 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
İşkodra’yı canı pahasına savunan Osmanlı paşası “İşkodralı” Hasan Rıza Paşa!
Yusuf Kaplan
31/12/2023 Pazar
Gazze’deki soykırım sürüyor hâlâ! Türkiye başka bir gerilimin ortasına düşüveriyor: Futbol üzerinden yaşanan yeni bir Gezi provokasyonunun… Biz, seyahatimizi İşkodra’dan sürdürmek istiyoruz. İşkodra, bugünlerin ve hatta yarınların habercisi olacak çok nefis bir mücadeleye ev sahipliği yapıyor…
Kastamonu Tosyalı Hasan Rıza Paşa’nın hikâyesi, Gazze’nin direnişinin köklerinin nerelerde yattığını çok güzel özetliyor. Kalemi her geçen gün işlek hâle gelen Seyfullah Yiğit kardeşimin kaleminden paylaşıyorum...
***
Tarih bilinci çok önemli. Bizde tarih bilinci yok. Ustamın çok sevdiğim ifadesiyle, “Celladına aşık tasmalı çekirgeler…” bu tarih bilincini yok ettiler Türkiye’de ve hatta tüm İslâm coğrafyasında. Birliğin nasıl bir nimet olduğunu zaten unuttuk, unutmakla da kalmayıp yüzyıllarca tesis edilmiş ümmet birliğini yeniden ihya edebileceğimize de inanmıyoruz artık, böyle hazin bir tablo var karşımızda! Biz kimiz sorusunun o kadar güçlü cevabı var ki Balkanlar’da ve tüm İslâm coğrafyasında, ancak buna rağmen gelin görün ki; Türkiye’de tarihî bilinç üstelik eğitim adı altında linç edilmiş!
Sevgili okuyucu!
Evet, tam olarak buradan ayağa kalkmalıyız, diyorum. İşkodra’dan Gazze’ye, Fas’tan Uygur’a, Çeçenistan’dan Yemen’e kadar tüm İslâm beldeleri arasındaki sahte sınırları en azından gönül ve zihin dünyamızdan kaldırmalıyız. Böylece zihnî işgale dur diyerek ayağa kalkmalıyız.. İşte bizler… bu bir avuç inanmış insan, bunun için İşkodra’dayız.
Çok yorgun bir günün son durağı, Arnavutluk’un İşkodra vilayetiydi. Makedonya’nın Ohri şehrinden yola çıkıp sırayla Elbasan, Tiran ve son olarak İşkodra’da konaklamak için durmuştuk. Uzun ve yorucu bir gün olmuştu. Arnavutluk’ta güneşi henüz selamlamamıştık. Arnavutluk sınırlarına girdiğimizde hava kapalıydı ve akşam vaktine yakındı. 16 Kasım Perşembe günü İşkodra’da yeni bir güne güneşle birlikte merhaba dedik. Kahvaltıdan hemen sonra dışarı çıktık. Kaldığımız hotelin yanında bir park var. Parkın karşısında bir anıt: “İşkodralı Arnavut” Hasan Rıza Paşa anıtı. Hasan Paşa bir Türk diye itiraz edecekler var, acele etmeyin, bir durun hele. Asabiyet, biz Müslümanlar için İslâm’dan sonra gelir. Bunu ifade edelim. Hasan Paşa Kastamonulu bir Türk bunu da yazalım. Neden İşkodralı Arnavut dediğimi biraz daha merak ede durun...
Hasan Rıza Paşa, tek başına bir ümmet… Hasan Rıza Paşa, Gazze’dir… Gazze’deki sarsılmaz diriliş destanıdır Hasan Rıza Paşa… Hasan Rıza Paşa, Osmanlı’nın Balkanlar’daki SON MİNARESİDİR… Hasan Rıza Paşa, dünyayı kendine zindan bilmiş, kanının son damlasına kadar İslâm için, Müslümanlar için canla başla CİHAD etmiş bir KAHRAMAN… Hasan Rıza Paşa; bir özlem, bir ideal, bir hedef ve kendisine inananlar için çok güçlü bir umut...
Mihmandarımız Süleyman kardeş ve Beytullah abi anlatıyorlar Hasan Rıza Paşa’yı. Anlatılabilir mi böyle kahramanlar? Hayır. Hasan Rıza Paşa anlatılamaz. Peki, ne yapacağız, kahramanlarımızı nasıl öğreneceğiz bu ruhsuz post modern dünyada. İslâm’ı en güzel şekilde temsil eden Gazzeli mümin kardeşlerimizden öğrenebiliriz, anlayabiliriz Hasan Rıza Paşa’yı. Mutlak Varlığa(cc) teslim olup tevekkül eden kahramanların önünde kim durabilir. Gazze’deki ihlaslı direnişin ruhundan ancak anlaşılabilir Hasan Rıza Paşa. Allah(cc) nasıl bir kader programı işletiyor böyle Gazze’de. Kitaplarda, tarihte kalmış bütün güzellikler ve daha fazlasını Gazze örnekliğinde tüm insanlığa yeniden gösteriyor… İslâm geliyor hem de çok yakın bir zamanda İNŞÂLLAH...
Evet, Hasan Rıza Paşa bir Osmanlı Paşası. Kastamonulu. Acayip hamiyetli biri. İşkodra’da şehit düşene kadar askerleriyle savaşıyor/cihat ediyor. Biliyorsunuz. İşkodra, Osmanlı’nın Balkanlarda kaybettiği son Osmanlı toprağı. Durumun ciddiyetinin farkında Hasan Rıza Paşa. Ezanlar okunsun diye, Müslümanların can-mal-ırz güvenliğine zeval gelmesin diye kanının son damlasına kadar mücadele ediyor. Üstelik geri çekil emri geldiği halde inisiyatif alıp geri çekilmiyor. Her zaman emirlere uyulmaz! Belki de Hasan Rıza Paşa, direnerek İşkodra’yı kurtaracağına inanıyor ya da kendine şunu yediremiyor: Ben nasıl olurda buradaki Müslüman halkı düşmanın elinde bırakıp geri çekilirim! İşte Müslümanda olması gereken hamiyet duygusu. Doğumunu hâlâ söylemedik. 1871 Kastamonu doğumlu bu kahraman Paşa. Düşünün öyle bir mücadele vermiş ki, vefatından sonra Hasan Rıza Paşa’nın cenazesine 200 bin Arnavut katılmış. Bu kadar çok sevilmiş yani. Nasıl sevilmez ki? Böyle bir İslâm mücahidi nasıl sevilmesin. Kahramanlara aşırı bir teveccüh olur doğal olarak. Bu sebeple Arnavutlar, Hasan Rıza Paşa’ya Arnavut derler. Haklılar da bence. O kadar sevmişler ki onun kimliğini yine onun için kabul etmiyorlar. Kendi öz evlatları olarak görüp bağrına basmak istiyorlar. Bunların hiçbirinin önemi yok. Asıl mesele Hasan Rıza Paşa’nın oradaki İslâmî kimlik için verdiği mücadele. Asıl mesele, TEVHİD için, EZAN için Paşa’nın İşkodra’da verdiği olağanüstü direniş...
Bize Hasan Rıza Paşa gibi kahraman mücahitler lazım. Mal, makam ve mevkiyi ayaklarının altına atıp şehadete koşacak yiğitler lazım. Düşünüyorum. Hasan Rıza Paşa gibi direnç gösterseydi diğer vilayetlerdeki paşalar ne olurdu? Hadi bu sonucu belli olmayacak olasılığı bırakıp günümüze, bize gelelim. Ümmeti dert edinen, insanlığı dert edinen insanlara gelelim. Her şeyinizden vazgeçip Hasan Rıza Paşa gibi bulunduğumuz konumlarda canla, başla mücadele ediyor muyuz? İşte bizim meselemiz bu. Cevabımız genel olarak maalesef “hayır” olacak. “Evet” olsaydı Gazze’de bugün soykırım olmazdı! Kendimize gelmemiz gerekiyor hem de acilen. İşte Gazze bunun için bir fırsat. Orada canlarımız yitiyor. Bu canlarla CANLANIP zalimin karşısına ilk fırsatta çıkacağımız günler için kendimizi hazırlamamız gerekiyor.
İstanbul’dan emir geldiği hale İşkodra’daki Müslümanları yalnız bırakamayan Hasan Rıza Paşa’nın ruhaniyatını ben de yalnız bırakmak istemiyorum. Bu sebeple uzattıkça uzattım ama neye yarar. Yine eksik kaldı. Doğrusu ne kadar uzatsam da hep eksik kalacak. Çünkü Hasan Rıza Paşa’nın yazdığı direniş destanı Gazze’deki gibi çok ama çok büyük…
İşkodra’dan Karadağ ülkesine doğru yine yollardayız. İşkodra’da Hasan Rıza Paşa’yla derin nefes aldığımı ifade edeyim. Ruhum doydu ve hatta taştı. Karadağ, Avrupa’nın çamaşır makinesidir, diyor mihmandarımız. Avrupa’nın bütün kirli parası Karadağ’da aklanır. Bu sebeple çok zengindirler. Fazla çalışmazlar. Kâğıt üzerindeki işlemlerle ciddi komisyonlar alırlar. Elinde mikrofon yine anlatıyor akıcı bir üslupla Mihmandar Süleyman, doğuştan rehber doğmuş sanki. İnanın sabaha kadar dinleseniz de uykunuz gelmez, böyle ilginç bir arkadaş. Kabiliyetli ve işinde mahir biri yani.
Karadağ, Sırbistan’dan ayrılıp bağımsızlığına kavuşunca Sırbistan’ın denize çıkışı kalmamış. Bu aslında Karadağ’ın aleyhine bir durum. Yarın bir gün bir kargaşa çıksa Balkanlar’da Sırbistan yeniden denize çıkmak isteyecektir. Yani Balkanlar kaynayan bir kazandır demek istiyoruz.
.Büyük Balkan seyahati: Tiran’da aşkın ve taşkın bir ruhla yapılan bir sinema dersi
Yusuf Kaplan
25/12/2023 Pazartesi
Gazze’de İsrail terör haydutunun katliamları hız kesmeden sürüyor! Batılı köleleri BM’de, başka yerlerde İsrail’in soykırımlarına, cinayetlerine destek vermeyi sürdürüyor! Batı uygarlığı Gazze’de intihar ediyor. Yahudiler, bütün dünyayı köleleştirmiş durumdalar. Hiç kimsenin, hiçbir ülkenin gıkı çıkmıyor. Bu arada İsrail’in arazide çok zor durumda olduğu, Hamas’ın İsrail’i perişan ettiği haberleri geliyor…
Gazze’deki katliamın bir an önce durdurulması için ne yapılması gerekiyorsa yapılmalı. Yürek dayanmıyor işlenen cinayete.
Balkanlar’da da benzer bir soykırımın, cinayetin eli kulağında. Balkan seyahatimizde bunu iliklerimize kadar hissettik. Onun için, Balkanların da böyle bir felâkete dûçar olmaması duasıyla Arnavutluk’un başkenti Tiran’da yaptığım sinema dersi benim yaptığım en güzel derslerimden biri oldu. Seyfullah Yiğit kardeşim, bu dersi yazmış. Nezaketen yazıya fazla müdahale edemedim yazarına saygımdan ötürü. Zihin açıcı okumalar diliyorum.
***
Tiran yolundayız. Arnavutluk’un başkenti Tiran yolunda... Azerbaycan’dan gelen kardeşimiz Vuqar, Tiran meydanında bizi bekliyor. Onunla ilk defa yüz yüze görüşeceğiz. Tiran meydanında Sinema dersi yapacak Yusuf Hocamız bu akşam. Sonra İşkodra’ya doğru devam edeceğiz. Konaklama yerimiz İşkodra.
Arnavutluk’ta şöyle bir şey hissettim. Böyle sanki üzerimde karabasanlar varmış gibi. İçime bir türlü Üsküp ve Ohri’de bulduğum o huzur gelmedi. Arnavutluk topraklarında çok güçlü bir manevi hava hissedemedim. Tiran sokaklarında da aradım o manevi havayı ama bulamadım. Ama şu oldu. Ustam Yusuf Kaplan’ın, aşkın ve taşkın bir ruh haliyle yaptığı dersten, o dersin yapıldığı o ruh halinden çok etkilendim.
Tiran meydanındayız. Ethem Bey Camii’nin arkasında, saat kulesinin önündeki duvarın üstünde Ustam Yusuf Kaplan oturmuş. Hava soğuk. Ancak fedakâr kardeşlerimiz var. Almanya’dan İsmail kardeşimiz, üstündeki montu çıkarıp hocaya verdi minder şeklinde kullanması için. Dersin yayına verilmesine büyük emeği olan Büşra Hanım kardeşimiz çok gayret gösterdi, yoruldu, her tür ü haketti. İPad’i üzerine koymak için yakınımızda olan bir büfeden yüksekçe olan bir sandalye ödünç aldık 50 dk’lığına. Ders 55 dk sürmüştü ve çok bereketli bir 55 dk oldu.
Bu süre içinde Ersin abiyle Tiran sokaklarında biraz turladık. Arnavutluk’un sosyolojisi üzerine gözlemler yaptım. Enver Hoca’nın döneminden kalan o kara bulutlar hâlâ Arnavutluk’un üzerindeydi. Çok çalışılmalıydı köklere dönmek için Seyahat ettiğimiz her yerde şöyle bir şey dikkatimi çekti. Balkanlarda aşırı bir çıplaklık yok. Türkiye’deki gibi bir çıplaklık sorunları yok. Oralarda gördüğümüz “aşırı çıplaklar” da maalesef Türkiye’den gelenlerdi. Dün iyiliği, güzelliği, hayayı ve edebi yayan bir toplumun çocukları bugün dünyaya kötülüğü, çirkinliği ve hayasızlığı yayan zavallılara dönüştü! Tamam bütün dünya üzerinde bir popüler kültür etkisi var. Ancak Türkiye’de bunun yorumu çok farklı. Çıplaklıkla, sefahatle bir yaşam tarzı oluşturulmuyor. Burada, direkt olarak İslâm’la savaşılıyor. Müslümanların değerleri, hız, haz ve ayartı üzerinden aşağılanıyor, bu, genel olarak bilinçli yapılıyor. Dizilerde bunu net bir şekilde görüyoruz.
Dolayısıyla Türkiye’deki sekülerle dünyanın sekülerleri arasında dağlar kadar fark var. Özbekistan’da aynı durumu müşahede etmiştik. Gazze olaylarına bakın. Dünyanın bütün halkları; dil, din, ırk ve coğrafya fark etmeksizin Gazze soykırımına tepki gösterirken Türkiye’nin seküler kesiminin önemli bir bölümü sessizliğe büründü. Çünkü bunların bütün çabaları, İslâm’a karşı durmak. Bunların bütün meseleleri Müslümanlarla. Özgürlük falan hikâye yani. Şimdi o eşsiz derse geri dönelim…
Ustam Yusuf Kaplan böyle bir ders yapmış mıdır daha önce bilmiyorum. Ama ben böyle bir derse ilk defa burada şahit oldum. Dersin tamamına katılmadım. Ancak katıldığım kadarıyla mest oldum. Ayaklarım yerden kesik bir vaziyette dersin son bölümünü dinliyorum. Farklı bir şey var burada diye düşünüyorum. Bütün hücreleriyle kendini ekrana kilitlemiş bir Yusuf Kaplan… Zaman sanki durmuş. Yer, gök ve üstümüzdeki saat kulesi her şey bu sıra dışı derse kulak kesilmiş sanki. Bana öyle geliyor ama o ne! Arkadan insanlar geçiyor… Gerçekten insanlar arkadan geçiyorlar mı yoksa dersi yürüyerek/raks ederek mi dinliyorlar. Tabii ki raks ederek dinliyorlar… ben böyle görüyorum ya da içinde bulunduğum ruh hali bana böyle gösteriyor…
İnanın abartmıyorum. Şunu gördüm. Hatta iliklerime kadar hissettim. İnsan bazen kâinat kadar büyür ve hatta kâinatı aşar… Ustam büyümüştü ve kâinatı aşmıştı bu gece… Yusuf Kaplan bir deniz olmuş, dünya içinde seyreden bir gemi… gördüğümüz maddi cisim bizi aldatıyordu. Gördüğümüz şeyin görmediğimiz tarafı vardı. Ustam, duvarın üzerinde oturuyor gibiydi Tiran meydanında ancak üzerinde oturduğu şey bir duvar değil, dünyanın kendisiydi. Ben böyle görmüştüm. Zaman ve mekân aşılmıştı o sıra dışı derste… ve süre sadece 55 dk’ydı. Hocanın normalde dersleri 2,5-3 saat olurdu. Bu kısa ders, önceki tüm derslere taş çıkarırdı. Böyle zamanlar her zaman ele geçmezdi. İşte bu ruh, Arnavutluk’ta arayıp bulamadığım o ruhtu. Ve hatta o ruhtan da öte bir şeydi. Tattığım şeyi biliyorum ama burada ancak bu kadarını yazabiliyorum…
.Türkiye Ekseni”ne doğru…
Yusuf Kaplan
18/12/2023 Pazartesi
Tarih felsefesi yapacağım bu yazıda. Verili gerçeklerden yola çıkarak cümle kurmaya çalışacağım.
TÜRKLERİN İSLÂM’A GİRİŞİ VE İSLÂM’IN YÜKSELİŞE GEÇİŞİ…
Birinci Medeniyet Krizi sırasında Türkler umuttu, umut olduklarını göstermişti bütün dünyaya.
Türklerin Müslüman olmaları, küresel dengeleri yerle bir etmeye yetmişti: Türklerin İslâm’a girişi, hem Haçlı ve Moğol saldırıları nedeniyle bir türlü toparlanamayan, paramparça olan, tarihten silinme tehlikesiyle karşı karşıya kalan müslüman toplumların silkelenip kendilerine gelmelerine, hem de toparlanıp ve bütün âlem-i İslâm’ı toparlayıp ayağa kaldırmalarına yetecek kadar büyük bir hâdise idi.
Burada ırk eksenli bir okuma yapmıyorum: Türkler, yaptıkları medeniyet-kurucu ve medeniyeti-koruyucu atılımı Kürtlerle, Araplarla birlikte gerçekleştirmişlerdi. Bunu söylemek bile gereksiz.
Salahaddin’in çocukları ile Selçuk’un çocukları birbirine omuz vurmadılar, omuz verdiler ve hem içerden hem de dışarıdan gelen saldırıları püskürterek tam bin yıl dünya tarihini Müslümanların yapmalarını sağlayacak enerji, birikim ve ruhu ürettiler.
Dahası, sadece etkili askerî kabiliyetleri, zengin devlet tecrübesi bakımından değil, kelâm, fıkıh, felsefe, tasavvuf ve estetik alanlarındaki öncü atılımlara öncülük ederek düşünce alanında gösterdiği imajinatif performans, çığır ve ufuk açıcı atılımlar bakımından da umut olduklarını ispatlamıştı Türkler.
Kaşgar ve Horasan’dan Balkanlar’a, Yemen ve Hicaz’dan Kafkaslar’a kadar dünya tarihinin yapıldığı merkez coğrafyada geliştirdikleri bütün medeniyetlerden beslenen ve bütün medeniyetleri besleyen ama Batılılar gibi hiç birini yok etme barbarlığı göstermeyen hakikat ve merhamet medeniyeti atılımı bunun göstergesiydi.
Özetle… Türklerin İslâm tarihine girişi, hem dışardan gelen saldırıları püskürtmelerine ve Müslümanların toparlanmalarına, hem de içerde yaşanan akîdevî, fikrî ve siyasî açmazları aşacak önaçıcı bir performans ortaya koymalarına imkân tanıdı.
Türklerin İslâm tarihine girişi, İslâm tarihinin kaderini değiştirmekle kalmadı, dünya tarihinin akışını da şekillendirdi, bin yıl dünya tarihini Müslümanların yapmasını sağladı.
OSMANLI GİTTİ, DÜNYADAN RUH ÇEKİLDİ!
Türklerin İslâm tarihine girişi kemal noktasına Osmanlı’yla ulaştı. Osmanlı, dünyaya evrensel medeniyet modelinin parametrelerini sundu. Üç kıtada hakikat medeniyetinin köksalmasını, adaletin, hakkaniyetin ve sulhün hükümferma olmasını Türklerin İslâm’a girişinden sonra inşa ettikleri Selçuklu ve Osmanlı medeniyet tecrübeleri sağladı: Selçuklu, hakikat medeniyetinin mayasını kardı, Osmanlı ruh üfledi.
Selçuklu “tarla”yı sürdü, Osmanlı’ya “tarla”yı sulamak düştü.
Üç kıtada insanlık ilk defa gün yüzü gördü; merhamet nedir, adalet nedir, hak hukuk nedir, kardeşlik nedir bildi, bunun gereğini belledi ve birbirini besledi, hakikat denizinden kana kana, doyasıya içti…
Osmanlı, tarihten çekilince dünyadan ruh da çekildi gitti. Dünya ruhsuzluğun ve barbarlığın eşiğine sürüklendi. Birinci Dünya Savaşı’nda Osmanlı’yı tarihten silen düvel-i muazzama olarak bilinen Avrupa imparatorlukları, İkinci Dünya Savaşı’nın yol açtığı ürpertici katliam ve yıkım sonrasında birer birer yıkıldı, tarihe gömüldü; böylelikle Avrupa, dünya tarihini şekillendiren bir aktör olmaktan çıktı.
Dünyanın gidişatını hem çok iyi okuyan hem de daha çok da açıkça belirleyen İngilizlerin The Economist dergisi, özel ve kritik bir dünya ekonomisi dosyası hazırladığı son sayısında, postkorona sürecinde dünyanın sürüklendiği yüksek enflasyon ve faiz oranlarının dünyayı büyük ekonomik krizlerin eşiğine sürüklemekte kalmayacağını, dünyada art arda yaşanacak rejim değişikliklerini tetikleyeceğini yazıyor.
BATILILARI KORKUTAN ASIL TEHLİKE: MEDENİYET RUHUNU HAREKETE GEÇİREN TÜRKİYE EKSENİ
Bu şu demek: Dünyanın dengeleri altüst olacak. Wallerstein’ın ifadesiyle “bildiğimiz dünyanın sonu”na doğru koşacak insanlık. Bütün bunların sonucunda, Batı hâkimiyeti çatırdayacak. Dünyanın güç merkezi Atlantik’ten Pasifik’e kayacak. Artık çok belirgin olarak görüldüğü gibi, Çin’in başını çektiği kapitalist Doğu’lu model, hem kapitalizmin yeni modeli olacak hem de daha önemlisi de, dünyanın güç merkezinin Batı’dan doğuya kaymasına yol açacak.
Fakat Batılıları korkutan tehlike bu değil. Çünkü bu, kapitalizmin kendini yeni şekillerde yeniden üretmesi anlamına da gelecek: Doğu kapitalizminin üreteceği rekabet Batı kapitalizmine de cansuyu verecek.
Burada Batı hegemonyasına niteliksel bir meydan okuma yok; niceliksel bir meydan okuma var: Batılı ekonomik model üzerinden ve Batılı hegemonya kurma kavramlarıyla gerçekleşen bir meydan okuma. Batı hegemonyasının dünyanın ekseni olmasından çıkmasına yol açacak olsa da, bu, Batı uygarlığının ömrümü uzatmasına yol açacak aslında aynı zamanda.
Batılıları korkutan asıl tehlikeli gelişme, Rusya’nın yeni bir imparatorluk olarak gelişi de değil. Rusya’nın da kapitalizmin dışında bir modelle gelmediğini, gelemeyeceğini, Ortodoksluğun beslediği Rus ruhunun çoktan tarih olduğunu Batılılar da Ruslar da biliyor.
Batılıları korkutan asıl tehlikeli gelişme, Türklerin yeniden tarih sahnesine çıkma, dolayısıyla Türkiye Ekseni olarak adlandırılabilecek bir fikrin adım adım hayata geçirilmesi ihtimalinin belirmesidir.
Suriye üzerinden, Libya’yla yaptığımız anlaşmalarla inşa ettiğimiz mavi vatan fikrinin bize sunduğu kazanımlardan, Doğu Akdeniz’deki önalan atılımlarımızdan sonra Amerika ile Avrupa Türkiye’yi kuşatıyorlar yoğun olarak... Yunanistan’ı kışkırtıyor, Fransa’yı provoke ediyorlar...
Türkiye’yi hedef tahtasına oturtan bir “gizli el” var. Bu gizli el kim? Almanya mı? Almanya’nın da gerisinde ABD’ye her alanda hükmeden Siyonist şer şebekesi mi?
Türkiye, savunma sanayisinde yaptığı devrimi önümüzdeki çeyrek asırda bizim medeniyet dinamiklerimizi hayata ve harekete geçirerek eğitim, düşünce, kültür, sanat, bilim hayatında da gerçekleştirebilirse dünyanın kaderini belirleyecek bir eksen olabilir Allah’ın izniyle.
Vesselâm.
.Büyük Balkan seyahati-9: Osmanlı çiçek medeniyeti ve Ohri’nin şiiri
Yusuf Kaplan
17/12/2023 Pazar
Ohri’deki gözlemlerimizi ve keşiflerimizi paylaşmaya devam ediyoruz. Bingöl’den MTO’nun demirbaşlarından Seyfullah Yiğit kardeşimin leziz kalemi ve ince İslâmî duyarlığıyla kaleme aldığı ilginç ve düşündürücü bir Ohri ve Balkanlar portresi ile sizi baş başa bırakıyorum…
***
Ohri’de de Ayasofya var. Kutsal bilgelik demek Ayasofya. Ayasofya her yerde bulunmaz. Kriterleri çok zor. Ayasofya’nın varlığı için orada 365 gün ibadet edilmesi şartı var. Ohri’deki Ayasofya Kilisesinin her bir sütunu ayrı bir yerden getirilmiş. 10. yüzyılın sonları ile 11. yüzyılın başlarında yapılmış Ohri’deki Ayasofya Kilisesi. Daha sonra fethin sembolü olarak camiye dönüştürülmüş. Cami olduğu dönemlerde kilise kalıntıları da korunmuş. Bunu Makedon’lar da kabul ediyor ve hatta teşekkür ediyorlarmış, mihmandarımız Süleyman kardeşin aktardığına göre.
Safranbolu evlerini andıran sokaklarda gezerken ilginç şeyler öğreniyoruz mihmandarımızdan.
Kaldırım mesela.
Kaldırım, Roma döneminden kalan yolların Osmanlı döneminde kaldırılmasıyla oluşmuş. Böylece kaldırım yolu olmuş. Örneğini Ohri’de gördük. Yine aynı sokakta İslâm şehirlerinin nasıl insanî olduğunun örnekliğini öğrenecektik Süleyman kardeşten. Evlerin pencerelerinin önünde sarı çiçek varsa bunun anlamı, evde hasta varmış demek; beyaz çiçek varsa bunun anlamı, evde dul var ve kırmızı çiçek olduğunda da henüz evlenmemiş kız evi olduğu anlaşılıyormuş. Böylece şehir sakinleri, çiçeklerle ama sessizce birbirlerine nasıl davranacaklarını anlatıyorlar. Bu nasıl bir inceliktir böyle. İsmini yazmayı unuttuğumuz bir arkadaşımızın oracıkta söylediği bu söz çok doğru: “Osmanlı Medeniyeti, çiçekle çiçeklenen bir medeniyettir.”
Tarihî şehirden kıyıya geçtik tekne turu için. Yusuf Hoca ve birkaç arkadaş tekne tutar endişesiyle indiler. Tekne tam kalkacakken ben de indim. Yusuf hocaları buldum. Hep birlikte Cengiz abinin çay ocağına doğru yürüdük. Meydanda çınar ağacının önünde fotür şapkalı, top sakallı bir adama rast geldik, Türkiye’denmiş. Türk olduğunu söyledi. Ama bizim bildiğimiz Müslüman Türklerden değil. Türklerin özünün izini sürdüğünü söylüyordu Ohri’de. Yılın altı ayı Ohri şehrinde ikamet ediyormuş. Araştırmacı, şiir yazıyor falan kendini böyle takdim ediyor… ismini öğrenmeyi unuttuk.
Eski Türkler falan deyip birkaç cümle kurdu. Ustam Yusuf Kaplan’dan kaçar mı? Kaçmadı. Hemen tepki gösterdi. Ne demek Türkler Müslüman olunca Arap oldu. Türkler, İslâm’a girmeden önce ne yaptılar. Kalıcı bir medeniyet kurabildiler mi diye sert ama yerinde bir çıkış yaptı hoca. “Bunlar hep o cahil cühela kadının fikirleri. Aslı astarı olmayan fikirler bunlar. Oradan alıp kullanıyorsunuz” diye sert yapmaya devam etti Ustam. Adam afalladı. İfşa edilmişti artık. Bir şey demedi Ustamın bahsettiği Mübeccel Kıray Hanımla ilgili. Demek ki kabul ediyordu. Mübeccel Hanımın saçma fikirlerini satıyordu Ohri’de tarihî Osmanlı şehrinin şiir gibi sokaklarında! Fötr şapkalı adam, Yusuf Hoca’nın kendisini ifşa etmesiyle “ben Şamanım” dedi. “Türkler, Şaman dinine dönmeli” demez mi? Tabii cevabını sert bir şekilde aldı.
Türkler… ümmetin yüz aklarındandır. Ancak bunu, bu devşirmeler anlamaz. Anlayacak kapasiteden de yoksunlar. Bu devşirme tipli adamla yol üstünde ayaküstü konuşmuştuk. Biraz ileride olan Cengiz abinin yerine geçer geçmez bu konu üzerine sohbet etmeye başladık.
Düşünsenize adam Türkiye’den gelip Ohri’de altı ay kalıyor. Bu araştırma işiyle falan sınırlı bir şey değil. İşin içinde farklı şeyler de var. Bir proje devreye sokulmuş büyük bir ihtimalle Ohri’de. Bizim gördüğümüz fötr şapkalı da bu işin bir piyonu.
Balkanların özgül ağırlığı çok büyük. Balkanlar… ümmetin Avrupa’yla olan uç sınırları. Çok önemli bir stratejik konuma sahip. Ancak buna rağmen yapılması gerekeni yapamadık henüz diyor Yusuf Kaplan Hocam haklı olarak. Şöyle devam ediyor: Balkanlarda yaptığımız şey palyatif bir şey. Uzun ve kalıcı bir şey henüz yok. Üsküp’te Fettah abinin kütüphanesi var, çok önemli olmasa da bir tohumdur. Yusuf Hoca, fötr şapkalı adamdan sonra dertlenmişti. Haksız mıydı?
Balkanlardaki Müslüman kardeşlerimizin bizden beklediklerinin yanında bizim yaptıklarımız çok yetersiz kalıyor. Kaldı ki, Türkiye olarak bizden beklenenin de ötesinde ilgi gösterip Ustamın ifade ettiği kalıcı ve uzun soluklu işlerin yapılması gerekiyor Balkanlarda. Fötr şapkalı devşirme tipler bunun ispatıdır. Adamlar dadanmışlar Ohri’ye, Balkanlara…
Bir saatlik tekne turundan sonra dönen seyahat arkadaşlarımızla Arnavutluk Elbasan’a doğru yola çıkıyoruz fazla vakit kaybetmeden. Otobüs hareket ettikten 10 dk sonra Beytullah abi fotoğraf makinesini unuttuk dedi. Geri döndük. Ohri meydanda fotoğraf çeken abiye mihmandarımız telefonla ulaştı. Fotoğrafçı, fotoğraf makinesini almış, meydandan araba yolunda bizi bekliyordu. Bu olayla kendimi memleketim Bingöl’de gibi hissettim. İyi ki, iyi insanlar var.
.Büyük Balkan Seyahati-7: Balkanların incisi Ohri
Yusuf Kaplan
11/12/2023 Pazartesi
Balkan seyahatimizi Seyfullah Yiğit kardeşimizin kaleminden yazmaya devam ediyoruz…
***
Balkanların incisi Ohri yolundayız. Ohri gölünden inci çıkarılıp işleniyor. İncileri meşhurdur Ohri’nin. Ancak inciden dolayı Ohri’ye, Balkanların incisi denmiyor. Şehrin kendisi de hakikaten inci gibi zarif ve güzel bir şehir. Otobüsümüzle inciler şehri Ohri’ye doğru yol alıyoruz Makedonya’nın bereketli Vardar Ovalarının arasından… ovaların bitiminden sonra Mavrano Dağına tırmanıyoruz otobüsümüzle…
Mihmandarımız, elinde mikrofonla anlatıyor Makedonya’ya dair önemli bilgileri… kulağım, Süleyman kardeşte, gözlerim ise, Boyacının (Mutlak Varlık) muntazam kâinat sergisinde… Henüz gün ağarmamış. Ağaçlara… dağlara… otlara… gökyüzüne bakıyorum… temaşa ediyorum insanın açılmış hali olan kâinatı… ne kadar güzel yaratılmışlar… ne kadar da uyumlular… bu kadar zıt renklerin iç içe bu kadar güzel ve uyumlu durmaları ne kadar da leziz… güzellerin güzelliğinde güzelliği yaratan Mutlak Varlık, o güzelliğe müştakları da yaratır hakikatine gark olmak ne kadar büyük bir nimet…
Süleyman kardeşimizden devam edelim. Balkan insanları çok rahat. Sabahları dükkanlar 10:00’da açılır. Öğlen 12:00’de mola verilir. Sonra 13:30’da dükkân açılır akşam 19:00’a kadar. Mesai genel olarak böyledir. Çok yoğun ve stresli bir çalışma yok Balkanlar’da. Türkiye’deki yoğunluk ve koşuşturmayı burada aramayın, biz rahat insanlarız diyor mihmandarımız.
Şöyle düşündüm şimdi: Bizimde Türkiye gibi bir ağabeyimiz olsa belki biz de rahat olabilirdik! Makedonya’nın nüfusunun çoğunluğunu Müslüman Arnavutlar oluşturuyor. Yetkililer bunu bildikleri için uzun bir süredir nüfus sayımı yapmıyorlar. Ancak, devlet yönetiminde hâkim olan güç Makedonlar. Dolayısıyla Müslümanlar hâlâ azınlıktalar. Arnavutlar çocuklarını üçten sonra saymaya başlıyorlarmış. Nedenini ise esprili bir şekilde Süleyman kardeş şöyle anlatıyor: Çünkü Tayyip Erdoğan en az üç çocuk dediği için…
Makedonya’daki Müslümanların ekserisi esnaflık yapıyor. Resmî dairelere alınmıyorlar. Bu sebeple Müslüman esnaflardan vergi alınmıyor. Bu durum bilinirse, fırsata dönüştürülebilir. Ticareti ele geçirebilir Müslümanlar. Ekonomik güç çok önemli. Bu gücü Müslümanlar ele geçirebilirler. Bu anlamda olumlu. Ekonomik güçle siyasî iktidara da baskı kurulabilir. Müslüman nüfusun fazla olması, ekonomik güçle birlikte Müslümanların elini güçlendirebilir.
Makedonya, kendisini Yugoslavya’nın devamı olarak görüyor. Dolayısıyla çok dilli bir eğitim sistemi var. Üniversiteye başlamadan bir talebe 6-7 dil öğrenebilir. Makedonca, Hırvatça, Boşnakça, Arnavutça, İngilizce, Türkçe vs. Üniversite için bir sınav yok. İsteyen istediği bölümü okuyabiliyor. Ben bile hukuk okudum diyor mihmandarımız.
Ancak resmî kurumlarda iş bulmak zor, bunun için Süleyman kardeş, avukatlık yerine rehberlik yapıyor.
Yusuf Hocam, araya giriyor. Konu Balkanlar olunca Osmanlı’dan bahsetmemek mümkün değil tabiî olarak. Osmanlının zaafı, merhameti. Osmanlının gücü, merhameti. Böyle bir durum var. Sultan Abdülaziz, Osmanlının endüstrileşmesini başlatan adam. Ancak aşağılık, hain Mithat Paşa, darbe yapıyor Sultan Abdülaziz’e. Abdülhamit Han, idam etmiyor, sürgüne yolluyor Mithat Paşayı. Bu kadar merhametli biri Sultan Abdülhamit Han.
Akşam namazını Ohri’nin tarihî çarşısının meydanındaki çınar ağacının çaprazında, Osmanlı’dan kalan avlulu şirin bir camide kıldık. İmam Efendiyle sohbet ettik. Türkiye’de okumuş. Genç, efendi ve birikimli biriydi imam efendi. Namazdan sonra yemeğe geçtik. Yemekten sonra Cengiz abinin orada çay içtik. İstanbul aşığı biri Cengiz abi. Çay ocağının ismi de İstanbul. Duvarlarda İstanbul resimleri… çok güzel bir kardeşlik ortamı oluştu Cengiz abinin mekânında. Kalkarken Cengiz abiye sarıldım. İşte bizim meselemiz, derdimiz bu. Bütün ümmet coğrafyasına bu kardeşlik ruhunu taşımak… inşâallah.
Ohri gölünün kenarında bulunan hotelimize konaklamak için geçiyoruz. Geceler uzun. Ve günlerden Salı. Yusuf Hocamızın Fütûhat-ı Medeniyye dersi günü… bütün teknik sorunlara rağmen hotelin dinlenme salonunda dersimizi hem canlı hem de online olarak yaptık. Muhteşem bir ders oldu. Ancak yarın akşam Arnavutluk’un başkenti Tiran meydanda yapılan sinema dersi kadar muhteşem değildi. Yeri geldiğinde o eşsiz derse de değineceğiz inşâallah.
.Büyük Balkan seyahati-6: Balkanlar patlamaya hazır bomba!
Yusuf Kaplan
10/12/2023 Pazar
Önceki hafta Balkanlar’a diriltici ve silkeleyip kendimize getirici leziz bir seyahat yapmıştık Aşk-ı Turkuaz’ın güzel organizasyonuyla. En son Üsküp keşiflerimizi paylaşmıştım sizlerle. Bu hafta sonu da Ohri keşiflerimizi paylaşacağız. Kalemi nehir gibi akmaya başlayan MTO’muzun demirbaşlarından Bingöl’den Seyfullah Yiğit kardeşimizin tertemiz, arı, duru, su katılmamış nefesiyle sizlere sunuyorum… Birazcık keyfinizi kaçıracak olsa da güzel bir pazar yazısı…
***
Balkanlarda seyahat ederken içiniz bir anda çok hoş oluyor. Huzur doluyorsunuz. Acaba buralara gelip yerleşsem mi, demeye varıyorsunuz; sonra bir anda Balkanlar’daki sıkıntılar… içinize endişe dolduruyor; huzur yerini, endişe ve huzursuzluğa bırakıyor. Seyahat eden biri olarak bunu hissettiysem orada yaşayanların ruh halini varın siz düşünün. Sürekli diken üstündesiniz.
Tamam, Gazze’deki, Batı Şeria’daki gibi değil durum ama çok ciddi bir endişe ve korku var Balkanlardaki Müslümanlar arasında. Bu endişe ve korkuyu Müslümanların gözlerinde görebiliyorsunuz.
Kosova’da tanıştığım Prizren’in merkezinde çay ocağı işleten ve “her şeyimizi biz Türkiye’ye borçluyuz” diyen Bayram abi mesela. Neşeli, misafirperver ve güzel bir Müslüman; ancak onun gülen gözlerinin arkasında bile o endişeyi gördüm!
Evet, şu an rahatlar çünkü Türkiye’ye güveniyorlar. Ağabeylerine inanıyorlar.
Ancak Türkiye’de ciddi bir kesim, Türkiye’nin Müslümanlara, ümmete ağabey oluşu gerçeğini bile kabul etmiyor. Bunları niye yazıyorum? İşimiz sanıldığından da zor gerçekten. Rahatımızı bozalım, diyorum. Kim olduğumuzun, ne olduğumuzun farkına varalım, diye yazıyorum. Evet, endişelenelim. Korkalım hatta. Endişe ve korku ayarında olursa insan rehavetten kurtulur. Teyakkuz sahibi olur. Her dem diri ve dinç tutar endişe ve korku, insanı.
Düşmanlarımızdan korkalım demiyorum, yanlış anlaşılmasın. Kendimizden korkalım. Görmediğimiz ve hatta yok saydığımız içimizdeki ejderhadan/nefsimizden/asıl düşmanımızdan korkalım diyorum. Asıl düşmanı görmedikten sonra düşman olarak gördüğümüz her şey, aslında bir yanılgıdan başka bir şey değildir. Çünkü asıl düşmanımız içimizde. Dışarıdaki düşmanlar kolay, zor olan düşman bizim içimizde. Burayı sürekli ıskalıyoruz. Iskaladığımız için manevi olarak uçurumun kenarına gelip dayandık memleket olarak. Yusuf Kaplan bas bas bağırıyor: İslâmî ilkelerimizden taviz vereceksek, mal, makam ve mevkiye tamah edeceksek bütün bu koşuşturma ne diye? Ustam haklı.
Hakikaten kaç kişi bize bakıp İslâm’a ısındı? Bu soruya, olumlu bir cevap veremiyoruz maalesef. Ya da şöyle tersten soralım. Benim yüzümden kaç kişi İslâm’dan soğudu, kaç tane gencimiz BENİM YÜZÜMDEN İslâm’dan uzaklaştı gibi soruları cesurca kendi nefsimize sormamız lazım. Ne ilgisi var, diyenleri duyuyor gibiyim. Dememiş miydik, bizler derdimizden ötürü seyahat ediyoruz. Keyfedelim diye değil, keşfedelim diye. Şehirleri keşfederek kendimizi, kendi içimizdeki o uçsuz bucaksız dünyayı keşfedelim diye şehir şehir, ülke ülke dolaşıyoruz..
Türkiye’de yaşamanın bir bedeli var kardeşim. Bunu neden görmüyoruz? Balkanlar bana bakıyor. Gazze bana bakıyor. Afrika bana bakıyor. Ustam Yusuf Hoca yazmıştı Malavi dönüşü. Adamlar… geçtiğimiz Kurban Bayramı’nda toplanıp Türkiye’ye dua etmişler… dünyanın mazlumları bize bakıyor. Bize bakıyorlar çünkü onlar bizi Türkiye olarak görmüyorlar. Müslümanları bşr şemsiye altında toplayacak hilafet sancağının merkezi Payitaht olarak bakıyorlar bize!
Bu parantezi kapatmadan Gazze’deki soykırımla ilgili de birkaç şey söyleyelim.
Ciğerimiz paramparça, bunu biliyorum. Üzüntüden hastalananlar var. Eli kolu bağlı bir şey yapamıyoruz duygusunun vermiş olduğu sıkıntıyla zayıflayanlar, iştahı kapananlar var, bunları görüyoruz. Ancak şunu ifade edelim. Gazze’de de Türkiye olarak varız. Ve bilmediğimiz çok önemli katkılar oluyor. Bosna direnişine nasıl destek verildiyse Gazze direnişine de destek veriliyor. Balkanlarda anlatıyorlar 1993-95 Bosna-Sırp savaşına olan Türkiye’nin desteğini. Vakti geldiğinde inşâallah Filistinli kardeşlerimiz de özgür Kudüs’te anlatacaklar Türkiye’nin nasıl destek verdiğini.
.Gazze’nin gösterdiği resim: İnsanlığın yüz akı insanlar, Müslümanlar!
Yusuf Kaplan
8/12/2023 Cuma
Gazze’de neler oluyor görüyoruz: Bebekler, çocuklar, masum insanlar katlediliyor! Evleri başlarına yıkılıyor! İsrail’in resmî terör aygıtları ve haydutları, Gazze’de bebeklere, çocuklara, masum kadınlara kan kusturuyor: Tarihte görülmemiş bir soykırım ve etnik temizlik cinayeti işleniyor Gazze’de: Sistematik bir şekilde savaş suçu işleniyor: Hem de benzeri olmayan ürpertici bir savaş suçu: İsrail terör devletinin ve ordusunun başındaki kişilerce açık açık bebekler, çocuklar ve kadınların hedef alındığı, sivillerin katledilmesinin amaçlandığı ilan ediliyor bütün dünyanın gözünün önünde, bütün insanlığın gözünün içine baka baka!
İnanılır gibi değil gerçekten!
GAZZE’NİN ŞİFRELERİNİ NASIL OKUMALI?
Gazze’de yaşanan ürpertici trajedi bu: Peki bütün bu yaşananların anlamı ne, Gazze’de yaşanan bu insanın kanını donduran soykırım ve etnik temizlik cinayetini nasıl okumalı?
Ben bütün ezberleri ters yüz edecek bir okuma yapacağım…
Öncelikle şuna bütün kalbimle inanıyorum: Mazlumun âhı yerde kalmayacak! Hiçbir zaman da yerde kalmamıştır! Zulüm aslâ sonsuza dek payidar olamaz, olmadı, olamayacak!
Allah (cc) mazlumların âhına misliyle karşılık verecek, intikam sahibi olarak mazlumların intikamını alacak. Bundan asla şüphem olmadı benim.
Gazze’de bunun ipuçlarını görüyoruz, bu ipuçlarının şifrelerini çözdüğümüzde bu gerçeği bütün çıplaklığıyla göreceğiz…
İNSANLIĞIN YÜZAKI MÜSLÜMANLAR
Gazze’de muazzam bir direniş var. Bu öylesine muazzez bir direniş ki, bütün bildiklerimizi ters yüz edecek, kurulan tezgâhların hepsini yerle bir edecek, mazlumların ve zulme isyan eden ama bir şey yapamayan kitlelerin yüreğine su serpecek diriltici bir direniş.
Allah’ın vaadi var: Birileri aşağılık oyunlar kurabilir ama Allah bu bozguncuların aşağılık oyunlarını başlarına yıkacağını vadediyor kutlu kitabımızda.
İşte Gazze’de yaşanan şey böyle bir şey: Gazze insanlığın izzetini, haysiyetini, onurunu koruyan muhteşem bir kaynağa dönüştü: Gazze’deki aziz direniş, sadece Gazzelilerin, sadece Müslümanların değil, aynı zamanda bütün insanlığın izzetini ve haysiyetini koruyan yegâne kaynağın sadece İslâm olduğunu bütün dünya âleme ispat etti.
Gazze’nin çoluklarının destansı direnişi, ölüme düğüne koşarcasına koşmaları, şehadet şerbetini içmek için birbirleriyle adeta yarışmaları, Gazzelilerin asil ve vakur çok yüksek insanlık değerlerine sahip kişiler olduğunu gösterdi bütün dünyaya.
Düşünsenize: Çocuklarınız katlediliyor, siz hem ölüme güle oynaya gidiyorsunuz. Gazze cehenneme çevriliyor ama Gazze’de bir tane bile hırsızlık olayı, yağmalama olayı yaşanmıyor! Aksine, inanılmaz bir kardeşlik ruhu, paylaşma ruhu, dayanışma ruhu yeşeriyor, yeşertiliyor Gazze’de. Gazze’de insanlar sanki cehennemi değil de cenneti yaşıyorlar! Ya da daha güzel bir ifadeyle: Gazze’nin güzel Müslümanları cehennemin ortasında cenneti inşa ediyorlar: İşte bu emperyalistlerin, aşağılık İsrail haydutlarının çılgına dönmesine yetiyor!
Gazze, Müslümanların insanlığın yüz akı olduğunu gözler önüne serdi.
Gazze direnişin ve dirilişin kaynağı, varoluşun imkânı olduğunu ispatladı.
GAZZE, İNSANLIĞIN HEM KALBİ HEM DE RUHU OLDU
Gazze insanlığın hem kalbi hem de ruhu oldu. İnsanlığı hem kendine getirdi bir kalbi olduğunu göstererek hem de kendinden geçirdi diriltici bir ruh üfleyerek…
Gazze’nin sesi ve nefesi bütün bombalardan, silahlardan daha gür ve daha güçlü.
Gazze’nin sesi, insanlığı silkeleyip kendine getiren kalbi.
Gazze’nin nefesi, insanlığı kendinden geçirerek kendine eriştiren diriltici ruhu.
Gazze insanlığa bir kalbi ve bir ruhu olduğunu hatırlattı.
Dahası Gazze, kalpsiz dünyanın kalbi, ruhsuz dünyanın ruhu oldu.
.Yahudi sorunu: Dünyayı cehenneme çeviren azman Yahudi Leviathan’ı durdurulmadan dünya gün yüzü göremeyecek!
Yusuf Kaplan
4/12/2023 Pazartesi
Gazze direnişi, Filistin’in aziz direnişi, İsrailli haydutları da, Batılı kölelerini de çılgına çevirdi. Özelde İsrail’in genelde küresel kapitalist sisteme çeki düzen veren Yahudi gücünün nasıl vahşî bir canavar olduğunu ispat etti.
Dahası Gazze’de yaşanan soykırım, naklen yayınla katledilen masum insanların kanı, Batı uygarlığının Yahudi gücüne nasıl boyun eğdiğini bütün dünyanın gözü önünde gözler önüne serdi.
DÜNYA, YAHUDİLERİN ESERİ VE YAHUDİLERİN ESİRİ
Şu cümleyi çok rahat kurabilecek durumdayız artık: Modern dünya Yahudilerin eseri, modern dünya Yahudilerin esiri.
Bütün Batı dünyasının demokrat (!) yönetimleri İsrail’in katliamlarına alkış tutuyor, halkları ise sokakları dolduruyor, yönetimlerini protesto ediyor!
Dünyayı aptallaştırıyorlar: Dünyanın Yahudiler tarafından aptallaştırıldığı her yerde görüldü bütün çıplaklığıyla. ABD Başkanı Biden, ciddi sağlık sorunları yaşamasına rağmen Gazze’deki katliamlar ürpertici bir şekilde sürerken adamlar Biden’ı sürükleye sürükleye Tel Aviv’e getirdiler ve Netanyahu katilinin önünde diz çöktürdüler!
Koskoca Almanya, Yahudilerin kölesi gibi hareket ediyor!
Görüldüğü gibi, dünyanın katmerli bir Yahudi sorunu var.
Yahudilerin önce dünyanın ekonomisine hâkim olmaları, sonra da bu ekonomik gücü silaha dönüştürüp bir kaç küresel kartel elinde toplanan bu Yahudi gücüne bütün dünyayı boyun eğdirmeleri bunun bir göstergesi.
Bill Gates bunlardan biridir. Facebook’un sahibi Zuckerberg bunlardan biridir.
Hollywood’un, Silikon Vadisi’nin bütün diğer ağababaları Yahudidir ve Yahudi olmayanları köle gibi kullanırlar. Özellikle de Hindistan’ın zeki çocuklarını, (Yahudilerin teknolojik oyuncaklarını iyi oynatan ama zamanla kendileri oynayan, oynatılan kuklalara dönüşen yeteneklerini) tepe tepe kullanmaktan çekinmezler.
DÜNYANIN BİR YAHUDİ SORUNU VAR!
Yahudi sorunu, temelde, Yahudilerin gücü kutsamaları ve gücü ele geçirince de o güçle bütün insanlığa kan kusturmalarıdır. Bütün insanlığı önlerinde diz çöktürecek kadar bu maddî gücü silah gücüne tahvil ermeleri ve en ileri teknolojik silahları geliştirecek ve bu silahları gözlerini kırpmadan masumların üzerine yağmur gibi yağdıracak kadar vahşîleşmeleri!
Herhalde büyük düşünür Heidegger, teknoloji’yi “vahşî canavar” olarak tanımlarken teknolojinin bu kontrolden çıkabilecek -neredeyse “sınırsız”- gücünü iyi biliyordu.
Birinci Dünya Savaşı’nda Amerikan silah endüstrisinin Yahudilerin kontrolündeki uçakları kullanılmış, insanları kitleler hâlinde katleden silahların ilk kez kullanıldığı bu savaşta savaş silahlarının ne kadar ürpertici özellikler kazanabileceği görülmüştü.
Birinci Dünya Savaşı’na, Amerika, kitleler üzerine bomba yağdırarak kitlesel katliam yapan silahlarını denemek için girmiş ve savaşın seyrini değiştirmişti. İşte Yahudi gücü, bu savaşta kesin zaferini ilan ederek Amerika’yı içeriden ele geçirdi.
YAHUDİ LEVIATHAN’I: KÜRESEL YAHUDİ HEGEMONYASI
İkinci Dünya Savaşı, Yahudilerin hem Amerika’nın bütün kurumlarını ele geçirmelerine ve tarihteki en büyük Yahudi devletinin, (ABD’nin) tohumlarını ekmelerine hem de dünyayı kukla gibi kullanmalarına zemin hazırlayan bütün ekonomik ve siyasî kurumları inşa etmelerine ve yeni bir dünya düzeni kurmalarına yol açan, bu gerekçelerle çıkartılan bir savaştı: Sonuçta, hem yüzyıl önceki Yahudi soykırımı, ürpertici bir propaganda ve beyin yıkama endüstrine dönüştürülmüştü hem de Yahudi gücüne boyun etmeyenleri boyun eğdiren yeni bir engizisyon mahkemesine!
Gelinen noktada Yahudi gücü, dünya ekonomisini kontrol eden bir kaç devâsâ kartelle, dünyanın küresel kurumlarına hükmeden, keyfine göre çeki düzen veren kontrolsüz bir güce dönüştü: Dünyayı sosyal darwinizm’in hâkim olduğu, kendi gücüne boyun eğenlere yaşama hakkı tanınan, kendi gücüne boyun eğmeyenlere yaşama hakkı tanınmayan, bunun da en önde gelen (başta 100 yaşına merdiven dayayan dünyanın yaşayan en büyük düşünürü Habermas ve yanısıra Hariri gibi çok popüler kişiler olmak üzere) savunulabildiği tastamam orman kanunlarıyla hükmedilen bir Yahudi Leviathan’ının, zorba, mutlak devlet anlayışının sözkonusu olduğu vahşî bir canavarın insafına terketti.
İkinci Dünya Savaşı, Yahudilerin kontrolünde bir dünya düzeninin kurulduğu bir savaştı. Soykırım endüstrisinin sözünü ettiğim iki kolu üzerine bina edilmiş Leviathan’ı / “canavar”I andıran bir dünya düzeni dayatılmıştı dünyaya.
Bütün kurumları, Yahudi gücü Leviathan’ın keyfine göre kullandığı, örneğin BM’nin beş daimî üyesini Yahudilerin çıkarlarını koruyan bir sopaya dönüştürerek tepe tepe kullandığı bir zorbalık düzeni inşa edecek şekilde geliştirmişti. Birleşmiş Milletler’de İsrail’deki Yahudiler aleyhine alınan hiçbir kınama kararına uyulmamış ve bu kararlara uyulmasını sağlayacak tedbirler alınmamıştı.
Dünya düzeni Yahudi Leviathanı’nın mutlak hâkimiyetini ilan ettiği bir zorbalık düzeniydi. Küresel tiranlıktı.
Dünya, gelinen noktada, azmanlaşan, ruhsuzlaşan Yahudi Gücü Leviathan’ın insafına terkedilmiş durumda!
Dünyayı cehenneme çeviren Yahudi sorunu çözülmeden, dünya günyüzü göremeyecek!
Vesselâm.
.Gazze’nin şifreleri: Masumiyet ve mahzuniyet ilkeleri
Yusuf Kaplan
3/12/2023 Pazar
Çocukları öldürüyorlar! Bebekleri! Henüz annesinden doğmamış yavruları annelerinin karnında!
Musa olmasın diye, belki aralarından biri Musa olur diye bütün çocukları katlediyorlar!
Anneleri öldürüyorlar! Musalar doğuracak annelerini Filistinli çocukların.
Kızlarını öldürüyorlar! Anne olmasın, Musalar doğuracak anneler kalmasın diye kız çocuklarını öldürüyorlar!
Erkek çocukları öldürüyorlar Filistin’de!
Zulme direnecek, karanlığı yok edecek, örgütlü kötülüğü ve kötücül ruhları yeryüzünden kaldıracak direniş erleri, diriliş erleri, varoluş erleri kalmasın, direniş, diriliş ve varoluş erleri birer Musa olmasın diye erkek çocuklarını öldürüyorlar Gazze’nin!
Öldürülen çocuklar mı?
Her biri Musa olacak umut ışıkları, direniş, diriliş ve varoluş çiçekleri mi sadece?
Elbette ki, hayır!
Bebekler umut ışığıdır insanlığın.
Çocuklar umut kıvılcımı.
Anneler güneşi. Sarıp sarmalayarak içini ısıtan, kol kanat gererek dışını ısıtan diriltici güneşi.
Babalar ay’ı: Zifirî karanlıkta yeryüzünü aydınlatan, karanlığa ışık tutan ilâhî feneri insanlığın.
İsrail’deki kötücül ruhlar, kötülük saçıyorlar dünyaya.
Adalet değil.
Hak, hukuk, hakkaniyet değil.
Cennet hiç değil.
Cehennem saçıyorlar insanlığın üzerine!
Cehennem ateşi!
Ama bilmiyorlar ki!
Kötülük aslâ payidar olmaz!
Mazlumun âhı aslâ yerde kalmaz!
İlâhî gazap aslâ masumiyeti yok edene merhamet etmez!
Masumiyet, bizim biz olarak, insan olarak, her birimizde birer Musa tohumu şifrelenen insanlar olarak yaşamamızı sağlayan ilâhî kaynağın yaratılışa sunduğu merhamet eli, rahmet nefesidir.
Masumiyet, hayatın hakikatle buluştuğu yerdir: İnsanın cennetten iz taşıdığı diriltici ilâhi ses ve varedici nebevî nefestir.
Masumiyet insanlığı ayakta tutan, varlığın varlığını korumasına imkân tanıyan gizli el’idir Rabbimizin.
İnsanlık masumiyetini koruyabildiği ölçüde insandır, insan kalabilir ve insanlığını koruyabilir.
Masumiyet, terra incognita’dır, yani keşfedilmemiş kıtasıdır keşfedilmeyi bekleyen hakikatin.
Masumiyet ile mahzuniyet ikiz kardeşidir hakikatin.
Masumi-yetini yitiren insan haysiyetini ve asliyetini de yitirir; mahzuniyetini yitiren de ruhunu ve kalbini.
Masumiyet kalpte yaşar. Mahzuniyet kalple.
Hüzün, kalbi olduğunu hatırlatır insana.
Masumiyetin insanda tezahür eden özelliği “ismet”, insanın arı duru su katılmamış “günahsızlık” hâlidir. Günahın değmediği, değemediği bir kemâl noktası, nebevî ufuk.
Çocuklarla peygamberler aynı kaynakta içerler kana kana: Hakikatten süt emerler doyasıya... Sınırları aşarlar, ötelere, ötelerin ötesine kulaç atarlar durmamacasına…
Kur’ân kaynaktır. Süneet-i Seniyye ırmak…
Kur’ân hakikatin ses’idir, Efendimiz (sav) nefesi: Nefes olmayınca ses hayatlaşamaz.
Çocuklar Kur’ân’ın kaynağından süt emerler: Hakikatin deşifre edilmesi gereken âyetleridir çocuklar.
Sesin hayatlaşması için nefes’e ihtiyacı vardır: İşte o nefes, peygamberlerdir, peygamberlerin nefesi: Hak Telâlâ ile doğrudan irtibat kuran ve gürül gürül akarak insanlığı, varlığı sulayan hakikat ırmağı…
Çocukların sesi, ilâhî kaynaktan beslenir tıpkı peygamberler gibi. İlâhî kaynağın, diriltici, varedici sesiyle ruh aşısı yaparlar: Çocuklardaki masumiyet, yetişkinlerin, insanlığın güven kaynağıdır. İnsanlar çocuklardaki saflığa, su katılmamışlığa bakarak akarlar hayata sessizce, huzur bulurlar çocuklara baktıkça.
Çocuklar büyüklere ne yapmaları gerektiğini söyleyen birer terra incognita’dır: Hayatı insanca yaşamayı mümkün kılan bütün özellikler çocuklara ihsan edilmiştir: Merhamet, letafet, atan kalp, akan ve insanları dirilten, kendine getiren ruh…
Bütün bunlar uğruna ve bunlarla yaşanır hayat insanca.
Mahzuniyetini yitiren insan kalbini, masumiyetini yitiren insan ruhunu yitirir.
Kalpsiz ve ruhsuz hayat yaşanmaz.
Cehennemdir.
Vesselâm
.Henry Kissinger: Kapitalist küresel sistemin “tilki”si!
Yusuf Kaplan
1/12/2023 Cuma
Henry Kissinger öldü.
Postkolonyal dönemde dünyadaki mazlumların kanları ve gözyaşları üzerine kurulan kapitalist düzenin ağababala-rındandı.
Latin Amerika’da, Afrika’da, Asya’da pek çok darbenin planlayıcısı, katliamın kurgulayıcısı, Çin’in kapitalizme (Yahudilerin ele geçirdiği küresel düzene) diz çöktürülmesinin mimarıydı.
ABD’nin ilk Yahudi dışişleri bakanıydı. Amerika’nın dünya üzerinde bu kadar güçlü hegemonya kurmasının sırrını şöyle açıklıyordu: “Biz içimizdeki hainleri temizleriz. Dışımızdaki hainleri ise kullanılışlı elemanlarımız olarak iyi besleriz.”
Dünyayı kana bulayan bir adamın hesabı çok ağır olacak adl-i ilâhide!
Kissinger’la ilgili kurduğum bu cümleler bile onun ne tür bir kişilik olduğunu ele vermeye yeter.
Kissinger, Churchill’in daha akademik versiyonuydu. Ama Kissinger’ın akademisyenliği operasyon adamlığının yanında çok zayıf kalır.
Kissinger, hem İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra kurulan Soğuk Savaş’ın, hem de daha çok da Soğuk Savaş sonrası küresel Amerikan düzeninin en önde gelen mimarlarındandı. Hedefi, Amerika’da semiren ve Amerika’yı ele geçiren Yahudi gücünün küre ölçeğinde mutlak hegemonya kurmasını sağlamaktı. Ki, Kissinger bu hedefine ulaşmayı başarmıştı.
Kapitalizmi İngilizler kurdular, Sanayi Devrimi’ni İngilizler yaptılar ama kapitalist sistemi küresel ölçekte tartışmasız ve rakipsiz tek ekonomik ve ekonomi-politik sistem katına yükseltenler Yahudiler oldu. Yahudilerin kontrolündeki küresel sistemin bütün rakiplerini acımasız bir şekilde ezmesi, başka medeniyetlerin kendi iktisadî sistemlerini yaşatma imkânlarını yok etmesi ve oradan belki de tarih boyunca en güçlü Yahudi devleti olan Amerika’nın dünya üzerinde büyük bir hegemonya kurması Kissinger gibi diplomat ve akademisyen kılıklı operasyon adamlarının eseridir.
Yahudiler, dünya üzerindeki küresel hegemonyalarını Kissinger gibi diplomat ve akademisyen kılıklı operasyon adamlarına borçludur. Kissinger’ın en önemli kabiliyeti, şeytan kılıklı bir operasyon adamı olmasıydı: Nixon gibi zayıf bir başkan döneminde Amerikan dışişlerine yön veren, Amerikan dışişlerinin dünyaya yön vermesinin temellerini döşeyen kurtlar kanununun kitabını yazmış bir “tilki”ydi. Kendisi bu tür ifadeleri metafor olarak çok seven ve çokça da kullanan bir kişiydi.
Amerikan Yahudi kapitalizminin bütün rakiplerini dize getirmesinin en başta gelen mimar-larındandı: Doğu Bloku’nunun (Komünist Dünya’nın) çökertilmesinde kilit rol oynamıştı: Avrupa’nın Yahudi gücü Amerika’nın önünde diz çökmesinin de mimarlarındandı. Özellikle Almanya öylesine Yahudi gücünün dizlerine kapanmış olmalı ki, Gazze’deki Yahudilerin işlendikleri soykırım ve savaş suçlarına rağmen Almanya İsrail’in yanında olduğunu ilan eden ilk Yahudi kölesi Avrupa ülkesi olduğunu ispat etmekte gecikmedi.
Dahası Japonya, Hindistan ve Çin’i de dize getiren, kapitalist Yahudi gücüne boyun eğdiren “tilki” yine Kissinger’dı. Çin’in kapitalizme geçişinde Çinli Komünist lider Deng ile yaptığı görüşmeler belirleyici bir dönüm noktası olmuştu: Çin’in Amerikan Yahudi gücünün yörüngesine girdirilmesi, kapitalizmin sosyalizmi yutması, liberal kapitalizmden otokrat kapitalizme geçişi Yahudilerin kontrolündeki küresel sistemin nihâî zaferi oldu.
Kissinger’ın Türkiye’de de uzantıları ve müritleri az değildi: Bülent Ecevit de, Süleyman Demirel de Kissinger’ın uzaktan kumanda ettiği ve Türkiye’nin yarım asrına damgasını vuran iki önemli siyasetçiydi. Aynı şekilde Kasım Gülek ve FETÖ’nün lideri de Kissinger’ın gölgesinde nefes alıp veren, oyun içinde oyun çeviren adamlardı.
Türkiye’deki akademik çevrelerde Kissinger muhipleri çok fazla! Dış politikada Amerikan bağımlısı tipleri bunlar!
Bu adam dünyayı kana buladı ve cehenneme çevirdi gitti. Cehennemdeki yerini bu dünyada garantiledi. Vesselâm.
.Büyük Balkan Seyahati-6: Aziz Üsküp’ün kimliğini koruma mücadelesi!
Yusuf Kaplan
27/11/2023 Pazartesi
Aziz İstanbul›un ruh ikizi, iz düşümü, yansıması Aziz Üsküp şehrindeyiz. Şehri tam ortadan ikiye bölen Taş Köprü’nün etrafını kuşatan heykellerle kıran kırana boğuşuyoruz adeta. Meydana hâkim olan heykeller meydanı öylesine çirkinleştirmişler ve öylesine sinir bozucu bir savaş alanına çevirmişler ki, kendimizi bir an savaş alanında gibi hissetmekten alıkoyamıyoruz.
Üsküp’ün kimlik savaşını Bingöl’den Seyfullah Yiğit kardeşimizin kaleminden okumaya devam ediyoruz…
***
Taş Köprünün üzerinde duruyorum. Arkamda Büyük İskender’in heykeli. Sağımda modern bir köprü. Sol tarafımda da heykellerle donatılmış modern bir köprü.
Köprünün doğu kısmında ise, Osmanlı’dan kalan tarihî yapıların silüetini örtmek için sağlı ve sollu ilgisiz yapılar…
Hiç savaşmamış Kuzey Makedonya Devletine ait bir savaş müzesi...
Köprünün hemen bitiminde, Müslüman tarafında, Büyük İskender’in annesi Olimpia ve İskender’in babası II. Flip.
Hayaletler üzerinden hayalî bir kimlik ve “ulus” icadı çabası bu. Zoraki bir çaba, bütün ulus devlet icadı projelerinde gözlendiği üzere..
Yusuf Hoca, boşuna şizofreni dememişti. Bu tablo başka neyle ifade edilebilir ki!
İnanın, Taş Köprü’yü geçip Müslüman tarafına gelince çok rahatladım. Üzerimdeki o kasvetli ruh hâli bir anda yok olup gitti.
Her şeyin başı inançtır. İnşa ettiğiniz yapılar, inancınızdan izler taşır ister istemez. İslâm, fıtrat merkezli tahrip olmamış tek dindir bu yeryüzünde. Dolayısıyla İslâmî ilkelere göre inşa edilen şehirler, geçekten insanlara nefes oluyor. Sadece Müslümanlara değil, inanmayan insanlar bile bu ferahlığı görebiliyorlar. Sade, derinlikli ve ruh dolu güzel, şiir gibi şehirler inşa edebilmemiz için yeniden, hakîkî anlamda mü’min olmamız gerekiyor.
Hakîkî mü’minlerin yüzyıllar önce Aziz Üsküp’te Varna nehri üzerinde inşa ettikleri Taş Köprü, tek başına meydan okuyor etrafındaki bütün o çirkin yapılara…
Şunu çok rahatlıkla söyleyebiliriz: Taş Köprü, el-muzaffer daima… Çünkü dayanak noktası çok sağlam. En nihayetinde şunu da eklemek istiyorum. Varna Nehri’nin her iki tarafına baktım uzun uzun... Bütün o eserler arasında yine ben buradayım diyen eser, Taş Köprü’ydü sadece. Ustam haklıydı. Meydan’da kültürler üzerinden bir meydan savaşı vardı. Ancak savaşın galibi hiç tartışmasız İslâm Medeniyetini temsil eden Taş Köprü’ydü.
Tarihî Üsküp Çarşısı’ndaydık yine. Akşam yemek yediğimiz şiir gibi kıvrıla kıvrıla açılan sokaklarda... Mihmandarımız Süleyman kardeş bir şeyler anlattı. O esnada müdahil olamadım. Ama burada değinmek istiyorum. Geceleri, Makedonlarla Taş Köprü üzerinde karşılaşırız. Onlar bizim yemeklerimizi, nargilemizi çok severler. Bunun için gelirler. Bizimkiler de karşı tarafın eğlence yerlerini tercih ederler. Bunu duyunca başımdan aşağı kaynar sular dökülmüş gibi oldum.
Bu korkunç bir tablo. Müslümanların lehine bir durum değil! İslâmî hassasiyetin zayıfladığını gösteren bir şey. Tabi ki karşılıklı etkileşim olacak ancak inançlarımızdan ve değerlerimizden taviz vermeden olmalı bu etkileşimler. Umarım mihmandarımızın anlattığı durum, çok az kişi için geçerlidir. Yoksa zaten azınlıkta olan Balkan Müslümanları, farkına bile varmadan kendi elleriyle kendilerini yok ederler maazallah! Seyahat boyunca beni en çok müteessir eden şey bu oldu.
Müslüman şehirde sokaklar kıvrımlıdır, sürprizlere açıktır. İnsan aslında bu sokaklarda kendisini keşfediyor sokakları keşfederken. Bir mükâşefe yolculuğu içindir kıvrımlı sokaklar. Şehir, insandan; insan şehirden izler taşır Müslüman şehrin sokaklarında. Yusuf Hocamın bu açıklamaları bittikten sonra bir sürprizle karşılaştık. Ekmeğin içinde ekmek yiyoruz esprisini üniversitede arkadaşlarla çok yapardık. Meğer gerçekmiş Üsküp’ün Müslüman şehrinin sokaklarında. Mihmandarımız, grubumuzda henüz çocuk yaşlarda olan Salih (yanlış hatırlamıyorsam) kardeşi tembihleyerek börekçiye gönderdi: Şu karşıdaki amcaya git, beni Süleyman abi gönderdi de ve ekmek arası simit iste. Hakikaten birkaç dakika sonra Salih kardeş elinde sandviç ekmeği gibi yarılmış poğaça ve poğaça içinde bir dilim su böreğiyle çıkageldi. Ekmek arası simit diyorlarmış buna. Ücret falan isteyen de olmadı. Süleyman’ı tanıyorlar zaten. İşte ruh dolu Müslüman şehir bu.
Üsküp, İpekyolu ticareti üzerinde yer aldığından kervanlar için konaklama yerleri, hanlar inşa edilmiş Osmanlı döneminde. Tarihi Üsküp Çarşısı içinde yer alan Osmanlı Hanı, şimdilerde tarihteki heybetli görünümünden uzak, bakımsız halde duruyor.
Buradan yetkililere seslenmiş olalım. Osmanlı Hanı, restore edilmeyi bekleyen bir garip yapı şu an için. Daha kötüsü de var. Gündüzleri Kur’an Kursu olarak kullanılan han, hafta sonları gece kulübü olarak kullanılıyor. Makedon yetkililere baskı kurulmalı. Kurs dışında başka bir amaç için kullanılacaksa bir kültür evi olarak kullanılmalı.
Bu olay da beni çokça müteessir eden olaylardan biriydi.
Üsküp’te yer alan Matka Koyu’nda, Mutlak Varlığın, kâinatı ne kadar muazzam yarattığını görüp şahitlik ettikten sonra Kalkendelen şehrine ikindi namazını eda etmek için geçtik. Kalkandelen şehrindeki Alaca Camiinde ikindi namazını eda ettik. Bektaşi etkisi olmasına rağmen camii içinde dört halife adı da vardı. Akide korunmuş, burası önemli. Buradan doğruca Ohri’ye geçmek için yola çıktık. Makedonya hakkında mihmandarımızdan çok önemli bilgiler aldık yol boyunca. Oradan devam edeceğiz nasip olursa inşallah…
.Büyük Balkan Seyahati-5: Üsküp Meydanı’nda heykeller üzerinden medeniyetler savaşı!
Yusuf Kaplan
26/11/2023 Pazar
Balkan seyahatimizin hüzün yüklü Aziz Üsküp ayağındayız: Heykeller üzerinden kültürler savaşı veya medeniyetler çatışması yaşanan Aziz Üsküp’ün tecavüze uğramış meydanında. Seyfullah Yiğit kardeşimin sürgit olgunlaşan kalemiyle seyahate sizleri de dâhil ediyoruz… Buyurunuz efendim…
***
Üsküp Meydanı’na adeta bir daire çizerek ulaşıyoruz. Sultan II. Murat Döneminde başlayıp Fatih Sultan Mehmet döneminde tamamlanan Taş Köprü’nün Müslüman/doğu tarafından otobüsle modern/Hristiyan tarafa geçiyoruz. Epey bir yürüdükten sonra Taş Köprüyle ayrılan modern-geleneksel sınırın batı tarafındaki meydana geldik. Meydana varmadan önce bir binanın üzerindeki afiş Yusuf Hocamızın dikkatini çekiyor. “Free Ukraine” afişini görüyoruz. Bu afişin yanında en az bu afiş kadar yer olduğu halde “Free Palestine” afişini göremedik, maalesef. Görseydik, evet diyebilirdik. Bu adamlar hak-hukuk yanlısı diye düşünürdük ama nerede o hakkaniyet.
Batı zihniyeti ve ardılları sadece kendileri için özgürlük, eşitlik ve hukuk çığırtkanlığı yaparlar, başkaları onların umurunda değildir. İşte bu yüzden dünyayı cehenneme çevirdiler iki asırlık dünya hegemonyası kurdukları süreçte. Oysa İslâm medeniyeti, herkes için adalet ilkesiyle hareket eder. Varna nehri üzerine inşa edilmiş Taş Köprü ve köprünün doğusunda kalan Tarihi Üsküp Çarşısı, İslâm medeniyetinin ne denli kuşatıcı, kucaklayıcı ve nefes veren bir medeniyet olduğunu göstermeye yeterlidir. Köprünün batı kısmındaki ruhsuz yapılar… heykeller… ise batı medeniyetinin nasıl ruhsuz, şiddet yüklü, narsist bir uygarlık olduğunu resmediyor.
Büyük İskender’in, “küçük heykelinin” önündeyiz. Üsküp meydanının batı tarafındayız yani. Meydandaki absürtlükler, neredeyse bağırarak şunu söylüyor adeta: Bizler “şizofreniz.” Bu kadar görgüsüzlük olur ancak, demekten insan kendini alamıyor. Heykellerin babası Büyük İskender heykeline gelinceye kadar yolun sağ ve solunda onlarca heykel gördük. Bunların neredeyse tamamı eşkıya! Osmanlıya başkaldırmış, soygunculuk yapmış haydutlar. Adamlar, haydutlar üzerinden bir tarihi bilinç oluşturmaya çalışıyorlar. Ulus devlet inşası süreci böyle bir şey zaten. Yalanlar üzerinden yeni bir kimlik inşa etme çabasıdır ulus devlet inşası. Bu meydanda heykeller üzerinden çevrilen tiyatro da bunu gösteriyor.
Birkaç dakika heykellere baktıktan sonra, Ustam Yusuf Hoca, karanlığın içindeki ışığı görüp coştu yine, hem de ne coşuş… oysa henüz, az ötemizde akan coşkun Varna Nehrini görmemiştik. Belli ki coşkun akan Varna Nehri, asırlar öncesinden Fatih Sultan Mehmet’ten aldığı aşkın ruh halini, göndermişti kadim mirasımızı hakkıyla sahiplenen Yusuf Hoca’ya. Ustam hakikaten kabına sığmaz bir hale bürünmüştü. Savaş meydanında kılıç sallayan bir cengâver misali cümleler kuruyordu modern dünyanın ruhsuzluklarına karşı. Sağa, sola, arkasına dönüp bakıyor, keskin kavrayışlarını bir anda harmanlayıp sunuyordu bizlere… Sadece bizlere mi? Hayır. Bütün o meydana ve o meydanın “ruhunu” oluşturan bütün ruhsuzlara…
Ustamın konuşmasını kendimce ifade edeyim: Büyük İskender, büyük adam. Ama aynı zamanda zalim. Dünyevi birtakım başarıları olması, onu her bakımdan büyük yapmaz. Doğu ve batı dünyasını sentezleyip yeni bir medeniyet ortaya çıkarmıştır, doğru. Ancak hak ve hukuk ilkesiyle hareket etmemiştir. Dolayısıyla zalimdir. Burada Tito’ya da değinmek istiyorum. Yugoslavya’yı bir arada tutması, Üsküplüler için Matka Kanyonunu yapması, konutlar inşa etmesi, Ohri’nin incisini dünya pazarına tanıtması gibi başarılar Tito’nun zalim olduğu gerçeğini değiştirmez. Çünkü bu adamlar ahlâkî ilkelerden yoksun adamlardır. Müslümanların ölçüsü, İslâm’dır. İslâm terazisine göre adil ve iyiyse, o adam adil ve iyidir deriz. Bir zalimden kurtulmak için başka bir zalime mahkûm olamaz, olmamalı Müslümanlar. Zalimlere olan muhabbet özellikle günümüz dünyasında çok yaygın olduğu için değinmek istedim. Kalplerimize dikkat etmek zorundayız. Zalimlere muhabbet besleyemeyiz!
Burada, bu meydanda, bir kültürler savaşı, bir medeniyetler savaşı var. İki asırdır tarihi onlar, batılılar yapıyor ancak bizler de teslim bayrağı çekmedik. Nal toplamıyoruz yani. Bakın, heykelin sağında kumar oynatılan bir gece kulübü. Tam çaprazında ise, Halkbank, Yunus Emre Enstitüsü, Maarif Vakfı, bize ait Balkan Üniversitesi. Hem aklımız, hem kalbimiz hem de ruhumuzun sembolleri bunlar. Hakikaten bunu kim düşünmüşse çok güzel düşünmüş. İnceden inceye mesaj veriyoruz heykeller meydanından batı dünyasına. Biz ölmedik. Geliyoruz... Kendimizi toparlayacağız ve yeniden geleceğiz. Bu öksüz yapılara, mazlum Müslümanlara ve bütün mazlumlara hakkıyla sahip çıkmak için GELECEĞİZ DAHA GÜÇLÜ BİR ŞEKİLDE. Ve biz geldiğimizde ONLAR GİDECEKLER!
Vesselâm.
.Büyük Balkan Seyahati-4: Aziz Üsküp’te leziz bir sabah namazı
Yusuf Kaplan
24/11/2023 Cuma
Balkanlar seyahatimizi MTO’nun demirbaşlarından Seyfullah Yiğit kardeşimizin kaleminden okumaya devam ediyoruz. Bir gün patlamaya hazır bombayı andıran Balkanlarda dolaşırken de Filistin’de, Gazze’de dolaşıyor gibi hissediyoruz kendimizi, kaçınılmaz olarak…
***
Yine yollardayız... Yahya Kemal Beyatlı’nın memleketi Aziz Üsküp’e gidiyoruz. Balkan seyahatimiz çok yoğun geçiyor. İki gün üst üste bir yerde kalamıyoruz. İşte programımız, bu kadar yoğun, hareketli ve de bereketli. Seyahatimizin her anlamda sühûletli ve verimli geçmesinin en önemli unsuru, Yusuf Kaplan hocamız. Okuyucuya malum olanı burada da ifade etmiş olalım.
Bu arada bize mihmandarlık yapan Süleyman Halit kardeşimizin memleketi de Üsküp. Ailesiyle Üsküp’te ikamet ediyor. Dedesi Ataullah Efendi’nin önceki yazılarımızda bahsettiğim fetvası olmasa acaba şimdi nerede ikamet ediyor olurlardı diye de merak etmiyor değilim!
YAHYA KEMAL BEYATLI’NIN MEMLEKETİ AZİZ ÜSKÜP’TEYİZ
Üsküp’e yatsı namazı sonrası vardık. Eşyalarımızı, tarihî Üsküp’te, Müslümanların yaşadıkları yerde çok güzel bir hotele bıraktıktan sonra arastaya/çarşıya geçiyoruz. Çarşı, Müslüman Şehir’in en güzel ve leziz örneklerinden biri.
Süleyman kardeşle Üsküp çarşısında dolaşırken kendimi memleketimde gibi hissettim. Gelen giden selam veriyor. Sarılmalar… muhabbetler… bu samimi ortam, kendimizi daha rahat hissetmemize vesile oldu. Süleyman kesinlikle haklıydı: “Kendimi, bir tura rehber olmuşum gibi hissetmekten ziyade ailemle seyahate çıkmış gibi hissediyorum” demekte çok haklıydı mihmandarımız. Çünkü biz de tura katılan güzel insanların hepsi de böyle hissediyorduk.
İşte bu dedi. Müslüman şehir bu. Bir, iki, üç, dört, beş… bütün sokaklar bir meydana çıkıyor. Her yerde böyle. Bu çok güzel bir şey diyerek yine ruhlu ve coşkulu bir katkı sundu Ustam Yusuf Hoca.
Ara ara seyahate çıkma gerekçelerimize değiniyorum. Tabii birçok gerekçe var. Bunları yazıların farklı yerlerine serpiştirmeye çalışıyorum. Tekrar soralım: Biz Üsküp’e niye geldik? Bizler… neden seyahat ediyoruz? Bu sokaklarda, bu Müslüman çehrelerde, bu beli bükülmüş yaşlıların kamburlarında, namaz vakitleri dışında kapalı olan camilerde ne arıyoruz? Her geçen gün biraz daha elimizin altından kayıp giden Türkiye’yi/Anadolu’yu arıyoruz. Kendimizi arıyoruz. Buralardaki kendimizi, kendimizdeki buraları arıyoruz.
Şöyle düşünmüyoruz: Yurtdışına çıktık Türkiye’yi arıyoruz. Hayır, hayır öyle değil. Zihnimizde yer edinmiş, uydurulmuş sınırları çöpe atalım. Burada, Üsküp’te de diğer yerlerde de aradığımız şey, kaybettiğimiz RUH. İslâmî ilkelerle dört beş asır buralara RUH üfleyen o eşsiz Devlet-i Âliyye’nin tecrübesinin izini sürüyoruz… Hepimizde kendine gelen, hepimizi kendine getiren kendimizin…
ELİMİZDE FENER ARIYORUZ DUR DURAK DEMEDEN…
Önümüzde çok güzel bir fener: Yusuf Kaplan… O fenerin kılavuzluğunda dalıyoruz karanlığa mahkûm edilmiş sokaklara… çıkarıyoruz tarihteki güzellikleri şimdiye… ve taşıyacağız bütün güzellikleri Anadolu’ya ve tüm İslâm coğrafyasına inşallah.
Akşam yemeği sonrası istirahate çekildim. Güne dinç bir şekilde başladım. Sabah namazı için dışarı çıktığımda Mehmet Ünaldı Hocamızı gördüm. Camiye gittim kapalıydı. Ben de caminin kapısının önüne serilen halılarda namaz kılıp geldim dedi.
Ezanı duymadım. Cemaat oluşsun diye biraz geç okuyor olabilirler hocam, dedim. Daha uzak bir camiye doğru yürümeye başladık Mehmet Hoca’yla. Yılın en güzel sabah namazını kılacağım camiye doğru yürüdük…
ÜSKÜP’TE RUH DOLU BİR SABAH NAMAZI…
Hatuncuk Camii, Bursalı hayırsever iş adamları ve Osmangazi Belediyesi tarafından 2008’de restore edilmiş. Tam benim istediğim tarzda bir cami. Küçük, şirin, şiir gibi, ruh dolu ve işlevsel bir cami. Yolun ortasında, Balkanlar’a has o garip ezanı garip bir ruh haliyle dinledik. Ezan bittiğinde camideydik. Camiye girerken arabadan inip camiye gelenleri gördüğümde şöyle yorumladım: Hatuncuk Camii’nin imamı, dertli ve ruhlu bir imam. Böyle olmasaydı arabalı cami cemaati olmazdı! Haklı çıktım. Cami’de en az 45 kişi vardı.
Bu yıl kıldığım en güzel namaz, bu sabah namazıydı. Üsküp’teki bu sabah namazı, iyi ki gelmişim demeye yetecek kadar güzel ve leziz bir namazdı. Sünnetlerimizi eda ettik. Farz olan namaza durduk. İkinci rekâtın kıyamında Kunût Duası yapıldı Filistinli kardeşlerimiz için. Uzunca bir duaydı. Filistinlilere… Müslümanlara… ümmete uzunca bir dua yaptı Hocaefendi. Çok hoşuma gitti. Orada, dua esnasında kendimi çok güçlü hissettim. Bu ümmet dirilecek dedim içimden gür bir sesle. Her şeye rağmen ama her şeye rağmen bu ümmet dirilecek! Başka hiçbir dinde yok böyle bir şey. Her namazda ama her namazda Müslümanlar… birbirlerine dua ediyorlar… bu ümmetin bir parçası olduğum için kendimi çok bahtiyar hissettim… selamı verdik. Tesbîhat… ve sonrasında Hocayla selamlaşma ve Mehmet Hocamla geriye dönüş…
Camiye girdiğimizde her taraf zifiri karanlık. Camiden çıktığımızda ise, şafak sökmüş. Hava, tertemiz ve çok güzel… içimiz huzur dolu. Bayram sabahına kavuşmuş çocuklar gibiydik Mehmet Hocamla. Sabah namazını camide cemaatle kılmışız. Dualar yapmışız. İçimizdeki karanlıklar gitmiş, aydınlıklarla çıkmışız seher vaktine şafak sökümü gibi… Her namaz aslında bizi, iki vakit arasında bilerek ya da bilmeyerek içimize dolan karanlıklardan pirüpak etmek içindir. Her namaz vakti, yeni yeni inkılapların da başlangıcıdır. Bizler… her namazla yenilenen hücrelerimize yeniden şehadet getirtir, yeniden secde ettiririz Mutlak Varlığa… böyle böyle içimizdeki ENE PUTUNUN da bize galebe etmesinin önüne geçeriz. Namaz ne kadar güzel bir ibadettir. Namazla ARINMAK ne büyük bir NİMETTİR. Namazla, maddî-manevî rızıklara gark olmak… müthiş güzellikler… Rabbim! Cümlemiz için daim eylesin inşallah.
Evet, günlerden 14 Kasım Salı. Sabah namazı, kahvaltı ve sonra Üsküp seyahati… iki Üsküp var Üsküp’ün içinde. Modern Üsküp ve geleneksel Üsküp. Bu arada Üsküp “yüz küp” demek. Osmanlı döneminde şehir, yüz küp altınla ihya olduğu için bu isim verilmiş.
Üsküp’ün en yüksek tepesine, Osmanlı mimarisiyle yapılan camiyle mühür vurulmuş. Yavuz Sultan Selim döneminde Mustafa Paşa eliyle. Mustafa Paşa, Yavuz Sultan Selim’in veziri. Caminin adı da Mustafa Paşa Camii. Yusuf Hocamız anlatıyor. Geçen sene bu camide bir hafızlık icazet programına katılmış. Çok güzel geçmiş olmalı ki, anlatırken sanki tekrar yaşamış gibi oldu. Hocamızın da sık sık ifade ettiği gibi, Balkanlar’da iki güç var. Birisi Amerika, diğeri Türkiye. Bunu zaten görüyoruz her yerde. Camiden sonra önünden geçtiğimiz büyükçe bir alan Amerika Konsolosluğuna ait. Tablo net yani!
Şehir meydanına giderken mihmandarımız anlatıyor. Sultan Murat Camii’nin avlusunu taşla döşeyen kişi, Yahya Kemal Beyatlı’nın dedesi. O dönemde şehir yönetimi Beyatlı’nın dedesindeymiş. Tarih kitaplarımız, ecnebinin bize yapmadığını yapmış ve yapmaya devam ediyor maalesef. Kendimizi bilmiyoruz. Balkanlar’ı uzayda falan sanıyoruz. Bize ait izlerden bahsedilmiyor. Bu bilgiyi de ilk defa burada ediniyorum.
Üsküp, bir atlı heykeller şehrine dönüştürülmüş. Üsküp meydanının her tarafında bu çirkinliği görmek mümkün. Yusuf Hoca’nın “şizofreni” ifadesi çok yerinde bir tespit. Bu meydan üzerine çok ciddi okumalar yapacağız bir sonraki yazıda inşallah.
.Büyük Balkan Seyahati-3
Yusuf Kaplan
20/11/2023 Pazartesi
Osmanlı, İslâm’dan çok güzel beslenmiş ve bu güzelliği çok güzel ortaya çıkarmıştır kendine özgü bir şekilde. Sultan Murad’ın türbesinde, bu güzellikleri çok rahat görebiliyorsunuz. Osmanlı, hakikaten incelikli bir medeniyet tecrübesi bize miras olarak bırakmıştır. Yapılan eserlerdeki hassas düşünceler bunu göstermeye yeterli oluyor.
Buradan yola çıkıp, netflix üzerinden şekillenen/yok edilen nesilleri bizler… ayağı yere sağlam basan bu birikim üzerinden inşa edebiliriz. İnanın çocuklarımızın ve bütün insanlığın buna hava gibi su gibi ihtiyacı var!
PRİZREN’İN TERTEMİZ, DİRİLTİCİ RUHU
Önceki yazımızda değindiğim Kosova’nın Prizren şehrindeyiz. Temiz şehir anlamına gelen Pür-i Zerrin’den türeyen bir isim Prizren. Balkanlar’da çok fazla su var. Şehirlerin ortasında akan nehirler çok güzel bir atmosfer oluşturuyor. Prizren’de küçük bir nehir… Üzerinde köprüler… ve köprüden bakınca ilk göze çarpan minareler… işte Müslüman şehir!
Balkanlar’ın her karışında hazin bir hikâye var. Bu şehirde de katliamlar olmuş ancak sayı az olduğu için gündem olmamış. Şu anda da dünyanın her yerinde Müslümanlar zulüm altında. Katliamlar ve baskılar devam ediyor. Gazze’de bile insanlar az öldürüldüğünde kısık sesler çıkıyordu. Şimdi binlerce Müslüman katledilince ancak sesler yükseliyor ama sadece o kadar! Bu nasıl bir vahşet! Zulümleri… katliamları da birer veri olarak görüyor modern dünya! Ruhsuz dünyanın RUHUNUN İSLÂM olduğunu yine RUHSUZ DÜNYA ilan ediyor… inanın gittiğim her şehirde bunu görüyorum. Bütün şehirler sanki kendi lisan-ı mahsusuyla şu HAKİKATİ haykırıyor: İSTİKBAL, İSLÂMINDIR.
PRİŞTİNE’NİN GARİP EZANLARININ ANLAMI
Kosova’da şöyle bir sosyolojik durum oluşmuş: Priştine’ye Batı ve ABD hayranları gönderilir daha çok. Prizren’de ise Müslümanlar yaşar. Buralardaki insanlar bizden daha eski Türkiye’den daha eski Türkçe konuştuğunu söylüyorlar. Haklılar. Bayram Usta, Yusuf Hocaya soruyor. Önceki yazıda bahsetmiştik Bayram Ustadan. Nereden geliyorsunuz? İstanbul. İstanbul 1453’de fethedildi burası ise 1389’da. Dolayısıyla biz sizden eskiyiz diyor Bayram Usta. Aslında buradan bakınca Bayram Usta pek tabii haklı.
Bayram Usta’da ikindi namazını eda ettikten sonra yaptığımız güzel sohbete biraz ara verip, ikindi namazı öncesinde, yine hemen Bayram Ustanın kahvehanesinin karşısında yemek yerken dinlediğimiz GARİP EZAN üzerine birkaç şey yazmak istiyorum. Yusuf Hoca’nın bilhassa dikkatimize sunduğunu belirteyim ‘garip’ ifadesini. Balkanlar’ın hepsinde ezanlar gariptir. İnsanların ruh dünyasını yansıtır okunan ezanlar… haklıydı Yusuf Hoca. Kesinlikle katılıyorum. Makamları böyle olsa bile bizim ezandan hissettiğimiz bu yorumlar yanlış değil çünkü akıp giden hayatın izini sürdüğünüzde bunu görebiliyorsunuz.
Ezanı dinleyin. Şunu göreceksiniz dedi Yusuf Hoca yemek masasında: “Derin bir sessizliğin, bir kimsesizlerin kimsesi arayışı, çağrısı var” okunan ezanda! Müthiş bir tespit. Ezanla ilgili bahis açılmışken Cuma akşamı otobüsle Mostar’dan Saraybosna şehrine giderken otobüste, istek üzerine yaptığım konuşmada ezanla ilgili söylediğim şeyleri de burada yazayım. Şöyle bir açıklama yapayım öncesinde. Bu yazılarda, Ustam Yusuf Kaplan’ın tavsiyesi üzerine film şeridi misali hızlı geçişler var. Ancak gerekli açıklamalar da yapıldığını anlamak zor olmasa gerek. Bunu da belirtmiş olalım.
Evet, Balkanlar’da, garip ve mahzun Balkanlar’da okunan GARİP EZANLAR… MAHZUN EZANLAR… KİMSESİZ EZANLAR… YETİM EZANLAR… DİRAYETLİ EZANLAR… ve her şeye rağmen Müslümanlara NEFES olan EZANLAR… iyi ki varlar, Rabbim! Dindirmesin inşallah! Akşam namazını vaktinde cemaatle harikulade bir camide eda ettikten sonra otobüsümüze geçtik Saraybosna’ya doğru gitmek için. Elimde mikrofon. Konu ezanlara geldi. Neredeyse her vakitte ve farklı şehirler, farklı ülkelere dinlemiştim ezanları… İkindi ezanını Mostar köprüsü üzerinde dinleyerek video kaydı yapmıştım Ustamın tavsiyesiyle. Çok derin hislere gark olmuştum. Yazabilir miyim hepsini? Zannetmiyorum ama yine de denemeye çalışacağım.
Balkanlar’da okunan ezanlar… zor zamanlarda bizim okuduğumuz selâlarımız gibidir! Bizde zor zamanlarda okunur selâlar, ancak Balkanlar’da okunan her ezan aslında bir selâdır! Bir imdat çağrısıdır. Kimsesizlerin yok mu bir kimsesisi çağrısıdır. Evet, ezanlarımızı okuyoruz. Sesimizi duyuyorsunuz ama gördüğünüz üzere bir teşbihte hata olmasın adeta bir alarmmış gibi okuyoruz! Okunan ezanların garip oluşu, insanların GARİPLİĞİNDENDİR! Garipler… mahzunlar… kimsesizler… bütün bunların ruha geçmesi tabiî olarak okunan ezanlara da sirayet edecektir, etmiştir de.
EZANLAR, DİRİLİŞ VE TEYAKKUZ ÇAĞRISI
Balkanlar’ın hikayesini en özlü bir şekilde ne anlatıyor deseler, hiç tereddüt etmeden, okunan ezanlar anlatıyor derim. Balkanlar’da okunan ezanlar, Müslümanlar için bir umut olsa da aynı zamanda bir teyakkuz çağrısıdır da! Biz hâlâ garibiz. Unutmayın! Ezanlarımızın okunduğuna bakıp rehavete kapılmayın. Mostar’ın çıkışındaki taşta, sizler ve gelen tüm misafirler için yazdığımız yazıyı: “Don’t forget 1993” unutmayın. Size yapılan katliamı unutmayın. Srebrenitsa’yı unutmayın. Ezanlar sadece namaz için okunan bir çağrı değildir Balkanlar’da… ezanlar… Boşnakların ve diğer Müslümanların her beş vakitte bir topluca ahitleşmesidir: Ne olursa olsun bizler MÜSLÜMANIZ ve MÜSLÜMAN kalacağız. Çok bedel ödedik ama bakın GARİPTE olsa ezanlarımız okunuyor ve okunmaya da devam edecek çağrısıdır.
Evet, Prizren’deyiz yine. Bayram Usta’nın mekanındayız. Bize rehberlik eden kabiliyetli kardeşimiz Süleyman Halit, çok önemli bir alim ve aynı zamanda kahraman bir hoca olan Ataullah Efendi’nin torunudur. Kendileri Arnavut’tur. Günümüzde Makedonya sınırlarında olan Üsküp’te ikamet ediyorlar. Ataullah Efendi(r.aleyh.) hakikaten tam bir Arnavut’tur. Tito döneminde Meddah medreselerini kuruyor Üsküp’te. Bu kahraman hoca, Balkanlar’ı terk eden halk için şu fetvayı veriyor: Memleketini terk eden dinden çıkar. İstanbul’a henüz gelmiş olanlar bu fetvayı duyunca geri dönüyorlar. Basiretli bir hoca. Müslümanlar bu bölgeleri terk etseler… ezanlar dinecek! Bunu görüyor ve önüme geçiyor. İşte mihmandarımız Süleyman kardeş bu dedenin torunudur. Kendisi de dedesi gibi zeki ve kabiliyetli bir kardeş. Güzel bir tezgahtan çıktığını büyüklere olan hürmetinden görebiliyorsunuz. Hakikaten büyüklerin dizinin dibinde büyümek çok ama çok önemli!
Kosova kendisi kalmak için, Arnavut kalmak için kendi birliklerini kurmuş. Zekeriya mihmandarın dediğine göre asker ve polisin büyük bir çoğunluğu Müslüman. Bölgede Arnavutlar, Müslüman halklara hamilik yapmıştır.
Kosova seyahatimizin sonuna geliyoruz. Geceyi resmi adıyla Kuzey Makedonya’nın başkenti Üsküp’te konaklamak üzere yine yollara çıkıyoruz... Hayat böyle. Ayrılıklarla doludur bu fani dünya…
.Büyük Balkan Seyahati-2
Yusuf Kaplan
19/11/2023 Pazar
Kosova’nın başkenti Piriştine’den devam ediyoruz ‘Büyük Balkan Seyahatimize.’ Bu derinlikli mükâşefe yolculuğunu Seyfullah Yiğit kardeşimizin kaleminden paylaşıyorum.
AYNI YERDE ÜÇ AYRI CAMİ
Dünyanın birbirine en yakın üç camisinin ikincisi, Aresta/çarşı Camisi. Bu cami Ahilik şuuruyla inşa edilmiş. Her yönüyle Müslüman bir nesil inşa eden ahilik sistemi, hayatı, HAYATIN merkezinden; en hareketli yeri, aresta/çarşıdan yola çıkarak, ıslah eder, inşa eder, imar eder, ihya eder… kadim geleneğimizdeki ahilik sistemiyle çarşılarımız…
Üçüncü cami, Yaşar Paşa Camii. Camilerin çok olması aslında problem değildir. Şehrin ruhuna RUH katıyorsa, işlevselse; maddî manevî olarak şehre ve insana güzellik katıyorsa, her 300-500 metrede bir küçük, kubbeli, minareli şirin camiler yapılmalıdır…
Osmanlı, bunun hakkını vermiş. Şehirleri, cami üzerinden, caminin ruhu üzerinden, bu RUHU merkeze alarak inşa etmiş… Modern dünyanın insanları olarak bizler burayı kaçırdık. Şehirlerimiz, kim olduğumuzla ilgili bize çok net bir bilgi veriyor. Ve yine tarihten miras aldığımız bu tarihi camiler, eserler, bir zamanlar kim olduğumuzla ilgili de çok net bilgi veriyor. Kendimize nasıl çeki düzen vermemiz gerektiğiyle ilgili örnekler… elimizin altında!
Türkiye’nin TİKA ve Yunus Emre Enstitüsü gibi kurumlar aracılığıyla yaptığı güzel işler var. Osmanlı kültür mirasının gün ışığına çıkarılması, korunması çok hayatî işler. Üzerimize bundan daha fazlası düşüyor. Ekonomik ilişkiler kurulmalı. Burada da Balkan devletlerini ayağa kaldıracak şekilde ekonomik faaliyetler yürütülmeli. Bunların yanında tabi ki ilim-irfan-hikmet çerçevesinde de köklü ve ruh dolu faaliyetler yürütülmeli. Yusuf Hocamın ifadesiyle; bizler gittiğimiz için onlar geldiler. Bizler geldiğimizde onlar yeniden gitmek zorunda kalacaklar. Clinton’ın heykeli bizim hâlâ buralarda olmamız gerektiği gibi olmadığımızı göstermiyor mu? Bekliyorlar Müslümanlar bizi Balkanlar’da da… çünkü biz, hâlâ Devlet-i Aliye’nin RUHU’nun mirasçıları olarak görülüyoruz hakkını tam olarak veremesek de! Toparlanacağız ve TOPARLAYACAĞIZ Balkanlar’ı ve bütün ÜMMET COĞRAFYASINI biiznillah.
Devlet-i Aliyye demek, komplekssiz bir şekilde bütün medeniyetlerden beslenip güzel bir sentez ortaya koymak demektir. Dolayısıyla TİKA gibi kurumlar aracılığıyla sadece camiler restore edilmemeli. Tito Lisesinin TİKA tarafından restore edilmesi ve oluşturduğu algı, bu icraatların daha fazla olması gerekliliğini de ortaya koymuştur. Süleyman Halit mihmandarımızın bu bilgisi hakikaten önemli. Tito Lisesine her türlü insan gidiyor. Müslüman olmayanlarla Müslüman olanlar arasındaki buzları da eritiyor. Bunun dışında Müslüman ahlakının, adaletinin ve merhametinin ne demek olduğunu da ama her şeye rağmen göstermiş oluyor. Bizler… Müslüman olarak nefret psikolojisiyle hareket edemeyiz. Şurayı yeri gelmişken eklemek lazım. Müslümanların tarih sahnesine çıkması ve tarih yapmasının en önemli unsurlarından biridir nefret psikolojisiyle hareket etmemesi. Adalet ve merhamet psikolojisidir bizleri bütün İNSANLIĞA UMUT eden ilkeler… bu ilkelerimiz üzerinde TİTREMEMİZ her dem elzemdir diyorum.
HAÇ-HİLÂL KAVGASININ SON EVRESİ…
Balkanlar’da bir haç ve hilâl savaşı var mı? Bunu, şu ana kadar gördüğüm en başarılı, ruh doku ve güzel mihmandar, Süleyman rehberimiz de ifade etti. Haç ve hilalin savaşı 17. yüzyılda Avusturya’nın Osmanlıyla Müslüman olan Balkanlar’a müdahil olmasıyla başladı, dedi.
Bizler… adalet, merhamet ve iyilikle hareket etmek zorundayız. Bu işi aslında Aliya çözdü. Biz DÜŞMANA BENZEMEYECEĞİZ çünkü onlar bizim öğretmenimiz değil, dedi. Ama bize yapılanı da unutmayacağız çünkü unutulan şey, tekrarlanır! Doğru tavır bu. İşte özü idrak eden ve yaşatılması gereken Müslümanca duruş bu. Her tarafa haç işareti koyan bir zihniyet, şizofrendir! Burası net. Aslında bu durum, düşmanın karşısında bir acizliktir, haç sembolleri bunu resmediyor. Müslümanlara çok büyük işler düşüyor. Savaşacağız, tabii ki! Cihat edeceğiz, tabii ki! Ancak bütün bir insanlığın İslâm’ın tebliğine ihtiyacı olduğunu ve bizlerin bir Müslüman olarak bu işe vazifedar olduğumuzu da unutmayacağız. Hassas bir denge bu. Aliya gibi bilgeler bu dengeyi kurmaya muvaffak oldular.
Bu bağlamda Süleyman rehberin Belgrad’ta yaşadığı tecrübe önemli: Sırplardan çok fazla Müslüman olan var. Hatta geçen hafta Belgrad’ta Müslüman olmuş bir Sırpla namaz kıldık yan yana ve koskoca Belgrad’ta bir tane cami var ve ezan sadece cami içinde okunuyor… kısıtlamalarla hakikatin yayılması engellenemedi şimdiye kadar bundan sonra da engellenemeyecektir, dedi.
Ne yapsalar boş, biz BİZ olursak geleceğiz gelmemiz gereken her yere… çünkü insanlık büyük bir buhran yaşıyor. Gazze’de, Müslüman kardeşlerimize, mazlumlara soykırım yapanlar ve buna destek olanlar… öte taraftan dünyanın özgür ve vicdanlı halklarının bu soykırıma güçlü bir şekilde DUR demesi, insanlığın FITRATINA DERCEDİLEN HAKİKATİ/İSLÂMI aradığına bir delildir. Bize rağmen hakikat yayılıyorsa, bizler… HAKİKİ MÜMİNLER olsak neler neler olur tahayyül edin…
TÜRBEDAR SANİYE HANIM’IN CİHAD RUHU
Kosova Meydan Muharebesi alanındayız. Murad-ı Hüdavendigâr/Sultan I. Murat döneminde 1389 yılında küffarla yapılan Kosova Meydan Muharebesi’ni Osmanlı Devleti kazanıyor. Ancak bu savaşta Sultan şehit düşüyor, bilindiği üzere. İç organları bu meydanda defnediliyor ve buraya bir türbe yapılıyor.
Daha sonraları türbeyi ziyarete gelenler için türbenin yanına misafirler için de bir konaklama yeri yapılıyor. Türbe ve çevresinin bakımı için türbedar bir aile görevlendiriliyor. Saniye hanım 73 yaşında olmasına rağmen 4 asırlık ata mesleğini devam ettiriyor. Türbenin de içinde olduğu avlu içindeki şiir gibi bir evde ikamet ediyor.
Çok bilinçli bir kadın Saniye Hanım. Elinde süpürgesiyle adeta ibadet eder gibi avluyu temizliyordu biz türbenin bulunduğu avluya girerken... Saniye hanımın yüzünde, mimiklerinde, kamburunda, duruşunda uzun bir tarihsel süreci yekpare şekilde görmek mümkün! Kendisine kalan ağır yük altında kambur olmuş, yaşadıkları acı olaylar yüzüne aksetmiş ancak bütün her şeye rağmen elindeki süpürgesiyle DİMDİK durarak, CİHADIN yapıldığı yerde CİHADIN RUHUNA bekçilik yapmanın vakurunu gösteriyordu. Ayak bastığımız toprakların şehit kanlarıyla sulandığının idrakinde olan bu mücahit annemiz, tek başına Kosova’nın RUHU olmayı başarmış, yarım yamalak Türkçesine rağmen konuştuğunda saatlerce kendisini dinlettirebilmesi bu RUHTAN geliyor.
Yusuf Kaplan Hocamız, Saniye hanımla sohbet ederken ara ara COŞKULU, ÖZLÜ ve DERİNLİKLİ cümleler de kuruyordu… Balkanlar’daki Osmanlının imzası, tapusu Sultan Murad’ın türbesidir. Şimdi aklıma geldi. Saniye hanımın ailesinden devraldığı türbedarlık da, bu tapunun da bir şekilde fiilî olarak da sürekliliğini gözler önüne seriyor. Türkiye Diyanet İşleri Başkanlığı’nın Saniye hanımı umreye götürmesi de, her şeye rağmen Devlet-i Aliyye ruhunun mirasçısı olduğumuzu gösteriyor. Hakkını verebilmeyi Rabbim nasip etsin inşallah.
Hâlâ türbedeyiz. Yusuf hocamızın sohbetinden not alabildiklerimi paylaşayım. Türkiye, kültürel/gönül coğrafyasını koruyamazsa, Türkiye’yi/Anadolu’yu koruyamayız. Kudüs elimizde değil. Kâbe tehdit altında. Katar’da, Yemen’de bulunamadığımız için bulunuyoruz.
.Büyük Balkan Seyahati-1
Yusuf Kaplan
17/11/2023 Cuma
Aşk-ı Turkuaz’la kalabalık ama güzide bir ekiple büyük Balkanlar seyahatine çıktık. Seyahatimiz ruh dolu, kardeşâne bir havada geçiyor. MTO’da makale sunan kardeşlerimizle baharda Balkan seyahatine çıkacağız.
Bu güzel seyahatin izlenimlerini Seyfullah Yiğit kardeşimin kaleminden paylaşıyorum…
***
“YİTİK CENNET”İN İZİNDE…
Filistin’in Gazze şeridinde 40 gündür süren bir soykırım var. Tabii ki her fırsatta Filistin’deki soykırıma değineceğiz.
Çin’deki, Suriye’deki, Yemen’deki, Afrika’daki, hulâsa dünyanın her yerindeki Müslüman kardeşlerimizi DERT edineceğiz. Çünkü bizler Ümmeti-i Muhammed’iz (asm). Bir bedenin uzuvları gibiyiz. “Bana ne!” diyemeyiz.
Unutamayız dedik. Zulümler ortak dedik. Tekirdağ’da ikamet eden Orkun abi anlatıyor Kosova’nın Prizren şehrinde, Bayram Usta’nın kahvehanesinde. Kosovalı Mihmandar Zekeriya’nın ifadesiyle, Sayın Erdoğan’ın öncülüğünde TİKA aracılığıyla restore edilip ibadete açılan; şehrin sembolü ve mührü olan Sinan Paşa Camii’nin çaprazında.
Zekeriya Hocalar, mihmandarımız Süleyman Halit kardeşimizin arkadaşı, Yusuf Hoca ile de daha önceden tanışıyorlar. Prizren’de, ikindi namazı sonrası, güzel Müslüman Bayram Usta’nın çaylarını yudumlarken sohbet ediyoruz kendisiyle. Dedesi Hafız Aziz diye biliniyor ama aslında ismi Abdülaziz Efendi. Bölgenin kahraman hocalarından.
Orkun abinin; Tekirdağ’da tek parti döneminin 1930’larda camileri ahır olarak kullanmasının Kosova’da da camilerin şarap mahzeni yapılmasıyla (2007’lere kadar…) arz ettiği benzerliği dikkatimize sunuyor. Bayram Usta da heyecanla, Sinan Paşa Camii’nden 70 kamyon çöp çıkarıldı restorasyon çalışmalarında. Bunu Erdoğan yaptı. Kendisine duacıyız, diyor.
İnsanlar, Balkanlar’da dua ediyorlar Erdoğan’a. Bu bir gerçek. Mesele siyasetin üzerinde ama kaç kişi bunun idrakinde? Türkiye, Anadolu’dan büyük. Bunu görebilecek ve buna göre çaplı, köklü ve ruhlu atılımlar yapabilecek kaç tane dertli adam, oluşum, yapı var? Farkında değiliz. Müslümanların bizden çok şey beklediğini henüz maalesef idrak edebilmiş değiliz!
Balkan seyahati garip bir şekilde başladı. Dükkânda oturmuşum. Yine Gazze’yle ilgili bir şeyler yapayım derdindeyim. İçimde hep bir sızı… Paralıyorum kendimi… Böyle bir ruh hali içindeyken Muharrem Kartancı abi aradı. O masum, safi ve çocuksu ses tonuyla yine beni kandırdı.
Bu ne güzel bir kandırma!
İnsanın güzel dostları olmalı. Onları hayır üzere tutan, onları hayırda yarıştıran ve onları hayır adına yapılan güzellikler için harekete geçiren… işte Samsun MTO temsilcisi Muharrem hocamız böyle güzel bir dost…
OSMANLI RUHU
13 Kasım Pazartesi sabahı Kosova’nın başkenti Priştine’ye, Yusuf Kaplan hocamızın öncülüğünde, kalabalık ama güzide bir ekiple geldik.
Yusuf Kaplan Hocama teşekkür ediyorum; yurtdışına aslında bizim için YURTİÇİ/GÖNÜL COĞRAFYASI/ÜMMET COĞRAFYASINA seyahat etmeme vesile olduğu için… ilk iki yurtdışı seyahatimi kendisiyle yapmak nasip oldu. Hem de ne seyahat… Ağustos ayında yine; Yusuf hocayla Aşk-ı Turkuaz işletmecisi Beytullah Yıldız abiyle Özbekistan’a yaptığımız Özbekistan seyahatimiz
RUH DOLU geçmişti.
Bu seyahat, Buhara’dan Mostar’a doğru bir seyahate dönüşecek biiznillah… Bununla ilgili yazılar yazıldı. Şimdi de Balkanlarla ilgili yazılacak inşallah. İslâm coğrafyasına, yazı yazmak için seyahat etmediğimizi ifade etmiş olayım. Yazılar… aşkın bir boyuta geçen ruh halinin taşıp yazıya dönüşmesidir. Yazı hikâyesini ortaya çıkaran şey, DERTTİR!
Hava soğuktu. Hemen hissettik. İstanbul’da hava daha normaldi. Esinti yoktu. Burada biraz daha soğuktu. Dağlara baktım. Suya doymuş kahverengi dağlara… içimin ferahladığını hissettim. Kâinattaki muhteşem nizamı tefekkür ettikçe insanın, kendisine olan yolculuğu da aslında derinleşiyor. Çünkü kâinatı küçültsen içinden bir insan çıkıyor, insanı büyütsen oradan da bir kâinat çıkıyor. İnsanın mahiyeti büyük. Yaratılış hikmetini idrak edebilirse insan, olur kâinat kadar geniş ve büyük… mesele aslında bu fani hayatı ebedi bir hayata tebdil ettirmek için Allah’ın(cc) isim ve sıfatlarının en güzel şekilde üzerimizde tecelli etmesi için ciddi bir gayret… ve yine Allah’ın(cc) isim ve sıfatlarının bütün mahlukat üzerindeki tezahürlerine dikkat kesilip marifetullah da terakki etmek… işte bütün meselemiz bu. Acizane bu tezahürlerin izini sürmeye geldi bu fakir Balkanlar’a…
Bu seyahatlerin en önemli
bir gerekçesi de şudur:
ÜMMET ŞUURUMUZU DİRİLTMEK ve bütün bir İslâm coğrafyasında ÜMMET ŞUURUNU DİRİLTMEK…
Kosova, 2008’de bağımsızlığını ilan eden yeni bir devlet. Balkanlar’da diğer İslâm coğrafyalarında olduğu gibi Devlet-i Aliye’nin yıkılmasıyla küçük küçük parçalara ayrılmış. Hepsi yutulabilecek kadar küçük… “böl, parçala, yönet” siyasetini İngilizler, batılı devletler çok güzel uyguluyorlar yüz yıllardır…
Osmanlının yıkılmasının üzerinden bir asır geçmiş ama hala Osmanlının ruhunu; adalet, merhamet, iyilik ve güzellik… bu coğrafyada en güzel örnekleriyle görmek mümkün…
YOK OLUŞA KARŞI GÜÇLÜ BALKAN STRATEJİSİ ŞART!
Yusuf hoca bas bas bağırıyor; Türkiye’nin, daha kalıcı ve uzun soluklu işlere imza atması gerekiyor Balkanlar’da diye. Bir şeyler yapılıyor yok değil ama yetersiz ve hatta çok eksik! Balkanlar’daki Müslümanları kendi ayakları üzerinde duracak seviyeye taşımamız gerekiyor. Buradaki insanlar kimsesizler… mazlum ve mahzunlar… gülmeleri ve ağlamaları bizim gülmemize ve ağlamamıza bağlı. Bunu açık açık söylüyorlar. Tabi ki bunun için de önce bizim adam gibi kendimizi TOPARLAMAMIZ gerekiyor. Dirilebilirsek diriltiriz inşallah bütün ümmet coğrafyasını.
Priştine şehrinde, seyahate büyük bir otobüsle başladık. En arkada küçük bir mutfak ve hemen yanında bir masa. Masanın etrafına halkalandık dertli bir ekiple. Bu masa seyahatimize ayrı bir güzellik kattı. Yusuf Hoca da ara ara kalkıp yanımıza geliyordu.
Balkanlar’ın manevî durumu çok kötü. Düşünün Priştine şehrinin en büyük bulvarının adı eski ABD Başkanı Clinton Bulvarı! Bir de bulvar üzerinde devasa bir Clinton heykeli var! Clinton’ın heykelini gördüğümüzde şaşırdık tabii. Bu şaşkınlığı üzerimizden atmadan hoca şunu tavsiye etti; gezdiğiniz yerlerdeki dikkat çeken mekân adlarını, kişi adlarını, ilk izlenimlerinizi hemen oracıkta yazın!
Yani Clinton’ın heykeli, zihni felçleşmenin aslında nasıl bir boyutta olduğuyla ilgili bize çok net bir resim sunuyor.
Dünyanın birbirine en yakın üç camisini görmeye giderken yol üstünde gözüme üç tane kilise ilişti. Gayrimüslimlerle yaşamak aslında hem Müslümanlar için hem de gayrimüslimler için bir nimet eğer bilinirse. Ortak vatan üzerinde bir mutabakata varılırsa, saygı olursa hem karşılıklı beslenme hem de kendini güçlü bir şekilde besleyip güçlü bir şekilde var olma durumu ortaya çıkıyor her şey zıddıyla bilinir hakikati sırrınca. Osmanlı tecrübesi buna örnektir.
