 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Saç örgüsüne gizlenen mektup!
2014-01-01 01:00:00
Bugün, Mekke-i mükerremenin fetih yıl dönümüdür... İslam ordusu 1 Ocak 630 tarihinde Mekke'yi fethetmiş ve Kâbe-i şerif putlardan temizlenmiştir... Şimdi sizi, fetih hazırlıkları yapılırken yaşanan hazin bir hadiseye götürüyoruz...
Eshab-ı kirâmdan Hâtib bin Ebî Beltea hazretleri vardı. Resûl aleyhisselama olan sevgisi ve teslimiyeti tamdı. Bedir, Uhud, Hendek harblerinde ve Bîat-ı Rıdvân ve Hudeybiye'de bulundu... İşte bu Hâtib bin Ebî Beltea, fetih hazırlıkları yapılırken, Mekkeli müşriklere, bir kadınla mektup gönderdi...
Cebrâil aleyhisselâm, gizlice mektup gönderildiğini, kiminle ve nasıl gönderildiğini haber verdi. Bunun üzerine Peygamber efendimiz Hazreti Ali, Zübeyr ve Mikdad bin Esved'i; kadını yakalayıp, getirmekle görevlendirdi. Yerini de tarif etti. Ekip, hemen hareket etti. Onu yakaladılar ve mektubu istediler. Kadın inkâr etti ancak biraz zorlayınca saçının örgüsüne gizlediği mektubu çıkardı. Onlar da getirip Resulullaha teslim ettiler...
Peygamber efendimiz Hâtib'i çağırıp böyle davranmasının sebebini sorunca şöyle cevap verdi:
-Yâ Resûlallah! Ben aslında Kureyş kabilesinden değilim. Fakat onlarla münâsebetim vardır, öte yandan Muhacirlerin Mekke'de akrabası çoktur. Onların, orada kalan çoluk çocuğunu ve mallarını korurlar. Benim ise, Mekke'de hiç himaye edecek kimsem yoktur, işte bu mektup vesilesiyle, onların itimadını kazanıp, akrabamı korumak istedim. Yoksa bu teşebbüsüm, kâfirlerden yana olmak, dinimden dönmek ve onlara yardım etmek için değildir!
Peygamber efendimiz de "Doğrudur" diye kendisini tasdik ettiler. Ancak Hazreti Ömer;
-Ey Allah'ın Resûlü! Bırakın da şu adamın boynunu vurayım, diye ileri atıldı. Resûlullah efendimiz:
-Ey Ömer! Bu zât Bedir Savaşına katıldı. Ne bileceksin, belki Cenâb-ı Hak, Bedir'de hazır bulunanlara iltifat buyurarak: (Ne isterseniz yapınız! Ben sizi bağışladım) buyurmuştur, deyince Hazreti Ömer ağlamaya başladı... Bunun üzerine Mümtehine sûresinin 1'inci âyeti nâzil oldu. Âyet-i kerîmede Hazreti Hatîb'in mü'min olduğuna Cenâb-ı Hak da şahitlik ediyordu...
Bize düşen, dilimizi tutmak! Eshab-ı kiramdan büyük günah işleyenler de Cennetliktir! Kur'an-ı kerimde buyuruldu ki: "Allah hepsine Cenneti söz verdi" (Hadid 10)
.Bir devletin hazin sonu!..
2014-01-02 01:00:00
Bugün, 2 Ocak... Avrupa'ya medeniyet götüren Endülüs Emevi Devletinin yıkılarak (1492) tarih sayfalarında yerini aldığı gündür...
Müslümanlar, büyük komutan Tarık bin Ziyad'la İspanya'ya girdiler. Kısa zamanda Endülüs İslam Devletini kurarak; Avrupalılara insanlığı, medeniyeti öğrettiler...
Endülüs'te ilim ve fen çok ilerledi. Saray ve devlet dâireleri birer ilim kaynağı oldu. Her memleketten ilim öğrenmek için Kurtuba'ya akın akın geldiler. Mükemmel bir tıp fakültesi kuruldu. Avrupa'da ilk yapılan tıp fakültesi budur...
Peki, böyle bir medeniyet nasıl yıkıldı? Çünkü insanlar bu medeniyetin lokomotifi olan İslâm ahlâkını, Allahü teâlânın emirlerini bıraktılar. Din yerine felsefi inançlara sarıldılar. Yalnız ilim ve fennin tek başına kendilerini hedefe götüreceğini zannettiler... İlk yıllarda Hristiyanlara tesir eden Müslümanlar bu sefer onların etkisi altında kaldılar... Kurtuba doğumlu İbn-i Rüşd Endülüs'te Aristo'nun vârisi oldu. Onun eserlerini şerh etti ve Ehl-i sünnet itikadını tahrip etti. Böyle oldukları için de devlet çöktü. Daha sonra, İspanyollar, Gırnata şehrini de alıp Müslümanları kılıçtan geçirdiler... Son Sultan Ebu Abdullah, ailesiyle birlikte Gırnata'dan ayrılırken hıçkırıklara boğulur. Annesi Aişe Sultan o anda oğluna, tarihe geçen şu sözleri söyler:
-Ağla oğlum ağla! Zamanında savunamadığın vatanın için şimdi kadınlar gibi ağla!..
BİR CASUSUN İTİRAFI!
Osmanlı'yı yıkmakla, hak din İslamı bozmakla görevli; Türkçe, Arapça ve Farsça'yı ana dili gibi bilen İngiliz ajanı Hempher "Hatıratım" isimli eserinde (İngiliz Câsûsunun İ'tirâfları-Hakîkat Kitabevi) diyor ki:
"8 asırlık Endülüs'ü şaraba ve kumara alıştırarak, aralarına fitne ve fesad sokarak, Kur'an-ı kerim ve diğer İslam kaynaklarını (sünnet, icma-i ümmet ve kıyas-ı fukahayı) tartışır hale getirerek ve dinlerinden kopararak yıktık. Osmanlı'yı ve diğerlerini de bu silahları kullanarak yıkacağız!.."
Hempher, sözlerine şöyle devam ediyor:
"Müslüman devlet adamlarının etrâfına casuslarımızı yerleştirip, onlar vâsıtasıyla, Nâzırlığımızın arzûlarını tatbik etmek için, onları bu devlet adamlarının müsteşarları hâline getirmeliyiz..." Dediği gibi olmadı mı, ne dersiniz?..
.Pamuğu yakmayan ateş!..
2014-01-03 01:00:00
Ahmed Yesevî hazretleri, Türkistan'da yetişen büyük velîlerdendir. "Pîr-i Türkistan", "Hazret-i Türkistan" ve "Kul Hâce Ahmed" diye tanınır...
Bu mübarek zat, Buhârâ'da Yûsuf-i Hemedânî'den mânevî ilimleri tahsil etti. O büyük zâtın vefâtından sonra Yesi'ye döndü ve talebe yetiştirmeye burada devâm etti...
Ahmed Yesevî hazretlerinin şöhreti, kerâmetleri her tarafa yayılıp, talebelerinin sayısı yüz bine yaklaşınca, kendisini çekemeyenler düşmanlıklarından, çeşitli iftiralara başladılar. "Sohbet meclislerine örtüsüz kadınlar gelip erkeklerle birlikte oturuyorlar" gibi dedikoduları her tarafa yaydılar. Bu şâyiayı duyan makam sâhipleri, müfettişler vazifelendirerek durumun araştırılmasını emrettiler...
Ahmed Yesevî hazretleri kendisine iftirâ edenlere bir ders vermek istedi ve toplandıkları yere geldi. Elinde ağzı mühürlü bir kutu vardı. Oradakilere hitâben;
-Bâlig olduğu günden bu âna kadar, sağ elini avret mahalline hiç uzatmamış bir velî istiyorum. Aranızda böyle biri var mı? Bu kutuyu ona teslim edeceğim, buyurdu.
Hiç kimse çıkmadı. Ahmed Yesevî hazretleri kutuyu talebelerinden Hâce Atâ'ya verip, "Bunu Horasan ve Mâverâünnehr memleketlerine götür" diye emretti...
Talebe kutuyu alıp, bildirilen yere vardı. Her tarafa haber salınıp, âlimler ve Hâce hazretlerine iftirâ edenler geldiler. Herkes bu kutunun içinde ne olduğunu merak ediyordu. O talebe, toplananlara, bu kutuyu hocası Ahmed Yesevî hazretlerinin gönderdiğini söyleyip açtı. O anda herkes gördükleri manzara karşısında donakaldılar. Çünkü kutunun içinde kor hâlinde ateş, bir miktar pamuğun arasında duruyordu. Hâce hazretlerinin bu kerâmeti karşısında, onu sevenlerin muhabbeti daha da arttı. Kendisine muârız olanlar hatâlarını anlayıp tövbe ettiler. Pekçoğu da ona talebe oldu...
***
Ahmed Yesevî hazretleri bir gün talebelerine şöyle buyurdu:
-Evlatlarım! Peygamber efendimiz 63 yaşında bu dünyâdan ayrıldı. Ben de 63 yaşındayım. Artık şu gördüğünüz çilehâneye çekilecek, ömrümün kalan günlerini bu hücrede tamamlayacağım...
O hücrede 63 sene daha ibadetle meşgul oldu ve 1194 (H.590) senesinde Yesi'de 126 yaşında vefât etti...
."Mavi Câmi"?nin hikâyesi...
2014-01-04 01:00:00
Sultan l. Ahmed Han, Osmanlı padişahlarının on dördüncüsüdür. Akıllı, zeki, münevver, hamiyyetli, azimli bir Padişahtı. Dindarlığı ve insanlara merhameti ile tanınan Sultan Ahmed Han, memleketin imarı için çok çalıştı. Bilhassa Mekke ve Medine'ye pekçok hayırlı hizmetler yaptı...
Bu hayırsever Sultan, bir gün şöyle düşündü:
"İstanbul'un Haliç yüzü nâdide Osmanlı eserleriyle bezeli... Şimdi de, Boğaz'dan ve Marmara'dan gelen gemilerin karşısında görünüş ve heybetiyle dikkatleri çekecek bir câmi ne kadar muhteşem olur!.."
Bu düşüncesini çevresine söyledi ve Sultan Ahmed Camii'nin yapımına karar verildi. 4 Ocak 1609 yılında câminin temeline ilk kazmayı Sultan Ahmed Han bizzat kendisi vurdu. Bu kazma bugün, Topkapı Sarayı Müzesindedir. Temel kazılmaya başlayınca ilk önce Sultan Ahmed Han eteğiyle toprak taşıyarak;
"Ya Rabbi! Ahmed kulunun hizmetidir, kabul eyle..." diye duâ etti.
Başmimar Sedefkâr Mehmed Ağa üstün bir gayret göstererek, Osmanlı mîmârisinin şâheserlerinden olan bu câmiyi, 1616'da bitirdi. Câminin ön cephesi 72, yanı ise 64 metredir. Altı minârenin üçer şerefeli olanları, câminin dört köşesinde, ikişer şerefeli ve diğerlerinden daha kısa olan ikisi ise, iç avlunun cephe duvarının iki ucundadır. Dört uzun minârenin ortasında kalan merkezî büyük kubbe 24 metre çapındadır. Ayasofya'nın kubbesinden 2.6 metre büyüktür. Yerden tepesine kadar yüksekliği 43 metredir. Bu kubbe dört kemere, kemerler de silindirik dilimlerle süslenmiş, beş metre çapında dört büyük "fil ayağı" üzerine oturtulmuştur.
Câminin içi çok mâhirâne yerleştirilen 260 pencere sâyesinde ferah bir havaya bürünmüştür. Pencerelerin yerleştiriliş şeklinden dolayı büyük kubbe sanki havada asılı gibi durmaktadır. Mavi ve yeşil renkte örgülerle süslenen 21.043 parça beyaz çini, bu eşi az bulunan esere ayrı bir güzellik katar. Çinilerine hayran olan Avrupalılar, bu sanat şâheserine "Blue Mosque" (Mavi Câmi) adını verirler...
Türkiye'nin "altı minâreli" bu tek câmisi; Osmanlı Devletinin ihtişamını, kudretini o devrin sanattaki inceliğini, zarâfetini gösteren muhteşem bir şaheser olarak dimdik ayaktadır...
.Cezamı hemen ver yâ Resulallah!"
2014-01-05 01:00:00
Din büyükleri buyurdu ki: "Namaz hayattır. Namaz ve nefes aynı şeydir. İnsan nefes alıyorsa namaz kılar. Nefes almıyorsa kılmaz... Namazsız geçen ömür, büyük kayıptır... Namaz kılmayanın hiçbir şükrü kabul olmaz. Duanın kabul olması için de namaz kılmak şarttır... Namaz, günâhların kefâretidir. Terk edilmesi ise büyük günahtır..."
***
Eshab-ı kiramdan Ebu Ümâme radıyallahü anh anlatıyor:
Resulullah efendimizle beraber mesciddeydik. O esnada bir genç geldi ve:
-Ey Allah'ın Resulü, ben bir günah işledim, cezamı hemen ver, dedi.
Resulullah efendimiz, cevap vermediler. Adam tekrar söyledi. Resulullah efendimiz yine sükût buyurdular... Derken namaz vakti girdi. Bilâl-i Habeşî hazretleri ezan-ı Muhammedîyi okudu ve cemaatle o vaktin namazı kılındı...
Namazdan çıkınca genç adam yine "ben bir günah işledim yâ Resulallah, cezamı ver" deyince Peygamber efendimiz sordular;
-Sen şimdi bizimle namaz kılmadın mı?
-Evet, kıldım yâ Resulallah.
Resulullah efendimiz;
-O halde ne günahından bahsediyorsun? Allahü teâlâ iki namaz arasındaki günahları siler, buyurdu...
Biz kuluz, her zaman günaha düşebiliriz. Ancak, Cenâb-ı Hak kullarına çok merhametlidir. Günâhları af etmeyi çok sever...
***
Bir gün de, Eshâb-ı kiramdan bir zat, Resulullah Efendimize gelerek sorar:
- Ya Resulallah, kazancım bol olmasına rağmen geçim sıkıntısı çekiyorum.
- Evinizde namaz kılmayan var mı?
- Hayır, namaz kılmayan yoktur.
- Komşularınız arasında veya mahallenizde namaz kılmayan var mı?
- Hayır, ya Resulallah!
- Bir araştırın, namaz kılmayan birisi geçmiş mi?
- Efendim araştırdık, geçen olmamış.
- Bu bereketsizlik namaz kılmamaktandır. İyi düşünün!
- Ya Resulallah, araştırdık, namaz kılmayan birinin cenazesini götürürlerken, tabutu bizim evin duvarını çizmiş. Bu olabilir mi?
- İşte evdeki bereketsizlik bundandır. O duvarı hemen yıkıp yeniden yapın!
O zat, duvarı yıkıyor, besmeleyle tamir ediyor ve işleri yoluna giriyor.
Eskiler ne demiş: "Bir beynamazın yedi mahalleye zararı vardır!.."
.Karıncadan alınan ders!..
2014-01-06 01:00:00
Malum olduğu üzere, Süleyman aleyhisselam, hem Padişah hem de Peygamberdi. Padişah olduğu zaman devlet reisleri kendisine hediyeler getirmeye başladı. Bir karınca da, çekirge bacağını ağzına almış, saraya doğru gidiyormuş. Kendisine "Nereye gidiyorsun?" diye soranlara şöyle cevap vermiş:
-Süleyman aleyhisselama hediye götürüyorum.
-Yahu ona, devlet adamları gidiyorlar, çok büyük hediyeler götürüyorlar, bu çekirgenin bacağı da ne oluyor ki?
-Öyle demeyin, hazreti Süleyman'a kim hediye getirdi, diye listeye yazacaklar. Ben adımı yazdıracağım. Bacağı yazdırmayacağım!
Evet, karıncadan ibretli bir cevap... Herkes tarafını belli edecek. Başka çare yok; çünkü ahirette iki yer var: Biri Cennet, biri de Cehennem. Üçüncü bir yer yok. Orada soracaklar:
-Sen hangi taraftasın?
***
İbrahim aleyhisselam ateşe atılacağı zaman, yine bir karınca, ağzıyla su taşıyor. Mübarek bir zat diyor ki:
-Sen yaklaşamazsın bile bu ateşin yanına, bu suyla bu ateş söner mi?
-Sönmez elbette, sönmeyeceğini ben de biliyorum.
-Peki, niye taşıyorsun?
-Tarafımı belli ediyorum. Ben ateşi söndürenler tarafındayım...
Diğer tarafta ise yılan devamlı üflüyor. Yılana diyor ki:
-Sen ne yapıyorsun böyle?
-Ben de ateşi körüklüyorum.
-Neden yapıyorsun?
-Tarafımı belli ediyorum, ben zulmedenler, sokanlar tarafındayım...
Allaha teala nasıl ki hayvanları iki grupta yaratmışsa, insanları da iki grupta yaratmış: Biri ateşi körükleyenler, diğeri ateşi söndürenler... Cenab-ı Hak bizi ateşi söndürenlerden eylesin!
Din büyükleri buyuruyor ki: "Herkes bir yola giriyor. Ne mutlu bize ki, Ehl-i sünnet âlimlerinin gösterdiği yola girdik. Bu yol bizi Cennete götürür. Bu çıkar yoldur, sonu güzeldir! O kadar çok güzeldir ki, Şah-ı Nakşibend hazretleri, (Biz o yolun sonunu, en başa koyduk) buyuruyor. En başa koyduk demek, sizi uyandırdık demektir. Herkes bu işin sonunda uyanırken, onlar işin başında bizi uyandırdılar. Yani, doğruyu, yanlışı, iyiyi kötüyü öğrettiler. Dünyada en zor iş budur, hangisi doğru, hangisi yanlış bilmektir. Bunu bilmek mümkün değildir; ancak biri söylerse, biri öğretirse insan bilebilir. Bize, elhamdülillah bunu öğrettiler..."
."Beni de O'nun ümmetinden eyle!"
2014-01-07 01:00:00
Din büyükleri buyuruyor ki: "Resul-i ekrem efendimizin ismini söyleyince, işitince, yazarken ve okurken Ona salevat getirmek hürmete ve sevap kazanmaya sebep olmaktadır... Kur'an-ı kerimi okurken de, Peygamber efendimizin ismi geçince hemen o mübarek ismi sevgiyle, saygıyla öpmeli. Çok nimete kavuşulur."
İşte size (hem de bu ümmetten olmadığı hâlde) nimete kavuşanlardan birinin ibretlik menkıbesi...
Musa aleyhisselam zamanında hiç kimsenin sevmediği, günahkâr bir kimse vardı. Her fani gibi bu zat da bir gün öldü. "Bu da adam mı?" diye cesedini götürüp çöplüğe attılar. Allahü teâlâ Musa aleyhisselama emretti ki:
-Benim falanca çöplükte bir evliya kulum var, onu oradan çıkar, temizle, namazını kıl ve defnet!
Musa aleyhisselam gidip adamı çöplükten çıkardı, güzelce yıkadı, kefenledi, namazını kıldı. Bu arada ahali şaşkınlık içindeydi! Çünkü Allah'ın peygamberi, kendilerinin çöpe attığı adamı temizliyor, kefenliyor, namazını kılıyor!..
Definden sonra Musa aleyhisselam adamın evine geldi ve hanımına şöyle sordu:
- Ey hatun! Senin bu kocan ne yaptı, hangi hayırlı ameli işledi?
Kadıncağız dedi ki:
- Ey Allahın Resulü! Benim beyim hiç kimsenin sevmediği, herkesin kendinden kaçtığı biri idi. Hiç iyi bir ameli yoktu.
- İyi düşün, bunun hayırlı bir ameli, iyi bir işi olmalı.
Kadın düşündü, yine bulamadı ve;
- İyi biliyorum ki hiçbir iyiliği yoktu; hatta hep günah işlerdi dedi.
Musa aleyhisselam, kadına üçüncü defa sordu:
- Bunun mutlaka iyi bir tarafı var ki, Allahü teâlâ bana "namazını kıl ve defnet!" diye emreyledi.
Kadıncağız o ara bir şey hatırladı ve şunları söyledi:
- Bir gün Tevrat okuyordu... (Muhammed aleyhisselamın) "Ahmed" ismi geçti. "Bu ne güzel isim" dedi, tekrar okudu, yine "bu ne güzel isim" dedi. Sonra, "Ya Rabbi! İsmi böyle güzel olanın kim bilir kendisi ne kadar güzeldir, ben ona âşık oldum" dedi ve kitapta geçen o ismi öptü.
Musa aleyhisselam, aradığı cevabı bulmuştu;
-Bu işin sırrı şimdi anlaşıldı, buyurdu.
***
Hazreti Musa "Ülülazm" peygamberlerden olduğu hâlde bir gün şöyle dua etmiştir: "Ya Rabbi! Beni de Muhammed aleyhisselamın ümmetinden eyle!"
.Açlıktan ölen hükümdar kızı!
2014-01-08 01:00:00
İsrailoğullarına gönderilen Peygamberlerden Yusuf aleyhisselam, bir iftiraya uğrayıp zindana atılmıştı. O günlerde, Mısır hükümdarı bir rüya görmüştü. Korku ile uyanıp;
-Ben rüyamda 7 semiz ineğin 7 zayıf ineği yediğini ve 7 yeşil başak, 7 de kurumuş başak gördüm. Bu rüyamı tabir edin! dedi. Kimse tabir edemedi. Daha önce zindanda kalan şerbetçibaşı, Hazret-i Yusuf'un rüya tabir ettiğini hatırlayarak, hemen yanına gitti. Hükümdarın rüyasını anlatıp tabirini istedi... Yusuf aleyhisselam, rüyayı şöyle tabir etti:
-7 sene bolluk, sonra 7 sene kıtlık olacak. Bollukta saklayın, kıtlıkta bunları yersiniz. Bolluk senelerinde çok ekip, ekinleri sapları ile beraber, başakları ile ambarlara koymalısın. Bu şekilde ekinler bozulmadan kalır, hem de saplar hayvanlarınız için yem olur...
Hazret-i Yusuf'un bu tabirini beğenen hükümdar; Mısır'ın hazinelerinin idare işini Hazret-i Yusuf'a bıraktı. Yani onu maliye nazırı yaptı. O da gerekli tasarruf ve iktisat yolunu tuttu... Ve 7 bolluk senesinden sonra 7 kıtlık senesi gelip çattı. Ancak tedbir alındığı için Mısır halkı sıkıntı çekmedi...
Aradan asırlar geçer... Bir gün Yemen'de eski bir mezar ortaya çıkar. Bir kadın cesedi, tabut içinde büyük bir servet ve bir kitabe görülür. Cesedin, Himyeri hükümdarlarından birinin kızı olan Tace'ye ait olduğu anlaşılır. Tace'nin boynunda 7 inci gerdanlık, kollarında 7 kıymetli altın bilezik ve ayaklarında mücevherli 7 halhal vardır... Kitabede yazılı olanlar çok ibretliktir:
"Ben hükümdar kızı Tace'yim. Memleketimizde müthiş bir kıtlık çıktığı için, tahıl getirtmek üzere, birkaç adamımı, Mısır maliye nazırı olan hazreti Yusuf'a yolladım. Gönderdiğim adamlar gelmeyince, birkaç kişiye bir kantar gümüş verip bir yerlerden bir kantar un bulmalarını istedim. Onlar da bulamadılar. Nihayet bir kantar altın verip tekrar gönderdimse de, yine bulamadılar... İncilerimi öğütüp yedim! Fakat o da beni besleyemediği için, büyük bir servet içinde açlıktan ölüyorum... Benim bu acıklı hâlimi işitenler, gerekli dersi almalı, servetine güvenmemeli ve iktisat yolunu tutmalıdır. Tarihte altının da, incinin de, geçmediği durumlar varsa da, benden başka dünyada hangi kadın bu kadar muhteşem ziynetler içinde ölmüştür?.."
Bizans zindanlarında üç papaz!
2014-01-09 01:00:00
Fatih Sultan Mehmed Han'ın İstanbul'un fethinden sonra, Osmanlı askerleri, Bizans hapishanelerini kontrol ettiler. En ücra bir zindanda üç papaz buldular. Alıp Fatih Sultan Mehmed Han'a getirdiler.... Sultan, onlara hapsedilmelerinin sebebini sordu. Papazlar şöyle açıkladılar:
-Biz, Bizans'ın en ileri gelen papazları idik. İmparatorun zulüm ve işkencelerinden, yaptığı rezalet ve sefahatten dolayı kendisini ikaz edip, sonunun yakın olduğunu söyledik. O da, bize kızdı zindanlara attırdı...
Fatih Sultan Mehmed Han, papazların ellerine serbest dolaşma fermanı verip, Osmanlı Devleti hakkında kendisine görüşlerini bildirmelerini istedi...
Papazlar, önce İstanbul'u gezmek istediler... Çünkü fetihten sonraki İstanbul hayatını çok merak ediyorlardı. Müslümanların oturdukları, yeni yeni yerleşmekte oldukları mahallelere gittiler. Onların tam bir teslimiyet ve sükûnetle işlerini yaptıklarını tam bir temizlik ve titizlikle eşyalarını yerleştirdiklerini gördüler. İstanbul bambaşka olmuş, sanki birkaç ay önceki Bizans gitmiş, yerine gökten bir İstanbul inmişti!..
Padişah tarafından vazifelendirilen papazlar, İstanbul'daki Hıristiyan mahallelerini de görmeden edemediler. Bugünkü Fatih Camii'nin doğu taraflarına ve Fener'e doğru gittiler. Hıristiyanlar bile değişmiş, sokaklarındaki pislikler azalmış, mahallelerine tertip düzen gelmişti... Herkes sessiz, sakin işine devam ediyor, eskisi gibi içip içip, sokaklarda, naralar atamıyorlardı. Kimseyi rahatsız edemiyorlardı... Hıristiyanların en fakirine bile ev verilmiş, kimse aç ve açıkta bırakılmamıştı. Kısacası herkes huzur içerisinde idi...
Papazlar İstanbul'dan sonra Anadoluya gittiler. Esnafla, halkla görüştüler... Mahkemelerde duruşmalara katılıp kadıların adaletli kararlarına şahit oldular... Evet, Anadolu da İstanbul gibiydi...
Papazlar, bütün bunları gördükten sonra, birkaç gün dinlenip düşündüler, izin isteyip Fatih Sultan Mehmed Han'ın huzuruna çıktılar. Gördüklerini bir bir arz edip;
-Bu millet ve devlet, böyle giderse, kıyamete kadar devam eder... Böyle bir ahlak ve yaşayışa sahip olan insanların dini, elbette Allahü teâlânın hak dinidir, dediler ve Kelime-i şehadet getirip Müslüman olmakla şereflendiler...
Masal gibi; ama gerçek!..
2014-01-10 01:00:00
Allahü teâlâ, her insanın rızkını ezelde takdir etmiş, ayırmıştır. Kimse kimsenin rızkını yiyemez. İnsan, rızkını aradığı gibi, rızık da, sahibini arar...
Asırlar önce, gencin biri Kâbe'de hep, "Ey doğruların ve haramdan sakınanların yardımcısı olan Allah'ım, sana hamdü sena ederim..." diye dua edermiş. Birinin dikkatini çekmiş ve;
-Delikanlı, sen neden hep aynı duayı yapıyorsun? demiş. O da bu durumu şöyle izah etmiş:
-Ben, 8 sene önce yine Kâbe'ye geldim. İçinde tam bin altın olan bir kese buldum. İçimden bir ses "Bu altınlarla, şunları şunları yaparsın" diyordu. "Hayır" dedim kendi kendime: Bu benim değil, başkasının malı!..
Bu sırada biri, "Bir kese kaybettim, bulan var mı?" diye bağırıyordu. Ona, "nasıl bir keseydi, içinde ne vardı?" diye sordum. Keseyi tarif etti. Ben de "Al öyleyse, bu senin" diyerek keseyi verdim. Adam da bana 30 altın hediye etti...
Esir (köle) pazarına gittim. Temiz yüzlü bir genci överek satıyorlardı. Genç, dikkatimi çekti. Yanlarına gittim, "Bu esir için ne istiyorsunuz?" dedim. "30 altın" dediler. Adamın verdiği 30 altınla genci satın aldım...
Aradan iki yıl geçti... Bir gün hizmetçimle giderken üç yabancıyla karşılaştık. Genç bana dedi ki: "Efendim, ben Fas Emiri'nin oğluyum. Beni bir hileyle köle pazarına getirdiler... Bu gelenler babamın adamları. Bedelimi ödeyerek beni satın almak isterler. Sen iyi bir insansın, beni onlara 30 bin altından aşağıya satma" dedi.
O kişiler yanıma geldi, "Bu esiri bize satar mısın?" dediler. "Satarım" dedim. Pazarlığa tutuştuk. Artıra artıra 20 bin altına kadar çıktılar. "30 binden aşağı olmaz" dedim. Çaresiz kabul ettiler ve genci alıp gittiler...
Ben o altınlarla, ticaret yaptım, çok zengin oldum... Bir gün bana arkadaşlar, "Çok zengin bir ailenin saliha bir kızı var. Babası yeni vefat etti. Onunla seni evlendirelim" dediler. Ben de "olur" dedim... Nikâhımız kıyıldı. Develerle çeyizini getirdiler. Ancak bir torba dikkatimi çekti. Kıza, "bu nedir?" dedim. "İçinde 970 altın var, babam Kâbe'de bunu kaybetmiş. 30 altınını keseyi bulan gence vermiş. Kalanını da bana hediye etti" dedi. "Allahü ekber! Demek ki bulduğum altınlar benim rızkımmış, vermeseydim haram yoldan gelecekti, şimdi helal yoldan yine bana geldi!" diyerek Rabbime hamdettim...
.Mağarada gözyaşı döken adam!
2014-01-11 01:00:00
Erkek olsun, kadın olsun, her Müslümanın, her sözünde, her işinde, Allahü teâlânın emirlerine, yani farzlara ve yasak ettiklerine yani haramlara riayet etmesi lazımdır.
Kur'an-ı kerimde mealen, (Fuhşun açığına da, gizlisine de yaklaşmayın) buyuruluyor. (Enam 151)
Buradaki yaklaşmayın demek, zinaya götürecek sebeplerden, hareket ve işlerden sakının, yabancı kadınları düşünmeyin, onlarla konuşmayın, onların seslerini dinlemeyin, onlara bakmayın demektir. Yabancı kadınlara bakmak gözü zayıflatır, kalbi karartır. İmam-ı Rabbani hazretleri, "Haramlar, yaldızlanmış necaset gibidir" buyuruyor. Dışı süslü ama, içi berbat!.. Peygamber Efendimiz de "göz zinası" hakkında buyuruyor ki:
(Yabancı kadına şehvetle bakmak göz zinasıdır, onu tutmak el zinasıdır, ona gitmek ise ayakların zinasıdır.) [R.Nasıhin]
Bir hadis-i şerifte de şöyle buyuruldu:
(Yabancı kadını görünce, yüzünüzü ondan ayırın! Ansızın görmek günah olmaz ise de, tekrar bakmak günah olur.) [Ebu Davud, Darimi]
***
Cüneyd-i Bağdadi hazretlerinin başka bir şehirde yaşayan sevenlerinden biri anlatır:
-Bir gün pazarda gezerken güzel bir kadın görüp tekrar tekrar baktım... Akşam eve geldiğimde hanımım dedi ki:
- Efendi bugün sende bir tuhaflık var! Gözlerin fersiz, yüzün kararmış. Sana ne oldu böyle?..
Aynayı alıp baktım ki, hakikaten yüzüm gözüm hanımın dediği gibiydi. Neden olduğunu düşünürken, o pazarda gördüğüm kadına baktığımı hatırladım. Çok pişman olmuştum. Bir mağaraya çekilip günlerce gözyaşı döktüm, günahımın affı için Allahü teâlâya yalvardım... Yine de huzurlu olamadım. Sonra hatırıma, Cüneyd-i Bağdadi hazretlerini ziyaret etmek geldi. Bağdat'a şeyhin yanına gittim. Evine varıp kapıyı çaldığımda, bana içeriden şöyle seslendi:
-Gel ya Abdullah! Sen pazarda günah işle, biz Bağdat'ta istiğfar edelim, öyle mi?!.
İçeri girip, mübarek elini öpüp oturdum. Şaşırmış ve çok utanmıştım. Devamla buyurdu ki:
- Pişmanlık, tövbe büyük nimettir. Kalbin imdadı olmadan uzuvların dinin emrine uyması çok güçtür. Büyüklerin sevgisi olmayınca kalbin imdadı olmaz. Bunları yapmak ancak Allah adamlarının işidir. Büyükleri seven mahrum kalmaz...
.Âlemler nûra gark oldu...
2014-01-12 01:00:00
Muhammed aleyhisselam, 571 senesi Nisan ayının yirmisine rastlayan, Rebiül-evvel ayının 12'nci Pazartesi gecesi, sabaha karşı, Mekke'de doğdu... O doğduğu için sevinenlerin günahları affedilir. Mevlid gecesinde, Resulullah'ın doğduğu zaman görülen hâlleri okumak, dinlemek, öğrenmek çok sevabdır. Kendisi de anlatırdı. Eshab-ı kiram da toplanıp anlatırlardı...
Muhterem annesi hazret-i Âmine şöyle anlatıyor:
"Doğum ânı geldiğinde heybetli bir ses işittim. Ürpermeye başladım. Beyaz bir kuş gelip kanadı ile beni sığadı. O andan sonra bendeki korku ve ürpertiden eser kalmadı... Etrafımda melekler toplandı. Muhammed başını secdeye koydu ve şehâdet parmağını kaldırdı. O anda gökten bir parça beyaz bulut indi. Sonra o bulut gözden kayboldu ve Muhammed'i bir beyaz yünlü kumaş içinde sarılı gördüm. Yine o sırada yüzleri güneş gibi parlayan üç kişi gördüm. Muhammed'i o leğenin içine koydular. Mübarek başını ve ayağını yıkadılar ve ipeğe sardılar. Sonra başına güzel koku sürüp, gözlerine sürme çektiler ve gözden kayboldular..."
Doğum esnasında, Abdurrahman bin Avf'ın annesi Şifâ Hâtun, Osman bin Ebü'l-Âs'ın annesi Fâtımâ Hâtun ve Peygamber efendimizin halası Safiyye Hâtun vardı. Bunlar da gördükleri hâdiseleri haber verdiler. Şifâ Hâtun şöyle anlatıyor:
"Muhammed aleyhisselâm doğar doğmaz duâ ve niyâz ettiğini işittim. Gâibden; 'Yerhamüke Rabbüke' (Rabbin sana merhamet etsin) diye söylendi. Sonra bir nûr çıktı ki, Doğudan Batıya kadar her yer göründü..."
Safiyye Hâtun da şöyle anlatmıştır:
"Muhammed aleyhisselâm doğar doğmaz secde etti. Açık bir dille 'Lâ ilâhe illallah, innî resûlullah' dedi. O'nu yıkamak istediğimde, biz O'nu yıkanmış olarak gönderdik" denildi. O sünnet olmuş ve göbeği kesilmiş görüldü. Doğar doğmaz secde ettiği sırada hafif sesle bir şeyler söylüyordu, kulağımı mübârek ağzına yaklaştırdım; 'Ümmetim, ümmetim' diyordu..."
Dedesi Abdülmuttalib'e Kâbe'de duâ ederken müjdelediler. O, bu haberi alınca çok sevindi. Mekke halkına üç gün ziyâfet verdi. Ziyâfet sırasında "çocuğa hangi ismi koydun?" diyenlere "Muhammed ismini verdim" dedi.
Peygamber efendimizin doğum günü, bütün Müslümanların bayramıdır. Mevlid Kandiliniz mübarek olsun efendim...
."Ey benim cömert hanımım!"
2014-01-13 01:00:00
Din büyükleri, cömertliği "Parayı, malı, hayırlı, iyi yerlere dağıtmaktan lezzet almak. İslâmiyetin emrettiği yerlere seve seve vermek" diye tarif ediyor.
Allahü teâlâ, her güzelliği cömerde vermiştir. Cömert insanı sevmemek elde değildir...
İslam âlimleri buyuruyor ki: "Cennette bir ağaç vardır. Bu ağacın ismi 'cömert'tir. Ne hikmettir ki o ağacın dalları dünyaya inmiştir. Cömert insanlar o ağacın dalına yapışmıştır. Vefat ettiği vakit o dal onu köküne doğru, yani Cennete çeker..."
Hazret-i Ali de şöyle buyurdu:
"Dünyalığa sâhip olduğun zaman ver! Vermekle mal tükenmez. Dünyalığın azaldığı zaman, yine ver! Çünkü, o devamlı kalmaz."
***
Hazret-i Hasan, hazret-i Hüseyin ve Abdullah bin Ca'fer "radıyallahü teâlâ anhüm" hacca gidiyorlardı. Deveyi bir yerde otlamaya bıraktılar. Aç ve susuz idiler. İhtiyar bir kadın görüp yanına gittiler ve "İçecek bir şeyin var mı?" dediler. "Var" dedi. Bir koyunu vardı. Sağdı ve sütünü onlara verdi. "Yiyecek bir şeyin var mı?" dediler. "Yoktur, bu koyunu kesin, yiyin" dedi. Kesip yediler ve; "Biz Kureyş'teniz, bu seferden dönünce, yanımıza gelirsen, sana ihsanda bulunuruz" diyerek yollarına devam ettiler...
Kadının kocası eve dönünce olanları duydu ve; "Zaten bir koyunumuz vardı, artık o da yok" diye üzüldü...
Aradan zaman geçti... Karı-koca Medîne'ye gelip yerleştiler. Günleri fakirlik içinde geçiyordu... Bir gün kadıncağız bir mahalleye uğradı. Hazret-i Hasan kapı önünde duruyordu. Kadını tanıdı ve "Teyzeciğim beni tanıdın mı?" dedi. "Hayır" dedi. "Ben senin filân zaman misâfirin olmuştum" diyerek kendini tanıttı... Sonra ona bin koyun ve bin altın vermelerini söyledi. Onu kendi hizmetçisi ile hazret-i Hüseyin'in yanına gönderdi. Hazret-i Hüseyin kadına "Kardeşim sana ne verdi?" buyurdu. "Bin koyun ve bin altın verdi" dedi. Hazret-i Hüseyin de o kadar verdi ve hizmetçisi ile Abdullah bin Ca'fer hazretlerine gönderdi. Abdullah bin Ca'fer de ona iki bin koyun ve iki bin altın verdi...
Kadıncağız, sevinerek kocasının yanına geldi ve olanları anlattı. Kocası ise ona şöyle dedi:
"Ey benim cömert hanımım! Bu ni'metlere kavuşmamıza sebep sensin..."
."Asla yalan söylemedim!.."
2014-01-14 01:00:00
Abdülkadir Geylani hazretleri, büyük İslam âlimlerinden ve evliyanın meşhurlarındandır. İran'ın Geylan şehrinde 1078 (h.471) yılında doğdu. 1166 (h.561) yılında Bağdat'ta vefat etti... Bir gün kendisine;
-Efendim, bu yola adım attığınızda, temeli ne üzerine attınız? Hangi ameli esas aldınız da böyle yüksek dereceye ulaştınız? diye sordular. Buyurdu ki:
-Temeli sıdk ve doğruluk üzerine attım. Asla yalan söylemedim. İçim ile dışımı bir yaptım. Bunun için işlerim hep rast gitti. Çocuk iken maksadım, niyetim, ilim öğrenmek, onunla amel etmek, öğrendiklerime göre yaşamaktı. Bir gün anneme; "İzin ver, Bağdat'a gidip ilim öğreneyim. Salih zatları ve evliyayı bulup ziyaret edeyim" dedim. Annem ağladı ve babamdan miras kalan seksen altının yarısını kardeşime ayırdı. Kalanını bana verip, altınları elbisemin koltuğunun altına dikti. Gitmeme izin verip, her ne olursa olsun doğruluk üzere olmamı söyleyip, benden söz aldı ve "Haydi Allah selamet versin oğlum. Artık kıyamete kadar bir daha yüzünü göremem" dedi...
Küçük bir kafile ile Bağdat'a gitmek üzere yola çıktım... Hemedan'ı geçince, altmış atlı eşkıya çıkageldi. Kafilemizi bastılar. Kervanı soydular. İçlerinden biri benim yanıma geldi;
-Ey derviş! Senin de bir şeyin var mı? diye sordu. Ben de;
-Koltuğumun altında dikili kırk altınım var, dedim. Alay ediyorum zannetti. Beni bırakıp gitti. Bir başkası geldi, o da sordu. Fakat, o da bırakıp gitti. İkisi birden reislerine gidip, bu durumu söylemişler. Reisleri beni çağırtmış. Bir yerde, kafileden aldıkları malları taksim ediyorlardı. Yanına gittim. Ona da aynı şeyleri söyledim. Elbisemin koltuk altını sökmelerini söyledi. Söküp, altınları çıkardılar.
-Neden bunu söyledin? dedi.
-Annem, ne olursa olsun yalan söylemememi tembih etti. Doğruluktan ayrılmayacağıma söz verdim. Verdiğim sözde durmam lazım, dedim.
Eşkıya reisi, çok etkilendi. Ağlamaya başladı ve haydutluğu bıraktığını ilan etti. Yanındakiler de;
-İnsanları soymakta, yol kesmede sen bizim reisimiz idin, şimdi tövbe etmekte de reisimiz ol! dediler. Sonra, hepsi tövbe etti. Kafileden aldıkları malları sahiplerine geri verdiler. İlk defa benim vesilemle tövbe edenler, bu altmış kişidir.
."Sen de göçemedin gitti!"
2014-01-15 01:00:00
Bugün, Akşemseddin hazretlerinin vefat yıl dönümüdür. Bu mübarek zat, 15 Ocak 1460 senesinde Bolu'nun Göynük ilçesinde vefat etti. Bu vesileyle; bir menkıbesini paylaşmak istedik sizlerle...
***
Fatih Sultan Mehmed Han İstanbul'u fethettiği zaman, hocası Akşemseddin hazretlerine, cuma namazını Ayasofya'da kılmak istediğini ve kendisinin imam olmasını söyler. Ayasofya'yı cami yapmak için seferber olunur. Cuma gününe cami yetiştirilir, cemaat namaza başladığı sırada Padişahın abdesti bozulur. Fakat, sağında ve solunda da en büyük hocalar, şeyh efendiler saf tutmuşlardır. Kamet getirilir, imam Allahü ekber der. Fatih Sultan Mehmed Han, ne yapacağını şaşırır. Abdestsiz namaz kılınmaz. Abdest almaya çıksa izdiham olacak... Namaz kılar gibi eğilip kalksa, Cumadan mahrum kalacak. "Ya Rabbi, ben ne yapayım şimdi" derken, yanındaki bir şeyh efendi firasetiyle vaziyeti anlar. Cübbesini açar, "Buradan abdest al" der. Sultan bakar ki, çeşme var, su var. Acele olarak abdestini alır ve rükûa varmadan önce imama yetişir. Namaz biter, selam verilir, dualar yapılır...
Ertesi gün Fatih Sultan Mehmed Han, hocası Akşemseddin hazretlerini ziyarete gider. Ayrılırken, "Hocam dua buyurun" der. O da, "Allah iman selameti versin Sultanım" der.
Daha uzun bir dua bekleyen Padişah, şaşırıp kalır. Hocası sorar:
-Ne oldu, beğenmedin mi?
-Bu kadar mı efendim?
-Yetmez mi? En kıymetli dua budur. Dün sana cübbesini açıp abdest aldıran şeyh, bir saat önce öldü; ama imansız gitti; çünkü bu kerametinden dolayı ona kibir geldi...
***
Akşemseddin hazretleri bir gün küçük oğlu Hamdi Çelebi'yi dizine oturtur. Minik yavru bülbül gibi Kur'an-ı kerim okur. Mübârek, bir ara hanımına döner. "Biliyor musun?" der: "Aslında dünyanın mihneti, zahmeti çekilmez ama şuncağızın yetim kalmasına dayanamam. Yoksa çoktaaan göçerdim!" Hanımı omuz silker: "A efendi" der: "Sen de son günlerde, 'bu dünyadan göçeceğim, göçeceğim' deyip durursun, bir türlü göçemedin gitti yani..."
Mübarek "Peki hanım, bekle öyleyse!" deyip kalkar. Mescide gider. Talebelerine "okuyun" buyurur. Bir ara gözleri kapanır, yüzü aydınlanır. Kolları yana düşer ve berrak bir tebessüm oturur dudaklarına. Talebeleri eve koşarlar "Başınız sağolsun" derler: "Efendi göçtü!.."
.İdâm mahkûmunu affettiren söz!
2014-01-16 01:00:00
Yalan, günâhların en çirkini, ayıpların en fenası, kalbleri karartan bütün kötülüklerin başıdır. Peygamber efendimizin en sevmediği huydur. Eshâb-ı kirâm da en çok yalana buğzederdi...
Bir gün Peygamber Efendimize aleyhisselâtü vesselâm bir grup insanlar geldi. Ve şöyle sordular: "Yâ Rasûlallah, mü'min olan günâh işler mi?" Peygamber Efendimiz de, "İşler, zirâ nefsi var" buyurdular. "Yalan söyler mi?" diye sordular. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz, "Mü'min yalan söylemez" buyurdular...
Evet, yalan söylemek, çok kötü bir huy olmasına rağmen üç yerde câizdir: Harpte, iki Müslümanı barıştırmak için ve hanımı ile iyi geçinmek için... Zâlimden, bir Müslümanın bulunduğu yeri, malını, günâhını saklamak câizdir. İki Müslümanın, karı-kocanın arasının açılmasını önlemek için, malını korumak için, Müslümanın ayıbının meydana çıkmaması için ve bunlar gibi harâmları önlemek için, yalan câiz olur...
İyiliğe vesile olan yalan, fitneye sebep olan doğrudan makbûl olduğu için, insanlığın faydası için bazı yerlerde yalan söylemekle insan yalancı olmaz...
***
Çok eskiden, bir kimse, hükümdarın şahsına karşı büyük bir suç işler ve idâma mahkûm olur. Bu kimse nasıl olsa öldürüleceğim diye, "Bu hükümdar şöyle kötüdür, böyle kötüdür..." diye ağzına gelen hakaret dolu sözleri haykırmaya başlar. Biraz sonra hükümdar gelir. Oradaki iki vezirden birine sorar:
- Bu adam deminden beri ne söylenip duruyordu?
Vezirin biri der ki:
- Hükümdarım bu adam, "Affedenlerin yeri Cennettir" diyerek sizden af talebinde bulunuyordu.
Bunun üzerine hükümdar suçluyu affeder. Fakat diğer vezir, ortaya atılıp şöyle der:
- Hükümdarım bu veziriniz yalan söylüyor. Bu mahkûm sizin hakkınızda ağza alınmayacak sözler söylüyordu.
Hükümdar, doğru söyleyen vezire der ki:
- Ey vezir! Öteki o vezirim yalan söylemekle bir idam mahkûmunu kurtarmak istiyor. Sen ise yersiz doğru söylemekle hem mahkûmun, hem de vezirin ölümüne sebep olmak istiyorsun!
Hükümdar, yersiz doğru söyleyen veziri azleder, yalan söyleyerek bir insanı idamdan kurtaran veziri de kendisine başvezir yapar...
Ne demiş Yunus Emre hazretleri: Söz ola kese savaşı, söz ola kestire başı/Söz ola ağılı aşı, bal ile yağ ede bir söz...
Baykuşun nasihati, bülbülün feryâdı!
2014-01-17 01:00:00
Kemalüddîn Ebî Abdullah Muhammed El Demî'nin "Hayat-ül hayvan" (Fi Garaibü'l Mahlukat) kitabında şöyle bildiriliyor:Süleyman aleyhisselam bütün hayvanlarla konuşurdu. Bu onun mucizelerinden biriydi. Bir gün baykuş, Hazret-i Süleyman'a selam verdi. Süleyman aleyhisselam selamını aldı ve aralarında şöyle bir konuşma geçti:
- Ey baykuş! Sen niçin buğday yemezsin?
- Âdem aleyhisselam onun yüzünden Cennetten çıktığı için.
- Niçin su içmezsin?
- Nuh aleyhisselamın kavmi suda boğulduğu için.
- Niçin hep harabelerde bulunursun?
- Harabeler Allahü teâlânın mirasıdır!
- Niçin evlerde ötersin?
- İnsanları ikaz için. Önlerinde şiddetli tehlikeler varken nasıl gafletle uyurlar. Böylelerine yazıklar olsun!
- Öterken ne dersin?
- Tesbih okur bir de "Ey gafiller, çıkacağınız uzun sefer için azık hazırlayın!" derim.
Süleyman aleyhisselam baykuştan daha nasihatçi kuş olmadığını söyledi...
***
İbrahim aleyhisselamı ateşe attıkları zaman bütün melekler, vahşi hayvanlar ve kuşlar ağlaştılar ve etrafında toplanıp, Allahın Peygamberine bir yardım yapabilmenin çaresini aradılar... Bunların arasında zayıf bir bülbül yavrusu vardı. Kendini ateşe atacağı sırada Hak teâlâ, Cebrail aleyhisselama emredip buyurdu ki:
"O kuşu tut ve ne dileği olduğunu sor!"
Cebrail aleyhisselam yavru bülbülü tutup isteğini sorunca, kuş dedi ki:
- Halilullah'ı ateşe atıyorlar. Mademki kurtarmaya muktedir değilim, bari onunla beraber ben de yanayım!
Hak teâlâ buyurdu ki:
"O kuşun benden bir isteği var mı?"
Bülbül şöyle arz etti:
-Benim dünyada, Hak teâlânın adını anmaktan başka isteğim yoktur. Binbir ismi olduğunu işittim. Yüz birini biliyorum. Dokuz yüz ism-i şerîfini de bilmek isterim.
Hak teâlâ, kuşun dileğini yerine getirdi...
Şimdi sahralarda feryat eden bülbül, Allahü teâlânın ismini söylemektedir...
Nemrud'un ateşi, İbrahim aleyhisselama gülistan olunca, bülbül gelip gül ağacında nağmeye başladı. O zamandan kıyamete kadar, güle muhabbet etti, âşık oldu...
.Bir fidana iki kese altın!..
2014-01-18 01:00:00
Dinimiz, yeşilliğe çok önem verir. Meyveli, meyvesiz ağaçların, insanlara olan faydaları sayılamayacak kadar çoktur. İnsanlığa böyle bir hizmet etmenin dinimizdeki önemi büyüktür. Cami, çeşme, yol yapmak, ağaç dikmek, ilmî eser bırakmak gibi insanlara faydası dokunan her çeşit iyi işler,? sadaka-i cariyedir. Yani öldükten sonra da, amel defterimize sevap yazılır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Bir kimse, bir ağaç diker, ağaç meyve verene kadar onu koruyup bakarsa, bu ağaçtan dökülen her meyve, Allah indinde, o kimse için, bir sadaka olur.) [İ.Ahmed]
(Bir ağaçtan, insanlar, hayvanlar veya kuşlar istifade ederse, o ağacı diken için bir sadaka olur.) [Buharî]
Dikilen bir ağacın gölgesinden de istifade edilse, ağacı diken için sevap vardır. O ağaçtan ne kadar istifade edilirse, sevabı da o kadar çok olur. (El-Envar)
***
Asırlar önce, bir hükümdar maiyetini alıp, tebdil-i kıyafetle gezintiye çıkmıştı. Yol üzerindeki bir köyde çok yaşlı bir adamın bahçesine fidan dikmekle meşgul olduğunu gördü. Adamın o yaştaki gayreti hoşuna gitti, yanına gelip latife yapmak istedi:
- Baba, sen ne diye fidan dikmeye uğraşıyorsun? Maşallah yaşını yaşamışsın, bu diktiğin fidanların meyvesinden belki de yiyemezsin!..
İhtiyar şöyle cevap verdi:
- Bu diktiğim fidanların meyvesini bizim yememiz şart değil evlat. Biz nasıl bizden öncekilerin diktiği fidanların meyvesinden yiyorsak, bizim diktiğimiz fidanların meyvesini de bizden sonrakiler yer.
Bu cevap hükümdarın hoşuna gitti ve mükafat olarak ihtiyara bir kese altın verilmesini emretti.
İhtiyar, bu ihsanı yapanın kim olduğunu anladı ve tebessümle karşıladı:
- Gördünüz mü hükümdarım, bizim diktiğimiz fidanlar şimdiden meyve verdi.
Bu cevap da hükümdarın hoşuna gitti, bir kese daha altın verilmesini emretti.
Yaşlı köylü güldü:
- Sultanım herkesin diktiği fidan yılda bir defa meyve verir, bizim diktiğimiz fidan yılda iki defa meyve verdi.
Bu cevap da hükümdarın hoşuna gitti ve bir kese daha altın verilmesini emretti. Ama bu defa vezir araya girdi ve latife yollu şöyle dedi:
- Aman sultanım bir an önce buradan uzaklaşalım. Bu güngörmüş ihtiyar bu gidişle hazineye de darı ektirecek!..
.İmâm-ı a'zam hazretlerinin zekâsı!
2014-01-19 01:00:00
İmâm-ı a'zam hazretleri, "Ehl-i sünnetin reisi"dir. Derin ilmi, keskin zekâsı, aklı, zühdü, takvası ve hilmi, yüzlerce kitaplara yazılıp anlatılmıştır. Bütün ilimlerde en yüksek dereceye ulaşmıştır. Şöhreti her yere yayılıp zamanında bulunan ve sonra gelen bütün müctehidler, âlimler, üstün kimseler onu hep methetmiş, övmüştür. Kendisiyle münazaraya girenleri kesin delillerle susturmuştur. Hatta kılıçlarıyla gelip kendisiyle münazara edenler, aldıkları ikna edici cevaplar karşısında, ya doğru yola girmiş veya verecek cevap bulamayınca perişan bir halde çekip gitmişlerdir... İşte onun üstün zekâsını gösteren bir hadise...
***
Peygamber efendimizin vefatlarından sonra, Abdullah ibni Sebe isimli Yemenli bir Yahudi, Müslümanlar arasında ilk fitneyi çıkardı. Hazret-i Osman'ın şehid edilmesine, Cemel ve Sıffin savaşlarının meydana gelmesine sebep oldu...
Bilahare, Hazret-i Ali, Hazret-i Osman'dan sonra halife olunca, iki taraftan toplam 70 bin kişinin şehid olduğu Sıffin Savaşı sonunda, olayın çözülmesi hakemlere bırakılmıştı. Bazı kimseler hakem olayına karşı çıkıp, Hazret-i Ali'den ayrıldı. Bunlara "Harici" dendi. Bunlar her iki tarafa da kötü söz söylediler. Büyük günah işleyen kâfir olur dediler...
Devlete isyan eden Dahhak bin Kays el-Harici, silahlı adamları ile bir gün İmâm-ı a'zamın yanına gelip der ki:
- "Hakem Olayı"nın uygun olduğunu söylediğin için tövbe ediyor musun?
- Siz beni öldürmek için mi geldiniz, yoksa hakkın ortaya çıkması için mi?
- Maksadımız öldürmek değil, âyet ve hadislerle hakkın ortaya çıkması için geldik.
- Siz de âyet ve hadisten nakil yapacaksınız ben de. Fakat kimin haklı olduğunu nasıl anlayacağız? Bir jürinin bizi dinlemesi gerekmez mi?
- Evet gerekir. Mesela adamlarımızdan şu zat, çok bilgilidir, bunu hakem tayin edebiliriz.
- Tamam bildirdiğiniz zatı hakem tayin ediyoruz, sizin de buna bir itirazınız var mı?
- Hayır itirazımız yok, biz de bu zatın hakemliğini kabul ediyoruz.
İmâm-ı a'zam hazretleri son noktayı koyar:
-Tartışmamız bitmiştir. Siz de hakem tayin etmeyi kabul ettiğinize göre mesele kalmamıştır.
Bu söz karşısında Dahhak ve adamları donup kalmışlar, mağlup olduklarını kabul etmişlerdir.
.Müminde öyle bir 'silah' var ki!..
2014-01-20 01:00:00
Din büyükleri buyuruyor ki: "Duâ, Allahü teâlâya yalvararak murâdını istemektir. Allahü teâlâ, duâ eden Müslümanı çok sever. Duâ etmeyene gadâp eder. Duâ müminin silâhıdır. Duâ, gelmiş olan dertleri, belâları giderir. Gelmemiş olanların da gelmelerine mâni olur. Allahü teâlâ, (Bana hâlis kalb ile duâ ediniz! Böyle duâları kabûl ederim) buyurdu. Bunun için, duâ etmek, namaz, oruç gibi ibâdettir.
Duânın kabûl edilmesi için en başta, harâm lokmadan sakınmalıdır! Uyanık kalble ve kabûl edileceğine inanarak duâ etmelidir. Belâ gelmeden önce çok duâ etmelidir. Duâya hamd ve salevâtla başlamalıdır. Sebeplere yapışmadan istemek kuru bir temennîdir. Allahü teâlânın Esmâ-i hüsnâsı ile duâ edenin duâsı kabûl olur..."
***
Eshab-ı kirâmdan, Ebu Ma'lek (radıyallahü anh) adında bir tüccar vardı. Bu zat, bir gün ticaret için yola çıkmıştı. Önüne, tepeden tırnağa silahlı bir eşkıya çıktı ve; "Mallarını alıp seni de öldüreceğim" dedi. Ebu Ma'lek de; "İşte malım, al senin olsun, beni bırak" dedi. Eşkıya; "Benim âdetim bu. Hem mal hem can" dedi. Ebu Ma'lek; "Madem öyle, müsaade et de namaz kılayım" dedi. Eşkıya; "Sana müsaade, istediğin kadar kıl" dedi...
Ebu Ma'lek hazretleri, abdest aldı, namaz kıldı ve sonra ellerini açarak şöyle dua etti:
"Yâ Vedûd! Yâ Vedûd! Yâ Ze'l-arşi'l-mecîd! Yâ Mübdî, Yâ Mu'îd! Yâ Fe'âlün limâ yürîd! Eselüke bi-nûri vechike'llezî mele'e erkâne arşike ve es'elüke bi-kudretike'lletî kadderte bihâ halkake ve bi rahmetike'lletî vesiat külle şeyin. Lâ ilâhe illa ente. Ya Muğîs, eğisnî! Ya muğîs, eğisnî! Ya muğîs, eğisnî!.."
Bu duasını üç defa tekrarladı... O esnada heybetli bir atlı belirdi. Elindeki mızrağı eşkıyaya öyle bir vurdu ki, anında can verdi... Atlı, Ebu Ma'lek'e dönerek şöyle dedi:
"Ben dördüncü kat gökte bulunan bir meleğim. Senin duan bana işittirildi. Allahü tealadan, o zalimi öldürmek için izin istedim. İzin verildi ve sana yardıma geldim..."
Bu hadiseden sonra Ebu Ma'lek hazretleri Medine'ye döndü. Doğruca Resulullah Efendimizin huzuruna çıktı ve başından geçen hadiseyi anlattı. Peygamber Efendimiz buyurdular ki:
"Muhakkak ki, Allahü teala sana Esma-i hüsnayı ilham etmiş. O isimlerle Allahü tealaya dua edilirse, istenen verilir."
.Kuyuların en hayırlısı...
2014-01-21 01:00:00
Zemzem, Mekke-i mükerremede, Mescid-i haram içerisinde, Kâbe'nin Hacer-i esved köşesi tarafında bulunan kuyudan çıkan mübârek sudur... Zemzem suyu, İbrâhim aleyhisselâm zamânında çıkmıştır. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:
"Yeryüzünde bulunan kuyuların en hayırlısı, zemzem suyunun mübârek kuyusudur."
"Zemzem suyu hastalara şifâ verir. Onu içenler, yemek yemiş gibi açlıklarını giderirler."
(Suyu ayakta içmeyin, vücuda zararlıdır. Yalnız abdestten artan su ve zemzemi şerif ayakta içilebilir.) [Ey Oğul İlmihali]
(Zemzemi, belalardan korunmak niyeti ile içeni Allahü teâlâ korur.) [Hakim]
Abdullah ibni Mübarek hazretleri, (Resulullah, "Zemzem, içildiği niyete göre faydalı olur" buyurduğu için ben de kıyamette susuzluktan kurtulmak için zemzemi içiyorum) derdi. (İbni Mace)
İbni Abbas hazretleri de, zemzem içerken "Ya Rabbi, senden faydalı ilim ve bol rızık ve her türlü hastalıktan şifa istiyorum" diye dua ederdi.
***
Ebû Zer-i Gıfârî, Mekke'nin ticâret yolu üzerinde yaşayan "Benî Gıfâr" kabîlesindendir... Bu zat, Muhammed aleyhisselâmın İslâmı tebliğ ettiğini duydu ve Mekke'ye gidip Müslüman olmaya karar verdi. Büyük bir şevkle yollara düştü...
Mekke'ye vardı, ancak kimseyi tanımıyordu. Kimseye bir şey sormadan Kâbe'nin yanına varıp oturdu. Peygamber efendimizi görmek için fırsat kolluyor, nerede olduğunu öğrenmek için bir işaret arıyordu...
Akşamüstü bir sokağa çekildi. Hazreti Ali (radıyallahü anh) onu gördü. Garip olduğunu anlayarak alıp evine götürdü... Ona bir şey sormadığı gibi o da sırrını açmadı... Sabah olunca tekrar Kâbe'ye gitti... Böyle üç gün geçti...
Nihayet sırrını açtı. Hazreti Ali "Sen doğruyu buldun" diyerek onu Peygamber efendimize götürdü. Kelime-i şehâdet getirerek ilk Müslümanlardan oldu...
Resulullah efendimiz "Sen kimsin?" diye sorunca "Gıfâr kabilesindenim" dedi. "Ne zamandan beri buradasın?" buyurdu. "Üç gün üç geceden beri buradayım" diye cevap verdi. "Seni kim doyurdu?" buyurunca "Zemzemden başka bir yiyecek, içecek bulamadım. Zemzemi içtikçe hiç açlık ve susuzluk duymadım" dedi. Peygamber efendimiz buyurdu ki:
"Zemzem mübârektir. Aç olanı doyurur..."
.Halîfeliği Osmanlı'ya getiren zafer!
2014-01-22 01:00:00
Bugün, Ridaniye Zaferinin yıl dönümüdür... Ridâniye Meydan Muhârebesi, 22 Ocak 1517 târihinde Kâhire yakınlarındaki Ridâniye mevkiinde Osmanlı Sultânı Birinci Selim Han ile Mısır Memlûk Sultanı Tomanbay arasında meydana geldi. Netîcesi îtibâriyle İslâm ve Osmanlı târihi bakımından önemli hâdise ve değişikliklere sebep oldu...
Osmanlı ordusunun kesin zaferiyle netîcelenen Ridâniye Meydan Muhârebesi; Osmanlı Devletine ve dünyâ târihine pekçok maddî ve mânevî faydalar sağladı. Mısır, Arabistan Yarımadası, Osmanlı hâkimiyetine geçti. Hicaz ve Orta Doğudaki mübârek makamlar Osmanlı hizmetine açıldı. Buralar nâdide eserlerle süslendi. Yeni eserler ve ilâveler yapılarak, istifâdeye sunuldu. Halîfelik, Sultan Selim Hana geçerek Osmanlı pâdişâhları saltanata ilâveten hilâfet makâmına da sâhip olmalarıyla, İslâm âleminin de lideri oldu...
***
Yavuz Sultan Selim Han Mısır'ı fethettikten sonra ilk cuma namazını Ezher Camiinde kıldı. Cami çıkışında çok ihsanlarda bulundu. Namazı kıldıran hatib için yüz altın bağışladı. Bunu önceden öğrenen hatib, o gün cuma namazını kıldırma sırası kendisinde olan diğer hatib arkadaşından izin almıştı.
Sırasını devreden hatib, diğer arkadaşının altınlara kavuştuğunu görünce, söylenmeye başladı. O sırada orada bulunan Abdülvehhab-ı Şarani hazretleri aralarına girip, sırasını veren hatibe;
-Üzülme! Allahü teâlâ bunu sana kısmet etmemiş, dedi. O da;
-Rızkımın gelmesine bu arkadaşım engel olduğu için kızıyorum, dedi. Şarani hazretleri de;
-O sebep oldu görünüyorsa da, aslında sebep o değildir. Arkadaşın ilahi kudretin bir aletidir. Aleti kim hareket ettiriyorsa, hüküm onundur. Yoksa aletin değildir. Senin böyle söylemen, sopa ile dövülüp de, sopayı vurana değil sopaya kızan adamın hâline benziyor. Hani sen her cuma hutbelerinde; "Vallahi veren de Allahü teâlâdır, alan da. Yükselten de Allahü teâlâdır, alçaltan da..." demez miydin? Şimdi niçin bunun tersine hareket ediyorsun? deyince, o hatib;
-Üstadım! Bu sözler karşısında aciz kaldım. Hüccet ve ispatlarınla beni susturdun, diyerek hakkı teslim etmiştir...
.Hizmetçi kızın gözyaşları!..
2014-01-23 01:00:00
Eshab-ı kirâmdan Enes bin Mâlik "radıyallahü anh" buyuruyor ki: "Resûlullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) hastaları ziyâret eder, cenâze arkasında yürür, çağrılan yere giderdi... Resûl aleyhisselâm sabâh nemâzından çıkınca, Medîne çocukları ve işçileri su dolu kaplarını önüne getirirler. Mübârek parmağını içine sokmasını dilerlerdi. Kış ve soğuk su olsa da, her birinin kovasına mübârek parmağını sokar, gönüllerini yapardı."
Yine hazreti Enes diyor ki: "Bir küçük kız, Resûlullahın elini tutup bir iş için götürseydi, birlikte gider, müşkilini hâllederdi."
Bir gün, Resûlullah efendimiz çarşıdan kendisine bir şeyler almaya gitmişti. Bir kızcağızın ağladığını gördü.
-Kızım, niçin böyle ağlıyorsun? buyurdu.
-Ben bir Yahûdî'nin hizmetçisiyim. Bana bir dirhem verdi. Yarım dirhem ile bir şişe ve yarım dirhem ile de yağ satın al dedi. Bunları alıp gidiyordum. Elimden düşdü. Hem şişe, hem de yağ gitti. Şimdi ne yapacağımı şaşırdım, dedi. Resûl "aleyhisselâm"ın da alışverişten sonra bir dirhemi kalmıştı. Onu kıza verdi ve;
-Bununla şişe ve yağ al. Evine götür, buyurdu. Kızcağız;
-Eve geç kaldığım için, Efendimin beni döveceğinden korkuyorum, dedi.
-Korkma! Seninle birlikte gelir, sana bir şey yapmamasını söylerim, buyurdu...
Eve gelip, kapıyı çaldılar. Yahûdî kapıyı açıp, Resûlullahı karşısında görünce şaşırıp kaldı. Yahûdî'ye, olanı biteni anlatıp, kıza bir şey yapmaması için şefaat buyurdu. Yahûdî, Resûlullahın ayaklarına kapanıp;
-Binlerce insanın baş tâcı olan, binlerce arslanın, emrini yapmak için beklediği ey koca Peygamber! Bir hizmetçi kız için, benim gibi bir miskînin kapısını şereflendirdin. Yâ Muhammed! Bu kızı senin şerefine âzâd ettim. Bana îmânı, İslâmı öğret. Huzûrunda Müslümân olayım, dedi. Resûlullah efendimiz, ona Müslümânlığı öğretti. O da iman etti. Evine girdi. Çoluğuna çocuğuna anlattı. Hepsi de İslamiyetle şereflendiler...
Her Müslüman, Resul aleyhisselamın güzel huylarıyla ahlaklanmaya çalışmalıdır. Böylece, dünyada ve ahırette felaketlerden, sıkıntılardan kurtulmak ve O iki cihan efendisinin şefaatine kavuşmak nasip olur..
."Seni İbni Mülcem şehîd edecek!"
2014-01-24 01:00:00
Hazret-i Ali (radıyallahü teâlâ anh) miladi 661 senesinde bugün, Kûfe Camii'nde şehîd edildi. Necef'te medfundur...Hazret-i Ali, Resulullah efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) damadı, Hazret-i Ömer'in kayınpederidir. Resulullahın amcası Ebu Talib'in oğludur. İslam halifelerinin ve Cennetle müjdelenen on kişinin dördüncüsüdür. Ehl-i Beyt'in birincisidir. Allahü teâlânın aslanı idi. Bütün gazalarda kahramanlıklar gösterdi... Evliyanın büyüğü, vilayet yolunun reisidir. Her tarikatta herkese evliyalığın feyzleri ve marifetleri O'ndan gelmektedir. Resulullah efendimiz buyurdu ki:
(Ali'yi seven, beni sevmiştir. Ona düşmanlık, bana düşmanlıktır. Onu inciten beni incitmiştir. Beni inciten de elbette Allahü teâlâyı incitmiş olur.) [Taberani]
Hazret-i Ali efendimiz, Hicri 35 yılında halife oldu. Bundan beş yıl sonra Ramazan-ı şerif ayı 17. Cuma günü sabah namazında İbni Mülcem isminde bir "Haricî" tarafından kılıçla alnına vurularak şehid edildi... Resulullah efendimiz, daha hayatta iken kendisine İbni Mülcem'in kılıcı ile şehid olacağını bildirmişti. Hazret-i Ali, İbni Mülcem'i gördükçe; mübarek başını gösterip;
-Bunu ne zaman kana bulayacaksın buyururdu. İbni Mülcem de;
-Ya Ali! Bu kötü işi, Peygamber efendimiz bildirmiştir. Sen beni öldür de, kıyamete kadar bedduaya maruz kalmayayım, derdi. Hazret-i Ali de her defasında;
-Öldürmeden önce ceza olamaz, buyururdu...
Hazret-i Ali, şehid edileceği gün sabah namazına giderken yolda şu beyti okuyordu:
Ölüme hazır ol ki, ölüm elbet gecikmez.
Ölüm gelince artık feryat fayda vermez.
Hazret-i Ali'nin kızı ve aynı zamanda Hazret-i Ömer'in hanımı olan Ümmü Gülsüm (radıyallahü anha) hadiseyi duyunca;
-Babam da, kocam Ömer gibi sabah namazında suikasta uğradı, dedi.
Hazret-i Ali, son nefesini vermek üzereyken şöyle buyurdu:
-Yeminle söylüyorum ki umduğuma kavuştum... Tabutumu Arneyn'e götürün, orada ışık saçan bir kaya vardır. Beni oraya defnedin!..
Bunları söyledikten sonra Kelime-i şehadet getirerek vefat etti. Vasiyet ettiği yere gittiler ve orasını aynen buyurduğu gibi buldular... Allahü teala hepimizi şefaatine nail eylesin...
."Cömertlik mal ile değilmiş!.."
2014-01-25 01:00:00
Cömertlik, hiçbir karşılık beklemeden ihsanda, bağışta bulunmak demektir. Bu güzel huy, her kula nasip olmaz. Teşekkür edilmeyi, övülmeyi istemek de cömertliğe yakışmaz...
Bir zamanlar, Yemen'in çok cömert bir hükümdarı vardı. Ancak biraz kıskançtı. İhsanları her yere yayılmasına rağmen, Hatem-i Tai adındaki gencin cömertliğinden bahsedilmesine tahammül edemezdi. "Hatem sağ kaldıkça, cömertlikte birinci olmama imkân yok" diye düşünür ve onu öldürtmeye karar verir. Çok güçlü bir gence bir kese altın vererek bu işi halletmesini söyler...
Genç, bir akşamüstü Tayy kabilesinin olduğu yere gider. Güler yüzlü, kendisi gibi yiğit bir gençle karşılaşır. Genç, onu "Bu gece misafirim ol!" diyerek evine götürür. Gece, misafirine çok ikram ve ihsanda bulunur. Sabah olunca, misafir gitmek ister. O, birkaç gün daha kalmasını söyler. Misafir der ki:
- Çok önemli bir işim var. Bir an önce gitmem gerekir.
- İşin nedir, sana acaba bir yardımım dokunabilir mi?
- Ey asil kişi, sen çok cömertsin, iyilikseversin, senden sır çıkmayacağı belli. Hatem-i Tai isimli birini arıyorum. Acaba tanıyor musun?
- Hatem ile ne işin var?
Misafir, niçin geldiğini anlatıp der ki:
- Bu işte bana yardımcı olman mümkün mü?
- Elbette mümkündür. Yalnız bu iş pek kolay olmaz. Dediklerimi yapman lazım.
- Ne yapmalıyım?
- Hatem de senin gibi yiğit biridir. Belki öldüremezsin. Ben sana onun yerini tarif edeyim. Ancak öldüremez de iş meydana çıkarsa, yerini söylediğim için beni öldürebilir. Bu bakımdan benim ellerimi, ayaklarımı bağla. Zorla söylettiğin anlaşılsın!
Misafir, ev sahibinin elini, kolunu, ayaklarını iyice bağladıktan sonra sorar:
- Hatem nerede?
- Hatem denilen kimse benim. Madem başım senin işine yarayacak, beni hemen öldür!
Genç, neye uğradığını şaşırır. Hemen Hatem'in ayaklarına kapanıp der ki:
- Sana gül yaprağı ile vuran kalleştir. Ne olur beni bağışla!..
Genç, helalleşip oradan ayrılıp hükümdarın huzuruna çıkar. Olanları anlatır. Hükümdar da, hatasını anlayıp "Cömertlik mal ile değilmiş. Hatem'in cömertliği fıtratından ileri geliyormuş. Sen verilen görevi fazlasıyla yerine getirdin... Bundan sonra kıskançlık huyunu da terk ettim" diyerek bir yerine iki kese altın verir...
.Kibir, işte böyle bir şey!
2014-01-26 01:00:00
Kibir, kendisini başkasından üstün görmektir. Kötü huydur ve haramdır. Allahü teâlâyı unutmanın alametidir. Kibirli olan, salih insan olamaz. Kibir her iyiliğe engeldir, her kötülüğün anahtarıdır...
Din büyükleri buyuruyor ki: Aklı olan, kendini ve Rabbini tanıyan, hiç kibredebilir mi? İnsan aşağılığını, acizliğini, Rabbine karşı her an izhar etmek mecburiyetindedir. Bunun için her an her yerde aczini göstermesi, tevazu üzere bulunması gerekir. Büyüklenerek "ben" demek feyiz ve bereketi keser.
Allahü teâlânın sıfatları değil, bizzat zatı kibirliye düşmandır. Allahü teâlâ "Kibriya ve azamet bana aittir" buyuruyor. "Kibirli olanı asla affetmem yakarım" buyuruyor. Peygamber aleyhissalatü vesselam da, "Kalbinde zerre kadar kibir olan Cennete giremez" buyuruyor...
"Ben kibirli miyim acaba, herhalde değilimdir" diyen o anda kibirlenmiştir! İbadet, aczini ifade etmektir, zillettir. "Ben yokum" denirse belki bir şeyler gelir. Ama kibir varsa, kalbinde "ur" varsa oraya "nur" girmez. Bu ur insanın benliği, nefsi, kendisini beğenmesidir. İnsan nasıl nefsini sevebilir! Allahü teâlânın "sevmeyin" dediği bir mahlûku seven ayrıca Allahü teâlâyı nasıl seviyorum diyebilir? Toplumdaki bütün geçimsizlik ve sıkıntıların kaynağında işte bu kibir vardır...
***
Asırlar önce, evliyaullahtan bir zat vardı. Bir ramazan gününde talebeleriyle birlikte bir şehre gitmek için yola çıktılar...
Şehre yaklaştıklarında akın akın insanların kendilerini karşılamak üzere yollara döküldüklerini gördüler.
Mübarek zat, hemen çıkınından kuru ekmeğini çıkararak ağzına atıverdi! Bunu gören ahali;
-Biz de bu zatı, âlim ve velî bilirdik! Şu mübarek ramazan ayında oruç tutmuyor, üstelik açıktan yiyor. Böyle biri ile konuşulur mu hiç? diyerek dağıldılar...
Bu mübarek zatın talebeleri hocalarına, yaptığı hareketin sebeb-i hikmetini sorduklarında, onlara şu ibretli cevabı verdi:
-Evlatlarım! O kadar insanın bizim için yollara döküldüğünü gördüğümde kalbime kibir ve büyüklenme gelmesinden korktum, onların gözünden düşüp nefsimi aşağılatmak için bunu yaptım. Ekmeği ısırdım ama yutmadım. Herkes ekmeği yediğimi sandı. Kalbime kibir yerleşerek Allahü teâlânın gazabına sebep olsaydım, hâlim nice olurdu?..
.İnsanı yaşat ki devlet yaşasın!"
2014-01-27 01:00:00
Bugün, Osmanlı Devleti'nin 715'inci kuruluş yıl dönümüdür... Dört yüz çadırlık bir beylikten devlet kuran Osman Gazi'nin sayılamayacak kadar güzel hasletleri vardı. Babası Ertuğrul Gazi'nin vefatından sonra; Iiderlik vasfına sahip olduğundan, beyliğin başına getirildi. Konya'daki Selçuklu Sultânı Alâüddîn Keykûbâd, Gazân Hân'a esîr olunca, Söğüt'te Osmanlı Devleti'ni kurdu. (27 Ocak 1299)
Büyük Allah adamlarından Şeyh Edebali hazretleri, damadı Osman Gazi'ye buyurdu ki:
"Ey oğul, artık Bey'sin! Bundan sonra öfke bize, uysallık sana. Güceniklik bize gönül almak sana. Suçlamak bize, katlanmak sana. Acizlik bize hoşgörmek sana, anlaşmazlıklar bize, adalet sana, haksızlık bize, bağışlamak sana. Ey oğul, sabretmesini bil, vaktinden önce çiçek açmaz. Şunu da unutma ve insanı yaşat ki devlet yaşasın. Ey oğul, işin ağır, işin çetin, gücün kıla bağlı. Allah yardımcın olsun."
Osman Gazi, kayınpederinin nasihatine harfiyyen uymuş ve bu da onun daima başarılı olmasını sağlamıştır... O da vefât edeceği zaman, oğlu Orhân Bey'e vasiyette bulunmuştur. Bu vasiyeti; İslâmiyete olan sevgi ve saygısını ve Türk milletinin rahat ve huzûrunu düşündüğünü ve insan haklarına olan gönülden bağlılığını açıkça göstermekdedir. İşte o vasiyet:
"Ey oğul! Allahü teâlânın emirlerine muhâlif bir iş işlemeyesin! Bilmediğini İslâm ulemâsından sorup anlayasın! İyice bilmeyince bir işe başlamayasın! Sana itaat edenleri hoş tutasın! Askerine in'âmı, ihsânı eksik etmeyesin ki, insan ihsânın kulcağızıdır. Zâlim olma! Âlemi adâletle şenlendir. Ve Allah için cihâdı terk etmeyerek beni şâd et! Ulemâya riâyet eyle ki, ahkâm-ı islâmiyye işleri nizâm bulsun! Nerede bir ilim ehli duyarsan, ona rağbet, ikbâl ve hilm göster! Askerine ve malına gurûr getirip, İslâmiyet ehlinden uzaklaşma! Bizim mesleğimiz Allah yoludur ve maksadımız Allahın dînini yaymaktır. Yoksa, kuru gavga ve cihângirlik dâvâsı değildir. Sana da bunlar yaraşır. Dâimâ herkese ihsânda bulun! Memleket işlerini noksânsız gör! Hepinizi Allahü teâlâya emânet ediyorum..."
Osmanlı sultanları, bu vasiyetnâmeye candan sarılmış; üç kıtaya yayılan devletin altı asır hiç değişmeyen anayasası olmuştur. Ruhları şâd olsun...
.Seher vakti açılan kapı!
2014-01-28 01:00:00
Muhammed Hâdimî hazretleri, Osmanlı Devleti'nde yetişen büyük âlimlerdendir. 1701 (H. 1113)'de Hâdim'de doğdu, yine aynı yerde 1762 (H. 1176)'da vefât etti... Bugün, o mübarek zatla ilgili bir menkıbe nakletmek istedik siz değerli okuyucularımıza...
l. Mahmud Han, Harem Muhafızı olarak bulunan Hacı Beşir Ağa'ya;
-Harem-i şerifte, kaldığın bu zaman zarfında önemli bir olay oldu mu? diye sordu.
O da şöyle anlattı:
- Sultanım, Ravda-i Mutahhara'daki "Cibril Kapısı" bazı geceler seher vakti açılır, fakat içeri kimsenin girdiğini göremezdim... Bir defasında kararımı verdim, her gece sabaha kadar uyanık kalacak, ne pahasına olursa olsun bunun hikmetini öğrenecektim... Epey gün böyle bekledim. Bir gece kapı yine açıldı. Hemen koştum, içeride bir zat vardı. Kim olduğunu sordum. Bana, Konya Hadim'den olduğunu söyledi. İmam-ı Birgivi'nin "Tarikat-ı Muhammediyye" isimli kitabını şerh ettiğini, şüphe ettiği bazı yerleri Resulullahın bizzat kendisinden öğrenmeye geldiğini söyledi... Kendisini odama götürdüm. Bir müddet kaldıktan sonra benden izin isteyerek ayrıldı. Ben, sabah namazından sonra gene odama şeref vermesini rica ettim. "Memleketimde imamlık vazifem var! Bana izin ver" dedi ve ayrılıp gitti... Bundan sonra da arada sırada gelirdi, kendisiyle görüşürdük...
Sultan Mahmud Han, olayın doğruluğuna iyice kanaat getirmek için memleketin birçok âlimleri ile beraber Hadimli Muhammed Efendiyi de davet etti. Sonra Hacı Beşir Ağa'yı çağırdı. Beşir Ağa, o topluluk içinde Muhammed Hadimi hazretlerini tanıyarak yanına vardı, "Hoş geldiniz efendim" dedi... Padişah, ülkesinde böyle âlim ve velîler olduğu için şükretti...
***
Muhammed Hâdimî hazretleri, böyle bir kış mevsiminde 61 yaşında iken vefat etti. Başta çocukları olmak üzere, yetiştirdiği pek çok talebesi, memleketin her tarafına dağılmış, gittikleri yerlerde halkı irşâd etmişlerdir. Onun soyundan gelen insanlar içerisinde de birçok ilim adamı yetişmiştir... Beşir Ağa'nın himmet ve delaletiyle Hâdim'de onun adına bir kütüphâne yaptırılmıştır...
"Hakikat Kitabevi" yayınlarından İslam Ahlakı, Muhammed Hadimi hazretlerinin kıymetli eserlerindendir.
."Sadakada ortalama davran!"
2014-01-29 01:00:00
Allahü teâlâ, sevgili Peygamberine verdiği iyilikleri, ihsânları sayarak, Onun mubârek kalbini okşarken, kendine güzel huylar verdiğini, (Sen güzel huylu olarak
yaratıldın) meâlindeki âyet-i kerîme ile bildirmektedir.
Eshâb-ı kirâmın büyüklerinden Câbir "radıyallahü anh" diyor ki:
-Resûl aleyhisselâmdan bir şey istenip de "yok" dediği işitilmedi.
Enes bin Mâlik "radıyallahü anh" buyuruyor ki:
-Peygamber efendimizle birlikte gidiyordum. Üzerinde Yemen kumaşından bir palto vardı. Arkadan bir köylü gelip, yakasından öyle çekdi ki, paltonun yakası mübârek boynunu çizdi. Resûlullah geriye döndü. Köylü zekât malından bir şey istedi. Resûlullah, onun bu hâline güldü ve kendisine bir şey verilmesi için emir buyurdu...
***
Resûlullah efendimizin komşusu bir ihtiyâr kadın vardı. "Namâz kılmak için örtünecek bir elbisem yok!" diye kızıyla haber gönderdi. Resûl aleyhisselâm da mübârek arkasındaki gömleği çıkarıp, o kadına gönderdi. Namâz vakti gelince, elbisesiz mescide gidemedi. Eshâb-ı kirâm, bu hâli işitince, "Resûlullah o kadar cömertlik yapıyor ki, gömleksiz kalıp, mescide cemâate gelemiyor. Biz de her şeyimizi fakîrlere dağıtalım!" dediler. Allahü teâlâ, hemen İsrâ sûresinin yirmidokuzuncu âyetini gönderdi. Önce habîbine, "hasîslik etme, bir şey vermemezlik yapma" buyurup, sonra da, "sıkıntıya düşecek ve namâzı kaçırarak, üzülecek kadar da dağıtma! Sadakada ortalama davran!" buyurdu...
O gün, namâzdan sonra, hazret-i Alî, Resûlullahın yanına gelip;
-Yâ Resûlallah! Bugün, çoluk çocuğuma nafaka yapmak için sekiz dirhem gümüş ödünç almıştım. Bunun yarısını size vereyim. Kendinize gömlek alınız, dedi...
Resûlullah efendimiz kabul etti. Çarşıya çıkıp, iki dirhem ile bir gömlek satın aldı. Geri kalan iki dirhem ile yiyecek almaya giderken, bir âmâ gördü. Oturmuş, "Allah rızâsı için ve Cennet elbiselerine kavuşmak için, bana kim bir giyecek verir?" diyordu.
Almış olduğu gömleği bu âmâya verdi. Adamcağız, gömleği eline alınca, misk gibi güzel koku duydu. Bunun, Resûl aleyhisselâmın mübârek elinden geldiğini kokusundan anladı. "Yâ Rabbî! Bu gömlek hurmetine, benim gözlerimi aç" diye dua etti ve iki gözü hemen açıldı...
.Kavga, iki taraflıdır!.."
2014-01-30 01:00:00
Çocukların bile stresli ve sinirli olduğu bir zamanda yaşıyoruz... Kocasından şikâyet eden kadınlara, hanımından şikâyet eden erkeklere çoğumuz şahit olmuşuzdur...
Efendim, "Kavga, iki taraflıdır" diye bir söz vardır. Biri susar, özür dilerse, münakaşa uzamaz, kavga büyümez. Her iki taraf da "ben haklıyım" dediği sürece kavga bitmez, münakaşa da uzayıp gider... Böyle durumlarda suç genelde erkeklerdedir. Hanımını idare edemeyen erkek aciz demektir!
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Bir mümin, hanımına kızmasın! Kötü huyu varsa, iyi huyu da olur.) [Müslim]
Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyurdu ki: "Ailesiyle iyi geçinen herkesle iyi geçinir. Resulullah efendimiz (Ailelerinize hakâret etmeyiniz. Ailelerinizle iyi geçininiz) buyuruyor. Onun için, buna çok dikkat edin kardeşlerim."
***
Hazret-i Ömer'in hilafeti zamanında, bir şahıs hanımının çok söylenmesi ve "dırdır"larının çekilmez bir hâl alması karşısında onu şikâyet etmek için Halifenin evine gelir. Kapıya geldiğinde içeriden sert, sinirli konuşan bir kadın sesi duyar. Bir ara kapıyı çalamaz ve mütereddit halde öyle beklemeye başlar. Biraz sonra hep kadının konuştuğunu ve halifenin sustuğunu anlayan adam, kapıyı tıklatmaktan vazgeçip geri dönmeye karar verir. Ancak tam ayrılacağı zaman kapı açılır. Kapıyı açan Hazret-i Ömer'dir. Adama;
-Ne var, neye geldin, bir şey söylemeden niye geri dönüyorsun? diye sorar.
-Ya Ömer! Ben hanımımdan şikâyete gelmiştim. Baktım ki Halife bile hanımına ses çıkarmıyor. Ben niye şikâyet edeyim, diye düşündüm ve geri dönmeye karar verdim, der.
Hazret-i Ömer adamcağıza şu karşılığı verir:
-O benim evimin hanımıdır, çocuklarımın anasıdır, yemeklerimizi yapar, çamaşırlarımızı yıkar, evimizi düzenler. O bunları ihsan olarak yapıyor. Böyle birine laf söylemek yakışır mı?
***
Huzur, milyonlarca lira kazanmaktan daha önemlidir. Takdir edici, nazik, hoşgörülü ve güler yüzlü olanın evinde geçimsizlik olmaz. Evet, tebessüm ateşinde erimeyen maden yoktur. Kalblerin fethi gülümsemekten geçer... Tebessüm, bedavadır ve alanı mutlu eder; vereni de hiç üzmez...
.Benim nasibim bu kapıda!.."
2014-01-31 01:00:00
İstanbul'da yetişen âlim ve evliyânın büyüklerinden olan Muslihuddîn Mûsâ Efendi, nam-ı diğer "Merkez Efendi" küçük yaşta memleketinde yaptığı ilk tahsilinden sonra, Bursa ve İstanbul'daki medreselerde okudu... Bir gün, Kocamustafapaşa'da ilim yayan Sünbül Sinân hazretlerinin şöhretini işitti. Fakat bâzı kimselerin onun hakkında yaptıkları dedikodular sebebiyle, bir türlü gidip sohbetine katılamamıştı...
Bir gün rüyâsında Sünbül Efendinin, kendi evine geldiğini gördü. Onu içeri koymamak için annesi ile kapının arkasına pekçok eşyâ dayadılar ve üzerine de oturdular. Fakat Sünbül Efendi kapıyı zorlayınca, kolayca açıldı ve yığdıkları ne varsa yere yuvarlandı... Bu sırada uyanan Mûsâ Efendi, yaptığı hatâyı anladı ve Sünbül Sinân hazretlerinin huzuruna gitmeye karar verdi...
Sabahleyin Sünbül Sinân'ın câmisine gidip, vaaz ettiği kürsînin arkasına, o görmeden oturdu. Sünbül Efendi, vaaz esnâsında Tâhâ sûresinin bâzı âyet-i kerîmelerini tefsire başladı. Tefsîrden sonra;
"Ey cemâat! Bu tefsîrimi siz anladınız. Hattâ, Muslihuddîn Mûsâ Efendi de anladı!" buyurdu. Sonra aynı âyet-i kerîmeleri daha yüksek mânâlar vererek tefsir ettikten sonra tekrar;
"Ey cemâat; Bu tefsirimi siz anlamadınız, Muslihuddîn Mûsâ Efendi de anlamadı" buyurdu. Muslihuddîn Mûsâ Efendi, hakîkaten ikinci defâ anlatılanlardan bir şey anlamamıştı. Sünbül Sinân hazretleri, o gün Tâhâ sûresini yedi türlü tefsir etti. Muslihuddîn Mûsâ Efendinin kürsî arkasında olduğunu, zâhiren görmediği hâlde anlamıştı...
Vaaz bitti, namaz kılındı, herkes câmiden çıktı. Sâdece Sünbül Efendi kalınca, Muslihuddîn Mûsâ Efendi huzûra varıp elini öptükten sonra af diledi. Sünbül Efendi de;
-Ey Muslihuddîn Mûsâ Efendi! Biz seni genç ve kuvvetli biri sanırdık. Meğer sen de valideniz de çok yaşlanmışsınız. Akşam bizi kapıdan içeri sokmamak için gösterdiğiniz gayrete ne dersiniz? diye buyurunca, iyice şaşırdı. Pekçok özürler dileyerek ağlamaya başladı. Affına sığınıp talebeliğe kabûl edilmesini; dolayısıyla nasibinin bu kapıda olduğunu anladığını söyledi...
Sünbül Efendi de kendisini kabul ettiğini, dergâhta hizmete başlamasını söyledi ve kızıyla da evlendirerek kendisine damat eyledi...
XXX
.Cebrâil aleyhisselâmın hediyesi
2014-02-01 01:00:00
Peygamber Efendimizin Eshâbı arasında Dıhye isminde bir genç var idi. Kabîlesinin reisiydi. Ticaretle uğraşırdı. Gayet zengin, yakışıklı, beyaz ve Eshâb-ı kirâmın simâ olarak en güzellerindendi... Cebrâil aleyhisselâm çok defa Resûlullahın huzuruna, onun sûretinde gelirdi. Resûlullah efendimiz, Ümeyyeoğullarından üç kimseyi üç kimseye benzetti ve buyurdu ki:
- Dıhye-i Kelbî Cebrâil'e, Urve bin Mes'ûd-es-Sekâfi Îsâ'ya, Abdülüzzi ise Deccâl'a benzer.
***
Yine bir gün Cebrâil aleyhisselâm, Hazret-i Dıhye sûretinde Mescid-i Nebîye, Resûlullah efendimizin yanına geldi. Bu sırada daha çocuk yaşta olan Hazret-i Hasan ile Hazret-i Hüseyin de mescidde oynuyorlardı. Cebrâil aleyhisselâmı Dıhye zannedip, hemen ona doğru koştular ve ceplerine ellerini sokup, bir şeyler aramaya başladılar. Resûlullah efendimiz buyurdu ki:
- Ey kardeşim Cebrâil! Sen benim bu torunlarımı edebsiz zannetme! Onlar seni Dıhye sandılar. Dıhye ne zaman gelse hediye getirirdi. Bunlar da hediyelerini alırlardı. Bunları öyle alıştırdı.
Cebrâil aleyhisselâm bunu işitince üzüldü. "Dıhye bunların yanına hediyesiz gelmiyor da, ben nasıl gelirim" dedi. Elini uzatıp Cennetten bir salkım üzüm kopardı ve Hazret-i Hasan'a verdi. Bir daha uzattı, bir nar koparıp, onu da Hazret-i Hüseyin'e verdi.
Hazret-i Hasan ve Hüseyin hediyelerini alınca, Dıhye zannettikleri Cebrâil aleyhisselâmın yanından uzaklaştılar ve Mescid-i Nebevî'de oynamaya devam ettiler...
Bu sırada mescidin kapısına, ak sakallı, elinde baston, toz-toprak içerisinde, beli bükülmüş ihtiyâr bir kimse gelip dedi ki:
- Yavrularım, günlerdir açım, Allah rızâsı için yiyecek bir şeyler verin.
Hazret-i Hasan ve Hüseyin, biri üzümü, diğeri de narı yiyecekleri sırada, bir ihtiyârı böyle görünce, hemen yemekten vazgeçip ihtiyâra vermek için mescidin kapısına doğru yürüdüler. Tam verecekleri sırada Cebrâil aleyhisselâm gördü:
- Durun, vermeyin o mel'ûna! O şeytandır. Cennet ni'metleri ona harâmdır, buyurarak şeytanı kovdu.
***
Hazret-i Dıhye, Şam'ın fethinden sonra oraya yerleşti ve Hazret-i Muaviye zamanında, 672 senesinde vefât etti...
.Camiye mi geldiler, namaza mı?!.
2014-02-02 01:00:00
Din büyükleri buyuruyor ki: "Ömrümüzden geçen her saniye çok kıymetlidir, bir daha asla geri gelmez. Müslümanın imandan sonra en kıymetli varlığı vaktidir. Bu yüzden, en kıymetli olan vakti, en kıymetli işle geçirmek lazımdır. Bunlardan birisi de namazdır. Namaz dinin direğidir. Onun için sorumlu olduklarımıza ve sözümüzün geçtiği herkese mutlaka namazı bildirmek lazımdır."
İmam-ı Rabbani hazretleri buyurdu ki:
Namazları cemaatle, huşû ve hudû ile kılmalı, çünkü insanı iki cihanda felaketlerden, sıkıntılardan kurtaracak, ancak huşû ile kılınan namazdır. Kur'ân-ı kerimde buyuruldu ki: (Namazlarını huşû ile [Kalbleri Allah korkusuyla dolu, tadil-i erkâna uyarak] kılan müminler, muhakkak felah buldu. [Kurtuluşa erdi, zafere kavuştu.]) [Müminun 1, 2] (1/85)
Namazın kusursuz olması, farzlarını, vaciblerini, sünnetlerini ve müstehablarını yerine getirmekle olur. Namazda huşû, yani her uzvun tevazu göstermesi, bu dört şeyi yapmaktır. Kalbin hudûu, yani Allah korkusu da yine bunları tam yapmakla olur...
Namazda dünya işlerini düşünmek, ihlâs noksanlığından ileri gelir. İslam Ahlakı kitabında buyuruluyor ki: "Cemaatle namaza durunca, imam Fatiha'yı okurken, (Sağımda Cennet ve solumda Cehennem, ensemde Azrail aleyhisselam, karşımda Beytullah, önümde kabir ve ayağımın altında Sırat, acaba benim sualim kolay olur mu? Ettiğim ibadet, ahirette başıma taç, yanıma yoldaş ve kabrimde ışık olur mu? Yoksa kabul olmayıp, eski bir bez parçası gibi yüzüme vurulur mu?) diye tefekkür etmelidir."
***
Halife Harun Reşid, bir ramazan günü Behlül Dânâ hazretlerine, akşam namazında camiye gitmesini ve namaza gelen herkesi iftara davet etmesini söyledi.
Akşam oldu, namaz kılındı, namazdan sonra hazreti Behlül 5-10 kişilik bir grupla çıkageldi. Harun Reşid şaşkınlıkla sordu:
- Akşam camiye bu kadar insan mı geldi?
Behlül Dânâ şöyle cevap verdi:
- Ey Halife! Siz bana camiye gelenleri değil, namaza gelenleri iftara çağır dediniz. Namazdan sonra cami kapısında durdum, çıkan herkese hocanın namaz kıldırırken hangi sureyi okuduğunu ve daha başka şeyler sordum. Onları da yalnız bu getirdiğim kişiler bildi. Camiye gelen çoktu ama namaza gelen bu kadarmış meğer!..
."Ey tövbekâr! Hepinizi affettik!"
2014-02-03 01:00:00
Dinimizde günah işlememek, ibadet etmekten daha kıymetlidir. Bir hadis-i şerifte, (Çok az bir günahtan kaçınmak, bütün cin ve insanların [nâfile] ibadetleri toplamından daha iyidir) buyuruluyor... Her Müslüman, dinimizin emirlerine uyup, yasak ettiklerinden kaçmaya çalışmalıdır. Haramların hepsinden kaçmak çok zordur. Ama İmam-ı Rabbani hazretlerinin bildirdiği yol ile dinin emir ve yasaklarına uymak kolaylaşıyor. O da salihlerle, sadıklarla beraber olmaktır. İyilerle beraber olan iyi, kötülerle beraber olan da kötü olur...
***
Basra'da, kurtulmak isteyip, ancak kötü arkadaş yüzünden kendisini içkiden bir türlü kurtaramayan bir kimse vardı. Bu illetten ve kötü çevresinden kurtulmak istiyordu. İyi niyetliydi... Bu adam yine hizmetçisine dört dirhem verip, içki alması için çarşıya gönderir...
Hizmetçi giderken büyük âlim Mansur bin Ammar hazretlerinin, bir fakire yardım topladığını görür. Mansur hazretleri;
-Bu fakire 4 dirhem verene 4 dua ederim, der. Hizmetçi, o fakire 4 dirhemi verir.
Mansur hazretleri der ki:
- Hangi duayı etmemi istersin?
- Hizmetçilikten kurtulmak istiyorum.
- İkinci isteğini söyle!
- Fakire verdiğim dört dirhem benim değildi. Benden bunu isterler. Dört dirheme kavuşmayı isterim.
- Üçüncü isteğin nedir?
- Efendimin tövbe edip içkiyi ve çevresindeki kötü arkadaşlarını terk etmesini istiyorum.
- Dördüncü arzun nedir?
- Allahü teâlânın beni, efendimi, seni ve kavmimizi affetmesini istiyorum.
Mansur bin Ammar, hepsi için gerekli duayı yapar. Hizmetçi evine gidince, efendisi, geç kalmasının sebebini sorar. Hizmetçi durumu anlatır. Efendisi sorar:
- Sen neler istedin?
- Hizmetçilikten, kölelikten kurtulmayı istedim.
- Peki seni azat ettim. Başka ne istedin?
- Dört dirhem istedim.
- Al şu dört dirhemi. Başka ne istedin?
- Tövbe edip içkiyi ve kötü arkadaşlarını bırakmanı istedim.
- Hepsine tövbe ettim. Başka ne istedin?
- Allahü teâlânın hepimizi affetmesini istedim.
Efendisi duraklar ve;
-İşte bu benim elimde değildir, der...
Tövbekâr adam, o gece bir rüya görür. Kendisine şöyle denir: (Ey tövbekâr! Sen elinde olanı yaptın da, biz elimizde olanı yapmaz mıyız? Seni de, hizmetçini de, Mansur'u da ve orada bulunan hepinizi affettik!..)
."Sözlerin sultanı sensin!.."
2014-02-04 01:00:00
Mevlana Celaleddin-i Rumi hazretleri, tasavvuf deryasına dalmış bir Hak âşığıdır. İlmi, teşbihleri, sözleri ve nasihatleri bu deryadan saçılan hikmet damlalarıdır.
Bir gün şöyle dua etti:
"Ey affı çok olan, günahları örten Rabbim, o günahlar dolayısı ile bizden intikam alma. Bize azâb etme.
Ey mahlûkâtın, yaratıkların canlıların ihtiyacını gideren Rabbim! Sen varken hiçbir kimseyi hatırlamak ve ondan bir şey ummak lâyık değildir.
Ey ihsânı çok olan Rabbim! Cefâ içinde geçip giden ömre merhamet et.
Ey affetmeyi seven Rabbim! Bizi affeyle. İsyân derdimize çâre eyle.
Ey yardım isteyenlerin yardımcısı! Bizi hidâyete çıkar.
Ey âlemin yaratıcısı! Kasvetli, kararmış, katılaşmış âdetâ taş gibi olmuş olan kalbimizi mum gibi yumuşat, feryâdımızı, âh-u vâhımızı, hoş eyle ki rahmetini çeksin.
Yâ Rabbî, hâlimize göre muâmele etme. Kendi ikrâm ve ihsânına göre muâmele et.
Kerem ve lütfünle hidâyet ettiğin kalbi tekrar sapıklığa meylettirme.
Yâ Rabbî, dua ve yakarışlarımızda sana lâyık olmayan sözleri bilmeyerek söyleyip hatalarda bulunmuş isek, o kelimeleri sen ıslâh et ve duamızı kabul buyur. Çünkü sözlerin hâkimi ve sultanı ancak sensin..."
***
Hazret-i Mevlana'nın muhterem hanımı anlatır:
-Bir gün namaza durdu. Kur'an-ı kerim okuyor, bir taraftan da gözlerinden yaşlar akıtıyordu. Evdekilerle birlikte onun bu hâline hayretle bakıyorduk. Namazdan sonra her zamanki gibi tesbihini çekip duasını yaptı. Onun bu hâli bana çok tesir etti, ağlamaya başladım. Sonra;
-Ey efendi, biz günahkârların ümîdi sensin. Bu kadar çok ibadetinle, böyle korkar, ağlar, yalvarırsan, biz bu tembel hâlimizle kıyâmette ne yaparız, dedim. Yemîn ederek şöyle söyledi:
-Allahü teâlânın bana verdiği nîmetlerin, ihsânların yanında benim yaptığım ibadet, yalvarışlar ve bütün hareketlerim, ziyâde kusûr ve nihâyetsiz eksiklikten başka bir şey değildir. Bütün bu korku ve yakarışlarımla; "Ey Kerîm olan Allah'ım! Benim gibi bir âcizin, bir çâresizin kuvveti ve tâkati ancak bu kadardır, mâzur buyur yâ Rabbî" demek istiyorum. Yoksa Ona lâyık bir ibadeti kim yapabilir?
.Yerinde duramayan "Deli Birâder!"
2014-02-05 01:00:00
Deli Birâder, Osmanlı devri âlim ve velîlerinden. 1465 (H.870) senesinde Bursa'da doğdu. Asıl ismi Muhammed bin Durmuş'tur. 1534 (H.941) senesinde Mekke-i mükerremede vefât etti...
Muhammed bin Durmuş, herkesin sevdiği, sohbetini dinlemeye can attığı bir kimse idi. İnsanlarla konuşurken, nükteli ve latîf kelimeler kullanırdı. Şiir de söylerdi. Bâzı halleri ve söylediği şu beyit üzerine kendisine "Deli Birâder" lakabı verildi:
"Mecnûn ki fenâ deştini geşt itdi serâser/Gamhâneme geldi, dedi: Hâlin ne Birâder?" (Mecnûn baştan başa yokluk çölünü dolaştı, sonunda benim üzüntü dolu kulübeme gelerek ey 'Birâder' hâlin nasıldır diye sordu.)
Deli Birâder, İkinci Bâyezîd Hanın oğlu Şehzâde Korkut, Manisa sancakbeyi iken onunla sohbet arkadaşıydı. Şehzâdeyle Mısır'a gitti. Onunla tekrar Anadolu'ya döndü. Şehzâde Korkut vefât edince, Yavuz Sultan Selîm Han tarafından Bursa'daki Geyikli Baba Zâviyesinde vazîfelendirildi. Burada bir müddet ibâdet, tâat ve Allahü teâlâyı zikirle meşgul oldu... Bir müddet sonra asıl mesleği müderrisliğe dönmek istedi. Bunun üzerine Sivrihisar'a tâyin edildi. Ancak onun tabiatı herhangi bir yerde uzun müddet kalmaya müsait değildi. Bu sebeple oradan da "müddetim doldu" diyerek tâyinini istedi. Devlet adamları; "Niçin yerinde oturmayıp tiz geldin" diye suâl eylediklerinde; "Sivri yer olmağın oturup huzur idemedim. Bir düzcesin inâyet idün" diyerek latife yollu bir cevap verdi...
Bu sefer de Akşehir Medresesine tâyin edildi. Burada da bir müddet talebe yetiştiren Deli Birader, bilâhare İstanbul'da Fâtih Sultan Mehmed Hanın vakıflarının idâresinde vazîfelendirildi. Sonunda buradan emekli olup, Beşiktaş tarafında uzlete çekilerek, tâat ve ibâdetle meşgul olmayı arzu etti. Fakat yine duramadı bir müddet sonra Pâdişâhtan izin alarak Mekke-i mükerremeye gitti...
