşıdır bu.

Türkiye, dünyayı her geçen gün felakete doğru sürükleyen, fakirleştiren, sömüren, esarete mahkûm bırakan bu kirli düzenle mücadele etmektedir.

Bugünlerde Malazgirt Zaferi’nin 949 Yıldönümünü kutlamaktayız. Malazgirt, bu toprakları yurt

edindiğimiz yerin adıdır aynı zamanda.

Türk milleti olarak bizler tutsak yaşayamayız. Bu yüzdendir ki küresel emperyalist düzenin tüm tuzaklarını, planlarını, projelerini boşa çıkarıp ülkemizi güçlü, zengin, aktör bir ülke yapana kadar çalışacağız.02 Temmuz 2020

İnsanı unutturan bir çağ bu!
Hermann Hesse, Siddhartha adlı romanında şöyle diyor; “Çok şey bilinebilir ama gerekli olan bilinmiyorsa, hiçbirinin anlamı kalmaz.”

Karl Popper de şöyle katkıda bulunuyor. “Hiçbir şey bilmiyoruz, bu birincisi. Bu yüzden çok alçakgönüllü olmalıyız, bu ikincisi. Bilmediğimiz halde bildiğimizi iddia etmemeliyiz bu da üçüncüsü. Halka sevdirmek istediğim yaklaşım kabaca budur. Ancak geleceği pek parlak görünmüyor.”

Herkesin her şeyi ziyadesiyle anladığı, kendini her konuda otorite kabul ettiği, diğerlerini ufaladığı, “benim bilgim seninkini döver” yarışına giriştiği, bilginin de inadına sel gibi aktığı acayip ortamların mahsulü olduk.

Gerekli olanın ne olduğu konusunda henüz bir fikri olgunluğa sahip olamayan, Kant’ın “ergin olmama durumu” dediği türden bir buhran bu.

Hadi, “düşkünler yurdunun yatakhanesinde bizleri lanetli şairler sofrasına buyur eden” Perec de dahil olsun bize.

Oysa insan, inandığı en basit ne varsa onun peşinden gitmeli değil miydi? Ulaşmak istediğin bir kesinlik yoksa eğer bu bizi yaşayan hayaletler yapmaz mı?

İnsan, hayatını anlamlı kılmak adına cevapları kendi bulmalıdır. Söylenenler, konuşulanlar ezberden ve magazinden başka bir şey ifade etmez.

Bizler bu ülkede yıllarca bir cevap bulmuş gibi hayat yaşadık ve yaşıyoruz. Ancak cevapları biz kendimiz bulmadık. Doğruya ve kesin bilgiye ulaştığını iddia edenlerin cebimize iliştirdiği cevaplardı onlar.

Bu şekilde yaşadığımız basit ve sıradanlığı hayat sandık. Sonra hayata sıkı sıkı bağlandık bu cevaplarla. Tüm cevapları bulmuş gibi! Artık bu vakitten sonra doğru cevapları bulsak bile bunu önce kendimiz yırtacak kadar inandık başkalarının cevaplarına.

Hâlbuki insanın bildiği en basit doğru o kişi için girilecek bir kapıydı. Tüm kapıları kapattık.

O yüzden diyorum, affedilir gibi değil içinde bulunduğumuz girdap. Karmaşık bir hale getirdik hayatı.

Size basit bir şey söyleyeyim;

Bana kalırsa bütün cevaplar üstünde bir cevap var ve başka da cevaba gerek yok; “haksızlık etmeden yaşamak.”

Bunun bir anlamı yok mu? Haksızlık etmemek… Belki bunu başarabilenlerin anlayacağı bir şeydir bu. Belki bunu başarabilen diğer doğru cevaplara ulaşmayı hak eder.

Bildiğimiz en basit kesinle işe başlayacak kadar cesur değilsek, cevaba ulaşmak için göze aldığımız bir şey yoksa eğer cevabın ne önemi var?

Şimdi artık alışkanlıklarımız oldu sosyal medya ortamlarında. Tüm zihinsel ürünleri fırından almaya çalışıyoruz taze ekmek gibi. Hayata anlam katan, insanı insan yapan şey sormak, sorgulamak ve cevap bulmaktır.

Aslında birey olmak budur.

Kendi lügati olan herkes bireydir. Endişesiz, sürekli hayata tazelik katan bir kaliteyle yaşamak için başkalarının değil bizzat kendimizin bu yolda uğruna adadığımız soruların cevapları için yol almak gerekir. Biz yolda öğreneceğiz her şeyi.

Yolun başında elimize verilen bir diğerinin hayata ve insana dair verdiği cevaplarla yolun sonunu getirmek mümkün değildir. O yüzden yaşadığımız hayat bizim değil üstelik basit, sıradan ve magazin bir hayat. Kayda değer hiçbir yanı yok.

Herkes bir diğerinin ipini çekmekle meşgul. Her yer tuzak dolu. Komplolar, tezgâhlar, planlar, kavgalar, suçlular, particilik, çıkarcılık, kayırmacılık vs. Bunca olumsuzluk arasından “insan” çıkmıyor maalesef.

Her gün insanı, insandan kopartan olumsuzluklara bir yenileri ekleniyor. Tehlikeli, bulaşıcı ve ölümcül bir virüs gibi hepimizi etkileyen ciddi bir “insan dışılık” hastalığıyla pençeleşmekteyiz.

Londra borsasında diyordu Volteire, Yahudi’si, Müslüman’ı, Hristiyan’ı birbirlerine hep aynı dindenmiş gibi davranır ve sadece iflas edenlere kafir derler!

Aslında şöyle bir zamanda çok basit gibi görünen ve fakat zor olan bir şeyi ifade etmeye çalışıyorum. İnsanı unutturan bir çarkın dişlileri arasında suyumuzu sıkıyorlar.

29 Haziran 2020
Abdülhamid Han ve Erdoğan nefreti!
“Bugünün Mithat Paşalarını, Namık Kemallerini, Tevfik Fikretlerini, Yunus Nazilerini, Nedimoflarını, Malak Hüseyinlerini, İsmail Kemallerini Mustafa Reşit Paşalarını iyi tahlil etmek durumundayız. Çünkü hala aramızdalar” demiştim.

Geçenlerde birinin de içi yanmış olmalı ki aşağılık bir biçimde kinini kustu. 200 yıllık bitmeyen bir kindir bu.

Almanların Yunus Nazi diyecek kadar Alman’a sadık, satılmış, uşak ruhlu, ihanet şebekesinin bugünkü kırıntıları bunlar.

Despot dedikleri sultan, Tevfik Fikret ve beraberindeki 89 kişi Beyoğlu’ndaki İngiliz sefaretnamesine gidip İngilizler lehine gönüllü askere yazılırken, Sirkeci İstasyonu’nda karşıladıkları İngiliz elçisinin arabasını atlara değil de bizzat kendileri çekerken, o “kellemi veririm devletimi vermem” diyerek aslanlar gibi mücadele ediyordu.

Bilirsiniz o aşağılık yazar bozuntusu, “Bir Lahza-i Teahhur” adlı şiir bile yazmıştı bombalı suikasttan kurtulan Abdülhamid Han için!

Mason Mithat Paşa dedikleri İngiliz hayranı, satılmış uşak ruhlu herif ise, 1876 darbesinin sivil ayağını oluşturan aktörlerin başında gelmekteydi.

Âlem onun kadar kinci, sinsi, kurnaz bir fırıldak görmedi. Abdülhamid Han onun için “İngilizlerin kulu” demiştir.

Millete vatan şairi diye yutturulan Namık Kemal ise, Vatan Yahut Silistre piyesine eklediği “Millete eyler misiniz namurad” sözünden de anlaşılacağı gibi güya Abdülaziz istibdadına karşı Mason üyesi yaptıkları Veliaht Murad’ı getirmek için gecesini gündüzüne katmıştı.

Piyesin, 1 Nisan 1873 yılında Güllü Agop’un Gedik Paşa Tiyatrosu’nda sahneye konulmasının yegâne nedeni; Gezi öncesi sahneye sürülen adı “Mi Mimör” olan bir tiyatro oyununda da olduğu gibi darbe öncesi oluşturulmak istenen bir psikolojik harekâttı.

Celal Nuri gibi ayda bin sterlin maaşla İngilizlere hizmetkârlık yapan gazetecileri, siyasetçileri, şairleri, romancıları, din adamı kılıklı ajanlarını bugün bize aydınlıkçı, özgürlükçü diye yutturmaya çalışıyorlar.

Emanuel Carasso, Nisim Russo, Nissim Mazliyah, Haim Nahum, Avram Galanti ve Moiz Cohen gibi sırtını küresel baronlara dayayan ajanlara karşı, “kellemi veririm devletimi vermem” diyen Abdülhamid Han bu haysiyetsiz insanların oyunlarına, tuzaklarına göğüs germekten uyku uyuyamadı.

33 yıl bu aşağılık, şerefsiz köpeklerin oyunlarına, tuzaklarına karşı vatan topraklarını savundu.

Abdülhamid Han’ı despot yapan; Rothschild ailesinin elinde olan Bank Of England'a ait olan borçların silinmesi karşılığında kendisinden Filistin topraklarının istenmesi teklifine ret cevabı vermesidir.

O yüzdendir ki Fransız yazar Albert Vandal ona “Kızıl Sultan” lakabını taktı. Avrupa gazeteleri ondan “kan dökücü” olarak bahsetmeye başladı. İçeriden de bugün olduğu gibi tüm muhalifler birleştirildi ve ittifak kurmaları sağlandı.

Abdülhamid Han eğer kendisine teklif edilen Musul, Bağdat, Bakü hattındaki petrol arazilerini yüzdelik komisyon karşılığında İngilizlere tahsis etseydi bugün dünyanın en büyük sultanlarından biri olarak takdim edilecekti.

Geçenlerde ağzından salyalar akıtarak dinmeyen öfkelerini kusan bu zevat da ondan despot olarak değil demokrasi aşığı bir sultan olarak bahsedecekti.

Oysa Sultan, tercihini Devlet-i Aliye’nin bekasından yana yapınca “Kızıl Sultan” iftirası atıldı ve içerideki İngiliz köpeklerinin ihanetiyle devrildi.

Bugün bu damar hala aktif. İT’in bitmek bilmeyen kini ve öfkesi var.

Bugün Erdoğan da tavrını, tercihini ülkesinin bekasından yana yapınca diktatör ilan edilmedi mi? Bu yüzden ona da benzer kumpaslar kurulmuyor mu? Öyle ki birine Gezi, diğerine 31 Mart tertiplenmedi mi?

Bir yazımda da ifade ettiğim gibi; her ikisine de hareket ordusu gibi devşirme ordularla operasyon yapıldı.

Biri Alliance İsraelite okullarından mezun olanların kumpaslarıyla devrildi diğeri de FETÖ okullarından mezun olanlar tarafından tasfiye edilmek istendi.

Dün Abdülhamid'i hedefe koyanlarla bugün Erdoğan'ı hedefe koyanlar aynı düzeneğin unsurlarıdır.

25 Haziran 2020
Gençleri kazanmalısınız
Canan Kaftancıoğlu, Tunç Soyer ve İmamoğlu kadar CHP zihniyetinin ülke gençlerini dönüştürdüğü sorununu konuşabilseydik belki bir çıkış yolu bulabilirdik.

Bunu bir sorun olarak görmek yerine üstüne bir de gençleri karşılarına almayı tercih ediyorlar. Bu ülkede CHP’nin eğitimde verdiği zarar ziyanı bir türlü konuşamıyoruz.

1960’lı ve 1970’li yıllarda sağ ve sol olarak ayırdıkları çocukların ellerine silah tutuşturan yetişkinlerin çevirdiği film çok pahalıya mal oldu bu ülkede.

Deniz Gezmiş’in elinden silahı almak yerine çatışmaya zorlayanlar üstüne bir de onu asıp kahraman ilan etmemişler miydi?

Aynı hapishanenin farklı koğuşlarında birbirlerine işkence edenlerin aynı kişiler olduğunu öğrendiklerinde de iş işten geçmişti.

Dava uğruna kendini feda edecek gençler aradı şefler. Ama kendi çocuklarını bu büyülü ideolojilerin tesirinden hep uzak tuttular.

Birileri ölecek birileri yaşayacaktı. Birileri çalışacak, fedakârlık yapacak birileri yükselecek ve ülkeyi yönetecekti.

Bu yüzden kendi evlatlarını asla ideolojilerin büyülü dünyasına hapsetmediler.

HDP’li vekillerin evlatları Avrupa’da tahsil görürken fakir Kürtlerin çocukları dağda dava uğruna beline bomba düzeneği hazırlamakla meşguldü.

Kimse bu ülkenin gençlerine yaşayın demedi. Bilgi ve hikmet sahibi olarak ülkenizi hemen her alanda yükseltmenin yollarını arayın demedi.

Onlar, ideolojilerin basit aparatçikleri olarak kullanıldılar. Kendilerini yüce ideallerin insanı olarak görürlerken gerçekte makinenin dişlileri arasında gıcırdayan bir cıvata konumundaydılar.

Onlar fedakârlık yaptıkça, istikballerini yaktıkça birileri kazandı, şan ve şöhret sahibi oldu.

Çünkü Sokrates gibi gençleri baştan çıkartan bir filozofu olmadı bu ülkenin. Bir ebe gibi düşüncelere gebe olan bir gencin düşüncelerini doğurtamadı kimse.

O yüzdendir ki hakikatin peşinde koşturan bir nesil yerine itaatkâr, tek bir ideolojiyi hayatlarının yegâne verisi olarak kabul eden, derinlikten uzak bilgiyi bir selpak mendil gibi kullanıp atan bir nesil yetiştirme hedefi güdüldü.

Bu yüzdendir ki Türkiye’nin ciddi bir intelijansiya sorunu vardır.

Oysa bugünün gençleri yukarıda bahsettiğim türden kullanışlı aparatçikler olarak belirmiyor.

Bugün daha hiperaktif, daha girişimci, dürüstlüğü ilke edinen ancak bireyselci, meydan okumayı seven, birileri tarafından öğretilmeyi, öğüt verilmeyi değil ortak iş yapmayı yeğleyen, sınırları ortadan kaldıran özgür bir gençlik var.

Geçenlerde bu yıl üniversite sınavına girecek olan kızımla sohbet ederken bana “Fatih’in nesli” hakkındaki düşüncelerimi sordu.

Epey anlattıktan sonra tek bir soru sordu; “Peki, o yaşta Fatih’i büyük düşündüren bu duygu ve şevk bugün biz gençlere neden aşılanmıyor?”

Bu soruyu cevaplaması için Cumhurbaşkanı Erdoğan’a ileteyim dedim. Çünkü ikimiz de biliyorduk ki asıl sorun okullardaydı.

Bir hafta kadar önce benim de okurum olan 18 yaşlarında pırıl pırıl bir genç dostum da şunu söylemişti.

“Abi, bizim ortamlarda öyle şeylere tanıklık ediyorum ki, arkadaşlarımız sırf hava atmak için AK Parti muhalefeti yapıyor. Ne AK Parti’nin yaptığı hizmetler ne de kazandırdıkları umurlarında değil. AK Parti’nin gençlere hitap edemediklerini düşünüyorlar.”

Üzücü biri durum ancak haksız da sayılmazlar. Demem o ki Diriliş Ertuğrul ve Payitaht: Abdülhamid gibi dizlerle ancak yetişkinleri şevke getirebiliyorsunuz.

Bakınız Fatih’i büyük düşündüren o duyguyu ve şevki arıyor gençler. Bununla ilgili bir çalışmamız var mı?

Sosyal medyada son CHP bükücüleri, kahraman dava arkadaşlarımızın işin bu boyutuyla alakalı söyleyebilecekleri bir şeyleri yok mu?

AK Parti’nin gençlik politikasını eğitim kurumları aracıyla CHP zihniyeti çekip çevirirken onca kahraman yazar, aydın, akademisyen ve dava ehli Twitter kullanıcılarının buna yönelik bir fikirleri yok mu?

Körler sağırlar birbirini ağırlar durumu yaşanıyor âlemde.

Kendi ideolojisini, gençliğini, sivil toplumunu üretemeyen bir iktidarın ivedilikle gençleri kazanması gerekiyor. YKS bunun için bir fırsat olabilirdi.

22 Haziran 2020
Kabul görme ve onanma sorunu
Kişi için coğrafyanın kader olmadığı bir dönem bu. Prof. Dr. Mustafa Orçan’ın ifadesiyle; modern çağla birlikte sadece üretimde, tüketimde, yönetimde, iletişimde, eğitim ve sağlıkta değil; kişinin sosyalleşmesinde de bir devrim gerçekleşti.

Dolayısıyla günümüz gençlerinin sosyalleşmesinde aile, akraba, okul, arkadaş, yaşanılan mekân ve mekândan etkilenmeler artık sınırlı düzeyde kalmaktadır. Twitter üzerinden sosyalleşen bir nesil var artık karşımızda.

Hedefsiz, kaygısız, inançsız ve ideolojisiz bir sosyalleşme biçimi bu. Yerli ve milli hesaplar falan dediklerine bakmayınız. Yerli ve milli kavramlarını bile yerli yerine oturtamama sorunu yaşıyoruz.

Mesai harcayıp bundan on yıl evveline kadar gidip CHP’lilerin küfürlerini ortaya döküp, bir de onlara küfretmenin adını milli mücadele koyanlar var mesela.

Prof. Dr. Ali Yaşar Sarıbay “Yerlilik, antropolojik/sosyolojik bir kavramsallaştırmadır” diyor. Örneğin, Bursa’nın yerlisi kimdir dediğimizde; belki Bursa’ya çok eskiden yerleşmiş bir insanı kastediyor olabiliriz.

Ancak Ahmet Hamdi Tanpınar’ın işte bu “ruhaniyatlı” şehir dediği o değerleri bilmiyorsanız, içselleştirmemişseniz, Bursa’da yaşamınızı sadece bir mukim olarak geçirmeniz söz konusudur; ama bu, sosyolojik olarak, “yerli” sayılmanız anlamına gelmez.

Bunu Türkiye için de genelleyebilirsiniz.

Sarıbay, millîlik konusuna da tamamen bir toprak parçası üzerinde yaşayan insanların genel, yani millet olmaktan gelen değerleri beraber yaşama geleneği ve kültürünü sürdürme kabiliyeti ile ilgilidir der.

Basit kavramlar değil bunlar. Yani sosyal medyada hesabının yanına yeşil küre koymakla yerli ve milli olmuyorsunuz.

Bir de onanma, kabul ve takdir görme sorunumuz var ki en vahim olanı da sanırım bu.

Oysa bir medeniyetin bilinçli bir mensubu olan, kendi değerlerinin başkaları tarafından onanmasına da ihtiyaç duymaz.

Yeni Zelanda Başbakanı’nı hatırlarsınız. Neredeyse hepimiz, tüm Müslümanlar “bravo ne kadar da hoş bir şey yaptı Başbakan” şeklinde takdir ettik.

Ali Yaşar Sarıbay Hoca anlatsın. “Şimdi ben buradan Hanımefendinin yaptığı şey yanlıştır, demiyorum ama Yeni Zelanda eşittir Batı’nın bütünü değil, bir kere, buna dikkat çekmek isterim. Beş milyonluk bir ülkedir.

Fakat trafik kazasının bile neredeyse olmadığı bir yerde şok edici bir olaya şahit oluyoruz. Yani yaptığı şeyler gayet insanidir. Bizim tarihimizle ilişkilendirildiğinde Anzak’lar, Çanakkale’de bize karşı İngilizlerle birlikte savaşa girmişlerdir.

Esas eleştirdiğim nokta, Müslümanların tutumu. Bu tutum, kendi sahip olduğu değerlere ilişkin bir tepkiyi yansıtmaktan çok, sadece kabul görme dediğimiz bir şeyle ilgili olması, yani bizi onamalarının neredeyse her şeyin, -söylemeye dilim varmıyor ama- katledilen insanların acısının önüne geçmesidir.”

Kabul görme, onanma... Kendi kimliğimizin, değerlerimizin, başkalarının aracılığıyla farkına vardırılmasına muadil “yaralı bilinç” tezahürü!

Oysa Batı medeniyetinin mensupları kendi medeniyetlerine ait benzer bir durumda kendilerinin onanmasını beklemiyorlar.

Örneğin, Charlie Hebdo dergisine terör saldırısından sonra, eski başbakan Ahmet Davutoğlu’nun Paris’teki mitinge katıldığını hiçbir Fransız medyası “Müslüman bir başbakan terörü lanetlemek için bizi destekledi” diye ne bir haber, ne de bir değerlendirme yaptı.

Biz ise Yeni Zelanda başbakanını “geleceğin dünya lideri” yapıp; “bak nasıl terörü lanetledi” havalarına girdik fakat bunun Batı medeniyeti açısından hiçbir anlam ifade etmediğini göremedik.

Biraz daha daraltayım. Bugün Ertuğrul Özkök ya da seküler, sol, laik kesimden biri tarafından onanan, takdir edilen bir muhafazakâr için bu inanılmaz bir duygudur. Bunu saklamıyorlar zaten.

Ancak aynı şey muhafazakâr biri tarafından yapıldığında bunun karşı taraf için hiçbir değeri olmuyor.

Çünkü gerek medyada ve sosyal medyada gerekse akademi ve siyaset dünyasında kendi fikrini, düşüncesini kendi içinde sağlamlaştıramama sorunu yaşanıyor. Bu da özgüvensizliği ve ezikliği de beraberinde getiriyor.

15 Haziran 2020
Kâşif değil zalim bir sömürgeci
“Kristof Kolomb, 1492 tarihinde Atlantik Okyanusu'nu aşarak Kuzey Amerika Kıtasına ayak basan ilk kâşif olduğu söylenmektedir. Bu yolculuğunu İspanyol bayrağı altında yapmıştır. Modern Batı dünyasının tarihsel gelişiminde büyük bir etkisi oldu.”

Bilgiyi Sabah Gazetesi’nden aldım. Konu, MEB’in ders kitaplarında da aşağı yukarı böyle işlenmektedir.

Bugün coğrafi keşifler denildiğinde hemen herkes genel kabul görmüş bu kâşifin adını zikreder. Oysa Rahmetli Fuat Sezgin bu yaygın kanaatle aynı fikirde değildir.

Hayattayken direktörü olduğu Frankfurt Johann Wolfgang Üniversitesi Arap-İslami Bilimler Tarihi Enstitüsü’nün sitesinden belgeli paylaştığı bir bilgide de bunu açıkça ifade etmişti.

Hatta şöyle hazin bir cümle kurmuştu. “Kitapta yazılan her şey doğru ama ülkemden, milletimden bana ses gelmedi. Bunun teessürü içindeyim. Yıllardır harekete geçilmesini ve ders kitaplarındaki Amerika kıtasını Kristof Kolomb’un keşfettiği yönündeki yanlış bilginin değiştirilmesini bekliyorum. Şayet böyle olursa çok sevinirim.”

Fuat Sezgin yılı ilan edeceğimize onun bu vasiyetini bile yerine getirseydik eminim rahmetli daha huzurlu olurdu.

“1492” Kolomb’un Amerika kıtasını keşfettiği tarihin adı değildir. Bu tarih bir soykırımın tarihidir. Çünkü o tarihten itibaren 1886 yılına kadar süren katliamda, 70 milyon Kızılderili ortadan kaldırıldı.

Kristof Kolomb'un yakın arkadaşlarından birinin oğlu olan Domiken tarikatı papazlarından Bartolome de Las Casas,"Brevisima historia de la destruccion de las Indias (Yerlilerin imhasının çok kısa Tarihi)" adlı kitabında bu katliamı detaylı olarak anlatır.

Öyle ki beyaz adam çocuklarla annelerini ve önlerine çıkan herkesi kılıçtan geçiriyorlardı. İsa peygamberimizi ve 12 havariyi kutsamak ve saygılarını iletmek için uzun darağaçları kuruyorlardı.

“Ayakları yere neredeyse değecek şekilde, 13 kişilik gruplar halinde onları bağlıyor, ateşe veriyor ve diri diri yakıyorlardı. Bazıları ise, bütün vücutlarına kuru saman yapıştırıyor ve bu şekilde ateşe veriyorlardı.

Beyleri ve soyluları öldürme şekilleri de aynıydı. Önce direkler üzerine tahta çubuklardan bir ızgara yapıyorlardı. Sonra, onları ızgaraya bağlıyor, altlarına da hafif bir ateş yakıyorlardı. Yerliler bu korkunç işkenceler altında, çığlıklar atarak can veriyorlardı.”

Ne keşif ama değil mi?

Asıl adı Juan Colon olan, Tapınakçların üstadı, Osmanlı düşmanı bu adamın tek emeli Süleyman mabedini yıkıp yeniden inşa etmekti. 12 Ekim 1492 tarihinde Haiti’ye ulaştığında tepeden tırnağa zırhlı, ellerinde uzun kılıçlar olan ve ayrıca top, tüfek gibi ateşli silahlara sahip psikopatlarla Kızılderilileri katliamdan geçirdi.

O zamanlar üç yüz bin kişinin yaşadığından bahsedilen Haiti adasında günümüzde yerli soyundan gelen hiç kimse yoktur.

Geçenlerde de heykelini yıkıverdiler. Bizim çocuklar ise onu kâşif olarak bilirler.

Oysa Fuat Sezgin’in de ifade ettiği gibi; modern dünyanın oluşumunda İslam âlimlerinin büyük emeği olmuştur.

Birçok yazımda ifade etmeye çalıştığım gibi; Bilimin, düşüncenin, sanatın sadece Batı merkezli üretildiğine dair sarsılmaz bir kanaat oluşturuldu bu ülkede. Bir türlü aşamıyoruz bunu.

Ders kitaplarında “coğrafi keşifler” olarak verilen bilgilerin yalan olduğunu Fuat Sezgin ispatlıyor. “Modern denizcilik İslam dünyasının bir malı, bir başarısıdır” diyor.

Müslümanlar 15. yüzyılda denizcilik ilminin temelini kurdular. Afrika ile Sumatra arasındaki mesafeyi 20 ila 30 kilometrelik bir hata ile ölçebilmişlerdi.

Bunun da ötesinde çok mühim olan bu ölçüler sayesinde Müslümanlar enlem boylam derecelerini gösteren ve bunlara dayanan dünyanın ilk haritalarını çizdiler.

Portekizliler hiçbir şeyi keşfetmediler. İslam haritaları 15. asrın başlarında onlara ulaşmıştı.

Dolayısıyla Afrika, Asya ve Avrupa'ya ilişkin tüm dünya haritaları, Müslümanlar tarafından yapıldı. Kristof Kolomb'un elinde Müslümanların yaptığı harita vardı. Vasco da Gama da Müslümanlara ait haritalarla Hindistan'a ulaşabildi.

İyi de neden bu gerçekler okullarda okutulmuyor? Bunun mantıklı tek bir açıklaması var mı? Batının önümüze koydu her bilgiyi ezberlemek zorunda mıyız?

11 Haziran 2020
Ayasofya: Bağımsızlığımızın Sembolü
Azılı bir Türk düşmanı olan Lord Curzon; Ayasofya’nın 9 yüzyıl boyunca bir Hristiyan kilisesi olarak kaldığını ve yeniden aslına dönmesi gerektiğini söylemekteydi.

Dahası İstanbul nüfusunun yüzde kırkının Müslüman olduğunu ileri sürerek İstanbul’un işgal edilmesi gerektiğini savunuyordu.

Ve İstanbul işgal altındadır. Müttefik askerleri şehrin dört bir yanında, her tarafta genelevler açılmış, fuhuş ve alkol almış başını gitmiş. Sarhoş askerler, genelevler, gece hayatı İstanbul’un manevi havasını kirletmiştir.

Hattat İsmail Hakkı Bey’in dükkânına astığı “Bu da geçer Ya Hu” yazılı hat, tüm halk tarafından benimsenmiş ve o dönemi protesto eden bir ifade olmuştur. Ah, ne hazin günlerdi…

Ne var ki Ayasofya, tek parti döneminde müzeye çevrilmekten kurtulamayacaktır. Amerikan Bizans Enstitüsü kurucusu Thomas Whittemore, İstanbul’daki Bizans eserlerinin restorasyon ve korunması işini üstlenir. Bütün masrafları da kendine aittir. Gerekli izinleri de alır.

Whittermon’a göre kiliselerin eski kimliklerine kavuşması Tanrı’nın arzusuna dayanmaktadır.

Restorasyon sürecinde Ayasofya’da ibadet edilmesine yönelik her türlü imkân kısıtlanır. Dönemin Maarif vekili Abidin Özmen’in teklifi değerlendirilir ve bir akşam sofrasında alınan kararla Ayasofya’nın müze yapılmasına karar verilir. Müze onarımı gerekçe gösterilerek 1934’de kapatılır.

Papa 11. Pius’un teklifini dönemin iktidarına ileten İngiliz gazeteci, Grace Mary Ellison’a verilen cevap şudur. “Ayasofya’yı bir camii olarak korumakla Katolik kilisesinin gerçekten haysiyetini incitiyorsak, onu ya bir müzeye çevireceğiz ya da tamamen kapatacağız. Hiç kimse bizim bilerek Hristiyan kilisesini incittiğimizi söylememelidir.”

Dolayısıyla Ayasofya, bakanlar kurulu kararı ile 1934’te ibadete kapatılarak ve 1 Şubat 1935’te müze olarak yerli ve yabancıların ziyaretine açılmıştır.

1 Şubat 1935’te tekrar kapılarını açtığında ise artık ruhu alınmış, canı çekilmiş bir havası vardır. Çünkü artık içinde ezan yankılanan, Fatih’in kılıç hakkı olarak aldığı ve ilk cuma namazını kılarak İslam âlemine hediye ettiği camii değil bir müzedir.

Müzeye çevrilirken içinde ibadet edilmesine yönelik, cami karakterine ait olan her şey sökülüp atılmıştır. Yazı levhaları, rahleler, asma kandiller, seccadeler, Sakal-ı Şerif, Kuran-ı Kerim’ler, bütün halılar... Kubbenin ortasındaki Nur Suresi’nin 35. ayeti de kazılarak yok edilmek istenmiştir.

Bilindiği gibi İstanbul’un Doğu Roma’dan önceki ilk yerleşim yeri Ayasofya’nın bulunduğu tepedir. Şehrin ilk yerleşim bölgesi ve ilk mabedi burada inşa edilmiştir

Ayasofya’da Melek Gabriel’in elinde tuttuğu “Glabus Mundi” adlı dünya küresi, papanın Harmonia/İsa ifadesindeki dünyayı hükmetme ve yeni bir tanrı imparatorluğu kurma simgesini göstermesi bakımından ilginçtir.

Tevrat’ta Mısır’dan çıkış bölümünde anlatılan bir ayette; “Seninle orada, Levha Sandığı’nın üstündeki Keruvlar arasında, Bağışlanma Kapağı’nın üzerinde görüşeceğim ve İsrailliler için sana buyruklar vereceğim” şeklinde bir anlatı vardır.

Bugün Ayasofya’nın kubbesinde Keruvlar denilen dört melek durmaktadır. Acaba diyorum, kutsal emanetler burada mıdır?

FETÖ’nün 15 Temmuz işgal teşebbüsü dâhil bugüne kadar bilhassa Ayasofya’ya yönelik tek bir hamleleri olmadı. Burası vakit gelene kadar koruma altına alınmış gibi duruyor. Bu bakımdan müze olarak kalmasında ısrar edenleri bir de bu çerçeveden değerlendirin derim.

Ayasofya hiç kuşkusuz bizim için çok önemli bir mekândır. Bir mühürdür. Bağımsızlığımızın sembolüdür. Erdoğan’ın vakti geldiğinde cami olarak açılacağını ifade etmesi de çok büyük bir adımdır.

Fatih’in emaneti olan bu kutsal mabedi biz de gözümüz gibi bakmalıyız. Vakti geldiğinde de inşallah ibadete açılacaktır. Allah o günleri bize göstersin.

Mesih’in yeryüzüne inip Tanrı imparatorluğunu kuracağına inanan sapkın bir topluluğun emelleri olabilir. İçerideki kullanışlı aparatlar da “Ayasofya’yı istismar etmeyin” şeklindeki propagandalarıyla bu değirmene su taşıyor olabilir.

Ancak Türkiye, vakti geldiğinde Ayasofya’yı tekrar camii haline getirecektir. Bundan kimsenin kuşkusu olmasın.

4 Haziran 2020
Eski Türkiye’yi geri istiyorlar
Elli yıldır ülkede, sağ ile solu, Alevi ile Sünni’yi, Türk ile Kürdü çatıştırarak kriz ortamları oluşturanlar, kaos çıkartanlar ve darbelerle güç ve zenginlik elde edenler kısacası milletin emeğini sömürerek bir düzen inşa eden çapulcu zihniyet belli ki eski günlerini arıyor.

Gezi’de 3. Köprü, 3.Havalimanı ve Kanal İstanbul gibi büyük projelerin iptalini isteyen bu gerici çapulcu zihniyet, ağababalarının rantı ve gücü elinden gitmesin diye sokaklara dökülmemiş miydi?

Küresel emperyalizmin yandaşlığını yapan bu tayfa, ülkesini savunan ahlak, vicdan sahibi yazarlarımıza da yandaş demiyor mu?

Erdoğan liderliğinde 2071’i hedef yapan bir Türkiye, iki asırdır Ortadoğu’nun yer altı ve yer üstü zenginliklerini sömüren küresel baronlar tarafından rahatsızlık uyandırdı.

Bir devlet gibi davranmaya başladığı gün Türkiye’ye ceza kesildi. Erdoğan bu sebeple diktatör, Yezid ve iktidarlığı uğruna ülkesini harabeye döndüren bir lider olarak takdim edildi.

Ülkenin 2002 yılından beri ardı ardına operasyon geçirmesinin en önemli nedeni; Erdoğan’ın ülkeyi bağımsız, özgür ve demokratik bir ülke yapmak istemesinden ötürüdür.

Ülke insanının biriktirdiği serveti her dönem çarçur eden bu gerici çapulcu takımı da eski düzeni geri istemektedir. Yani küresel kapitalist sisteme eklemlenme sözü veren o eski Türkiye’yi geri istiyorlar.

Değişen düzenden, yeni sosyolojiden, yerli siyasetten haberleri yokmuş gibi her gün aynı deneyi yaparak farklı sonuç elde edeceklerini umuyorlar.

Oysa bilmelerinde fayda var. Bu ülkede dikili ağaçları dahi olmayan çakma siyasetçilerin, sanatçıların, aydınların ve gerici çapulcuların artık devri kapanmıştır.

Türkiye’de bundan böyle hiçbir güç, gelişmenin, demokratikleşmenin ve zenginleşmenin önünü tıkayamayacaktır.

Bizler de özgürlük ve insan karşıtı bu yobaz, gerici çapulcu takımının zihniyetiyle olan mücadelemizden bir an olsun vazgeçmeyeceğiz. Bu da böyle bilinsin istedim.

*

Geçenlerde toplumu eskiden kalma bayatlamış Gladyo taktikleriyle “Kürtçe şarkı cinayeti” yalanıyla tekrar kışkırtmayı denediler.

Rahmetli Barış Çakan’ın Kürtçe şarkı dinlediği gerekçesiyle öldürüldüğüne dair yalan haberi servis ettiler.

Oysa olayın aslı tamamen farklı olmasına rağmen yalan söyleme onursuzluğunu devam ettirdiler. Neden? Çünkü hala eski taktiklerle Türk Kürt çatışmasının zeminini hazırlıyorlar.

CHP’nin kurdurduğu İstiklal Mahkemelerinde “Türkçe bilmeyenin bu vatana hayrı dokunmayacağından idamına denilerek“ bir gece vakti genç yağız Kürt delikanlılarını asan bir zihniyetin uzantılarının bugün Kürt diye bir dertleri olmadığını zaten biliyoruz.

Kürtleri, Kürtlerin içinden bir kesimle vurmayı, ayrıştırmayı onları kadim birliktelikten uzaklaştırmayı denediklerini de biliyoruz.

Aksi halde, PKK’nın ve onun uzantısı konumundaki HDP’nin yıllardır Kürtleri cezalandıran, onları yok sayan, çocuklarının eğitimini engelleyen, varlıklarını görmezden gelen bir zihniyetle iş tutmasını nasıl izah ederiz.

Dahası Kürtlerin yaşadığı yerlere bomba tuzaklayan, evlerini tepesine yıkan, Kürt çocuklarını zorla dağa kaçıran PKK’nın Kürt diye bir derdi de yoktur. Onu da biliyoruz.

Tüm mesele;

“Türk Kürt ittifakı, İstanbul’un fethi kadar mühimdir” diyen bir anlayışın tasfiye edilmesidir.

Bu yüzdendir ki İttihat ve Terakki eliyle bu kadim kardeşlik hukukuna ağır bir darbe indirildi. Erdoğan, Kürtlere bu kadim birlikteliği hatırlattığı için ona diktatör denilmedi mi?

Sizleri Allah için seviyorum, Kürtler bu ülkenin birinci sınıf vatandaşlarıdır dediği için her yerde bomba patlatmadılar mı?

Ne zaman ellerimiz barış, ittifak ve birliktelik için uzansa ya darbelerle, ya suikastlarla, ya da bombalarla engellemek istediler.

Çünkü tüm planları, bu ülkede birlikteliği yok etmek. Çünkü bizler birbirimizden ne kadar nefret eder ve uzaklaşırsak ülkeyi o kadar kolay ele geçirebileceklerini düşünüyorlar. Bunun için her türlü yalanı, iftirayı tedavüle sokuyorlar.

Ancak milletimiz bu numaraları artık yemiyor.

01 Haziran 2020
Aya Sofya’da Türk Milletini Gördüler

Bu âlemde 31 Mart vakası kadar mizansen, kurgusu önceden hazırlanmış, organizeli bir kalkışma varsa o da Gezi kalkışmasıdır. Hâlâ gururla yâd eden insanlar var. Dahası böyle bir kalkışmanın fitilini ateşlemek için tetikte bekliyorlar.

Tam otuz üç yıl boyunca ülkeyi dâhice yöneten, üç milyon altınlık Düyun-u Umumiye borcunu ödeyen, demiryolu hattını toplamda yüzde 324 gibi bir oranla rekor seviyeye ulaştıran, yurt sathında açtırdığı sanayi ve muallime mektepleri sayesinde kız çocuklarının yetişmesini sağlayan ve bu okullarda yetişen bayanları muallime olarak yurdun dört bir yanında görevlendirerek vatana hizmet eden bir sultana “Kızıl Sultan” diyerek komployla tahttan indirdiler.

Bunu yapan İttihat ve Terakki zihniyeti bugün de yarım kalan işini bitirmek üzere hemen her yola başvurmaktan geri kalmıyor. Çünkü bu topraklarda millete hizmet eden liderler istenmiyor.

Bu yüzdendir ki dün, Batılılaşma uğruna her türlü otoriter, totaliter uygulamalardan kaçınmayan bir zihniyetin bugün ülkenin eriştiği zenginlik, güç, demokrasi ve özgürlükler karşısındaki katı ve yobaz tutumu bizleri şaşırtmıyor.

***

Sabah yazarı Mahmut Övür geçen gün köşesinde; “60 yıldır dünya bu kadar değişirken CHP ve soldaki darbe aşkı neden hiç değişmiyor?” diye soruyordu.

Ve bunun “genetik bir problem” olduğunu ifade ediyordu.

Rahmetli İdris Küçükömer'in de dediği gibi; "Türkiye'nin solcuları gericidir. Üretim güçlerinin gelişmesinden yana değillerdir, tek merkezli, yukardan aşağı otoriter bir örgütlenmenin savunucusudurlar. Halkı yönetilecek sürü olarak görürler."

Kaldı ki siz Türkiye’nin sahil şeridi boyunca uzanan, ilericilik adına başörtüsü karşıtı sloganlarıyla boy gösteren, seçkinci, çağdaş, aydınlanmacı bir kesimin gerçekten gariban dostu bir sol olduğuna mı inanıyorsunuz?

Yani bunlar bir taraftan dünyadaki tüm darbecilerin ve içerideki yapıların gönüllü acentesi gibi çalışacaklar diğer taraftan da darbecilerle kelle koltuk mücadele eden yerli bir siyasetçiyi diktatör ilan edecekler, bunun adını da sol muhalefet koyacaklar öyle mi?

***

Soğuk savaş döneminin bitmesiyle siyasal hayatımızı iki kutba ayıran sağ ve sol kavramların yerini bugün oligarşik faşizm yanlıları ile özgürlüğe kıymet veren, milletin iradesini ve değerlerini esas alan insanların mücadelesine bırakmıştır.

Zihniyeti çağın gerisinde kalmış bir avuç elitin kişisel tercih ve çıkarları uğruna bu milletin geleceği heba edilmek isteniyor.

29 Mayıs gecesi Aya Sofya’da Fetih Suresi okununca olanlar oldu. Kimileri panikle biz de Fatih Sultan Mehmed’in heykelini dikeriz diyerek heykeltıraşlığını ortaya koydu; kimileri imamlarınız, camileriniz diyerek kekeledi kimisi de canlı yayını terk ederek olan biteni faşistlikle suçladı.

Kimi de elleri arkasında, ciddiyetsiz ve saygısızca Fatih Sultan Mehmet Han’ın türbesini ziyaret etti.

Bizans’tan kalma bir avuç ortaçağ zihniyetinin hezeyanlarını saymıyorum bile.

Asıl hazımsızlıkları, saygısızlıkları ya da endişeleri nedir biliyor musunuz?

Erdoğan’ın elli yıldır ülke siyasetini esir alan uluslararası baronların düzenini, rahatını ve tuzaklarını bozan bir lider olmasıdır.

Son yüz yıllık cumhuriyet tarihinde kim, yeri yeniden yurt edinme noktasında bir basiret/irade/kararlılık göstermişse istisnasız tasfiye girişimine maruz bırakılmıştır. Çünkü Türklerin bir millet olarak tarih sahnesine tekrar adım atması istenmiyor. Fetih yıldönümlerinde bunu hatırlıyorlar. O gün Aya Sofya’da Fetih Suresi okunurken orada Türk milletini gördüler. Fatih’in adını bile duymaktan rahatsız olmalarının nedeni budur.

***

Bu ülkeyi, küresel emperyalist sisteme entegre etmek isteyen bir avuç oligarşik faşist yapının çıldırmış gibi sağa sola saldırmasının yegane nedeni budur.

Aksi takdirde Ermeni vatandaşlarına taziye yayınlayan, Kürtleri birinci sınıf vatandaş olarak gören, Kürtçeyi yasaklı dil olmaktan çıkaran, gayrimüslimlerin gasp edilmiş arazilerini, vakıflarını iade eden, atıl durumdaki mabetlerini restore ettiren, IMF’ye olan borcu ödeyip ülkenin refah seviyesini yükselten bir lidere neden faşist desinler ki?

28 May 2020

Atamız Fatih Sultan Mehmet Han
İki imparatorluk, dört krallık ve on bir prensliğe son veren genç bir hükümdar. 74 imparator tarafından savunulan, dünyanın ilk Hristiyan şehri muhteşem Konstantinopolis’in tartışmasız en kudretli fatihi.

Molla Hüsrev, Molla Gürani ve Akşemseddin gibi hocaların ellerinde yetişen, Arapça, Farsça, Latince ve Yunanca kitaplardan oluşan özel bir kütüphane edinen, ilmi tartışmalara giren, soru soran, üreten, okuyan, araştıran bir entelektüel.

“Bir gece ansızın gelir krallığınızı İmparatorluğuma katarım!’ diyerek Doğu’nun ve Batı’nın imparatoru olma unvanını hak eden dedemiz, atamız Fatih Sultan Mehmed Han.

“Doğu da Batı da Allah’ındır” diyen bir cihan hükümdarı. Sultan-i İklim-i Rum, Kayser ve Basileus.

“İkinci Mehmed, Kirus’tan da Büyük İskender’den de Sezar’dan da büyüktür” diyorlardı. Hatta tek cümle ile söylenecek olursa; o, gelmiş geçmiş bütün hükümdarlardan üstündür.

İşte Batı, bu büyük hükümdarın öldüğünü öğrendiğinde, “La Grande Aquite e morta!” diyerek haykırmıştı. (Büyük kartal öldü) Sonra Batı yakasında çanlar çalınmaya başlandı, top atışları yapıldı, fener alayları düzenlendi.

Çünkü fethin ilk günü, onlar için dünyanın son günüydü. Öyle ki Ayasofya’da okunan o ilk ezan sesi hala kulaklarından gitmiyor.

“Ey dünyanın dört tarafının merkezindeki kent! Ey tüm Hristiyanlığın gururu! Yerin göğün mabediydin sen! Şimdi acının ve sefaletin prensi Yaremya gibi ağlıyorum! Ey güneş artık sonsuz ışığını karart ve sen ey toprak…” diyerek ağıtlar yakılmıştı o gün.

Çünkü o gün Bizans düşmedi. Düşen, Yeni Roma İmparatorluğu’nun ta kendisi idi. Ayasofya’nın büyük kilise oluşu ve Hristiyanlığın en değerli eşyalarının İstanbul’da saklanıyor olması yeni bin yıllık Roma İmparatorluğu’nun orada tesis edileceğine dair alametlerdi.

İşte elden giden buydu. O gün tarihin en büyük şokunu yaşadılar.

Atamız Mehmed Han, o günden itibaren onların hafızasına ikinci Lusifer, tiran, cehennemin çocuğu, yedi kafalı kırmızı ejderha vs. olarak anıldı. Hala öyledir. Bugün bile kim Fatih’in ülküsüne sahip çıkacak olsa ona da Deccal, Yezid derler.

Fetihten sonra büyük bir kin ve nefret beslediler. Papa II. Pius Türklerin dünyanın en aşağılık en rezil-rüsva, cahil ve katil bir millet olduğunu söylüyordu mesela! Hala öyle görürler.

Sonra bu nefret İttihat ve Terakki marifetiyle, modernleşme kisvesi altında bu topraklara aşılandı. Öyle ki bu ülkenin okullarında Yurttaşlık ve Vatandaşlık Bilgisi gibi ders kitaplarında Osmanlı nefreti işlenmeye başlandı.

Ders kitaplarına; “Türkiye eskiden yalnız, kendi menfaatlerini düşünen, halka fenalıktan mazarrattan başka hiçbir faydası dokunmayan padişahların fena idaresi altındaydı” yazıldı.

Daha da ileri gidip; “Eskiden milletimizin başında padişah denilen adamlar vardı. Bunlar milleti düşünmezler, hep kendi zevklerini düşünürler ve halkı bir esir sürüsü sayarlardı” dediler.

Batı, Türklerin geçmişinden, İstanbul’dan, Kudüs’ten, Fatih’ten, Selahaddin Eyyubi’den nasıl nefret ettiyse bize de öyle nefret ettirdi. Hatta geçmişinden ne kadar nefret edersen o kadar iyi vatandaş sayılıyordun.

Oysa dedemiz Fatih, İstanbul merkezli bir cihan imparatorluğu tasavvur ediyordu. Bugün gençlerimize onun sadece gemileri karadan yürütmesini anlatıyor ve bol bol hamaset yapıyoruz. İstanbul’u nasıl fethettiğini değil niçin fethettiğini bir türlü idrak edemedik.

Nurettin Topçu, “Fatih’in ruhunu kaybettik, onu tekrar bulmak zorundayız” derken bunu kastediyordu.

Çünkü İstanbul demek, gözü Ayasofya’mızda, vatan topraklarında olan sömürgeci Batı zihniyetinin karşısında tarih demek, Fatih demek, istiklal demek, istikbal demek, İslam demektir.

Yıllardır söylerim, bugün eğitimin her kademesinde ‘Büyük Türkiye’ ideali işlenmelidir. Çocuklarımız bu vizyon, düşünce ve şuurla yetişmelidir. Çünkü bu aynı zamanda atamız Fatih Sultan Mehmed’in de idealiydi.

Çünkü atamız devletini bir dünya imparatorluğu yapmak istiyordu.

Neden günümüz gençlerinde bu duygu ve şevk oluşmuyor? Eğitim sistemi neden tarihe mesafeli? Çocuklarımız neden İstanbul'u, Halep'i, Bağdat'ı, Kudüs'ü idrak edemiyor? İşte asıl meselemiz bu.

21 May 2020
CHP’nin servet savaşı
Ardında parti, bürokrasi, teşkilat bilmem ne torpili olmayanlar için zor bir ülkedir burası. Tırnaklarınızla kazıya kazıya, mücadele ede ede, duvarları yıka yıka ilerlersiniz. Kendimden biliyorum.

Eğer genel kabul görmüş resmi ideoloji cenahında çadır kurmuşsanız villaya kadar uzanan refah, zengin, kıyak bir hayat sizi bekliyor olacaktır.

Bana “1950 ile 2020 arasında olan bitenleri bir cümleyle özetler misiniz” deseler; “Elli yıldır tek bir kesimin/Kemalistlerin tekelinde olan devletin kaynakları son yıllarda toplumla paylaşılmaya başlanmıştır” derim.

Asıl kıyamet de buradan koptu. Devleti kaynak olarak gören bu topluluk Kemalizm adı altında son elli yıldır servete çöküyor. Bu ülkede hazine ne vakit dolsa darbe olmuştur.

Anlayacağınız son elli yıldır elden gidilmesinden korkulan şey laiklik değildi sahip oldukları servet, güç ve nüfuzdu.

28 Şubat’ta rahmetli Erbakan kredi musluklarını kesince, medya patronları ertesi gün “ yetişin, laiklik/rejim elden gidiyor” şeklinde manşetlerini çoktan döşemişti bile. Erbakan’ı indirdikten sonra hazineyi nasıl çarçur ettiklerini anlatmama gerek yok.

1980’li yıllarda ANAP, alkollü içki reklamını televizyonda yasaklayınca bir bira firması gazetelere Atatürkçülük elden gidiyor diye boy boy ilanlar vermiş, orduyu göreve davet etmişti.

Anlayacağınız meseleleri ne Atatürk idi ne de laiklik, asıl mesele; servetin bir yerde toplanmasıydı.

İsterseniz biraz daha açayım;

Bir kısmı Rusya’da bir kısmı Almanya ve Fransa’da yüksek tahsil görmüş olan aydınlar Atatürk’ten sonra Atatürk’ün merkez alındığı elitist, dogmatik ve her türlü eleştiriye kapalı bir ideoloji kurguladılar.

1930’lu yıllarda Kemalizm yoktu mesela. İlginçtir, Demokrat Parti’nin ayak seslerinin duyulmasıyla birlikte Kemalizm diye bir ideoloji geliştirildi ve CHP tarafından yaygınlaştırıldı. Neredeyse dinsel bir inanç haline getirildi.

Atatürk, “köylü milletin efendisidir” derken Kemalist ideolojiye göre onlar Hasso, Memo, yobaz, gerici, cahil, işe yaramaz yani tek vazifesi bu ideolojiye gelir getiren bir aparat olarak görüldü.

Şunu demeye getiriyorlardı. Yakup Kadri’nin Yaban adlı romanında “yontma taş devrinden kalma mağara insanı” olarak görülen “halk” nasıl olur da muasır medeniyetler seviyesine çıkmış olan modern bir devleti yönetebilir?

Şimdi anlaşıldı mı, AK Parti iktidarını neden istemedikleri? Nasıl olur da devletin kaynaklarından köylüler de, dindarlar da faydalanabilir. Oysa dindar demek aynı zamanda köylü, fakir, aydınlanamamış, cahil bir kesim!

Bu sebeple devleti mutlak anlamda hükmedecek bir vesayet sistemi tesis edilmeliydi. Ülke servetinden de sadece bu ideolojiye mensup, yazar, sanatçı, sinemacı, aydın, siyasetçi ve bürokrat faydalanmalıydı.

Toplumun geri kalanına ise hizmetçi/köle gözüyle bakılmıştır. Yani; Kemalizm üzerinden yürüyen CHP bu ülkede her şey demekti.

Yasama, yürütme ve yargıyı elinde bulundurmanın yanı sıra, devletin elindeki ekonomik kaynaklara hükmetmekti asıl amaçları. Film ilk kez Demokrat Parti’nin yönetime gelmesiyle birlikte koptu.

Atatürk’e rağmen ondan sonra tedavüle sokulan Kemalizm ile ülke servetinin tek elde toplanması arasındaki bağlantıyı artık masaya yatırmanın vakti gelmedi mi?

Yani bu insanlar “Dini siyasete alet etmeyin” derken diğer taraftan Atatürk üzerinden ticaret yapıyor. Büyük paralar kaldırıyorlar. Refah ve zenginlik içinde yüzüyorlar.

Bu ülkedeki kavga; eskiden olduğu gibi devlet kaynaklarını kendi zenginliği, gücü ve nüfuzu için kullanmak isteyen bir avuç elitist ile bu kaynakları halkla bölüşmek isteyen Erdoğan ve onu destekleyenler arasında cereyan etmektedir.

Florya’da, Çamlıca’da ve ülkenin en nezih yerlerinde halktan kopuk pahalı sofralar kuran elitist tayfa bu mekânlarda halkı görünce olanlar oldu.

Bugün biri çıkıp diktatör Erdoğan saray rejimi veyahut yandaş yazarlar vs. diyorsa bilin ki o, eski, ayrıcalıklı, zengin, nüfuzlu konumunu geri istemektedir.

Erdoğan hazımsızlığının yegâne nedeni işte budur. Onun dindar bir başkan olması ve ülkenin servetini milletin lehine kullanmasıdır.

Bu konuyu işlemeye devam ederiz…

14 May 2020
Muhalefet neden korkuyor?
Mazisi de var bilirsiniz ancak son zamanlarda yine seslerini çıkarmaya başladılar. Sürekli tehdit, sürekli darbe çığırtkanlığı, sürekli yalan ve iftiralarla kaos çıkarma çabası içerisindeler.

Sandık deseniz umurlarında değil. Anlayacağınız yine milli iradeye meydan okumaya başladılar. Son elli yıldır darbelerle, krizlerle sefalete mahkûm ettikleri millete yine aynısını yaşatmaya çalışıyorlar.

Ne var ki eskiden olduğu gibi darbe yapacak güçleri de kalmadı.

Peki, buna rağmen neden ısrarla milli irade hedef alınıyor?

Dostoyevski’nin “Ebedi Koca” adlı romanını okuyanlar bilir. Karısının ölümünden sonra onun ihanetini keşfeden Pavlovitch’in hikâyesidir bu.

Sigmund Freud sonraları bu romandan yola çıkarak bastırma (repression) terimini üretir. Benliği korumak amacıyla kullanılan savunma mekanizmalarından biridir bu. Ruhsal bir enfeksiyon hali.

Uzmanlar dil sürçmeleri şeklinde ortaya çıkan bazı hataların işte bu represyonun bir sonucu olarak ortaya çıktığını söylemektedir. Bu psikolojik durum hastada ciddi çatışma ve nefret duygusu oluşturuyor.

Bir yönüyle evet, psikolojik rahatsızlık sonucu keskin, kışkırtıcı bir kaos dili kullanıyor olsalar da bana göre asıl neden; korkudur.

CHP zihniyetinin başını çektiği muhalif tayfanın tehditler savurmasının arka planında ciddi bir korku duygusu yatmaktadır.

İhsan Fazlıoğlu’nun ifade ettiği gibi; korku, korkanı korktuğu nesneyi nihai olarak ortadan kaldırmaya iter, sürükler.

Kısacası muhalefetin hedefi; korkusunun ana kaynağını yok etmektir. Bunu yapamadığı müddetçe korkusunu yenemeyecektir.

Peki, korku neresidir?

Bu korku; tarihiyle yeniden bağ kuran, yerle irfani bir temas kuran, akl-i selîm, kalb-i selîm, cesur Anadolu insanıdır.

Bu korku; tarihtir, kadim kültürdür, İslam’dır, İstanbul’dur.

Bu korku; milletiyle, devletiyle, Türkiye’nin yeniden tarih sahnesine adım atarak küresel aktör olma yolunda hızla ilerlemesidir.

Bu korku; engel tanımadan, ülkesini her türlü musibetten, beladan kurtarıp düze çıkaran Erdoğan korkusudur.

İşte bu korkunun kaynağını kurutmak istiyorlar. Nasıl mı? Tabi ki yıkıp geçerek, devirerek!

Tam da küresel emperyalist güçlerin yapmak istediği gibi!

Çünkü bu korku, aynı zamanda Batılı insanın bilinçaltına da işlemiştir. Kültürlerine, edebiyatlarına, siyasetlerine, bilimlerine, teknolojilerine, hatta dillerine sinmiş olan bu 'korku' Batılı insanın yıkıcılığının, yok ediciliğinin de ana nedenidir.

Bin yıllık bir hikâyedir bu.

Voltaire, Rus Çariçesi II. Katerina'ya yazdığı bir mektupta; "Yüce majesteleri, Türkleri öldürerek bana yeniden hayat veriyorsunuz. Türk dilini ve onu konuşanları Avrupa'dan sürmek gerek... İnsanlığın iki büyük baş belası var: Birincisi veba, ikincisi Türkler..." diyordu mesela!

Çünkü Batılı emperyalist güçler, İstanbul'un fethini de bir türlü içinden atamadı. Bin yıldır bu korku ve nefretle yaşıyorlar.

Bugün Tayyip Erdoğan'dan da korkmalarının yegâne nedeni budur. Asıl korku, milletin yeniden ayağa kalkması ve tarihiyle yeniden bağ kurarak, güçlü, bağımsız, zengin bir ülkenin vatandaşları olmaktan onur duyacakları bir düzenin tesis ediliyor olmasıdır.

İşte bu duyguyu köreltmek ve kendimize olan özgüvenimizi kırmak için yıllardır operasyon düzenleniyor. Bugün Batı hayranı, ezik, Amerikan'ın kulu kölesi olacak derecede zayıf bünyeli korkak bir nesil isteniyorsa bunun nedeni budur.

FETÖ’yü bir yılan gibi içimize neden soktular sanıyorsunuz? CHP’li siyasetçiler neden tehditler savuruyor sanıyorsunuz?

Neden Gladyo, Türkiye’de elli yıldır operasyon çekiyor sanıyorsunuz?

Oysa Türkiye, gemileri yaktı. Artık bu ülke, tuzağa çekilemeyecektir. Ne yaparsa yapsınlar, gücünü dolardan değil sadece Allah'tan alan Anadolu insanının yüreğindeki imana, kararlılığa asla söz geçiremeyecekler.

4 May 2020
Bu milleti korkutamazsınız!

On yıl içinde Devlet-i Aliyye’yi yerli işbirlikçileri ile devirdiler. 1908’de hürriyet, müsavat, uhuvvet, adalet sloganlarıyla, 31 Mart 1909’da da “irtica” bahaneleriyle yönetime el koydular.

Hiç durmadılar.

Vaktiyle CHP vekillerinden Hamdullah Suphi Tanrıöver, “Mussolini’yi, doğru yolu gösteren büyük bir vatanperver olarak görüyordu.

“Faşizmi hem mazide gördüklerini hem de istikbalde göreceklerini” ifade ediyordu.

Mazide faşizm adına ne gördülerse artık!

Başka bir CHP Mebusu Feridun Fikri Düşünsel ise bu sefer de İtalyan faşizmini İstiklal Harbi’ni kazanmış bir ülke için model olmasını öneriyordu.

“Bütün Avrupa, faşizmin cihana getirdiği emniyet ve neşe ile ona doğru atılırken faşizmin bu suretle sanki pek tehlikeli bir şeymiş gibi görülmesi beni derin düşüncelere sevketti” diyordu. Öyle ya ona göre, “Faşizm korkulacak bir şey değildi. Bizim için faşizmden çıkarılacak düsturlar vardı.”

CHP Genel Sekreteri Recep Peker ise, TBMM’nin üstünde faşist ülkelerdeki gibi bir konseyin kurulmasını dahi teklif ediyordu.

Hadi diyelim ki bu anlayış 19 yüzyılın atmosferine uygun düşen katı bir anlayıştı. Bu sebeple “maziyi ne diye önümüze koyuyorsun” diyebilirsiniz.

Peki, siz -millete rağmen- bu anlayışın o tarihlerde kaldığını mı düşünüyorsunuz? Siz hâlâ darbeci, devrimci, vesayetçi geleneğini diri tutan bir damarın olmadığını mı düşünüyorsunuz?

Darbe meclislerine temsilci vererek cuntaya yardım ve yataklık yapanlar kimlerdi? Elli yıldır darbecilerle birlikte milli iradeyi taciz edenler kimdi?

Ya 27 Mayıs darbesini “Hürriyet ve Anayasa Bayramı” ilan edenler?

***

Bu ülkedeki farklı inançtan, dilden ve mezhepten olanları yargılayıp içeride işkenceden geçirenler Uganda’dan mı gelmişti?

Bu ülkenin insanlarını korku ve endişe politikası ile yıllardır sömürenler hangi kavime mensuptu?

Bu ülkenin seçimle iş başına gelmiş bir başbakanını darağacında sallandırmadılar mı?

Öncesi de var ancak Özal’ın ardından gelen koalisyon hükümetleri marifetiyle ülkeyi krizden krize sürükleyip, vatandaşlarını iliklerine kadar sömürmediler mi?

1991 Kasım -2002 Kasım arasında geçen on bir yıllık sürede koalisyon hükümetleri kuruldu bu ülkede. 1983’ten 1991’e kadar tek başına iktidarla yönetilen ülke belirli bir istikrar yakalamışken,

1991’den 2002’ye kadar tam bir kaosun içine itilmedi mi?

1994’te başlayan ekonomik kriz, 2001’de tahammül edilemez bir noktaya gelmişti. Gazeteciler, akademisyenler, kanaat önderleri katledildi, yirmi binden fazla faili meçhul cinayetlerle, yasaklarla ülkeyi cinnet haline sokan hangi güçlerdi?

Ülkeyi kurtarmak için IMF’den “Bakan” bile ithal eden kimdi?

Yani siz bu damarın hâlâ var olmadığını mı düşünüyorsunuz?

Demokrasi sandıktan ibaret değil diyerek, iktidar olmayı sokakta, “başka şekilde(!)” arayan, ülkenin yazarını, aydınını, memurunu, bürokratını tehdit edenler nerede yaşıyor?

***

Hatırlayınız, 1994 belediye seçimlerinde, Recep Tayyip Erdoğan’ın İstanbul Büyük Şehir Belediye Başkanlığı adaylığına karşı ürettikleri algı; “genelevlerini kapatacağı” idi.

1999, 11 Aralık günü “İnançlara Saygı, Başörtüsüne Özgürlük İçin Elele” eylemini “rejime başkaldırı” olarak görüp eyleme katılanları hain ilan edenler de bu zihniyetti.

Bugün de kadın hakları, demokrasi, özgürlük, saray rejimi vs. şeklinde bir tekerleme var ağızlarında. Demem o ki, tarihleri boyunca samimi olmadılar. Bugün de değiller. Ağızlarından düşürmedikleri bilimsellik maskesi bile ilk fırsatta düşüyor. Esasında tutundukları argümanları çürük, sahte ve yalan.

Dışarıdan ne söylenirse onun heyecanıyla yabancısı oldukları bu ülkeyi ilk fırsatta çarçur etmenin yolunu arıyorlar. Tüm dertleri saltanatlarının yıkılmış olmasıdır. Hazımsızlıkları ise bunu yıkarak, ülkeyi zenginleştirenin, güçlendirenin ve devleti asıl sahibi olan millete emanet edenin dindar bir

başkan olmasıdır.

Oysa biz o eski karanlık günler geri gelmesin diye öyle bedeller ödedik ki, artık size buradan ekmek çıkmaz. Bu milleti artık korkutamazsınız. O eşik çoktan aşıldı.

23 Nisan 2020
Müslüman Türk Hekimler ve ideolojik önyargı
Bilim Kurulu üyesi Prof. Dr. Ateş Kara; “Sağlık personelimiz eğitim ve bilgi birikimi açısından tartışılmaz Avrupa’nın en iyisi. Bunu da Cumhuriyet sonrası tıp eğitimine borçluyuz” şeklinde bir açıklama yapınca ben de cumhuriyet öncesinde de bu alanda yapılmış büyük çaplı çalışmaların olduğunu ifade etmiştim.

Sen misin bunu söyleyen. Gün boyu linç ettiler. Açıkçası onları haksız da bulmuyorum. Cahilliklerinden böyle konuşuyorlar.

Çünkü bu ülkede Türk tarihini Cumhuriyet’in kuruluşuyla birlikte başlatan bir kafa yapısı var.

Dolayısıyla cumhuriyet öncesinde üretilen bin yıllık kültür, sanat, tıp, matematik, astronomi, felsefe gibi alanlarda yapılan çalışmaları görmezden geldiler.

Rahmetli Fuat Sezgin işte tam da bu konuda mustaripti. Bu yüzdendir ki ömrünü geçmişte bilim dünyasına katkı sunan Müslüman Türk bilim adamlarını tanıtmaya adadı.

Çünkü bu ülkenin okullarında Müslüman bilim adamları okutulmadı. Bizim ülkenin çocukları, tıp, bilim, teknoloji vs denilince hemen akıllarına Batı geldi. Hala da öyledir.

İlk yerçekimini bulan Hazini’den evvel Newton, ilk katarakt ameliyatını yapan Ali Mevsili’den evvel Balanchet, El Burini’den önce Kopernik’i öğrendiler.

Daha evvel ki yazılarımda da ifade ettiğim gibi; Batıcı eğitim sisteminin yıllardır önlerine koyduğu metinleri ezberleyen/ezberlettirilen, ezberledikçe ezilen, ezildikçe mensubiyet duygularını yitiren bir dönemin çocuklarıdır onlar.

Prof. Dr. Ateş Kara’nın İbn-i Sina’yı tanımaması mümkün mü? Ya da Şerefettin Sabuncuoğlu’nu, Nasuh el-Silahi el-Matraki (Matrakçı Nasuh), Yanyalı Mehmed Esad, Takiyüddin el-Raşid gibi tıp alanında büyük hizmetleri ve katkıları olmuş âlimleri…

Elbette biliyordur.

Özellikle tıp ve eczacılık alanlarında çalışan, mikrobu keşfeden, aynı zamanda seratan ismiyle bilinen kanser hastalığıyla ilgili çalışmalar yapan Akşemsettin gibi bilim adamımız var bizim.

Batıda “Avicenna” olarak bilinen İbn-İ Sina’nın Kitabü'ş-Şifa (İyileşme Kitabı) ile El-Kanun fi't-Tıb (Tıbbın Kanunu) Orta Çağ üniversitelerinin tamamında okutulmuştu. Hatta bu eser Montpellier ve Louvain'de 1650 yılına kadar tüm öğrencilerin okuduğu ders kitabı olmuştur.

Eserinde, “Her hastalığı yapan bir kurd vardır. Ne yazık ki biz onu görebilecek vasıtalardan mahrumuz” diyerek Pastör’den 1000 yıl önce mikrop fikrini ortaya atan ilk ilim ve bilim insanıdır.

Sarılık ve Şarbon hastalıklarının nedenlerini gelişim süreçleriyle birlikte açıklayan tedavi eden bu alimi görmeyelim mi?

Paris Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde portresi asılan, ay üzerindeki bir kratere İbn-i Sina Krateri adı verilen, çeşitli ülkelerde onun anısına madalyon, para, zarf ve pul bastırılan bu insanı bu ülkenin çocukları neden tanımıyor?

Daha 1200’lü yıllarda ilk kez küçük kan dolaşımını bulan İbnun Nefis’i, bugün ameliyatlarda dikiş için kullanılan ve bağırsaktan yapılan ipliği ilk kullanan Ebubekir Razi’yi görmezlikten gelmek haksızlık değil mi?

Şânîzâde Atâullah Efendi, Avrupa’da yayınlanmış pek çok değerli tıp kitabını dilimize çevirerek bu sahada yeni bir çığır açmıştı mesela.

Dilimizde mevcut eski tıp terimlerini yeniden ele alarak, yeni tıbba ait yeni terimler de türetilmesine vesile oldu.

Cumhuriyet döneminde de bu sahada çok güzel gelişmeler oldu. Hıncal Uluç köşesinde de yer verdi.

Dünyanın gelmiş geçmiş en büyük sinir cerrahı Prof. Dr. Gazi Yaşargil, ALS hastalığı üzerinde dünyada en önde olan isim Prof. Dr. Hande Özdinler.

Sonra Prof.Dr. Ömer Özkan, Dr. Murat Digiçaylıoğlu, Prof. Dr. Tayfun Aybek ve Behçet hastalığını 1937 senesinde bulan, tedavi eden Prof. Dr. Hulusi Behçet gibi değerli bilim adamlarımız da bu toprakların ürünü değil mi?

Artık bu Osmanlı, Selçuklu nefretini bir kenara atmaları lazım. Bilim bir döneme bir ülkeye bir millete ait değildir. Bir gelişim sürecidir. Bugün Selçuklu ve Osmanlı’da yapılan çalışmaların üzerine bir şeyler ilave ederek bir başarı elde ediyoruz.

Bu ideolojik önyargılarla bilimi bile bir döneme hapsetmenin çok yanlış olduğunu söylüyorum.

13 Nisan 2020
Millet millet olalı böyle azar işitmedi!

Mevzuu, 48 saatlik sürede sokağa çıkma yasağının ilan edilmesi. Baştan söyleyeyim doğru bir karar.

Zamanlaması konusunda devletin bizden daha derin bilgilere sahip olduğu da aşikâr.

Kaldı ki farklı ülkelerde 2-3 gün önce alınan kararlara rağmen büyük izdihamların yaşandığı da ortada.

Bu çerçevede Bakan Süleyman Soylu’nun erken saatlerde aldığı karar daha az risk taşıması bakımından anlaşılır bir sebep. Peki, bu eleştirilemez mi? Elbette eleştirilir.

Ancak yazının konusu bu değil.

***

Meselemiz; yasak kararının açıklanmasından hemen sonra insanların (bakın insan diyorum) sokağa çıkmasına gösterilen aşırı tepki, aşağılayıcı üslup ve üstenci dil. Böyle yazınca aklınıza hemen CHP

geliyor değil mi?

Şimdi ben yazayım farkı siz görün.

Vaktinde alışverişini yapmış, stoklamış, evinde oturan akıllı, bilgili, zengin, beyazlaşmış, aydın mı aydın çağdaş mı çağdaş muhafazakârlarımız bir anda dışarı fırlayan alt sınıf mahallenin çocukları hakkında bakın neler dediler.

“Cahil, kaba, geri zekalı, serseri, ahmaklar, açlar, açgözlüler, salak, aptal, hayvan, b.k yiyesiceler, stokçu, makarnacı, gebersinler, bunlar yarasa da yer, bu milletten adam olmaz…” şeklinde aklınıza gelebilecek hemen her türlü hakaret edildi.

Gazoz ve kola görüntülerinden yola çıkarak insanları “bağımlı” ilan edenlerden tutun gece yarısı istasyonda benzin alanlara varana kadar bir dizi aşağılayıcı ifadeler sarf edildi.

Kimse de belki evinde ihtiyar hasta annesi vardır, 48 saatlik bu sürede hastaneye götürme durumu olabilir ihtimalini dikkate almadı.

Almadı çünkü kendilerini kaybetmişçesine alt sınıf mahallelerde yaşanan izdihama üstenci bir dille hakaret etmeyi tercih ettiler.

Söyleyin, siz hangi ara bu kadar kibirli bu kadar elit oldunuz?

***

Hele bir markette elinde iki kolasıyla fotoğrafı paylaşılan amcayı MOSSAD ajanı ilan edecekler diye ödüm koptu. Ancak daha vahimi oldu. Gece boyunca amcanın yemediği hakaret kalmadı.

Luppo esprilerine değinmiyorum bile. Oysa bu iki insanı bulun, kesinlikle 15 Temmuz gecesi sokakta vatan müdafaası yaptığını göreceksiniz.

Demek istediğim bu dil bize ait bir dil değil. Biz insanlara nezaketle, usturuplu bir şekilde sorumluluklarını hatırlatmakla mükellefiz.

Bakınız CHP, Anadolu insanına yıllardır “öküz” dedi. Yetmedi, cahil, kendini makarnaya satan, bidon kafalı, göbeğini kaşıyan, ahmak vs gibi aşağılayıcı bir dil kullandı.

Kimileri çıktı “Ne yani benim oyum ile çobanın oyu bir mi?” dedi. Hepsine itiraz ettik. Çünkü aşağılanan bizler, aşağılayan ise kibirli kendini sınıf olarak bizden üstün gören elit bir tayfa idi.

Bizim bu ülkede yürüttüğümüz mücadele biraz da halkı hakir gören bu tayfaya karşı değil miydi?

Peki o halde onlardan daha beter bir dil kullanarak bir gece vakti dışarı hücum eden insanlara neden bu denli hakaret ettik?

Gece boyunca İbn-i Haldun’un “İnsanı açlık öldürmez, alışmış olduğu tokluk öldürür” sözünü paylaşanlar, Aliya İzzetbegoviç’in “Savaş, ölünce değil düşmana benzeyince kaybedilir" sözünü hiç akıllarına getirdiler mi acaba?

Bu dil ve üslupla kime benzediğinizin farkında mısınız?

Muhafazakâr arkadaşlarımız, CHP’nin yıllardır diline pelesenk ettiği hakaret cümlelerini tekrarlayarak ne yapmaya çalıştılar?

İnsanların duyarsızlığını, iki günlük yasak için sokaklara dökülerek kamu sağlığını tehlikeye sokmalarını elbette eleştirmeli, uyarmalı ancak böyle maksadını aşan bir dil ile değil.

Ne yani işimize geldiğinde imparatorluk bakiyesi asil millet olacak ancak yeri geldiğinde yerden yere vuracağız. Böyle bir anlayış yok. Yani bizde yok. Olmamalı.

Parazit filminde aynı sınıfa mensup iki ailenin birbirlerine karşı olan kaba tavırlarını hatırladınız mı?

Hiç merak etmeyiniz daha evvel stok yapmış ve evde oturuyor olmanız sizin sınıf atladığınız anlamına gelmiyor.

Sergilediğiniz şey duyarlılık da değil. Kabalık. Platform filminde de üst sınıfa ait olanlara ses edemeyenler alt sınıftakilerin canına okuyordu. CHP’yi onaylayacak ve haklı çıkartacak söylemlerden kaçınmak zorundayız.

İki dakikanızı ayırın ve ne yaptığınızı sorgulayın.

2 Nisan 2020

Nakitsiz topluma doğru
İngiltere eski Başbakanı Gordon Brown; ”Koronavirüs ile mücadele için küresel bir hükümet kurulsun” teklifinde bulundu.

Tek dünya devleti de diyebileceğimiz küresel hükümet projelerini biliyoruz. Bunu yıllardır dillendiriyorlar.

Ancak bu sefer durum biraz farklı. Dünya, virüs ile birlikte büyük bir finans krizinin de tam ortasında.

Dolar sisteminde büyük bir çöküş yaşanacak gibi görünüyor.

Bilindiği gibi, 1971 yılına kadar altın ve gümüş karşılığında basılan dolar bu tarihten sonra hiçbir kritere dayanmadan karşılıksız basılmaya başlandı.

1971 yılına kadar doların üzerinde "on gold in on silver" yazılıydı. Bu tarihten sonra" God we trust" yani biz Tanrıya güveniriz yazıldı.

Amerika o tarihten itibaren karşılıksız dolar basarak tüm dünya halklarını borçlandırır.

2008 krizinin üzerinden dört yıl geçtikten sonra Amerika’da ödenmemiş kredi kartı borçları 850 milyar dolar civarındaydı. FED o tarihten itibaren çıldırmış gibi para basıyor.

2016 tarihinde yine bu köşede şöyle yazmışım; “Mevcut tefeci finans sistemi zor durumda. Doların çöküşü ile sistem kilitlenecek ve belki de yeni para birimine geçilecektir.”

Bakınız, 2008 mali krizinde 8 trilyon dolar civarında tutan kurtarma paketlerinin maliyetini halklara ödetmişlerdi. Yüksek riskli konut kredisi piyasasında başlayan kriz daha sonra büyük çaplı küresel bir finansal krize yol açtı.

Anlayacağınız 1971 yılından beri bedelsiz dolar basarak dünya finans sistemini tekelinde tutan Amerikalı baronların büyüttüğü balon ancak 2008 yılına kadar dayanabildi.

2008 yılında 30 milyon insan bir gecede iflas etti. İsyan dalga dalga yayıldı. 623 milyar dolarlık yatırım şirketi Lehman Brothers ve birçok şirket battı.

2008 krizinde piyasaya olağanüstü para pompalayan ABD yine 700 milyar dolarlık karşılıksız para basarak bu şirketleri kurtardı.

Bugün ise virüs ile birlikte 2008’den beri iyice bitme noktasına gelen ekonomi yeniden büyük bir buhranın içinde.

13 Mart’ta tarihe 'kara perşembe' olarak geçen büyük bir çöküş yaşandı. ABD piyasaları 1987 yılından bu yana en büyük düşüşlerini yaşadı. Avrupa borsaları çift haneli düştü.

Altın gümüş rasyosu ortalama 12 olması gerekirken 104,2’yi gördü. Bu tarihin gördüğü en büyük uçurum.

Amerikan Merkez Bankası bu sefer 1,5 trilyon dolar karşılıksız para bastı. Bu da yetmedi 700 milyar dolarlık para basma hacmini genişletti.

Düşünün 2008 yılında basılan paranın neredeyse iki katı büyüklükte bir rakam bu.

Bu sefer sistem tıkandı. Çünkü bu basılan para da ekonomik krizi engelleyemeyecektir. Ramazan Kurtoğlu’na göre 2020’de Federal devletin 24, eyaletlerin 110 milyar dolar ”dış borç” stoku var. Ülke günde iki milyar dolar faiz ödüyor.

Gazeteci Hamza Yardımcıoğlu’na göre bu kriz, tüm ülkelere hipertansiyon olarak yansıyacak. Ancak borcu çok fazla olmadığı için bu krizden en karlı çıkacak ülkelerden biri de Türkiye olacaktır.

Bugünlerde Amerikan Kongresi’nde bir kanun tasarısı tartışılıyor. 1119 numaralı kanun taslağı, dijital bir cüzdan öneriyor. Eğer kanun çıkarsa Amerikalılara dijital cüzdan verilecek. Nakitsiz para harcama sitemi bu.

Kısacası nakit para sistemi ortadan kalkacak ve dijital ortama aktarılacak.

Bankalararası Kart Merkezi’nin (BKM) açıkladığı verilere göre 2019 Haziran ayı sonunda Türkiye’de 67,9 milyon adet kredi kartı ve 156 milyon adet banka kartı kullanıcısını da dikkate alırsak dünya bu nakitsiz sisteme de hazırlanıyor gibi.

Bunun olması için de büyük dolar kriziyle birlikte ülkeler kasalarını boşaltacak. Örneğin İtalya mortgage ödemelerini askıya aldı. Şu anda bütün ülkeler vatandaşlarına para saçıyor. Kredi oranlarının sıfırlanacağı günler de gelecek.

Ülkelerin para birimlerini dolar karşısında değersizleştiren ve sürekli borçlandıran bir mekanizma tesis etmişlerdi. 2014 yılı itibariyle faiz, döviz, borsa üzerinden döndürülen toplam sanal para miktarı yaklaşık 840 trilyon doları bulmuştu!

Bu sefer yolun sonuna geldiler. Sistem tıkandı. Dünya, virüs salgınıyla boğuşurken finans alanında büyük kriz yaşanıyor. Ve yeni bir sisteme geçiliyor. Türkiye bu sisteme hiç olmadığı kadar hazırlıklı ve avantajlı.

30 Mart 2020
Bilimperest yobazlar!

Pozitivizm, insan beynine, ruhuna ve fıtratına çarpan yüksek voltajlı bir elektrik akımıdır. Bugün Türkiye’nin balta girmemiş ormanlarında uygar dünyaya kapalı yaşayan bir avuç kabilenin 19. yüzyılda bu akıma kapılarak tüm beyin fonksiyonlarını yitirdikleri söylenir.

Agüst Comte'un aklı putlaştırdığı bir dönemde bilimsel verileri mutlak kabul eden ve bilimi din haline getiren bağnaz, yobaz militan bir kesim oluştu.

Bilindiği gibi “aydınlanma” akla ve bilime dayanmayan her şeyi reddederek ortaçağ karanlığını aratmayacak bir totalitarizmin de tohumlarını atmıştı. Bugün dahi etkisini hissettiğimiz bu baskıcı, tutucu ve totaliter anlayışların kökeninde aklın, bilimin ve rasyonalizmin putlaştırılması yatmaktadır.

Öyle bir yobazlık ki bu; aklın, bilimin ve rasyonalizmin dışında olanları değersiz, işe yaramaz ve cahil olarak görüyor. Ve cahil olarak gördüğü insanları da silah zoruyla terbiye etmeye kalkıyor.

Oysa orijinal bir düşünce biçimine ve sanat anlayışına sahip değiller. “Aklın ve bilimin öncülüğünde” diye başlayan tekerlemeleri dışında hiçbir şeyleri yok. Buna rağmen sahip oldukları resmi ideolojiyi insanlık tarihinin yanılmaz, kutsal, yegâne ideolojisi sanıyorlar. Kuantum çağında, bir asır önce Newton fiziği üzerine inşa edilmiş üç beş kavramın gölgesinden çıkamayan ilkel kabilelere benziyorlar.

***

Pozitivizmin üstenci ve otoriter anlayışını benimseyerek, toplumun zaaf içinde olduğunu, gerekirse bir aydın zümresi ya da ordu eli ile bir toplumun oluşturulmasını savunuyorlar.

Aydınları, sanatçıları, bilim adamları (yok da) eğer resmi ideolojiye biat ederler ve itaatlerini sunarlarsa ancak aydından ve sanatçıdan sayılıyorlar.

Bu bilimci, akılcı ve rasyonalist tayfa kendilerini doğuştan haklı ve yanılmaz, kendisi gibi olmayanları ise gerici, hastalıklı ve cahil görüyor. Bu yüzdendir ki bugün başörtülüleri ya da dua eden birilerini gördüklerinde yaralı köpek gibi bağırmalarının ve kendilerinin ne kadar da doğru bir istikamette yol

aldıklarını sanmalarının altında bu duygu yatmaktadır.

Kimlik olarak dindarlıktan daha ileri bir insanlık aşamasında bulunduklarını düşünüyorlar. Oysa sadece dindarları aşağılamaktan başka bir hünerleri yoktur. En büyük sermayeleri budur.

Mozart dinlerseniz, bir de ayaklarınızı uzatıp yanına bira açarsanız, üstüne başörtülülere de hakaret ettiniz mi sizden aydını, sizden akıllısı, sizden bilimseli yoktur!

***

Bu yobaz tayfasına göre doktor, hemşire, öğretmen, mühendis ya da bilim adamı olup olmamanızı, zekânız ya da performansınız değil başınızdaki örtü belirliyor!

Bir yazımda da ifade etmiş olmam lazım. Cemil Meriç bu tayfayı, düşünce jigololuğu yapan züppelere benzetiyordu. “Onlar, efendisinin ilaçlarını çalıp içen ahmak uşaklardır” diyordu. Bunlar, sözde ilimci, hakikatte yobazdırlar. Bilgisizliği ile övünen bir ukala, kendini rüzgârlara kaptırmış,

aydınlıkçı bir budala. Hem de ne budala. Ben düpedüz yobaz diyorum.

Bugün salgın üzerinden bilimin dinleri susturduğunu ifade etmek işte bu ahmaklığın, yobazlığın dik alasıdır.

Dindar bir Müslüman olan Prof. Abdüsselam ile ateist Prof. Weinberg “elektromanyetik etkenlerin bileşimi” konusunda birbirlerinden habersiz olarak aynı bilimsel teoriyi kurarak Nobel Fizik ödülünü kazanmamışlar mıydı?

Prof. Atilla Yayla, bu akılcı, bilimci, rasyonalist zümrenin aynı zamanda şiddete meyilli olduğunu yazmıştı. Öyle ki Mussolini’nin hepsi de İtalyan olmayan pek çok entelektüel hayranı ve takipçisi vardı,

Hitler iktidara tırmanma sürecinde en büyük başarıyı üniversite kampüslerinde sağladı.

Nazi Partisi’nin üst kademelerinde pek çok entelektüel vardı ve bunlar SS’in korkunç planlamalarında görev aldı. Hatta SS’ler arasında pek çok doktoralı kimse bulunmaktaydı.

Aydınlar, Hitler’e olduğu gibi Stalin’e de, Mao’ya da büyük sempati besledi.” Bugün de totalitarizme en yatkın olan işte bu aydın ve akademi zümresidir.

Rahmetli Aytunç Altındal ise bunlar için “Yobaz eğitimli olduğu halde bilgisiz ama keskin kanaatlere sahiptir. Yobaz radikaldir. Demogogtur. Hiçbir karşı görüşü, anlatımı ve veriyi dikkate almaz kendi ezberini tekrarlar durur” diyordu.

Aynı zamanda dogmatik ve saplantılıdılar. Çünkü onlar aklın ve bilimin yüceliğine sorgusuz sualsiz iman etmiş birer zavallıdır. Günümüz Türkiye’sindeki bu ilkel kabilenin durumu tam olarak budur.

12 Mart 2020

‘Ver Kurtul’ Partileri
Korkaklar, “esareti” içinde yaşayan ezik ve zayıf insanlardır. Pısırıktırlar ve daima gücün karşısında eğilirler. Bu yüzden de sık sık ölürler.

Dolayısıyla yükü omuzlamayı değil yükten kaçmayı, zoru değil kolayı, hürriyeti değil esareti, üretmeyi değil yemeyi tercih ederler.

Cesur insanlar ise bağımsızlığına düşkün ve kararlı insanlardır. Fatih Sultan Mehmet gibi zoru seven, mücadele etmekten kaçınmayan ve daima hayallerinin peşinden koşan bir karaktere sahiptirler.

Geleneğin, modernizmin karşısında ilk defa mağlubiyet yaşadığı Karlofça Antlaşması’ndan bugüne yaklaşık 300 yıl geçti. Son 300 yıllık serüvenimize bakıldığında vatan topraklarını kaybetme korkusunun yol açtığı panik iki önemli kırılmayı da beraberinde getirdi.

Bunlardan ilki, gücün karşısında duyulan ezikliğin itaate dönüşmesidir. Emperyalizme itaat edildiğinde onların düşünce ve değer sistemine bel bağlanıldığında geriye kalan toprakların elde tutulacağı inancı bu.

Diğeri ise; emperyalizmin gönüllü uşaklığını tercih etmek suretiyle vatan topraklarını belirli bir tutar karşılığında satma eğilimi. Yani ihanet.

Yani emperyalist güçlerin gönüllü acentesi gibi faaliyet yürüterek vatanını gözden çıkaran devşirilmiş kripto ajanlar. Celal Nuri gibi ayda bin sterlin maaşla İngilizlere hizmetkârlık yapan gazeteciler gibi mesela.

Öyle ki Abdülhamit Han’ın devrilmesinden hemen sonra Hazine-i Hassa’ya ait tüm toprakların işletmesini, National Bank of Turkey’in şirketi olan Turkish Petroleum Company’e devretmişlerdi.

Bu damar hala varlığını muhafaza etmektedir. Son zamanlarda kurulan legal partilere bakıldığında hala bu korkaklığın, zayıflığın, ezikliğin ve emperyalist güçlerin karşısında diz çökerek “ver kurtul” politikasının devam ettiği görülmektedir.

Başındaki isimlerden yola çıkarak, bunların AK Parti’nin içinden çıkan yeni partiler olarak takdim etmek fevkalade yanlıştır.

Malumunuz ilk propagandasını FETÖ’cü memurlara ayıran Davutoğlu, 1 Kasım seçimlerinden hemen sonra FETÖ yayın organlarında “Yeni bir lider geliyor” türünden yazılarla parlatılmaya çalışıyordu.

Ve elbette Hürriyet Gazetesi de “Yeni bir lider doğdu” manşetleriyle buna destek veriyordu.

O günlerde yine bu köşede, şöyle bir cümle kurmuştum; “Belli ki içeriden CHP ile kurulacak bir koalisyon, yükselen kutuplaşmayı minimuma indirecek, başkanlık sisteminden vazgeçilip ülke Davutoğlu'nun liderliğinde daha yumuşak ve entelektüel bir zeminde küresel sisteme boyun eğdirilecek. Dolayısıyla AK Parti içeriden bir operasyon yiyebilir.”

Diğer taraftan Abdullah Gül de “17-25 Aralık’la ilgili dosyaların yeniden açılması ve Cumhurbaşkanı’nın durumunun yeniden görüşülmesi” şartını koyan CHP ile koalisyon yapılmasını destekliyordu.

Esasında aralarında yapı farkı olsa da her ikisinin emeli; Erdoğan’ı tasfiye ederek ülkeyi küresel emperyalist güçlerin hizmetine sunmaktı.

Bugün de aynı emel doğrultusunda faaliyet yürüteceklerinden hiç kuşku duymuyorum.

Öyle bir dönem ki bu, “atın önüne et, itin önüne ot” konmuş vaziyette. FETÖ ile ortak iş tutanların vatansever gibi gösterilmek istendiği tuhaf zamanlardan geçiyoruz.

Kurucu üyelerine bakıldığında yazımın başında çizdiğim resimde olduğu gibi hemen her cenahtan ezik, korkak, küresel sermaye karşısında eğilen, bükülen aciz tipler. Mücadele etmek yerine verip kurtulmayı tercih eden bir tayfa bu.

Bu tayfa, Erdoğan’ın emperyalizme meydan okuyarak kelle koltukta yürüttüğü mücadeleyi “kutuplaşma” olarak takdim etmekten de kaçınmadı.

Gül, “Siyaset diline hakim olan nefret söyleminin tehlikesi umarım artık fark edilir” derken Davutoğlu’nun “Kutuplaşma ve gerilimin bir an önce geride bırakılması” tavsiyesi esasında korkaklığın, zayıflığın, uysallığın en net ifadeleriydi.

Şimdi bu uysal isimlerin üzerinden iki yeni gedik açılmak suretiyle ülkede bir kırılma yaşatacaklarını sanıyorlar.

Özellikle Babacan’ın hemen herkesle uzlaşmaya hazır bekleyen liberal kesimlerle görüntü vermesi şunu gösteriyor; bu partiler, Türkiye’nin bugüne kadar güç bela verdiği mücadeleyi ve elde ettiği kazanımları bir günde çarçur edecek bir zihniyete sahip.

Zoru görünce kıvırtan “İstiklal Harbi” kaçkınlarından da başka bir şey beklenmezdi.

.9 Mart 2020

Suriye’yi üçe bölme planı
Türkiye’de ortalama bir dış politika uzmanının bile dilinden düşürmediği bir klişe vardır. Denilir ki; dış politikada dostluklar değil çıkarlar mühimdir. Doğrudur da.

Bu durumda Rusya’yı kardeş ülke, Putin’i de vatan evladı yapmanın bir gereği yok. Ne vakit Rusya ile bir görüşme gerçekleşse dostlarımız Putin’i omuzlarında taşıma zahmetine girişiyor.

Bunun bir endişeden ötürü de kaynaklandığını düşünüyorum. Türkiye ile Rusya’nın çatışması sonrasında büyük bir savaş çıkacağını ve NATO’nun devreye gireceğini düşünüyorlar. Soros’un bile avuçlarını ovuşturduğu bir ortam bu.

Ancak ben, Türkiye’nin milli çıkarları söz konusu olduğunda her ülke ile masaya oturulabileceğini düşünenlerdenim.

Bu bakımdan ne Rusya ile duygusal bir bağ kurulmalı ne de Amerika’yı mutlak güç ilan edip altında ezilmeli.

Her görüşme sonrası zafer çığlıkları atan dostlarımız bilmelidirler ki; ne rejimin ne Rusya’nın (bunu hala birleştiremediler) ne İran’ın ne de Türkiye’nin İdlib’den vazgeçme gibi bir niyeti yoktur.

Dolayısıyla ateşkes kararı alınsa bile buna uyulmayacağını çünkü Putin’in Atlantik blokunun dayatmalarına boyun eğdiğini ifade etmiştim.

Netice itibariyle Rusya’nın, Türkiye’yi masada sevdiği ancak sahada istemediği anlaşıldı.

Esasında Türkiye’nin ana hedefi; Şam rejiminin Suriye'den sökülüp atılması. Bakıldığında Amerika ve İngiltere de bunu istiyor gibi görünüyor.

İran’ın masada olmayışı, bölgede yeni ataklar yapabilmesinin önünü açması bakımdan önemli. Diğer taraftan benim endişem; Netanyahu’nun önünde kalkma nezaketinde dahi bulunmadığı Putin’in iradesinin olmadığıdır.

Takvim yazarı Ergün Diler ve Habertürk yazarı Serdar Turgut da bu konuda benzer yazılar kaleme aldı.

Ergün Diler, 2017 yılında Türkiye ile Rusya’nın, İdlib konusunda önemli bir anlaşmanın görüş birliğinin eşiğinde olduğu dönemi hatırlattı.

Buna göre Türkiye, İdlib'de Cebel-i Şeyh Dağı eteklerine askeri üs inşa edecekti. Akdeniz'de Rusya ile ortaklık yapacaktı. İki ülke birlikte yürüyecekti...

Ancak Amerikan heyeti o hafta Afrin'de Ruslar'la bir araya geldi ve hızlı bir şekilde masa kuruldu. ABD net olarak Türkiye'nin İdlib'de kuracağı askeri üsse karşı çıktı. Ruslara Akdeniz'de kendileriyle ortaklık teklif etti. Moskova da bu teklifi kabul etmek zorunda kalmıştı.

Serdar Turgut ise; Putin’in Ortadoğu danışmanı Vitaly Naumkin’in 2018 Şubat ayının 28’inde Washington’a gelip Putin’den özel mesaj getirdiğini yazdı.

26 Şubat'ta Vitaly Naumkin, Georgetown Üniversitesi'nde sadece özel davetlilerin katılabildiği yemekli konuşmasında Suriye’nin geleceği ve Kürtler konusunda bir konuşma yapıyor.

Bu önemli toplantı hakkında Amerikan basınında neden tek bir haber bile çıkmadı? Önemli soru şu:

Naumkin gelmeden bir hafta önce Rusya’nın üç istihbarat servisinin başındaki isimler gizlice CIA’nin yardımıyla Washington’a gelip o günlerde CIA başkanı olan Mike Pompeo’nun odasında neler konuştular? Orada casuslar Naumkin’in bir hafta sonra açıklayacağı Suriye planının ön hazırlığını mı yaptılar?

Diğer taraftan Ergün Diler’in de hatırlattığı gibi; ” Suriye'nin dışında Kürt devleti ve Sünni Arap devletinin liderlerini bile belirlediler. Putin ve ABD bir plan yaptı. Ancak Rusya, Putin değil. O nedenle Putin'i Kremlin'e gönderen güç, Suriye'de kurulacak 3 devletin liderlerini de kendileri belirledi.”

Esasında mesele şudur;

1982 tarihinde İsrailli diplomat Oded Yinon imzasını taşıyan plandaki Suriye değerlendirmesinde, bu ülkenin üçe bölüneceği ifade ediliyor.

Bunu Beşşar Esed’in üniversiteden arkadaşı olan Eymen Abdül Nur da ifade ediyor. Plana göre Suriye’de nihai hedef; Bir Alevi devleti bir Sünni devleti bir de Kürt devletinin kurulacak olmasıdır."

Putin de bu plan için İsrail ile bir anlaşma sağladı.

İsrail, Suriye’nin kuzeyinde kurulacak muhtemel bir Kürt devletinin de en büyük savunucusu değil mi?

ABD Başkanı Obama'nın eski Danışmanı olan Philip Gordon'un hazırladığı “Deescalation and Decentralization” planı Beyaz Saray tarafından kabul görmüştü.

Gordon'un hazırladığı ve “Çatışmayı bitirmek ve adem-i merkeziyetçiliği güçlendirmek” konulu plan ABD tarafından devreye sokuldu ve Rusya da buna onay verdi.

Şimdi anladınız mı Türkiye neden İdlib’de? Ve Aleksandr Dugin neden İdlib üzerinden bizi darbe ile tehdit ediyor? Çünkü Türkiye yüzyıllık bir planı bozacak.

2 Mart 2020
Ne Rusya ne Amerika bağımsız Türkiye!

1974 yılında, Leonid Brejnev ile Jimmy Carter, Vladivostok'ta yaptıkları zirve toplantısında kendi aralarında dünyanın yeniden bölüşülmesini konuştular.

Sovyetler Birliği ve ABD arasındaki nüfuz bölgelerini bir daha ayarladılar. Kisisnger bir ara Nixon’la yaptığı bir görüşmede başkana Çinlilerin tarihsel süreç açısından Ruslardan daha tehlikeli olduğunu söyleyerek; ABD’nin Çin tehdidine karşı Ruslarla birlikte ittifaka girmesi teklifinde bulunmuştu.

50 yıldır dünya milletlerini “iki kutuplu dünya” masalıyla uyutan küresel güçler perde arkasında bu tür ayarlamalar yaparak dünyayı kendi aralarında pay ettiler.

Daha 1927 yılında “Yedi Kız Kardeşler” olarak nam salmış Esso, Mobil, Gulf, Texaco, Chevron, Shell ve BP gibi şirketler ortak petrol kartelini kurarak zaten bölge siyasetini dizayn etmeye başlamışlardı.

Soğuk savaş dönemi tam bir palavraydı. ABD ve Rusya’nın bir aldatmacası.

Örneğin “soğuk savaş” yıllarında Amerikalılar “sürekli savaş” fikrini ortaya atmışlardı. Bunlardan Rockefeller ailesi New York’un en büyük iki bankası Chase Bank ve National City Bank of New York yanında dünyanın en büyük petrol şirketlerini, askeri sanayiyi, kimyasal sanayiyi CFR üyesi Dulles kardeşler yolu ile CIA ve Dışişleri kontrol ediyordu.

1975 yılında İzmir Çeşme’de düzenlenen ve Margaret Thatcher’in de katıldığı Bilderberg Toplantısı’nın sonucunda çıkan karar; “Bundan sonra yeni Bolşevizm İslam’dır” oldu.

Demem o ki; ne Rusya ne Amerika ne İsrail ne de İngiltere bu toprakların dostudur. Hiç olmamıştır.

İdlib’den gelen şehitlerimiz bir kez daha gösterdi ki içinde yaşadığımız vatan toprakları bin yıl öncesinde olduğu gibi yine her taraftan kuşatılmaya çalışılmaktadır.

Bu coğrafyanın yükselme, kendine gelme, ayakta kalma dönemleri hep sancılı, acılı ve zahmetli olmuştur.

Lütfen hatırlayınız; Moğolların doğudan batıya, Haçlıların da batıdan doğuya doğru yıkım ve imha faaliyetlerini yürüttüğü o dönemi.

Türklerin, çekiçle dövülen kılıç gibi baskılara maruz kaldığı, insanlık tarihinin en acımasız, en merhametsiz, iki büyük yıkıcı gücün tam ortasında kaldığı bir zaman dilimidir bu.

İşte tam da böyle bir zaman diliminde Allah, Süleyman Şah oğlu Ertuğrul’u, göç yolunu açarak onları Bizans’ın sınırına yerleştirdi ve onlara bir kader çizdi. Çadırdan imparatorluğa doğru giden bir yoldu bu.

Asla beylikler arası çatışmalara karışmayan bu boy, tam yüz yıl boyunca hiçbir büyük savaşa dâhil olmadı ve tüm enerjisini Bizans’la savaşmaya harcadı. Nihayetinde buradan bir cihan devleti doğdu.

Hiç kuşkunuz olmasın tarihin yine bu evresindeyiz. Doğudan Ruslar Batıdan Amerika’nın arasında sıkıştırılmış iki büyük gücün arasında beka mücadelesi veriyoruz.

2017 yılında yine bu köşede şöyle yazmıştım. “Suriye krizi ilk çıktığı zamandan bu yana Rusya ve İran deyim yerindeyse Esed rejiminin sigortası olmuşlardır.

Orada Rusya, İran ve Esed rejiminin istediği durumun gerçekleşmesi akabinde yaklaşık 15 ülkenin bulunduğu topraklarda sadece Türkiye'nin 'işgalci' gibi lanse edilmesinin adımları atılabilir.

Baksanıza içeride Erdoğan muhalifi basın, STK’lar ve bazı yazarlar daha şimdiden İdlib’de siviller katlediliyor yaygarası yapmaya başladı bile. Burada ciddi bir plan söz konusu!”

Bunu içeride tarih bilmeyen, bu topraklara yabancı, bize yabancı omurgasız bir tayfaya anlatamazsınız.

“İdlib’de ne işimiz var diyerek imza kampanyaları düzenleyen, askerimizi sorumsuzca oraya götüren saraydan hesap sorulmalıdır” şeklinde sözde duyar kasan ezik, ezik olduğu kadar ruhu paslanmış, vatansızlara bunu anlatamazsınız.

Düne kadar Suriyelilerden nefret eden, onları kovmaya çalışan bu faşist zihniyetin kapılar açıldıktan sonra duyarlı hale gelmesi gibi hastalıklı bir kafa ile mücadele ediyoruz biz.

Sevgili dostlar Batı dünyası, bin yıldır, Karamanoğulları ve Germiyanoğulları gibi büyük Anadolu beylikleri varken küçük bir aşiretin koca Bizans’a nasıl karşı koyup da bir cihan devleti haline geldiğini bir türlü çözemedi.

Bugün de Batı’dan Doğu’ya, Doğu’dan Batı’ya doğru gelen yıkıcı güçlerin arasında beka mücadelesi veren Türkiye’nin durumu da budur. Asla yılgınlığa düşmeyiniz. İçerideki fitneci, faşist, ezik, ruhsuz, şuursuz, vatansızlara karşı Türkiye’nin yanında dimdik duralım.

27 Şubat 2020
Bundan âlâ virüs mü var? Muhalefet Virüsü!

Çocuklarımıza, “Bir-iki-üçler yaşasın Türkler. Dört-beş-altı Polonya battı. Yedi-sekiz-dokuz Ruslar domuz. On- on bir- on iki Britanya tilki. On üç- on dört- on beş Amerika kardeş... “ türünden tekerlemelerinin ezberletildiği yıllardı.

Pamuklu basma yerine Amerikan bezinin, zeytinyağı yerine margarinin tercih edildiği, doğum kontrol haplarının çerez gibi tüketildiği, bayrak direği ipinden başka üretimin yapılmadığı sefalet yıllar…

Atıl kalmaması için Kırıkkale silah fabrikalarında çay makası, pulluk, baraka, karyola ve gaz ocağı imalatının yapılmaya başlandığı o hazin yıllar.

Amerikan filmleri, Amerikan mecmuaları, Amerikan müzikleri, Amerikan giyim ve Amerikan hayat tarzı… Kendilerine tanınan seyahat imtiyazıyla Kürt ve Alevi köylerinde cirit atan Amerikalılar…

İki kuruş yardıma ve süt tozuna ülkenin güvenliğini ve eğitim sistemini teslim eden CHP’nin marifeti bunlar.

Çünkü Marshall yardımlarının altında CHP Genel Başkanı İsmet İnönü'nün ve Hasan Hüsnü Saka’nın imzası vardır. Nitekim 1. ve 2. yardım paketi CHP döneminde alınır.

Keza o dönem eğitim sistemini üç kuruşa CIA’nın emrine veren Fulbright Anlaşması’nın da hangi maksatla imzalandığını biliyoruz.

Kılıçdaroğlu tabiatı gereği tüm bu olanları DP’ye “mal” etmeye çalışsa da Mahmut Övür’ün bir yazısında ifade ettiği gibi; örneğin uçak fabrikasını kuran Nuri Demirağ'ın fabrikaları da CHP döneminde engellenmiş ve iflasa sürüklenmiştir.

CHP’li Nihat Erim o günlerde; “Bugün Türkiye’nin ve dünyanın maruz kaldığı tehlike -bu kürsüden açıkça ifade edebilirim ki- ABD yardımı olmadan önlenemez… Bu yardım şu kadar milyon dolar gibi dar mütalaa edilmemeli. Türk-Amerikan yakınlaşmasının temel taşı telakki edilmelidir” diye haykırıyordu.

M. Emin Değer’in "Oltadaki Balık Türkiye” adlı kitabında da ifade ettiği gibi; Türkiye'nin Truman Doktrini kapsamına girmesinden önce ABD'nin Türkiye'ye Ortadoğu'da bir ileri karakol olarak kullanma hazırlıkları, peş peşe imzalanan anlaşmalarla başlamıştır."

Tüm bunlar CHP döneminde oldu.

Çünkü CHP -bugün de olduğu gibi- kendi ayakları üzerinde durabilen, kendi politikalarını kendisinin belirlediği bağımsız bir Türkiye istemedi.

Emperyalizme göbekten bağlı, güneydeki sevilen ülkenin güvenliğini esas alan bağımlı ve itaatkâr bir ülkede sefa sürmek istiyorlar.

Bu yüzdendir ki PKK ve FETÖ gibi küresel projelerle işbirliği yapmaktan, Gezi, 17-25 Aralık gibi ülkeyi kasteden operasyonlara destek vermekten kaçınmadı.

Daha geçen gün Doğu Perinçek bir kanalda Abdullah Öcalan'ın avukatının CHP'li Bodrum Belediyesi'nde imardan sorumlu başkanlık yaptığını söyledi.

HDP’nin şeffaf ittifak çağrıları yaptığı, Kılıçdaroğlu’nun ülkeyi terör örgütlerinin hamisi ilan ettiği, devletin ordusunu, savcısını, hâkimini sarayın güdümünde diyerek aşağıladığı bir ülkede sormak lazım; muhalefetin asıl amacı nedir? Ve kime hizmet etmektedir?

Gelinen noktada artık birer siyasi parti gibi politika üretmiyorlar. Tavırlarına bakıldığında da “Küresel emperyalist sistemin Türkiye şubesi” gibi faaliyet yürüttükleri anlaşılıyor.

Düşünün, Türkiye’nin girdiği bir savaşta safını Türkiye’den yana değil de emperyalist ülkelerden yana koyan bir parti Türk partisi olabilir mi?

Bize muhalefet diye yutturulmaya çalışılan bu tayfanın birinci gündem maddesi; Türkiye’nin içeride ve dışarıda çıkarlarına aykırı olan hemen her şey.

Koronavirüs’ün ülkede görülmediğine sevinemeyecek kadar budala bir topluluk bu.

İktidar olmaktan anladıkları seçimle iş başına gelmek değil, seçimle iş başına gelmiş siyasetçileri diktatör ilan edip, ülkeyi hemen her arenada küçük düşürüp, karalamak.

Ülkenin % 6 oranında küçüldüğü, enflasyonun %80'lere dayandığı, repo faizlerinin % 7500'e, gecelik faizlerin de % 6200'e kadar fırladığı, darbelerle yara almış, vesayetin bir kabus gibi ülkenin üzerine çöktüğü yıllarda CHP’nin birinci gündem maddesi başörtülü öğrencilerdi.

AK Parti’nin seçim şarkısı olarak belirlediği Bismillah’ı bile din siyasete alet ediliyor gerekçesiyle şikâyet etmekle meşguldüler.

IMF’nin borcunu kapattığı günden beri Erdoğan’a düşmanlar. Ülke menfaatine olan her şeye mesafeliler. Bundan ala virüs mü olur?

17 Şubat 2020
Bu sefer bedeli ağır olur!
Türkiye’de son 60 yıldır medya, siyaset, sanat, dernek, STK, iş dünyası başta olmak üzere tek bir boş alan bırakmayan Amerikan emperyalizmi, bu necip milletin uyanmaması için hemen her türlü tedbiri aldı.

Nedir o? Sürekli darbe hazırlığı! Sürekli yıkım projesi! Sürekli iç çatışma ortamı yaratma! Sürekli ihanet!

Malumunuz CHP marifetiyle, bu kadim toprakların insanı ruhsuz, tarihsiz, Batı hayranı, pozitivist mekanik bir varlık olarak tasarlandı.

Başında şapkasıyla, çağdaş giyimiyle, yeni harfleri, yeni dili, pek çağdaş, acayip derecede modern sıfır kilometre yeni bir ulus yaratmak istediler.

Her on yılda bir ayar vermek suretiyle de milletin kimyasını bozmayı, kadim ittifakları parçalamayı denediler.

Hatta Cuntacı Özkasnak, Mehmet Altan gibi gazeteciler için çıkıp; “Makatına süngü takar, onu sınır sınır gezdiririm” diyerek tehdit etti. Eh, sonra o da darbecilerin safına geçti ya!

Dönemin İçişleri Bakanı Meral Akşener’e de; “Söyleyin o kadına, ayağını denk alsın, yoksa İçişleri Bakanlığı önünde yağlı kazığa oturturuz” dediler.

Eh, o da şimdi Demirtaş serbest bırakılsın noktasına geldi. KHK ile mücadele ediyor.

Hatta bir vakitler, cuntacı generallerden biri, ülkenin milli eğitim bakanına, “Şişşt! Gel bakayım buraya!” diyerek çağırıyor ve talimat veriyordu.

İşte böyle despot fırtınalar estiriyordu kudretli(!) generallerimiz!

Ta ki bu ülkeye bir lider gelene kadar devam etti bu. Her şeyi hesap ettiler, her türlü darbe planını tezgâhladılar, yaptılar da.