Fatih, 1461’de Kosova’ya gelir. Hünkâr Camii, o dönemden kalma. Aynı yıllarda Giresun’da yapılmış bir cami daha var. Giresunlu Oktay abiden öğreniyorum. Düşünsene diyor. Giresun Priştine arası neredeyse 2.500-3.000 km arası. Bu adamlar İstanbul’dan kalkıp bu uzak mesafelere at sırtında gidip geliyorlar sefer için, eser için… bu ne muazzam bir COŞKU… hakikaten büyük bir ruh var. Bizler… modern dünyanın insanları uçakla bile gidip gelmekten aciziz. Aslında ruhsuz olduğumuz için aciziz!
Her şeyde coşku ve ruh olmalı.
Aşk olmadan fethe çıkılamaz!
.Luther’in Yahudileri imha planı
Yusuf Kaplan
12/11/2023 Pazar
“Yahudileri imha edin! Sinagoglarını yakın! Avrupa’dan sürün!”
Yedi maddeden oluşan bu talimatlar, sıradan birine ait değil. Protestanlığın kurucusu ve sonuç itibariyle sekülerliğin ve dolayısıyla modern dünyanın ve tasavvurunun icadında en kilit rollerden birini oynayan Martin Luther’e ait.
Büyük çalkalanmaların ve transformasyonların kasıp kavurduğu 16. yüzyıl ‘’Avrupa’’sında yaşayan Luther’in, “Yahudilere ve Yalanlarına Karşı” (Against the Jews and their Lies) başlıklı bir kitabı olduğunu biliyor muydunuz?
Luther, 7 maddeden oluşan Yahudileri imha planını bu kitabında açıklıyor ve Avrupa’da Yahudilerin nasıl bir hayat sürdüklerine dair ilginç bilgiler veriyor. Avrupa’da Yahudilere karşı ne denli büyük bir kin, nefret ve öfkenin kolgezdiği ve Yahudilerin nasıl bir hayat sürdükleri bu kitaptan ve Luther’in Yahudileri imha planından çok net bir şekilde anlaşılabiliyor.
Luther’in Yahudileri imha planı, piyanist, psikanalist, uygarlıklar ve düşünce tarihi araştırmacısı Georg Frankl’ın “Civilisation: Utopia and Tragedy” (Uygarlık: Ütopya ve Trajedi) başlıklı kitabında ayrıntılı olarak yer alıyor. (Burada, Zihnin Arkeolojisi üst başlığı ile iki cilt olarak yayımlanan Frankl’ın bu nefis kitabını Pınar Yayınları bünyesinde kurduğumuz Açılım Kitap’ın “uygarlıklar ve düşünce tarihi” dizisinin ilk kitabı olarak yayımladığımızı haber vermiş olayım).
George Frankl, iki ciltlik kitabında şimdiye kadar yapılmamış bir şeyi yapıyor: İlk ciltte, insanlık tarihinin başlangıcından Antik Yunan uygarlığına kadar gelmiş geçmiş kültürlerin ve uygarlıkların bilinçaltlarının tarihini yazıyor. Bu metni keşfedince, Frankl’ın izini sürdüm ve hatta Londra’dayken bu ilginç adamın Elizabeth Hall’de verdiği bir piyano konserini izledim.
Luther’in Yahudileri imha planını Frankl’ın kitabının ikinci cildinin 97. ve 98. sayfalarından aynen aktarıyorum. Bu metnin Ermeni sorunu ile nasıl başa çıkacağını bilemeyen zavallı devlet ricalimizin işine de fazlasıyla yarayacağını şimdiden söylemiş olayım. İşte size Luther’in 7 maddeden oluşan Yahudileri imha talimatnamesi:
“1-Yahudiler’in sinagoglarını yakın. Sinagoglardaki Yahudilerin üzerine de sülfür ve katran dökün. Ve yakılan Yahudilerin cesetlerinin üzerini, hiçbir iz kalmayacak şekilde toprakla örtün.
2-Yahudiler’in evlerini yıkın. Tüm Yahudileri sürüler hâlinde ahırlara doldurun. Böylelikle Yahudiler, bu dünyanın efendileri olmadıklarını, sadece sürgüne mahkûm edilen mahpuslar olduklarını öğrenmiş olsunlar.
3-Kutsal kitaplarını ve metinlerini ellerinden alın. Böylelikle Yahudiler, Tanrı’ya ve İsa’ya lanet okumaktan alıkonulmuş olsunlar.
4-Yahudiler’in hahamlarının çocuklarını eğitmelerini, kamusal mekânlarda Tanrı’ya ibadet etmelerini yasaklayın. Yasağa uymayanları ölüm cezasıyla cezalandırın.
5-Alman İmparatorluğu’nun sınırları içinde seyahat etmelerini yasaklayın.
6-Yahudiler’in faiz peşinde koşuşturmalarını yasaklayın. Ellerinden paralarını, altınlarını, gümüşlerini ve tüm mallarını, mülklerini alın. Çünkü Yahudilerin, elde ettikleri her şey hırsızlık ve faiz yoluyla elde edilmiştir.
7-Yahudiler’in çocuklarını ve gençlerini en zor işlerde çalıştırın. Böylelikle, alınteriyle ekmek kazanmanın nasıl bir şey olduğunu öğrenmiş olsunlar. Ama en iyi yöntem, bunların hepsini Almanya’dan, İspanya’dan, Fransa’dan, Bohemya’dan ve diğer Avrupa ülkelerinden sürmektir.”
Bu belge, Avrupa’da hâkim olan Yahudi düşmanlığının tarihinin ne denli eski olduğunu gözler önüne seriyor. Ermeni soykırımı konusunda Osmanlı’ya yöneltilen suçlamalar ve Türkiye’yi köşeye sıkıştırmaya dönük politikalar bu tür belgelerle kısmen de olsa etkisiz hâle getirilebilir.
Burada altı çizilmesi gereken nokta şu: Bizim tarihimizde farklı dinlere ve kültürlere mensup topluluklar asla Avrupa’da farklı dinlere ve kültürlere mensup topluluklara yapılan muamelelere maruz kalmamışlardır. Bizim tarihimiz bu açıdan son derece temizdir. O yüzden bizim tarihimizde Ermenilere karşı, Avrupalıların Yahudilere karşı takındıkları sistematik tehcir ve katliama benzer bir tavır, tutum ve politikaya rastlanmamıştır. Ermeni sorunu, belli iç ve daha çok da dış siyasî oluşumların sonrasında zuhur etmiş bir sorundur.
Bu nedenle bu tür belgelerin, Ermeni sorunu konusunda kafası bir hayli karışık olan devlet ricalimizin, Genelkurmay’ın ve Dışişleri Bakanlığı yetkililerinin hareket ve manevra alanını genişleteceğini ve toplum olarak da bizim hiç de hak etmediğimiz bir hakarete, aşağılanmaya maruz bırakılmamızın önünü keseceğini söylemek bile gerekmiyor.
Ama burada sormadan edemediğim bir soru var: İslâm tarihi boyunca Yahudiler, Müslümanlardan büyük bir himaye, yardım ve destek görmelerine rağmen, neden hem Ortadoğu’da Müslümanlara cehennem hayatı yaşatıyorlar ve hem de küresel düzlemde özellikle de Amerika ve Avrupa ülkelerinde İslâm’ın fanatizmle, terörizmle, kan emicilikle özdeşleştirilmesinde son derece aktif ve belirleyici bir rol oynuyorlar acaba?
*
Not: Bu yazı, 2001 yılında 7 Mayıs tarihinde bu sütunda yayımlanmıştı. Bu yazıyı yeniden yayınlama ihtiyacı hissettim; çünkü Yahudiler, kendilerini kitleler hâlinde katledenler Avrupalılar olmalarına ve Yahudilerin katledilmelerine her zaman Müslümanlar engel olmalarına rağmen, Yahudilerin neden Müslümanları katletmekte zırnık kadar tereddüt etmedikleri meselesi üzerinde düşünmekte yarar var. Kendilerini koruyanlar Müslümanlar olmasına rağmen Yahudilerin Gazze’deki savunmasız Müslümanların bebeklerini, çocuklarını, kadınlarını katledecek kadar nankör, aşağılık tavır sergilemelerini nasıl açıklamalı peki? Küfür tel millettir, bu yakıcı gerçeği hiçbir zaman unutmamalıyız!
.Biz Gazze’yi kurtaramıyoruz ama Gazze bizi kurtaracak galiba!
Yusuf Kaplan
10/11/2023 Cuma
Gazze, bir aydır İsrail bombardımanı altında inim inim inliyor! İsrail ordusu, bebek çocuk, kadın yaşlı demeden 10 binden fazla masumu katletti. Katledilenlerin yarısı çocuklar; üçte ikisi çocuklar ve kadınlar!
Bunlar tespit edilenler. Bir de en az o kadar enkazın altında kalanlar ve henüz kayıtlara geçmeyen şehitler var!
Filistinlilerin kökünü kurutmak, Filistin’i haritadan silmek istiyor aşağılık mahlûkâtlar!
İngilizler İslâm dünyasının haritalarını cetvelle çizdiler, aşağılık Yahudiler kanla çiziyorlar!
Filistin’i haritadan silme, Filistinlilerin kökünü kurutma projesini hem özellikle çocukları ve kadınları katlederek hem de Gazze’yi insansızlaştırarak yapmak istiyorlar!
Gazze’ye kuzeyden girdi İsrail terör ordusu, Gazze halkını güneye doğru tehcire zorluyor! Saldırılarına sözümona “insanî” (!) gerekçeyle tehcir için ara veriyor; böylelikle hem zaman kazanmaya hem de bütün dünyada çizilen karizmasını düzeltmeye çalışıyor!
VİCDANLARI AYAĞA KALDIRAN KÜRESEL İNTİFADA
Yahudi paranoyası, insanlığı çıldırmanın eşiğine getirdi. Gözünü kırpmadan çocukları, kadınları katlediyor! Hem de canlı yanında! Naklen! Kur’ân’ın “belhüm edall” (hayvandan da aşağı) olarak tarif ettiği bir insan türünün en iyi örneği olduklarını kendileri dünya âleme ispat ediyorlar!
Yahudi karakterini ve psikozunu en mükemmel şekilde Kur’ân çiziyor: Yahudilerin onca nimet verilmesine rağmen bozgunculuğu, şımarıklığı, acımasızlığı çok enfes bir dille anlatılır Hakikat Kitabı’nda.
İsrail terör devletinin şu an Filistin’de, Gazze’de yaptığı soykırımı ve etnik temizliği ürpererek ve öfke patlamasıyla izleyen dünya vatandaşları, Kur’ân’da çizilen paranoyak Yahudi portresini görünce Kur’ân’ın nasıl mûcizevî bir kitap olduğunu teslim edeceklerdir.
O yüzden Filistinlilerin İsrail’in hunharca saldırılarına, bombalamalarına rağmen aslâ teslim bayrağı çekmemeleri, en gelişmiş silahlara karşı göğüslerini siper ederek taşlarla karşılık vermeleri, haysiyetlerini koruma cesaretleri ve vakarları bütün dünyanın Filistinlilere sempati beslemesine, âşık olmasına ve İsrail’den nefret etmesine yol açtı. Filistinlilerin onca akan kana, onca katliama ve yıkıma karşı gösterdikleri direniş, verdikleri haysiyetlerini koruma savaşı, bunu da güçlü, sarsılmaz bir imanla yapmaları, Batı’da kitlelerin, özellikle de gençlerin hem Filistinlilere sempatiyle yaklaşmalarını hem de bütün Batılı başkentlerin, ülkelerindeki yasağa rağmen yasakları delerek sokakları hınca hınç doldurmaları, insanlığın vicdanının patlamasına ve ortaya küresel intifada diyebileceğimiz büyük bir protestonun, küresel öfkenin patlak vermesine yol açtı.
Belki de tarihte ilk defa Müslümanların Filistin davasında sessiz kalmalarına rağmen Batılıların, Batı’daki kitlelerin mazlum Filistin halkına yapılan yürekleri dağlayan zulmü, barbarlığı durdurmak için sokaklara dökülmelerine yol açtı.
İSRAİL’İN YAPTIĞI SOYKIRIM VE ETNİK TEMİZLİK CEZASIZ KALMAMALI!
Şu kesin: Gazze’deki İsrail terör devletinin gerçekleştirdiği soykırımdan ve etnik temizlikten sonra artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Bütün dünyanın gözü önünde gerçekleştirilen bu soykırım ve etnik temizlik, başta Netanyahu haydutu olmak üzere İsrailli yöneticilerin işledikleri insanlık suçundan yargılanmalarına neden olacak. Gazze’deki soykırım ve etnik temizlik, hem Yahudi paranoyasının ne kadar hunharca sonuçlara yol açabilecek, dünyayı cehenneme çevirebilecek bir belâ olduğunu hem de bütün insanlığın Yahudilerin aslında tam 75 yıldır nasıl büyük ve ürpertici cinayetler işlediğini kavramasına imkân tanıdı.
Gazze’deki soykırım ve etnik temizlik, Yahudi paranoyasının dünyayı cehenneme çevrime potansiyeli taşıdığını ispatladı. Gazze’deki soykırım ve etnik temizliği sadece seyreden Batı dünyasındaki bütün kurumların ne kadar ruhsuz, kırılgan, eli kolu bağlı kurumlar olduğunu gözler önüne serdi.
BİZ GAZZE’Yİ KURTARMADIK AMA GAZZE BİZİ KURTARACAK!
“İnsan hakları, özgürlükler, hukukun üstünlüğü” söylemlerinin sadece içi boş, ayartıcı ve anlamsız sloganlar olduğunu ispatladı.
Yeni bir dünya kurulacak, Türkiye kurulacak bu yeni dünyada kurucu bir aktör olarak belirleyici bir rol alacak.
Batılı kurumlar çöktü. Zaten olmayan Birleşmiş Milletler Gazze’de mezara gömüldü! İnsan hakları örgütlerinin ne kadar aşağılık, ırkçı, faşist, Batı-merkezci örgütler olduğu gün ışığına çıktı.
İslâm dünyası diye bir yerin olmadığı, İslâm dünyasının İslâm’ın değil, Batılı sömürgecilerin yerli Batıcı işbirlikçilerle şekil verdiği iki asırdır köle olan bir harabe olduğu anlaşıldı.
İslâm dünyasının âcilen barış gücü, güvenlik teşkilatı, âcil yardım gücü, İslâm ordusu, ortak karar alma mekanizmaları, iktisadî ve kültürel işbirliği teşkilatları inşa etmesi gerekiyor. Derhal, hemen ve şimdi!
Biz Gazze’yi kurtaramıyoruz ama galiba Gazze insanlığı uyandıracak, bizi kurtaracak…
Vesselâm.
.Genç kuşakları yitirirsek, ülke elimizden gider…
Yusuf Kaplan
6/11/2023 Pazartesi
Gazze’deki soykırımdan sonuç itibariyle hiç de farklı olmayan ürpertici bir sorunumuz var: Çocuklarımızı kaybediyoruz… Liselerdeki çocuklarımız hız, haz ve ayartı peşinde koşturuyor. Üniversitelerdeki çocuklarımız da aynı şekilde.
Popüler kültür ve popüler kültürün en yaygın mecrası sosyal medya, bu kültürel soykırımı katmerli hâle getiriyor.
Soru şu burada: Liselerdeki çocuklarımızın kaçta kaçının İslâm diye bir derdi, davası, iddiası, hayali ve rüyası vardır? Üniversitelerdeki çocuklarımızın kaçta kaçı Gazalî’yi, İbn Sina’yı, İbn Arabi’yi, İbn Haldun’u, Cezeri’yi, Birûni’yi, Sinan’ı, Itri’yi ideal model olarak görüyor acaba?
Bu sorular hayatî sorular ve verilen cevaplar hayal kırıklığına yol açacak kadar ürpertici.
Genç kuşaklarını ihmal edenler, geleceklerini imha ederler. Çocuklarımız hız, haz ve ayartı rejimi dromokrasinin pençesinde kıvranıyor. Hedonizmin, egoizmin, nihilizmin kurbanları olmak üzereler… Bütün bu akımlar, deizmin, ateizmin kucağına itiyor çocuklarımızı.
DEİZM VE ATEİZM DALGASI…
Peygamber’siz din olmaz. Peygambersiz din, asliyetini ve hüviyetini de, varlığını ve anlamını da yitirir.
Ama çağımızda peygamber fikrine saldırı var. Deizm, Tanrı fikrini, inancını kabul eder ama peygamberi, peygamber fikrini ve inancını reddeder. Deizm, Tanrı fikrini kabul etse de, sonuçta, deizmin tanrı inancı, pagandır: Hayata karışmaz, hayatın dışındadır deizmin tanrısı. Hayata karışmayan bir Tanrı fikri, Yaratıcı olamaz, yaratılanların icat ettiği bir mahlûkât olabilir ancak.
Deist olup da dindar olduğunu söyleyen insanlar var. Deizm, hakîkî dinin, inancın altını oyar. Deist, her ne kadar Tanrıya inandığını söylese de, inanan biri değildir, inançla, din’le dalga geçen, kafasına, keyfine göre hem tanrı hem de din icat eden biridir. Deist, tastamam palyaçoyu andırır: Deistleri en iyi açıklayacak ifade palyaço metaforudur.
KALICI ÇIKIŞ YOLU: TEVHİD İNANCI VE NÜBÜVVET FİKRİ
Din’in temeli tevhid’dir. Tevhid, hem yaratıcının tekliğini ve benzersizliğini ifade eder hem de hayatın birliğini teminat altına alır, kosmos yerine kaosun, vahdet yerine kesret’in hâkim olmasını önler.
Tevhid inancı, bütün fikrine dayanır. Bütün fikri, insanın parça’nın, dolayısıyla atomun dünyasında kaosun eşiğine sürüklenmesinin önüne set çeker. Bütün fikri, her bir parça’nın hem kendi varlığı ve anlamı hem de diğer parçalarla ve bütün’le ilişkisi açısından hayatta kozmos’un, düzenin, nizamın teminatıdır.
Bütün fikrinin yitirildiği bir yerde, parça bütün’ü de paramparça eder; hayatı kaosun, anlamsızlığın ve nihilizmin eşiğine sürükler.
Bütün fikri’nin ve parça’nın bütün’le kopmaz irtibatının ve hayatın anlamını, insanın da özgürlüğünü yitirmemesinin yegâne kaynağı nübüvvet fikri’dir. Nübüvvet fikri hem tevhid akîdesinde kristalize olan bütün fikri’nin hem de insanın özgürlüğünün yegâne sigortasıdır. Peygamber’i devre dışı bırakan bir din, kısa devre yapar ve ortaya kelle sayısı kadar din yorumu çıkar.
Tevhid fikri, dinin temeli. Nübüvvet fikri ise sütunu.
Diyanet ve diğer devlet yetkilileri, propagandasını yapmamak için açıklamaktan çekinseler de, deizmin ve hatta ateizmin hızla yaygınlaştığını, insanların dini hızla terkettiklerini ya da dine karşı ilgisiz ve kayıtsız bir tavır sergilediklerini gözlemliyoruz.
ÜLKENİN ELİMİZDEN GİTMEMESİ İÇİN…
Deist ve ateist olanları suçlamak çok yanlış. İlle de suçlanacak birileri varsa, onlar bizleriz, mütedeyyin olduğunu iddia eden insanlar. Meselenin temel sebebi hem teslimiyet’te hem de temsiliyet’te sorun yaşanıyor olmasıdır. Dindar insanların masa, kasa ve nisa konusunda seküler insanları hayal kırıklığına uğratacak kadar dini kötü temsil etmeleri, toplumun dinden soğumasına, ülkede deizmin ve ateizmin yaygınlaşmasına yol açıyor. Bu konu sosyal bilimcilerin özellikle araştırmaları gereken en taze ve mümbit araştırma alanlarından biri şu ân.
Deizmin yaygınlaştığı bir yerde, dinin bütün temelleri aşınır ve varlık sebebi sorgulanır. Din, zamanla anlamını yitirir, hayattan uzaklaşır, silinir gider…
Öyleyse yüreği yanardağ gibi yangın yerine dönen biri olarak haykırıyorum bir kez daha: Toplumu ayakta tutan, dinamizmini, tarihî derinliğini ve kültürel zenginliğini sunan en önemli kaynak olan İslâm’ı yitiren bir ülkenin çocukları kendilerini de, ülkenin bağımsızlığını da, varlığını da koruyamazlar.
Bütün bu sorunları, güçlü, esaslı bir tevhid inancı ile anlayabilir ve aşabiliriz. Tevhid inancını korumanın yolu, güçlü bir nübüvvet fikrine sahip olmaktan geçer.
Çağdaş dünyanın ağlarına düşmeden, çağrısı çağını kuracak uzun soluklu medeniyet tasavvuru yolculuğuna çıkabilmek, köklü bir tevhid inancına ve güçlü bir nübüvvet fikrine sahip olmakla mümkündür. O yüzden şunu söylüyorum en yüksek sesle seslenerek: Genç kuşakları yitirirsek, ülke elimizden gider…
Vesselâm.
.Türkiye’nin Batılılar ve Şia tarafından çifte kuşatmayla karşı karşıya kalması
Yusuf Kaplan
5/11/2023 Pazar
Tarihin en büyük kıyımlarından biri yaşanıyor. Tarihte canlı yayınlanan bir soykırıma tanıklık ediyor insanlık ilk defa. İşte bu ürpertici! İnsanın insanlığa karşı duyarsızlaşmasıyla sonuçlanır bu.
Bu yazıyı tarihe kayıt düşmek için yazıyorum.
OSMANLI GİTTİ, DÜNYA CEHENNEME ÇEVRİLDİ
Batılı değerlerin ne denli içi boş, anlamsız, ruhsuz olduğu gün ışığına çıktı.
Batı uygarlığı öldü, Gazze’de toprağa gömüldü.
Filistin’de yüzyılın en büyük katliamı yaşanıyor. Çoluk çocuk demeden masum siviller katlediliyor. Gazze kan gölüne döndü. Kandan beslenen vampirler bunlar. İnsanlık suçu işliyor İsrailli haydutlar. Sadece İsrail terör devleti değil, İsrail terör devletine destek veren ülkeler de suç ortaklığı yapıyorlar İsrail’in vahşetine ses çıkarmayarak.
Gazze’de yaşanan soykırım ve bu soykırıma karşı dünyanın hiçbir şey yapamaması, sadece seyretmesi, bir gerçeği yüksek sesle haykırmamız gerektiğini hatırlatıyor bize: Osmanlı gitti, dünyadan ruh çekildi. Osmanlı gitti, dünya cehenneme çevrildi.
Osmanlının durdurulmasından sonra yeryüzü bir daha gün yüzü göremedi.
Osmanlı durduruldu dünyanın dengesi bozuldu.
Osmanlı durduruldu, dünya iki büyük cihan savaşına sürüklendi. Dünyadaki bütün dengeler alt üst oldu. Dünyanın haritaları yeniden çizildi.
SÜNNÎ DÜNYANIN PARÇALANMASI…
Aradan bir asır geçti, dünya bir kez daha bir dünya savaşının eşiğine sürüklenme tehlikesi ile karşı karşıya. Dünyanın ekseni yüz sene önce İslâm dünyasından Atlantik’e kaymıştı. Yüz sene sonra Atlantik’ten Pasifik’e doğru kayıyor jeo-stratejik olarak.
Bu süreçte Osmanlı yıkıldı, Ehl-i Sünnet’in dünyası paramparça edildi. Başkanlardan ve Kafkaslardan İslâm uzaklaştırıldı. Tam 110 yıl önce Balkanlarda ürpertici bir Balkan mezalimi ve soykırımı yapıldı. 300 milyon insan katledildi.
Arnold Toynbee, Osmanlı’nın durdurulmasıyla ve tarihten uzaklaştırılmasıyla birlikte Sünnî dünyanın parçalandığını söylemişti. Hilafetin bitirilmesi, Sünnî dünyanın yaşadığı en büyük yıkımlardan biri oldu. Sünnî dünyanın dört bir cephede yediği bu darbelerden sonra Şia’nın önü alabildiğine açıldı.
Önümüzdeki süreçte Sünnî dünyanın tarihî ve zihnî derinliğini temsil eden Türkiye ile Şia’nın temsilcisi İran kafa kafaya getirilmeye, büyük bir çatışmanın eşiğine sürüklenmeye çalışılıyor. Bu süreçte, bu müstakbel çatışma senaryosunda Batılılar Şia’yı destekliyorlar, Türkiye’ye ölümcül bir darbe vurmak istiyorlar. Filistin’de yaşananlarla bunun provası yapılmak isteniyor. Türkiye alana çekilerek, tuzağa düşürülmek ve daha doğmadan boğulmak isteniyor.
Türkiye, hem tarihî hem zihnî hem de kültürel bakımlardan Sünni dünyanın tabiî temsilcisidir. Yaşananlar, Türkiye’nin bu rolünü hakkıyla üstlenmesine yol açacak
Türkiye’nin Sünnî dünyanın temsilcisi olması, Şiî-Sünnî çatışması tezgahına gelmesi anlamına gelir mi?
Asla!
Tahmin edilenin ve arzu edilenin aksine Türkiye’nin Sünnî dünyanın temsilciliği rolünü hakkıyla üstlenmesi, tuzağa düşmesini önler ve İran’la bu tehlikeyi bertaraf etmek için diplomatik ve siyasî ilişkiler kurma girişimlerini icbar eder.
ŞİA’NIN ÖNÜNÜN AÇILMASI…
Batılıların korkuları İran değil, medyadan ürettikleri dezenformasyonun aksine. Batılıların ezelî düşmanı veya rakibi Türkiye’dir. Türkiye’nin yüz sene önce kendisine ait olan bu coğrafyada yeniden söz sahibi olması, bir süre sonra Batılıların buradan defolup gitmelerini gerektirecek.
Biz gidince Batılılar geldiler ve yerleştiler burnumuzun dibine ve her tarafımızı kuşattılar kukla Şia ve terör örgütleri üzerinden. Biz gelince Batılılar defolup gidecekler buradan. Batılıların tek derdi bizim bir daha gelmemizi önlemek.
Bizim yeniden gelmemiz, Batılıların adım adım mayın döşer gibi yerleştirdikleri Şia varlığının burada pasifize edilmesi, bu da İran’ın buradan uzaklaştırılması demek.
O yüzden Batılılar İranlılarla birlikte hareket ediyorlar ve Türkiye’yi kuşatıyorlar iki cepheden.
İki asırdır, İslâm medeniyeti, İslâm düşüncesi ve sanatıyla ilgili çalışmaların merkezinde İranlılar var. İslâm medeniyetinin, düşüncesinin ve sanatının en çaplı eserleri İranlılar tarafından yazılıyor. Sinemayı İranlılar yapıyor.
Sünniler slogan atıyor!
Şiîlerin önü açılıyor. Sünnîlere her yerde büyük katliamlar yapılıyor.
İslâm dünyasının haritalarını İngilizler mezhebî sınırlar üzerinden çizdiler, sorunlu alanlar icat ettiler.
Böyle giderse, Sünnîler sadece slogan atacak, Şiîler medeniyetin, düşüncenin ve sanatın tarihini yazacak, dahası mazlumların hâmisi rolünü oynayacak ve şu an % 85’e % 15 olan nüfus dengesi bir asır içinde %60 ile % 40 oranına çıkarak büyük ölçüde alt üst olacak. Uzun vadede İslâm’ı Şia’nın temsil edeceği, hatta belki de Şia hilâfetinin ilan edileceği çok tehlikeli bir sürecin yapı taşları döşeniyor!
Sünnî dünya toparlanıp fikrî atılım yapamazsa, bu tehlikenin önü alınamaz. Burada Türkiye’ye ve tabii şahsen bizlere (MTO’ya yani Medeniyet Tasavvuru Okulu’nun öncü kuşaklarına) tarihî görevler düşüyor.
Vesselâm.
.İhanetlerle gelen zillet, Ebu Ubeyde’nin yaşattığı silkeleyici izzet!
Yusuf Kaplan
3/11/2023 Cuma
İsrail terör devleti, Filistin’de bir aydır katliam üstüne katliam yapıyor, gözünü kırpmadan dünyanın gözünün içine baka baka çocukları, bebekleri katlediyor.
Dünya seyrediyor.
İslâm dünyası seyrediyor.
Ama Filistin direnişinin sembol isimleri mücahitler, mücahitlerin önde gelen isimlerinden Ebu Ubeyde seyretmiyor, aksine Müslüman vakarının asaletini gösteriyor ve hepimize, bütün dünyaya insanlık dersi veriyor.
EBU UBEYDE’NİN VAKUR DURUŞU
Kassam Tugayları’nın sözcüsü Ebu Ubeyde’nin İsrail’in Gazze’de gerçekleştirdiği ve Batı Şeria’ya da yayılma istidadı gösteren katliamları karşısında dünyanın, özellikle de “İslâm dünyası” denen, varlığı ile yokluğu arasında hiçbir fark olmadığı gün ışığına çıkan Müslüman coğrafyanın halklarının hop oturup hop kalkmalarına, ölüp ölüp dirilmelerine rağmen yönetimlerinin, satılık yönetici elitlerinin sessizliğe gömülmesi karşısında yaptığı konuşma insanın tüylerini diken diken eden, yürek yakan bir konuşma. Ama alttan alta da umut vadeden, umutlarımızı diri tutan bir konuşma: Müslümanların umutlarını diri tutan sarsıcı bir konuşmanın, ürpertici katliamların, soykırım ateşinin ortasındaki bir cesuryürek komutandan gelmesi de çok manidar olsa gerek.
Şöyle diyor mazlum Filistin halkının korkusuz komutanı Ebu Ubeyde: “‘Neden İslâm ülkelerinden yardım istemekte ısrar etmiyorsunuz?’ diyorlar... Biz yardımı ancak Allah’tan isteriz, O da kimi layık görürse onu vesile kılar. Zulme sessiz kalan bilsin ki, Allah onu bu zafere layık görmemiştir.”
Ebu Ubeyde, İsrail’in bebek, çocuk, yaşlı, kadın demeden yaptığı katliamlara karşı Filistin direnişinin sembol ismi oldu. Alıntıladığım cümlelerde gözlenen vakur duruşu ve İslâm dünyasının Filistin’de işlenen cinayetler karşısında eli kolu bağlı, olup bitenleri sadece seyredişi karşısındaki asil uyarısı, çok şey ifade ediyor, çok şey söylüyor; hem Müslümanların acıklı durumları hem de Müslümanlıklarını hatırlayarak nefes alıp verdiklerinde insanın haysiyetini koruyan insanlığın onuru olduklarını gösteren tavırları hakkında.
Müslüman, sadece Müslümanların haysiyetini koruyan kişi değildir. Müslüman hem insanın hem de canlı varlığının haysiyetini, fıtratını, özünü ve özünün özgürce varoluşunu sonuna kadar koruyan yegâne insandır, şu çivisi çıkmış dünyada.
İHANETLER ZİNCİRİNİN YAŞATTIĞI ZİLLET HÂLİ
Tarihi, ihanetler zinciri olarak okumak, çok sevimsiz gelebilir. Ama şu kesin: Hayatta hiçbir şey tozpembe değil. Hele de konu, uluslararası ilişkilerse; dahası mesele, yüzyıllardır süren medeniyet, kültür ve dünya görüşü çatışmalarının söz konusu olduğu aktörler arasındaki ilişkilerse, o zaman tarihe, tarihî hâdiselere aslâ tozpembe gözlüklerle bakılamaz.
Büyük varoluşsal krizler yaşayan, kendilerine, kendi kültürlerine olan gülenlerini yitiren toplumlar, asgarî müştereklerini kolaylıkla yitirirler ve zaaflarının esiri hâline gelirler. İhanet, bu zaafların en öne çıkan örneklerinden biridir.
İslâm dünyası, kendine olan güvenini yitirmesine yol açan ikinci büyük medeniyet krizini iliklerine kadar yaşadığı bir zaman diliminde ihanetlerin pençesinde kıvranıyor…
Tanzimat, içeriden ihanetlerinin zirveye çıktığı, imparatorluğun pusulasını şaşırmasına ve imparatorluk gemisinin çökmesine yol açtığı bir büyük ve ürpertici yoldan çıkma hâli, ihanetler galerisidir.
Böyle zamanlarda ihanetler, sahte kurtarıcılar tarafından gerçekleştirilir. Sahte kurtarıcıların ipleri, onları kullanan kuklacıların ellerindedir.
Tanzimat’ta, Islahat’ta, Meşrûtiyetlerde ortaya çıkan ve sonrasında da devam eden Mustafa Reşit Paşa’yla başlayan paşalar zinciri, bizim ihanetler tarihimizin hiç de basite alınmaması gereken ürpertici bir tarih olduğunu gösterir. Sultan Abdülhamid döneminde hem özelde Sultan Abdülhamid aleyhine hem de genelde Osmanlı aleyhinde Avrupa’da yayın yapan toplam 95 derginin ve gazetenin olması (ki, bu bilgileri, en parlak yakın tarihçilerimizden Ali Birinci Hoca’dan ödünç alıyorum), Osmanlı’daki ihanetler zincirinin ne kadar zıvanadan çıkan boyutlar kazandığını gözler önüne sermeye yeter.
ARAPLAR, FİLİSTİN’İ SATIYORLAR!
Araplar, Filistin’i sattılar, satıyorlar el’ân…
İsrail’in kurucu cumhurbaşkanı Ben-Gurion, Ronald Zweig tarafından edite edilerek yayımlanan “Politics and Leadership in Israel” başlıklı kitabında şunu söylüyor: “Açık olmamız lazım: Kazanmamız, bizim mucizeler yaratmamızdan değil, Arap yönetimlerinin kokuşmuşluğundandır.”
Siyonizm ve Türkiye başlıklı kitabında Yaşar Kutluay şöyle bir okuma yapar bu bağlamda: “1948 baharında Arap orduları birbirine kavuşup sonuca ulaşacakları sırada kuvvetlerin hiçbir sebep yokken ric’at’a (geri çekilmeye) başlamaları, o zamanki Mısır kralı Faruk, Irak kral naibi Abdillillah, Ürdün Kralı Abdullah’ın siyonist teşkilat tarafından satın alınmasına bağlanabilir.”
Kral Abdullah’ın haremindeki kadınlardan biri, MOSSAD’ın maaşlı, bordrolu ajanı. Savaş devam ederken Kral Abdullah’ın sürekli düşmanla bir araya gelerek savaşı nasıl kaybedelim tartışmaları yaptığı biliniyor.
Bu karaktersizin böyle hareket etmesi hiç de şaşırtıcı gelmemeli. Ne de olda dedesi Osmanlı’yı arkadan vuran Şerif Hüseyin.
Ürdün devleti, İsrail’deki Filistin bölgesindeki Filistinlilerin Filistinden adım adım sürülmeleri için kurulmuş bir devlettir İngiltere tarafından.
İslâm dünyası, iki asırdır iliklerimize kadar yaşadığımız medeniyet krizinin yol açtığı boşlukta zuhûr eden ihanetler zincirine ve bağımızlığını yitirmesine rağmen güçlü karakter özellikleri sergileyen, Ebu Ubeyde gibi zillete karşı asil Müslümanca duruşu ve izzeti temsil eden sembol şahsiyetlerle hem düşmanlarının yüreklerine korku salmaya hem de toparlanıp yeniden insanlığın insanca yaşayacağı bir dünya kurmaya aday tek coğrafya olduğunu ispat ediyor.
.
İngilizlerin kurduğu Müslümanları kölemenleştirici Ortadoğu düzeni yıkılmalı!
Yusuf Kaplan
30/10/2023 Pazartesi
Hepimiz İngilizlerin eseriyiz, hepimiz İngilizlerin esiri.
Ortadoğu’daki kölecil düzeni İngilizler kurdular, Müslümanları bu düzende köle olarak yerleştirilen Yahudiler vurdular. İngilizler ön açtılar, Yahudileri saldırdılar.
Böylelikle Hitler’in başlattığı Yahudilerin Avrupa’dan sürülmesi projesini nihaî hedefine İngilizler ulaştırdılar -Yahudileri önce Filistin’e yerleştirerek sonra da Yahudilerin Filistin’i haritadan silmelerini sağlayacak hastalıklı bir Ortadoğu düzeni icat ederek.
KİME GÖRE VE NEYİN ORTADOĞU’SU?
İslâm dünyasında İngilizlerin kurduğu emperyalist ve kölemenleştirici Ortadoğu düzeni hâkim Osmanlı’nın çökertilmesinden ya da durdurulmasından bu yana yaklaşık bir asırdır Osmanlı coğrafyasında. Osmanlı yıkıldığı, Osmanlı’nın uhdesindeki hilâfet ve hilâfetin varlığı ile anlam kazanan ve gerçeğe bürünen İttihad-ı İslâm yok edildiği için hem İsrail devleti kurulabilmiştir hem de İslâm dünyası parçalanmış, İslâm dünyasında onlarca kukla “kabile devleti” icat edilmiş, İsrail’in kurulması bu şartlarda sözkonusu olabilmiş, sonunda İsrail bölgedeki hegemonyasını tesis etmiştir.
Bu coğrafya Ortadoğu değildir. Neye göre ve kimin Ortadoğu’sudur? Bana / bize göre değil tabii ki! İngilizlere göre.
İngilizler, coğrafî haritaları icat ederek zihin haritalarımızı inşa ettiler, ediyorlar hâlâ da. Ama önce teo-politik yani akîdevî önceliklerimizi değiştirerek jeo-politik haritaları belirlediler, belirmeye de devâm ediyorlar son derece sinsi bir şekilde, gürültü patırtı yapmadan…
ÖNCE TEO-POLİTİK SONRA JEO-POLİTİK
Teo-politik haritalarla yörüngemizi, jeo-politik haritalarla da yönümüzü tayin ediyorlar.
Yeryüzü coğrafyasında İslâm’ın / Müslümanların dışındaki bütün dinlere, kültürlere yaptıkları bu yıkım operasyonlarının / kültürel tecavüz ve soykırımların hepsinden sonuç aldılar; üzerinde ameliyat yaptıkları bütün dinleri, kültürleri ya fosilleştirdiler ya da fiilen tarihten sildiler. İşte bu operasyonları, ameliyatları sadece İslâm’a / Müslümanlara yapmayı başaramadılar tam olarak.
Şark Meselesi’ni bunun için geliştirdiler. Önce İslâm’ın teo-politik haritalarını değiştirmek, otantik kaynaklarını tarumar etmek, Müslümanların akîdelerini bozarak, Müslümanları da Allah’a söz veren, yönelen, teslim olan insanlar olmaktan çıkarıp, emperyalist efendilere boyun eğen kölelere dönüştürmek istediler. Bu teo-politik strateji başarıyla hayata geçirildiği andan itibaren jeo-politik stratejilerin çok daha kolay bir şekilde hayata geçirilmesi mümkün olacaktı.
O yüzden İngilizler önce iki asır evvel Vehhabiliği icat ettiler, İslâm’ın kurucu akidevi kaynaklarını dejenere edecek, periferik bir anarşi kaynağı inşa ettiler, bunu Osmanlı’ya başkaldıracak teo-polititik bir isyan biçimine dönüştürdüler; böylelikle Osmanlıya jeo-politik olarak meydan okuyacak, isyan edecek bir başkaldırı biçimi, dolayısıyla İslâm dünyasının parçalanmasına gidecek anarşik bir köle psikolojisi inşa ettiler.
Vehhâbîler üzerinden köksüzlük demek olan neo-selefîleri ve oradan da terör örgütlerini icat ederek İslâm dünyasını içeriden icat ettikleri kölemenler eliyle hem teo-politik hem de jeo-stratejik ve jeo-ekonomik kaosun, anarşinin ve parçalanmanın eşiğine getirip bıraktılar.
ŞARK MESELESİ VE İNGİLİZLERİN ORTADOĞU DÜZENİ
Şark Meselesi’nin ilk hedefi, İslâm’ı (tarih yapan bir aktör olarak İslâm medeniyetini) İslâm’dan uzaklaştırma hedefini böylelikle başarıyla gerçekleşirmiş oldular.
Bunun kaçınılmaz sonucu olarak İslâm dünyasını “böl, parçala, yönet” emperyalist ilkesiyle paramparça ederek birbirine düşürecek tohumları ektiler.
Sonra Şark Meselesi’nin ikinci ayağını, Müslümanları İslâm’dan uzaklaştırma projesini daha kolay ve rahat bir şekilde uygulamaya başladılar. Osmanlı’nın parçalanması, hilâfetin kaldırılması, Müslümanların çoğunlukta olduğu Hindistan’ın parçalanması, Arap dünyasının ardından Türk dünyasının, büyük tarihçi Fernand Braudel’i “Türkler tarihin kayıp çocuklarıdır” hayatî tespitini yalamaya itecek kadar kültürel bir metamorfozun eşiğine sürüklenmesi hep bundan sonra mümkün olabilmiştir. Teo-politik haritaların değiştirilmesi ve yıkılmasından sonradır ki, jeo-politik haritalar çok daha kolay bir şekilde çizilebilmiştir!
Türk akademyası bu yakıcı gerçeği görecek derinlikten ve muhkem bir medeniyet mefkûresinden yoksundur.
İngilizlerin teo-politik stratejiler üzerinden kurdukları bu jeo-politik düzen, bu kaotik, periferik-anarşik Ortadoğu düzeni mutlaka yıkılmalı. Ortadoğu yeniden yapılandırılmalı.
Vesselâm.
.Filistin’i haritadan silecek haydutlar kendi sonlarını hazırlıyorlar!
Yusuf Kaplan
29/10/2023 Pazar
Tam üç hafta oldu. İsrail terör devleti, Filistin’i kan gölüne çevirdi. Gazze’yi boşalttı. Gazze hayalet şehre döndü. Gazze’nin toprakları kanla sulandı. Çocukların, bebeklerin kanlarıyla… Üç haftada 4 bine yakın bebek ve çocuk katledildi!
İsrail’in başındakiler insan olamaz. Kudurmuş köpek onlar!
Masum bebekleri, çocukları katleden aşağılık mahlûkâtlar!
Şu an Yahudiler, Gazze’yi karadan, denizden, havadan kuşatıyor, işgal ediyor bomba üstüne bomba yağdırıyor! Bir şehir ölüyor. Bir halk ölüyor!
İnsanlık seyrediyor.
Dünya seyrediyor.
Birleşmiş Milletler (BM) boş durmuyor, hemen harekete geçiyor ve yine İsrail’i kınayan bir karar alıyor. Bu karar hiçbir işe yaramıyor, İsrail’in zulümleriyle ilgili alınan bütün BM kararları gibi çöpe atılacak…
BM gaz alıyor!
Alain Badiou, Ahlâk başlıklı kitabında çağımızda Batılıların dillerine pelesenk ettikleri insan hakları söyleminin tam bir “ahlâksızlık” biçimi olduğunu söylemişti. Badiou’nun dikkat çektiği ahlaksızlık biçiminin en iğrenç örneklerinden biri BM’nin hiçbir şey yapmaması, sadece gaz alması.
Gaz almak ne işe yarayacak peki?
Hem İsrail’in işlediği soykırım cinayetini kamufle etmek hem de dünya boş durmuyor imajı oluşturarak dünyanın harekete geçecek kitlelerini ve liderlerini sessizliğe sürüklemek, mahkûm etmek.
BM, küresel sistemin emniyet sübabı işlevi görüyor! Örgütlerin kara para aklama şebekesini andırıyor. Bu tanımlama çok iyi oldu: Tam tamına Batılıların günahlarını, barbarlıklarını, zulümlerini, katliamlarını, soykırımlarını aklama şebekesi!
Küresel sistemin lordları, vampirleri, kana ihtiyaç duyup da mazlum insanları katletmeye niyetlendiğinde, hemen harekete geçerek sorumluları kınıyor. BM’nin attığı bu tür adımlar, bazı devletlerin işlediği cinayetleri örtbas etmekten başka bir işe yaramıyor, yazması da beklenemezdi.
İsrail işgalinin ve katliamlarının gideceği yer beni korkutuyor: Filistin’i haritadan silecekler!
Önce Gazze’yi yok ediyorlar. Ardından Batı Şeria’ya saldıracaklar, orasını da cehenneme çevirecekler.
Bütün Filistinlileri zorla, tecavüzle, katliamla, şehitleri kan gölüne çevirerek sürecekler Filistin’inden.
Bunun için uydu bir devlet kuruldu yüzyıl önce Irak’la, Suriye ile ve İsrail’le birlikte. Ürdün. Filistinlilerin sürgün yeri Ürdün. Nüfusunun çoğunluğunu Filistinlilerin oluşturduğu Ürdün. İsrail’i kurmak, ardından Arz-ı Mev’ud’a ulaşmak için Filistinlileri Filistin topraklarından sürüyorlar, sonra da Filistin’i haritadan silecekler.
Dün haritaları çizenler İngilizlerdi. Cetvelle hem de
Şimdiyse haritaları çizenler Yahudiler! Kanla çiziyorlar haritaları!
İnsanlığın gözünün içine baka baka insanlığı, insanlığın yok ediyorlar!
Bütün bu hunharlığı, vahşeti, barbarlığı, canavarlığı “insan hakları, özgürlükler, hukukun üstünlüğü” gibi sloganlarla dünyayı ayartan, aldatan, yaşanılamaz yer hâline getiren Batı uygarlığının kurucu ve koruyucu aktörleri Avrupa ile ABD yapıyor!
İsrail, üç haftadır kan kusturuyor Gazzeli masum ve mazlum Müslümanlara!
Bu kan banyosunda boğulan Batı uygarlığıdır.
Bu kan banyosunda tarihin çöp sepetini boylayan retorikten (boş laftan) ibaret olduğu bütün çıplaklığıyla ortaya çıkan içi boş “demokrasi, insan hakları ve özgürlükler” söylemidir.
Filistin’in kan gölüne çevrilmesi, haritadan silinmenin eşiğine sürüklenmesi, Batılıların başkalarına hayat hakkı tanımadığını bütün dünyaya göstermiş oluyor!
Dünyanın uyanışının, İslâm dünyasının direniş, diriliş ve varoluşunun başlangıcı olabilir.
İnsanlık son yüzyılın en büyük katliamıyla, soykırımıyla, canavarlığıyla karşı karşıya. Bütün bu yaşananlar, Batı uygarlığının karanlık yüzünü deşifre etti, ne kadar vahşîleşebileceğini bütün dünyaya gösterdi. Hem de bütün dünyanın gözü önünde gözünü budaktan esirgemeden yeni doğmuş bebekleri, çocukları, kadınları, savunmasız masum insanları gözlerinin yaşına bakmadan katleden bir uygarlığın insanlığa kandan, gözyaşından başka bir şey vermeyeceğini ispatladı.
Vesselâm.
.İngilizler neresi, Yahudiler nereye düşer, NATO ne işe yarar?
Yusuf Kaplan
27/10/2023 Cuma
Yahudilerin ve İngilizlerin modern tarihin inşasındaki rollerini anlamadan çağı da, kendimizi de anlayamayız; geleceğimizi emin bir şekilde yönlendirecek uzun soluklu yol haritaları hazırlayamayız.
Kapitalizm, İngilizlerin eseridir. Sonuç itibariyle böyle. Ama gerisindeki Yahudi gücünü, örgütlenmesini göremezseniz, kapitalizmin nereye ve nasıl doğduğunu, nereye doğru ve nasıl yol alabileceğini kestiremezsiniz.
Erken kapitalizmin tarihinde Yahudiler vardır: 14. yüzyıldaki İtalyan şehir devletleri, kapitalizmin erken tarihinin kaynağını oluşturur: Sermaye temerküzü, finans ve para ekonomisi, zamanla kapitalizmin doğuşunu hazırlayan unsurlardır ve burada Yahudi bankerlerin rolü küçümsenemeyecek kadar belirgindir.
İngilizlerin kapitalizmin babası olmalarını sağlayan şey, keşifler ve işgaller çağı ile ulaştıkları denizlerdeki ticareti ele geçirmeleriydi.
Denizaşırı ticaretin ve sömürgeciliğin babaları İspanyollar, Hollandalılar ve Portekizliler olmalarına rağmen kapitalizmin kurucu babası neden İngilizler oldu peki?
Bu sorunun cevabı, Yahudilerle -aynı zamanda rekabet ederek- işbirliği yapmayı ve sermayeyi, finans ekonomisini icat edecek şekilde nasıl işleyeceklerini bilmeleri ve paradan para yapacak ölçüde ekonomik bir sistem geliştirmiş olmaları. Yahudi-İngiliz (doğrusu Yahudi-İskoç) ittifakı, kapitalizmin kuruluş sürecinde kuruldu ama iki dünya savaşında Amerika’ya iyice yerleşen, hükmetmeye başlayan Yahudiler savaş teknolojisinden inanılmaz kârlar elde ederek, Amerika’yı kuran Avrupalıları (özellikle de İngilizleri) Amerika’dan kovacakları sürecin temellerini attılar.
BİRİNCİ AMERİKA: WASP AMERİKASI
Önce bazı temel gerçekleri iyi bilmek gerekir: Evvel emirde, temelde iki Amerika olduğunu söyleyeceğim: Birincisi, Amerika’yı işgal ederek, bugünkü ABD’yi kuran Avrupalı sömürgecilerin oluşturduğu WASP’ın Amerika’sıdır. WASP, White / Beyaz, Anglo-Sakson ve Protestan, demektir. WASP’ın kurucu aktörü, İngilizlerdir. İngilizlerin dışında Fransızlar, Hollandalılar, Almanlar vardır. Hatta pek bilinmez ama Almanlar, ABD’de nüfus yoğunluğu ve entelektüel etkinliği en fazla olan Avrupalı etnik unsurdur.
Ayrıca, İngilizler deyince, esas itibariyle İskoçlar ve İrlandalıları anlamamız gerektiğini de hatırlatmış olayım.
WASP, mevcut ABD’yi kurdu, neredeyse bütün yerlileri katlederek, yerli halkın kanını emerek, zengin tabiî kaynaklarını yağmalayarak ve kökünü kazıyarak... “Özgürlükler ülkesi Amerika” diye masal anlatmaları sadece işledikleri soykırımları, cinayetleri kamufle etmek içindir. Amerika’nın kuruluşu, etnik, kültürel ve tabiî soykırıma dayalı emperyalist bir saldırının eseridir.
Emperyalist zihniyet ölmemiştir Amerika’da, sadece hasıraltı edilmeye çalışılmıştır.
İKİNCİ AMERİKA: YAHUDİ AMERİKASI
WASP Amerika’sının dışındaki ikinci Amerika, bugünkü Amerika’dır: Yahudi gücünün kontrolündeki Amerika.
ABD, Yahudi devletidir; Yahudi gücünün finansına, medyasına, akademyasına, popüler kültürüne, silikon vadisine, silah endüstrisine, CIA’yine, kısacası, her şeyine hâkim olduğu bir devlet. Babil ve sürgününden bu yana belki de Yahudiler tarihte ilk defa bu kadar güçlendiler, dünyanın en büyük süper gücünü ele geçirdiler art arda yaşanan ve henüz aydınlatılamayan pek çok karanlık bölgesi, bilinmeyeni bulunan o ürpertici, barbar iki dünya savaşından sonra.
İsrail, Yahudi devletidir ama gerçek Yahudiler, dünyaya çeki düzen veren, bilime, teknolojiye, sanata, entelektüel hayata ve dünya ekonomisine hükmeden Yahudi gücü, İsrail’de değil Amerika’dadır.
İsrail, İngilizlerin Yahudilere verdiği sus payı’dır: Hem Yahudileri dizginlemek, güçlenen Yahudi ekonomik gücünü kontrollerinde tutmak hem de Osmanlı devletinin kalbine bir hançer saplayarak, bu azman ve şımarık Yahudi devletini gelecek yüzyıllarda İslâm dünyasının başına belâ etmek, İslâm dünyasının toparlanıp ayağa kalkmasını engellemek için İngilizler tarafından verilmiş bir rüşvettir.
İsrail Yahudi Devleti, varlığını İngilizlere, kuruluşunu ise bize borçludur, ne yazık ki.
İsrail Yahudi Devleti’nin kurulması, Osmanlı hayattayken mümkün değildi. O yüzden Yahudilerle İngilizler el ele vererek Osmanlı’yı adım adım çökerttiler hem içeriden hem de dışarıdan.
Ancak Osmanlı’nın çökertilmesinden ve Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasından sonradır ki, İsrail Devleti kurulabilmiştir. Osmanlı engeli ortadan kaldırıldıktan sonradır ki, tipik, steril, soğukkanlı İngiliz aklı ile Yahudiler önce Yahudi nüfusunun yaşadığı yerlere ilave ve yoğun Yahudi nüfusu iskan edilmiş, sonra da iskan edilen, yerleştirilen Yahudi nüfusu bir Yahudi devleti kurulmasına imkân tanıyacak orana ulaşınca, İsrail Yahudi devleti ilan edilmiştir.
Yahudi gücü deyince İsrail’i anlama yanlışının ne kadar hayatî olduğuna dikkat çekmek ve bazı karanlık noktaları aydınlığa kavuşturabilmek için İsrail devletinin kuruluş süreci ve mantığı üzerinde birazcık durma ihtiyacı duydum.
Özetle... Amerika, Yahudi gücünün kolonisidir: Yahudiler için vatan diye bir kavram yoktur. Onların vatanı, yurdu, dini, imanı sermayedir, paradır. Sermaye neredeyse, Yahudilerin vatanı orasıdır.
Bugün Yahudi gücü, Amerika’da temerküz ediyor ama aynı zamanda Çin’e, Hindistan’a ve Avrupa’ya da adım adım yerleşiyor ve hükmediyor...
İkinci olarak, Avrupa, tarihten çekildi, Avrupa diye bir güç, aktör yok artık. Hiçbir Avrupa ülkesi de tam anlamıyla bağımsız değil.
NATO, adı üstünde, Kuzey Atlantik İttifakı. İttifak yani. Ne ittifakı, peki? İngiliz aklı ile Yahudi gücünün ittifakı.
Soru şu burada: NATO neresi, Türkiye nereye düşer? Bu soru, apayrı bir yazının konusu.
.İsrail’in Arz-ı Mev’ud paranoyasıyla dünyayı kana boyamasına göz yumulamaz!
Yusuf Kaplan
23/10/2023 Pazartesi
İsrail, Gazze’de hastaneleri ve mabetleri bombalamaya devam ediyor hâlâ! Dünyanın gözü önünde üstelik de! Ortodoks Kilisesi bombalandı, çoluk çocuk çok sayıda insan katledildi. Batılıların gıkı bile çıkmadı. Neden? Ortodoks Kilisesi zaten dışlanan ve yok sayılan Şarklı bir Hıristiyanlık yorumu olduğu için olabilir mi? Ruslara mı mesaj veriliyor?
Daha önce de İngiliz Kilisesi’ne ait bir büyük hastane bombalanmış ve dünya ayağa kalkmıştı. Dünyadaki protesto gösterileri bu hastane bombalamasından sonra sözkonusu olmaya başladı.
İnsanlık, (New York’ta bile!) vicdanını harekete geçirdi ve İsrail’i tel’in yürüyüşleri ve protestanları düzenlendi.
Anglikanlara ait bir hastanenin vurulması ne anlama geliyor peki?
Yahudilerin küresel sistemdeki en büyük rakipleri İngilizlere “ayağını denk al uyarısı mıydı bu” acaba?
İsrail yönetimi, hem Ruslara hem de İngilizlere aynı anda neden mesaj vermek istiyor olabilir?
ARZ-I MEV’UD PARANOYASI!
Henüz çok somut verilere sahip olmasak da, İsrail, Armageddon savaşına hazırlanıyor olabilir mi?
Arz-ı Mev’ud’u (Vadedilmiş Toprakları) ele geçirme savaşına soyunmuş olabilir mi?
Arz-ı Mev’ud hayalini hayata geçirme savaşı ise bu, hedefte Türkiye de var, demektir. Bunu iyi bilelim.
Çünkü Arz-ı Mev’ud denen, İsrail Bayrağı’nda da resmedilen Fırat ve Dicle nehirlerinin bulunduğu bölgenin merkezinde yer alıyor ülkemiz. Kuzey Anadolu’ya, Karadeniz’e, hatta Hazar Denizi’ne kadar uzanıyor Arz-ı Mev’ud denen topraklar!
Türkiye’nin başından bu yana sakin hareket etmesi, bölgede barıştan yana bir politika izleyerek katliamların durdurulması yönünde diplomatik bir strateji takip etmesi, yüreği yanan bir adam olarak Erdoğan’dan beklenmeyecek bir tavırdı. Türkiye’nin sessizliği sabır taşlarını çatlatmaya yetecek bir sessizlikti. Ama öyle anlaşılıyor ki, devlet, İsrail’in (ve ona pas veren İran’ın) hamlesinin hiç de hayra alamet bir şey olmadığını fark etti. Hedefte Türkiye olabileceği, içinde 350’den fazla savaş uçağı bulunan iki Amerikan savaş gemisinin bölgeye demirlemesinden belliydi. 6 savaş gemisi binden fazla savaş uçağı, demekti! İnanılır gibi değil! Kiminle savaşacak bu Amerika bu savaş uçaklarıyla, nerede kullanacak bunları?
Arz-ı Mev’ud hayalinden değil, yeni dünya düzeni’nden söz edildi. Aklî dengesinin yerinde olduğundan şüphe duyulacak davranışlar sergileyen ABD Başkanı Joe Biden, yeni dünya düzeni’ni kuracak bir hamle olduğunu söyledi İsrail’in (Gazze’yi hayalet şehre çevirerek ve boşaltmaya kalkışarak) giriştiği ürpertici savaş hamlesinin!
TÜRKİYE’NİN SÜRPRİZ HAMLESİ!
MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, Türkiye’nin bu sessizliğini bozan bir açıklama yaptı ve İsrail’e Gazze’yi terk etmesi için 24 saat süre tanıdıklarını şöyle ifade etti:
“Eğer bugünden itibaren 24 saat içinde ateşkes sağlanamazsa, saldırılar durmazsa, mazlumların üzerine bombalar bırakılmaya ısrarla devam edilirse… Milletimle açık açık paylaşıyorum ki; Türkiye süratle devreye girmeli. Tarihî, insanî ve inanç sorumluluğunun gereği her neyse yapmalıdır. Gazze’yi koruma ve kollama misyonunu üstlenmek bize ecdadımızın mirasıdır.”
“Meleklerin şehri Kudüs’te şeytanlar cirit atmaktadır. Kimse müdahale etmiyorsa akan kanı biz durduralım. Kudüs’e Hızır gibi yetişelim. Türk milleti yeni bir nöbet için devreye girmelidir.”
Türkiye’nin savaşa girme konusunda çok hassas hareket etmesi gerekir. Ama bir barış gücü göndererek duruma engel olabilir. Tabii şartlar her açıdan uygun hâle getirilirse bizim için. Yoksa öyle bodoslama dalamayız. Tuzak kurulmuş olabilir Türkiye için. Unutmayalım Birinci Dünya Savaşı’nda böyle bir tuzağa düşürüldüğümüz için sürüklendik ve koskoca imparatorluğu kaybettik. İsrail’in bölgedeki en kalıcı ve köklü rakibi Türkiye’dir. Türkiye’nin, tarihî misyonuyla hareket edeceğini ve savaşmak gerektiğinde gözünü budaktan esirgemeden savaşacak bir Mehmetçiğe, bir Müslüman millete sahip olduğunu çok iyi biliyor İsrail terör devleti de, Batılı emperyalistler de.
.Filistin direnişinin sesi, Osmanlı’nın diriltici nefesi
Yusuf Kaplan
22/10/2023 Pazar
Emperyalistler, Osmanlı’yı tarihten silmek için en az üç asır savaştılar Osmanlı’yla her cephede. Sonunda Osmanlı tarihten silindi ama bitirilemedi. Osmanlı bedenen çöktü ama ruhen yaşıyor.
BATI UYGARLIĞI GAZZE’DE TARİHE GÖMÜLDÜ!
Hatta şöyle söylüyorum bendeniz bunu daha şık ve sarsıcı bir dille: Osmanlı bilfiil / bedenen çöktü ama bilkuvve / ruhen yaşıyor. Batı uygarlığı ise bilfiil / bedenen, ceset olarak yaşıyor ama bilkuvvve / ruhen çöktü, ölü.
İnsanlığa insanlık adına verebileceği bir şey kalmadı Batı uygarlığının. Bunun en ürpertici semiyolojik göstergesi, İsrail terör devletinin çoluk çocuk, hasta yaşlı demeden hastaneyi, üstelik de (birilerine ince mesajlar vermek için) Anglikan Kilisesi’ne ait bir hastaneyi bombalaması, bine yakın çocuğu gözünün yaşına bakmadan hunharca katletmesi üzerine zihnî melekelerinin sağlıklı işlediğinden kuşku duyduğum ABD Başkanı Joe Biden’ın apar topar adeta bir palyaço gibi Tel Aviv’e getirilerek, ABD’nin İsrail’in yanında olduğunu ilan etmesi açık açık, hiç yüzü kızarmadan!
Ardından Netanyahu’nun eli cebinde karşıladığı İngiltere’nin Hindu kökenli başbakanının İsrail’e damlaması…
Ve sonra da Almanya’nın resmen (ve ahmakça, kölece) bir açıklama yaparak İsrail’in yanında olduğunu ilan etmekten çekinmemesi…
Bütün bunlar, 2,3 milyon nüfuslu ve zaten üst üste yaşayan Gazze halkını soykırıma tabi tutmaya ve Gazze’yi hayalet şehre çevirerek yok etmeye, masum insanlarını katletmeye ant içmiş İsrail terör devletine her tür desteği veren Batı uygarlığının o cafcaflı, o ayartıcı demokrasi, insan hakları, hak hukuk söylemlerinin hepsinin Gazze’de çöp olduğunun göstergeleridir!
Batı uygarlığı, bütün iddialarıyla ve değerleriyle Gazze’de tarihe gömülmüştür. İddia edilen o değerlerin hepsinin daha iyi sömürmek için kullanılan maskeler ve kamuflaj malzemeleri olduğu ve Batılıların ne kadar ikiyüzlü, insanlık düşmanı ve hakikat düşmanı bir uygarlığın çocukları olduğu Gazze katliamıyla bir kez daha gün ışığına çıkmıştır.
Dışarıdaki Siyonistlere rahmet okuyacak kadar ruhsuzlaşan Batılıların gönüllü acentası, gönüllü kölesi içimizdeki Siyonistler ve uşaklarının ruhları karardığı için onların gün ışığını ve gerçekleri görmelerini beklemek olmayacak duaya âmin demektir.
OSMANLI DURDURULDU AMA BİTİRİLEMEDİ!
Osmanlı tarihten uzaklaştırıldı ama yüreklerden, hayattan, insanların hafızalarından uzaklaştırılamadı. Osmanlı, insanlığın yüz akıydı. Osmanlı son asrında, çöküş asrında bile insanlığın son adasıydı, büyük tarihçimiz Ahmet Cevdet Paşa’nın o güzelim ifadesiyle…
Osmanlı’nın bitirilememesinin sonuçlarını yaşıyor dünyamız.
Sadece bölgemiz değil, dünyamız.
Osmanlı adaletin sembolüydü.
Osmanlı merhametin sembolüydü.
Osmanlı hak, hukuk ve barış içinde bütün farklılıkları zenginlik belleyerek bir arada, birbirlerinden beslenerek yaşayabilmenin, yaşatabilmenin aşılamamış ve anlaşılamamış zirve örneğiydi.
Osmanlı gitti, dünyadan ruh çekildi.
Dünya cehenneme dönüştü, üst üste yaşanan dünya savaşlarıyla ve atılan atom bombalarıyla…
Osmanlı gitti, Balkanlar parçalandı, yetim kaldı, kaderlerine terkedildi.
Osmanlı gitti, Hindistan parçalandı, eğer Hindistan parçalanmasaydı, Hindistan dünyanın en büyük Müslüman ülkesi olacak, modern dünyanın son dönem tarihi başka türlü yazılacaktı.
Osmanlı gitti, Arap dünyası lime lime edildi; kaynakları İngilizlere, toprakları Siyonistlerim tecavüzüne peşkeş çekildi.
ŞİA’NIN DEVLETİ VAR AMA SÜNNÎ’LERİN DEVLETİ YOK!
Bugünkü Filistin sorununun gerisinde Osmanlı’nın durdurulması vardır. Eğer Osmanlı durdurulmamış olsaydı, İsrail devleti kurulamazdı, bölge kan gölüne dönüştürülemezdi, İran koskoca sünnî dünyaya meydan okurcasına Filistin halkının hâmisi olarak öne sürülmezdi.
Unutmayalım: Şia’nın devleti var ve zorbalar o devletin önünü inanılmaz bir şekilde açıyorlar türlü tezgâhlarla, danışıklı dövüş oynayarak…
Ama Sünnî’lerin devleti yok bir baş ülke, bir lider ülke, bir süper güç olarak bütün mazlumların hâmisi, koruyucusu, kollayıcısı olan bir büyük devlet formunda!
Burada mezhebî bir analiz yapmadığımı tarihî bir okuma yaptığımı bir kez daha hatırlatmak istiyorum: O yüzden bölgede hedefin Türkiye ile İran’ı karşı karşıya getirerek bölgeyi kan gölüne çevirmek istediklerini özenle hatırlatıyorum.
DİRİLİŞİN VE VAROLUŞUN YOL HARİTASI…
Bendeniz Osmanlı’nın bitirilememesinin yol açtığı kaçınılmaz sorunları ve buhranları yaşadığımızı düşünüyorum. Osmanlı, bütün Müslümanlara kol kanat geren, şemsiye işlevi gören hilâfet demek.
Osmanlı, yeryüzünde adaletin, merhametin, sulhün ve selâmetin hâkim olacağı, herkesin kendince yaşayacağı, kendince nefes alıp vereceği bir kardeşlik yurdu, herkese kol kanat geren, kucak açan evrensel bir medeniyet tecrübesi demek.
Osmanlı emperyalistlerin korkulu rüyası demek.
Ezcümle… Osmanlı dünyanın ruhu, mazlumların umudu, zorbaların kabusu demek.
Bunun adının Osmanlı olup olmaması önemli değil elbette. Ama Osmanlı deyince ne anlaşıldığını hatırlatmak gerek. Bunun adı, bugün Türkiye’dir ama Türkiye, adına “beyaz Türkler” dediğimiz ama Türk de, Müslüman da olmayan ama Türk ve Müslüman ismi taşıyan 40-50 bin kişilik devşirme şebeke ve uyduları tarafından içeriden ele geçirilmiştir. Türkiye’yi yeniden geri alma mücadelesi veriliyor. Bugün Filistin meselesinde Türkiye’nin çok fazla bir şey yapamıyor olması, ülkenin içeriden ele geçirilmiş olması, elinin kolunun bağlı olmasıdır.
Ama Filistin direnişi, İslâm dünyasının dirilişinin fitilini ateşleyebilir. İşte bu direnişin diriliş ve varoluş mücadelesine dönüştürülmesi için batılılar gibi “insanı insanın kurdu” olarak gören sapkın anlayışın yıkılması ve yerine insanı insanın yurdu, umudu ve ufku olarak gören Osmanlı’da kristalize olan, herkese kendince hayat hakkı tanıyan İslâm medeniyetinin yeniden formüle edilmesi ve adım adım hayata geçirilmesi yorucu uzun soluklu yolculuğa çıkılması şart!
İnsanlığa insanca yaşayabileceği bir dünyayı yeniden bizim armağan edebileceğimizi, bu ruhun, derinliğin, tecrübenin ve dinamizmin bizde var olduğunu, bize düşen şeyin bunun bütün boyutlarıyla idrakine varmak ve bütün yönleriyle yol haritasını çıkarmak olduğunu hatırlatıyorum bir kez daha. Vesselâm.
.Müslüman kanından beslenen küresel sistemin vampirleri nasıl durdurulabilir?
Yusuf Kaplan
20/10/2023 Cuma
Gazze’de hastaneleri vuruyor terör devleti İsrail! Yetmiyor, ABD Başkanı Biden, tam o sırada İsrail’i ziyaret ediyor! Bunlar sadece katil değil, kandan beslenen vampirler!
Vurulan hastanenin Anglikan Kilisesi’ne ait olması İngiltere Dışişleri Bakanı’nın hemen İsrail’e damlamasana yol açtı. Bunun bir anlamı var çünkü. İnşallah bu şer güçleri birbirine düşürür Rabbim! İnşallah!
KÜRESEL SİSTEMİN SAHİBİ YAHUDİLER, KARAKUTUSU İNGİLİZLER
Seküler-kapitalist dünya sistemi, iki aktörün eseri: İngilizler ve Yahudiler.
Bütün dünya da bu iki aktörün esiri.
İngilizlerin gücü, yüzyıl öncesine nazaran çok zayıflamışsa da, çağdaş dünyanın stratejik ve tarihî derinliğini İngilizler oluşturuyor.
Kapitalist sistemi İngilizler kurdu ama sisteme daha sonra Yahudiler el koydu İkinci Dünya Savaşı’ndan ve Yahudi soykırımından sonra.
Küresel sistemin sahibi Yahudiler ama hafızası, karakutusu İngilizler.
İsrail, varlığını İngilizlere borçlu. Filistin’de Yahudi devletini kurduranlar İngilizler. İngilizler, niçin Yahudi devleti kurdurdular ve bunu niçin Filistin’de yaptılar, peki?
Kapitalist sanayi devrimlerinin (özellikle fabrika, demir-çelik devriminden oluşan) ilk ikisinin babası İngilizler. Elektronik devrimle başlayan, bilgisayar devrimi ile dijital devrime evrilen son ikisinin babası ise Amerika’daki Yahudiler!
İNGİLİZLER, İSRAİL’İ NİÇİN KURDURDULAR?
İsrail devletini İngilizler kurdurdular; bir kaç gerekçeyle...
Birincisi, gelişen kapitalist sistem, 19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Amerika’daki Yahudilerin kontrolüne geçiyordu: İngilizlerin dünya üzerindeki hegemonyalarının sonunun başlangıcı demekti bu.
Bunun ilk göstergesi, İngilizlerin (İngiliz sermayesinin) Amerika’dan sürülmesi oldu.
İngilizler, kapitalist sisteme derinden nüfûz edebilmek için Yahudileri Filistin’de kurdurulan İsrail devletiyle meşgul etmek istediler. Kapitalist sistemin stratejik kalelerini birer birer düşürdüler.
İkinci olarak, kapitalist küresel sistemi ele geçirmeye çalışan Yahudilerle iyi geçinerek sisteme derinlemesine sızdılar!
Üçüncü olarak, küresel kapitalist sistemin önündeki en büyük takozu, Osmanlı’yı Yahudilerle birlikte tarihten uzaklaştırdılar.
Gelinen noktada, Yahudi gücü Amerika’ya kesinkes yerleşti.
İngilizlerin küresel sistem üzerindeki hâkimiyeti büyük darbe yedi.
İngilizleri Amerika’ndan kovan Yahudiler, 1948 yılında İsrail devletinin kurulmasından bu yana, 75 yıl içinde, önce askerî olarak, sonra siyasî olarak, son olarak da ekonomik olarak İngilizlerin Arap dünyası üzerindeki sarsılmaz hegemonyasına büyük darbe vurdular ve hatta İngilizleri Amerika’dan sonra Arap dünyasından da kovdular.
İRAN’IN ÖNÜNÜN AÇILMASI VE TÜRKİYE’NİN DEVRE DIŞI BIRAKILMASI
Bununla birlikte, İngilizler, bölgenin kritik ülkelerine pek çok bakımdan hâkim: İran’a kısmen ama Suudi Arabistan ve Mısır’a ise kesinkes.
İran, asıl İsrail’in ve Amerika’daki Yahudi gücünün müttefiki. Siz, İran aleyhindeki söylemlerin sadece İran’ın önünü açmak için geliştirildiğini göremiyorsanız, bölgede yaşanan sorunların hiçbirini doğru okuyamazsınız.
İsrail de, Amerika’daki Yahudi gücü de, Avrupa da, Batı uygarlığının korkulu düşmanı Ehl-i Sünnet omurganın en güçlü tarihî temsilcisi Türkiye’nin devre dışı bırakılması, “one minute” ile elde ettiği liderlik konumunun yıkılması ve İran’ın İslâm dünyasını temsil eden tek aktör konuma yükseltilmesi için çalışıyorlar!
Humeyni rejimini yıkmadılar ama Mısır’da İhvan iktidarına tahammül bile edemediler, Mursi’yi mahkemede canlı canlı katlettiler!
Filistin’de hep bu yapıldı: İran hep “kurtarıcı” yapıldı ve böyle böyle İran’ın önü açıldı.
Hamas yönetimi, İran’ın askerî ve finansal desteğiyle operasyonun yayıldığını açıkladı açık açık.
Bu mezhebî bir analiz değil. Stratejik bir analiz. İslam dünyasının bu kadar perişan olduğu bir zaman diliminde mezhebî analiz yapamam. Ayrıca ben Türkiye’nin şu an olduğu gibi İran’la ilişkilerinin güçlü olmasını ve İran’ın Batılıların kucağına itilmemesi gerektiğini söyleyip duruyorum yıllardır.
Hedef, İran’ın öne çıkarılması, bölgeye hâkim kılınması ve İslâm dünyasının ana omurgası olan Ehl-i Sünnet dünyanın esir alınması, elinin kolunun bağlanması.
Bu arada Vehhâbī Suudlar, Ehl-i Sünnet’i temsil edemezler. O yüzden İran’ı mağdur duruma düşürmek için hep Suudlar kullanıldı, Suud kökenli terör örgütleri İran’ın üzerine salındı, böylelikle İran’ın önü açıldı…
TÜRKİYE, MISIR VE KATAR STRATEJİK İTTİFAKI
Filistin’de büyük bir katliam yaşanıyor. İsrail, terör devleti olduğunu bir kez daha ispatladı. Katledilenlerin dörtte biri çocuk!
Bu katliamın derhal durdurulması gerekiyor!
Burada Türkiye, Mısır ve Katar müşterek bir girişimde bulunmaya çalışıyorlar.
Ama bu girişim, özellikle Türkiye ile Mısır’ın buzları eritmesi, birlikte hareket etmesi, başta İsrail olmak üzere küresel sistemin ağababalarını çılgına çevirmeye yetti.
Mısır’la ilişkilerimiz kopmamalı; başından beri bunu yazıyorum. Koparsa, bölge müşterek stratejiler geliştiremez ve emperyalistleri defedecek büyük askerî, siyasî, ekonomik ve kültürel ittifaklar kuramaz.
Onun için İsrail ve Batılı ülkeler Mısır’a baskı yapıyorlar, Türkiye ile ilişki kurmaya çalıştığı için.
Asıl oyun o zaman bozulacak çünkü.
İsrail’in bölgedeki zorba hegemonyasına darbe ancak o zaman vurulacak. Ve İsrail’in güdümlü kanton devletçileri kurmasının önüne geçilmiş olacak.
Ve Filistin o zaman nefes almaya başlayacak...
Bu üçlü işbirliği girişimi, stratejik bir ittifaka dönüştürülmeli ve bu stratejik ittifak, her alanda işbirliği imkânlarını geliştirecek köklü adımlar atmalı.
Şimdilik Filistin katliamını durdurmanın ve İsrail’in gücünü kırmanın en kalıcı ve makul çıkış yolu bu.
Ama orta ve uzun vadede İslâm dünyasını toparlayacak bir baş ülke, bir lider ülke, bir süper güç lazım İslâm dünyasına. O ülke Türkiye işte! Az kaldı! Biz gelince bütün emperyalistler buradan defolup gidecekler! Dünya bize gebe, biz hakikate: Filistin ölmeyecek, aslan düştüğü yerden kalkacak…
Yusuf Kaplan
16/10/2023 Pazartesi
Gazze, İsrail terör devletinin ablukası altında… Neredeyse bir haftadır…
İsrail, Yahudilerin kendilerine yaptığı zulmün kat be kat fazlasını Batılılara değil Müslümanlara / Filistinlilere yapıyor!
Dünyanın en yoğun nüfuslu, en kıstırılmış, en kuşatılmış, her bakımdan en prangalı şehrini, elektriğini, suyunu, gıda akışını keserek ölüme mahkûm ediyor! İnsanları, yerleşim yerlerini kitlesel katliama tabi tutuyor! İnsanlık suçu işliyor!
İsrail işlediği katliamın bedelini ödeyecek er ya da geç!
Biraz derine dalalım, İsrail’in yapmak istediği şeyi daha etraflıca anlamaya çalışalım…
FİLİSTİN, BİTKİSEL HAYATTA AMA ÖLMEYECEK!
Yahudilerin hedefi, Arz-ı Mev’ûd yani Vadedilmiş Topraklar. Fırat ve Dicle arası ve ötesi...
Bunun gerçekleşmesi, Türkiye’nin güneyi dâhil yarı kıta görünümündeki Arabistan Yarımadası’nın kuzeyinin fiilen Yahudi egemenliğine girmesi demektir. Buna Mekke ve Medine’nin kalbini oluşturduğu Hicaz yöresi de dâhildir!
Ne demek bu, peki?
İslâm dünyasının intiharı demektir, tarihten silinmesi yani! İki asır önce tarihten çekilmişti İslâm dünyası, şimdiyse tarihten silinme tehlikesiyle karşı karşıya...
Ama tarihten silinmeyecek!
Burası, Latin Amerika’nın ve Asya’nın sadece içe dönük yoğunlaşma ve derinleşme yaşayan bir kanadı kırık medeniyetlerinin kolay teslim alınabilir, kırılgan, korunaksız dünyası değil.
Burası, önce olabildiği ölçüde içe, öze, sonra da göklere açılan hem iç’in hem dış’ın titreşim alanlarında aynı anda nefes alıp veren, gidip gelen, fokur fokur kaynayan, her dem diri her dem diriltici çok katmanlı, dirençli ve delişmen dünyası yeryüzü coğrafyasının.
İçini imar ederek dışını inşa eden, ardından insanlığı ve varlığı ihya ederek kendine getiren bütün medeniyetlerin kavşak noktası, mülk âleminden melekût âlemine kanat çırpan aşkın / metafizik zirvesi.
Kudüs, işte bu kavşak noktasının nümûne-i imtisâli, en kâmil misâli(ydi) dârü’l-İslâm’ın atan kalbi iken...
Şimdi kalbi, bitkisel hayatta İslâm âleminin; durmaya ramak kalmış durumda. Kudüs, esir çünkü. Kudüs öksüz çünkü. Kudüs yaralı, bir kanadı kırık çünkü.
Ama kimsesiz değil Kudüs.
Bitkisel hayatta ama ölmemek için direniyor.
Kudüs ölürse, insanlık ölür, İslâm âlemi ölür, tarihten silinir.
İnsanlığın ölmemesi, İslâm âleminin ölmemesi için, Kudüs’ün kalbi dirilmeli ve insanlığı diriltip kendine getirecek uzun soluklu bir yola çıkmaya hüküm giymeli Kudüs...
KUDÜS’Ü İSTANBUL KENDİNE GETİRECEK YENİDEN!
Kudüs’ü, İstanbul kendine getirebilir. Kudüs’e İstanbul kol kanat gerebilir.
İstanbul kendine gelir de ayağa kalkabilirse yeniden...
Hiç şüpheniz olmasın ki, kendine gelecek İstanbul, dün olduğu gibi yarın da hem İslâm âlemini kendine getirecek ve ayağa kaldıracak hem de insanlığa adalet, hakkaniyet ve medeniyet dağıtacak...
Aslan düştüğü yerden kalkacak.
İstanbul’u bekle ey Kudüs! İstanbul’un toparlanmasını ve seni, beni, hepimizi toparlayacak fikir, zikir ve oluş çilesini tamamlamasını...
İslâm âlemi tarihten çekildi; yaşıyor mu sanki, demeyin!
Tarihten çekildi ama tarihten silinmedi, ölmedi.
Ölmeyecek...
Küllerinden doğacak yeniden.
Bu kez bütün insanlığı diriltici hakikat medeniyeti yolculuğunu gerçekleştirmeye koyulacak...
Şu hâliyle bile Yahudi zulmüne ve emperyalizme direnen tek coğrafya, merkezinde Filistin’in, daha geniş düzlemde ise stratejik olarak merkezinde Türkiye’nin bulunduğu İslâm coğrafyası sadece.
Filistin direnişi, sadece Filistinlilerin değil insanlığın haysiyetini koruyan bir direniştir.
İnsanlık, insan olma ve insan kalma haysiyetini ve husûsiyetini Filistinlilere borçludur! Filistinlere yani çilekeş Müslümanlara!
Filistin’de çocukları katlediyor İsrail’in ruhsuz kâtilleri.
Kundaktaki masum bebekleri, sokaktaki günahsız çocukları!
Yer gök inliyor masumların âhlarıyla, yüreği yangın yerine dönen anaların çığlıklarıyla...
Zulmün zifiri karanlığı bu!
Şafağın atacağı ân’a az kaldı...
ASLAN, DÜŞTÜĞÜ YERDEN KALKACAK, HAKİKAT BAYRAĞINI DALGALANDIRACAK...
Şafak atacak...
Aslan, düştüğü yerden kalkacak: İstanbul ayağa kalkacak.
İstanbul Cumartesi günü ayağa kalktı.
Filistin, direnişin kalesi.
İstanbul, dirilişin kulesi.
Türkiye, kimsesizlerin kimsesi, mazlumların sesi, zorbaların kartal pençesi.
Ses geçirmeyen duvarı.
Dirilişin ön açıcı, yılmaz, yıkılmaz neferi.
Özetle... Türkiye, bin yıl tarihte oynadığı, kurucu, konumlandırıcı ve koruyucu rollerini yeniden oynayabilecek sosyal ve rûhî / psiko-kültürel dinamizme kavuştuğu için Siyonistlerin güdümündeki küresel Yahudi kapitalist gücünün önündeki gerçek tarihî ve kültürel direnç duvarıdır.
Ruhunu İslâm’ın yoğurduğu Türkiye aşılmadan Siyonistler bu toprakları nihâî olarak işgal edemeyecek, buradaki halkları köleleştiremeyecekler!
İsrail katliamına en güçlü, en sahici tepki Türkiye’den geldi: Bu ülkenin Müslüman halkı, salgınmalgın demedi, gece gündüz demedi İsrail Konsolosluğu’nun önünde demirledi!
Bu ülkenin Müslüman halkının yangın yerine dönen yüreği, hem manevî olarak mazlum Filistin halkının yanında olduğunu gösterdi hem de Türkiye’nin adım adım gelişini besledi...
Büyük resmi görelim mutlaka: Filistin kuşatması, Filistin’in de, mazlumların da tarih boyunca da, günümüzde de koruyucusu Türkiye’nin kuşatılmasıdır. Bunun için İsrail, İran’ın önünü açıyor, İran da İsrail’in önünü!
Türkiye’yi devre dışı bırakmak, one minute’le başlayan liderlik rolünü bitirmek için İran kurtarıcı olarak hazırlanıyor...
Fakat artık çok geç...
Türkiye, maddî bakımdan, savunma sanayii bakımından bağımsızlığını ilan etmek üzere...
Sırada manevî (eğitimde, düşüncede, kültürde, sanatta, medyada) tam bağımsızlığına giden uzun soluklu medeniyet tasavvuru yolculuğu var...
Manevî, kültürel bağımsızlık ve diriliş yolculuğunda artık daha fazla gecikemeyiz. Yaraya neşter vurulmalı, çocuklarımızın eğitimde, kültürde, medyada ve sanatta mankurtlaştırılmasının önünde dimdik duracak sağlam duvarlar, kaleler inşa edilmeli.
Üstad Necip Fazıl’la çıkılan yolculuk, alttan alta derinleşerek, gelişerek ve kökleşerek sürüyor...
Bu yolculuk kıvamını bulacak, öncülerini ve eserlerini çıkaracak, önümüzü açacak inşallah...
Biz, geleceğiz... Biz gelince, emperyalistler defolup gidecek!
Biz, “bekleneniz”. Dün, Filistin’deki genç şehidin tabutuna sarılan Türk bayrağı, bizim “beklenen” olarak görüldüğümüzün çarpıcı semiyolojik göstergesidir.
Bütün azmanlıkları, azgınlıkları ortadan kaldıracak, insanlığa yeniden insanca, hakça bir dünya kuracak hakikat medeniyeti yolculuğunu biz armağan edeceğiz...
İçinden geçtiğimiz asra damgasını vuracak cümle şu öyleyse: Dünya bize gebe, biz hakikate…Yahudi ve İngiliz kuşatmasını yarmak zorundayız…
Yusuf Kaplan
15/10/2023 Pazar
Gazze, can çekişiyor. Terör devleti İsrail Gazze’ye kan banyosu yaptırıyor. Allah lanet etsin, kahretsin bu hunhar ve barbar mahlûkatları.
Bunlar insan değil.
Bunlar Kur’ân’ın tarifiyle “belhüm edall”; hayvandan da aşağı. Hayvanlar masum. Bunlar “köpek”!
İNGİLİZLERLE YAHUDİLER ARASINDA KAPANA KISTIRILMAK!
Yaşananları sâkin bir kafayla okumaya çalıştığım bir metin sunuyorum size.
Bir ülkedeki ya da medeniyet coğrafyasındaki fiilî ve zihnî yıkımları, sadece dış faktörlerle açıklamak, entelektüel zaafa ve yetersizliğe işaret eder.
Öte yandan, modern tarihin, Batılı emperyalist aktörlerin, dünyanın bütün medeniyetlerinin kökünü kazıyan, hiçbirine hayat hakkı tanımayan çok yönlü ve kapsamlı bir saldırı ürettikleri vahşî bir sömürgecilik tarihi olduğu yakıcı gerçeğini görmemek ve bütün bu saldırı biçimlerinin yol açtığı yıkımı yoksaymak ise entelektüel sefaleti ve ruhsuzluğu gözler önüne serer.
Son 75 yıldır İsrail zulmü kan kusturdu Filistin’deki Müslümanlara. Sadece Filistin’deki Müslümanlara değil elbette. Lübnan ve Suriye’deki Müslümanlara da.
Halkların yanı sıra ülkelere de çok büyük zulüm yaptı işgalci emperyalist İsrail. Suudi Arabistan ve Mısır, sürekli karıştırdığı, iki önemli Arap ülkesi.
Körfez ülkeleri de hâkeza!
İsrail’in kapanına kıstırılmış durumda neredeyse bütün Arabistan Yarımadası.
İslâm dünyası, özellikle de Arap dünyası, Osmanlı’nın durdurulmasından bu yana İsrail’deki ve Amerika’yı kontrol eden, Silikon Vadisi’nden Hollywood’a, ekonomisinden medyasına, Pentagon’undan silah endüstrisine kadar ABD’nin her şeyine hâkim olan Yahudilerle, iki asırdır Yahudilerle birlikte İslâm dünyasının kaderini şekillendiren İngilizlerin kölesi.
Bir taraftan Yahudiler açıktan, öte yandan İngilizler örtük bir şekilde İslâm dünyasının kaderine hükmediyor iki asırdır.
İki yüzyılın ilk yüzyılını İngilizler şekillendirdiler hem siyasî hem de teolojik olarak: Müslüman toplumların İslâm anlayışını bozacak akîdevî ve fıkhî akımlar icat ederek. Bugünkü hâricî mantığının ve kukla olarak kullandıkları terör örgütlerinin tohumlarını İngilizler ektiler hem Osmanlı coğrafyasında hem de Müslüman Hint coğrafyasında. Vehhâbîlik başta olmakta üzere, Ehl-i Sünnet Omurga’nın temsilcisi Osmanlı’yı, Müslüman Hint coğrafyasını ve Arap dünyasını paramparça edecek teopolitik stratejileri İngilizler geliştirdiler.
Şu an yaklaşık 75 yıldır da Yahudiler devam ettiriyorlar başka yöntemlerle de olsa.
İngilizler önce teopolitik stratejilerle Ehl-i Sünnet omurga’yı çökerttiler hem Osmanlı’yı hem de Müslüman Hindistan’ı paramparça ederek…
Sonra Yahudiler, fiilen ve siyaseten kontrol ettiler, paçavraya çevirdiler bütün Arap dünyasını. Şimdi parmaklarında oynatıyorlar Arapları son bir asırdır!
İnanılır gibi değil: İttihad-ı İslâm’ın yegâne teminatı olan hilâfetin çökertilmesiyle Müslümanları hem başsız hem de gövdesiz bıraktılar.
Amerika’yı kontrol eden Yahudiler’in işgal etmediği, askerî yığınak yapmadığı Arap ülkesi yok. Öte yandan İngiltere’nin bürokrasini, devlet aygıtını, elitokrasisini ve oligarşisini kontrol ermediği Arap ülkesi de yok.
İslâm dünyası iki asırdır İngilizlerle Yahudilerin kölesi, özetle söylemek gerekirse…
TEOPOLİTİK STRATEJİLERİN ZAFERİ: FİÎLÎ İŞGALDEN ZİHNÎ İŞGALE…
Şunu diyorum özetle: İslâm dünyası önce fiilen işgal edildi, sonra da zihnen köleleştiriliyor geliştirilen teopolitik stratejilerle: Arap yarımadasında icat edilen hâricî mantığının, Müslüman Hindistan’da zuhûr ettirilen Kadıyanîlik ve Kur’âniyyûn hareketlerinin hedefi, fiilen paramparça edilen İslâm dünyasının zihnen de iğdiş edilmesi, İslâm’ın kurucu kaynaklarıyla ilişkilerinin bozulması, böylelikle İslâm’ı protestanlaştıracak, hayattan uzaklaştıracak, bireysel bir inanç meselesine indirgeyerek sadece “afyon işlevi” görecek peygambersiz, deist bir İslâm algısının köksalmasının sağlanması…
İslâm dünyasının fiilen dolayısıyla dışarıdan sömürgeleştirilmesi ve parçalanması, kaynaklarının yağmalanması süreci tamamlandı bu iki yüzyılın ilk yüzyılında.
Bu iki yüzyılın son yüzyılında ise zihnen dolayısıyla içeriden sömürgeleştirilmesi, Müslümanların İslâm’ın kurucu kaynaklarıyla imajinatif ilişkiler kurmalarını önleyecek epistemik köleleştir/il/me süreci hız kazandı.
Bu iki sömürgecilik biçimi sadece İslâm dünyasında değil, bütün dünya coğrafyasında da uygulandı, uygulanıyor.
Sonuç, insanlık adına, insanlığın geleceği adına ürpertici gerçekten.
Bütün dinlerin fosilleştirilmesi, medeniyetlerin yaşama, varolma zeminlerinin fiilen ve zihnen yok edilmesi, insanlığa ve hakikate yapılan büyük bir saldırıdır.
Sadece İslâm’ın dönüştürülememesi, Müslüman toplumların aydınlarının kendi kurucu kaynaklarıyla irtibat kurma imkânlarının yok edilememesi, İslâm’ın kaynaklarının sunduğu direnç noktalarının muhkem ve dirençli olduğunu gösteriyor.
Filistinliler, insanlığın haysiyetini kurtarıyorlar terör devleti İsrail’in hunharca, vahşîce saldırılarına 75 yıldır destansı bir direniş mücadelesi vererek...
İsrail, Gazze’yi cehenneme çevirdi, taş üstünde taş bırakmadı neredeyse… Büyük bir soykırım yapıyor!
Bütün dinleri dönüştürdüler, tek dünya dini diye saçma sapan bir afyon icat ermeye çalışıyorlar. Bunu ancak İslâm’ı da fosilleştirebilirlerse (protestanlaştırarak ruhunu yok edebilirlerse) başarabilirler.
Filistinliler pagan Batılı ve sapkın Yahudilerin saldırılarına direnerek insanlığın haysiyetini koruyorlar. İslâm da bütün dönüştürme girişimlerine direnen Müslümanların gösterdikleri mücahede ile dinin, inancın haysiyetini ve asliyetini koruyor.
Gelecek, Müslümanlar yeniden kendilerine gelip yeniden tarihe girecek, tarihi şekillendirecek bir ruhla donanmaya başladıkları zaman gelecek. O zaman insanlık yeniden insanlık yüzü görecek inşallah…Dünyanın ürpertici bir Yahudi sorunu var!
Yusuf Kaplan
13/10/2023 Cuma
Gazze’yi hayalet şehre dönüştürdü Yahudi ruhsuzlar!
İsrail Savunma Bakanı, mide bulandırıcı, aşağılık, insanlık dışı açıklamalarda bulundu ve Filistinlilerin hayvanlar gibi katledilmeleri gerektiğini söyledi. Amerikalı senatör Lindsay Graham isimli tür de, aynı şeyleri tekrarladı.
İsrail, Gazze’ye insanın hücrelerini yakarak öldüren misket bombaları, fosfor bombası yağdırıyor. Gazze’yi ablukaya aldı, elektriğini, suyunu kesti. Gıda ve yardım sevkiyatlarını durdurdu. 2,3 milyon Gazzeliyi açlığa ve ölüme mahkûm ediyor. İsrail İnsanlık suçu işliyor.
İnsanlık suçsuzmuş gibi seyrediyor!
Bu katliama susan herkes suç ortağıdır!
Filistinlilere yine Türkiye sahip çıkıyor: Bir yandan diplomasi trafiği hızlanırken öte yandan da protestolar da çığ gibi büyüyor...
Bugün cuma.
Acımasız, ruhsuz Yahudiler, Türkiye’de ve dünyada da kınanacak, protesto edilecek şiddetle.
DOĞU SORUNU, BATI SORUNU, YAHUDİ SORUNU
Bacaklarını yitirmesine rağmen tekerlekli sandalyesinden İsrailli askerlere sapanla taş atmaktan vazgeçmeyen ve sonunda şehit edilen Ebu Salah, önceki İsrail saldırısının sembol ismi olmuştu: Her ne sûretle olursa olsun, Filistin direnişi de, dünyanın dört bir köşesinde emperyalistlere karşı verilen Müslümanların direniş mücadelesi de bitmeyecek, en zor şartlarda bile, elimizi kolumuzu yitirsek bile pes etmeyeceğiz, demektir bu.
Das Kapital’in yazarı Marx, bambaşka saiklerle de olsa, yaklaşık 2 asır önce Doğu Sorunu diye bir şey yazmıştı. Doğu’yu mercek altına alarak dünyanın eşiğine sürüklendiği çıkmazı okumaya çalışmıştı. Marx, neden Doğu Sorunu diye bir şey icat ederek, üzerinde kafa yorma ihtiyacı duymuştu peki?
Dünyanın sorunu, Doğu Sorunu mu yoksa Batı Sorunu mu acaba?
Bu soruyu sormak bile saçma aslında.
Asıl üzerinde kafa patlatılması gereken sorun, Batı Sorunu oysa: Dünyanın kaynaklarını tepe tepe kullananlar, dünyanın kaynaklarını tekellerine almak için dünyaya kan kusturanlar Batılılar!.
Ama insanlık Batı istilasının, emperyalizminin yol açtığı saldırı ve tecavüzleri konuşmuyor bile: Medyatik ayartı, medya her yerde olmasına rağmen, insanların her şeyden haberdar olmalarını zorlaştırıyor.
Yahudiler, masum, mazlum ve çilekeş Filistinlilere kan kusturuyorlar yine!
Hem kan kusturuyorlar hem de şımardıkça şımarıyor, azdıkça azıyorlar!
Sonlarını hazırlıyorlar aslında.
Batı Sorunu, zamanla Yahudi Sorunu’na dönüşecek...
Belki de bizim Batı Sorunu olarak düşündüğümüz sorunun gerisinde, temelinde, kökünde Yahudi Sorunu olduğunu daha sonra daha net olarak anlayacağız.
DÜNYANIN BİR ‘YAHUDİ SORUNU’ VAR!
Yahudiler, Hıristiyanlığın doğuşu sırasında Hıristiyanlara kan kusturdular.
Kapitalizmin doğuşu sürecinde de, Hıristiyanlığa görünmeyen bir darbe vurdular ve Avrupalıları, tamahkâr Yahudi zihniyetine sürükleyerek her bakımdan kuşattılar ve kapitalizmle birlikte teslim aldılar.
Burada körkütük bir Yahudi düşmanlığı geliştirmiyorum. Yahudilerin, dünya üzerinde hegemonya kurmak için önce Avrupalıları, sonra da Amerikalıları nasıl esir aldıklarını; tamahkâr, açgözlü Yahudi zihniyetine köle yaptıklarını hatırlatmış oluyorum.
Yahudiler, ABD’ye her bakımdan hâkimler.
Amerikan derin devleti, Yahudilerin kontrolünde: Finans, ekonomi, medya, akademya, CIA, silikon vadisi, Hollywood, Pentagon ve silah endüstrisi Yahudilerin tekelinde.
Yahudilerin bir vatanı yok. Tek Tanrıları var: Sermaye/Para, dolayısıyla Güç. Sermaye, nereye giderse, Yahudiler orayı vatanları bellemekte tereddüt etmezler.
Şu ân ABD’nin bir Yahudi sorunu var. Sadece ABD’nin değil, bütün dünyanın aslında. “Tanrı’yı kıyamete zorlayan” ürpertici bir insanlık sorunu bu.
Bu sorunun farkında olanlar ya da bunu açıkça dinlendirenler ve bu zorbalığa direnenler dünyanın dört bir köşesinde yalnızca Müslümanlar şu çivisi çıkmış dünyada.
O yüzden Yahudiler, kendilerini soykırıma tabi tutan Batılılara değil, Yahudilerin dünyayı nasıl cehenneme çevirdiğini haykıran (üstelik de tarih boyunca kendilerine kucak açan!) Müslümanlara kan kusturuyorlar!
Ne aşağılık adamlar bu işgalci, katliamcı siyonistler!
YAHUDİLER DURDURULMALI!
Yahudiler durdurulmalı derhal. Gemi azıya aldılar çünkü. Böyle giderse bu gemi batar... Geçtiğimiz hafta The Economist dergisi The New Middle East (Yeni Ortadoğu) başlıklı bir kapak yapmıştı. Amerika’nın küreselci güçlü, etkili fikri dergisi Claremont dergisi, Netanyahu’yu “The Churchill of the Middle East” (Ortadoğu’nun Yeni Churchill’i) başlıklı bir kapakla gündemine almıştı bir yıl önce.
İranlılarla İsrail’in danışıklı dövüş oynadıklarını, İran’ın mazlum Hamas’ı kullanarak İsrail’de ölmekte olan, kovulmaya ramak kalan Netanyahu’yu katliam yapmaya zorlayarak İsrail’de kahraman ilan ettirdiğini, kendisini de akan mazlum Filistin kanı üzerinden Ortadoğu’da mazlumların hâmisi konumuna yerleştiğini düşünüyorum. Bu arada Türkiye’nin Ortadoğu’daki konumuna darbe vurmaya çalıştığını da unutmayalım.
Allah zâlimlere ve fitnecilere karşı intikam sahibidir. Cehennemin varlık nedeni ve değeri bu tür zamanlarda daha iyi anlaşılıyor.
Mazlumlara sadece Türkiye ses veriyor.
Bu arada bu saldırılar Türkiye’deki Yahudi lobisinin İsrail’dekinden daha güçlü olduğunu gösterdi ilk kez. Yazıklar olsun, diyorum sadece. Ruhsuz, beslemeler!
İsrail bütün dünyada en şiddetli dille protesto edilmeli.
Protestoları küçümsemeyelim. Protestodan sonra, arkası da gelecektir... İsrail terör devletinin uykularını kaçırmak gerekir...
Dünyaya bir Batı Sorunu, bir Yahudi sorunu olduğunu anlatmak boynumuzun borcu.Kudüs, siyonist esaretinden kurtulmadıkça dünya barış yüzü göremeyecek…
Yusuf Kaplan
9/10/2023 Pazartesi
Kudüs esaret altında... Kudüs’ün esaretten kurtulmasının ilk şartı, gözü dönmüş siyonistlerin fiilî zulmünden kurtulması. Ama bu, geçici bir özgürlük olabilir sadece.
Kudüs, yalnızca gözü dönmüş siyonist esaretinden kurtulmakla özgürlüğüne kavuşmuş olmayacak. Asıl özgürlüğüne Yahûdîlerin tarihî / akîdevî, dolayısıyla siyasî esaretinden kurtulduğu zaman kavuşacak.
Hâlihazırda aciliyet kesbeden mesele, tabiî ki, Kudüs’te Müslümanların uğradığı zulmü durdurmak. Filistinliler, cumartesi günü Aksa Tufanı adlı büyük bir askerî harekât başlattılar işgalci İsrail’e karşı. İşin içinde İran da var. O yüzden İran’ın girdiği yerde fitne kaynar; sonuçta, her yer kan gölüne döner; bunu iliklerimize kadar yaşıyoruz Irak’ta, Suriye’de vs.
Mescid-i Aksa’nın, göğüslerini siper ederek ilk mabedimizin kapatılmasına direnen yürek ülkesinin çocukları Filistinlilerin, özellikle de kadınların ve çocukların uğradığı acımasız zulme, dolayısıyla, bu zulme yol açan ve cinayet şebekesine dönüşen İsrail devletinin Mescid-i Aksa’yı kapatmaya varacak kadar tehlikeli adımlar atma şımarıklığına, fütursuzluğuna son verebilmek.
Filistin’de yaşanan karmaşık olayları tarihî arkaplanına inerek vuzuha kavuşturmak için kaleme aldığım bir yazı bu.
KUDÜS: UMUT, UFUK VE YURT
Kudüs nedir, ne değildir; dünden bugüne ve yarına ne’yi temsil eder ve bugün neden acı çeker, hakkıyla bildiğimiz söylenemez pek.
Kudüs hem umut hem ufuk hem de yurt demektir: Mekke’nin umudu, Medine’nin ufku, Kudüs’te medeniyetin yurdu oldu.
Kudüs’ü Kudüs yapan, peygamberleridir… Kudüs, peygamberler şehridir.
Kudüs, hakikatin hayat olduğu, hayat bulduğu, hayat sunduğu kurucu bir şehirdir: Kurucu ve koruyucu, umut ve ufuk sunucu yurdu ezelî hakikatin, peygamberlerin getirdiği ebedî hakikat fikrinin.
MÜSLÜMANLARIN KUDÜS’Ü KUCAKLAYICIDIR VE BARIŞ YURDUDUR
Kudüs, Filistinlilerin meselesi değildir. Kudüs, Arapların meselesi değildir. Yalnızca Müslümanların meselesi de değildir Kudüs: İnsanlığın meselesidir: İnsanın hakikatle buluştuğu, hakikatin hayat sunduğu, insanın insanlığını bulduğu buluşma noktası.
Kudüs, üç din için de kutsaldır.
Yahûdîliğin bütün peygamberleri Kudüs’le özdeştir.
Hz. İsa, Kudüs’ün çocuğudur… Kudüs’ün ruhudur.
Kudüs, İslâm demektir: Ezelden ebede kadar her bakımdan, her düzlemde İslâm.
Kudüs’ün İslâm açısından önemi, sadece İslâm’ın ilk mabed yeri olmasından ibaret değildir.
Çok daha ötesidir: Kudüs, yalnızca İslâm’ın insanlığı hakikatle buluşturduğu, hakikatle buluşturduğu için de adaleti ve hakkaniyeti, sulhü ve selâmeti cihanşümûl ölçekte tesis ettiği, sözün özü, bütün insanlığı hakikatte, adalette ve sulhte birleştirdiği müstesnâ bir yerdir; ama bunu sadece İslâm’ın gerçekleştirmeyi başarabildiği bizim için de, insanlık için de çok özel bir yerdir Kudüs.
YAHÛDÎLERİN VE HIRİSTİYANLARIN KUDÜS’Ü DIŞLAYICIDIR VE KÂBÛS DOLUDUR
Yahûdîler, Kudüs’ün yalnızca kendilerine ait olduğunu iddia ederler.
Hıristiyanlar da, Yahûdîler kadar olmasa da, Kudüs’ü, Hıristiyan ütopyasının gerçekleşebileceği muhayyel ve müstakbel yurtları olarak kabul ederler.
Yalnızca Müslümanlar, Kudüs’ü hem hakikatin hem de insanlığın birleştirildiği, insanlığın hakikatle buluşturulduğu nihâî imkân ve mekân olarak görürler.
Yahûdîlerin ve Hıristiyanların Kudüs’e bakışları, aslında iki dinin hem temel akîdevî sınırlarını çizer; hem tarihî yolculuklarını özetler; hem de başkalarına ne denli sınırlayıcı ve dışlayıcı bir gözle baktıklarının ipuçlarını gizler.
Yahûdîler ve Hıristiyanlar, Kudüs’ün yalnızca kendilerinin olması mücadelesi verirler. Müslümanlar ise Yahûdîlerin ve Hıristiyanların kendi olmaları mücadelesi.
Bunun nedeni çok açıktır: Yahûdîlik de, Hıristiyanlık da dışlayıcıdır. İslâm ise kucaklayıcıdır.
Tam da bu nedenledir ki, Yahûdîler de, Hıristiyanlar da başkalarıyla sulh içinde nasıl yaşanabileceğinin formülünü geliştiremediler, geliştirmezlerdi de.
Başka dinlerle, kültürlerle, medeniyetlerle sulh ve selamet, hukuk, hakkaniyet ve adalet nizamı içinde nasıl birlikte yaşanabileceğinin en gelişmiş, en kâmil formülünü Müslümanlar geliştirdiler sadece. Ve bunun nihâî örneğini de Kudüs’te hayata geçirdiler.
O yüzden tarihî ve güncel gerçek, şunu ispat eder: Kudüs, Müslümanların elinden çıktığı ândan itibaren birleştirici özelliğini yitirir.
Kaynayan kazana döner…
Kanar…
Kan ağlar…
Tarih de, tam bir asırdır günümüzde Kudüs’te yaşananlar da bunu ispat eder, bu yakıcı gerçeğe çok iyi tanıklık eder.
ZAFERE ODAKLANIRSANIZ HAYATI CEHENNEME ÇEVİRMENİZ KAÇINILMAZDIR
Yahûdîlerin ve Batılıların gücü, gücü kutsanmalarında gizli.
İslâm’ın gücü ise, güce değil hakikate dayanıyor olmasında.
O yüzden, Yahûdîler ve Batılılar için aslolan zaferdir; Müslümanlar içinse sefer…
Zafer’in öncelenmesi, öncelikle hakikatin ikinci plana itilmesiyle ve yitirilmesiyle sonuçlanır. Kaçınılmazdır bu.
Yahûdîler de Batılılar da tarih boyunca büyük ölçüde hep hükümranlık kurma güdüsüyle hareket ettiler; o yüzden zafer peşinde koşturdular ama sonunda gücün güdümüne girdiler, gücün kölesine dönüştüler ve dünyayı köleleştirmekten çekinmediler.
İslâm, bu dünyayı geçici bir yer olarak görür ve Müslümanlardan dünyada hükümranlık peşinde koşturmalarını değil, hakikatin izini sürmelerini, bunun için de her dâim seferde olmalarını talep eder. Zafer, Allah’ın takdiridir.
Zafere odaklandığınız zaman, hakikatle ilişkiniz sakatlanır ve zamanla kopar, yok olur.
Sefere odaklandığınız zamansa, her hâl ve şartta hakikatin izini sürmeniz tek vazgeçilemez kuraldır.
Yahûdîler ve Hıristiyanlar, hakikati kaybettiler.
Gücü, güç üreten araçları hakikatin yerine yerleştirdiler.
Güç, hakikati yedi-bitirdi; insanın zihnini, insanî melekelerini körleştirdi; hayatı çölleştirdi; insanı nankörleştirdi ve ruhsuzluğa mahkûm etti…
Bu da insanı hakikatten sürgün etti, gücün acımasız dişlilerinde yok etti, hayatı cehenneme çevirdi…
Oysa Kudüs yalnızca Müslümanların idaresinde günyüzü gördü; farklı dinlerin nasıl sulh ve selamet düzeni içinde birlikte yaşayabileceğini dünya âleme gösterdi. Hıristiyanların idaresi altında da, Yahudîlerin idaresi altında da her zaman zulüm yerine dönüştü.
O yüzden, Kudüs, siyonist esaretinden kurtulmadıkça, dünya barış yüzü göremeyecek… Tarihe baktığımızda da, günümüzde yaşananlara baktığımızda da görünen tek yakıcı gerçek bu.
Vesselâm.Yıkıcı popüler kültüre karşı camilerin diriltici işlevi
Yusuf Kaplan
8/10/2023 Pazar
Londra’da, Amsterdam’da, New York’ta, Almanya’nın, Fransa’nın çeşitli kentlerinde terk edilen, metruk kaldığı için sinemaya tahvil edilen, sanat galerisine dönüştürülen kiliseleri görünce derin düşüncelere dalardım. Dinin ne hâle geldiğinin, nasıl hayattan çekildiğinin en önemli göstergeleriydi. Almanya’nın Weimar kentinde, Weimar Rönesansı’nın ve aynı zamanda Alman Ruhu’nun Goethe, Schilller ile birlikte üç büyük kurucusundan ve aynı zamanda papaz ve teolog olan Herder’in kilisesine ilk gittiğimde terkedilen kilisenin nasıl hayaleti andırdığını görmüş ve ürkmüştüm. Herder’in kilisesine âyin vaktinde girmiştik; âyine sadece ölmek üzere olan, ölümlerini bekleyen, etraflarına şaşkın ve ürkek gözlerle bakan yaşlılar katılmıştı. Kilise’de cemaatten çok turist vardı. Bu turistlerin çoğu -muhtemelen- Herder’i bilmiyordu ama tarihî yani “müzelik” yapısından ötürü ziyaret edilmeyi ve görülmeyi hak ediyordu kilise.
POPÜLER KÜLTÜRÜN YIKICI SALDIRISI VE MABEDLERİN ÇEKİLİŞİ
Batı’da dolaştığım ve hepsi de sadece “müzelik” işlev gören kiliseleri can çekişen ama artık zararsız hâle getirilmiş canavarlara benzetirim hep. Bir zamanlar dünyaya hükmeden emperyalistlerin esin ve besin kaynağı kilisenin bu metruk hâli, artık Batı uygarlığının manevî olarak çöküşünün, materyalizmin, sekülerizmin ve tekno-paganizm biçimlerinin Kilise karşısında zaferinin sembolü. Hayatta hiçbir karşılığı yok. Yaşlıların ölmeye yattıkları korkuluklar adeta!
Bir gün camilerin de kiliseler gibi terkedilebileceğini hiç düşünmedim. Müslümanların camileri terketmeyeceklerini düşündüm hep. Terkedemezlerdi çünkü camiler hayatın ve hayattaki her şeyin merkezi(ydi). Beş vakit namazın kılınması farz değildi sadece, beş vakit namazın cemaatle kalınması da farz(dı) aynı zamanda.
Ateizmin yakıcı saldırısından büyük bir ruh üşümesi yaşayan Türk Cumhuriyetlerinin halklarının, Sovyet ateizminin ve emperyalizminin tahakkümünden kısmen ve şeklen de olsa kurtulmalarından sonra camilere koşuştuklarını, beş vakit namazda camileri tıka basa doldurduklarını gözlemliyoruz. Ama korkum o ki, bugün beş vakit namazlarda lebalep dolan camiler, çok değil bir kuşaklık zaman dilimi içinde hız, haz ve ayartıyı kutsayan, bütün değerleri çözücü, kutsalları yıkıcı Amerikan popüler kültürünün Türk Cumhuriyetlerini de hızla istila etmesiyle birlikte bir anda boşalacaklar. Ki bu korkumu görüştüğümüz Türk Cumhuriyetlerinin yöneticilerine, bakanlarına, STK liderlerine ve aydınlarına da sürekli söyledim, söyleyip duruyorum!
Bu endişemin ne kadar doğru olduğunu 4 yılda Özbekistan’a yaptığım üç ziyaretin üçüncüsünde özelikle hiç olmayacak bir şehirde, mübarek Buhara-yı Şerif’te dolaşırken görünce irkildim.
Taşkent’te büyükelçimiz ve önceki rektörümüz Mehmet Bulut hocamızla kıldığımız bir cuma namazını hiç unutamam, unutulacak gibi değil çünkü: Taşkent’in merkez camisinin içi tıka basa dolmuş, caminin etrafındaki birinci, ikinci, üçüncü caddeler de caddelere seccadelerini seren cemaat tarafından tıka basa doldurulmuş. Çok sevindirici bir manzara bu. Ama ben gelecek ve geleceği belirleyecek sosyal, kültürel ve zihnî dinamikler üzerinde kafa yoran bir yazar olarak bu manzaranın geçici olduğunu ve hızla yok olacağını görebiliyorum. Bu fikrimi sayın büyükelçimize de, rektör hocamıza da söyleyince oracıkta, “Öyle mi görüyorsunuz. Sizin bakışınız keskindir. İnşallah olmaz. Allah korusun” şeklinde üzüntülü tepkiler verdiklerini bugün gibi hatırlıyorum.
YOL AYIRIMI: YA ÖLECEĞİZ YA DA OLACAĞIZ!
Oysa popüler kültürün, hız, haz ve ayartıyı kutsayan tekno-pagan, neo-seküler saldırısını nasıl püskürtebileceğimiz meselesi üzerinde enlemesine ve boylamasına kafa yormak zorundayız. Değerleri çözücü, sosyal ve kültürel yapıları yıkıcı bu tekno-pagan, neo-seküler saldırının karşısında dimdik duracak ve bu saldırıyı püskürtecek muhkem kaynaklar ve irade bizde / Müslüman toplumlarda var sadece.
Bu yıkıcı ve çözücü popüler kültüre karşı Müslüman devletlerin, cemaatlerin ve STK’ların ortak stratejiler geliştirmeleri gerekiyor.
Bu küresel saldırıyı sadece biz püskürtecek muhkem kaynaklara sahibiz ama bu kaynakları ortaklaşa, sistemli bir şekilde harekete ve hayata geçirecek müşterek akla ve müşterek iradeye sahip değiliz, ne yazık ki.
Bu konuda da Türkiye’ye, bu hükümete ve Müslüman halkımıza çok büyük, tarihî görevler düşüyor. Bizler organize olup sorunun üzerine gidemezsek, postmodern popüler kültürün her şeyimizi çözücü ve yıkıcı saldırısı karşısında un ufak olmaktan ve insanlığı çok büyük bir yok oluş felâketinden kurtarma imkânlarına ve kaynaklarına sahip olan insanlar olarak vazifemizi yapmadığımız için tarihin önünde hesap vermekten kurtulamayız.
Önümüzde büyük bir yol ayırımı var: Ya öleceğiz ya da olacağız. Ya bütün insanlık olarak yeni kapitalizmin hız, haz ve ayartılarıyla baştan çıkarılan hazır köleleri olarak öleceğiz, popüler kültürün yıkıcı ve çözücü saldırıları bizi, bütün dünyalıları celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştürecek ya da bu gidişe “dur!” diyerek tarihin akışını belirleyecek bir konuma yerleşeceğiz yeniden.
CAMİLER: DİRENİŞ, DİRİLİŞ VE VAROLUŞ MEKÂNLARI
Ülkemizde camiler, boşalıyor hızla… Kaderlerine terkediliyor… Camiler kiliselerin kaderine terkedilir de kendi hallerine bırakılırsa, tarih durur, zaman durur, dünya cehennem arenasına döner.
Camiler, şeklen ibadet yapılan yerler değildir. Camiler bizi temizleyen, ruhumuzu dirilten, bizi silkeleyip kendimize getiren, bizi birbirimize kardeş kılan varoluş ve kurtuluş mekânlarıdır.
“Camiatün” yani üniversite kavramı da, “cemaat”, “cemiyet” kavramları da “cami” kavramıyla aynı etimolojik köke ve anlam küme’sine sahiptir.
Cami, Allah’ın evidir; seküler zamanın akışını durdurarak günde beş kez Rabbimizle buluştuğumuz, Müslümanlarla kaynaştığımız, her dem manen arındığımız, temizlendiğimiz, tertemiz olduğumuz ulvî mekânlardır. Camiler sadece manevî arınma değil, aynı zamanda zihnî, kültürel ve sosyal dirilme ve varolma mekânlarıdır.
Cami, hayatın merkezidir. Hayatın kalbidir. Hayatın ritimlerinin attığı yerdir. Camiler Müslüman toplumun hem atardamarları hem de toplardamarlarıdır: Hem manevî arınma ve temizlenme hem de dünyaya, hayata Müslümanca bir ruhla yön ve şekil verme, dirilme ve varolma mekânlarıdır.
Camileri terkedersek, ölürüz, insanlığın da çözücü ve yıkıcı popüler kültür biçimleri karışında yok oluşunun sorumluları oluruz.
Biz camileri dirilteceğiz ki, camiler de bizi diriltsinHz. Peygamber ve öncü kuşağın tarih-kurucu rolü
Yusuf Kaplan
6/10/2023 Cuma
Hz. Peygamber’i (sav) nasıl anlayabileceğimiz meselesi üzerinde kafa patlatmaya devam ediyoruz bu yazıda da. Bu kez Hz. Peygamber’in tarih-kurucu rolüne, konumuna, yer’ine dikkat çekmek niyetindeyim.
ALLAH’A VE RESÛLÜNE İTAAT NE DEMEK?