Bir gün sevenlerini dâvet etti. Onlara çeşitli ikrâmlarda bulunduktan sonra rahatsızlanıp, dostlarından müsâade istedi. "Müsâdenizle azıcık uyuyayım, rahatsızlığım geçer" dedi. Bir müddet sonra uyanıp gözlerini açtı:
-Ey ahbablarım! Elhamdülillah sohbetle geldik sohbetle gittik, ülfetle geldik ülfetle gittik, deyip, tövbe ve istiğfâr eyledi ve rûhunu Hakk'a teslim eyledi...
.Ferman dinlemeyen Sadrazam!
2014-02-06 01:00:00
Bugün, Osmanlı Sultanı İkinci Ahmed Han'ın vefat yıl dönümüdür. (6 Şubat 1695)
İkinci Ahmed Han, 21. Osmanlı Padişahı ve 13. Osmanlı Halifesi olarak tahta çıktı... Çok merhametli olan ll. Ahmet Han, zaman zaman kıyafetini değiştirerek halk arasında dolaşır, insanların dertlerini sabırla dinler, çare bulunması için gerekli yerlere emirler verirdi. İslamiyet'e hizmet hususunda derin bir mesuliyet hissi içinde hareket ederdi. Tahta çıktığı zaman; "Ben saltanata talip değildim. Allahü teala fazl-ı kereminden bu aciz kuluna nasip eyledi. Bu nimetin şükrünü eda edemem" demiştir...
Sultan Ahmed Han, bir mesele hakkında uzun uzun düşündükten ve bilenlerle istişare ettikten sonra karar verirdi. Bir gün Sadrazam Hacı Çalık Ali Paşanın, Padişahla, defterdarın azli hususunda vuku bulan müzakerede istifası gerçekleşti. Tarihçi Fındıklı Mehmed Ağa, Padişahla Ali Paşa arasındaki konuşmaları aynen kaydetmiştir...
Ahmed Han:
-Ben sana üç defa defterdarı azlettim. Yerine namazını kılan, doğru istikamet sahibi birini nasb edesin diye hatt-ı şerif gönderdim. Yine fermanımı tutmadın!
Sadrazam:
-Hangi cürüm ile itham olundu ki, azli icab etsin?
Ahmed Han:
-Bütün memleketime ettiği zulümlerden, Edirne şehri şikâyetçilerle doldu!
Sadrazam:
-Hayır Padişahım, aslı yoktur. Hünkârıma yalan bilgi vermişler. Defterdar, bir hizmetkârdır. Kendiliğinden bir işe kadir değildir. Ne iş yaparsa benim emrimle yapmaktadır...
Çalık Ali Paşa, bu sözlerden sonra mühr-ü hümayunu padişahın hemen yanına bıraktı. Bu davranış Sultanı iyice gazaba getirdi ve o çok merhametli, müşfik Sultan birden gürledi:
-Behey adam! Ben öteyegün fukarayı araba yanına getirtip de kendim sordum, üzerlerine salınan bid'atleri birer birer söylediler. Ben defterdarı zâlim bellerdim, fakat anlaşıldı ki esas zâlim senmişsin. Emrimi tutmayan kimse bana vekil olamaz. Şimdi; bir alay ahali "gördün mü padişahı bir adamı bunca uzak yerden getirtip veziriazam yaptı şimdi de öldürttü" derler, yoksa şimdi senin hakkından gelirdim! Var şimdi dışarıda eğlen. Veziriazam geldiğinde, mansıb veya tekaüd ile muradına müsaade olunur...
Bütün Osmanlı Sultanları, mesele devletin âli menfaati ve insana hizmet olduğunda hiç taviz vermezlerdi. Ruhları şad olsun...
.Şeker tüccarının pişmanlığı!..
2014-02-07 01:00:00
Basra'da bir tüccar vardı. İran'daki bir adamı mektup yazarak "Bu sene şeker kamışının verimli olmadığını, çok şeker almasını" bildirdi!
Muteber kitaplarda buyuruluyor ki: Dinimizde kâr haddi yoktur. Fakat ihtikâr ve fahiş fiyat yasaklanmıştır... Medine-i münevverede pahalılık olmuştu. Fiyatlar yükseldiği için kâr haddi koyması istenildiğinde, Peygamber efendimiz, (Fiyatları koyan Allahü teâlâdır. Rızkı genişleten, daraltan, gönderen yalnız Odur. Ben Allahü teâlâdan bereket isterim) buyurdu.
Karaborsacılar, fırsatçılar tarafından [mallar saklanarak] fiyatlar yükseltilip millete zarar ve zulüm haline geldiği zaman, fiyatlar, fahiş olarak [mal oluş fiyatının iki misline] artıp, millete zarar ve zulüm haline gelince, hükümetin, tüccarlara danışarak, uygun bir narh, kâr haddi koyması caiz olur. (Redd-ül-muhtar)
Piyasayı bilmeyenlere yüksek fiyatla mal satmak da haramdır. Hatta, acemi olup, ucuz satan veya pahalı alan ile alışveriş etmemelidir. Bunlarla alışveriş yaparken piyasadaki fiyatı gizlemek günahtır...
Sıkışık durumda olanlara, yiyecek içecek, giyecek ve barınacak şeyler için fahiş fiyatla mal satmak haramdır. Nafakasını temin etmek için herhangi bir şeyini satmak zorunda kalan fakirin sattığını ucuz almak da haramdır. (Bey ve şir'a risalesi)
İnsanlar, İslam ahlakına uyarsa, ne kandıran, ne kandırılan olur. Mallara narh koymaya lüzum kalmaz. Arz ve talebe göre, mallar kıymetlenir veya ucuzlar.
***
Bir zamanlar, Basra'da büyük bir tüccar vardı. İran'da bulunan adamlarından biri, buna mektup yazarak "Bu sene şeker kamışının verimli olmadığını, kimse duymadan, çok şeker almasını..." bildirdi. Tüccar da, çok şeker satın alıp, şeker piyasadan çekilince, pahalı satarak, otuz bin dirhem kâr etti... Ancak, "Şeker kamışlarına afet geldiğini halktan saklamakla, onlara hıyanet ettim, bu nasıl Müslümanlıktır? Allahım beni affet) diyerek pişman oldu. Otuz bin dirhemi, kendisinden şeker alan kimselere götürdü. Yaptığı yanlış işi anlattı... Müşteriler, adamın bu dürüstlüğü göstermesinden dolayı, verdiği parayı almayıp, "Sana hakkımızı helal ettik" dediler...
Adamcağız akşam evinde şöyle düşündü: "Belki utanarak almamışlardır. Din kardeşlerime hıyanet ettim..."
Ertesi gün tekrar götürdü. Her birine yalvararak otuz bin dirhemi taksim etti.
Böyle iş adamlarına ne mutlu...
."Bağdat Fâtihi"ne atılan iftira!
2014-02-08 01:00:00
Dördüncü Murad Han, Osmanlı Pâdişâhlarının on yedincisi ve İslâm halîfelerinin seksen ikincisidir. Babası Birinci Ahmed Han, annesi Mâhpeyker (Kösem) Sultandır. 1612'de İstanbul'da doğdu. Tam bir İslâm terbiyesi ve ahlâkı ile yetiştirildi. Enderun mektebindeki hocalarından husûsî dersler aldı. Amcası Mustafa Hanın tahttan indirilmesi üzerine henüz on bir yaşında iken 1623'te Osmanlı tahtına çıktı. Yaşı küçük olduğu için, devleti bilfiil idâre edemeyeceği görüşü hâkim olarak annesi Mâhpeyker Sultan, "Saltanat Nâibesi" tâyin edildi...
Tahta geçtiğinde, içeride ve dışarıda karışıklıklar devam ediyordu. İdârî işler karışık olduğundan, Yeniçeri ve Sipâhi askerleri zorbalığa başvuruyorlardı. Vasî durumunda olan annesi Mâhpeyker Kösem Sultan'ın yardımı ile işbaşına kıymetli devlet adamları ve kumandanlar getirerek, ortalığı düzeltti... Bir ihânet sebebiyle Safevîlerin eline düşen Bağdat onun zamanında tekrar Osmanlı idâresine geçti. O artık "Bağdat Fâtihi" olarak anılıyordu...
Ömrünü devlete hizmet ve Allahü teâlânın emir ve yasaklarına itâatle geçiren bu padişah, İranlıların pekçok iftirâlarına mârûz kaldı. İnsanlara zulmettiğini ve içki içtiğini söylediler. Halbuki devrin kaynaklarında Murâd Hanın içki içtiğine dâir en küçük bir bilgi yoktur; zaten olamaz da! Çünkü diğer Osmanlı sultanları gibi, o da içki içmezdi. Tütün, enfiye ve içkiyi yasak etti. Peki niçin yasak etti?
İstanbul'da yaklaşık yirmi bin evin yanmasına sebep olan yangının tütün yüzünden çıktığı söylendi Padişaha. Yeniçeri, sipâhî ve halkın dikkatsizlik ve ilgisizliğini gören Sultan Murâd Han, bir dedikodu merkezi hâline gelen kahvehaneleri kapattı. Zamânın âlimleri, bu yasak üzerine; Pâdişâh'ın yasakladığı bir şeyi yapmanın caiz olmayacağına dâir fetva vererek halkı uyardılar. "Büyük İstanbul Yangını"nı da sebep gösteren Murâd Han, zorbaların meyhanelerini de yıktırdı. İşte bu yüzden çok iftiraya uğradı. "İçki içerdi" yalanını uydurdular...
Sultan Murâd Han, 8 Şubat 1640'ta vefât etti. Sultanahmed Câmii avlusunda gözyaşları arasında kılınan cenâze namazından sonra babası Birinci Ahmed Hanın türbesine defnedildi...
."Şeyhlik kim sen kim?!."
2014-02-09 01:00:00
Din büyükleri buyurdu ki: "Kibirden sakının. Topraktan yaratılıp, yine toprağa dönecek olan bir varlığın kibirlenmesi, bugün var, yarın yok olan bir varlığın kendini beğenmesi ne kadar anlamsızdır."
Mısır'da yetişen büyük velilerden Şeyh Zekeriya Ensari, bir gün hocası Ali Darîr Nebtîtî hazretleriyle otururken Hızır aleyhisselam gelir. Sohbetin sonunda Hızır aleyhisselam Nebtîtî hazretlerine;
-Senin bu talebenin çok büyük bir suçu var. Bunun, bundan daha fazla ilerlemesi mümkün değil. Bundan tövbe etmedikçe kurtulamaz, der ve kaybolur. Şeyh Zekeriya Ensari hazretleri;
-Aman efendim ne olur Hızır aleyhisselamı çağırsanız da suçumun ne olduğunu öğrensem, diye yalvarır. Fakat hocası;
-Hızır aleyhisselam çağırmakla gelmez. Kendisi ne zaman isterse o zaman gelir, buyurur... Bu zat günlerce tövbe eder nerede kusuru olduğunu düşünür ama bulamaz...
Bir gün yine hocası ile beraberken Hızır aleyhisselam gelir. Hemen tabii ki bu mevzuyu sorarlar. Hızır aleyhisselam buyurur ki:
-Sende kibir var. Yazdığın yazıların altına "Şeyh Zekeriya Ensari" diye yazıyorsun. Şeyhlik kim sen kim! der.
Bunun üzerine hemen tövbe edip, bundan sonra yazılarının altına "İnsanların en aşağısı Zekeriya" diye yazar ki, kendisi gerçekten Şeyh idi...
***
Günaha bir tövbe yeter, taata bin tövbe yetmez. Günah işleyen, tövbe ederse cenâb-ı Hak affeder. Fakat ibadet eden, ucba kibre kapılabilir. Buna bin tövbe bile yetmez...
Benî İsrail'den fâsık, günâhkâr bir kimse vardı. O devirde bir âbid de ibadetiyle şöhret bulmuştu. Günahkâr, bu âbidin yanından geçerken;
"Şu âbidin yanına oturayım, belki Allahü teâlâ onun hürmetine beni affeder" diye düşündü. Gidip yanına oturdu. Âbid ise, üzerinde bulutun gölgelendirdiği bir zat olduğu için, böbürlenip;
"Bu günahkâr, benimle oturamaz" diyerek ondan yüzünü çevirdi. Yüz bulamayan adam da çekip gitti. Fakat enteresan bir şey oldu! Âbidin üzerindeki bulut, o günahkâr adamla beraber gitti!..
Allahü teâlâ zamanın Peygamberine vahiyle bildirdi ki:
"İnsanlara niyetlerine göre muamele ederim. O fâsık kulumun günahlarını, bu iyi niyetinden dolayı affettim. Çok ibadet yapan o âbidin ibadetlerini de kibri sebebiyle yok ettim!.."
."Ulu Hakan"ın son günü!..
2014-02-10 01:00:00
Cennetmekân İkinci Abdülhamid Han, Osmanlı padişahlarının otuz dördüncüsü ve en yükseklerinden idi. İslam halifelerinin doksan dokuzuncusu idi...
1842'de doğdu. 1918 senesinin 10 Şubat'ında vefat etti. Çemberlitaş'ta, dedesi Sultan ll. Mahmud Han'ın türbesinde medfundur...
Abdülhamid Han; aklı, zekâsı ve ilmi fevkalade üstün bir padişahtı. Tahta oturduğunda; Batılıların asırlar boyunca İslamiyet'i yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İslam bilgilerini, yani din ve fen ve ahlak bilgilerini memleketin her yerine yaydı. Çok sayıda kültürlü din adamı yetiştirdi...
Abdülhamid Han'ın İslamiyet'e hizmeti, saymakla bitmez. Ne yazık ki, 1909'da (İttihat ve Terakki Cemiyeti tarafından darbe ile) tahttan indirilince, bütün bu ilerlemeler durdu ve memleket kana boyandı... Din işlerine de fesat karıştı. Onun zamanında yazılan din kitapları, bir ilim heyeti tarafından tetkik edilirdi. Tasdik edilip, izin verilenler bastırıldı. Artık din kitapları salahiyetli âlimler tarafından kontrol edilmez oldu...
"Ulu Hakan" Abdülhamid Han'ın zamanı; çileler, entrikalarla dolu aydınların (!) gaflet içinde boğuldukları bir devir olarak tarihe geçmiştir...
***
II. Abdülhamid Hân 3 yıl Selanik'te tutulduktan sonra, Balkan Savaşları başlayınca 1912'de İstanbul'a getirildi ve Beylerbeyi Sarayı'na yerleştirildi... Rahatsızlığı ilerlemişti. Hayatında hiçbir sabah terk etmediği banyo ve duşa girmesi, zatürre hastası olan Sultanı iyice ağırlaştırmıştı... Doktorlar seferber oldu ancak verilen ilaçların hiçbir faydası olmadı... Son gününü Müşfika Kadın Efendi şöyle anlatır:
"O gün sabah banyosunu yaptı. Ben çamaşırlarını giydirdim Fakat baktım ki sırtı durmadan terliyor.
- Aman Efendiciğim, çok terliyorsunuz, dedim.
- Kadın Efendi, bu ecel teridir, cevabını verdi.
Elbisesini giydi. Kahvesini verdik. Hamamdan sonra kahve içmek âdeti idi. Yarım bardak sütlü maden suyu da içti. Oturduğu yerde iki rekat namaz kıldı. Bundan sonra ağırlaşmaya başladı... Ve çok geçmeden de rahmet-i Rahmana kavuştu..." Ruhu şad olsun...
.Bir rahibin ibretli mektubu!
2014-02-11 01:00:00
Dinimiz, baştan başa edeptir. Edep, kulun kendisini Cenab-ı Hakkın iradesine tâbi kılması, güzel ahlaklı olmasıdır. Hadis-i şerifte, (Sizin en iyiniz, ahlakı en güzel olandır) buyuruldu.
İnsanların kusursuz olması veya insanın düşüklüğü, daha ziyade iffet işinde belli olur. Allahü teâlâ, Kur'an-ı kerimin birçok yerinde, iffetini muhafaza edenlere, büyük mükafatlar vadetmiş, iffetini muhafaza etmeyenlere de, Cehennem azabını göstermiş, iffetsizleri, insanı öldüren câni ile bir tutmuştur. Müminlerin vasfını anlatırken de buyuruyor ki:
(Müminler, namazlarını huşu içinde kılar, boş, lüzumsuz şeylerden yüz çevirir, zekatlarını verir, iffetlerini korur, emanet ve ahidlerine riayet eder.) [Müminun 1-8]
İffetli kimse, hayâ sahibidir, yani günah işlemeye utanır. Edepli olmanın önemi büyüktür...
Kanuni Sultan Süleyman Han, Haçlı saldırılarına son vermek için ordusuyla sefere çıkmıştı. Ordu, ağır ağır ilerliyordu. Hava çok sıcak olduğundan asker susuzluktan kıvranıyordu. Belgrat yakınlarında, mola verilmişti. Askerler, susuzluklarını gidermek, abdest almak için çeşme arıyorlardı. Bir manastırın yakınında çeşme bulup, ihtiyaçlarını giderirken, rahip, birkaç rahibeyi iyice süsleyip, çeşmenin başına gönderdi. Kadınların geldiğini gören askerler, hemen çeşmenin başından çekilip, sırtlarını döndüler, süslü kadınlara yan gözle bile bakmadılar...
Bu durumu uzaktan ibretle seyreden rahip, hemen Haçlı kumandanına şunları yazdı:
"Siz bu ordu ile nasıl başa çıkabilirsiniz? Bunlar kadına-kıza, mala-mülke önem vermiyorlar. Bütün mal ve mülklerini feda ederek, Allah yolunda savaşıyorlar. Herkese karşı iyi davranıp, kimseye zulmetmiyorlar. Siz onlardaki bu özellikleri ortadan kaldırmadan, onlarla savaşırsanız, canlarınızdan ve mallarınızdan mahrum kalacağınız açıktır. Kendinizi ölüme atmayınız!.."
Üç kıtada at koşturan bizim ceddimiz işte böyle edepliydi. Onlar gibi iyi bir Müslüman olmak için güzel ahlaka sahip olmalı, kötü ahlaktan uzak durmalıyız. Ancak bununla dünya ve ahiret saadeti elde edilir. Güzel ahlakın da, ilim ve edep öğrenmekle, iyi insanlarla arkadaşlık etmekle elde edileceğini unutmamalıyız...
.Mezardaki mahzun ölü!..
2014-02-12 01:00:00
Din büyükleri buyuruyor ki: Ölünün mezardaki hâli, denize düşmüş, boğulmak üzere olup, imdat diye bağıran kimseye benzer. Buna ne yapılır? "Kırkını bekle, sene-i devriyen dolsun, o zaman geliriz" denmez. Beklemeden derhal kurtarmaya çalışılır. Nasıl kurtarılır? Ekmek, su verilmez. Kur'an-ı kerim, mesela 11 İhlâs ve 1 Fâtiha okunup ruhuna hediye edilirse, ona yardım edilmiş olur...
Vefat etmiş ana babalarımız için sadaka vermeliyiz... Namazlardan sonra dua edip, sevaplarını onların ruhlarına göndermeliyiz. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Ana-babasına asi olan, vefatlarından sonra, onlar için dua etse, Allahü teâlâ, onu, ana-babasına itaat edenlerden yazar.) [İbni Ebiddünya]
(Ana babasının veya birinin kabrini her Cuma günü ziyaret edip Yasin sûresini okuyana, Allah, Yasin'deki her harf miktarınca mağfiret eder.) [İ.Rafii]
Tâbiînin büyüklerinden, hadîs ve fıkıh âlimi Ebû Kılâbe hazretleri, bir gece rüyasında bir kabristan gördü. Kabirler yarıldı, içerisindeki ölüler çıkıp kabirlerin üstlerine oturdular. Önlerinde nurdan tabaklar vardı... Fakat bunların arasında, mahzun mahzun duran birinin önünde böyle bir tabak göremedi. Bunun üzerine ona;
-Senin önünde neden nurdan bir tabak göremiyorum? diye sordu. O da;
-Onların dua eden ve onlar için sadaka veren çocukları ve yakınları var. Onların önünde gördüğün bu nurlar, çocuklarının ve akrabalarının duaları ve onlar namına verdikleri sadakalar sebebiyledir. Fakat benim oğlum salih bir kimse değil. Benim için ne sadaka veriyor ne de dua ediyor, dedi.
Ebû Kılâbe hazretleri, ertesi gün o meyyitin oğlunu çağırdı. Gördüğü rüyayı anlattı. Genç, çok üzüldü ve şöyle dedi:
-Ey Allahın sevgili kulu! Ben yaptığım bütün kötülüklere tövbe ettim...
Bu delikanlı, o günden itibaren hep ibadet ve taatle meşgul oldu. Babası için dua etti ve sadaka verdi...
Ebû Kılâbe hazretleri, bir müddet sonra, o kabristanı rüyasında yine gördü. Bu sefer, daha önce önünde nur bulunmayan o meyyitin tabağında çok parlak bir nur vardı. O şahıs Ebû Kılâbe'ye hitaben şöyle dedi:
-Allahü teala sana pek çok hayırlar versin. Oğlumun, tövbe edip salihlerden olmasına; benim de bu nimete kavuşmama vesile oldun!..
.Şeytan'ın perişan hâli!..
2014-02-13 01:00:00
Büyüklerimizin en çok korktuğu, son nefes olmuştur. Mesela çok büyük bir âlim olan Ahmed ibni Hanbel hazretleri, tam sekerat halindeyken, birden can havliyle üç defa "Olmaz, olmaz, olmaz" diye bağırıp, tekrar yatağa düşer. Oğlu yanına yaklaşıp;
-Hayırdır babacığım, ne oldu? "Olmaz" diye bağırmanızın sebebi neydi? diye sorunca;
-Mel'un şeytan, "Müslümanlığı bırak, Hristiyan ol, Cennete gideceksin" dedi. Ben de "olmaz" dedim. O mel'un da defolup gitti, der ve Kelime-i şehadet getirip vefat eder...
Cüneyd-i Bağdadi hazretleri de, ölümüne yakın ağlamaya başlar. Talebeleri, neden ağladığını sorunca;
-Sonumdan korkuyorum. İnsanın ameli, ince bir iplikle tavana asılmış gibidir. Her zaman öyle gider ve gelir. Amelim yok demiyorum, ama sabit değil, nerede duracağı bilinmez. Allah korusun, sol tarafta durursa ne olur benim hâlim? Onu düşünüp ağlıyorum, dedi. Sonunda Kelime-i şehadet getirip vefat etti... İşte her mümin de, bu büyük zatlar gibi son nefesinde imansız gitmekten korkup çok dua etmeli, Allah'ın rahmetinden de ümidini kesmemelidir...
***
Evliyadan bir zat, hac zamanı Arafat'ta, insan kılığına girmiş olan İblis'i (Şeytan'ı) gördü. Zayıflamış ve benzi solmuş, gözü yaşlı ve kamburu çıkmış, perişan bir hâldeydi. Mübarek zat, İblis'i tanıyıp, ona şöyle sordu:
- Niçin gözün yaşlıdır?
- Ticaret yapmak fikri olmadan, sırf Allah rızası için hac yapmaya gelenlerin, bu arzuları yüzünden diğerlerinin de haclarının kabul edilmesinden korktum. Onun için ağlıyorum.
- Seni zayıflatan nedir?
- Hacıları getiren atların inlemeden, kişneyerek gelmelerine üzüldüm. Halbuki benim yoluma gidenleri böyle götürselerdi, sevincim çok artardı.
- Peki, benzini solduran nedir?
- Müslümanların ibadetlerine devam etmeleri ve birbirleriyle yardımlaşmalarıdır. Şayet isyanda yardımlaşsalardı, sevincim artardı.
- Seni çökertip, belini büken nedir?
- Kulların, "Ya Rabbi! İman ile ölmemi nasip eyle" diye dua etmeleridir. Halbuki ben onları, kendi ibadetlerini beğendirip veya "Allah affeder" dedirterek yalan yanlış yaptırıp veya "sonra yaparsın" diye kandırıp imansız gitmeleri için çalışmaktayım. Allah'a böyle yalvaranların, benim bu iş için çalıştığımı anlamalarından, tedbir almalarından korkuyorum!
.Sultanın çocuğunu döven zat!
2014-02-14 01:00:00
Emr-i bil maruf ve nehy-i anil münker, farz-ı kifayedir. "Maruf" dinimizin emrettiği hususlardır. "Münker" ise, dinimizin yasakladığı, yani Allahü teâlânın razı olmadığı işlerdir...
Emr-i maruf çok mühimdir. Emr-i maruf yapılmazsa, ilim yok olur. Cehalet ve sapıklık yayılır. Fitne her tarafı kaplar. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Allahü teâlânın yeryüzünde şehitlerden üstün mücahidleri vardır. Bunlar, emr-i maruf ve nehy-i münker yapanlardır.) [İ. Gazali]
Emr-i maruf herkese farz değildir. Yani emr-i maruf yapanlar varsa, diğerleri sorumlu olmaz. Bunda ölçü şöyledir:
"Hükümet güç kullanarak, âlimler söz ve yazı ile, diğer insanlar kalb ve dua ile, bir de imkânı nispetinde, âlimlerin kitaplarının yayılmasına yardım ederek emr-i maruf yapar."
***
Duruma göre; emr-i marufun yapılmaması gereken yerler de yapmanın iyi olduğu yerler de olabiliyor...
Buharalı âlim bir zat, Semerkant'ta Sultanın çocuklarının sokakta uygunsuz oyunlar oynadıklarını görünce elindeki bastonla hafifçe vurur. Çocuklar kaçıp babalarına şikâyet ederler... Sultan, Buharalı âlimi çağırtarak, şöyle der:
-Ey hoca! Sultana karşı gelmenin cezasını bilmiyor musun?
-Biliyorum sultanım, ama ya sen, Rahman'a karşı gelenin Cehenneme gideceğini bilmiyor musun?
-Sana böyle emr-i maruf yapmak vazifesini kim verdi?
-Önce söyler misin? Seni kim sultan yaptı?
-Kim olacak elbette Halife.
-Beni de, o Halifenin Rabbi vazifelendirdi.
-O hâlde sana Semerkant'ta emr-i maruf vazifesini veriyorum!
-Ben?de?kendimi bu?vazifeden?hemen?azlettim.
-Hoca, senin bu cevabına hayret ettim, emredilmeden, izinsiz görev yapıyorsun. İzin verilince de, istemiyorsun.
-Sultanım, sen izin verince, sonra azledersin. Rabbimin verdiği görevden beni kimse azledemez.
-Sen iyi birine benziyorsun. Dile benden ne dilersen!
-Peki, her şey isteyebilir miyim?
-Elbette.
- İhtiyarladım, hâlsizleştim, gençleşmek istiyorum!
-Bu iş elimden gelmez.
-O zaman bana bir ferman yaz, görevli melekler beni Cehenneme atmasın!
-Bunu da yapamam.
-Benim öyle bir sultanım var ki, her şeyimi ondan istiyorum. Hiç (bunu yapamam) demedi.
-Haklısın, haydi yolun açık olsun. Dualarında beni unutma! (İslam Ahlakı)
.Amr bin Abdud: Bir insan azmanı!
2014-02-15 01:00:00
Hendek Savaşının 22. günü idi. Harp iyice şiddetlenmişti... Müşriklerin en azılılarından olan Amr bin Abdud, hendek kenarına gelip meydana er istedi.
O Amr ki; ömründe hiçbir cenkten yenilerek dönmemişti. Müşrikler, bu savaşta da bu "insan azmanı"yla moral buluyorlardı...
Mücahidlerden kimse Amr'ın bu çağrısına cevap vermedi. Çünkü Resulullah efendimizden emir bekliyorlardı... Amr, bu meydan okumayı yedi kere tekrarladı. Yedincide Resulullah efendimiz, Hazret-i Ali'yi çağırıp huzuruna oturttu ve;
-Ya Ali, benim atıma bin, kılıcımı al, Amr bin Abdud'un önüne yiğitçe, cesaretle var! Onun heybetinden, uzun boyundan endişe etme! Ben, Hak teâlâdan sana yardım etmesi için, senin elinle Müslümanların, bunun şerrinden kurtulmaları için dua ediyorum, buyurdu.
Hazret-i Ali kılıcını kuşanıp atına bindi. Avını gözetleyerek giden bir aslan gibi, Amr'ın önüne varıp dedi ki:
- Ya Amr! Duydum ki sen Kâbe'nin karşısında ahdetmişsin... Kureyş'ten bir kişi senden iki şey istese, birini yaparmışsın.
- Evet öyle söz verdim.
- Biliyorsun ben Kureyş'tenim. Senden iki şey isteyeceğim. Hiç olmazsa birini kabul et! Birinci isteğim, Allah'ın birliğini ve Muhammed aleyhisselamın Onun Resulü olduğunu kabul ve tasdik etmendir.
- Bunu kabul etmiyorum, başka ne istiyorsun?
- İkinci isteğim, bu iki kuvveti kendi hallerine bırakıp, Mekke-i mükerremeye gitmendir.
- Bunu kabul ettim, yalnız Ebu Bekir, Ömer ve Osman'ın başlarını keserim.
- Ey ahmak, benim başımı kesmeden onların başını nasıl kesersin?
- Ya Ali, sen henüz gençsin, dünyanın tadını almamışsın, ben senin başını kesmek istemem.
- Ben Allahü teâlânın yardımı ve Resulünün duası ile senin başını kesmek isterim.
Hazret-i Ali'nin bu sözü üzerine Amr, atından inip Hazret-i Ali'ye doğru yürüdü. Hazret-i Ali de atından indi. Birbirlerine hamle ettiler. Hazret-i Ali bir fırsatını bulup, Amr'ın bacağını, bir kılıç darbesiyle kopardı. Artık işi bitti, diyerek geriye dönüp gelirken, Amr, o kopan bacağını Hazret-i Ali'ye öyle bir fırlattı ki, eğer çarpsaydı o "dev"in ayak parçası ile helak olabilirdi. Hazret-i Ali hemen geri dönüp Amr'ı öldürdü.
Resulullah tekbir getirip buyurdu ki:
-Ali'nin Amr bin Abdud ile bir kere karşılaşması, ümmetimin kıyamete kadar olan ibadetinden hayırlıdır.
.Hâkimin kararı, tüccarın zararı!
2014-02-16 01:00:00
Eski zamanlarda; zengin ve hasisliğiyle meşhur bir tüccar vardı. Bu pinti adam bir gün sahrada giderken, içinde 800 altın olan torbasını heybesinden düşürür. Ancak, bir türlü bulamaz. O bölge halkına "Şu, şu özellikte torba kaybolmuştur, bulup getirene 100 altın hediye vereceğim" diye ilan eder...
Salih bir genç bu torbayı bulur. Özel dikilmiş torbayı hiç açmadan tüccara götürür ve hediyesini bekler. Tüccar kendi elleriyle diktiği torbanın dikişlerini söker ve içindeki altınları sayar. Tam tamına 800 altın olduğunu görür. Ama 100 altını vermek istemez ve gence "Tamam sen git artık" der. Genç, "100 altın hediyemi verin, öyle gideyim" der. Tüccar der ki: "Tam 900 altın vardı, şimdi ise 800 altın kalmış, yani sen 100 altınını içinden zaten almışsın!"
Genç, "Ben içinde altın olduğunu dahi bilmiyordum, hiç açmadan size getirdim" dediyse de tüccar kabul etmez...
Genç, Kadı'ya (hâkime) gidip olayı anlatır, kendisine hırsızlık ithamında bulunduğu için davacı olduğunu söyler. Kadı, tüccarı söz konusu torbayla beraber yanına gelmesi için mahkemeye çağırtır... Tüccar gelir. Kadı'nın, olayı anlat demesi üzerine, gence söylediği gibi, yine aynı şekilde anlatır...
Kadı, tüccara, "Bu genç, torbayı sana açılmamış şekilde mi getirdi? Senin diktiğin şekilde miydi?" diye sorunca, tüccar "Evet, özel dikmiştim, bu orijinallik bozulmamıştı, kendi ellerimle açtım" der.
Bunun üzerine Kadı, kararını şöyle açıklar:
"Gencin ve tüccarın beyanlarından, bulunan torbanın tüccarın kaybettiği torba olmadığı, gencin bulduğu torbanın başkasına ait olduğu anlaşılmıştır. Dolayısıyla torbanın içindeki 800 altınla gence iade edilmesine, ikinci bir iddia sahibi çıkana kadar gençte kalmasına, böyle biri çıkmazsa torbanın gence verilmesine karar verilmiştir."
Tüccar kıpkırmızı olur ve der ki: "Kadı efendi, suçlu benim. Olay, gencin anlattığı gibiydi, 100 altını vermemek için şeytana uyup yalan söyledim!.."
Tüccarın itirafı üzerine Kadı son kararını açıklar:
"Torbadaki 800 altının gence verilmesine karar verilmiştir. Bunun 100 altını vadedilen hediyedir. 700 altını da, kendisine yapılan iftira ve hırsızlık ithamından dolayı tazminattır."
Torba salih gence teslim edilir. Fakat asil genç, kendine yakışanı yapar ve der ki:
-Ben hakkımdan vazgeçiyorum, hediyemi alsam yeter!..
."Anama yüz sopa vurulacaktır!.."
2014-02-17 01:00:00
Bugün, Ruslara karşı Kafkasya'yı ayağa kaldıran mücâhid, nam-ı diğer "Kafkas Kartalı" Şeyh Şamil'in vefat yıl dönümüdür...Şeyh Şamil, yirmi sene kahramanca cihad yaparak, Rus ordularını perişan etti. Ancak Rus kuvvetleri, Anadolu'dan gelen silâh ikmâl yollarını kesince dayanma güçleri kalmadı ve 6 Eylül 1859'da teslim olmak mecbûriyetinde kaldı... Daha sonra müsaade edildi ve İstanbul üzerinden hacca gitti. 1871'de Medîne'de Hakk'ın rahmetine kavuşan Şeyh Şâmil, Cennetü'l-Bakî Kabristanı'na defnedildi...
***
İmam Şeyh Şâmil, cihâd hareketinin hızını kesmeden devâmı için kânunlar koymuştu. Bilhassa Ruslarla anlaşma yapılmasını teklif edenlerin cezâlandırılacağını bildirdi. Durum böyleyken iki Çeçen'den Rusların Müslüman köylerine yaptığı zulüm ve işkenceleri dinleyen Şeyh Şâmil'in annesi, oğlundan Ruslarla bir anlaşma yapmasını istedi. Bu sözle beyninden vurulmuşa dönen İmâm Şâmil, nâibleriyle görüştükten sonra şu kararı verdi:
-Muhterem anama yüz sopa vurulacaktır!..
Omuzları çökmüş, yaptığı hatânın üzüntüsüyle rengi solmuş bir halde oğluna bakan anne ise şöyle dedi:
-Oğlum! Allahü teâlânın emrinden kıl ucu kadar ayrılırsan emzirdiğim sütü helâl etmem! Gaflette bulunarak söylediğim sözlerin cezasını şimdiden kabul ediyor, adâletten zerre kadar şaşmamanı diliyorum!..
Herkes dehşet içerisinde, gözleri yaşlı bu ananın kaç sopaya dayanabileceğini düşünürken, İmâm'ın, anasının yanına varıp diz çöktüğünü, sonra da ellerine sarılıp öptüğünü gördüler. Anasıyla helâlleşen Şeyh Şâmil, Dargalılara dönerek şöyle dedi:
-Anamın bu meselede, merhâmetinin çokluğu sebebiyle başkalarına şefâat etmesinden başka hiçbir hatâsı yoktur. Bu yaptığı hatânın cezâsını da mânevî olarak şu âna kadar çektiği ızdıraplarla ödemiştir. Maddî cezâyı da onun her şeyine vâris olduğumdan ben çekeceğim!..
Herkes yerinde donmuş bir vaziyette beklerken sırtını açtı ve vazîfelilere dönüp;
-Emri yerine getirmekte bir an bile tereddüt edip, elleri titreyenlere yazıklar olsun! Bütün gücünüzle vurmanızı emrediyorum, dedi.
Her sopa darbesiyle sırtı morarıp, kanlar içinde kalan şanlı mücâhid, sayı yüze tamamlandığında, Allahü teâlânın, kendisine verdiği sabır ve metânet için şükür secdesine vardı... Ruhu şad olsun...
.Bir rüya ile talebe olan Sultan!
2014-02-18 01:00:00
Sultan Birinci Ahmed Han, on dördüncü Osmanlı Padişahı olup, İslam halifelerinin de yetmiş dokuzuncusudur... Tahta çıktıktan bir süre sonra bir rüyasında, Macaristan Kralı ile mücadele ederken sırtüstü yere düştüğünü, kralın da üstüne çıktığını gördü... Padişahın bu rüyasını gerek sarayda gerekse saray dışında makul bir yorumlayan çıkmadı. Bunun üzerine Padişaha bu rüyasını Üsküdar'da oturan, Aziz Mahmud Hüdayi hazretlerine yorumlatması teklif edildi...
Sultan Ahmed Han, rüyasını yazıp, yorumlaması isteğiyle Aziz Mahmud Hüdayi'ye gönderdi. Şeyh hazretleri, Padişahın adamını dergâhının kapısında karşıladı. Elindeki mektubu aldı daha okumadan "Cevabı burada yazıyor" dedi ve kendi mektubunu verip gönderdi...
Hüdayi hazretleri, Padişahın rüyasını şöyle yorumlamıştı:
"İnsanın rüyasında rakip karşısında sırtüstü yere düşmesi, gerçek hayatta ona galip geleceğine işarettir. Sırt, insanın en kuvvetli yeridir. Toprak da en kuvvetli dayanaktır. Bu ikisi birleşince kuvvet üstüne kuvvet doğar. Hülasa bu rüya Müslümanların kâfirlere galebe edeceğine alamettir..."
Sultan Ahmed Han, bu müjdeli yorumu yapan Şeyh Efendiye karşı içinden bir sevgi ve yakınlık duydu, işte bu sevgi ve yakınlık büyük bir dostluğun başlangıcı oldu. Rüya da tabir edildiği gibi çıktı. Artık ona "Hocam" diye hitab ediyordu...
***
Sultan l. Ahmed Han, bir gün kendine uygun gördüğü bir hediyeyi Hocası Aziz Mahmud Hüdayi hazretlerine gönderdi. Ama Şeyh hazretleri kabul etmedi. Elbette bu kabul etmeyiş, Sultana karşı bir tavır anlamına gelmiyordu. Büyüklerden çoğu prensip olarak hediye kabul etmezdi...
Ahmed Han, Şeyhinin kabul etmediği hediyeyi yine bu devrin maneviyat ulularından Abdülmecit Sivasî hazretlerine gönderdi. O ise kabul etti. Kendisine, padişahın aynı hediyeyi Aziz Mahmud Hüdayi'ye sunduğu ama kabul etmediği de söylendi. Sivasî hazretleri şöyle dedi: "Şeyh Hüdayi bir karga değildir ki leşi kabul etsin!"
Aziz Mahmud Hüdayi hazretlerine de, "Sizin kabul etmediğiniz hediyeyi Şeyh Sivasî kabul etti" dediler. Onun cevabı da şöyle oldu:
"Onun için hiçbir mahzuru yoktur. Çünkü o öyle büyük bir deniz ki bir parçacık çamurun kendini bulandırmayacağını bilir."
.Çatıda devesini arayan adam!
2014-02-19 01:00:00
Allahü teâlâ, (Kulum benden ne isterse ona o kapıları, o yolu açarım) buyuruyor. Kalbimizdeki istikamet çok önemlidir. Ne için yaratıldığımıza, nereye yöneldiğimize bakalım...
Belh Sultanı İbrahim Edhem, bir gece kuş tüyü yatakta yatarken, sarayın damından ayak sesleri işitti. Sinirlenmişti;
-Kim bu saatte o damdaki?.. Ne arıyorsun orada be adam? diye seslendi.
-Devemi kaybettim, onu arıyorum, diye cevap geldi.
Hükümdar, iyice kızmıştı:
-Behey şaşkın! Damda deve mi olur! diye haykırdı. Damdaki, dedi ki:
-Ey hükümdar! Damda deve aranmaz da, atlas yataklarda Cennet aranır mı?
Bu söz çok tesir etmişti... Sabah vezirleriyle görüşürken aklı fikri gece olan bu olayda idi...
Bu sırada bahçeden sesler gelmeye başladı. Pencereden bakınca, iri yarı bir gencin saray muhafızları ile tartıştığını gördü. Seslenerek onları içeri çağırdı. Delikanlıya ne istediğini sorunca;
-Ben hana girmek istiyorum, bunlar bırakmıyor, dedi.
-İyi ama burası han değil ki, saraydır, ben de padişahım dedi. Genç itiraz etti:
-Hayır burası bir han, dedi.
-Peki nasıl han oluyor?
-Senden önce burada kim vardı?
-Babam vardı.
-Ne oldu ona?
-Göçtü gitti.
-Ondan önce?
-Dedem vardı.
-Ona ne oldu?
-O da göçüp gitti.
-Peki, birinin konup birinin göçtüğü yere han denmez de ne denir?!.
Genç bunları söyleyip, çekip gitti...
Gece damdaki adamın sözleri ve şimdi de bu gencin sözleri hükümdarı düşüncelere sevk etmişti... Biraz ferahlamak istiyordu... Av elbiselerini giyinip, kırlara doğru sürdü atını... Bir ceylan gördü. Birkaç saat bununla uğraştı. Sonunda öyle bir yere sıkıştırdı ki, artık hayvanın kaçacağı yer kalmamıştı. Kendi kendine;
-Beni çok yordun, şimdi ne yapacaksın, nasıl kurtulacaksın elimden? diye söylendi. O anda ceylan, Allahü teâlânın izniyle dile gelip;
-Başka işin yok mu? Ne istiyorsun benden, beni öldürmek için mi yaratıldın? Asıl vazifeni yapsana sen, dedi.
Hayretler içinde kalan İbrahim Edhem, okunu yayını atıp hemen tövbe etti. Sultanlığı da bıraktı, bir daha memleketine dönmedi. Gitti, İslam âlimlerine talebe oldu, senelerce ilimle uğraştı. Sonunda "İbrahim Edhem Hazretleri" oldu. Artık o bir "Gönül Sultanı"ydı..
."Asya Fatihi"nin vasiyeti...
2014-02-20 01:00:00
Bugün, "Büyük Timur İmparatorlu-ğu"nun kurucusu Emîr Tîmûr Gürgân'ın vefat yıl dönümüdür. (20 Şubat 1405)
Timur Han, târihin en büyük cihangirlerinden biridir. Babası Moğol Barlas Aşireti reislerinden Emir Turgaya, annesi Tigin Hatundur. 1336'da Türkistan'daki Keş'te doğdu. 1370 yılında 34 yaşındayken Belh hâkimi oldu. Cengiz Han soyundan bir hanımla evlendiği için Gürgân "Han Damadı" diye tanındı. Hükümdarlığı süresince hiç mağlup olmadı. Kısa zamanda bütün Orta Asya ve İran'ı ele geçirdi... Çin'e ve Delhi'ye kadar bütün Asya'yı, Irak, Suriye ve İzmir'e kadar Anadolu'yu aldı. İki yüz bin kişi ile Çin'e giderken Otrar'da vefât etti. Ancak, sağlığında çok sevdiği torunu Muhammed Sultan için yaptırdığı Semerkant'taki türbeye götürülerek defnedildi...
Her türlü maddî ve mânevî hasletlere sâhip olan Tîmûr Han, dünyada ender yetişen devlet adamlarından biridir. Tarihçiler onun için şöyle der:
"Savaşlardan arta kalan zamanını âlimlerden ders almakla geçiren ilim âşığı bir hükümdar... Üç yüz kişiyle, on bin kişilik bir orduyu yenen eşsiz bir stratejist..."
***
Timur Han, ölüm döşeğinde evlatlarına şu vasiyeti yaptı:
"Oğullarım!
Milletin refahını, saadetini sağlamak için sizlere bıraktığım vasiyeti ve tüzükleri iyi okuyun, asla unutmayın ve tatbik edin...
Milletin dertlerine derman olmak vazifenizdir.
Zayıfları, yoksulları koruyun... 'Adalet ve iyilik etmek' düsturunuz, rehberiniz olsun...
Benim gibi uzun saltanat sürmek isterseniz, kılıcınızı iyice düşünerek çekiniz, bir defa çektikten sonra da onu ustalıkla kullanınız... Aranıza nifak tohumları ekilmemesi için çok dikkatli olun. Bazı nedimleriniz ve düşmanlarınız nifak tohumları saçmaya, bundan faydalanmaya çalışacaklardır. Fakat vasiyetimde size idare şeklini, ana ilkelerini gösterdim. Bunlara sadık kalırsanız taç başınızdan düşmez...
Babanızın, ölüm döşeğinde söylediği bu sözleri unutmayın!..
Benden sonraki hakanınız Pir Muhammed Cihangir'dir. Ona, bana itaat eder gibi itaat edeceksiniz...
Kumandanlarım, şimdi itaat yemini ediniz!"
Bütün kumandanları ve saray görevlileri, ağlayarak yemin ettiler...
.Hazret-i Osman'ın teyzesi...
2014-02-21 01:00:00
Hayâ timsali, ikrâm ve iyilikler menbaı, Üçüncü Halîfe Hazret-i Osmân "radıyallahü anh" nasıl iman ettiğini kendisi şöyle anlatır: İyiyi kötüden ayırabilen, kehânet ilmini bilen, başka ilimlerden de haberi olan bir teyzem vardı... Bir gün onu ziyarete gittim. Meğer bir kasîde söylemiş. O kasîde içinde Resûlullah "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" hazretlerini medh ve senâ eylemiş. Hem Peygamberliğini açıklamış. Hem ben onun kerîmesini [kızını] alıp, dâmâdı olduğumu ve hem vezîri olduğumu açıklamış...
O kasîdeyi bana verdi ve dedi ki:
-Durmayıp ve tehîr etmeyip, var Muhammed'in huzûruna. Davetini kabûl edip, emrine mutî olup, dînine gir. O, doğru sözlüdür. Getirdiği din haktır. Günden güne işi yüce olur [şânı yüksek olur]. Bu sözü benden işit. Senin merteben de çok yüksek olacaktır. Dünyânın her tarafında adın söylenip, hutbelerde okunur...
Bu söz kalbime tesir edip, hemen putperestlik dîninden dönüp, putları inkâr eyledim. Gönlümde hiç şüphe kalmadı. Oradan dönüp, yola revân oldum...
Giderken, Resûlullah "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" hazretlerine uğradım ki, Sıddîk-ı ekber "radıyallahü teâlâ anh" ile gelirler. Meğer murâd-ı şerîfleri yanıma gelmek imiş. Server-i Enbiyâya selâm verdim. Selâmdan sonra buyurdular ki:
-Yâ Osmân! Teyzenin sana ettiği nasîhatleri ve cümle sözleri yakîn üzere ve doğrudur. Sakın, muhâlefet etme. Allahü teâlâ hazretlerine ve bana muhâlefet etmiş olmayasın. O sana dediği sözler, hep olsa gerektir. Hemen gel, İslâm dînini kabûl eyle!
Hazret-i Ebû Bekir de dedi ki:
-Yâ Osmân, sana bir suâlim var. Bu dîni, Resûlullah hazretleri getirdi. O dîne bizi davet etti. Ben onu kabûl eyledim. Bu dinde şek [şüphe] var mı, düşün! Yalanlamak mümkün müdür? Şu tutageldiğiniz, ata ve dede dîniniz ki, bir parça taştan kendilerinin yonttuğu, ne görür ve ne işitir, ilâh olmaya lâyık mıdır?
Ben "Doğru söylersin, yâ Ebâ Bekir!" diyerek, hemen Resûl-i ekrem hazretlerinin mübârek ellerini öpüp, bî'at edip, Müslümân oldum... Teyzem, İslâma geldiğimi işitip, şâd ve handân olup, çok sevindi...
.İşte gerçek sevgi!..
2014-02-22 01:00:00
Bugün, İhlas Holding'in Kurucusu Enver Ören Ağabeyimizin vefat yıl dönümüdür. Rahmetlinin anlattığı bir menkıbeyi sizlerle paylaşmak istedim...
İsa aleyhisselam bir köye gitmişti. Orada çobanlık yapan fakir bir delikanlı gördü ve onun misafiri oldu. Delikanlıya "Senin hiçbir derdin yok mu?" deyince; "Efendim ne olur yaramı deşmeyin! Yaram büyük, kalbim ağrıyor. Olmayacağını da biliyorum ama ben Padişahın kızına sevdalandım..." diyor. İsa aleyhisselam "Tamam, o kızı sana alalım" diyor. "Sen git Padişahı gör, ne isterse 'peki' de. Sonra gel bana söyle" diyor. Genç de hiç tereddüt etmeden "Peki" diyerek sarayın kapısına gidip "Ben Padişahımızı göreceğim" diyor. Onu Padişaha götürüyorlar. Padişah delikanlıyı görünce "Ne istiyorsun?" diyor. "Efendim sizin kızınızı istemeye geldim" diye cevap verince, Padişah onu baştan aşağı süzüp şöyle diyor: "Tamam, ancak bunun bir bedeli vardır. Bir tabak dolusu mücevher getireceksin!.." Çoban "Emrin olur Padişahım" diyor ve İsa aleyhisselamın yanına gelip durumu anlatıyor...
İsa aleyhisselam eline bir miktar taş toprak alıp "Allah'ım bunlar mücevher olsun" diye dua edince elindekiler mücevher oluyor ve çoban bunları alıp Padişaha götürüyor... Padişah bunu görünce şaşırıyor. "Evladım tamam sen emri yerine getirdin. Seni buraya kim gönderdiyse gelsin nikâhı o kıysın" diyor. "Emrin olur" deyip tekrar İsa aleyhisselamın yanına geliyor. Durumu anlatıp, birlikte Padişahın yanına geliyorlar. Gençlerin nikâhını kıyıyorlar...
Tam o sırada Padişah fenalaşıyor ve vefat ediyor. İşin kötüsü yerine geçecek kimse yok! Çobana "Seni Padişah yapacağız" diyorlar ve tahta oturtuyorlar...
İsa aleyhisselam yeni hükümdara; "Bak kız tamam, Padişahlık da tamam, ben gidiyorum" diyor. Yeni Sultan "Efendim, ben bir saat önce çobandım, şimdi hazinelere kavuştum ve Padişah oldum. Anladım ki bunların hepsi sahtedir, geçicidir. Ben 'hakiki hazine'yi buldum. O hazine sensin..." deyip kaftanı sarığı çıkarıyor, eski elbiselerini giyip hanımına dönüyor ve şöyle diyor: "Seni çok sevdim ama şu andan itibaren o da bitti. İster benimle gel istersen burada kal, ben bu 'gerçek hazine'nin arkasından gidiyorum..." Hanım da, "Padişahlıktan bana ne" diyor ve düşüyor peşine... İşte gerçek sevgi budur...
.Veda Haccı" ve "Veda Hutbesi"
2014-02-23 01:00:00
Miladi tarihe göre 632 senesinde bugün, Resûlullah Efendimiz "sallallahü aleyhi ve sellem" Arafat Vâdisinde, Kusvâ adlı devesinin üstünde124 bin sahabeye "Veda Hutbesi"ni okudu. Bu seneden sonra, bir daha haccetmek nasip olmadı kendilerine... Resûlullah efendimiz, bu hutbesinde özetle buyurdular ki:
Ey Eshabım! Hamd Allahü teâlâya mahsustur. O'na hamdeder, O'ndan yarlığanmak diler ve O'na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerrinden ve amellerimizin günahlarından Allahü teâlâya sığınırız. Allahın doğru yola ilettiğini saptıracak, saptırdığını da doğru yola getirecek yoktur.
Şehadet ederim ki, Allahü teâlâdan başka ilah yoktur. O birdir O'nun eşi, ortağı yoktur. Ve yine şehadet ederim ki, Muhammed O'nun kulu ve Resûlüdür.
Ey Eshabım! Cahiliyet devrinde güdülen kan davaları da kaldırılmıştır... Cahiliyetten kalan örf ve âdetler de kaldırılmıştır... Zulmetmeyiniz! Zulmetmeyiniz! Zulmetmeyiniz!
Ey insanlar! Kadınlara hayırla muamele etmenizi ve Allahü teâlâdan korkmanızı tavsiye ederim. Çünkü onlar emriniz altındadır. Siz kadınları Allahın emaneti olarak aldınız ve onların namuslarını ve iffetlerini Allah adına söz vererek helâl edindiniz...
Ey mü'minler! Sözümü iyi dinleyiniz, iyi anlayınız ve iyi muhafaza ediniz. Muhakkak ki, Rabbiniz birdir. Babalarınız da birdir. Hepiniz Âdem'in çocuklarısınız. Âdem de topraktandır.
Müslüman Müslümanın kardeşidir. Böylece bütün Müslümanlar da kardeştir. Allah katında en hayırlınız, Allahtan en çok korkanınızdır... Arab'ın Acem'e, Acem'in Arab'a, sarı ırkın siyah ırka, siyah ırkın da sarı ırka üstünlüğü yoktur. "Üstünlük ancak takvâ ile"dir.
Ey nâs! Size bir emanet bırakıyorum ki, ona sıkı sarıldıkça yolunuzu şaşırmazsınız! O emanet Allah'ın kitabı Kur'ân-ı kerîmdir.
Ey nâs! Yarın beni sizden soracaklar. Ne diyeceksiniz? Risaletimi tebliğ ettim mi? Vazifemi yaptım mı?
Bütün Eshab-ı kiram; "Evet, yemin ederiz, Allahın risaletini tebliğ ettin, vazifeni yaptın. Bize vasiyet ve nasihatte bulundun. Böylece şehâdette bulunuruz" dediler.
Bunun üzerine Resûl-i Ekrem efendimiz mübârek şehâdet parmağını kaldırarak; "Şahid ol yâ Rab! Şahid ol yâ Rab! Şahid ol yâ Rab!"dediler...
Resûlullah efendimiz, "Veda Hutbesi"ni irad buyurduktan kısa bir müddet sonra da bu fâni dünyadan göçtüler...
.30 yıldır edilen tövbe!
2014-02-24 01:00:00
Muteber kitaplarda buyuruluyor ki: "Ticarette adaletle hareket eden, kendi sermayesini kurtarmış olur. Fakat kâr, ihsan edenedir. Aklı olan, ahiret kârını kaçırmaz. İhsan, emredilmeyen iyiliği yapmaktır. Müşteri, piyasayı bilmediği için veya malı beğendiği için yahut bu mala fazla ihtiyacı olduğu için, çok kâr vermeye razı olsa bile çok kâr istememelidir! Yüksek fiyatla satıp, bir kimseyi aldatmamalıdır!
Sırri-yi Sekâti hazretleri, yüzde beşten ziyade kâr istemezdi. Bir kere, 60 altınlık badem içi almıştı. Badem fiyatı ansızın yükseldi. Sırri-yi Sekâti hazretleri, badem satmak için gelen tellâla dedi ki:
- Bademi 63 altına sat!
- Bugün bu kadar badem 90 altın ediyor.
- Ben yüzde beşten fazla kâr almam. Âdetimi ve kararımı değiştirmem.
- Ben de bir tellâl olarak, senin malını, rayiçten aşağı fiyatla satmam.
- Ben de salih bir satıcı olarak yüksek fiyatla satılmasına asla razı olmam.
Eskiden böyle ihsan sahibi esnaf çoktu...
Din büyükleri buyuruyor ki: "İhlâsın özü, kendi menfaatini düşünmeyip, din kardeşine faydalı olmaktır. Kendi menfaatini, din kardeşinin menfaatine tercih edenler büyük tehlikededir."
Sırrı Sekati hazretleri bir gün sohbeti esnasında talebelerine şöyle dedi:
- Evlatlarım, 30 yıl önce söylediğim bir "elhamdülillah" sebebiyle, her gün tövbe istiğfar ediyorum!
Talebeler bu söze şaştılar ve;
-Efendim bu nasıl olur? diye sordular. O mübarek de şöyle anlattı:
-Dükkânımın bulunduğu çarşıda yangın çıkmış, bütün dükkanlar; terlikçiler, örücüler, elbiseciler neredeyse tamamen yanmış. Hadiseyi bana "Senin dükkana bir şey olmamış" diye bildirdiler. Ben de gayri ihtiyari "elhamdülillah" dedim... Sonra kendi kendime, "Din kardeşlerinin malı mülkü yansın, seninki kurtuldu diye sen hamd et, bu nasıl Müslümanlık!" diyerek çok üzüldüm, ağlayıp çok tövbe ettim. Dükkanları yanan din kardeşlerime benzemek için, bütün malları fakir fukaraya dağıttım. 30 yıldır da tövbe ediyorum, hâlâ vicdan azabından kurtulamadım. Vefat ettiğimde beni ıssız bir yere defnedin, korkarım ki toprak beni kabul etmez, dostlarım arasında utanırım!
.Cimri zenginin acınacak hâli?!..
2014-02-25 01:00:00
Din büyükleri şükrü şöyle tarif ediyor: Şükür, her nimetin Allah'tan geldiğini bilip dil ile de hamd etmektir. Allahü teâlânın emirlerini yapıp yasak ettiklerinden sakınmak şükretmek olur. İnsanların hidayeti için çalışmak, onları irşat etmek de şükür sayılır... Şükür, Allahü teâlânın verdiği nimetleri yerinde sarf etmek, günahlardan kaçınmaktır. İnsan, Rabbin verdiği nimetlerle günah işlerse, nankörlük etmiş olur. Âyet-i kerimede buyuruluyor ki:
(Bana şükredin, nankörlük etmeyin!) [Bekara 152] [Nankörlük; şükretmemek, nimetleri Allahü teâlâdan bilmemek demektir.]
Şükür, hem eldeki nimeti yok olmaktan kurtarır, hem de yeni nimetlere kavuşturur. Kısacası şükür, İslam'a uymak demektir...
Herkes, içinde bulunduğu nimetin kıymetini bilmelidir! Nimetin kıymeti bilinirse, artar, bilinmezse elden gider. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Allahü teâlâ, bir kimseye nimet verir ve insanların ihtiyaçlarını ona düşürür de, o da onların ihtiyaçlarını gidermezse, nimeti yok olmaya mahkûmdur.) [İbni Neccar]
***
Bir zamanlar zengin bir adam vardı. Kendisine mükellef bir sofra hazırlanmıştı. Kızarmış tavuğun kokusu bütün sokağı kaplamıştı... Bu sırada, oradan geçmekte olan aç bir fakir, kokunun geldiği evin kapısını tıklattı ve yiyecek bir şeyler istedi. Cimrilik eden adam, o fakire bir şey vermeden geri çevirdi...
Cimriler genelde geçimsiz insanlardır. Bu adam da geçimsiz biriydi. Bir müddet sonra hanımı ile arasında bir anlaşmazlık çıktı. Kadıncağızın artık canına tak etmişti. Kocasından ayrıldı ve başka birisi ile evlendi...
Aradan seneler geçmişti. Kocasından ayrılan o hanım bir gün yeni eşiyle yemek yiyordu. Bu sırada bir fakir gelip onlardan yiyecek bir şeyler istedi. Adam tam yemek üzere olduğu mis gibi bir kızarmış tavuğu gelen fakire verdi. Kadın, onu tanımıştı. Evet, gelen adam, eski kocası idi. Böyle fakir ve perişan bir hâle düşmüştü. Bu durumu kocasına anlattı. O da şöyle cevap verdi:
-Allahü teala ona birçok nimet vermişti. Buna rağmen bütün o şükür vazifesini yerine getirmedi. Bu sebeple cenâb-ı Hak, onun malını, mülkünü elinden aldı; hatta hanımını, yani seni de bana nasip eyledi...
.Güzeller güzeli Hifa Hatun...
2014-02-26 01:00:00
Dünya mihnet, sıkıntı üzerine kurulmuştur. Sabretmekten başka çaresi yoktur. Üç sabır çok kıymetlidir: Taate sabır, günah işlememeye sabır, bela ve mihnete sabır...
Sabretmek, kurtuluşa, başarıya sebep olan güzel huydur. Sabır, Peygamberlerin hasletlerindendir...
İmam-ı Rabbani hazretleri buyurdu ki:
"İnsanın karşılaştığı her şey Allahü teâlânın dilemesi ile var olmaktadır. Bunun için, iradelerimizi Onun iradesine uydurmalıyız. Karşılaştığımız her şeyi aradığımız şeyler olarak görmeliyiz ve bunlara kavuştuğumuz için sevinmeliyiz! Kulluk böyle olur."
***
Medine'de güzelliği dillere destan olan Hifa adında bir kadın vardı. Bu Hifa Hatun, Resulullah efendimizden Cennete götürecek ibadetin ne olduğunu sordu. (Önce evlenmek gerekir. Evlenen dinin yarısını korur) cevabını alınca, Hifa Hatun, "Kendime denk olan hiç kimse göremedim. Ancak siz, kimi uygun görürseniz, ona razıyım" dedi. Resulullah efendimiz, (Seni, yarın mescide ilk gelen zat ile evlendireyim) buyurdu.
ifa Hatun da razı oldu...
Sabah oldu. Mescide gelen zat, hem fakirdi, hem de fiziki yönden de güzel değildi. Siyaha yakın, zayıf biri olan Süheyb hazretleriydi. Hifa Hatun ise, güzel olduğu kadar da zengin ve her bakımdan mükemmel idi. Allahü teâlânın takdirine razı oldu. Nikahları kıyıldı... Hazreti Süheyb'in düğün yemeği verecek parası olmadığı gibi, gelini götürecek bir yeri de yoktu.
ifa Hatun, ona mal ve ev verdi...
Evet, Hifa Hatun, hazreti Süheyb için bir nimet, hazreti Süheyb de onun için bir mihnet demekti...
Gerdek gecesi, (Cennete öyle yüksek dereceler var ki buraya ancak sabreden ve şükredenler girer) hadis-i şerifindeki müjdeye kavuşmak için ikisi de, (Nimete şükür ve mihnete sabır için geceyi ibadetle geçirmeye) karar verdiler...
Cebrail aleyhisselam gelip durumu Resulullah efendimize bildirdi. Peygamber efendimiz, hazreti Cebrail'in bildirdiklerini anlatınca, Hazreti Süheyb, sevincinden başını secdeye koyup, şöyle dua etti:
"Ya Rabbi eğer beni affetmişsen, yeni bir günaha girmeden, canımı al!" O anda vefat etti. Eshab-ı kiram çok duygulandı. Peygamber efendimiz;
-Size daha şaşacağınız bir şey söyleyeyim! Şu anda Hifa Hatun da vefat etti, buyurdu...
İkisinin kabrini yan yana kazdılar. Biri nimete şükretmişti, diğeri de mihnete sabretmişti...
.Laleli Camii'nin hikâyesi...
2014-02-27 01:00:00
İstanbul Laleli Camii'ni Sultan Üçüncü Mustafa Han yaptırmıştır. Hikâyesi şöyle anlatılır:
Mustafa Han, bu camiyi yaptırırken çevrede "Laleli Baba" namında evliya bir zatın yaşadığını öğrendi ve sohbetinden istifade etmek istedi. Laleli Baba'ya Padişahın kendisini ziyaret etmek istediği haberi ulaştırıldı, o da buyur etti... Padişah, Laleli Baba'nın sohbetinden gerçekten memnun kaldı. İçinde, bu zatla daha sık görüşme arzusu uyandı. Ayrılacağı sırada bir soru sordu:
- Efendi hazretleri, bu dünyada en güzel şey nedir acaba?
- Bu dünyada en değerli şey yiyip içtikten sonra sıkıntısız biçimde def-i hacetini yapabilmektir.
Hükümdar bu cevaptan pek hoşnut olmadı. Başından beri hikmetli konuşmalarıyla herkesi etkileyen bir zata bu cevabı pek yakıştıramadı ve maiyetiyle beraber saraya döndü...
Padişahın kalben yaptığı bu itiraz Laleli Baba'ya malum oldu, "Yakında görürüz, demek illâ bu sıkıntıyı yaşaman lazım" anlamında tebessüm etti...
Ziyaretin ertesi günü padişah şiddetli bir kabızlığa yakalandı. Bir türlü kurtulamıyordu. Başta hekimbaşı olmak üzere herkes seferber oldu, bilinen bütün ilaçları uyguladılar, ancak fayda etmedi. Padişah kıvranıyordu... Düşünürken nihayet sebebini buldu! Bu hâlin Şeyh Efendinin sözüne itirazdan dolayı başına geldiğini anladı. Derhal adamları ile Şeyhin yanına gitti. Hata ettiğini söyledi...
Laleli Baba "Karşılığında ne vereceksiniz?" dedi. "Senin bölgende yaptırdığım o camiyi sana hibe edeceğim", "Yetmez" dedi Şeyh Efendi. Sultan Mustafa daha birçok şeyler sıraladı... Şeyh, "Bunlar da yetmez" diyordu... En sonunda, "Bu halden kurtulursun ama, karşılığında saltanatı [hükümdarlığı] isterim, yoksa kendin bilirsin" dedi.
Sancılar içinde kıvranan Padişah için başka çare yoktu, bir an önce bu sıkıntıdan kurtulmak istiyordu, "Tamam, o da senin" dedi.
Laleli Baba dua etti, sırtını sıvazladı, "Haydi git Allah'ın izniyle kurtulacaksın" dedi... Padişah gerçekten kurtuldu ve çok rahatladı. Fakat saltanat da elden gitmişti! Saltanatı teslim etmek üzere maiyetiyle geldi. Elbette Laleli Baba'nın maksadı Saltanat değildi. Padişah, gerekli dersi almıştı... Şöyle dedi:
-Bir saltanat ki bir def-i hacete değişiliyor, öylesine ucuz bir saltanat bize lazım değil. Bize caminin adı yeter...
."Bir avuç toprak doyurur!.."
2014-02-28 01:00:00
Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki: "Çalış ki emeğinin neticesini yine sen yiyesin, tâ ki emeğin boşa gitmesin. Sende değerli bir şey varsa ve biri o sevdiğin şeyi senden isterse, eğer lâyıksa ondan esirgeme. Çünkü ne olursa olsun, kişi mezarına bir şey götüremez. Harcamanı gelirine göre yap, tâ ki yoksulluk ateşi sana yol bulamasın. Elinde olanla yetin, çünkü kanaat ikinci zenginliktir. Sakın açgözlü olma. Çünkü sana yük olacak şey nerede olsa yetişir...
Tamahkâr, aç gözlü insan, tamah zincirine bağlanmış ölüye benzer. Kalbdeki tamah, kalbi mühürler, mühürlü kalb de ölüdür. Mümin tamahkâr olmaz; nefsinin şehvet ve arzularına uymaz."
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Dünya peşinde koşan, açgözlü olur, hep yokluk içinde kıvranır, işleri zorlaşır, nasibinden de fazla bir şeye kavuşamaz. Ahiret için çalışanın da, işleri kolaylaşır, gönlü zenginleşir, yüz çevirdiği dünyalık da kendisine teveccüh eder.) [Tirmizi]
***
Bir zamanlar, halinden çok fakir olduğu anlaşılan bir adam, oltayla balık tutuyordu. Tesadüfen oradan geçmekte olan ülkenin padişahı bu gariban adamla ilgilendi ve ona;
-Oltana ben burada iken ilk takılan şey ne olursa sana onun ağırlığınca altın vereceğim, dedi... Biraz sonra oltaya takıla takıla ortası delik bir kemik takıldı. Hükümdar balıkçıya;
-Ne yapalım, şansın bu kadar, oltana ağır bir şey takılmadı, diyerek onu da alıp saraya döndüler...
Adamlarına, balıkçıya elindeki kemiğin ağırlığınca altın vermelerini emretti. Kemiği terazinin kefesine koydular, öbür kefesine de altın koymaya başladılar. Beş, on, yirmi, elli diyerek altınları koydular ama kemik yerinden oynamıyordu. Görünüşte dört beş altını zor tartar göründüğü hâlde, tahminlerin on misli üzerinde altın koydular kemik bana mısın demedi!.. Bunda bir "sır" olduğunu anladılar. Âlim bir zatı çağırıp sordular. O mübarek zat kemiği eline alıp şöyle bir baktıktan sonra şu açıklamada bulundu:
-Bu kemik açgözlü bir insanın göz çukurudur. Siz bunu tartmak için bütün hazineyi koysanız yine tartamazsınız, yerinden oynamaz. Çünkü doymaz. Ama bir avuç toprak bunu doyurur!..
Nitekim bir avuç toprak alıp terazinin kefesine koydu ve kemik yukarı kalkıverdi!
Allahü teala kimseyi açgözlü yapmasın!..
.Hazine'den borç veren vezir!..
2014-03-01 01:00:00
Herkese iyilik etmek, darda kalana ödünç veya sadaka vermek çok sevaptır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: (Sadaka için on sevap, ödünç için ise on sekiz sevap vardır.) [Taberani]
(Duam kabul olsun, sıkıntım gitsin diyen, darda kalanı ferahlandırsın!) [İbni Ebiddünya]
Borçlanmamaya da dikkat etmeli, mecbur kalmadıkça borçlanmamalıdır! Hazret-i Lokman Hakîm, "Borç yükü altında ezilmektense, taş taşımayı tercih ederim" buyuruyor.
Borçluya mühlet vermek çok sevaptır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Kıyamette günahı çok bir Müslümanı hesaba çekerler. O kimse de [Benim hiç iyiliğim yoktur. Sadece çırağıma, "Fakir olan borçluları sıkıştırma, ne zaman ellerine geçerse, o zaman vermelerini söyle, bir şey isterlerse yine ver, boş çevirme!" diye söylerdim] der. Allahü teâlâ da, onu affederek buyurur ki: Bugün sen muhtaçsın. Sen dünyada kullarıma acıdın, bugün biz de sana acırız.) [Buhari]
Şu menkıbe konumuza uygun düştü:
İyi kalbli bir vezir vardı. Yoksullara, darda kalanlara devlet hazinesinden borç para verirdi. Borç alanlar, "Ne zaman ödeyeceğiz?" diye sorduklarında;
-Hükümdarımız ölünce, derdi.
Bu duruma şahit olan biri, Hükümdara gidip;
-Efendimiz, sizin veziriniz devletin hazinesinden muhtaçlara borç veriyor, vadesini de sizin ölümünüze bağlıyor. Demek ki niyeti kötü; sizin bir an önce ölmenizi istiyor, siz ölünce de paraları zimmetine geçirecek, diye gammazladı.
Bunları duyan hükümdar ister istemez endişelendi! Kıymetli bir veziri bunu nasıl yapardı! İnanılır gibi değildi... Derhal çağırıp bunun sebebini sordu. Vezir, onu rahatlatan şu cevabı verdi:
-Hükümdarım, söylenenler doğrudur. Ben hazineden muhtaçlara borç para veriyor, vadesini de sizin vefatınıza bağlıyorum. Ama bunu sizin ölmenizi değil, tersine daha çok yaşamanızı istediğim için yapıyorum... Bilirsiniz ki her borçluya borcunun vadesi kısa gelir, vade dolmasın diye bakar, bunun için dua eder. Bu demektir ki borçlarını siz ölünce verecek olanlar, borçlarının vadesi dolmasın diye sizin uzun ömürlü olmanız için dua edeceklerdir. Allah katında en makbul dualardan biri de borç altındaki kulların duasıdır. Benim de maksadım ömrünüzün uzunluğu, sağlık ve afiyetinizdir...
.Hazine'den borç veren vezir!..
2014-03-01 01:00:00
Herkese iyilik etmek, darda kalana ödünç veya sadaka vermek çok sevaptır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: (Sadaka için on sevap, ödünç için ise on sekiz sevap vardır.) [Taberani]
(Duam kabul olsun, sıkıntım gitsin diyen, darda kalanı ferahlandırsın!) [İbni Ebiddünya]
Borçlanmamaya da dikkat etmeli, mecbur kalmadıkça borçlanmamalıdır! Hazret-i Lokman Hakîm, "Borç yükü altında ezilmektense, taş taşımayı tercih ederim" buyuruyor.
Borçluya mühlet vermek çok sevaptır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Kıyamette günahı çok bir Müslümanı hesaba çekerler. O kimse de [Benim hiç iyiliğim yoktur. Sadece çırağıma, "Fakir olan borçluları sıkıştırma, ne zaman ellerine geçerse, o zaman vermelerini söyle, bir şey isterlerse yine ver, boş çevirme!" diye söylerdim] der. Allahü teâlâ da, onu affederek buyurur ki: Bugün sen muhtaçsın. Sen dünyada kullarıma acıdın, bugün biz de sana acırız.) [Buhari]
Şu menkıbe konumuza uygun düştü:
İyi kalbli bir vezir vardı. Yoksullara, darda kalanlara devlet hazinesinden borç para verirdi. Borç alanlar, "Ne zaman ödeyeceğiz?" diye sorduklarında;
-Hükümdarımız ölünce, derdi.
Bu duruma şahit olan biri, Hükümdara gidip;
-Efendimiz, sizin veziriniz devletin hazinesinden muhtaçlara borç veriyor, vadesini de sizin ölümünüze bağlıyor. Demek ki niyeti kötü; sizin bir an önce ölmenizi istiyor, siz ölünce de paraları zimmetine geçirecek, diye gammazladı.
Bunları duyan hükümdar ister istemez endişelendi! Kıymetli bir veziri bunu nasıl yapardı! İnanılır gibi değildi... Derhal çağırıp bunun sebebini sordu. Vezir, onu rahatlatan şu cevabı verdi:
-Hükümdarım, söylenenler doğrudur. Ben hazineden muhtaçlara borç para veriyor, vadesini de sizin vefatınıza bağlıyorum. Ama bunu sizin ölmenizi değil, tersine daha çok yaşamanızı istediğim için yapıyorum... Bilirsiniz ki her borçluya borcunun vadesi kısa gelir, vade dolmasın diye bakar, bunun için dua eder. Bu demektir ki borçlarını siz ölünce verecek olanlar, borçlarının vadesi dolmasın diye sizin uzun ömürlü olmanız için dua edeceklerdir. Allah katında en makbul dualardan biri de borç altındaki kulların duasıdır. Benim de maksadım ömrünüzün uzunluğu, sağlık ve afiyetinizdir...
.Kırk kişiyi öldüren ok!..
2014-03-02 01:00:00
Emîr Sultan hazretleri, Osmanlıların kuruluş devrinde Bursa'da yaşayan büyük velîlerdendir. 1368 (H.770) senesinde Buhârâ'da doğdu. Soyu, Peygamber efendimize dayanır. Ona, Buhârâ'da doğduğu için "Muhammed Buhârî", Seyyid olduğu için "Emîr Buhârî", Yıldırım Bâyezîd Han'ın dâmâdı olduktan sonra da "Emîr Sultan" denilmiştir... Bugün onun vefat yıl dönümüdür. Bu vesileyle bereketlenmek istedik...
Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri buyurdu ki: "Emîr Sultan hazretleri, ledünnî ilme sâhipti. Bu ilim yetmiş iki derecedir. İlk derecesinde olan, bir ağaca bakınca yapraklarının sayısını, bir denize bakmakla damlalarının adedini, bir çöle bakınca kumlarının sayısını bilir."
***
Emîr Sultan hazretlerinin bir yayı ve sadakta (ok torbası) sadece bir tek oku vardı. Bunlar, gazâda kullanılmak üzere asılı dururdu. O yaya o oku koydukları zaman, kırk ok çıkar, kırk kişiye isâbet ederdi. Her nereye atmak isterse, onu bir talebesine verir, o tarafa atmasını emrederdi...
Şeyh-ül-İslâmın da hazır bulunduğu bir gün, Emîr Sultan hazretleri, okunun ve yayının getirilmesini istedi. Getirilen ok ve yayın, Şeyhülislâma verilmesini emir buyurdu. Yay ile oku, Şeyh-ul-İslâma verip; "Oku doğuya doğru at. Nereye düşerse, mezarımız orası olsun" buyurdu. Şeyh-ül-İslâm, emîrleri üzerine oku attı. Ok, şimdiki türbenin olduğu yere düştü. Orası, o zaman ağaçlık ve yeşillik idi. Hâlbuki ok atılan yer ile, düştüğü yer arası çok uzak idi. Normalde bir okun oraya gitmesi mümkün değildi. Zîrâ okun düştüğü yer, üç atımlık mesâfe idi...
Emîr Sultan hazretleri 1430 (H.833) senesinde 63 yaşındayken Bursa'da vebâ hastalığından vefât etti. Hacı Bayrâm-ı Velî'nin yıkayıp, cenâze namazını kıldırmasını vasiyet etmişti. Vefât ettiği gün Hacı Bayrâm-ı Velî mânevî bir işâret ile Bursa'ya geldi. Gasil ve tekfin işlerini yaptı ve cenâze namazını kıldırdı. Okun düştüğü yer olan Bursa'nın doğu kısmında yüksekçe bir yere günümüzde kendi ismiyle anılan semte defnedildi...
Emîr Sultan hazretlerinin türbesi yapılırken türbeyi yapan zât, rüyâsında Emîr Sultan'ı gördü. O zâta; "Şurayı şöyle yap, burayı böyle yap" diye, türbesi bitinceye kadar, her gece rüyâda emîr verdiler. O zât, türbe yapımını bitirdikten sonra, bir daha o mübareği rüyâsında göremedi...
.Hiçbir edepsiz sevgili kul olamaz!
2014-03-03 01:00:00
Edep, güzel terbiye, iyi davranış, güzel ahlak, hayâ, nezaket, zarafet gibi manalara gelir. Mesela terbiyeli çocuk, edepli çocuk demektir. Hadis-i şerifte, (Evladınızı edepli, terbiyeli yetiştirin) buyuruluyor. Dinimiz, baştan başa edeptir.
Hazret-i Ebu Bekir, "Hayâsız insan, halk içinde çıplak oturan gibidir" buyurdu.
Hazret-i Ömer, "Edep, ilimden önce gelir" buyurdu. Çok heybetli olmasına rağmen, edebinden, hayâsından Resulullahın huzurunda çok yavaş konuşurdu. Peygamber efendimiz de, bir kimsenin yanında iki diz üzerine oturur, ona saygı olmak için mübarek bacağını dikip oturmazdı.
Ebu Said Hudri hazretleri, "Resulullahın hayâsı, bâkire İslam kızlarının hayâsından çoktu" buyurdu.
İmam-ı Rabbani hazretleri, "Edebi gözetmek, zikirden üstündür. Edebi gözetmeyen Allah'a kavuşamaz" buyuruyor.
İbni Mübarek hazretleri de, "Bütün ilimleri bilenin eğer edebinde noksanlık varsa, onunla görüşmediğime üzülmem, bunu kayıp saymam. Fakat edepli ile görüşemesem üzülürüm" buyurdu
Büyükler, "Edepli ol! Edep insanın başındaki görünmez taçtır" buyurmuştur.
***
Büyük âlim ve velî Bayezid-i Bistami hazretlerine sevenlerinden birkaçı;
-Filan şehirde âlim evliya bir zat var, ziyaret edelim, diye ısrar ettiler. Sonunda bunları kırmamak için razı oldu, o zatı görmek için yola çıktılar... Nihayet o kimsenin bulunduğu şehre geldiler. Camiyi sorup, o yöne doğru yürüdüler. Tam yaklaşmaşlardı ki o şahsı caminin önünde gördüler. Hemen,
-İşte efendim, o mübarek zat, şu gördüğümüz kimse, diye söylediler... O adam, o anda yere tükürdü. Bunun üzerine Bayezid-i Bistami hazretleri;
-Geri dönüyoruz, görüşmeye lüzum kalmadı, dedi. Sevenleri ısrar etti;
-Efendim bunca yol geldik, o mübarek zat da işte karşımızda, görüşmeden nasıl geri döneriz, dediler. Fakat ısrarları fayda vermedi. Sevenleri yine;
-Âlim ve evliya zattır, bir görüşsek, diye ısrar edince, Bistami hazretleri buyurdu ki:
-O kimse, evliya ve âlim olamaz. Çünkü kıble cihetine tükürdü. Bu adam Resulullaha karşı lazım olan edeplerden birini gözetmedi. Veli olmak için lazım olan edepleri de gözetemez... Hiçbir bi edeb vasılı ilallah olamamıştır. Yani hiçbir edepsiz, Allahü teâlânın velî kulu, sevgili kulu olamamıştır...
.Haçlıların korkulu rüyası!..
2014-03-04 01:00:00
Selâhaddîn-i Eyyûbî, Haçlıları Orta Doğu'dan atmak için, büyük bir faaliyet içine girdi. Başta Papalık olmak üzere, Hristiyan âlemi telaşlanmıştı...
Selâhaddîn-i Eyyûbî hazretleri, Eyyûbîler Devletinin kurucusudur. 1137'de Tekrit'te doğdu. 4 Mart 1193 târihinde Şam'da vefât etti. Bugün o mübarek zâtın vefat yıl dönümüdür. Rahmetle yad ediyoruz...
Selâhaddîn-i Eyyûbî, Mısır Sultânı olunca, Orta Doğu'da çıbanbaşı olan Haçlıları bölgeden atmak için, büyük bir faaliyet içine girdi. Bu durum, başta Papalık olmak üzere, Haçlıları telaşlandırdı... Büyük ordular topladılar, büyük savaşlar yapıldı. Ancak her seferinde bozguna uğradılar...
Selâhaddîn-i Eyyûbî, 1187 senesinde; Birinci Haçlı Seferinden beri işgâl altındaki Kudüs'ü hedef tâyin ederek, yola çıktı ve Haçlıları, bozguna uğratarak Mübârek Kudüs şehrini teslim aldı...
Kudüs'ün 89 yıl sonra tekrar Müslümanların eline geçmesi, İslâm âlemini çok sevindirdi. Ancak, Papalığın propagandasıyla Avrupa kıtası ve Hıristiyan âleminde Müslümanlar üzerine sefer hazırlığı başladı. Papa lll. Clemens'in teşvikiyle Fransa, İngiltere Kralları ile Almanya imparatoru kumandasındaki Hristiyanlar Müslümanlar üzerine yürüdü ve Üçüncü Haçlı Seferi (1189-1192) yapıldı. Hıristiyan âleminin bütün imkânlarını seferber ederek hazırladığı bu Haçlı Seferi de hezimetle neticelendi. Selâhaddîn-i Eyyûbî, Filistin'deki hâkimiyetini kuvvetlendirdi. Kudüs'ü tahkim ettirip, Suriye'ye yerleşti...
Selâhaddîn-i Eyyûbî, 1193 Şubatında hastalandı. On dört gün yattı ve 4 Mart'ta Şam'da vefât etti. Kabri Şam'da Medresetü'l-Aziziye'dedir.
Selahaddin-i Eyyûbî hazretleri ölmeden önce, şöyle vasiyet etti:
-Ben öldükten sonra cenazemin önünden askerlerim, daha sonra hizmetçilerim, daha sonra da hanımlarım yürüsün. Sonra da hazinede ne kadar altın ve mücevher varsa arabaya konulup yürütülsün. En son olarak da beni ihtişamlı bir arabayla defnedileceğim yere götürün...
Hükümdar öldükten sonra bu söylediklerinin yapılıp yapılmaması konusunda ihtilaf çıkar. En sonunda, "vasiyettir, yapalım" derler... Cenaze töreni yapılır ve en son cenaze defnedildikten sonra, zamanın âlimlerine, "Hükümdar neden böyle bir vasiyette bulundu?" diye sorulur. Âlimler şöyle cevap verir:
-Hükümdar, cenazesinde bile bize ders verdi! Dünyanın her şeyi dünyada kaldı, ahirete giderken yanımızda hiçbir şey götüremeyeceğimizi anlattı..
.Şam'dan yükselen güneş!..
2014-03-05 01:00:00
Abdülganî Nablüsî hazretleri, İslâm âleminde en çok kitap yazan âlimlerdendir. Yüz seksenden fazla eseri vardır. Şam'da vefât etti...
Abdülganî Nablüsî hazretleri, Meşhur Osmanlı âlimi ve kerâmetler sâhibi bir velîdir. 1640 (H.1050) senesinde doğdu. 5 Mart 1731 (H.1143) senesinde Şam'da vefât etti...
Fıkıh, tefsir, hadis ilimlerinde emsali az bulunur âlimlerden olan Abdülgani Nablüsi, güzel ahlak ve beğenilen sıfatlar ve huylar ile süslenmişti. Herkese iyilik yapmak için elinden geleni yapardı...
Rüya tabiri denilince de ilk akla gelen isimlerden olan Abdülganî Nablüsî hazretlerinin bu konuda "Ta'tîr-ul-Enâm fî Ta'bîr-il-Menâm" adlı bir de eseri vardır.
Ömrü; ilim öğrenmek, öğretmek, kitap yazmak ve irşadla geçen Abdülganî Nablüsî hazretleri için şöyle anlatılır:
"Yirmi yaşında ders vermeye ve kitap yazmaya başladı. Sabah erkenden Câmi-i Ümeyye'ye gidip, çeşitli dersler okutur; ikindiden sonra da, Câmi-i Sagîr'e devam ederdi. Sonra, İmâm-ı Nevevî'nin, Hadis-i Erba'în, Ezkâr-un-Neveviyye ve başka eserlerini okuturdu. Sonradan bu hâlini terk ederek yedi sene müddetle, Şam'daki Ümeyye Câmii yakınındaki evinden dışarı çıkmadı. Evinde, Muhyiddîn-i Arabî'nin ve Afîfüddîn-i Tilmsânî'nin tasavvufla ilgili eserlerini tedkîk ve mütâlâa ederek, feyz ve bereketlerine kavuştu. Devamlı ibâdet ve istiğfar ile meşgul idi. Ledünnî marifetlere erişti. Zahirî ve bâtınî ilimlerde çok yükseldi. Rabbinin ihsânları, yağmur gibi üzerine yağdırıldı. Kalb gözü açıldı. Sonra yeniden ilim öğretmeye, vaaz ve nasîhate, insanlara doğruyu anlatmaya başladı. İkbâl ve şöhreti o kadar yükseldi ki, kapısı, feyz ve bereketlerine kavuşmak isteyenlerle dolup taştı. Uzaktan ve yakından, bölük bölük insanlar ona geldiler. Herkes ondan ilim öğrenmeye ve makbûl olan duâsından istifâde etmeye çalışıyordu. İlim talebeleri ve tasavvuf yolcuları, onun evini sığınak yapmışlardı..."
***
Abdülganî Nablüsî hazretleri, İslâm âleminde en çok kitap yazan âlimlerdendir. Yüz seksenden fazla eseri vardır. "Tarîkat-i Muhammediyye" kitabına yazdığı "Hadîkat-ün-Nediyye" adlı şerhi çok kıymetlidir. Bu kitabı, "Keşf-ün-nûr an eshâb-il-kubûr" ve dört mezhebe uymanın lâzım olduğunu anlatan "Hulâsât-üt-tahkik fî beyânı hükm-it-taklîd vet-telfik" adlı eserleri Hakikat Kitabevi tarafından neşredilmiştir.
."Aklımı attım, rahat ettim!"
2014-03-06 01:00:00
"Büyükleri inkâr edenler, Peygamber efendimizin zamanında yaşasalardı, Onu da inkâr ederlerdi. Sevenler o zaman yaşasalardı, Eshab-ı kiramdan olurlardı."
Allahü tealanın rızasına kavuşmuş ve başkalarının da kavuşması için uğraşan mü'mine "Mürşid-i kâmil" denir. Bir mürşid-i kâmilin iki talebesi olsa, biri doğuda, biri batıda olsa, ikisi de aynı anda ölmek üzere olsalar, ikisinin de imdadına yetişip, imanla ölmelerini sağlar... Mürşid-i kâmilin biri, bir talebesine;
- Evladım, 22 senedir bizi tanıyorsun. Bu kadar zamanda bizden ne öğrendin? diye sorar. Talebesi de şöyle cevap verir:
- Efendim, bu kadar zamanda sizden üç şey öğrendim... Birincisi, siz buyurmuştunuz ki: "Yaptığın işin, söylediğin sözün hesabını ver. Kime? Kim soruyorsa. Âmirine ver, insanlara ver, kanunlara ver, vicdanına ver, dinine ver. Bu hesap bir gün nasıl olsa sorulacak sana. Ona göre hareket et, ona göre konuş." Bunu kendime prensip edindim.İkincisi, yine siz demiştiniz ki: "Akılla mantıkla din olmaz. Olsaydı Peygamberlere, kitaplara lüzum kalmazdı. Dinimiz nakil dinidir. Allahü teâlâ ne bildirmişse, Peygamber efendimiz nasıl açıklayıp ne bildirmişse, mezhep imamlarımız, Ehl-i sünnet âlimleri bunları nasıl sistemleştirip, herkesin anlayacağı şekilde nasıl nakletmişse, öylece inanıp tâbi olmak lazım. Yoksa insan felaketten kurtulamaz. Müctehidlerin farklı ictihadları rahmettir, bunu Peygamber efendimiz buyuruyor. Allahü teâlâ böyle olmasını murad etmiştir. Yoksa tek hüküm bildirirdi, o zaman Müslümanların işi zor olurdu, yapamayanlar harama veya küfre düşebilirlerdi. Bu kolaylık, bir ihsan-ı ilâhidir." Bunun böyle olduğunu bizzat yakînen yaşadım ve aklımı attım, rahat ettim.Üçüncüsü ise, yine siz şöyle buyurmuştunuz: "İnsanların en alçağı, din büyüklerini kendisi gibi zannedendir. Büyükler, Peygamber efendimizin vârisleridir. Ana karnında şaki olanlar, büyüklere dil uzatır. Said olanlar ise ne kadar günahkâr olsa bile, onlara dil uzatmazlar. Allahü teâlânın rızası, onların iki dudağı arasındadır. Büyükleri inkâr edenler, Peygamber efendimizin zamanında yaşasalardı, Onu da inkâr ederlerdi. Sevip tâbi olanlar o zaman yaşasalardı, Eshab-ı kiramdan olurlardı. Çünkü yol aynıdır..."İşte hocam, bu üç şey, bana çok tesir etti, inandım, uygulamaya çalışıyorum.- Maşallah evladım. Bu hâl üzere devam edersen umduklarına kavuşur, korktuklarından emin olursun.
.Cömertlik böyle bir haslet işte!
2014-03-07 01:00:00
Cömertlik, hiçbir karşılık beklemeden ihsanda, bağışta bulunmak demektir. Cömerdin kazancı, malı bereketli olur. Mal, insanoğluna bir fayda için verilmiştir. O malı saklayıp faydalı bir işte kullanmamak cimrilik olur. Faydalı işler, dinin ve mürüvvetin verilmesini iyi gördüğü şeylerdir. Mürüvvet, faydalı olmak, iyilik yapmak, arzusudur. İnsanlık yiğitlik demektir.
Zaman icabı, ileride bir sıkıntıya düşmemek için malı, parayı saklamak, avam için cimrilik sayılmazsa da, ilim ehli salih kimseler için cimriliktir...
Cömert, gayrimüslim bile olsa, Cehennemdeki azabı, diğer kâfirlerinki kadar şiddetli olmaz. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Cömert kâfir, Cehenneme girerken, Allahü teâlâ, [Cehennemde vazifeli meleklerin en büyüğü olan] Malik'e, "Bunu, dünyadaki cömertliği nispetinde Cehennemin azabı hafif olan tarafına koy" buyurur.)
Din büyükleri buyuruyor ki: "Hiç kimsenin en ufak iyiliği zâyi olmaz. Cömert olan kâfirlerin, son nefeste îmânla ölmeleri umulur."
Bir gün, büyük velî Cüneyd-i Bağdadi hazretlerinin gözlerinde aşırı ağrı meydana geldi. Herkese iyilik eden, cömertliği ile meşhur bir tabib (doktor) vardı, onu çağırdılar. Ancak bu doktor, Hristiyan idi. Muayene ettikten sonra;
- Gözlerinize sakın su değdirmeyin, yoksa kör olursunuz, dedi. O mübarek de;
- Su değdirmesem nasıl abdest alabilirim? deyince;
- Gözleriniz size lazım ise su değdirmeyeceksiniz, dedi.
Cüneyd-i Bağdadi hazretleri abdest alıp namaz kıldı ve namazdan sonra bir miktar uyudu. Rüyasında;
"Gözlerini Allah için, Allah'ın emri namaz için feda edenin gözlerine şifa verilir" dendi. Uyandığında gözlerinde hiç ağrı kalmamıştı...
Ertesi gün kontrol için Hristiyan doktor tekrar geldi. Baktı ki gözleri tamamen iyi olmuş. Hayret edip;
-Bir günde tamamen iyileşmeleri tıbben mümkün değil, bu nasıl oldu? dedi.
Cüneyd-i Bağdadi hazretleri rüyasını anlatınca, doktor hemen elini öpüp iman etti ve;
-Esas hasta siz değil, benmişim. Sizin gözleriniz ağrıyordu, benimkiler ise körmüş. Hakikatleri göremeyen benmişim, dedi.
Hikmet-i ilahiye bakın ki, cömert ve iyiliksever bir Hristiyanın hidayete kavuşması için Allahü teâlâ Cüneyd-i Bağdadi hazretlerinin gözüne ağrı veriyor, böylece doktorun hidayetine sebep kılıyor
.Büyük bir mücahidi kaybettik!"
2014-03-08 01:00:00
1402'de Çubuk Ovasında yapılan ve çok şiddetli geçen muhârebe sonunda Osmanlı ordusu mağlûp olur ve Yıldırım Bâyezîd de esir düşer!..
Bugün, Dördüncü Osmanlı Pâdişâhı Yıldırım Bâyezîd Han'ın vefat yıl dönümüdür. (8 Mart 1403)
Murâd-ı Hüdâvendigâr'ın oğlu olan bu Sultan, küçük yaştan îtibâren zamânın en seçkin âlimlerinden din ve fen ilimlerini tahsil etti. Değerli kumandanlardan sevk ve idâre dersleri aldı. Birinci Kosova Savaşında babasının şehâdeti üzerine tahta çıktı. Cesâret ve gözü pekliğiyle ün yaptığından kendisine "Yıldırım" lakabı verilmiştir...
Sultan Bâyezîd, Haçlı ordusunu Niğbolu Kalesi önünde ağır bir bozguna uğrattı. Esir edilen ve fidye karşılığı serbest bırakıldıktan sonra Pâdişâh'a karşı bir daha savaşmamaya yemin eden Avrupalı asilzâdeler ve şövalyelere Yıldırım Bâyezîd Han şöyle diyordu:
"Ettiğiniz yeminleri size iâde ediyorum. Gidiniz, ordular toplayınız ve bizim üzerimize geliniz. Bana bir kere daha zafer kazanma imkânı sağlamış olursunuz. Zîrâ ben, Allahü teâlânın dînini yaymak ve O'nun rızâsına kavuşmak için dünyâya gelmişim..."
Bizanslıları o yıllarda "Yıldırım" korkusu sarmıştı! Hıristiyan devletlerden yardım istemişler ve Türklere baskı yapmaya başlamışlardı. Boğaziçi ve İzmit Körfezi kıyılarını vurmaları üzerine Bâyezîd Han, 1400 yılının baharında İstanbul'u dördüncü defâ kuşattı. Bu kuşatma diğerlerinden daha şiddetliydi. Ancak Doğu'da "Tîmûr tehlikesi" ortaya çıkınca kuşatmaya son verilmek zorunda kalındı.
Bâyezîd Han'ın hükümdârlıklarına son verdiği Beyler, Tîmûr'un yanına giderek Bâyezîd aleyhine propaganda yapmaktaydılar. Bu sırada Tîmûr Han'dan kaçan Karakoyunlu ve Celâyir Beyleri de Yıldırım Bâyezîd'i Tîmûr'a karşı tahrik ediyorlardı. Bu tahrikler ve Tîmûr'un Osmanlılara âit Sivas'ı zaptetmesi, netîcede iki büyük Türk hâkânını 1402'de Ankara'da karşı karşıya getirdi. Çubuk Ovasında yapılan ve çok şiddetli geçen muhârebe sonunda Osmanlı ordusu mağlûbiyete uğrarken, Yıldırım Bâyezîd de esir düştü.
Timur Han, kendisini iyi karşıladı ve tesellide bulundu. Bir Osmanlı padişahına yaraşır şekilde, izzet ve ikram eyledi. Esâret zilletini çekemeyen Yıldırım Bâyezîd Han yedi ay kadar sonra kederinden ve nefes darlığından kırk dört yaşında vefât etti. Tîmûr Han ölüm haberini alınca; "Yazık oldu, büyük bir mücâhidi kaybettik" demekten kendini alamadı. Ruhları şad olsun...
."Resulullahın selamı var!"
2014-03-09 01:00:00
Bir fakir, alacaklısı tarafından sıkıştırılıyordu. Kısa zamanda ödeyecek durumda değildi. Ravda-i Mutahhara'ya gidip, durumunu arz etti!..
Ödünç alınan borçları ilk fırsatta ödemeye çalışmalıdır! Alışveriş neticesinde meydana gelen taksitli, borçları da zamanında ödemelidir! Ödemeyi geciktirmek günahtır. İbrahim Edhem hazretleri, "Borcu olan kimse, yağlı ve sirkeli yemek yememeli" buyuruyor...
Borcunu vaktinde ödeyemeyen kimsenin, alacaklısından mühlet istemesi gerekir. Ödeme imkânı olduğu halde, borcunu geciktirmek zulümdür, günahtır. Bir kimse, malı olduğu halde, borcunu ödemeyi bir saat geciktirirse, zalim ve asi olur.
Alacaklı kimse de fakir olan borçluları sıkıştırmamalı, ne zaman ellerine geçerse, o zaman vermelerini söylemelidir...
***
Bir fakir, alacaklısı tarafından sıkıştırılıyordu. Çok zor durumda kalmıştı. Kısa zamanda ödeyecek durumda değildi. Bu fakir, Ravda-i Mutahhara'ya gelip:
"Ya Resulallah, şefaat buyur, borcum var ödeyemiyorum" diye hâlini arz etti... Dua ettikten sonra uyku bastırdı ve oracıkta uyuyakaldı. Rüyasında Peygamber efendimizi gördü.
Efendimiz aleyhisselam, "Falan yere git, orada şöyle bir zengin var, ona selamımı söyle, borcun kadar parayı iste. Doğru söylediğine delil isterse; her gün bana yüz salevat getirmeden yatmazdı, dün unuttu. Onu hatırlat da bu akşam getirsin" buyurdu.
Heyecanla uyanan fakir adam, araya araya o zengini buldu. Adamın evine vardığında onu, saman elerken gördü. Adam samanın içine beş kuruş düşürmüş onu bulmak için bütün samanı elekten geçiriyordu. Onun bu hâlini görünce taaccüp etti ama, yine de 'ben vazifemi yapayım' diye, Resulullahın selamını tebliğ etti:
-Resulullahın sana selamı var. Salevat getirmeyi dün akşam unutmuşsun, bu akşam söylesin, buyurdu... Ben ise borçlu bir kimseyim, benim 300 dirhemlik borcumu ödemeniz için Peygamber efendimiz sana gönderdi!..
Peygamber efendimizden selam gelmesi, adamın çok hoşuna gitmişti. "Ne dedi, ne dedi?" diye üç defa tekrarlattı. Adamcağız "benimle alay mı ediyorsun!" diyerek gerisin geriye döndü. Fakat zengin, hemen önünü kesti;
-Ben senin ağzından Resulullah efendimizin selamını daha fazla duymak için üç defa tekrarlattım. Her söylemene 300 dirhem veriyorum. Eğer daha fazla söyleseydin her biri için 300 dirhem verecektim, dedi ve adama 900 dirhem verip gönderdi...
."Ey oğlum, rızkına râzı ol!"
2014-03-10 01:00:00
Ca'fer-i Sâdık? hazretleri bütün din bilgilerinde olduğu gibi, zamanının bütün fen ilimlerinde de söz sahibiydi. En meşhûr talebesi İmâm-ı a'zamdır.
Bugün de, Oniki İmâm'ın altıncısı Seyyid İmâm-ı Ca'fer-i Sâdık'tan "rahmetullahi teâlâ aleyh" bahsederek bereketlenelim...
Ca'fer-i Sâdık hazretleri, Hazret-i Ali'nin torununun torunu olup, Eshâb-ı kirâmı görmekle şereflenen Tâbiîn devrinin yükseklerinden ve evliyânın büyüklerinden
olup, silsile-i âliyyenin dördüncüsüdür. 765 senesinde Mekke'de vefât etti. Kabri, Cennet-ül-Bâki'dedir.
İmâm-ı Ca'fer hazretleri bütün din bilgilerinde olduğu gibi, zamanının bütün fen ilimlerinde de söz sahibiydi. Kimyanın babası sayılan Câbir de, Ca'fer-i Sâdık'ın talebesidir. En meşhûr talebesi ise, Hanefî Mezhebi'nin kurucusu ve Ehl-i sünnetin reisi olan İmâm-ı a'zam Ebû Hanîfe Nu'man bin Sâbit'tir...
***
Ca'fer-i Sâdık hazretlerinin, oğlu Mûsâ Kâzım hazretlerine yaptığı nasîhat pek meşhûrdur. Buyurdu ki:
-Ey oğlum, kendi rızkına râzı ol! Kendi rızkına râzı olan, kimseye muhtaç olmaz. Gözü başkasının malında olan, fakîr olarak ölür. Allahü teâlânın taksim ettiği rızka râzı olmayan, O'nu kaza ve kaderinde, dilediğini yaratmakta töhmet altında tutmuştur. Kendi kusurlarını küçük gören, başkasınınkilerini büyütmüş olur. Her zaman kendi kusurlarını büyük gör. Başkasının gizli bir şeyini açığa vuranın, evindeki gizli şeyler herkesçe bilinir. Kardeşi için kuyu kazan, o kuyuya kendisi düşer. Ahmaklar arasında bulunan horlanır, âlimler arasında bulunan hürmet görür...
Ey oğlum, insanlara kızmaktan çok sakın, yoksa sana da kızarlar. Boş iş ve söze karışmaktan sakın, sonra aşağılanırsın...
Ey oğlum, lehinde veya aleyhinde de olsa, hakkı, doğruyu söyle! Böyle yaparsan herkes seninle istişare eder (danışır, fikrini alır)...
Ey oğlum, arkadaşlık yaptığın, ziyâretine gittiğin kimse, iyi ahlâk sahibi olsun, kötü ahlâkı olanlarla arkadaşlık etme, onlarla görüşme! Çünkü onlar, suyu olmayan çöl, dalları yeşermeyen ağaç, ot bitmeyen topraktırlar...
Ey oğlum, Allahü teâlânın kitabını okuyucu, iyilikleri emredici, kötülüğü nehy edici, sana gelmeyene sen gidici, seninle konuşmayanla konuşucu ol! İsteyene ver. Gıybetten, koğuculuktan sakın. Çünkü söz taşımak, insanların kalbinde düşmanlığı arttırır. İnsanların ayıplarını görme, insanların ayıplarını gören, onların hedefi olur...
.Büyüklere itirazın tehlikesi!
2014-03-11 01:00:00
Ebu Saîd, İbn-üs-Sakkâ ve Abdülkâdir-i Geylâni, ilim öğrenmek için Bağdat'a geldiler... Yûsuf-î Hemedânî hazretlerini ziyarete gittiler...
Büyüklerden, Allah adamlarından feyz almak için onları sevmek ve inanmak şarttır. Din Büyüklerine itiraz çok tehlikelidir; küfre sebeptir. Hele o büyüklerden birine talebe olduktan sonra itiraz etmek, onu imtihan etmek, bedbahtlıktır...
İbn-i Hacer-i Mekkî hazretlerinin "Fetâvâ-i Hadîsiyye" isimli eserinde şöyle anlatılır:
Ebu Saîd Abdullah, İbn-üs-Sakkâ ve Seyyid Abdülkâdir-i Geylâni hazretleri ilim öğrenmek için Bağdat'a geldiler... Evliyânın büyüklerinden Yûsuf-î Hemedânî hazretlerinin, Nizâmiyye Medresesinde vaaz ettiğini duymuşlardı. Onu ziyâret etmeye karar verdiler. İbn-üs-Sakkâ; "Ona öyle bir soru soracağım ki cevâbını veremeyecek" dedi, Ebu Saîd Abdullah; "Ben de bir soru soracağım. Bakalım cevap verebilecek mi?" dedi. Büyük bir edeb timsâli olan Abdülkâdir-i Geylânî de "Allah korusun! Ben nasıl soru sorarım. Sadece huzurunda beklerim, onu görmekle şereflenir, bereketlenirim" dedi...
Nihayet Yûsuf-i Hemedânî'nin bulunduğu yere vardılar. O anda orada yoktu. Bir saat kadar sonra geldi. İbn-üs-Sakkâ'ya dönerek; "Yazıklar olsun sana, ey İbn-üs-Sakkâ! Demek bana, cevâbını bilemeyeceğim sual soracaksın ha! Senin sormak istediğin sual şudur. Cevabı da şöyledir. Ben görüyorum ki, senden küfür kokusu geliyor" buyurdu... Sonra Ebu Saîd Abdullah'a dönerek; "Sen de bana bir sual soracaksın ve bakacaksın ki, ben o sualin cevabını nasıl vereceğim. Senin sormaya niyet ettiğin sual şudur ve cevabı da şöyledir. Fakat sen de edebe riayet etmediğin için, ömrün hüzün ile geçecek" buyurdu. Sonra Abdülkâdîr-i Geylâni'ye döndü ve; "Ey Abdülkâdir! Bu edebinin güzelliği ile Allahü teâlâyı ve Resulünü razı ettin. Ben senin Bağdat'ta bir kürside oturduğunu, çok yüksek bilgiler anlattığını ve 'Benim ayağım, bütün evliyanın, boyunları üzerindedir' dediğini sanki görüyor gibiyim ve ben yine senin, zamanındaki bütün evliyâyı, senin onlara olan yüksekliğin karşısında boyunlarını eğmiş hâlde olduklarını görüyor gibiyim" buyurdu...