Her türlü sosyal mühendislik çalışmalarını sahaya sürdüler. Bol miktarda yazar, siyasetçi, aydın satın aldılar. Her türlü kirli algıyı ürettiler ama bir şeyi hesap edemediler.

Bu toprakların insanının asla boyunduruk altına giremeyeceğini asla mekanikleşmeyeceğini ve asla bağımsızlığından taviz veremeyeceğini hesap edemediler.

15 Temmuz’da silahlı FETÖ’cü teröristler tarafından mekânı basılan Erdoğan’a otelden ayrılmadan önce Serkan Yazıcı; “Teknem var. Bir Yunan adasına kaçırabiliriz seni” dediğinde; “Ben ülkemde ölmeyi tercih ederim Serkan Bey” diyen bir liderin gelebileceğini hesap edemediler mesela!

Kemal Kılıçdaroğlu ise o vakitlerde darbe teşebbüsünü, güvenli evde, koltuğunda kahve içerken izliyordu.

Yetmezmiş gibi 15 Temmuz darbe girişiminin ‘kontrollü’ yapıldığını da belirtip gerçek darbenin OHAL’in ilan edildiği tarih olan 20 Temmuz’da yapıldığını söyledi. Şimdi de siyasi ayak diyor!

Bugün de değişen bir şey yoktur.

İdlib’te Amerikan emperyalizminin ve Rusya’nın tuzağına düşürülmeye çalışılan Türkiye’nin, eş zamanlı olarak içeride de FETÖ’cü teröristler tarafından darbe tehdidi altında bırakıldığına şahit olmaktayız.

Daha evvel de, içerideki hareketlenmelere dikkat çekerek ivedilikle tedbir alınması gerektiğini ifade etmiştim.

Paraya tapan, sapkın, Tapınakçı, Evangelist baronlar, din, siyaset ve para üzerinden kurdukları geniş bir ağla ve içeriden satın aldıkları şahsiyetsiz, kimliksiz, vatansız bir tayfa marifetiyle yine kaos peşinde.

2007 yılından beri kuvvetli operasyonlarla direncimizi kırmak isteyen emperyalist güçler, bugün de birliğimizi ve dirliğimizi bozmak için hemen her yola başvuruyor.

Erdoğan, tam da bu noktada acilen kabine değişikliğine gidip, tüm teşkilatlarını yeniden canlandırarak cesur siyasetçilerini aktif hale getirmelidir.

Unutmayın dünün Derviş Vahdetileri bugün de var. Hep olacaklar. Lakin bu vakitten sonra geri adım atacak da değiliz. Ok yaydan çıktı.

Türkiye; seküler-totaliter, insan karşıtı küresel emperyalist zihniyetin vahşi politikalarına ve kirli oyunlarına asla boyun eğmeyecektir.

Böyle zamanlarda bizi kışkırtan, direncimizi kırmaya çalışan, içimizdeki işbirlikçi, satılmış hainler için de gerekli her türlü önlem alınmalıdır.

Unutmayın. Her bir operasyon, her türlü plan, Türkiye’ye diz çöktürmek, direncini kırarak bağımsızlık yolunda ortaya koyduğu kararlılıktan caydırmak amaçlı.

Ancak bu sefer bıçak kemiğe dayandı. Eğer bir daha cesaret ederlerse millet olarak bedelini çok ağır ödetiriz. Bu ülkeyi sizin gibi ciğeri beş para etmez, satılmış hainlere bırakmayacağız!

20 Şubat 2020
Birlik olmazsak bizi dağıtacaklar!
Türkiye’nin Arap Baharı olarak kurgulanan Gezi, ardından 17 ve 25 Aralık operasyonu, MİT TIR’larına yapılan baskınlar ve 15 Temmuz darbe teşebbüsünün hedefi, Erdoğan ve Türkiye idi.

Sadece Gezi’de ülkeye 157 milyar dolar zarar veren, yıkmadık, yakmadık yer bırakmayan çapulcu tayfanın nihai hedefi Erdoğan’ı indirmekti.

Dış basın yaşanan bu olayı iç savaş olarak duyurdu. Üst üste dört seçim kazanmış legal bir hükümet aleyhine yayınlar yapıldı. CNN, savaş muhabirini Taksim’e göndererek canlı yayın yaptırdı.

Erdoğan’ın yanında yer alanlar kukla, satılmış, uysal, itaatkâr, zalim sultana başkaldırmayan dilsiz şeytanlar olarak yaftalandı.

Ancak ona küfredenler, diktatör, zalim sultan olarak görenler, hemen istifaya çağırarak, ailesine küfür edenler de birer kahramana dönüştürüldü.

Bir spikerin eylemcilerden birini alıp “fularlı kız” olarak parlattığı günler…

Bir taraftan No Pasaran kıvamında sevgilisiyle el ele tutuşan apolitik bir gençlik algısı diğer taraftan onlara namaz kıldıran kuran okuyan ve zalim sultana karşı cihada çağıran bir imam.

Diğer taraftan da şehrin sokaklarına bol küfürlü “Diktatör Tayyip istifa” yazanlar ve tüm bunlar yaşanırken The Economist’in seçimle iş başına gelen bir başbakanı padişah olarak manşete çekmesi ve BCC başta olmak üzere bir kısım dünya basınında Tayyip Erdoğan’ın diktatör olduğunun işlenmesi, yazarlar, sanatçılar, çanak çömlekçiler, ritüeller…

Neden oldu bunlar?

Erdoğan, yıllardır Türkiye için çizilen çerçevenin dışına çıkarak ülkenin kendi ayakları üzerinde durması, zenginleşmesi, demokratikleşmesi ve birliği için büyük gayret gösterdiği için.

Başbakan Erdoğan’ın “Türkiye artık eski Türkiye değil. Türkiye sizin bildiğiniz Türkiye değil artık, Köprünün altından çok sular geçti. Bu bölgede, bu coğrafyada biz de varız” dediği günlerde oldu bu olaylar.

Ama sorsanız Gezi masum bir çevre hareketiydi. Bilal Karabulut’un “Algı Yönetimi” adlı kitabında dediği gibi; “Algılarımız dışında bir gerçeklik yok ve bu nedenle asıl büyük savaş algı düzeyinde yaşanmakta.” Asıl savaşı burada verdiler.

Bakınız, ağaç kisvesi altında yaklaşık 3 milyon kişiyi harekete geçiren ve doğrudan Erdoğan’ı hedef alan bu olaylar hakkında bir araştırma yapılmıştı.

Buna göre eyleme katılanların %58’i Erdoğan’ı devirmek sadece %3.4’ü çevre hassasiyeti için bu eyleme katılmıştı.(GENAR)

Murat Akan “Kozmik Karargâh adlı kitabında detaylı yazmıştı. Burada ilginç olan Gezi’den tam 6 ay önce “OccupyTurkey” adlı bir Facebook sayfası kurmuşlardı. Tarih 2012.

Burada “direnAnadolu” bağlantı adını seçerken livestream adlı video yayın sitesindeki hesapların adı da “revolistanbul” idi.

Yani diren İstanbul! Gezi’de sürekli gündem olan “DirenGeziParkı” sloganı işte buradan çıkmıştı. Daha da ilginç olanı yine Gezi’den bir yıl kadar evvel Taksim’de Mehmet Ali Alabora ve ekibi ilginç bir tiyatro sahnelediler.

Tiyatronun adı “mi mimör” Pinima isimli hayali bir ülkede “mi “ notasının yasaklanmasıyla çıkan halk isyanı işleniyordu. Oyun, Gezi eylemleri başlamadan Türkiye’de tam dört kez trend topic oldu.

Ben de bir yazımda ifade etmiştim. Eğer Gezi, başarılı olsaydı hiç kuşkunuz olmasın adı Kırmızı Devrim olacaktı. Kimilerinin ilk üç gün diyerek yumuşak tavırlar sergilediği Gezi, esasında çok ciddi bir kalkışmaydı.

Eski Cumhurbaşkanı Gül, o gün için “Gezi Parkı olayları ile büyük gurur duyuyorum” diyebiliyor. Gezi’de sessizliğini koruyanlar da bugün çıkıp “demek ki haklıymışız” diyor. Bu âlem çok ezik görmüştür ama bunlar kadar görmemiştir.

Oysa Erdoğan, o günlerde de bugün de ülkesinin bekasına kasteden şer odaklarına karşı tek başına mücadele etti. Ediyor. En yakınında olduklarını sandığımız insanların tavırlarını gördünüz!

Yanında sadece Anadolu insanı vardı. Kazlıçeşme’ye akın eden milyonlarca insan o gün orada büyük bir tehlikeyi savuşturdu.

Emin olun asla vazgeçmeyecekler. Evet, bizim tarlayı sürmüşler. Ancak asla yılgınlığa düşmeyiniz. Evet, saflar iyice belirginleşiyor. Maskelerin düşmeye başladığı, ezberlerin bozulduğu günlerden geçiyoruz.

Gezi kalkışmasından 15 Temmuz’a varana kadar geçen sürede ardı ardına operasyon geçirdik.

Gördük ki; karşımızda dini, ırkı, rengi, mezhebi fark etmeksizin bir araya gelmiş bir yapılanma var. Eğer biz de dilde, fikirde, gönülde, işte birlik olamazsak bizi dağıtacaklar.

.13 Şubat 2020

Hangi fabrikanın imalatı bunlar?
Bu ülkede İstiklal Harbi’nin Osmanlı Hanedanı’na karşı yapıldığına inanan ne çok andaval var. Bugün azımsanmayacak miktarda insanın hala tarihi ve kültürel değerlere yabancı olmasının elbette bir nedeni var.

Bu ülkenin çocukları; “Bir zamanlar başımızda bir duygusuz sultan vardı.” “Önce düşmanları boğdu sonra sultanları kovdu.” “Motorların sesi olsun yeni bestemiz, Yeni din ezanları minareler yerine” türünden şiirle büyüdü.

Geçenlerde emekli bir subay da “Vahdettin’i kovduk ya” diyordu.

Bugün millet, kendi özgür iradesiyle, ülke idaresini, dindar insanlara teslim etti diye kıyameti koparıyorlar.

Sınıfında suyunu içtikten sonra” şükür, elhamdülillah” diyen öğrencisini bile karanlık zihniyetin büyüttüğü bir zavallı olarak takdim edip, acilen aydınlanması, çağdaş, modern bir birey olması için reçete yazan tuhaf bir kafa ile karşı karşıyayız.

Devletin İdlib’e yaptığı operasyonu bile “provokatif” olarak gösteren, bir müdahale olarak gören, üstelik bunu da Cumhuriyet’in ilkelerini ters bulan yabancı bir zihniyet nasıl oluştu bu ülkede?

Sayıları milyonları bulan bu insanların tümünü CIA ajanı ilan edemeyeceğimize göre neden kendi ülkesine yabancı bu insanlar?

Örümcek gibi masa başında teori ören, hakikat çarpıtıcısı, tarih, vatan ve değer düşmanı bunca insanı hangi vakit biriktirdik?

Depremlerde can kaybının azlığından yakınan, tehlikeli bir virüsün ülkemize giriş yapmadığına hayıflanan, sınır ötesi operasyon yaptığımız ülkeyi savunan, iç savaş çıksın diye çabalayan, cuntacılara selam çakan, milleti aşağılayan bunca yabancı insanın varlığı bizleri rahatsız etmiyor mu?

Etmez mi?

Kendi sınıfının çıkarlarını korumak uğruna düşünceyi, sanatı, değerleri rakı mezesi olarak kullanan bu tayfanın beslendiği Orta Çağ Engizisyon zihniyeti bizleri ziyadesiyle rahatsız ediyor.

Meseleyi eğitim zihniyetine getireceğimi tahmin etmiş olmalısınız.

Bu ülkede Can Dündar, Ekrem Dumanlı gibi buraya sığdıramayacağımız kadar çok olan tescilli vatan hainlerini bir kenara koyarsak, üretilen her algı karşısında mukavemet gösteremeyen, aldığı “terbiye” ile bünyesi zayıflayan, hafızası yitik, kendine ve ülkesine yabancılaşmış azımsanmayacak bir kitle var.

Bu kitle; Anadolu coğrafyasını zaman ve mekândaki derinliğinden koparan, kimlik ve kişilikleri görmezden gelen, tek bir ideoloji marifetiyle de eleştirel ve nesnel düşünme becerilerini körelten, onları bu topraklardan uzaklaştıran çağ dışı bir anlayışa mahkûm edildi.

İsmet İnönü'nün, “Sizin vereceğiniz terbiye dini değil milli. Sistem bu. Bu konuda yapılan her cahilane itiraz ve teşebbüs de bertaraf edilecektir.” diyerek vakti zamanına göre belki anlaşılabilir bir zihniyet ortamında başlattığı/kurduğu eğitim sisteminin 2020 Türkiye’sinde hala devam ettirilmek istenmesi sanırım problemli.

O vakitten sonra okullar vesayetçi üreten bir fabrikalara dönüştürüldü. Yapay korkuların üretildiği ve bu korkunun, nefretin ve tekçi anlayışın da nesilden nesile aktarılmasında öncü rol oynayan bir mekanizma inşa edildi.

Bu ülkenin evlatlarının belirli bir kalıba sokulmak suretiyle zihinlerinin tasnif edilmeye çalışıldığı dönemlerde FETÖ gibi terör örgütleri palazlandı.

Bakınız, 15 Temmuz’dan sonra FETÖ üzerine hemen her konuda konuşuldu. STK’lar, kurumlar, dernekler, vakıflar, belediyeler şiir festivallerinden tutunuz, fotoğraf sergilerine varana kadar bir yığın göze hitap eden programlar tertiplediler ve buraya ciddi paralar aktardılar.

TV’lerde ve gazetelerde FETÖ üzerine çokça konuşuldu. Ne var ki FETÖ’nün işe ilk başladığı ve devletin okullarına çöreklenerek buraları üs olarak kullandığı meselesine kimse değinmedi.

Soru çalmalardan, kurumlara sızma metotlarından bahsetmiyorum.

FETÖ, bu ülkenin okullarında eğitim sisteminin hangi zaafından faydalanarak örgüt için canını bile verebilecek derecede gözü kara militan devşirdi.

Bu çerçevede elimizde herhangi bir sendika ya da sivil örgüt tarafından çalışılmış son elli yılın bir dökümü yok.

Demem o ki; Gezi kalkışmasından, 17-25 Aralık FETÖ operasyonuna, PKK saldırılarından, 15 Temmuz darbe teşebbüsüne, deprem, sel baskını ve hastalıklara varana kadar bir yığın hadisede, ortaya çıkan tablo, atılan twitler, küfürler, yazılanlar, manipülasyonlar, yalan haberler vs.

Bu hastalıklı zihniyet nereden peydahlanıyor? Bu sorunun cevabı üzerine düşünmeye ne dersiniz?

10 Şubat 2020
Bırakın Artık Milletin Yakasını!
Gladyo’nun taşeron örgütleriyle medya başta olmak üzere ülkenin önemli kurumlarına nüfuz ettiği, ülke ekonomisini IMF’nin yönettiği, gazete manşetleriyle hükümetlerin yıkılıp yerine yenilerinin kurulduğu, beline silah takanın vatan, millet adına rahatlıkla adam öldürebildiği, faili meçhullerin, silahın, gözyaşının ve sefaletin yoğun yaşandığı yıllardan geçti Türkiye.

Bugün Erdoğan için “ülkeyi perişan etti”, “diktatör Erdoğan” diyenler vaktiyle Florya’da pahalı içki sofralarında alem yaparken halk, Kemal Kılıçdaroğlu’nun müdürlüğünü yaptığı SSK hastanelerinde gecenin 4’ünde sıraya giriyor, kadın hastalığı için gelenler böbreğinden oluyor, bir iğneyle kolunu bacağını kaybeden insanların hayatı kararıyor, ilaç parası bulamayanlar da yaşamını yitiriyordu.

Evinde suyu akmayan, parasını askeri cuntacılara kaptıran kısacası üçüncü sınıf bir muameleye maruz bırakılan halk buna rağmen yeterince “laik “ olmamakla suçlanıyordu.

Bu denli krizlerin, askeri darbelerin yaşandığı, hayat standartlarının düştüğü, insana insan gibi muamele edilmediği, hükümetleri medya baronlarının kurduğu, askeri vesayetin balyoz gibi hissedildiği bir zamanda fatura hep dindar halka kesildi.

İmtiyazlı, ayrıcalıklı, güç ve nüfuz sahibi olan işte bu sınıf, yıllardır ülkede yaşayan farklı kesimler üzerinde baskı kurdu. Öyle ki kendilerini tanrı zannetti bu insanlar.

İnsanın doğasına/fıtratına bile müdahale ettiler. İnsan ve değerlerine yönelik amansız bir savaş açtılar. Türkiye Cumhuriyeti standartlarına/kriterlerine uygun yeni bir insan yaratma çabası içerisinde oldular. Zorla, baskıyla ve silahla…

Bu diktatör heveslisi yarı tanrı, müdahaleci kesimlerden az çekmedi insanlar.

Hatırlayınız, 27 Nisan 2007 yılında, kız çocuklarının okudukları ilahileri bahane ederek bir gece yarısı muhtıra denemesi yapan bunlar değil miydi?

27 Mayıs 1960’da “Büyük Atatürk’ün “Yurtta Sulh Cihanda Sulh” prensibi bayrağımızdır” diyerek ülkenin başbakanını asmadılar mı?

12 Eylül 1980’de “Atatürk ilkelerine ve devrimlerine yeniden güç ve işlerlik kazandırmak, Yurtta Sulh Cihanda Sulh ilkesini hayata geçirmek gayesiyle” denilerek darbe yapılmadı mı?

28 Şubat 1997’de “Büyük Kurtarıcı Atatürk'e karşı yapılan saygısızlıklar… Atatürk ilke ve inkılaplarına sadık, aydın din adamları yetiştirmek…” gibi ifadelerle post modern darbe yapılmadı mı?

Generaller, sivil siyasetçileri çağırıp “ Size altın tepside hükümet hediye ediyoruz, bize sadık kalacaksınız” demediler mi?

15 Temmuz 2016’da da aynı gerekçelerle darbe teşebbüsünde bulunmadılar mı?

Bugün de askeri vesayet hala canlılığını koruyor. “Karargâh Rahatsız” diyerek başlayan ve CIA’nın “asker rahatsız” raporuyla devam eden sonra emekli bir subayın çıkıp FETÖ üzerinden sivil hükümeti zan altında bırakan açıklamaları ve TÜSİAD’ın “laiklik” çıkışıyla suskunluğunu bozması.

Atanmışların, seçilmişlere ayar verdiği, medyasının postal yaladığı, millet yoksulluk çekerken, CIA yalakası bir avuç bürokratın, medya patronunun darbe dönemlerinde paralarını katladığı bir devletin peşindeler.

Erdoğan hükümetleri döneminde işte bu vesayetçi yapılarla mücadele ettik. O dönem, devletiyle milletiyle, hukukun üstün olduğu, halkın iradesinin esas alındığı, hak ve özgürlüklerin tesis edildiği, bağımsız, özgür bir ülkede yaşama ideali güden vatanseverlerin büyük çabaları oldu.

Öyle ki, yüzleştikçe onurumuz ve şerefimiz, kendimize olan güvenimiz arttı. Geleceğe umutla bakıyor ve çocuklarımız adına seviniyorduk. Hala öyleyiz.

60 yıldır milleti esir alan bu vesayetçi ceberut devlet düzeneğini tasfiye edip, milletten çalınan devleti sahibine iade etmek istediğimiz için bizden nefret ediyorlar.

FETÖ’yü atom bombası gibi üzerimize attıklarında sırf “irtica” kisvesi altında bu terör örgütüne karşı çıkanlar, CIA imalatı olduğunu öğrendikleri gün derin bir nefes aldılar.

Bugün FETÖ’nün kumanda ettiği siyasi partiler, siyasetçiler, subaylar, medyacılar vs FETÖ ile mücadele eden vatansever siyasetçileri yaftalamak için kollarını sıvadı bile.

Bunu yeni bir darbeye kadar götürme hedefleri var. Can çıkar huy çıkmaz. Çok beklerler!

Hala o eski faşist Türkiye rejimini arıyorlar. Bu ciddi patolojik bir vakadır. Bugün darbe peşinde koşan kim varsa önce tımarhaneye kaldırılmalıdır. Sülük gibi yapıştılar. Düşün artık milletin yakasından.

30 Ocak 2020

Asıl afet; Muhalefet!
Bu ülke çok acılar gördü. Büyük depremler yaşadı. Büyük kazalar geçirdi. Çok insanımızı kaybettik. Yazıya dökülemeyecek kadar büyük, anlatılamayacak kadar derin yaralarımız oldu. Fakat her defasında yaralarımızı sarmasını bildik.

Son zamanlarda farklı bölgelerde ardı ardına depremler oldu. Oluyor. En şiddetlisi, Elazığ ilimizde gerçekleşti. Yaşamını yitiren vatandaşlarımıza Allah’tan rahmet dilerim.

İlk dakikalardan itibaren vicdan, ahlak, erdem sahibi insanlarımız yürekleri param parça olmuş bir vaziyette dualar ederken, devlet de tüm kurumlarıyla seferber oldu.

Camiler, spor salonları, sivil dernekler, Kızılay, 81 ilden çıkan yardım konvoyları hatta TCDD’nin vagonlarına varana kadar açması ve her türlü yardım kampanyaları devreye sokuldu.

Diğer taraftan da bu ülkede dünyanın en ilkesiz, en ahlaksız, vicdansız, haysiyetsiz kendi ülkesine düşman milletine yabancı öyle bir azgın topluluk var ki ne zaman bir yerde bir kaza, doğal afet ya da milletimizi dara düşüren bir hadise yaşansa, ölümler olsa hemen oraya akbabalar gibi üşüşüyorlar!

Acılarımız üzerinden siyasi rant devşirmeye çalışıyorlar.

Soma’da yaşanan ve yüzlerce insanımızı kaybettiğimiz o elim kazayı hatırlayınız. O gün de Soma semalarında görülmüşlerdi.

Kandan, zulümden, ölümlerden ve acılardan beslenen bu kokuşmuş zihniyetin militanları Elazığ depreminde olduğu gibi o gün orada da boş durmadı.

Sosyal paylaşım sitelerinde akla ziyan ifadelerle bu elim kazayı siyasete alet ettiler. Kimi buradan bir iç savaş çıkartmanın yollarını ararken kimileri de ‘’AK Parti’ye oy verdikleri için ölmeyi hak ettiler’’ diyecek kadar insanlıktan uzak yorumlar yapmıştı.

Ölen masum insanlara hakaret edecek kadar alçalan bu insanlarla aynı havayı solumaktan utanç duymuştuk.

Bu ülkede, milletçe mutlu ve huzurlu olduğumuzda mutluluğumuzu burnumuzdan getiren ve yine milletçe acılarımızı paylaşırken bunu fırsata çevirerek içimize nifak tohumları atan bir zihniyetin varlığı ile karşı karşıyayız.

Bu ülkenin hayrına iş yapmayan, kökü dışarıda, buranın insanı olmayan kadrolu bir tayfa bu. Ölümler, yaşanan afetler, acılar umurlarında bile değil. Böyle zamanlarda bu kara ruhlulara pirim verilmemelidir.

Muhalefet denilen ucube tayfa bu ülkenin ruh kangrenidir.

Kızılay’ı, hissedar oldukları İş Bankası sanıyor olmalılar ki bağışlarla ayakta kalan ve dünyanın tüm mazlumlarına ulaşan, yardım elini uzatan bu büyük yardım kurumunu bile dillerine doladılar.

Daha da ileri gittiler. Öyle faşist bir kafa ki bu, enkaz altından çıkarılan insanlarımızı istismar ederek buradan Suriyeli kardeşlerimize bile dil uzattılar.

Sürekli olarak vatanlarından şikâyet ediyorlar. Oysa Cemil Meriç’in de ifade ettiği gibi; “ Vatanlarını yaşanmaz bulanlar, vatanlarını yaşanmazlaştıranlardır.” Gayeleri bu. Bu ülkenin tüm değerlerini yıkıma uğratarak burayı vatansızlaştırmak istiyorlar.

Asla vatan gibi bir dertleri yok. Bu yüzdendir ki bu topraklara mensubiyet duymayan, yabancı bir zihniyetin ürünü olan bu tayfanın yaptığı muhalefet değildir.

Çünkü bu toprakların evladı, vatanı ve milleti konusunda hassastır. Bu toprakların insanına uzak değildir. Milletin acısıyla dalga geçmez. Daha fazla ölüm olsun ki Erdoğan’a daha fazla söveyim demez! Buradan siyasi rant devşirmeye yeltenmez.

Ne çok yabancı var içimizde. Depremin şiddeti üzerinden dahi devlet düşmanlığı yapacak kadar alçaklığın dozunu kaçırmış insanlarla birlikte yaşıyoruz.

Ancak;

Ne yaparlarsa yapsınlar bu ülkedeki birlik beraberliği asla yıkamayacaklar. Onlar bizi ayırmaya kalktıkça daha fazla kenetleneceğiz. Gelecek planlarımızı, ümitlerimizi, kardeşliğimizi, ahlaki meziyetlerimizi bozmaya kalktıklarında da birbirimize daha fazla sahip çıkacağız.

Bizler, şairin “Toplu vurdukça yürekler, onu top sindiremez” dizesinde ifade ettiği ruhu her daim diri tutacağız.

Tüm illerden giden yardımlar, yapılan dualar, belediyeler, sivil örgütler, devletin tüm kurumları hemen herkesin yüreği Elazığ’da atıyor.

İşte bunu hazmedemiyorlar. Onlar devleti, milletin yanında görmek istemiyorlar. Dostumuz İdris Kartal’ın sosyal medyada ifade ettiği gibi; “Allah kimseyi 1999’daki gibi devletsiz bırakmasın.”

9 Ocak 2020
Amerika’nın planlarını boşa çıkarmalıyız
“Geceleri Tanrı’nın omzuna yaslanıp onunla sohbet ediyorum” diyecek kadar sapkın bir adamdı Başkan Bush. Çünkü o, dünyanın tüm terör örgütlerini çekip çeviren sapkın Evangelist örgütüne (mezhep değil) mensuptu.

Başkan Reagan da bundan farklı değildi. 1980 yılında seçildiğinde ilk sözü; “Armageddon’a hazırlanmamız gerekir” oldu.

Obama ve Trump’ın da farklı olduğunu düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. Çünkü ortada nihai hedefi çok önceden belirlenmiş bir proje var.

Bilindiği gibi, Evangelistler ABD’nin kuruluşunu Mesih’in habercisi olarak görür. “Belirlenmiş kader” dedikleri budur. Bu bakımdan Mesih, dünya yönetimini ele geçirinceye kadar ABD’nin görevi; “Yeni Kudüs” olup yeryüzünde kurulacak Tanrı İmparatorluğu’nu Mesih’e hazırlamak ve sunmak olacaktır.

Tanrıyı kıyamete zorlamak dedikleri şey bu.

Bugün Condoleezza Rice’in de ifade ettiği gibi 22 İslam ülkesinde kaos çıkarıp, bölgemizi kan gölüne çevirme planlarının yani Armageddon projesinin arkasında yatan teoloji budur.

Siyaset, finans, medya ve silah teknolojisi de işte bu teolojiye göre inşa edilmiştir.

Öyle ki Türkiye ve İslam âlemi, irrasyonel inanç temelinde gerçekleştirilen reel politik uygulamalarla yakın gelecekte din, siyaset, ekonomi formatlı, nükleer, biyolojik, kimyasal silahlardan oluşan bir küresel hegemonya projesinin tehdidi altındadır.

Çünkü Evangelistler, Yuhanna’nın Vahiy’i ve Eski Ahid’in Daniel bölümüne dayanarak şu üç büyük kehaneti gerçekleştirmek için çaba sarf ediyor. Bunlar; Tek dünya devleti, tek dünya ekonomi yönetimi ve tek dünya din hâkimiyeti.

Demem o ki 300 yıldır durmadan servet ve güç devşiren bu emperyalist düzeni hafife almayalım…

1920’li yıllara kadar İngiltere’de sergilenen Tapınak Şövalyelerinin üstadı Albert Pike’nin 1781’de Mazzi’niye yazdığı mektupta yazılanların hepsi bugüne kadar gerçekleşti. 1. ve 2. Dünya Savaşı oldu. Bugün de Orta Doğu merkezli çıkarılacak bir 3. Dünya Savaşı’nın eşiğindeyiz.

Amerikan emperyalizmi bu noktada Şia, Sünni, Kürt, Türk, Alevi, Arap ayrımı yapmayacak. Bugün Amerika, komşumuz İran’ın bir numaralı adamını öldürdü diye sevinen arkadaşlara diyorum bunu.

Son 20-30 yıllık döneme bir bakınız, bu sürede çıkarılan 30’dan fazla savaşın sadece 9’u Batı ülkeleri taraflarından biriydi. Geriye kalan 21 savaş, ülkelerin iç savaşı şeklinde devam etti. Bu parçalanmanın sonu yok demeye getiriyorum.

Daha evvel bu köşede sıklıkla Evangelist Amerikan emperyalizminin tehdidini dile getirdik. Evangelistlere göre dünya bu günlerde beşinci döneme doğru gidiyor. Bunun sonu malum kıyamet savaşları.

Yani din eksenli çıkarılmak istenen bir 3. Dünya Savaşı. Ancak bunun gerçekleşmesi nükleer, biyolojik ve kimyasal bir savaşın yaşanmasıyla mümkün. Çünkü Rab Yaremya 4:27-28’de şöyle diyor; “Memleketin hepsi virane olacak ancak bütün bütün bitirmeyeceğim. Bundan ötürü memleket yas tutacak ve gökler yukarıda kararacak çünkü ben söyledim, ben tasarladım ve pişman olmadım ve ondan caymam.”

Anlayacağınız, apokaliptik ya da post-apokaliptik kehanetlere bağlı çıkarılmak istenen Armageddon tehdidinin tam merkezindeyiz.

Yeni Dünya Düzeni’ni muştulayan ve ilk Evangelistlerden biri sayılan Yuhanna’nın bazilikası bugün Selçuk’taki Meryem Ana Evi’nin bulunduğu yerdedir. Yani en son seferde fethedilecek yer olan Edom’da yani Tanrı’nın yürüdüğü topraklar olarak kabul edilen Anadolu’da.

Kısacası Türkiye, Amerikan emperyalizminin din eksenli yürüttüğü projenin tehlikelerini görmelidir. Bugün İran için alkış tutan arkadaşlarımız bilmelidirler ki bir sonraki hedef Türkiye’dir.

Aç kurtlar coğrafyamızı elimizden almak için yine acımasız tuzaklar hazırlıyor. Her zaman söylüyorum Türkiye artık kıyıdan çok uzaklaştı. Cumhurbaşkanı Erdoğan da bunu defalarca vurguladı. “Ya olacağız, ya öleceğiz.” Çünkü başka Türkiye yok! Başka gidecek hiçbir yerimiz yok!

Bu bakımdan her kesimden insanlarla bir ve diri olmanın çok kıymetli olduğu dönemlerden geçiyoruz. Türk, Kürt, Arap, Alevi, Sünni, Şii, Ermeni, Laz, Gürcü fark etmeksizin dini, ırkı, rengi mezhebi ne olursa olsun Türkiye’nin ve bölgemizin tüm şerefli insanları artık kenetlenmelidir.

Film setine döndürülen İslam coğrafyasında yönetmen koltuğunda Amerika oturmaktadır. Tüm İslam âlemini ve dünya vatandaşlarını uyandırmak durumundayız.

6 Ocak 2020
Emperyalizme karşı birlik olma zamanı
Kusura bakmayın hiç öyle savaş çığırtkanlığı yapmayacağım. Emperyalizmin merkezi, insanlığın en büyük düşmanlarından biri olan Amerika, bir ülkenin adamını havaya uçurdu diye sevinç çığlıkları atacak değilim.

Varsın, “İran, Husi füzeleri ile Arabistan tesislerini havaya uçuracak” diyen kabızlar savaş senaryoları yazmaya devam etsin.

Varsın, “İrancılığın adı Amerikan karşıtlığı olmuş” türünden gevşek yorumlar yapılsın. Bu bilinç bulanıklığı elbet bir gün durulacak.

Sevinçten mutluluk gözyaşı döken arkadaşlarımız belli ki Amerika’nın FETÖ eliyle 17-25 Aralık’ta başlattığı büyük operasyonun en temel bahanesini unutmuş.

O gün CIA’yı destekleyenlerin bugün İran’ın yanındaymış gibi görünmeleri bir tıynet bozukluğunun da ötesinde etki ajanlığıdır. Bu kaçık adamlar sizi yanıltmasın.

Neyse ben size başka bir şey anlatacağım;

Evvela, 200 yıldır Orta Doğu’yu kan ve gözyaşı ile sulayan küresel emperyalist çetenin dünyasında, lügatinde insanın yer etmediğini bilmek için uzman olmaya gerek yok.

ABD Ulusal Güvenlik Konseyi’nden K.T. McFarland’a göre; bundan böyle düşman ne bir millet ne de bir siyasi birimdir. Tarihteki en şiddetli ve ölümcül olan düşman, “Radikal İslam’dır.

“Ve Radikal İslam belasını yok etmezsek” diyor McFarland, “En sonunda Batı medeniyetini yok edecek... Ve içtenlikle taşıdığımız değerleri...”

Bannon da farklı düşünmüyor. O da; “Çoktandır küresel olan bir savaşın” içinde olduğumuzu ifade ediyor. “Cihat yanlısı İslami faşizme karşı kesin bir savaş! ‘’

“Yahudi-Hıristiyan Batı… Yani insanoğlunun gerçekten süsü olan bir kilise ve bir medeniyet ile “Radikal İslam’ın (gerçek İslam) “yeni barbarlığına karşı savaşı!” diyor.

Trump, ‘’ 20.yüzyılda Birleşik Devletler; faşizmi, Nazizm’i ve Komünizmi mağlup etti.” demişti. “Daha önceki tüm devirlerde karşılaştığımız tüm tehditleri mağlup ettiğimiz gibi radikal İslam terörizmini de mağlup edeceğiz.”

Yani sıra artık İslam’da demektir bu. E hatırlayınız, 1970 yılında yeni Bolşevizm; İslam’dır dememişler miydi?

Bush, 20 0cak 2001 yılında yaptığı bir konuşmada Türkiye’nin de içinde bulunduğu Suriye, Arabistan İran gibi ülkeler için tam 32 kez “hürriyet” kelimesini kullandı.

Meseleyi kısaca özetleyen ABD Eski Başkanı T. Roosevelt oldu. “Her türlü savaşı selamlarım. Savaş ABD’nin sağlık sigortasıdır. Her on senede bir dışarıda savaş yaşamaz isek bu savaşı içimizde yapmak zorunda kalabiliriz” diyordu.

Demem o ki son 200 yıldır, “Yeni Dünya Düzeni” uğruna Hristiyan (Evanjelizm) ve Yahudi (Siyonizm) ittifakının tehdidi altındayız. Ömer Lütfi Mete’nin tabiriyle bir şeytan ordusudur bu. Tanrısı şeytan olan “küresel Karunlar çetesi…”

Bilindiği gibi İngilizler 1901 yılında İran petrolünü 60 yıllığına kontrolüne almıştı. 1933’te yapılan bir anlaşmayla bunu iyice garanti altına aldılar. 1950 yılına gelene kadar da tekellerine aldıkları İran petrolünün ancak %16’sını İranlılara ayırmışlardı.

İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra yapılan ilk demokratik seçimlerde iktidara gelen Musaddık bu duruma itiraz edince ve ülke petrolünü millileştirmeye çalışınca olanlar oldu.

CIA’nın Orta Doğu sorumlusu Kermit Roosevelt ile İngiliz MI6’dan John Sinclair darbe ile vazifelendirildiler. Ajax operasyonuyla Musaddık indirilmiş ve 25 yıl süren despot Şah dönemi de başlamıştı.

Malumunuz o yıllarda 27 Mayıs 1960’dan sonra Türkiye de kendi bağımsız politikasını üretme imkânından men edilmişti.

Bu sürede İran, İsrail’in müttefiki ve bölgedeki jandarmasıydı. Öyle ki SAVAK’ı İsrail istihbaratı MOSSAD çekip çeviriyordu. Türkiye’de de yaptığı gibi!

Kısacası küresel emperyalist sistem için din, mezhep, ırk, ülke ayrımı yoktur. Evvela bunu bilmemizde fayda var.

İslam ülkelerini çözüp dağıtmak ve kendi dünyalarında hapsetmek isteyen Amerika’nın nihai amacı; İslam dünyasında gerçekleşmesi muhtemel bir siyasi, ekonomik ve askeri birlikteliğin tesis edilmemesidir.

Bunu neden göremiyoruz?

“Her zaman ifade ettiğim gibi benim dinim Sünnilik de değildir Şiilik de değildir, benim dinim İslâm'dır. Ben tıpkı 1 milyar 700 milyon kardeşim gibi sadece ve sadece bir Müslümanım. Diğer tüm farklılıklar bu inancımın, bu sıfatımın gerisindedir. " diyen Erdoğan’ı işte bu yüzden istemiyorlar.

Çünkü küresel saldırı hepimize yönelik. Çünkü Türkiye bu ayrışmanın farkında. Çünkü birlik olamazsak bizi dağıtacaklar.

30 Aralık 2019
Sonunda Başardık
Muhalefetin “yalanlarının” bizim “doğrularımızdan” daha çok itibar gördüğü acayip bir dönemdeyiz. Haklı ve doğru algımızı yaymakta pek maharetli olduğumuz söylenemez.

Ancak gün gelir öyle bir ürün ortaya koyarsınız ki sizin bir şey ifade etmenize gerek kalmaz. O kendini konuşturur.

Bundan 60 yıl kadar evvel yine böyle bir teşebbüste bulunmuştuk. Devrim arabası o günün dünyasına hitap eden, üstün performansa sahip sağlam bir otomobildi.

Eğer engellenmemiş olsaydı bugün otomobil sektöründe çok iyi bir kalite yakalayacaktık. Şimdi 60 yıl gecikmeyle bir sayfa daha açtık.

O gün Cumhuriyet Gazetesi’nin yazarları “bira fabrikası yapmak dururken bu da nereden çıktı” türünden yazılar döşüyorlardı. Bugünkü Yılmaz Özdil’in “bira sevgisi” gibi. Kafa hala ayık değil anlayacağınız.

Bugün de yerli otomobile, Kanal İstanbul ve havalimanlarına velhasıl yeniliğe ve zenginliğe karşı direnç gösteriyorlar.

Daha ilk günden “İtalya’ya yaptırdığımız” şeklinde algı oluşturmaya çalıştılar.

Geçenlerde işinin ehli bir dostumuz “Baran Küçük” bu konuda çok faydalı bilgiler verdi.

Örneğin “on yıldır hala mı prototip” diyenler yanılıyor. Çünkü TOGG ve tedarikçilerin bir araya gelişi ile oluşan yapının mevcut çalışmalara başlangıç yılı; 2017 yılıdır.

Peki, neden İtalya’da yapıldı?

Baran Küçük bu algıyı da şöyle çürütüyor; Bilindiği gibi ülkemizde hali hazırda üretim yapan bir otomotiv sektörü vardır, doğru ancak sektör seri üretim üzerine ve çok büyük kısmı montaj bazında üretim yapan bir sektördür.

Eskişehir fabrikasını ele alalım. Bu fabrikada A modeli üretiliyor ve bu model üretilirken tüm üretim planlaması ve bant düzeni buna göre oluşturulur. Sizler bu düzende bir tek basit makinayı bile yerinden oynatırsanız tüm bant ve otomasyon çöker.

Dolayısıyla A modelinin üretildiği bantta “dur bekle, ben iki gün bir prototip üreteyim” diyemezsiniz. Kısacası teknik anlamda bu mümkün değil.

Bir üretim bandı onlarca makine, taşıyıcı bant ve robot kollardan oluşur. Yani kısacası yeniden otomasyon ayarı yapmanız gereken yüzlerce sistem var ve bunlarla işiniz bitince de tekrar eski hallerine getirmek zorundasınız.

Sadece bunu yapmanın bile maliyeti işleyen bir fabrikada milyonlarca doları bulur. Bir de üstüne makinelerin veya kolların değişmesi gerektiğini düşünün…

İtalya’da ise sadece bu iş ile uğraşan ve tasarım araçlar imal eden bant mobilitesi daha yüksek ve elinde farklı makine çeşitleri bulunduran özel tasarım yapan bantlar vardır. Bu firmalar seri üretim yapmazlar tek işleri bu tip kişiye ve şirkete özel üretim yaparlar.

Dolayısıyla arabamız İtalya’da üretilmeyecek. Sadece prototipi İtalya’da imal edildi. Testler tamamlanıp nihai ürün onaylandığında üretim ülkemizde Bursa dahil pek çok fabrikada yapılacak.

Batarya kısmı için mesela Zorlu Grubu çoktan çalışma ve yatırımlarına başladı bile. İşin işleyişi gereği batarya bir fabrikada, motor veya bileşenler başka bir bantta üretilmek zorundadır.

Diğer taraftan prototipi üretip gerekli testleri tamamlamadan bir üretim bandı, endüstrinin hiçbir alanında oluşturulmaz. Çünkü, ürettiğiniz prototip çok iyi ancak ön direkte bir zayıflık gördünüz diyelim ve 4 mm yerine 6 mm malzeme kullanmanız gerekti. İşte bu durumda o kurduğunuz ve milyonlarca dolar harcadığınız bant çöp oluyor.

Baran Küçük “neden bu kadar uzun sürdü” sorularına da tüm tecrübe ve imkânlarına karşın yeni bir modelin bilinen markalardaki çıkış süreleri ile cevap veriyor. Örneğin Mercedes’in çıkış süresi ortalama 7 ila 8 yıldır. Keza BMW 8 ila 9 yıl, Volkswagen’in ortalama 8 yıl, Cadillac’ın ise ortalama 11 yıldır.

Son olarak, halkla ilişkiler ve iletişim konularında yorulmayan, bıkmayan ve herkese üslubunda cevap veren kaliteli insanlarla bu süreci götürmeliyiz.

Geçen bir kanalda TOGG CEO’su Gürcan Karakaş güzel ifade etti. Lakin orada “Henüz fiyat belirlemedik. Bu otomobil kimden pazar payı alır diye düşünüp ona göre fiyat belirlenecektir” yerine “Bu otomobili milletimiz rahatlıkla alabilecektir” türünden bir açıklama yapsaydı daha yerinde olurdu.

Esasında mesele, Türkiye’nin yerli otomobilini üretecek olmasıdır. Bundan rahatsız olanlar türlü bahanelerle başarımızı gölgelemeye, yalan yanlış bilgilerle de otomobil projesini basitleştirmeye ve sulandırmaya çalışıyor.

Oysa Türkiye’de bir devrim yaşanıyor. Ülkenin ayakları üzerinde durmaya başladığı şahane bir dönem bu. Artık buradan geri dönüş yok.

23 Aralık 2019
17-25 Aralık Operasyonu
17-25 Aralık FETÖ operasyonunun yapıldığı gün kaleme aldığım “Bu bir darbe teşebbüsüdür” başlıklı yazımda şöyle demiştim; “Bu günden sonra dili, ırkı, inancı ne olursa olsun ülkesinden yana tavır koyanlarla bunun tam karşısında olanlar arasında sıkı bir mücadeleye tanıklık edeceğiz. Artık net olma zamanı, herkes safını belirlesin.”

Saflar belirlendi. Aslında saflar çok önceden belirlenmişti. Kraliçenin 600 kiloluk hediyelik eşyayla tam 36 yıl aradan sonra sadece Gül’ün Cumhurbaşkanlığını kutlamak için Türkiye’ye geldiğinde belirlenmişti saflar.

Milletin treninden inip Kraliçenin ve Hillary’in trenine binenler safını çoktan belirlemişti.

Egemen Bağış o gece Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı aramamış olsaydı bakanlar, güya “milletin önünde aklansınlar” bahanesiyle Yüce Divan’a gönderilecekti.

Peki, bakanlara “gidin aklanın” diyen kişi kimdi? Bugün işi parti kurmaya kadar vardıran Davutoğlu’ndan başkası değildi. Bereket versin Erdoğan bu tuzağı bozdu.

Aksi takdirde Yüce Divan'da 17-25 Aralık darbe girişiminde olduğu gibi dosyalar yeniden açılarak bir şekilde Cumhurbaşkanı Erdoğan'a bağlanmaya çalışılacaktı. Böylece Erdoğan'ın Cumhurbaşkanlığından indirilmesi amaçlanıyordu.

Bir gece yarısı, Erdoğan’dan habersiz Yüce Divan kumpasını tezgâhlayanlar masum değildir. O gün maksatları neyse bugün de aynısını düşündüklerinden zerre kuşku duymuyorum.

Muhalefet ise; 17-25 Aralık haftasını Rüşvet ve Yolsuzlukla Mücadele Haftası ilan edip, hırsızlığı, soygunu ve rüşveti anlatma derdindeydi.

Ne var ki Bahçeli, bu hatasını Haziran seçimlerinden sonra telafi etti. Ve tabi ona bunun bedelini ödetmek istediler.

CHP deseniz “Başbakan, 30 Mart'ı bile görmeden siyasetten çekilebilir” diyerek FETÖ’ye ne kadar çok güvendiklerini açık ediyordu.

17-25 Aralık FETÖ operasyonunun yapıldığı dönemde firari FETÖ’cü Emre Uslu, Koray Çalışkan’ın sunduğu programın müdavimleri arasındaydı. İsmi lazım değil meşhur bir yorumcu da buraya katılarak, “MİT’e çok geniş yetkiler verildiğinden” falan bahsediyordu.

Emre Uslu şöyle diyordu mesela; “Çok basit bir soru soracağım. Düşünün, eğer 17-25 Aralık rüşvet operasyonunda Türkiye’nin lideri Gül, Arınç ya da Babacan olsaydı (buna Davutoğlu da dahil) biz bu kırılmaları bu tartışmaları bu boyutuyla yine yaşar mıydık? Elbette yaşamazdık.”

Neyse Ahmet Hakan’ın bile gözünü 15 Temmuz’da açan acayip bir süreç yaşadı Türkiye.

Bu operasyonun kilit isimlerinden biri de Kemal Kılıçdaroğlu’dur. Bir CHP genel başkanı 37 yıl aradan sonra ABD ziyareti gerçekleştirecekti. Ziyaret öncesinde, gazetecilerin Kılıçdaroğlu’na sorduğu tek bir soru vardı. ‘Gülen’le görüşecek misiniz?’

Net cevap veremedi. Aydınlık Gazetesi’nin haberine göre; ABD ziyaret trafiğinin 2013 yılında birden yoğunlaşması dikkat çekicidir. CHP heyetinin 4 günlük ziyareti boyunca Cemaat’le yatıldı, Cemaat’le kalkıldı.

“Kılıçdaroğlu ABD’ye mi yoksa Cemaat’e mi gitti” diye soruldu. Heyetin başlıca muhatapları Fetullah Gülen’e yakın örgütler ile Türkiye’de görev yapmış PKK’ya ve Cemaat’e yakın CIA görevlileri oldu.

Kılıçdaroğlu ve CHP heyeti, Cemaatin ana kuruluşu Rumi Forum ile Fetullahçı Amerikan Türki Topluluğu (TAA) temsilcileriyle buluştu.”

Ödülünü de erken takdim ettiler. Eline bilgi belge tape vs tutuşturup yurda gönderdiler. Aylardır FETÖ’nün eline tutuşturduğu tapeleri okudu.

Hüseyin Gülerce bir yazısında; Türkiye'ye dönüşte heyetteki bazı CHP'liler, "yakında öyle şeyler açıklanacak ki, Erdoğan ülkeyi terk edecek" diye konuştuklarını hatta Kılıçdaroğlu’nun Samanyolu TV’de “Erdoğan yurt dışına kaçacak ama yakalayıp getireceğiz” dediğini aktarıyor.

Şunu demek istiyorum. Karşımızda milletlerin kimyasını bozmaya ant içmiş küresel bir örgütlenme var. İçeride de bu güce iman etmiş zayıf, çelimsiz, korkak bir zümre… Her defasında duvara toslayan küresel çetenin yerli işbirlikçilerinden Kılıçdaroğlu da bu tayfadan.

Erdoğan'sız bir Türkiye istiyorlar. Eğer Erdoğan düşerse, Türkiye'yi Kemal Kılıçdaroğlu gibi bu coğrafyaya yabancı, köksüz, ruhsuz, korkak, zayıf, dirençsiz siyasetçilerin eline teslim edecekler.

Başından beri küresel emperyalist düzenin kanlı, acımasız “Yeni Dünya Düzeni” projesine karşı ayaklarımızın üzerinde durmanın bedelini ödetmek istiyorlar. İçerideki yeni partilere bir de bu gözle bakınız. Operasyon hala devam ediyor.

16 Ocak 2020
Ders Kitapları Güncellenmeli
Geçenlerde Sultanbeyli Belediyesi’nin ev sahipliğinde, Aydos Diriliş Nesli Okumaları, Bilim Tarihi Sohbetleri etkinliği çerçevesinde gençlerle birlikteydim.

Rahmetli Fuat Sezgin üzerinden İslam bilim tarihi, Müslüman bilginlerin insanlığa katkıları ve günümüz İslam coğrafyası konularına varana kadar gençlerle sohbet ettik.

Bu tür medeniyet perspektifli sohbetlerde gençlerin heyecanı, gözlerinde ışıltı ve özgüvenleri buna ilaveten biraz da şaşkınlıkları dikkatimi çeker.

Çünkü onlara öğretilen bilim tarihi ile Fuat Sezgin’in ömrünü adayarak ortaya koyduğu bilim tarihi arasında uçurum var.

Rahmetli Fuat Sezgin’in kendi ifadesiyle, daha ilkokuldan itibaren bu ülkenin çocuklarına; “İslam bilginlerinin dünyanın bir öküzün boynuzu üzerine oturduğuna inandıkları” palavrası aşılanmaya başlandı.

Oysa modern dünyanın oluşumunda İslam âlimlerinin büyük emeği olmuştu. Ne var ki Avrupa, 17. yüzyıldan itibaren kendilerini İslam dünyasından üstün görmeye, hatta bu kültür dünyasını unutturmaya başladılar.

Bilimin, düşüncenin, sanatın sadece Batı merkezli üretildiğine dair sarsılmaz bir kanaat oluşturuldu. Bizim ülkenin aydınları da geriliğin nedenini dinde görmeye başladı.

Oysa din (İslam) bilimi teşvik etti. Fuat Sezgin’in dediği gibi; “Bugün Müslümanlara düşen görev tarihlerini çok iyi bir şekilde ortaya koymak. Gerileyişin nedeni din değildir. Başka tarihi sebepler var. Müslümanları yanlış düşünce ve kompleksten kurtarmak lazım.”

***

Müslümanların kimya, fizik, tıp, sosyoloji ve tarih alanında ortaya koyduklarını kimse bilmiyor.

Öyle ki 11.yüzyılın ilk yarısında İbnu'l-Heysem bir optik problemini dördüncü dereceden bir denklemle çözmüştü. Küçük bir yanlışlıkla Latince’ye çevrilen problem, “Problema Alhazeni” adı altında 13. yüzyıldan itibaren Avrupalı bilginleri altı yüzyıl kadar uğraştırdı. İbnu'l-Heysem'in çözümü, ancak 19. yüzyılda kavranabildi.

Cabir bin Hayyan aynı zamanda bugün bildiğimiz genetiğin babasıdır da. Şöyle diyor: "Allah bize fiziki kanunlar vermiştir. Bunlarla bitki, hayvan hatta insanın benzerini yapabiliriz. Allah beşere öyle kabiliyetler bahşetmiş ki, bununla beşer kâinattaki tüm sır perdelerini çözmeye muktedirdir."

Bu sözler 8. yüzyılın ikinci yarısında yaşamış olan ve atomun parçalanabileceğini ilk bulan alim Cabir bin Hayyan'a ait. Korkunç bir zekâ!

Güneşle Dünya'nın yıllık en uzak aralığının değişken olduğunu 9. yüzyılda Müslümanlar saptadı. El Birunî ise 11. yüzyılda dünyanın enlem ve boylam derecelerini 6-40 dakikalık küçük farklarla hesapladı.

Meşhur Leonardo da Vinci’nin resimlerini çizdiği aletler ve matematik hesapları, İslam alimlerinin buluşuydu. Da Vinci, bu bilgileri kullanarak devrine göre inanılmaz kabul edilen resimlerini çizebildi.

Hâlbuki Leonardo’nun, İslam bilginlerinin buluş ve bilgilerini kullandığı kabul edilse resimlerinin çözülemeyen sırları aydınlanmış olacak.

Ders kitaplarında “coğrafi keşifler” olarak verilen bilgilerin yalan olduğunu Fuat Sezgin ispatlıyor. “Modern denizcilik İslam dünyasının bir malı. İslam dünyasının bir başarısıdır” diyor, hoca.

Pusulayı iptidai bir cisim olarak Çinlilerden öğrenip aldılar. Müslümanlar 15. yüzyılda denizcilik ilminin bu iki temelini kurdular. Afrika ile Sumatra arasındaki mesafeyi 20 ila 30 kilometre bir hata ile ölçebilmişlerdi.

Bunun da ötesinde çok mühim olan bu ölçüler sayesinde Müslümanlar enlem boylam derecelerini gösteren ve bunlara dayanan dünyanın ilk haritalarını çizdiler.

Portekizliler esasında hiçbir şeyi keşfetmediler. İslam haritaları 15. asrın başlarında onlara ulaşmıştı.

Dolayısıyla Afrika, Asya ve Avrupa'ya ilişkin tüm dünya haritaları, Müslümanlar tarafından yapıldı. Kristof Kolomb'un elinde Müslümanların yaptığı harita vardı. Vasco da Gama da Müslümanlara ait haritalarla Hindistan'a ulaşabildi.

Şimdi soruyorum; 61 yıllık emeğin ürünü olan bu bilgiler yalan mı? Her bilginin belgesi var mı? Var. Birer nüshası örnek olarak yayınlandı mı? Evet. Peki, Fuat Sezgin bunca çalışmayı neden yaptı? Ben öldükten sonra “Fuat Sezgin yılı” ilan edin diye mi?

Neden ders kitaplarımızı bu gerçek bilgiler ışığında güncellemiyoruz? Bu ülkenin çocuklarının bu bilgileri öğrenmeye hakkı yok mu? Çünkü bu eserler tam da bunun için yazılmadı mı?

19 Aralık 2019
Erkekleşme süreci olarak feminizm

“Tam iffetli olacağım bi gülme geliyor”, “Eşitlik yoksa aşk da yok” ya da TBMM’ye kadar inen las tesis danslar gibi absürt, bayağı ve ucuz protestolar üzerinden kadını değersizleştiren feminist çılgınlarla işimiz olmaz.

Çıkış yolu itibariyle anlamlı, söylemleri abartılı, talepleri fıtrata aykırı bir feminizm gerçeği ile karşı karşıyayız.

Malumunuz Kadın, Hz.Havva’dan bu yana teolojinin, ticaretin ve siyasetin konusu edilegelmiştir. Marilyn Yalom “Memenin Tarihi” adlı kitabında, 25 bin yıllık bir kadın tarihini ele alıyor.

Emziren Meryem Ana’nın iffetinden, Fransız Cumhuriyeti’nin çıplak memeli, eşitlik ve özgürlük tasvirlerindeki kadın algısına varana kadar ilginç bir serüven bu.

Bizde, Osmanlı kadınları tarafından kurulan “Osmanlı Müdâfaa-i Hukuk-ı Nisvan Cemiyeti” bilinen ilk feminist hareketidir. Osmanlı kadınının hukukunu savunmak için bir araya gelen kadınlar, mezhep ayrımı gözetmeksizin tüm Osmanlı kadınlarını asil üye, yabancı kadınları ise yardımcı üye olarak kabul ederek kuruluşunu gerçekleştirmişti.

***

Siyasi anlamda kurulan ilk örgüt ise 1923 Haziran’ında Nezihe Muhiddin başkanlığında “Kadınlar Halk Fırkası”dır. Adında “fırka” sözcüğü geçse de, örgütün ilk hedefi siyasi değil; ülke genelinde kadınların toplumsal yaşama dahil olmaları ve ülke kalkınmasında etkin rol almalarını sağlamaktır.

Ne var ki parti kurma istekleri onaylanmaz. Hatta “oy hakkı mücadelesi” için 1927 yılında bir kongre düzenleyerek, erkekler gibi oy kullanmak istediklerini beyan ettiklerinde ortalık karışır.

Öyle ki kadınların oy kullanma talepleri Cumhuriyet Gazetesi tarafından; “Kokanalar Trabzon’da Ortaya Çıktı’ manşetiyle sert tepki görür.

İlk kadın romancılarımızdan Fatma Aliye Hanım da kadınların gelişiminin erkekler tarafından engellenmesini evrensel bir sorun olarak görüyordu mesela. Yalnız Fatma Aliye Hanım, haklı olarak kadınların kendi tarihlerini bilmediklerini ifade ediyordu.

Batılı feminist yazarların kitaplarının Türkçeye çevrilmeye başlamasıyla bir zihin kırılması yaşanır. “Erkekler, dünyayı kendi bakış açılarıyla tasvir ederek mutlak gerçekliği bulandırıyorlar” diyen Simone de Beauvoir’in kadınlara ilham verdiği dönemler.

BM’nin işe el koyduğu(!) 1975-1985 yılları ise Türkiye’de ikinci dalga feminist hareketin canlanmaya başladığı yıllardır.

Örneğin 1975 Aralık ayında, 27 kadın derneği tarafından “Ankara Kadın Kongresi” düzenlenir ve burada kadınların lehine yasal düzenleme önerileri dile getirilir.

***

1981 yılında da küçük gruplar halinde bir araya gelen feministler, YAZKO (Yazarlar ve Çevirmenler Kooperatifi) tarafından, Fransız feminist Gisélle Halimi’nin de katıldığı dört günlük “Kadın Sorunları Sempozyumu” düzenlediler.

Sonrasında CEDAW (Kadınlara Karşı Her Türlü Ayrımcılığın Ortadan Kaldırılması Sözleşmesi)nin yaşama geçirilmesi için imza kampanyası düzenlendi ve toplanan 7 bin imza, 8 Mart 1986’da TBMM’ne iletildi.

Geçen yüzyılda kadını, hukuk ve adalet çerçevesinde ele alarak onu toplumsal yaşama dahil etme mücadelelerinin bir anlamı vardı.

Bugün ise feministler ciddi anlamda ontolojik kafa karışıklığı yaşamaktadırlar. Zihnin yerini yapay zekânın ve makinenin almaya başladığı bir dünyada kapitalizm, ataerkilliğin yerini çoktan aldı bile.

Çareyi feminizmde arayan Müslüman kadınların yaşadığı kimlik bunalımı da vahim boyutlara ulaştı.

Türkiye’de 2011 yılı istatistiklerine göre 18 milyon 600 bin(%55) ya hiç okumamış ya da ilkokul mezunu kadının olması evet, bir sorundu. Devlet Personel Başkanlığı’nın verilerine göre kamuda istihdam edilen personelin % 37’sinin kadınlardan oluşması da bir sorundur.

Ne var ki feminizm vaktiyle başörtülü kadınların eğitim sorunlarını hiç masaya yatırmadı. Manavda sebze tartar gibi bir eşitlikten bahsediyorlar ve meseleye erkek düşmanlığı üzerinden yaklaşıyorlar.

Dolayısıyla aile kurumuna da zarar vermektedirler. Çünkü kadın erkek düşmanlığı feminizm üzerinden körüklenmektedir. Sorun kadın olmasına rağmen feministlerin erkekleşmesi gibi bir garabetle karşı karşıyayız.

Kadını, kapitalizmin nesneleştirdiği bir araç konumundan çıkarıp, kadın ve erkeği artık “insan” üst başlığı altında değerlendirmeliyiz. Ancak bu aptal feministlerin harcı değil.

5 Aralık 2019
İstanbul Sözleşmesi: Problemli bir sözleşme
Eğitim ve aile konusunda ne kadar hassas olduğumu bu köşeyi takip edenler bilir. Bu ülkenin çocukları söz konusu olduğunda babamı bile tanımam.

Çünkü Türk aile yapısının çözülmesi demek; milletin bir arada bulunma ve mukavemet etme gücünden yoksun bırakılması demektir.

Keza bu eğitim sistemi için de geçerlidir. Eğitimin kadar varsındır. Eğer buraya ait bir sistem geliştirememişseniz yetişen nesiller sizin eseriniz olmaktan çıkacaktır.

Kısacası eğitim sistemini kim kurmuşsa nesil ona aittir…

Bu sorumlulukla epeydir eğitim ve aile konusunda düşüncelerimi paylaşmaktayım. Vaktiyle “İstanbul Sözleşmesi” üzerinden de eleştirilerimi dile getirdim.

Ne var ki son zamanlarda bu sözleşme üzerinden başta KADEM olmak üzere AK Parti ve Cumhurbaşkanı Erdoğan hedefe oturtularak “aileyi yıkan ya da yıkacak olan” zalimler tayfası olarak takdim edilmektedir.

Öyle ki “zulüm AK Parti döneminde başladı” diyenler bile çıkıyor.

Elbette ülkenin Cumhurbaşkanı da dâhil olmak üzere hemen herkes yeri geldiğinde eleştirilebilmelidir. Kimse kusursuz değildir. Ne var ki bu mesele artık bağlamından kopartılarak neredeyse bir muhalefet enstrümanı haline getirildi.

Yani işin içine aileyi katan veryansın ediyor. Bu tür agresif tavırlar yanlış.

Aksi takdirde bu durum ne yazık ki sağlıklı netice almamızı engelliyor. AK Parti öncesi bu ülkede kadın, aile ve eğitim sorunu yok muydu?

Öyle bir muhalefet rüzgarı estiriliyor ki örneğin KADEM eşcinsellik üzerinden görüşlerini net bir şekilde ifade etmesine rağmen bu dernek, LGBT, nötr cinsiyet türünden projelerin mimarı gibi takdim ediliyor.

Benzer bir durum Milli Eğitim Bakanı Ziya Selçuk için de söz konusu. Örneğin kendisi ETCEP adlı projenin mimarı gibi takdim edildi.

Acayip derecede bir bilgi kirliliği var. Açıkçası niyetlerini de tam olarak kestiremiyorum.

Evet, İstanbul Sözleşmesi tümüyle olmasa bile bazı maddeleri bakımından problemli bir sözleşme. Bu maddeleri yine bu köşede 18.10.2018 tarihli “Ailesiz Toplum Projesi” başlıklı yazımda dile getirmiştim.

Kaldı ki bu sözleşme; toplumsal cinsiyet ile birlikte cinsel yönelim ve cinsiyet kimliği kategorilerini doğrudan metninde içeren ilk uluslararası sözleşmedir.

Tam da bu noktada, "Toplumsal cinsiyet kavramını, toplumsal cinsiyet kimliği kavramını ve cinsel yönelim kavramını kendi değerlerimize uygun olarak nasıl yorumlayacağız?

Bu soru üzerine oturup konuşmamız lazım.

Diğer taraftan Avrupa ülkelerinin pek çoğunda ergenlerin üçte biri 15 yaşından önce cinsel ilişki yaşamaktadır. İsveç, Danimarka, Fransa, Finlandiya'da ergen gebeliklerinin % 60’dan fazlası kürtajla sonlanmaktadır. Batı, kendi geleneğinden kaynaklı bu durumları sorun olarak görmüyor.

Ancak bizde sorun, tam olarak burada başlıyor. Avrupa bu tür sözleşmeleri, Batılı değerlere ve kendi kavramsal sistemine dayanarak yapmaktadır. Yani orada bir sorun teşkil etmiyor.

Öyle ki bu sözleşme, karı-koca ilişkisini “partner” kavramı içerisinde ele alıyor mesela. Partner kelimesi her türlü cinsel ilişkiyi içinde toplamaktadır. Burada ilişkinin koşulları (evlilik içi-evlilik dışı olması, kadın-erkek arasında veya eşcinsel biçimde olması vb.) önemsizleşmektedir.

Sözleşme toplamda 81 maddeden oluşmaktadır. Sanırım 7 maddede sıkıntı görülüyor. Buna rağmen aile sorunun kökeninde bu sözleşme yoktur. Sırf bu sözleşmeyi AK Parti imzaladı diye 300 yıllık bir meseleyi tutup da KADEM’e Tayyip Erdoğan’a bağlamak hakkaniyetli bir tutum değildir.

Diğer taraftan Anayasa'nın 90. maddesine göre iç hukukun uluslararası sözleşmelere aykırı olması mümkün değildir. İç hukuk ve sözleşme maddeleri çatıştığında, sözleşme maddeleri esas alınmaktadır.

Bu şu demek; biz kendi aile değerlerimize dayalı bir iç hukuk yapılanmasına gidemiyoruz.

Bakınız, Yoksulluk Nafakası Kanunu İsviçre Kanunu’ndan alınmıştır. İsviçre daha sonra bu kanunda “süresiz” ibaresinin yanlış olduğunun farkına varıp süreli hale getirdi. Ne yazık ki Türkiye hala eski yasayı dikkate almaktadır.

Benim için asıl sorun budur.

İnsanı ithal Batılı kavramlarla tanımlayıp, şekillendirdikten sonra içeride kendi kavramlarımızla bir hukuk geliştirmemiz mümkün olabilir mi? Bugün sanayide yerli araçlar üreten Türkiye neden Batılı kavramlara muhtaç olsun ki? Oysa kendi kavramlarımızı da üretebiliriz.

28 Kasım 2019
Bürokrasi hastalığı
O gün orada valiyi alkışlayanları görünce “bürokrasiye itaatkâr” bir toplumun hala diri olduğunu gördüm.

Hak ve özgürlükler alanında mesafe kat ettikçe, gerek oturma şekli ve gerekse kılık kıyafet gibi meselelerin artık çok geride kaldığını düşünüyordum.

Tepkilere bakılacak olursa maalesef azımsanmayacak bir topluluk, hala bu türden meselelerin, devletin itibarını zedelediğini düşünüyor. Hangi ara eski Türkiye’yi aratmayacak türden bir itaatkarlık hâsıl oldu, anlamak mümkün değil.

Başkanlık sistemine geçmiş bir ülkede hala eski kutsal devlet refleksi ile hareket eden insanların olması, üzerinde durulmayı hak ediyor.

Sanırım sonradan karşılıklı özürler dilenmiş. Ne var ki eski Türkiye’den kalma bürokratik zihniyeti hatırlatması bakımından mevzuu üzerinde biraz duralım.

Türkiye’de atanmışların, seçilmişler üzerinde kurduğu hegemonyanın en yakın şahidi kuşkusuz Cumhurbaşkanı Erdoğan’dır. Ve o nerede olursa olsun buna hep itiraz etti.

Danıştay’ın 146. yıldönümünde yaşanılanları hatırlayınız. Erdoğan o gün ayağa kalktı ve tepkisini ortaya koyarak salonu terk etmişti.

Mülki amirlerin makamının aynı zamanda devleti de temsil ettiği yönündeki anlayış haliyle makam sahibini kudretli(!) kılıyor. Ve o koltukları inanılmaz kıymetli yapıyor. Oysa kıymetli olan o koltuk değil onun üzerinden halka sunulacak hizmettir.

Güleryüz, hoşgörü ve samimiyettir…

Eskiden kalma klasik, katı, kaba uygulamaları yaran ve tamamen halkın içinde boy gösteren sıra dışı, mütevazı bürokratlar da oldu.

Rahmetli Recep Yazıcıoğlu bunun ilk ve korkarım son örneği olacak.

Bir programda bürokrasi alanında yaşanan zorbalıkları, bürokrasi hastalığı olarak değerlendirmişti. “Buna kibir eklenince ortaya hiç de hoş olmayan görüntüler çıkıyor” demişti.

Bana göre bu aynı zamanda bir sistem ve zihniyet sorunudur.

Bilindiği gibi transandantal devlet anlayışının yer ettiği ülkelerde devlet, toplumun itaat etmesi gereken yarı- Tanrısal bir varlık konumuna indirgenir.

Tanrı bir bakıma dünyevileştirilmiştir. Esasen devletler de varlıklarını buna borçludur. Aksi takdirde hiçbir devlet varlığını muhafaza edemez. Yani tüm uygarlıklarda da bu böyledir. Devlet mekanizmasına bir kutsallık atfedilir.

O hürmet edilecek, saygıda kusur edilmeyecek tanrısal bir makam konumuna indirgenmiştir.

Cumhuriyet Gazetesi’nin 3.11.1930 tarihli başyazısı şöyle başlıyordu; “Modern devlet tam sözü ile hâkim bir müessesedir. İçilen suya, oturulan yere, tavanın yüksekliğine, pencerenin genişliğine hulasa her şeye karışır.”

Tanım doğru. Çünkü modern devlet, adına resmen vatandaş dediği insanları gerçekte birer hükümranlık nesnesi olarak, yani üzerinde kayıtsız şartsız hüküm yürüteceği bir yığın olarak görerek işe başladı.

Dönemin ulus devletçi sistemlerine bakıldığında, devlete göbekten bağlı, itaatkâr, uysal ve tek-tip vatandaş oluşturma yönünde de birtakım mekanizmalar geliştirdiler.

Bu süreçte kendini halkın üstünde gören; halka ait değerleri aşağılayan, milletle arasına her açıdan ayrıcalık ve farklılık koyan, elitist tavırlar içerisindeki bir bürokratik vesayet sistemi de işletilmeye çalışıldı.

Erdoğan son 18 yıldır; “Biz bu millete efendi olmaya değil, hizmetkâr olmaya geldik" diyerek işte bu eski anlayışa/sisteme karşı mücadele etti.

Malum eski dönem bürokratları her nerede bir başörtülü görse onu azarlar ve ortamdan kovarlardı. Çünkü devletimizin son elli yıldır üzerinde titizlikle durduğu şey; kılık-kıyafet ve davranışlar oldu.

Bir türlü aşamadık bunu.

Öyle ki memurların kılık kıyafet yönetmeliklerinde; “Kulak ortasından aşağıda favori bırakılmaz. Saçlar, kulağı kapatmayacak biçimde ve normal duruşta enseden gömlek yakasını aşmayacak şekilde uzatılabilir. Bıyık tabii olarak bırakılır, uzunluğu üst dudak boyunu geçemez. Üstten alınmaz, yanlar üst dudak hizasında olur…” denilerek bir kalıp belirlendi.

Buna aykırılık her zaman devlete yani otoriteye yani kutsala bir saygısızlık olarak telakki edildi. İşte biz bu eski anlayışa karşı mücadele etmiyor muyuz?

Oysa devlet, yapılan hizmete, üretime ve kaliteye bakmalıdır. Çünkü bizim düsturumuz; “İnsanı yaşat ki devlet yaşasın” düsturudur.

Buradaki insan da illa başörtülülere yönelik olduğunda aklınıza gelmesin…

18 Kasım 2019
Her kesim kendi bağnazıyla yüzleşmeli
Bir önceki yazıda “Sayın Cumhurbaşkanı’nın ‘dindar nesil yetiştirme’ talebi bir önceki yüzyıldan kalma pozitivist temelli eğitim sistemiyle birlikte değerlendirilmelidir” şeklindeki tespitim ve verdiğim örnekler yazının bağlamından kopartılarak farklı yerlere çekildi.

Bazı muhalif medya organları bunu “Erdoğan’a itiraz” şeklinde duyurarak ardından sanki dindarları aşağılıyormuşum gibi takdim ettiler.

Böyle saçma sapan, seviyesiz, ergen tribi kıvamında haber yapmayı nasıl becerebiliyorlar doğrusu anlamakta güçlük çekiyorum.

Korkarım o “karanlık oda” aydınlanmadan bunları öğrenemeyeceğiz.

Kaldı ki muhafazakâr medya organlarında bilhassa eğitim-kültür konularında Erdoğan’a en çok itiraz eden -hatta tek itiraz eden dersem abartmış olmam- yazar benim. Ve bunu neredeyse on yıldır yapıyorum.

Bu noktada ben Erdoğan’ın yolunu bilirim o da benim huyumu ve niyetimi bilir.

Aynı yazıyı Hürriyet yazarı Ertuğrul Özkök de köşesine taşıyarak verdiğim bilgiler üzerinden nazik bir üslupla meseleyi kendi zaviyesinden değerlendirmiş.

Ne var ki ortada bir “hakikat çarpıtması” söz konusu. Çünkü laiklerin gördüğü hakikat ile benim ifade etmeye çalıştığım ve gördüğüm hakikat birbirinden çok farklı ve derinlikli.

Netice itibariyle Hürriyet yazarı ile “dindar nesilden evvel ahlaklı nesil yetiştirmek lazım” noktasında örtüşüyoruz.

Örneğin, Diyanet’e ve onca İHL’ye rağmen, “Din bilgisini nereden alıyorsunuz” sorusuna; % 30 dini kitaplardan. % 45 internetten ve televizyondan. % 20’si de bildiğini düşündükleri kişilere sorarak şeklinde cevap vermiş. % 5’i ise cevap vermemiş. (MAK Araştırma raporundan)

Yani burada bir sıkıntı var. Ve muhafazakâr dindar iktidarın bu sıkıntılar ile yüzleşmesi gerekir.

Neyse, “önce ahlaklı nesil yetiştirmek” konusunda anlaştığımız Hürriyet yazarı, acaba aynı yazıda önemle vurguladığım “ideolojik eğitim” eleştirisine de katılıyor mu?

Bilimsel, laik, çağdaş eğitim adı altında, okul önlerinde ezoterik ayinleri aratmayacak türden etkinliklerle çocukları secde ettiren “zihniyet” hakkında bir şeyler söylemek ister mi?

Bu öyle büyük bir mesele ki ve öyle bir eğitim düzeneği tesis edilmiş ki; ne dindarı dindar gibi yaşıyor ne solcusu solcu gibi tavır koyuyor, ne sanatçısı sanatçı gibi üretiyor ne yazarı yazar gibi ne aydını aydın, ne de siyasetçisi siyasetçi gibi…

Çok ciddi boyutlarda yaşanan bir karakter yıkımı değil mi bu? Bana kalırsa aynı zamanda çok ciddi bir memleket meselesidir de.

O yüzdendir ki bir önceki yazımda; “mesleklerden önce ahlak gelir/gelmelidir” demiştim.

Makamda yükselmek için bir diğerinin hakkını gasp eden bir memur, hırsızlık yapan bankacı, domuz etini dana eti diyerek satan kasap, kiremit tozunu renk biberi diye yutturan esnaf, çıkarı için takla atan sanatçı, ülkesini satan yazar, siyasetçi, gazeteci, aydın vs.

İyi de bu ahlaksızlıkları yapanların tümü dindar değil ki?

Hemen her görüşten, ideolojiden, mezhepten, meşrepten insanlar bunlar… Ortak noktaları; tek bir sistemin ürünü olarak imal edilip piyasaya sürülmeleridir.

O yüzdendir ki çağrım, sadece dindar nesil yetiştirmek talebinde bulunan Erdoğan’a değil, Kemalist nesil yetiştirmek isteyenlere, laik, çağdaş, ilerici diye tutturan ve bunu dayatanlara da aynı çağırıyı yapıyorum. Ve yapmalıyız.

Önce ahlak önce insan ve değerleri dememiz lazım. İşte bunu becerebilenlerin, bu yükü omuzlayabilenlerin inşa edeceği bir Türkiye, yaşanabilir, huzurlu, rengârenk, ahenkli, güzel bir Türkiye olacaktır.

Diğer taraftan Hürriyet yazarı Özkök, beni “iktidar içindeki çok etkili bir grubun üyesi” olarak görüyor.

Yazarlık gibi rizikolu bir işe sırf vicdanımı rahatsız eden meseleleri yazmak ve hakikati tüm çıplaklığıyla gözler önüne sermek için giren benim gibi sıradan bir yazarın, adı bilinmeyen gruplara ne tür bir üyeliği olabilir doğrusu merak etmiyor değilim.

Bakınız bizim meselemiz şu;

Bu ülkenin bir evladı olarak, yeri yeniden yurt edinme noktasında gösterilen çabaları takdirle karşılamamız gerekir.

Netice itibariyle, bu ülkede her kesimden, inançtan, düşünceden, mezhepten, meşrepten insanla birlikte huzur ve barış içinde yaşamak gibi bir umudumuz var. Bu umudu diri tutmanın yolları aramalıyız. Bunun için de her kesim, kendi içindeki bağnazlarıyla yüzleşmelidir.

14 Kasım 2019
Dindar nesil meselesi
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “dindar nesil istiyoruz” demesinin, benim de “Tevhid-i Tedrisat” engelini işaret etmemin üzerinden tam yedi yıl geçmiş.

Bu sürede kendisini “dindar/muhafazakâr” olarak nitelendiren gençlerin oranı yüzde 28’den 15’e geriledi. Gençlerin inanç seviyesi ve örtünme oranları da ülke geneline göre düştü.

Başkanlık referandumunda 18-25 yaş arası “hayır” diyenlerin oy oranı da %60 olarak tespit edildi.

Daha da vahimi, Prof. İhsan Fazlıoğlu, 17 tane başörtülü öğrencisinin ateist olduğunu söylüyor.

Müesses nizamın İHL’lerin üzerine heyula gibi çöktüğü 28 Şubat’ın üzerinden de çok zaman geçti. Bu vakitten sonra yeteri kadar İHL açıldı mı bilmiyorum ancak bunun dindar nesile olan katkısı tartışılır.

1924 yılında ulus devletin ihtiyaçları doğrultusunda tek bir ideolojinin hükümranlığında kurgulanan eğitim sisteminin o vakitten sonra hiç değişime uğramadığını da bir kenara not edelim.

Bırakınız reformu, bu ülkede eğitim meseleleri tartışılırken Tevhid-i Tedrisat hep konu dışı bırakılmıştır.

Oysa bugün farklı kesimlerin kendi inanç sistemlerine göre insan yetiştirmesinin önündeki en büyük engellerden birisidir bu yasa. Çünkü bu yasa ile hedeflenen tüm ulusun tek bir terbiye sistemi ile yetiştirilmesidir. (Kanun gerekçesi)

Bu yasa ile eğitim kurumları tamamen devlet tekeline alınarak Althusser’in ifadesiyle birer ideolojik aygıta dönüştürülmüştür.

Bu bakımdan bugün Sayın Cumhurbaşkanı’nın “dindar nesil yetiştirme” talebi Tevhid-i Tedrisat yasasıyla birlikte ele alınırsa daha sağlıklı neticeler elde edileceğine dair ümitlerim var.

Çünkü bugünkü neslin de bağışıklık sistemini zayıflatan bir eğitim modeline sahibiz.

Açıkçası ben dindar nesilden evvel ahlaklı nesil yetiştirilmesini ve buna öncelik verilmesini daha yerinde buluyorum. Geçenlerde sosyal medyada Diyarbakır’da bir caminin kapısında asılı duran bir tabloyu paylaşmıştım.

Orada şöyle diyor;” Çocuklarımıza, ibadetleri öğretmeden önce ahlaklı olmayı öğretelim. Yoksa çocuklarımız namaz kılan bir hırsız, yalan söyleyen ve oruç tutan bir sapık, umreye ve hacca giden yalancı, zekât veren, kurban kesen bir tefeci, şehadet getiren bir terörist olabilir.”

Mesele tam olarak budur.

Mesleklerden önce ahlak gelir/gelmelidir. Okullarda “başarı” adı altında birbirleriyle yarıştırılan çocuklarımız ileride iyi bir meslek sahibi olduğunda bunun sorumluğunu taşıyabiliyorlar mı?

Eğer ahlak sahibi bir birey olarak yetişmedilerse sonuç tam bir felaket olacaktır.

Organ mafyasına karışmış başarılı bir doktor, malzemeden çalarak ilk depremde binlerce insanın ölümüne neden olan başarılı bir mimar, ülkesini bir çırpıda satan başarılı ancak hain bir gazeteci…

Sonra makamda yükselmek için bir diğerinin hakkını gasp eden bir memur, hırsızlık yapan bankacı, domuz etini dana eti diyerek satan kasap, kiremit tozunu renk biberi diye yutturan esnaf…

Bu insanların kahir ekseriyeti ortalama Cuma namazına giden, kurban kesen, oruç tutan, birçoğu da “dava dava” diyerek ayet-hadis paylaşan insanlar değil midir?

Bana kalırsa dindar nesil istemek yerine bir dindar nasıl böyle ahlaksız ve namussuz olabilir bunu sorgulamalıyız. Zorda kaldığında en temel ilkelerini rahatlıkla gözden çıkarabilen bir dindar bizi düşündürmeli.

Peki, neden böyle oluyor?

Oysa bugün tüm sivil alanı zapturapt altına alan katı, otoriter bir zihinsel atmosfer de yok.

Özgürlükler alanında çok ciddi gelişmeler yaşandı. Ve Türkiye her geçen gün büyüyerek yoluna devam ediyor. Ne var ki bu büyüme, ahlaki anlamda yeterince değil. Çünkü okulları problemli.

Örneğin AK Parti, kendi hükümetleri döneminde doğup büyüyen çocukların neden CHP’ye sempati beslediğini sorgulamalıdır.

Bir yazımda da ifade etmiştim; ruhsuz mektep, şuursuz gençlik demektir. Bu ülkenin Müslüman ahalisi neredeyse yüz yıldır açlık çekiyor. Devlet bu ailelerin açlığını gidermek mecburiyetindedir.

Lakin ben öncelikle devletin bir karar vermesini diliyorum. Bugün devlet nasıl bir nesil istiyor? Bu sorunun cevabının henüz verilmediğini düşünüyorum.

“Aliya İzzetbegoviç’in ordusunun %10’nu neden Hristiyanlardan oluşmaktaydı” sorusuna kafa yorabilirsek belki bir çıkış yolu bulabiliriz.

11 Kasım 2019

Bu Defter Kapanmaz!
Bazı siyasiler; “Kimisi sanatçı, kimisi halktan, kimisi yazar, kimisi çizer bu insanların “karşı çıkmalarını” takdirle karşılamak lazım. Halka bir özür borcumuz var, iyi anlatamadık.” “Mesaj alınmıştır, demokrasi sandıktan ibaret değildir.” derken çapulcu tayfası “Diktatör Tayyip” sloganları eşliğinde sokakların altını üstüne getiriyorlardı.

‘Jöntürk’, Gençtürk demektir, dünyanın bütün dillerine Türkçe tarafından hediye edilmiş bir tabirdir. Padişahı kulağından tutup aşağı indirmiş bir halkın genç aydınlarına ecnebilerin duyduğu hayranlığı dile getirir diyerek Soros destekli “Kırmızı Devrim’in” peşindeydiler.

O gün Erdoğan’ı yalnız bırakanlar bugün “ bırakalım bu kin ve nefreti” diyerek tahliye edilecekler listesi yayınlıyor!

“Önce çıplak vaziyette katrana batırılacaklar, elleri arkadan bağlı eşeğe ters bindirilip memleketin orta yerinde teşhir edilecekler ve bu zorbaların kulakları çivilenecek” diyen FETÖ tetikçilerinin tahliyesini istiyorlar.

“Eren Erdem çıktı… Ahmet Altan, Nazlı Ilıcak tahliye oldu… Sıra niye bir türlü Osman Kavala’ya gelmiyor” diyerek feryat figan ediyor Ahmet Hakan.

“Ve bir türlü soğumayan yüreklerle, bitmeyen kin ve nefretlerle, kapanmayan eski defterlerle, yatışmayan öfkeyle, dinmeyen intikam duygularıyla gitmekten artık vazgeçelim” diyor.

Uzlaşalım diyor açıkçası.

Sanırsınız, mahallede misket oynarken çıkan bir çocuk kavgası bu!

FETÖ’ye karşı savaş açtık diye bizleri çıplak vaziyette katrana batırıp sonra kulaklarımızı çivileyecek psikopatlardan bahsediyoruz.

Bizim kavgamız Ahmet, Mehmet kavgası değil ki. Seksen yıldır taşeron örgütleriyle Anadolu topraklarını sömüren bu aşağılık düzene, despotizme, küresel diktatörlüğe ve içerideki aparatlarına karşı savaşıyoruz biz.

Bu ülkenin yerli insanları, sıradan bir örgütle değil 300 yıldır İslam coğrafyasını kana bulayan, madenlerini/servetlerini sömüren, bilinçlerini körelten aşağılık bir düzenle kavga ediyor.

Milli eğitimi 150 milyon dolara ABD’ye satan, IMF gibi bir tasmayı boynumuza geçiren, darbelerle, yasaklarla, baskılarla Müslüman Anadolu insanına nefes aldırmayan, başta yayın yönetmenliğini yaptığınız gazete olmak üzere tüm satılık gazeteleriyle hükümet deviren/kuran, ülkeyi Rockefeller burslarıyla yetişen, omurgasız, korkak, satılmış siyasetçilere teslim eden FETÖ gibi küresel oligarkların cariyesi olmuş, tarihin en soysuz köpeklerinden oluşan bir örgütü başımıza musallat eden emperyalist Amerikan düzeninin hesaplarını, tuzaklarını boşa çıkarmak için savaşıyoruz!

70 yıldır kültüründen, özünden, mensubiyet duygusundan kopartılmış insanlarla soysuz Amerikan köpekleri arasında gerçekleşen bir mücadele bu. Neden bırakalım bu mücadeleyi?

Yeni Dünya Düzeni saçmalığı için tesis edilen finansal tefeci sistemin spekülasyonlarına, terör örgütlerine, 22 İslam ülkesini hedef alan ve liderlerini gözlerimizin önünde paramparça eden bu zalim düzeneğe karşı bizim savaşımız.

Anatomik, biyolojik, nörolojik, fizyolojik ve psikolojik yollarla insanlığı dönüştürüp yeni bir dünya imparatorluğu kurma projesine karşı ülkemizi savunuyoruz.

Paraya tapan, sapkın, Tapınakçı, Kabalist batılı küresel güçler; din, siyaset ve para üzerinden kurdukları geniş bir ağ ile ve içeriden satın aldıkları şahsiyetsiz, kimliksiz, vatansız bir tayfa marifetiyle yıllardır Türkiye üzerine planlar kuruyor.

İşte biz bu planın içerideki piyonlarına tavırlıyız. O yüzdendir ki onlarla el sıkışamayız. Onlarla hiçbir şey olmamış gibi yeniden başlayamayız.

Sonra 15 Temmuz gecesi şehit düşen insanlarımızın ailelerine ve kahraman gazilerimizin yüzüne nasıl bakarız? Hangi vicdan bunu kabul eder?

Bu vakitten sonra geri adım atacak da değiliz. Türkiye; seküler-totaliter, insan karşıtı küresel emperyalist zihniyetin vahşi politikalarına ve kirli oyunlarına sessiz kalamaz.

Yazmadıkları için kendilerine para ödenen ülkenin pek demokrat, pek barışçıl, pek uzlaşmacı yazarları bu dili kışkırtıcı ve itici buluyorlar. Vatan savunmasını çocuk oyuncağı sanıyor bunlar!

Oysa bu dil kışkırtıcı, ülkeyi geren bir dil değil.

Bu dil, yerli insanların anlayabileceği bir dil. Bağımsızlık dili. Birlik ve beraberlik dili. İşte bu dile ve ülkeye yabancı olan, kaybedecektir. Kulağınıza kim üflüyorsa bilsin ki; bu ülkeyi kimseye teslim etmeyeceğiz.

7 Kasım 2019
Düşündüren tahliyeler
“Yargı, altın çağını yaşıyor” diyor Doğu Perinçek. Peki, Türk milleti adına karar veren mahkemeler nasıl oluyor da vatan, millet düşmanlarının propagandasını yapan, ülkenin seçilmiş Cumhurbaşkanını aleni tehdit eden, milleti CIA-NAT0-FETÖ darbesinin kucağına iten kişileri tahliye ediyor?

Bu tahliyeler kamuoyunun vicdanını yaraladığı gibi toplumda FETÖ ile yeterince mücadele edilmiyor algısının oluşmasına da neden olmaktadır.

Geçenlerde Ahmet Altan, Mehmet Altan ve Nazlı Ilıcak da tahliye edildi. Bu tür tahliye haberleri bilhassa 15 Temmuz gazilerinin sert tepkisine neden oldu.

Ahmet Altan’ın savunması, Kurtlar Vadisi dizisinin repliklerini aratmayacak türden ifadelerle dolu. “Böyle bir iktidardan korkmaktansa ömrümün geri kalan kısmını hapishanede geçirmeye razıyım” diyerek racon kesen vadi karakterlerine benziyor.

Altan, kendini Sokrates ya da Nesimi sanıyor olmalı. İki üç tane kelimeyi yan yana diziyorum ve üç beş tane ezik yazar hayranım var diye kendini insanlık tarihinin gelmiş geçmiş en büyük kahramanları arasına yerleştirmeye çalışıyor?

Hukukçu değilim ancak bu kişiler, FETÖ’nün medyasında neredeyse hemen her gün Erdoğan nefreti pompalayan, darbe ve iç savaş imasında bulunan, FETÖ terör örgütünü masum gösteren kişiler değil mi?

Eğer darbe gerçekleşmiş olsaydı vatansever yazarları, siyasetçileri, bürokratları vs. 3-4 yıl içerde tutup sonra tahliye ederler miydi? O gece silahsız masum halkın üzerine kurşun yağdıran bir terör örgütünün insaflı davranacağını kim iddia edebilir?

Nazlı Ilıcak mesela “Türkiye’yi karanlıktan çıkaracak” formülleri sıralıyordu. Şimdi tahliye edildiler. Türkiye bir savaşa girerse tarafını belli eden Eren Erdem de tahliye edilenler arasında.

Tahliye edilmeleri için çokça yazılar kaleme alan Habertürk yazarının sevinçle; “Sıra artık Kavala’da” diyerek çığlık atmasını da ayrıca kınıyorum.

Aslında onlar darbenin başarılı olacağından çok emindiler o yüzden pervasızca tehditler savurdular. Israrla FETÖ medyasında boy göstererek onca şerefsizliklerine rağmen o teröristleri kolladılar. Milletin oylarıyla iktidar olan Tayyip Erdoğan’ı hedef gösterdiler.

Darbeden sonra bir saltanat inşa edeceklerdi. Buna inanmışlardı. Aslında asıl inandıkları, iman ettikleri; güç. Başarılı olsalardı belki “Diktatör” adlı bir roman yazılacak belki de filmler diziler çekilecekti.

FETÖ militanlarının vatandaşlarımızı öldürerek ülkemizi işgal etmesini büyük bir halk devrimi olarak takdim edeceklerdi.

Ama olmadı. Türk milleti buna müsaade etmedi. Kendilerini içeride buldular.

“İçeride güzel insanlar var, hemen tahliye edilmeli” diyorlar. 15 Temmuz gecesi şehit düşen, Abdullah Tayyip Olçok (17), Engin Tilbaç (16), Özgür Mustafa Karasakal (16), Halil İbrahim Yıldırım (15), Mahir Ayabak (17), Mutlu Can Kılıç (18), Rustem Resul Perçin (18), Uhud Kadir Işık (17) adlı çocuklarımız şehit düştü.

Onlar içeride değil mezarda! Çok güzel çocuklarımızdı. Hayalleri, umutları vardı onların. Ama vatanları için şehit olmayı tercih ettiler. Siz vatanın ne demek olduğunu bilir misiniz?

Şehitler için tek kelime etmediler;

İçeride roman yazdınız, size hayran olan yazarlar köşelerinde paylaştı. Acayip derecede romantik ve pek edebi buldular. Ama bu çocuklar için tek kelime etmediniz.

KHK mağdurları diyerek acıklı bir tablo çizen, onlar için perişan olduğunu söyleyen, gözyaşı dökenlerin, ezik köşe yazarlarının ve seslerini çıkarmaktan korkan siyasetçilerin olduğu bir ülkede FETÖ ile nasıl mücadele edeceğiz?

Bakınız, 2003 yılından beri ardı ardına operasyon geçiren bir Türkiye gerçeği ile karşı karşıyayız. Kapatma davası, e-muhtıra uyarıları, Ergenekon operasyonları, MİT Krizi, Gezi kalkışması, 3 yıllık ömrü kaldı manşetleri, 17/25 Aralık Darbe teşebbüsü, Yüce Divan tuzağı, Dolmabahçe kumpasları, 7 Haziran CHP ile ittifak HDPKK ile masa kurma süreci, patlayan bombalar, terör saldırıları ve 15 Temmuz işgal girişimi.

CIA beslemesi teröristler ve onları destekleyenlerle; tüm farklılıkları kucaklayan, devleti milletin hizmetine sunan bağımsız, özgür bir Türkiye inşa etmek isteyenler arasında çetin bir mücadele yaşanmaktadır. Bunun farkındayız.

O yüzdendir ki, bu türden kamu vicdanını yaralayan tahliyelerle direncimizi kırmak, moralimizi bozmak isteyenlere de mesajımız nettir. Vazgeçmeyeceğiz!

4 Kasım 2019
Asıl Yobazlık Tahammülsüzlüktür
28 Şubat’ın alevlendiği bir zamanda Sultanbeyli’de İHL mezunlarının toplandığı bir okula iki de bir dönemin milli eğitim müdürü gelir ve gözlerimizin içine baka baka “ Biz Cumhuriyet çocuğuz!” diyerek hakaret etmeye başlardı.

Bir gün dostum Musa, daha fazla dayanamadı; “Biz o. çocuğu muyuz? Haddini bil!” deyiverdi.

Aynı günlerde aşırı çağdaş, aydınlanmış pek de laik müfettişler sınıflara dalarak dindar öğretmenleri taciz ederlerdi.

Başka bir gün Nasrettin Hoca’nın yer aldığı bir mevsim şeridine kafayı takan müfettişlerden biri, sırf kıyafetini çağdaş bulmadığı Nasrettin Hoca’nın(!)yer aldığı mevsim şeridini indirmek ister.

Bir dönem böylesi kindar, aptal, ruh hastası insanlarla uğraşıyorduk.

Geçenlerde metroda sırf kıyafetinden ötürü taciz edilen arkadaşı görünce inanın çok üzüldüm. Tekçi, faşist, totaliter, marjinal kesimlerin hala varlığını devam ettirmesi ve ötekine karşı geliştirdikleri düşmanca tavır, inanın 2019 Türkiye’sine hiç yakışmıyor.

Aynı yerde başörtülü bir kadına, başka bir kadın "kara fatma" diyerek hakaret etmişti. Ve bunun yüzlerce örneği var.

96 yıldır çözemedik şu kıyafet meselesini!

Tek bir dünya, tek bir hakikat, tek bir düşünceye göre toplumu, hayatı, siyasal yaşamı dizayn etme çabası böyle bir zamanda faşistliğin, geri kafalılığın, yobazlığın ta kendisidir.

“Bu açıkça bir namussuzluktur” diyen spiker Ece Üner’in dediği gibi; “Asıl yobazlık tahammülsüzlüktür.”

İnsanı bir dekorasyon malzemesi olarak gören bu zihniyetin bakış açısını değiştirmek dünyanın en zor işi olsa gerek.

2013-2014 dönemi olacaktı sanırım, 7.sınıf Türkçe ders kitabında “Atatürk ve Türk tiyatrosu “ adlı bir okuma parçasında şöyle bir bölüm geçiyordu;

“...Bedia Muvahhit, bu konuda şunları anlatıyor: “Beni sahneye Atatürk çıkardı. Türk kadınının başından çarşafı atıp sahneye çıkartmak, Atatürk’ün yaptığı en büyük devrimlerden biri değil midir?”

Şimdi meseleye böyle bakan bir zihniyet var. Eğer üzerinde İslam inancına uygun bir giyim varsa hidayete erememiş yani modernleşmemiş, makbul vatandaş kategorisine girememiş, cahil, bidon kafalı bir tip oluyorsun.

Farklı bir dine ait giyim tarzı ise kültürel farklılıklar kategorisine girerek hoşgörülü bir yaklaşımın sergilenmesine vesile oluyor.

Dolayısıyla Atatürk Havalimanı’nda ayin yapan Yahudilere hoşgörü gösterilirken aynı Havalimanı’nda başörtülü bir personel gerici, yobaz, örümcek kafalı, cahil olabiliyor!

Hatırlarsanız, bir dönem meclis çalışmalarına başörtüsüyle katılacaklarını açıklayan AK Partili kadın milletvekillerine yönelik CHP Grup Başkan Vekili Engin Altay; “ Bu süreci Cumhuriyetin ve laikliğin temel niteliğine vurulacak en önemli darbe olarak değerlendirmişti.” Yani kafa tam olarak bu!

1930’larda devletin olduğu her yer kamusal alandı. Koskoca Ankara kamusal alandır mesela. Köylüler sokulmamıştır.

Bugün cumhuriyet kadını olarak tarif edilen model ise kadından başka bir şeydir. O aslında bir kadın değil politik bir figürdür.

Cumhuriyet 1923’te kuruluyor ancak seçme seçilme hakkı 1934’te veriliyor. Ermenistan, Azerbaycan ve Çek Cumhuriyeti bile seçme seçilme hakkını bizden evvel veriyor.

Bu dönemde ciddi çabalar sarf eden Nezihe Muhittin ve arkadaşları dışlanıyor. Hatta bu kadıncağız daha sonra akıl hastanesinde hayatını tamamen bitiriyor. Demek ki cumhuriyet kadını kategorisine girmeye hak kazanamadı.

Hatırlayın, 2008 yılında TBMM’de başörtüsü serbestliğini sağlayacak olan yasa değişikliği oylamaları devam ederken dışarıda 76 sivil toplum örgütü; aklın ve bilimin rehberliğinde çağdaşlık, ilericilik ve aydınlanmacılık adına bu hakkın reddi için günlerce eylem yapmışlardı.

“411 el kaosa kalktı” manşetlerin atıldığı bu süreçte bir takım aydın, yazar ve üniversite hocaları da laikliğin tasfiye edildiğini ve ülkenin gericiliğe mahkûm edildiğini ifade etmişlerdi. Bakın bu hastalıklı bir ruh halidir.

Aklın ve bilimin öncülüğünde ideal bir toplum oluşturma çabaları, katı bir totalitarizmin ürünüdür. Artık bunu geride bırakmalıyız.

Oysa herkesin kendisini özgürce ifade edebileceği çatışmadan, kavga etmeden, farklı bir görüşü, ırkı, dili, mezhebi, ideolojiyi ve inancı kendisine sorun etmeden; insanlık ve vatan zemininde, özgürleşmenin ve insan olmanın bilincini herkese gösterebileceği bir ortam oluşturmak elimizde.

31 Ekim 2019
USA’nın Fabrikasyon Teröristleri
The Just War yani Amerika’nın “haklı savaş” teorisine göre iyi olan Amerikan başkanları şeytan olan teröristlerle savaşarak dünyaya demokrasi getirirler!

Gerçekte bir ülkeyi işgal edip yeraltı ve yerüstü zenginliklerini sömürmenin bahanesidir bu. Öyle ki her dönem Pentagon, CIA, MOSSAD birlikteliğiyle terör örgütleri imal edilir. Bunlar fabrikasyon örgütlerdir.

Usame Bin Ladin, Ebu Musab Zerkavi, El Bağdadi, Öcalan, F. Gülen gibi teröristler birer fabrika ürünüdür.

Usame Bin Ladin;

Kabala konusunda en büyük kaynak sayılan Zohar'ın 8.cildinde Mesih'in gelişi bölümünde şöyle bir bilgi vardır. Zohar burada 2001 yılında Yeniçağı başlatacak kıyamet alametlerinden bahsediyor. “Bu günde uzun büyük şehirde ateş alevi olacak. Ses bütün dünyayı uyandıracak. Birçok kule yıkılacak ve birçok önemli insan o günde ölecek.”

Kabala uzmanlarının Zahor'a göre yaptıkları hesaplamalara göre ikiz kulelerin yıkılması için öngörülen tarih 11 Eylül 2001! Daha da ilginç olanı şu bilgi; ”Öbür taraf bunu gördü. Cesaret kazandı ve adakları yemek için bir köpek gönderdi. “B” ladan onun ismiydi.”

Ladin’in ismini bile vererek güya meseleyi inanç bakımından da meşrulaştıracaklardı. Ne var ki bu bilgiler Amerikalıları ikna etmedi. Çünkü büyük bir çoğunluğu hâlâ 11 Eylül saldırılarının bir kurgu olduğunu düşünüyor.

Oysa Usame Bin Ladin’in ailesinin Bush ile Teksas’taki petrol kuruluşu üzerinden iş bağlantıları vardı. CIA, Afgan Savaşı’nda onu işe alıp eğitmişti.

El Zerkavi;

Zerkavi ve Bağdadi de CIA, MOSSAD, M16 ortak ürünüdür. Zerkavi, 5 Şubat 2003’te BM Güvenlik Konseyi’nde ABD Dışişleri Bakanı Colin Powell’ın itiraf ettiği gibi; Afgan Savaşı sırasında CIA tarafından işe alındı.

Aynı El Zerkavi, Ladin’in adamı olarak Irak’taki terör ağını yönetti. Filistin doğumlu olan Zerkavi, CIA için savaştığı Afganistan’dan Ürdün’e geldi.

Eski NSA çalışanı Edward Snowden ifşaatlarında İngiliz, Amerikan istihbaratı ve MOSSAD’ın bütün radikal İslamcı terör örgütleri elemanları için cazip olacak ve onları bir yerde toplayacak bir terör örgütü yani DEAŞ’ı kurmak için birlikte çalıştıklarını ifade etmişti.

DEAŞ’ın komutanları Suriye’den Mısır’a, Afganistan’dan Irak’a CIA tarafından 30 yıldır yetiştirilen militanların örgütsel olarak takipçileri idiler. 2003 yılında ABD, Saddam’ı devirmeden önce Irak’ta El Kaide yoktu.

Örgüt 2004 yılında tevhit ve cihat adıyla Ebu Musa Zerkavi tarafından Irak’ta kuruldu. 2003 yılında Irak’ta Saddam sonrası düzende Sünnileri dışlayan ve Sünni direnişin başlamasına neden olan da ABD idi.

700 bin kişilik Sünni bürokrasisi işten atılmış, 380 bin kişilik yüzde 80’i Sünni olan Irak ordusu dağıtılmıştı. Bu Sünni askeri yapı kendine Irak El Kaidesi ismini verdi.

El Bağdadi;

Gerçek adı İbrahim Avvad Samirrai olan Bağdadi 1971 doğumlu ve Bağdat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nde master ve doktora yapmıştı. Amerikan işgali ile birlikte 2004 yılında tutuklanarak girdiği Buka Hapishanesi’nden 2009 yılında çıktı.

ABD, Bağdadi’nin kellesi için 2011’te 10 milyon dolar koydu. Bağdadi tutuklu olduğu dönemde CIA tarafından devşirildi ve özel eğitime tabi tutuldu.

El Bağdadi, MOSSAD’dan bir yıl süre ile askeri, teoloji ve hitabet dersi de aldı. Obama döneminde DEAŞ militanları Ürdün’ün Safawi şehrindeki kampta eğitildiler. Artan militan ihtiyacına göre bir kamp da Teksas’ta açıldı.

Irak El Kaidesi’nin başındaki Ürdünlü Zarkavi 2006 yılında öldürülünce yerini Abu Ömer Bağdadi aldı. Bu da Mayıs 2010’da öldürülünce yerine Abu Bekr Bağdadi getirilmişti. Bu da öldürüldü bakalım yerine kim gelecek?

Frankeştayn yöntemi ile oluşturulan DEAŞ, barbarlığı, yıkıcılığı ve caniliği ile aynı zamanda tüm seküler dünyaya İslam’ın ne denli zalim ve barbar bir din olduğu algısını veriyordu.

***

Dinlerarası Diyalog ve Ilımlı İslam projeleri ile bu sefer de dünyaya bir alternatif sunuluyordu. Yani kafa kesen DEAŞ’in karşısına ılıman, naif, barışçı, laik bir FETÖ İslam’ı!

Bir taraftan yine CIA ve MOSSAD imalatı olan PKK/YPG ile Orta Doğu’da güç ve nüfuz alanlarının(petrol) belirlenmesinde rol oynarlarken diğer taraftan İslam’a yönelik çok ciddi bir operasyon ağı tertip edilmişti.

Türkiye işte bu büyük tertibi bozmak için mücadele ediyor.

Ayrıntılı bilgiler için CIA ve Orta Doğu adlı kitabı öneririm.

28 Ekim 2019
Işık Doğu’dan yükselir
Tarihte hiçbir zaman Irak ve Suriye adında bir devlet olmadı. Iraklı ve Suriyeli diye bir millet de yoktur. 1.Cihan Harbi’nden sonra Osmanlı İmparatorluğu’nun üç bölgesi olan Basra, Bağdat ve Musul bir araya getirilerek İngilizler tarafından Irak devleti oluşturuldu.

Malumunuz Orta Doğu( Middle East) kelimesini de ilk ortaya atan kişi 1902 yılında Amerikalı amiral Alfred Thayer Mahen idi.

Tamamen İngiliz sömürgeciliğiyle alakalı ve elbette sınırların belirlenmesine yönelik bir tabirdi bu. Çünkü Batı’nın bu topraklar üzerinde planları var.

Bugün ana stratejileri; Kuzey Afrika’dan Orta Doğu ve Orta Asya’ya, İran Pakistan da dahil olmak üzere geniş bir coğrafyada istediği gibi at oynatacağı bir kaos ortamı yaratmak ve Türkiye gibi güçlü devlet-millet yapıları olan ülkeleri çökerterek tüm bölgesel güçleri ufalamaktır.

Franklin Roosevelt ile Suudi Kralı Abdül Aziz İbn Suud’un 14 Şubat 1945 yılında ABD savaş gemisi Great Bitter Lake gemisinde başlayan ilişkisi bölgeyi yıllardır bir savaş alanına çevirdi.

Bugün Arabistan’ın, ABD’nin en az İsrail kadar önemli bir müttefiki sayılmasının arka planı çok karanlıktır.

Güçlü devlet-millet geleneğine sahip Türkiye’nin parçalanması ve Arabistan gibi sıkı müttefik/köle haline getirilmesi için de çok çaba sarf edildi.

Ilımlı İslam ve bağımsız Kürdistan projelerinin mimarı konumundaki Graham Füller, 1989 yılında Pentagon için hazırladığı raporda; İslam’ı evrimleştirerek ABD çıkarları için kullanmanın önemine dikkat çekmişti.

Ve Türkiye modelinin tüm Orta Doğu’ya örnek olmasını teklif ediyordu. Elbette bunu FETÖ üzerinden gerçekleştirebileceğini öngörüyordu.

Bir taraftan da ülkede vatansızlığın, batıcılığın ve Amerikancılığın bir meziyet haline getirilmesi için CHP türünden partilerin devreye sokularak sosyolojinin dönüştürülmesine yönelik farklı bir proje de yürürlüğe sokulmaktaydı.

Dolayısıyla CIA’nın bugüne kadar Türkiye için uyguladığı stratejiyi bakarsak mesele daha iyi anlaşılır. Neydi o?

Sait Yılmaz ve İsmail Alagöz’ün kaleme aldığı CIA ve Orta Doğu adlı kitapta da izah edildiği gibi; İdeolojik ayrıştırma, etnik farklılıkların körüklenmesi, laik dindar kavgası ile toplumun birbirine düşürülmesi, sürekli gerilim ve çatışma havası ile toplumsal muhalefetin beslenerek rejimin gerektiğinde restorasyonu için ülkenin yeni tip hükümetlere hazırlanmasıdır.

Bugüne kadar böyle olmadı mı? Oldu. Ancak son zamanlarda artık başarılı olamıyorlar.

Bakınız daha 1983 yılında Türkiye’nin Irak’ın kuzeyindeki PKK’ya yönelik harekâtı esnasında daha bir yıl evvel Lübnan’ı işgal etmiş olan İsrail’in Başbakan Yardımcısı ve Dışişleri Bakanı Şamir, “Türkiye, Kürdistan’ı işgal ediyor” demişti!

Bugün Barış Pınarı Harekâtı için de aynısını demediler mi?

Çünkü tek dünya devleti projesi kapsamında bir araya gelen küreselci ABD, İsrail ve Avrupa derin yapıları Orta Doğu coğrafyasındaki emellerine ulaşabilmeleri için Türkiye engelinin ortadan kaldırılması gerektiğini düşünüyorlar.

Ne var ki artık içeride ne CHP marifetiyle sosyolojisini değiştirebildikleri bir millet var ne de yönetimini istedikleri gibi çekip çevirebildikleri bir iktidar var.

Erdoğan daha 2013 yılında; 76 milyon hep birlikte Büyük Doğu’yu inşallah inşa edeceğiz. Unutmayın ışık Doğu’dan yükselir” demişti. Bakınız bunlar öylesine hitabet olsun diye söylenmiş ifadeler değil.

Öyle ki 2013’ten sonra Türkiye’nin başına gelen belaları, kurulan tertipleri, bu sayfaya sığdıramayız. Netice itibariyle Gladio eskiden olduğu gibi bir netice elde edemiyor.

Daha bir hafta evvel, ABD ve Rusya ile yapılan anlaşmalar neticesinde Orta Doğu’da varlık gösteren terör örgütlerinin sahibi, hamisi, destekçisi olan ülkeler, resmi anlamda da tescillenmiş oldu. Bunu tüm dünya kamuoyunun önüne sunan kim?