Kur’ân-ı Kerîm’de Allah Teâlâ, Allah’a ve Resûlü’ne itaat vurgusu yapar. Bu vurgu, meselenin püf noktasıdır. Bu vurgu, Hz. Peygamber’in konumu ile Allah’ın konumunu eşitlemez -hâşâ! Öyle şey olur mu! Allah’a ve Resûl’üne itaat vurgusu, peygamberimizin ilâhî bir tabiata sahip olduğuna dikkat çekmek için değil, onun konumunun akîdevî boyutuna dikkat çekmek için yapılmıştır. İslâm’ın en güçlü olduğu yer, akîdesinin sade, sarih ve muhkem olmasıdır. Yaratıcı olarak Allah’ın konumu ile peygamberler dâhil bütün yaratılanların konumu apaşikâr bir şekilde birbirinden ayrılmış, bunun altı her fırsatta özenle çizilmiştir,
Allah’a ve Resûlü’ne itaat meselesi, ilâhî bir konuma değil, akîdevî bir duruma işaret eder. Hz. Peygamber’e itaat meselesi, bir iman meselesidir. Hz. Peygamber’in fiilleri, Allah’ın emirlerinin hayata geçirilmesi, ete kemiğe büründürülmesidir. Burada Müslümanların üzerinde kafa yormaları gereken mesele, Hz. Peygamber’in fiillerinin teker teker neler olduğunu tespit etmek ve bunları hayatlarına tatbik etmek meselesi değildir. Mesele, mâhiyetle ilgili değil keyfiyetle ilgilidir. Hz. Peygmaber’in fiillerinin ne, neler olduğu meselesi değil, Hz. Peygamber’in Allah’ın emirleri olan bu fiileri nasıl hayata geçirdiği meselesidir. Mevzû Kur’ân-ı Kerîm olunca, mesele asıl meselesidir, ama mevzû Hz. Peygamber olunca, mesele asıl meselesi değil usûl meseledir. Ontolojik bir meseledir. Mesele konu meselesi değil, konum meselesidir. Ne sorunu değil, nasıl sorunudur.
Hz. Peygamber’in vazifesi vahyi getirmekten ibaret değildir ve vahyi getirince bitmemiştir; aksine, vahyi getirince başlamıştır: O gelen vahyin nasıl hayata geçirilebileceği, nasıl hayatımız hâline getirilebileceği meselesi, asıl vazifesidir. Başka bir ifadeyle, Hz. Peygamber’in asıl vazifesi vahyi getirmek değil, vahyi hayat hâline getirmektir. Sadece temsiliyet değil aynı zamanda teslimiyet’tir. Teslimiyet’in (kulluğun) nasıl gerçekleştirilebileceğini ve tarihe nakşedilebileceğini göstermektir.
GERÇEK YENİ, İSLÂM’LA BAŞLAR…
Hz. Peygamber hem insan yetiştirdi, hem hayat ve dünya inşa etti. Hâl böyle olunca, Hz. Peygamber’in hem insan modeli geliştiren, o insan modelinin nasıl hayata geçirilebileceğini gösteren insan-yetiştirici hem de tarihin nasıl yapılabileceğini gözler önüne seren tarih-kurucu bir rolü, konumu ve işlevi var.
Hz. Peygamber bir kuşaklık zaman dilimi içinde tarihin akışını değiştirdi.
Hz. Peygamber bu açıdan milattır her alanda. Bir Hz. Peygamber’den öncesi vardır, bir de Hz. Peygamber’den sonrası.
Müslümanların yaptıkları her işte milat olmalıdır bu durum.
Onun yapıp ettiği her şey, örnektir bizim için.
Yeni dünya tarihi Hz. Peygamber’le başlar. Hz. Peygamber hem pagan klasik dünyaya hem de paganlaştırılan dinlerin dayanaksız ve dayanaksız olduğu için de dayanıksız dünyasına son veren yeni bir dönemin başlatıcısıdır. İnsanlık tarihinde yeni dünya tarihinin de miladıdır Hz. Peygamber.
Burada “modern tarih” kavramını kullanmadım özellikle. Çünkü “modern tarih” diye bir şey yok gerçekte. “Modern tarih” olarak adlandırılan tarih, paganizmin, klasik Grek ve Roma dünyasının yeniden icadıdır. Modernlik bu açıdan milat olacak yenidir tarihin başlangıcı değildir.
Gerçek anlamda yeni, İslâm’dır: Hem pagan tasavvurlara hem de paganlaştırılan din kökenli geleneklere darbe vuran, başkaldıran yegâne kaynak İslâm’dır.
İNANMIŞ VE ADANMIŞ ÖNCÜ KUŞAK TARİHİ DEĞİŞTİRİR
Bu anlamda da tarihin akışını değiştirdi Hz. Peygamber. Modernlerin kendilerini yeni, modernliği yenilik olarak yutturmaları hem göz boyamaktan hem de kamuflajdan ibarettir.
Bu konu tartışılması gereken çok velûd bir konu. Başka yazılarda ele almak niyetindeyim.
Burada Hz. Peygamber’in bir kuşaklık zaman dilimi içinde tarihin akışını değiştirmesinin bizim için ne anlam ifade ettiği meselesine mim koymak istiyorum.
Bu şu demek bizim için: Bir kuşaklık bir zaman dilimi içinde insanmış ve adanmış blr öncü kuşak tarihin akışını değiştirebilir. Sağına sadakat timsali Hz. Ebubekir’i, soluna adalet timsali Hz.Ömer’i, önüne ahlâk timsali Hz. Osman’ı ve nihayet arkasına basiret timsali Hz. Ali’yi alan bir kişi, lider, öncü sağına ve soluna bakmadan dörtnala koşturabilir…
Bütün mesele işte o inanmış ve adanmış öncü kuşağı yetiştirebilmekte…
Vesselâm.Hz. Peygamber’in dört benzersiz konumu
Yusuf Kaplan
2/10/2023 Pazartesi
Oryantalistler, Hz. Peygamber’in (sav) konumunu tartışmaya açıyorlar. Niçin böyle bir şeye ihtiyaç duyuyorlar, diye sorulabilir…
Bunun en azından iki ana sebebi olduğunu söyleyebiliriz.
Birincisi, Hz. Peygamber’in akîdevî konumunun, tevhid akîdesinin korunmasını, teminat altına alınmasını, insanların daha önceki insanlık tarihi tecrübelerinde de çok aşikâr bir şekilde müşâhede edildiği üzere, her tür putperestliğin önlenmesini sağlıyor olmasıdır.
İkincisi de, akîde’nin ve Hz. Peygamber’in akîdevî konumunun korunuyor olması; insanın hür iradesinin ve özgürlüğünün de teminat altına alınmasını mümkün kılıyor olmasıdır.
İlk yazıda bu iki temel meseleyi nazarî olarak ve muhkem bir felsefî dille izah etmeye çalışmıştım. Burada ve daha sonrasında kaleme alacağım bölümlerde ise, Hz. Peygamber’in konumunun, yerinin ve çok katmanlı fonksiyonunun nasıl bir görünüm arzettiğini ve bütün bunların bizim ve tabiî bütün insanlığın ve canlı varlıkların hayatı için ne anlam ifade ettiğini etraflıca ele almaya ve vuzûha kavuşturmaya çalışacağım âcizâne…
Hz. Peygamber’in (sav) hem İslâm’ın hem insanlık tarihinin hem de canlı / tabiat tarihinin yani bütün varlıkların tarihinin şekillendirilmesinde belirleyici, olmazsa olmaz dört farklı konumu, yeri ve fonksiyonu var.
Birincisi, Hz. Peygamber’in Rabbimizle ilişkisi bakımından akîdevî konumu, yeri ve fonksiyonu. Varlığın ontolojik düzeninin bozulmaması ve varoluşsal hiyerarşinin sarsılmaması açısından Hz. Peygamber’in akîdevî konumu hayatî önem arzeder.
Peygamberler melekûtî âlemden süt emerler ve mülk âleminde insanın meleksi melekelerle donanmasını sağlarlar. Melekûtî âlem, ilâhî boyuttur.
Eğer kişi ilâhî olanla irtibatını koparırsa bu dünyaya hapsolmaktan kurtulamaz. Melekûtî âlemden “süt ememeyen” insanlar, mülk âlemini kutsar, mülk âleminde her şeye mâlik olmaya, meliklik taslamaya kalkışır. Mülk âleminde her şeye sahip olmaya çalışan insan sonunda sahip olduğu şeyin kendisine sahip olmasını engelleyemez.
İşte Hz. Peygamber’in akîdevî konumu öylesine diriltici bir rahmetin ve merhametin kaynağıdır ki, Yaratan ile yaratılan arasındaki ontolojik konumlar apaşikâr bir şekilde netleştirildiği için kişi konumunu, yerini şaşırmaz. Yaratıcı konumuna yerleşmeye kalkışarak hayatı kaosa sürükleyecek, dünyayı cehenneme çevirecek ontolojik bir felâketin yaşanmasına neden olmaz.
Peygamberler insana, Yaratıcı ile yaratılan varlıkların konumlarını sarih bir şekilde gösterir ve kulluğunun gereğini yani üstlendiği emaneti nasıl yerine getireceğini, yeryüzünde emniyeti nasıl teminat altına alacağını öğretir. Bu konuyu dünkü yapıda yazmıştım etraflıca.
Buradan ikinci konum’a geçebiliriz: Peygamberlerin bu yükümlülüklerini nasıl yerine getirdikleri hayatî meselesine.
İkincisi, Hz. Peygamber’in Kur’ân’la ve dolayısıyla hakikatle ilişkisi bakımından ontolojik konumu. Hz. Peygamber’in akîdevî konumu, onun Asıl’la, ilâhî hakikatle ilişkisinin ne olduğunu izah eder. Hz. Peygamber’in Kur’ân’la ilişkisi ise Asıl’la, ilâhî hakikatle nasıl ilişki kurulabileceğini gösteren Usûl’ü verir bize. O yüzden şu cümleyi kurmuştum: Kur’ân asıldır, Sünnet-i Seniyye usûldür. Aslolan hakikate vusûl’dür / varmak’tır. Usûl yoksa fusûl (sapma, savrulma) kaçınılmazdır.
İNANMIŞ VE ADANMIŞ BİR ÖNCÜ KUŞAK TARİHİ DEĞİŞTİREBİLİR
Üçüncüsü, Hz. Peygamber’in insanla ve hayatla ilişkisi bakımından insanî, sosyal ve siyasî konumu. Misal insan, timsal hayat ve toplum inşasındaki yeri, konumu ve fonksiyonu bakımından. Hz. Peygamber’in vahyi 23 senede peyderpey getirmesi, vahyin hayata nasıl aktarılması ve Müslüman insan, toplum, hayat ve dünya tasavvurunun nasıl inşa edilmesi gerektiğini adım adım göstermesi ancak bu şekilde mümkün olabilir.
Ayrıca Hz. Peygamber’in 23 yıllık peygamberlik hayatı, inanmış ve adanmış bir avuç öncü kuşağın tarihin akışını nasıl değiştirebileceğinin mükemmel bir misalidir. Bu şu demektir: Tarihin hangi döneminde yaşarsanız yaşayın, inanmış ve adanmış vefakâr, fedakâr ve cefakâr bir öncü kuşakla bir kuşakla bir kulaklık bir zaman diliminde tarihin akışını değiştirebilirsiniz.
PEYGAMBERLER OLMADAN TARİH YAZILAMAZ
Dördüncüsü, Hz. Peygamber’in tarihî konumu. Tarihle ilişkisi bakımından. Başka bir ifadeyle, insanlık tarihinin, varlığın varlığının hem inşası hem de anlaşılması bakımından. Peygambersiz tarihin yapılamayacağını ve yazılamayacağını, peygamberin devre dışı kaldığı bir dünyada insanın tanrılaşmasının ve dünyanın da cehenneme dönüşmesinin önüne geçilemeyeceğini insanlık tarihine de, yalnızca modernlerin dört seküler-pagan tarihlerine baktığınızda çok rahat bir şekilde görebilirsiniz.
Hz. Peygamber’in konumunu özetleyen bu açıklamanın ilk iki maddesi, onun doğrudan peygamberî yönüyle, diğerleri ise beşerî yönüyle irtibatlıdır. Hz. Peygamber’in peygamberî yönü ile beşerî yönlerini birbirinden kesin çizgilerle ayırmak çok zordur hatta imkânsızdır ama onun bir ilahî mesajı iletmekle yükümlü bir peygamber ve bir de ilâhî mesajı tatbik ermekle yükümlü bir insan olarak hayatın her alanını vahyin ilkeleri ışığında şekillendiren ve bütün insanlığa örnek olacak Müslümanca bir ferdî, ictimâî, siyasî, iktisadî, estetik ve ahlâkî bir hayatın nasıl inşa edilebileceğini belirleyen benzersiz bir konumu, yeri ve fonksiyonu olduğunu altını çizerek vurgulamak gerekiyor.
Sadece bu dört maddeye baktığımızda bile, ilk kuracağımız cümlelerin başında sanırım şöyle bir cümle şekillenecektir insanın kafasında: Peygambersiz bir hayat sürdürülemez. O zaman o hayatın tadı, tuzu, lezzeti ve ruhu olmaz. İkinci olarak da Peygambersiz bir tarih yazılamaz ve yapılamaz.
Peygamberlerin hayata ve tarihe müdahalesi, Allah’ın rahmetinin eseri ve göstergesidir. Rahmet olmadan, merhamet; merhamet olmadan da ruh yeşermez hayatta. O yüzdendir, son peygamber olarak Hz. Peygamber, Rahmet Elçisi olarak tavsif ve tarif edilmiştir Rabbimiz tarafından.
İslâm’ı anlamadan varlığı, hakikati ve hayatı, Hz. Peygamber’i anlamadan da hem İslâm’ı hem de çağı anlamak zordur.Nübüvvet fikri: Tevhid’i ve özgürlüğü korumanın temeli
Yusuf Kaplan
1/10/2023 Pazar
Diyanet ve diğer devlet yetkilileri, propagandasını yapmamak için açıklamaktan çekinseler de, deizmin ve hatta ateizmin hızla yaygınlaştığını, insanların dini hızla terkettiklerini ya da dine karşı ilgisiz ve kayıtsız bir tavır sergilediklerini gözlemliyoruz.
Deist ve ateist olanları suçlamak çok yanlış. İlle de suçlanacak birileri varsa, onlar bizleriz, mütedeyyin olduğunu iddia eden insanlar. Meselenin temel sebebi hem teslimiyet’te hem de temsiliyet’te sorun yaşanıyor olmasıdır. Dindar insanların masa, kasa ve nisa konusunda seküler insanları hayal kırıklığına uğratacak kadar dini kötü temsil etmeleri, toplumun dinden soğumasına, ülkede deizmin ve ateizmin yaygınlaşmasına yol açıyor. Bu konu sosyal bilimcilerin özellikle araştırmaları gereken taze araştırma alanlarından biri şu ân.
Deizmin yaygınlaştığı bir yerde, dinin bütün temelleri aşınır ve varlık sebebi sorgulanır. Din, zamanla anlamını yitirir, hayattan uzaklaşır, silinir gider…
Bütün bu sorunları, güçlü, esaslı bir tevhid inancı ile anlayabilir ve aşabiliriz. Tevhid inancını korumanın yolu, güçlü bir nübüvvet fikrine sahip olmaktan geçer. Mevlid-i Nebî haftası vesilesiyle bu haftaki yazılarımda nübüvvet fikrini derinlemesine işleyeceğim. İlk yazım, burada daha önce aynı başlıkla yayınlanmış, tefekkür dünyamızı zenginleştireceğini umduğum bir metin. Meseleyi tartışmaya giriş için iyi bir başlangıç yazısı olabilir…
BÜTÜN YOLLAR, TEVHİD’E ÇIKAR...
Tevhid inancının muhkem bir şekilde korunabilmesinin tek şartı, nübüvvet / peygamberlik fikri’nin muhkem olmasıdır.
Tevhid inancı, her şeyin başıdır: Hakikatin tecellîsi de, adaletin tesisi de, insanın özgürlüğünü teminat altına alması da tevhid’le, tevhid akidesiyle kâimdir. Başka bir ifadeyle, her şey, tevhid’le başlar, tevhid’le biter.
Bütün yollar, Tevhid’e çıkar.
Tevhid, İslâm inancının, âmentüsünün en temel şartı, en sarsılmaz temelidir.
Şöyle izah edebiliriz bu şaşmaz ilkeyi: Allah’a (cc), Allah’ın birliğine, benzersizliğine, yaratıcılığına iman, Tevhid akidesinin temeli; Hz. Peygamber’e (sav) iman ise sütunudur.
Temel olmadan, bina inşa edilemez. Sütun olmadansa, bina ayakta duramaz, çöker.
Peygamber inancı, tevhid inancının sigortasıdır. Nübüvvet fikri ve inancı olmayan hiçbir din, tevhid inancını da, insanın özgürlüğünü de koruyamaz.
Nübüvvet fikrini ve inancını yitiren bir din, paganlaşmaktan kurtulamaz ve kişilerin dini kendi kafalarına, zihin setlerine, keyiflerine, Kur’ân’ın ifadesiyle “heva ve heveslerine göre” tahrif etmeleri önlenemez.
Mesele, sadece tevhid inancının korunabilmesiyle sınırlı değildir. İnsanın özgür iradesini ve özgürlüğünü koruyabilmesi, insanlığın yararına kullanabilmesiyle de ilgilidir.
Nübüvvet fikrini yitiren bir din, tevhid inancını yitirir; tevhid inancını yitiren bir dinse, insanın özgür iradesini ve özgürlüğünü yitirmekten kurtulamaz.
İnsan, Allah’ın bütün isim ve sıfatlarının mazhargâhı ve âlemin ruhu olan bir varlıktır. Bunun yegâne ve kâmil timsali âlemlere rahmet olarak gönderilen Hz. Peygamber’dir.
İslâm’ın tenzîhî ve teşbîhî boyutları aynı anda kâmil mânâda peygamberimizde tecellî ve tezahür eder.
Yeryüzünü Allah’ın rahmetinin kaplaması, peygamberimizin rahmet elçisi olması ve bütün âlemlere rahmet olarak gönderilmesi sırrının eseridir.
İSLÂM’IN FARKI: NÜBÜVVET İNANCI
İslâm’ın bütün diğer dinlerden, kültürlerden, düşünce geleneklerinden ayrılan en temel yanı, farkı, nübüvvet fikri ve nebevî usûl’ün yön tayin edici şaşmaz gerçeğidir.
Nübüvvet fikri, dinin, tahrif ve tahrip edilmesini önler. Yaratıcı ile yaratılan arasındaki ontolojik farklılığın altüst olmasına, insanın tanrılaşmaya kalkışmasına yol açan bütün yolları tıkar.
Yaratıcı’nın, yaratılan insanın ve kâinâtın ontolojik konumlarının alt üst olmaması, esas itibariyle akîdenin korunmasının yegâne şartıdır.
Sadece akîdenin değil adaletin ve nizamın -her tür beşerî nizamın ve intizamın da- yegâne şartıdır bu, aynı zamanda.
Adaletin kaynağı, akîdedir: İnsan, konumunu bildiği zaman, kul olduğu bilincini koruduğu zaman gerçek anlamda özgürleşebilir ve ancak o zaman mikro ve makro ölçeklerde adalet, hakkaniyet ve sulh nizamını teminat altına almak mümkün olabilir.
TEVHİD AKÎDESİ, NÜBÜVVET FİKRİ İLE GERÇEĞE DÖNÜŞÜR...
Tevhid fikrinin gerçeğe dönüşmesi nübüvvet fikrine bağlıdır. Nübüvvet fikrini yitiren, Peygamberi devre dışı bırakan bir din, kısa devre yapmaya, hayattan uzaklaşmaya ve zamanla yok olmaya mahkûmdur.
Peygamber’in devre dışı kalması, zamanlar ve mekânlar ötesi dinin, geçici zamana ve mekâna teslim olmasına yol açar.
Dinlerin tahrif olmasının nedeni, nübüvvet fikrini yitirmeleridir.
İnsanın tanrılaşmasının nedeni de, en yüce kul olan peygamber hakikatini idrak edememesi veya yitirmesidir. Kulluğun en yüce makam olduğunu bilen ve kulluğunu emanet / hilâfet bilinci ile hayata geçiren kişi, tanrılaşmaya kalkışamaz.
Kozmik düzendeki ontolojik dengenin, varlıklar arasındaki mertebelerin korunması, rahmetin tecellisinin zeminini teşkil eder. Rahmet elçisi Peygamber, zamana ve mekâna ilâhî bir ruh üfler, rahmetin ve merhametin tecellî etmesine aracılık eder.
Peygamber, ilâhî olanla irtibatı canlı tutulmasını sağlar.
Peygamber fikrinden yoksun bir din, kilise ile, ruhban sınıflarıyla ayakta durur. Kilise, dini teslim alır, dini yeniden kodlayarak her zaman yeni, sahte bir din dayatır; dine uyma zeminini kaybettiği için, dini, değişen zamana ve mekâna uydurur.
Peygambersiz dinin kaderi, tahrif ve tahriptir.
Peygamber fikri olan bir din, teori ile pratik arasındaki irtibatı canlı tutar.
O yüzden dinin yeni durumlarda nasıl hayata aktarılacağını, yeni durumları nasıl yorumlayacağını gösteren fâil peygamberdir.
O yüzden nübüvvet fikri, tevhidin de, kozmik düzen fikrinin rahmet üzere işlemesinin de, insanın ilâhî olan’la irtibatını sürdürmesinin ve özgürlüğünü yitirmemesinin de olmazsa olmaz şartıdır. Vesselâm.xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Fuat Sezgin’in ufku: Geleceğimizin umut ışığı
Yusuf Kaplan
25/09/2023 Pazartesi
MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) olarak Bitlis’te düzenlediğimiz ve son derece verimli geçen Fuat Sezgin ve Bilim Tarihi kampımıza dâir izlenimlerimizin son yazısını Bursa temsilcimiz Nuri Gür kardeşimizin akıcı kaleminden paylaşıyorum sizlerle.
VAHİY VE BİLİM
Güne sabah namazının huzurlu ezgisiyle başlayarak, kahvaltı soframızı paylaştık. Kahvaltıdaki lezzetler, Bitlis’in doğal güzelliklerinden kaynaklanan sütün sihirli dönüşümünün eseri gibiydi. Zeytinler, reçeller ve helva, geçmişten gelen geleneklerin tatlı hatıraları, ekmek taptaze, çay en iyisiydi ve bu lezzetlerin tadını birlikte çıkarmak, samimiyetle paylaştığımız değerlerimizle beslenmemizi sağlıyordu. Bu kahvaltı, tıpkı hayatın kendisi gibi, lezzetlerin ve insanların bir araya geldiği unutulmaz bir yolculuktu.
Arabalarla son oturum için konferans salonuna geçtik. Fuat Sezgin hocamız salondaymış gibi gerçekleştirdiğimiz bu özel “musahabe” anı, adeta karanlık yolu aydınlatan bir hediye gibiydi. Sezgin Hocamızın bilgeliği ve vizyonu, geçmişten günümüze uzanan bilimsel mirası bizlere daha da yakından tanıttı. Onun rehberliğiyle tarihe ve bilime olan ilgimiz derinleşti. Mücahit Kumandaveren Bey’in sözleri, Sezgin hocamızın bilgelik yolundaki önemini vurguluyor; O, bize bilim ve aydınlanma yolunda rehberlik etmiş bir ışık gibiydi. Onun öncülüğünde, bilgiye doğru bir yolculuğa çıkma hazırlığı içindeydik. Fuat Sezgin, bilimin kapılarını açan bir anahtar gibiydi ve onun izinde ilerlemeye gayret edeceğiz.
Ancak, Batı’yı anlamak kadar kendi iç dünyamıza inme zamanı gelmişti. 200 yıllık savrulma sürecinde kaybolmuş gibiydik. Saime Bayraktar kardeşimizin deyişiyle, “Bilim vahyin ışığında ilerleseydi, insanlığın hakikat yolculuğuna daha fazla ışık tutabilirdi.” Bu kayıp dönemi geride bırakarak kendi köklerimize dönmek ve kültürel kimliğimizi yeniden keşfetmek, toplumumuzun canlanması için kritik bir adımdı.
ALMANLAR VE FUAT SEZGİN’İN MİRASI
Şermin Hüküm Hanımefendi’nin Fuat Sezgin ile ilgili dile getirdiği endişe, Almanya’nın bilimsel etkisini vurguluyor. Fuat Sezgin, İslâm bilim tarihini inceleyen önemli bir akademisyen olarak bilinir ve bu alandaki önemli eserlere imza atmıştır.
Ancak, Almanya gibi güçlü bir ülkenin bu bilimsel mirasa müdahale potansiyeli, endişe yaratmış olabilir. Fuat Sezgin’in tüm metinlerinin Almanya’da bulunması, bilimsel bilgi ve tarihsel verilere olan erişim açısından önemli bir konudur.
Bu metinler, bilim tarihini ve İslâm dünyasının katkılarını anlamak için gereklidir. Bu nedenle, bilim tarihini objektif bir şekilde incelemek ve geçmişin katkılarını anlamak için bu metinlerin doğru bir şekilde korunması ve sunulması son derece önemlidir.
Sonuç olarak, Şermin Hüküm Hanımefendi’nin Alman tehlikesine dikkat çekmesi, bilimsel bilgi ve tarihsel verilerin doğru bir şekilde korunması ve sunulmasının ne kadar önemli olduğunu vurguluyor. Bu, bilim tarihini ve insanlığın geçmiş katkılarını daha iyi anlamamıza yardımcı olacak ve gelecekteki araştırmalar için önemli bir kaynak olacaktır.
ZAMANA MEYDAN OKUYAN ŞEHİR: BİTLİS’İN MANEVÎ HAZİNELERİ
Vedalaşmalar ve sarılmalar, adeta büyülü bir melodinin nağmeleri gibi akıp gidiyordu. Duyguları ifade etmek, kelimelerin sınırlarını aşarak zorlu bir yolculuğa benziyordu. Öğle yemeği için Mavi Beyaz Restoran’da oturduğumuz masalar, Tatvan’ın muhteşem manzarasıyla birleşerek adeta bir tablo oluşturuyordu. Gözlerimiz gökyüzüne ve Van Gölü’nün parlayan yüzeyine takıldı. Her bakış, geçmişin izleriyle dolu gibi hissettiriyordu; sanki zaman, bu eşsiz manzaranın karşısında saygıyla durmuş gibiydi.
Sonunda yola koyulduk, ancak Bitlis’in büyülü atmosferi ve tarihin yükü, bizi her anında büyülemişti. Vedalaşırken, bu unutulmaz manzarayla birlikte içimizde yeni başlangıçlar ve yaşamın sırları hakkında birçok düşünce taşıyarak yolumuza devam ettik.
Bitlis’in bu özel anları, her köşesinde yeni bir sürpriz ve öğrenilecek dersler bulunan
bir hayatın yansıması gibiydi.
Bitlis’in tarihi derinlikleri arasında kaybolmak, adeta geçmişin izlerini takip etmek gibiydi. Hizan ilçesindeki Gayda Köyü’nde bulunan Seyyid Sıbğatullah el Arvasi’nin türbesine ulaştığımızda, sanki zamanın perdeleri aralandı ve eski zamanların büyüsüne kapıldık. Türbenin kapısından içeri adım attığımızda, edeple gelmiş gibiydik. Adım adım ilerlerken, geçmişin sayfalarını aralıyor ve bu kutsal mekânın içindeki huzuru hissediyorduk. Arvasi’nin türbesi, sanki ruhumuza dokunan bir lütuf gibiydi. O eski bilgelik,
tarihin sırlarını barındıran duvarların arasında yaşamaya devam ediyor gibiydi.
Türbeden ayrılırken, Bitlis’in bu gizemli köşesinde aldığımız ilhamla yola devam etmek, adeta bir hazineyi keşfetmenin verdiği heyecanla doluydu. Seyyid Arvasi’nin türbesinin kapısından çıktık, ama içimizde taşıdığımız o manevi hazine ile ayrıldık. Bu ziyaret, sadece bir fiziksel yolculuk değil, aynı zamanda bir içsel yolculuktu; geçmişin derinliklerinde dolaşmak, geleceği aydınlatma yolunda yeni bir ışık yakmamıza yardımcı oldu.
Bediüzzaman Said Nursi’nin doğduğu köy, tıpkı bir zamanlar bu büyük âlimin düşünce dünyasında yeşerdiği gibi, bizleri de manevi bir serüvene davet etti.
Nurs köyündeki talebelerin evlerinde ağırlanmamız, adeta geçmişin izlerini takip ederken aniden zamanın durduğu bir deneyimdi. Akşam yemeği sofrası, bilgelik ve bilinç dolu bir sohbetin lezzetiyle donatılmış gibi hissettirdi. Balın tatlılığı ve turşunun ekşisi, hayatta dengenin ve çeşitliliğin önemini hatırlatan birer gönderme gibiydi.
Tatvan’a dönerken, üzerimizde bu manevi serüvenin izleriyle, bilgelikle dolu bir ruh hali taşıyorduk. Bu yolculuk, sadece fiziksel
bir seyahat değil, aynı zamanda ruhsal bir keşif ve büyüme deneyimiydi.
Bitlis’in derinliklerinde kaybolurken, geçmişin izlerini takip etmek, tıpkı bir hazine avcısının gizemli haritasını çözmeye çalışması gibiydi. Bu özel ziyaretler, bizlere geçmişten ilhamla dolu yeni ufuklar açtı. Ruhumuzu besleyen manevî bir serüvenin izleriyle yola devam ederken, bilgelik ve bilinç dolu sohbetlerin tadı damağımızda kaldı. Vedalaşmalar ve sarılmalar, zamansız bir resmin parçaları gibiydi ve bu unutulmaz anları sonsuza dek hatırlayacağımıza inandık. Bitlis’in bu özel anları, yaşamın bir yansıması gibi görünüyordu; her köşesinde yeni bir sürpriz ve öğrenilecek bir ders barındırıyordu. Bu yolculuk, sadece bir fiziksel seyahat değil, aynı zamanda içsel bir yolculuktu; geçmişin ve geleceğin buluşma noktasında yeni bir başlangıcı temsil ediyordu. Bitlis’in hazinelerinden aldığımız ilhamla, bilgelik ve aydınlanma yolunda yeni bir ışık yakmaya hazırız.
Hamdolsun…Sanatın mimarisi ve tarihin ruhu: Ahlat’ı ve Bitlis’i keşfetmek
Yusuf Kaplan
24/09/2023 Pazar
Bitlis’te düzenlediğimiz MTO Fuat Sezgin ve Bilim Tarihi kampımızın Ahlat ve Bitlis gezisi izlenimlerini Nuri Gür kardeşimizin şiirsel kaleminden aktarıyorum. Güzel bir pazar yazısı.
ANADOLU’NUN KAPISI VE TAPUSU AHLAT’IN RUHU…
Sabahın taze ışıkları, ruhumuzu coşku ve merakla doldururken Ahlat’a doğru yolculuğumuza başladık… Bir rüya gerçek oluyordu… Her döneme ait bir hikâye anlatan bu eski topraklara Abdurrahman Gazi Türbesi’nin kapısından girdik. Bu türbe, geçmişin sırlı kapılarını aralamamıza yardımcı oldu.
Abdurrahman Gazi, tarihin tozlu sayfalarında kayıp gitmiş bir kahraman gibi dururken, bu topraklarda Hz. Ömer zamanında hayatın kaynağı olan İyaz bin Ganem komutasındaki el-Cezire’nin parlayan yıldızıydı. Bu toprakların hikâyesi, sanki tarihin derinliklerinden yükselen eski bir destanın notaları gibiydi. Muaz bin Cebel’in soyundan gelen bu kahraman, Arap ordularının Ahlat’ı fethi sırasında şehit olmuştu. İşte bu topraklar, sanki kahramanların ruhlarıyla işlenmiş bir tabloydu; her köşesi, tarihin nefes aldığı ve bize de nefes aldırdığı bir eser gibi duruyordu.
Emir Bayındır Camisi ve Kümbet’inin göz kamaştıran bir mimarisi vardı. İslâm’ın estetik anlayışı, burada zirveye ulaşıyordu. Hem minaresi, hem kümbeti, İslam’ın incelikleriyle işlenmiş bir dua gibi yükseliyordu.
“Harabe Şehir”e ayak bastığımda, bu adının tam anlamıyla haklılığını gördüm. Harabe Şehir, adeta bir zaman makinesiydi. İnsanı geçmişin derinliklerine çeken, tarihin görkemli resmini sunan bir yerdi. Mağara evlerinin derinliklerine indiğimizde, geçmişin sessiz sırlarını keşfetmeye başladık.
Yolculuğumuz boyunca yanımda olan Muharrem Kartancı Hocamız’ın oğlu Efe, sadece bir yol arkadaşı değil, aynı zamanda bu serüvenin büyülü haritasını çizen bir hayal gücü ile her anı özel kılan bir dosttu.
Birlikte geçirdiğimiz zaman, sadece haritaları çizmekle kalmayıp, dostluğumuzun da bir haritasını çıkarmamıza yardımcı oldu. Bu gezi yaşın ve deneyimin ne kadar önemli olduğunu değil, kalbin ve ruhun ne kadar büyük olduğunu gösterdi. Mağaralardan şelaleye doğru inerken bir mescit ve çeşmeye denk geldik. Su, çeşmeden dudaklarımıza değdiğinde, sanki hayatın kendisi damarlarımıza doluyor gibiydi. O lezzet,
içimizi sadece serinletmekle kalmadı, gezinin tadını çıkarmamıza da yardımcı oldu.
Selçuklu mezarlığının girişinde, Yusuf Kaplan Hocamız özlü bir konuşma yaptı: “Şehirlerin ruhu
vardı, tıpkı eski dantel
işlemeli bir örtü gibi narin, saf, temiz ve derin bir ruh.” Ahlat’ın bu ruhu, sanki mistik bir melodi gibi kulaklarımıza fısıldadı, içimize çektik.
Selçuklu mezarlığının girişindeki sessizlik, sanki binlerce yılın öykülerini saklayan büyülü bir kapının anahtarı gibiydi. Her mezar taşı, sanki geçmişin unutulmuş masallarını anlatan birer destanın sayfasıydı. Ahlat’ın narin ruhu, sanki bir ressamın tuvaline renklerini fırçalarkenki ustalığı gibiydi. Her sokağın köşesinde, tarihin izleri vardı ve bu izler, gezimizin her anında bize eşlik etti. Şehrin bu temiz ve saf ruhu, sanki gökyüzünün en parlak yıldızı gibi gezimizi aydınlattı ve bu deneyimi sadece gözlerimizle değil, aynı zamanda kalbimizle de yaşadık.
BİTLİS’İN HAZİNELERİ…
Bitlis’e doğru otobüsle yola koyulduk ve meydan bizi karşıladığında, talihimiz sanki Ahlat’tan farklı değildi. Orada da bilinmeyen bir haritada yol alıyorduk. Bu gezi, sanki bir masalın başlangıcıydı. Otobüsün sıcaklığı bizi sararken, adeta her ter damlası, bu yolculuğun sayfalarında yazılacak bir hikâyenin
mürekkebi gibiydi.
Bu gezi, adeta bir sanat eseri gibiydi, her anı ise bir tuval üzerine işlenmiş bir fırça darbesi. Şikâyet etmek yerine, bu hikâyenin yazarı ve kahramanı olmak için çabalıyorduk. Ve otobüsün penceresinden dışarı bakarken, yoldaki tüm zorluklara rağmen, bu yolculuğun her saniyesini bir hazine gibi görmeye başladık.
Bitlis’in minareleri, etkileyiciydi. Her bir cami, mimari zarafeti ve sanatsal zenginliğiyle büyüleyiciydi.
Meydan Camisi, tarihin izlerini sadece taşlarıyla değil, aynı zamanda zarif dekorasyonuyla da taşıyordu. Gökmeydan Camisi, yüksek minaresi ve avlusunun görkemiyle büyüleyici bir yapıydı. Ulucami, büyüklüğü ve detaylarıyla dikkat çeken bir mabet olarak öne çıkıyordu. Şerefiye Camisi ise Selçuklu mimarisinin özgün bir örneğiydi ve estetik zarafetiyle göz kamaştırıyordu.
Her biri, Bitlis’in zengin geçmişini ve kültürel mirasını en iyi şekilde yansıtan anıtlardı. Derviş hücrelerine adım attığımızda, sanki içsel bir yolculuğa çıktık. Duvarlarında çağlar boyu süregelen manevî arayışın izleri vardı.
Derviş hücreleri ve Şerefiye Camisi, tıpkı bir ressamın tuvaline renkleri fırçaladığı gibi, ruhumuza renk ve derinlik katan anılarla dolu yerlerdi. Burada gözlerimizle değil kalplerimizle görüyorduk eşyanın hakikatini. Sanatın ve tasavvufun birleştiği bu anlar, hayatın gerçek anlamını aramamıza ilham verdi.
Ecdadın sanatını ve İslâm’ın derin anlayışını hissetmek, tıpkı eski bir resim galerisinde kaybolmak gibiydi. Gökmeydan Camisi, bu sanatsal ve manevî yolculuğun başlangıç noktasıydı. İkindi namazını bu ihtişamlı yapının içinde kıldığımızda, adeta tarih ve sanatın dokusunu soluyorduk. Feyzullah Ensari’nin (r.a.) kabrinin bulunduğu mescit, sanki ruhumuzun derinliklerine inen merdivenler gibiydi. Akşam namazını kıldığımızda, tıpkı onun gibi, bu topraklarda kahramanlıkla dolu hikâyenin bir parçası olduğumuzu hissettik.
İşte bu topraklar, kahramanların izleriyle dolu, yaşayan bir müze gibiydi. Her adımımız, sanki geçmişin koridorlarında atılmış birer notaydı. Bu gezi, tarih ve sanatın büyüsüyle dolu bir masalın içine dalmak gibiydi. Bu kutsal topraklarda,
sadece geçmişi değil, aynı zamanda insanlığın ortak değerlerini ve kahramanlarının
mirasını hissetmek, gerçek
bir manevî deneyimdi.
Feyzullah Ensari’nin kabrinin bulunduğu camide hissettiğim haz ile Eyüp Sultan Camisi’nde duyduğum haz birebir aynıydı ve bu serüvenin tüm heyecanını taşıyordu. Gözlerim caminin muhteşem mimarisini süzüyordu, ancak bu yerin maneviyatı da derin bir etki bırakıyordu içimde. Feyzullah El Ensari Hazretleri’nin burada meftun olması, bu kutsal mekânı daha da özel kılıyordu. Onun manevî mirası, bu camide hissedilen huzurun ve coşkunun temel kaynağıydı.
Bitlis gezisi burada sona erdi, ama bu yolculuk unutulmaz anılarla dolu. Feyzullah El Ensari ve Ebu Eyüp El Ensari Hazretleri’nin maneviyatıyla dolduğum bu anı, ömrüm boyunca unutamayacağım.
Akşam Van denizi kenarında, tiyatro ve şiirin büyülü dünyasına daldık. Gökyüzündeki yıldızlar,
sanki bize bu anın özel olduğunu fısıldıyordu.
Bu yolculuk, insanın içinde yaşanan, ruhu besleyen bir serüvendi. Bu kamp akşamı, hayatın en güzel şiirlerinden biriydi ve biz onun içindeki kahramanlarıydıkBitlis’te Fuat Sezgin ve Bilim Tarihi Kampı izlenimleri
Yusuf Kaplan
22/09/2023 Cuma
MTO Akademik Yaz Kampları’nın sonuncusunu Fuat Sezgin ve Bilim Tarihi üzerine Fuat Sezgin üstadımızın memleketi Bitlis’te yaptık.
Bitlis Temsilcimiz Mücahid Kumandaveren, Cennet Hilal ve diğer kardeşlerimizin ve MTO İstanbul ekibimizin çok büyük gayretleriyle…
MTO yaz kampları, bütün yetkililerin de ifade ettikleri gibi, üniversiteye entelektüel ve akademik derinlik kazandıracak, akademiye ruh katacak tarihî bir adım oldu, hamdolsun. Bütün şehirlerimizde büyük takdir topladı.
Kamplarımıza sunulan makaleleri kitap-dergi formatında yayımlayacağımızı duyurmuş olayım buradan.
Kampımıza Bitlis valimiz Erol Karaömeroğlu, Bitlis Eren Üniversitesi rektörü Necmettin Elmastaş, Bitlis Belediye Başkanı Nesrullah Tanğlay, hiçbir zaman bizden desteğini esirgemeyen Tatvan Belediye Başkanımız Mehmet Emin Geylani, Tatvan Ticaret Odası Başkanı Bilal Adabağ, Memursen Bitlis temsilcisi Cabir Durak beylere katkılarından ve güzel ev sahipliklerinden ötürü teşekkür etmek istiyorum yazının en başında.
MTO Bursa temsilcimiz Nuri Gür kardeşimizin akıcı kaleminden, zihin açıcı, ruh dolu kamp izlenimlerimizi sizlerle paylaşıyorum. Üniversitelerimize örnek olması, kışkırtıcı olması dileğiyle…
I. GÜN: YOLA ÇIKARKEN YA DA UMUDU YÜKLENİRKEN…
Saatler ilerledi, İstanbul’un Bingöl’e uzanan kanatlarına biniş vakti geldi. Bulutların üzerinde hayatın her köşesine dokunma şansına sahip oldum!
Gökyüzünden inip toprakla buluştuğumuzda, Bingöl’de kardeşlerimiz bizi bekliyordu. MTO yol arkadaşlarımız sıcak gülüşleriyle karşıladılar bizi.
Bitlis’in sularına doğru yola çıktık, hayatın akışına kendimizi bırakarak… Tarihin derin izlerini taşıyan 1915 Rus Savaşı şehitliğine uğradık ilkin. Geçmişin hüzünlü hatıralarını, iliklerimize kadar hissederek saygıyla andık.
Gezmeye, sadece keşfe değil mükâşefeye açtık yüreklerimizi, gezen adacıkların üzerinde dolandığı obruk göletinde yaratılışın ve hayatın sırrı üzerine derin tefekküre daldık…
Muş’un rüzgârları bize hoş geldin dedi, hava alanında MTO İstanbul’dan Robert’li Mehmet kardeşi aldık. İyilikler zinciri aramızda daha da sağlamlaştı.
Sonunda, Bitlis Eren Üniversitesi’nin kapılarına vardık. Akşam, iftar yemeğiyle başladı, dua ile devam etti. Tanışmalarla örülen dostluklar, makalelerin tanıtımı ışığında parladı. Önceden ayarlanmış yurtlar bize huzurlu bir gece vadetti, yorgun bedenlerimiz dinlenmeye çekildi.
Böylece, bu yolculuğun başlangıcında attığımız adımlar, bu kampın ilk renkli tablosunu oluşturdu. Dostluklar, anılar ve umutlarla dolu bir deneyimdi bu. Ve biz, bu özel yolculuğun içindeki her anı şiirsel bir dille yaşamaya başladık…
II. GÜN: BİLGELİK DENİZİNDEKİ IŞILTILAR: FUAT SEZGİN VE BİLİM TARİHİ KAMPI MACERASI
Bitlis’te düzenlediğimiz Fuat Sezgin ve Bilim Tarihi Kampı, okulumuzun kurucusu Yusuf Kaplan hocamızın öncülüğünde gerçekleşen bir zihin yolculuğu gibiydi. Bu etkinlik, katılımcılara geçmişten günümüze uzanan bir bilgi hazinesini keşfetme fırsatı sunuyordu. Her an, tıpkı bir arkeoloğun antik kalıntıları kazarken hissettiği heyecan gibi, bilginin derinliklerine inmenin bir yoluydu.
Kamp, Kur’an-ı Kerim tilaveti ile başladı. Selamlama konuşmalarından sonra Yusuf hocamızın ve ve Mücahit Hocamızın coşku dolu sunumlarıyla zihnimiz aydınlandı, ruhumuz kanatlanayazdı. Talebelerin, bir araya gelerek daha büyük bir amaç için çaba harcadığı tarihi bir an daha yaşanıyordu.
Robert Kolej’li 12. sınıf talebemiz Mehmet Kayan’ın ifadesiyle, Müslümanlar geçmişte büyük bir başarı ekosistemi kurmuştu. Bu ekosistem, Birûni, İbni Sina, İbn Heysem gibi büyük düşünürlerin katkılarıyla oluşmuştu. Ancak seküler sistem, bu bütüncül bakış açısını zaman zaman zedeliyordu. Bu, bilginin ve bilimsel düşüncenin nasıl bir bariyerle karşılaştığını anlamamıza yardımcı oluyordu.
Emine Kavaklı ve Şeyma Demirel’in makaleleri, Fuat Sezgin’in bu zengin mirası nasıl canlandırdığını ve İslâm âlimlerinin ‘dipnotların mucidi’ olduklarını vurguluyordu. Batılılar, bu büyük alimlerin katkılarını genellikle unutmuştu ve bu kamp, bu derinlikli, kapsamlı medeniyet birikimini hatırlatmanın bir vesilesiydi.
Yüreği hepimizden daha genç, MTO talebesi eski Düzce valimiz Adnan Yılmaz Beyin ifadesine göre, Batı uygarlığı İslâm Medeniyeti’nin bir ürünüydü ve insanlık tarihini yeniden düşünmek gerekiyordu. İslam’ın bilime ve düşünceye katkıları, sadece bir geçmiş değil, geleceğe de ışık tutuyordu.
Medine Bakraç’ın makalesi, felsefenin insan için fazilet ve adaleti nasıl kazandırdığını inceliyordu. Bu düşüncenin, bilim ve düşünce tarihindeki büyük filozofların eserlerinde nasıl şekillendiğini gösteriyordu.
Bitlis’te üniversitede bize çok güzel ev sahipliği yapan Yusuf Hoca’nın öğrencisi Dr. M. Zakir Sarıkaya, Müslüman entelektüellerin oryantalist fikirlerini taşımaktan daha fazlasını yapması gerektiğini vurguluyor, Batı uygarlığının insanı nasıl tanımladığı ile İslam’ın insanı nasıl gördüğünü karşılaştırıyordu. Bu, katılımcıların düşünce dünyasında yeni perspektifler geliştirmelerine yardımcı oluyordu.
Esra Durgun, teknolojinin insanlar üzerindeki etkilerini ve insanlığın teknolojiyle nasıl başa çıkması gerektiğini sorguluyordu. Tuba Öztürk ise İslâm’ın koruyucu kanatlarının altına sığmayan toplumların geleceğinin tehlikede olduğuna dikkat çekiyordu.
Kübra Nur Taştan, teknolojinin insanları nasıl etkilediğine dair düşündürücü sorular soruyor, Hümanizm’den Transhümanizme geçişin ilerleme fikri ve yanılgıları üzerine önemli bir makale sunuyordu.
Sonrasında, Murat Cahid Kuvvet, batılıların ötekileştirme pratiğini ve bu ötekileştirmenin nasıl bir karanlık oda içinde şekillendiğini anlatırken, Mücahit Kumandaveren ise Endülüs’ün 1000 yıl önce yaşadıklarının bugün tekrar gerçekleşebileceğine dikkat çekiyordu. Bu, katılımcıları tarih ve gelecek arasında bir köprü kurmaya teşvik ediyordu.
Bu kamp, bir bilgi okyanusunda yüzen gemiydi ve her makale, yeni bir denizdi. Talebeler, bilgi ve düşünce dünyasında derinlemesine yolculuklar yapıyorlardı. Fuat Sezgin ve Bilim Tarihi Kampı, bilgiye ve düşünceye olan tutkunun bir eseriydi. Bu şölen deniz sahilinde (bölge halkı Van Gölü’ne “deniz” diyor) gece yapılan müzakerelerle devam ediyordu.
Fuat Sezgin ve Bilim Tarihi Kampı, bilgiye ve düşünceye olan tutkuyu canlı tutan ve geçmişten geleceğe köprü kuran bir deneyimdi. Talebeler, İslâm düşünürlerinin ve bilim insanlarının unutulan katkılarını hatırlatarak, yeni perspektifler kazandırdılar. Bu kampın 2. günü, bilimsel mirasımıza saygı duymanın ve geleceği şekillendirmede bilginin önemini vurgulamanın bir kutlamasıydı.
(Pazar günü devam edeceğiz…)Batılı Leviathan’a karşı İslâm-Rus ittifakına doğru mu?
Yusuf Kaplan
18/09/2023 Pazartesi
Son çeyrek asra damgasını vuran iki entelektüel tartışma, Samuel Huntington’ın “medeniyetler çatışması” tezi ile Francis Fukuyama’nın “tarihin sonu” tezi oldu. Londra’da doktora yaparken bu iki makaleyi de Batı’da yayımlanır yayımlanmaz hemen Türkçeye çevirmiş, o zaman sevgili Yalçın Çetinkaya’nın başında olduğu İzlenim dergisinde yayımlamıştık “Uygarlıklar Çatışması” başlıklı bir dosya hazırlayarak.
Sonra, bu tartışmayı (yaz tatillerinde ülkemize geldiğimizde Kayseri’de kurduğumuz Rey Yayınları bünyesinde) derleme bir kitap çalışmasıyla Türkiye’nin entelektüel efkâr-ı umûmiyesine sunmuştum. Ardından da Fukuyama’nın makalesini çevirmiştim.
MEDENİYETLER ÇATIŞMASI TEZİ: “İSLÂM’LA SAVAŞ” STRATEJİSİ
Huntington, sonradan kitaplaştıracağı makalesinde, önümüzdeki süreçte, tarihin medeniyetler çatışması ekseninde şekilleneceğini, “İslâm’ın kanlı sınırları”nın dünyayı yeni çatışmaların, savaşların eşiğine sürükleyeceğini öne sürüyordu.
Her şeye rağmen dünya, İslâm’ın etrafında şekillenecekti: İslâm çağdaş tarihin gizli öznesiydi: Yeniden tarih sahnesine çıkma girişimlerini durdurabilmek için İslâm hedef tahtasına yatırılmış, terör örgütleri icat edilmiş, içeriden ve dışarıdan İslâm dünyasına karşı topyekûn bir savaş sahneye konulmaya başlanmıştı.
Huntington, İslâm’ın yeniden tarih sahnesine çıkması ve tarihin akışını değiştirecek bir konuma ulaşmasının orta ve uzun vadede söz konusu olabileceğini, bunun önlenmesi için Çin-İslâm ittifakına aslâ izin verilmemesi, öte yandan da İslâm dünyasının içeriden kuşatılması gerektiğini söylüyordu.
İlk bakışta, gelinen nokta itibariyle Huntington’ın sözünü ettiği “tehlike” (İslâm’ın tarih sahnesine çıkma ihtimali) kontrol altına alınmış, icat edilen terör örgütleri bahane edilerek İslâm dünyası hem içeriden karıştırılmış hem de dışarıdan kuşatılmıştı. Çin, Batılı Leviathan tarafından uyutulmuş, yutulma sürecine girdirilerek başka bir yöne ve tabii kendi köklerine yönelme imkânları iptal edilmişti.
Fukuyama, liberalizmin zaferinin Batı uygarlığının nihâî zaferi ve tarihin son noktası anlamına geldiğini iddia etmişti. Ancak bu fikrinden kısa süre içinde çark etmekte gecikmeyecekti.
Şimdi, yeniden eski fikrine dönebilir Fukuyama: Hem İslâm dünyası kuşatılmış hem Japonya, Çin ve Hindistan Batılı Leviathan (seküler-kapitalist canavar) tarafından henüz tam olarak yutulmuş olmasa da yutulmak üzere…
İNSANLIĞI FELÂKETE SÜRÜKLEYEN BATILI LEVIATHAN’I KİM DURDURACAK?
Burada bizi ve insanlığı ilgilendiren yakıcı nokta şu: Tanrı fikrinin yitirildiği, hakikat fikrinin buharlaştığı, izâfî olan’ın / sahte’nin mutlaklaştığı, geçici olan’ın kalıcı olan konumuna yükseldiği, tabiatın dengesinin bozulduğu, ozon tabakasının delindiği, makinanın / aracın hükümranlığını ilan ettiği, insan türünün geleceğinin tehlikeye girdiği “posthuman” (insan-sonrası), “transhuman” (insan-ötesi) süreçte, insanlığın en kadîm, en köklü, en sahih değerlerinin tek savunucusu olarak varlığını sürdüren, bütün saldırılara göğüs geren İslâm hem Batı’dan hem de Doğu’dan büyük saldırlarla karşı karşıya…
Doğu’yu da yutan Batılı Leviathan’a direnen tek güç İslâm. Batılı Leviathan, seküler-kapitalizm’le bütün diğer kültürleri, medeniyetleri ve dinleri yok etti ya da fosilleştirdi. Hız, haz ve ayartı düzeni ile libidonun, para düzeni ile sermayenin hükümran olduğu postmodern dromokratik düzen; modern demokratik düzeni ve düzeneği yok etti; algı, modern düzenin kurucu ilkesi aklı çarmıha gerdi; insanlığı, varlığı makinanın, transhümanizmin hükümranlığına teslim etti.
İnsanı insanın kurdu olarak gören Hobbes gibi modern düşünürlerin temellerini attığı Batılı Leviathan’a “insan insanın yurdu, umudu ve ufkudur” diyerek “dur!” diyecek kaynak, yalnızca İslâm!
“BÖYLE NEREYE KOŞUYORSUN EY RUSYA?”
“Böyle nereye koşuyorsun ey Rusya?” diye sormuştu ünlü Rus romancı Gogol, Rusya’nın bir asır önce yaşadığı devrimlere, çalkantılara, kargaşaya, altüst oluşlara bakarak…
Ruslar, Müslüman olsalardı sadece İslâm’ın değil, insanlığın kaderi çok farklı bir seyir izliyor olabilirdi. Ruslar, Müslüman olmadılar -henüz!- ama küre ölçeğinde yaşanan hâdiselere bakınca Rusların Müslüman olmasalar da Müslümanlarla birlikte olmakla, kaderlerinin Müslümanlarla, İslâm dünyasıyla, kısacası İslâm’la birlikte hareket etmekle şekilleneceğini görebiliyoruz.
Bazı toplumlar, tarih yapmaya yazgılıdırlar adeta: Gerek jeo-stratejik konumları, gerek jeo-kültürel imkânları ve derinlikleri, gerekse teo-politik kaynakları, bazı toplumları tarih yapmaya, tarihin akışının şekillenmesinde kilit rol oynamaya zorlar.
Cins bir adamdır Cioran. Romanya’nın yüzakı, dünyaya armağanı. Tarih ve Ütopya başlıklı kışkırtıcı kitabında Rusların “imparatorluk yazgısı”ndan söz eder. Şöyle tanımlar “imparatorluk yazgısı” kavramını: “kendi sorunlarını çözmekten ziyade başkalarının sorunlarını çözmek için sabırsızlanmak.” (Metis, 2020: 42).
İSLÂM-RUS İTTİFAKINA DOĞRU MU?
Ruslar, sorun mu çözüyor, sorun mu oluyor, tartışılır. Ama şu kesin: Ruslar, mazlum Müslüman toplumlara bir asırdır Batılılardan geri kalmayacak ölçüde kan kusturuyorlar. Türk cumhuriyetlerinde Rusya’yı da silkeleyip kendine getirecek evrensel değerlere, tasavvufî derinliğe, fikrî kuşatıcılığa sahip İslâm medeniyetine büyük darbe vurdular Ruslar ateizm saldırısıyla. Sonra da Suriye’de mazlum Müslümanların üzerine ruhsuzca ve acımasızca bombalar yağdırdılar.
Fakat hem Rusya hem de İslâm dünyası çok zorlu bir dönemeçten geçiyor. Çin ve Hindistan, İslâm düşmanlığını çok vahşî boyutlara vardırdılar. Rusya, Batılılar tarafından çok feci şekilde kuşatıldı. Türkiye’nin Rusya ile kurduğu ilişki küresel dengeleri altüst edecek, yeniden tanımlayacak boyutlar kazanabilir…
Bunun ipuçları da var. Türkiye, Batı ile ilişkilerini kendini merkeze alarak sürdürmeye devam ederken, Rusya ile de uzun soluklu stratejik bir ilişki kurabilir. Batı ve Hint-Çin bloğuna karşı İslâm-Rus bloğu inşa edilebilir.
Türkiye, medeniyet mefkûresi ile donanacak öncü kuşaklarını ve devlet aygıtını inşa edebilirse, sahip olduğu gücün sadece İslâm dünyasını değil, bütün mazlum dünyayı harekete geçirecek, etrafında toplayacak bir güç olduğunu, böylesi bir düzeye ulaştığını görecektir.
Türkiye’nin önce içeride bu öncü kuşağı yetiştirmesi, devleti devşirmelerden arındırması, gerçek sahiplerine, Anadolu çocuklarına iade etmesi gerekiyor.
İslâm dört bir taraftan kuşatılmış durumda.
Bu kuşatmanın yarılması sürecinde Türkiye’nin medeniyet iddiasıyla kuşanması ve ardından da güçlü ve sahici küresel ittifaklar arayışına soyunması şart.
Vesselâm.Batılı Leviathan’ın gölgesinde İslâm’la savaş stratejisi Çin’i de, Hindistan’ı da “bitirir”
Yusuf Kaplan
15/09/2023 Cuma
Tarihin yeniden yapıldığı bir dönemeçten geçiyoruz: Batı uygarlığının kendisinin yaşadığı ve dünyaya her bakımdan hâkim olduğu için de bütün dünyaya yaşattığı büyük bir felsefî (teorik) ve siyasî (pratik) krizle karşı karşıyayız. Hem köklü bir anlam krizi var; hem de Batılı Leviathan’ın (küresel kapitalist canavar’ın) kendisi dışındaki bütün dünyaları, medeniyetleri, kültürleri, felsefeleri ayartarak uyutması ve yutması tehlikesi.
Batılı Leviathan’ın hem varlığa hem de bütün insanlığa saldırısına Çin ve Hindistan da eklemlendi. Batılı Leviathan’ın İslâm’la savaşına var güçleriyle destek çıktıkları gözleniyor iki yükselen dünya gücünün de.
Oysa Batılı Leviathan, İslâm’ı canavarlaştırarak kendini aklamaya ve yeniden icat ederek varlığını idame ettirmeye çalışıyor; bunun için İslâm’la savaşıyor.
Bu ayartıcı stratejinin Çin ve Hindistan tarafından da benimsendiği, her iki ülkede de İslâm’ın izlerinin silinmeye çalışıldığı, bunun için çok büyük insanlık suçlarının işlendiği gözleniyor. Şu ân öfke doluyuz ama sâkin bir kafayla olup bitenleri nasıl anlayabileceğimiz ve ülkemizi yöneten insanlara izleyebilecekleri derinlikli bir yol haritasını nasıl önerebileceğimiz meselesi üzerinde kafa patlatmamız gerekiyor burada yazacağım konuyla ilgili bir dizi yarıda.
TENZİH, TEŞBİH VE TEVHİD DÜZLEMLERİ: ÜÇ TARZ-I VAROLUŞ, ÜÇ TARZ-I TARİH OKUMASI
1648 Vestfalya Düzeni’nden sonra Batı modernitesi, tarihi şekillendiren, tarihi önüne katıp sürükleyen yegâne aktör konumuna yükseldi. İslâm gücü de dâhil dünyanın bütün diğer güçleri ise Batılıların yaptığı tarihin önünde sürüklenen figüranlar derekesine sürüklendiler.
Batılıların kurdukları dört asırlık dünya düzeni, dünyaya nizam ve intizam getirmedi; öncelikle varlığın ontolojik hiyerarşik düzenini bozdu. İnsanı tanrılaştırdı, Hıristiyanlık kilisesini yıktı yerine bilim kilisesi, ekonomi kilisesi, politika kilisesi gibi laik kiliseler dikti; dünyanın dengesini alt üst etti:
Varlığın anlam düzenini yerle bir etti, hayatı çölleştirdi.
Sonuçta Batı modernitesinin dört asırlık bu felsefî saldırısı pratik sonuçlarını çok ağır bir şekilde verdi: Bütün medeniyetlerin kökleri kazındı; oluş ve varoluş zihinleri, zeminleri ve zamanları buharlaştı; bütün medeniyetler, kültürler ve toplumlar tarih dışına itildi, iradesizleştirildi, direnme, dirilme ve varolma güçleri/dinamikleri yok edildi. İslâm’ın dışındaki medeniyetlerin temelde içe dönük (tenzîhî düzlemde var oluyor) olmaları, dışarıdan/Batı’dan gelen saldırıları göğüsleyip durdurmalarını engelledi.
Sadece dışa dönük (teşbîhî düzlemde varlığın sürdüren) Batı uygarlığının saldırısına direnmeleri, Batı›dan gelen saldırıyı püskürtecek siyasi iradeden önce, siyasî iradeyi de mümkün kılacak bir felsefî ve kültürel varoluş, direniş ve diriliş iradesi geliştirebilmeleri mümkün olmadı.
Japonya, Çin ve Hindistan’ın başını çektiği Doğu dünyası, Batı modernitesinin saldırısına direnemedi, aksine beklenildiğinden de kolay bir şekilde eklemlendi, Batılı Leviathan (seküler-kapitalist canavar) tarafından ayartıldı, uyutuldu ve yutuldu.
İslâm, hem tenzîhî hem de teşbîhî oluş ve varoluş düzlemlerinin diyalektik ilişkisini iliklerine kadar yaşayarak tertemiz ve dipdiri bir akîde üzerinden direniş, diriliş ve varoluş dinamiklerini diri tutan, zaman zaman fokur fokur kaynatan tevhîdî düzlemde varolduğu için, dışarıdan/Batı’dan gelen saldırılardan büyük yara almasına rağmen sahihliğini, sahiciliğini ve diriliğini yitirmedi.
BATILI LEVIATHAN (CANAVAR), ÇİN VE HİNDİSTAN’I DA U/YUTACAK (MI?)
Otantisitesi olan bir Japon ruhu vardı; Batılı Leviathan’a direnemedi, dönüştürüldü ve bitirildi.
Aynı şekilde otantisitesi ve Japon ruhunu da besleyen tarihî derinliği olan bir Çin ruhu vardı; Batılı Leviathan tarafından kötürümleştirildi, delik deşik edildi; henüz bitirilemese de teslim alındı; şu an bitkisel hayatta, komada, uyutuluyor; belli bir süre sonra yutulacak…
Komadan çıkması, çıkarılması mümkün mü? Çok zor. Bir ejderha gibi böğürüyor verilen ilaçların acısından ve hazzından ötürü… Ama cenazesi kaldırılacak onun da bir süre sonra.
Sırada Asya’nın kültürlerinin kaynağı Hindistan var. Çin’le aynı kaderi paylaşacak o da: Ayartılacak, uyutulacak ve yutulacak.
Batı gücü, Batılıların kontrolündeki küresel kapitalist sistem, şu an ayartıcı bir leviathan’ı/canavar’ı andırıyor. Batı Leviathan’ı Çin’i ve Hindistan’ı kuşatmayı, yörüngesine almayı başardı. Şu an özellikle son bir kaç yıldır ürpertici boyutlar kazanacak şekilde Çin ve Hindistan, İslâm’ın önünü açarak kapitalist saldırıyı püskürtecek bir meydan okuma geliştirmek yerine, Çin’deki ve Hindistan’daki İslâm varlığını yok edecek bir saldırı üretmekle meşguller. Bu Çin’in ve Hindistan’ın harakiri yapmaları anlamına gelir: İslâm’la ittifak Çin ile Hindistan’ı felsefî-kültürel olarak Leviathan tarafından yutulmaktan kurtarabilir.
Batı’dan sonra Çin ve Hindistan da İslâm’la ittifak yapmak ve kapitalizme müşterek bir meydan okuma geliştirmek yerine İslâm’la savaşmayı tercih ettiler. Çin’in ve Hindistan’ın İslâm’la savaşı konjonktürel/geçici midir, kalıcı mı?
Çin ve Hindistan’ın İslâm’la savaş stratejilerinin gerisinde İngilizler var. Bu kadar derinlikli bir stratejiyi ancak sinsi İngiliz aklı geliştirebilir. Bu stratejiyi geliştiren akıl İngiliz aklı ama uygulayan akıl Yahudi aklı. Yahudi aklı ne peki? Gözünün yaşına bakmadan imha ermek, yok etmek!
Çin ve Hindistan, küresel sisteme eklemlenme stratejileriyle kendi ayaklarına kurşun sıkıyor, hem kendi tarihlerine hem de insanlık tarihine ihanet ediyorlar: Batı uygarlığının felsefî olarak çöktüğü, dünyayı cehenneme çevirerek yaşanılamaz bir yere dönüştürdüğü bir zaman diliminde Batılı Leviathan’a direnemediler ve yutuldular, diye geçecekler tarihe.
Bu süreçte küresel konjonktürde İslâm-Rus ittifakı belirdi… Böyle bir ittifak ne kadar mümkündür ve umut vadedici olabilir acaba? Bu da başka bir yazının konusu…Dünyanın kurtulması, Afrika’nın kurtulmasına bağlı… Afrika’nın kurtulması bize…
Yusuf Kaplan
8/09/2023 Cuma
Afrika diye bir kıta var.
Bazı arkeologlara ve tarihçilere göre, dünyanın en eski kıtası, canlı türlerinin yaşaması için gerekli olan pek çok şeyin kaynağı Afrika.
Bazı biliminsanlarına göre, insanlığın yayıldığı coğrafya.
BARBAR AVRUPA-LILAR, ZENGİNLİKLERİNİ AFRİKA’YA BORÇLULAR!
Bütün bunların hiçbir anlamı, değeri, kıymeti yok şu çivisi çıkmış dünyamızda. Koskoca kıta, tecavüze uğradı, tarihi yok edildi, kültürü tarumar edildi, yer altındaki ve yer üstündeki maden yatakları, altın yatakları, tabiî kaynakları, eşsiz bitki örtüsü, hayvan dünyası yok edildi, yerle bir edildi! Kara kıta karanlığa gömüldü! Fazla değil beş asır gibi kısa bir zaman dilimi içinde hem de.
Fransa’nın elektriğinin % 75’i Nijer’den ç’alınıyor!
Paris’in elektriğinin % 80’i Mali’nin başkenti Timbuktu’dan gidiyor.
Nijer’in sigortası atsa şartelleri indirse, Timbuktu’nun sigortası atsa şartelleri indirse, karanlığa gömülecek Fransa ve başkent Paris!
Sözümona ışıklar yüzyılı’nın yani Aydınlanma Çağı’nın icatcısı Fransa’nın nasıl karanlık bir ruha sahip olduğuna bakar mısınız!
Fransa, kan kusturdu Afrika’ya, kan kusturmaya da devam ediyor hâlâ…
İngiltere, Belçika, Hollanda, Portekiz, İspanya da kan kusturdular Afrika’ya… Emperyalist devletler, övündükleri zenginliklerini, öncelikle Afrika’nın kanını emmelerine borçlular!
Avrupa uygarlığı değil, Avrupa barbarlığı diyeceksiniz bundan böyle!
Hem zenginliklerini borçlular Afrika’ya hem de katiller, câniler ve vahşîler!
DOKUNMAYIN AFRİKA’YA!
Kara kıta karanlığa mahkûm edildi.
Afrika masum kıta, mazlum kıta, sahipsiz kıta, tecavüze uğramış kıta!
Dokunmayın Afrika’nın hayatına! Dokunmayın kaynaklarına, el değmemiş tabiatına! Kirletmeyin florasını ve havasını Afrika’nın!
Uzak durun Afrika’dan. Çekin kirli ellerinizi, pis, necis ellerinizi Afrika’dan.
AFRİKA, İSLÂM’LA DİRENİYOR, İSLÂM’LA DİRİLECEK…
Bir gün herkesin kendi hayatını yaşayabileceği, kendi dünyasında yaşayabileceği bir dünya kurulacaksa bunu yalnızca Müslümanlar kuracaklar! Bunu anlayacak insanlık!
Herkesin kendi olacağı, kendi kalacağı, birbirinden beslenmesini, birbirini beslemesini bilebileceği dünyayı yine biz armağan edeceğiz dünyaya…
Latin Amerika’yı baştan sona Hıristiyanlaşırdılar ama Afrika’yı Hıristiyan-laştıramadılar.
Neden?
Afrika’da İslâm var ve İslâm, direniyor Afrika’da emperyalistlere. Bütün baskılara, bütün tezgâhlara rağmen İslâm direniyor Afrika’da, İslâm’la direniyor emperyalistlere Afrika.
Müslümanlar Afrika’ya yürümeli, Afrika’yı yeniden ayakları üzerinde doğrultmalı, emperyalistleri defetmeli Afrika’dan.
Afrika, kendi imkânlarıyla kurtulamaz, ayağa kalkamaz. Afrika’nın eli-kolu-beyni zincirli. Afrika’yı ayağa İslâm kaldırabilir, emperyalistleri Afrika’dan İslâm defedebilir yeniden.
Afrika, İslâm’la direniyor, İslâm’la dirilecek ve ayağa kalkacak yeniden…
Afrika’yı ayağa biz kaldıracağız yeniden. Türkiye toparlanacak ve Afrika’yı da toparlayıp kendine getirecek…
Afrika kendisi ayağa kalkamaz. Eli kolu, zihni prangalı. Kaynakları yağmalanmış.
Afrika’yı biz kaldıracağız ayağa yeniden bir kez daha Allah’ın izniyle…
Büyük Afrika seferi başlasın…
Uzun soluklu, ilim / bilme, irfan / bulma ve hikmet / olma yolculuğu kol kanat gersin Afrika’ya, ayağa kaldırsın.
AFRİKA AYNASI
Afrika, insanlığın insanlığını gösteren ayna.
O yüzden Afrika’nın tarihinde Afrika’ya değer veren, Afrika’yı sömürmeyen, Afrika’nın kaynaklarını yağmalamayan sadece biz varız; Müslümanlar ve özellikle de Osmanlı.
O yüzden Afrikalılar Türkiye’yi bekliyor…
Bunun en önemli göstergelerinden birine geçen ay Malavi ziyaretimizde şahit olduk: 14 Mayıs’ta şehre ait insanlar, şehrin meydanına toplanmışlar Erdoğan’a ve Türkiye’ye dua etmişler. Seçimlerin ikinci turunda, 28 Mayıs’ta da aynı şekilde.
Hangi ülkeye, hangi dünya liderine böylesine muazzam bir ilgi ve teveccüh gösterilir ki?
Bunun sebeb-i hikmeti ne ola ki?
Türkiye’nin aslâ emperyalist olmaması, dünya tarihinde insanlığın, adaletin, sulhun ve selâmetin kaynağı olması. Eğer öyle olmamış olsaydı, eğer Türkiye emperyalist olsaydı, bugün Sahra-üstü Afrika’da herkes Türkçe konuşuyor olurdu!
Afrika’nın kurtuluşu, bizim toparlanıp kendimize gelmemize, Afrika’yı toparlayıp kendine getirmemize bağlı.
Vesselâm.YAZARLAR
İnsanlığın entelektüel felaketi: Hazımsızlık sorunu
Yusuf Kaplan
4/09/2023 Pazartesi
Nietzsche’yi izleyerek dünyanın en temel sorununun hazımsızlık sorunu olduğunu söyleyeceğim. Dünyanın ve tabiî ülkemizin. Çağ zorunu hazımsızlık. Zeit’ın geist’ını yitirmesi. Zamanın ruhunu kaybetmesi, ruhunu yitirdiğini de bilememesi.
Cehâlet’in bir başka adı. Eskiler ne güzel demişler: Cehl-i mürekkep diye!
Yeniler de, -Ranciere mesela- “Cahil Hoca” demiş!
Hikmetin, marifetin ve ilmin, tek kelimeyle ifade etmek gerekirse bilgeliğin yitirilmesi. Ruhsuz bilginin, varlık küreleriyle ilgisi koparılan ve sadece kullanım ve fayda değeri kutsanarak araçsallaştırılan, amacın önüne geçirilerek silaha dönüştürülen bilginin ruhsuzlaşması, önce enformasyona, sonra veri’ye, sonra imge’ve ve son olarak da anlamsız, ruhsuz sayıya, rakama, dijit’e indirgenmesi.
İnsan, hiçbir şeyi hakkıyla hazmetmeden elde etme, sahip olma ve elde ettikleriyle, sahip olduklarıyla her şeye hükmetme, hâkim olma güdüsü tarafından güdüldüğü için hazımsızlık çukuruna yuvarlanmış durumda ama bundan şikâyeti yok; haz veriyor ona zira.
Kendini de, hakikati de, hayatın tadını, lezzetini de yitirmesi ama bunları yitirdiğini bilememesi.
Neyi yitirdiğini de bilememesi ç’ağ’daş insanın; yitirme duygusunu da yitirmesi.
Buraya kadar yazdıklarım hazımsızlık sorununu hakkıyla açıklamak için kâfi değil. Hazımsızlık sorununu bütün yönleriyle açıklamaya ihtiyacımız var. Yoksa hazımsızlıktan ölecek insanlık!
ÜÇ HAZIMSIZLIK SORUNU: SOSYAL, KÜLTÜREL VE ENTELEKTÜEL HAZIMSIZLIK
Hazımsızlık sorunu, mideyi, sindirim sitemini, insanın bedenini bir bütün olarak ifşad eder, alt üst eder. Obezlik, hazımsızlık sorununun bir başka tezahürüdür.
Hazımsızlık sorunu, biyolojik, tıbbî bir sorun değil yalnızca. Asıl hazımsızlık sorunu, sosyal, kültürel ve entelektüel hazımsızlıktır. Tıbbî ya da biyolojik hazımsızlık sorunuyla şu ya da bu şekilde ve belli bir sürede başa çıkılabilir ama sosyal, kültürel ve entelektüel hazımsızlık sorunuyla başa çıkmak hiç de kolay değildir. Farkedilmesi, tespit ve teşhis edilmesi bile problemdir.
Nietzsche, hazımsızlık sorunundan söz ederken daha çok entelektüel hazımsızlığı kasteder: Modernite, hazımsızlık sorununun kaynağı ve en ürpertici hazımsızlık biçimidir. Aydınlanma düşüncesi olarak adlandıran düşünme biçimi hazımsızlık sorunun zirvesidir. Gerçekliği fizik gerçekliğe indirgemesi; gerçeğe, bir sorunun gerçek, içyüzüne derinlemesine nüfûz edememesi. Zihni, yüzeye, yüzeysellik hapishanesine hapsetmesi. Yüzeysel olarak elde edilen bilgiler, bir şeyin künhüne vâkıf olunmasını, derinlemesine kavranmasını, bir şeye her bakımdan hakkıyla nüfûz edilmesini zorlaştırır hatta zamanla imkânızılaştırır.
Hazımsızlık, nüfûz’u önler, insanı yüzey’e, yüzeysel’e mahkûm eder, kaygan zeminlerde patinaj yaptırır insana. Bir meseleye derinlemesine nüfûz edemezseniz, sorunun ne olduğunu tespit edemezsiniz, tespit ve teşhisin yanlış yapıldığı sorunu çözemez, aksine kangrene çevirir, içinden çıkılamaz hâle getirirsiniz.
Tıptaki teşhis ve tedavi süreçleri metafor olarak sosyal, kültürel ve entelektüel hayata da taşınabilir kolaylıkla. Hastanın hastalığının yanlış teşhisi, tedavinin de kesinkes yanlış olmasına ve hastanın belki de ölmesine yol açabilir. Aynı şey, sosyal, kültürel ve entelektüel hayatta daha fazla geçerlidir: Derin nefes alabilirseniz, derin nefes üfleyebilesiniz. Köklere inebilirseniz, göklere yükselebilirsiniz. Köksüz ağaç meyve vermez.
KIYAMET, “HAZIMSIZLIK” SORUNUNDAN KOPACAK!
Kıyamet hazımsızlık sorunundan kopacak! Kapitalizm bir hazımsızlık hastalığıdır. Modernite, bir hazımsızlıklar arenasıdır. Burjuvazi sosyal, kültürel ve iktisadî hazımsızlığın ve zevksizliğin şahikasıdır. Burjuva, köksüzdür. Hem sosyal, hem kültürel, hem de iktisadî olarak nevzuhûr bir sınıftır burjuva sınıfı. O yüzden burjuvazi’nin bir tarihi, derinliği, hafızası ve dünyası yoktur. Aristokrasinin karikatürüdür. Burjuvazi; toprağa değmediği için merhematsizdir, toprağın derinlerindeki suyla beslenmediği için çoraklaştırıcıdır; güçlü kültür, düşünce ve sanat gelenekleri olmadığı içinde entelektüel, kültürel çölleşmesinin menbaıdır.
Kültürel, sosyal ve entelektüel hazımsızlık; sosyal hayatta görgüsüzlüğün, kültürün çöküşün, yapaylıkların banalliklerin tavan yapmasının, entelektüel hayatta ise hiçbir şeye hakkıyla ve derinlemesine nüfûz edilememesinin en temel kaynağıdır. Kültürün dejenere olması, sosyalin çözülmesi, entelektüel hayatın çölleşmesi ve bodurlaşması, bireylerin zevksizleşmesi ve zamanla ruhsuzlaşmasıdır.
Toplum hayatının, kültür ve düşünce hayatının kıyameti değil de nedir bu?
Sosyal ve iktisadî hayat açısından bakıldığında, kıyamet hazımsızlık sorunundan kopacak, diye söyleyebiliriz. İbn Haldun’un tespiti ne kadar sarsıcı, değil mi: Toplumlar, açlıktan değil çokluktan ölür.
Çokluk, tastamam bir hazımsızlık sorunudur; hazmedilemeyenin kusulması, insan metabolizması tarafından dışarı atılmasıdır.
TÜRKİYE’NİN ÇİFTE HAZIMSIZLIK SORUNU
Türkiye’nin sorunu da her bakımdan hazımsızlık sorunudur, diyebilir miyiz?
Hiç şüpheniz olmasın ki!
Türkiye’de hazımsızlık sorunu birkaç farklı düzlemde kendini gösteriyor.
Birincisi, hem kendimizle, kendi medeniyet dinamiklerimizle kurduğumuz ilişkinin hem de Batı’yla kurduğumuz ilişkinin simülatif (sığ, sahte ve yüzeysel) olmasında tezahür ediyor. Kendimizle ve Bayı’yla kurduğumuz ilişki de sahici, içselleştirilmiş, hazmedilerek özümsenmiş ve kökleşmiş bir ilişki değil. Aksine, hazımsız, sığ, sahte bir ilişki. O yüzden iki asırdır nevzuhur, köksüz ve hazımsız bir insan tipi ve sahte, ayartıcı, yüzeysel, bu topraklarda karşılığı olmayan, bunun için de aslâ ruh üretemeyen nevzuhûr bir zihniyet hayatımıza hükmediyor.
İkinci düzlem, tam bu noktadan sonra devreye giriyor: Nevzuhur Batılı insan tipi ile nevzuhur Batıcı zihniyet, bin yıllık Müslümanlık tarihimizin sunduğu, çile ve mücadele üzerine bina edilen bütün kurumları önce Tanzimat’la birlikte tepeden devre dışı bıraktırarak aşındırdığı, Cumhuriyet’le birlikte ise bütün İslâmî zihin setlerini ve o zorlu mücahede ve mücadele tarihi üzerine inşa edilen İslâmî sosyal, kültürel ve iktisadî yapıları ve kurumları tasfiye ettiği için ortaya kaygan zeminlerde patinaj yapan, ne hakkıyla Müslüman ne de gerçekten Batılı olabilen, arafta bir ortaya bir buraya sürüklenen nevzuhur bir toplum tipi zuhûr etti.
Böylesi bir ortamda her tür hazımsızlığın kolayca cirit atacağı, bütün değerleri ve köklü yapıları yerle bir edeceği; toplumu sosyal ve kültürel kaosun, entelektüel olarak da nihilizm (dolaysıyla her tür deizm, ateizm, paganizm) biçimlerinin eşiğine fırlatan her şeyi yıkıcı ve yok edici bir hazımsızlıklar arenasının her anlamda ve her düzlemde iktidar savaşları alanıdır bu ikinci düzlem.Özbekistan’da medeniyet ruh köklerimizi ve kendimizi keşif yolculuğu…
Yusuf Kaplan
3/09/2023 PazarÖzbekistan seyahatimizin sonuna geldik. Bu son yazımız. Aşk-ı Turkuaz’la, Beytullah Yıldız kardeşimizin samimiyeti, kardeşliği ve fedakârlığı ile çıktığımız, ruh köklerimizi keşif yolculuklarının Özbekistan ayağı çok verimli geçti.
Burada sizinle paylaştığımız Özbekistan izlenimlerimiz güzel ilgi gördü. Benim Turkuaz Ruhu kavramıyla kavramlaştırdığım daha teorik Özbekistan yazılarımla Seyfullah Yiğit kardeşimin sizlerle paylaştığım bu ruh dolu, leziz Özbekistan izlenimlerini kitap olarak yayımlamaya karar verdik. Özbekistan’a ve Maverâünnehir havzasına dair bir rehber kitap yayımlayarak Hoca-talebe müşterek bir kitaba imza atmış olacağız birlikte.
Medeniyetimizin ilim irfan ve hikmet sütünlarını yeşerttiğimiz Özbekistan’da muazzam keşifler yaptık. Hem Özbekistan’ın medeniyetimizdeki kurucu rolünü hem de şimdi bu ruhu nasıl yitirdiğini ve bu ruhun yeniden nasıl diriltebileceğini keşfetmeye çalıştık. Hem medeniyetimizin ruh köklerini hem de kendimizi keşif yolculuklarımızın son yazısını yine MTO talebesi Seyfullah Yiğit kardeşim’in akıcı, leziz kaleminden size aktarıyorum. Güzel bir pazar yazısı. Keyifli, zihin açıcı okumalar…
HAYATI DUYMAK VE HAKİKATİN RENGİNE BOYAMAK…
Zengin Ata/Sahip Ata kabrini ziyarete gidiyoruz. Yusuf Hocamızın midesinde sorun var. Özbekler, kömürden hap yapmışlar. Eczanelerde satılıyor. Mide için çok iyiymiş. Cemşid kardeşin tasviyesiyle hocamız kullandı kömür haplardan. Tam bir şifa kaynağı bu kömür haplar. Türkiye’ye götürmek üzere yanımıza aldık bu haplardan.
Gerçekten iyi geldi. Kesip attı rahatsızlığı. Allah’ın ne nimetleri var, hamdolsun.
Zengin Ata’ya vardık. Güzel bir avlusu ve içinde büyük bir camisi var külliyenin. Yanında Zengin Ata’nın türbesi. Akşam namazını eda ettikten sonra türbeyi ziyarete gidiyoruz ama türbe kapalı. Görevliye, İstanbul’dan geldiğimizi söylüyoruz. Hemen açıyorlar türbeyi.
Zengin Ata, Hoca Ahmet Yesevî’nin talebesi. Türbenin içinde kimse yok. Sessiz… gözlerimi kapatıyorum manevî âleme dalıyorum bütün teslimiyetimle. Oradaki manevî atmosferi burada yazabilmemin imkânı yok. Çok güzeldi… Dua etmek, dua edebilmek, dua ederken, Allah’ın(cc) bizi gördüğünü bilmek… Ahh ne kadar güzel… Anlatılmaz, yaşanır bu. Yaşamak bu aslında. Hakikati duyarak hayatı yaşamak, hayatı hakikatin ayrı duru tertemiz, diriltici, insanı silkeleyip kendine getirici rengine boyamak... Yaşamak bu. Hakikatle yaşamak, hakikati yaşamak, hakikatli yaşamak… Hakikaten çok güzel… Elhamdülillah.
TÜRKİYE BEKLENENDİR
“Türkiye, beklenendir” demiştik değil mi? Tekrar tekrar bu sözü söylemek gerek. Çünkü söz, bizi tecrübelerimiz üzerinden her defasında yakalıyor! Caminin avlusunda iki amcayla tanışıyoruz, oracıkta. Sanki kırk yıllık dostmuşuz gibi sarmaş dolaş oluyoruz. Türkiye deyince gözlerinin içi gülüyor. Bizi, evlerine davet ediyorlar, ısrarla! “Türkiye, beklenendir” diye boşuna söylemiyor Yusuf Kaplan Hocamız.
Önceki akşam, hotele yerleştikten sonra Cemşid kardeşlerin evine misafir olmuştuk. Cemşid kardeşler, önceden hazırlık yapmışlar. Özbekler, ana yemek öncesinde “şirinlik” (tatlı yiyecek, meyve ve içecek) ikram ediyorlar. Daha sonra ana yemek geliyor. Alışık değiliz tabii.
Karpuz ve kavunla karnımı doyurduğum için çaktırmadan dışarı fırladım kendimle başbaşa kalmak, tefekküre dalmak, seyahat için zihnimde üşüşen fikirleri hemen kaleme dökmek için.
Bu arada, hayatım boyunca böylesine lezzetli bir karpuz ve kavun yemediğimi de itiraf edeyim. Çok güzeldi. Harika bir tadı vardı. Ömer ve Hamza kardeşler daha sonra geldiler. Taşkent’in akşam serinliğinde bu güzel gençlerle güzel sohbet ettik yaratılışın hikmeti üzerine…
AYRILIK VAKTİNİN HÜZNÜ
Salı akşamı yine Cemşid kardeşlere misafir olacaktık. Zengin Ata ziyareti sonrasında Cemşid kardeşin halasının bahçeli evine misafirliğe gittik. Cemşid kardeşin halasının ailece işi çıktığı için şehir dışına çıkmışlardı. Evlerinde Yusuf Hoca’yı ağırlamayı çok istemişler. Şehir dışına çıkınca bu işi Cemşidlere vermişler. Tek katlı, bahçesi güzel, şirin bir eve misafir olduk. Bahçede masa hazırlanmış. Her türlü “şirinlik” masanın üzerinde. Cemşid ve ailesi bizleri mahcup ettiler misafirperverlikleriyle. Çok muhabbetli bir sohbet oldu o güzel ruh dolu uhuvvet sofrasında. Cemşid ve Hasan, etrafımızda pervane gibi dönüyorlardı adeta bize daha güzel hizmet edebilmek için. Bu gençler… İslâm ümmetinin umududur biiznillah…
Taşkent’in bir ucundan bir diğer ucuna başka gönüller yapmak için yine yollardayız... Türkiye’den gelip Taşkent’e yerleşen mühendis Yasin abi ve eşi Güler ablalara misafirliğe gidiyoruz gece vakti. Çünkü davetliyiz. Güler abla, Cemşid kardeşlere misafir olduğumuzu bilmiyor. Akşam, kaldığımız hotele bize sürpriz yapmaya gitmiş. Bizi alıp evine götürecek. Ancak biz Cemşidlerdeyiz. Dolayısıyla en azından çaya gitmeliydik ve gittik de. Çok da güzel oldu. Çaylar içildi. Hafif tatlılar yenildi. Sohbetler yapıldı ve hotelimize geçtik yorgun argın…
Dönüş vakti gelip çatmıştı. Tarih, 12 Temmuz 2023 Çarşamba. Taşkent-İstanbul uçağı dört beş saat sonra kalkacaktı. Hotelimiz, havalimanına yakın olsa da biz en az iki üç saat erken gitmeliydik. Bir kardeş Cemşid kardeş vesilesiyle bana ulaştı. İsmi yanlış hatırlamıyorsam Muhittin idi. Rehberime kaydetmiştim. Bulamadım şimdi. Her neyse bu kardeş, Zafer kardeşten numaramı almış, Yusuf Hoca’yı görmek istiyordu. Havalimanına gelmesini söyledim. Cemşid kardeş ve Hasan kardeş, hotelde çıkmadan önce bize yetiştiler. Cemşid, kendisine verilen en güzel hediyeyi; Özbeklere özgü cübbe ve takkesini Yusuf Hoca’ya hediye etti. Hocaya, cübbe ve takke çok yakıştı. Uçağa geçiş alanına geçmeden önce vedalaştık Özbek kardeşlerimizle/dostlarımızla…
Bize Özbekistan seyahatimiz boyunca yüreğiyle rehberlik eden Yıldız kardeş, çok duygulandı, ağladı, bizi de duygulandırdı! Hepimizi bir hüzün kapladı bir anda. Böyle güzel, diriltici bir kendini keşif ve medeniyet dünyamızın gizli şifrelerini keşif yolculuğundan sonra ayrılık ne kadar zormuş öyle! Cemşid, Hasan ve Muhittin kardeşlerle musafaha ederek vedalaştık.
Özbekistan seyahatimiz çok güzel geçti. Sıradışı, verimli, kardeşlik ve ruh dolu, keşif dolu benzersiz bir seyahat oldu. İlk defa yurtdışına çıkıyordum. Çok güzel bir tecrübe oldu benim için. Yazımızı bitirirken… Özbekistan seyahatimizin güzel geçmesine vesile olan herkese ayrı ayrı teşekkür ediyorum. Selam ve dua ile…
Emperyalistlerin iki asırlık mankurtlaşmış Türkiye projesi: Türkleri önce İslâm’dan, sonra tarihten uzaklaştırmak
Yusuf Kaplan
1/09/2023 Cuma
Bu toplumu doğrudan fiilen sömürgeleştirmedi Batılılar. İçeriden zihnen sömürgeleştirdiler.
Emperyalistler Türkiye için özel bir proje geliştirdiler: Türkiye’nin dışarıdan fiilen işgal edilmemesi, içeriden zihnen ele geçirilmesi.
Nedir bu?
TÜRKLERİ MANKURT-LAŞTIRMA PROJESİ
Türkleri mankurtlaştırma ve yok etme projesidir. Türkleri katı laiklik uygulamasıyla esir alma, tarih bilinçlerini, medeniyet ruh köklerini inkâr etme, yok etme, sonra da celladına âşık etme, bu ülkenin çocuklarını tasmalı çekirgelere dönüştürme. Böyle böyle bu toplumu savaşmadan yok etme, bu toprakları savaşmadan ele geçirme.
Özetle, bu toplum üzerinde iki asırdır uygulanan bu mankurtlaştırma projesinin iki temel hedefi var: Türkleri
önce İslâm’dan sonra da tarihten uzaklaştırmak.
Ne kadar paranoyakça bir yaklaşım bu diyecek tipler olabilir bu sahipsiz ülkede. Ya zekâ özürlü salak tipler bunlar; ya da kimliğini gizleyen, devşirme, sinsi asalak tipler!
Türk toplumu üzerinde iki asırdır öncelikle İngilizlerin devşirmeler marifetiyle uyguladıkları proje, Türkiye’ye dışarıdan, doğrudan ve fiilen saldırı değil, içeriden, dolaylı olarak ve zihnen saldırıdır. Türklerin mankurtlaştırılması projesidir. Türk Endülüsü’dür (tarihten silinme felâketidir) bu.
Bunu Türkleri İslâm’dan uzaklaştırma projelerini hayata geçirerek yapıyorlar.
Türkleri İslâm’dan uzaklaştırdıkları zaman, bu topraklardan da, tarihten de çok rahat uzaklaştırabileceklerini çok iyi biliyor emperyalistler.
Aradıkları şey, işbirlikçiler. Buluyorlar: Esas itibariyle Türk de, Müslüman da olmayan Masonik baronik devşirmeler ve hem Türk / Kürt hem de Müslüman olan devşirmelerin devşirmeleri yerli işbirlikçiler.
İSTİKLAL SAVAŞI İSLÂM’A KARŞI DEĞİL EMPERYALİSTLERE KARŞI VERİLDİ!
Sanki İstiklal Savaşı İslâm’a veya Osmanlı’ya karşı verilmiş gibi davranan, konuşan epistemik körleşme yaşayan bazı beyin özürlü tipler var.
İstiklal savaşı, İslâm’a ya da Osmanlı’ya karşı verilmedi. Emperyalistlere karşı verildi!
Yunanlara karşı değil, İngilizlere karşı savaşıldı asıl.
İngilizler bir taşla birkaç kuş birden vurmuş oldular: Hem bize ebediyen düşman bir komşu ve sorunlu, muhataralı alanlar bırakmış oldular; hem İngilizler bizzat bizimle savaşmadıklaır için, düşman Batılılar / İngilizler olmadığı için Türkiye’yi kolayca Batılılaştıracak, Batı’ya / celladına âşık edecek bir kadro ve -gelinen noktada- sulu sepken sekülerleşmiş bir toplum icat etmiş oldular ve Türkiye’nin bürokratik zihniyetini inşa edecek laikleştirici / Türkleri (önce devleti, sorma toplumu) İslâm’dan uzaklaştırıcı projeleri adım adım dayatma imkânına kavuşmuş oldular.
Ama savaştan sonra seküler-kapitalist düzenin omurgası küresel sistemin beyni Anglo-Sakson-Saksonların (temelde İngilizlerin) laikleştirici (=önce devleti, sonra toplumu İslâm’dan uzaklaştırıcı) projeleri hayata geçirildi adım adım…
Bu toprakları bize (Türklere ve Kürtlere ve bu topraklardaki bütün Müslümanlara ve Müslümanların emin gölgesinde huzur içinde yaşayan herkese) vatan, İslâm’a yurt yapan Malazgirt ruhu’dur.
Her 30 Ağustos geldiğinde Malazgirt ruhu, yok sayılır, kaskatı laik bir hava estirilir, 30 Ağustos zaferinin yegâne kaynağı istiklal savaşının İslâmî ruhu sadece yok sayılmaz, ayaklar altına alınır, çarşaflılar zincirlere vurularak yapılan gösterilerle açıkça aşağılanır.
İşte bu bir mankurtlaşma hikâyesidir. Oysa 30 Ağustos toprakları emperyalistlere yem etmeyen, çiğnetmeyen bir direniş ve varoluş destanıdır.
30 Ağustos zafer bayramı, bazı bedbahtların sandıkları gibi, bu ülkenin Osmanlı’dan kurtuluşunun bayramı değildir. Kim ki böyle düşünür, bilinsin ki, Malazgirt’le temelleri atılan Selçuklu’nun büyük atılımıyla bu toprakların Müslüman mayasının karıldığını, Osmanlı’nın bu aziz mayayı diriltici bir ruha dönüştürdüğünü kavrayamamış demektir.
MİLLÎ MÜCADELE, SARIKLI MÜCAHİDLERİN ESERİ
Millî Mücadele, bizzat Atatürk’ün millî mücadele yıllarındaki -özellikle de Hâkimiyet-i Milliye gazetesindeki “amacımız, hilâfeti ve saltanatı korumaktır” diyerek sık sık kaleme aldığı- bütün yazı ve demeçlerinde de ifade ettiği üzere, İslâmî bir ruhla sürdürülmüş ve zafere ulaştırılmıştır.
Yine Millî Mücadele’nin temellerini atan Anadolu ve Rumeli’deki bütün müdafaa-i hukuk cemiyetlerini kuranlar müftüler, müderrisler, sarıklı mücahidlerdir (bu insanların oranı yüzde 60 civarındadır). Müftü, müderris, imam olmayanlar da dinle ilişkisiz adamlar değil, Osmanlı bâkiyesi bu toprakların inanmış çocuklarıdır.
30 Ağustos Zafer Bayramı’nı Osmanlı’yı, İslâmî değerleri aşağılayarak kutlamaya kalkışan insanlar celladına âşık tasmalı çekirgelerdir; epistemik kölelerdir; tarih bilinci linç edilmiş zavallı, acıklı, trajikomik kişilerdir.
Eğer 30 Ağustos Zaferi emperyalistlere karşı kazanılmadı da, Osmanlı’ya karşı kazanıldı diye düşünen varsa, bu kişiler şu sorunun cevabını vermeliler dürüstçe: Eğer Osmanlı’nın kökü kazınacak idiyse, yani bu toplumun İslâmî ruhu yok edilecek idiyse, Biz emperyalist batılılara karşı dört bir cephede neden savaştık öyleyse?
Bu ülkenin İslâmî ruh köklerini kurutarak bu ülkenin bağımsızlığını ve varlığını koruyabileceğini düşünenler varsa, bu kişiler, önce aynaya bakmalarını, o zaman fiilen işgal edilemeyen bu ülkenin zihnen işgal edildiğinin aynada yansımasını göreceklerini hatırlatmak istiyorum üzülerek…
TÜRKİYE, ZİHNEN İŞGAL ALTINDA
Sözün özü: Bu ülkeyi Batılılar dışarıdan fiilen işgal etmediler.
Tanzimat’tan itibaren Batıcılar aracılığıyla içeriden zihnen ele geçirdiler.
Batılılar değil, Batılıların uydusu devşirme Batıcılar ülkeyi İslâm’dan uzaklaştırma projesini uyguluyor iki asırdır…
Siyaset değil, laik / Batıcı bürokratik zihniyet iktidardır Türkiye’de. Siyaset hiçbir zaman iktidar / muktedir olamamıştır, buna izin verilmemiştir Türkiye’yi kontrol eden devşirme bürokratik zihniyet tarafından.
Dünyada istiklal savaşı verip de ruhunu yitiren, ruh köklerini inkâr ederek intiharın eşiğine sürüklenen tek ülke Türkiye’dir.
Müslümanlar Endülüs’te 8 asır hükmettiler.
Ama 8 asır hükmetmelerine rağmen yine de yok edildiler ve tarihten silindiler.
Türkiye Endülüs’ünü (yok olma felâketini) fiilen yaşamadı ama zihnen yaşıyor. Türkiye’nin Endülüs’ü zihnen gerçekleşti; fiilen gerçekleşmesi için de İslâmsız Türklük gibi -Türklükle de zırnık kadar alakası olmayan- tehlikeli bir proje uygulanıyor.
Türkiye, İslâm’ı yitirirse, bu toprakları da, bu toprakları koruyacak ruhu da yitirmekten kurtulamaz!
Ama şu kadarını söyleyeyim: Kim ne tür tezgâh peşinde koşarsa koşsun, ne tür mankurtlaştırma cinayetleri işlerse işlesin, bu toplumun İslâm’dan ve tarihten koparılmasına aslâ izin vermeyecek bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan, geleceğe koşan, geleceğimizi kurmaya hazırlanan öncü bir kuşak geliyor. Elhamdülillah. Bilinsin istedim. Vesselâm.Modern insanın yitirdiği ruhu Özbekistan’da diriltmek…
Yusuf Kaplan
28/08/2023 Pazartesi
Özbekistan seyahatimizin en önemli ayaklarından birindeyiz. Başkent Taşkent’te muazzam keşifler yapıyoruz. Hem Özbekistan›ın medeniyetimizdeki kurucu rolünü hem de şimdi bu ruhu nasıl yitirdiğini ve yeniden nasıl diriltebileceğini keşfetmeye çalışıyoruz. MTO talebesi Seyfullah Yiğit kardeşim’le yolculuğumuzun anlamını deşifre etmeye çalışıyoruz.
MODERN İNSANIN YİTİRDİĞİ RUH
Hz. Osman Efendimizin el yazması Kur’an mushafını gözlerimizle gördük. Özel bir kabinde özenle muhafaza ediliyordu. Çok güzeldi. Ne kadar güzel bir dinimiz var. Ne kadar güzel öncülerimiz var. Hz. Ebubekir… Hz. Ömer… Hz. Osman ve Hz. Ali… Hepsi de birbirinden güzeller… Rabbim! Cümlesinden razı olsun. Bizleri de onların yoluna sâlik hâdim etsin.
Ardından Özbekistan’ın İslâmî kimliğinin inşasında öncü işlere imza atan Hilal Yayınevi’ni ziyaret ediyoruz. Kurucusu, Şeyh Muhammed Sadık. Kendisi vefat etmiş. Yeğeni Abdülvahid Hoca bakıyor. Çağdaş bir tefsir yazmış Şeyh Muhammed Sadık. Özbekistan’a ciddi hizmetleri olmuş. Bir dönem vekillik de yapmış. Mecliste sarıklı fotoğrafı var!
Özbekistanlı parlak MTO talebemiz Cemşid kardeş, Şeyhin yazdığı kitaplardan namaz kılmayı öğrendiğini söyledi. Şeyh Muhammed Sadık, basiretli biri. Müsbet hareket ederek dini hizmetler yapmış. Ülkedeki tek dini yayın yapabilen yayınevi, Hilal Yayınevi.
Modern dünya, zıtlıkların dünyası. Özbekistan’da da bu zıtlıkları görmek mümkün. Tarikat yasak ancak Muhammed Sadık’a Şeyhlik unvanı verilmiş. Bu hamiyetli alim, 2015’te vefat etmiş. Şeyhin yeğeni Abdülvahid Hocadan ilginç bilgiler öğreniyoruz. Devlet okullarında 18 yaş altı dini eğitim yasak! Özel okullarda ise, isteğe bağlı. Eskiden 200 bin adet kitap bastıklarını, şimdi ise 2 milyon adete ulaştıklarını ifade etti Abdülvahid Hoca. Bu, muazzam bir gelişme. İslâm’ın önü alabildiğine açık. İnanmış ve adanmış insanlar olsun yeter ki. Yayınevi işlevsel olarak da kullanılıyor. Kütüphane kurulmuş. Bir aylığına ödünç kitap veriliyor. İsteyen, yayınevinde de kitabını okuyabiliyor. Bir heyecan var. Bunu hissedebiliyorsunuz yayınevindeki atmosferden. Yusuf Hocamıza kitap hediye ettiler. Ayrıca hepimize Kur’an-ı Kerim hediye edildi. Yayınevi notlarını bitirmeden bu duygulandırıcı bilgiyi sizlerle paylaşmak istiyorum.
Kur’an yasağı kalkınca yayınevinin önünde çok büyük bir kalabalık oluşmuş. İnsanlar… on yıllarca ab-ı hayat olan Kur’an’dan mahrum bırakılmışlar!
Yayınevinin yanında yapılan Şeyh Muhammed Sadık Camii’nde namaz kıldık. Yeni inşa edilen camilerle eski camileri ayırt edemediğimizi ifade etmek isterim. Adamlar en azından tarihi taklit edebiliyorlar. Türkiye aklıma gelince çıldırıyorum. Çıldırmamak elde değil zaten. Tarihi eserlere bizden çok daha iyi sahip çıktıklarını bilmem ifade etmeme gerek var mı? Namaz çıkışında, caminin avlusunda, bize eşlik eden Abdülvahid Hocalarla toplu fotoğraf çektirdik. Güzel anılar biriktiriyorduk. Her şeye rağmen dünyanın her bir köşesinde İslâm için gayret eden güzel Müslümanlar var. İşte, bizlere nokta-i istinat…
HAREZM PİLAVI VE CÜCELEŞEN İNSAN…
Beş Kazancı Pilavcısına, meşhur Harezm Pilavı yemeğe gittik. Mekân, çok geniş. Üst katta bir iki metrelik çıkmalı bölme var. Tam Sovyet mantığı. Sürüleştirmenin mekanlar üzerinden nasıl yapıldığının en güzel örneklerinden. Devâsâ bir mekân, hepsi birer noktaya,, karıncaya dönüşen yığınla insan, cüceleşen insan… İçeri girer girmez, Yusuf Hoca, mekânın ruhsuzluğuna ve bu mekân üzerinden insanların nasıl kitleselleştirildiğine ve nesneleştirilerek çöpe dönüştürüldüğüne dikkat çekti. Hocamızın, bu keskin kavrayışı çok hoşuma gidiyor. Bir anda görülmesi gerekeni görüyor ve size de gösteriyor, bu çok güzel bir şey.
İtiraf etmeliyim pilavı güzeldi. Beş tonluk kazanlarda pişiriyorlar pilavı. Müşterinin de yakından görebileceği, yemek salonuna bitişik mutfakta dev kazanların içinde pişiriliyor Harezm Pilavı.
Sovyetler döneminde şehit edilenler için yapılan, Şehitler Meydanındayız. Yusuf Hoca, Cemşid kardeş, Hasan kardeş ve ben çimlerin üzerinde, ağaç gölgesinde arkadaşları bekliyoruz. Temaşa… tefekkür ve kaliteli sohbet… burada da ruhum inşirah bulmuştu. Unutulmaz anlardan bir an idi buradaki an…
İSTANBUL’UN İKİ MANEVÎ FATİHİ
Kukeldaş Medresesini ziyaret etmeden, kapının önünde Zafer kardeşle tanıştık. Türkiye’de okuyan Özbek bir kardeşimiz. Yusuf Hocamızı tanıyor. Hocayı görünce geldi, tanıştık. Fotoğraf çektik. Birbirimizin numaralarını aldık. Sanki yıllardır tanışıyormuşuz gibi…
Medrese, 1570’te sarı tuğlalarla inşa edilmiş. Medresenin iç kısmındaki avlusu çok güzel, her taraf çiçeklerle dolu. Medrese, işlek bir caddenin bitişiğinde. Merdivenlerden inince kaldırım üstünde pazar kurulu. Dışarıdaki gürültü içeride yok. İçeriye girince sanki başka bir dünyaya yolculuk yapmış gibi kendinizi hissediyorsunuz. Eskilerin ilim tedrisatı için inşa ettikleri mekanlar, günümüz dünyasında inşa edilen mekanların çok ilerisinde… Aradaki farkı görmekle kalmıyor aynı zamanda yaşayabiliyorsunuz Kukeldaş Medresesinde. Bu güzel medrese, Sovyet döneminde depo olarak kullanılmış. Özbekistan’ın 1991’de bağımsızlığını elde etmesinden sonra yeniden İslâmî eğitim verilmeye başlanmış.
Örnek bir şahsiyet Ubeydullah Ahrar. Hayırseverlikle irşad faaliyetlerini birleştiren bir şahsiyet, rehberimiz anlatıyor. Taşkent’te, 1404’te doğmuş. Hem alim, hem mürşid hem de ticaret erbabı bir zat! Birçok hayırlı eser bırakmış arkasında. Şöyle ilginç bir hikayesi de var. Fatih Sultan Mehmet şunu demiş. İstanbul’un fethine iki hoca vesile olmuş. Biri, Akşemsettin Hoca, diğeri de Ubeydullah Ahrar Hoca. Ubeydullah Hoca’nın talebeleri de hocalarının, manevî âlemde İstanbul’un fethine iştirak ettiklerini söylemişler.Modern insanın yitirdiği ruhu Özbekistan’da aramak…
Yusuf Kaplan
27/08/2023 PazarÖzbekistan seyahatimizin başkent Taşkent ayağındayız. Son durağımız Taşkent. Taşkent üzerinden modern insanın yitirdiği ruhun izinin nasıl diriltileceğini gösteren nefis bir keşif yolculuğu yaptık. Yine MTO talebesi Seyfullah Yiğit kardeşimin ruh dolu kaleminden…
Güzel bir pazar yazısı…
MODERN İNSANIN YİTİRDİĞİ RUH
Buhara’da tecrübe ettiğimiz için Semerkant’ta aynı hataya düşmedik: Tren garına erkenden geldik. İkindi namazımızı eda edip, trenimizi beklemeye koyulduk. Rehberimiz Yıldız kardeş, seyahat grubumuza iyice bağlanmıştı. Görevi Semerkant’ta bittiği halde bizimle Taşkent’e de gelmek istiyordu. Oradaki rehberimizden Taşkent’le ilgili bilgi ve tecrübelerini öğrenmek istediğini söylese de aslında gruptan kopmak istemiyordu.
Grup kelimesi aslında ruhsuz bir kelime. Biz bir gruptan öteydik, aile olmuştuk. Nezaketin, samimiyetin, muhabbetin, hürmetin ve şefkatin hâkim olduğu uyumlu, güzel bir aile olmuştuk. Bu sıcaklıktı Yıldız kardeşi bizden koparmayan. Bilet bulamamasına rağmen bizimle bir şekilde trene bindi Yıldız kardeş. Ve iki kişilik koltuklara üç kişi sıkışarak beş altı saat yolculuk yaptılar. Yıldız kardeşi, adeta bağrına basıyordu ablaları. Buraya özellikle dikkat çekmek istiyorum. Bizlerin, modern dünya insanının kaçırdıkları bu güzelliklerin eğer dikkat edilirse yeniden diriltilebileceğini göstermek istiyorum.
Bir bölgeyi sadece veriler üzerinden okumak, büyük bir hatadır kanaatimce. Veriler üzerinden bir çerçeve oluşturabilir. Ama hepsi bu kadar. Hayatın içindeki yaşanmışlıkların çok daha önemli olduğunu düşünüyorum. İnsanlara temas ederek, sokaklara inerek, hayatın akışına kendimizi bırakarak, şehri yaşayarak, soluyarak, güneşin ışıklarının ve ışıkların renklerinin değişik vakitlerdeki yansımalarını seyre dalarak ancak o şehri tanıyabiliriz. Şehri tanıdıkça insan şehrinin tanırız.
Başka türlüsü kuru bilgiden öteye geçmeyecektir. Bizler… Özbekistan’a gezmeye gelmemiştik. Özbekistanlıydık artık. Bir Özbek’ten daha çok Özbek idik! Çünkü Özbekistan’ı Özbekistan yapan değerlerle barışıktık. Buhara’yı yaşıyorduk. Hive, bizimdi. Semerkant’ta, Yusuf Kaplan Hocamızın şahsında, tarihe bir yolculuk yapıp Uluğ Bey’in dizininin dibine çöküp ders almıştık. Kim ne derse desin biz ÖZBEKİSTAN’dık! Seyyah olarak geldiğimiz İslâm’ın kurucu şehirlerinde, seyyahlığı da aşmıştık artık. Selam sana ey Üstat Sezai Karakoç… İslâm Milletini, İslâm toplumunu oluşturacak ruhun, bir ömür boyu dert edindiğin o ruhun tohumlarını saçıyorduk gittiğimiz her yere… kabrinde huzurla uyuyabilirsin. Her türlü cahiliye asabiyetçiliğini ayaklarımızın altına almıştık. Ümmet olma şuurunu diriltiyorduk hakîkî İslâm kardeşliğini yaşayarak. İşte, Yıldız kardeş bu kardeşlik atmosferiyle Anadolu’ya, İstanbul’a özlem duymaya başlamıştı bile.
MEKÂNLARI GÜZELLEŞTİREN İNSANLARIDIR
Yine farklı bir giriş oldu. Fıtri akış nasılsa öyle… Evet, Taşkent’teyiz. Özbekistan seyahatimizin son durağındayız. Tarih, 10 Temmuz Pazartesi. Akşam ezanı vakti girmek üzere. Taşkent seyahatimizde kullanacağımız minibüse geçtik. Cemşid kardeşten bahsetmiştim yazının başında. Türkiye’de okuyor ve aynı zamanda MTO talebesi. Yine Türkiye’de okuyan, arkadaşı Hasan kardeşle bizi karşılamaya gelmişler. Onlar bizi görmüşler. Rahatsız etmeden takip etmek istemişler. Biz de onları aramayı unuttuk izdihamdan. Çünkü artık altı milyon nüfusa sahip kalabalık bir başkentte idik… Hotelimize vardık. Cemşid ve Hasan da geldiler. Tanıştık, musafaha ettik. Sanki evimize gelmişiz. Cemşid ve Hasan’ın sıcak ilgisi bize, hoteli ev gibi hissettirdi. Mekanları güzelleştiren insanlardır.
Salı sabahı kahvaltıda tanıştık Taşkent’teki rehberimiz Server abiyle. Benden birkaç yaş büyük kabiliyetli bir rehber. Minibüsümüz hareket ederken rehberimiz de bizi bilgilendiriyor Taşkent hakkında. Taşkent’in tarihi 2500 yıllık. Sık sık deprem olduğu için tarihi eserlerin çoğu zarar görmüş. Orta Asya’nın tam ortasında yer alan şehir, çevre ülkeler için de cazip bir merkez konumunda.
Depremle ilgili çok ilginç bir şey anlattın rehberimiz Server abi. Taşkent’te 1966’da çok büyük bir deprem olmuş. Deprem bazı yerlerde 8 şiddetinde hissedilmiş. Sovyet yönetimindeki Taşkentlilerin büyük çoğunluğu, deprem sabahı namaza kalkmışlar. Namaz sonrası deprem olmuş. İlk edinilen bilgilere göre 8 kişi daha sona edinilen bilgilere göre ise 150-200 kişi ölmüş. Bu kadar büyük bir depremde bu kadar az insanın vefatı, sabah namazının rahmeti, bereketi olsa gerek…
Şehir içi seyahatimizin ilk durağı Kaffal eş-Şaşî’nin türbesi. Şaşî, alim ve zanaatkar bir zat. Mesleği, “Kaffal” yani “kilitçilik” ismi de buradan geliyor. 1500’e yakın hadis-i şerif toplamış. Sadece ilim tedrisatı için 12.yüzyılda Taşkent’ten Bağdat’a gitmiş. Şaşi’nin kabri ziyaretinde Server abi çok güzel bir Kur’an tilaveti icra etti. Rehberimizin kabiliyetli olduğunu ifade etmiştik.
Yusuf Hocamızın seyahat sırasında yaptığı fıtri akışlı güzel müdahaleleri var. Eğer Türkiye içerden kendi kendini sömürgeleştirmeseydi tarihi koruma konusunda Türkiye daha iyi işler yapabilirdi. Türkiye’den gayri müslimlerin sürülmesi bir asırlık kaybımıza neden oldu. Dışarıdan gelen sekülerizm rüzgarına gayri müslimler emniyet supabı olabilirdi. Özbekistan’daki durum aslında biraz da böyle bir şeydi. Sovyet işgali, buradaki tarihi dokunun en azından korunmasına vesile olmuş. Türkiye, Türkiye’nin ruhu içeriden icat edilen absürtlüklerle, yıkımlarla çökertildi.
BİSMİLLAH HATUN’DAN BEYTULLAH VE SEYFULLAH BEYLERE ELHAMDÜLİLLAH
Hazreti İmam Külliyesinin içinde yer alan Kaffal eş-Şaşî türbesini ziyaretle başlamıştık. Bunun dışında külliye içinde Barak Han Medresesi, Muy-i Mübarek Medresesi ve Tila Şeyh Camii yer alıyor. Külliye’nin içi yemyeşil ve ağaçlarla dolu.
Bir ağaç gölgesinde yer alan bankın üzerinde oturdum. Tefekküre daldım yine. Elimde kalem ve kâğıt. Taşkent’i en güzel hissettiğim yerlerden biriydi o gölgeli bank. Önümüzden iki kişilik bir grup geçerken ilginç bir diyalog oluştu. Selamlaşma falan derken sohbet başladı. İki kadın da yaşlı. 80’li yaşlardalar. Bismillah Hatun, Malezyalı olduğunu söyledi. Memleketinde hafızların, hocaların çok olduğunu, bu durumun da güzel bir şey olduğunu ifade ettikten sonra şöyle bir serzenişte bulundu haklı olarak. Kalbimiz katılaşmış durumda. Güzel gelişmelere rağmen kalp katılığı varsa bu durum, bizim için ciddi bir problemdir dedi. Beytullah Abi de sohbetin sonuna doğru katıldı bize. Ayrılmadan önce şöyle güzel bir tanışma oldu. Ben Bismillah Hatun, ben Seyfullah, ben Beytullah ve hepimiz gülüyoruz… sonra Bismillah Hatun şöyle bitirdi: Elhamdülillah..Semerkand’a bak ve neyi yitirdiğini hatırla!
Yusuf Kaplan
21/08/2023 Pazartesi
Semerkand yolculuğumuz herkese ve her şeye ışık tutacak ilginç ipuçları sunan çok katmanlı bir keşif ve mükâşefe yolculuğu oldu.
Bu son Semerkand yazısı da Seyfullah Yiğit kardeşimin ruh dolu kaleminden çıktı. Zihin açıcı ve verimli olması dileğiyle paylaşıyorum sizlerle…
SEMERKAND’I KEŞFETTİKÇE NEYİ YİTİRDİĞİNİ HATIRLAMAK…
Pazartesi günü sabah erkenden Semerkand’ı keşfe çıktık. Semerkand’ı keşfettikçe kendimizi, kendimizi keşfettikçe neyi yitirdiğimizi keşfediyorduk aynı zamanda hayretle… Semerkand’lıların nasıl bir hazinenin üzerinde oturduklarının bilincinde olmadıklarını görünce, bu çok yönlü keşif çabamız, bizi bir tarih felsefesi geliştirmeye kışkırtıyordu: Tarih bilinci linç edilmiş toplumların hayatları ilginç bile değildir. Özgün değildir. Geleceği kuracak bir bilince ve ruha sahip olmaktan çok çok uzaktır. Kendine uzaktır. Kendi dünyasına uzaktır. Ve dünyaya da uzaktır bu tür toplumlar.
Müslüman dünyasının resmi bu aslında. Özbekistan bu resimden azade değil. Ama burada bir fark var: Muazzam bir tarih var Özbekistan’da ama o tarih bu insanların hayatlarına yön vermekten uzak. Ölü bir tarih bu çünkü. Toplumun tarih bilinci linç edildiği için ölü.