Aradan uzun seneler geçti. Hakikaten Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri zamanında bulunan evliyanın en üstünü oldu... Ebû Saîd Abdullah'ın hayatı sıkıntılarla geçti... İbn-üs-Sakkâ'ya gelince, çok meşhur bir hatip oldu. Şöhreti zamanın sultanına kadar ulaştı. O da bunu elçi olarak Bizans'a gönderdi. Orada Hristiyanların yalanlarına aldandı ve son nefesini Hristiyan olarak verdi..
."Öl de köye dönme!"
2014-03-12 01:00:00
Savaş yılları... Bir tren, Bilecik İstasyonunda beklemektedir. Askerlerin hepsi sakin, belki bir daha geri dönmeyecekler. Ama hiçbiri tedirgin değil...
Sene 1915... Sonbaharın serin yağışlı günlerinden biri... Savaş bütün şiddetiyle cephelerde devam ediyor. Vatanın her tarafında barut ve kan kokusu. Yiğitlerin biri ölüyor bini yetişiyor. İhtiyarı, genci savaşıyor, didiniyor ve yurdumuza düşman çizmesi basmasın diye el açıp Allah'a dua ediyor. Cepheye durmadan takviye kuvvetleri gidiyor...
İşte o kuvvetleri götürecek bir tren, Bilecik İstasyonunda beklemektedir. Askerlerin hepsi sakin, belki bir daha geri dönmeyecekler. Ama hiçbiri tedirgin değil. Çünkü şehid olma arzusu ve inancı gönüllerine huzur veriyor...
Sevkiyat subaylarından Abdülkadir Bey, vagonların arasında sessiz, hareketsiz bir gölge görür. Merakla ve şüpheyle yaklaşır. O anda çakan şimşeğin aydınlığında şunlara şahit olur: Ak saçlı, beli bükülmüş, soluk benizli, başı beyaz yaşmaklı ihtiyar bir Türk anası, çakılmış gibi orada duruyor. Yağmurdan sırılsıklam olmasına rağmen, huşû içinde beklemektedir. Anadolu'nun cefakâr, vefa timsali ve sabırlı anası ile Abdülkadir Bey arasında şu konuşma geçer:
- Valideciğim (anneciğim) yağmurun altında niye böyle bekliyorsun?
- Trende oğlum var. Onu selametlemeye (uğurlamaya) geldim.
- Oğlun kimdir, nerelisiniz?
- Söğüt'ün Akgünlü köyünden Mehmedoğlu Hüseyin.
- Onu görmek ister misin, çağırayım mı?
- Sana dua ederim. Ona bir çift sözüm var.
Hüseyin, kısa zamanda bulunup getirilir. Elini öpen oğlunu bağrına basan ana, ona son olarak şu nasihati yapar:
-Hüseyin'im, yiğit oğlum benim!.. Dayın Şıpka'da, baban Dömeke'de, ağaların Çanakkale'de şehit düştüler. Bak son yongam sensin. Eğer minarelerden ezan sesi kesilecekse, caminin kandilleri sönecekse sütüm sana helal olmasın! Öl de köye dönme. Yolun Şıpka'ya düşerse dayının ruhuna bir Fatiha okumayı unutma. Haydi oğul! Allah yolunu açık etsin.
Hüseyin, anacığının elini öptü; ancak bunun son öpüşü olduğunu nereden bilebilirdi ki!..
Yaşlı gözlerle oğluna bakan bu ana, son evladını da dualarla bu şekilde cepheye uğurladı...
.Cevat Paşa'nın "Nusret"i
2014-03-13 01:00:00
İngilizlerin "Yenilmez Armada" adını verdikleri donanmaları; 18 Mart 1915 akşamı, o güne kadar görmedikleri perişanlıkla Boğaz'dan çekiliyordu...
Bugün, Çanakkale Savaşlarının unutulmaz kahramanlarından; Çanakkale Boğazı Müstahkem Mevki Komutanı Cevat (Çobanlı) Paşa'nın vefat yıl dönümüdür. (13 Mart 1938) Çanakkale Deniz Savaşındaki başarılarından dolayı "18 Mart Kahramanı" unvanını almıştır... Bu vesileyle, onun emri altındaki Nusret Mayın Gemisinin, harbin gidişatını değiştiren başarısından bahsetmek istiyoruz sizlere...
İngilizlerin "Yenilmez Armada" adını verdikleri donanmadan, batmayıp kurtulanlar 18 Mart 1915 akşamı, o güne kadar görmedikleri perişanlıkla Boğaz'dan çekiliyordu... Düşmanın bu sefil çekilişini, karargâhından izlemekte olan Cevat Paşa; "Gittiler! Geçemediler!.. Geçemeyecekler!.." diye haykırıyordu...
Peki, Çanakkale'yi geçilmez yapan neydi?.. Hiç şüphe yok ki 7-8 Mart 1915 gecesi Nusret ve Karanlık Liman'a döktüğü mayınlar, bu zaferin kazanılmasının en önemli sebeplerindendir... O gece, Nusret Mayın Gemisi denize açıldı. Saat 03.20'de 26 mayın döşenmişti. Görev, Allahü tealanın yardımıyla tamamlanmıştı. Ancak, bu yoğun stres Nusret'in komutanı Yüzbaşı Hakkı Bey'i çok sarsmış ve dönüş yolunda geçirdiği kalp krizi sonrası şehit olmuştu...
Bu olaydan on gün sonra müttefik kuvvetlerin donanması saldırıya geçti. Savaş tam istedikleri şekilde, kontrollü olarak devam etmekteydi ki, birden ikmal için geri dönen gemilerde büyük patlamalar meydana geldi. Bunların sebebi, 7-8 Mart gecesinde Nusret'in döşediği mayınlardı. Düşmanın "yüzen kale"leri birer birer batmaya başladı. Önce Bouvet 639 kişilik mürettebatı ile denizin derinliklerine gömüldü.
Bu andan itibaren her şey ters gitmeye başlamıştı. Bouvet'in battığı yerin yakınında manevra yapmakta olan Inflexible bir mayına çarptı ve yan yatmaya başladı. Üç dakika sonra da Irrestible'nda yana yatmakta olduğu ve sancak tarafından mayına çarptığını bildiren yeşil flamanın dalgalandığı görüldü. Daha sonra da mürettebatı kurtarılan gemi Boğaz'ın sularına gömüldü...
"Yenilmez Armada" üç büyük gemisini kaybetmiş, üç tanesi de ağır yara almıştı... Evet, Nusret Mayın Gemisi'nin yapmış olduğu görev, tarihin akışını değiştiriyordu... Şehidlerimizin ruhları şad olsun.
.Cephede bir garip derviş...
2014-03-14 01:00:00
Çanakkale Savaşı'ndayız... Mülazım Emin, çiçeği burnunda bir Harbiyeli. Mektebi bitirmiş, cepheye sürülmüş. Gönderildiği alay, ateş hattında kırılıyor. Gençler yiğitler biçiliyor... Bir zaman, geriden ikmal getirerek işi idare etmek istiyorlarsa da gün oluyor, ikmal de yetmiyor. Alaydan arta kalanları derleyip, toplayıp İzmir'in Alipınar köyüne getiriyorlar.
Acemiler gelecek, alay tamamlanacak, talim görecek ve yine cepheye sevk edilecek...
Eli silah tutan herkes toplanmış Alipınar'da... Gelenlerin içinde Hacı Mesud adında bir derviş var... Yaşlıca, sessiz, sedasız, kendi halinde bir esmer tenli garip. Trablusluymuş. Mülazım Emin'in Konyalı Aziz Çavuş diye bir askeri var, nedense bu Hacı Mesud'u hiç sevmiyor. Her sabah Emin Efendi'ye tekmil verirken sayıyor, döküyor, sözün sonunu "Bir de, hiçbir işe yaramayan şu esmer adam var" diye bitiriyor...
Böylece günler geçip giderken, bir gün Mülazım hastalanıyor. Ama durumu çok ağır. Akşama doğru Emin Efendi kendini kaybediyor. Yapılacak bir şey yok, sadece dua ediyorlar... Bir ara, Hacı Mesud, Aziz Çavuşun yanına gelerek; "Ben de dua edeyim" diyor. "Mülazımın işi bitmiş ama, etsin bakalım ne olacak?" diyor.
Hacı Mesud, Emin Efendi'nin yanına diz çöküyor... Saatler geçiyor. Bekleşenlerde artık takat kalmamış, kendilerini tutamasalar, yeninden yakasından tutup tartaklayacaklar zavallıyı. Sonunda, Hacı Mesud gözlerini Aziz Çavuş'a çevirip fısıldıyor:
-Tamam, kurtuldu, ne isterse verin, yesin!.. Yemek mi? Mülazım ölü gibi serilmiş, gülesi geliyor Aziz Çavuş'un. Tam o sırada yataktan "su" diye bir inilti duyuluyor!
Mesud'da bir başkalık sezmekte olan birkaç kişinin gözleri iyice açılıyor. Onun peşinden ayrılmıyorlar. Şu kadarını anlıyorlar ki, Hacı Mesud, Abdüsselâm Esmerî'nin talebelerindendir. Ancak, kendini açığa vurmamıştır... İşte cephede bütün İslam dünyasından böyle mübarek insanlar vardı... Ve sonunda düşman Çanakkale'yi geçememiştir...
Bir gün, Hacı Mesud "Aziz Çavuş çocukları topla, bir diyeceğim var" diyor. Akşam etrafında toplanıyorlar. Hacı Mesud şöyle diyor:
"Benim görevim burada bitti. Trablus'tan sizin alay için gönderilmiştim. Hepiniz Hocam Abdüsselâm Esmerî'nin himayesindesiniz. Beni duâdan unutmayasınız... Ya Allah!"
Evet! Hacı Mesud "Ya Allah" diyor ve son nefesini veriyor oracıkta...
.Cephede bayram namazı!..
2014-03-15 01:00:00
"Hâfız, yarın Ramazan Bayramını idrak edeceğiz inşallah! Asker toplu olarak bayram namazı kılmak istiyor. Ne dediysem, vazgeçiremedim."
Mart ayında bulunmamız hasebiyle, bugün yine Çanakkale Harbi'nin devam ettiği günlere götüreceğiz sizleri...
Savaş bütün şiddetiyle devam ediyordu... Ramazan Bayramına bir gün kalmıştı... Cephe kumandanı Vehip Paşa, 9'uncu Tümen'in genç imamını çağırarak mahzun bir şekilde istemeye istemeye şunları söyledi:
-Hâfız, yarın Ramazan Bayramını idrak edeceğiz inşallah! Asker toplu olarak bayram namazı kılmak istiyor. Ne dediysem, vazgeçiremedim. Ancak böyle bir şey, pek tehlikeli; yani senin anlayacağın, düşmanın arayıp da bulamayacağı toplu bir imhâ fırsatı olur. Münâsip bir dille bunu erata sen anlatıver!..
İmam Efendi, Paşa'nın yanından henüz ayrılmıştı ki, karşısına nûr yüzlü bir zât çıktı ve;
-Evlâdım! Sakın ola askerlere bir şey söyleme! Gün ola hayır ola; Allahü teâlâ, nasıl dilerse öyle olur, dedi.
Ertesi sabah, herkesi hayrette bırakan İlâhî bir tecellî yaşandı. Gökten hevenk hevenk bulutlar indi ve gönlü Mevlâ'ya kulluk aşkıyla dolup taşan mü'min askerlerin üzerini kapladı. Onları dürbünle gözetleyen düşman kuvvetleri, artık bembeyaz bulutlardan başka bir şey göremez oldu...
O sabah bambaşka bir mânevî heyecan içinde kılınan bayram namazında alınan gür tekbirler, dalga dalga etrafa yayılıyor, semâya yükseliyordu... Nûr yüzlü ihtiyar zât, Fetih sûresinden bir kısım âyet-i kerimeleri tilâvet ederken, askerlerin gönüllerinden taşan Kelime-i tevhid sesleri, birer îman sayhası hâlinde düşman saflarından bile duyulmaktaydı...
İşte, tam da bu esnada İngiliz kuvvetleri arasında büyük bir kargaşa başgösterdi. Zira muhtelif İngiliz müstemlekelerinden kandırılarak toplanıp getirilmiş bulunan bir kısım Müslüman gençler, yine kendileri gibi Müslüman bir milletle savaştıklarını, işittikleri tekbir, tehlil ve tevhid seslerinden anlamışlar ve bunun üzerine isyan etmişlerdi. Ne yapacağını şaşıran İngilizler, onların bir kısmını kurşuna dizerek şehit etmişler, diğerlerini de alelacele cephe gerisine çekmek zorunda kalmışlardı...
Güneş balçıkla sıvanmıyordu. Ne yaparlarsa yapsınlar Çanakkale'yi geçemeyeceklerdi ve geçemediler de!..
.Bombacı Mehmet Çavuş
2014-03-16 01:00:00
Çanakkale muharebelerinde bir "Bombacı Mehmet Çavuş" vardı. İngilizlerin fırlattığı el bombalarını korkusuzca hemen yakalar, karşı siperlere fırlatırdı!..
Bir "Bombacı Mehmet Çavuş" vardı. Çanakkale muharebelerinde Seddülbahir ve Conkbayırı'nın büyük kahramanlarındandı... Bu kahraman Anadolu evladının özelliği; İngilizlerin siperlerimize fırlattığı el bombalarını korkusuzca hemen yakalar, geldiği yere fırlatır ve zararını kendilerine çevirirdi. İngilizler bunu durumu anlamışlar ve bombaları, pimini çektikten biraz sonra fırlatarak bombaların tekrar kendilerine atılmasını önlemeye çalışmışlardı...
İşte böyle fırlatılan bir bomba Mehmet Çavuş'un elinde patlayarak sağ elinin bileğinden kopmasına sebep olmuştu. Bu yiğit delikanlı vazife şuuruyla hastaneden tabur kumandanına şöyle diyordu:
"Sağ kolumu kaybettim, zararı yok, sol kolum var. Onunla da pekâlâ iş görebilirim. Beni müteessir eden ve yine kıtama iltihak edip düşmanla çarpışmama mani olan şey yaramın henüz kapanmamış olmasıdır. Hastaneden kurtularak halen harbe iştirak edemediğim için beni mazur görünüz, affedeniz muhterem kumandanım..."
Ancak ne var i; Mehmet Çavuş, bu sözleri söyledikten hemen sonra kan kaybından şehid oldu...
***
Yine cephede bir kolunu kaybetmiş olan emekli Yüzbaşı Dursun Bayraktaroğlu da bir hatırasını şöyle nakleder:
"Harbiye son sınıf talebesi iken Çanakkale Savaşı başlayınca 19 yaşında bir asteğmen olarak kendimi bu muharebelerin içinde buldum. Seddülbahir cephesinde bir çarpışma sırasında kolumdan yaralandım. Emir eri olarak hizmetime verilen İbrahim, beni hemen sırtlayarak sıhhiye çadırına götürdü. Orada ilk yardım yapıldıktan sonra da çadırlı hastaneye sevk ettiler, fakat kolumu kurtaramadılar. Er İbrahim kükremiş bir aslan gibi;
-Bana müsaade edin kumandanım, cepheye döneyim de intikamınızı alayım, diyordu.
-Benim ve benim gibilerin intikamını alacak binlerce asker var cephede, dediysem de dinletemedim.
-Kumandamın, seni bu halde görmek çok müşkil, hele cephedeki arkadaşlara, 'İbrahim kaçtı' dedirtmem, mutlaka gitmeliyim, dedi.
-Öyleyse Allah yardımcın olsun evladım, dedim.
İbrahim hemen arkadaşlarının yanına döndü. Fakat onu fark eden bir düşman askerinin kurşunu ile yolda şehid düştü... Ruhları şad olsun...
.Bir mücahidin son mektubu
2014-03-17 01:00:00
"Hanife Hanım! Bugünlerde her zamankinden daha önemli muharebelere gireceğiz. Gidip de gelememek, gelip de bıraktıklarımı bulamamak var."
Çanakkale anlatmakla, yazmakla bitmez... Yine o günlerdeyiz... Gümüşhane'nin Şiran ilçesinden "Yetimoğlu Mustafa"nın oğlu Üsteğmen Zahid, (Mülâzim-i Sani Zahit Efendi) Çanakkale'de şehit olan kahramanlarımızdan biridir. Vefatından önce hanımına yazdığı mektubu, buyurun ibretle okuyalım:
"Aziziye (Pınarbaşı) ilçesinin Kılıç Mehmet Bey Köyü'nden Ahmet Efendi kızı eşim Hanife Hanıma...
Bugünlerde her zamankinden daha önemli muharebelere gireceğiz. Sevgili vatanımızı savunmaya gidiyoruz. Gidip de gelememek, gelip de bıraktıklarımı bulamamak var. Böyle olmakla beraber her muharebeye giren ölmez. Fakat eğer ben ölürsem sakın gam yeme... Beni ve seni yaratan Allah bizi nasıl dünyada birbirimize nasib etti ise, bana şehitlik rütbesini nasip ettiği takdirde elbette ruhlarımızı da birbirine kavuşturur. Vatan yolunda şehit olursam bana ne mutlu. Ancak, sana bir vasiyetim var:
Birincisi benim için kat'iyyen ağlama...
İkincisi, eşyamın listesi ilişikte. Bunları sat, ele geçecek paradan 'mehr-i muaccel' ve 'mehr-i müeccel'ini al, üst tarafı ile bana bir mevlid-i şerif okut. Eğer bunlar sana olan borcumu ödemezse hakkını helal et ve ilk gece aramızda geçen sözü unutma..."
Zahid Üsteğmen de Çanakkale Savaşının son şehitlerinden olmuştur...
***
Cephenin her yerinde enteresan hadiseler yaşanıyordu... Bu hatıra da Yüzbaşı Hasan Bey'le alakalı...
18 Mart 1915 Deniz Harekâtı'nda üstün başarılar gösteren Hasan-Mevkuf Batarya Kumandanı Yüzbaşı Hasan Bey'in kızı dünyaya gelmişti. İstanbul'dan Çanakkale Müstahkem Mevki Komutanlığına telgraf çekildi. Bu telgrafı alan Cevat Paşa atı ile bataryaya geldi ve Yüzbaşı Hasan Bey'e;
-Evlâdım Hasan, bir kızın dünyaya geldi, izinlisin, dedi.
Hasan Bey'in verdiği cevap erinden kumandanına kadar Çanakkale gazilerinin gönül dünyalarını aksettirmeye kâfî bir fedakârlık ve feragat ile doluydu:
-Kumandanım! Cepheden ayrılıp da gidemem. Bildirebilirseniz, ismini Dîdar koysunlar!..
O gece bütün batarya ile birlikte Yüzbaşı Hasan Bey de şehid olanlar arasındaydı... Ruhları şad olsun..
."Çanakkale geçilmez!"
2014-03-18 01:00:00
Hiç şüphe yok ki Çanakkale Savaşları, bir Türk destanıdır... Bu savaşta Türk askeri, düşmanlarını bile kendine hayran bırakmıştır...
Bugün 18 Mart... Çanakkale Deniz Zaferinin 99. Yıldönümü... Hiç şüphe yok ki Çanakkale Savaşları, bir Türk destanıdır... Düşmanın Çanakkale önlerine yığdığı deniz kuvvetleri 18 zırhlı, 12 kruvazör, 17 muhrip, 12 denizaltı, 1 uçak gemisi 36 mayın gemisinden meydana geliyordu. Ayrıca 86 nakliye 222 de çıkarma gemisi vardı...
İngiliz Fransız filosunun 6 zırhlısı Türk topçularının isabetli atışları sonunda batırıldı. 9 saat süren bombardıman esnasında düşman 506 top kullandı.
Nihayet Boğaz'dan geçemeyeceklerini anlayan İngiliz ve Fransızlar Gelibolu'ya asker çıkararak İstanbul'a karadan yürümeye karar verdiler. Ancak, burada da karşılarına vatan için can veren 250.000 Mehmetçik dikildi. Onlar da "etten duvar" oldular ve geçit vermediler... Nihayetinde "Çanakkale geçilmez" diyerek çekip gittiler...
***
Bu savaşta Türk askeri, düşmanlarını bile kendine hayran bırakmıştır. Bir kolu ile bir ayağını kaybeden Fransız Generalinin ülkesine döndükten sonra anlattığı bir hatırası şöyledir:
"Fransızlar, Türkler gibi mert bir milletle savaştıkları için daima iftihar edebilirler. Hiç unutmam Savaş alanında, vuruşma bitmiş yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk. Az evvel Türk ve Fransız askerleri süngü süngüye gelip ağır zayiat vermişlerdi. Bu sırada gördüğüm bir hadiseyi ömrüm boyunca unutamayacağım. Yerde bir Fransız askeri yatıyor, bir Türk askeri kendi gömleğini yırtmış, onun yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu. Tercüman vasıtası ile şöyle bir konuşma yaptık:
-Niçin öldürmek istediğin düşmana yardım ediyorsun?
-Bu asker yaralanınca cebinden yaşlı bir kadının resmi çıkardı, bir şeyler söyledi. Anlamadım ama herhalde annesi olacaktı. Benim ise kimsem yok. İstedim ki, o kurtulup anasının yanına dönsün!..
Bu asil davranış karşısında hüngür hüngür ağladım. Bu sırada emir subayım Türk askerinin yakasını açtı. O anda gördüğüm manzaranın yanaklarımdan süzülen yaşları dondurduğunu hissettim! Çünkü onun göğsünde, bizim askerinkinden daha ağır bir süngü yarası vardı... Az sonra ikisi de vefat etti..."
Evet, biz; Osmanlı terbiyesi ile yetişmiş, İslam ahlakını hücrelerine kadar yaşayarak örnek olmuş ve düşmanlarının bile övgüsünü almış bir ecdadın torunlarıyız. Şimdi değil düşmana birbirimize bile hoşgörü gösteremiyoruz. Bize ne oldu?!.
."Kardeşinin hatırına affedildin!"
2014-03-19 01:00:00
Bir zamanlar, anneleri yatalak hasta olan iki kardeş vardı. Bir gece biri, diğer gece biri hizmetini görmek üzere anlaşmışlardı. Ancak!..
İmandan sonra birinci vazifemiz ana-babamızın kalbini kırmamaktır. Onların kalbini kırarsak ibadetimiz kabul olmaz. Müslüman doğmamıza ve Müslüman yetişmemize sebep olan ana-babamızın kalbini kırmak büyük bedbahtlıktır. Onlar bizden razı olmadıkça, Allahü teâlânın sevdiği kulu olmamız mümkün değildir. Her hâlükârda onların rızalarını almaya çalışmalıyız! Vefat etmişlerse, onlar için dua edip, sadaka vermeliyiz...
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Ana-babasına hizmet edenin ömrü bereketli ve uzun olur...) [Ey Oğul İlm.]
Evliyanın büyüklerinden biri, nafile hacca gitmek üzere yola çıktı. Bir ara Bağdat'a uğradı. Orada Ebu Hâzım-ı Mekki hazretlerini ziyarete gitti. O anda uyuyordu. Biraz bekledi. Uyandı ve o zata dedi ki:
-Şimdi rüyada Resulullah efendimizi gördüm. Bana, senin hakkında, "Annesinin hakkını gözetsin, bu, [nafile] haccetmekten daha iyidir" haberini ulaştırmamı emretti... Bunun üzerine o zat geri döndü ve hayatı boyunca annesine hizmet edip duasını aldı...
***
Bir zamanlar, anneleri yatalak hasta olan iki kardeş vardı. Bir gece biri, diğer gece biri hizmetini görmek üzere anlaşmışlardı. Ancak, bunlardan biri, nafile ibadete çok düşkündü, sabaha kadar ibadet ederdi. Bunun için, çok defa kardeşine, "Bugün yine anneme sen hizmet et, ben de ibadet edeyim" der ve ibadetle meşgul olurdu... Yine bir gece sabaha kadar yaptığı ibadetten duyduğu hazdan dolayı kardeşine, her zaman olduğu gibi sırayı bozarak, "Bu gece de bana izin ver ibadet edeyim" dedi. Kardeşi kabul edip annesine hizmete gidince, bu ibadet etmeye koyuldu... Bir ara uykuya daldı ve bir rüya gördü. Nurânî yüzlü bir zat buna dedi ki:
- Kardeşin affedildi.
- Peki, ben affedilmedim mi?
- Sen de affedildin ama; kardeşinin yüzü suyu hürmetine!
- Ben Allahü teâlâya çok ibadet ediyorum, kardeşim ise anneme hizmet ediyor. Fakat benim onun hatırına affedilmemin sebeb-i hikmeti nedir?
- Allahü teâlâ size nafile ibadeti farz kılmadı, ama ana-babaya iyiliği hizmeti farz kıldı. Üstelik senin annen yatalak, hizmete ihtiyacı var. Kardeşin emre uyduğu için kazandı ve yükseldi. Onun sayesinde sen de affedildin...
."Seni tanıyan birini getir!"
2014-03-20 01:00:00
Bir adam Hazret-i Ömer'in yanında bir hususta şahitlikte bulunmuştu. Ona; "Ben seni tanımıyorum, seni tanıyan birini getir!" buyurdu...
Bir insanı tanımak; simasını, kaşını-gözünü bilmek değildir. Salih mi, fâsık mı? Âlim mi, cahil mi? Yalancı mı? Sır tutar mı?.. Bunun gibi hususiyetleri bilinmezse o kişiyi tanımış olmayız... Birini iyi tanımak için bazı kriterler vardır. Mesela o kişiyle alışveriş yapmalı, işin içinde para olmalı. Paraya önem verip vermediği anlaşılmalı...
Para isteyince cüzdanını çıkarıp "ne kadar ihtiyacın varsa al" mı diyor, yoksa para vermemek için çeşitli bahaneler mi uyduruyor?
Onunla yolculuk yapmalı. Bakalım yükünü bize mi taşıtıyor, yoksa bizim yükümüzü de kendi mi taşıyor? Bizim için ne gibi sıkıntılara katlanabiliyor?..
Öfkeli veya normal hâldeyken durumu değişiyor mu? Kızınca insaf ve adaletten ayrılıyor mu? Kızması dünya için mi, âhiret için mi oluyor?..
Birlikte yemek yemeli, yemekte kendisini mi, yoksa bizi mi tercih ediyor? Yemeğin ve meyvelerin iyilerini kendisine mi ayırıyor?..
Allahü tealanın rızasını her şeyin üstünde mi tutuyor? Allah yolunda malını, canını verebiliyor mu? Namazlarında bir kusuru görülüyor mu?
Bir âlim, kendisini öven kimseye buyurdu ki:
"Beni niçin övüyorsun? Öfkeliyken tecrübe ettin de, beni halim selim mi buldun? Benimle yolculuk ettin de, iyi biri olarak mı gördün? Bana bir emanet verdin de, buna riayet mi ettim? Bilmediğin halde beni övmen yanlış değil mi?.."
Bir adam, Hazret-i Ömer'in yanında bir husus için şahitlikte bulunmuştu. Hazret-i Ömer ona;
-Ben seni tanımıyorum, seni tanıyan birini getir, dedi. Orada bulunanlardan biri;
-Ben onu tanıyorum, deyince Hazret-i Ömer;
-Nasıl bilirsin? diye sordu. O da;
-Emin ve âdil bir adam olarak tanıyorum, cevabını verdi.
Hazret-i Ömer tekrar sordu:
-Gecesini gündüzünü bildiğin, yakın bir komşun mudur? İnsanın takvasını ortaya koyan, muamelesidir. Bu adam, alışveriş yaptığın bir kimse midir?
Bu kimseyle, ahlakının güzel veya kötü olduğunu anlamaya imkân veren bir yolculuk yaptın mı?
Adam, bu soruların hepsine "hayır" diye cevap verdi. Bunun üzerine Hazret-i Ömer;
-Sen onu tanımıyorsun, dedi ve sonra da adama dönerek;
-Git, seni tanıyan birini getir, buyurdu...
."Nalıncı Baba" derlerdi ona...
2014-03-21 01:00:00
Sultan Üçüncü Murad Han o sabah çok erken kalkmıştı. Biraz da telaşlıydı! Vezir-i a'zam Siyavuş Paşa sordu:
- Hayrola Sultanım canınızı sıkan bir şey mi oldu?
- Bu gece garip bir rüya gördüm. Haydi hazırlan hemen çıkıyoruz...
Ve tebdil-i kıyafetle (iki molla kılığında) yola çıkarlar... Önce Beyazıt'a, oradan Vefa'ya ve Zeyrek'ten aşağılara uzanırlar. Unkapanı civarında soluklanırken yerde yatan bir ceset gözlerine ilişir. Ahaliye "Kimdir bu?" diye sorarlar. Birisi;
- Aman molla hiç bulaşma, ayyaşın biriydi, der. Bir başkası;
- Aslında iyi sanatkârdı. Azaplar Çarşısında çalışırdı. Nalının (takunya) hasını yapardı. Ancak kazandıklarını içkiye, kötü kadınlara harcardı. Hem şişe şişe şarap taşır evine hem de nerede aşüfte bir kadın varsa takardı peşine!..
Cesedin başındaki mahalleli döner ardını giderler. Padişah, vezirine şöyle der:
- Bu halk çeker gider. Kimseye bir şey diyemem. Ama biz gidemeyiz. Defini tamamlasak gerektir.
Ve naaşı getirirler Fatih Camiine... Meçhul nalıncıyı kefenler, tabutlar musalla taşına koyarlar. Ama namaz vaktine hayli vardır. Padişah;
-Sen başını bekle, ben mahalleyi dolanıp geleyim, der vezire.
Murad Han, sorar soruşturur, nalıncının evini bulur. Kapıyı yaşlı bir kadın aralar. Hadiseyi metanetle dinler. Sanki bu vefatı bekler gibidir. "Hakkını helal et evladım" der, dertli dertli söylenir! "Bizim efendi bir âlemdi vesselam. Akşamlara kadar nalın yapar. Ama birinin elinde şarap şişesi görmesin, elindekini avucundakini verir satın alırdı. Sonra getirip dökerdi helaya... Sonra malum kadınların ücretlerini öder eve getirir çeker giderdi. Ben menkıbeler anlatır, ilmihal okurdum onlara.
- Millet ne sanıyor halbuki!
- Milletin ne sandığı umurunda değildi... Bir gün, "Bak efendi" dedim, "Böyle böyle yapıyorsun ama komşular kötü belleyecek seni. Korkarım cenazen ortada kalacak!" Bu sözüme uzun uzun güldü, sonra "Allah büyüktür hatun" dedi. "Hem padişahın işi ne?"
Evet, mesele anlaşılmıştı... Allahü teâlânın öyle kulları vardır ki, halk onları bilmez... İşte "Nalıncı Baba" da o Allah dostlarından biriydi. Görüldüğü gibi, cenaze hizmetlerini bizzat Padişah görmüştü...
Mübareği evinin bahçesine defnettiler. Dahası, Murad Han bir tekke ile yaşattı adını. Türbesi Unkapanı'nda, Cibali-Harabzade Camii karşısındadır.
.Sadrazama damat olan genç!..
2014-03-22 01:00:00
Bir medrese talebesi vardı. Mum ışığında ders çalışıyordu. Gece yarısı kapı vuruldu. Açıp baktı ki karşısında dünyalar güzeli bir kız duruyordu!
Din büyükleri buyuruyor ki: "Günâh, Allahü teâlânın emrini yapmamak, yasaklarından kaçmamak, O'na isyân etmek demektir. Günâhlar, büyük ve küçük diye ikiye ayrılırsa da, küçük günâhlardan da büyük günâh gibi kaçınmak hiçbir günâhı küçümsememek lâzımdır. Allahü teâlâ gazabını günâhlar içinde gizlemiştir. Küçük sanılan bir günâh, gazâbına sebep olabilir... Bir küçük günâhı yapmamak, bütün cihanın nâfile ibâdetlerinden daha sevâbdır. Çünkü, nâfile ibâdet farz değildir. Günâhlardan kaçınmak ise herkese farzdır... Nefse, günahlardan kaçmak, ibadet yapmaktan daha güç gelir. Onun için günahtan kaçmak daha sevaptır..."
***
Abdurrahman bin Muhammed Süleyman isminde bir genç vardı. Bu delikanlı, bir medrese talebesiyken fırtınalı bir kış gününde, evinde mum ışığında ders çalışıyordu. Gece yarısı kapı vuruldu. Açıp baktı ki karşısında dünyalar güzeli bir kız! Yalvaran gözlerle şöyle dedi:
-Efendim, konağımız yandı. Herkes kendisini dışarı attı. Ben de nereye gideceğimi şaşırdım, bir tek burada ışık olduğu için kapınızı çaldım. Beni koruma altına alırsanız, sabah giderim...
Delikanlı;
-Peki, şuraya geçiniz, dedi ve sabaha kadar rahlenin başında ders çalıştı...
Kızcağız, arada bir baktı, delikanlı on, on beş dakikada bir elini mumun alevine tutuyordu. Bir müddet sonra yine aynı hareketleri yaparken gördü... Sabaha kadar bu hal böyle devam etti. Sabah olunca da kız oradan çıkıp gitti...
O, sadrazamın kızıydı. Yaşananları babasına bir bir anlattı... Sadrazam;
-Bu genci bana getirin, dedi. Talebeyi huzura getirdiler. Sadrazam talebeye baktı ki parmakları yanıklar içerisinde. Şöyle sordu:
-Söyle bakalım, elini sabaha kadar niçin ateşe tuttun?
-Efendim, şeytan ve nefsim, ikisi birden bana saldırıya geçmişlerdi. Ben de cehennem ateşine yakîn hâsıl olması için elimi mum alevine uzatıyordum. "Sen daha mum alevine dayanamıyorsun, Cehennem ateşine nasıl dayanacaksın" diyordum...
Bu durum Sadrazamın çok hoşuna gitti ve kızının da fikrini alarak onu kendisine damat eyledi. O genç, büyük bir âlim oldu, kıymetli eserler yazdı ancak; kitaplarıyla değil "Damat" ismiyle meşhur oldu..
.Zenginlik ve fakirlik imtihanı!
2014-03-23 01:00:00
Fakir bir karı-koca vardı. Hanımı yün eğirir, kocası da onu pazarda satar, akşama onun parasıyla eve ekmek alır, böyle geçinip giderlerdi...
Din büyükleri buyuruyor ki: "İnsanlara hem iyilik etmeli, hem vermeli, yani cömert davranmalı. İyilik yapmayı ve vermeyi o kadar çok sevmeli ki; iyilik yaptığı zaman, iyilik gören kişiden daha fazla sevinmeli. Ama bu bir seferlik değil, hayat tarzı olmalı."
Abdülkadir-i Geylânî hazretleri buyuruyor ki: "100 deve yükü altınım olsa, sabaha bir tane kalmaz, hepsini dağıtırdım. Açları doyurur, fakirleri sevindirirdim..."
***
Fakir, salih bir adamla onun saliha bir hanımı varmış. Kadıncağız yün eğirir, kocası da onu pazarda satar, akşama onun parasıyla eve ekmek alır, böyle geçinip giderlermiş...
Bir gün adam yine iplikleri satmış. Akşama gelirken bir kimsenin, birini ayaklarının altına alıp fena halde dövdüğünü görünce koşmuş yanlarına, "Burada neler oluyor böyle?" diye sormuş. Üstteki adam "Bunun bana borcu var, ödemiyor. Onun için dövüyorum" demiş. Fakir zât "Onun borcu ne kadarsa ben vereyim, al cebimdeki bütün para bu, yeter mi?" demiş. Adam da, "Eh, yetmez ama idare eder" demiş...
Adam parasız eve dönmüş... Hanımına olayı anlatmış. Hanımı da "Sen hayırlı bir iş yapmışsın bey, üzülme" demiş...
O gece aç yatmışlar. Ertesi gün adam yine iplikleri alıp çıkıyor pazara, ama müşteri yok. Gezmiş dolaşmış artık akşam olmuş. Çaresiz evine dönerken elinde irice bir balıkla giden birini görmüş. Adam demiş ki; "Bugün akşama kadar gezdim ama bu balığı satamadım. Ha, hanım da benden yün iplik istemişti, sende var galiba" demiş. O da "var" deyince, bunlar balıkla yün iplikleri takas etmişler...
Adamcağız eve gelince hanımına, "Bugün para kazanamadık ama en azından karnımızı doyuracak bir balık aldım. Pişir de yiyelim" diyor. Kadıncağız balığı temizlerken içinden bir kese altın çıkmaz mı? İkisi de seviniyorlar tabii...
Artık tam zengin olduk derken, balığı satan adam geliyor ve diyor ki:
"Ben alışverişten vazgeçtim arkadaş. Al ipliklerini ver balığımı..." Adamcağız "Tamam da, biz balığı pişirip yedik, dolayısıyla onu midemden çıkaramam. Ama içinden çıkan altınları vereyim al git" diyor. İşte o an balıkçı, gerçek kimliğini açıklıyor ve diyor ki:
"Ben bir meleğim. Beni Allahü teâlâ gönderdi. Senin borcu olan o adama yaptığın iyilik cenab-ı Hakkın çok hoşuna gitti. Seni imtihana tâbi tuttu. Hem fakirlik, hem zenginlik imtihanını kazandın. O altınlar senindir, güle güle harca!"
.Günah işleyen dinden çıkmaz!
2014-03-24 01:00:00
Fasık bir kimseye yani günah işleyen Müslümana kâfir denmez. Çünkü Ehl-i sünnete göre, bir insan günah işlemekle dinden çıkmaz. Bid'at fırkaları, günah işleyene, kendileri gibi düşünmeyen Müslümanlara kâfir demek sapıklığında bulunmuşlardır... Müslüman olduğunu söyleyen ve küfre sebep olan bir sözde ve işte bulunmayan kimsenin bir sözünden veya işinden hem imanı olduğu, hem de imansız olduğu anlaşılırsa, imanı olduğunu anlamalı, "dinden çıktı" dememelidir. Bir savaşta, Kelime-i şehadet getiren birini öldüren kimseye, Resulullah efendimiz, (Kelime-i şehadet söyleyen kimseyi niçin öldürdün?) buyurdu. O kimse de, "Dili ile söylüyordu ama kalbi ile inkâr ediyordu" dedi. (Kalbini yarıp da baktın mı?) diyerek onu tekdir buyurdu.
Günahkâr mümine kâfir demekten, ona lanet etmekten sakınmalıdır! Lanet, sahibine döner. Hadis-i şerifte, (Kul, lanet edince, lanet edilen buna müstahak değilse, kendine döner) buyuruldu. (Beyheki)
Bir âlime talebeleri şöyle sordular:
-Efendim, bir insan fâsık olsa, üzerinde çok kul hakkı olsa, çok haram yemiş olsa, bunları değil de, bir müstehabı ısrarla sorsa ne yapılır, bunun hâli neye benzer?
O mübarek zat buyurdu ki:
-Elbette sualine cevap verilir. Sorması, öğrenmeye çalışması iman alametidir. Müslüman günah işlemekle dinden çıkmaz, günahı kabul etmemekle dinden çıkar. Bu suali sorduğu zaman değil de, yani o anda neyi öğrenmek istiyorsa ona cevap vermeli, "şu hâline bak, neyi soruyorsun!" dememeli, başka bir zaman ona dinin emir ve yasaklarını tatlı dil ile tebliğ etmeli...
Onun, o andaki hâli, köpeklerin hâline benzer. Köpek, önüne bir pislik gelse, onu yer, her tarafı da pislik içinde kalır. Çişini yaparken de idrar üzerine sıçramasın diye ayağını kaldırır... Ancak bu misali sizin için verdim. Kendinizi bir şey zannedip, insanları hakir görün diye vermedim. Kendini uyuz köpekten üstün gören Allahü teâlâya kavuşamaz. Haramların, kötülüklerin birini bile terk etmek iyidir. Ötekilerin terk edilmesine sebep olabilir.
İyilikler de bunun gibidir, hiçbirini küçük görmemeli, Allahü teâlânın hoşuna gider, her iyiliği ihsan edebilir. Bir Müslümanı eksik ve kusurlarından değil, iyiliklerinden tutup, kurtarmaya çalışmalı...
.Vezirinden borç isteyen Padişah!..
2014-03-25 01:00:00
Osmanlı'nın ilk zamanlarında Hazine teşkil edilmemişti. Padişahların; cizye, harp ganimeti ve madenlerden başka bir geliri yoktu. Bir gün...
Din büyükleri buyuruyor ki: Haram yiyen insandan keramet de hizmet de beklenmez, böyle şey olmaz, mümkün de değildir. Helal lokma, kalbi nurlandırır, insan daha kolay ibadet eder. Haram lokma ise, insanı şeytanın oyuncağı yapar...
Helâl lokma yiyenin, eli kolu bağlansa, yine ibadete koşar. Haram yiyen ise ibadetten soğur. Çünkü dinimiz, (Haram ateştir) diyor. Ateşte yanan bir insan, ibadete nasıl koşar?
İşte Osmanlı sultanları, dinin emir ve yasaklarına uymada; İslamiyet'e hizmette, Abbasi, Emevi ve diğer İslam devletlerini geçmiş, bu hasletleriyle de tarihte şan ve şöhret bırakmışlardır. Osman Gazi'den son sultana kadar hepsi İslamiyet'e bağlı, saygılı idiler. Bütün Osmanlı sultanları yüksek din ve fen ilimlerinde devrin en iyi hocalarından ders alarak yetiştirilmiştir... Sadece şu hadise bile onların büyüklüğünü anlatmaya yeter...
Fâtih Sultan Mehmed Hân'ın babası Sultan II. Murad Han zamanında, henüz Osmanlılarda "Hazine" teşkil edilip saraya tahsisat ayrılmamıştı. Hâl böyle olunca, Padişahlar da çok zaman parasız kalabiliyordu.
Fazlullah Paşa bir gün, II. Murad Han'ın Çandarlı Halil Paşa'dan borç para istediğini görüp dedi ki:
- Sultanım, Padişahın vezirlerden, sağdan soldan para istemesi yerinde olmaz. Müsaade buyurursanız bir Hazine teşkil edilsin ve oradan saraya tahsisat ayrılsın.
Fazlullah Paşa'yı dinleyen Sultan Murad Han sordu:
- Peki, bu parayı nereden temin edeceksin?
Paşa, bu soruya şöyle cevap verdi:
- Sultanım çok zenginimiz var, bir fermanla onlardan mal toplamak mümkündür.
Sultan Murad Han birden celallendi ve tarihe geçen şu sözleri söyledi:
- Bu nasıl sözdür Paşa! Böyle bir şeyi nasıl teklif edersin! Bizim idaremizde üç helal lokma vardır. Biri Madenler, biri Cizye, biri de Savaş Ganimetleridir... Bizim askerimiz gazi askerlerdir. Bize ve onlara helal lokma gerekir. Bir Padişah ki askere haram lokma yedirir, o asker artık harami olur. Haraminin sebatı olmaz. Küçük bir mukavemetle karşılaşsa hemen firar eder, kaçar. Sonrası ise malumdur!..
.Zirveye yükselten sevgi!..
2014-03-26 01:00:00
Hazret-i Ebu Bekir, peygamberlerin en üstünü tarafından sevildi, o da Resulullah'ı sevdi. Bu sevgi onu zirveye yükseltti...
Hazret-i Ebu Bekir "radıyallahü anh" Peygamberlerden sonra bütün insanların en üstünüdür. İmam-ı Rabbânî hazretleri buyurdu ki:
"Hazret-i Ebu Bekir'in üstünlüğü, iyi sıfatlarının çokluğundan değildir. Önce imana gelmesi, din için herkesten çok mal vermesi ve canını tehlikelere atmasından dolayıdır. Bu nimet, ondan başkasına nasip olmamıştır."
Bir gün Peygamber efendimiz, (Ya Cebrail Ömer'in faziletlerinden anlat) buyurdu. Hazret-i Cebrail de dedi ki:
"Nuh aleyhisselamın peygamberlik süresi kadar [950 yıl] Ömer'in faziletlerinden bahsetsem bitiremem; fakat onun bütün iyilikleri, Ebu Bekr'in bir iyiliği etmez!.."
Din büyükleri buyurdu ki: Bir kimsenin yaptığı iyiliğin sevabı öğretene iki misliyle, ona öğretene de, onun iki misliyle verilir. Sevapların katlanması, geometrik dizi gibi artar. Nihayet bütün ümmetin, bütün iyiliklerinin sevabları en sonunda Ebu Bekr-i Sıddık'ta toplanır. Ondan da katlayarak Muhammed aleyhisselama gider. Hazret-i Ebu Bekr'i bu üstün dereceye getiren üç vasfı şunlardır:
* Allah yolunda malının hepsini verdi. Kendi çok zengindi, sonunda üstünde sadece gömlek kaldı. Peygamber efendimiz (Hiç kimsenin malı, Ebu Bekr'inki gibi faydalı olmadı) buyurdu.
* Canını feda etti. Bir gün müşrikler Peygamber efendimize saldırdılar. O da kurtarmak için araya girdi. Öyle bir dövdüler ki, kemikleri kırıldı, öldü diye bıraktılar. Sonra da cesedini bir çuvala koyup evine götürdüler. Üç gün kendine gelemedi. Üçüncü günün sonunda gözlerini açtı, annesi hemen yavrum diye koştu. Ağzına bir yudum su vermek istedi. O zaman, "Muhammed aleyhisselam nerede, onun durumu nasıl, ben onun iyilik haberini almadıkça ağzıma hiçbir şey almam" dedi.
* Trilyonda, katrilyonda bir, kalbinde küçücük bir (acaba?) yoktu. Tam iman, tam tasdik! Mesela Mirac olayı... Müşrikler "bu iş bitti" diye sevinerek geldiklerinde, "Senin efendin bir anda Kudüs'e, oradan göklere gitmiş" dediler. "O söylüyorsa doğrudur, inandım" diyerek müşrikleri şaşkına çevirdi ve Müslümanların imanlarında sebat etmelerine vesile oldu...
Evet, Hazret-i Ebu Bekir peygamberlerin en üstünü tarafından sevildi, o da Resulullah'ı sevdi. Bu sevgi onu zirveye yükseltti...
.Kim olduğumuz önemli değil!..
2014-03-27 01:00:00
"Bir kimse, birine, 'Seni çok seviyorum, sana âşığım, senin için ölüyorum' diyebilir, ama sözünde doğruysa, bunu ispat etmesi gerekir!"
Allah dostlarını seviyorum diyenin, sevgisinde samimiyse, onlara itaat etmesi gerekir. Hocasının sevdiklerini sevmesi, sevmediklerini sevmemesi gerekir. Hocasını sevenleri sever, sevmeyenleri de sevmez. Yani hocasında fani olur, çünkü böyle büyük bir zatın sevgisine ulaşan, Resulullah efendimize kadar bütün büyüklerin sevgisine kavuşur. Bir şeye kavuşan, her şeye kavuşur. Ama her şeye kavuşmak isteyen, her yere bağlanmaya çalışan, hiçbir şeye kavuşamaz...
Büyüklerle, Allah dostlarıyla beraber olmak için, onları sevmek yeter. Ancak, hiçbir ibadet yapmayan ve hiçbir günahtan sakınmayan büyükleri asla sevemez. Onlar gibi olamayız ama elimizden geleni yapmamız şarttır. Dinin emir ve yasaklarına hiç uymadan sadece, "Ben onları seviyorum" demesi yalan olur. Çünkü sevgi yukarıdan gelir. Öyle olanı büyükler sevmez ki, o büyükleri sevebilsin!..
Bir kimse, birine, "Seni çok seviyorum, sana âşığım, senin için ölüyorum" diyebilir, ama sözünde doğruysa, bunu ispat etmesi gerekir. Bu da şu şekilde ispat edilir:
* Sevdiğini sevenleri sevmesi, sevmeyenleri sevmemesi; sevdiğinin sevdiklerini sevmesi, sevmediklerini sevmemesi gerekir. Buna "hubb-i fillah, buğd-i fillah" denir. Eğer onun sevdiklerini sevmiyor, sevmediklerini seviyorsa sevgisinde samimi değildir.
* Seven, sevdiğinin hem sevincine, hem derdine ortak olmalı. Dertleri neyse çaresini aramalıdır.
* Onun gıyabında dua etmeli ve onun aleyhinde konuşulmasına fırsat vermemelidir.
İşte bunlar sevginin alametidir. Bunları uygulayanın sevgisi artar...
Bir âlim, rüyada Resulullah efendimizi gördü. "En iyi amel nedir?" diye sordu. "Bir velinin yanında bulunmaktır" buyurdu. "Peki, diri iken bulamazsak?" diye sorunca, "Diri iken de, ölü iken de onu sevmek, düşünmek böyledir" buyurdu.
Eshab-ı kiramdan bir zatın çok üzüldüğünü gören Peygamber efendimiz ona sordu:
- Bu kadar niye üzülüyorsun?
- Ya Resulallah bizim halimiz ne olacak? Sizin bu anlattıklarınızı tam yapamıyoruz.
Böyle çok meyus ve mükedder iken Peygamber efendimiz orada bir müjde verdi:
-El mer'ü mea men ehabbe... Yani "Sen üzülme burada kimi seversen ahirette onunla berabersin" buyurdu.
Demek ki kim olduğumuz değil, kimi sevdiğimiz önemli.
.İhsanın karşılığı ihsandır...
2014-03-28 01:00:00
İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:
Kıyamet vardır. O gün, elbette gelecektir. O gün; göklerin parçalanacağı, yıldızların dağılacağı, yeryüzü ve dağların parçalanacağı ve yok olacağı Kur'an-ı kerimde bildirilmektedir. (Müzzemmil 14, İnfitar 1-5)
Kıyamette, bütün mahlûklar, yok olup, tekrar yaratılacak, herkes mezardan kalkacaktır. Allahü teâlâ, çürümüş, toz olmuş kemikleri yine diriltecektir. O gün, terazi kurulacak, herkesin hesap defterleri uçarak, iyilere sağ taraflarından, kötülere sol taraflarından gelecektir.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Âdemoğlu kıyamette getirilir ve mizanın kefeleri önünde durdurulur. Ona bir melek tayin edilir. Eğer mizanı ağır gelirse, vazifeli melek, "Filan kimse bundan sonra ebedi olarak kurtulmuştur" der. Mizanı hafif gelirse, melek "Falan kimse de kaybetmiştir" der.) [Ebu Nuaym]
Cehennem üzerindeki sırat köprüsünden geçilecek, iyiler geçip Cennete gidecek, Cehennemlikler, Cehenneme düşecektir.
Günahı, sevabından çok olan müminlerin, Cehenneme girip, günahlarına karşılık, bir müddet azap görmeleri caiz ise de, bunlar, Cehennemde sonsuz kalmayacaklardır. Kalbinde zerre kadar iman olan bir kimse, Cehennemde sonsuz kalmayacak, rahmet-i ilahiyeye kavuşarak Cennete girecektir...
***
Kıyamet günü bir Müslümanın günah ve sevabı eşit gelir. Melekler her şeyi bilen Allahü teâlâya şöyle arz ederler;
"Ya Rabbi ne yapalım? Günahı sevabı tam denk geldi." Allahü teâlâ;
"Gitsin akrabalarından bir sevap alsın" buyurur.
Müslüman hemen akrabalarına gider, çok küçük bir sevap ister, yalvarır. Vermezler. "Biz kendimizden korkuyoruz" derler. Boynu bükük gelir, "bulamadım" der. O zaman Allahü teâlâ buyurur ki:
"Benim için sevdiği bir din kardeşine gidip istesin!" Müslüman, hemen Allah için sevdiği bir din kardeşine gider, durumu anlatır; "Küçücük bir sevabını ver, zor durumdayım" der. Dünyadayken cömertliğinden dolayı çok sevilen o Müslüman orada da cömertlik gösterir ve der ki:
"Madem zor durumdasın, bütün sevaplarımı sana hediye ettim!.." Adamcağız sevinerek gelir, sevapları verir ve Cennetlik olur...
Melekler merak edip sorarlar:
"Ya Rabbi! Buna sevaplarının hepsini hediye eden Müslüman ne olacak?" Allahü teâlâ buyurur ki:
"Ben ondan daha cömerdim, onu da Cennetime götürün!"
.Huzurun kıymetini bilmek!..
2014-03-29 01:00:00
Bir hükümdar, kölesi ile gemiye binmişti. Köle hiç deniz görmemiş, geminin mihnetini, sıkıntısını tatmamıştı. Ağlamaya, inlemeye başladı!
Büyük nimetlere kavuşan kimse, bunların kıymetini bilmeli. Cenab-ı Hak takdir etmeseydi, imkân vermeseydi, seçmeseydi, kim içinde bulunduğu nimetlere kavuşabilirdi? Kur'an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:
(Verdiğim nimetlerime şükrederseniz, artırırım. Eğer verdiğim nimetin kıymetini bilmezseniz, bunun Allah'ın size bir lütfu, bir ihsanı ve bir nimeti olduğunu unutursanız, elinizden alırım, sonra da size çok acı azap yaparım.)
Nimetin elden çıkmasının en büyük sebebi, insanların, nankörlüğüdür. Allahü teâlânın bu lütfunu, ihsanını unutmasıdır.
Velhasıl herkes büyük bir imtihana tâbidir. Cenab-ı Hak, hepimizi muhafaza eylesin! Böyle bir gaflet yüzünden, içinde bulunulan nimet elden giderse her şey biter.
Âmâ doğanın, âmâ olarak ölmesi çok zorsa da, sabrederse âhirette büyük nimetlere kavuşur. Fakat gözü açık bir insan, her rengi, her güzelliği, her nimeti gören bir insan, kendine verilen nimetlerin şükrünü yerine getirmemişse; gözü kapandıktan sonra, çektiği acı ve ızdırabı hayâl bile etmek mümkün değildir...
Balık suyun kıymetini bilmez, sudan çıkarılınca tekrar kavuşmak için çırpınıp durur. İnsanlar da böyledir. İçinde bulunduğu nimetlerin şükrünü hakkıyla bilemez, beterin beterini yaşamadıkça anlayamaz...
Bir zamanlar Padişah kölesi ile gemiye binmişti. Köle hiç deniz görmemiş, geminin mihnetini, sıkıntısını tatmamıştı. Ağlamaya, inlemeye başladı. Tir tir titriyordu. Avutmak için çok uğraştılar, ama bir türlü sakinleşmedi. Padişahın keyfi kaçtı.
Herkes aciz bir vaziyetteyken gemide bulunan yaşlı bir zat Padişahın huzuruna çıktı, "Müsaade buyurursanız ben onu sustururum" dedi. Padişah da "Lütfetmiş olursunuz" dedi...
Yaşlı adam emretti, köleyi yaka-paça tutup denize attılar. Köle birkaç kere suya battı çıktı. Sonra yakalayıp, gemiden tarafa çektiler...
Köle gemiye yaklaşınca iki eliyle dümene sıkıca sarıldı, oradan gemiye çıktı, bir köşede uslu uslu oturmaya başladı...
Yaşlı adamın yaptığı iş Padişahı hayrete düşürdü. "Bu işteki hikmet nedir?" diye sordu.
Yaşlı zat şöyle cevap verdi:
-Köle önce suya batmanın, boğulma tehlikesi geçirmenin acısını tatmamıştı. Gemideki selametin kıymetini bilmiyordu. İşte huzur ve saadet de böyledir. Bir felaket görmeyen kimse, huzurlu yaşama nimetinin kıymetini bilemez...
.Büyükleri mukayese etmek!
2014-03-30 01:00:00
"Silsile-i aliyye büyükleri, birbiriyle mukayese edilmez. Peygamber efendimizin kalbindeki emanetlerin hepsi, nakledilerek bu büyüklere geçer."
Bağdat'tan uzakta yaşayan bir talebe, Mevlana Halid-i Bağdadi hazretlerini çok seven, hep ondan anlatan hocasına gelip şöyle sorar:
-Efendim, kitaplığımda İmam-ı Rabbânî hazretlerinin ve oğlu Muhammed Masum hazretlerinin Mektubat'ı var, Mevlânâ Halid-i Bağdadî hazretlerinin İtikadname kitabı var. Bunları dizerken veya okuyup birbirinin üstüne koyarken, İmam-ı Rabbânî hazretleri daha büyük diye, Mektubat'ı üste koyuyorum, sonra oğlunun Mektubat'ını koyuyorum ondan sonra da Mevlana Halid-i Bağdadî hazretlerinin kitabını koyuyorum. Acaba, bu yaptığım doğru mu?
-Evladım, yaptığın basit bir şey değil. Arkadaşlarını topla, yatsıdan sonra izah etmeye çalışayım...
O gün yatsı namazından sonra hocaları, "Bugün bana şöyle bir sual soruldu, onu size izah edeyim" der ve şunları anlatır:
-Silsile-i aliyye büyükleri, birbiriyle mukayese edilmez. Peygamber efendimizin mübarek kalbindeki emanetlerin hepsi, nakledilerek bu büyüklere geçer. Bu büyüklerin hangisi daha büyük diye mukayese etmeye kalkmak, cahillerin, ahmakların işidir. Bu iş, ihtiyar genç işi değildir, tecrübeli tecrübesiz işi de değildir. Bu, Peygamber efendimizin mübarek kalbindeki o ilahi emanetlerin verilme işidir. Kime verilirse sultan odur, vâris odur, yetkili odur...
Bu büyükleri ölçmek, hâşâ bu büyük, bu küçük diye ayırmak bize düşmez, kimseye de düşmez. Bir tek şunu biliyoruz, onu da bildirildiği için biliyoruz: Hepsinin kalbinde, Peygamber efendimizin mübarek kalbindeki emanetler vardı, başkasını, daha fazlasını bilmeyiz. "Büyüklerin meydanında küçüklerin işi ne?" Hele hele yine onlardan, onların kıymetli kitaplarından öğrendiği birkaç kelimeyi ezberleyip de, kendisini bir şey zannedenlerin işi ne? Bu din, edep dinidir, haddini bilme dinidir. Edep, haddini bilmektir. Herkes haddini bilmelidir...
Şimdi zamanın büyüğü, Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleridir. Biz, dinimizi ondan öğrendik. Bu büyükleri bize, o tanıttı, o sevdirdi. O mübarek zatların kitaplarını açıklayıp bize vermişse, "bu kitapları okuyun, evinizde sadece bunları bulundurun" demişse, artık o kitaplar bizim için Mevlana Halid-i Bağdadi hazretlerinin kitabı olmuş olur. Böyle olunca da, hocamızın kitapları arasında da ayırım yapmak ayrı bir edepsizlik olur...
.Akrabayı ziyareti terk etmek!..
2014-03-31 00:00:00
Akrabaları haftada veya ayda bir ziyaret etmeli, kırk günü geçirmemelidir. Uzak memlekette ise, mektupla, telefonla gönüllerini almalıdır.
Allahü teâlâ, Müslüman olan ve salih olan akrabayı ziyareti emretmektedir. Hiç olmazsa haftada veya ayda bir ziyaret etmeli, kırk günü geçirmemelidir. Uzak memlekette ise, telefonla, mail atarak gönlünü almalıdır. Akrabası gelmese, cevap vermese de, giderek veya hediye, selam göndererek hal hatır sormalı; irtibatı kesmemelidir...
***
Menkıbe: Mekke'de Horasanlı emîn bir kimse vardı. Oraya gelen yabancılar, eşya ve emânetlerini ona bırakırlardı...
Bir defasında yine bir yolcu, kendisine onbin akçe emânet etmişti. Adam, bir müddet sonra emânetini almak üzere tekrar Mekke'ye geldiğinde, emânetçinin ölmüş olduğunu öğrendi. Meseleyi âile efrâdına anlattı. Fakat onlar, böyle bir emânetten haberlerinin olmadığını söylediler. O da Mekke'deki ulemâya durumu anlattı. Ne yapması gerektiği husûsunda fikirlerini sordu. Ulemâ ittifakla;
-Biz Horasanlıyı gâyet dürüst ve sâlih bir insan olarak biliriz. Hakkındaki kanâatimiz odur ki, o Cennetliktir. Sen, gecenin üçte biri, yâhut yarısı geçince, Zemzem kuyusunun başını git ve orada, "Ey filân oğlu filân! Ben emânetin sahibiyim!" diye seslen. Ümit ederiz sana bir cevap verilecektir, dediler.
Adam, üst üste üç gün böyle yaptı. Fakat ses sedâ çıkmadı. Âlimler bu duruma şaşırdılar.
-Bu durumda biz, Horasanlının Cehennemlik olmasından korkuyoruz. Merhût denilen bir vâdi vardır. Bu vâdîde bir kuyu bulunmaktadır. Gecenin üçte biri veya yarısı geçince onun başında, "Ey filân oğlu filân! Ben emânetin sahibiyim! diye nidâ et" dediler.
Adam, söylenilen saatte oraya gitti ve o şekilde seslendi. Daha birinci seslenişinde bir ses kendisine cevap verdi. Emânetçinin sesini tanıyan ve dehşete kapılan adam, ona sordu:
-Buraya atılmana sebep nedir?
-Benim Horasan'da akrabâlarım, dostlarım vardı. Mekke'ye geldikten sonra hiç sıla-i rahm yapmadım. Onları arayıp sormadım, ziyâretlerine gitmedim. Nihâyet ömrüm sona erdi. İşte Allahü teala beni bunun için cezâlandırdı... Senin emânete gelince, o olduğu gibi duruyor. Ben onu, evin filân yerine saklamıştım. Çocuklarıma söyle, emânetini bıraktığın gibi al!..
Adam, emânetçinin çocuklarına gitti ve söylenen yeri aradılar. Gerçekten parası olduğu gibi duruyordu
."Yapma! Allah'tan kork!"
2014-04-01 01:00:00
"Kim ki gıybet edene 'Yapma Allahtan kork, o senin din kardeşindir' diyerek onu susturursa, yüz şehid sevabı alır."
Gıybet; din kardeşinin, işitince üzüleceği bir kusûrunu arkasından söylemektir. Yâni belli bir mü'minin ayıbını, onu kötülemek için arkasından söylemek gıybet olur. Meselâ, bedeninde, nesebinde, ahlâkında, dîninde, dünyasında, hattâ elbisesinde bulunan bir kûsur arkasından söylendiği zaman, bunu işitince üzülürse, gıybet olur...
Gıybet kanser gibidir. Girdiği vücut iflâh etmez. Aileleri parçalar, toplumları çökertir, cemiyetleri felakete götürür. Zinadan daha büyük günah olduğu halde, çok kolay işlenen bir günahtır. Bugün bu âfet maalesef hem erkekler hem de kadınlar arasında salgın hâle gelmiştir.
Gıybet yapılırken, orada bulunan kimse, korkmazsa, söz ile, korkunca, kalbi ile reddetmezse, gıybet, günâhına ortak olur. Sözünü kesmesi veyâhut kalkıp gitmesi mümkün ise, bunları yapmalıdır. Eliyle, başıyla, gözüyle menetmesi kâfi gelmez. Açıkça, "sus" demesi lâzımdır.
Hüseyin Hilmi bin Saîd "kuddisesirrûh" buyurdu ki: "Kim ki gıybet edene 'Yapma Allahtan kork, o senin din kardeşindir' diyerek onu susturursa, yüz şehid sevabı alır. Hem de Viyana kapılarına kadar gitmiş, orada şehid olmuş olanınkinin yüz misli..."
Hazret-i Mevlânâ da bu hususta şöyle buyurdu: "Duydum ki beni gıybet etmişsin!.. Yüzüme söylemekten kaçmışsın! Benim gibi bir acizden korkmuş; fakat Allahü tealadan korkmamışsın!"
Gıybet etmenin kefâreti, üzülmek, tövbe etmek ve onunla helâlleşmektir. Affetmezse, onu övmeli, sevdiğini bildirmeli, yalvarmalı, gönlünü almalıdır. Helâl etmezse hak yine onundur. Pişmân olmadan helâlleşmek, riyâ olur, ayrı bir günâh olur...
***
Bir gün, büyük velî Hasan-ı Basrî hazretlerine birisi gelip;
-Filan kimse seni çekiştirdi, gıybet etti, der. O mübarek de sorar;
-Sen o zâtın evine niçin gitmiştin? Adam;
-Misâfir olarak dâvet etmişti, der. Sonra adama, orada kendisine ne ikrâm edildiğini sorunca;
-Çeşitli yemekler ve serin meşrubatlar ikram etti, cevabını alır.
Hasan-ı Basrî hazretleri, adamdan bunu duyunca şöyle der:
-Bu kadar yemeği içinde sakladın da, bir çift sözü mü saklayamadın?
Mübarek zat hemen, kendisinin aleyhinde konuşan bu kimseye, bir tabak tâze hurma ile birlikte şöyle haber gönderir:
"Duyduğuma göre gıybetimi ederek sevaplarını, benim amel defterime geçirmişsin! İsterdim ki, karşılık vereyim! Kusura bakmayın! Bizim hediyemiz sizinki kadar çok olmadı!.."
.Duvara sürülen çamur!..
2014-04-02 01:00:00
Müslümanlığın güzel ahlakını, şerefini, her yerde herkese göstermeli, her milletin İslam dinine saygılı olmasına sebep olmalıdır.
Müslüman olsun, kâfir olsun, nerede olursa olsun, hiçbir insanın malına, canına zarar vermek caiz değildir. Kul haklarını ödemek lazımdır. Kâfirin hakkı için de, onunla helalleşmek gerekir. Gönlü alınmazsa ahirette affı çok güçtür. Kâfirin hakkından kurtulmak, Müslümanın hakkından kurtulmaktan daha zordur. (Redd-ül Muhtar)
Gayrimüslimlerle de dünya işleri için, dargın olmak caiz değildir. Onlara karşı da, güler yüzlü olmalı, tatlı dille gönüllerini almalı, incitmemelidir... Müslümanlığın güzel ahlakını, şerefini, her yerde herkese göstermeli, her milletin İslam dinine saygılı olmasına sebep olmalıdır. (İslam Ahlakı)
***
Bâyezid-i Bistâmi hazretleri yağmurlu bir havada cuma namazına gitmek için evinden çıktı. Sağanak halinde yağan yağmur, yolu çamur hâline getirmişti. Yağmur bitinceye kadar, bir evin ihâta duvarına dayandı. Çamurlu ayakkabılarını duvarın taşlarına sürerek temizledi. Yağmur yavaşlayınca, câmiye doğru yürüdü. Bu sırada, bir Mecûsi'nin duvarını kirlettiği hatırına geldi ve üzülerek;
-"Onunla helâlleşmeden, nasıl cuma namazı kılabilirsin! Başkasının duvarını kirletmiş olarak Allahü teâlânın huzurunda nasıl durursun!" diye düşündü ve geri dönüp o Mecûsi'nin kapısını çaldı. Kapıyı açan adam;
-Buyurun bir arzunuz mu var? diye sorunca;
-Sizden özür dilemeye geldim dedi. Adam hayretle;
-Ne özrü? diye sordu. O da;
-Biraz önce duvarınızı elimde olmadan çamurlu ayakkabılarımı temizlemek maksadıyla kirlettim. Bu doğru bir hareket değildi. Yağmurun şiddeti bu inceliği unutturdu, deyince, Mecûsi hayretle;
-Zaten duvarlarımız bu şiddetli yağmurun tesiriyle yoldan sıçrayan çamurlarla kirlendi. Sizin ayağınızdan oraya sürülen çamur, ayrıca bir çirkinlik veya kabalık meydana getirmez ki, dedi. Bâyezid-i Bistâmi hazretleri;
-Doğru ama, bu bir haktır ve sâhibinin rızâsını almak lâzımdır, dedi. Adam;
-Size bu inceliği ve insan haklarına bu derece saygılı olmayı dininiz mi öğretti? diye sorunca;
-Evet dinimiz ve bu dinin Peygamberi olan Muhammed aleyhisselâm öğretti, dedi. Mecûsi;
-O halde biz niçin bu dine girmiyoruz!.. diyerek, Kelime-i şehâdet getirip hemen oracıkta Müslüman oldu...
.Türkistanlı gelin ve damat...
2014-04-03 01:00:00
Buhara şehrinde bir genç vardı. Saliha bir kız bulup evlendi. Ancak evlendiği gece gelin, kendisine bilmediği bir konuyu sual etti!..
Kadın erkek her Müslümanın, ilmihâl bilgilerini öğrenmesi farzdır. Bu sebeple, kocası kadına ilmihal bilgilerini öğretmeli, kendisi bilmiyorsa, bilen kadınlardan öğrenmesi için izin vermelidir. Kocası izin vermeyen kadının, ondan izinsiz gidip öğrenmesi gerekir; çünkü abdest, namaz, Kur'an-ı kerim, oruç, hac, baliğ olmak, evlenmek, boşanmak, iddet beklemek gibi hususlar ve ibadetler için, hayz ilmini öğrenmek şarttır.
Hayz bilgisi o kadar zor değildir. Zor olsaydı dinimiz, âlim cahil herkesin öğrenmesini emretmezdi. Bu bilgileri öğrenmeden evlenmemelidir...
***
Türkistan'ın Buhara şehrinde bir genç vardı. Saliha bir kız bulup evlendi. Akşam olunca gelinin yanına girdi. Gelin damada şöyle sordu:
-Kadınlara ait bilgileri öğrendin mi?
-"Hayır" cevabını alan gelin edeple tekrar sordu:
-Allahü teala "Kendinizi ve ehlinizi cehennem ateşinden koruyun!" buyurdu. İlimsiz cehennemden koruma işini nasıl yapacaksın?
Bu söz damadın hoşuna gitti. Hemen odadan çıktı. Hanımını Allahü tealaya ısmarlayıp sabah erkenden Rey şehrine gitmek üzere yola koyuldu. Orada senelerce İmam-ı Muhammed Şeybani'den ilim öğrendi. Hocası bu gence "Ebu Hafs-ı Kebir" adını verip, memleketine dönmesi için müsaade etti. Ebu Süleyman-ı Cürcani ile yola çıktı. Ceyhun Nehri'ni geçerken Ebu Hafs'ın kitapları suya düştü. Ebu Süleyman'dan, yazmak için kitapları emanet olarak istedi. Ebu Süleyman dedi ki:
-O kadar okumalı ve öğrenmeli idin ki; kitaba ihtiyaç kalmamalıydı.
Ebu Hafs, bu söz üzerine Rey'e geri döndü. Bu kitapları ezberledi ve sonra memleketine geldi. Buharalılar, suyun kenarına kadar genci karşılamaya geldiler. Çok izzet, ikram ve hürmette bulundular. O gece evine gitmedi. Bunu merak eden komşuları;
-Yıllardır şehrimize gelmediğin halde niçin evine gitmedin de bizlerle sohbet ettin? dediklerinde, bir kâğıt parçası çıkarıp ona baktı ve şöyle cevap verdi:
-Bu kâğıtta gördüm ki; bu gece hanımımın hayzının son gecesidir. Eve gitmedim. Bu sabah temizlenecek, ben de evde olacağım...
Evet, Ebu Hafs hazretleri bu gayreti ve ihlası neticesinde "Ebu Hafs-ı Kebir" (büyük) olarak anılır. Bu örnek hareketi nesillerce anlatılır gelir...
.Namazda sinek kovalamak!..
2014-04-04 01:00:00
Din büyükleri buyuruyor ki: "Namaz kılmak, Allahü teâlânın huzuruna çıkmaktır. Namaza durulurken gafil olmamalı. Çünkü burada gaflet, edepsizliktir. O anda dünya düşüncelerini zihninden silip, Allahü teâlânın azametini göz önüne getirmeye uğraşmak lazımdır. Bu bakımdan namazı acele etmeden, farzına, vacibine, sünnet ve edeplerine riayet ederek kılmalıdır..."
***
Bir gün büyük velî Ali Dekkak hazretlerine, "Namazdayken sinek kovalayan kimse için ne dersiniz?" diye sordular. O da;
-Allahü tealanın huzurundaki edep; hizmetçisi Ayaz'ın, Sultan Mahmud-i Gaznevi'nin yanındaki edepten az olmamalıdır, der ve şu ibretlik hadiseyi anlatır:
Ayaz isminde bir genç bir gün Sultan Mahmud-i Gaznevi'nin resmî hizmetinde bulunurken, aniden ayakkabısının burnunu sağa sola salladı. Sultan Mahmud, Ayaz'ın bu haline şaştı. O zamana kadar kendisinden hiçbir zaman böyle edepsizlik sayılan bir hâl görmemişti... Sultan firasetiyle, Ayaz'ın bir özrü olduğunu anladı. Memurlarından birisine; Ayaz'ı takip edip durumu incelemesini emretti. Sultan'ın adamı Ayaz'ı takip etti. Ayaz bir köşeye çekilip ayakkabısını çıkardı. İçinden bir akrep düştü. Ayaz, ayakkabısıyla akrebi ezerek kendi kendine "Bugün bana, Sultan'ın huzurunda edebimi bozdurdun! Bugüne kadar Sultan'ın huzurunda bir edepsizliğim görülmemiştir" diye söyleniyordu...
Memur durumu Sultan'a arz etti. Ayaz geri dönünce Sultan Mahmud;
-Ey Ayaz! Bugün karşımda niçin edepsizlik yaptın? Ayağını hareket ettirip durdun? dedi. Ayaz özür diler bir eda ile cevap verdi:
-Kabahat işlemek hizmetçilerin, kölelerin işindendir. Affetmek ise sultanların şânındandır.
-Akrep hadiseniz bize ulaştı deyince;
-Mademki haberiniz oldu anlatayım! Sizin saltanat nimetlerinize kavuşmuş biriyim. Akrep yedi defa ayağımı soktu, dayandım. Ayağımı oynatmadım. Sekizincisinde takatim kalmadı. Ayağımın ucunu yerden kaldırıp sallamak zorunda kaldım...
Bir Sultanın yanında; kölenin, hizmetçinin gösterdiği edebe bakın, bir de Allahü tealanın huzurunda ibadet halinde olanların ne edepsizlikler ettiklerine! Allahü teala hepimize, edeplerine riayet ederek namaz kılmamızı nasip eylesin...
."Plevne Kahramanı"
2014-04-05 01:00:00
Gâzi Osman Paşa, Plevne'de; Rusların 50.000 asker ve 184 topuna karşı, 23.000 asker ve 53 topla müdafaada bulunmuştur...
Bugün, "Plevne Kahramanı" Gâzi Osman Paşa'nın vefat yıl dönümüdür. Bu vesileyle önce, onu "kahraman" yapan Plevne Müdafaasından bir nebze bahsedelim...
"Tarih yazılan" 1877 Plevne Müdafaasında; Rusların 50.000 asker ve 184 topuna karşı, 23.000 asker ve 53 topla savunmada bulunan Gâzi Osman Paşa, düşmanın iki saldırısını püskürtmüş, 3. huruç harekâtında yaralanarak bir akarsu kıyısında, yarası sarılırken esir düşmüştü. Rus başkumandanı Grandük Nikola askerî tören yaptırarak, askerlik ve esirlik kaidesine aykırı olarak, Paşa'nın kılıcını iade etmiş ve;
"Şu anda yeryüzünde bu kılıcı şerefle taşımaya hakkı olan tek insan sizsiniz" demekten kendini alamamıştır...
Daha sonra Rus Çarı II. Aleksander'a götürülen Osman Paşa, onun "Niçin silah bırakmadınız" sorusuna; "Devletim bana düşmanı gördüğümde silahı bırak demedi. Bazen düşmanın sayısı çok olduğu hallerde bile savaş kazanılabiliyor. Nitekim bizim sizinle olan savaşımız gibi!" diye cevap verince Çar, kendisini tebrik ederek bir Rus Mareşali gibi kabul olunacağını söylemiştir.
General Sir Con D. P. Frenç de kahramanımız için şu satırları yazmıştır:
"Türk Paşasının; daha önce birçok hücumları idare etmiş liyakatli bir kumandan olan Skobelev karşısında başarıyla savunma yaptığını düşünürsek, onun zekâsını ve askerlik ilmindeki büyük becerisini anlamış oluruz..."
Şu bir gerçek ki, Plevne savunması; Osmanlı Devleti'nin en zayıf döneminde, ayaklar altına alınmak istenen millî haysiyetimizi yeniden yüceltmiştir... Gâzi Osman Paşa'nın adı yüz yıldan beri dillere destan olmuştur. Tevfik Paşa adlı değerli bir mühendisi ile siperleri toprağın içine kazdırmış ve yer altından birbirine bağlatmıştı. Bugün bile kabul edilen bu sistem ile Gâzi Osman Paşa, "siper savaşları"nda bir yenilik başlatmıştı. Şimdi de dünya harplerinde sahra tahkimatı [mevzileri] denilince Osman Paşa akla gelir...
Gâzi Osman Paşa, esir muamelesi görmeden geçen 2 ay sonunda yurda döndü. 5 Nisan 1900'de 67 yaşında vefât etti. Vasiyeti üzerine, Fâtih Camii'nin haziresine defnedildi... Ruhu şad olsun...
.Çocuklar ağlamasın!..
2014-04-06 01:00:00
Hazret-i Ömer, Abdurrahman ibni Avf ile bir gece şehri dolaşıyorlardı. Bir evden çocuk ağlaması işitildi. Halife evin kapısını tıklattı!..
Hazret-i Ömer'in halifeliği zamanıydı. Medine'ye yabancı bir kervan geldi. Develerini yıkıp konakladılar. Halife, her zaman olduğu gibi gece şehri dolaşmaya çıktı. Yolda Eshab-ı kiramın büyüklerinden Abdurrahman ibni Avf'a rastladı. Ona dedi ki:
-Gel seninle bu gece misafirimiz olan kervanı bekleyelim! Canları ve malları herhangi bir zarara uğramasın!
Hazret-i Ömer bu teklifte bulununca, Hazret-i Abdurrahman da seve seve kabul etti. Birlikte kervanın etrafında dolaşmaya başladılar...
O sırada bir evden çocuk ağlaması işitildi. Halife evin kapısına gitti. İçeride bulunanlara; küçüğü susturmalarını rica etti. Sonra dönüp geldi. Gece boyunca çocuğun sesi işitildikçe, birkaç kere daha evin kapısına gitti. Çocuğun ağlaması bir türlü dinmiyordu. Seher vakti olunca, Hazret-i Ömer son defa oraya gitti. Çocuğun annesine;
-Sen nasıl anasın? Bütün gece evladını ağlattın. Çocuk belki açtı, diye çıkıştı. Kadıncağız cevap verdi:
-Halimi anlamadan niçin beni azarlıyorsun?
Hazret-i Ömer kendini tanıtmadan sordu:
-Haline ne olmuş?
-Çocuğu sütten kesmiştim.
-Sütün yoksa başka şeyler yedirseydin!
-Evde onun yiyeceği bir şey yok ki! Biz çok fakiriz.
-Çocuğun kaç yaşında?
-Daha yaşını doldurmadı.
-Peki niçin bu kadar küçük bir yavruyu sütten kestin?
Kadıncağız içini çekti ve;
-Halifemiz Hazret-i Ömer'in emri, çocuklar sütten kesilmeyince bizim gibi bir fakire nafaka vermez! Fakirlik maaşı bağlamaz. Onun için yavrumu erkenden sütten kestim!
Bunun üzerine Halife ağlayarak mecside girdi. Gözyaşları yüzünden namazı zorla kıldırdı. Selam verdikten sonra cemaate döndü. Yine ağlayarak,
-Sizin Ömerinize yazıklar olsun! Sizin Ömerinize yazıklar olsun! diyerek kendini suçladı. Sonra bütün Medine halkına, tellallar (haberciler) çıkarttı. Onlar da bildirdiler ki:
-Hangi Müslümanın oğlu veya kızı dünyaya gelirse hemen Halife'ye bildirsin! Hazine'den nafaka verilecektir. Hiç kimse nafaka yüzünden evladını vaktinden önce sütten kesmesin!
O günden sonra artık Medine'de açlık sebebiyle ağlayan çocuk sesi işitilmedi...
.Son rütbeyi cephede aldı!..
2014-04-07 01:00:00
"Cenab-ı Hak, hafızlık nimeti ve paşalık gibi iki rütbe bahşetti. Şimdi bir üçüncüsünü istiyorum; o da şehidlik rütbesidir!"
Hafız Abdülezel Paşa, Osmanlı Devletinin son zamanlarında yetişen ve Yunan Harbindeki kahramanlıklarıyla efsaneleşen bir komutandır. 1827 (H.1243) senesinde Konya'nın Hadim ilçesinde doğdu. 7 Nisan 1897 târihinde şehit oldu...
Abdülezel Paşa, on altı yaşındayken er olarak orduya girdi ve paşalığa kadar yükseldi... Bir gün memleketi Hadim'i ziyarete geldiğinde, dostlarından birine; "Cenab-ı Hak, hafızlık nimeti ve paşalık gibi iki rütbe bahşetti. Şimdi bir üçüncüsünü istiyorum; o da şehidlik rütbesidir!" diyerek şehid olma arzusunu dile getirmiştir... Nitekim Alasonya Muharebeleri öncesinde askerlerine şu son tarihî konuşmasını yapmıştır:
"Askerlerim! Yiğitlerim! Bize, namusumuza göz diken düşmana haddini bildirmenin şimdi zamanıdır. Cenâb-ı Hakk'ın yardımı ile hain düşmanı yenerek Osmanlının şânını yüceltme zamanıdır. Analarınız sizi bu günler için doğurup büyüttü. Devlet ve millet sizin süngü kuvvetinizle yücelecektir. Ben de sizinle beraber en önde savaşacağım. Sizden son arzum budur ki, eğer Pürnatepe alınmadan şehit olursam, benim cesedimi şehit olduğum yerde defnetmeyin. Bu tepeyi mutlaka ele geçirin ve benim için o tepe üzerinde bir kabir kazıp oraya defnedin! Şayet, tepeyi ele geçiremezseniz, bırakın cesedimi kurtlar, kuşlar yesin! Ancak ben inanıyorum ki, sizin hücumlarınıza, böyle tepeler dayanamaz. Allah'ın yardımı, Peygamber efendimizin imdâdı bizimledir. Haydi aslanlarım Allah utandırmasın!.."
***
Bu konuşma sonunda düşmanla göğüs göğüse çarpışarak birkaç tepeyi ve siperleri ele geçirdiler. Ancak, düşman ateşinin kesafeti artmış, tepenin üzeri kevgire dönmüştü. Paşa; heybetle dimdik ayakta, dürbün gözlerinde tarassuta devam ediyordu. Birdenbire sarsıldı, elindeki dürbün birkaç metre öteye fırladı. Evet; Paşa nihayet arzuladığı şehadet şerbetini içmişti... Durumu hemen fark eden askerleri düşmanın üzerine âdeta uçtular ve onları kesin bir mağlubiyete uğrattılar...
Abdülezel Paşa, önce Pürnartepe'ye defnedildi. Sonra Alasonya'ya naklolundu. Kahramanlıkları dilden dile anlatılan bu şehid kumandanın kabri üzerine, Sultan Abdülhamid Han bir türbe yaptırdı. Kendisini rahmetle yâd ediyoruz...
.Nefsi devre dışı bırakanlar!..
2014-04-08 01:00:00
Cüneyd-i Bağdadi hazretleri ordu ile bir sefere katılır. Kumandan ona bazı kıymetli hediyeler gönderir. O da onları gazilere dağıtır!..
Din büyükleri buyuruyor ki: "İnsanın en büyük düşmanı nefsidir. Daha sonra kötü arkadaş ve şeytan gelir. Kötü arkadaş ve şeytan da nefse tesir ederek insana zarar vermeye çalışırlar. Onun için nefsin, emmarelikten [taşkın olmaktan] temizlenmesi gerekir. Çünkü nefs, kâfirdir, daima Allahü teâlâya isyan etmek ister.
Şeytan, verdiği vesveseye insanın uymadığını görünce, bundan vazgeçer, başka bir vesvese verir. Âlimler, şeytanı köpeğe benzetmiştir. Köpek kovalanınca kaçar ise de, başka taraftan yine gelir. Nefs-i emmare ise kaplan gibidir, saldırması ancak öldürmekle biter. Nefsimiz de ölünceye kadar yakamızı bırakmaz. Bunun için nefsi tanımak ve zararlarından korunmak gerekir..."
Nefsi her zaman aşağılamak gerekir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Nefsini zelil eden, dinini aziz etmiş, nefsini aziz eden de dinini aşağılamış olur.) [Ebu Nuaym]
Kalbi, nefsin elinden kurtarmak için, nefsi ezmek, kalbi kuvvetlendirmek gerekir. Bu da, Resulullah efendimize uymakla olur. Kalbini, nefsinin pençesinden kurtaran kimse, bir evliyanın Resulullahın vârisi, Allah'ın sevgili kulu olduğunu anlar...
Cüneyd-i Bağdadi hazretleri ordu ile bir sefere katılmıştı. Ordu kumandanı ona bazı kıymetli hediyeler gönderip, lütfedip kabul etmesini istirham ettiğini söylemelerini bildirdi. O da istemeyerek alıp, hepsini sefere katılan gazilere dağıttı. Ertesi gün, "Niçin onları kabul ettim" diye kendi kendini kınamaya başladı. Bu sıkıntı ile bir gün kaylule için uyuduğunda, rüyasında, Cennette çok süslü köşkler gördü. "Bunlar kimin?" diye sordu. Kendisine denildi ki:
-Gazilere mal ile yardım edenlerin.
Onlara dedi ki:
-Bana da bir şey var mı?
En güzel ve büyük olan köşkü gösterip; "İşte bu senindir" dediler. O; "Onlardan üstün tutulmamın ve en iyisinin bana verilmesinin sebebi nedir?" diye sorunca dediler ki:
-Onlar mallarını sevap bekleyerek verdiler. Bu sebeple verilen saraylar, ona göredir. Sen ise, o malı kabul etmekle yanlış bir iş yapmaktan korkarak, nefsini hesaba çekerek dağıttın. İbadetlerinde, iyilik ve hayır hasenatında nefsini devre dışı bırakıp ona pay vermeyenin, onu azarlayıp hesaba çekenin mükafatı da elbette farklı olur!..
.O "Cihan Mimarı"dır...
2014-04-09 01:00:00
Bugün 9 Nisan... "Cihan Mimarı" Koca Sinan'ın vefat yıl dönümüdür... 1588 senesinde İstanbul'da hayata gözlerini yummuştu...
Cihana yüzlerce şaheser kazandıran bir sanatkâr olarak târihe geçen Mimar Sinan, 1490 senesinde Kayseri'nin Ağırnas köyünde doğdu. 9 Nisan 1588'de İstanbul'da vefât eden Mîmar Sinân, Süleymâniye Câmiinin yanında kendi yaptığı türbeye defnedildi...
Süleymâniye Câmii, Mîmar Sinân'ın İstanbul'daki en muhteşem eseridir. En güzel eseri, seksen yaşında yaptığı ve "ustalık eserim" dediği Edirne'deki Selimiye Câmiidir...
Ömrü boyunca; doksan iki câmi, elli yedi medrese yedi dârül-kurrâ, yirmi türbe, on yedi imâret, üç dârüşşifâ, beş su yolu, sekiz köprü, yirmi kervansaray, otuz altı saray, sekiz mahzen ve kırk sekiz de hamam olmak üzere üç yüz altmış dört eser vermiştir...
Koca Sinân, her mîmârî eseri kendine has bir biçimle ele almak, yapıda form ve konstrüksiyon berâberliğini kurmak, dış mekân ve kuruluşunun iç mekâna bütünlük kazanmasını sağlamak, mevcut teknolojik imkân ve malzeme denemelerinin üstünde, onları kendi istekleri doğrultusunda kullanmayı bilmek, akılcı ve sâde bir malzeme kullanma anlayışına sâhip olmak gibi günümüzde de geçerli mîmarlık prensiplerini bundan dört asır önce eserleriyle ortaya koydu. Bu sebeple bir mîmârî dehâ olarak anıldı ve anılacaktır. Kanuni nasıl "Cihan Sultanı" ise o da "Cihan Mimarı"dır...
***
Hasetçiler her zaman vardır. Süleymaniye Camii'ni yaptığı sıralarda, onu çekemeyenler, "Cami yapılırken kubbenin altına yan gelip nargile fokurdatır, bu ne iştir?" diye Kanuni Sultan Süleyman'a şikâyet etmişlerdi. Padişah ani olarak cami inşaasını teftişe gitti. Hakikaten Mimar Sinan'ı, nargilesi yanında kubbenin altında bir mindere oturmuş vaziyette gördü. Celalli bir halde şöyle dedi:
-Bu ne haldir, bre Sinan? Mimar Sinan sükûnetle;
-Padişahım, kerem edip şu nargileyi bir gözden geçirseniz, dedi. Kanuni, gözünü nargileden tarafa çevirince hayret etti. Çünkü, nargilenin üstünde tömbeki yoktu, fokurdayan, sadece su idi. Sinan, padişaha dönerek şu sözleri söyledi:
-Şevketlüm, bu nargileyi burada sırf fokurtusundan faydalanmak için bulunduruyorum. Bu ses bana, bu camide okunacak Kur'an-ı kerim seslerinin, caminin her tarafına yayılması ve her taraftan aynı şekilde işitilmesi için icap eden tedbirleri almama yardım eder... Büyük sanatkâr, böylece günümüz mimarlarının hayran kaldığı akustik tertibatını alıyordu...
.Göbek taşındaki padişah!..
2014-04-10 01:00:00
Yakışıklı mı yakışıklı bir adam hamama gitmiş. Göbek taşına uzanmış. Tam o sırada içeriye kendisine tıpatıp benzeyen biri daha gelmiş!
İnsanın haddini bilmesi için, kendisinin âciz ve hayatın hayâl olduğunu bilmesi lazımdır. İnsan, kendiliğinden dünyaya gelemediği gibi, kendiliğinden de gidemez. Çünkü insan bir hiçtir.
Din büyükleri buyurdu ki: "Dünya hayatı, hayaldir. Hakikat ise ahiret hayatıdır. Dünya hayatı, hakikat olan ahiret hayatının aynadaki görüntüsü gibidir. Nasıl, aynadaki görüntü bir müddet durur ve karşısındaki hakikat çekilince görüntü kaybolursa, taş çevrilmeyince daire görüntüsü kaybolursa, dünya da, bir gün kaybolacak görüntüdür. Vehmin arkasından koşan hayalperesttir. Hayalin ideali olmaz. İnsanın ideali, hayalhane olan bu dünya olmamalıdır...
Bu dünya bir rüyadır. İnsanın göğsüne şiddetli bir yumruk inse o hiç bir şeyi hatırlamaz. Ancak kalbinde aşk ve muhabbet olan büyükleri hatırlar..." "Dünya hayatı bir rüyadır." Bunu Peygamberimiz aleyhissalatü vesselam buyuruyor: "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar..."
Mevlana Celaleddin-i Rumi hazretleri buyuruyor ki:
"Adamın biri hamama gitmiş. Adam yakışıklı mı yakışıklı!.. Göbek taşına geçmiş oturmuş. Tam o sırada içeriye kendisine tıpatıp benzeyen biri daha girmiş. Ama onun etrafında hizmetçiler, korumalar var. Oradakilere 'bu kimdir?' diye soruyor. 'O, padişahtır' diyorlar. Padişah olduğu için ona özel oda açıyorlar. Padişah etrafındakilere 'şimdi buradan gidin!' diyor. Adam, herkes gittikten sonra 'padişahın odasına bir bakayım' diyor. Kapıyı açınca ne görsün? Padişah ölmüş! 'Tam bir fırsat, nasıl olsa bana benziyor' diyor. Padişahı sırtladığı gibi göbek taşına bırakıyor, kendisi padişahın yerine geçiyor. Sonra hizmetçilerini çağırıyor ve 'Haydi, hemen gidiyoruz' diyor. Elbiseler giyiniliyor. Saltanat arabasına binip doğru saraya gidiyor...
Kendisini ele vermeden harem dairesine girmek istiyor. Harem dairesine girince 'cariyeler nerede?' diyor... İşte o anda yüzüne şiddetli bir tokat iniyor. Bir uyanıyor ki, göbek taşında uyuyakalmış. Meğer gördüklerinin hepsi rüya imiş... Tokadı atan, 'padişah çıkacak hadi kalk git buradan!' diyor... Peki gidiyorum, diyor..."
Mevlana hazretleri buyuruyor ki: İşte dünya budur, göbek taşına yatarsın, tokatla adamı uyandırırlar. Ne yazık ki, Azrail aleyhisselamın uyandırması böyle de olmaz!
.Efendisine şart koşan köle!
2014-04-11 01:00:00
Eskiden köleler (harp esiri) vardı. Bugün, dünyanın hiçbir yerinde, dine uygun köle yoktur...
İslamiyet'in bu husustaki hükümleri, Yunan ve Roma'da görülen kölelikten çok farklıdır. Köleliği İslamiyet kurmamıştır. Üstelik her fırsatta kölelerin azat edilmesini ve onlara iyi muamele edilmesini emreder. Dinimizin köleye verdiği hakkı, gayrimüslimler kendi halkına bile tanımamıştır. Fransız siyaset bilimcisi Etienne diyor ki: "Osmanlı devletinde köleler, bugünün sözde özgür fertlerinden daha çok hürriyete sahiptiler."
***
Adamın birine hizmetçi lazım oldu. Doğruca köle pazarına gitti ve uygun gördüğü birini satın aldı... Köle, yeni efendisine şöyle dedi:
"Senden üç isteğim var: 1- Vakti girince namaz kılmama mâni olma. 2- Beni sadece gündüz çalıştır. 3- Bana özel bir oda ver."
Adam, kölenin bu isteklerini makul karşıladı ve eve gidince ona yıkık dökük loş bir oda verdi. Köle ise odasını beğendiğini söyledi. Efendisi ona;
"Bu harap odayı nasıl beğendin?" diye sorunca köle;
"Efendim! Allahü tealanın ismi şerifleri anılıp O'na ibadet ve taat yapılan harap yerler, güllük gülistanlık olur" dedi...
Köle gündüz işlerini bitirdikten sonra akşam olunca odasına girerdi. Efendisi bir gece, sabaha kadar ne yaptığını öğrenmek için köleden habersiz odanın bir köşesine gizlendi. Gece olunca onu takip etmeye başladı... Kölesinin secdeye varıp şunları söylediğini duydu:
"Ya İlahî! Gündüz efendimin hizmetinde bulunmak zorundayım. Eğer böyle bir meşguliyetim olmasaydı, gece gündüz sana kulluk ile meşgul olurdum. Bu bakımdan beni affet ya Rabbî!"
Efendisi köleyi fecir doğuncaya kadar takip etti. Fecir doğunca tavanda asılı olan kandil kayboldu. Efendisi odasına gidip durumu hanımına anlattı...
Ertesi gece köleyi görmek için hanımıyla beraber gitti. O gece de aynı şeyleri gördüler... Ertesi gün köleyi çağıran adam; gece gördüklerini köleye anlattı ve;
"Gündüzleri de ibadet edebilmen için ve Allahü tealanın rızasına kavuşabilmen için seni azat ettim. Bundan sonra hürsün" dedi...
Köle bunları duyunca;
"Ya Rabbî! Ben hâlimin kimse tarafından bilinmemesini istiyordum. Şimdi ise bunlar benim sırrımı öğrendiler. Bunlardan başkasının hâlimi öğrenmemesi için canımı al ya Rabbî!" diye dua edince o anda vefat etti...
."Selim Han'a tâbi olasın!.."
2014-04-12 01:00:00
Memlûk Sultanı Tomanbay, İbrâhim Gülşenî hazretlerine gelir ve Yavuz Sultan Selîm'le yapılacak harpte galip gelmesi için duâ ister!..
İbrâhim Gülşenî hazretleri, aslen Azerbaycan doğumludur. Babası Emîr Muhammed, asil bir Türk âilesindendir. Şah İsmâil'in zulmünden dolayı Mısır'a hicret etti. 940 (m. 1534) senesinde vefât etti...
Memlûklerin Safevîleri desteklemesi yüzünden Osmanlılarla arası açılmıştı. Sultan Gavri, devrin büyük âlim ve velîsi İbrâhim Gülşenî hazretlerinin karşı çıkmasına rağmen, devlet adamlarının ısrarı üzerine, Yavuz Sultan Selîm'le harp etti. Ancak yapılan savaşta hayâtını kaybetti. Onun yerine tahta çıkan Tomanbay, İbrâhim Gülşenî hazretlerine gelip duâ istedi. Şeyh efendi ona dedi ki:
"Siz duâya kâbiliyet ve istidâd hâsıl eyleyin ki duâ size ulaşsın. Sultanların duâya istidâdı adâlettir. Ol dahi Allahü teâlânın kitâbı ile hüküm vermektir. Her kim Allahü teâlânın emri üzere hüküm etmez ise zâlimdir... Sultanım! Eğer makâm-ı selâmette olmak istersen, Selim Han'a tâbi olasın..."
Bu nasîhatlere rağmen Tomanbay söz dinlemedi. Ridâniye'de Yavuz Sultan Selim'in karşısına çıktı ve bozguna uğradı. Daha sonra yakalanarak îdâm edildi... Sultan Selîm Han böylece Mısır'ı zaptettiğinde, İbrâhim Gülşenî hazretleri onu;
"Azîzim hayr-ı makdem ömrümün vârı safâ geldin/Keremler eyledin gönlümün sultânı safâ geldin..." diyerek karşıladı...
İbrâhim Gülşenî hazretlerinin şöhreti, Selîm Han'dan sonra Kânûnî Sultan Süleymân Han'a da erişti. "Cihan Sultanı", onu İstanbul'a dâvet eyledi ve gelince de çok hürmet gösterdi...
O sıralarda İbrâhim Gülşenî yüz dört yaşlarındaydı. Görmesi çok zayıflamıştı. Durum, Pâdişâha arz edildi. Sultan da Kehhâlbaşı'na (Sürmecibaşı) gerekli ihtimâmı göstermesini emretti. Kehhâlbaşı, bütün gayretini sarf ederek, Allahü teâlânın izniyle o mübarek zatın, kısa zamanda yeniden gözlerinin açılmasına sebep oldu...
Gülşenî hazretleri sıhhate kavuşunca, Çıkrıkçılar başındaki Atik İbrâhim Paşa Câmii'nde halka vaaz ve nasîhat etmeye başladı. Kısa zamanda İstanbulluların gönlünde de taht kuran Gülşenî hazretlerine, devlet erkânından ve halktan pekçok kimse talebe olmakla şereflendi. Pâdişâh, Şeyhülislâm, âlimler ve evliyâ onun ilimdeki üstünlüğünü takdir ettiler. Bir müddet daha İstanbul'da kalan Şeyh Efendi, Pâdişâhtan izin alarak tekrar Mısır'a döndü ve orada vefat etti...
.Maşite Hatun'un imanı...
2014-04-13 01:00:00
Maşite Hatun, hamamda Firavun'un kızının saçını tararken, tarak yere düştü. Yerden besmele çekerek aldı. Firavun'un kızı bu sözü duydu!
Din büyükleri buyurdu ki: "Allahü teâlâ imanı, kıymetli ve güzel olarak yaratmıştır. Dolayısıyla, kimde iman varsa, o kimse, imanının kuvvetliliği nispetinde güzel ve kıymetlidir. İmanı olmayan, kim olursa olsun kıymetsizdir, çirkindir. O halde, insanın güzelliği, göz ve kaş güzelliği değil, iman güzelliğidir, kalb güzelliğidir. İmanı kuvvetli olan, daha güzeldir. Mesela âlimler, evliya zatlar ve takva sahiplerinin imanı daha güzeldir. Eshab-ı kiram çok güzel olduğu gibi, Peygamberler daha çok güzeldir. Peygamber efendimiz ise en güzeldir, çünkü her hücresi imandır, iman nuruyla nur olmuştur. O iman nurunun zerresi kimde varsa o güzeldir..."
***
Firavun'un bir veziri, bunun da Maşite adında bir hanımı vardı. Firavun'un kızının dadılığını yapıyordu. Kendisi Musa aleyhisselamın dinine inandığı halde imanını gizliyordu.
Maşite Hatun bir gün hamamda Firavun'un kızının saçını tararken, tarak yere düştü. Yerden besmele çekerek aldı. Firavun'un kızı bu sözü duydu ve şöyle sordu:
-Ey dadı! Bu nasıl sözdür! Benim babamdan başka tanrı mı var?
-Yavrum, seni beni, babanı ve bütün varlıkları yaratan bir Allah vardır.
-Seni babama şikayet edeceğim!
Kız, durumu babasına söyledi. Firavun, Maşite Hatun'a dedi ki:
- Sen benden başka bir tanrıya mı inanıyorsun?
- Ey Firavun! Sen âciz bir kulsun. Seni de yaratan Allah'tır. Musa aleyhisselam da Onun Peygamberidir.
Bu sözlere çok kızan Firavun ona çok işkence yaptırdı. Bunlara rağmen dininden dönmeyince, iki kız çocuğunu gözü önünde öldürttü. Sonra hiddetle tekrar sordu:
- Söyle, benden başka tanrı var mıdır?
- Allah birdir, Allah'tan başka ilâh yoktur.
Bu sefer Firavun onun kundaktaki yavrusunu getirmelerini emretti. Maşite Hatun, bir anne olarak artık bu kadarına dayanamayacaktı. Firavun'a "sen tanrısın" diyecek, fakat kalben inanmayacaktı. Tam o sırada bebek dile geldi:
- Hayır anne! İmanından asla dönme. Benim için, ablam için, senin için, Allah'ın Cennette hazırlamış olduğu makamları görüyorum...
Firavun ve avanesi bu sözleri duydu. Tövbe edeceklerine daha da hiddetlenen Firavun, kundaktaki yavruyu da öldürttü. Fakat Maşite Hatun ağlamıyor, gülüyordu. Çünkü, kızının gördüklerini artık o da görüyordu... Biraz sonra hep birlikte cennete uçtular...
.Besmelesiz iş yapmayan kadın...
2014-04-14 01:00:00
Yeni evlenen bir kadın, bir şey alırken, bir yere bir şey koyarken, her işinde Besmele çekermiş. Kocası, onun bu hâline kızarmış. Ve bir gün!..
Din büyükleri buyuruyor ki: Her hayırlı işe Besmeleyle başlamalıdır. "Bismillahirrahmanirrahim" demek, "Her var olana, onu yaratmakla ve varlıkta durdurmakla, yok olmaktan korumakla iyilik etmiş olan Allahü teâlânın yardımı ile, bu işimi yapabiliyorum" demektir.
İlk yazılan, Besmeledir. Âdem aleyhisselama ilk gelen, Besmeledir. Müminler, Besmele yardımıyla Sırattan geçer. Cennet davetiyesinin imzası Besmele'dir."
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Hoca çocuğa Besmele okur, çocuk da söyleyince, Allahü teâlâ, çocuğun ve anasının ve babasının ve hocasının Cehenneme girmemesi için senet yazdırır.) [S. Ebediyye]
(Kur'an-ı kerimin anahtarı, Besmeledir) [S. Ebediyye]
(Besmeleyle yenen yemek bereketli olur.) [İbni Mace]
(Besmeleyle başlanmayan her önemli iş noksan kalır.) [Beyheki]
Büyük İslam âlimi Dost Muhammed Kandihârî hazretleri, 29. mektubunda buyuruyor ki:
"Peygamber efendimiz, mektupların başına, Bismillâhirrahmânirrahîm yazardı. Mesela, Dıhye-i Kelbî aracılığıyla Rûm kayseri Herakliyus'a gönderdiği mektuba Besmeleyle başladı. Kâfire bile yazılan mektuba Besmeleyle başlamak sünnettir..."
***
Menkıbe: Yeni evlenen bir kadın, bir şey alırken, bir yere bir şey koyarken, her işinde hep Besmele çekermiş. Kocası, "Bu kadarı da çok!" diye onun bu hâline kızarmış. Bir gün, ona bir oyun oynamak istemiş. Bir kese altın verip;
-Hanım, bunu sakla, ihtiyaç olunca senden alırım, demiş. Hanımı keseyi alıp, Besmele çekerek sandığa koymuş. Kocası da gizliden onu takip etmiş... Bir gün hanımı yokken, keseyi oradan alıp bahçedeki kuyuya atmış. Sonra da;
-Hanım, ihtiyaç oldu şu sana verdiğim para kesesini getir, demiş. Kadın, hemen gidip Besmeleyle sandığı açmış, yine Besmeleyle elini sandığa uzatıp, keseyi çıkarmış. Bir de ne görsün! Keseden sular damlıyor! Çok şaşırmış, "Hayret, bu nasıl ıslandı?" demiş. Bunu takip eden kocası ise, daha çok şaşırmış ve çok utanmış. Meğer Besmele'nin hürmetine, melekler keseyi kuyudan alıp tekrar yerine getirmiş.
.Yetim duasıyla gelen hidâyet!
2014-04-15 01:00:00
Resulullah efendimiz, büyük zatlardan birine rüyasında şöyle buyurur: "Şam'a git! Filan yerde bir dostumuz vardır. Ona selamımızı söyle!"
Allah adamlarından biri bizzat kendi yaşadığı hadiseyi şöyle anlatır:
Hac vazifemi yerine getirip, Mescid-i Haram'da oturmuştum. Uyku bastırdı. Rüyamda Resulullah efendimizi gördüm. Bana "Şam'a git! Filan mahallede, filan evde bizim bir dostumuz vardır. Selamımızı ona ulaştır" buyurdu. Uyanınca arkadaşlarıma durumu beyan edip Şam kafilesine katıldım...