Bölgenin eski sömürgeci kargaları tam da bu yüzden büyük rahatsızlık duydu.

Bizler, küreselci, Evangelist baronlar için hayati öneme sahip olan 7 inayet dönemi kilisesinin 7'sinin de Türkiye'de bulunduğunu biliyoruz. Amik Ovası ve Dicle'nin Kabala'daki, Fırat Irmağı'nın da İncil'deki kutsiyetini de biliyoruz. Yani asla vazgeçmeyeceklerini ve her daim ülkemizin tehdit altında olduğunu biliyoruz.

Yalnız, bir ve beraber olursak hiçbir gücün bizi yıkamayacağını da çok iyi biliyoruz.

24 Ekim 2019
Zihinlerin İşgali
Hz. Mevlana’ya gelen bir grup filozof; “Size hayret ediyoruz. Bunca karmaşık meseleleri bu kadar basit bir şekilde açıklamayı ve insanlara sunmayı nasıl beceriyorsunuz?” diye sual etmişler.“Peki” der, Hz. Pir; “ Siz, bu kadar basit meseleleri karmaşık meseleler haline getirmeyi nasıl beceriyorsunuz?

Evet, aslında basit olan meseleleri karmaşık hale getirerek içinden çıkılmaz bir hale sokuyoruz.
Bizim adı henüz konulmamış ve üzerinde tartışılmamış bir eğitim sorumuz var. Bir “zihin” sorunu aslında bu.
İşkencelerin en berbatı doğrudan zihne uygulanan, hafızayı hedef alan, şuuru, idraki, ahlakı, vicdanı altüst eden, körelten kısacası düşünceye uygulanan işkencedir.
Öyle diyordu şair John Dryden; “İnsanlara yapılan zulümler içerisinde en kötüsü zihne yapılan zulümdür.”
Ondan sonrasını da Karl Marx söylüyor; “İnsanların geçmişiyle bağlarını koparabilirsen, kolayca ikna edilebilirler.”

Formül basit, zihne müdahale et, hafızayı boşalt, geçmişle bağlarını kopart.
Peki, bunu en kolay nasıl yapabilirsiniz? Hiç şüpheniz olmasın ki; eğitim aracılığıyla.
Bu topraklarda 1699 Karlofça Antlaşması’ndan sonra geleneğin, modernizmin karşısında kabul ettiği yenilgiden hemen sonra acayip işler oldu. Zihnin işleyiş şekli değişmeye başladı. Ondan sonra artık hiçbir şey eskisi gibi olmadı.

Uzunca bir aradan sonra August Comte bulduğu virüsü Mustafa Reşit Paşa gibi aptal bir İngiliz uşağı üzerinden bu topluma enjekte etti. Comte, psikolojisi bozulmuş bu yenik topluma yeni bir insanlık dini vadediyordu.

Pozitivizm hastalığına bulaşanlar da geriliğin yegâne adresi olarak İslam’ı gösterdiler. Bu anlayış koskoca bir imparatorluğun çökmesine ve yeni bir ulus devletin kurulmasına neden oldu.
Canı pahasına ülkelerini kurtaran bu millete Lozan’da “demokrasi”, “kapitalizm” vaat edildi. İçinde, demokrasi, çağdaşlık, laiklik, ilericilik olan pozitivizm hapını eğitim yoluyla yutan bu necip milletin de kendine gelmesi tam yüz yıl sürdü. Geldi mi, bilemiyorum.
Şerif Mardin; “Kemalizm’in Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşundan itibaren resmî merkez ideolojik örüntü, dünya görüşü, zihniyet çerçevesi, devletin teori ve uygulamalarının dayanağı olarak karşımıza çıkan bir zihinsel yapılanma olduğunu ifade eder.”

Batı’yla özdeşleştirilen Kemalist çağdaşlaşma projesi, İslâm’dan ve İslâmileşmiş kültürden arındırılmış yeni model insanını, katı, dar milliyetçilik vasıtasıyla Batı/Hıristiyan enternasyonali içine yerleştirmiştir
Dolayısıyla toplumun yaşam tarzını, dış görünümünü, dilini, alfabesini, dinlediği müziği değiştirmeye yönelik bir dikey müdahale gerçekleştirildi.
Ben o dönemi bir “kamyon çarpması” olarak nitelerken Teoman Duralı Hoca daha vahimini söyler; “Tüm geçmişimizi havaya uçurduk” der. Ne acayip bir imha ne trajik bir enkaz.

Eğitim tam da bu noktada bu milletin enkaz altından çıkmaması için tesis edilmiştir.
Geçenlerde tarihçi Mustafa Armağan da paylaşmış ben de defalarca dile getirdim. Vatikan’dan tutun İngiltere, İspanya, Hollanda, Belçika, Kanada, Avusturya’ya varana kadar Batı ülkelerindeki yerleşik monarşi, hanedan ve krallıkların nasıl da özenle korunduğu ortadadır.

İngilizler bizim saltanatı parça pinçik ettikten sonra bize cumhuriyet kendilerine de krallık bıraktılar. Üstüne bir de eğitim sistemi hediye ettiler. 1949 yılında el değiştirerek Amerika’ya teslim edilen...
O tarihten itibaren bu ülkenin medyasında “eğitim şart” dedirtilir. Bir kez olsun nasıl bir eğitimle sorusunu sordurmadılar.

Eğitim söz konusu olduğunda “nasıl” öğretileceği ya da “niçin” öğretileceği mevzubahis edilir ancak “neyin” öğretileceği pek dillendirilmez.
Ben Hz Pir’den ilhamla burada meseleyi karmaşık hale getirmek niyetinde değilim. Ve basit bir şey söylemeye çalışıyorum. Evet, “Her kültür kendi eğitim sistemini üretir.” Ne var ki mevcut eğitim sistemi, bizim tarihi ve kültürel kodlarımız üzerine inşa edilememiştir.

Kemalist CHP zihniyetinin bir ürünü olarak karşımızda hâlâ büyük bir sorun olarak durmaktadır.
Alman düşünür Voegelin’in dediği gibi modernite bir akıl hastanesi modernlik ise ruh hastalığıdır. Bizim buradan çıkmamız lazım. Aksi takdirde Kıbrıs dahil ülkesini kolaylıkla elden çıkarmaya hazır daha çok kişiyle muhatap olabiliriz.

21 Ekim 2019
Ruh Hastaları!
Washington Post Gazetesi; “Türkiye, Suriye’nin içine doğru yürüyüşünü askıya alacak ateşkesi kabul etti ve Türkiye istediğini aldı.”

New York Times Gazetesi; “Türkiye için zafer. Erdoğan'ın Trump'a karşı zaferi."

Los Angeles Times; “Amerika Birleşik Devletleri, Türkiye'nin Suriye'nin kuzeyini kontrol etmesini öngören anlaşmayı kabul etti.”

Bloomberg: “Erdoğan, Trump’ı teslim aldı.”

Alman Spiegel Online; “ABD, Erdoğan'ın istediklerini veriyor."

Wall Street Journal; "Türkiye, Suriye'nin kuzeyinde askeri operasyonlara ara vermeyi kabul etti." “Anlaşma esasen Ankara'nın hedeflerini karşılıyor.”

ABC News; “Trump, Türkiye'nin taleplerine teslim oldu.”

CNN; “Pence, Türkiye'ye istediği her şeyi vermiş.”

Rus Vzglyad İnternet Sitesi: “Türkiye, Suriye'nin kuzeyindeki operasyonunda ABD ile karşı karşıya kaldığı krizden zaferle çıktı.”

Guardian ve France 24; “Türkiye istediğini aldı.”

Türkiye’de yayın yapan Cumhuriyet ise; “Baskı Durdurdu” manşetini attı.

Baskı dediği de; Amerika, yaptırımları masaya koymuş da Erdoğan korkmuş da falan. Ayrıca sınır boyunca güvenli bölge rüyası bitmiş!

Ardından Milli Gazete; “Ateşi ABD kesti.” Birgün Gazetesi ise; “Ateşkes sağlandı” manşetleriyle sıraya dizildiler.

Bunlar Türkiye’de yayın yapan ezik, omurgasız, müstemleke yayın organları…

Dünyanın jandarması olarak bilinen, elli yıldır girilmedik ülke, yıkmadık ev bırakmayan baş belası bir ülkeye 120 saat süre tanımışız ve isteklerimizi tek celsede kabul ettirmişiz üstelik tüm dünya basını da bunu kabul etmiş. Şu ezik tiplere bakın!

“Baskı durdurdu” diyor! Ateşi ABD kesmişmiş! Sizin ateşinizi çıkaran Erdoğan. Aklınızı başınızdan alan Erdoğan.

Türkiye, ne zaman bir emperyalist devlete geri adım attırsa bu alçakların ateşi çıkıyor.

David Rothschild denilen Siyonist küreselci bile; “Erdoğan Trump'ı yıktı. Bu bir hezimettir” diyerek itirafta bulundu.

Buranın tüccar bozuntusu, çakma yazarlarından biri de; Türkiye için 64 şehit veren Suriye Milli Ordusu’na “ne idüğü belirsiz başıbozuk tipler” diyerek öfkesini kustu.

Bakın hele hıncını kimden alıyor! Mehmetçiğe de salak diyecek ama diyemiyor!

Türkiye’nin lehine olabilecek her anlaşmayı, her olumlu gelişmeyi sırf “Erdoğan yaptı, başardı” diye lekelemek ne muhalefettir ne de bir siyaset tarzıdır. Bu düpedüz ciddi bir ruh hastalığıdır.

Evet, Türkiye’deki muhalefet ciddi anlamda ruh hastasıdır. Erdoğan nefreti yüzünden mantıklı düşünemiyorlar. Öyle ki Türkiye’yi aşağılayacak kadar hasta tiplerle dolu.

Her seçim öncesi, yılarca mücadele ederek, dişimizle, tırnağımızla, terimizle elde ettiğimiz tüm özgürlüklerimizi, kazanımlarımızı bir günde heba edeceklerini söylerler!

Türkiye’ye katkı sağlayacak hiçbir projeye destek vermiyorlar. Sırf Erdoğan üretiyor diye!

Ne zaman Türkiye, güvenliği için bir operasyon başlatsa koro halinde işgal diye bağırıyorlar.

Ne zaman Türkiye, Amerikan emperyalizminin tehdidi altında olsa Amerika’nın yanında saf tutuyorlar.

Fırsatını bulsalar bugün PKK ile masaya oturacaklar, ortamını bulsalar FETÖ ile bugün el sıkışacaklar. Ellerinden gelse ülkenin servetini çarçur edip bir günde IMF’ye teslim edecekler.

Bu ruh hastası yavşakların derdi ülke yönetmek değil ülkeyi küresel baronlara teslim etmek.

FETÖ’nün CIA imalatı ajan bir yapılanma olduğu deşifre edildiği günden beri FETÖ’ye destek vermeleri de bundan!

Sıklıkla ifade ettiğim bir şey var, tekrar hatırlatayım; Bugün Erdoğan’ın en büyük icraatı nedir diye sorsalar; “ülkede ne kadar şerefsiz, vatan haini varsa hepsinin maskesini düşürmek ve millete ciddi bir özgüven aşılamak olmuştur” derim.

Osman Yüksel Serdengeçti’nin ifadesiyle söyleyecek olursak, 6 oku, 6 direk haline getirip onun üzerine bir saray inşa eden CHP, yıllardır tanrılar gibi konuşup firavunlar gibi saltanat sürmüştür.

Muhalefetin bu ülkeye yaptığını müstemlekeciler müstemleke halkına yapmamıştır.

Ne var ki o eski Türkiye yok artık. CIA, MOSSAD, MI6 ile MİT’in iç içe olduğu, MİT mensuplarının maaşlarını ABD’nin ödediği Türkiye geride kaldı.

Gladio’nun kirli operasyonları artık netice vermiyor. Çünkü Erdoğan ile birlikte bu millete özgüven geldi. Bugün onca ruh hastasına rağmen Türkiye, Erdoğan liderliğinde büyümeye, güçlenmeye devam etmektedir.

17 Ekim 2019
Satılmış Arap Liderleri!
Hemen yanı başında 85 bin çocuk açlıktan ölürken lüks otellerde keyif çatan ucubelere “Arap lideri” adı veriliyor!

Aslında onlar her petrol kuyusunun başına bağlanmış İngiliz ve Amerikan köpekleridir.

Batı Hristiyan dünyasına ait bir kavram olan “Kral” unvanına sahipler. Ne krallıkları kendilerine ait ne de ülkeleri.

İslam dünyasının coğrafi, inanç ve düşünsel olarak kökten dönüştürülmesinin mazisi bir hayli hazindir. Yüz yıl önce İngiliz ve Amerikan emperyalizmi tarafından bu topraklar lime lime edildi. Ve başlarına birer bekçi köpeği bağlandı.

***

Arap Yarımadası’nda Hz. Muhammed'in torunlarının bin yılı aşkın zamandır devam eden yönetimi Aralık 1925'te son bulmuştu.

İngilizler Ocak 1926'da İbn Suud'u resmen yeni Hicaz Kralı olarak tanıdı ve birkaç hafta içinde öteki Avrupa ülkeleri de onları izledi. Yeni, birleşik Vehhabi devletine 1932 yılında Britanya İmparatorluğu tarafından “Suudi Arabistan Krallığı” adı verildi.

Yeni isme itibar kazandıran kişi de Londra'daki Dışişleri Bakanlığı'nın Ortadoğu masasında çalışan bir görevli olan George Rendel'di.

Evveliyatı biraz karışık ama anlaşılması bakımından kısaca özet geçelim.

1913 yılında Osmanlı’nın içinde bir subay olan henüz 25 yaşındaki genç Muhammed Şerif El Faruki aklı sıra Orta Doğu’nun geleceğinde rol oynamak arzusuyla İngilizlerle işbirliği yapmıştı.

Mayıs 1916’da Sykes-Picot’ın imzalanmasından bir yıl sonra İngilizler El Faruki’yi hemen kovdu. El Faruki, Musul’dan Şargat’a giderken bir eşkıya saldırısında karavan içinde ölü bulundu.

Şerif Hüseyin’e de malumunuz Osmanlı’ya ihanet etmesi karşılığında bir Arap imparatorluğu vaat edilmişti. Hüseyin’in oğullarından Abdullah’a da Ürdün adını verdikleri bir yer hediye edildi.

Ne var ki Şerif Hüseyin’in hayali, Türkiye’de halifeliğin kaldırılmasıyla birlikte Nejd emiri Abdülaziz Bin Suud’un Şerif’in halifeliğine karşı çıkmasıyla son buldu. Çünkü İngilizler Şerif’i çoktan satmıştı bile!

İngiltere Cidde Anlaşması ile(1927) Abdülaziz’i tanıdı. Ardından Hüseyin’in oğullarından Abdullah Kudüs’te Hz. Ömer Camii’nin önünde hançerlenerek öldürüldü.

Yerine geçen oğlu Tallal kısa bir süre sonra çıldırdı. Faysal ise Bern’de zehirlenerek öldürüldü. Yerine geçen oğlu Gazi ise suikast sonucu trafik kazasında öldü.

Gazi’nin oğlu II. Faysal ise vahşice öldürülerek cesedi sokaklarda paramparça edildi. Al, kullan sat! Kısacık hayatlarını ihanetle, şerefsizce sürdürdüler.

The Creation of Saudi Arabia (History and Society in the Islamic World(Suudi Arabistan'ın kuruluşu: İbn Suud ve İngiliz Emperyal Politikası: 1914-1927) adlı bir çalışmada mesele detaylı anlatılır. Buna göre;

Balfour Deklarasyonu'nun en fazla gözden kaçırılan boyutlarından birinin Britanya İmparatorluğu'nun “Yahudi halkı için ulusal bir yuva” kurulmasını “kolaylaştırmak için elinden gelen en iyi çabayı gösterme” sözü vermesidir.

***

Kuşkusuz bugün dünyadaki pek çok ülkeyi yaratan İmparatorluk olmuştur, ancak Suudi Arabistan sınırlarını ayırt edici kılan şey, bu ülkenin kuzey ve kuzeydoğu sınırlarının İsrail'in kurulmasını kolaylaştıran İmparatorluk'un ürünü olmasıdır.

Kısacası bugün Arabistan, İsrail kadar önemli Siyonist bir ülkedir.

ABD’den on milyonlarca dolar yardım alan Ali Abdullah Salih’in sonundan Kaddafi’ye kadar uzanan bir yığın hazin örneklerin yaşandığı bir bölgedir burası.

Mısır’ın eli kanlı diktatörü Sisi ve Siyonist krallığın şubesi konumundaki Arabistan başta olmak üzere satılmış Arap uşakları, Türkiye’nin terörle mücadele kapsamında başlattığı operasyonu, boyunlarına tasma takan sahiplerinin isteği üzerine kınadılar.

New York Times'ın Sykes Picot'ın 100. yılında yayınladığı haritadan da anlaşılacağı üzere hedefte hep Türkiye var.

Çünkü;

1975’te Bilderberg Toplantısı İzmir Çeşme’de yapılmıştı. Toplantıya dönemin İngiltere Muhafazakâr Parti'sinin başkanlığını yapan ve sıradan bir isim olan Margaret Thatcher de katılmıştı.

Thatcher, İskoçya'da yapılan NATO toplantısında; Karşımızda artık düşman kalmamıştır. Yeni bir düşman bulmamız lazım. Bundan sonra bu düşman İslam'dır!

Guardian'da yayınladığı bir makalede ise "Yeni Bolşevizm İslam'dır" diyordu.

Şimdi içimizdeki Gladio’nun yerleştirdiği yapılarla Türkiye’nin karşısında olan tüm ülkeleri görün ve şu sorunun cevabını arayın; Neden Türkiye?

2 Eylül 2019
Batı Zehirlenmesi
Rahmetli Aytunç Altındal, “Kültür Emperyalizmi” adlı kitabında bir tespitte bulunuyor. “21.Yüzyıl karizmatik çağın bittiği, enigmatik (muamma, anlaşılmazlık, yanıltmaca) çağın başladığı dönemdir” diyerek bu çerçevede “İnsan hakları, eşitlik, kardeşlik, demokrasi, feminizm gibi çifte standartları bizim gibi ‘Westoxication’ hastalığına tutulmuş ülkelere kazıklıyorlar” diyor.

Alev Alatlı “Westoxication” kelimesinden kastının “Batı zehirlenmesi” olduğunu ifade ediyor. Ve ekliyor; “Şahsen beni “Batılıların husumetinden çok, Westoxication sendromu kaygılandırır. Daha tehlikeli olduğunu düşünürüm.”

Buna benzer bir kavramsallaştırmayı daha evvel 1962’de Jalal Al-e Ahmad’in (Celal Ali Ahmed) yayımladığı ve İran nativizminin (yerlicilik) bir örneği sayılabilecek Garbzadegi adlı kitapta görüyoruz. Ben şahsen başka bir yerde denk gelmedim.

Bildiğim bir şey varsa; son yüzyılda milletçe Batı zehirlenmesine maruz bırakıldığımızdır. Bugün Kemalist, laik, çağdaş, ilerici kesimin, 2019 tarihi itibariyle gösterdikleri reflekslere bakıldığında bunu daha iyi anlayabiliyoruz.

Örneğin farklı düşünceleri, farklı dini inançları, yaşam biçimlerini bir arada tutan bir araç olarak formüle edilmesi gereken laiklik, bizim ülkede akılcı ve bilimci düşünceye uygun bir yaşam biçimi-dayatması- şeklinde tezahür ediyor.

Başörtüsü bu tanıma aykırı olduğu gerekçesiyle rejim tarafından makbul görülmemiştir mesela.

Bugün dahi yapılan muasır medeniyetler tanımlaması esasında İslam medeniyetinden Latin medeniyetine geçişin kibarca telaffuzundan başka bir şey değildir.

Prof. Ömer Çaha’ya göre; bu dönemde en önemli proje yeni bir ulus yaratmaktır. Muasır medeniyetten kasıt da Batı ailesi içinde yer almak. Öyle ki mesela yerli müzik yasaklanıyor o dönem. Çünkü halk tasavvuru da değişiyor.

Cumhuriyet döneminde, “Kadınlar kafeslerin arkasındaydı, cahildi, biz devrimi yaptık ve onları kurtardık” söylemleri de yeni rejime/Batıcı/pozitivist iman etmeyen kadınların hidayete erdirilmesi süreci olarak okunabilir.

Çünkü kadınlar son yüz yıllık seçme ve seçilme hakkını elde etme mücadelesini güç bela ancak bu dönemde elde ediyorlar.

1923’te, Cumhuriyet’ in kuruluşuyla beraber, Osmanlı Hukuk-u Nisvan Cemiyeti mensupları “Kadınlar Halk Fırkası” adıyla, Cumhuriyet döneminin ilk siyasi partisini kurmak isterler ancak bu reddedilir.

Vazgeçmezler.

Bu sefer de 1924’te Türk Kadınlar Birliği Derneğini kurup “oy hakkı mücadelesi” için 1927 yılında bir kongre düzenlerler ve erkekler gibi oy kullanmak istediklerini beyan eden ortak bir bildiri hazırlayıp meclise gönderirler ancak talepleri yine reddedilir.

Kadınların oy kullanma talepleri Cumhuriyet Gazetesi tarafından, kabul edilemeyecek kadar hayali ve aşırı olarak değerlendirilir ve “Kokanalar Trabzon’da Ortaya Çıktı’ diye manşet atar. Böylece onlara sapkın muamelesi yapılır.

Nezihe Muhiddin de soluğu akıl hastanesinde alır.

CHP’nin halkçılığı;

Halk ise rejim tarafından kodlanmış ideal tipin dışında kalan cahil, geri kalmış, göbeğini kaşıyan, bidon kafalı bir tip. Bu düşünce hâlâ geçerlidir. Çünkü birey kendini tarihinden, geleneksel formlardan kurtaramadıysa yani bir aydınlanma yaşamadıysa makbul vatandaş kategorisine giremiyor.

Öyle ki 20’lerde 30’larda devletin olduğu her yer kamusal alandır artık. Ankara, kamusal alandır ve Ankara ya 1930’larda köylüler sokulmamıştır. Bir Atatürk hayranı olmasına rağmen Âşık Veysel sırf köylü bir görüntü sergilediği gerekçesiyle şehre alınmıyor.

1950’lilerde Celal Bayar’ın on senelik süre içinde en önemli icraatı çarşafa karşı yürüttüğü mücadeledir. Kampanyalar düzenliyor ve bu kampanyalarda eşarp dağıtıyorlar.

Çünkü kentli, çalışan, çağdaş kadın açılmak zorundadır. Bunu yıkan da Allah ona rahmet etsin Şule Yüksel Şenler oldu. Rahmetli iyi eğitim almış, kaliteli, başarılı bir yazardı. Başını örtüp halkın karşısına çıktığında bu resmi ideoloji tarafından katiyetle kabul edilmiyor.

Çünkü halka yani henüz hidayete erememiş, köylü cahil birine yakıştırdıkları örtü, modern görünümlü, çalışan başarılı bir kadının başındadır. Dönemin cumhurbaşkanı “kadınlarımızı yoldan çıkaran bu kadınlar cezalandırılacaktır” dedikten sonra da rahmetli hapse atılır.

Geçenlerde Cumhuriyet Gazetesi, bu refleksle bir manşet attı. Çünkü kadın bedeninde bile tahakküm kuran bir anlayışın ürünüdür CHP.

26 Ağustos 2019

Modern Piramitler
Mimar Sinan’dan Ali Ağaoğlu’na uzanan ve TOKİ modeliyle devam eden bir mimari anlayışına sahip olduk. Hayata tutunma çabamız bize hayatı güzelleştirme fırsatı sunamadı.

Büyük inşaat firmalarımız oldu. Bunlar, herkesin büyüklüğüne, kudretine hayran kalacağı devasa yapılar inşa ederek, “modern site” diye yutturmaya kalktı.

Ali Ağaoğlu gibi müteahhitler fazladan birkaç tane lüks otomobil alsın diye şehirler devasa büyüklükteki gökdelenlerle dolduruldu.

Şimdi kim daha yüksek bina yaparsa ben daha güçlüyüm demek istiyor. Firavun zihniyetidir bu!

Bir yazımda AK Parti’nin “belediye başkanlığı akademisi” kurmasını teklif etmiştim. Her şehrin itibarlı zenginlerinden birini aday göstermek yerine bu akademide Turgut Cansever’i okuyan, kent yönetimi, estetik, mimari, çevre ve felsefe tahsili yapmış başarılı kişilerin şehirlerde aday gösterilmesinin daha yerinde olacağını ifade etmiştim.

Bugün Turgut Cansever’i okumayan biri nasıl belediye başkanlığı yapabilir ki? Rahmetli, Ankara’yı eleştirdiği için orada kendisine iş verilmemiş, İstanbul’da da randevu talepleri kabul görmemişti. Hiç değilse öldükten sonra kıymetini bilelim.

Bu topraklar, yüksek kalitede bir şehir mimarisine sahipti. Ne var ki kendimiz olmaktan çıktıkça estetik duygumuzu da kaybetmeye başladık.

Bakınız, Lamartine, Türkiye hayranı bir adamdı. 1830’larda geldiğinde “cennet burası” diyordu. Bilhassa mimari açıdan bu ülkeyi büyük değerler ülkesi olarak görüyordu.

Fransa’ya gidip gelen Ziya Paşa ise tüm ezikliğiyle şöyle diyordu; “Diyar-ı küfr’de kaşanaler, mülk-i İslam’da ise viraneler gördüm.” Lamartin’in burada gördüğü güzelliği o görememişti.

Rahmetli Turgut Özal da bir konuşmasında şöyle diyordu; “New York’a gittiğim zaman şaşkına döndüm. Dev gibi, harika, muazzam binalar. Bunlar neden benim ülkemde olmasın dedim”

Ah, rahmetli, bunun mimari, kültürel ve düşünce alanında yaşanan bir yozlaşmanın tezahürü olduğunu idrak etseydi hiç öyle der miydi?

Allah rahmet etsin, Turgut Cansever tam da bu noktada “insanlık tarihinin en yüksek çözümlemesini yok ettik” diyerek ömrünü bu ülkeye adadı. İnanç ile yapılan arasında bir türlü kurulamayan münasebetin doğurduğu tahribatı gözler önüne serdi.

“Mimarlığın insanın dünyasındaki esas vazifesi dünyayı güzelleştirmektir” diyordu. Bugün ne kadar çok metre kare yapı yapılırsa o denli zengin ve başarılı sayıldığınız kötü bir anlayış hâkim.

Turgut Cansever, Rönesans’ın bilinenin aksine ciddi bir tahribata yol açtığını ifade eder. Tek merkezli algılama biçiminin yol açtığı tahribattır bu. Öyle ki bu, iki türlü büyük bir felaketin oluşmasına neden oldu. İlki, Batı Avrupa dışındaki kültürlerin tahribi, ikincisi de tabiatın tahribi.

Teknolojinin ilah haline getirildiği son yüzyılda dünya ile bilinçli ilişkisini düzenleyemeyen bir insan modeli türedi.

1975 yılında BM’den Dr. Weismann adında bir yetkiliyle konuşan Turgut Cansever bu konuşmayı şöyle aktarıyor. “İstanbul’da ne yapacaksınız? diye soruyor Weismann. Dedim ki; “İstanbul’da merkez alanların yerleşim düzenini korumak ve bu alanlarla ilgili halkın şöyle şöyle organize edildiği bir şehir düşünüyorum.”

Weismann; “ Bu düşünceye nereden ulaştınız? Ben, “Osmanlı şehir mimarisi” deyince “Ben de aynı şeyleri düşünmüştüm” diyor Weisman. Yugoslav Yahudisi olan Wesimann son olarak; “ BM’de kırk senedir ben bunu savunuyorum seninle aynı kaynaktan besleniyoruz” diyor.

Bugün İstanbul’un yıkıldığını savunuyordu rahmetli. Kurtarmanın tek yolunun; imar yasalarıyla/planlarıyla verilen hakların sağladığı servet transferlerine son vermek olduğunu ifade ediyordu.

1943 yılında Alman Prof. Oelsner bir derste; “Bana söyleyin, Türkiye’de ne yapmalı?” diye sorar. Herkes mimari açıdan fikirlerini söyler. En son hoca şöyle der; “ Bilemediniz. Ben söyleyeyim; “Türkiye dua etmeli ama ne için biliyor musunuz? Belediyelerin kasalarında mevcut bulunan imar planlarını uygulayacak yöneticiler çıkmasın diye. Eğer çıkarsa Türkiye, birkaç asır belini doğrultamayacaktır.”

Bundan hiç vazgeçilmedi. Türk toplumu gayri ahlâki bir tutum içerisinde rüşveti, her türlü suistimali en ücra yerlere kadar götürdü. 2 kat, 8 kat, 10 kat daha fazla binalar… Sonuç; şehirler estetikten yoksun berbat mekânlar haline geldi.

30 katlı bina yaparak tüm daireleri satan ve oradan defolup giden herifler, modern siteler inşa ettik diyorlar.

22 Ağustos 2019
Sevsinler sizin demokrasinizi!
Tarih, 2016. Başbakan Ahmet Davutoğlu konuşuyor; “Mardin, Diyarbakır, Van ve Hakkâri’de hizmet yok, yatırım yok ama şiddet var, terör var, çukur var, her türlü illegal yapı var. Bunların derdi bölge insanını huzurlu ve müreffeh bir hayat yaşatmak değil bunların derdi varsa yoksa ideoloji, yalan, propaganda ve terör. Terör örgütünün lojistik merkezi gibi çalışan bu belediyelerin yöneticileri elbette bunun hesabını verecektir.”

Tarih 2019. Ahmet Davutoğlu bu sefer; "Kısa süre önce gerçekleşen seçimlerle göreve gelen Mardin, Diyarbakır ve Van Belediye Başkanlarının idari tasarrufla görevden alınması demokratik sistemin ruhuna aykırıdır. Seçimle gelenlerin seçimle ayrılması milli irade ilkesinin gereğidir” diyor.

Üç yılda ne değişti?

HDP, PKK ile arasına mesafe koydu da haberimiz mi yok. Bu illerdeki belediyeler terör örgütünün lojistik merkezi gibi çalışmayı bıraktılar da haberimiz mi yok.

Erdoğan’ın sunduğu imkânlarla biri başbakan diğeri cumhurbaşkanı olan bu isimler neden ABD’nin ısrarla silah sevkiyatı yaptığı terör örgütlerinin elini güçlendirecek açıklamalar yapıyor?

Abdullah Gül "Daha yeni seçilmiş belediye başkanlarının ‘bu şekilde’ görevden alınmaları demokrasimiz için doğru olmamıştır" dedi.

Aynı Gül, PKK hendek terörüyle Kürtlerin anasından emdikleri sütü burunlarından getirirken; "1990’lı yıllarda yaşananların tekrar yaşanmasının hiçbir faydası ve hiçbir katkısı olmaz. Türkiye’nin, 20 yıl önceki denediklerini deniyor duruma düşmesi hiçbir fayda getirmeyecektir" diyerek 2015 tarihinde de PKK ve HDP’nin yüreğine su serpiyordu.

Gezi militanlarının yüreğine su serptiği gibi!

Devlet, PKK ile mücadele ederken bir belediye başkanı farklı tarihlerde birçok yaralı veya hasta teröristi görev yaptığı hastanede herhangi bir resmi kayda gerek duymaksızın gizli şekilde tedavi ettirip bir de üstüne kırsaldaki teröristlere ilaç ve tıbbi malzeme yardımı sağlayabilir mi?

Sizin demokrasi anlayışınız, “yapabilir mi” diyor.

Bir belediye başkanı, belediyenin resmi sitesindeki Türk bayrağını kaldırıp, terör örgütünün marşında saygı duruşunda bulunabilir mi?

Türk bayrağının kaldırılması hangi demokrasiye uygun düşer?

Terör suçları nedeniyle kamu görevinden ihraç edilen ve yargılaması devam eden birini danışmanlığa getirip ona görevler verebilir mi? Versin karışmayın mı diyorsunuz? Peki, neden?

Size göre; “Bir belediye başkanı eylem hazırlığındaki üç teröristi belediyeye ait araçla taşıyan ve operasyonla etkisiz hale getirilen teröristin defin işlemlerinde de yer alabilir” öyle mi?

Bir belediye, ülkenin diğer bölgelerinden ayrı bir yönetim modelinin parçası haline getirilmek istenir ve terör örgütlerinin illegal faaliyetlerinin aracı haline getirilirse buna demokrasi mi diyeceğiz?

Haklarında "Silahlı terör örgütü kurma veya yönetme, silahlı terör örgütüne üye olma, terör örgütü propagandası yapma" suçlarından soruşturma ve kovuşturma yürütülen kişiler, bazı belediyelerde bilerek ve isteyerek belediye başkan adayı gösterildi.

Tamam, bunu biliyoruz ve seçildiler. Peki, seçildikten sonra halkın mahalli ve müşterek ihtiyaçlarını karşılamak yerine bölücü terör örgütünün amaçları, ideolojik söylemleri ve eylemlerini destekler mahiyette faaliyet içerisinde bulunmalarına devlet demokrasi icabı kayıtsız mı kalmalıydı?

HDP, kayyum (eş başkan) atadığında demokrasi, devlet kayyum atadığında faşist mi oluyor? Buna söyleyecek bir lafınız yok mu?

Size mi kaldı emperyalizmin bir numaralı örgütüne destek çıkmak?

“Tayyip Efendi eninde sonunda asılacaktır” ,“Sonu Menderes gibi olacak”, “Katil Erdoğan” türünden tehditler, hakaretler özgürlük ve demokrasi olarak görülecek, devletin gizli bir operasyonunu çarşaf çarşaf yayınlayarak “Lahey yolu göründü” türünden haberler basın hürriyeti sayılacak, teröre destek vermek milletin iradesi olarak takdim edilecek öyle mi?

Sizin demokrasiniz, PKK’yı değil Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni terör örgütü olarak gördüğünüzde mi bir anlam kazanıyor?

Ülkeyi karalamanın, hedef göstermenin, terörü desteklemenin adına demokrasi, kendi ülkesini savunan yazarlara, siyasetçilere de saray soytarısı ve diktatör yalakası diyeceksiniz. Ve devlet de buna ses çıkarmayacak.

Öyle bir dünya yok efendiler! Öyle bir demokrasi yok! Biz sizin demokrasinizi (ABD), barışınızı (PKK) ve adaletinizi (FETÖ) çok iyi biliriz.

19 Ağustos 2019
Neden Maarif TV’miz Yok?
Ülkemizde güçlü bir eğitim sendikaları olgusu yerine parçalı ve birbirlerine hasmane tutumlar sergileyen bir sivil toplum yapısı/anlayışı ortaya çıktı.

Şöyle de diyebiliriz; sendikalar temel hak ve özgürlükler konusunda faaliyet yürütmek yerine siyasi partilerin arka bahçesi konumuna gelerek/getirilerek yönetime ortak olma gibi tuhaf emellere sahipler. Bu durum bilhassa eğitim alanında işimizi zorlaştırıyor.

Bugün neredeyse hemen her partinin birer sendikası bulunmaktadır.

Bu sendikalar bağlı oldukları partilerin iktidara gelmesi durumunda eğitim kalitesini arttırmak yerine ilgili bakanlığın atama birimi gibi faaliyet yürütmeyi tercih etmektedirler. Bu tuhaf ilişki de ne yazık ki kanıksanmış durumdadır.

Bu durum maalesef adaletsiz bir ortamın doğmasına da neden olmaktadır. Üstelik aidat ücretlerini de devlete ödetmektedirler. Devlet kesesinden yapılan sendikacılık sistemini de doğru bulmadığımı ifade edeyim.

Parti-sendika ilişkisinin sendikalara sağladığı en büyük avantaj; tayin ve terfidir. Ancak bu şekilde üye kazanabilmektedirler.

“Bugün eğitime en çok zararı eğitim sendikaları vermektedir” dersek sanırım abartmış olmayız.

Çünkü mevcut eğitim sistemine köklü bir eleştiri getirmedikleri gibi buraya özgü yeni bir eğitim modeli de öneremediler.

Naçizane artık sendikaların miadını doldurduğunu düşünüyorum. Bunun yerine eğitim sahasında ciddi çalışmalar yapabilecek ve çözüm önerileri sunabilecek akademik düşünce kuruluşlarına ihtiyaç vardır.

Daha evvel bir vesile ile yine gündeme getirmiştim. Klasik sistemdeki adı “ilm-i terbiye” olan pedagoji alanındaki kültür ve maarif mirasımızın araştırılması, ortaya çıkarılması üzerine çalışmalar yapacak bir kuruluştan bahsediyorum.

İmkân ve ortamı, şartları uygun olacak şekilde güncelleyerek, ihtiyaçlara uygun pedagojik çalışmalarla, temel eğitimimize yönelik yeni usul ve metodolojiler ortaya çıkarılmasına dönük öneriler sunabilen bir düşünce kuruluşu olmalıdır bu.

Derdi maarif davası olanların, kendisi maarif gönüllüsü olanların el, emek, yürek, zekâ ve ilim/bilim ile katılacakları bu kuruluş “Maarif Araştırmaları Vakfı” olabilir mesela.

Çocukların otel gibi kullandığı ve hiçbir katkısı olmayan yığınlarca kuruluşa kaynak akıtan hükümet, bu ülkenin çocuklarına dokunabilecek gerçek bir düşünce kuruluşuna kayıtsız kalmamalıdır.

Maarif Televizyonu

Diğer taraftan bu ülkede neden bir maarif kanalımız yok? Sadece eğitim alanına yönelik, öğretmenlerin örnek çalışmalarının sergilendiği bilhassa Anadolu’daki öğrenci-öğretmen işbirliğine dayalı güzel çalışmaların iyi örnekler kapsamında değerlendirildiği ve bu içerikte programların hazırlandığı bir televizyonumuz neden olmasın?

Kültür ve medeniyetimize dair bu topraklarda üretilen değerlerimizi çocuklara neden aktarmayalım?

“Maarif TV” edep, erkân, ilim, irfan, ahlak, vicdan ve erdem ile bu milletin tarihi ve kültürü pedagojik usuller kullanılarak nitelikli bir televizyon haline getirebilir.

Maarif Vakfı’nın yaptığı tüm araştırmalar, analizler, çalışmalar yine bu kanalda kamuoyuna sunulabilir.

Anadolu’daki her kademe okullarımızın sosyal, kültürel ve bilimsel çalışmaları ile özellikle Türkçe alanındaki faaliyetlerine bu kanalda yer verilebilir.

Yapacağı programlarla yurdun en ücra köşesine kadar ulaşıp en uzak okul ve köylerdeki faaliyetlere ayna olabilmeli. Okullarda şiir edebiyat, düşünce ve mahalli kültür üzerine çalışmaları bu kanalda bulabilmeliyiz mesela.

25 milyon öğrenci ve velileri ile birlikte bir milyon öğretmenin de bulunduğu ülkemizde böyle bir kanala ihtiyaç yok mudur?

Türkiye’nin en büyük teşkilat yapısına sahip MEB’in ülke çapındaki birimleri Maarif Televizyonu’nun arka plan destekçisi olarak bu projeye sahip çıkacaktır.

Kısacası çok geniş bir seyirci kitlesi, güçlü arka plan desteği ve kaliteli muhtevası ile bu kanalın aynı zamanda ülkemizin yerli ve milli hedeflere ulaşmasında büyük bir katkı sunacağını düşünüyorum.

Evet, devlet kesesinden sendikacılık yapan örgütler tayin ve terfi işleriyle meşgul olurken biz düşünüyoruz. Devlet yetkililerinden ricamız; hiç değilse bu düşüncelerimize kulak vermeleridir.

Çünkü bu ülkenin evlatlarını seviyoruz…

12 Ağustos 2019

Kaybederek kazanmanın adıdır Kurban
Yine bu köşede bir “Kurban” vaktinde şöyle bir not düşmüşüm. Hz. İbrahim de vazgeçerek kazananlardan. O da bedel ödeyenlerden. O da İsmail'den vazgeçtiği gün kazandı, makamı yükseltildi.

Çünkü bizler Allah'a muhtaç fukaralarız. Allah ise zengindir. (Fatır-15)

Sevdiğinden, değer verdiğinden Allah için vazgeçebiliyor musun? Bugün bıçağı zavallı bir hayvanın boğazına dayamadan bir düşün? Senin İsmail'in, Yusuf'un kim? Bugün senin kurbanın nedir?

Dücane Cundioğlu'nun ifadesiyle; İbrahim'in oğlunu kurban etmek isteyişi bir rüya/düş üzerineydi?

Senin gördüğün rüya nedir? Hangi rüya uğruna neyi kesiyorsun? Oysa rüyan kadar kurban kesebilirsin! Düşün kadar. Düştüğün, düşebildiğin kadar.

İsmail'in yerini alan kurban bugün nefsimiz olmalı. Bugün Allah'a takdim edilecek en değerli şey; nefsimizdir. Hırslarımız, ihtiraslarımız, insan dışılıklarımız, makam tutkularımız, birbirimizi yiyerek semirdiğimiz o iğrenç düzen.

Bugün putlarımızı kırabilecek miyiz İbrahim gibi. Haz putunu, gösteriş, makam, hırs, kibir para, putlarını...

Hazza dayalı bir yaşamı ilke edindiğimiz şu üç günlük dünyada bunun içsel bir tahribata yol açabileceğini idrak edebilecek miyiz?

Kime yakınlaşacağız bugün? Neye yatkınız? Neyin fazlası çürütüyor bizi? Neyden uzaklaşıp neye yakınlaştık? O halde yoklayalım diyor şair.

“Kalbimizi yoklayalım. Kalbimizin olup olmadığına da bir bakalım. Eğer varsa yerinde midir, olması gereken yerde midir diye meraklanalım.”

“Bu hayvanların ne etleri ne de kanları Allah’a ulaşacaktır. Allah’a ulaşacak olan ancak, sizin takvanızdır” diyor Yaradan.

Kabil gibi düşünüp Kabil gibi arzı endam edenlerin suratlarına çarpan şu ayetler içinde bulunduğumuz çağın keşmekeşliğine nasıl da vurgu yapmaktadır.

Bizler unuttuk; kurbanı, yakınlaşmayı, samimiyeti, çıkarsızca sevmeyi, yardım etmeyi, bölüşmeyi...

Öyle ki birinin üzerine basarak, ezerek yükselmenin adını “başarı” koydular.

Egolarımızın, tutkularımızın ve hırslarımızın esiri olduk. En değerli şey artık bizler için para ve onun getireceği zengin bir yaşam.

Duyularının kölesi haline getirilen mekanik insanlar...

Elde edilen makamları, sahip olunan serveti sanıyoruz ki öbür tarafa da götüreceğiz. Zannediyoruz ki yığdığımız mallarımız bizi kurtaracak. Halbuki kestiğimiz kurbanın ne etleri ne kanları Allah’a ulaşamıyorken biz neyi Allah yolunda feda edebiliriz?

Neyimizden vazgeçebiliriz?

Hangi dava Allah yolunda harcanan ömürden daha kıymetli olabilir? Hangi makam Allah katında elde edilen makamdan üstün olabilir?

Ayaküstü sohbet ettiğim biri anlatıyordu; şurada şu kadar evim var burada bu kadar evim var, yurt dışında gayrimenkulümün değeri bu. Çocuklar da ev alacak oldular, benim malım hepinize yeter, siz yaşayın, harcayın” dedim.

Malıyla övünen adam yaklaşmakta olan “Kurban Bayramı” için “uğraşmak zor oluyor” diyerek bildiği bir kuruma bağış yapmakla yetinmiş ve kendince görevini başından savmıştı.

Oysa Kabil’in kurbanı neden kabul edilmemişti? Çünkü mallarını Allah yolunda feda etmek istemiş ama içindeki hırs ve tutku buna engel olmuştu. Yani, kıyamamıştı.

İbrahimî duruşun ve İsmailî teslimiyetin sembolleştiği kurban, Allah yolunda infakın, cömertliğin, fedakârlığın ve takvanın bir nişânesi olarak bizlere emsalsiz bir fırsat sunuyor.

2016 yılında bu köşeden naçizane şöyle bir temennide bulunmuşum; İnsanoğlu, Adem'in dünyaya bırakıldığı günden itibaren "nereden geldik, nereye gidiyoruz" sorularının cevabını aramakla meşgul oldu.

Belki de "aramak" yerine, cevaplardan kaçmak desek sanırım daha doğru bir tespit olacak. Çünkü bulduğumuz cevap ekstra bir yük yükleyecekti omuzlarımıza.

Bu zahmetin altına girmek istemedik. Bu yüzdendir ki hakikatin peşinden gidecek kadar ne kalite bıraktılar insanlarda ne de buna ayıracak bir vakit.

Velhasılıkelam kendini bilme kanallarını açacak yeni bir zihin dünyası inşa etmeliyiz diyorum ben.

Sükunetle, acelesiz ve insana yaraşır bir olgunlukla. Hayatın karışıklığını aklıselim ve duru bir zihinle çözme basireti göstererek...

Önce ahlak, erdem, vicdan ve insan diyerek.

Kurbanınız mübarek olsun...

08 Ağustos 2019
Meşhur ama meçhul bir ideoloji
Şöyle bir soru ile başlayalım; ‘Milli mücadele, Kemalizm ideolojisi ile kazanılabilir miydi?’ Ya da şöyle soralım; ‘Anadolu insanı Kemalizm uğruna cepheye şehit olmak için koşar mıydı?’ Buna verilebilecek net bir cevabımız yok.

Çünkü İstiklal Harbi’nin arka planı dindir, İslam’dır.

Buna rağmen, 10 Temmuz 1923’de Halk Fırkası, Türkiye, İslam kaldıkça barış yapılamayacağı algısını üretiyordu. Öyle ki iki hafta önce Lozan Anlaşması, konferansa fesli ya da kalpaklı giden Türk delegeleri tarafından bu sefer smokin ve silindir şapka giyilerek imzalanmıştı.

Anayasada din maddesini çıkarıp yerine ideolojiyi koyan Türkiye, bu kimlik ve bilinç bulanıklığını hala devam ettirmektedir.

Peki, İslam’ın yerine konulan nedir? Batıcı, pozitivist ve pragmatist bir ideoloji.

Ve bu ideoloji hala eğitim sisteminde ve devletin protokoler işleyişinde önemli bir yer tutmaktadır.

Batılılaşma esasen bir mağlubiyet ideolojisine dönüştürüldü. Mağlubiyet hissi öylesine kuvvetli ve derin nüfuz etti ki bu durum 20. yüzyılda kaçınılmaz olarak ciddi bir kültür kıyımını da beraberinde getirdi.

Resmî ideolojinin putlaştırıldığı ve ilmi sahada dahi eleştirilmesinin yasaklandığı hatta vatana

ihanetle özdeş tutulduğu ilginç bir ortam tesis edildi.

Bu ortamı 4.3.1992 yılında Sabah’taki köşesinde Çetin Altan şöyle özetliyordu. “Kemalizm, batılı bir görüntü arkasında durmaya çalışan ve bunu frakla zeybek oynayınca gerçekleşeceğini sanan, bize

özgü garip bir dikta düzeniydi. Bu yöntemle, değerli bilim adamlarından çok, hava atan önemli şarlatanlar yetişti.”

D. Mehmet Doğan’ın “Bir Savaş Sonrası İdeolojisi; Kemalizm” adlı kitabından öğrendiğimize göre “Kemalizm” adını taşıyan ilk kitabı 1936 yılında Tekinalp (Moiz Kohen) yazmıştır.

Mehmet Doğan, bütün cumhuriyet, devrim ve inkılap tarihi kitaplarında Mustafa Kemal’in hayatı anlatılırken onu bir fevkalbeşer/insanüstü bir konuma yükselttiklerini söylüyor.

Daha da ilginç olanı yazalım.

Bugün Mustafa Kemal ile ilgili biyografilerde genel olarak Osmanlı toplumunda yer etmiş Hz. Muhammed’in (a.s) hayatı ile ilgili eserlerin şeması tekrar edilmiştir.

Örneğin; Mustafa Kemal’in doğumu sırasında Osmanlı Devleti’nin ve dünyanın içinde bulunduğu durum, mahiyet itibariyle Hz. Peygamber biyografilerinde çizilenlerin bir tekrarı olarak kabul edilebilir. Yani, bir kurtarıcı Mesih beklentisi algısı veriliyor.

Her iki Mustafa’nın yetim kalmaları, birisini amcasının diğerini dayısının himayesi altına alması dahası Hz. Muhammed’e ”Emin” sıfatı ile Mustafa Kemal’e “Kemal” (olgun, mükemmel) sıfatlarının verilmesi durumu ile karşı karşıyayız.

Benzer bir motif de nasıl ki, Hz. Peygamber, davasından vazgeçmesi kaydıyla Mekkeli müşriklerin yaptıkları büyük teklifleri kabul etmediyse, Mustafa Kemal de kendisine yapılan makam ve mevki tekliflerini kabul etmeyerek Anadolu’ya yolculuğa çıkar.

Hz. Peygamberin Medine’ye hicreti ile de Mustafa Kemal’in 19 Mayıs 1919’da Samsun’a çıkışı benzetilmektedir. Yani Mustafa Kemal’in Mekke’si İstanbul ise Medine’si Ankara’dır. Öyle ki "1919 ruhu” denilerek de buna atıfta bulunulmaktadır.

Mustafa Kemal’in Nutuk’unun sonunda yer alan ve “Ey Türk Gençliği” hitabı ile başlayan bölüm Hz. Muhammed’in “Ey İnsanlar!” diye başlayan Veda Hutbesi’ne tekabül ettirilmiştir.

‘’Elhamdülillah Müslümanım” deyişi ile “Ne mutlu Türküm diyene” cümlesi de dikkat çekicidir.

Hz. Muhammed (a.s) son peygamberdir ve en son mükemmel dini tebliğ etmiştir. Kendisinden önce gelen peygamberlerin tebliğlerini tamamlamıştır.

Mustafa Kemal de en son mükemmel modernleşmeciliği tamamlayan kişi olarak takdim edilmektedir. Yani peygamber dini tebliği tamamladığı gibi Mustafa Kemal de modernleşmeyi/batılılaşmayı tamamlamıştır.

Nasıl ki Hz. Peygamberin ölümünden sonra dönenler olmuşsa Mustafa Kemal’in ölümünden sonra da modernleşme hareketine karşı irticacılar çıkmıştır.

Peygamber ümmetine nasıl emanet bırakmışsa Mustafa Kemal de Gençliğe Hitabe’de elde ettiği neticeyi onlara emanet etmektedir vs.

Örnekler çok. Ayrıntıları kitapta bulabilirsiniz. Demem o ki; Kemalist ideoloji bir din gibi algılanmakta ve Mustafa Kemal ise Hz. Peygamber ile kıyas edilerek insanüstü bir varlık olarak takdim edilmektedir. Bu arızalı durumun bir çözümü yok mudur?

5 Ağustos 2019
Dilde, fikirde işte birlik

Ortak bir edebi dil üretmek, toplumu tek bir ülkü etrafında toplayıp müşterek bir mefkure meydana getirmek için mücadele eden İsmail Gaspıralı esaslı bir dava adamıydı.

Müslüman Türk âleminin yaşadığı kargaşadan, buhrandan kurtulmasının yegâne yolunun “birlik” olduğunu ifade ediyordu.

Bunun için de aynı ülkü ve ideale inanmış, kendini bu ülküye adamış insanlar eliyle tesis edilecek bir ortak dilin, Müslüman Türk dünyasını gaflet uykusundan uyandıracağına inanmaktaydı.

İhsan Fazlıoğlu Hoca “dinimiz dilimizdir” der. Dil bize dışarıdan geldi ancak kendini buraya göre -İslam’a göre- inşa etti. Örneğin Araplar trafik kazasına; “Hadisüs Seyr”, Türkler ise “kaza” der.

Bizim dilimiz, dini bir terminoloji üzerine kodlanmıştır. Kısacası Türkçe, Müslüman olmuş bir dildir.

Tam da bu sebeple bu dile yönelik ciddi bir saldırı düzenlenmektedir. Çünkü dil, sözcükler ve kavramlar bir mekân oluşturur. Bu mekânın da kendine göre bir anlam değer dünyası olur.

Eğer kelimeleri muhtevasından kopartırsanız bu mekânı da tahrip edersiniz. Tahrip edilmiş bir mekânda şiir, sanat, mimari ve felsefe gelişmez. Kavram karmaşası yaşanır ve birlik parçalanır dolayısıyla ortak bir akıl inşa edilemez.

Ve siz sonra Türklük kavramı üzerinde bile anlaşamaz ve kavga etmeye başlarsınız.

Konfüçyus’a soruyorlar; Toplumun kaderini elinize verseler ne yaparsınız? “Çincenin en çok kullanılan 6 bin civarında kelimesini yeniden tanımlamak olurdu” diye cevap veriyor.

Çünkü dil düzensiz olursa sözler düşünceyi iyi anlatamaz. Düşünceyi anlatamazsanız ortada kültür ve tarih bilinci de kalmaz. Dolayısıyla sanat, felsefe, mimari ve bilim de gelişmez/gelişemez.

Çünkü güçlü bir dil olmadan bir dünya tasavvurunuz da olamaz.

Geçen asrın başında 100 bin kelimelik bir imparatorluk dili 1945 yılına gelindiğinde 15 bin kelimeye düşürüldü. Bunun da yarıya yakını türetilmiş uydurukça kelimelerden oluşuyor.

Memiş Okuyucu’nun kitabında da değindiği gibi; dilimize yapılan bu toplumsal mühendislik, tarihin gördüğü en ağır dil hasarıdır/kıyımıdır.

Türkiye’de galiplerin dayatmaları en fazla dil ve kültürde oldu. İslam terminolojisi üzerine kendini kodlayan dilimiz büyük yara aldı.

1934 yılında “Öztürkçe” çalışmaları kelimelerin hafızada oluşturduğu hikayeleri, anıları, hatıraları silip süpürdü. Çünkü bir kelimeyi sildiğinizde aynı zamanda bir hatırayı da silmiş oluyorsunuz.

Kelimelerin içini boşaltırsanız toplumun muhayyilesini ve muhakeme yetisini de zedelersiniz.

Bugün üniversite mezunlarının 350-400, ilkokul mezunlarının ise 100 kelimelik söz varlığı ile anlaşmaya çalıştığı bir dönemi yaşıyoruz. Medyada toplam kelime dağarcığı ise 100-150 civarında.

Ahmet Bican Ercilasun’un 1980 yılında Milliyet Gazetesi’nde verdiği bilgilere göre;

Fuzuli’nin sadece şiirlerinde kullandığı kelime sayısı 18 bin. Ahmet Mithat Efendi’nin kullandığı kelime sayısı 13 bin. Peyami Safa’nın 7 bin ve günümüz yazarlarında Yaşar Kemal’in ise 2 bin 700 kelime.

Görüldüğü gibi kelime dağarcığımız gittikçe geriliyor. Şair İsmet Özel; “Böyle devam ederse 100-150 yıl sonra Batı dilleri Türkçeyi yutacak ve dilimiz yok olacak” diyor.

Geçen asrın başında 100 bin kelime dağarcığı olan İngilizce ise bugün neredeyse 1 milyon kelime dağarcığına ulaştı.

Anlayacağınız Arap harfleriyle yazılmış tabelaları sökmek sorunumuzu çözmüyor. Çünkü asıl sorun

İngilizcenin ülkede resmi ikinci dil düzeyinde olması sorunudur.

İhsan Fazlıoğlu’nun ifadesiyle; ”İngilizce öğrenmek farz-ı ayndır ama İngilizce eğitim ihanettir; hele de manevî, beşerî, toplumsal bilimlerde… Ana dil ile düşünmeyen düşünmez, düşünemez; izler, takip eder, taklit eder. İşte bu nedenle İngilizce ana dil haline getirilmeye çalışılıyor.”

Kelime dağarcığı azaldıkça da fikir sahibi olmak yerine herhangi bir fikrin savunuculuğu üstlenmek kolaycılığına savruluyoruz.

Oysa bizim birlik olmaya ihtiyacımız yok mu? Böyle parçalanmış ve kelimelerinin anlamları boşaltılmış bir Türkçe ile ortak bir mefkure etrafında toplanıp bir gönül dili oluşturabilir miyiz?

22 Temmuz 2019
Karma Eğitim: Pedagojik mi ideolojik mi?
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, "Japonya'da 800 üniversiteden 80'i kadın üniversitesi. Türkiye de benzer bir adımı atmalı" dediğinde olanlar oldu.

Ülkenin 19. yüzyıl çağdaşçıları, ilericileri ve inanılmaz derecedeki laikleri karma eğitimin bilime aykırılığına varana kadar bir dizi saçma sapan fikirler ortaya attı.

Bizim ülkede karma eğitim maalesef ideolojik düzlemde ele alınıyor.

Oysa batıda, Japonya’da, Güney Kore’de, ABD gibi ülkelerde karma eğitim pedagojik bir mesele olarak ele alınıyor ve uzun zamandır tartışılıyor.

Örneğin İngiltere Manchester Üniversitesi’nden araştırmacılar 5 devlet okulunda, öğrencileri karma ve ayrık sınıflara koydular. Standartlaştırılmış̧ bir dil testini, ayrık sınıfta okuyan erkeklerin %68’i geçebilirken karma sınıfta bu başarı %33’de kaldı.

Kızlarda ise aynı sınavda ayrık sınıftakiler %89 başarı yakalarken, karma sınıfta ise %48 başarıda kaldılar.

Benzer bulgular Cambridge Üniversitesi araştırmacıları tarafından da rapor edildi. Bu araştırmacılar, üç ayrı bölgede yani kırsal kesim, kenar mahalle ve şehir içinde bulunan okullarda ayrık sınıfların etkilerini araştırdılar ve sınıflarda kız ve erkekleri ayırmanın, eğitimsel başarıyı belirgin bir şekilde yükselttiğini gördüler.

Rhode Island Providence Üniversitesi’nde Sosyoloji Profesörü̈ olan Cornelius Riordan, 1980 ve 1990 yıllarının başlarında, Amerika’daki tek cinsiyet eğitimi veren Katolik okulları ile karma eğitim veren Katolik okullarını karşılaştıran bir çalışma yayınladı.

Buna göre; ayrık sınıflardaki kızların karma sınıflardaki kızlara göre istikrarlı olarak daha başarılı olduklarını ortaya koydu.

Bunun nedeni de gayet doğal ve fıtri özelliklere dayanıyor. Şöyle ki; erkekler tümden gelimli akıl yürütmeyi kullanma eğilimindedirler. Tümden gelimli akıl yürütmeyi, kızlardan daha hızlı bir şekilde kullanırlar.

Kızlar, özel örneklerden genel teoriye hareket etme eğilimindedirler. Erkekler ise bir nesneyi görebilme veya dokunabilmede değil, onu hesaplayabilmede daha iyidirler.

Örneğin, matematik dersi tahtada öğretildiğinde, genel olarak erkekler kızlara göre daha iyi ve hızlıdırlar.

Matematik, el hareketleri ve nesneler kullanılarak öğretildiğinde (somut dışında, kesine doğru), kızlar daha kolay öğrenirler. Kızlar, ortalamada erkeklerden daha fazla kelime kullanırlar.

Kızlar, öğrendikçe kelimeleri kullanırlarken, erkekler genellikle sessiz bir şekilde öğrenirler. Kızlar, gündelik, kullanılabilir bir dil ile, şeyleri anlatırlar, kesin detaylar ile tamamlarlar.

Erkekler spor, hukuk ve askerlik terminolojisi içinde de görüleceği üzere, daha şifreli bir dili tercih etme eğilimindedirler.

Avustralya Eğitim Araştırma Konseyi (ACER), altı yıllık çalışmasında 270 binin üzerinde öğrencinin performansını araştırmış̧ ve tek cinsiyetli okullardaki erkek ve kız öğrencilerin karma okullardaki erkek ve kız öğrencilerden ortalama yüzde 15 ile 22 puan daha yüksek derece aldıklarını ortaya çıkarmıştır.

Rapor, tek cinsiyetli sınıfların, 12 ile 16 yasları arasındaki erkek ve kız öğrencilerin kavramsal, sosyal gelişimlerindeki büyüme hızlarında büyük farklılıklar ile ortaya konulan ihtiyaçların yerine getirilmesinde daha iyi performans sergilediklerini öne sürmüştür.

ABD Eğitim Departmanı tarafından yaptırılan bir meta analiz çalışmasında ise; tek cinsiyet ve karma eğitim ile ilgili yapılan 112 farklı çalışmanın sonuçları da bundan farklı değil.

Buna göre; karma eğitim, kız ve erkekler arasındaki farklılıkları gözardı etmektedir. Bu nedenle karma eğitimde kız öğrenciler yeteneklerini geliştirememektedir. Birçok alandaki rekabet kızların başarısızlığıyla sonuçlanmaktadır.

Kızlar, erkeklerle aynı sınıflarda çekingenleşmekte, alay edilme korkusuyla içe kapanmakta kısaca kişisel olarak baskılanmaktadır.

Erkek öğrencilerin sınıftaki karşı cinse karşı olan ilgisi dikkatlerini dağıtabilmekte, zihinel performanslarını düşürebilmektedir.

Salgı bezlerince salgılanan cinsiyet hormonları beyni, vücudu ve davranışları etkilemektedir.

Cinsel taciz, istenmeyen gebelikler karma eğitimle artış̧ göstermektedir.

Bizim ülkenin Kemalistlerine bunu anlatmak zor, biliyorum. Ne var ki bu meseleye ideolojik değil eğitim bilimi açısında yaklaşmak durumundayız.

18 Temmuz 2019
Emperyalizmin gönüllü cariyeleri!

Müslüman Anadolu coğrafyası, üç yüz yıldır “Yeni Dünya Düzeni” kurma iddiasındaki küresel emperyalist sistemin, sapkın ezoterik merkezlerin “tek devletli, tek dilli ve tek yeni dünya dinli” projenin merkezinde ve hedefinde olan bir coğrafyadır.

Kısacası Kabala formatlı Yahudilik ve Hristiyanlığı İslam’a monte ederek Muhammed’siz bir din ile de İslam coğrafyasının kimyasını, birliğini ve dirliğini bozmak isteyen bu devasa çarkın hep hedefinde olduk.

Dolayısıyla bizler bin yıldır bu topraklarda sürdürülen ve sadece son 90 yıldır kesintiye uğratılan tarihin bu evresinde, eşref-i mahlûkat olan insanı değersizleştiren ve onu küresel finans çarkının işleyen bir cıvatası konumuna getiren küresel mafya düzenine karşı mücadele ediyoruz.

İlahı para, kıblesi moda, peygamberi marka olan bir düzene karşı insan olma mücadelesi veriyoruz.

Bu öyle bir savaş ki!

Hep derim bu savaş; içimizdeki Amerikanlaşmış devşirmeler, kripto ajanlar, profesyonel CIA beslemeleri, güce tapan, küresel çetenin oyuncağı olmuş, hafızası yitik, duyarsız, duygusuz korkak, satılmış uşak ruhlu, emperyalizmin gönüllü cariyesi olan vatansızlarla; aklıselim, kalbiselim, ahlak, erdem, irfan sahibi bağrı yanık, hafızası güçlü, cesur, anlı şanlı tarihimizin şerefli insanlarıyla yapılan bir savaştır.

Son elli yıldır sinsice örgütlenen insanlık ve İslam düşmanı bir terör örgütünün yol açtığı tahribatı telafi etmeye çalışıyoruz.

Bu öyle bir yapı ki hemen her darbede emperyalizmin uşağı olduğunu göstermiş.

Kimlerle görüşüldü!

Bakınız sadece 28 Şubat darbe döneminde FETÖ’de nasıl bir hareketlenme söz konusu.

31 Ocak’ta "32’nci Gün" programına davet edilerek orada hayatı, fikirleri, yaptıkları vs. işlendi. 22 Ocak’ta Alarko Holding’in iftarına katıldı. 23 Ocak’ta Papa II. Jean Paul, Ramazan Bayramı nedeniyle FG’ye bir kutlama mesajı gönderdi.

4 Şubat’ta Vatikan’a gitmeden önce Başbakan Ecevit ile görüştü. 9 Şubat’ta Vatikan’da "Dinler arası diyalog" adına Papa II. John Paul ile 30 dakika görüştü. M.İslamoğlu’nun “pabucu bile olamazsınız” dediği yıllar.

19 Şubat’ta Ortadoğu Barışı İçin Kiliseler Birliği’nden gelen üç kişilik heyetle görüştü. 25 Şubat’ta İsrail’den Sefarat Hahambaşı Eliyahu Bakhsi Doron ile görüştü. 7 Mart’ta Cemal Reşit Rey Konser Salonu’nda farklı din adamlarıyla bir araya geldi.

9 Mart’ta Amerikan Yahudi Örgütleri Başkanları Konferansı’ndan gelen bir heyetle buluştu. Bu heyet Ankara’da Başbakan Mesut Yılmaz, Genelkurmay İkinci Başkanı Org. Çevik Bir, Meclis Başkanı Hikmet Çetin ve Dışişleri Bakanı İsmail Cem ile de görüşmüştü.

Ülkede Müslümanlar zulüm altında inlerken, seçilmiş hükümete darbe yapılırken örgütün ilgi alanına bakar mısınız? Vazifesinin başında!

28 Şubat darbesinden bir ay sonra da Sızıntı dergisinin Ekim sayısında “Son Karakol” adlı makalesinde, “...Ümidimizin tükendiği yerde, Hızır gibi imdadımıza yetişen Mehmetçiğe bir kere daha selam duruyoruz” diyerek süreci tamamlıyordu.

İngilizlerden alınan ödüler!

İngiltere’ye ve İngiliz kültürüne yaptıkları katkılarından ötürü de bol bol ödül almaktaydılar. Lord Rotherham, Londra'da, örgütün bu konuda yaptığı hizmetler nedeniyle yapılan ödül töreninde Fetullahçıların okul sayısını kendi okulları olarak kabul edip, övünerek "50'den fazla ülkede 500'den fazla okulumuz var" diyerek gururlanıyordu.

Tüm bunlar Türk milletine işlemedi. Çünkü bizim bireysel ve toplumsal kimliğimizi belirleyen ruhi, içtimai ve iktisadi faktörler batı kültüründen çok farklıdır.

15 Temmuz’a kadar gelinen süreçte bu ülkenin direncini kırmak için çok sayıda operasyon tertip edildi. Hala içeriden bölme çalışmaları devam ediyor. Emperyalizmin gönüllü cariyeliğini yapan vatansızlar boş durmuyor.

Lakin bu topraklarda hür olma gibi bir yükümlülüğümüz var bizim. Bu elbette sancılı bir doğum süreci. Küresel operasyonlara kalkan olabilirsek başarabiliriz. Eğer neyle mücadele ettiğimizi bilir ve akıllı olursak ülkemizi kurtarabiliriz. Aksi takdirde ülkemizi büyütemezsek onlar küçültecekler.

Bir yazımda şöyle bir cümle kurmuştum. Hele bu vakitten sonra bu toprakların geleceğinden ümit kesenlerle, çözümü Washington’da, CIA ofislerinde, Rothschildlerin malikânelerinde arayanlarla işimiz yoktur. Olmamalıdır.

Bu mesele sergi, konser ve kurusıkı hamasetle geçiştirilecek bir mesele de değildir. Evvela neyle karşı karşıya olduğumuzu idrak etmemiz gerekiyor.

04 Temmuz 2019
LGBT tehdidinin arka plânı
Kahir ekseriyeti Müslüman olan Türkiye’deki CHP’li belediyeler, renkli ve pek hevesli cümlelerle LGBT’nin (lezbiyen, gay, biseksüel, transgender) reklâmını yaparak bu durumu teşvik ededursun. Moskova Yüksek Mahkemesi 2012'de eşcinsel onur yürüyüşünün önümüzdeki 100 yıl süresince Rusya’nın başkentinde yapılmasını yasakladı bile.

Yasak kararında “eşcinselliğin nesil bozukluğuna neden olması” gösterildi. Buna dair Rusya’daki tüm siteler kapatıldı. Çünkü insanlık onuru bunu gerektirir.

Türkiye’de ise bir ara muhafazakâr, dindar yazarlarımızdan bile LGBT’nin onur yürüyüşüne destek gelmişti.

Şimdi asıl meseleye gelelim. Bu köşeyi takip edenler bilir. Kimileri komplo teorisi diyerek burun kıvırsa da, epeydir, “Tek Dünya Devleti Projesi, New World Order (Yeni Dünya Düzeni)” dedikleri proje kapsamında, vatandaşları devletlerinden, ailesinden kopartarak, devletleri de etkisizleştirmek suretiyle karma yeni bir tür oluşturmak istendiğini dillendiriyoruz.

Küresel emperyalist sistem, 21.yy'da dünya tarihine, uygarlık tarihine, medeniyet tarihine, dinler tarihine hatta bizzat insan nesline format atma peşinde.

Distribütör CHP’dir

Türkiye'de ise maalesef bu büyük projenin bütününü gören insan neredeyse yok gibi! Oysa kurumsal anlamda LGBT üzerinden yürüyen nötr cinsiyet projesinin Türkiye’deki distribütörü CHP’dir.

21.yy dünyasının kurgucuları çocuk ile aile, devlet ile vatandaş, insan ile toprak, insan ile ruhu arasındaki bağı kopartıp tüm geçmiş tarihi ve kültürel birikimi de dejenere ederek, zihinlere yeni bir format atarak, yeni kavramlarla dünyayı/evreni gerçekliği açıklama ve algılatma peşindeler.

Anlaşılan o ki; son yıllarda hız kazanan yapay zekâlarla ve dijital para birimleriyle, nötr cinsiyet projeleriyle insanlık arka planda yeni bir medeniyete ve devlet şekline doğru sürükleniyor.

Aile değerlerinin yıkıma uğratılacağı, geçmiş tarihi ve kültürel mirasın tamamen hafızadan silineceği, İslam’ın tasfiye edilip yerine ortak bir insanlık dininin temellerinin atılacağı yepyeni mekanik, teknik, dijital bir dünyaya doğru yol alıyoruz.

Bilindiği gibi ABD’nin Georgia eyaletinde bulunan ve adına “Rehbertaşı” denilen anıt üzerine yazdıkları 10 emirden biri de insan nüfusunun 500 milyona indirilmesi yönünde.

Savaşlar, gıda endüstrisi, gen teknolojisi, aşılar ve gittikçe yaygınlaşan ve doğrudan aile kurumunu hedef alan eşcinsellik gibi sayabileceğimiz alanlarda temel amaç; dünya nüfusunu azaltmaktır.

Örneğin Rockfeller öncülüğünde gerçekleştirilen aşı kampanyasında kapsamında Bill Gates şöyle bir cümle kurmuştu:

“Bugün dünya 6,8 milyar insan var. Yaklaşık dokuz milyara kadar gitmeden şimdi yeni aşılar, sağlık, üreme sağlığı hizmetleri konusunda gerçekten harika bir iş yaparsak, belki bu oranı düşürebiliriz.”

David Rockfeller 1952 yılında Dünya Nüfus Konseyi’ni tam da bu amaçla kurmuştu. LGBT üzerinden yürüttükleri eşcinselliğin yaygınlaştırılması projesi de bu kapsamda değerlendirilmelidir.

Yeni tartışmalar gelecek

Hedef; kendi kuracakları düzeni var etmek!

2012 yılında yapılan bir araştırmaya göre; 2050 yılında dünyada çiftlerin ancak %5 'i normal yollarla çocuk sahibi olabilecek. Kadın kadına ve erkek erkeğe yapılan evliliklerin yaygınlaşması durumunda nasıl bir sonuçla karşılaşabiliriz ki?

Bir vakit sonra dünyada ortak bir insanlık dili, tek dünya dili türünden yeni tartışmalar yaşanacak. Milletleşme döneminin bittiğine dair müthiş bir algı operasyonu başlatılacak. Kadın erkek eşitliğinden, eğitime, fakirliğin ortadan kaldırılmasından, barış ve esenlik dolu bir hayatın kurulacağı yeni bir dünya düzeninin inşası gündeme gelecek.

Nihai hedefleri, kendi kurdukları bir düzeni var edebilmek ve bunun devamını sağlamak. Eşcinsellik bu bağlamda düzeni değiştirmenin mikro bir uygulamasıdır.

Bakınız ülkemizdeki çocuklara, LGBT kurumları tarafından "ayrımcılık yapmama, nefret söylemine karşı bilinçlendirme, toplumsal cinsiyet eşitliği hakkında bilgilendirme" bahanesiyle eşcinsellik aşılanıyor.

Bu, Hz. Âdem’den bu yana kurulan ilahi nizama bir başkaldırıdır. Tüm bu olan bitenler de insanları, sözüm ona yaratacakları yeni dünyalarına hazırlamak içindir.

FETÖ, Türkiye’de tam da bunu yapmaya çalıştı. Bugünlerde ise LGBT üzerinden CHP’nin devreye sokulduğunu görüyoruz. Bu ülkenin çocukları tehdit altında. O yüzden diyorum ki; çocuğunu seven CHP’den uzak dursun.

1 Temmuz 2019

Eğitimin Zihniyet Çıkmazı/Sorunu
CHP’ye oy veren muhafazakârların ya da genç neslin tercihleri üzerine bir yazı değil bu. Sadece son zamanlarda gözüme çarpan birkaç hadiseyi aktarayım ve üzerinde biraz düşünelim.

İlk örnek Metro’dan. Başörtülü bir hanıma Kara Fatma diyerek aşağılayan ve tepki karşısında da “demokraaasi var, karışamazsınız” diyen çağdaş bir kadın!

İkinci örnek, demokratik haklarını kullanmak için Anadolu’dan gelen vatandaşlarımıza; ”Bu fotoğraf resmen kokuyor, çorap kokuyor, köy peyniri kokuyor” diyerek hakaret eden bir twetter kullanıcısı.

Üçüncü örnek ise; bir porno yıldızının resmini koyarak başörtülülere hakaret eden ve bunu da mizah diye yutturmaya çalışan CHP seçmeni bir Kemalist.

Biraz geçmişe doğru giderseniz vatana ihanetten tutunuz, bu ülkenin tarihi, kültürel ve inanç değerlerine mesafeli bir kesimin öfke kusan çok sayıda söz ve yazılarına denk gelirsiniz.

23 Haziran seçimleri her bakımdan ibretlik sonuçlar koydu önümüze. Bakınız YÖK verilerine göre İstanbul’da 51 üniversite var. Buralarda okuyan öğrenci sayısı ise 1 milyon 252 bin. Buna ilk, orta ve liseyi de eklediğimizde yaklaşık 4 milyon öğrenciyi barındıran koca bir şehirden bahsediyoruz.

Ben bir siyasetçi olsam işi gücü bırakıp bu genç nüfusa yoğunlaşırdım. Geçenlerde sosyal medya hesabımda da ifade ettim. Havalimanları, yollar, metrolar, Marmaray, Avrasya Tüneli, hastaneler yaparken, eş zamanlı olarak bunların kıymetini idrak edecek kaliteli insan yetiştirme stratejimiz de olmalıydı.

Bu bakımdan her fırsatta eğitim politikalarının yerli ve milli eksende olmasını dile getirmişimdir. Yukarıda verdiğim örnekler, klasik, eski usul, pozitivist, çağdaş, laik (jakoben), ilerici, Batıcı bir anlayışla işlev gören, buraya ait olmayan bir eğitim sistemin doğal sonucu olarak okunmalıdır.

Emperyalist düzen, kültürleri aynılaştırma, insanlığı uyuşturarak tekçi bir düzen yaratma projesini eğitim aracılığıyla gerçekleştiriyor.

Farklı kültürleri tek bir potada eriterek/dejenere ederek insanlık tarihinin birikimlerini ortadan kaldırmak marifetiyle dünyada hâkim tek bir kültürün yerleşmesi için bilhassa eğitime büyük önem veriyor.

Esas mesele şudur. Türkiye’nin, küresel kapitalist sisteme entegre olması ve bu entegre sürecinde onlara nereli olduğunu unutturan, kimlik bunalımı yaşatan, bağımsızlık duygularını yitiren, birbirinden kopuk, tutarsız, zayıf bünyeli insanların yetişmesi için eğitim düzenine müdahale edilmiştir.

Eğitim hayatını tanzim eden kanunlar marifetiyle, toplumu belirli bir kalıba sokmayı hedefleyen, kendi kültürüne, tarihine yabancı, batı kültürüne hayran ve itaatkâr, tüketim toplumuna uyumlu, düşünemeyen birbirinin aynısı bireyler yetiştirme gayesi güdüldü.

Biz son elli yıldır bunu bir türlü aşamadık. Çünkü asıl sömürge alanı tam olarak burasıdır.

Hafızası boşaltılmış, aidiyet duygusu köreltilmiş, tarihten beslenmeyen ve gelecek kaygısı taşımayan, vizyonsuz toplumlar oluşturmak için eğitim sistemleri bulunmaz bir araçtır.

Adını “Z” koydukları günlük, geçici, popüler kültürün kıskacında, zayıf bünyeli nesiller isteniyor. Tam da bu noktada toplumların geçmiş ve gelecek arasındaki köprülerini yıkan bir okul düzeni inşa edildi. Bu okul sistemi ülkeleri küresel sitemin tüm operasyonlarına açık hale getirmekte ve bireylerin direnme güçlerini zafiyete uğratmaktadır.

Küresel kapitalist sistemin eğitim alanında aktif olmasının yegâne nedeni budur.

Yıllardır Türkiye’de yaşayan milyonlarca çocuğa laik, çağdaş, ilerici eğitim adı altında reva görülen; tarih bilincinden yoksun, ruhsuz, uyuşuk, tek bir anlayışın esiri/kölesi, militarist, ırkçı, farklılıkları tehdit unsuru olarak gören, dillerden, dinlerden ve mezheplerden korkan, özgüvenden yoksun, idealsiz, basiretsiz çocuklarını eğitmek/öğütmek/iğdiş etmekti.

Bu yüzdendir ki bu eğitim sistemi insan fıtratına yapılmış çok ciddi bir müdahaledir

Erdoğan bir konuşmasında son 15 yılda en zayıf halkanın eğitim ve kültür olduğunu ifade ettikten sonra “Bu konularda hayal ettiğim düzeylere ulaşamamış olmamızdan fevkalade müteessirim. Bu bir özeleştiridir ama gerçektir” diyerek bu vahim durumu gözler önüne sermişti.

Öyle ki biz, 93 yılda 76 eğitim bakanı değiştirmiş bir ülkeyiz. Sadece AK Parti döneminde 7 eğitim bakanı değişti. Ancak hiçbiri eğitimin yapısına dönük ciddi bir reformda bulunamadı. Ve bu engeli bir türlü aşamıyoruz. Eğitimde ciddi bir zihniyet değişikliğe gidilmeden de sorunlarımızın düzeleceğine inanmıyorum.

17 Haziran 2019

Kürtler Her Şeyin Farkında!
Şah İsmail'in bölgede ciddi bir tehdit olmaya başladığı yıllar. Erciş, Elbistan, Ahlat ve Diyarbekir'i ele geçirmiş hatta Bağdat'taki Sünni din adamlarına ait türbeleri yıkmaya başlamıştır.

Böyle kritik bir dönemde Bitlisli Şeyh Hüsameddin'in oğlu İdris-i Bitlisi, 25 Kürt beyi adına Yavuz Sultan Selim’e bir mektup yazar:

“Bilad-ı Ekrad denilen Diyarbekir ve civarındaki mazlum Müslümanlar, Devlet-i Aliye’nizin hizmetine taliptirler ve devlet ile din düşmanlarının şerlerinden sizin yardım ve merhametinizle masun olma ümidindedirler. Bilad-ı Ekrad’ın Osmanlı Devleti’ne iltihakı, İstanbul’un fethi zaferini tamamlayacak derecede ehemmiyetlidir.”

Yavuz Sultan Selim Han’ın mektuba cevabı: “Molla Hakimüddin İdris, yüce Allah senin olgunlarını sürdürekosun. Bu üstün padişahlık buyruğu sana ulaşacak bilesin ki şimdiki halde mutlu kapıma mektubun iletildi. Diyarbekir ilinin tümden ele girmesine neden olduğun bildirilmiş yüzün ağ olsun. İnşa’Allah öteki illerin alınışında da temel aracı sen olasın…”

Ve Çaldıran Savaşı ile tehdit bertaraf edildi. Sultan Selim, İstanbul’a dönerken 1515 yılında Amasya’da Kürt beyleri ile buluşarak bu birlikteliği resmiyete döktü.

Osmanlı İmparatorluğu, bir yabancı devletle savaştığında Kürt beyleri Osmanlı ordusuna katılarak savaşacaklar ve Osmanlı da Kürtleri düşmanlarına karşı koruyacaktı. Bu ittifak, batılılaşma yolunda önemli bir kırılma yaşatan 1839 Tanzimat Fermanı’na kadar sorunsuzca devam etti.

Ve Cumhuriyet…

Yıl, 1926. CHP’nin 3. kurultayında söz alan Çal delegesi, Dr. Sakir Turgut Bey, konuşmaya, T.C. toprakları dâhilinde yaşayıp da hâlâ Türkçe konuşmayan unsurların olduğuna dikkat çekerek başlar. Ve bunların ne zaman Türkleştirileceğini sorar. Çözümü de kendisi önerir.

“Türkiye’de Türkçe bildiği halde Kürtçe, Lazca, Arapça, Rumca, Arnavutça gibi dilleri konuşanların cezalandırılmalarına yönelik bir kanun hazırlanmasını teklif eder.”

Aynı kurultayda en sert konuşmayı bu sefer Afyon delegesi İzzet Ulvi Bey yapar. Sonuç; Türkçe dışında başka bir dilde konuşanların 150-200 lira para cezasına çarptırılacağı ilan edilir, ihlali tekrar edenlerin ise cezası iki katına çıkarılacaktır.

Daha da vahimi olur. Şark İstiklal Mahkemesi Savcısı Ahmet Süreyya Özgeevren bir hatırasında şöyle der.

“…Bir gün mahkemeye karayağız bir Kürt genci getirdiler. Hâkimler sorguya çekti. Türkçe bilmediği anlaşılınca, hâkimler danıştılar ve delikanlının idamına karar verdiler.”

Gerekçeleri; Türkçe bilmeyen bir kimseden bu memlekete hayır gelmeyeceğinden idamına karar verildi. Hemen o gece götürüp astılar!

Tek parti döneminde sadece Kürtlerle değil tüm farklılıklarımızla olan bağımız kopartıldı. Tarihi hafızamız boşaltıldı. Dönemin partisi CHP, bin yıllık tarihimizle yakından ilgilendi. Tarihi şuurumuzu da gelecek idrakimize de ciddi darbe vurdular.

Bu yüzdendir ki bugün meselelere ciddi anlamda kültürel, tarihi ve vicdani bir perspektifle bakma imkânından yoksun bırakıldık.

Bakın ondan sonra Türkiye’de darbeler hep iki gerekçe/tehlike üzerinden yapılmıştır. Bunlardan ilki bölücülük diğeri ise irticadır. Her iki gerekçede asıl hedef; başta dindarlar ve Kürtler olmak üzere bu iki kadim dostu asla bir araya getirmemek ve birlikteliklerini engellemekti.

Türk solu, PKK’yı o yüzden başımıza bela etti. Ve CHP oldum olası bu iki kesimden asla haz etmedi. Tayyip Erdoğan, cumhuriyet tarihinde Kürtlere ilk kez kucak açan ve onların hak ve özgürlüklerine sahip çıkan ve Kürt illerine ciddi anlamda yatırım yapan tek lider oldu.

CHP ise Kürtçe TV Kanalı başta olmak üzere Kürtlere yönelik atılan her adımın karşısında oldu. Ne var ki bugün Kürtleri temsil ettiğini iddia eden HDP, “yeter ki AKP kaybetsin CHP kazansın” diyerek Kürtlerin de lideri olan Erdoğan’ı faşistlikle suçlayabiliyor.

Tam da bu noktada CHP adayı Ekrem İmamoğlu’nun Kürtlerin hak ve özgürlüklerine yönelik söyleyebileceği bir sözü yoktur. Nitekim söylemedi de. Kürtler her şeyin farkında.

Bir Türk olan Ömer Halisdemir ile Kürt olan Fethi Sekin bu toprakların çocuğuydu ve ikisi de aynı dava uğruna dünyalarından vazgeçmediler mi?

O yüzdendir ki ne yaparlarsa yapsınlar bu vatanın evlatlarını ayıramayacaklar. Kürt kardeşlerimiz geçmişini unutmaz. Dostunu da düşmanı da iyi tanır. Bugünlerde kuracağımız birliktelik İstanbul’un fethi zaferini tamamlayacak derecede ehemmiyetlidir.

13 Haziran 2019
Gençlerin dilinden anlayan kazanır!
İdeolojilerin hayatın her alanını kuşattığı bir dönemde hemen her kesimin kendi zihin dünyasına göre kodladığı ideal bir gençlik tasavvuru vardı. Yapamadıklarını, başaramadıklarını, düşlerini, düşüncelerini, hayallerini, gençlerin üzerinden telâfi etmeye çalışan yetişkinlerin dünyasında önemli bir yer tutuyorlardı.

Öyle ki ”Gençler, geleceğimizdir” klişesi bir bakıma yetişkinlerin üzerinde hesap kitap yaptığı bir gençliği ifade ediyordu. Hâlâ öyledir.

Ne var ki bugün, çağın gerisinde kalmış, dogmatik-skolâstik anlayışın ürünü bir zihniyetin esiri haline gelmiş ve hâlâ kendi kabuğunu kıramamış yetişkinlerin tasavvur ettikleri bir gençlik yok. Ve üzgünüm olmayacak da.

Selçuklu-Osmanlı gençliği

Bugün “gençlik elden gitti” şeklinde feryat eden yetişkinlerin çıkış yolu olarak bundan bin yıl önce yaşamış bir Selçuklu-Osmanlı gençliğini önermesi ve bu uğurda çabalaması da üzgünüm enerji israfından başka bir şey değildir.

Kaldı ki elden giden bir gençlik de yok. Evet, tarihinden kopartılmış, kendi kültüründen uzaklaştırılmış ve eğitim aracılığıyla geçmişle olan tüm bağları zedelenmiş, resmi ideolojiye itaatkâr bir nesil yetiştirildi. Ve okul fabrikalarında bu seri üretim hâlâ devam ediyor.

Geriden gelen sistem!

Ancak bugün teknolojinin direkt kucağında doğan ve sınırları ortadan kaldıran gençlik, 1930’lu yılların zihin dünyasını pek de umursamıyor. Dolayısıyla bugün gençlerin gerisinden gelen bir okul sisteminin varlığı ile karşı karşıyayız.

Artık, eğitim sistemi, medya ve siyaset - gerek ortalama yaş itibariyle gerekse anlayış olarak- gençlerin dünyasına çok uzak ve onlara hitap etmiyor. Ve bu durum ne eğitimin ne medyanın ne de siyasilerin umurunda değil.

Geçen yıl Türkiye'nin 37 ilinde 8 bin gençle yüz yüze görüşülerek yapılan bir araştırmada, gençlerin günlük hayatta ilgi duydukları alan sırasıyla; ekonomi, bilgi ve iletişim teknolojileri ve spor haberleri idi.

Gençlerin yüzde 80'i sahip olduğu dini, milli ve manevi değerler ile gurur duyduğunu ifade ediyorlar. Yüzde 90'ı sosyal medyada olmaktan mutluluk duyuyor.

Öyle ki yüzde 61’i YouTube, yüzde 67’si Facebook, yüzde 86’sı WhatsApp, ve yüzde 89’u da Instagram kullanıyor.

Herhangi bir siyasi partiye ya da gençlik kollarına üye olmayanların oranı ise yüzde 93. Gerekçeleri ise; “ilgi duymuyorum, güvenmiyorum ve siyaseti sevmiyorum” şeklinde.

Oysa onlara göre ülkenin en önemli sorunu; eğitim-kültür, çarpık kentleşme ve çevre. Ayrıca gençler daha özgür bir ülkede mutlu bir yaşam sürmek istiyor.

Gençler apolitik değil

Bu oranlar siyasiler tarafından ne kadar dikkate alınıyor bilemiyorum. Sanılan aksine gençler apolitik değil. Haklı olarak kendilerini siyaset ortamının karmaşasından uzak tutsalar da çevresinde her fikirden insanlarla bir yere gidip oturabiliyorlar.

Demem o ki; gençlere bir baba şefkatiyle vaat edilen indirimlerden ziyade, çevre, doğa, eğitim, kültür ve özgürlük alanlarıyla ilgili projeler olmalı.

Bugün, “Selçuklu-Osmanlı” çizgisinde bir gençlik tasavvur eden ve eski usul yöntemlerle onlara ulaşmaya çalışanların artık bir netice elde edeceğini düşünmüyorum. Türkiye o treni kaçırdı. En önemlisi de artık onların bambaşka bir dünyası var. Buraya yoğunlaşmak lazım.

Çünkü artık gençler kendilerinden ne istendiğinden çok, kendilerinin ne istediğinin dinlenip dinlenmediğine bakıyor. Yani nesne değil özne olmak istiyor.

Anlam yüklenen çipler olmayı değil, anlaşılan muhataplar ve anlam oluşturan aktörler olmak istiyor. Nutuk dinlemeyi değil; birlikte sanatsal, sportif, siyasi, entelektüel, kültürel etkinlikler/eylemler gerçekleştirmeyi arzuluyor.

Kalite odaklı yapılanma

Kayırmacılıkla, torpille işleyen bir toplum değil, duyarlılık/demokrasi ve kalite odaklı bir toplumsal yapı istiyor.

Gençler kendileriyle Gülhane’de, Yıldız Korusu’nda, Kız Kulesi’nde, rıhtım boylarında çay/kahve içen, muhabbet eden, bisiklet turu yapan siyasiler görmek istiyor.

Gençler otoritenin aktardıkları ile değil akran gruplarıyla, dijital ağlarla yetişiyor. Değiştirilen değil değiştiren olmak istiyor.

Bugün kılık kıyafet açısından da rahat ve disiplinden uzak yaşamayı seven bir gençlik var. Mesele TÜGVA’da gençleri misafir etmenin de ötesinde ve çok önemli.

Bu kitleyi anlayabilen ve dünyalarına inebilenlerin bir netice elde edeceği bambaşka yeni bir Türkiye’ye doğru yol alıyoruz.

10 Haziran 2019
Yüzünüze güldüklerine inanmayın
Anadolu insanına karşı nefret dolu; vatanımızı elimizden almaya yeltenen küresel oligarklara karşı ise son derece nazik, uysal bir devlet zihniyetini/sistemini çok şükür geride bıraktık.

Nasıl geride bıraktığımızı da bir Allah bilir bir de millet. Lozan’da küresel emperyalist düzene verilen itaat senedini yırtıp attığımız günden beridir bize bedel ödetmek istiyorlar.

Öyle ki; 2003 yılından beridir gittikçe harlanan bir savaşın/mücadelenin tam ortasındayız. Kapatma davası, e-muhtıra uyarıları, Ergenekon operasyonları…

7 Şubat Mit Krizi, Gezi kalkışması, 3 yıllık ömrü kaldı manşetleri… 17/25 Aralık Darbe teşebbüsü, Yüce Divan tuzağı, Dolmabahçe kumpasları, 7 Haziran CHP ile ittifak HDP ile masa kurma süreci…

1 Kasım alternatif lider projesiyle içeriden çevrilen bir yığın entrikalar, uzlaşma kampanyaları, patlayan bombalar, terör saldırıları ve 15 Temmuz işgal girişimi…

Finansal operasyonlar, 31 Mart sandık kumpası ve içeride bir araya gelmeleri asla mümkün olmayan kesimlerin sıkı birlikteliği…

Ve Doğu Akdeniz’deki askeri yığınak, Ege’deki hareketlenme, Suriye’nin kuzeyinde kurulan Türkiye karşıtı cephe, yapılan tatbikatlar, terör örgütlerini yeniden palazlandırma çabaları ve S-400 üzerinden yapılan tehditler…

Ve Fas’tan Afganistan’a kadar kan gölüne çevrilen İslam coğrafyası. Kanayan yaramız Filistin…

CHP’nin hala aşağıladığı, beyaz muhafazakârların burun kıvırdığı, korkak, omurgasız siyasetçilerin değer kıymet vermediği Anadolu’nun şerefli insanları karadan, denizden ve içeriden kuşatılmaya çalışılıyor.

15 Temmuz işgal teşebbüsünde vatanları uğruna şehit olmayı göze alan/şehit olan, ahlak, vicdan, irfan, basiret sahibi Türk milletinin direncini kırmak için hemen her yola başvuruyorlar…

Hep derim; “Küresel emperyalist düzenin bilhassa İslam’ı ve onun hayat bulduğu bu bereketli toprakları tarihten kazımak gibi bir hedefi var. Dolayısıyla bu savaş, bu toprakların yerli insanlarıyla yabancı işgal güçleri arasında cereyan etmektedir.”

FETÖ sırtını Amerika’ya yaslayarak içerideki satılmış uşakları vasıtasıyla bu ülkenin vatansever insanlarını tehdit ettirmedi mi? Daha dün “Sizi yağlı kazığa oturtacağız!” diyen bunlar değil miydi?

Son toplandıklarında (1897) Devlet-i Aliyye’i yeryüzünden silip, Tanrı’nın kendilerine vaat ettiği cihan hâkimiyetini tesis etmek için uzun soluklu bir plan yapmışlardı. İşte biz bugün bu büyük planı tersyüz etmek için tarih sahnesine yeniden adım atmış bulunmaktayız.

Yeni Dünya Düzenini ikame etmek için yıllardır medya, siyaset, sanat, iş dünyası başta olmak üzere Anadolu’da tek bir alanı dahi boş bırakmayan küresel oligarklar, milletin uyanmaması için hemen her türlü tedbiri almıştı.

Ne var ki her ne kadar CHP eliyle Devlet-i Aliyye’nin hazin yıkılış öyküsünü unutturmaya çalışsalar da bunu hafızasından bir türlü söküp atamayan derin Anadolu’yu hesap edemediler.

Erdoğan’ın bu sistemli kuşatmayı kırmak ve boyunduruk altına girmemek için gösterdiği cesaret ve kararlılık tam da bu noktada derin Anadolu’yu harekete geçirdi. Bu uyanışın faturasını çok ama çok ağır bir bedelle ödetmeye kalkmalarının yegâne nedeni budur.

Birinci Cihan Harbi sonrası imparatorlukların parçalanması, tek parti dönemi modernleşme operasyonları ve 60 sonrası Türk solunun bilhassa PKK’yı başımıza bela eden faaliyetleri gibi geçen onca sürede Kürtleri de bu topraklardan soğutmaya çalıştılar.

Her şey bu ülkede yaşayan tüm farklı kesimlerin millet olma şuuruyla yeniden ayağa kalkmaması içindi.

Ve emin olun kardeşlerim, bizi birbirimizden uzaklaştırmak suretiyle son 17 yıldır dişimizle tırnağımızla zenginleştirdiğimiz ülkemizi, emeklerimizi bir çırpıda tarumar etmek istiyorlar.

Yüzünüze güldüklerine inanmayın. Şirinlik yapmalarına aldanmayın. Demokrasi palavralarına kanmayın. FETÖ’sünden PKK’sına, NATO’cu İslamcısından, ırkçısına, solcusundan, sağcısına Amerikan emperyalizmine hizmet eden bir tayfa var karşımızda.

Bu yüzden direneceğiz. Direnmek zorundayız. Çünkü Türkiye'de başlayan bu direniş aynı zamanda dünyanın tüm mazlum insanları için de bir umuttur.

Sevgili dostlar, içimizdeki lüpçülerle, arsızlarla, makam-mevki düşkünü aptallarla, küçük siyasi hesaplar yapan ciğeri beş para etmez çapsızlarla, kendini ahlak abidesi sanıp analiz kasan yavşak tiplerle sonra hesaplaşırız.

Bu kuşatmayı yarmak zorundayız. Önce vatan, önce istiklal…

03 Haziran 2019
Şükrü Sak Yalnız Değildir
Şubat ayında kaleme aldığım bir yazıda şöyle demiştim. “Bu hadise muhalif kanatta tersinden yaşanmış olsaydı şu ana kadar en az on farklı ‘özgürlük’ ‘yalnız değilsin’ ‘adalet’ vs. türünden kampanyalar tertip edilmişti.” Ama olmadı. Üç-beş tane yazar hariç kimseden ses çıkmadı.

Neydi o hadise?

Bir ara TRT Radyo’da da program ortaklığı yaptığımız kıymetli dostum Şükrü Sak, Eren Erdem gibi bir adamın şikâyeti üzerine, doğrudan kendisini ilgilendirmeyen bir hakaret meselesini sırf haber yaptı diye 14 ay hapis cezasına çarptırıldı.

Bir gazeteciye, “bir başkasının ifadesini” yorum katarak haberleştirdiği için bu denli ağır bir ceza verilmesi hangi hukuk anlayışla bağdaşır açıkçası anlamakta güçlük çekiyorum.

Salih Tuna başta olmak üzere Ersoy Dede, Fuat Uğur, Cem Küçük ve Hilal Kaplan gibi yazarlarımız bu hukuk skandalını gündeme taşıdılar. Sosyal medyada birçok insan bu hukuksuzluğa isyan ediyor.

Mahkemenin “kamu görevlisine, görevinden dolayı hakaret” dediği mesele Şükrü Sak’ın Eren Erdem ile ilgili iddiaları haberleştirmesi- yani varsa eğer hakaret- onu yapan da başkası.

Kamu görevlisi dediği de; "Silahlı terör örgütü hiyerarşisine dâhil olmadan bilerek ve isteyerek örgüte yardım etme" suçundan içeride tutuklu bulunan bir şahıs!

Hadi diyelim ki kamu görevlisi, o halde asıl hakareti yapan kişi hakkında neden herhangi bir dava açılmadı? Neden Şükrü Sak? Ve neden 14 ay hapis cezası? Burada bir tuhaflık yok mu?

Peki, 20 sene önceki bir cezayı “mükerrir” gerekçesi yapan mahkeme, Eren Erdem’in şu an, söz konusu yazıda da dile getirilen hususlardan dolayı, cezaevinde ve tutuklu yargılanıyor olduğunu neden dikkate almamış?

“Gazetecilere özgürlük” nutukları eşliğinde “Cumhurbaşkanına hakaret suç olmaktan çıkarılsın” diyerek kampanya düzenleyenlerden de hiç ses yok. E, neden çıksın ki? Onlar zaten Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı rahatça hakaret edebilmek için “gazetecilere özgürlük” talep ediyor!

Öyle ki hemen her gün Eren Erdem için özgürlük talep eden ve bunu Erdoğan’ın diktatörlüğüne bağlayanlar hukuksuz bir şekilde 14 ay hapis cezasına çarptırılan Şükrü Sak için tek kelime etmiyor. Hani gazetecilere özgürlüktü? Bu nasıl çifte standart böyle!

CHP'li Eren Erdem’e bir başkası hakaret ediyor ancak cezayı Şükrü Sak alıyor! Görülmüş bir şey değil bu.

Şükrü’yü tanırım. Öyle cezaevinden kaçacak ve geri adım atacak bir adam değildir. Geçen gün bana; “Ufuk, hakaret etmiş olsam, kabul ederim fakat bu haksızlığı içime sindiremiyorum” dedi.

Öyle ki sadece 1989- 94 yılları arasında, Karar, Taraf ve Akıncı Yol dergilerinde; “FETOŞ'un Sapıklıkları! Hem Gülen hem Güldüren! PİÇ'liğin (Paralel İhanet Çetesi) diğer adı Zaman'eler! Lafta Müslüman pratikte hain! Sapık vaiz, CIA ajanı, FETTOŞ” gibi manşetleri atan ve yazılar kaleme alan Şükrü Sak ardından Metris'ten başlayan Ilgın, Akşehir oradan Sivas ve Bolu F tipi cezaevine varana kadar birçok cezaevinde kalmış, işkence görmüş bir vatan evladı.

İlk duruşmasında hâkim, “ …Bak bir de çocuğun varmış… Şu polise verdiğin ifadeyi reddediyorum de seni bırakalım…” dediğinde; “Hayır, tutuklayın beni! Cezaevine girmek istiyorum” diyecek kadar davasına sadık biri.

Demem o ki; sorun 14 aylık hapis cezası değil. Sorun; Salih Tuna’nın da köşesinde ifade ettiği gibi; Şükrü’nün, “Abi biz neden her devrin mahkûmuyuz?” sorusunda saklı.

Geçenlerde AK Parti Genel Başkan Yardımcısı Mahir Ünal, sosyal medya hesabından sistematik linç kampanyalarına dair bir paylaşım yaptı. Ona cevaben şöyle demiştim. “Evet, bilhassa Erdoğan’ın yanında yer alan her kim varsa sistematik saldırıya maruz bırakılıyor. Ardından kendi medya organlarına servis ediyorlar. Ve dik duran gazetecileri tehdit, hakaret olmadı yargı yoluyla sindirmeye çalışıyorlar.”

Şükrü’nün başına gelen de budur. Erdoğan’ın yanında dimdik duran vatan evlatlarını sindirebileceklerini düşünüyorlar. Fuat Uğur’un dediği gibi; muhalifler, bir konuda yaygara kopardığında HSK, yıldırım hızıyla işletilip gereken anında yapılıyor ama bir başkasının yaptığı hakareti haberleştiği için 14 ay ceza alan Şükrü sak için bir şey yapılmıyor. Ve neden herkes sus pus. Ve neden Şükrü Sak’a sahip çıkılmıyor? Neden?

30 May 2019

Fatih’in Ülküsüne Sahip Çıkalım
1453’ün Haziran’ı, Venedik senato binasının salonunda çıt çıkmıyor. Çünkü Komutan Jakopo Loredan’ın gönderdiği mektup okunuyor. Herkes korku ve şaşkınlık içerisinde. Sonra haber tüm kente ulaşıyor ve Venedik Valisi, Papa V. Nicoulas’a; “Eğer bir şeyler yapmazsak, Hristiyanlığın sonu geldi” diyordu.

Öyle ki Konstantinopolis’in düşmesi onlara Kudüs’ün düşmesini hatırlatıyordu.

Tüm Doğu Akdeniz’de ve Avrupa ülkelerinde Fatih Sultan Mehmed Han, Konstantinopolis, ve Aya Sofya konuşuluyordu. Kardinal Kievli İsidoro; Sultan Mehmed’in Sezar’dan da İskender’den de veya dünyaya ebediyen hâkim olmak isteyen her kim varsa hepsinden de daha güçlü göründüğünü anlatıyordu.

Galata-Pera’yı kaybeden Cenevizlerde ise fetih daha başka bir üzüntüyle karşılanıyordu. Öyle ki bütün ülkelerde Konstantinopolis’in düşüşü üzerine mersiyeler yazıldı. Örneğin Rum diyarından Dukas şöyle diyordu:

“Ey dünyanın dört tarafının merkezindeki kent! Ey tüm Hristiyanlığın gururu! Yerin göğün mabediydin sen! Şimdi acının ve sefaletin prensi Yaremya gibi ağlıyorum! Ey güneş artık sonsuz ışığını karart ve sen ey toprak…”

Sonra Fatih için, deccal, tiran, diktatör, yedi başlı kırmızı ejderha dediler… Türkler, o günden sonra bir başka nefretle ve kinle anılmaya başlandı. Konstantinopolis’i geri alma çalışmalarını daha o gün başlattılar.

Çünkü o gün Bizans düşmedi. Düşen Yeni Roma İmparatorluğu idi. Aya Sofya’nın büyük kilise oluşu ve Hristiyanlığın en değerli eşyalarının İstanbul’da saklanıyor olması yeni bin yıllık Roma İmparatorluğu’nun orada tesis edileceğine dair alametlerdi.

Bu yüzden önce büyük bir şok yaşadılar ardından da büyük bir kin ve nefret beslediler. Papa II.Pius Türklerin dünyanın en aşağılık en rezil-rüsva, cahil ve katil bir millet olduğunu söylüyordu.

Kısacası 74 imparator tarafından savunulan, dünyanın ilk Hristiyan şehri Konstantinopolis’in Müslüman bir hükümdar olan genç yaştaki Fatih Sultan Mehmed tarafından fethedilmesi ruhlarında derin yaralar açtı.

Oysa Sultan Mehmed Han daha fethin ilk günü büyüklüğünü ve merhametini göstermişti. Şehrin dini liderlerinden Gennaios Skolaris’i çağırıp ona; “Şimdiye kadar hangi haklara sahip iseniz şimdiden sonra da aynı haklara sahipsiniz” demişti.

Sonra savaşta ölen Doğu Roma İmparatoru Poleoglos’u “İmparatora imparator gibi gömülmek yaraşır” diyerek cesedini buldurdu ve onu Aya Sofya’nın arkasına bir yere gömdürdü.

1463 tarihli fermanında da;

“Ben Fatih Sultan Mehmed Han. Bütün dünyaya ilan ediyorum ki, bu padişah fermanı verilen Bosnalı Fransiskenler himayem altındadır ve emrediyorum ki; hiç kimse, ne bu adı geçen insanları ne de onların kiliselerini rahatsız etmesin ve zarar vermesin. İmparatorluğumda huzur içerisinde yaşasınlar ve bu göçmen durumuna düşen insanlar, özgür ve güvenlik içerisinde yaşasınlar.

İmparatorluğumdaki bütün memleketlere dönüp korkusuzca kendi manastırlarına yerleşsinler. Ne padişahlık eşrafından, ne vezirlerden veya memurlardan, ne hizmetkârlarımdan, ne imparatorluk vatandaşlarımdan hiç kimse bu insanların onurunu kırmayacak ve onlara zarar vermeyecektir.

Hiç kimse bu insanların hayatlarına, mallarına ve kiliselerine saldırmasın, hor görmesin veya tehlikeye atmasın. Hatta bu insanlar, başka ülkelerden devletime birini getirecekse, onlar da aynı haklara sahiptir.”

4 Temmuz 1776 yılındaki ABD Anayasası'ndan tam 324 yıl "İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi’nden 485 yıl önce kaleme alınan bu muhteşem insan hakları beyannamesini gözümüz görmez!

İki imparatorluk, dört krallık ve on bir prensliğe son veren genç Fatih’in “İstanbul merkezli bir dünya imparatorluğu kurmak” gibi bir amacının olduğunu da bilmeyiz. Çünkü bu ülkü bize aşılanmadı.

Hristiyan Siyonistler Fatih korkusunu hala aşamadı. O yüzdendir ki bugün İstanbul’un düşmesini çok istiyorlar.

Fatih, İstanbul’u fethettiğinde küçük hesaplar yapmadı. O, Molla Gürani ve Molla Hüsrev gibi kıymetli âlimlerin tedrisatından geçmiş ve özel yetiştirilmiş entelektüel bir sultandı.

Bizzat padişahın referansıyla karşısına gelen birinin isteğini; “Şer’i şerife uygun değildir!” diyerek geri yollayan Molla Güranilerin tesis ettiği muhteşem bir ahlaki düzen vardı. Bir de bugüne bakın!

Kısacası bugün, atamız Fatih Sultan Mehmed Han’ın mirasına, ülküsüne sahip çıkma günüdür. Bu şuurla, gayretle ve bilinçle yola koyulmamız lazım.

27 May 2019

İstanbul Hareketi
Çamlıca Camii, Küçükçekmece, Sarıyer, Beylikdüzü, İSTAÇ çalışanları, Zeytinburnu, Gaziosmanpaşa, Bahçelievler, Bağcılar… Sadece son bir hafta içerisinde gidilen yerler, yapılan ziyaretler, toplantılar ve bire bir temaslar…

Atamız Fatih Sultan Mehmed Han’ın mirası İstanbul için, bu büyük İslam şehri için, imparatorluk bakiyesi bu güzel vatan için dur durak bilmeden koşturan, bıkmadan usanmadan, yorulmadan davayı anlatan insanlar bunlar.

Ancak yüreği dava için atan, büyük bir fedakârlıkla sorumluluk yüklenen dertli birinin yapabileceği, taşıyabileceği bir yük bu. Metin Külünk işte bu sorumluluğu yüklenerek İstanbul’a sahip çıkmak adına büyük bir seferberlik başlattı.

Sosyal medya üzerinden; “Vatanseverler ayağa kalkınız ve sağınıza solunuza bakmadan, kimseden görev beklemeden hareket ediniz” çağrısıyla başlayan ve her geçen büyüyen “İstanbul Hareketi”, bana yıllar önce var olan heyecanı, mücadele ruhunu ve bu çerçevede gerçekleştirilen samimi birlikteliği hatırlattı.

Metin Külünk, yıllardır bu bilinci diri tutan, heyecanını hiç yitirmeyen kaliteli bir siyasetçidir. Bakınız, beğenirsiniz ya da beğenmezsiniz, seversiniz ya da sevmezsiniz AK Parti davasında Metin Külünk gibi gayretli çalışan, yukarıda sandalyelerin havada uçuştuğu, itiş kakışların yaşandığı makam-mevki kavgalarına dahil olmadan Erdoğan’ın yanında savaşan kaç siyasetçi gösterebilirsiniz?

Tamamen gönüllülük esasına dayanan İstanbul Hareketi ile Metin Külünk, 31 Mart seçimlerinde gerçekleştirilen sandık operasyonundan sonra morali bozulan, mücadele azmi zedelenen hemen herkese yeni bir heyecan ve ruh katmak için gece gündüz çalışıyor.