Özbekistan seyahatimiz o yüzden çok yönlü bir keşfin, bilinçlenmenin ve yürüyüşün zihin, anlam ve yol haritasını çıkarmamızı sağlayan bir varoluş yolculuğuna dönüştü hepimiz için. Muazzam bir şey bu elbette. Emir Timur’un eşi için yaptırdığı Bibi Hatun Camii’ni keşfe çıkıyoruz ilkin. Cami dediğime bakmayın, bir külliye burası da; çok katmanlı, çok anlamlı ve tarihe meydan okuyan çok nefis bir külliye. Ancak buranın müze olarak kullanılması üzdü bizi. Bu cami, İslâm’ın kadına nasıl değer verdiğinin güzel örneklerinden sadece
biri aynı zamanda.
SEMERKAND’IN EŞSİZ TÜRBELERİ VE SIRLARI…
Daha sonra Özbekistan’ın ilk Cumhurbaşkanı İslam Kerimov’un türbesini ziyaret ettik. Kerimov, hayattayken inşa etmiş türbesini. Üzerinde âyetler… Türbenin dışında oturma yerleri… Yanında bir Hafız. Ara ara Kur’an okuyor. Kerimov, İslâmî birçok hizmetin yayılmasını engellemesine rağmen, Özbekistan halkının tarihle olan bağını koparmamış, aksine güçlendirecek işlere imza atmış. Tarihî yapıların ve dokunun yeniden diriltilmesi
ve ayağa kaldırılması onun
eseri esas itibariyle.
Bazı hassasiyetler dikkatimizi çekiyor Kerimov’un türbesinde. Meselâ Ulusalcılar gibi kendisine bir anıt-mezar inşa ettirmemiş. Mezarına çiçek konulmuyor. Dua ediliyor, Kur’an okunuyor. Ve mezarını Timur’un başkenti Semerkand’a yapıyor, burası çok önemli. Kendisini her şeye rağmen yine kendi tarihiyle var etmek istiyor. Bu durum Özbek halkında da mevcut. Seküler yaşayan Özbekler, Türkiye’deki bazı katı sekülerler gibi İslâm’a düşman değiller! En azından şimdilik,
şu aşamada. Selam vermede sizden daha aceleciler, meselâ.
Sonra büyük imam, İmam Maturidi türbesini ziyaret ediyoruz… İmam Maturidi’nin türbesi çok sakin ve güzel bir yerde yapılmış. Mezar, güzel bir bahçenin içine, bölgeye has bir mimariyle sade bir türbenin içine yerleştirilmiş. Manevî atmosferi oldukça yüksek bir yer. İmam, 872’de doğmuş ve hayatı ilim, irfan ve hikmetle geçmiş. Çarpık, sığ bir akılcılık projesine indirgenmek istenen Maturidilik’in kurucu
büyük imamı İmam Maturidi, Mutezile’ye karşı mücadele
etmiş, burası çok önemli, Yusuf Hoca’nın da dikkat çektiği üzere..
Türbe ziyaretinden sonra bu sefer gündüz Semerkand Meydanı’ndayız. Medreselerin içini geziyoruz. Ali Kuşçu, Uluğ Bey’in talebesidir. Eskiden medrese olan bu yerler şimdi müze! İçinde sarıklı, cübbeli maketler var. Bu maketler… buraya gelenlerin çoğunluğunun turist olduğunu gösteriyor!
Burada meşhur hattat Abdülcelil Hocayla tanışıyoruz. Bu arada, meydanı gezerken bize İmam Buhari Uluslararası Eğitim Merkezi’nden Yoldaş Han Hoca ile Türkiye’den misafir araştırmacı olarak gelen Cuma Hoca eşlik ediyorlar -rehberimiz Yıldız Hanım kardeşimizle, Özbekistan’dan MTO talebesi Cemşid kardeşimizin dışında.
Abdülcelil Hocayla leziz bir sohbete dalıveriyoruz oracıkta. Sohbette konigil adında çok kaliteli ve ilk olarak Orta Asya’da kullanılan bir kâğıttan söz edildi. Bu kâğıt, dut kabuğundan yapıldığı için dayanıklı ve sağlam. Abdülcelil Hoca, bu kâğıt üzerine bir Kur’an yazmış ve müzede sergileniyor. Çok iyi bir hattat olduğu eserinden belli oluyor. Uzun bir işlemden sonra hazırlanabiliyor meşhur Semerkand kâğıtları. 500-600 yıllık Semerkand kâğıtları varmış hâlâ! Müze içinde dev bir tablo gördüm. Avrupalılara benzeyen bir adam. Rehberimize sordum. Avrupa’dan, Uluğ Bey’den ders almak için gelen gök bilimciler olduğunu söyledi. Biz kimiz sorusunu sormalıyız değil mi her seferinde yeniden kendimize… Türkiye’deki hattat Hasan Çelebi’nin Abdülcelil Hoca’nın üstadı olduğunu da eskiden medrese şimdi müze olan yerden çıkarken öğreniyoruz.
İmam Buhari’nin türbesini ziyaret etmek için, türbenin de içinde olduğu İmam Buhari Uluslararası Araştırma Merkezi’ne gidiyoruz. Yemekte sözleşmiştik Yoldaş Han Hocayla. Cuma Hocayla onlar birkaç saat öncesinden gittiler araştırma merkezine. Biz de daha sonra gittik. Bizleri kapıda karşıladılar. Namazlarımızı eda ettik. Merkezi gezdik. Hocamız, kısa bir konuşma yaptı. Taşkent trenine kavuşmak için hızlı hareket etmemiz gerekiyordu. İmamın türbesi tadilatta olduğu için uzaktan
ancak bir Fatiha okuyabildik. Buhara’daki gibi nasiplenememiştik! Her şeyin hayırlısı olsun…
Semerkand’ın ekmeği çok meşhur. Tren garında beklerken ekmek alanlarımız oldu. Uzun süre dayanıklıymış. Bayatlamıyormuş. Eskiden savaşlarda bu ekmek tercih ediliyormuş. Buhara ekmeği gibi yuvarlak, nakışlı ancak daha kalın bir ekmek.
Bu düşüncelerle veda ediyoruz masal şehir Semerkand’a; ama şimdilik… Bu seyahat, pergelleri açıyor… Ufukları açıyor... Yeni keşiflere kapı aralıyor... Dolayısıyla bu sıradan bir gezi değil. Olağanüstü, sıradışı bir seyahat bu… ve devam ediyor Semerkant’tan şimdiki başkent, Taşkent’e doğru trenle…Ruhunu arayan şehir: Semerkand
Yusuf Kaplan
20/08/2023 Pazar
Semerkand seyahatimizden yeşeren güzellikleri Seyfullah Yiğit kardeşimin kaleminden aktarıyorum:
SEMERKAND RUHUNA KAVUŞABİLECEK Mİ?
Evet, Semerkand’taydık. İnanılmaz ama gerçek! Gerçek mi, rüya mıydı yaşadığımız? Uluğ Bey’in, Emir Timur’un torunu olan o büyük âlimin Semerkand’ın ilim, kültür, estetik ve ruh şehri olmasında çok büyük katkısı olduğu yerdeydik.
İyi de, bizim ruhumuz neredeydi, peki? O bizimle trene binmemişti. Buhara’da mı kalmıştı yoksa? Evet, kesinlikle Buhara’daydı. Bizler… modern dünyaya meydan okuyan ve kendini ruh dolu insanlar olarak görmek isteyen bizler…
Evet, bizler de bir paradoks yaşıyorduk! Neticede modern dünyada yaşıyorduk ve baş döndürücü hızla ilerleyen çağın ağlarına takılabiliyorduk. Ruh ve beden bütünlüğünü yine koruyamamıştık. Fizikî olarak, hızla ilerleyen zamana uymuştuk ama zamanı yaşamıyorduk! Bu sebeple bir boşluk vardı içimizde.
Neden İmam Buhari’nin soluğunu ensemizde hissetmiyorduk? İmam Maturidi’nin, geçtiğimiz yerlerden geçebilme ihtimalini neden düşünüp heyecanlanmıyorduk?
Yoksa biz turist mi olmuştuk? Turist yani hem bu dünyaya hem de kendine yabancı ve şaşı bakan zavallı. Küsmen evet. Çünkü geçici de olsa bu ruh haline bürünebiliyorduk. İşte, Mustafa Hoca’yla, meydana giderken yaptığımız o uzun yürüyüşte aradığımız şey, ruhumuzu bize çağıran şeydi, o şey her ne ise artık…
Semerkand Meydanı’ndayız. Tarih, 9 Temmuz Pazar ve Özbekistan’da bugün seçim var. Seçim havası yok. Seçimin galibi, eski Cumhurbaşkanı Şevket Mirziyoyev. Erdoğan Türkiye’de yeniden Cumhurbaşkanı seçildiğinde, diğer Müslüman ülkelerde olduğu gibi Özbekistan’da da bir bayram havası yaşanmıştı!
Yusuf Hoca’nın “Türkiye, beklenendir” sözü öylesine söylenmiş bir söz değil. Bunu, burada idrak etmeyeceksek nerede idrak edeceğiz merak ediyorum doğrusu!
İnsanlar, tarihî meydanın dışına yapılmış park alanını doldurmuş vakit geçiriyorlar. Karşılarında, bariyerle kapatılan meydanın içinde yer alan İslâm’ın şaheserlerinden habersiz gibiler…
Oysa geçmiş de, burada gizli, gelecek de. Şifrelerini çözmek gerekiyor sadece bu giz’in. O yüzden ufkun ötesini gösteren bir meydan.
Aslında cennetten bir iz taşıyan meydan demek daha doğru gibi. Cennet, sonsuz sürur yeri…
Semerkand Registan’ındaki eserler… sonsuz sürur yerinin dünyadaki mücessem örnekleri… “İman, imkandır” sözünün vücut bulduğu yerdir aynı zamanda Semerkand Registan’ı…
“Türkiye’nin siyasî çevreleri üzerinde etkili, sözü dinlenir, önemli yazarlarından biriyle beraberiz, Semerkand Registanı’nın tarihî ve kültürel değerini Türkiye’ye tanıtacak bir yazar bu,” deyince görevliden kolayca izin alıp meydana giriyoruz. Güvenlik görevlisinin sandalyesini de ödünç alıyoruz
SEMERKAND REGİSTAN’INDA TARİHÎ BİR DERS!
Hocamız, meydanda yer alan üç abidevî eserin tam ortasında, karşılıklı birbirine bakan iki eserin bariyerlere doğru bitiş sınırında, sandalyede oturdu. Hocamızın yüzü, bariyerlerin önünde basamak gibi yapılan alanda duran insanlara bakıyor.
Arkasında, Tillekârî Medresesi; sağında, Uluğ Bey Medresesi; solunda ise, Şirdâr Medresesi. Muazzam bir ders yapıyoruz. Bir saat kadar süren ders nasıl bitiyor anlayamıyoruz. Semerkand Meydanında en son ne zaman ders olmuştu? Ya da bu meydanda ders yapmayı dert edinen kaç kişi çıkmıştı on yıllarca…
Oysa hocamız, söz vermişti. Ve burada da sözünü tutuyordu. Buhara Meydanında tuttuğu gibi… Bizler de hocanın etrafında halka yapıp yerde oturmuştuk. Heyecanlıydık. Ruhumuzun bize doğru geldiğini hissediyorduk. İşaret, sandalyede oturan adamdı. Aşkın ruh haliyle yapılan ders, bunu kesinleştirmişti!
İnanması zor ama Yusuf Hoca, Registan Meydanında ders yapıyor. Kim tutabilir ki onu? Anlattıkça açılıyor… açıldıkça coşuyor… Sanki bu meydandaki medreselerde tahsil görmüş ve hocası Uluğ Bey kendisini izliyor gibi anlatıyor…
Onun tarihe müdahale etmek, tarihin akışını değiştirecek neşve ile dolmak olarak tarif ettiği Müslüman olma coşkusunun nasıl bir şey demek olduğunu burada bizzat görüyoruz gözlerimizle. Bana ayırdığınız kıymetli vaktinizin hakkını veriyorum dercesine ders yapıyor Yusuf Kaplan…Uluğ Bey’in nefesini ensemizde hissediyoruz…
Talebe olmanın yeter şartının aynı çağda yaşamak olmadığını gösteriyor bu ders… Ama nasıl bir ders! Bütün İslâm beldelerini tek bir çatı altında görebilmenin mümkün olduğu inancını katî bir şekilde zihin ve ruh dünyamıza yerleştiren; yeşertici, ufuk açıcı, bütün hücreleri heyecana getiren müthiş bir ders…
Kalemim elimde. Hocanın dediklerini mi yazayım yoksa dinlediklerimin zihnimde uyandırdığı tefekkürümü mü? Şaştım kaldım doğrusu. Semerkand’a işte şimdi gelmiştik bir bütün olarak… aldığımız notlara gelirsek şöyle derlemek mümkün…
Bu meydan, şu anda öksüz aslında. Bu meydandaki medreselerden dünyadaki medeniyetlerin kodlarını okumak mümkün. Tek başına İslâm Medeniyetinin geldiği zirveyi, sadeliği, tevazuyu gösteren bir meydan. Bu çapta başka bir meydan yok Venedik’te Marko meydanı dışında.! Şanzelize! Şanzelize diye tapınıp duranlar Semerkand Registanı’nı görseler, neler düşünürler!
Burası çok önemli. Ama maalesef bu mekanlar ölü şu anda. Neden? İnsanlarla doğru bir iletişim yok. İletişimsizlik durumu var.
Sadece Özbekleri kastetmiyoruz. Bütün Müslümanların durumu bu. Kendini, kendi kültürünü tanımıyor.
Şöyle de bir şey var. Burası en azından direncin, dirilişin sembolü. Tarih, tarih oldu. Tarihin önünde sürükleniyoruz. Bu meydanda gökle kökün buluşması var. Gökle kökün, maviyle yeşilin buluşması var, burası önemli. Uluğ Bey, ömrünü ilme adayan bir âlim. İdarecilik yaptığı kırk yıl boyunca ilimle iştigal etmiş, ilim ehli insanlara kol kanat gererek Semerkand’ın bir ilim şehri olmasına büyük katkı sağlamıştır. Yazdığı eserler hâlâ klasik İslâmî eğitim veren medreselerimizde okutuluyor. Çok yönlü bir alim olan Uluğ Bey, astronomi ilmiyle de iştigal etmiştir.
EN İYİ ÖĞRETMEN ŞEHİRDİR!
En iyi öğretmen şehirdir. Çünkü üç zamanı; mazi, şimdi ve istikbali aynı anda yaşayan, yaşatan aktör şehirdir sadece! Bir medeniyet fikrine ulaşamadan buraların kodlarına ulaşamayız. Ciddi bir entelektüel atılım şart. Çift kanatlı insanların yetişmesi gerekiyor. Başka şekilde insanlığın ortak birikimini harekete geçiremeyiz. Buraya dikkat etmeliyiz.
Afrika’da her şeye rağmen insanlar, İslâm’la direniyorlar. Özbekistan’daki insanlar, bu meydandaki tarihî, kültürel ve entelektüel dinamizmi, ruhu harekete geçirerek bir sistem inşa edemezlerse çok değil yirmi yıl sonra popüler kültürün saldırısına yenik düşüp yok olabilirler. İslâmî canlanmaya, camilerin tıka basa gençlerle dolup taşmasına elbette sevinmeli ancak burayı tehdit eden popüler kültür tehlikesini de görüp önlem almalı. Yoksa o camiler 10 sene içinde boşalır, kimse kalmaz o camilerde -Allah muhafaza.Semerkand’ın şarkısı: Ruhun çağrısı
Yusuf Kaplan
18/08/2023 Cuma
Beytullah Yıldız kardeşimin Aşk-ı Turkuaz teşebbüsüyle gerçekten çok emek sarfettiği, güzel fedakârlıklar yaptığı rüya gibi bir Özbekistan seyahati gerçekleştirdik geçen ay. Bu seyahatin tadı damağımızda kaldı. Hiç bitmesin istediğimiz bir seyahatti. Ama her yolculuğun bir sonu var.
Bu seyahatimizi, hem şehirleri keşif hem de şehirleri keşfederken aslında kendimizi, kendi dünyamızı keşif yolculuğumuzu sizlerle paylaşmak, sizlere de bir nebze olsun yolculuğumuzdan devşirdiğimiz leziz meyveleri tattırmak istiyoruz.
Özbekistan yolculuğumuzun Semerkand ayağındayız. Semerkand’ı ve Semerkand üzerinden kendimizi keşfetme ve manen zenginleşme yolculuğumuzu MTO’nun (Medeniyet Tasavvuru Okulu’muzun) demirbaşlarından Bingöl’den talebemiz Seyfullah Yiğit kardeşimizin akıcı ve leziz kalemiyle sizlerle paylaşıyoruz. Zihin açıcı okumalar…
SEMERKAND’IN RUHU: İNSANLIĞI DİRİLTİCİ UFKU
Her şehrin kendine özgü bir ruhu vardır. Özbekistan seyahatimizi yazarken hem şehir sıralamasına dikkat ediyoruz hem de yazılacak şehrin ruhumuzda demlenmesini bekliyoruz. Dolayısıyla Semerkand’ın ruhunu yazabilmek için de sadece Semerkand’a gitmek yeterli olmuyor, o ruhu da yakalamak gerekiyor.
Peki, Semerkand’da biz o ruhu yakalayabildik mi?
Yakaladık.
Ancak o ruhun, ruhumuzda demlenip iyice kıvam bulması gerekiyordu. Ta ki zenginleştirici, ruh dolu ‘masal şehir’ Semerkand yazısı yazılabilsin. Semerkand ruhu demini aldı. O zaman başlıyoruz…
Buhara’dan Semerkand’a trenle geçiyoruz. Tren yolculukları şiir gibidir… Trenle masal ülkesinde gezintiye çıkar insan: Gündüz gözüyle düş görür, rüyalarını besler, büyütür… Taze şarkılar bestelenir, taptaze, diriltici rüyalar görülür o kanatlandırıcı tren yolculuklarında…
Semerkand tren yolculuğumuzla da rüyalarımızı büyüttüğümüzü, yenilediğimizi ve yenilenerek ülkemize döndüğümüzü, söylemekten kendimi alamayacağım…
Yolculuklarda ters tarafa oturmayı pek sevmem. Ancak Yusuf Hoca’yla ters koltukta yolculuk yapıyorduk. Hoca için sorun değildi. Benim için ise sorundu. Baş ağrısı yapıyordu normalde.
Ancak bu sefer ters koltukta yolculuğumuz farklı oldu. Yol güzeldi. Yolculuk güzeldi. Bizleri yola revan eden yol arkadaşımız/hocamız güzeldi. Bütün güzellikler bir olunca ters koltukta yolculuk yapmak da sorun olmaktan çıkmış oldu.
Tren yolculuklarımızda Yusuf Hocamız, dikkatimi Türkistan’ın en güçlü kalemlerinden Cengiz Aytmatov’a çekti. Aytmatov’un yöre insanını çok iyi tanıdığını ve bunu kitaplarındaki kahramanların şahsında güzel anlattığını ifade etti. Yazarın, ‘Gün Olur Asra Bedel’ romanındaki kahramanları ve tasvirleri Hocamızı haklı çıkarmaya fazlasıyla yetiyor. Stalin döneminde Sarı Bozkır’da bir tren istasyonunda eşiyle birlikte hayatını idame eden Yedigey ve diğer kahramanlar üzerinden Aytmatov, Orta Asya insanını her yönüyle çok başarılı bir şekilde resmediyor.
Su kaynakları çok önemlidir ve tarih boyunca insanlar verimli su kaynaklarına yakın yerlerde yerleşim alanları kurmuşlardır. Semerkand da, Amuderya (Ceyhun) Nehri’nin bir kolu olan Zerefşan yakınında kurulmuş. Semerkand, tarih boyunca çok sayıda istilaya uğramış, en ağır istilaya ise Cengiz döneminde maruz kalmış. Şehir, ancak bir asır sonra Emir Timur döneminde yeniden parlak dönemine kavuşabilmiş.
Tarihin akışını Zerefşan’la el ele vererek değiştiren masal şehir Semerkand’a iki buçuk saat sonra varıyoruz.
Tren garının mimarisi büyülüyor hepimizi… Garın mimari stili, işlemeleri, şehrin güzellik anlayışının asırlardan bu yana oluşan derinlikli bir tecrübenin neticesi olduğunu göstermeye yetiyor.
Semerkand Registan’ına/Meydanına çok yakın, genişçe bir yeşilliğin içinde şirin bir hotele yerleşiyoruz. Sovyet döneminde yapılan bu park gibi yeşil alanında yaya yolu bile çok geniş, arabaların geçebilecekleri kadar hem de.
Aklıma III. Napolyon’u getiriyor bu ilginç durum. 19. yüzyılda Paris sokaklarını çok geniş yapıyor Napolyon. Geniş bir meydan yapıyor şehrin merkezine. Buna ızgara mimarisi diyor mimarlar: Haç şeklinde tasarlanıyor şehir: Bütün yollar bir noktaya, dev meydana çıkıyor…
Bu kadar geniş meydanı niçin yapıyor Napolyon? Derdi ne? Derdi, muhtemel bir halk ayaklanmasında top arabalarını sokaklarda rahatça kullanıp isyanı bastırmak için aldığı bir önlemdi aslında. Ama işe yaramıştı. Fransızlar hâlâ bu geniş sokaklardan ve meydanlardan istifade ediyorlar. Meydanların işlevi değişti artık. Sovyetlerin de burada yaptığı şey, Napolyon’unkinden farklı değildi.
AY IŞIĞINDA SEMERKAND’LA SESSİZ BİR KONUŞMA…
Hotelimizde biraz dinlendikten sonra, teras katı şehri önümüze seren, tarihî eserlere bakan güzel bir restorana gidiyoruz. Yemek, sohbet derken saat ilerliyor... Gündüz kasıp kavuran hava gece çok güzel... Her taraf yemyeşil... Yürüyerek Semerkand Registan’ına gitmeye karar veriyoruz. Seyahatimiz boyunca en çok sevdiğim şeylerden biri de gecenin sessizliğinde, ay ve yıldızların refakatinde, yemyeşil çimlerin eşliğinde, üzerimize serinlik yayan ve aynı zamanda kulaklarımızı yaprak hışırtılarıyla çıkardıkları fıtrî melodilerle dinlendiren ağaçların arasından, güzel dostlarla yürüyüş yapmak oldu.
Ne güzel bir yoldu o öyle! Ne leziz bir yolculuk! Acaba yapraklar… hışırtılarıyla bizlere neler söylediler… Semerkand göğünde ışıklara rağmen az da olsa görülebilen yıldızlar… bizim için ne konuştular… sokak lambalarının ruhsuzluğunu anlatmış olabilirler mi birbirlerine… Ay, bizim için ne kadar üzülmüştür, kim bilir!
Yitirilmiş bir cennetin idrakinde olan bu bir avuç inanmış insanın, ruhsuz sokak lambalarının ışığıyla yol almalarına ne kadar içerlemiştir belki de… Ruh diye yola çıkanların fıtrî ay ışığıyla yol almalarının gerekliliğini konuşmuş olabilirler mi?
Olabilir.
Yıldızlar ve ay, evet, buldum işte, kesinlikle bunu konuşmuşlardır. Bizler kendi aramızda sohbet ederken onlar da bunu konuşmuş olabilirler. Hakikaten ne güzel olurdu. Yıldızların ve ay ışığının altında masal şehir Semerkand’ın sokaklarından yürüyerek tarihî Semerkand Registanı’na / meydanına gidip tarihi konuşmayı da yine bu fıtri ışıklar altında yapmak…
Masal gibi mi oldu yoksa?
Oysa Semerkand ruhunun demlendiğini söylemiştik…
Özbekistan keşifleri ve mükâşefeleri: Buhara, bizi çağırıyor… (1)
Yusuf Kaplan
6/08/2023 Pazar
Geçtiğimiz ay Beytullah Yıldız kardeşimin Aşk-ı Turkuaz seyahat teşebbüsüyle Özbekistan’a tadı damağımızda kalan, unutulmaz bir seyahat gerçekleştirdik 20 kişilik güzel bir kafileyle. Turistik gezi değil seyahat. Yazıyı okuyunca aradaki farkı fark edeceksiniz.
Seyahat yazısını MTO’muzun (81 vilayette, 60 küsur ülkede önümüzü açacak öncü kuşakları yetiştiren Medeniyet Tasavvuru Okulu’muzun) parlak isimlerinden ve demirbaşlarından Bingöl’den Seyfullah Yiğit kardeşim kaleme aldı.
Ben aradan çekiliyorum ve sizi yazıyla baş başa bırakıyorum. Zevkle ve beslenerek okuyacağınız güzel bir pazar yazısı…
ÇOK YÖNLÜ SEYAHAT: KEŞİF VE MÜKÂŞEFE
Her şeyi kontrolümüzde sanıyoruz. Yaptığımız hesaplara göre bir hayat yaşadığımız algısına inandırılmış durumdayız. Hayata kendi penceremizden bakıyoruz sadece. İşte Özbekistan’a gitmek istedim, çaba sarf ettim ve gittim.
Bu kadar mı peki? Değil. Ancak bizler… modern dünyanın insanları, bize takılan gözlüklerle hayata baktığımız için görmüyoruz. Görmemizi istedikleri şeyi kendimizin gördüğünü sanıyoruz. Büyük bir aldatmaca içerisindeyiz. Özgün değiliz. Dayatmaların, ayartıcı dayatmaların sınırlarında yaptığımız hareketleri özgürlük olarak yutuyoruz. Hülasa fıtratın izini kaybedeli çok oldu.
Bizim gibi “çılgın” insanlardan standart bir gezi yazısı beklemeyin. Dolayısıyla normal bir giriş de beklemeyin. Çünkü biz gezmiyoruz. Gezmediğimiz için gezi yazısı da yazmıyoruz. İşin doğrusu gezi yazısı yazamayız biz; çünkü biz seyahat ediyoruz. İçte ve dışta derûnî bir yolculuk gerçekleştiriyoruz. Her an iç dünyamızda yaptığımız yolculukların dışa yansımasının izini sürüyoruz seyahat ederek…
İsyan ediyoruz. Bize dayatılan her şeye isyan ediyoruz. Bizi bizden alan, koparan, özümüzden uzaklaştıran her şeye isyan ediyoruz. Bizim seyahatimiz bir yönüyle de aslında bir başkaldırıdır. Hobi olsun diye, hava atalım diye, fotoğraf çekelim diye seyahat etmiyoruz. Burası çok önemli, her dem yenilenen kendimizi, güçlü bir şekilde inşa etmek için yollara düşüyoruz…
BUHARA’YA ÇAĞRILMAK…
Yine düştük yollara… Özbekistan’a doğru yola çıkacaktık. Ancak bunun öncesi var. Oraya değinmek istiyorum. İşin manevî atmosferine sizleri davet ediyorum. Her sefer aslında bir davettir. Bazen bunu idrak ederiz bazen de edemeyiz. Birçok kişinin aşkın ve taşkın isteği dua hükmünde kabul olmuşsa Mutlak Hüküm Sahibi’nin dergâhında, artık hiç kimsenin yapabileceği bir şey yoktur. Kula düşen şudur: Teslim ol kurtul…
Biz, Buhara’ya gittik mi; yoksa Buhara’ya çağrıldık mı? Bilmiyoruz. Ancak çağrıldığımıza hem de çok güçlü bir şekilde davet aldığımıza dair emareler var. Özbekistan seyahatindeki merkez yer Buhara’ydı. Diğerleri ise Buhara’nın, Şah-ı Nakşibend Hazretleri’nin bereketiydi diye düşünüyorum…
İsrafil Bahar abinin dostu Dr. Aziz Toprak abi rüya görüyor bundan yaklaşık 9 ay önce. Şah-ı Nakşibend Hz. (k.s.) rüyasında İsrafil abiyi önde huzura kabul ediyor. Aziz abi de arkada kalıyor. Bu bir davet değil mi? Babam Molla Muhammed Hadi, Nakşibendî Hazretlerini çok seviyor. Aşkın bir muhabbeti var. Onun kabrini ziyaret edip dua etmek istiyor. Ancak uçak korkusu var. Dolayısıyla burada oğul babaya aracılık yapıyor bir anlamda. Onun selamını ve dualarını götürüyor Buhara’ya…
ZAMANI VE MEKÂNI AŞAN GÖRNÜLLER İNŞA ETMEK…
Yusuf Kaplan Hocamızın Türkiye’de okuyan Özbek talebesi Cemşid kardeş, Yusuf Hocasını evinde ağırlamak ve memleketinde güzel işler yapan güzel insanlarla tanıştırmak istiyor. Bunu çok istediğine bizzat şahitlik ettik. Yine Cemşid’in kardeşim dediği Hasan, hocayı görüp hasbihal etmek istiyor. Bu arada Hasan kardeş de Türkiye’de okuyor. Taşkent’te tarihî bir medrese önünde tanıştığımız Zafer kardeş, hocayı görüp tanışmak ve bir hatıra fotoğrafı çekmek istiyor. Zafer’in arkadaşı Muhittin de hocayla tanışıp ondan nasihat almak istiyor. Bu istekle yola çıkıp dönüş yolculuğumuzda bizi havalimanında yakalıyor ve muradına eriyor.
Turu düzenleyen Beytullah abi, eşi Gönül abla, çocukları; Ömer, Hamza ve Muhammed, ailece, Türkiye’deki samimi aile ortamlarını Özbekistan’a bizler için taşımak istiyorlar. Fatma abla, bir gönül seyahati yapmak istiyor. Nihal abla, kızı İclal kardeşle ruh dünyalarına Buhara’nın manevî güzelliğini nakşetmek istiyorlar. Büşra kardeş, samimiyete konulan sınırları kaldırmak istiyor. Nesibe kardeş, fotoğraf makinesiyle güzelliğin izini sürmek istiyor. Mustafa abi, kaderin çizgisine şartsız teslim olduğunu göstermek istiyor öncü ulularımıza. Ahmet Cevdet kardeş, kuşların zikrine hayret etmek istiyor. Rehberimiz Yıldız kardeş, içindeki güzelliklerin keşfini samimi kız kardeşler edinerek istiyor. Ve nihayetinde kıymetli hocamız Yusuf Kaplan, gönüller yapmak istiyor. Bir olan gönüller için mekân ve zamanın anlamsızlığını göstermek istiyor. Bütün bunlar yaşandı. Yaşanan şeyler bilerek ya da bilmeyerek olsun, aslında istediğimiz daha doğrusu ihtiyaç duyduğumuz güzelliklerdi. Allah(cc) bütün bunları birer dua hükmünde kabul etti. Ve Özbekistan seyahatimiz başladı…
İstanbul Havalimanında buluştuk. Hocamız ve diğer arkadaşlarla bilet işlemleri yaptıktan sonra uçağa geçeceğimiz alana geçtik. 6 Temmuz Perşembe’yi 7 Temmuz Cuma’ya bağlayan gece 00.30’da uçağımız hareket etti. Sabah 07.00 gibi Urgenç Havalimanına indik. Yusuf Hocamızı sabaha kadar uyutmadık. Gerçi hoca da zaten fazla uyuyamıyor, bunu biliyorduk. Yolculuk yaparken en fazla 15 dk uyuyabiliyor. Ancak biz o kadarına da müsaade etmedik! Aslında kader müsaade etmedi. Çok güzel akan derin bir sohbet bizi bizden aldı sabahın yedisinde uçaktan indikten sonra bıraktı ancak.
Urgenç’ten Hive’ye geçecektik. Bu yerler Harezm Bölgesinde yer alıyor. Tur sahibi Beytullah abi, baldızı Güler abla ve rehberimiz Yıldız kardeş bizi karşıladılar. Çok yorgunduk. Özellikle ben aşırı derecede bitkindim. Otursam uyurdum o derece. Urgenç’te iner inmez bir şeyi fark ettim. Üzerimize bir sekine indi sanki… Bu sekine, İslâm Medeniyetinin yüzlerce yıllık birikimiyle oluşan bir sekine olsa gerek…
Beytullah abi iki yıldır git gel yaptığı için Özbekçeye hâkimdi. Rehberimiz de çok iyi Türkçe biliyordu. İşimiz kolaydı yani… Sürprizlerle, güzel keşiflerle, ve daha çok da aslında kendimizi keşifle dolu bir yolculuk bizi bekliyordu…Özbekistan keşifleri ve mükâşefeleri: Buhara, bizi çağırıyor… (2)
Yusuf Kaplan
7/08/2023 Pazartesi
Aşk-ı Turkuaz ile Özbekistan’a yaptığımız unutulmaz seyahati Seyfullah Yiğit kardeşimin akıcı, düşünceye daldırıcı, tarihi keşfederken aslında kendimizi ve geleceğimizi keşfettirici tahayyül gücünden okumaya devam ediyoruz bugünkü yazıda da.
TARİH’E GİRMEK VE TARİHİ BUGÜNE GETİRMEK…
Urgenç’ten Hive’de yer alan hotelimize geçiyoruz… Biraz istirahat ettikten sonra açık müze gibi duran Hive’de seyahat etmeye başlıyoruz. Bu arada rehberimiz Yıldız kardeşin de heyecanı gidiyor, mahir bir rehber olduğunu hemen fark ediyoruz. Tabii Yusuf Hocamızın etkisiyle olsa gerek grup arasında çok çabuk bir ünsiyet oluşuyor. Tek bir vücut gibiyiz sanki.
Tarihî bir şehir’e, şimdi içinden çıkıp gelen değil de sanki tarihin içinden çıkıp gelen ve tarihî bir şehir olduğu halde ruhunu kaybeden Hive’ye yeniden tarihteki ruhunu vermeye gelmiş gibiyiz…
Böyle bir neşve hâli var üzerimizde.
Bu neşveyi henüz Hive’de yakalayabilmiş olmak çok güzeldi gerçekten. Çünkü bazen ruh ve beden aynı anda seyahat etmiyor. Beden olarak gittiğiniz yere ruh olarak gidemeyebiliyorsunuz. Biz Hive’deydik her birimiz ayrı ayrı ve yek vücut olarak…
Tabii şehrin her tarafı tarihî eserlerle dolu. Oradan çıkıp oraya, şuradan çıkıp oraya gidip geliyoruz. Fotoğraflar çekiliyor. Güneşten yanıyoruz. Ama şikâyet etmiyoruz; derdimiz, ölü tarihi diriltip kendine getirerek yarınlarımızı inşa edecek bir hikâye inşa etmek çünkü.
Hive’de çok güzel bir Cuma namazı eda ediyoruz. Çok sade bir makamla ezan okunuyor. Çok sevdim ezanı. Hoca da çok sevmiş olmalı ki, videoya almamı söyledi.
Tesbihat sonrasında cemaatin en yaşlısının dua etmesi dikkatimi çekti. Bunu şöyle yorumladım: En azından cami içinde en büyük olana değer verilerek Müslüman cemiyette yaşlıya, büyüğe verilen önem, hürmet bir şekilde diri tutulmuş oluyor. Ayrıca beli bükülmüş ihtiyarların öncülüğünde Allah’a(cc) niyazda bulunmak daha çok rahmete de vesile olurdu.
Namaz sonrası yemeğe geçiyoruz… Yemek adları çok komik -bize göre tabii. “Mal göçtü” gibi adları var. Bize de muhabbet oldu. Mal göçtü, dana göçtü gibi…
İkindi namazımızı Cuma mescidinde kılıyoruz. Buralar on yıllarca Sovyet etkisinde kalmış. Bağımsızlıktan sonra bakir kalan bu bölgeler farklı kültürlerin tesirine açık hale gelmiş. Suud ve İran kültürlerinin etkisini görmek mümkün. Tesbihatlarda Suud etkisi, Cuma Mescidi adlandırması da İran etkisinin eseri.
Ciddi bir dinamizm olduğunu ifade etmeliyim ancak bu dinamizmin sağlıklı bir şekilde harekete geçirilmesini mümkün kılacak, İslâmî duyarlılıkları gelişkin bir entelektüel kuşağın olmadığını da söylemeliyim.
Şimdi şehrin kale kapısından girince Müslüman bir şehirde olması gereken o dokuyu; Peygamberden izler… görebiliyorsun. Ancak bunun farkında olmadan yaşayan insanlarca şehrin ölüme terkedildiğini şehre şehrin kimliğiyle baktığında da görebiliyorsun… işte bu çok hazin bir şey…
İZ’İN İZİNİ SÜRMEK…
Hive’de de yalnızdık yani… yapayalnız! Evet, bütün o güzel, içten yaklaşan insanlara rağmen yalnızdık. Çünkü onlar farkında olmadan içinde yaşadıkları şehirde, şehrin tarihi dokusunu korumalarına rağmen şehrin ruhunu hissetmeden yaşayan ve böylece şehri tarihe esir eden “yok-insanlar”dı. Aslında biz de tam olarak bunun için burada değil miydik? Tarihin yapıldığı yere yeniden tarih yapmak için tarihî bir seferdi gayemiz.
Cuma günü Hive’yi bitiremediğimiz için cumartesi günü de devam etmiştik sabahtan. Ancak cumartesi biraz daha farklı bir tarzla seyahat etmeye başladık. Elimde defter, kalem dolaşmaya ve grubumuzu bazen uzaktan temaşa ederek notlar almaya başladım. Benim meselem rehberin anlattıklarının tümüne dikkat kesilmek değildi. Asıl hikâyenin izini sürebilmekti meselemiz… az, öz bilgi ve daha çok tefekkür…
Pehlivan Mahmut’un kabir ziyaretine gitmedik Yusuf Hoca, İsrafil abi ve ben. Grubumuz heyecanla döndü oturduğumuz yere ve çok şey kaçırdığımızı söylediler. Oysa biz çok derin bir sohbet gerçekleştirmiştik. Fıtrî bir akışla gelen çok derin bir sohbet. Ağaç gölgesinde oturmuş, Hive’yle belki de ilk defa bu kadar yakın temas kurmuştu ruhlarımız, böyle bir hal ile muazzam bir sohbetti o sohbetimiz… Pehlivan Mahmut bizi anlayışla karşılayacaktı eğer sohbetimize iştirak edebilseydi. İnanın bunu Pehlivan Mahmut’tan duyar gibiyim: “Bu sohbetinize değdi dostlar… bizlerin de hayattayken yapmak istediği şey aslında bu ruhu, sizin oluşturduğunuz bu ruhu oluşturmaktı. Sizler bizlerin mirasçılarısınız…” derdi. Bizler de inşaallah âmin diyoruz.
Hive’de o ağacın gölgesinde üç boyutlu yaşayabilmenin mümkünlüğü üzerine sohbet ettik. Dünü, şimdiyi ve geleceği hep birlikte yaşayabilmek… Ancak bu şekilde Hive gibi kadim şehirlerimiz yaşayan ölü şehir olma durumundan kurtulabilirler. Hive’den ayrılırken, henüz kale kapısına varmadan şöyle düşündük. Necip Fazıl burayı görseydi muhtemelen tek bir şiirle Hive’yi ölümsüzleştirirdi. Üstat, sahip olduğu o aşkın ruh haliyle Hive’yi alır o tarihteki ruhuna girdirirdi şimdinin içinde…
BİZ HİVE’Yİ TERKETSEK DE, HİVE BİZİ TERKETMEZ!
Evet, şehrin girişindeyiz. Yine ayrılmak için. Bekliyoruz bu tarihî kadim şehir’e elveda demek için. Mustafa Hoca’yla Yusuf Hoca sohbet ediyor. Ben ise onların seslerinin verdiği dinginlikte şehrin kapısında şehre girenleri seyrediyorum şehrin tarihinde! Savaşlar… göçler… kervanlar… ile oluşan şehrin her anlamdaki zenginliği üzerine tefekkür ediyorum…
Şehrin kapısının sağında şehir surlarının önünde üç develik bir kervan. Başlarında kervancı başı. Ortadaki devenin üstünde bir adam, elinde kitap… okuyor mu? Yazıyor mu? Okuyor gibi… bu heykel kervan beni, tarihin bir kesitinde kendisine şu soruları soran birine/kendime götürdü! Ben kimim? Neredeyim? Burada mıyım? Hayır! Orada mıyım? Hayır! Yusuf Hocamın ifadesiyle, bizler üç zamanı da yaşıyoruz aynı ânda… üç zamanı da yaşayan ya da yaşamaya çalışan çilekeşler…
Hâlâ Hive’nin şehir kapısındayız. Şehrin girişinde oturan Yusuf Hocamın çaprazında bir ağaç gölgesine geçtim. Onu temaşa ediyorum ondan habersiz bir şekilde. Şu hisler döküldü kâğıda…
Harezm bölgesindeyiz. Bu güzel şehrin kapısında oturan ve bütün ümmetin sorunlarını omuzlayan adamın, kapısında tevazuyla gölgelendiği şehirdeyiz. Ben, seyyah Seyfullah, İslâm ümmetinin yükünü omuzuna almış adamın çaprazında çimenlerin üstünde bir ağaç gölgesindeyim. Büyük savaşçı, kalemi ve fikirleriyle ümmetin önünü açmak için savaşan Yusuf Kaplan’ı temaşa ediyorum. Onunla tarihe giren Müslümanları seyrediyorum. Şimdiden istikbale bir kapı açtık tıpkı kapısında durduğumuz Hive’ye açılan kapı gibi…
Hive’den Buhara’ya otobüsle geçeceğiz. Yaklaşık 6-7 saatlik bir yolculuk olacak. Yol boyunca da güzel anılar biriktirdik. Yine birçok not aldım yol boyunca. Şöyle diyerek Hive’den ayrılıyoruz: Biz Hiveniniz, Hive bizim. Biz Hive’yi terk etsek de Hive bizi terk etmez.Özbekistan keşifleri ve mükâşefeleri: Buhara, bizi çağırıyor… (3)
Yusuf Kaplan
11/08/2023 CumaÇok verimli geçen Aşk-ı Turkuaz’la yaptığımız Özbekistan seyahatimizi MTO’nun demirbaşlarından Seyfullah Yiğit kardeşimizin kaleminden paylaşmaya devam ediyorum…
BUHARA YOLLARI’NDA…
Yine yollardayız. Buhara’ya doğru yol alıyoruz otobüsle. Vaktimiz dar. Programda görmemiz gereken birçok yer var. Ancak yine de çok rahatız. Uykusuz ve yorgunuz. Tüm bunlara rağmen anın içindeki güzellikleri yaşama derdindeyiz. Ne yiyeceğiz? Nerede kalacağız? Buraya yetişir miyiz? Bunlar umurumuzda değil. Akışa teslimiz, hamdolsun... İşte bu ruh hâli, birçok güzelliğe de tanıklık etmemize vesile oluyor. Turistik gezi yapmıyoruz biz; seyahat ediyoruz.
Buhara yolundayken düşünüyordum. Yine bir Yusuf Kaplan dersindeydik. Online ders olmasına rağmen ekrandan hocanın coşkusu bize sirayet ediyordu. Hoca başladı saymaya; Kudüs’te, Mekke’de, Buhara’da, Semerkant’ta, Endülüs’te ve Bosna’da bu dersleri MTO olarak yapacağız. Neden yapmayalım ki?
Kendi kendime şöyle diyordum o zamanlar: Hoca yine aşka geldi. Nasıl olacak? Buhara’da ders yapacağız? İyi de nasıl?
Evet, Buhara yolundaydık. Hayallerimizin dua niyetine kabulü için yollardaydık. Sorularımız cevaplanıyordu. Ve aslında hocamızın söylediklerinin gerçekleşebilir şeyler olduğuna tanıklık ediyorduk.
AMUDERYA NEHRİ KURUDU, MEDENİYET DURDU
Buhara yolu üzerinde uzunca bir çöl var. Çöl üzerinde zamanında Kazakistan’dan gelen, kendine has birtakım özellikleri olan bir Türk kabilesi var: Karakalpaklar. Kara kalpak taktıkları için bu adı almışlar. Özerk bir cumhuriyet olarak yaşıyorlar. Bu kara kalpak üzerinden çok kaliteli şakalar yapıyoruz seyahatimiz boyunca.
Amuderya (Ceyhun) Nehri’nin yanında duruyoruz. Orta Asya’nın en büyük nehri. Geçtiğimiz yerde nehir, yer yer kurumuş. Suyu çok azalmış. Hocamız üzüldü. Üzülmemek elde değil. Buranın etrafında nice medeniyetler kurulmuştu. Nice canlar hayat bulmuştu. Ve şimdi Amuderya kuruyordu Buhara yolu üzerinde.
Amuderya kurudu demişti rehberimiz nehri görür görmez. Amuderya kurumadı. Biz onu kuruttuk. Çünkü biz kurumuştuk. Onun bize/insanlığa yüzyıllarca vefayla sunduğu hizmetin /ab-ı hayatın kıymetini bilmeyip hor gördük. O bahşedilen hayatla hayat olup hayat sunamadık birbirimize. Tükettik. Tükettik. Tükettik ve tükendik.
Amuderya’nın hüznünü alıp yola devam ettik çöl içinde. Necip Fazıl’ın Çöle İnen Nur kitabı geldi aklıma. Ne güzel bir başlık. Hüznümü bu kitapla dağıtmaya çalıştım. Öyle bir nur ki, bütün nurların, bütün güzelliklerin, iyilik adına ne varsa hepsinin membaı. Kurumaya yüz tutan nehri dahi yeniden coşturabilecek bir nur… Kuru çöl deyip geçmemek lazım.
Hakikaten çok manidar değil mi Efendimiz(asm) ile özelde Arabistan çöllerinin genelde bütün yerküre ve âlemlerin nurlara gark edilişi… bütün hikâyenin çöl üzerinden başlaması garip değil mi? Zemzem suyunun fışkırtılması gibi… Mutlak Kudret, isterse kupkuru çölüne indirir tüm âlemleri nurlara gark edecek Hz. Muhammed Mustafa’yı(asm).
ÇÖLÜN SIRLARI VE ANLAMLARI
Çöl, her şeyiyle sırlarla dolu…
Çölün dilini, kumunu, bitkisini, hayvanını bilen, duyan, yaşayan nice erenimiz çöl inzivasıyla ermedi mi ermeleri mukadder olan sırlara…
Ey çöl! Ne kadar da sessiz duruyorsun!
Deniz, modern dünyada hep daha çok cazibedâr gösterilmiştir. Oysa dağ ve çöl çok daha caziptir mânâ âleminin sırlarına vakıf olanlar için.
Özbekistan’da Medeniyet Yolculuğu yapmıyoruz sadece. Burada, evet şu anda, bu çöl üzerinde, her ne kadar otobüsle yolculuk yapsak da çölü gören gözlerimizle eş anlı olarak ruhlarımız da çöle temas ediyor. Böylece Çöle İnen Nurun izini sürüyoruz… Çöl üzerinden, çölle çakışan benlerimizle itiraf ediyoruz. Çölüz. Kurağız. Susuzuz. Çünkü kendimizden uzaklaştık.
Ey çöl! Sana inen nurla yeniden kendimize ulaşmak istiyoruz. Bunun için, evet, evet aslında tam olarak bunun için buradayız ve her yerde de bunun için olmalıyız. Çöl, bizi bizden aldı. Buhara’ya hâlâ gelemediğimi fark ettiniz mi kıymetli okuyucular…?
Yemek ve namaz için bir yerde duruyoruz. Siparişlerimizi beklerken hocamız önemli şeyler söylüyor. Onları kendimce not aldım. Buyurun lütfen…
Amuderya (Ceyhun) Nehri, 1576’ya kadar Hazar’a akıyor, Harezm bölgesini âbâd ediyor… Sonra nehir yatağı değişiyor, Aral Gölü’ne akıyor ve kurumaya başlıyor... Büyük medeniyetler, nehirler etrafında şekilleniyor. Nil Nehri, Fırat ve Dicle Nehirleri, Ganj ve Çin’i sulayan nehirler... Ekmek, Buhara’da kutsal kabul ediliyor. Bu çok önemli bir şey. Yani; Anâsır-ı Erbaa’nın bulunduğu, kaynaştığı “yer”dir ekmek: Hava, ateş, su toprağın buluştuğu noktadır! Biz ekmeğin mânâsından uzaklaştık. Böylece varlığın özünden de uzaklaştık. Bu unsurlar ne kadar azalsa, biz de özümüzden eksiliyor, azalıyoruz. Bu sohbet, Sarmoy Çayhanesi (Özbekler, lokantaya çayhane diyorlar) gerçekleşti.
Sekülerleşen beşer, ekmeğin dolayısıyla mânânın anlamından da uzaklaşacak’tı doğal olarak. Böylece ekmeği israf edecek. Dünyadaki milyarlarca aç insana rağmen ekmeğini israf edecek. İsrafın bereketi kaçırdığını falan da umursamayacak. Çünkü bereket kavramı, helal harama dikkat etmeyen modern insanın istatik verilerine kurban edileli çok oldu! Bereketi yok sayan da huzurdan uzaklaşacak! Huzur nerede mi? Berekette demek yanlış olmasa gerek…
VE NİHAYET BUHARA’DAYIZ: HUZUR’DA…
Ve nihayet Buhara’dayız. Benim için anlam dolu, ruh dolu uzun bir yolculuktan sonra Buhara’ya varıyoruz. İlk durağımız, tabiî ki, şehrin manevî sultanı Şah-ı Nakşıbend Hazretleri’ne olacak’tı.
Güzel meyve bahçeleriyle dolu Buhara. Verimli bir şehir olduğu hemen belli oluyor. Bu görünen verimlilikten daha fazlası şehrin görünmeyen manevî verimliliğinde. Görünmeyen dediysek de, aslında, göremeyenler için görünmeyen.
Şöyle bir şey de olabilir: Bu maddî verimlilik bir tuzak! Buraya takılan, bunu kendine bir perde yapabilir! Ancak burayı aşan, burayla hakîkî nimet vereni bulan, bu nazarla şehrin manevî sultanının, Buhara’ya nasıl asırlardan bu yana benzersiz bir mânâ, lezîz bir manevî hava nakşettiğini de görebilir. Böylece asıl verimliliğin kaynağına dikkat kesilir.
Nakşibendî tarikatının pîrine gitmek üzereyken babamın mesajını gördüm. Duasını yazmıştı. Kendisini aramamı söylüyordu. Yazı dizisinin başında gönüller sultanının yani Buhara’nın bizi nasıl çağırdığına değinmiştim. İşte davete, o mübarek davete icabet ediyorduk. Yoldaydık. Yolun gayesine yolun ortasında varıyorduk. Ancak yol da zaten burası içindi! Ve bir hayat boyu yol olabilmek için; bize gelen, çöle inen nuru, en güzel şekilde alıp yüz milyonlarca insanın hidayetine, tekamülüne vesile olan ve aslında yolun kendisi olmayı da başaran, -hem de ne yol…- büyük mürşid Şeyh Muhammed Behâüddîn Şâh-ı Nakşibend Hz. ziyarete gidiyorduk…Özbekistan keşifleri ve mükâşefeleri: Buhara, bizi çağırıyor… (4)
Yusuf Kaplan
13/08/2023 Pazar
Özbekistan seyahat notlarımıza gösterdiğiniz ilgi için çok teşekkür ediyorum. Tarihe kayıt düşecek bir Aşk-ı Turkuaz seyahati oldu. Bugün ve yarın da seyahat notlarımızı paylaşmaya devam edeceğim. Seyfullah Yiğit kardeşimin kaleminden çok güzel bir pazar yazısı…
ÇAĞRI’NIN ÇAĞIRDIĞI RUH…
Buhara’nın kenarında, sakin bir yerde Nakşibendî Hazretlerinin kabrinin bulunduğu külliyenin önüne otobüsümüzü park ediyoruz… İkindi namazını eda ediyoruz huşû ile. Ve Hazretin huzuruna varıyoruz…
Kabir, üstü açık, genişçe bir avlunun içinde, çok güzel bir ağacın yanında iki metre yüksekliğin içine yerleştirilmiş. Aşağıdan bakınca kabri göremiyorsunuz.
Bir kenarda durup, gözlerimi kapatıp derin sulara dalış yapıyorum… güzel bir manevî hava yakalıyorum. Sessizce, içimden dualar ediyorum…
Ne kadar güzeldi o anlar… İnanmak, her şeyi bir şeyden ve bir şeyi her şeyden yapabilen Mutlak Varlık olan Kadir-i Zülcelal’e inanmak ne kadar güzel bir şey… önünde niyaza durduğum güzelliğin, Mutlak Güzel’in, yeryüzünde tecelli eden güzelliklerinden sadece bir tanesi olduğunu düşününce insanın içi inşirah doluyor. Evet, onlardan sadece biri Nakşibendî Hazretleri… Bir adam ama nasıl bir adam… Tek başına neler yapabilir ki demeyin! O bir adam yüzlerce yıl önce bir çerağ yakmış Buhara’dan… ve bu çerağ dünyanın her yerinde bugün de hâlâ insanları aydınlatıyor, kalplerini ferahlatıyor…
Haklı olarak şunu söylüyoruz tabi ki de: İnsana, insanca yaşayabileceği bir medeniyeti ancak ve ancak insana İlahi bir nazarla bakıp, oradan hikmetin izini süren bir inanç sistemi/İslâm armağan edebilir.
Peygamberler… ve onların takipçileri olan Allah’ın (cc) veli kulları… inşa edilen medeniyetlerin çerçevesini manayla bezeyerek bunu ispat etmişlerdir.
Gözlerim kapalı. Hem niyaz ediyorum hem de tefekkür… Nur’un menbaından doya doya beslenen bir Mürşid-i Kamil’in ne gibi güzellikler yaptığını büyük bir iç huzurla tefekkür ediyorum… dünyanın her bir tarafında kalpler… Zikr-i hafiyle paklanıyor. Hatme-i Şeriflerde Şah-ı Nakşibend Hazretleri duayla yad ediliyor… Kur’an ve sünnetten beslenerek kurduğu tasavvuf sistemi vesilesiyle birçok bölge ve yüzlerce milyon insan, İslâm oluyor. Anadolu, bunlardan sadece bir tanesi…
Yusuf Hocamızla birlikte huzurdayız... Yusuf Hoca, el pençe divan, edeple kabrin başında, başı önüne eğik, ceket düğmeleri kapalı dua ediyor. Yanında Mustafa abi ve Ahmet kardeş. Sağ taraflarında Beytullah abi ve küçük oğlu Muhammed. Yusuf Hoca’nın sol tarafında İsrafil abi ve İsrafil abinin arkasında ben. Çok güzel bir sessizlik var. Muhteşem! Yazarken, şimdi bile o sessizliği tahayyül edip, o eşsiz huzuru hissedebiliyorum… mânâ denizinde…
Kabrin içine girmek nasip olduğu için çok mutlu oluyoruz. Artık şunu daha emin bir şekilde dile getiriyorduk: Rabbimizin ihsanını ilan ediyorduk, şükrünü eda etmeye çalışarak tabii. Buhara/Nakşibendi Hazretleri bizi çağırmıştı. Bizler de davete icabet etmiştik.
Kabrin olduğu avlu akşama doğru olduğu için olsa gerek sakindi. Külahlı bir genç bize çok güzel “nakışlı” Buhara ekmeği hediye ediyor. Ekmek, daire şeklinde, ince ve oldukça büyük. Tadı da pek güzel. Bunlar tesadüf değildi. O ekmeğin üstünde, gönüllerini zikirle güzelleştirenlerin göze de güzel gelecek nakışları vardı. Bu gelenek eminim, yine tasavvuf terbiyesi vesilesiyle oluşmuştu. Hayatın bir bütün olduğunu, her şeyin her şeyi etkilediğini modern insan ne kadar tasavvur edebilirdi ki? Domatesi market rafından alan modern tüketici, bize hizmet eden; hava, su, toprak ve güneş arasındaki muhteşem uyumu nasıl görebilir ki?
İşte, Nakşibendi Hazretleri gibi mürşitlerin tasavvuf yoluyla yaptıkları şey tam olarak buydu. Tevhid ve nübüvvet çatısını hayatın tüm alanlarına sevdirerek yerleştirmek… bu ruh haliyle ekmeği yapan usta, gönlünde zikirle elindeki hamuru, nakışlarla güzelleştirerek müşteriye sunuyor. Buhara’da oluşturulan İslâm Medeniyetinin kendine has bir güzelliğinin olduğunu bırakın mimari eserleri, bize hediye edilen nakışlı ekmekte bile görmek mümkündür demek istiyoruz.
Şuraya, şunu da ekleyelim. Turist, anı, sadece zevklerle yaşamak ister. Seyyah ise, anı, kendisini zevklerden soyutlayarak üç boyutlu; mazi, şimdi ve istikbal şeklinde yaşar. Seyyah, gördüklerini hisseder, dolayısıyla zevkten ziyade acı çekip ızdırap duyar. Hissedilen ızdırap, insanı yeis bataklığına atan bir ızdırap değildir. Mazide inşa edilen güzellik unsurlarını yeniden harekete geçirerek bütün insanlığa nefes olabilecek bir medeniyet armağan etmek için bir şevk kamçısıdır bu ızdırap. İşte biz böyle bir gruptuk. Seyyah başımız Yusuf Kaplan Hocamızın derdi tam olarak buydu. Bizim de.
Akşam namazımızı, külliyenin içinde bulunan camide cemaatle eda ettik. Külliyenin içinde dolaşırken çok güzel bir yere geldik. Her yer çok temiz ve ağaçlar çok bakımlıydı. Yan yana ağaçlar ve üzerinde öten kuşlar… ama nasıl ötüyorlar… aslında zikrediyorlar kendilerince…fıtratlarına göre.
DÜNYALARI AŞARAK KENDİ DÜNYASINA ULAŞMAK…
Kuşlar… gökyüzünde daire üstüne daire çiziyorlar… bir noktanın etrafında dönüp duruyorlar sanki… yer gök kuş seslerine eşlik ediyor… Biz de, aynı şekilde… Ne muazzam bir uyum, ne şaşmaz bir ahenk…
Yanımda Ahmet Cevdet kardeş, video kaydı yapıyoruz. Aynı zamanda kuşların zikrine olan hayretimiz üzerine sohbet ediyoruz. Sohbet ede ede ağaçların karşısında, duvar dibinde yer alan bankın üzerine oturduk. Tefekkür halindeyim ve yazıyorum yine. Kulağım cehrî yapılan kuşların zikrinde… Tek olsaydım o gece orada oturarak sabahlardım. Belki de bir ara uyurdum. Uykudayken Şah-ı Nakşibendi Hazretlerini görürdüm belki de. Rüya aleminde, mânâ aleminin sultanıyla hasbihâl ederdim. Geldik sultanım, geldik, demek isterdim. Sen davet ettin biz de icabet ettik.
Bu kadar mıydı? Çocukluğumdan bu yana gerek duyarak gerek nazarla, muhabbeti kalbime nakşedilen Nakşibendî Hazretlerinin ziyareti bu muydu? Dahası da olması gerekmiyor muydu? Bir daha gelebilecek miydim? Kuşların cehrî zikrine yine bu avluda tanıklık edip hayret edebilecek miydim? Bu güzel, ruh dolu atmosferi ölmeden önce tekrar yaşayabilecek miydim? Sorular… sorular… ahh! Zeval ve firaklarla dolu fani dünya, sığmıyoruz işte sana! Asıl vatanımız, her yerde, bize, kendini hatırlatıyor.
Bu kadar değildi. Bu kadarla kalmayacaktı. Hazretin huzurundan ayrılalı bir ay oldu. Buhara’dan uzaklaştıkça Buhara’ya yaklaşıyorum! İnsanın manevî latifeleri onu diğer varlıklardan üstün kılıyor. İnsan, kendisinde gizlenen âlemleri keşfetmeli… kâinatı aşan yönüne ulaşmalı, oradan dünyaları kuşatmalı, dünyalar sunmalı bütün insanlığa…Özbekistan keşifleri ve mükâşefeleri: Buhara, bizi çağırıyor… (5)
Yusuf Kaplan
14/08/2023 Pazartesi
Özbekistan seyahat notlarımıza bugün de devam ediyoruz. Yine Seyfullah Yiğit kardeşimin kaleminden…
BUHARA MEYDANI’NDA TARİHÎ MTO DERSİ
Tarihî Buhara Registan’ındayız. Registan, meydan demek. Cengiz’e bile direnmiş tarihî Kalan Minare Camii’nin yanıbaşında… Yusuf Kaplan Hoca ile ders yapacağız buradan. Canlı ders. Bütün dünyaya… Dünyadaki bütün MTO talebelerine. Hoca, söz verdi ve sözünü tutacak inşallah. Sonra Semerkand Registanı’nda da ders yapacağız bir asır sonra. Meydandaki dersten kendimce aldığım notları genel olarak paylaşıyorum.
Bu şehirler, ölü şehirler, maalesef. Ölü olmaktan kurtulmak için yeni Buhariler, Maturidiler, Gazaliler ve İbn-i Sinaların yetişmesi gerekiyor. Kurucu kavramları kendilerine ait olmayan toplumlar tarih yapamazlar. Karahanlılar ilk Müslüman Türk devletlerinden biri. Burada yazılan İslâmî eserlere daha sonra ancak şerhler yazılmış, burası çok önemli! Henüz yeni Müslüman olmalarına rağmen kurucu metinler yazmışlar! Burada sadece Horasan-Türkistan ve İslâm aleminin tarihi yapılmamış, bütün insanlığın tarihini yapan bir atılımdan bahsediyoruz. Tanıyamadığımız için tanımlanıyoruz. Dolayısıyla nefes alamıyoruz. Kendimize gelirsek nefes alabiliriz ancak. Önümüz hiç bu kadar açık olmamıştı. Batı dünyası ciddi bir kriz yaşıyor. Nietzsche, moderniteyi yıktı. Post-moderniteyi kurdu. Kant, modern dünyanın en büyük adamı. Kendisine rakip olarak Eflatun’u görüyor. Şöyle bir paradoks var. Modern düşünceyi savunanlar da karşı çıkanlar da Kantçılardır! Şurada, bu kadim meydanda toplanmamız aslında tarihi yeniden yapmaya talip olduğumuzu gösterir. Şu an bu binaların ruhunu bilecek durumda değiliz. Bunları yeniden inşa edecek durumda değiliz maalesef!
Burada, araya giriyorum. Ve okuyucuyu kışkırtmak istiyorum! Bu binaları yeniden inşa etmenin yeterli olmadığını düşünüyorum. Çünkü bu binalara benzer yapıların; tam olarak bu kalitede olmasa da en azından bizim, yeni mi eski mi olduğunu fark edemeyeceğimiz bir şekilde inşa edildiğini gördük. Seyahat boyunca zaman, mekân ve zemin ilişkisi üzerine tefekkür ettim. Şu sonuca vardım. Yusuf Hocamın sık sık vurguladığı 3 Z’yi kaybettik: Müslüman zihni, Müslüman zemini ve Müslüman zamanı. Dolayısıyla bu üçü birlikte olmayınca, Buhara Registan’ındaki eserlerin yapılması yeterli olmuyor ve olmayacak da! Osmanlı’da Fatih Sultan Mehmet dönemini düşünün… İslâm Medeniyeti hâkim konumda. Peki, ne sayesinde? Üç Z’nin inşası için verilen gayret sayesinde!
Ders notlarına devam ediyoruz. Buhara, ayakta ölen şehir! Emir Timur, hakkında hem çok kötü şeyler söylenen hem de çok iyi şeyler söylenen yenilgi yüzü görmemiş büyük bir komutan. Emir Timur’u bütüncül olarak ele almalıyız. Ondan hakkıyla istifade etmek için tarihi, objektif bir şekilde okumalıyız. Bunu henüz yapabilmiş değiliz, maalesef!
Yusuf Hocam güzel cümleler kuruyor. Buhara Registan’ı, bütün o haşmetiyle dize gelmiş, kulak kabartıyor sanki, tarihi avucunun içinde tutan adama… İslâm Medeniyeti, şiir medeniyetidir. Timur’un başkenti Semerkand ve Herat. Herat’ta Hüseyin Baykara var; vezir ve şair bir adam! Yusuf Hemedanî, tasavvuf yoluyla Türklerin Müslümanlaşmasına vesile oluyor. Hoca Ahmed Yesevî, her şeyden önce Türkçeyi Müslümanlaştırıyor ve bu yolla gönülleri fethediyor.
Hotelimize dönüp teras katta Özbeklere has tabak şeklindeki porselenlerden çayımızı içiyoruz sohbet eşliğinde. Kalan Minare Camii, arkamızda. Kalan’dan geriye çok güzel bir sohbet kaldı! Gece gece tarih yazıldı Kalan Minare’nin önünde. Minare, Cengiz Han döneminde bile yıkılamamış, öyle anlattı rehberimiz Yıldız kardeş. Demek ki nasibimiz varmış. Bilginin çok hızlı elde edildiği ancak insanlığın gittikçe kaybolduğu modern bir çağda, Yusuf Hocamızın, sırtını kendisine vererek yapacağı leziz sohbete/derse tanıklık edecekti Kalan Minaresi. Belki de bu ders bir dua olacaktı ona ve hepimize: Müslümanlar yeniden tarih yapacak ve Kalan Minare, ruhuyla yeniden dirilecek tıpkı o eski zamanlardaki gibi…
Sabah, gündüz gözüyle Buhara’yı keşfe çıkıyoruz. Şehri keşfederek kendimizi keşfediyoruz aslında: Mükâşefe bu.
İslâm Medeniyetinin kalbi olan şehirlerin tarihî mekanlarında çaplı araştırma kürsüleri kurulabilir. Merkezinde de İstanbul olabilir. İstanbul, bunu hak ediyor gerçekten. Sadece Süleymaniye Camii bile bunu hak ettiğini göstermeye yeter! Bunu MTO yapabilir. Neden olmasın ki!
EY BUHARA! SEN BİZİMLESİN, BİZ DE SENİNLE!
Medreseler… havuzlar… gördükten sonra şehrin arka sokaklarından Çar Minareye varıyoruz. Dört minareli küçük eser, Niyaz Kul adında hayırsever bir tüccar tarafından yapılmış. Hindistan’da gördüğü eserin aynısını ticaret için geldiği Buhara’da yaptırmış. İşte örnek alınması gereken zengin tüccar.
İsmail Samani türbesini ziyaret ediyoruz. Özbekler, çok seviyorlar bu zatı. Moğol istilası döneminde türbenin yıkılmaması için kuma gömüyorlar! Bu türbe, Buhara’nın başkent olmasını sağlıyor 9. yüzyılda. Buhara, Samaniler döneminde başkent iken, hekimlerin piri İbn-i Sina, devletin baş vezirliğini yapıyor.
Bala Havuz Külliyesi’nin Cuma Mescidi’nin önündeki havuz vesilesiyle, caminin, girişteki ahşap işlemeli 20 sütunu havuza yansıyınca 40 sütun oluyormuş. Şiir medeniyeti bu işte… İslâmî bir dirilişin olduğunu camilerdeki gençlerden anlıyoruz. Bu bir umut ancak gelecekteki popüler kültür tehlikesinin yıkıcılığına dikkat çekiyor Yusuf Hoca. Bu canlılığın korunmasını temenni ediyoruz. Öğle namazını bu güzel camide eda ediyoruz. Namazdan önce Abdülkerim Saidoğlu Hocayla tanıştık. Sohbet ettik. Sovyetler döneminde yaşadığı baskıları anlattı. İslâmî eğitim için verdiği mücadeleyi ve çektiği sıkıntıları anlattı. Ve bu önemli sırrını ilk defa bize açtı. Selçuklu soyundan olduğunu ifade etti. Bunu daha önce hiç kimseye söylemediğini söyledi. Kendimizi bahtiyar kabul ettik. Çünkü Molla Abdülkerim, bizleri kendine çok yakın gördüğü için en mahrem sırrını bize ifşa etmişti. Yusuf Hoca’yı çok sevdi. Karşılıklı iletişim bilgilerini aldılar. Çok samimi bir musafaha yapıldı ve yine ayrılık…
Sabah Semerkand’a yola çıkmadan önce Kalan Minare’yi bir de gündüz gözüyle görüyoruz.
Buhara’dan aslında dün akşam ayrılmıştık Nakşibendi Hazretlerinin huzurundan ayrılınca! Ancak Buhara’yla Nakşibendi Hazretleri bir olduğundan/birlikte anıldığından hâlâ gönlümüze su serpebiliyorduk! Kendi kendimizi yeniden teselli etmeliydik Hive’de yaptığımız gibi.
Ey Buhara! Nereye gidersek gidelim ruhumuza, o güzel kokun / mânâ kokusu sindi. Bu kokuyu gidermek ne mümkün! Sen, bu koku vesilesiyle üzerimizdesin. Sana misafirken bize cömertçe hediye ettiğin sekineyle ruhumuzdasın. Üzülmek yok ikimize de. Çünkü sen bizimlesin, biz de seninleyiz ey gönüllere güzellikler nakşeden Buhara/Şah-ı Nakşibendi Hazretleri…Gelecek gelecek eğer sen kendine gelebilirsen…
Yusuf Kaplan
4/08/2023 Cuma
Ters köşe yapacak bir soru sorarak giriş yapayım yazıya: Çağdaş mısınız, çağdışı mı?
Bu soruya hemen cevap vermek istiyorum, hem de hiç vakit kaybetmeden: Kendilerini çağdaş zanneden yurdum insanı bilsin ki, çağdışısınız, çağın dışındasınız, çağın ağlarında debelenip duruyorsunuz.
ÇAĞ’DAŞ MISINIZ, AĞ’DAŞ MI?
Evet, çağdışıyız hepimiz. Çağdaş değil, çağın ağlarında bir oraya bir buraya doğru “çöp” gibi yuvarlanan ağ’daş’larız.
Çağ bizim eserimiz değil. Çağı biz yapmıyoruz. Başkalarının eseri bu çağ. Biz esiriyiz bu çağ›ın ve ağ’larının. Çağın ağlarında debelenen köleleri. Ama keyfimize diyecek yok: Çağdaşlık masallarıyla avutup duruyoruz kendimizi.
Sadece zavallı tüketicileriz biz.
Üreten, Batılılar yalnızca: Çağı üreten, kavramları üreten, kurumları üreten onlar.
Bizse, -bütün insanlık olarak elbette- onların ürettiklerini tepe tepe tüketen ya da maymun gibi taklit eden karikatürleri.
İnsana, insanlığa yepyeni umutlar ve ufuklar veremeyen, mekân’a hükmedemeyen, zamana çeki düzen veremeyen insanlar da, toplumlar da çağdışıdır, aslâ çağ’daş olamazlar. Ancak ağ’daş olabilirler: Batılıların ürettiği devâsâ ağların nesneleri hatta “böcekleri”. Üzücü ama maalesef böyle vaziyet!
BÜYÜK SORULARLA YAPILIR TARİH…
Türkiye, geleceğe kalacak mı, akacak mı?
Türkiye, geleceğe kalacak ne yapıyor, neler bırakıyor bize, gelecek nesillere, ülkemize ve yeryüzüne?
Bir geleceğimiz var mı bizim, ülke olarak, toplum olarak, kültür olarak?
Bu sorular önemli egzistansiyal, dünya-tarihsel sorular; dünyaya, tarihe müdahale edebilme tahayyülü ve tasarrufunda bulunma kabiliyetine ve iradesine sahip insanların soracağı türden esaslı sorular. Köklü, güçlü, muhkem bir tarih felsefesi, toplum felsefesi, siyaset felsefesi, ahlâk felsefesi, kısacası, insan, mekân ve zaman felsefesi yapmamızı gerektiren büyük sorular bunlar.
Büyük sorularla yapılır tarih.
Büyük sorular, büyük tarihin kapısını aralamamızı sağlar.
Büyük soruları, nefsini değil, neslini düşünen dünyevî kaygılarından kurtulan, arınan ümmîleşmiş öncü insanlar sorar; çilekeş iddia, dava ve hakikat adamları; tarih yapan, tarihe anlam ve derinlik katan, ruh dolu, her hâl ve şartta insanca bir dünyanın kurulması için yolundan şaşmayan, yolu açan, yol olacak tevazu ve ahlak anıtı büyük insanların yetişmesi için çalışan, şikâyet etmek yerine bir hikâye inşa etmeye odaklanan, o yüzden güven aşılayan, kabına sığmayan, çağlaya çağlaya akan “ırmaklar”…
GELECEK GELECEK SEN KENDİNE GELEBİLİRSEN…
Cumhuriyet’in yüzüncü yılının muhasebesini yapmak zorundayız. Cumhuriyet’i, getirdiklerini, götürdüklerini bütün yönleriyle mercek altına alıp tartışmak.
Cumhuriyet’i konuşmak, Cumhuriyet’i tartışmak, tartışmaya açmak demek değildir. Wittgenstein gibi düşünüyorum ben de: “Yırtılan yırtıldı.” Önümüze bakmak zorundayız.
Ön›ümüze nasıl bakacağız?
Önümüze niçin bakacağız? Varolabilmek, geleceğimizi kendi ellerimize alabilmek, geleceğin elimizden kayıp gitmesini önlemek için.
Dikkatinizi çekerim: Demek ki, neymiş? Geleceğin bizi terketmesi ve elimizden kayıp gitmesi tehlikesi varmış!
Gelecek bizi neden terketsin ki?
Gelecek, bir zaman kategorisidir. Yürüdükçe zamanı hissedersiniz… Yürüdükçe bir mesafe alıp almadığınızı görürsünüz.
Gelecek, yürüyenlerindir. Geçmişten nefes alarak geleceğe yürüyenlerin, nefes üfleyenlerin… Daha doğru bir ifadeyle, geleceğe nasıl yürüyebileceklerini ya da yürümeleri gerektiğini bilebilenlerin.
Burada mesafe ve yürüme fiillerine mim koyalım.
Yürüyemezseniz, elbette mesafe de alamazsınız.
Soru şu burada: Peki biz yürüyor muyuz?
Hayır.
Duruyoruz.
Olduğumuz yerde sayıyoruz.
Ama bunu bile göremiyoruz.
Görecek gözümüz, gördüklerimizi enine boyuna tasvir, tarif ve tahlil edip, güçlü tenkitler geliştirecek, kıyasıya mukayese edip tartışacak, yaratıcı, önümüzü açıcı sonuçlar çıkarmamızı, kalıcı, uzun soluklu tekliflerde bulunmamızı mümkün kılacak bir zihnimiz, bir ruhumuz, bir dünyamız yok.
Dünyası olmayan, dünyası yok olan, dünyasının olmadığından ve yok olduğundan habersiz yaşayan bir toplumun görecek gözleri, yaşananları önce idrak sonra tenkit edecek, sonra da bize bir gelecek, yaşanabilir, üzerinden yürünebilir, muhkem, emin bir gelecek teklif edecek entelektüel melekeleri, dolayısıyla bu melekelerini harekete geçirecek bir kendi, yaratıcı, kabına sığmaz ben’i, bir kültürel ve entelektüel dehası, bir sosyal, estetik ve ahlâkî atılım ruhu var mıdır, kalmış mıdır? Böylesi bir toplum, gelecek kurabilecek bir kıvamda, yerde ve ruhta mıdır?
Geleceği sürükleyebilecek kıratta ve çapta mıdır?
Geleceği önüne katıp sürükleyecek kıvamda mı?
Sürükleyen midir, sürüklenen mi?
Tarihi önüne katıp tarih yapan mı yoksa başkalarının yaptığı tarihte çöp olan, oraya buraya sürüklenen, savrulup duran ve kaçınılmaz sona mahkûm olan, yani yok olan mı?
Gelecek gelecek eğer biz çağın akışını değiştirecek kadar kendimize gelebilir ve kendimizden geçerek bütün insanlığı kendine getirebilecek hakikat medeniyeti şarkısını özene bezene besteleyip bütün insanlığa sunabilecek kıvama erişebilirsek…
Vesselâm.Medeniyet dili ve absürd Arapça tabela tartışması meselesi!
Yusuf Kaplan
31/07/2023 Pazartesi
Belediyeler Arapça tabelalarla savaşıyorlar! Ne kadar sürreel, absürd, sığ bir kafa bu: Tabela zihniyeti! Latince harflerin Türkçe olduğunu sanan yığın kafası! Celladına âşık acınası tasmalı çekirgeler manzarası!
Belediyelerin Arapça tabelaları kaba-saba yöntemlerle sökmeleri, Nazi Almanya’sını andırıyor; çok çirkin, ilkel bir yabancı düşmanlığı biçiminin fitilini ateşliyor!
Ortada bir sorun var sürgit büyüyen, kangrene dönüşme istidadı gösteren ve âcilen çözülmesi gereken. Yakıcı, kapsamlı bir sorun!
Ama bu tür ilkel yöntemlerle çözülemez ki böylesine kapsamlı, köklü bir sorun. Yakışmıyor bu tür kaba-saba bir davranış bu topluma! Herkese kol kanat germiş bir toplum bu toplum. Benzeri de pek yok şu çivisi çıkmış dünyada bu açıdan. Her yerdeyiz, herkesin imdadına koşuyoruz şu an bütün dünyada…
YABANCI DİL İSTİLASI VE YABANCI DÜŞMANLIĞI
Bu Arapça tabela meselesinde çok çapsız ve sığ yorumlar yapılıyor, berbat hakaretler ve küfürler gırla gidiyor! Kimsenin kimseyi dinlemeye tahammülü yok.
Elbette ki, işin ekonomik ve siyasî boyutları da, sosyal ve kültürel boyutları da var. Ama biz bir meseleyi boyutsuz ve ufuksuz bir şekilde tartışmakta ne kadar mahir olduğumuzu ispatladık!
Yazık gerçekten!
Bir meseleyi yabancı düşmanlığına dökmeden, hakaret etmeden tartışamayacak kadar sığlık ve ilkellik sergilemek, hastalıklı bir zihniyete işaret eder. Her tarafın İngilizce tabelalar tarafından işgal edilmesi, Türkçe’nin ve Türkiye’nin istila edilmesi olmuyor ama Arapça tabelaların yaygınlaşması Türkçenin ve Türkiye’nin istilası oluyor diyorsanız, ya sizin başka bir ajandanız var ya da tedavisi olmayan hastalıklı bir zihniyetin ürünüsünüz demektir.
Mesele bir dilin bir ülkeyi istila etmesiyse, Arapçadan önce İngilizceye bakılmalı, değil mi? Her tarafımız İngilizce olmadı mı? Türkiye, İngilizler tarafından işgal edildi de haberimiz mi yok?
-Her ne kadar bu da bir ilkellik ve sığlık biçimi olsa da- bütün yabancı tabelalar sökülecekse Arapça tabelaları sökmenin bir anlamı ve mantığı olabilir. Yoksa iş Arap ve yabancı düşmanlığına, Arapça ve İslâm düşmanlığına kadar gider… Adaletin ve merhametin timsali olmuş, İslâm’ın bayraktarlığını yapmış bir millete yakışmaz böylesine sığ ve ilkel bir tavır!
İSLÂM’I YİTİREN TÜRKLER, TÜRKLÜKLERİNİ DE YİTİRMİŞTİR VE TARİHTEN SİLİNMİŞTİR
Artık şunu herkesin kafasına iyi kazıması gerekir: İslâm’ı yitiren Türkler Türklüklerini de yitirmiştir, Türklükleri tarihten silinmiştir: Bulgarlara, Macarlara bakın, göreceksiniz bu yakıcı ve yıkıcı gerçeği.
Arapçaya, onu fırsat bilerek, hinlik ve cinlik yaparak İslâm’a saldıranlar, İslâmsız Türklük (ve İslâmsız Kürtlük) projesine su taşıyorlar!
Arapçasız İslâm olmaz. Kur’ân’ın dili Arapçadır. Namazın, ibadetlerin, duaların dili Arapçadır.
DİLİ MEDENİYET DİLİ MESELESİ OLARAK ALGILAYAMAZSANIZ ANLAYAMAZSINIZ!
Arapça, medeniyetimizin kurucu dilidir aynı zamanda: Felsefenin, sanatın, bilimin.
Tıpkı Latincenin ve Grekçenin Batı uygarlığının bilim, düşünce ve kültür dili olmaları gibi. Grekçe ve Latince kelimeleri, kavramları çekip çıkarın, ortada ne İngilizce kalır, ne diğer Batı dilleri, ne de Batı uygarlığı, düşüncesi, felsefesi, bilimi. Ayrıca Latince olmadan tıp da yapılamaz, hukuk da Batı’da. Sadece Batı’da da değil üstelik, değil mi?
Aynı şekilde Arapçayı çekip çıkarın aradan, ne Birunî kalır, ne İbn Sina, ne Ömer Hayyam, ne de İslâm medeniyeti, Osmanlı şiiri, Türk, İran, Kürt, Hintçe sanatı ve kültürü!
Bu anlamda dil, ırk meselesi değil, medeniyet meselesidir.
Başkalarıyla, başka dillerle, başka medeniyetlerle ve kültürlerle temasını koparan ve içine kapanan toplum, tarih de yapamaz, tarihe de kalamaz, donmaktan ve tarihin çöp sepetini boylamaktan da kurtulamaz. Hem kendi dinamikleriyle hem de başka dünyaların yaratıcı dinamikleriyle irtibatını, temasını yitiren bir toplum geleceğe emin adımlarla koşamaz hiçbir zaman aslâ! Donar, kokar, batar!
TÜRKÇE, KUR’ÂN ARAPÇASINDAN SÜT EMDİ VE HAKİKATİN SESİ OLDU
Türkler, Müslüman oldukları, İslâm’ın medeniyet dili Arapçayla, Kur’ân Arapçasıyla Türkçeyi medeniyet dili olarak yeniden inşa ettikleri için bin yıl sadece İslâm tarihini değil dünya tarihini de yaptılar.
Türkçe, Kur’ân Arapçasından kana kana beslenmesini bildiği için ruhun şarkısını terennüm eden bir şiir ve gönül diline dönüşebildi. Oradan adalet, hakkaniyet, kardeşlik timsali; herkese hayat hakkı tanıyan; Batılılar gibi hiçbir medeniyetin kökünü kazımaya kalkışmayan; aşılamamış, anlaşılamamış, anlaşılamadığı için aşılamadığı da anlaşılamamış muhteşem, evrensel bir medeniyet tecrübesi yeşerttiler ve insanlığa armağan ettiler, keşfedilmeyi bekleyen…
Türkleri İslâm’dan uzaklaştırırsanız, bırakınız tarih yapmayı, tarihte kalabilmeyi; bu topraklardan kalabilmeniz de zorlaşır, bu topraklardan uzaklaştırılmanız çok kolaylaşır. Çünkü kâfirle / küfürle / emperyalistle savaşacak neden de, kimse de kalmaz! Büyük, ürpertici bir mankurtlaşma felâketi yaşıyoruz iki asırdır!
Son söz: Biraz akl-ı selimle hareket etmek ve bir meseleyi kalb-i selim ve zevk-i selimle tartışmak çok mu zor bu çorak ülkede?
Vesselâm.Lozan: Laik Türkiye’nin tapusu ama Osmanlı’nın ve İslâm’ın tasfiyesinin kapısı
Yusuf Kaplan
28/07/2023 Cuma
Yazının başlığına bakarak körkütük saldıracak olanlara, bu yazının yakın tarihe ilişkin eleştirel ve analitik bir okuma çabası olduğunu hatırlatmak isterim.
Önce şunu bilsin isterim herkes: Hiç kimse, benim inandığım gibi inanmak zorunda değildir. Hatta inanmak zorunda da değildir. Âyet ne kadar zihin açıcı ve nefes aldırıcı değil mi: “Herkesin dini / inancı kendine.” Herkes inanıp inanmamakta da hürdür, neye inanıp neye inanmayacağına karar vermekte de.
KEMALİST RESMÎ TARİH VE AKIL TUTULMASI
Bunları mecburen yazma ihtiyacı hissettim yazının başında: Bir saplantım olduğu için Lozan eleştirisi yapmak gibi bir banallikle işimin olmadığını söylemem bile gereksiz.
Lozan’ı, dolayısıyla yakın tarihimizi anlamaya çalışacak bir yazı olacak bu metin. Lozan’ı da, yakın tarihimizi de anlayacak analitik yetilerden, entelektüel ve eleştirel melekelerden yoksunuz: Epistemik körleşme yaşıyoruz: Başımıza ne geldiğini bilmiyoruz. O yüzden celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştüğümüzün farkında bile değiliz!
Bu yüzden, yakın tarihi, resmî tarih olarak okuyoruz; resmî tarihi de Kemalizm, Kemalizm’i ise laikleşme hikâyesi olarak anlıyoruz.
Önce şunu bilelim: Resmî tarih, yalan söyler; en azından sadece belli bir bakış açısını eksene alır, onu kutsar, tepeden topluma dayatır. Eleştirel ve analitik melekeleri gelişkin, akıl tutulması yaşamayan kişiler, bu söylediğim şeyin ne kadar doğru olduğunu teslim edecektir.
Yakın tarih olarak resmî tarih, Kemalizm’in filtresinden geçirilerek dayatılan / jakoben bir tarih anlatısı’dır. Kemalizm açısından tarihi anlatmak, suç da değil yasak da. Sorun, Kemalizm’in kutsanması, “halkın yeni afyonu” olarak sunulması, Kemalist perspektifin dışındaki yakın tarih okumalarının lanetlenmesi, tartışılmazlığı, tartışanın taşlanması, aforoz edilmesi.
Nedir bu? Akıl tutulmasıdır. Aydınlanma düşüncesinin felsefesini ve eleştirisini en iyi yapan düşünürlerden -Frankfurt Okulu’nun bence Benjamin’le birlikte en cins, en imajinatif düşünürü- Horkheimer’ın “akıl tutulması” kavramı, aklın araçsallaştırılmasını, araçsal aklın, aracı öne çıkarmasını, aklı yutmasını ima eder.
Kemalizm veya laiklik tutulması yaşandığını söyleyeceğim bu çorak ülkede. Kemalizm ya da laiklik, afyon katına yükseltilerek tabulaştırıyor, hatta dinselleştiriliyor ve tartışma dışı tutuluyor. Sonuçta, “laik ulema”dan, daha da kötüsü ne dediğini bile anlayamayan laikçi yığından aforozu ve linci yiyorsunuz.
Usul meselesinden esasa, esas meselemize ancak giriş yapabiliyoruz laik tabuların ve bindirilmiş laik taburların sosyal medyada sürü halinde saldırıya geçmelerinin mantığını, anlamsızlığını ve akıl tutulması hâl-i pür melâlini uzun uzadıya anlatmak zorunda kaldığımız için…
LOZAN NEYİN TAPUSUDUR?
Gelelim esas meseleye…
Lozan Antlaşması, elbette ki, Türkiye’nin tapusudur.
Üç önemli, hayatî soru’n var burada izi sürülmesi gereken: 1-Ne tapusu? 2-Hangi Türkiye’nin tapusu? 3-Tapuyu veren, “düdüğü çalan” kim?
Lozan, laik Türkiye’nin tapusudur. Osmanlı’nın ve İslâm’ın tasfiye edildiği, nihai karara bağlandığı bir antlaşmadır ve Türkiye’nin İslâmî emperyal iddialara, İslâmî medeniyet iddiasına sahip çıkmayacağının, İslâmî bir dünya inşasına kalkışmayacağının garanti edilmesidir başta İngilizler olmak üzere emperyalist devletlere... İmparatorluk’tan ulus devlete dönüşmesidir. Üç kıtaya hilafet mefkûresi üzerinden fiilen değil zihnen hükmetme iradesi geliştiren Osmanlı’nın Medeniyet coğrafyasından “Yurtta sulh, cihanda sulh” diyerek hiçbir etkiye sütlüye karışmayacağına söz veren yeni Türkiye’nin Anadolu yarımadasına hapsolmasıdır.
İnönü›nün Lozan›dan çıkarken söylediği söz, henüz tam olarak anlaşılamamış, tarihî bir sözdür. İnönü, Lozan›dan dönerken aynen şu cümleyi kurar: “Artık 100 sene daha rahat nefes alabileceğiz.”
Bu söz, öyle kolayca yabana atılacak bir söz değil elbette. “Batılıların üzerimize üzerimize geldikleri bir zaman diliminde bedenimizi kurtarmak için ruhumuzu vermek zorunda kaldık” mı demek istiyor İnönü.
Mustafa Kemal’in hem her zaman çok realist hem de gözünü budaktan esirgemeyen radikal bir devrimci olduğu tespiti ile bu sözü anlamaya çalışalım.
Cumhuriyeti kuran kurucu kadrodan Rauf Orbay ve Refet Bele, “saltanatın ve hilafetin kaldırılmasının bile aslâ düşünülemeyeceğini” söylerler. Ancak Atatürk’ün bizzat kendisinin, Nutuk’ta saltanatın ve hilafetin kaldırılması sırasında Meclis’te sıranın üzerine çıkarak yaptığı ürpertici bir konuşma vardır: “Saltanatın ve hilâfetin kaldırılmasına karşı çıkılamaz. Çıkılacak olursa bazı kelleler gidecektir,” der.
Modern Türkiye’nin Doğuşu kitabında Osmanlı ve İslâm düşmanlığının “kitabını yazan” Bernard Lewis bile bizim laikçi entelijansiyasımıza nazaran daha insaflı davranır, “laikliğin din katına yükseltilerek aşırıya gidildiğini”, “Türklerin kurmaktan çok yıkmakla meşgul olduklarını” aslında akıl tutulması yaşandığını söyler.
TÜRKİYE’YE SEVR’LE ÖLÜM GÖSTERİLDİ AMA LOZAN’LA SITMAYA RAZI EDİLDİ!
Lozan’ın maddelerinde bunlar yok, diyeceksiniz.
Elbette yok. Olabilir mi?
Lozan’ı kimle imzalıyoruz? Yani tapuyu veren düdüğü çalan İngiliz, değil mi? İngiliz’le anlaşıyorsun, sana açık açık yazar mı amaçlarını İngiliz?
Türkiye’ye Sevr’le ölüm gösterildi ama Lozan’la sıtmaya razı edildi. Lozan’ın Osmanlı ve İslâm’ın tasfiyesi olduğunu, yaklaşık bir yıla yakın süren Lozan görüşmelerini, tutanaklarını okursanız çok net bir şekilde anlarsınız.
Türkiye’nin İslâmî bir medeniyet iddiasına asla kalkışmayacağı, Batılı yörüngeye girdiği, medeniyet değiştirdiği Lozan’da tescil edildi, devrimlerle ispat edildi.
Türklerin önce Avrupa’dan, sonra da İslâm’dan uzaklaştırılması, İngilizlerin Şark Meselesi’nin iki aşamalı temel hedefidir.
1882’de Londra’da The Future of Islam / İslâm’ın Geleceği başlıklı ilginç bir kitap yayımlayan W. S. Blunt’ın Türklerin Avrupadan atılması (the expulsion ot Turks from Europe) fikri, Stanning ve Gladstone gibi İngiliz devlet adamları tarafından asırlık resmî strateji olarak benimsenmiş ve bu strateji adım adım hayata geçirilmiştir.
İşte Lozan, Osmanlı’nın ve İslâm’ın tasfiyesinin bizzat Türklerin kendi elleriyle gerçekleştirilmesinin zemininin atılması ve laik devrimlerle resmen hayata geçirilmesidir.
Vesselâm.Menzilin menzili…
Yusuf Kaplan
24/07/2023 Pazartesi
İnsanın başına ne geldiğini bihakkın anlayacak bir entelijansiyası yok bu ülkenin.
Yönünü ve yörüngesini yitirmiş, celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüşmüş zavallı bir entelijansiyası var bu ülkenin.
İslâm’ın bayraktarlığını yapan bir ülkenin medyasında, gece gündüz İslâm’a, Kur’ân’a, rahmet elçisi Peygamberimiz’e inanılmaz hakaretlerin yapılması ürperticidir, çirkefliktir.
Sanki başta Afrika olmak üzere dünyayı kana bulayanlar, kaynaklarını yağmalayanlar, açlığa mahkûm edenler, cehenneme çevirenler Batılılar değil de Müslümanlarmış gibi bu ülkede de dünyada da İslâm’a ve kaynaklarına karşı iğrenç bir saldırı ve savaş yürütülüyor!
Türkiye’nin her fırsatta İslâm’a saldıran türedi tipleri sadece bir kaç günlüğüne Afrika’ya postalamak lazım. Görsünler âşık oldukları emperyalist Batılı cellatlarının Afrika’nın kanını nasıl emdiklerini -hâlâ…
Türedi Türk aydını, en az Fransız veya İngiliz aydını kadar ülkesine, inançlarına ve değerlerine sahip çıkmadığı, saygı duymasını öğrenemediği sürece ülkenin önüne takoz, başına da bela olmaya devam edecek…
İSLÂM OLMASAYDI, BATI, TARİHE GİREMEZDİ!
Şunu bileceksiniz: Batı uygarlığı, dört asır içinde yaptığı bilimsel devrimler, sanayi devrimleri, aydınlanma devrimleri ve siyasî devrimlerle hem kendi dünyasını kurdu, hem de dünya üzerinde, bütün medeniyetlerin kökünü kazıyan ürpertici bir hegemonya kurdu.
Oysa Batıları tarihe kışkırtanlar Müslümanlar oldu: İslâm medeniyeti olmasaydı Batılılar kendilerine gelemezdi; barbar kavimler göçü, Gotlar, Vizigotlar ve ikinci dalga barbar kavimler göçü, Normanlar ve Lombardlar, Avrupa’yı kasıp kavurmuş, cehenneme çevirmişti. Avrupa’yı İspanya’da, Sicilya’da ve Akdeniz’de Müslümanların yürüyüşü kendine getirdi.
İslâm tarih sahnesine çıkmasaydı, çöken Roma’dan sonra Avrupa’nın toparlanabilmesi ve ayağa kalkabilmesi mümkün değildi. 13. yüzyılda İngiltere’de, Fransa’da, Almanya’da, İtalya’da hem manastırlarda hem de yeni açılan üniversitelerde konuşulan ortak dil neydi? İslâm medeniyetinin, Kur’ân’ın dili Arapçaydı. Roger Bacon da, John Locke da, çatır çatır Arapça konuşuyordu.
Avrupa’yı hem tarihe girdiren hem de kendine getiren itici güç İslâm medeniyetiydi.
Madalyonun bir yüzü böyle. Bir de öteki yüzü var madalyonun.
DİĞER DİNLER TESLİM ALINDI, İSLÂM DİRENİYOR…
Tarih bitmiş değil. Bundan sonraki süreçte, İslâm’ın önü açık ama Müslümanlar önlerini kendileri tıkıyorlar!
Biten iki şey var: Birincisi, Müslümanlar iki asırdır tarihten çekildi ama İslâm’ın önü hiç olmadığı kadar açıldı... İkincisi, Batı uygarlığı dünyanın kanını emdi, emmeye de devam ediyor ama söyleyeceği hiçbir söz kalmadı insanlığa. Batı uygarlığının insanlığa söyleyeceği sözünün olmadığının ilanıdır Nietzsche, Heidegger ve Derrida üzerinden gelen postmodern felsefe dalgası…
Müslüman toplumlar iki asırdır tarihten çekildi. Tarihi Müslümanlar yapmıyor. Çinliler de, Hintliler de, Japonlar da, Ruslar da yapmıyor tarihi.
Batılılar yapıyor tarihi yalnızca… Kaba güçle… Silah teknolojisine, smart teknolojiye yön vererek Batılılar çeki düzen veriyor dünyaya...
Ama tarihte belki de ilk defa bütün dinler sekülerleştirildi, özgünlüklerini ve özgürlüklerini yitirdi fakat İslâm sekülerleştirilemedi, teslim alınamadı diğer dinler ve kültürler gibi ve İslâm’ın önü alabildiğine açıldı…
Görebiliyor musunuz bunu?
İSLÂM’IN ÖNÜ HİÇ BU KADAR AÇILMAMIŞTI…
Bize, bizden sonraki kuşaklara çok önemli görevler düşüyor: Düşüncede, sanatta, ahlâkta, estetikte dünyanın kaderini belirleyecek ruh atılımını, entelektüel atılımı daha fazla gecikmeden hayata geçirmek.
Dünyanın küreselleştiği, sınırların ortadan kalktığı bir zaman diliminde en evrensel cümleleri; herkesi kuşatan, ilgilendiren, hiç kimsenin, hiçbir kültürün kayıtsız kalamayacağı en sarsıcı, sarıp sarmalayıcı cümleleri biz kurabiliriz sadece. İnsanlığın yükünü omuzlarında taşıma bilinciyle nefes alıp veren, bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan, çağrısı, çağını kuracak, başka çağlara ve çağrılara ulaşacak ölçekte derin nefes alan inanmış ve adanmış öncü kuşaklar, şafak yağmurları Dâru’l-Erkam kuşakları…
Fikir, oluş ve “varoluş” (“hiçleşme”, kemal merdivenlerini tırmanma) yolculuklarını hiçbir kınayıcının kınamasına aldırmadan yapan, insanlığa yeniden adaleti, silmi, selameti, kadirşinaslığı, vefakârlığı, cefakârlığı, kanaatkârlığı, kardeşliği, yaratılanı yaratandan ötürü sevmeyi, haksızlıklara isyan etmeyi; kul hakkına, haram-helal ölçülerine özen göstermeyi, velhasılı kelam insanca ve hakça bir dünyayı biz armağan edebiliriz insanlığa yeniden...
Dünya bize gebe, biz hakikate…
İKİ MÜKELLEFİYET: İNSAN YETİŞTİRMEK VE CEMİYETİ KURTARMAK
Burada geleceğim nokta hayatî: Türkiye’de İslâm, yüzyıl önce devletten, darbelerle birlikte de milletten uzaklaştırılmaya çalışıldı…
Cemaatler, halkın İslâm’la ilişkilerini sürdürmesini sağlayan nefes boruları. Diyanet, İHL’ler, ilahiyatlar, medreseler de toplumun İslâmî kimliğinin idamesinde önemli roller oynayan vazgeçilmez aktörler.
Ama dürüst olalım: Cemaatler de, Diyanet, İHL, İlahiyat, medreseler, cemaatler ve tarikatler de, toplumda İslâmî bir gelecek inşasında kurucu roller oynayacak ruhtan da, entelektüel donanımdan da, bu tür büyük dertlerden ve iddialardan da yoksunlar, ne yazık ki!
Cemaatler, siyasete yamanmakla, ihale peşinde koşturmakla, cemaatlerin dünyevîleşmelerinin tohumunu ekiyorlar, kendi önlerini kesiyorlar, öksüz olan İslâm’ı kimsesizliğe terkediyorlar… Nasıl büyük vebaldir bu!
Cemaatler, dikey eksende önümüzü açacak büyük, öncü insanlar yetiştirmekle; yatay düzlemde de cemiyeti İslâm’la yoğurmakla mükellefler…
Menzil şeyhi Abdülbaki Hazretleri rahmeti rahmana kavuştu. Allah rahmet eylesin, makamını âlî eylesin. Menzil’de 9 Halife bıraktı geride. Bu, rahmettir; nice güzel, ince hikmetler gizlidir; ama fitne fesada kurban edilmemelidir. Yoksa hesabı verilemez. Fitne fesat çıkarmak isteyen malum şer şirret güçlere fırsat verilmeden Menzil menziline kavuşmalı, istişare ile bir mürşide emanet edilmelidir, diye düşünüyorum acizane.
Menzil hem ülkemizin bütünlüğü ve kardeşliğinin korunmasında hem de İngilizlerin İslâm dünyasına saldıkları hâricî / tekfirci akımların İslâm dünyasını felçleştirmelerinin önüne geçilmesinde kilit rol oynayan Ehli Sünnet Omurga’nın en güçlü kalelerinden biri ülkemizin.
Vesselâm.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Lozan: Laik Türkiye’nin tapusu ama Osmanlı’nın ve İslâm’ın tasfiyesinin kapısı
Yusuf Kaplan
28/07/2023 Cuma
Yazının başlığına bakarak körkütük saldıracak olanlara, bu yazının yakın tarihe ilişkin eleştirel ve analitik bir okuma çabası olduğunu hatırlatmak isterim.
Önce şunu bilsin isterim herkes: Hiç kimse, benim inandığım gibi inanmak zorunda değildir. Hatta inanmak zorunda da değildir. Âyet ne kadar zihin açıcı ve nefes aldırıcı değil mi: “Herkesin dini / inancı kendine.” Herkes inanıp inanmamakta da hürdür, neye inanıp neye inanmayacağına karar vermekte de.
KEMALİST RESMÎ TARİH VE AKIL TUTULMASI
Bunları mecburen yazma ihtiyacı hissettim yazının başında: Bir saplantım olduğu için Lozan eleştirisi yapmak gibi bir banallikle işimin olmadığını söylemem bile gereksiz.
Lozan’ı, dolayısıyla yakın tarihimizi anlamaya çalışacak bir yazı olacak bu metin. Lozan’ı da, yakın tarihimizi de anlayacak analitik yetilerden, entelektüel ve eleştirel melekelerden yoksunuz: Epistemik körleşme yaşıyoruz: Başımıza ne geldiğini bilmiyoruz. O yüzden celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştüğümüzün farkında bile değiliz!
Bu yüzden, yakın tarihi, resmî tarih olarak okuyoruz; resmî tarihi de Kemalizm, Kemalizm’i ise laikleşme hikâyesi olarak anlıyoruz.
Önce şunu bilelim: Resmî tarih, yalan söyler; en azından sadece belli bir bakış açısını eksene alır, onu kutsar, tepeden topluma dayatır. Eleştirel ve analitik melekeleri gelişkin, akıl tutulması yaşamayan kişiler, bu söylediğim şeyin ne kadar doğru olduğunu teslim edecektir.
Yakın tarih olarak resmî tarih, Kemalizm’in filtresinden geçirilerek dayatılan / jakoben bir tarih anlatısı’dır. Kemalizm açısından tarihi anlatmak, suç da değil yasak da. Sorun, Kemalizm’in kutsanması, “halkın yeni afyonu” olarak sunulması, Kemalist perspektifin dışındaki yakın tarih okumalarının lanetlenmesi, tartışılmazlığı, tartışanın taşlanması, aforoz edilmesi.
Nedir bu? Akıl tutulmasıdır. Aydınlanma düşüncesinin felsefesini ve eleştirisini en iyi yapan düşünürlerden -Frankfurt Okulu’nun bence Benjamin’le birlikte en cins, en imajinatif düşünürü- Horkheimer’ın “akıl tutulması” kavramı, aklın araçsallaştırılmasını, araçsal aklın, aracı öne çıkarmasını, aklı yutmasını ima eder.
Kemalizm veya laiklik tutulması yaşandığını söyleyeceğim bu çorak ülkede. Kemalizm ya da laiklik, afyon katına yükseltilerek tabulaştırıyor, hatta dinselleştiriliyor ve tartışma dışı tutuluyor. Sonuçta, “laik ulema”dan, daha da kötüsü ne dediğini bile anlayamayan laikçi yığından aforozu ve linci yiyorsunuz.
Usul meselesinden esasa, esas meselemize ancak giriş yapabiliyoruz laik tabuların ve bindirilmiş laik taburların sosyal medyada sürü halinde saldırıya geçmelerinin mantığını, anlamsızlığını ve akıl tutulması hâl-i pür melâlini uzun uzadıya anlatmak zorunda kaldığımız için…
LOZAN NEYİN TAPUSUDUR?
Gelelim esas meseleye…
Lozan Antlaşması, elbette ki, Türkiye’nin tapusudur.
Üç önemli, hayatî soru’n var burada izi sürülmesi gereken: 1-Ne tapusu? 2-Hangi Türkiye’nin tapusu? 3-Tapuyu veren, “düdüğü çalan” kim?
Lozan, laik Türkiye’nin tapusudur. Osmanlı’nın ve İslâm’ın tasfiye edildiği, nihai karara bağlandığı bir antlaşmadır ve Türkiye’nin İslâmî emperyal iddialara, İslâmî medeniyet iddiasına sahip çıkmayacağının, İslâmî bir dünya inşasına kalkışmayacağının garanti edilmesidir başta İngilizler olmak üzere emperyalist devletlere... İmparatorluk’tan ulus devlete dönüşmesidir. Üç kıtaya hilafet mefkûresi üzerinden fiilen değil zihnen hükmetme iradesi geliştiren Osmanlı’nın Medeniyet coğrafyasından “Yurtta sulh, cihanda sulh” diyerek hiçbir etkiye sütlüye karışmayacağına söz veren yeni Türkiye’nin Anadolu yarımadasına hapsolmasıdır.
İnönü›nün Lozan›dan çıkarken söylediği söz, henüz tam olarak anlaşılamamış, tarihî bir sözdür. İnönü, Lozan›dan dönerken aynen şu cümleyi kurar: “Artık 100 sene daha rahat nefes alabileceğiz.”
Bu söz, öyle kolayca yabana atılacak bir söz değil elbette. “Batılıların üzerimize üzerimize geldikleri bir zaman diliminde bedenimizi kurtarmak için ruhumuzu vermek zorunda kaldık” mı demek istiyor İnönü.
Mustafa Kemal’in hem her zaman çok realist hem de gözünü budaktan esirgemeyen radikal bir devrimci olduğu tespiti ile bu sözü anlamaya çalışalım.
Cumhuriyeti kuran kurucu kadrodan Rauf Orbay ve Refet Bele, “saltanatın ve hilafetin kaldırılmasının bile aslâ düşünülemeyeceğini” söylerler. Ancak Atatürk’ün bizzat kendisinin, Nutuk’ta saltanatın ve hilafetin kaldırılması sırasında Meclis’te sıranın üzerine çıkarak yaptığı ürpertici bir konuşma vardır: “Saltanatın ve hilâfetin kaldırılmasına karşı çıkılamaz. Çıkılacak olursa bazı kelleler gidecektir,” der.
Modern Türkiye’nin Doğuşu kitabında Osmanlı ve İslâm düşmanlığının “kitabını yazan” Bernard Lewis bile bizim laikçi entelijansiyasımıza nazaran daha insaflı davranır, “laikliğin din katına yükseltilerek aşırıya gidildiğini”, “Türklerin kurmaktan çok yıkmakla meşgul olduklarını” aslında akıl tutulması yaşandığını söyler.
TÜRKİYE’YE SEVR’LE ÖLÜM GÖSTERİLDİ AMA LOZAN’LA SITMAYA RAZI EDİLDİ!
Lozan’ın maddelerinde bunlar yok, diyeceksiniz.
Elbette yok. Olabilir mi?
Lozan’ı kimle imzalıyoruz? Yani tapuyu veren düdüğü çalan İngiliz, değil mi? İngiliz’le anlaşıyorsun, sana açık açık yazar mı amaçlarını İngiliz?
Türkiye’ye Sevr’le ölüm gösterildi ama Lozan’la sıtmaya razı edildi. Lozan’ın Osmanlı ve İslâm’ın tasfiyesi olduğunu, yaklaşık bir yıla yakın süren Lozan görüşmelerini, tutanaklarını okursanız çok net bir şekilde anlarsınız.
Türkiye’nin İslâmî bir medeniyet iddiasına asla kalkışmayacağı, Batılı yörüngeye girdiği, medeniyet değiştirdiği Lozan’da tescil edildi, devrimlerle ispat edildi.
Türklerin önce Avrupa’dan, sonra da İslâm’dan uzaklaştırılması, İngilizlerin Şark Meselesi’nin iki aşamalı temel hedefidir.
1882’de Londra’da The Future of Islam / İslâm’ın Geleceği başlıklı ilginç bir kitap yayımlayan W. S. Blunt’ın Türklerin Avrupadan atılması (the expulsion ot Turks from Europe) fikri, Stanning ve Gladstone gibi İngiliz devlet adamları tarafından asırlık resmî strateji olarak benimsenmiş ve bu strateji adım adım hayata geçirilmiştir.
İşte Lozan, Osmanlı’nın ve İslâm’ın tasfiyesinin bizzat Türklerin kendi elleriyle gerçekleştirilmesinin zemininin atılması ve laik devrimlerle resmen hayata geçirilmesidir.
Menzilin menzili…
Yusuf Kaplan
24/07/2023 Pazartesi
İnsanın başına ne geldiğini bihakkın anlayacak bir entelijansiyası yok bu ülkenin.
Yönünü ve yörüngesini yitirmiş, celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüşmüş zavallı bir entelijansiyası var bu ülkenin.
İslâm’ın bayraktarlığını yapan bir ülkenin medyasında, gece gündüz İslâm’a, Kur’ân’a, rahmet elçisi Peygamberimiz’e inanılmaz hakaretlerin yapılması ürperticidir, çirkefliktir.
Sanki başta Afrika olmak üzere dünyayı kana bulayanlar, kaynaklarını yağmalayanlar, açlığa mahkûm edenler, cehenneme çevirenler Batılılar değil de Müslümanlarmış gibi bu ülkede de dünyada da İslâm’a ve kaynaklarına karşı iğrenç bir saldırı ve savaş yürütülüyor!
Türkiye’nin her fırsatta İslâm’a saldıran türedi tipleri sadece bir kaç günlüğüne Afrika’ya postalamak lazım. Görsünler âşık oldukları emperyalist Batılı cellatlarının Afrika’nın kanını nasıl emdiklerini -hâlâ…
Türedi Türk aydını, en az Fransız veya İngiliz aydını kadar ülkesine, inançlarına ve değerlerine sahip çıkmadığı, saygı duymasını öğrenemediği sürece ülkenin önüne takoz, başına da bela olmaya devam edecek…
İSLÂM OLMASAYDI, BATI, TARİHE GİREMEZDİ!
Şunu bileceksiniz: Batı uygarlığı, dört asır içinde yaptığı bilimsel devrimler, sanayi devrimleri, aydınlanma devrimleri ve siyasî devrimlerle hem kendi dünyasını kurdu, hem de dünya üzerinde, bütün medeniyetlerin kökünü kazıyan ürpertici bir hegemonya kurdu.
Oysa Batıları tarihe kışkırtanlar Müslümanlar oldu: İslâm medeniyeti olmasaydı Batılılar kendilerine gelemezdi; barbar kavimler göçü, Gotlar, Vizigotlar ve ikinci dalga barbar kavimler göçü, Normanlar ve Lombardlar, Avrupa’yı kasıp kavurmuş, cehenneme çevirmişti. Avrupa’yı İspanya’da, Sicilya’da ve Akdeniz’de Müslümanların yürüyüşü kendine getirdi.
İslâm tarih sahnesine çıkmasaydı, çöken Roma’dan sonra Avrupa’nın toparlanabilmesi ve ayağa kalkabilmesi mümkün değildi. 13. yüzyılda İngiltere’de, Fransa’da, Almanya’da, İtalya’da hem manastırlarda hem de yeni açılan üniversitelerde konuşulan ortak dil neydi? İslâm medeniyetinin, Kur’ân’ın dili Arapçaydı. Roger Bacon da, John Locke da, çatır çatır Arapça konuşuyordu.
Avrupa’yı hem tarihe girdiren hem de kendine getiren itici güç İslâm medeniyetiydi.
Madalyonun bir yüzü böyle. Bir de öteki yüzü var madalyonun.
DİĞER DİNLER TESLİM ALINDI, İSLÂM DİRENİYOR…
Tarih bitmiş değil. Bundan sonraki süreçte, İslâm’ın önü açık ama Müslümanlar önlerini kendileri tıkıyorlar!
Biten iki şey var: Birincisi, Müslümanlar iki asırdır tarihten çekildi ama İslâm’ın önü hiç olmadığı kadar açıldı... İkincisi, Batı uygarlığı dünyanın kanını emdi, emmeye de devam ediyor ama söyleyeceği hiçbir söz kalmadı insanlığa. Batı uygarlığının insanlığa söyleyeceği sözünün olmadığının ilanıdır Nietzsche, Heidegger ve Derrida üzerinden gelen postmodern felsefe dalgası…
Müslüman toplumlar iki asırdır tarihten çekildi. Tarihi Müslümanlar yapmıyor. Çinliler de, Hintliler de, Japonlar da, Ruslar da yapmıyor tarihi.
Batılılar yapıyor tarihi yalnızca… Kaba güçle… Silah teknolojisine, smart teknolojiye yön vererek Batılılar çeki düzen veriyor dünyaya...
Ama tarihte belki de ilk defa bütün dinler sekülerleştirildi, özgünlüklerini ve özgürlüklerini yitirdi fakat İslâm sekülerleştirilemedi, teslim alınamadı diğer dinler ve kültürler gibi ve İslâm’ın önü alabildiğine açıldı…
Görebiliyor musunuz bunu?
İSLÂM’IN ÖNÜ HİÇ BU KADAR AÇILMAMIŞTI…
Bize, bizden sonraki kuşaklara çok önemli görevler düşüyor: Düşüncede, sanatta, ahlâkta, estetikte dünyanın kaderini belirleyecek ruh atılımını, entelektüel atılımı daha fazla gecikmeden hayata geçirmek.
Dünyanın küreselleştiği, sınırların ortadan kalktığı bir zaman diliminde en evrensel cümleleri; herkesi kuşatan, ilgilendiren, hiç kimsenin, hiçbir kültürün kayıtsız kalamayacağı en sarsıcı, sarıp sarmalayıcı cümleleri biz kurabiliriz sadece. İnsanlığın yükünü omuzlarında taşıma bilinciyle nefes alıp veren, bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan, çağrısı, çağını kuracak, başka çağlara ve çağrılara ulaşacak ölçekte derin nefes alan inanmış ve adanmış öncü kuşaklar, şafak yağmurları Dâru’l-Erkam kuşakları…
Fikir, oluş ve “varoluş” (“hiçleşme”, kemal merdivenlerini tırmanma) yolculuklarını hiçbir kınayıcının kınamasına aldırmadan yapan, insanlığa yeniden adaleti, silmi, selameti, kadirşinaslığı, vefakârlığı, cefakârlığı, kanaatkârlığı, kardeşliği, yaratılanı yaratandan ötürü sevmeyi, haksızlıklara isyan etmeyi; kul hakkına, haram-helal ölçülerine özen göstermeyi, velhasılı kelam insanca ve hakça bir dünyayı biz armağan edebiliriz insanlığa yeniden...
Dünya bize gebe, biz hakikate…
İKİ MÜKELLEFİYET: İNSAN YETİŞTİRMEK VE CEMİYETİ KURTARMAK
Burada geleceğim nokta hayatî: Türkiye’de İslâm, yüzyıl önce devletten, darbelerle birlikte de milletten uzaklaştırılmaya çalışıldı…
Cemaatler, halkın İslâm’la ilişkilerini sürdürmesini sağlayan nefes boruları. Diyanet, İHL’ler, ilahiyatlar, medreseler de toplumun İslâmî kimliğinin idamesinde önemli roller oynayan vazgeçilmez aktörler.
Ama dürüst olalım: Cemaatler de, Diyanet, İHL, İlahiyat, medreseler, cemaatler ve tarikatler de, toplumda İslâmî bir gelecek inşasında kurucu roller oynayacak ruhtan da, entelektüel donanımdan da, bu tür büyük dertlerden ve iddialardan da yoksunlar, ne yazık ki!
Cemaatler, siyasete yamanmakla, ihale peşinde koşturmakla, cemaatlerin dünyevîleşmelerinin tohumunu ekiyorlar, kendi önlerini kesiyorlar, öksüz olan İslâm’ı kimsesizliğe terkediyorlar… Nasıl büyük vebaldir bu!
Cemaatler, dikey eksende önümüzü açacak büyük, öncü insanlar yetiştirmekle; yatay düzlemde de cemiyeti İslâm’la yoğurmakla mükellefler…
Menzil şeyhi Abdülbaki Hazretleri rahmeti rahmana kavuştu. Allah rahmet eylesin, makamını âlî eylesin. Menzil’de 9 Halife bıraktı geride. Bu, rahmettir; nice güzel, ince hikmetler gizlidir; ama fitne fesada kurban edilmemelidir. Yoksa hesabı verilemez. Fitne fesat çıkarmak isteyen malum şer şirret güçlere fırsat verilmeden Menzil menziline kavuşmalı, istişare ile bir mürşide emanet edilmelidir, diye düşünüyorum acizane.
Menzil hem ülkemizin bütünlüğü ve kardeşliğinin korunmasında hem de İngilizlerin İslâm dünyasına saldıkları hâricî / tekfirci akımların İslâm dünyasını felçleştirmelerinin önüne geçilmesinde kilit rol oynayan Ehli Sünnet Omurga’nın en güçlü kalelerinden biri ülkemizin.
Bugün Afrika’nın bir köşesinde cenneti yaşadık biz; yarın bütün köşelerini cennete çevireceğiz inşallah…
Yusuf Kaplan
23/07/2023 Pazar
Afrika’nın hâli yürekler acısı… Nasıl sömürüldü, talan edildi koskoca kıta! Nasıl hadım edildi, tecavüze uğradı, köleleştirildi masum insanları…
Bu resim gerçek. Ürpertici. Bir de başka bir resim var; bilmediğimiz, kendi hâlinde bir Afrika var. Size o Afrika’nın portresini çizmeye çalışacağım bu yazıda…
Afrika’da hayat bir bakıma tabiî seyrinde akıyor…
İnsanlar sadece hayatlarını yaşıyorlar…
Sabah olduğunda kalkıp evlerinin önünü süpürüyorlar, işyerlerinin önünü süpürüp suluyorlar.
Caddenin iki yakasında kurdukları pazarlardaki tezgâhlarını aynı güleryüzle, aynı umutla, çocuklarına, evlerine ekmek götürebilecekleri umuduyla açıyorlar…
Avokado satıyor biri.