Oraya gittiğimde o evi bulup kapıyı tıklattım. Nur yüzlü bir ihtiyar çıktı. "Sana, Allahü tealanın Resulünden selam getirdim" deyip gördüğüm rüyayı anlattım. Ağladı. Kendisine, "Sen ne hayırlı bir iş yapmışsın ki Peygamber efendimiz sana selam gönderdi?" dedim. Şöyle anlattı:
-Ben Zerdüşt inancında bir ateşperest idim. Çocuğumu evlendiriyordum. O gün koyunlar kesip, ziyafetler verdim. Âdetimize göre nikâh yapmak üzere idik. Komşumuz dul bir kadın vardı. Yetim çocuklarına bakardı. Eli çok dardaydı. Yemek bulmakta çok sıkıntı çekiyordu. Kadıncağız o gün ateş almak bahanesi ile bizim eve geldi. Ateş aldı ve gitti. Müslümanları sevmediğimizden, o kadına bu yemeklerden hiçbir şey vermedik. Eli boş olarak geri döndü. Bir bahaneyle biraz sonra yine geldi. Fakat biz kendisine yüz vermedik... Üçüncüde "Bunun bir sebebi olmalı" diyerek ona hissettirmeden evinin dehlizine girdim. Yetimlerin seslerini duydum:
-Anneciğim bir defa daha git! Belki bu sefer bir parça yemek verirler. Üç gündür bir şey yemedik. Artık dayanamıyoruz, diyorlardı. Anneleri,
-Yavrularım! Üç defa gittim, yüzsuyu döktüm, daha gidemem" diyordu. Çocuklar ise "açız" diye ağlaşıyorlardı. İçim sızladı. Eve döndüm ve bir sofra hazırladım. Yanında da birkaç dirhem gümüş ile onlara gönderdim. Kendim de yine hissettirmeden evin dehlizine sokuldum. Yetimlerden en küçüğü şöyle diyordu:
-Ağabeylerim ve ablalarım! Komşumuz bize ihsanda bulundu. Kendisine dua etmemek mürüvvetsizlik olur! Diğerleri;
-Doğru söylersin, ne dua edelim? dediler.
-Onun Müslüman olması için dua edelim, dedi. Ellerini kaldırdılar ve;
-Ey Rabbimiz! Bu komşumuz bize izzet ve ikram ettiği gibi sen de onu İslam ile aziz eyle ve hidâyet ver! dediler. Onların duası bitmeden Allahü teala benim kalbimi açtı ve o anda Kelime-i şehadet söyledim... İşte, benim yaptığım en hayırlı iş bu olmuştur.
."Müftiyüssekaleyn" oldu!..
2014-04-16 01:00:00
Kemâl Paşazâde? asker idi. Ayrıldı ve öyle bir âlim oldu ki kendisine "Müftiyüssekaleyn" yani "insanların ve cinlerin müftüsü" denildi...
Ahmed İbn-i Kemâl Paşa, Osmanlı âlim ve velîlerinin en meşhûrlarındandır. "Kemâl Paşazâde" diye tanınmıştır. 1468 yılında Tokat'ta doğdu. 16 Nisan 1534'te İstanbul'da vefât etti. Kabri, Edirnekapı Kabristanındadır...
Baba tarafından asker, anne tarafından ise ilim ile meşgûl olan bir âileye mensup bulunan İbn-i Kemâl, iyi bir tahsil ve terbiye gördü. Daha sonra baba mesleği olan askerlik yolunu seçti. Sipahi olarak seferlere katılırdı. Ancak karşılaştığı bir hâdise onun askerliği bırakmasına ve ilmiye sınıfına geçmesine sebep oldu. Kendisi şöyle nakleder:
Sultan İkinci Bâyezîd Han ile bir sefere çıkmıştık. O zaman vezîr, Halîl Paşanın oğlu İbrâhim Paşaydı. Şanlı, değerli bir vezirdi. Ahmed ibni Evrenos adında bir de kumandan vardı. Kumandanlardan hiçbiri onun önüne geçemez, bir mecliste ondan ileri oturamazdı... Bir defâsında, eski elbiseler giyinmiş biri geldi. Bu, kumandanlardan da yüksek yere oturdu ve kimse ona mâni olmadı. Buna hayret ettim. Arkadaşlarımdan birine, kumandandan da yüksek yere oturan bu zâtın kim olduğunu sordum. "Filibe Medresesi Müderrisidir. İsmi Molla Lütfi'dir" dedi. "Makâmı bu kadar yüksek olan bu kumandandan yukarı nasıl oturur?" dedim. "Âlimler, ilimlerinden dolayı tâzim ve takdîr olunur, hürmet görürler. Geri bırakılırsa, bu kumandan ve vezîr buna râzı olmazlar" dedi. Düşündüm, "Ben bu kumandan derecesine çıkamam, ama çalışır gayret edersem, şu âlim gibi olurum" dedim ve ilim tahsîl etmeye niyet ettim..."
Nitekim İbn-i Kemâl Paşa askerlikten ayrılarak ilim tahsîline başladı ve öyle bir âlim oldu ki kendisine "Müftiyüssekaleyn" yani "insanların ve cinlerin müftüsü" denildi. Cinnilere de fetva verirdi...
Yavuz Sultan Selîm Han İbn-i Kemâl hazretlerini çok severdi. Onu Mısır Seferine götürdü. Dönüşte bir ara İbn-i Kemâl hazretlerinin atının ayağından sıçrayan çamur, Padişahın kaftanını kirletmişti. İbn-i Kemâl mahcûb olup, atını geriye çekerek ne yapacağını şaşırdı. Ancak Yavuz Sultan Selîm Han ona dönerek tarihe geçen şu sözü söyledi:
"Üzülmeyiniz, âlimlerin atının ayağından sıçrayan çamur, bizim için süstür, şereftir. Vasiyet ediyorum, bu çamurlu kaftanım, vefâtımdan sonra kabrimin üzerine örtülsün!.." Allahü teala şefaatlerine nail eylesin...
."Ben zulmedene dua etmem!"
2014-04-17 01:00:00
Sehl bin Abdullah Tüsterî hazretleri, evliyânın büyüklerindendir. 200 (m. 815)'de doğdu. 283 (m. 896)'de Basra'da vefât etti. Dayısı Muhammed bin Süvâr'ın sohbetlerinde yetişti. Muhammed bin Süvâr, yeğeni Sehl'e daha üç yaşındayken "Allahü teâlâ benimledir, beni görüyor, her sözümü duyuyor, ne yaparsam biliyor" sözünü ezberletmiş ve "Sana öğrettiğimi iyi muhafaza et ve hep o halde ol! Ölünceye kadar bırakma! Dünya ve ahirette mükâfatını alırsın" buyurmuştu. O da bu söze uygun hareket etti ve zamanının büyük âlim ve velîlerinden oldu...
***
Horasan Valisi Yakub bin Leys, bir hastalığa yakalanmış ve tabipler onu tedavi etmekten âciz kalmışlardı. Valiye;
-Burada salih bir zat var. İsmi Sehl bin Abdullah'tır. Eğer o size dua ederse, Allahü tealanın izni ile hastalıktan kurtulacağınızı ümit ediyoruz, denildi. Bunun üzerine Vali, Sehl bin Abdullah hazretlerini davet etti. O mübarek de valinin yanına geldi. Vali;
-Efendim bu hastalıktan kurtulmam için bana dua edin, dedi. Sehl bin Abdullah;
-Ben sana nasıl dua edeyim! Sen emrin altındakilere zulüm ve haksızlık yapıyorsun, dedi. Bunun üzerine vali yaptıklarına tövbe etti. Bir daha böyle şeyleri yapmayacağına söz verdi. Haksız olarak hapsedilenleri hapishaneden çıkardı. Bunun üzerine Sehl bin Abdullah;
"Allah'ım! Sen ona günah işlemenin ne kadar kötü olduğunu gösterdiğin gibi, senin emirlerine itaat etmenin ve yasaklarından sakınmanın izzetini ve üstünlüğünü de öylece göster. Onu hastalığından kurtar" diye dua etti. Sehl hazretleri bu duayı yapınca vali o anda Allahü tealanın izni ile iyileşti...
Sağlığına kavuşan vali, Sehl bin Abdullah'a çok mal verilmesini emretti. Fakat o, bunları kabul etmedi ve memleketine dönmeye karar verdi. Yolda giderken yanında bulunanlar;
-Efendim, keşke valinin verdiği malı kabul etseydiniz, fakirlere verirdiniz, dediler. Bunun üzerine Sehl bin Abdullah hazretleri, bulunduğu yere nazar etti. Allahü tealanın izni ile yerde bulunan çakıl taşları cevher oldu. Yanındakilere;
-Dilediğiniz kadar bunlardan alınız. Hiç bunları veren Allahü teala varken, valinin malına muhtaç olunur mu? buyurdu. O zaman yanındakiler Sehl bin Abdullah'tan özür dilediler...
."Bana peki diyen adam lazım!"
2014-04-18 01:00:00
Mahmud Gaznevi, savaşta çok kıymetli taşlarla süslü bir vazoyu ganimet olarak ele geçirir. Ancak bunu başvezire vererek kırmasını ister!
Muteber kitaplarda buyuruluyor ki:
"Emîr [başkan, âmir], mubah olan bir şeyi emrederse veya yasaklarsa, buna itaat şarttır, çünkü emîrin İslamiyet'e uygun emirlerine itaat vacibdir" buyuruluyor. [Buradaki vacib, farz demektir.] Bir hadis-i şerifte mealen buyuruldu ki:
(Habeşli köle de olsa, emîrinize itaat edin!) [Buharî]
Emîrin, âmirin emrini hiç yorum yapmadan, tereddüt etmeden aynen uygulamak gerekir. Fazlası da noksanı da yanlış olabilir. Bazen işin bildirilen zamanda yapılması önemlidir. Daha önce veya daha sonra yapılması mahzurlu olabilir. Bize göre daha iyi sanılan şekil, emri verene göre yanlış olabilir. Bunu da ancak emri veren bilir. Bize düşen emre aynen itaat etmektir. Daha iyisini yapmak için geciktirmek veya bazı ilaveler yapmak yanlış olur...
***
Sultan Mahmud Gaznevi'nin, Ayaz isminde çok sevdiği saf ve ihlaslı bir hizmetçisi vardı. Sarayda bazıları Sultanın onu böyle çok sevmesini kıskanırlar. Hükümdar da bunun farkındadır ve bir gün onu niçin çok sevdiğini ispat etmek için saraydakileri toplar. Elinde, bir savaşta ganimet olarak ele geçirdiği çok kıymetli, yakuttan bir vazo vardır. Başvezirine,
-Al bu vazoyu kır; hem de paramparça et! diye emreder.
Başvezir düşünür taşınır ve akıl yürüterek Sultana der ki:
- Aman efendim bu çok kıymetli ben bunu nasıl kırarım!
Sonra yanındaki diğer vezire aynı emri verir. O da şöyle der:
- Sultanım, bu çok kıymetli bir vazo, ben de kıramam!
Orada bulunan Sultanın diğer adamları da sırasıyla aynı şeyleri söylerler.
Sultan, özel hizmetçisi Ayaz'ı çağırıp, "Al bu vazoyu kır!" der. Daha demeye kalmadan Ayaz vazoyu yere vurur ve paramparça eder.
Sultan Mahmud hiddetli bir şekilde der ki:
- Bre Ayaz ne yaptın! Vezirler bunun çok kıymetli olduğunu söylediler. Sen nasıl kırarsın bunu?
Ayaz der ki:
- Efendim, ben bu vazonun değerinden ne anlarım! Benim için kıymetli olan, değerli olan sizin emrinizdir, sizin kalbinizdir, kalbiniz kırılacağına varsın bu vazo kırılsın.
Sultan vezirlerine dönüp şöyle der:
- Ayaz'ı niçin çok sevdiğimi anladınız değil mi? İşte bana böyle söz dinleyen, "peki" diyen adam lazım!..
.Bir yağmur duası...
2014-04-19 01:00:00
Ya'kûb Germiyânî hazretleri, büyük velîlerdendir. Kütahyalıdır.1571 (H.979) târihinde İstanbul'da vefât etti. Kocamustafapaşa semtinde Sünbül Efendi Câmii civârında medfûndur.
Bu mübarek zatın baba ve dedeleri Osmanlı ordusunda yüksek rütbe sâhibi kimselerdi... Ya'kûb Efendi, ilim öğrenmek husûsundaki gayretleri sebebiyle zamânında bulunan yüksek âlimlerin sohbet meclislerinde ve derslerinde yetişerek kemâle geldi, olgunlaştı. Fazîlet ve irfân sâhibi olmakta ve tasavvuf yolunda ilerlemekte yüksek istidât ve kâbiliyet sâhibi bir zat oldu. Duası makbul kimselerdendi...
***
Kânûnî Sultan Süleymân Hân devrinde bir ara yağmur yağmadı ve insanlar kuraklıktan çok muzdarip olmuşlardı. İstanbul halkı, yağmur duâsına çıkılmasına karar verdi. Pâdişâh da çıktı...
O gün, Okmeydanı'nda büyük bir kalabalık toplandı. Öyle ki bu toplulukta, başta pâdişâh olmak üzere; âlimler, vâliler, idâreciler, vezirler, zengin fakir herkes vardı...
Osmanlı sultanları yapacakları bütün mühim işlerde, mutlaka Şeyhülislâma danışırlar, onun fetvâsına uygun hareket ederlerdi. Bunun için Şeyhülislâm Ebüssü'ûd Efendi'den, yağmur duâsını kimin yapmasının münâsib olacağı suâl edildi. O da;
-Duâyı, Pâdişâh veya onun münâsib gördüğü bir zât eder, buyurdu. Bunun üzerine Pâdişâh;
-Ya'kûb Germiyânî duâ eylesin, dedi... Ya'kûb Efendi ise, kendisini buna ehil, münâsib görmeyip mahcûb oldu ve bir yere gizlendi. Oğlu Yûsuf Efendinin, yerini bildirmesiyle arayıp buldular. Gelmek istemedi ise de;
-Pâdişâh efendimizin emridir, dediler. Bunun üzerine mecbûren kalkıp geldi ve duâ etti. Orada bulunanlar "Âmîn" dediler...
Bu duâ bereketiyle öyle yağmur yağdı ki, her taraf sularla doldu... İnsanlar, onun büyük bir âlim ve yüksek bir velî olduğunu, bu hâdise ile daha iyi anladılar. O ise kendisini; âciz, aşağı, bu işe lâyık olmayan biri gördüğünden çok mahcub olmuştu...
Ya'kûb Germiyânî hazretleri duâ günü, gizlendiği yeri haber verip meydana çıkmasına sebeb olduğu için, daha sonra oğlu Yûsuf Efendiye "Ben o meclise varmayacaktım. Bizi kırıklığa uğratıp, ömrümde, çekemeyeceğim mahcûbiyete müptelâ olmama sebeb oldun" diye sitem etti. Çünkü o, kendisini duâ etmeye, duâsının kabûl olmasına lâyık görmeyerek çok tevâzu gösterirdi...
."Yalan dünyada rahat olmaz!"
2014-04-20 01:00:00
Ünlü Türk denizcisi? Hayreddin Paşa bir gün şöyle düşünür: "Nerede düşman varsa yola getirdik, artık biraz da rahatımıza bakalım!.."
Kaptan-ı derya Barbaros Hayreddin Paşa'nın hatıratında geçen şu hadise hepimiz için ibret vericidir:
Cezâyir'i ve çevresini fethettikten sonra, kendi kendime, "Elhamdülillah, Allahü teâlânın yardımı ile nerede düşman varsa yola getirdik, bize baş kaldıracak düşman bırakmadık. Gazâ yoluna da tekneleri göndererek boş bırakmadık. Artık biraz da kendi rahatımıza bakalım" dedim... O gece bir rüyâ gördüm. Nûr yüzlü bir zât dedi ki:
"Yâ Hayreddin! Yalan dünyada rahat olmaz. Rahat, Cennet-i a'lâda olur. Seferlere devam et! Sana müjdeler olsun ki, adanın fethi yakındır. Cenâb-ı Hakkın yardımı seninledir..."
Uyanınca, hatâmı anlayıp, tövbe ettim. Bahsedilen yer, Cezâyir'in yakınında bir ada olup, küffârın elinde idi. Kendi kendime, "Gördün mü evliyanın yüce himmetini. 'Biraz da kendi rahatımıza bakalım' sözümüzü beğenmediler. Elhamdülillah ki, bizi îkâz ettiler" dedim ve hemen hazırlıklara başladım...
Kâfirler o adanın savunmasını iyi yapıyorlardı. Seferden önce bir gece, "Yâ Rabbî, adayı almamızı nasîb eyle" diye duâ edip yattım... O gece yine rüyâmda evliyadan zatlar göründüler ve, "Ey Hayreddin! Sen niyetini hâlis eyle! Adanın fethi yakındır" dediler. Uyanınca, Rabbime şükrettim. Sonra, topları adaya karşı çevirip, teslim olmaları için haber gönderdim. Fakat kabul etmediler. Epey karşılıklı top atışı yaptık, kale bir türlü düşmüyordu... Bir gece sabaha kadar ibâdet edip yalvardım. Ağlayarak şöyle duâ ettim:
"Yâ İlâhel âlemîn! Şu kalenin fethini ben zayıf kuluna kolaylaştır. Nusret ve kuvvet verici sensin..."
Sonra da bir ara gaflet bastırdı. Uykuya daldığımda, yine nûr yüzlü bir ihtiyar:
"Ey Hayreddin! Her şeyin bir vakti, saati vardır. Filân gece, askerlerini teknelere doldur, filânca saat kalenin filân yerinden hücum edin! Hak teâlânın yardımı sizinledir" dedi...
Sabah olunca, teknelerin hepsini denize indirdim. Gece olmasını bekledim. O saat gelince zifiri bir karanlık peydah oldu. Rahat bir şekilde, adaya çıkıp kaleyi fethettik... Müslümanların işlerini kolaylaştıran, Cenâb-ı Hakka niyâzda bulundum. Secdeye kapanıp, "Yâ Rabbî! Yaptıklarımı kendimden bilmekten muhâfaza eyle! Ben sadece bir vasıtayım. Beni her zaman hayırlı işlere vesîle kıl! Her zaman İslâmı yaymakla meşgûl eyle" diye yalvardım...
.Kıyamet gününün dehşeti!..
2014-04-21 01:00:00
Bayezid-i Bistamî hazretleri, bir gün, ağladığı yüzünden belli olacak şekilde evinden dışarı çıkmıştı. Onun bu hâlini görenler sebebini sordular!..
Herkes muhakkak gelecek olan kıyamet gününe hazırlanmalıdır! İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:
Kıyamet vardır. O gün, elbette gelecektir. O gün; göklerin parçalanacağı, yıldızların dağılacağı, yeryüzü ve dağların parçalanacağı ve yok olacağı Kur'an-ı kerimde bildirilmektedir. (Müzzemmil 14, İnfitar 1-5)
Kıyamette, bütün mahlûklar, yok olup, tekrar yaratılacak, herkes mezardan kalkacaktır. Allahü teâlâ, çürümüş, toz olmuş kemikleri yine diriltecektir. O gün, terazi kurulacak, herkesin hesap defterleri uçarak, iyilere sağ taraflarından, kötülere sol taraflarından gelecektir.
İmanı olmayanlar, yani bütün kâfirler, ölünce Cehenneme gidecek ve orada sonsuz kalacaktır. İmanlı olanların sevapları, günahları tartılacaktır. Sevabı fazla gelenler Cennete gidecek ve orada sonsuz kalacaktır.
Herkes Kıyamette, dünyada yapmış olduğu iyi kötü amellerinin karşılıklarını görür. Ehl-i sünnet olan müminin, dünyadayken tövbe etmiş olduğu günahları affolunup, iyiliklerine sevab verilir. Kâfirlerin ve bid'at sahibi olanların, yani itikadı bozuk olanların iyilikleri reddedilir, şerleri için de ceza görürler. (Cevap Veremedi kitabı)
***
Bayezid-i Bistamî hazretleri, bir gün, ağladığı yüzünden belli olacak şekilde evinden dışarı çıkmıştı. Onun bu hâlini görenler;
-Niçin ağladın, ya Bayezid? diye sordular. O mübarek de şöyle anlattı:
-Şöyle bir rivayet duydum:
"Bir kul kıyamet gününde hak sahibi ile beraber hesap yerine getirilir. Hak sahibi; 'Ya Rabbî! Ben dünyada iken kasap idim. Bu şahıs bana geldi. Satın alacağım diye eti elimden aldı. Hatta ette parmaklarının izi bile kaldı. Fakat sonradan vazgeçti. O eti satın almadı... Bugün ise ben, onun elinin izi kadar sevaba muhtacım. Onu istiyorum' dedi... Bunun üzerine, o etteki parmak izi kadar o şahsın sevabından alınıp kasaba verildi... Kasabın sevabı bununla ağır geldi. Cennet'e gönderildi. Bu defa da sevabından çok az miktar alınan şahsın sevabı azalıp günahları ağır geldi. Cehennem'e gönderildi..." Bayezid-i Bistamî hazretleri bunları anlattıktan sonra;
-Ben o çetin hesap gününde hâlimin ne olacağını bilmiyorum. Acaba hâlim o gün nice olur diye ağladım, buyurdu...
.Karın ağrısından ölen cimri!
2014-04-24 01:00:00
Bağdat'ta kimseye bir şey yedirmeyen, çok cimri bir adam vardı. Kendisi böyle olduğu için cömert insanları da hiç sevmezdi...
Cimrilik, parayı harcanması gereken yere harcamaktan kaçınmaktır. Mesela yemeği olanın, aç komşusuna vermemesi, cimrilik olur... Cimrilik bir kalp hastalığıdır. Diğer kalp hastalıkları gibi; ihlas noksanlığı, iman zayıflığı ve hatta küfürle ilgisi vardır... Her hastalık, sebebinin zıddı ile tedavi edilir. Nefsin çeşitli arzularından kurtulmanın ilacı, aza kanaat ve sabırdır... Birçok cimrinin gafletle öldüğünü, hasret çektiğini, bıraktığı malı mirasçıların harcadığını göz önüne getirmelidir. Cimriliğin her bakımdan kötü olduğunu düşünmeli, cömert olmaya çalışmalıdır!..
***
Bağdat'ta kimseye bir şey yedirmeyen, çok cimri bir adam yaşıyordu. Kendisi böyle olduğu için cömert insanları da hiç sevmezdi. Bir gün, çevresindekilere dedi ki:
-Benim, Ahmed-i Haddad'dan fazla kimseye düşmanlığım yok. Çünkü o insanlara çok ikramlarda bulunuyor...
O akşam bu cimri adamın rüyasında, bütün malının Ahmed-i Haddad'ın olacağı gösterildi. Kan ter içinde uyandı. Çok korkmuştu. Hâlâ rüyanın tesirindeydi. Kendi kendine şöyle dedi:
"Bunu önlemek için bir hile, bir yol bulmam lazım!.." İçi boş olan büyük bir baston yaptırdı. Altınlarının yarısını bastonun içine koydu. İki ucunu da sıkıca kapattı. Bastonu Dicle Nehri'ne attı...
Bütün bu olanlardan habersiz Ahmed-i Haddad hazretleri, sandala binip karşıya geçerken, bastonunu Dicle Nehri'ne düşürdü. Kayıkçıya bir dirhem verip onu sudan çıkarmasını söyledi... Kayıkçı suya dalıp bastonu buldu. Ancak, nehirden çıkardığı baston normalden çok ağırdı. Buna çok hayret etti. Ahmed-i Haddad'ın mesleği demircilikti. Aynı zamanda diş tedavisi de yapardı... Dükkânında bastonun ucunu açtığında, içinin altın dolu olduğunu gördü... Cimri bu durumu öğrenince;
"Ben ne yapayım da altınlarımın öbür yarısını ona vermeyeyim..." diyerek kalanları getirdi. Un alıp ekmek pişirdi. Ekmekleri fakirlere verdi. Hikmet-i Hüda, yiyenlerin hepsinin dişleri ağrımaya başladı. Hadis-i şerifte "Cimrinin yemeği hastalık yapar" buyurulmuştur. Fakirler, ekmek paralarını Ahmed-i Haddad'a verip karşılığında dişlerini tedavi ettirdiler. Böylece, cimrinin bütün parası Ahmed-i Haddad'a geçmiş oldu. Haber, cimriye ulaşınca, birden karın ağrısına yakalandı ve bir müddet sonra da vefat etti..
."Ne mutlu o kadına ki!"
2014-04-25 01:00:00
Bir gün, Sevgili Peygamberimizin kızı Fatıma "radıyallahü anha", Resulullahın huzuruna geldi. Babasını görünce ağlamaya başladı...
Din büyükleri buyuruyor ki: "Erkeğin hanımı üzerindeki hakkı daha çoktur. Kadın, kocasına, elinden geldiği kadar güler yüzlü davranıp, sevgi göstermeli, dili ile de onu incitmemelidir. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki:
(Kıyamette Allahü teâlâ, kocasına dili ile eziyet eden kadının dilini 70 arşın uzun yapıp, boynuna dolar. Kocasına kötü gözle bakan kadını da başı kesik ve bedeni parçalanmış hale çevirir.) [Şir'a]
Karı-koca iyi geçinip, birbirlerinin rızalarını almaya çalışmalıdır. Birbirinin kötü huylarına sabretmelidir! Hadis-i şerifte, (Hanımının kötü huylarına katlanan erkek, belalara sabreden Eyyüb aleyhisselam gibi mükafatlara kavuşur. Kocasının kötü huyuna sabreden kadın da, Hazret-i Asiye gibi sevaba kavuşur) buyuruldu."
***
Bir gün, Sevgili Peygamberimizin kızı Fatıma "radıyallahü anha", Resulullahın huzuruna geldi. Babasını görünce ağlamaya başladı. Server-i kâinat efendimiz buyurdu ki:
-Ey kızım Fatıma! Seni ağlatan nedir?
-Ey babacığım! Dün gece efendim Ali ile aramızda bir konuşma oldu. Kasıtsız söylediğim bir söz yüzünden Ali bana kırıldı. Ali'nin kırıldığını görünce özür diledim, benden razı olmasını, yüzüme gülmesini istedim. Üzüntüm ondandır...
Sevgili Peygamberimiz de buyurdular ki:
"-Yavrum, bilmez misin ki; kocanın rızası, Allahü tealanın razı olmasına sebeptir, rızasızlığı da Onun rızasızlığına sebeptir.
Ey Fatıma! Ne mutlu o kadına ki, kocası ondan razı olur. O ise her gece ve gündüz kocasının rızasını arar. Böyle olan kadının bu hali, bir sene nafile ibadet etmesinden daha iyidir.
Ey kızım! Kadınlar için amellerin en üstünü, kocasının emrine itaattir. Allahü tealanın farzlarından ve kocasının emrine itaatten sonra kadınlar için, yün eğirmek, iplik bükmekten üstün iş yoktur. Bir saat yün eğirmek, iplik bükmek, yahut dokumak için oturmak, kadınlar için bir sene nafile ibadet etmekten daha iyidir. Dokudukları her iplikten amel defterlerine bir şehit sevabı yazılır.
Kadın kocasının hakkını gözetince, cennetteki makamını, dünyada iken görmedikçe vefat etmez. Kadının kocası ile bir saat (bir müddet) oturması, Kâbe'yi tavaf etmesinden daha iyidir.
Ey Fatıma! Erkek, hanımından razı olunca o kadın cennete hangi kapısından isterse girer."
."Sen onun Halifesi olacaksın!"
2014-05-01 01:00:00
"Ahir zaman Peygamberi yakında zuhur edecek ve hidayet nuru her yere yayılacaktır. Sen, Onun Veziri, vefatından sonra da Halifesi olacaksın!"
Hazret-i Ebu Bekir "radıyallahü anh" önceleri tüccar idi. Ekseri Şam tarafına giderdi. Seferde iken, çok tesirinde kaldığı bir rüya gördü. Gökten dolunay inip, Kâbe-i muazzamaya gelmiş ve sonra parça parça olmuş, parçalar Mekke'deki her evin üzerine düşmüş, sonra da tekrar bir araya gelip göğe yükselmişti. Fakat, kendi evine düşen parça evde kalmış tekrar göğe yükselmemişti. Ebu Bekri Sıddık iki eliyle o ay parçasını kucaklamış, sinesine basmış, kapıyı kapatarak da evden çıkmasına mani olmuştu...
Sabahleyin heyecanla uyanan Ebu Bekri Sıddık, hemen oradaki bir Yahudi âlimine gidip, rüyasını anlattı. O da dedi ki:
-Bu, karışık rüyalardandır, tabiri yapılamaz!..
Fakat bu söz onu tatmin etmemişti. Devamlı bu rüyanın tabirini düşünüyordu... Bir zaman sonra ticaret maksadıyla gittiği yerde, Rahip Bahira'ya rüyasını anlattı. Rüya, Bahira'nın çok dikkatini çekti. Ebu Bekri Sıddık'ın Kureyşli olduğunu öğrenince şöyle dedi:
-Mekke'de, yakınlarda bu kavimden, beklenen ahir zaman Peygamberi gelecektir. Sen, O hayatta iken Veziri, vefatından sonra da Halifesi olacaksın!
Ebu Bekri Sıddık ne yapacağını şaşırmış haldeyken, Rahip Bahira sözlerine şöyle devam etti:
-Şimdi sen hemen memleketine dön! Ona vahiy gelmeye başladığında, git herkesten önce iman et!
Ebu Bekri Sıddık bu tabiri kimseye anlatmadı. Peygamber efendimiz, tebliğe başlayınca sordu:
-Peygamberlerin, peygamber olduklarına dair delilleri vardır. Senin delilin nedir?
Peygamber efendimiz buyurdu ki:
-Peygamberliğime delil, o rüyadır ki, bir Yahudi âliminden tabirini istedin. O âlim, "Karışık bir rüyadır, tabir edilemez" dedi. Sonra Rahip Bahira, doğru tabir etti. Ya Eba Bekr! Seni Allah'a ve Resulüne iman etmeye davet ederim.
Bunun üzerine hiç tereddüt etmeden Kelime-i şehadet getirerek Müslüman oldu.
Hazret-i Ebu Bekir, çok merhametliydi. Kimsenin cehennemde yanmasını istemiyordu. Müslüman olur olmaz;
-Ya Resulallah, müsaade ederseniz, arkadaşlarımı da huzurunuza getireyim, onların da iman etmelerini, ebedi saadete kavuşmalarını istiyorum, diyerek arkadaşlarına koştu. Durumu anlattı. Onlar da iman ettiler...
.Baba bedduası alan genç!..
2014-05-02 01:00:00
Receb ayı, dört kıymetli aydan biridir. Resulullah efendimiz, Receb ayına çok değer verir ve "Ya Rabbi, Receb ve Şabanı bizler için mübarek kıl ve bizi Ramazana eriştir" diye dua ederdi.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Receb ayında Allahü teâlâya çok istiğfar edin; çünkü Allahü teâlânın, Receb ayının her vaktinde Cehennemden azat ettiği kulları vardır. Ayrıca Cennette öyle köşkler vardır ki, ancak Receb ayında oruç tutanlar girer.) [Deylemi]
***
Receb ayında yapılan dua kabul edilir, hatalar affedilir. Günah işleyenin cezası da kat kat olur.
Hazret-i Hüseyin (radıyallahü anh) anlatır:
"Kâbe'yi tavaf ederken yanık sesle Allahü teâlâya dua eden bir kimsenin sesini işittik. Babam bunu çağırmamı emretti. Güzel yüzlü temiz bir kimseydi. Ancak sağ tarafı felç olmuş, kurumuş, hareketsiz idi. Ona kim olduğunu sordum. Dedi ki:
-Ben Menâzil bin Lâhık'ım... Çalgı çalmakla, şarkı söylemekle şöhret salmış, "Arabistan'ın artisti" denilen ünlü bir kimseydim. Hep nefsin arzuları peşinde koştum. Recep ve Şaban aylarında bile bu günahlara devam ederdim. Salih babam, beni bu günahlardan kurtarmaya çalıştı. Bana, (Allahü teâlânın azabı şiddetlidir, bir anda kahredebilir. Kötü arkadaşlardan vazgeç, bu kötü işleri bırak!) dedi. Nasihate hiç tahammülüm yoktu. Babamın üzerine yürüyüp, döverek susturdum. Üzüntülü ve kırık kalble, (Bu aylarda oruç tutar, geceleri ibadet ederim. Beytullaha gidip Allahü teâlâdan yardım dilerim) dedi.
Bir hafta oruç tutup Kâbe'ye giderek, (Ey Rabbim, mazlumların âhını yerde bırakmazsın. Bu ayda, bu mübarek yerlerde yapılan duaları reddetmezsin. Hakkımı oğlumdan al, onu felç et) diye dua etti. Henüz duası bitmeden sağ tarafım felç oldu. Bana "Baba bedduasına uğramış kişi" dediler.
Babamdan af ve özür diledim. Onun da babalık şefkati galip gelerek beni bağışladı. Beddua ettiği yerde, bu sefer şifa bulmam için hayır dua etmek üzere deve ile Beytullaha gelirken, devenin ürkmesi ile babam düşüp öldü. Şimdi çaresizim.
Babam Hazret-i Ali, bu gence dua etti. Receb ayında yaptığı bu dua bereketiyle Allahü teâlâ ona şifa ihsan eyledi."
.Cennet ehlinin ışığı!..
2014-05-08 01:00:00
Hazret-i Ali Hasan ve Hüseyin'e dedi ki: "Resul-i Ekrem bir gün (Ömer, Cennet ehlinin ışığı ve İslam'ın nurudur) buyurdu."
Hazret-i Ömer (radıyallahü teâlâ anh), Hazret-i Ebu Bekir'den sonra Eshab-ı kiramın en büyüğü, başka bir ifade ile, Peygamberlerden sonra insanların üstünlükte ikincisidir... Kureyş'in büyüklerinden idi. Çok güzel konuşurdu. Önce Resulullaha düşman idi. Resulullahın duası bereketi ile Müslüman olmakla şereflendi. Peygamber efendimiz bir gün (Ya Rabbi! Bu dini, Ebu Cehil ile yahut Ömer ile kuvvetlendir) diye dua etti. İşte bu duadan sonra iman, Ömer'e nasip oldu... İman edince, Peygamber efendimiz, mübarek elini onun göğsüne koyup, (Ya Rabbi, bunun göğsündeki kötü sıfatı ve hastalığı çıkar, onun yerine iman ve hikmeti ver) buyurdu...
Hazret-i Ömer'in faziletleri anlatılmakla bitmez... Onun hilafeti zamanında, mücahidler bir gazadan çok mal getirmişlerdi. Hazret-i Ömer ganimet malını taksim ederken Hazret-i Hasan ve Hazret-i Hüseyin'e biner dirhem verip kendi oğlu Abdullah'a beşyüz dirhem verince, oğlu Abdullah hikmetini merak edip sordu:
-Babacığım, yetişmiş yiğit olan, nice defa gazaya gidip ve Resulullahın önünde kılıç çekip, nice başlar düşürmüşken, bana beşyüz dirhem verdin. Hasan ile Hüseyin henüz taze yiğitler olmasına rağmen onlara biner dirhem verdin. Sebeb-i hikmeti nedir?
Hazret-i Ömer buyurdu ki:
-Ey oğlum! Sen onlar ile kendini bir mi tutuyorsun? Onların, Resulullah gibi dedeleri var. Ali gibi babaları, Fatıma gibi anaları var. Ümmi Gülsüm ve Rukayye gibi teyzeleri, Cafer ve Ukayl gibi amcaları var!..
Hazret-i Ömer'in böyle söylediğini, Hazret-i Ali işitti ve buyurdu ki:
-Resul-i Ekrem, (Ömer, Cennet ehlinin ışığı ve İslam'ın nurudur) buyurmuş idi. Elbette bunu boş yere buyurmamıştır!..
Böyle söyleyince, Hazret-i Hasan ve Hüseyin, Hazret-i Ömer'in yanına varıp, Resulullahın böyle buyurduğunu müjdelediler... Hazret-i Ömer, Sahabe-i güzinden bir cemaat ile yerinden kalkıp, Hazret-i Ali'nin yanına geldi ve şöyle sordu:
-Ya Ali, sen Resulullahtan (Ömer, Cennet ehlinin ışığı ve İslam'ın nurudur) diye bizzat işittin mi?
-Evet, işittim.
-Öyle ise şimdi bana bunu yaz, dedi. Hazret-i Ali de yazdı. Hazret-i Ömer o yazıyı alıp, oğlu Abdullah'a verdi ve şöyle vasiyet etti:
-Ben vefat ettiğimde, bunu kefenime sarasın, Allahü teâlânın huzuruna bununla çıkayım!..
."Namaza dikkat edin, hanımlarınızı üzmeyin!"
2014-05-09 01:00:00
Din büyükleri buyuruyor ki: "Namaz kılmamak çok tehlikelidir, çünkü Allahü teâlânın emridir. Biz âciz hâlimizle bile, birine bir şey söylediğimiz zaman yapılmıyorsa gücümüze gidiyor. Allahü teâlânın, sürekli olarak, her emrine (Hayır!) demek, devamlı Ona meydan okumak ne cesarettir! Dikkatli düşünülünce, bu tavır, imanın olmadığını gösterir. Onun için sorumlu olduklarımıza ve sözümüzün geçtiği herkese mutlaka namazı bildirmek lazımdır. Eğer kılınmazsa, kaza kılacak kadar zaman geçtikçe, yani her beş-altı dakikada bir, günahı, öncekilerle toplanarak bir misli artar.
Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimizin, vefat ederken son sözü, (Namaza dikkat edin, hanımlarınızı üzmeyin!) olmuştur. Hanımımız, evlatlarımız bize Allahü teâlânın emanetidir. Basit şeyler için onları üzmemeli. Onlara İlmihâl'den Ehl-i sünnet itikadını, dinimizin emir ve yasaklarını, namazı, Kur'an-ı kerimi öğretmeli. Tesettüre riayet ediyor ve namaz kılıyorsa, bunu büyük nimet bilmeli. Dinimizi sevdirmezsek ve ibadetleri yaptırmazsak, Cehenneme gitmelerine sebep oluruz. Bir insan, ailesine nasıl merhamet etmez, çoluk çocuğunu nasıl Cehenneme atar?
Hâsılı, namaz varsa, her şey vardır. Namaz yoksa, kişinin durumu tehlikelidir. Çünkü Peygamber efendimiz, (Namaz, müminle kâfiri ayıran farktır) buyuruyor. Yani Mümin namaz kılar, kılmayan ise ya mümindir ya kâfirdir. Yani şüphelidir..."
Peygamber efendimiz, Mirac'da, bir grup insan görür, bunlar çamura dalıp, üstlerine başlarına sürüyorlarmış. Sonra çamurdan çıkıp yıkanarak tertemiz oluyorlarmış ve bu hâl böyle devam ediyormuş. Peygamber efendimiz;
-Ey kardeşim Cebrail, ne yapıyor bu insanlar? Kim bunlar? buyurur. Cebrail aleyhisselam da;
-Yâ Resulallah, bunlar senin ümmetin. Sabah namazından öğleye kadar günah işlerler, yani çamura batarlar. Sonra rahmet-i ilahi neticesinde bir abdest alırlar, namaz kılarlar, tövbe ederler. Sonra öğleden ikindiye kadar yine çeşit çeşit günah işlerler. Fakat bir abdest alırlar, namaza dururlar, tövbe istiğfar ederler, Cenab-ı Hak bunları tertemiz yapar. Her vakit namazla böyle temizlenirler. Ömür böyle geçer, cevabını verir...
Bu müjdeyi duyduktan sonra namaz kılmayana artık ne denir?!.
."O öyle bir kimsedir ki!.."
2014-05-15 01:00:00
Hazret-i Osman (radıyallahü teâlâ anh), Peygamber efendimizin damadıdır. Cennet ile müjdelenen on kişinin ve halifelerin üçüncüsüdür. Hilmi ve hayâsı pek fazla idi. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Ümmetimin en merhametlisi Ebu Bekir, dinde en sağlam olanı Ömer, en hayâlısı Osman, en iyi hüküm vereni ise Ali'dir.)
Hazret-i Osman çok zengin bir tüccar idi. Bütün malını ve mülkünü Resulullah için feda etti. Mesela, Tebük gazvesinde, kendi ticaret malından üç bin deve, 70 at, on bin altın getirdi... Eshab-ı kiramı susuzluktan kurtarmak için Rume kuyusunu satın aldı... Resulullah efendimiz, (Mescidimizi genişletene, Cennette daha iyisi vardır, Cennet onun içindir) buyurunca, etrafındaki altı arsayı satın alıp mescide ekledi...
Halifeliği zamanında; Horasan, Hindistan, Maveraünnehir, Semerkand, Kıbrıs, Kafkasya, Afrika'nın birçok yerleri ve Endülüs fethedildi. Acem devletini tarihten sildi. Kabil'e kadar Asya ve İstanbul'a kadar Anadolu, onun zamanında Müslüman oldu...
***
Resulullah efendimizin iki kızıyla evlenmek şerefine kavuştuğu için Hazret-i Osman'a "Zinnureyn" yani "iki nur sahibi" denir...
Rukayye validemiz vefat edince, Hazret-i Osman, Peygamber efendimizin diğer kızı Ümmü Gülsüm validemizle evlenmişti. Fakat o da vefat edince, Peygamber efendimiz, Hazret-i Osman'ın büyüklüğünü anlatmak için, (İki kızımı onunla evlendirdim. Bir kızım daha olsa, onu da Osman'a verirdim) buyurdu...
Bir gün Cenab-ı Peygamber, Hazret-i Ali'ye bir mesele yüzünden gücenmişti. Eshabın en büyükleri gelip şefaat dilediler, ama Resulullah hiçbirini kabul etmedi. Hazret-i Osman şefaat dileyince, onun şefaatini hemen kabul etti. Eshab-ı kiram, bunun hikmetini sual edince, Resulullah "sallallahü aleyhi ve sellem" buyurdu ki:
-O öyle bir kimsedir ki, "Yâ Rabbî, yerle göğün yerini değiştir" veya "Bu ümmetin hepsinin günahlarını affet" dese, Allahü teâlâ, duasını kabul eder. Böyle birinin isteğini nasıl kabul etmem ki?..
İşte böyle mübarek bir zat olan Hazret-i Osman'a, "Siz bu makama nasıl eriştiniz?" diye sorulunca şöyle cevap verdi:
-Rabbim, gizli açık her şeyimi biliyor. Ben de, Kur'an-ı kerimi sağıma, Resulullah'ın sünnetini soluma aldım, yani hükümlerine uydum. Ne dereceye ulaşmışsam, bunlar sayesinde oldu...
.Kalbimde ne varsa, hepsi senin olsun"
2014-05-16 01:00:00
Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri, "Mürşidinin gözünden düşmek, yedi kat göklerden düşmekten daha kötüdür" buyuruyor. Yedi kat gökten düşen ölür. Hocasının gözünden düşen ise, Cehenneme düşer, yani sonsuz ölür. Çünkü onun kalbi, başka bir kalbe, o diğer kalb de bir başka kalbe bağlıdır. Bu, silsile yoluyla Resulullah'a gider. O hâlde mümin, hocasının karşısında teneşir tahtasındaki ölü gibi olmalı. Çevirirse döner, çevirmezse dönmez. Yani onun huzurunda, kendi iradesini terk etmelidir...
***
Karlı soğuk bir kış günü, Behaeddin-i Buhari hazretleri, hocası Seyyid Emir Gilâl hazretlerinin aşkına daha fazla dayanamayıp yollara düşer. Yara bere içerisinde, yarı donmuş vaziyette, çok uzaklardan gelip kendisini dergâhın kapısına gece vakti zor atar. Dışarıda gürültü olunca dergâhtaki bir talebe bakıp gelir.
-Efendim, Behaeddin-i Buharî gelmiş, deyince, Emir Gilâl hazretleri;
-Kimden izin alıp da gelmiş? Almayın içeriye. Dönsün geldiği yere! buyurur. Giden talebe güçlükle;
-Geriye dönün! der ve içeri gider... Behaeddin-i Buhari, hayatının en büyük imtihanını o gün vermiştir. "İçeri giremedim, ama bari kapının eşiğinde öleyim" diye kapının önüne yatıp kendinden geçer...
Gece Emir Gilâl hazretleri, bir ara dışarı çıkar. Bir şeye bastığını fark eder. Eğilip bakınca, Behaeddin-i Buhari'yi görür. Kucaklayıp içeri alır. Elini yüzünü temizler. Yaralarını sarar. Behaeddin-i Buharî kendine gelince, "Ben neredeyim?" der. Hocası;
-İyi yerdesin evladım, diye cevap verince çok sevinir.
-Efendim, canımızı, malımızı, her şeyimizi, kabul etseniz de, reddetseniz de size feda ettik, buradan bir adım gitmeyiz. Ancak, biraz önce dışarı atılmışken şimdi içeride, hem de kucağınızdayım, bu şefkatin hikmeti nedir? diye sorar. Emir Gilâl hazretleri;
-Behaeddin! Her şeyin iyiydi, fakat kalbinde, bana olan aşkın düşürdüğü, farkında olmadığın bir kibir vardı. Bu kibir çıkmadan oraya faydalı bir şey giremezdi. Bu yüzden onun çıkmasını istedim. "Onu içeriye almayın" demek, bana da ne kadar zor gelmişti. Elhamdülillah şu anda sendeki o kibir de yok oldu. Kalbimde ne varsa, hepsi senin olsun, dedi... İşte bu hadiseden sonra Behaeddin-i Buharî "Şah-ı Nakşibend hazretleri" oldu...
."Anam bana Haydar adını verdi!"
2014-05-22 01:00:00
Hazret-i Ali, Yahudi pehlivanı Merhab'a dedi ki: "Anam bana Haydar [Aslan] adını vermiştir! Ben, ormanların heybetlisi aslan gibiyim!"
Hazret-i Ali (radıyallahü teâlâ anh), Resulullahın damadı, Hazret-i Ömer'in kayınpederidir. Resulullahın amcası Ebu Talib'in oğludur. İslam halifelerinin ve ismen Cennetle müjdelenen on kişinin dördüncüsüdür. Ehl-i beytin birincisidir... Hazret-i Ali, Hazret-i Fatıma ve çocuklarının, herkesin üzerinde hakları vardır. İnsanların en şereflileri onlardır. Onlara tazim, dinimizin emridir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Ali'yi ancak mümin olan sever ve ona ancak münafık olan buğzeder.) [Nesai]
Hazret-i Ali'nin menkıbeleri çoktur... Onun, Hayber'in fethindeki kahramanlığı; kalenin kapısını söküp, kalkan olarak kullanması meşhurdur.
Bu savaşta, Yahudilerin meşhur pehlivanı Merhab;
-Hayber halkı iyi bilir ki, ben, gelip çatan harplerin tutuştuğu, kızıştığı zamanlarda, tepeden tırnağa kadar silahlanmış, cesaret ve kahramanlığı denenmiş Merhab'ımdır. Ben, kükreyerek geldikleri zaman aslanları bile kâh mızrakla, kâh kılıçla vurup yere sermişimdir, diyerek Müslümanlardan er istedi.
Bunun üzerine Hazret-i Ali;
-Ben oyum ki, anam bana Haydar [Aslan] adını vermiştir! Ben, ormanların heybetli görünüşlü aslanı gibiyimdir. Sizi, geniş ölçüde ve çarçabuk tepeleyici bir er kişiyimdir, diye şiir söyleyerek Merhab'ın karşısına dikildi.
Bu şiir Merhab'a o gece gördüğü rüyayı hatırlattı. Çünkü rüyasında kendisini bir aslanın parçaladığını görmüştü. Hazret-i Ali, Merhab'la karşı karşıya geldiğinde, onun tepesine öyle bir kılıç indirdi ki, kılıç, siperlendiği kalkanını ve miğferini biçti. Başını, ikiye ayırdı. Merhab'ın başına inen kılıç o kadar ses çıkardı ki, Hayber karargâhında bulunan Ümmi Seleme, "Merhab'ın dişlerine kadar oturan kılıcın sesini ben de işittim" dedi...
Hayber gazasından dönen Hazret-i Ali'ye Peygamber efendimiz buyurdu ki:
-Ya Ali! Eğer halk, hazreti İsa'ya söylediklerini söylemeyecek olsalardı, senin hakkında çok sözler söylerdim. O zaman herkes, bereketlenmek için, ayağının tozunu alır, abdest suyunu şifa için hastalarına verirlerdi. Seni şehid ederler. Ahirette havzımın üzerinde halifemsin. Cennete en önce sen girersin. Seni sevenler nurdan minberler üzerinde olur!
Hazret-i Ali Resulullah efendimizden bu sözleri işitince şükür secdesi yaptı.
.İstanbul'un manevi fatihi!..
2014-05-23 01:00:00
Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri, Türkistan'ın büyük velîlerindendir. "Silsile-i aliyye"nin on sekizincisidir. 1403 (H.806) senesinde Taşkent'te doğdu. 1490 (H.895) senesinde Semerkant'ta vefât etti...
Ubeydullah-ı Ahrâr'ın torunu Hâce Muhammed Kâsım şöyle anlatır:
"Dedem Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri, bir gün öğleden sonra, âniden atının hazırlanmasını istedi. Atı hazırlanınca, binip Semerkant'tan süratle çıktı. Talebelerinden bir kısmı da ona tâbi olup, tâkib ettiler. Biraz yol aldıktan sonra Semerkant'ın dışında bir yerde talebelerine; 'Siz burada durunuz!' buyurdu. Sonra atını Abbâs Sahrâsı'na doğru sürdü. Talebeleri arasında Mevlânâ Şeyh adıyla tanınmış biri, bir müddet daha peşinden gidip tâkib etmişti. Bu talebesi şöyle dedi:
-Hâce Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri ile sahrâya vardığımızda, atını sağa sola sürmeye başladı. Sonra birdenbire gözden kayboldu...
Ubeydullah-ı Ahrâr daha sonra evine döndü. Talebeleri nereye ve niçin gittiğini sorduklarında; "Türk Sultânı Sultan Muhammed Hân (Fâtih), kâfirlerle harb ediyordu. Benden yardım istedi. Ona yardıma gittim. Allahü teâlânın izniyle gâlib geldi" buyurdu...
Hâce Muhammed Kâsım, babası Hâce Abdülhâdî'nin de şöyle anlattığını nakletmiştir:
-Bilâd-ı Rûm'a (Anadolu'ya) gittiğimde, Sultan Muhammed Fâtih Hân'ın oğlu Sultan Bâyezîd Hân, bana, babam Ubeydullah-ı Ahrâr'ın şeklini ve şemâilini târif etti ve; "O zâtın beyaz bir atı var mıydı?" diye sordu. Ben de târif ettiği bu zâtın, babam olduğunu ve beyâz bir atının olup, bâzan ona bindiğini söyledim. Bunun üzerine Sultan Bâyezîd Hân, bana şöyle anlattı:
-Babam Sultan Muhammed Fâtih Hân bana bir gün şöyle dedi: "İstanbul'u fethetmek üzere savaştığım sırada, harbin en şiddetli bir ânında, Şeyh Ubeydullah-ı Ahrâr Semerkandî'nin imdâdıma yetişmesini istedim. Şekil ve şemâilini târif ederek şu vasıfta ve şu şekilde ve beyaz bir at üzerinde bir zât yanıma geldi; 'Korkma!' buyurdu ve elbisesinin yeninden bakmamı söyledi. Baktım, büyük bir ordu gördüm. 'İşte bu ordu ile sana yardıma geldim. Şimdi sen falan tepenin üzerine çık, üç defâ kös vur ve orduna hücûm emri ver' buyurdu. Emirlerini aynen yerine getirdim. O da bana gösterdiği ordusuyla hücûma geçti. Böylece düşman hezîmete uğradı. İstanbul'un fetih işi gerçekleşti."
.Fetihten önce-fetihten sonra!..
2014-05-29 01:00:00
Fatih Sultan Mehmed Han, İstanbul'u fethettikten sonra imparatorluk sarayını gezer. Bir ara mahzene iner ve zindanda yaşlı bir papaza rastlar!..
Henüz İstanbul fethedilmemişti... Fatih Sultan Mehmed Han, zaman zaman tebdil-i kıyafetle halkının arasına karışırdı... Sultan, yine bir gün, kıyafet değiştirerek çarşıda dolaşmaya başladı. Rastladığı ilk dükkâna girdi ve bir okka tuz, bir okka şeker ve bir okka da sabun istedi. Dükkan sahibi bir okka tuzu tartıp müşterisine verdi ve dedi ki:
-Lütfen diğer istediklerinizi de karşıdaki komşumdan alın. Zira, o henüz sabah siftahını yapmadı...
Memnun bir edayla dükkândan çıkan Mehmet Han, öbür dükkâna girdi ve şeker ve sabunu da ondan istedi. O bakkal da şekeri verdi ve dedi ki:
-Sabunu da yandaki komşumdan alınız. Çünkü o daha siftah etmedi...
O bakkal da aynı şekilde davranınca Mehmed Han'ın gözleri dolmuş ve böylesine üstün bir ahlaka sahip olan halkın hükümdarı olmaktan büyük mutluluk duymuş ve "Ben bu ahlaka sahip bir milletle, değil İstanbul'u dünyayı dahi fethederim" demekten kendini alamamış ve fetih hazırlıklarına hız vermiştir...
***
Fatih Sultan Mehmed Han, neticede 29 Mayıs 1453'te İstanbul'u fethettikten sonra imparatorluk sarayını gezer. Bir ara mahzene iner ve zindanda yaşlı bir papaza rastlayıp sorar:
-Buraya neden hapsedildin?
Papaz cevap verir:
-Arz edeyim Sutanım... Siz İstanbul'u kuşatmaya başladığınızda imparator beni huzura çağırıp, İstanbul'un düşüp düşmeyeceğini sordu. Ben de bilgime dayanarak bunun İstanbul'un uğradığı son muhasara olduğunu ve şehrin elimizden çıkacağını söyledim! Bu sözlerim imparatorun hiç hoşuna gitmedi... Çok kızdı bana!.. Bir sürü eziyetten sonra buraya attırdı beni.
Fatih Sultan Mehmed Han bir an düşünür ve papaza şöyle sorar:
-Peki bu şehir bir gün gelir bizim de elimizden çıkar mı?
Papaz cevap verir:
-Bu şehirde herkesin gözü vardır. Sizin aranızda da sen-ben kavgası başlarsa, kişisel çıkarlar ülke çıkarlarının önüne geçerse, mülklerini yabancılara satanlar çoğalır, yabancılardan medet umanlar artar; işte o zaman bu şehir sizin elinizden çıkar...
Adamın bu sözlerini duyan Koca Fatih ellerini kaldırır ve şöyle dua eder:
"Ya Rabbi! Böylelerini kahrına ve gazabına uğratmanı niyaz ediyorum!.."
."Sen, Allah rızası için evlen!"
2014-05-30 01:00:00
Selmân-ı Fârîsî hazretleri "Eshab-ı Soffa" denilen ve Peygamber aleyhisselâmın bizatihi kendilerine ilim öğrettiği ve Peygamber aleyhisselamdan hazarda ve seferde bir an ayrılmayan kimselerdendi... Dünyaya hiç rağbet etmezdi. Ayakta duramayacak hale gelinceye kadar namaz kılar, sonra bedeni yorulunca oturur zikrederdi. Dili yorulduğu zaman da Allahü teâlânın yarattığı şeylerdeki hikmetleri düşünürdü. Bu tefekkürü yaparken Peygamber efendimizin "Bir saat tefekkür bin sene ibâdetten hayırlıdır" buyurduklarını hatırlardı... Birazcık dinlenince "Ey nefsim sen iyi dinlendin. Şimdi kalk Allahü teâlâya ibâdet et" derdi. Diline de "Ey lisânım, sen de Allahü teâlânın zikrine başla!" derdi...
Bu mübarek zat, Kınde kabilesinden bir hanım ile evlenmişti. Evlendiği kadının evine geldiği zaman duvarlarında süs eşyâları gördü. Bu süslü örtülerin Kâbe-i muazzamaya yakışacağını söyledi ve eve girmedi. Kapının örtüsü hariç bütün örtüler kaldırıldı. Eve girdiği zaman bir hayli eşya gördü. "Bunlar kimin içindir?" diye sordu. "Senin ve hanımınındır" dediler. "Resûl aleyhisselâm bana bunu tavsiye etmedi. Fakat bana, bir yolcunun malından ve ihtiyacından fazla bir şey bulundurmamamı tavsiye etti" buyurdu... Biraz sonra bir hizmetçi gördü.
- Bu hizmetçi kimin? diye sordu.
- Senin ve ehlinindir (hanımınındır) dediler. Onlara şöyle dedi:
- Peygamber aleyhisselam bana bunu tavsiye etmedi ve şöyle buyurdu: "Evinde nikahlı zevcenden başka kimseyi bulundurma! Eğer bulundurursan onlar kadınların çok yaptıkları şeyleri [yalan-dedikodu] yaparlar!"
Sonra hizmetçiyi de gönderdi... Daha sonra hanımının yanına girdi ve ona;
- Emrettiğim şeylerde bana itâat edebilecek misin? diye sordu.
Hanımı da şöyle cevap verdi:
- Sana itâat etmek benim vazifem...
Bunun üzerine şöyle dedi: "Peygamber aleyhisselam bana şöyle buyurmuştu: Sen ehlinle, Allahü tealanın emirlerini yerine getirmek üzere evlen!"
Bundan sonra hanımıyla birlikte namaz kıldılar. O gece çok ibâdet edip gözyaşı döktü ve bu evliliğin hayırlı, bereketli olması için Allahü teâlâya duâ etti.
Selmân-ı Fârîsî hazretleri o hanım ile gayet zâhidane ve huzurlu bir hayat sürdüler...
."Bizim için ölçü onlardır!"
2014-06-05 01:00:00
Silsile-i aliyye'nin üçüncüsü olan Kasım bin Muhammed hazretleri, kendilerine "Fukaha-i seb'a" adı verilen yedi büyük âlimden biridir...
Tabiin'in büyüklerinden olan Kasım bin Muhammed hazretleri, Medine'de yetişen ve kendilerine "Fukaha-i seb'a" adı verilen yedi büyük âlimden biridir. Silsile-i aliyye denilen büyük âlim ve velilerin üçüncüsüdür. Mübarek babası, Hazret-i Ebu Bekir'in oğludur. İmam-ı Zeynelabidin hazretleri ile de teyze çocuklarıdır.
Bu mübarek zat, küçük yaşta yetim kaldı ve halası Hazret-i Âişe validemizin yanında büyüdü. Başta halası olmak üzere; Ebu Hüreyre, ibni Abbas ve ibni Ömer gibi meşhur sahabilerden hadis-i şerif rivayetinde bulundu. Tasavvuf ilminde mütehassıstı.
Resulullah efendimiz, tasavvuf ilminin bu yüksek marifetlerinin hepsini, bu zatın dedesi olan Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık'ın kalbine akıttı. O da Resulullahtan aldığı bu feyizleri, Selman-ı Farisi'nin kalbine akıttı. Muhammed bin Kasım da, Selman-ı Farisi'nin sohbetlerinde bulunarak yetişip bir ruh mütehassısı olmuştu...
Hadis ve fıkıh ilminde zamanının en yükseğiydi. İlmi herkes tarafından takdir edilirdi. Dini meseleler hakkında çok hassas davranır, ancak açık olanları hakkında fetva verirdi. Her sabah Mescid-i Nebi'ye gelir, iki rekat namaz kılar, sonra Resulullahın minberi ile kabri arasına oturur, kendisine sorulan meselelere fetva verirdi...
Kendisi şöyle anlatır: "Bir gün halam Hazret-i Âişe'nin yanına vardım. Ona; "Anacığım [halacığım], beni Peygamber efendimizin kabri şerifine götür!" dedim. Bunun üzerine bana Hücre-i Saadeti açtı. Üç kabir gördüm. Pek yüksek olmadıkları gibi, pek yerle beraber de değillerdi. Üzerlerine kızılca çakıl taşları dökülmüştü. Peygamber efendimizin şerefli kabri hepsinden ilerideydi. Hazret-i Sıddık'ın başı, Fahr-i kâinat hazretlerinin mübarek sırtı hizasında, Hazret-i Ömer'in başı da Resulullah efendimizin ayağı hizasındaydı..."
Kasım bin Muhammed hazretleri, 725 senesinde vefat etti. Öleceğini anlayınca oğluna;
-Benim üzerimde bulunan şu elbiselerim kefenim olsun, dedi. O esnada üzerinde gömlek, peştamal ve cübbe vardı. Oğlu;
-Babacığım bunu iki katına çıkarsak olmaz mı? diye sordu. Oğluna buyurdu ki:
-Dedem Ebu Bekir de böyle üç parça bir kefene sarılmıştı. Bizim için ölçü onlardır. Bu kadarı kâfi, sonra dirilerin yeni giyeceklere ölülerden daha çok ihtiyacı var!..
.Şâh Şücâ'nın ihlaslı kızı...
2014-06-06 01:00:00
Şâh Şücâ Kirmânî hazretleri, büyük velîlerdendir. Künyesi "Ebü'l-Fevâris"tir. Kirman pâdişâhının oğlu olup zamânının büyüğü, hakikat yolunun önderi idi. Firâseti keskindi. İşi evliyâyı bulup, onunla sohbet etmekti. Ebû Türâb Nahşebî, Ebû Hafs, Ebû Ubeyd Busrî ve Yahyâ bin Muâz gibi âlimlerle sohbet etmiştir...
İşte böyle bir mübarek zatın, evlenme yaşına gelmiş güzel ve ihlaslı bir kızı vardı. Kirman valileri ona talipti. Şah onlardan üç gün mühlet istedi.
Bu üç gün içinde camileri dolaşıyordu. Nihayet bir gün huşû içinde, çok güzel namaz kılan bir genç gördü. Namazı bitinceye kadar onu seyretti. Sonra yanına gidip:
-"Ey genç, evli misin?" diye sordu.
Genç;
-"Hayır" deyince ona;
-"Kur'an-ı kerim okuyan, takva sahibi ve güzel bir kızla evlenmek ister misin?" dedi.
Genç;
-"Bana kim kızını verir ki, dünyada üç dirhemden başka hiçbir şeyim yok" dedi.
-"Ben veririm. Bu üç gümüşün biri ile ekmek, biri ile katık, biri ile güzel koku satın al" dedi.
Şah Şüca, nihayetinde kızını o genç ile evlendirdi.
Gelin kız, o fakir gencin evine girdiğinde, bir kuru ekmek parçası gördü.
-"Bu nedir?" diye sorunca genç;
-"Senin nasibindir. Yarın sabah yemen için ayırmıştım" dedi.
Şah'ın kızı hemen kapıya yöneldi. Evet, babasının evine doğru gitmeye hazırlanıyordu. Bunu fark eden genç şöyle söylendi:
- "Ah! Ben bir Şah kızının benimle bir ömür yaşayamayacağını biliyordum zaten!.."
Kızcağız bu sözleri işitince;
-"Ben senin fakirliğine bir şey demiyorum!.. Sen akşamdan sabahın ekmeğini hazırlıyorsun, ben ise babama şaşıyorum, bunca senedir yanındayım bana 'seni haramlardan kaçan, dünyayı hiç düşünmeyen biriyle evlendireceğim' derdi. Bugün öyle birine verdi ki Rabbine itimat etmiyor, rahat içinde bulunmuyor. Bu evde 'ya ben kalırım ya bu ekmek!' Artık kararını ver" dedi.
Bu sözlerden çok etkilenen genç, böyle takva sahibi bir kızla evlendiği için şükretti. O ekmeği de hemen kapı komşusu bir fakire verip geldi. Şahın kızıyla mesut bir hayat sürdü...
."Emîrlik, Kıyâmette pişmanlıktır!"
2014-06-12 01:00:00
"Kıyamet gününde azaptan kurtulmak istiyorsan, Müslümanların yaşlılarını baban yerine koy, gençlerini kardeş kabul eyle, çocukları kendi çocukların gibi düşün!"
Abbasi halifesi Harun Reşid, bir gece vezirine, "Beni öyle bir kimsenin yanına götür ki rahatlayayım. Çünkü, bu göz kamaştırıcı, şaşaalı hayattan sıkıldım. Gönül huzuru arıyorum" dedi. Veziri onu Süfyan bin Uyeyne'nin evine götürdü. Süfyan kapıyı açıp da Halife'yi görünce "Niçin bana haber vermediniz? Bilseydim ben onun huzuruna gelirdim" dedi. Harun Reşid bunu duyunca "Benim aradığım kimse bu değildir" dedi.
Süfyan bin Uyeyne bu söz üzerine, "Sizin aradığınız kimse, Fudayl bin Iyad'dır" dedi.
O mübareğin evine gittiler. Kapıyı çaldılar. Hazret-i Fudayl;
- Kim o? dedi.
- Emir'ül-müminin dediler. Bunun üzerine Fudayl bin Iyad;
- Emir-ül mümininin benim yanımda ne işi var ve benim onunla ne işim var? Lütfen beni meşgul etmeyin dedi.
Vezir;
- Ülül-emre [Halife'ye] itaat vaciptir dedi.
- Lütfen beni meşgul etmeyin dedim ya...
Vezir;
- Müsaadenle mi girelim, yoksa zorla mı dedi.
- Müsaadem yok, ama zorla gireceksiniz ona karışmam.
İzinsiz içeri girdiler. Fudayl bin Iyad, kimsenin yüzünü görmemek için kandili söndürdü. Karanlıkta Harun Reşid'in eli, Fudayl bin Iyad'ın eline değdi. Bunun üzerine Fudayl bin Iyad; "Bu el ne yumuşak, Cehennemde yanması çok yazık olur" buyurunca, Harun Reşid ağladı ve ondan nasihat olacak bir söz daha söylemesini istedi. Fudayl bin Iyad buyurdu ki:
- Senin büyük baban Hazret-i Abbas, Peygamber efendimizin amcası idi. Bir kavme emir yapılmasını istemişti. Peygamber efendimiz de, (Ey amca, seni nefsin üzerine emir ettim) buyurdu. Ve yine buyurdu ki: (Emirlik kıyamette pişmanlıktır.)
Harun Reşid; Biraz daha söyle deyince, Fudayl bin Iyad;
- Ömer bin Abdülaziz'i halife yaptıkları zaman, Salim bin Abdullah, Reca bin Hayve ve Muhammed bin Kab'a, "Ben, bu işe düştüm. Kurtuluş çarem nedir" diye sorduğu zaman onlar; "Yarın kıyamet gününde azaptan kurtulmak istiyorsan, Müslümanların yaşlılarını baban yerine koy, gençlerini kardeş kabul eyle, çocukları kendi çocukların gibi düşün! Kadınları ise kız kardeşin ve annen gibi kabul eyle. Onlara; anana, babana, kardeşine ve çocuklarına yaptığın gibi muamele eyle" dediler.
Harun Reşid oradan hüngür hüngür ağlayarak ayrıldı. Ne zaman hazreti Fudayl'ın ismi geçse; "Ah! Ne insandır o! Hakikaten mert biridir" derdi...
.Cellatlar şaşkına döndü!..
2014-06-13 01:00:00
Silsile-i aliyye büyüklerinin dördüncüsü Cafer-i Sadık hazretleridir. O, aynı zamanda Ehl-i beytten olup, "Oniki İmam"ın da altıncısıdır...
Bu mübarek zat, ilim ve fazilette zamanının bir tanesiydi. Din bilgilerinde olduğu gibi, zamanının bütün fen ilimlerinde de söz sahibiydi. Yetiştirdiği talebeler, cebir ve kimya ilimlerinde çeşitli keşifler yapmışlar, bu ilimlerin temel sistematiğini kurmuşlardır. Fizik ve kimya ilimlerinin konusunu teşkil eden madde ve onlar üzerindeki bilgisi pek çoktu. "Kimyanın babası" kabul edilen Cabir de, onun talebesidir. En meşhur talebesi ise İmam-ı a'zam Ebu Hanife'dir. Cafer-i Sadık'ın sohbetlerine iki sene devam ederek, o gizli ve açık marifet kaynağından ilim ve evliyalık yolunda çok faydalandı. İmam-ı a'zam, onun huzurunda kavuştuğu yüksek mertebeleri anlatmak için; "O iki sene olmasaydı, Numan helak olmuştu" buyurdu.
Hakiki İslam âlimleri, dinimizi, hiç değiştirmeden bugüne kadar ulaştırmıştır. Bu âlimlerden iman bilgilerini anlatanlara "Mütekellimin", ibadetlerin nasıl olacağını bildirenlere, "Fukaha", kalb ile yapılacak ve sakınılacak şeyleri öğreten ilme "Tasavvuf" ve bu ilmin âlimlerine de "Mutasavvifin" denildi. İşte İmam-ı Cafer hazretleri, bu üçüncü ilmi anlattı...
Zamanın hükümdarı bir gece vezirine dedi ki:
-Hemen git, İmam-ı Cafer'i buraya getir! Onu öldürmek istiyorum! Vezir, hükümdarı bundan vazgeçirmek için çok çalıştı ise de ikna edemedi. Mecburen çağırmaya gitti. Hükümdar da cellatlara şöyle emir verdi:
-Cafer içeri girince, ben külahımı çıkarınca hemen boynunu vurun! dedi...
Bir müddet sonra, İmam-ı Cafer-i Sadık hazretleri içeri girdi. Hükümdar bunu görünce, derhal ayağa kalktı. Büyük bir tevazu ile onu karşıladı. Koltuğuna oturttu, edeple karşısına diz çöküp oturdu. Cellatlar şaşırıp kaldı. Hükümdar, Hazret-i İmama;
-Efendim, benden isteğiniz olursa emredin, hemen yapayım, dedi. Hükümdara;
-O halde lütfen beni bir daha çağırıp da ibadetten alıkoyma! buyurup, gitmek üzere ayağa kalktı. Hükümdar, izzet ve ikramla onu uğurladı...
Gittikten sonra vücudunda bir titreme oldu, bayılıp düştü. Kendine gelince, veziri sordu:
-Sultanım, bu ne hâldir? Hükümdar şöyle cevap verdi:
-O içeri girince, yanında bir aslan gördüm. Sanki bana "Onu incitirsen seni parçalarım" diyordu. Ne yapacağımı şaşırdım!..
."Sultân-ül-ârifîn" diye anıldı...
2014-06-19 01:00:00
Bayezid-i Bistami, çocukken bir gün cami avlusunda oynuyordu. Şakik-i Belhi hazretleri "Bu çocuk büyüyünce zamanının en büyük velîsi olacak" buyurdu.
Bayezid-i Bistami hazretleri, Silsile-i aliyyenin beşincisidir. "Ârifler Sultanı" diye meşhurdur. Üveysi idi. Kendisinden kırk yıl önce vefat eden İmam-ı Cafer-i Sadık hazretlerinin ruhaniyetinden istifade etti. Son derece âlim, fâdıl ve edip idi...
Bayezid, küçük yaşta iken okumaya başladı. Dikkatle derslerine devam ediyordu. Bir gün okuduğu bir âyet-i kerimenin (Lokman suresi: 14) tesiri ile eve döndü. Annesi merak edip niçin erken döndüğünü sorunca, şöyle cevap verdi:
"Öğrendiğim bir âyet-i kerimede, Allahü teâlâ, kendisine ve sana itaat etmemi emrediyor. Ya sana hep hizmet edeyim veya beni serbest bırak, hep Allahü teâlâya ibadet ile meşgul olayım." Annesi; "Sen beni bırak Allahü teâlâya ibadet et" dedi. Bundan sonra, kendini Allahü teâlâya verdi, emirlerinin hiçbirini yapmakta gevşeklik göstermedi; ama annesinin hizmetini de ihmal etmedi. Annesinin küçük bir arzusunu, büyük bir emir kabul edip, her durumda yerine getirmeye çalışırdı...
Bâyezîd-i Bistâmî hazretlerine "Bu yüksek makamlara nasıl kavuştunuz?" diye sordular. Cevâbında şöyle anlattı:
"Bir gece herkesin uyuduğu bir sırada, Bistâm'dan çıktım. Ay her tarafı aydınlatıyordu. Aniden karşımda çok heybetli bir makam gördüm. Onsekiz bin âlem O'nun heybeti yanında bir zerre gibi kalıyordu. Aklım başımdan gitti. Beni fevkalâde bir hâl kapladı. O halde iken (Yâ Rabbi, bu kadar büyük, bu kadar güzel bir dergâh acaba niçin böyle boş?) dedim. Bir nida geldi ki:
(Bu dergâhın boşluğu, kimse gelmediği için değil, belki gelenlerin lâyık olmadığı ve uygunsuzluğu sebebiyle gelenleri bizim kabul etmeyişimizdendir...)
Bir an, 'herkesin bu huzura kavuşması için şefâatçi olayım' diye kalbime geldi. Fakat, bu şefâat makamının Sultân-ül-Enbiyâ Muhammed aleyhisselama mahsus olduğunu hatırlayıp, benim öyle düşünmemin, bu şefâat makamına karşı edebe riâyetsizlik olacağını anlayıp, o düşüncemden vazgeçtim. Bir ses duydum ki;
(Ey Bâyezîd, Sultân-ül-Enbiyâ'ya olan muhabbetin ve edebe riâyetin sebebiyle, biz de senin edebini ve mertebeni yükseltiyoruz. Kıyâmete kadar 'Sultân-ül-ârifîn' diye anılırsın) buyuruyordu."
.Geçimsizlik ve sıkıntıların kaynağı!..
2014-06-20 01:00:00
Din büyükleri buyuruyor ki: "Kibirden sakının. Topraktan yaratılıp, yine toprağa dönecek olan bir varlığın kibirlenmesi, kendini beğenmesi ne kadar anlamsızdır. Aklı olan, kendini ve Rabbini tanıyan, hiç kibredebilir mi? İnsan aşağılığını, acizliğini, Rabbine karşı her an izhar etmek mecburiyetindedir. Bunun için her an her yerde aczini göstermesi, tevazu üzere bulunması gerekir. Büyüklenerek "ben" demek feyiz ve bereketi keser.
Allahü teâlânın sıfatları değil, bizzat zatı kibirliye düşmandır. Allahü teâlâ (Kibriya ve azamet bana aittir) buyuruyor. (Kibirli olanı asla affetmem yakarım) buyuruyor. Peygamber aleyhissalatü vesselam da, (Kalbinde zerre kadar kibir olan Cennete giremez) buyuruyor. Toplumdaki bütün geçimsizlik ve sıkıntıların kaynağında işte bu kibir vardır..."
***
Gassanîler, Suriye'de hüküm süren bir Hristiyan Arap Hanedanlığı idi. Cebele ibni Eyhem, Gassânî meliklerinin sonuncusudur. Müslüman oldu ve Hicretin birinci senesinde Medine'ye geldi. Melik olduğu için hizmetçileri, eşyaları çoktu. Kendisi ve hizmetçileri çok güzel giyinmişlerdi...
Hazret-i Ömer hacca gidiyordu. Onu da beraber götürdü. Kâbe-i muazzamayı tavaf esnasında yoksul bir Müslüman kalabalık ve sıkışıklık sebebiyle yaşanan izdihamda Cebele'nin eteğine basarak yırttı. Cebele de çok kızarak, o fakir Müslümana bir tokat vurunca burun kemiği kırıldı. O da Hazret-i Ömer'e giderek durumu anlattı ve kendisinden şikâyetçi oldu. Hazret-i Ömer Cebele'yi çağırdı. Aralarında şu ibretli konuşma geçti:
-Ey Cebele! Ya hasmını râzı et, yahut kısas yaparım.
-Ben bir Melikim! O ise yoksul bir kimsedir. Onun için bana nasıl kısas yaparsın!
-İslâmiyet sizin aranızdaki ayrılığı kaldırmıştır. Kanunlar önünde herkes birdir.
-Ben İslâm'dan çıkarsam, aramızdaki ayrılık kalkar mı?
-Suç, cezâsız kalmaz.
-Diyelim ki Hıristiyan oldum; neticesi ne olur?
-Hıristiyan olursan boynunu vururum.
Bunun üzerine Cebele, Hazret-i Ömer'den düşünmek için izin aldı ve o gece adamlarıyla beraber Medine'den kaçtı... Soluğu İstanbul'da aldı. Hıristiyan oldu ve orada öldü. Kibir ve gururu yüzünden hem yurdundan, yuvasından oldu, hem de Müslümânlıktan çıkarak sonsuz felâkete yuvarlandı..
.Sultana yapılan dört nasihat!..
2014-06-26 01:00:00
Sultan Mahmud, Harkanî hazretlerinden nasihat isteyince buyurdu ki: "Günahlardan sakın, namazını cemaatle kıl, cömert ol, Allahü teâlânın yarattıklarına şefkat göster!"
Ebül Hasan-ı Harkanî hazretleri, "Silsile-i aliyye"nin altıncısıdır. Bayezid-i Bistami hazretlerinin ruhaniyetinden istifade ederek yükselmiştir. Zamanının kutbu idi. Uzun boylu, güzel yüzlü, geniş alınlı, iri gözlü ve kumral idi. Hazret-i Ömer'e benzerdi. 1034 (H.425) senesinde Harkân'da vefât etti.
Hikmetli sözleri çoktur. Buyurdu ki: "Bir mümin kardeşini sabahtan akşama kadar incitmeyen kimse, o gün akşama kadar Peygamber efendimizle yaşamış gibi olur. Eğer incitirse, Allahü teâlâ onun o günkü ibadetini kabul etmez!.."
Bir gün Hekim İbni Sina, Şeyh Ebül Hasan Harkani hazretlerini evinde ziyarete geldi. Hanımı, geçimsiz biri idi. Onu âdeta azarlayarak, ormana gittiğini söyledi. İbni Sina ormana giderken, o mübareğin, odun yüklü bir aslanla geldiğini gördü. Şaşkınlıkla "Bu ne hâl?" diye sorunca, "Evdeki kurdun sıkıntı yükünü taşıdığım için, bu kurt da bizim yükümüzü taşıyor" buyurdu...
Sultan Mahmud Gaznevî, Ebül Hasan Harkani hazretlerini ziyarete gitmişti. "Bana nasihat ediniz" deyince Şeyh; "Şu dört şeye dikkat et: Günahlardan sakın, namazını cemaatle kıl, cömert ol, Allahü teâlânın yarattıklarına şefkat göster" dedi.
Sultan, Şeyhin önüne bir kese altın bıraktı. Buna karşılık Şeyh, sultanın önüne arpadan yapılmış bir yufka koydu. Sultan ekmekten bir lokma aldı fakat yutamadı. Şeyh hazretleri; "Bir lokma ekmeği yutamıyorsun. İster misin, şu bir kese altın da bizim boğazımızda dursun?.. Biz paralarla olan alakamızı kestik. Şu altınları önümden alınız" dedi. Sultan, paraları almak zorunda kaldı...
Mahmud Gaznevî, yaptığı bir gazada mağlup olmak üzere idi. Harkanî hazretlerinin bir zamanlar kendisine hediye ettiği hırkayı eline alıp; "Ya İlahi! Şu hırkanın sahibinin yüzü suyu hürmetine, şu kâfirlere karşı bizi muzaffer kıl" diye dua etti. Düşman tarafında bir toz duman ortaya çıktı. Düşmanlar, bu toz duman içinde bir şey göremeyerek, kılıçlarıyla birbirlerini öldürdüler. Sağ kalanları da kaçıp gitti. O akşam Sultan Mahmud, rüyasında Ebül Hasan hazretlerini gördü. Kendisine şöyle buyurdu:
"Allahü teâlânın dergâhında, büyüklerimizin yüzü suyu hürmetine zafer kazandın!.."
.Hazreti Ömer'in valisi!..
2014-06-27 01:00:00
Humuslular Hazreti Ömer'in isteği üzerine fakirlerin listesini yapıp gönderirler kendisine. Fakat o da ne? İlk sıraya valinin adını yazmışlardır!..
Emir'ül-Mü'minin Hazreti Ömer, Said bin Amir'i Musul'a vali olarak tayin eder. Halife, bir süre sonra Humus eşrafına bir mektup yollar: "Ramazan-ı şerif yaklaşıyor. Fakirlerin isimlerini yazıp gönderin bana!"
Humuslular bir liste yapar. Ancak valinin adını en başa yazarlar... Hazret-i Ömer dayanamaz kalkar Humus'a gelir, halk ile görüşür, ağızlarını arar.
-Validen bir şikâyetiniz var mı?
-İyidir hoştur da, nasıl desek biraz...
-Buyurun! Söyleyebilirsiniz bana.
-Efendim bir kere makamına geç geliyor. Geceleri bizi kabul etmiyor, hatta hiç dışarı çıkmadığı günler oluyor. Kaldı ki pek hasta, zaman zaman yüzü kireç kesiliyor, bayılıp yere düşüyor.
Adil Halife, Said bin Amir'i de dinliyor: "Bak halk, senin hakkında neler diyor."
-Madem sordunuz, anlatayım. Hizmetçimiz yok, bu yüzden sabah ev işlerinde yardım ediyorum hanıma. O hamur tutuyor, ben ateş yakıyorum. Haliyle geciktiğim de oluyor. Gündüzleri zaten halk ile birlikteyim, akşama kadar onları dinliyor, dertlerine çare arıyorum. Geceleri ise Rabbimle olmayı arzuluyorum ve seriyorum seccademi...
-Bazen dışarı hiç çıkmıyormuşsun?
-Efendim bir kat elbisem var, yıkayınca kurumasını bekliyorum da ondan.
-Peki nedir o baygınlıklar, hastaysan söyle hekim yollayalım sana.
-Şükürler olsun sıhhatim yerinde. Ancak... Müşriklerin hazreti Hubeyb'i canlı canlı kesip doğrayarak şehit ettikleri gün oradaydım. Müdahale edemedim. Niye elime kılıcımı alıp da çıkmadım meydana!.. Cellatlar Hubeyb'in vücudundan parçalar koparırken "aslında seni salmak, bu direğe Muhammed'i bağlamak vardı" demişlerdi de o haykırmıştı: "Hayır asla! Ben Resulullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) ayağına diken batmasına bile dayanamam. Hem ben ve hem çocuklarım feda olsun onun yoluna!" Müşrikler pek kızmış, birlikte saldırmışlardı. Hançerlerle, harbelerle, kargılarla... İşte o sahne belirdikçe içim ürperir, gözlerim kararır, elim ayağım boşanır âdeta... Rahmetli bir kere öldü kurtuldu. Ben ise her hatırladığımda...
Emir'ül-Mü'minin, böyle bir idareciye sahip olması sebebiyle Allahü tealaya şükreder...
.Kalemdeki beyaz mürekkep!..
2014-07-03 01:00:00
Ebu Ali Farmedi, bir gün kalemini mürekkep hokkasına batırıp çıkardı. Bembeyaz çıktı. Üç defa denedi, her defasında mürekkep beyaz çıkıyordu!..
Horasan'da yetişen evliyânın büyüklerinden Ebu Ali Farmedi hazretleri, Silsile-i aliyyenin yedincisidir. 433 (m. 1042) senesinde doğdu, 478 (m. 1085) senesinde vefât etti. Kabri Tûs (Meşhed) şehrindedir. Zâhiri din ilimlerini, Ebul-Kasım Kuşeyri'den ve daha başka âlimlerden öğrendi. Nizâm-ül-mülk ve zamanın devlet erkanı kendisine çok hürmet ederdi. Tasavvuf ilminin mütehassısı idi. İmam-ı Gazali ve Yusuf-i Hemedani hazretlerinin de hocası idi...
Nizâm-ül-mülk'ün makamına gelince, büyük vezir derin bir hürmetle ayağa kalkar, onu kendi makamına oturturdu. Halbuki İmâm-ül-Haremeyn ve Ebü'l-Kâsım Kuşeyrî geldiği zaman, sâdece ayağa kalkar, yerini terk etmezdi. "Neden böyle yapıyorsun?" diye sorduklarında, "Ebû Ali Farmedî hazretleri benim yüzüme karşı kusurlarımı söylüyor, yaptığım yanlış işleri, haksızlıkları açıklayıp beni ikaz ediyor. Diğer âlimler ise, beni yüzüme karşı övüyorlar. Bu yüzden de nefsim gururlanıyor. Ebû Ali Farmedî hazretlerinin yermesi, benim için daha hayırlı olduğundan, ona daha çok hürmet ediyorum" derdi.
Bu mübarek zat kendisi anlatır:
Hocam Ebul-Kasım Kuşeyri'nin yanında kaldığım sıra, bende meydana gelen halleri kendisine anlatınca, "Evladım, ilim öğrenmekle meşgul ol" diyordu. 2-3 yıl daha ilim öğrendim. Bir gün kalemimi mürekkep hokkasına batırıp çıkardım. Bembeyaz çıktı. Üç defa denedim, her defasında mürekkep beyaz çıkıyordu. Bu hâli hocama anlattım. "Mademki kalem senin elinden kaçıyor, sen de onu bırak" dedi. Ben de, medreseden ayrılıp, dergâha geçtim...
Bir gün bana bir hâl oldu, kendimden geçtim. "Bir mürşide, rehbere ihtiyacım var" diye düşündüm. Ebul-Kasım Gürgani'nin ismini işitmiştim. Tûs şehrine hareket ettim. Talebeleri ile mescitte oturuyordu. Ben de önünde diz çöktüm. Şeyhin başı önüne eğikti. Başını kaldırıp, "Gel Ebu Ali" buyurdu. Yanına oturup hallerimi anlattım. "Başlangıcın mübarek olsun. Terbiye görürsen, yüksek derecelere kavuşursun" buyurdu. Kalbimdeki aşk ve şevk çoğalmıştı. Bu arzumun çokluğu sebebiyle, Ebül-Hasan-ı Harkani hazretlerinin sohbetine, nihayetsiz feyizlerine kavuştum...
Hocam Ebul-Kasım Kuşeyri hamamda guslediyordu. "Belki ihtiyacı olur" diye kuyudan bir kova su çıkarıp hamamın havuzuna boşalttım. O anda gerçekten bu suya ihtiyacı varmış. Banyodan çıkınca; "Ey Ebu Ali, Ebul-Kasım'ın 70 yılda elde ettiği dereceyi, sen bir kova su ile kazandın" buyurdu.
.Hemedan'dan doğan güneş!..
2014-07-10 01:00:00
Yusuf-i Hemedani buyurdu ki: "İslâm âlimlerinin ve kıymetli rehberlerin azalıp yok olduğu zaman, her gün o büyüklerin yazdığı kitapları okuyunuz!"
Yusuf-i Hemedani hazretleri, Silsile-i aliyyenin sekizincisidir. 1048 (H.440) senesinde Hemedan'da doğdu. 1140 (H.535) de vefât etti. Kabri Merv şehrindedir.
Fıkıh âlimi idi, hadis ilmini de öğrendi. Tasavvufu Ebu Ali Farmedî hazretlerinden öğrenip, onun sohbetinde yetişerek kemale ulaştı. Yüzlerce talebesi vardı. Abdullah-i Berkî, Ahmed Yesevî ve Abdülhâlık-ı Goncdüvanî gibi büyük veliler yetiştirdi. Bir taraftan doğru din bilgilerini öğretmeye çalışır, insanlarla uğraşmaktan, onları yetiştirmek için çalışmaktan hiç sıkılmazdı. Diğer taraftan, ağrılara ve yaralara ilaç yaparak herkesin derdine deva bulmaya çalışırdı...
On sekiz yaşında Bağdat'a gelip, fıkıh ilmini Ebû İshâk-i Şîrâzî'den öğrendi. Yaşı küçük olmasına rağmen, Ebû İshâk kendisine husûsî ihtimâm gösterirdi. Bunun ve diğer fıkıh âlimlerinin derslerine devâm etmekle, Hanefî mezhebinde fıkıh ve münâzara âlimi oldu. Abdullah-i Cüveynî, Hasan Simnânî ve birçok büyük zât ile görüşüp, sohbet etti. Kendilerinden ilim öğrendi. İki yüz on üç mürşîd-i kâmilden istifâde ettiği rivayet edilir. Yedi bin kâfirin îmâna gelmesine sebeb olan bu mübarek zat, Hızır aleyhisselâm ile çok sohbet ederdi.
Kendisine, "İslâm âlimlerinin ve kıymetli rehberlerin azalıp yok olduğu zaman ne yapmak lâzım?" diye sorulduğunda "O zaman, her gün o büyüklerin yazdığı kitapları okuyunuz" buyurdu.
Necibüddin Şirazi isimli bir zat anlatır:
Bir zamanlar evliya sözlerinden birkaç parça elime geçmişti. İnceledim, çok hoşuma gitti. "Bunlar kimin sözüdür, bu zatı bulayım da, istifade edeyim" dedim. Bir gece rüyada, heybetli, vakarlı, ak sakallı, pek nurâni bir zatın evimize girdiğini gördüm. Hemen abdest almaya gitti. Beyaz bir kaftan giymişti. Kaftanın üzerinde iri hatla, altın suyu ile, Âyet-el-kürsi baştan ayağa kadar yazılmıştı. Ben onun arkasından gittim. Kaftanı çıkarıp bana verdi. Bu kaftanın altında ondan daha göz kamaştırıcı bir yeşil kaftan daha vardı. Bunda da, önceki gibi aynı hatla, altın yazıyla Âyet-el-kürsi yazılmıştı. Onu da bana verdi. "Ben abdest alıncaya kadar bunları tut!" buyurdu. Abdest aldı. "Bu iki kaftandan hangisini istersen sana vereyim" buyurdu. Hangisini verirseniz iyi olur dedim. Yeşil kaftanı bana giydirdi. Beyazı da kendisi giydi. "Ben, o okuduğun parçaların sahibi olan Yusuf-i Hemedani'yim" buyurdu. Uyanınca çok sevindim. Ona olan sevgim arttı.
.İbrahim aleyhisselamın misâfiri...
2014-07-11 01:00:00
İnsanlara yemek yedirmek çok sevabdır. Hele oruçluya yedirmek daha çok sevabdır. Oruç tutanın sevabı kadar sevab alır, oruçlunun sevabından eksilme olmaz.
Yemek yedirmeyi nimet bilmelidir! Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Amellerin en faziletlisi, bir müminin aybını örtmek, karnını doyurmak ve bir ihtiyacını karşılamak suretiyle onu sevindirmektir.) [İsfehani]
(Allahü teâlâ, yemek yediren cömertle meleklerine övünür.) [İmam-ı Gazali]
(Misafir, sofrada bulunduğu müddetçe, melekler, ev sahibine dua eder.) [Taberani]
Dost ve arkadaşlara yemek yedirmek, sadaka vermekten efdaldir. Hazret-i Ali buyurdu ki:
"Dostlara yedirdiğim bir ekmek, fakirlere verdiğim beş ekmekten daha kıymetlidir. Dostlarla yenilen yemek, köle azat etmekten daha makbuldür."
Cimrinin davetine gitmemelidir! Peygamber efendimiz bu hususta;
(Cömerdin yemeği şifa, cimrinin yemeği hastalıktır) buyurmaktadır.
Samimi olarak davet edilen yere gitmelidir! Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Müslüman kardeşine ikram eden, Allahü teâlâya ikram etmiş olur.)
***
Ülül'azm peygamberlerden olan İbrahim aleyhisselamın misâfirperverliği ve cömertliği dillerde dolaşırdı. Misâfir olmayınca yemek yemez, bir misâfir bulmak için çok uzaklara giderdi. Bu vasfından dolayı ona Ebû'd-Düyûf "Misafir Babası" adı verilmişti...
İbrahim aleyhisselam, bir gün yine birlikte yemek için evine bir misafir bulup getirdi. Ancak, Onun Mecusi olduğunu öğrenince;
-İmân edersen sana çok ikramda bulunurum, buyurdu. Mecusinin kalbi incindi ve çekip gitti...
Allahü teâlâ, Hazret-i İbrahim'e;
"Neden onu misafir etmek için dinini değiştirmeyi şart koştun? O beni tanımadığı halde, ben onun yetmiş yıldır rızkını veriyorum" buyurdu.
Hazret-i İbrahim, çok üzüldü. Hemen koşup Mecusiyi buldu;
-Demin dediklerimi unut, gel bana misafir ol, diye ricada bulundu. Mecusi hayret etti. Hazret-i İbrahim, hâdiseyi olduğu gibi anlattı. Mecusi;
-Demek ki Allah, bana karşılıksız nimet veriyor. O halde bana dinini öğret, dedi.
Hazret-i İbrahim ona gerekli dinî bilgileri öğretti. O da iman etti ve hâlis bir mümin oldu..
.Hazreti Hızır'dan ders alan zat!..
2014-07-17 01:00:00
Abdülhalık Goncdüvani hazretleri, Silsile-i aliyyenin dokuzuncusudur. Babası Abdülcemil Efendi Malatyalı idi. Hızır aleyhisselâm babasına, "Ey Abdülcemil! Senin bir erkek evladın olacak, ismini Abdülhalık koyarsın" buyurdu.
Vilayet yolunun rehberlerinden olan bu mübarek zat, Buhara'da Goncdüvan köyünde doğup, 1180'de orada vefat etti. 22 yaşında iken Yusüf-i Hemedani hazretlerinin sohbetinde kemale geldi. İmam-ı Malik soyundandır. Hızır aleyhisselamdan da ders aldı.
Yusuf-i Hemedani hazretleri kendisi bizzat şöyle anlatır:
12 yaşında idim. Bir gün Hızır aleyhisselam yanıma geldi ve bana Abdülhalık Goncdüvani'den ilim öğrenmemi tavsiye etti. Onun Buhara'ya geldiğini işiterek derhal yanına gittim. Ondan pek çok istifadem oldu.
Ders anlatırken, bir genç içeri girdi. Az sonra söz isteyip, "Müminin firasetinden korkunuz. Çünkü o, Allah'ın nuru ile bakar" hadis-i şerifinin sırrı nedir diye sordu. Gence heybetle bakıp, "Önce belindeki zünnarı kes ve Müslüman ol" dedi. Genç, telaşla; "Ben Müslümanım zünnarım yok" dedi. O zaman bir talebesine gencin hırkasını çıkarmasını işaret etti. Talebe o gencin üzerindeki hırkasını çıkarınca, belindeki Hıristiyanlara ait zünnar denilen ip kuşak görüldü. Genç, çok mahcup oldu. Üstada sevgi duymaya başladı. Böylece evliyanın, Allahü teâlânın nuruyla baktığının ne demek olduğunu çok iyi anladı. Kelime-i şehadet getirip Müslüman olmakla şereflendi. Sonra Üstad, talebelerine, "Bu genç maddi zünnarı kesti, biz de kalbdeki zünnarı keselim. O da, kibir ve gururdur" buyurdu...
Abdülhalık Goncdüvani hazretlerine bir genci meth etmişler. O da merak edip ziyaretine gitmiş. Biraz sohbet ettiklerinde genç demiş ki:
"Rabbimin rızası Cehenneme girmemde ise girerim."
Abdülhalık Goncdüvani hazretleri buyurmuş ki: "Senin işin bitmiş! Zira hep 'mim'li, yani 'ben'li konuşuyorsun. Mimli konuşmak ise nefstendir."
Bir gün biri geldi. "Son nefeste iman ile gitmek için bize dua edin!" dedi. Misafire, "Farzları eda ettikten sonra dua edenin duası kabul olur. Sen, farzları yaptıktan sonra dua ederken bizi hatırlarsan, biz de seni hatırlarız. Bu durum hem senin, hem de bizim için duanın kabul olmasına vesile olur" buyurdu
."Oruçlu olan hurma ile iftar etsin!"
2014-07-18 01:00:00
Ramazan-ı şerîfin vazgeçilmez yiyeceği hurma, dînimizde önemli bir yere sâhiptir. Peygamberimiz sallallahü aleyhi ve sellem hurma ile iftar ederdi. Bir hadîs-i şerîfte şöyle buyurdu: "Oruçlu olan kimse, hurma ile iftar etsin! Çünkü hurma bereketlidir." Hurmanın bereketli olması, şöyledir ki, onun ağacına "Nahle" denir. Bu ağacın yaratılışında, topluluk ve adâlet vardır. İnsanın yaratılışı da böyledir. Peygamber efendimiz "Nahle ağacına, Âdemoğullarının halasıdır" dedi. "Halanız olan nahleye saygı gösteriniz! Çünkü bu ağaç, Âdem aleyhisselâmın çamurundan kalan artıktan yaratılmıştır" buyurdu. Bunun için, nahlenin meyvesi olan hurma yiyince, insanın parçası, dokusu olur. Böylece, hurmada bulunan her şey insana da aktarılmış olur...
Peygamberimiz sallallahü aleyhi ve sellem başka bir hadîs-i şerîfinde de; "Mü'minin sahurunun hurma ile olması, ne güzeldir" buyurmuştur...
Hurmanın faydaları saymakla bitmez. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Acve hurması zehire karşı, küm'e mantarının suyu göze şifadır.)
(Lohusa hurma yerse, çocuklar sakin olur. Hazret-i İsa'nın doğumunda Hazret-i Meryem hurma yedi. Daha iyisi olsa idi, Allahü teâlâ onu verirdi.)
***
Enes bin Malik hazretleri anlatır:
Resulullahtan, Ebu Bekr-i Sıddîk'ın o kadar üstünlüğünü işittim ki, hayrette kaldım. Server-i âlemin vefatından sonra bir gece Onu rüyada gördüm. Önüne bir tabak hurma koymuşlar. (Ya Resulallah! Hak teâlânın sana verdiği o nesneden bana da ver!) dedim. Bana bir hurma verdi. Dedim (Ya Resulallah, ihsanınızı arttırınız.) Böyle böyle dokuz hurma verdi. Yine ya Resulallah, tekrar ver dedim. Bilal'in ezan sesiyle uykudan uyandım.
Abdest alıp, mescide geldim. Sabah namazını Ebu Bekr-i Sıddîk'ın arkasında kıldım. Namazdan sonra bir saat başımı önüme salıp, tesbih çektim. Başımı kaldırdım. Sıddîk'ı gördüm. Mübarek arkasını mihraba vermiş oturuyor, rüyada Resulullahın önünde gördüğüm hurma tabağının aynısı ise şimdi, Sıddık'ın önünde duruyordu. Dedim ki:
-Ya Halife-i Resulullah! Allahü teâlânın sana verdiği nimetlerden bana da ver!
Bana bir hurma verdi. "Artır" dedim. Bir hurma daha verdi. Dokuz hurmaya dek bana verdi. Ya Halife-i Resulullah, arttır dedim. Buyurdu ki:
-Ya Enes! Eğer gece Resulullah efendimiz fazla verse idi, ben de fazla verirdim!..
."Talebe, zamanının değerini bilmelidir"
2014-07-24 01:00:00
"Hak yolcusu talebe, zamanının değerini gayet iyi bilmelidir. Üzerinden vakitler geçip giderken kendisinin ne halde olduğunu sezmeye bakmalıdır..."
Büyük velî Ârif-i Rivegeri "rahmetullahi teâlâ aleyh", Silsile-i aliyyenin onuncusudur. Doğum tarihi bilinmemektedir. Buhara'nın Riveger köyünde dünyaya geldi. 1315 (H.715) senesinde aynı yerde vefat etti...
Küçük yaşta tahsile başladı. Zekâ ve kavrayışının parlaklığı sebebi ile hızla ilerledi. Bu esnada ilim ve hikmet sahibi, insanlara doğru yolu göstermede zamanın kutbu Abdülhalık Goncdüvani hazretlerini tanıdı. Daha ilk günde ebedi saadet tacının başına konduğunu hissetti. Derhal kendisine bağlandı, vefatına kadar hiç ayrılmadı...
Hocası ilk sohbetinde ona şöyle dedi:
"Hak yolcusu talebe, zamanının değerini gayet iyi bilmelidir. Üzerinden vakitler geçip giderken kendisinin ne halde olduğunu sezmeye bakmalıdır. Şayet geçen bir an içinde, huzurlu olduysa, bunu iyi bir hâl bilmeli. 'Allahıma şükürler olsun' demelidir. Eğer gafletle geçip gitmiş ise, hemen onu telafi etme yoluna gitmeli, Yüce Yaradana nefsani mazeretini bildirip Ondan bağışlanmasını dilemeli, 'estağfirullah' demelidir..."
Ârif-i Rivegeri, hocası Abdülhalık Goncdüvani hazretlerinin hayatlarında ona hizmet etmekle meşhur olup, pek çok feyiz ve bereketlere kavuştu. Yüksek üstadının vefatından sonra onun halifesi oldu... Zamanının bir tanesi idi. Herkese çok iyi ve yumuşak davranır, kimsenin kalbini kırmazdı. Geceleri vaktini hep ibadetle geçirir, gündüzleri talebe okutur, sünnet olduğu için; gündüz öğleden önce bir miktar uyurdu. Buna kaylule denir. Peygamber efendimizin sünnetini çok iyi bilir, onun unutulmaması için çok gayret gösterirdi.
Bu mübarek zat, sohbetlerine şöyle başlardı:
"Allahü teâlâ hepimizi dünya ve ahiretin efendisi ve bütün insanların her bakımdan en yükseği ve en iyisi olan Resulullaha tâbi olmak saadetiyle şereflendirsin! Çünkü Cenab-ı Hak, Ona tâbi olmayı, Ona uymayı çok sever. Ona uymanın ufak bir zerresi bütün dünya lezzetlerinden ve bütün ahiret nimetlerinden daha üstündür. Hakiki üstünlük, Onun sünnet-i seniyyesine tâbi olmaktır."
Ârif-i Rivegeri hazretleri uzun bir ömür yaşadı. Kabrini ziyaret edenler, onun feyiz ve bereketlerine kavuşmaktadır. Onu vesile ederek Allahü teâlâya yapılan dualar kabul olmaktadır.
."Zemzem mübârektir. Aç olanı doyurur..."
2014-07-25 01:00:00
Zemzem, Mekke-i mükerremede, Mescid-i haram içerisinde, Kâbe'nin Hacer-i esved köşesi tarafında bulunan kuyudan çıkan mübârek su... Zemzem suyu, İbrâhim aleyhisselâm zamânında çıkmıştır. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:
"Yeryüzünde bulunan kuyuların en hayırlısı, zemzem suyunun mübârek kuyusudur."
"Zemzem suyu hastalara şifâ verir. Onu içenler, yemek yemiş gibi açlıklarını giderirler."
Abdullah ibni Mübarek hazretleri, "Resulullah, (Zemzem, içildiği niyete göre faydalı olur) buyurduğu için ben de kıyamette susuzluktan kurtulmak için zemzemi içiyorum" derdi.
İbni Abbas hazretleri de, zemzem içerken "Ya Rabbi senden faydalı ilim ve bol rızık ve her türlü hastalıktan şifa istiyorum" diye dua ederdi.
Araştırmacılar diyor ki:
"Sadece 1.5 metre derinliğindeki ufacık bir kuyudan çıkan zemzem, milyonlarca hacının su ihtiyacını karşılamakta. Kaynağı henüz bulunamamıştır. Nereden geldiği şu anki teknolojiye göre bile bilinemiyor. Yakınlarında hiçbir kuyu yok ve denize de 80 km uzaklıkta. Bu şartlarda suyunu denizden veya başka bir kuyudan alması imkânsız."
***
Ebû Zer-i Gıfârî, Muhammed aleyhisselâmın İslâmı tebliğ ettiğini duydu ve Mekke'ye gidip Müslüman olmaya karar verdi. Büyük bir şevkle yollara düştü... Mekke'ye vardı, ancak kimseyi tanımıyordu. Kimseye bir şey sormadan Kâbe'nin yanına varıp oturdu. Peygamber efendimizi görmek için fırsat kolluyor, nerede olduğunu öğrenmek için bir işaret arıyordu...
Akşamüstü bir sokağa çekildi. Hazret-i Ali, onu gördü. Garip olduğunu anlayarak alıp evine götürdü... Ona bir şey sormadığı gibi o da sırrını açmadı... Sabah olunca tekrar Kâbe'ye gitti... Böyle üç gün geçti... Nihayet sırrını açtı. Hazreti Ali "Sen doğruyu buldun" diyerek onu Resulullah efendimize götürdü. Kelime-i şehâdet getirerek ilk Müslümanlardan oldu...
Resulullah efendimiz "Sen kimsin?" diye sorunca "Ben Gıfâr kabilesindenim" dedi. "Ne zamandan beri buradasın?" buyurdu. Üç gün üç geceden beri buradayım. "Seni kim doyurdu?" buyurunca "Zemzemden başka bir yiyecek, içecek bulamadım. Zemzemi içtikçe hiç açlık ve susuzluk duymadım" dedi. Peygamber efendimiz buyurdu ki: "Zemzem mübârektir. Aç olanı doyurur..."
.Buhara'dan yükselen nûr!..
2014-07-31 01:00:00
Maveraünnehr'in "Tur-i Sina gibi" mukaddes bir yer olmasına vesile olan, orayı nurlandıran büyük âlim ve velilerden olan Mahmud-i İncirfagnevi, Buharalıdır...
Büyük velî Mahmud-i İncirfagnevi hazretleri, Silsile-i aliyyenin on birincisidir. Maveraünnehr'in "Tur-i Sina gibi" mukaddes bir yer olmasına vesile olan, orayı nurlandıran büyük âlim ve velilerden olan Mahmud-i İncirfagnevi, Buhara'nın Fagne köyünde doğdu. 1315 yılında vefat etti...
Hace Ârif-i Rivegeri hazretlerinin derslerinde ve sohbetlerinde yetişip, kemale gelen bu mübarek zat, maddi ve manevi ilimlerde zamanının büyük âlimlerinden oldu... Hocasından icazet alıp, insanları doğru yola irşad ile vazifelendirilince, vaktin gereği sesli zikre başladı. Buhara'da, o zamanın en büyük imam ve âlimlerinin huzurunda, kendisine; "Siz hangi niyetle cehri (sesli) zikir ile meşgul oluyorsunuz?" diye soruldu. Cevabında; "Uyuyanları uyandırmak, gafillere işittirmek ve insanları dinin ana caddesi ve doğru yolu üzerinde yürütmek, hakikate teşvik etmek, böylece insanların, bütün iyiliklerin anahtarı, her saadetin esası olan tevbeye ve bir büyüğe bağlanmalarına sebep olmak istiyorum" buyurdu. Bunu duyunca, Mevlana Hâfızuddin ona; "Niyetiniz böyle dürüst olunca, böyle zikretmeniz caiz olur" dedi. Mahmud-i İncirfagnevi buyurdu ki: "Sesli zikri ancak, dili yalandan ve gıybetten, midesi haram ve şüpheliden temiz, kalbi riyadan ve gösterişten uzak, sırrı Rabbinden başka her şeye teveccühten münezzeh olan yapabilir."