Çünkü ona göre İstanbul demek; muhabbet demek samimiyet demek ve özveri demektir. Kaldı ki İstanbul demek, gözü vatanımızda, Ayasofya’mızda olan sömürgeci Batı zihniyetinin karşısında tarih demek, Fatih demek, istiklal demek, istikbal demek, İslam demek…

Bu ruh ve heyecan diri tutulmadığında, en ufak bir gevşeklik, yılgınlık gösterildiğinde, dava kisvesi altında paraya, makama, rant devşirmeye heves edildiğinde neyle karşı karşıya olduğumuzu gördük.

Bu sebeple Metin Külünk, İstanbul hareketi olarak; “Biz İstanbulluyuz. Biz tarihin en şerefli milletiyiz. Burada yaşayan, çalışan, nefes alan, doğan herkesiz” diyen insanlara ulaşarak, onları #BendeVarım demeye çağırıyor.

İstanbul Hareketi, son yıllarda enerjisi düşen, kısmen heyecanını yitiren dolayısıyla üretemeyen, teşkilatlara da bir nefes, heves ve ruh kattı.

“Vicdanından ve de ‘Büyük Türkiye Davasından’ aldığı emirle, sağına soluna bakmadan ayağa kalkıp, işte buradayız ve hareket halindeyiz” diyerek yola koyulan “İstanbul Hareketi” 23 Haziran’a kilitlenmiş durumda.

Doğu Akdeniz’de yığınak yapan ve ülkemizi tehdit eden küresel oligarşi, içeride de çeşitli hilelerle milletimizin kimyasını, millet olma vasfını ve direncini bozarak bizleri dağıtmak ve birbirimizden uzaklaştırmak istiyor.

31 Mart kumpasına varana kadar Türkiye üzerine oynanan oyunları gördük, yaşadık ve birliktelik ruhuyla bertaraf ettik. İnşallah bunu da aşacağız.

1935 yılında Kudüs’te toplanan misyonerlik konferansında konuşan teşkilat başkanı Rahip Samuel Zwemerş bakın ne diyordu. “Sizden Müslümanları Hristiyan yapmanızı istemiyoruz. Onları tarihlerinden, peygamberlerinden, değerlerinden uzaklaştırdığınızda zaten büyük işlerle, idarelerle ve ideallerle uğraşmazlar. Parayı, tembelliği, rahatı ve nefislerini severler.”

Türkiye’de yıllardır yapılmak istenen de budur. Bugün içeride “İstanbul” üzerine oynanan oyunlar emin olun bu vatanın kadim tarihiyle bir sorunu olanların tezgâhladığı oyunlardır.

1876 yılından beri bu coğrafyayı esir alan uluslararası derin güçlerle bitmek bilmeyen bir savaşımız var. Türkiye, tarihin bu evresinde Erdoğan ile bir ruh yakaladı. “Büyük Türkiye İdeali” bu.

“İstanbul Hareketi” birliktelik ruhuyla bu heyecanı yeniden aşılamak, diri tutmak ve Erdoğan’ın mücadelesine ortaklık ederek, çok ulvi bir amaca hizmet ediyor.

Eğer İstanbul düşerse, Erdoğan’ı düşürmenin yollarını arayacaklar ve Türkiye’yi, bu coğrafyaya yabancı, köksüz, ruhsuz, korkak, zayıf, dirençsiz siyasetçilerin eline teslim edecekler. Eğer Türkiye’yi düşürürlerse dünya hâkimiyetine doğru daha emin adımlarla ilerleyecekler. Daha fazla Müslüman öldürecekler. Ve bizi daha fazla sömürecekler.

O yüzdendir ki ülkem için bu harekette “Ben de varım.”

20 May 2019

Maarifimiz ve geleceğimiz
Bir önceki yazıda “Evvela buraya ait, yerli, özgün, ayakları yere sağlam basan bir düşünce/fikir sistemi tesis etmeliydik” demiştim. Ne var ki ortada pozitivist düşünce akımının kuşattığı okul sisteminin önerdiği insan modelinden başka henüz elimizde bir şey yok.

Bu anlamda Türkiye’nin en büyük sorunlarından birisinin “maarif” olduğunu düşünüyorum. Memiş Okuyucu’nun titizlikle kaleme aldığı, Kitaparası Yayınları’ndan çıkan “Maarif ve Geleceğimiz” adlı kitap bu büyük soruna dokunmuş ve ayakları yere sağlam basan öneriler sunmuş.

Takdim yazısını D. Mehmet Doğan’ın kaleme aldığı “Terbiyesiz eğitim!” başlıklı yazıda “terbiye” kavramı enine boyuna irdelenmiş ve terbiyenin yeni dilde tam karşılığının olmadığı vurgulanmış. Bu çok önemli.

Oysa terbiye Arapça bir kelime olup Rbv/rübüv kökünden geliyor. Kelime Rabb ile aynı kökten.

Ne yazık ki terbiye, bir zamanlar bazı eğitim sözlüklerinden çıkarılmıştı. Kısacası Mehmet Doğan köklü bir kelimenin yerine uydurulmuş, alakasız birçok kelimelerin ve anlamların yüklendiğini işaret ettikten sonra bu kavramın da içinin boşaldığını ifade ediyor

Memiş Okuyucu ise benim de üzerinde sıklıkla durduğum bir sıkıntıyı yani, hedef insan modelimiz üzerinde henüz bir tartışma başlatılmadığını ve üzerinde uzlaşılmadığını ifade ediyor. Dolayısıyla evvela terbiye edilmesi gerekenin bizzat eğitim olduğunun altını çiziyor.

Türkiye’de batılı değerleri içselleştirip yaşama ve tüketim biçimine dönüştüren modernitenin getirdiği imkan ve düşünceleri tek çıkış yolu olarak benimseyen aydın, sanatçı, siyasetçi vs. kesimlerin varlığı bize sömürgeci eğitim sisteminin gerçek yüzüyle tanıştırıyor.

Memiş Okuyucu tam da bu noktada kültürel yozlaşmaya ve erozyona dikkat çekiyor. Neticede yenilgi psikolojisi, yenik aydın, kompleksi aydın, sömürge aydını gibi son derece dramatik bir hal alan zihni köleleştirme sürecini gözler önüne seriyor.

Bunun en önemli nedenlerinden biri kuşkusuz maarif sisteminin temelinde yatan eski pozitivist, sömürgeci anlayıştır.

Bugün tek kutuplu dünyadan sonra tek tip yaşam, tek bir toplum ve tek bir tüketimi ihtiva eden bir dünya oluşturma çabası söz konusu. Bunu da hayatlar, kimlikler, aile, tarih, kültür ve dil üzerinden yaparak zihin ve algı dünyamızı kontrol altına almaya çalışıyorlar.

Bunu aşmanın yegâne yolu; maarifi terbiye etmek ve buraya özgü, yerli, medeniyet perspektifli bir mektep sistemi inşa etmektir.

Peki, nasıl?

Öncelikle Cemil Meriç’in de ifade ettiği gibi; “kamus ( dil sözlük) bir milletin hafızası, yani kendisi, heyecanı, hassasiyeti ve şuurudur. Kamus bir milletin namusudur. Kamusa uzanan el namusa uzanmıştır.”

Kitap tam da bu noktada ortak bir aklın inşa edilebilmesi için dilin yozlaşmasına mani olunması gerektiğini söylüyor. Çünkü yabancı kelime istilası devam ederse ortada Türk dili kalmayacaktır.

Bugün için en çok ihtiyaç duyduğumuz şey; ortak bir gönül dilidir. Dilde ve fikirde birlik edebilmek için aynı gönül dilini konuşmaya aynı gönülle hitap etmeye ihtiyacımız var. Bunun yolu maariften geçmektedir.

Küresel çapta tüm değerlerimize yönelik başlatılan operasyonlara ve içeride yaşanan tarihsizliğe, talihsizliğe, kültürel yozlaşmaya, köksüzlüğe, bilinç ve şuur kaymasına karşı ancak köklü bir maarif sistemiyle mücadele edebiliriz. Türkiye’nin istiklali ve istikbali ancak maarif sisteminde yaşanacak köklü bir değişime bağlıdır.

Diğer taraftan kitap, bir maarif televizyonun kurulmasını da teklif ediyor. Bu çok önemli, geçenlerde bir TV’de yapılan sokak röportajlarında insanlar istisnasız “Örümcek Adam” adlı çizgi filmiyle büyüdüklerini ve çok sevdiklerini söylemişlerdi.

TV’nin insanları yönlendirmede, bilinçlerine hükmetmede ne denli etkili bir araç olduğu aşikâr.

Maarif Televizyonu’nun muhtevası tamamen maarif alanına tahsis edilmelidir. Öğretmenlerin örnek çalışmaları, Anadolu’dan yetişmiş zeki ve başarılı öğrenci ve öğretmenlerin faaliyetleri, çizgi filmler ve eğitici programlarla kültümüz, tarihimiz, edebimiz, ahlakımız çocuklara aktarılmalıdır.

Özetle; maarifimiz, dava şuuru ve ideali ile insan adam yetiştirmelidir. Yani önce bir mefkûre birliği. Yani evvela ülkümüzü belirlemeliyiz. Kısacası maarifin her kademesinde büyük Türkiye ideali yerleştirilmelidir vesselam.

13 May 2019
İttihatçı Zihniyet Karakter Değiştiriyor
Osmanlı İmparatorluğu’nu içeriden yıkma vazifesini üstlenen İttihatçı yapı kuşkusuz derin küresel aklın Paris, Londra ve Berlin'de imal ettiği bir projedir.

Bu zihniyet, ideolojik anlamda yüz yıldır varlığını muhafaza etmektedir.

Düşünün, vaktiyle “şeriat isteriz” diyerek Abdülhamid Han’ı indiren paralel devlet örgütlenmesi tam yüz yıl sonra bu sefer de karşımıza “şeriat istemiyoruz” diyerek çıkmıştı.

Bu ülkede FETÖ’yü ılımlı İslam projesi kapsamında devreye sokan küresel akıl, aslında İttihatçı zihniyetin bir başka versiyonunu devreye sokmuş oluyordu.

Öyle ki Gladyo, FETÖ ile İttihatçıları her daim aynı emel doğrultusunda birleştirdi. Bu ortaklık hala devam ediyor.

Yalnız 31 Mart kumpasından sonra bir şey değişti. FETÖ ile başlatılan ılımlı İslam projesi deşifre olunca bu sefer “Ilımlı Kemalizm” projesini çok faklı bir yöntem ve taktikle önümüze koydular.

Yıllardır ittihatçıların, katı, baskıcı, despot, şiddet yanlısı, vesayetçi yüzüne alışık olan muhafazakârlar İmamoğlu üzerinden tedavüle sokulan bu yeni anlayış karşısında maalesef hazırlıksız yakalandılar. Ve bu panik hali hâlâ devam ediyor.

Daha evvel “Arap Baharı” sürecinde de denendiği gibi bundan böyle içeride görünürde daha naif, sözüm ona daha kucaklayıcı, daha demokrat ve güler yüzlü yeni bir anlayışın yine İttihatçı CHP üzerinden yürürlüğe sokulması marifetiyle mevcut iktidarın tasfiye edilmesi hesap ediliyor.

Düşünün yıllardır Kürtlerin emdiği sütü burunlarından getiren, Diyarbakır Cezaevinde işkenceden geçiren, dışkı yediren, katliam yapan, dillerini yasaklayan bir zihniyeti ayakta alkışlayarak onları pek demokrat ilan eden PKK, Kürtlerin insanca yaşayabilmesi için son on yıldır her türlü adımı atan Erdoğan hükümetini faşist ilan edebiliyor.

Kısacası; Doğu ve Güneydoğu bölgelerinde 24 yıldır süren sıkıyönetimi kaldıran, ilk Kürtçe kanalı kuran, ilk kez devlet tiyatrolarında Kürtçe oyunlara yer veren, Kürt Dili ve Edebiyatı bölümleri açtıran, mahalle ve meydanlara ilk defa Kürtçe isim verdiren, Kürtçeyi seçmeli ders yaptıran diğer taraftan sadece 8 ilde toplamda ekonomik olarak %84'lük bir artışın sağlanmasına neden olan Erdoğan hükümetini faşist ilan eden bir PKK var.

Çünkü PKK da küresel ittihatçı projenin bir unsurudur.

Bugün, başı örtülü bir kadın ile LGBT üyesi biri, PKK sempatizanı ile bozkurt işareti yapan biri(İP) FETÖ’cü ile İslamcı kol kola girerek aynı karede görüntü verebiliyor.

İşte siz üretilen bu yeni algıya, eski İttihatçı zihniyetle yaptığınız klasik mücadele yöntemleriyle cevap yetiştirmeye kalktığınızda bir netice elde edemezsiniz.

Çünkü bugün karşınızda Ekrem İmamoğlu üzerinden yürürlüğe sokulan yeni bir İttihatçı anlayış ikame edilmek isteniyor. Burada İmamoğlu kuşkusuz bir aktör değil asıl arkada küresel emperyalist düzenin Türkiye’den ne istediğiyle alakalı kurgulanan yeni bir proje var. Buraya odaklanmamız lazım.

Yani siz Ramazan ayında iftar ya da çay üzerinden bu büyük algı operasyonunu engellemeyi düşünüyorsanız yanılıyorsunuz.

Biz bunu daha evvel 7 Haziran seçim sürecinde de yapmıştık. Demirtaş, Diyanet’in kaldırılmasını telaffuz ettiğinde bizim gazeteler manşetten “İyi de sen de domuz eti yedin” diyerek cevap vermişlerdi.

Bakınız, son elli yıldır bu toprakların evlatlarını çatıştırarak birbirlerinden uzaklaştırdılar. Belleğimizi hadım edip gençlerimize sokak ortalarında birbirlerini öldürttüler.

Bugün Erdoğan’ı tasfiye etmekle birlikte doğrudan ülkeyi bölme ve iç çatışma ortamıyla kontrol altına almanın yollarını arıyorlar. Ancak bunu çok farklı bir yol ve yöntem uygulayarak gerçekleştirmeyi planlıyorlar.

Son on yıldır içeride küresel çetenin piyonlarına göz açtırmayan ve kolaylıkla tuzağa düşmeyen yeni bir sosyoloji oluşmuştu. Hedefleri bu sosyolojinin kimyasını bozmak.

İttihatçı zihniyetin bir ırkı, mezhebi, düşüncesi, dini, imanı yoktur. Bugün içeriden AK Partili olduklarını sandığınız birçok insanın İmamoğlu rüzgârına kapılması siyaseten değil bir kurgu ve projenin gereğidir.

Sandıkta tertiplenen kumpası “her şey güzel olacak” şeklinde bir sloganla karşılık vermeleri bir aklın ürünüdür. Lakin problem odur ki; bizler de içeride ortak bir akıl inşa edemedik. Çok savruk ve birbirinden kopuk eskiden kalma mücadele yöntemleriyle karşılık veriyoruz.

Oysa güçlü ve haklı olan biziz! Bu operasyon da ellerinde patlayacaktır yeter ki akıllıca adımlar atalım.

6 May 2019

Yine başarısız olacaklar!
ABD, tarihinin hiçbir döneminde Türkiye ile müttefik olmadı. Bizim ABD ile olan ilişkimiz de hep “eyalet” düzeyinde oldu! Türkiye’ye, “güneydeki sevilen ülkenin” güvenliği ve huzuru için tarihinden, karakterinden, özünden ve namusundan taviz verdiği kadar kıymet verildi.

İçeride de İslâmcısından liberaline, medyasından sivil örgütlerine, siyasetçisinden sanatçısına varana kadar Amerika’nın hizmetkârlığını yapabilecek sadık köleler satın aldılar.

Bu Amerikan beslemesi tayfanın nasıl işbirliği yaptığını söylemeye bile gerek yok. Daha geçenlerde FETÖ’den ihraç edilen subaylar ile PKK terör örgütü şüphelisi ve terörden arananlar listesinde mavi kategoride yer alan MLKP terör örgütü üyesi Azimet Ceyhan aynı araçta yakalanmadı mı?

Bugünlerde işte böylesi bir ittifakı gözlerimizin önünde meşru göstermeye çalışmıyorlar mı? Oysa biri belediyenin kapısına “TC tabelası” çakarken diğeri Türk bayrağını indiriyor!

Bir diğeri de PKK’nın şehit ettiği askerimizin yakınlarına “sizin PKK’dan farkınız yok” diyebiliyor.

Derin arka plân

Meselenin arka plânı ise daha derin ve korkunç. Daha evvel yazılarımda sıklıkla vurguladığım gibi, Türkiye ve İslam âlemi, irrasyonel inanç temelinde gerçekleştirilen reel politik uygulamalarla din, siyaset, ekonomi formatlı, nükleer, biyolojik, kimyasal silahlardan oluşan bir küresel hegemonya projesinin tehdidi altındadır.

Çünkü Evangelistler, Yuhanna’nın Vahiy’i ve Eski Ahid’in Daniel bölümüne dayanarak şu üç büyük kehaneti gerçekleştirmek için çaba sarf ediyor. Bunlar; Tek dünya devleti, tek dünya ekonomi yönetimi ve tek dünya din hâkimiyeti.

Peki, neden Türkiye? Çünkü Türkiye bu kehanetlerin tam merkezinde yer alıyor. Anlayacağınız Anadolu, Hristiyan- Kabalist Yahudi ittifakınca çoktan taksim edilmiş bile!

Din eksenli çıkarılacak bir Dünya Savaşı;

Ancak bunun gerçekleşmesi, nükleer, biyolojik ve kimyasal bir savaşın yaşanmasıyla mümkün. Çünkü Rab, Yaremya 4:27-28’de şöyle diyor; “Memleketin hepsi virane olacak ancak bütün bütün bitirmeyeceğim. Bundan ötürü memleket yas tutacak ve gökler yukarıda kararacak çünkü ben söyledim, ben tasarladım ve pişman olmadım ve ondan caymam.”

Kısacası apokaliptik ya da post-apokaliptik kehanetlere bağlı çıkarılmak istenen Armegedon tehdidinin tam merkezindeyiz.

Lakin Tanrı İmparatorluğu’nun tesisi için evvela İsrail’in vaat edilmiş topraklara kavuşması ve eşzamanlı olarak da finansal spekülasyonlar, terör örgütlerinin palazlandırılması/terörizm ve ciddi anlamda zihinsel dönüştürmeye yönelik projelerin hayat bulması gerekmektedir.

Bugünlerde muhtemel hareketliliklere dikkat

Hristiyanlık ve Yahudilik değerlerinden beslenen postmodern, seküler bir din ve bu dine uyumlaştırılmış, içi boşaltılmış bir İslam’ı ikame etmek istiyorlar. Evet, niyetleri tam olarak bu! Yoksa Temel Karamollaoğlu neden Çamlıca’dan rahatsız olsun ki?

Ve neden içerideki tüm terör örgütleri ittifak halinde olsun ki? Ve neden bir araya gelmeleri imkân dâhilinde olmayan kesimler koro halinde aynı nakaratı tekrarlasın ki?

Erdoğan aleyhinde amansız bir kara kampanya yürütüyorlar. Öyle ki, tam on yıldır aralıksız Erdoğan’ı paranoyak, diktatör, meczup, kral; onu destekleyenleri de liyakatsiz, seviyesiz, amigo, fanatik, pelikancı, şarlatan, çıkarcı, amip ilan eden bu tayfanın nihai hedefi; Erdoğansız bir AK Parti/Türkiye projesidir.

Küresel tuzağın cıvataları

Bugün Türkiye’de sistematik olarak başlatılan bu tür operasyonlara yenik düşen veyahut kasıtlı olarak bu algıya hizmet eden şahıslar bilerek ya da bilmeyerek bu küresel tuzağın birer cıvatası durumundadır.

15 Temmuz’da Türkiye’yi, global ekonomik sisteme dayalı yeni dünya düzeninin bir unsuru yapamayacaklarını anladıkları günden itibaren bir intikam duygusuyla saldırıyorlar.

Hatırlayınız, Vatikan'ın ilk Cizvit Papası Francesco ne demişti? “Henüz orada ne olduğundan emin değilim.”

Bir Cizvit olarak büyütülen Pensilvanya’daki Amerikan beslemesi de rahmetli Aytunç Altındal’ın bir yazısında ifade ettiği gibi; Vatikan'ın gizli kardinali olarak hala küresel projenin hizmetkârlığını devam ettirmektedir.

Her şeyi hesap ediyorlar. Her planı yapıyorlar. Ancak Anadolu insanının yüreğindeki imana ve vatan sevgisine söz geçiremiyorlar. Yine başarısız olacaklar. Yeter ki Erdoğan’ın davasına, mücadelesine samimi bir şekilde ortak olalım.

13 Haziran 2019
Gençlerin dilinden anlayan kazanır!
İdeolojilerin hayatın her alanını kuşattığı bir dönemde hemen her kesimin kendi zihin dünyasına göre kodladığı ideal bir gençlik tasavvuru vardı. Yapamadıklarını, başaramadıklarını, düşlerini, düşüncelerini, hayallerini, gençlerin üzerinden telâfi etmeye çalışan yetişkinlerin dünyasında önemli bir yer tutuyorlardı.

Öyle ki ”Gençler, geleceğimizdir” klişesi bir bakıma yetişkinlerin üzerinde hesap kitap yaptığı bir gençliği ifade ediyordu. Hâlâ öyledir.

Ne var ki bugün, çağın gerisinde kalmış, dogmatik-skolâstik anlayışın ürünü bir zihniyetin esiri haline gelmiş ve hâlâ kendi kabuğunu kıramamış yetişkinlerin tasavvur ettikleri bir gençlik yok. Ve üzgünüm olmayacak da.

Selçuklu-Osmanlı gençliği

Bugün “gençlik elden gitti” şeklinde feryat eden yetişkinlerin çıkış yolu olarak bundan bin yıl önce yaşamış bir Selçuklu-Osmanlı gençliğini önermesi ve bu uğurda çabalaması da üzgünüm enerji israfından başka bir şey değildir.

Kaldı ki elden giden bir gençlik de yok. Evet, tarihinden kopartılmış, kendi kültüründen uzaklaştırılmış ve eğitim aracılığıyla geçmişle olan tüm bağları zedelenmiş, resmi ideolojiye itaatkâr bir nesil yetiştirildi. Ve okul fabrikalarında bu seri üretim hâlâ devam ediyor.

Geriden gelen sistem!

Ancak bugün teknolojinin direkt kucağında doğan ve sınırları ortadan kaldıran gençlik, 1930’lu yılların zihin dünyasını pek de umursamıyor. Dolayısıyla bugün gençlerin gerisinden gelen bir okul sisteminin varlığı ile karşı karşıyayız.

Artık, eğitim sistemi, medya ve siyaset - gerek ortalama yaş itibariyle gerekse anlayış olarak- gençlerin dünyasına çok uzak ve onlara hitap etmiyor. Ve bu durum ne eğitimin ne medyanın ne de siyasilerin umurunda değil.

Geçen yıl Türkiye'nin 37 ilinde 8 bin gençle yüz yüze görüşülerek yapılan bir araştırmada, gençlerin günlük hayatta ilgi duydukları alan sırasıyla; ekonomi, bilgi ve iletişim teknolojileri ve spor haberleri idi.

Gençlerin yüzde 80'i sahip olduğu dini, milli ve manevi değerler ile gurur duyduğunu ifade ediyorlar. Yüzde 90'ı sosyal medyada olmaktan mutluluk duyuyor.

Öyle ki yüzde 61’i YouTube, yüzde 67’si Facebook, yüzde 86’sı WhatsApp, ve yüzde 89’u da Instagram kullanıyor.

Herhangi bir siyasi partiye ya da gençlik kollarına üye olmayanların oranı ise yüzde 93. Gerekçeleri ise; “ilgi duymuyorum, güvenmiyorum ve siyaseti sevmiyorum” şeklinde.

Oysa onlara göre ülkenin en önemli sorunu; eğitim-kültür, çarpık kentleşme ve çevre. Ayrıca gençler daha özgür bir ülkede mutlu bir yaşam sürmek istiyor.

Gençler apolitik değil

Bu oranlar siyasiler tarafından ne kadar dikkate alınıyor bilemiyorum. Sanılan aksine gençler apolitik değil. Haklı olarak kendilerini siyaset ortamının karmaşasından uzak tutsalar da çevresinde her fikirden insanlarla bir yere gidip oturabiliyorlar.

Demem o ki; gençlere bir baba şefkatiyle vaat edilen indirimlerden ziyade, çevre, doğa, eğitim, kültür ve özgürlük alanlarıyla ilgili projeler olmalı.

Bugün, “Selçuklu-Osmanlı” çizgisinde bir gençlik tasavvur eden ve eski usul yöntemlerle onlara ulaşmaya çalışanların artık bir netice elde edeceğini düşünmüyorum. Türkiye o treni kaçırdı. En önemlisi de artık onların bambaşka bir dünyası var. Buraya yoğunlaşmak lazım.

Çünkü artık gençler kendilerinden ne istendiğinden çok, kendilerinin ne istediğinin dinlenip dinlenmediğine bakıyor. Yani nesne değil özne olmak istiyor.

Anlam yüklenen çipler olmayı değil, anlaşılan muhataplar ve anlam oluşturan aktörler olmak istiyor. Nutuk dinlemeyi değil; birlikte sanatsal, sportif, siyasi, entelektüel, kültürel etkinlikler/eylemler gerçekleştirmeyi arzuluyor.

Kalite odaklı yapılanma

Kayırmacılıkla, torpille işleyen bir toplum değil, duyarlılık/demokrasi ve kalite odaklı bir toplumsal yapı istiyor.

Gençler kendileriyle Gülhane’de, Yıldız Korusu’nda, Kız Kulesi’nde, rıhtım boylarında çay/kahve içen, muhabbet eden, bisiklet turu yapan siyasiler görmek istiyor.

Gençler otoritenin aktardıkları ile değil akran gruplarıyla, dijital ağlarla yetişiyor. Değiştirilen değil değiştiren olmak istiyor.

Bugün kılık kıyafet açısından da rahat ve disiplinden uzak yaşamayı seven bir gençlik var. Mesele TÜGVA’da gençleri misafir etmenin de ötesinde ve çok önemli.

Bu kitleyi anlayabilen ve dünyalarına inebilenlerin bir netice elde edeceği bambaşka yeni bir Türkiye’ye doğru yol alıyoruz.

2 May 2019
1 Mayıs: Sendikacılık ve Emperyalizm
18. yüzyılının ikinci yarısında sanayi devrimi ile birlikte ortaya çıkan fabrika sistemiyle işçiler, patronların büyük baskısı altında çalıştırılmaya başlandı. Marx ve Engels de işçi sınıfı örgütünü ve ilkelerini açıklayan devrimci manifestolarını yazıyordu.

İşçi sınıfının içinde bulunduğu yoksulluk şartları bilhassa İngiltere ve Fransa’da kendisini göstermeye başlamıştı. İlk sendikal hareketler de burada çıktı.

Engels, işçilerinin tek kurtuluşlarının sosyalizmde olduğunu ifade ediyordu.

Bir bakıma, 100 milyon insanın canına mal olacak bir ideolojiden bahsediyorlardı. Öyle ki “kristal berraklığında bir zihne sahiptir, partisine bağlıdır, halkını sever, onun demir gibi bir iradesi vardır” dedikleri yoldaş Stalin özel mülkiyetin iptaline ve kolektivist tarım politikalarına direnen sadece Ukrayna bölgesinde tam 8 milyon insanı katletmişti.

Ceset yiyen Çinliler

Keza Çin’de de 1958-60 arası insanlar açlıktan birbirlerinin çocuklarını ve mezarlardaki cesetleri yemeğe başlamıştı. Kısacası proletarya devrimi 30 ila 50 milyon Çinlinin ölümüyle sonuçlanmıştı.

Sosyalist hükümetlerin işçiler lehine sonuçlanacağı ifade dilen devrimlerinde işçilere o kadar baskı ve zulüm yapıldı ki işçiler kaçmasın diye şehirlerin etrafını duvar ve dikenli telle çevirmek zorunda kaldılar.

İşçi düşmanı sosyalizm

İşçilerin sömürülmesine tepki olarak doğmuş bir ideolojiden ve bu ideolojiyi uygulayan Doğu Alman sosyalistleri, sömürüye direnen kendi işçilerini ezmek için(!) başka bir ülkenin ordusunu yardıma çağırdı.

Ve Doğu Berlin’i bir hapishaneye döndüren o meşhur duvar işte böyle örüldü.

Peki, işçi kardeşliği söz konusu olur da küresel baronlar boş durur mu? Örneğin Rusya’da Sosyalist devrimci sendikalar Schiff ve Rothschild ailesi tarafından finanse edilmişti.

Sosyolojik olarak devrimci hareketlerin alt yapısını hazırlayan küresel finans oligarşisi içeride de Rus liberal aydınlarıyla sosyalist grupları Çar'ın baskıları karşısında aynı noktada buluşturmayı başardı. Eh, bugün de başarmıyorlar mı?

1905 yılında Ohranka ajanı Papaz Gapon'ın tertiplediği ve bin civarında insanın katledildiği Kanlı Pazar tertibinin ardından istenilen netice tam anlamıyla alınamamıştı.

Rusya’da küresel tertip

Ne var ki Fransız Mason Locası'na kayıtlı Troçki ve Lenin daha etkili bir devrim için tekrar çalışmalara başladı. Devrim kararı, dönemin ikiz kuleleri sayılan "120 Broadway" binasının son katında aralarında D. Rockefeller, F. Warburg, Schiff ve Isaac Seligman gibi ünlü bankerlerin bulunduğu bir grup tarafından alındı.

27 Mart 1917 yılında Troçki ve 275 devrimci bir gemiyle New York'tan St. Peterburg'a getirildi. Parola malum; “Yaşasın işçi hakları, halkların kardeşliği!” Neticede; Osmanlı hürriyet naralarıyla Rusya ise işçi kardeşliği naralarıyla yıkıldı. Her iki imparatorluğun çöküşünde de aynı güçler rol aldı.

Bugün de; “Kahrolsun emperyalizm, işçi hakları, halkların kardeşliği" türünden sloganlarla küresel finans oligarklarına hizmet etmekten başka bir işe yarıyorlar mı?

Türkiye’de ilk sendika

Türkiye’deki sendikacılığı hiç sormayın. 1870’e kadar uzanan bir mazisi var ancak kimilerine göre demokratik bir dönem(!) olarak takdim edilen tek parti döneminde sendikacılık da yasaklanıyor.

1938 yılında kabul edilen Cemiyetler Kanunu, sınıf esasına dayalı örgüt kurulmasını yasaklıyordu. Bu tür örgütler kurmanın cezası bir seneye kadar hapisti.

Durum böyle olunca 1 Mayıs’ın ‘Bahar ve Çiçek Bayramı’ olarak ilan edilmesinden daha doğal ne olabilirdi?!

1952 yılında ise ABD’den çağrılan uzmanların nezaretinde Amerikan prensiplerine uygun bir konfederasyon kuruluyor; Türk-İş. Yaklaşık 600 Türk-İş yöneticisinin ABD’ye gidip, eğitim aldığı söyleniyor.

Darbe dönemlerinde özellikle 28 Şubat’ta sendikaların durumunu gördünüz…

Sonra ülkede hemen her siyasi parti kendi sendikasını kurdu. Ve partiler hala sendikalarla “arka bahçe” ilişkisi yaşamayı kendileri için bir kazanım saymaktan vazgeçemediler. Hal böyle olunca Türkiye’de kendine özgü bağımsız bir sendikal anlayış tam anlamıyla üretilemedi.

Başlangıçta dini, ırkı, rengi fark etmeksizin ezilen emekçiler için başlatılan örgütlü mücadele, kapitalist baronların devreye girmesiyle bugün farklı bir amaca hizmet etmektedir. 1 Mayıs, işçi kardeşliği ya! Bak, yerim olsaydı daha George Orwell’i yazacaktım.

25 Nisan 2019

Sorun çocuklarda değil eğitimde
Darüşşafakalı öğrencilerin eğitimi için bağış talep eden reklâm filminde; “Bazı harcamalar olmasa da olur ama eğitim olmazsa olmaz” deniliyor.

Çünkü yoksul ve yetim çocuklarımızın eğitim-öğretimine destek olmak amacıyla kurulan önemli bir vakıf burası. Hayırsever insanların bağışlarıyla eğitim hizmeti sunuyorlar. 1863 yılına kadar giden bir mazisi var.

23 Nisan’da bir TV kanalında buradan eğitim alan bir yavrumuz, gelecek planı için; “Almanya Köln Üniversitesi’nde tıp okumak istiyorum, ondan sonra da belki Alman vatandaşı olurum” deyiverdi.

Türkiye’de eğitim alan bir yavrumuzun “Alman vatandaşı olurum” demesi bu meseleyi dert edinen insanları biraz üzdü. Öncelikle evladımızda bir problem yok. Allah ömrünü bereketlendirsin. Bahtı açık olsun yavrumuzun. Asıl problem eğitim siteminin içeriğinde.

Genelleme yapmak istemiyorum ancak uzun zamandır gözlemlediğim bir şey var.

Kültüre yabancılaşmak!

Pozitivist, Batıcı eğitim sisteminin tezgâhından geçen insanların vatanına, kültürüne, geçmişine, tarihine ve dahi kendine yabancılaşması gibi bir sorunla karşı karşıyayız.

Batı dünyası karşısında duyduğumuz ezikliği, çaresizliği, imparatorluğu tepemize yıkanların zihniyeti üzerine bina ettiğimiz eğitim sistemine borçluyuz.

Kendinden başkasını yabancı, kendine düşman gören, ülkesine mesafeli, değerlerine kayıtsız, yerini yurdunu idrak edemeyen, bilinç kayması yaşayan bir nesil normalde bizi rahatsız etmeli değil mi?

Görünen o ki etmiyor. Bu daha da büyük bir problem.

Hep şunu derim; “Bizler batının yıllardır önümüze koyduğu metinleri ezberleyen/ezberlettirilen, ezberledikçe ezilen, ezildikçe mensubiyet duygularını yitiren bir eğitim tezgâhından geçtik.”

Ne yazık ki okullarımız hâlâ bu vazifeyi devam ettirmektedir. Bu ülkenin çocukları CHP zihniyetinin dizayn ettiği Batıcı eğitim sisteminde; bu topraklarda üretilen bilimi, sanatı, teknolojiyi, düşünceyi öğrenemedi.

Tarihinden uzak nesil!

Malazgirt fatihi Muhammed'i, İstanbul fatihi Mehmed'i, Kudüs fatihi Selahaddin'i de kavrayamadı.

Birisi de çıkıp “bu çocuklar tarihlerinden, benliklerinden neden uzaklar, neden derinliksiz, heyecansız, ruhsuz mekteplerimiz var” diye sormadı.

Eğitim, 90 yıldır batıcı, seküler, aydınlanmacı, pozitivist bir temelde işlev görüyor. Bu yapı hiç değişmedi. Bugün eğitim alanında adına reform denilen bazı değişiklikler yapıldı ancak eğitimin zihniyeti ve yapısı hiç değişmedi.

Bugün tıp okumak isteyen bir çocuk; İbn-i Sina’yı tanısaydı, onu örnek alsaydı, İbn-i Sina’nın bu toprakların evladı olduğunu bilseydi, bu şuur ve şevk eğitim aracılığıyla kazandırılmış olsaydı, Almanya’ya gidip orada tahsil görüp vatandaşlığına geçmek ister miydi?

Tam da bu noktada eğitim, hem ilim dilinin hem ortak aklın ve vicdanın inşasında hem de millet olma bilincinin aşılanmasında aktif rol oynamalıdır.

Bugün maalesef Türkiye’nin kendine münhasır geliştirdiği bir okul sistemi yok. Oysa bunu başarmak durumundayız. Şahsiyet sahibi gençlerin yetişmesi için buna çok ihtiyaç var.

Bakınız bizler, ahlak, vicdan sahibi, özgürlüğe kıymet veren ve sürekli alışılmışın dışında yeni metotların peşinden koşan köklü bir ilim-irfan kültürünün son halkasıyız. Ne var ki bu zihni melekelerimizi yitirmişçesine alışılmışın dışına bir türlü çıkamıyor ve yeni değer kalıpları üretemiyoruz.

Tamiratla olmuyor!

Mevcut tekçi yapı içerisinde istediğiniz kadar eğip bükün, istediğiniz kadar tamirat yapın bu hiçbir zaman buraya ait, bize özgü ve özgün bir eğitim sistemi olmayacaktır. Çürük temel üzerine yeni bir bina inşa edemezsiniz.

Öncelikle bir karar vermemiz gerekiyor. Türkiye'nin buraya ait bir eğitim politikası olacak mı?

Bizler ilk emri “oku” olan ve kitabımız Kur'an'ın 49 yerinde “akıl”, 84 yerinde de “düşünme” geçen bir dinin mensuplarıyız. Neden Batıcı, pozitivist bir sistematiğinin esiri olalım ki?

Kalıcı, derinlikli, yeni sosyolojiye uygun, ahlak, vicdan, adalet ve insan temelli yeni bir dilin, ortak aklın, düşüncenin, sanatın, bilimin üretilmesi için işe önce eğitimden başlamalıyız. Yoksa evlatlarımız tek tek kaybedeceğiz.

22 Nisan 2019
Eğitim bir istiklal meselesidir
Biz, FETÖ gibi küresel ölçekte Evangelist bir projenin işe önce eğitimden başladığını atladık. Nasıl oldu bu?

Anlatalım;

1950 tarihli, TBMM, Dışişleri Komisyon raporu Esias No. 1/731, Karar No. 14 meclis tutanaklarına bir bakalım. O gün orada ABD ile bir eğitim kültür anlaşması imzalanmış. Der ki; “Komisyon yukarda mezkûr eğitim işleri için programlar hazırlayacak ve bu hususta Amerikan Eğitim müesseseleriyle iş birliği yapacaktır.”

Merak edenler tutanağı okuyabilir. O gün eğitimi kendi elimizle ABD’nin hizmetine sunduk. Üstelik kendi paramızla kendimizi bağımlı hale getiriyorduk!

Projenin mimarı; dönemin ABD başkanı Truman’ın meşhur doktrinini “eğitim ve kültür” alanında projelendiren kişi olan senatör William Fulbright’tı. 1946-1953 yılları arasında ABD Senatörü olarak görev yapan William Fulbright, daha çok Amerikan karşıtlığı yüksek ve yer altı kaynakları zengin olan Latin Amerika ülkelerine dönük projeleri ile bilinen sömürgeci bir isim.

Bugün projenin başında kızı Harriet Fulbright bulunmaktadır. 2015 yılında Amerika dışındaki ilk Fulbright Enstitüsü’nün açılışına katılmak üzere Türkiye’ye gelen Bayan Fulbright, Hürriyet’e verdiği röportajda “Türkiye’nin anahtar bir ülke olduğunu biliyorum” diyerek eğitimin önemine dikkat çekmişti.

Bu anlaşma, Bir CIA-Evangelist projesi olan FETÖ’nün eğitim dünyasına açılan bir kapısıydı. FETÖ'yü ABD'ye yerleştiren ve yeşil kart almasında yardımcı olan CIA ajanı Graham Füller aynı zamanda FETÖ'nün MEB'e çöreklenmesinde de aktif rol oynayan bir ajandı.

O tarihten sonra, elli yıldır, aynı toprağın, aynı iklimin, aynı kültürün çocukları, ölüm bayraklarıyla donatılan devrimci ideolojilerin, üniforma manyağı kafası kırık meczup ideologların tuzağına düşürüldü. Gençler, terör örgütleri arasında önceden ödenmiş bir bedel karşılığında transfer aracına dönüştürüldü.

Eski Türkiye rejimi ise sağdan soldan çalıp çırptığı marşlar, kanun, yönetmelik ve yaşam biçimleriyle bu toprağın evlatlarının kimyasını bozdu. Mensubiyet duyguları körelen, zayıf bırakılan, idrak ayarları bozulan Türk gençliği elli yıldır terör örgütlerinin kucağına itildi/itiliyor.

Eğitim sistemi elli yıldır, çocuklarımızın yaşam kadar önemli ve değerli en temel insan haklarından biri olan düşünme, düşüncelerini kontrol etme, yönlendirme ve tercihte bulunma haklarını ellerinden almıştır. Yapay korkular üreterek insanları birbirinden uzaklaştırmış, zihinleri tasnif etmiştir.

Bir yazımda da ifade etmiştim; Bugün bize eğitim diye yutturulan şey bilmediğini bilmeyen, kavrayış yetersizliği, tekerleme ezberleyen, soyut düşünceden uzak, otomatiğe bağlanmış fast-food bir eğitim ve obez beyinler… Sonuç kravat aydınları, taklit, batıya karşı oluşta bile batıcı, miskin bir hayat, zevk ve zihin kayması ve ihanet… İşin hazin tarafı ne biliyor musunuz? Bunu milletin paralarıyla bedavaya getirmeye çalışıyoruz!

Hep diyorum, herkesten toplanan vergilerle finanse edilen eğitimden en çok CHP zihniyeti istifade ediyor. Bu adaletsizlik giderilmelidir.

Benim önerim; eğitim anlayışının artık sıfırlanması ve yeni baştan bir eğitim sisteminin tesis edilmesi gerekmektedir. Gelinen noktada artık buraya/bize ait eşref-i mahlûkat temelinde yeni bir eğitim anlayışının oluşturulması elzemdir.

Çocukların merakını tetikleyen, klasik, eski okul anlayışından tamamen farklı, yeni eğitim modelleri üzerine de artık kafa yormaya başlamalıyız. Her şeyden evvel FETÖ’nün kökünü kazımak zorundayız.

Netice itibariyle bu ülkede her kesimden vatansever insanı bir arada tutabilecek bir ortak akıl inşa etmenin yegâne yolu eğitimden geçmektedir. Bu sahada ciddi bir istiklal mücadelesi vermek zorundayız.

Bu öyle makam mevki kovalamakla, yan gelip yatmakla olacak iş değil, karıncalar gibi çalışmak ve üretmek zorundayız. Bakınız bugün 15 Temmuz destanını bile yazabilen tek bir adamımız çıkmadıysa oturup bunu sorgulamak zorundayız.

Çünkü bu hepimizin meselesi… Unutmayın, bizi bir arada tutacak olan ortak ahlak, ortak akıl, ortak idrak, ortak şuur ancak eğitim ile tesis edilecektir.

15 Nisan 2019
CHP Faşist Bir Partidir
“Bütün Avrupa, faşizmin cihana getirdiği emniyet ve neşe ile ona doğru atılırken, faşizmin bu suretle, sanki pek tehlikeli bir şeymiş gibi görülmesi beni derinden yaralıyor” demişti bir CHP mebusu.

Bir başka CHP’li mebus ise “Büyük vatanperver Mussolini’nin doğru yolu gösteren emri altında yükselen ülkelerini takdir ediyorum” demişti.

Cumhuriyetin onuncu yılında CHP tarafından yayınlanan broşürde Hitler’in övgü dolu sözleri yer almaktaydı.

1923, 1927,1931, 1935 ve 1939 seçimleri, tepeden belirlenen vekillerin tek tek halka onaylatıldığı ilginç seçimlerdi mesela. CHP kurulduğu günden itibaren gerçek ve serbest hiçbir seçime katılmamış ancak 1950’de yapılan ilk serbest seçimlerde hezimete uğramış bir partidir.

Hitler, “Kavgam” adlı kitabında “Propaganda, güçlü bir silahtır ve hizmet ettiği amaca oranla değerlendirilir. Amaç; Alman milletinin hayat için mücadelesi olunca da en korkunç silahlar en insani silah haline gelir. Propaganda hitap ettiği zümrede en dar kafalıların dahi anlayabilecekleri bir seviyede olmalıdır” der.

Propaganda birçok farklı yöntemlerle devreye sokulabilir, bunlar ideolojik filmler, ihtişamlı resmigeçit törenleri, birtakım semboller, okul, medya, giyim şekli vs. Propagandaların toplumda korkuyla karışık tuhaf bir hayranlık uyandırması beklenir.

Örneğin Mussolini bunu üç cümleyle özetlemişti; “İnan, itaat et ve savaş...” CHP ise propagandasını ırkçılık üzerine tesis etti.

27 Nisan 1925’te Başvekil İsmet İnönü, Türk Ocakları Merkezi’nde yaptığı konuşmada; “Türk’e ve Türklüğe riayet etmeyeni ezeceğiz” diyerek işe başladı.

17 Eylül 1930’da Adalet Bakanı sıfatıyla Esat Bozkurt, Ödemiş’te yaptığı bir konuşmada; “Benim fikrim ve kanaatim şudur ki, dost da düşman da bilsin ki, bu memleketin efendisi Türk’tür. Öz Türk olmayanların Türk vatanında bir hakkı vardır o da hizmetçi olmaktır, köle olmaktır” diyecekti.

Peki, neler yapıldı?

Bilindiği gibi, Hitler hükümeti, 14 Temmuz 1933’te, “Kalıtsal Hastalığı Olan Nesillerin Önlenmesine İlişkin Yasa”yı kabul etmişti. İlk maddesinde, “doğacak çocuklarının fiziksel ya da zihinsel ciddi bir kalıtsal engeli olacağının tıbbi raporlarla kanıtlanması durumunda, kalıtsal hastalığı olan herkes kısırlaştırılabilecektir” deniliyordu.

Bu yasa çerçevesinde Nazi iktidarı boyunca yaklaşık 300.000 engellinin kısırlaştırıldığı tahmin ediliyor.

CHP de geri kalır mı?

Burada da “Hıfzısıhha Kanunu” çıkarılarak, kalıtsal hastalık taşıyanların evlenmeleri yasaklandı. Resmi ideolojiyi tahkim için çıkarılan çeşitli dergilerde de “öjeni” fikrini savunan yazılar yayınlandı. Örneğin Atsız, “ırkçılık aynı zamanda bir hıfzısıhha meselesidir” diyordu.

Diğer taraftan Türk Antropoloji Tetkikat Merkezi ise soluğu Karacaahmet Mezarlığı'nda aldı. Burası Türk ırkının üstünlüğünü kanıtlamak için ne kadar kafa patlatıldığına dair örneklerle doludur.

Antropolojik bir tetkik, Türk beyinleri üzerine ilk antropolojik araştırma! Tam 64 bin kafatası ölçümü!

Sonra Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi Başhekimi Prof. Dr. Mazhar Osman, 1939’da verdiği bir konferansta “Birçok cepheden yapıya muhtaç vatanı da soyu bozuklarla doldurmak, darülacezeler, bimarhane ve hapishaneler için nesil yetiştirmek de hiç şayanı temenni değildir. Onun için sağlamları çoğaltmağa teşvik ve mecbur etmeliyiz, çürüklere de sen yetersin, senden nesle lüzum yok demeliyiz” diyordu.

CHP, kendi gibi olmayanı kendi gibi düşünmeyeni, inanmayanı, giyinmeyeni ötekileştirmiş, dışlamış ve yok saymıştır. Ah, o 145 yıllık demokrasi mücadelesi içerisinde neler yok ki!

Demem o ki; Bolu’da zavallı Suriyelilere “bir lokma ekmek vermeyeceğim” diyen bir CHP’li ve onu alkışlayanlar sizi şaşırtmasın. CHP 19. yüzyılın hâkim ideolojisinden henüz kendini kurtaramamıştır.

Evet, CHP faşist bir partidir. Ve tam da bu sebeple küreselcilerin aparatı durumundadır. O yüzden “İstanbul’u fetheden Yunan” manşetleri atılıyor. CHP bir miktar kazanınca onlar da kendini kazanmış sayıyor.

Irkçılık üzerine kurduğu düzenekle servetlerine servet, güçlerine güç katarak bu ülkede büyük bir saltanat inşa ettiler. Erdoğan, bu pazar sistemine çomak soktuğu günden beridir ondan ve milletten nefret ediyorlar.

Türkiye ise faşist bir partiyi/zihniyeti bünyesine dâhil edemeyecek kadar insani, İslami ve ahlaki değerler üzerine kurulmuş imparatorluk bakiyesi bir ülkedir.

8 Nisan 2019

Sandıkta FETÖ Operasyonu
HDP’nin başındaki herif, “Bugün Türkiye’nin en bereketli toprakları burası. Buralar vaad edilmiş topraklar. Musa ömrünü bu toprakları arayarak geçirdi. Geldiler (Erdoğan ve ona destek veren milleti kastediyor) bu toprakları da kuruttular” diyor.

Edy Kohen adındaki bir Siyonist ise geçenlerde paylaştığı bir haritada, Anadolu topraklarını işgal edip İsrail’e katmakla tehdit ediyordu.

Likud Partisi'nin önde gelen isimlerinden Ariel Polstein, Kürtlerin, Siyonist devletin kendilerine verdiği desteği asla unutmayacağını, "bağımsız bir Kürt devleti, İsrail bayrağını dalgalandırdığında" iki ülkenin kelimenin tam anlamıyla müttefik olacağını ifade etmemiş miydi?

31 Mart yerel seçimlerinin sonuçları Batı’da “Ayosofya’nın intikamı alındı” şeklinde verilmedi mi?

Bu köşede, 28.04.2017 tarihli yazımda; “Türkiye'de Erdoğan düşmanı, büyük İsrail projesine uygun yeni ittifaklar kuruluyor. Çünkü onlara göre Erdoğan, yeni bin yılın Selahaddin Eyyubi'si ve ikinci Fatih konumunda. Öncelikle bu engelin ortadan kaldırılması ve Türkiye'nin teslim alınması için büyük planlar tezgâhlanıyor.

CHP ile HDP birleşme kararı alacak. Malumunuz HDP demek aynı zamanda ABD'nin Kuzey Suriye'de İsrail bayrağını dalgalandırsınlar diye silah yardımı yaptığı PYD/YPG demek” demiştim.

Buna İP ve SP’yi de ilave ederek gözlerimizin önünde dörtlü bir mekanizma inşa ettiler.

Beyaz-Anglo-Sakson-Protestanlar’a göre Anadolu, "Tanrının yürüdüğü topraklar" olarak görülür. Kabala'ya göre de Tanrı imparatorluğunun kuruluşunda en son seferde fethedilecek yer "Edom" ülkesidir. Edom, yani Anadolu.

Erdoğan, bu projeyi boşa çıkardığı için Türkiye şeytanlaştırılmaya ve yok edilmeye çalışılıyor. Bugün Türkiye'nin başarılı olması demek tüm dünya halklarının da bu yapıların tehdidinden kurtulması anlamına geliyor.

Şimdi Erdoğan’ın 31 Mart seçimlerini neden “bekâ” sorunu olarak gördüğünü anlayabildiniz mi?

Erdoğan, dünya siyaset arenasında öngörüleriyle bilinen, geleceği okuyabilen bir lider olarak tanınır. Dostu da düşmanı da bunu kabul etmiştir. Ne var ki burada medyası, yazarı, siyasetçisi ve aydını bekâ meselesini bile yerli yerinde kullanamadı.

Bu seçimlerin 2023’ün son virajı olduğunu onlar da biliyor. 2023’e kadar İsrail’in emellerine ulaşması lazım. Bunun için de Türkiye’nin Erdoğan kontrolünden çıkması gerekiyor.

Bu yüzden hemen her operasyonu, sandıkta milletin desteğiyle sonlandıran AK Parti’yi en zayıf yerinden vurdular. Yani sandıktan.

Ayhan Oğan’ın ifadesiyle bugün 2600 sandıkta Binali Yıldırım’a sıfır oy çıkmışsa bunun hatadan da öte ciddi bir operasyon olduğunu artık anlamamız gerekiyor. Peki, anlayabildik mi?

Cumhurbaşkanı Erdoğan tam 53 bin kilometre yol kat ederek il il, ilçe ilçe dolaşarak, gerek sosyal medya ortamlarında gerekse TV programlarında milletine işin ciddiyetini anlatmaya çalışırken biz ne yaptık?

Küresel çetenin fırsat bulduğu anda ülkemizi bir kaşık suda boğmaya çalıştığını hala anlayamadık mı? Neden sandıklarda önlem alınmadı?

Ya da Erdoğan’ın son yıllarda hemen hemen gittiği her yerde teşkilatına; “lüksten ve şatafattan uzak durun, çalmadık kapı, dokunmadık el, dokunmadık yürek bırakmayacak şekilde bu süreci seçim gününe kadar aralıksız devam ettirin” tavsiyesine uyuldu mu?

Kimi arasak “Aslanlar gibi mücadele ediyoruz” diyor ancak bir vakit sonra ardından bir makam elde etmiş olarak karşımıza çıkıyor. Ve bol miktarda hayırlı olsun ziyaretleri, sosyal medya görüntüleri, bayrak, vatan, dava şiirleri, hadisler, ayetler vs. Erdoğan ise 24 saat mesai yapıyor.

Şimdi kalkmış yazarlarımız, “CHP'ye oy veren saftırık vatandaşlar?” “AK Parti teşkilatlarını eleştirme kolaycılığına düşmeden” vs şeklinde hâlâ hatayı, problemi dışarıda bulma kolaycılığına kaçıyor.

Bazıları da bu şaibenin baş aktörünü CHP göstererek, FETÖ’nün adını bile geçirmiyor. Siz FETÖ’yü ne sanıyorsunuz? Onun her partiye her kılığa girebileceği ihtimalini neden hesaba katmıyorsunuz?

Kimse kusura bakmasın, bu kadar kararlı net bit duruşu olan ve her fırsatta halka hizmet diyen Erdoğan’ı anlayamadılar.

Heyecanını yitirmiş, tüm enerjisini torpile, makam, mevkiye harcayan, halka tepeden bakan, fakir fukarayı lügatinden çıkaran, paraya tamah eden, sorumsuz, ahlaksız, kibirli, vicdansız insanlarla yolumuzu tez vakitte ayırmalıyız.

21 Mart 2019
Milli Eğitim Neden Tarihimize Yabancı?
Batı, iki insanı asla unutmadı. 1099’da Haçlıların kiliseye çevirdiği Mescid-i Aksa’yı, 1187’de camiye çevirerek mahzeninde ilk namazı kılan Selahaddin Eyyübi’yi ve 1453 yılında İstanbul’un fethiyle birlikte Ayasofya’yı camiye çevirip orada ilk Cuma namazını kıldıran Fatih Sultan Mehmed Han’ı.

Milli eğitim sistemimiz ise tarihin bu iki önemli sultanına yeterince yer vermedi.

Yeni Zelanda’da katliam yapan terörist Tarrant’ın silahının üzerindeki tarihleri ve isimleri bizim ülkenin çocukları biliyor mudur?

20 Mayıs 1799’da Napolyon’u Akka’da durduran ve onu perişan eden Cezzar Ahmet Paşa’yı biliyorlar mıdır? Napolyon’un “bir ihtiyarın oyuncağı olduk” dediği bu kahraman paşayı ders kitaplarımızda görebiliyor muyuz?

Kut'ül Amare Zaferi’nden ne zaman haberimiz oldu? Batı, bin yıldır hafızasını diri tutarken biz neden tarihimizden uzaklaştık?

Gençler inanamıyor!

Tarih öğretmeni arkadaşım bir ara; “Gençleri, geçmişte dünyayı yöneten bir imparatorluğa sahip olduğumuza ikna etmekte zorlanıyorum” demişti. Ne hazin öyle değil mi? İnanamıyor gençler. Çünkü tarih diye önlerine konulan şey; inkılap tarihi ve devrimler!

Türk eğitim sistemi kurulurken, okul, resmi ideolojiye itaatkâr iyi birer vatandaş yetiştirecek buna mukabil laiklik de ulus toplum yaratmada bir motor gücü rolünü oynayacaktı. Bizim eğitim hikâyemiz böyle başladı.

Sonra, Yurttaşlık ve Vatandaşlık Bilgisi gibi ders kitaplarında Osmanlı nefreti işlenmeye başlandı. Batı, Türklerin geçmişinden, İstanbul’dan, Kudüs’ten, Fatih’ten, Selahaddin Eyyubi’den nasıl nefret ettiyse biz de öyle nefret ettik. Geçmişinden ne kadar nefret edersen o kadar iyi vatandaş sayılıyordun.

Ders kitaplarına; “Türkiye eskiden yalnız, kendi menfaatlerini düşünen, halka fenalıktan mazarrattan başka hiçbir faydası dokunmayan padişahların fena idaresi altındaydı.

Eskiden milletimizin başında padişah denilen adamlar vardı. Bunlar milleti düşünmezler, hep kendi zevklerini düşünürler ve halkı bir esir sürüsü sayarlardı” yazdırdılar.

Kör, sığ, kaba, ırkçı, medeniyet ve kültür karşıtı bu eprimiş zihniyeti bize muasırlaşmak diye yutturdular. Pozitivist Batıcılık adına, bu memleketin insanına zulmedildi. En büyük işkence; zihne yapılan, doğrudan hafızayı hedef alan, ruhi dengeyi altüst eden, insanı kendine yabancılaştıran işkencedir. Zihinlerimiz işgal edildi.

O kadar acıklı bir durum ki bu! Yıkılan binanın altında can çekişen insanlara benziyoruz. Hala bu enkazın altından kalkamadık.

Bilinç kayması yaşanıyor

Geçmişte dünyayı yönetmiş, kültür, sanat ve düşüncede ileri seviyeyi yakalamış imparatorluk bakiyesi bir milletin okulları böyle mi olmalıydı? Bugün okullar iskelet gibi. Ruhu yok! Gençler bilinç kayması yaşıyor.

Bu ülkenin çocuklarına reva görülen tarihsiz, ruhsuz, 19.yüzyıl eğitim düzeneğinden rahatsızım… Bazı sendikaların terör propagandası yaptığı, bazılarının makam mevki için liyakati, ahlakı, vicdanı rafa kaldırdığı, medyanın olanca kayıtsızlığıyla çerez haberler yaptığı bir ülkede bu çocukları kim düşünecek?

“Maarif hangi yöne yürürse millet ruhu da onun arkasından gider." “Fatih’in ruhunu kaybettik, onu tekrar bulmak zorundayız” diyordu Nurettin Topçu. Okul duvarlarına asılan Türk büyüklerinin resimleriyle tarih öğrettiğimizi sanıyoruz.

28 Şubat’ta “Sivil Savunma Günü” etkinliklerinden başka aklına bir şey gelmeyen, İstanbul’un fethini dahi anmaktan ürken, kayıtsız kalan bir okul düzeninde tarih bilinci aşılayamazsınız.

Kısacası, milleti, insanı, fıtratı, erdemi, ahlakı, tarihi, kültürü hesaba katmaksızın bir eğitim sistemi oluşturamazsınız. Eğer bunu yapamazsak, Batı'ya itaatkâr, zayıf bünyeli, değerlerine yabancı, ezik, minarelerimizden okunan ezanımızı bile hafife alacak kadar kişiliksiz, ruhsuz insanlar yetişmesine neden oluruz.

Bugünden tezi yok gençlerimize tarihi bir şuur ve bilinç aşılamamız gerekiyor. Özgüven sahibi gençlerimizin tarihten aldığı misyonla özgün fikirler üretmelerinin önünü açmalıyız.

Batı’ya ne lazım biliyor musunuz? Nereli olduğunu unutan, kimlik bunalımı yaşayan, bağımsızlık duygusunu yitiren, birbirinden kopuk, tutarsız, zayıf bünyeli insanlar lazım. Buna mani olmalıyız.

Böyle eğitim sisteminden Fatihler yetişmez ki! Fatihin İstanbul'u fethettiği yaştaki bu çocuklara artık böyle bir eğitim reva görülmemelidir. Geçmişini bilmeyen geleceğini inşa edemez.

18 Mart 2019
Batı’nın Türk/Müslüman Nefreti
Yeni Zelanda’da 49 kardeşimiz bir terör saldırısında şehit oldu. Allah’tan rahmet dilerim. Bizim inancımıza göre, dünyanın neresinde, hangi ırktan olursa olsun bir Müslüman, kardeşimiz sayılır.

Küresel şeytani düzenin temsilcileri, işte bu kardeşlik hukukunu bozmak için bin yıldır mesai harcıyor.

Bunu “İslamofobi” kavramıyla izah etmeye çalışıyorlar. Bunun tam karşılığı “İslam düşmanlığıdır”. Batı; Malazgirt’i, Kudüs’ün fethini (Hıttin Savası) ve bilhassa İstanbul’un Türk hâkimiyetine geçip Ayasofya’nın minarelerinden yankılanan ezan sesini hiç unutamadı.

Türkiye’de ezanın protesto edilmesi, AB Parlamentosu’nda Ayasofya’nın camiye dönüştürülmemesine yönelik eklenen bir cümle, Netanyahu’nun Erdoğan’a diktatör diyerek ülkemizi karalaması, oğlunun da İstanbul’un ve Ayasofya’nın Türk işgali altında olduğuna dair tweeti…

Hemen akabinde, Yeni Zelanda’daki İslam düşmanı teröristin Ayasofya’yı minarelerden kurtarıp İstanbul’u tekrar Hristiyan şehri yapacağına dair bildirisi, içeride de ezan kutsal değildir şeklinde üretilen algı ve Kılıçdaroğlu’nun terör saldırısının sebebini İslam dünyasından kaynaklanan terör olarak görmesi… İslam’a ve Müslümanlara yönelik topyekûn bir saldırı söz konusudur.

Bugün bu tür saldırıların münferit olduğunu söyleyenler yanılıyor. Batı, bin yıldır Türk/Müslüman nefretini üzerinden atamadı.

Bakınız, 11 Ekim 1098'de bir papazın günlüğünde; “Her yerde Türkler! Türklere karşı sürekli savaş” yazılıdır. Bizans İmparatoru II. Manuel Paleologos ise 1391’de; “Muhammed’in getirdiği yenilikleri gösterin bana, orada yalnız kötülük ve insanlık dışılık bulacaksın” diyordu.

Fransızların meşhur Roland Destanı’nda “Müslümanlar, şeytanın temsilcileri” şeklinde tasvir edilir. Dante’nin İlahi Komedyası’nda, Hz. Muhammed (sav) ve Hz. Ali (ra), bölücülük yapanların atıldığı cehennemin sekizinci katında yer alırlar. Shakespeare, Othello’sunda; “Yalan söylüyorsam Türk gibi olayım” dedirtir.

Martin Luther; “Eğer Samson gibi güçlü olsaydım, çaresini bulur her gün bin Türk öldürürdüm. Bu da yılda 350 bin Türk ederdi. Türkler; Tanrı’nın öfkeli kırbacı, yakıp yıkan şeytanın uşağıdır. Bir Türk’ü öldüren vicdan azabı duymamalı, tersine, Hıristiyanlığın düşmanını yok ettiği için vicdanı rahatlamalıdır” der.

Winston Churchill, “Türkler, Müslümandır ve insan sayılmazlar” demişti. Margaret Thatcher de soğuk savaş döneminden sonra yeni bolşevizmi, İslam olarak gösterdi.

İsviçre’nin Türkiye Eski Büyükelçilerinden Eric Cornell, “Bir İslam Ülkesinin Kutsal Roma İmparatorluğu” başlıklı makalesinde: “Avrupalılık kimliği Türklerin İslami yayılmacılığına karşı mücadele sürecinde gelişmiştir” diyerek Batının, İslam’a olan nefretinin nedenlerini açıklıyordu.

David Horowitz, 2011 yılında Brooklyn College’de yaptığı bir konuşmada Müslümanları “İslami Naziler” olarak gösterdi. ABD Başkanı George Bush, 11 Eylül’de Müslümanlara karşı “Haçlı Seferi” başlattığını söylemişti.

“Ortadoğu'nun yarısı İsrail'in olacak. Üçüncü dünya savaşının patlama anını iple çekiyor, özlemle bekliyorum! “ demişti Kissinger.

Fransa’da 2012’nin Ekim ayı içerisinde -732 yılında Müslüman ordularının durdurulmasına atfen- kendilerine Generation Identitaire adını veren bir grup, cami ve mescitleri Avrupa kimliğine karşı tehdit olarak gördüklerini söyleyerek, kutsal mekânlara hiçbir ilke dinlemeden saldırı düzenlemekteydi.

2013 yılı Kasım ayında, Almanya’nın Leipzig kentinde yapılacak cami arazisine kazıklara saplanan domuz kafaları bırakılmış, alana litrelerce domuz kanı dökülmüştü.

İsrail, Türkiye'nin Doğu ve Güneydoğu'sunu da kapsayan Nil'den Fırat'a kadar olan bölümünün Yehova tarafından kendilerine vaat edildiğini söylüyor.

Fransa’nın desteklediği Hristiyan Anti-Balaka örgütü, Orta Afrika’da Müslümanlara karşı sistematik soykırım uyguluyor. Tek amacını “Müslüman öldürmek” olarak açıklayan bu terör örgütü, on binlerce insanı katlederken, yüz binlercesini de sürgüne zorladı. Hamile kadınların karınlarını deşerek öldürüyorlar.

Ülkemiz, Tanrı imparatorluğunun kuruluşunda en son seferde fethedilecek “Edom” ülkesi” olarak görülüyor. Üçüncü dünya savaşını bir dinler savaşı yani İslamiyet’in yok edilmesi savaşı olarak tasarlıyorlar. Terör örgütleriyle, ekonomik ambargolarla ve teknoloji yoluyla insanlığı dönüştürüp, yeni bir dünya imparatorluğu kurma peşindeler.

Ortada bin yıllık birikmiş bir nefret ve öfke var. Bu öfke batının üstünde er ya da geç bir yanardağ gibi patlayacak ve kendini büyük bir yangının içinde bulacaktır. Yeter ki biz uyanık olalım, bir ve diri olalım.

14 Mart 2019
Kürt kardeşlerimize ikinci çağrımdır
Önce bir hatırlatma. 7 Haziran seçimlerinden hemen önce yine bu köşede “Kürt Kardeşlerimize Çağrımdır” başlıklı bir yazı kaleme alarak şöyle demiştim.

“Bildiğiniz gibi Kürtler, Malazgirt’te Türk kardeşlerini yalnız bırakmadı. Haçlı koalisyonunun tüm saldırılarına/operasyonlarına karşı Türklerin-Müslümanların yanında yer aldılar ve birlikte vatanlarını savundular.

Şah İsmail’in tehdidinde “Türk-Kürt ittifakı İstanbul’un fethi kadar mühimdir” diyen Kürt kardeşlerimiz, Yavuz Sultan Selim’in ordusunda savaştılar. Çanakkale’de, İstiklal Harbi’nde omuz omuza vererek, tek yürek olup düşmanlarımızı birlikte yendik.

Bu kadim birliktelik ve kuvvetli bağ, bin yıldır küresel çeteyi tedirgin eden, korkutan bir bağdı.

Çünkü kurduğumuz bu bin yıllık asil ve şerefli ittifakla/birliktelikle her defasında düşmanlarımızı mağlup ettik.

Ne var ki; İttihat ve Terakki eliyle bu kadim kardeşlik hukukuna ağır bir darbe indirildi.

Tarihin en kırılgan dönemlerinde birlikte hareket eden bu iki halka, tek parti döneminde çok büyük bir operasyon yapıldı. Asla karşı karşıya gelmesi mümkün olmayan Türk ile Kürd’ü birbirine düşman ettiler.”

Bu hatırlatmayı yaptıktan sonra; 7 Haziran’da, tarihi Kürt -Türk birlikteliğine dönük büyük bir oyun tezgâhlandığını, bin yıldır her türlü operasyonu/saldırıları nasıl tek yürek halinde bertaraf etmişsek bu büyük saldırıyı da aynı şekilde bertaraf edebileceğimizi haykırmıştım.

Daha 7 Haziran sabahında Vezneciler'de 11 kişinin yaşamına mal olan bombalı saldırı ile güne başlamıştık. Bir ay sonra 11 Temmuz’da KCK, hiçbir ikna edici bahane ileri süremeden ateşkesi sonlandırdı. 20 Temmuz’da Urfa Suruç’ta intihar saldırısı düzenlendi, bir saldırgan ve 33 kişi öldü, 100 civarında kişi de yaralandı. Bundan iki gün sonra PKK, Ceylanpınar’da iki polisimizi evlerinde uyurlarken şehit etti.

23 Temmuz’da DAEŞ, Kilis’te sınırdan ateş açtı ve bir astsubay şehit oldu. Diyarbakır’da da PKK bir polisimizi şehit etti. 20 Ağustos'ta ise Lice’de 4 şehit haberinin gelmesinden bir gün sonra bu sefer Siirt’te yola döşenen patlayıcılar askeri aracın geçişi sırasında patlatıldı ve 8 askerimiz şehit oldu.

PKK, 5 Eylül'de Cizre’de bazı mahallelere hendek kazarak özerklik ilan ettiğini açıkladı. Sokağa çıkma yasağı ilan edildi. 20’ye yakın sivil çatışmalarda öldü. PKK, bir gün sonra 6 Eylül'de Dağlıca'ya saldırdı, 16 askerimiz şehit oldu. 8-9 Eylül'de ise Iğdır’da gümrük kapısını koruyan polislere yönelik saldırıda 13 polisimiz şehit oldu.

Sonra, hendek kazarak Kürtlerin evlerini başına yıkmanın, anaokuluna bomba tuzaklamanın, evlere atılan roketlerin, 400 tane okulu kundaklanmanın, camileri yakmanın, Yasin Börü’yü paramparça etmenin adını “barış” koydular.

Belediyeleri, yollara bomba tuzaklamaktan, halkın parasını Kandil'e yollamaktan hizmet üretemedi. Ne zaman Kürtler rahat bir nefes almaya başlasa PKK-FETÖ işbirliği ile Kürtlere inanılmaz cezalar kestiler.

Hiç şüpheniz olmasın Cumhurbaşkanı Erdoğan, “Kürtler bu ülkenin asli unsurudur onlar da birinci sınıf vatandaştır” dediği için oldu bunlar. Çünkü bu dönemde; “Red ve inkâr politikaları tarih oldu. OHAL kalktı, JİTEM tasfiye edildi. Kürtçe serbest oldu. Bugün her şey özgürce konuşulabiliyor. 2002 yılından beri sırf turizmde yüzde 84'lük bir artış oldu. Kürtler, cumhuriyet tarihinin en huzurlu günlerini yaşamaya başladılar.”

Erdoğan her türlü riski alarak yıllardır bizi birbirimizden uzaklaştıran, çatıştıran, kardeşlik hukukumuzu zedeleyen bu kirli/zehirli zihniyete karşı çetin bir mücadele verdiği için ona “diktatör” dediler.

Bu seçimlerde de aynı uyarıyı yapıyorum. Bakınız, PKK eliyle kadim Kürt halkından Selahaddin Eyyubi'nin intikamını almaya çalışıyorlar.

Süleyman Soylu bu seçimlerde 299 PKK’lının CHP listelerinden belediye meclis üyeliklerine aday gösterildiğini söylüyor.

Ey Kürtler! Bugün “başkasının kimliğini taşımak zorunda değiliz” diyenler işte bu bin yıllık kadim birlikteliğimizi bozmak isteyenlerdir.

Oysa bu topraklar hepimizin ortak vatanıdır. Bizi ayırıp bölmek isteyenlere fırsat vermeyiniz. HDP zihniyeti, sizin suyunuza, aşınıza karıştırılmış bir zehirdir.

Türküyle, Kürdüyle tüm farklılıklarımızla birlikte huzur içinde yaşayacağımız özgür ve bağımsız bir ülke için mücadele ediyoruz. Bunun için birlik olmalıyız. Çünkü hiçbir güç, vicdan ehli insanların oluşturacağı birliktelikten daha tesirli değildir. 7 Haziran’ın yol açtığı tahribat ortada. Gelin bu sefer bu büyük oyunu bozalım.

7 Mart 2019
Bekâ meselesini anlayabilme idrakı!
“Bu iş ihmale gelmez, bu bir bekâ meselesidir. Bu ülkenin tarihindeki her darbe, her cunta her vesayet girişiminin bizatihi kendisi bekâ sorunuydu.” Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan

“Bekâyı bilmeyen milleti bilmez, tehditleri görmez, tarihten anlamaz. Bekâ giderse dünyamız gider.” MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli

Ardından…

“Allah aşkına bana hiç kimse Türkiye’nin bir bekâ sorunu var falan demesin. Yok, öyle bir sorun. “Fatih Altaylı- Habertürk

“Eren Erdem’in FETÖ’cülükten mahkûm olması kamuoyu vicdanını çok rahatsız etti. İktidar bütün hukuksuzlukları ‘Bekâ sorunu’ söylemi ile örtbas etmeye çalışıyor...” Emre Kongar-Cumhuriyet

“Türkiye Cumhuriyeti bir bekâ sorunu yaşamıyor. Ne bekâ sorunu? YPG bize mi saldıracak?” Kemal Kılıçdaroğlu- CHP

"Ülkemizin bir bekâ sorunu olduğu kanaatinde değiliz. ”Temel Karamollaoğlu-SP

“Cumhur İttifakı’nın iki büyükşehirdeki iki önemli adayı ‘bekâ sorunu yok’ diyor özetle… El hak doğru.” Elif Çakır-Karar

“Eğer ‘Bekâ sorunu’ diye bir şeyi tartışıyorsanız, önce biz bu noktaya nasıl geldik onu tartışmamız gerek. Abdurrahman Dilipak-Akit

İlaveten Altaylı, “bekâ” sorunumuzu anlatmaya çalışan Cumhurbaşkanı Başdanışmanı Mehmet Uçum’a, cevap olarak; “Sevgili Uçum, yine de buna ‘Bekâ sorunu’ demek çok da içime sinmiyor ya da hoşuma gitmiyor” diyerek cevap verdi.

Bak sen, hoşuna gitmiyormuş beyefendinin! Senin hoşuna gitmiyor diye ülkenin bekâ sorunu ortadan kalkmıyor.

Daha geçenlerde CHP’nin belediye başkan adayı, PKK elebaşı Apo'nun ve PKK'lı teröristlerin posterleri önünde konuşmadı mı? 31 Mart yerel seçimler için yapacağı yerel hizmetleri mi anlatıyordu dersiniz.

Sözcü Gazetesi tam sayfa Erdoğan’a idam tehdidinde bulunmadı mı?

15 Temmuz'dan bir ay önce, Kanada'ya kaçan FETÖ'cü Osman Özsoy; "AKP'nin tüm üyelerinin, mal varlığına iki gün sonra çökebilirsiniz. Yarın belki de tüm dış borcumuzu kapatacak kadar hazineye miras kaydedilecek. Bunu da müjde olarak veriyorum" dememiş miydi? Darbe başarılı olsaydı yapmayacaklar mıydı?

Daha iki gün evvel Pendik-Kadıköy metro hattında yolculuk yapan bir arkadaşım anlatıyor. Yanına oturan emekli matematik öğretmeni; “Elimden gelse Türkiye’nin yarısını öldürürüm… Tayyip Türkiye’yi dünyaya rezil etti. Menderes kuyruğunu sallaya sallaya gitti darağacına. ABD ne derse onu yapıyorlar. Cahil halk kandırılıyor…” türünden laflar etmiş.

Bir CHP’li vekil de “Evet çıkarsa hepinizi denize dökeriz” tehdidinde bulunmamış mıydı?

OHAL'ın kaldırıldığı, Doğu ve Güneydoğu'da yatırımların şaha kalktığı, Erdoğan'ın attığı somut adımlarla Kürtlerin ilk defa devlete olan güvenlerinin arttığı bir zamanda PKK hiçbir neden göstermeden ateşkesi bozarak “devrimci halk savaşı” palavralarıyla çatışmalı ortamı başlatmamış mıydı?

Şehirlere tünel kazdılar. 400 tane okulu kundakladılar. 11 noktada sözde "özerlik" ilan ettiler. Sokaklara döşenen 140 ton bomba imha edildi. Terör örgütü 400 bin insanın bölgeden göç etmesine neden oldu. 198 güvenlik görevlisi de şehit düştü.

Tüm bunlar olurken Bayık, “Erdoğan'ı ve AKP'yi devirmek istiyoruz" derken Demirtaş; "Korkma, seni asmayacağız adil yargılayacağız" demiyor muydu?

Cumhurbaşkanı Erdoğan, Diyarbakır’da "Bizim muhabbetimize sınır çizemezler" dediği gün, FETÖ o lanet olası dershaneleri bahane ederek açıktan savaş kararı alıp, ardından 17-25 Aralık darbe teşebbüsü yaşanmadı mı?

Gezi kalkışmasında hedef kimdi? 15 Temmuz neden yaşandı? Suriye’de kurulmak istenen PKK devletinin nihai hedefi nedir? İsrailli Bakan Naftali Bennett “Bu topraklar bize Kutsal kitapta vaat ediliyor, vazgeçersek canımız çıksın” demiyor mu?

Bakınız bugün 3. Dünya Savaşı'nın arifesindeyiz. 3. Dünya Savaşı'yla Türkiye'yi haritadan silmek istiyorlar. Bu 1. ve 2.Dünya Savaşı'ndan eksik kalan enerji ve nüfuz alanlarının yeniden taksimi değildir. Yeni bir dünya hükümeti kurma savaşıdır bu.

Bahçeli’nin dediği gibi; “Şayet zillet, 31 Mart'ta hedefine ulaşırsa en kesif saldırıyı yeni hükümet sistemine yapacak, bu kapsamda milli güvenlik tehditlerinin yanında ateş topuna dönüşecek bir sistem anlaşmazlığı ve tartışması ülkemizi boğacaktır.” Evet, kim demiş bu sıradan bir yerel seçim diye?

Küresel sistem dünya imparatorluğu yolunda engel olarak gördüğü Türkiye’nin direncini kırmak istiyor. Bugün bekâ sorunu yoktur diyenler tam olarak işte bu projeye hizmet ediyor.

4 Mart 2019
Maarif Araştırmaları Vakfı
Demokrasi ve özgürlük kisvesi altında gün geçtikçe insanlar birbirlerinden uzaklaştırılıyor ve tamamen hazcı, kimlik bunalımı yaşayan, duyularının esiri haline gelmiş/getirilmiş bir toplum modeli sunuluyor.

Bu zihin bulanıklığını aşmanın ve aklıselim, kalbiselim, ilim, irfan, ahlak, erdem sahibi kaliteli insanlar yetiştirmenin yegâne yolu; doğru bir maarif sisteminden geçmektedir.

Türkiye, son yüz yıldır ortak akıl, ortak idrak ve ortak bir dil inşa edememenin bedelini ağır ödeyen bir ülkedir. Bu sebeple ihmal edilen ve sürekli üstü örtülen, gözden düşürülen maarif sistemine ciddi manada eğilmemiz icap ediyor.

Derdi vatan olan, bu ülkenin evlatlarını düşünen, ülkesini düşünce, kültür, sanat, mimari, bilim ve teknoloji alanlarında geliştirmek isteyen insanlarla birlikte mutlaka bir araya gelmemiz gerekiyor.

İşçi sınıfı hareketinin bir parçası olarak, Sanayi Devrimi’nden sonra ortaya çıkan, dolayısıyla 19. yüzyıl zihniyetinin bir ürünü olarak varlıklarını devam ettirmeye çalışan ve artık miadını dolduran sendikaların biraz da yozlaşarak temel hak ve özgürlükler konusunda faaliyet yürütmek yerine siyasi partilerin arka bahçesi konumuna gelerek / getirilerek yönetime ortak olma emelleri maalesef işimizi zorlaştırıyor.

Bu sebeple epeydir eğitim alanında faaliyet yürütecek bir düşünce kuruluşunun elzem olduğunu söylemekteyim. Çünkü bugün eğitime en çok zararı eğitim sendikalarının verdiğini düşünüyorum.

Geçenlerde Prof. Dr. Mustafa Gündüz ve Memiş Okuyucu gibi maarif meselesine ehemmiyet veren insanlarla hasbıhal ederken aynı şeyi düşündüğümüzü fark ettik. Tamamen bu alanda faaliyet yürütecek, düşünce ve proje üretecek özgün bir kuruluşun artık hayat bulması gerektiğini düşündük.

Peki, “Maarif Araştırmaları Vakfı” ne yapmalı?

Bilmeyi, bilgiyi ve bilgeliği sosyolojimizin temeli kabul edip, ârif insan yetiştirecek bir talim-terbiye ve tedrisat sistemi için; eğitim kültür mirasımızı, çağı ve geleceği düşünerek araştırmalar yaparak, neslimizin, gençliğimizin temellerinin atıldığı bir maarif sistemi için çalışmalar yürütmelidir.

Dilimizin, kültürümüzün ve kimliğimizin temel alanlarında, yetişmekte olan neslimizin niteliklerini ölçümleyecek, dilimizin yaş ve sınıflara göre öğrenme hedef ve yeterliliklerini araştırarak, tüm maarif kademelerinde müfredat çalışmaları yapmalıdır.

Bugün dilimiz, kelimelerimiz maalesef anlam ve muhtevasını yitirdi. Kelimelerimizi ilim-irfan birikimimizle ve duygu dünyamızla yeniden anlamlandırıp kültür uzayımızı yeniden kurmamız icap etmektedir.

Şiir, edebiyat, halk hikâyeleri, müzik tarihimiz, mimari, sanat, estetik ve antropoloji alanındaki mirasımızın araştırılarak tüm eğitim kademelerinde gençliğimize, neslimize kazandırılmasına dönük çalışmalar yapmalıdır.

Boşanmaların arttığı, evlenmelerin azaldığı bir dönemde, aile değerleri ve aile birliğinin korunmasına dair çalışmalar yapmalıdır. Aile kavramı ve aile mefhumunun yerli ve kendi değerlerimiz üzerinden araştırılması ve ailenin korunması gerekmektedir.

Türkiye nüfusunun gerçekçi bir meslekler envanterini çıkarıp, teknoloji ve büyüme hedefleri ile uyumlu bir meslek/okul/nüfus çalışması ve projeksiyonu sunmalıdır. Meslek, mesleki eğitim ve geleceğin mesleklerinde ihtiyaç ve mevcut ile dünyadaki gelişmelere göre araştırma, hedef planlama ve perspektifler üretilmelidir.

Klasik sistemdeki adı “ilm-i terbiye” olan pedagoji alanındaki kültür ve maarif mirasımızın araştırılması, ortaya çıkarılması üzerine çalışmalar yapılmalıdır.

İmkân ve ortamı, şartları uygun olacak şekilde güncelleyerek, ihtiyaçlara uygun pedagojik çalışmalarla, temel eğitimimize yönelik yeni usul ve metodolojiler ortaya çıkarılmasına dönük öneriler sunmalıdır.

Derdi maarif davası olanların, kendisi maarif gönüllüsü olanların el, emek, yürek, zekâ ve ilim/bilim ile katılacakları bir vakıf olmasını arzu ediyoruz.

Unutmayın, Türkiye'nin bir numaralı meselesi maarif meselesidir. Bu konuda, Türkiye'nin değer üretecek, ideallerini şuura, şuurları davaya, davasını hayata geçirmeye sevdalı, çalışan beyinleri ile bir araya gelmeye/getirmeye ihtiyacımız var.

Bizim böyle bir maarif idealimiz var. Bizim hakikaten bir maarif davamız var. Türkiye'nin bir maarif davası olmalı. Buradan Cumhurbaşkanımıza sesleniyorum; “İşte biz böyle maarif davasının derdini gütmekteyiz ve davacıları olmaya talibiz.”

25 Şubat 2019

Türk Eğitim Sisteminin Bir Felsefesi Var mı?
Geçen hafta TRT Radyo Haber’de Şükrü Sak ile hazırlayıp sunduğumuz “Kültür Gündemi” adlı programda, konuğumuz Prof. Dr. Mustafa Gündüz ile eğitim sisteminin felsefi temelini masaya yatırdık.

Bilirsiniz, ülkemizde bazı kesimlerin yıllardır dillerinden düşürmediği klişe bir söz vardır. "Eğitim şart" denilir. Her şeyin eğitimle düzeleceğine ilişkin oluşan ezber bir laftır bu. Ancak kimse "Ne tür bir eğitimle?" ya da “Hangi eğitim felsefesi ile?” sorusunu hiç sormaz.

Eğitimin muhtevası, ne ifade ettiği, hangi temellere dayandığı ve felsefesi üzerine kafa yormadan mevcut eğitim modelinin her şeye derman olacağına inanırlar.

Mustafa Hoca’ya göre burada bir sorun var. Daha doğrusu asıl sorun tam olarak bu. Çünkü ona göre; “Türk eğitim sistemi, Tanzimat’tan bu yana derin kırılmalar, yeni proje denemeleri ve hedeflerle kendine özgü bir istikamet arayışını hâlâ sürdürmektedir.”

Bu arayışın temel nedeni Osmanlı’nın son döneminde karşılaşılan yeni dünya düzenine ayak uydurma gayreti ve köklerle nasıl bir irtibat kurulacağı problemi üzerine inşa edilmiştir.

Düşünün bugün Fransız eğitim felsefesinin kökleri Dekart ve Kartezyen felsefeye dayanır. Keza İngiliz eğitim sitemi John Locke ve tecrübi felsefeye, Almanların, İmmanuel Kant’a, Amerikan eğitim sistemi ise pragmatizme dayanır. Peki, Türk eğitim sisteminin felsefi kökleri nereye dayanıyor?

Ülkeler eğitim felsefelerini, kendi düşünce birikimleri üzerine, kendi kültür uzayına göre belirleyip bu çerçevede sistemleştiriyorlar.

Hatırlarsınız, bu köşede “pozitivizm” üzerine yazdığımız bir yazıda da ifade etmiştik. Osmanlı’nın güç kaybetmeye başladığı 19. yüzyılda Osmanlı aydınları, özellikle Fransız Aydınlanma ve Pozitivist düşüncesinin bir kurtuluş olduğunu zannederek, devlet-toplum ve birey ilişkilerini bu düşünce çerçevesinde belirlemeye kalktılar.

Oysa pozitivizm, kilisenin etkisini tamamen ortadan kaldırmak, laik yaşam tarzını toplumda yaygınlaştırmak, kaynaşmış bir kitle oluşturmak ve ilerici, akılcı bir anlayışı hâkim kılmak niyetindedir.

Eğitim sistemi de tam olarak bu düşünce etrafında şekillendi. Artık modernitenin teolojisi bilim idi. Her şeyin akılla ve bilimci bir yaklaşımla çözülebileceğine dair sarsılmaz kanaat kendini eğitim dünyasında da gösterdi ve eğitim ithal düşünce akımlarının tesiri altına girdi.

Kısacası 19. yüzyılda sağlıklı bir felsefi temele oturmadan oluşturulmaya çalışılan pozitivist, bilimci eğitim paradigması, cumhuriyetle birlikte iyice pekiştirildi. Ve 2019 yılı itibariyle bu anlayış hala varlığını devam ettirmektedir.

Cumhuriyetin ilanından iki yıl kadar evvel “Milli Eğitim Teşkilatı’nın” kurulduğunu göz önünde bulundurursak, cumhuriyetin eğitimle ilişkisini daha iyi gözlemleme imkânımız olacaktır. Cumhuriyet döneminde eğitime büyük önem verilmiştir. Çünkü eğitim, yeni bir ulus yaratma sürecinde ciddi bir toplumsallaştırma rolü oynamalıydı.

Bu bakımdan eğitim Muhsin Hesapçıoğlu’nun ifadesiyle tüm cumhuriyet tarihi boyunca Ziya Gökalp’ın savunduğu sosyolojizm kökenli Durkheimcı bir sistemi oluşturur. Bilindiği gibi E.Durkheim, eğitimi; “Yetişkin nesiller tarafından sosyal hayata henüz hazır olmayanlara uygulanan her türlü tesirlerdir” şeklinde tarif eder. Cumhuriyet, bu tesirleri eğitim mekanizmasını kurumsallaştırarak ve kutsallaştırarak başka bir deyişle araç ederek uygulamayı tercih etti.

Ne var ki bunu özgün olmaktan uzak ve tarihi, felsefi, kültürel bir temele yaslandırmadan “taklit” ve “ithal” bir metotla gerçekleştirdi.

Dolayısıyla Türk eğitim sisteminin Tanzimat’tan bugüne kendine özgü bir felsefesi hiç olmamıştır. Lâkin bu olmayacak anlamına gelmez. O gün Mustafa Gündüz Hoca da ifade etti;

“Eğitim felsefesi başka felsefeleri taklit etmekle oluşturulabilecek ve sürdürülebilecek bir mesele değildir. Her toplum kendi eğitim felsefesini bizatihi kendisi, kendi imkânları, tarihi ve kültürel birikimi, gayreti ve ihtiyaçları doğrultusunda oluşturmak zorundadır.”

Ancak bunun için önce hastalığı doğru teşhis etmemiz gerekir. Bugün milyonlarca öğrenciyi aynı saatte derse sokmanın ve onları teknoloji ile donatmanın zihin ve mana dünyalarına bir katkısı var mıdır?

Geçenlerde bu meseleleri dert edinen Memiş Okuyucu ile sohbet ederken acilen bir düşünce kuruluşunun hayat bulması gerektiğine dikkat çektik. Memiş Okuyucu “Maarif Araştırmaları Vakfı” adı altında geniş kapsamlı çalışmalar yapılabileceğini söyledi. Bir sonraki yazıda buradan devam edelim…

21 Şubat 2019
Aklı kutsayan Modernist İslamcılar
Bir önceki yazıda II. Meşrutiyet Dönemi aydınlarının “İslam ile Batı medeniyetinin bazı ilkelerini bir araya getirebilme” çabalarının nihai hedefinin “imparatorluğu kurtarmak” olduğunu ifade etmiştik.

Cumhuriyet dönemi İslamcılığının nihai hedefi ise; hilafetin ilgası, Tevhid-i Tedrisat, tekke ve zaviyelerin kaldırılması akabinde harf devrimi, jekoben laiklik vs. şeklinde sıralayabileceğimiz inkılaplarla siyasal ve toplumsal düzeyde yok sayılan ve hatta çeşitli baskılarla tahrip edilen dini değerleri yeniden ayağa kaldırmak biçiminde kendini gösteriyor.

İki savaş arasında esen faşizm, nazizm, komünizm, sosyalizm ve kapitalizm rüzgârlarının yol açtığı tahribata karşı geliştirilen bir direnç de söz konusu. Bununla birlikte devletin ve elbette İslamiyet’in kurtarılması ve yeniden ayağa kaldırılması gerekiyordu. Ama nasıl?

Cemal Şakar’ın da ifade ettiği gibi; “O dönem İslamcılarının referansları arasında ıslah, ihya, tevhid çok temel kavramlar arasındaydı. İşte Mehmet Akif’te de gördüğümüz üzere Afgani, Abduh, Reşit Rıza, daha sonra Seyyid Kutub, Mevdudi gibi isimlerden gelen bir çizgiye bağlıydılar. Bu çizginin temel özelliklerinden biri İslam coğrafyasında aklın gittikçe önem kaybettiği bir dönemde daha akılcı daha rasyonel tepkilerle ortaya çıkmış olmalarıydı. Dolayısıyla Batı bilimiyle de barışıklardı ve bilimi daha nötr olarak görüyorlardı.”

Batı karşısında ezilen ve İslâm'ı pozitivist bir anlayışla yorumlamaya çalışan bazı kesimler çareyi özgünlükten uzak bir biçimde Mısır merkezli aklı esas alan pozitivist bir anlayışın yani; Afganî ve Abduh çizgisindeki ekolün ülkeye transfer edilmesinde buldular.

Felsefi olarak kökleri İbn-i Rüşd’e oradan da “Aydınlanma” dönemine kadar giden akılcı anlayışı Efganî İslâm’a kazandırmak; takipçisi Abduh ise bunu bilimsel temele dönüştürmek niyetindeydi. Velhasıl Kur’ân ayetlerinin dahi akla ve bilime uygunluğu test edildikten sonra yorumlanmasına varana kadar pozitivist temelli bir anlayışın varlığı söz konusuydu.

Batılılaşmanın bir ürünü olarak doğan İslamcılık ideolojisi kendi kimliğini de bunun üzerinden tanımlamıştır. İsmet Özel de İslamcılığı modernleşmenin bir ürünü ve doğrudan bir çocuğu olarak tanımlar.

Ortadoğu İslam coğrafyasında sömürgeciliğin yol açtığı tahribata karşı anti-emperyalist bir meydan okuma biçiminde zuhur eden bu ideolojinin temel referansı da ne yazık ki yine modernizm ve rasyonalizm olacaktır. Türkiye’nin önemli avantajı sömürge bir devlet olmaması idi… Ancak moderniteyi İslam’a göre meşrulaştırma çabaları burada da kendini gösterdi.

Akılcı, rasyonalist İslamcı kesimlerin ülkeye verdikleri en büyük zararlardan biri; “Ehl-i Sünnet” itikadına yani bu coğrafyanın özgün İslami anlayışına karşı geliştirdikleri hasmane tutumdur.

Örneğin FETÖ, “Dinler arası diyalog” projesiyle pimi çekilmiş bir bomba gibi vatan topraklarına bırakıldığı gün, Mustafa İslamoğlu gibi pozitivist aydınlar “pabucu bile olamazsınız” diyerek bu yabancı anlayışı da savunabilmiştir.

Keza yine bu çerçevede bu topraklara yabancı, ithal ideolojilerin mümessili konumundaki bu kesim aklı putlaştıracak derece mezhep karşıtlığının öncülüğünü yapmaktadırlar… Üstadın “usûlü, derinliği, sır idraki, zarafeti, inceliği, estetiği yok zavallıların” dediği türden bir kesimdi bu.

Öyle ki peygamberimize dahi “İslamcılık” öğretecek kadar aklı kutsayan, modernist, yabancı düşüncelerin esiri olmuş bu kesimin sahip olduğu ideolojiyi yazı dizimizin en başında Gazali bahsinde işlemiştik.

Hatırlasanız Gazali’nin en büyük kaygısı; “Özgün İslam düşüncesinin oluşmaması idi.”

Bu sebeple; Aristoteles gibi Yunan filozofları başta olmak üzere Farabi, İbn-i Sina ve İbn-i Rüşt gibi filozofları tenkid etmiş ve maalesef bu büyük âlim, akıl ve felsefe düşmanı olarak gösterilmeye çalışılmıştı.

Modernist İslamcıların Gazali ve İbn’ül-Arabi düşmanlığının büyük nedeni de budur. Bu ithal, akılcı, rasyonalist kesime ilk meydan okuma; Necip Fazıl Kısakürek’ten gelmiştir. Gelenekten, kültür, tarih ve irfan birikiminden kopmadan buraya ait, yerli, özgün bir düşünce üretilmesini savunan ve bunu sistemleştiren Necip Fazıl ekolünün en büyük hasmı kuşkusuz bu kesim olmuştur.

Çünkü Necip Fazıl, ülkemizde temel eksikliğin, yeni şartların yeni problemleri karşısında “fikir üretememek” olarak gösterdikten sonra, yukarda bahsettiğimiz, ithal akılcı, pozitivist, Batı menşeli İslamcılığın zavallılığını da gözler önüne sermiştir. Bu “ithal akılcı” İslâmcılığı, “Nefsani Tefsirciler, Ham Yobaz ve Kaba Softa, Sahte Sofiler” başlıkları altında sert bir eleştiriye tabii tutmuştur.

18 Şubat 2019
İthal Düşünce Akımları
Bir önceki yazımızda Pozitivizmin nasıl bir virüs gibi Osmanlı topraklarına girdiğinden bahsetmiştik. Kaldığımız yerden devam edelim.

Pozitivizm, bilimin ve aklın üstünlüğünü tekrar ilan ediyor ve aynı zamanda bilimin toplum olaylarını da açıklayabileceğini savunuyordu.

Comte, "En güzel yasalardan, insan evriminin en temel yasalarından hareket ederek, insanların belirli bir biçimde kullanabilecekleri, genel bir determinizmi keşfedecek sentetik bir bilim olacaktır” dediği pozitivist fikrini canlı tutuyordu.

Bu görüş, dünyanın akıl ile değiştirilebileceğine ve rasyonel temelde açıklanabileceğine dair bir inancı da beraberinde taşıyordu.

Esasında Aydınlanma, akla ve bilime dayanmayan her şeyi reddederek ortaçağ karanlığını aratmayacak bir totalitarizmin de tohumlarını atmıştı. Günümüzde örneklerini görmekte olduğumuz baskıcı, tutucu ve totaliter anlayışların kökeninde aklın, bilimin ve rasyonalizmin putlaştırılması yatmaktadır.

Aydınların her şeyi akıl ve bilimin öncülüğünde çözebileceklerine dair sarsılmaz inançları bir baskı unsuru olarak hala güncelliğini korumaktadır. O gün Ahmet Rıza’nın da ilgisini çekmiş ve pozitivist düşüncenin ülkede yaygınlaşmasında aktif rol oynamıştır.

Bu dönemde üç eksende cereyan eden düşünce akımlarının (Batıcılık, İslamcılık, Türkçülük) nihai hedefi; gelenekten koparak, Osmanlı’nın siyasi, sosyal ve ekonomik yapısını yeniden tesis etmekti.

Modernizmin bu üç çocuğu, birbirinden farklı yöntemler deneyecek olsa da, Batı’yı bir ambar olarak gören, düşünüş bakımından özgün ve yerli olmayan, ithal ideolojilerdi bunlar.

Bu üç akım da modernleşmenin ve bir paradigma değişikliğinin sonucu olarak doğmuştu. Bu arayış bir bakıma mağlubiyetin de deklare edilmesidir.

Devleti ve milleti kurtarma ve yeni bir yaşam tarzı oluşturma çabaları hep devam etti. Diğer taraftan müstebit olarak gördükleri Abdülhamid Han’ın siyasetinin ülkeyi çıkmaza sürüklediğini düşünüyorlardı.

Örneğin Abdullah Cevdet; “Uzun tecrübelerimizle biz, Müslüman kafasının, doğrudan doğruya Hristiyan âleminden geldiği takdirde aydınlığa bütün girişleri kapayacağını müşahede etmiş bulunmaktayız. Binaenaleyh bizler, Müslüman damarlarına yeni bir kan nakletme görevini üzerlerine alan bizler İslamiyet’te çok miktarda bulunan terakkiperver prensipleri arayıp bulmalıyız” diyordu.

Ziya Gökalp 1911 yılında Selanik’te Genç Kalemler Dergisi’nde, İttihat Terakki’nin Türkçü politikalarına kuramsal bir çerçeve kazandırırken; The Times’dan Valentine Chirol, “Ortadoğu” kavramını çoktan tedavüle sokmuş bölge üzerine yazılar kaleme almaktaydı.

Batılılaşma ve modernleşme hareketlerin ortaya çıkış kaynağı da kuşkusuz Batı idi. Bir taraftan da büyük bir kültürel sömürü tesis edilmişti. Haliyle İslamcılar da Türkçüler de gelenekle problemliydiler.

Klasik din eğitiminden geçmiş, Fransızca bilen, Batı filozoflarını tercümeden okuyan aydınlar; çağdaş uygarlığın, modernizmin sorunlarına karşı yine modernist ve akılcı bir yöntemle çözüm arayışına girişmişlerdi.

Batıcılar gibi İslamcılar da Osmanlı ilerlemesinin gerçekleşebilmesi için Avrupa’dan istifade edilmesi konusunda hemfikirdiler.

Farklı olarak Mehmet Akif’in;

“Bu cihetten hani hiç yılmasın oğlum gözünüz

Sade Garb’ın, yalnız ilmine dönsün yüzünüz” mısralarında da ifade ettiği gibi Avrupa’nın sadece ilim ve sanatının alınması gerektiğini düşünenler de vardı.

Sait Halim Paşa ise; “İslam dünyası maddi geriliğe düştü, Batı dünyası ise ahlaki açıdan sosyal bir felaket yaşamakta. Dolayısıyla biz onlardan teknik, bilim, sanat; onlar da bizden ahlaki ve sosyal kanunlar öğrenmelidir diyordu.

Balkan Savaşları Batıcı ekolün iflasıyla sonuçlanınca İttihat Terakki yönetiminde bu sefer Türkçü siyasi görüşler hâkim olmaya başladı. Türkçüler de Batı uygarlığı konusunda pek seçici davranmadılar.

Bu dönemde Afganistan’da İslam ülkelerinin ulusal kurtuluşlarının tek tek gerçekleştirilmesinden sonra İslam birliğinin kurulabileceğini fikrini savunan Cemalettin Efgani, bazı Yeni Osmanlıları, Jön Türkleri, Mehmet Emin Yurdakul, Yusuf Akçura, Ahmet Ağaoğlu gibi Türkçüleri; Mehmed Âkif, Ahmet Hamdi Akseki, Said Nursi gibi İslâmcıları; Seyyid Bey, Şemseddin Günaltay gibi aydınların ilgisini çekti ve etkilemeyi başardı.

Kısacası, buraya ait olmayan köklü düşünce geleneğinden kopuk ithal fikirler ve tercümelerle tuhaf şekilde çözüm aranmaya başlandı. Buradan devam edelim…

14 Şubat 2019
Pozitivizmin İslamiyet’i bertaraf etme çabaları
Üstad “Batı Tefekkürü ve İslam Tasavvufu” adlı eserinde “Yunan + Roma + Hristiyanlık = Batı Medeniyeti” şeklinde formüle ettiği ve aklın kiliseden intikam dâvası olarak gördüğü bu dönemdeki zikzakları (idealist ve materyalist kutuplar) işlerken şöyle bir tespitte bulunur.

“Bu gelişle gidişi içinde Batı tefekkürü, maddeye aksetmiş akılla harikalar doğurduğu, aynı akılla da aklı kıracak kadar ileri gittiği halde ruh feyzine, yani nura çıkamayan, eşya ve hadiselere insan ruhunda tahakküm ölçüsünü kuramayan, neticede ruhu öksüz bırakan ve bu eksiğini daima hissedip keşiflerinin oyuncaklarıyla teselliye eremeyen, muazzam bir madde bonmarşesi ve plâstik inşadan ibaret... İçinde sultanı olmayan saray...”

Ernest Renan, 29 Mart 1883’te Paris’te “İslam ve İlim” konulu verdiği bir konferansta; İslamiyet’in gelişmeye engel olduğunu (İslam terakkiye manidir) Müslümanların kafalarının ‘demir bir çemberle’ kuşatıldığını ve zihinlerinin gerçeklere kapalı olduğunu savunmuştu. Bu konferans daha sonra bir makale ve ardından bir kitapçık olarak da yayımlanmıştır.

Osmanlı’da pozitivizm; August Comte’un Osmanlı Sadrazamı Mustafa Reşid Paşa’ya pozitivist felsefenin benimsenmesi amacıyla yazdığı mektupla başlamıştır. Bu akımı esasen İttihat ve Terakki Cemiyeti de benimsemiş ve gelişmesi için özel çaba harcamıştır.

Ernest Renan’ın da ifade ettiği gibi burada mevzu; pozitivizm düşüncesinin yol açtığı/açacağı “İslam terakkiye manidir” sonucudur. İttihat Terakki örgütü üzerinden bunun nasıl dal budak verdiğini göreceğiz.

Türkiye’nin modernleşme tarihinde bizzat yer alan isimlerden biri olan Comte, Mustafa Reşit Paşa’ya yazdığı uzun mektupta kısaca şöyle diyordu; “…İster toplu ister bireysel, bütün insanlığı tamamen pozitif bir inançla kucaklamak için her türlü ilahi inancı bertaraf ederek, beni tam anlamıyla evrensel dini keşfetmeye iten temel neden budur. İlk gençlik yıllarımdan başlayarak bu şekilde düşünme mutluluğuna sahip olduğumdan, bütün hayatımı söz konusu büyük sorunun nihaî çözümünü dizgeleştirmeye ve geliştirmeye adayabildim…”

“…İslâmî deha, pozitif dinin kabul edilmesine Katolik dehadan daha az karşı olmalıdır. Pozitif din, gerektirdiği hazırlıklar nedeniyle yalnızca Batı’da çıkmış olmakla beraber, İslâm’ın Doğu’yu bu dinin kabul edilmesine daha iyi hazırladığı kabul edilmelidir.”

“…Osmanlı yöneticileri, kendi güçlerinden daha az mütecanis ve dolayısıyla da böyle bir dağılmaya daha fazla gebe bir gücün gelecekteki olası işgalleriyle ilgili hayali olduğu kadar yıkıcı da olan kaygılarından kurtulacaklar. İslâm’ın temel ruhuna göre siyaset, yalnızca görüşlerin ve geleneklerin ayrılığını sağlamaya ve sağlamlaştırmaya yönelik olduğundan, bu büyük amaca Tanrı yerine İnsanlığı koyarak daha iyi ulaşılacağını yakında anlayacaklar. Selâm ve saygılar, Auguste Comte.”

Comte, yeni, bir insanlık dini teklif ediyordu. Paris’te palazlanan ve Alman imparatoru II. Wilhelm’in himaye ettiği İttihat Terakki’nin de isim babalığını yapmıştır. Çünkü Ahmet Rıza, Comte’nin felsefesinin bir özeti olan; “Ordre et progres” yani “intizam ve terakkiyi, Union et Progrése yani İttihat ve Terakki’ye dönüştürmüştür.

Midhat Paşa’nın da Fransız pozitivistleriyle temasları vardı. Şinasi, Namık Kemal, Ziya Paşa, Baha Tevfik, Abdullah Cevdet ve Ziya Gökalp gibi aydınlar yaptıkları tercümelerle devleti kurtarmak ve ona bir düzen vermek gerektiğini düşünen ve bunun için de özellikle Fransız Aydınlanma ve Pozitivist düşüncesinin bir kurtuluş olduğunu zanneden aydınlardı. Öyle ki Şerif Mardin’e göre Yeni Osmanlılarca kullanılan Jeune Truquie bir bakıma Batı’nın “ayna”sına bakarak üretilen bir kavramdı.

Pozitivizm, kilisenin etkisini tamamen ortadan kaldırmak, laik yaşam tarzını toplumda yaygınlaştırmak, kaynaşmış bir kitle oluşturmak ve ilerici, akılcı bir anlayışı hâkim kılmak niyetindedir.

Osmanlı aydını da akılcı ve bilimsel ilkeler doğrultusunda(pozitivizm) toplumu dönüştürmenin yol ve yöntemlerini bulmaya çalışmıştır. Bulmaya çalışırken kendi benliğini kaybeden zavallı aydınlar…

Elmalılı Hamdi Yazır Fransızcadan çevirdiği Batı Felsefe Tarihini anlatan kitabın başına yazdığı “Dibace”de dediği gibi; “Herhalde İslam’ın yirminci asrı, Avrupa’nın yirminci asrından çok daha mütekâmil bir seviyede bulunacaktır. Bundan dolayı bizi Avrupalılaştırarak eritmeğe çalışmak bir sapıklıktır.”

Bir önceki yazılarda da ifade ettiğimiz gibi, felsefe, sanat, kültür, bilim ve düşünce geleneğimizle olan bağ kopmuş, pozitivizm bir virüs gibi artık Osmanlı topraklarına girmiştir

11 Şubat 2019
Pozitivizm ve Batı’nın Maneviyat Krizi
Hakikat arayışında aklın sınırlarını irdelemeğe devam ediyoruz. Batı, Hıristiyanlık dininin Aristo mantığı ve kuralları çerçevesinde tekrar yorumladığı aydınlanma döneminde aklı, hayatın merkezine yerleştirerek bir nevi akıl dini icat edecektir. Kiliseye karşı verdiği mücadele sonunda akıl, bu sefer de kendi zorba imparatorluğunu kurmuştur.

19. yüzyılda başta Fransa olmak üzere, İngiltere ve Almanya’da, Fransız devrimi ve sanayi devriminin yol açtığı toplumsal kaosun ve kargaşanın temel nedeni; din olarak gösterildi. Bu sebeple, kökeni eski Yunan Sofistleri ve Sextus Empricus’a kadar uzanan bir düşünce olan “Pozitivizm” bu dönemde Auguste Comte ile yeniden sistemleştirildi.

Saf akılcılık yahut insan aklının, hayatın bütün meselelerini çözebileceğini iddia eden ve insanın mutlak olarak “aklın” koyduğu kurallara göre yaşadığını belirten bir ideolojinin topluma yön vermesi beklendi.

Comte, kendisini Aristo’ya benzeterek, pozitivizmin dünyada teolojik ve metafizik anlayışa karşı bir tepkiyle ortaya çıktığını ifade ediyordu ama Cemil Meriç asıl düşüncenin (pozitivizm), Comte’un uzun yıllar sekreterliğini yaptığı hocası olan Saint Simon’a ait olduğunu söyler.

Nihayetinde Comte’nin düşüncesi; pozitivizm ile bir insanlık dini oluşturmaktı. Bir sonraki yazıda August Comte’un Osmanlı Sadrazamı Mustafa Reşid Paşa’ya pozitivist felsefenin benimsenmesi amacıyla yazdığı mektuplara değineceğiz. Bu düşüncenin bilhassa İttihat ve Terakki Cemiyeti tarafından nasıl benimsediği ve gelişmesi için nasıl özel çaba harcadığını da masaya yatıracağız.

Şimdi Kant’la devam edelim. Kant’a göre din felsefesi aklın artık yetişemediği sınıra varana kadar yapılabilir ama daha ileri gidilemez. Bu sınırın ötesinde pratik olarak imana konu olan hususlar ispata konu olamaz. Kant bir bakıma dinin iman esaslarıyla bildirilen konularını ispat etmeye de bir sınır çizmektedir.