Bir diğeri mango.
Bir başka tezgâhta bir iki parça giysi var: Onları satacak ve çocuklarının günlük iaşesini karşılayacak.
ANA CADDE: BİSİKLETLER VE İNSANLAR…
Bu arada, caddenin iki yanında hem araç hem de insan trafiği akıyor durmamacasına… Cadde şehirlerarası, hatta Güney Afrika’ya kadar uzandığı, akıp gittiği için uluslararası bir cadde. Hayatın kaynağı cadde. Akışın. Canlılığın. Ticaretin. Kültürün. Dünyayla temasın ve medeniyetin…
Başka şehirlerden ve ülkelerden gelen orijinal ticarî ürünler görüldüğünde herkes oraya üşüşüyor. Değerli eşyalar, araç-gereçler…
Teknoloji sokakları var, fokur fokur kaynayan… Avrupa’daki, Amerika’daki artık çoktan çöp olan ürünlerin kapışıldığı teknoloji çarşı pazarları ve dükkanları bunlar…
Bitpazarına rahmet yağdı, lafını Afrika’nın Avrupa’dan gelen eskimiş teknoloji ürünlerinin kapış kapış satıldığı bu açık pazarlar için kullanabiliriz rahatlıkla.
Doğrusu alınan araç-gereçler belki uzun ömürlü olmasa da seve seve kullanılıyor buralarda. Ya da insanlar bu araç-gereçleri üretildikleri fonksiyonların dışında kullanabiliyorlar kolaylıkla…
Mesela bisikletler ve motosikletler toplu taşıma aracı olarak kullanılıyor. İnsanlarla araçların üstelik de akşam karanlık çöktüğünde yan yana, neredeyse omuz omuza aynı caddede belki kendi yollarında yol alıyor olmaları kimseyi rahatsız etmiyor. Otomobil, kamyon gibi taşıtlar pek yok. Yollar bisiklet ve insan kaynıyor... Bisikletler, insan da taşıyor; kapı, pencere, demir çelik gibi ağır eşyalar da. Tek kişilik bisiklet yok neredeyse…
Yollarda bisikletler insan taşıyor, kadınlarsa başlarında eşya…
Ne büyük eşyalar, sepetler, yatak yorganlar taşıyor kadınlar… İnsan kadınlara üzülüyor.
Düşünsenize… Bir günlük işi, bir eşyayı ya da yiyeceği alıp getirmek ve çocuklarına vermek…
Şimdi Batılı veya Batıcı tipler ne diyecekler, “bireysellik yok burada” mı diyecekler bu manzaraları görünce.
Birey ne, bireysellik ne? Birey, kendi hayatını yaşayan biri mi gerçekten? Yoksa popüler kültür ikonlarının ve ürünlerinin ayartarak, herkesi bir diğerinin kopyesine dönüştürerek ürettikleri tektipleşmiş hayatları, duyarlıkları tüketen yığın mı?
Afrika’da dört insanı bisikletinde taşıyarak hayatını geçindiren biri mi kendi hayatını yaşıyordur yoksa milyonlarca insandan biri olan, tam anlamıyla klonlanmış biri mi?
Sanayi Devrimi dünyayı kana buladı. Sanayi Devrimi’ni üreten kapitalist bilim, insanları kitleler hâlinde öldüren hatta acısız öldüren, acıyı öldürerek insanı acımasızlaştıran, acımasızlığa mahkûm eden modern / postmodern Batı uygarlığı insanı hayattan uzaklaştırdı. İnsanı insandan uzaklaştırdı. Robotlaştırdı. Ruhsuzlaştırdı.
Makinayı insanın önüne geçirdi. İnsanı izafileştirdi. İnsanın biyolojisini de, fizyolojisini de, cinsiyetini de, ruhunu da yok edecek kadar azmanlaştı, zıvanadan çıktı.
DÜNYADA BÜTÜN KAPILARI, BÜTÜN KALPLERİ AÇAN TEK ANAHTAR: SELAMÜNALEYKÜM
Afrika’daki insan kendi hayatını yaşıyor… Evinin önünü, dükkanının önünü temizliyor her gün sabah akşam… Evine bir lokma ekmek götürdüğünde mutlu oluyor. Çocuklarının yüzünü güldürüyor.
Çocuklar top oynuyorlar gündüzleri evlerinin hemen yanıbaşındaki boş arazide, tarlalarda.
Çocuklar camide oyun oynuyorlar… Selam verip içeri girince “ve aleykümselam, verahmetullahi ve berekâtühü” diyorlar coşkuyla hep birlikte...
Bir beyaz gelmiş, selâm vermiş, yüzlerine gülmüş, hediyeler getirmiş, kalbini sunmuş, sarılmış her birine, her birini bağrına basmış. Bu beyaz müslüman. Bu beyaz güzel insan. Batılı beyaz gibi hırsız, arsız ve katil değil. Batılı beyaz, sarılmaz, sırtına biner, yükünü taşıtır, köleleştirir, kırbaçlar, iter, kakar, köle muamelesi yapar.
Küçük çocuklarla baş başayım… Hepsi etrafıma üşüşüyor... Yüzleri simsiyah, dişleri bembeyaz: Bu nasıl bir âhenk, nasıl bir güzellik böyle Ya Rab!
Bir çocuk geliyor, dizime oturuyor. 4 yaşında. İsmini soruyorum: Muhammed Ali, diyor. Bir diğeri Ömer. Bir başkası Rukiye, Hatice, Fatıma…
Onlarla oynamaya başlıyorum. Onları güldürecek, akrobatik hareketler yapıyorum. Ağaç parçası bulup oyun oynuyoruz birlikte toprakta ve toprakla.
Sonra besmele çekip Kur’ân okuyorum. Sadece etraftaki çocuklar değil omuzlarında bebekleriyle anneler de sarıyorlar etrafımı bir anda...
Sonra Kur’ân okuyacak var mı, diye soruyum. İşaret diliyle. Tek tük İngilizce ve Arapça kelime bilen çıkıyor.
Biri atılıyor öne. Çekine çekine besmele çekiyor. Çok güzel bir Kur’an okuyor. Mest ediyor. Var gücümle alkışlıyorum. Herkes alkışlıyor.
İhlas oku, diyorum 11 yaşındaki Ebubekir’e. Çok güzel ve içten okuyor. Çıkarıyorum cebimden hazineleri. İlkin ona veriyorum. Sonra okuyacak herkese vereceğimi söylüyorum.
Ortak dilimiz olmamasına rağmen ne kadar güzel anlaştık o gün. Ne çok şey konuştuk… Dilimiz sustu, kalbimiz, yüreğimiz konuştu. Ruhlarımız coştu…
Çocuklar ayrılmak istemiyorlar yanımdan. Ben de ayrılmak istemiyorum. Yüzleri gülüyor hepsinin istisnasız. Bayram bugün. İlginç bir bayram benim için de, onlar için de.
Ne güzel bir bayramdı öyle!
Afrika’nın bugün bir köşesinde cenneti yaşadık biz. Yarın Afrika’nın bütün köşelerini cennet yapacağız inşallah. Biz, evet biz, yine biz…
Latin Amerika kültürleri çöktü. Afrika kültürleri de çöktü ama İslâm hâlâ direniyor Afrika’da. Daha da direnecek ve emperyalistleri defedecek…
.Let’s face the music!
Yusuf Kaplan
21/07/2023 Cuma
Osmanlı'nın son dönemlerinde karşı karşıya kaldığımız köklü sorunlar ve açmazlar, bizi, ben-idrakimizi, kültürel dinamiklerimizi ve anlam haritalarımızı olumsuzlamaksızın, kendi dinamiklerimizden ve deneyimlerimizden yola çıkarak yenileşme, anlam haritalarımızı yeni şekillerde yeniden icat etme çabası içine itmedi. Aksine, anormal sonuçlarını veya tezahürlerini hâlâ yaşamakta olduğumuz "anlamsız" ve zoraki bir kültür ve medeniyet değiştirme projesi geliştirmeye sürükledi.
Oysa böylesi bir çaba, tarihin, kültürel ve toplumsal değişimin temel ilkelerine taban tabana tersti/r. Dünya tarihinin hiçbir döneminde, hiçbir toplumda böylesi bir şeye rastlanmamıştır.
İşte bu nedenledir ki, Türkiye'deki kültür ve medeniyet değiştirme projesi hem tutmamıştır; hem de topluma, toplumun kimliğini, ben-idrakini, kollektif hafızasını, zihin kalıplarını oluşturan kültürel dinamiklerimize rağmen hayata geçirilmeye çalışılan bu proje, kaçınılmaz olarak elitlerle toplumu karşı karşıya getirmiş, elitlerle toplumun önceliklerini farklılaştırmış; son kertede gerçeklerle, gerçek sorunlarla yüzleşmek yerine yapay sorunlar ihdas edilerek, dolayısıyla gerçek sorunlardan kaçılarak ülkenin vaziyeti idare edilme yoluna gidilmiştir.
Elitlerimiz gerçeklerden, ülkenin gerçek sorunlarından kaçıyorlar. Ya sürgit yapay sorunlar ihdas ediyorlar. Ya da gerçek sorunları örtmeye çalıştıkları için bu köklü sorunlarla yüzleşmeye bir türlü cesaret edemiyorlar.
O yüzden "let's face the music" diyorum. Yani, gerçek sorunlarımızla, kendimizle yüzleşmek, temel sorunsalımızdan kaçınmamak zorundayız. Aksi takdirde, her geçen gün daha büyük ve köklü sorunlarla karşı karşıya gelmemiz kaçınılmazdır. (Not: Şiddetle ihtiyaç hissetmediğim sürece yazılarımda Frenkçe başlık kullanmaktan kaçınırım. Meramımı şu an en iyi ifade ettiğini düşündüğüm için, bir Frenkçe cümleyi yazının başlığına çıkarma ihtiyacı hissettim.)
KİMLİĞİN İKİ EKSENİ
Bir toplumun kimliğinin oluşumunda iki temel eksen belirleyici rol oynuyor: Dikey eksen ve yatay eksen.
Dikey eksen, bir toplumun kültürel kodlarını, anlam haritalarını, duyarlıklarını, zihin kalıplarını oluşturan ve aynı kültürel havzaya ve medeniyet dairesine ait olmasını mümkün kılan medeniyet eksenidir. Örneğin Fransızlar, İngilizler veya Amerikalılar farklı ulusal özelliklere sahiptir ama aynı medeniyete ait oldukları için kültürel kodları, anlam haritaları temelde ortaktır.
Yatay eksen ise, bir toplumun "ulusal"/fiziki sınırları içinde icat ettiği veya geliştirdiği pratiklerdir; belli koşulların ürünü olan somut kurumlar ve aygıtlardır.
Genel olarak söylemek gerekirse, dikey eksen bir toplumun kimliğinin görünmeyen, örtük, derunî boyutlarını üretir. Yatay eksense, o toplumun doğal/somut koşullarının ürünü olan daha görünür, daha spesifik pratiklerini üretir.
Yatay eksenle dikey eksen sürekli etkileşim halindedir. Etle kemik gibi, ruhla beden gibidir. Dikey eksen bir toplumun ruhunu, yatay eksense iskeletini oluşturur. Yatay eksenin işleyebilmesi, işlevsel olabilmesi için dikey eksene ihtiyacı vardır. Bu nedenledir ki, bu eksenlerden biri eksik olan toplumların bir tahtası eksiktir.
İşte Türkiye, dikey ekseni/medeniyet bilinci olmadığı için bir tahtası eksik, "ruhsuz bir ülke"dir.
TARİHE KARA LEKE
Bir tahtamız eksik olduğu ("ruhsuz" olduğumuz) için, kendimiz olarak varolamıyoruz; sadece iskeletimizle varolabileceğimizi düşünüyor ve kaçınılmaz olarak hep "başkası" olmaya özen gösteriyoruz. Ve yine bu yüzden bir türlü hayal göremiyoruz; kurduğumuz hayaller sürgit hayaletlere dönüşüyor. Yine bu yüzden kendi gerçekliklerimizle, gerçek sorunlarımızla yüzleşebilme cesareti gösteremiyoruz. Temel sorunsalımızı sürgit örtmeye, yoksaymaya çabalayıp duruyoruz.
Peki, temel sorunsalımız ne bizim? Temel sorunsalımız, kültür ve medeniyet değiştirme retoriğinin zorunlu sonucu olarak, ülkemizdeki siyasi, ekonomik ve kültürel iktidar aygıtlarını Müslümanlığa göre değil, Müslümanlığa karşı, Müslümanlığın dışındaki "şeyler"le tanımlama ve belirleme çabası.
Oysa bu toplum Müslüman. Elitlerin tüm çabalarına ve engellemelerine rağmen bu toplumun kollektif hafızasını, anlam haritalarını, zihin ve davranış kalıplarını, kısacası kimliğini oluşturan en temel "aktör" Müslümanlık.
Gerçek böyle olunca, ister istemez, Türkiye'deki laik iktidar aygıtlarının meşruiyetlerini toplumsal ve kültürel dinamiklerden almadıkları gerçeği ile karşılaşıyoruz. Bu gerçeği yok sayarak geliştirilecek her tür politika, atılacak her adım, kaçınılmaz olarak toplumun ruhunda derin fırtınalar estiriyor.
Son olarak Kur'an eğitiminin tarihimizde ilk kez belli yaşın altındaki çocuklara yasaklanması bunun en somut ve ürkütücü örneğidir. Aynı yaş grubundaki çocuklara başka her şeyin eğitiminin verilmesi serbestken, Kur'an eğitiminin yasaklanıyor olması, toplumun asla anlayamayacağı ve affetmeyeceği, tarihimize kara bir leke olarak geçecek son derece tehlikeli bir gelişmedir.
BİR “TAHTA”SINI EKSİLTMEK…
Elitlerimiz, toplumumuzun kimliğini oluşturan temel aktör olan Müslümanlığın temel dinamiklerini, anlam haritalarını siyasi, ekonomik ve kültürel hayatımızda en asgari düzeyde etkin ve etkili olmasını sağlamaya çalışıyorlar. Bu elbette ki, bu toplumu, bir tahtası eksik bir toplum haline getirecek, ruhsuzlaştıracaktır.
Türkiye'yi yöneten elitler, Türkiye'nin temel sorunsalını gözardı etmeyi sürdürdükleri sürece, yani, Müslüman bir toplumda iktidar aygıtlarını, toplumda karşılığı olmayan "şeyler"le tanımlamaya ve belirlemeye devam ettikleri sürece, ülkemizin sorunları her geçen gün daha bir içinden çıkılmaz hale gelecektir. Türkiye'nin elitleri, "kendi"lerini, ben-idraklerini, yaşadığımız engin tecrübeyi yoksayarak, yani hafızamızı sıfırlayarak, ilkel bir Afrika kabilesi gibi her şeye sıfırdan başlayarak bu ülkeyi yönetmeyi sürdürdükleri sürece Türkiye başka güçler tarafından kuşatılmaya devam edecektir.
Dinsiz, kendi kültürel dinamikleri ve hafızası sıfırlanan bir ülkenin bırakınız yeniden tarihe damgasını vuracak büyük işler yapmasını, ayakta kalmasını sağlayabilmesi bile hayaldir. Unutmayalım: Bastırılan, "fena halde" geri dönecektir. Ve geri dönüyor da.
Türkiye kendi gerçekleriyle yüzleşmekten kaçındığı, temel sorunsalını gözardı etmeyi sürdürdüğü sürece, hiçbir zaman hayaller göremeyecek; hayallerin tümünün hayaletlere dönüşmesini önleyemeyecektir. O yüzden daha fazla vakit ve "kan" kaybetmeden, "let''s face the music" diyorum.
*
Not: Tam 24 sene önce yazdığım bir yazımı, minik değişiklerle olduğu gibi yayınlama ihtiyacı hissettim.
.
İngilizler neresi, Yahudiler nereye düşer, NATO ne işe yarar?
Yusuf Kaplan
17/07/2023 Pazartesi
Yahudilerin ve İngilizlerin modern tarihin inşasındaki rollerini anlamadan çağı da, kendimizi de anlayamayız; geleceğimizi emin bir şekilde yönlendirecek uzun soluklu yol haritaları hazırlayamayız.
Kapitalizm, İngilizlerin eseridir. Sonuç itibariyle böyle. Ama gerisindeki Yahudi gücünü, örgütlenmesini göremezseniz, kapitalizmin nereye ve nasıl doğduğunu, nereye doğru ve nasıl yol alabileceğini kestiremezsiniz.
Erken kapitalizmin tarihinde Yahudiler vardır: 14. yüzyıldaki İtalyan şehir devletleri, kapitalizmin erken tarihinin kaynağını oluşturur: Sermaye temerküzü, finans ve para ekonomisi, zamanla kapitalizmin doğuşunu hazırlayan unsurlardır ve burada Yahudi bankerlerin rolü küçümsenemeyecek kadar belirgindir.
İngilizlerin kapitalizmin babası olmalarını sağlayan şey, keşifler ve işgaller çağı ile ulaştıkları denizlerdeki ticareti ele geçirmeleriydi.
Denizaşırı ticaretin ve sömürgeciliğin babaları İspanyollar, Hollandalılar ve Portekizliler olmalarına rağmen kapitalizmin kurucu babası neden İngilizler oldu peki?
Bu sorunun cevabı, Yahudilerle -aynı zamanda rekabet ederek- işbirliği yapmayı ve sermayeyi, finans ekonomisini icat edecek şekilde nasıl işleyeceklerini bilmeleri ve paradan para yapacak ölçüde ekonomik bir sistem geliştirmiş olmaları. Yahudi-İngiliz (doğrusu Yahudi-İskoç) ittifakı, kapitalizmin kuruluş sürecinde kuruldu ama iki dünya savaşında Amerika’ya iyice yerleşen, hükmetmeye başlayan Yahudiler savaş teknolojisinden inanılmaz kârlar elde ederek, Amerika’yı kuran Avrupalıları (özellikle de İngilizleri) Amerika’dan kovacakları sürecin temellerini attılar.
BİRİNCİ AMERİKA: WASP AMERİKASI
Önce bazı temel gerçekleri iyi bilmek gerekir: Evvel emirde, temelde iki Amerika olduğunu söyleyeceğim: Birincisi, Amerika›yı işgal ederek, bugünkü ABD’yi kuran Avrupalı sömürgecilerin oluşturduğu WASP’ın Amerika’sıdır. WASP, White / Beyaz, Anglo-Sakson ve Protestan, demektir. WASP’ın kurucu aktörü, İngilizlerdir. İngilizlerin dışında Fransızlar, Hollandalılar, Almanlar vardır. Hatta pek bilinmez ama Almanlar, ABD’de nüfus yoğunluğu ve entelektüel etkinliği en fazla olan Avrupalı etnik unsurdur.
Ayrıca, İngilizler deyince, esas itibariyle İskoçlar ve İrlandalıları anlamamız gerektiğini de hatırlatmış olayım.
WASP, mevcut ABD’yi kurdu, neredeyse bütün yerlileri katlederek, yerli halkın kanını emerek, zengin tabiî kaynaklarını yağmalayarak ve kökünü kazıyarak… “Özgürlükler ülkesi Amerika” diye masal anlatmaları sadece işledikleri soykırımları, cinayetleri kamufle etmek içindir. Amerika›nın kuruluşu, etnik, kültürel ve tabiî soykırıma dayalı emperyalist bir saldırının eseridir.
Emperyalist zihniyet ölmemiştir Amerika’da, sadece hasıraltı edilmeye çalışılmıştır.
İKİNCİ AMERİKA: YAHUDİ AMERİKASI
WASP Amerika’sının dışındaki ikinci Amerika, bugünkü Amerika’dır: Yahudi gücünün kontrolündeki Amerika.
ABD, Yahudi devletidir; Yahudi gücünün finansına, medyasına, akademyasına, popüler kültürüne, silikon vadisine, silah endüstrisine, CIA’yine, kısacası, her şeyine hâkim olduğu bir devlet. Babil ve sürgününden bu yana belki de Yahudiler tarihte ilk defa bu kadar güçlendiler, dünyanın en büyük süper gücünü ele geçirdiler art arda yaşanan ve henüz aydınlatılamayan pek çok karanlık bölgesi, bilinmeyeni bulunan o ürpertici, barbar iki dünya savaşından sonra.
İsrail, Yahudi devletidir ama gerçek Yahudiler, dünyaya çeki düzen veren, bilime, teknolojiye, sanata, entelektüel hayata ve dünya ekonomisine hükmeden Yahudi gücü, İsrail’de değil Amerika’dadır.
İsrail, İngilizlerin Yahudilere verdiği sus payı’dır: Hem Yahudileri dizginlemek, güçlenen Yahudi ekonomik gücünü kontrollerinde tutmak hem de Osmanlı devletinin kalbine bir hançer saplayarak, bu azman ve şımarık Yahudi devletini gelecek yüzyıllarda İslâm dünyasının başına belâ etmek, İslâm dünyasının toparlanıp ayağa kalkmasını engellemek için İngilizler tarafından verilmiş bir rüşvettir.
İsrail Yahudi Devleti, varlığını İngilizlere, kuruluşunu ise bize borçludur, ne yazık ki.
İsrail Yahudi Devleti›nin kurulması, Osmanlı hayattayken mümkün değildi. O yüzden Yahudilerle İngilizler el ele vererek Osmanlı›yı adım adım çökerttiler hem içeriden hem de dışarıdan.
Ancak Osmanlı’nın çökertilmesinden ve Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasından sonradır ki, İsrail Devleti kurulabilmiştir. Osmanlı engeli ortadan kaldırıldıktan sonradır ki, tipik, steril, soğukkanlı İngiliz aklı ile Yahudiler önce Yahudi nüfusunun yaşadığı yerlere ilave ve yoğun Yahudi nüfusu iskan edilmiş, sonra da iskan edilen, yerleştirilen Yahudi nüfusu bir Yahudi devleti kurulmasına imkân tanıyacak orana ulaşınca, İsrail Yahudi devleti ilan edilmiştir.
Yahudi gücü deyince İsrail’i anlama yanlışının ne kadar hayatî olduğuna dikkat çekmek ve bazı karanlık noktaları aydınlığa kavuşturabilmek için İsrail devletinin kuruluş süreci ve mantığı üzerinde birazcık durma ihtiyacı duydum.
Özetle… Amerika, Yahudi gücünün kolonisidir: Yahudiler için vatan diye bir kavram yoktur. Onların vatanı, yurdu, dini, imanı sermayedir, paradır. Sermaye neredeyse, Yahudilerin vatanı orasıdır.
Bugün Yahudi gücü, Amerika’da temerküz ediyor ama aynı zamanda Çin’e, Hindistan’a ve Avrupa’ya da adım adım yerleşiyor ve hükmediyor…
İkinci olarak, Avrupa, tarihten çekildi, Avrupa diye bir güç, aktör yok artık. Hiçbir Avrupa ülkesi de tam anlamıyla bağımsız değil.
NATO, adı üstünde, Kuzey Atlantik İttifakı. İttifak yani. Ne ittifakı, peki? İngiliz aklı ile Yahudi gücünün ittifakı.
Soru şu burada:
NATO neresi, Türkiye nereye düşer?
Bu soru, apayrı bir yazının konusu.
.15 Temmuz direnişi, iki asırlık kuşatmayı yaran bir milattır…
Yusuf Kaplan
16/07/2023 Pazar
Bu ülke dışarıdan işgal edilmedi, içeriden ele geçirildi. Batılılar tarafından fiilen sömürgeleştirilmedi, Batıcılar tarafından zihnen sömürgeleştirildi.
Bunun için de içeriden, içeridekilerden, “içimizdeki irlandalılar”dan darbe üstüne
darbe yedi.
Devşirmeler önce devleti devşirdiler, sonra da milleti.
Türkiye’nin yakın tarihi, modernleşme tarihi, ihanetler tarihidir. Bu çok net!
Paralel darbeler tarihi…
Bu yazıda, önce devletin, sonra da milletin nasıl sömürgeleştirildiğinin trajik ve zaman zaman trajikomik boyutlar kazanan tedirgin edici hikâyesini yazacağım…
İKİ ASIRLIK DARBELER TARİHİ…
Bizim yakın tarihimiz, iki asırlık modernleşme maceramız darbeler tarihidir. 1839 Gülhane Hatt-ı Hümayun’u, millete (ve devletin kendisine) karşı yapılmış bir paralel devlet darbesi’dir: Âli Paşa, Fuat Paşa ve Londra Mason Locası üyesi, İngilizlerin uşağı Reşit Paşa, devlet-i âliye›yi yörüngesinden kopararak İngiliz güdümüne hatta kontrolüne girdiren bir ihanete imza attılar.
Düpedüz İngilizlere uşaklık yapıyorlardı. Hele o Reşit Paşa yok mu! “Büyük Reşit Paşa” diye kayda geçirdiler İngiliz uşakları bu pespaye adamı! Cücelerin dev yapılma, devlerin cüceleştirilme tarihidir yakın tarihimiz, aynı zamanda.
İngilizler, Tanzimat’la birlikte kuklaları vasıtasıyla devleti ele geçirdiler, iktisadî ve siyasî bakımdan Osmanlı’yı yarı-sömürge hâline getirecek kadar güçten kuvvetten düşürdüler. 1856’da paralel bir darbe daha yaptılar. 1908 darbesine, “devrim” dediler. “İttihat ve Terakki Devrimi” adını verdiler.
1839’dan 1997 28 Şubat ve 2016 15 Temmuz darbesine kadar ülkede ondan fazla darbe teşebbüsünden bulunan kişilerin kahir ekseriyeti devşirme tiplerdi.
Bütün teşkilatlar İstanbul’da kurulurken, İttihat ve Terakki neden Selanik›te kuruldu? Nasıl bir mesajdı bu? İstanbul›a, payitaht’a, hilâfet’e meydan okuma girişimi değilse, neydi bu?
15 Temmuz darbe ve işgal girişiminin kökleri tastamam iki asır öncesine kadar gidiyordu, gördüğünüz üzere…
Özetle… Tanzimat, hem devleti ele geçirme hem de milleti zihnen sömürgeleştirme hikâyesidir. Bu hikâyenin “kahramanları”, Batılıların uşakları bu ülkenin devşirme çocukları!
MİSYONERLER, DEVŞİRMELER VE KAPIKULLARI…
Devlet, emperyalistlerin uyduları tarafından Batılılara peşkeş çekildi. Osmanlı ahalisi perperişan edildi. Padişah, resmî tarihin yalanlarının aksine, halk düşmanı değil, aksine halkın güvendiği tek aktördü devlette. Padişah halkın yanındaydı, halkının huzur ve refahı için nefes alıp veriyordu. Halk da, padişaha güveniyordu. O yüzden Sultan II. Abdülhamid Han, payitahttan önce halkın gönlünde taht kurmuş bir padişahtı.
İngilizler, Osmanlı elitokrasisini hem hürriyet, meşrûtiyet vesaire gibi içi boş sloganlarla zihnen teslim alıyor hem de masonik-baronik şebekeler, çeteler eliyle fiilen devşiriyor, İngiliz imparator-luğunun kapıkulları yapıyordu.
Düşünsenize 1820’li yıllardan itibaren Osmanlı ülkesinin her bir köşesine misyonerlik okulları açılmaya başlanmıştı. Misyonerlik okulları deyip de geçmemek gerek: Taş gibi okullar bunlar. En yeni, en güçlü eğitim tekniklerine başvuran ve en sadık adamlar yetiştiren, kısacası, emperyalizme adam devşiren okullar...
Beyrut’tan Kahire’ye, Trablusgarp’tan Yemen’e ve tabii belli başlı bütün Anadolu şehirlerine kadar Osmanlı ülkesine sonradan çeki düzen verecek, darbelere öncülük edecek, sonuçta Osmanlı’nın devrilmesinde, modern, laik Türkiye’nin şekillenmesinde devşirmeler ve devşirmelerin devşirmeleri (emperyalistlerin sömürgeleştirdikleri yerlerdeki öncü kuvvetleri Batıcılar, Batıcı elitler, Batıcı aydınlar) kilit roller üstleneceklerdi.
Kayseri’de Talas’tan, Adana’da Tarsus’a, Amasya’da Merzifon’dan Elazığ’da Harput’a kadar Anadolu’nun dört bir köşesinde açılan misyonerlik okullarından yetişen devşirmeler, bu toplumun Batılılarla savaşmadan Batılılaştırılmasında, kültür, eğitim, düşünce ve sanat hayatının İslâmî ruh köklerinin kurutulmasında belirleyici oldular; emperyalistlerin ülkeyi fiilen işgal etmelerine gerek kalmadan ülkeyi içeriden emperyalistlere dekor yaptılar!
15 TEMMUZ: DİRENİŞ’İN DESTANI…
Özetle… Bu toplum iki asırdır çifte kuşatma yaşıyor: Bir yandan devlet ele geçiriliyor Batıcılar tarafından, devlet kontrol altına alınıyor devşirmeler devşirmelerin devşirmeleri tarafından. Öte yandan da millet, milletin çocukları ruh köklerinden, değerlerinden, inançlarından uzaklaştırılıyor, hatta ülkesine, değerlerine ve inançlarına düşman yapılıyor!
Bu taksimi kurt yapmaz kuzulara şah olsa, diye boşuna dememiş şair, değil mi?
Türkiye’nin böylelikle darbelere hazır hâle gelmesi çok kolaylaşmış oldu iki asırlık tavandan (devlet’in), tabandan (millet’in) kuşatma katına alınmasıyla.
İşte 15 Temmuz direnişi, bu çifte kuşatmayı yarma girişimi olarak tarihe geçti. Milletin iradesini ipotek altına almaya kalkışanlara karşı destansı bir direnişin miladı oldu ilk defa.
Evet, 15 Temmuz, bir milattır… 1839’dan bu yana bu topluma yapılan darbelere toplumun darbe indirdiği bir direniş destanı. Emperyalistlere ve uşaklarına aşkedilen okkalı bir Osmanlı tokadı.
Bölgesel güç’ten küresel güce…
Yusuf Kaplan
14/07/2023 Cuma
Önceki hafta Malavi’deydik kurban bayramı için. Malavi, Güneydoğu Afrika’da İngilizlerin bütün zenginliklerini yağmaladıkları, sömürgecilik tecavüzünü her yerinde görebildiğiniz 20 milyonluk küçük bir ülke. İngilizleri, bütün Batılıları, uyduları Batıcıları çıldırtacak güzel haber şu: Malavi’de Müslümanlar toplanmışlar hem 14 Mayıs’ta hem de 28 Mayıs’ta Erdoğan’a dua etmişler.
Geçtiğimiz hafta ise Özbekistan’daydık. Pazar günü seçimler yazıldı Özbekistan’da. Sokaklarda yeniden kazanan Özbekistan Cumhurbaşkanı için gösterilere pek rastlamadık. Ama Özbekler hem 14 Mayıs hem de 28 Mayıs akşamı Erdoğan’ın zaferini kutlamak için sokaklara dökülmüşler.
Biri Asya’dan, diğeri Afrika’dan verdiğin bu iki taze örnek, Türkiye’nin adım adım küresel güç oluşunun küçümsenemeyecek işaretleri…
NATO’NUN TÜRKİYE’SİNDEN TÜRKİYE’NİN NATO’SUNA…
Gerek Türk cumhuriyetlerini bir araya toplayan bir Türk dünyası stratejisi, gerek başta Libya olmak üzere Afrika’daki mazlum ülkelere umut olan Afrika stratejisi, gerekse Balkanlar’ın yeniden kan gölüne dönüşmesini önleyen Balkan stratejisi ve Karadeniz’de Rusya’ya enerjideki bağımlılığımızı sona erdirecek güçlü enerji politikaları stratejisi, Türkiye’nin küresel güç olmasını sağlayacak adım adım özene bezene inşa edilen stratejik atılımlar…
İşte bu nedenle, Cumhurbaşkanı Erdoğan, NATO toplantısına damgasını vurdu, vurabildi. Türkiye’nin gücünü herkese gösterdi. Türkiye’nin NATO’da gösterdiği performans bölgesel güçten küresel güce doğru nasıl gidebileceğimizin ipuçlarını veriyor bize.
Türkiye’nin öncelikli olarak halletmesi gereken ve kangrene dönüşen kültürel kimlik, yön ve yörünge sorunu var. İçeride kan kaybediyoruz medeniyet ruh köklerimizi ve dinamiklerimizi yitiren ve bir an önce kapağı Batıya atmak için can atan genç kuşaklar yetiştirerek…
Köklerini yitiren, inkâr eden nesiller, sadece kendilerini değil, gelecek nesilleri ve ülkeyi de intihara sürüklerler.
Türkiye, bu yok oluş felâketini, direniş, diriliş ve varoluş imkânına dönüştürme yolları üzerinde kafa yormazsa, küresel güç olamaz. Bunun için öncelikli olarak başına ne geldiğini derinlemesine, sarih bir şekilde kavramak, görmek zorundadır.
Türkiye, içeride medeniyet ruh köklerimizi diriltecek bir zihniyet devrimi yaparsa, NATO bizden korksun, biz NATO’dan değil!
KÜRESEL GÜÇ OLABİLMENİN BİR BEDELİ VAR ELBETTE…
Küresel sistem, küresel hegemonyasını, dünyanın kritik bölgelerindeki belli başlı orta ölçekli ülkeleri “bölgesel güç” yaparak sürdürebiliyor. Küresel sistemin hem ileri karakolu oluyor bu ülkeler hem de uyduları.
Türkiye, Osmanlı’nın durdurulmasıyla, tarih yapan aktörden tarihte tatil yapan, Batılıların güdümünde ileri karakol rolü oynayan bir ülke derekesine sürüklendi. Bunu matah bir şey sanan köle ruhlu kaskatı laikçi zihniyet, tepeden jakoben yöntemlerle topluma dayattığı sömürgeci, pozitivist, ezberci, mankurtlaştırıcı eğitim, kültür ve medya rejimiyle ülkenin kültürel dinamiklerini dinamitleyerek ve medeniyet ruh köklerini kurutarak Türkiye’nin altını oydu içeriden!
Bir ülkenin bölgesel güç konumu, o ülkeye küresel sistem tarafından, küresel sistemin koruyuculuğunu yapması ve çıkarlarını koruması için verilir. Eğer bölgesel güç olan bir ülke küresel sistemden bağımsızlaşacak bir yol izlemeye ve küresel güç konumuna yükselmeye başlarsa o ülke cezalandırılır en ağır şekilde. İşte 15 Temmuz darbesini bunun için yapmaya kalkıştılar bize ama bu toplum emperyalistlere ve uşaklarına gereken cevabı tankların altına yatarak ve böylelikle darbe girişimini püskürterek verdi.
Bölgesel güç konumunun küresel güç konumuna dönüşmesi, sözkonusu ülkenin kendisine biçilen “ileri karakol”, “cephe ülkesi” veya “kanat ülkesi” rolünü reddederek güçlü bir medeniyet fikri etrafında bağımsız bir güç merkezi inşa edebilecek bir adalet, hukuk ve teknoloji atılımı gerçekleştirebilmesiyle mümkündür.
Türkiye, 1970’lerde iç savaşla boğuşmasına, 1980 12 Eylül darbesi ve 1997 28 Şubat darbesi yaşamasına rağmen ülke örtük bir şekilde medeniyet perspektifini benimsedi, medeniyet coğrafyasının sorunlarına ilgi duydu, bölgenin Türkiye’siz dizayn edilemeyeceğini gösterdi, bir darbe daha yedi: 15 Temmuz darbe girişimi, Türkiye’nin küresel güç olmaya doğru giden yürüyüşünü durdurma girişimiydi.
TÜRKİYE, NASIL GÜÇLÜ VE KALICI BİR KÜRESEL GÜÇ OLABİLİR?
İçeride yaşanan, zaman zaman kangrene dönüşen zihniyet sorunlarımıza rağmen Türkiye, güdümlü bölgesel güç’ten bağımsız bir küresel güç olma iradesini gerçeğe dönüştürme çabasında gözardı edilemeyecek bir başarı elde etti.
Bunun en müşahhas göstergesi, aynı anda dört bir cephede emperyalist güçlere karşı fiilen savaş veriyor olmamız: Bir yanda Libya’da, öte yanda Suriye’de, bir yanda Doğu Akdeniz’de ve Ege’de, öte yanda Karadeniz’de Karabağ’da mazlumların haklarını savunan bir küresel güce doğru giden bir ülke olmaya başladık…
Türkiye’nin bundan sonraki süreçte izini süreceği soru, nasıl güçlü ve kalıcı bir küresel güç olabileceği sorusudur.
Türkiye, jeo-ekonomik ve jeo-politik imkânlarını verimli şekillerde kullanırsa güdümlü bölgesel güç olma konumundan yavaş yavaş kurtulmaya başlar; hem bölgemizin hem de dünyanın geleceğini belirleyecek Batı uygarlığı gibi kendisi dışındakileri dışlayıcı ve şeytanlaştırıcı değil kuşatıcı ve kucaklayıcı, ön açıcı ve öncülük yapıcı güçlü, kapsamlı, uzun soluklu teo-politik, jeo-kültürel ve jeo-ekonomik stratejiler geliştirebilen bir küresel güç olma yolunda adım adım ilerler…
Türkiye’nin bölgesel güç olma konumunu aşması, küresel sistemde sistem-içi muhalefet üretmesi ve yarma harekâtları gerçekleştirmesiyle; küresel güç olma konusunda mesafe katetmesi ise, küresel sisteme meydan okuyacak bir medeniyet mefkûresini dünyaya sunmasıyla gerçeğe dönüşebilir ancak.
.Ürgenç’ten Taşkent’e, Özbekistan’da Medeniyetimizin kalbine yolculuk…
Yusuf Kaplan
11/07/2023 Salı
Ata toprağında yeni bir kazı daha yapmaya başlıyoruz… Köklere inerek göklere yükselmenin mümkün olduğu ender coğrafyalardan biri Türkistan-Horasan havzası’nın Özbekistan mıntıkasına taze ve ruhu tazeleyici bir sefere daha çıkıyoruz…
Büyük bir manevî iştiyakla koyuluyoruz yolculuğumuza… İstanbul’dan Ürgenç’e inen uçağımız, bizi herhangi bir yere turistik gezi için gelmeyen Aşk-ı Turkuaz yolcularını medeniyetimizin kalbine bırakıyor…
Turistik bir gezinin ötesinde bir yolculuk bu. Biraz önce de dediğim gibi, medeniyetimizin kalbine yolculuk… Öylesine hazırlandık ki manevî olarak, uçakta sabaha kadar uyumadık… Kıtalar ve kıtalar dolaştık, medeniyet coğrafyamızı keşfederek kendimizi keşfe, hakikati keşfe çıktık. Ne leziz meyveler devşirdik o gece sabaha kadar uçakta uçarken daldığımız hakikat medeniyeti yolculuğu kazısından! Ne kadar verimli, ne kadar anlamlı ve ruh dolu bir geceydi o gece öyle!
Daha uçakta başlamıştı medeniyetimizin anlam ve ruh dünyasına yaptığımız kazı yolculuğumuz. Harezm’in başşehri Ürgenç’e inince bizi nasıl derûnî ve benzersiz bir yolculuk beklediğine dair ipuçlarını almaya başladık…
Köhne (Eski) Ürgenç’in medeniyetimizde oynadığı rolü örnekleriyle ayrıntılı olarak göstermeye çalışacağım yazının sonraki bölümlerinde…
TÜRKİSTAN’IN KÖKLÜ ŞEHİRLERİ CAN ÇEKİŞİRKEN…
Ben şimdilik yol’u, yoldaki yolculuğumuzu yazmak niyetindeyim.
Bu yazıyı Özbekistan’da Kızılkum çöllerinde otobüste yazmaya başladım. Buhara’da Balay Havuz Cuma Mescidi’nde devam ettim. Buhara Semerkand treninde ikmal ettim.
Bu devâsâ Cuma Mescidi’nde leziz bir öğle namazı kıldık. Vakit namazı ama cami tıka basa dolu. Boşluk yok camide. Yer yok! Gençler çok!
Bu, muhteşem bir şey. Geçen yıl burada teravih namazına katılmıştık. O zaman da tıka basa doluydu. Üstelik de iki hatimle teravih kılınan bir namaz olmasına rağmen. Teravih havası, tam bir bayram havası içinde geçiyordu burada.
Balay Havuz Cuma Mescidi 18. yüzyılda yapılıyor. İç ve dış cemaat mahalli ile toplam 5 bin kişi namaz kılabiliyor aynı anda.
Dış cemaat mahallinde 20 sütun ve bir havuz var ama cami halk arasında 40 sütunlu cami olarak adlandırılıyor. Nedeni, 20 sütunun da gölgelerinin havuza yansıması!
Şiir medeniyeti bu. Ve şiir gibi insanlar…
Fakat madalyonun görünen yüzü bu. Madalyonun görünmeyen yüzünde tedirgin edici bir manzara var: Dünyayı manevî ve zihnî olarak kurtaracak hazinenin üzerinde oturuyor bu insanlar ama Batı uygarlığının çözücü, salaş postmodern popüler kültürü tarafından ayartılmak için can atıyorlar.
Buhara’nın manevî havası çözülmeye başlamış,,. Semerkand ruhunu yitirmek üzere… Taşkent kapitalizm tarafından esir alınmış…
Geçen yıl da bu trende yazmıştım yazımı sevgili İsmail Halis ve Saadettin Acar kardeşimle Semerkand ve Buhara ramazanlarını yaşamak için yaptığımız Özbekistan seyahatimiz sırasında. O zaman Semerkand-Buhara treninde yazmıştım, bu sefer ise Buhara’dan Semerkand’a yol alırken yazıyorum…
Özbekistan yazılarım, bir kitap’çık boyutuna ulaştı handiyse... Turkuaz ruhu kavramlaştırması üzerinden Türkistan-Horasan havzasının medeniyetini; gökle yer’in, mavi ile yeşil’in, dikey eksenle yatay eksenin buluşması olarak tarif etmiştim. O yazılarda geliştirdiğim kavramsal çerçevenin izini sürerek bu yazıları yazdığımı hatırlatmak isterim.
KIZILKUM ÇÖLLERİNDE…
Kızılkum çöllerinde yol alıyoruz… Dışarı çıkmak ne mümkün: Minimum fiilî sıcaklık 45 derece. Çok daha yükseklere tırmandığı söyleniyor… Otobüsümüzden başımızı dışarı uzattığımızda kavurucu sıcaklara kafamızı kaptırmış gibi hissediyoruz. Evet, başımız bedenimizden kopacak gibi bir hâlete bürünüyoruz… Nasıl bir sıcaklık var öyle! Saunadaymışız gibi.
Kızılkum, insanın kanını donduruyor. Kızılkum çölleri güneşin kavurucu sıcaklarından ötürü toprağı kızartmış, kuraklık ürpertici boyutlarda…
Kızılkum çöllerinin kuraklarıyla başa çıkmak hiç de kolay değil, tabiatıyla. Çölün ortasından geçen, çöl dağlarının arasında açılan yolların iki tarafına da yeşil yapay otlar dikildiğini söyledi mihmandarımız Yaldız Hanım.
Kızılkum çöllerinin başladığı topraklar Kazak kökenli Karakalpak Özerk Cumhuriyeti’nin toprakları.
Yalnızca iklim değil etnisite de isyan ediyor bu topraklarda.
AMUDERYA’NIN SULARI ÇEKİLİRKEN…
Türkistan’ın hayat kaynağı Amuderya’nın suları kuruyor. Amuderya’nın suları, Hazar Denizi’nden akıyordu 1576 yılına kadar. 1576 yılından itibaren yatağını değiştirdi, ovalara, bomboş havzalara ve sonunda Aral Gölü’ne akmaya başladı. 1963’ten itibaren de Aral neredeyse eriyeyazmaya başlamış…
Amuderya, Harezm’de, Harezm’in başkenti Köhne (Eski) Ürgenç’te hayatın, zenginliğin, bereketin kaynağı olmuş yüzyıllarca. İlim zirve yapmış, sanat ve hayat çiçek açmış, Harezm dünyaya ışık saçmış. İbn Sina buraların çocuğu. Zemahşerî de, Birunî de ve tabiî yapay zeka biliminin temellerini borçlu olduğu cebirin babası Harezmî de.
Türkistan coğrafyasının dünyaya ilim, irfan ve hikmet sütunlarından saçtığı ışık Maverâünnehir medeniyeti, Amuderya (Ceyhun) Nehri ile Sıriderya (Seyhun) Nehri’nin hayat bahşeden yataklarının eteklerinde yeşerdi, bütün medeniyetlerle temas kuran, insanlığın bütün medeniyet birikimlerini tevarüs ederek hem insanlığın medeniyet birikimini koruyan, kollayan ve başka dünyalara aktaran hem de vahyin filtresinden geçirerek yepyeni bir medeniyeti, benzersiz vahiy medeniyetini yeşertti.
Harezm varlığını Amuderya’ya borçlu. Amuderya kuruyunca, Harezm’in münbit toprakları da kuruyor, çölleşiyor, zamanla insanın zihnini de çölleştiriyor…
Artık medeniyetin büsbütün toprağa, tabiata bağlı olduğunu söyleyemeyiz. Zihin, medeniyetin toprağı ve yatağı artık. Tabiatın varlığı insana bağlı hâle geldi. Tabiat çoğalmış: Bildiğimiz tabiatın dışında, ikinci tabiat olarak adlandırdığımız kültür hayatı inşa ermeye ve yönlendirmeye başlamış. Çağımızda ise, üçüncü tabiat olarak adlandırdığım popüler kültür kodları üzerinden üretilen dijital kültür, hayatı şekillendiren yegâne aktör konumuna yerleşmiş gelinen noktada.
Güzel bir seyahat yaptık. Aşk-ı Turkuaz adına Beytullah Yıldız kardeşim nefis bir organizasyon yapmış. Kendisine teşekkür ediyorum. Özbekistan izlenimlerimizi yazmaya devam edeceğim inşallah..
.
Batı uygarlığının barbarlığa dönüşmesi… (1)
Yusuf Kaplan
7/07/2023 Cuma
Tabiî kaynakları bakımından dünyanın en zengin kıtası, Afrika! Ama açlıkla pençeleşen dünyanın en yoksul kıtası da Afrika!
Afrika, kıtlıkla, iç-savaşlarla, katliamlarla hadım edildi, talihi kara kara kıtanın insanlarının hayatları karartıldı, dünyaları cehenneme çevrildi!
Bütün bunları yapanlar, Fransız, İngiliz, Hollandalı, Portekiz, Belçikalı haydutlar değilmiş gibi, hâlâ Batı uygarlığının dünyaya özgürlük, barış ve refah getirdiğinden söz edilebiliyor!
Fransa’da, yaşanan ürpertici hâdiseler, Batı uygarlığının maskesini düşürdü ve kirli yüzünü ortaya çıkardı!
ENTELEKTÜEL GEVİŞ GETİREN FRANSIZ ENTELİJANSİYASI
Michel Foucault’nun en parlak talebelerinden Gilles Deleuze, hocası Foucault ile ilgili çok çarpıcı bir cümle kurar. “Foucault bize hiçbir şey öğretmediyse, başkaları adına konuşmanın haysiyetsizliğini öğretti” der.
Ne kadar incelikli bir düşünce bu, değil mi?
Peki, bunun pratikteki karşılığı nedir?
Sıfır’dır.
Sıfır’dır; çünkü, bütün insanlık tarihini kendi dar ufuklarına ve sığ yaklaşımlarına göre, Batı-merkezci, Avrupa-merkezci lenslerle silbaştan yeniden yazdı Batılılar, ama öncelikli olarak da Fransızlar!
Deleuze’ün tespiti doğru: Postmodern süreçte, bu kaba saba modern kalıplar yıkılmaya çalışıldı. Ama belli akademik çevrelerle sınırlı bu incelikli yaklaşım. Bir elin parmağını geçmez bu yaklaşımı içtenlikle benimseyen ve uygulayan entelektüellerin sayısı!
Buna olsa olsa “entelektüel geviş getirmek” denebilir ancak!
HAÇLI RUHUNUN HORTLAMASI MI?
Akademi, Batı-merkezci, Avrupa-merkezci zihniyetin esiri. Bu esareti yok edebilmek bu saatten sonra daha da zor artık. Çünkü yaklaşık çeyrek asırdan bu yana İslâm, küresel sistemin yani hegemon Batı uygarlığının önündeki en büyük engel olarak görüldü ve düşman ilan edildi. NATO’sundan AB’sine, Hollanda’sından Fransa’sına, İsveç’inden Danimarka’sına kadar her yerde bütün Avrupa ülkelerinde…
Haçlı ruhunun yeniden hortlaması mı bu?
Hiç şüpheniz olmasın ki, evet.
Kolektif bilinçaltı’nı yok edebilmek çok zor. Bir de yaşanmış tarihi silip atmak da imkânsız! Ortada İslâm’ı Avrupa’dan kovmak için inanılmaz fırsatlar kollanan, gerekçeler üretilen ürpertici bir tarih var.
Endülüs, sekiz asır Avrupa’yı aydınlattı.
Osmanlı beş asır adalet dağıttı Avrupa’ya.
Avrupalıların yaptıkları şey ne? İslâm›a, Müslümanlara teşekkür etmek değil, İslâm›ın Avrupa›dan kökünü kazımak, silmek. Bunun için Haçlı savaşlarından, sömürgecilik tarihindeki katliamlara, Engizisyonlardan Asya’ya, Afrika’ya kan kusturan emperyalist tecavüzlere, katliamlara ve son olarak İslâm’ı düşman ilan edip şeytanlaştırarak, ötekileştirerek İslâm’la ilgili çarpık, icat edilmiş, ürpertici bir sahte imaj üretme savaşı verene kadar İslâm’la savaştılar İslâm’ın tarih sahnesine çıktığı zamandan günümüze dek.
Batılıların dünya üzerindeki barbarlıklarının ve zorbalıklarının önündeki en büyük, hatta tek büyük engel, İslâm. Batılılar bunu çok iyi biliyorlar. O yüzden hem küresel ölçekte İslâm’la hem de ulusal bazda ülkeler içinde Müslümanlarla savaşıyorlar. Tek gerekçeleri, dünyada sadece Müslümanların Batılıların haydutluklarına, katliamlarına, tecavüzlerine başkaldıran yegane aktör olması.
Batı emperyalizmine Latin Amerika kültürleri teslim bayrağı çektiler, yok edildiler. Asya kültürleri teslim bayrağı çektiler, kapitalizme eklemlenerek asimile ediliyorlar, yok edilmek üzereler…
Ama Müslümanlar teslim bayrağı çekmediler. Afrika kan gölü hâline çevrildi, tecavüzler, iç savaşlar, katliamlar aldı başını gitti ama Müslümanların dirençleri bitmedi, bitirilemedi, bitirilemeyecek de.
Fransa’daki isyanlar, Fransa’nın basit bir iç sorunu değildir. Yüzyılların sömürgeci tarihinin birike birike patlamasıdır! Bastırılanın, yok sayılanın, dönüştürülmeye, asimile edilmeye çalışılanın yerine zamanı geldiğinde yerinden fırlamasıdır.
FARKLI OLAN’A HAYAT HAKKI TANIMAMAK!
Bütün bunlar bizi nereye getiriyor peki? Şuraya: Batılılar, başkalarıyla barış ve huzur içinde nasıl bir arada yaşanabileceğini bilmiyorlar!
Farklı olan’la, başkası’yla, kendileri olarak ve kendileri kalarak, barış, huzur ve hakkaniyet düzeni içinde nasıl yaşanabileceğini insanlığa gösterenler sadece Müslümanlar oldu tarih boyunca.
Fransa’da yaşananlar, Batı uygarlığının ne kadar dar kafalı, sığ, ufuksuz ve ruhsuz olduğunu gözler önüne serdi.
Dünyaya “west and the rest” / “Batı ve diğerleri” diye ikiye ayırarak bakanların, kendileri dışındakileri “böcek” olarak görenlerin, insanlığa insanca bir dünya sunabilmeleri elbette mümkün olmaz!
Fransa’da yaşananlar, Batı uygarlığının, özgürlüğün, hak ve hukukun kalesi olmadığını, aksine, kendisi dışındaki dünyalara, kültürlere, inançlara nasıl husûmetle, barbarca baktığını gösteren bir yansıtıcı ayna işlevi görüyor…
Thomas Paine’in şu sözünün ne kadar doğru olduğu gün ışığına çıktı bir kez daha: “Kimse insanlığın kökünü kazıma konusunda Batı ile yarışamaz!”
.Batı uygarlığının barbarlığa dönüşmesi… (2)
Yusuf Kaplan
10/07/2023 Pazartesi
Fransız Ulusal Meclis Başkanı Yaël Braun-Pivet, Müslüman bir delikanlının Fransız polisi tarafından barbarca katledilmesi üzerine başta başkent Paris olmak üzere Fransa’nın Nantes, Lyon ve Marsilya gibi diğer büyük şehirlerine de yayılan isyanlar üzerine aynen şunları söyledi, söyleyebildi: “Ramazan’ın, uzun elbiselerin, başörtülerin olmadığı laik okullar istiyorum.”
Yani?
Yani’si şu: “Öteki’ne, farklı olan’a tahammülümüz sıfır”dır, diyor Hanımefendi!
Fransız Meclis Başkanı’nın bu cümlesi, Fransız entelijansiyasının, bir yabancı kökenli, Cezayir orjinli Fransız vatandaşı 17 yaşındaki Nahel’i, Müslüman bir delikanlıyı gözünü kırpmadan hunharca katledecek kadar gözü dönen Fransız polisinin barbarlığından hiç de farklı bir zihin yapısına sahip olmadığını gösterir.
Sadece bu tavır bile, Avrupa’da sözümona aydınlanmanın, özgürlüklerin beşiği Fransa’nın ne kadar ırkçı, ilkel, bağnaz, ufuksuz ve umutsuz vak’a olduğunu ispat eder!
FRANSIZ TRAJEDİSİ!
Fransızlar, başkalarıyla, farklı olan’la bir arada yaşama tecrübesine sahip değiller. Farklı olan’la nasıl barış içinde bir arada yaşanabileceğini gösterecek örnek bir model geliştirmeyi başaramadılar. Cezayir’de, bütün Afrika’da hunharca ve ürpertici katliamlar yaptılar sadece! Hâlâ da, Afrika’nın, masum ve mazlum insanların kanını emerek, kaynaklarını sömürerek semiriyor Fransa!
Sadece Fransızlar değil, bütün Batılılar için de aynen geçerli bu ürpertici gerçek! Sadece Fransızlar değil bütün Batılılar farklı olan’la bir arada yaşama sınavında sınıfta kaldılar!
Ama hak, hukuk, özgürlükler deyince mangalda kül bırakmaz Fransızlar! İş retoriğe, boş laf üretme ve her konuda nutuk çekme meselesine gelince, burada Fransızların eline su dökemez kimse!
Elbette ki, mesele çok karmaşık.
Şu bir gerçek: Fransa; isyanlar, başkaldırılar ülkesidir! Halk Bastille Hapishanesi’ni basar ve devrim yapar!
Bu, Fransız halkının iradesine sahip çıktığı, Fransız düşünürlerinin “örgütlü şiddet kullanan aygıt” olarak tarif ettikleri devlet’in zorbalıklarına yeri ve zamanı geldiğinde başkaldırdığı anlamına gelir. Bu, bilinen bir gerçektir. Bu gerçeği teslim etmek gerekir.
FRANSIZ DÜŞÜNCESİNİN İFLASI!
Derrida’dan Deleuze’e, Foucault’dan Badiou’ya kadar çağdaş Fransız düşüncesi, çağdaş düşünceyi temsil eder.
Hak, hukuk, özgürlükler konusunda Fransızlar çok fikir üretmiştir. “Toplumsal Sözleşme” fikri Fransızların eseridir ama Fransa, Fransız ırkçılığının, barbarlığının, bağnazlığının, emperyalist zihniyetinin esiridir! Fransızlar, böyle bir sözleşmeyi sadece beyaz, Fransız kökenli Fransızlarla yapar, diğerleri kendilerinden ne istenirse ona uyar. Uymazsa, devlet veya halk gereğini yapar: Şeytanlaştırır, ötekileştirir, toplumun çeperlerine kaldırır atar…
Bu durum, sadece Fransızlar için değil bütün bir Batı uygarlığı için geçerlidir. Fransızlar biraz daha kaba-sabadır bu bağlamda.
Genelde Batı düşüncesi, özelde Fransız düşüncesi, öteki üzerine inşa edilmiştir: Üstelik de “ürpertici, kan emici kötü öteki” üzerinden icat edilerek yapılır bu.
Yabancı, öteki›dir.
Ve Greklerden itibaren öteki, “barbar”dır.
Romalılar da, Avrupalılar da, Amerikalılar da kendi kimliklerini hep öteki›ne, üstelik de “kötü öteki” üzerinden hayalî olarak icat edilen inşa çabasına borçludur.
Benedict Anderson’ın çığır açıcı Hayalî Cemaatler kitabından bu yana ulus’un, ulus devlet’in ve ulusal kimlikler’in hayalî olarak icat edildiğini biliyoruz.
Medyalar, bu hayalî kimlikler ve cemaatler üretme işine insanı ürpertecek boyutlar kazandırdılar: Burada ilkel bir felsefe iş başında: Hayalî olarak bir kötü, bir öteki icat etmekle, hem bir düşman icat etmiş oluyorsunuz hem de kendi kimliğinizi öteki üzerinden ürettiğiniz korku üzerine inşa etmiş oluyorsunuz.
Bu durum, sizin adınıza, bir taşla iki kuş vurmak durumu olabilir ama sizin nefesinizin başkasına hayat üfleyemeyecek, geçtim başkasına hayat üfleyebilmeyi filan, başkasına hayat hakkı tanıyamayacak kadar boğucu olduğu gerçeğini ifşa ve ispat etmeye yarar sadece.
Özetle…
Fransız Devrimi’nin ve aydınlanmasının ne kadar kof olduğu anlaşılmadı mı hâlâ?
Fransız Aydınlanması’nı bir tarafa koyalım, sadece bir haftadır Fransa’da yaşananlar, çağdaş düşünceyi temsil eden Fransız düşüncesinin özgürlükler, hak, hukuk konusunda nasıl sınıfta kaldığını, iflas ettiğini gözler önüne sermeye yetmedi mi?
.Afrika kurtulmadan, dünya insanlık yüzü göremez!
Yusuf Kaplan
3/07/2023 Pazartesi
İngiliz düşünür John Gray, Kedi Felsefesi başlıklı yeni yayınlanan güzel kitabında, kedilerin bir dış gücün müdahalesi olmadan, kendi hayatlarını yaşadıklarını, hayatı değiştirme ve başkalarının hayatını dönüştürme gibi bir dertlerinin olmadığını söylüyor ve düşünür dikkatini, gözlem gücünü şu cümleyle gözler önüne seriyor: Kediler, kendi hayatlarını yaşadıklarını zannediyor olsalar da hayatlarının bir dış gücün müdahalesi ile sürdürüldüğünü bilselerdi, gerçekte kendi hayatlarını yaşamadıklarını idrak etselerdi, büyük hayal kırıklığı yaşarlardı.
Şöyle bir cümle kurmuştum âcizane: Nefes alıyorsanız, yaşıyorsunuz demektir. Nefer veriyorsanız, yaşatıyorsunuz demektir. Nefes oluyorsanız, tarihi siz yapıyorsunuz demektir.
Buradan çok güzel bir tarih felsefesi, varlık felsefesi, hayat felsefesi inşa etmek mümkün. Burada bendeniz küçük bir deneme yapmak niyetindeyim Afrika örneğinden yola çıkarak…
ÜÇ TÜR İNSAN VE TOPLUM TİPİ
Üç tür insan tipi ve toplum / kültür / medeniyet biçimi olduğundan söz edilebilir.
Birincisi, nefes alanlar. Yaşayanlar. Belki de sadece kendi hayatlarını yaşayanlar ya da yaşamaya çalışanlar. Afrikalıları bu kategoriye dâhil edebiliriz.
İkincisi, nefes verenler. Yaşatanlar. Başkalarının da kendilerine özgü hayatlarını sürdürmeleri için onlara katkı verenler, yardımcı ve destek olanlar. Bazı Asyalı toplumları bu kategoride değerlendirebiliriz.
Üçüncüsü de nefes olanlar. Tarihin akışını değiştirenler. Şu an, en az iki asırdır insanlık tarihinin akışını Batılılar şekillendiriyor. Nefes mi oluyorlar, nefes mi tıkıyorlar bu konu tartışılmayacak kadar apaşikâr belli olmasına rağmen biz yine de tartışalım, derim.
Çünkü bu ülkede inanılmaz katı, yobaz, saplantılı mı saplantılı, celladına âşık, beyni sulanmış, Batı-perest tipler türedi.
AFRİKA, HEPİMİZ İÇİN AYNA İŞLEVİ GÖRÜYOR…
Bu teorik çerçeveyi pratikle, arazide, hayatta yaşanan müşahhas olaylarla sınamamız, söylediklerimizin gücünü veya zaaflarını görmemizi sağlayacaktır.
Bunun için bu bağlamda ilk kurulması gerek cümle şu: Afrika kurtulmadan, bu zillet hâlinden kurtarılmadan, dünyanın insanca bir dünyaya dönüştürülebilmesi pek mümkün olmaz.
Afrika, hepimiz için ayna işlevi görüyor: Afrika’ya, Afrika aynası’na bakarak, kendimiz hakkında fikir sahibi olabiliriz.
Aslında Afrikalılar, kendi hayatlarını yaşamak istiyorlar, kendi hayatlarından memnunlar, neşe dolu insanlar. Kendilerine özgü bir anlam haritaları var. Batılıların anlam haritalarından daha değerli, daha anlamlı ve insan-yüzlü bir harita bu: Paylaşmasını, birbirlerinin dertlerine sahip çıkmasını çok iyi biliyorlar. Az’ın ne kadar değerli olduğunu, az’la yetinmesini de çok iyi biliyorlar. Burada elbette ki, fakirlik edebiyatı yapacak değilim. Başka bir yerdeyim.
Hayatlarına birileri dışarıdan müdahale etmeseler, kaynaklarını yağmalamasalar, kültürlerini târümâr etmeseler, hayatlarını cehenneme çevirmeseler, gül gibi yaşayıp gidecekler.
Afrika’nın başbelası, kâbusu Beyaz Adam. İnsanlığın yükünü taşımak için geldi buralara ama Afrika’nın değerlerini yerle bir etti, zenginliklerini, altın ve maden yataklarını, tabiî kaynaklarını Avrupa’ya, Amerika’ya taşıdı.
Hem Afrika’yı yağmaladı, talan etti hem de kültürünü, inançlarını ve değerlerini yerle bir etti.
Afrika’nın içeriden, kendi iç dinamikleriyle ve iç aktörleri ile kurtulması, özgürlüğüne kavuşması mümkün değil. Dışarıdan bir müdahale, güçlü bir yardım, sağlam bir destek, sarsılmaz bir katkı olmadan Afrika’nın kurtulması ham hayaldir.
Afrika’da iç dinamik ve iç aktörler var elbette ama bunların kıtanın makûs talihini yenmesini sağlayacak bir gücü, karşılığı yok, ne yazık ki.
AFRİKALILAR, PRANGALARINI NASIL KIRACAKLAR?
Afrika’ya öyle bir pranga vurmuş ki Avrupalı emperyalistler; sömürgeci zihniyet, sömürgeci hâlet-i ruhiye, Afrikalılara da sirayet etmiş aynıyla. Avrupalıların kurdukları ve Afrika’yı, kaynaklarını yağmaladıkları, en önemlisi de Afrikalıları celladına âşık ederek, “Afrikalılar aslâ özgür olamazlar, kendi ayakları üzerinde duramazlar, Afrikalılar köle olarak yaratılmıştır” şeklinde bir algı, Afrikalı aydınların, elitlerin ve gençlerin zihnine silinemeyecek şekilde kazınmış durumda.
Sömürge zihniyetini yıkmak çok zor, asırlara sârî uzun soluklu, köklü bir çabayı gerektirir.
Sömürgeci zihniyet, sömürgeciler Afrika’yı fiilen bir şekilde terketmiş olsalar da gerçekte diri bütün Afrika ülkelerinde. Bu kez yerli sömürgeciler, sömürgeci Batılıların zihnen ve paralı uşakları sömürgeci zihniyeti aynen devam ettiriyorlar.
Sömürgeci zihniyetin prangalarını kırarak zihinlerini özgürleştiren insanların ise bu kez Afrika’yı gerçek özgürlüğüne kavuşturabilmelerini sağlayacak bütün yolların tıkandığı gerçeği, Afrika’nın kendi çocuklarının Afrika’nın makûs talihini yenecek diriltici bir hamle yapmalarını imkânsızlaştırıyor.
Afrika’yı ancak sömürgeci zihniyete sahip olmayan Afrika dışından bir güç kurtarabilir bu zihnî ve fiilî esaret girdabından!
O güç kim olabilir peki?
Çin olabilir mi? Asırlardır birlikte yaşadığı Müslümanlara en kutlu ve özel günleri bayramlarını kutlamalarını bile yasaklayan aşağılık Çin olamaz Afrika’yı kurtaracak güç.
Çin’in de, Hind’in de, Japonya’nın da Afrika’ya vereceği tek şey, sadece renk ve şekil değiştirmiş kapitalizm! Nasıl ürpertici bir traji-komedi bu, değil mi?
Avrupa, İngiltere’si, Fransa’sı, Portekizlisi, Belçikalısı ve Hollandalısı ile kanını emdi Afrika’nın, kanını emmeye de devam ediyor hâlâ!
Kapitalizm, aynı zamanda Afrika’yı sömürerek bu kadar semirebiliyor.
Bugün Paris sokakları, alev alevse, bunun suçluları, sorumluları Paris’in banliyölerinde köpek muamelesi gören Cezayirliler değildir! Bunun sorumluları, vampir gibi asırlarca Afrika’nın kanını emen Batılı emperyalistlerdir!
Afrika’yı kurtaracak yegâne güç, insanlık tarihinde adaletin, hakkaniyetin ve merhametin timsali Müslümanlar olabilir yalnızca.
Aydınlanma hikâyesinin Avrupalıların karanlık ruhlarını nasıl maskelediğini, Afrika’yı görürseniz, yaşarsanız, duyarsanız o zaman anlarsınız ancak! Aydınlanma’nın gerçekte sığ, içi boş bir balon olduğunu, zihni körleştiren ve köleleştiren bir karartma operasyonu olduğunu Afrika’yı görünce anlıyor insan!
Kediler, Aydınlanmacı Avrupalıların mazlum Afrikalılara yaptıkları zulmü idrak edebilselerdi, yaşadıkları hayata kahrederlerdi herhalde! Batılılar, kedilerden daha fazla içlerine kapanmış olmalılar ki, dünyaya kan kusturduklarını ya göremiyorlar ya da aldırış etmiyorlar buna!
Ne denli ürpertici bir durum bu böyle! Vesselâm.
.Malavi’de unutulmaz bir bayram sabahı…
Yusuf Kaplan
2/07/2023 Pazar
MANGOCHI’DEN NYENJE’YE…
Tecrübeyle sabittir: Bayram, Müslümanların azınlıkta olduğu ülkelerde daha lezzetli geçer. Bayram namazları, Müslümanları birbirine daha bir kenetler…
Londra’da 12 yıl yaşamış biri olarak “gurbet elleri”nin bayram hüznünü ve neşesini nasıl da güzel harmanlandığını iliklerine kadar yaşamış biri olarak söylüyorum bunları.
Aziziye Mosque’ta yaşadığım bayram ve bayram namazı sevincini ve hüznünü anlatmaya kelimeler kifâyet etmez…
GURBET ELLERDE BAYRAMLAR BİR BAŞKA GÜZELDİR
Afrika’da bayramlar daha da içlidir: İnsanın yüreğine işler, yüreğini delip geçer, derin izler bırakır, tamiri zormuş gibi görünen kalıcı izler…
Madalyonun bir yüzü öyle.
Diğer yüzü ise şöyle madalyonun: Afrika’da yaşanan bayram sevincini hiçbir yerde yaşayamazsınız. Aylardır, yıllardır yüzleri gülmeyen mazlumların yüzlerini güldürmek, dünyayı cennete çevirmektir onlar için: Bunu siz de hissedersiniz, onlar da bütün hücreleriyle…
Bu yıl da böyle bir bayram için Afrika’dayız Afrika Derneği’nin organizasyonuyla. Mustafa Efe, güzel bir işe öncülük ediyor. MTO İstanbul Avrupa Yakası sorumlusu Hikmet Çolak kardeşim, Hasan Kazankaya, Ramazan Çınar ve Muhammed Yeşil’le üç gün boyunca Malavi’de geçirdik bayramı.
MTO olarak biz bu tür organizasyonlara girmiyoruz ama burada güzel bir destek vermiş olduk. Katkı veren bütün kardeşlerime teşekkür ediyorum.
MEDİNE MODELİ YOL HARİTASI: AKIŞ, BAKIŞ VE VARIŞ…
Bayram namazını başka bir şehirde eda edeceğiz ve kurbanlarımızı da orada keseceğiz.
Sabah erkenden yola koyuluyoruz…
İki saatlik bir yol gideceğiz hem bayram namazı kılabilmek hem de kurbanlarımızı kesebilmek için.
Önce bir polis kontrol merkezinden, sonra da Bilal-Mussa Tambuli adlı başka bir polis kontrol merkezinden geçiyoruz. Kimlik filan sormadan “geçin” diyor ikisindeki görevli de.
Bu polis kontrol merkezi Mozambik sınırında. Şehir ikiye parçalanmış: Sol taraf, Mozambik’te kalmış, sağ taraf Malavi’ye bırakılmış. Şairin “bu taksimi kurt yapmaz, kuzulara şah olsa” dediği türden İngiliz emperyalizmi izi bu.
Sınır şehri olduğu için, Malavi’de başkent Lilongwe’den Mangochi’ye ve ötesine kadar yaptığımız bütün yolculuklarda gördüğümüz pazar yerlerinin en büyüğü buradaydı. Hem bayram günü havası vardı hem de pazar çok büyük olduğu için, her taraf insan kaynıyordu: Mozambik sınırında olan bir sınır şehri olmanın verdiği sınır ticareti imkânı buradaki pazarın büyümesine yol açmış.
Dikkatimi çeken küçük ama anlamlı bir ayrıntıya sizin de dikkatinizi çekmek isterim: Müslüman beldelerdeki neredeyse bütün pazarlarda, pazarın içinde, ortasında, merkezinde bir cami var. Medine modeli bu. Şehrin atardamarı ve toplardamarı aynı yerde nefes almasını sağlıyor insanların.
Duble yol veya otoban yok Malavi’de. Genellikle böyle yollar.
Pazar yerlerinin istisnasız ana caddeler üzerinde kurulması, ticaretin dünyanın bütün kültürlerini ve insanlarını birbirine bağlayan köprü’sü olduğunun bir göstergesi yolların, ana caddelerin. Akış, bakış ve varış: Hayatın başka hayatlara, insanın başka insanlara değmesinin, değebilmesinin üç aşamalı yol haritasını sunuyor bu yollar ve pazarlar…
Ayrıca yollar, sadece uluslararası ticaretin ve kültür alış verişinin değil, mahallî hayatın da ayrılmaz bir parçası: Yollar, sadece taşıtlar için değil, insanlar için de kullanılan hayat alanları: İki şerit gidiş-geliş şeklinde planlanmış ama her iki şeridin yanına birer şerit de insanlar için yapılmış. İnsanlar, yolları hayat alanına dönüştürmüş. Hareketli hayat alanı ama. Oyun alanı gibi aynı zamanda tıpkı hayatta olduğu gibi.
BAYRAM HAVASI: HAKİKAT ŞARKISININ NEFESİ
Ben bu yazıyı Mangochi’den Bayram namazı ve kurban kesimi yeri Nyenje’ye giderken arabada yazıyorum: İnsanların sokaklarda, caddelerde, pazar yerlerinde bayram havasına tam tamına girdiklerine, bayramı doyasıya yaşadıklarına şehadet ediyoruz: Sade ama en temiz giysilerini giyinen insanlar; bayramlık giysileriyle etrafına bakınan, şakalaşan, oynayan, belli ki bayramı yaşayan gençler, çocuklar; evlerinin önlerini süpüren erkekler, kadınlar; pazar yerlerinde kendi satış yerlerinin önünü temizleyen insanlar… Yollarda motosikletleriyle, daha çok da bisikletiyle coşkuyla, heyecanla insan taşıyan, eşya taşıyan, yük taşıyan insanlar.
Bayram diye rengârenk başörtüsü takan kızlar, kadınlar…
Ve sonunda iki saatlik yolculuktan sonra Nyenje’de bayram namazı kılacağımız noktaya geliyoruz.
Bizi karşılayan insanlarla bayramlaşıyoruz, samimi, yürekten musafaha yapıyoruz ve sarıyoruz birbirimize kopmamacasına: Sarılmak, insanın yüreğinden yakalayarak sarsmanın ve sarsılmanın peygamberî yolu.
Caminin dışına sergiler serilmiş, dışarıda kılacağız namazı. Abdest almak için bir çeşme yapılmış hemen oracıkta. Bir kısım insanlar sıraya girmiş abdest alıyorlar.
Bu şadırvan işlevi gören çeşmenin hemen önünde namaz kılınacak duvarla ayrılan bir mekanda bir tarafta kız talebeler ve büyükleri, diğer tarafta erkek talebeler ve büyükler yer alıyor. Talebeler, yetimhanenin medrese talebeleri. Büyükler de köyün ahalisi. Yeşillikler arasından büyükler namaz için gelmeye başlıyorlar…
Bayramlıklarımızı, bayram namazından sonra Filiz Ertuğrul Hanım kardeşimizin emek vererek hazırladığı hediyelerimizi çocuklara dağıtırken büyük bir coşku kaplıyor etrafı. Ezilmekten zor kurtuluyorum… Ne olursa olsun bu coşkuyu yaşamalarını istiyorum iliklerine kadar. Nefes alsın onlar da, nefesimiz nefesimize değsin de hakikatin sesi, gür sesi ulaşsın yeryüzünden gökyüzüne… Rahman, rahmetiyle muamele etsin hakikatin şarkısını besteleyen insanlara; rahmet, prangaları kırsın, kardeşlik hâkim olsun yeryüzünde, özellikle de mazlum kıta Afrika’da…
Bayram hediyelerini aldıkça sevinç çığlıkları atıyor çocuklar, birbirlerine sarılıyorlar coşkuyla…
Yüzleri gülmeyen insanların yüzlerini güldürmek değil midir bayram!
.Addis Ababa’dan Lilongwe’ye: Emperyalist Batı ve beklenen Türkiye…
Yusuf Kaplan
30/06/2023 Cuma
MALAWİ
Addis Ababa Havaaalanı’na iniyoruz yaklaşık 6 saatlik yolculuktan sonra.
Havaalanı, Afrika’nın en büyük havaalanlarından biri.
Ama bakımsız ve çok kalabalık. New York’un meşhur Kennedy Havaalanı ile Paris’in Orly Havaalanı’nı hatırlattı bana.
Üç havaalanının ortak yanlarından biri de insanların çoğunun zenci olması. Kennedy Havaalanı tıkış tıkıştır. Amerika’da olduğunuzu unutursunuz bir an. Bakımsızlık, yoğun kalabalık, aksayan hizmetler, sizin Afrika’da bir yerde olduğunuzu sanmanıza yol açar.
Bunları Afrika’nın mazlum insanlarını aşağılamak ya da küçük görmek için yazamıyorum, elbette ki. Ne münasebet!
Afrika’ya ayak bastığınızda ilk hissettiğiniz, iliklerinize kadar yaşadığınız duygu, koskoca kıtanın nasıl aşağılık bir şekilde yağmalandığı... Kanının emildiği... İliklerine kadar sömürüldüğü... Hadım edildiği... Avrupa’nın ve Amerika’nın refah içinde yüzüyor olmasını Afrika, Latin Amerika ve Asya kıtalarını yani bütün dünyayı sömürüp semirmelerine borçlu olduğu… yakıcı gerçeği!
Addis Ababa Havaalanı’nda iğreniyorum bu emperyalistlerden bir kez daha! Havaalanının orasında burasında tek tük rastladığımız ama kibrinden burnundan kıl aldırmayan, bağıra çağıra, böğüre geğire konuşan, sesleri bütün havaalanında yankılanan Batılı emperyalistlerin şımarık çocuklarını görünce her şeyinden iğreniyorum bu aşağılık Batılı emperyalistlerin!
İstanbul Havaalanı›na benzeyen tek yanı, büyüklüğü Addis Ababa Havaalanı’nın.
Şu net ama: İstanbul Havaalanı mücevher gibi. Muazzam bir eser. Emperyalizmin izlerine rastlayamazsınız.
Addis Ababa’da, Kennedy veya Orly Havaalanı’nda ya da İngilizlerin Heathrew Havaalanı’nda her karesinde emperyalizmin izleri vardır, her köşesine emperyalizmin havası sinmiştir. İnsanların yüzlerine baktığınızda derilerinin renklerinden ötürü nasıl itilip kakıldıklarını, kendilerine insan muamelesi yapılmadığını haykırır sanki insanların yüzleri size.
Ama İstanbul Havaalanı öyle mi? Burası tam bir kültürler, inançlar, farklılıklar panayırı gibidir. İnsanların yüzlerinde nefret değil merak duygusu hâkimdir. Yüzleri güler insanların.
Osmanlı’nın çocuklarının ülkesine ayak basmıştır herkes yolcu da olsa. Güvendesiniz demektir. İçinizi huzur kaplar. Emperyaliste rastlayamazsınız İstanbul Havaalanı’nda. Emperyalist kuyruğunu kıvırır saklar! Burada kültürlerin zenginliği ve çeşitliliği geçit resmi yapar…
Özel bölmelerinde, lounge’larda, sınıf farkı belli eder kendini. Üst sınıflar, yer içerler. Sınıf farkı rahatsız eder bizleri, biz Türkleri. Ama bu farklılık, sömürünün ve semirmenin eseri ve göstergesi değildir. Dünyanın üst sınıflarının buluştukları yerdir belki en fazla. Emperyalizm havası esmez burada. Dünyanın aristokrasisi ve biraz da burjuvazisi bakar birbirine burada, göz atar.
Addis Ababa da, İstanbul Havaalanı gibi Afrika’da “hub” işlevi gören bir kaç havaalanından biri. Bakımsız, havasız, albenisiz. Devâsâ bir hangarı andırıyor. Ama Havaalanının her bir köşesi zulüm, işkence, yağma, sömürü, hâsılı, emperyalizm kokuyor! İnsanın suratı asılıyor, öfke doluyor…
Arefe günü olduğu için, Havaalanı Müslüman kaynıyor. Kamerunluların çoğunlukta olduğu bir alana geçiyoruz. Yere seccademizi serip namaz kılacağız Hikmet Hocam’la… Sarının tonlarına boyanan giysisiyle Kamerunlu bir Hanım Etiyopya Havayolları’nın battaniyesini sermiş namaz kılıyor. Onun namazını tamamlayıp kalkmasını bekliyoruz... Biz de bir şey serip namaz kılalım derken namaz kıldığı battaniyeyi bize uzatıyor Hanım teyze. Yüzümüz gülüyor. Teşekkür ederek namazımızı eda ediyoruz oracıkta.
Uçakta uçağın uçuş güzergâhını veren haritadaki küçük ama anlamlı bir ayrıntı dikkatimi çekiyor: iki tür mesafe birimi veriliyor, malum her yerde: km ve mil. Kilometre verilirken, Metrik birim, denmiş. Mil verilirken, Emperyal birim, denmiş!
Bu İngilizler ne kadar aşağılık öyle yahu. Sizi zihnen böyle teslim alıyor, kölesi yapıyor. Emperyal birim, ufuk demek, çap demek, İngiliz aristokrasisi demek, İngiliz dünya hegemonyası demek ve tabii ‘üzerinde güneş batmayan’ İngiliz İmparatorluğu demek.
Ayrıca uçak misyoner kaynıyor! İngiliz misyonerler, besbelli. Birbirlerine selam veriyor, hal hatır soruyor, birbirlerini ziyaret ederek koridor sohbetleri yapıyorlar… Yüz yıl önce kahir ekseriyeti Müslüman olan Malavi’nin Hıristiyanlaştırılmasında kilit rol oynayan bu misyonerlerin faaliyetlerini, filmi de çekilen Dr. Livingston’ın “yediği herzeleri” daha sonra yazacağım.
Bütün bunlar, Osmanlı’nın nasıl güzel bir devlet olduğunu ispatlıyor bir kez daha. O yüzden Afrika’nın her bir köşesinde Osmanlı’yı şükranla anıyor insanlar ve “Gel ey Osmanlı!” diyerek dualar ediyorlar. Bizleri gördüklerinde de her yerde bağırlarına basıyorlar.
Osmanlı emperyalist olmayan, sömürmeyen tek büyük dünya devleti ve sofistike medeniyet şu çivisi çıkmış yeryüzü coğrafyasında. Balkanlar’a bakın, nasıl güzel iz bırakmış Osmanlı Balkanlar’da: Sömürünün, nefretin ve kan emiciliğin değil merhametin, adaletin, sulh ve kardeşliğin izleri... Balkanlar, Osmanlı’nın dünyaya söylediği sözü, bestelediği şiiri.
Afrika’da Osmanlı’nın çocukları çok seviliyor.
Addis Ababa Havaalanı, Türk kaynıyordu! Diyanet Vakfı ekipleri, İHH ekipleri, Safa Vakfı ekipleri, Hayrat ekipleri, daha adını sanını ilk kez duyduğum çok sayıda hayır kurumu, güzel Müslümanlarla bayramı Afrikalı mazlum kardeşlerinin yanında yapmak için yollara düşmüş.
Sadece yardımla yetinmeyeceğiz: Afrika’yı dün olduğu gibi yarın da gerçek anlamda özgürlüğüne kavuşturacak uzun soluklu eğitim ve kültür, direniş, diriliş ve varoluş hamlesinin yol haritasını çıkarıp, bu yol haritasını aldım adım hayata geçirmenin mücadelesini ortaya koyacağız. Bunu, herkesten öne biz yapacağız.
Şunu aslâ unutmayacağız: Türkiye beklenendir…
Yüzyıl, bu sözün gerçeğe dönüştüğü yüzyıl olacak inşallah…
Başta deprem bölgesindeki kardeşlerimiz olmak üzere herkesin bayramını tebrik ediyorum buradan Malavi’den. Hayırlı bayramlar.
.İkinci Doğu Seferi: Dirilten Kardeşlik Ruhu (2)
Yusuf Kaplan
25/06/2023 Pazar
MTO’muzun başta Siirt’teki liseli beş parlak talebesi olmak üzere Güneydoğu’daki kardeşlerimizin gönüllerini fetih, medreselerimizi keşif için çıktığımız İkinci Doğu Seferi’mizi, MTO Bingöl Temsilcisi Seyfullah Yiğit kardeşimin coşkulu, tefekkür dolu ve su gibi akıcı kaleminden yayınlamaya devam ediyorum.
9 Haziran Cuma
Sabah erkenden kalktım. Bingöl Milli Eğitim Müdürlüğü’nden Muhammed Fatih Kartal dostumuzu aradım. Sabah 10:00’da Bingöl Müftülüğü’ndeki program üzerine konuştuk. Sunum metni istedi. Yusuf Hocayı almaya gidiyordum. Hocayı beklerken yazarım diye düşündüm, 10 dakika sonra atarım dedim ve 10-15 dakika içinde bir metin yazıp gönderdim. Az ve öz bir sunuş metni oldu. Hoca, anlamış! Sonra konuştuk. İşte talebesini yazı üslubundan tanıyan usta hoca!
Sabah 08:30’da kahvaltı programı vardı STK’larla. Oraya katıldık. Sonra saat 10:00’daki nefis geçecek olan konferansa katıldık. Hafız Dostum Sadullah Turan Hoca da Kur’ân tilâveti için hazır bulunuyordu. Güzel bir Kur’ân tilâveti icra etti. Sonra da rüzgâr esti ve geçmedi… herkese tesir ederek herkes üzerinde paylaşıldı…
Hocayı uyarmadan hoca durmaz! Çünkü zamana ve mekana kayıtlı değil! Aşkın bir ruh hali! Başka türlüsü zaten olmazdı ki! Güzel bir kapanış yaptı Hoca. Sonra Müftü Efendi Mustafa Topal’ın nazik daveti üzerine çay içmeye gidildi. Çaylar geldi. Milli Eğitim Müdürü Kadir Hoca da odada. Çaylar içildi. Şekerden tadıldı. Lezzetli kısa bir sohbet yapıldı…
Cuma için 15 dakika vardı ve namazı yolda kılacaktık. Ağaçeli Köyü›nde kılarız diye planlamıştım. Lakin olmadı. Dostlarım Cumali Bayçumendur Hoca ile Saim Uzunboy Hoca da bunun için arabayla peşimize takıldılar. Ancak köyde karar değişti. Basacaktık... Nerede ezan okunursa orada kılacaktık. Dostlarımla vedalaştık ve son sürat yola koyulduk…
Solhan’ın girişinde Cumaya yetiştik. Bu arada Mustafa Yoldaş da geldi. Diyarbakır ekibinden. Böylece Muharrem Kartancı abi, Yusuf Karakuş abiler dışında ekibe bir kişi daha katılmıştı. Zamanımız bereketlenmişti. Mücahit Kumandaveren ağabey de Bitlis’ten yola çıkmış, bizi Muş’ta karşılayacaktı. Biz ondan hızlı çıkmıştık. Bizi durdurabilene aşkolsun…
Muş’un girişine yakın Tarihi Murat Köprüsü tarihî bir olaya şahitlik etti. Yusuf Kaplan ata biniyordu… Köprüyü görür görmez; işte İslâm Medeniyetinin özeti dedim. Mücahit abileri beklerken foto çektik. Ata bindik. Biraz yağmurla nasiplendik…
Muş Memur Sen’de küçük bir salonda engin bir zihin sofrası açtı Yusuf Hoca MTO talebelerine…
Yoğunluk azaldı derken Hocamızın ısrarı üzerine Van programını gecenin 21:00’ne yerleştirmiştik. Muş’tan Van’a doğru yola çıktık... Yolumuz uzundu... Programlarımız ise yoğun…
Yolda çok güzel sohbet oluyordu. Zihin açıcı, ruh dolu sohbetler… İnsan, kendisini büyük adamların yanında açabilir ancak! Kendi kapasitesini ufku deryalar kadar olan büyüklerin yanında keşfedebilir…
Van ekibinden hamiyetli Umut Sofuoğlu kardeş, bizi Van’ın dışında arabayla karşıladı. Onun sayesinde karmaşık yolu daha rahat bir şekilde aldık. Van’da da ferah bir salonda kaliteli bir program oldu. Van MTO Temsilcimiz Yasemin Yılmaz kardeş, nezih ve nefis bir program hazırlamış. Araba kullanacağımız için Yusuf Karakuş abi ve ben programı yarıda keserek arabaya uyumak için gittik 45 dakikalığına. İyi de geldi. Program sonrası geri dönüş Tatvan’a... Gece 1:30-2:00 gibi Tatvan’a vardık. Ruh dolu bir Cuma gününe üç il, bir ilçe sığdırmıştık…
10 Haziran Cumartesi
Günler… o kadar dolu geçiyordu ki, sanki bir aydır yollardaymışız gibi geliyordu. Bir de Allah’ın (cc) yardımıyla programlar genel olarak suhuletle geçiyordu.
Sabah telefon geldi. Mücahit Hoca, “hazırlanın Ohin’e gidiyoruz” dedi. Mücahit Hocayla güzel bir uyum yakaladığımızı söylemiştim. İçimden şöyle geçiriyordum: Bu adamla dünyanın yükünü kaldırırım evelallah…
Hocaya haber verdik sabit oda telefonunu arayarak. Hocayla espri yaparak iletişime geçmeyi seviyorum. Robot değiliz ki abi. Tabi ki neşe katacağız. Tam ekip hazırız.
İki araba Bitlis’in meşhur ilim bölgesi Ohin Köyü›ne doğru son sürat yola revan olduk. Ohin, Şeyh Fethullah (k.s.), vesilesiyle ilim havzası haline gelmişti. Şeyh Fethullah, Şeyh Abdurrahman-i Taği (k.s.) Halife’siydi. Yaklaşık 150 yıldır medrese eğitimi burada devam ediyordu. Yasaklar zamanında bile! Nasıl mı? Mağaralarda! Medrese geleneği aralıksız bir şekilde bu bölgede bütün eza ve cefalara rağmen devam ettirilmiş Allah’ın inayetiyle…
Ohin’e Şeyh Asım (k.s.) sağken gelmiştim. Küçüktüm o zamanlar. Babamın ilme ve ulemaya olan muhabbeti, bizleri, bölgenin bütün ulu hocalarının nazarlarından nasiplendirmişti bir şekilde… Kapıda karşılandık. Kahvaltı yerde hazırdı. Baş müderris, Seyda Molla Fethullah’tı. Çok tatlı ve candan bir adamdı. Ruh sakinliğiyle etrafına güven ve huzur veriyordu. Hocayla güzel bir sohbetleri oldu medreselerin işlevleri ve sorunları üzerine. Muhammed Zahid Kuldaş hocamızın katkısı da çok önemliydi. Mustafa Yoldaş kardeşin soruları. Yusuf hocamızın soruları… karşılıklı sohbet havasında farklı ve verimli bir şey ortaya çıktı. Video kaydı da aldım. Nasip olursa yazacağız.
Sonra nadir eserler kütüphanesine geçtik. Burada da Muhammed Zahid hocayı videoya aldım. Kısa ama kaliteli bir video oldu. O da yazılacak inşallah. Ne kadar büyük mirasımız var bizim böyle, dedim kendi kendime! Allah’ın bir köyü dememek lazım! Bu arşivler… her yönüyle çalışılmalı… İnanıyorum. Yine eskisi gibi cemiyete, medreseler… yön verecek, yakın zamanda kendilerini diriltip ayağa kalktıktan sonra biiznillah..!
Ohin çok güzel geçmişti. Talebelerin gözlerinde parıltı ve ışık vardı. Yusuf Hocaya yoğun muhabbet besliyorlardı. Bizden bir şey bekliyorlardı. Ve bize adeta şunu söylüyorlardı: “Bizi keşfedin ve bizim ayağa kalmamıza yardım edin. Birbirimize ihtiyacımız var, bunu unutmayın. Bizi unutmayın. Bizi unutturmak isteyenlere karşı verdiğiniz mücadeleyi görüyoruz. Tebrik ediyoruz ve bu bize umut oluyor. Bize UMUT OLMAYA devam edin. Biz geleceğiz ve tarihi yeniden hep birlikte şekillendireceğiz inşallah…” diyorlardı.
.İkinci Doğu Seferi: Dirilten Kardeşlik Ruhu (3)
Yusuf Kaplan
26/06/2023 Pazartesi
MTO Bingöl Temsilcisi Seyfullah Yiğit kardeşimin 2. Doğu seferimizle ilgili izlenimlerini sizlerle paylaşıyorum:
Tatvan’da MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) talebe buluşması vardı. Alelacele döndük vetalebe buluşmamızı yaptık. Biraz sonra ekibimiz de geldi ve hep birlikte yola revan olduk... Akşam Siirt’te de talebe buluşmamız olacak. Tatvan’dan çıkmadan önce söz verdiğimiz üzere Ohin’e bağlı Ravza Medresesi’ne ziyarette bulunduk. Çok güzel bir program oldu. Kısa ama derin…
Tatvan’dan Norşin/Güroymak ilçesinde bir talebe ailesini ziyarete gittik. Yusuf Hoca söz vermişti. Sonra direk Siirt... Gecikmeli de olsa programa yetiştik. Siirt Tügva Temsilciliğinde mütevazı bir talebe buluşması oldu. Nefes almak için dışarı çıktım. Akşam namazı yakındı. Bir mescitte akşam namazını eda edip geri döndüm. Hoca, burada aşkın bir ruh haline bürünmüş ve çok kaliteli bir program ortaya çıkmış. Kaçırdık. Neyse, nasip diyelim… Mücahit ağabey, programın dehşet olduğunu söylemişti.
TİLLO VE MOLLA BURHANEDDİN ZİYARETİ
9 Haziran Cumartesi
Seyda Molla Burhaneddin’e muhabbetim vardı. Onun ilme olan aşkı beni benden alıyordu. Köklerin Hikayesi programında onun hayatını dinlemiştim. Hayran olmuştum kendisine. Dünya gözüyle elini öpüp duasını almak istiyordum. Bunu da hocaya söylemiştim. Mücahit ağabeye istediğimiz haber geldi. Normalde kimseyi kabul etmeyen Seyda, Yusuf hocayı kabul etmişti. Onun vesilesiyle bizler de onu ziyaret edecektik. Ancak öncesinden aşırı misafirperver bir Kur’an Kursuna ziyarete gittik. Zorla yemek yedik. Çay içtik. Oradan da direk Tillo’ya. İlimden önce EDEP diyen Seydaların Seydası Molla Burhaneddin’e…
Seydanın akrabası Fatih Yıldırım abi de bize eşlik etti. Aynı zamanda MTO talebesi. Seydanın oğlu Molla Alaaddin bizi kapıda karşıladı. Babası gibi hoş sohbet biri. Aşırı samimi ve yakın biri tıpkı babası gibi. Seyda’nın küçük odasına giriş yaptık. Oda küçük. Sayımız fazla ancak hiç sıkılma ve daralma yok. O küçük odadan bizi başka alemlere götüren bir şey vardı sanki! Onyılların ilim-irfan-hikmet tedrisatı, bu küçük odayı kainat kadar geniş yapmıştı. Bizler… küçük bir odaya değil, 70 yılı aşkın bir ilim yolculuğuyla elde edilen okyanuslar kadar geniş bir gönül sofrasına misafir olmuş gibiydik… gözlerimizin içi gülüyordu. Tarihin kesildiği yeri adeta yeniden bağlıyor gibiydik…
Tanzimat sonrasında öteye atılan ulemanın yeniden merkeze konması için bir çaba içindeydik Yusuf Kaplan hocamızın öncülüğünde. Müslüman alim ile Müslüman mütefekkir sırt sırta verip İslâm Medeniyetini yeniden tarihe sokacağı bir an’ın müjdesine şahitlik ediyorduk. Evet, evet bunun farkındaydık. Gözlerimiz bu sebeple ışıl ışıldı..! Biz geliyorduk ve gelecektik, gelişimiz yakındı! Gönüllerimiz bunu birbirine söylüyordu bakışlarla…
İslâm’ın nasıl kuşatıcı ve nasıl üstün bir din olduğunu Seyda-mütefekkir buluşması tek başına ispatlıyordu. Seyda, Yusuf hocaya bakarak: “Siz çok çok hoşgeldiniz” dedi o tatlı ve o çok güzel kendine has üslubuyla… bunu da söyledi ve çok hoşuma gitti: “Siz medrese savunucususunuz. Bu sizin için büyük bir nimettir. Medreseyi bilmeniz ve bunu savunmanız bir nimettir.” Gerçekten de Yusuf hoca, arslanlar gibi şunu bağırarak söylüyor: İslâm Medeniyetinin kendine has eğitim formu, medresedir! Medresenin ruhu bozulmadan diriltilmesi lazım. Buradan, ümmetin önünü açacak insanların yetiştirilmesi adına medreseler diriltilmeli..!
Bu seyahatlerle aslında ümmetin ana omurgasını oluşturan medreseleri “salladık” ve tabi ki “sallandık”! Karşılıklı çok güzel bir etkileşim oldu. Bu etkileşimler daha sık olmalı. Nasıl bir miras üzerinde oturduğumuzun daha derinden idrakine varmalıyız! Ve bu şuuru memleket sathına, ümmet coğrafyasına yaymalıyız!
Aşkın bir şevk haliyle İlim Yayma’nın yurduna geldik. Fatih Yıldırım bizi bırakmayıp eşlik etti. Seni bırakalım desek de kendim giderim, yakın zaten, deyip vedalaşıp ayrıldı bizden. İçeri geldik. Fotolar, kısa videolar paylaşıldı. Hepimiz çok mutluyduk. Siirt İlim Yayma Başkanı, Seyda’yı pandemiden bu yana göremedik dedi. Nasipliydik yani…
ZUKAYD VE MOLLA SİBĞATULLAH ZİYARETİ
11 Haziran Pazar
Sabah kahvaltımızı yaptık. Zukayd köyüne gidip gitmemede bir kararsızlık oluştu. Telefon açılmış ancak ulaşılamamıştı. Bismillah deyip gittik. Sürpriz ziyaret yapacaktık. Hocanın uçağı da 11:30 gibi. Gideceğimiz yer de havalimanı güzergahı. Neyse, vardık medreseye. Burası da köklü bir yer. Meşhur Seyda Molla Halil-i Siirdi (k.s.)‘yle başlayan bir ilim havzası. Torunlarından Seyda Molla Sibğatullah tarafından gelenek devam ettiriliyor. Selam verdik. Seyda yok. Evde, hasta. Talebesine “hemen Seyda’yı ara Yusuf Kaplan hocanın kendisini ziyarete geldiğini söyle ve uçağının da olduğunu ekle”, dedik. Seyda, 5-10 dakika içinde geldi. “Vallahi hastaydım sizi gördüm iyileştim. Bir şeyim kalmadı” dedi. İşte samimi muhabbet..!
Tabii Seyda’yı odasında beklerken Yusuf hocanın eteğinde toplanıp Arapça bir eserden hoca vesilesiyle biraz nasiplendik! Her yerde tedrisat!
Seyda, çok tatlı ve hoş biriydi. Samimi. Sohbet ehli. Çok güzel ve eski el yazma eserleri var. Büyüklerinden kalma muhteşem hat yazmaları… Tam bir tarih arşivi mübarek! Hocaya dedesinin yazdığı, kendisinin bastırdığı Arapça tefsiri hediye etti. Burada çok feyizlendik. İyi ki, iyi ki geldik dedik!
Aslında Seyda’nın duası kabul olmuştu. Seyda, sosyal medyadan Yusuf hocanın medrese ziyaretlerini görmüş ve tatlı bir şekilde sitemde bulunmuş ve bu, dua olarak kabul oldu: “Burayı görmemesi eksik olur” demiş. On dakika sonra da talebesi aracılığıyla biz aradık. Çok zeki ve dikkatli bir talebesi vardı Seyda’nın. İnsan avcısı Yusuf Kaplan’dan kaçar mı? Kaçmadı. Hemen keşfetti. Hocanın yorulmadan böyle hazine keşfetmeye olan merakı ve hevesine bayılıyorum, itiraf edeyim!
Ve yine firâk ve hüzün! Hayat böyle… Hep ayrılıklarla dolu. Bir gün hiç ayrılmayacağımız Cennet için burada sürekli ayrılmak zorundayız! Gerçi gönülleri bir olana burada da ayrılık yoktur!
Hocayı uğurladık. Ve evli evine, köylü köyüne geri döndük.
İsmini yazdığım, yazmayı unuttuğum herkese; doğrudan ve dolaylı bu seyahatlere katkı veren herkese teşekkür ediyorum. Rabbim! Nice hayırlı seferler… Gönül seferleri gerçekleştirebilmeyi nasip etsin inşallah.
.İslâmî Kürt koridoru: İslâmî kültürel mirasın ve kardeşliğin diriltilmesi
Yusuf Kaplan
12/06/2023 Pazartesi
İkinci Doğu Seferimiz oldukça verimli geçti. Büyük bir manevî haz aldık. Kalpleri fethettik, yüzümüz güldü, kardeşliğimizin nasıl pekiştirilebileceğinin ipuçlarını yakaladık, adım adım iz sürerek geleceğimiz adına ümitvâr olmamızı sağlayacak yol haritasını gösteren muazzam bir kültürel ve entelektüel kazı yaptık bir grup inanmış ve adanmış güzel kardeşimle birlikte.
Samsun’dan Muharrem Kartancı, Bitlis’ten Mücahit Kumandaveren, Diyarbakır’dan Mustafa Yoldaş, Malatya’dan Yusuf Karakuş ve Bingöl’den Seyfullah Yiğit kardeşlerimle unutulmaz bir seyahat gerçekleştirdik Bingöl’den Muş’a, Van’dan Tatvan’a, Bitlis’ten Siirt’e kadar ülkemizin medreseler havzası olarak adlandırılabilecek bölgesine.
MEDRESELER VE İSLÂMÎ KÜRT KORİDORU
Bitlis ile Siirt bölgenin hatta ülkemizin ilim, irfan ve hikmet birikiminin kök saldığı, oradan medresenin, tasavvufun bölgeye ve ülkemizin diğer bölgelerine dalbudak saldığı iki güzel ve özel şehri. Bitlis’teki Norşin medreselerini birkaç ay önce ziyaret etmiş, tadı damağımızda kalan unutulmaz ziyaretler yapmış, sohbetler gerçekleştirmiştik.
Bu kez de Bitlis’teki Ohin medreseleri ile Siirt’teki Tillo ve Zukayd medreselerini ziyaret ettik.
Bu yolculuğumuzda önce Bingöl’deki Şeyh Ahmet Medresesi’ne uğradık, bir Hasbihal yaptık.
Biz ziyaretlerimizi gerçekleştirirken, Doğu ve Güneydoğu bölgelerimizin diğer şehirlerindeki, özellikle de Diyarbakır’daki medreselerinden ve müderrislerinden telefon üstüne telefon aldık, medreselerini ziyaret etme sözü verdik önümüzdeki Malavi ve Özbekistan seyahatlerinden sonra.
Cumartesi sabah, Ohin medresesinde müderrislerle kahvaltı yaptık. Molla Seyda Fethullah Ayte ve Mehmed Said Ekmen hocalarımızla medreselerin bölgenin İslâmî kimliğinin ve Ehl-i Sünnet omurgasının inşasında ve korunmasında gördüğü vazgeçilmez tarihî role ve bu rolü nasıl yeniden diriltebileceğimize dâir nefis bir müzakere ve mütalaa gerçekleştirdik.
Medresenin nadir elyazması kitaplarının bulunduğu kütüphanesini ziyaret ettik. Burada Seyda bize ürpertici bir laiklik zulmü hikâyesi anlattı: “Medresenin kütüphanesinin bulunduğu yerin altında bir mağara vardı, biz medresenin önüne talebeleri bekçi olarak dikiyorduk, jandarma geldiğinde hemen talebelerle mağaraya sığınıyorduk. Jandarma Kur’an eğitimine bile izin vermiyordu. Bir jandarmayı görünce ödümüz patlıyordu.”
Benzer bir hikâyeyi ismini vermeyeceğim bir şehrimizin Ticaret Odası başkanı da anlattı, bunu anlattığım başka insanlar da.
Meğer CHP nasıl büyük zulümler yapmış bu bölgede. O İstiklal denilen köleleştime mahkemelerinde nasıl büyük zulümler yapmış! Ne ürpertici zulüm hikâyeleri var öyle!
Ohin Medresesi’ndeki talebe kardeşlerimizin zeki, çalışkan ve şuurlu olmaları dikkatimi çekti; bize gösterdikleri teveccüh de çok şaşırttı; benzer bir teveccühü Molla Burhaneddin Hocamızı ziyaretimizde de gördük. Bütün dertli, hasbî, güzel medrese talebesi kardeşlerime kalbî teşekkürlerimi iletmek isterim.
Siirt Tillo’da Seyda Molla Burhanettin Hocamızı Mücahidiyye Medresesi’nde akşamın ilerleyen saatinde 23.00’e doğru ziyaret ettik.
Molla Burhaneddin, 95 yaşında günde 10 saat ders veriyormuş! Muhteşem bir dinamizm, örnek alınacak, nefis bir davranış bu! Edebin ilimden önce geldiğini veciz ifadelerle anlattı Molla Burhaneddin o akşam.
Bizi görünce kendisinin de talebelerinin de gözleri ışıdı, çok sevindi, çokça dualar etti Molla Burhaneddin çalışmalarımızdan ötürü bize. Biz de günümüzün manevî mimarlarından bir âlimi ve medresesini ziyaret etmekten büyük manevî haz aldık.
Son gün, havaalanına gitmeden önce Kurtalan’daki Zukayd Medresesi’ni ve Seyda Molla Sıbğatullah Sevgili’yi ziyaret ettik. Dedesi Molla Halil’in yazdığı, kendisinin özenle bastırdığı Arapça tefsiri imzaladı ve hediye etti.
Doğu ve Güney Doğu’nun sorunlarını, medreseleri ve bu güzel, mazlum âlimleri hiçe sayarak çözemeyiz. Bu mümkün değil.
Kürtlerle Türklerin kardeşliğinin en güzel kaynaklarından biri bu İslâmî geleneğin en güçlü birleştirici unsuru âlimler ve medreselerdir.
CHP VE PKK: İSLÂMSIZ TÜRKLÜK VE İSLÂMSIZ KÜRTLÜK PROJELERİ
PKK Kürtlerin, CHP de (Türkiye’nin ve) Türklerin İslâmî kimliğinin yok edilmesi için mücadele ediyor. CHP’nin vazifesi, Türkiye’nin ve Türklerin İslâmî kimliğini yok etmek, PKK’nın, HDP’nin ve uzantısı örgütlerinin vazifesi ise, Kürtlerin İslâmî kimliğini, birikimini ve köklerini kurutmak.
CHP iktidar olamamış olabilir ama vazifesini yerine getirmekte çok büyük başarı elde ettiğini görüyoruz: CHP'ye hâkim olan küçük bir kadro, devşirmeler ve devşirmelerin devşirmesi küçük bir azgın azınlık Türkiye'yi, toplumu İslâm'dan uzaklaştırmak için inanılmaz bir mücadele verdi ve bu mücadelesinde çok büyük bir başarı elde etti.
Kemalist / laikçi ideoloji, yıkım makinası gibi işlev gördü, hâlâ da bu işlevini sürdürüyor. Bu ülkenin bağımsızlığını savunan, samimi, azınlık olduğunu gözlemlediğim gerçek Kemalistleri tenzih ederek söylüyorum: Küresel çıkar çevreleri, emperyalist ülkeler ve onların uzantısı yıkım şebekeleri Kemalizm'i, laiklik, irtica gibi kavramları birer silah gibi kullanarak toplumun ruh köklerine, değerlerine dinamit yerleştirdiler. Dışarıdan fiilen sömürgeleştirilemeyen bu ülkeyi içerden zihnen sömürgeleştirdiler.
Bu toplumu zihnî endülüsleşme (yok olma) tecrübesinin eşiğine sürüklediler. II. Doğu Seferi olarak adladırdığımız bir kaç gündür karış karış dolaştığım Doğu ve Güneydoğu bölgesindeki zihnî endülüsleşmenin çok büyük boyutlar kazandığını, Müslüman Kürt kardeşlerimizin İslâmî değerlerini, köklerini ve kurumlarını yerle bir ettiğini yani Kürt endülüsleşmesinin ürpertici boyutlar kazandığını gördüm ve irkildim.
Medreseler ve medreselerle etle tırnak gibi iç içe geçen tasavvuf, Ehli Sünnet omurganın kurulmasını sağlayan en güçlü pınarlardan biri oldu, en zor zamanlarda, yok oluş zamanlarında Kürt kardeşlerimizin İslâmî kimliklerini korudu. Şimdi hem İslâmî kimliğin hem de Ehli Sünnet omurganın büyük bir tehdit altında olduğunu gözlemliyorum.
Derhal neşter vurulmalı. Ülkemizin ve medeniyet coğrafyamızın huzur ve barışının teminatı İslâmî kimliğin ve Ehli Sünnet omurganın kurucu ve koruyucu kaynakları köklü bir tarihî geçmişe sahip olan medreseler ve tasavvuf geleneğimizin yeniden güçlendirilmesi, diriltilmesi ve sorunlarının yakından mercek altına alınarak çözümlenmesidir.
.Bir başka açıdan bir kültür felsefesi (1)
Yusuf Kaplan
9/06/2023 Cuma
Yazıyı Bingöl’de Kumgeçit Köyü ile Büyüktekören Köyü arasındaki bir çeşme başında yazıyorum. Fakat yazının mevki ile ne alakası var acaba diye soradurun siz, ben, yazıyı yazmaya başlayayım…
Yazının konusuyla bulunduğumuz dört dağ arasından cennetten bir parçayı andıran bu mevkide duyduklarımın, hissettiklerimin, yaşadıklarımın bu yazıda tartışacağım tabiat-kültür tartışmasında izdüşümlerine rastlamak mümkün olabilir umarım.
Önce iki aforizma: Kurucu kavramlarını yitiren toplumların kendilerini olabilmeleri, kendileri kalabilmeleri, kendilerine emin bir yol bulabilmeleri çok da kolay değil.
Kurucu kavramları olmayan toplumların, kendi dünyalarını kurabilmeleri, insanlığa taze bir dünya sunabilmeleri, diriltici bir ruh üfleyebilmeleri ise çok zor.
“MEDENİYET NERESİ, KÜLTÜR NEREYE DÜŞER?”
Bu başlıktaki soru ilk bakışta bir yargılamada bulunuyor gibi ama pek de öyle olmadığını söyleyeyim yazının başındayken. Medeniyet’i özne, kültür’ü nesne olarak konumlandırıyor gibi. Öyle değil, dediğim gibi.
Böyle bir başlık atmaktaki maksadım, “medeniyet”in özne / etkin, kültür’ün ise nesne / edilgen olarak konumlandırıldığına dikkat çekmek. O yüzden soruyu tırnak içine alarak sordum.
Burada “medeniyet” kavramını iki sebeple tırnak içine alarak kullanmak zorunda olduğumu hatırlatmak istiyorum.
Birincisi, medeniyet kelimesini kullanıyor olsam da, kastettiğim, “civilization” veya Fransızca / Latince söyleyişiyle “sivilizasyon” kavramı.
Sivilizasyon yani uygarlık, tek boyutludur: Fizik gerçekliği eksene alır, fiziktesini önce izafileştirir, sonra imha eder zamanla.
Medeniyet ise, temelde, en azından, iki boyutludur: Hem fizik hem metafizik eksenleri aynı anda birine diğerine ezdirmeden harekete ve hayata geçirir.
Ancak “medeniyet” kelimesini tırnak içine alarak kullanmamın ikinci sebebi, medeniyet kelimesinin bize ait olması ama muhtevasının bize ait olmaması, medeniyet denilince sadece Batı uygarlığından ne anlıyorsak onu anlıyor olmamızdır.
Bizde özne-nesne ilişkisi yoktur, olsa olsa özne-özne ilişkisi vardır. O yüzden bu kavramları biz kendi anlam haritalarımız çerçevesinde kullandığımızda özne nesne ilişkisi kuracak şekilde kullanmayız.
Bu zorunlu ince ama anlamlı kısa kavramsal açıklamadan sonra yazıya giriş yapabiliriz…
MEDENİYET VE KÜLTÜR: BİR KAVRAMSAL TEMİZLİK
Kültür kavramı, en netameli kavramlardan biri. Her döneme, her düşünüre göre anlamı değişen veya anlam kaybı yaşayan “kaypak” kavramların başında geliyor, Cemil Meriç’in yerinde ifadesiyle.
Tanımı bakımından oldukça tartışmalı olsa da konumu, konumlandırıcılığı, kuruculuğu tartışma götürmeyen bir kavramdır.
Kültür ile medeniyet kavramları arasında da tanım bakımından benzerlikler ve farklılıklar olsa da medeniyet kavramının da konumu, konumlandırıcılığı ve kuruculuğu tartışılmazdır.
Toplumdan topluma, bölgeden bölgeye, hatta bir teorisyenden diğerine değişiklik arzeden, değişik, farklı anlamlar kazanan kavramlar bu kavramlar.
İlk bakışta absürt gibi görünse de, bir gerçeğe işaret eden ilginç bir farklılaşma biçiminden sözedeyim burada: Fransızların “civilization” kavramından anladıkları şeyle Almanların “kültür” kavramından anladıkları şey, atfettikleri konum ve kuruculuk vasfı aynı.
Şunu demek istiyorum: Fransız olmanın alamet-i farikası, Fransız ruhu, Fransız dünyası ve yaratıcılığı “sivilizasyon” kavramıyla ifade edilir; Alman ruhu, Almanların dünyası, Alman duyarlığı ve yaratıcılığı ise “kültür” kavramıyla.
Özetle… Fransızların sivilizasyon’a yükledikleri anlamı ve daha çok da kurucu-konumu ve fonksiyonu, Almanlar kültür kavramına yüklemişlerdir.
Bazı düşünürler, uygarlığı, maddî güç, kültürü manevî güç; bazı düşünürlerse uygarlığı, evrensel olan, kültürü de mahallî olan dinamikler olarak görürler.
Buraya kadar aktardığım tartışmalardan da açık ve net bir şekilde anlaşılacağı üzere, iki kavram tanımı bakımından oldukça kaypak ama konumu ve kuruculuğu bakımından belirleyici bir fonksiyona sahiptir.
İTHAL KAVRAMLARA KARŞILIK ARAMAK, NEYLE KARŞILACAĞINI ANLAYAMAMAK!
Kültür kavramı da, sivilizasyon / uygarlık kavramı da bize ait değildir. Bize ait bir kavram var: Medeniyet. Medeniyet kelimesi bize aittir ama içeriği, anlamı, tanımı yani kavramın kendisi bize ait değildir. Bu ülkenin yaşadığı entelektüel sefaletin ne denli ürpertici bir nitelik arzettiğini gösteren bir örnektir bu.
Sorun başka dünyalardan veya medeniyetlerden kavram ödünç almak değildir. Sorun, kurucu kavramlarımızın bize ait olmamasıdır. Bu da bizim yaratıcı melekelerimizi yitirdiğimizi, kavram geliştiremediğimizi, başkalarının kavramlarına maruz kaldığımızı gösterir.
Yapılan en sık ve absürt işlerden biri de, Batı›da geliştirilen kavramlara bizim kültürümüzden kavramlar bulmaktır. Meselâ, kültür kavramının serencamı, entelektüel hayatımızdaki acıklı seyrüseferi eğlenceli, eğlenceli olduğu kadar da tedirgin edicidir aslında.
Ziya Gökalp, “kültür” kavramını “hars” olarak karşılarken, Cemil Meriç “irfan” olarak karşılıyor. Doğrusu, bendeniz dışarıdan üretilen kavramlara bizden karşılık bulmayı edilgenleştici, hatta nihilistçe bir tavır olarak görüyor olsam da, hars kavramının da, irfan kavramının da kültür kavramını tam olarak karşılamadığını, “hikmet” kavramının daha anlamlı ve kuşatıcı, kültürü de aşan bir anlam ve eylem dünyasına sahip derinlikli bir kavram olduğunu düşünüyorum âcizane. Bu konuyla ilgili daha önce zihin açıcı olabilecek bir yazı yazmıştım.
Kısa bir kavramsal temizlik yapma ihtiyacı hissetim bu ilk yazıda. Çünkü “kültür” ve “sivilizasyon” gibi kurucu kavramlar bize ait değil. Kurucu kavramlarımız yok bizim, yok oldu.
Geleceği nasıl kuracağız peki?
Kurucu kavramları olmayan, kurucu kavramlarını yitiren toplumlar geleceğe nasıl yürüyecekler ki, geleceği nasıl buraya getirecekler ki, ya da geleceği nasıl kuracaklar ki? Mümkün bu? Elbette ki, hayır.
Başkalarının kavramlarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız.
Bir dünya kuracaksak, aynı anda hem içinde yaşadığımız çağı hem de kendimizi iyi tanıyacağız öncelikle.
Ancak ondan sonradır ki, bu dünyada çağrımızın çağını kurması yolculuğuna çıkmamızı mümkün kılabilecek zihin haritalarına, anlam haritalarına ve yol haritalarına sahip olma yolculuğuna çıkmamız sözkonusu olabilir.
.Bir başka açıdan bir kültür felsefesi (2)
Yusuf Kaplan
11/06/2023 Pazar
Kültür de, toplum da öldü; hayat çöle döndü!
İnsan nerede şimdi? Nerededir, hangi “dereler”de “debelenmededir” peki?
Kültür, insanın dünyasıdır; insanın eseri. Kültürün yok olması, insanı dünyasızlaştırır. Kültürünü yitiren toplumun yok olması ise dünyayı insansızlaştırır; daha vahimi, hayatı çöle dönüştürerek insanı ruhsuzlaşmaya mahkûm eder.
İlk yazımda, kültür ve medeniyet kavramlarını kendilerine özgü kurucu, konumlandırıcı fonksiyonları bakımından tartışmıştım. Bu yazıda ise kültürü tarif ederek hayatımızdaki değişen yerini, konumunu gözden geçirecek ve farklı bir kültür felsefesi önereceğim.
TABİAT VE KÜLTÜR: YARATICI’NIN ESERİ VE İNSANIN ESERİ
Kültür, bir tarım terimi: Ekip biçmek, yeşertmek, yetiştirmek, terbiye etmek anlamlarına geliyor Latincede.