Ali Ramiteni hazretleri anlatır: "Dervişlerden biri Hızır aleyhisselamı gördü ve ona; 'Bu zamanda kendisine uyulacak şeyh kimdir?' diye sordu. Hazret-i Hızır, 'Hace Mahmud-i İncirfagnevidir' dedi."
Bir gün Hace Ali Ramiteni, Hace Mahmud-i İncirfagnevi'nin bağlıları ile Ramiten sahrasında iken, havada uçan büyük beyaz bir kuş gördüler. Onların başlarının üzerine gelince, açık bir dille; "Ey Ali, kâmil er ol! Sözüne bağlı kal, yapıştığın eteğe sımsıkı sarıl, ahdini bozma!" dedi. Bu kuşu görmek, söylediklerini duymakla, arkadaşlarını bir hâl kapladı, kendilerinden geçtiler. Kendilerine geldiklerinde, kuştan ve konuşmasından sordular. Ali Ramiteni buyurdu ki: "O, Hace Mahmud-i İncirfagnevi idi. Allahü teâlâ ona bu kerameti ihsan eyledi. Şimdi Hace Dıhkan hastadır, son anlarını yaşamaktadır. Onu ziyarete, yoklamaya gidiyor. Çünkü o, Allahü teâlâdan son nefeste, kendisine yardımcı olması için evliyasından birini göndermesini istemişti. Hace, bu sebeple onun yanına gidiyor." Allahü teala şefaatlerine nâil eylesin...
.Ağustos ayında kar isteyen gelin!..
2014-08-01 01:00:00
Ankara'da Ulus'tan Kızılay'a giderken Gençlik Parkına vardığınızda sol tarafta saliha hanımlardan birinin türbesi vardır. Kime sorsanız gösterirler "Karyağdı Türbesi"ni... Bugün onun menkıbesini anlatalım siz değerli okuyucularımıza...
Ankara'nın güzel ve saliha kızlarından biri al duvaklı gelin olmuş. Evlendiği genç de yakışıklı, kadir-kıymet bilir biriymiş. Birbirlerini pek sevmişler, pek anlaşmışlar. Gel zaman git zaman, gelin kızın al duvağı solmadan kayınpeder, kayınvalide başlamışlar tazenin yüzüne bakmaya... Bir torun istiyorlar; nurtopu bir torun!..
Günün birinde evin yaşlıları gelin kızın betine benzine bakmışlar da işi anlayıvermişler; gelin hanım hamileymiş meğer! O günlerde gelin hanım aşeriyormuş... Fakat öyle bir şeye aşerer ki bulup buluşturmak müşkülün müşkülü. Çünkü taze gelin, ağustos ayında kar ister!.. Herkes yayla güneşinde buram buram terlerken o, ortalığa yağan lapa lapa kar rüyaları görür!.. Gecenin ortasında içini bir ateş basar dudakları suya hasret kalan bozkır toprağı gibi yarılır. Zavallı gelin kâh ağlar sızıldanır, kâh utanır, susar...
Kadıncağız, gündüz-gece hayalinde kar helvaları yiyerek günlerini geçirirken, artık bir an gelmiş dayanamaz olmuş. Herkesin uykuya vardığı bir saatte bahçeye çıkıp açmış ellerini, hem ağlamış hem istemiş:
"Allahım! Sen, ol deyince gökyüzünden kar da yağar, nur da yağar! Sevdiğin kullar hürmetine ver Allahım! Lâpa lâpa kar ver, avuç avuç kar yiyeyim, içimin şu bitmez yangını sönsün!.."
İşte o an, ne olmuşsa olmuş, lâpa lâpa kar yağmaya başlamış. Tam gelinin rüyasında gördüğü gibi!
Yerler bembeyaz olmuş "Kar geliyor, nur geliyor" diye sevinçten iki gözü iki çeşme sel sel ağlayan kadıncağız, avuçlarını açıp ığıl ığıl inen karları kavrulan dudaklarına götürmüş...
Kar yağmış, gelin yemiş, ta ki, gün ağarıncaya kadar... Ertesi sabah her tarafı bembeyaz karlar içinde görenler büyük bir şaşkınlığa uğramışlar ama, gelinin hikâyesi de çabucak ortalığa yayılıvermiş. Hikâyesi diyoruz çünkü gelinimiz hastadır. O ağustos sıcağında o kadar kar yenince ne olur! Yatağa düşürmüş taze gelini... Kayınvalidesi, kenarı pullu duvağı torununun beşiğine örtmeyi arzularken gelininin tabutuna örtmüş... Ve oracığa defnetmişler taze gelini...
"Her şey mevsiminde ve yeterince" diye boşa dememiş büyüklerimiz! Bize düşen; buradan dersimizi almak...
.Azizan" ve "Pir-i Nessac"
2014-08-07 01:00:00
Ali Ramiteni hazretleri, Silsile-i aliyyenin on ikincisidir. Buhara yakınlarındaki Ramiten kasabasında doğdu. 1328 (H.728)'de Harezm'de vefat etti...
Büyük velî Ali Ramiteni, Mahmud-i İncirfagnevi hazretlerinin talebesidir. Dokumacılık yapardı. Kendisine "dokumacıların şeyhi" manasına "Pir-i Nessac" derlerdi...
Bir talebesi kendisine bir ikramda bulunmuştu. Ona, "Evladım, hacet kapısı şu anda açık, ne muradın varsa iste!" buyurdu. Genç de; "Efendim size benzemekten başka bir arzum yoktur!" dedi. Bir teveccüh etti, genç, Allahü teâlânın izniyle hocasının derecelerine kavuştu. Fakat kendinden geçti ve kırk gün sonra da vefat etti. Onu kendisi gibi yaptığı için, "iki aziz" manasında "Azizan" dediler...
Büyük velî, ömrünün sonlarına doğru Harezm'e geldi. Oranın sultanına iki talebesini gönderdi. "Fakir bir dokumacı, şehrinize gelmiştir. İzin verirseniz burada kalacak, izin vermezseniz geri gidecektir, deyiniz. Eğer izin verirse, sultanın elinden mühürlü bir belge alın" buyurdu. Talebeleri durumu arz ettiler. Sultan böyle bir isteği tuhaf karşıladı ise de, mühürlü bir belge verdi...
Mübarek zat, o "ferman"ı aldıktan sonra, her gün işçi pazarına gidip, birkaç kişiyi alır; "Şimdi abdest alıp, ikindi namazına kadar sohbetimize katılın. İkindiden sonra da yevmiyelerinizi alıp evlerinize dönün" buyururdu. İşçiler, hiç çalışmadan, ibadetlerini de yaparak ilim öğreniyorlardı. Sohbete bir defa katılan, bir daha ayrılamıyordu. Bu durum, bütün şehre yayıldı. Herkes talebesi olmak için can atıyordu. Her gün evi dolup dolup boşaldı, duasını almak için herkes birbiriyle yarıştı. Ancak bazı fitneciler, bu durumu sultana şöyle anlattılar:
"Şehirde bir hoca türedi, herkes akın akın ona koşuyor. Onun her arzusunu, emirmiş gibi yapmak için yarış ediyorlar. Bu gidişle şehirdekiler, onu başlarına sultan seçerler, siz de saltanatınızdan olursunuz!.."
Sultan, da onun şehirden çıkması için bir ferman yazdırıp adamlarıyla gönderdi. O da gelenlere, "Bizim, şehirde yerleşeceğimize dair imzalı ve mühürlü bir fermanımız var. Sultan, eğer kendi imzasını, mührünü ve iznini inkâr ediyorsa, biz de çıkıp gitmeye razıyız" cevabını verdi. Bu cevabı sultana bildirdiler. Hükümdar, verdiği izni geri almak küçüklüğüne düşmedi. Ayrıca gelip sohbetine katıldı. Onun sohbetindeki lezzeti ve inceliği iyi anlayan sultan, onun en önde gelen talebelerinden oldu...
.Bu nasıl bir tevekküldür?"
2014-08-08 01:00:00
Tevekkül, şöyle tarif ediliyor: Dinimizin bildirdiği sebeplere yapıştıktan sonra neticeyi sebeplerden değil, sebepleri yaratandan beklemektir. (Bir işe başladığın zaman, Allahü teâlâya tevekkül et, Ona güven!) âyet-i kerimesi, tevekkül ile beraber azmederek çalışmak gerektiğini gösteriyor. (Al-i imran 159)
Tevekkül, herhangi bir işin, dinen, örfen sebeplerine yapışarak gayret gösterip, neticeye ihlasla teslim olmaktır. Yani sonucu Allahü teâlâdan beklemek ve bu sonucun kendisi için mutlaka hayırlı olduğuna inanmaktır. Doğru sebebe yapışan doğru netice alır.
Tevekkül, değiştirilmesi insan gücünün dışında olan üzücü olayları, ezelde takdir edilmiş bilip, üzülmemek, Allahü teâlâdan geldiğini düşünerek seve seve karşılamaktır. Kur'ân-ı kerîmde buyuruldu ki: (Bir kimse Allahü teâlâya tevekkül ederse, Allahü teâlâ ona kâfidir.)
Hadîs-i şerîfte de şöyle buyuruldu: (Eğer Allahü teâlâya hakkıyla tevekkül etseydiniz, sabah aç kalkıp, akşam tok dönen kuşlar gibi sizi de rızıklandırırdı.)
Âlimlerden birine "Hep ibâdetle meşgul oluyorsun, ne yiyip ne içiyorsun?" dediler. O da, dişlerini gösterdi. Yâni "Değirmeni yapan suyunu gönderir" demek istedi. Çünkü rızıkları Allahü teâlânın gönderdiğine inancı tamdı.
Lokman Hakîm oğluna buyurdu ki: "Ey oğul! Dünya derin deniz gibidir. Çok insanlar onda boğulmuştur. Takva gemin, iman yükün, tevekkül hâlin, sâlih amel azığın olsun. Kurtulursan Allahü teâlânın rahmetiyle, boğulursan günahın sebebiyledir."
***
Şakik-i Belhi hazretleri, bir kıtlık senesinde, herkesin kara kara düşündüğü bir ortamda, zengin bir adamın kölesinin neşeden oynadığını gördü. Ona sordu:
- Herkes kıtlıktan, açlıkla karşı karşıya olmaktan inler dururken sen neye güvenerek böyle oynayabiliyorsun?
Köle şu cevabı verdi:
- Benim efendimin yedi köyü var, her ihtiyacımızı efendimiz bol bol sağlıyor.
Şakik-i Belhi hazretleri, kıtlıktan muzdarip talebelerine buyurdu ki:
- Kendimize gelelim! Bir köle efendisinin yedi köyüne güveniyor, kendini emniyet içinde hissediyor. Dünyadaki bütün köylerin, şehirlerin sahibi ve her canlının rızkına kefil olan Allahü teâlâya bu nasıl tevekkül ki hâlâ biz rızık endişesi içindeyiz?
.Kasr-ı ârifân "Ârifler Sarayı"
2014-08-14 01:00:00
Muhammed Baba Semmasi hazretleri bir yerden geçerken; "Bu yerden büyük bir zatın kokusu geliyor. Pek yakında burası, Kasr-ı ârifân [Ârifler Sarayı] olur" buyurur!..
Muhammed Baba Semmasi hazretleri, Türkistan'da yetişen evliyânın büyüklerindendir. Hace Ali Ramiteni hazretlerinin yetiştirdiği büyük velilerdendir. Silsile-i aliyyenin on üçüncüsüdür. Buhara'ya bağlı Semmas köyünde doğdu. 1354 (H. 755) senesinde aynı yerde vefât etti...
Tasavvuf ilmini büyük âlim Ali Ramiteni hazretlerinden öğrenen bu mübarek zat, yüksek dereceye ulaştı. Hocası, kendisinden sonra yerine, kendisini vekil bıraktı...
Hocasının vefatından sonra onun yerine geçen Muhammed Baba Semmasi hazretleri, çok talebe yetiştirdi ve içlerinden bir kısmını tasavvufta yüksek makamlara kavuşturdu. Bu talebelerinin başında, kendisinden sonra yerine geçen ve "ilim deryasında sedef" olan Seyyid Emir Gilal hazretleri gelmektedir. Bir talebesi de, Behaeddin-i Buhari hazretleridir. Henüz o doğmadan önce, hocası Muhammed Baba Semmasi onun doğduğu yerden geçerken; "Bu yerden büyük bir zatın kokusu geliyor. Pek yakında burası, Kasr-ı ârifân [Ârifler Sarayı] olur" buyurdu.
Bir gün yine oradan geçiyordu. "Şimdi o güzel koku daha çok geliyor. Ümit ederim ki, o büyük zat dünyaya gelmiştir" buyurdu. Böyle söylediği zaman, Behaeddin-i Buhari hazretleri doğalı üç gün olmuştu. Dedesi, çocuğun göğsünün üzerine hediye koyup, Muhammed Baba Semmasi'ye getirince; "Bu bizim oğlumuzdur. Biz bunu kabul eyledik" dedi, talebelerine de; "Kokusunu aldığım işte bu çocuktur. Zamanının rehberi ve bir tanesi olacaktır" buyurdu. Sonra halifesi Emir Gilal hazretlerine, bu çocuğun iyi yetiştirilmesini tembih etti...
Behaeddin-i Buhari hazretleri anlatır:
Hocam Muhammed Baba Semmasi ile yemek yiyorduk. Yemek bitince, bana bir ekmek uzatıp; "Al, bunu sakla, belki lazım olur" buyurdu. Yemek yediğimiz halde, bana bu ekmeği vermesinin hikmetini düşünmeye başlamıştım. Ben düşünürken, "Faydasız düşüncelerden kalbi muhafaza etmek gerekir" buyurdu. Sonra yolculuğa çıktık ve bir tanıdığımın evinde misafir olduk. Misafir olduğumuz evin sahibinin sıkıntılı bir halde olduğu görülüyordu. Hocam ona; niçin üzgün olduğunu sordu. O da; "Bir kâse sütüm var, fakat, sütün yanında yemek için ekmeğim yok. Ona üzülüyorum" dedi. Hocam bana dönüp; "Acaba bu ekmek ne olacak, diye düşünüp duruyordun. Ekmeği sahibine ver" buyurdu.
Allahü teala şefaatlerine nail eylesin...
.Küçük kuşun büyük öğüdü!..
2014-08-15 01:00:00
Tamah, mal toplama, biriktirme hırsıdır. Cimrilik ise, harcanması gereken yerde para harcamaktan kaçınmaktır. Cimriliğin içinde tamah da vardır... Zengin olmak başka, mala muhabbet başkadır. Tamah, mala muhabbettir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Sakın tamahkâr olmayın! Tamah, fakirliğin tâ kendisidir.) [Taberani]
Din büyükleri buyuruyor ki: "Harcamanı gelirine göre yap, tâ ki yoksulluk ateşi sana yol bulamasın. Elinde olanla yetin, çünkü kanaat ikinci zenginliktir. Sakın açgözlü olma. Çünkü sana yük olacak şey nerede olsa yetişir... Tamahkâr, aç gözlü insan, tamah zincirine bağlanmış ölüye benzer. Kalbdeki tamah, kalbi mühürler, mühürlü kalb de ölüdür. Mümin tamahkâr olmaz; nefsinin şehvet ve arzularına uymaz. Kanaatkâr kimse, iktisat da ederse, tamahkârlıktan kurtulur."
Tamahkâr adamın biri, bir kuş yakalar. Kuş ona der ki:
- Beni ne yapacaksın?
- Kesip yiyeceğim.
- Benim bir lokmacık etim, ne karın doyurur, ne de bir derde deva olur. Beni bırakırsan sana üç mühim nasihatte bulunurum.
- Nasihatleri söylersen seni bırakırım.
- Birini elinde iken, ikincisini şu ağaca konunca, üçüncüsünü de karşı tepeye varınca söylerim.
- Peki birincisini söyle!
- Elinden çıkan şeyin hasretini çekme!
- İkincisi ne?
Kuş, ağaca konunca der ki:
- Olmayacak şeye inanma!
- Üçüncü nasihati söyle! Kuş karşı tepeye varınca şöyle der:
- Sen ne ahmaksın, benim kursağımda ellişer gramlık iki tane inci vardı. Beni kesseydin, bu incilere malik olacaktın.
İnci sözünü duyar duymaz, tamahkâr, hemen oraya yıkılıp kalır. Eyvah diyerek dövünmeye başlar. Sonra der ki:
- Haydi üçüncüsünü söyle!
- Sen iki nasihati hemen unuttun. Üçüncüsünü söylesem ne faydası olacak?
- Söyle belki bunu unutmam.
- "Elden çıkan şeye üzülme" dedim, beni bıraktığına üzüldün, "Olmayacak şeye inanma" dedim. Etimle, kemiğimle, 100 gram gelmezken, kursağımda elli gramlık iki tane inci olduğuna inandın.
- Üçüncü nasihati söylemeyecek misin?
- Ahmağa nasihat kâr etmez. Tamah insanı kör ve sağır eder. Hakikati görmeye mani olur.
.Buhârâ'dan doğan güneş...
2014-08-21 01:00:00
Emir Gilâl hazretleri, her anını İslamiyet'e uygun olarak geçirmiş, pek çok kimse onun sohbet ve derslerinde kemale gelmiştir.
Seyyid Emir Gilâl hazretleri, Silsile-i aliyyenin on dördüncüsüdür. Hazret-i Hüseyin'in soyundandır. Buhârâ'nın Sûhârî kasabasında doğdu. Doğum târihi bilinmemektedir. 772 (m. 1370) senesinde aynı yerde vefât etti...
Bu mübarek zat, evliyanın meşhurlarından olan Muhammed Baba Semmasi'nin talebesi ve Behaeddin-i Buhari hazretlerinin hocasıdır. Çömlekçilik yaptığı için "Gilâl" veya "Külal" ismiyle meşhur olmuştur.
Her anını İslamiyet'e uygun olarak geçirmiş, pek çok kimse onun sohbet ve derslerinde kemale gelmiştir. Annesi şöyle anlatır:
"Emir'e hamile iken, şüpheli bir lokma yesem, karın ağrısına tutulurdum. O lokmayı midemden geri çıkarmadıkça, karın ağrısından kurtulamazdım. Bu hâl başımdan üç defa geçti. Sonra hayırlı bir çocuğa hamile olduğumu anladım. Bunun üzerine yediğim lokmaların helalden olmasına çok dikkat edip, ihtiyatlı davrandım."
Kendisine bir gün kerametten sordular. Buyurdu ki:
"Evliyanın kerameti haktır. Aklen ve naklen caizdir. Bu hususta çok nakiller vardır. Mesela; Hazret-i Ömer, bir defasında Medine'de, hutbe okurken, İran'daki İslam ordusunu görüp, ordu kumandanına; 'Ya Sariye, dağa yanaş dağa!' buyurdu. Uzakta olan kumandan Sariye ve ordunun erleri, bu sesi duyup dağa çekildi. Düşmanın tehlikeli hücumundan korundu. Evliyadan meydana gelen keramet, Peygamber efendimizin mucizesinden dolayıdır."
Yine bir gün buyurdu ki:
"İhlaslı olunuz. Her işinizi Allah rızası için yaparsanız, kurtulursunuz. İhlassız yapılan amel, üzerinde padişahın mührü bulunmayan geçmez para gibidir. Üzerinde padişahın sikkesi bulunmayan parayı kimse almaz. Üzerine mühür vurulanı ise herkes alır. İhlas ile yapılan az amel, Allahü teâlâ indinde çok amel gibidir. İhlassız yapılan çok amelin ise, Hak katında kıymeti yoktur. Yaptığınız her ibadeti ve işi, ihlas ile yapınız. Böylece Allahü teâlânın rızasını kazananlardan olursunuz.
Ölüm hastalığında, talebelerine şöyle vasiyet etti:
"İlim öğrenerek Muhammed aleyhisselamın yoluna tâbi olmaktan asla ayrılmayınız. Bu, mümin için bütün saadetlerin vasıtasıdır. Her Müslüman erkeğin ve kadının, kendine lazım olan din bilgilerini öğrenmesi farzdır. Bunlar, sırasıyla şu bilgilerdir: İman, namaz, oruç, (zengin ise) zekat ve hac, ana-baba hakkını öğrenmek... Allahü teâlânın kendisinden razı olmasını isteyen, anne ve babasının rızasını kazanır...
.Kaplumbağa ve akrebin hikâyesi!
2014-08-22 01:00:00
İnsanlar iyiliğe elverişli olarak doğar. Ancak, sonradan, nefsin arzularıyla, kötü arkadaşlarla düşüp kalkmakla ve çevrenin etkisiyle kötü huylar edinir.
Her hastalık, sebebinin zıddı ile tedavi edilir. Nefsin çeşitli arzularından kurtulmanın ilacı, aza kanaat ve sabırdır. Kendinde kötü huy bulunan kimse, buna yakalanmanın sebebini araştırmalı, bu sebebi yok etmeye, bunun zıddını yapmaya çalışmalıdır. Kötü huydan kurtulmak için çok uğraşmak gerekir...
İnsanın, kötü şey yapınca, arkasından riyazet çekmeyi, nefse güç gelen şey yapmayı âdet edinmesi, faydalı ilaçtır. Mesela, "bir kötülük yaparsam, şu kadar sadaka vereceğim veya oruç tutacağım, gece namazları kılacağım" diye yemin edilebilir. Nefs, bu güç şeyleri yapmamak için, onlara sebep olan kötü âdetini yapmaz. Kötü ahlakın zararlarını okumak, işitmek de, faydalı ilaçtır...
Kötü alışkanlıklara çevrenin etkisi büyüktür. Çevreyi değiştirmeli, iyi insanlarla beraber olmalıdır...
***
Büyük velî Mevlânâ hazretlerine kötü huylu ve kötü tabiatlı kimselerden soruldu. Bunun üzerine, şu ibretli hâdiseyi anlattı:
Bir gün, bir akrep, bir ırmağın kenarında dolaşıyordu. Birdenbire bir kaplumbağa akrebin yanına gelip;
-Burada ne yapıyorsun? dedi. Akrep;
-Ben ırmağın öte yanına geçmek için bir çâre arıyorum. Çünkü benim bütün yavrularım ırmağın öte yakasındadır, diye söyledi.
Kaplumbağa da şefkati ve yabancıya iyi davranması sebebiyle, onu en yakın bir akrabâsıymış gibi sırtına alıp, su üzerinde yüzmeye başladı.
Irmağın ortasına gelince, akrebin sokmak arzusu uyandı! Kaplumbağanın sırtında iğnesini dokundurdu. Kaplumbağa;
-Ne yapıyorsun? diye sordu. Akrep;
-Hünerimi gösteriyorum. Sen bana iyilik edip yarama merhem koydun. Ben de sana iğnemi sokuyorum. Benim göstereceğim şefkat de ancak budur, dedi. Bunun üzerine, kaplumbağa hemen suya daldı. Akrep de boğulup gitti!..
Mevlânâ hazretleri bundan sonra şu beyitleri okudu:
"Câhil, yakınlık gösterse de sonunda/Câhilliğinden ötürü seni incitir."
"Ahmağın sevgisi, ayının sevgisine benzer/Onun kini sevgi, sevgisi kindir/Haydi kötü nefsi öldürün/Bu hususta ihmâl göstermeyin!/Onu diri bırakmayın!/Çünkü o, akreptir!"
.Kasr-ı Arifan'dan yükselen nûr!..
2014-08-28 01:00:00
Seyyid Muhammed Behaeddin Buhari hazretleri, Silsile-i aliyyenin on beşincisidir. Allahü teâlânın sevgisini kalblere nakşettiği için, kendisine "Şâh-ı Nakşibend" denir...
1318 yılında Buhara'ya yakın Kasr-ı Arifan'da doğdu. İslam âlimlerinin en meşhurlarından olup, tasavvufta en yüksek derecelere ulaşmıştır. Zamanında ve kendinden sonraki asırlarda onun sebebi ile pek çok insan, hidayete, doğru yola kavuşmuştur. 1389'da Kasr-ı Arifan'da vefat etti...
Babası Seyyid Muhammed Buhari anlatır:
"Oğlum Behaeddin'in doğmasından üç gün sonra, Hace Muhammed Baba Semmasi, Kasr-ı Arifan'a gelmişti. Ben kendisini çok sever ve muhabbet beslerdim. Yeni doğan oğlum Behaeddin'i alıp huzuruna götürdüm. Hace, oğlumu elimden alıp, bağrına bastı ve; 'Bu yavru, benim oğlumdur. Ben bunu, manevi evlatlığa kabul ettim' buyurdu..."
Behaeddin Buhari hazretlerinin ilk hocası, Hace Muhammed Baba Semmasi'dir. Sonra Seyyid Emir Gilal hocası oldu. Daha birçok hocalardan ders aldı...
Buyurdu ki: "Tasavvufta ilerlemek için çalıştığım ilk günlerde, bir yerde iki kişinin konuşup sohbet ettiğini görsem, gider onlara katılırdım. Onları dinlerdim. Eğer Allahü teâlâdan, Resûlullah'tan, Kur'ân-ı kerîmden konuşup, hayır olan işlerden bahsederlerse, memnun olur ferahlık duyardım. Boş şeyler konuşanlardan ise, keder ve üzüntü duyarak uzaklaşırdım."
Bir gün de şöyle buyurdu:
"Ali Ramiteni hazretlerinden gelip, emanet olarak saklanan taç bana verildi. O anda kalbim Allahü teâlânın muhabbeti ile dolup, taştı. Sonra hocam Seyyid Emir Gilal, Kasr-ı Arifan'a geldi. Bana çok iltifatta bulunup; 'Hace Muhammed Baba Semmasi'nin emri üzerine seni yetiştirmeye çalışacağım' dedi."
Seyyid Emir Gilal hazretleri, Behaeddin Buhari hazretlerinin yetişmesi için titizlikle meşgul olup, onu tasavvufta yüksek derecelere ulaştırdıktan sonra buyurdu ki:
"Hace Muhammed Baba Semmasi'nin sizin terbiyeniz ile ilgili vasiyetini yerine getirdim. Sizi istenilen şekilde yetiştirdim. Artık icazetlisin."
Behaeddin Buhari hazretleri, Emir Gilal hazretlerinin vefatından sonra, insanlara doğru yolu gösterip, rehberlik vazifesini yapmaya başladı...
.Gizlice Müslüman olan Rum!..
2014-08-29 01:00:00
İmandan sonra namaz gelir. Namaz kılmayan yüz bin hac yapsa, yüz bin altın sadaka dağıtsa, yüz bin fakir doyursa hepsi bir vakit namazın sevabına ulaşamaz. Temelsiz bina olmaz. Namaz dinin temelidir. Direksiz bina olmaz, namaz dinin direğidir.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Namaz dinin direğidir, terk eden dinini yıkmış olur.) [Beyhekî]
(Namazın dindeki yeri, başın vücuttaki yeri gibidir.) [Taberanî]
Namaz, İslâm'ın beş şartından biridir ve geri kalan dördünü kendisinde toplamıştır. Namazda iman vardır, imanı olan namaza durur. Namazda oruç vardır, bir şey yersek namaz bozulur. Namazda zekât vardır, çünkü dünya ve parayı akla getirmemek lazımdır. Namazda hac vardır, kıbleye dönmeyenin namazı sahih olmaz. Hâsılı, namaz varsa, her şey vardır. Namaz yoksa, kişinin durumu tehlikelidir. Çünkü Peygamber efendimiz, (Namaz, müminle kâfiri ayıran farktır) buyuruyor. Yani Mümin namaz kılar, kılmayan ise ya mümindir ya kâfirdir. Yani şüphelidir.
Ankebût suresinin 45. âyetinde mealen, (Doğru kılınan namaz, insanı pis, çirkin ve yasak işleri işlemekten korur) buyuruldu. İnsanı kötülüklerden uzaklaştırmayan bir namaz, doğru namaz değildir. Görünüşte namazdır. Bununla beraber, doğrusunu yapıncaya kadar, görünüşü yapmayı elden bırakmamalıdır. Bir şeyin hepsi yapılamazsa, hepsini de elden kaçırmamalıdır.
***
Bursa, Osmanlılara geçmeden önce şehirde oturan Rumlardan biri gizlice İslam dinini kabul etmişti. Bunun sebebini yakın dostu bir Rum sordu:
-Baba ve dedelerinin dinini nasıl olup da terk ettin?
-Bir aralık esir edilen Müslümanlardan biri benim yanıma bırakıldı. Bir gün baktım, bu esir kapatıldığı odada eğilip kalkıyordu. Yanına giderek ne yaptığını sordum. Hareketleri bitince ellerini yüzüne sürdü ve bana namaz kıldığını, şayet müsaade edersem her namaz için bir altın vereceğini ifade etti. Ben de tamaha kapıldım. Gün geçtikçe ücreti artırdım. Öyle oldu ki her vakit için on altın istedim o da kabul etti, ibadeti için yaptığı fedakârlığa hayret ettim... Bir gün ona "Seni serbest bırakacağım" deyince çok sevindi, ellerini kaldırıp;
-Allahü teala, seni iman ile şereflendirsin! diye dua etti. Ben de o anda Müslüman oldum...
.Onun derdi ilim öğrenmekti...
2014-09-04 01:00:00
Alâüddin-i Attar'a babasından çok miras kaldı. Fakat o, hepsini kardeşlerine bıraktı ve gidip Şah-ı Nakşibend hazretlerine talebe oldu!..
Alâüddin-i Attar hazretleri, Buhara'da yetişen en büyük evliyadandır. Silsile-i aliyyenin on altıncısıdır... 1400 (H.802) senesinde vefât etti...
Bu mübarek zatın babası çok zengin idi. Vefat edince, oğullarına miras olarak çok mal kaldı. Fakat Alâüddin hiç mal-mülk kabul etmeyip, Şah-ı Nakşibend Muhammed Behaeddin-i Buhari hazretlerine talebe olmayı tercih etti. Gidip hâlini arz etti ve talebeliğe kabul buyurulmasını istirham eyledi. Behaeddin Buhari hazretleri ona nazar edip; "Evladım bizim yolumuzda mihnet ve sıkıntı çoktur. Dünyayı ve nefsini terk edebilecek misin?" buyurunca, hiç düşünmeden; "Yapmaya hazırım efendim" dedi. "Öyleyse bugün bir küfe elma al, kardeşlerinin mahallesinde sat!" buyurdu...
Alâüddin, soylu ve tanınmış bir aileye mensup olmasına rağmen, kibirlenmeden, kardeşlerinin mahallesinde, bağıra bağıra elma sattı. Ertesi gün hocasının huzuruna gelerek; "Emirlerinizi yerine getirmeye çalıştım efendim" dedi. Hocası; "Bugün de kardeşlerinin dükkânı önünde satacaksın!" buyurdu. Hocasının bu sözüne de hiç itiraz etmeden "Peki efendim!" diyerek, ağabeylerinin dükkânı önünde bağıra çağıra elma satmaya başladı. Ağabeyleri; "Bizi elâleme rezil etme, para lazım ise, istediğin kadar verelim, mirasından da fazlasını al, fakat bu işi bırak" dedilerse de onları hiç dinlemedi. Ağabeyleri de hakaretler ederek, onu dövdüler. Fakat o, hiçbir şeye aldırış etmedi. Şah-ı Nakşibend hazretlerinin emrine uymaya devam etti. Ertesi gün hocası;
"Artık bu iş tamam" diyerek elma satışı işini bıraktırdı ve onu talebeliğe kabul buyurdu...
Alâüddin-i Attar hazretleri anlatır:
"Hocam beni kabul edince, onu çok sevdim ve sohbetlerinden ayrılamayacak hâle geldim. Bir gün bana şöyle sordu:
-Alâüddin! Sen mi beni sevdin, ben mi seni sevdim? Ben de;
-Bu aciz hizmetçiye iltifat ederseniz, o da sizi sever, dedim. 'Az bekle!' buyurdu. Bir müddet sonra, kalbimde ona karşı sevgiden eser kalmadı. O zaman;
-Sevginin kimden olduğunu anladın mı? buyurdu ve bir müddet sonra da beni kendisine damat eyledi..."
Alâüddin-i Attar hazretleri buyurdu ki:
"Maksada ancak hocanın, rızası ile erebilir. Talebeye, bütün işlerini hocasına bırakmak düşer. Hocasının yanında bir tercihi olmamalı. Allah adamları ile sohbet aklı artırır...
.Velâyet makamını kaybeden şeyh!..
2014-09-05 01:00:00
B üyük velî Abdülkadir Geylani hazretleri zamanında, Bağdat'ta bir Şeyh yaşardı. Beş yüze yakın da talebesi vardı...
Gavs-ül-A'zam Geylani hazretleri, bir mecliste vaaz verirken, "Bu ayaklarım, bütün velîlerin omuzları üzerindedir" buyurdu. O an bütün veliler bu sözü kabullendiler. Ancak Bağdat'taki o Şeyh, bu söze kibrinden itiraz etti! O anda bütün manevi makamları gitti... Sultan-ül-Evliya, yanındakilere şöyle dedi:
"Bağdat'ta bir Şeyh var. Omuzlarının üstünde hınzır (domuz) ayakları görüyorum!.."
Aradan kısa bir zaman geçti. Bağdatlı o Şeyh, diyar-ı Rum'a yolculuğa çıktı. Bizans sınırları içinde Hristiyan bir kız gördü ve âşık oldu. Onunla evlenmek istedi. Kız dedi ki: "Benim dinime girip, babamın çiftliğindeki domuzlara çobanlık yapman şartıyla seninle evlenirim!.."
Şeyh, bu teklifleri kabul etti. Artık o, domuz ağılında yatıp kalkıyordu... Öyle ki, sıcakta toprağa basamayan hınzır yavrularını omuzunda taşımak zorunda kalıyordu...
Bütün bu olanları duyan eski talebeleri büyük üzüntü içindeydiler. Bunun, Sultan-ül-Evliya'ya itirazdan dolayı olduğunu biliyorlardı...
Şeyh'in talebelerinden ikisi Abdülkadir Geylani hazretlerinin dergâhına gidip, hizmete başladılar. Maksatları hocalarını affettirmekti...
Hele o gençlerden biri vardı ki Geylani Dergâhı'na varır varmaz en ağır işlere koyuldu... Yağmurlu bir günde, bir kaba doldurduğu çöpleri, gübreleri başının üzerinde taşırken, tepesinden aşağı pislikler sızıyor, üstü başı perişan bir hâl alıyordu... Bu durum Gavs Hazretlerinin dikkatini çekti ve sordu:
-Derdin ne evlat?
Genç, gözyaşları içinde şöyle cevap verdi:
-Hocamı affedin efendim!..
Sultan-ül-Evliya Abdülkadir Geylani hazretleri murakabeye daldı... Bir müddet sonra gözlerini açarak buyurdu ki:
- Allahü teala şeyhinizi affetti... Haydi şimdi yanına gidin. O sizinle gelecektir!..
Dediği gibi yaptılar. Hocalarının bulunduğu domuz çiftliğinin yanına vardıklarında onun da kendilerine doğru geldiğini gördüler. Talebelerini görünce sevindi ve şöyle dedi:
- Gaflette bulundum... Şimdi ise o hâlime tövbe ettim. Şeyh Abdülkadir'in ayakları benim omuzlarım üzerindedir!..
Allahü teâlâ cümlemizi gıybet, iftira, suizan, dedikodu ve kibirden muhafaza eylesin!
."Azîzân'ın talebesi ol!"
2014-09-11 01:00:00
Yakub-i Çerhi hazretleri bir rüya görür. Ona "Azîzân'ın mürîdi [talebesi] ol!" derler... O da Behaeddin-i Buhari hazretlerine gider!..
Evliyanın büyüklerinden Yakub-i Çerhi hazretleri, "Silsile-i aliyye"nin on yedincisidir. Kâbil yolu üzerindeki Çerh köyünde doğdu. 1447 (H.851) senesinde Hılfetû'da vefât etti... Kendisi şöyle anlatır:
Allahü teâlânın inâyetiyle bu fakirde erenler yoluna girmek arzusu doğunca, hemen Behaeddin-i Buhari [Şah-ı Nakşibend] hazretlerine gittim. Bana; "Biz azîzânız" buyurdu. O anda hatırladım ki; bir ay kadar önce gördüğüm rüyâda bana; "Azîzân'ın mürîdi [talebesi] ol!" demişlerdi... Teveccüh buyurdular. Onun kerem ve iltifatları beni saadete gark etti. Gördüm ki, mürşidim kâmildir. Çeşitli vakalar ve gaybi işaretlerden sonra, Kur'an-ı kerimi açıp bir âyeti işaret tutmak istedim; "O Peygamberler Allah'ın hidayetine eriştirdiği kimselerdir, sen de onların gittiği yoldan yürü..." mealindeki âyet-i kerime çıktı, bağlılığım kat kat arttı...
Tereddüt içinde bulunduğum günlerden idi. İçimde öyle bir fırtına koptu ki, hemen Behaeddin-i Buhari hazretlerinin huzuruna kavuşmak için Kasr-ı Ârifan'a gittim. Behaeddin-i Buhari hazretlerinin evlerine yaklaştığım zaman; yola çıkmış, beni beklemekte olduğunu gördüm. Beni yanına oturttu. Namaz kıldıktan sonra buyurdu ki:
-İlim iki kısımdır. Biri kalb ilmi; bu ilim, en faydalı olan ilimdir. Bu ilmi nebiler ve resuller öğretir. Diğeri lisan ilmidir. Bu ilim de Allahü teâlânın insanoğluna hüccetidir. Batın ilminden sana bir pay erişmesini ümit ederim... Sadakat ehliyle oturduğunuz zaman, dikkatli olun. Çünkü onlar, kalblere girip himmetinize bakarlar. Biz, kendi kararımızla kimseyi kabul edemeyiz. Böyle memuruz. Bakalım bu gece bize ne işaret buyurulur. Eğer seni kabul ederlerse, biz de kabul ederiz...
Ömrümde o gece kadar çetin ve zor bir gece geçirmedim. Saadet kapısının yüzüme kapanmasından korktum. Sabah namazını hocamla beraber kıldım. Namazdan sonra;
-Sana müjdeler olsun, kabul işareti geldi. Biz insanları az kabul ederiz. Kabul ettiğimiz zaman da geç kabul ederiz. Tâ ki gelenlerin nasıl geldiği ve zamanının gelmiş olduğu belli olsun, buyurdu... Halifesi Alâüddin-i Attar ile sohbet etmemizi emretti. Ben de onun yanına gittim ve vefatına kadar sohbetlerinde kaldım...
Yakub-i Çerhi, Alâüddîn-i Attâr hazretlerinin sohbetinde yetişip kemâle geldi ve onun halîfesi olarak insanlara doğru yolu gösterdi...
."Herakliyüs yalan söylüyor!"
2014-09-12 01:00:00
Muhammed aleyhisselam İslamı tebliğe başladığında, Bizans'ın başında İmparator Herakliyüs vardı... Resûlullah efendimiz, Dıhye "radıyallahü anh" ile ona da İslama davet eden bir mektup gönderdi. İmparator o zaman Şam'daydı. Herakliyüs, o günlerde oraya gelen Kureyş ticaret kervanının reisi Ebu Süfyan'ı sarayına çağırıp şöyle sordu:
-Medine'de birisinin peygamberlik iddia ettiğini işittim. Kendisi, tanınmış kimselerden midir, yoksa aşağı tabakadan mıdır? Dedeleri arasında melik ve emir olanlar var mıdır? Kendisine tabi olanlar zengin midir, yoksa fakir ve aciz kimseler midir? Dinine girip de sonra ayrılanlar oluyor mu?..
Ebu Süfyan, bu soruların her birine doğru cevaplar verince Herakliyüs;
-O zaman, bu sözlerinin hepsi, onun peygamber olduğunu gösteriyor, dedi.
Ebu Süfyan, Herakliyüs'ün bu sözlerinden hoşlanmadı ve o hemen "Bir gece içinde Mekke'den, Kudüs'teki Mescid-i Aksa'ya götürüldüğünü söyledi" deyiverdi. Bunu işitenlerden biri söze karışıp;
-Ben o gece Mescid-i Aksa'da idim, diyerek o gece gördüklerini anlattı... Ertesi gün Herakliyüs Dıhye hazretlerinin getirdiği mektubu okuttu. Yazılanlara inandığını, Muhammed aleyhisselama iman ettiğini hazreti Dıhye'ye bildirdi. Fakat;
-İman ettiğimi millete bildirmekten korkuyorum! Bu mektubu falanca rahibe götür! Onun da iman edeceğini zannediyorum, dedi.
Gerçekten de, Rahip mektubu okuyunca hemen iman etti. Oradakilere de iman etmelerini söyledi. Kendisini öldürdüler. Dıhye, Herakliyüs'a gelip olanları bildirdi.
-Böyle yapacaklarını bildiğim için iman ettiğimi kimseye söylemedim, dedi.
Resulullaha mektup gönderip iman ettiğini bildirdi ve Humus'a gitti. Orada kendisine, (bir adamından) gelen mektupta Muhammed aleyhisselamın peygamberliği ve muvaffakiyetleri bildirildi. İleri gelenleri toplayıp mektubu okutarak, kendisinin imân ettiğini açıkladı. Hepsi karşı çıktı. İman etmeyeceklerini ve reddettiklerini anlayınca onlardan özür dileyerek;
-Maksadım, dinimize olan bağlılığınızın kuvvetini anlamaktı, dedi. Bu sözü işitince hepsi kendisine secde ettiler... Saltanatını kaçırmamak için küfrü, imana tercih etti. Resulullah efendimize, Herakliyüs'ün mektubu ulaşınca buyurdu ki: "Yalan söylüyor, Nasrani dininden ayrılmadı!"
.Bizim malımız, fakirler içindir!"
2014-09-18 01:00:00
Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri tasavvufta yüksek derecelere kavuştuktan sonra, helal kazanmak için tarımla meşgul oldu...
Türkistanlı büyük velî Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri, Silsile-i aliyyenin on sekizincisidir. 1403 yılında Taşkent'te doğdu. 1490'da Semerkant'ta vefat etti.
Doğumundan itibaren üstün halleri görüldü. Annesi nifastan temizlendikten sonra emmeye başlamıştır. Yüzünde öyle bir nur parlardı ki, görenler hayran kalıp, ona dua ederlerdi. Dilinden Allahü teâlânın ismi hiç düşmezdi. Dedesi de, âlim ve velî bir zat idi. Vefat edeceği sırada, torunları ile tek tek vedalaştı. Ubeydullah o zaman çok küçüktü. Onu görünce, kucağına aldı. Sarılarak ağladı ve şöyle dedi:
"Ben, bunun büyük bir zat olduğu zaman hayatta olmam. Bu İslamiyet'e hizmet edecektir. Cihan padişahları bunun sözünü dinleyecekler..."
Tasavvufta yüksek derecelere kavuştuktan sonra, helal kazanmak için tarımla meşgul oldu. Kısa zamanda zengin oldu. 1300'den fazla çiftliği vardı. Her birinde üç bin işçi çalışırdı. Allahü teâlâ onun mahsulüne öyle bir bereket verdi ki, her yıl 800 bin batman [700 ton] zahire uşur verirdi. Ambarlarına konulan mahsul, çıkardıklarında, koyduklarından fazla geliyordu. Kendisi bu konuda; "Bizim malımız, fakirler içindir. Bunca malın hassası işte bu noktadadır" buyururdu.
Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri şöyle anlatmıştır: "Bir gün Seyyid Kâsım hazretleri bana; "Zamânımızda hikmet ve hârika niçin az zâhir oluyor, bilir misin? Çünkü bu zamanda bâtının tasfiyesi, kalbin temizlenmesi pek az insanda kalmıştır. Olgunluğa ulaşmak, bâtının, gönlün, kalbin tasfiyesi iledir. Bâtının tasfiyesi, kalbin temizlenmesi, helâl lokma yemekle mümkündür. Bu zamanda helâl lokma yiyen pek azdır. Bâtınını tasfiye etmiş insan da yok gibidir ki ondan ilâhî esrâr nasıl tecellî etsin?"
Bu mübarek zat buyurdu ki:
"Kalbin kararmış olmasının alameti, günahlardan, üzüntü duymaması, günahta ısrar etmesidir. İşlediği günahlardan dolayı kalbi o kadar kararır ki, artık nasihat tesir etmez, gafletten uyanmaz."
"Bütün kerametleri bize verseler, fakat itikadımız ehl-i sünnet değilse, hâlimiz haraptır. Eğer bütün haraplıkları, çirkinlikleri verseler itikadımız ehl-i sünnet ise, hiç üzülmemeliyiz."
.Cehenneme ilk girecek olanlar!..
2014-09-19 01:00:00
Peygamber efendimiz buyurdu ki: "Allahü teala, kıyamet günü halkın arasında hüküm verecektir ki, o mahkemeye her ümmet toplu olarak gelir."
Semir-i Eshabi hazretleri anlatır: Medine'ye gitmiştim. Ebu Hüreyre'yle "radıyallahü anh" karşılaştım. Ona dedim ki:
-Bana Resulullahtan (sallallahü aleyhi ve sellem) duyduğun bir hadis-i şerif söyle! Ama, onu bizzat sana söylemiş ve manasını da öğretmiş olsun... Bunun üzerine bana şöyle buyurdu:
-Otur! Bir gün, yalnız Resûlullah Efendimizle ikimiz vardık, başka kimse yoktu...
Bundan sonra Ebu Hüreyre titredi, ürperdi ve baygın düştü. O hâliyle az kaldı, sonra ayıldı. Elini yüzüne sürdü ve şöyle dedi:
-Resulullah efendimizin bana söylediği bir hadis-i şerifi sana anlatacağım.
Böyle dedikten sonra yine titredi, ürperdi ve dalıp gitti. Bu dalgınlığı biraz uzun sürdü. Kendine geldikten sonra yüzünü sildi ve şöyle dedi:
-Peygamberimiz buyurdu ki: "Allahü teala, kıyamet günü halkın arasında hüküm verecektir ki, o mahkemeye her ümmet toplu olarak gelir. O mahkemeye ilk davet edilen şunlardır: Kur'an-ı kerim hafızı, çok mal sahibi, Allah yolunda öldürülen."
Allahü teala, hafız olan kimseye şöyle sorar:
-Peygamberime gönderdiğim sana öğretilmedi mi?
-Evet ya Rabbi, öğretildi, deyince şöyle buyurur:
-O halde, öğrendiğinle ne gibi bir amel işledin?
-Gece ve gündüz onu okudum.
-Yalan söylüyorsun!
Melekler de şöyle derler:
-Yalan söylüyorsun! Sen Kur'an okuyor denmesini istedin. Nitekim öyle de dendi.
Allahü teala, bundan sonra mal sahibine sorar:
-Sana verdiğim malla ne gibi bir amel işledin?
-Ben akrabalarıma götürdüm; onlara ve başkalarına sadaka verdim!
-Yalan söylüyorsun!
Sonra da melekler;
-Yalan söylüyorsun! Sen bu işleri eli açık, cömert denmesi için yaptın. Nitekim öyle de dendi.
Bundan sonra, Allah yolunda ölen getirilir ve Allahü teala sorar:
-Sen niçin öldürüldün?
-Senin yolunda dövüştüm ve öldürüldüm!
-Yalan söylüyorsun!
Melekler de şöyle derler:
-Yalan söylüyorsun! Sen, kendine kahraman denmesi için dövüştün! Nitekim öyle de dendi.
Ebu Hüreyre hazretleri buyurdu ki:
-Bundan sonra Resulullah efendimiz ellerini dizlerime koydu ve; "Anlatılan bu zümre kıyamet günü Allahü tealanın ilk cehenneme atacağı kimselerdir" buyurdu.
."Kötü din adamlarından uzak dur!"
2014-09-25 01:00:00
"Din ilimlerine vâris olan âlimlerin sohbetlerinde bulun. Kötü din adamlarından ve helal haram ayırmayan cahil tarikatçılardan uzak dur."
Büyük velî Kâdi Muhammed Zâhid hazretleri, Türkistan'da yaşamıştır. Silsile-i aliyyenin on dokuzuncusudur. 936 (m. 1529) senesinde Semerkand'a bağlı Hisâr'ın Vahş köyünde vefât etti. Annesi Silsile-i aliyye büyüklerinden Yakub-i Çerhi hazretlerinin kızıdır...
Bu mübarek zat, küçük yaştan itibaren ilim öğrendi. Daha sonra tasavvufa yöneldi. Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerine talebe oldu. 12 yıl onun kalblere şifa olan sohbetlerinde bulundu. Ondan vazifesini devraldı. Birçok talebe yetiştirdi. Silsile-i aliyye büyüklerinden Derviş Muhammed hazretleri onun yetiştirdiği evliyadandır.
Memleketi olan Semerkand'da kalıp ilim tahsil ettikten sonra daha fazla ilim öğrenmek için bir talebesiyle Hirat'a gitmek üzere yola çıktı. Şadman köyüne vardıkları zaman havanın sıcak olması sebebiyle orada bir müddet kaldılar. O sırada köye Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri teşrif etti. Onu ziyarete gitti. Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri onunla biraz konuştuktan sonra, sohbete başladı. Sohbette Muhammed Zâhid'in hatırından geçenlere cevap verip, ona, "Eğer maksadın ilim öğrenmekse o iş burada daha kolay" buyurdu. Sonra onun yanına yaklaşıp, "Hirat'a gitmekten maksadın ne? İlim öğrenmek mi, yoksa tasavvuf mu?" buyurdu. Muhammed Zâhid dehşete kapılıp cevap veremedi. Yanındaki talebesi; "Onun asıl maksadı tasavvuf yoluna girmektir" diye cevap verdi.
Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri tebessüm edip; "O hâlde çok iyi" buyurdu. Sonra birlikte bahçeye çıktılar. Orada Muhammed Zâhid'in elini tuttu. O anda kendinde büyük değişiklik hisseden Muhammed Zâhid bayıldı. Ayıldığı zaman Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri; "Belki sen benim yazımı okuyabilirsin" diyerek cebinden bir kâğıt çıkarıp, "Bu kâğıtta ibadetin hakikati ve Allahü teâlânın azameti karşısında insanın acizliği yazılı" diyerek ona verdi. Bu kâğıtta şöyle yazılıydı:
"Bu saadet Allahü teâlânın muhabbetiyle ve Onun resulüne tâbi olmakla ele geçer. Bunun için din ilimlerine vâris olan âlimlerin sohbetlerinde bulun. Onlardan faydalı ilim öğren. Tâ ki Resulullah efendimize tâbi olmak suretiyle marifet-i ilahiyyeye kavuşasın. Kötü din adamlarından uzak dur. Helal haram ayırmayan, dine uygun olmayan işler yapan cahil tarikatçılardan uzak dur."
.Nur yüzlü cenaze!..
2014-09-26 01:00:00
Büyük velî Süfyan-ı Sevri hazretleri hacca gitmişti. Kâbe'yi tavaf ederken her adımında salevat-ı şerife okuyan biri dikkatini çeker!..
Resulullah efendimizin ismi söylenince veya işitilince, "aleyhisselam", "aleyhissalâtü vesselâm" veya "sallallahü aleyhi ve sellem" demekle, ona salât getirilmiş olur. Salevatın en kısası "Allahümme salli alâ Muhammed ve alâ âli Muhammed"dir.
Peygamber efendimiz buyurdu ki:
(Bir gün dört büyük melek geldi. Cebrail aleyhisselam dedi ki:
-Ya Resulallah, sana her gün on salevat getirenin elinden tutar, sıratı kuş gibi geçiririm.
Mikail aleyhisselam dedi ki:
-Ben de, ona, Kevser havuzundan kana kana içiririm.
İsrafil aleyhisselam dedi ki:
-Ben de, onun affı için başımı secdeye koyarım. Allahü teâlâ onu affetmedikçe başımı secdeden kaldırmam.
Azrail aleyhisselam da dedi ki:
-Ben de, onun ruhunu, Peygamberler gibi kabzederim.
Ben de;
"Bu ne büyük lütuf ve ne büyük bir ihsandır ya Rabbi" dedim.)
Resulullah efendimizi anmanın, ona salevat-ı şerife getirmenin ne kadar önemli olduğu anlaşılmaktadır. Her gün az veya çok salevat söylemeye çalışmalıyız. Yolda giderken, iş yaparken her fırsatta söylemeliyiz...
***
Büyük velîlerden Süfyan-ı Sevri hazretleri anlatır:
Kâbe'yi tavaf ederken, her adımında salevat okuyan birini gördüm. Ona;
-Sen gerekli duaları bırakıp hep salevat okuyorsun. Her yerde okunacak dua var, dedim.
-Sen kimsin? dedi. Ben de kendimi tanıttım.
-Sen avamdan değilsin, âlimsin, sana anlatayım, diyerek şöyle anlattı:
-Babamla Beytullaha gitmek üzere yola çıkmıştık. Yolda hastalandı. Onu tedavi etmek için epey uğraştıysam da babam vefat etti. Baktım, ölünce yüzü karardı. Yüzünü kapattım. Yanında uyuyakalmışım. Rüyamda öyle bir zat gördüm ki, ondan daha güzel yüzlü hiç kimse görmemiştim. Çok güzel kokuyordu. Babamın yanına geldi. Yüzündeki örtüyü kaldırıp elini babamın yüzüne sürdü. Babamın siyah yüzü nurlandı, bembeyaz oldu. Bu zâta kim olduğunu sorunca, "Ben Resulullahım. Baban, ömrünü boşa harcadı. Fakat bana çok salevat okurdu, şimdi sıkıntıda olduğunu bildirdiler, kendisi de benden yardım istedi. Çok salevat okuyan mümine ben elbette yardım ederim" buyurdu... Uyanınca babamın yüzünün bembeyaz, nur gibi olduğunu gördüm. İşte bu sebepten her yerde Peygamber efendimize çok salevat okuyorum...
."Lokmalarınız helal olmazsa!.."
2014-10-02 01:00:00
"Her ne hâl olursa olsun, bilhassa namazı, huşû ve hudû hâlinde bulunup zevkle ve gözyaşı dökerek kılabilmek, helâl lokmaya bağlıdır..."
Derviş Muhammed hazretleri, evliyanın büyüklerindendir. Silsile-i aliyyenin yirmincisidir. 1562 (H.970) senesinde vefât etti...
Bu mübarek zat, ruh ilimlerinde mütehassıs idi. Büyük âlim ve kâmil bir veli olan dayısı Kâdı Muhammed Zâhid hazretlerinin derslerinde yetişti. Dayısına talebe olmadan önce, on beş sene nefsinin isteklerinden kurtulmak için mücadele etmiş ve insanlardan uzak yaşamıştı.
Bir gün ellerini açıp, acizliğini ve çaresizliğini Allahü teâlâya yalvararak arz etmişti. Aniden Hızır aleyhisselam gelip; "Eğer sabır ve kanaat istiyorsan, Muhammed Zâhid'in hizmet ve sohbetine kavuşmakta acele et. O sana sabır ve kanaati öğretir" buyurdu. Hemen Muhammed Zâhid'in yüksek huzuruna varıp, orada ilim tahsil etti. Güzel terbiye görüp, kemale geldi. Hocası ona, insanlara doğru yolu anlatmak, ebedi olan Cehennem azabından kurtaracak şeyleri bildirmek için hilafet verdi. Hocasının vefatından sonra yerine geçip, Semerkand'da, doğru yoldan ayrılanlarla ve dine sonradan sokulan bid'atlerle uğraştı. Bid'atleri yok etti. Çok velî yetiştirdi.
İnsanları Allahü teâlânın yoluna çağırmada çok gayret gösterdi. Talebelerinin terbiyesi hususunda, insanüstü bir kuvvet ve gayrete sahipti. İmam-ı Rabbani hazretlerinin dünyaya gelmesinden bir sene önce vefat etti. İnsanları irşad için yetiştirdiği yüksek talebeleri pek çoktur. Bunların en büyüğü, oğlu Hâce Muhammed Emkenegi'dir.
Derviş Muhammed hazretleri vefatına yakın buyurdu ki:
"Büyük Üstadımız Şâh-ı Nakşibend hazretleri buyurdu ki: Yenilecek bir gıdâ, bir yiyecek, her ne olursa olsun gaflet içinde, gadabla veya kerâhatle hazırlansa, tedârik edilse, onda hayır ve bereket yoktur. Zîrâ ona nefs ve şeytan karışmıştır. Böyle bir yiyeceği yiyen kimsede, mutlaka bir çirkin netice meydana gelir... Gaflete dalmadan yapılan ve Allahü teâlâyı düşünerek yenen helâl ve hâlis yiyeceklerden hayır meydana gelir. İnsanların hâlis ve sâlih ameller işlemeye muvaffak olamamalarının sebebi; yemede ve içmede bu husûsa dikkat etmediklerinden ve ihtiyatsızlıktandır. Her ne hâl olursa olsun, bilhassa namazı, huşû ve hudû hâlinde bulunup zevkle ve gözyaşı dökerek kılabilmek, helâl lokma kazanıp Allahü teâlâyı hâtırlayarak yemeği pişirmek ve Allahü teâlânın huzûrunda imiş gibi yemeğe bağlıdır..."
.Beş yüz yıllık ibadet!..
2014-10-03 01:00:00
Benî İsrâil'de bir âbid vardı. Allahü teâlâya beş yüz yıl ibâdet etmiş idi. Son nefesini secdede iken vermek istiyordu ve o halde vefat etti...
Din büyükleri buyuruyor ki: "Gerçek nimet, âhiret saâdetine ulaştıran şeylerdir. Diğerlerine nimet demek mecâzîdir. Îmân, ilim, sâlih amel, güzel ahlâk, sıhhat, âfiyet, evlât ve diğer nimetlerin hepsini Allahü teâlâdan bilmeli, söz, iş ve mal ile Allahü teâlâya kulluk ederek şükrünü edâya çalışmalı, verdiği sayısız ni'metleri, kötülük ve günâhta kullanmamalıdır!.. Allahü teâlânın nimetleri sayılamayacak kadar çoktur. Bu bakımdan nimete şükretmek kolay değildir. O halde şükretmek büyük nimet olmaktadır. Şükretme nimetine de şükretmek lâzımdır..."
***
Benî İsrâil'de bir âbid (çok ibâdet eden kimse) vardı. Allahü teâlâya beş yüz yıl ibâdet etmiş idi. Küçük bir adanın üstünde bulunurdu. Adanın denize yakın kısmında, bu âbid için tatlı su akardı. Allahü teâlâ bu pınarın yanında bir de nar ağacı yaratmıştı. Bu ağaçta her gün bir nar yetişirdi. Âbid her akşam, o pınardan su alır ve o bir narı koparır ve orucunu açardı. Namaz kıldığı zaman duâsı, "Yâ Rabbî, öldüğüm zaman, rûhumu secdede iken al ve hiç kimseye beni defnetmelerini buyurma ki, kıyâmette secdede iken kalkayım" idi. Allahü teâlâ, duâsını kabûl eyledi ve secdede iken vefat etti...
Allahü teâlâ kıyâmette onu diriltir ve "Kulumu, fadlım, ihsânımla Cennete götürün" buyurur. O âbid, "Ben ihsânla değil, amelimle Cennete girmek isterim" der. Allahü teâlâ, "Ey meleklerim, kulumu, üzerindeki nimetlerimle beraber hesâba çekiniz, onun yaptığı taat beş yüz yıllıktır" buyurur. Melekler, hesâb ederler. Ölçerler ve yalnız göz nimetini, beş yüz yıllık ibâdetten fazla bulurlar. Allahü teala "Ey kulum, Cehenneme git!" buyurur. Melekler onu Cehennem tarafına sürüklerler. O zaman, "Yâ Rabbî, beni kendi fadlın, ihsânın ile Cennetine al" der. Allahü teâlâ buyurur ki: "Ey kulum, seni yoktan kim yarattı?" "Sen yarattın, yâ Rabbî." "Benim bu yaratmam senin tarafından mı, benim ihsânımla, rahmetimle mi oldu?" "Senin rahmetinle oldu yâ Rabbî." "Karalardan çok uzak adada, tatlı su yarattım. Senede bir defa meyve veren nar ağacından, her gün bir nar bitirdim. Sonra rûhunu secdede almamı istedin, öyle yaptım. Bütün bunları senin için kim yaptı?" "Hepsini sen yarattın, yâ Rabbî." Bu cevaptan sonra Allahü teala ona şöyle buyurur: "Şimdi benim rahmetim ve fadlım ile Cennete gir!"
."Ayağa elem dikeni batmadıkça!.."
2014-10-09 01:00:00
Hâcegi Emkenegi hazretleri, talebeleriyle dikenlik bir yerden geçiyorlardı. Bir talebesinin ayakları yalın idi. Ayağına hep diken batıyordu!..
Büyük velî Hâcegi Muhammed Emkenegi hazretleri, Silsile-i aliyyenin yirmi birincisidir. 1512 yılında Buhara'da doğdu. 1599'da vefat etti. Evliyanın büyüklerinden Derviş Muhammed hazretlerinin oğlu ve Muhammed Bâkibillah hazretlerinin hocasıdır...
Bu mübarek zat, çok velî yetiştirdi. Bunların en meşhuru; kendisinden sonra halifesi olan Muhammed Bâkibillah'tır... Hâcegi hazretleri ona feyiz verip, yüksek faydalara kavuşturdu. Sonra Bâkibillah hazretlerine; "Sizin işiniz, Allahü teâlânın yardımı ve bu yüksek yolun büyüklerinin ruhlarının terbiyeleriyle tamam oldu. Tekrar Hindistan'a gitmeniz lazım. Çünkü bu Silsile-i aliyyenin, orada sizin sayenizde parlayacağını görüyorum. Bereket ve terbiyenizden çok istifade edip, büyük işler yapacak kimseler gelecek" buyurdu.
Hâce Bâkibillah kendilerini bu işe layık görmediğinden, özür dilediyse de, ona istihare yapmasını emretti. Rüyasını hocasına anlattığı zaman, şu karşılığı aldı: "Derhal Hindistan'a gidiniz. Orada sizin bereketli nefeslerinizden bir aziz meydana gelecek, bütün dünya onun nuruyla dolacak. Hatta, siz de ondan nasibinizi alacaksınız."
Hace Bâkibillah hazretleri, Hindistan'ın Serhend şehrine geldiği zaman kendisine; "Kutb'un etrafına geldin" diye ilham olundu. Bu kutub, İmam-ı Rabbani hazretleriydi. Demek ki, bu kıymetli tohum, Semerkand ve Buhara'dan getirilmiş, Hindistan toprağına ekilmiş oluyordu...
Hâcegi Muhammed Emkenegi hazretleri, ömrünün sonlarına doğru sık sık şöyle söylerdi: "Ölümü hatırlar, gülemem asla/Bugün ne olacak bilemem asla/Maksadım Rabbime yakın olmaktır/Bundan başkasını istemem asla."
Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri bir mektubunda Hâcegi Emkenegi hazretlerinden bahisle şöyle buyurmuştur: "Hâcegi Emkenegi, Hak âşıklarını gerçek sevgiliye kavuşturmak için sıkıntılara katlanarak ve zahiren kırıklık içerisinde senelerce rehberlik yaptı. Bir gün talebelerinin bir kısmı ile dikenlik bir yerden geçiyorlardı. Bir talebesinin ayakları yalın idi. Ayağına hep diken batıyordu. İçinden gizlice ah çekiyor ve ayağını da hocasının izinden ayırmıyor, takip ediyordu. Hocası Emkenegi hazretleri onun bu hâline iltifat edip, 'Kardeşim ayağa elem dikeni batmadıkça, murat gülü açılmaz' buyurdu. Bu söze talebe çok sevindi.
.Yiğitlerin Efendisi: Hazret-i Talhâ
2014-10-10 01:00:00
Hazret-i Talhâ bin Ubeydullah, Uhud'da kan kaybından sıcak toprağa düşüp bayıldı. Her yeri kılıç, mızrak ve ok darbeleriyle delik deşikti...
Uhud Harbinde Eshâb-ı kirâm, Peygamber efendimizin etrâfında toplanmışlar, canlarını siper edip O'nu muhafazaya çalışıyorlardı. Hazret-i Talhâ bin Ubeydullah da bunlar arasındaydı... Müşrikler arasında, çok keskin nişancı olan Mâlik bin Zübeyr adlı bir okçu vardı. Bu müşrik, Peygamber efendimize nişan alıp bir ok attı. Resûlullaha doğru gelen bu oka, başka hiçbir şekilde karşı koyamayacağını anlayan Hazret-i Talhâ, elini açarak oka karşı tuttu. Eli parçalandı.
Müşriklerin saldırdığı ve Resûlullah efendimiz ve Talha bin Ubeydullah'ın yanında kimse kalmadığı anda, Hazret-i Ebû Bekir ve Sa'd bin Ebî Vakkâs hazretleri, Resûl-i ekrem efendimizin yanına yetiştiler.
"Yiğitlerin Efendisi" Hazret-i Talhâ da bu arada kan kaybından sıcak toprağa düşüp bayıldı. Her yeri kılıç, mızrak ve ok darbeleriyle delik deşikti. Altmış altı büyük; sayılamayacak kadar da küçük yarası vardı...
Sevgili Peygamberimiz, Hazret-i Ebû Bekir'e, hemen Hazret-i Talhâ'ya yardıma koşmasını emrettiler. Ebû Bekr-i Sıddîk, onun ayılması için yüzüne su serpti. Talhâ hazretleri ayılır ayılmaz;
- Yâ Ebâ Bekir! Resûlullah nasıl?
- Resulullah iyidir. Beni O gönderdi.
- Allahü teâlâya sonsuz şükürler olsun. O sağ olduktan sona her musîbet hiçtir.
O sırada birkaç sahâbi daha yetişti. Âlemlerin efendisi, Hazret-i Talhâ'nın yanına teşrîf ettiler. Yaralı mücâhid, sevincinden ağladı. Peygamber efendimiz, onun vücûdunu mesh ettikten sonra, ellerini açıp;
- Allahım! Ona şifâ ver, kuvvet ihsân eyle! diye duâ buyurdular.
Resûl-i ekrem efendimizin bir mucizesi olarak, Hazret-i Talhâ sapasağlam ayağa kalktı ve tekrar düşmanla harb etmeye başladı... Sevgili Peygamberimiz onun için buyurdu ki: "Uhud günü, yeryüzünde sağımda Cebrâil'den, solumda Talhâ bin Ubeydullah'tan başka bana yakın bir kimsenin bulunmadığını gördüm. Yeryüzünde gezen Cennetlik bir kimse görmek isteyen, Talhâ bin Ubeydullah'a baksın!"
Talhâ bin Ubeydullah "radıyallahü anh" Resulullah efendimizin duasıyla uzun bir ömür sürdü. Cemel Vak'asında şehit oldu. Namazını Hazret-i Ali kıldırdı... Allahü teala şefaatlerine nail eylesin.
.Kâbil'den doğan güneş!..
2014-10-16 01:00:00
İmam-ı Rabbani hazretlerinin hocası olan Muhammed Bâkibillah hazretleri 1563 yılında Kâbil'de doğdu. Daha sonra Delhi'ye yerleşti...
Büyük velî Muhammed Bâkibillah hazretleri, Silsile-i aliyyenin yirmi ikincisidir. İmam-ı Rabbani hazretlerinin hocasıdır. 1563 yılında Kâbil'de doğdu. Semerkand'a gidip, zamanın en büyük âlimlerinden olan Mevlanâ Sâdık-ı Hulvâni'den gerekli ilimleri öğrendi. Kısa zamanda, talebeler arasında en yüksek seviyeye ulaştı. Sonra tasavvufa yönelip, bu yolun büyük âlimlerinden bâtıni ilimleri öğrenerek yüksek dereceye kavuştu. Hâcegi Emkenegi hazretlerinin sohbetleri, Behaeddin Buhari ve halifelerinin ruhaniyetlerinin yardımı ile, bu büyükler silsilesine dahil oldu...
Muhammed Bâkibillah hazretleri hocasının emriyle Hindistan'a gidip, bir sene Lahor'da kaldı. Sonra Delhi'ye yerleşti. İki-üç sene gibi kısa bir müddette, pekçok âlim ve veli yetiştirdi. Onun yetiştirdiği büyüklerin başında, kendisinden sonra halifesi olan, İkinci Bin Yılın Müceddidi, İslam âlimlerinin gözbebeği İmam-ı Rabbani hazretleri gelir. Bütün talebelerinin yetiştirilmesini ona bıraktı.
Bu mübarek zat, emr-i maruf ve nehy-i münker yaparken, şiddet ve sertlik göstermezdi. Bir kimse dine uygun olmayan bir iş yapsa veya söz söylese, yumuşaklıkla, kinaye ve ima ile sakındırır, kalb kırmak istemezdi. Emr-i maruf yaparken, kendini diğer insanlardan ayırmamak ve üstün görmemek için çok gayret sarf ederdi...
Bâkibillah hazretleri, "Salih olmayanın yemekleri feyzin gelmesine engel olur" buyururdu. Evliyadan bir zat gelip; "Hâlimde bir bağlanma, kalbimde bir sıkıntı hissediyorum, fakat kabahatimin ne olduğunu bilemiyorum" dedi. Hâce hazretleri, "Yemeğinde ihtiyatsızlık vâki olmuş" buyurdu. "Her gün aynı yemekleri yiyorum" dedi. Hâce hazretleri, "İyi düşün" dedi. İyice düşününce, "Evet efendim şimdi hatırladım, yemek pişerken, helal olduğu şüpheli bir odun parçası yakılmıştı" dedi...
Bir gün, talebelerinden Hâce Hüsameddin'in haber vermesiyle, görevliler içki içen bir genci yakalayıp hapse attılar. Hâce hazretleri bunu duyunca, Hüsameddin'e sitem etti. O da; "Çok kötü bir gençtir" deyince, üzüntülü bir şekilde, derin bir âh çekip buyurdu ki:
"Sen kendini iyi gördüğünden o sana kötü görünüyor. Fakat biz kendimizi ondan farklı görmüyoruz. Nasıl olur da onu kötüleriz?"
Sonra genci, hapisten çıkardılar. O da, komşusu Hâce hazretlerinin yakın ilgisi karşısında son derece memnun olup, günahlarına tevbe ederek salihlerden oldu.
."Ben artık ölüler arasındayım!"
2014-10-17 01:00:00
Sa'd bin Rebî' hazretleri, Eshâb-ı kiramın büyüklerindendir. İki Akâbe biatında da bulunarak, Resûl aleyhisselâma iki defa biat etmiştir.
Hazret-i Sa'd, Bedir ve Uhud gazâlarında bulundu. Uhud'da büyük kahramanlıklar gösterdi. Vücûdu delik deşik oldu. Uhud muharebesinde, bir ara, Müslümanlar arasında karışıklık başladı. Hazret-i Sa'd o zaman, gevşeklik göstermedi. Eshâb-ı kirâma Akabe biatında, canlarını fedâ edeceklerine dair verdikleri sözü ve yemini hatırlattı... Muharebe sona erip, Kureyş müşrikleri çekilip gitmişlerdi. Resûl aleyhisselâm:
- Sa'd bin Rebî'nin ne durumda olduğunu, canlılar arasında mı, yoksa şehitler içerisinde mi olduğunu, tesbit edip, bana kim haber getirir? diye sordu ve bir tarafı işaret ederek;
- Bir ara onu orada görmüştüm, buyurdu. Ensârdan bir zât "Bu işi ben yaparım, yâ Resûlallah" diyerek Resûlullah efendimizin işâret buyurduğu tarafa gitti. Vadide yatan şehitler arasında, seslenerek dolaştı. Fakat cevap alamadı. Bu defa;
- Ey Sa'd, beni sana Resûlullah gönderdi, diye seslendi.
O zaman Sa'd hazretleri inleyerek kımıldadı. Haber için gelen zat;
- Resûlullah, senin hayatta olup olmadığını araştırıp, kendisine haber vermemi emretti, deyince, hazret-i Sa'd; "Ben artık ölüler arasındayım! Resûlullaha selâmımı arz et ve Sa'd bin Rebî' ümmetine doğru yolu göstermek için rehberlik yapan Peygambere verilecek mükâfatların en üstünü ile, Allahü teâlâ seni mükâfatlandırsın diyor, de! Kavmin Ensâr'a da selâm söyle! Onlara Sa'd bin Rebî' size, Akâbe gecesinde, Resûl aleyhisselamı korumaya dair söz verip, yemin etmediniz mi? Vallahi gözleriniz hareket ettiği halde, Peygamber efendimizi iyi korumayıp, ona bir zarar gelirse, sizin için, Allahü teâlânın yanında gösterebileceğiniz hiçbir mazeret yoktur, diyor de!" dedi ve bir müddet sonra vefat etti.
Sa'd hazretleri hayatta iken, Peygamber efendimizin sünnet-i seniyyesini öğrenmeye çok ehemmiyet verir, başkalarına da öğretirdi. Kendisi kabilesinin reisi olduğu için, öğrendiklerini herkese öğretirdi. Allahü teala şefaatlerine nâil eylesin...
.Âriflerin ışığı, velîlerin önderi...
2014-10-23 01:00:00
İmam-ı Rabbani hazretleri, Muhammed Bakibillah hazretlerininin en üstün talebesi olup, Hicri ikinci bin yılın müceddididir...
İmam-ı Rabbani (kuddise sirruh) hazretleri, Hindistan'da yetişen en büyük velî ve âlimdir. Hazret-i Ömer'in soyundandır. Âriflerin ışığı, velîlerin önderi, İslam'ın bekçisi, Müslümanların baş tacı, müceddid, müctehid ve İslam âlimlerinin gözbebeğidir. Silsile-i aliyyenin yirmi üçüncüsüdür. 1563 (H. 971) yılında Hindistan'ın Serhend (Sihrind) şehrinde doğdu. 1624 (H. 1034) senesinde doğduğu yerde vefât etti...
Bu mübarek zat, İmam-ı Rabbani ismiyle tanınmıştır. İmam-ı Rabbani, "Rabbani âlim" demek olup, kendisine ilim ve hikmet verilmiş, ilmi ile amel eden, ilim ve amel bakımından eksiksiz ve kâmil, olgun âlim demektir. Hicri ikinci bin yılın müceddidi (yenileyicisi) olmasından dolayı "Müceddid-i elf-i sani" ismi verilmiştir. Tam ismi "İmam-ı Rabbani Müceddid-i elf-i sani Şeyh Ahmed-i Faruki Serhendi"dir.
İmam-ı Rabbani hazretleri, Muhammed Bakibillah hazretlerini tanıdıktan birkaç ay sonra, hocasından icazet aldı. Kendisi bizzat şöyle buyurmuştur:
"Biz dört kişi, hocamız Muhammed Bakibillah hazretlerine hizmette diğerlerinden ilerideydik. Hepimizin ayrı bir bağlılığı, ayrı bir düşüncesi vardı. Bu fakir yakînen biliyorum ki, böyle bir sohbet ve cemiyyet, terbiye ve irşad kaynağı, Peygamber efendimizin zamanından sonra dünyada çok az görülmüştür. Gerçi insanların en hayırlısı olan Resulullah efendimiz zamanında bulunamadık, sohbetine kavuşamadık ama, Muhammed Bakibillah hazretlerinin saadetli sohbetinden de mahrum kalmadık. Bunun için bu büyük nimetin şükrünü yerine getirmek lazımdır. Onun huzurunda herkes kendi bağlılığına, muhabbetine göre bir şeylere kavuştu."
İmam-ı Rabbani hazretleri, benzeri az yetişen, müstesna bir İslam âlimi ve büyük bir mürşid-i kâmildir. Peygamber efendimizin vefatından bin sene sonra da İslam düşmanları dine, imana insafsızca saldırmışlardı. Allahü teâlâ kullarına acıyarak, İmam-ı Rabbani gibi bir müceddid yarattı. Onun vasıtasıyla din düşmanlarının korkunç saldırısını durdurdu. Hakkı bâtıldan ayırıp, çok kalblerden bâtılı kaldırdı. Bu yüce İmamın mektup ve kitapları, insanları gafletten uyandırdı. Dünyaya ışık saldı... Din büyükleri buyurdu ki:
"Kur'an-ı kerimden ve Resul aleyhisselamın hadis-i şeriflerinden sonra en kıymetli kitab, İmam-ı Rabbani hazretlerinin Mektubat kitabıdır." (Bu kitap Hakikat Kitabevi yayınları arasındadır.)
.İşte o sevgi bereketiyle..."
2014-10-24 01:00:00
"Büyük zâtların teveccühünü, muhabbetini kazanabilmek için senelerce hizmet etmek lâzım. Ama ben ilk sohbette O'nun sevgisini kazandım..."
Önümüzdeki pazar günü, büyük İslâm âlimi Hüseyin Hilmi Işık Efendinin vefat yıl dönümüdür. (26 Ekim 2001) Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin en çok sevdiği talebesi olan Hüseyin Hilmi Efendi, O mübarek zatı, 1929 yılında tanımakla ve ona hizmet etmekle şereflendi. Onun sohbet ve derslerinde, feyz ve ihsanlara nâil oldu. Sarf, nahv, mantık, fıkıh, hadis, mâkul ve menkûl, usûl ve fürû ilimlerini tâlim etti...
Hüseyin Hilmi Efendi, teğmenlikten albaylığa kadar Türk ordusunda zehirli gazlar mütehassıslığı ve kimyâ öğretmenliği yapmış, çok subay yetiştirmiştir...
Başta; "Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye" olmak üzere, Hakîkat Kitabevi tarafından neşredilen, 14 Türkçe ve bunların; Arabî, Fârisî, Fransızca, Almanca ve İngilizce yayınlanan pek çok kitabı vardır...
Bu mübarek zat, 90 yaşında vefât etti. İhlas Holdingin kurucusu ve aynı zamanda en çok sevdiği talebesi ve dâmâdı olan rahmetli Enver Ören başta olmak üzere, gözyaşları arasında büyük bir kalabalıkla Eyüp Sultan Kabristanı'ndaki aile mezarlığına defnedildi...
***
Hüseyin Hilmi Efendi, Hocasıyla Eyyüb Câmii'ndeki ilk karşılaşmasını şöyle anlatır:
"Askerî talebeydim. Bir gün Cumâ namâzı için Eyyüb Câmii'ne gittim. Câmi tıklım tıklım dolu. Abdülhakîm Efendi Hazretleri rahlenin bir yanında oturuyordu. Ben gittim, tam mübâreğin karşısında, cemâatin önünde diz çöküp oturdum...
Biraz sonra 'Ders burada kalsın' dedi. Ne çabuk da bitti? Meğer bir sâat sürmüş. Bana sanki beş dakîka gibi geldi. O kadar zevkle dinledim ki, hazîne bulmuş gibiydim. Herkes câmiden çıkmaya başladı... Ben de kalkıp kapıya gittim. Ayağımda postallar var, onların iplerini bağlamakla meşgul idim. Birisi eğildi ve kulağıma;
-Küçük efendi ben seni sevdim... Bizim evimiz yukarıda, mezarlık içinde, arada bir gel de seninle konuşalım, sohbet edelim, dedi.
Bir de baktım ki az önce vaaz veren hoca, Abdülhakîm Efendi. Halbuki böyle büyük zâtların teveccühünü, muhabbetini kazanabilmek için senelerce hizmet etmek lâzım. Ama ben ilk sohbette zahmetsiz O'nun sevgisini kazandım... Onların sevgisi, bizim sevgimize benzemez. Demek ki, kalbinde bana bir yer ayırmış mübârek, elhamdülillah... İşte o yer, o sevgi bereketiyle bütün bu hizmetler nasîb oldu kardeşim..."
Allahü teala şefaatlerine nail eylesin...
.Yedi bin mürşid-i kâmil yetiştirdi!..
2014-10-30 01:00:00
Büyük velî Muhammed Masum Faruki hazretleri, İmam-ı Rabbani hazretlerinin üçüncü oğludur. Silsile-i aliyyenin yirmi dördüncüsüdür. 1599 (h. 1007) senesinde Hindistan'ın Serhend şehrinde doğdu. 1668 (h. 1079) senesinde vefat etti. Lakabı "Urvet-ül-vüskâ"dır. Yani "sağlam ip, kendisine uyulan büyük âlim" demektir...
Bu mübarek zat, zikir ve murakabe yolunu babası İmam-ı Rabbani hazretlerinden aldı. Babası ona, "İlim tahsilini çabuk bitir ki, seninle büyük işlerimiz var" buyururdu. 14 yaşında iken, "Kendimde bir nur görüyorum ki, bütün âlem güneş gibi ondan aydınlanmaktadır" diye arz edince, babası, "Sen zamanın kutbu olursun" müjdesini verdi...
16 yaşında iken, bütün ilimlerin tahsilini bitirip tasavvufa yönelen Muhammed Masum hazretleri, babasının verdiği müjdelere kavuştu. Öyle yetişti ki, onun bereketi ve feyizleri bütün âleme yayıldı. 900 bin kişi ona talebe olmuş, talebelerinden 140 bini evliyalık mertebelerine kavuşmuş, 7 bini de mürşid-i kâmil olmuştur...
Talebelerinden olan Muhammed Hanif-i Kâbili, hocasından icazet alarak memleketi olan Kâbil'e dönmüştü. Halkı irşada başladı. Onu da kıskananlar oldu. Bir grup insan, ona gelip, "Bir keramet görmedikçe, sizin büyüklüğünüze inanmayız. Biz bir ziyafet hazırlıyoruz. Üstadınızı davet ediyoruz. Bugün yemek vaktinde Serhend'den Kâbil'e gelmesini bekliyoruz. Eğer gelirse, hepimiz senin taleben oluruz" diye ilave ettiler. Serhend'den, Kâbil'e bir ayda gelinemezdi. Hâce Muhammed Hanif, hocasına olan bağlılığının çokluğundan bunu kabul edip, "Peki, siz yemekleri hazırlayın" dedi.
Oradakiler alaylı bir şekilde yemekleri hazırlamaya başladılar. Vakit gelince "Yatsı vakti oldu. Artık yemek yiyelim" dediler. Hâce, "Yemeği getirin, üstadım bu saatlerde yemek yer" buyurdu. Oradakiler, yemekleri getirirken, Muhammed Masum hazretleri altı oğlu ile birlikte evin kapısından içeri girdi. Kendisine hazırlanan yere oturdu. Oradakiler bu hâli görünce, hayrete düşüp özür dilemek zorunda kaldılar. Muhammed Masum hazretleri "Yalnız Muhammed Hanif'in hatırı için geldim. Yoksa maksadım, sizin ikna olmanız değildir. Evliyadan keramet istenmez" buyurdu. Hep beraber yemeğe başladılar. Oradakiler, sohbetin bereketiyle kalblerindeki zulmetten kurtuldular. Onu sevenler arasına girip, saadete erdiler...
."Bizden ne işittiyse hemen inandı"
2014-10-31 01:00:00
Dinimizde hoca hakkı, ana-baba hakkından daha üstündür. Çünkü, ana-baba evladı büyütür, bakar. Kötülükten, haramlardan korur. İbadete alıştırır. Hoca ise, hem dünya ve hem de ahiret hayatını kazandırır...
Eskiden sadık bir talebe, hocasına hürmet olarak onun kapısını çalmaz, çıkmasını beklerdi. Hocasının hakkının ana-babasının hakkından önce geldiğini bilirdi. Hocasına hürmet göstermedikçe, ilimden fayda görmeyeceğini anlardı. Hocasının yanında izinsiz konuşmaz, konuşmak icap edince de az konuşurdu. Mecbur kalmadıkça sual sormazdı. Hocasından, hoşuna gitmeyen bir işi görürse, kötü düşünmezdi.
Bu yolun büyükleri buyuruyor ki:
"Hocasının bütün sözlerinden ve işlerinden razı olmalı ve ona itaat etmeli. Hocasına itaatte ve teslimiyette çok titizlik göstermeli. Hocasının bütün hareket ve sözlerini dikkatle takip edip bunlara uymakta gevşeklik göstermemeli... Hak teâlânın rızasına kavuşmak için hocasının rızasına kavuşmayı, talebe kendine şart bilmeli. Hocasının kıymetini bilmeli, ona tam teslim olmalı...
Talebe bilmeli ki, hocasının her işi, kendisine iyi ve güzel görünmedikçe, onun yüksekliklerinden hiçbirine kavuşamaz. Hocasına sevgi ve bağlılığı olmakla beraber, içinde ona karşı kıl kadar bir beğenmemek bulunursa, bunu felaket bilmeli.
Anadolu'da yetişen en büyük velilerden biri olan Hacı Bayram-ı Veli hazretlerinin talebelerinden biri de, Fatih Sultan Mehmed Han'ın hocalarından Akşemseddin hazretleriydi. Hacı Bayram hazretlerine bağlanışından kısa bir zaman sonra zekâsı, en önemlisi de şeyhine tam teslimiyeti sayesinde icazet [diploma] aldı ve irşadla görevlendirildi. Akşemseddin'in bu başarısı diğer talebeler arasında kıskançlığa sebep oldu. Bunlardan biri Hacı Bayram hazretlerine şöyle sordu:
-Efendim, kırk yıldır talebeniz olanlar henüz halifeliğe layık görülmezken Akşemseddin'in kısa zamanda bu rütbeye ulaşmasının hikmeti nedir?
Hacı Bayram hazretleri şu cevabı verdi:
-Bu köse [Akşemseddin] bizde ne gördü ve işittiyse sebep ve hikmetini araştırmadan hemen inandı ve teslim oldu. Kırk yıldır hizmetimizde bulunanlar ise bizde gördüklerinin ve duyduklarının önce sebep ve hikmetini öğrenip sonra inandı ve teslim oldu. İşte aradaki fark budur!..
.Meleklerin müjdelediği zat!..
2014-11-06 01:00:00
Büyük velî Seyfeddin-i Farûkî hazretleri, Silsile-i aliyyenin yirmi beşincisidir. İmam-ı Rabbani hazretlerinin torunu ve Urvetül-Vüskâ Muhammed Masum-i Farûkî hazretlerinin beşinci oğludur. 1639 (H.1049) senesinde Hindistan'ın Serhend şehrinde doğdu. 1684 (H.1096) senesinde aynı yerde vefât etti. Doğum zamanında bir melek; "Doğduğu gün, öleceği gün ve dirileceği günde ona selam olsun" mealindeki Meryem suresinin 15. âyet-i kerimesini okuyarak müjde vermişti...
Bu mübarek zat, küçük yaşından itibaren ilme yöneldi. Amcası Muhammed Said'den akli ve nakli ilimleri tahsil etti. Babasının teveccüh ve sohbetleriyle, ilerleyip, kısa zamanda birçok kerametlere kavuşup âlimlerin baş tacı oldu... Kemale erdikten sonra babasının emriyle Âlemgir Han ile görüşmek üzere Delhi'ye gitti. Oraya vardığı zaman, şehrin kapısında iki azgın fil ve bunları zabtetmeye çalışan iki heybetli pehlivanın resimlerinin asılı olduğunu gördü. Sultana o resimleri indirtip yok edinceye kadar şehre girmeyeceğini bildirdi. Sultan resimleri indirtince şehre girdi. Sultan Âlemgir Han, kendi isteğiyle ona talebe oldu. Yaşı ilerlemiş olmasına rağmen Kur'an-ı kerim okumayı öğrenip ezberledi. Sohbetlerinin bereketiyle Hindistan'da yayılmış birçok bid'at ve sapıklık, Sultan Âlemgir Han tarafından ferman çıkartılarak ortadan kaldırıldı ve unutulmuş sünnetler ortaya çıkarıldı. Onun himmet ve bereketiyle, Hindistan'ın her tarafında İslamiyet yayılıp Müslümanlar kuvvetlendi. Bid'at sahipleri ve kâfirler perişan oldu...
Delhi'de, sohbet meclisleri çok bereketli ve kalabalık olurdu. Kâfirler ve fâsıklar da onun sohbetine gelip, yüksek huzuruyla şereflenince, hidayete kavuşup eski günahlarına tevbe edip, istiğfar ederek geri dönerlerdi. Sohbetinin bereketiyle, binlerce kişi hidayete kavuşup, yüksek derecelere ulaşmıştı...
Seyfeddîn-i Fârûkî hazretleri, insanlara maddî ve mânevî her türlü yardımı yapar, sohbetlerinde sık sık, insanlarla yardımlaşmanın önemini anlatırdı. Ömrünü, İslâmiyetin emir ve yasaklarını öğrenmek, öğretmek ve insanlara anlatarak onların dünyâda ve âhirette saâdete, kurtuluşa ermeleri için sarf etti. Birçok velî ve mürşid-i kâmil yetiştirip, insanların hidâyete kavuşmalarına vesîle oldu...
."Lütuf, sabır acılığını tatmaktan iyidir!"
2014-11-07 01:00:00
"Sakın Allahü teâlâdan sabır istemeyin. Lütfunu isteyin. Lütuf, sabır acılığını tatmaktan iyidir. Çünkü sabır, bizim gibilere güç gelir!.."
Sabretmek, kurtuluşa, başarıya sebep olan güzel huydur. Sabır, Peygamberlerin hasletlerindendir. Bunun için atalarımız, "Sabır, acı ise de meyvesi tatlıdır" demişlerdir. Belalara sabretmek, kurtuluşa sebeptir.
Gelen bela ve sıkıntılara sabrederek göğüs germek büyük nimettir. Sabredemeyen felakete düçar olur. Bir hastalık, bir bela gelince bağırıp çağırmak fayda vermez. Aksine zararlı olur. Bunun tek çaresi Allahü teâlânın takdirine razı olmaktır. Sabırlı olmayan muvaffak olamaz...
Bir kimse başına gelen felaketlere sabretmezse devamlı huzursuz olur, doğru dürüst ibadet edemez. Kim Allah'tan korkarak sabrederse sıkıntılardan kurtulur...
Sabrın fazileti o kadar büyüktür ki, Allahü teâlâ, sabrı çok aziz eyledi. Herkes sabır nimetine kavuşamaz... Mukadder olan şey başa gelir, eğer sabredilirse ecri görülür. Sabredilmez, bağırılırsa, günaha girilir ve huzursuz olunur. Sıkıntı her ne kadar çok acı ise de, sabredilir ise, nimet olacağı bildirilmiştir.
***
Ebü'l-Hayr el-Akta hazretleri büyük velîlerdendir. Aslen Mağriplidir. Bir zaman talebelerine şöyle anlattı:
-Sakın Allahü teâlâdan sabır istemeyin. Lütfunu isteyin. Lütuf, sabır acılığını tatmaktan iyidir. Çünkü sabır, bizim gibilere güç gelir."
Böyle buyurduktan sonra hazret-i Zekeriyyâ'nın kıssasını anlattı:
-Yahûdiler, Zekeriyyâ aleyhisselâmın peşine düşmüşlerdi. Onlardan kaçarken, bir ağaç gördü. Ağaç dile gelip "Gel yâ Zekeriyyâ!" dedi. Zekeriyyâ aleyhisselâm ağaca yaklaştı. Ağaç açıldı, içine saklandı. Sonra, onu arayan düşmanlar geçerken ağaç dile gelerek, hazreti Zekeriyyâ'nın içinde saklı olduğunu söyledi. Birisi gelip ağaca bakınca "İşte Zekeriyyâ buradadır" dedi. Testereyi çıkarıp ağaçla birlikte onu da biçtiler.
Testere, hazret-i Zekeriyyâ'nın başına geldiği zaman, bir defâ "Ah!" dedi. Bunun üzerine Hak teâlâ ona "Bir defa ah dedin. Eğer ikinci defa ah deseydin, izzetim ve celâlim hakkı için seni Peygamberlik dîvânından silerdim" diye vahyetti. Zekeriyyâ aleyhisselâm da o an hâline sabretti. Testereyle vücûdunu ikiye böldüler de hiç sesi çıkmadı!..
.Hindistanlı "Nur"lu Seyyid
2014-11-13 01:00:00
Seyyid Nur Muhammed hazretleri, ilmini ve feyzini İmam-ı Rabbani hazretlerinin torunu, büyük âlim ve mürşid-i kâmil Muhammed Seyfüddini Faruki'den aldı.
Seyyid Nur Muhammed hazretleri, evliyanın büyüklerindendir. Silsile-i aliyyenin yirmi altıncısıdır. Seyyid olup soyu Peygamber efendimize ulaşır. Türbesi, Hindistan'ın Delhi şehrindedir.
Seyyid Nur Muhammed Bedâyuni hazretleri, ilmini ve feyzini İmam-ı Rabbani hazretlerinin torunu, büyük âlim ve mürşid-i kâmil Muhammed Seyfüddini Faruki'den aldı. Onun derslerinde ve sohbetlerinde yetişip icazet aldı. İlimde o kadar yükselmişti ki zamanının yegane âlimi ve rehberi idi.
İnsanlar ondan feyz almak için sohbetine koşmuşlardır. Bir teveccühü ile talebelerinin kalbleri zikretmeye başlardı. "Sokakta günahkârla karşılaşmak kalbde zulmet hasıl eder" buyurur ve talebelerinin hangi günahı işleyenle karşılaştığını haber verirdi. Yetiştirdiği talebelerin en meşhuru ve halifesi, "Mazhar-ı Cân-ı Cânân" hazretleridir.
Şüpheli şeylerden ve haramlardan sakınma hususunda gayreti son dereceye ulaşmıştı. Yiyeceği ekmeğin ununu helalden tedarik eder, hamurunu kendi yoğurup, pişirir ve iyice acıkınca azar azar yerdi.
Sünnet-i seniyyeye uymakta, edeplerde de Peygamber efendimize tâbi olmakta büyük bir dikkat gösterirdi. Peygamber efendimizin hayatını ve yüksek ahlakını anlatan kitapları devamlı yanında bulundurur, bunları okuyup, hâllerinde ve işlerinde Resulullah efendimize uymaya çalışırdı.
Daima murakabede bulunurdu. Böylece, Allahü teâlâdan başka her şeyi unutup, Allahü teâlâya yönelerek çok ibadet yaptığından beli bükülmüştü...
Bir gün biri yiyecek bir şey hediye getirmişti. Kendisine takdim edilince, "Bu yiyecekte bir zulmet gözüküyor, lütfen bir araştırınız!" buyurdu. Bu yiyecek helaldendir diye arz ettiler. Fakat araştırınca, bu yiyeceğin gösteriş niyetiyle, övünmek için hazırlandığını anladılar...
Dünyaya düşkün olan bir kimse, kendisinden emanet bir kitap istediğinde verirdi. Kitap geri getirilince o kitabı bir yere koyar üç gün bekletirdi. Verdiği kimseden kitap üzerine sirayet eden zulmet, sohbeti bereketiyle dağıldıktan sonra alıp okurdu...
Bir defasında bir talebesi gelirken, yolda gözü yabancı bir kadına takılmıştı. Hocasının huzuruna girince, "sende zina zulmeti görüyorum" buyurarak onun günaha girdiğine işaret etmişti. Talebesi de halis tövbe edip hocasına daha da bağlanmıştı...
.Hazret-i Fâtıma'nın gözyaşları!..
2014-11-14 01:00:00
Resûlullah efendimiz bir gün, kızı Fâtıma'ya "Merhabâ ey kızım" dedi ve yanına oturdu. Gizli bir şey konuştular. Hazret-i Fâtıma ağlamaya başladı!..
Hazret-i Âişe'den rivâyet olunmuştur:
Ezvâc-ı tâhirâtın "rıdvânullahi teâlâ aleyhim ecmaîn" hepsi, Resûlullahın "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" huzûr-u şeriflerinde idik. Fâtıma-tüz-zehrâ "radıyallahü anhâ" geldi. Yürümesi Resûlullahın yürümesinden hafî değildir. Fâtıma'yı gördüğü vakit, "Merhabâ ey kızım" buyurdu ve oturdu. Sonra gizli konuştular... Fâtıma yüksek sesle ağladı. O vakit, Fâtıma'nın hüznünü gördü. İkinci kere gizli konuştular. O zaman Fâtıma güldü. Sonra Resûlullah "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" saâdetle kalkıp gitti... Ben Fâtıma'ya "sana gizli ne söyledi?" diye sordum. Fâtıma dedi ki:
-Ben babamın sırrını açıklayamam!..
***
Aradan zaman geçti... Resûlullah hazretleri âhırete intikâl buyurdukları zaman, Hazret-i Âişe buyurdu ki:
-Ben Fâtıma'ya dedim ki: Sana yemîn veririm ki, benim senin üzerinde hakkım olsun ki, sana o zaman gizli söylenen ne idi, onu bana haber veresin!
Fâtıma "radıyallahü teâlâ anhâ" da şöyle dedi:
-Şimdi söyleyebilirim ki; babam bana gizli söylediği vakit, şunu haber vermişti: (Cebrâîl aleyhisselâm, Kur'ân-ı azîm-üş-şânı her sene benimle bir kerre mukâbele ederdi [okurdu]. Bu sene benimle iki kerre mukâbele etti [okudu]. Bundan, ecelimin yaklaştığı anlaşılır. Allahü teâlâ hazretlerine ittikâ eyle ve sabreyle. Zîrâ muhakkak ben senin için ne güzel selefim. [Senden önce vefat ederim.])
Ben ağladım. Üzüldüğümü görünce, ikinci kerre yine gizli olarak söyledi. Buyurdu ki: (Yâ Fâtıma! Cennet ehli kadınların, mü'minlerin hanımlarının, seyyidesi olursun. Râzı olmaz mısın?) [Bir rivâyette, bana gizli olarak o hastalığında, vefâtının yaklaştığını haber verdiğinde, ben ağladım. Sonra gizli olarak, (Ehl-i beytimden bana evvel kavuşan sen olursun) buyurunca, ben güldüm, şeklinde bildirilmiştir.]
Müsevvir bin Mahreme'den rivâyet edilmiştir. Resûlullah "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" hazretleri buyurdular ki:
"Fâtıma benden bir parçadır. Her kim onu gadaba getirir ise, beni gadaba getirir." Başka bir rivâyette, "Ona eziyet eden, bana eziyet etmiş olur" buyuruldu.
.Mirza Cân'ın "Cânânı"
2014-11-20 01:00:00
Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri, evliyanın büyüklerindendir. Seyyiddir. Silsile-i aliyyenin yirmi yedincisidir... İsmi, Şemseddin Habibullah'tır. Babası Mirza Cân'dır. Onun ismine izafeten "Cân-ı Cânân" denilmiştir. 1701 yılında Hindistan'da doğdu. 1781'de Delhi'de, Moğollar ve Mecusiler tarafından şehid edildi...
Bu mübarek zatın ceddi, ileri gelen devlet adamlarından olup, Teymuriyye sultanlarına yakınlıkları vardı...
Kendisi bizzat şöyle anlatmıştır: "Çocuktum. Bir kimse babamla konuşuyordu. İmam-ı Rabbani hazretlerinden bahsettiler. Ben o anda imam-ı Rabbani hazretlerinin ruhaniyetini gördüm. Bana oradan kalkmam için işaret etti. Bu hâli babama söyleyince; 'Anlaşıldı ki, sen onların yolundan istifade edeceksin' dedi. Allahü teâlâ benim tıynetime, sünnet-i seniyyeye ittiba etme, uyma hasletini yerleştirmiş..."
İlim tahsilini de şöyle anlatmıştır: "Bir gün Seyyid Nur Muhammed Bedayuni'nin huzuruna gittim. Mübarek yüzünü görünce marifet sahibi bir zat olduğunu anladım. Sohbeti kalbe safa veriyor, cana can katıyordu. İyice anlaşılmıştı ki, arayanlar maksada onun huzurunda kavuşuyor, ölmüş kalb onun huzurunda dirilip itminana eriyor. Hakk'a kavuşmak orada müyesser oluyordu. Beni talebeliğe kabul etti. Çok iltifatına kavuştum. Kısa zamanda tasavvuf hallerine gark olmuştum ve büyüklerin tarif ettiği maksada, sırr-ı tevhide yükseldim..."
Hocası Seyyid Nur Muhammed'in vefatından sonra, insanları irşada ve doğru yolu anlatmaya başlayan Mazhar-ı Can-ı Canan hazretlerinin derslerine, sohbetlerine âlimler, amirler, veliler ve halk devam edip ondan feyz aldılar. Senaullah Pani-pütî, Gulam Kakî, Seyyid Âlimullah, Seyyid Abdullah Dehlevî gibi büyük âlimler ve veliler yetiştirdi.
Talebelerine buyurdu ki: "Fıkıh bilgilerini öğretiniz. Fıkıhsız din olmaz. Ehl-i sünnet itikadını öğretmeye, yaymaya pek ehemmiyet veriniz."
Vefatının yaklaştığı günlerde talebelerinden Molla Nesim, memleketine gidip dönmek üzere izin istediğinde, bu talebesine; "Artık seninle bir daha görüşeceğimiz malum değildir" buyurdu. Bu sözleriyle vefat edeceğine işaret etmişti. Bunu işiten talebeleri ağlaşmaya başlayıp gözyaşlarını tutamadılar. Bir müddet sonra da vefat etti. Allahü teala şefaatlerine nail eylesin...
.İlim çok, fakat ömür kısa!"
2014-11-21 01:00:00
Selman-ı Fârîsi hazretleri, hep ilim öğrenirdi. Buyurdu ki: "İlim çoktur fakat ömür kısadır. Önce dinde zarûrî ilimleri öğren!"
Eshâb-ı kiramın büyüklerinden olan Selman-ı Fârîsi hazretleri, çok cömertti. Günlük gelirinin çoğunu dağıtırdı ve el emeği ile geçinirdi. Fakirleri daima doyurur, onlarla beraber yerdi. Çok ihtiyar olduğu hâlde kendi işini kendi görürdü. Halk etrafına toplanır, "eşyâlarını biz taşıyalım" derlerdi. Onlara, "Hayır ben kendim götüreceğim" derdi...
Yaşlı hâline rağmen, her zaman ilim öğrenirdi. Bunun sebebini sorduklarında, "İlim çoktur fakat ömür kısadır. O hâlde önce dinde zarûrî lâzım olan ilimleri öğren! Kalb ile bedenin hâli, kör ve topal bir kimsenin hâli gibidir. Kör, bir ağacın altına gider, fakat onda meyve olduğunu göremez. Topal, ağaçtaki meyveyi görür fakat alamaz. İlahi nimetleri kalb bilmeli, inanmalı, beden de onunla âmil olmalı ki âhiretteki sonsuz nimetlere kavuşmak nasip olsun" buyururdu...
Selmân-ı Fârîsî hazretleri bir gün bir vesk (bir deve yükü) nafaka satın aldı. Bir kimse onu gördü ve;
-Yâ Selmân! Bu kadar nafakayı ne yapacaksın. Bunu bitirecek kadar ömrün olduğunu biliyor musun? diye sordu. Ona buyurdu ki:
-Nefis, nafakasını aldığı zaman insan rahat olur. Ondan sonra nafaka ve başka bir şey düşünmeden Allahü teâlânın zikri ile meşgûl olabilir. İnsan nafakası tamam olunca, ibâdetler ve vesveselerden emin olur."
Kendisine hakâret edip, kötü sözler söyleyen birisine şöyle dedi:
"Eğer âhırette günahlarım ağır, sevaplarım hafif gelirse, senin söylediğinden çok daha kötüyüm. Yok, günahlarım hafif, sevaplarım ağır gelirse, senin sözlerinin bana bir zararı olmaz!"
Bu mübarek zat, çok ağlardı. Bunun sebebini sorduklarında buyurdu ki:
"Üç şey beni devamlı ağlatır: Birincisi, Resûl aleyhisselâmın vefatı. Bu ayrılığa dayanamadım ve durmadan ağlıyorum. İkincisi, kabirden kalktığım zaman hâlim ne olur, onu bilmediğim için ağlıyorum. Üçüncüsü, Allahü teâlâ beni hesaba çektiği zaman Cennetlik miyim, Cehennemlik miyim bilemiyorum. O zaman hâlim ne olur, bilemiyorum?.."
Selmân-ı Fârisî hazretleri ölüm döşeğine yattığı vakit de ağladı. Sebebini soranlara;
-Dünyadan ayrıldığım için ağlamıyorum. Ancak Resûl-i ekrem "Dünyadan ayrılırken sermayeniz bir yolcunun yol azığından fazla olmasın" buyurmuştu. İşte buna ağlıyorum, dedi. Halbuki öldüğü vakit bıraktığı malın kıymeti on dirhem civarında idi...
."Talebe, gaflet ile yaşamaz!"
2014-11-27 01:00:00
"Talebe, her geçimsizlikte, sıkıntıda kusuru kendisinde görür. Her nefeste Rabbini düşünür. Gaflet ile yaşamaz. Kimseyle münakaşa etmez..."
Büyük velî Seyyid Abdullah Dehlevi hazretleri, Silsile-i aliyyenin yirmi sekizincisidir. 1745 yılında Hindistan'ın Pencab şehrinde doğdu. 1824'de Delhi'de vefat etti. Kabri, Şâhcihân Camii yakınındaki dergâhındadır.