Salt Aklın Eleştirisi bu anlamda öncelikli olarak aklın, bilgi noktasında sınırlarını tespit çalışmasıdır. Kant, aklın sınırlarını çizmeye çalışırken akıl ile hangi bilgilerin bulanabileceğini irdelemiştir.

Spinoza ise Tractatus’ta, peygamberlik ve vahiy konusunu işlerken örneğin, vahyi, insanlara Tanrı tarafından gönderilen emin bir bilgi olarak tanımlar. Peygamber de vahyedilen şeyi ulaştırmakta aracılık eden kimsedir.

Mucizeler ise; Tanrı’nın olağanüstü kudretiyle ya da emirleriyle gerçekleşirken, âlemde daima var olan tabiî yasalar da Tanrı’nın olağan kudretiyle ve emirleriyle gerçekleşmektedir. Sonuçta, her ikisi de Tanrı’nın emirleriyle gerçekleşmektedir.

Spinoza, akıl ile din arasındaki ilişki konusunda aklı ve dini birbirinden ayırmaz. Akıl, hakikatin ve bilgeliğin alanını; teoloji ise dindarlığın ve itaatin alanını oluşturmaktadır. Çünkü aklın gücü, insanların eşyanın bilgisi olmaksızın, yalnızca itaat yoluyla mutlu olabileceklerini belirleyebilecek kadar geniş bir alanı içine almaz. Bu yönüyle evet, İbn Rüşd ile örtüşür.

Tam anlamıyla olmasa da “Her şey Tanrı’dır. Her şey Tanrı’dadır. Tanrı her şeydedir” önermeleriyle de İbn’ül-Arabi’nin “Vahdet-i Vücûd” düşüncesi ile örtüşebileceğini düşünüyorum.

İslam dünyasından beslenen filozoflarına rağmen Batı, tabiatı icabı pozitivist, modernist, akılcı düşüncenin esiri haline gelmekten kendini kurtaramamıştır.

Türkiye’de pek bilinmeyen Alman düşünür Eric Voegelin üzerine çalışma yapan Bengül Güngörmez’in “Eric Voegelin - İnsanlık Draması” adlı kitabında da değindiği gibi; tam da bu noktada yaşanan esas krizin modern kriz, yani bir anlam krizi, manevi kriz olduğunu bizlere söylüyor.

Voegelin’e göre modernite bir akıl hastanesi, modernlik ise bir ruh hastalığıdır.

Bengül Güngörmez, Voegelin’in yapmak istediği şeyi basitçe şu şekilde ifade ediyor; seküler alanın, politik alanın rahiplerine ve kurtarıcılarına karşı bizi uyarmak. Mesela bizi gelenekten kurtarmayı ve bu gayeyle toplumun total bir şekilde dönüştürülmesini arzulayanlardan bugün bizi kim kurtaracak? Asıl toplumu kurtarma misyonunu kendilerine yükleyenleri bugün kim kurtaracak?

Örneğin Almanlar “Heil Hitler” dediklerinde yalnızca “yaşasın Hitler” demiyorlardı. Onu, adeta bir Tanrı yahut Mesih gibi görüyorlardı. “Heil” Almancada aynı zamanda kutsallığa göndermede bulunur ve “kurtuluş” anlamına gelir. Yine Heilgeschishte kutsal tarih anlamına gelir. Aydınlanma düşüncesi Voegelin’e göre gnostik geleneğe, yani bilgiyle, akıl ile kurtuluş düşüncesinin egemen olduğu tarihsel, dinsel, entelektüel geleneğe dayanır.

Bir sonraki yazıda bunun Türkiye’deki yansımalarını işleyelim…

4 Şubat 2019

Akılcı, Modernist İslamcılar (1)
Fütühat’ta şöyle bir buluşmadan bahsedilir. Henüz Şeyh’ül Ekber olmamış genç delikanlı İbnü’l-Arabî ile Kurtuba Kadısı İbn-i Rüşd’ün buluşmasıdır bu. Görüşme, üç kelimelik bir sohbetle son bulur.

İbn-i Rüşt; “evet mi?” diye sual eder. Yani seninle aynı şeyi mi gördük?

İbnü’l-Arabî ise duraksamadan “evet” diye cevap verir.

Bu olumlu cevap karşısında İbn Rüşd’ün yüzünde hafif bir tebessüm belirince bu sefer İbnü’l-Arabî “hayır” diyerek Rüşt’ün üzülmesine neden olur.

İki “evet” bir “hayır” ile sonuçlanan bu sohbette esas itibariyle felsefe, akıl, hakikat ve metafizik mevzubahis edilmiştir. “Evet” kısmı; hakikat arayışı noktasında ortak bir zeminde buluşulabilirliği; “Hayır” ile de; aklın ve felsefenin yol ve yöntem noktasındaki yetersizliği vurgulanmıştır.

Rüşd, “hakikate nasıl ulaşırız” sorusuna; bunun ancak vahiy ile kardeş yaptığı “akılla” onun da yolunun Aristoteles’i doğru okumaktan geçeceğini iddia ederek bir cevap bulmaya çalışmıştır.

Alman düşünür Voegelin, Schmitt’in görüşünden de yola çıkarak, modern ideolojilerin temelindeki kollektivist yaklaşımın kökünün İbn Rüşd’çü kolektivizmde bulunduğunu ifade eder.

İbnü’l-Arabî ise akılcı yaklaşımı esas alan bu düşünceden ayrılarak vahyi, bilgi kaynağı olarak görür ve savunur. Yine başka bir Aristotelesçi İbn-i Sina, metafiziğin konusunun Allah’ın varlığını ispat etmek olduğunu ifade ederken İbnü’l-Arabî; Allah’ın varlığı müsellemdir der.

Gazali ise; Aristoteles gibi Yunan filozofları başta olmak üzere Farabi, İbn-i Sina ve İbn-i Rüşd gibi filozofları tenkid etmiştir. Bunun önemli bir nedeni; özgün İslam düşüncesinin oluşması idi. Önemine binaen “özgün İslam düşüncesinin oluşması” meselesine bilhassa döneceğiz.

Ondan evvel bugün dahi paçamızı kurtaramadığımız aklı, akılcılığı öne çeken anlayışı biraz daha irdeleyelim.

16.yüzyılda Vatikan’ın Rafael’e yaptırdığı meşhur “Atina Okulu Tablosu”nda batılıların Averroes olarak andığı İbn-i Rüşd’ün de bir portresi bulunmaktadır. Oysa Osmanlı ulemasının seviye olarak çok düşük gördüğü İbn-i Rüşd’ü batı dünyası neden bu kadar önemsedi? Örneğin tabloda neden Gazali yerine İbn-i Rüşd tercih edildi?

Çünkü Gazali, “El-Munkız min ed-Delal” adlı eserinde; “Akıl, tabiatı icabı sınırlı bir güce sahip olduğundan her zaman yanılgıya düşebilir” dediği için aklı öteleyen, felsefe düşmanı bir âlim olarak nitelendirildi.

Gazali’ye göre insan, beş duyu organı, akıl ve kalp gibi kuvvelerin bilmedeki sınır ve kapasitesini onlardan bilhassa aklın her zaman yanılabileceğini kabul etmesi gerekiyor. Dolayısıyla bilmek, temel bilgilere dayanarak önce eşyayı beş duyu ile algılamak sonra akıl ile idrak etmek daha sonra duyuların ve aklın verilerini tecrübe etmektir.

Ona göre kalp, insanda hem maddi hem de manevi bakımdan en yetkin organdır. Kısacası akla önem vermekle birlikte aklı yetersiz gördüğü için pozitivist dünyada pek makbul görmemiştir.

Tehafütü'l Felasife, İhsan Fazlıoğlu’na göre ilk modern felsefe metnidir. Gazali ile birlikte felsefe bir doktrin olmaktan çıkıp bir perspektife dönüşüyor. Öyle ki Gazali’den sonra düşünce dünyası alabildiğince genişliyor, renkleniyor ve farklı ekoller ortaya çıkıyor.

İbn-i Rüşd ile yapılan tartışma bilinenin aksine “felsefe gerekli mi değil mi” tartışması değildir. Felsefeyi bir düşünce metodolojisine dönüştürüyor Gazali. Ve eleştirel bir tutum sergiliyor. Yani aklı ve felsefeyi eleştirmiyor, belirli bir felsefe yapma tarzını eleştiriyor.

İbn-i Rüşd ise buna klasik Aristotelesçi bir yaklaşımla cevap veriyor. Bu yüzden İbn-i Rüşd bizde İhsan Fazlıoğlu’nun ifadesiyle ilkokul seviyesinde bir kişi olarak görülür. Çünkü dönemi itibariyle o denli bilimsel gelişme yaşanırken Rüşd, ısrarla klasik Aristolesçi bir anlayış üzerine felsefe üretmiştir.

İbn’ül-Arabi de Füsusu’l Hikem’de aklı sınırlayıcı ve indirgeyici görür. Ve aynı eserde “Akıl hakikati olduğu gibi idrakten acizdir” der. Epistemolojik olarak duyular ile akıl arasındaki farklardan biri, aklın alanına ait bilginin kavramsal olmasıdır. Fakat söz konusu bu bilgi idraki aynen veremez, ancak idrak altında bulunan şeyleri verebilir.

İbn’ül- Arabi epistemolojisinde aklın sağladığı bilgi, maddî âlemin bilinmesini ifade eden dışsal bilgi olmaktan öteye gidememektedir.

Fütuhat’ta ise meseleyi şöyle izah eder. Akıl duyulara tabi olduğu için, hatalı duyumlara dayanarak elde ettiği bilgiler de hatalı olmaktadır. Çünkü hâkim durumda olan akıl, hatalı duyumlardan elde edilen düşüncelere göre yargıda bulunur. Düşünceler yanlış olduğu takdirde aklî çıkarsama da yanlış olur. Bu durumda tıpkı duyularda olduğu gibi aklın da hakikatin bilgisini elde etmesi tesadüfi

olmaktadır.

Bir sonraki yazımızda buradan devam edelim..

7 Şubat 2019

Akılcı, Modernist İslamcılar(2)
Bir önceki yazıda Gazali, Rüşd ve Arabi üzerinden “hakikate ulaşmada aklın mahiyeti” üzerine bir giriş yapmıştık. Bu giriş, ilerleyen süreçte günümüz pozitivist İslamcıların zihin dünyasını anlamamız açısından önem arz ediyor. Kaldığımız yerden devam edelim.

İbn’ül-Arabi, “Duyular, bize eşyanın hakikatini vermez ve elde edilen bilgi yanıltıcıdır” der. Çünkü bu durum, hem olgusal âlemin idrakinde hem de fiziki boyutla perdelenmiş metafiziksel gerçekliklerin anlaşılmasında geçerlidir.

Buna örnek olarak İbn’ül-Arabi şu hadiseyi zikreder: “Cebrail’i Dıhye kılığında görenler “Bu Dıhye” demişlerdi. Sahabeler, görünen suretinden dolayı ona bir insan adını verdi. Oysa doğru olan, onların duyması ve görmesi olsaydı, onlar onun Cebrail olduğunu bilirlerdi. Fakat işin hakikatini bilen ve gören arif, onun Cebrail olduğunu bildi.”

İbn’ül-Arabi’nin epistemolojisinde hakikatin bilgisini elde etmede duyular ve akıl yetersiz kalmak durumundadır.

İbn Arabi’nin bu görüşlerinin; 18.yüzyılda “izlenimler” (impressions) ve “fikirler” (ideas) üzerine bilgi teorisini kuran ve buradan da duyuların kesin bilgiyi vermediğinden hareketle “nedensellik” ilkesinin temellerini sarsan, Newtoncu mekanik evren anlayışından Kuantum fiziğine geçişin felsefi ilkesini dile getiren empirist filozof David Hume’un görüşleriyle paralellik arz etmesi, bir septik-empirist filozof ile bir sufi filozof’un görünürler âlemine ilişkin gerçeklik tasavvurlarının aynı zeminde buluşması bakımından dikkat çekicidir…

Bugün TV ekranlarında akıllı olduklarını sanan bazı kişiler, ironiktir akılcılık adına İbn’ül-Arabi’yi şizofren görecek kadar zıvanadan çıkmış vaziyettedir. Oysa, bugün geçerliliğini yitiren ve artık bir metot olarak kullanılmayan eski Newtoncu fizik kuramı üzerinden yürüyen akılcı, pozitivist tiplerdir bunlar.

Farabi bilindiği gibi Antik Yunan felsefe anlayışını benimseyen ve bunu aktaran bir filozoftur. Metafiziksel bağlamda da sıkı bir Aristotelesçidir. Farabi bunu sadece kendi toplumuna ve kültürüne tatbik etmiştir. Bakıldığında bir taklit göze çarpmaktadır.

Farabi de Rüşd gibi, erdemli din anlayışı ile gerçek felsefenin hakikat bazında birbirleri ile çatışmayacağını ifade eder. Ona göre felsefe ve din birbirleri ile uzlaşım halindedir.

Dücane Cundioğlu, tam da bu noktada Farabi’yi bir adım ileriyi taşıyarak (üstelik zamanında bile çokça tenkid edilen bir filozofu) “akıl vahye değil vahiy akla tabi olmalıdır” şeklinde eskiden kalma akılcı bir perspektifle yeni bir önermede bulunduğu iddia ediyor. Kuantum fiziğinin genel geçer kabul edildiği bir çağda, bir yüz yıl geriden gelen bilimsel yaklaşımı yeni bir şey söylüyormuş gibi yutturmaya çalışmak gibi bir şey bu.

Akıl ve Duyu Ortaklığı

Batıda J.Locke bile hakikat konusunda kendi ampirik düşüncesine, gerçeklik anlayışına karşı çıkma pahasına, en açık hakikati, metafizik bir varlık olan “Tanrı’nın varlığında” görmektedir. Locke gerek sahte vahiy ile gerçek vahyin birbirinden ayrılmasında gerekse vahyin muhtevasının anlaşılmasında akla son derece önem veren bir filozof ancak o da tüm bunlarla birlikte vahyin içerdiği birçok hakikatin akıl ile izah edilmeyeceğini ifade etmektedir.

Locke, her ne kadar akla ve deneye oldukça önem verse de vahiy karşısında tutumu ile katı bir ampirist gibi davranmamıştır. Aklın rehberliğinde hareket etmenin önemini ifade ederken aynı zamanda kendi ampirik düşüncesine uygun olmayan bir şekilde de aklın kaynağını metafizik bir varlık olan Tanrı olarak görmektedir.

Pascal, Taşra Mektupları’nda (The Provincial Letters) bilginin üç temel ilkesini; Duyular, akıl ve kalp olarak belirlemiştir. Duyular, olgular hakkında doğru hüküm vermemizi sağlarken, akıl da idrak edilebilir ve doğal şeyler hakkında hüküm vermektedir. Kalp ise, dini hakikatler ve doğaüstü şeyler hakkında hüküm vermektedir.

Bilginin meydana gelmesini sağlayan bu ilkelerin her birinin ayrı objeleri vardır ve bunların her biri kendi düzeni içinde bir kesinliğe sahiptir. Ne akıl ne de duyular, bilginin ortaya çıkmasında tek başına hiçbir işe yaramaz. Duyular veya duyu verileri akla yardım eder, akıl da bunları kullanır ve bir takım soyutlamalarda veya çıkarımlarda bulunarak bilgiye dönüştürür.

Pascal’a göre hakikate ulaşma noktasında “akıl ve duygular, karşılıklı olarak birbirlerini aldatırlar.” Bir önceki yazıda örnek verdiğimiz Gazali’nin “El-Munkız min Ed-Delal” adlı eserinde ifade ettiklerini hatırlayınız.

Bir sonraki yazıda kaldığımız yerden, Spinoza ve Kant üzerinden meselemize devam edelim…

1-İbn Arabi’nin Epistemolojisinde Duyu ve Akıl, Din Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi,cilt 10, sayı, 3

21 Ocak 2019

Aydınların ihaneti
Geçen hafta TRT Radyo Haber’de Şükrü Sak ile hazırlayıp sunduğumuz “Kültür Gündemi” adlı programın konusu; “Bir hakikat çarpıtıcısı olarak sanatçı ve aydınlar” idi.

Oysa bir hakikat işçisi olmaları beklenirdi kendilerinden. Hakikat çarpıtıcısı değil, hakikati arayan, hakikatin kapısını açan, insan ve değerlerini derinleştiren, sanat eserine bir fikir ve düş/ünce katan, örümcek gibi masa başında teori örmeyen, varoluşsal bir kaygı taşıyan, sancı çeken, çığlık atan, hikmeti ve düşünceyi seven, zamanın ötesinde keşifler yapan hakikatli, olgun, ağır insanlardır onlar.

Nietzsche’nin ifadesiyle, ormanda ilaç olarak kullanılan bir otu aramaktan farklı bir şey söylemeye çalışıyorum.

Düşünmek yani “düş” görmekle “tahayyül” ile kimsenin görmediğini görmek, yakalayamadığını yakalamak ve şuurla tüm gerçeği, hakikati olgunlaşmış bir meyve kıvamında toplumun önüne koymak.

Hz. Mevlana’ya imrenen bir grup filozofun gelip ona şöyle sual ettikleri rivayet edilir. “Size hayret ediyoruz. Bunca karmaşık meseleleri bu kadar basit bir şekilde açıklamayı ve insanlara sunmayı nasıl beceriyorsunuz? Cevap yine bir sual şeklinde verilir. Peki der, Hz. Pir; “ Bu kadar basit meseleleri karmaşık meseleler haline getirmeyi nasıl beceriyorsunuz?”

Aslında Türkiye’de bizim mevzumuz karmaşık değildi. Onu karmaşık ve içinden çıkılmaz hale getirenler; Avrupa’nın, batılılaşın yani kapitalizme teslim olun teklifine sorgusuz sualsiz “evet” diyerek kendi kültürüne, irfanına, düşünce geleneğine sırtını dönen sanatçılar ve aydınlar oldu.

Cemil Meriç, “Mağaradakiler” adlı kitabında da dediği gibi; “Batı’da da bu anlamda ciddi bir kopuş yaşandı. Öyle ki orada daha düne kadar münevver sayılmanın koşulu, Yunan ve Roma medeniyetlerinin yapıtlarıyla kendi milletinin klasiklerini asıl metinden okumak idi.”

Aydın ve sanatçı, kendi zamanının irfanına sahip olacak ve aynı anda ülkesinin dilini, kültürünü, tarihini, edebiyatını da bilecekti.

Kendi kültüründen utanan sanatçı/aydın takımı

Türkiye’de de böyle oldu. Bırakınız kendi milletinin değerini, kültürünü, edebiyatını, klasiklerini okumayı/bilmeyi, kendilerini batılılaşmış gibi sanan aydın ve sanatçı zümresi neredeyse toplumdan öç alırcasına elit bir tavır ortaya koydu.

Büyük bir kesimi, hâkim sınıfın çıkarlarını korumak uğruna düşünceyi, sanatı rakı mezesi olarak kullandı. Bir kesimi de Koestler’in ifadesiyle; günlük konforundan taviz vermeyerek süslü cümlelerle ayrıcalıklı konumunu muhafaza etmeye çalışan çoban köpeklerine benziyor.

Yine Cemil Meriç’in ifadesiyle söyleyecek olursak; bu zümre, efendisinin ilaçlarını çalıp içen ahmak uşaklara benziyor.

“Aydınların İhaneti” adlı kitabın yazarı Julien Benda ; “Asrımız siyasi kinlerin düşünceyle teşkilatlanmasının asrı olacaktır” diyordu. Batılı aydınlara yönelik ilk ciddi eleştirileri yapan Benda’ya göre artık aydınlar hakikat duygusunu yitirdi. Düşünceyi, fikri ve ilmi gelişimi gerileten, kirleten, çürüten bir zümre var artık.

1974 yılında bu sefer Fransız gazeteci Suffert “Şezlong Aydınları” adlı ironik bir kitap yayınlar. Bu kitapta ifade edilen sanatçı ve aydın zümresi; bugün Türkiye’de de Mozart dinlerseniz, bir de ayaklarınızı uzatıp yanına bira açarsanız, üstüne başörtülülere de hakaret ederseniz daha kaliteli olursunuz diyen bizim yobazlara çok benziyor.

“Bunlar solcudur ve aynı zamanda devrimcilik oynarlar ancak Paris’in en muhteşem semtlerinde otururlar. Normandiya’da da yazlıkları vardır. Ve iki şampanya bardağı arasında toplumun da toplumsal çelişmelerin de üstesinden gelirler” der Suffert.

Meriç’e göre ise bu tayfa sözde ilimci, hakikatte yobaz, kabahati toplumda bulan, malı-mülkü, keyfi yerinde, bilgisizliği ile övünen ukala tiplerdir.

Dahası kelimelerini silah gibi kullanan, muhayyileyi muhallebi olarak anlayan, ruhsuz, tatsız, tuzsuz, taklit eserlerini millete sanat diye yutturan bir zümre bu.

Oysa Necip Fazıl’ın tespitiyle sanatçı, edebiyat başta şiir olmak üzere bir toplumun gelişinin, gidişinin, hayallerinin, çöküşünün, ümitlerinin, hasretlerinin, hastalıklarının bütün yönlerinin toplayıcı anten rolündeki öncü vasıtasıdır. Bir keşif ve eriş dehasıdır.

Ne hazindir ki sanatçısından aydınına kadar çok ciddi bir fikir ucuzluğu ve sefaleti yaşanıyor. Benda’nın dediği üzere siyasi kin ve nefretle efendisinin papağanı gibi, bir gün Mozart, bir gün başörtüsü, bir gün ezan ve camii şeklinde tekerleme yaparak, kendilerinin ne kadar aydın, elit, sanatçı bir zümre olduklarını ispat etmeye yelteniyorlar.

03 Ocak 2019

Mutasavvıf, Derviş Kemal Efendi!
İslam kültür ve sosyal hayatında önemli bir yere sahip olan tekke ve zaviyeler, 30 Kasım 1925’te yürürlüğe giren 677 sayılı kanun ile kapatılmış, şeyhlik, dervişlik, müritlik, dedelik, seyitlik, çelebilik, üfürükçülük gibi unvanlar da yasaklamıştı.

Oysa gerçekte bin yıllık, kültür, eğitim, tasavvuf, edebiyat, musiki ve tarih mirası ortadan kaldırılmak istenmişti. İslam medeniyetinden kopuşun önemli bir adımıydı bu uygulama.

Bin yıllık gönül mekânları yasaklandı

Eleştirerek de olsa bir hakikati dillendiren Şevket Süreyya, “Bu kanunla yani türbelerin kapatılması ile Doğu’nun ruh ve kültür bağıntılarının son ocakları da silinmiş oluyordu ”der.

Mevzu Meclis’e geldiğinde bazı vekiller kendilerini çoktan hazırlamışlardı bile. Örneğin Rize mebusu Ekrem Bey; “Tekkeler şimdiye kadar en iğrenç içtimaî sahnelere yuva olmuş, memleketin en buhranlı zamanlarında meşum ve siyasî tahribat yapmışlar, roller oynamışlardır” diyerek bir bakıma tarihinden ne denli uzaklaştığını ilan etmekteydi.

Yasa çıktı ve 1925 yılında ıslah edilmeden kapatılan türbelerden mimari ve tarihi değeri bulunan 127 türbe müze olarak dönemin Evkaf İdaresi’nden Maarif Vekâleti’ne geçti ve bu bakanlık adına İstanbul Müzeleri Genel Müdürlüğü’ne bağlandı.

Padişahların türbeleri de kapatıldı

Sadece türbeler değil Gazi Osman Paşa, Fatih Sultan Mehmed, Kanuni Sultan Süleyman ve Yavuz Sultan Selim gibi Osmanlı sultanları ve büyüklerinin de kabirleri halkın ziyaretine kapatılmıştı.

Hamdullah Suphi bir ara İstanbul’da misafir ettiği Yugoslav şaire türbelerin neden kapatıldığını; “Bir müddet mazi ile alakamızı kesmek istedik, onun için türbeleri kapattık” diyerek açıklamıştır. Asıl hedef; bu gönül mekânlarını seküler bir mekân olarak müzeleştirmek ve milletin gönül dünyasını karartmak, tarihini birikimini hafızadan silmekti.

Mevlana Türbesi de kapatıldı

Kanun kapsamında, Mevlana Türbesi de üç yıl kadar kapalı tutuldu. Sonra 2 Mart 1927 tarihinde dergâh, Konya Âsâr-ı Atika Müzesi adı altında törenle ziyarete açıldı. 1954 yılında yeniden gözden geçirilip, düzenlendi ve adı da Mevlâna Müzesi olarak kaldı.

1950’de ülkede çok partili hayata geçiş ile birlikte bir politika değişikliğine gidildi. 1 Mart 1950’de, 677 sayılı kanunda değişiklik yapılarak bazı mekânlar ancak o tarihte ziyarete açılabildi. Bu sürede mal varlıklarına ne kadar el konuldu, ne denli hırsızlık ve kaçakçılık hadiseleri yaşandı tam olarak bilmiyoruz.

Bilindiği gibi tekkelerin kuruluşu 8. yüzyıla kadar uzanır. Osmanlı döneminde dergâh olarak da adlandırılmışlardır. Tekkelerin küçük olanlarına da zaviye denilmektedir. Tasavvuf ehlinin şeyhlerin, pirlerin, mürşitlerin, dervişlerin ve müritlerin barındıkları, hizmet ve ibadet ettikleri tekke ve zaviyeler aynı zamanda medreselerin ulaşamadığı yerlerde de -vakıflar eliyle- eğitim işlerini üstlenmişlerdir.

Zaviyeler de benzer fonksiyonlara sahip mekânlardır. Buralarda da yoksul insanlara giyim ve yemek yardımı yapılıyordu. Hatta zamanla zaviye çevresinde küçük yerleşim birimlerin oluştuğu bilinmektedir. Düşüncesi, ırkı, dini ve mezhebi ne olursa olsun herkese kapısını açan tekkeler bu yolla toplumdaki sevgi, huzur ve barışın yaygınlaşmasında da etkili olmuşlardır. 13. yüzyılda tekke şiirinin en ünlü temsilcisi sayılan Yunus Emre bunun en güzel örneklerinden biridir

İstiklal Harbi’ne katıldılar

İstiklal Harbi’nde de tekkeler savaşa katılmışlardır. Tekke ve zaviyelerle ilgili bir çalışma yapan Mustafa Kara’ya göre; ülkenin işgale uğradığı dönemde de tekkeler üzerlerine düşen görevi yaptılar. İstiklal Savaşı’na büyük destek veren tekkeler bu mücadelenin başarıya ulaşmasında önemli bir rol oynadılar.

Üsküdar’daki Özbekler Tekkesi, Hatuniye Dergâhı, Taceddin Dergâhı Milli Mücadele’de önemli yeri olan belli başlı tekkelerdi. Ancak Kurtuluş Savaşı’nın başarıyla sonuçlanmasının ardından yeni rejimde bu kurumların varlığı istenmedi. Ve kapatılarak mal varlıklarına el konuldu.

Kılıçdaroğlu takiyye yapıyor

Dün, ilim, irfan sahibi gönül insanlarına ve tarihi mekânlara yasak koyan CHP, bugün Mevlana üzerinden seçim propagandası yapıyor! Öyle ki Kılıçdaroğlu karşımıza bir derviş olarak çıkabiliyor. Ve bize mana âleminden sesleniyor. Takiyye yapıyor!

Siz bu dünyaya, bu dile yabancısınız Kemal Bey. Bu milletin değerlerine, ülkenin tarihine ve gönül dünyasına, bu coğrafyaya yabancısınız. Sizin evvela bu millete bir özür borcunuz var.

31 Aralık 2018

''Darbe İçin Sanat'' Akımı!
Sanat; düşünebilen, gerçeği görebilen, toplumu anlayabilen insanların işidir. Sanatın gerçekçi ve yararlı olabilmesi için, uhrevi, milli, dini ve ahlaki özellikler taşıması gerekir” diyordu Lev ToIstoy.

Tarkovsky ise “Sanat yaratıcının aynadaki cilvesidir. Biz sanatçılar bu jesti tekrarlamaktan, taklit etmekten başka bir şey yapmıyoruz" der.

İsmet Özel’e göre ise şiirin güzelliği, sahicilik arayışının bir fonksiyonudur.

Necip Fazıl da “Anladım işi, sanat Allah'ı aramakmış; Marifet bu, gerisi yalnız çelik-çomakmış...” diyerek sanatın bir hakikat arayışı, sanatçının da bir hakikat işçisi olduğunu dillendirir.

Muhayyile ve Sanat(2015/Milat) başlıklı bir yazımda konuyla alakalı şöyle bir cümle kurmuştum. “Sanat insana uçması için kanat takar. İlham, bir matematik formülü değildir. Kalbi ve hissi olandır. Muhayyilenin çerçevesini çizemezsiniz. Sanatçıdan bir sistemi, ideolojiyi, ayakta tutmasını bekleyemezsiniz. O dünyaya gelmiş olmanın şaşkınlığını bir türlü üzerinden atamayan insan taifesine seslenir. Ona dil olur, göz olur, ses olur vicdan olur.”

İdeolojik aygıt olarak sanat;

20. yüzyılda sanatçıları etkisi altına alan siyasal hareketlerin başında Marksist ideolojiyi temel alan komünist partiler geliyordu. Örneğin Meksikalı ressam Kahlo, Komünist Parti’ye üye olmak yanında Marksist ideolojiye hizmet eden resimler yapmıştır. Hayatının son yılında yaptığı “Marksizm Hastaya Sağlık Verecek” adlı resmi açıktan bir ideolojik propaganda malzemesi idi.

Şiirde de örneğin Nazım’ın “Emret ki ölelim, emret! Güneşi zaptedeceğiz, güneşin zaptı yakın!” türünden mısralarla sanat, gençleri bir ideoloji/devrim/darbe uğruna ölüme yollayan bir araç olarak kullanıldı.

CHP’nin 1935 yılındaki 4. Kurultay’ında, “Partimizin güttüğü bütün esaslar, Kemalizm prensipleridir” denilerek resmileşen Kemalizm kavramı soyut bir ideolojiye dönüştürüldü. Propaganda dergilerinde; “Bunda böyle Türk münevverine, sanatçılarına düşen büyük vazifelerden birinin Kemalizm’in propagandasını yapmak olduğu fikri işlenir.”

Eski Türkiye’nin rantçı sanatçıları;

Durum böyle olunca Türkiye’de kültür ve sanat alanında ciddi bir üretme kabızlığı yaşandı. Nüfusun ancak % 2,7’sinin elektrikten faydalandığı(1930) bir ülkede sanat gelişir miydi?

Bilhassa heykel, resim, sinema, tiyatro ve müzik gibi sanat dalları birer ideolojik aygıt olarak kullanıldı. Sanatçı olarak takdim edilen şahıslar, sinema başta olmak üzere tüm sanat dallarını ideolojik propaganda/rant malzemesi olarak kullandılar. Bugün, eski Türkiye’mi geri verin diye yalvarmaları ondan.

Can Dündar’ın “Mustafa” adlı film-belgeseli ile bizzat yazdığı “Sarı Zeybek” filmi… Zülfü Livaneli’nin yazıp yönettiği “Veda” filmi. Hamdi Alkan’ın “Dersimiz Atatürk” filmi. Suat Yalaz'ın aynı adlı çizgi romanından sinemaya uyarlanan “Son Osmanlı Yandım Ali”, Atilla Akarsu’nun yönetmenliğini yaptığı “Atatürk’ün Fedaisi Topal Osman” ve başrollerini Rutkay Aziz’in yaptığı “Cumhuriyet” filmleri… Bunlara Yılmaz Özdil’in serilerini de eklersek, sanat eseri adı altında asıl maksadın ne olduğunu görürüz.

Müjdat Gezen, Levent Kırca, Metin Akpınar ve Zeki Alasya gibi isimler yıllardır ülkenin en kaliteli sanatçıları diye yutturuldu. Üstelik ilkokul-ortaokul müsamerelerini anımsatan, hiçbir derinliği olmayan yapıtlarından da çok para kazandılar. Sanatçı, tiyatrocu, müzisyen, sinemacı olarak piyasada kültürel iktidarı tekelinde bulunduran bu zevat gücünü sanattan değil resmi ideolojiden alıyordu.

Oysa onları üstün, yetenekli ve dokunulmaz kılan; resmi ideolojiye olan bağlılıkları ve darbeci zihniyetini diri tutmalarından kaynaklanmaktadır.

Darbeci sanatçılar;

12 Eylül darbesini büyük bir coşkuyla kutlayan, Gezi kalkışması ve 15 Temmuz darbe girişimini destekleyen sanatçılarımız vardı bizim. Keza, başörtüsü, namaz, oruç ve kurban gibi dini değerleri ve ibadetleri aşağılayan, halka tepeden bakan kibirli, kurnaz, güce tapan, çıkarcı bir tayfa bu.

Daha geçenlerde biri, Erdoğan’ı darbeyle tehdit etti. Hal böyle olunca ülkede yıllardır kültür ve sanat adına özgün bir şey üretilemedi. Darbe için sanat anlayışını benimseyen militanlardan sanat adına bir şey beklemek beyhude.

Bu çerçevede bize büyük işler düşüyor. İdeolojik eğitim sisteminin insanın kendini bilme, insanlığını gerçekleştirme ve muhayyile kanallarını tıkadığı bir geçek. Buradan başlayarak ülkede kültür ve sanat alanında büyük bir kırılma yaşatmak zorundayız.

24 Aralık 2018

Mevlana ve pazara düşürülen aşk
Şam’da kalabalığı yararak Mevlana’nın yanına kadar gelen biri, kolundan tutarak ona; “Ey Dünyanın sarrafı beni anla” dedi ve gözden kayboldu. Mevlana arkasından koştuysa da bulamadı.

Yıllar sonra 1244 yılının Ekim ayında Pamukçular Medresesi’ndeki dersinden çıktığı bir vakitte, evine doğru yol alırken esmer benizli, yanık yüzlü biri katırının ipini tutarak ona bir soru sordu. “Ey dünya ve mana âleminin sarrafı, söyle bana; Hz Peygamber Muhammed Mustafa mı büyüktür yoksa Beyazid-i Bestami mi?

Hz. Pir, düşünmeden cevap verdi. “Elbette Hz. Muhammed, en büyüğüdür.” Derviş görünümlü bu meçhul kişi bu sefer de şöyle bir soru sordu. “İyi ama Muhammed Mustafa; Ya Rabbi, seni tesbih ederim. Biz seni layık olduğun veçhile bilemedik buyurduğu halde; Beyazid-i Bestami ‘ben kendimi her şeyden duru kılarım, benim şanım o kadar büyüktür ki içinde Allah’tan başka bir varlık yok’ demekte buna ne buyurursunuz?”

Hz. Pir, aşağıya indi ve bu çarpıcı sual karşısında az kalsın kendini kaybedecekti. Bu suale de şöyle cevap verdi. ”Hz. Muhammed, günde yetmiş makam aşıyordu. Her makam ve mertebeye varınca da evvel ki makam ve mertebesinden istiğfar ediyordu. Bestami ise vardığı tek makamın yüceliğinden kendinden geçti ve böyle söyledi.”

Bu cevap karşısında meçhul adamı ayakta zor tuttular. Bu kişi Mevlana’nın yıllar önce Şam’da gördüğü Şems’ten başkası değildi.

Böyle başladı bu müthiş hikâye. “Bize rüyamızda peygamberimiz hırka giydirdi, sohbet hırkası diyen” bu iki muhteşem insan, suyu pınarından içen, aşk şarabıyla serhoş olan iki gönül insanıydı. “Bal içindeyiz, kanadımızı çırptıkça daha çok yapışıyoruz” demişti Şems. Bugün kavanozu yalıyormuş gibi yaparak, bal yediğini sanan sözde pazar âşıklarının dillendirdiklerinden çok farklı bir şey bu.

Şems, aynı güneş gibi durduğu yeri sabitlemek için sürekli hareket halinde olan bir hakikat yolcusuydu. Mevlana ise “Gâh güneşe benzerim gâh incilerle dopdolu denize, gönlümün içinde bir gökyüzü var dışında da yeryüzü” diyen aşkın, aşıkı… Onlar dünyadaki âlem küpünün içinde birer bal arısı gibi uçup duran hikmet yolcusuydular…

Mevlana, günlerce uyumadan aç ve susuz kalarak nefsine hâkim olmuş, dünya nimetlerinden uzak kalmış ve böylece tasavvufun ilk basamağı olan takvaya ulaşmıştır. Takvaya ulaşanlar ise nefse galip gelerek cezbe ve aşk hayatına ulaşırlar.

Aşk âleminde kendilerinden geçerler ve zikirleri hep Allah olur. Her zerreleri Allah ile dolunca Sülük devresinde “Fenafillah” makamına ulaşırlar. İşte Mevlana da bu devrelerden geçerek Kemal’e ermiştir.

Hani bir başka gönül insanımız Yunus’un dediği gibi; “Bir sinek bir kartalı salladı vurdu yere. Yalan değil gerçektir, ben de gördüm tozunu” diyerek, kartal yani nefislerini sallayıp yere vurmuş insanlardı.

“Dünya şarabı ağızdan, aşk şarabı ise gözden içilir, dudaktan verilir, kulaktan alınır ve insanı serhoş eder, tüm günahlarını yakar atar insanı, aşk sultanına ulaştırır” diyordu Mevlana. “Yanıma gel hele şu ateş gibi şarabı bir iç, iki elinle tut aman dökülmesin” diyerek de aşk ateşiyle nasıl yanıp kavrulduğunu anlatıyordu.

İnsan böyle aşık olunca, ölmek acı verir mi? O yüzden Rabbine, “Ölmek şeker gibi tatlı bir şey canı aldıktan sonra. Seninle olunca da tatlı candan da tatlıdır ölüm” diyordu. Şems, Mevlana’da peygamberimizi, Mevlana da onda kendisini görüyordu.

Arifin kalbini inleten ve içindeki gizli sırları harekete geçiren aşktır. Aşk kelimesi sarmaşık demek olan ışk kelimesinden türemiştir. Sarmaşığın sarıldığı her yeri kaplaması gibi aşk da girdiği kalbi kaplar ve kendine esir eder.

İşte Mevlana’nın Şems’de bulduğu Allah aşkı da böyleydi. Birbirleri içinde eriyen iki varlık haline geldiler. Allah’ın tecellisi içinde ikisi de yok olup gittiler. Onları arayıp bulmak mümkün değildi.

Ve avam takımının hoşnutsuzluğu. Birden kaybolunca Şems, dünyası durdu Hz.Pir’in. Cihanın yaraşığı, güneşi, gönlü, hakikat yolcusu gidince kör kuyularda buldu kendini. Bu ayrılık acısını buraya yazmaya bile insanın gönlü elvermiyor.

Şimdi böyle bir aşkı, bedenî aşka indirgeyen terbiyesizlere diyecek lafımız yok. Hazin olan Mevlana’nın, Şems’in ve aşkın piyasa malı muamelesi görmesidir. Elif Şafak, Ahmet Ümit türünden yazarlar eliyle ayağa düşürülmesidir. Mevlana kapitalizmin ürettiği bir marka değildir, olmamalıdır. Düğünde dernekte, doğum günü partilerinde meze edilemez. Mevlana’yı bu pazardan kurtarmak mecburiyetindeyiz.

17 Aralık 2018
Hodri meydan!
18-20 Eylül 1959 yılında Çınar Otel’de gerçekleştirilen ilk Bilderberg toplantısında, NATO Genel Sekreteri Paul Henry Spaak, Daniel Rockefeller, NATO’nun Daimi Temsilcisi Selim Sarper ve diğer küresel baronlar bulunmaktaydı. Adnan Menderes, toplantıya gelip kısa bir açılış konuşması yaparak küfür eder gibi salonu terk etti.

Sonrası malum, küresel baronların politikalarına uygun hareket etmediği gerekçesiyle, Natotürkçülerin de(Salih Tuna’ya aittir) çabalarıyla idama kadar giden trajik bir darbe süreci yaşandı.

1960 cuntasının ilk kararını da ilave edelim ki bugünün tezgâhını daha iyi anlayalım.

12.6.1960 tarihli numaralı karar:

Kanun no: 1

Birinci Bölüm. Genel Hükümler:

“İktidar partisi idarecileri tarafından Anayasa’nın çiğnenmesi, Türk Milletinin bütün fert ve insanlık hak ve hürriyetlerinin ve masuniyetlerinin ortadan kaldırılması, muhalefet murakabesi işlemez hale getirilerek tek parti diktatoryası kurulmak suretiyle Türkiye Büyük Millet Meclisi fiilen bir parti grubu durumuna düşürülmüş ve meşruluğunu kaybetmiştir.”

Bugün Gezi provokatörlerinin, Natotürkçülerin, PKK ve FETÖ gibi terör örgütlerinin dillendirdiklerini, elli sekiz yıl önce Adnan Menderes hükumetine de söylemişler!

2003 yılında Tempo Dergisi’nde yayınlanan bir yazı, Armagedon savaşlarının NATO ile Türkiye arasında geçeceğini ya da Şam’da başlayacağını söylüyordu. Türkiye hinterlandında yeni bir din haritası çizme projesini de her daim dillendirdiler.

Gezi kalkışması sırasında FETÖ elebaşı, Berkin Elvan’ın ölümü münasebetiyle yayınladığı “Taziye mesajında”: “Yıllardır bağidar olmuş Alevi kardeşlerime…”diyerek Gezi’nin içine bir de mezhepçilik katmak suretiyle halkı topyekûn sokağa davet ediyordu. CHP’nin Kılıçdaroğlusu da eylemcileri alınlarından öpüyordu.

Sızıntı’nın 1991 Ağustos sayısının başyazısındaki, “Yakın zamanda kopacak kıyamet senin kıyametin olacaktır” ile 2015’in Haziran ayındaki “Bugün milleti kurban edenler yarın olurlar millete kurban!” şeklindeki tehdit, isyana çağrı, halkı kin ve düşmanlığa tahrik etme yol ve yöntemi aynı. İlkinde Özal’ı diğerinde Erdoğan’ı kastetti.

Bugün de CHP, FETÖ, PKK ve irili ufaklı siyasi parti, STK, medya organları kurdukları ittifakla yine aynı yabancı bir dil ve yöntemle halkı sokağa dökmenin çabası içerisinde. 60 yıldır aynı merkezden kumanda edilen bir tezgâh bu.

Paraya tapan, sapkın, Tapınakçı, Kabalist batılı küresel güçler; din, siyaset ve para üzerinden kurdukları geniş bir ağla ve içeriden satın aldıkları şahsiyetsiz, kimliksiz, vatansız bir tayfa marifetiyle yıllardır Türkiye üzerine planlar kuruyor.

2007’den beri kuvvetli operasyonlarla direncimizi kırmak isteyen küresel güçler bugün de birliğimizi ve dirliğimizi bozmak için her yola başvuruyor.

Her bir operasyon Türkiye’ye diz çöktürmek, direncini kırarak bağımsızlık yolunda ortaya koyduğu kararlılıktan caydırmak amaçlı. Erdoğan, plan yapıcıların kimyasını bozan adımlar attıkça farklı yöntemler deniyorlar.

Türkiye’nin kararlılığı ve yurdunu seven ehl-i vicdan sahibi, cesur insanların sergiledikleri tavır, her defasında taşeron örgütlerin ve kirli kalemlerin hevesini kursağında bırakıyor.

İttihad-ı Muhammedi partisini kurup, Volkan Gazetesi’ni de gâvurun çıkarları için kullanan ve devletin askerini, güvenlik güçlerini devlete karşı kışkırtan Derviş Vahdetiler bugün de var. Hep olacaklar.

Lakin bu vakitten sonra geri adım atacak da değiliz. Ok yaydan çıktı. Türkiye; seküler-totaliter, insan karşıtı küresel emperyalist zihniyetin vahşi politikalarına ve kirli oyunlarına sessiz kalamaz. Böyle zamanlarda bizi kışkırtan, direncimizi kırmaya çalışan, içimizdeki işbirlikçi hainlere inat bir ve diri olmasını bilmeliyiz

Biz başka bir dil konuşuyoruz bu ülkede. Bu dil, yerli olanların anlayabileceği, milli bir duruş sergileyenlerin idrak edebileceği bir dil. Son on yıldır Erdoğan’ın gayretleriyle bu ülkede yeni bir dil inşa ettik. Bu dile ve ülkeye yabancı olan, kaybedecektir. Artık bugün Türkiye kulağı çekilen bir çocuk değildir.

Bir yazımda da ifade ettiğim gibi; son yıllarda uyanan, bilinçlenen, kadim tarihiyle bağ kuran en önemlisi de gücünü sadece Allah’tan alan Anadolu insanın yüreğindeki imana, kararlılığa söz geçiremiyorlar. Bu yüzden ne yapsanız çaresi yok. Biz bu ülkeyi canavarların ağzından aldık. Sizin gibi ciğeri beş para etmez, satılmış hainlere bırakır mıyız? Ölmek var dönmek yok. Hodri meydan!

13 Aralık 2018
Haydut Aileler; Rockefeller
"Dünya İmparatorluğu" ve "Yeni Dünya Düzeni" gibi söylemleriyle dikkat çeken karanlık bir ailenin ferdi olan David Rockefeller’e 6 kalp, 3 böbrek ve 2 ciğer nakli yapıldı. “200 yaşını göreceğim” diyordu, göremedi. 101 yaşında öldü.

İnsanları sömürerek, katliamlar yaparak, hile ile elde ettikleri servetin hesabı yok. Halen Exxon-Mobile, Chevron, Citi Group, J.P Morgan and Chase gibi büyük şirketleri yönetiyorlar. Amerikan Merkez Bankası’ndan, CFR, Bİlderberg Group, BM, IMF gibi önemli kurumlara başından beri adam yerleştiren ve finanse eden bir ailedir bu.

Bilindiği gibi FED’in sahibi sekiz ailedir. Bu ailelerden dördü ABD’ de, dördü ise ABD dışında yaşamaktadır. ABD’ de yaşayanlar; Rockefeller, Goldman Sachs, Lehman Brothers ve Kuhn Loebs ailesi. ABD dışında yaşayanlar ise; Rothschildler,(Londra) Warburg ailesi (Hamburg), Lazard ailesi (Paris), ve Moses Seifs ailesidir. (Roma)

Küresel oligarşinin en önemli kurumlarından biri olan Council on Foreign Relations/ CFR’nin finansörlüğünü bu aile yapmaktadır. Öyle ki ABD dahil dünyadaki önemli kurumların başına CFR’nin referans olmadığı biri kolay kolay atanamaz.

Rockefeller Vakfı ise özellikle yeni dünya düzeni projesine uygun anlayışa sahip bireyler yetiştirmek amacıyla eğitim ve sivil toplum sahasında önemli bir rol oynamaktadır. Dünyanın önde gelen üniversitelerine ve okullarına yüksek miktarda bağış yapmalarıyla bilinir.

CFR yıllar önce 1921 yılında John Davison Rockefeller tarafından kurulmuştu. CFR’ye ABD’nin önde gelen şirketlerinin yöneticileri ve devletin üst düzey politikacıları üyedir.

II. Dünya Savaşı'ndan sonra başkan Harry S. Truman’ın geliştirdiği doktrin çerçevesinde Batı Avrupa’nın yeniden restorasyonu, ekonomik güçlendirilmesi çalışmalarına destek verdiler. Marshall yardımı olarak bilinen yardımın da önemli finansörleri arasındaydılar. Bu yardım karşılığında yapılan Fulbrigt anlaşmasını hatırlayınız.

4-7 Mart 2015’te dönemin başbakanı Ahmet Davutoğlu CFR’nin şeref konuğu olarak ağırlanmıştı.

Trilateral Komisyonu’nun kurucusu ve Bilderberg Kulübü'nün mimarı da David Rockefeller'dı. Ülkelerde darbeler yapabildiği söylenen George Soros ise konseyin ufak bir üyesi, düşünün.

"Dünyada bir devlet oluşturduğumuzda, halkların kendilerini yönetme hakları, artık dünya bankerleri ve entelektüelleri olan elitin otoritesi altına girecektir. Yüzyılımızda izleyeceğimiz strateji budur” diyordu Rockefeller.

Dış ilişkiler konsey başkanı Paul Warburg ise “Her şey tek dünya devleti içindir. Her fert kontrol edilmeli. Zihinleri piyasaya uyumlu hale getirilmelidir” diyerek hedeflerini işaret ediyordu.

David Rockefeller, “Dünya devletini kurduğumuzda dünya daha mükemmel ve istikrarlı olacaktır. Küresel elit, dünya halklarını özgürlüğe kavuşturacaktır. Bugün dünyada iki yüz civarında olan devlet sayısı yakın zamanda bine çıkacaktır. Ulus devletlerin modası geçmiştir. Finans sektörü dünyaya huzur getirecektir” diyerek varlık nedenlerini ifşa ediyordu.

Bilirsiniz daha yakın bir zamanda Brezilya’da da devlete ait dünyanın en büyük petrol şirketlerinden Petrobras hedefe konmuştu. Santos açıklarında keşfedilen enerji kaynağı ihalesinin Rockefeller’a değil de Fransız Total, Brezilya ve Çin ortaklığına verilmesi Brezilya hükümetine operasyon düzenlemek için yeterli nedendi. Bugün gelinen nokta ortada.

Saddam Hüseyin ise ani bir kararla petrol birim fiyatı olarak Dolar’dan Euro’ya geçtiğini açıkladığı gün kendi sonunu hazırlamıştı.

Rotschild ailesinden bahsetmiştik. Bu aile Yahudi/Siyonist gücün temsilcisidir. Rockefeller ailesi ise Hristiyan’dır.

Ergün Diler’e göre; Rotschild’lerin kavgası dünyayı sarsan Amerikan silah lobisinin ardındaki güç olan Du Pont ailesidir! ABD Başkanı Trump'ı, Beyaz Saray'a gönderen, bugün de almak için adımlarını hızlandıran bir aile bu.

Diğer taraftan EIA tarafından yayınlanan rapora göre Güneydoğu Anadolu havzasında Dadaş ile Trakya havzasında Hamitabat formasyonlarında çıkarılabilir kaya gazı miktarı 680 milyar m3 olarak verildi.

Exxon Mobil kaya gazı üretimine ise ciddi bütçe ayırdı. Tüm bunlar şunu gösteriyor. Ulus üstü ailelerin arasında hem bir rant savaşı var hem de tek dünya devleti projesinde bazı yöntemsel ayrılıklar yaşıyorlar. Bugün ülkelerde görülen ayaklanmalar hiç kuşkunuz olmasın spontane gelişen tepkiler değildir. Daha derinlerde yaşanan büyük ailelerin savaşıdır. Bu durumda liderlerin yapabileceği hiçbir şey yok. Türkiye hariç!

10 Aralık 2018
Ulusüstü Aile Şirketlerinin Kavgası
1590 yılından beri varlıkları dünyaya zarar veren bir ailedir, Rothschildler… Aile; ticari, siyasi ve teolojik olarak belirli bir strateji dâhilinde yol alıyor. İşleri, savaşa giren devletlere faizle borç vermek ve sonra bağımsızlıklarını satın almak.

İlk icraatlarını İngiltere-Fransa savaşında gerçekleştirdiler. İngiltere’ye savaşa girmesi için tam 35 ton altını faizle borç olarak verdiler. İngiltere yenilince doğal olarak aileye olan borcunu ödeyemedi.

Rothschildler ise borcun karşılığında İngiliz Merkez Bankası’nı yani Bank Of England’ı istedi ve devir karşılığında tek bir şart öne sürdüler; İngiliz sterlinini kendilerinin basması şartı. Çaresiz İngiliz hükümeti kabul etti. O yıl ailenin fazladan 12 ton altın kâr ettikleri söylenir.

Aile aynı tavrını bu sefer ABD ve İngiltere savaşında da devam ettirdi. Rothschildler gizliden Amerikan kolonilerini desteklediler.

Bu savaşta İngiltere’nin yenileceğini ve ABD’nin bağımsızlığını elde edeceği garantisini verdiler. Karşılığında ise tahmin ettiğiniz gibi Amerika’nın resmi para basma yetkisini istediler. Savaşı Amerikan kolonileri kazanınca doları basma yetkisi de aileye geçti.

Osmanlı Devleti’nin parçalanması için ne gerekiyorsa yapan Rothschildler, Osmanlı’nın tüm rakiplerini desteklemiş ve finanse etmiştir. Osmanlı’nın o dönem en büyük dış borcu Bank Of England’a idi. Aile borçlarının silinmesi karşılığında Abdülhamid Han’dan Kudüs şehrinin, Filistin’in, Suriye’nin ve Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nin yeni kurulacak olan Yahudi devletine verilmesini talep etti. Teklif reddedilince mesele büyük bir dünya savaşının çıkarılmasına kadar gitti.

Çünkü ailenin servet biriktirmesinin önemli bir nedeni; Kenan diyarında Tanrı’nın kendilerine vaat ettiği kutsal İsrail devletini kurmaktır. Bunun için ikinci dünya savaşının çıkarılmasını bile göze almışlardır.

Birinci Dünya Savaşı’ndan yenik çıkan Almanya’nın en büyük dış borcu, ülkelerin merkez bankalarının % 85i’ini tekelinde tutan Rothschild ailesine idi. Aile, bu borcun silinmesi karşılığında Almanya Merkez Bankası’nı istedi ve bu teklif de çaresiz kabul edildi.

Almanya’nın yeniden ayağa kalkması ve yeniden savaşacak duruma gelmesi için aile, müthiş bir plan yaptı. Önce faşizm rüzgârı estirdi ve Hitler’i ülkenin başına getirerek yapay kaoslar üretmeye başladı.

Düşünün; Almanya, dünya savaşında iki saatte Paris kentine giriyor ve Fransa, Yugoslavya, Çekoslovakya, Avusturya ve Belçika gibi ülkelerin tamamını ele geçirecek bir güce ulaşıyor.

Bu yıllarda, ileride kurulacak İsrail devletine ciddi bir Yahudi göçünün hızlanması için de korkunç bir komplo tezgâhlanıyor.

Yahudilerin İsrail’e göçünü hızlandırılmak için yapay kaos ortamı yaratılıyor ve sonrasında özellikle işe yaramayacak Hazar Yahudileri, Çingeneler ve Polonyalılar gaz odalarına atılıyor. Zengin Yahudilerin ise önü açılıyor.

Kısacası Rothschildler, Birinci Dünya Savaşı’nda yarım bıraktıkları işi İkinci Dünya Savaşı’nda tamamlamışlar ve Tanrı’ya verdikleri sözü yerine getirmişlerdir(!)

O günden sonra buna kim itiraz ettiyse ortadan kaldırıldı ya da darbeler ve krizler yoluyla sindirildi. Kennedy suikastını bilirsiniz. Kennedy, ABD’nin ilk Katolik başkanıydı. Daha başkan seçilmeden İsrail politikalarına hizmet etmesi karşılığında teklif edilen milyonlarca lirayı reddetti.

İsrail’in nükleer silahlanma programına da karşıydı. İlk yıllar Ben Grıon’la hakaret dolu mektuplaşmalarını hatırlayınız.

4 Haziran 11110 sayılı yasa yani Federal Reserve Bank’ın ailenin elinden alınması ve Amerikan Merkez Bankası’na verilmesi bardağı taşıran son damla oldu ve sözde komünist bir tetikçi olan Lee Harvey Oswald’ın üzerine yıkılan bir suikastla başkan öldürüldü. Oysa suikastı yaptıran bu aileydi.

Bu suikast Amerikan tarihinde bir kırılmadır. Kenendy’nin tüm karşı olduğu politikalar yeniden hayata geçti ve CIA, Komünizmle mücadele adı altında Gladio denilen gizli bir ordu kurdu. O günden beridir ülkelerde darbeleri bu ordu eliyle yaptırmaktadırlar Türkiye’de 80 öncesi yaşananlar, 12 Eylül darbesi ve hala devam eden operasyonlar…

Nihai hedef, tek dünya imparatorluğu ve İsrail’in Ortadoğu’da söz sahibi olması içindir. Bu ailenin karşısına son yıllarda başka bir ailenin senaryosu da devreye girince işin rengi değişti. Fransa’da başlayan kıvılcımı tam da bu çerçeveden diğer yazıda değerlendirelim…

6 Aralık 2018
Köy Enstitüleri: Köylüsün sen köylü kal!

Köy Enstitüleri Hasan Ali Yücel’in eğitim bakanlığı döneminde, 17 Nisan 1940 tarihli ve 3803 sayılı yasa ile açılmış olan okullardır. Kırsal alana öğretmen yetiştirme konusu, esasen II. Meşrutiyet Dönemi’nden beri düşünülmekteydi. Ancak ne imparatorluk döneminde ne de cumhuriyet yıllarındaki çabalar doyurucu sonuçlara ulaşmıştı. Yapılan denemelerdeki okul modelleri ve öğretim programları klasik örneklerden farklılık göstermiyordu.

Bilindiği gibi Köy Enstitüleri, yakın tarihin en hararetli tartışılan kültür projelerinden biridir. Murat Katoğlu’na göre bu okullar; birer misyon kurumuydu ve aynı zamanda kurucuları ile kurulmasında emeği geçenler birer misyoner olarak tanımlanabilirdi. Enstitülerin kuruluşunun arkasındaki siyasal güç ise Cumhurbaşkanı İsmet İnönü’dür. Sonra bu okulları yine kapatacak olan CHP’den başkası değildi.

Öyle yerli, kendimize özgü kurduğumuz bir okul modeli de değildir. 1937 yılında Mösyo Olindo Gorni tarafından hazırlanan bir raporda belirli merkezlerde tarım okullarının açılması ve köylerin/köylülerin yetersiz kaldığı meselelerin çözümünde yardımcı olması noktasında tavsiye edilmiş okullardır bunlar.

Enstitülerde öğrenci yalnızca yöreden yani kırsal kesimden seçilen gençlerden meydana geliyordu. Mezunlar, köy öğretmeni olarak mezun olacaklardı. Köyden kaçmayacak, oranın şartları ve geleceği için yetiştirilen, yine orada görev yapacak misyonerler yetiştireceklerdi. Kitap, kalem, kâğıtla beraber, her türlü tarım aleti, zanaatkârlık, çiftçilik, araç-gereç kullanma, üretim vs. ile köylünün köyde kalması ve modernleşmesi hedefleniyordu.

Gerçekte, Köy Enstitüleri projesinin ardında tek-tipçi eğitim anlayışının mimarlarından Milli Şef İsmet İnönü’nün oluşu, bu okulların amacı ve işlevleri hakkında yeterince kuşku duymamıza neden olmaktadır. Zaten bu okulların yıllardır eleştirilmesine neden olan da; tek parti zihniyetinin ürettiği baskıcı, tek-tipçi ve yasakçı anlayışın varlığıdır. Bu konuda en sert eleştirilerden biri “Köy Enstitüleri faşist bir müessesedir” diyen Engin Ardıç’tan gelmiştir.

Engin Ardıç 2007 yılında (Akşam Gazetesi) konuyla ilgili yazdığı bir yazısında özetle şu ifadelerle okulları eleştirir. “Köy Enstitüleri, Milli Şef’in, yani diktatör İsmet İnönü’nün onayıyla 1940 yılında, ‘Almanya’nın savaşı kazanacak gibi göründüğü’ bir dönemeçte kurulmuş faşist eğitim yuvalarıdır!

Amacı, yetenekli köylü çocuklarını köyde, köyden çıkarmadan, şehre getirmeden eğitmek, marangozluktan duvarcılığa, arıcılıktan turşuculuğa kadar çeşitli pratik bilgiler vermek, bu arada elbette kırıntı düzeyinde müzik, edebiyat, tiyatro falan da öğretmektir.

Karşılığında, çok uzun süreli bir ‘mecburi hizmeti’ de vardır bu eğitimin... Yani, köylünün köylü olarak köyde kalması arzu edilmektedir, büyük şehre gelip işçiye dönüşmesi istenmemektedir! Yani, bir işçi sınıfının doğması ve dolayısıyla solun gelişmesi de istenmemektedir!

Yani, sanayileşme de istenmemektedir! Önce devrimler ‘oturtulacaktır’. Bir burjuva sınıfı da istenmemektedir, ancak tek partiye ‘arz-ı übudiyet etmiş’ zenginlere izin vardır. (Bu arada gayrımüslim zenginler, örneğin Yahudi burjuvazi de ezilmekte ve yok edilmek istenmektedir tabii.).”

Engin Ardıç’ın ifade ettiği gibi köylünün köyünde kalıp devrimleri içselleştirmesi gerekiyordu. Ben bunun yanı sıra, imam-öğretmen çatışmasının da bu dönem etkili bir rol oynadığını düşünüyorum.

Sarıklı cübbeli köy imamlarının yerine kravatlı, Kemalizm’i içselleştirmiş, modern giyimli, çağdaş, ilerici ve laik öğretmenlerin yerleştirilmesi; dolayısıyla öğretmenin imamın yerine geçirilmesi ve imamların da toplum nezdinde gözden düşürülmesi hedeflenmiştir.

Necip Fazıl Kısakürek ise Köy Enstitüleri hakkında; “Anadolu çocuğunun ruh mezbahasıdır. Enstitüler, Anadolu çocuğunun doğal özelliklerinin yok edilerek, yerine ahlaksızlık, milliyetsizlik, maddecilik ve komünist anlayışın kurulması için girişilen bir harekettir” der.

Köy Enstitüleri de aslında bu ideolojik beklentinin dışında değildir. Netice itibariyle Köy Enstitüleri aynı zamanda dönemin iktidarının propaganda malzemelerine dönüşüyor. Kısacası Köy Enstitüleri’ni “Politeknik” bir yöntemin uygulanış sahası olarak değil, resmi ideolojinin işlevsel birer mekanizmaları olarak değerlendiriyorum ben.

29 Kasım 2018

Lüpçü muhafazakârlarla işimiz zor
Başkan Erdoğan geçenlerde yine teşkilatına, lüksten ve şatafattan uzak durulması uyarısında bulundu. Belediye başkanları halkına tepeden bakamaz diyerek; çalmadık kapı, dokunmadık el, dokunmadık yürek bırakmayacak şekilde bu süreci seçim gününe kadar aralıksız devam ettirmeliyiz tavsiyesinde bulundu.

Erdoğan neden sürekli bu uyarları yapıyor? Çünkü Kemalistler gibi halka tepeden bakan, onları aşağılayan, kibir abidesi bir kesim var da ondan. Hakikaten lüks ve şatafat içerisinde yaşayan bir teşkilat yapısı oluştu da ondan.

Kendilerini İslam’ın hizmetçisi, kölesi olarak adlandıran, beş vakit namaz kılan, yıllık umre ziyaretlerini aksatmayan, içinde dava, millet, bayrak, vatan, Allah, peygamber geçen şiir ve sözleri ezbere bilen insanlar bunlar!

Bir ara sıradan bir ilçe başkanına ulaşmaya çalışmış ancak bir türlü ulaşamamıştım. Bu başkanların, genellikle, bir şirketi olan zengin aile çocuklarından seçildikleri için, önceliği kendi işlerine ayırdıklarını sonradan öğrendim.

Başka bir ilde, yaşadığı onca zorluklara rağmen Erdoğan’ı destekleyen ve onu asla yalnız bırakmayan, geçim sıkıntısı çeken, faturalarını dahi zor ödeyebilen bir ailenin evladına, tüm ısrarlara rağmen aylık çok düşük miktarda burs dahi bağlamayan teşkilat mensupları… Sonra Mercedes marka otomobilin arka koltuğundan dava şiirleri paylaşan İslam’ın hizmetkârları!

Her şey Erdoğan ile aynı karede yer alana kadar. Bir fotoğraf karesiyle ne kapılar açılıyor bu ülkede.

Her cuma, hutbede okunan “Allah, akrabaya yardımı emreder” ayetini yanlış anladı bizim muhafazakârlar. İktidarın tüm nimetlerinden önce akrabalarının faydalanmasını, fakir komşusu (onlar kardeş diyorlar) orada öylece aç dururken zengin akrabasına yardım ederek makam sahibi yapmak olarak anladılar.

Devletin alt kademeleri böyle çalışıyor. Oysa bizim devlet yönetme geleneğimizde evvela bürokrasi çok sağlam ve liyakat sahibi kişilerden oluşur. Ve sistem kendini otomatiğe bağlar. Bugün Amerika’da olduğu gibi. Aptal bir lider( Trump) gelse bile devlet mekanizması çökmez. Sistem saat gibi çalışır. Neticede devlet başkanı fazladan enerji harcamaz.

Türkiye’de, Tayyip Erdoğan’ın yalnız başına mücadele ettiğini kendisi dâhil herkes bilir. Erdoğan’ın o yorgun hallerini hatırlayınız. Bir de utanmadan bu görüntüler üzerinden edebiyat parçalanır. Kimse bu adam neden bu kadar bitkin ve yorgun diye düşünmez. Erdoğan yorgun, çünkü devlet alt kademeleri zayıf çalışıyor. Çünkü aşağısı az evvel bahsettiğim türden sözde dava ehli, mücahit, vatan sevdalısı fırıldak tiplerle kaynıyor.

Kimi arasak “Aslanlar gibi mücadele ediyoruz” diyor ancak bir vakit sonra ardından bir makam elde etmiş olarak karşımıza çıkıyor. Ve bol miktarda hayırlı olsun ziyaretleri, sosyal medya görüntüleri, bayrak, vatan, dava şiirleri, hadisler, ayetler vs. Erdoğan ise 24 saat mesai yapıyor.

“Biz evvela kendi içimizde verdiğimiz o büyük savaşı, Cihad-ı Ekber’i kaybettik. Kendi içinde verdiği savaşı kaybeden artık hiçbir savaşı kazanamaz” demiştim bundan iki yıl kadar evvel. Nasıl oldu bilmiyorum ama kısa sürede bir diğerini yıkarak ayakta kalınan tuhaf bir düzen inşa edildi. Heyecanını yitirmiş, paraya tamah eden, sorumsuz, ahlaksız, kibir dolu esir ruhların, sözde Müslümanların artık yapabileceği bir şey kalmamıştır.

Oligarşik yapılarla mücadele eden bir kesim eğer bugün kendine münhasır yeni bir oligarşik yapı çıkarma teşebbüsünde bulunuyorsa bu vahim bir durumdur.

Sayın Başkan, her şeyden önemlisi heyecanını yitirmiş, din, iman, İslam üzerinden makam mevki elde etmenin yollarını arayan, aç komşusuna bir lokma ekmeği dahi çok gören bu vicdansız insanlarla yolunuzu tez vakitte ayırınız.

Şimdi tüm enerjisini torpile, makam, mevkiye harcayan, halka tepeden bakan, fakir fukarayı lügatinden çıkaran bu kibirli insanlar mı dünyaya bir çağrı yapacak? İnsanlığı tehdit eden küresel çetenin planlarını bunlar mı deşifre edecek?

Sayın Başkan! Rabb’imin, seni, eh-li vicdan sahibi kaliteli insanlarla bir ve beraber etmesini diliyorum. Allah, seni, bu lüpçü muhafazakârlardan korusun.

26 Kasım 2018

Türkiye’nin yapması gereken çağrı
2003 yılında ABD Dışişleri Bakan Yardımcısı Marc Crosman tarafından kamuoyuna açıklanan BOP'un ana hedeflerinden biri; İsrail'in varlığı ve güvenliğini garanti altına almak, “Haydut devletlerin” elindeki kitle imha silahlarını yok etmek, en önemlisi de ABD'ye muhalif yönetim ve unsurları ortadan kaldırmaktı.

Bush'un 11 Eylül saldırılarının hemen ardından duyurduğu Büyük Ortadoğu Projesi ise Fas'tan Suriye'ye kadar 22 ülkenin sınırlarını/rejimlerini değiştirmeyi hedeflemektedir. Sevr’in 100. Yılında bu emellerinden zerre taviz vermediklerinin altını çizelim.

İsrail bu toprakları istiyor ve bunun için iki büyük dünya savaşı verildi. ABD Eski Dışişleri Bakanı Kissinger; ”Ortadoğu'nun yarısı İsrail'in olacak. Üçüncü Dünya Savaşının patlama anını iple çekiyor, özlemle bekliyorum!” demişti.

Dünya ekonomisinin %40'dan fazlasını yöneten 147 finans kuruluşunun Yeni Dünya Düzeni adı altında bilhassa İslam coğrafyasında yol açtıkları tahribat telafi edilir cinsten değildir.

Örneğin, ABD'nin Afganistan'a girdiği 7 Ekim 2001 tarihinden beri, ülkeye 12 bin tondan fazla bomba atıldı. Bu bombaların %60'ı uydudan veya lazerle yönetilen akıllı bombalardır. Irak, Filistin, Kuzey Afrika, Suriye olmak üzere dünyanın birçok bölgesinde küresel güçler hemen her gün masum sivil insanları katletmekte ve dünyayı her geçen gün felakete doğru sürüklemektedir.

2016 yılında hayatını kaybeden mülteci sayısı 5 bin 700'ü bulmuştur. Oxfam'ın verilerine göre 2016 yılında her 80 dakikada bir sığınmacı hayatını kaybetmiştir. Almanya ise her yıl ortalama 40 bin çocuğa el koyarak kilise yurtlarına yerleştirip ailelerinden koparmaktadır.

Dünyaya nizamat vermek isteyen küresel sistem sadece silah/terör değil medya, finans ve eğitim sektörünü tekelinde bulundurmak suretiyle ülkelerin eğitim sistemlerine de yön vermektedir.

Küresel sistemin dünya hâkimiyetine giden yolunda en büyük destekçisi okullardır. Nesilleri yozlaştırma ve dirençleri kırma operasyonlarıyla bu yoldaki tüm engelleri ortadan kaldırmak istemektedir.

Yeryüzündeki oyun kurucu aktörler, 21.yy'da dünya tarihine, uygarlık tarihine medeniyet tarihine, dinler tarihine, paranın tarihine format atma peşinde.

Abdullah Çiftçi’nin de sıklıkla gündeme getirdiği gibi; Tek Dünya Devleti Projesi, New World Order (Yeni Dünya Düzeni) dedikleri mesele de gerçekte bir Dijital Dünya Projesidir. Vatandaşları devletlerinden kopartıp Blockchain'e entegre ederek devletleri etkisizleştirme ve global bir konsensüs sağlama projesidir.

21.yy'ın dijital dünyasının kurgucuları çocuk ile aile, devlet ile vatandaş, insan ile toprak, insan ile ruhu arasındaki bağı kopartıp tüm tarihi ve kültürel birikimi de dejenere ederek zihinlere yeni bir format atarak, yeni kavramlarla dünyayı/evreni gerçekliği açıklama ve algılatma peşindeler. Bu yüzdendir ki tüm değerler tehdit altındadır.

Dünya iki yüz yıldır teo-jeopolitik Haçlı siyasetinin tehdidi altında. Küresel sistem, ezoterik örgütler, bankerler/küresel finans oligarkları Türkiye başta olmak üzere, İslam coğrafyasındaki emellerini gerçekleştirmek için gerek terör örgütleri marifetiyle gerekse eğitim sistemleri aracılıyla planlarını yürütmeye çalışıyor.

Biz ise 19. yüzyıl pozitivizminin etkisinden hala kendilerini kurtaramamış yobaz bir tayfa ile meşgulüz. Bu zihniyet, “Türkiye’de benim sahip olduğum zihniyetin ve dünya görüşünün dışında kimse ülkeyi yönetemez” diyor. Başka bir deyişle “Egemenlik kayıtsız şartsız Kemalistlerindir” diyen bir anla.yışla enerji harcıyoruz.

Her defasında çapsız aydın bozuntularıyla “Bu ülkenin sahibi biziz ve bizim zihniyetimizin dışında olan kimsenin bu ülkeyi yönetme hakkı bulunmamaktadır” türünden mesajlarla dikkatlerimizi dağıtmaktadırlar.

Oysa Türkiye’nin, İslam ülkelerini bölüp kaos çıkartarak dünyaya nizamat vermeye kalkan küresel çeteye karşı tüm dünya halklarına esaslı bir çağrı yapması gerekmektedir.

19. yüzyıldan kalma pozitivist, Mesiyanik, spiritüalist Kemalist eğitim sistemini tasfiye ederek medeniyet perspektifli, ilim, irfan, kültür ve tarih kodları üzerine yeni bir eğitim felsefesi/sistemi inşâ ederek yeni nesli heba etmemesi gerekmektedir. İyi de kim ya da kimler yapacak bunu? Davayı kremalı pasta sanan bir kesim lüpçü muhafazakârlar mı?

22 Kasım 2018
Londra’daki Türkler çaresiz
Epeydir Londra'da bulunan bir arkadaşım geçenlerde arayarak, Zon1 denilen civardaki büyük Türk Kafe’leri, restoranları, bazı esnaf, iş adamı ve farklı öğrenci gruplarıyla yaptığı görüşmelerini aktardı. Çok üzüldüm. Hakikaten büyük bir eksiklik ve ihmal söz konusu.

Mevzu; FETÖ’den boşalan alanın hala doldurulmamış olması. Avrupa AK Parti teşkilatı olarak kurulan STK’yı, 15 Temmuz sonrası FETÖ’cüler ayrılınca sistemi yıkıp öyle gitmişler. Ve bir türlü toparlanamıyorlar.

Kafe’nin sahibi bir Türk, oradaki durumu şu şekilde aktarıyor: “Kardeşim biz hayırsever bir milletiz. Bu hainler(FETÖ) bizden öğrenciler, yoksullar, ümmet coğrafyası ve vatan diyerek gelir yardım isterdi. Biz de elimizden geleni yapardık. Buradaki Hristiyan ve Yahudilerin dayanışmasını ve yardımlaşmasını görünce, biz de İslam için, ülkemiz için bir şeyler yapalım derdine düşüyorduk.

Dolayısıyla ne talep etseler vermek istiyorduk. Bizden çok para topladılar. Çünkü onlardan başka kimse yoktu. Bunların hain olduğunu öğrendikten sonra yıkıldık. Haliyle FETÖ’den sonra kimseye güvenemez olduk ve burada yalnız kaldık. Ben burada Pakistan derneğine gidiyorum. En azından hayır, hasenat yapıyorum. Başka da yardım yapacak yer bulamıyorum.”

Adana kebapçısı 40 yıllık Londralı Türk amca: “Kardeşim, Tayyip Erdoğan buralara geldiğinde vallahi bize bayram oluyor. Diyoruz ki arkamızda biri var. Ama o gitti mi yine burada bir araya gelemez oluyoruz. Burada bizim camide (diyanetin) her coğrafyadan arkadaş var ama kimsenin kimseye faydası yok. Yukarıdaki camiye (FETÖ) o hainler dışında kimse gitmiyor. Cübbeli Hoca’nın bir camisi var burada, o da güzel ama Kur’an kursu dışında bir şey yapamadık.

Biz, on sene burada AK Parti’ye de devlete de destek olmaya gayret ettik. FETÖ haini buralarda var olan dernekleri de bitirdi. Şimdi teşkilata hizmet eden de yok. Bizi bir araya getiren de. Bugüne kadar hep biz birbirimize sahip çıkıp ayakta duruyorduk. Paris’te Viyana’da, Londra’da bir araya geliyorduk. Birçok cami, okul derneğine vs. para gönderiyorduk. FETÖ, insanların güvenini yıkınca işler değişti.”

Avrupa’nın farklı yerlerinde durum nedir bilmiyorum ancak arkadaşımın izlenimleri hakikaten vahim ve düşündürücü. Biran önce YTB ve TİKA gibi STK’lar harekete geçmelidir. Ben bu türden bir eksikliği 15 Temmuz üzerine tertiplenen bir konferans için Brezilya’ya gittiğimde de görmüştüm. Hâlâ FETÖ’nün ağırlığı hâkimdi ve bazı cesur yöneticiler hariç kimse kılını dahi kıpırdatmıyordu.

Yurtdışı sivil örgütlenmelerimiz vaktiyle FETÖ’ye emanet edildiği için oradaki boşluk bir türlü telafi edilememektedir. Dağınıklar ve ciddi bir birlik/dayanışma örneği ortaya koyamamaktadırlar. Aynı durumu Balkan ülkelerine gittiğimde de görmüştüm. O kurumların başında liyakat sahibi insanlar yoktu. Durum böyle olunca vatandaşlarımız arasındaki dayanışma da zayıflamıştı.

Anlaşılan o ki Londra’da TİKA ve YTB tabeladan ibaret. Büyükelçilik bu işlere de zaman ayırsa ve oradaki Türk vatandaşlarımızın bu tür sıkıntıları için çözüm yolları arasa daha iyi olmaz mı?

Düşünebiliyor musunuz, Londra’daki vatandaşlarımızın sosyal olarak katılacakları, hayır, hasenatta bulunabilecekleri ve elbette güvenebilecekleri İslami STK, Türk dernekleri vs. yok. Bir Türk vatandaşımız niye Pakistan derneğine gitsin ki. Neden boş bırakıyoruz orayı?

Bir vahim örnek de dil okulunda öğretmenlik yapan hali vakti yerinde kaliteli bir öğretmenin Türkiye’de faydalı olmak gibi bir niyetle yaptığı teşebbüsün neticesiz kalması. Annesi konuyla alakalı şöyle diyor: “Biz Tayyip Erdoğan'ı çok seviyoruz. Kız evlendi ve Türkiye’ye yerleşecek diye memlekete gittik. Torpilsiz özel okulda bile çalışamaz dediler. Bu nasıl iş? Bak o hainler (FETÖ) benim kız gibi birini buldu mu hemen sahip çıkıyordu.”

Zengin bir ailenin iyi eğitim almış bir kızı vatana dönme kararı alıyor ve Londra’da en kaliteli okullardan birinde öğretmenlik yapıyor ama gel gör ki vatanında torpilin yoksa iş zor deniliyor.

Yurtdışında ya da yurtiçinde derdi para toplamak olmayan cefakâr STK’lar aracılığıyla sağlam bir örgütlenmeye gidilmelidir. Bugün Avrupa’da hükümetlerinin politikalarına katılmayan çok sayıda insan var. O insanlara Türkiye ulaşmalı ve kendi algısını üretmelidir.

Ne hazindir ki kendi vatandaşlarına bile ulaşamayan ve hâlâ içeride torpil yapmakla enerji harcayan, kaliteden, çalışmaktan ve elini taşın altına koymaktan kaçan bir anlayış var. İşte bu anlayışın Londra’daki Türkleri nasıl çaresiz bıraktığı ortada.

12 Kasım 2018

Deizm Tehlikesi ve Müslümanlar
17. yüzyılda Katolik bir ailenin evladı olarak dünyaya gelen İrlandalı John Toland, "Pentheistikon" isimli kitabında akla dayalı maddeci bir dinin gerektiğini savunarak bir bakıma deizmin tohumlarını atmıştı. Sonra Voltair ve Rousseau gibi ünlü düşünürlerle birlikte deizm savunuculuğu yaygınlaştı. İlk deizm kelimesi Viret (1564) ve Burton(1621) tarafından kullanıldı. Sonra İngiliz Filozof Edward Herbert, "De Veritate" isimli kitabını yayınladı. Bu kitapla birlikte o da deizm kurucuları arasında sayılmaktadır.

Newton’un kehanetine göre; 2370 yılına kadar Hristiyanlık tamamen ortadan kalkacak ve yerine bir “Barış Dini” kurulacak. Küreselci sapkın topluluğun, tüm dinleri İslam'a karşı birleştirerek Kudüs merkezli ortak, karma bir insanlık dini oluşturmak gibi bir amaçları olduğunu biliyoruz.

FETÖ, 1998 yılında Papaya gönderdiği mektupta; “Amacımız üç büyük dinin insanları arasında hoşgörü ve anlayış yoluyla bir kardeşlik (yeni bir din) tesis etmektir” diyordu. 2005 yılında da “Mehdi, zulümle dolu dünyayı adaletle dolduracaktır. Allah onu ‘Bir gecede’ zafere ulaştıracaktır” diyerek irrasyonel inançtan rasyonel siyaset üreten küresel sistemin sapkın emellerinin alt yapısını inşa ediyordu.

Evet, böyle bir tehlike var. Geçenlerde gazetemiz Milat, “En büyük şirk, deizm tuzağına dikkat” manşetiyle çıkarak ülkemizde yaygınlaştırılmaya çalışılan deizm tuzağına dikkat çekti.

Geçen yıl MAK Araştırma Şirketinin yaptığı bir ankette sorulan “Allah’ın varlığına, birliğine, bizi yaratıp yaşattığına inanıyor musunuz?” şeklindeki bir soruya toplumun % 86’sı “Evet, Allah’ın varlığına, birliğine bizi yaratıp yaşattığına inanıyorum” derken; aynı soruya “Evet, Allah’ın sadece varlığına bizi yarattığına inanıyorum ama her şeye karıştığını karışacağını düşünmüyorum” diyenlerin(Deist) oranı % 6 çıkmıştı. Nüfusa oranla bakıldığında hiç de azımsanmayacak bir rakam bu!

Geçen aylarda da “Dünyayı Değiştirelim” sloganıyla Deizm Derneği’ni kurdular. Kurucu üyeleri ağırlıklı olarak Alevi kökenli ailelerden geliyor. Başkanları henüz 18 yaşındayken Yehova’nın Şahitleri ile tanışan ve 17 yıl misyonerlik yapan, aynı zamanda lgbt’li bir birey.

Evrenin bir yaratıcı tarafından yaratılıp daha sonra bu yaratıcının insanı kendi başına bıraktığını kabul ediyorlar. Peygamberleri ve kutsal kitapları da reddediyorlar. Onlara göre mutlak bilgiye ulaşmanın yolu vahiy ve peygamberlerden değil doğa, bilim ve akıldan geçiyor. Yani ilhamlarını gökten ve gaipten değil doğrudan akıl ve bilimden alıyorlar.

Dolayısıyla deistlere göre; insan aklı yeterli olduğu için vahiy ve kutsal kitaplara da gerek yoktur. Yaratıcı, dünyayı ve evreni bir kez yaratmış, sonra kendi yasalarına göre işlemesi için insanları ve evreni bir başına bırakmıştır.

Diyanet bu konuda yaptığı bir açıklamayla, deizmi sapıklık ve şirk olarak niteledi. Evet, gençlerimiz tehdit altında ve gün geçtikçe bu tür sapkın inançlara doğru yelken açıyorlar. Lakin şu hazin gerçeği de atlamamamız icap ediyor.

Bakınız bu gençler bizim ülkenin evlatları. Burada doğup büyüdüler ve deizm, ateizm, FETÖ gibi İslam dışı inançlara ya da inançsızlıklara savruluyorlar. Geçenlerde nasıl deist olduğunu anlatan birinin konuşmasına denk geldim. Okullarda bize zorunlu olarak okutulan din kültürü adlı dersin ortaya koyduğu argümanların çok zayıf olduğunu söylüyordu mesela.

Din kültürü öğretmenlerinin genelde idareci olarak atandığı, dersin içeriğinin ise çok zayıf olduğu bir eğitim sisteminde gençlerin bunu sorgulaması yadırganmamalıdır.

FETÖ’nün elli yıl örgütlendiği bu ülkede ilahiyat dünyası İslam’ın özüne yönelik ciddi bir araştırma yapmadı örneğin.

Oysa bugünün gençleri artık sorguluyor. Bugün onlara İslam’ı doğru kaynağından anlatan tek sağlam bir kaynak önerebilir misiniz? Herkesin İslam’ı kendi düşünce dünyasına göre yorumladığı, ilahiyatçıların yan gelip yattığı, Müslüman toplumun çarşıda pazarda yabancı turistleri kazıklamaya çalıştığı, dindar olarak bilinen insanların makam mevki için kul hakkı yemek dâhil her türlü dümeni çevirdiği, eğitim sisteminin ise ruhsuz, manasız, tarihsiz, seküler, maddeci bir anlayışla inşa edildiği bir ülkede bu gençlere kim sahip çıkacak?

Tamam, onlara sapık deyin. Bu, kökü dışarda tehlikeli bir projedir deyin. Ancak şu soruyu da kendinize sorun; Bu çocukları doyurmak için ne yaptınız? Onlara nasıl örnek oldunuz?

08 Kasım 2018

Aile yapımız tehdit altında
Aile Bakanımız, Türkiye’nin en büyük gazetesinde yayınlanan ve gayri ahlaki ilişkileri olumlu bulan röportaj üzerine çıkıp; “Türk aile yapısında, tarihi ve kültürel kodlarımızda, medeniyetimizde, örf ve adetlerimizde böyle ahlaksız ilişkilere yer yoktur” türünden geleneksel aile yapımızı kollayıcı bir açıklama yayınladı mı? Yayınladıysa teşekkür ederiz.

Aksi takdirde Sabetay mensupları arasında normal kabul edilen bu tür ahlaksızlıkları topluma empoze etmeye çalışmak ileride ciddi sıkıntılara yol açabilir.

Peki, bu gayri ahlaki ilişki biçimini gayet rahat bir şekilde kamuoyuna takdim eden şahsa ve ilgili gazeteye yönelik sivil toplum örgütlerinden, sosyal medyadan, yazarlarımızdan veyahut kadın derneklerinden vs. bir tepki geldi mi? Ne yani, Hürriyet Gazetesi, Aydın Doğan’ın elindeyken mi eleştirilmeyi hak ediyordu?

Toplumlar, doğrudan aileyi hedef alan küresel çapta büyük bir projenin tehdidi altında. Bakınız, 2013 yılında Norveç Tıbbi Doğum Kayıt Kurumunun yaptığı bir araştırmaya göre; yılda 2 bin 500 çocuk biyolojik (gerçek) babasının kim olduğundan habersiz doğuyor.

Babasından habersiz yetişen çocuklar, diğer çocuklara oranla daha hızlı bir şekilde psikolojik rahatsızlıklara ve yasa dışı olaylara karışıyor. Ayrıca bu tür çocuklar gerçeği öğrendikten sonra da büyük dram/tıravma yaşıyor.

Bir ara Norveç televizyonunda, ''Benim gerçek babam kim?'' isminde bir program dahi düzenlenmişti. Amerika'da neredeyse her yıl ortalama olarak dünyaya gelen 4 milyon 100 bin çocuktan 570 bininin kimliğinde baba ismi bulunmuyor. Amerika Birleşik Devletleri Nüfus Bürosunun kayıtlarına göre ülkede 24 milyon çocuk babasız büyüyor.

İngiltere’de ise yılda 20 binden fazla çocuk babasının kim olduğundan habersiz büyüyor. Amerikalı Uzman David Blankenhorn içinde bulundukları bu hazin durumu şöyle özetliyor. “Babasız aile isteniyor. Oysa babasızlık bu neslin en zararlı demografik eğilimidir. Bu bir felakettir. Böyle devam ederse babasızlık muhtemelen toplumumuzun şeklini değiştirecektir.”

Blankkenhorn endişesinde haklı. Çünkü istenen tam olarak bu. Toplumun ahlaki kodlarıyla oynayıp, ailesiz toplum projesini hayata sokmak istiyorlar.

Başlangıçtaki biyolojik katılımı dışında babanın artık çok az rolü var ve bu rolü, yasalarla gün geçtikçe azalıyor.

Artık üç anneli, iki anneli bir babalı çocukların doğumlarına tanıklık ediyoruz. Batı’da da ailenin iki anne, iki baba ve çocuklardan da oluşabileceğini dillendiren görüşler yaygınlaştı ve bazı ülkeler, yasalarını bu görüşe uygun olarak değiştirmeye başladı. Örneğin Federal Anayasa Mahkemesi eşcinsel birlikteliklere de evlatlık edinme hakkını tanıdı.

Avrupalılar, Yunanlılar ile Romalıların bile eşcinselliği ahlaki bir sorun olarak değil, bir tercih meselesi olarak görmelerinden bahsediyor. Ve bunun bir özgürlük ve hukuk çerçevesinde ele alınması gerektiğini ifade ederek yasalarını değiştiriyorlar. Biz de değiştiriyoruz.

Amaç, her türlü ahlaki sınırdan arındırılmış tek başına yaşayan özgür birey/cikler yığını. Daha evvel bu köşede ailesiz toplum projesinden bahsetmiştim. Ailesiz toplumun temellerini atmak için de evvela aileyi ayakta tutan baba rolünü mümkün mertebe tırpanlamaya çalışıyorlar.

Toplumsal cinsiyet eşitliği adı altında totaliter feminist görüşlerin ekseninde yürütülen Gender Mainstreaming Projesi, gittikçe toplumda normalleştirilmeye çalışılıyor. Oysa Türk aile yapısını hedef alan çok önemli bir projenin tehdidi altındayız.

Bu bakımdan acilen yeni neslin psiko-sosyal gelişimini olumsuz etkileyen kitle iletişim araçlarını bilinçli ve duyarlı kullanması yönünde adımlar atılmalıdır. En önemlisi de aile değerlerine saygılı ve aile birliğini özendirici yayınlar yapılmalıdır.

Çocuğun, ailenin benimsediği değerler doğrultusunda yetiştirilmesinin önü açılmalıdır. Türkiye’de seçim meydanlarında aile değerlerini yücelten siyasi partiler nedense çocuğun eğitimi söz konusu olduğunda “Çocuk ailenin değil devletindir” mantığıyla yaklaşıyorlar ve eğitimi bu çerçevede dizayn ediyorlar. Sanırım bizler önce “Ailesiz eğitim zihniyetimizi” sorgulamalıyız.

Yeni Dünya Düzeni çerçevesinde, yeni üreme biçimleriyle babasız ailelerin planlandığı, geleneksel aile yapılarının darmadağın edileceği bambaşka bir toplumsal yapıya doğru kaydırılıyoruz. Bu vetirede bir kere ayağınız kaydı mı bunun geri dönüşü yoktur.

05 Kasım 2018

Kibir
Fatih Altaylı gibi yazarların başörtülü kızlarımıza ağız dolusu küfürler ettiği yıllardı. Cuntacı generallerin, yazarların, sanatçıların, siyasetçilerin kafalarını, Anadolu’nun fakir çocuklarına taktığı o hazin yıllar… Güçleri ancak zayıf ve mazlum insanlara yetiyordu.

Böyle bir zamanda dindar, muhafazakâr insanların bir heyecanı, muhalefeti ve isyanı vardı. İçlerinde yine korkak, dirençsiz, ezik, fırıldak tipler yok değildi ancak genel anlamda isyanlarının, heyecanlarının bir anlamı, değeri ve kıymeti vardı. Çünkü o vakitler “Dava” bir para birimi olarak henüz tedavüle sokulmamıştı.

Batıcı, seküler, laik, çağdaş, pozitivist zihniyet; bu ülkenin dindar insanlarının, değerlerinin, tarihlerinin ve kültürlerinin üzerinden bir silindir gibi geçti. Varsa bir ezikliğimiz, bundandı. Canımız yanıyordu çünkü. Bunu iliklerimize kadar hissettik. Bu bakımdan ezilenlerin sesi, vicdanı olduk.

Üniversitelerde, devlet kurumlarında, kamusal alanda hakkımız az yenilmedi. Karşımızda bizi adam yerine koymayan, soru çalarak, torpille vs. yollarla adam yerleştiren, rüşvet yiyen, ihale peşinde koşuşturan, gözü devletin hazinesinde olan, doymak bilmeyen bir tayfa vardı. Tüm bu olan bitenlere karşı haklı bir isyandı bu.

2002 yılında AK Parti iktidar olduğunda şöyle demiştim. Bu parti düzen/sistem karşıtı bir partidir. Yüz yıldır ezilen; değerleri, hakları, hukukları gasp edilen dindar insanlar artık iktidarda.

Çok güzel işler çıkardık. Kızların nasıl başörtüsü takması gerektiğini tartışan bir ülke durumundan sahici anlamda özgürlükleri konuşan bir ülke durumuna geldik. Farklılıklarımızın birer zenginlik olduğu gerçeğinden yola çıkarak; hakları, hukukları gasp edilen hemen her kesimle temasa geçtik. Yıllardır aşağılanan millet, ilk defa bu dönemde devlet dairelerinde ülkenin gerçek sahibi gibi ağırlanmaya başlandı.

Bizi ötekileştiren zihniyetle yüzleştik. FETÖ gibi insanlık tarihinin en şeytani örgütüyle ciddi bir savaş verdik/veriyoruz. Çocuklarımızı heba eden, bizi ayrıştıran, aramıza nifak tohumları atan Kemalist, seküler zihniyetin gerçek niyetini tüm çıplaklığıyla gözler önüne serdik.

Ne var ki Erdoğan son birkaç yıldır hemen hemen gittiği her yerde şu cümleleri tekrarlıyor:

“Birer fani olarak kimse kibretmesin, kimse gururlanmasın, kibir de gurur da sadece mutlak yaratıcı olan Allah'a aittir.” “Kardeşlerim Allah aşkına soruyoruz size, bize kibir yakışır mı, bize gurur yakışır mı?” “Seçim döneminde kimse 'bu benim yakınımdır, bu benim şuyumdur' diye bize aday teklifiyle gelmesin.” “ Kibir abideleri gelmesin.” “ Kibirli adam bu kapıdan içeri giremez.” Buna benzer çok sayıda uyarıları oldu Erdoğan’ın…

Peki, ne oldu da Erdoğan son yıllarda kibirden, torpilden, kul hakkından, haramdan ve liyakatsizlikten bahsetmeye başladı. 28 Şubat’ta haksızlıklara karşı bir isyan hareketi olarak doğan, büyüyen ve güçlenen bazı dindar muhafazakârlara ne oldu?

Ne olacak? Dava denilen şeyin aslında makamda, mevkide yükselme aracı olduğunu kısa sürede keşfetti bazı dindarlarımız. Başörtüsü meselesini çözünce başka meseleleri kalmadığını sandılar. Gırtlağına kadar kibre batmış bir vaziyette darphanede dava basıyorlar şimdi.

En küçük parti teşkilatının kapısından içeri girmek bile neredeyse zorlaştı. Belediyeleri, devlet dairelerindeki memurları, bürokratları, yazarları, siyasetçileri birer kibir abidesi gibi dolaşıyor aramızda. Titiz, temiz, yükü omuzlayan, samimi insanları tenzih ederiz ancak torpil, iltimas, liyakatsizlik, hazır yiyicilik, kendini beğenme şeklinde devam eden çok ciddi bir ahlaki yozlaşma yaşanıyor.

Kul hakkı yemek, emeği hiçe saymak, işi ehline vermemek, adam kayırmak, hırsa kapılmak, zayıf bulunca kibretmek, güçlü görünce dalkavukluk etmek gibi tüm bu ahlaksız tavırlar ne hazindir ki bugün ciddi bir çürümenin göstergeleridir.

Bizim yirmi yıl önceki haklı isyanımız; bugün niye şu makamda değilim neden ben de vekil olamadım vs. şeklinde bir isyana dönüşmüşse oturup düşünmemiz lazım. Hani isyan, Nurettin Topçu’nun ifadesiyle; aşk içinde sonsuza atılarak bedenini hiçe sayarcasına ıstıraba adanan bir hareketti. Hani isyan, ahlakın, merhametin, adaletin, ferdin hürlüğü noktasında yürüyecek ulvi bir hareketti. Hani isyan mütevazılık ve dert sahibi olmaktı.

“Sakıngil olmayagil kibr ile yoldaş. Kibir kandayısa onunla savaş” diyen Yunus Emre’yi ne vakit unuttunuz.

Tez elden kim olduğunuzu, nereli olduğunuzu, tarihi, kültürel birikiminizi, dininizi, imanınızı hatırlayın ve kendinize çeki düzen verin. Bu gidiş, gidiş değil.

1 Kasım 2018
Türkiye Gururla Sunar: İstanbul Havalimanı
2013 baharında “No pasaran” kışkırtmalarıyla ortalığı yakıp yıkan bir avuç çapulcu, gerçek niyetini açık etmiş ve hükümetten 3.Köprü, 3.Havalimanı ve Kanal İstanbul gibi büyük projelerin durdurulmasını şart koşmuştu. Anlayacağınız eski Türkiye’yi geri getirmek için ne gerekiyorsa yapıyorlardı.

Can Dündar denilen hain “Ben böyle bir şey görmedim” diyordu. Sonra “Çocuklar var... Gerekirse tomanın önüne yatarım” türünden twetleriyle ortamı olabildiğince harlandırmaya çalışıyordu. Hatırlayınız, zalim sultana karşı cihada çağıran imamları bile vardı Gezi’nin!

O günlerde “Diktatör Tayyip!” sloganları eşliğinde tek bir şey istiyorlardı. Erdoğan istifa etsin, havalimanı, köprü ve Kanal İstanbul gibi dev projeler iptal edilsin.

Ne çok istiyorlardı Türkiye’nin bir gecede yüzde beş binlere, altı binlere varan faizlerle boğuşan, zayıf bir ülke olmasını. Oysa Erdoğan, ülkeyi, 230 milyar dolardan 822 milyar dolarlık bir ekonomiye yükselterek, 3.5 kat büyütmüştü. Yetmedi bir de dünyanın en büyük havalimanını yapacağını söylüyordu. Affedilir gibi değildi yaptıkları!

“3. Köprü artık iki beton kuleden ibaret” manşetlerini hatırlarsınız. CHP, havalimanının iptali için Danıştay’a başvuracaktı. Şimdi de çeşitli bahanelerle karalamaya çalışıyorlar. Neticede milletimiz, Türkiye’yi bir avuç çapulcunun eline bırakmadı.

Neyse biz işimize bakalım. Cumhuriyetin 95.yılında büyük bir coşkuyla açılışını gerçekleştirdiğimiz İstanbul Havalimanı, yıllık yolcu kapasitesi 200 milyon kişiye çıkacak olan büyük bir havalimanı. 2017 yılında dünyanın en yoğun havalimanı, yıl boyunca 103 milyon kişinin yolculuk yaptığı ABD'deki Atlanta Hartsfield-Jackson Uluslararası Havalimanı idi.

76.5 milyon metrekarelik alanı ile İstanbul'un üçüncü havalimanının, 2017 yılının en kalabalık havalimanlarından iki kat daha büyük olduğu görülüyor. 2 bin uçağın iniş-kalkış yapabileceği yeni havalimanında, 350'den fazla destinasyona uçuş gerçekleştirilecek ve 250 havayolu şirketine hizmet verilecek.

6 bağımsız pisti, 500 uçak kapasitesi ve 70 bin araçlık açık otoparkı ile hizmet verir duruma gelecek olan havalimanımızı yazarken insan nasıl gururlanıyor nasıl şeref duyuyor anlatamam.

İşte, Recep Tayyip Erdoğan’ı istememelerinin bir nedeni de buydu. Gerçekte asıl istenmeyen bu ülkenin büyümesi ve dünyanın en büyük projelerine imza atmış olmasıdır. Peki, Türkiye vatandaşı olduğunu söyleyen bu insanlar ülkemize yapılan devasa projeleri neden istemez? Neden teşvik etmezler? Neden gururlanmazlar?

Bakınız bazı konularda farklı düşünebiliriz, anlaşamayabiliriz, birimizin ortaya attığı fikir diğerine ters gelebilir. Aynı dili, aynı inancı, aynı mezhebi, aynı düşünceyi, aynı rengi paylaşmak zorunda değiliz. Ancak ne olursa olsun, söz konusu Türkiye olduğunda; ülkemizin bağımsızlığı, zenginliği, kalkınması, yükselmesi söz konusu olduğunda tüm farklılıklarımızı bir tarafa bırakıp hepimiz aynı noktada bulaşabilmeliyiz.

Ülkemiz için faydalı olacak projeleri iptal ettirmek için gayret sarf etmek ya da burun kıvırmak size hiçbir şey kazandırmaz. Şayet ülke düşmanı değilseniz.

Son yıllarda başımıza envaiçeşit bela geldi. FETÖ operasyonuna maruz bırakıldık. Tüm değerlerimize, zenginliğimize, birlikteliğimize yönelik akıl almaz tuzaklar kuruldu/kuruluyor. “Bin yıl sürecek” diyorlardı. Tüm bunlara göğüs gerdik. Milletçe bir ve diri olmasını öğrendik. Tarihimizle bağ kurup, her geçen gün dünyada görünür bir ülke oluyoruz.

Havalimanları, Marmaray, Kanal İstanbul gibi devasa projeler, yerli savunma sanayi, sınır dışında gösterdiğimiz olağanüstü diplomasi vs. tüm bunlar artık ülkemizin dünyada aktör bir ülke olduğunu gösteriyor. Evet, eksikliklerimiz var. Daha çok mesafe kat etmeliyiz. Bu doğru.

Ancak ülkemiz söz konusu olduğunda bizi kutuplaştırmaya çalışan, çatışma ortamı yaratarak böylesi projelerin hayata geçirilmesine mani olan iç ve dış odakların, fanatik, marjinal kesimlerin her türlü tuzaklarına karşı da artık gözümüzü açmalıyız. Her kesimden vicdanlı, vatansever, ahlak sahibi, kaliteli insanlarla birlik olup, ülkemizi her bakımdan zenginleştirmenin yollarını aramalıyız.

25 Ekim 2018

Biz 80 milyon tek milletiz
Üç yüz yıldır İslam coğrafyasını kana bulayan, madenlerini/servetlerini sömüren, bilinçlerini körelten aşağılık bir düzenle kavgalıyız. Son yıllarda, millet olma şuuruyla bu topraklarda kalıcı olduğumuzu yeniden ilan etmek için savaşıyoruz.

Dini, ırkı, rengi mezhebi ne olursa olsun Türkiye'nin yerli, milli ve şerefli insanlarının millet bilinciyle kuşandığı bir savaşın tam ortasındayız. Ekonomik, siyasi, kültürel, eğitim ve aile birliğine yönelik topyekûn bir saldırı var. Birinden kurtulsak diğerine yakalanıyoruz.

Aynı vatanın aynı toprağın aynı dinin ve aynı medeniyetin insanları birbirleriyle çatışmaya zorlanıyor. Bu kirli, korkunç, büyük bir oyundur. Yüz yıldır İslam coğrafyasını parçalıyorlar. Küresel çete, İslam ülkelerinin savaşını, çatışmasını, kavgasını büyük bir zevkle izledi. Çünkü senaryo onlara aitti.

Kapitalist, küreselci, emperyalist ülkelerin hırsları yüzünden az insanımızı kaybetmedik. Bu hukuk tanımaz, insanlık dışı ideolojinin mümessilleri tek bir şey yaptı. O da, bin yıllık kadim birliktelikleri parçalamaktı. Bir ülkede farklılıklarla kurulan ortak aklı, ortak vicdanı ve millet olma şuurunu zedelerseniz o ülke zaten teslim olmuş demektir.

Bakınız vaktiyle Selahaddin Eyyübi’nin Kudüs üzerine başlattığı seferlerin ortak adı Oğuz Hareketi idi mesela. Irkın, bir önemi yoktu. Mevzu, devletin bekası ve istikbali idi.

Yıllar sonra devletin en zor anında 25 Kürt beyi Yavuz Sultan Selim’e şöyle seslenmişti. “Bilad-ı Ekrad'ın Osmanlı Devleti'ne iltihakı, İstanbul'un fethi zaferini tamamlayacak derecede ehemmiyetlidir.”

Bu düstur Çanakkale, İstiklal Harbi ve 15 Temmuz’da da kendini gösterdi.

Ne var ki anlı şanlı maziye sahip bu toprakların asil evlatlarına tek parti döneminde büyük bir operasyon düzenlendi. İstiklal Mahkemeleri bir Kürt gencini alıp Türkçe bilmediği gerekçesiyle gece yarısı idam etti.

Tarık Zafer Tunaya’nın anlattığı gibi; ”Harf devrimini olanaklı kılan etken her şeye rağmen Osmanlı kitaplarını dolduran hatırı sayılır birikimin büyük ölçüde bir Orta Çağ birikimi olmasıydı.”

Tarık bin Zeyyad’ın İspanya’yı fethederken gemileri yakması gibi, bir de Osmanlı kitaplarındaki Orta Çağ birikimiyle ilişkileri kopartmak için bu milletin hafızasına da operasyon yapıldı.

Öyle ki, CHP’nin 1935 tarihli programında; “Törütgen yetkiler, yoğaltmanlar, ertik okulları, taplamak, irde kaynağı, çıkat tecimi için kipleştirmek…” gibi tuhaf kelimler yer aldı. Anlaşılması için bir de yanına 170 kelimelik bir sözlük yayınladı CHP.

Milletimizi tarihinden kopartmak, tüm kazanımlarından/birikiminden mahrum etmek, dahası onları anlaşılmaz kılmak ve hafızasını boşaltmak için ne gerekiyorsa yapıldı. Selahaddin Eyyübi’nin Türklüğü elinden alınmış yerine “Beyaz cilt, brakisefal kafa, ince burun, düz ağız ve A grubu kana sahip” yeni bir Türk gelmişti.

Başında şapka, ezanı Türkçe, modern giyimli, balo tertipleyen, Cuma namazı da kılan, kendinden başka varlık tanımayan, ancak içi boş, ruhu alınmış bir Türk iskeleti...

Tacettin Dergahı’na kapanarak, mana âleminin verdiği ilahi ilhamla on gün içinde bize muhteşem bir hediye bırakan ve beş kuruş para almayan Akif’in o mana yüklü şiiri bir besteyle kuşa çevrilmedi mi? Oysa Erdoğan’ın ifadesiyle asıl andımız İstiklal Marşı’mızdı.

Ama istenilen Türklük böyle bir şeydi. Ruhsuz, tarihsiz, Batı hayranı, pozitivist, mekanik bir varlık. Buna rağmen yıllardır milletimizi mağdur eden darbeler, sefalete mahkûm bırakan ekonomik krizler, yasaklar, baskılar, zulümler, hemen her vahim hadise İttihat Terakki milliyetçiliği üzerinden yapıldı. Oysa onlar, bu ülkede kadim değerlerimizi, kimliğimizi, örfümüzü, Türklüğümüzü bahane ederek servetlerine servet, itibarlarına itibar katan büyük bir saltanat inşa ettiler.

Hatırlayınız, 27 Nisan 2007’de “Cumhuriyetimizin kurucusu Ulu Önder Atatürk’ün, -Ne mutlu Türküm diyene- anlayışına karşı çıkan herkes Türkiye Cumhuriyeti’nin düşmanıdır ve öyle kalacaktır” denilerek e-muhtıra verilmedi mi? Tayyip Erdoğan ne yapmıştı da muhtıra verildi bu ülkede?

Allah, tarihin bu evresinde Türkiye'ye yeniden bir yol tayin etti. 15 Temmuz’da Çanakkale ruhunu dirilten bu toprakların evlatları Endülüs’ü, Kudüs’ü, İstanbul’u, Selahaddin Eyyübi’yi, Fatih’i, Sultan Alparslan’ı hatırladı. İşte asıl operasyon buraya yapıldı. Irkçı tuzağa düşmeyelim.

22 Ekim 2018

Irkçılık tuzağına dikkat!
Danıştay 8.Dairesi, bir sendikanın açtığı dava üzerine, kendini yürütmenin yerine koyarak ve akıllara ziyan bir gerekçeyle Öğrenci Andı’nı kaldıran kararı iptal etti. Danıştay, Öğrenci Andı kaldırılmadan önce “Bilimsel ve pedagojik araştırma yapılmadı” diyor.

Sonra, “Öğrenci Andı’nın kaldırılması, ancak bu değişikliği hukuka uygun kılacak bir bilimsel gerekçeye dayanması halinde olanaklıdır” dahası “Aidiyeti güçlendiren ve öğrencilerde değer oluşumuna katkı sunan bir yemin metnidir” gibi gerekçelerle, geçmişte örneklerini bolca gördüğümüz türden trajikomik bir karara imza atıyor.

Vahim olan, fırsatını bulduklarında Yargı’da eski Kemalist düzeni geri getirmeye hazır bir zihniyetin hala devam ediyor olmasıdır. Eğer önünü alamazsak benzer bir kararın başörtüsü ve katsayı için de verilmeyeceğinin bir garantisi yok.

Bu yüzden, Danıştay'ın Öğrenci Andı kararına ilişkin, "Danıştay kararının bana göre tartışılacak bir yanı yok” diyen MHP Grup Başkanvekili yanılıyor. Çünkü Danıştay 8. Dairesi, Bekir Bozdağ’ın da ifadesiyle hukuka uygunluk denetiminin sınırlarını aştı, dahası yürütmenin takdir yetkisini bizzat kullandı. Tam da bu noktada tartışılması gerekmiyor mu?

Kemalist devletin yetiştirdiği akademisyenlerden biri olan İlber Ortaylı ise; “Herhalde geri gelecek, kalkması küstahlıktı” diyerek vaktiyle andımız uygulamasını kaldıran siyasi iradeye saygısızlık yapmıştır.

“Türk olmayanların Türk vatanında bir hakkı vardır, o da hizmetçi olmaktır, köle olmaktır.” (M. Esat Bozkurt) ya da “Türk’e ve Türklüğe riayet etmeyeni ezeceğiz. Memlekette hizmet edenlerden talep edeceğimiz, her şeyden evvel Türk ve Türkçü olmaktır.” (İsmet İnönü) gibi faşizm rüzgârlarının estiği bir dönemde yazılan ve bir tapınma ritüeli olarak uygulamaya sokulan Öğrenci Andı’nın bilimsel, pedagojik kaygılarla ezberlettirilmediği bir gerçek.

Kaldı ki bu metni yazan şahıs, Alliance İsraelite Üniversalla okullarından mezun olan ve elinde makinayla kafatası ölçen, ezanı Türkçeleştiren ırkçı, faşist bir adamdı.