Tabiatla ilişkili bir kavram kültür aynı zamanda. Ama varlığını tabiata karşı konumlanmasına, tabiatla çatışma içinde olmasına borçlu. Düşünce tarihinde kültür ve tabiat çatışması ve savaşı uzun bir tarihe sahip artık.
Kültür, ikinci tabiat olarak tavsif edilebilir. Tabiat, yaratılan, varedilen şey demek. Kültür’ü tabiat’a göre, tabiat’la ilişkisi içinde tarif etmek gerekirse, yaratmak, varetmek, üretmek demek.
Tabiat’la kültür arasındaki en temel farklılık şu: Tabiat, Allah’ın yarattığı, bahşettiği, bütün varlıklara ihsan ettiği nimeti. Rahman’ın rahmetinin hem işareti hem de eseri.
Kültür ise, insanın eseri: İnsanın tabiatı kullanarak tabiata çeki düzen vermesi. Bir tür tanrı rolünü oynamaya soyunması.
Kültür, bir bakıma, insanın hem Yaratıcı’yı hem de Yaratıcı’nın eseri tabiatı taklit etmesi. Tabiata bakarak, yer yer tabiatla savaşarak taklitçi ve yaratıcı rolünü oynaması insanın.
Kültür, insanın tabiatta gizlenen veya şifrelenen Allah’ın isim ve sıfatlarını keşfetmesi, çözmesi farkında olarak veya olmayarak. Bir başka açıdan kültür felsefesinin izlerini buradan süreceğim ama birazdan. Birazdan çünkü kültür ve zihniyet tarihçilerinin kültüre ilişkin genel geçer tariflerini gözden geçireceğim. Buradan kalkarak kültür’ü tartışmak, üzerinden yürüyeceğimiz bir temel oluşturması açısından bir hayli anlamlı olabilir.
KÜLTÜRÜN TOPLUMU, TOPLUMUN KÜLTÜRÜ
Kültür, insanın eşyaya / varlığa müdahale ermesi, çeki düzen vermesi, oradan bir dünya inşa etmesidir. İnsanın kendi iradesiyle bu dünyada yapıp ettikleridir. İnsanın eşyaya, dünyaya şekil vererek bir hayat inşa ermesidir. İnsanın “yaratıcılığıdır”.
Toplumun ruhudur kültür. Alıp verdiği nefestir.
Kültür, düşüncenin, sanatın, edebiyatın normlarını sunar.
Kültür topluma gebedir. Toplumda ete kemiğe bürünür.
Toplum da kültüre gebedir. Topluma hem dünyaya bakış biçimini hem de yaşama üslûbunu veren kaynaktır.
Kültür üretemeyen toplum varlığını sürdüremez. Kültürünü yitiren bir toplum yok olmaya mahkûmdur. Kültür, toplumun onsuz yapamayacağı gıdasıdır. Toplumu yaşatan, diri tutan ruhudur kültür.
Kültür’ün liberalizm tarafından çok önemsenen ama en sorunlu, problemli yanı, sâbiteleri yok etmesi, değişkenleri sâbite katına yükseltmesi çelişkisini kavrayamamış olmasıdır; kavradığı durumlarda ise işin içinden nasıl çıkabileceğini ya da çıkılabileceğini bilememesi.
Değişkenleri sâbite katına yükseltmesi hasebiyle kültür, en büyük küfürdür.
Kültürün değişkenleri sâbite katına yükseltmesi, ifrata dayandığının bir göstergesidir. Her ifrat, kaçınılmaz olarak zıddına inkılap eder.
Şimdi kültür yok artık, sizlere ömür!
Kültürü yok eden şey, bir başka kültür biçimi, üçüncü tabiat olarak tarif ettiğim popüler kültür’dür. Ki, bu mesele ayrı bir yazı konusu.
ALLAH’IN İSİM VE SIFATLARININ TECELLÎSİ OLARAK KÜLTÜR
Meselenin püf noktasına gelince…
Kültür, insanın, iradesini yeryüzünde hâkim kılmasıdır. Eşyanın / varlığın imkânlarını önce keşfederek sonra da kullanarak eşyaya / varlığa hükmetmesidir.
İnsanın iradesi nedir, peki?
İşte bir çırpıda gözümüzden kaçırdığımız ama meselenin püf noktası bu soruda gizli.
İnsanın iradesi, Allah›ın bütün isim ve sıfatlarının insanda, insanın yapıp ettiklerinde tecellî etmesidir.
Kültür, bu anlamda, Allah’ın isim ve sıfatlarının keşfedilmesi ve tezahür ettirilmesidir.
Bu mesele basit değil, oldukça karmaşık, derinlikli ve kışkırtıcı bir mesele. Düşünmeye, keşfetmeye, tefekküre kışkırtıcı bir hazine.
.Kürt meselesinde İslâmî damar: Ülkemizin önünü açacak yeni bir koridor’a doğru…
Yusuf Kaplan
4/06/2023 Pazar
İkinci turda Cumhurbaşkanımız Erdoğan’ın kesin zaferiyle sonuçlanan 14 Mayıs seçimlerinden sonra, Türk siyaseti artık eskisi gibi olmayacak, olamayacak.
Taşlar yerinden oynayacak…
CHP Genel Başkanı Sayın Kılıçdaroğlu, yapılan sert eleştirilere ve istifa çağrılarına rağmen koltuğunu terketmeyeceği sinyalini verdi; ama şimdilik. Şimdilik, diyorum, çünkü Türkiye’de siyaset tabiî mecrasından akmıyor, dışarıdaki mecralardan dizayn ediliyor. Maalesef.
Kasetlerle dizayn edilen bir siyasî mücadele atmosferi, Türkiye’deki siyasetin dış mecraların müdahalelerine açık olduğunun bir işareti olarak okunabilir, elbette ki.
KÜRT MESELESİ VE YENİ İSLÂMÎ KORİDOR…
Bu seçimlerle ortaya çıkan taze bir tablo, ülkemizin kaderini şekillendirmeye aday olabilir: Kürt meselesine emperyalistlerin müdahalesine nihayet son verecek ve ülke içinden İslâmî bir damarı öne çıkararak kalıcı, köklü bir çözüm yolu bulacak yeni bir koridor açılabilir…
Bu koridor açılmalı mutlaka!
Düşünsenize… Ülkenin en büyük ortak paydası İslâmî kimliğimiz; ama ülkemizin en temel sorununu ülkemizin birliğini, dirliğini ve kardeşliğini bozucu etnik kimlikler üzerinden çözmeye çalışıyoruz! Nedir bu? Tam bir çıkmaz sokaktır!
Etnik kimlik, İslâmî kimliği bastırmak üzere dayatılan laik, jakoben kimliğin kaçınılmaz sonucudur. Yıllardır bıkmadan usanmadan -medyamızda galiba sadece bendeniz!- yazıp duruyorum: İslâmî kimliği ve duyarlıkları, “irtica”, “gericilik” yaftasıyla aşağılamak, laik etnik kimliklerin ve duyarlıkların patlamasına yol açar. Bu da kaçınılmaz olarak ülkenin parçalanmasının yapı taşlarını döşer…
İslâmî kimliğin en büyük ve en sarsılmaz ortak payda olduğu bir toplumda İslâmî kimliği ve duyarlıkları kim, kimler aşındırmak ister? Ülkenin bölünmesini, parçalanmasını isteyen sinsi, asalak tipler, değil mi?
Neredeyse bütünüyle Müslüman olan Kürt kardeşlerimize laik, Stalinist, sapkın eşcinsellik savunusu yapan bir siyasî oluşumu dayattılar: Bu laik ve sosyalist HDP tecrübesi, tam bir fiyaskoyla sonuçlandı: Ülkeyi bölünmenin eşiğine getirdi. Kürtlere devlet kurdurtmayacak emperyalistler! Aksine istedikleri zaman bölgenin bütün ülkelerini karıştıracak güdümlü bir kanton idaresi verecekler! Bu özgürleşme değil, onursuz bir köleleşme biçimidir!
Emperyalist Batı-güdümlü kantonu onurlu hiçbir Müslüman halk kabul etmez!
Bunun için bin yıl önceki gibi köklü bir çıkış yolu bulunmalı ve Kürt meselesinde koridor açmalı bu çıkış yolu: Nasıl ki, Selçuk çocuklarıyla Salahaddin çocukları birbirlerine omuz vurmak yerine birebirlerine omuz vererek Haçlı ve Moğol sürülerini püskürtmeyi ve bin yıl dünya tarihini yapmayı başardılarsa, yine birbirlerine omuz verirlerse bundan sonraki bin yılı da birlikte yapmalarını mümkün kalacak uzun soluklu bir hakikat medeniyeti yolculuğuna çıkarlar Allah’ın yardımıyla.
HÜDAPAR’LA YIKILAN BARİYERLER VE AÇILAN YENİ KORİDORLAR…
Hüdapar Genel Başkanı Sayın Zekeriya Yapıcıoğlu ve arkadaşları mazbatalarını aldılar.
Zekeriya Bey’in kravatıyla güzel bir Müslüman dava adamı, örnek bir Müslüman siyasetçi Mehmet Yavuz’u anması çok anlamlı ve güzel bir vefa örneği. Tebrik ediyorum.
Yapılan bütün tezviratlara, hakaretlere ve iftiralara rağmen hem Hüdapar, hem de Sayın Fatih Erbakan’ın Yeniden Refah Partisi yüksek İslâmî değerlere göre nasıl siyaset yapılacağını gösterecekler, örnek bir İslâmî siyaset ortaya koyacaklar; böylelikle Ak Parti’nin işini kolaylaştıracaklar, inşallah.
Açılımı Hür Dava Partisi olan Hüdapar’a da, Yeniden Refah Partisi’ne de saldıranların yüzünü kızartacaklar inşallah iki çiçeği burnunda partimizin genel başkanları ve milletvekilleri.
Hüdapar’la, bütün Türkiye’ye hitap eden bir parti olarak İslâmî söylemlerle bizim gelecek bin yılı da kardeşlik ruhuyla birlikte nasıl yapacağımızı, emperyalistlerin oyunlarını nasıl bozacağımızı göstermiş olacağız.
Özetle: Hüdapar ve Yeniden Refah, İslâmî duyarlıkların ve kimliğin temsilcisi olarak önemli roller üstlenecek… Burada önce Hüdapar’la ilgili önemli ve kritik bir kaç tespit yapmak istiyorum.
HDP DEĞİL HÜDAPAR, KÜRT KARDEŞLERİMİZİN OMURGA TEMSİLCİSİ OLMALI
Öncelikli olarak, HDP gibi Kürtlerin İslâmî kimliğini ve ruh köklerini kurutmayı amaçlayan İslâmsız Kürtlük projesini adım aldım hayata geçiren aşırı laik, Stalinist, Batı emperyalizminin güdümündeki bir oluşumun artık miadını doldurduğu görülmeli; Kürt kardeşlerimizin İslâmî kimliğini ve kültürel özelliklerini temsil eden, HDP gibi ayrışmaya değil birleşme, bütünleşme ve kardeşliğimize vurgu yapan bir oluşum olan Hüdapar ve benzeri İslâmî oluşumlar omurga konumuna yerleşmeli.
İkinci olarak, Hüdapar, Kürt kardeşlerimizin güçlü tasavvuf köklerini ve birikimlerini öne çıkarmalı, Anadolu irfanı ve ruhu canlandırılmalı. Bin küsûr yıllık müşterek birikimi, gelenekleri, medreseleri, kültürü diriltecek köklü bir bağ kurmalı bölge halkıyla. Unutmayalım: Köklere inemezseniz, göklere yükselemezsiniz.
Üçüncü olarak, Hüdapar, Meclis’e etnik kimliklerin ötesinde İslâmî değerleri ve ölçüleri eksene alan bir siyaseti, siyasî anlayışı taşımalı.
Dördüncüsü de, Hüdapar’ın İran’la ilişkisini gözden geçirmesi şart. İran›la ilişki sürebilir ama bu parti, vakıf veya cemaatler üzerinden değil ülkeler üzerinden ve ülkeler arasında gerçekleştirilen bir ilişkiler yumağı olarak sürebilir. Öbür türlüsü olacak iş değildir. Bütün tarafları zan altında bırakır, samimî, sahici niyetleri önce bulanıklaştırır, sonra da buharlaştırır, kaçınılmaz olarak.
Hüdapar’ın, kardeşliğimizin, birliğimizin önündeki bariyerleri yıkacak ve ülkemizin önünde yepyeni bir koridor açılmasına vesile olacak adımları atacağını umuyorum, Allah’ın izniyle ve keremiyle…
Kardeşlerimizi ve kardeşliğimizi kutluyorum.
Ülkemiz ve kardeşliğimiz için yeni bir mîlat olsun bu taze koridor…
.
İki asırlık takoz ve önümüzü açacak bir yol haritası
Yusuf Kaplan
2/06/2023 Cuma
Türkiye, bu seçimlerle çok büyük bir badire atlattı; tabir caizse, “direkten döndü”! İlk defa ülkemizin parçalanma tehlikesini iliklerime kadar hissettim -tıpkı tam bir asır önceki Osmanlı’da olduğu gibi.
OSMANLI’NIN NASIL ÇÖKTÜĞÜNÜ ANLAYAMAZSAK…
Osmanlı çökerken de çok sorumsuzca hareket etmişti Osmanlı entelijansiyası: Avrupa devletlerine, istihbarat şebekelerine çalışan, gazete ve dergi üzerinden Osmanlı’nın yıkılması için kullanılan tonla Osmanlı entelijansı vardı!
Onlar hürriyet, meşrûtiyet ve müsâvât diyerek Osmanlı’nın altını oydular.
Benzer bir hikâyeyi şimdi de yaşıyoruz…
Şimdikiler de özgürlük, demokrasi, özerklik vesaire diyerek hem Batılı emperyalist ülkelerin doğrudan güdümüne girmek sûretiyle hem de ekonomik olarak Batı’dan beslenen fondaş entel-dantellerimiz, gazetecilerimiz marifetiyle ülkenin altını oyuyorlar!
Nasıl da benziyor bu iki dönem birbirine!
Osmanlı, Tanzimat’la birlikte bizim elimizden gitti: İngilizler, Âlî Paşa, Fuat Paşa ve Reşit Paşa’yı satın aldılar, devletin içine sızarak devleti içeriden ele geçirdiler. Hürriyet, meşrûtiyet ve müsâvât sloganları attırdılar bir asra yakın.
Sonrası malum… Meşrûtiyet ilan ediliyor ama hürriyet filan gelmiyor; aksine hercümerç geliyor: Osmanlı ülkesi, İngilizler, Fransızlar, Almanlar ve Ruslar tarafından kullanılan komitacıların iktidar savaşları arenasına dönüşüyor. Devlet buna çeyrek asır dayanabiliyor ancak.
Sultan Abdülhamid’in tahttan indirilmesiyle “istibdad”ın sona ereceği, memlekete “hürriyet” geleceği hayaliyle ayartılan Osmanlı münevverânı ülkenin hızla parçalanmanın eşiğine sürüklendiğini görünce büyük bir hayal kırıklığı yaşıyor, kafasını duvardan duvara vuruyor ama nâfile!
İngilizlerin beslediği adamlar, komitacılar, Batı’dan beslenen, kışkırtılan siyasî fikir cereyanlarının ve Osmanlı’ya isyana dönüşen (Vehhâbîlik, Kadıyânîlik, Kur’âniyyûn gibi) akîdevî reform hareketlerinin Osmanlı coğrafyasında ve hinterlandında köksalması ve Osmanlı’yı parçalanmanın eşiğine sürüklemesi için pimi çekmiş oluyorlar.
İçine sürüklendiğimiz hercümercin faturası çok ağır oluyor: Devlet, kökü dışarıda küçük bir azınlık komitacı tarafından ele geçiriliyor. Ve sonuçta koskoca devleti kaybediyoruz.
BİZE CELLADINA ÂŞIK ENTELİJANSİYA DEĞİL ÖNÜMÜZÜ AÇACAK ÖNCÜ KUŞAK GEREK…
Sorunu, dış güçlerin, özellikle İngilizlerin Osmanlı’yı içeriden ele geçirerek kuşatmaları ve çökertmelerine bakarak bizim hatalarımızı gözardı ettiğim sanılmasın.
Hatanın büyüğü bizde: Osmanlı, gelen tehlikeyi göremiyor, gördüğünde de geç kalıyor, gerekli önlemleri tam olarak alamıyor.
Yüz yıl sonra da benzer sorunları ve benzer adamlarla yaşıyoruz: Şimdi de ülkenin temel sorununun ne olduğunu ve nasıl bir felâketle karşı karşıya kaldığımızı bilmiyoruz. Çok geç ayıkıyoruz Osmanlı’da olduğu gibi. Biz “Hanya’yı-Konya’yı” anlayıncaya kadar iş işten çoktan geçmiş oluyor, yapacak bir şey kalmıyor: Bir bakmışız ki, çocuklarımızı kaybediyoruz, ülke elimizden gidiyor…
Ülkenin entelijansiyası bu ülkeye dayatılan projelerin hem çocuklarımızı kaybetmemizden hem de ülkenin elimizden gitmesinden başka bir işe yaramadığını göremiyor bile! Göremiyor çünkü celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüşmüş bir entelijansiya. Bir ülkeyi teslim almanın yolunun, ülkenin entelijansiyasını teslim almaktan, celladına âşık etmekten geçtiğini gösteren en çarpıcı ve ürpertici örnek Türk entelijansiyası örneği!
MİLLÎ EĞİTİM, KÜLTÜR VE AİLE BAKANLIKLARI İÇİN YOL HARİTASI ÖNERİSİ
Bu ülkenin kültürel dinamikleri dinamitlend, eğitimi tarumar edildi, aile yapısı ve sosyal dokusu yerle bir edildi, büyük yara aldı.
Kültür ve Turizm Bakanlığı, Millî Eğitim Bakanlığı, Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı, Çevre ve Şehircilik Bakanlığı geleceğimizi belirleyecek en hayatî bakanlıklar!
Kültürü turizm ile aynı bakanlığa bağlamak, kültürden vazgeçmek, kültürü taca atmak demek. O yüzden kültürde bir şey yapılacaksa, bir iddia ortaya konacaksa kültürü turizmden ayırmak şart.
Kaldı ki, bu ülkede kültürde söylenecek bir şey varsa bunu, bu ülkenin İslâmî birikimini ve ruhunu temsil eden İslâmî kesimler söyleyecek, söylemek zorunda.
Seküler kesimlerin bu dünyaya söyleyecekleri özgün bir şeyleri yok, olamaz da. Seküler kesimlerin dünya görüşleri doğrudan Batıdan ithal bir dünya görüşü. Bu toprakların ürünü, bin yıllık çilenin eseri değil. Bu ülkede yabancı gibiler. Çünkü bu ülkenin kültürüne yabancılar zaten. Sadece yabancı değil aynı zamanda düşmanlık da beslemeye başladılar. En azından bazı katı laik kesimler.
Seküler / Batıcı kesimlerin zihinleri ithal, kültürleri ithal, dünyaları ithal. İthal bir kafayla orijinal bir atılım gerçekleştirmek mümkün olabilir mi?!
Çocuklarımızı, pergelin sâbit ayağını bizim medeniyet dinamiklerimize basacak, pergelin hareketli ayağıyla bütün dünyalara ve kültürlere açılacak dert sahibi, ideal sahibi, tevazu ve özgüven sahibi öncü ve parlak kuşaklar olarak yetiştirecek bir eğitim SİSTEMİ’ne, ÇAPLI MÜFREDAT’ına ve
DONANIMLI EĞİTİM KADROSU’na ihtiyacımız var.
Unutmayalım: Aile de, eğitim de, kültür de, şehir de bir medeniyet meselesidir. Her ülke kendi eğitim sistemini ve aile başta olmak üzere sosyal kurumlarını kendi medeniyet dinamikleri ve kültürel değerleri üzerine inşa eder.
Türkiye hâriç, maalesef! Türkiye filen / dışarıdan sömürgeleştirilemedi ama zihnen ve kültürel bakımdan / içeriden kendi kendini sömürgeleştirdi!
Çocuklarını, aileyi ve kültürel değerlerini koruyamayan toplumlar, istiklallerini de, istikballerini de, geleceklerini de kaybetmekten kurtulamazlar.
O yüzden millî eğitim, kültür, şehircilik ve aile bakanlıklarına dert sahibi, ideal sahibi, hem medeniyet mefkûresi olan, kültürümüzü özümseyen hem de dünyayı iyi tanıyan parlak, idealist isimlerin getirilmesi hayatî önem arz ediyor.
Bu dönemde eğitimde, kültürde, düşüncede, gençlikte, şehircilikte ve ailede önümüzü açacak büyük bir ruh atılımı ve zihniyet atılımı gerçekleştiremezsek bunun vebalini ödeyemeyiz.
.Yıllardır yazıyorum, bağıra çağıra konuşuyorum: Çocuklarımızı kaybediyoruz, diye!
Bıçak kemiğe dayandı: Eğitim, bilim, düşünce, kültür ve sanatta büyük atılım yapamazsak, büyük ülke olamayız.
Bunun için atılması gereken ilk adım, anayasayı silbaştan değiştirmek ve yeni bir anayasa yapmaktır. Çeyrek asırlık bir iktidar anayasa yapabilmeli. Yoksa vebali ağır olur bunun.
.Fetih ruhu ve Fatih ile Necip Fazıl’ın medeniyet ufku
Yusuf Kaplan
29/05/2023 Pazartesi
Hem fethin yıldönümü hem de üstad Necip Fazıl Kısakürek’in vefatının 40. sene-i devriyesi münasebetiyle yazdığım yazılara bugün de devam ediyorum. Fethin anlamı üzerinde yoğunlaşacağım…
FATİH SULTAN VE NECİP FAZIL: İKİ ÖNCÜ HAKİKAT MEDENİYETİ YOLCUSU
“Eğer İstanbul fethedilmeseydi ve Osmanlı güçlenerek tarih sahnesine çıkmasaydı, İslâm medeniyeti sanki yok olmanın eşiğine gelmek üzere gibiydi.”
Bu tespit, bizden birine değil, Batılı bir tarih felsefecisine, Arnold Toynbee’ye ait.
Osmanlı’nın İstanbul’u fethinin, yaşadığımız birinci medeniyet buhranının aşılması sürecinde oynadığı tarihî rolün, hem İslâm tarihinde, hem Avrupa tarihinde, hem de insanlık tarihindeki sonuçlarını -dışarıdan bir gözle- belki de bizden daha iyi farkedebilmiş bir tarih felsefecisi, Toynbee.
Aynı şekilde, üstad Necip Fazıl’ın, bu ülkenin aydınlarının İslâm’la yeniden muhkem bir ilişki kurmalarında oynadığı o kilit rolün de henüz farkında değiliz.
Oysa, İslâm medeniyetinin tarihten silinmek üzere olduğu bir zaman diliminde, birinci büyük medeniyet krizini bütün iliklerimize kadar yaşadığımız bir yokoluş mevsiminde İslâm medeniyetini yeniden dirilten ve ayağa kaldıran İstanbul’un fatihi Fatih Sultan Mehmed ile, birincisinden daha şiddetli bir krizin, müslümanlar olarak tarihte ilk defa yaşadığımız bir fetret döneminin eşiğine sürüklendiğimiz ikinci büyük medeniyet buhranının İslâm’ın tarihin yapılmasında kilit rol oynayan aktörlerden biri olarak tarihten çekilmesine yol açan, bizim yokolmanın eşiğine gelmemize neden olan ve tam bin yıl boyunca insanlığın ufku ve umudu olmuş “Anadolu kıtası”nı tastamam bir ruhsuzluklar ülkesine, bir “çorak ülke”ye dönüştürülen Türkiye”nin hilkat garibelerini andıran aydınları arasında “Büyük Doğu” gibi bir medeniyet kıvılcımının fitilini ateşleyen, bize ruh üfleyen, gönüllerimizin ve zihinlerimizin fatihi / dirilticisi Necip Fazıl’ın kişilikleri ve “eylem”leri arasında bugüne kadar gözardı ettiğimiz çok büyük, “kışkırtıcı”, zihin açıcı paralellikler var.
Hâl böyleyken, İstanbul’un fethinin sadece lokalize törenlerle, üstad Necip Fazıl’ın vefatınınsa yalnızca bir iki etkinlikle hatırlanması, oldukça acı verici ve düşündürücüdür.
FETİH, VAREDİŞ YOLCULUĞU; İŞGAL, YOKEDİŞ “ÇAPULCULUĞU”
Sanki bu unutkanlığımız, zihin ve hafıza kaybımız yetmiyormuş gibi bir de tersi dönmüş ahmak birilerinin fethi işgal ile özdeşleştirme sığlığı ve soysuzluğu sergilemeleri karşısında insanın nutku kesiliyor gerçekten. O yüzden Fatih Sultan Mehmed ile üstad Necip Fazıl’ın “fetih”leri ve “fatihlik”leri meselesine geçmeden önce fetih ile işgalin neden esas itibariyle aslâ birbiriyle alakâsı bile olmayan iki farklı eylem biçimi olduğunu gösterme mecburiyeti hissediyorum.
Moğolların Doğu’da terör havası estirdikleri, Avrupalı haydutların ve barbarların ise Amerika ve Afrika kıtasındaki medeniyetlerin kökünü kazımakla iştigal ettikleri bir zaman diliminde Osmanlı’nın gönülleri fetheden medeniyet atılımı, pagan uygarlıklarla vahiy medeniyetleri arasındaki farkı çok iyi gözler önüne seren bir hâdisedir.
Fethi, işgal ile özdeşleştirmeye kalkışmak sadece tersi dönmüş ahmaklara özgü bir pergelini şaşırmışlık hâli ve göstergesidir: Tersi dönmüş ahmakların, fethi, kefer-i fecere’nin işgaliyle, sömürgecilikleriyle karıştıracak kadar kafaları işgal, zihinleri de iğdiş edilmiş olabilir...
Oysa fetih, her şeyden önce, fatihlerin ve mücahidlerin nefisleriyle kıran kırana giriştikleri bir nefs terbiye ve tezkiyesinin, bir arınma, bir kendini tanıma, zaaflarını aşma ve kendinden taşmanın adıdır. Fetih, zorlu bir çilenin, üstad Necip Fazıl’ın deyişiyle “bir oluş sırrı” çilesinin hem adı, hem de eseridir.
FETİH, BÜYÜK RÜYALARIN ÇOCUĞUDUR
Fetih, büyük rüyalar sonrasında hayat bulur; işgal ise amansız ve acımasız hayallerin zuhûratı ve vukûatı olan şer-şeytan bir eylemdir. Lewis Mumford’ın 20. yüzyılın başlarında, İsmet Özel’in ise sonlarında dikkat çektikleri gibi hayal, dünyevî bir serkeşlik, sarhoşluk ve “uyanıklık” hâlidir; rüya ise öte kaygısının, sâhibini ötelere, ötelerin ötesine ulaşma azmi ve cehdi ile harekete geçiren bir ayıklık ve varoluş hâli; derûnî “bir oluş sırrı”dır.
İşgal, hayalcilerin işi ve meşgalesidir; fetih ise büyük rüyalar gören gönül “er”lerinin, insanı kendi varoluş sırrına erdiren gazâ ve cehdlerinin işi.
İşgalciler, hayalperest ve maceraperest kişilerdir. Bu nedenledir ki, işgalcilerin yaptıkları her işin, attıkları her adımın, gördükleri her büyük hayalin hayalete dönüşmesi, hayatı zehir etmesi kaçınılmazdır.
Oysa büyük rüyaların adamı olan fatihlerin attıkları her adımın, yaptıkları her işin, sadece insanlara değil, her şeye, her varlığa hayat bahşetmesi tabiîdir.
Örneğin, Avrupalı hayalperest ve maceraperestlerin girişimleri 1492 yılında hem Endülüs’ün, hem de Amerika kıtasının işgaliyle ve işgal edilen topraklardaki medeniyetlerin köklerinin kazınması ve kurutulmasıyla sonuçlanmıştır. Oysa Müslümanların İspanya’yı fetihleri, bir hayalperestliğin ve maceraperestliğin ürünü olmadığı için İspanya’da hem yepyeni bir medeniyetin çiçeklenmesiyle, hem de orada varolan diğer dinlerin ve kültürlerin hayat bulmalarıyla neticelenmiştir.
Yine bu nedenledir ki, Endülüs, Avrupalı maceraperestler ve “barbar”lar tarafından işgal edildiğinde, işgalcilerin estirdiği terör havası, hem bu barbarların, insanlığın ilim, kültür, düşünce ve sanat zirvesinin şaheserlerini ortaya koyan Endülüs medeniyetini gözlerini kırpmadan yerle bir ederek yoketmelerine neden olmuş, hem de bu terör havasından kurtulmak isteyenlerin İslâm medeniyetinin parlayan ve yükselen yeni yıldızı olan bir başka İslâm yurduna, “barış / İslâm” ve adalet yurdu Osmanlı ülkesine sığınarak hayatlarını ve dünyalarını emniyet ve güven altına alabilmeleri mümkün olabilmiştir.
Görüldüğü gibi, işgal ile fetih’i aynı şeylermiş gibi görmek ve göstermek büyük bir gaflet, dalalet ve cehâlettir: Çünkü işgal, hayalcilerin tahrip ve yıkım eylemidir; oysa fetih, hayata ruh katan, insana oluş ve varoluş sırrını keşfettiren, herkese ve her şeye hayat bahşeden bir büyük rüyanın tahakkuk etmesi, “barış / İslâm”, esenlik ve adalet yurdunun tesis edilmesi fiilidir.
.Diriltici fetih ruhu ve varedici istiklal ve istikbal mücadelesi ufku (1)
Yusuf Kaplan
26/05/2023 Cuma
Bu ülkenin taze bir istiklal ve istikbal mücadelesine ihtiyacı var. Ülkeyi diriltip ayağa kaldıracak bir fetih ruhuna. Fetih ruhu olmadan istikamet bulunamaz, uzun soluklu, diriltici istiklal ve istikbal yürüyüşüne çıkılamaz.
Bu haftaki yazılarımı hem üstad Necip Fazıl’ın vefatının 40. sene-i devriyesi hem de fethin yıldönümü münasebetiyle fetih ruhu yazılarıma ayırıyorum.
FATİH’İN BÜYÜK FETİH RÜYASI
Fatih, bir uçbeyi olarak hayata atılmıştı: Devlet-ebed-müddet şuuru ve şiarıyla yanıp tutuşuyor, gazâ ve cihad aşkı ve şevki ile yunup-yıkanıyor; lalalarının gözetiminde, denetiminde ve rehberliğinde büyük rüyalara, büyük yolculuklara, büyük keşiflere ve büyük fetihlere hazırlanıyordu...
İki kez tahta çıkması bir sırr-ı ilâhî olduğu kadar bir lûtf-u ilâhiydi de Fatih -ve Osmanlı- için: Gördüğü rüyaları hayata geçirebilmesi için, esaslı bir fikir çilesi, kanatlandırıcı bir oluş, varoluş ve olgunlaşma çilesi çekmesi gerekiyordu: Eğer Fatih yaklaşık 10 yıl süren bu fâsıla zarfında Osmanlı ülkesinin içine sürüklendiği girdabı, kaosu, iç ve dış karışıklıkları yeniden tahta çıkıncaya dek iliklerine kadar yaşamasına imkân tanıyan o kendisini hop oturtup hop kaldırtan, gecelerini ve gündüzlerini alt üst eden, uykularını kaçıran fikir, oluş, varoluş ve olgunlaşma çilesini bütün yakıcılığıyla yaşamamış olsaydı, fetih, belki de kendisine nasip olmayacak ve dolayısıyla İslâm medeniyetinin doğu ve batı cephelerinin çökertildiği bir zaman diliminde Haçlıların art arda düzenleyecekleri saldırılar sonrasında İslâm medeniyeti bir daha belini doğrultmakta tahmin ve tahayyül bile edemeyeceğimiz kadar zorlanacaktı.
NECİP FAZIL’IN “BÜYÜK DOĞU” RÜYASI
Aynı kader çizgisinin, Batı’dan üç yüz yıldır esen, her şeyi yakıp yıkan sert ve sarsıcı fırtınalara artık dayanma ve direnme gücünü yitiren Osmanlı’nın tarih sahnesinden çekilmesiyle birlikte İslâm medeniyetinin hayat-memat mücadelesi verdiği ve bütün müslümanların çil yavrusu gibi oraya buraya savruldukları o İslâm tarihinin en zor ve zorlu zamanlarında “Büyük Doğu” gibi bir ebed-müddet fikriyle şaha kalkan yavuz bir ata binen bir uçbeyi, bir küheylân gibi öne fırlayarak “durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak” diye haykıran ve bir dalgakıran gibi hareket ederek Anadolu’yu yeniden oluş ve varoluş sırrına erdirebilmek için yollara koyulan üstad Necip Fazıl’a da Fatih’in üstlendiği misyona benzer bir misyon yüklediğini görüyoruz.
Fatih Sultan ve Necip Fazıl: Büyük fetih rüyaları gören iki asalet, şahsiyet ve ahlâk anıtı… Kutlu kapıların açıcısı, iki gönül, zihin ve eylem eri…
Kendi rüyalarını hikâye ederek hayata geçiren yılmaz, sarsılmaz iki Allah dostu, Allah yolunun yorulmak, dur durak bilmez yolcusu iki büyük diriliş cengâveri.
FATİH’LE NECİP FAZIL’IN BÜYÜK ÇİLELERİ, BÜYÜK RÜYALARI VE GÖKLERDEN GELEN “HABERLER”
Sağdan ve soldan, arkadan ve önden kuşatılan, çökmenin eşiğine gelen İslâm medeniyetini Osmanlı ülkesinde yeniden dirilten ve ilâ-yı kelîmetullah sancağını ta Avrupa’nın içlerine kadar dikecek kuşaklara öncülük eden cihan fatihi Sultan Fatih’le; Anadolu coğrafyasına sıkışarak varolma ve varlığını koruma mücadelesi verecek kadar yokolma tehlikesiyle karşı karşıya kalan bu aziz milletin makus talihini yenmesi için Allah yolunun divânesi bir öncü kişi olarak bize ruh kökümüzü hatırlatan, gönüllerimizin ve zihinlerimizin fatihi Necip Fazıl’ın keşifleri ve fetihleri, aynı kader çizgisinin iki ayrı sarsıcı, kanatlandırıcı, ruh aşılayıcı birer izdüşümüdür.
Büyük rüyalar, büyük fikir, oluş ve varoluş çilelerinden sonra anlam kazanabilir ve hayata geçirilebilir ancak. Çile üzerine bina edilmeyen rüyalar, aşk derecesinde benimsenemez, büyük doğumlara ve dönüşümlere aslâ zemin hazırlayamazlar.
Bu nedenledir ki, Fatih’in de, Necip Fazıl’ın da hem büyük çilelerden geçtiklerini, hem de büyük rüyalar gören öncü kişiler olduklarını; yaşadıkları çilelerin, büyük rüyalarını hayata geçirme süreçlerini hem hızlandırdığını, hem de kendilerini inanılmaz bir şekilde olgunlaştırdığını ve pişirdiğini görüyoruz.
Fatih’le Necip Fazıl’ın çilelerini ve büyük rüyalarını taçlandıran, keşif ve fetih yolculuklarına çıkmalarından önce çilelerini kemâl noktasına ulaştıran, kader çizgilerini buluşturan, muhkemleştiren ve pekiştiren müstesnâ hâdiseler cereyân edecektir...
FATİH’İN RÜYASI: EFENDİMİZ’İN YAKTIĞI AŞK ATEŞİ
Fatih, fetihten hemen önce Hz. Peygamber’i (sav) görecektir rüyasında.
İşte bu müstesnâ zamanda cereyân eden bu müstesnâ hadiseden sonra Fatih, ne yapıp edip fethi gerçekleştirme azim ve cehdi ile yılmadan, usanmadan, bıkmadan fethi en ince ayrıntısına kadar planlayacak; Hz. Peygamber’den (sav) aldığı içini ışıtan aşk ve coşku ateşiyle fethin mutlaka başarıyla sonuçlanması için gerekli bütün hazırlıkları, hem de çok seçenekli bir şekilde yapmaktan geri durmayacaktır.
NECİP FAZIL’IN RUH MİMARI: ARVASÎ HAZRETLERİ
Necip Fazıl’sa beyninde şimşekler çaktıran fikir, oluş ve varoluş çilesinin doruk noktasındayken bir şirket-i hayriye vapurunda “ilk ve son kez gördüğünü” söyleyeceği kutlu bir adam tam bir hızır gibi imdad çağrısına tavassut edecek ve vapurda Abdülhakim Arvasî Hazretleri’nin adresini eline tutuşturup, sonra da sırra kadem basacaktır.
İşte bu iki müstesnâ ân, Fatih’te de, Necip Fazıl’da da vuslat ateşinin, aşk ateşinin kıvılcımlarını tutuşturacak ve işte o iki müstesnâ ân›dan itibaren Fatih’i de, Necip Fazıl’ı da, İslâm sancağını göndere çekme gazâsından ve cehdinden hiçbir güç alıkoyamayacaktır: Bu öyle bir aşk ve vuslat ateşidir ki, Fatih’e de, Necip Fazıl’a da, hakîkat güneşini söndürmek ve balçıkla sıvamak için geliştirilen bütün saldırılara karşı sarsılmadan, yılmadan muhkem ve muhteşem bir şekilde dimdik durma azmi ve cehdi bahşedecek; olmazları oldurtacak bir kudret ve irade lûtfedecektir.
Bu, Fatih’e gemileri karadan yürütecek, Necip Fazıl’a da “yüzüstü çok süründün, ayağa kalk Sakarya” dedirtecek o muhteşem Sakarya Türküsü’nü yazdırtacak, önümüzü açacak bir öncü kuşağın tohumlarını ekecek kanatlandırıcı, gelecek kuşaklara, saf, su katılmamış imânın mü’mine açılmaz sanılan kapıları nasıl açtırtacağını, yürünmez sanılan yolları nasıl koşarcasına yürüteceğini, imkânsız sanılan keşifleri ve fetihleri nasıl uçarcasına, kendinden geçercesine yaptırtacağını gösteren ve öğreten kanatlandırıcı ve diriltici bir ruhtur.
.Medeniyet / kardeşlik ruhunun yitirilmesi ve Türkiye’nin parçalanma tehlikesi!
Yusuf Kaplan
28/05/2023 Pazar
Türkiye, seçimlere gidiyor. Herhangi bir seçim değil bu. Kader seçimi adeta. Türkiye’nin Batılıların boyunduruğundan bir şekilde kurtularak, tarihî / medeniyet yönünü, yörüngesini bulma, eksen ülke olma yolculuğunda yol ayrımına gelip dayandığı bir
seçim bu.
Yapacağımız seçim şu: Türkiye, Batılıların güdümünde bir “cephe ülkesi”, bir “uydu ülke” olmaya devam mı edecek yoksa tarihte olduğu gibi, bin yıl dünya tarihini şekillendiren bir küresel güç olarak, bir eksen güç olarak yeniden tarihin akışını belirleyecek bir güç olma yolunda mı ilerleyecek?
RUH ATILIMININ İKİ EKSENİ: DİKEY EKSEN VE YATAY EKSEN
Peki, bir ülke ya da aktör, tarihin akışını şekillendirecek bir konuma nasıl ulaşabilir?
Hem dikey eksende hem de yatay eksende tarihi değiştirecek, insanlığa yaşanabilir yeni bir dünya armağan edebilecek yeni bir medeniyet mefkûresi sunacak dinamiklere sahip ise.
Dikey eksen, manevî güç; yatay eksen’se, maddî güç’tür.
Dikey eksen; güçlü ve köklü bir Yaratıcı, insan ve kâinât tasavvuruna dayanan bir düşünce, kültür, sanat, ahlâk, estetik birikimine yani yaratıcı ruh’a; yatay eksen’se bu birikimi, bu fikriyatı, tatbikata dökecek, hayata aktaracak maddî birikime, dolayısıyla kurucu irade’ye sahip olmaktır.
Manevî gücü de, maddî gücü de sunacak kaynak, bir toplumun sarsılmaz inanç / akîde ilkeleri doğrultusunda inşa ettiği medeniyet birikimi, tecrübesi ve ruhudur.
Şimdi bu ruh, bu muazzam birikim ve tecrübe havaya uçurulmaya çalışılıyor on yıllardır tepeden uygulanan jakoben laikçilik projeleriyle…
EN TEHLİKELİ PROJE: İSLÂMSIZ TÜRKLÜK VE İSLÂMSIZ KÜRTLÜK PROJESİ!
Altan Tan, nihayet konuşulmayanı ama asıl konuşulması gereken bu meseleyi konuştu: HDP veya Yeşil Sol Parti, CHP zihniyetinin Türk milletine yaptığını Kürtlere yapıyor: Kürtleri kendi kültürlerinden, değerlerinden, İslâm’dan uzaklaştırma mücadelesi veriyorlar, dedi, özetle.
Önümüzdeki -belki de bir asırlık- süreçte icat edilmeye çalışılan en tehlikeli projelerden biri, İslâmsız Türklük ve İslâmsız Kürtlük projesi olacak gibi görünüyor…
Müslüman Kürt kardeşlerimiz, bunu görmeye başladılar, çok tedirgin olduklarını gösterdiler, daha da gösterecek ve emperyalistlerin uşaklarına hak ettikleri cevabı, onlar gibi şiddete başvurmadan meşrû yollarla verecekler inşallah…
Bunların Salahaddin’le zırnık kadar ilişkileri yok: Salahaddin ve Selçuk çocukları birbirlerine omuz verdiler; emperyalistleri, yani Haçlıları, Moğolları ve o zaman biz Türkler, Kürtler, Araplar omuz omuza vererek emperyalistlerle savaşırken, o yok oluş mevsiminde bile bizimle savaşan, (Salahaddin’in Tunus’a kadar kovalamak zorunda kaldığı) Şiî (o zamanki) bozguncu grupları defettiler, böylelikle birlikte tarihin akışını değiştirdiler.
Şimdi emperyalistler, bazılarını kukla gibi oynatıyorlar parmaklarında: Kürtlerle Türkleri İslâm ortak paydasında değil, Amerikan uyduluğunda birleştirmeye çalışıyorlar. Bin yıllık İslâm kardeşliğini adım adım bitirmeyi hedefliyorlar. Böylelikle bu topraklarda Türklerle Kürtleri birbirine düşüreceklerini ve bu topraklarda daha yüzyıllarca rahat at koşturacaklarını sanıyorlar!
Ama yanılıyorlar!
Meselâ Hüdapar, bu oyunu gördü ve bozdu hamdolsun.
Türk-Kürt kardeşliği, İslâm’ın yeşerttiği ve aslâ yok edilemeyecek bir kardeşliktir. Emperyalistler ve uşakları her zaman tarihin çöp sepetini boylamıştır. Bin yıllık İslâm kardeşliği, Türk-Kürt kardeşliği tarihimiz bunun en güzel tanığıdır.
Görene…
Görmesini bilene…
Ruh köklerini yitirmeyen herkese…
Tam bu noktada, büyük Selçuklu tarihçimiz ve fikir adamımız Osman Turan’dan nefis bir anekdot aktarmak isterim.
(Bu anekdotu, Muhammed Esat Altıntaş Hoca’dan ödünç alıyorum).
Malum, Osman Turan, Türk Yurdu dergisinin önemli isimlerinden biri. Çok önemli makaleler yazıyor orada.
Bir ara Türk Yurdu Dergisi’ne gelen heyecanlı gençler Osman Turan Hoca’ya şöyle bir soru soruyorlar: “Hocam, önce Türk müyüz yoksa Müslüman mı?”
Osman Turan Hoca’nın bu soruya verdiği cevap şöyle: “Çocuklar, Türklük zat, Müslümanlık sıfattır; fakat sıfat öyle bir hâl almış ki, o olmadığı zaman zat da kalmıyor.”
EMPERYALİSTLERİN UYKULARI KAÇMALI!
Bizim inşa ettiğimiz bu muazzez medeniyet ruhu, bu toplumu Müslüman kılan sıfatların varlığını sürdürmesi durumunda bu toplumun varlığını ve bütünlüğünü korumasını, yeniden müşterek ve küresel bir tarih yapabilmesini sağlayacak inşallah.
Türkiye bu medeniyet ruhuna İslâm’ın sunduğu muhkem kaynaklarla sahip olduğu için dün bin yıl boyunca insanlık tarihini yaptı Selçuklu, Eyyûbîler ve Osmanlılar’la birlikte. Türkler ve Kürtler, Selçuk çocukları ile Salahaddin çocukları, tarihin tanık olduğu en güzel kardeşlik örneklerini sergileyen bu iki kavim birbirlerine omuz vurmak yerine birbirlerine omuz verdikleri için.
Şimdi bu bin yıllık sarsılmaz İslâmî kardeşlik ruhu yok edilmeye, Türkiye’nin onca etnik azınlığı muhkem bir şekilde birleştiren, etle tırnak gibi iç içe geçirerek kardeş kılan yegâne ortak paydası, en güçlü, en köklü buluşma noktası İslâmî duyarlıklar, ilkeler, değerler ve anlam haritaları silinmeye çalışılıyor.
Türk modernleşmesi ve laiklik projesi, sonuçta İslâmî duyarlıkları aşındırmakla, etnik kimliği ve duyarlıkları öne çıkardı ve bu ülkenin temeline, Türkiye’nin parçalanmasını sağlayacak, İslâm kardeşliğini etnik düşmanlığa dönüştürecek bombayı yerleştirdi; şimdi birileri bu bombanın pimini çekmek ve ülkeyi parçalayacak, kardeşliğimizi düşmanlığa çevirecek bombayı patlatmak istiyor.
Buna izin veremeyiz, göz yumamayız!
Yüz sene önce de böyleydi. Osmanlı da tam da böylesi bir parçalanma sonrasında düşmüştü. Önce zihnî parçalanma gerçekleştirildi modernleşme / laiklik tarihimiz boyunca. Zihnen insanlar birbirlerine düşman e
dilmeye çalışıldı.
Toplum, önce etnik kimlikler üzerinden zihnen parçalandı. Sonrası çok kolaylaştı: Ülkeyi emperyalistlere peşkeş çekecek tehlikeli bir sürecin taşları döşeniyor...
Biden’ın ve bilumum emperyalistin uykularını kaçırmalı bu toplum: Dünyaya kardeşliğimizi kimsenin bozamayacağını, ülkemizi kimsenin parçalayamayacağını, Türkiye’nin yeni bir eksen oluşturmasını sağlayacak medeniyet yolculuğunu hiçbir gücün engelleyemeyeceğini haykırmalı en gür ve en
yüksek sesle inşallah!
.Batı’nın felsefî bunalımı, Türkiye kuşatması ve Türkiye’nin yarma harekâtları…
Yusuf Kaplan
22/05/2023 Pazartesi
Seçimler ikinci tura kaldı. İkinci turdan çok güçlü çıkması gerekiyor Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın.
O zaman içeriden ve dışarıdan aynı anda işletilen çok yönlü kuşatma yarılabilir ve Türkiye’nin istiklal ve istikbal mücadelesi yol alabilir…
Unutmayalım: Batılılar, asırlık stratejilerini Türkiye’yi durdurmak için geliştiriyorlar.
İki yüzyıllık tarihe dönüp bakın, göreceksiniz bu yakıcı gerçeği.
Türkiye, bin yıldır, eksen ülkeydi; bundan sonra da öyle olacak inşallah.
Tek şartla: Yörüngemizi bulabilirsek...
Bunun için de geleceğimizi inşa edecek mütevazı (başka dünyalara açık, başkalarına saygılı) ve özgüveni yüksek (medeniyet fikriyle donanmış, dünyayı iyi tanıyan) önümüzü açacak öncü kuşaklar yetiştirebilirsek ve tabiî kendimizi eleştirmesini ve yenilemesini bilebilirsek...
BATI UYGARLIĞI’NIN KISACA KURULUŞ VE ÇÖKÜŞ HİKÂYESİ...
17. yüzyıldan itibaren dünya tarihinin akışını şekillendiren pagan modern Batı uygarlığı, kontrol ve kolonizasyon güdüsü tarafından güdüldü: Hem Tanrı fikrine, hakikat fikrine ve tabiata hem de başka medeniyetlere saldırıya dönüştü.
Sonuçta, Tanrı’nın yerine azmanlaşan insanı, kilisenin yerine de siyaseti (politika’yı) yerleştirdi.
İnsanın tanrılaşması aklın putlaştırılmasıyla sonuçlandı; siyasetin otorite, hegemonya ve meşrûiyet kaynaklarını tanımlayan bir konuma yerleştirilmesiyse, bir araç olarak siyasetin putlaştırılmasına yol açtı.
Modern pagan insan, sınırlı aklına sınırsız güçler atfetmekle ve araçları (güç üreten siyaseti, bilimi, teknolojiyi vesaire) amaçların önüne geçirmekle, bir yandan hem tabiat üzerinde hem de dünya üzerinde hegemonya kuracak gözkamaştırıcı bir atılım gerçekleştirdi ama öte yandan da, bu maddî atılımı mümkün kılan dinamikler, modern Batı uygarlığının altını oyan dinamitlere dönüştü.
Sınırlı akla sınırsız güçler yükleyince ve kurucu değil yol açıcı işlev görmesi gereken siyasete, dolayısıyla araçlara (ama güç üreten araçlara) taşıyamayacağı ontolojik işlevler verince, modern pagan uygarlık, bu yükün altında kaldı ve ezildi.
Felsefî olarak, entelektüel olarak, kültürel olarak ve tabiî ahlâkî ve sosyolojik olarak bu azmanlaşmanın faturası çok ağır oldu: Yalnızca modern pagan uygarlık için değil; dünya üzerinde kontrol ve kolonizasyon güdüsü üzerinden hegemonya kurduğu, köklerini kazıdığı bütün diğer medeniyetler, dolayısıyla insanlık için de çok pahalıya patladı modern pagan uygarlığın dünya üzerinde kurduğu azman hegemonyası.
POSTMODERN FELSEFE: ÇÖKÜŞ FELSEFESİ
Gelinen nokta yalnızca Batılılar için değil, bütün dünya için ürperticidir ve yol ayırımıdır:
Tanrı fikri yok edildi; önce Batı’da; sonra da zamanla küre ölçeğinde.
Tabiat önce düşman ilan edildi; sonra da ele geçirildi ve delik deşik edildi.
İnsanın varlığı tehlikeli bir sürece girdi.
Hümanizm’le başlayan ve insanı her şeyin merkezine yerleştiren modern pagan yolculuk, gelinen noktada adına post-hümanizm denilen (insansız bir dünyanın ve dünyasız bir insan tipinin insanı tefessüh ettirdiği, ruhunu yitiren ve gürûha dönüşen yığınlar tarafından özgürlük olarak algılanan hız, haz ve ayartının kölesi hâline gelerek hayatı çölleştirdiği) bir çıkmaz sokağın eşiğine fırlattı bütün insanlığı.
Modern pagan Batı uygarlığı felsefî olarak çöktü; yüzyıl önce hem de.
Bu çöküş, önce Nietzsche tarafından ilan edildi ve olabildiği ölçüde yüksek sesle haykırıldı: Nietzsche, modern pagan uygarlığı çarmıha gerdi.
Modern pagan uygarlık felsefî olarak çöktü ama felsefe çökmedi; çöküş felsefesine dönüştü.
Nietzsche’nin haykırışına çöküş felsefesi olarak nitelediğim postmodern filozoflar ve sosyal teorisyenler güçlü ses verdiler:
Heidegger, varlığın, dolayısıyla hakikatin unutulduğunu söyledi.
Weber, modernliğin, “demir kafes” ürettiğini; Foucault “hapishane”ye, Derrida bir şekilde “hayalet”e dönüştüğünü, Baudrillard simülasyondan ibaret olduğunu ve buharlaştığını söyledi.
Çöküş filozofları, postmodernliği bir çıkış olarak sunmadılar.
Bu çıkmaz sokaktan tek çıkış yolunun, Hâkim paradigma’nın dışına çıkmak, hâkim paradigmadan kurtulmak olduğunu itiraf ettiler. Foucault, aynen böyle söylemişti; üstadı Nietzsche’nin izinden giderek.
Ne demişti Nietzsche: “Artık söyleyebileceğimiz tek yeni şey, yeni bir şey söyleyemeyeceğimiz gerçeğidir.”
YENİ BİR “SÖZ”Ü KİM SÖYLECEK?
Yeni bir sözü kim söyleyecek?
Çinliler, Hintliler, Japonlar mı?
Elbette ki, hayır.
Hayır; çünkü hepsi de kapitalistleştirildiler; uyutuldular ve yutuldular.
Söylenecek tek yeni şeyi Müslümanlar söyleyebilirler.
Baudrillard, bu gerçeği, Batılıların İslâm’ı terörle özdeşleştirmeleri üzerine, “insanlığın önündeki tek seçeneği yok ediyoruz” diyerek telaffuz etmişti.
Batı uygarlığı, söyleyeceği bir şey olmadığı için, o ürpertici gücüne sarıldı: Sadece işgal ediyor, yakıp yıkıyor her yeri: Söyleyeceği bir sözünün olmamasının en önemli göstergesi, Baudrillard’ın “yeni barbarların gelişi” diye tasvir ettiği bu saldırganlığı işte.
DALGA-KIRMA SÜRECİNDEYİZ... DALGA-KURMA SÜRECİNE İYİ HAZIRLANMALIYIZ...
Batı uygarlığı hem kendisi felsefî olarak çöktü hem de İslâm dışındaki diğer medeniyetleri fosilleştirdi ve kapitalistleştirerek bitirdi.
Ama İslâm’ı fosilleştiremediği için çıldırıyor. O yüzden yüzyıllık stratejilerini, İslâm’ın gelişini önlemek için geliştiriyor: İslâm’ın tarih sahnesine çıkışının Türkiye’nin yeniden medeniyet iddiasıyla donanmasıyla mümkün olabileceğini bizden çok daha iyi bildiği için de yüzyıllık stratejilerini münhasıran Türkiye üzerinden, her ne sûretle olursa olsun, Türkiye’nin toparlanmasını ve ayağa kalkmasını, medeniyet coğrafyasını toparlamasını ve ayağa kaldırmasını önlemek amacıyla geliştiriyor.
Seçimler sebebiyle bütün Batı medyasının Erdoğan üzerinden Türkiye’ye saldırmasının nedeni bu.
Şunu çok iyi biliyor Batılılar: İslâm dünyasını toparlayabilecek ve ayağa kaldırabilecek hem tarihî derinliğe hem köklü medeniyet tecrübesine sahip tek ülke, Türkiye.
Türkiye, bu yükü taşıyabilecek durumda mı?
Şu hâliyle, hayır.
Ama bu yola girdi; Ak Parti, kendisini köklü bir özeleştiriye ve yenilenmeye tabi tutarsa, muhalefet partileri de, medeniyet fikri etrafında “önce Türkiye!” diyebilecek bir noktaya ulaşırsa ve önümüzdeki 10 yıllık süreçte eğitim, düşünce, sanat, kültür, şehircilik, medya ve gençlikte devrim niteliğinde adımlar atabilirsek, evet.
Asıl yolculuk, o zaman başlayacak... Dalga-kurma süreci bu.
Şimdilik, dalga-kırma süreciyle boğuşuyoruz... Oyunları bozmakla, püskürtmekle uğraşıyoruz... Mesafe de alıyoruz...
Dalga-kurma süreci ondan sonra başlayacak inşallah
.ONTO-EPİSTEMİK BİR HASTALIK: SESSİZ KALMAK! Unutma: Sessizlik ruhun ölümüdür!
Yusuf Kaplan
21/05/2023 Pazar
Bugün sütunumu MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) talebesi parlak bir kardeşime terk ediyorum: MTO Antalya yönetim ekibimizden, İslâm Düşüncesi alanında doktora yapan Selçuk Polat kardeşime.
Konu, güncel ama konunun ele alınış biçim felsefî ve derinlikli.
Dikkatle ve istifade ederek okumanızı istirham ederek sizi, kardeşimizin yazısıyla baş başa bırakıyorum…
***
Haz ve çıkarın hâkim olduğu bir zeminin zamanını yaşıyoruz. Zihnimiz, aklımız çıkarın kölesi olmak üzere. Acilen bir zihniyet devrimi yapılması lazım; ta ki bu kölelik çocuklarımıza miras kalmasın.
Bu bakımdan özgürlük ve kölelik “diyalektiği” uzun süredir üzerinde çalışılan fakat pratikte ezberden öteye gidememiş bir meseledir.
Alman düşünür Kant, “Pratik Aklın Eleştiri”sinde negatif anlamda özgürlüğü özerklik ve serbestlikten ayırarak “kişinin çıkarına göre belirlenmeme imkanının varlığı” olarak tanımlıyor. Öyle ki, burada özgürlük bir varlık, varoluşun bilgisi problemi olarak karşımıza çıkıyor.
Sözümona çıkarına göre belirlenim kişinin varlığını ve ona ait deneyim ve bilgilerini de askıya almasını gerektirir.
Görünen köy bu.
Kılavuz ise, tamamen bizim köyde yani klâsik düşünce geleneğimizde. Yusuf Kaplan, özgürlüğü, bir imkân’dan öte, varlığın, varolmanın “öz”ü (essentia) ile bağdaştırmakta ve “özü gür olan özgür olur” aforizması ile bunu sistematize etmektedir. Bu elbette bir retorik söylem olmayıp derinliği olan bir anlamı vurgular. Keza bilinen o ki, kişinin essentia’sı / özü eksistentia’sını / varoluşunu belirler.
Kısaca, kişi, öz ile yani “kendini kendi yapan şey ile” ne kadar ilişkili olursa, varoluşu çıkar ve yarar ilişkilerinden o kadar bağımsız yani hür olur.
İşin felsefecesi böyle iken insanlar arası ilişkide ve siyasal düzeyde bu ne anlama gelir, bunu ortaya çıkarmak gerekir.
Kişi bakımından öz-çıkar-varoluş ilişkisi bugün “sessizlik” hastalığına yakalanmış vaziyettedir. Bu latent /gizli oluş problemi, kişiyi çıkar ve yarar ilişkilerine göre bambaşka biri ya da başkası yapar.
Bir durumda “evet” ya da “hayır” denilmesi, bir karar verilmesi, bir yere gidilmesi gereken bir durumda kişinin zihinsel arkaplanda «çıkar-yarar» mekanizması işlemeye başlamakta ve o durum netleştikten sonra kişi “söz-süzlükte iken özsüz” bir biçimde kendi iradesi zannettiği bir otomatik refleks ile “varolmaya”çalışmaktadır.
Sözün kısası, zemin istediği gibi olana kadar beklemekte ve sonra “ben de varım” demektedir. “Savaş-kavga vakti erkenden kaçıp barış-esenlik-sulh vakti” çıkıp gelmektedir. Sıkıntı zamanı uzak durup ganimet vakti koşarak gelmektedir. Bu türden bir beşer tipoloji her toplum veya toplulukta bulunmaktadır ve kendini çıkarın kölesi yapmak şöyle dursun oranın ifsadına medar olmaktadır.
Ey özünü sözüne sadık kılmaktan âcizler, ey gür sadasını duvarlar arasında bırakanlar, ey savaş vakti muhayyer olup sulh zamanı münevver! olanlar! Ya bu gemiyi terk ediniz, ya da çıkınız gölgelerinizin gölgesinden!
Bu ülkede, bu ümmet, bu dava, bu okul, bu medrese.. vesaire… sizin şahsî işlerinizi bitirip çıkarlarınızı garantiye almanızı beklemek zorunda değildir! Erek belli, emek belki, yürek gereklidir. Çağın efekti olarak İslâm’ın geleceği olamazsın!
Sen sessiz ve görüntüsüz özgür olamazsın!
Sessizlik hastalığından çık ya da bu özü özürsüz olarak kabul etmediğini kabul et. Sen bir medeniyetin sözü ve göz kırpmadan çalışan özü olmak zorundasın!
Sessizlik ruhun ölümüdür.
Ruhsuz kalma, sessiz kalma!
.Ruh atılımı olmadan aslâ!
Yusuf Kaplan
19/05/2023 Cuma
14 Mayıs seçimlerini kıl payı kaybetti Cumhurbaşkanı Erdoğan. 28 Mayıs’ta çok güçlü bir şekilde gelmesinin söz konusu olacağını düşünüyorum.
Erdoğan yeniden, güçlü bir şekilde seçilirse, mutlaka izlemesi gerektiğini düşündüğüm naçizâne bir yol haritası sunmak istiyorum burada.
HAYATIN İKİ CEPHESİ: MADDE VE RUH CEPHESİ
Türkiye’nin uzun soluklu, köklü, çok yönlü, kalıcı ve sarsıcı bir ruh atılımına ihtiyacı var.
Ruh atılımını gerçekleştirebilen toplumlar, her türlü zorluğa göğüs germesini de bilirler.
Ruh atılımını gerçekleştiremeyen toplumlarsa -tıpkı bizim bir asırdır yaşadığımız gibi- esen rüzgârların önünde sürüklenirler...
Hayatın iki cephesi var: Madde cephesi ve mânâ / ruh cephesi. Biri olmadan diğeri de olmaz.
Ruh cephesi, adı üstünde, bir toplumun varlık nedenini ve varoluş zeminini oluşturur.
Bir toplumun yaratıcı ruhunun ve kurucu iradesinin temellerini döşer ruh cephesi. Ve fikir, dil, eğitim, kültür, sanat, ahlâk gibi kurucu temellerden vücut bulur.
Madde cephesi ise, bu kurucu temellerin köksalmasını, kalıcılaşmasını, sürgit yaşamasını ve insanı yaşatmasını sağlayan ekonomi, bilim, teknoloji ve siyaset gibi sütunlardan teşekkül eder.
Ruh / mânâ cephesi temelleri döşer; madde cephesi ise sütunları diker.
Ruh cephesi, kurucu; madde cephesi ise koruyucu işlev görür.
TÜRKİYE’NİN SORUNLARI VAROLUŞSAL
Madde cephesinde ne kadar başarılı olursanız olun, mânâ / ruh cephesini ihmal ederseniz, elde ettiğiniz maddî başarılar her şeyi imha eder, sizi de zihnî-ahlâkî ve sosyo-kültürel intiharın eşiğine sürükler...
Türkiye’nin sorunları hem manevî hem de maddî boyutları olan, gelip-geçici, günübirlik değil köklü sorunlardır.
Başta eğitim olmak üzere, düşünce, kültür, sanat, şehircilik, gençlik sorunları, varoluşsal problemlerdir. Köklü meseleler.
O yüzden uzun vadeli hazırlıkları, köklü çözümleri gerektiren büyük sorunlar.
Bu sorunlarımızı hâl yoluna koyabildiğimiz zaman bizi kimse durduramaz zaten.
Bunu bütün dünya biliyor: Batılılar da biliyor, umutlarını bize bağlayan mazlum dünya da. Biz farkında değiliz bunun yalnızca.
EĞİTİM DE, SANAT DA, BİLİM DE BİR MEDENİYET MESELESİDİR
Türkiye, Tanzimat’la birlikte yönünü, Cumhuriyet’le birlikte bir medeniyet değiştirme macerasına soyunarak mecrasını ve yörüngesini yitirdiği için, temel sorunlarının neler olduğunu görecek bir perspektiften, yaşananları anlayabilecek, anlamlandırabilecek ve aşma iradesi geliştirebilecek bakış açılarından da yoksun.
O yüzden yaşanan sorunların gelip-geçici, günübirlik sorunlar olduğunu zannediyor.
En büyük sorunumuz, sorunumuzun ne olduğunu kavrayamayışımız ve sorunlarımızı kavramamızı mümkün kılacak kapsamlı bir perspektife, bakış açısına sahip olamayışımız.
Yaşadığımız sorunlar, medeniyet çapında sorunlar: Medeniyet iddiasını yitirmiş, başka bir uygarlığı tepeden, Jakoben yöntemlerle zoraki olarak benimsemeye zorlanmış bir toplumun yaşadığı köklü, varoluşsal ve travmatik sorunlar.
Yaşadığımız sorunların bu toplumun rotasını bulma, yönüne ve yörüngesine kavuşma sürecinde karşılaştığımız sorunlar olduğunu göremiyoruz; göremiyoruz, çünkü bunu mümkün kılabilecek bir medeniyet perspektifinden yoksunuz.
O yüzden meselâ eğitim gibi köklü, varoluşsal sorunlarımızı kavramakta ve çıkış yolu bulmakta zorlanıyoruz.
Çünkü eğitim meselesi bir medeniyet meselesidir.
Medeniyet meselesi ise bütüncül bir Yaratıcı, insan ve kâinat tasavvuruna sahip olmayı zorunlu kılan büyük bir meseledir.
Eğer siz, böyle bir perspektife sahip değilseniz, eğitim sorunlarımızın temelde medeniyet krizinden kaynaklandığını göremez, kalıcı, köklü çözüm önerileri geliştiremezsiniz.
Türkiye’de iki asırdır yaşanan ve bizi her defasında eğitimi yap-boz tahtasına çevirmeye zorlayan temel çıkmaz da bu.
RUH ATILIMI OLMADAN ASLÂ!
Bize ait bir medeniyet fikrimiz yok. O yüzden güçlü, çağdaş bir eğitim sistemi inşa edemiyoruz.
Daha da vahimi, hem mevcut eğitim sisteminin iddia edildiği gibi Batı’da bir benzeri yok; son derece sığ, ezberci; eleştirel, analitik düşünme melekelerini iptal eden; yozlaştırıcı, yabancılaştırıcı, kimliksizleştirici, çözücü bir eğitim sistemi bu; hem de bizim medeniyet dinamiklerimizle ilişkisi sıfır.
Oysa bir eğitim sistemi, toplumun medeniyet dinamikleri ekseninde inşa edilir. Genç kuşaklarına ancak o zaman güçlü bir tarih bilinci, çağ bilinci, kimlik bilinci kazandırabilir. Düşüncede, bilimde, sanatta yapılacak hamlelerin, atılımların kurucu temellerini sunabilir.
Mevcut sığ, pozitivist eğitim sisteminin büyük düşünürler, büyük sanatçılar, büyük bilim adamları çıkaramamasının nedenleri burada gizlidir.
Mevcut eğitim sisteminden Kant da yetişmez, Hegel de; Beethoven da yetişmez, Mahler de; Picasso da yetişmez, Cezanne da.
Mevcut eğitim sisteminden, elbette ki, Ebû Hanife ya da Gazâlî, İbn Arabî, Sinan veya Itrî yetişmesini beklemek ham hayalden başka bir şey değildir.
Bana ne lazım? Kant’ı, Hegel’i, Nietzsche’yi, Mozart’ı, Chopin’i, Wagner’i, Manet’yi, Dali’yi, Kandinsky’yi de tartışacak, yorumlayacak ve aşacak bir noktaya ulaşacak yeni Gazâlî’ler, yeni İbn Haldun’lar, yeni Yunus’lar, yeni İbn Sinâ’lar, yeni Sinan’lar ve Itrîler lazım.
Çağı iyi tanıyacak, içinde yaşadığı çağı iyi tanımadığı zaman yalnızca tanımlandığını, çağı tanımadan çağı değiştirme iddiasında bulunamayacağını kavrayacak, zamanla çağı, çağın kurucu kişiliklerini tartışacak, aşacak, başka çağlara ulaşacak, çağrı’sı çağını kuracak çaplı öncü kuşaklar yetiştirmeden ruh atılımı yapamayız.
O yüzden ruh atılımı olmadan, aslâ, diyorum. Vesselâm.
.Acımasız yeni bir çağ başlıyor: Hepimizi bilimle köleleştirecekler!
Yusuf Kaplan
15/05/2023 Pazartesi
Dünyayı süper-şirketler mi yönetiyor; yoksa güçlü, süper-devletler mi?
Bu soruya hemen “evet” veya “hayır” diye cevap vermek pek kolay değil.
BİLİMSEL DEVRİMLER VE KAPİTALİST ŞİRKETLERİN DÜNYASI
Değil; çünkü Amerika’yı Yahudilerin kontrolündeki süper-şirketler yönetiyor. Amerika’da devlet filan yok. Amerika’da devlet, Yahudiler, Yahudi gücü, demek. Bu kesin.
Öte yandan İngiltere›de de güçlü şirketler var ama devlet de var. Devlet şirketlere hâkim, denebilir İngiltere’de.
Çin’de durum nasıldır sizce?
Çin’de devlet, Çin Komünist Partisi demek. Çin Komünist Partisi, Çin kapitalistleştikçe şirketleşti. Süreç henüz bitmedi…
İngilizler, Hindistan’ı Doğu Hindistan Kumpanyası ile ele geçirmeye başlamışlardı 1602’de. İngilizlerin hemen ardından 1603 ve 1604’te art arda Hollandalılar ve Fransızlar üşüşmüşlerdi Hindistan’a.
Bu konuda çok nefis bir çalışma yayımlandı yakınlarda Vadi Yayınları tarafından. Taha İ. Özel kardeşimin özenli, titiz ve adı gibi özel bir çalışması İngiliz Doğu Hindistan Şirketi başlıklı kitabı, İngilizlerin hem şirketler üzerinden ama Hindistan özelinden dünyayı nasıl sömürgeleştirdiklerini hem de günümüzde şirketlerin dünyayı ve devletleri nasıl yönettiklerini çok güzel anlatıyor. Taha kardeşimi kutluyorum ve size de bu zihin açıcı, kışkırtıcı, emek mahsûlü kitabı tavsiye ediyorum.
Doğu Hindistan Kumpanyası, üç asra yakın Hindistan’ın kanını emiyor, “Hind’in hazinelerini” İngiltere’ye taşıyor ama bu arada bu sömürüyü bir orduyla yapıyor. Düşünsenize… Ordusu var şirketin!
İngiliz emperyalizmi, gücünü kapitalizme borçlu. Kapitalizm ise bilim’e, bilimsel devrim’e.
Bilimsel devrim olmasaydı, emperyalizm bu kadar kıtalar dolaşamazdı.
Şu ân üçüncü bilimsel devrimin eşiğinden geçiyoruz…
Birinci bilimsel devrim, 17. ve 18. yüzyılda Bacon, Kopernik, Newton ve Galileo’nun damgasını vurdukları bilimsel devrimdi. Kapitalizme ve modern dünyanın kurulmasına eşlik etti.
İkinci bilimsel devrim, Einstein’ın başını çektiği, Heisenberg gibi dâhilerin belirleyici oldukları izafiyet teorisine, yeni fizik kuantum fiziğine, belirlenemezciliğe dayanan bilimsel devrimdi. Postmodern dünyanın kullanılmasına eşlik etti.
Şimdi üçüncü bilimsel devrim’in eşiğindeyiz: Yapay zekâ, genetik mühendisliği ve moleküler biyoloji, bütün insanlığı insansız, ruhsuz, makinaların hâkim olacağı yeni bir dünyanın eşiğine sürüklüyor…
KÜRESEL ŞİRKETLER VE İNSANIN ÖZGÜRLÜĞÜ
Bütün bu bilimsel devrimlerin en temel ortak yanları; şirketlerin devletleri kuşatması, bazı durumlarda etkisiz hâle getirerek hem ülkeleri hem de dünyayı yönetecek Leviathanvârî / “canavarca” bir güce ulaşması.
Dünyanın lordları, kapitalist ruhsuz ağababaları, şirketlerle dünyayı ele geçirdiler. Devletleri ele geçirerek dünyayı her bakımdan kontrolleri altına alma sürecine girdirdiler insanlığı. Yapay zeka, genetik mühendisliği ve moleküler biyoloji, şirketlerin kontrolünde, devletlerin değil.
Bilimi kontrol eden devletler değil şirketler! Şunu unutmayalım aslâ: Bilimi kontrol eden dünyayı kontrol eder!
Neden?
Çünkü bilim, çağımızın ayartıcı sahte yeni dini! Bilim deyince akan sular duruyor çünkü.
“Bilim düşünemez” demişti büyük düşünür Heidegger. Bilim nesneler arasındaki ilişkiler konu-sunda açıklama yapabilir sadece. Nesneler arasındaki ilişkileri anlamlandıramaz bilim. Anlama ve anlandırma işi, düşüncenin ve felsefenin işi.
Cins ve anarşist bilim felsefecisi Paul Feyerabend’in kışkırtıcı tanımlamasıyla “kutsal bir ineğe dönüştürülen bilim”, hem dünya üzerinde hâkimiyet kurmanın, hem de kapitalizmi palazlandırdıkça palazlandırmanın, azmanlaştırdıkça azmanlaştırmanın, kitleleri ise ayarttıkça ayartmanın yegâne elverişli aracı ya da Nietzsche’nin deyişiyle “laik kilise”si çağdaş dünyanın.
Bilimi tepe tepe kullanıyorlar.
BİLİMLE İNSANLIĞIN KÖLELEŞTİRİLMESİ VE RUHSUZ BİR DÜNYA İNŞA EDİLMESİ
Bir zamanlar, bilimi, insanı özgürleştirmek için kullanmışlardı; şimdi ise köleleştirmek için kullanıyorlar.
Kilisenin tasallutundan her şeyden önce bilim kurtarmıştı modern toplumları. Şimdi ise azman, acımasız, ruhsuz kapitalist şirketler, bilimi insanlığı köleleştirmek için kullanmakta hiçbir tereddüt göstermiyorlar!
Kapitalist şirketler, bilimi acımasız bir şekilde kullanarak insanlığın kaderini şekillendirecek ürpertici senaryolar geliştirmekle meşguller harıl harıl.
Dünyayı parmaklarında oynatıyorlar! Bir kaç şebeke sadece! Evet bir kaç büyük şirket, bazı devletlerden çok daha güçlü ve bu bir kaç büyük şirket, devletlere de hükmediyor.
Devletleri esir aldılar adeta. İstedikleri zaman kriz çıkarıyorlar ve şantajlar yaparak krizleri güya kendi güdümlerindeki küresel örgütler üzerinden hallediyorlar veya erteliyorlar. Evet ülkeleri ekonomik krize sürüklüyorlar, kendi kontrollerindeki Dünya Bankası veya IMF gibi ekonomik terör örgütleri ile ülkelerin ekonomilerine çöküyorlar ve krizi çözüyoruz diye devletleri her bakımdan kendilerine bağımlı hâle getiriyor, köle yapıyorlar.
Böylece ülkelere ölümü göstererek sıtmaya razı ediyorlar, krizi ölümcül olmaktan kurtarıyorlar ama bütün ipleri kendi ellerine alıyorlar. Bu iplerle istedikleri gibi oynayarak ülkeleri kendi önlerinde diz çökmeye zorluyorlar her zaman.
Bütün dünyada inanılmaz aşı savaşları yaşandı korona tezgâhı sürecinde! Şirketler, kârlarına kâr katmak için devletlere zorlayıcı ve bağlayıcı tedbirler alınması konusunda baskı yaptılar! Bireysel, sosyal ve kültürel hürriyetleri ve değerleri bastırıcı, baskı altına alıcı ve zamanla belki de yok edici yeni bir faşizm dönemi ve tecrübesi yaşattılar bütün dünyaya!
Önümüzdeki süreçte izi sürülmesi gereken soru şu burada: İnsanı özgürleştirmek üzere geliştirilen bilim, nasıl oldu da, insanlığı köleleştirecek vahşî bir canavara dönüştü?
.Kemal Derviş öldü ama baronik devşirme’ci komitacı zihniyeti yaşıyor…
Yusuf Kaplan
12/05/2023 Cuma
Kemal Derviş öldü.
Ölmüş bir insanın arkasından uluorta yazacak biri değilim. Bu İslâm ahlâk ve edebine aykırı.
Fakat ölümü vesilesiyle kişisel zihnî-siyasî biyografisi hakkında ve Derviş’in temsil ettiği baronik devşirme’ci komitacı zihniyetin Türkiye’nin kaderinin şekillenmesinde oynadığı rol konusunda bir kaç cümle kurmadan edemeyeceğim.
Ama önce şunu söylemem gerekiyor sanırım: Türkiye’yi tam da küresel sistemin baronlarına teslim etmek isteyenlerle, Türkiye’nin bağımsızlığını, toprak bütünlüğünü ve etle tırnak gibi birbirine geçen İslâm kardeşliğini koruma kaygısı güdenler arasında kıyasıya bir ölüm kalım mücadelesi verildiği, ülkenin bu noktada bir tercih yapmak zorunda kaldığı, tarihinin en kritik seçimini yaptığı 14 Mayıs seçimlerinin hemen arefesinde vefat etmesi, çok manidar.
Bunu semiyolojik olarak okursak, Kemal Derviş’in ölümünü, Türkiye’nin baronik, devşirmeci komitacı çeteler tarafından kontrol edilme sürecinin sona ermesi olarak da okuyabiliriz; ya da tam tersi bir şekilde, Türkiye’nin küresel sistemin küresel komitacıları tarafından başarıyla teslim alınmasının somut bir işareti olarak da. Bu okumaların hangisi gerçeğe daha yakındır, üzerinde düşünmeğe değer doğrusu…
KEMAL DERVİŞ KİMDİ?
İlk sorulması ve izi sürülmesi gereken soru şu: Kemal Derviş kimdi?
Öncelikle şunu söylemeli: Kemal Derviş herhangi biri değildi.
Bu ülkenin çocuğu muydu, peki?
Bu soruya kolaylıkla “evet” veya “hayır” diye cevap vermek çok zor: Elbette bu ülkede doğmuştu. Ama aidiyeti, bu ülkeye miydi, küresel baronik dünyaya mı, bunu söylemek de çok kolay değil.
Türkiye’ye iki asırdır hükmeden, devleti ipotek altına alan, bu toplumun varlık sebebi olan İslâm’ı devletin bütün kurumlarından uzaklaştıran devşirmelerin çocuklarının bu kez küresel sistem üzerinden, küresel sistemin baronlarıyla el ele, omuz omuza vererek Türkiye’nin kaderine nasıl müdahale edebileceklerinin en steril, sterilliğinin şiddeti ölçüsünde de en sinsi, en sorunlu ve en yıkıcı örneklerinden biriydi Kemal Derviş.
O hâlde soruyu biraz daha açarak soralım: Kemal Derviş, bu ülkenin çocuğu muydu; devşirmelerin bu ülkenin İslâmî ruhunu, köküne kadar kurutup ülkeyi küresel sisteme teslim etmekle görevli, görevini iyi yapan yetenekli çocuğu mu?
Kemal Derviş, Türkiye’ye iki asırdır hükmeden devşirme’ci komitacı zihniyetin küresel uzantıları olan bir üyesiydi: Türkiye’ye iki asırdır hükmeden devşirme’ci komitacı zihniyetin, dünyaya hükmeden küreselci-Yahudi gücü’yle izdivacının Türkiye’ye yeniden nizam vermesi, Türkiye’yi baronik küresel sistemin dümen suyuna girdirmesi için gönderilen, rafine, steril bir çocuğuydu.
Washington’dan Türkiye’ye ışık hızıyla gönderilmiş, Türkiye’nin Batı’ya teslim edilmesini sağlayacak bütün siyasî, ekonomik ve stratejik adamları atmıştı. Ancak Türkiye’de bu kez küresel uzantılara kavuşan devşirme’ci komitacı zihniyetle mücadele eden yerli güçler tarafından geldiği yere gönderilmişti.
KEMAL DERVİŞ ÖLDÜ AMA DEVŞİRME’Cİ KOMİTACI ZİHNİYETİ TÜRKİYE’Yİ ESİR ALDI…
Kemal Derviş öldü ama Türkiye’nin ruh köklerini kurutarak tarihten uzaklaştırmakla ve leş kargalarına yem etmekle görevli küresel sistemin uydusu soft laik devşirme’ci zihniyeti yaşıyor… Capcanlı… Ve Türkiye’ye hükmediyor bütün gücüyle…
Türkiye’deki mücadele, Türkiye’yi küresel sisteme peşkeş çekmekle görevli işte bu devşirme’ci laik zihniyetle, Tükiye’nin bin yıllık İslâmî ruh köklerine bağlı kalarak ve Türkiye Ekseni inşa ederek yüzyılı Türkiye Yüzyılı yapmayı amaçlayan aktörler arasındaki “iktidar” mücadelesidir.
.Türkiye’nin kaderine iki asırdır hükmeden devşirmelerin çocuğuydu Kemal Derviş. Bu ülkenin ruh köklerini kurutmaya, çocuklarını devşirmeye çalışan laik zihniyetin adamlarının ülkeyi kolayca terk edecek, emperyalistlere peşkeş çekecek kadar bu ülkeye kültürel aidiyet bağlarının kalmadığını gösteren en iyi örneklerden biriydi.
Dünün komitacı devşirmeleri Türkiye’yi İslâm’dan uzaklaştırma projesini uygulamakla görevliydiler.
Bugünün komitacı devşirmecileri küreselleşmişti: Türkiye’yi, tarihî rolünü unutturarak küresel kapitalist sistemin dekoru ve uydusu yapmakla ve böylelikle tarihten uzaklaştırmakla ödevliler bugün’kü Kemal Derviş gibiler…
Kemal Derviş ölmüş olabilir ama devşirme’ci laik küresel’ci zihniyeti her alanda Türkiye’ye yön verecek konuma yerleşmiş durumda: Ülkede milletin adamlarına nefes aldırmamakla ve ülkenin çocuklarını mankurtlaştırarak celladına / Batılılara âşık tasmalı çekirgelere dönüştürmekle meşgul iki asırdır… Emperyalistler tarafından fiilen köleleştirilemeyen Türkiye’yi devşirmeciler tarafından içerden zihnen köleleştirmeye çalışıyor bu devşirme’ci komitacılar.
Ve çok büyük bir mesafe katetmiş durumdalar. Böyle giderse dışarıdan ele geçirilemeyen Türkiye’yi içerden ele geçirmeyi başaracaklar -Allah muhafaza!
Bu ülkenin çocuğu değildi Kemal Derviş kültürel ve zihniyet olarak. Bu ülkenin yeniden tarih yapmasını mümkün kılacak bin yıllık İslâmî ruh köklerini kurutma savaşı veren küreselcilerin çocuğu, “görevli” bir devşirme’ci’ydi.
Çok iyi yetiştirilmişti.
İşini iyi biliyordu.
Çok sâkindi.
Görevini gayret güzel yapıyordu.
Gürültü patırtı yapmıyordu, hasımlarının kendisinin yükümlü olduğu görevi göremediklerini görerek işine odaklanıyordu: Küresel’ci devşirme’ci derin gücü’n gücünün göstergesiydi bu.
.Türkiye’siz bir dünya kurulamaz!
Yusuf Kaplan
8/05/2023 Pazartesi
Her şey Soğuk Savaş’ın sona erdirilmesinden sonra başladı: 20. yüzyılın ilk çeyreğinde Osmanlı durdurulmuştu. Osmanlı’nın durdurulmasıyla her şeyin bittiğine hükmetmişti Batılı emperyalist güçler.
Oysa 20. yüzyılın son çeyreğine gelindiğinde hiçbir şeyin bitmediği, aksine yeniden başlamak üzere olduğu görüldü: Fas’tan Malezya’ya kadar, İslâm, İslâm dünyasının yegâne entelektüel, kültürel, siyasî direniş ve diriliş kaynağı olmuştu. İslâm’ın yeniden tarih sahnesine çıkışı anlamına gelebilirdi bu.
BİR TAŞLA İKİ KUŞ: HEM “ÖTEKİ” İCADI HEM DE ÖTEKİ ÜZERİNDEN BATI’NIN İNŞASI
Eğer İslâm’ın gelişi durdurulamazsa, bu direniş ve diriliş hareketinin yeni bir medeniyet atılımına dönüşmesi, bunun da Batı’nın dünya üzerindeki hegemonyasını sarsması önlenemeyebilirdi. O yüzden önlem alınmalıydı.
Alındı önlem: Terörle savaş stratejisi geliştirildi. Hem de NATO tarafından. İslâm terörle, kan edicilikle özdeşleştirilerek şeytanlaştırıldı. Bir kötü, ürpertici bir şeytan icat edilerek İslâm tarih dışına itilmeye, Müslüman toplumlar da önce İslâm’dan nefret ettirilmeye, sonra da adım adım uzaklaştırılmaya çalışıldı.
Bunun için ilkin terör örgütleri icat edildi; İslâm bu terör örgütleriyle özdeşleştirildi; ardından da dünyada, özellikle de Batılı dünyada hızla büyüyen İslâm’ın yayılmasının önü kesildi ve Müslüman toplumlar adım adım İslâm’dan uzaklaştırılma sürecine sürüklendi.
Batılılar, bir taşla iki kuş vurmuş olacaklardı: Hem İslâm’ın gelişi, yükselişi önlenecekti hem de Batılılar, ötekileştirilen ve şeytanlaştırılan İslâm üzerinden kendi kimliklerini inşa edeceklerdi. Ne kadar şeytanca bir strateji bu, değil mi?
OSMANLI, KORKULU RÜYASI BATILILARIN!
Dünkü, yaklaşık yarım asır önceki şeytanlaştırılan kötü icadı stratejisi, bugün, artık Türkiye üzerinden, özellikle de Erdoğan üzerinden sürdürülüyor!
İslamofobi yetmedi, ardından Türkofobi icat edildi!
Neden Erdoğan’a, Erdoğan üzerinden Türkiye’ye “kafayı taktı” Batılılar peki?
Batı başkentlerinde Kur’ân’ları yakarken neden özellikle Türk büyükelçilikleri seçiliyor(du) ki?
Bunun nedeni gayet açık: Osmanlı, korkulu rüyası Batılıların! O yüzden Erdoğan’ı “otoriter”, “güçlü” “yeni Osmanlı sultanı” gibi resmediyorlar!
Tarihî, kültürel bilinçaltını harekete geçirerek, asıl düşmanın Türkler olduğunu, Türklerin, Osmanlı ile Avrupa›yı “titrettiğini”, Türklerin yeniden gelişinin Avrupa için “felâket” olacağını, Avrupa’nın ve tabiî genelde Batı’nın dünya üzerindeki hegemonyasını “sarsacağını” çok iyi biliyorlar!
BATILILAR TÜRKİYE’Yİ NEDEN HEDEF TAHTASINA YATIRIYORLAR?
İngiliz The Economist, Fransız Le Point ve Alman Der Spiegel dergileri Erdoğan’ı “diktatör” ilan ederek, Erdoğan üzerinden Türkiye’yi “şeytanlaştırıyor” ve hedef tahtasına yatırıyorlar!
Neden acaba?
Batılılar, Ruslardan da, Çinlilerden de korkmuyorlar! Türkiye’den korkuyorlar asıl! Çünkü Türkiye beklenendir! Osmanlı’nın çocuklarından korkuyorlar! Osmanlı’nın çocuklarının yeniden tarih sahnesine çıkma ve yeryüzünde adaleti hâkim kılacak bir hakikat medeniyeti yolculuğu başlatma ihtimalinin belirmesinden!
Dünyada herkese hayat hakkı tanıyan ilk ve son gerçek anlamda küresel medeniyet tecrübesini biz kurduk.
Bütün medeniyetlerle temasa geçen; bütün medeniyetlerden -vahyin filtresinden geçirerek- beslenmesini bilen; bütün dinlere, kültürlere, farklılıklara hayat hakkı tanıyan gerçek küresel medeniyet tecrübesini Osmanlı olarak biz armağan ettik insanlığa. Sözgelişi, Avrupa’da fethettiğimiz en büyük şehirlerden birine, Belgrad’a, Dârüsselâm / Barışyurdu adını verdik.
Dünyada adalet ve hakkaniyetin, sulh ve selâmetin hâkim olacağı, herkesin kendi olarak, kendi kalarak barış içinde, insanca bir arada yaşayabileceği medeniyet tecrübesini yine biz kuracağız -iyi hazırlanmasını bilirsek...
Özetle… Batılılar, başka kültürlere hayat hakkı tanımadılar, sadece imha ettiler ve dünyayı cehenneme çevirdiler. Biz ise hem yeni, âdil bir dünya inşa ettik hem de başka kültürleri ihya ettik.
Dün olan, yarın olacak olanın habercisidir.
TÜRKİYE’SİZ BİR DÜNYA KURULABİLİR Mİ?
Türkiye’siz bir dünya kurulamaz.
Osmanlı’yı durdurdular, dünyadan ruh çekildi, dünya cehenneme dönüşüverdi. Dünyanın da, bizim coğrafyamızın da sorunlarının kangrene dönüşmesinin sebebi, Osmanlı’dan boşalan boşluğun doldurulamamasıdır. Yaşadığımız ve bir türlü hâl yoluna koyamadığımız bölgesel ve küresel sorunlar, Osmanlı’nın bitirilememesinin yol açtığı sorunlar.
Osmanlı’dan boşalan boşluğu yine biz dolduracağız. O yüzden Ayasofya’nın açılışı, savunma sanayisinin çağ atlaması, yerli otomobilin dünya pazarına sürülmesi gibi her attığımız büyük adımı, her yaptığımız tarihî atılımı, kendi hegemonyalarını sarsma potansiyeli taşıyan bir meydan okuma olarak algılıyor emperyalistler!
Daha da önemlisi, bizim gelişimiz, adaletin, hukukun, hakkaniyetin ve sulhün dünyada yeniden hâkim olmasını sağlayacak ve Batılıların dünyayı nasıl cehenneme çevirdiklerini gösterecek bir şifre çözücü işlev üstlenecek. İşte bu ürkütüyor emperyalistleri!
.Batı medyası, Türkiye’ye neden savaş açtı?
Yusuf Kaplan
7/05/2023 Pazar
Seçimlere bir hafta kala, Batılı merkezlerden düğmeye basıldı yine: İngiliz The Economist, Fransız Le Point, Alman Der Spiegel dergileri, art arda Erdoğan’ı, dolayısıyla Türkiye’yi kapak yaptılar bu haftaki sayılarında.
Erdoğan’ı “diktatör” olarak sunuyorlar!
“İslamcı diktatör”!
Erdoğan’ı “güçlü”, “otoriter” ve “diktatör” bir Osmanlı sultanı olarak lanse ediyorlar ayrıca.
Der Spiegel, özellikle Hitler’e benzetmiş Erdoğan’ı.
Neden Hitler peki? Bunun nedenini birazdan açıklayacağım…
İNGİLİZLER’DEN İNTİKAMIMIZI ALACAĞIZ!
Amerikan Washington Post gazetesi, 14 Mayıs 2023 seçimlerini, “2023’ün dünyadaki en önemli seçimi” olarak ilan etmişti.
Dünyada 1,6 milyon satan dünyanın baronlarının dergisi The Economist dergisi bu haftaki sayısında aynı başlığı kullanıyor ve “Erdoğan gitmeli!” diye buyuruyor!
Yetmiyor, Türkiye’yi şöyle tehdit ediyor:
“Erdoğan’ın yenilgisinin küresel sonuçları olacaktır. Ve dünyadaki demokratlara diktatörlerin yenilebileceğini gösterecektir…” diyerek haddini aşan, skandal bir yayıncılığa imza atıyor!
The Economist sadece haftalık bir yorum ve analiz dergisi değil. İngiltere’nin yarı-resmî el-Ahram’ı!
Sahibinin sesi!
İngiltere, kendisi konuşmuyor ama The Economist gibi etkili dergilerini, BBC gibi etkili yayın organlarını bu şekilde kullanıyor!
Neden peki?
Türkiye’nin gelişini durdurmak için: Dünyaya en çok silah satan ülkelerin başında İngiltere geliyor. İHA’larla, SİHA’larla ve daha sofistike yeni nesil savunma teknolojileriyle, “smart” silahlarla dünya savunma sanayisinde ve pazarında bizim de rol oynamamızdan, pay kapmamızdan fenâ hâlde rahatsız İngilizler.
İngilizler, bizim hem Afrika’da derinden ve sessizce ilerleyişimizden hem Doğu Akdeniz’deki oyunlarını Mavi Vatan kavramı çerçevesinde püskürtüşümüzden, Libya’ya, Karabağ’a girişimizden, Türkiye’nin güneyinde DEAŞ’ı, YPG / PKK’yı etkisiz hâle getirişimizden, Mısır ve Suudi Arabistan başta olmak üzere Arap dünyası ile ilişkilerimizi rayına oturtmamızdan çok rahatsızlar ayrıca.
Ama şunu bilsinler: Osmanlı’yı durduran ve bizi çıkmaz sokağın eşiğine fırlatan İngilizlerden intikamımız büyük olacak! En fazla yarım asra ihtiyacımız var!
TÜRKİYE’NİN AFRİKA AÇILIMI, FRANSIZLARI ÇILDIRTTI!
Fransa ise, Türkiye’nin Afrika açılımından rahatsız. Türkiye’nin Afrika açılımı, Fransa’nın Afrika’daki bütün hesaplarını alt üst ediyor. Fransa’nın ne kadar aşağılık, aydınlanmacı değil karanlık ruhlu, yağmacı, emperyalist bir canavar olduğunu deşifre ediyor!
Fransa, Afrika’nın kanını emiyor hâlâ: Hem zengin maden yataklarını, doğal kaynaklarını Paris’e taşıyor hem de eskiden sömürgesi olan Batı Afrika’daki Frankofon (Fransız sömürgesi) Afrika ülkelerinde istediği zaman darbe yapıyor, istediği zaman kaos çıkarıyor, karıştırıyor!
Türkiye’nin Afrika açılımı, aslâ sömürmeyi amaçlamıyor. Dün olduğu gibi, bugün de Afrikalıların önünü açmayı amaçlıyor.
Türkiye’nin varlığı, Fransız emperyalist çıkarları için tehdit oluşturuyor Afrika’da. O yüzden Fransa, Türkiye’den, Afrika’daki varlığından büyük rahatsızlık duyuyor, medyasıyla her fırsatta Türkiye’ye saldırmaktan çekinmiyor!
ALMAN DER SPIEGEL DERGİSİ, ERDOĞAN’I ALMANLARA İŞKENCE ETMEK İÇİN HİTLER’E BENZETTİ!
Ezberlerinizi çöpe atacaksınız: Almanya, bağımsız değildir: Almanya, Yahudilerin kolonisidir. Alman devleti, istihbaratı ve ekonomisi -Amerikalı- Yahudilerin kontrolündedir.
Der Spiegel, 1947’de Amerikan Time dergisinin karşılığı olarak kurulmuş bir dergidir. Almanya’da Yahudi hegemonyasının yani küreselcilerin çıkarlarını koruyan yayınlar yapar.
Zaman zaman Yahudilerin kontrolünden çıkma emaresi gösterdiği zaman Alman devletinin de aleyhine operasyonel istihbarat haberleri yayınlar.
“Spiegel”, Almanca “ayna” demek. Neye ayna tutar Der Spiegel? Olaylara mı? Dünyada, Avrupa’da ve Almanya’da olup bitenlere mi? Elbette ki, Hayır!
Der Spiegel, küreselcilerin, Yahudi gücünün Almanya’daki gücünü pekiştirmek için ayna tutar: Mesela bu haftaki kapağında Erdoğan’ı Hitler’le özdeşleştiriyor? Neden Ortadoğulu bir diktatör değil de Hitler’le? Almanların kafasına kafasına vurmak için! Almanların faşist geçmişlerine bir kez daha ayna tutar küreselcilerin kontrolündeki Der Spiegel!
Der Spiegel, 15 Temmuz darbe ve işgal girişimi sırasında da 120 sayfa Türkçe ek yayınlamıştı. “Türkiye’de darbe olmadığı”, Erdoğan’ın “kontrollü darbe” yaptığı saçmalığını ilk telaffuz eden Der Spiegel’di!
Der Spiegel, tam bir operasyon müsveddesi! Hem Almanya’ya hem de İslâm’a ve Türkiye’ye operasyon çeken bir “operasyon timi”!
Neredeyse dünya otomobil endüstrisine ve pazarına hâkim olan Almanya, Togg’dan rahatsız. Togg’un gelişi, Togg’la birlikte TGC Anadolu gemisinin gelişi, velhasıl karada, havada ve denizde çağ atlayan, birinci ligde oynamaya başlayan güçlü, lider Türkiye’nin gelişinin ve özellikle de otomobil piyasasına girişinin habercisidir. Türkiye’nin otomobil endüstrisine ve piyasasına girmesiyle, piyasayı ve Almanların hesaplarını alt üst edebileceğini, Almanya’nın hegemonyasını sarsacağını düşünüyor Almanya.
Türkiye’de Erdoğan ve Türkiye aleyhindeki yayınları, Erdoğan’ın işine yarasın diye yaptığını düşünenler ve bunu hararetle savunanlar var. Çok saçma bu! Bu yayınların Türkiye’deki seçimleri etkileyeceğini düşünmek çok saçma hakikaten!
Adamlar Erdoğan’a ve Türkiye’ye savaş açıyorlar! Türkiye ile ilgili dünyada olumsuz bir algı oluşturmak istiyorlar. Türkiye’ye yatırım gelmesini, Türkiye’nin büyümesini, güçlenmesini önlemek için yapıyorlar bu yayınları.
Özetle… Dün emperyalistler hangi gerekçelerle Osmanlı’yı durdurdularsa, bugün de Türkiye’yi aynı gerekçelerle durdurmak istiyorlar! Ama bu kez başaramayacaklar Allah’ın izniyle!
Bu toplum, İngiltere, Fransa ve Almanya’ya, Batılı emperyalistlere ve Batılılarla birlikte çalışan zihni köleleşmiş Batı-perestlere hadlerini bildirecek 14 Mayıs’taki seçimlerde inşallah.
.Türkiye’yi yok edemeyecekler!
Yusuf Kaplan
5/05/2023 Cuma
Bizim kaderimizi belirleyenler İngilizler: Osmanlı’yı çökertenler, Yahudilerle birlikte, İngilizler: Tanzimat, İngilizlerin eseri; Türkiye, iki asırdır İngilizlerin esiri.
İngilizler, iki asır önceki oyunlarını hâlen devam ettiriyorlar sinsice...
Şu ân Türkiye ile ilişkileri iyi ama İngilizlere karşı çok dikkatli olmak zorundayız.
TANZİMAT’TAN İTİBAREN “İPLER” BİZİM ELİMİZDE DEĞİL!
Türkiye’deki seçimlerin sonuçları, Türkiye’nin alacağı istikameti belirleyecek. Türkiye’nin durduğu yeri ya da durmaması gereken yeri tayin edecek. 14 Mayıs seçimleri Türkiye’nin kader seçimi olarak tarihe geçecek.
Bu seçimler o yüzden sadece Türkiye’de değil, dünyada da dikkatle takip ediliyor. Yine o yüzden ABD Başkanı Biden, Türkiye’deki seçimlere “demokratik yollarla” müdahale edilmesi çağrısında bulunmuştu.
Aslında Türkiye’de demokrasinin Ali Cengiz oyunu olduğunun itirafı bu. Türkiye’de siyaseten, seçimlere katılarak iktidara geliyorsunuz ama iktidar aygıtlarına, millet değil derin devlet ve gerisindeki güç hâkim olduğu için seçimle iktidara gelen iktidarın fiilen muktedir olması o kadar kolay olmuyor.
Siyasî, bürokratik, iktisadî, kültürel ve sosyal iktidar aygıtlarına kimler hâkimse onlar muktedir oluyor, ülkeye onlar çeki düzen veriyor. Türkiye’de bürokrasiye yani devlete, iktisadî, kültürel ve sosyal iktidar aygıtlarına millet ya da milletin temsilcisi aktörler veya dinamikler değil, küçük, azgın devşirme bir azınlık hâkim. Ülkenin kaderine de onlar çeki düzen veriyor iki asırdır.
Tanzimat’tan itibaren bu ülkenin ipleri bu ülkenin has çocuklarının elinde değil. O yüzden Abdülaziz’in bilekleri kesildi. O yüzden Abdülhamid en azılı düşmanları/mız tarafından tahttan indirildi. O yüzden Menderes idam edildi. O yüzden Özal öldürüldü. O yüzden Muhsin Yazıcıoğlu gözümüzün içine baka baka katledildi.
KUŞATMA VE SALDIRILAR…
Ama bu millet, teslim bayrağı çekmedi, çekmeyecek. Millet, ülkeyi ülkenin ve ülkemizin varlık sebebi İslâm’ın düşmanlarına yem etmedi, etmeyecek. Yakın tarihte, iki asırlık görece uzun bir zaman dilimi boyunca yok olma tehlikesinin eşiğine sürüklenen bu millet yok edilemedi; bütün yok edilme girişimlerini püskürtmesini bildi.
Dışarıdan emperyalistler, özellikle İngilizler tarafından her bakımdan desteklenen ülkenin iç ve dış düşmanlarının ülkeyi bütün kuşatma girişimlerini püskürtmeyi başardı.
Soru şu burada: İki asırdır içeriden ve dışarıdan aralıksız gerçekleştirilen bütün görünür görünmez kuşatmaları ve saldırıları bu toplum püskürtmeyi nasıl başardı?
Bu toplumu ayakta tutan bütün kurumları, devleti, bürokrasisi, siyasî, iktisadî, kültürel iktidar aygıtları ve varoluş biçimleri bu toplumun elinden alınmasına rağmen toplumun bütün bu iç ve dış kuşatmaları ve saldırıları püskürtmeyi nasıl başardığı meselesi üzerinde ciltler dolusu kitaplar yazılsa yeridir.
Düşünsenize… Bütün maddî iktidar aygıtlarınızı kaybediyorsunuz. Yani ülkenin devlet aygıtları, iktisadı, kültür, eğitim ve sanat kurumları ülke ve İslâm düşmanlarının eline geçiyor, ülkenin ruh köklerini kurutmak, medeniyet dinamiklerini dinamitlemek, direnç noktalarını kırmak için kullanılıyor. Ama sonuçta bu toplumun ruh kökleri kurutulamıyor, aksine her saldırıdan sonra daha da güçlü bir şekilde dimdik ayağa kalkıyor; ülkenin genç kuşaklarının istikametini, yönünü, yörüngesini tayin etmeyi sürdürüyor; ülkenin medeniyet dinamikleri, ülkenin genç kuşaklarına tarih şuuru, medeniyet ufku, direniş, diriliş ve varoluş umudu sunmaya devam ediyor…
MİLLETİN ÇOCUKLARININ DİRİLTİCİ YARMA HAREKÂTLARI…
Bu ülkenin ve bu ülkenin varlık sebebi İslâm’ın düşmanlarının bütün kuşatmalarını ve saldırılarını bu aziz millet yarma harekâtları gerçekleştirerek püskürtüyor.
İnanmış ve adanmış ruh adamlarının yılmaz gayretleri, mücadeleleri ve muhkem direniş biçimleri sayesinde.
Kim bu inanmış ve adanmış ruh adamları?
İslâmî cemaatlerin, tasavvuf yolunun bin yıllık yolcusu muazzez manevî önderlerinin, hem siyasî öncüleri hem de fikir, sanat ve kültür dünyamızın ön açan, ufuk açan, ruh atılımı gerçekleştirmesine imkân tanıyan fikir, sanat ve dava öncülerini besleyen, susuzluklarını gideren derin, köklü ve uzun soluklu nefes alınmasını sağlayan üfledikleri diriltici ruhun meyvesi öncü kuşaklar, inanmış ve adanmış insanlar…
Siyasette ülkenin eşiğine yuvarlandığı çıkmaz sokaktan çıkarılması için cansiperane mücadele eden, -bazılarının hayatlarıyla bedelini ödedikleri- Menderes’ler, Özal’lar, Erbakan’lar, Yazıcıoğlu’lar, Erdoğan’lar…
Fikir, sanat ve aksiyon hayatında üstad Necip Fazıl Kısakürek’in tek kişilik bir ordu gibi cesurca öne atılışı, önümüzü açacak birkaç inanmış ve adanmış genç nesil yetiştirişi…
Sezai Karakoç’un, Nurettin Topçu’nun, İsmet Özel’in, Cemil Meriç’in, fikirde, sanatta ektikleri muhkem tohumlar ve gelecek kuşaklara bıraktıkları, armağan ettikleri paha biçilmez muhteşem ruh!
Gerek siyasette, gerek fikir, sanat ve kültür hayatında topluma öncülük eden öncü şahsiyetlerin yeşerttileri ruh, ektikleri tohumlar bu toplumun yok olmasını, ruh köklerinin kurumasını önledi.
İki asırdır yok olmamak için hayat-memat / ölüm-kalım mücadelesi veriyoruz…
Bu mücadelede çok ağır bedeller ödedik, ödüyoruz… İki asırdır yaşadığımız büyük bir travma bu. Böylesine büyük bir travmayı atlatmak öyle kolay mı sanıyorsunuz?
Dökülenler, düşenler, yeniden ayağa kalkanlar, hiç düşmeyenler, dimdik ayakta duranlar, mevziyi hiç terketmeyenler, iddialarını, davalarını bütün kınamacıların kınamalarına, bütün siyasî, hukûkî engellemelere rağmen aslâ terketmeyenler… zorlu, çok sancılı bir travmanın yaşandığının göstergeleri.
Ama bu toplumu iki asırdır teslim alma, ruh köklerini kurutma, medeniyet bilincini yok etme saldırıları nihâî olarak başarıya ulaşmadı.
Toplum direndi, her seferinde yeni öncüler çıkardı, yeni direniş biçimleri ve yöntemleri geliştirdi, yeni bir ruhla saldırıları püskürtmesini bildi. Ama yoruldu, rüyalarını, iddialarını, hayallerini yitirme tehlikesi ile karşı karşıya kaldı.
Gelinen noktada genç kuşakları kaybetme tehlikesi, mücadele etmemiz gereken en büyük sorunumuz. Genç kuşaklarımızı kaybedersek ülke elimizden gider!
Türkiye, ülke düşmanlarıyla işbirliği yapan eyyamcı siyasîlerin hesaplarına kurban edilemez, edilmeyecek inşallah. Türkiye’yi durdurmak isteyenlere, bize önlerinde diz çöktürmek isteyenlere gereken cevabı 14 Mayıs’ta verecek bu aziz millet!
.Türkiye, yeniden “süpergüç” olabilecek mi?
Yusuf Kaplan
1/05/2023 Pazartesi
Süpergücü kutsuyor değilim. Benim derdim, güç sahibi olmak değil, olamaz. Benim derdim dünyaya yeniden adaleti, hukuku, sulhü ve kardeşliği hâkim kılacak güce sahip olmak olabilir. Bu anlamda bir süpergüç hayalim olmalı benim. Bir kez daha.
Bu ülkenin çocukları öylesine aşağılık kompleksinin eşiğine sürüklendiler, öylesine celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştürüldüler ki, Türkiye’nin süpergüç olmasından sözeden birine, saralı muamelesi yapılıyor, sarkastik bir şekilde tepki veriliyor hemen!
Unutma! Türkiye, dün süpergüçtü! Hem de bin yıl süpergüçtü!
Bugün süpergüç olarak görülebilecek ülkeler, dün bizimle aynı lig’de, premier lig’de yer alan ülkeler›di! Düvel-i muazzama’ydı! İngiltere, Fransa, Almanya, ABD, Çin, Hindistan ve tabiî Rusya.
Bütün mesele hayal meselesi; büyük hayaller görebilme, bu hayalleri hayata geçirme iradesine, kabiliyetine, cesaretine sahip olabilme meselesi!
HAYALLERİNİZ KADARSINIZ…
O yüzden şunu söyleceğim: Hayalleriniz kadarsınız... Hayalleriniz ne kadarsa, o kadarsınız... Hayallerinizin çapı, büyüklüğü, derinliği ve özgünlüğü kadar…
Ve ikinci olarak da, hayallerinizi ne kadar gerçeğe dönüştürebiliyorsanız hayallerinizi kat be kat aşacak kabına sığmaz bir adamsınız. Kendinizi aşarsınız. Kendinizi aşabildiğiniz ölçüde hayallerinizi adım adım hayata geçirme imkânı yakalarsınız.
.Hayalleri olmayanlar başkalarının hayallerinin kölesi olmaktan kurtulamazlar!
Sorun kendinize: Siz kendi hayallerinizi mi yaşıyorsunuz, başkalarının hayallerini mi?
İşte bu anlamda hayali, rüya ile, iddia ile eş anlamlı olarak görüyor ve kutluyorum, çok değerli buluyorum. Hayali önemsiyor, hayalperestliği lanetliyorum.
Hayal dirilticidir, hayalperestlik daha “çocuk” doğmadan öldürücü!
Dünya tarihini bin yıl yapmış bir ülkenin çocuklarının özgüvenine sahip değil çocuklarımız!
Dünya tarihini bin yıl yapmış bir ülkenin çocuklarının omuzları dimdik, ufukları sınırsız, iddiaları büyük, rüyaları muhteşem ve hayalleri sınır tanımaz’dır!
HAYALLERİMİZİ ÇALDILAR BİZİM!
Hayallerini yitiren toplumların dünyaları hayaletler tarafından işgal edilir.
Hayallerimizi yok ettiler bizim… İnsanlık çapındaki rüyalarımızı... Büyük medeniyet iddialarımızı... Hayal görme melekelerimizi!
Hayallerimizi çaldılar bizim. Rüyalarımızı yok ettiler. İddialarımızı yok ettiler. Ruhumuzu yok ettiler. Ruhu yok edilen bir toplumun çocukları, nasıl büyük rüyalar, büyük hayaller görebilsin, büyük iddiaların sahibi olabilsin ki?
O yüzden dün benimle birlikte tarih yapan, üstelik yaptığı tarihin çapı, kalibresi benim yaptığım tarihin kalitesi, çapı ve kalibresiyle asla kıyas bile kabul etmeyen ülkeler, İngilizler, Fransızlar, Almanlar, tarih yapmaya devam ediyor, iddialarını, rüyalarını büyütmeyi sürdürüyorlar! Ama bu ülkenin çocuklarının hayallerini çaldılar, hatta hayal görme meleklerini yok ettiler!
Dün benimle birlikte süpergüç olan İngilizler, asırlık rüyalarının izini sürüyor, onları adım adım hayata geçirme mücadelesi veriyorlar bütün küre ölçeğinde…
Dün benimle birlikte süpergüç olan Almanlar, asırlık hayallerinin, sıcak denizlere açılmayı hedefleyen Berlin’den Basra’ya uzanan, 7B stratejisi olarak adlandırılan asırlık iddialarının izini sürüyor, onları adım adım hayata geçirme mücadelesi veriyorlar bütün küre ölçeğinde.
Fransızlar, Çinliler, Hindistanlılar da keza aynı şekilde.
Hayalleri çalınan, çünkü ruhu yok edilen ve hayal görme melekeleri buharlaştırılan tek ülkesi biziz dünyanın!
Dün İngilizler, Fransızlar, Almanlar, Çinliler, Ruslar, Hintliler, iki asır, üç asır önce hangi hayalleri görüyor idilerse, bugün de aynı hayalleri -üstelik de daha da büyüterek- görmeye devam ediyorlar!
Ben hâriç! Türkiye hâriç.
Dün benimle süpergüç olan ülkeler bugün de süpergüçler! Ben hâriç. Tükiye hâriç!
İyi de, neden ki?
TÜRKİYE’NİN SORUNU, İNSANLIĞIN ÇIKIŞ YOLU’NUN KAYNAĞININ KENDİNDE GİZLİ OLDUĞUNU BİLEMEMESİ TRAJEDİSİ
Bize, bu ülkenin çocuklarına hayal görmeyi çok gördüler. Büyük hayaller görmeyi, büyük iddia sahibi olmayı, rüyalarını özene bezene büyütmeyi yasakladılar.
Güdükleştirdiler bizi. Cüceleştirdiler. Cüceleştirerek hem epistemolojik hem de siyasî kölelere dönüştürdüler! Celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştürdüler ülkenin en parlak, en zeki çocuklarını. Masonik-baronik şebekeler, ülkenin en yetenekli çocuklarını paraya, makama, şöhrete boğarak “sattılar”, “katlettiler”, göz göre göre öldürdüler celladına aşık tasmalı çekirgelere dönüştürerek.
Türkiye’nin sorunu, sorununun ne olduğunu bilememesi trajedisi. Başına ne geldiğini, bu ülkenin bizim elimizden alındığı yakıcı gerçeğini göremeyecek kadar epistemik kölelere dönüşmesi traji-komedisi!
Laik Türkiye’nin çocukları, elbette ki, büyük hayaller göremezler! Büyük iddia sahibi olamazlar! Rüyalarını büyütemezler! Ruhu yok edilen, ruh kökleri kurutulan, dili kuş diline, dini paçavraya çevrilen, her Allah’ın günü hakaret edilen, lanetlenen, aşağılanan çocukları nasıl hayal görebilsinler, nasıl büyük iddialara sahip olabilsinler ve rüyalarını nasıl büyütebilsinler ki?
Ama “artık yeter!” diyorum.
Ben, dünya tarihini bin yıl önüme katıp sürüklemiş asil bir tarihin, aziz bir medeniyetin çocuğu olarak Türkiye’yi yeniden süpergüç yapacak, insanlığın insanca yaşayacağı yeni bir dünya kuracak bir ülke hayal etmeyi, bu rüyamı büyütmeyi ve hayata geçirmenin yollarını bulmayı, keşfetmeyi yegâne vazifem olarak görüyorum. Bunu, şu çivisi çıkmış dünyada benden / Türkiye’den başka yapacak herkese hayat hakkı tanıyan, derinlikli, tertemiz, merhamet anıtı, köklü, ruh dolu, adalet timsali bir medeniyet tecrübesine sahip başka bir aktör yok!
İnsan hayal görebildiği ölçüde yaşar. Hayal göremeyen insan, başkalarının hayallerini yaşar, başkalarının hayallerinin kölesi olmaktan kurtulamaz.
O yüzden şu: Nasıl bir gençlik? Çağrısı çağını kuracak, çağlayan olup akacak, meyveye duracak bir gençlik.
Hayal mi?
Hayali bile güzel!
Masal mı?
Yunus, Sinan, Itrî masal mıydı?
.Uçmak” ve bu ülkeyi uçurmak isteyenleri hep “havaya uçurmuşlar”! İyi de niçin ve nasıl?
Yusuf Kaplan
30/04/2023 Pazar
Türkiye seçimlere gidiyor. Parlamenter tarihinin en zorlu, kader seçimi olarak görülen, dünyanın da dikkatle takip ettiği tarihî seçime iki hafta kaldı…
Nefesimizi tuttuk “aman bir felâket yaşanmasın inşallah!” deyip geriye doğru gün saymaya başladık…
Seçim sürecinde alttan alta kaynatılan, tehditvârî şekillerde gündeme getirilmeye çalışılan bir konu var: Türkiye’nin savunma sanayisinde yaptığı devrim ve bu devrimin gerisindeki beyin Selçuk Bayraktar.
Başka bir ülkede olsa Selçuk Bayraktar kahraman ilan edilir, her yere ismi verilir, cismi / heykeli dikilir’di! Ama burası Türkiye, garip bir ülke, gariplerin ülkesi hâlâ! Hiç abartmıyorum: “Öz yurdunda garip, öz yurdunda parya” olanların ülkesi!
Selçuk Bayraktar ve Türkiye’nin savunma sanayisinde yapılan devrim neden hedef tahtasına konulur ki? Bu yazıda bu sorunun izini süreceğim…
TÜRKİYE “UÇMASIN” DİYE İŞLENEN “CİNAYETLER”!
Savunma sanayisinde yaptığımız her büyük atılım, şiddetle yok edilmiş yüzyıllık tarihimiz boyunca. Kare kare anlatacağım… Bu ülkenin önünün nasıl kesildiğini ürpererek okuyacaksınız…
I.
Yıl: 1912.
“Yeşilköy Tayyâre Mektebi” kuruluyor.
Kaderi, yok edilmek oluyor: İstanbul işgal ediliyor ve Mektep, 1920’de İngilizler tarafından kapatılıyor.
II.
Yıl: 1930.
Vecihi Hürkuş “Vecihi Sivil Tayyâre Mektebi” isimli bir okul açıyor. Bu okul da 1932’de hükümet tarafından kapatılıyor.
İyi de neden?
III.
Yıl: 1943.
Bu kez Nuri Demirağ’ın açtığı “Gök Okul” dönemin hükümeti tarafından kapatılıyor…
Niçin peki?
IV.
2000’li yıllara geldiğimizde İHA’lar, SİHA’lar, KIZILELMA’lar savunma sanayimizde devrim yapıyor.
Muhalefet, hesap soracağız, “dokunacağız!” diyor!
Millet İttifakı’nın cumhurbaşkanı adayı Sayın Kılıçdaroğlu, Savunma Sanayimizi Amerikan SNC şirketine vereceklerini ilan ediyor seçim meydanlarında açık açık! Soros’un adamı olarak bilinen Jeremy Rifkind, hangi gerekçelerle danışman yapıldıysa, SNC şirketini de aynı gerekçelerle önüne sürüyorlar Kemal Bey’in! Tarihe kara bir leke olarak geçecek iki manidar hâdise!
Öte yandan, Haluk Bayraktar, SNC’nin CIA ile çalıştığını söylüyor!
İnanılır gibi değil!
Kemal Bey, bu CIA bağlantısı konusunda mutlaka bir açıklama yapmalı.