Abdullah Dehlevi hazretlerinin babası, Abdullatif Efendi, bir gün rüyasında Hazret-i Ali'yi gördü. Ona "Allahü teâlâ sana bir oğul ihsan edecek, o büyük bir zat olacak. Ona bizim ismimizi koyarsın" dedi... Resulullah efendimiz de evliyadan bir zat olan amcasına rüyasında, doğacak çocuğa Abdullah isminin verilmesini emretti. Çocuk doğduğunda, ismini babası, Ali, amcası ise Abdullah koydu. Abdullah-ı Dehlevi hazretleri, altı yaşına gelince, Hazret-i Ali'ye karşı sevgi ve edebinden kendisine Ali denmesini istemeyip Ali'nin hizmetçisi manasına gelen "Gulam Ali" dedi ve bu isimle tanındı...
Allah vergisi çok üstün bir zekâya sahip olan Seyyid Abdullah, Kur'an-ı kerimi kısa zamanda ezberledi. Dinî ilimleri ve zamanının fen ilimlerini öğrendi.
Mazhar-ı Can-ı Canan hazretlerinin huzuruna varıp, kendisini talebeliğe kabul buyurmasını istedi. O da "Sen hoşlandığın bir yere git. Bizim yolumuz, tuzsuz taşı yalamak gibidir" buyurdu. "Ben her şeye razıyım efendim" dedi. "Mübarek olsun" buyurup talebeliğe kabul edildi. Abdullah-ı Dehlevi hazretleri, 15 yıl sohbetiyle şereflendi. Evliyalıkta yüksek derecelere kavuşunca, mutlak icazet alıp, halifesi oldu...
Abdullah-ı Dehlevi hazretleri buyurdu ki:
"Talebe, sadık olan talip demektir. Allahü teâlânın sevgisi ile ve Onun sevgisine kavuşmak arzusu ile yanmaktadır. Bilmediği, anlayamadığı bir aşk ile şaşkın haldedir. Uykusu kaçar, gözyaşları dinmez. İşlediği günahlarından utanarak başını kaldıramaz. Her işinde Allah'tan korkar, titrer, Allahü teâlânın sevgisine kavuşturacak işleri yapmak için çırpınır. Her işinde sabreder. Her geçimsizlikte, sıkıntıda kusuru kendisinde görür. Her nefeste Rabbini düşünür. Gaflet ile yaşamaz. Kimseyle münakaşa etmez. Bir kalbi incitmekten korkar. Eshab-ı kiram hakkında hayır konuşur ve isimleri anıldığında (radıyallahü anhüm) der. Peygamber efendimiz, Eshab-ı kiram arasında olan şeyleri konuşmamayı emir buyurdu. Salih Müslüman, bunları konuşmaz, yazmaz ve okumaz. Böylece, o büyüklere karşı bir edepsizlikte bulunmaktan kendini korur..."
.Zindana atılan demirci!..
2014-11-28 01:00:00
Namaz kişinin sığınağı, sıkıntıda olanların, en büyük yardımcısıdır. Ancak, Allaha tam bir teslimiyet sağınma şeklinde kılınmalıdır. Gerçekten, insan sıkıntıya düştüğünde hemen abdest almalı, namaz kılmalıdır...
***
Bir zamanlar, Horasan'ın Abdullah bin Tahir adında çok âdil bir valisi vardı. Valinin jandarmaları bir gün birkaç hırsız yakalamışlardı. Onları valiye götürürken içlerinden biri kaçtı. Hiratlı bir demirciyi o kaçan hırsız zannederek yakaladılar. Onu da diğerleriyle beraber valinin huzuruna çıkardılar... Vâli "Hepsini zindana atın!" dedi... Bu suçsuz demirci, zindanda, abdest alıp, namaz kıldı. Ellerini açıp "Yâ Rabbî! Bir suçum olmadığını ancak sen biliyorsun. Beni buradan ancak sen kurtarırsın!" diye duâ etti...
Bu mazlum demirci böyle yalvarırken, vali evinde uyuyordu. Rüyasında dört kuvvetli kimsenin gelip, tahtını ters çevirecekleri zaman uyandı. Çok korktu. Hemen kalkıp, abdest aldı. Namaz kıldı. Tevbe istiğfar edip, tekrar uyudu. Tekrar o dört kimsenin tahtını yıkmak üzere olduğunu gördü ve uyandı. Kendisinde bir mazlumun âhı olduğunu anladı. O hırsızlar hatırına geldi. "Acaba içlerinde suçsuz olanlar mı var?" diye düşünerek hemen hapishane müdürünü çağırdı. Aralarında şu konuşma geçti:
-Acaba bu gece hapishanede mazlum birisi kalmış mı?
-Bunu bilemem efendim. Yalnız biri namaz kılıyor, çok duâ ediyor. Gözyaşları döküyor.
-Hemen o adamı buraya getiriniz!
Demirciyi vâlinin huzuruna getirdiler. Vâli hâlini sorup, durumu anladı. Ve dedi ki:
-Senden özür diliyorum. Hakkını helâl et ve şu bin gümüş hediyemi kabûl et. Ayrıca herhangi bir arzun olunca bana gel!
Demirci şu ibretlik cevabı verdi:
-Hakkımı helâl ettim. Verdiğiniz hediyeyi de kabul ettim. Fakat, işimi dileğimi senden istemeye gelemem... Çünkü benim gibi bir fakir için senin gibi bir sultanın tahtını tersine çeviren sahibimi bırakıp da, dileklerimi başkasına söylemek kulluğa yakışır mı? Namazlardan sonra ettiğim duâlarla beni nice sıkıntılardan kurtardı. Nice muradıma kavuşturdu. Nasıl olur da başkasına sığınırım. Rabbim, nihâyeti olmayan rahmet hazinesinin kapısını herkese açmış iken, başkasına nasıl giderim? Kim istedi de vermedi? Kim geldi de boş döndü? İstemesini bilmezsen, alamazsın. Huzûruna edeple çıkmazsan rahmetine kavuşamazsın...
.Ulemaya üstad olan genç!..
2014-12-04 01:00:00
Mevlana ?Hâlid-i Bağdâdi hazretleri, keskin bir zekâya sahipti. Hafızası ise çok kuvvetliydi. 21 yaşındayken, ulemaya üstad oldu...
Asrının müceddidi olan Mevlana Hâlid-i Bağdâdi hazretleri, Irak'ta yetişmiş büyük velilerdendir. Silsile-i aliyyenin yirmi dokuzuncusudur. Babası Hazret-i Osman'ın, annesi ise Hazret-i Ali'nin soyundandır. 1778 (H.1192) senesinde doğdu. 1826 (H.1242)'da vefât etti. Türbesi, Şam'ın kuzeyinde, Kâsiyun Dağı eteğindedir...
Zekâsı keskin, hafızası kuvvetli, iradesi sağlam ve çok çalışkan idi. 21 yaşındayken, ulemaya üstad olup, 7 yıl ders okuttu... Bir gün Hindistan'dan Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin talebelerinden Mirzâ Abdürrahim çıkageldi. Hocasının "Mevlana Hâlid'e selamımızı söyle bu tarafa gelsin!" buyurduğunu bildirdi. İkisi beraberce Hindistan'a gittiler. Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin bulunduğu şehre gelmenin sevinci ile, yanında bulunan eşyaların hepsini, fakirlere dağıttı. Hindistan'ın en büyük velisi ve büyük İslam âlimi, Şâh Abdullah-ı Dehlevi'nin kalbindeki bütün esrar ve manevi üstünlüklere kavuştu...
Hocası; "Ey Hâlid, şimdi Bağdat'a git! Oradaki insanları Allahü teâlâya kavuştur" buyurdu. O da gidip oradaki insanları irşada başladı...
Ulemadan Şeyh Ali Süveydi, hadis âlimi idi. Bir gün, imtihan maksadıyla, Mevlana Hâlid hazretlerine geldi. Kütüb-i Sitte'de yazılı hadislerden üç hadisi senetlerini yanlış olarak, imtihan yollu okudu. O da, bu hadislerin asıl senetlerini sahih olarak okuyunca, hemen ellerine kapanıp, kalbine gelen imtihan düşüncesinden tevbe ederek af diledi. Her yerde; "Mevlana Hâlid zâhir ve bâtın ilimlerinde sonsuz bir deniz, biz ise bir damlayız" derdi...
Buyurdu ki: "Nefs-i emmareden kurtulmanın alameti, insanların övmesi ile ayıplamasını eşit görmektir. İnsanların rağbetine sevinmek, önem vermemelerine üzülmek, basitlik ve akılsızlıktır."
Bir gün, talebelerinden İbni Âbidin hazretleri; "Dün gece rüyamda Hazret-i Osman'ın vefat etmiş olduğunu gördüm. Çok büyük bir kalabalık oldu. Cenaze namazını ben kıldırdım" diyerek rüyasını anlatınca, Mevlana Hâlid hazretleri; "Yakında vefat ederim. Sen de kalabalık bir cemaat ile cenaze namazımı kıldırırsın, çünkü ben, Hazret-i Osman'ın soyundanım" buyurdu. İbni Âbidin bunu duyunca çok üzüldü... Bunları söyledikten kısa bir süre sonra da vefat etti. Cenaze namazını, buyurduğu gibi; Hanefi mezhebinde büyük fıkıh âlimi Seyyid İbni Âbidin hazretleri kıldırdı.
.Allah aklını ziyade etsin yâ Ali"
2014-12-05 01:00:00
Resûlullah efendimiz bir gün sabah namazından sonra hazret-i Ali'yi çağırdılar. Onunla birlikte mescidden çıktılar...
Ümmü Hâris radıyallahü anha anlatır: Bir gün Resûlullahın huzuruna varıp;
- Bir rüyâ gördüm, çok korktum, diye arz ettiğimde,
- Ne gördün? buyurdu.
- Sizin vücûdunuzdan bir parça kestiler, benim yanıma eklediler, dedim.
- İyi görmüşsün, Fâtıma'nın bir oğlu olacak ve senin yanında kalacaktır, buyurdular. Bir müddet sonra hazret-i Hüseyin dünyaya geldi...
***
Resûlullah her sabah namazını kıldıktan sonra mübârek yüzünü Eshâb-ı kirâma çevirirlerdi. Üzüntülü kimseler yüzünü görseler mesrûr olurlardı... Bir gün sabah namazından sonra yüzlerini döndürmeden hazret-i Ali'yi çağırdılar. Beraber mescidden çıktılar. Eshâb-ı kirâm nereye, niçin gittiklerini anlayamadılar. Tekrar dönerler diye oturdular. İkisi hazret-i Fâtıma'nın evine gittiler...
Peygamberimiz hazret-i Ali'ye kapıda durup, kimseyi içeri sokmamasını emretmişlerdi. Hazret-i Hüseyin doğmuş, melekler tebrik etmek için gelmişlerdi. Hazret-i Ebû Bekir duramayıp, hazret-i Ali'nin evine gitti. Sonra hazret-i Ömer, sonra hazret-i Osman ve bütün Eshab-ı kirâm hazret-i Ali'nin evine gittiler. Hazret-i Ebû Bekir, hazret-i Ali'ye;
- İzin verirsen ben de gireyim, dedi. O da;
- Allahın Resûlü meşgûldür, dedi.
- Benim içeri girmememi sana emretti mi? diye sordu. Hazret-i Ali de;
- Hayır, yalnız dört yüz yirmi dört bin melek geldi, dedi. Hazret-i Ebû Bekir hayret etti...
Bir ara Resûlullah dışarı çıkıp, herkesin içeri girmesini emrettiler. Eshâb-ı kiram içeri girdiler. Hazret-i Ali'nin meleklerin sayısındaki sözü söylendi. Resûlullah hazret-i Ali'ye;
- Meleklerin sayısını nasıl bildin? diye sordular. Hazret-i Ali;
- Melekler grup grup geliyorlardı. Her biri bir dil ile konuşurlardı ve sayılarını bildirirlerdi, dedi. Bunun üzerine Resûlullah efendimiz buyurdu ki:
- Allah aklını ziyade etsin yâ Ali.
***
Resûlullah efendimiz hazret-i Hüseyin doğduğu zaman, kulağına, "O, Cennet çocuklarının efendisi, seyyididir" diye seslenmişti.
Bir defasında da, (Hüseyin benden, ben Hüseyin'denim, Allahü teâlâ Hüseyin'i seveni sever) buyurmuştu.
Şu halde, Resûlullahın evlâdlarını yâni seyyîdleri ve şerifleri çok aziz ve şerefli tutmalıyız; onlara hürmette kusur etmemeliyiz.
.Nehri'den yükselen nur...
2014-12-11 01:00:00
Seyyid Abdullah-ı Şemdini hazretleri, Nehri'de vefat etti. Kabrini ziyaret edenler, mübarek ruhundan feyz almaktalar...
Anadolu'da yetişen büyük velilerden Seyyid Abdullah Şemdini hazretleri, Silsile-i aliyyenin otuzuncusudur. Abdülkadir-i Geylani hazretlerinin onuncu torunu ve Taha-yı Hakkâri hazretlerinin amcasıdır. Mevlana Halid-i Bağdadi hazretlerinin talebesidir. Nisbesi "Nekşibendî, Hâlidî, Müceddidî, Şemdîni ve Nehrî"dir...
Hocası Mevlana Halid hazretleri, onu Şemdinli'ye gönderdi. O mübarek de Şemdinli civarındaki Nehri kasabasına yerleşti. Nehri'de medrese, tekke ve zaviyeler yaptırarak talebe yetiştirmeye başladı. Türkiye, İran ve Irak'ın çeşitli yerlerinden ilim meclisine ve sohbetlerine koşan pek çok kimseyi zahiri ve batıni ilimlerde yetiştirdi. Peygamber efendimizden bu yana, evliyanın ve İslam âlimlerinin anlattığı ve yaşadığı İslamiyet'i, güzel ahlakı insanlara anlattı...
Hocası Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri onun hakkında Seyyid Taha-yı Hakkâri'ye şöyle buyurdu: "Seyyid Abdullah ne güzel bir şeyhdir. Onda hiç kusur yoktur. Yalnız kusuru, onun münkiri yani karşısına çıkıp onun büyüklüğünü inkâr eden kimseler bulunmamasıdır..."
Yine buyurdu ki: "Beni, Seyyid Abdullah ve Seyyid Taha'dan üstün tutmayınız." Çevresindeki dostları; "Onlar sizin talebenizdir, nasıl böyle dersiniz?" diye arz ettiklerinde; "Onlar şehzadelerdir. Padişah olacaklardır. Biz ise, bir müddet onların terbiyesi ile meşgul olan ve böyle yüksek bir vazifenin kendisine verildiği bir mürebbiyeyiz. Mürebbi, şah olacak şehzadeden üstün olabilir mi?" buyurdu.
Nehri'de irşad ve feyz kaynağı olan Seyyid Abdullah-ı Şemdini, Şafii mezhebi fıkhında ve diğer ilimlerde derin âlim olup, ilmiyle amil, büyük veli, peygamberlik sırlarına vâkıf ve hazret-i Osman'ın güzel ahlakını hatırlatan hayâ ve edebin kaynağı idi. Her hâli istikamet ve doğruluk üzere idi. Sohbetleri hasta ruhlara gıda, bakışları kararmış kalblere şifa idi. İnsanların dünyada ve ahirette kurtuluşa ermelerinin, saadet kapısının anahtarı idi...
Ömrünü ilim tahsil etmeye, İslamiyet'i öğrenmeye ve öğretmeye vakfetmiş olan ve pek çok kerametleri görülen Seyyid Abdullah-ı Şemdini hazretleri 1813 yılında Nehri'de vefat etti. Kabrinin üzerinde sade bir türbe vardır. Ziyaret edenler, mübarek ruhundan feyz almaktalar... Allahü teala şefaatlerine nail eylesin.
.Terzilerin ve âlimlerin pîrî"
2014-12-12 01:00:00
Dünyada ilk kitap yazan ve iğne ile ilk dikiş diken İdrîs aleyhisselamdır. Daha önce, insanlar deriden elbiseler giyerlerdi...
İdrîs aleyhisselam, Kur'ân-ı kerîmde ismi geçen peygamberlerdendir. Âdem ve Şît aleyhimüsselâmdan sonra insanlar madden ve mânen bozuldular. Kâbil'in evlâdından bir topluluğa peygamber olarak gönderildi... Allahü teâlâ, kendisine otuz "sahîfe" [forma] gönderdi. Eski Yunânlıların Hermes dedikleri kimse ve daha sonraki filozofları, fizik, kimyâ ve tıb bilgilerini, İdrîs aleyhisselâmın kitâbından çaldılar. Kalem ile kitaplar yazan ve iğne ile ilk dikiş diken hazret-i İdrîs'tir. Daha önce, deriden elbiseler giyilirdi... Bu sebeple kendisine "Terzilerin ve âlimlerin Pîrî" denilmiştir.
***
İdrîs aleyhisselam, uzun seneler insanları hak dîne dâvet etti. Yeryüzünün meskûn yerlerini dört bölgeye ayırıp her birine bir vekil tâyin etti.
Bir müddet sonra Aşûre gününde göğe (semâya) kaldırıldı. Dünyada yaşadığı ömrünün sonuna doğru Azrâil aleyhisselam, kendisini ziyârete geldi. İdrîs aleyhisselam; "Bir anlık benim rûhumu al!" dedi. Bunun üzerine Allahü teâlâ, Azrâil aleyhisselama; "Onun rûhunu al!" diye vahyetti. Azrâil aleyhisselam da emri yerine getirdi. Ancak, Allahü teâlâ, İdrîs aleyhisselamın rûhunu iâde etti. İdrîs aleyhisselam, Azrâil aleyhisselama; "Beni semâlara götür. Cennet'i ve Cehennem'i göreyim" dedi. Allahü teâlâ, hazret-i Azrâil'e onu semâya götürmesini, Cehennem'i ve Cennet'i göstermesini vahyetti...
İdrîs aleyhisselama Cehennem gösterildi. Cennet'e götürüldü. Cennet'e girince, çıkmak istemedi. Kendisine; "Niçin çıkmıyorsun?" diye sorulunca; "Allahü teâlâ, 'Her nefis ölümü tadacaktır' buyurdu. Ben ise ölümü tattım. Yine Allahü teâlâ, 'Herkes Cehennem'e uğrayacaktır' buyurdu. Ben oraya uğradım. Allahü teâlâ, 'Onlar oradan [Cennetten] çıkmayacaklardır' buyurdu. İşte ben bunun için Cennetten çıkmak istemem" dedi...
Bunun üzerine Allahü teâlâ, hazret-i Azrâil'e vahyedip, İdrîs aleyhisselamın Cennette kalmasını bildirdi. İdrîs aleyhisselam böylece Cennette kaldı...
***
İdris aleyhisselâmın semâya çıkarılmasından sonra insanlar azdı, doğru yoldan ayrıldı. Bu arada onun ayrılığına dayanamayanlar bir sûretini (heykelini) yaptılar. Daha sonra çeşitli canlıların heykelleri de yapıldı. Zamanla insanlar putlara yani heykellere tapınmaya başladılar. Böylece putperestlik meydana çıktı...
.Dağlardan taş taşıyan Seyyid!..
2014-12-18 01:00:00
Mevlana Halid hazretleri, talebesi olan Seyyid Taha'ya dağlardan taş getirtiyordu. Bu durum, diğer talebeleri arasında taaccüble karşılanıyordu!..
Anadolu'da yaşayan büyük velilerden Seyyid Taha-yı Hakkâri hazretleri, Silsile-i aliyye büyüklerinin otuz birincisidir. Seyyid Abdülkadir-i Geylani hazretlerinin on birinci torunudur. Mevlana Halid-i Bağdadi hazretlerinin halifelerindendir. 1853 yılında Şemdinli yakınındaki Nehri'de vefat etti. Halifelerinin en meşhurları; biraderi Seyyid Muhammed Salih, Seyyid Sıbgatullah Arvasi ve Seyyid Fehim Arvasi'dir...
Hocası Halid-i Bağdadi hazretleri onu, ileride zamanın en büyük âlim ve velisi olacak tarzda, ihtimam ve ciddiyetle terbiye etti...
Mevlana Halid hazretleri, yetiştirme ve terbiye esnasında, Seyyid Taha'ya dağdan taş getirtirdi. Bu hâl, talebeleri arasında, taaccüble karşılanır; "Hocamız, Resulullahın Ehl-i beytine çok fazla bağlı olduğu halde, Seyyid hazretlerini dağa göndermesindeki hikmet nedir?" derlerdi. Hazret-i Mevlana ise, bu hususta konuşmaz sükût ederdi...
Mevlana Halid hazretleri onu, halifesi olarak Berdesur'a göndereceği zaman, büyük bir cemaatle uğurluyordu. Vedadan sonra, Seyyid Taha, atına binmek istediğinde, üzenginin bir kimse tarafından tutulduğunu anladı. Baktığında, üzengiye yapışan ve onu tutanın Hocası olduğunu gördü. "Estağfirullah efendim" dedi ve geri çekildi. Mevlana Halid, ona hitaben; "Bir zaman nefsinin terbiyesi için size dağdan taş getirtiyordum. Şimdi Resul-i ekremin Ehl-i beytine olan bağlılığım sebebiyle üzengini benden başka kimse tutamaz" buyurdu. O da sıkılarak; "Emir, edepten üstündür" sözü gereğince ata bindi... Bir müddet birlikte yürüdüler. Sonra, Mevlana Halid durdu. Elindeki dizginleri, Seyyid Taha'ya verip; "Bundan sonra dizginlerin senin elindedir. Terbiye ve yetişmende kusur etmedim. Cenab-ı Hak yardımcın, büyüklerin ruhları sığınağın olsun" buyurdu...
Amcası Seyyid Abdullah, Nehri'de talebe yetiştirmek ile meşgul iken, oraya çok yakın olan Berdesur'a Seyyid Taha'nın da gönderilmiş olmasının hikmetini anlayamayanlar; "Böyle iki büyük halifenin bir yere gönderilmesinin sebebi nedir?" diye düşündüler. Fakat bunun hikmetini, kısa bir süre sonra Seyyid Abdullah vefat ettiğinde anladılar. Bunun üzerine, Seyyid Taha hazretleri, Nehri kasabasına gelip irşada başladı. Burada kırk iki sene, ilim talebesine, Hak âşıklarına ilim, feyz ve nur saçtı...
.Adil halife ve yenilmeyen bir ordu!
2014-12-19 01:00:00
Hazret-i Ömer, o kadar vilâyetler fetheyledi ki, o kadar ganîmet geldi ki, kimseye o kadar gelmedi. Ordusu hiç mağlûb olmamıştır.
Adalet timsali Halife hazret-i Ömer (radıyallahü anh) şöyle derdi: "Dicle Nehri kenârında koyun güden çobanın, bir koyunu zâyi olsa, korkarım ki, onu Allahü teâlâ hazretleri 'niçin çobanın koyunlarını gözetmedin?' diye benden sorar!"
Âlimler ittifâkla buyurdular ki: "Hazret-i Ömer'den evvel ve sonra, dünyâda kimseye onun dirliği gibi [idâresi gibi] dirlik verilmedi. Kimse onun yoluna varamadı."
Rivâyet olunur ki, bir gün hazret-i Ömer öğle sıcağında kendisi bizzat, sadaka develerini bağlıyordu. Dediler ki:
"Yâ Emîr-el-mü'minîn! Niçin zahmet çekersin. Birine emir buyurun, o bağlasın!"
Buyurdu ki: "Bunlar fakîrlerin hakkıdır. Çünkü, Allahü teâlâ beni bunlara çoban eyledi. Fakîrlerin işlerini kendim görmem lâzımdır. Zîrâ âhırette benden sorarlar!"
Bir kimse de dedi ki: "Yâ Emîr-el-mü'minîn! Sana yakın olanların işlerini sen kendin görürsün. Uzak olanların işini nasıl görürsün?"
Buyurdu ki: "İnşâallahü teâlâ bir sene gezip, inceleyeceğim. Nice gücü yetmez, fakîr ve hastalar vardır. Kendim onların kapılarına varıp, ihtiyâclarını göreceğim..."
Hazret-i Ömer her yere bir emîr veyâ âmir gönderirdi. Ona bir vasiyetnâme verirdi. Ne yapmaları icap etdiğini bildirirdi. Derdi ki: "Eğer dediğimden dışarı çıkarsanız, ben senden bîzârım." Bir kâğıt da o tarafın ahâlisine gönderirdi: "Eğer bu kişi benim dediğim yerde emirlerime uyar ise, emrine mutî olunuz (itaat ediniz). Eğer uymaz ise mutî olmayınız!"
Bir gün beytül-mâl emîni Eslemî hazretlerinden sordular ki: "Hiç hazret-i Ömer'in beytül-mâldan bir şey aldığı oldu mu?" Dedi ki: "Eğer, ehli ve ıyâlinin nafakaya ihtiyâcı olursa, beytül-mâldan ödünç alırdı. Eline mal geçince, yine yerine koyardı."
Hazret-i Ömer, o kadar vilâyetler fetheyledi ki, o kadar ganîmet mâl geldi ki, kimseye o kadar gelmedi. Arab, Acem ve Rûm beyleri ikrâmlar edip, hükmüne baş eğdiler. Tâ Ceyhûn'a ve Âzerbaycân, Horasan derbendine ve Umman, Kirmân, Mısır, Şâm ve Rûm'a varıncaya kadar; bütün beldeler onun hükmüne baş eğdi... Her nereye asker gönderse, mensûr ve muzaffer olup, sâlimen, ganîmetler ile geriye dönmüşlerdir. Bu adalet timsali Halifenin ordusu hiç mağlup olmamıştır. Tedbîrli ve tedârikli ve adâletli idi. Hiçbir zaman sonu pişmânlık ve üzüntü olacak iş yapmadı...
.O, bir merhamet deryasıydı...
2014-12-25 01:00:00
Seyyid Muhammed Salih hazretleri, çok merhametli olup, hiç kimseyi incitmezdi. Gayr-i müslimlere dahi iyilik yapardı.
Büyük velî Seyyid Muhammed Salih hazretleri, Osmanlılar zamanında Anadolu'da yetişen Allah adamlarındandır... Silsile-i aliyyenin otuz ikincisidir. Abdülkadir-i Geylani hazretlerinin on birinci torunu ve Taha-yı Hakkâri hazretlerinin kardeşidir. 1865 yılında Nehri'de vefat etti. Kabri, ağabeyi ve hocası Seyyid Taha-yı Hakkâri hazretlerinin ayak ucundadır...
Seyyid Taha-yı Hakkâri'den icazet alarak Berdesur'a gönderilen Seyyid Salih, orada talebe yetiştirmeye başladı... Hocası vefat edeceği zaman ona kendisinden sonra makamlarına kimin oturacağı sorulunca; "Biraderim Salih, kâmil ve olgundur. Herkesin başı onun eteği altındadır" buyurarak kardeşini yerine bıraktı...
Seyyid Salih hazretleri, muhabbet ve edep timsaliydi. Çok merhametli olup, hiç kimseyi incitmezdi. İnsanların Cehennemde yanmamaları için elinden gelen gayreti gösterirdi. Gayr-i müslimlere dahi iyilik yapardı. Bu sebeple herkes tarafından sevilirdi...
Seyyid Taha hazretlerinin oğlu Ubeydullah, babasının yerine geçen amcası Seyyid Salih hazretlerine talebe olmayıp diğer halifesi Seyyid Fehim hazretlerine tâbi olmak istedi. Fehim-i Arvasi ise ona; "Muhterem babanız, yerine Seyyid Salih hazretlerini tayin ettiler. Bu sebeple siz de, biz de ona tâbi olmamız lazımdır" buyurdu. Buna rağmen Ubeydullah, buna itiraz eyledi. Bunun üzerine Fehim-i Arvasi; "Mübarek hocamızın kabr-i şerifine gidelim ve soralım. Ne buyururlarsa yapacak mısın?" buyurdu. O da; "Yaparım" dedi. Gittiler. Kabristana girişte ayakkabılarını çıkarıp, kabrin yanına vardılar. Daha hiçbir şey söylemeden Taha-yı Hakkâri hazretlerinin; "Fehim, Ubeydullah'ı, kardeşim Salih'e götür" buyurduğunu işittiler. Ubeydullah, babasının bu emrine uyarak, süratle amcasının huzuruna koştu...
Seyyid Salih hazretleri, 1865 yılında hastalandı. Talebelerini toplayarak her biriyle vedalaştı, helalleşti. Vasiyetini bildirdi ve; "Kabrimi ağabeyim Seyyid Taha hazretlerinin kabr-i şerifinin ayak ucuna kazınız. Edebi gözetip kabirde de mübarek ayakları başımın üstüne gelecek şekilde olmasını sağlayın. Bizden sonra Seyyid Fehim'e tâbi olun" buyurdu. Sonra talebelerinin Kur'an-ı kerim tilavetleri arasında vefat edip, sevdiklerine kavuştu. Vasiyetini aynen yerine getirdiler...
.Uhud'da kayıp büyüktü!..
2014-12-26 01:00:00
Hazret-i Safiyye, kardeşi Hamza'nın cansız bedenini görünce ağlamaya başladı. O anda, Resûlullah efendimizin gözlerinden de yaşlar süzülüyordu...
Mekkeli müşrikler Bedir yenilgisini hazmedemeyip bir yıl sonra tekrar Medine'ye hareket etmişlerdi. Uhud'da iki ordu yine karşılaştı... Bu muharebede fedakârlık gösterenlerin en meşhurları arasında hazret-i Zübeyr de bulunuyordu... Zübeyr bin Avvâm ve Mikdâd bin Esved hazretleri, düşman süvarilerini karşılayıp, bozguna uğrattılar. Zübeyr bin Avvâm, müşriklerin sancaktarı olan Kilâb'ı öldürdü ve yedi arkadaşı ile Peygamber efendimizin yanında şehid oluncaya kadar ayrılmamak üzere yemin ettiler...
Mekkeli müşrikler bir ara Resûlullahı her yandan kuşattılar. Zübeyr bin Avvâm ve arkadaşları, Peygamber efendimizin etrafında pervâne gibi dönerek, gelen oklara kılıçlara vücutlarını siper ettiler.
Pek çok Eshâb-ı kirâm çarpışa çarpışa şehid oldu. Düşman gerilemişti, zafere yaklaşılmıştı. Zafer sevinciyle yerlerini terk eden okçu sahâbelerin bulundukları yerden, düşman süvarileri saldırıya geçti ve Peygamber efendimize kadar sokuldular. Resûlullah yaralandı. Eshâb-ı kirâm hemen toparlandı, ancak kayıp büyüktü...
O ara Medine'ye, Peygamber efendimizin vefatı şâyiâsı ulaştı. Safiyye Hatun hemen Uhud'a hareket etti. Uhud meydanına gelince, oğlu Zübeyr'i ve hazret-i Ali'yi görüp, önce Resûlullahın hâlini sordu. Hazret-i Ali "Hamdolsun iyidir" deyince ferahladı. Peygamberimizin sağ olduğuna şükretti...
Hazret-i Safiyye, baba-anne bir kardeşi olan hazret-i Hamza'nın durumunu da görmek istiyordu. Peygamber efendimiz, hazret-i Safiyye'nin kendilerine doğru gelmekte olduğunu görünce, Zübeyr bin Avvâm'a "Anneni geri çevir, kardeşinin cesedini görmesin" buyurdu. Zübeyr bin Avvâm;
- Anneciğim! Resûlullah geri dönmenizi emrediyor, deyince, hazret-i Safiyye;
- Eğer ona yapılanı bana göstermemek için geri döneceksem, zaten ben kardeşimin cesedinin kesilip biçildiğini öğrenmiş bulunuyorum. Her sıkıntıya razıyız. Allah yolunda bundan daha beter olanlarına da razıyız. İnşaallah sabredip, katlanacağız, dedi.
Hazret-i Zübeyr bin Avvâm, gelip bunu bildirince, Peygamber efendimiz;
- Öyleyse bırak görsün, buyurdu.
Hazret-i Safiyye, hazret-i Hamza'nın cansız bedeninin yanına oturup sessizce ağlamaya başladı. Onunla beraber, Peygamber efendimizin de mübarek gözlerinden yaşlar süzülüyordu...
.Tasavvuf, İslamiyet'e uymaktır!"
2015-01-01 01:00:00
Seyyid Sıbgatullah hazretleri buyurdu ki: "İslamiyet'e aykırı olarak yapılan amellerden feyz alınmaz. Tasavvuf, İslamiyet'e uymak demektir..."
Osmanlı dönemi âlim ve velilerinden olan Seyyid Sıbgatullah-i Hizani hazretleri, Seyyid Taha-i Hakkari hazretlerinin talebelerindendir. Silsile-i aliyyenin otuz üçüncüsüdür. 1870 yılında vefat etti. Kabri, Hizan'ın Gayda köyündedir...
Küçük yaştan itibaren ilim tahsiline başlayan Seyyid Sıbgatullah hazretleri, çok zeki idi. Kısa zamanda kelâm, tefsir, hadis, fıkıh gibi zahiri ilimleri tahsil etti. Zamanının fen bilgilerinde de mütehassıs oldu. Bid'atten uzak olup, Peygamber efendimizin sünnetine uygun bir hayat yaşamaya çalıştı. Tasavvufa karşı büyük alaka duydu ve Taha-i Hakkari'nin şerefli hizmetine koştu. Onun paha biçilmez sohbetlerini, çölde susuz kalmış kimseler gibi ruhuna hayat verici buldu... Seyyid Taha hazretleri, Resulullah efendimizden mürşidleri vasıtası ile gelen feyz ve bereketleri onun kalbine akıttı. Kalb gözü açılıp yüksek makamlara kavuştu. Seyyid Taha hazretleri vefat edince, onun yerine geçen Seyyid Salih hazretlerinin sohbetine devam etti. Seyyid Taha'nın huzurunda kemal ve ikmal mertebelerine ulaşan Seyyid Sıbgatullah, Hizan ve Gayda'da halkı irşad eyledi ve insanlara İslamiyet'in emir ve yasaklarını anlattı. Sohbetinde bulunup bir teveccühüne mazhar olanın kalbinde, Allahü teâlânın muhabbeti yerleşirdi...
Buyururdu ki:
"Talebe, tavus gibi olmalıdır. Güzel kanatlarına, renk renk tüylerine değil, siyah bacaklarına bakmalıdır. Nefsini son derece kusurlu görmedikçe istikamet ele geçmez. Bu şekilde görmemek büyük günahtır. Muhabbet, ihlaslı amel ve gayret talebeliğin şartıdır. Bunlardan birinin eksik olması manevi felaket alametidir."
Seyyid Taha hazretleri kendisine yazdığı mektupta; "Talebenin hocasına ihlas ve muhabbeti tam, tâbiliği dürüst olup, hâl sahibi olmasa zararı yoktur. Bu üçünden birinde noksanlık olup, hâl var ise Allah korusun istidractır. Şekavet alametidir" diye yazdı. Bu mektuptaki mana o kadar büyüktür ki, bir sene sohbete bu sözlerle başlamıştır.
Bu mübarek zat, vefat etmeden önce buyurdu ki:
"Maksat, İslamiyet'in bildirdiği yönde istikamet üzere olmaktır. Bid'atten ve İslamiyet'e aykırı olarak yapılan amellerden feyz alınmaz. Tasavvuf, İslamiyet'e uymak demektir. İslamiyet'e uymadan vilayete, yani veliliğe kavuşulur diyen sapıktır, zındıktır..."
.Garipleri, fakirleri hor görme!..
2015-01-02 01:00:00
Süleyman aleyhisselâm Allahü teâlâya niyâzda bulundu:
- Yâ Rabbî, fakirlerin sâlih olanlarını çok seviyorsun. Ahırette bunlara ne mükâfat vereceksin?
Allahü teâlâ buyurdu ki:
- Yâ Süleyman! Fakir ve sâlih olan kullarıma neler ikrâm edeceğimi ben bilirim. Onların bazılarını Cenette Peygamberlerle arkadaş edeceğim. Her fakir bir peygamberle aynı taht'a oturacaktır.
- Yâ Rabbî o zaman, Cennette benim arkadaşım olacak fakiri bildir!
- Yâ Süleyman! İkindi vakti şehrin kuzey tarafına çık, orada rastlayacağın kimse senin Cennetteki arkadaşındır.
Hazret-i Süleyman, ikindi vakti o tarafa gitti. Orada, üzerinde eski elbiseler bulunan ihtiyar bir fakir gördü. Sırtında da odun yükü vardı. Dinlenmek maksadıyla biraz oturdu. Yanına varıp selâm verdi. İhtiyar:
- Ve aleykümselâm yâ Nebiyyallah! diye selâmını aldı.
Sonra hazret-i Süleyman sordu:
- Ey ihtiyar, sırtındaki bu odunlar nedir?
- Her gün dağa gider, sırtımla bu odunları getirip satar, onunla çocuklarımın nafakasını temin ederim.
- Ey ihtiyar bu şekilde çalışmakla çok yoruluyorsun. Yanıma gel, sarayımda benimle beraber yiyip içersin. Seninle aynı tahtta oturalım sen de benimle beraber sultan ol!
- Yâ Süleyman! Bu geçici dünyada ben, saltanata tâlip olmak istemem. Ben hâlimden memnunum. Allahü teâlâ sana saltanat vermiş, bana da fakirlik ihsân buyurmuş. Sultanlığın sana mübârek olsun.
- Mademki, saltanatımı paylaşmak istemiyorsun, sana maaş bağlayayım. Bu yaştan sonra, sen ve çoluk-çocuğun rahat etsin!
- Yâ Süleyman! Ben bu hâlimle daha rahatım, huzûrluyum.
İhtiyarın bu cevabı üzerine hazret-i Süleyman buyurdu ki:
- Ey aziz, sana müjdeler olsun. Burada teklîfimi kabul etmedin, fakat Cennette arkadaşım olacaksın! Bunu bana Allahü teâlâ haber verdi.
Hâline şükredip, o hâliyle Allahü teâlânın emirlerini yerine getirmeye çalışan, ona isyân etmeyen nice fakirler, âhırette büyük nimetlere kavuşacaklardır. Âhırette, peygamberlerle, şehîdlerle beraber olacaklardır. Bunun için böyle sâlih fakirleri, garipleri hor görmemeli, onların kalbini kırmamalı; hayır dualarını almalıdır...
.Dünyada Van, ahirette iman!.."
2015-01-08 01:00:00
Seyyid Fehim Arvasi hazretleri, Doğu Anadolu'da yetişen büyük velilerdendir. Silsile-i aliyyenin otuzdördüncüsüdür. "Hazret-i Şeyh" ve "Allâme" lakapları vardır. "Arvasi" denmekle meşhur olmuştur. Babası, Seyyid Abdülhamid Arvasi'dir. 1825 yılında Van'ın Bahçesaray (Müküs) ilçesine bağlı Arvas (Doğanyayla) köyünde doğdu. 1895'de aynı köyde vefat etti...
Küçük yaştan itibaren ilim öğrenmeye başlayan Seyyid Fehim hazretleri, kısa zamanda Kur'an-ı kerimi hatm ve hıfzetti. Amcaoğlu Seyyid Sıbgatullah Efendi onu bir gün Nehri'ye götürdü. Seyyid Taha-yı Hakkâri hazretlerinin huzuruna gidip sohbetiyle şereflendiler. Dönecekleri zaman Seyyid Taha hazretleri "Fehim burada kalsın" buyurdu. Seyyid Taha hazretlerinin hizmetinde kalan Seyyid Fehim, kısa sürede kemale geldi. Hocasının hizmet ve sohbetinde tasavvuf yolunun en yüksek derecelerine kavuşan Seyyid Fehim, büyük bir veli oldu. Mutlak hilafetle şereflenme zamanı gelince, üstadı Seyyid Taha hazretleri, onu huzuruna çağırdı ve insanlara İslamiyet'in emir ve yasaklarını anlatmak, onların dünya ve ahirette saadete, kurtuluşa kavuşmalarına vesile olmakla vazifelendirdi ve Arvas'a gönderdi...
Üstadının vefatından sonra daha da tanınan Seyyid Fehim hazretleri, ilim ve fazilette iyice meşhur oldu. Senede iki defa Van'a teşrif ederek halka İslamiyet'in emir ve yasaklarını anlatırdı. Vaaz ve sohbetleriyle Van halkının dine bağlılığı ve bu husustaki şöhreti arttı. "Dünyada Van, ahirette iman" sözü insanlar arasında yaygın olarak söylenmeye başlandı... Van'a gelişlerinde büyük bir kalabalık ve izdiham olurdu. Zamanın valisi, askerî ve mülkî erkan onu ziyaret ederek, sohbetlerinden istifade ederler, müşkil meselelerini sorup cevaplarını alırlardı...
İlim, fazilet ve güzel ahlakta zamanının bir tanesi olan Seyyid Fehim hazretleri, İslamiyet'in emirlerine ve sevgili Peygamberimizin sünnet-i seniyyesine titizlikle uyardı. Onu sevenler namazlarını mutlaka camide cemaatle kılarlardı. Onun en büyük kerameti, kendisinden sonra vazifesini devam ettirecek olan Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri gibi âlim ve veli bir zatı yetiştirmesiydi... Allahü teala şefaatlerine nail eylesin...
."Sana vasiyet ederim yâ Alî!"
2015-01-09 01:00:00
"Yâ Alî! İyi bahtlı olanın üç nişânı vardır: Helâl yer. İlim meclisinde hâzır olur. Beş vakit namâzı imâm ile kılar..."
Emîr-ül mü'minîn Hazret-i Alî (radıyallahü teâlâ anh) şöyle rivâyet etmiştir:
Resûlullah "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" bir gün beni huzûr-u şerîflerine çağırdı ve buyurdular ki:
-Yâ Alî! Bana, Harun'un Musa'ya yakınlığı gibisin. Yalnız benden sonra Resûl gelmez. Sana vasiyet ederim, dinleyip, ezberlersen, şükredenlerden olursun ve şehîd olursun. Allahü teâlâ hazretleri seni kıyâmet gününde fakîh ve âlim olarak diriltir...
Yâ Alî! Bil ki mü'minin üç alâmeti olur: Namâz kılmak, oruç tutmak ve sadaka vermek. Münâfıkın da üç alâmeti olur. Başkalarının yanında namâzın rükû'unu ve sücûdunu [secdesini] tam yapar. Tenhâda hiçbir rüknü yerine getirmez. Methettikleri zamân seve seve yapar. Allahü teâlâ hazretlerini açıkta çok zikreder. Yalnız kalınca Allahü teâlâ ve tekaddes hazretlerini unutur...
Yâ Alî! Zâlimde de üç alâmet olur: Kendinden aşağı olana kahreder [baskı yapar]. Kâdir olduğu [gücü yettiği zamân] halkın malını zor ile alır. Nereden yiyip, giyindiğini hiç incelemez...
Yâ Alî! Kıskançlarda da üç alâmet olur: Herkesin huzûrunda, karşısındakine yaltaklanır. Gıyâbında onu gıybet eder. Her kime musîbet erişirse, sevinir...
Yâ Alî! Tembeller için de üç alâmet olur: Allahü tebâreke ve teâlâ hazretlerinin tâatinde tembellik eder. Kusurlu amel eder. Ameli zâyi olur [boşa gider]. Namâzı tehir eder. Hattâ vaktini de geçirir...
Yâ Alî! Tevbe eden kimsede üç alâmet olur: Harâmlardan perhîz eder [kaçınır]. İlim öğrenmekte gayretli olur. Nasıl ki, göğüsten [memeden] çıkan sütün geri girme ihtimâli olmadığı gibi, günâha bir daha geri dönmez...
Yâ Alî! Akıllı kimsede üç alâmet olur: Dünyâyı hor, zelîl tutar. Cefâlar çeker. Kıtlık vaktinde sabreder...
Yâ Alî! Sabredende de üç alâmet olur: Kendini ziyâret etmeyenleri kendisi ziyâret eder. Onu mahrûm edenlere bağışta bulunur. Kendine zulmedenlere karşı durmaz; karşı koymaz...
Yâ Alî! Ahmak olanın üç nişânı vardır: Allahü teâlâ hazretlerinin farzlarında tembellik eder. Abes sözleri çok söyler. Allahü teâlâ hazretlerinin mahlûklarına eziyet eder.
Yâ Alî! İyi bahtlı olanın üç nişânı vardır: Helâl yer. Kendi şehrindeki ilim meclisinde hâzır olur. Beş vakit namâzı imâm ile kılar...
.Van'dan doğan güneş!..
2015-01-15 01:00:00
Abdülhakim Arvasi hazretleri, Birinci Dünya Harbi çıkıp da Doğu Anadolu işgal edilince, hicret etmek zorunda kaldılar...
Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri; son asırda yetişen, zahir ve batın ilimlerinde kâmil ve dört mezhebin fıkıh bilgilerinde mahir, büyük âlim ve ruh bilgilerinin mütehassısı büyük velidir. Seyyid Fehim-i Arvasi hazretlerinin talebesidir... 1865 yılında Van-Başkale'de doğdu. 1943'te Ankara'da vefat etti. Kabr-i şerifi Bağlum'dadır...
Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri, fıkıh, tefsir gibi ilimlerin yanında kendisini mânevi yoldan yetiştirecek bir rehbere kavuşma arzusu ile yanıyordu... O günlerde Seyyid Fehim-i Arvasi hazretleri, rüyasında Resulullah Efendimizi gördü. Peygamber Efendimiz kendisine; "Abdülhakim'in terbiyesini sana ısmarladım" buyurdu. 1878 (H.1295) yılında Seyyid Fehim-i Arvasi hazretlerinin huzuruna kavuştu ve yüksek tahsilini tamamladı. Zahirî ilimlerde icazet (diploma); tasavvufun Nakşibendiyye, Kadiriyye, Kübreviyye, Sühreverdiyye ve Çeştiyye yollarından hilafet aldı...
Birinci Dünya Harbi çıkıp Ruslar Doğu Anadolu'yu işgal edince, önce Irak'a, oradan Adana, Eskişehir ve nihayetinde İstanbul'a geldi. Eyüp Sultan'da önce Yazılı Medrese'ye, sonra Gümüşsuyu Tepesi'ndeki Mürteza Efendi Dergahına yerleşti ve Kaşgari Hanekahı meşihatına tayin olundu. Sultan Vahideddin Han tarafından Medrese-i mütehassısîne (İlahiyat Fakültesi) tasavvuf müderrisi yani "ordinaryüs profesör" olarak tayin edildi... Üniversite mensupları, fen ve devlet adamları, çözülemez sandıkları güç bilgileri sormaya gelir; sohbetinde, dersinde bir saat kadar oturunca, cevabını alır; sormaya lüzum kalmadan o bilgi ile doymuş olarak geri dönerdi...
Çok mütevazı, pek alçak gönüllü idi. "Ben" dediği hiç işitilmemişti. İslam âlimlerinin adı geçtiği zaman "Bizler o büyüklerin yanında hazır olsak sorulmayız, gaib olsak aranmayız" buyururdu...
Abdülhakim Arvasi hazretleri siyasete hiç karışmamış, siyasi fırkalara (partilere) bağlanmamıştır. Talebeleri kendisine tekkelerin kapatılması ile ilgili sorduklarında; "Hükümet, tekkeleri değil, boş mekânları kapattı. Onlar zaten kendi kendilerini çoktan kapatmışlardı" buyurmuştur. Bu muazzam görüş, o günlerin umumi manada tekke ve dergâh tipine ait teşhislerin en güzelidir...
İstanbul camilerinin kürsîlerinde senelerce ilim neşreden Abdülhakim Arvasi hazretlerinin; mahdumlarından, torunlarından ve sevdiklerinden yetiştirdiği pek çok din adamı vardır. İhlas Holding'in kurucusu merhum Enver Ören'in kayınpederi olan Hüseyin Hilmi Işık Efendi de onlardandır... Allahü teala şefaatlerine nail eylesin...
.Borcunu ödeyemeyeni sıkıştırma!..
2015-01-16 01:00:00
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Kıyamet gününün sıkıntılarından kurtulmak isteyen, eli darda olana, alacağını tehir etsin veya bağışlasın!"
Herkese iyilik etmek, ödünç veya sadaka vermek çok sevaptır. Ancak, ödemek için uğraşıp da borcunu ödeyemeyen fakirleri sıkıştırmamalıdır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Kıyamet gününün sıkıntılarından kurtulmak isteyen, eli darda olana, alacağını tehir etsin veya bağışlasın!) [Müslim]
Borcunu gerçekten ödeyemeyenlere mühlet vermek çok sevaptır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Musibetten kurtulmak, istediğine kavuşmak ve Arş'ın gölgesine sığınmak isteyen, eli darda olanın borcunun vâdesini uzatsın veya o borcu bağışlasın!) [Abdürrezzak]
(Kıyamette günahı çok bir Müslümanı hesaba çekerler. O kimse de (Benim hiç iyiliğim yoktur. Sadece çırağıma, "Fakir olan borçluları sıkıştırma, ne zaman ellerine geçerse, o zaman vermelerini söyle, bir şey isterlerse yine ver, boş çevirme!" diye söylerdim) der. Allahü teâlâ da, o kimseyi affederek buyurur ki: Ey kulum, bugün sen fakir, muhtaçsın. Sen dünyada benim kullarıma acıdığın gibi, bugün biz de sana acırız.) [Buhari]
***
Ebû Bekr bin Ali bin Abdullah, bir zâtın şöyle anlattığını nakletmiştir:
"Bir cuma günü cuma namazı kılmak için mescide gitmiştim. Önümdeki safta vakarlı, huşû sâhibi bir zât gördüm. Devamlı namaz kılıyordu. Cuma namazının başlamasına kadar nâfile namaz kıldı. Heybetinden, kalbimde ona karşı bir muhabbet hâsıl oldu. Sonra cuma namazı kılmaya kalktık. O gördüğüm zât, tedirgin bir hâlde elbisesine bürünerek, sanki kendini birinden gizliyordu... Namazdan sonra sebebini sordum. Şöyle dedi:
-Benim bir zâta borcum var. Bu sebeple, mahcûbiyetimden böyle yapıyorum.
-Kime borcun var? dedim.
-Şu arkamda duran zâta, dedi. Meğer alacaklı olan zât, Dalec bin Ahmed hazretleri imiş. Bu sözleri Dalec'in o safta bulunan bir arkadaşı işiterek, gidip durumu anlattı. Dalec bin Ahmed de, bu zâtı evine getirmesini söyledi. Evine gittiklerinde yemek ikrâm edip, borçlu zâta;
-Senin borcun unutuldu, diyerek alacağını bağışladı. Ayrıca beş bin dirhem de hediye verdi ve;
-Mescidde beni görüp, borçlu olduğundan dolayı üzülüp sıkıntıya düştüğün için, hakkını helâl et, dedi."
.Ailesiyle iyi geçinen herkesle iyi geçinir!..
2015-01-21 01:00:00
İnsan kendi kusurlarını zor görür. Bu sebeple, güvendiği arkadaşına sorarak öğrenebilir... Bunu öğrenmenin başka bir yolu da, düşmanlarının kendisi hakkında söyledikleridir. Çünkü düşman, insanın ayıplarını arayıp, yüzüne çarpar. Arkadaşlar ise, insanın ayıplarını pek görmezler...
Birisi İbrâhim Edhem hazretlerine, ayıbını, kusûrunu bildirmesi için yalvarınca, "Seni dost edindim. Her hâlin, hareketin bana güzel görünüyor. Ayıbını başkalarına sor!" dedi.
Başkasında bir ayıp görünce, bunu kendinde aramak, kendinde bulursa, bundan kurtulmaya çalışmak lâzımdır. (Mümin müminin aynasıdır) hadîs-i şerîfinin manası budur. Yâni, başkasının ayıplarında, kendi ayıplarını görür.
İsâ aleyhisselâma, "Bu güzel ahlâkı kimden öğrendin?" dediklerinde "Bir kimseden öğrenmedim. İnsanlara baktım. Hoşuma gitmeyen şeylerinden sakındım. Beğendiklerimi ben de yaptım" buyurdu.
Selef-i sâlihînin, Eshâb-ı kirâmın, velilerin hayat hikâyelerini okumak da, iyi huylu olmaya sebep olur... Din büyükleri buyuruyor ki:
"Kötü huy, uyuz hastalığı gibi bulaşıcıdır. Bir kimse, iyilerle beraber olursa iyi olur, kötülerle beraber olursa kötü huylu olur. Mümin kurtulmak istiyorsa evvela kendisine ben huysuzum demesi lazımdır. Huysuz olduğunu kabul edip sonra da kendisine iyi arkadaşlar araması lazımdır. Bu arkadaşın huyları iyi olursa bu güzel huylar yavaş yavaş ona da geçer."
Kendinde kötü huy bulunan kimse, buna yakalanmanın sebebini araştırmalı, bu sebebi yok etmeye, bunun zıddını yapmaya çalışmalıdır. Kötü huydan kurtulmak, bunun zıddını yapmak için çok uğraşmak lâzımdır. Çünkü, insanın alıştığı şeyden kurtulması güçtür. Kötü şeyler nefse tatlı gelir.
Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
(Allahü teâlâ indinde, kötü ahlâktan büyük günâh yoktur. Çünkü, kötü ahlâklı, bir günâhtan tövbe edip, kurtulursa, bir başka günâha düşer. Hiçbir vakit günâhtan kurtulamaz.)
Bir kimse Resûlullahtan nasihat isteyince (Kızma, sinirlenme), buyurdu. Birkaç kere sordu, hepsinde de (Kızma, sinirlenme) buyurdu.
Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri de buyurdu ki: "Kızdığı zaman, gücü kuvveti olduğu halde, hiç kötülük yapmayan, intikam almayan kimse, kıyâmette istediği Cennet köşküne gidecek. Kolay değil ama, kızdığı zaman kalp kırmayan kimse, ehl-i Cennettir... Ailesiyle iyi geçinen herkesle iyi geçinir. Resulullah efendimiz (Ailelerinize hakâret etmeyiniz. Ailelerinizle iyi geçininiz) buyuruyor. Onun için, buna çok dikkat edin kardeşlerim."
.Sarayda bir gönül sultanı!..
2015-01-22 01:00:00
Dünya sultanlarına rehberlik eden gönül sultanlarından Azîz Mahmûd Hüdâyî hazretleri, Anadolu'da yetişen büyük velîlerdendir. 1541 senesinde Şereflikoçhisar'da doğdu. Bursa'da Muhammed Üftâde hazretlerinden feyz aldı. Üsküdar'da câmi ve dergâh yaptırdı. 1628 (H.1038)'de vefât etti. Kabri, Üsküdar'da kendi adıyla anılan dergâhındadır...
Bu mübarek zat Şereflikoçhisar'da doğmuş, ancak çocukluğu ve gençliği Sivrihisar'da geçmiştir. Sekiz pâdişâh devrini idrâk etmiştir. Asrında, gerek eserleri, gerekse sohbet, irşâd, vaaz ve nasîhatleri ile feyiz kaynağı olmuştur. Ferhâdiye Medresesinde müderrislik ve Bursa'da kadılık yapmıştır. Azîz Mahmûd Hüdâyî hazretleri çok merhametliydi. Şu duası meşhurdur:
"Vefatımızdan sonra kabrimizi ziyaret edenler ve türbemizin önünden geçtiğinde bir Fatiha okuyanlar bizimdir. Bizi sevenler denizde boğulmasın ahir ömürlerinde fakirlik çekmesin, imanlarını kurtarmadıkça bu dünyadan göçmesin."
HHH
Mâneviyat rehberleri arasında müstesnâ bir yere sahip olan Aziz Mahmud Hüdâyî hazretleri, Sultan I. Ahmed Han'ın da hocası idi. Hükümdardan büyük saygı görüyor, kendi de onu çok seviyor ve sayıyordu. Arayı pek fazla uzatmadan birbirini ziyaret ederlerdi. Uzun süre birbirini görmeden duramazlardı.
Sultan Ahmed Han'ın en mutlu anları hocasıyla beraber olduğu anlardı. Aziz Mahmud Hüdâyî hazretleri Saray'a geldiğinde onun hizmetini bizzat kendisi görürdü.
Hüdâyî hazretleri, Topkapı Sarayı'nda yine padişahı ziyaret ettiği bir gün namaz vakti yaklaşmıştı. Abdest alıp hazırlanmak istediğinde hemen leğen ve ibrik geldi. Padişah suyu bizzat kendisi dökerek şeyhinin abdest almasına yardımcı oldu... Bu sırada Valide Sultan (padişahın annesi) de elinde havluyla bekliyordu. Valide Sultan o an kalbinden, bu mübarek insanın bir keramet göstermesini geçiriyordu...
Abdest almayı bitirmiş, kurulanmak üzere Valide Sultanın elindeki havluya uzanırken, onun içinden geçenlere vâkıf olan Hüdâyî hazretleri buyurdu ki: "Dünyanın en büyük devletinin hükümdarının, ibrikle eline su döktüğü, annesinin en nadide iplikten dokunmuş havlusunu tuttuğu insan, hiçbir sıfatı bulunmayan, sıradan bir kul, bir abd-i âcizdir. Bundan daha büyük keramet ne ola ki?
.Padişahın adaleti...
2015-01-23 01:00:00
"Lala, lala! Her zaman ulûfe dağıtırken geriye akçe kalmaz iken, bu sefer fazla gelmesinin sebebi ne ola ki? Herhalde Defterdârım halktan fazla akçe toplamış!"
Sosyal adalet, millî gelirin en uygun şekilde taksimini sağlar, sınıf ve zümreleri arasında düşmanlık bulunmayan bir topluluk meydana getirir. Böyle bir toplulukta vatandaşlar, kendilerini emniyette hissederler.
İslam devletlerinin meydana gelmesi, yayılması asla, saldırmakla olmadı. Bu devletleri ayakta tutan, yaşatan, büyük ve başlıca kuvvet, iman kuvveti idi ve İslam dininde çok kuvvetli bulunan adalet, iyilik, doğruluk ve fedakârlık meziyeti idi... İslam dini, insanların yardımlaşmalarını sağlar; her çeşit bölücülüğü önler. Çalışmayı, helal para kazanmayı emreder. Çalışan her insana hakkını verir. Herkesin mülkünü korur. Kimse kimsenin malına, mülküne dokunmaz. Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri buyuruyor ki:
"Kavuştuğunuz her nimet, hep Hakka imanın hâsıl ettiği kardeşliğin neticesi ve Allahü teâlânın merhameti ve ihsanıdır. Gördüğünüz her musibet ve felaket de, nefretin ve düşmanlığın neticesidir. Bunlar ise, hakkı tanımamanın, zulüm ve haksızlık etmenin cezasıdır."
***
Fâtih Sultan Mehmed Hân'ın babası Sultan ll. Murad Hân devrinde, bir gün Sadrâzam askere mûtad ulûfesini (maaş) dağıttıktan sonra, padişahın huzuruna girmiş ve durumu şöyle rapor etmişti:
-Devletlû Hünkârım, asâkir-i hümâyuna ulûfesini dağıttık. Ancak bir miktar akçe arttı. Ferman buyurursanız, ihtiyat akçesi olarak hazîne-i hâssaya koyup saklayalım...
Sadrâzam, paranın artması haberine padişahın sevineceğini umuyordu. Fakat yanıldığını anlamakta gecikmedi. Sultan Murad Hân bu durumdan memnun olmamıştı. Zira o güne kadar ulûfe dağıtıldıktan sonra geriye para kalmazdı. Şimdi kaldıysa bunun bir sebebi olmalıydı. Bu yüzden sadrâzama şu sözleri söyledi:
-Lala, lala! Her zaman ulûfe dağıtırken geriye akçe kalmaz iken, bu sefer fazla gelmesinin sebebi ne ola ki? Herhalde Defterdârım bize yaranmak, gözümüze girmek için halktan fazla akçe toplamış, hazînede her zamankinden fazla akçe cem eylemiş. Padişah'a yaranmak için halka zulmeden, tebaanın malını zorla elinden alan bir Defterdâr bize gerekmez!..
Bu sözlerden sonra, Sultan Murad Hân Defterdârı'nı derhal vazifeden aldı. Zira "Zulüm ile âbâd olanın, kahr ile berbâd olacağı" hakikatine gönülden inanıyor, halkına elinden geldiğince adâlet ile muâmele etmeye çalışıyordu...
.Ey oğul! Âlemi adâletle şenlendir"
2015-01-28 01:00:00
Osman Gazi'nin, Orhan Bey'e vasiyeti: "Ey oğul! Zâlim olma! Âlemi adâletle şenlendir. Ve Allah için cihâdı terk etmeyerek beni şâd et! Ulemâya riâyet eyle!"
Dün, Osmanlı Devleti'nin 716'ncı kuruluş yıl dönümüydü. Bu vesileyle bugün bir nebze bu konudan bahsetmek istedik...
Dört yüz çadırlık bir beylikten devlet kuran Osman Gazi'nin sayılamayacak kadar güzel hasletleri vardı. Babası Ertuğrul Gazi'nin vefatından sonra; Iiderlik vasfına sahip olduğundan, beyliğin başına getirildi. Konya'daki Selçuklu Sultânı Alâüddîn Keykûbâd, Gazân Hâna esîr olunca, Söğüt'te Osmanlı Devleti'ni kurdu. (27 Ocak 1299)
Büyük Allah adamlarından Şeyh Edebali hazretleri, damadı Osman Gazi'ye buyurdu ki:
"Ey oğul, artık Bey'sin! Bundan sonra öfke bize, uysallık sana. Güceniklik bize gönül almak sana. Suçlamak bize, katlanmak sana. Acizlik bize hoşgörmek sana, anlaşmazlıklar bize, adalet sana, haksızlık bize, bağışlamak sana. Ey oğul, sabretmesini bil, vaktinden önce çiçek açmaz. Şunu da unutma ve insanı yaşat ki devlet yaşasın. Ey oğul, işin ağır, işin çetin, gücün kıla bağlı. Allah yardımcın olsun."
Osman Gazi, kayınpederinin nasihatine harfiyyen uymuş ve bu da onun daima başarılı olmasını sağlamıştır... O da vefât edeceği zaman, oğlu Orhan Bey'e vasiyette bulunmuştur. Bu vasiyeti; İslâmiyete olan sevgi ve saygısını ve Türk milletinin rahat ve huzurunu düşündüğünü ve insan haklarına olan gönülden bağlılığını açıkça göstermekdedir. İşte o vasiyet:
"Ey oğul! Allahü teâlânın emirlerine muhâlif bir iş işlemeyesin! Bilmediğini İslâm ulemâsından sorup anlayasın! İyice bilmeyince bir işe başlamayasın! Sana itaat edenleri hoş tutasın! Askerine in'âmı, ihsânı eksik etmeyesin ki, insan ihsânın kulcağızıdır. Zâlim olma! Âlemi adâletle şenlendir. Ve Allah için cihâdı terk etmeyerek beni şâd et! Ulemâya riâyet eyle ki, ahkâm-ı islâmiyye işleri nizâm bulsun! Nerede bir ilim ehli duyarsan, ona rağbet, ikbâl ve hilm göster! Askerine ve malına gurûr getirip, İslâmiyet ehlinden uzaklaşma! Bizim mesleğimiz Allah yoludur ve maksadımız Allahın dînini yaymaktır. Yoksa, kuru gavga ve cihângirlik dâvâsı değildir. Sana da bunlar yaraşır. Dâimâ herkese ihsânda bulun! Memleket işlerini noksânsız gör! Hepinizi Allahü teâlâya emânet ediyorum..."
Osmanlı sultanları, bu vasiyetnâmeye cândan bağlı kalmış; üç kıtaya yayılan devletin altı asır hiç değişmeyen anayasası olmuştur. Ruhları şâd olsun...
.Garipleri, fakirleri hor görme!..
2015-01-29 01:00:00
Hâline şükredip, Allahü teâlânın emirlerini yerine getirmeye çalışan nice fakirler, âhırette büyük nimetlere kavuşacaklardır...
Süleyman aleyhisselâm Allahü teâlâya niyâzda bulundu:
- Yâ Rabbî, fakirlerin sâlih olanlarını çok seviyorsun. Ahırette bunlara ne mükâfat vereceksin?
Allahü teâlâ buyurdu ki:
- Yâ Süleyman! Fakir ve sâlih olan kullarıma neler ikrâm edeceğimi ben bilirim. Onların bazılarını Cennette Peygamberlerle arkadaş edeceğim. Her fakir bir peygamberle aynı taht'a oturacaktır.
- Yâ Rabbî o zaman, Cennette benim arkadaşım olacak fakiri bildir!
- Yâ Süleyman! İkindi vakti şehrin kuzey tarafına çık, orada rastlayacağın kimse senin Cennetteki arkadaşındır.
Hazret-i Süleyman, ikindi vakti o tarafa gitti. Orada, üzerinde eski elbiseler bulunan ihtiyar bir fakir gördü. Sırtında da odun yükü vardı. Dinlenmek maksadıyla biraz oturdu. Yanına varıp selâm verdi. İhtiyar:
- Ve aleykümselâm yâ Nebiyyallah! diye selâmını aldı.
Sonra hazret-i Süleyman sordu:
- Ey ihtiyar, sırtındaki bu odunlar nedir?
- Her gün dağa gider, sırtımla bu odunları getirip satar, onunla çocuklarımın nafakasını temin ederim.
- Ey ihtiyar bu şekilde çalışmakla çok yoruluyorsun. Yanıma gel, sarayımda benimle beraber yiyip içersin. Seninle aynı tahtta oturalım sen de benimle beraber sultan ol!
- Yâ Süleyman! Bu geçici dünyada ben, saltanata tâlip olmak istemem. Ben hâlimden memnunum. Allahü teâlâ sana saltanat vermiş, bana da fakirlik ihsân buyurmuş. Sultanlığın sana mübârek olsun.
- Mademki, saltanatımı paylaşmak istemiyorsun, sana maaş bağlayayım. Bu yaştan sonra, sen ve çoluk-çocuğun rahat etsin!
- Yâ Süleyman! Ben bu hâlimle daha rahatım, huzûrluyum.
İhtiyarın bu cevabı üzerine hazret-i Süleyman buyurdu ki:
- Ey aziz, sana müjdeler olsun. Burada teklîfimi kabul etmedin, fakat Cennette arkadaşım olacaksın! Bunu bana Allahü teâlâ haber verdi.
Hâline şükredip, o hâliyle Allahü teâlânın emirlerini yerine getirmeye çalışan, ona isyân etmeyen nice fakirler, âhırette büyük nimetlere kavuşacaklardır. Âhırette, peygamberlerle, şehîdlerle beraber olacaklardır. Bunun için böyle sâlih fakirleri, garipleri hor görmemeli, onların kalbini kırmamalı; hayır dualarını almalıdır...
.Dört tahtanın sırrı!..
2015-01-30 01:00:00
Nuh aleyhisselam, gelen vahiy üzerine hemen bir gemi yapmaya başladı. Cebrâil aleyhisselâm, Allahü tealânın emri üzerine kendisine yardımcı oluyordu...
İdris aleyhisselâmdan sonra insanlar putlara tapıyor, gün geçtikçe aralarında, zulüm, zorbalık, fitne, ahlâksızlık gibi kötülükler artıp yayılıyordu...
Böyle bir cemiyet içinde; çocukluğundan beri doğru yolda bulunan, Allahü teâlâya ibâdet eden sâlih bir kimse vardı. Çiftçilikle, hayvan yetiştirmekle, marangozluk ve ev inşasında çalışıyordu. Adı Nuh (aleyhisselam) idi. Elli yaşında iken, Allahü teâlâ, onu insanlara peygamber olarak gönderdi. Dokuz yüz elli sene insanları îmâna davet etti. Fakat zulüm ve zorbalığa alışmış ve başkalarını tahakküm altına almak isteyen insanlar inanmadılar ve ona düşman oldular... İsyana devam ederlerse azâba yakalanacaklarını bildirdi. Yine dinlemediler ve bu isyanları sebebiyle Allahü teâlâ onlara gadap etti. Senelerce yağmur yağdırmadı. Malları, hayvanları helak oldu. Bağları bahçeleri kuruyup, servetleri kayboldu, nesilleri kesildi. Yine akılları başlarına gelmedi...
Nuh aleyhisselam, kendisine gönderilen vahiy üzerine hemen bir gemi yapmaya başladı. Cebrâil aleyhisselâm, Allahü tealânın emri üzerine kendisine yardımcı oluyordu...
Nihâyet geminin yapımı tamamlandı ve Hazreti Cebrail'in tembihi ile her tahtaya bir peygamberin mübarek adını yazdı. Ancak ertesi gün tahtalardan isimler silinmişti. Olaya çok üzüldü. İsimleri tekrar yazdı. Ertesi sabah yazılar yine silindi. Bir daha yazdı ama, bir sonraki gün tahtalar bomboştu... Çok müteessir oldu... Bir tuhaflık vardı bu işte!.. Sır, gelen vahiyle çözüldü:
"Tahtaların ilkine benim, sonuncusuna da habibim Muhammed Mustafa'nın (aleyhisselam) adını yaz ki, şeytan öbür isimleri silemesin."
Nuh aleyhisselam, emredildiği gibi yaptı. Fakat dört tahta artmıştı. Bunu hazreti Cebrail'e sordu:
- Ya Cebrail, fazla gelen dört tahtayı ne yapayım?
Vahiy meleği, suâli Hak teâlâya sundu. Nuh aleyhisselama şu haber geldi:
"Ey büyük peygamber! O dört tahtaya son peygamberimin dört halifesinin isimlerini yaz; gemi o zaman tamam olacaktır. Zira o dört insan, İslâm dininin dört sütunu gibidir. İslâmiyet onlarla ayakta kalır ve onlar sayesinde dünyanın her tarafına yayılır."
Nuh aleyhisselam, Hazreti Ebu Bekir, Hazreti Ömer, Hazreti Osman ve Hazreti Ali'nin isimlerini o dört tahtaya yazarak, gemisine çakmadıkça; geminin yüzmesi ve "Tufan"dan kurtulması mümkün olmamıştı...
.İnsan beşer, durmaz şaşar..."
2015-02-04 01:00:00
Dünyada hiç kimse tam anlamıyla mükemmel değildir. İnsan âciz ve güçsüzdür. Âciz bir kuldan ancak kusur meydana gelir... Hâris-i Muhâsibî hazretleri "Kulluk, insanın âciz olduğunu idrak etmesi, anlamasıdır" buyurmuştur. İnsanın bu olduğu bilinirse, ileride hayal kırıklığına düşülmemiş olur. Kişi görüştüğü kimselerden her an bir hata, bir yanlışlık beklentisi içinde olmalıdır. Çevrenizdeki bazı kimselerden "Öldüm, bittim, yıkıldım, falancadan böyle bir hareket beklemiyordum, beni hayal kırıklığına uğrattı, onun bu hâlini görünce şoke oldum" gibi sözleri çok duymuşsunuzdur. Böyle hayal kırıklığına uğrayanlar, önce insanı iyi tanısalardı yıkıma uğramazlardı. Bunun için her şeyden önce şu hususları bilmek ve kabullenmek gerekir:
* Bazı insanlar diğerlerine göre daha üstündür, ama hiç kimse tam anlamıyla mükemmel değildir. İnsanoğluyla ilgili en yaygın özellik; insanların hata yapmasıdır. Hatadan, günah işlemekten sadece peygamberler korunmuştur.
Şair ne güzel söylemiş:
"İnsan beşer, durmaz şaşar/Eyler hata, üçer beşer/Düz ovada yürür iken/Ayağını sürçer, düşer!"
* Karşımızdaki kişi mutlaka bizden farklıdır. Onun için, karşımızdakinden, kendimiz gibi düşünmeyi, kendimiz gibi giyinmeyi, kendimiz gibi yaşamayı, aynı şeyden zevk almayı beklemeye hakkımız yoktur. Dolayısıyla herkesi olduğu gibi kubullenmek zorundayız...
* Hiç kimse, "Hata yaptın", "Yanlış yaptın", "Bu da yapılır mıydı" gibi sözlerden hoşlanmaz. Kendi fikrimizin ayrı olması, bizim bir hakkımız ise, karşımızdakinin de farklı olması onun hakkıdır...
Herhangi bir hadisede, hiçbir insan yüzde yüz hatalı veya yüzde yüz haklı olamaz. Aralarında oran farkı vardır. Biri yüzde seksen haklı ise, diğeri yüzde yirmi haksızdır. Oranı diğerine göre az da olsa, onda da hata payı vardır. Hiç kimse durup dururken bir diğerinin kalbini kırmaz, onu üzmez. Az veya çok mutlaka bir sebebi vardır. Çoğumuz, "Bende de hata olabilir, fakat bu kadar tepki gösterecek bir şey yapmadım ki" deriz...
Eğer düşüncelerimizi kontrolsüz tutarsak, neredeyse herkesi hatalı, kusurlu görür, herkeste sevmeyecek bir yan buluruz. Benzer biçimde, eğer düşüncemizi uygun biçimde kontrol edersek, insanlara karşı olumlu düşünürsek, aynı insanı sevip, ona hayran kalacak birçok şey bulabiliriz. Bunun için herkesin iyi yönlerini görmeye çalışmalıyız. İşte bu, İslam ahlakındandır...
.Günahı ne kadar çok olursa olsun!"
2015-02-05 01:00:00
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Günahı ne kadar çok olursa olsun, bir mümin, abdest alıp Allah için iki rekât namaz kılarsa, günahları affolur."
Din büyükleri buyuruyor ki: "Müslümanın imandan sonra en kıymetli varlığı vaktidir. Bu yüzden, en kıymetli olan vakti, en kıymetli işle geçirmek lazımdır. Bunlardan birisi de namazdır. Namaz, İslâm'ın beş şartından biridir ve geri kalan dördünü kendisinde toplamıştır. Namazda iman vardır, imanı olan namaza durur. Namazda oruç vardır, bir şey yersek namaz bozulur. Namazda zekât vardır, çünkü dünya ve parayı akla getirmemek lazımdır. Namazda hac vardır, kıbleye dönmeyenin namazı sahih olmaz. Hâsılı, namaz varsa, her şey vardır. Namaz yoksa, kişinin durumu tehlikelidir...
İmandan sonra namaz gelir. Namaz kılmayan yüz bin hac yapsa, yüz bin altın sadaka dağıtsa, yüz bin fakir doyursa hepsi bir vakit namazın sevabına ulaşamaz. Temelsiz bina olmaz. Namaz dinin temelidir. Direksiz bina olmaz, namaz dinin direğidir...
Hazret-i Ali, yeni bir hadis-i şerif duyunca, kim olursa olsun bunu söyleyen kimseye, (Vallahi ben bunu Resulullah'tan duydum) diye yemin ettirirdi. O şahıs yemin edince, o hadis-i şerifi naklederdi. Ama Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık'tan bir hadis-i şerif duyunca, yemin istemezdi, Çünkü onun "Sıddık" olduğunu bilirdi. Sıddık olan zata "Sen sıddık mısın?" denmez. İşte Hazret-i Ali'nin Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık'tan rivayet ettiği hadis-i şerifte, (Günahı ne kadar çok olursa olsun, bir mümin, abdest alıp Allah için iki rekât namaz kılarsa, günahları affolur) buyuruldu."
***
Abid bir zat namaza durmuş Fatiha-i şerife okuyordu. "Yalnız sana ibadet ederiz" mealindeki âyet-i kerimeye gelince; "Sen yalancısın. Sen ancak mahluka kulluk ediyorsun" diye bir ses işitti... Bunun üzerine bu hâlinden tövbe edip ihlasla Allahü tealaya ibadet etmeye başladı... Sonra tekrar namaza durdu. Aynı ayet-i kerimeye gelince tekrar bir ses; "Sen yalan söylüyorsun. Çünkü sen malına kulluk ediyorsun" diyordu. O zat hemen kendisine lazım olandan başka bütün malını fakir fukaraya dağıttı. Sonra namaza başlayıp aynı âyet-i kerimeye gelince bir sesin şöyle dediğini duydu: "(Yalnız sana ibadet ederiz) mealindeki âyet-i kerimeyi hâlis ve samimî olarak okursan, hakiki abidlerden olursun."
Allahü teala, böyle kılınan bir namazın sonunda yapılan duaları kabul etmez mi?..
.Kocasına "Cehennemlik" diyen kadın!
2015-02-06 01:00:00
Mısır'ın ileri gelenlerinden birinin hanımı, münâkaşa sırasında kocasına "Ey Cehennemlik!" dedi. Adam da "Dediğin gibiysem seni boşadım" deyiverdi!..
İmam-ı Şafii hazretleri, Ehl-i sünnet vel-cemaatin dört büyük mezhebinden biri olan Şafii mezhebinin reisidir... Adı, Muhammed bin İdris'tir. Dedesinin dedesi Şafi, Kureyş kabilesinden ve Eshab-ı kiramdan olduğu için, "Şafii" adı ile meşhur olmuştur...
150 (m.767) senesinde Gazze'de doğan bu mübarek zat, 204 (m.820)'de Mısır'da vefat etti. Kabri, Kurafe Kabristanı'nda büyük bir türbe içindedir.
İmam-ı Şafii hazretleri, daha küçük yaşta iken Mekke'de bulunan zamanın meşhur âlimlerinin derslerine ve sohbetlerine devam etmeye başlamıştır. On yaşında iken, o zamanın en meşhur âlimi imam-ı Malik'in "Muvatta" adlı hadis kitabını, dokuz günde ezberlemiştir. Gençliğinin ilk yıllarında kendini tamamen ilme verip, Mekke'deki Süfyan bin Uyeyne, Müslim bin Halid ez-Zenci gibi fakih ve muhaddislerden ilim tahsil etti. Hadis, fıkıh, lügat ve edebiyatta çok yükseldi. Mekkeli gençler arasında, ilimde parmakla gösterilen bir dereceye ulaştı. Şu hadise, onun üstünlüğünü anlatmaya kafidir...
O günlerde, Mısır'ın ileri gelenlerinden birinin hanımı, bir münâkaşada kocasına;
-"Ey Cehennemlik!" dedi. Bu cevap karşısında bu şahıs, hanımına;
-"Ben Cehennemliksem, seni boşadım" dedi. Fakat hanımını da çok seviyordu. Âlimleri toplayıp bu meseleyi sordu. Kimse cevap veremedi.
-"Senin Cehennemlik olup olmadığını Allahü teala bilir" dediler... Âlimler arasından henüz daha genç yaşta olan İmâm-ı Şâfiî hazretleri kalkıp;
-"Ben senin meseleni çözerim" dedi. Oradakiler şaşırdılar. Bu kadar âlimin cevap veremediğine, nasıl cevap verecek diye merak ettiler. İmâm-ı Şâfiî de;
-"Önce sen benim sorularıma cevap ver!" dedi ve devam etti:
-"Bir günah işleyeceğin vakit, Allah korkusundan bu günahı terk ettiğin oldu mu?"
-"Allahü teâlâya yemîn ederim ki çok oldu."
-"Bu hâlinle Cennetlik olduğun anlaşılmaktadır" buyurdu. Orada bulunan âlimler, hangi delîl ile bu hükmü verdiğini sorunca;
-"Kur'ân-ı kerîmde; (Bir kimse Allah korkusundan, nefsini günahlardan menederse, onun yeri elbette Cennet'tir) buyurulmaktadır. Hükmümü bu âyet-i kerîmeye göre verdim" buyurdu. Oradakiler susup kaldılar.
.Müslüman, örnek insan demektir...
2015-02-11 01:00:00
Eskiden "Alperenler" vardı. Bunlar, tasavvuf büyüklerinin sohbetlerinde yetişmiş kimselerdi. Dinimizin güzel ahlâkı ile bezenmişlerdi. Yaşayışları ile birer örnek insanlardı...
Müslüman, inancıyla, yaşayışıyla mensubu bulunduğu dini en iyi şekilde temsil ediyorsa, "birinci sınıf" yani "örnek insan" demektir. Dünyalık menfaatler yüzünden dininden taviz veriyorsa, dini istismar ediyorsa, dinin emir ve yasaklarını iyice öğrenmiyorsa, bu "birinci sınıf insan" olamaz. Böyle kimseler kendilerine zarar verdikleri gibi, mensubu bulunduğu dine de telafisi mümkün olmayan zararlar verirler...
Bir toplumu toplum yapan, bir fikri hâkim kılan, mensuplarının temsil kabiliyetidir... Mesela eskiden örnek insan olan "Alperenler" vardı. Bunlar, tasavvuf büyüklerinin sohbetlerinde yetişmiş kimselerdi. Dinimizin güzel ahlâkı ile bezenmişlerdi. Mensubu bulundukları dini en iyi şekilde temsil ediyorlardı. İslâmiyeti yaymak için kendilerini adamışlardı. Eshab-ı kiram gibi ölümü göze alarak, çeşitli memleketlere dağılmışlar, oralarda İslâmiyeti tanıtmakla ömürlerini tamamlamışlardı. Ta Semerkant'tan, Buhara'dan kalkıp Anadolu'ya, Rum diyarına gelmişlerdi. O zaman Bizans İmparatorluğunun sınırları dahilinde bulunan Anadolu'nun değişik yerlerine yerleştiler ve yaşayışlarıyla İslâmiyeti anlattılar. Bunların bu hâlini yakından takip eden yerli halk, bunların nezdinde İslâmiyeti sevmeye başladı. Böylelikle fethedilen yerlerdeki gayrimüslimlerden bir kısmı, İslamiyet'in adaletini, güzelliğini, Müslümanların örnek hayatını görerek Müslüman oldular...
Ne demişler: "Lisan-ı hâl, lisan-ı kâlden entaktır." Yani, insanın hâl ve hareketi, sözünden daha tesirli olur...
Şimdi de yakın tarihten bir misal verelim...
Osmanlıların son zamanlarında, Japonlar İstanbul'dan, kendilerine İslâmiyeti anlatacak, tanıtacak bir heyet istemişlerdi. Gelen heyet, "Bir araştırma yapıyoruz. Bize dininizi anlatın, beğenirsek topluca Müslüman olabiliriz" dediler.
Bu talep üzerine bir heyet oluşturulup gönderildi. Japonlar büyük bir dikkatle bu heyeti takip ediyordu. Her şeylerini inceliyorlar, en ufak davranışlarını bile gözden kaçırmıyorlardı... Tam görüşmelerin yapılacağı salona giderken olanlar oldu... Bizim heyetten biri, sokağa tükürüverdi!.. Japonlar için her şey bitmişti artık. "Görüşmemize lüzum kalmadı" diyerek heyeti geri gönderdiler...
Evet, bir kişinin yanlış bir hareketi, belki de bir milletin topluca Müslüman olmasına, işte böyle mani olmuştu...
Böyle örnekler her kesim için geçerlidir. Bunun için herkes mensubu bulunduğu fikrin, dinin, mesleğin gerçek manada temsilcisi olmalı...
.Müjde ey Osman!.."
2015-02-12 01:00:00
Dört yüz çadırla Türkiye Selçuklu-Bizans hududuna yerleştirilen Kayı Aşîreti, 1299'da Osman Gâzi'nin adına izâfeten Osmanlı devletini kurdu...
Osmanlı İmparatorluğu; dünya târihinde şerefli ve en uzun ömürlü bir hanedânın kurduğu devlettir. Bu devletin Sultanları da; Asr-ı saâdet ve Hulefâ-i Râşidîn devirlerinden sonra hak ve adâlete riâyette en üstün seviyeye yükselen hükümdarlardır. İşte böyle bir devleti ve hükümdarlarını Batı insanı tanıdı; sistemlerini de kendi ülkelerinde tatbik etti, ancak bizler onları tanımaktan mahrum bırakıldık... Bugün, Osman Gazi'den başlayarak o güzide insanları birazcık olsun tanımaya çalışalım....
Osman Gazi hazretleri, Osmanlı Devletinin kurucusudur. 1258 senesinde Söğüt'te doğdu. Oğuzların Bozok kolunun Kayı boyundan Ertuğrul Gâzi'nin oğludur. Devrin örf ve âdetince mükemmel bir askerî tâlim ve terbiyeyle yetişti...
Bizans'ın hâkimiyetindeki Batı Anadolu "cihat memleketi" olduğundan, bölgede gazâ niyetiyle pekçok kumandan mücâhid, derviş ve her biri birer "gönül sultanı" âlim bulunuyordu. Osman Gâzi; Anadolu'nun İslâmlaştırılıp, Türkleşmesi faaliyetine katılan bu gönül sultanlarından, ahîlerden olan Şeyh Edebâli hazretlerinin sohbetlerine katılıp, mâneviyâtını yükseltti. 1277 yılında, bir gece rüyâsında; Hocası Şeyh Edebâli'nin böğründen Ay'ın çıkıp, göğsüne girdiğini, sonra göbeğinden, bütün âfâkı, gökyüzünü kaplayan bir ağacın çıktığını, yüksek dağ ve pınarlara gölge saldığını ve insanların ondan çok faydalandıklarını gördü... Rüyâsını Hocasına anlattı.
O mübarek zat da şöyle tâbir etti:
"Müjde ey Osman! Hak teâlâ sana ve senin evlâdına saltanat verdi. Bütün dünya, evlatlarının himâyesine girecek, kızım Mâlhûn (Bâlâ) Hâtun da sana eş olacak!.."
Osman Gâzi, on dokuz yaşındayken Mâlhûn Hâtun ile evlendi. Cesâreti, zekâsı, cömertliği, İslâm dînine sadâkati ve tatbikatı herkesçe takdir edildiğinden 1281 yılında Kayı beyi oldu...
Osman Gâzi, teşkilatçı bir insandı. Hemen, yeni fethedilen Yenişehir'i merkez hâline getirdi. Burada idârî, iktisâdî ve sosyal müesseseler inşâ ettirip, evler, dükkânlar, çarşı ve hamam yaptırdı. Devleti beş idârî bölgeye ayırdı. Her bölgenin idâresine güvendiği, kâbiliyetli ve âdil kumandanlar tâyin etti. Oğlu Orhan Beye Sultanönü, Gündüz Alp'e Eskişehir, Aykut Alp'e İnönü, Hasan Alp'e Yarhisar, Turgut Alp'e İnegöl bölgelerinin idâresini verdi...
Neticede dört yüz çadırla Türkiye (Anadolu) Selçuklu-Bizans hududuna yerleştirilen Kayı Aşîreti, 1299'da Osman Gâzinin adına izâfeten Osmanlı hânedanı ve devletini kurmuş oldu...
Osman Bey, Bursa'nın fethinden hemen sonra vefât etmiş ve Gümüşlü Kümbete defnedilmiştir. Ruhu şad olsun...
.Nasipli Yemen hükümdarı...
2015-02-13 01:00:00
"Keşke o zaman ben de hayatta olsam da, o resule, şahsım, askerim ve bütün varlığımla hizmet edebilsem."
Seyf bin Zülyezen, Yemen'e yeni hükümdar olmuştu. Komşu topraklardan temsilciler gelerek Sultan'a tebriklerini ve hediyelerini sunuyorlardı... Misafirler arasında, başta reisleri Abdülmuttalib olmak üzere Kureyş büyükleri de vardı... Hükümdar, Abdülmuttalib'den çok etkilemişti... Bir müddet sonra onunla baş başa bir görüşme yaptı ve aralarında şu konuşma geçti:
- Bir zamandan beri kalbime gizli bilgiler doğuyor. Bunlar, herkese açıklanmayacak cinsten sırlar... Sen ise bunların yabancısı değilsin. Onun için sana açılmak istiyorum.
- Sizi dinliyorum devletlim.
- Yakın zamanda bir büyük insan doğacaktır. Öyle büyük ki, "Büyük" kelimesi bile Onu anlatmaya yetmez. Sadece yeryüzündekilerin değil, göklerdekilerin de en üstün ve en kıymetlisi olacaktır. O, Mekke'de doğacaktır... Âlemi oradan aydınlatacak ve senin neslinden gelecektir. Onun gelmesi ile dünya saadetten haberdar olacaktır. İki küreğinin arasında Süleyman peygamberin mührü gibi bir "ben" vardır... O son ve en şanlı resuldür...
- Devam edin lütfen!
- Daha ne diyeyim? Her peygamberin en ileri vasfı ne ise, O, bunları kendinde toplamış ve bu sıfatlar, o güzeller güzelinde zirveye ermiştir. Babadan yetim, anadan öksüz kalacak, dedesi ve amcasının himayesinde büyüyecektir... Ben sadece kalbime doğanları naklediyorum. Okuyamayacak ve yazmayacaktır. Ümmidir yani... Ama Allahın lütfu ile her şeyi bilecektir...
- Başka sultanım?
- İnsanları taşa, ağaca, putlara tapmaktan vazgeçirerek yüce Allaha kul olmaya; yalnız Ona ibadet etmeye çağıracaktır...
Abdülmuttalib, doğrulup yerine oturduktan sonra dedi ki:
- Ey kıymetli hükümdar! Her şeyi söyledin; konuştukların aynen doğru.
- Ey dostum, ey bahtlı insan! Bunları şimdilik açıklama. Hatta akrabana bile söyleme. Zira peygamberlik vazifesini alıp da tebliğ işine başlayınca, Kureyşliler Onu tâciz edecek ve Mekke'den Medine'ye hicret etmesine sebep olacaklardır. Ah keşke o zaman ben de hayatta olsam da, ismi Muhammed (aleyhisselam) olan bu resule, şahsım, askerim ve bütün varlığımla hizmet edebilsem. Ne var ki, ömrüm herhâlde yetmeyecektir...
Bu nasipli hükümdar, gelecek olan son peygamber Muhammed aleyhisselama bağlılığını bildirdikten sonra, o yıl içinde ruhunu Rabbine teslim etti...
"İnsanların en cimrisi selam vermeyendir!"
2015-02-18 01:00:00
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Selamlaşmayı yaygınlaştırın, yemek yedirin, [salih] akrabayı ziyaret edin, gece herkes uykuda iken namaz kılın, sonra selametle Cennete girin."
Selam, emniyet, huzur, selamet, sağlık, barış, rahatlık, iyi netice, kurtuluş gibi manalara gelir. Selam vermek, bir kimseye yapılacak en güzel duadır. Selam, "Ben Müslümanım, benden sana zarar gelmez, selamettesin" ve "selamet üzere ol, son nefesini Müslüman olarak ver" manalarına gelir.
Müslümanların yanına girerken, çıkarken, karşılaşınca, ayrılırken mutlaka selam vermelidir!
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Bir yere, bir meclise giren oradakilere selam versin. Oradan kalkıp giderken yine selam versin.) [Tirmizi]
Selam verirken "Selamün aleyküm" şeklinde çoğul söylenir. Tekil söylenmez. Çünkü yanımızda melekler de vardır.
"Selamün aleyküm" denince "Ve aleyküm selam" demek farzdır. "Esselamü aleyküm" denince de "Ve aleykümüsselam" denir. Her ikisinde de "ve" harfini söylemelidir! "Ve aleyküm..."deki "ve" (dahi) manasındadır. Yani, "Allah'ın selamı bizim üzerimize olduğu gibi, sizin de üzerinize olsun!" demektir. Sadece "Aleyküm selam" ise, sanki "Selam bize değil size olsun" gibi uygunsuz bir manaya gelebilir. Bu sebeple "Ve" söylemeden de almak caiz ise de, 've'li söylemelidir...
Selamda sünnet şöyledir ki; rütbe ve nimeti çok olan önce selam verir. Büyük küçüğe, âmir memura, hoca talebesine, baba oğluna, ana kızına önce selam verir...
Mirac gecesinde, önce Allahü teâlâ, Resulullaha selam verdi. Peygamber efendimiz de, (Ettehiyyatü lillahi, vessalevâtü, vettayyibatü) diyerek Rabbimizi övdü. Allahü teâlâ, (Esselâmü aleyke eyyühennebiyyü ve rahmetullahi veberekâtühü) buyurunca, Peygamber efendimiz, (Esselâmü aleyna ve alâ ibâdillahissâlihîn) dedi. Cebrail aleyhisselam da, (Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resülühü) dedi.
Abdülhakîm Arvâsî hazretleri buyurdu ki: "Bir mü'min bir mü'mine selâm verirken 'bütün peygamberlere, meleklere, evliyânın hepsine' diye düşünürse, hepsi de selâmına cevap verir. Bazı meleklerin hususî vazifesi olduğundan (kimi kıyamda, kimi secdede) bunlar cevab veremez. 'Bütün meleklere' diye düşündüğünden bunların yerine de Allahü teâlâ cevab verir." Ne büyük nimet...
Selamlaşmayı yaymak çok sevaptır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Selamlaşmayı yaygınlaştırın, yemek yedirin, [salih] akrabayı ziyaret edin, gece herkes uykuda iken namaz kılın, sonra selametle Cennete girin.) [Darimi]
(İnsanların en âcizi dua etmeyen, en cimrisi de selam vermeyendir.) [Taberani]
.Geciken adâlet zulümdür!"
2015-02-19 01:00:00
Orhan Gâzi, İkinci Osmanlı Sultanıdır. 1281 yılında Söğüt'te doğdu. Babası Osmanlı Devleti ve hânedânının kurucusu Osman Gâzi, annesi Şeyh Edebâli'nin kızı Mâlhun (Bâlâ) Hâtundur. İslâm terbiyesiyle yetiştirildi. İyi bir eğitim ve öğretim gösterilerek büyütüldü. Küçük yaştan itibâren devletin teşkilâtlanıp müesseseleşmesinde lâzım olan tecrübelere sahip oldu...
Onun zamanında Osmanlı Devletinin hududu Boğaz sâhiline dayandı... Bizanslılar, Osmanlıların Avrupa kıtasındaki hâkimiyetine karşı konulamayacağını bildiğinden Orhan Gâzi ile iyi geçinme yolunu seçti. Ancak o, fetih hareketini hızlandırmıştı. Süleymân Paşa, 1356 senesinde Doğu Trakya'ya geçerek Malkara ile Keşan ve Çorlu'yu aldı. Ancak, Trakya'daki fetihlere kardeşi Murâd Beyle devâm eden Süleymân Paşa, bir av sırasında düşerek vefât etti... Oğlunun vefâtına ziyâdesiyle üzülen Orhan Gâzi rahatsızlandı. Veliahtlığa getirdiği Murâd Beye, tarihe geçen şu nasîhatlerde bulundu:
"Oğul, saltanatına mağrûr olma. Unutma ki, dünyâ saltanatı geçicidir, lâkin büyük bir fırsattır. Allah yolunda hizmet ve Peygamber efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) şefâatine mazhariyet için, bu fırsatı iyi değerlendir...
Oğul! Rumeli Hıristiyanları rahat durmayacaktır, sen o cânibe yürü. Rumeli fethini tamamla. Kostantiniye'yi ya fethet, yâhut fethe hazırla! Civardaki Türk beyleriyle mesele çıkarmamaya çalış. Ahâli her ne kadar bizi istese de başlarında bulunan beyler, beyliklerinden geçme taraftârı gözükmez. Daha bir zaman idâre edecekler, lâkin sonunda olmuş meyve gibi avucuna düşecekler...
Cennetmekân babam Osman Gâzi Han, Söğüt ve Domaniç'ten ibâret bir avuç toprağı beylik yaptı. Biz Allah'ın izniyle beyliği hanlığa çevirip sultanlığı ikmal ettik. Sen daha da büyüğünü yapacaksın. Zîrâ i'lâ-yı kelimetullah azmi dünyâya sığmayacak kadar yüce bir azimdir...
Oğul, Kur'ân-ı kerîm'in hükmünden ayrılma. Adâletle hükmet. Gâzileri gözet. Dîne hizmet edenlere hizmeti şeref say. Fakirleri doyur. Zâlimleri ise cezâlandırmakta tereddüt gösterme. En kötü adâlet, geç tecellî eden adâlettir. Sonunda hüküm isâbetli dahi olsa, geciken adâlet zulümdür.
Oğul, biz yolun sonuna geldik, sen daha başındasın. Cenâb-ı Mevlâ saltanatını mübârek kılsın..."
Orhan Gâzi, 1360'ta rahatsızlığı artarak vefât etti. Bursa'daki Gümüşlü Kümbet'e defnedildi. Kendisinden sonra oğlu Birinci Murâd Han Osmanlı Sultânı oldu...
."Boş eve hırsız girmez!.."
2015-02-20 01:00:00
Meyveli ağaç taşlandığı, hırsız mücevher olan eve girmeye çalıştığı gibi, şeytanın işi de imanlı olanlarla ve ibadet yapanlarladır...
Resûlullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Kâbe'deydi. Müslümanların yanı sıra bir de Yahudi geldi. O zamanlar Kâbe'ye Yahudilerle müşrikler de geliyorlardı. Mü'minlerden biri Peygamber efendimize şöyle bir soru sordu:
-Ya Resulallah! Şeytan bana namazda çok vesvese veriyor, ne yapmam gerekir?
Yahudi hemen atılıp kibirli bir eda ile şöyle dedi:
-Bizim dinimizde vesvese yok, şeytan bize vesvese vermiyor!..
Bunun üzerine, Peygamber efendimiz;
-Ya Ali, bunun cevabını sen ver! buyurdular.
Hazret-i Ali de, Peygamber efendimizin yanında sözü hiç uzatmadan kısa ve öz olarak şu cevabı verdi:
-Ya Resulallah, boş eve hırsız girmez!
Evet, meyveli ağaç taşlandığı, hırsız mücevher olan eve girmeye çalıştığı gibi, şeytanın işi de imanlı olanlarla ve ibadet yapanlarladır.
***
İmam-ı a'zam hazretleri zamanında, adamın biri parasını sakladığı yeri unutmuştu. Ne kadar düşündü ise günlerce aramasına rağmen parayı sakladığı yeri bir türlü hatırlayamıyordu. "Benim bu derdime bir çare bulursa o bulur" diyerek doğru İmam-ı a'zam hazretlerinin huzuruna gitti.
O mübarek de, adamın meramını dinledikten sonra dedi ki:
-Bu senin meselen fıkıhla ilgili değil ama, yine de sana bir yol göstereyim... Sen şimdi git bu gece sabaha kadar namaz kıl! Ümit ediyorum ki, paranı koyduğun yeri hatırlarsın!..
Adam bu cevabı aldıktan sonra gitti. Güzelce bir abdest aldı. O gece sabaha kadar ibadet edecekti. Namaz kılmaya başladı... Daha gecenin yarısı bile olmadan parayı sakladığı yeri hatırladı. Hemen namazı bıraktı, doğru parayı koyduğu yerden alıp uyudu...
Sabah olunca İmam-ı a'zam hazretlerine gidip;
-Allahü teala senden razı olsun ey İmam! Bu derdime de çare buldun. Daha gecenin yarısında parayı koyduğum yeri hatırladım ve gidip aldım. Sonra da yattım, deyince, Hazret-i İmam ona buyurdu ki:
-Keşke sabaha kadar ibadete devam etseydin. Çünkü şeytan senin sabaha kadar ibadet etmene tahammül edemediği için daha gecenin yarısında sana hatırlatmış. Ben zaten sana bu maksatla "gece boyunca namaz kıl" demiştim. Sabaha kadar da şükür namazı kılsaydın ne iyi ederdin. Ancak sen parayı bulunca namazı bıraktın!..
.Bir annenin gelinlik kızına nasihati!
2015-02-25 01:00:00
"Evinin mallarını ve eşyasını iyi koru! Mal ve eşyayı koruman, senin iyi iş bildiğini gösterir. Yaptığın işleri, iyilikleri başa kakma! Başa kakarsan, iyilik, fayda yerine zarar getirir."
Genelde kız çocukları annelerini örnek alırlar. Bu bakımdan anneler, her hâl ve hareketleriyle onlara örnek olmalıdır. Bugün; asırlar önce yaşamış ve asil bir aileye mensup Ümame Hanım'ın, gelinlik çağındaki kızına yazdığı mektubunu sunuyoruz:
Yavrum! Şimdi sana kırk yıllık evliliğimin tecrübelerine dayanarak bazı nasihatlerde bulunacağım. Bu tavsiyelerimi iyice öğrenip, icap ettirdiği şekilde hareket edersen, hayatın boyunca rahat edersin. Kocanla aranız hiçbir zaman bozulmaz...
*Kanaatkâr ol! Yani, kocan tarafından getirilen yiyecek ve giyecek her şeyi memnuniyetle kabul et! Çünkü, kanaat, kalbi huzura kavuşturur.
*Söylenenleri daima iyi dinle ve her zaman kocanın meşru emirlerine itaat üzere bulun! Kocana itiraz etme! İtirazcı, inatçı kimseler sevilmez.
*Evin her zaman, muntazam ve düzenli olsun! Evinin dağınık olmamasına itina ve ihtimam göster! Beyinin gözüne çirkin, düzensiz bir şeyin ilişmesinden sakın! Dış görünüş içe, kalbe de tesir eder.
*Eşinin yemek saati ile uyku saatine dikkat etmelisin! Yemeğini âdeti nasılsa, ona göre hazırlamalısın. Vaktinde uyumanız için işlerini zamanında bitir. Çünkü açlık insanı huysuz eder.
*Evinin mallarını ve eşyasını iyi koru! Mal ve eşyayı koruman, senin iyi iş bildiğini gösterir. Yaptığın işleri, iyilikleri başa kakma! Başa kakarsan, iyilik, fayda yerine zarar getirir.
*Eşinin yakınlarına güzel muamelede bulun! Güzel muamelede bulun ki, o da senin yakınlarına iyi davransın. Gülü seven dikenine de katlanmalıdır.
*Kocanın sırlarını hiç kimseye söyleme! Karı-koca arasındaki sırlar kabre beraberlerinde gömülmeli.
*Eşine hürmette, emirlerini yerine getirmede kusur etmemelisin! Sözlerinin aksini söyleyerek, ona karşı gelmemelisin! Eğer karşı gelir, isyan edersen, kızıp öfkelenmesine, hatta düşmanca hareket etmesine sebep olursun. Evde huzurun olması için, mutlaka son sözü bir kişi söylemeli. Aksi takdirde, sıkıntı olur.
*Kocana ne kadar hürmet ve tazimde bulunursan, kendini ona o kadar çok sevdirirsin. Rızasına ne derece uygun hareket edersen, o nisbette sevgisini kazanırsın. Aranızdaki problemleri kendiniz hâlledin! Sakın bunları, bize veya başkasına taşıma!
*Kocandan, almakta zorlanacağı, gücünün yetmeyeceği şeyleri isteme! Bu hem senin, hem de onun helâk olmasına sebep olur.
*Kadının güzel huylusu, saliha olanı, eşine cennet nimetidir. Kötüsü, şerlisi de cehennem azabından sayılır. Sen kocana cennet nimeti ol!..
."Murad kulun sana kurban olsun!"
2015-02-26 01:00:00
"Ey Rabbim! Müslümanları muzaffer eyle. Ve dilersen şu Murad kulun sana kurban olsun... Önce beni gâzi kıldın, şimdi de şehit eyle..."
Sultan Murad-ı Hüdavendigâr, Osmanlı padişahlarının üçüncüsüdür. Babası, Orhan Gâzi, annesi Nilüfer Hâtundur. Yıldırım Bayezid Han'ın babasıdır. 1326'da doğdu. Bursa valisiydi. Babası 1362'de vefat edince tahta çıktı... Haçlı ordusuna karşı önce Sırpsındığı Savaşını kazandı. Zafer şükranesi olarak; Bursa ve Bilecik'te birer cami, Yenişehir'de bir imaret, Çekirge'de bir imaret, medrese ile kaplıca ve han yaptırdı...
Murad-ı Hüdavendigâr, zaferden zafere koşuyordu. Anadolu'da ve bilhassa Avrupa'da devletin hudutlarını çok genişletti. Babasından bir beylik olarak aldığı ülkeyi büyük bir devlet hâline getirdi...
Sultan l. Murad Han, Tuna'ya kadar fethedince Haçlılar telaşlandılar. İkiyüzbin kişilik Müttefik Haçlı Ordusu oluşturup; Üsküp ile Priştine arasındaki Kosova önlerine geldiler... Osmanlı ordusu da hemen muhârebe nizâmı aldı. Hikmet-i Hüdâ muhârebe öncesi Kosova'da şiddetli fırtına çıktı. O gün de Berât Gecesiydi. Akşam çadırına çekilen Sultan Murâd Han, namaz kılıp Kur'ân-ı kerîm okuduktan sonra, seccâdesinin üzerinden kalkmadan târihe geçen şu duâyı okudu:
"Ey Rabbim! Bu fırtına, şu âciz Murad kulunun günahları yüzünden çıktıysa, mâsum askerlerimi cezâlandırma. Onları bağışla... Allahım... Onlar ki, buraya kadar, sâdece senin adını yüceltmek, İslâm dînini kâfirlere duyurmak için geldiler. Bu fırtına âfetini, onların üzerinden def eyle... Senin şânına lâyık bir zafer kazanmalarını nasip eyle. Onlara öyle bir zafer kazandır ki, bütün Müslümanlar bayram ede... Müslümanları mansûr ve muzaffer eyle. Ve dilersen o bayram gününde şu Murad kulun sana kurban olsun... Önce beni gâzi kıldın, şimdi de şehit eyle..."
Evet, beş saat süren müthiş bir meydan muharebesi oldu. Zafer, Osmanlınındı. Kral Lazar, pek çok komutan ve prensler de ölüler arasındaydı...
Sultan Murad Han, devrin anânesi gereği muhârebe meydanını dolaşıyordu. Bu sırada Miloş Obiliç adında yaralı bir Sırp âsilzadesi tarafından hançerlenerek şehit edildi. Duası kabul olmuştu...
Birinci Kosova Meydan Muharebesi sonunda, yeni Sırp Despotu Stephan Lazaroviç, Osmanlılara vergi vermeyi ve savaşlara askerleri ile birlikte katılmayı kabul etti; ayrıca kız kardeşi Despina'yı, Yıldırım Bayezid'e zevce olarak verdi...
Bayezid Han, babasının şehid olduğu bu savaş sonunda Edirne'ye 4. Osmanlı Padişahı olarak dönüyordu...
."Resulullah aşkı" ile...
2015-02-27 01:00:00
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Ebu Bekir'in üstünlüğü, namaz ve orucunun çokluğu ile değil, onun kalbinde bulunan bir şey iledir."