2013 yılında Öğrenci Andı’nın kaldırılması için başlattığım bir kampanyaya şu cümleleri yazmışım: “Toplumsal çatışmaların bir nedeni de, katı ideolojik tutumların ve toplumda, kendi ırkının, kendi sınıfının, ya da kendi inancının bir başkasına üstün olduğu bilincinin, özellikle eğitim aracılığıyla kazandırılmaya çalışılmasıdır. Ulus devletçi sistemler, eğitim aracılığıyla toplumun tüm kesimlerine tek bir ideolojiyi dayatarak, bireylere “Benim dünyamın dışındakiler işe yaramaz” duygusunu aşılamaya çalışmıştır.”

Burada bir Oğuz Türk’ü olarak beni rahatsız eden, imparatorluk bakiyesi bu ülkenin evlatlarının ırkçılık virüsüyle ruhlarının tahrip edilmesiydi. Çünkü ırkçılık bir ruh hastalığıdır ve insanları ayrıştırır, böler, parçalar.

Yazılarımda hep vurguladığım gibi, bakınız çocuklarda sınıf bilinci yoktur. Onlar için oyun arkadaşlarının bir Kürt, Türk, Arap, Çingene, Ermeni, Suriyeli olmasının önemi yoktur. Çünkü henüz fıtratları bozulmamıştır. Bunu, okulda Andımız gibi ırkçı metinlerle, ders kitaplarından ya da evde öğreniyorlar.

1933’lü yılların zihinsel atmosferinde doğan ırkçı, militarist uygulamaları, bugün “Aidiyet duygusunu güçlendiriyor” gerekçesiyle yürürlüğe sokmak isterseniz, bu ülkenin çocuklarına telafisi zor, büyük bir hasar vermiş olursunuz.

Kaldı ki her gün askeri komutlarla hizaya çekilerek, varlıkları Türk varlığına armağan ettirilen çocuklar sınıflarına girdiklerinde kendilerini “Batıcı bir eğitim sistemi” bekliyor olacak.

Demem o ki maharet, 1930’lu yılların ırkçı zihniyetini tekrar çocukların önüne koymak değil, bu ülkenin çocuklarını tarihlerinden koparan Batıcı eğitim sisteminin topyekûn değiştirilmesi ve her kesimden yerli insanla ülkemizin her sahada gelişmesi ve büyümesidir. Tartışmamız gerek budur.

Andımız geri gelmeyecek onu biliyorum ancak ürkütücü olan; ülkede ırkçılığın dalga dalga büyüyor olmasıdır. Diğer taraftan da 15 Temmuz’da ülkenin bekası uğruna tesis edilen ittifakı parçalama tuzağıdır bu.

Küresel çete, bizleri etnik ve dini kimlik üzerinden çatıştırmaya devam ederken diğer taraftan servetlerimizi, değerlerimizi elimizden alıyor ve bizim direnme gücümüzü kırıyor. Biz “Tek millet” dedikçe birileri ırkçılığı gündemimize taşıyor. Salih Tuna’nın dediği gibi;” Türkiye parçalandıktan sonra, ‘Ne mutlu Türküm’ desen ne olur, demesen ne olur

Çareyi Batı’da arayan zihniyetin iflası
1839 yılı Osmanlı modernleşme tarihinde bir dönüm noktasıdır. 1826’da Yeniçeri Ocağı kaldırılarak modern usullere uygun olarak Asakir-i Mansure-i Muhammediye’nin kurulması ve padişahın kendi iradesiyle yetkilerini kısıtlaması tarihimizde büyük bir demokratikleşme hamlesi olarak görülür. Ne var ki hayal kırıklığı ve ezikliğin tavan yaptığı bir dönemdir bu.

Bu dönemde Avrupa’dan uzmanlar getirilmesi, yurtdışına gönderilen öğrencilerin ve modern eğitim kurumlarının tesisi gibi sayabileceğimiz yeni adımlar atılmaya başlandı.

Yurt dışına öğrenci gönderme uygulamasının öncülerinden Hüsrev Paşa, 1830 yılında masraflarını kendi cebinden karşılamak suretiyle beş öğrenciyi Paris’e gönderdi. Sonra arkası kesilmedi. Londra’ya Viyana’ya, Paris’e mühendislik, inşaat ve askeri alanlarda tahsil görmesi için öğrenci gönderilmeye devam edildi.

1856’ya gelindiğinde öğrenci sayısı 56’ya yükselmişti. Islahat Fermanı’nın imzalanmasıyla yani Osmanlı tebaası gayrimüslimleri Müslümanlarla eşitleyen ve onların koşullarında düzenlemeler yapan bu fermandan sonra gayrimüslim öğrenciler de yurtdışına gönderilmeye başlandı.

Talep çoğalınca Osmanlı, bu sefer de Paris’te bir okul açma ihtiyacı hissetti. Bu fikir, Mısır valisi Kavalalı Mehmet Ali Paşa’dan çıktı. Çünkü o, 1813 yılından beri zaten Avrupa’ya öğrenci gönderiyordu. Milano, Floransa ve Roma’ya kafileler halinde farklı alanlarda tahsil görmesi için öğrenciler gidiyordu. Öyle ki dönenlerden Osman Nureddin adlı bir öğrenci sonra Bahriye Nazırı dahi olmuştu.

Mısır’dan sürekli öğrenci transfer ediliyordu. Dönenleri de önemli vazifeler bekliyordu. Uzatmayalım, 1857 yılında Mekteb-i Osmani, Paris’te açılır. Bu okul 9 yıllık bir kira sözleşmesiyle yürürlüğe sokuldu. Okul, Sultan Abdülmecid’in izniyle 6 Kasım Cuma günü bir törenle açıldı. Okulun müdürü 1877 yılında Galatasaray Lisesi’nin de müdürü olacak kişi olan Ali Nizami Bey’di.

Paris’te Ermeni çocuklar için bir de Mekteb-i Muradyan açılır. Masrafları yine devlet tarafından karşılanan Ermeni çocuklarının tahsil gördüğü bir okuldur burası. 1840-1856 yılına kadar yaklaşık 69 öğrenci Paris’e gönderildi. Bunlardan 12’si gayrimüslim idi. 1856-1869 yılına kadar gönderilen 153 öğrenciden ise 56’sı gayrimüslim idi.

Sonrasında sanayi ve tarıma varana kadar hemen tüm alanlarda devlet, Batı usulleriyle gerçekleştirilecek bir kalkınma hamlesine tabi tutuldu. Avrupa karşısında düşülen ezikliğin yine oradaki gelişmeleri Osmanlı topraklarında tatbik etmekle aşılabileceğini inanan bir zümre vasıtasıyla yapılıyordu bunlar.

Fransız devriminin getirdiği, toplumsal alanı da kuşatan ideolojik ilkeleri kendi topraklarına uyarlamayı düşünen bir kafanın düştüğü çaresizlik…

Ne var ki 1838 yılında İngilizler imzalanan Balta Limanı Anlaşmasıyla Osmanlı, piyasadaki tekellerin çoğunu terk ediyordu. İngiliz dostu Mustafa Reşit Paşa’nın da dahliyle Osmanlı ekonomisi tasfiye edilmişti. Yerli ürünlerin direnemediği ve imalathanelerin iflasıyla sonuçlanan hazin bir anlaşmaya imza atılmıştı.

Ama biz yurtdışına öğrenci göndermek suretiyle illa modernleşecektik… Öyle ama daha 1833 yılında İngiliz Dışişleri Bakanı Lord Palmerston İstanbul’daki İngiliz elçisi Lord Ponsonby’e “Türk/ Osmanlı sanayi mutlaka engellenmelidir” diye yazıyordu. Öyle de oldu. İngiltere, Osmanlı topraklarında kısmi ticari serbestisi kazanmıştı.

İngiltere’ Mısır Valisi Mehmet Ali Paşa’ya da anlaşmanın gereğini yapması için direktif verdi ve orada da fabrikalar iflas bayrağını çekti. Kısacası Hristiyan devletler, aralarındaki teknolojik dayanışmadan Osmanlıyı ısrarlar uzak tutuyordu.

İlk borçlanma teşebbüsü de Mustafa Reşit Paşa’nın üstün gayretleriyle 1850 yılında oldu. Mustafa Reşit Paşa, Fuad Paşa, Mithat Paşa gibi reformcuların marifetiyle ülke topyekûn iflas ettirildi.

Batı okullarında tahsil gören zevatın döndüğünde önemli devlet kademlerinde görev almaları ve bunun kültür sanat, edebiyat, siyaset, ekonomi ve askeri alanlarda etkisini göstermesi Ahmet Mithat’ın “Felatun Bey ile Rakım Efendi” romanında da işlediği gibi ancak kepazelik içinde hayat süren bir alafranga züppe profili ortaya çıkardı.

Bir imparatorluğu işte böyle parçaladılar. Yavaş yavaş, tahsille… Siz siz olun eğitimi yabana atmayın. Daha bunun Cumhuriyet/CHP dönemi de var ama şimdilik yerim kalmadı. Başka yazıya…

1 Ekim 2018

Kendini Bil, Kendine Gel!
Sokrates, Delphi Tapınağı’nın kapısında yazılı olan “Kendini bil”(Gnothi seauton) sözlerinin içini doldurmak istercesine evvela kendini bilmekle işe koyulan ve sınavsız/sorgulanmamış bir yaşamın yaşanmaya değmeyeceğini ifade eden bir erdem yolcusuydu.

Hz. Muhammed (as.) de “Kendini bilen Rabb’ini bilir” demişti. Yunus’un “İlim kendini bilmektir” sözünü de ilave edelim. İnsanın kendini bilmesi, kendini gerçekleştirmesi, insanlaşma yolunda gayret sarf etmesi; kâinatta tesis edilen ahengin, uyumun en temel unsurlarından birisidir. Yani insanın evrendeki uyumu kendini bilme/ gerçekleştirme ve bir “İnsan-ı kâmil” olma sürecidir.

İbn Arabi, Fusûsu’l Hikem’de şöyle der; “ Bilmelisin ki Allah, insan denilen varlığı kusursuz bir şekilde ruh, beden ve nefs olarak kendi suretinde yarattı.” İnsanı, varlıklar arasındaki en mükemmel varlık olarak gören Arabi’ye göre insan, âlemin ruhudur, anlamıdır. Yani insan olmadan âlem ruhsuz bir bedene benzer. Öyle ki insan yaratılana kadar âlem, cilasız bir ayna gibidir. İnsan bu aynanın cilasıdır.

Yine Arabi’ye göre; Hakk karşısında insan, göz için görmeyi sağlayan göz bebeği gibidir. Bu nedenle “İnsan” diye isimlendirilmiştir; çünkü Allah, onun vasıtasıyla yarattıklarına bakar ve onlara merhamet eder… Âlemde insan, yüzükteki kaş gibidir. Kaş, padişahın hazinelerine vurduğu mühür ve nişandır. Allah, insanı bu nedenle “Halife” diye isimlendirdi. Mühür hazineleri nasıl korursa, Allah da insan vasıtasıyla âlemi korur…

İnsan, özel ve özgün bir değer ifade etmektedir. O, sadece Allah’ın âlemi yönetişindeki halifesi değil, aynı zamanda Allah’ın bilinmesi ve tanınmasındaki yegâne araçtır da.

Bakıldığında insan; koca bir kâinat, içi alabildiğine geniş, bir o kadar da ilahi nizama uygun, uyumlu ve ölçülü… Bu yüzden kâinattaki ölçünün, ahengin, uyumun insandaki tezahürü “Özgürlüktür” diyebiliriz.

İnsan özgürleştikçe, kendini bilir, insanlaşır ve ilahi nizamın en temel unsurlarından biri haline gelir ve ancak o zaman kendi ekseni etrafında dönmeye başlar. Yani kendi bilen, Rabb’ini bilir, ölçüyü bilir, ölçülü olur, özgürleşir ve insan olur.

Allah, insan ve âlem arasındaki ilişkiyi ontolojik, epistemolojik ve metafizik olarak ele almalı ve manevi kişilik eğitiminden geçerek, insan olmanın şerefini kaldığımız yerden yakalamanın yollarını aramalıyız.

Bir ara “Çocuğunu kaybetmiş bir annenin telaşı var üzerimizde” demiştim. Çünkü bana göre insanoğlu yeryüzüne bırakılmış olmanın şaşkınlığını hala üzerinden atamadı. Panik halindeyiz. Acele ediyoruz. Ortalama 70 yıllık gibi kısa bir ömürde nereye yetişmek istediğini bilemeyen insanların bu aceleci tavrı hakikaten endişe verici. Her geçen gün insan olma durumundan uzaklaşan yığınlara dönüşüyoruz.

O yüzden “Kendini bil ve tanı yani kendinden uzaklaşma, kendine yabancılaşma” diyor arifler. Çünkü insan olabilmek yaratılmışların içinde en şerefli konuma yükseltilmiş olmak anlamına geliyor. Bu şerefe ve onura layık tutum ve tavır geliştirebiliyor muyuz? Asıl sorulması gereken soru bu.

Bugün Türkiye nüfusunun %60’ı hemen her gün üç saatini sosyal medyada geçiriyor. Sahte, sanal bir hayatın hastalık kapmış, her geçen gün tükenen canlıları gibiyiz.

Goethe, “Akılsızlar, hırsızların en zararlısıdır” der. Çünkü zamanımızı, huzurumuzu, insanlığımızı, derinliğimizi çalarlar. Sosyal medya trendleriyle birer denek haline dönüştüren zavallı çaresiz insanlar…

Ne görürse, duyarsa sindirmeye çalışan ve adeta bir obeze dönüştürülen insanlar… Bulanıklaşan zihinler… Nefsini bilmekten, kendini tanımaktan uzak, gittikçe insan olduğunu unutan birer nesnelere, mekanik robotlara dönüşüyoruz. Oysa Yunus’un ifadesiyle bizler “Dünyaya ölmek için değil olmak için geldik.”

Tamamen tüketme üzerine kurulan ve dönen çarkın işleyen birer cıvatası konumuna indirgendi insanlık. Güdülerinin esiri haline gelmiş bir köle topluluğu bu.

Artık kimse “İnsan nedir, ben kimim?” sorusunu sormuyor. Belki bu sorunun cevabı insana ekstra bir yük yükleyecek. Kaçıyoruz bundan. İnsanın gözden düşürüldüğü, nesneleştirildiği her daim üstü örtüldüğü bir acayip çağ bu.

Şems’in “Mademki eşref-i mahlûkattanız yani varlıkların en şereflisiyiz. O vakit attığın her adımda yeryüzünde Allah’ın bir halifesi olduğunu hatırla. Buna yakışır bir soylulukla hareket et” düsturunu çiğnedik. Oysa bu, kendini bilmenin bir adımıydı. Sükûnet, sükûn, yani barış, yani insan, erdem ve ahlak demekti.

Andrei Rublev’den (Tarkovsky) bir replikle noktalayalım. “İnsanlara insan olduklarını daha çok hatırlatmalıyız.”

20 Eylül 2018
Menderes’in celladının parasını kim ödedi?
Tarih, 27 Mayıs 1960. O gün yaşananlar, Türkiye’nin alnına sürülmüş kara bir leke olarak kaldı. Türk demokrasi tarihinin unutamayacağı zaman dilimlerinin de başlangıcı olmuştu. Halkın seçmiş olduğu hükümet görevden el çektirilmiş, yüzlerce insan çöp kamyonlarıyla hapishanelere taşınmış, Yassıada yargılamalarıyla da idama kadar giden olaylar birbirini izlemişti.

Yüksek Adalet Divanı adı altında sözde adalet dağıtan mahkemenin başkanı, tüm pişkinliğiyle “Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor” diyordu.

Geçtiğimiz 17 Eylül, Başbakan Adnan Menderes’in idamının 57. sene-i devriyesiydi. Aylarca süren yargılamalar ve yapılan işkenceler sonucunda çıkan karar neticesiyle Başbakan Adnan Menderes, Dışişleri Bakanı Fatin Rüştü Zorlu ve Maliye Bakanı Hasan Polatkan’ın idamlarına karar verilmiş; Cumhurbaşkanı Celal Bayar’ın yaşı infaz sınırını aştığından dolayı, cezası ömür boyu hapse çevrilmişti. Eh, ne de olsa kendileri Alliance İsraelite Universelle okullarından mezundu!

Menderes 1950 seçimlerini % 48, 1954 seçimlerini de % 57.6 oy oranıyla kazandığında bir daha kırılamayacak bir rekora da imza atmıştı. (Bu oy oranını bir daha hiçbir parti sağlayamadı.) İktidara geldiğinde fakir Anadolu halkının umudu olmuş, ayrıca TSK içinde darbe yanlısı olduğu tespit edilen askerleri görevden alarak orduyu temizlemiştir.

CHP yönetimini, İttihat ve Terakki dönemlerinin zihniyetiyle bağ kurarak eleştirmiş ve CHP’nin halktan ne kadar kopuk bir parti olduğunu daha o zamanlar dile getirmiştir.

Özellikle meclis konuşmalarından birinde yapmış olduğu “Bütün seçimlerde mağlup olurlar, yine de memleket bizimledir derler. Hükümet işlerinde şimdiye kadar başarı gösterememişlerdir. Gölge etmesinler başka ihsan istemiyoruz” sözleri bugün de CHP’nin içinde olduğu durumu gözler önüne sermiyor mu?

“Millete mal olmuş inkılapları muhafaza edeceğiz. Millete mal olmamış inkılapları tasfiye edeceğiz” diyerek Türkçe ezan uygulamasına son vererek tekrar Arapça şekliyle okunmasını sağlayan Menderes bunun bedelini canıyla ödedi.

“İktidar hastaları” olarak nitelendirebileceğimiz CHP tayfası ve askerler tarafından hazırlanan darbe süreciyle görevinden alınan Menderes, aylarca kalmış olduğu 6 metrekarelik hücresinden 17 Eylül sabahı alınmış, doktorların yapmış olduğu muayene neticesinde idamına engel bir durum olmadığına karar verilmiştir.

İmralı’ya götürüldüğünde idam kararı yüzüne okunurken “Allah, milletimize zeval vermesin” diyen Menderes’e sıranın kendisine geldiği bildirilmiştir. Fotoğrafı çekildikten sonra idam gömleği üzerine giydirilmiş, elleri arkasından bağlanmış ve iki gardiyan eşliğinde darağacına doğru yürümüştür.

İdama götürülmeden önce üzerinden çıkan kâğıt parçasında, Peygamber Efendimizin sıkıntıya düşenler için okunmasını tavsiye ettiği Tevbe Suresi’nin son iki ayeti yazıyordu. Son sözleri; “Hayata veda etmek üzere olduğum şu dakikalarda devletime ve milletime ebedi saadetler dilerim. Karımı ve çocuklarımı şefkatle anıyorum” olmuştur.

İdamdan korkmadığını ancak tarihe bir hırsız olarak geçmekten korktuğunu, şeref ve haysiyetinin korunmasını talep ederek hayata veda eden merhum Menderes’in evinin kapısına iki gün sonra asılan kâğıtların birinde neden asıldığı açıklanırken diğerinde ise celladına ödenen para miktarı yazıyordu. Darbeciler cellada ödenen parayı da ailesine ödetmişlerdir. Ne büyük bir zulüm bu!

Bir de utanmadan Hürriyet ve Anayasa Bayramı ilan ettiler.

17 Eylül 1961 günü Türk milletinin iradesini küçümseyen vesayetçi zihniyet, yıllar sonra 15 Temmuz’da bir kez daha hortlamış ancak milletimiz darbe zihniyetini bir daha geri dönmemek üzere kaldırarak tarihin seyrini değiştirmiştir.

Bugün de ülkemiz üzerinde oynanan oyunların baş aktörleri darbelerle yapamadıklarını çevremizi kan gölüne çevirerek, Ortadoğu üzerinden sıkıştırarak, parasal operasyonlar düzenleyerek gerçekleştirmeye çalıştırmaktadırlar. Menderes’e yaptıklarını Erdoğan’a da yapmak isteyip de yapamamanın hıncıyla sürekli saldırmaktadırlar.

“Yeter söz milletin” diyerek Türkiye’de demokrasi mücadelesine öncülük etmiş ve Anadolu’nun sesi ve umudu olmuş merhum Menderes, bu topraklarda ezanlar okunduğu müddetçe Türk halkı tarafından daima hayırla yâd edilecektir.

Bu ülkede artık ikinci bir Menderes hadisesi yaşanmayacaktır. Bunun için her türlü savaşa hazırız.

03 Eylül 2018

Ezoterizm, Okültizm ve Newton
1642 yılının Aralık ayının 24’ünü 25’ine bağlayan gece sabaha karşı iki sularında bir çocuk dünyaya geldi. Bu doğum aynı zamanda İsa Mesih’in doğumuyla aynı gün ve saatte gerçekleşmişti. Yerel kilisede İsa’nın doğumunu kutlamak üzere ayin yapılırken, yetim bir çocuk olarak dünyaya gelen bu prematüre bebeğin bir mucize olduğu söyleniyordu. O bebek Isaac Newton’du.

Biz onu yerçekimi kanununu bulan bilim adamı olarak biliriz. Oysa o, hayatını kadim kutsal metinleri ve onlarda şifrelendiğine inandığı gizli bilgileri çözmekle geçirdi. Ve bunu hep sakladı. Bir misyon üzere dünyada bulunduğuna inanıyordu. Kadim Mısır ve Mezopotamya metinlerine aşırı derece düşkün birisiydi. Öyle ki gizli ilimler üzerine tam 800 dosya çalışma hazırladı.

VIII. Henry döneminde özel olarak darphanede altın üreten Newton, simyacılar tarafından “Kleopatra” kod adıyla bilinen formülün şifrelerini çözmüş ve bazı metalleri altına dönüştürmeyi başarmıştı.

Özellikle “Danyal Kehanetleri” üzerine çalışan Newton’un bazı kehanetleri de ortaya çıkmıştı. Örneğin: 1948 yıllında İsa’nın yeniden doğacağını söylemişti. İsrail kuruldu. Yine ona göre 2370 yılına kadar Hristiyanlık tamamen ortadan kalkacak ve yerine bir “Barış Dini” kurulacak.

Gül ve Haç Kardeşliği Örgütü’ne üye olan Newton, gizli ilimler üstadıydı, tıpkı Kepler, Kopernik, Spinoza, Campanella, Engels, Marx ve diğerleri gibi. Akademi oligarşisi ve Türkiye’deki pozitivist aydınlar bu Okültistleri bilerek görmezden geldi.

Peki, bugün dünyada birçok gizli örgüte kaynaklık eden Ezoterizm, Alşimizm ve Okültizm nedir? Okült, kelime anlamıyla gizli demektir. Gizli güçlere duyulan bir inançtır. Ezoterizm ise içsel/batini olan demektir. Ezo; içte saklı olan gizli. Ter; içte gizlenmiş olana karşı olan anlamındadır. Yani, içsel olanın dışsallığının araştırılması. Alşimizm (simyacılık) ise eski çağların kimyasıdır.

Okültizm, 19. yüzyılda Sosyalizm ve Komünizm gibi akımların ortaya çıkmasıyla birlikte literatüre girdi. Marx, Okültist bir filozoftu örneğin. Konverso olarak adlandırılan Yahudiler (önceleri Alumbrado örgütünü kuranlar) Camisards adlı örgütü kurarak Avrupa’da ihtilalin ateşini körüklemişlerdir.

Kaldı ki revalution bir Okült terimidir. 20. yüzyılda ihtilalci olarak bilinen birçok örgütün yolu mutlaka Camisard gizli örgütüyle kesişmiştir. Örneğin Rosa Lüksemburg ve Karl Liebnecht gibi.

Ezoterizm, Alşimizm ya da Hermetizm, Almanya’da Hitler’in de ilgi alanına girmiştir. Sadece Almanya değil İngilizlerin de ilgi alanındaydı. Bugün de İsrail’in bir numaralı gündem maddesidir. Örneğin İngilizler, Alşimizm öğretisiyle eğittikleri Karl Malchus adlı bir ajanı Almanya’ya sokarak Okült merkezlerini yöneten Şef Heinrich Himmler’in gizli çalışmalarını, belgelerini almışlardı.

İskenderiye kütüphanesinin yakılmasıyla birlikte Eski Mısır, Mezopotamya’dan kalmış olan hermetizm, büyü, sihir, mantic dallarına ait bazı el yazmalar Harran’a kaçırıldı. Daha sonra Konstantiniye’de bulunan Mikhail Psellus adındaki ilginç bir adam Ayasofya’da gizli bir bölüm açtırdı ve bu bölüme kendisine emanet edilen el yazmaları yerleştirdi. Psellus, bu el yazmaların adına Hermetıcum koydu.

Okültisleri, öyle büyü, sihir, peri, cin vs. ile uğraşan falcı tiplerle karıştırmayalım. Bu aynı zamanda çok ciddi bir bilim alanı. Alşimistler siyasetle uğraşmadılar ve Kilise’nin İznik Konsili’nden sonra uyguladığı vahşete 1500 yıl direnen insanlardı. Descartes ve Robert Boyle de Alşimist filozoflardandı. Bugün Batı’da sekülerizmin yerleşmesinde öncü rol oynayan Alşimistler, kilise’nin dogmalarına karşı savaş açmışlardır.

Newton en büyük üstadının Pisagor olduğunu söyler. Çünkü Pisagor çok ciddi bir Okültist idi. Bizde Anadolu Ezoterizm’inin en dikkat çekici isimlerinden biri olan İbnül Arabi de gizli ilimlere vakıf bir isimdi.

Ezoteristler ve Okültistler doğanın ve evrenin görünmeyen yasalarını sırlarını anlamaya ve çözmeye çalışan insanlar olarak bilinir. Sıkıntı odur ki bugün Masonik yapılar, Gül ve Haç Kardeşliği gibi gizli örgütlerin beslendiği yer de tam olarak burasıdır.

Kutsal metinler üzerinde çalışmalar yapan bu insanlar, kehanetler üzerinden yola çıkarak yeni bir dünya tasarımı hedeflemektedirler. İsrail bugün o el yazmalarının peşindedir. Bilemiyorum belki de Ayasofya’nın bir önemi de budur.

Newton’un, Spinoza’nın (altın üretiyordu) bu yönünü bizlere duyuran ve bu konularda ciddi çalışmalar yapan Aytunç Altındal’ın “Kutsal Kitabın Yorumu, Sir İsaak Newton” adlı kitabını okumanızı öneririm.

30 Ağustos 2018
Eğitimde köklü reform şart
Türkiye'nin 1924 yılından beri aşamadığı ve bir türlü çözüme kavuşturamadığı ciddi bir eğitim sorunu vardır. Eğitim, 1945 yılına kadar devrimlerin toplumda içselleştirilmesi ve yeni bir vatandaş modelinin oluşturulması için araç olarak kullanıldı. Kısacası tarihi ve kültürel birikimi yok sayan/inkar eden, Batı değerlerini özümseyen, kendine yabancı bir neslin yetişmesine hizmet etti.

Bilindiği gibi 1923'ten 1944'e kadar Mussolini İtalya'sında Faşizm, 1933'ten 1945'e kadar Hitler Almanya'sında Nazizm ve 1928 ile 1953 yılları asında Sovyetler Birliği'nde Sosyalizm adı altında çeşitli ideolojik adlandırmalarla toplumlar dönüştürülmeye çalışıldı.

Dolayısıyla bu ülkelerde eğitim ciddi bir toplumsal dönüştürme aracı olarak işlev gördü.
Örneğin Hitler, Ari kolonileri oluşturarak bir Ari imparatorluğu kurmayı hedefliyordu. Bu sebeple Nasyonal Sosyalist Eğitimin temellerini attı. Çünkü bedensel ve zihinsel olarak birbirine benzeyen; ırka dayalı homojen bir toplumu ancak eğitim aracılığıyla gerçekleştirebileceğine inanıyordu.

Öyle ki Hitler, bazı müfredat değişikliklerini bizzat kendisi yapmış ve özellikle tarih dersine büyük önem vermişti. Alman çocukları bu öğretimle süper bir ırkın üyeleri olduklarına inandırılmıştı. Irksal sağlık ve biyoloji dersleri romantikleştirilmiş, bir folk mitolojisi ve modernleştirilmiş bir barbarlık katılarak eğitim, pozitivist bir yöntemle servis edilmişti.

18. yüzyıl Batı dünyası, John Calvin'in de etkisiyle çocukluğun bizzat aşılması gereken kötü bir dönem olduğunu düşünüyordu zaten. Çocuklar 18, 19 ve 20. yüzyıllarda yetişkinlerin bir "gelecek hesabı" olarak görüldü.

Zorunlu ve ücretsiz olarak sunulan eğitimin kurumsallaşması her ne kadar 1806 yılında yapılan Jena Savaşı'nda Napolyon'un parasız ordularına yenilen Prusya'nın Alman felsefeci Fichte'nin de yardımıyla bir çıkış yolu olarak ortaya atıldığı söylense de ben bunun arka planının daha karanlık olduğunu düşünüyorum. George Orwell'den ilhamla söyleyecek olursak; eğitim bugün her eve sokulmuş TV gibi bir propaganda aracıdır.

Örneğin 19. yüzyılda Almanya'da anaokulu fikrini ilk ortaya atan Friedrich Froebel'in de nihai amacı çocukları küçük yaşlardan itibaren sisteme dahil etmekti.

Türkiye'deki eğitim sistemi de 19. yüzyıl dünyasını kasıp kavuran totalitarizm rüzgarından etkilenerek inşa edildi. 10. Yıl Marşı'nda da ifade edildiği gibi "İmtiyazsız, sınıfsız kaynaşmış bir kütle" oluşturma hedefine hizmet etti.

Öyle ki yukarıda ifade ettiğim dönemlerde toplumu dönüştürmeyi hedefleyen totaliter ideolojilerden hiçbiri "dile" dokunmazken Türkiye, dil devrimi adı altında geçmişle olan tüm bağları bir anda kopararak çıtayı bir hayli yükseltmişti.

O dönemin paradigmasına uygun bir zihniyetle kurgulanmış, yüz yıldır bir türlü yerli ve milli olamamış, kendi olamamış bir eğitim sistemimiz var. Sistem diyoruz çünkü felsefesi hiç olmadı. Bugün bir eğitim sorunundan konuşacaksak(konuşturmuyorlar) eğer, işe önce buradan başlamamız gerekiyor.

Bugün eğitim hayatını tanzim eden yasa 1973 yılında yürürlüğe sokulan 1739 sayılı Milli Eğitim Temel Kanunudur. Bu kanunun da ruhu 1924 yılına aittir. Mevcut eğitim yasalarına dokunmadan eğitimde bir reformdan bahsedebilir miyiz?

Bugün eğitimin ana sorunu; mevcut sistemin anlayış olarak bir önceki yüzyılın değerleriyle kodlanmış olmasıdır. Son 16 yıllık AK Parti döneminde de bu çerçevede yapılan köklü bir değişiklik/reform olmadı.

Medyamız 16 yıldır, bir bakanın yaptığı değişiklikleri gelen başka bir bakanın değiştirmesini "eğitimde devrim niteliğinde reform" diye pazarladı. Bu hep böyle devam etti. Bizim gazetelerin sayfaları 16 yıl boyunca, eğitimde devrim niteliğinde reform başlıklarıyla süslendi.

Oysa gelen her bakanın yaptığı gevşeyen bir iki cıvatayı sıkıştırmak oldu. Sonuç; sınav manyağı edilmiş çocuklar, bol torpilli müdür atamaları, başarısızlık, disiplin adı altında verilen eğitim, yeteneklerini keşfetmeden büyüyen mutsuz bir nesil.

Yeni sistemle birlikte gelen yeni bakanın eğitim kökenli olması bir nebze olsun bize umut aşılıyor. Bu devasa sektörün sorunlarının çözümünde nereye kadar yol alabilecek bunu zaman gösterecek. Köklü sorunlara temas edebilecek mi yoksa o da birkaç cıvatayı sıkıştırıp görevi bir sonraki bakana mı devredecek? Umarım bu dönem eğitimin şahlandığı bir dönem olur.

27 Ağustos 2018

İslam ve Değerleri Manipüle Ediliyor!
Manifest Destiny (Açık Kader) ve White Man's Burden (Beyaz Adamın Yükü) gibi din formatlı kavramlarla yayılmacı politikalarını meşrulaştıran Amerikan emperyalizminin nihai hedefi; İslam'ı yeryüzünden tasfiye etmektir. Kitle iletişim araçlarıyla da İslam'a yönelik alabildiğine sistematik algı operasyonları yapmaktadırlar.

Churcill'in "Propaganda gerekirse yalanla yapılır" sözünden yola çıkarak öncelikle farklı iki İslam algısı üretildi. 11 Eylül saldırılarından sonra" War on Terror" (Teröre Karşı Savaş) şeklinde sloganlaştırılan dış politikanın hedefinde kuşkusuz terörist olarak gösterilen Müslümanlar vardı.

Diğer taraftan içeride "Stop Islamization of America" (Amerika'nın İslamlaşmasını Durdur) gibi envai çeşit İslam karşıtı örgüt kurduruldu. Medya destekli bu örgütler, İslam'la terörizmi bir tutarak şiddet yanlısı bir İslam algısı üretmeye başladılar.

Bu gruplar İslam'ı ve değerlerini manipüle ederek Müslümanlara karşı önyargı ve nefret aşılamakla vazifelendirildiler. Öyle ki bunlara 2008-2011 yılları arasında tam 120 milyon dolar kaynak aktarıldı.

Tam da bu noktada yine aynı fabrikadan bu sefer de radikal İslam'ın panzehiri olarak "Ilımlı İslam" kavramı imal edildi. Yani, iyi İslam, kötü İslam! G.W. Bush tarafından ABD Barış Enstitüsüne atanan Middle East Forum Başkanı Daniel Pipes tarafından kullanılan "Ilımlı İslam Projesi", Graham Füller'in de doğrudan desteklenmesini tavsiye ettiği FETÖ'ye havale edildi.

Oysa Margaret Thatcher'in de ifade ettiği gibi soğuk savaş döneminden sonra "Yeni Bolşevizm, İslam'dı." David Horowitz'in 2011 yılında Brooklyn College'de yaptığı bir konuşmada Müslümanları "İslami Naziler" olarak nitelemesi bundan. Örnekleri çoğaltabiliriz. Mevzu şu ki; arka planda özellikle kitle iletişim araçlarıyla sistematik olarak İslam ve değerleri manipüle edilmektedir.

Londra merkezli düşünce kuruluşu Demos tarafından hazırlanan "Twitter'da İslamafobi" başlıklı bir araştırmada sadece 2016 yılı Temmuz ayı içerisinde ve sadece İngilizce olarak atılan 215 bin 247 twit, islamafobik içerikliydi. Diğer taraftan Jack Shaheen'in yaptığı bir araştırmaya göre Hollywood filmlerinde yer alan 900 Müslüman karakterden sadece 12 tanesi olumlu tipleme içermektedir.

"İnsanların geçmişiyle bağlantılarını koparabilirsen kolayca ikna edilebilirler" diyen Karl Marx doğru bir şey söylüyordu. Şair John Dryden de "İnsanlara yapılan zulümler içerisinde en kötüsü, zihne yapılan zulümdür" diyerek bu acı gerçeği gözler önüne seriyor.

Bugün Türkiye'de İslam'ın içerdiği değerlere yönelik sistematik olarak başlatılan bu tür manipülasyonlara yenik düşen veyahut kasıtlı olarak bu algıya hizmet eden şahıslar bilerek ya da bilmeyerek bu küresel tuzağın birer cıvatası durumundadırlar.

Her yıl, kurban ibadetini dillerine dolamalarını başka türlü nasıl izah edebiliriz. Hatırlarsanız bir ara Tarkan Tevetoğlu; "Umarım bu bayram olabildiğince az hayvan öldürülür. Kurbanlık hayvanlar görüyorum, ölümleri için geri sayım başlıyor" demişti. Pelin Batu ise; "Hz. İbrahim zamanında yaşamıyoruz. Binlerce hayvan kesilerek iyilik yapıldığına inanmıyorum." Leman Sam; "Benim için IŞİD ile bıçağını masum bir hayvanın boğazına dayayan aynı duygudadır" türünden laflar etmişlerdi.

CHP Seyhan Belediye Meclis Üyesi Ali Aydoğan da "Bizim yalancı Muhammed'e ve onun uydurduğu tanrıya ihtiyacımız yok." Hakkı Devrim ise peygamberimizden kabile şefi olarak bahsedeken, Canan Arıtman adındaki bir siyasetçi "Başörtüsünü Sümerlerdeki fahişeler takardı." Orhan Aydın adında bir gazeteci ise "İbrahim'e kurban yerine bir fidan dik denseydi dünya cennet olurdu" diyerek bu algıya hizmet ediyorlardı.

Almanya AfD Partisi Başkan Vekili Alexander Gauland, Hollanda Özgürlük Partisi Lideri Geert Wilders, Avusturya'dan J. Gudenus gibi daha birçok ülkeden kişiler de benzer ifadelerle İslam'a saldırıyor. Bu ciddi bir network.

Örneğin Fransa'nın Beziers Belediye Başkanı Robert Menard, bir okulun öğrencilerinin %91'nin Müslüman olduğunu öğrendiğinde bu çok ciddi bir problem demişti. Son zamanlarda özgürlük söylemi üzerinden yürütülen ve aile yapısını hedef alan ayrı bir network var. Ayrıca Oscar, Nobel, Grammy, Emmy ve Altın Küre gibi kültür sanat adı altında da algı çalışmaları devam ediyor. Ve elbette bu networkun Türkiye ayağı da var.

Küresel sistem elli yıldır aralıksız olarak İslam karşıtı operasyonlar yürütüyor. Sadece bombalarla gelmiyorlar. Değerlerimize yönelik de sistematik operasyonlar düzenleniyor. Peki, sadece tepki vermek yeterli mi?

NOT: UHİM'in yayınladığı Manipülasyonlar Kıskacında İslam adlı raporu okumanızı öneririm

13 Ağustos 2018
Türkler gemileri yaktı!
"Cengaverlerim!" dedi. "Şimdi nereye kaçacaksınız? Arkanız deniz, önünüz düşman. Tek umudunuz cesaretiniz, tek güvenceniz muradınız şimdi! Kardeşlerim, kendimize güvenmekten başka çaremiz yoktur."

Tarık bin Ziyad, gemileri yaktırdıktan sonra yaptı bu konuşmayı. Bugün, geri dönüşü olmayan olaylar için kullandığımız "gemileri yakmak" deyimi işte buradan gelir. Kolay değildir gemileri yakmak, herkesin yapabileceği bir şey değildir. Cesaret ister, azim ve kararlılık ister, sağlam bir dava şuuru ister.

Önünde kendi ordusundan 10-15 kat büyük bir ordu ve geride dumanları tüten gemileru2026" Biliyorum" dedi sonra, "Siz ölümden korkmazsınız! Fakat ölmek çare değildir. Hedefimiz ölmek değil, Endülüs'ü fethetmektir."

Ve Endülüs'ü fethettik. Sonra Endülüs'e can geldi. Özgürlük geldi. Bilim, kültür, sanat, ticaret geldi. Şehirlerin temizliği, şırıl şırıl akan çeşmeleri, hamamları, çarşıları, okulları, ilim-irfan meclisleri, içinde ameliyatların yapıldığı hastaneleri ve eczaneleriyle tarihin en büyük ilim, kültür, sanat merkezine dönüştü.

Ve İslam orduları, Avrupa'da ilk kez Fransa sınırına kadar ulaştı. Avrupa uzunca bir müddet İslam ordusunun korkusuyla yaşadı. Batı, tarihinde üç büyük fethi hafızasından söküp atamadı. Kudüs, Endülüs ve İstanbul.

"Bizim vazifemiz düşmanın azlığını veya çokluğunu mukayese etmek değil, onun karşısına çıkmaktır" diyen Selahaddin Eyyübi de Kudüs'ü fethetti. Frankların(Haçlılar) yol açtığı katliamlar, Selahaddin Eyyübi'nin önderliğinde Hıttin'de son buldu ve 1291 yılında da işgalciler, El Eşraf Halil tarafından denize dökülerek bu topraklar zulümden arındırıldı. Siyonist çete o tarihten itibaren denize dökülme korkusunu bir türlü içinden atamadı.

"Ya ben İstanbul'u alacağım ya da İstanbul beni " diyerek bu sefer de gemileri karadan yürüten tarihin en büyük komutanı Fatih ise İstanbul'u fethetti. Batı, İstanbul'un fethini de bir türlü içinden atamadı. Bin yıldır bu korku ve nefretle yaşıyorlar.

Bugün Selahaddin Eyyübi ve 2. Fatih olarak gördükleri Tayyip Erdoğan'dan da korkmalarının yegane nedeni budur. Çünkü bizim de İstanbul merkezli bir dünya imparatorluğu ülkümüz var. Çünkü bizler Sultan Muhammed'in (Alp Arslan), Selahaddin Eyyübi'nin, Fatih'in mirasçılarıyız.

Batı, işte bu duyguyu köreltmek ve kendimize olan tarihi özgüvenimizi kırmak için yıllardır aralıksız operasyon düzenliyor bize. Bu toprakların evlatlarına CHP eliyle sistematik operasyon yapılmadı mı? Doğrudan hafızamıza, yüreğimize, benliğimize, bilincimize yapıldı bu operasyonlar.

Bugün Batı hayranı, ezik, Amerikan'ın kulu kölesi olacak derecede bu toprakların tarihinden uzaklaşmış insanlar varsa neden budur.

Birinci ve İkinci Dünya Savaşları'nın verilme nedeni de tam olarak budur. FETÖ ve PKK gibi terör örgütleriyle, Batı orijinli eğitim sistemiyle, siyasetçisi, sanatçısı, iş adamı, STK'sı, medyası ve irili ufaklı birbirinden farklı proje yapılarıyla bu toprakları teslim almak istemelerinin yegane nedeni budur.

Bu ülkenin evlatları bir daha yurduyla, toprağıyla temas kurmasın, ilim, irfan, idrak ayarlarına geri dönmesin, millet olarak bir daha tarih sahnesine adım atmasın diye yapıldı bunlar.

İmparatorluğumuzu elimizden alan güçler bugün de kalan son toprak parçamızı istiyor. Ama bu olmayacak.

Allah, tarihin bu evresinde Türkiye'ye yeniden bir yol tayin etti. Türkiye, yeniden ayakları üzerine kalkmaya başladı. Bir devlet gibi davranmaya başladı. Hafızası canlandı. 15 Temmuz'da Çanakkale ruhunu dirilten bu toprakların evlatları Endülüs'ü, Kudüs'ü, İstanbul'u, Selahaddin Eyyübi'yi, Fatih'i, Sultan Muhammed'i hatırladı. Yıllardır hatıralarımıza operasyon düzenlemeleri bir işe yaramadı.

Dolar şu saatte kaç lira oldu bilmiyorum. Çünkü Türkler artık bununla ilgilenmiyor. Dünyayı kumarhane gibi yöneten küresel tefeci sistemin kurduğu bu iğrenç düzeni yıkmak için mücadele ediyor. Tayyip Erdoğan, gemileri yaktı! Artık elimizdeki en etkili silah cesaretimiz. Tek umudumuz cesaretimiz.

Bu sefer, 300 yıldır İslam coğrafyasını kana bulayan, madenlerini/servetlerini sömüren, bilinçlerini körelten bu aşağılık düzeni yıkmak için ayağa kalktık. Millet olma şuuruyla bu topraklarda kalıcı olduğumuzu yeniden ilan etmek için savaşıyoruz. Dini, ırkı, rengi mezhebi ne olursa olsun Türkiye'nin yerli, milli ve şerefli insanlarının millet bilinciyle kuşandığı bir savaşın tam ortasındayız.

Gücünü dolardan değil sadece Allah'tan alan Anadolu insanının yüreğindeki imana, kararlılığa asla söz geçiremeyecekler. Türkiye artık gemileri yakmıştır.

9 Ağustos 2018
Erdoğan'ın Dolar'la savaşı
1976 yapımı Network/Şebeke adlı filmden bir replik: "Millet diye bir şey yok, insan diye bir şey yok. Birbirinin içine girmiş, etkileşim halinde ulus üstü para sistemi var. Holdingler var. Biz varız!" Mesele bu kadar basit!

Bakıldığında karşımızda din, ırk, renk ayrımı yapmayan ve 300 yıldır ulus üstü para sisteminin hakimiyeti için savaşları finanse eden ve bundan güç ve nüfuz elde eden milletler üstü bir yapı var. Bu yapı söz konusu küresel finans sistemi olunca, Lincoln, Lula da Silva, Maduro, Abdülhamid, Erdoğan ayrımı yapmıyor!

Eğer Türkiye, küresel finans sisteminin yörüngesinde, IMF ile esaret altında yönetilmeyi kabul etmiş olsaydı bugün Batının parmakla örnek göstereceği bir ülke olacaktı. İçimizdeki para imparatorluğunun sadık köpekleri de Erdoğan'ı Yezid, Deccal, diktatör olarak değil, insanlık tarihinin en büyük siyasetçisi olarak takdim edeceklerdi.

Lakin Erdoğan, içerdeki karaktersiz, korkak, itaatkar kesimin tüm çabalarına rağmen zor olanı seçti. Ayakları yere sağlam basan, bağımsız bir ülke olmayı tercih etti. Bugün dolar merkezli bir kriz çıkarmak isteniyorsa bu 15 Temmuz'da üzerimize yağdırılan bombalardan bir netice elde edemeyen küresel çetenin, bu sefer de para üzerinden milleti yıldırmak istemesinden ötürüdür.

Evet, istedikleri ülkelerde kriz çıkarabilecek kadar güçlü olan ve dünya halklarını tehdit eden bu yapıyı hafife almıyoruz. Çünkü bu sistem, sıradan birkaç iş adamının gösterdiği olağanüstü gayretin neticesinde tesis edilmedi. Geçmişi yüzyıllara dayanan ve tek hedeflerinin İslam coğrafyasını parçalamak olan derin bir akıldan bahsediyoruz. İşte Erdoğan, Türkiye'yi köle yapmak isteyen bu güçlerle savaşıyor.

Eğer kalan son toprak parçamız elli yıldır yıkılmadıysa ekonomisini küresel sisteme emanet edip esaret altında yaşamayı tercih ettiğinden ötürüdür. Bugün büyük, güçlü ve bağımsız bir devlet olmaya karar verdiği için bizden o esaret altında yaşamayı tercih ettiğimiz Türkiye'yi geri istiyorlar.

4 Şubat 1863 yılında İstanbul'da kurulan Osmanlı Merkez Bankasının sermaye ortakları arasında bulunan Mayer Amschel Rothschild'in meşhur bir lafı vardır. "Bana bir milletin parasını verin, kanunları kimin yaptığı umurumda olmaz." Oğlu Nathan da "Britanya'nın tahtında kimin olduğu beni ilgilendirmiyor. Britanya'nın para arzını kontrol eden Britanya İmparatorluğu'nu kontrol eder. Britanya para arzını ben kontrol ediyorum" demişti.

Osmanlı'nın en çok borcu olan Bank Of England'ı kuranlar da bu çeteydi. Yirmi yılda Osmanlı Devleti'ni iflas ettirdiler. 1875'te faizlerini bile ödeyemeyen bir devlet durumuna düşürdüler.

Bu adam daha 34 yaşındayken 1811 tarihinde Amerika'yı şu sözlerle tehdit etmişti." Ya bizim arzu ettiğimiz bankacılık tüzüğü geçirilecek ya da ABD kendisini hiç görmediği şekilde kanlı bir savaşın içinde bulacak!" Öyle de oldu. Bir yıl sonra İngiltere'yi de Amerika'yı da aynı bankerlerin finanse ettiği İngiliz- Amerikan savaşı patlak verdi.

Prens IX.William'ın parasının üstüne çökerek kısa sürede servet biriktirmeye başlayan bu aile, bugün ABD Federal Reserve'in (FED) sahibi ve yönetim kurulu üyesidir.

1886 da Abdülhamid Han için "Halkın saygısını kaybetti, imparatorluğu sattı, ülkesini zorbalıkla yönetiyor" şeklindeki manşetleri attıran bu finans çeteleri, benzer manşetleri bugün de Erdoğan için attırmıyor mu? IMF'yi Türkiye'nin başına bela edenler bu çetenin mensupları değil mi? Yine dalga geçer gibi, geçmişte ihanetten idam edilen Tepedelenli Ali Paşa ve Sadrazam Halil Paşa'nın torunu Kemal Derviş'i ülkeyi kurtarsın diye bunlar göndermedi mi? Osmanlı Devleti'ni iflas ettirip 1912'de Turkish Petroleum Company adlı şirket vasıtasıyla Ortadoğu petrollerine doğru ilk adımlarını atmadılar mı?

Bu süreç içeriden ne büyük ihanetlerle ilerledi. Bu hainler, Abdülhamid Han'ı devirdikten sonra Hazine-i Hassa'ya ait tüm toprakların işletmesini National Bank of Turkey'in şirketi olan Turkish Petroleum Company'a verdiler. Aynı şeyi bugün yapmayacaklar mı sanıyorsunuz?

Servetlerini mali krizlerden ve büyük savaşlardan temin eden şirketlerin hangi aile ve grupların tekelinde olduğunu bilmeden Türkiye'de verilen mücadeleyi anlayamayız.

Demem o ki bugün bizler iç siyasette Muharrem İnce ve Kılıçdaroğlu gibi çapsız siyasetçilerle mesai harcarken Erdoğan'ın gerçekte kimlerle mücadele ettiğini kaçırıyoruz. Erdoğan bugün bu acımasız finans oligarşisine ve küresel baronlara karşı çok ciddi bir mücadele yürütüyor. Bu savaşta onun yanında olmalıyız.

6 Ağustos 2018

Küresel tefeci sistemin dolar silahı
Fransa her yıl Afrika'da eski sömürgesi olan 14 ülkeden "Koloni vergisi" adı altında yaklaşık 500 milyar dolar para alıyor. Bu ülkelerin yıllık gelirlerinin %85'i Fransa Merkez Bankası'nda toplanıyor. %15'i ise bu ülkelere kalıyor. Ekonomik krize girdiklerinde de Fransa Merkez Bankası'na verdikleri kendi paralarını yüksek faizle borç almak zorunda kalıyorlar. Ne güzel dünya değil mi?

Küresel Servet Raporu'nun 2015 verilerine göre; 250 trilyon dolarlık küresel servetin %50'si, %1'lik kesimin elinde. Dünyada 1 milyarın üzerinde insan, günlük 1 doların altında gelirle yaşama tutunma çabası gösteriyor.

Dünyanın en büyük 50 bankasının toplam varlıklarının büyüklüğü, 187 ülkenin bir yılda ürettiği gayrisafi yurt içi hasılaya denk geliyor. İnsani yardıma duyulan ihtiyaç 15 yıl önce 20 milyar dolar iken, bugün bu rakam 245 milyar dolara ulaştı.

Savaş ve işgallerin dünyaya maliyeti yıllık 15 trilyon dolar! Her yıl 2,3 milyon çocuk yetersiz beslenme nedeniyle ölüyor.

Küresel/emperyal para(dolar) rejimiyle parayı; yağmanın, sömürünün, işgalin ve ölümün aracı haline dönüştürüldüğü bir düzenek inşa edildi. Bir avuç tefecinin insafına terk edildi dünya.

Para/dolar, "Yeni Dünya Düzeni" adlı sapkın projenin etkili bir silahı olarak kullanılıyor. Nixon döneminde serbest dalgalanmaya bırakıldığı günden beri de dünyanın yüzü gülmüyor.

2000'li yıllarda Saddam Hüseyin, petrol alışverişinde dolardan çıkarak euroya geçiş yaptığında Bush, İran ve Kuzey Kore'yi de dahil ederek bu ülkeleri "Şer Ekseni" olarak nitelendirmiş ve Saddam'ın ipini çekmişti.

Bırakın onu, FED merkezli emperyal güç, doları tefeci ailelerin tekelinden çıkarmak isteyen dört ABD başkanının bile kellesini aldı.

Ülkelerin para birimlerini dolar karşısında değersizleştiren ve sürekli borçlandıran, ülkeleri krize sokarak diz çöktürmek suretiyle egemenlik kurma, yıldırma ve dirençlerini kırma yolunda dolar operasyonları düzenleyen bir mekanizma tesis edildi.

1978 yılında para manipülasyonları için tüm şartlar oluşturuldu. 2014 yılı itibariyle de faiz, döviz, borsa üzerinden döndürülen toplam sanal para miktarı yaklaşık 850 trilyon doları bulmuştu! Bu parayla, gelişmekte olan ülkelerin paralarının değeri, dolar karşısında sürekli düşürülmekte ve o ülkelere enflasyon ihraç edilmektedir.

BM, NATO, WTO, IMF, Dünya Bankası ve kredi derecelendirme kuruluşları da yıllardır bu tefeci düzenin birer aracı olarak kullanılıyor.

Bakınız, 1977 yılında ABD Kongresi'nde ilginç bir yasa yürürlüğe konuldu. "Acil Ekonomik Önlem Yasası" adı verilen bu yasaya göre; ABD başkanına dış dünyadan gelebilecek en küçük bir tehdit durumunda, ticareti düzenleme/ambargo koyma ve finansal operasyon yapma konularında sınırsız yetki verildi.

1979 yılında ilk olarak İran'a karşı uygulanan bu yasa, bugün dünyada birçok ülkeye uygulanmaktadır. Bugün de Türkiye'ye karşı benzer bir yaptırım söz konusudur.

Dünyada her geçen gün adaletsizliğe ve kaosa neden olan bu acımasız finans sistemine ilk itiraz Türkiye'den geldi. O yüzden ardı ardına operasyon geçiriyoruz.

Kredi derecelendirme kuruluşlarını birer siyaset kurumu gibi gören Erdoğan, geçenlerde kendi kredi derecelendirme kuruluşumuzu kuralım teklifinde bulunmuştu. Bunlar yenilir yutulur teklifler değildir.

Evangelistler, "Yeni Dünya Düzeni" adlı planlarını üç ayak üzerine oturtmuştur: Para, din ve siyaset. Kendilerini Tanrı'nın seçilmiş kulları olarak gören bu sapkın topluluk; doları, küresel para birimi olarak işgalin ve sömürünün bir numaralı etkili silahı olarak görmektedir.

Ne var ki yakın bir zamanda dolar merkezli küresel para sisteminde ciddi bir kaos yaşanacaktır. Bugün ABD'nin sadece kamu, özel teşebbüs ve özel hane borçları 6 trilyon 700 milyon dolardır. Ron Paul adındaki muhalif bir siyasetçinin de dediği gibi; ABD'nin umursamadan büyüyen borçlarıyla askeri harcamaları eninde sonunda sistemin çökmesine neden olacaktır.

Tüm dünyayı borç batağına iten, para birimlerini esir alan bu kirli düzenek karşısında Türkiye büyümeye devam ediyor. Erdoğan, bu adaletsiz düzene başkaldırdığı için bugün ülkemiz finansal operasyona maruz bırakıldı.

1971 yılından beri karşılıksız basılan dolar ile ülkeleri, bireyleri kontrol altında tutan bu tefeci sisteme tepki göstermeliyiz. Erdoğan'ın bu onurlu mücadelesine destek olmalıyız. Dünya halkları elli yıldır yemeden içmeden yüz tane aileyi besliyor. Artık yeter!

02 Ağustos 2018
Evangelist Siyonistler ve Yeni Dünya Düzeni
Mike Pence'in, Rahip Brunson için Türkiye'yi tehdit etmesinin önemli nedenlerinden biri de Brunson'un Evangelist olmasıdır. ABD yönetimini ve politikalarını belirleyen "Yeni Dünya Düzeni" projesi (yeni, tek-tip insan modelinin oluşturulması ve bir Tanrı imparatorluğunun tesis edilmesi) gibi teo-siyaset temelli planların mimarıdır Evangelistler.

Davranışları değiştirerek bilinci dizayn etmek ve piyasaya programlanmış robotlar imal etmek, teknoloji, medya ve film endüstrisiyle de insanları topyeku00fbn steryotip'lere dönüştürmek gibi şeytanca planları var.

Bizler her taşın altında İsrail ve Yahudileri ararken -ki böyle olması işlerine geliyor- aslında Yahudileri de nihai emellerine alet eden asıl tehlikenin ve tehdidin Evangelist Fundamantalistler olduğu gerçeğini görmezden geliyoruz.

Bugün Hristiyanlığın ana omurgasını Evangelist Hristiyan Siyonistler oluşturmaktadır. Yeni Dünya Düzeni yani "yeni bir dünya" vahiy formatlı seküler bir inanç ütopyası olmakla birlikte asıl tehlike bu sapkın inanca dayalı olarak sergilenen vahşettir.

FETÖ'nün Türkçe Olimpiyatları'nda söylettirdiği "Yeni Bir Dünya" adlı şarkıyı hatırlayın. FETÖ hiç kuşkunuz olmasın Evangelist, sapkın, ökült, kıyametçi bir yapılanmadır.

Evangelist Rahip Brunson'un Doğu ve Güneydoğu'daki faaliyetlerine bakınca 1850-1864 yılında Çin'de baş gösteren, 14 yıl süren ve 20 ile 30 milyon insanın öldüğü kanlı, iç çatışma ortamı aklıma geldi.

İsyancıların lideri, "Cennetsel Büyük Refah Devleti" olarak tercüme edilen "Taaging Tiangu"ın kurucusu olan Hong Xiuquan'dı. Evangelist misyonerler tarafından örgütlenen bu yapı 30 milyon insanın canına mal olmuştu. Xiuquan, "Göksel Taiping Krallığı" ve buna bağlı olarak bir de ordu kurdu. Kendini de Göksel Kral ve İsa Mesih'in erkek kardeşi olarak nitelendirmişti. Neticede Evangelistler marifetiyle Çin'de kanlı bir senaryo hayata geçirildi. Türkiye'de de epeydir hedeflenen bu.

Mesih'in geliş sürecini hızlandırarak büyük bir dünya savaşı çıkartmak ve yeni bin yıllık Tanrı İmparatorluğu'nu tesis etmek gibi bir gayeleri olduğunu biliyoruz. Bugünlerde ellerinde Eski Ahid ve Yeni Ahid olan Evangelist vaizler ve ABD'li Hristiyan Siyonistler insanlardan, insanlık tarihini sona erdirecek büyük bir savaşa hazır olmalarını söylüyor. Kehanetlerine göre Armageddon Savaşı kapıda.

Evangelistler dünyayı fethedecek bir mezhep olduklarını inanıyorlar. Yeni Ahid'in Vahiy bölümünde (16:12-6) "Meleğin altıncı tasını Fırat Irmağı üzerine boşaltacak olması" doğrudan ülkemizi ve İslam coğrafyasını ilgilendirmektedir. Fırat'ın suyunun kuruyacağını düşünüyorlar (belki de GAP'tan beklentileri budur, bilemiyorum)

Mesih'in ortaya çıkması için Kudüs'ün ele geçirilmesi, Süleyman Mabedi'nin yeniden inşası, İsrail'in nükleer gücü elinde tutması gibi bazı hadiselerin olması gerekiyor. Çoğu oldu. Nihai hedefleri İslam'ı ortadan kaldırarak senkretik bir dünya dini tesis etmek.

Bakınız geçenlerde Trump'ın -İsrail'in Filistin'i tamamen işgal etmesine yarayacak- yüzyılın anlaşması olarak nitelendirdiği bir planın detayları ortaya çıktı. Buna göre; Washington ve Kahire yönetimlerinin Mısır'ın Sina bölgesinde Filistinliler için yeni bir yerleşim birimi kurmak üzere anlaştıkları görüldü. İsrail, Gazze'nin Sina'ya doğru genişletilmesini sağlayacak planı destekleyerek bölgenin gelecekte Filistin devleti olarak dönüştürülmesini talep ediyor. Trump'ın damadı ve danışmanı Jared Kushner ve Ortadoğu Özel Temsilcisi Jason Greenblatt'in Kahire ziyareti sırasında yaptıkları anlaşmaya göre bu bölgede Gazze halkına yapılacak hizmetlerin(!) idaresi de tamamen Mısır'da olacak. Mısır'a dikkat.

Rahmetli Aytunç Altındal bir kitabında "21. Yüzyıl karizmatik çağın bittiği enigmatik çağın başladığı bir dönemdir" diyordu. Enigmatik çağ şudur; "Her 108 yılda değişimler olabilmesi için 36'şar yıllık 3 periyod saptanmıştır. Bunlardan bu dönemdeki ilk periyod 1989'da başladı. Bu 36

yıl içinde doğru bildiğimiz her bilginin yanlış olduğunu göreceğimiz enteresan bir dönem bu."

Yeni Dünya Düzeni adlı korkunç planın merkezinde Türkiye bulunmaktadır. Malumunuz, Evangelistler için 7 inayet dönemi kilisesinin 7'si de Türkiye'de bulunmaktadır. Efes Meryem Ana Kilisesi, İzmir, Bergama, Akhisar, Salihli, Alaşehir ve Pamukkale. Aynı zamanda FETÖ üssü olan merkezlerdir buralar.

Demem o ki; Yahudi/Hristiyan değerlerinden beslenen seküler/siyasi/ekonomik/ dini projenin, İslam milletine enjekte edilmesi tehlikesine karşı verdiğimiz mücadele bu sapkın topluluğu çileden çıkarıyor.

NOT: Bu konuda çalışmalar yapan Aytunç Altındal ve Ramazan Kurtoğlu kitapları tavsiye edilir.

30 Temmuz 2018

Dil mi yetersiz yoksa bizler mi?
Bir "dil" sorunumuzun olduğu kesin. Buna bağlı olarak sanat, düşünce, mimari ve bilim alanlarında üretememe gibi ciddi bir sorunumuz da var. Bilhassa harf inkılabından sonra toplumda kafa, kol ve kalp koordinasyon bozukluğu baş gösterdi.

Konfüçyüs'e "bir ülkeyi yönetmeye çağrılsaydınız yapacağınız ilk iş ne olurdu" diye sorduklarında; "Çincenin en çok kullanılan 6000 civarında kelimesini yeniden tanımlamak olurdu" diye cevap verdi. Çünkü dil düzensiz olursa sözler düşünceyi iyi anlatamaz. Düşünceyi anlatamazsanız ortada kültür ve tarih bilinci de kalmaz. Dolayısıyla sanat, felsefe, mimari ve bilim de gelişmez/gelişemez.

Rahmetli Aytunç Altındal bir röportajında şöyle der: "Yazarlığa heveslendiğim ilk günlerde (18 yıl önce) birisi çıkıp da bana, bir gün gelecek İslami eğilimliler de 'faaliyet' yerine 'etkinlik' diyecekler deseydi, inanın ki buna gülerdim. Bugün TDK faaliyet yerine etkinlik diyor mesela. Buna mecbur musunuz? İster kültür ister sanat ister felsefe olsun insanların duyumsal ve bilinçli pratik faaliyetleri olmadan etkinliği de olmaz. Oysa edebiyat ve sanat insan faaliyetidir."

Düşünün TDK'nın sözlüğünün büyük bir kısmı hiç kimse tarafından bilinmeyen uydurulmuş kelimelerden ibaret. Deyimler ve atasözleri de gerçek anlamlarından farklı yorumlanıyor. Kelime izahları ise maalesef uydurma kelimelerle yapılıyor. Durum böyle olunca haliyle üretme kabızlığı çekiyoruz.

Bugün geçmişte üretilmiş edebi, felsefi ve ilmi gelişmeler üzerine buraya özgü bir ortak dil ve terminoloji tesis edilemedi. Bu yapılmadığından Türkiye'ye münhasır ciddi bir "aydınlar topluluğu" oluşamadı.

Ülkemizde dünya çapında bir düşünce ve bilim adamı, şair, romancı, mimar vs. yetişemiyorsa bunun nedenleri üzerine kafa yormamız gerekiyor.

Sultanbeyli Belediye Başkanı Hüseyin Keskin'le bir ara hasbihal ederken, başkan çok önemli bir anı aktardı. Bilindiği gibi Sultanbeyli, "İstanbulensis Şiir Festivali" adında güzel bir program hazırlıyor. Bu festivale dünyadan birçok şair de katılıyor ve şiirlerini okuyor.

Bir festival sonrası başkan, Arap ülkelerinden katılan iki şairden, Türkiye'den bir şair ismi söylemelerini rica ediyor. Sosyalist düşünceye sahip olan şairlerden biri doğal olarak Nazım Hikmet ismini söylüyor. Ancak diğer şair, bir isim söyleyemiyor. Bu, hakikaten vahim bir durum. Var olan şairlerimizi duyuramamamız bir tarafa, dünya çapında, ismi hemen akla gelebilecek bir şairimiz dahi yok.

Bunun da temel nedeni, mevcut dille derinlikli düşünce ve duygu üretilememesidir. Dilin tesir gücünü yitirmesidir. Oysa Heidegger'in de Yunus Emre'nin de dediği gibi "Dil varlığın evidir, hikmetin yoludur." Düşünce dile bağlı olarak gelişir, dil de düşünceye bağlı olarak zenginleşir.

Toplumun sahip olduğu dil ne kadar zenginse orada sanat, kültür, bilim ve felsefe üretimi de o oranda zenginleşir. Ne var ki bu ülkenin yabancı dil düşkünlüğü bize yarardan çok zarar getirdi. İngilizcenin neredeyse ikinci resmi dil olarak kabul gördüğü ve bundan da kimsenin rahatsız olmadığı ülkemizde buraya ait özgün düşünce ve sanat üretimi gerçekleşebilir mi?

Prof. Oktay Sinanoğlu'nun ifadesiyle; hiçbir ülkede benzeri görülmedik bir şekilde, Türkiye'nin her ferdi, çocuğu, doçenti, asistanı, milletvekili, kaymakamı işi gücü bıraktırılıp İngilizce kursuna tabi tutuluyor.

Rahmetli bu durumdan çok muzdaripti. Ona göre bunun asıl nedeni; "Türk dilini unutturmak, hiç öğretmemek, onun yerine her ferdin Amerikanca gibi 250 kelimelik bir İngilizceyi yeni dili olarak, Türkçe yerine konuşur olmasını sağlamaktır. Öyle ki bu iş, iç ve dış düşmanların kendi kaynakları ile değil de Türk Milleti'nin öz kaynakları ile yaptırılmaktadır."

Ben ülkede yaşanan bu kısırlığın nedenini -haklı olarak- eğitime bağlayan bir yazarım. Evet, bir yönüyle durum bu. Eğitim sisteminin yol açtığı ciddi bir tahribat söz konusu. Lakin son 16 yıla baktığımda da değişen bir şey olmadığını gördüm. Dindar, muhafazakar kesimden tek bir kişi 15 Temmuz'un destanını dahi yazamadı örneğin. Sanırım ortada ahlaki bir sorun da var.

Şairlerin belediye önlerinde telif sırasına girdiği bir ülkede şiir gelişir mi? Ankara'nın kuytu köşelerinde makam, mevki, koltuk kavgaları yapan insanların olduğu bir ülkede kültür, sanat, medya, eğitim ve düşünce alanlarında bir ilerleme kaydedilebilir mi? Biraz zor. Öncelikle bunun endişesini taşımanız lazım. O da yok.

21 Haziran 2018

Türkiye'nin Diriliş Vakti
Baştan söyleyeyim eğer bunun bir CHP- AK Parti yarışı ya da kavgası olduğunu düşünenler varsa yanılıyor. Bu bakımdan CHP'nin abuk sabuk seçim propagandalarını ağızlarında sakız yapan yazarları pek anlayamıyorum. Oysa bu iki ayrı dünyanın, iki ayrı sistemin kavgasıdır. Türkiye'nin, Türklerin yeniden tarih sahnesine adım atacağı çok önemli bir dönemeçtir bu. Şöyle izah edeyim.

Moğolların doğudan batıya, Haçlıların da batıdan doğuya doğru yıkım ve imha faaliyetlerini yürüttüğü bir döneme gidelim. Anadolu'nun her iki taraftan da sıkıştırıldığı Beyazıt Akman'ın ifadesiyle, Türklerin adeta bir örsün üzerinde çekiçle dövülen kılıç gibi baskılara maruz kaldığı bir döneme. Türklerin, insanlık tarihinin en acımasız, en merhametsiz, iki büyük yıkıcı gücün tam ortasında kaldığı bir zaman dilimidir bu.

İşte böyle bir zaman diliminde Hadidi'nin dizelerinde zikrettiği gibi; "Makamım maşrık ve Ertuğrul'dur adım. Gazadır Rum'a gelmekten muradım. Bize bir köşe göster ki varalım. Ölünceye dek kafire kılıç vuralım" diyen küçük bir aşiret, 2000 çadırlık obasıyla yaklaşık 3000 km'lik bir yola revan oldu. Allah, Süleyman Şah oğlu Ertuğrul'u böylesi kritik bir dönemde Bizans'ın sınırına yerleştirerek, ona bir kader çizdi. Çadırdan imparatorluğa doğru giden bir yoldu bu.

Öyle ki asla taht kavgalarına ve beylikler arası çatışmalara karışmayan bu boy, tam yüz yıl boyunca hiçbir büyük savaşa dahil olmadı ve tüm enerjisini Bizans'la savaşmaya harcadı.

Hayme Ana/ Devlet Ana oğlu Ertuğrul'a tek bir şey söyledi. "Oğul, boyundan soyundan olsun olmasın insanlara adil davran. Adaletten ayrılma ki insanların birlik ve dirlik kazansın. Yüreğinden inancı, ağzından duayı, davranışından erdemi hiç eksik etme. Sabırlı ol oğul, ekşi koruk sabırla tatlı üzüm olur." Nitekim oldu da.

Osman Gazi'ye o ulvi rüyayı gördüren işte bu düsturdu. Fatih'e İstanbul'u fethettiren işte bu erdemli davranıştı. Batı'nın yüzyıllardır içinden söküp atamadığı Türk korkusunun ve nefretinin kaynağı; işte bu gaza anlayışı ve adil bir birliktelikti.

Machiavelli bunu çözen nadir insanlardan biridir. Çünkü ona göre Türklere saldıran kişi, karşısında birlik ve beraberlik içinde hareket eden bir millet bulur. O yüzden böyle bir işe kalkışan kişi, başkalarının da isyan edip kendisine katılacağı gibi bir yanılgıya asla düşmemelidir.

Machiavelli'ye göre Müslüman Türklerin gücü, sayılarının çok olmasından ve cesaretlerinden ziyade, kurdukları adalete ve erdeme dayalı sistemin gücünden kaynaklanmaktadır. Dolayısıyla "Müslüman Türkleri alt etmenin tek yolu; bu sistemi zaafa uğratacak vasıtaları keşfetmek ve tamamen buraya odaklanmaktan geçmektedir" der.

Hiç kuşkunuz olmasın Allah, tarihin bu evresinde de Türkiye'ye yeniden bir yol tayin etti. Türkiye, yeniden ayakları üzerine kalkmaya başladı. Nasıl ki geçmişte Osmanlı'nın bir cihan devleti olma süreci tam anlamıyla derin bir akla ve stratejiye dayanıyorsa bugün de aynı şekilde Türklerin yeniden tarih sahnesine adım atması da derin bir akla ve stratejiye dayanmaktadır.

Batı, küçük bir aşiretin koca Bizans'a karşı -Karamanoğulları ve Germiyanoğulları gibi büyük Anadolu beylikleri varken- nasıl karşı koyup bir cihan devleti haline geldiğini bir türlü çözemedi.

Bugün de Batı'dan Doğu'ya, Doğu'dan Batı'ya doğru gelen yıkıcı güçlerin arasında beka mücadelesi vermekteyiz. 2.Fatih olarak gördükleri Erdoğan'dan tam da bu yüzden korkuyorlar. Türkiye'nin küresel bir aktör olacağı korkusu bu. Türkiye, yüzyıldır hiçbir büyük savaşa girmedi. Tıpkı Osman Gazi gibi "ben Müslüman kardeşime kılıç kaldırmayacağım" diyerek kardeş kavgasına da girmedi. Türklüğün bekası ve yeniden diriliş için bu çok önemli bir husustur.

Batı, bugün bin yıl öncesinin korkusunu yaşamaktadır. Tarihin tekerrür edecek olmasından duyulan bir panikle, 15 Temmuz'da bu korkunun kaynağını kurutmak istedi ancak başaramadılar. Öyle ki Batı, korkusunu yenmek için saldırmaya biz ise canlanmaya devam ettik.

Hani, Ay'ın Şeyh'in koynundan çıkıp Osman Gazi'nin koynuna girdiği sonra da Osman Gazi'nin göbeğinden koca bir çınar ağacının meydana geldiği o rüya var ya, işte biz o rüyayı yeniden gördük/hatırladık. Batı'nın "kurudukça sulayın, büyüdükçe budayın" dediği o ulu çınarı.

Mevcut eski sistemimizi yenileyerek tarih sahnesine adım atacağımız ender bir dönemin arifesindeyiz. Evet, bu hafta bu işi bitirmemiz lazım. Batının, "Yeni Dünya Düzeni" adlı kaos projesini yerle bir etmek ve mazlum coğrafyanın tekrar umudu haline gelebilmek için bunu yapmak durumundayız.

18 Haziran 2018
Düşün bu milletin yakasından!
Cumhuriyet Gazetesi'nin 3.11.1930 tarihli başyazısı şöyle başlıyordu; "Modern devlet tam sözü ile hakim bir müessesedir. İçilen suya, oturulan yere, tavanın yüksekliğine, pencerenin genişliğine hulasa her şeye karışır." Karıştı da!

Dilimize, dinimize, mabedimize, ezanımıza, giyimimize, sakalımıza, bıyığımıza, kültürümüze, tarihimize, değerlerimize, namusumuza, şerefimize her şeye karıştı. Ve mani oldu.

Buna rağmen;

Biz kaldırdık, onlar bıraktı. Biz sarıldık onlar itti. Biz çalıştık onlar yedi. Biz yaptık onlar yıktı. Biz kazandık onlar harcadı. Biz " istiklal" dedik onlar istikbal dedi. Biz "millet" dedik onlar ABD dedi. Biz öldük onlar yaşadı.

Doksan yıldır laiklik, çağdaşlık, modernizm dediler de başka bir şey demediler. Bugün kitlesi, meydanlarda tek bir icraatını dahi sayamıyor. Tek söyleyebildikleri şey; demokrasi getirdi, saltanatı yıktı, padişahları kovdu.

Ancak Osmanlıda 16. yüzyılın ortalarından, izleyen son 370 yıla kadar birkaç istisna hadise hariç tek bir otoriterlik örneği gösteremiyorlar. Nefret ettikleri 32 yıllık Abdülhamid Han döneminde siyasi nedenlerle sadece iki idam varken kendi yönetimlerinin ilk on yılında yüzlerce masum insanın idam edildiğini dillendiremiyorlar.

Millet; Kemalist, çağdaş, ilerici, pek akılcı, aydın mı aydın, elit mi elit bu sosyete tayfanın bir balon olduğunu bugünlerde ortaya koydukları çapulcu zihniyetten ve sergiledikleri maskaralıklardan daha da iyi anladı. 7'den 70'e seviyesiz, çapsız, bağnaz bir tayfa var karşımızda. Doksan yıldır çağdaşız, aydınız, ayrıyız, laiklik elden gidecek palavralarıyla ülkenin kaymağını işte bunlar yedi.

Kendilerini doğuştan haklı ve yanılmaz, kendisi gibi olmayanları ise gerici, hastalıklı, cahil ve işe yaramaz yığınlar olarak gördükleri o bağnaz, kurnaz ve edepsiz zihniyet artık iflas etmiştir.

Tuvalet bekçisi dahi olamayacak ortalama zeka seviyesine sahip yazarlarıyla( Y.Ö) aydınlarıyla, sanatçılarıyla, siyasetçileriyle milletin maskarası oldular. Hakikat budur.

Bugün karşımıza dört aday çıkardılar. Dördü birbirinden pespaye. Dördü birbirinden rezil. Dördü de birbirinden çapsız ve zavallı.

Biri, dokunulmazlık dosyaları içinde "cinsel taciz" iddialı tek dosyaya sahip bir cumhuriyet öğretmeni. Tek mahareti traktörü geri geri park etmek olan bu çapkın aday, terör örgütleriyle aslanlar gibi çarpışan bir komutanın apoletlerini sökeceğini vaat ediyor.

İktidarlıklarında başörtülü kimsenin olmayacağını ve PKK'nın özerklik talebini destekleyeceklerini söylüyorlar. Bugün HDPKK bayraklarıyla da miting yapmaya devam ediyorlar.

Diğeri, ülkenin tüm kazanımlarını satacağını, yıkacağını vaat ediyor. Bir diğeri de elinde yüzlerce masum insanın kanı bulunan PKK'nın emrinde bir aday. Afrin'i geri alacaklarmış!

Küresel baronların işleyen çarkına bilye olabilecek tıynette bir adamı da bilge diye yutturarak milletin karşısına aday olarak çıkardılar. O da Afrin'i geri alacaklarını söyleyen terör örgütünün himayesindeki bir adama özgürlük talep ediyor.

Sanırsınız seçimlere biri İsrail'den, biri ABD'den, diğeri İngiltere'den bir diğeri de Fransa'dan katılıyor. Ülkenin değerlerine, kültürüne, tarihine, birikimine bu denli uzaklar. Erdoğan üzerinden bu millete öfke kusuyorlar.

Çünkü artık bundan sonra ülkeyi kiraya verip sefa süremeyeceklerini anladılar. Millet bu defteri kapattı ve yönetime/sisteme el koydu.

15 Temmuz'da Türkiye'yi, global ekonomik sisteme dayalı yeni dünya düzeninin bir unsuru yapamayacaklarını anladıkları günden itibaren şaşkınlar. Ellerinde kalan malzemelerle hiç değilse milletin dikkatini farklı yöne çekmeye çalışıyorlar. Tüm maskaralıkları ve o tımarhanelik görüntüleri bundan. Ülke yönetmeye talip değiller. Dertleri siyaset yapmak değil. Milletin dikkatini farklı yöne çekmek istiyorlar.

Oysa Türk milleti en başından beri bu topraklarda yaşıyor olmanın verdiği bilinç ve sorumlulukla hareket etmektedir. Ve sistem değişikliği yıllardır darbelerle, yasaklarla bir hayat geçirmek zorunda kalan, çocuklarını hastane köşelerinde rehin bırakan, bu şerefli milletin hakkıdır. Her geçen gün gelişen ve büyük hedefler yapan bir ülke; tekçi, dar, sürekli vesayet üreten yönetim sistemlerine mahku00fbm bırakılamaz. Bırakamayacaksınız da!

Anlı şanlı maziye sahip bu toprakların asil evlatları buna asla müsaade etmeyecektir. Millete rağmen kurduğunuz sistem çöktü. Siz bundan sonra ancak rezil olursunuz. Düşün artık bu milletin yakasından. Size bu ülkede artık ekmek yok!

11 Haziran 2018
Dijital Diktatörlük: İnsanın Hacklenmesi
Allah'ın yarattığını kesinlikle değiştirecekler u2026(Nisa; 119)

"Sapiens ve Homedeus" adlı kitapların yazarı Yuval Noah Harari, 23-26 Ocak 2018 tarihleri arasında gerçekleşen Davos Zirvesi'nde bir konuşma yaptı. İsrailli tarihçi burada, bir ya da iki yüz yıl içinde bildiğimiz insan türünün sonunun geleceğini, yeni bir türle karşılaşacağımızı anlattı.

Peki, gelecekte dünyayı kim yönetecek? "Bunu, veri'ye sahip olanlar karar verecek" diyor Harari. Veri'yi kontrol eden sadece insanlığı değil yaşamın kendisini de geleceği de kontrol edecek.

Örneğin, NSA'nın Ford Meade'de 1996 yılında kurduğu "intelink" adlı bir bilişim ağı saatte iki milyondan fazla girdi yakalayıp stokluyor.

Bir vakitler dünyada en büyük servet topraktı. Dolayısıyla toprak etrafında insanlık, "aristokratlık ve halk tabakası" şeklinde ikiye ayrıldı. Modern çağda toprağın yerini makineler aldı. Toprakta olduğu gibi daha fazla makine birkaç elin hükmü altına girdiğinde bu sefer insanlık "kapitalistler ve emekçi sınıfı" olarak ikiye ayrıldı. Bugün ise en büyük servet: "veri". Böylelikle birkaç elin hükmündeki veri ile insanlık bu sefer sınıflara ayrılmayacak, türlere ayrılacak.

Artık sadece cep telefonları ve bilgisayarlar hacklenmiyor, organizmalar da hacklenebiliyor. İnsanı hacklemek için ise iki şeye ihtiyaç var: Çok büyük bir hesaplama/programlama gücüne ve çok fazla dataya/veriye; özellikle biyometrik veriye. Ne aldığımın ya da nereye gittiğimin datası değil bu bedenimin ve beynimin içinde neler olduğunun datası.

Peki, bugün dünyada bu datayı kim kontrol ediyor? Benim DNA'm, kimliğim kime ait? Bunun yasal çerçevesi nedir? Henüz bu konular konuşulmuyor ama durum hakikaten ciddi.

"Bugün infotek devrimi ve biyotek devrimi birleşince elde edilen sonuç insanoğlunu hackleme becerisidir" diyor Harari. Şöyle; biyometrik sensörler vasıtasıyla bedendeki ve beyindeki biyokimyasal işlemlerin bilgisayarlarda elektronik sinyallere çevrileceğini belirtiyor. Tam bu noktada, bu yolla her hangi biri hakkında edinilecek bilginin, o kişinin kendisi hakkında bildiğinden daha fazla olacağını iddia ediyor.

Algoritmaların, 10 ya da 20 yıl içinde herhangi bir gence, bu durum ne kadar hassas olsa bile, tam olarak ne olduğunu 'gay ya da değil' spektrumu içinde söylediğini bir düşünün. Algoritma göz hareketlerinizi, kan basıncınızı, beyin faaliyetlerinizi takip edip size kim olduğunuzu söyler.

Bizi bizden daha iyi bilen algoritmalar arzularımızı tahmin ederek, duygularımızı manipüle edebilecekler. Hatta bizim adımıza kararlar alabilecekler. Tecrübeli bir algoritma; arama geçmişiniz, sosyal medya hesaplarınız ve alışverişleriniz ile biyometrik datanızı birleştirerek size bir Coca-Cola reklamı gösterirken güzel bir kadının mı yoksa üstsüz bir erkeğin mi gösterilmesi gerektiğini ayırt edebilir.

Harari, "küçük bir elit grup, gelecekteki yaşam formlarını biçimlendirebilecektir" diyor. Bugün Amerika'da ve kendi ülkesi olan İsrail'de bunun çoktandır yapılmaya başlandığını ifade ediyor.

Nihai hedefleri, kendi kurdukları bir düzeni var edebilmek ve bunun devamını sağlamak. Eşcinsellik bu bağlamda düzeni değiştirmenin mikro bir uygulaması.

Dünya çapında dataları kontrol edebilen küresel elitler, bizleri hackleyerek hayatı yeniden tasarlamayı planlıyorlar. Eğer yaşam hacklenip tekrar tasarlanabilir ise bu, 4 milyar yıllık biyoloji tarihinin bile en büyük devrimi olacaktır.

Düzen değişirse geleneksel kanunların hepsi radikal bir şekilde yeniden düzenlenebilir. Ve buna uygun yeni, ortak bir insanlık dini de icat edilebilir.

Mücahit Gültekin'in "Batı Tarafından Hacklenmek" başlıklı yazısında da değindiği gibi, bugün ülkemiz tam da bu noktada tehdit altındadır. Ülke insanı formatlanmak isteniyor. Cinsellik yaşı düşüyor ve çocuklar, LGBT kurumları tarafından "ayrımcılık yapmama, nefret söylemine karşı bilinçlendirme, toplumsal cinsiyet eşitliği hakkında bilgilendirme" bahanesiyle eşcinselleştiriliyor. 2005'te kurulan Türkiye'nin ilk eşcinsel derneği KAOS GL bu çerçevede hiç de masum değil. 2015 yılında üniversitelerde " Toplumsal Cinsiyet Eşitliği Dersi" zorunlu hale getirildi. Milli Eğitim Bakanlığı, "Toplumsal Cinsiyet Eşitliği Projeleri" yürütüyor. Ders kitapları elden geçirildi. Eğer bu hapı yutarsak gelecekte yeni bir erkeklik ve kadınlık biçimi ortaya çıkacak. Erkekler kadınlaşacak, kadınlar erkekleşecek. Acaba bu korkunç plana bilmeden hizmet mi ediyoruz. Bu sizi yeterince ürkütmüyor mu?

07 Haziran 2018
Kürt kardeşlerimize bir hatırlatma
Yıl 1507. Şah İsmail'in bölgede ciddi bir tehdit olmaya başladığı yıllar. Öyle ki bir taraftan bölgenin demografik yapısını değiştirmeye çalışırken bir taraftan Erciş, Elbistan, Ahlat ve Diyarbekir'i ele geçirmiş hatta Bağdat'taki Sünni din adamlarına ait türbeleri yıkmaya başlamıştır. İşte böyle kritik bir dönemde Bitlisli Şeyh Hüsameddin'in oğlu İdris-i Bitlisi, Yavuz Sultan Selim'e 25 Kürt Beyi'nin ortak kararını kendi kaleminden şöyle bildiriyordu:

"Bilad-ı Ekrad denilen Diyarbekir ve civarındaki mazlum Müslümanlar, Devlet-i Aliye'nizin hizmetine taliptirler ve devlet ile din düşmanlarının şerlerinden sizin yardım ve merhametinizle masun olma ümidindedirler. Bilad-ı Ekrad'ın Osmanlı Devleti'ne iltihakı, İstanbul'un fethi zaferini tamamlayacak derecede ehemmiyetlidir."

Sonra Çanakkale'de sonra İstiklal Harbi'nde de vatanlarını savundular. Bu topraklar için şehit düştüler. Kürtler; ilim, irfan ve kültür mirasının aktarımında öncü rol oynamış karakterli, onurlu, ahlak, vicdan ve erdem sahibi kaliteli bir halktır. İşte bu halkın medeniyet ayarlarıyla oynadılar. Onları bizden uzaklaştırmak için PKK ve HDP gibi kültür, İslam ve Kürt düşmanı bir örgütü başımıza bela ettiler.

Küresel sistem, PKK eliyle kadim Kürt halkından Selahaddin Eyyubi'nin intikamını almaya çalıştı. Türklerle Kürtler ebediyen birbirlerine düşman olsunlar diye ne gerekiyorsa yaptılar.

Muğla'da doğmuş büyümüş bir Türkmen olarak beni en çok yıkan, eski Türkiye'nin yasakçı baskılarıyla bu insanlara reva görülen zulümler olmuştur. Bu yüzdendir ki oldum olası Kürt kardeşlerimin yanında oldum. Erdoğan siyaset sahnesine adım attığında ise bir şey oldu. Eski Türkiye'nin mağdurları bu dönemde sahici, samimi ve kalıcı dostluklar kurmaya başladı. Üstelik bu dostluk sıradan, içi boş olan bir dostluk değildi. Yaralarımızı çarçabuk sararak güçlü bir Türkiye inşa edelim istiyorduk.

Öyle ki son 16 yıldır Kürtler, cumhuriyet tarihinin en özgür, en demokratik ve en verimli yıllarını yaşadı. Red ve inkar politikaları tarih oldu. OHAL kalktı, JİTEM yok, Kürtçe serbest oldu. Bugün her şey özgürce konuşulabiliyor. 2002 yılından beri sırf turizmde yüzde 84'lük bir artış oldu. Erdoğan her türlü riski alarak yıllardır bizi birbirimizden uzaklaştıran, çatıştıran, kardeşlik hukukumuzu zedeleyen bu kirli/zehirli zihniyete karşı çetin bir mücadele verdi.

Bin yıllık kin ve nefrete dayalı kurulan tuzağı boşa çıkartan hamleler yapmaya başladı. "Kürtler bu ülkenin asli unsurudur, onlar da birinci sınıf vatandaştır" dedikçe işin ciddiyetini anlayan küresel güçler ve içerideki taşeron örgütü HDPKK, Erdoğan'ı hedef haline getirdi.

Bu örgüt asla Kürtlerin haklarını ve çıkarını savunmadı tam tersi küresel çetenin çıkarlarını önceledi. İttihat Terakki gibi küresel çetenin işbirlikçileriyle, beyaz Türklerle pozlar verip, onlarla aynı dili konuştular. FETÖ ile birlikte iş tutan örgüt, Kürtlerin huzur bulmaya başladığı bir dönemde Kürtlere ve ülkemize büyük zararlar verdi. Bayık, "Erdoğan'ı ve AKP'yi devirmek istiyoruz" derken, Demirtaş; "Seni asmayacağız adil yargılayacağız" diyerek pis pis sırıtıyordu.

Sudan sebeplerle ateşkes kararını bozarak, araçlarında terör örgütüne silah taşımaya başladılar. Bir de üstüne alçakça "Saray Gladyosu" diyerek, Erdoğan'ı katil, terörist ilan ettiler. Yetmedi meclis koridorlarında millete nanik yaparak marşlar söylediler.

Hendek kazarak Kürtlerin evlerini başına yıkmanın, anaokuluna bomba tuzaklamanın, evlere atılan roketlerin, 400 tane okulu kundaklanmanın, camileri yakmanın, bir çocuğu paramparça etmenin adını "barış" koydular. Kendi çocuklarını özel okullara gönderirlerken fakir Kürt çocuklarını devrim saçmalığı adı altında dağa yolladılar. Belediyeleri, yollara bomba tuzaklamaktan, halkın parasını Kandil'e yollamaktan hizmet üretmedi. Ne zaman Kürtler rahat bir nefes almaya başlasa PKK-FETÖ işbirliği ile Kürtlere inanılmaz cezalar kestiler.

Bugün gelinen noktada artık bir Kürt sorunu yoktur. Kürtlerin emdiği sütü burunlarından getiren "terör sorunu" vardır. Bunu da aşacağız. Bin yıllık kurduğumuz şerefli birliktelikle her defasında düşmanlarımızı nasıl mağlup ettiysek ve vatanımızı güçlü kıldıysak bugün de aynısını yapacağız.

Yeter ki Erdoğan'ın bu onurlu ve samimi mücadelesinde yanında olalım. Kürdüle, Türküyle tüm farklılıklarımızla birlikte huzur içinde yaşayacağımız özgür ve bağımsız bir ülke için bunu yapmak zorundayız. Unutmayın, bizler aynı toprakların çocuklarıyız.

31 May 2018
Batı'nın derin acısı: "Kutlu Fetih"
Yıl, 31 Mayıs 1481. Hospitallers'in başkan yardımcısı Guallaume Caoursin, Büyük Üstat'ın toplandığı Şövalyeler Meclisi'nde "De morte Magni Turci" başlıklı bir konuşma yapıyordu. "İkinci Luciferu2026 İkinci Deccal" olarak nitelediği Sultan Mehmed'in ölümü karşısında tarif edilmez bir mutluluk yaşıyordu. Ona göre Mehmed, Hristiyan alemine karşı korkunç suçlar işlemişti. Şöyle başlamıştı konuşmasına;

"Eğer bir kalem kalbimdeki sevinci tarif edebilseydi ve bir konuşma ruhumdaki mutluluğu açıklayabilseydi kesinlikle bunun vesilesi bugün olurdu. Bugün Hristiyan dünyanın kapanmayan yarası iyileşti, yakıcı ateşi söndü ve bugün Hristiyanlığın en azgın düşmanının gidişini seyrediyoruz. Çünkü o Konstantinopolis de aralarında olmak üzere, şehirlerin ve krallıkların yıkılmasına, ezilmesine ve ele geçirilmesine neden oldu. Yardakçısı olduğu İblis, kayıp arkadaşının gelişine artık sevinmiştiru2026"

Dünyanın gelmiş geçmiş en büyük hükümdarının öldüğünü öğrendiklerinde "La Grande Aquite e morta!" diye bağırdılar. (Büyük kartal öldü) Batı yakasında çanlar çalınmaya başlandı, top atışları yapıldı, fener alayları düzenlendi.

Oysa Fatih, şehri fethettiğinde Bizans İmparatoru'ndan sonraki en önemli kişi Büyük Dük Lukas Notaras'ın evine giderek ona ziyarette bulundu ve "keşke direnmeseydiniz şu ölenlere ve esirlere yazık oldu" diyerek üzüntüsünü dile getirdikten sonra Notaras'ın hasta yatağında yatmakta olan eşine geçmiş olsun dileklerinde bulundu. "Kaybettiklerinizden daha fazlasını kazanabilirsiniz" diyerek de onların gönlünü almaya çalıştı.

Dini lider Skolaris'i patrik ilan ederek daha o yüzyılda din ve vicdan hürriyetinin en güzel örneğini sergiledi. Savaş sırasında ölen Bizans İmparatoru'nun da " imparatorlara imparator gibi gömülmek yakışır" diyerek uygun bir şekilde defnedilmesini sağladı.

Tüm bunlara rağmen 74 imparator tarafından savunulan, dünyanın ilk Hristiyan şehri muhteşem Konstantinopolis'in Müslüman bir hükümdar tarafından fethedilmesi ruhlarında derin yaralar açtı.

Batı o günden beri bu büyük korkuyu ve nefreti üzerinden atamadı.

İngiliz yazar Andrew Wheatcroft, "Kapıdaki Düşman" adlı kitabında "1071 Malazgirt savaşıyla Türkler Anadolu'ya girdi ancak asıl İstanbul'un fethi Avrupalıların gözünü fena korkuttu" der.

Papaz Martin Luther, Türkler için "Tanrı'nın gönderdiği cezadır." "Türkler, Tanrı'nın öfkeli kırbacı, yakıp yıkan şeytanın uşağıdır" demiştir. Voltaire ise Rus Çariçesi II. Katerina'ya yazdığı bir mektupta; "Türk dilini ve onu konuşanları Avrupa'dan sürmek gerek. İnsanlığın iki büyük baş belası var: Birincisi veba, ikincisi Türkler." diyordu.

Victor Hugo, "Bu katil imparatorluktan, Osmanlı'dan yakamızı kurtaralım." Engels ise: Türklerin ortadan kaldırılmaları gerekir" demişti. Leibniz, Goethe gibi birçok aydın, sanatçı, siyasetçi yüzyıllardır bu korkuyu ve nefreti içlerinde yaşadı/yaşıyor.

O yüzdendir ki Mehmed, onların nazarında ikinci Lusifer, tiran, cehennemin çocuğu, yedi kafalı kırmızı ejderha vs. olarak anıldı. Bugün dahi öfkelerinde hiç azalma olmamıştır. Sultan Mehmed'in acısını ikinci Fatih olarak gördükleri Erdoğan'dan çıkarmak istemelerinin bir nedeni de budur.

İki imparatorluk, dört krallık ve on bir prensliğe son veren bu genç hükümdar devletini bir dünya imparatorluğu yapmak istiyordu. İstanbul merkezli bir dünya imparatorluğu. Ne ulvi ne muhteşem bir ülkü bu.

Trabzonlu Georgios, Fatih'i şöyle tarif ediyordu. "İkinci Mehmed, Kirus'tan da Büyük İskender'den de Sezar'dan da büyüktür. Hatta tek cümle ile söylenecek olursa; o, gelmiş geçmiş bütün hükümdarlardan üstündür." Öyle ki "Doğu da Batı da Allah'ındır" diyen bu cihan hükümdarı Sultan-i İklim-i Rum, Kayser ve Basileus gibi unvanlarla anıldı.

Diğer taraftan da bilime, tarihe ve felsefeye özel ilgi gösterdi. Molla Hüsrev, Molla Gürani ve Akşemseddin gibi hocaların ellerinde yetişen Fatih'in, Türkçeden başka Arapça, Farsça, Latince ve Yunanca kitaplardan oluşan özel bir kütüphanesi vardı. İlmi tartışmalara giren, soru soran, üreten, okuyan, araştıran bu büyük sultan aynı zamanda tarihin en derin filozof padişahlarından biriydi.

Peki, neden Fatih'e ilgisiz kalıyoruz? Neden bu büyük fetih için tüm okullarda "Fetih Haftası" düzenlenmiyor? Neden Fatih'e İstanbul'u fethettiren tedrisatın mahiyetini sorgulamıyoruz? "Fatih'in İstanbul'u fethettiği yaştasın" dediğimiz gençlere neden onun bir dünya imparatorluğu kurma ülküsünü aşılamıyoruz? Neden, neden, nedenu2026?

28 May 2018
AK Parti'nin yeni dönem eğitim politikaları
Muhalefet partileri gibi gözümüze kestirdiğimiz her şeyi satıp dağıtmak için değil birlikte toplamak ve daha güçlü, zengin, özgür bir ülke olmak için Cumhuriyetimizin kuruluşunun 100. yılına doğru 2023 hedeflerimizi belirledik.

Bu sebeple Türkiye daha itibarlı bir meclis, daha güçlü bir hükümet, bağımsız ve tarafsız yargısı ile daha etkin ve istikrarlı bir ülke olmak için başkanlık sistemine geçiyor. Dolayısıyla tüm kurumlarımızın yeniden inşasını gündemimize aldığımız bir şahlanma dönemindeyiz.

Bu süreçte benim için önemli olan; eğitim alanında yapılacak yeniliklerdi. Çünkü bir ülkenin eğitimi ne kadar güçlü, okulları ne kadar kaliteli ise hedeflerine o denli hızlı ulaşır. AK Parti hükümetleri döneminde eğitim sistemini eleştirmemin yegane nedeni budur. Bilindiği gibi başta FETÖ olmak üzere PKK, DHKP-C gibi terör örgütleri eğitim sisteminin zayıf yönlerinden istifade ederek bu ülkenin zeki çocuklarını devşirerek onları gözü kara birer militana dönüştürdü.

Eğitim kurumları otoriter laiklik, çağdaşlık, pozitivizm gibi 19.yüzyıl batı değerlerini aktaran birer araç olmak yerine milletimizin engin kültür ve sanat birikimini, düşüncemizi, köklü medeniyet mirasımızı, bilim tarihimizi, değerlerimizi dünyaya aktaran birer araç olmalıdır. Şimdi bunu konuşacağımız ve tatbik edeceğimiz şahane bir döneme geçiyoruz.

Hakkını yemeyelim AK Parti, 2002 yılından beri eğitim alanında önemli gelişmeler kat etti. Cumhuriyet tarihi boyunca ilk kez merkezi yönetim bütçesinden en yüksek pay eğitim alanına ayrılmaya başlandı. Örneğin toplam eğitim bütçemiz 2002 yılında 9,3 milyar TL iken 2018 yılında bu rakam 14'e katlanarak tam 134,7 milyar TL'ye ulaştı.

Andımız adlı yemin metni ile Milli Güvenlik Dersleri hakkında başlattığım kampanyaları hatırlıyorum. Çocuklarımızı o dönemin ideolojik atmosferinde militarist bir takım uygulamalarla tek tipleştiren katı eğitim uygulamalarına son verildi.

Öğretim elemanları, öğretmenler ile yükseköğretim ve ortaöğretim öğrencileri için başörtüsü serbestisi getirildi. Meslek ve imam hatip liselerine uygulanan katsayı adaletsizliği kaldırıldı. Kürtçe seçmeli ders haline getirildi. Alevilik müfredata girdi. Çocuklar resmi bayramlarda artık asker yürüyüşleri yapmıyor.

15 yılda toplam 284 bin derslik yapılarak derslik sayısı 682 bine çıkarıldı. Kuşkusuz bunlar eğitim sorunumuzu kökten halleden/halledecek gelişmeler değil. Eğitim bir milli mesele olarak hala vahametini korumaktadır.

Çünkü çocuklarımız onca olumlu gelişmeye rağmen maalesef hala batıcı bir eğitim sisteminin kıskacı altındadır. Bu sistemde tarihimiz yok, Kudüs, Semerkant, Endülüs, Fatih, Abdülhamid Han, Cezzar Ahmet Paşa, Selahaddin Eyyübi, Müslüman bilim adamlarımız yok.

Tam da bu noktada AK Parti yeni dönemde eğitimde köklü değişiklikler vaat ediyor. Bu çok sevindirici bir gelişme. Bir eğitim seferberliğinden bahsediliyor.

Eğitim-öğretimde ana hedefimiz; "düşünme, anlama, fark etme, sorun çözme, analiz ve sentez yeteneği "diyor. Millu00ee kültür ve değerlerini özümsemiş; insanlığın ve demokrasinin evrensel değerlerini içselleştirmiş, iletişime ve paylaşıma açık, estetik ve sanat becerisi gelişmiş bireylerin yetişmesine imkan ve ortam sağlayan bir eğitim sistemi vaat ediyor.

Örneğin öğretmenler için "Öğretmenlik Meslek Kanunu " ve "Profesyonel Okul Yöneticiliği" gibi yeni uygulamalardan bahsediliyor. Bunlar çok önemli vaatler. Profesyonel okul yöneticiliği yıllardır dillendirdiğim bir mevzu. Eğitimde torpilin, liyakatsizliğin önünü kesecek ve kaliteyi arttıracak bir uygulama bu.

Eğitim fakültelerinin yeniden yapılandırılması ve müfredatımızın yeniden güncellenmesi gibi vaatler de bu alanda köklü değişikliklerin yapılacağını gösteriyor.

Tarihimizin önemli şahsiyetleri ve olayları ile masal kahramanlarının; belgesel, dizi ve çizgi filmlere dönüştürülerek tanıtımının yapılması bu alanda bilgisayar oyunlarının ve animasyonların üretilmesinin teşvik edilecek olması da fevkalade önemlidir. Bu alanı da maalesef boş bıraktık.

Yeni dönemde eğitimi yeniden tanzim etmeliyiz. Buraya ait yerli bir eğitim sisteminin inşa edilmesi ve çocuklarımızın CHP zihniyetinden kurtarılması için bunu yapmak durumundayız. Bunu yaparken de peygamberimizin şu hadisini her daim akılda tutmalıyız.

"İş ehli olmayana [layık olmayana] tevdi edildiği [verildiği] zaman, kıyameti bekle." Mekke'nin fethinden sonra Kabe'nin anahtarını yine Osman bin Talha'ya veren peygamberimizin (S.A.V) bu hassasiyeti yeni dönemde bize kılavuzluk etmelidir.

21 May 2018
Dik durun, karşınızda leşler var!
Kendisiyle görüşmek nasip olmadı. Birkaç ay evvel yazımı beğendiğini ifade ederek selam gönderdiğinde çok onurlanmıştım. Ömrünü, davası uğruna ağır bedeller ödeyerek geçiren ve bir kez olsun şikayet etmeden fikir üretmeye devam eden devrimci mütefekkir, yiğit bir insandı o. Şerefini, onurunu, davasını hiçbir şeye değişmeyen kaç ahlaklı insan tanıyorsunuz?

Şimdi bu kıymetli insanın çektiği ıstıraplar üzerinden "Yetiş reis, İslamcıları tasfiye edecekler" diyerek sözde "dava" naraları atan lüpçü kesime ders verecek değilim. Çünkü bunu idrak edemeyecek kadar ciddi bir şuur ve bilinç kayması yaşıyorlar.

Geçenlerde bir okul müdürü "bedeli neyse biz ödedik" diyordu titizlikle inşa ettirdiği lüks makam odasında. Bedel dediği de Maarif Vakfı üzerinden gönderildikleri yurtdışı gezilerinde yaşadıkları ağır kış şartları ve üç-dört ay hanımlarından ayrı kalmalarıydı. Öyle ki parmağıyla "döner" koltuğunu işaret ederek biz bedel ödedik ve hak ettik diyordu. Hak ettik! Şimdi bu insanlara Salih Mirzabeyoğlu'nu anlatmak nafile bir çaba olur.

Çünkü mevzu üstadın anlattığı bir fıkrada geçtiği gibi anlamlı ve bir o kadar da trajik. Hani adam sabahtan akşama kadar Leyla ile Mecnun'un hikayesini anlattıktan sonra muhatabına soruyor. Anladın mı? Cevap; Anladım anladım da bu Leyla Mecnun'un nesi oluyordu? O bakımdan diyorum artık dinlemiyorlar bile.

Lakin Mirzabeyoğlu'nun verdiği mücadeleyi anlamadan bugün küresel güçlerin kurduğu tuzakları anlayamazsınız. Mevzu bu bakımdan önemli.

Eli kanlı terör örgütü FETÖ'nün yayın organlarından STV'nin "Devletin anayasal düzenini yıkmak suçundan yakalanan terör örgütü lideri Mirzabeyoğluu2026" şeklinde kesintisiz yayın yaptığı yıllara dönelim. Çünkü İBDA yayın organları Karar, Taraf ve Akıncı Yol dergileri asrın en büyük projesi olan FETÖ'yü deşifre etmiş ve müesses nizamın Türkiye çarkına çomak sokmuşlardı.

Ne diyorlardı bakalım. Yıl 1989, "Hem Gülen hem Güldüren!" 1994, "PİÇ'liğin(Paralel İhanet Çetesi) diğer adı Zaman'eler!" 1993, "İçten yıkan düşmanlar" 1994, "Lafta Müslüman pratikte hain!" 1995, "Şeytanın girmediği kılık yok!" Sapık vaiz, CIA ajanı, FETTOŞ ve daha niceleriu2026 Mirzabeyoğlu, FETÖ belasını o günlerde böyle deşifre ediyordu. Bir taraftan da buraya ait yerli, ayakları yere sağlam basan özgün düşünce üretiyordu.

Hareket alanı 40cm ile sınırlı hücresinde dünyaya meydan okuyan ve onlara korku salan, zalim olmaktansa mazlum olmayı tercih ederim diyen bu cesur adamın ismi o yüzdendir ki hukuk ile asla yan yana gelmedi. Kaldı ki onun derdi kendi bedeninin çektiği acılar değildi. Bunun edebiyatını da asla yapmadı.

Onun ilgi alanını hep toplum, insan, ferd, kültür, fikir, sanat, tarih ve değerlerimiz oluşturdu. Batı'nın Rönesans'ta yakaladığı ışığı, aşkı, şevki kendi tarih ve değerlerimiz içinde yaşamak, mücadeleyi, dava ahlakını, başını bir gayeye adamayı, ilme, fikre, ideolojiye dayalı bir hareket tarzını, yaşamak, yaşatmak ve aşılamaku2026 Kısacası mesele evvela insan inşa etmek diyordu.

Bedeni işkenceden geçirilirken o dünyada bugünkü ruhi, fikri, siyasi çöküşü bütün sebep ve sonuçlarıyla tartarak anlayarak kendi nefs muhasebemizi dibine kadar yapmış, bütün zaaf ve kuvvetlerimizi tespit etmiş olarak yepyeni bir ruh ve nizam yekpareliği içinde yeniden doğmanın fikri mücadelesini veriyordu.

Hakim Batı'cı düşüncenin mekanik kainat- mekanik hayat( robot insan) algısını yıkmak; bunu yıkarken de yerine İslam tefekkürünün duygu ve düşünce alışkanlığını kazandırmak gibi bir çabanın içerisindeydi. Çünkü üstadın da ifadesiyle esaretlerin en korkuncu başıboş Batı hürriyetçiliğiydi. Bu bakımdan gerçek İslam aydını olabilmek için gerekli zaruri şuuru ortaya koyuyordu.

O yüzdendir ki küresel sistemin içerideki FETÖ köpeğinin hedefindeydi. İşte o da "Dik durun, karşınızda leşler var!" diyerek bu leş tayfasına meydan okudu. Ve önlerinde bir kez olsun eğilmeden, 58 tane birbirinden kıymetli eser üretti. Eğer geri adım atmış olsaydı lüks içinde bir hayat yaşayacaktı.

Velhasılıkelam ümitlerimizi yitirmeye başladığımız bir zamanda ülkede Mirzabeyoğlu gibi kaliteli bir mütefekkir yetişmişti. Ne yazık ki onu da FETÖ gözlerimizin önünde tam 15 yıl işkenceden geçirdi. Allah rahmet eylesin. Mekanı cennet olsun. Geride ibret dolu bir hayat ve çok ciddi bir birikim bıraktı. İsmi asla unutulmamalı.

17 May 2018
Kültür Emperyalizmi ve Eğitim
İnsanlık tarihinin en büyük uygarlıklarına ev sahipliği yapmış, yüksek kültür, sanat ve düşüncenin üretildiği bereketli toprakların üzerinde yaşamaktayız. İlim adamlarıyla, dervişleriyle, aşıklarıyla, ozanlarıyla, ahi teşkilatlarıyla, mimarlarıyla ve insan ilişkileriyle tarihte eşine az rastlanır bir seviyenin yaşandığı topraklardır burası. Farklı inançların, ırkların, mezheplerin, görüşlerin aynı dili konuştuğu bir arada yaşayabilme erdemliliğini gösterebildikleri çok güzel zamanlarımız oldu.

Böylesi içi aşk dolu, vicdan, ahlak ve insanlık dolu bir medeniyetin çocuklarıyız. Yunus Emreler, Hac-ı Bektaşi Veliler, Pir Sultan Abdallar bu toprakların yetiştirdiği güzel insanlardı. İnsanlığa muazzam bir birikim bıraktılar. Böylesi bir mirası devralan bizler Batı'dan ısmarlama kavramlara, fikirlere ve eğitim müfredatlarına bel bağladık.