İyi de niçin oluyor bütün bunlar?
ÜLKE’Yİ ELİMİZDEN ALANLARDAN GERİ ALMA MÜCADELESİ…
Gördüğünüz gibi Selçuk Bayraktar ne ilk, ne de de son olacak! Önce şunu zihninize iyi kazıyacaksınız: Bu ülke, iki asırdır bizim elimizde değil, bu ülkenin has çocuklarının elinde değil. Devşirmelerin ve devşirmelerin devşirmelerinin kontrolünde. Bu ülkeye, hepi topu 40-50 bin kremadan oluşan, ülkeye iki asırdır adım adım yerleşen, sonraki süreçte Kemalizm maskesine sığınarak bu ülkenin İslâmî ruh köklerini kurutma; tarihî, kültürel ve medeniyet hafızasını sıfırlama; medeniyet şuurunu ve ruhunu yok etme mücadelesi veren; bu ülkede küresel kapitalist sistemin çıkarlarını koruyan, Türkiye’nin altını oyan bir şirret şebekeler kümesi çeki düzen veriyor.
Bu ülke bizim elimizden alındı: Tanzimat’la birlikte başlayan süreçte İngilizler, içimizdeki İrlandalıları kullanarak ülkeyi kuşattılar, önce entelijansiyasını, sonra da genç kuşaklarını celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştürdüler.
Ülkenin tarihini, kültürünü, dil’ini yok etme, İslâm’ı önce devletten, devletin bütün kurumlarından, sonra da toplumdan uzaklaştırma savaşı verdiler.
Ülkeyi, has çocuklarının elinden aldılar. Milletin adamlarını teker teker yok ettiler: Abdülaziz’in bileklerini kestiler. Abdülhamid’i tahttan indirerek “yaşarken canlı canlı öldürdüler”! Menderes’i idam ettiler! Özal’ı öldürdüler! Muhsin Yazıcıoğlu’nu gözümüzün içine baka baka katlettiler!
Fakat bu toplum teslim bayrağı çekmedi. Direndi. Direnç noktalarını inşa etti. Yok olmadı, yarma harekâtları geliştirdi: Siyasette Erbakan’ı, fikir ve sanatta Necip Fazıl’ı çıkardı. Geleceğimizi inşa edecek tohumları ekti. Direniş ve diriliş biçimleri geliştirdi.
Özetle… Bu toplumu ayağa kaldıracak, uçuracak bütün büyük adımlar kesintiye uğratıldı, atılımlar yarıda bırakıldı: Ülke karayollarına mahkûm edildi. Raylı sistemin önü kesildi, böylelikle ülke hem yarı-sömürge hâle getirildi hem de kara yollarına mahkûm edilerek sanayileşmesi, gelişmesi önlendi.
Önce manevî atılımlarımızın önü kesildi, kimliğimiz ve ruhumuz yok edildi. Sonra da maddî atılımlarımızın önü sürekli olarak kesildi.
İyi de neden?
TÜRKİYE’NİN KÜRESEL GÜÇ OLMASININ ÖNÜNÜ KESECEK TEHLİKELİ İ(Lİ)Ş(Kİ)LER!
Nedeninin izlerini sanırım The Economist dergisinin (15-21 Nisan 2023 tarihli) son sayısında yer alan bir dosyada bulabiliriz: Dergi, Yeni-Bağlantısızlar adlı yeni bir oluşumun köksaldığını ve bu oluşumun başta gelen aktörlerinden birinin Türkiye olduğunu yazıyor.
Ve Türkiye işe ilgili şu yorumları yapıyor: “Türkiye de küresel güneye çıkarma yapıyor: 30 Afrika ülkesiyle güvenlik anlaşması var ve 2020-2021 yıllarında Afrika’ya yaptığı askerî ihracat beş kat arttı. Türkiye, kendi partnerlerini (işbirliği yapacağı aktörleri) kendi seçebilecek durumda.” Örnek olarak da Türkiye’nin Rusya ile stratejik müttefik olmasına rağmen Ukrayna’ya askerî ihracat yapması veriliyor ve Türkiye’nin Rusya’ya yaptığı ihracatın bir yıl öncesine kıyasla % 45 artarak 7,6 milyar dolara ulaştığı vurgulanıyor.
Bu yeni-bağlantısızlar oluşumunu daha sonra yazacağımı hatırlatarak şunu söylüyorum: Türkiye’nin bölgesel güç olduğu, küresel güç olma yolunda adım adım ilerlediği bir sırada, Türkiye’nin küresel güç olmasını sağlayacak millî teknoloji ve yerli savunma sanayii hamlesinin hedef tahtasına yatırılması, ülkenin emperyalistlere nasıl peşkeş çekileceğinin ürpertici ve son derece manidar bir göstergesi değil midir? Vesselâm.
.Türkiye’nin seçimi, yok olmak mı, küllerinden doğmak mı?
Yusuf Kaplan
24/04/2023 Pazartesi
İlk defa yok olma tehlikesi sezinliyorum: Hemen söyleyeyim, sadece Türkiye’ye özgü, bu ülkede yaşanan bir yok olma tehlikesi değil bu. Dünyada bütün sınırlar ortadan kalktıkça, hız, haz ve ayartıyı eksene alan dromokratik postmodern popüler kültür bütün dünyayı hızla kasıp kavuracak şekilde yaygınlaştıkça, bütün kültürler aşınıyor, toplumlar aidiyet biçimlerini, kendine özgü özelliklerini ve özgürlüklerini yitiriyorlar.
Dromokratik kültürün bu yıkıcı, düzleştirici ve mankurtlaştırıcı saldırısından en fazla etkilenen ülkelerin başında bizim gibi iki asırdır yok olma tehlikesi yaşayan ülkeler geliyor.
Bütün dünyanın böyle bir sorunu var.
Ama Türkiye’nin buna ilaveten bir de içeriden çözülmesi, zihnen yok olma tehlikesi var: Türkiye, iki asır önce raydan çıktı ama seçimini yapmış değil henüz. Siyasî seçimlerden değil, kültürel seçimden söz ediyorum öncelikle.
Bütün Batı medyası, Türkiye’deki siyasî seçimlerin bu yıl dünyada yapılacak en önemli seçimler olduğunu vurguluyor. Batılıların gözü de, umutlarını Türkiye’ye bağlayan mazlumların gözü de Türkiye’deki seçimlere kilitlenmiş durumda.
Özellikle Batılı ülkeler Türkiye’deki seçimleri endişe ile izliyorlar: Erdoğan’ın yeniden seçilmesini istemiyorlar.
Hatta ABD Başkanı Biden, Erdoğan’ı “demokratik yollarla” (nasıl oluyorsa artık?) devirme çağrısı yaptı açık açık yıllar öncesinden!
İyi de, Batılılar Türkiye’den neden korkarlar ki? Şundan: Türkiye, resmen laik olduğunu dünya âleme ilan etse de, Batılılar Türkiye’nin fiilen İslâm dünyasının lideri olduğunu, İslâm âleminin de bunu böyle kabul ettiğini hem biliyorlar hem de açıkça görüyorlar.
TÜRKİYE’NİN SOSYOLOJİSİ HIZLA DÖNÜŞÜYOR…
Türkiye, laik bir devlete, Müslüman bir topluma sahip.
Peki, nedir bu?
Elbette ki, şizofrenidir. Yani çift kimlikliliktir.
Türkiye, tam olarak seçimini yapabilmiş değil henüz.
Türkiye, bir süre daha seçimini tam olarak yapamayacak gibi görünüyor ama dünya da, toplumlar da hızla değişiyor. Türk toplumu da bu hızlı değişimden nasibini alıyor ve sosyolojisi büyük bir değişim geçiriyor toplumun: Toplum, hızla sekülerleşiyor.
Yani? Yanisi şu: Toplumun hızla sekülerleşmesi, bu toplumu var kılan temel sâbitelerinin aşınması, toplumun değerlerinin buharlaşması sonucunu doğruyor. Toplumun sekülerleşmesinin nihâî neticesi, toplumun İslâm’dan uzaklaşmasıdır. Toplumun İslâm’dan uzaklaşması, tarihten de uzaklaşması anlamına gelir.
Eğer bu süreç durdurulamaz ve tersine çevrilemezse, bu toplum tarihten silinme tehlikesi ile karşı karşıya kalkmaktan kurtulamaz Allah muhafaza.
YOK OLUŞ SÜRECİNE DİKKAT!
Toplum kentleştikçe sekülerleşiyor, sekülerleştikçe İslâmî duyarlıklarını yitiriyor. Bu da toplumun sosyolojisinde büyük kırılmaların, dönüşümlerin yaşanmasına yol açıyor…
Kentleşme-sekülerleşme-İslâmî duyarlıkların yitirilmesi döngüsü, toplumun toplum olma özelliklerini yitirmesiyle sonuçlanacaktır.
Toplumu toplum yapan, ayakta tutan dinamik, İslâmî derinliği, kökleri, ruhu. Bu toplumun İslâmî derinliğini, duyarlığını, köklerini ve ruhunu yitirmesi, aidiyet bilincini, tarih bilincini, mekân / tarih duygusunu, zaman / ruh dinamizmini yitirmesiyle, bu da tarihten çekilmesiyle sonuçlanacaktır kaçınılmaz olarak.
Bu toplumun varlık sebebi İslâm’dır.
Bu toplumu Asya’nın içlerinden Avrupa’nın içlerine kadar getiren ruh, İslâm’ın ölü ruhları diriltici ruhudur.
Bu toplumun Müslüman olmasından itibaren, yaklaşık bin yıl dünya tarihini yapmasını mümkün kılan ruh, İslâm’ın kazandırdığı benzersiz adalet, hakkaniyet ve kardeşlik ruhudur.
Bu toplumun, Tanzimat’la başlayan modernleşme / Batılılaşma projesi, İslâmî bağlarından, ruh köklerinden uzaklaşma sürecini tetikledi: İslâmî bağları koptukça, ufku daraldı; İslâmî duyarlıkları aşındıkça sosyal bağları çözüldü; İslâmî değerleri çözüldükçe yozlaştı, bütün aidiyet bilincini kaybetti ve bu toprakları fethetmeye, insanlığa insanca ve hakça cihanşümûl bir dünya armağan etmeye gelen insanların çocukları bu toprakları da, bu topraklara ruh üfleyen İslâmî inançlarını, değerlerini ve derinliğini de yitirme ve tarihten silinme tehlikesinin eşiğine sürüklenme tehlikesi ile boğuşuyor iki asırdır…
RUH ATILIMI YAPAMAZSAK, YOK OLURUZ…
Bir de madalyonun diğer yüzü var, elbette ki: Bu iki asırlık savrulma ve yok oluş süreci aynı zamanda direniş, toparlanış ve diriliş süreci. Zorlu bir süreç bu: Dün dışarıdan saldırılara karşı fiilî bir direniş mücadelesi vardı; bugünse içerden ülkeyi, insanını içten içe çürüten, zihnen sömürgeleştiren yıkımlara karşı zihnî / kültürel bir direniş ve diriliş mücadelesi vermek zorundayız.
Türkiye’nin fiilen sömürgeleştirilemediğini iyi biliyoruz ama zihnen sömürgeleştirilme tehlikesinin pençesinde kıvrandığını, içerden bitirilmeye çalışıldığını, eğitimde, kültürde, sanatta, medyada ürpertici bir mankurtlaştırılma tehlikesiyle boğuştuğunu göremiyoruz. Göremiyoruz çünkü genç kuşaklar celladına aşık edilerek tasmalı çekirgelere dönüştürülüyor hızla…
Bir taraftan dışarıdan bir saldırı var bu ülkenin İslâmî ruh köklerinden beslenen aktörlere karşı. Öbür taraftan da İslâmî aktörlerin ülkenin maddî kalkınmayla düzlüğe çıkacağına dair büyük yanılgısı.
Şunu aslâ unutmayalım: Yönünü ve yörüngesini yitirmiş bir ülkede maddî refah üzerinde yoğunlaşmak toplumun felahına değil, iflah olmaz bir yok oluşun eşiğine sürüklenmesine yol açar.
Türkiye, manevî gücüne kavuşamazsa, bu maddî kalkınma bizim altımızı oyar, kuyumuzu kazar Allah muhafaza.
Türkiye, bundan sonraki süreçte, zihniyet devrimi yapmalı; kültür, düşünce, sanat ve medyada önümüzü açacak büyük ruh atılımına hazırlanmalı.
Bizi dışarıdan saldırılar yok edemedi. Bizi, bizden uzaklaştıran, bizi bize yabancılaştıran mankurtlaştırıcı içerden yapılan saldırılar yok etme tehlikesi taşıyor. O yüzden yeniden ruh atılımına ihtiyacı var bu ülkenin; bu ruh atılımını gerçekleştirecek, hem kendini hem de dünyayı iyi tanıyan fedakâr, vefakâr ve cefakâr öncü kuşaklara…
Bu öncü kuşakların gelişini görüyorum… Fikir ve oluş çilesi çekerek geliyorlar onlar… kozalarını örüyorlar…
Hem o öncü kuşakları iyi yetiştirememiz hem de ülkeyi kurda kuşa yem edecek büyük hatalar yapmamaya özen göstermemiz şart.
Bu ülkeyi korursak, geleceği biz kurarız yeniden. Bu ülkeyi korumanın yegâne şartı, bu ülkeyi bize yurt yapan İslâmî ülkülere ve sarsılmaz evrensel ilkelerine sımsıkı sarılmak.
Sözün özü: Türkiye’yi aslâ yok edemeyecekler: Biz küllerimizden doğmasını bileceğiz ve kültürel / zihnî seçimimizi yaparak dünyanın kaderinin belirlenmesinde yine kilit, tarihî bir rol oynamaya devam edeceğiz biiznillah. Vesselâm.
.Meclis’e kalite, ruh ve dinamizm getirecek üç isim: Yücel Arzen, Mustafa Şen, Enes Eminoğlu
Yusuf Kaplan
23/04/2023 Pazar
Bir ülkenin Meclis’ine bakın, o ülkenin seviyesinin, kültürünün ve dünyadaki yerinin fotoğrafını çekersiniz.
Yazılarımda nadiren yaptığım bir şey yapacağım bugün; temelde fikirler üzerinde kalem oynatan bir yazar olarak bu defa bu tür fikirlere kaynaklık eden, bu fikirleri hayata geçiren üç ismi yazacağım.
NEREDE O ESKİ MECLİSLER?
Meşrûtiyet’in son yılları ile Cumhuriyet’in ilk yıllarında Osmanlı Meclis-i Mebusan’ı da, Osmanlı’nın yerine kurulan Türkiye’nin Büyük Millet Meclisi de klas, nadide vekillere sahip: Türkiye’nin bütün büyük şairleri, edebiyatçıları, ilim erbabı, milletin vekili olarak Meclis’e giriyor.
Bu şahsiyetler her iki Meclis’e de kalite ve seviye kazandırıyor: Neredeyse bütün edebiyatçılar Meclis’te buluşuyor.
Yeni Türk edebiyatını kuranlar, sonuçta, yeni Türk devletini de kuruyorlar.
O yüzden, yeni Türkiye’ye Edebiyat Cumhuriyeti ya da daha spesifik olarak Roman Cumhuriyeti diyebiliriz, demiştim. Yahya Kemal’den Mehmet Akif’e, Yakup Kadri’den Ahmet Hamdi Tanpınar’a, Mehmet Fuat Köprülü’den Şemsettin Günaltay’a ve daha nicelerine kadar çağdaş Türk edebiyatının kurucusu büyük sanatçı, edebiyatçı ve ilim erbabı öncü şahsiyet, Meclis’te görev yapıyor.
Edebiyatta gösterdikleri kurucu, öncü rolü, siyasette de üstleniyorlar diyebilir miyiz, bu şahsiyetler için? Bu kişilerin Meclis’e kalite, seviye, çap getirdikleri çok açık; ama siyasette edebiyatta oynadıkları rolü oynayabildikleri ise bir hayli su götürür...
Bu sanatçıların Meclis’te değil, Meclis’ten önce oynadıkları hayatî, kurucu bir rol var elbette: Bu sanatçılar, yeni devleti siyaset üzerinden değil, edebiyat üzerinden kuruyorlar!
Meclis’teki son 50 yıllık tarihe baktığımızda, çaplı, büyük sanatçıların nerdeyse kökünün kuruduğunu söyleyebilecek durumdayız. Bu, çok üzücü bir durum, elbette ki.
Yeni devleti kuran edebiyatçıların edebiyat eserleri üzerinden inşa ettikleri insan tiplerinin ve geliştirdikleri duyarlıkların, insanlığa ilham verecek yeni bir dünya inşasını mümkün kılmak yerine, Osmanlı’dan tevarüs eden İslâmî dünyayı yıkan bir işlev gördüğünü gözlemliyoruz.
Bu konu edebiyat ve düşünce tarihçilerimiz tarafından derinlemesine araştırılmayı hak ediyor.
YÜCEL ARZEN’İN KALİTESİNİN SEVİYESİ
Yeni dönemde Meclis’e kalite, ruh ve dinamizm kazandıracak üç isim girecek nasipse. Bu yazıda bu üç ayrıksı isme dikkatinizi çekmek istiyorum.
“Yücel Arzen, müziğimizin yaşayan en parlak ismi” desem, nasıl tepki verirsiniz, merak ediyorum.
Hem teoride hem de pratikte özgün bir yeri var Yücel Arzen’in müziğimizde. Hem güçlü bir müzik nazariyatına hem de muhkem bir müzik tatbikatına sahip bir müzisyen.
Fazıl Say ile karşılaştırıldığında, Fazıl Say’ın müzik teorisinde, müzik felsefesinde, müzik estetiğinde ve çağdaş sosyal teoride Yücel Arzen’in entelektüel birikiminin yanından yöresinden bile geçemeyeceğini söyleyeceğim çok rahat ve önyargısız bir şekilde. Fazıl Say, iyi bir icracı olabilir ama kötü bir nazariyatçı.
Bugün İslâmî veya muhafazakâr kesimler “kültürel iktidar” değiller. Kültürde seküler kesimler iktidar. Seküler kesimler, köklü, güçlü bir kültürel geleneğe sahip oldukları için kültürde iktidar olmuş değiller, tabii ki. İki asırlık Batılılaşma serencamının yürütücüleri olarak bürokrasiye hâkim oldukları için kültürde iktidarlar.
Fazıl Say işte bu ülkede güçlü köklere sahip olmayan bu yapay kültürün iktidarının sembolü.
Yücel Arzen ise hem bu ülkenin kültürel derinliğinin çocuğu hem de çağdaş kültürü çok iyi kavramış bir “müzik düşünürü”: Türkiye’nin hem dününün, hem bugününün hem de geleceğinin sembolü.
O yüzden Yücel Arzen, Meclis’e hem seviye hem derinlik hem de ruh getirecek isimlerden biri olarak tarihe geçecek inşallah.
MUSTAFA ŞEN’İN KABINA SIĞMAYAN RUH ATILIMI
Mustafa Şen, sıkı bir entelektüeldir: Sosyal teoriyi de, siyaset düşüncesini de iyi bilir. Kavgacı değil uzlaştırıcıdır. Ama bir davanın kavgasını vermesini de iyi bilir.
Fakat derviş biridir: Gönül tellerinden seslenir dünyaya; bu toplumun sosyal ve kültürel ruhunu ve entelektüel ufkunu temsil eder.
Anadolu ruhunu, Meclis’te ete kemiğe büründürme mücadelesi verecek sıkı bir fikir adamı, mütevazı bir derviştir.
MGV’nin en parlak döneminin reislerindendir. O yüzden lakabı reis’tir. Önü açıldığında kendi çapında devrim yapacak entelektüel birikimi ve ufku olan bir öncüdür o.
Mustafa Şen, Trabzonludur; yani içi dışı espridir aynı zamanda. İyi mizahtan anlar. Zaman zaman uzun mizahî hikâyeler anlatır.
Sazı, sözü ve mizahı ile Meclis’e hem seviye kazandıracak hem ruh katacak hem de Meclis’i “şenlendirecek” isimlerden biri olarak Meclis’in tarihine geçecek bir isimdir Mustafa Şen.
ENES EMİNOĞLU’NUN GENÇLİK AŞISI
Tügva Genel Başkanlığı görevinden sonra milletvekili adayı olan Enes Eminoğlu, hem tevazuu hem de çalışkanlığı ile öne çıkan bir isim. Meclis’e dinamizm getirecek, gençlerin sesi olacak bir vekil olarak Meclis’in tarihine geçer inşallah.
Tügva başkanlığı dönemi, Tügva’nın büyük atılım yaptığı dönem oldu: Hem dikey ölçekte hem de yatay düzlemde çok büyük mesafe kat etti Tügva.
İslâmî duyarlıkları belirginleşen, kökleşen, siyasete biraz daha mesafeli duran bir gençlik hareketi yeşertti başta Okan Özer kardeşim olmak üzere bütün birlikte çalıştığı kurmay ekibiyle.
Enes kardeşimin Meclis’e taze kan ve enerji getireceğini, gençlik enerjisi aşılayacağını düşünüyorum.
Gençliğin sorunlarını üstlenecek önemli görevler üstlenirse, ülkemiz ve genç nesillerimiz için büyük bir kazanım olur.
Meşrûtiyet’in sonları, Cumhuriyet’in ilk yıllarında Osmanlı ve yeni Türkiye’nin meclislerindeki kaliteye bir daha ulaşamadı bu ülkenin Meclis’i daha sonraları. Zaman zaman ilginç isimler girdi Meclis’e ama sessizce izlemekle yetindi Meclis’in faaliyetlerini.
Yücel Arzen, Mustafa Şen ve Enes Eminoğlu üçlüsünün Meclis’e getireceği seviye, ruh ve dinamizm ülkemiz adına umutlandırıyor beni. Hele de üç isim de önemli görevlere getirilirse umudum daha da artacak…
.Ramazan, ümmîleşme seyrüseferi; bayram, ümmetleşme zaferi
Yusuf Kaplan
21/04/2023 Cuma
Ramazan, arınma ve toparlanma iklimi, yenilenerek doğrulma ve yeniden doğma mevsimi…
Diriltici bir ümmîleşme seyrüseferi: Zihni, kirlerden temizleme; insanı, özüne döndürme, kendine getirme; özetle, taze bir ruhla donanma seferi...
Bayramsa, toparlayıcı, kenetleyici ve yekvücut kılıcı ümmetleşme zaferi: Taze bir heyecanla ve kanatlandırıcı bir neşeyle seküler / bölmeli zamanı durdurma, bütün ayrıcalıkları ortadan kaldırarak bütünleşme, hâlleşme ve helâlleşme, kardeş olma ve coşma zemini…
Bayramlarımız ne güzeldir bizim: Zamanın akışını durdururuz biz bayramlarda. Meydan okuruz zamanın akışına. Zaman bize emanettir, zaman bizimdir, zaman biziz’dir artık.
Bayram kendi zamanını ve hayatını inşa eder. Ruh dolu, kardeşlik dolu, sevgi ve saygı dolu bir hayat sunar bize. Bayramlar cennetten bir iz taşır… Bir ay tutulan orucun meyvesidir bu: Allah’ın güzel kullarına güzel bir lütfu.
Bu sütunda daha önce yayımlanan bayram yazımı, gözden geçirerek bir kez daha paylaşıyorum.
ZAFERE ODAKLANMAK HEZİMETLE, SEFERDE OLMAK SAMİMİYETLE SONUÇLANIR…
İnsanın varoluş amacı, zafer değildir. Amaç, zafer olduğunda, sonuç hezimet olacaktır. Ontolojik olarak kaçınılmazdır bu.
Maksadı zafer olan insan, samimiyetini yitirir, kendini herkesin ve herşeyin önüne geçirir ve hakikati bitirir.
Aslolan samimiyettir; samimiyet, bizâtihî seferde olma hâli’dir ve hakikat, seferde olanlara lûtfedilir.
ÜMMÎLEŞEREK DOĞRULUR, “YALNIZLAŞARAK” KENDİNİ VE HAKİKATİ BULUR İNSAN…
Ümmîleşme, “yalnızlaşma” demektir aslında: Kendine doğru sefere çıkma, içine yönelme, kendine çeki düzen verme, kendini hatırlama, kendine ulaşma ve hakikati bulma kaygısı…
Başka zamanlarda hayatın akışına kapılır, oraya buraya sürüklenir ve kendini unutur insan: Hakikati unutur: Yaratıcı’yı unutur…
Ramazan’da durur: İçine yönelir ve durulur: Kendini bulur…
Yapıp ettiklerini, her şeyi muhasebeye koyulur…
İtikaf, işte bu yüzden emrolunmuştur…
Ancak o zaman insan, nefsinin insanı kendinden, kendi hakikatinden ve bizatihî hakikatin kendisinden, kendi fıtratından ve özünden uzaklaştıran tuzaklarından kurtulur…
“Yalnızlaşarak” ümmîleştikçe, kendini bulur insan: “Yalnızlaşarak” ümmîleştikçe, kirlerinden arınır, nefsinden uzaklaşır; kendine, kendi hakikatine ve hakikatin hakikatine yaklaşır…
“Yalnızlaşmak”, kişinin kendiyle başbaşa kalmasıdır, ilk bakışta.
Ama gerçekte “yalnızlaşmak”, kişinin kendinden başkasıyla, Yaratıcı’yla başbaşa kalmasıdır aslında: Yaratıcı’yla buluşması…
İNŞA ÇABASI İMHA EDER, İBADET KAYGISI İHYA EDER…
Tanpınar’dan esinle ve besinle söylersek: Mü’min, inşa etmez, ibadet eder: Maddeye, imanın nurunu, hakikatin ruhunu nakşeder; eşyaya ancak o zaman tasarruf eder.
İbadet, kurucu bir eylem değil, kurtarıcı bir eyleyiş’tir.
İnşa’da mücadele vardır; ibadet’te mücahede.
Ne muazzam, ne muazzez, ne muhteşem bir seyrüsefer hâlidir mücahede: Kişi hem ibadet eder, kulluk vazifesini ifa eder; hem emanet’i üstlenen mü’min olarak halife olma yükümlülüğünün yüklediği Hakk’a vekâlet mükellefiyetini yerine getirir, yeryüzünde emniyeti teminat altına almaya girişir; hem de bu seyrüseferin sonucunda yenilenir, temizlenir ve kendine gelir.
İnşa çabasının gerisinde zafer hırsı yatar: Merkezde, ben / ego vardır: İnsanın eşyayı, dünyayı, hatta insanları, başkalarını yenme, tahakkümü altına alma patolojisi hükmünü icra eder alttan altta...
O yüzden inşa çabası, insanın samimiyetini yok eder.
O yüzden yaşanabilir bir dünya inşa edemez inşa çabasıyla çabalayıp duran beşer. Şaşar. Ve imha eder her şeyi, sonuçta…
Oysa ibadet’in kaygısı, sürekli sefer hâlinde olmaktır; sefer’de, ben / ego, merkezde değildir.
O yüzden benini, nefsini yenebilen; çıkarlarını düşünmeyen; başkalarını, başkalarının iyiliğini, hayrını, güzelliğini düşünen insanların işidir sefer.
Ezcümle: Bütün ibadetlerin özetlendiği, örneklendiği bir ümmîleşme mevsimidir Ramazan.
Bütün ibadetlerin bidayeti ümmîleşmek, nihayeti ümmetleşmektir.
ÜMMÎLEŞİLMEDEN ÜMMETLEŞİLEMEZ!
İnsan, tam yaratılmamıştır, ham yaratılmıştır.
O yüzden insanın hamlıktan kurtulması, tamamlanma, tam olma, kemal yolculuğuna çıkması amaçlanmıştır.
Bunun yolu ümmîleşmek’tir: Arınmak. Temizlenmek. Kendine gelmek.
Arınma, temizlenme, kendine gelme bir inşa çabasıyla gerçekleşmez; ibadet şuuruyla gerçekleşir: Hayat bulur, hayat olur ve hayat sunar herkese.
İnsan ümmileştikçe ümmetleşir, ümmîleştikçe yaşanabilir bir dünyanın için/d/e doğrulur, her dem taze, her dem yenilenerek doğar, yenilenerek yola koyulur…
Aslolan zafer değil, seferdir çünkü.
Zafer, sonuçta, sahip olma hırsını kışkırtır ve insanı insanlığından eder…
Bakınız: Sekülerizm ve kapitalizm üzerinden pagan Batı uygarlığının dünyayı eşiğine sürüklediği ontolojik felâket.
Oysa sefer, olma kaygısı’nı / cehdini yeşertir, insanı kendine getirir ve insan eder.
Sözün özü: Ümmîleşilmeden, ümmetleşilemez: Mekke süreci, Ümmîleşme seyrüseferidir; Medine süreci, ümmetleşme zaferi.
Aynı şekilde, Ramazan, ümmîleşme seyrüseferidir; bayram, ümmetleşme zaferi.
O yüzden bayramda her zaman hem hüzün ve keder hem de neşe ve sevinç birlikte yaşanır.
Bir yanda, Ramazanın/ Ümmîleşme seyrüseferinin / arınma, toparlanma ve yenilenerek doğrulma yolculuğunun bitebileceği hüznü vardır.
Ama öte yanda da, böylesine diriltici bir yolculuk yapıldığı için bunun verdiği sevinç ve neşenin bütün insanlarla ve varlıklarla, herkesle ve her şeyle doyasıya yaşanması sözkonusudur.
Bir aylık ümmîleşme yolculuğundan sonra meyvelerini topladığımız ümmetleşme bayramınız mübarek olsun; bayram birlik, dirlik ve kardeşlik ruhuyla hem ülke olarak hem mazlum ümmet coğrafyası olarak yeniden doğuşumuza ve yenilenerek doğruluşumuza vesile olsun, diyorum, bütün okuyucularımın bayramlarını en kalbî duygularımla tebrik ediyorum.
.Kadir gecesi takdir olunan kudret ve hürriyet
Yusuf Kaplan
17/04/2023 Pazartesi
Bu sene çok güzel bir Ramazan rüzgârı esiyor. Maneviyatı yüksek bir Ramazan havası. Ramazan’ın bu diriltici, kardeş kılıcı atmosferi, ülkemizin birliğini ve dirliğini daha bir pekiştiriyor. Farklı toplum kesimlerinin birbirlerine daha şefkatle, merhametle, kardeşâne duygularla yaklaşmasına imkân tanıyor.
Ramazan’ın zirvesi bugün: Bir Kadir gecesine daha eriştik hamdolsun. Bu yazıda Kadir gecesine, anlam dünyasına biraz derinlemesine bakmak ve çağın boğucu ağlarından çıkış yolunun nerede olduğunu göstermek istiyorum.
Bugün, ayartıcı yeni-paganizm ve yeni-barbarlık biçimleri, neo-seküler kapitalist kültürel formlar aracılığıyla hayatımızın her alanına derinlemesine nüfûz ediyor. Ve dünyamızı yaşanılamaz bir çatışma, işgal, sömürü, zulüm ve tecavüzler arenasına dönüştürüyor…
Çıkış yolu olarak da insanlığı hızın, hazzın ve tüketimin kölesi hâline getirmekte buluyor: İnsanlığın nihilizmin eşiğine sürüklenmesi demektir bu: Güle-oynaya intiharı yani!
İşte tam böylesi bir ontolojik felâket çağında, her tür putu yere seren, insana gerçek özgürlüğünü veren Kur’ân’a ufuk ve zihin açıcı bir gözle bakmamız gerekiyor bir kez daha.
İNZÂL HÂDİSESİ: RUBÛBİYET KUDRETİ
Bu kutlu gecede iki şeye dikkat buyurmamız isteniyor bizden: Birincisi, Kur’ân’ı bize bir hakikat kitabı, hidayet ve Sırat-ı Müstakîm nimeti olarak inzal eden Rabbü’l-Alemîn’in inzal fiilininin kendisine; yani Allah’ın hayatımıza bilfiil müdahalesine; ikincisi de inzâl fiiliyle gerçekleştirilen bu müdahalenin eserine yani Kur’ân’a.
Allah’ın yüce kudretinin en önemli tecellisi ve tezahürü, Kur’ân’ın sadece tenzîl edilmesi değil, aynı zamanda inzâl edilmesidir. İnzâl ile tenzîl aynı şeyler değildir.
Meselâ biz “Kur’ân bize Allah tarafından indirilmiş veya gönderilmiş bir kitaptır” demekle yetinebilir miyiz?
Yetinemeyiz; çünkü Kur’ân’ın “indirilmesi”, “indirilmiş olması”, gönderilmesi”, “gönderilmiş olması” gibi ifadeler, Kur’ân’ın nasıl vahyedildiğini, vahyin muhatabını, vahyedilen şeyi ve mahiyetini anlamamıza, kavramımıza, idrak etmemize, gerekli tedariklerle donanmamıza yani hakkıyla mü’min (Allah’a güvenen, kendisine güvenilen, herkese güven veren insan) olmamıza yetmez.
Bütün bunların gerçekleşebilmesi için medeniyet dilimize, medeniyet dilimizin ruhunu oluşturan vahyin lugatçe’sine ihtiyacımız olduğunu görmemiz gerekiyor.
İnzâl ve tenzîl kelimelerinin, nasıl zihnî ve fiîlî bir güce sahip olduğunu, bu kurucu “kavramları” yok ettiğimiz zaman, mü’minlerin sahip olmaları gereken kuvvete, kudrete, “iktidara” sahip olamayacaklarını, Allah’ın kuvvetini, kudretini ve iktidarının kudsiyetini kavramakta zorlanacaklarını özenle vurgulamak isterim.
Evet, Kur’ân, hem inzâl edilmiş, hem de tenzîl edilmiş, Sünnet-i Seniyye ile gerçeğe dönüştürülen bir kitap, bir hitap, bir hayattır.
Peki, inzâl ile tenzîl kelimelerini değil de “indirilmiş, gönderilmiş” kelimelerini kullandığımızda, inzal ve tenzîl kelimelerini sözlüklerimizden, hatta Kur’ân meallerimizden, tefsirlerimizden, kitaplarımızdan çıkardığımızda kaybedeceğimiz şeyin ne kadar hayatî bir şey olduğunu idrak edebiliyor muyuz, bilmiyorum doğrusu.
İnzâl’in anlamı şudur: Kur’ân, bir bütün olarak Kadir Gecesi’nde bir anda Levh-i Mahfuz’dan dünya Sema’sına indirilmiş bir kitaptır; dolayısıyla, ğayb âleminden şehâdet âlemine yapılan bir hitaptır.
Tenzîl’in, inzâl’den farklı olan en önemli yanı, Kur’an’ın, inzâl gibi bir ânda değil, zaman’la, zamana yayılarak, peyderpey, ardı arkası kesilmeden süregiden bir sürede ve süreçte indirilmesidir: Sünnet-i Seniyye’de gerçekleştirilen bir hayatın vasat’ının, Kur’an’ın hayatlaşmasının temellerinin atılmasıdır.
TENZÎL HÂDİSESİ: UBÛDİYET ŞUURU VE HÜRRİYET ŞİİRİ
O hâlde, İnzâl, vahyin, Allah’ın kudret ve kuvvetini tecelli ettirdiği fiilin kendisi; Tenzîl ise Allah’ın takdirinin, kudret, kuvvet ve ilâhî iktidarının adım adım tercüme ve tezahürünün Sünnet-i Seniyye ile gerçekleşme sürecidir.
Kadir Gecesi, sadece Müslümanların böylesine ulvî bir nimete sahip oldukları, Allah’ın kuvvet, kudret ve ilâhî iktidarını, sınırsız hâkimiyetini hissettikleri, rahmetini, bereketini gördükleri eşsiz, benzersiz, o yüzden de bir ömre bedel muazzez, “sınırları aşan” bir zamandır.
İşte Müslümanların gücü, Allah’ın hem bu gecede olduğu gibi insanlığa, varlığa hitap ederek doğrudan hayata müdahale etmek, hem de Kur’ân’ı tenzil ederek kitap göndermek suretiyle bütün âlemlerin Rabbi, rahmet ve merhamet kaynağı, mü’minlerin ise velisi / dostu olduğu hakikatine sadece Müslümanların sahip / dost ve layık olmalarından kaynaklanıyor.
Bunu hakkıyla idrak edebildiğimiz zaman bugün iliklerimize kadar yaşadığımız iki ontolojik meseleyi, teslimiyet ve temsiliyet meselelerini de hakkıyla idrak edebilmemiz imkân dâhiline olabilir.
O hâlde Kadir gecesinde inzal ile tecellî eden, tenzîl ile Fahri Kâinât Efendimiz (sav) vasıtasıyla ve sîretinin tahakkuk ettiği İslâmî vasat’ta / sünnet-i seniyye’de tercüme ve tezahür ettirilen ilâhî kudret ve iktidarın, biz mü’minlere emrettiği, takdir ettiği, teklif ettiği ulûhiyet ve rubûbiyet in eseri ubûdiyet “iktidar” ve kudretinin hayata dönüştürülen hakîkatinin şuurunda olalım ve bu hakikatin, bizi bütün beşerî, dünyevî, maddî, şehevî, dolayısıyla arızî ve sürekli arızalar üreten nevzuhûr güçleri putlaştırarak, bizi bunların kulu-kölesi yapan hakikat ihtarının ve bu ihtarın sunduğu muhtariyetin (hakîkî hürriyetin) sırrını idrak etme bilinciyle yaşamanın bize vereceği nimetin farkında olalım ve şükrünü eda edelim, hatırlatmasında bulunuyorum.
. Türkiye’nin bağımsızlık ve yol haritası sorunu
Yusuf Kaplan
14/04/2023 Cuma
Türkiye, iki asır önce, bir modernleşme tecrübesi yaşamaya sürüklendi: Osmanlı’daki modernleşme tecrübesi, Cumhuriyet’le birlikte “muasır medeniyetler seviyesi”ne çıkma hedefi ile belirlenen sığ bir Batılılaşma, kaskatı bir laikleşme dayatmasına dönüştü. Aslında ortada gerçek bir Batılılaşma tecrübesi olmadı hiçbir zaman. Yaşadığımız şey simülatif (sağ, sahte ve yüzeysel) bir Batılılaşma biçimiydi.
Bu projenin asıl hedefi, bizi İslâm’dan uzaklaştırmaktı. Türkiye, Batılışınca İslâmî yönünü ve yörüngesini yitirip yeni bir yöne ve yörüngeye kavuşmuş olmadı. Raydan çıkmış oldu. Benimsenin bir yönün ve yörüngenin gerçekten bir toplumun yönüne ve yörüngesine dönüşmesinin en temel, olmazsa olmaz tabiî şartı, ruhunun olması, ruh sunabilecek kadar asil bir fikir, oluş ve varoluş çilesi, mücadelesi üzerine bina ediliyor olmasıdır.
Türkiye’de böyle olmadı: Savaş verildi ama savaştan sonra bizim dünyamız yıkıldı, başka bir dünya da kurulamadı, laik rejimin teorisyen öncülerinden kadro hareketinin babası Şevket Süreyya Aydemir’in yerinde tarifiyle!
İSTİKLAL SAVAŞI’NI NİÇİN VERDİK BİZ?
Kime karşı ne savaşı verdik biz? İstiklal Savaşı, değil mi? İlk bakışta, emperyalistlerin topraklarımızı işgal etmelerine izin vermemekti savaş. Savaştık. Emperyalistleri defettik.
Emperyalistleri defettik defetmesine ama emperyalistlere rahmet okutacak büyük kültürel cinayetlere imza atmaktan çekinmedik. Emperyalistlerle savaştık ama savaşı kazandıktan sonra içerde emperyalistlere rahmet okutacak başka bir savaş verildiğine tanık olduk bu toplumun tarihî tecrübesine, medeniyet birikimine, kültürel dinamiklerine, kısacası ruhuna karşı!
Biz dışarıda düşmanları yendik ama içeride birileri düşmanlarımıza rahmet okutacak kadar bizi yere serdi, bu ülkenin has insanını ipe gönderdi, insanlığın önünü açacak engin, derinlikli ve asırların çilesiyle oluşturulan kültürünü inkâr etti, gelecek nesilleri kültürel intiharın eşiğine sürükleyecek bir kültürel soykırım gerçekleştirdi: Bu toplumun ruh kökleri kurutuldu, değerleri unutturuldu, dili, tarihi hadım edildi, hepimizin üzerinde “yapıştırma bıyık” gibi duran posası çıkmış bir Batı kültürü, değerleri aşılandı hepimize, bizi İslâm’dan, kültürümüzden, değerlerimizden ve tarihimizden uzaklaştırılacak asimile edici, yabancılaştırıcı, yozlaştırıcı, bizi Batılıların karikatürüne, celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştürücü bir endoktrinasyondan geçirildi bu ülkenin mazlum çocukları kaç kuşak…
İstiklal Savaşı’nda neyin savaşı verildi? Bu ülkenin bağımsızlığının, elbette ki. Ne bağımsızlığı, kimden bağımsızlık? Siyasî, kültürel ve ekonomik bağımsızlık. Emperyalistlerin ülkemizi işgal etmelerine, kültürümüzü yok etmelerine ve ekonomimizi peşkeş çekmelerine izin vermemek için emperyalistlere bağımsızlığımızı kaptırmadık. Güya.
Güya diyorum. Eğer emperyalistler bu toprakları işgal etmiş olsalardı, emperyalistlerin yapacaklarının hepsini biz bu ülkede bu ülkenin çocuklarına karşı kendi ellerimizle yaptık: İslâm’ı hayatımızın her alanını tanımlayan yegâne siyasî, kültürel ve sosyal otorite, hegemonya ve meşruiyet aktörü olmaktan çıkardık. Başka bir ifadeyle, İslâm’ı hayatımızın her alanından uzaklaştırdık resmen, cebren ve hileyle…
Sorulmayan ve cevabı verilmesi gereken yakıcı soru şu burada: Eğer emperyalistlerin işgal ettiklerinde yapacakları şeyleri biz kendimiz yapacak idiysek, emperyalistlerle niçin savaştık ki biz?
Bütün özgürlüğüne düşkün Türk entelijansiyası eninde sonunda bu soruyu soracak ve bu sorunun cevabının izini sürecek, gereğini belleyecek. Bu kadar net!
KÜLTÜREL VE ENTELEKTÜEL BAĞIMSIZLIK OLMADAN ASLÂ
Birileri, bu toplumun başta en parlak çocukları olmak üzere genç kuşaklarının neden celladına âşık edildiğini, neden Batılılara karşı istiklal savaşı verildiği halde Batılıların epistemik köleleri hâline getirildiğimizi, hatta Batılıların bizzat savaşmadan savaşı nasıl kazandıklarını soracaklar ve cevabını bulduklarında gereğini belleyecekler.
Bir ülkenin istiklali ve istikbali “teritoryal” (sadece toprağa dayalı) bağımsızlıkla sağlanabilir mi? Bir ülkenin bağımsızlığından sözettiğimiz zaman, siyasî, kültürel ve ekonomik bağımsızlığından sözetmiş oluruz. Kültürel bağımsızlık, bağımsızlığın en nirengi, en olmazsa olmaz noktası ve şartıdır. Kültürel bağımsızlığınızı yitirirseniz siyasî bağımsızlığınızı da, ekonomik bağımsızlığınızı da yitirmekten kurtulamazsınız.
Bir ülkenin kültürü, o ülkenin ruhudur. Adım adım hattı harekâtını belirleyen, ruhunu inşa eden zihin haritası, anlam haritası ve yol haritasıdır. Yol haritası olmayan, aslâ yola çıkamaz, çıksa bile aslâ mesafe alamaz, eninde sonunda yoldan çıkmaktan kurtulamaz.
Bu ülkenin çocukları, istiklal savaşında emperyalistlere kaşı canla başla savaştılar. Ama savaştan sonra ülkeye vaziyet edenler bu ülkenin kültürüyle, diliyle, tarihiyle, medeniyet dinamikleriyle, değerleriyle savaştılar.
Dışarıda biz emperyalistlerle savaştık. İçeride bizim yerli sömürgecilerimiz bizim değerlerimizle, anlam ve sembol haritalarımızla mücadele ettiler, İslâm’ı hayatımızdan uzaklaştırma kavgası verdiler.
İŞTE ÖZLÜ BİR YOL HARİTASI…
Türkiye’nin kendi ayakları üzerinde durduğunu, kendi kaderini kendisinin belirlediğini düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. Türkiye’de “ipler” bu ülkenin has çocuklarının elinde değil.
Türkiye, dışarıdan dizayn ediliyor. Hâlâ! Türkiye’ye dışarıdan “don gömlek biçmeye” çalışıyorlar. Hâlâ! Türkiye, başına ne geldiğini ve nereye, nasıl gitmesi gerektiğini anlayabilmiş değil. Hâlâ!
Son 20 yıl, Türkiye’nin Washington’dan, Londra’dan ve Brüksel’den bağımsızlaşma sürecidir. Savunma sanayiini inşa sürecidir.
Dışarıda mesafe kat ederek içeriye çeki düzen verme sürecinin, toplumun yeniden tarih yapacak bir medeniyet atılımını gerçekleştirecek tarihî yönüne ve yörüngesine yerleşme mücadelelerini hızlandıracağı umulur.
Aslâ ihmal edilmeden yapılması gereken hayatî işler, genç kuşağın medeniyet bilincine kavuşturulması, eğitim, kültür, sanat ve medya dünyamızın mankurlaştırıcı, yozlaştırıcı, geleceğimizi yok edici saldırılarına karşı kalıcı ve uzun soluklu tedbirlerin alınması, bunun için her alanda çaplı, başkalarına saygı duyan ve özgüveni yüksek bir öncü kuşağın yetiştirilmesidir.
Türkiye’nin önümüzdeki yakın gelecekte izleyeceği yol haritası bu olabilir.
.El
Yusuf Kaplan
10/04/2023 Pazartesi
Ne demiştik: Türkiye, Tanzimat’la yönünü, Meşrûtiyet ve Cumhuriyet’le yörüngesini yitirdi; yaklaşık yarım asırdır da ruhunu yitirme tehlikesiyle karşı karşıya…
Türkiye, yönünü ve yörüngesini yitirince, bin yıldır yol olan, tarih yapan bu ülke, yol’dan çıktı, yolunu kaybetti, esen fırtınaların, sert rüzgârların önünde sürüklenip duruyor bir oraya, bir buraya doğru…
Türkiye fiilen işgal edilmedi, zihnen işgal edildi.
Bunun bedelini ödüyoruz iki asırdır…
EL’İN AĞZINA BAKMAK…
Türkiye’nin bağımsız olduğunu söyleyebilir miyiz? Söyleyemeyiz. Türkiye yarı-sömürge bir ülke. Yarı-bağımsız.
Türkiye’nin kaderi iç dinamiklerden çok dış dinamitler tarafından belirleniyor. Bir el her zaman müdahale ediyor ülkenin kilit tarihî dönüşüm anlarında, kritik dönüm noktalarında iki asırdır…
“İrtica!” diyerek darbe yapıyor içeridekiler ama bunun dışarıdaki bir “el” tarafından tezgâhlandığını biliyoruz. O el, bunu açıkça itiraf da ediyor gözümüzün içine baka baka, açık açık! “Our boys have done it” / “Bizim çocuklar yaptılar darbeyi” diyor.
Bunu açıkça itiraf etmelerine de gerek yok aslında. Ama bunu açıkça itiraf ederek bir darbe daha vurmuş oluyorlar bize: Sadece devleti değil, psikolojimizi de, yani toplumu da çökerttiklerini düşünüyorlar!
Türkçe’mizde “el” kelimesi, aynı zamanda, “yabancı” anlamında da, “tezgâh çevirmek” anlamında da kullanılır. “Bu işte kimin eli, kimin parmağı var?” deriz meselâ. “Bu tezgâhı kim çevirdi?” anlamında.
Yine “el oğlu” deriz, “yabancı” anlamında.
İki asırdır Türkiye’nin en temel sorunu, başına ne geldiğini bilememesidir. Çok ürpertici bir durumdur bu bir toplum için, hele de tarih yapmış, dünya tarihinin alkışını değiştirmiş bir toplum için. Ürpertici!
İki asırdır, el’in ağzına bakıyoruz, el’in yani emperyalistlerin. Devlet dengesini kaybedip de kendine olan güvenini yitirince, gizli el’ler ülkeyi ele geçirdiler!
Türkiye’nin kaderini şekillendiren bir “el” var! Yabancı bir el! Daha doğrusu, yabancı eller! İngilizler ve Yahudiler. Yahudilerden kastettiğim Amerikalılar, Amerika’yı ele geçiren eller!
Türkiye’ye iki asrıdır hükmeden “gizli el”ler! Adam Smith’in “gizli el”leri! İngilizlerin, Yahudilerin adamları: İçeriden satın aldıkları elemanları: Tanzimatçı ve komitacı paşalarımız!
İNGİLİZ PARMAĞI
Tanzimat’la birlikte, yönetimi ele geçiren üç paşa, Âli Paşa, Fuat Paşa ve Mithat Paşa, zihnen İngilizlerin uydusu paşalardı. Tapınak Şövalyeleri’nin yurdu Britanya İmparatorluğu’nun güçlü mason localarına üye yapılmıştı bu paşalar!
İngilizler, bu üç paşa üzerinden Osmanlı devletini içerden ele geçirdi. Tanzimat’tan Sultan Abdülhamid’e gelene kadarki yarım asırlık süre içinde Osmanlı’yı hadım ettiler.
İngilizler, devlete öylesine derinden nüfûz etmişlerdi ki, Sultan Abdülhamid, tahta geçerken bile önce İngilizlerin bu gücünü dikkate almak ve ona göre İngilizleri adım adım devletten uzaklaştıracak planlar yapmak zorunda kalmıştı. O yüzden “hangi taşı kaldırsam, İngiliz parmağı çıktı altından” demişti büyük Sultan.
ABDÜLHAMİD DÖNEMİ İLE ERDOĞAN DÖNEMİ
Abdülhamid dönemi Osmanlı’sı ile Erdoğan dönemi Türkiye’si arasındaki ilginç bir benzerliğe dikkat çekmekte yarar var:
Düşünsenize… Abdülhamid tahta geçerken Osmanlı Meclis-i Mebusanı’nda gayrimüslimler çoğunluktaydı. Hilafet devletine, gayrimüslim mebuslar mı yön verecekti? Ne kadar onur kırıcı, haysiyet kırıcı bir şeydi bu, değil mi?
Devlet öylesine ele geçirilmişti ki İngilizler tarafından Abdülhamid’e baskı yapıldı, Meşrûtiyeti ilan etmesi için. Sultan Abdülhamid Meşrûtiyeti ilan etti, tahta yerleşince Meclis’i lağvetti. Bu davranışı, İngilizleri çıldırtmaya yetti. İngilizlerin intikamı çok ağır oldu: Sultan Abdülhamid Han, en azılı düşmanları tarafından tahttan indirildi, sonra da payitahttan gönderildi.
Şimdi de neredeyse yarım asırdır ülkede kan kusturan bir terör örgütü ile darbe girişimine kalkışan başka bir terör örgütü, ülkedeki cumhurbaşkanlığı seçiminde anahtar konuma yerleştirildi ülkenin muhalif kanadı tarafından.
“YABANCI ELLER” VE VESAYET REJİMİ
Türkiye’nin geleceği açısından en tarihî seçimlerden biri bu seçimler.
Türkiye’nin güneyini Türkiye’den koparmak için yarım asırdır savaşan bir terör örgütü ile ülkeyi Amerikalılara peşkeş çekmek için darbe girişiminde bulunan bir diğer terör örgütü, ülkenin cumhurbaşkanını seçecek bir seçimde nasıl belirleyici, anahtar konuma getirilebilir ki?
“Yabancı eller” sayesinde elbette. Ana muhalefet lideri Sayın Kılıçdaroğlu, altı ay içinde hem Amerika’yı dolaştı hem de Avrupa ülkelerinde “fink attı”. Kimlerle ne tür görüşmeler yaptı, kimlerle gizli görüşmeler yaptı, bilmiyoruz. Amerika’da bir ara 8 saat kayboldu meselâ. “Nasıl yani?” diye sormadan edemiyor insan.
Bu soruları sormak hakkımız. Ülkenin kaderinde kilit rol oynamaya hazırlanan bir lider, kimlerle ne görüşür, bilmek en doğal hakkı bu ülkenin insanlarının.
Yakıcı soru şu o halde: Cumhuriyeti kuran bir parti, ülkenin kaderini, Cumhuriyeti yıkmak için çalışan terör örgütlerinin eline bırakabilir mi?
Ama şunu görüyoruz: Ülkede ülkenin kaderine hükmedecek aktörler hâlâ yabancı eller tarafından belirleniyor. Vesayet rejimi bu işte!
Bu vesayet rejiminden kurtulamadığımız sürece bağımsızlığımıza kavuşamayacağız ve haysiyetimizi koruyamayacağız. Vesselâm.
Türkiye’nin bir yol haritası var mı?
Yusuf Kaplan
3/04/2023 Pazartesi
Türkiye’nin sorunları günübirlik sorunlar değil, asırlık sorunlar. O yüzden gelecek 50 yıla, 100 yıla ve ötesine bakarak konuşuyorum: Türklerin “endülüsleşme” (tarihten silinme) tehlikesi, ilk defa gerçeğe dönüşebilir görünüyor.
Fiilen bir “endülüsleşme” tecrübesi yaşamadık ama zihnen bir “endülüsleşme” tecrübesi yaşıyoruz iki asırdır…
Çocuklarını kaybeden bir toplum, intiharın eşiğine sürükleniyor demektir: Kökleri kuruyan, ruh köklerini, aidiyet bilincini, medeniyet kimliğini ve yörüngesini yitirme tehlikesi ile karşı karşıya kalan bir toplumun çocukları, intihar etmiyor da ne yapıyordur ki?
Bizim iki asırlık modernleşme tarihimizin ilk yüzyılı kendimizden şüphe tarihidir, ikinci yüzyılı ise kendimizi inkâr tarihi. Bütün kendini inkâr çabalarının kültürel intiharla sonuçlanacağını söylemiştim.
Türkiye, “endülüsleşme” tehlikesini görerek, bu tehlikeyi bertaraf edebilecek mi? Türkiye’nin “kader seçimi” olarak adlandırılan seçimler dolayısıyla izini sürdüğüm soru bu, birkaç haftadır: Yapmak istediğim şey, günü kurtaracak cümleler kurmak yerine, geleceği’mizi kuracak kalıcı, köklü, uzun soluklu önerilerde bulunmak.
Türkiye’nin, hem “endülüsleşme” tehlikesini bertaraf edecek hem de geleceğe emin adımlarla yürümesini sağlayabilecek bir yol haritası var mı, olabilecek mi?
TARİH-DIŞI’NA İTİLDİK…
Tarih yapan bir toplumuz biz. Dünya tarihini yapan, dünya tarihine yön veren dünya-tarihsel atılımlar gerçekleştirmiş ender toplumlardan biriyiz.
Ama artık değil. Artık tarih’te değiliz, tarih dışında’yız, tarih dışına itilmiş durumdayız. Çağ dışındayız ve çağ dışıyız: Tarihi yapamazsanız, tarih dışına sürüklenir, tarihte yalpalamaya başlarsınız… Yalpalaya yalpalaya yaşanmaz. Yalpalamanın sonu, yok olmakla sonuçlanacaktır.
İki asır önce, Tanzimat’la birlikte, Türkiye durduruldu.
Süreç öylesine yıkıcı oldu ki, Türkiye, kim olduğunu unuttu.
Türkiye, kendi tarihini yapmıyor. Tarih yapmıyor. Tarihi yapan Batılılar. Dünya tarihini hem de. Türkiye, Batılıların yaptığı tarihte figüranlık yapıyor.
Buraya nasıl geldiğimizi görebilmemiz için temellere inmemiz, kazı yapmamız lazım.
BATI UYGARLIĞI “NESEB”E, İSLÂM MEDENİYETİ “EDEB”E DAYANIR
Batı uygarlığı “neseb”e dayanır. İslâm medeniyeti ise “edeb”e. Batı uygarlığı ırk eksenli’dir, dünyaya b’akar ve türdeşler, çatışmalar üretir sadece.
İslâm medeniyeti, hakikat eksenli’dir, ukba’ya, öte›ye, ötelerin ötesi›ne b’akar ve kardeş’lik’ler, selam yurdu inşa eder.
Nesebe dayanan Batı uygarlığının temelleri ve hedefleri nicelikseldir: Her alanda ve her yerde hâkimiyet kurmak. Her alanda ve her şeyin hâkimi ve efendisi olmak…
Edeb, kişinin Yaratıcı karşısındaki konumunu bilmesidir. Bu dünyada da haddini bilerek hareket etmesi ve hayatını o şekilde idame ettirmesi. O yüzden edebe dayanan İslâm medeniyetinin temelleri ve hedefleri nitelikseldir: Her alanda, her yerde ve her ân, hakikatin izini sürmek, herkesin insanca ve kendince, kendi inançları, değerleri doğrultusunda yaşayabileceği bir dünya inşa etmek…
İşte Osmanlı, bu çerçevede yaşanan İslâm medeniyeti tarihinin “sulh u salah” medeniyeti olarak adlandırılmasını sağlayacak kadar hem biricik örneklerinden biridir hem de en son ve en sofistike kavramlarının ve kurumlarının üreticisi.
PAX OTTOMANA: OSMANLI “SULH U SALAH” DÜZENİ
“Pax”, Latince’de hem “barış” hem de “düzen” demektir.
Fernand Braudel, Pax Romana’nın da, Pax Americana’nın da savaşa, çatışmaya ve silaha dayanan, “silahlı barış” düzeni olduğunu söylemişti. Barışı, silah zoruyla dayatarak tesis ettikleri için.
Peki, Osmanlı neydi, “Pax Ottomana” ne anlama geliyordu?
“Pax Ottomana” “Sulh Düzeni” demekti. Osmanlı dünyada sulhü, sükûnu ve düzeni, esas itibariyle silah gücüyle değil, fikrinin gücüyle tesis etmeyi başarmıştı.
Buradan iki dünya için de temel-koyucu ilkeleri çıkarabiliriz: Batı uygarlığı, çatışma›ya dayalı bir uygarlıktı. O yüzden kendi içinde de, dışında da gerçekleştirdiği bütün ilişkiler, eninde sonunda hem şiddetle hallediliyordu hem de şiddetle sonuçlanıyordu.
Oysa Osmanlı medeniyeti, sulhe dayalı bir medeniyetti; adalet, merhamet, hak-hukuk-hakkaniyet medeniyeti. O yüzden elbette ki kanlı çatışmalar da oluyordu ama içerideki, dışarıdaki ilişki ve iletişim biçimleri temelde hikmetle, suhûletle, kardeşlikle halloluyor, hal yoluna konuyordu.
Sözün özü: Osmanlı; sulhün, salah’ın ve ıslah›ın adresiydi: Dünya devletler muvazenesinde ve bütün dünya ölçeğinde sulhün; Müslümanca yaşama zeminini, Müslüman habitus’unu inşa etmeyi başardığı için hidayetin; her tür sapma durumunda, savrulmaların ve yok oluşların önüne set çekecek ıslah çabalarının adı ve adresi.
BATI TARİHİ, EMPERYALİZMİN VE KOLONYALİZMİN TARİHİDİR
Batı tarihi, emperyalizmin ve kolonyalizmin tarihidir. Biraz önce de dikkat çektiğim üzere, Batı uygarlığında, her seviyede, “hâkimiyet kurma” kavramı ve kavgası hükmünü icra ediyordu: Dünya üzerinde hâkimiyet kurma; Tanrı’yı izafileştirerek “Tanrı üzerinde hâkimiyet kurma”; insan üzerinde hâkimiyet kurma; tabiat üzerinde hâkimiyet kurma; ulusların, sınıfların, cinslerin birbirleri üzerinde hâkimiyet kurma kaygıları, kavgaları ve savaşları…
Oysa bizim tarihimiz, hakikatin izini sürme kaygısıyla yaşadığımız ve yaptığımız bir tarihti’r: Her alanda, her seviyede, her yerde, herkes için hakikatin izini sürme, başlıca varoluş şartı.
Özetle… Emperyalistlerin tarihi, şiddetin ve tecavüzün tarihidir. Katliamların ve soykırımların.
Osmanlı’nın tarihiyse, adaletin, merhametin ve kardeşliğin tarihi. Küresel barışın, sükûnetin ve ruh dinginliğinin…
Dünya tarihinde gerçek anlamda dünyaya düzen armağan eden, dünya düzenini tesis eden biziz: Osmanlı medeniyeti üç kıtaya hükmetmedi, dünyaya hükmetti; dünya üç kıtadan ibaretti, o yüzden Osmanlı dünya demekti; ama emperyalizm tecrübesi de, kolonyalizm tecrübesi de üretmedi aslâ.
Osmanlı’nın durdurulması ve tarihten uzaklaştırılmasıyla oluşan boşluk doldurulamadı henüz.
Türkiye, yönünü bulacak ve yörüngesine kavuşabilecek uzun soluklu bir yol haritası çıkarabilirse, Osmanlı’nın çekilmesiyle oluşan boşluğu biz doldurabiliriz yeniden ve tarihin akışını şekillendiren bir aktör konumuna yükselebiliriz inşallah. Bu yol haritasının parametreleri neler olabilir, bunu sonraki yazılarda tartışacağım.
.Savaşmadan kaybetmek: Türkiye’nin “endülüsleşme / yok olma” trajedisi!
Yusuf Kaplan
2/04/2023 Pazar
Savaşmadan kaybeden tek toplum biziz dünya tarihinde. Savaşı kazandıklarında bizi bizden uzaklaştıracak emperyalistlerin gerçekleştirmek istediklerini teker teker gerçekleştiren, bizi kendi ellerimizle bizden uzaklaştıran tek ülkesi biziz dünyanın.
Savaşı kazanıp da, yenilen tek ülkeyiz biz: Bu ülke fiilen işgal edilemedi ama zihnen işgal edildi: Celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştürüldü. Türkiye fiilen endülüsleştirilemedi, zihnen endülüsleştirilme (kendini yitirme ve tarihten silinme) tehlikesi yaşıyor ama ne yaşadığını da bilemiyor, başına ne geldiğini de.
BIÇAK SIRTINDA YAŞIYORUZ…
O yüzden bıçak sırtında yaşıyoruz: Hem de öyle bir bıçak sırtı ki bu bizim yaşadığımız, rutin seçimler bile kader seçimi havasına bürünebiliyor. Ülke ortadan ikiye yarılıyor ve iki taraf zuhûr ediyor ve birbirine ateş ediyor sosyal medya silahşörleriyle…
Bıçak sırtında yaşıyoruz: Hem de öyle bir bıçak sırtı ki bu bizim yaşadığımız, ülkeyi bölmek, parçalamak için savaşan, emperyalistler tarafından açıkça desteklenen, beslenen ve üzerimize salınan bir terör örgütü ve o örgütün siyasî uzantısı, seçimlerde ülkenin kaderini belirleyecek anahtar parti konumuna yükseltiliyor?
Kimler tarafından?
Devletin sahibi, kurucusu olduğunu söyleyen CHP ile yıllardır PKK’ya ve siyasî uzantılarına ateş püsküren bir kısım Türk milliyetçileri tarafından!
Bıçak sırtında yaşıyoruz: Hem de öyle bir bıçak sırtı ki bu bizim yaşadığımız, gençlik ve kadın dizileri, sabah kuşağı programları gençlerimizi, kadınlarımızı ve aileyi kurşuna diziyor: Bu toplumun ayakta durmasını, emperyalistlere karşı direnmesini ve yeniden tarihî bir yürüyüşe soyunmasını mümkün kılan medeniyet değerlerini, ruhunu, köklerini yerle bir ediyor.
Bıçak sırtında yaşıyoruz: Hem de öyle bir bıçak sırtı ki bu bizim yaşadığımız, genç kuşaklarımızı kaybediyoruz… Geleceğimiz demek olan genç kuşaklarımız gözümüzün önünde elimizden kayıp gidiyor ama biz sadece seyrediyoruz…
Bıçak sırtında yaşıyoruz: Türkiye, neresi olduğunu bilmiyor! Türkiye kimdir, sorusunun cevabı Türkiye’nin neresi olduğu sorusunda gizli…
TÜRKİYE NERESİ? MÜSTEMLEKE MEMLEKETİ Mİ?
Evet, Türkiye neresi?
Türkiye, müstemleke memleketi mi?
Bu soruya “elbette ki, müstemleke memleketi değil” demek isterdim ama Türkiye’nin eğitim sistemine, kültür rejimine, sanat dünyasına ve medya haritasına baktığımda, Türkiye’nin İslâmi anlam haritalarımızla, değerlerimizle resmen kavgalı ama düne kadar halkı müslüman olduğu söylenen ama bugün Müslümanlıktan hızla uzaklaşan, uzaklaştırılan yarı-müstemleke bir ülke olduğunu görüyoruz.
Eğitim sistemi, Türkiye’nin İslâmî birikiminin, dünya tarihine yön veren Müslüman medeniyet tecrübesinin kökünü kazıyan laik bir eğitim sistemi. Bununla gurur duyuyoruz üstelik de! Çocuklarını, ruh köklerini kurutarak, tarih bilincini linç ederek ve özgüvenlerini yok ederek önce intihara sürükleyip sonra da gurur duyan tek akıllı ülkesi biziz dünyanın galiba!
Her şey gözümüzün önünde oluyor ama kimse “n’oluyoruz?” diye sormuyor! Akıl tutulmuş, beyin donmuş!
İSLÂMSIZ TÜRKLÜK VE İSLÂMSIZ KÜRTLÜK’LE HEDEFLENEN NE?
Bu bıçak sırtı halinden kurtulmak için geliştirilen üç ideoloji de büyük darbe yedi.
Başlangıçta kendilerine özgü Türkiye hayalleri olan bu ideolojiler (Batıcılık, Türkçülük ve İslâmcılık) çöktü ya da büyük yara aldı.
Burada milliyetçiliğin yaşadığı serencam üzerinden nasıl bir bıçak sırtı hâli yaşadığımızı göstermek istiyorum.
Ziya Gökalp milliyetçiliğine başlangıçta sıcak bakıldı ama Gökalp milliyetçiliği Türk milletinin İslâm’la irtibatını koparmamakta ısrar edince, üstü çizildi, devre dışı bırakıldı. Alparslan Türkeş, Türk milliyetçiliğini, Gökalp çizgisi üzerinden İslâmî bir damara yerleştirdi. Üstad Necip Fazıl ve Erol Güngör’ün katkılarıyla yiğit Anadolu çocuğu ve Anadolu’nun ruhu Muhsin Yazıcıoğlu’nun İslâmî bir tarih şuuru ve medeniyet ruhu idrakini milliyetçi söyleme güçlü bir şekilde kazıması ve yerleştirilmesiyle.
Bugün Türk milliyetçiliği’nin İslâmî damarı kurutuluyor çeyrek asırdır İslâmsız Türklük projesiyle. Türk milliyetçiliği ile Kürt milliyetçiliği ilke defa ortak bir noktada buluşturuluyor: Laiklik, dolayısıyla Kemalizm noktasında.
Dert, Kemalizm değil. Öyle bir şey yok zaten. Fransız Devrimi ve Aydınlanması var, bizimkisi de onun gölgesinde yaşar. Bu kadar.
Dert ne? Dert, Türkleri de, Kürtleri de İslâm’dan arındırmak, soğutmak, nefret ettirmek ve uzaklaştırmak: Bunu laikliği kutsayarak yapıyorlar ama Kemalizm sunağına sığınarak, tutunarak, yapışarak… Böylelikle asıl dertlerini hem kamufle etmiş oluyorlar hem de ucuz kahraman olmuş oluyorlar.
Türk milliyetçiliğinin de, Kürt milliyetçiliğinin de emperyalizmin iki asırlık hedeflerini burada içeriden çok iyi ve büyük bir başarıyla gerçekleştirmek üzere olduklarını görüyoruz ürpererek diyeceğim de, ne gören var bunu, ne de ürperen!
SÖMÜRÜ ARACI OLARAK KEMALİST KILIF VE KAMUFLAJ
Bu ülkede ülkesini seven gerçek Kemalistlerin görmesini istediğim bir şey var: Kemalizm’in ülkeyi sömürmek, küresel sistemin lordlarına peşkeş çekmek, emperyalistlere dekor yapmak için iyi bir paravana olarak kullanıldığını görebiliyor muyuz acaba?
Bunun en çarpıcı örneğini 28 Şubat darbesinde gördük: Kemalizm kılıfını kullanarak ülkenin ekonomisini peşkeş çektiler küresel sistemin lordlarına!
Şunu ne zaman görecek bu ülke: Dini kullanarak soytarılık, tüccarlık yapan, köşeyi dönen türedileri gördük. Şimdi de artık bilinçli olarak kutsanan ve bilinçli olarak din katına yükseltilerek dokunulmazlık zırhına büründürülen Kemalizmi kullanarak Türkiye’nin altını oyuyorlar bazı ruhsuzlar hem de muhafazakâr bir iktidarın zamanında ve bu iktidarın muktedir olmasını önleyecek kadar manevra kabiliyetlerini alabildiğine genişleterek…
Türkiye’nin, İslâmsız Türklük ve İslâmsız Kürtlük hedefiyle İslâm›dan uzaklaştırılarak milliyetçi damarlar eliyle ve bu damarlara kan pompalayan Kemalist kılıf veya kamuflaj marifetiyle nasıl ürpertici bir içerden çökertilme, tarihten silinme yani endülüsleşme projesi ile karşı karşıya olduğunu göstermek istedim bu yazıda.
Umarım her şey biraz daha iyi görünür olmuş, zihniniz açılmıştırİslâm’sız İslâm: Çağdaş hurafeler çöplüğü
Yusuf Kaplan
31/03/2023 Cuma
İngiltere’de bir ilk yaşandı: Güya bir Müslüman, Hamza Yusuf isimli Pakistanlı bir adam, Başbakan yapıldı. Evet, yapıldı! Bu olay, devrim gibi sunuldu. İngiliz bu; Müslüman kılıklı bir adamı durup dururken ne diye Başbakan yapsın ki? İslâm’a en büyük darbeyi vuran, İngiliz’in vardır bir hesabı diye düşünmeli insan!
Başbakan yapılan adam başbakanlık konutunda namaz kıldırıyor bir grup insana. İmamlık yapıyor! Ama ne cemaat öyle! Erkek kadın karışık!
Bu adam, eşcinsel şebekeleri tarafından çok seviliyor. Çünkü bu Müslüman kılıklı adam, eşcinselliği günah olarak görmüyor ve eşcinsel evlilikleri savunuyor!
Tipik İngiliz operasyonu bu: İslâm›sız İslâm projesinin en ürpertici ürünlerinden biri bu.
İslâm’sız İslâm ne demek peki? Bunu birkaç yıl önce yazmıştım. O yazımı paylaşıyorum sizlerle..
OMURGA VE SÂBİTE OLMADAN AYAKTA DURAMAYIZ!
Bir insanı ayakta tutan şey omurgasıdır, omurgalı olması.
Bir toplumu ayakta tutan şeyse, sâbiteleridir, sâbitelerinin yerinde durması.
Bir dinin, düşünce sisteminin ya da medeniyetin ayakta durmasını, insanların önünü açmasını sağlayan şeyse, hakikatleridir, hakikat fikrinin köksalması.
Hakikat fikrinin tartışıldığı bir yerde toplum sâbitelerini, insan da omurgasını yitirir. Hakikatlerini yitiren bir medeniyeti de, sâbitelerini yitiren bir toplumu da, omurgasını yitiren bir insanı da bekleyen tehlike, önce kendine olan güvenini kaybetmesi, sonra bütün değerlerinin çözülmeye başlaması, sonra da yıkılması, yok olmasıdır.
İslâm, İslâm medeniyetinin hakikat fikrinin, müslüman toplumların sâbitelerinin ve müslüman insanteklerinin omurga’larının, omurgalı kişiler olarak yaşamalarının kaynağıdır. İnsanın insanca bir hayat inşa etmesinin yegâne imkânıdır İslâm.
DİNE UYMAK YERİNE, DİNİ KENDİMİZE UYDURMAK, DİNE EN BÜYÜK DARBEYİ VURMAKTIR!
Hıristiyanlık da, Yahudilik de tahrif edildiği için hakikatlerini, sâbitelerini ve omurgalarını yitirdiler. Ölü dinler bu dinler. Fosilleşmiş, hayata hiç bir şey katmayan, hiçbir atılıma zihnen öncülük edemeyen, sadece kiliseleriyle, kurumsal güçleriyle varlıklarını sürdüren dinler bunlar. “Canlı cenazeler”!
Aynı şey, Asya dinlerinin başına da geldi, geliyor... Hinduizm, Budizm, Konfüçyanizm, Taoizm, Şintoizm modernitenin de, postmodernitenin de saldırılarına direnemedi, fosilleştirildi, canlı cenazeye dönüştürüldü ve bitirildi.
Aynı şeyi İslâm’a karşı da yapmaya çalışıyor Batılılar. Önce tarih yapan bir aktör olarak İslâm’ı tarihten uzaklaştırdılar: Bunu Osmanlı’yı durdurarak, Müslüman Hindistan’ı parçalayarak, Arap dünyasını ve Türk dünyasını paramparça ederek, birbirlerinden kopararak başardılar.
Şimdi ikinci stratejiyi devreye giydirdiler son bir asırdır. Burada da Müslümanları İslâm’dan uzaklaştırmayı hedefliyorlar.
Müslüman toplumların İslâm’dan uzaklaştırılmalarının yolu, sekülerleşmeleridir. Sekülerleştikçe, İslâmî duyarlıkları zayıflıyor, dünyevî kaygıları artıyor, gücü, parayı, makamı kutsamaya başlıyorlar ve İslâm’dan adım adım uzaklaşıyorlar...
Varılacak nokta şu olacak: Dine uymak yerine, dini kendimize uydurmak! Buysa, dine en büyük darbeyi vurmaktır: Dini hayattan uzaklaştırmak!
PEYGAMBERSİZ İSLÂM’DAN, İSLÂM’SIZ İSLÂM’A...
Sonuçta karşımıza protestanlaştırılmış bir İslâm çıkacak. Protestanlaşmış İslâm anlayışını hayata geçirmenin iki yolu var: Birincisi, “Peygambersiz İslâm” projesini hayata geçirecek bütün süreçleri tetiklemek. İkincisi dini kendi kafamıza göre şekillendirdiğimiz “İslâm’sız İslâm” projesini gerçeğe dönüştürmek!
Önümüzdeki en büyük tehlike, İslâm’ı, herkesin kendi kafasına göre, çağdaş hurafelere, seküler kutsallara göre şekillendirme aymazlığına soyunulması tehlikesidir.
Altını çizerek tekrar ediyorum: Dine uyacağımıza dini kendimize uydurma pespayeliği göstermektir bu!
Ortaya çıkan şey, din olmaz bu durumda. Ortaya çıkan şey, paçavra olur!
Tam böyle bir süreçte, birileri, “dini hurafelerden temizleyeceğiz” diye bir söylem geliştiriyorlar!
Hurafe kendileri oysa! Zihinleri çağdaş hurafelerle iğdiş edilmiş tipler bunlar! Zihinlerinin İslâmî bir duyma, düşünme melekesine sahip olmadığını, düpedüz seküler kutsallara göre işlediğini göremeyecek kadar da epistemik kölelik yaşayan zavallılar! Aşağılık kompleksinin en uç noktalarında gezinen, oryantalistlerin gönüllü misyonerleri!
Müslümanların tarihlerinde en zor dönemlerinden birini yaşadıkları iki asırlık medeniyet krizi sürecinin geldiğimiz son evresinde, bazı proje adamlar bu konuları sürekli olarak işliyorlar, gündemde tutuyorlar, papağan gibi hep aynı şeyleri tekrarlayıp duruyorlar. Ne anlama geldiğini anlamak gibi bir dertleri filan olmayan dinle ilişkisi en az olan bazı seküler kesimlere bu söylem çok câzip geliyor: Dine uygun bir hayat inşa etmek yerine yaşadıktan döküntü hayata uyumlu hâle getirilen bir din icat etmek, dini paçavraya çevirmek, heva ve heveslerimize göre din icat etmeye kalkışmaktır bu.
Görünüşte din yaşayacak ama ortada dinden eser kalmayacak: İşte “İslâm’sız İslâm” bu!
Dinin çağdaş hurafeler tarafından istila ve işgal edilmesi, müslüman zihninse iğdiş edilmesi!
Önümüzdeki süreç “Peygambersiz İslâm” projesinin mesafe alması üzerine “İslâm’sız İslâm” projesinin adım adım hayata geçirilmeye çalışılacağı bir süreç olacak.
O yüzden müteyakkız olmakta yarar var.
İngilizlerin iki asırdır İslâm›ın önünü tıkmak için geliştirdikleri ve İslâm›sız İslâm projesinin en ürkütücü örneklerinden biri Müslüman kılıklı adamları önümüze sürmeleri! İskoçya Başbakanı yapılan Hamza Yusuf daha ne naneler yiyecek, bakıp göreceğiz!
Allah (cc) bu sahipsiz, mazlum Müslümanları İngilizler gibi şeytana pabucunu ters giydiren şer şirret güçlerin şerrinden, fitne fesadından korusun diyorum ama bu ülkede de benzer bir İslâmsız İslâm projesi servis ediliyor Kızılcık Şerbeti adlı diziyle: Başörtülü birinin müstehcen sahneleri gösteriliyor! Müslüman karakterler ruh hastası, müslüman aile, iğrenilesi bir aile olarak resmediliyor!
Bu ülkenin Müslüman halkı hep bu tür kültürel tecavüzlere uğramaya mahkum mu? Bu ülkede RTÜK denen kurum ne işe yarar? Laik ve İslâmî toplum kesimleri arasında üstelik de ramazanda husûmeti tetikleyen böylesine provokatif bir diziye nasıl göz yumulabilir? Güya yaşanmış bir hikâyeymiş! Oruca Ramazan›da hakaret hadisesi de yaşanmış mı? Derhal müdahale edilmeli bu diziye! RTÜK uyuma!
.Türkiye, Endülüsleşme (tarihten silinme) tehlikesini önleyebilecek mi?
Yusuf Kaplan
27/03/2023 Pazartesi
Türkler, Müslüman olduktan sonra tarihe girdiler. Müslüman olduktan sonra tarihin akışını değiştiren bir aktör konumuna yerleştiler. Sadece Türk tarihinin ya da İslâm tarihinin değil dünya tarihinin yönünü ve yörüngesini belirleyecek kadar tarihe yön verdiler.
BAŞKALARININ GÖLGESİNDE TARİH YAPILMAZ ELBETTE
Türklerin Müslüman olmadan önce de büyük devletler kurduklarını ama dünya tarihinin akışını şekillendirecek konuma yerleşemediklerini görüyoruz. Türklerin İslâm öncesi tarihi, Çinlilerle neredeyse birlikte yaptıkları bir tarih. Zaman zaman Çin’i istila ettiler, yönettiler ama Çin kültürü gibi bir kültür geliştiremediler.
Türklerin bu dönemdeki tarihlerinin Çin’in gölgesinde yaşandığını görüyoruz. Çinlileştiklerini. Daha sonra da Moğollaşacaklarını göreceğiz. Türklerin İslâm öncesinde insanlık tarihinin akışını değiştirecek birincil ve yaratıcı bir kültüre sahip olamadıklarını, daha çok diğer kültürlerden beslendiklerini, esinlendiklerini, sentezler yaptıklarını açıkça ve dürüstçe teslim etmemiz gerekir.
Türklerin Çin etkisindeyken Çinlileştiklerini, Moğol etkisindeyken Moğollaştıklarını, şimdi de iki asırdır Batı etkisindeyken sulu sepken bir şekilde Batılılaştıklarını, dolayısıyla varlıklarını da kimliklerini de hem etnik hem de kültürel olarak sürdüremediklerini vurgulamak gerekiyor.
Özellikle “Çin gölgesi” ifadesi, söylemek istediklerimi anlatmaya yetiyor ziyadesiyle: Türk tarihini daha derinlemesine incelemek için Çin arşivlerine bakmamız gerekiyor. Tarihi yapanlar Çinliler. Çinliler çünkü Çinlilerin güçlü bir ilim geleneği, devlet geleneği, bürokrasisi, güçlü bir inanç ve değerler sistemi var.
Kültürünüz ne kadar güçlü olursa, kendinizi ifade imkânlarınız ve tarihe kalıcı, köklü müdahale kabiliyetleriniz ve vasıtalarınız da o kadar muhkem olur, oluyor.
Çin kültürünün birincil kültürler arasında olduğunu söyleyeceğim. İslâm öncesi Türk kültürü ise, ikincil yani başka kültürlerin gölgesinde veya etkisinde şekillenen ya da inşa edilen bir kültür.
Çinliler Türk arşivlerinden değil, Türkler Çin arşivlerinden kendi tarihlerine b’akıyor. Bu gerçeği kabul edelim. İkincisi de, Türkler, yörüngesine girdikleri kültürün, kendi etnik özelliklerini ve kültürlerini izafileştirecek ve zamanla eritecek kadar derin etkisinde kalıyorlar.
TÜRKLER, İSLÂM’LA TARİHİN AKIŞINI DEĞİŞTİRİYOR…
İşte İslâm bütün bu gölge tarihi, başkalarının gölgesinde gelişen tarihi değiştiriyor: Türkler, Müslümanlaşınca kısa süre içinde hem İslâm tarihini hem de dünya tarihini şekillendirecek konuma yerleşiyorlar.
İkinci olarak da, Türklerin etnik ve kültürel özelliklerini korumaları da, İslâm öncesi tarihlerinden vahyin filtresinden geçirerek yaratıcı şekillerde beslenebilmeleri de İslâm’la tanıştıktan sonra mümkün olabiliyor.
Türkler, ancak Müslüman olduktan sonradır ki, Çin kültürü ile yetinmiyor, dünyanın kurucu kültürlerinin hepsiyle temasa geçiyor, onlardan güçlü medeniyet değerleri, dinamikleri ödünç alıyorlar. Hem Grek hem İran hem de Hint kültürü ile doğrudan irtibata geçiyorlar ve İslâm’ın kurucu ve konumlandırıcı dinamikleri ekseninde bu dünya kültürleriyle vahyin ışığında, verimli, derinlikli temaslar, irtibatlar kurma ve terkipler inşa etme imkânı yakalıyorlar.
Türklerin, Türklere dinamizm ve kabına sığmazdık özelliği kazandıran göçebe kültürleri, Müslüman olduktan sonra İslâm’ın dünyanın bir ucundan diğer ucuna kadar yayılmasında bayraktar rolü oynamalarında belirleyici rol oynuyor. Gaza ve sefer hâli, nizam-ı âlem olarak idrak ve tarif edilen İ’lâ-yı Kelimetullah davası, Türklerin tarihte yürüyüşünün dinamosu oluyor adeta.
İslâm, muazzam bir ruh kazandırıyor Türklere: Yaratıcı ruh. Bu ruhun meyve vermesi, ete kemiğe bürünmesi ise, Türklerde varolan göçebe kültürü özelliklerinin, dinamizm ve kabına sığmazdık hasletlerinin Türklerde kurucu bir irade geliştirmesine imkân tanıyor.
İbn Haldun’un kavram haritası üzerinden gidecek olursam… İslâm, Türklerin yaratıcı ruhlarını harekete geçiren sebep asabiyesi’nin kaynağı oluyor. Türklerin göçebe kültürlerinin sunduğu dinamizm ve kabına sığmazdık özelliğinin kazandırdığı kurucu irade ekseni de, nesep asabiyesi’nin kaynağını teşkil ediyor.
YOK OLUŞU NASIL DURDURABİLİRİZ?
Türklerin İslâm’la ilişkileri sakatlanmaya başladığı andan itibaren Türkler bu iki eksenlerini de yitiriyorlar. Türklerin iki asırlık Batılılaşma tarihleri boyunca, yaratıcı ruhlarını yavaş yavaş yitirmeye başladıklarını, sonrasında, kurucu iradelerini de kaybetmekten kurtulamadıklarını görüyoruz.
Özetle… İslâm, Türklerin yaratıcı ruhunu oluşturuyor; göçebe kültürünün kazandırdığı dinamizm ve kabına sığmazlık özelliği ise Türklerin kurucu iradelerini.
Tanzimat’la birlikte yönümüzü yitirdik, İslâm’la ilişkimizi sakatladık ve yaratıcı ruhumuzu kaybettik. Meşrûtiyet ve Cumhuriyet’le birlikte yörüngemizi yitirdik, kurucu irademizi de kaybettik.
O yüzden iki asırdır, tarihin dışına atıldık: Batılılaşma tarihimiz bizim tarih yapan bir aktörden Batılıların yaptığı tarihte sürüklenen bir figürana dönüşmemize yol açtı.
Cumhuriyet tarihindeki radikal modernleşme / Batılılaşma / laiklik tecrübemiz, sebep değil sonuçtur: Tanzimat’la sürüklendiğimiz yönümüzü yitirme sürecinin zamanla yörüngemizi yitirme tehlikesi üretmesi mukadderdi.
Soru şu burada: Yönünü ve yörüngesini yitiren bir toplumun ruhunu yitirmemesi ve tarihten çekilme tehlikesinin eşiğine sürüklenmemesi mümkün mü? Elbette ki, hayır.
Yönünü ve yörüngesini yitiren bir toplumun ruhunu da yitirmesi ve tarihten silinmesi kaçınılmazdır.
Yönünüzü koruyorsanız, nefes alıyorsunuz yani yaşıyorsunuz demektir. Yörüngenizi koruyorsanız, nefes veriyorsunuz yani başkalarını da yaşatıyorsunuz demektir. Ruhunuzu koruyorsanız, nefes oluyorsunuz yani tarihi siz yapıyorsunuz demektir.
Türkiye iki asırlık Batılılaşma sürecinin sonunda yok olma tehlikesinin eşiğine sürükleniyor hızla: Yüzde 60’la, 70’le bile iktidara gelsek, eğer kültürü biz üretemiyorsak yaratıcı ruhumuzu kaybetmemiz ve eğer çocuklarımızı kaybediyorsak, kurucu irademizi kaybetmemiz, bütün bunların sonucunda da en fazla iki kuşaklık zaman dilimi içinde ülkeyi de kaybetmemiz kaçınılmazdır -Allah muhafaza! Benden uyarmasıBu toprakları İslâm’a yurt, bize vatan kılan ruhun şahlanışıdır Çanakkale ruhu!
Yusuf Kaplan
19/03/2023 Pazar
Son yıllarda, Çanakkale destanı’nın anlamının ve ruhunun yok edilmeye çalışıldığına dair çok alametler belirdi...
Çanakkale’de biz yedi düvele karşı niçin ve hangi ruhla savaştık?
Bu meselenin genç kuşaklarımıza sekülerize edilmeden, içi boşaltılmadan çok iyi anlatılması gerekir. Çanakkale destanının sadece bizim varlığımızı, bağımsızlığımızı değil İslâm’ın geleceğini ve bütün Müslümanları ilgilendiren bir direniş, diriliş ve varoluş mücadelesi olduğu iyi anlatılmalı çocuklarımıza…
AYDINLANMA ÇAĞI NEDEN KARARTMA AĞI?
Düşünsenize… İslâm, ilk asrında üç kıtaya yayılıyor… Dünya, üç kıtadan ibaret. Ne üç kıtası! İki katadan ibaret hatta: Asya ve Afrika. Avrupa, daha sonra kıta olarak adlandırılacak… Çok sonraları, yakın zamanlarda, bir kaç asır öncesinde ancak! Batılıların dünya üzerinde hâkimiyet kurmaya başlamalarından sonra.
Dünya medeniyetler haritasında kıta olarak Avrupa 18. yüzyıldan yani Aydınlanma çağından itibaren yerini almaya başlıyor… Aydınlanma çağı, tam bir karartma operasyonu gerçekleştiriyor ve her şeyi, -tarihi bile!- Avrupa-merkezci perspektiflerle anlatıyor bütün dünyaya!
Avrupa, Asya’nın uzantısı bir “havza”, bir kara parçası iken, dünyanın ve her şeyin kendisine göre yani Avrupa-merkezci veya Batı-merkezci olarak açıklandığı bir “kıta”ya, hatta “dünya”ya dönüşüyor!
“Dünya eşittir Avrupa,” formülü üretiliyor. Bütün dünya, bütün medeniyetler, bütün dinler, bütün düşünce gelenekleri izâfîleştiriliyor, değersizleştiriliyor ve tarih dışına itiliyor… Karartma operasyonu değil de nedir bu?
İSLÂM’IN UZUN SOLUKLU YÜRÜYÜŞÜ…
İslâm, İslâm takviminin ilk asrında hem bütün dünyaya yayılıyor hem de bütün medeniyetlerle temasa geçiyor.
İslâm takviminin ikinci asrında kendi ilimlerini tedvin ediyor, diğer medeniyetlerden tevarüs ettiği ilimleri de temellük ediyor yani özümsüyor, kendine malediyor.
İslâm takviminin üçüncü asrında, İslâm bütün medeniyetlere meydan okuyor, dördüncü ve beşinci asrında dünyanın zeitgeist’ı (çağın ruhu, zamanın ruhu ve hatta kendisi) oluyor.
İslâm’ın zihin’de, zemin’de ve zaman’da meydan okumasına karşı saldırılar zuhûr ediyor hem doğudan Moğollardan hem Batı’dan Haçlılardan hem de içeriden Şia’dan!
İslâm’ın yedinci asrına geldiğimizde ilk büyük medeniyet buhranımızı böyle yaşıyoruz.
Ama hazırlıklıyız. Malazgirt destanı, bizim, Anadolu çocuklarının, İslâm’ın bayraktarı olarak üç kıtada at koşturmamıza, uzun soluklu bir medeniyet yolculuğuna çıkmamıza imkân tanıyan temelleri atıyor…
BU TOPRAKLARI İSLÂM’A YURT, BİZE VATAN YAPAN RUH
Malazgirt destanı, Anadolu topraklarını İslâm’a yurt, bize de vatan yapan ruhun tohumlarını ekiyor bu topraklara muhkem bir şekilde, sarsılmaz bir irade ve kudretle!
O yüzden bin yıldır İslâm’ın bayraktarlığını bu topraklar ve bu toprakların çocukları yapıyor! Bu topraklar ve bu topraklardaki İslâmî varlığımız tehlikeye düşerse, Mekke ve Medine’nin güvenliği tehlikeye düşer; Mekke ve Medine’nin güvenliğinin tehlikeye düşmesi, İslâm’ın geleceğinin tehlike arzetmesi anlamına gelecektir.
Bu topraklar ve bu topraklarda yaşayan insanlar, İslâm’ın bayraktarı ve sancaktarıdır. Bu bayrak ve bu sancak, mazlumların umudu, zorbaların kâbusudur.
İşte Malazgirt ruhunun şahlanışı demek olan Çanakkale Savaşı bunun için verilmiştir: İslâm’ın bayraktarı ve sancaktarı olan bu toprakların Haçlı çizmeleriyle çiğnenmemesi ve emperyalistlere yem edilmemesi için yani.
Çanakkale’nin düşmesi, İstanbul›un düşmesi demek olacaktı. İstanbul›un düşmesi İslâm›ın sancağını ve bayrağını temsil eden hilâfetin düşmesi anlamına gelecekti.
O yüzden bütün Müslümanlar Çanakkale’ye aktı sayha sayha, koşa koşa, arkalarına bakmadan…
Yemen’den Saraybosna’ya, Üsküp’ten Kudüs’e kadar bütün Müslümanlar, Çanakkale’de aldı soluğu…
İSLÂM’I YİTİRME TEHLİKESİ…
Emperyalistler ve uşakları durduruldu Çanakkale’de ve denize döküldü!
İki asırdır yönümüzü ve yörüngemizi yitirdik. İslâm›ı yitirme tehlikesi ile karşı karşıyayız. Sadece İslâm›a dışarıdan ve içeriden saldıranların saldırıları sebebiyle değil, Müslümanların İslâm›ı kötü temsil etmeleri, İslâm›a hakkıyla teslim olamamaları, sarılamamaları, İslâm›ı tek vazgeçilmezleri yapamamaları sebebiyle İslâm’ı yitirme tehlikesiyle karşı karşıyayız. Bin yıl İslâm’a sancaktarlık ve bayraktarlık yapan bu toprakların çocuklarını İslâm’dan uzaklaştırarak bu toprakları savaşmadan ele geçirme savaşı başarıya ulaşmak üzere…
Çanakkale ruhu, bu toprakları İslâm’a yurt ve bize vatan yapan İslâm›ın bayraktarlığını yitirdiğimizde bu toprakları da yitireceğimizi hatırlatan, ihtar eden diriltici, silkeleyici bir ruhtur.
Bu ruhu diri tutamazsak, bu topraklardaki varlığımızı koruyacak ruhu yitiririz. Bu topraklardaki varlığımızı koruyacak ruhu yitirirsek bu toprakları savaşmadan emperyalistlere ve uşaklarına kolayca önce dekor yaparız, sonra da teslim ederiz -Allah muhafaza!
Özetle… Çanakkale ruhu, Malazgirt ruhunun dirilişi, yeniden şahlanışıdır.
Peki, nedir Malazgirt ruhu?
Bu toprakları vatan kılmamızı sağlayan ruhun şahlanışıdır. İslâm’ın bayraktarı olmamızdır bu ruh.
Bizim İslâm’ın bayraktarı olmamız, bu toprakları vatan kılmamızı sağladı bize.
Malazgirt ruhu budur işte!
Çanakkale ruhu, bu toprakları İslâm›a yurt, kendimize vatan kılışımızın miladı Malazgirt ruhunun dirilişi ve yeniden şahlanışıdır! Direniş, diriliş ve varoluş ruhudur bu. Hiçbir güce, emperyaliste teslim bayrağı çekmeme iradesi ve kudretidir!
Bu ruhu yok edemedikleri sürece bu topraklardan bizi süremeyecekler emperyalistler ve uşakları! Vesselâm.
.Bizim de bir Endülüs’ümüz var: İstanbul gibi bir di’yâr!
Yusuf Kaplan
12/03/2023 Pazar
Pazarcık depremiyle birlikte şehirlerimiz yerle bir oldu. Aslında şehir filan yoktu! Yığındı, beton yığınları! Ve yıkıldı.
Dünyanın en şiir şehirlerini inşa ettik biz Osmanlı coğrafyasında. Ama yüzyıldır, çok barbarca katlediyoruz kendi ince, narin, şiir şehirlerimizi. Osmanlı ruhu öldü bu topraklarda. Balkanlar’da yaşıyor yalnızca -o ruhtan habersiz insanlarla, ne yazık ki!
Deprem bölgesindeki şehirlerimizi hem depreme dayanıklı hem de güçlü kültürel kimlikleri olan şehirler olarak inşa etmek için kolları sıvadığını görüyorum Çevre ve Şehircilik Bakanı Murat Kurum’un. Kurum, deprem boyunca en yoğun çalışan, yıkılan şehirlerimizi bizim medeniyet mefkûremiz ekseninde yenilen inşa etmek için çırpınan bakanlarımızdan biri. Kendisini tebrik ediyorum.
İstanbul ve şehir üzerine düşünme yolculuğuna çıkacağım. İlk olarak, tam 16 yıl önce yazığım bir yazımı paylaşıyorum sizlerle. Şehir felsefesi ve medeniyet yazıları yazacağım bir kaç hafta. O yazılara giriş olacak sarsıcı bir yazı bu.
ŞEHİRLERİMİZİN İBADETİ
Önce, henüz “keşfedilebilmiş” küçük bir bilgi: İspanya’da Gırnata’daki Elhamra Sarayı’nın duvarlarına tam on bin (10 bin) şiir nakşedilmiş!
Bu keşif hiç şaşırtmadı beni: Zira şehirle şiir arasında kopmaz bir bağ vardı bizim medeniyetimizde. Bizim medeniyetimizin anıtlaşmış şiirleriydi şehirleri. Her biri, kendince ibadet ediyordu: Yüzü, öteye dönüktü her birinin; ruhu ubûdiyete ayarlı: Gökle yer arasındaki ulvî buluşmanın müşahhas meyvesi ve ifadesiydi şehrin şiiri ve insanının kalbinin ritimleri…
Bizim şehirlerimizi inşa edenler de, o şehirlerde iskân edenler de, şehrin ritmini ibadet eden kalbin ritimlerine ayarlıyorlardı çünkü: Şehrin her bir eseri, her bir bahçesi, her bir sesi, her bir nefesi, her bir çeşmesi, her bir camisi, her bir sebil’i, her bir şadırvanı, o şehrin sâkinlerinin, ilim, irfan, hikmet sahibi kâmil insanlarının, Müslüman ticaret erbabının hem ibadetleriydi; hem de ibadetlerinin ifadeleri.
Çünkü bizim şehirlerimizi vareden ruh, ubudiyet ruhuydu: Ubudiyet ruhu, -üstad Sezai Karakoç’tan ilhamla söylersem-, şehirlerimizin de, şehirlerimizde yaşayan insanların da, ufuklarını öteye, ötelerin ötesine ayarlamalarına imkân tanıyordu: Şehirlerimiz de, şehirlerimizde yaşayan insanlar da, hep ötelerin haberleriyle, müjdeleriyle hayatlarını anlamlı kılıyorlar ve böyle idame ettiriyorlardı.
MÜSLÜMAN ŞEHİRLERİ: CENNETİN YERYÜZÜNDEKİ İZDÜŞÜMLERİ
Hakikatin şehirde ete kemiğe bürünerek “Yunus” diye göründüğü bir Itrî, bir Merağî bestesiydi bizim medeniyetimizin şehirleri: Medeniyetimizi vareden, ona anlam veren, ruh katan şiarlarını şuur derecesinde besleyip büyüten, içten içe yeşerten kozmik şarkısıydı her biri: Cennetin yeryüzündeki izdüşümleri…
O yüzden, Avrupa’dan Kurtuba’ya ilim tahsil etmeye gelen Avrupalılar, daha ilk gördüklerinde âşık oluyorlardı şehre.
Kayıtlarda aynen şöyle geçiyordu, Avrupalı öğrencilerin Endülüs’ün bu nadîde çiçek-şehir›leriyle ilgili ilk tepkileri: “Burası cennetmiş gerçekten, cennet!” şeklinde oluyordu.
ŞEHİRLERİ VAREDEN RUH VE UFUK
Şehirsiz medeniyet düşünülemez. Ancak şehri düşünen, medeniyetin düşlerini gören o şehre ruhunu veren yüce gönüllü insanlarıdır; ufukları, sonsuzluğun burçlarında gezinen yürek insanları dervişleri, şâirleri, kâtipleri, erenleri, âlimleri, bilgeleri, irfan yüklü, ilim deryası edeb ve sanat erbabı…
Şehirleri şehir yapan, şehirlerden medeniyet çıkaran o şehirleri ve o şehirlerde yaşayan insanları vareden ruhtur: Şehrin insanlarının ruhu ve ufku.
O yüzden, insan, şehrin ruhudur; şehirse insanın hayata ruh üfleyen soluğu ve çocuğu. İnsan varsa, şehir de vardır; insan yoksa, şehir de yoktur.
Günümüzde şehir yok artık: Şehirler öldü. Çünkü insanları öldü şehrin; ruhu yani. Şehre anlam veren, ruh üfleyen, şehri vareden “ulu-çınarlar” yok artık.
İSTANBUL MEDENİYETİ
İstanbul, bir medeniyetti; medeniyetimizin özü ve özeti, kaynağı ve pınarı: Medeniyetimizi yeşerten bir ulu şehri değildi yalnızca; medeniyetimizin tohumlarını, köklerini, özsuyunu, özünü ve sözünü barındıran bir ulu çınarı, başlıbaşına bir medeniyet.
Yeryüzünde başka hiçbir şehre nasip olmayan, benzersiz bir medeniyet.
Yahya Kemal, “Boğaziçi medeniyeti” demişti, İstanbul medeniyetine. Böyle bir şey yalnızca bizim eserimizdi.
Su ile toprak, hava ile ateş, cân olmuş, cânân olmuş, İstanbul’da aynı yola baş koymuş, aynı ruhu terennüm ediyorlar, aynı ilâhî şarkıyı besteliyorlardı. Toprakla suyun, tabiatla tarihin, hakikatle hayatın, insanla ilâhî kaynağın kozmik bir terkibine, şiirsel bir şarkısına, tarihî bir kaynaşmasına tanık olunan bir âyindi yaşanan.
Dünyanın en güzel, en mucizevî, en aziz ve en leziz şiiri, şarkısı, bestesiydi İstanbul ve medeniyeti.
İSTANBUL, BİZİM ENDÜLÜS’ÜMÜZ!
İstanbul, gayr-ı müslim nüfusun da yoğun olarak yaşadığı zamanlarda, Müslüman bir şehirdi. Ama nüfusunun % 95’inden fazlası Müslüman yığınlardan oluşan İstanbul, Müslüman bir şehir değil artık.
İstanbul, bizim Endülüsümüz: Düşüşümüz, düşlerimizin suya düşüşü. Tam bir harabeyi andırıyor o yüzden: Arabeskle eurobesk’in iki koldan giriştikleri yıkıcı, yok edici, çölleştirici, ruhsuzlaştırıcı saldırılar karşısında can çekişiyor…
İstanbul, çoktan düştü: O yüzden düş görme yetilerini yitirdi; düşünebilme, ötelere yürüyebilme imkânlarını da kaybetti…
Ruh şehri İstanbul, ruhun şiirini besteleyen ulvî, sonsuzluk şarkısının sanatkârı İstanbul, şu an ten’e teslim; kötülüğü emreden nefsin dölyatağı tenin baştan çıkarıcı, yok edici, uyuşturucu hazlarına ve ayartılarına…
Kim demiş bizim Endülüsümüz yok diye! Sorun bakalım İstanbul’a, ne cevap verecek size…
Şu ân İstanbul ölü; kadavrası kaldı elimizde yadigâr. Aslında bizim de bir Endülüs’ümüz var: İstanbul diye bir di/yâr.Deprem ve kaybettiğimiz ruhu hatırlamak!
Yusuf Kaplan
10/02/2023 Cuma
Çok büyük bir felâket, çok ağır bir imtihan yaşıyoruz ülke olarak! Ülkemizin güney ve doğu bölgeleriyle Akdeniz›in doğu bölgesindeki 10 şehrimizi art arda vuran, bu toprakların jeolojik tarihindeki en büyük depremlerinden ikisini yaşadık art arda 9 saat arayla!
İlki, gecenin ortasında geldi 7,7 büyüklüğünde, ülkemizin tarihinde ölçülen en büyük şiddetteki depremlerden biri. İkincisi de bundan dokuz saat arayla 7,6 ile geldi.
Ortadoğu’nun en büyük depremlerinden biri olarak tarihe geçti.
1939 Erzincan depreminden sonraki en büyük deprem olarak açıklandı ama ortaya çıkan manzaraya bakınca, Erzincan depreminden de büyük bir âfet, imtihan ve felâketle karşı karşıya olduğumuz anlaşıldı.
Bir ülkenin tek başına başa çıkması hiç de kolay olmayan büyük bir âfet, büyük bir imtihan!
ÂFET’TEN FELÂKETE…
Âfet demek istiyorum ama âfeti fazlasıyla aşan tedirgin edici boyutları var yaşadığımız hâdisenin! O yüzden hem tabiî bir âfet hem de sonuçları ve yaşanan âfeti yönetme biçimimiz, yanı sıra da böylesine büyük bir âfeti siyasî ranta dönüştürme, siyasî çıkara, kavgaya tahvil etme ürpertici girişimleri bakımından büyük bir felâketle karşı kaşıya olduğumuz apaşikâr ortada!
Üzülerek de olsa, burada çok boyutlu büyük bir felâket olduğunu söyleyeceğim. Sadece âfet değil. Büyük bir felâket ve imtihan!
Tekrar etmeye gerek var mı, bilmiyorum: Bu kadar büyük bir âfetle bir ülke tek başına çıkmakta çok zorlanır. Yine de bu millet zor zamanların milletidir.
İletişim Başkanlığı, Fahrettin Altun kardeşimin ekibi, çok güzel sınav verdiler, veriyorlar bu süreçte... Kendileriyle bütün iletişim kanallarını açık tuttular, her istediğimiz konuda bize yardımcı oldular hem şahsen bana hem de gerek koordinasyonda sosyal medyada, gerekse organizasyonda arazide çok güzel, göz doldurucu örnek bir çalışma ortaya koyan MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) talebeleri ve ekibi olarak hepimize.
Koordinasyonda büyük sorunları olsa da, AFAD da ekipleriyle aynı şekilde çok canhıraş bir çalışmayla büyük işlere imza attı, atıyor…
Aile Bakanlığı da seferber oldu, kayıplarımızın kayda alınması, karşılanması konusunda çalışmalar yapılması bakımından güzel gayret gösteriyor…
ORGANİZASYONDA ÇOK İYİYİZ AMA KOORDİNASYONDA ÇOK KÖTÜ!
Yine de bürokrasi -her zaman olduğu gibi- en büyük felâketlerden biri oldu, tastamam takoz işlevi gördü hazır ekiplerle âfet yerine yardıma koşan insanımıza inanılmaz engeller çıkararak…
İlk gün büyük sorunlar yaşandı deprem bölgesine ulaşılması ve depremzedelere anında yardım ulaştırılabilmesi noktasında. Sonraki günler işler rayına oturmaya başladı yavaş yavaş.
Devletin muhasebe ve özeleştiri yapması gereken ilk mesele şu: Böylesine büyük bir âfetle devletin tek başına başa çıkabilmesi olacak iş değil! Milletin, seferberlik havasıyla seferber edilmesi gerekiyordu her açıdan.
Millet zaten kendisi organize oldu hızla ve seferber olarak yollara koyuldu tonla tırı, tırlar dolusu yardımı deprem bölgesine ulaştırdı anında.
Sorun da burada çıktı karşımıza: Millet, müthiş bir organizasyon zekâsına sahip ama devlet o ölçüde bir koordinasyon zekâsına sahip değil.
Sorunumuz organizasyon değil; sorunumuz planlama, koordinasyon ve denetleme.
Önce iyi planlama yapılması lazım, ardından iyi bir organizasyon. Sonra da koordinasyon ve denetleme.
Osmanlı, Kemal Tahir’in çok güzel adlandırdığı gibi “devlet ana”ydı.
Türkiye’de iki asırdır ceberrut bir devlet var. Modernleştikçe milletten, toplumdan, değerlerinden, kök-anlamlarından ve köklerinden koptu devlet.
Ayakta duracak zemin kalmadı. Kültürel zemin, sosyal zemin ve entelektüel zemin, kısacası manevî zemin çöktü. Manevî zemin çökünce maddî zeminin çökmesi de mukadderdi.
DEPREMDEN ÇIKARILACAK DERS: KARDEŞLİK RUHUNUN PAHA BİÇİLMEZ DEĞERİ
Maddî açıdan büyük bir yıkım yaşandı, bu doğru. Ama millet olarak bizdeki manevi güce hiçbir toplumun bizim kadar sahip olmadığını söyleyebilecek göz yaşartıcı bir dayanışma, yardımlaşma ve kardeşlik ruhu ortaya koyduk.
Bu ruh, 1999 Marmara Depremi’ndeki kadar katışıksız değildi, zedelenmişti ama günün sonunda bu toplumun bütün zorluklardan, felaketlerden dimdik ayağa kalkmasını sağlayacak benzersiz bir ruh bu. Dünyada bu kadar derin, bu kadar muazzam ve muhteşem bir ruha sahip ikinci bir toplum yok.
Dünya tarihini yapan 5-6 millet var bütün zorlukların üstesinden gelen. Evet, dünyada, bütün zorlukların üstesinden gelebilen 5-6 büyük milletten biriyiz biz. Bu depremdeki o ürpertici yıkıma rağmen, bazı siyasetçilerin ve zavallı tipin ürpertici provokatif girişimlerine rağmen bu deprem, toplumun birbirinden farklı kesimleri arasındaki yardımlaşma, dayanışma ve kardeşlik bağlarını yeniden kurdu gözle görülür ölçekte.
Bu depremin en önemli sonucunun, bu depremden çıkarılması gereken en hayatî dersin burada gizli olduğunu düşünüyorum: Yaşadığımız acının büyüklüğü, farklı toplum kesimlerini birbirine yakınlaştırmış, dayanışma ve kardeşlik ruhunu pekiştirmiş, yeniden inşa etmiş olmalı.
Deprem, bize uzun süredir kaybettiğimiz bu kardeşlik ruhunun değerini hatırlatmalı hiç olmazsa. Depremden alacağımız veya çıkaracağımız en büyük ders bu olmalı.
.Batı’nın korkusu: Türkiye’nin ve İslâm’ın yükselişi (1)
Yusuf Kaplan
3/02/2023 Cuma
Önce şunu söyleyeyim: Dünyanın kaderini, önümüzdeki yüzyıllarda alacağı şekli İslâm belirleyecek. Müslümanlar bunu görebilecek özgüvene sahip değiller.
Ama bu gerçeği Batılılar çok iyi biliyorlar.
Batılılar derken özellikle İngilizleri ve Yahudileri kastediyorum.
İngilizlerle Yahudiler küresel sistemin sahipliği konusunda bir asırdır yoğun olarak savaşıyorlar birbirleriyle. Ama iş, İslâm düşmanlığına gelince, birlikte hareket etmekte tereddüt bile göstermiyorlar.
ŞARK MESELESİ: İKİ TEMEL HEDEFİ
Şark Meselesi, hem Osmanlı’nın hem de bütün Müslümanların ölüm fermanıdır, dense abartılı olmaz sanırım.
Şark Meselesi’nin iki temel ayağı var: İlk aşamada, İslâm’ı -tarih yapan bir aktör olarak İslâm medeniyetini- tarihten uzaklaştırmak. İslâm dünyasının fiilen sömürgeleştirilmesi bu.
İkinci aşamada da, hormonlu Müslümanlar icat ederek Müslümanları İslâm›dan uzaklaştırmak. Bu da Müslüman toplumların zihnen sömürgeleştirilmesi.
Şark Meselesi’nin birinci ayağı, Osmanlı’nın durdurulması, Hindistan’ın, Türk dünyasının ve Arap dünyasının parçalanmasıyla başarıya ulaştı.
İkinci ayağı da, iki asır önce, ilkin, Arabistan Yarımadası›nda Vehhâbîlik / Neo-selefîlik üzerinden hâricî mantığı ve gelinen noktada da tekfirci şebekeler ve terör örgütleri icat edilerek, ardından hâricî mantığının panzehiri olarak Hindistan’da Kadıyânîlik ve gelinen noktada da Türkiye›de Fetö icat edilerek, kitlelere ölümü göstererek sıtmaya razı etmeyi hedefleyen İslâm›ı Protestanlaştırma projesiyle hayata geçirildi.
Hâricî mantığı da, bunun panzehiri olarak devreye sokulan İslâm’ı Protestanlaştırma projesi de, kitlelerin sekülerleştirilerek toplumun hayatından İslâm’ın uzaklaştırıldığı, bireysel inanç meselesine indirgendiği hormonlu Müslümanlar icat etmeyi hedefliyordu.
Şark Meselesi’nin bu iki hedefi de kısmen de olsa başarıya ulaşmış görünüyor. Birinci hedef, daha belirgin olarak başarıya ulaştı, ikinci hedefin başarıya ulaşması, yani kitlelerin İslâm’dan uzaklaştırılması öyle kolay tam olarak başarıya ulaşamayacak Müslüman toplumlardaki İslâmî oluşumlar, İslâm’ın hâricî mantığına indirgenmesine de, protestanlaştırılmasına da izin vermeyecekler.
Batı uygarlığının seküler kapitalist saldırısı, Çin’in, Hind’in, Japonya’nın ve uzak Asya kaplanlarının kendi kültürlerinden vazgeçmeleriyle ve seküler-kapitalizme teslim bayrağı çekmeleriyle sonuçlandı. Asya ülkelerinin yaşadıkları kültürel inkâr kültürel intiharla sonuçlandı.
Aynı şey İslâm dünyasında yaşanmadı: Müslüman toplumlar İslâm’ı terketmediler. Aksine Müslüman toplumların direniş, diriliş ve varoluş süreci yeni bir safhaya ulaşacak, Müslüman toplumlarda yetişen öncü kuşaklar, hem dünü ve bugünü derinlemesine anlayacak, eleştirecek hem de gelecek asırları inşa edecek uzun soluklu bir hakikat medeniyeti inşası yolculuğuna çıkacaklar inşallah…
ONLARIN HESABI VARSA, ALLAH’IN DA BİR HESABI VAR!
20. yüzyılın başlarında Osmanlı tarihten uzaklaştırılınca, Batılılar, özellikle de İngilizler ve Yahudiler bayram yaptılar.
Böylelikle Osmanlı topraklarının tabiî zenginliklerine, doğal ve petrol yataklarına İngilizler el koyacaklardı kolaylıkla.
İkinci olarak da, Osmanlı coğrafyasının göbeğine, Filistin›e Yahudi devleti kurdurulacaktı hiçbir güçlü engelle karşılaşmadan. Ne de olsa Müslümanların hâmisi Osmanlı durdurulmuş, Osmanlı’yı bütün mazlumların hâmisi yapan hilâfet de yürürlükten kaldırılmıştı.
Hilâfetin çöktüğü, Müslümanların hâmisi Osmanlı’nın tarihten silindiği bir ortamda, İngilizler de, Yahudiler de daha rahat at oynatabilirlerdi.
Ancak onların bir hesabı varsa, Allah’ın da bir hesabı vardı…
BATILILARIN KÂBUSU: TÜRKİYE’NİN VE İSLÂM’IN YÜKSELİŞİ!
Çağımızda İslâm, 1980›lerde bütün dünyada altın çağını yaşadı. Hem İslâm dünyasında hem de Batı’da: İslâm dünyasında İslâm, siyasî, sosyal, kültürel ve entelektüel söylemlerin merkezine yerleşti; Batı’da ise özellikle de elitler, okumuş yazmış kesimler atasında İslâm hızla yayılmaya başladı.
Bu durum, bütün emperyalistlerin alarm zillerinin çalmasına yetti. İslâm’ın gelişi, dirilişi, tarihe girişi durdurulamazsa, Batılıların dünya üzerinde kurdukları kapitalist sömürü düzeninin çökmesi önlenemezdi. Sadece kapitalist sömürü düzeninin çökmesi değil, Batı dünyasının hızla Müslümanlaşması da mukadderdi.
Bu gerçeği en iyi görenler, olaylara uzun vadeli perspektiflerle yaklaşabilen tarihçiler, tarih felsefecileri ve çaplı düşünürlerdi.
Çaplı bir düşünür filan olmasa da, bütün akademik kariyerini İslâm›ın yeniden tarih sahnesine çıkmasını önleyecek çalışmalar üzerine yoğunlaştıran Yahudi asıllı İngiliz tarihçi Bernard Lewis, Avrupalıların kâbuslar görmesine yol açabilecek bu gerçeği görmüş hatta biraz da Batılı yöneticileri uyarmak için provokatif bir dil kullanarak Türkiye’nin her ne sûretle olursa olsun Avrupa Birliği’ne (AB) alınmaması çağrısında bulunmuştu. Bernard Lewis, “Türkler, AB’ye alınırsa, AB yüz sene içinde Müslümanlaşır” diyordu!
Bernard Lewis, sinsi, zeki bir istihbarat elemanı gibi çalışıyordu. Hem İngiliz devletine hem de Amerikan yönetimine stratejik raporlar hazırlıyordu.
Türkiye’nin laik yörüngeye oturması, İslâmî medeniyet iddialarını aslâ yeniden üstlenmeye kalkışmaması için Ermeni meselesinde Türkiye’nin tezlerini destekliyor görünüyordu, Türkiye’nin Batı’nın “onurlu” (ne demekse artık!) bir parçası olduğunu söylüyor, modern Türkiye’nin İslâm medeniyetini terk ederek Batı uygarlığını benimsediğini, geri dönüşü olmayan bir yola girdiğini yazıyordu.
Özetle, Türkiye’nin laik yörüngeden çıkmaması için var gücüyle çalışıyordu. Türkiye medeniyet iddialarını yeniden üstlenmeye kalkışırsa, tarihin akışı başka türlü gerçekleşebilir, emperyalistlerin bütün hesapları çöpe gidebilir, diye korkuyordu.
O yüzden İslâm’ın yükselişi ve Türkiye’nin yeniden medeniyet iddialarını üstlenmesi önlenmeliydi.
Lewis burada İslâm düşmanlığının küresel ölçekte benimsenmesinde kilit rol oynayan teorik metinler yazacaktı. Batı’nın korkusu: Türkiye’nin ve İslâm’ın yükselişi (2)
Yusuf Kaplan
5/02/2023 Pazar
İnsanlık, bu kadar belirsiz ve ürpertici bir karanlığın eşiğine sürüklenmemişti bildiğimiz yazılı kayıtlı insanlık tarihi boyunca.