Hazreti Ebu Bekir, Peygamberlerden sonra, insanların en üstünüdür. Aşere-i Mübeşşerenin yani Cennetle müjdelenen on sahabenin birincisidir. Peygamber Efendimizin kayınpederi, Hazret-i Âişe'nin babasıdır. Eshab-ı kiramın en çok ilim sahibi olanlarındandı. Her ilimde müracaat kaynağı olmuştur. İslami ilimlerin bütün meselelerini bilirdi. Nitekim Resulullah Efendimiz "Göğsümdeki marifetlerin, bilgilerin hepsini, Ebu Bekir'in göğsüne akıttım" buyurmuştur.
Hazret-i Ebu Bekir'in faziletleri, üstünlükleri çoktur. Bunların her biri, Kur'an-ı kerimin, hadis-i şeriflerin ve Eshab-ı kiram ile diğer din âlimlerinin haber vermesiyle anlaşılmıştır...
Bir mecliste, Hazret-i Ebu Bekir'in ismi geçince, Hazret-i Ömer şöyle dedi:
"Ömrümdeki bütün amelimin Ebu Bekir'in, bir gün ve gecelik ameli gibi olmasını isterdim."
Ebu Hüreyre hazretleri anlatır:
"Resulullah Efendimiz buyurdu ki: (Bir kimse eşyadan bir çift şeyi sadaka etse, fisebilillah Cennet kapılarından davet olunur. Cennet için kapılar vardır. Her kim ki namaz ehlindendir, namaz kapısından davet olunur. Her kim ki cihad ehlindendir, cihad kapısından davet olunur. Her kimse ki sadaka ehlindendir, sadaka kapısından davet olunur. Her kimse ki oruç ehlindendir, reyyan kapısından davet olunur.) Hazreti Ebu Bekir sual etti ki: Ya Resulallah! Bu kapıların her birinden çağrılanlara bir müşkilat yoktur. Lakin, bu kapıların hepsinden birden çağrılan kimse var mıdır?
Resul-i ekrem (Evet, sen o kimselerdensin) buyurdu... Resulullah orada bulunanlara hitaben sordu:
(Bugün sizin içinizde oruçlu olan var mıdır?) Ebu Bekir, ben oruçluyum dedi.
(Sizden bugün kim cenaze hizmetinde bulundu?) Ebu Bekir, ben bulundum dedi.
(Sizden bugün, bir fakire kim yiyecek verdi?) Ebu Bekir, ben verdim dedi.
(Sizden bugün, kim hasta ziyaretine gitti?) Ebu Bekir, ben gittim dedi.
Bunun üzerine Resulullah Efendimiz buyurdu ki:
(Bu hasletler bir kimsede bir arada olunca, o kimse [hesapsız] Cennete girer.)
O mübareğin Resulullaha bağlılığı, herkesten çok idi. (Ebu Bekir'in üstünlüğü, namaz ve orucunun çokluğu ile değil, onun kalbinde bulunan bir şey iledir) hadis-i şerifinde bildirilen "şey" onun, "Resulullah aşkı"dır.
.Sen utanmıyorsan her şeyi yaparsın!"
2015-03-04 01:00:00
Her zaman her yerde edepli, hayâlı olmaya çalışmalıdır! Hadis-i şerifte, "Hayâsızlık insanı küfre düşürür" buyuruldu. Hayâ, bir binayı tutan direk gibidir...
Şunu unutmamak lazım ki; dünyadaki pek çok rezaletlikler, cinayetler, kavgalar; kısacası bütün fenalıklar, iffetsizlikten, hayâsızlıktan meydana gelmektedir. İnsanların pek çoğu, iffetsizliğin, utanmazlığın kötülüklerini bildikleri hâlde, kendilerini bu yollara sapmaktan alıkoyamaz. Bu kuvvetli duygu karşısında, elbette insanları alıkoyacak çareler vardır. Bu; terbiye ve ahlak meselesidir... Allah'tan korkan bir insan iffetsiz olamaz. O hâlde, çocuklarımıza Allah korkusunu öğretmeye çalışmak, bizim için en başta gelen görevimiz oluyor...
Günümüzde, iffetsizlik tehlikeli boyutlara ulaşmıştır! İffeti muhafaza için, gençleri zamanında evlendirmeli, bu güzel hasleti zedeleyecek yerlerden uzak durmalıdır.
Resulullah efendimiz buyurdu ki: (Bir kızın küfvünü [dengini] bulunca, hemen evlendiriniz!) [Tirmizi]
Görülüyor ki, kızı küfvüne, yani dengine vermek gerekir. Küfv, erkeğin soyda, malda, din işlerinde ve şerefte kadına uygun olması demektir. Erkeğin, yalnız zengin olmasını, ev-araba sahibi olmasını isteyenler, kızlarını felakete sürüklemiş, Cehenneme atmış olurlar...
Her zaman her yerde edepli, hayâlı olmaya çalışmalıdır! Hadis-i şerifte, (Hayâsızlık insanı küfre düşürür) buyuruldu. Hayâ, bir binayı tutan direk gibidir. Direksiz binanın durması kolay olmadığı gibi, hayâsız kimsenin de imanını muhafaza etmesi zordur.
Hazret-i Ebu Bekir, "Hayâsız insan, halk içinde çıplak oturan gibidir" buyurdu. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Hayâ, iffet, dile hakimiyet ve akıl, imandandır. Böyle kimselerin ahiret arzusu çoğalır, dünya hırsı azalır. Cimrilik, müstehcenlik, çirkin sözlülük, hayâsızlıktan, nifaktan ileri gelir. Böylelerinde dünya hırsı çoğalır, ahiret arzusu azalır.) [Beyheki]
Bir gün Hazret-i Lokman Hakîm'e oğlu sordu:
"Babacığım bir insan için en hayırlı haslet nedir?" "Dindir." "Ya iki haslet olsa?" "Din ve maldır." "Üç haslet olsa?" "Din, mal ve hayâdır." "Dört olsa? "Din, mal, hayâ ve güzel ahlâktır." "Ya beş haslet olsa?" "Din, mal, hayâ, güzel ahlâk ve cömertliktir." "Altı olsa?" "Oğlum, bir insanda bu beş haslet toplanırsa, o insan Allahü tealanın kendisine yakın kıldığı kullarından olup, şeytan bundan kaçar. Bir insan için bunlar kafidir..."
Büyük İslâm âlimi Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyurdu ki: "Âdem aleyhisselamdan Muhammed aleyhisselama kadar, bütün peygamberler ümmetlerine şu nasihati yapmıştır: Eğer sen utanmıyorsan, her şeyi yaparsın!"
.Büyük bir mücahidi kaybettik"
2015-03-05 01:00:00
Timur Han'a esir düşen Yıldırım Bayezid Han, kederinden ve nefes darlığından, henüz 44 yaşında iken vefat etti...
Yıldırım Bayezid Han, dördüncü Osmanlı Sultanıdır. Murad-ı Hüdavendigar'ın oğlu ve Çelebi Sultan Mehmed'in babasıdır. 1360'ta doğdu. 1388'de, babası şehit olunca, tahta çıktı... Çevik, atılgan, cesur, zamanının hadiselerini kavramış iyi bir kumandan ve iyi bir sultandı. Ani olaylar karşısında soğukkanlılığını muhafaza ederek kararını verir ve ordusunu süratle istediği yere sevk ederdi. Bu yüzden kendisine "Yıldırım" denilmiştir... Ömrü harp meydanlarında geçti. Macaristan'a kadar fethetti. Osmanlı topraklarının her tarafında ilim yuvaları kurdu. Câmiler, medreseler yaptırdı...
İstanbul'u almak için Anadolu Hisarı'nı inşa ettirdi. On sene de muhasara altında tuttu. Alman, Macar, Fransız orduları yardıma gelirken, 1396'da hücum ederek Niğbolu'da hepsini perişan etti... Esir edilen ve fidye karşılığı serbest bırakıldıktan sonra Pâdişâh'a karşı bir daha savaşmamaya yemin eden Avrupalı asilzâdeler ve şövalyelere Yıldırım Bâyezîd Han şöyle diyordu:
"Ettiğiniz yeminleri size iâde ediyorum. Gidiniz, ordular toplayınız ve bizim üzerimize geliniz. Bana bir kere daha zafer kazanma imkânı sağlamış olursunuz. Zîrâ ben, Allahü teâlânın dînini yaymak ve O'nun rızâsına kavuşmak için dünyaya gelmişim!.."
Ve yıl 1402... Kader, Ankara Çubuk Ovasında iki Türk Sultanını karşı karşıya getirdi... Emir Timur Han ve Yıldırım Bayezid Han...
Savaş, Timur ordusunun saldırısıyla başladı. Başlangıçta üstün görünen taraf Osmanlılardı. Ancak Osmanlı ordusu iki ihanet ile karşı karşıya kaldı. Sol kolda yer alan ve daha önceden Timur'la anlaşan Kara Tatarlar, Osmanlı kuvvetlerini arkadan vurmaya başladılar. Sağ koldaki bir kısım Timarlı Sipahiler de bu sırada Timur'un ordusunda çarpışan beylerini görerek karşı saflarda yer aldılar. Bunun üzerine Şehzade Süleyman ve Çelebi Mehmed, kuvvetlerini toplayarak geri çekilmeye başladı. Yanındaki şehzadeleri ve Yeniçerilerle akşama kadar muharebeye devam eden Yıldırım Bayezid ise, çekilmeye çalışırken esir düştü...
Timur Han, kendisini iyi karşıladı ve tesellide bulundu. Ancak esaret zilletini çekemeyen Yıldırım Bayezid Han, 1403 senesinde kederinden ve nefes darlığından, henüz 44 yaşında iken Akşehir'de vefat etti. (Cenazesi daha sonra Bursa'ya götürüldü.)
Ölüm haberini işiten Emir Timur şu sözleri söylemekten kendini alamadı: "Yazık oldu, büyük bir mücahidi kaybettik!.."
.Şeytanın dört tuzağı!..
2015-03-06 01:00:00
"İnsanoğlunu şu dört şeyden biriyle doğru yoldan çıkarırım. Bunlardan biri cimriliktir. Biri hasettir. Diğeri sarhoşluktur. Bir diğeri de öfkedir!.."
Müslüman, yumuşak huylu ve sabırlı kimsedir. Bu hasletler, takva sahiplerinin özelliklerindendir. Nitekim Allahü teâlâ, Kur'an-ı kerimde, yumuşak huylu ve sabırlı kullarını övmektedir. Şûra suresinde mealen buyuruldu ki: "Kim ki, sabreder, kusurları örter ve bağışlayıcı olursa, işte muhakkak ki bu, yapılmaya değer işlerdendir. Mert ve azimli kimselerin yaptığı iştir."
Allahü teâlâ, Habibine, sabrı ve yumuşak huyluluğu emretmiş ve kendisinden önceki peygamberlerin de bu ahlâk üzerinde olduklarını haber vererek şöyle buyurmuştur: "O hâlde, ey Habibim, tıpkı azim sahibi peygamberlerin sabrettiği gibi, sen de sabret! Hakkı kabul etmeyenlerin azabı için acele etme!"
Eski kavimlerden birinde âlim ve abid bir zat vardı. Bir ara şeytan bu zatı yoldan çıkarmaya çalıştı; fakat başarılı olamadı... Bir gün abid, bir ihtiyaç için yolculuğa çıkmıştı. Şeytan da onunla beraber yola koyuldu. Gayesi bir fırsatını bulup, vesvese vererek onu dalalete düşürmekti. Bunun için abidi, sabırdan, yumuşaklıktan uzaklaştırıp, şehvet ve öfke sebebi ile saptırmayı denedi, fakat muvaffak olamadı. Başka yönlerden denedi, yine olamadı. Namazda iken vesvese vermek istedi, yine yapamadı. Namazını bitirdikten sonra ona kendini tanıttı ve şöyle dedi:
- Sana birçok vesvese verdim. Öfkelendirmek istedim. Fakat sende en ufak bir değişiklik meydana getiremedim. Anladım ki, seni dalalete düşüremeyeceğim. Bundan böyle seninle dost olmak istiyorum.
- Senin dostluğuna ihtiyacım yok.
- Hayli zamandır, uzak yoldasın. Evinden uzaksın. Çoluk çocuğundan haber almak ister misin?
- Hayır. Ben onları Allahü teâlâya emanet ettim.
- Peki, insanoğlunu nasıl dalalete düşürdüğümü öğrenmek ister misin?
- İşte bunu öğrenmek isterim.
- İnsanları genelde şu dört şeyden biriyle doğru yoldan çıkarırım. Bunlardan biri cimriliktir. Biri hasettir. Diğeri sarhoşluktur. Bir diğeri de öfkedir... Öfkelenip de aklı gidince, o artık elimizde bir oyuncak olur. Her türlü kötülüğü ona yaptırabiliriz. Öfkesini yenen, yumuşak huylu, sakin kimselere tesir etmemiz ise çok zordur.
.Kadınlar, Allahü teâlânın sizlere emanetidir..."
2015-03-11 01:00:00
Resulullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: (Kadınlarınıza eziyet etmeyin! Onlar, Allahü teâlânın sizlere emanetidir. Onlara yumuşak olun, iyilik edin!)
Çevremize bakarsak; kocasından şikâyet eden kadınlar, hanımından şikâyet eden erkekler hiç de az değil... Şunu unutmamalı ki, hanımının güzel huylu olmasını isteyen, önce kendisi güzel huylu olmalıdır! Kur'an-ı kerimde, insana gelen musibetlerin, günahları sebebiyle geldiği bildirilmektedir. Fudayl bin İyad hazretleri, "Eşim huysuzluk yapınca, dine aykırı bir iş yaptığımı anlardım. Hemen o şeye tevbe edince, eşimin huysuzluğu da giderdi. Böylece, tevbemin kabul edildiğini de anlardım" buyurdu...
O halde Müslüman erkek, eşiyle iyi geçinmelidir. Eve gelince hanımına selam verip hatırını sormalı, üzüntü ve sevincine ortak olmalıdır. Çünkü, o başkalarından ümitsiz ve yalnız kendisine alışmış bulunan dostu, dert ortağıdır.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Kadınlarınıza eziyet etmeyin! Onlar, Allahü teâlânın sizlere emanetidir. Onlara yumuşak olun, iyilik edin!) [Müslim]
Kusursuz kul olmaz. Kusursuz arkadaş arayan, arkadaşsız kalır, kusursuz eş arayan bulamaz...
Evde hiçbir şeyi kusurlu bulmamalıdır! Tenkit, münakaşa, bir yuvanın yıkılmasına veya huzursuz hale gelmesine sebep olur. Şunu iyi bilmeli ki, yalnız karı-koca değil, hiç kimse tenkitten hoşlanmaz. Herkes takdir bekler. Fıtraten kadınlar süslenmeyi sever, giyimlerine dikkat ederler. Aldığı bir elbise için, "Sana çok yakışmış" dersek, ne kaybederiz ki?..
Huzur, milyarları kazanmaktan daha önemlidir. O halde, takdir edici, nazik, hoşgörülü ve güler yüzlü olanın evinde geçimsizlik olmaz. Evet, tebessüm ateşinde erimeyen maden bulunmaz. Kalblerin fethi gülümsemekten geçer...
Büyük İslâm âlimi Hüseyin Hilmi bin Saîd (kuddîse sirrûh) buyurdu ki:
"Hanım, evde hizmetçi değil, sultandır. Hanımını üzmek akıllı insanın yapacağı iş değildir. Bir Müslüman, hanımını nasıl üzer, aklım almıyor. Aklı olan karı koca, birbirini üzmez. Hayat arkadaşını üzmek, incitmek, ahmaklık alametidir. Zalim, huysuz kimsenin eşi, devamlı üzülerek sinirleri bozulur. Sinir hastası olur. Sinirler bozulunca, çeşitli hastalıklar hasıl olur. Hayat arkadaşı hasta olan bir eş, mahvolmuş, mutluluğu sona ermiş demektir. Eşinin hizmet ve yardımlarından mahrum kalmıştır. Ömrü, onun dertlerini dinlemekle, ona doktor aramakla, ona alışmamış olduğu hizmetleri yapmakla geçer... Evet, bütün bu felaketlere, bitmeyen sıkıntılara kendi huysuzluğu sebep olmuştur. Dizlerini dövse de, ne yazık ki bu pişmanlığının faydası olmaz!"
.Osmanlının ikinci kurucusu
2015-03-12 01:00:00
Cengâver bir padişah? olan Çelebi Sultan Mehmed, tarihçiler tarafından "Osmanlı Devleti'nin ikinci kurucusu" kabul edilir...
Çelebi Sultan Mehmed Han, Osmanlı padişahlarının beşincisidir. Cengâver bir padişahtı. Ankara Savaşı'ndan sonra Amasya'ya çekildi. Timur Han'a esir düşen babası Yıldırım Bayezid Han'ı kurtarmak için bir plân hazırladı ise de muvaffak olamadı.
Babasının vefatından sonra, kardeşlerine galip gelerek 1413 yılında Osmanlı sultanı olarak tahta geçti. "Fetret Devri"nde Osmanlıyı, karşılaştığı büyük bunalımdan kurtararak devletin birliğini sağlayan Çelebi Sultan Mehmed, tarihçiler tarafından "Osmanlı Devleti'nin ikinci kurucusu" olarak kabul edilir...
Önce Anadolu'daki isyanları bastırdı, sonra Macaristan'a kadar fethetti. Serez'de, Bâtınî îtikâdında olan Şeyh Bedreddin isyan çıkarmıştı. Şeyhi yakalattı. Ehl-i sünnete uymayan îtikâd üzere olmak ve cemiyet nizâmını bozmakla suçlu bulunan isyancı, Molla Haydar'ın fetvâsıyla Serez pazarında asıldı. İdamı esnasında "Ben bu cezayı hak ettim" diye itiraf etmiştir...
Çelebi Mehmed Han, makul hareket eden, sabırlı, azim ve irade sahibi, sözüne ve vaadine sadık, nazik, vakur ve ciddi bir hükümdardı. Yalnız dostuna değil, düşmanlarına da kendisini sevdirerek itimat telkin etmiş ve saydırmıştır...
Çelebi Sultan Mehmed Han Edirne'deyken, çıkmış olduğu avda rahatsızlandı. Nüzûl (felç) illetinden kurtulamayacağını anlayan Padişah; kardeş kavgasının devleti ne hâle getirdiğini bildiği için, vefat ederken veziri Bayezid Paşa'yı yanına çağırdı ve şunları söyledi:
"Tez büyük oğlum Murad'ı getirin! Ben bu döşekten kurtulamam. Şehzadem gelmeden ben ölürüm. Memleket birbirine girer. Tedbir alın ki, vefatım duyulmasın!.."
Bunları söyledikten kısa süre sonra vefât etti. Padişahın ölümü son derece gizli tutuldu. Cesedi sarayda muhâfaza edildi. O zaman Amasya Vâlisi olan büyük oğlu Şehzâde Murâd'ın Bursa'ya gelişine kadar 42 gün pâdişâhın vefâtı gizlendi. Cesedi Bursa'ya getirilerek Yeşil Türbe'ye defnedildi. Artık Osmanlı tahtında İkinci Murad Han vardı...
Çelebi Mehmed, kısa ömrünü savaş alanlarında geçirmiş olmasına rağmen, memleketin imarına da önem vermiştir. Bursa'da yaptırdığı cami, medrese, imaret ve Yeşil Türbe, önemli sanat eserleridir. Türbenin karşısına düşen medresesi bugün müze hâline getirilmiş olup, Bursa medreseleri arasında "Sultaniye" adı ile meşhurdur. Ruhu şad olsun...
.Kibirle geldin, tevazu ile gidiyorsun"
2015-03-13 01:00:00
Sultan Mahmud Gaznevî, Delhi'de orduları ile giderken, bir kulübe görür. İçeride Ebul Hasen Harkani hazretleri ve talebeleri vardır...
Din büyükleri buyurdu ki: Bazı insanlar var ki, kabre girdiği andan itibaren unutuluyor; ama bazı insanlar var ki, bin yıldan beri anılıyor. Hatta kitaplara adı geçiyor; çünkü onlar, insanlara çok fedakârlıklarda bulundukları için, çok merhametli ve şefkatli davrandıkları için ölmüyorlar, unutulmuyorlar. Bütün Ehl-i sünnet âlimleri, muhakkak şu gerçeği itiraf edip, talebelerine bildirmişlerdir:
"Bizim yaptığımız bunca hizmetin ecri, sadece ve sadece mübarek hocamadır; çünkü hocamı tanımasaydım, doğruyu bulamazdım. Her kitap farklı söylüyor. Sapık fırkaların öyle sözleri vardır ki, hakikati gösteren rehberi yoksa kesinlikle insan ona inanır. Dolayısıyla, bu hizmetler sadece onlar vasıtasıyla olmaktadır. Bize ait bir şey var dersek, felakete uğrarız. Bu hizmetlerin zerresini kendimden bilsem, yanarım, mahvolurum. Bizi, yanlış hedefe giden yoldan doğru yola sevk eden o büyüklerdir. Biz onların haklarını ödeyemeyiz."
***
Hindistan Sultanı Mahmud Gaznevî, Delhi'de orduları ile giderken, bacası tüten bir kulübe görür ve içeri girer. Bakar ki büyük velî Ebul Hasen Harkani hazretleri, kitapları ve talebeleri ile ilgilenir, Sultana hiç ilgi göstermez. Sultan ise, bu duruma hiddetlenir; fakat belli etmemeye çalışarak der ki:
- Hoca Efendi! Hocan Bayezid-i Bistami nasıl biri idi?
- Hocam öyle bir zat idi ki, Müslüman olmayan bir kimse yüzüne baksa, iman ile şereflenirdi.
- Bu ne biçim söz? Peygamber efendimizi Ebu Cehil ve diğer müşrikler gördü, imana gelmedi, senin hocan Peygamberimizden daha mı büyük ki yüzüne bakan imana geliyor?
- Ebu Cehil ve diğer müşrikler, Peygamberimizi Ebu Talib'in yetimi olarak gördüler, Peygamber olarak göremediler. Hocam Bayezid-i Bistami hazretlerinin yüzüne, bir ateist veya Yahudi 'bu Bayezid-i Bistami hazretleridir' diye baksa iman ile şereflenir.
Bu cevap; hak sözü kimden duysa hemen kabul eden Sultanın hoşuna gider... Bir müddet sonra yola çıkmak için ayağa kalkar. Ebul Hasen Harkani hazretleri dışarıya kadar uğurlar. Sultan şaşırıp der ki:
- Seni anlayamadım, geldiğimde yüzüme bile bakmadın; şimdi ise dışarıya kadar uğurluyorsun. Sebebi nedir?
- Gelirken; bilhassa makam ve rütbe sahiplerinin kurtulamadığı kötü bir huy olan gururla, kibirle içeri girdin, şimdi ise tevazu ile gidiyorsun..
.Herkes haddini ve vazifesini bilmeli...
2015-03-18 01:00:00
Günümüzün çalışma şartları ağırdır. Erkek çoğu zaman bu şartlar karşısında bunalır, çok sıkıntı çeker. Evine pestil gibi gelir. Ona destek olmak kadına düşer.
Şu üç günlük dünyada, karı koca iyi geçinip, birbirlerinin rızalarını almaya çalışmalıdır. Birbirinin kötü huylarına sabretmelidir! Hadis-i şerifte, (Hanımının kötü huylarına katlanan erkek, belalara sabreden Eyyüb aleyhisselam gibi mükafatlara kavuşur. Kocasının kötü huyuna sabreden kadın da, Hazret-i Asiye gibi sevaba kavuşur) buyuruldu. (İ.Gazali)
Günümüzün çalışma şartları ağır, para kazanma çok zordur. İş ahlakı, güzel ahlak, yok gibidir. Erkek çoğu zaman bu şartlar karşısında bunalır, çok sıkıntı çeker. Evine pestil gibi gelir. Yorgundur, sinir sistemi bozuktur. Bunu düzeltmek, sıkıntılarını unutturmak, onu neşelendirmek, ona destek olmak, yardımcı olmak kadına düşer. Bu halde eve gelen koca, haklı olarak hanımından en azından tatlı dil, güler yüz ve ilgi bekler. Hanıma düşen vazife, bu sayılanları yapamıyorsa hiç olmazsa susup, onu daha fazla üzmemelidir. Din büyükleri "Evinde huzuru olmayan, zindandadır" buyurmuştur.
Bu kadar sıkıntıda olandan her türlü dengesiz hareket beklenir. Kadın, bardağı taşıran son damla olmamalı. Aksine, hemen devreye girmeli, onu hoş görmeli, idare etmeli, teselli etmeli. Onun evde olduğu zamanlar ev işiyle meşgul olmayıp, onu neşelendirmeli.
Din büyükleri buyuruyor ki: "Şeytanlar kâfirlerle değil, Müslümanlarla uğraşır. Şeytan, avanesini sabah salar, gece rapor alır. Birisi, 'namazını bozdurdum' der, birisi 'orucunu bozdurdum' der. Diğeri 'haram yedirdim' der... Şeytan hepsine de 'tamam' der. İçlerinden biri de, 'ben, karı-kocanın arasını bozdum' der. İşte Şeytan buna çok sevinir, 'aferin' diyerek onu alnından öper ve 'en büyük işi sen başardın, bu olunca hepsi zamanla bozulur' der... Onun için hep tetikte olmalı, şeytana ve nefse bu fırsatı vermemelidir."
Bir kadın, Resulullah Efendimizin huzuruna gelerek şöyle sordu:
-Ya Resulallah! Ben kadınları temsilen geldim. Allah cihadı erkeklere farz kılmıştır. Savaştan sağ çıkarlarsa gazi, ölürlerse şehid oluyorlar. Biz kadınlar da onlara yardımcı oluyoruz. Bize bu konuda mükafat, bir bedel var mı?
Resulullah Efendimiz şöyle cevap verdiler:
-Karşılaştığın her kadına söyle! Kocaya itaat etmek, hakkını yerine getirmek onun yaptıklarının hepsine bedeldir. Ancak içinizde bunu yapanlar pek azdır!"
Herkes haddini ve vazifesini bilmeli, kusurları için özür dileyip, yeni bir sayfa açıp, yeni bir başlangıçla hayata neşeyle devam etmeli. Affeden affedilir, seven sevilir...
.İki defa tahta geçen Padişah!..
2015-03-19 01:00:00
ll. Murad Han, ''Sağlığımda oğlumun padişahlığını göreyim'' diyerek Şehzade Mehmed lehine saltanattan çekilir. Ancak, bu durum Papalığı ümitlendirir.
İkinci Murad Han, altıncı Osmanlı Padişahıdır. Babası Çelebi Sultan Mehmed'dir. 1404'te Amasya'da doğdu. Babasının vefatıyla 1421'de tahta geçti... İlme ve âlimlere çok hürmet edip evliyâya izzet ve ikrâmda kusur etmediği için memleket, âlim ve evliyâ yurdu oldu... Büyük âlim Molla Yegân bile ona hac dönüşünde, Şehzadesine (Fâtih) Hoca olarak Molla Gürânî hazretlerini getirmişti. Bu husus hiçbir milletin kültür târihinde rastlanılmayan eşsiz bir hâdisedir... Hemen bütün ömrünü gazâ meydanlarında geçirdiği hâlde, îmâr işlerine çok önem veren Sultan Murad "Ebü'l-Hayrât" diye anıldı...
Murad Han, o tarihte Osmanlı Devleti için büyük tehlike arz eden Bizans'ın entrikalarına son vermek için İstanbul'u kuşattı, ancak iç gaileler yüzünden antlaşma yapmak zorunda kaldı...
Macarlarla on yıl süreli Segedin Sulh Antlaşması imzalandı... Bu antlaşmadan sonra; Hacı Bayram-ı Velî hazretlerinin İstanbul'u fethedeceğini işaret buyurduğu oğlu Mehmed lehine; ''Sağlığımda oğlumun padişahlığını göreyim'' diyerek saltanattan çekildi.
Osmanlı tahtına on iki yaşında bir çocuğun geçirilmesi; başta Papalık olmak üzere Avrupa devletlerini ümitlendirdi. Macarların milli kahramanı Hunyadi Yanoş, Segedin Antlaşmasını bozarak, yanında Papalık kuvvetleri de olduğu hâlde, büyük bir Haçlı ordusuyla hareket etti. On iki yaşındaki Sultan Mehmed Han, babası İkinci Murad Han'a, o yaştaki birinden beklenmeyen ifadelerin bulunduğu şu tarihî mektubu gönderdi:
"Eğer Padişah siz iseniz, devletimizin bu zor gününde ordumuzun başında olmamanız törelerimize uymaz. Yok, eğer Padişah ben isem, size emrediyorum, geliniz ve derhal ordularımın başına geçiniz!"
Bu çağrı üzerine Murad Han, Manisa'dan Edirne'ye geldi. Ordunun başına geçti ve önce Varna'da sonra da Kosova'da Haçlılara karşı İslam-Türk tarihinin en muhteşem zaferlerini kazandı. Hunyadi Yanoş canını güçlükle kurtarabildi...
Murad Han, 1450'de Arnavutluk seferine çıktıysa da tamamlayamadı. İkinci defa tahta geçtikten sonra beş sene daha Padişahlık yaptı ve 1451'de Edirne'de vefat etti. Cenazesi Bursa'ya götürüldü. Türbesi, Muradiye Mahallesinde yaptırmış olduğu cami yanındadır. Ruhu şad olsun...
.Nûr, artık Âmine Hâtun'daydı...
2015-03-20 01:00:00
Âmine, devrinin her bakımdan en seçkin kızıydı... Abdülmuttalib, hanımı ile görüştükten sonra, Âmine'yi Abdullah'a almaya karar verdi...
Peygamber efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) mübârek babası Abdullah, yirmi yaşına girdiğinde, yüzünün güzelliği öyle artmıştı ki, görenlere Yûsüf aleyhisselâmı hatırlatıyordu... Onunla ilgili harikulâde olaylar yaşanıyordu. Meselâ, putların yanından geçse, kendisine; "Ey Abdullah! Sakın bize yaklaşmayasın! Sen yüksek şan sahibi O emsâlsiz insanın nûrunu taşıyorsun. O son Peygamberdir. Bize tapan bedbahtlar, O'nun eliyle cezâsını bulacaktır!.." diye seslenirlerdi...
Resulullah efendimizin dünyayı teşrif edeceğine az bir zaman kaldığını kâhinlerinden haber alan Şam Yahûdîleri, "Peygamberlik İsrailoğullarından gidecek" diye mâtemlere büründüler. İçlerinden yetmiş genç Mekke'ye gidip, Abdullah'ı öldürmeden geri dönmeyeceklerine and içtiler ve silahlanıp yola düştüler... Uzunca bir zaman sonra, Mekke yakınına vardılar. Günlerce ortaya çıkmadan beklediler... Bir gün kolladıkları ân gelip çattı! Avlanmak için şehir dışına çıkan Abdullah, işte şuracıktaydı! Kılıçlarını sıyırıp peşine düştüler... O esnâda, orada avlanan biri daha vardı. Bu, aynı zamanda Abdullah'ın akrabası olan Veheb bin Menaf idi. Veheb, Yahûdîleri, ellerinde kılıçla görünce, niyetlerini anladı ve arkadaşları ile birlikte onların önünü kesmeye karar verdi. Ancak Yahûdîler kalabalıktı. Aralarında ne yapmaları gerektiğini tartışıyorlardı ki, müthiş bir patlama sesi ile ürperdiler. Gök ikiye ayrılmış gibi kopan gürültünün ardından, yeryüzüne yalın kılıç atlılar iniyordu... Yağız atların bu amansız suvarileri, Yahûdîleri bir anda biçtiler ve işleri bitince de kayboldular...
Veheb ve yanındakiler donakalmışlardı... Veheb, akıllı bir adamdı. Zihninde bir fikir belirmeye başladı. Kızı Âmine'yi bu gence verseydi? Kızına denk bir insan, Abdullah'tan başka kim olabilirdi ki? Hiç kimse!
Eve vardığında başından geçenleri ve niyetini hanımına açtı. Âmine'nin annesi de Veheb'in görüşündeydi... Kız tarafı vakit geçirmeden tekliflerini Abdülmuttalib'e götürdüler.
Abdülmuttalib, Âmine'nin kusursuz güzelliğini, yüksek ahlâk ve iffetini, başta kendi hanımı olmak üzere birçok kimseden işitmişti. Devrinin her bakımdan en seçkin kızıydı... Hanımı ile görüşüp, oğlu ile konuştuktan sonra, Âmine'yi Abdullah'a almaya karar verdi... Nikâh, Ebû Talib'in evinde yapıldı; iki genç evlendiler. Peygamber efendimize ait nûr, artık hazreti Âmine validemizdeydi..
.Başarılı insanlar alçak gönüllüdür
2015-03-25 01:00:00
Başarılı kimseler başarının düşmanı olan dedikoduya iltifat etmezler. Çünkü, dedikoduyu küçük insanlar yapar. Dedikodu, insanlar hakkında yapılan olumsuz konuşmalardır...
Fert olarak kendini yenileyen, kendisine ve çevresine faydalı olan insanların meydana getirdiği sosyal yapı sağlam olur. Temeli sağlam olan toplumlar, başarılı olurlar.
Sosyal çevremizi ve ufkumuzu genişletmeye yardımcı olacak metotlardan birkaçını sizinle paylaşalım:
*Sosyal çevreyi sınırlandırmak, hizmeti sınırlandırmak olur... Yeni arkadaşlar edinin, yeni organizasyonlara katılın, sosyal çevrenizi artırın. Böylece tıpkı her şeyde olduğu gibi, insanlardaki çeşitlilik de hayata yeni çeşniler katar ve onu daha geniş çaplı bir hayat hâline getirir. Bu güzel bir zihinsel beslenmedir.
*Bakış açıları sizden farklı olan insanları, fikirleri tanıyın! İçinde bulunduğumuz bu modern çağda, dar kalmış bir bireyin fazla geleceği olamaz. Sorumluluk ve önemli mevkiler; işi her iki tarafından da gören insanlara doğru gider. Sadece kendi meslek grubunuzdaki insanlarla görüşmeyin. Her meslek grubundan ahbaplarınız olsun... Zıt mizaçlı kişilerle de ahbaplık kurun. İnsanlarla anlaşabilmek, onlara faydalı olabilmek, onları tanımakla mümkündür. Toplumdaki kavgaların sebebi de, insanların birbirlerini iyi tanımamalarından ileri gelir. Karşısındakini iyi tanıyan, huyunu suyunu bilen, onun damarına, nasırına basmaz.
*Teferruatla uğraşan, pireyi deve yapan kişilerle arkadaş olmayın! Fikirleriniz ve konuştuklarınızdan çok, evinizin büyüklüğü ve sahip olduğunuz veya olmadığınız eşyalarla ilgilenen kişiler küçük insanlardır. Olumlu şeylerle ilgilenen, sizin başarınızı görmekten gerçekten mutluluk duyacak kişilerle arkadaş olun. Kıskanç insanlardan uzak durun! Planlarınıza ve fikirlerinize, size cesaret vererek katılacak kişilerle arkadaş olun!
Başarılı insanlar alçak gönüllü, yardıma açık kimselerdir. Kıskanç, cimri değillerdir. Bildiklerini, tecrübelerini anlatacak kimseler ararlar. Bildiklerini anlattıkça da mutluluk duyarlar...
Gerçekten başarılı olan kimselerin kapısında, "Meşgul, lütfen rahatsız etmeyin" yazmaz. Ancak, başarılı kimselerin; herhangi bir arzusu olmayan, heyecanını kaybetmiş kişilere tavsiyede ve nasihatte bulunacak kadar zamanları yoktur.
Başarılı kimseler başarının düşmanı olan dedikoduya iltifat etmezler. Çünkü, dedikoduyu küçük insanlar yapar. Dedikodu, insanlar hakkında yapılan olumsuz konuşmalardır. Olumsuzluklar çevreyi daraltır. Büyük insan, kişiyle değil işi ile uğraşır...
.Derviş olmak isteyen Padişah!..
2015-03-26 01:00:00
Fatih, İstanbul'un fethinden sonra, bir gün hocası Akşemseddin'i ziyarete gider. Tacı tahtı bırakıp derviş olmak istediğini söyler...
Fatih Sultan Mehmed Han, Osmanlı padişahlarının yedincisidir. İkinci Murad Han'ın oğlu, İkinci Bayezid Han'ın babasıdır. 1429'da Edirne'de doğup, 1481'de Gebze'de vefat etti. Türbesi Fatih Camii haziresindedir...
1451'de padişah olan ll. Mehmed Han, 1453 Mayıs ayının yirmidokuzuncu Salı günü İstanbul'u Bizans Rumlarından alarak, Orta Çağ'a son verdi. Ayasofya Kilisesini cami yaptı. Kıyamete kadar cami kalmasını yazılı vasiyet ve vakfeyledi...
Türk tarihi, sayılamayacak kadar çok kahraman ve cihangirlerle doludur. Fatih Sultan Mehmed de bunların başında gelenlerdendir. Çünkü o, kılıçla keşfi yan yana yürütmüş; çağ açıp çağ kapayan bir Sultandır...
ll. Mehmed Han, soğukkanlı ve cesurdu. İstanbul Muhasarası sırasında atını denize sürerek askerine şöyle haykırmıştır: "Ya ben İstanbul'u alırım, ya da İstanbul beni!.."
Aynı zamanda çok merhametli ve müsamahalı olan Fatih, vicdan hürriyetine büyük değer verirdi. İstanbul'a girdiği vakit ayaklarına kapanan İstanbul Patriğini yerden kaldırmakla alicenaplığını gösteren cihangir, onu şu sözlerle teselli etti:
"Ayağa kalkınız! Ben Sultan Mehmed, hepinize söylüyorum ki: Şu andan itibaren artık ne hayatınız ne de hürriyetiniz hususunda gazab-ı şahanemden korkmayınız!.."
Fatih Sultan Mehmed Han, Avrupalı devletlerin Osmanlılarla ilgili hareketleri müzakere eden bütün meclislerinde geniş bir haber alma teşkilatına sahipti. Almanya'da yerlilerden elde edilmiş casusları da vardı. İtalya ise, son derece gizli ve daimi bir "Türk haber alma servisi"yle örülüydü. Fatih'in, bu teşkilat sayesinde düşmanlarından günü gününe haberi olurdu...
Fatih Sultan Mehmed, ilme, sanata ve ilim adamlarına çok kıymet verirdi... Akli ve nakli ilimlerde söz sahibi olan âlimleri İstanbul'a topladı ve onların talebe yetiştirmesi için medreseler kurdu...
İstanbul'un fethinden sonraydı. Bir gün hocası Akşemseddin hazretlerini ziyarete gitti. Elini öpüp, tahtı tacı bırakıp derviş olmak istediğini söyledi. Hocası, bu teklifi reddederek, devlet işlerine memur edilen padişahın asıl vazifesini yapmamış olacağını, din-i İslam ve adaletle memleketi ve dünyayı idare etmenin daha makbul olduğunu; aksi hâlde din ve devletin zarar göreceği için, ikisinin de Allah indinde mesul olacaklarını bildirdi...
Bizim aklımız onları anlamaya yetmez. Yapacağımız şey, ruhlarına birer Fatiha göndermek..
.Şeytanın feryat ettiği gece!..
2015-03-27 01:00:00
Peygamber efendimizin nûru ana rahmine düşünce İblis, öyle üzüldü ki gamdan simsiyah olan yüzü ile dağ, deniz demeden dolaştı!
Mübarek genç Abdullah, Âmine Hâtun ile evleniyordu... Düğün günü, hem arefeye, hem de perşembeyi cumaya bağlayan geceye isâbet etmişti... Cebrâil aleyhisselâm, yeryüzüne inerek Kâbe üzerine yeşil bir bayrak dikti ve;
"İnsanların en hayırlısı ve peygamberlerin efendisine ait nûr, Âmine Hatun'a geçti. O, yakında doğacaktır..." diye dört bir yana seslendi.
Melekler düğünü şenlikle karşılar, kurtlar, kuşlar birbirine müjde verip tebrikleşirken, üzülen biri vardı: Lanetlenmiş İblis!..
Peygamber efendimizin nûru ana rahmine düşünce, İblis, öyle üzüldü, öyle üzüldü ki gamdan simsiyah olan yüzü ile dağ, deniz demeden dolaştı durdu. Nihâyet bitkin ve ümitsiz bir hâlde Ebû Kubeys Dağı'nın dibine çöktü ve feryatlarla avanesini yanına çağırdı:
- Biz, bundan sonra iflah olmayız! Sonumuz geldi. Zîrâ, canlı cansız her şeyin peygamberi olan Abdullah'ın oğlu Muhammed, ana rahmine düştü. O, Peygamber olunca, putları kıracak, zulmü yıkıp adâleti getirecek, dünyayı mescidlerle donatıp imânı yayacak, küfrü yok edecek, hayırlı işler yapacak, iyiliği emredecek, yolunda gidenler saâdete erecektir...
İblis, saçını başını yolarak dövünüyor ve diğer şeytanlara anlatmaya devam ediyordu:
- O'nun ümmeti yiyip içmeye Besmele ile başlar hamd ile bitirirler. Birbirlerine nasihat eder, emr-i mâruf ve nehy-i münkeri bırakmazlar. Bu şartlarda onları doğru yoldan saptırma şansımız kalmamıştır!..
Şeytanlardan biri şöyle görüş bildirdi:
- Ey efendimiz, kendinizi bu kadar hırpalamayın. Vaziyet, o kadar ümitsiz değil. Âdem'den (aleyhisselam) bugüne kadar insanları nasıl aldattıksak, yine öyle çalışır ve Ümmet-i Muhammedi de yoldan çıkarırız!..
Baş Şeytan İblis:
- Hayır! dedi: Az evvel saydığım meziyetleri sebebi ile siz onlara yaklaşamaz, kendilerini aldatamazsınız. Çünkü bu ümmetin mensupları, kendi dindaşlarını herhangi bir yanlış hareketlerini gördüklerinde ikâz eder ve doğru yola çekerler.
Az evvel fikir beyan eden şeytan;
- Fakat efendimiz, diye tekrar söze başladı: Biz, onlara cimrilik, çekememezlik, birbirlerinin malına mülküne saldırma ve benzeri kötü duygu ve arzular aşılarız. Böylece onlar da bizim avcumuzda istediğimiz gibi hareket ederler!..
Bu sözler İblis'i rahatlattı ve insanlara bu sayılan menhiyatları işletmek ümidiyle bütün avanesiyle yeryüzüne dağıldılar...
.İnsanlara ikinci sınıf muamelesi yapmak!
2015-04-01 01:00:00
İnsanları; "Önemli kişiler, önemsiz kişiler" diye sakın sınıflandırmaya kalkmayın. İster çöpçü olsun, ister bir şirketin genel müdürü olsun, sizin için herkes önemlidir...
Hiç şüphesiz, Allahü teâlâ insanları medenî olarak yaratmıştır. Topluluklar hâlinde yaşamak zorundadırlar. Topluluk hâlinde yaşayınca da, aralarında insani ilişkiler olacaktır. Bu ilişkiler ne kadar seviyeli olursa, insanlar birbirlerini üzmezlerse, birbirlerine sıkıntı vermezlerse, o toplumda huzur olur. Herkes, "Karşımdaki insanı nasıl memnun edebilirim, onu nasıl sevindirebilirim" diye düşünmelidir. Bunun için işte size birkaç püf noktası:
Takdir ve tebrik etmekte cimri davranmayın. İnsanların, yaptıklarından dolayı onları takdir edeceğinizi bilmelerini bir kural hâline getirin. Bu bakımdan bir kişi, dikkate alınmadığı hissine asla ve asla kendini kaptırmasın. Takdir etmeyi, sıcak ve samimi bir gülümseme ile uygulayın. Bir gülümseme, başkalarının, onları fark ettiğinizi ve onlara saygıyla yaklaştığınızı hissetmelerini sağlar...
Dürüst, kendinize has tavırlar takınarak, insanları takdir edin. İnsanlar kendine mahsus tavırlar ile büyür ve gelişir. İnsanlar her yaşta övülmenin, takdir edilmenin özlemini duyar. Kişi iyi iş yaptığı ve önemli birisi olduğu konusunda temin edilmek ister. Övgüyü, sadece büyük başarılar için saklamanız gerektiğini sanmayın. İnsanları; görünümleri, rutin işlerini yapma tarzları, fikirleri, yardımseverlikleri gibi küçük şeylerle ilgili olarak da takdir edin...
İnsanları; "Çok önemli kişiler, önemli kişiler, önemsiz kişiler" diye sakın sınıflandırmaya kalkmayın. İster çöpçü olsun, ister bir şirketin genel müdürü olsun, sizin için, istisnasız herkes önemlidir. Bir insana ikinci sınıf muamelesi yapmak, size birinci sınıf sonuçlar kazandırmaz...
"İnsanlarla iyi geçinmek, onları memnun etmek, onlara hizmet etmek karın doyurmuyor. Parasız yaşanmaz" demeyin. Bunlar para kazanmaya mani değildir. Üstelik böyle davranışlar, daha çok kazanmaya vesiledir. Nasıl mı? Siz, "Önce hizmet" düsturuna sahip olun. Yani önce vermeyi öğrenin. Vermeden almaya kalkmayın...
Para kazanmak ve refah içinde yaşamak çok tabiî ve arzu duyulan bir şeydir. Çünkü para güçtür. Bu sebeple insanları, "Önce para" tutumu içinde görürsünüz. Yine de bu düşünce içindeki insanların çok paraları yoktur. Neden? Çünkü, "önce para" tutumunda olan insanlar, o denli "para merkezli" olmuşlardır ki, para yetiştirecek tohumları ekmeden, paranın toplanamayacağını unuturlar... "Paranın tohumu" da hizmettir. Önce hizmeti, insanlara faydalı olmayı düşünün! Böyle olursa, para kendiliğinden gelecektir...
Kavanozdaki "cihat tozu!"
2015-04-02 01:00:00
Bayezid Han, her sefer dönüşünde üzerinde biriken tozları toplar ve bir kavanozda biriktirirdi. Hanım Sultan bunun sebebini sordu!
Sultan İkinci Bayezid Han, sekizinci Osmanlı Padişahıdır. Fatih Sultan Mehmed'in iki oğlundan büyüğüdür...
Küçük yaştan itibaren tam bir ihtimamla yetiştirilen Şehzade Bayezid, devrin en kıymetli âlimleri elinde tahsil gördü. Babası vefat edince, 1481 senesinde tahta çıktı...
Bayezid Han, Osmanlı tahtına geçtiğinde; Batı'da çok önemli fetihlere başlama noktasındayken, Doğu'da büyük bir tehlike ile karşı karşıya kaldı. Bu sebepten dolayı zamanının çoğu, Safevi hükümdarı Şah İsmail'in türlü entrikalarını karşılamakla geçti...
Sultan Bayezid son zamanlarında, oğlu Selim'e; "Adaletten ayrılma, acizlere ve biçarelere karşı merhametli ol. Kimsesizlere şefkat göster, herkesin sana ram olmasını istiyorsan ulemaya çok saygı göster; zaruret olmadıkça kimseye sert davranma" diye nasihatte bulunduktan sonra, saltanatı teslim etti. Daha sonra Dimetoka'daki saraya giderken hastalanarak 26 Mayıs 1512'de vefat etti. Kabri, Bayezid Camii'nin yanındaki türbededir...
Sultan Bayezid, son derece adil, merhametli, âlim, takva ve hilm sahibi idi. Bu hasletleriyle "Bayezid-i Velî" olarak tanınırdı...
Her Osmanlı Sultanı gibi o da namaza çok önem verirdi... Bayezid Camii'nin inşası bitmişti. Padişah; "Her kim ömrü boyunca ikindi ve akşam namazlarının sünnetlerini terk etmemiş ise, ilk cuma namazında imam olsun!" buyurmuştu. Bu hususta kendisinden başka kimse çıkmamış, sulhta ve seferde hiçbir sünneti bırakmadığı için namazı kendisi kıldırmıştır...
Güzel hasletleri pek çoktu. Savaşlarda bir âdet edinmişti. Her sefer dönüşünde elbisesinde biriken tozları toplar ve bir kavanozda biriktirirdi... Yine bir harp dönüşü üzerindeki tozları, büyük bir itina ile toplamaya çalışıyordu. Hanımı Gülbahar Sultan merakla sordu:
-Efendim, merakımı hoş görün, her cihad dönüşü böyle yapmanızın sebebi ne ola ki?
Tebessümle şöyle cevap verdi:
-Senden gizlim saklım yoktur hatun. Hadis-i şerifte, (Allah yolunda ayağı tozlananları, Allahü teala cehenneme haram kılmıştır) buyurulmaktadır. Vasiyetimizdir; öldüğümüzde bu tozları kabrime koysunlar!..
- Gerçekten de, biriktirdiği bu tozlardan bir kerpiç yaptırdı ve vasiyeti gereğince kabrine konuldu... Kendisinden sonra Osmanlı tahtına oğlu Yavuz Sultan Selim Han geçti. Ruhları şad olsun..
. Eşkıyâ, nasıl oldu evliyâ?
2015-04-03 01:00:00
Merve yakınlarındaki sahrada Fudayl adında bir eşkıyâbaşı vardı. Hayret edilecek bir husus ki, bu eşkıyâ, namaza çok önem verirdi...
Fudayl bin İyad adında bir kimse vardı. Merv ve Ebyurd şehirleri arasındaki sahrada eşkıyâlık yapardı. Adamları, kervanları soyarlar, malları getirip, ona teslim ederlerdi. Hayret edilecek bir husus ki, bu eşkıyabaşı, namaza çok önem verirdi...
Bir gün büyük bir kervan geldi. Adamları kervanı soymaya hazırlanırken biri, durumu fark etti ve altınlarını saklamak için uygun bir yer aramaya başladı. Bir çadır gördü, hemen oraya koştu. İçeride biri, huşu içinde namaz kılıyordu. "Namaz kıldığına göre güvenilir biridir" diye sevindi ve selâm vermesini bekledi. Sonra;
- Bir miktar altınım var, size emanet etmek istiyorum, dedi. Fudayl, çadırın bir köşesini işaret edip;
- Oraya bırak! dedi.
Adam, altınları bırakıp kervanın yanına dönünce, eşkıyâların ve kervandaki eşyâları alıp götürdüklerini gördü. Biraz sonra kervan hareket edecekti. Hareketten önce koşup emanet bıraktığı, altınları almak için çadıra vardı. Baktı ki, biraz önce kervanı soyanlar, kervandan aldıkları malları, altınlarını emanet olarak bıraktığı kimsenin önüne bırakmışlar. O da bunları taksim ediyor. Adam şaşırdı ve "Demek altınları eşkıyâların reisine vermişim" deyip üzüntü ile geri dönerken Fudayl seslendi:
-Altınlarını, bıraktığın yerden al, biz emanete hıyanet etmeyiz!
Adam şaşkınlık ve sevinç içinde, altınları koyduğu yerden alıp kervana koştu... Fudyal'ın adamları; "Reis, bu ne demek oluyor?" diye sorunca Fudayl onlara ibretli bir cevap verdi:
- Bana hüsn-i zan etti. O kimsenin, benim hakkımdaki iyi niyetini doğru çıkardım. Ola ki, Allahü teâlâ da benim kendisi hakkındaki hüsn-i zannımı doğru çıkarır...
Altınların sahibi olan adam çadırdan uzaklaşırken, Ankebût sûresinin "Elbette namaz, insanı çirkin ve dinin yasak ettiği şeylerden alıkoyar" meâlindeki âyet-i kerîmesini ve "Namaz kötülükler için kefarettir. Günahlardan meneder. Bedendeki hastalıkları giderir" hadîs-i şerîfini hatırladı. Sonra, "İnşaallah kıldığı bu namaz onu kötülüklerden uzaklaştırır" diye Fudayl'a hayır duâ etti...
Bu hadiseden kısa bir zaman sonra, Fudayl bin İyad, adamları ile beraber tevbe etti. Aldığı malları geri vererek herkesle helalleşti. Kendisini ilme ve ibadete verdi. Derecesi o kadar yükseldi ki; namaza önem vermesi, onu Allah adamlarından eyledi. O artık "Fudayl bin İyad hazretleri"ydi...
.Sonsuz saadete kavuşacak olanlar
2015-04-08 01:00:00
Kur'ân-ı kerimde, ehl-i kitabın, Muhammed aleyhisselama iman etmeleri emir buyurulmakta ve bu emre uymayanların akıbetlerinin sonsuz cehennem olacağı bildirilmektedir...
Allahü teâlâ, kendisine inandığını söyleyip de, son peygamberi Muhammed aleyhisselama inanmayan kimselerin imanını, inanma olarak kabul etmemektedir. Bunlara kıymet verilmemesini istemektedir. Çünkü, imanın muteber olması için, Kur'an-ı kerimin bize bildirdiği çerçeve içinde olması lazımdır. Nedir bu iman? Kısa ve öz olarak şöyle:
Allah birdir, doğmamış ve doğurulmamıştır. Hiçbir şeye muhtaç değil, aksine her şey kendisine muhtaçtır. Eşi ve ve ortağı yoktur.
Bu şartlar, ehl-i kitapta, yani Yahûdi ve Hıristiyanlardaki Allah inancında yoktur. Âyet-i kerimede buyuruldu ki:
(Yahûdiler, "Üzeyr Allahın oğludur" dediler. Hıristiyanlar da, "Mesih Allahın oğludur" dediler.) [Tevbe-30]
Allah inancının muteber ve makbul olabilmesi için şirkten arınmış olması ve Allaha, şanına yaraşan sıfatların izâfe edilmesi şarttır...
Şu âyet-i kerime de Hıristiyanların imanlarının geçerli olmadığını açıkça ortaya koymaktadır:
(Allahı ve peygamberlerini inkâr edenler ve [inanma hususunda] Allah ile peygamberlerini birbirinden ayırmak isteyip, "Bir kısmına inanırız, bir kısmını inkâr ederiz" diyenler ve bunlar arasında [iman ve küfür] bir yol tutmak isteyenler yok mu? İşte gerçek kâfirler bunlardır.) [Nisa-150]
Dikkat edilirse bu âyette, Allahın insanları sevmesi ve günahlarını bağışlaması, insanların Muhammed aleyhisselama itaatine bağlanmıştır.
Allahü teâlâ Hazreti Musa'ya, (Azabıma dilediğimi uğratırım. Merhametim, her şeyi kaplamıştır. Bu rahmetim, [ahirette] müttekîlere [küfürden ve günahlardan sakınanlara], zekâtlarını verenlere ve bizim ayetlerimize iman edenleredir. Onlar, ümmi bir Peygamber olan Resule tâbi olurlar. O resulün [ismini ve vasıflarını] yanlarında bulunan Tevrat ve İncil'de yazılmış bulurlar. O Peygamber iyiliği, imanı emreder ve kötülüğü, küfrü nehyeder. Temiz şeyleri helal ve murdar şeyleri haram kılar. Onların yüklerini indirir ve ağır külfetleri hafifletir. Bu Peygambere inanan, Ona tazim eden, Ona yardım eden, Onunla gönderilen nura [Kur'an-ı kerime] uyanlar, işte onlar, sonsuz saadete kavuşacak olanlardır.) [A'râf157]
Bu âyetlerde doğrudan ehl-i kitaba hitaben, Muhammed aleyhisselama iman etmeleri emir buyurulmakta ve bu emre uymayanların akıbetlerinin sonsuz cehennem olacağı bildirilmekte iken; kim ne cür'etle "Hıristiyanların mazlumları ve hak dine kuvvet verenler, Cennete gidecektir" diyebilir? Böylelerinin maksatları ne olabilir dersiniz?!.
.Çamurlu kaftanın hikâyesi...
2015-04-09 01:00:00
"Âlimlerin atının ayağından sıçrayan çamur, benim indimde muhteremdir. Öldüğüm zaman bu kaftanı kabrime koyun!"
Birinci Selim Han (Yavuz Sultan Selim) İslam halifelerinin yetmiş dördüncüsü ve Osmanlı padişahlarının dokuzuncusudur. İkinci Bayezid Han'ın oğlu, Kanunî Sultan Süleyman Han'ın babasıdır. Hilafetin Osmanlı padişahlarına geçmesini sağlayan Sultandır. 1470'te Amasya'da doğup, 1520'de Çorlu'da vefat etti. Naaşı İstanbul'a getirildi ve Fatih'te kendi adını taşıyan caminin haziresine defnedildi.
Küçük yaşta İstanbul'a gönderilen Şehzâde Selim; Kur'ân-ı kerîm, tefsîr, hadîs ve fıkıh derslerinin yanında yüksek fen ilmi üzerinde de dersler verilerek yetiştirildi...
Osmanlı tahtına geçti ve sekiz buçuk senede devleti iki kat büyüttü. "Yavuz" adını kazandı. 1514'te Çaldıran'da Safevi hükümdarı Şah İsmail'i mağlup ederek, bozuk inanışlarının yayılmasını önledi... Tebriz'i de aldı. 1516'da İstanbul'da ilk tersaneyi yaptı. Burada gemiler inşa edildi. 1517'de Mısır'ı fethetti. Mercidabık ve Ridaniye savaşlarından sonra; hem Halifelik hem de "Kutsal emanetler" Osmanlıya geçti... Ümeyye Camiinde cuma namazı kılınırken, imam hutbede yeni Halifenin ismini zikredip "Hakim-ül harameynişşerifeyn=Mekke ve Medine'nin hükümdarı" dedi. Koca Yavuz hemen ayağa kalktı ve; "İmam efendi, Hakim-ül harameyn deme, Hadim-ül harameyn=Mekke ve Medine'nin hizmetçisi de" dedi...
***
Yavuz Sultan Selim Han, âlimlere ve ilme çok değer verirdi. Mısır'ı fethettikten sonra, İstanbul'a dönüyordu. Adana civarına geldiklerinde, şiddetli yağmurdan ortalık çamur deryasına dönmüştü. Birkaç gece o havalide konakladıktan sonra, yola çıktılar... Yavuz, yanı başında devrin büyük ilim adamlarından Kemal Paşazade ile beraber gidiyorlardı. Bir ara Paşa'nın atı tökezleyerek ayağından sıçrayan çamur, Padişahın üzerine bulaştı. Bu tökezleme esnasında, hem Yavuz'u ileri geçmiş olmasından, hem de üzerine çamur bulaştırmış olmasından İbni Kemal Paşa tedirgin oldu. Çünkü Yavuz, celalli bir Padişahtı. Ancak, hadise korktuğu gibi olmadı.
Selim Han, tarihe altın harflerle geçen şu vasiyeti yaptı:
"Bana yeni bir kaftan getirin ve bu elbisemin üzerindeki çamurları da sakın temizlemeyin! Âlimlerin atının ayağından sıçrayan çamur, benim indimde muhteremdir. Öldüğüm zaman bu kaftanı kabrime koyun!"
İşte bugün, türbesini ziyaret edenlerin sanduka üstüne gördüğü, o çamurlu kaftandır.
."Siz aziz oldunuz biz ise zelil!"
2015-04-10 01:00:00
İranlı meşhur kumandan Hürmizan, İslam ordusuna çok direndi. Nihayet dayanamadı ve teslim oldu. Onu Hazret-i Ömer'e götürdüler...
Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) Peygamberler ve Hazret-i Ebu Bekir'den sonra insanların en üstünü olduğu hadis-i şeriflerle de bildirilmiştir... Adalet timsali Hazret-i Ömer, hilafeti zamanında, iki büyük devlet olan Bizans ve Sasanilerin hakimiyeti altında olan Suriye, Filistin, Mısır, Irak ve İran'ı İslam devletinin sınırları içine aldı. Kuzey Afrika'dan Türkistan'a, Azerbaycan'dan Yemen'e kadar uzanan İslam devletini, kurduğu mükemmel müesseselerle çok güzel idare etti. Davalara bakması için mahkemeler, adli teşkilatlar, suç ve zabıta işlerine bakan, satıcıları kontrol eden, halkın birbirleriyle olan münasebetlerini düzenleyen teşkilatlar kurdu. Onun zamanında 4000'den fazla cami yapıldı. Yollar, köprüler inşa edilip, su kanalları açıldı. İslamiyet'i yaymak için her tarafta okullar açtırdı. Çok adil, abid, merhametli ve alçak gönüllüydü...
***
İslam orduları Sasani topraklarındaydı... Ancak, İranlı meşhur kumandan Hürmizan, teslim olmamak için direniyordu. Nihayet hayatının tehlikeye girdiğini görünce teslim oldu. Hazret-i Ömer, huzuruna çıkarılan Hürmizan'a sordu:
- Bize söyleyeceğin bir şey var mıdır?
- Var! Fakat önce ölecek miyim, kalacak mıyım bunu bilmem lazımdır.
- Konuş, sana zarar gelmeyecektir.
- Ey büyük halife! Önceleri biz İranlılar siz Arapları öldürüyor, zorla mallarınızı ellerinizden alıyorduk. Ne zaman ki, Allah size peygamber gönderdi. Ondan sonra bizim üstünlüğümüz sona erdi. Siz aziz, biz zelil olduk!
Hazret-i Ömer, Enes bin Malik hazretlerine sordu:
- Ne yapalım bunu?
- Öldürmeyelim! Çünkü arkasında büyük bir kalabalık vardır. Belki onlar, ileride Müslüman olabilirler.
- Fakat o, Resulullahın kıymetli arkadaşlarını şehit etti. Onu sağ mı bırakalım?
- Ya Ömer bunu öldürmememiz lazımdır. Çünkü, "Konuş sana benden zarar gelmez" diye söz de vermiştin.
Hazret-i Ömer, kim tarafından söylenirse söylensin, doğru sözü hemen kabul ederdi. Enes bin Malik hazretlerinin bu sözü üzerine, onu öldürmekten vazgeçti. Birçok sahabinin şehit olmasına sebep olan Hürmizan'ın hayatını bağışladı... Bir müddet sonra da, Hürmizan Müslüman oldu. Ayrıca onun vesilesi ile birçok kimse imana geldi...
.Sizin için din olarak İslam'ı beğendim..."
2015-04-15 01:00:00
Allahü teâlâ Kur'an-ı kerimde meâlen buyurdu ki: "Bugün size dininizi ikmal ettim, üzerinize nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslam'ı beğendim."
Âdem aleyhisselamdan beri gelen dinlerde, dinin adı, gönderilen peygamberin adıyla söylenirdi. Mesela, Hazret-i Musa'nın dinine "Musevilik", Hazret-i İsa'nın dinine "İsevilik" denirdi.
Her peygamber, bir bölgeye, bir kavme gelirdi. O bölgenin, o kavmin peygamberi olurdu. O din belli bir zaman yürürlükte kalırdı. Sonra yeni bir peygamberle, yeni bir din gönderilirdi...
İslamiyet ise, cihanşümul [evrensel, üniversal] olarak geldi. Bir bölgeye, bir ırka değil, bütün insanlığa, bütün dünyaya geldi. Hükümleri de, kıyamete kadar geçerli olduğu için, gönderilen peygamberin ismiyle bildirilmedi. Yani "Muhammedilik" denmedi. Muhammed aleyhisselamın getirdiği dine, "İslamiyet" dendi. Önceki dinlerin hiçbiri bozulmamış olsaydı bile, neshedildiği, yani yürürlükten kaldırıldığı için, artık o dinlerin hiçbiriyle amel etmek caiz olmaz.
Allahü teâlâ, başka dinleri kabul etmediğini Kur'an-ı kerimde açıkça bildirdi:
(Allah indinde hak din ancak İslam'dır.) [Al-i İmran 19]
(Bugün size dininizi ikmal ettim, üzerinize nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslam'ı beğendim.) [Maide 3]
İslamiyet cihanşümul olduğu gibi; Muhammed aleyhisselam da dünyadaki bütün milletlere gönderilmiştir.
Hadis-i şeriflerde mealen buyuruldu ki:
(Her nebi kendi kavmine, ben ise, kızıl kara, her millete gönderildim.) [Buhari]
(Her nebiye üstün kılındığım altı hasletten biri, bütün insanlara gönderilmemdir.) [Müslim]
Allahü teâlâ, bütün insanları Müslüman olmaları için yarattığını bildiriyor. Bütün insanlara, Müslüman olmalarını emrediyor. Kullarını bu saadete kavuşturmak için cihad edenlere çok sevap vereceğini söz veriyor. Cihad, bütün insanları hak dîne iman etmeye çağırmak, bu çağrıyı işitmelerine ve kabul etmelerine mani olan diktatörlerle devletin savaşmasıdır. Fertlerin cihadıysa, malla, fikirle, neşriyatla ve dua etmekle, İslam ordusuna yardım etmektir. (Dürr-ül-muhtar)
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Cihadla emrolundum. "La ilahe illallah" dedirtene kadar, onlarla savaşırım.) [Siyer-i kebir]
Evet, bütün bunlar gösteriyor ki; âhırette Cehennemden kurtulmak, yalnız Muhammed aleyhisselâma tâbi olanlara mahsustur. Dünyada yapılan hayrât ve hasenât, yani bütün iyilikler, bütün keşfler, bütün hâller ve bütün ilimler Resûlullahın "sallallahü aleyhi ve sellem" yolunda bulunmak şartı ile âhırette işe yarar. Yoksa, Allahü teâlânın Peygamberine tâbi olmayanların yaptığı her iyilik, dünyada kalır ve âhıretlerinin harap olmasına sebep olur...
."Bu vasiyet, yerine getirilemez!"
2015-04-16 01:00:00
Bütün devlet erkanı, Kanunî'nin cenaze töreni için hazır idi. O sırada Ebussuud Efendi'ye, Padişahın bir vasiyeti olduğu söylendi...
Avrupalıların, "Büyük Türk" ve "Muhteşem Süleyman" lakaplarını verdiği Kanunî Sultan Süleyman Han, İslam halifelerinin yetmiş beşincisi ve Osmanlı Padişahlarının onuncusudur. Yavuz Sultan Selim Han'ın oğlu, İkinci Selim Han'ın babasıdır. 1494'te doğup, 1566'da vefat etti. Süleymaniye Camii haziresindeki türbede medfundur...
Kanunî tahta geçince önce, memleketin iç işlerini düzeltip, Osmanlı ülkesinde huzur ve sükunu temin etti. Sonra da Avrupa seferlerine başladı... Onüç kere cihad yaptı. Hepsinde zafer kazandı. Atlas Okyanusu'ndan Umman Denizi'ne kadar ve Macaristan, Kırım ve Kazan'dan Habeşistan'a kadar geniş yerleri, adaletle idare etti...
Sultan Süleyman Han, son olarak çıktığı Zigetvar Seferinde yetmiş üç yaşındaydı. Ayaklarında nikris (damla hastalığı) bulunan Padişah, ahalinin huzur ve güveni için, hasta hâliyle Osmanlı tarihinin en muhteşem askerî harekâtı kabul edilen sefere; bazen araba, bazı yerde tahtırevan ile gidiyor ve yerleşim merkezlerine girileceği zaman, ata binerek en muteber psikolojik metotları tatbik ederek ilerliyordu... 1566 Ağustos başında kuşatılan Zigetvar Kalesi'ni, Zerniski Makloş müdafaa etmekteydi. Günlerce hücumlar yapıldı. Ancak kale bir türlü düşmüyordu. Nihayet 7 Eylül'de fetih gerçekleşti; ancak o gece Kanunî de vefat etti... Padişahın ölümü, bir müddet ordudan gizli tutuldu...
Nihayetinde cenaze İstanbul'a getirildi ve defin işlemlerine başlandı. Büyük hükümdarın cenaze töreninde şüphesiz bütün devlet erkanı hazır idi. Şeyhülislam Ebussuud Efendi'ye, Padişahın, özel küçük bir sandığın kabrine konulmasını vasiyet ettiği söylendi. Ebussuud efendi;
-Zinhar! Böyle bir vasiyeti yerine getirmeyesiz, din-i mübine uymaz, dedi.
Bu vasiyet, yerine getirilmedi. Ancak herkes merak içindeydi: Sandığın içinde ne vardı?.. Evet, bu sandık mutlaka açılmalıydı!.. Nitekim öyle yapıldı. Açıldığında görüldü ki içi; verilecek kararların dine uygun olup olmadığı hakkında Şeyhülislamdan alınan fetvalarla dolu idi... Bunun üzerine Ebussuud Efendi, gözyaşları içinde şunları söyledi:
-Hey büyük Sultan! Sen kendini temize çıkardın, mesuliyeti bize yıktın! Biz, bunun altından nasıl kalkacağız bakalım?..
Sadece Kanunî değil; bütün Osmanlı Sultanları yapacakları işlerde, mutlaka Şeyhülislâma danışır, onun fetvâsına uygun hareket ederlerdi. Ruhları şad olsun...
.Hasret ve pişmanlık günü!
2015-04-17 01:00:00
"Mahşer günü, melekler, peygamberler ve şehîdler gördükleri manzara ve ince adâlet ve sertlik karşısında, kurtulamayacaklarını zannederler!.."
Büyük velîlerden Yahyâ bin Muaz-ı Râzi (Ebû Zekeriyyâ) hazretleri, vaazlarıyla meşhur bir zattır. Bir gün buyurdu ki:
- Ey insanlar! Unutmayınız! Yarın mahşer yerine dört bir yandan bölük bölük geleceksiniz! Allahü teâlânın huzûrunda hesaba çekileceksiniz! Hesabını veremeyen, günahkârlar yaya olarak ve sıkıntı içinde bölük bölük Cehenneme sevk edilirler. Hesabını veren, Allahü teâlânın sevgili kulları ise, rahat içinde Cennete sevk edilirler...
Kardeşlerim! Mahşer günü, hasret ve pişmanlık günüdür... O gün feryâtların yükseldiği bir gündür... O gün, ananın-babanın evlattan, evladın ana-babadan kaçacağı; birbirlerine hiç yardım edemeyeceği bir gündür... O gün zâlimlerin yalvarmalarının, sızlanmalarının, mazeret beyân etmelerinin fayda vermeyeceği, her nefsin ancak kendisini düşüneceği bir gündür... Bir gün Peygamber efendimiz, hazret-i Âişe'ye buyurdu ki:
- Kıyâmet gününde insanlar elbisesiz olarak haşredilecektir.
- Erkekler de kadınlar da böyle mi olacak?
- Evet yâ Âişe.
- O zaman birbirlerine bakmayacaklar mı?
- Ey Âişe! O gün insanlar meşgûliyetlerinden birbirlerine bakmaya zaman bulamayacaklardır. Gözleri göğe dikilmiş olarak kırk sene öylece kalacaklardır. Yemeyecek, içmeyeceklerdir. Şiddetli terleyecekler. Kiminin terinden biriken su, ayaklarını örtecektir. Kiminin de dizlerine, kiminin de karnına kadar yükselecektir. Kiminin de tepesine kadar çıkacaktır... O gün zâlimler, Allahü teâlânın huzûruna teker teker getirilir. Onların defterlerindeki iyi ameller alınarak zulüm ve haksızlık ettikleri kişilere verilir... O gün ne para ne pul, ne altın ne gümüş, hiçbir şey geçmez. Sadece yapılan günah ve sevapların karşılığı vardır. Zulüm ve haksızlık edenlerin sevapları alınarak mazlûmlara verilir. Sevapları bittiği takdîrde, zulmettikleri kişilerin günahları onlara yüklenir. İyi amelleri yâni sevapları bittiği an kendilerine şöyle denir:
- Yürü Cehenneme! Bugün zulüm yoktur. Şüphesiz Allah, hesapları çabuk görür. Cezâları ve mükâfatları çabuk verir.
O gün, melekler, peygamberler ve şehîdler gördükleri bu manzara ve ince adâlet ve sertlik karşısında, kurtulamayacaklarını zannederler. Sadece şânı büyük Allahü teâlânın koruduğu kimselerin kurtulacağını anlarlar...
.Hiç sefere çıkmayan Padişah!..
2015-04-23 01:00:00
İkinci Selim Han, babası Kanunî'nin devrinde birçok savaşa katılmakla beraber, tahta geçtikten sonra ordunun başında hiç sefere çıkmadı.
İkinci Selim Han, Osmanlı padişahlarının on birincisi ve İslam halifelerinin yetmiş altıncısıdır. Kanunî Sultan Süleyman Han'ın oğlu olup, 1524 senesinde doğdu. Şehzadeliğinde mükemmel bir tahsil ve terbiye gördü...
Sultan İkinci Selim Han, babası vefat edince, 30 Eylül 1566'da Osmanlı tahtına çıktı... Önce Avusturya ile sekiz yıllık bir antlaşma imzaladı. Birkaç gün sonra da İran elçisi Şahkulu Hanın, Kanunî devrinde imzalanan Amasya Sulhünün yenilenmesi ricalarını kabul etti...
Bu sırada Yemen'de ayaklanma ortaya çıktı. Özdemiroğlu Osman Paşa'yı serdar olarak gönderen Selim Han, Yemen'in yeniden devlete bağlılığını sağladı...
O günlerde, Büyük Okyanus ile Hind Okyanusu arasında bulunan Sumatra adası, Malaka Yarımadası ve birtakım küçük adalara hakim olan Müslüman Açe Sultanlığından bir elçi gelmişti. Portekizliler çok zengin tabii kaynaklara sahip olan bu adalara göz dikmişler ve bölgeyi tehdit etmeye başlamışlardı. Açe Sultanı Alâüddîn Şah'tan gelen mektupta şunlar yazıyordu:
"Taht şehrim Açe bir Osmanlı köyü ve ben de hizmetkârlarınızdan birisiyim... Bize yardım etmezseniz mahvoluruz..."
Selim Han, onlara Kurdoğlu Hayreddin Hızır Reis'le silah, cephane, askerî malzeme, teknik uzmanlar, bol miktarda altın ve din adamı yolladı. Bu suretle Osmanlı Devletinin tesir alanı Uzak Doğu'ya, Güneydoğu Asya ve Endonezya'ya kadar uzanmış oldu...
Kıbrıs veya yakınlarından geçen Osmanlı ticaret gemileri ve hacıları taşıyan yolcu gemileri, Akdeniz'de Hristiyan korsanları tarafından vurularak soyuluyordu. Padişah, Lala Mustafa Paşa'yı göndererek Kıbrıs'ın fethini tamamladı...
İkinci Selim Han, babası Kanunî Sultan Süleyman Han devrinde birçok savaşa katılmakla beraber, tahta geçtikten sonra ordunun başında hiç sefere çıkmadı. Çünkü devrinde, umumiyetle büyük deniz seferleri yapıldı ve bu seferlere de padişahın kumanda etmesi âdet değildi... O, imarcı bir padişahtı. Kısa süren saltanat döneminde Türk ve dünya sanatının şaheseri sayılan Edirne Selimiye Camii'ni inşa ettirmiştir. Ayasofya Camiini, yaptırdığı istinad duvarlarıyla tahkim ettirerek günümüze kadar gelmesini sağladığı gibi, iki minare eklemiş, yanına iki de medrese yaptırarak külliye hâline getirmiştir... 1574'te vefat eden 2. Selim Han, Ayasofya'daki türbesine defnedilmiştir. Ruhu şad olsun...
.Cennet gençlerinin yüksekleri...
2015-04-24 01:00:00
Resulullah efendimiz buyurdu ki: "Fatıma, Cennet hatunlarının üstünü, Hasan ve Hüseyin de Cennet gençlerinin yüksekleridir."
Peygamber efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) torunları Hazret-i Hasan ve Hazret-i Hüseyin Ehl-i beytin göz bebekleridir. Resulullah efendimiz buyurdu ki: (Fatıma, Cennet hatunlarının üstünü, Hasan ve Hüseyin de Cennet gençlerinin yüksekleridir.) [Tirmizi]
Abdullah ibni Abbas hazretleri anlatır:
Resulullahın huzurunda idim. Fatıma ağlayarak gelip dedi ki:
-Babacığım, Hasan ve Hüseyin evden oyun için çıkmışlardı, uzun zamandır dönmediler. Ali de evde yok ki gidip onları arasın!
Resulullah efendimiz;
-Ya Fatıma, üzülme, Allahü teâlâ onları korur, buyurdu ve (Ya Rabbi, o ikisini, eğer denizde iseler de, inâyet kayığın ile kenara getir. Eğer sahrada iseler de, hidayet rehberin ile evine getir) diye dua etti.
Cebrail aleyhisselam gelip, dedi ki:
-Ya Resulallah, hiç elem çekme ki, o iki şehzadeniz Neccar oğullarının bahçesinde emniyettedirler. Allahü teâlâ onları muhafaza için iki melek vazifelendirmiştir. Kanatlarını onlara gerip, hizmetleri ile meşguldürler.
Resulullah efendimiz o bahçeye gittiler. Onları alıp eve dönerken, Hüseyin'i melek taşıyordu. Ebu Eyyub-i Ensari görünce, meleği hissetmeyip, zannetti ki, ikisini de Resulullah götürmektedir. Dedi ki:
-Ya Resulallah, birini bana verin, yükünüzü hafifleteyim. Resulullah buyurdu ki:
-Ya Eba Eyyub! Bunlar dünyada mükerrem, ahirette muhteremdir. Valideleri kendilerinden eşref ve efdaldir.
***
Bir kimse, Peygamber efendimize hediye olarak bir ceylan yavrusu getirdi. Resulullah onu torunu Hasan'a verdi. Hüseyin bunu işitince Resulullahın huzuruna gelip ağlayarak;
-Dedeciğim, ben de ceylan yavrusu isterim, dedi... Resul-i ekrem düşünceli otururken gördü ki, bir ceylan, yavrusuyla acele acele gelir. Resulullahın huzuruna geldiğinde, fasih bir lisan ile şöyle dedi:
-Ya Resulallah! Allah bana iki yavru ihsan etmişti. Birini bir avcı tutup, size getirdi. Biri benim ile kaldı. Onu emzirmekle meşgul iken, nida geldi ki, (Bir yavrun Hasan'a vasıl oldu. Hüseyin de ceylan yavrusu istiyor, bunun için ağlıyor. Durmayıp, bu yavrunu da çabuk huzura götür. Onun sıkıntısını kalbinden gider.) Resulullah bu haberden mesrur olup, o ceylan yavrusunu da Hüseyin'e verip, hatır-ı şerifini teselli etti...
Bizler de, günümüzdeki seyyidlerin ve şeriflerin üzüntülerini, sıkıntılarını gidererek Resulullah efendimizi sevindirelim...
.Orta Çağ Avrupası'nı aydınlatan İslam güneşi
2015-04-29 01:00:00
Drapper diyor ki: "Orta Çağ'daki Avrupalılar, tamamen barbardı. Hristiyanlık onları barbarlıktan kurtaramamıştı. Hristiyan dininin başaramadığını, İslam dini başardı..."
Batı'nın ortaya koyduğu uygarlık, Hristiyan olan milletlerin eski inanç, örf ve âdetleri ile karışarak yarı putperest bir medeniyet oluşturmuştur... Medeniyetler içinde her bakımdan mükemmel olanı İslam medeniyetidir. İslamiyet'i bir vahşet olarak tanıtan Hristiyanların yaptıkları vahşetler çoktur. Din namına yapılan Engizisyon zulümleri, Saint-Barthélemy (Sent Bartelemi) Faciası ve buna benzer toplu öldürmeler, Hristiyanların, mezhepleri farklı olan dindaşlarına ve diğer dinlere karşı gösterdikleri akıl almaz vahşetleri birer birer teşhir etmektedir...
Müslüman idareciler arasında hiçbiri, hiçbir zaman Hristiyanların yaptıkları gibi, zulümler yapmamıştır. İslamiyet'te hiçbir mahluka zulüm yapmak caiz değildir. Müslüman din adamları katliamlara, zulümlere her zaman mani olmuşlardır...
Orta Çağ Avrupası'ndan bahseden John W. Drapper gibi tarafsız bir tarihçi "Avrupa'nın Manevi İnkişafı" ismindeki eserinde şöyle demektedir: "O zamanki Avrupalılar, tamamen barbardı. Hristiyanlık onları barbarlıktan kurtaramamıştı. Hristiyan dininin başaramadığını, İslam dini başardı..."
Bu konuda insaflı Batılıların sözleri çoktur. Bütün dinleri, medeniyetleri iyi incelemiş olan İngiliz ilim adamı Lord Davenport, "Hazret-i Muhammed ve Kur'an-ı kerim" adındaki kitabında diyor ki: "Ahlak üzerinde son derece titizliğidir ki, Müslümanlığın az zamanda süratle yayılmasına sebep olmuştur. Müslümanlar, muharebede kılınca boyun eğmiş olan başka din adamlarını, daima af ile karşılamışlardır..."
Juryo da şöyle diyor: "Müslümanların Hristiyanlara karşı davranışı ile, Papalığın ve kralların Müslümanlara reva gördüğü muamele, asla birbirine benzetilemez. Mesela 1572 yılı Sent Bartelemi yortu günü, IX. Şarl ve Kraliçe Katerina'nın emri ile Paris ve civarında 60 bin Protestan öldürüldü. Böyle nice işkencelerde dökülen Hristiyan kanları, Müslümanların harp meydanlarında döktükleri Hristiyan kanlarından kat kat fazladır. Bunun içindir ki, birçok aldanmış insanı, İslamiyet'in, bir zulüm dini olduğu zannından kurtarmak gerekir. Papalığın vahşet ve yamyamlık derecesine varan işkenceleri yanında, Müslümanların gayrimüslimlere karşı davranışları, çok yumuşak olmuştur."
Şimdi de Chatfield'e kulak verelim: "Müslümanlar, Hristiyanlara karşı, Batılıların Müslümanlara karşı uyguladıkları gaddar muameleyi uygulasalardı, bugün Doğu'da tek Hristiyan kalmazdı..."
Bu yazılanlar, Batılı ilim adamlarına ait. Bizdeki Batı hayranlarına el-insaf diyoruz...
."Padişahın işi ne?"
2015-04-30 01:00:00
Murad Han? o sabah çok telaşlıydı! Veziriazam Siyavuş Paşa'ya dedi ki: "Garip bir rüya gördüm. Haydi hemen çıkıyoruz!.."
Üçüncü Murad Han, İslam halifelerinin yetmiş yedincisi, Osmanlı padişahlarının on ikincisidir. İkinci Selim Han'ın oğlu, Sultan Üçüncü Mehmed Han'ın babasıdır. 1546'da doğup, 1595'te vefat etti. Türbesi Ayasofya Camii yanındaki, babasının türbesinin yanındadır...
Osmanlı Devletinin zirvede olduğu bir devirde sultan olan Üçüncü Murâd Han, dünyâ siyâsetinde faal bir rol oynadı. Osmanlı hâkimiyeti en geniş sâhasına ulaştırıldı. Venedik ve Avusturya ile antlaşmalar yenilendi. Rus Çarlığının yayılma siyâsetine set çekildi. İran Safevî Devletinin yıkıcı ve bölücü faaliyetlerine karşı her türlü tedbir alındı...
Sultan Üçüncü Murâd Han devrinde Osmanlı ülkesinde pekçok ilim, kültür ve sanat eserleri inşâ edilmiştir. Murâd Han, âlimleri çok severdi. Her Osmanlı Sultanı gibi onun da manevi yönü pek kuvvetliydi...
***
Murad Han bir sabah erken kalkmıştı. Biraz da telaşlıydı! Veziriazam Siyavuş Paşa'ya "Bu gece garip bir rüya gördüm. Haydi hazırlan hemen çıkıyoruz" dedi ve tebdil-i kıyafetle (iki molla kılığında) yola çıkarlar... Unkapanı civarında yerde yatan bir ceset ilişir gözlerine. Ahaliye "Kimdir bu?" diye sorarlar. Birisi; "ayyaşın biriydi" der. Bir başkası; "Aslında iyi bir nalıncıydı. Ancak kazandıklarını içkiye, kötü kadınlara harcardı" der...
Kimse ilgilenmez. Padişahla veziri naaşı getirirler Fatih Camiine. Padişah; "Sen biraz bekle, ben mahalleyi dolanıp geleyim" der vezire...
Murad Han, sorar soruşturur, nalıncının evini bulur. Kapıyı yaşlı bir kadın aralar. Hadiseyi metanetle dinler. Sanki bu vefatı bekler gibidir. "Hakkını helal et evladım" der, dertli dertli söylenir! "Bizim efendi âlem adamdı vesselam. Birinin elinde şarap şişesi görmesin, elindekini avucundakini verir satın alırdı. Sonra getirip dökerdi helaya... Sonra malum kadınların ücretlerini öder eve getirir çeker giderdi. Ben menkıbeler anlatır, ilmihal okurdum onlara... Bir gün, "Bak efendi" dedim, "Böyle böyle yapıyorsun ama komşular kötü belleyecek seni. Korkarım cenazen ortada kalacak!" Bu sözüme güldü ve "Allah büyüktür hatun" dedi. "Hem padişahın işi ne?"
Evet, mesele anlaşılmıştı... Demek ki "Nalıncı Baba" Allah dostlarındandı. Görüldüğü gibi, cenaze hizmetlerini bizzat Padişah görmüştü...
Mübareği evinin bahçesine defnettiler. Dahası, Murad Han bir tekke ile yaşattı adını. Türbesi Unkapanı'nda, Cibali-Harabzade Camii karşısındadır.
.O bir fakir babasıydı...
2015-05-01 01:00:00
Bir fakir, Şabân-ı Velî'ye gelerek; "Bir merkebim vardı, öldü. Şimdi ben çocuklarımın geçimini ne ile temin edeceğim? Dua edin" der...
Bugün, Şeyh Şâban-ı Velî ve Kastamonu Evliyalarını Anma Haftası başladı... Bu ilimizde; Seyyid Ahmet Siyahi ve Ahmed Hicâbî gibi nice Allah adamlarının türbesi var. Biz bu vesileyle Şâban-ı Velî hazretlerinin bir menkıbesini paylaşmak istiyoruz sizinle...
Şabân-ı Velî rahmetullahi aleyh, on altıncı yüzyılda yaşayan Osmanlı velîlerindendir. Kastamonu'nun Taşköprü kazâsında doğdu. Küçük yaşlarda İstanbul'a giderek; tefsîr, hadîs, fıkıh ilimlerini öğrendi. Zâhirî ilimlerde yetişmiş bir âlim olarak Kastamonu'ya dönerken, Bolu'da Halvetî yolunun büyüklerinden Hayreddîn-i Tokâdî hazretlerine uğradı. Tokâdî hazretleri, kendisini ziyâret eden bu kâbiliyetli talebeyi bir müddet memleketine göndermeyip yanında bıraktı. O da senelerce hocasına hizmetle şereflendi ve tasavvuf yolunda yüksek derecelere kavuştu. Hocasının vefâtından sonra da halîfesi oldu. Kastamonu'ya giderek, halkı irşâda, yetiştirmeye başladı. 1569 (H.976) senesinde vefât etti ve Hisaraltı civarındaki türbesine defnedildi...
Şabân-ı Velî hazretleri, dünyâya hiç meyletmezdi. Kendisine sığınanları boş çevirmez; getirilen hediyeleri, kendisi zâhiren çok fakîr olduğu halde, muhtaçlara, yetimlere dağıtırdı. Fakir babasıydı... Bir gün dergâha garip bir kimse gelerek;
-Efendim, bir merkebim vardı, o da öldü. Şimdi ben çocuklarımın geçimini ne ile temin edeceğim? Ne olur duâ buyurun da, cenâb-ı Hak beni nâmerde muhtaç etmesin, dedi. Şabân-ı Velî hazretleri, bu fakir için dua etti...
O sırada bir atlı, yedeğinde bir katır ile Şabân-ı Velî hazretlerinin huzûruna varıp;
-Efendim! Bu katırı size hediye etmek niyetiyle memleketimden geldim. Lütfen kabul buyurunuz, dedi. Şabân-ı Velî, yanında duran fakîre dönerek buyurdu ki:
-Allahü teâlânın sevdiklerine olan bağlılığın ve muhabbetin sebebiyle, cenâb-ı Hak sana, merkebin yerine daha güçlü bir katır ihsân etti. Nimetinin şükrünü bil ki, daha da çoğaltsın...
Katırı getiren kimse, bu işe şaşıp kaldı ve; "Sübhânallah" dedi. Orada bulunanlar; "Niçin hayret ettin?" diye sordular. O kimse de;
-Bu katırı yarın getirecektim. Lâkin içime, "hayırlı işi geciktirme" diye bir düşünce geldi ve aceleyle yola çıktım, deyince mesele anlaşılmış oldu...
.Bu ümmete ışık olan âlim...
2015-05-06 01:00:00
Bugün, Hanefi Mezhebi'nin kurucusu, İmâm-ı a'zam Nu'mân bin Sâbit hazretlerinin vefat yıl dönümüdür. Bu vesile ile bir nebze o mübarek zattan bahsetmek istiyoruz...
Fıkıh ilmini kuran İmâm-ı a'zâm hazretleri, İslâm âlimlerinin en büyüklerindendir. 80 [m. 699] senesinde Kûfe'de doğdu.
Hanefî mezhebindeki ahkâm-ı islâmiyye, Eshâb-ı kirâmdan Abdüllah ibni Mes'ûddan "radıyallahü anh" başlayan yol ile meydâna çıkarılmıştır.
Eshab-ı kirâmdan sonra gelen müctehidlerin en büyüğü, İmâm-ı a'zam Ebu Hanife'dir. Bu büyük imam, her hareketinde, vera ve takva üzere idi. Her işinde Peygamber efendimize tam manası ile tabi idi. Öyle yüksek bir dereceye ulaşmıştı ki, buraya kimse varamadı.
Peygamber efendimiz, İmâm-ı a'zâmın geleceğini haber verdi. Hadis-i şerifte; "Âdem ve bütün Peygamberler (aleyhimüsselam), benimle övündüğü gibi, ben de, ümmetim içinde, soyadı Ebu Hanife, ismi Nu'man olan bir kimse ile övünürüm ki, ümmetimin ışığı olacaktır. Onları, yoldan çıkmaktan, cehalet karanlığına düşmekten koruyacaktır" buyuruldu...
İmâm-ı a'zâm hazretleri, Allahü tealanın rızasından başka bir düşüncesi olmayan büyük bir âlim idi. Onun fetvalarına herhangi bir siyasi düşünce ve şahsi dostluk ve düşmanlık gibi unsurlar asla girmemiştir.
Zamanındaki siyasi olaylara hiç karışmamış, kendisine yapılan haksızlıklara, zulümlere rağmen talebelerini de karıştırmamıştır...
Devlete karşı hiçbir zaman isyanda bulunmamış, yanlışları nasihat ederek, ikaz ederek düzeltme yolunu tercih etmiştir. Kendisinden sonra mensupları da hep böyle davranmışlardır...
Bu mübarek zatın ömrünün son yıllarında Abbâsî devleti içinde karışıklıklar ve ayaklanmalar başgösterdi. İmâm-ı a'zâm bu karışıklıklara rağmen ders veriyor, talebe yetiştiriyordu... H. 145 yıllarında vukû bulan hâdiselerden sonra Halîfe Mansûr, onu Kûfe'den Bağdad'a getirterek, kendisinin haklı olarak halîfe olduğunu herkese bildirmesini, buna karşılık "Temyiz Reisliği"ni vereceğini bildirdi. İmâm-ı a'zâm, bütün zorlamalara rağmen hükümet ve siyâset işlerine asla karışmayıp ilim yolunda kalmak istediğinden bu teklifi kabul etmedi. Bunun üzerine Halîfe Mansûr, o büyük imâmı hapsettirip işkence yaptırdı. Bir müddet sonra çıkardı ise de, tekrar hapse attırdı ve işkenceye devam ettirdi. Her gün vurulacak sopa sayısını arttırdı. Nihayet o yüce imâm, zehirlenmek sûretiyle, 767 (H. 150) senesinde, yetmiş yaşındayken şehid edildi. Allahü teala şefaatine nâil eylesin...
.Kepçe-kaşıkla kazanılan zafer!
2015-05-07 01:00:00
Mohaç'ta durum vahim bir hâl almıştı! Düşmanın çadırlar arasına kadar girdiğini gören seyisler, aşçılar ellerine ne geçirdilerse saldırdılar!
Sultan Üçüncü Mehmed Han, İslam halifelerinin yetmiş sekizincisi ve Osmanlı padişahlarının on üçüncüsüdür. Üçüncü Murad Han'ın oğlu ve Birinci Ahmed Han'ın babasıdır. 1566'da doğup, 1603'te vefat etti. Kabri, Ayasofya Camii bahçesindeki türbededir...
Üçüncü Mehmed Han, babası Murad Han'ın vefatından sonra 1593'te Osmanlı tahtına geçti. İlk icraatı, devlet ve saltanatın emniyetini kuvvetlendirmek oldu... Devam eden Avusturya harpleri esnasında, Papa'nın propagandalarıyla Erdel, Eflak ve Buğdan Voyvodalıkları Türklere karşı isyan ettiler. Hemen akabinde yine Papa'nın çağrısıyla toplanan Hristiyanlar, binlerce Müslümanı kılıçtan geçirdi. Bunun üzerine Üçüncü Mehmed Han, Eğri Seferine çıktı ve Avusturya askerini cezalandırdı. Halkı zulümden kurtardı...
"Eğri Fatihi" olarak tarihe geçen Üçüncü Mehmed Han, harp meclisi kararınca ileri harekâta devam etti. Haçova'da 300.000 kişilik Hristiyan ordusuyla karşılaşıldı. Osmanlı ordusunun mevcudu 100.000 kişiydi...
Muharebenin başlamasıyla birlikte düşman birlikleri, Pâdişâhın bulunduğu merkeze yüklendiler. Osmanlı ordusu ilk anda dağılır gibi oldu. Mehmed Han hocası Sâdeddîn Efendiye; "Efendi hazretleri ne yapmamız gerek?" diye sorunca, Hoca da; "Pâdişâhım, lâzım olan yerinizde sebât ve karar etmektir. Cengin hâli budur. Ecdâdınız zamanında olan, tabur muhârebeleri çoğunlukla böyle vâki olmuştur. İnşâallahü teâlâ fırsat ve nusret ehl-i İslâmındır. Hâtırınızı hoş tutun" dedi.
Düşman kuvvetleri çadırlar arasına kadar girmiş, ordugâhı zapt etmişlerdi. Durumun vahametini gören seyis, aşçı, karakollukçu denilen hademe grubu, bu çadırları zapt eden düşman üzerine; kazma-kürek, balta-satır, kepçe-kaşık ve odun gibi şeylerle hücuma geçerken aynı zamanda "Düşman kaçıyor!" diye bağırarak askerleri geri döndürmeyi başardılar. Bu sırada ön kol kumandanı Cağalazâde de gizlendiği pusudan çıkarak süvârileriyle hücuma geçti ve Osmanlı ordusunun sağ kolunu bozmuş olan yirmi bin düşmanı bataklıklara sokarak imhâ etti...
Bu hengâmede Sultan Mehmed Han'ı dimdik atının üzerinde; Hoca Sâdeddîn Efendiyi de onun yanı başında gören akıncılar ve Kırım atlıları, zaferi kazandığını sanan düşmana dehşetli bir darbe indirdiler. Böylece kaybedilmiş gibi görünen Haçova Meydan Muharebesi, büyük bir zaferle neticelendi...
."Bizim Yûnus değil mi bu?.."
2015-05-08 01:00:00
Genç Yûnus, Tapduk Emre hazretlerine talebe olur. Manevî yönden yükselmesine rağmen, bunu kâfi görmeyip, o dergâhtan ayrılmak ister...
Dün, "Yûnus Emre Kültür Haftası" başladı. Biz de bu vesileyle bir nebze bu mübarek zattan bahsetmek istedik siz değerli okuyucularımıza...
Yûnus Emre hazretleri, tasavvuf ehli bir Hak âşığıdır. Eskişehir'in Mihalıççık ilçesine bağlı Yûnus Emre köyünde, 1320 (H.720) senesinde 80 yaşında vefât etmiştir...
Bu mübarek zat, genç yaşta Tapduk Emre hazretlerine talebe oldu... Otuz sene içinde, manevî yönden birçok dereceler geçmesine rağmen, bunları kâfi görmeyip, oradan ayrılmak istedi. Hocası ayrılmasını uygun görmedi ise de, tekrar döneceğini bildiği için müsaade etti...
"Niçin istifade edemedim" diye diye, dağlarda dolaşırken, iki gence rastladı. Onlarla arkadaş oldu. Her öğün bunlardan biri duâ eder, duâlarının bereketi ile önlerine bir sofra gelirdi. Nihayet sıra kendisine geldi. O da şöyle duâ etti: "Yâ Rabbî! Arkadaşlarım kimin hürmetine duâ ettiyse, onun hürmetine duâmı kabûl et!" Fakat o da ne? İki sofra birden geldi. Arkadaşları sordu:
-Yunus, sen kimin yüzü suyu hürmetine duâ ettin?
-Önce siz söyleyin!
-Biz, Tapduk Emre'nin kapısında hizmet eden derviş Yûnus hürmetine istedik, dediler.
Yûnus Emre bu manevî ikazın, Hocasının bir kerameti olduğunu anladı ve hemen tövbe ederek, dergâha döndü. Hocasının kapısının eşiğine yattı. Tapduk hazretlerinin gözleri görmüyordu. Ayağı bir şeye takıldı ve şöyle dedi:
-Bu bizim Yûnus değil mi?.. Geleceğini biliyordum; çünkü senin nasibin bu kapıdadır...
Ne hikmettir ki, o güne kadar hiç şiir söylememiş olan Yûnus Emre, Hocasının arzusu üzerine o andan îtibâren ilâhi söylemeye başladı...
***
Bu mübarek zatın türbesi, 1948 yılında yolun genişletilmesi için kaldırılmak istendi. Fakat bir türlü bu işte muvaffak olunamadı. Hattâ bir defâsında, döşenen rayların sökülüp, metrelerce geriye atıldığı görüldü. Bunun üzerine, eskisinden 100 metre kadar ileriye bir türbe yapılıp, kabrinin oraya nakline karar verildi... Yeni kabrine taşıyacak beş kişilik heyet, kimseye haber vermeden ve hiçbir merâsim yapmadan çalışacaktı. Karar verildiği üzere hareket edildi. Yalnız o da ne! Ertesi gün, Yûnus Emre'nin çevresine dâvetsiz, ilânsız otuz binden fazla insan toplanıverdi.
Kabri açıldı. Mübareğin bedeni, 7 asırdan beri hiç bozulmamıştı. Tabuta kondu ve 100 metrelik mesâfeye tam üç saatte nakledilebildi...
.İnsanlar, saf ve temiz olarak dünyaya gelir
2015-05-13 01:00:00
İslamiyete göre bütün insanlar, Müslüman olmaya elverişli olarak dünyaya gelirler. Sâf ve temiz olarak doğarlar. Bundan sonra artık, kişinin her yaptığı kendinedir.
Allahü teâlâ, Müslümanların farklı inanışta olmalarını, çeşitli gruplara ayrılmalarını, aralarında îmân farkı olmasını yasak etmiştir. Hele, Müslümanların gizli işler yapmasını, iftirâ, gıybet gibi harâm olan şeylerle meşgûl olmalarını yasaklamıştır.
Bu hususta Mücâdele sûresinde meâlen buyuruldu ki:
(Ey îmân edenler! Gizli konuştuğunuz zaman, günah işlemeyi, düşmanlık etmeyi ve Peygambere karşı gelmeyi fısıldaşmayın! Ancak iyilik yapmayı ve Allaha karşı gelmekten sakınmayı konuşun. Öyle gizli toplantılar, Müslümanları üzmek için şeytanın istediği şeydir.)
Hadîd sûresinde ise meâlen şöyle buyuruldu:
(Bilin ki, dünya hayatı, oyun, oyalanma, süslenme, aranızda öğünme, daha çok mal ve çocuk sahibi olma davasından ibârettir. Bu ise, şu yağmura benzer ki, kara topraktan çıkardığı yeşillikler, ekicilerin hoşuna gider. Bu nebâtlar, sonra kurur. Sapsarı olduğu görülür. Sonra çöp olur. Âhirette ise, [Dünyaya düşkün olanlara] çetin ve sonsuz azap vardır. [Dünyalıkları Allahın emirlerine uygun olarak kazananlara ise] orada Allahın rızâsı ve affetmesi vardır. Dünya hayatı, sadece aldatıcı, geçici bir devredir.)
Bunun için, dünya zevklerine kapılıp, doğru yoldan çıkacak yerde, dînimizin emirlerine iki elle sarılmalıyız. Îmânı ve din bilgileri doğru olup, sapıklara aldanmamış olan bir Müslüman, dürüst bir insan, kanunlara bağlı bir vatandaş, hakîkî bir âlim, vatansever bir kimse olur. Kendine de, milletine de faydalı olur.
İslâmiyet, insana kıymet ve ehemmiyet verir. Allahü teâlâ, Tîn sûresinin 4'üncü âyetinde meâlen, (Ben insanı en güzel şekilde yarattım.) buyurmakta, insan hayatına çok önem vermekte, (Cana kıymayın!) diye emretmektedir.
Hıristiyanların insanı, (Günahla kirlenmiş bir çirkef) olarak tarif etmesini, İslâm dîni şiddetle reddetmiştir. Bütün insanlar, Müslüman olmaya elverişli olarak dünyaya gelirler. Sâf ve temiz olarak doğarlar. Bundan sonra artık, kişinin her yaptığı kendinedir.
Zümer sûresi 41'inci ve Yûnus sûresi 108'inci âyetlerinde meâlen buyuruldu ki:
(Doğru yolda giden kendi lehinedir, sapıtan kendi zararına sapıtmış olur.) Çünkü Allahü teâlâ, onlara en sevgili kulu olan Muhammed aleyhisselâmı Peygamber ve en büyük kitabı olan Kur'ân-ı kerîmi de rehber olarak göndermiştir. Kur'ân-ı kerîmin ve Peygamberimizin çok açık olarak gösterdiği doğru yoldan gitmeyenler, bunu beğenmedikleri için, şüphesiz cezâlarını göreceklerdir..
.Sen dünya ve ahiret sultanısın"
2015-05-14 01:00:00
Sultan Ahmed Han ölüm hastasıydı. Kendisine şöyle seslendiler: "Sen, dünya ve âhiretin sultanlığını kendinde toplamışsın. Yarın Resulullaha kavuşacaksın!"
Sultan Birinci Ahmed Han, İslam halifelerinin yetmiş dokuzuncusu ve Osmanlı padişahlarının on dördüncüsüdür. Üçüncü Mehmed Han'ın oğlu; İkinci Osman, Dördüncü Murâd ve Sultan İbrâhim'in babasıdır...
Ahmed Han, çok genç yaşta tahta çıktı ve devlet işlerini hemen kavrayarak, takipte çok titizlik gösterdi. Gayet kuvvetli, çok iyi bir cengâverdi... Nemçe ile yani Avusturya ile İran'la ve Celali eşkıyası ile savaş edip galip geldi...
Dindarlığı ve insanlara merhameti ile tanınan Sultan Ahmed Han, büyük âlim ve velî Aziz Mahmud Hüdayi hazretlerini çok severdi. Memleket işlerinde her zaman o mübarek zatla istişare ederdi...
Sultan Ahmed Han bir gece rüyasında, Macaristan Kralı ile güreşirken sırtüstü yere düştüğünü gördü... Rüyasını makul bir yorumlayan çıkmadı. Bunun üzerine Padişaha bu rüyasını Üsküdar'da oturan, Aziz Mahmud Hüdayi hazretlerine yorumlatması teklif edildi. Sultan da yazıp, Aziz Mahmud Hüdayi'ye gönderdi...
Şeyh hazretleri, Padişahın adamını dergâhının kapısında karşıladı. Elindeki mektubu aldı daha okumadan "Cevabı burada yazıyor" dedi ve kendi mektubunu verip gönderdi... Hüdayi hazretleri, Padişahın rüyasını şöyle yorumlamıştı:
"İnsanın rüyasında rakip karşısında sırtüstü yere düşmesi, gerçek hayatta ona galip geleceğine işarettir. Sırt, insanın en kuvvetli yeridir. Toprak da en kuvvetli dayanaktır. Bu ikisi birleşince kuvvet üstüne kuvvet doğar. Hülasa bu rüya Müslümanların kâfirlere galebe edeceğine alamettir..."
Sultan Ahmed Han, bu müjdeli yorumu yapan Şeyh Efendiye karşı içinden bir sevgi ve yakınlık duydu, işte bu sevgi ve yakınlık büyük bir dostluğun başlangıcı oldu. Rüya da tabir edildiği gibi çıktı...
Sultan l. Ahmed Han 1617 senesinde rahatsızlandı. Sırtında bir yara çıkmıştı. Mâbeynci Mustafa, Sultan'ın vefâtından bir gün önce onun dört defa; "Ve aleyküm selâm" dediğini işitti. Sebebini sorduğunda, Ahmed Han; "Şu anda yanıma hazret-i Ebû Bekr-i Sıddîk, hazret-i Ömer, hazret-i Osman ve hazret-i Ali geldiler. Bana; (Sen, dünya ve âhiretin sultanlığını kendinde toplamışsın. Yarın Resûlullah sallallahü aleyhi vesellem efendimizin yanında olacaksın) buyurdular" cevâbını verdi. Hakîkaten ertesi gün yirmi sekiz yaşında vefât etti. Kendi yaptırdığı Sultanahmet Câmii yanındaki türbesine defnedildi. Ruhu şad olsun...
.Ona "Arabistan'ın Artisti" derlerdi!..
2015-05-15 01:00:00
"İsmim Menazil bin Lahık. Ben çalgı çalmakla, şarkı söylemekle şöhret salmış, 'Arabistan'ın Artisti' dedikleri bir kimseydim!.."