Sistemini, müfredatını, eğitim politikalarını, Batı kültürüne göre şekillendiren Türkiye'de, tarihi ve kültürel birikimimize aykırı olarak farklı algı ve yorumlara kapalı, milletin inanç değerlerine yabancı ve dışlayıcı kibirli bir zümre oluştu.

Rahmetli Oktay Sinanoğlu'nun da ifadesiyle Hakkari'de bale gösterisi yapmayı, Moda'nın arka sokaklarında köpek gezdirmeyi, konserlere gidip hava atmayı kültür, sanat sanan sahte bir aydın zümremiz oldu. Kendi kültüründen, tarihinden kopuk, kendi milletinden tiksinen ama arada halkçılık edebiyatı yapan(CHP) tipler yetişti.

Popüler kültürün tüketim bataklığında çırpınan, kendine, ülkesine ve toplumsal değerlere yabancı, her geçen gün aile bağlarından kopuk bir nesil yetiştirme programına tabi tutulduk.

İnsanın derinliğine inen, şahsiyetini, kültürünü, ahlakını, öz'ünü belirginleştirip gürleştiren bir eğitim müfredatından yoksun bırakıldık. Oysa merkezine insani vasıfları, tarihi kültürel birikimini, düşünceyi, özgürlüğü, ahlakı, vicdanı almayan bir eğitim sisteminden bu toprağa mensubiyet duyan, ülkesini her alanda şahlandırmayı amaç edinen nesiller yetiştiremezsiniz. Bunu düşünmedik bile!

Pragmatizmin öncülerinden ABD'li John Dewey'i getirtip aletçilik( instrumentalizm) üzerine bir sistem kurdurup bunu 100 yıl devam ettirmeye çalışmanın, rekabete dayalı, sistemini başarı ve başarısızlık üzerine kuran, yarıştırıcı, bu şekliyle arada kalanları ezen ve sindiren bir anlayışla okul kurmanın ne denli korkunç sonuçlar doğurduğunu 15 Temmuz'da fark edebildik.

Oysa gerçek olan şudur; milleti, insanı, fıtratı, özgürlüğü, erdemi, ahlakı, tarihi, kültürü hesaba katmaksızın bir eğitim sistemi oluşturulamaz. Eğer bunu yapmakta ısrar ederseniz ülkesinden önce kendi çıkarını düşünen, Batı'ya itaatkar, zayıf bünyeli, değerlerine yabancı kişilikler yetişmesine kapı aralarsınız. Bir ülke kendine neden bunu yapsın ki?

Ben insanın kendini gerçekleştirmesinin ve yabancılaşmaktan kurtulmanın yolunun ayakları yere sağlam basan bir eğitimle mümkün olabileceğini düşünüyorum. Piyasa toplumu oluşturmak ve zihinleri uyuşturmak gibi bir gayeniz varsa bunu okullarınızı fevkalade seküler Batı kültürüne emanet ederek başarabilirsiniz.

Freire, "okullar ezenlerin ideolojik aygıtlarıdır" der. Küresel güçler kapitalizmin içselleştirilmesi için okulları bir araç olarak kullanıyor. Bu sayede kendi ideolojilerine itaatkar, uysal, zayıf, kendinden uzaklaşan nesillerin varlığından istifade ederek sömürü alanlarını genişletmekte ve her geçen gün daha da güçlenmektedir. Eğitim biraz da bu yüzden kutsanır.

Öyle ki her şeyin eğitimle düzelebileceğine olan sarsılmaz bir inanç hakimdir. "Eğitim şart!" denilir örneğin. Ne var ki kimsenin "nasıl bir eğitim" sorusuna vereceği esaslı bir cevabı yoktur. Kapitalist, sömürgeci eğitim sistemini en doğru sistem olarak kabul eden bu peşin yargıdan sıyrılmak durumundayız.

Bakınız Kültür emperyalizminin ne denli vahim sonuçlar doğurduğunu bu kurulu düzeneği sorgulayamayacak kadar şuur kaybı yaşayan eğitimli yazarlardan/aydınlardan/siyasetçilerden anlayabiliriz. Bu bakımdan yeni dönemde talebim şudur;

Öncelikle ciddi bir ahlaki yozlaşmanın yaşandığı şöyle bir zamanda ahlakı, erdemi önceleyen, bilim, sanat, düşünce üreten, kültür, edebiyat ve mimaride bir seviye tutturan, sorgulayan, eleştiren, kaliteli, vatanperver çocuklar yetiştirmek istiyorsak Kutadgu Bilig'te de ifade edildiği gibi "yere ekilen tohumun kendi aslına uygun olarak bittiği" düşüncesinden yola çıkılarak eğitimi yeni baştan kurmalıyız.

14 May 2018
Sivil Toplum Örgütleri ne işe yarar?
Hikayemizin adı; Bağdatlı Halilo. Olay eski Bağdat'ta geçiyor. Halilo kendi halinde bir adamdır. Hoş sohbet, mülayim ve bir o kadar da sakin mizaçlı birisidir. Ama bir kusuru var. İçki bağımlısıdır Halilo. Öyle ki içmediği gün yok. Bir gün hayatının en kötü haberini alır. Hükümet içkiyi yasaklamıştır. Piyasada içecek bir tane bile şarap bulamaz.

Bu beklenmedik gelişme Halilo için hayatının en berbat olayıdır. "Lanet olsun! Şarabı yasaklamışlar" der. Halilo artık eski Halilo değildir. Çok sinirli, gergin ve sıkıntılı bir adam olmuştur. Kimsenin selamını almaz hatta yoldan geçen köpeklere bile taş atmaya başlar.

Bir gün kahvehanede çayını yudumlarken ilerde kendisine doğru gelmekte olan büyük bir kalabalığı fark eder. Kalabalık hep bir ağızdan "Hükümet istifa!" "Hükümet istifa!" şeklinde slogan atarak ilerlemektedir. Slogan, Halilo'nun dikkatini çeker. Kalabalık iyice yaklaşınca hiçbir şey sormadan kendini kalabalığın içerisine atar. O da başlar slogan atmaya; "Hükümet istifa!" "Hükümet istifa!" O kadar ki en çok bağıran ve kendisini yerden yere atan Halilo'dur.

Kalabalık, hükümet binasının önünde toplanır. İçerden iri kıyım, asık suratlı bir yetkili çıkar. "Bir temsilci gönderin konuşalım" der. Bakıldığında içlerinde en çok bağıran ve hükümete en çok tepki gösteren Halilo'dur. Karar verilir. Ve temsilci olarak onu gönderirler.

Halilo'yu karşılayan yetkili sert bir dille; " Ne istiyorsunuz?" diye sorar. Günlerdir şarap derdi çeken Halilo, "Şarap isteriz beyim, şarabımız yok" cevabını verir. Yetkili bir anda gevşer ve "Öyle desenize kardeşim" der. Halilo'yu içeriye alır ve ona akşamdan kalma bir bardak şarap verir. Der ki; "Şimdi sen bununla idare et, ben yarından tezi yok bütün Bağdat'ı şarapla donatacağım."

Halilo şarabı içtikten sonra öylesine rahatlamıştır ki hemen dışarı çıkar ve kalabalığa şöyle seslenir; "Dağılabilirsiniz ey topluluk, hükümet tüm isteklerimizi kabul etti!"

***

Türkiye'deki sendikacıların, sivil toplum temsilcilerinin zihniyetini, sivil toplumun işleyiş şeklini özetleyen bir hikayedir bu. Tek fark, sivil toplum örgütlerinin bunu bilinçli olarak yapıyor olmalarıdır. Toplumun ihtiyaçları göz ardı edilerek, görmezden gelinerek kendi şahsi çıkarları ve ikballeri için iş tutan bir sivil toplum ahlakından bahsediyoruz.

Sendikacılık vaktiyle "işçiler ezilirken daha az acı çeksinler/ hissetmesinler" denilerek ortaya atılmış bir örgütlenme biçimidir. Bugün ise doğrudan emperyalizme bağlı, kapitalist düzenin çarklarına uygun bir biçimde işlev görmektedir. Türkiye'de ise küreselcilerin yol göstermesiyle çok farklı bir sendikacılık ahlakı oluşturuldu.

Yıllardır Taksim Meydanı'nda toplanan sol sendika ve sivil toplum örgütleri IMF'yi protesto ederdi. Bugün ise neredeyse IMF ile yeniden anlaşalım noktasına geldiler.

Tarlasında çift süren, dağda zeytin toplayan, fakir, emekçi, ezilen köylü anne- babaların çocuklarının eğitim hakları ellerinden alınırken solcu sendikalar hep "ezenden" yana oldular. Kafayı İHL öğrencilerine takan, ülkesini terörist ülke olarak göstermekten çekinmeyen, terör örgütleriyle ortak iş tutan bir sivil toplum anlayışı bu!

Muhafazakarlar ise sendikacılığa bodoslama girdi. Bu yüzdendir ki hala ayakları yere sağlam basan bir sivil toplum kültürüne sahip değillerdir. Örneğin 2002'den bu güne atılan demokratikleşme adımlarında ne yazık ki bir aktör olarak boy gösteremediler. Başörtüsü meselesinde başlattıkları kampanyayı saymazsak ( o da Erdoğan'ın talebiyle oldu) gözle görülür bir faaliyette bulunamadılar. Yani Erdoğan'ın başlattığı demokratikleşme çabalarında hükümetin ilerisinden gidip önünü açmak yerine hep gerisinde kaldılar. Hala da milletin ve Erdoğan'ın gerisinden geliyorlar.

Bakınız başkanlık seçimlerine çok az bir zaman kala hala sivil toplumdan bir ses yok. Referandum döneminde de sessizliğe bürünmüşlerdi. 15 Temmuz davalarını fevkalade gündemde tutabilirlerdi mesela. Üye aidatlarının bile milletten tahsil edilen vergilerle ödendiği bir sendikacılık anlayışı oluşturulunca onlar da ne yazık ki sendikacılığı bir ikbal aracı olarak görmeye başladılar.

Bir ara "eğitime en çok zararı eğitim sendikaları veriyor" demiştim. Bireyi, okul duvarları içerisine hapseden, pozitivist temelli beyin formatlamasıyla da ülke insanının düşünme melekelerini dumura uğratan, dolayısıyla geniş perspektifli bir medeniyet tasavvuru geliştiremeyen, milli(!) eğitim anlayışını sorgulamayan bir sivil toplum sorunuyla karşı karşıya olduğumuzu ifade etmek için söylemiştim bunu.

Demem o ki artık medyayı ve sivil toplum örgütlerini bir sorun olarak acilen masaya yatırmalıyız.

10 May 2018
Erdem, İrade ve Cesaret
İsmet Özel, "Ölüm Kere Ölüm Ölüm Kare" adlı şiirinde "İsa, Golgota'ya çıkarken tökezlemeden önce, önü sıra sendeleyip ayağı burkulan bendim" der. Yazarken bile içimi burkan bir ifadedir bu. Çünkü Batı kültürü ekseninde tesis edilen kapitalist düzen bizi bizden, tarihimizden, kültürümüzden, insanlık değerlerimizden koparırken, hakikate (İsa) zulmederken ve o tökezlerken/ sendelerken ona uygulanan şiddete mukabil bir şiddetle karşılık vermek isteyip de verememenin çaresizliğidir ayağı burkulmak. 60 yılımız ayaklarımız burkularak ve o burukluğu, çaresizliği yaşayarak geçti bizim.

Bu derdi, sancıyı çekmeyenlerin, yükü omuzlayacak kadar sağlam omuzları olmayanların; zoru değil kolayı, savaşmayı değil teslim olmayı tercih edenlerin de patır patır döküldüğü bir 60 yıl geçirdik.

Darbelerle, IMF gibi tefeci kurumlarıyla, FETÖ gibi projeleriyle, sahte aydın sınıfıyla, satılmış/ korkak siyasetçileriyle ve eğitim sistemleriyle bizi bu topraklardan koparmaya çalışan bir düzenekle mücadele eden erdem, ahlak sahibi cesur insanlar olmasaydı bugün çoktan tarih sahnesinden silinmiştik.

Tarihçi Thomas Sowell, "Conquest and Cultures" (Sömürgeler ve Kültür) adlı kitabında sömürge ülkelerindeki değişiklikleri inceler ve bunları liste halinde sunar. Kitap, sömürgecilerin o ülkelerde oluşturduğu sahte aydın sınıfından ve eğitim sistemi ile de insanlara aşağılık duygusunun aşılanmasından bahseder.

Yıllardır Türkiye'de de küreselleşme palavrasıyla köleleştirilmek istenen, bağımsızlık duygularını yitirmiş, özünden, tarihinden kopartılmış, millet olması vasfı ellerinden alınmış uyuşuk kitleler isteniyordu.

Hatırlayın, 27 Mayıs darbesinde ABD'nin talimatıyla bir gece içinde 250'si general olan tam 7 bin subay tasfiye edilmişti. Bu aynı zamanda TSK'ya yapılan bir Gladyo operasyonudur. O günden sonra aynı toprağın insanlarını sağ ve sol diye ikiye ayırarak her dört yılda bir darbelerle "millet" olma bilinçlerine operasyon düzenlendi.

Bu uyutucu ve uyuşturucu yeni sömürgecilik biçimi halen varlığını ağır biçimde hissettirmektedir. Zaman zaman bombalarla zaman zaman ayartıcı kavramlarla ve kurulan şaşırtıcı ittifaklarla asla emelinden vazgeçmemektedir. Aynı vatanın, aynı toprağın, aynı dinin ve aynı medeniyetin insanları dün olduğu gibi bugün de birbirleriyle çatışmaya zorlanıyor.

Küresel güçlerin taşeronluğunu yapan terör örgütleri ve medya organları marifetiyle büyük tuzaklar kuruluyor. Bu tuzağı boşa çıkarmalıyız. Bu yüzdendir ki bize sunulan seküler; seküler olduğu için de etnik ve dünyevi çıkarcılığı öne çıkaran, putlaştıran, bu yüzden de her bakımdan bölücü olan ithal ideolojik çerçeveleri reddetmeliyiz.

Şöyle bir zamanda bu topraklarda yaşıyor olmanın verdiği bilinç ve sorumlulukla buraya ait söyleyebilecek sözlerimiz olmalı. Sözlerimiz; dini, ırkı, rengi, düşüncesi, mezhebi, inancı ne olursa olsun vicdan, ahlak ve erdem sahibi herkese olmalıdır. Çünkü saldırı hepimize dönük. İçerden ve dışardan kuşatma altında olduğumuzu söylememize gerek var mı? Her şey gözlerimizin önünde cereyan ediyor.

Öyleyse ülkemizin istiklali ve istikbali için ortak bir dil inşa etmek mecburiyetindeyiz. Bilinmelidir ki bugün finans oligarşisinin, küresel baronların ve içerdeki işbirlikçilerinin en çok korktukları şey birlikte ortak bir dil inşa etmemizdir. Gerçekte korkulan şey; bir ve diri olmaktır.

Bu yüzden iç savaş çıkartmak istiyorlar. Bu yüzdendir ki içimizdeki şuursuz, entelektüel melekeleri dumura uğramış sözüm ona aydın ve siyasetçiler ülkeyi müdahaleye açık bir ülke durumuna düşürmek için çalışıyor, çabalıyor.

Biz, fikri ve felsefi seviyede 13.yüzyılda Nasirüddin Tusi'den 16.yüzyılda Kınalızade'ye varana kadar geçen 300 yıllık sürede ahlak, erdem, insan ve değerleri çalışmış bir milletiz. Bu bakımdan bizim bireysel ve toplumsal kimliğimizi belirleyen ruhi, içtimai ve iktisadi faktörler batı kültüründen farklıdır. Bu topraklarda hür olma gibi bir yükümlülüğümüz var. Yerle kuracağımız derinlikli temasın, yeri yurt edinmenin uyanmamızla, şuurumuzun yerine gelmesiyle yakından bir alakası var. İstenmeyen de tam olarak budur.

Küresel operasyonlara kalkan olabilirsek başarabiliriz. Bu yüzdendir ki bu seçim çok önemli. Erdoğan'ın vizyonuna sahip çıkalım ve onu yalnız bırakmayalım.

3 May 2018
Enerjide Berat Albayrak farkı
Kendisini yine böyle bir seçim arifesinde ( 7 Haziran) Sultanbeyli Belediye tesislerinde düzenlenen bir kahvaltıda tanıma fırsatım oldu. Türk siyasetinde alışık olmadığımız türden vizyon sahibi, planı, projesi olan, mütevazı bir insanla tanışmış olmaktan büyük mutluluk duymuştum.

Az laf çok iş yapan Berat Albayrak buna rağmen muhalif kesimlerin en çok hedefinde olan bir bakandır. Bunun en önemli nedeni kuşkusuz enerji politikalarında tarihi reformlara imza atması, yerli kaynaklardan daha fazla yararlanarak enerjide dışa bağımlılığı azaltması ve ülkemizi sürekli olarak kara geçirmesidir. Ve elbette Erdoğan'ı asla yalnız bırakmamasıdır.

Bir toplantıda "Birileri ülkeyi bölme operasyonu yapıyor. Gerekirse 81 milyon canımızı veririz ama bugün bu operasyonda gözünü kırpmadan Mehmetçiklerimiz mücadele veriyorsa sizler de işinizi daha çok çalışarak en iyi şekilde, dünya standartlarında yapın" diyerek enerji sahasında da yerli ve milli bir mücadelenin yürütülmesi gerektiğini ifade ediyordu.

Bilindiği gibi ülkemiz 20 yıllık, 50 yıllık uzun vadeli somut plan ve programlar yaparak 2023'ü, 2053'ü, 2071'i kurgulayan bir ülke durumuna geldi. Bunu ne yazık ki eğitim alanında göremiyoruz ancak enerji politikamız noktasında fevkalade atılımlar söz konusu.

Örneğin 20 milyar dolar maliyetiyle Türkiye Cumhuriyeti tarihinin gelmiş geçmiş en büyük projesinin temelini attık. 63 yıllık bu rüya Berat Albayrak döneminde gerçek oldu. Türkiye'nin ilk nükleer santrali olan Akkuyu Nükleer Santrali nihayet tüm engellemelere rağmen hayat bulacak. Burada 7 gün 24 saat kesintisiz elektrik üretilecek. Üstelik bunu sıfır emisyonla yani çevreye zararlı hiçbir sera gazı salımı yapmadan gerçekleştireceğiz.

İnşaatın başlamasıyla 10 bin kişilik istihdam olacak ve bunun yüzde 80'i Türk çalışanı olacak. Santral işletmeye alındığında da 3 bin 500 kişi tüm bu tesislerde çalışıyor olacak. İnşası ve işletmesinde ihtiyaç duyulan mal ve ekipmanların büyük kısmı Türk şirketler tarafından tedarik edilecek.

Diğer taraftan Türkiye'nin Enerji Yoğunluğunun (milli gelir başına tüketilen enerji) 2023 yılına kadar, 2011 yılına göre en az %20 azaltılması hedeflendi. Düne kadar elektrik tüketiminin yüzde 60'ını 70'ini ithalata dayalı kaynaklardan sağlayan bir ülke olarak da özellikle bu çerçevede yenilenebilir enerji konusunda önemli adımlar atmayı hedefliyoruz.

Bakınız geçen yılın Ocak-Mart döneminde elektrik ithalatı için 30 milyon 594 bin 671 dolar ödenirken, bu yılın aynı döneminde bu miktar yüzde 63,6 azalışla 11 milyon 133 bin 696 dolara geriledi.

Yılda 55 milyar dolar enerji ve maden ithalatı yapan ülkeden enerji ihraç eden ülkeye YEKA noktasında 10 yıl boyunca rüzgar ve güneşte 10'ar bin megavatlık kapasite oluşturarak, devlet desteğiyle bu alanda dünyada öncü ülkelerden biri olmak için stratejiler geliştiriyoruz.

Sayın Bakan, son 10 yıllık dönemde gerçekleşen elektrik üretim tesisi yatırımlarının yüzde 53'ünün yenilenebilir enerji kaynaklarından geldiğini ifade ediyor. Türkiye'nin şu an 7,5 milyon sokak aydınlatması var. 2023'e kadar belirlenen hedef yüzde 30'a varan bir dönüşümü gerçekleştirmek. Bu dönüşümün yıllık tasarruf miktarı 180 milyon lira. 2023-2033 arasında bu rakamın 600 milyon liraya çıkması hedefleniyor.

Rüzgardaki kurulu gücümüzle 2017 sonunda dünyada 11'inci, Avrupa'da 6'ıncı olduk. 2017'de Avrupa'da rüzgar enerjisi kapasitesini en fazla artıran 4'üncü ülkeyiz. Ulusal Enerji Verimliliği Eylem Planı ile de 2033'e kadar toplamda 30,2 milyar dolarlık bir tasarruf miktarı ortaya çıkacak.

2017'de hem kamu hem de özel sektör eliyle 13 bin kilometreyi bulan doğalgaz boru hattı inşa edildi. Berat Albayrak, Artvin, Şırnak ve Hakkari'ye kadar doğalgaz götürülmesiyle 2018'de doğalgazı olmayan şehir kalmayacağını ifade ediyor.

2002'de Türkiye'de asgari ücretle 796 metreküp doğalgaz alınabiliyordu. Bugün ise yaklaşık 2 bin 100 metreküp doğalgaz alınabiliyor.

2023'e kadar 1,7 milyon konutun dönüşümüyle de 1 milyar dolarlık tasarruf sağlanacak. Bu tasarruf, ısı yalıtımının 20 yıllık ömrünü dikkate aldığımızda 10 milyar dolara çıkıyor. Isı yalıtımı 20 yıllık ömrü içinde 5 yılda kendini amorti ediyor. Kalan 15 yılda vatandaşın cebine katkı yapan bir yatırıma dönüşecek.

Bakınız sürekli olarak kardan, yatırımdan, tasarruftan ve reformist politikalardan bahsediyoruz. Berat Albayrak yerli ve milli duruşuyla, vizyonu ve çalışkanlığıyla Cumhuriyet tarihinin en başarılı bakanlarından biridir. Böyle bir bakana ancak saygı duyulur.

26 Nisan 2018
Berdel siyaseti
CHP'nin siyasi tarihi ahlaksızlıklarla doludur. Bugün "OHAL şartlarında seçim olmaz" der ancak 27 Ekim 1995 tarihine gittiğinizde bizzat kendilerinin teklif götürdüğünü görürsünüz. Yalan, hülle, despotluk, cuntacılık partinin hiç değişmeyen ve merkezine oturmuş siyasi anlayışıdır.

En vahimi de CHP, bir Türk partisi değildir. Her fırsatta ülkesini yabancı işgal güçlerine şikayet eden, Orta Doğu'nun "Balkanlaştırma" projesine destek veren, 15 Temmuz işgal teşebbüsüne tepki göstermeyen dahası FETÖ'nün bomba yağdırdığı meclis çatısı altında utanmadan 20 Temmuz darbesi diyen, PKK terör örgütüne sivil toplum muamelesi çeken bir partinin Türk partisi olma ihtimali var mıdır?

Kayseri İl Kongresi'nde konuşan Yurtta Sulhçu(!) Meral Akşener; "Grup kurmak için abidik gubidik işler yapmayacağız. Biz 100 bin imzayla çıkacağız" diyerek boyundan büyük laflar ediyordu.

Oysa FETÖ senaryosuna göre yürüyen program başka türlü seyir etti. Verilen talimatla CHP seçmenine küfür eder gibi 15 tane kurbanlık koyun misali vekil seçilip İYİ Parti'ye verildi. CHP öylesine ahlaksız bir parti ki bu görüntüyü vermekten zerre hicap duymadı. Epiktetos "sınırı aşan için artık sınır yoktur" diyor ya.

Vekiller, başlarını giyotine uzatır gibi çaresizce gittiler. Biri olsun isyan etmedi. Berdel giden zavallı gelinleru2026 Karşılığında Abdullah Gül'ün ikna edilmesini istiyorlar. Anlayacağınız bu denli ahlaksız bir siyasetin döndüğü bir çukurun içinde debelenip duruyorlar.

Oysa Bahçeli'nin "Söz konusu milli beka oldu mu, hiç kimseyi tanımayız, hiçbir güce boyun eğmeyiz. Fedakarlıksa yaparız, fenalıkları engellemekse, beklenen hedefe ok gibi saplanırız" şeklindeki ittifak konuşmasından sonra Gül'ün de AKP'li fırıldakların da hevesi kursağında kalmıştı. O güne kadar aday imasında bulunan Gül bu konuşmadan sonra sessizliğe gömülmüştü. Anlaşılan o ki yeniden pazarlık yapılıyor.

7 Haziran seçimlerinden sonra CHP ile koalisyon isteyen AKP'li troller ise bu sefer de sırtını Saadet Partisi'ne yaslayarak Erdoğan'ı itibarsızlaştırmaya çalışıyor. Erdoğan, kemik kavgası yapmakla mahir bu tayfanın kuyruğunu kestiği günden beri böyleler.

Hala erken seçim şokunu üzerinden atamayan sinsi, Batıcı/Küresel İslamcı Erdoğan muhalifleri de giderayak ne zarar verirsek kardır derdinde. Bakıldığında CHP'nin berdel modeli ahlaksız siyaseti, İYİ Parti, Saadet, FETÖ ve HDPKK ve bu türden AKP'li omurgasız, lüpçü, muhalif kesimler hemen hepsi aynı çukurda debeleniyor.

Hatırlayınız,7 Haziran seçimlerinden sonra AK Parti içinden bir kesimin talebine rağmen Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın siyasi basiretiyle ve Devlet Bahçeli'nin tüm kapıları kapatması suretiyle koalisyon ihtimalleri tükendi ve ülke, kasım seçimlerine gitmişti.

Milletimiz, 7 Haziran'dan sonra yaşanan gelişmeleri, yapılan planları, kurulan tezgahları, ince detay hesapları, oy uğruna katledilen insanları, algı operasyonlarını kısacası olan biten her şeyi sessizce izleyerek vakti geldiğinde sözünü söylemişti. Hiç kuşkunuz olmasın bugün de olan biten tüm bu ahlaksızlıkları sessizce izliyor.

Başkanlık seçimleri hem içeride hem de dışarıda eli güçlü bir Türkiye demek. Cumhur ittifakı tam da böylesi bir dönemde bu kirli ittifakın karşısında yer alan yerli ve milli bir cephedir. Kaldı ki bu ittifak sadece başkanlık seçimleri için alınmış bir ittifak kararı da değildir. Türkiye'nin beka meselesi olarak gördüğü sınırındaki tehdide ve içerideki uzantılarına karşı alınmış yerli bir birlikteliktir.

Eli güçlü, istikrarlı, bağımsız, hızlı karar alabilen bir Türkiye'nin zengin, özgür ve şerefli vatandaşları olmak gibi bir gayemiz var. Erdoğan'ın millet namına siyaset yapmak istediği için en önemlisi de küresel servetin yüzde 50'sinden fazlasını tekelinde tutan Atlantik yakasının kurduğu pazar sistemine karşı bağımsızlık mücadelesi verdiği için tasfiye edilmek istendiğini de çok iyi biliyoruz.

O yüzdendir ki berdel usulü alışverişlerle ahlaksız siyaset yapan, kirli ittifaklarla karşımıza dikilen yapılara karşın rengi, mezhebi, düşüncesi, ırkı, dili, inancı fark etmeksizin kendini bu toprakların insanı olarak gören ve bu doğrultuda gayret gösteren hemen her kesimden insanla bir araya gelmenin yollarını aramalıyız.

Bağımsız, güçlü, zengin bir Türkiye için Erdoğan'ı başkan yapmak durumundayız. Aksi takdirde ülkeyi FETÖ'ye teslim edip bir günde ABD'nin eyaleti yapacaklar.

23 Nisan 2018
Meclis kuruldu, padişahlar kovuldu mu?
Yıllardır çocuklara "İşte bugün bir meclis kuruldu, sonra hemen padişah kovuldu. Bugün 23 Nisan, hep neşeyle doluyor insan" şeklinde devam eden Osmanlı sövgüsü şiirleri ezberletmekten, "İstiklal Savaşı'nın haleti ruhiyesini bağrında yaşamış ve yaşatan Birinci Meclis'in açılışını ve ne anlam ihtiva ettiğini bir türlü anlatamadık.

Bu ülkenin çocukları, cumhuriyet, millet, meclis, anayasa denilince akıllarına hep Osmanlı padişahlarının nasıl kovulduğu ve onların ne fena adamlar olduğu geldi. Bugün dahi partinin başındaki şahıs, yedi kardeşten sadece kendisinin okuduğunu, Osmanlı'nın varlığı halinde okuyamayacağını ifade edecek kadar tarihinden, özünden uzak biri.

Bilindiği gibi günün bereketinden faydalanmak için ilk meclisin açılışı Cuma gününe denk getirilmişti. Mustafa Kemal'in bütün memlekete yayımladığı bildirilerde belirtildiği üzere Kuran hatimleri yapıldı. Cuma ezanından önce camilerde salavatlar okundu ve Padişah Vahdettin' in adı zikredilerek kendisinin, vatanın ve milletin kurtuluşu için dualar edildi. Mustafa Kemal ve diğer vekiller Hacı Bayram Veli Cami'nde kılınan namazdan sonra "Sakalı Şerif" ve sancaklar eşliğinde meclis binası önüne geldi ve okunan Kuran-ı Kerim'den sonra dualar edildi ve kurbanlar kesildi. En yaşlı üye Sinop Mebusu Şerif Bey'in konuşmasıyla TBMM açılmış oldu.

Bugün böyle bir sahne yaşansa CHP ülkeyi ayaya kaldırırdı!

Birinci Meclis'te padişah yanlısı, ittihatçısı, solcusu, bolşeviği hepsi vardır. İç meşruiyet açısından son derece zengin görünüme sahip olan meclis bu özellikleriyle hem milli hem de demokratiktir.

Birinci dönem meclis vekilleri vatanın kurtuluşu için bir araya gelmiş, idealist ve fedakar insanlardı. Yakın bir okuldan getirilen sıraların olduğu meclis binası gaz lambasıyla aydınlatılır, vekiller son derece mütevazı ortamlarda yatar kalkar ve alınan tasarruf tedbirleri gereği fedakarca çalışırlardı.

Bir vakit sonra ne olduysa oldu. CHP, kendi kültüründen, dininden, namusundan vazgeçmiş, batının kölesi olacak çağdaş, laik yepyeni vatandaşlarla yeni bir ulus yaratma idealine dayanan zorba uygulamalarına start verdi. İstiklal mücadelesinden yeni çıkmış olan milletin; giyimiyle, alfabesiyle, üstten kumanda edilen laik yaşam biçimiyle çağdaşlaşma yolunda durmadan ilerlemesi için başına gelmedik kalmadı!

O yüzdendir ki 27 yıl sonra 1950'de girdikleri ilk serbest seçimlerde büyük bir hezimete uğradı. Bugünkü temsilcileri ise hala seçim kazanamamakta ve zihni sömürgeleştirilmiş Batıcı kafadaki CHP kadrolarıyla bugün Küresel-BATI-NATO işgalinin yerli işbirlikçisi konumunda faaliyetlerine devam etmektedir.

Yıllardır darbe dönemlerinde, ekonomik krizlerde milletin paralarıyla büyük bir güç kazandılar. Saltanatı kaldırdılar ancak kendilerine yeni bir saltanat kurdular. Bu bakımdan elden gidilmesinden korkulan şey asla "Cumhuriyet" olmadı. Asıl korkulan; güç, nüfuz ve imtiyazlarının elden gidecek olmasaydı.

Ne var ki 2002 yılında bu saltanat düzenine hayır diyen yerli bir lider geldi. Siyaset sahnesine adım attığında enflasyon %70'lere dayanmış, ülke % 6 oranında küçülmüş, borsa çökmüş, repo faizleri %7500'e, gecelik faizler de %6200'e kadar fırlamıştı. İlk dört yılda tüm veriler tersine dönmeye başladı. Sadece iki yıl sonra enflasyon son 34 yılın rekorunu kırarak tek haneye düştü. Dört yılda milli gelir %32 oranında arttı. IMF'nin borcu ödendi ve büyük projeler hız kazanmaya başladı. Memlekete huzur geldi.

Son on yıldır ne yapsalar da bu durumu tersine çeviremediler. CIA imalatı FETÖ, çatışmalı ortamı oluşturarak Kürt bölgelerini harabeye döndüren taşeron terör örgütü PKK ve bunları destekleyen irili ufaklı medya organları ile aydınlanmacı, ilerici, çağdaş, laik aydın, yazar, sanatçı ve fırıldak AKP'li kesim emeline ulaşamadı.

Hatırlayınız Kemal Kılıçdaroğlu; "Başkanlık sistemini kan dökmeden getiremezsiniz" tehdidinde dahi bulunmuştu.

Kısacası yeni Türkiye'nin engellenmesi için dış destekli operasyonlara imza atan, plan yapan, ülkenin kendi politikalarını üretmesini arzu etmeyen, halkı hakir gören ve buraya ait yerli, özgün siyasetçilerin varlığından rahatsız olan tüm kesimler feraset sahibi milletimize her defasında yenik düştü.

Türkiye bu sefer Haziran'da yapacağı seçimle tüm kurumların yeniden tesisi ve yönetim mekanizmalarının yeniden tanzim edilmesiyle yeni bir döneme yelken açmak istiyor. Birinci Meclis'in ruhuyla ve heyecanıylau2026

16 Nisan 2018
Türk düşüncesinde yerlilik ve millilik
12-13 Nisan günleri Çanakkale 18 Mart Üniversitesi ev sahipliğinde Atatürk Kültür Merkezi'nin desteğiyle Çanakkale 18 Mart Üniversitesi ve Türkiye Yazarlar Birliği tarafından ortaklaşa düzenlenen önemli bir sempozyuma davetliydim.

"Türk Düşüncesinde Yerlilik ve Millilik" konulu sempozyuma bu alanda gayret sarf eden, derdi olan, vizyon sahibi akademisyenler seçilerek davet edilmişti. Medyadan Milat adına sadece benim davet edilmem de ayrıca gurur vericiydi.

Sempozyuma ev sahipliği yapan ÇOMÜ Rektörü Sayın Yücel Acer, ülkemizin yerli ve milli duruş sergileyen, vizyon sahibi, kaliteli hocalarından biri. Bizi çok iyi ağırladılar. Öncelikle bu nazik davetlerinden ötürü kendilerine çok teşekkür ederim. Allah gayretlerini arttırsın.

Sempozyuma, Türkiye Yazarlar Birliği Başkanı Prof. Dr. Musa Kazım Arıcan, Prof.Dr. Kurtuluş Kayalı, Dr. Mehmet Doğan, Prof. Dr. Bedri Gencer, Prof. Dr. Bilal Kemikli, Memiş Okuyucu gibi isimler katıldı. Türk sağı ve İslamcılığın yerlilik ve millilik meselesi, Türk solunun yerlilik ve millilik meselesi, edebiyatta yerellik, yerlilik ve millilik ve tabi ki maarifte yerlilik ve millilik gibi önemli konu başlıkları masaya yatırıldı.

*

Bilindiği gibi "yerlilik ve millilik" bugün tartışılan ve gündeme gelen bir mesele değil. Osmanlı imparatorluğu'nun yeniden canlanması için 100 yıl evvel de tartışılan kavramlardır bunlar. Cumhurbaşkanımızın dilinden düşürmediği, liberal camianın alay konusu ettiği, sol-sosyalist kesimin sert bir biçimde eleştirdiği, FETÖ yayın organlarının ise gündeminden hiç düşürmediği yerlilik ve millik kavramları belki de ilk kez bu denli geniş bir platformda ele alındı.

Hatırlayın Eser Karakaş, "Yeni anayasa tamamen yerli ve milli olana kapalı olmak zorundadır" diyordu. Ali Bulaç'a göre, millilik bizi despotizme yerlilik ise köylülüğe götürecekti.

2017 yılında katıldığım bir programda Talim Terbiye Kurulu Başkanı yeni müfredatı tanıtırken Milli Eğitimin 2016 yılına kadar dünyayı Batı/Avrupa üzerinden okuduğunu artık bundan vazgeçildiğini ifade etmişti. Düşünün başında "milli" olan bir kurum, dünyayı Avrupa üzerinden okuduğunu iddia ediyordu.

Yerlilik ve millilik kavramları tam da bu noktada önem arz etmektedir. Çünkü yerlilik ve millilik, Avrupa merkezci düşünce sistematiğine karşı bir duruştur, harekettir. Ve elbette küresel, kapitalist, sömürgeci sistemin yol açtığı tahribatı, zarar ziyanı telafi etmek ve içeride bir ortak akıl inşa etmek için ortaya atılmıştır.

Çünkü, batı kendini bilginin kaynağı olarak görüyor ve diğer kültürleri görmezden gelerek tek bir düşünce kalıbını dünyaya empoze etmeye çalışıyor. Yerlilik, bu noktada küresel çapta yürütülen bu operasyona karşı bir kalkandır ve içeride de ortak aklın inşa edilme sürecidir.

Harf inkılabıyla birlikte yabancı kelimelerin dilimizi istila etmesi yerliliğin önünde ciddi bir engeldi. Haliyle uydurma kelimelerle yerli bir edebiyat da yapılamadı. Hala yapılamıyor. Düşünün TDK'da 2010 yılına kadar "yerlilik" adlı bir kavram yoktu.

Necip Fazıl'ın "Büyük Doğu Kavramı" yerli bir duruşun kavramsal ve düşünsel açıdan özgün bir örneği olarak karşımızda dursa da Prof. Dr. Kurtuluş Kayalı'nın da ifade ettiği gibi, yerlilik ve millilik üzerinde duranlardan daha çok eleştirenler bu konuda fikir yürüttüler ve çalışma yaptılar.Mesele, sağ cenahta hamasete varan görüşlerle ele alınırken; solda, menfi de olsa mesele daha kavramsal ve entelektüel çerçevede ele alınmıştır.

Eğitim meselesi ise her ne kadar başında "milli" kavramı eklense de maalesef yerli ve milli değildir. 2016 yılına kadar dünyayı Avrupa merkezli okuduğunu ifade eden ve Avrupa merkezli pozitivist düşünce ekseninde tamamen batı kültürüne hizmet eden bir müfredatla işlev gören eğitimin yerli ve milli olduğunu söylemek haksızlık olur.

Oysa Memiş Okuyucu'nun da ifade ettiği gibi; maarifte yerli ve milli olmanın temel hedefi devletler kuran, medeniyetler vücuda getiren milletimizin ruh ve fikir cephesini yeniden ve zamanın ruhuna uygun olarak inşa etmek olmalıdır. Ülkemizi ve insanlarımızı, kendi tarih ve medeniyetinin kaynaklarından beslenerek; önce kendini, sonra da dünyayı tanımak suretiyle değer, kavram ve bilgi üretecek bir misyonun adamları haline getirmektir.

Yerli bir düşüncenin inşası için taklitten uzak, orijinal yerli fikir üretme müesseselerinin yeniden hayat bulması gayesiyle bu tür etkinlikleri sıklaştırmalıyız.

12 Nisan 2018
Su savaşları kapıda
"İsrail için su o kadar önemlidir ki biz, 1967'de Araplarla savaşa biraz da su kaynaklarını kontrol altına alabilmek için girdik." Bu söz, 1967 savaşında İsrail ordu komutanı Moşe Dayan'a ait. Moşe Dayan'a göre Altı Gün Savaşı biraz da bu sebeple çıkmıştı.

İsrail Tarım Bakanlığı eski bürokratlarından M. Ben Meir ise "Su saatli bombadır ve bölge hakları su kıtlığı sorunu için ortak bir çözümü görüşmeye yanaşmazlarsa savaş kaçınılmazdır." Hayfa Üniversitesi'nden Prof. Armon Sofer de 1990 yılında verdiği bir demeçte "Ortadoğu'da su kaynaklarının kullanımı yüzünden savaş çıkacak" demişti. İsrail'in biyolojik bekasını açık eden ifadeler bunlar.

1919 yılında yapılan Wersailles Barış Konferansı'nda ileri sürülen Siyonist haritaya Litani nehrinin dahil edilmesinin bir nedeni de 1978 ve 1982'de Lübnan'ın işgalinde oynayacağı rol içindi. Bunlar basit, kısa vadeli hesaplar değil onu demek istiyorum. Eski bir Tevrat rüyasıdır bu aynı zamanda. Öyle ki Arap sularının fethedilmesi muharref Tevrat'ta her Yahudi'ye emredilen dini bir vecibedir.

Bilindiği gibi dünya yüzeyinin %70'inden fazlasını okyanus ve denizler kaplamaktadır. Suyun %97'si tuzlu, %3'ü tatlıdır. Tatlı suyun %75'i ise kutuplarda buzul halde ve büyük bir bölümü ise yer altındaki derinliklerdedir. Bu %3 olan tatlı suyun da sadece %1'i içilebilir haldedir. Sıkıntı bu da değil. Suyun yönetimi/supolitiktir. Asıl kavga buradan çıkmaktadır.

İsrail askeri istihbarat servisi AMAN'ın eski şefi Harkabi'ye göre İsrail'in nihai hedefi "Nil'den Fırat'a uzanan coğrafya üzerinde egemenlik sağlamaktır. Bu egemenliğin önemli bir boyutu kuşkusuz su yataklarını denetim altına alabilmektir."

Winston Churchill, Nil'in jeopolitik konumunu şöyle tasvir etmişti. Nil'i; kökleri orta Afrika'da-Victorya, Albert ve Kenya göllerinde- uzun gövdesi; Sudan ve Mısır'da ve dalları kuzey Mısır'daki deltada yer alan dev bir palmiyeye benzetmiş ve şöyle demiştir: "Kökle kesilecek olursa dallar kuruyacak ve ağacın geri kalan kısmı da çürüyüp ölecektir. " Şimdi dikkat. Bakın İsrail tam da bu noktada nasıl bir strateji izledi ona bakalım.

Palmiyenin köklerinden biri olan Etiyopya, Mısır'a giden suyun %85'ini kontrol eden bir ülkedir ve bu yüzden ona "Afrika'nın su kalesi" adı verilir. Sudan ile Mısır'ı besleyen suyun musluğu onun elindedir. İsrail'in planı işlemeye başlıyoru2026

1940'lı yıllarda Başbakan David Ben Gurion tarafından hazırlanan ve sonradan "Gurion Planı" olarak adlandırılan planda Türkiye'deki kaynakların kontrolü ile kuzeyden İsrail'in güneyden Etiyopya ve bazı Afrika ülkelerinin de güneybatıdan bastırması ile Ortadoğu'daki su ve petrolün kontrol altında tutulması öngörülüyordu.

Bu vakitten sonra İsrail, Etiyopya arasında dikkat çekici bir dostluk ilişkisi kuruluyor. İsrail, Nil üzerine 6 baraj yapımı sözünü veriyor. Dolayısıyla Etiyopya'ya yaptığı yardımların temel nedeni; Mavi Nil'in denetimini ele geçirmek içindir.

Palmiyenin ikinci kökü Sudan ayağında ise işler biraz ters gidiyor. Sudan'ı yanına çekemeyen(çünkü Mısır ile anlaşıyor) İsrail, burada farklı bir strateji gerçekleştiriyor. O hiç değişmeyen ve değişmeyecek olan kadim strateji yani güç kullanarak iç savaş çıkartma taktiklerini devreye sokuyor. 1955 iç savaşını bilirsinizu2026 Jonglei Kanalı projesini baltalayan çatışmalı ortam. Sudan'a egemen olan Müslümanlara karşı güneydeki Hristiyan ve animistler tarafından başlatılan bir ayaklanma çıkartılmıştı.

Ayaklanmayı yürüten Anya-Nya adlı örgüt Jonglei kanalını kendisine hedef olarak seçti. Haliyle kanal savaşın sembolü haline gelmişti. Ayaklanmanın arkasında kuşkusuz İsrail vardı. MOSSAD, Etiyopya, Çad, Uganda ve Kongo'daki istasyonları aracılığıyla temas kurarak güneyli ayaklanmacılara destek veriyordu. Sonuç; Mısır ve Sudan arasında imzalanan 400 milyon dolarlık proje çatışmalı ortamla ve kanalın bombalanmasıyla heba olmuştu.

Nil bu büyük rüyanın güneybatı kısmını ilgilendirmektedir. Peki ya kuzeydoğu sınırı yani Fırat'ta neler oluyor? GAP projesi bunun neresindedir? Bir zamanlar GAP, bölgenin Californiası olacak deniliyordu. Buna ilaveten PKK terör örgütünün bu bölgede palazlandırılmasını da bu büyük planın ve su savaşlarının bir parçası olarak görebiliriz.

1995 yılında İsrail'in Ankara Büyükelçisi Zvi Elpeleg şöyle diyordu "Türkiye'de su da bol, toprak da ancak bizde ikisi de yok!" Biz de bugün diyoruz ki ülkemizin suyu da toprağı da bol. Ancak ne bir yudum suyumuzu veririz ne de bir karış toprağımızı.

Not: Meraklıları İsrail'in Beka Stratejisi ve Kürtler adlı kitabı okuyabiliru2026

02 Nisan 2018
Terörist hocalardan başlamalıyız\u2026
Aynı toprağın, aynı iklimin, aynı kültürün çocukları, elli yıldır ölüm bayraklarıyla donatılan devrimci ideolojilerin, üniforma manyağı kafası kırık meczup ideologların tuzağına düşürüldü. Gençler, terör örgütleri arasında önceden ödenmiş bir bedel karşılığında transfer aracına dönüştürüldü. Kemalist rejim ise sağdan soldan çalıp çırptığı marşlar, kanun, yönetmelik ve yaşam biçimleriyle bu toprağın evlatlarının kimyasını bozdu. Mensubiyet duyguları körelen, zayıf bırakılan, idrak ayarları bozulan Türk gençliği elli yıldır terör örgütlerinin kucağına itildi/itiliyor.

CHP'li vekil geçenlerde sıkılmış yumruklarla sesleniyordu gençlereu2026 Devrimci duygularla tesis edilecek aydınlık günlerin yakın olduğunu söylüyordu. Sıkılmış yumruklarla! Formül, Nazım'ın şiirinde saklı: "Sen yanmasan, ben yanmasam, nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa" diyor şair. Ya da "Emret ki ölelim, emret! Güneşi zaptedeceğiz, güneşin zaptı yakın!". Franco'nun bir generali de "Yaşasın ölüm!" diye haykırmıştı.

Oysa lanet aydınlığın ortaya çıkması için "ölün" diyorlardı gençlere! Geleceğinizi, iradenizi, özgürlüğünüzü, idrakinizi, şuurunuzu yakın!

Türk gençliği işte bu nekrofili (ölü/ölüm severlik) virüsüne bulaştırıldı. O yüzdendir ki, 19 yaşında İstanbul'u fetheden tarihin en büyük imparatorunu idol seçmek yerine birer ölüm makinesi olan katil Che Guavera'yı ya da Deniz Gezmiş gibi elinde silahla devrim yapacağına inanan beyni yıkanmış militanların peşinden gitmesi istendi.

"Ve sırası geldi, sırasını bekleyen o neferinu2026 Erkekçe vurulacaktı kalbindenu2026" gibi marşlarla gençlik ölüme yollandı. Erich Fromm bu durumu; "Kişinin hür ve bağımsız olma hakkının elinden alınması" şeklinde açıklar. Haklı. Devrim palavrasıyla, öfkeli ideolojilerin, terör örgütlerinin tehdidi altında beline silah takılarak kendi ülkelerine düşman birer militan gençlik istendi.

Gençler, kör ideolojilerin tuzağında ölüme hazır hale getirilen birer kurbanlara dönüştürüldü. Kim yaptı bunu? Bu ülkenin üniversitelerinde okuyan bir genç, Afrin'de PKK saflarında savaşacak ve orada ölecek kadar nasıl zehirlenmiş olabilir? Kim zehirledi bu gençleri? Hangi iklimin çocukları bunlar? Hangi eğitim düzeneğinde bu hale geldiler?

Geçenlerde bir üniversitede terör örgütünün sembolleri eşliğinde olay çıkartan terörist gruplara polis müdahale edince CHP, "eğitim hakları engellemez "diyerek tepki gösterdi. Çünkü CHP, gençlik istemiyor. Kendini devrime adamış, ölüme hazır birer kurban istiyor. Eğer meselesi gerçekten eğitim hakkı ise neden başörtülü öğrencilerin haklarını savunmadılar?

Terör örgütleri elli yıldır ABD emperyalizminin hizmetinde ülkemizin gençlerini zehirliyor, ölüme yolluyor, sivil insanları katlediyor. Bir siyasi parti neden bu gençleri destekler ve sahip çıkar? Neden bu ideolojiyi savunur?

Bu ülkede Semih Özakça ve Nuriye Gülmen gibi zihniyete sahip öğretmenler neden parlatılmak istenir? Üniversitede teröristler için kampanya düzenleyen ve gençlerimizi zehirleyen hocalara ve üniversite yönetimlerine neden müsaade edilir? Okullarda bu zihniyete sahip kaç öğretmen olduğunu biliyor muyuz? Bu çocuklarımız için ciddi bir tehlike değil mi? AB'nin nötr cinsiyet projelerinden buna zamanımız kalmıyor mu?

Sıkılmış yumruklarıyla barış, özgürlük gibi kavramların arkasına sığınarak yıllardır gençlerimizi zehirleyen, masum sivil insanları katleden, bu katı, dar, şiddet yanlısı, ABD emperyalizminin uşağı olmuş militanların, eğitim-öğretim ortamlarında ne işi var?

7 Haziran seçimlerinde 18-25 yaş arası AK Parti'ye oy verenlerin oranı %12.5, başkanlık referandumda ise 18-25 yaş arası "hayır" diyenlerin oy oranı %60 idi. Nereye gitti bizim gençliğimiz? Kendi ülkesinin bekası, huzuru, zenginliği ve kalitesi için çırpınan, vizyon sahibi gençliğimiz nerede?

Çünkü bu çocukların önüne tarih diye koyduğunuz şey; inkılap tarihi ve devrimler. Kemalizm ve pozitivizmin çorak zemininde susuz bırakılmış bir gençliğin geldiği/getirildiği nokta siyasilerimizin dikkatini çekmiyor mu?

Ruhsuz mekanlar haline dönüştürülen mekteplerde çölde su arar gibi tarihlerini, şahsiyetlerini, benliklerini arayan gençliğe sahip çıkmazsak terör örgütleri sahip çıkar. FETÖ, DHKP-C, PKK gibi örgütler sahip çıkar. Sıkılı yumruklarla gençleri kendi siyasi emeli doğrultusunda kullanmak isteyen CHP sahip çıkar.

Evet, üniversitelerden terörist öğrencileri ayıklayalım ama evvela, onların beslendiği ideolojiden ve militan hocalardan başlayalım.

29 Mart 2018
Fatih: Doğu'nun ve Batı'nın İmparatoru
Tarih, 29 Mayıs 1453. Konstantinapolis'in alındığı o kutlu gün. Tüm dünya, bilhassa Hristiyan alemi şokta. Onlara göre bu hadise "Dünyanın sonu" demekti. Bin yıldır "Batı'nın lideri, Yeni Roma, dünyanın merkezi, şehirlerin kraliçesi, yeni Kudüs" olarak görülen bu şehir düşmüş ve Mehmet adında bir Türk imparatorunun hakimiyetine geçmişti.

Mehmet, Rum elçisine; " Efendinize söyleyin. Ben, benden önceki sultanlara benzemem, sizin rüyalarınız benim yapabileceklerime erişemez" dediğinde onun ne kadar kararlı olduğunu belki de tahmin edememişlerdi.

O yüzden Konstantinapol düştüğünde buna inanmakta güçlük çektiler ve çok içerlediler. Beyazıt Akman'ın "Kayıp Tarihin İzinde" adlı son kitabında da ifade ettiği gibi o gün düşen gerçekte Yeni Roma İmparatorluğu'nun ta kendisiydi. Çünkü Konstantinapolis hem Hristiyanlığın hem de antik dünyanın bir milenyum boyunca merkezi olarak kabul edilmişti.

Bu bakımdan Batı dünyası Fatih'i lekelemek ve fethi gölgelemek için ne gerekiyorsa yapmıştır ve hala bu büyük fethi içlerine sindirmiş değillerdir. Öyle ki hemen her yıl fethin yıldönümünde ABD'nin Ohio Eyaletindeki Grove City kentinde toplanan binlerce Evanjelistin ana gündem maddesi hep "Fatih" olur.

Fetihten hemen sonra Kardinal Bessarione, Venedik doçu Francesco Foscari'ye yazdığı mektupta şu satırlara yer vermişti; " Bizans'ın başkenti acımasız barbarların eline düştü, soyuldu, yakıldı, baştan aşağı yağmalandı. İtalya tehdit altında, tüm dünya tehdit altında"

Papa V.Nikolas ise Fatih'ten" Hristiyan Kilisesini canice yok eden, şeytanın oğlu, cehennemin çocuğu, Hristiyanların kanına susamış ölüm meleği" olarak bahsedecekti. Fatih'i, İncil'de anlatılan yedi kafalı kırmızı ejderha olarak göstermekten bile geri kalmadılar. Fatih onlara göre kindar, barbar, şeytanın oğlu, deccal ve tirandı.(Bu sıfatları hatırladınız mı?) Oysa anlatılanlar 1204 Haçlı istilasında yaşanan vahşetti. Sırf fethi gölgelemek ve Fatih'i lekelemek için 1204 vahşetinde yaşananlar o gün orada yaşanmış gibi abartılarak aktarılıyordu.

Oysa Fatih, şehre girdiğinde ilk iş olarak Ayasofya'ya gitti ve " Kalkın" dedi." Ben Sultan Mehmet, bütün halka söylüyorum ki bugünden itibaren artık ne hayatınız ve ne de hürriyetiniz konusunda benim gazabımdan korkmayınız". Bir vakit sonra da din adamı Gennadios'u Rum Ortodoks patriği olarak tayin etti.

Fatih kesinlikle sıradan bir sultan değildi. Küçük yaşlardan itibaren Molla Gürani ve Molla Hüsrev gibi kıymetli alimlerin tedrisatından geçmiş ve özel yetiştirilmiş aynı zamanda filozof bir padişahtı. Doğu ve Batı medeniyetlerinin başyapıtlarını, örneğin; Şehname'yi, İlyada'yı, Filozofların Tutarsızlığı'nı Hipokrat'ı, Galen'i, İncil ve Zebur tefsirlerini, Eski Ahit el yazmalarını, Ezop Masalları'nı, Batlamyus'u, Amirutzes'i ve elbette yanında hiç ayırmadığı Büyük İskender'in hayatını anlatan Arian'ın Anabisis'ini ve Ahmedi'nin İskendername'sini, ayrıca askeri, astronomi ve matematik, hadis ve fıkıh kitaplarını okumuş entelektüel bir padişahtı.

Bilime o kadar çok önem veriyordu ki bir ara Sahn-ı Seman Medresesi'nde kendisine ait bir oda ister. Müderris 'in, "O odaların başarılı öğrencilere verildiğini bunun için kendisinin de ayrıca sınava girmesi gerektiğini" hatırlatması üzerine bu büyük imparator çalışıp, sınavlara girer ve odasını alır. İnanılması zor örnekler verdiğimin farkındayım.

Biz Fatih'i sloganlar eşliğinde ve ders kitaplarında anlatılan çerçöp bilgilerle veya saçma sapan TV dizilerinde karikatürize edilmiş haliyle tanıdık. Açıkçası bize Fatih'i anlatmadılar.

Beyazıt Akman, Washington'da bir sergide Fatih'in madalyonunun üzerinde Latince şu cümlenin yazılı olduğunu söylüyor. "Osmanlı Sultanı Mehmet, Türklerin imparatoru; Bu adam Bir Savaş Şimşeği, İnsanlara ve Şehirlere Hükmeder." Batı, Fatih'i bizden daha iyi tanıyor.

Warwick Ball kitabında; birinci Roma pagan, ikinci Roma Hristiyan, üçüncü Roma Mehmet'le Müslüman oldu der. Çünkü Mehmet," Doğu da Batı da Allah'ındır" diyen bir cihan hükümdarıydı. Onun, Sultan-i İklim-i Rum, Kayser ve Basileus gibi unvanlarla anılmasının bir nedeni de budur.

Bu bakımdan 1453 bir milattı, yeniden inşa ve restorasyon döneminin başlangıcıydı. Felipe Fernandez Armesto der ki; " Mehmet sanki Roma İmparatorluğu'na yeniden hayat buldurmak ve canlandırmak için gelmişti." Öyle ki Mehmet, Bizans tahtı üzerinde birçok imparatorla aynı derecede hak iddia edebilecek hale gelmişti.

Fatih, İstanbul merkezli bir cihan imparatorluğu tasavvur ediyordu. Bugün gençlerimize sadece onun döktürdüğü topları ve gemileri karadan yürütmesini anlatıyor ve Fatih üzerinden bol hamaset yapıyoruz. Fatih'i anlayamazsak bugünün Türkiye'sini ve Haçlı zihniyetinin emellerini kavrayamayızu2026

22 Mart 2018
1928'de dilimizi kopardılar!
"Dil devrimi adı altında damarlarımız kesildi. Türkçemiz, tatsız, tuzsuz, ruhsuz kelimelerin tasallutu altına sokularak kadim medeniyet ile arasındaki bağ kopartılmaya çalışılmıştır." (Recep Tayyip Erdoğan-2018)

Cumhurbaşkanımızın bu ifadeleri bir dönem dil devrimi adı altında yapılan insanlık tarihinin en büyük kültür kıyımını özetler niteliktedir.

Bakınız şu kelimeler CHP'nin 1935 tarihli programındanu2026" Törütgen yetkiler, yoğaltmanlar, ertik okulları, taplamak, irde kaynağı, çıkat tecimi için kipleştirmeku2026" Anlaşılması için bir de yanına 170 kelimelik bir sözlük yayınladılar. Tarihte görülmüş bir şey değildir bu!

1923 Şubat'ında İzmir İktisat Kongresi'inde Latin harflerinin kabulü için önerge verildiğinde herkes şaşkındı. Kimin aklına gelir ki?

Vasıf Çınar'ın öğretmenler arasında yaptırdığı bir ankete göre öğretmenlerin yüzde 96'sı Latin alfabesine karşıdır. İsmet İnönü'nün bile bir müddet direndiği söylenir. Toplumdan da böyle bir talep yok. O halde neden alelacele bir dil devrimine gerek duyuldu? Üstelik dünyada başka bir örneğine rastlanılmamışken!

Buna rağmen 9/10 Ağustos 1928 yılında ilk heykelin dikildiği Sarayburnu'nda "Bu milletin asırlardan beri hallolunamayan bu ihtiyacının birkaç sene içinde tamamen temin edileceği" garantisiyle dil devrimine start verildi.

Neticede 1353 sayılı 11 maddelik kanun kabul edildi. Buna göre iki ay içerisinde yeni alfabeye geçilecekti. 1 Ocak 1929'dan itibaren tüm kitaplar ve gazeteler yeni alfabeyle basılacaktır. 5'inci maddeye göre eski yazıyla kitap basılması suç haline getirilmişti. 9'inci madde ise tüm mekteplerin Türkçe tedrisatında Türk harfleri kullanılır" diyordu.

1000 yıllık kültür birikimini okuma ve yorumlama imkanının bir yasayla elimizden alındığı enteresan bir devrimdir bu.

Bahane olarak cehaletin ortadan kaldırılması ve batı kültürüne açılma olarak gösterdiler. Oysa gerçek neden bu değildi. Çünkü 1927-35 arasında okuma yazma öğrenenler toplam nüfusun sadece yüzde 10.3'nü oluşturuyordu. 1935'te ancak yüzde 20'ye çıkabilecektir. Necdet Sakaloğlu'na göre bu bir başarı değil ancak bir avuntu sebebi olabilirdi.

Örneğin 1925 yılında gazetelerin toplam tirajı 40 bin iken bu sayı 1928 yılının sonunda 19 bine düştü. Daha da kötüsü 1932 yılından 1970'lere kadar(bu hala devam ediyor) 6500 yeni sözcük yaratılmıştır. Devellioğlu'na göre 83,400 kelimelik Türk dilinden yaklaşık 60 bin kelime atılmış ve yerine 3100 kadar yeni kelime konulmuştur. Dolayısıyla dil devrimi adı altında Türkçe yazı dili en az yüzde 68 oranında fakirleşmiştir.

Diğer taraftan okul oranları da bir hayli düşmüş ve eğitimin kalitesi neredeyse sıfırlanmıştır. 1895 Abdülhamid Han döneminde 23.518 (ilköğretim) olan okul sayısı dil devriminden sonra 6 bine düşmüştür. 1924-25'ten sonra Mustafa Kemal'in ölümüne kadar geçen 13 yılda açılan toplam okul sayısı 713'tür. Artış %11. Benzer veriler ortaokullar için de geçerlidir.

Abdülhamid Han dönemiyle kıyaslanabilecek düzeye ancak 1950'li yıllardan sonra ulaşılmıştır. Aradaki bu yıllar Türkiye'nin kayıp yıllarıdır. Peki, onca itiraza ve başarısızlığa rağmen neden böyle bir devrime gerek duyuldu?

İsterseniz cevabı Tarık Zafer Tunaya'dan alalım! Der ki; "Harf devrimini olanaklı kılan ikinci etken her şeye rağmen Osmanlı kitaplarını dolduran hatırı sayılır birikimin büyük ölçüde bir Orta Çağ birikimi olmasıydı. Bu birikimin tarihsel bir değeri şüphesiz vardı ama 20.yüzyıl için geçerliliği hayli sınırlıydıu2026 Atatürk ve arkadaşları yeni harfleri Tarık bin Zeyyad'ın İspanya'yı fethederken gemileri yakması gibi, bir de Osmanlı kitaplarındaki Orta Çağ birikimiyle ilişkileri kopartmak için de istemiş olabilirler."

Şimdi anladınız mı? Binlerce yıllık Yunan, İbrani, Hint, Japon, Çin, Ermeni vs yazıları hiç değişmediği halde neden bizim dilimizi değiştirmeye/koparmaya çalıştılar? Bu öyle muasır medeniyet saçmalığıyla izah edilebilecek bir mesele midir?

Milletimizi tarihinden kopartmak, tüm kazanımlarından/birikiminden mahrum etmek dahası onları anlaşılmaz kılmak ve hafızasını boşaltmak için yapıldı. Bu kültür katliamının yaralarını sarmak mecburiyetindeyiz. Milli eğitim tarihimize önem vermeli, TDK'da hala devam eden dil katliamına da artık dur demeliyiz.

12 Mart 2018
1.Dünya Savaşı /Paylaşım devam ediyor
La Journal des Debats, 10 Mayıs 1876 tarihinde " Osmanlı Devleti'inde idaresizlik artık tahammül edilemez bir dereceye ulaştı" manşetini attığında darbe şartları çoktan oluşmuştu. Keza darbe için İngiltere bütçesinden para karşılığı tam 7 milyon İngiliz altını ayrılmıştı. Netice itibariyle içeride satın alınan soysuzların marifetiyle Sultan Abdülaziz katledildi ve devlet, İngiltere'nin kulu kölesi haline gelen siyasi bir şebekenin oyuncağına dönüştü.

İmparatorluğu yıkıma götürmek amacıyla Londra, Berlin ve Paris gibi merkezlerde örgütlenen, finanse edilen İttihat Terakki örgütü 30 yıl sonra bu sefer de Abdülhamid Han'ı devirmek için yine İngiliz baronlarından aldıkları on bin altın karşılığında ihanete devam ettiler.

Abdülhamid Han eğer kendisine teklif edilen Musul, Bağdat, Bakü hattındaki petrol arazilerini yüzdelik komisyon karşılığında İngilizlere tahsis etseydi bugün dünyanın en büyük sultanlarından biri olarak takdim edilecekti. Tercihini Devlet-i Aliye'nin bekasından yana yapınca "Kızıl Sultan" iftirası atılarak içerideki İngiliz köpeklerinin ihanetiyle devrildi.

Abdülhamid Han'ı devirdikten sonra Hazine-i Hassa'ya ait tüm toprakların işletmesi National Bank of Turkey'in şirketi olan Turkish Petroleum Company'a verdiler. Yani İngilizlere. Ve ardından başlayan 1. Dünya Savaşı.

19.yüzyılda küresel sermayenin merkezi Londra'dır. 1945'den sonra New York'a taşındı ve o günden beri ABD merkezli estirilen bir emperyalizminin varlığıyla karşı karşıya kaldık. "Bana bir ülkenin parasının kontrolünü verin, kanunlarını kimin yaptığı umurumda değil' diyen M. A. Rothschild sülalesi, Osmanlı'yı uçuruma götüren önemli finansal güç kaynaklarından biriydi örneğin.

1.Dünya Savaşı kuşkusuz imparatorlukları (başta Osmanlı) ortadan kaldırmak için başlatılan büyük bir paylaşım savaşıydı. Öyle ki İngiltere 1914 yılında dört milyon sterline anlaştığımız ve ödemesini de yaptığımız iki gemiyi bize teslim etmedi. Gemiyi teslim almaya giden Rauf Bey eli boş döndü. Devletin küçük düşürüldüğü hazin bir örnektir bu. İngiltere, gemilerimizi vermedi çünkü Çanakkale'de herhangi bir sıkıntı istemiyordu.

Sultan Abdülaziz'in katledilmesinden, Abdülhamid Han'ın devrilmesine kadar geçen sürede İngiltere'nin birinci gündem maddesi; Hilafetin ortadan kaldırılmasıdır. 1.Dünya Savaşı sonucunda yani bu temizleme operasyonunda hemen tüm engeller ortadan kaldırılmış oldu.

Ancak Batı 1.Dünya savaşı sonrasında "Çanakkale'yi" not aldı. Çünkü o gün orada Lahey Sözleşmesi'ne göre yasak olan domdom kurşunundan kimyasal silaha varana kadar hemen her türlü silahı denediler ama muvaffak olamadılar. Milletin yüreğindeki vatan sevgisine, inancına yenik düştüler.

O yüzden bugün o cephe hala kapanmamıştır. Keza Filistin, Yemen, Suriye, Irak ve Kafkas cephelerinin de kapanmadığı gibiu2026

Amerikan iç savaşında Güneyli bir Tuğgeneral olarak savaşan ve sonra çok ilginçtir Kuzeylilerin parlamentosunun karşısına heykeli dikilen bir adam olan Albert Pike'i bilirsiniz. Bu adam, Giovine Italia adlı gizli devrimci örgütün kurucusu ve Risorgimento hareketinin önderi olan Mazzini'ye 1871 yılında bir mektup yazıyor. Meşhur bir mektuptur bu.

Pike, mektubunda 1914 yılında bir Sırp milliyetçisinin Avusturya Macaristan İmparatorluğu veliahtını öldürmesinin ardından çıkacak olan savaşın 1.Dünya Savaşı olacağını söylüyordu. Devamında Rus Çarlığı'nın yıkılarak burasının komünizmin kalesi haline getirileceğini, imparatorlukların parçalanacağını, Almanya ve İngiltere'nin ise bu savaşı körükleyeceğini öngörüyordu(!) Öngörü müydü sahiden! Elbette değil.

O gün orada başlayan savaş hala devam ediyor. Albert Pike'nin mektubunda ifade ettiği Kissinger'in "dört gözle bekliyorum" dediği büyük paylaşım savaşı hiç bitmedi. İçerideki ihanet şebekesi de hiç değişmedi. Değişen sadece isimler oldu.

Dünün Mithat Paşaları, Namık Kemalleri, Tevfik Fikretleri, Yunus Nazileri, Nedimofları, Malak Hüseyinleri, İsmail Kemalleri, Hüseyin Avnileri, Mustafa Reşit Paşaları, Kavalalıları, Enverleri vs bugün de var. İsimleri değişik rolleri aynı!

Bugünlerde Saadet Partisi'ni parlatmaya çalışanları dikkatle izleyin ne demek istediğimi anlarsınız.

Velhasılıkelam bugün Anadolu'daki uyanışın getireceği sosyolojik dalgalanmanın İslam coğrafyasına nüfuz etmemesi için Suriye sınırında bir set çekilmek isteniyor. Erdoğan'ın buna mani olacağını çok iyi bildiklerinden emperyalizmin içerideki köpekleri boş durmuyor.

08 Mart 2018
Nizamiye Medreselerinden Milli Eğitime
Sultan Muhammed döneminde vezir olan Hasan b. Ali b. İshak el-Tusi (Nizamülmülk) Müslümanları tehdit eden Batıni-Şii propagandasının bertaraf edilmesinin ancak eğitim yoluyla olacağına inandığı için ciddi bir eğitim programı hazırladı. Proje için Bağdat, Musul, Belh, Nişabur, Herat, İsfehan, Basra, Merv gibi İslam dünyasının önemli şehir merkezleri seçildi. Çünkü Müslümanların, Şii -Batıni düşünceye karşı eğitilmeye dolayısıyla sağlam bir mektebe ihtiyaçları vardı.

Prof. Dr. İhsan Fazlıoğlu, "Türk Felsefe Bilim Tarihine Önsöz" başlıklı makalesinde bize ufuk açıcı bilgiler sunduktan sonra bu eğitim kurumun önemine dikkat çeker.

Oradan anlatalım. Bilindiği gibi Türkler, İslam medeniyetine dahil olduklarında, aklı ve vicdanı da parçalanmış buldular. Hakikati temsil ettiğini iddia eden onlarca dinu00ee ve fikru00ee okul, aralarında çatışma halindeydi.

Bu sebeple yaptıkları ilk iş; hakikat'e ilişkin farklı mezhep, meslek ve meşreplerin ileri sürdüğü mevcut bilgi birikimini bir ortak-dil'e dökmek; ikincisi ise bu ortak-dil'e dökülen bilgi manzumesini eğitim-öğretim yoluyla nesiller arası aktarıma sokmak oldu.

Ortak-dil üzerinden yürütülecek eğitim-öğretim yoluyla din, ortak-vicdanı; hikmet, ortak-idraki; tasavvuf ise ortak-irfanı verecek; kısaca üst-dilde birleşen bir ortak-akıl, her alanda vuku bulan çatışma ortamlarına giderecek, en azından asgariye düşürecektir. Bu ortak-aklın kalıcılığı için ise, medrese hem ortak-vicdanın hem ortak-idrakin, dergah/tekke/tarikatlar ise ortak-irfanın sürekliliğini yürütmeyi üstlenmiştir.

Bu sonucu elde etmek için, ilim kamuoyu müfredat programları oluşturuldu; bu müfredat programlarına uygun metin yazımı örgütlenmiş ve bu metinleri okutacak, aktaracak taşıyıcı zihinler, bilginler yetiştirilmiştir. Öyle ki 1040'tan sonra İslam felsefe-bilim tarihi altın çağını yaşadı. Çünkü eğitim-öğretim sürecinde yetişen nesiller bilgiyi hem kemmiyetçe hem de keyfiyetçe çoğaltarak yeni kuşaklara aktardılar.

Günümüz İslam dünyasında da bir siyasi parçalanmışlığın, çatışmanın, bilinç kaymasının yaşandığı aşikaru2026 Bugün de İslam Medeniyeti'nin coğrafu00ee sınırları küçüldü, pek çok coğrafu00ee bölge, iç çatışmalardan da faydalanan dış güçler tarafından işgal edildi ve edilmektedir. Türkiye ise 1920'li yıllarda büyük bir operasyona maruz bırakıldı. Dış güçlere bağlı, itaatkar bir ülke durumuna getirildi. Dil devrimiyle medeniyet hafızası boşaltıldı, laiklik kisvesi altında da İslam inancı özgün bağlamından kopartıldı ve farklılıklar birbirine düşman edildi.

430 sayılı yasa ile medrese geleneği, parası, malı, geliriyle birlikte yürürlükten kaldırılarak eğitim ulus devletçi sistemlerin ideoloji transferine dönüştürüldü.

Geçmişte nasıl ki Nizamiye Medreseleri'nin karşısına Alamut Dershaneleri kurulmuşsa bugün bizi emperyalist şeytani düzene teslim etmek için FETÖ okulları inşa edildi. Dün Alamut merkezli dershanelerde Hasan Sabbah ve öğretisi için kendilerini kurban edenlerin hayatları anlatılarak bu dershanelerden yeni fedailerin/intihar timlerinin yetişmesi sağlanıyordu. İşte bu iki okulun çatışmasında kazanan medreseler olmuştu.

Bugün de Pensilvanya merkezli kendini Mehdi ilan eden bu sapkın, psikopat adamın öğretileri üzerine bir eğitim düzeneği inşa edildi. Bu okullardan kendini feda etmeye hazır binlerce terörist yetiştirildi. 15 Temmuz günü üzerimize tank yürüten, uçaklarla bomba yağdıran, bize kurşun sıkan teröristler, sevgi dolu yeni bir dünya kuracak olan işte bu altın nesildi(!)

Türkiye, sahip olduğu 19.yüzyıl eğitim düzeneğiyle maalesef Alliance İsraelite ve FETÖ gibi okul sistemlerine yenik düştü. Okul yapısı içindeki çocukların düşünme melekelerini alabildiğine körelten, onları zayıflatan bir düzenek inşa edildi. Haliyle düştüğü manevi boşluğu başka yollarla gidermeye çalışan, şiddet yanlısı, hayvana ve insana merhameti olmayan ruhu yaralı bir nesil ortaya çıktı.

Bugün ders kitapları bile yazamayacak duruma geldik. Envaiçeşit sınav sistemiyle çocukları sersem ettik. Ortalık ağır cinsellik ve şiddet içeren hikaye kitaplarından geçilmiyor. Öğlencilerin hocalarına not vermesi gibi tuhaf icatlar çıkarıyoruz. Kısacası bin yıl evvel kurduğumuz okul sisteminin çok gerisinde olduğumuzu ifade etmeye çalışıyorum. Ve buraya ait yeni, özgün, sağlam bir okul sisteminin artık inşa edilmesi gerektiğini söylüyorum.

14 Eylül 2017
Size yağmurlu havada su yok!
Askerin, MGK aracılığıyla siyasi sistemin bir parçası olarak(!) hayatımıza girdiği olağanüstü yıllardı. Yürütme, yargı ve yasamanın yanı sıra bir de en tepede İç Hizmet Yasası'nın kendilerine yüklediği görev gereğince "laik cumhuriyeti" gerektiğinde silahla korumaya ant içmiş bir MGK'mız vardı!

Yazarların, yayın yönetmenlerinin, siyasetçilerin tir tir titrediği, sokakta başçavuş bile görseler esas duruşa geçtiği, askeri vesayetin zirve yaptığı o talihsiz yıllaru2026 Bakmayın siz bugün Ertuğrul Özkök familyasının "özgür basın" nutukları eşliğinde Erdoğan'a çemkirmelerine. O yıllarda komutanlara günlük tekmil veren korkak, köksüz, ruhsuz, satılmış, zavallı insanlardı onlar.

Sokakta hakkını arayan başörtülü bir kız çocuğu kadar cesur olamadılar.

25 Mart 1997 tarihli Sabah Gazetesi'nin haberi "MGK, 18 Maddeyi Soracak" şeklindeydi. Eyvah! MGK yine sivil hükümetten tekmil alacaktı. Beklenen gün geldi. Tarih, 26 Nisan 1997. O gün MGK toplantısında ibretlik bir sahne vardı. Komutanlar Milli Eğitim Bakanı Mehmet Sağlam'ı işaret ettiler. Komutan: "8 yıl kesintisiz mi?" "Evet." "Peki, Arapça dersi olacak mı?" " Hayır." Deniz Kuvvetleri Komutanı Oramiral Güven Erkaya soruyor; "Hocam, ilköğretim müfredatında değişiklik olacak mı?" Cevap; " Zorunlu dersleri ihtiva eden müfredatta bir değişiklik olmayacak."

"Yani mevcut müfredat değişecek mi değişmeyecek mi sen onu söyle!" " Hayır, değişmeyecek." "Daha açık sorayım hocam, ilköğretim programında Arapça dersi olacak mı? Kur'an dersi bulunacak mı?" Cevap; " Hayır hayır böyle bir şey yok." Sıra Orgeneral Karadayı'da; "Bunu halka bu şekilde anlatın." " Yasa tasarısı meclisten bir geçse anlatacağız." Karadayı; "Bunları(müfredatı vs) bize yazılı olarak iletin olur mu?" Bakan, "Hay hay." Gördünüz mü çağdaş, bilimsel müfredat nasıl belirleniyormuş! Bugün içimizdeki Amerikancı solcularımızın istediği işte tam olarak bu!

Dışarısı mı? Halktan toplanan vergilerin yarısından fazlasının iç edildiği medya patronlarının köpek balıkları gibi her tarafa, her şeye saldırdığı, özgürlüklerin askıya alındığı, sol muhalif medyanın Anadolu'nun 10 yaşındaki gariban çocuklarıyla cebelleştiği bir vurgun meydanına dönüşmüştü.

Karar'dan Elif Çakır'ın yürekten alkışladığı ve 28 Şubat kahramanı olarak reklam ettiği Meral Akşener ise o vakitler MGK'nın talimatları doğrultusunda valilere ve kamu yöneticilerine gönderdiği genelgede 28 Şubat kararlarının uygulanmasını istiyordu. Elbette yurtta sulh cihanda sulh düsturuna uygun laik, çağdaş gelecek bir Türkiye adına! 9 sayfalık genelge 80 ilin valisine, bağlı tüm müdürlüklere, kuruluşlara ve Emniyet Müdürlüğü Genel Merkez teşkilatına gönderildi.

Bu genelgeye göre kılık kıyafet yasağına uymayanlar ve Kur'an kursları açanlar cezalandırılacak ve bundan asla taviz verilmeyecekti. Çok şükür bugün kız kardeşlerimiz bu bağnaz, azgın, yobaz, zalim zihniyetin zulmünden kurtularak başörtülerini serbestçe takmaya başladı.

Yine Karar'dan Hakan Albayrak'ın "Sen kimsin?'i, Haddini bil!'i dilinden düşürmüyor" dediği Erdoğan işte bu düzeneğe ve askeri vesayete "Haddini bil!" dedi. Bildirdi de! Bugün de aynı kararlılıkla küresel çetenin taşeron örgütlerine ve proje yapılarına "Sen kimsin?" diyor.

Bugün 28 Şubat'tan beter haldeyiz diyen Hakan Albayrak, Erdoğan'ı eleştiren yazarların Hürriyet gazetesinden bile kovdurulduğunu söylüyor. Ayıptır ayıp!

Başta kendi yazdığı gazetede Erdoğan'a ne hakaretler yapılıyor. Yazar ağabeylerinden biri "paranoyak" dedi mesela! Danışman olanı da neredeyse hemen her gün Erdoğan'ı ve onu destekleyenleri aşağılıyor, hakaret ediyor hatta ağza alınmayacak edepsiz iftiralarda bulunuyor. Arkadaşı Levent Gültekin'i saymıyorum bile!

Sözcü, Birgün, Hürriyet başta olmak üzere birçok internet sitesinde Erdoğan aleyhinde her gün ahlaksızca yayınlar yapılıyor. CHP'li vekiller Erdoğan'ı yargılayacağız diyerek açıkça terör propagandası yapıyor. Buna rağmen bu ülkede hangi yazarın ifade özgürlüğü kısıtlanmıştır?

Yağmurda beraber ıslandığı adamlar adam çıkmadıysa biz ne yapalım Hakan Bey! Bunun hesabını Erdoğan'dan değil onu yarı yolda arkadan hançerleyen arkadaşlarından soracaksınız. Bu memleketin insanı bir daha küresel çetenin taşeronlarına tekmil vermeyecek. 28 Şubat imalarınızın da artık alıcısı kalmadı. Bu vakitten sonra sizlere yağmurlu havada su yok!

11 Eylül 2017
CHP bir Türk partisi değildir!
Ülkelerini her fırsatta yabancı işgal güçlerine şikayet ediyorlar. Çanakkale'de düzenledikleri kurultaydan HDP ile ittifak önerisi çıkıyor. Vekillerinden biri çıktığı bir televizyon kanalında "Erdoğan'ı yargılayacağız" diyerek tehdit ediyor bir diğeri teröristlerin korkulu rüyası haline gelen SİHA ve İHA'ları eleştirerek "savaşın da bir ahlakı vardır" diyor!

Kuzey Irak'ta gerçekleşecek olan muhtemel referanduma İsrail ile birlikte destek veriyorlar.

ABD'nin bugüne kadar yaptığı 500 kadar drone saldırısında 2.374 sivil öldürüldü. Peki, CHP'den bu konuda tek bir itiraz duydunuz mu? Dün Müslümanları ülkeden süpürmek için yola çıkan CHP bugün de aynı kararlılıkla yoluna devam etmektedir.

Gelinen noktada artık bir siyasi parti gibi değil "küresel çetenin Türkiye şubesi" gibi faaliyet yürütmektedir. Türkler ile Amerikalıların arasında gerçekleşen bu savaşta safını ABD'den yana koyan CHP bir Türk partisi olamaz!

Ne hazindir ki Haziran seçimlerinden sonra bu partiyle koalisyona yeltenen siyasiler CHP'nin küresel çetenin gönüllü acentesi gibi faaliyet yürüttüğünü çok iyi biliyorlardı. Erdoğan'ın ifadesiyle hesabi olanlardı bunlar!

Hesapları; CHP, FETÖ ve PKK ile uzlaşarak bir blok halinde küresel çetenin Orta Doğu'yu "Balkanlaştırma" projesine hizmet etmekti. Öyle ki buna mani olan Erdoğan'ın tasfiye edilmesi birinci gündem maddeleriydi.

Hatırlayalım, dönemin başbakanının Yüce Divan oylaması için çağırdığı vekilleri "Gidin aklanın, Cumhurbaşkanı'nın da haberi var" şeklindeki teklifi/telkini eğer Egemen Bağış'ın telefonuyla deşifre olmasaydı yani o gece Egemen Bağış, Cumhurbaşkanı'nı arayıp işin esasını sormamış olsaydı tereyağından kıl çeker gibi kolaylıkla Erdoğan engelini aşabileceklerini düşünüyorlardı. Çok şükür ki bu olmadı.

ABD yargısından Sarraf davasına sanık olarak dahil edilen eski Ekonomi Bakanı Zafer Çağlayan hakkında tutuklama kararının çıkması kuşkusuz doğrudan Türkiye'ye yönelik bir operasyondur. İçerideki demokrasiperver liberaller ve FETÖ, CHP, PKK gibi piyonlar eliyle rejim değişikliği mümkün olmadığı için artık küresel çete operasyonlarını kendi yürütüyor.

Bugün Erdoğan'ı tasfiye etmekle birlikte doğrudan ülkeyi bölme ve iç çatışma ortamıyla kontrol altına almanın yollarını arıyorlar. Çünkü artık içeride küresel çetenin piyonlarına göz açtırmayan ve kolaylıkla tuzağa düşmeyen yeni bir sosyoloji oluştu. Hedefleri bu sosyolojinin kimyasını bozmak. Bahaneleri hazır; o lanet olası, bölücü demokrasi!

Batının demokrasisi bölücüdür. Demokrasi Irak'a girdiği gün ülkeyi üçe bölmedi mi? Eski CIA Başkanlarından Michael Hayden CNN'e yaptığı açıklamada "halen Orta Doğu'da yeniden oluşum dönemindeyiz. Haritalar yeniden çizilecek. Savaşın iki cephesi var. Biri yakın savaş diğeri derin savaş" demekteydi.

Kudüs İbrani Üniversitesi'nden Israel Shahak ve Yediot Ahronot gazetesinden Nahum Bamea da demokrat(!) Batı'nın düzenleyeceği anti-İslami Haçlı seferlerine öncülük yapacaklarını dillendiriyorlar.

Irak, Afganistan, Libya, Suriye, Yemen, Somali ve birçok ülke ABD'nin demokrasi getiren uçakları marifetiyle parçalandı. Ülkelerin demografisi değiştiriliyor. Birçok ülkede ideolojik, dini, mezhepsel ve etnik farklılıklar toplumları kutuplaştırıyor. Artık herhangi bir bölgede Müslüman katliamı yaşanırken sessizliğe bürünen ve kendi beka derdine düşen ülkeler var.

Belli ki demokrasi sırası şimdi de Kuzey Irak'ta. İsrailli ve CHP'li demokratlar(!) Kürtlerin de bir devleti olsun diyerek referandumu dört gözle bekliyor ve destekliyor. 1994 yılında İsrail'deki Kürt Kibbutzların yapılan bir anlaşma çerçevesinde pilot bölge seçilen Urfa ve Diyarbakır'a yerleştirilmeleri projesinden günümüze pek bir şey değişmedi. İsrail, kendi çıkarlarına hizmet edecek Kürtlerin peşinde.

PYD deseniz Afrin'de camileri kapatıp yerine Alevi merkezleri açmaya başladı. Başından beri mazlumların yanında yer alan ve küresel çetenin tuzaklarına direnen Türkiye ise bugün namlunun ucundaki ülke durumundadır. Hedef topyeku00fbn Türkiye'dir.

Bu yüzdendir ki içeride Kürtçüsü, İslamcısı, muhafazakarı, liberali, ülkücüsü, solcusu, sağcısı ülkeyi teslim etmek için aynı safta toplandı. Dolayısıyla perde arkasında Erdoğan düşmanlığı yapan bu tür sahtekarlarla değil Türkiye ortak paydasında birleşen yerli ve milli duruş sergileyen hemen her kesimden insanla birlik olmanın yolarını aramalıyız.

07 Eylül 2017
Bilimperestlik ve eğitimli yobazlar
Aytunç Altındal'ın "Bir Türk Casusunun Mektupları" adlı kitabından küçük bir alıntı yapıp sonra aklı putlaştıran, bilimci, deneyci, rasyonalist, pozitivist putperest yobazlara döneceğim. Rahmetli, çoğu yazarlarımız gibi laf olsun torba dolsun kabilinden ayaküstü eğlencelik yazılar kaleme alan, cebini dolduran sıradan bir yazar değildi.Lafı dinlenir, yazdığı okunur sağlam bir araştırmacıydı.

Der ki;cahil eğitilebilir ama yobaz eğitilemez. Yobaz eğitimli olduğu halde bilgisiz ama keskin kanaatlere(optinions) sahiptir.Her konuda kanaatlerini dışa vurmak ihtiyacını duyar ve kendi bilgisizliğini çoğunlukla yanlış kullandığı kelimelerle açıkladığını sanır. Yobaz radikaldir. Hiçbir karşı görüşü, anlatımı ve veriyi dikkate almaz kendi ezberini tekrarlar durur.

Yobaz demogogdur. Eleştirileri dinlemez ve eleştirenleri eline geçirdiği ilk fırsatta en gaddar yollardan cezalandırarak kendisinin ne denli büyük ve yanılmaz olduğunu göstermeye çalışır. Dogmatik ve saplantılıdır.Kendine göre gerçeklik olarak kabul ettiği şablonları her konuya ve duruma göre uygular. Gerçekte aklın ve bilimin yüceliğine sorgusuz sualsiz iman etmiş bir zavallıdır o!

Tam da burada Feyerabend'e kulak verelim. Ona göre bilim dedikleri şey de zaten bulunmaz hint kumaşı değildir. Bilim, yalnızca insan tarafından geliştirilmiş olan pek çok düşünme biçimlerinden sadece biridir. Bir yanıyla din veya ideoloji, öbür yanıyla parapsikoloji, astroloji, falcılık gibi uygulamalardan biridir. Bilimin akılcı ve deneysel olma gerekçesiyle yürüttüğü üstünlük savı da yersizdir. Bilim de tüm diğer arayışlar gibi üstünkörü ve temelde irrasyoneldir. Yahudiler İsa'yı nasıl çarmıha gerdilerse, bilim de diğer bilgi üretme biçimlerini öyle çarmıha germektedir.

Agüst Comte'nin aklı putlaştırdığı bir dönemde bilimsel verileri mutlak kabul eden ve bilimi din haline getiren bağnaz bir zihniyet hakim oldu. Pozitivistler kıt akıllarıyla bilime, akla, deneye aykırı olan hemen her şeyi reddederek farklı hakikatlerin yolunu daha baştan tıkamışlardı.

Bugün de hemen her şeyi akıl ve bilimin öncülüğünde çözebileceklerine dair sarsılmaz inançları bir baskı unsuru olarak hala güncelliğini korumaktadır.

Ama alemde işler öyle yürümüyor. Max Planck'ın kuantum fiziği kuramına kadar dünyada Newton fiziği temel alınıyordu mesela. Kuantum beş duyu ile kavranan alemi altüst eden bir kuramdı.Haliyle o güne kadar kitüm ezberler bozuldu.

Albert Einstein bile önceleri direndiama bir netice elde edemedi. Newton fiziğinin maddelerin katı, sert, ölçülebilir ve birbirindenbağımsız nesneler olduğu varsayımı yıkılmıştı. Yani bu her şeyi gözlemleyen, deneyen akılcı arkadaşların eline aldıkları katı bir maddenin gerçekte öyle olmadığı anlaşıldı. "Objektif gözlem bile kendi içinde objektif değildir" demeye başladılar.

Bir ara sosyal medyada meraklı bir grup genç dünyanın aslında yuvarlak olmadığını NASA'nın bizi yanılttığını ispat etmek maksadıyla bir dizi çalışma paylaştı. Aman Allah'ım, sen misin paylaşan! Günlerce linç edildiler, alay konusu oldular. Yakın bir zamanda bu sefer de AK Parti Gençlik Teşkilatı'ndan olduğunu öğrendiğimiz bir genç arkadaş benzer şeyler söyleyince olanlar oldu.

Ne kripto FETÖ'cülüğü kaldı, ne yobazlığı ne aptallığıu2026 Yemediği hakaret, uğramadığı iftira kalmadı. Yobazlığı tescilli Cumhuriyet Gazetesi, eğitimli yobazlardan Ertuğrul Özkök ve mahalleden birkaç kişi bu fırsatı anında değerlendi. Belli ki dünyanın kendi etrafında döndüklerinisanıyorlar.

Açıkçası ben dünyanın yuvarlak ya da düz olmasıyla ilgilenmiyorum. Sorunumuz farklı görüş beyan edenlere karşı gösterilen bu gaddarca tutum. Ne yani birileri çıkıp dünyanın şekliyle alakalı farklı görüşler, teoriler ortaya atamaz mı? Bunu beyan edenleri artık FETÖ'cü mü ilan edeceğiz. Oysa asıl yobazlık farklı görüşlere kapalı olmak ve bilim denilen şeye sorgusuz sualsiz iman etmektir. Bu tür eğitimli yobazlar "hayatta en hakiki mürşit bilimdir/fendir, başka hakikat arayanın canı cehenneme" diyorlar.

Ne var ki bilimin ve aklın yanılmaz olduğuna iman eden putperest yobazlar artık bugün komik kalıyor. Fakat beni üzen asıl mesele, farklı görüşlere olan toleransımızın maalesef gittikçe azalması ve görüşlerini beğendiğimiz kişileri de kolaylıkla FETÖ'cü ya da başka kötü sıfatlarla itham etmemiz...

Bergson'a dediler ki sen aklı/akliyeciliği yıktın fakat bunu yine akılla yıktın. Cevap muhteşem; "Ben aklı, akılla yıktıysam demek ki aklın nihai gayesiacziyetini itiraf etmekmiş.

31 Ağustos 2017
İhya, kendinde inkılap ve utanç
Bir ay kadar evvel Filistinli bir Müslüman'ın feryadı, şimdi de 13 yaşında Arakanlı Fatima'nın çığlıklarıu2026 Annesinin gözü önünde defalarca tecavüze uğradı. Üç günde üç bin Müslüman katledildi. Gözlerimizin önünde Müslümanları kesiyorlar. Bu görülmemiş bir zulüm!

Bir devlet gazetesi onları " kokusundan ve kan emmesinden nefret edilen insan pireleri ''olarak gösterdi. Müslüman'ın düştüğü duruma bakın! İslam dünyası ve Mehdi kavgası yapan alimlerimiz ise olan bitene sessiz. Çok ciddi bir çöküntü ve yozlaşma hali bu.

Böyle bir çöküntü ve yozlaşma dönemi 11. ve 12. yüzyıllarda da yaşandı. Siyasal, ahlaki, entelektüel, felsefi, kelami, dini ve itikadi düzlemde ciddi bir karmaşanın, parçalanmışlığın yaşandığı zamanlardı.

Bir taraftan zihinsel ve itikadi parçalanmışlık ve çatışma hali diğer taraftan da suikastlarla operasyon çeken sapkın batini hareketlerin siyasi alanda yol açtığı tahribatlaru2026

Halkın sırtından geçinmeye başlayan alimleriyle, heva ve hevesini din haline getiren, makam-mevki ve zenginlik peşinde koşturmaktan sorumluluğunu unutan bürokratlarıyla İslam dünyası ciddi bir ahlaki, siyasi ve itikadi yozlaşmanın içerisindeydi.

İşte böyle bir zamanda Gazali sorumluluk alarak İhya-u Ulumi'd-Din'i kaleme aldı. Bu aynı zamanda bir ihya hareketiydi. Müslümanlar için yeni bir diriliş, uyanış ve yeniden ayağa kalkma projesiu2026

Gazali ve onun gibi dertli bir avuç alim bu yozlaşmanın, bozulmanın, çürümüşlüğün arka planındaki nedenleri tespit edip çare arıyorlardı.

Bugün ne yazık ki bu derdi, tasayı, sorumluluğu taşıyacak kimse kalmadı. İnsanın kendisini gerçekleştirmesinin tüm yollarının tıkandığı, var olma bilincinden kopartıldığı, kasıtlı olarak gözden düşürüldüğü, Müslümanların sürekli birbirlerinden uzaklaştırıldığı, çatıştırıldığı ve bunun için engelleme operasyonlarına tabi tutulduğu bir zamanda nerede bu insanlar?

Kız çocuklarına annelerinin gözü önünde tecavüz edilirken uzmanlarımız hipofezden salınan endorfin ve serotinin timüs bezini harekete geçirmesiyle insanların mutlu bir yaşam süreceğini iddia ediyor.

Ne kadar çok pozitif olursanız timüs beziniz küçülmez ve sizi dertlerinizden arındırarak mutlu mesut bir insan yaparmış! Müslümanlar katledilirken insanları güldürmeye çalışan bir dünya! Ve bunun peşinde koşturan, tükettikçe tükenen zavallı insanlaru2026

u00c2limlerimiz mi? İslam'la yenilenmeyi, İslam'ı yenilemek olarak anladı onlar. Kibirden. Oysa bizim yenilenmeye, yeniden iman etmeye, rüyamızın peşinden gitmeye ihtiyacımız vardı. Riya sahibi olan rüya görür mü?

O yüzden artık çaldığımız her kapı "rızık kapısı" oldu. Geçenlerde bir yazar "kendim için" yazıyorum diyerek başladı sonra babası yaşındaki bir adama "hödük" diyerek noktaladı yazısını. Kendimiz için yazıyor, kendimiz için okuyor, kendimiz için para kazanıyor ve dünyalık mevkiler için kendi kendimizi bitiriyoruz. Ya mazlum coğrafya!

Bu yüzden diyorum yeniden donanmalı ve yeni bir zihin dünyası kurmalıyız. Rızık kapısından önce gönül dünyamızın kapısını zorlamalıyız. Değerlerimizi yeniden değerlendirmeli, İslam'la yenilenmeli, tazelenmeli ve asla yobazlığa tevessül etmemeliyiz.

İyi de rahmetli Aytunç Altındal'ın bir kitabında da ifade ettiği gibi malapropizm yaparak görüşlerini haklı çıkartmaya çalışan yobazlarla dolu bir ortamda nasıl olacak bu? Eğitimli demegog ve mitoman yobazların cahil insanların sırtına binerek yükseldiği bu kirli ortamda yeni bir İhya-u Ulumi'd Din yazılabilir mi?

Kendinde inkılap yapacak kadar dermanı olan kaç kişi kalmıştır? Yeryüzünde hiçbir kınayıcının kınamasından korkmayacak kadar cesur olan bu koca yürekli insanlar nereye gitti? Şunun şurasında birbirlerine hakkı ve sabrı tavsiye eden kaç kişi kaldı? Kaybederek, vazgeçerek kazanmanın kıymetini bilen kaç ahlaklı insan sayabiliriz? Peki, biz sorularımızı sorarken kaç Müslüman'ın kafası kesildi? Kaç çocuk can verdi?

Buradan nasıl bir yol bulacağız bilemiyorum. Kahredici bir çaresizliku2026 Belki de Bergman'ın dediği gibi bize lazım olan şey utançtır. Evet, utançu2026 "İyi bayramlar" demeye dilim varmıyor. Hakkınızı helal edin.

28 Ağustos 2017
Küresel çetenin Kürdistan projesi
1993 Nevruz kutlamaları. Yer, Washington Crystal City Sheratın Otel'in balo salonu. Molla Mustafa Barzani'nin resminin asılı durduğu salonda büyük bir coşku var. Gece boyu halaylar çekildi. Halay başı Musevi Lobisi'nin en güçlü örgütü AIPAC'ın eski direktörü Morris Amitay'dı!(22 Mart 1993,Hürriyet)

Jewish Weekly'de "Self-Determinasyon: Kürtler Hala Bekliyor" başlıklı bir yazısında özetle Türkiye, İran, Suriye, Irak ve Rusya'da dağılmış olan Kürtler bağımsız bir devlet kurmadıkça Orta Doğu'ya huzur gelmez diyen adam.

Bir yıl geriye gidelim. Yer, Türkiye. Amerikan'ın Sesi Radyosu, Güneydoğu'da 16 aydır, 5 ayrı frekanstan hemen her gün Kırmançi lehçesiyle Kürtçe yayın yapmaya başladı. Önce 15 dakikalık olan yayınlar kısa bir süre sonra 1 saate çıktı. Radyo aralıksız PKK lehine propaganda yapıyordu.

Güneydoğu Anadolu'dan Kürdistan olarak bahsediliyor ve terör örgütü üyeleri için soreşker(yiğit savaşçı) deniliyordu. Kafi miktarda da Serhildan vurgusu yapılıyordu.

O yıl seçimleri kazanan Clinton'un birinci gündem maddesi Kürdistan'dır. Çünkü başkan, kendisini bir Kürt devleti kurmaya adamış ve sırf bu amaçla faaliyet yürüten WINNEP adlı think-tank kuruluşundan besleniyordu. Öyle ki bu kuruluştan Martin Indyk'i önce Orta Doğu Danışmanlığı masasına getirdi sonra da 1995 yılında İsrail Büyükelçisi yaptı. Hani şu 2009 yılında ''Türkiye Arap dünyasına kaymakla hata yapıyor'' diyen adam.

Açıkçası ABD Kürtlerin bağımsız bir devlet kurmasıyla falan ilgilenmiyordu. Asıl amaç Kürtleri Irak'a karşı bir araç olarak kullanmaktı. Barzani o dönem her ne kadar CIA yetkilisine gönderdiği bir mektupta "Biz ABD'nin 51. eyaleti olmaya hazırız" dese de sonraki yıllarda planlar, projeler, hesaplar farklı işleyecekti.

ABD, Irak'ı parçalamak için Barzani üzerinden Kürtleri kullanmak istiyordu. Bugün ise PYD üzerinden Türkiye'yi güneyden kuşatmak niyetindedir.

90'lı yıllarda Washington'da bu planları yaptıran lobinin arkasındaki en etkili güç kuşkusuz Ariel Şaron'du. Çünkü Oded Yinon Planı'nda Irak için öngörülen plan şuydu: "Irak etnik ve mezhebi temeller üzerine bölünecektir. Kuzeyde bir Kürt devleti ortada bir Sünni ve güneyde de bir Şii devleti."

Öyle sinsi bir plandı ki bu bizim siyasetçileri ve yazarları yıllardır parmaklarının ucunda oynattılar. Örneğin dönemin İsrail Dışişleri Bakanı İzak Şamir, Türkiye'ye gelip Özal'a PKK ile mücadelede ortak işbirliği teklif ederken aynı Şamir döndüğünde Türkiye'yi Kürdistan'ı işgal altında tutan diktatör bir ülke olarak tanıtıyordu. Böyle çok örnek olduğu için geçiyorum. Richard Perle'yi yazmıyorum bile!

1994 yılında Başbakanlığa bağlı Politik Psikoloji Merkezi tarafından organize edilen bir toplantıda davetlilerden İsrailli bir uzman Türkiye'nin güneyini Kürdistan olarak tanıtırken aynı saatlerde İsrail Cumhurbaşkanı Ezer Weizmann Güneydoğu ziyaretleri yapıyordu vsu2026

Dönemin Jandarma Genel Komutanı Eşref Bitlis, Körfez Savaşı'ndan sonra bu tuzağı görüp Irak'ın toprak bütünlüğü için ne kadar görüşme/arabuluculuk yaptıysa bir netice elde edemedi. Çünkü Irak'ın Kuzeyinde sadece CIA değil MOSSAD, MI-16 ve SAVAK gibi istihbarat birimleri de bir hayli etkindi. Düşünün, CIA o tarihlerde "Asayesh" adında yeni bir Kürt istihbarat servisi bile kurmuş ve oradaki Kürt kuruluşlarına yığınlarca para aktarıyordu.

Aslında 150 yıllık büyük bir plandan bahsediyoruz. Siyonist çete, Orta Doğu'daki haritaların yeniden şekillenmesinde rol oynayacak kukla bir devletin peşindedir. İşte bu plan Erdoğan'ın iktidarı ele almasıyla ciddi anlamda sekteye uğradı. Barzani ile kurulan ilişkiler ve yapılan petrol anlaşmaları ABD'nin beklemediği hamlelerdi.

Hatırlayın Diyarbakır buluşmasında Erdoğan "Bizim muhabbetimize sınır çizemezler" diyerek muhteşem bir konuşma yapmıştı. Bir gün sonra FETÖ o lanet olası dershaneleri bahane ederek açıktan savaş kararı aldı ve ardından 17-25 Aralık darbe teşebbüsü yaşandı.

ABD bugün Kürt devleti projesinden vazgeçmiş değildir. Bu uzun soluklu projeyi bugün Suriye'nin Kuzeyinde tesis etmek niyetinde. En son 1300 TIR silah sevkiyatının yapıldığı bir bölge burası. Erdoğan, bir taraftan Kuzey Irak'ta yapılması planlanan referanduma Irak'ın toprak bütünlüğü için karşı çıkarken diğer taraftan da güney sınırımızda tesis edilmek istenen bu terör devletini engellemek istiyor. İçimizdeki neo-itihatçı kafadaki bazı andavallar da "onlar devlet kurmadan biz kendi Kürt devletimizi kuralım" derdinde!

17 Ağustos 2017
İslam dünyasının Pavlusları!
Hristiyanlık Hz.İsa'nın (a.s) doğumundan 200 yıl sonra Tarsuslu bir Yahudi olan Pavlus marifetiyle ortaya çıkmış ve yayılmış bir dindir. Yani Hz. İsa ile gelen bir Hristiyanlık dini yoktur. Kaldı ki Hz. Musa ile gelen bir Musevilik dini de yoktur. Allah, tüm peygamberlerinden tek bir dini; Tevhid dinini tebliğ etmelerini istemiş ve İslam'la birlikte dinini tamamlamıştır.

Bilindiği gibi Yahudiler ve Hristiyanlar kendilerine tebliğ edilen hak dini ve peygamberlerini bir müddet sonra reddettiler. Kutsal kitaplarını tahrif edip Allah'ın kendilerine gönderdiği peygamberlerini de işkenceden geçirdiler.

İznik, Efes, İstanbul ve Kadıköy Konsili'nde -dikkat edin hepsi Anadolu topraklarında toplanmıştır- Hz. İsa'ya birtakım insanüstü sıfatlar atfedildi. Örneğin Kadıköy Konsili'nde Tanrı olduğuna karar verildi! Bakıldığında Yahudilik ve Hristiyanlık Yunan ve Roma paganizmi ile senkretik bir dine dönüştürüldü. Bugün de İslam'ın Yunan, Roma paganizmi ve İran mitolojisiyle özünden kopartılıp tahrif edilmesi planlanıyor.

Bugün İslam alemi, zahiri anlamda sosyalizmin ve kapitalizmin beslendiği aynı değerlerden beslenen İslamcılar eliyle radikalleştirilmesi, İslam sosyalizmi ve İslamcı Kalvinistler eliyle bağlamından kopartılması batıni anlamda ise birtakım cemaatler, tarikatlar ve çakma şeyhler marifetiyle Kabalist etki altında İslam'ın manipüle edilmesi tehlikesiyle karşı karşıyadır.

5 adet nazar duası, 5 adet cin mektubu, 5 adet aile için muhabbet ayeti kargo dahil 49 TL'ye satan gruplar, diplomasını bizzat peygamber efendimizin elinden alan alimler, şeyhini Allah'la eşit tutan müritler, Bartın'da evliyalar konseyine üye olup Anayasa Mahkemesi için dosya hazırlayanlar, Çorum'da kurulan ve bizzat peygamberimizin başkanlık ettiği divana çağrılıp kendisine görev verilenler, bastonunu gerektiğinde makineli tüfek gibi kullanan şeyhler, Allah ile konuşup depremi engelleyen, şeytanın gırtlağından yakalayıp öldüresiye döven dahası bir gecede 60 kez cinsel ilişkiye giren şeyhler, hususi işlerini Allah'a gördürenler, kuytu köşelerde iş çevirenleru2026

En vahimi de bunların karşında yer aldıklarını söyleyen vatan, millet kavramlarından yoksun, sosyalizm, kapitalizm gibi Yahudi ve Hristiyan değerlerinden beslenen bir ideolojinin tesiriyle iktidar kovalayan jakoben İslamcılar. Peygamberimizi devre dışı bırakacak kadar kibirli, kadınlardan başka gündemi olmayacak kadar sapkın, ülkesini küresel çeteye peşkeş çekecek kadar omurgasız, çıkarı için her türlü role bürünecek kadar da kurnaz başka dünyanın insanları onlar.

Oysa bu topraklarda bir zamanlar dervişlerin, dergahlarda aşk ile kavrulmuş kalp atışlarını duyardınız. İlham alan alemden ibret alır diyen, cennet yerine Allah'ın rızasına talip olan, varlıkla değil Allah aşkıyla avunan, Hakk'a talip olmaktan başka muradı olmayan, hakikatin peşine düşen, çile çeken tertemiz insanlardı onlar.

Bugün birçoğunun gözü devleti ele geçirmekte, fakirler kurdukları dev hastanelerin yanından geçmeye korkuyor. FETÖ gibi CIA projesi olanlar deşifre edildi. Ya edilmeyenler! Bugün görüntüde derviş, yaşantıda sosyete, dilde Allah, gönülde para, ille de iktidar diye tutturan tuhaf bir şey çıktı ortaya. Oysa şöyle bir zamanda ne kadar çok ihtiyacımız var gönül insanlarına.

Herkesin inancı, tarikatı, şeyhi, alimi kendine lakin bu ülkede yaşayan bir Müslüman olarak endişelerim var. Bugün İslam'a yönelik topyeku00fbn bir saldırı söz konusu. Küresel baronlar bunu saklamıyor. FETÖ ile başlayan diyalog projesi şimdilik kesintiye uğradı ancak bu projeden asla vazgeçeceklerini düşünmüyorum.

Bugün bazı tarikat şeyhleri Kur'an ayetlerinden cinsel iktidarsızlığa çare ararken küresel emperyalist güçler ürettikleri üstün teknolojiyle yerküreyi Müslümanlara dar etmeyi planlıyor.

Allah'tan vahiy aldıklarını sanan, insanlığın kurtuluş reçetesinin kendilerinde olduğuna inanan kadınla, erotizmle, matematik hesaplarıyla din öğretmeye yeltenen en vahimi de küresel çetenin projelerinden bihaber çakma şeyhlerin olduğu bir ortamda insanlar büyük tuzağı nasıl görsün?

Sınırımızda ikinci İsrail denilebilecek bir PKK devleti inşa edilirken bazı İslamcıların 90'lı yıllar argümanına sığınarak PKK'nın işine yarayacak türden propaganda yapması nasıl bir İslam inancıdır? İslam'a kurulan bu büyük tuzağı artık görmeliyiz.

14 Ağustos 2017
En büyük düşmanımız cehalet!
Geçenlerde İsrail'de bir okulda çocukların eğitimini gösteren bir video yayınlandı. Çocuklar aldıkları eğitimin tesiriyle Mescid-i Aksa'nın birkaç yıl içinde imha edileceğini ve yerine Süleyman Mabedi'nin yapılacağına inanıyor. Arap çocuklarını gördüklerinde öfkelendiklerini söylüyorlar. Kudüs'ün ise 10 yıl içerisinde Yahudilerle dolup taşacağına kesin bir inançla inanıyorlar.

Ah dedim, bizim çocuklarımız daha Mescid-i Aksa'nın nerede olduğunu bilmiyor. Hıttin'i bilmiyorlar, Selahaddin Eyyübi'yi, Fatih'i, Şam'ı, Bağdat'ı, İstanbul'u, Semerkant'ı, Endülüs'ü tanımıyorlar. Çünkü onlar İttihat Terakki çetesinin üst akılla ortaklaşa inşa ettikleri eğitim sisteminin tezgahından geçtiler. CHP yıllardır ders kitaplarına geçmiş medeniyetimizi aşağılayan, Fatih'ten nefret ettiren bilgiler koydu. Hitler'den aşırdıkları yemin metnini tam 80 yıl bu ülkenin çocuklarına hemen her gün askeri komutlarla ezberlettirdiler ama onlara İstanbul'u, Kudüs'ü, Mekke'yi, Bağdat'ı öğretmediler.