BATI UYGARLIĞININ HAKİKATE VE İNSANLIĞA SALDIRISI
Her şeyden önce, Batılılar, moderniteyle geliştirdikleri büyük saldırıyla varlığın ontolojik düzenini yerle bir ettiler.
İkinci olarak, Batılı emperyalistler, bütün kıtaları ve denizleri işgal ettiler, sömürgeleştirdiler.
Üçüncü olarak, kendileri dışındaki bütün medeniyetlerin ya kökünü kazıdılar tarihten sildiler ya da fosilleştirerek antropolojik ölü malzemelere dönüştürdüler.
Dördüncü olarak, dünyayı yaşanmaz bir yere, cehenneme çevirdiler.
Beşincisi ve belki de önemlisi de, köleleştirdikleri, sömürgeleştirdileri, tecavüz ettikleri kitleleri, kendilerine yani cellatlarına âşık ettiler, tasmalı çekirgelere dönüştüklerini bile fark edemeyecek kadar narkozu yediler!
Tarihte hem Tanrı’ya, hem hakikate, hem bütün medeniyetlere hem de bütün insanlığa saldıran, sonra da kendisine âşık eden ikinci bir uygarlık olmadı Batı’dan başka!
BATILILARIN İSLÂM DÜŞMANLIĞI, İSLÂM’I ÖZNELEŞTİRİYOR
Önceki günkü yazımda Şark Meselesl’nin iki asırdır İslâm dünyası üzerinde nasıl uygulandığını, İslâm dünyasının hamisi Osmanlı’nın ve Müslümanları birleştiren hilafetin ortadan kaldırılmasıyla İslâm dünyasının hem parçalanmanın hem de yok olma tehlikesinin eşiğine nasıl sürüklendiğini tartışmıştım.
İslâm dünyasının kaderini, iki asırdır İngilizlerle Yahudiler arasındaki gizli-açık İslâm düşmanlığı stratejik ittifakı belirliyor.
Tarihi, sadece Batılılar yapıyor. Ama iki düzlemde İslâm üzerinden yapıyor: Birincisi, küresel sistem, terörizmle savaşıyormuş gibi yaparak İslâm’la savaşıyor. Bu, biz farkında olmasak da İslâm’ın dolaylı olarak özne konumuna yükselmesi demek. Batılılar, İslâm’a karşı reaksiyon göstererek dünya üzerindeki hegemonyalarını meşrûlaştırmaya çalışıyorlar.
İslâm, tarihi doğrudan, özne olarak yapmıyor ama dolaylı olarak tarihin yapılmasının tek gizli öznesi.
İkinci olarak, Küresel sistem, varlığını ve dünya üzerindeki hegemonyasını esas itibariyle İslâm dünyası üzerindeki hegemonyasına borçlu.
Bu, şu demek: Küresel sistem İslâm dünyası üzerindeki hegemonyasını yitirdiği zaman dünya üzerindeki hegemonyasını da yitirecektir.
Soru şu burada: Küresel sistemin dünya üzerindeki hegemonyasını yitirmesini sağlayacak ne oluyor İslâm dünyasında acaba? Gerçekten bir meydan okumadan söz edilebilir mi?
TÜRKİYE KORKUSUNUN TEMELLERİ
Batı uygarlığının dünya üzerindeki hegemonyasını sarsacak bir tehlikenin ufukta belirdiğini, bunun için İslâm’ın küresel sistemi tehdit ettiğini, yeniden dirilmeden veya ayağa kalkmadan etkisiz hâle getirilmesi gerektiğini dillendirmeye başladılar Batılılar 1980’li yıllarda.
Önce “görevli” akademisyenler!
İslâm’la çok kirli yöntemlerle, İslâm’ı terörle, kan emicilikle özdeşleştirerek savaşmaya karar verdi küresel sistemin lordları.
Batı dünyasının İslâm’ı küresel ölçekte şeytanlaştırmasının ve terörizmle özdeşleştirerek düşman olarak konumlandırmasının gerisindeki beyin Bernard Lewis’ti. Dünyada 500 bin civarında satan aylık düşünce dergisi The Atlantic Monthly’de yazdığı “Muslim Rage” (Müslüman Öfke) başlıklı makalesi, küresel sistemin Soğuk Savaş’ı derhal bitirip İslâm’ı küresel sistemin önündeki en büyük tehdit olarak konumlandırmasına yetecek kadar etkili olmuştu küresel sistemin sahipleri, lordları üzerinde.
1990’lardan itibaren İslâm’a karşı yürütülen ama adına terörizmle savaş denilen sinsi stratejik plan’ın gerisindeki en başta gelen isim Bernard Lewis’ti.
Öte yandan, Türkiye’nin AB üyeliğine, uzun vadede, kendi ifadesiyle, “bir asır içinde Türkiye sanıldığı gibi AB içinde erimeyecek, aksine Avrupa’nın İslâmlaşmasına yol açacak tehlikeli bir girişim” olarak görerek karşı çıkmıştı Lewis.
Lewis’in gördüğü ya da yakaladığı nokta çok ince bir noktaydı: Türkiye dışarıdan fiilen sömürgeleştirilmemiş, laikleşme sürecine girdirilerek yani medeniyet iddialarını terk ederek içeriden zihnen sömürgeleştirilmişti. Modern Türkiye’nin Doğuşu’nun yazarı, sinsi Lewis, Türkiye’nin artık Batı uygarlığının bir parçası olduğunu (siz bunu “uydusu” olarak okuyun) başka bir yöne kayamayacağını söylüyordu.
Eğer Türkiye Batı dışında başka bir yöne, tarihî yönüne ve yörüngesine dönerse, bu, uzun vadede Batı hegemonyasının sonunu getirecek bir medeniyet meydan okuması olur, dün, bin yıl önce olduğu gibi.
TÜRKİYE’NİN RUHU: İNSANLIĞIN UMUDU
Türkiye o yüzden dışardan değil içerden ele geçirildi: Zihnen, epistemik olarak köleleştirildi. Kökleri kurutuldu, yönü ve yörüngesi yok edildi.
Bir şeyi yok edilemedi Türkiye’nin: Ruhu.
Türkiye’nin ruhu, genetik kültürel kodları diriydi hâlâ: Her an canlanabilir ve Türkiye’yi ayağa kaldırarak medeniyet iddiasına soyunmaya kışkırtabilirdi.
Doğrusunu söylemek gerekirse, Türkiye 1970’lerden ve 1980’lerden itibaren bastırılan, yok edilmeye çalışılan İslâmî ruh köklerini ve kimliğini hatırlamaya ve zamanla hatırladıklarından bir medeniyet iddiası olmasa bile medeniyet aidiyeti ve bilinci geliştirmeyi başardı.
Dış dünyayla ilişkilerini medeniyet kimliği ve bilinci üzerinden yürütmeye çalıştı. İçeride, eğitim, kültür ve sanatta medeniyet bilincini hâkim kılamadı, bu konudaki girişimlerin laiklik duvarına çarpması kaçınılmazdı. Ama bir gün o duvarın da ne anlama geldiği ve toplumun tarihî yürüyüşünü engelleyen bir prangaya nasıl dönüştürüldüğü anlaşılacak…
Son 20 yılda güçlü iktidar rehaveti İslâmî kesimlerin konformizm ve oportünizm çukuruna yuvarlanmalarını sağladı. O yüzden başörtüsü mücadelesi kazanıldı ama tesettür kaybedildi.
Kazana kazana kaybettik…
Ama sahici, samimi, güçlü bir özeleştiri yaparak yaşananlardan ders çıkarmasını bilirsek, yeniden toparlanmamız ve ruhumuzu dirilterek mazlumların umudu olan hakikat medeniyeti yolculuğuna soyunmamız mümkün olabilir.
Hatalarımızdan ders çıkarmasını bilirsek, geleceğe daha emin ve sağlam adamlarla yürümemiz imkân dâhiline girebilir.
Batılıların korkusu, Türkiye’nin bin yıl önce, birinci medeniyet krizi sırasında olduğu gibi, iki asırdır iliklerimize kadar yaşadığımız ikinci büyük medeniyet krizinde de yeniden kurucu, konumlandırıcı ve koruyucu bir rol oynama ihtimalinin zaman geçtikçe daha fazla artıyor olduğu gerçeğidir.Batı’nın korkusu (3) Türkiye’nin yeniden sistem-kurucu bir aktöre dönüşmesi
Yusuf Kaplan
6/02/2023 Pazartesi
Türkiye, yüzyıl öncesine göre iç dinamikleri bakımından daha zayıf, dış dinamikleri bakımındansa daha güçlü konumdadır. Bu durum, Türkiye’nin bıçak sırtı bir konumda olduğunu gösterir: İç dinamikleri çöken bir toplumun dışarıda büyük adımlar atması olmayacak duaya âmin demesi gibi bir şeydir.
Fakat bu, madalyonun görünen yüzü. Bir de görünmeyen yüzü var madalyonun. Peki, madalyonun görünmeyen yüzünde ne var umutlanmamızı sağlayacak?
YÜZYIL ÖNCE BİLE OSMANLI DÜNYANIN DENGE UNSURUYDU
Yüzyıl önce, dünyanın denge unsuruydu Osmanlı Türkiyesi. Çöküş asrında bile dünyanın stratejik açıdan en güçlü ülkesiydi. Mevzisini koruduğu sürece düvel-i muazzama’nın (İngiltere, Rusya, Almanya, Fransa ve İtalya gibi dönemin “süper güçler”inin) adeta bıçak sırtı bir görünüm arzeden devletler muvazenesi’nde (“dünya düzeni’nde) dünyanın dengesini koruyan yegâne güçtü.
Osmanlı Türkiyesi, üstelik de çöküş asrında, bu gücünü neye borçluydu?
Sistem-kurucu bir ülke olmasına. Bir medeniyet iddiası olan bir aks / eksen ülke olmasına. O yüzden aksiyon üretebiliyor, dünyada barış, düzen ve emniyeti temin edecek ve teminat altına alacak adımlar atabiliyordu.
İki tür sistem-kurucu aktör’den sözedebiliriz: Emperyalist olan, gücünü maddî büyüme’sinden alan, bir de emperyalist olmayan ve gücünü manevî ilkelerinin muhkemliğinden alan sistem-kurucu aktörler.
Birincisine, Sanayi Devrimi’nin mimarı İngiliz İmparatorluğu’nu; ikincisine ise, Dârü’l-İslâm, Dârü’s-Selâm ve Dârü’l-İnsan’ın kurucusu, yeryüzünde adalet, hukuk ve sulhün teminat altına alınmasını sağlayan Osmanlı medeniyetini örnek verebiliriz.
OSMANLI, EKSEN-ÜLKE VE SİSTEM-KURUCU AKTÖRDÜ
Eksen-ülke olmak, iddia sahibi olmak demek. Sistem-kurucu bir ülke olmak demek. Dünyaya nizam verecek bir konumda bulunmak demek.
Osmanlı Türkiyesi, nizâm-ı âlem ve ilâ-yı kelîmetullâh ilkeleri ile küre ölçeğinde bir medeniyet iddiasının sahibi, küresel çapta sistem-kurucu bir dünya gücüydü.
Yüzyıl önce, Türkiye, sistem-kurucu rolünü hâlâ koruyabildiği için dünyada barış, düzen ve emniyetin temin edilmesi ve teminat altına alınmasında kilit ülke konumundaydı.
Osmanlı Türkiyesi, bu rolünü kaybetmeye başladığında, dünya büyük belirsizliğe, cehennemin eşiğine sürüklendi: Osmanlı tarihten uzaklaştırıldı; dünya ruhsuz çatışmalar, kanlı boğuşmalar ve dur durak bilmeyen hesaplaşmalar arenasına dönüştü.
Sistem-kurucu Osmanlı gitti, Osmanlı’nın kurduğu ve temsil ettiği ruh da çekildi dünyadan ve dünya tastamam cehennemin eşiğine sürüklendi.
OSMANLI DURDURULDU, DÜNYANIN DENGESİ BOZULDU
Osmanlı durdurulunca, dünyanın dengesi bozuldu ve dünya tarihi durdu.
Batılılar, küresel hâkimiyetlerinin önündeki en büyük engeli ortadan kaldırdılar ama başlarına da büyük bir yük aldılar: Osmanlı’dan boşalan yükü taşımak zorunluluğu.
Osmanlı’nın küresel barış, düzen ve emniyetin temin edilmesini ve teminat altına alınmasını sağlayan nizâm-ı âlem ve ilâ-yı kelîmetullâh ilkeleri üzerine bina ettiği sistem-kurucu küresel yükümlülüğü üstlenmelerini ve bihakkın yerine getirmelerini sağlayabilecek, aynı çapta, kalibrede ve ruhta bir medeniyet iddiaları var mıydı?
Bu soru, çok hayatî ve kaliteli bir soru. Dünyanın geleceği, bu sorunun sorulabilmesine ve cevabının verilebilmesine bağlı. Bu sorunun cevabını, dünya ölçeğinde nizâm-ı âlem ve ilâ-yı kelîmetullâh ilkeleri üzerinden sistem kuracak, yeryüzünde yeniden adalet, merhamet ve sulhü tesis edecek; dışlayıcı (exclusivist) değil kucaklayıcı (inclusivist) güçlü bir aktörün dünyanın yükünü yüklenme yükümlülüğünü üstlenecek; Osmanlı ruhuyla kuşanan insan-yüzlü, adalet ve merhamet timsali ülke verebilir. Sistem-kurucu, sistemi konumlandırıcı ve koruyucu değerlere, ilkelere sahip bir eksen-ülke.
OSMANLI VE İNGİLİZ GÜCÜNÜN MUKAYESESİ
Türkiye, iki asır önce yönünü, bir asır önce de sistem-kurucu yörüngesini yitirdiği için dünya barışını kalıcı olarak koruyacak güce ve konuma tam olarak sahip olamamıştı. Türkiye düvel-i muazzama’nın topyekûn saldırısı sonucunda tuzağa düşürülerek girdiği Birinci Dünya Savaşı’nın sonunda tarihten çekildi.
Osmanlı Türkiyesi’nin sistem-kurucu rolünü üstlenebilecek eksen-ülkeler, Osmanlı varken de yoktu, Osmanlı yok olduktan sonra da var olamadı.
Osmanlı varken, İngiltere vardı; Sanayi Devrimi’nin motor ülkesi İngiliz İmparatorluğu emperyalist, sömürgeci, maddî / niceliksel güce dayalı bir eksen-ülkeydi sadece.
Osmanlı ise, ahlâk, adalet, merhamet, hukuk ve hakkaniyet gibi yüksek insanlık değerlerinden oluşan adına bizzat kendisinin nizâm-ı âlem ve ilâ-yı kelîmetullâh dediği ilkelerle inşa edilen manevî / niteliksel bir güce sahip bir eksen-ülkeydi; dünyaya diriltici ruh üfleyici sistem-kurucu bir ülke.
İngiltere, dünyanın kaynaklarını yağmalamıştı: Sanayi Devrimi’nin bir çıktısıydı bu.
Osmanlı, dünyaya adalet dağıtmış, merhamet elini uzatmıştı: Osmanlı’nın varlık sebebini oluşturan nizâm-ı âlem ve ilâ-yı kelîmetullâh ilkelerinin leziz bir neticesiydi bu da.
Osmanlı, Sanayi Devrimi çağında, emperyalizm çağında, emperyalist ülke olmamıştı, olamazdı. Bunun nedeni neydi? Osmanlı’nın kapitalizm’e direnmesiydi. Kapitalizme direnecek kadar adalet, hakkaniyet ve merhamet gibi yüksek insanlık değerlerini hayata ve harekete geçiren nizam-ı âlem ve i’lâ’yı kelimetullah fikrine sahip olmasıydı.
O yüzden şunu söylemiştim: Osmanlı kapitalizme direndiği için bilffiil / bedenen çöktü. Osmanlı kapitalizme direndiği için bilkuvve / ruhen yaşıyor…
Emperyalistlerin dünyayı cehenneme çevirdikleri, dünyanın kanını emdikleri bir zaman diliminde böylesine yüksek / manevî kültürel değerler üzerine inşa edilen ruhunu yitirmemek için kapitalizme teslim olmayan dünyanın tek gücü yüksek insanlık değerlerine sahip manevî güce dayanan Osmanlı’ydı.
Osmanlı gitti, ama ruhu yaşıyor, keşfedilmeyi ve yeni bir düzleme taşınmayı bekliyor…
Batı’nın kâbusu bu: Biz gelince, onlar gidecekler.
Biz iyi hazırlanırsak, geçmişte olduğundan çok daha güçlü gelebiliriz. Bizim dışımızdaki bütün dünyaları yok ettiler. Biz direniyoruz. Diriliş de bizim üzerimizden gerçekleşecek inşallah bir kez daha…
.Avrupa’nın korkusu boşuna değil: Avrupa, İslâm’a gebe…
Yusuf Kaplan
30/01/2023 Pazartesi
Kitap yakma geleneği, Avrupalıların tarihlerinde karanlık bir perdedir. Kitap yakarak, hakikati perdeleyemezsiniz, yok edemezsiniz ki! Kitap yakmakla, sadece ne kadar bön ve berbat hakikat düşmanları zavallılar olduğunuzu ispat etmiş olursunuz!
İsveç, Hollanda ve Danimarka›da Kur’ân’ı yakan kişi, meczup olabilir ama Tevrat’ın yakılmasına izin vermeyen İsveç’in Kur’ân’ın yakılmasına neden izin verdiği sorusu, Kur’ân yakma eyleminin kişisel bir eylem olmadığını gösterir, Avrupa’nın derin İslâm düşmanlığını ve karanlık ruhunu deşifre eder.
MÜSLÜMANLAR KURDU, KORUDU; AVRUPALILAR YAKTI, YIKTI!
Müslümanlar, Avrupalıların kitaplarını yakmadılar. Avrupalılar kendi kitaplarını yakmaya kalkıştıklarında onlara karşı duran insanlar da onlar oldular!
Avrupalıların kitaplarını da, peygamberlerini de, filozoflarını da hem koruyanlar hem kendi dünyalarını kurarken onlardan beslenmekten çekinmeyeler hem de onları insanlığa sunanlar ve kendilerine tanıtanlar Müslümanlar oldu tarihte.
Müslümanlar kurdu, korudu; Avrupalılar yaktı, yıktı! Avrupa’ya apaydınlık bir dünya sunan, hakikat ışığının parlayan yıldızı Endülüs’ü Müslümanlar kurdu, Avrupalılar yıktı.
Avrupa’ya Balkanlar’a yüzyıllarca adaleti, hukuku, sulhü ve barışı Osmanlılar armağan ettiler, Avrupalılarda, yüzyıllarca Osmanlı’yı tarihten silmek için savaştılar ve içimizdeki İrlandalıların da marifetleriyle Osmanlı’yı tarihten silmeyi başardılar.
Yine Avrupalılar yakmaya, yıkmaya; Müslümanlar ise kurmaya, yaşatmaya, Avrupalıları yaşadıkları anlam krizinden ve manevî / felsefî çöküşten kurtarmaya devam ediyorlar… O yüzden İslâm, insanlığın geleceğidir.
AVRUPA’NIN İSLÂM DÜŞMANLIĞININ KISA TARİHÇESİ…
İslâm, Avrupa tarihinin bir parçası aynı zamanda. Kurucu bir parçası. Yıkıcı değil kurucu.
Avrupa da, İslâm tarihinin bir parçası aslında. Ama İslâm gibi kurucu değil parçalayıcı, paramparça edici, yıkıcı, yok edici bir parçası.
Önce Haçlı saldırılarıyla zirveye ulaşan bir yıkıcılık bu. Haçlı saldırıları bitmiş olabilir ama Haçlı zihniyeti bitmedi, bugün Avrupa’da Müslümanlara karşı yapılan saldırılara ve ırkçı muameleye bakınca da bitecek gibi görünmüyor.
Haçlı zihniyeti hâlâ canlı ve zaman zaman çok fenâ hortluyor! Haçlı zihniyeti, seküler boyutlar kazanarak da olsa sürüyor ve İslâm ile Avrupa ilişkilerini belirlemeye devam ediyor…
Avrupalılar, İslâm’ı Avrupa’dan uzaklaştırmaya, Avrupa’nın hayatından silmeye çalışıyorlar yüzyıllardır.
Bin yıllık dünya tarihi, İslâm ile Avrupa arasındaki ilişkiler tarafından şekillendirilen bir tarihtir. Haçlı savaşları, Avrupa’nın İslâm’a ve İslâm dünyasına saldırılarının; rönesanslar ise, Avrupa’nın İslâm’dan aldıklarının hikâyesidir.
Avrupa’yı kendi kaynaklarıyla buluşturan da, Avrupa’yı kuran da, tarihe girmeye kışkırtan da, İslâm’dır.
İster savaşlar üzerinden olsun, ister kültürel, siyasî ve ticarî ilişkiler üzerinden olsun, İslâm Avrupa’yı kuran, Avrupa ise İslâm›ı yıkan bir aktör olarak işlev gördü.
İslâm-Avrupa ilişkilerinde İslâm varedici, kurucu bir rol oynarken; Avrupa yıkıcı, yok edici bir rol oynuyor. Bugüne kadar böyle oldu bu, bugünden sonra da böyle olacağı anlaşılıyor
AVRUPA’YI KURAN ÖTEKİ’Sİ: İSLÂM
Avrupa-İslâm ilişkilerine biraz yakından bakınca ve Avrupa’nın genelde din’le, özelde ise Hıristiyanlıkla imtihanını mercek altına alınca, Avrupa’nın İslâm’a karşı atacağı her adımın, geliştireceği her korkunun, beklenin aksine, İslâm’ın önünü açacak umut ışığı olacağı, umut kıvılcımının çakılmasına yol açacağı, Avrupa’nın bu kez içeriden, kendiliğinden Müslümanlaşmasının yapıtaşlarını döşeyeceği, kapılarını açacağı görülecek inşallah…
Korkunun ecele faydası yok. Avrupa’da Hıristiyanlık bitti. Avrupalılar hem Hıristiyanlığı terkettiler hem de Hıristiyanlığın Avrupa’yı toparlayıp kendine getirmesini imkânsızlaştıracak kadar Hıristiyanlığı paçavraya çevirdiler.
Hıristiyanlığı yıkarak inşa ettikleri modernlik de bitti, Avrupa’yı ayağa kaldıracak entelektüel gücü, enerjisi ve dinamizmi kalmadı.
Postmodernlik, Avrupa’nın ölümünü, tarihten çekilişini geciktirme girişimi yalnızca. Postmodernlik hem bitişin, Avrupa fikrinin, idesinin yok oluşunun ifadesi, hem de bizatihî bir bitiş, bir yok oluş felsefesi.
Felsefe olduğu için, yani kendi üstüne, yapıp ettikleri üzerine düşünme çabası olduğu için aslında postmodernlik Avrupa’nın yeniden toparlanmasına ve kendini yeniden üretmesine imkân tanıyabilir mi acaba, diye sorulabilir. Ama nafile. Nafile, çünkü Avrupa’nın varlığını sürdürebilmesi de, dünya üzerindeki Batı hâkimiyetinin sürdürülebilmesi de, kendisini felsefî olarak yeniden üretmesinden değil, karşısına çıkabilecek, hâkimiyetini tehlikeye sokabilecek güçlerin yok edilmesinden geçiyor.
İşte bu güç, İslâm. Avrupa, İslâm›ın gelişini durdurabilecek ne entelektüel donanıma, ne psikolojik direnç noktalarına ne de tutunulabilecek sağlam dînî kurumlara sahip.
Kilise çöktü. Modernlik açıklama gücünü yitirdi ve yerini her şeyi yıkıcı, dekonstrüktif postmodern felsefeye terketti.
Burada şaşırtıcı bir şey söyleyeceğim: Eğer temelleri sağlam olsaydı, dekonstrüksiyon / yapısökümü, yıkıcı değil, yeniden ve yenileyerek kurucu bir imkân’a dönüşebilirdi. Akîdelerini yitirmedikleri sürece Derrida’dan da en verimli şekilde yararlanabilecek olanlar yalnızca Müslümanlar olabilir. Ülkemizin en verimli, üretken, çalışkan ve en imajinatif felsefecilerinden Recep Alpyağıl Hoca’nın çalışmaları bunun çarpıcı ve güzel bir örneği.
AVRUPA, İSLÂM’A GEBE…
Avrupalılar, İslâm düşmanlığını, İslâm’ı yok etmeyi amaç edinen Haçlı zihniyetini terketmediler hiçbir zaman. O yüzden İslâm’ı Avrupa’dan uzaklaştırmaya, Avrupa’nın hayatından silmeye çalışıyorlar yüzyıllardır…
Haçlı zihniyeti yok edilmediği sürece, Avrupa’nın İslâm düşmanlığı bitmeyecek ve Avrupa-İslâm ilişkileri hasmane bir görünüm almaya devam edecek…
Fakat başka bir gerçek var karşımızda: Avrupa İslâm’a gebe… Kilisenin bittiği, modernliğin tükendiği, postmodernliğin kitleleri ayartıcı popüler kültürün kölelerine dönüştürdüğü, ailenin çöktüğü, sapkın eşcinsellik dalgasıyla insan türünün geleceğinin tehlikeye düştüğü, manevî krizin, anlam bunalımının tavan yaptığı bir zaman diliminde Avrupa her zamankinden daha çok gebe İslâm’a…
O yüzden korkuyor Avrupalılar. İslâm’ın gelişini önleyemedileri için çok korkuyorlar! O yüzden İslâm düşmanlığı üreterek, ürpertici bir öteki icat ederek kendini yeniden üretmek istiyor Avrupa!
Avrupalıların İslâm’a karşı geliştirdikleri husûmet arttıkça, Avrupa’nın İslâmlaşma süreci de hızlanacak inşallah. Vesselâm.Avrupa’da üçüncü dalga İslâm düşmanlığının ayak sesleri…
Yusuf Kaplan
29/01/2023 Pazar
Rusya’nın Ukrayna’yı işgal etmesiyle başlayan savaş, Avrupa’daki güç dengelerini sarstı kaçınılmaz olarak. İskandinav ülkeleri de, özellikle Anglo-Saksonların tazyiki ile NATO üyesi olarak güvenliklerini garanti altına alma kararı aldılar. İsveç ile Finlandiya, bunun üzerine, NATO’ya üyelik başvurusunda bulundu.
Fakat İsveç ve Finlandiya’nın NATO başvurusu, Türkiye’nin elinde, Türkiye’nin onayına takıldı: ABD baskı yapıyor ama Türkiye, özellikle İsveç’in terör örgütü PKK ile arasına mesafe koymasını İsveç›in NATO üyeliğini onaylamasının olmazsa olmaz şartı olarak şart koşunca, İsveç, yasal değişikliklere gitti, “ev ödevi”ni yapmaya istekli olduğunu gösterdi, başlangıçta.
Fakat patlamaya hazır bomba geçtiğimiz ay patladı İsveç’te: İsveç yönetimi, PKK’nın, İsveç parlamentosunun önünde Türkiye aleyhine gösteriler yapmasına müdahale etmedi. Türkiye’nin tepkisini sınama denemesi miydi bu acaba?
KARİKATÜR KRİZİNDEN KUR’ÂN YAKMA EYLEMLERİNE…
Türkiye ile İsveç arasındaki ilişkiler, bir anda gerilmeye başladı, kaçınılmaz olarak…
Ancak asıl büyük gerilim, bu hafta yaşandı: İsveç yönetimi, Türkiye’nin İsveç Büyükelçiliği önünde yüce kitabımız Kur’ân-ı Kerîm’in yakılmasına izin verdi.
Bu aşağılık hâdise, iki ülke arasındaki ilişkilerin kopma noktasına gelmesine yol açtı. Dışişleri Bakanlığımız olayı sert bir dille kınadı, İsveç yönetimini uyardı.
İsveç hükümeti, olayı şaşkınlıkla karşıladığını, İsveç’in NATO üyeliğini sabote etmek amacıyla Rusya tarafından planladığını ima eden açıklamalar yaptı.
Bu açıklamalar inandırıcı mı sizce de? Böyle bir ihtimal var. Ama bana çok absürt geldi bu: Hükümet, istese izin vermezdi ve Kur’ân yakma eylemini anında önleyebilirdi. Bu kadar basit!
İsveç, neden bu alçak adama izin verdi? Türkiye’nin tepkisi mi sınanmak isteniyordu, bir kez daha?
Hatta İslâm karşıtlığının, İslâm düşmanlığının hız kazandırılmasına mı ihtiyaç duyuyordu Avrupa? Bu soruyu soruyorum çünkü Kur’ân yakma eylemi zincirleme bir eyleme dönüştü, Hollanda ve Danimarka’ya da sıçradı. Başka ülkelere de sıçrayabilir mi acaba?
İsveç›teki meşum hâdiseden sonra aradan bir kaç gün geçmeden Hollanda›da da tekrarlandı Kur’ân yakma eylemi.
Yetmedi, önceki gün, aynı alçak, Danimarka’da da Kur’ân’ı yaktı cemaat Cuma namazındayken caminin önünde!
Yaşananları grafik olarak yazdım kayıtlara geçsin diye. 2000’li yılların ilk on yılına Fahr-i Kâinât Efendimizle ilgili yapılan karikatürlerin yol açtığı aşağılık kriz damgasını vurmuştu. Dalga dalga bütün Avrupa ülkelerine yayılmıştı karikatür üzerinden Rahmet Elçisine saldırı ve hakaretler!
Yeni bir İslâm düşmanlığı dalgası geliyor… Dün Peygamberimize saldıranlar, şimdi Kur’ân’a saldırıyorlar…
ÜÇÜNCÜ DALGA İSLÂM DÜŞMANLIĞI
Bu saldırıların hız kazanarak devam edeceğini tahmin ediyorum…
Üçüncü bir İslâm düşmanlığı dalgasının da parlak vereceğini, bu kez Avrupa’da yaşayan Müslümanları hedef alacağını düşünüyorum. Er ya da geç Müslümanlara karşı şiddetli, kıyıma, katliama varan saldırılar olabilir Avrupa’da.
Bu saldırıların en önemli nedeni bütün negatif propagandalara rağmen Avrupa’da İslâm’ın hızla yayılıyor olması gerçeğidir.
Avrupa’da en çok yaşayan ve yaşanan din İslâm!
Hıristiyanlık bitti, çoktan tarih oldu, hayattan sürgün edildi. Sadece bir Leviathan gibi ruhsuz bir kurum, bir canavar olarak kilise var. Kiliseler bomboş ve teker teker kapatılıyor, satılıyor, önce sinema salonu, sanat galerisi olarak kullanılıyor, sonra da Müslümanlar tarafından satın alınıyor ve camiye çevriliyor!
Bir taraftan Avrupa’da hızla yayılan ve en diri, en canlı din olarak yaşayan dinin İslâm olması, öte yandan da ailenin kutsal olduğu Müslümanların nüfusunun hızla artması, Batılıları kaygılandırıyor…
Avrupa ülkelerinde ırkçı, faşist hareketler İslâm düşmanlığını yapıyor görünüyor ama bunun büyük bir yanılsama olduğunu söyleyeceğim: Avrupa hükümetleri, İslâm’ın yükselişini durdurabilmek ve Avrupa’daki Müslümanları hem İslâm’dan soğutmak hem uzaklaştırmak hem de Batılıları protesto eden Müslümanların sert tepkilerini göstererek İslâm’a tepki göstermeye çalışmak gibi bir kaç amaç güdüyorlar aynı anda.
İslâm düşmanlığı, ırkçı, faşist hareketlerin işi değil. Onlar sadece kullanılıyorlar. İslâm düşmanlığı, sözünü ettiğim temel nedenlerden ötürü, uzun vadeli Avrupa stratejisinin kaçınılmaz sonucu.
Avrupa’da yüzyıl önce Yahudilere yapılan soykırım, bu kez Müslümanlara karşı yapılabilir. Avrupa’nın vicdanı, merhameti filan yoktur. Avrupa ruhsuzdur! Thomas Paine’in o çarpıcı tespitini hiç unutmamak lazım: “İnsanlığın kökünü kazıma konusunda kimse Batılılarla yarışamaz!”
Avrupa, İnsanlık düşmanıdır. Hakikat düşmanıdır.
Kendine tapar!
Kendine boyun eğmeyeni cadı kazanlarına atar, engizisyon mahkemelerindeki işkencelerle ve fırınlarda ateşlerde yakar! Hiç biri abartı değil bu söylediklerimin, değil mi?
Önümüzdeki dönemde Avrupa’da büyük bir İslâm düşmanlığı dalgası Avrupa’ya yayılacak, Müslüman kitleler, katliama, soykırıma tabi tutulacak…
Çünkü hem Hıristiyanlık bitti hem tek yaşayan ve hızla yayılan din İslâm hem de Batı toplumlarında aile çökerken, aileyi koruyanlar ve nüfus patlaması yaşayanlar Müslümanlar!
Bu durum, Batılıları ürkütüyor…
O yüzden Batı toplumlarında Müslümanların kitlesel katliama maruz kalmaları hiç de gerçek dışı değil!
O yüzden Müslümanların güçlenmesi, ümmet şuurunu diriltmeleri şart!
Bu aşağılık adamlara anladığı dilden cevap verilmezse, azmanlaşmaktan kurtulamayacak bu barbarlar! Allah mazlumları bunların şerlerinden korusun ve oyunlarını başlarına yıksın!Dijital uygarlık: Miyoplaşma ve uygar barbarlık
Yusuf Kaplan
27/01/2023 Cuma
Yaşadığımız çağı dijital uygarlık çağı olarak adlandırmıştım. Dijital uygarlığın ne olduğunu ve ne olmadığını tartılmak istiyorum bu yazıda.
Dünya küreselleşti, bütün sınırlar ortadan kalktı ama insanın ufku daraldı, insan miyoplaştı.
Miyoplaşma sorunu modernlikle başladı, postmodernlikle kontrolden çıktı.
Modernlik, insanın iç dünyasını imha etmesi, dış dünyaya yönelmesi ve dış dünyayı kontrol ve kolonize etmesiydi.
Postmodernlik ise insanın iç dünyasına, nefsinin ayartılarına kapanması, hazlarının kölesi olması, miyoplaşması.
Postmodernlik, büyük soru’ların ve büyük sorun’ların terkedilmesi, bütün fikri’nin yitirilmesi, insanın mikro gerçeklere, küçük hikâyelere kilitlenmesi demek.
Bakışın ve ufkun kaybolması, insanın ayrıntıya, parça’ya hapsolması.
BÜYÜK VARLIK ZİNCİRİ, NARSİZM, SİSTEM VE İNSAN
Narsizm, bakışın körleşmesi, öteki›nin karartılması, ben’in kutsanması, bencilliğin tavan yapması, sonuçta acımasızlığın zıvanadan çıkması.
Bütün emperyalistler narsisttir. Bütün mütekebbirler narsisttir.
Batı’da, sistem narsisttir! Sistem kutsanır. Sistem, insanın önüne geçmiştir.
“Önce sistem, sonra nizam” esastır Batı uygarlığı’nda.
Bizde, İslâm medeniyetinde ise “önce insan, sonra nizam” esastır. Sonuç, intizam’dır: Hem felsefî / ontolojik olarak hem sosyolojik ve kültürel olarak varlıklar arasında dengenin ve akış-bakış’ın, gidiş-geliş’in, karşılıklı beslenme’nin inşası hedeflenir.
Batı uygarlığında “önce sistem, sonra insan” ilkesi egemen olduğu için, intizam değil intikam süreci devrededir sürgit: İnsan Tanrı’dan, tabiattan, erkekse kadından, kadınsa erkekten; beyazsa zenciden, zenci ise beyazdan intikam peşindedir…
Varlığın ontolojik hiyerarşisi korunduğu zaman, intizam, sulh ve sükûnet egemen olur hem insanın dünyasında hem de dünya genelinde. İnsanın kalbi dinginleşir, tabiatın ve diğer varlıkların sesine ses verir, kendine gelir insan.
Varlığın ontolojik hiyerarşisi yıkıldığı zaman intikam, kaos ve çatışma egemen olur hem insanın dünyasında, hem de sınıflar, ırklar, türler, cinsler, dinler, kültürler arasında. İnsan ruhsuzlaşır.
Yaratıcı, insan ve kâinât’tan oluşur büyük varlık zinciri. Yaratan ve yaratılan arasındaki ontolojik denge, büyük varlık zincirindeki hiyerarşik ilişki sürerse varlığını sürdürür ve hem insanın iç / manevî dünyasında hem de dış / maddî dünyasında bir denge, bir sulh, bir intizam hüküm sürer.
Büyük varlık zincirindeki ontolojik hiyerarşi bozulduğunda yani insan, tanrılaşmaya veya diğer varlıklara, meselâ tabiata, meselâ diğer medeniyetlere ve kültürlere hâkim olmaya kalkıştığında insanın iç / manevî dünyasında da, dış / maddî dünyasında da büyük bir bunalım sökün eder; insanın hayatı da, insanlığın dünyası da cehenneme döner, orada “survival of the fittest” / güçlü olanın haklı ve hâkim olduğu Darwinyen barbarlık, “orman kanunları” hükmünü icra eder; bu, sosyal darwinizm’dir; uygar barbarlık yani. Sadece bir boyutudur bu uygar barbarlığın.
DİJİTAL UYGARLIK: MİYOPLAŞMA VE UYGAR BARBARLIK
Dijital uygarlık, bütün sınırların ortadan kalktığı ama insanın sınır’sızlığın sanal dünyasına hapsolduğu, miyoplaşma hastalığına yakalandığı, derinliğin ve dolayısıyla derinliğin anahtarı, kaynağı ve yol haritası hakikatin buharlaştığı, insanın ufkunun, bakışının ve zevklerinin sadece kendi üzerine yoğunlaştığı narsist, narsist olduğu için de barbar bir uygarlıktır.
Miyoplaşma, insanın görünenin ötesinde gizlenen gerçekleri görmesini, ufka ve ötelere bakmasını önleyen, insanı sonu nereye varacağı belli olmayan bir çıkmaz sokağın eşiğine fırlatan bir ufuk daralması, derinlik kaybı ve yüzeye hapsolması, sanal, paralel evrenlerde kaybolması, tuzla buz olması her şeyin.
Dijital uygarlık, insanın görme, duyma ve düşünme meleklerini sanallaştırarak buharlaştıran makinanın, sanal algoritmaların dünyasında anlamsızlığın ve ruhsuzluğun hükümranlığı.
Miyoplaşma, derinlik kaybını getiriyor. Derinlik kaybı da, insanın yüzeye hapsolmasını ve yüzeylerde gerçekleştirdiği ayartıcı yolculuklarda kaybolmasını… Bir nesne’ye dönüşmesini... Tabiri caizse, kurulmuş bir makinaya dönüştürülmesini… Her zaman yeri geldiğinde söylediğim gibi, eseri olan araçların esiri hâline getirilmesini…
Dijital uygarlık, insanın duyma, düşünme ve (derinlikli) görme melekelerini iptal edip insanı yüzeye, hıza, hazza ve ayartıya mahkûm ettiği için yeni bir barbarlık biçimi ile karşı karşıya bırakıyor bizi: Uygar barbarlık.
Büyük soruları unutan, bütünlük ve derinlik fikrini yitiren, yüzeye ve yüzeysele, miyoplaştırıcı ve ayartıcı bir bakışa hapsolan bir uygarlık, küçük sorunların pençesinde kıvranmaktan, hakikati buharlaştırmaktan, insanı ruhsuzlaştırmaktan ve acımasızlaştırmaktan kurtulamayacaktı kaçınılmaz olarak.
Buradan çıkış yolu ne, peki? Yazıda ipuçları var bunun ama bunların açılması, derinlemesine tartışılması başka bir yazının konusu elbette.
.Küresel sistemin lordları, Türkiye'ye neden saldırıyorlar?
Yusuf Kaplan
22/01/2023 Pazar
İngiltere'de yayımlanan küresel sistemin sesi, The Economist dergisi, kritik zamanlarda Türkiye'ye saldırıyor! Son sayısında “Erdoğan'ın Türkiye'yi diktatörlüğe sürüklediğini” küresel sistemle uyumlu çalışacak muhalefetin desteklenmesi gerektiğini yazdı!
Amerikan yönetiminden John Bolton da, “Türkiye’nin hizaya gelmemesi durumunda NATO'dan çıkarılması gerektiği” çağrısında bulundu!
Washington Post gazetesi, “2023'ün en önemli olayının Türkiye’deki seçimler” olduğunu belirten bir başyazı yayımladı.
Seçimler bizde her zaman kritik önem arzeder. Ama bu seçimler tarihî bir dönüm noktası olarak görülüyor içerde de, dışarıda da…
Vesayetçi güçler'in paniğe kapılmaları şaşırtıcı değil. Değil; çünkü Türkiye’nin kaderine milletin iradesi değil küresel sistemin “uyduları” vesayetçi güçlerin iradesi çeki düzen veriyor iki asırdır. O yüzden durdurulan Türkiye’nin ayağa kalkıp kendine özgü bir tarihî yürüyüşe soyunabileceği endişesi her zaman uykularını kaçırıyor küresel güçlerin ve işbirlikçi uydularının.
KAPİTALİST SİSTEMİN BEYNİ VE BİLEĞİ: İNGİLİZLER VE YAHUDİLER
Küresel kapitalist sistem iki zorba gücün diyalektik ilişkisi, zaman zaman danışıklı dövüş şeklini alan çatışması ile ayakta duruyor. Soğuk Savaş, tam da böyle, icat edilmiş, kurmaca bir savaştı. Görünüşte kapitalist ve sosyalist bloklar vardı ama asıl savaş görünmeyen iki aktör arasında yaşanıyordu.
Bu iki aktörden ilki, İngilizlerin beynini oluşturduğu Anglo-Saksonlar.
İkincisi ise, küreselciler olarak bilinen ve Amerika'da müesses nizam'ın kurucusu ve sahibi Yahudi gücünün aktörleri.
Küresel sistemin sözcülüğünü ve gözcülüğünü yapan iki önemli haftalık haber yorum dergisi var: The Economist ve Time dergileri.
The Economist dergisi, İngilizlerin, dolayısıyla Anglo-Saksonların çıkarlarının sözcüsü ve gözcüsü.
Time dergisi, merkez üssü ABD olan, ama Rusya, Almanya, Fransa gibi ülkelerin ekonomilerini kontrol eden Yahudi gücünün penceresi ve sesi.
Bu dergiler, dünyayı yönetenleri “yöneten”, yönlendiren en etkili dergiler.
Dünyanın nereye gittiğini, küresel sistemin lordlarının ne tür hesaplar peşinde koştuklarını öğrenmek için bu dergileri düzenli takip etmek gerekir.
KAPİTALİZMİN YENİ KANI: ÇİN KAPAN/I MI?
Hem İngilizler hem de Yahudiler liberal kapitalizmin yer ve yön değiştirmesi gerektiğine karar verdiler: Atlantik’ten Pasifik’e, ABD'den Çin'e taşındı, taşınıyor kapitalizm.
Taşınan kapitalizm değil aslında; taşınan Anglo-Sakson jeopolitiği ve Yahudi ekonomi-politiği.
Kapitalizmin taze olmasa da farklı bir kana ihtiyacı vardı: O kan, Çin'de bulundu.
Soru şu burada: Çin imkân mı, kapan mı Batılılar için?
Çin'in kapitalistleşerek, Amerika’yı da geçeceğini düşünenler için bir kapan Çin.
Ama asıl soru şu: Yoksa kapitalizm mi Çin için bir kapan?
Küresel kapitalist sistemin beyni gibi yayın yapan The Economist, Rusya ile Çin'in alternatif bir dünya düzeni peşinde koştuklarını söylüyor. Bunu kapak yapmıştı geçtiğimiz aylarda: The Alternative World Order / Alternatif Dünya Düzeni başlığıyla.
Altbaşlık, hedefin ne olduğunu biraz daha açık ediyor: “İki ülke arasındaki dostluğun sınırı yok” (Friendship between the two states has no limits).
The Economist ya da İngiliz aklı ne yapmak istiyor?
Rusya ile Çin'in güçlü bir ittifak kurarak Batı'nın karşısına çıkmasını istiyor.
Çin ve Rus ittifakının Batı'nın karşısına çıkması ne demek?
Hedef hâline gelmeleri ve daha doğmadan bitirilmeleri demek.
The Economist, Çin’i ve Rusya’yı provoke ediyor hem Batı'ya karşı hem de birbirlerine karşı.
Çin ile Rusya'nın ittifak yaparak alternatif bir dünya düzeni kuracaklarını, bunun için, bu düzen daha doğmadan bu iki aktörün boğulması gerektiğini düşünüyor İngilizler.
İSLÂM'SIZ YENİ BİR DÜNYA DÜZENİ KURULAMAZ!
Kapitalistleşmiş Çin'in ve Rusya'nın kuracakları varsayılan dünya düzeni, yeni bir dünya düzeni olur mu, olabilir mi?
Kesinlikle hayır.
Hayır çünkü İslâm'sız yeni bir dünya düzeni kurulamaz. Kurulsa bile o kurulan düzen yeni bir düzen olmaz; eskinin yer ve yön değiştirilerek onarılması ya da maskelenerek, kamufle edilerek yeniymiş gibi sunulması olabilir yalnızca.
Bunun dışında kurulacağını, kurulmakta olduğunu düşündüğüm düzen, tam postmodern bir düzen: Düzensizlik düzeni. Ya da istikrarlı istikrarsızlık.
Çatışmalar bitmeyecek, savaşların sonu gelmeyecek, vekalet savaşları, asimetrik savaşlarla dünyanın istikrarı bozulacak. İstikrarsızlıktan düzen çıkarılacak. Hiçbir sorun, kalıcı olarak çözül/e/meyecek…
Böylelikle kapitalizm, 50 ilâ 100 arasında bir süre daha nefes alacak; ama bu kez liberal değil otokratik bir kapitalizm olacak! Şirket kapitalizminin yerini devlet kapitalizmi alacak…
KÜRESEL SİSTEMİN KORKULU RÜYASI: TÜRKİYE!
Özetle… Rusya da, Çin de yeni bir düzen kuramayacak kadar ruhlarını yitirdiler ve vahşî kapitalizmin kölesine dönüştüler.
Bütün bir Asya kıtası ölüm döşeğinde can çekişiyor: Japonya’yı hadım ettiler, Güney Kore’yi ve diğer küçük Asya kaplanlarını mankurtlaştırdılar.
Çin ve Rusya, parayla kazanılan güçle, diğer Asya kaplanları ise libido ile ayartılarak durduruldular ve kapitalizme boyun eğdirildiler.
İslâm dünyasında canlanma emareleri zuhûr edebilir ama tek şartla: Müslüman bir süpergüç ortaya çıkar da yürümeye başlarsa İslâm dünyası onun etrafında toplanabilir…
O Müslüman süpergüç, Türkiye'den başkası olamaz görünüyor dikkatli gözlerle bakılırsa: Hem tarihî derinliği, bin yıl İslâm medeniyetinin kurucu ve koruyucu aktörü olarak dünya tarihini şekillendiren rolü hem de günümüzde küresel konjonktürde diz çöktürülemeyen tek aktör olması hasebiyle Türkiye yeni bir dünyanın inşasında kilit rol oynayacak diriltici bir medeniyet mefkûresini insanlığa armağan edebilecek tarihî, entelektüel ve aktüel potansiyele sahip tek ülkesi dünyanın.
İngilizler de, Yahudiler de, Almanlar da, Fransızlar da, Çinliler de, Ruslar da yeri geldiğinde Türkiye'yi zayıflatacak adımlar atmaktan geri durmayacaklar!
Türkiye, Türkiye’den ibaret değildir. Türkiye, dünyanın ruhu, mazlumların umudu ve zorbaların kâbusudur. Küresel sistemin korkulu rüyası Türkiye’dir; o yüzden Türkiye'ye saldırıyorlar: Biz “dünya beşten büyüktür” diyerek küresel sisteme daha ayakları yere basacak adımlar atarak meydan okursak. Türkiye’ye saldırmaya devam edecekler!
Ürpertici olan nokta, içimizdeki İrlandalıların, Batı'nın acentası gibi nefes alıp veren celladına âşık tasmalı çekirgelerin bu yakıcı gerçeği göremiyor ya da görmek istemiyor olmalarıdır!Umut ışığı ve kıvılcımı
Yusuf Kaplan
20/01/2023 Cuma
Çocuklarımızı korumak zorlaştı. Kendi ülkemizde, çocuklarımızı kaybetme korkusu yaşıyoruz.
Her yerden kötülük akıyor…
Batı kültürü, kötülük tohumları ekiyor her yere…
Girdiği her yeri; değdiği, dokunduğu her toprağı kirletiyor, kötülük çilekleri ekiyor…
Dünyaya kapaklanan ama insanı ıskalayan bir uygarlık, insana ne verebilir ki, insanlığın önünü nasıl açabilir ki?
Düşünce tarihçisi Peter Watkins, “uzaylara ulaştık ama insana ulaşamadık” diye özetlemişti bu çürümeyi, dekadansı, dekadansla dansı.
TERSİNDEN EVRİM: İNSAN’DAN İNSANIMSI’YA…
Dünyayı New York’tan veya Washington’dan ya da Londra’dan filan değil, Los Angeles’tan şekillendiriyorlar. Los Angeles, içinden geçtiğimiz dünyaya şeklini ve ruhunu veren (siz bunu, “şekilsizliğini ve ruhsuzluğunu” veren diye okuyun!) bütün dünyanın yönünü döndüğü, bütün dünyaya yön ve yörünge çizen yegâne merkezi dünyanın; deyim yerindeyse, teknopagan tapınak merkezi insanlığın. Teknopagan tapınak şövalyeleri, merkezlerini New York’tan Los Angeles’a taşıdılar!
Popüler kültürün üç türünün de kutsal mekânı, üretim yeri, Los Angeles.
Popüler kültürün üç türü, Hollywood’tan dünyaya yayılan popüler film kültürü ve popüler müzik kültürü ile Silicon Vadisi’nden dünyayı kasıp kavuran zihin uyuşturucusu işlevi gören dijital oyun kültürü, Los Angeles’ın ürünü.
Los Angeles, kültürün öldüğü ve gömüldüğü yer. Estetiği, duyguyu ve düşünceyi bitiren bir terminatör, bir canavar. İnsanı hazlarının, arzularının kölesi yapan ayartıcı dromokratik bir Leviathan!
İnsanın bittiği, insanımsı’nın mantar gibi bittiği, üretildiği bir yıkım fabrikası, yıkım magandaları makinası, yıkım üretim dünyası, Los Angeles.
Los Angeles’la birlikte insan bitti, yerine, insanımsı olarak adlandırdığım bu yeni tür yerleşti.
İnsanımsı olarak adlandırıyorum bu türedi türü; çünkü insanı insan yapan, insanı diğer varlıklardan ayıran, özellikli kılan insanî bütün özelliklerini yitirdi insan bu çağda. Duyma, düşünme melekeleri yok artık insanın. O yüzden insanın tersine evrim geçirmekte olduğunu söyleyeceğim Darwin’i ve bütün Darwincileri ti’ye alarak…
İnsan, insanı insan yapan temel insanî özelliklerinden uzaklaşıyor ve insanımsı’laşıyor.
EV, DEV KÜRESEL AĞ TARAFINDAN TESLİM ALINDI!
Yaşanan felâket, teknopaganizm’le insanın ontolojik / manevî yok oluş felâketine ilaveten biyolojik varlığının, cinsiyetinin ve bedeninin varlığının bile tehlikede olduğu henüz boyutlarını kavrayamadığımız, vaziyet böyle gittiği sürece de aslâ kavrayamayacağımız büyük bir felâket.
Aileler, evlerinin dışında, –okuldan, akran gruplarından, sosyal medyadan– çocuklarının inançlarına, cinsel kimliklerine, bedenlerine yönelik saldırılardan korkuyorlar; kendi ülkelerinde çocuklarını bile koruyamamaktan!
Çocuklarımıza karşı küre ölçeğinde bir saldırı var: Bir yandan Los Angeles, öte yandan Los Angeles’ın karikatürü Kore’den gelen seküler, tekno-pagan popüler kültürün çifte saldırısı arasında sıkışmış durumda çocuklarımız: İnançlarını, cinsiyetlerini, bedenlerini hedef alan çok yönlü, büyük bir saldırı bu.
Çocuklarımız kendi ülkemizde güvende değil. Kendi evimizde bile! Ev, dev küresel ağın kontrolüne girdi, kolonize edildi, esir ve teslim alındı!
Ülkenin eğitim sistemi, çocuklarımızı sömürgeci bir endoktrinasyondan geçiriyor, ailesine, değerlerine ve ülkesine yabancılaştırıyor, ilk büyük darbeyi okuldan yiyor çocuklarımız.
Sonra da sokağın, sosyal medyanın ve yozlaştırıcı, mankurtlaştırıcı, sömürgecilerin seküler misyonerleri gibi işlev gören medyanın, kültür ve sanat dünyasının yıkıcı saldırıları ile karşı karşıya kalıyor…
Ülkemizde kültür, medya ve eğitim kurumlarımız, çocuklarımızı kurşuna dizen seküler misyoner işlevi görüyor! Bu duruma “dur!” diyemezsek, tarih bize “dur!” diyecek, bizim varlığımıza son verecek!
ÖNÜMÜZÜ AÇACAK ÇİLEKEŞ ÖNCÜ İNSANLAR GELİYOR…
İşte MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) tam da bu yok oluş mevsiminde bir umut ışığı gibi belirdi ve umut vadeden bir kıvılcım çaktı ülkemizin her bir köşesinde!
Çocuklarımızı üniversitede değil, lisede kaybediyoruz, diyorum kaç zamandır! Liseleri kurtarabilirsek, ülkeyi kurtarabiliriz, diyorum. Liseleri ve esnafımızı!
O yüzden liselere yöneldik MTO olarak. Önce Aksaray’da Salih Turhal kardeşimiz liselere sondaj yaptı; genç, parlak MTO talebesi kardeşlerimizle birlikte. Sonra Aksaray ziyaretimiz sonrasında valimiz Hamza Aydoğdu Bey, sağolsun, çok destek oldu kardeşlerimize.
Liselere yönelik çalışmalarımızı hızlandırdık son iki yılda. Gaziantep temsilcimiz Gökçe Bilge Törer ve ekibi güzel işlere imza attı. Gaziantep Valimiz Sayın Davut Gül ile Gaziantep Belediye Başkanımız Fatma Şahin ve Şahinbey Belediye Başkanımız Mehmet Tahmazoğlu’nun da güzel destekleriyle…
En büyük, en gözdoldurucu, çığır açıcı umut ışığı ve kıvılcım Samsun’dan geldi. Samsun MTO Temsilcisi Muharrem Kartancı Hocamız, güzel ve muhteşem ekibiyle birlikte liseleri fethetti: Geliştirdiğimiz 4 Renkli Kurşun Kalem Tekniği İle Nitelikle Okuma Projesi başlıklı bir projeyle liselerde MTO’yu anlattı genç kardeşlerimize. Zorla değil gönüllü, okumaya talip okuma grupları oluşturuldu.
Geçtiğimiz hafta Samsun’da bu liselerden bazılarına gittim, liseli kardeşlerimizle buluştuk ta Çarşamba ve Terme’deki en güzel liselerimize kadar… Anlatılmaz yaşanır, denilecek türden gözdolurucu hâdiseler yaşadık.
Burada idealist, dertli, inanmış ve adanmış bir öğretmenin neler yapabileceğini, eğitimde bir şehirde aşkla, şevkle, inançla nasıl sessiz bir devrime imza atabileceğini gösteren muhteşem bir örnek var karşımızda. Muharrem Kartancı Hocamız ile güzel ekibi, destan yazıyorlar, gelecek yüzyılımızın tohumlarını ekecek öncü işlere imza atıyorlar…
Liselere yaptığımız bu çıkarma, genç kuşaklarımızı yüreklerinden yakaladı, zihinlerini açtı, onlara bir yön, yörünge ve aidiyet duygusu, bir medeniyet şuuru ve ufku kazandırdı, benzersiz bir kardeşlik ruhu yeşertti, özgüven duygusu armağan etti!
Yılmayacağız. Yıkılmayacağız. Yalpalamayacağız. Yolda olacağız. Yoldan çıkmayacağız. Allah nasip ederse, yol olacağız, diye çıktık yola…
Şimdi hamdolsun, kültür emperyalizminin bu dijital saldırısını püskürtecek sessiz bir devrime imza atıyoruz: Hem çocuklarımızı kurda kuşa yem olmaktan kurtarıyoruz hem de geleceğimizi inşa edecek sahabe ruhlu, şafak yağmurları gibi yağacak, önümüzü açacak, umut ışığımız olacak öncü kuşaklarımızı yetiştiriyoruz gece gündüz demeden...
Allah bu toplumu yeniden mazlumların ve dünyanın önünü açacak bir güzel yolculuğa yükümlü kılsın inşallah. Vesselâm.
.Çağ, İslâm ve gelecek: İki asırlık epistemik körleşme ve köleleşme nasıl aşılacak?
Yusuf Kaplan
15/01/2023 Pazar
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Çağ, İslâm ve gelecek: İki asırlık epistemik körleşme ve köleleşme nasıl aşılacak?
Türkiye, en temel meselesiyle yüzleşebilmiş değil henüz!
Türkiye’nin yüzleşemediği en temel meselesi ne, peki? Tek cümleyle özetlemek gerekirse şu:
Bu ülke, bu ülkenin çocuklarının elinde değil; iki asırdır bizim elimizden alındı aşama aşama, zamanla...
BU ÜLKE, İKİ ASIRDIR BU ÜLKENİN ÇOCUKLARININ ELİNDEN ALINDI!
Ülkenin kaderine ülkenin Müslüman halkı değil, küçük ama çok güçlü bir azınlık hükmediyor: Bu toplumun İslâmî kimliğini, tarihini ve ruhunu yok etme mücadelesi veren baronik-masonik bir azınlık şebeke!
Tarihte, tarihin akışını şekillendiren bir toplumun iki asır içinde, içerden ele geçirilerek adım adım kökleri kurutulan, ruhu yok edilen, bütün bunların sonucunda tarihten uzaklaştırılan ve el’ân kültürel olarak mankurtlaştırılarak yok olmanın eşiğine sürüklenen ama başına ne geldiğini bile göremeyen bizim gibi ikinci bir toplum yok şu çivisi çıkmış dünyada!
Şunu herkes kafasına kazıyacak: Bu ülkenin dün tarih yapmasını mümkün kılan yegâne dinamik, yegâne güç, İslâm’dır.
Bu ülkenin İstiklâl Savaşında yedi düvele karşı dimdik ayakta durmasını sağlayan yegâne güç, İslâm’dır.
Bu ülke, imparatorluk bakiyesi hepsi de Müslüman olan, farklı etnik toplulukların sığındığı tek limandır: Balkanlardan Kafkaslar’a, Türk dünyasından Arap dünyasına ve Kuzey Afrika’daki insanlara kadar üç kıtadaki Osmanlı tebaası etnik kökenleri birbirinden farklı ama aynı kıbleye yönelen, aynı yöne doğru yürüyen Müslüman ümmetin hem geçmişi hem de geleceğidir.
Anadolu, herkese kol kanat geren bir kıtadır; adalet, merhamet ve kardeşlik yurdu, umudu ve ufkudur insanlığın. Dün böyleydi bu, yarın da böyle olacak biiznillah…
Türkiye’nin yüzleşmesi gereken en temel meselesi şu: Bu ülke iki asırdır adım adım İslâmî geçmişinden ve geleceğinden uzaklaştırılıyor hem sömürgeci Batılıların hem de celladına âşık, zihnen sömürgeleştirilmiş Batılıların gönüllü acentası, ülkesine yabancı, değerlerine yabancılaşmış entelijansiyasının marifetleriyle.
BİZİM BU TORPAKLARDAKİ VARLIK SEBEBİMİZ İSLÂM’DIR
Türkiye’nin İslâm’dan uzaklaştırılması, hem kendinden, hem de tarihten uzaklaşması ile sonuçlanacaktır. Bizim bu topraklarındaki varlık sebebimiz, İslâm’dır, Allah’ın adının yüceltilmesi, firavunların, zorba adamların zorba düzenlerinin başlarına yıkılması ve bu toprakların, bizim mülkümüz olan bütün toprakların yeniden, daha köklü ve güçlü bir şekilde adalet ve merhamet, sulh ve kardeşliğin hâkim olduğu benzersiz bir İslâm Yurdu’na (Dârü’l-İslâm’a), Barış Yurdu’na (Dârü’s-Selâm’a) ve İnsanlık Yurdu’na (Dârü’l-İnsan’a) dönüştürülmesidir.
Önce bu topraklardaki İslâm hâkimiyeti yok edildi iki asır boyunca. Sonra da İslâm›ın bu topraklara şekil ve çeki düzen verme, ruh üfleme imkânları ortadan kaldırıldı adım adım…
Ancak bu topraklardaki İslâm hâkimiyeti yok edilmiş olsa da, bu topraklardaki İslâm varlığı yok edilemedi bugüne kadar.
İşte önümüzdeki süreçte bizi, bu toprakların çocuklarını bekleyen en büyük tehlike, bu topraklardaki İslâm varlığının yok edilmesi projeleridir.
Bizi bekleyen en büyük vazife ise, bu topraklara yeniden İslâm’ın hâkim olmasını, çeki düzen vermesini ve buradan bütün dünyaya ruh üflemesini sağlayabilecek aziz bir direniş, diriliş ve varoluş yolculuğuna çıkmaktır: Bu topraklarda herkese hayat hakkı tanıyacak, yukarıda sözünü ettiğim üç dâr’ı / yurdu kuracak, İslâm hükümranlığının sağlayacağı kardeşliği, barışı, adaleti yeniden tesis edecek, teminat altına alacak hakikat medeniyetinin tohumlarını ekmektir.
TÜRKİYE’NİN YOK OLMASINI SADECE İSLÂM ÖNLER!
Türkiye, yok olma tehlikesiyle karşı karşıya!
Hiç abartmıyorum: Çocuklarını, gelecek kuşaklarını mankurtlaştıran, kültürünü, inancını, değerlerini inkâr eden bir ülke varlığını sürdürebilir mi?
Türkiye’nin varlığını sürdürebilmesinin tek şartı, İslâmî kimliğini, duyarlıklarını ve ruhunu koruyabilmesi, yaşayabilmesi ve yeniden diriltebilmesidir.
Türkiye, İslâm’ı kaybederse, bu ülke coğrafî olarak, bu toplum da zihnî, kültürel, sosyolojik ve siyasî olarak parçalanmanın eşiğine sürüklenir.
Türkiye’nin en büyük ortak noktası, dayanak noktası, kavşak noktası, yegâne sigortası, İslâm’dır. İslâm’ı kaybedersek bu ülke parçalanır, leş kargalarına yem olur.
İki asırdır yaşadığımız sekülerleşme / laikleşme süreci, toplumun İslâmî ruhunu, dayanaklarını, duyarlıklarını ve kimliğini inanılmaz bir şekilde aşındırdı; hatta yok olmanın eşiğine getirip bıraktı.
Bu toplumu bu topluma ait olmayan, bizim kültürümüzle hiçbir ilgisi, ilişkisi olmayan ithal seküler kimlikler ve duyarlıklar ayakta tutamaz. Seküler kimlik, adı üstünde, parçalayıcıdır. Seküler kimliğin güçlenmesi İslâmî kimliğin aşınmasını ve etnik kimliklerin tırmanmasını sağlar.
Yaşanan tam da budur, ne yazık ki! Etnik kimliklerin güçlenmesi, Türkiye’nin iç savaşın ve parçalanmanın eşiğine sürüklenmesi sonucunu doğurabilir –Allah muhafaza!
Burada iyi bir çağ okuması ve esaslı bir İslâm ve medeniyeti okuması yapılması, yanısıra da ümit vadeden, ayakları yere basan bir gelecek tasavvuru inşası çabasına girişilmesi şart.
Eğer bu üç okumayı hakkıyla, derinlemesine yaparak bizim medeniyet dinamiklerimizden beslenen çaplı, nitelikli bir öncü kuşak yetiştirebilirsek, bize biçilen rolü ve zoraki olarak icat edilerek bize dayatılan, deli gömleği gibi jakoben yöntemlerle tepeden giydirilen ödünç Batılı / laik kimlik icat etme şizofrenisini hayata geçirmeyi hedefleyen toplumsal ve kültürel mühendislik projesinin ne kadar absürt, köksüz ve dayanaksız olduğunu deşifre etmemiz ve geleceğimizi köklü İslâmî kimliğimiz, duyarlıklarımız ve keşfedilmeyi, yeniden üretilmeyi bekleyen evrensel medeniyet ilkelerimiz ve tecrübemiz üzerinden emin adımlarla ve güçlü bir şekilde inşa etmemiz mümkün olabilir.Pagan Kültür’den Tekno-pagan kült’lere… Çağ, İslâm ve Gelecek (2)
Yusuf Kaplan
16/01/2023 Pazartesi
Çağımızda insan kendi’yle kavgalı. Bir kendi yok çünkü. Ruhu yani.
Kendiyle de, hakikatle de, tanrıyla da kavgalı -insanımsı olarak adlandırdığım- ağ’daş insan.
Bizim, bu ülkenin çocukları olarak çağ’la ilişkimiz sorunlu. Çağrımız’la da. Çağ’la ve çağrımızla ilişkimiz sorunlu olunca, gelecek’le ilişkimizin ve geleceğimizin sorunsuz olmasını bekleyebilir miyiz? Zor tabii ki.
Ülkemizde İslâm’ın geleceği, kısa -ve kısmen orta- vadede tehlikede gibi görünüyor ama eğer üzerimize düşen sorumluluğu hakkıyla idrak edip yerine getirebilirsek, -meselâ önümüzü açacak öncü kuşakları yetiştirebilirsek- uzun vadede İslâm’ın bir kez daha ülkemizin kaderini şekillendirebileceğini düşünüyorum.
Ülkemizin kaderini biz şekillendirebilirsek, medeniyet coğrafyamızın da, hatta zamanla dünyanın da kaderini şekillendirecek bir konuma yükselebiliriz -dün olduğu gibi yarın da!
Dünkü yazımda, ülkemizde çağla ilişkimizin boyutlarını, ülkede yaşanan çağdışı, ezberci, jakoben, tepeden inmeci zihniyet değişiminin zihnimizi nasıl çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştürdüğünü, bu durumun toplumun ruh kökleriyle irtibatını nasıl kopardığını, İslâm’la ilişkilerini nasıl problemli hâle getirdiğini ve nihayet geleceğimizi, ancak çağı ve İslâm’ı iyi kavrayan çaplı öncü kuşaklar yetiştirilebildiğimiz zaman teminat altına alabileceğimizi yazmıştım.
Bu yazımda, küre üzerinde dolaşmak, nefes kesici bir yolculuk yapmak, çağa b\akmak istiyorum…
AĞ’DAKİ İNSANIMSI
Dünya nereye gidiyor? Bizi nasıl bir çağ, nasıl bir dünya, nasıl bir gelecek bekliyor önümüzdeki süreçte?
Önce şu: Modernite, Tanrı’yı yok etti; postmodernite, insanı ve hakikati.
Şu an Tanrısız ve İnsansız bir çağda mutlak sahte’nin hükmünü icra ettiği ayartıcı bir ağ’da yaşama savaşı veriyoruz.
Çağ filan yok artık. Çağ, kelimenin tam anlamıyla ağ’a dönüştü. Devâsâ bir ağ’a…
İnsan, ağ’a düştü… Duyan, düşünen insan yok artık: Hız, haz ve ayartının kölesi olan insanımsı’lar var: Yiyen, içen, çiftleşen insanaltı nesneler! Evet, nesneler!
İnsan, ağ’da devâsâ bir çukura düştü: İnsanı aşağıların aşağısına yuvarlayan, aşağıların aşağısı bir yaratık yapan çukurların çukuruna…
Daha kötüsü: Düşünme melekelerini de yitirdiği için, başına ne geldiğini göremeyecek kadar körleşti, kötürümleşti ve köleleşti zihni.
İnsan, kendini yitirdi, ruhunu yitirdi, kendi kendini bitirdi: İdam fermanını kendi elleriyle yazdı insanımsı ağ’daş insan.
ÖNCE “BAŞKASI” VARDI…
Oysa önce kendisi yoktu insan için. Önce Başkası vardı. O Başkası (büyük B ile) Yaratıcı idi. İnsana benzemeyen’di.
Dahası, o başkaları, kendisi dışındaki kutlu varlıklardı; kendilerini aşmış, Rablerine ulaşmış bilge insanlar. Kendileri için değil, her yerde hakikatin izini süren başkaları için yaşayan, başkaları’nda hakikati arayan, bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan güzel, anıt insanlar.
Önce kendilerini değil başkasını, başkalarını düşünen derviş insanlar.
Başkasını düşünme erdemi, insanı insan yapan temel varoluşsal / hilkat özelliği insanın. Başkasının acısını, derdini, iyi-kötü hâllerini paylaşma hasleti, inceliği, yerini ertelenemez arzuların, uyuşturucu hazların kölesine dönüşen, insanlığın sorunlarını duymayan, hissetmeyen, umursamayan hedonist, egoist, kariyerist ruhsuz türedilerin kabalıklarına, barbarlıklarına bıraktı!
İNSANI “ÇÖP” YAPAN ÇİP!
Çağ’da insan kalmadı. İnsan insanlığını koruyamadı. Makinalaştı. Robotlaştı. Yarı-insan, yarı-makina “cyborg” olarak adlandırılan bir tür var karşımızda. Ruhunu yitirdi insan. Çölleşti…
O bir Terminatör artık: Kendi kendini üreten, sonra da kendi kendini yok eden bir robot!
Klonlandığında “yenilenebilir” bir mahlûkât olacak bu; ama aslâ bir ruhu olmayacak. Ruhu olmadığı için de bir anlamı olmayacak, hayatımıza anlam, değer ve ruh katamayacak.
İnsan insan olmaktan çıkacak: Makina olacak. Yarı-insan, yarı-makina olacak bu insanımsı!
İnsanı alt eden, insanı dize getiren, insanı ezen, bitiren, öldüren, tarihe ve mezara gömen bir makina!
Bu ağda yaşanır mı? Elbette ki, yaşanmaz.
İnsan bu ağ’da sürüklenir durur oraya buraya…
Çöp olur…
İnsana yüklenen, ağlarına alan çip, çöp yapar insanı.
AZİZ İSLÂM’A HAZIRLAN EY İNSAN!
Nefes alabilen, nefes verebilen ve nefes olabilen, yaşayan ve yaşatan, peygamberlerin ve Allah dostu bilge insanların izinden giden güzel insanlar hâlâ var.
Ve daha çok var olacaklar…
İnsanın ruhunu da, fıtratını da, bedenini de yok eden, makinalarla üretilen gürültünün uyuşturduğu müzik festivallerinde insanın kişiliğini yok eden, sürülere dönüştüren, insanımsı kitleleri arzularının, hazlarının kölesi yapan bu tekno-pagan kültlerin oyuncağına dönüştüren bu ruhsuz ç/ağ’da insana ruhunu da, fıtratını da, özgürlüğünü de, karakterini de armağan edecek tek diriltici kaynak: İslâm.
Bunu görecek göremeyen gözler İslâm’ın insanı silkeleyip kendine getirerek dirilten hakikatlerini, anlam haritalarını derinlemesine görmeye başlayınca…
Pagan kültürün getireceği yer, tekno-pagan kült’lerin insanı kölesi yapan, insanı yeni bür barbarlık ağ’ının içine fırlatan, duyma ve düşünme melekelerini iptal eden ayartıcı din-dışı kutsallıkları olacaktı.
İnsana insanlığını hatırlatacak; insanı her dem diri tutacak; ruhunu, bedenini koruyacak, yalnızca Allah’ın önünde boyun eğen başka hiçkimsenin ve hiçbirşeyin önünde boyun eğmeyen, böylelikle insanı gerçek anlamda özgürlüğüne kavuşturacak sahabe ruhlu insanı, şafak yağmurları’nı insanlığa armağan edecek tek kaynak, tek gelecek, tek yurt, tek umut ve tek kanatlandırıcı ufuk Aziz İslâm’dır.
O hâlde, Aziz İslâm’a hazırlan, hem de iyi hazırlan ey yürek ülkesinin çocuğu!
Moderniteye yakalandık. Postmoderniteyi yakalayıp aşmak zorundayız. O yüzden bu zorlu ve düşünmeye-kışkırtıcı konuyu yazmaya devam edeceğim. Vesselâm.
.Bu yazı bir çığlıktır: Çocuklarımızı öldürüyorlar bayım, uyuma!
Yusuf Kaplan
13/01/2023 Cuma
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Bu yazı bir çığlıktır: Çocuklarımızı öldürüyorlar bayım, uyuma!
Bu yazı bir çığlıktır!
Ruhumuzu, geleceğimizi, hayallerimizi, rüyalarımızı yok ediyorlar: Kendi çocuklarımız, elimizden kayıp gidiyor… Çocuklarımızı bizden koparıyorlar…
Çocuklarımıza hiçbir heyecan, coşku ve ufuk sunamayan, sömürgeci, ruhsuz eğitim sistemi; hiçbir gelecek vadetmeyen kör ve kötürüm, yoz ve yozlaştırıcı kültür hayatı; hayal göremeyen, rüyaları olmayan, bütün sermayesini daha çok “köşe döndürecek” bön ve berbat projelere yatıran sarsak ve asalak medya ve sanat rejimi, çocuklarımızı gözümüzün içine baka baka elimizden alıyor; bizden, bizi biz yapan her şeyden koparıyor el ele, kol kola, omuz omuza vererek…
Biz de seyrediyoruz çocuklarımızın gözümüzün önünde elimizden kayıp gidişini, yok olmanın eşiğine sürüklenişini…
İyi de nereye kadar sürebilir ki, bu ölümcül sessizliğimiz?
TÜRKİYE’NİN EN TEMEL SORUNU EĞİTİM SORUNU!
Türkiye’nin en temel, en hayatî sorunu, eğitim sorunudur. Eğitim sorunu, bir millî güvenlik meselesi katına yükselmiştir!
Türkiye’de sömürgeci emperyalistlerin bile yapamayacakları, yapmaya aslâ cesaret edemeyecekleri kadar çocuklarımızı kendi değerlerimizden, kendi dünyamızdan, kendi rüyalarımızdan, kendi medeniyet dinamiklerimizden uzaklaştıran, bütün iddialarını yitirmiş, bütün ideallerini kaybetmiş ilkel, ruhsuz, ufuksuz bir eğitim sistemi; yoz ve sığ bir kültür hayatı; yabancılaştırıcı ve yozlaştırıcı bir sanat ve fikir hayatı; ve her şeyi banalleştirici, berbat bir medya rejimi var!
Aberlard’ı, Racine’i, Lizts’i, Voltaire’i, Rousseau’yu, Balzac’ı, Descartes’i, Bergson’u, Derrida’yı, Godard’ı, Truffaut’yu öğretmeyen, bu kurucu figürlerin ürettiği ruhu solutmayan, gördükleri rüyaları her daim yeniden üretmeyen bir Fransız eğitim sisteminden, kültür ve düşünce hayatından, medya rejiminden söz edilebilir mi?
Bunyan’ı, Blake’i, Shakespeare’i, Locke’u, Hobbes’u, Byron’ı, Wordsworth’u, Elizabeth çağını, Victoria çağını, Turner’ı, Constable’ı öğretmeyen, yaşatmayan, yeniden üretmeyen bir eğitim sistemi İngiliz eğitim sistemi olabilir mi?
Bach’ları, Mozart’ı, Beethoven’i, Spinoza’yı, Luther’i, Kant’ı, Goethe’yi, Hegel’i, Nietzsche’yi, Husserl’i, Heidegger’i, Wagner’i öğretmeyen, yaşatmayan ve yeniden üretmeyen bir eğitim sistemi Alman eğitim sistemi olabilir mi?
Bu anaakım kurucu figürler Fransızların, İngilizlerin, Almanların iddialarının, ideallerinin, rüyalarının, hayallerinin ana kaynaklarıdır. Bu anaakım kaynakların dışında nice yan ve karşı-akım diyebileceğimiz isimler, ekoller, yaklaşımlar da var sözkonusu edilebilecek. Ama bu kadarı kâfî.
BAŞIMIZA DÜŞEN TAŞ...
Biz bize gelelim… Ve başımıza nasıl bir taş düştüğünü görelim…
Davud-u Kayserî, Kadı Burhaneddin, Molla Gurani, Molla Fenarî, Gazâlî, Yunus, Mevlânâ, Merâğî, Itrî, Fuzûlî, Bâkî, Şeyh Galip, Levnî, Karahisârî, Taşköprülüzâde, Kâtip Çelebi kimdir acaba? Ne söyler bize bu kurucu şahsiyetler bugün? Ne anlam ifade eder yarınımız için? Çocuklarımızı geçtik; elitlerimiz, aydınlarımız, yazarlarımız için hangi rüyalara, hangi ideallere, hangi ufuklara, hangi yaratıcı atılımlara kaynaklık etmiştir acaba?
Kurucu şahsiyetlerini tanımayan, onlarla aynı rüyaları paylaşamayan, onların hayallerini, heyecanlarını, coşkularını, ideallerini, çilelerini, dertlerini yaşayamayan, hissedemeyen, soluyamayan, yeni hayallere, rüyalara, coşkulara, ideallere, iddialara dönüştüremeyen kuşaklar, kendilerini tanıyabilirler mi, dünyayı, dünyanın başka kültürlerini tanıyabilirler mi?
Kendisini, kendi dünyasını, kendi medeniyet ufkunu tanıyamayan, başkasını nasıl tanısın, başkasından nasıl yararlansın ki?
Shakespeare, kaç bin kez sahnelenmiş, yeniden yorumlanmıştır; Racine, aynı Yunan tragedyasını kaç kez yeniden sahneleme ihtiyacı hissetmiştir; Kant üzerine, Wagner üzerine, Goethe üzerine, Bach’lar üzerine, Locke üzerine, Byron üzerine kaç bin kitap yazılmıştır, kaç oyun sahnelenmiştir, kaç roman, şiir, felsefe metni yazılmıştır, kaç film çekilmiştir acaba, sayılarını bile bilebilmek o kadar zor ki şu internet çağında bile…
Ya peki, Merâğî kimdir, Levnî nedir, ne der bize, bilenimiz var mıdır gerçekten? Davud-u Kayserî, Kadı Burhaneddin, Molla Guranî, Molla Fenarî bilinmeden, Osmanlı düşünce ve ilim hayatının nasıl teşekkül ettiği bilinebilir mi?
SÖMÜRGECİ EĞİTİM SİSTEMİYLE NEREYE KADAR?
Eğitim sistemimiz, sömürgecilerin yapamayacağı kadar tahribat yapıyor… Kültür hayatımız, medya dünyamız kendi kültürümüze, sanatımıza, düşünce dünyamıza o kadar yabancı, o kadar ilgisiz, o kadar kör ve sağır, o kadar duyarsız ve hatta düşmanca tavır takınıyor ki, insanın çıldırırcasına haykırası geliyor, “durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak” diye…
Bizim ahlâk, estetik ve adalet ilkeleri üzerinden insanlığa sunduğumuz görkemli ama bir o kadar da mütevazı; gittiği her yere ruh götüren, hayat bahşeden; yüzyıllarca hem zamanı, hem mekânı fetheden kurucu şahsiyetlerimizin inşa ettikleri kendi gök kubbemizi, kendi aziz medeniyetimizi tanımadan, yaşamadan ve yaşatmadan geleceğe ne söyleyebiliriz ki biz? Geleceğimizi nasıl teminat altına alabiliriz ki? Çocuklarımızın ideallerinin, ruhlarının, rüyalarının ve hayallerinin öldürülmesini nasıl önleyebiliriz ki?
Kendi hayalleri olmayanlar, başkalarının hayallerini yaşamaktan, başkalarının hayallerinin kölesi olmaktan, dolayısıyla yok olmaktan kurtulamazlar.
Evet, bu yazı bir çığlıktır! Yürek yangınına dönüşen, yazarına 40 küsûr yıldır uykularını haram eden bir çığlık!İnsanın bunalımı: Bilimin iki yüzü
Yusuf Kaplan
9/01/2023 Pazartesi
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - İnsanın bunalımı: Bilimin iki yüzü
Modernlikle birlikte geliştirilen bilim, evrensel değildir; lokaldir; Avrupalıdır, Avrupa uygarlığının fizik gerçekliği eksene alan gerçeklik fikrine dayanır. Temelde sadece Avrupa’ya özgüdür. Tarihseldir: Belli bir zamanla ve mekânla mukayyettir, sınırlıdır. Sözün özü, evrensel değil, taşralıdır.
Bütüncül değil parçalıdır: Hem derûnî/bütüncül hakikat fikrinden yoksundur hem de parçalı ve parçalayıcıdır: Önce insanın dış dünyasını cehenneme çevirir (explosion), sonra insanın iç dünyasında onulmaz yaralar açar, yangınların patlak vermesine yol açar (implosion).
Modern bilim, yangından mal kaçırma çabasıdır. Dünyayı yangın yerine dönüştürme uğraşı aynı zamanda.
Dış dünyada yaşanan her bilimsel patlama veya sıçrama (explosion), iç dünyada derin yarıklar açar (implosion).
İnsanın bunalımı, dış dünyanın işgalinin, iç dünyanın ihmaline ve imhasına yol açmasıdır: Anlam krizidir. Manevî buhrandır. Ağ’daş insanın geri dönüşü zor bir çıkmaz sokağa saplanıp kalmasıdır.
Çaresi, dış dünyanın kontrol ve kolonize edilmesi değil, iç dünyanın manevî ihtiyaçlarına karşılık verilebilmesidir.
BİLİMİN DÜNYASI: DÜNYANIN BİLİMİ
Bilimin dünyası, dünyanın bilimidir sadece. İnsan›ı anlama çabasını hep ikinci plana itti modern bilim.
Neden peki?
Bunun en temel sebebi, seküler-pagan Batı uygarlığının dünya görüşünün Bacon’cı dünya hâkimiyeti teorisine dayanıyor olmasıdır elbette. Bilindiği üzere, Francis Bacon, bilgi’yi güç olarak konumlandırarak, dünya üzerinde hâkimiyet kurmanın yolunun bilime hâkim olmaktan geçtiğini buyurmuştu!
Bilimin ruhu var mı?
Modern seküler bilim, insanı, varlığı, hakikati ve tabiî Yaratıcı’yı ıskaladı ve dünya üzerinde hâkimiyet kuracak temellerinin ve dinamiklerinin, kendisini de, insanlığı da yok edecek dinamitlere dönüşmesinin yapı yaşlarını döşedi.
Ruhsuz bilim ne işe yarar?
Ruhsuz bilim, dünyayı cehenneme çevirmekten ve insanın da, dünyanın da sonunu getirmekten başka bir işe yaramaz.
Modern seküler bilim, niceliğin hükümranlığını, insanın ve özgürlüğünün yok oluşunun eşiğine gelmesini sağladı.
İnsan, bilimin kölesi.
Bilimin din katına yükselten kilisesinin rahipleri, bilimsel buluşlarla, insana her şeyi unutmasını sağlayacak bir haz yaşatıyorlar. Önceden araçların kölesi olan insanı, bu kez hazlarının kölesine dönüştürüyorlar.
Bütün büyük bilimsel devrim ânları, hakikatin de, insanlığın da yok oluşunun tohumlarını ekiyor her defasında. İnsan, her bilimsel devrimde, kendisinde tanrısal güçler vehmediyor; böylesi ortamlarda dinle irtibatı asgarî düzeye iniyor modern tarih boyunca… Önce deizm, ardından ateizm patlıyor böyle zamanlarda!
Batılılar, savaş teknolojileri üzerinden geliştirdikleri bilimsel atılımlarla, dünyayı kontrol etmeyi başardılar; şimdi de içinden geçmekte olduğumuz dijital dünyanın bilimsel devrimiyle ayartıcı haz teknolojileri geliştirerek bu kez insanı, üstelik de ruhunu ve duygu dünyasını kontrol etmeye başladılar.
Haz teknolojileri, savaşın ve insanı uyuşturarak toplumları celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştürmenin en heyecanlı, en kârlı enstrümanı. Kapitalizm insanın hazlarını, duygu dünyasını sömürerek semiriyor…
MÜSLÜMAN İLMİ: AKLIN, KALBİN VE RUHUN KEŞFİ
İslâm, çok yönlü bir bilim mefkûresi sunar bize: Müslüman ilmi, dünyanın işgali ve ele geçirilmesi değil, kalplerin keşfi, insanın en derinden yakalanması, içten fethidir.
Seküler pagan kapitalizmin şuh fahişsesi olarak işlev gören Batı bilimi, dünyanın yaşanılamaz bir yer haline getirilmesinin yapı taşlarını döşedi.
Müslüman ilmi, insanın önce kendini keşfetmesini, haddini bilmesini, bilmediğini bilmesini öğretir insana. İnsanın dünyaya değil kendi nefsine hâkim olmasını öngörür. Kendi nefsine hâkim olan, dünyaya nizam verecek insanca yaşanabilir bir medeniyet yolculuğunun yapıtaşlarını aşkla, zevkle ve şevkle döşer…
Modern bilim, insanı kendinden de, dünyadan da uzaklaştırır. Müslüman ilmi insanı hem kendine, hem Rabbine yaklaştırır, dünyayı cennet bahçesine çevirecek tohumları eker…
Özetle… Dünyada yaşanan yeni bilimsel gelişmeler, özellikle de smart teknolojilere dayanan yeni bilimsel devrim, inancın paradigmatik olarak değişmesine zemin hazırladı.
Mikrobilimsel devrim hem haz endüstrisini üreterek insanı ayarttı hem de insanın yaratıcılığının sınır tanımayan vehmini üreterek inancı zayıflattı.
Dromokrasi, insanı ayarttı; bunalımdan, sıkıntıdan “kurtardı”.
Modern bilimi, yaşadığı bunalımdan kurtaracak bir kurtarıcıya ihtiyacı var.
GÖKYÜZÜNDE KAT KAT AÇILAN BİRBİRİNDEN FARKLI ÂLEMLER GÖRDÜM
Yazıyı İstanbul-Van uçağında yazıyorum. Kaptan, biraz önce hava şartlarından, sert rüzgâr ve yoğun sisten ötürü Van’a iniş yapamayacağımızı söyledi.
Sabahleyin İstanbul Havaalanı’na Nesil’den Onur kardeşle gelirken İstanbul’da da yoğun sis vardı. Uçak ertelenebilir diye düşündük. Ertelenmedi ama şimdi Van’a inemeyebileceğini, Erzurum’a inebileceğini söylüyordu kaptanımız. Uçak biraz durdu havada öylece... Aşağıya baktım uçaktan: Katbekat asansör gibi, devâsâ bir binanın asansörü gibi aşağıya doğru akan iç içe dünyalar, kimi karlı, kimi yağmurlu, kimi aydınlık hatta güneşli, kimi karanlık ve sisli sayha sayha açılan dağ gibi apayrı dünyalar uzanıyordu önümüzde…
Sonra kat kat her birini geçtik… İlâhî kudretin rengârenk, renkâhenk ama sonunda nasıl da muhkem bir şekildeki birbirine denk, birbirini dengeleyen, birbirini besleyen fırtınalı, dalgalı, güneşli, karlı, tipili, yağmurlu katlarından geçtik teker teker…
.İslâmî söylemlerin iktidar olmasına izin verildi ama muktedir olmaları engelleniyor…
Yusuf Kaplan
8/01/2023 Pazar
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - İslâmî söylemlerin iktidar olmasına izin verildi ama muktedir...
Türkiye’deki bazı laik kesimlerde Amerika’nın, “Yeşil Kuşak” olarak da adlandırılan bazı küresel şebekeleri, İslâmî hareketleri Amerikan çıkarları için kullandığına dair saçma sapan bir iddia vardır.
Saçma sapan diyorum çünkü inanılmaz bir dezenformasyon dönüyor ortalıkta bu konuyla ilgili olarak.
MÜSLÜMANLARI “İSLÂM”LA KORKUTMAK!
Her şeyden önce, DEAŞ vesaire gibi terör örgütleri İslâmî hareket filan değildir. Bu terör örgütleri, Amerikalılar ve İngilizler tarafından İslâm’la savaşmak üzere icat edilmiştir. Bunu bileceksiniz. Bilmiyorsanız, konuşmayacaksanız!
Bu terör örgütlerinin İslâmî cemaatlerle, hareketlerle filan alakası yoktur. Dünya âlem de biliyor ki, bu örgütler Amerika veya İngilizler tarafından İslâm’ın önünü açmak için değil, aksine, İslâm’ın önünü tıkamak için icat edilmiş ve Müslüman toplumların, cemaatlerin ve hareketlerin üzerine salınmıştır.
Neo-Osmanlıcılık olarak icat edilen bir söylem var hem Batılıları hem de Müslüman toplumları Osmanlı ile korkutmak için… Güya Türkiye’de adına Neo-Osmanlıcı denen bir proje var ve bunun gerisinde Amerikalılar var! Bu tür pespaye söylemleri icat edip piyasaya sürenler bu ülkenin çocukları olamaz!.
Bu projenin bir başka versiyonu da yine Türkiye’deki bazı laik çevreler arasında dolaşımda. Bazı laik çevreler, Türkiye’de “Osmanlı hayalcileri” olduğunu, Osmanlı’nın hem “karanlık zihniyeti” temsil ettiğini hem de “emperyalist” olduğunu söyleyip duruyorlar.
Osmanlı medeniyetinden beslenenleri, sözedenleri “Neo-Osmanlıcı”, “Yeşil Kuşakçı”, “Amerikan uşağı” vesaire gibi yaftalamalarla ötekileştirip devre dışı bırakmaya çalışıyorlar.
“YEŞİL KUŞAK” NEDİR, NE DEĞİLDİR?
Özetle… İslâmî hareketlerin Yeşil Kuşak’la filan ilgisi yoktur. Yeşil Kuşak, Batılı emperyalistler tarafından icat edilen terör örgütleri aracılığıyla İslâm’la savaşmak, İslâm dünyasının istikrarını bozmak ve dünyanın İslâm’dan nefret etmesini sağlamak gibi amaçlarla icat edilmiştir.
İslâm dünyasının, Müslüman toplumların istikrarını bozmak, İslâmî hareketlerin yükselişini durdurmak için icat edilen örgütleri sanki İslâmî hareketlere mensup örgütlermiş gibi lanse etmek ve İslâmî hareketleri vurmak için öne sürülen bu terör örgütlerini İslâmî hareketin bir parçası diye lanse ederek İslâmî cemaatlere, hareketlere bir de buradan saldırmak kabul edilemeyecek bir körleşme biçimidir. Batılıların kendi icat ettikleri terör örgütleri ile yaptıkları aşağılık işleri Müslümanlara mal etmek, bunu da “İslâmî hareketler Yeşil Kuşak tarafından kullanılıyor” diye düşünebilmek hem sığlıktır, olup bitenleri anlayamamaktır hem de ilkel bir davranıştır.
İhvan gibi bazı bölgesel ve küresel İslâmî hareketlere emperyalist devletler, istihbarat örgütleri ile sızmak ve kontrol etmek istemiş hatta bu tür hareketlerdeki bazı kişi veya klikleri kullanmış olabilirler. Hal böyleyken kalkıp da “İhvan, CIA ve MI6 tarafından kullanılıyor” demek, İhvan gibi güzide ve çilekeş bir harekete iftira atmak ve hatta buradan yola çıkarak da “İslâmî hareketlerin Yeşil Kuşak gibi projelerle Batılı emperyalistler tarafından kullanıldığını” söylemek aşağılık bir davranıştır.
Emperyalist küresel sistemin, bir yandan kendi çıkarlarını pekiştirmek ve İslâm’ın önünü tıkamak için kendi icat ettiği terör örgütlerini tepe tepe kullandığını, öte yandan da diktatörler veya antidemokratik kurumlar ve uydu bir elitokrasi tarafından kontrol ettiği İslâm dünyasında iktidara gelen İslâmî söylemleri benimseyen siyasî partilerin iktidara gelmelerine göz yumduğunu, muktedir olmalarını engelleyerek İslâm’ın önünü tıkadığını gözlemliyoruz.
İSLÂMÎ SÖYLEMLERİN MUKTEDİR OLMALARI ENGELLENİYOR…
İslâmî söylemlerin iktidara gelmelerine her yerde izin verildi ama bu hareketlerin hiçbirinin başarılı olmalarına aslâ izin verilmedi, başarılı olmalarının önü kesildi şiddetle.
Bütün Arap dünyası kışkırtıldı diktatörlüklere karşı; Batılılar, uyduları olan diktatörleri işleri bitince harcamaktan çekinmeyeceklerini gösterdiler; bu kez bu diktatörlüklere karşı liberal hareketler ve söylemler güçlendirildi. Ancak İslâmî söylemlerin liberal söylemlerin önünü keseceği fark edilince Arap dünyası cehenneme çevrildi, bütün özgürlük girişimleri bastırıldı ve kâbusla sonuçlandı.
Arap dünyasındaki İslâmî hareketlerin merkez üssü Mısır’da çok büyük vahşet işlendi: Hem Müslüman kitleler katledildi dünyanın gözü önünde hem de sonunda askerî darbe yapıldı.
Vahşet öylesine ürpertici boyutlara taşındı ki, İhvan›ın lideri Muhammed Mursi, mahkemede yargılanırken yargılama sırasında canlı canlı hayatını yitirmesine göz yumuldu: Küresel sistem ve uşakları, sonraki Müslüman kuşakları “kaderiniz işte böyle olacak!” diye korkutmak istiyordu böylece!
“İnsan hakları” mı demiştiniz?
Aşağılık adamlar bunlar!
İslâm›ın önce bir medeniyet sıçraması geliştirmesinin, sonra da bu sıçramayı meydan okumaya dönüştürmesinin önlenmesi için geliştirilen stratejilerden biri, terör örgütlerinin yanı sıra Şiî İran’ın önünün açılması ve Yemen’e kadar bütün bölgeye yerleştirilmesi stratejisi. Gelecekteki büyük savaşın, Sünnî-Şiî çatışmasının tohumları ekiliyor böyle böyle…
Şia›nın devrim yapmasına göz yumuluyor ama Ehl-i Sünnet’in kalelerinden biri olan Mısır’da Müslümanların iktidar olmalarına asla izin verilmiyor, yaşanan iktidar tecrübesi faciayla sonuçlanıyor.
Türkiye’de de İslâmî çevrelerin iktidarı ilk iktidar denemesi Refahyol’un başbakanı Erbakan iktidarı askerî darbeyle sona erdirildi.
İslâmî çevrelerin ikinci iktidar denemesi Ak Parti iktidarı önce kapatma davasına maruz kaldı, sonra hukukî darbelere, ekonomik darbelere ve nihayet 15 Temmuz askerî darbelerine maruz kalmaktan kurtulamadı.
İslâmî söylemlerin, siyasî olarak iktidar olmalarına izin verildi ama fiîlî olarak iktidar olmalarına aslâ izin verilmedi. Bunun nedenleri ve bu netameli ama köklü sorunun nasıl çözümlenebileceği meselesi üzerinde kafa yormak zorundayız.Kaygan zeminlerde patinaj yapmak, İslâmî geleceği yok ediyor…
Yusuf Kaplan
6/01/2023 Cuma
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Kaygan zeminlerde patinaj yapmak, İslâmî geleceği yok ediyor...
İslâm, bizim geleceğimiz olabilecek mi, diye sormak istemiyorum; çünkü İslâm insanlığın geleceğini şekillendirecek bir seçenek olmaktan uzaklaştırıldı, uzaklaştırılıyor…
Dünyada da, Müslüman toplumlarda da görünür gelecekte İslâm’ın insanlığın bir geleceği olma imkânları yok ediliyor adım adım...
ÜÇ TEMEL VAROLUŞSAL MESELE
İslâm’ın insanlık için, insanlığın insanca yaşayabileceği bir dünyanın inşası için bir gelecek olma imkânını ortadan kaldıracak zihnî savrulmalar yaşanıyor son iki asırdır İslâm dünyasında.
Sadece zihnî savrulmalarla sınırlı değil yaşadığımız ikinci büyük medeniyet krizinin yol açtığı ontolojik sorunlar. Müslümanlar bu süreçte Müslümanca yaşama Zemin’lerini de, çağa İslâm’ın damga vurması, ruhunu vermesi, çekidüzen vermesi, çağın zeitgeist’ını oluşturması anlamında Müslüman Zamanı’nı da kaybettiler.
Müslümanların Zihin’leri Müslümanca işlemiyor, çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşmüş durumda; yaşadıkları zemin Müslümanca nefes alıp verecekleri bir zemin olma özelliklerinden mahrum, Zaman’a İslâm’ın kuşatıcı ve diriltici ruhu hükmetmiyor.
Bütün bunlar, Müslümanların tarih dışına düşmeleri, zamanlarını şaşırmaları, durdukları yeri kaybetmeleri, diriltici ruhlarını yitirmeleri anlamına geliyor: İşte bu epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuş, Müslümanların sürgit kaygan zeminlerde patinaj yapmalarına yol açıyor…
Müslümanların önümüzdeki on yıllarda yüzleşmesi gereken en temel varoluşsal mesele, Müslüman zihnini, Müslümanca yaşama zemin’ini ve müslüman zaman’ını yitirmelerinin yol açtığı en yıkıcı sorunların başında gelen İslâm’ın sekülerleştirilmesi ve protestanlaştırılması sorununun önüne nasıl geçilebileceği yakıcı sorunudur.
BATI, HEGEMONYASINI İSLÂM DÜNYASINI KONTROL ETMESİNE BORÇLU
Batılıların dünya üzerindeki hegemonyalarını sürdürebilmeleri, İslâm dünyasındaki hegemonyalarını sürdürebilmelerine bağlı.
Batılılar dünya üzerindeki hegemonyalarını, İslâm medeniyetini önce parçalamalarına, sonra da tarihten uzaklaştırmalarına borçlular.
O yüzden İslâm dünyasının hem siyasî olarak hem etnik ve mezhebî olarak hem de stratejik olarak paramparça olması, aslâ İslâm Birliği gibi projelerle bütünleşme çabası içine girmemesi, bu tür girişimlerin sürgit engellenmesi Batılılar açısından hayatî önem taşıyor.
Batılılar, İslâm dünyasını durdukları için dünya üzerinde hegemonya kurdular.
Batılıların hesapları olabilir ama Müslümanların da her şeye rağmen boş durmadıklarını, en azından yerli ve yabancı emperyalizm biçimlerine karşı direnme biçimleri geliştirerek direndiklerini söyleyeceğim. Batılılar, dünya üzerindeki bütün medeniyetleri ve güçleri etkisiz hâle getirdiler, direnenlerin direnç noktalarını kırdılar ama İslâm’ın direnç noktalarını kırmayı başaramadılar.
Küresel sistemin zorbalıklarına, hukuksuzluklarına ve saldırılarına direnen coğrafya, insanlığın haysiyetini koruyan İslâm coğrafyası yalnızca.
Müslüman toplumlardaki hiç de hafife alınmayacak ve Batı sömürgeciliğini deşifre eden yegâne şifre çözücü ve oyun bozucu dinamik olan İslâm’ın bu dinamizmini kırmak için Batılıların İslâm dünyasında uyguladığı etkili, sonuç getirici bazı tehlikeli projelere dikkat çekmek istiyorum burada.
Müslümanların İslâm’la da, Çağ’la da ilişkilerini problemli hâle getirecek en sinsi projelerin başında İslâm’ı Protestanlaştırma projesi geliyor. Bu projenin temel hedefi, Müslümanların İslâm’dan şüphe etmelerini, kendilerine olan güvenlerini yitirmelerini sağlayacak, hastalıklı, Garpzede, ezik, savunma ve yenilgi psikolojisiyle zihinleri çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen “hormonlu Müslümanlar” icat etmek.
Özetle söylemek gerekirse… Bu projenin en önemli, düşündürücü sonuçlarından biri şu: Müslümanlar tarihte ilk defa, İslâm’ı hayatlarını belirleyen bir dinamik olarak görmemeye başladılar. İslâm’ın protestanlaştırılması ve Müslüman toplumların sekülerleştirilmesiyle birlikte Müslüman toplumlar, hâdiselere İslâmî bir nokta-i nazar’dan bakma melekelerini yitirdiler. O yüzden kaygan zeminlerde patinaj yaptıklarını göremiyorlar.
Müslüman toplumlardaki genç kuşaklar, geniş kitleler, ilk defa, İslâm’ın insanlık için bir gelecek olmadığı inancını dillendirmeye başladılar.
Oysa bu büyük bir yanılsama ve aldatmacadır!
Çünkü insanlığın önündeki tek gelecek, İslâmî gelecek’tir: Dünya hiçbir zaman bu kadar İslâm’a gebe olmamıştı.
.Yeni nesil devşirmeler: Beyazlaştırma ve Hıristiyanlaştırma projeleri
Yusuf Kaplan
2/01/2023 Pazartesi
Yeni Şafak · YUSUF KAPLAN - Yeni nesil devşirmeler: Beyazlaştırma ve Hıristiyanlaştırma projeleri
Yıl: 1900. Afrika’daki Hıristiyanların oranı sadece % 3.
Yıl: 2000. Afrika’daki Hıristiyanların oranı % 30 ve hatta üzeri!
İnanılır gibi değil!
Bunun sırrı ne, peki?
Hıristiyanlığın gücü, muhkem, muhteşem bir din olması mı?
Hayır!
Ne peki?
Elbette ki, emperyalizm.
HIRİSTİYANLIK NEDEN VE NASIL ÖLÜ DOĞDU?
Hıristiyanlık öldü.
“Baştan ölü doğdu Hıristiyanlık”, diyebiliriz ilk yarım asır sonrası süreç için.
Vahiy geldi ama muhafaza edilemedi: Roma zulmü ve paganizmi, ilk Hıristiyan mü’minlere kan kusturdu, hayatlarını cehenneme çevirdi.
Katliam katliam üstüne…
Katliam katliam üstüne…
İnananlar nefes alamadı, nefesleri boğuldu.
Hıristiyanlık böyle böyle paganlaştırıldı, dolayısıyla ölü doğmuş oldu!
Sonrası, malum…
Haşmetli Roma’nın çöküşü, paganlaştırılan Hıristiyanlığın Bizans›ı ve Roma›yı teslim alışı.
Önce Bizans’ın, ardından da Roma’nın Hıristiyanlaşması.
Sonra da Hıristiyanlığın Bizanslaşması ve Romalılaşması: Ruhunu yitirmesi, her tür kullanıma müsait bir aygıt hâline getirilmesi.
Güç devşirilecekse, Kilise’den devşirilecek olması.
Tabir caizse, Kilise makinası’nın güç dağıtan, krallara taht giydiren, dünyaya nizam veren yeni bir firavuna dönüşmesi.
Kilise’nin firavunlaşması: Parayla günah çıkarma âyinleri yapılmasına vardırılacak kadar işin zıvanadan çıkması!
Kilise’nin günahlarını çıkaracak bir kuruma ihtiyaç duy/ul/ması ama böyle bir kurumun bulunamaması, tabiî olarak.
HIRİSTİYANLIK, BATI DIŞINDA DİRİLTİLİYOR… NEDEN PEKİ?
Hıristiyanlık bu tarihî ve felsefî özetten de anlaşılacağı üzere, paganlaştırıldığı ve yurt edindiği Avrupa’da daha baştan ölü doğmuştu. Şimdi fiilen ölü artık. Sadece cenazesi kaldırılmadı. Katafalka konuldu, ölüm törenini bekliyor ama izin verilmiyor bizzat Vatikan tarafından!
Hıristiyanlık Avrupa’da öldü. Afrika’da, Latin Amerika’da yayıldı inanılmaz paralar harcanarak Vatikan tarafından. Evet, Hıristiyanlık Batı’da öldü ama Afrika ve Latin Amerika’da diriltildi zoraki olarak!
Nasıl?
Elbette ki, emperyalist yöntemlerle…
Afrika’yı baştan başa dolaştım ben… En ücra köylerde hiç de küçük olmayan kiliseler gördüm… Her yerde... Afrika’nın her ülkesinde…
Kilise dikilen yerlerin, köylerin Hıristiyan köyler olup olmadığını her soruşumda aldığım cevap aynıydı ve şok etmeye yetmişti beni: Hayır!
Bu köylerin hiçbiri Hıristiyan ahalinin yaşadığı köyler değildi! Neden ve nasıl dikilmişti bu kiliseler öyleyse?
Hedef göstermek için: Bir gün buralar ele geçirilecek, Hıristiyanlaştırılacak!
Daha da vahimi ne, biliyor musunuz?
Dert, buraların Hıristiyanlaştırılması değildi. Dert, Afrika’nın, Latin Amerika’nın tabiî kaynaklarının, zenginliklerinin ele geçirilmesi, yağmalanması, Avrupa’ya taşınmasıydı.
Amerika kıtalarının (fethiyle değil) işgal edilmesiyle birlikte Avrupa ekonomisi 6 kat büyümüştü!
İnanılır gibi değil gerçekten!
Emperyalizmin böylesi görülmedi!
Hıristiyanlık Afrika’ya yerleşti, Amerika kıtaları zaten çoktan Hıristiyanlaştırılmıştı: Dünyada Hıristiyanların en yoğun olduğu kıtalar Amerika kıtaları ve Afrika kıtası el’an!
Sırada Asya kıtası var…
Sırada Asya kıtasının kurucu, motor ülkeleri Çin, Hindistan, Endonezya ve Türk cumhuriyetleri var…
Hıristiyan kiliseleri, özellikle Vatikan bu ülkelere çok büyük yatırımlar yapıyor.
Özellikle Kore’yi pilot ülke olarak seçtiler başından itibaren: Her tür pisliğin, rezilliğin kaynağı Kore şu ân: Özellikle liseli gençler, eşcinsel sapkınlık biçimlerine özendiriliyor çeşitli müzik grupları tarafından. Sadece Kore’de değil, bütün küre ölçeğinde!
Gençleri ses’le devşiriliyorlar!
Amaç Hıristiyanlığın yaygınlaştırılması değil, kapitalizmin ve dolayısıyla Batı hâkimiyetinin önünün açılması. Kilise, bu iğrençliğe aracılık etmekte hiçbir sakınca görmüyor!
Aksine!
Bütün dertleri yerli kültürleri, inanç sistemlerini önce geriletmek, etkisiz hâle getirmek, sonra da bitirmek!
Budizm bitti, bitirildi!
Hinduizm bitti, bitirildi!
Taoizm bitti, bitirildi!
Konfüçyanizm bitti, bitirildi!
Ama İslâm bitirilemedi!
YENİ NESİL DEVŞİRMELER: BEYAZ TÜRKLER VE BEYAZ KÜRTLER HIRİSTİYANLAŞTIRILACAK!
O yüzden sırada İslâm var. Afrika’da İslâm’a siyasî olarak büyük darbe vurdular ama akîdevî olarak büyük darbe vuramadılar! Afrika’da Hıristiyan yapılan toplumlar yerel Afrika kültürlerini benimseyen toplumlar. Onları kolayca Hıristiyanlaştırabildiler çünkü direnç noktaları İslâm gibi güçlü değil’di hiçbir zaman!
Ama önümüzdeki süreçte Vatikan, Müslüman toplumları Hıristiyanlaştırma projesini gündeme aldı: Önce İslâm›dan uzaklaştırıp laikleştiriyorlar, sonra Hıristiyanlaştırma faaliyetlerine başlıyorlar…
İki aşamalı devşirme stratejisi uyguluyorlar…
Türkiye’de şu an bu iki aşamalı stratejinin birinci aşaması başarıldı.
Şimdi ikinci aşama devreye sokulmuş durumda. Bu süreç Özal’lı yıllardan itibaren işletiliyor Türkiye’de. Ama son 5-6 yılda Doğu’da ve Güney Doğu›da bütün insanımız ama özellikle de Kürt ve Alevî kardeşlerimiz hızla Hıristiyanlaştırılıyor… Anadolu seyahatlerimde öğrendiğim en ürpertici haberlerin başında bu geliyor…
Devlet uyuma!
Sayın Soylu, sayın bakan, meseleye yakından bakın lütfen!
Bu yazıdan sonra bazı örgütlerin ve aşağılık şebekelerin beni hedef tahtasına oturtacaklarını biliyorum ama umurumda bile değil bu.
Gelen en büyük tehlike şu bu bağlamda: İstanbul’un ve İzmir başta olmak üzere bütün Ege ve Akdeniz sahillerimizdeki şehirlerimizin özellikle üst, varlıklı sınıflarının hızla Hıristiyanlaştırılmaya başlanacağını düşünüyorum.
Neden üst sınıflar Hıristiyanlaştırılacaklar?
Şundan: Bu aileler, İslâm’la bağları en zayıf toplum kesimleri. Avrupa’da, Amerika’da geçiriyorlar hayatlarının bir bölümünü.
Afrika’da ve diğer kıtalarda olduğu gibi üst sınıflar Hıristiyanlaştırıldığı zaman o ülkeler üzerinde önce hâkimiyet kuracaklar sonra da kaynaklarını Batılılara daha rahat peşkeş çekecek Hıristiyanlaşmış ve beyazlaşmış yerliler, icat edilen sözümona bu yerli yönetici sınıflar!
Bunlara yeni nesil devşirmeler diyebiliriz.
Önceki kuşaklar laikleştirilerek devşirilmiş, ülkenin iktidar kast’ı yapılmıştı. Ülkenin kültür, sanat, eğitim, iktisat, bürokrasi ve hâriciyesine bu devşirmeler hükmediyor o yüzden.
Şimdi de yeni kuşaklar önce beyazlaştırılarak sonra da Hıristiyanlaştırılarak devşirilecekler…
Türklerin de, Kürtlerin de beyazlaştırılarak devşirilen sınıfları çoktan icat edildi Türkiye’de. Şimdi sırada Hıristiyanlaştırılarak devşirilme süreci var…
Sözün özü: Bu ülke iki asırdır kimseden çekmedi devşirmelerden ve devşirmelerin devşirmelerinden çektiği kadar!Yılbaşı çılgınlığı ve ruhunun çalındığını haykırmak!
Yusuf Kaplan
1/01/2023 Pazar
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Yılbaşı çılgınlığı ve ruhunun çalındığını haykırmak!
Yılbaşı, tam bir çılgınlığa dönüştü bu ülkede! Ürpertici bir yılbaşı çılgınlığı yaşanıyor her yerde...
Kapitalist haz ve tüketim endüstrisi, Baudrillard’ın ifadesiyle, yeni bir barbarlık biçimi üreterek kitleleri haz ve tüketimin kölelerine dönüştürmeyi başardı!
PAGANİZMİN ZAFERİ!
Bu yılbaşı çılgınlığı, aslında insanı insanaltı ruhsuz, mekanik bir varlığa dönüştüren, kitleleri ayartıcı kapitalist tüketim biçimlerinin köleleri hâline getiren, dil’i, konuşma’yı, anlam’ı bitiren hız, haz ve ayartıyı kutsayan, din-dışı kutsallıklar icat eden paganizmin zaferi!
Hem sefih kapitalist tüketim biçimleri hem de pagan hız, haz ve ayartı biçimleri, Hıristiyanlıkla ilgisi olmayan, Hıristiyanlığı da paganlaştıran yılbaşı çılgınlığının kitlelerin afyonuna dönüşmesine, kitleleri uyuşturmasına yol açıyor bir ay boyunca...
Çarşıda-pazarda, işyerlerinde, alış-veriş merkezlerinde, televizyon ekranlarında, a-sosyal medyada, velhâsıl, her yerde Noel Baba soytarıları cirit atabiliyor bu ülkede bile!
Sadece işyerlerinde, resmî veya gayr-ı resmî kurumlarda değil, sitelerde, büyük yerleşim merkezlerinde –hatta evlerde bile– devâsâ çam ağaçları dikildi; sokaklar, caddeler Noel Baba figürlerinden geçilmez oldu!
Dört beş yıl önce başladı bu çılgınlık, o gün bugündür yazıyorum bunu ama bugün, 2023 itibariyle zıvanadan çıktı!
İnanılır gibi değil gerçekten?
CELLADINA ÂŞIK OLMAK TAM DA BUDUR İŞTE!
İyi de, burası neresi?
Müslüman memleketi değil mi?
Bu soytarılık, bu özenti, bu aşağılık kompleksi bir toplumun zihnî, kültürel ve sosyal bakımlardan tefessüh edişinin, dekadansın eşiğine sürüklenişinin, dekandansla dans edişinin göstergesi değil mi?
Celladına âşık olmak tam da bu değil mi?
Bir toplumun savaş meydanlarında değil televizyon ekranlarında, sanal medyada, hatta sokaklarında, caddelerinde, alış-veriş merkezlerinde zihnen teslim alınmasının, kültürel intiharın eşiğine sürüklenmesinin ürpertici habercisi değil midir bu?
İnsan, Bilge Adam Aliya İzzetbegoviç'in o ünlü sözünü hatırlamadan edemiyor: “Savaş, ölünce değil, düşmana benzeyince kaybedilir.”
KAYBEDENLER, KAZANANLARI NİÇİN ALKIŞLAR Kİ?
İyi de, nedir bu?
Kaybedenlerin kazananları alkışlamasıdır. Dedim ya, celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüşmesidir, elbette ki.
Fiilen işgal edilmeyen, köleleştirilemeyen bir toplumun zihnen işgal edilmesi, köleleştirilmesidir –bir asırdır yaşadığımız bu traji-komedi.
Dışardan sömürgeleştirilemeyen bir toplumun içerden kendi-kendini sömürgeleştirme aymazlığı sergilemesidir.
Soru şu burada: Kaybedenler, kazananları niçin alkışlar ki?
Kültürel, zihnî, ontolojik intiharın eşiğine sürüklendiği, medeniyet iddialarını, değerlerini, ruhköklerini, kısacası, yönünü ve yörüngesini yitirdiğini bile göremeyecek kadar entelektüel melekeleri körleştiği, celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştüğü için...
İYİ DE “İSTİKLAL SAVAŞI”NI NİÇİN VERDİK Kİ BİZ?
Daha da vahimi, tarihten silinenlerin, tarihin önünde sürüklenenlerin, kendilerini tarihten silen, önlerine katıp sürükleyen “düşmanları” tarafından istiklal savaşı verilen bir ülkede istiklal savaşından sonraki süreçte savaşmadan, içerden, özellikle de içerdeki sömürge kafalı elitler tarafından teslim alınması ve dize getirilmesidir bu!
İnsan sormadan edemiyor: İyi de, mademki, sömürgeci Batılıların bütün değerlerini, yaşama biçimlerini, iyice içini boşaltarak tepe tepe tükettiğimiz kültürlerini benimseyecek idiysek biz o istiklal savaşını niçin ve kime karşı verdik peki?
Bu soru, önemli; hem de çok önemli.
Bu sorunun cevabını vermeden önümüzü göremez, geleceğe emin adımlarla yürüyemeyiz hiçbir zaman. Bu, çok iyi bilinmeli.
KÜLTÜREL BAĞIMSIZLIK OLMADAN ASLÂ!
Bütün bunlar şu yakıcı gerçeği bir kez daha gözler önüne seriyor: Bir ülkede entelektüel ve kültürel bağımsızlık mücadelesi kazanılmadan o ülkedeki istiklal ve istikbal mücadelesi aslâ kazanılamaz.
Asıl bağımsızlık mücadelesi, entelektüel ve kültürel bağımsızlık mücadelesidir.
Başta Cumhurbaşkanı Erdoğan olmak üzere, ülkeyi yöneten insanlar, 2023 seçimlerinden sonra bu gerçeği eksene alan köklü, uzun soluklu stratejiler geliştirmesini bekliyorum. Yoksa yok olmaktan ve bu ülkeyi leş kargalarına kendi ellerimizle teslim etmekten kurtulamayacağız –Allah muhafaza.
Bu ülkede, eğitimde, fikirde, kültürde, sanatta, medyada gerçek anlamda ve çok yönlü bir kültürel ve entelektüel bağımsızlık mücadelesi verilmediği sürece, maddî alanlarda dikkate değer ölçüde başarı elde ettiğimiz bağımsızlık mücadelesi bumerang etkisi yapar, geri teper ve bütün hayallerimiz suya düşer...
Sözün özü: Bir ay boyunca her yerde tanık olduğumuz kapitalist tüketim biçimleri, pagan yılbaşı ritüelleri, toplumu sefih bir dünyevîleşmenin eşiğine sürüklemeye, değerlerini delik deşik etmeye, toplumun ruhunun çalınmasına yarıyor sadece... Toplumun ruh köklerinin altını oyuyor, kültürel intiharın eşiğine sürüklüyor...
Toplum, bu sefih çözülme biçimleri karşısında “ruhunun çalındığını” haykırmazsa işimiz yaş demektir!
Kaldı ki, yılbaşı çılgınlığı, ruhu çalınmak istenen bir toplumun, başka bir düzlemde, ruhunun çalındığını haykırması değil midir, aslında
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
|
| Bugün 584 ziyaretçi (1516 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