Oysa asıl cehalet buydu. Batıcı olacağız diyerek ülkeyi batırdılar. Tarihimizi, değerlerimizi gömdüler. Erdoğan gün yüzüne çıkarmasaydı daha nice nesiller heba olacaktı.

Geçenlerde Ahmet Turgut'un ''Kalbim Kudüs'te Kaldı'' romanını okurken denk geldim. Peygamberler, devri itibariyle hep bir düşmanla çatışmıştır. İbrahim(as) Nemrut ile Musa (as) Firavun ile peygamberimiz de Ebu Cehil ile savaştı. Ebu Cehil yani cehalet! Yani günümüz Türkiye'sinin CHP'si! Peygamberimizin en büyük düşmanı cehaletti. Dolayısıyla o ömrü boyunca cehaletle mücadele etti.

Yıllardır insanımızı cahil bırakan ilerici, çağdaş, laik eğitim sisteminin kıskacı altında yıllarımız heba oldu. Ve maalesef hala bu gerici eğitim sistemini devam ettirmekte ısrar ediyoruz. Bu yüzdendir ki bugünlerde neyle karşı karşıya olduğumuzu nasıl şeytani bir güçle mücadele ettiğimizi idrak edemeyecek kadar ciddi bir bilinç kayması yaşadık. Alim diye bilinen insanların cehaleti de ortada! FETÖ'yü bile çözemeyecek kadar cehalete saplanmış acıklı hallerine tanıklık ettik. Bugünlerde de tek gündem maddeleri ise kadınlar!

Bakınız bugün sadece 62 kişinin servetinin (1 trilyon 760 milyar) dünyanın %50'lik nüfusunun servetine denk geldiği bir dünyada yaşıyoruz. Savaşlardan elde ettikleri gelirlerle servetlerine servet katan bu bir avuç azınlığın yol açtığı tahribat ise her geçen gün derinleşmektedir. 1824 ve 2004 yılları arasında tam 257 ülkeyi batıran korkunç bir sistem inşa ettiler.

Bu çetenin nihai hedefi insanlık tarihinin ortak mirasını ortadan kaldırmaktır. Maalesef gözlerimizin önünde insanlık tarihinin mirasını, birikimini tersyüz edecek çapta ciddi bir müdahalede bulunuyorlar. Gen transferleri, ırklar ve türler arasında yeni türlerin ve ırkların üretilmesi, yapay zekalar, gözle görülemeyecek kadar küçük robotlar, GDO'lu besinler vs. En vahimi de korkunç derecede bir ahlaki çöküntü ve insanlık değerlerinden her geçen uzaklaşan kalabalıklar(!)

Eğitim sistemleri tamamen küresel çetenin planına hizmet ediyor çünkü eğitim yoluyla her geçen gün kendini unutacak derecede zihin kayması yaşayan robotlar yetiştiriyorlar. Yani cahil ve yozlaşmış kitleler...

Bakınız son verilere göre Avrupa ve Amerika kıtalarında evlilik dışı doğum oranı ortalama %50 civarındaymış. 2016 yılında dünyada yetişkin nüfusun %5'ine tekabül eden 250 milyon insan bir kere de olsa uyuşturucu madde kullanmış. Çocukların en verimli çağlarını elinden alan oyun endüstrisinin yıllık pazar payı ise 100 milyar dolara ulaşmış!

Bunun yanı sıra İslam'ı hedef alan manipülasyonlar dünya kamuoyuna yazılı, görsel ve sosyal medya aracılığı ile hızlı bir şekilde servis ediliyor. Sadece 2016 yılı Temmuz ayı içerisinde ve sadece İngilizce olarak atılan 215 bin 247 Twitter mesajının İslamofobik içerikli olduğu tespit edildi.

Bir taraftan da yıkım ve işgal devam ederken tarihi eserlerimiz de terör örgütleri marifetiyle Avrupa'ya ve ABD'ye kaçırılmaktadır. Örneğin Suriye'deki antik kent Palmira'da içinde lahitler ve mumyaların da bulunduğu yüzlerce tarihi eser Avrupa ülkelerine satıldı.

Dahası bölgemize binlerce tır silah sevkiyatı yapıldı. Dünya savaşı kapıda. Mescid-i Aksa'yı yıkmayı planlıyorlar. Çocuklarını bile buna hazırlıyorlar! İçimizdeki hainler ise bir saatlerini bile heba etmiyor. Biz de vakit kaybetmeyelim!

10 Ağustos 2017
Milletten çalınan devlet
Anadolu insanına karşı nefret, vatanımızı, kültürümüzü, tarihimizi, elimizden almaya yeltenen küresel baronlara karşı ise son derece nazik, uysal bir devlet zihniyetini/sistemini çok şükür geride bıraktık.

Düşünün, bundan 15 yıl kadar evvel "devlet nedir" diye sorulduğunda vereceğiniz cevap ne olurdu? Ya da devletimiz bugün her fırsatta ülkesini yabancı işgal güçlerine şikayet eden, FETÖ'ye destek yürüyüşleri yapan CHP Başkanı'nın elinde olsaydı ne olurdu? Düşünmek dahi istemiyorsunuz değil mi?

Bin yıllık kültür mirasımızın taşıyıcılığını yapan, 600 yıl dünyaya adaletle hükmeden, imparatorluk bakiyesi bu vatan toprakları son 90 yıldır devleti kendilerinin sanan bir avuç elit zümrenin kurduğu saltanatla yönetildi.

Yıllardır milletin iradesinin hiçe sayıldığı, insan yerine dahi konulmadığı, aşağılandığı, hakir görüldüğü, aklı, adaleti ve vicdanı parçalayan bu totaliter, antidemokratik, vesayetçi düzeni hangi ahlaklı insan inkar edebilir ki!

Atanmışların, seçilmişlere ayar verdiği, medyasının postal yaladığı, millet yoksulluk çekerken CIA yalakası bir avuç bürokratın, medya patronunun darbe dönemlerinde paralarını katladığı bir "devlet" sizce kimin devletiydi?

Sadece 1961-1999 yılları arasında ortalama ömürlerinin 1 yıl kadar sürdüğü 33 hükümet döneminde yaşanan sefaleti, krizleri, darbeleri, mağduriyetleri nasıl unuturuz?

Milletimiz, 60 yıldır vesayet üreten, ülkeyi istikrarsızlaştıran bu bozuk düzende fakirleşti, küçüldü, ayrıştı, ötekileştirildi, aşağılandı ve küresel çeteye peşkeş çekildi. FETÖ ve PKK gibi terör örgütleri böyle bir düzende palazlandı. Küresel finans baronları böyle bir düzenekte iliğimize kadar sömürdü. Bunun aksini iddia edecek tek bir Allah'ın kulu var mı?

Bu devlet, güneydeki sevdikleri dost ülkenin güvenliği için az mı bedel ödedi! 90 yıllık cumhuriyet tarihinde kim yeri yurt edinme noktasında bağımsız, özgür, yerli bir tavır ortaya koymuşsa istisnasız tasfiye edilmedi mi? Peki, devletimizi yönetenler neden buna müsaade etti? Devlet kimin elindeydi? Milletin mi yoksa milleti devletin kölesi yapan bir avuç güçlü azınlığın mı?

Bağımsızlığı uğruna yedi düvelle çarpışan, vatanları uğruna şehit olan bu asil milletin diline, dinine, tarihine, ruhuna, şuuruna neden prangalar vuruldu? Bunu hak edecek ne yaptı bu insanlar?

Bu yüzdendir ki AK Parti sistem/düzen karşıtı bir parti olarak doğdu. Erdoğan, 60 yıldır milletimizi esir alan bu vesayetçi ceberut devlet düzeneğini tasfiye edip milletten çalınan devleti sahibine iade etmek istediği için diktatör ilan edildi. Yıllardır millete rağmen kurdukları saltanatı deşifre ettiği için ona Tiran/Yezit dediler!

Hastanelerde rehin tutulan, sırf başörtüsü taktığı için okul önlerinden kovulan, maaş kuyruklarında can veren zavallı gariban Anadolu insanının hayallerini gerçekleştirdiği için, onların gasp edilen haklarını, yıkılan gururlarını, itibarlarını iade ettiği için öldürülmek istendi.

Devletimizi ahtapot gibi saran FETÖ şeytanına geçit vermediği için, 52 yıldır ülkemizi sömüren tefeci IMF'den milleti kurtardığı için hırsız ilan edildi. Ne çabuk unuttuk? Bizim mücadelemiz, milleti ezen, mağdur eden, baskıcı devlet anlayışının yerine devleti milletin hizmetkarı yapma mücadelesi değil miydi?

Başta Erdoğan olmak üzere bu ülkenin vicdanlı insanları imparatorluk bakiyesi bu şerefli milletin ciğeri beş para etmez yazar, aydın, sanatçı, siyasetçi, bürokrat bir kesimin elinde aşağılanmasına, hor-hakir görülmesine isyan etmedi mi?

Yahu siz "Ulan öküz Anadolular" zihniyetinden "devlet milletin hizmetkarıdır" anlayışına kolay mı gelindi sanıyorsunuz?

Geçenlerde Ayhan Oğan bir TV kanalında bunları hatırlatınca olanlar oldu. Hala kendilerini devletin sahibi olarak gören elit bir zümre bu sözün malum kanalda sarf edilmesini bir türlü içlerine sindiremedi.

Erdoğan'ın yanında saf tutan insanları sistematik olarak karalayan/ yalnızlaştıran AKP'liler de fırsattan istifade Ayhan Oğan'ı linç etti. Özür üstüne özürler, açıklamalar, alttan almalar, hakaretler vs. Peki, neden?

Gezi'den 15 Temmuz işgal girişimine kadar geçen sürede biz neyin mücadelesini verdik? Devletimizi CIA/NATO/FETÖ istilasından kurtarıp yeniden inşa etme mücadelesi vermiyor muyuz? Biliyorum, sorumluluk yüklenemeyecek kadar çürük omuzları olanların anlamayacağı bir şey söylüyorum. Ancak Erdoğan kadar, millet kadar cesur olamazsak bu savaşı nasıl kazanabiliriz? Yoksa böyle bir derdiniz mi yok!

07 Ağustos 2017
CIA'nın Türkiye'deki faaliyet alanları
P. Wolfowitz 2002 yılında ABD'nin "terör ile savaş" palavrasını gerçekte "fikirlerin ve düşüncelerin savaşı" olarak nitelemişti. Bu şu demektir. İşgal ve yıkımın yanı sıra eğitim, özel vakıflar, dernekler, sivil toplum örgütleri-NGO'lar ve medya aracılığıyla ideolojik ayrıştırma, etnik farklılıkların körüklenmesi, laik-dindar çatışması yoluyla milli devletlerin direncini kırmak, ajanlar marifetiyle de Amerikan kültürüne/gücüne teslim olmuş yeni hükümet modelleri tesis etmek.

CIA yıllardır bilhassa İslam coğrafyasında STK, medya, eğitim ve kültür-sanat alanlarında ciddi çalışmalar yapıyor. ABD Kalkınma Ajansı 11 Eylül'den sonra sırf bu alana 21 milyar dolar para dağıttı. Bu paraların büyük bir kısmı gazete, dergi, TV, STK ve gazeteci-yazar, akademisyen, sendikacı alım-satım işlerine ayrıldı. Örneğin Mısır darbesi gerçekleştiğinde orada CIA şemsiyesi altında tam 17 NGO vardı.

Bugün Büyükada'daki ajanları" aktivist" diye yutturmaya çalışan, 1000 tır dolusu silahı terör örgütü YPG/PKK'ya açıktan aktaran ABD'ye iki çift laf etmeyen gazeteciler ve siyasetçiler sizce kime hizmet ediyordur?

CIA, malum küresel çetenin en etkili silahı konumunda. Öyle ki göreve geldiğinde CIA'yı "Nazi Almanya'sı ile karşılaştıran ve çöp istihbarat yapmakla" suçlayan Trump'ı üç ayda kuzuya çevirdiler.

Türkiye ise 70 yıldır CIA'nın ilgi odağı olan ve üzerinde titizlikle çalışılan bir ülke. Bunu Erdoğan yorganı kaldırdığında fark ettik. Türkiye'deki milliyetçileri sağ kanatta, Arap dünyasındaki milliyetçileri sol kanatta toplayan ABD'nin FETÖ marifetiyle de ülkemize nasıl narkoz vermeye çalıştığını ve nihai hedefini artık biliyoruz.

FETÖ'nün imal edilmesi, eğitim, medya, sivil toplum ve vakıflar aracılığıyla ülkeyi topyeku00fbn esir alma çalışmaları "IMF'ye bağımlı NATO'ya bağlı" bir Türkiye'nin bilhassa İsrail'in güvenliği uğruna elde tutulması kuşkusuz bir senaryo dahilinde planlandı.

1951 yılında CIA adına çalışan Irwing Brown'un Türkiye'ye gelip "sendikacılığının" tohumlarını atmasıyla başlayan süreç uzun yıllar ABD-CIA kontrolünde devam etti. Bu sürede meslek odalarından sendika ve vakıflara varana kadar birçok kurum itinayla işlendi. 67 yıldır devam eden Fulbright Anlaşmalarıyla da eğitim sistemi FETÖ distribütörüne emanet edildi. Örneğin 1994 yılında eğitim sistemine dahil edilen Milli Eğitim Geliştirme Komisyonu'nun 60 personelinden 40'ı Amerikalı idi. Milli Eğitim Bakanlığı başdanışmanı ise Howard Redd idi.

Wikileask'te yer alan bir belgeye göre Fulbright'ın ülkemizden 2008, 2009 ve 2010 yıllarında geleceğin liderleri (!) olarak yetiştirilmek üzere seçtiği 100'den fazla isim yer almaktadır. Ve bu hala devam ediyor!

FETÖ'yü ABD'ye yerleştiren ve yeşil kart almasında yardımcı olan CIA ajanı G. Füller aynı zamanda FETÖ'nün MEB'e çöreklenmesinde de aktif rol oynayan bir ajandı. FETÖ daha bu tarihlerde Özbekistan ve Kırgızistan'daki okullarına 130 kadar CIA ajanına yataklık yaptırdı. Türk okulları olarak bilinen okullar deşifre olana kadar CIA'nın birer karargahına dönüşmüştü.

CIA, 1990'lı yıllarda polis kolejleri ve polis akademilerinde de etkili olmaya başladı. Bu yıllarda emniyet teşkilatı personel daire başkanlığı içindeki FETÖ'cüler Utah, New York, Washington ve Texas'ta doktora kisvesi altında yetiştirilmeye başlandı. Hatta Kuzey Texas'ta polis eğitimi için Türk enstitüsü (TIPS) açıldı. Emniyet müdürlüğü içindeki yeni personel alımları, tayin, terfi, bilhassa yurtdışı sınavları için dosyaya "Gülen'e yakındır" eklenmesi kafiydi.

Tek amaçları içerideki CIA-NATO güçlerinin TSK'ya ve emniyet birimlerine sızmasını kolaylaştırmaktı. Buna mani olmaya çalışan Erdoğan'ı engellemek için de Ergenekon ve Balyoz Operasyonları başlatıldı. "CIA ve Orta Doğu" adlı kitapta da ifade edildiği gibi sırf bu operasyonları yürütmek için 35 kişilik CIA ajanının Emniyet Genel Müdürlüğü istihbaratının bürosunda üst kurduğu ve başında da Ankara Büyükelçisi J. Jeffrey'in olduğu iddia ediliyor. Taraf adlı CIA'nın çekip çevirdiği gazete ise sırf bu iş için kullanıldı.

Ülkemiz yıllardır ajanların ve devşirmelerin istilası altındadır. Son günlerdeki kurgulara ve medyanın, STK'ların tutumlarına bakıldığında bu çalışmaların hız kesmeden devam ettiğini görebiliyoruz. Lakin Türkiye, Erdoğan yönetiminde tüm maskeleri indirdi. Bugün kimin hangi safta kime hizmet ettiği artık ayan beyan ortadadır. CIA projelerine rağmen bağımsızlık yolunda hızla ilerliyor ve senaryolarını boşa çıkarıyoruz

3 Ağustos 2017
Hitler, büyük İsrail ve PYD devletçiği projesi
Son aylarda ezberleri altüst eden gelişmeler oluyor. Perde arkasında ciddi bir rol dağılımının yapıldığını görüyoruz. ABD'nin Pakistan, Afganistan ve Hindistan üzerinden Çin engelini ortadan kaldırmak istemesi yeni çatışma alanının bundan böyle Pasifik olacağını gösteriyor. Bu köşeyi takip edenler bilir. 26 Ocak'ta yazdığım bir yazıda yeni ABD'nin hedefinin Çin olacağını yazmıştım. Çünkü savunma harcamaları Rusya, İngiltere, Fransa gibi ülkeleri sollayan Çin, 1,3 milyar nüfusu ve 4 trilyon dolar döviz rezerviyle dünyanın süper gücü olma yolunda ilerliyor.

Yeni dünyanın koşullarını belirleyecek olan temel aktörler artık bundan böyle Güneydoğu Asya ülkeleri olacak. Bu yüzdendir ki CIA daha ilk günden Putin ile Trump'ın arasını bulmaya yönelik çok sayıda operasyon yapmıştı.

Bu süreçte Almanya'ya verilen rol ise; Büyükada'da toplanan aktivist kılıklı ajanların planlarını devreye sokarak Türkiye'yi kendi içinde köşeye sıkıştırmaktır. Örneğin Kılıçdaroğlu kendisine biçilen güzergahta tam 400 kilometrelik bir yürüyüş gerçekleştirdi. Medya her adımını saydı. Koç, "aferin" diyerek ayakkabılarını müzeye koydu. Ardından müftü ve kıyafet tartışmaları geldi.

Kadınlar, kıyafetime karışma gibi saçma sapan bir eylem başlattılar. Öyle ki Hürriyet'in sonradan bulma sosyete müsveddesi bile ön saflarda yerini aldı. Başına yeşil sarık geçirilen bir militan da elindeki kesici aletle Atatürk büstünün önünde poz verdi. Bir taraftan da Mahmut Tanallı Kudüs mitingleriyle nabız yoklanıyor. Karar organizasyonu da Gül'ü parlatmaya devam ediyor. Aslında karşımızda dünyanın en aptal insanları var. Bu tayfa akılları sıra ilkokul müsameresini andıran senaryolarla iç karışıklık çıkarmayı umuyor.

Tüm bunlar olurken Suriye'de ABD'ye ait Rimelan Askeri Üssü'nde yapılan toplantıda, PKK/PYD tarafından işgal edilen bölgelerde federalizm ilanı konuşuldu. İsrail hükümeti ve basını da bağımsız bir Kürt devletini destekleme çağrıları yapıyor. ABD, silah desteğinin yanı sıra şimdi de örgütün kontrolündeki bölgelerde kamu, idari, mali düzen kurulması ve hukuk sisteminin oluşturulması için harekete geçti. Asıl mesele de bu!

Bakınız bu proje 200 yıldır planlanan ve bugünlerde hayat bulması gereken bir proje. Bunun nasıl bir proje olduğunu anlamamız için size Hitler Almanya'sından kısa bir kesit sunayım. Çünkü Hitler aynı zamanda Siyonist bir projedir.

Hitler'in yaklaşık 6 Milyon Yahudi'yi fırınlarda yakarak katlettiği bilinir. Tarihe Holokost olarak geçen bu hadise üzerine çok sayıda dramatik film de yapıldı. Sayısız makaleler yazıldı. Kimileri bugünkü İsrail zulmünden sebep keşke Hitler daha fazla Yahudi öldürseymiş şeklinde temennilerini dile getirdiler. Oysa Hitler eliyle İbrani asıllı Yahudiler İsrail devletinin kurulması için Filistin'e gönderilirken Hazar Türkleri/Yahudileri de fırınlara gönderildi. Nasıl mı? Biraz geriye gidelim.

MS 740 yılında tüm tarihçileri şaşırtan bir hadise yaşandı. Türk kökenli Hazarlar, Yahudiliği tercih etti. Çünkü tarihte topluca Yahudi olan bir topluluk görülmemiş bir hadiseydi. Hikayesi uzunu2026 Hazarların Ortaçağın sonlarına doğru Kırım'da, Ukrayna'da, Macaristan, Polonya ve Litvanya'da yerleştiğini görüyoruz. Yahudi Tarihi Profesörü A. N. Poliak'a göre dünya Yahudilerinin büyük bir çoğunluğunu Hazar Yahudileri oluşturmaktaydı. Lakin asla Yahudi topluluktan sayılmadılar. Hep ilkel ve piç olarak görüldüler öyle ki İbrani yazarlardan Japheth İbn Ali, mamzer (piç) sözcüğünü açıklarken, örnek olarak Hazarları göstermiştir.

Oldum olası garip bir hayvan gibi tasvir edildiler. Ünlü Yahudi gezgini Regensburg Hahamı Petrachia'nın notlarında, Hazar Yahudilerinin Talmud eğitiminden yoksun olmasına çok hırslandığı, hatta Hazar ülkesini bir baştan bir başa geçtiği halde kulağına yalnız köpek havlamasıyla kadın ağlaması seslerinin geldiği yazılıdır. Arthur Koestler'e göre (13. Kabile) İkinci dünya savaşında Hitlerin Yahudi diye yaktığı insanlar aslında Polonya ve Almanya gibi Avrupa ülkelerine dağılmış ve asla kabul görmemiş işte bu Hazar Türkleri/Yahudileri idi. Öyle olmasa Hitlerin finansörleri Yahudi para boranları olur muydu?

Ralf-George Reuth'e göre Hitler, Yahudileri, 1. Dünya Savaşı'ndan sonra çöken alman ekonomisinden sorumlu tuttuğu için katletti. Kavgam adlı kitabında; savaşı Yahudilerin yüzünden kaybettiğini yazıyor. Oysa Theodor Herlz'e göre Wilhelmstrasse'nin gizli arşivleri, Hitler İmparatorluğu ile Yahudi Örgütleri arasında, Alman Yahudilerinin Filistin' e göçlerini kolaylaştırmak amacıyla bir anlaşma imzalandığını ortaya koymaktadır. Eh bizim ittihatçılar da Abdülhamid'i indirir indirmez yaptıkları ilk iş 9 yıldır uygulanan Kudüs'e Yahudi göçünü yasaklayan kanunu yürürlükten kaldırmak olmadı mı?

Hitler aracılığıyla İsrail devletinin kurulmasını hızlandıran küresel çete bugün de Suriye'de Büyük İsrail hedefi için bir PKK/PYD devletçiğinin kurulmasını istiyor. Bundan böyle tüm gelişmeler bu proje ekseninde şekillenecektir. Bu bakımdan içerideki gelişmeler büyük önem arz ediyor. Millet bir yığın salağın eften püften senaryolarıyla meşgul edilirken arka planda kutsal değerleri bile çıkarlarına alet etmekten çekinmeyen yeni bir proje/büyük bir blok imal ediliyor. Bu tayfaya çok dikkat edilmeli! Çünkü "Büyük İsrail'e" çalışıyorlar

31 Temmuz 2017
BLUE BEAM ve MK-ULTRA ile Sahte Mesih tuzağı!
İki gün önce Mescid-i Aksa'da göstericilerin üzerine yine ateş açıldı. 300'den fazla yaralı var. Netanyahu ise Filistinlilere idam cezası talep etti. Musul'da dört bir tarafta kırık taşlar ve enkazın içerisine gömülmüş yüzlerce ceset bulunuyor. Kadın, çocuk, yaşlı demeden hareket eden herkes öldürülüyor. Küresel çetenin Pakistan şubesi Tahir-ül Kadri marifetiyle ülkenin seçilmiş başbakanına yargı darbesi yapıldı.

Suriye'de kan durmuyor. Rusya ve ABD arasındaki kriz derinleşiyor. Kuzey Kore yine balistik bir füze denemesi gerçekleştirdi. İran, ABD'ye meydan okudu. Almanya ise Türkiye'ye olan düşmanca tutumunu her geçen gün arttırıyor.

Tüm bu olan bitenler yeni bir dünya savaşının her an patlak vereceğini gösteriyor. Ve bu beklenen dinler savaşı olacak. Çünkü bu savaşın temelleri CIA'nın binalara yerleştirdiği bombaların patlamasıyla gerçekleşen 9/11 saldırılarıyla atıldı.

Kudüs üzerinden verilecek büyük bir savaşın arifesindeyiz. Bu çerçevede CIA'nın 1960 yılından beri üzerinde çalıştığı iki büyük proje var. Bunlar MK-ULTRA, zihin kontrol ve Blue Beam, Mavi Işık Projesi'dir. Buna yardımcı ek bir proje de Tractor Beams'dir. (Emici ışınlar marifetiyle insanların göğe yükselmesi)

Üç boyutlu yüksek hologram teknolojisiyle gökyüzünde İsa'nın ve diğer dinlerin sembollerinin belirlemesi hedefleniyor. Gökte bir İsa silueti ve Tractor Beams projesiyle de göğe yükseliyormuş gibi gösterilen insanları düşünebiliyor musunuz? Buna ilaveten sonik ses dalgaları yardımıyla da her topluma kendi dillerinde Yeni Çağ Dini'nin propagandası yapılacak. İnsanların özellikle kutsal mekanlar üzerinde belirecek görüntüler karşısında şaşkınlık ve hayrete düşmesi haliyle kafalarının karışması bekleniyor. Her ihtimale karşın da birazdan bahsedeceğim MK-ULTRA projesini devreye sokacaklar. Çünkü karşımızda kendilerini Tanrı yerine koyan sapkın bir topluluk var!

Projenin hedefi, kehanetlerde beklenen Mesih'i yeni nesil teknolojilerle hayata geçirmek, insanları kendi indirdikleri ve rol verdikleri kişiye ya da kişilere itaat ettirmek suretiyle Kudüs merkezli sözüm ona yeni bir Tanrı imparatorluğu inşa etmek.

Bu projeyi kamuoyuna ilk duyuran kişi Serge Monast adında bir gazeteci oldu. 1994'te "Project Blue Beam" adlı bir kitap yayımlayan Serge Monast, tutuklandıktan iki yıl sonra 51 yaşında geçirdiği bir kalp krizi sonucu vefat etti. Monast'a göre CIA bu projeyle tek dünya devletini ve tek dini hedefleyen 'Yeni Dünya Düzeni'ni kurmayı hedefliyor. Blue Beam projesi UFO kisvesi altında dünyanın farklı yerlerinde epeydir test ediliyor.

2009'da Rusya'da görüntülenen ve Hz. İsa'yı çarmıha gerilmiş görüntüsünü anımsatan gökyüzü oluşumunun ve 2010 yılında görüntülenerek basınımızda 'Kabe'nin üzerine melek indi' başlıklarıyla paylaşılan ve hatta TV'lerde Cübbeli adıyla nam salmış Hoca'nın "Subhanallah" diyerek ayet ve hadisler ışığında yorumlar yaptığı görüntüler işte bu proje kapsamında test edilen hologram denemeleriydi.

Ancak bu proje devreye girmeden önce mevcut dini ve arkeolojik bilgileri dönüşüme uğratarak insanların tarihleriyle/inançlarıyla olan bağlarını/bağlantılarını koparmak ve onları yeni düzenlerinin itaatkar kölesi yapmak gibi bir niyetleri söz konusu. Bu amaçla dünyanın farklı bölgelerinde tezgahlanmış arkeolojik buluşlara imza atılacak ve medya organları aracılığıyla da bugüne kadar bildiklerimizin yanlış olduğu algısı üretilecek. Hatırlarsanız bir ara Hz. Meryem'in Hz. İsa'nın eşi olduğuna dair belge yayınlamıştı.

İsa'nın hologram teknolojiyle belirdiği bir zaman diliminde devreye 1977 yılında CIA Başkanı Stansfield Turner'in dehşet verici dediği MK ULTRA zihin kontrol projesi devreye girecek. Eski CIA Başkanlarından CFR üyesi Allen Dulles bu projeyi şöyle tanımlıyordu; "Hedef insan zihnindeki savaşı kazanmaktır. Zihin yıkama ile ideolojisini ve inancını değiştirmek ve gerekirse bir Mançurya Kobayı yaratmaktır."

Peki bu nasıl olacak? Profesör Maranki ve Nevzat Tarhan bunun radyo dalgalarıyla insan beynine yapılacak bir müdahaleyle olabileceğini ifade ediyorlar. Radyasyon ve frekans sinyalleri ile yapılacak bir zihin kontrolü...Türkiye'de Salih Mirzabeyoğlu'nun üzerinde farklı bir yöntemle denendiğini biliyoruz.

Müslüman coğrafyada verilen bu savaşın temel hedefi; İslam dinini ortadan kaldırmak ve yeni nesil teknolojilerle sahte Mesih'i indirip MK ULTRA projesiyle de zihinleri yıkıma uğratmak. Neröteoloji iş başında! Bunlar "komplo teorisi canım" deyip geçiştirebilirsiniz ancak ben kendi adıma artık bu şeytani düzenden her şey bekliyorum.

STK pazarına dönen miting meydanlarında "kahrolsun İsrail" sloganlarıyla deşarj atma dönemini artık geçtik. Allah aşkına! Bırakın artık hamaseti, göstermelik mitingleri, bağırıp çağırmaları, ekranlarda sidik tartışması yapmayı, bozuk eğitim sisteminizle övünmeyi, TV'lerde emme basma tulumbası gibi birbirinizi onaylamayı.

Ömrünüz makam-mevki, taht kavgalarıyla geçecek. Kudüs'ü bile nefsi çıkarlarınıza alet etmekten utanmıyorsunuz. Bir bakın etrafınıza, bölgenize, öldürülen çocuklarımıza, ırzına geçilen kardeşlerimize. Bir Mescid-i Aksa'ya bakın bir de şeytani düzenin projelerine. Hala akletmez misiniz?

27 Temmuz 2017
Küresel sistemin düşünce kuruluşları ve ahvalimiz
Dünya üzerinde yaklaşık 6,618 düşünce kuruluşu/think-thank bulunmaktadır. Rekor 1815 ile Amerika'da. Çin'de 425, İngiltere'de 286, Hindistan'da 292 ve Almanya'da ise 194 düşünce kuruluşu bulunuyor. En fazla düşünce kuruluşunun bulunduğu şehir ise 394 ile Washington D.C.

Türkiye ise 2014 verilerine göre Nijerya (38) Kenya'da (42) Romanya (53) Ukrayna (45) Şili ve Filistin'in de gerisinde kaldı. Örneğin Türkiye'de 31 düşünce kuruluşu bulunurken Filistin'de bu sayı 44. Aslında Türkiye'de kağıt üzerinde 50'ye yakın düşünce kuruluşu var ancak fiiliyatta bu sayı yok denilecek kadar az. Uluslararası çapta bir düşünce kuruluşumuz var mı derseniz, maalesef yok.

Uluslararası ilişkiler ve güvenlik konularında öne çıkan think-thank kuruluşları; İngiliz Chatham House (yıllık bütçe 12,4 Milyon Dolar) Washington merkezli Brookings Institution (yıllık bütçe 60.7 Milyon Dolar) Council on Foreign Relations ve 1910 yılında Pittsburghlu çelik baronu Andrew Carnegie tarafından kurulan Carnegie Endowment for International Peace.

Bize anlatılanlara göre bu tür büyük düşünce kuruluşları siyasi partiler, hükümetler ve baskı gruplarından ayrı bir hukuki kimliği olan bağımsız kuruluşlardır. Faaliyet alanları; kamuoyuna görüş bildirme, siyasi tartışmalara ve hükümetlere yön verme, politikacıları bilinçlendirme, eğitim, sanat, enerji, sağlık, terörizm, nüfus, güvenlik vs alanlarda çalışmalar yaparak dünyada barışın, insan haklarının ve ekonomik özgürlüklerinin gelişmesine katkı sunmak.

Bilhassa ABD, İngiltere ve Almanya için söylemek gerekirse evet, bu tür kuruluşlar kendi ülkelerinin menfaatleri doğrultusunda stratejiler geliştiriyor, yönetim kademelerine nüfuz ediyor en önemlisi de her biri birer algı makinası gibi çalışıyor. Think-thank kuruluşlarının geçmişi 19.yüzyıla kadar gidiyor.

Türkiye maalesef bu alanda da bir hayli geç kaldı. D-8 Teşkilatı'nın kuruluş hazırlıklarında aktif rol oynamış olan ESAM'ı saymazsak bugüne kadar dişe dokunur bir faaliyetleri olmadı. Oysa bugün küresel baronların finansmanını sağladığı, Rockefeller, Rothschild gibi ailelerin kuruluşunda ve sürekliliğinde aktif rol oynadığı, büyük şirketlerin ciddi maddi kaynaklar aktardığı düşünce kuruluşlarının hakimiyeti söz konusu. Bu kuruluşların temel vazifesi ise Bush'un 1991 yılında tam 43 kez ifade ettiği Yeni Dünya Düzeni projesine hizmet etmektir.

Örneğin 1920'de kurulan Kraliyet Uluslararası İlişkiler Enstitüsü olarak da bilinen Chatham House'in bizlere gösterilen kısmı düşünce ve strateji üreten özerk bir merkez olmasıdır. Ancak arka planda tamamen gizlilik prensiplerine uygun bir şekilde Yeni Dünya Düzeni projesine hizmet etmektedir.

Bu CFR için de geçerli. Bugün dünyanın en etkili kuruluşlarından biri olarak gösterilen CFR de "manifest destiny" temelinde ABD'nin dış politikasını yön veriyor. J.P Morgan& Co, Carnegie Vakfı, Rockefeller ve diğer küresel tefeciler tarafından ciddi destek alıyor. 37 daimu00ee üyesi bulunmakta. Bugün ABD'nin gerçekte "Dış İşleri Bakanlığı" işte bu kurumdur. ABD'nin altı başbakanına danışmanlık yapmış CFR'nin eski başkanlarından J. Mcloy "Yeni bir isme ihtiyacınız olduğunda CFR üyelerine göz atmanız kafidir" demişti. Kimler yok ki kuruluşta; Kissinger,Allen Dulles, Dick Cheney, G. Soros, Colin Powell, Condoleezza Rice, P. Wolfowitz,T.Friedman, Brzezinski, Rockofeller ailesi ve daha birçok isim.

Eğer yerseniz 1996 yılında ABD'nin Teksas eyaletinin Austin şehrinde kurulan Stratfor da özel bir istihbarat/düşünce kuruluşu. Ünlü stratejist ve siyaset bilimci George Friedman çekip çeviriyor. Yaklaşık 70 analist çalışıyor ve çoğu eski CIA ajanı. 15 Temmuz'daki darbe girişimi esnasında Cumhurbaşkanımızın uçağının lokasyonuyla ilgili 3 kez paylaşımda bulunan bir kuruluş!

İngiliz aklı plan yapar, ABD operasyonunu üstlenir, Almanya ise sosyal karışıklıklarla sürecin/projenin devamlılığını sağlar. Bu çerçevede tüm kurum ve kuruluşlarıyla birlikte aslında tek bir hedefleri var. Tek bir dünya hakimiyeti için tek bir ordu, banka, para birimi ve tek bir din! Bunun için de bireyin aklını, ruhunu, geleneklerini, inancını, aile değerlerini ve şahsiyetini yitirmesi gerekiyor.

Bizler ise ilk emri "oku" olan ve Kur'an'ın birçok ayetinde "düşünmez misiniz, akletmez misiniz" diyerek bilhassa düşünceye vurgu yapan bir dine inanıyoruz. Ne var ki son 200 yıldır zihinlerimiz çoraklaştı ve aynı zamanda düşünce fakiri de olduk. Bugün ülkemizde uluslararası düzeyde karşı algı üreten ve ülke politikalarına yön veren bir think-thank kuruluşumuz yok. Olanların da bugüne kadar tek bir öngörüsü tutmadığı gibi az kalsın ülkeyi Suriye üzerinden yıkıma götüreceklerdi.

Kaldı ki bizdeki düşünce kuruluşları gündelik iç siyaset dengelerini kontrol etmek için varlık gösteriyor. Sivil toplum kuruluşları ve sendikalar deseniz kuruluş ilke ve amaçlarından sapan gevşek yapılara döndüler. Onlar da think-thank kuruluşlarımız gibi siyasi rant peşinde ciddi enerji harcıyor. Yazık! Bu alanda acilen bir şeyler yapmak lazım. Kısacası tik-tak kuruluşları think-thank kuruluşlarına dönüşmeli.

24 Temmuz 2017
70 yıldır kahrolmuyor, neden?
İki dakikalığına elimizdeki pankartları yere koyup biraz düşünelim/akledelim istiyorum.

Bugün karşımızda küresel servetin % 50'sini tekelinde bulunduran (karşılıksız basılan dolar bunun 10 katı) 250 yıldır medya, iletişim ve sinema/algı sektörüne yön veren, nükleer, kimyasal ve biyolojik silahlara sahip, HAARP, Blue Beam(Mavi Işık Projesi) MK Ultra, yapay zeka ve gen teknolojileri üzerinde çalışmalar yürüten azgın bir topluluk var. Ve bu insanlar Eski Ahit'in kehanetlerinden yararlanarak Yeni Ahit'in vaat ettiği Armagedon Savaşı'yla birlikte büyük bir Tanrı imparatorluğu inşa etmek istiyor.

Siz hala üç dinin barış şehri falan diyedurun onlar Tevrat ile İncil'i birleştirerek insanlık tarihinin gelmiş geçmiş en tehlikeli terör çetesini çoktan meydana getirdiler bile. Evangelizmu2026

İstanbul'u fethinden 39 yıl sonra Süleyman Tapınağının Romalılar tarafından yıkılışının günü olan bir tarihte 1492'de, İspanya'da 781 yıllık İslam devleti tüm birikimi ve tarihi yapılarıyla birlikte yerle bir edildi. Aynı tarih Yahudilerin bir plan dahilinde sürgün edildiği tarihtir. Tek amacının Yahudilere yurt bulmak ve Süleyman Mabedi'ni inşa etmek olan Tapınakçı'ların üstadı Kabalacı, Osmanlı düşmanı Juan Colon (Kristof Colomb) da aynı tarihte yeni dünyaya ayak bastı!

Bu bir Mesih projesiydi. Mesih'in yeryüzüne inip Tanrı imparatorluğunu kuracağına inanıyorlar. Bunun için evvela Filistinlilerin kökünün kurutulması (Yeşaya) Mescid-i Aksan'nın yıkılıp Süleyman Mabedi'nin inşa edilmesi gerekiyor. İsa, Kudüs'te ortaya çıktığında, Megiddo Vadisi'nde büyük bir savaş olacak 6. Melek de tasını Fırat'ın sularına dökecek ve Fırat kuruyacak. Anlayacağınız Türkiye bu senaryonun merkezinde. Bu yüzden yönetimi değiştirmek istiyorlar. Erdoğan ise milletiyle direniyor.

İnançlarına göre Süleyman Mabedi inşa edildiğinde Tanrı bir daha geri dönmemek üzere sonsuza kadar Yahudilerle birlikte olacaktı. Ne var ki Babil Kralı Kudüs'ü yerle bir ettiğinde Tanrıları Yahudileri terk etti. Süleyman Mabedi yeniden inşa edilene kadar da Babil'de (Irak) kalacağını söyledi. Tanrı'nın tekrar geri gelebilmesi için Mescid-i Aksa'nın yıkılması gerekiyor. Tapınağın yeniden inşası için de Ayasofya'da bulunan bazı emanetlere ihtiyaç var!

Anlayacağınız Evangelistler, Mesih'i yeryüzüne indirmek için dünyanın anasını ağlatıyor. İslam coğrafyası bölük pörçük. Eğer mani olamazsak sadece Türkiye değil tüm dünyayı bir felaket bekliyor. Bu işin şakası yok! Birkaç gün evvel paylaşılan bir videoda bir Yahudi'nin; "Tanrı 50 yıl sonra Kudüs'e geri döndü" diyerek sevinç çığlıkları atması boşuna değildi.

2000 yılında G.W. Bush başkan olduğunda Mescid-i Aksa'yı havaya uçurmak üzere olan bir grup, CIA ve MOSSAD tarafından yakalanıp engellenmeseydi Aksa, gözlerimizin önünde yerle bir olacaktı. Bu eylem engellendi çünkü her şeyin belirli bir plan dahilinde, kontrollü ve senaryoya uygun olması gerekiyor. Üstelik bunu Müslüman görünümlü birine yaptırmak dururken neden risk alsınlar ki!

Kehanetlerine göre vaat edilmiş topraklar için İsrail güdümlü bir Kürdistan(PYD) devletinin de kurulması gerekiyor. Yakın bir zamanda İsrail Adalet Bakanı Şaked:"Kürtlere yapılan haksızlığı düzeltme zamanı. 'Bağımsız Kürdistan' kurulmasına destek veriyoruz" diyerek meseleye açıklık getirdi. ABD'deki Yahudi lobisinin önemli sözcülerinden biri olan Paul Wolfowitz de Irak'ın işgalinden sonra kurulacak bir Kürdistan devletinden ve Armagedon'a giden bu yolda vaat edilmiş topraklar için Irak'ın, Suriye'nin ve Türkiye'nin toprak bütünlüğünün de ortadan kalkmasının gerekli olduğunu söylüyordu.

Nicolas Rockefeller de yaptığı bir açıklamada, "Küresel bir değişimin eşiğindeyiz. Beklentimiz tam zamanında gelecek bir bunalım/kaostur. Uluslar Yeni Dünya Düzenimizi o zaman mecburen kabul edecekler" demişti. Bir dönem Türkiye'de elçilik de yapmış olan CFR üyesi Robert Strausz-Hupu00e9 ise "Milli devletleri tarihe gömmek bizim en önemli misyonumuzdur" diyordu. Çünkü Tanrı imparatorluğunun önünde engel istenmiyor.

İsrail devletini kurabilmek için Osmanlı'yı parçalayan ve iki büyük dünya savaşı çıkartan bir bela ile mücadele ediyoruz. Fantastik bir öykü değil anlatılanlar. İsmi geçen şahıslar da çizgi film karakteri değil. Vakti geldiğinde Blue Beam teknolojisiyle Mesih'i indirip, Kudüs üzerinden dünyayı yönetmeyi planlıyorlar. Her şeyleri kurgu ancak korkunç olan bu uğurda servet biriktiriyorlar, profesyonel ajan yetiştiriyorlar ve teknoloji üretiyorlar. Eğitim sistemleri ise hala bunlara hizmet ediyor. Öyle ki bir Kürt siyasetçi/ajan "Kudüs Yahudilerin, Taksim de bizim kıblemiz" diyebilmişti.

Vahim olan nedir biliyor musunuz? 50 yıldır durmaksızın "Kahrolsun İsrail" diyoruz. FETÖ ile ittifak yapanlar, kızgın demiri soğutmak için uzlaşma kampanyaları düzenleyenler, batı ile ilişkilerimiz bozuldu diyenler, sağa sola selam gönderenler bile kahrolsun İsrail diyor! Ama kahrolmuyor. Allah, dualarımıza karşılık vermiyor. Neden? Çünkü biz evvela kendi içimizde verdiğimiz savaşı kaybettik. Kudüs'ün boynu bükük değil, Kudüs teslim alınmadı bizim ruhumuz teslim alındı. Yüz kere söyledik, neredesiniz diyor bir Filistinli? Nerede olacak güzel kardeşim. Büyük bir kesimi Darphanede "dava" basıyor!

Çıkış yolu mu? Tövbe, fiili dua ve Allah'a tam teslimiyet.

17 Temmuz 2017
15 Temmuz: Yabanilerle yerlilerin savaşı
2003 yılında açılan ve gittikçe harlanan bir savaşın tam ortasındayız. Kapatma davası, e-muhtıra uyarıları, Ergenekon operasyonları, MİT Krizi, Gezi kalkışması, 3 yıllık ömrü kaldı manşetleri, 17/25 Aralık Darbe teşebbüsü, Yüce Divan tuzağı, Dolmabahçe kumpasları, 7 Haziran CHP ile ittifak HDP ile masa kurma süreci, 1 Kasım'dan sonra alternatif lider projesiyle içeriden çevrilen entrikalar, uzlaşma kampanyaları, patlayan bombalar, terör saldırıları ve 15 Temmuz işgal girişimiu2026

Ve Fas'tan Afganistan'a kadar kan gölüne çevrilen İslam coğrafyası. İstanbul'un kardeşleri Bağdat'ın ve Halep'in gavur bombalarıyla dövülmesiu2026 Barut kokan İslam şehirleriu2026 Hemen her gün Mescid-i Aksa'da öldürülen Müslümanlaru2026 Milyonlarca Müslüman'ın göçe zorlanması, enkaz altında kalan, Akdeniz sahillerinde boğulan çocuklaru2026

Ve İçimizdeki gavurlar, Amerikanlaşmış devşirmeler, kripto ajanlar, profesyonel CIA beslemeleri, omurgasız, korkak, satılmış uşak ruhlu basiretsiz zavallılaru2026 Güce tapan, küresel çetenin oyuncağı olmuş, hafızası yitik, duyarsız, duygusuz vatansızlaru2026

Ve Erdoğan'la birlikte uyanan, tarihiyle irtibat kuran, bin yıllık medeniyetimizin, anlı şanlı tarihimizin şerefli yolcularıu2026 Aklıselim, kalbiselim, ahlak, erdem, irfan sahibi bağrı yanık, hafızası güçlü, cesur Anadolu insanıu2026

Biz yeri mekan tutmak/vatan kılmak, yere tutunmak ve mensubiyet duygumuzu pekiştirmek için gayret gösterirken küresel çete ve onun köpekliğini yapan şeytanın çocukları, 15 Temmuz günü bizi yerimizden kopartmak, şerefimizi, namusumuzu, bayrağımızı ve dinimizi elimizden almak için yani milleti millet yapan tüm değerleri bir daha geri döndürülemeyecek şekilde ortadan kaldırmak için "mekanımızı" bombaladı. Üzerimize kurşun sıktıu2026 Tank sürdüu2026

''Yalnızca Türkleri değil, onların tarihini de yenmek gerek" diyen General Michail Grigor Cernayev'in dediği gibi ilk hedef direncimizi kırmak, ruhumuzu teslim almak ve bizleri vicdanlarımızın önünde küçük düşürmekti. Vicdanu2026 Yani tarih, yani inancımız, şerefimiz ve namusumuzu2026

İhsan Fazlıoğlu'nun ifadesiyle toprak, üzerinde yaşayan insanların duygu ve düşüncelerinin işlendiği bir kanaviçe, dantel halini alırsa yurd olur. Anadolu insanı bin yıldır bu toprakları işledi, işaretledi, işaret koydu. O yüzdendir ki işgalciler ilk önce o yeri yurda dönüştüren işaretleri yok etmeye çalışırlar. Küresel çete ve onun çekip çevirdiği FETÖ VE PKK gibi terör örgütlerinin bu ülkede ilk yaptıkları da bu olmuştur.

Hoca ihtiyarlarla yaptığı bir sohbette soruyor. Biri, "Yabancı her şeyi yabana atar" deyince. Soru: Neden? "Çünkü yabandan gelmiştir." Niye? "Yabancı yabanu00eedir, halden anlamaz." Peki, Hal kelimesinden ne kast ediyorsunuz? Yanıt: "Hal, halktır; hali bilmeyen halkı bilmez, halkı bilmeyen hakkını vermez." Muhteşem!

64'lük Dursun Amca: "Zengin ama köle olacağıma, özgür ama fakir olmayı tercih ederim." Mal canın yongasıdır derler ama Anadolu insanı canın yongasından özgürlük adına vazgeçmeye hazır. "Bu topraklarda, Irak gibi, Filistin gibi, Amerika ve İsrail askerini göreceğime açlıktan ölürüm" diyerek son sözünü söylüyor.

İsmail Ağabey ise, daha da keskin ve kararlı konuşuyor: "İşgal altında yaşayacağıma, bütün evlatlarımı kaybetmeye hazırım çünkü işgal altında yaşamak ahırda yaşamaktır, hayvan bile otlamak ister."

İşte 15 Temmuz bu zihniyete, duruşa, irfana ve kararlığa karşı yapıldı. Hani CHP'nin aşağıladığı, beyaz muhafazakarların burun kıvırdığı, korkak, omurgasız siyasetçilerin değer kıymet vermediği Anadolu'nun bu şerefli insanlarınau2026

Bu yönüyle 15 Temmuz direnişi bir gazetecinin, siyaset bilimcinin ya da siyasetçinin çözebileceği, idrak edebileceği bir mevzu değildir. O yüzdendir ki küresel çetenin tarihten kazımak istediği bu inancı, duyguyu, irfanı anlamadan 15 Temmuz'u anamayız.

Bakınız bu vakitten sonra bu toprakların geleceğinden ümit kesenlerle, çözümü Washington'da, CIA ofislerinde, Rothschildlerin malikanelerinde arayanlarla işimiz yoktur. Bu mesele resim, şiir, müzik ve kurusıkı hamasetle geçiştirilecek bir mesele de değildir. Evvela neyle karşı karşıya olduğumuzu idrak etmemiz gerekiyor. Dursun ve İsmail Amca gibi Anadolu'nun irfan sahibi insanları meseleyi çözdü, biz çözemedik!

Küresel şeytani düzenin, İslam'ı ve onun hayat bulduğu bu bereketli toprakları tarihten kazımak gibi bir hedefi var. FETÖ bunun için imal edildi. 15 Temmuz bunun için yapıldı. Savaş bu toprakların yerli insanlarıyla yabancı işgal güçleri arasında cereyan etmektedir. Şerife Bacı İstiklal Harbi'nden gelip bu direnişe katılmadı mı? Neden görmek istemiyorsunuz? Allah bize tarihi bir sorumluluk yükledi. Vazgeçmek yok!

13 Temmuz 2017
Eğitimin 'Milli' olamama sorunu
Bir önceki yazıda "1924 yılında Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile temelleri atılan CHP eğitim sisteminin hala varlığını muhafaza ediyor olması trajedi değil de nedir?" demiştik. Buradan devam edelim.

Kıyafetiyle, diliyle, diniyle, yeni kültür ve laik yaşam biçimiyle donatılan sıfır kilometre yeni bir ulusun inşa edilmeye çalışıldığı bir dönemde yürürlüğe sokulan eğitim sisteminin hala geçerliliğini devam ettiriyor olması hakikaten büyük bir talihsizlik.

Laik eğitim sisteminin temel vazifesi, pozitivist bilim anlayışını İslam'ın yerine ikame ederek yeni bir ulus dini meydana getirmekti. Haliyle totaliter laiklik anlayışıyla işlev gören eğitim sitemi bir avuç hastalıklı, marjinal, militan bir kesimin oluşmasına neden oldu.

CHP'nin bu ülkeye verdiği en büyük zararlardan biri de eğitim kurumları aracılığıyla zihinlerin işgal edilmesini sağlamak oldu. Okullar uzun yıllar hain üretme merkezleri gibi faaliyet yürüttü.

Eğitim güç ve otoriteye bağlı/bağımlı, bir çırpıda düşünen, düşünürken yıkan, sınıfını ve ırkını her şeyden üstün gören fanatikler yetiştirdi. Öğretmenler de bu bağnaz ideolojinin misyonerleri olarak vazifelendirildi. Çünkü CHP eğitim sisteminin temel misyonu buydu. Bu ülkenin çocukları bilim, teknoloji, sanat, kültür, edebiyat, mimari gibi alanlarda tek bir şey üretmesin diye okulları açtılar!

Güç ve otoriteye tapan, zayıf bünyeli, tarihsiz, ruhsuz, batı taklitçisi, örgüt yöneticilerinin ve kurnaz politikacıların işine yarayacak türden nesil/robot üreten fabrikalar inşa edildi. Küresel sistemin CHP eliyle bu ülkenin başına bela ettiği eğitim sisteminin en önemli vazifesi; çocuklarımızın doğuştan getirdiği yeteneklerini körelterek çok ciddi bir şahsiyet kıyımına yol açmasıydı. Bir yıkım ve imha pojesiydi bu!

Bugün FETÖ ile mücadele eder gibi eğitimle de mücadele edilmelidir. Kaldı ki FETÖ de mevcut eğitimin bu zayıf, çürük noktasından istifade ederek güçlendi. FETÖ bu ülkenin okullarında doğup, büyüdü. 60 yıldır CHP eğitim sisteminin yol açtığı tahribattan faydalandı. Eğitim sistemi, zihinleri dumura uğramış, kendi olamayan, zayıf, ezik bireyleri FETÖ'nün kucağına itti. FETÖ ise bu zihinleri işleyerek onları profesyonel birer haine dönüştürdü.

Hazin olan nedir biliyor musunuz? Bugün eğitim meselesi hala akıllı tahta(!), bedava dağıtılan süt ve ders kitapları, masa, sandalye, öğretmen maaşları, müdür atamaları ve dersliklerin artışı olarak ele alınıyor. Ne büyük bir gaflet! Kimse meselenin ciddiyetini anlamak istemiyor. 2017 yılında 1924 model, batıcı, çağdaş, laik CHP eğitim sistemini sürdürmeye çalışan Türkiye'nin nasıl büyük bir sorunla karşı karşıya olduğunu kimse görmek istemiyor.

Bu büyük sorun ne sendikaların, ne iktidarın ne medyanın ne de eğitimcilerin gündeminde yer bulabiliyor. Herkes işin kolayına kaçıyor. İktidar yaptığı dersliklerle övünürken sendikalar atama işleriyle meşgul oluyor. Medyanın umurunda değil. Öğretmenler de maaşlarının derdinde.

Çocuklarımız ise gayr-i milli bir eğitim sisteminin kıskacı altında heba ediliyor. Hapishaneyi andıran okul binalarının içine sıkışmış çocukların feryadını kimse duymuyor. Neden bu çocukların çığlıklarını duymuyorsunuz?

Farklı yeteneklere ve zihin algılarına sahip milyonlarca çocuğu tek bir kişinin karakteri ve anlayışı doğrultusunda eğitmeye zorlamak her şeyden evvel bir insan hakları ihlalidir. Çocuklarımızı düşünmekten, düş görmekten alıkoyan, kabiliyetlerini körelten bu eğitim sisteminin devamlılığı için de inanılmaz kaynaklar aktarıyoruz. Bu yapıyı kırmanın bir yolu yok mu?

Bakınız bu mesele aynı zamanda bir Türkiye meselesidir. Bir beka meselesidir. Biz medeniyetimizi eğitim aracılığıyla inşa eden, yeniden ayağa kaldıran bir milletin evlatlarıyız. Bugün de işe önce eğitimden başlamak durumundayız. Aklıselim, kalbiselim, ilim, irfan ve ahlak sahibi kaliteli bireyler yetiştirmek istiyorsak eğer eğitimi CHP'nin tekelinden çıkarıp millileştirmeliyiz. Yerli ve milli duruş sergileyen bireyler istiyorsanız evvela eğitimi millileştirmek mecburiyetindesiniz. Bunlar lafla olacak işler değil.

Okul binaları artık sallanmaya başladı. Bu çürük temel üzerine yeni bir okul sistemi inşa edemeyiz. Bunun için küreselci, batıcı, gayr-i milli unsurları ve bilhassa FETÖ'cüleri MEB'den temizlemek durumundayız.

Dietrich Bonhoeffer'in ifadesiyle bireyin ahlaki inisiyatifini felce uğratan bu tuhaf düzeneği mutlaka tasfiye etmeliyiz. Ve üstadımın dediği gibi artık "yetiştirmemiz gerek, öğrenmemiz gerek" gibi tekerlemelerle değil sağlam bir fikir sistemi inşa etmeliyiz. En önemlisi de ideolojik eğitimden derhal vazgeçmeliyiz.

10 Temmuz 2017
Ulusalcı Batıcılıktan, Küreselci Batıcılığa CHP
CHP zihniyetinin bu ülkeyi uğrattığı zarar ziyanların hangisini sayalım! Yeni bir ulus inşa edeceğiz diyerek canını yakmadıkları masum kalmadı. Batı taklitçisi/hayranı ve Arap/İslam düşmanlığı üzerine bina ettiği kör, sığ, kaba, ırkçı, medeniyet ve kültür karşıtı bu eprimiş zihniyetin - aradan yüz yıl geçmesine rağmen- son zamanlarda yaşanan iki hadise karşısında aldıkları tavır bize bu zihniyetin hala korkunç derecede varlığını muhafaza ettiğini gösterdi.

AP'nin Türkiye aleyhine aldığı karar sonrası yıkılan, ezik, omurgasız, batı taklitçisi/uşağı bu zihniyetin söz konusu Suriyeli mülteciler olduğunda nasıl da nefret diline büründüklerine yakinen şahit olduk.

Çanakkale ve İstiklal Harbi'nde bizleri yalnız bırakmayan bir coğrafyaya karşı nefret; vatanımızı, kültürümüzü, dinimizi elimizden almaya yeltenen Batı'ya karşı son derece nazik, müşfik ve naif bir dil kullanan bir zihniyetin varlığı ile karşı karşıyayız.

Geçenlerde Talim Terbiye Kurulu Başkanı'nın yeni müfredatın tanıtımıyla ilgili katıldığı bir etkinlikte Milli Eğitimin 2016 yılına kadar dünyayı Batı/Avrupa üzerinden okuduğunu artık bundan vazgeçildiğini ifade ettiğinde çok üzülmüştüm. Düşünün ülkenin mili eğitimi dünyayı yakın bir zamana kadar Batı/Avrupa üzerinden okuyormuş? Açıkçası eğitimin hala CHP zihniyetinin tekelinde olduğunu düşünürsek bu çok da şaşırtıcı bir durum değil.

1924 yılında Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile temelleri atılan milli eğitimin 93 yıldır bu zihniyetin tekelinde varlık buluyor olması trajedi değilse nedir? Bu hazin mevzuyu bir sonraki yazıda detaylandırmak niyetindeyim.

Dün bu rejimi kuranlar, Batıcı ulusalcı zihniyetteki CHP'nin kurucu kadrosuydu. Ve pozitivist Batıcılık adına, bu memleketin insanlarına 30 yıl zulmetti. Bugün gelinen noktada ise aynı CHP, bu sefer Batıcılığın, liberal-küreselci çizgisinde. Kendisinin kurduğunu iddia ettiği rejimin millileştiği, ordu ve devletin milletin olmaya başladığı bir zamanda, 'dedelerimizin kurduğu' dediği rejimin, BATI-NATO tarafından işgalini sağlayacak kadar ihanetin öncüsü pozisyonunda.

Zihni sömürgeleştirilmiş Batıcı kafadaki CHP kadrosu, dün dedelerinin bu millete karşı gerçekleştirdiği zulümleri, utanmadan bir de bu millete yükleyebilmektedir. CHP, şimdilerde Küresel-BATI-NATO işgalinin yerli işbirlikçisi konumundadır.

Bu zihniyetinden kurtulmanın yolu, 90 yıllık Batıcı eğitim sistemini gerçek anlamda millileştirmekten geçer. Bunu bir sonraki yazıya bırakıyorum. Bugün adalet maskesi takarak yollara düşen CHP'nin vaktiyle ülkeyi kan gölüne çeviren zalim uygulamalarını tekrar hatırlatacağım.

Bakınız sadece Zilan ve Dersim Katliam'larını anlatmaya kalksak ne yazmaya benim ne de okumaya sizin yüreğiniz elverir. Lakin bu zulmü her daim hafızalarda diri tutmak gerekir. Çünkü bugün dahi aynı zalim zihniyeti devam ettirmekte ısrarcı bir CHP var.

Aslanlar gibi mücadele eden/direnen, alemin en delikanlı en bilge adamlarını acımadan darağacında sallandıran bir zihniyet bu! 40 binden fazla Kürdü katlettiklerinde bırakınız uluslararası mahkemelerde ceza almayı üstüne madalya ile ödüllendirildiler. Batı kuklası bir rejimi içselleştirmeyen hemen herkes bundan payına düşeni aldı.

CHP, Zilan'da çocuk, yaşlı, kadın, ihtiyar demeden 15 binden fazla Kürdü katletti. Zilan deresi ağzına kadar ceset doldu. Hamile kadınların karınlarını deştiler. 15.550 kişiyi diri diri kestiler. Yıkılmayan köy kalmadı. Sürgünler, süngüler, kan ve gözyaşı... Bugün de vatan hainlerini koruyan, ajan faaliyetleri özgürlük ve adalet diye yutturmaya çalışan Cumhuriyet Gazetesi o gün bebeklerin bile süngü ile katledildiği bu zulüm için "temizlik" diyordu!

''Bu ülkede'' diyordu İsmet İnönü ''sadece Türk ulusu etnik ve ırksal haklar talep etme hakkına sahiptir. Başka hiç kimsenin böyle bir hakkı yoktur''. 2017 yılında Suriyeli mülteciler sınır dışı edilsin diyenleri hatırlayınız. Türkiye Türklerindir diyen bu zihniyetin kafası taşla ezilerek öldürülen zavallı Suriyeli bir kadın için "güzelliği ile dikkat çekiyordu" haberini de bir kenara not edelim. Bu zalimliğin, düşmanlığın tarifi yok!

''Gavur bile halimize ağlardı'' diyordu Dersimli bir teyze. Öyle bir CHP ki bu ve bu öyle bir zalimlik ki kadının biri askerlerin peşinden gelmemesi için beş yaşındaki çocuğunu suya atıp kendi elleriyle boğmuştu! 2248 hane 11818 kişi sürgüne yollandı. Zehirli gazlar ve yangın bombaları marifetiyle öldürdükleri zavallı insanlar için "onları fareler gibi öldürdük" diyorlardı. Sonra kestikleri kafalar ile poz verdiler. Hayvanlar kayıtlara "ganimet" olarak geçirildi. Yabancı güçlerle yapılan savaşta bile böyle vicdansızlık görülmez!

Peki, ne için yapıldı bunlar? Yıktıkları Osmanlı toprağının üzerinde yeni bir ulus devleti inşa etmek için. Kendi kültüründen, dininden, namusundan vazgeçmiş batının kölesi olacak çağdaş, laik yepyeni vatandaşlarla modern bir ulus devleti inşa etmek için. CHP bu sebeple kafa kesti, çocuk öldürdü, kadınların karınlarını deşti! Bugün de utanmadan adalet, özgürlük diyor! Sizin bu insanların içine çıkacak yüzünüz mü var!

Bugün HDPKK'nın Kürtlerin bir numaralı düşmanı CHP için yollara düşmesi de aynı ortak düşmanlığın ve zalimliğin bariz bir göstergesidir. CHP geçmişte yaptığı katliamlar için uluslararası ceza mahkemesinde yargılanmayı hak ediyor. Kimse bugün geçmiş geçmişte kaldı diyerek bu zalim zihniyeti aklamaya kalkmasın.

6 Temmuz 2017
Küresel savaşın ortasında ihanet yürüyüşü!
ABD, 2017-2026 yıllarında nükleer gücünü geliştirmek için 400 milyar dolar harcayacak. Merkezi İsveç'te bulunan SIPRI'nın nükleer güç verilerine ilişkin yayımladığı yıllık raporda dünyadaki toplam nükleer silah sayısının %93'nü elinde bulunduran ABD ve Rusya'nın 2011'den bu yana Stratejik Silahların Azaltılması Antlaşması'na rağmen geçen yıl silahlarını azaltmadığı görüldü. Kuşkusuz bunun bir nedeni var.

İsrail merkezli NFR sitesinin haberine göre Amerikan Kongresi güvenlik ve bütçe komisyonu Amerika'nın İsrail'e 705 milyon dolarlık yeni yardım paketini onayladığını bildirdi. (Suudların çerez parası!) Amerika'nın Siyonist İsrail'e yönelik yardımlarının bir önceki yıla oranla 100 milyon dolar daha arttığı da söyleniyor. E tabi bunun da bir nedeni var. Açıklayayımu2026

bolgepostasi.com Colorado Üniversitesi'nden Profesör Ira Chernus tarafından kaleme alınan bir analizi yayınladı. Makalede; Trump'ın Orta Doğu'da nükleer silahlar kullanmayı göz önünde bulunduracağı iddia ediliyor.

Trump'ın sıklıkla "radikal İslam"ın (siz bunu gerçek İslam olarak okuyun çünkü -CNN'e İslam bizden nefret ediyor- demişti) tehlikeleri hakkında yaptığı uyarıları ve teröristler ile onların bölgesel ve dünya çapındaki ağlarının yeryüzünden kazınması gerektiğine dair açıklamalarını biliyoruz.

Profesör Chernus Mart ayı gibi "Tükenmiş" olan ABD ordusunu "yeniden inşa etmeyi" ilerletmek için ''para akıtmaya niyetlenen bir adamın müdahaleci olmama vaadini çok ciddiye almayın" diyordu. Asıl soru şu; peki, müdahale tam olarak nerede ve kimlerle?

Bunun için ABD ordusundan emekli korgeneral ve Ulusal Güvenlik Danışmanlığı yapan Michael Flynn ile muhafazakar Michael Ledeen'in birlikte yazdığı ve Trump'ın şiddetle tavsiye ettiği 2014 basımlı The Field of Fight: How We Can Win the Global War Against Radical Islam and Its Allies (Savaş Alanı: Radikal İslam ve Müttefiklerine Karşı Küresel Savaşı Nasıl Kazanabiliriz) kitabının satır aralarına bakmamız gerekecektir.

Flynn'ın açıkça ileri sürdüğü gibi; Amerika, bir "dünya savaşında" ve bu "yüzyıllık bir savaş" olabilir. Daha kötüsü, şöyle yazıyor; "eğer bu savaşı kaybedersek, totaliter bir devlette yaşayabiliriz... Rus KGB'si veya Nazi-SS tarzında bir devlette...'' Michael Flynn'ın İslam'ı "kötü niyetli bir tümöre" benzettiğini ve "İslam korkusu mantıklıdır" anlamına gelen twetini de buraya ilave edelim.

Ulusal Güvenlik Konseyi'nden K.T. McFarland'a göre ise: ''Düşman ne bir millet ne de bir siyasi birim; düşman, belli belirsiz bir şekilde tanımlanmış apokaliptik ölüm kültü...Tarihteki en şiddetli ve ölümcül olan 'radikal İslam.' Ve Radikal İslam belasını yok etmezsek o en sonunda Batı medeniyetini yok edecek... Ve içtenlikle taşıdığımız değerleriu2026''

Trump'ın uzun vadeli dış politika stratejisinde kıdemli ve kilit danışmanı Bannon da çoktandır küresel olan bir savaşın içinde olduğumuzu ifade ediyor. Cihat yanlısı İslami faşizme karşı kesin bir savaş! Yahudi-Hıristiyan Batı...Yani insanoğlunun gerçekten süsü olan bir kilise ve bir medeniyet ile radikal İslam'ın (gerçek İslam) yani barbarlığına karşı savaş!

CIA Direktörü Mike Pompeo ise Bannon'ın fikirlerine yürekten katılıyor. Hayatta kalmanın anahtarlarından birinin "laikliğe boyun eğmek yerine, daha fazla inançlı politikacının hükümete inançlarını aşılaması ve ulusa eski seyrini kazandırması" olduğunu söyledi mesela!

Yani Kiliselerle Camilerin bu savaşında çizgi, "modernliği kabul edenler ile barbar olanlar" arasında çizilmiş durumda! Türkiye'de de yıllardır Müslümanları barbar, köylü, cahil, ve kaba olarak gören ve aşağılayan haçlı artığı bir kesim de bugünlerde yürüyüş tertipliyor!

Trum bir açıklamasında 20.yüzyılda Birleşik Devletler; Faşizmi, Nazizm'i ve Komünizm'i mağlup etti." dedi. "Daha önceki tüm devirlerde karşılaştığımız tüm tehditleri mağlup ettiğimiz gibi radikal İslam terörizmini de mağlup edeceğiz." Yani sıra artık İslam'da demektir bu. Kaldı ki 1970'li yıllarda yeni bolşevizm İslam'dır demişlerdi!

Gerekçe malumunuz küresel çetenin kutsal terimlerinden olan güvenlik, adalet ve özgürlük!

Kürtlerin bin yıllık kültür, inanç ve medeniyet ayarlarını bozmak için bizzat Kürtlerin içerisinden çıkartılan PKK'nın bugün Kılıçdaroğlu'nu alkışlarla karşılaması ve İslam'ı yeryüzünden kazımak için imal edilen projelerden biri olan FETÖ'nün adalet kisvesi altında CHP eliyle gerçekleştirdiği yürüyüşü bu çerçevede değerlendirmek lazım. Küresel çete bir dinler savaşı çıkarma planları yaparken Türkiye'yi içeriden zayıflatmaya çalışıyor.

Adalet diyorlar bu yürüyüşün adına. Oysa hangi adil insan yıllarca sırf inancı gereği başörtüsü taktığı için mağdur edilen zavallı öğrencilere sessiz kalır ki! Kur'an Kursları kapatılırken, imam hatip öğrenciler generaller marifetiyle engellenirken, başörtülü vekiller meclisten kovulurken, İslam coğrafyasında kadınlara tecavüz edilirken, çocuklar babalarının önünde öldürülürken sessiz kalan hatta destek verenler bugün güya adalet yürüyüşü yapıyor.

Küresel çetenin İslam'ın kökünü kazımak için başlattığı savaşta safını Kiliseden yana koyanların destek yürüyüşüdür bu! Çünkü bu savaş CIA Direktörünün dediği gibi Kilise ile Cami arasında gerçekleşen bir savaştır. İslam'dan Hz. Muhammed'den nefret edenlerin toplandığı bu yürüyüş Türkiye'yi vatansız kılmak için tertiplenmiştir. Ve saflar artık net olarak belirmiştir.

3 Temmuz 2017
Sen Kim Adalet Kim!
Milletin toprağını,hazinesini, mülkünü, itibarını, şan ve şerefini düşmana teslim etmeyen, masonluğa nefes aldırmayan Abdülhamid Han, Aliance İsraelite Universella mezunu İttihat Terakki eşkıyaları tarafından sahte hürriyet nidalarıyla indirilmişti.

Eğer Musul ve Bağdat'taki petrol arazilerini İngilizlere tahsis etseydi, küresel tefeci sistemin taleplerini kabul etmiş olsaydı emin olun dünyanın en adil en hürriyetperver padişahı olacaktı. Lakin o ümmetin itibarını, onur ve şerefini temsil etmeyi tercih etti. Ne var ki hürriyet nidalarıyla devrildi.

Ah o hürriyet ve adalet aşkı yok mu? İngiliz elçisinin Sirkeci İstasyonu'ndaki arabasını atlara çektirmediler, kendileri çektiler! Öyle bir hürriyet aşkı ki bu atların koşumlarını söküp kendilelerini bağlayarak arabayı çekmeye başladılar. Eşek olup İngiliz elçisini sırtlarında gezdirmedikleri kaldı! Sonra Alman sefiri aynısından ben de isterim deyince "hayhay" dediler. Yeter ki hürriyet gelsin!

Abdülhamid Han'ı devirdikten sonra Hazine-i Hassa'ya ait tüm toprakların işletmesi National Bank of Turkey'in şirketi olan Turkish Petroleum Company'a verildi. Beklenen hürriyet gelmişti!

Hüriyeti sadece İttihat Terakki eşkıyaları değil onları sahaya süren ABD, Rusya, İngiltere ve Fransa da istiyordu. Oysa hakikat; bir karış toprağı vermem, canlı beden üzerinde ameliyat yaptırmam diyen Abdülhamid Han engelini ortadan kaldırmaktı.

Şimdi üstadın ifadesiyle söyleyelim... Bugün de hakikati bayıltıp ırzına geçen sefiller aynı taktik ve sahtekarlıkla bu sefer de "adalet" yürüyüşleri tertipliyor. Dünün yalancı hürriyet nümayişleri ne ise bugünün sahte adalet/ihanet yürüyüşü odur.

İttihat Terakki artığı CHP marifetiyle tertiplenen bu yürüyüş, küresel tefeci sistemin bir numaralı projesi olan FETÖ'nün yeniden palazlanması için yapılan bir yürüyüştür.

Eli kanlı FETÖ'nün, PKK'nın, DHKP-C'nin adalet talep ettiği bir yürüyüş bu!

Küresel çetenin ve içerideki uşaklarının adalet talep ettiği, içerideki ezik, omurgasız tayfanın da desteğini esirgemediği bir yürüyüş! Lüpçü, omurgasız, zayıf bünyeli, kurnaz İslamcısının, AKP'linin, malını mülkünü FETÖ'nün emrine veren vekillerin destek verdiği bir yürüyüş!

Yüzümüze sırıtarak arkadan iş çeviren, Kılıçdaroğlu'nun ayağına "taş gelmesin" diye hayıflanan budala yazarların da desteğini esirgemediği bir yürüyüş!

Oysa gerçekte milletten intikam alma yürüyüşüdür bu. 15 Temmuz'da direnen milletten öc almak için tekrar bir araya geldiler. Bir karış toprak vermeyiz dediğimiz için adalet istiyorlar! Yassıada'da Adnan Menderes'e reva görülen bir adalet bu!

Şapka bahanesiyle alimlerimizi elimizden alan bir adalet. Bin yıllık birikimimize, birlikteliğimize duydukları kinin bir başka adı adalet!

Dün Abdülhamid Han için hürriyet bugün Erdoğan için adalet!

Adalet dedikleri milletin boynuna geçirtilen yağlı ilmik. Malımıza, varlığımıza, şerefimize, namusumuza, toprağımıza çökmenin adına adalet diyecekler. Aman dikkat!

Bizim medya hala CHP'nin adalet yürüyüşü minvalinde haberler yapıyor. Bu milletten intikam alma yürüyüşüdür. Bu ülkeyi küresel çeteye teslim etme yürüyüşüdür.

Sistematik olarak milleti köleleştiren bu ceberut sisteme dur dediğimiz için, ilim, irfan, idrak, vicdan ve ahlak ayarlarımızı tutturduğumuz için, bağımsız ve özgür bir ülkenin şerefli vatandaşları olma yolunda ilerlediğimiz için, 15 Temmuz'u bertaraf ettiğimiz için bizden intikam almak istiyorlar.

Bir süredir Milas'ın Kafaca Köyü'nde dinleniyorum. Burası aynı zamanda benim doğup büyüdüğüm, hatıralarımın olduğu şirin bir Ege köyü. Dün Sabri ve Mehmet dedelerle birlikte Mümtaz'ın Kahvehanesi'inde zeytin ağaçlarının altında çaylarımızı yudumlarken mevzu FETÖ'nün başını çektiği Kılıçdaroğlu'nun yürüttüğü şu malum yürüyüşe geldiğinde Mehmet Dede bir hatırasını anlattı. Halk Partisi'nin ülke yönetmeye çalıştığı yıllar...

Mehmet Dede: " Şu arkada gördüğün tarlaya çavdar ekmiştik. O zamanlar hasadı aldın mı görevliler gelir mühürlerlerdi. Sonra yirmi gün kadar mühür bozulmasın diye nöbet tutardık. Bir gün Ayşe Kadın'ın İbrahim'in Oğlu Mustafa Ali daha 6-7 yaşlarında nasıl olduysa mühürü bozmuş. Bir türlü anlatamadık. Tabi kestiler cezayı"

Sabri Dede ise zeytin hasadını anlattı. "Oğlum" dedi. Kendi ürünümüzü çalmak zorunda kalırdık. Ayşe ninen zeytinleri alır, geceleyin çamaşır teknesinde elbise yıkıyormuş gibi yaparak zeytinleri ezer sonra bir tülbentle onları sıkar yağını bir şişeye akıtırdı. Yakalandın mı yandın!"

Hele eğitmen Mehmet Efendi vardı ki nerede görsen esas duruşa geçip selam vermek zorundaydın. En ufak hatanda odunla döverdi. Hadi bunlar neyse de ben şu minareden "Tanrı Uludur" seslerini işittim be! Bunlarda din iman yoktur oğlum."

İyi de bugün adalet yok diye yürüyüş yapıyor. "Ben onların adaletini... " Ulen adalet kim CHP kim? Biz bunların adaletini iyi biliriz. Geçti o günler geçti gariiu2026

22 Haziran 2017
Biz büyük savaşı kaybettik!
M.Ö. 1700-1600'lü yıllaru2026 Hz. Yusuf(a.s) zindandau2026 Mısır Kralı'nın gördüğü rüyayı kimse yorumlayamamaktadır. Bir gün saraydan gelen birine belki zindandan çıkarım ümidiyle olsa gerek şöyle dedi. "Kralınıza içeride rüya yorumları yapan birinden bahseder misiniz?" Bu söz onun içeride dört yıl daha fazla kalmasına neden oldu. Günümüz İslam aleminin ise 400 yılına mal oldu! Yusuf, yanlışını fark etti. "Nasıl olur da beni muhafaza eden ve benim için en iyi senaryoyu yazan Rabbi'mi unutarak fani birinden medet umdum" diyerek kendini yedi bitirdi. Biz yanlışımızı bile fark edemeyecek kadar uyuşturulduk.

Batı, uzunca yıllar Müslümanların iç disiplinini, Allah'a verdikleri taahhüdü ve nefisleriyle verdikleri mücadeleyi nasıl kesintiye uğratabiliriz tartışmaları yaptı. Sonunda kapitalizmi, parayı, şöhreti İslam aleminin kalbine zehirli ok gibi sapladı. Doğrudan kalbimizi hedef alan bir oktu bu. Biraz para, biraz şöhret biraz da makam gördüklerinde en temel ahlaki ilkelerinden bile vazgeçebilecek derecede alçalan tiksinti verici dehşet bir mekanizma inşa ettiler.

Bugün inşa edilen bu düzeneği, tahrip edilmiş ruhlardan, gırtlağına kadar kibire batmış, aynı tornadan çıkmış ekşi suratlarından anlamak mümkün. Kalbine saplanan zehirli okun tesiriyle şuur ve fikir irtibatını koparmış bu zavallı kesimin ömrünü kuyruk sallayarak geçirdiği ibretlik bir evredeyiz.

Biz evvela kendi içimizde verdiğimiz o büyük savaşı, Cihad-ı Ekber'i kaybettik. Kendi içinde verdiği savaşı kaybeden artık hiçbir savaşı kazanamaz. İnsanlaşma yolunda verdiğimiz mücadeleyi askıya aldık. Şimdi aylık ortalama 50 bin lira gelir elde eden ümmetçi yazarlarımız oldu. Artık piyasada alelacele bir ümmet yazısı yazdıktan sonra telefonla bekar kızların peşine düşen kara kuru çapsız kanaat önderleri geçerli. Peynir ekmek gibi gidiyor!

En güvendiklerimizin, en ahlaki mevzularda bile önce "para" dediği ciddi bir ahlaki çöküntüden bahsediyorum. Açıkçası adını "dava" koydukları bir para biriminden bahsediyorum. Biz bastık bu parayı! Hem de ahlak maskesi takarak. Bunun adalet maskesi takanlardan ne farkı var!

Henüz "kendi" olamamış, dünyaya hangi maksatla geldiği konusunda bir fikre sahip olamayan, yüreğini esaretten kurtaramamış, zavallı, çaresiz, zayıf insanların artık İslam alemini kurtaracak masallarını dinliyoruz. Sen önce kendini kurtar! "Kudüs, Bağdat, Halep esir" şeklinde büyük laflar etmeden evvel kendini esaretten kurtar. Kudüs esir değil esir olan senin yüreğin!

Vazgeçerek, bedel ödeyerek, emek sarf ederek kazanmanın kıymetini henüz keşfedemedik. Yılarca baskı altında büyütülmüş bir babanın sonradan kabak çiçeği gibi açılmış ergen evlatları gibi davranıyoruz. Acayip bir sarhoşluk ve uyuşmuşluk hali bu. Korkunç bir kibir hali. Zevk, şuur ve bilinç kayması. Hayır, bir zafer sarhoşluğundan bahsetmiyorum. Hangi zaferi elde ettin de sarhoşluğunu yaşıyorsun? Bu ciddi bir ahlaki çöküntü. En temel sorunumuz.

Kayyım atanan bir dönemdi. FETÖ'nün mağazalarından en pahalı en şık takım elbiseyi seçerek yeri göğü inleten İslamcılarımızın mücadelesine tanıklık etmiştim! "Korkunç dedim" kendi kendime. "Hak ettik diyordu, hak ettik!" Sonra bir TV Kanalında kısacık boyuyla dirsek kırmış 200 liralık tespihiyle nasıl cenk ettiğini anlatarak karşısındaki muhatabını fena ufalayan mücahitler! Sonrau2026 Sonrası yok bununu2026

Bir yazımda "Çıkarı için takla atmaya ayarlı bir zihni tasfiye etmenin yolunu söylemeye çalışıyorum. Dava dava diyerek kurulan/tesis edilen bu basit, sıradan, bayağı düzeni yıkmalıyız" demişim. Aklım sıra, kısa sürede bir diğerini yıkarak ayakta kalınan tuhaf bir düzen inşa ettiğimizi hatırlatmaya çalışıyordum. Reel hayat hakikati yüzüme çarptığında fark ettim ki bir manası yok bu lafların.

Küresel çetenin hız kesmeden dünya imparatorluğunu tesis etmeye başladığı şu kritik dönemde kendine yabancı, heyecanını yitirmiş, paraya tamah eden, sorumsuz, ahlaksız, kibir dolu esir ruhların başarabilme ihtimali var mı bilmiyorum. Kahredici bir bilinmezlik! Geçenlerde bizim Musa'ya "yoruldum" artık dedim. "Hakkın" var dedi. Oysa bugüne kadar en çetrefilli dönemlerde bile pes etme diyen gönüldaşım ilk kez "hakkın var artık benim de midem kaldırmıyor" dedi.

Ben bu savaşa evvela kendi içimde verdiğim mücadeleye katkı olsun diye girdim. Yani vazgeçilemeyecek, geri dönüşü olmayan bir yol benimkisi. Kısacık ömrümde artık tek bir dileğim var o da; Rabbimin beni "salih" kullarıyla, eh-li vicdan sahibi kaliteli insanlarla bir ve beraber etmesi.

Çok şükür sayıları az da olsa içlerinde "baba" insanlar da var. İyi ki varlar. Hayatta yüzünü dahi görmediği insanlar için fedakarlıklar yapan, köşeye çekilip ömrünün geri kalan kısmını para saymaya ayırmayan, dert sahibi kamil insanlarımız da var. Her ne kadar kurnaz, lüpçü İslamcıların/çapulcuların saldırıları altında nefes almaya çalışsalar da varlar. Ve hep var olacaklar.

19 Haziran 2017
Yurtta adalet cihanda adalet!
Küresel çetenin ve ülkelerdeki satılık piyonlarının en çok sevdiği kavramlar; demokrasi, özgürlük, barış ve adalettir! Bu kavramları kullanarak/ bahane ederek milyonlarca masum insanı katlettiler. Sadece ABD'nin Irak'a "özgürlük" getirme bahanesiyle katlettiği insan sayısı iki milyonu geçti. Bir milyondan fazla kadın dul, beş milyon civarında çocuk da öksüz bırakıldı. Dünyaya adalet getirmek için başlattıkları savaşın bilançosu çok ağır.

Parçalanmış ülkeler, kollar, bacaklaru2026 Enkaz altında kalmış çocuklar, darbeler, çatışmalı ortam, idam ya da suikast yoluyla öldürülen liderler, yerinden yurdundan edilmiş, evleri başına yıkılmış milyonlarca zavallı insan, terör saldırıları, cinayetler, kan ve gözyaşıu2026 Hep adalet, barış ve özgürlük için!

Küresel çetenin Türkiye'deki en etkili terör örgütlerinden FETÖ'nün "adaleti" PKK'nın "barışı" da işte böyle bir şey! 23 Aralık 2013'te gazeteci görünümlü FETÖ ajanı Ekrem Dumanlı "Adalet olmadan asla" diyordu örneğin. Peygamber efendimizi de alet ederek "Hırsızlık yapan kızım Fatıma bile olsa cezasını veririm" hadisini yolsuzluk ve rüşvet operasyonuna bağlayıp "adalet" gereği Tayyip Erdoğan'ın yargılanmasını istiyordu. Keza Yüce Divan'da "adalet" gereği aklanmalarını savunan çok sayıda ülke karşıtı insanın ısrarı da ortada!

Bir netice elde edilemeyince bu sefer PKK terör örgütünün sivil uzantısı devreye sokuldu. Demirtaş'ın "barış" çağrısında bir gecede tam 50 masum insanımız katledildi. "Barış" için 16 yaşındaki masum Yasin Börü'nün başını taşla ezerek parçaladılar! Birçok ilde patlayan bombalarda yüzlerce sivil insan hayatını kaybetti. Hep barış ve adalet için! Oysa hakikatte direnen son kalenin şerefli komutanını düşürmek ve ülkeyi küresel çeteye teslim etmek istiyorlardı.

Medya organlarında da Türkiye'yi DAEŞ'e yardım ve yataklık eden terörist bir ülke olarak gösterip Erdoğan'ı da DAEŞ'in bir numaralı destekçisi ilan ettiler. Nihai hedefleri Erdoğan'ı Lahey "Adalet" Divanı'nda savaş suçlusu olarak yargılatmaktı. İçeride de yurtta adaletin tesisi için kafi miktarda "Tayyip Efendi eninde sonunda asılacaktır" "Katil Erdoğan" türünden manşetler atıldı. Terör yuvası haline gelen medyalarına el konulunca da "özgür basın susturulamaz" "adalet istiyoruz" palavralarıyla yine adalet maskesi takarak günlerce eylem yaptılar!

Onlara göre devletin gizli bir operasyonunu çarşaf çarşaf yayınlayarak "Lahey yolu göründü" türünden haber ve tehditler savuran casuslar için özgür medyaya dokunulmamalıydı! Kısacası özgür medya, PKK'yı, FETÖ'yü değil Türkiye Cumhuriyeti Devleti'ni terör örgütü olarak gösterdiğinde bir anlam kazanıyordu! Peki, FETÖ'nün adalet maskesi takarak başlattığı operasyonlarda CHP ne yaptı? Ana muhalefet partisi olarak ülkesinin yanında mı yer aldı? Ne gezer! Başından beri terör örgütleriyle birlikte küresel çetenin pek özgürlükçü dünyasına hizmet etti. Bugün de farklı bir şey yapmıyor.

Gezi'de halkı isyana teşvik eden, 17-25 Aralık operasyonunda FETÖ'nün algısını üreten, terör örgütlerine şefkatli, vatanseverlere acımasız, başından beri ülkesi uğruna her türlü riski alarak kelle koltukta mücadele eden Erdoğan'ı diktatör ilan eden, koltuğuna kasetle gelmiş bir ana muhalefet lideri var karşımızda. O da 15 Temmuz işgal teşebbüsünden sonra FETÖ için adalet isteyenlerden! Çünkü ona göre 15 Temmuz bir işgal girişimi değil asıl darbe bu işgal girişimini bertaraf etmek için çıkarılan OHAL yasasının ilan edildiği 20 Temmuz günüdür!

Bugün de devletin gizli kalması gereken bilgi ve belgelerini askeri ve siyasal casusluk amacıyla temin edip FETÖ'ye yardım etme gerekçesiyle tutuklanan biri için eline aldığı bir pankarta "adalet" yazarak yürüyüş tertipliyor. "Bu ülkede terör örgütlerine giden silah dolu bir kamyonun haberini yapmanın cezası 25 yıl hapis, yasa dışı silah sevkiyatı ise serbest!" şeklinde yaptığı açıklamaya bakılacak olursa Kılıçdaroğlu'nda tuhaf bir panik ve sersemleme hali mevcut.

Güneş Gazetesi'nin yaptığı bir habere göre, Enis Berberoğlu'na o belgeleri bir CHP yöneticisinin verdiği iddia ediliyor. Kılıçdaroğlu'nun panikle sokağa çıkmasının bir nedeni acaba bu iddia olmasın! Fakat en tehlikelisi de şudur. 10-17 Temmuz arası, "15 Temmuz" için yurtta bir haftalık anma programı düşünülüyor. Tam da bu haftada CHP, İzmir' den gelen ekiplerle buluşup İstanbul'a doğru yol almayı düşünüyor. Bu süreçte oluşabilecek provokasyonlara şimdiden hazırlıklı olmak lazımdır. Çünkü bu yürüyüşe Meral Akşener ve HDP de destek vereceğini açıkladı.

Erdoğan'ın "Yargı yarın sizi de davet ederse şaşırmayın" ifadesini de buraya not düşerek birkaç kelam daha edelim.

Devletin gizli kalması gereken bir operasyonunu ifşa eden ve tutuklanan biri için yapılan bu yürüyüş bize 15 Temmuz'un siyasi ayağını net bir şekilde gösterdi. Bu sebeple FETÖ'nün bu ülkeye kurduğu kumpasta aktif rol alan ve hala bu kumpası savunan kim varsa bilinmelidir ki FETÖ'ye hizmet etmektedir. Ve ucu kime dokunursa dokunsun mutlaka hesabı sorulmalıdır. Biz bu devleti sokakta bulmadık. Adalet; 15 Temmuz'da halkın üzerine kurşun sıkan, bomba yağdıran ve 249 vatandaşımızı oracıkta şehit eden FETÖ'den hesap sormaktır. Ve emin olun bu hesap sorulacaktır.

12 Haziran 2017
İslam'ın en yaman düşmanı; münafıklar!
Bizim küresel çete ile olan hikayemiz şu ayeti kerimede cereyan eden hadise ile başlar; " Hani bir zaman Biz, meleklere u00c2dem'e secde edin demiştik. İblis hariç olmak üzere, onlar da hemen secdeye kapanmışlardı. O cinlerden idi. Rabbi'nin emrinden dışarı çıktı."(Kehf 18/50) Sonra Allah buyurdu: "Sana emrettiğim zaman, seni secde etmekten alıkoyan nedir?" İblis: "Ben, dedi, ondan hayırlıyım; beni ateşten yarattın, onu çamurdan yarattın."

Huzurdan kovulduktan sonra Allah'a dönüp; Öyle ise onların tekrar diriltilecekleri güne kadar bana mühlet ver" dedi. "Beni rahmetinden mahrum ettiğin gibi bende kötülükleri, yeryüzünde onlara bezeyecek, onları isyan ettirerek hepsini de rahmetinden mahrum edeceğim." Ve insanlık tarihi boyunca devam eden hak ile batılın savaşı tam da bu noktada başlamış oldu. Allah'a ve nizamına açılan bir savaştı bu!

Asla bir coğrafyası, bir dini ve milliyeti olmadı. Hristiyanlığın ve Museviliğin içini boşaltarak ilahi kitaplar tahrif edildi. Şimdi de Kabala formatlı Yahudilik ve Hristiyanlığı İslam'a monte ederek Muhammed'siz bir din ile İslam coğrafyasının kimyasını bozarak, birliğine ve dirliğine kasteden devasa bir düzen inşa ettiler. Allah'ın koyduğu düzeni, ahengi, yapılan taahhüdü bozarak değiştirmeyi planlıyorlar. Gen transferleri, ırklar ve türler arasında yeni türlerin ve ırkların üretilmesi, yapay zekalar, yapay insanlar, gözle görülemeyecek kadar küçük robotlar ve sürekli masum Müslümanları katlederek yeni bir dünya kurmanın peşindeler. Canlılar dünyasının laboratuvarlarda yeniden düzenlenmesi ile ikinci yaratılış hedefleniyor.

Dünyayı her geçen gün felakete doğru sürükleyen bir çark işliyor. 1. ve 2.Dünya savaşlarıyla ilk aşaması gerçekleştirildi. Bu geçen sürede milyonlarca masum sivil insan hayatını yitirdi. Müslüman ülkelere yapılan müdahalelerle ve iç savaş yöntemleriyle İslam coğrafyası kana bulandı. Bugün de 3. Dünya savaşının tam ortasındayız. Kaos sonrası Kudüs merkezli tek dilli, tek bayraklı bir dünya federasyonu ile yeni bir dünya hakimiyetinin temellerini atmak istiyorlar.

Allah, bu büyük düşmanın işini kolaylaştıran çok tehlikeli başka bir hasımdan da bahseder. Münafıklar, nifakçılaru2026 Hamdi İşcan'a göre köken olarak "tarla faresi yuvası" anlamına geliyor. Bilindiği gibi tarla faresinin ve köstebeğin yuvasının iki ağzı vardır. Bu kapılardan hangisinden yakalanırsa diğerinden çıkar. Yani İslam olduğunu söyleyerek kafir olduklarını saklayan tehlikeli bir güruhtan bahsediliyor. Bugün İslam aleminin en sinsi en tehlikeli Kur'an'a göre en yaman düşmanı işte bu münafıklardır.

En büyük özellikleri hak ile batılı bilerek karıştırarak nifak tohumları saçmalarıdır. Öyle ki Mefatihu'l Gayb'de bu durum şöyle anlatılır. "Yahudiler birbirlerine eğer Muhammed'i her getirdiği şeyde yalanlarsanız sizin cahilleriniz yalancı olduğunuzu anlarlar. Çünkü onun getirdiği şeylerin pek çoğu haktır. Lakin onun getirdiği şeylerin bir kısmını kabul edip bir kısmını inkar ederseniz halk, sizin O'nu yalanlamanızın adaletinizden dolayı olduğunu zanneder."

Bu tayfa Bakara suresinde de ifade dildiği gibi; "Ne zaman onlara yeryüzünde fesat saçmayın denilse biz sadece barışçıyız, ortalığı düzeltmekten başka işimiz yok derler." Yani toplumun huzur ve nizamını baltalayarak küresel çeteye yol veren bu kesim giydikleri özgürlük, ıslahçı ve demokrasi gibi elbiselerle bir bakıma kuzu postuna bürünebilme hünerine de sahiptir.

Münafıkların en belirgin özellikleri savaş ve kriz anlarında ortaya çıkar. Çünkü onlar için böyle zamanlar Müslümanları zayıflatıp, çökertmek ve birlik beraberliğini parçalamak için bulunmaz imkanlar doğurur. Hendek Savaşı'nda kuşatma biraz uzun sürünce ortaya çıkıp şöyle demişlerdi; "Muhammed bize Kisra ve Kayser'in hazinelerini vaat ediyordu. Hani ne oldu? Oysa bugün herhangi birimiz tuvalete gitmek için bile güvenlikte değiliz". Bu ifadeler bugün de bir yerlerden aşina geliyor değil mi?

Bakınız Maide 41. Ayette Allah, peygamberimizin şahsında kıyamete kadar gelecek İslam aleminin önderlerini bir bakıma münafıkların "casusluk" gibi en belirgin özellikleri konusunda uyarıyor. "Senin yanında olmayan bir grup hesabına casusluk için dinlerler" diyor. Bugün Türkiye'de küresel çete namına illegal dinleme yöntemleriyle casusluk yapan kimlerdi? Kuşkusuz şeytanın ordusu olmayı gönülden kabul etmiş olan münafık terör örgütü FETÖ'den başkası değildi. Ve yine bizdenmiş gibi görünerek İslam aleminde ABD politikalarının savunuculuğunu yapan ve Müslümanları arkadan hançerleyen zevat da aynı davayı gütmektedir.

Keza bugün İslam'ı ortadan kaldırmak için tuzak kuranlarla işbirliği yapan sözüm ona Müslüman liderler de bu münafık zümredendir. Ortada Allah'ın iradesine, takdirine karşı açılmış büyük bir savaş var. Bu savaşta elimizi güçlendirmek, direnme kabiliyetimizi arttırmak için ülkemizde çetin bir mücadele veriyoruz. Bu mücadele verilirken bugünlerde Erdoğan'a adalet(!) gereği çemkirenleri de samimi bulmuyorum. Erdoğan, küresel çetenin Yeni Dünya Düzeni çarkına çomak sokan sahici bir liderdir. Bu yüzdendir ki şeytani düzenin ve onun münafık ordusunun hedefindeyiz. Bugünlerde Erdoğan'ın karşısında alternatif bir lider arayışına giren bu tayfanın şerrinden de Allah'a sığınırız.

08 Haziran 2017
Bilderberg toplantıları ve yeni senaryolar!
Suudi Arabistan, Bahreyn, BAE ve Mısır'ın da aralarında bulunduğu 7 ülke, Katar'la diplomatik ilişkilerini kesti. İlk yurtdışı ziyaretini Arabistan'a yapan Trump'ın malumunuz Kral Selman ve Sisi ile birlikte dünya küresine ellerini koyarak verdikleri pozun hemen ardından yaşanan bir gelişme bu! Güya Trump, Ortadoğu ziyareti sırasında, radikal ideolojinin daha fazla fonlanmaması gerektiğini söyleyince liderler de hemen Katar'ı işaret etmiş ve olanlar olmuş. Yani bugün gözümüzün önünde YPG terör örgütüne açıktan silah sevkiyatı yapan ABD'ye göre Katar, radikal ideolojileri fonluyor!

Bu arada küresel baronların tek dünya devletinin alt yapısını oluşturmak gayesiyle tertipledikleri Bilderberg toplantılarının da daha yeni bittiğini hatırlatalım. Bu konuya döneceğiz. Katar'la devam edelim.

Katar, bilindiği gibi gayri safi yurtiçi hasılası 202.45 milyar dolarla dünyanın en zengin ülkelerinden biri. 2008 krizinde 30 kat büyüyen iş adamlarının bugün 194 ülkenin 78'inde yatırımları bulanmaktadır. Aynı zamanda dünyanın bir numaralı likit doğalgaz ihracatçısı durumundadır. Örneğin Fransa şirketi Total en büyük tedarikini Katar'dan yapıyor. Keza Çin, Japonya, Tayvan ve Hong Kong da öyle. Peki, sıkıntı Katar'ın zengin bir ülke olması mı? Hayır, sorun bu değil.

Katar'la diplomatik ilişkilerin kesilmesinde bardağı taşıran son damlanın Katar Dışişleri Bakanı'nın İran'a yapılan ambargoya itiraz etmesi gösteriliyor. Fakat asıl neden; Katar'ın Hamas ve İhvan'a kapılarını açması, Mursi'nin yanında durması ve Türkiye'ye çekilen operasyonlarda her daim Erdoğan'ı desteklemeleridir. Kısacası Katar üzerinden Türkiye'yi köşeye sıkıştırma hamlesidir bu.

New York Times'ın Sykes Picot'ın 100. yılında yayınladığı haritadan da anlaşılacağı üzere küresel çete son zamanlarda İslam coğrafyasında din ve mezhep temelli bir savaş çıkartmak için yer yer senaryoda bazı değişikliklere gidiyor. Başından beri ifade ettiğim gibi ABD'nin nihai hedefi Çin dolayısıyla ABD kendini Pasifikte konumlandırmak istiyor. Britanya'da yaşanan terör saldırılarından da anlamaktayız ki Britanya'ya, Suriye üzerinden bölgede yeniden bir rol verilmek isteniyor.

Ve tüm bu planlamalar küresel baronların 1954 yılından beri düzenli olarak gerçekleştirdiği Bilderberg toplantılarında yapılıyor. Finansörlüğünü Rockefeller, Rothschild, J. Morgan, A. Carnegie gibi ailelerin akıl hocalığını Joseph Retinger ve Kissinger gibi kafaların, organizatörlüğünü de CIA'nın yaptığı, kamuoyundan sır gibi saklanan toplantılar bunlar. Öyle ki 1955 yılındaki Bilderberg toplantısından iki yıl sonra Roma Antlaşması imzalanarak birleşik Avrupa'nın temelleri atıldı.

İlk toplantı Oosterbeek şehrinde sahibinin eski bir Nazi SS üyesi olan Hollanda Prensi Bernhard'ın Bilderberg Oteli'inde yapıldı. Bilderbergçilerin belkemiği istisnasız ABD'nin dış politikalarını belirleyen CFR üyelerinden oluşmaktadır. Türkiye'de ise şu ana kadar 1959, 1975 ve 2007 yıllarında üç kez toplandılar. 1975 yılında İzmir Çeşme'de yapılan toplantıya dönemin İngiltere Muhafazakar Parti'sinin başkanlığını yapan ve sıradan bir isim olan Margaret Thatcher de katılmıştı.

Toplantıdan sonra birden yıldızı parlayan Thatcher, Lord Liverpool'dan sonra en uzun görevde kalma başarısını gösteren ve ilk kez üs üste üç seçim kazanan başarılı bir lider olacaktı. Başarısının sırrı ise İskoçya'da yapılan NATO toplantısında sarf ettiği şu ifadelerinde saklı; Karşımızda artık düşman kalmamıştır. Yeni bir düşman bulmamız lazım. Bundan sonra bu düşman İslam'dır! Guardian'da yayınladığı bir makalede ise "Yeni Bolşevizm İslam'dır" diyordu.

Bilderbegçilerin Türkiye'den temasa geçtikleri ilk kişi iflah olmaz bir Abdülhamid düşmanı olan Dr. Ziya Birgi'nin oğlu ve Fethi Okyar'ın damadı olan Muharrem Nuri Birgin oldu. Gerek 28 Şubat'ta gerekse Öcalan ve Gülen takasında aktif rol oynayan George Harris'in daimi Bilderbergçilerden olduğunu da hatırlatalım.

Bugüne kadar Türkiye'den de çok sayıda katılımcının dahil olduğu ancak karar merciinde olmadıkları bu toplantılar bugünlerde ABD'deki Virginia eyaletinin Chantilly kasabasında gerçekleşti. Bilderberg'in olmazsa olmazı Kissinger de oradaydı. İlaveten NATO Genel Sekreteri Jens Stoltenberg, Google Yöneticisi Eric Schmidt ve elbette CFR üyeleriu2026 Chantilly kasabası ise Beyaz Saray'a sadece 50 km uzaklıkta! Ve bu toplantı biter bitmez Katar üzerinden Türkiye başta olmak üzere İslam dünyasına yine büyük bir tuzak kurulmaya başlandı. Din ve mezhep savaşlarının senaryosu yazılıyor.

Küresel şeytani düzenin Bilderbergçi baronları, dünyayı felakete sürükleyecek kaos planlarının altına imza atarken bizim eski dışişleri bakanının/ başbakanın ve avanesinin birinci gündem maddesi; pelikan! Bu nasıl bir sığlıktır anlamak mümkün değil! Eğer bizler küresel sistemin işleyiş şeklini, ciddiyetini, Bilderberg gibi toplantılarda yapılan şeytani planları komplo diyerek geçiştirir ve içeride hamaset yapmaya devam edersek emin olun bunun ağır bedellerine katlanmak zorunda kalırız. Bu bakımdan hamasetten uzak, aklıselim ve sağlam politikalarla yol almak durumundayız.

25 May 2017
Küresel kaos planı ve Türkiye iç siyaseti!
AK Parti 3. Olağan Büyük Kongresi'ni gerçekleştirdiği sıralarda Trump, Sisi ve Kral Selman dünya küreye ellerini koyarak ezoterik mesajlar veriyordu. Sonra başına kipa giyerek Kudüs'teki Ağlama Duvarı'na giden Trump, buraya görevdeyken gelen ilk ABD Başkanı ünvanına sahip oldu.

Evangelist, Kabalist, Siyonist Hristiyanlara göre Süleyman Tapınağı yeniden üçüncü kez inşa edilecek. Öyle ki şu sıralar bütün malzemeleri milimetrik ölçülerle hazırlanmış olarak Müslümanların mabedine birkaç kilometre ötede bekletiliyor. Gerek New York Times gerekse İsrail medyasına göre üçüncü tapınağın inşası çok yakındır. Bunun gerçekleşmesi için Kubbet-üs Sahra ve Mescid-i Aksa gibi Müslüman mabetlerinin yıkılması gerekiyor. Peki, İran, Arabistan, Irak ve Mısır'ın umurunda mı?

Türkiye ve İslam alemi, irrasyonel inanç temelinde gerçekleştirilen reel politik uygulamalarla yakın gelecekte din, siyaset, ekonomi formatlı, nükleer, biyolojik, kimyasal silahlardan oluşan bir küresel hegemonya projesinin tehdidi altındadır. Çünkü Evangelistler, Yuhanna'nın Vahiy'i ve Eski Ahid'in Daniel bölümüne dayanarak şu üç büyük kehaneti gerçekleştirmek için çaba sarf ediyor. Bunlar; Tek dünya devleti, tek dünya ekonomi yönetimi ve tek dünya din hakimiyeti. Peki, neden Türkiye? Çünkü Türkiye bu kehanetlerin tam merkezinde yer alıyor. Anadolu, Hristiyan, Kabalist Yahudi ittifakınca çoktan taksim edildi bile!

Bağdat'ın 70 km ilerisinde bulunan Babil, Ortadoğu'da Evanjelizm'in merkezi olacak. Bütün dünya kavimlerinin bu merkeze bağlanacağı yıllardır ifade edilir. 1980'de Reagan başkan seçildiği gün ilk sözü bu oldu. Keza geceleri "Tanrı'nın omzuna yaslanıp onunla sohbet ediyorum" diyen Başkan Bush'un da çabası bu yöndeydi. Hiç kuşkunuz olmasın Obama ve Trump da aynı yolun yolcusu iki liderdir. Dünya korkunç bir biçimde yeni bir din ve siyaset haritasına doğru itiliyor. Açıkçası bu zorla dayatılıyor.

Evanjelistlere göre dünya bu günlerde beşinci döneme doğru gidiyor. Bunun sonu malum kıyamet savaşları. Din eksenli çıkacak bir 3. Dünya Savaşı. Ancak bunun gerçekleşmesi nükleer, biyolojik ve kimyasal bir savaşın yaşanmasıyla mümkün. Çünkü Rab Yaremya 4:27-28'de şöyle diyor; "Memleketin hepsi virane olacak ancak bütün bütün bitirmeyeceğim. Bundan ötürü memleket yas tutacak ve gökler yukarıda kararacak çünkü ben söyledim, ben tasarladım ve pişman olmadım ve ondan caymam." Apokaliptik ya da post-apokaliptik kehanetlere bağlı çıkarılmak istenen Armegedon tehdidinin tam ortasındayız.

Lakin Tanrı İmparatorluğu'nun tesisi için evvela finansal spekülasyonlar, terör örgütlerinin palazlandırılması/terörizm ve ciddi anlamda zihinsel dönüştürmeye yönelik projelerin hayat bulması gerekmektedir. Hristiyanlık ve Yahudilik değerlerinden beslenen postmodern, seküler bir din ve bu dine uyumlaştırılmış, içi boşaltılmış bir İslam. En kötüsü de batıdaki Evanjelizmin karşılığı olan selefiliğin ve buna uyumlu seküler bir batı ideolojisi olan ithal İslamcılığının buna ayak uydurmasıdır.

Yeni Dünya Düzeni'ni muştulayan ve ilk Evangelistlerden biri sayılan Yuhanna'nın bazilikası bugün Selçuk'taki Meryem Ana Evi'nin bulunduğu yerdedir. Yani en son seferde fethedilecek yer olan Edom'da yani Tanrı'nın yürüdüğü topraklar olarak kabul edilen Anadolu'da! Ramazan Kurtoğlu'nun son kitabında verdiği bilgilere göre; bu yer 1850'lerden beri satın alınmak isteniyordu. Bülbül Dağı denilen 29.200 metrekarelik bu mevkiinin sahibi şaşıracaksınız Mahmut Esat Bozkurt'a aitti. Sonraki yıllarda tapusu, başkanlığını Kristal Zeytinyağları'nın sahibi Noel Mikalef'in yaptığı Meryem Ana Derneği'ine verildi. Ne var ki Siyonist Hristiyanlara göre kutsal kabul edilen diğer 6 kilisenin (İzmir, Bergama, Akhisar, Salihli, Alaşehir ve Pamukkale) akıbetini bilmiyoruz.

Bu tür mevzulara ara ara değinmemin önemli bir nedeni var. Öncelikle bu tür bilgilerin bir film senaryosundan alınmadığının bilinmesini isterim. Hadiseler komplo denilerek geçiştirilmeyecek kadar gözlerimizin önünde cereyan ediyor. Örneğin bugün Rothschildlerin bir çizgi film kahramanı olmadığını artık anlamış bulunmaktayız değil mi? Şunu demek istiyorum. Bakınız ABD Ordusu 2009 yılından beri Küresel Finans Savaşı tatbikatları yapmaktadır. Bugün finans ve silah gücünü elinde bulunduran apokaliptik küreselciler irrasyonel inanç temelinde reel politika üretmektedirler. Sıkıntı tam olarak budur.

Karşımızda "orası Türklerin değil" diyen çok tehlikeli bir Lucifer ordusuyla karşı karşıyayız. Yani Türkiye bugün Kabala formatlı Ezra'nın Tevrat'ındaki Babil kehanetleri ile doldurulmuş korkunç bir projenin tehdidi altındadır.

Günde 900 Müslüman'ı Müslümanların öldürdüğü İslam alemi ise yakın gelecekte Şii-Sünni çatışmasına hazırlanırken, bölgemiz YPG ve DAEŞ gibi terör örgütleriyle dizayn edilmek istenirken ve hainler içeride cirit atarken, bizler kim daha fazla reisçi, kim değil, hesap vereceksiniz, tasfiye ediliyoruz türünden kısır tartışmalarla vakit harcıyoruz. Hala neyle karşı karşıya olduğumuzdan haberimiz yokmuş gibi davranıyoruz. Bir virüs gibi yayılan daha fazla makam mevkii, rant, şöhret ve adam kayırma hastalığından henüz kurtulamadık. Korkarım bu hastalığın da çaresi yok gibi!