Bugün Mirac Kandili... Üç ayların ilki olan receb ayının son günlerini yaşıyoruz. Bu ayları ve günleri fırsat bilip iyi değerlendirelim... Hazret-i Hüseyin anlatır:
Recep ayıydı. Babamla beraber Kâbe-i şerîfteydik. Ağlayıp, sızlayarak Allahü teâlâya duâ eden bir kimsenin sesini işittik. Babam, bu kimseyi çağırmamı söyledi. Hemen gidip o kimseyi buldum. Sağ yanı felçliydi. Kendimi tanıtıp, babamın kendisini beklediğini söyleyince hemen kalktı. Kendisine yardım ettim. Birlikte babamın yanına geldik. Babam:
- Sen kimsin ve bu hâlin nedir, diye sorunca adam şunları anlattı:
- Ey mü'minlerin emiri! İsmim Menazil bin Lahık'tır. Ben çalgı çalmakla, şarkı söylemekle şöhret salmış, "Arabistan'ın Artisti" dedikleri bir kimseydim. Vaktimi oyun ve eğlence ile geçirirdim. Mübârek aylarda ve gecelerde bile günah işlemeye devam ederdim. Salih bir babam vardı. Beni günahlardan vazgeçirmek için uğraşırdı. Yine bu kıymetli ayların birinde bana dedi ki:
- Allahü teâlânın azabı şiddetlidir. Bir anda kahredebilir. Kötü arkadaşlardan vazgeç! Bu kötü işleri bırak! Zîrâ melekler ve bu aylar senden şikâyet ederler.
Nasîhate hiç tahammülüm olmadığı için, babamın üzerine yürüyüp onu dövdüm ve susturdum. Babam benim bu yaptığıma çok üzülmüştü. Bunun üzerine, yedi gün oruç tutup, Kâbe-i muazzamaya gitti. Yanında ben de vardım. Burada şöyle duâ etti:
- Ey Rabbim! Mazlumların âhını yerde bırakmazsın. Bu mübârek ayda, bu mübârek yerde yapılan duâları reddetmezsin. Benim hakkımı oğlumdan al, oğlumun bir tarafını kurut!
Daha babam duâsını bitirmemişti ki, sağ tarafım felç olup, kurumuştu.
- Baban bu hâli görünce ne dedi?
- Çok üzüldü, duâsının bu kadar çabuk kabul edileceğini düşünememişti. Perişan halde beraber geri döndük. Ben yaptıklarımdan çok pişman olmuştum, fakat olan olmuştu. Babam da benim bu hâlimi gördükçe çok üzülüyordu...
Nihayet dayanamayıp, yine Kâbe-i şerîfin huzurunda benim, iyileşmem için duâ etmek niyetiyle hayvanına binip yola çıktı. Fakat, yolda hayvandan düşüp öldü... İşte bu hâlimle her gün gelip burada cenâb-ı Hakka yalvarıyorum...
Hazret-i Hüseyin sonrasını şöyle anlatır:
"Babam (Hazret-i Ali) bu gence dua etti. Receb ayında yaptığı bu dua bereketiyle Allahü teâlâ ona şifa ihsan eyledi..."
Mirac Kandiliniz mübarek olsun efendim...
.Şabân günahlara kefâret ayıdır"
2015-05-20 01:00:00
"Şabân benim ayım, Recep Allahü teâlânın ayı, Ramazan da benim ümmetimin ayıdır. Şabân günahlara kefâret ayı, Ramazan ise günahları temizleyici aydır."
Bugün, dînimizin kıymet verdiği mübârek "üç aylar"dan ikincisi olan Şabân ayının ikinci gününü idrak ediyoruz... Allahü teâlâ, Şabân ayını, Resûlullah efendimize mahsûs kılmıştır. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:
(Şabân benim ayım, Recep Allahü teâlânın ayı, Ramazan da benim ümmetimin ayıdır. Şabân günahlara kefâret ayı, Ramazan ise günahları temizleyici aydır.)
(Şâban-ı şerîf, benim kendime mahsûs bir aydır. Hak teâlâ hazretleri Arş-ı a'lânın meleklerine azamet-i şâniyle buyurur ki: "Ey benim meleklerim, gördünüz mü, benim kullarım Habîbimin ayına nasıl ta'zîm ve hürmet ediyorlar. İzzim, celâlim hakkı için ben de kullarımı afv-ü mafiretime nâil eyledim.")
Şabân-ı şerîfte imkânı olup, gücü yetenlerin oruç tutmasının çok sevap olduğu bildirilmiştir. Kazâ borcu olanlar, bu ayda tutacakları oruçlara, kazâ olarak niyyet etmelidir. Böylece, hem oruç borcu ödenmiş olur, hem de bu ayda tutulmasının sevabına kavuşulmuş olur.
Şabân-ı şerîfte oruç tutmanın fazîleti ile ilgili hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
(Şabân, Recep ile Ramazan ayları arasında bir aydır. İnsanlar bundan gâfildir. Hâlbuki Şaban ayında kulların ameli Allahü teâlânın dergâhına çıkarılır. Ben, Şabânda oruçlu olduğum hâlde amelimin çıkarılmasını arzû ederim.)
Şaban ayının ekserisini, hattâ tamamını oruçlu geçirmek çok iyi olur. Peygamber efendimiz, diğer aylara göre Şabân ayında daha çok oruç tutardı... Bu aylarda oruç tutmaya gücü yetmeyenlerin veya iş sahiplerinin, Ramazan-ı şerîfe kuvvetli girmek için oruç tutmamaları daha iyidir. Çünkü, Ramazan orucu farzdır. Nâfile için, farzı elden kaçırmamalıdır.
Hazret-i Aişe vâlidemiz buyurdu ki:
(Resûlullahın, hiçbir ayda Şabân ayından daha fazla oruç tuttuğunu görmedim. Hemen hemen Şabân ayının tamamını oruçla geçirirdi.)
Ramazandan sonra en fazîletli orucun hangisi olduğu suâl edilince Peygamber efendimiz buyurdu ki: (Şabân ayında tutulan oruçtur.)
Allahü teâlâ günahları affetmek için böyle mübârek ayları, günleri, geceleri sebep yaratmıştır. Allahü teâlânın bu nimetinden istifâde etmeye çalışmalıdır! Fırsatı kaçırmamalıdır.
Şabân-ı şerîf, hayırların çoğaldığı, bereketlerin indiği, hatâların terk edildiği, günahların örtüldüğü bir aydır. Bu ayda Peygmaber efendimize çok salevât-ı şerîfe getirmelidir. Gafletten uyanıp, tevbe istigfâr etmeli ve bu şekilde Ramazan ayı için hazırlanmalıdır...
.Bir ihtiyarın oyuncağı oldum!"
2015-05-21 01:00:00
Napolyon Bonapart?, Cezzar Ahmed Paşa'nın savunduğu Akka Kalesi önlerine gelir. Kalenin bir-iki gün içinde düşeceğini hayal etmektedir!
Meşhur Fransız Generali Napolyon Bonapart, İmparator olmadan önce [Başkomutan olarak] 1798 Temmuzunda İngiltere'nin Hindistan ile olan hayati bağına darbe vurmak üzere Mısır'a çıkarma yapar... Mısır ve Filistin'i kolaylıkla zapt eder... Bu arada Osmanlı Devletinin Mısır'a sevk edilmek üzere, karadan Suriye'ye, denizden Rodos'a sefere hazırlanması üzerine, Suriye Seferine çıkar. Akka Kalesi önlerine gelir. Bu kalenin bir-iki gün içinde düşeceğini hayal eden kibirli ve hırslı general, Cezzar Ahmed Paşa'ya şu mektubu yazar:
"İşte kalenin duvarları önüne geldim. Bir ihtiyarın geri kalmış birkaç günlük ömrünü almak bana bir şey kazandırmaz. Seninle savaşmak istemiyorum. Benimle dost ol ve kaleyi teslim et!.."
Cezzar Ahmed Paşa, bu mektuba şu cevabı verir:
"Allah'a hamd olsun gücümüz yetiyor, elimiz silah tutuyor. Geri kalmış birkaç günlük ömrümüzü de cenklerde geçiririz!"
Napolyon, Paşa'nın bu cevabından sonra kaleyi muhasaraya alır. Ancak, Akka muhasarası tam 64 gün devam eder. Her gün biraz daha artan baskı hiçbir netice vermez, Fransızların her hücumu püskürtülür ve ağır kayıplar verdirilir. "Yenilmez" unvanı taşıyan General, şaşırıp kalmıştır... Yüksek rütbeli bir subayını kaleye gönderir ve direnmenin netice vermeyeceğini, şehir teslim edilirse Paşa'nın ordusu ve ağırlıklarıyla beraber istediği yere gitmesine -güya- müsaade edeceğini bildirir. Ama Cezzar Ahmed Paşa'dan aldığı cevap manidardır:
"Devlet bizi bu kaleyi teslim etmek için vezir yapmadı. Ben Cezzar Ahmed Paşa, şehidlik mertebesine ulaşmadan bir karış toprak vermem!.."
Paşanın bu cevabı Napolyon'u çileden çıkarır. Yaptığı yeni planlarla topçular gece gündüz Akka Kalesi'ni döver. Ne var ki açılan gediklerden şehre girebilenler Osmanlı süngüsü ile yok edilirler.
Beklemediği bu hezimetle "Kader beni bir ihtiyarın oyuncağı yaptı" diye avaz avaz haykıran Napolyon, ordusunun yarısını kaybeder ve nihayet 21 Mayıs 1799'da çekilmeye karar verir ve ağırlıklarını kumlara gömüp, Kahire'ye geri döner. Orada da işleri umduğu gibi gitmeyen Napolyon iki gemiyle gizlice Mısır'dan kaçarken, ordusunu orada bırakmış bir Başkomutan olarak hayatının en büyük dersini Osmanlıdan almıştır... Tarih, Napolyon'un şu sözünü kaydeder: "Akka'da durdurulmasaydım, bütün Doğu'yu ele geçirecektim!"
.Zorla tahta geçirilen Padişah!..
2015-05-22 01:00:00
Sultan Birinci Mustafa Han "Ekberiyet Kaidesi"ne göre, yani hanedanın en yaşlı mensubu olarak zorla tahta çıkarıldı. Ancak!..
Birinci Mustafa Han, Osmanlı Padişahlarının on beşincisi ve İslam halifelerinin seksenincisidir. 1591 senesinde Manisa'da doğdu. Her şehzade gibi iyi bir eğitim gördü. Ağabeyi Birinci Ahmed Han'ın vefatı üzerine 22 Kasım 1617'de ilk defa "Ekberiyet Kaidesi"ne göre, yani hanedanın en yaşlı mensubu olarak zorla tahta çıkarıldı. Sultan Mustafa Han, devlet meseleleriyle ilgilenmediğini ifade ederek saltanatı kabul etmediyse de bu hâl devlet erkanınca göz önüne alınmadı. Fakat çok geçmeden devlet işlerine sultanın yabancı kalması ve işlerin karışması üzerine, devlet adamları hal'ine fetva aldılar ve Sultan Mustafa'yı tahttan indirerek yerine "Genç Osman"ı çıkardılar...
Ancak yenilik taraftarı olmayanların tahrikleri neticesinde isyan eden Yeniçeriler 19 Mayıs 1622'de Genç Osman'ı tahttan indirdiler. Bu durum Sultan Mustafa'nın ikinci defa tahta geçirilmesine yol açtı. Bu sırada Sultan Osman Han'ın Veziriazam Kara Davud Paşa tarafından şehit ettirilmesi büyük karışıklıklara sebep oldu. Sultan Mustafa Han, Davud Paşa'yı azlederek yerine Mere Hüseyin Paşa'yı getirdiyse de, isyanlar son bulmadı...
Diğer taraftan Osmanlı Devletinin iç karışıklıklarından istifade etmek isteyen Lehistan Kazakları, daha önce imzalanan antlaşma şartlarına uymayarak, yüz elli civarında küçük gemiyle Osmanlı kıyılarına saldırdılar. Karadeniz Serdarı Damad Receb Paşa, onların çoğunu denize dökerek beş bin esirle İstanbul'a döndü...
İstanbul'da vuku bulan karışıklıklar ve Anadolu'da meydana gelen isyanlar, Osmanlı Devletinin başında daha kudretli bir padişahın bulunmasını gerekli kılıyordu. Şeyhülislam Zekeriyâzâde Yahya Efendinin fetvasıyla 10 Eylül 1623'te Sultan Mustafa, ikinci defa tahttan indirildi ve yerine Dördüncü Murad Han geçti...
Sultan l. Mustafa Han, zayıf ve narin yapılıydı. Yüzü her zaman solgun olup, üzüntülü bir görünüşü vardı. Son derece dindardı. Sık sık türbeleri ziyaret eder ve çokça sadaka dağıtırdı. Saraydaki hayatını ibadet içinde, dinî eserler ve Kur'an-ı kerim okuyarak geçirirdi. Saltanatta gözü olmadığı için her iki hal'inde de en küçük bir memnuniyetsizlik göstermemiş, hatta tahttan indirildiğine sevinmiştir. 20 Ocak 1639'da Topkapı Sarayında vefat eden Sultan Mustafa Han, Ayasofya Camii karşısındaki türbesinde medfundur
.Hizmete adanan bir ömür...
2015-05-27 01:00:00
Hüseyin Hilmi Efendi buyurdu ki: "Bütün bu kitaplar, hep Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin himmetleriyle, gayretleriyle yazıldı kardeşim. Bu kitaplara ömrümü verdim..."
Bugün, büyük İslâm âlimi Hüseyin Hilmi Işık Efendinin (rahmetullahi aleyh) hicri tarihle vefat yıl dönümüdür... Hüseyin Hilmi Efendi, teğmenlikten albaylığa kadar Türk ordusunda zehirli gazlar mütehassıslığı ve kimyâ öğretmenliği yapmış, çok subay yetiştirmiş bir zattır... İhlas Holding'in kurucusu rahmetli Enver Ören'in de kayınpederidir. Başta; "Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye" olmak üzere, Hakîkat Kitabevi tarafından neşredilen, 14 Türkçe ve bunların; Arabî, Fârisî, Fransızca, Almanca ve İngilizce yayınlanan pek çok kitabı vardır...
Bu mübarek zat, 90 yaşında vefât etti. 26 Ekim 2001'de (9 Şa'bân 1422) talebelerinin ve sevenlerinin gözyaşları arasında büyük bir kalabalıkla Eyüp Sultan Kabristanı'ndaki aile mezarlığına defnedildi...
Hüseyin Hilmi Işık Efendi buyurdu ki:
"Çalışmak bir nîmettir. Babam vefât ettiğinde, 18 yaşındaydım, lise son sınıftaydım. Üç kız kardeşim vardı. Bir de annem... Kardeşim Sedat küçüktü o zaman. Bir gün mübarek hocam Abdülhakîm Arvâsî hazretleri bana sordular:
-Senin annen, kardeşlerin ne iş yapıyor? Ben de dedim ki:
-Efendim, kız kardeşlerim nakış işliyorlar. Fakat onları işlemeden evvel, kumaşın üstüne resimlerini çizmek gerekiyor. Bunları da Kapalıçarşı'da, Tokayi isminde bir gayr-i müslim kadından alıyor. Çizilmiş, böyle bohçayla getiriyor. İki ablam da makinede onları işliyorlar... Efendim, ayrıca, kardeşlerim bunları işlemek için sabahtan akşama kadar makinede göz nûru döküyorlar. Çok zor oluyor, çok zahmet çekiyorlar...
Efendi hazretleri bunları dinleyince bana buyurdu ki:
-Hiç zor gelmesin. Meşgûliyet bir nîmettir. Meşgûliyet olmazsa şeytân musallat olur. Onların dinleri için, dünyaları için, âhiretleri için bu iş çok iyidir."
Hüseyin Hilmi Efendi yine buyurdu ki:
"Bizim anlattıklarımız, yazdıklarımız, hep Abdülhakîm Efendi hazretlerinden duyduklarımızdır kardeşim. Hiçbir şeyden haberim yoktu. Efendi hazretlerinden işite işite öğrendik. İyi ki ondan işittik; çünkü doğru şeyleri öğrendik. Bütün kazandıklarımız, Abdülhakîm Efendi hazretlerinin bereketi ile olmuştur. Velhasıl o mübareğin sayesinde bu hizmetler meydana geldi elhamdülillah. Bütün bu kitaplar, hep onların himmetleriyle, gayretleriyle yazıldı kardeşim... Bu kitaplara ömrümü verdim... Allahü teâlâ inşâallah âhirette de Efendi hazretlerinin huzurlarından ayırmaz bizi. Hadîs-i şerîf şu müjdeyi veriyor: (El mer'u mea men ehabbe.) Yani, insan, dünyada kimi severse, âhirette onun yanında olacak. Biz de onları seviyoruz elhamdülillah..."
.'Ben sana neyledim behey zalim?"
2015-05-28 01:00:00
Çok kindar bir devlet adamı olan Sadrazam Davud Paşa, İkinci Osman Han'ı öldürtmek için Cebecibaşına emir verir!..
İkinci Osman Han (Genç Osman) Osmanlı padişahlarının on altıncısı ve İslam halifelerinin seksen birincisidir. Babası Sultan Birinci Ahmed Han'dır. 1604 senesinde İstanbul'da doğdu. İyi bir eğitimle yetiştirildi. 26 Şubat 1618 günü babasının yerine tahta geçen amcası Birinci Mustafa Han'ın tahtı bırakmaya mecbur kalması üzerine Osmanlı Sultanı oldu...
İkinci Osman'ın tahta çıkışının ilk aylarında İran ile barış antlaşması imzalanarak harbe son verildi... Diğer taraftan Sultan Osman, Lehistan'ı ele geçirip, Baltık Denizine açılmak; orada bir donanma kurarak, Atlas Okyanusuna geçip Avrupa Hristiyanlığını, hem Akdeniz hem okyanus donanmalarıyla çember içine almak gayesiyle 21 Mayıs 1621'de sefere çıktı. Ancak bu Lehistan seferinde tam muvaffakiyet elde edilemedi. Sultan, bunun sebebinin askerlerin gayretsizliği olduğuna inanıyor ve bazı ıslahatlar yapmak istiyordu. Fakat onun bu fikirlerine Kapıkulu ocakları açıkça karşı çıkıyordu. Nitekim Osman Hanın hacca gitme arzusunu bahane eden Yeniçerilerle Sipahiler ayaklandılar. Neticede isyan Sultan Osman Hanın hal'i ve Sultan Mustafa'nın ikinci defa tahta geçirilmesiyle son buldu...
İsyan sırasında Sultan Osman'ı ele geçiren caniler, reva gördükleri ağır ve kötü sözlerle onu hapsettiler. İkinci Osman Han, kendisine eziyet eden ocak ağalarına şöyle seslendi:
''Dün sabah padişah-ı cihan idim, şimdi üryan kaldım; merhamet edip hâlimden ibret alın; dünya size dahi kalmaz; hangi padişahın kulları padişahlarına bu ihaneti ettiler!..'' Bu sözlerin caniler üzerinde hiçbir tesiri olmadı.
Çok hain ve kindar bir devlet adamı olan yeni sadrazam Davud Paşa onu öldürtmek için Cebecibaşına emir verdi. Osman Han Davud Paşa'ya; ''Behey zalim, ben sana neyledim? İki defa mucib-i katl cürmünü affedip öldürmedim, mansın verdim, bana gadrin nedir?'' diye bağırdı. Buna rağmen, Davud Paşa, en güvendiği adamları olan Cebecibaşı ile kalender uğrusu denen zabite, Sultan'ı Yedikule'ye götürerek boğmalarını emretti.
Sultan Osman, sekiz cellada karşı kendisini son nefesine kadar müdafaa etti. Ancak arkasından vurulan bir balta ile ağır yaralandı. Bu durumu fırsat bilen Cebecibaşı, kemendi boynuna geçirdi. Diğer caniler de üzerine yüklenerek genç padişahı şehit ettiler (20 Mayıs 1622). Sultanahmet Camii'nin yanındaki babasının türbesine defnedildi..
.Kırk gün süren zulmet!..
2015-05-29 01:00:00
İbrâhim bin Edhem hazretleri bir gece Mescid-i Aksâ'da kalmak ister. Ancak, görevlilerin kendisini görmemeleri için gizlenir!..
Dinimizin emir ve yasakları, bütün Müslümanlar için geçerlidir. Helal her Müslüman içindir. Bir hadis-i şerifte mealen buyuruldu ki: (Helâl kazanmak her Müslümana farzdır.)
Şu kadar var ki, büyük evliya zatlar, avam gibi değildir. Onlar, harama düşme tehlikesi ile mubahların çoğunu terk ederler. Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) buyurdu ki: "Bizler harama düşmek korkusu ile helallerin onda dokuzundan kaçındık."
Avamın, salihlerin ve müttekilerin haramdan sakınmaları farklıdır. Müslüman halk, haramlardan kaçınırken, salihler haramlarla beraber, şüphelilerden de kaçınırlar. Müttekiler ise, helal olup da, şüpheli veya harama sebep olmak korkusu olan şeylerden de sakınırlar. Bir hadis-i şerifte mealen buyuruldu ki: (Bir Müslüman, tehlikeli olan şeyin korkusundan dolayı, tehlikesiz şeyden sakınmadıkça, mütteki olamaz!)
Büyük velîlerden İbrâhim bin Edhem hazretleri anlatır:
-Bir gece Mescid-i Aksâ'da kalmak istedim. Câmi vazifelilerinin beni görmemeleri için içeride bulunan hasırların arasına gizlendim. Çünkü içeride kalmama izin vermezlerdi... Gece, geç vakit olunca kapı açıldı ve içeriye tanımadığım bir zât girdi. Yanında derviş kıyâfetli kırk kişi daha vardı. O yaşlı zât mihrâba geçti iki rekat namaz kıldıktan sonra öbürlerine döndü. İçlerinden biri;
-Bu gece burada tanımadığımız, bizden olmayan biri var, dedi. Mihrâbda bulunan, tebessüm etti ve;
-Evet İbrâhim bin Edhem var kırk gündür kalp huzuru ile ibâdet yapamamaktadır, dedi.
Bunları duyunca açığa çıktım. Mihrâbda bulunan zâta;
-Evet doğru söylüyorsunuz. Lütfen bunun sebebini de bildiriniz, dedim. O zât şöyle anlattı:
-Filan zaman Basra'da hurma satın almıştın. Bu sırada yere bir hurma düştü. Sen onu kendi hakkın zannederek aldığın hurmaların içine koydun. Onu yediğin için kırk gündür, ibâdetlerinden tad alamıyorsun!..
Bu sözleri duyduktan sonra, ertesi gün hemen hurmayı satın aldığım zâtın yanına gittim. Olanları anlatıp kendisinden helâllik diledim. O da hakkını helâl etti ve şöyle dedi:
-Mademki bu iş bu kadar hassastır o hâlde, ben şimdiden sonra hurma satmayı; tartı-terazi işini bıraktım!..
O zat, gerçekten dükkânını kapattı. Rızkını başka bir işle temin ediyordu. Vakitlerinin çoğunu da ibâdetle geçirmeye başladı. Nihâyet o da Allahü teâlânın sevgililerinden oldu..
.Seni buraya bizim amellerimiz getirdi"
2015-06-03 01:00:00
Zalimliği ile meşhur Moğol hükümdarı Hülagu Bağdat'ı yakıp yıkar... Şehrin dışına kurduğu karargâhtan haber gönderip o beldenin en büyük âlimi ile görüşmek istediğini bildirir.
Din büyükleri buyurdu ki: "Ehl-i sünnet âlimlerinin yolunda yapılan dine hizmet, Allahü teâlânın yardımı ve büyüklerin duasıyla, hizmet edenler de buna layık olduğu müddetçe devam eder. Kur'ân-ı kerimde mealen, (Eğer siz, kendinizi değiştirmezseniz, Allah size verdiği nimeti değiştirmez) buyuruluyor..."
Tarihte, zalimliği ile meşhur Moğol hükümdarı Hülagu 1258 senesinde Bağdat'ı yakıp yıkar... 400.000'den fazla Müslümanı kılıçtan geçirir. Camiler, medreseler yerle bir edilir. Milyonlarca dînî ve ilmî eser Dicle Nehrine atılır. Nehir günlerce kan ve mürekkep akar... Hülagu, şehrin dışına kurduğu karargâhtan haber gönderip o beldenin en büyük âlimi ile görüşmek istediğini bildirir. Ancak kimse görüşmek istemez. Çünkü, işin içinde kelleyi kaptırmak da vardır...
Bu haber zamanın genç âlimlerinden Kadıhan'a ulaştığında, "Ben gidip görüşürüm" der. Herkes "Bir kurban bulundu" diye rahatlar.
Kadıhan daha tıfıl bir gençtir. Doğru dürüst sakalı bile yoktur. Ufak tefek bir cüsseye sahiptir. Görüşmeye giderken kendisine; bir deve, bir keçi bir de horoz verilmesini ister. Bunlar hemen tedarik edilir...
Kadıhan bu hayvanlarla Hülagu'nun çadırına vardığında, onları dışarıda bırakıp içeri girer. Kendisini takdim ederler. "İstediğiniz Müslüman âlim bu" derler.
Hülagu, genci şöyle tepeden tırnağa bir süzer! Beklediği bir tip olmadığı için çok şaşırır ve "Başka birini bulamadılar mı?" diye sorar. Kadıhan hazretleri, böyle bir tepkiyle karşılaşacağını bildiği için, Hülagu'nun sorusunu şöyle cevaplandırır:
-Sen görüşmek için, iri yarı boylu poslu birini istiyorsan, devemi getirdim... Yok, yaşlı sakallı biri ile görüşmek istiyorsan, bir keçi getirdim... Yok, sesi gür biri ile görüşmek istiyorsan, horoz getirdim. Üçü de çadırın önünde, onlarla görüşebilirsin!
Hülagu, karşısındakinin sıradan biri olmadığını anlar:
-Sen şöyle otur bakalım, deyip yer gösterir. Hemen arkasından ilk sorusunu sorar:
-Söyle bakalım! Beni buraya getiren sebep nedir?
Kadıhan bu soruya şöyle cevap verir:
-Seni buraya bizim amellerimiz getirdi. Nimetlerin kıymetini bilemedik. Esas gayemizi unutup makam, mevki, mal mülk peşine düştük, zevke sefaya daldık. Cenab-ı Hak da verdiği bu nimeti almak üzere seni gönderdi.
İkinci sorusunu sorar:
-Peki beni buradan kim gönderebilir?
-O da bize bağlı, benliğimize dönüp ne kadar kısa zamanda toparlanıp, nimetin kıymetini bilir, zevk sefadan, israftan, zulümden, birbirimizle uğraşmaktan vazgeçersek işte o zaman sen burada duramazsın!
."Sakın fethi ertelemeyin!.."
2015-06-04 01:00:00
Bağdat kuşatılmıştı. Ancak kale bir türlü düşmüyordu. Murâd Han üzüntü içerisindeyken, eli yüzü nurlu bir zatı huzura getirdiler...
Sultan Dördüncü Murâd Han, İslam halifelerinin seksen ikincisi, Osmanlı padişahlarının on yedincisidir. 1609'da doğup, 1640'ta genç yaşta vefat etti. Kabri, babası, Birinci Ahmed Han'ın türbesindedir.
Murâd Han 1623'te halife oldu. Tahta geçer geçmez önce ortalığı düzeltti... Tütün, enfiye ve içkiyi yasak etti. Birtakım bozguncuların toplandığı yerler olan kahvehaneleri kapatarak asayişi temin etti. Kendisi ordunun başında harbe giderek Tebriz'i ve Bağdat'ı tekrar aldı...
"Bağdat Fatihi" Murâd Han, ilmi ve ilim adamlarını çok sever, fırsat buldukça ilim meclislerine gider, onları teşvik ederdi. Ömrünü devlete hizmet ve Allahü teâlânın emir ve yasaklarına itaatle geçiren bu Türk hakanı, Acemlerin pek çok iftiralarına maruz kaldı. Bunlar bu büyük padişahın insanlara zulmettiğini ve içki içtiğini söylediler...
Birçok tarihçinin Kanûnî sonrası en büyük Osmanlı Padişahı olarak kabul ettikleri Dördüncü Murâd Han, hep dedesi Yavuz Sultan Selim Hana benzemeye çalışırdı. Gerçekten de birçok vasıfları onunla uyuşurdu... Tahta geçtiğinde maddi sıkıntı had safhadaydı. Vefatında ise, Hazine'de on beş milyon altın vardı...
***
Sultan Murâd Han, Bağdat'ı kuşatmıştı. Ancak günler birbirini kovaladığı hâlde kale bir türlü düşmüyordu. Muhasaranın otuz yedinci günü yapılan umûmî hücum çok şiddetli geçtiği hâlde şehir yine alınamadı ve Sadrâzam Tayyar Mehmed Paşa da şehîd düştü. "Âh Tayyar! Bağdat kalesi gibi yüz kaleye değerdin" diyen Murâd Han, büyük bir üzüntü içerisinde iken, askerler eli yüzü nurlu bir kimseyi Sultân'ın huzuruna getirdiler... Bu zât, Aziz Mahmûd Hüdâî hazretlerinin dergâhından geliyordu. Huzurda şunları söyledi:
"Pâdişâhım! Hocamın emriyle İstanbul'dan geldim. Bağdat'ı pazartesi gününden önce fethedin, sonraya kalırsa sele düçâr olursunuz, fetih müyesser olmaz!"
Sultan Murâd Han, ertesi gün ordunun başında hücum emrini verdi. Din uğrunda cana başa bakmaz Osmanlının yiğitleri surlara öyle bir tırmandılar ki, kısa süre içerisinde kaleye sancaklarını dikmekle şereflendiler...
Ertesi gün çıkan fırtınanın akabinde müthiş bir yağmur yağdı ve Bağdat çevresinde günlerce sel suları aktı. Murâd Han, hocası Aziz Mahmûd Hüdâî hazretlerini düşünerek gözyaşları içinde manzarayı seyrediyordu...
."Kefenim ve sabunum çantamdadır!"
2015-06-05 01:00:00
Edirne müdafii Mehmed Şükrü Paşa, Erzurumlu Kolağası Mustafa Beyin oğludur. Dürüst, çok sert ve cesur bir askerdi...
Balkan Savaşı günlerindeyiz... Edirne mevkiindeki bağımsız kuvvetler, Mehmed Şükrü Paşa'nın emrindeydi. Erzurumlu Ayabakan âilesinden Kolağası Mustafa Beyin oğlu olan Şükrü Paşa, dürüst, çok sert ve cesur bir askerdi. Üst makamlara karşı bildiklerini çekinmeden söylemeyi vatan borcu telakkî eden bir karaktere sahipti. Kendisine verilen yazılı emirde, Edirne'nin muhtemel bir muhâsarası hâlinde yalnız kırk gün müdâfaa edilmesi bildirildiği hâlde, güç şartlar altında 5 ay 5 gün kahramanca savundu. Türk ordusunun şeref ve nâmusunu kurtaran ve bütün dünyanın takdir ve hayranlığını kazanan, muhteşem sahneler yaşandı. Şükrü Paşa cephede askerine şu vasiyeti yapmıştı:
"Düşman, hatları geçtikten sonra ölürsem kendimi şehit kabul etmem!.. Beni mezara koymayın itler ve kuşlar etimi çeke çeke yesinler. Fakat müdafaa hattımız bozulmadan şehit olursam kefenim, lifim, sabunum çantamdadır. Beni bu mahalle defneceksiniz ve gelen nesiller üzerime bir abide dikecektir..."
Ancak, askerinin yiyeceği kalmayan, silâh ve mühimmâtı bitmek üzere olan Şükrü Paşa hiçbir yardım gelmemesi üzerine 26 Mart 1913 Çarşamba günü Bulgar başkumandanına bir zâbit (subay) göndererek teslim olacağını bildirdi... Kılıcını Bulgar Başkomutanı General İvanof'a teslim etti. İvanof, Şükrü Paşa'nın kılıcını alelade bir şekilde alınca Bulgar Çarı Ferdinand'dan azar işitti. Zira böylesi saygıdeğer bir savunmayı yapmış kişi, düşman bile olsa bir merasimi hak etmekteydi... Nitekim Şükrü Paşa'nın kılıcı Çar Ferdinand tarafından merasimle kendisine iade edildi...
Bir müddet sonra, Osmanlılarla Bulgarlar arasında antlaşma imzâlanmasının ardından İstanbul'a dönen Şükrü Paşa'yı, ona halkın tezâhürâtta bulunması ihtimâlinden korkan Cemal Paşa, el çabukluğuyla trenden alıp, muhâfızlık arabasına koyarak kimseye göstermeden evine getirdi...
Mehmed Şükrü Paşa, memlekete döndükten sonra rahatsızlandı. Edirne müdâfaası günlerinde yakalandığı siyatik hastalığının tedâvisi için gittiği Bursa kaplıcalarında zâtürreye yakalanmıştı. İstanbul'a döndü ve 5 Haziran 1916'da hayata gözlerini yumdu. Bugün, onun vefat yıl dönümüdür. Öyle bir kahramanın ruhuna bir Fatiha gönderilmez mi?..
.Namaz ibadeti her devirde vardı...
2015-06-10 01:00:00
Şah-ı Nakşibend hazretleri buyurdu ki: "Allahü tealanın rızasına kavuşmak için, genç yaşta tövbe eden, namaz kılan bir gencin ayağında bir kıl olmayı isterdim."
Âdem aleyhisselâmdan beri, bütün peygamberlerin bildirdikleri îmân aynıydı. Yâni inanılacak şeyler aynıydı. Bunlarda hiçbir değişiklik olmamıştı. Îmânda değişiklik olmaz. Fakat, ibâdetlerde farklılıklar olmuştur. İlk insan ve ilk peygamber Âdem aleyhisselâmdan beri, namaz vardı, namaz kılınırdı. Ancak, bugünkü gibi beş vakit değildi. Bazı ümmetler, sadece sabah namazı kılıyordu. Bazı ümmetler de sadece öğle namazı... Bu ümmete Mi'râc gecesinde beş vakit olarak farz edildi...
Âhırette ilk, namaz sorulacaktır. Kişi eğer, namazın hesabını verebilirse, diğer ibâdetler ondan sonra sorulacaktır. Yâni bir bakıma namaz barajdır. Barajı aşabilenler diğer ibâdetlerden hesaba çekilecektir.
Namaz dinin direğidir. Her kim, namazını, devam üzere ve ilmihâl kitaplarında bildirildiği gibi, eksiksiz olarak edâ ederse, yâni kılarsa İslâm binasını dikmiş, yıkılmaktan kurtarmış olur. Yine her kim ki namazını kılmaz veya aksatırsa, dinini yıkmış olur.
Şah-ı Nakşibend Muhammed Behaeddin-i Buhari hazretleri buyurdu ki: "Allahü tealanın rızasına kavuşmak için, genç yaşta tövbe eden, namaz kılan bir gencin ayağında bir kıl olmayı isterdim."
Namaz, îmândan sonar en üstün ibâdettir. Namaz kılmak, îmânın şartı değil ise de, namazın farz olduğuna inanmak, îmânın şartıdır. Namaz kılmayana îmânsız denilemez. Ancak, namaz kılmayanın da îmânını muhafaza etmesi çok zordur... Namazı bile bile kılmayıp, kazâ etmeyi düşünmeyen ve bunun için azap çekeceğinden korkmayan kimsenin, îmânının gideceği kıymetli kitaplarda, yazılıdır...
Bu ibadetin sosyal yönden de birçok faydası vardır... Namaz kılmak, Allahü teâlânın büyüklüğünü düşünerek, O'nun karşısında kendi küçüklüğünü anlamaktır. Bunu anlayan kimse, hep iyilik yapar. Her gün beş kerre, Rabbinin huzurunda olduğuna niyyet eden kimsenin kalbi ihlâs ile dolar. Namazda yapılması emrolunan her hareket, kalbe ve bedene faydalar sağlamaktadır.
Câmilerde cemâ'at ile namaz kılmak, Müslümanların kalblerini birbirlerine bağlar. Birbirlerinin kardeşleri olduklarını anlarlar. Büyükler, küçüklere merhametli olur. Küçükler de, büyüklere saygılı olur. Zenginler fakîrlere yardımcı olur. Sağlamlar, hastaları, câmide göremeyince, evlerinde ararlar. (Din kardeşinin yardımına koşanın, yardımcısı Allahtır) hadîs-i şerîfindeki müjdeye kavuşmak için yarış ederler.
Peygamber efendimiz her gün beş vakit namazı cemâatle kılmış, harplerde ve savaşların en şiddetli zamanlarında bile, bu vazifeyi yapmıştır...
.Mirgünoğlu Nâm-ı diğer Kesikbaş
2015-06-11 01:00:00
Murad Han Revan'ı fethedince, kale kumandanı Mirgünoğlu'nu affeder. Ancak onun "Hurufilik" propagandası yapması sonunu getirir!
Sultan İbrahim Han, Osmanlı padişahlarının on sekizincisi ve İslam halifelerinin seksen üçüncüsüdür. Birinci Ahmed Han'ın oğludur. 1615 yılında doğdu. 1648'de şehit edildi. Ayasofya'daki türbede medfundur...
Sultan İbrahim, ağabeyi Dördüncü Murad Han'ın vefatında, hayatta kalan tek Osmanlı şehzadesiydi... Tahta geçtiğinin ilk senesinde "Mirgünoğlu Hadisesi" vuku buldu. Dördüncü Murad Han Revan [Erivan] kalesini fethedince, kumandan Emir Mirgünoğlu af diledi. Kabul edildi ve Emirgan'da kendisine bir saray verildi. Fakat, Sultan İbrâhim'in padişahlığı döneminde "Hurufilik" propagandasına başlayıp, Müslümanları aldattığı görülünce, başı kesildi. Halk arasında "Kesikbaş" denilen mezarda, işte bu "Hurufi Babası" yatmaktadır. Hurufiler ve mülhidler, bundan dolayı Sultan İbrahim'e "Deli İbrahim" dediler...
İbrahim Han bundan sonra dış meseleler ile ilgilenmeye başladı. Ruslardan Azak Kalesi alındı. Batıda Osmanlı akıncıları Bavyera içlerine kadar ilerledi... Diğer taraftan Girit Adasını fethedilerek; Türk ticaret gemileri Saint-Jean Şövalyelerinin saldırılarından kurtarıldı...
Osmanlı donanması fetihlere devam ederken, Sultan İbrahim'in 'hal'li hadisesi yaşandı. Şöyle ki; 1647'de Kara Musa Paşa'nın ölümüyle Sadaret makamına getirilen Hezarpare Ahmed Paşa'nın adaletsiz davranışları aleyhte büyük bir propaganda ve isyanı beraberinde getirdi. Bu arada Hurufilerin, Sultan İbrahim Han aleyhine yaptıkları iftiralar da hedefine ulaşmıştı.
Nitekim Hezarpare Ahmed Paşa aleyhine olarak başlayan isyan, Sultan İbrahim Han'ın da tahttan indirilmesiyle sonuçlandı. Tahta, oğlu Dördüncü Mehmed Han çıkarıldı. İsyancılar ve bunların önderi olan Sofu Mehmed Paşa, Sultan İbrahim hayatta durdukça rahat edemeyeceklerini bildiklerinden, kendisini şehit ettiler...
İbrahim Han, çok cömert ve lütufkâr bir padişahtı. Fakirlere, acizlere çok ihsanlarda bulunurdu... Halkın rahat ve huzurunu her şeyin üzerinde tutardı... Bir gün tebdil-i kıyafetle gezerken fırın önünde ekmek almak için uzun kuyruklar meydana geldiğini gördü. Saraya döner dönmez Sadrazama şöyle emretti: "Tebaamdan hiçbirisinin ekmek almak için bir dakika dahi beklemesine rızam yoktur. Bir hoşça mukayyed olasın! Yoksa başın gider!.." O günden sonra fırın önlerinde hiç kuyruk görülmemiştir..
.Köprüyü geçenler ve geçemeyenler!..
2015-06-12 01:00:00
Gencin birisi, bir köye gidiyormuş. Yolu bir vâdiye uğramış. Oradan geçmek için, sadece çürük bir asma köprü varmış!..
Allahü teâlâyı ve Onun sevdiklerini seven, sevdiklerini unutmaz, hep hatırlar, itaât ve zikreder. İyi bir mü'min; ibâdetlerini yapar, kendine lâzım olan ilmi öğrenir, hiç kimseye kötülük yapmaz, harâmlardan sakınır, kimsenin malına göz dikmez ve öleceğini de hiç aklından çıkarmaz. Böyle bir kimsenin kalbi, dünya işleri ile meşgul olurken Allahü teâlâyı bir ân bile unutmaz. Bütün hareketleri, işleri, sözleri, okumaları, dinlemeleri, hep Allah rızâsı için olur. Böyle olunca, insanın her uzvu ve kalbi Allahü teâlâya yönelmiş olur, hep Onu zikreder yani hâtırlar.
Cenâb-ı Hak, emirlerini ve yasaklarını unutmayan, itaât edenlere her zaman yardım eder. Nitekim Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruldu ki:
"Allah size yardım ederse, kimse size gâlip gelemez. Size yardım etmezse, kimse yardım edemez."
Şu menkıbe tam da konumuza uygun düştü... Gencin birisi, bir köye gidiyormuş. O köyün yolu da bir vâdiden geçiyormuş. O vâdiden geçmek için de, sadece bir asma köprü varmış. Ancak, bu köprünün bağları da çok zayıf olduğundan, geçmek çok tehlikeliymiş. Genç, köprünün başına gelince, hiç tereddüt etmeden, etrafını seyrederek rahat bir şekilde karşıya geçip, yoluna devam etmiş...
O sırada, köprünün başına başka bir kimse gelmiş. Bakmış ki asma köprü ha düştü ha düşecek! Önce uzun uzun duâlar etmiş, sonra da karşıya geçmek istemiş. Fakat üzerine çıkar çıkmaz köprünün bağları kopmuş ve adamın cansız bedeni vâdinin derinliklerine yuvarlanmış...
Yamaçtan bu hâli seyretmekte olan salihlerden bir zât, gördüklerine hayret etmiş. Kalbinden Allahü teâlâya yalvararak, bunun hikmetini öğrenmek istemiş ve yatmış. Gece, rüyâsında kendisine şöyle denmiş:
"Köprüyü rahatça geçen o genç, gece gündüz hep Allahü teâlâyı hatırlar, itâat ederdi. Köprünün başına gelinceye kadar da hep Allahü teâlâ ile idi, yani Onu zikrediyordu. Genç, Cenâb-ı Hakkı hiç unutmadığı, her zaman itâat ettiği için, Allahü teâlâ da, onu köprüde unutmadı. Bu sebeple genç, köprüden karşıya rahat bir şekilde geçti. Köprüden geçemeyen kimse ise, tehlikeyi görünce, Allahü teâlâyı zikretmeye, duâ etmeye başladı. O da önceden Allahü teâlâ ile beraber olsaydı, yâni ibâdetlerini yapsa, itâat etseydi, Cenâb-ı Hak da, köprüde onunla beraber olur, yâni ona da yardım ederdi..."
.Zorluklar içinde yapılan ibadet daha kıymetlidir
2015-06-17 01:00:00
Kışın kısa günlerde oruç tutulması daha kolay, yazın şu uzun günlerinde, sıcakta tutmaksa çok zordur. Elbette, zorluklar içinde yapılan ibadetin sevabı daha çoktur.
Allahü teala nasip ederse bu gece sahura kalkacağız inşallah. Yarın ramazan-ı şerifin birinci gününü idrak edeceğiz... Bu ayı, ahireti kazanmak için fırsat bilmeli, elden geldiği kadar ibadet etmelidir. Allahü teâlânın razı olduğu işleri yapmalıdır... Kur'an-ı kerim, bu ayda indi. Bin aydan hayırlı olan Kadir gecesi, bu aydadır. Bu ayda ibadet ve iyi iş yapabilenlere, bütün sene bu işleri yapmak nasip olur. Bu aya saygısızlık edenin, günah işleyenin bütün senesi, günah işlemekle geçer.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Ramazan bereket ayıdır. Allahü teâlâ bu ayda, günahları bağışlar, duaları kabul eder. Bu ayın hakkını gözetin! Ancak Cehenneme gidecek olan, bu ayda rahmetten mahrum kalır.)
(Ramazan ayı gelince, "Ey hayır ehli, hayra koş! Şer ehli, sen de kötülüklerden el çek" denir.)
Büyük velî İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:
"Mübarek ramazan ayı, çok şereflidir. Bu ayda yapılan, nafile namaz, zikir, sadaka ve bütün nafile ibadetlere verilen sevap, başka aylarda yapılan farzlar gibidir. Bu ayda yapılan bir farz, başka aylarda yapılan yetmiş farz gibidir. Bu ayda bir oruçluya iftar verenin günahları affolur. Cehennemden azat olur. O oruçlunun sevabı kadar, ayrıca buna da sevap verilir. O oruçlunun sevabı hiç azalmaz..."
Din büyükleri buyuruyor ki: "Cuma günü ve gecesi, ramazan-ı şerifin otuz gün ve gecesi hiç kimseye azap yoktur. Ramazan-ı şerif kirli elbisenin makineye girip temiz çıkması gibidir. Birinci günü başlıyor, otuzuncu günü tertemiz olarak insan öbür taraftan çıkıyor..."
***
Kışın kısa günlerde oruç tutulması daha kolay, yazın şu uzun günlerinde, sıcakta tutmaksa çok zordur. Elbette, zorluklar içinde yapılan ibadetin sevabı daha çoktur.
Bu ayda özürsüz oruç tutmamak büyük günahtır.
Hadis-i şerifte;
(Özürsüz, ramazanda bir gün oruç tutmayan, bunun yerine bütün yıl boyu oruç tutsa, ramazandaki o bir günkü sevaba kavuşamaz) buyuruldu.
Başka zaman ömür boyu oruç tutulsa ramazanda tutulan bir orucun sevabına kavuşulamaz.
Bir hadis-i şerif meali de şöyledir:
(Allah rızası için bir gün oruç tutan kimseyi Allahü teâlâ, bu bir günlük oruç sebebiyle Cehennem ateşinden 70 yıl uzak tutar.)
Ehl-i sünnet âlimleri, ramazan-ı şerifte şöyle dua ederlerdi:
"Ya Rabbi! Tuttuğumuz oruçları kabul eyle! Sen bizi ramazan-ı şerifin şefaatine nail eyle! Ramazan-ı şerifte affettiğin, magfiret ettiğin kullarına bizi de dahil eyle! Âmin..."
.Onlar benim tebaam değil!"
2015-06-18 01:00:00
Âsiler, Dördüncü Mehmed Han'a elçi göndermişlerdi. Gelen heyet, kendilerini Abaza Hasan Paşa'nın gönderdiğini söylediler.
Dördüncü Mehmed Han, Osmanlı Sultanlarının on dokuzuncusu, İslam halifelerinin seksen dördüncüsüdür. Babası Sultan İbrahim Han'dır. 1648'de padişah oldu... Ava merakından dolayı "Avcı" lakabı verildi...
Mehmed Han devrinde esaslı ıslahatlar yapılıp, İstanbul'da ve ülke içinde asayiş sağlandı. Ordu ve donanma kuvvetlendirildi. Köprülü Mehmed Paşa, iç ve dış işlerindeki başarılı icraatları takdir edilerek, Sadrazamlığa tayin edildi... Sultan Mehmed Han, Köprülü'yü büyük yetkilerle işbaşına getirdiği zaman, Anadolu'nun durumu çok feci idi. Hükümet merkezindeki Yeniçeri ve Sipahi ayaklanmalarına valilerin isyanları da katılmış, fermanlar dinlenmez olmuştu...
Köprülü Mehmed Paşa, Erdel Kralının isyanı üzerine bizzat Serdâr olarak sefere çıkmıştı. O günlerde, Sipahi taifesinden bazıları kaçarak Haleb Valisi Abaza Hasan Paşa'nın yanına sığındılar. Hasan Paşa, eşraftan bazılarını; Köprülü'nün azli ve idamı; yerine de Bağdâd muhasarası sırasında şehîd olan Vezîriâzam Tayyar Paşa'nın oğlu Ahmed Paşa'nın Sadrâzamlığa getirilmesi teklifi ile Edirne'ye gönderdiler...
Sultan Mehmed Han gelen heyeti kabul ettikten sonra; "Sizi kim gönderdi?" diye sordu. Onlar da; "Abaza Hasan Paşa kulunuz ile yanındaki kullarınız gönderdi" diye cevap verdiler.
Âsilerin gönderdikleri heyetin "Kullarınız" tâbirine çok kızan Sultan Mehmed Han onlara;
"Hâşâ! Onlar benim kullarım (tebaam) değildir. Veziriazamım kâfir üzerine cihâd eder iken bunlar mümin ve muvahhid ve Pâdişâh-ı İslâm kuluyuz diyerek isyan ederler. Ehl-i îmâna lâyık olan bu mudur ki vesvese-i şeytaniye ile baş korkusuna düşüp bu kadar adamı kendüne uydurub küfrân-ı nimet ede... Vezir azlonunacak zaman değildir. Allah adına yemin ederim ki, bundan sonra söz dinlemezlerse hepsini kılıçtan geçiririm. Şimdi yıkılın karşımdan" demiştir.
Böylece Mehmed Han, âsilere yüz vermemiş ve çok geçmeden de orduyu Anadolu üzerine göndererek, devlete başkaldıranları etkisiz hâle getirmiştir...
Osmanlı Devletinde, Kanunî Sultan Süleyman Han'dan sonra en fazla tahtta kalan (otuz dokuz yıl) padişah olan Dördüncü Mehmed, 6 Ocak 1693 tarihinde, vefatına kadar Edirne'de oturdu. Vefat edince cenazesi İstanbul'a getirildi ve Yeni Cami yanındaki annesi Turhan Valide Sultan'ın türbesine defnedildi. Ruhu şâd olsun...
.Mezarlıkta gözyaşı döken çalgıcı!..
2015-06-19 01:00:00
Hazret-i Ömer'e rüyasında bir ses şöyle diyordu: "Mezarlıkta has bir kulumuz var. Beytülmaldan 700 dinar al ve ona ver."
Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) halifeliği zamanında bir çalgıcı genç vardı. Düğünlerde çalgı çalar, şarkı söylerdi. Zaman geçti, çalgıcı ihtiyarladı. Sesi çirkinleştiği için itibardan düştü. Artık bir şey kazanamaz duruma gelmiş, bir dilim ekmeğe muhtaç olmuştu. Bir gün mezarlığa gitti. Orada içi yanarak Cenâb-ı Hakka şöyle niyazda bulundu:
"Yâ Rabbî, sen bana uzun bir ömür, birçok fırsat verdin. Benim gibi âsi kulundan ihsanını eksik etmedin. Yetmiş yıl günah işledim ama sen bir gün olsun rızkımı kesmedin. Artık kazancım yok. Bugün senin misafirinim..."
Orada çok ağladı. Sonra da çalgısını yastık yapıp uyudu. O sırada Halife Ömer'e de bir uyku hâli geldi. Rüyasında bir ses ona:
"Ey Ömer! Mezarlıkta has bir kulumuz var. Beytülmaldan 700 dinar al, götür o kulumuza ver. Ona de ki: Şimdilik ihtiyaçlarını bununla karşıla. Paran bittiğinde tekrar gel!.."
Hazret-i Ömer uyandı ve hemen mezarlığın yolunu tuttu. Orada çalgıcı ihtiyardan başka kimseyi göremedi. Rüyasında bildirilen has kulun onun olabileceğine ihtimal vermiyordu. Mezarlığı yeniden dolaştı. Ancak başka bir kimseye rastlamadı. Kendi kendine, "Böyle biri nasıl olur da bana bildirilen tertemiz, hizmete lâyık bir kul olur?" diye düşündü. "Karanlıklar içinde nice nurlu gönüller vardır" diyerek, ihtiyar çalgıcının yanına gitti. Baktı ki uyuyor. Öksürerek geldiğini haber verdi. Adamcağız sıçrayarak uyandı. Karşısında Emîrül-mü'minîni görünce korkudan titremeye başladı. Hazret-i Ömer: "Benden korkma, sana Allahü teâlâdan müjde getirdim. Selâm edip, hâtırını soruyor. İhtiyaçların için bu parayı vermemi istedi. Bunları harca, bittiğinde bana gel" dedi...
Adamcağız bunları duyunca utancından titreyip ağlamaya başladı. Bir hayli ağladıktan sonra, "Rabbimle arama perde oldun" diyerek çalgısını parçaladı ve Rabbine şöyle yalvardı:
"Yâ Rabbî! İsyanla geçen ömrüme acı. Bir günümün bile kıymetini bilemedim. Nefesimi şarkılar söyleyerek tükettim. Dünyadan ayrılacağımı unuttum. Gün bitti, akşam oldu. Allahım! Verdiklerine râzı olmayan nefsimi sana şikâyet ediyorum ve bütün yaptıklarıma da tevbe ediyorum."
Bunları söyledikten sonra "Allah" diye feryâd ederek yere düştü. Hazret-i Ömer baktı ki, rûhunu teslim etmiş. Hemen müminlere haber verdi ve onlara şöyle dedi:
-İşte görünüz, hakiki tevbe böyle olur!..
.Hayâ ile iman ikiz kardeştir..."
2015-06-24 01:00:00
Nefislerinin esiri olmuş Batılılar, Müslümanları da kendilerine benzetmek için çok uğraşıyorlar. Bu asil milleti kendi ahlâksızlıklarına alıştırmak istiyorlar...
Dinimizin emrine göre, kadınların, kızların, yabancı erkeklere mahrem yerlerini göstermesi, erkeklerin de bunlara bakması harâmdır. Hele böyle mübarek günlerde daha büyük günahtır.
Peygamber efendimiz buyurdu ki:
"Yabancı kadına şehvetle bakmak göz zinasıdır, onu tutmak el zinasıdır, ona gitmek ise ayakların zinasıdır." [R.Nasıhin]
(Bir yabancı kadın görüp de, Allah'tan korkarak, başını ondan çevirene, Allahü teâlâ, ibadetlerin tadını duyurur.) [Ebu Davud]
Bazıları, "Umacı gibi, örtünmüş kadını görmek, insana sıkıntı veriyor. Süslü, açık, güzel kadına, kıza bakmak ise, ferahlık veriyor. Güzel bir çiçeğe bakmak, koklamak gibi tatlı oluyor" diyorlar. Halbuki; çiçeğe bakmak, onu koklamak ruha tatlı gelmektedir. Açık, süslenmiş kadına bakmak ise, nefse hoş gelmektedir. Nefis ise Allahü teâlânın düşmanıdır. Zevklerine kavuşmak için hiçbir kötülüğü yapmaktan çekinmez. İnsan haklarını, kanunları çiğner. Onun zevklerinin sonu yoktur...
Bilhassa Batı kafalı, din bilgisi olmayan kimseler de; "Gençler önceden görüşür, flört ederse, birbirini yakından tanıma imkânı bulurlar. Daha işin başındayken, o evliliğin yürüyüp yürümeyeceğini anlamış olurlar" diyorlar.
Fakat tatbikatta hiç de böyle olmadığı ortaya çıkmaktadır. Bugün en çok boşanma Batı ülkelerinde olmaktadır. Bu gerçek, bu tür fikirlerin yanlış olduğunu ispata yetmez mi?!..
Batı ülkelerinde, sadece hanımı ile ömrünün sonuna kadar beraber yaşayıp, başka bir kadına ilgi duymamış kimse yok gibidir. Müslüman hanımları ise kocalarının yanında ve her yerde muhterem olduğundan, onlar için böyle bir tehlike söz konusu değildir...
Nefislerinin esiri olmuş Batılılar, Müslümanları da kendilerine benzetmek için çok uğraşıyorlar. Bu asil milleti kendi ahlâksızlıklarına alıştırmak istiyorlar. Hadîs-i şerîfte, (Hayâ ile iman, ikiz kardeştir. Biri giderse diğeri de gider) buyuruldu. İşte bunu çok iyi bildikleri için içimizdeki satılmış uşakları da kullanarak önce hayâyı sonra da dini, îmânı yok etmek çabasındalar. İnşallah, bu kötü emellerine kavuşamayacaklar.
Çünkü büyük İslâm âlimi Hüseyin Hilmi bin Saîd (kuddîse sirrûh) buyurdu ki:
"Kardeşlerim, İslâm düşmanları ve mezhepsizler, gençlerin îmânını bozmak için var güçleriyle uğraşıyorlar. Ancak Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarının yayılması sayesinde herkes doğruyu öğreniyor ve onlara aldanmıyor... Herkes şunu iyi bilsin ki, bu milletin damarlarında dolaşan asîl kan, ne bugün, ne de onların ümitle bekledikleri günlerde, bu manada aslâ Garplılaşmayacaktır."
.Padişah duası alan Sadrazam
2015-06-25 01:00:00
Devlet içindeki karışıklıklar, Sultan İkinci Süleyman Han'ı çok üzüyordu. Fazıl Mustafa Paşa'yı Sadarete getirdi...
Sultan İkinci Süleyman Han, Osmanlı Padişahlarının yirmincisi, İslam halifelerinin seksen beşincisidir. Sultan İbrahim Han'ın oğludur. 1687'de Osmanlı tahtına geçti...
İkinci Süleyman Han kadirşinas, halim, cömert ve temkinli bir padişahtı. Fakir, muhtaç ve ihtiyaç sahiplerine pek çok ihsanlarda bulunurdu.
Tahta çıktığı zaman, Osmanlı ordularında "Viyana bozgunu"yla başlayan çözülme ve toprak kaybı devam ediyordu. Macaristan'da ise Türk hakimiyeti sona ermek üzereydi. Ayrıca bu mağlubiyetler hazine gelirleri üzerinde olumsuz tesirler yaptığı gibi, Anadolu'daki eşkıyalık hareketlerini de körüklüyordu. Bu sırada Belgrad da düştü...
Devlet içindeki karışıklıklar ve Belgrad'ın düşmesi, Sultan İkinci Süleyman Hanı çok üzdü... 1689 yılında Fazıl Mustafa Paşa'nın Sadarete getirilmesinin ordu üzerindeki tesiri çok müspet oldu. Mustafa Paşa, ilk iş olarak bir adaletname neşrederek memleketin umumi ahvalini yoluna koydu. Aldığı acil tedbirlerle hazineye gelir sağladı. Yeniçeri ocağı yoklanıp ulufeye müstahak olmayanların isimlerini sildirdi. Orduyu disiplinli ve intizamlı bir hâle getirdi...
Fazıl Mustafa Paşa 1690 yılında Edirne'den hareketle çıktığı Avusturya Seferinde düşman kuvvetlerini mağlup ederek, Şehirköy, Musa Palangası ve Niş şehrini aldı. Osmanlı Devletinin Batıda en önemli serhad kalesi olan Belgrad'ı altı günlük bir kuşatmadan sonra fethetti... Bu zaferler Osmanlı ülkesinde büyük sevince vesile oldu...
Hastalığı sebebiyle Davudpaşa Kışlasına kadar arabayla gelen Süleyman Han, burada Fazıl Mustafa Paşa'yı huzuruna kabul edip; "Hoş geldin. Berhudar ol, yüzün ak, kılıcın berrak, ekmeğin sana helal olsun, arzum üzere hizmet eyledin. Seleflerinden birine böyle bir ulu gaza müyesser olmadı" dedikten sonra ordu erkanının önünde samur erkan kürkünü Sadrazama giydirdi. Belinden çıkardığı hançeri beline ve bir kıt'a murassa pençe sorgucu da başına taktıktan sonra; "Ben mükafat vermeye kadir değilim. Allahü teâlâ iki cihanda yüzünü ak etsin" diye duada bulundu.
Sancak-ı şerifi Fazıl Mustafa Paşa'ya vererek Avusturya Seferine dua ile yolcu eden Süleyman Han, bir müddet sonra İstanbul'a yakın Yoncaçeşme mevkiinde vefat etti (22 Haziran 1691). İki gün sonra Süleymaniye Camii'ne getirilip, Sultan Süleyman Han'ın yanına defnedildi.
.İki ekmek nasıl yirmi oldu?
2015-06-26 01:00:00
Râbia-yı Adviyye hazretlerine misâfirler gelmişti. Fakat evde iki ekmek vardı. Yetmeyeceğini düşünürken kapı çalındı!..
Hanım evliyadan Râbia-yı Adviyye hazretleri fakirdi ancak çok cömertti. Gelen hediyeleri dağıtır, günlerinin çoğunu oruçla geçirirdi. O, her işinde Allahü teâlânın rızâsını arardı...
Bir gün evine misâfirler gelmişti. Onlara ikramda bulunmak istedi. Fakat sadece iki ekmeği vardı. Yetmeyeceğini düşünürken kapı çalındı. Gelen iki kişi de, karınları aç olduğu için yiyecek bir şeyler isteyeceklerdi. Daha onlar bir şey söylemeden, kapı aralığından evdeki iki ekmeği de onlara verdi. Gelenler sevinerek gittiler...
Evdeki misâfirler bu işe bir mânâ verememişlerdi. Mevcut iki ekmek de gitmişti. Kendilerine yiyecek bir şey kalmamıştı. Fakat hazret-i Râbia'ya bir şey söylemeden beklemeye başladılar... Aradan bir saat kadar geçmişti ki, kapı tekrar çalındı. Açtıklarında iki kişinin kucaklarında bir yığın ekmekle beklediklerini gördüler. Gelenler:
- Efendimiz bu ekmekleri, Râbia-yı Adviyye'ye hediye olarak gönderdi, dediler.
Hazret-i Râbia ekmekleri saydı. Onsekiz taneydi. Ekmeği getirenlere;
- İki ekmek eksik, dedi.
Gelen iki kişi çok mahcup oldular. Sakladıkları iki ekmeği de çıkartıp verdiler. Fakat hazret-i Râbia, bu iki ekmeği onlara hediye ederek;
- Bu iki ekmek sizin rızkınız idi. Gerçi siz izinsiz aldığınız için rızkınızı haram yoldan temin etmiş olacaktınız. Fakat şimdi helâlinden yiyeceksiniz, buyurdu.
Olanlara bir mânâ veremeyen evdeki misâfirler nihayet dayanamayıp sordular:
- Sen ekmek siparişi vermiş miydin?
- Hayır.
- Peki iki tane ekmeğin eksik olduğunu nereden bildin?
Hazret-i Râbia şöyle cevap verdi:
- Biliyorum, siz bana yemek yemek için gelmiştiniz. Karnınız açtı. Fakat evdeki ekmek size yetmeyecekti. Onları çoğaltmak istedim. Bu sırada kapıya gelenlere mevcut iki ekmeği vererek, Allahü teâlâdan misâfirlere yetecek kadar ekmek vermesini istedim.
- Peki yirmi tane ekmek geleceğini nereden bildiniz?
- Çünkü, Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerîmde, hayır hasenat yapılınca bire on vereceğini vadediyor. Ben O'nun vadine güvendim. İki ekmek yerine yirmi ekmek vereceğini biliyordum. Onun için eksik olduğunu söyledim.
Bu hâli gören misâfirler, hazret-i Râbia'nın Allahü teâlânın sevgili kulu olduğunu yakînen bir daha görmüş oldular. Ona olan sevgileri daha da arttı...
.Dostlarla yenilen yemek kıymetlidir...
2015-07-01 01:00:00
Hazret-i Ali buyurdu ki: "Dostlara yedirdiğim bir ekmek, fakirlere verdiğim beş ekmekten daha kıymetlidir. Dostlarla yenilen yemek, köle azat etmekten daha makbuldür."
Bugün 14 Ramazan. Sayılı günler ne de çabuk geçiyor... Allahü teala cümlemizi bayrama da kavuşturur inşallah... Fırsatları iyi değerlendirelim. Bu ayda iftar vermek çok sevaptır. Çevremizdeki fakir ve yetimleri de unutmadık/unutmayalım inşallah...
Yolda karşılaştığımız oruçluya, bir hurma veya bir zeytin verilse de iftar verme sevabına kavuşulur.
Peygamber efendimiz; (Bir kimse, bu ayda bir oruçluya iftar verirse günahları affolur. O oruçlunun sevabı kadar ona sevab verilir) buyurunca, Eshab-ı kiramdan bazıları, bir oruçluyu iftar ettirecek kadar zengin olmadıklarını söylediler.
Onlara cevaben; (Bir hurmayla iftar verene de, yalnız suyla oruç açtırana da, biraz süt ikram edene de bu sevab verilir) buyurdu...
Yemek yedirmek çok sevaptır. Hele oruçluya yedirmek daha çok sevaptır. Oruç tutanın sevabı kadar sevab alır, oruçlunun sevabından eksilme olmaz.
Her zaman misafir gelmesini arzu etmelidir.
Peygamber efendimiz; (Misafir istemeyende hayır yoktur) buyurdu.
Misafire yedirmekle, sadaka vermekle, insanın eli daralmaz. Cimrilik çok kötüdür. Misafir kabul edip cimrilikten kurtulmaya çalışmalıdır!
Atalarımız, "Misafir on kısmetle gelir, birini yer, dokuzunu bırakır" demişlerdir.
Hadis-i şeriflerde de buyuruldu ki:
(Misafir rızkı ile gelir.)
(Sofra misafirin önünde bulunduğu müddetçe, melekler ev sahibi için istiğfar ederler.)
Yemek yedirmeyi nimet bilmelidir.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Amellerin en faziletlisi, bir müminin ayıbını örtmek, karnını doyurmak ve bir ihtiyacını karşılamak suretiyle onu sevindirmektir.)
(Cennette öyle güzel köşkler vardır ki, bunlar, tatlı konuşan, yemek yediren ve herkes uyurken namaz kılanlar içindir.)
Dost ve arkadaşlara yemek yedirmek, sadaka vermekten efdaldir.
Hazret-i Ali buyurdu ki:
"Dostlara yedirdiğim bir ekmek, fakirlere verdiğim beş ekmekten daha kıymetlidir. Dostlarla yenilen yemek, köle azat etmekten daha makbuldür."
Müslümanın Müslüman üzerindeki beş hakkından biri, davetine icabettir. Yani davetini kabul edip gitmektir...
Samimi olarak davet edilen yere gitmelidir!
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Müslüman kardeşine ikram eden, Allahü teâlâya ikram etmiş olur.)
.Ferman dinlemeyen Sadrazam!..
2015-07-02 01:00:00
"Ben bu Defterdarı azlettim. Yerine doğru istikamet sahibi birini nasb edesin diye hatt-ı şerif gönderdim. Sen fermanımı tutmadın!"
Sultan İkinci Ahmed Han, Osmanlı Padişahlarının yirmi birincisi ve İslam halifelerinin seksen altıncısıdır. Sultan İbrahim Han'ın oğludur. 1691'de ağabeyi İkinci Süleyman Han'ın vefatı üzerine Osmanlı tahtına geçti. Çok merhametli olan ll. Ahmed Han, zaman zaman kıyafetini değiştirerek halk arasında dolaşır, insanların dertlerini sabırla dinler, çare bulunması için gerekli yerlere emirler verirdi. İslamiyet'e hizmet hususunda derin bir mesuliyet hissi içinde hareket ederdi. Tahta çıktığı zaman; "Ben saltanata talip değildim. Allahü teala fazl-ı kereminden bu aciz kuluna nasip eyledi. Bu nimetin şükrünü eda edemem" demiştir...
Bir gün, Sultan Ahmed Han'la Sadrazam Ali Paşa arasında bir defterdarın azli hususu müzakere edilmektedir. Padişahla Sadrazam arasında geçen konuşma ibret vericidir...
Ahmed Han: "Ben üç defa bu Defterdarı azlettim. Yerine namazını kılan, doğru istikamet sahibi birini nasb edesin diye hatt-ı şerif gönderdim. Yine fermanımı tutmadın!"
Sadrazam: "Hangi cürüm ile itham olundu ki, azli icab etsin?"
Ahmed Han: "Bütün memleketime ettiği zulümlerden, Edirne şehri şikâyetçilerle doldu!"
Sadrazam: "Hayır Padişahım, aslı yoktur. Hünkârıma yalan bilgi vermişler. Defterdar, bir hizmetkârdır. Kendiliğinden bir işe kadir değildir. Ne iş yaparsa benim emrimle yapmaktadır..."
Ali Paşa, bu sözlerden sonra mühr-ü hümayunu Padişahın hemen yanına bırakır. Bu davranış Sultanı iyice gazaba getirir ve o çok merhametli, müşfik Sultan birden gürler: "Behey adam! Ben öteyegün fukarayı araba yanına getirtip de kendim sordum, üzerlerine salınan bid'atleri birer birer söylediler. Ben defterdarı zâlim bellerdim, fakat anlaşıldı ki esas zâlim senmişsin. Emrimi tutmayan kimse bana vekil olamaz. Şimdi ahali 'adamı veziriazam yaptı şimdi de öldürttü' derler, yoksa şimdi senin hakkından gelirdim! Var şimdi dışarıda eğlen. Veziriazam geldiğinde, mansıb veya tekaüd ile muradına müsaade olunur..."
Osmanlı Sultanları, mesele devletin âli menfaati ve insana hizmet olduğunda hiç taviz vermezlerdi...
Sakız adasının elden çıkmasının acısı ile üzüntüden hastalanan Sultan ll. Ahmed Han, 6 Şubat 1695 tarihinde fetih haberini alamadan vefat etti. Kanunî Sultan Süleyman Han'ın türbesine defnedildi.
.Yüz kişiyi öldüren tövbekâr!
2015-07-03 01:00:00
Eskiden bir adam 99 kişiyi öldürür ancak sonra pişman olur. Bir rahibe gidip "Benim tövbem kabul olur mu?" diye sorar!..
İnsan ne kadar büyük günah işlerse işlesin, pişman olur ve bir daha aynı günahı işlemezse, günahı affolur. İşlediği günahları kimseye söylemezse, ahirette o günahlar açıklanmaz. Hiç kimseye bir şey söylemeden, "Günahlarıma tövbe ettim. Bir daha işlememeye karar verdim. Ya Rabbi, beni affet" demek kâfidir. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
"Allahü teâlâ buyurdu ki: 'Ben kulumun, bana olan zannına göreyim. Beni andığı yerde onunla beraberim.' Vallahi, Allahü teâlâ kulunun tövbesine sizden birinizin sahrada kaybolan hayvanını bulmasından daha çok sevinir."
"Allahü teâlâ buyuruyor ki: Ey Âdemoğlu! Şirk koşmadan yer dolusu günahla bana kavuşursan, seni yer dolusu mağfiretle karşılarım."
Bir kâfir de küfrüne tövbe ederse, mümin olur, bütün yaptıkları affolur. Bir mümin de, her büyük günahtan daha büyük günah olan Allah'a şirk koşarak kâfir olsa, sonra pişman olup tövbe etse Allahü teâlâ yine affeder. Kur'an-ı kerimde mealen buyuruldu ki:
(Kim, kötülük eder, nefsine zulümde bulunur da, sonra mağfiret dilerse, Allah'ı çok affedici, çok merhametli bulur.) [Nisa 110]
(Ey müminler, Allah'a tövbe edin ki kurtuluşa eresiniz.) [Tahrim 8]
Bir günah işleyince, hemen tövbe etmelidir. Resulullah efendimiz buyurdu ki:
"Eskiden bir kimse 99 adam öldürür, sonra pişman olur. Bir rahibe gidip sorar:
-Benim tövbem kabul olur mu?
Rahip der ki:
-Hayır tövben kabul olmaz.
Adam rahibi de öldürür. Onunla yüz olur. Sonra büyük bir âlimi bulur. Ona da durumu anlatıp sorar:
-Tövbem kabul edilir mi? Âlim;
-Elbette her günahın tövbesi vardır. Yalnız, sen köyüne dönme, orada kötü insanlar var, diyerek onu, iyi insanların bulunduğu başka bir yere gönderir. Ancak, adam giderken yolda vefat eder. Ölünün ruhunu hem azap melekleri hem rahmet melekleri almak istemektedir. Bunun üzerine başka bir meleği hakem tayin ederler. Hakem olan melek, "Bu kimsenin, geldiği yer ile gideceği yer arasını ölçelim" der. Ölçerler; iyi insanların bulunduğu yere bir karış yakın olduğu görülür. Çünkü Allahü teâlâ, iyi insanların bulunduğu beldeyi onlara yakınlaştırmıştır... Neticede, ölünün ruhunu rahmet melekleri alıp götürür."
."Her şeyin bir zekâtı vardır..."
2015-07-08 01:00:00
Oruç da, zekât gibi, Allahü teâlânın emirlerindendir. Zekât veren, çok sevaba kavuştuğu gibi, malının kirinden de kurtulmuş olur. Oruç tutanın da bedeninde bulunan hastalıklar yok olur.
Hiç şüphe yok ki, Allahü teâlâ, kullarına faydalı şeyleri emreder. Cenâb-ı Hakkın her emrinde, bizim bilemediğimiz nice faydalar mevcuttur. Fakat mü'min, emirleri yaparken, faydalı sebebi için değil, Allahü teâlânın emri olduğu için yapar. Haram ve mekrûhlardan da aynı şekilde sakınır. Bunun için mü'min, gayr-i müslimlerin sözlerine aldanmaz.
Oruç tutarken de, İslâm âlimlerinin bildirdiklerine tâbi olur. Dînini, îmânını çalmak için uğraşanların düşüncelerine, sözlerine itibâr etmez. Çünkü ibâdetlerde, gayr-i müslimlerin sözleri delil, senet olmaz. Onların sözleri ile ibâdetler terk edilmez.
Oruç da, namaz kılmak, zekât vermek gibi, Allahü teâlânın emirlerindendir.
Mü'min, ibâdetlerini Cenâb-ı Hak emrettiği için yerine getirir. Fakat bu emirlerin faydalarından, hikmetlerinden bazısını araştırmanın, bilmenin de bir zararı yoktur. Hattâ ibâdetlerin hikmetlerini öğrenmenin faydası bile olmaktadır. Ancak bu ibâdetin hikmeti budur demek, uygun değildir. Bilmediğimiz daha birçok hikmet olabilir...
Allahü teâlâ, insanı ve bütün varlıkları âciz, muhtaç olarak yaratmıştır. Bedenin çeşitli şeylere ihtiyâcı vardır. Hastalandığı zaman, tedâvi olmaya muhtaçtır. Hastalıkların çeşitli sebepleri mevcuttur. Bunların ekserisi ise, çok yemekten ileri gelmektedir. Az yiyenin vücudu sıhhatli olur. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
(Her şeyin zekâtı vardır, bedenin zekâtı da oruçtur.)
Zekât veren, çok sevaba kavuştuğu gibi, malının kirinden de kurtulmuş olur. Oruç tutanın da bedeninde bulunan bazı hastalıklar yok olur.
Orucun insan sağlığına tesiri, sayılamayacak kadar çoktur. Bunların içinden en önemlileri, karaciğer ve damarlar üzerindeki tesirleridir.
Karaciğer, vücûdun, muazzam kompüterlerle çalışan kimya laboratuvarı gibidir.
Karaciğer, bir taraftan sindirim için çok büyük mesele olan yağları sindirir, eritir, diğer taraftan da besinleri depo eder, ihtiyaca göre onları çözer.
Vitamin ve hormonlar ile kandaki iyot dengesinin bütün faaliyetinden karaciğer sorumludur. Bunun için karaciğer hücreleri, yirmi dört saat durmadan çalışmak mecburiyetindedir. Çok yemek ve içmek, karaciğer hücreleri için çok zararlıdır. Aşırı derecede çalışan karaciğer hücreleri, ramazan-ı şerîfte, oruç tutmak suretiyle dinlenmektedir...
Resulullah efendimiz ne güzel buyurmuşlar:
(Oruç tutun, sıhhat bulun!)
.'Beni tahttan indirmişler!.."
2015-07-09 01:00:00
''Yerime karındaşım Ahmed'i padişah eylemişler validem. Allah mübarek eyleye, evlatlarım ona emanet...''
Sultan İkinci Mustafa Han, Osmanlı padişahlarının yirmi ikincisi ve İslam halifelerinin seksen yedincisidir. Sultan Dördüncü Mehmed Han'ın oğlu, Birinci Mahmud Han ile Sultan Üçüncü Osman Han'ın babalarıdır...
Sultan İkinci Mustafa Han, şehzadeliği döneminde devrin âlimlerinden iyi bir tahsil gördü. Devlet idaresi ve harp oyunlarını öğrendi. İkinci Ahmed Han'ın 6 Şubat 1695'te vefatıyla tahta çıktı. Padişah olduğunda, Osmanlı Devleti on iki yıldan beri Avusturya, Lehistan, Rusya ve Venediklilerle harp ediyordu. Gayretli ve kahraman bir hükümdar olan Sultan Mustafa Han, tahta çıkışının üçüncü günü Sadrazama şu fermanı gönderdi:
"Cenab-ı Hak, bu aciz, bu günahkâr kuluna bir cihan padişahlığı ihsan etti... Düşmana karşı ceddim Kanunî Sultan Süleyman gibi kendim bizzat sefere çıkmaya kat'i niyet ettim. Sizler ki veziriazamım, vüzera, ulema, vükela ve ocak ağalarısınız, cümleniz bir yere gelip, bu hatt-ı hümayunumu okuyup düşününüz, gazaya gitmem mi makbul, yoksa Edirne'de oturup, kalmamız mı münasip? Din, devlet ve halka hangisi faydalı, Allah için söyleşip, doğruyu bana bildiriniz, vesselam..."
Bu hatt-ı hümayun devlet adamlarını, âlimleri, kumandanları, askerleri ve ahaliyi çok memnun edip coşturdu. Hocası Seyyid Feyzullah Efendiyi yanından ayırmayıp, Sultanlığında da çok istifade etti. Ordunun başında sefere karar verip, saltanatının ilk günlerinde sevindirici zaferler kazanıldı...
Ancak o iyi günler uzun sürmedi. Sultan İkinci Mustafa Han tarafından Bahriyenin ıslahı ve ihtiyaçlarının giderilmesi için bir kanunname ilan edildi. Bilhassa Kapıkulu Ocakları arasında yapılan ıslahatlar Yeniçeri ve Sipahilerin hoşuna gitmedi. Bazı devlet adamlarının tahrikiyle başlayan ayaklanma sonunda Sultan Mustafa Han 22 Ağustos 1703'te tahttan indirildi. Saraya geldiğinde kapıda kendisini feryat ederek karşılayan Valide Sultan'ın elini öptükten sonra; ''Beni tahttan indirmişler, yerime karındaşımı (Üçüncü Ahmed Han) padişah eylemişler. Allah mübarek eyleye, evlatlarım kendisine Allah emaneti olsun'' sözleriyle kendisine ayrılan özel daireye çekildi...
Mustafa Han, hizmetleri ortadayken karşılaştığı bu durumdan dolayı çok müteessir oldu. İstiska (vücutta su toplanması) hastalığından da muzdarip olan Sultan, nihayet 20 Aralık 1703'te vefat etti. Yeni Cami yanında Valide Sultan Türbesine defnedildi...
."Müslümanların gözü önünde bir şey yeme"
2015-07-10 01:00:00
Bir ramazan günü idi. Bir Mecusi'nin çocuğu, oruçlu Müslümanların arasında ekmek yiyordu. Bu durumu babası hemen fark etti!
Mübârek ramazan ayının artık son günlerindeyiz. Bu ayı, ahireti kazanmak için fırsat bilmeli, elden geldiği kadar ibadet etmelidir. Allahü teâlânın razı olduğu işleri yapmalıdır... Bu aya saygısızlık edenin, günah işleyenin bütün senesi, günah işlemekle geçer.
Oruç, hicrî kamerî takvime göre tutulduğu için, ramazan ayı, yaza ve kışa gelebiliyor. Kışın kısa günlerde oruç tutulması daha kolay, bu sene olduğu gibi yazın uzun günlerinde sıcakta tutmaksa çok zordur. Elbette, zorluklar içinde yapılan ibadetin sevabı daha çoktur.
İmam-ı Rabbani hazretleri de buyuruyor ki: "Maniler karşısında, ibadeti yapmak güçlüğü, sıkıntısı, o ibadetlerin, şanını, şerefini göklere çıkarır. Mani olmayarak, kolay yapılan ibadetler, aşağıda kalır."
Açıktan oruç yiyen, bu aya hürmet etmemiş olur. Namaz kılmayanın da, oruç tutması ve haramlardan kaçınması gerekir.
Bu ayda özürsüz oruç tutmamak büyük günahtır. Hadis-i şerifte, (Özürsüz, ramazanda bir gün oruç tutmayan, bunun yerine bütün yıl boyu oruç tutsa, ramazandaki o bir günkü sevaba kavuşamaz) buyuruldu...
Bu aya hürmet gösteren bir gayr-i müslimin kavuştuğu nimetleri ibretle okuyalım...
Bir ramazan günü idi. Müslüman mahallesinde oturmakta olan bir Mecusi'nin küçük yaştaki çocuğu, oruçlu Müslümanların arasında ekmek yiyordu. Hemen babası, çocuğun bu halini fark etti ve; "Evladım, Müslümanlar bu ayda oruç tutarlar, onların gözü önünde bir şey yeme" diyerek çocuğu azarladı ve eve gönderdi...
Aradan yıllar geçti ve her fâninin başına gelen ölüm, bir gün onu da alıp götürdü bu dünyadan... Ölümünden sonra mübarek zatlardan birçoğu, o Mecusiyi rüyalarında Cennet-i âlâda görüp, şaşkınlık içinde sordular: "Sen ateşe tapan bir Mecusi idin, nasıl oldu da bu nimete kavuştun!"
Cennet nimetleri içinde olan zat, onlara şu cevabı verdi:
"Evet! Doğru söylüyorsunuz. Ben bir Mecusi idim. Fakat bir gün oğlum, oruç tutan Müslümanların gözü önünde ekmek yiyordu. Ben çocuğumun, ortalıkta bir şeyler yemesine müsaade etmedim. Müslümanların hürmet ettiği bir şeye, ben de hürmet ettiğim için Cenab-ı Allah, benim ruhumu mümin olarak aldı... Ölüm anında Azrail aleyhisselam geldiği zaman, Allahü teâlâ ona emretti. Evvela bana Kelime-i şehâdeti söyletti, ondan sonra ruhumu aldı. O sebepten ben, işte bu gördüğünüz nimetlere kavuştum..."
."Ey Allah'ın kulları kardeş olun!.."
2015-07-15 01:00:00
Dargın olanların, bayramı beklemeyip, hemen barışması gerekir. Allahü teâlâyı ve Peygamber efendimizi seven, insanların kusurlarına bakmaz, hoşgörülü olur.
Allahü teala nasib etti, iki gün önce Kadir Gecesini idrâk ettik. Önümüzdeki cuma günü de inşallah Ramazan Bayramına kavuşacağız... Müslümanlar bayram günlerine ayrı bir önem verirler. Zira bu günler, günahların affedildiği, birlik ve beraberlik duygularının pekiştirildiği, yoksulların sevindirildiği günler olması bakımından sevinç ve neşe kaynağıdır.
Bayramlar, Müslümanların kaynaşması için çok güzel bir vesiledir. Bunun için, bayramlarda, ana-babayı, akrabaları, dostları ziyaret etmeli, bayramlarını tebrik etmelidir. Çocuklar sevindirilmelidir. Yetim, kimsesiz çocuklar aranıp bulunmalı, bayram sevincinden mahrum bırakılmamalıdır...
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Ramazan ve Kurban bayramının gecelerini ihya eden kimsenin kalbi, kalblerin öldüğü gün ölmez.)
(Rahmet kapıları dört gece açılır. O gecelerde yapılan dua, tevbe reddolmaz. Ramazan Bayramının ve Kurban Bayramının birinci geceleri, Berat gecesi ve Arefe gecesi.)
Dargın olanların, bayramı beklemeyip, hemen barışması gerekir. Allahü teâlâyı ve Peygamber efendimizi seven, insanların kusurlarına bakmaz, hoşgörülü olur. İyi insan, [mümin], herkesle iyi geçinir. Başkalarına sıkıntı vermediği gibi, onlardan gelecek eziyetlere de katlanır. Bir kusuru için kimseye darılmamak gerekir. Dargınlık olsa bile üç günden fazla sürmemeli. Şayet bayrama kadar süren bir dargınlık olduysa, daha fazla gecikmeden barışmalı.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Birbirinizle münasebeti kesmeyin! Birbirinize arka çevirmeyin! Birbirinize kin ve düşmanlık beslemeyin! Birbirinizi kıskanmayın! Ey Allah'ın kulları kardeş olun! Bir Müslümanın diğer kardeşine darılarak üç günden çok uzaklaşması helal değildir.)
(Birbirine dargın iki kişiden, hangisi önce selam verirse, günahları affolur. Verilen selamı öteki almazsa, melekler alır. Selam almayana da şeytan, sevinçle iltifatta bulunur.)
(İki kişi, birbirine dargın olarak ölürse, Cehennemi görmeden Cennete giremez. Cennete girseler de birbiriyle karşılaşamazlar.)
***
Peygamber efendimiz, (Ramazan ayının son günü Allahü teâlâ, oruç tutanları affeder) buyurunca, Eshab-ı kiram;
"Ya Resulallah, o gün Kadir gecesi mi?" diye sual etti. Onlara şöyle buyurdu:
(Bilmez misiniz ki, iş yapana, işi bitirince ücreti verilir.)
Bunları bilen Müslüman nasıl sevinmez ve bayram etmez?
***
Ramazan Bayramınızı şimdiden tebrik ediyorum efendim...
.Lale Devri"nin Padişahı
2015-07-16 01:00:00
Asiler, Ahmed Han'dan bazı devlet adamlarının idamını istiyorlardı. Listenin başında Damad İbrahim Paşa vardı!..
Sultan Üçüncü Ahmed Han, İslam halifelerinin seksen sekizincisi ve Osmanlı padişahlarının yirmi üçüncüsüdür. Sultan Dördüncü Mehmed Hanın oğludur...
Ahmed Han, ağabeyi Sultan İkinci Mustafa Han'ın çıkan "Cebeci İsyanı"nda tahttan indirilmesi üzerine 22 Ağustos 1703'te Osmanlı padişahı oldu. Biat merasiminden sonra, İstanbul'a gelen Sultan Üçüncü Ahmed, Edirne Vak'asında isyanı çıkaran elebaşıları büyük bir ustalıkla birbirine düşürerek ortadan kaldırdı. Baltacı Mehmed Paşayı sadarete getirdi. Devletin iç işlerini düzeltmek için çalışmalar yaptı. Karlofça Antlaşması yeni imzalandığı için, devlet barış içinde idi...
O günlerde Ruslarla anlaşma yapıldı. Karlofça Andlaşmasıyla da Venediklilere verilen bütün kaleler geri alındı. Avusturya ile 1718'de Pasarofça Antlaşması imzalandı. Bu Andlaşmandan sonra Damad İbrahim Paşanın sadarete getirilmesi ile Osmanlı Devletinde 1730 yılına kadar süren yeni bir devir başladı. "Lale Devri" adı verilen bu dönemde, Sultan Ahmed Han ülke içinde huzuru sağlamak, orduyu kuvvetlendirmek, devleti maddi ve manevi en yüksek seviyeye çıkarmak için çalıştı. İstanbul'da ilk matbaa kuruldu... İstanbul'un su ihtiyacını temin için bir de bend yaptırıp "Derya-yı sim" adını verdi.
Osmanlı Devletinde sulh ve huzur devam ederken, Nadir Şah İran hakimiyetini ele geçirerek, İran birliğini tekrar kurdu. Osmanlı Devletinin elinde bulunan önemli bazı eyaletleri geri aldı. Bu durum Damad İbrahim Paşanın düşmanlarını harekete geçirdi. Bazı devlet adamları, Padişah ve Damad İbrahim Paşanın İran üzerine sefere çıkmak üzere Üsküdar'a geçtikleri sırada yeniçerileri ayaklandırarak büyük bir isyan başlattılar. Asiler, Padişahtan ileri gelen devlet adamlarının bazısının idamını istediler. Listenin başında Damad İbrahim Paşa da vardı. Sultan Üçüncü Ahmed Han, en sonunda Sadrazam İbrahim Paşa'nın idamına razı oldu. Zorbaların isteklerinin sonu gelmeyeceğini, kendisinin de tahttan ayrılmasını isteyeceklerini bildiği için, 2 Ekim 1730'da tahttan çekilerek, kendi eliyle yeğeni Şehzade Mahmud'u Osmanlı tahtına geçirdi...
Yirmi yedi sene hükümdarlık yapan Sultan Ahmed Han, saltanattan çekildikten sonra, ilim ve ibadetle meşgul oldu. Altmış üç yaşında iken 1 Temmuz 1736'da vefat etti. Yeni Camide Turhan Valide Sultan Türbesine defnedildi.
.Bir bayram sabahı...
2015-07-17 01:00:00
Hazreti Ömer'in halifelik dönemiydi... Bir bayram sabahıydı. Herkes çocuklarına yeni elbiseler almıştı. Ancak Halifenin oğlunun elbisesi eskiydi...
Atalarımız "Sayılı günler çabuk geçer" demişlerdir... Çok şükür, oruçlarımızı tuttuk bugün de bayramın birinci gününü idrak ediyoruz... Dinimizde bayramların önemi büyüktür.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Ramazan ve Kurban Bayramının gecelerini ihya eden kimsenin kalbi, kalblerin öldüğü gün ölmez.)
(Rahmet kapıları dört gece açılır. O gecelerde yapılan dua, tevbe reddolmaz. Ramazan Bayramının ve Kurban Bayramının birinci geceleri, Berat gecesi ve Arefe gecesi.)
Bayramlar; Müslümanların kaynaşması, dostlukların tazelenmesi, kırgınlıkların giderilmesi, birlik ve beraberliğin güçlendirilmesi için çok güzel bir vesiledir. Bunun için, bayramlarda, ana-babayı, akrabayı, dostları ziyaret etmeli, bayramlarını tebrik etmelidir. Vefat eden yakınlarımızın kabirleri de ziyaret edilerek onlar da sevindirilmelidir. Bilhassa ana-babanın rızasını, duâsını almayı ihmal etmemelidir. Vefat etmişlerse, duadan mahrum bırakılmamalı; onların dostları, ahbabları ziyaret edilerek ahde vefa göstermelidir... Çocuklar sevindirilmelidir. Yetim, kimsesiz çocuklar aranıp bulunmalı, bayram sevincinden mahrum bırakılmamalıdır...
***
Adaletiyle meşhur Hazreti Ömer'in halifelik dönemiydi... Bir bayram gelmişti. Herkes çocuklarına yeni elbiseler almıştı. Hazreti Ömer'in oğlunun elbisesi eskiydi. Bayram günü çocuklar, eski elbiseli olan halifenin çocuğuyla alay etmeye başladılar. Çocuk, ağlayarak babasının yanına geldi.
Halife, oğluna şefkatle baktı... Beyt-ül-mâl (Hazine) Eminini çağırdı. Oğlunun ağlama sebebini anlattıktan sonra, gelecek ayın maaşından bir miktar avans vermesini istedi... Beytül-mâl Emini;
-Yâ Emirel-mü'minin, yaşayacağınızı muhakkak biliyor musunuz ki, gelecek aya mahsuben benden para istiyorsunuz? dedi. Hazreti Ömer;
-Bunu Allahü teâlâdan başka kimse bilemez, buyurdu.
-Ey Halife! Yaşayıp yaşamayacağınızı bilmedikten sonra, borç almanız ne size yakışır, ne de bizim vermemiz makul olur. Öyle değil mi? dedi.
Hazreti Ömer, düşündü, tefekkür etti. Söylediğine pişman oldu... Böyle bir memuru olduğu için Rabbine şükretti. Ona da hayır duâda bulundu.
Allahü teâlâ o anda çocuğun kalbine bir yumuşaklık verdi. Babasının düştüğü müşkül durumu anladı ve hiç üzüntü duymadan neşe ile arkadaşlarının yanına döndü...
Bayramınız mübarek olsun efendim...
"Rızkının bol, ömrünün uzun olmasını isteyen..."
2015-07-22 01:00:00
Akraba ziyâretleri, insanın ömrünün uzamasına sebep olur. Resûlullah efendimiz buyurdu ki: "Sadece bir selâm ile de olsa, sıla-i rahim yapınız. Akrabanızı, yakınlarınızı ziyaret ediniz."
Bayramın birinci gününden itibaren arabasına atlayan veya otobüse binen, ya sahillere koşuyor ya da yayla evlerine. Televizyonlar gösteriyor, gazeteler yazıyor, tatil siteleri, tatil köyleri tıklım tıklım dolu... Tamam, dinlenelim de, Sıla-i rahim, yani akraba, dost ziyaretlerini de ihmal etmeyelim. Salih akraba ziyaretlerinin dünya ve ahiret için nice faydaları var bir bilebilsek!.. Allahü teâlâ Kur'an-ı kerimde mealen buyuruyor ki:
"Ey insanoğlu, malın ile akrabâ ve yakınlarını ziyâret et. Eğer malında cimrilik yaparak onlara bir şey götürmezsen, yâhut onlara verecek kadar bir şeyin olmazsa, o takdirde hiç değilse ayaklarınla yürüyerek onlara ziyârette bulun."
Peygamber efendimiz bir gün şöyle buyurdu:
(Sıla-i rahm [yakınlarını ziyâret] hediye ile olur. Eğer bir kimse mal ile yardım etmeye kadir değilse ziyaretine gitsin. Eğer ziyaretine gitmeye kadir olamazsa bir işini görmek suretiyle yardım etsin. Yâhut herhangi bir şekilde hatır sormakla yardım etsin. Eğer çok uzakta bulunursa mektup yazıp göndermekle yardım etsin.)
Akrabâ, dost ziyâretleri, insanın ömrünün uzamasına sebep olur. Nice insanların, üç günlük ömürleri akrabâ ziyâreti sebebiyle 30 yıl uzamıştır.
Peygamber efendimiz buyurdu ki:
(Rızkının bol, ömrünün uzun olmasını isteyen, sıla-i rahm etsin!)
İki kişi, Davud aleyhisselama gelip, birbirini şikâyet ettiler. Hazret-i Azrail gelip;
-Bu iki kişiden birinin eceline bir hafta kaldı. İkincisinin ömrü de, bir hafta önce bitmişti; ama ölmedi, dedi. Hazret-i Davud, hayret edip sebebini sorunca cevaben dedi ki:
-İkincisinin bir akrabası vardı. Buna dargın idi. Bu gidip onun gönlünü aldı. Bunun için Allahü teâlâ, bunun ömrünü 20 yıl uzattı...
Sıla-i rahim Arş'ta asılıdır. Gece gündüz oradan şöyle seslenir:
"Yâ Rabbî, senin rızân için sıla-i rahim yapanları kendine yakın et. Sıla-i rahimi terk edenleri kendinden uzaklaştır."
Hasan-ı Basrî hazretleri anlatır: "İnsanlar, ilmi öğrenip fakat amel etmedikleri, birbirlerini sadece lâfta sevip, fakat içlerinden düşmanlık besledikleri ve sıla-i rahimi terk ettikleri zaman, Allahın lâneti onların üzerine olur. Allah onların kulaklarını sağır, gözlerini kör eder..."
Her sene gidemesek de birkaç senede bir, yıllık izinlerimizde memleketimize uğrayıp, akrabalarımızın, baba dostlarının gönlünü alalım. Biz kârlı çıkarız...
.Düşene vurmak yiğitlik değildir!"
2015-07-23 01:00:00
Avusturya imparatoru ölmüş, tahta, kızı geçmişti. Avrupa devletleri, bunu fırsat bilerek Avusturya topraklarına saldırdılar!..
Birinci Mahmud Han, yirmi dördüncü Osmanlı Padişahı olup, İslam halifelerinin seksen dokuzuncusudur. Babası İkinci Mustafa Han'dır...
Üçüncü Ahmed Han, Patrona Halil ayaklanması sonunda tahttan çekilince, Şehzade Mahmud, 1730'da Osmanlı Sultanı oldu. İlk icraatı "Lale Devri"nde yapılan ilim, kültür ve sanat eserlerinin tahribini durdurmak oldu. Asi Patrona Halil'i ve zorbaları imha ettirdi. İstanbul'da emniyet ve asayişi sağladı. Ülkede huzur dolu, mesut günler başladı. İçişlerini düzelten Sultan Birinci Mahmud Han, doğuda hududa saldıran İran Safevileri ile, batıda Avusturya ve Rusya'ya karşı tedbirler aldı. Yapılan harplerde Osmanlının galip gelmesiyle İran Şahı, Avusturya ve Rusya barış istemek zorunda kaldı.
Avusturya ve Rusya ile Belgrad Antlaşması imzalandı. Avusturya Devleti ile yirmi yedi yıllık, Rusya ile süresiz olan antlaşmaya göre, Belgrad Osmanlı Devletine kaldı. Avusturya ile Tuna ve Sava nehirleri tabii hudut kesildi. Ruslar, Azak Denizi ve Karadeniz'de donanma bulundurmayacaktı. Kazaklar Osmanlı topraklarına, Kırım Hanlığı da Rusya'ya akın etmeyeceklerdi.
Rusya ve Avusturya devletleriyle antlaşmalar sağlayan Birinci Mahmud Han yeniden İran üzerine döndü. Nadir Şah ise bu vaziyet karşısında Osmanlılarla baş edemeyeceğini anlayınca Kasr-ı Şirin Antlaşması maddeleri üzerinden yeniden antlaşma teklifinde bulundu ve bu istek kabul edildi... Böylece 1739 Belgrad Antlaşmasıyla batı ve kuzey, 1746 Osmanlı-Avşar Antlaşmasıyla da doğu hudutlarını emniyet altına alan Mahmud Han'a muharebelerdeki muzafferiyet üzerine "Gazi" unvanı verildi...
O günlerde, Avusturya imparatoru Altıncı Charles ölmüş, tahta, kızı Marie Therese geçmişti. Avrupa devletleri, Avusturya'ya saldırarak, birçok toprağını zaptettiler. Bu sırada Avrupa'daki bazı krallar, Sultan Mahmud Han'a başvurarak; "Avusturya'dan siz de payınızı almalısınız" dediler. Mahmud Han, onlara tarihe geçen şu cevabı verdi:
"Düşene vurmak yiğitlik değildir. Biz bir şey istersek kılıcımızın hakkıyla alırız. Fırsatçılık yapmayız. Size de bu sevdadan vazgeçmenizi tavsiye ederim..."
Ülke içinde ve dışında Osmanlı Devletine azamet devri yaşatan Birinci Mahmud Han, 13 Aralık 1754 tarihinde vefat etti. İstanbul'da Yeni Cami yanındaki Turhan Sultan Türbesi'ne defnedildi. Ruhu şâd olsun...
."Ben oğlumdan râzıyım..."
2015-07-24 01:00:00
Allah adamlarından Bâyezid-i Bistâmî hazretlerine bir gün bu derecelere, makamlara nasıl kavuştuğu sorulur...
Bâyezid-i Bistâmi hazretleri henüz çocuktu... Annesi ile soğuk bir kış gecesinde, yatsı namazlarını kılıp yattılar. Gece yarısına doğru annesi uyandı. Biraz rahatsızlanmış ve çok da susamıştı. "Oğlum, bir bardak su verir misin?" diye seslendi. Hemen yatağından fırlayan, küçük Bâyezid testiyi eline aldı. Fakat o da ne? İçinde bir damla su kalmamıştı... "Anneciğim, testide su yok ben hemen doldurup geleyim" dedi... Koşarak dışarı çıktı. Her yer buzlarla kaplıydı. Zorlukla testiyi doldurup geldi. Fakat, dönene kadar annesi uyumuştu. Uyandırmaya kıyamadı. Elinde su dolu bardakla baş ucunda beklemeye koyuldu. Hava çok soğuk olduğu için, soğuktan titriyordu. Buna rağmen, bardağı bırakıp yatmadı... Nihayet, annesi uyandı ve; "Su, su" diye mırıldanmaya başladı. Küçük Bâyezid hemen "Buyur anneciğim, suyun hazır" dedi. Annesi şaşırmıştı. Oğluna sordu:
- Oğlum ne çabuk getirdin. Su kelimesi daha ağzımdan yeni çıktı.
- Anneciğim, daha önce uyandığında, su istemiştin. O zaman su olmadığı için, testiyi doldurmaya gittim. Geldiğimde senin daldığını gördüm. Tekrar uyandığında suyun hazır olması için o zamandan beri baş ucunda beklerim.
Kadıncağız sevinçten ağladı ve Allahü teâlâ kendisine böyle bir oğul ihsân ettiği için şükretti. Sonra da; "Yâ Rabbî ben oğlumdan râzıyım, sen de râzı ol" diye can-ı gönülden duâ etti...
Büyük velî Bâyezid-i Bistâmî hazretlerine bir gün bu derecelere, makamlara nasıl kavuştuğu sorulduğunda şöyle cevap verdi:
- Bu kadar zahmet ve meşakkatlere katlanarak aradığımı annemin rızâsını almakta buldum...
Bâyezid-i Bistâmi hazretleri, dinin emirlerine uymakta çok titiz idi. Hiçbir şey onu vera ve takvâdan alıkoyamazdı. Kendisine bir gün evliyânın alâmetleri sorulduğunda buyurdu ki:
- Siz havada uçan birini gördüğünüz vakit, onun faziletli, kerâmet sahibi, Allahü teâlânın sevgili kulu olduğuna hemen hükmetmeyin. Böyle birini gördüğünüzde evliyâ olduğuna hemen hükmederseniz yanılabilirsiniz. Bu kimsenin, İslâmiyete uymaktaki hassasiyetine, Peygamber efendimizin ahlâkı ile ahlâklanmasına ve sünnet-i seniyyeye uymasına, hakiki İslâm âlimlerine olan muhabbet ve bağlılığına bakın. Bunlar tam ise, o kimse gerçekten kerâmet sahibidir. Bunlarda ufak bir gevşeklik olursa, bu hâllere kerâmet denilemez. Bunlarda gevşeklik gösteren, Allahın sevgili kulu olamaz...
.Kibirli insanlar istişare etmez!..
2015-07-29 01:00:00
İstişare etmemenin temelinde kibir vardır. Kibirli, kendini üstün gören insan başkasına danışamaz. Kendini beğenmenin en kötüsü, hatalarını, nefsinin arzularını beğenmektir.
Atalarımız "Danışan dağı aşmış, danışmayan düz yolda şaşmış" diyerek istişarenin önemine işaret etmişlerdir... Dinimizde, danışmanın, yanlışları ikaz etmenin ayrı bir yeri vardır. Danışarak iş yapmak sünnettir. Danışmak insanı pişman olmaktan koruyan bir kale gibidir. Kur'an-ı kerimde, iyi kimseler, büyük zatlar övülürken "İstişare ederek iş yaparlar" buyuruluyor. (Şura 38)
Bu bakımdan din büyükleri, "İstişare etmek, sebebe yapışmaktır ve kıymetli bir ibadettir" buyuruyorlar.
Peygamber efendimiz eshabı ile istişare ederdi. Bazan bir iş için, akıl, takva, hikmet ve tecrübe sahibi on kişiye danışırdı. Her şeyi bildiğimizi zannederiz; halbuki bildiğimizi zannettiğimiz nice şeyleri bilmediğimiz meydana çıkıyor. Danışılarak yapılan işin neticesi iyi olur. "Meşveretsiz yapılan şeyden hayır gelmez" demişlerdir...
Hazret-i Lokman Hakîm de, oğluna nasihatinde;
"Yapacağın işi, daha önce bunu denemiş, tecrübeli kimselere danış! Çünkü onlar, kendilerine pahalıya mal olmuş doğru görüşleri sana bedava verirler" buyurmuştur...
Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, Mesnevî'de buyuruyor ki:
"Aklın varsa bir başka akılla dost ol da, işlerini danışarak yap!.."
İstişare etmemenin temelinde kibir vardır. Kibirli, kendini üstün gören insan başkasına danışamaz. Kendini beğenmenin en kötüsü, hatalarını, nefsinin arzularını beğenmektir. Hep nefsine uyar, nasihat kabul etmez. Başkalarını bilmez zanneder. Halbuki bilmeyen kendisidir...
Din büyükleri buyuruyor ki:
"Nerede ilim varsa orada din vardır. Nerede din varsa orada ilim vardır. Maalesef insan cahil kalırsa, kendi kararını kendisi vermeye başlayınca sapıttı demektir. Çünkü insanın aklı fikri hangi yaşta, hangi şartlarda ise ona göre değişmektedir. Her gün her saat insanın kendisi değişmektedir. Elbette ki kültürüne bağlı, eğitimine, görgüsüne göre akıl melekesi de değişir. İnsan üç beş sene evvel yaptığı bir işi düşündüğü vakit 'ben bu hatayı nasıl yapmışım?' diyebiliyor. Onun için İmam-ı Yûsüf rahmetullahi aleyh, (Men amile bi-re'yihi nedime) buyuruyor. Yani, Danışmadan, kendi görüşü ile hareket eden pişman olur demektir. Kendi kararını kendi verenler, kendi aklına güvenenler ve buna göre hareket edenler sonunda pişman olurlar. Çünkü akıl değişkendir..."
Hüseyin Hilmi bin Saîd (kuddîse sirrûh) hazretleri buyurdu ki:
"Eğer birisi size Allah için bir şey sorarsa (ihlasla), eğer siz de Allah için ihlasla cevap verirseniz, verdiğiniz cevap yanlış olsa bile, bu samimiyetten dolayı Allahü teala bu sonucu, bu yanlışı doğrultu
.İstanbul hem yandı hem dondu!..
2015-07-30 01:00:00
Üçüncü Osman devrinde iki önemli hadise yaşandı. Haliç dondu! Çıkan yangınlarda ise İstanbul kül oldu!..
Sultan Üçüncü Osman Han, İslam halifelerinin doksanıncısı ve Osmanlı padişahlarının yirmi beşincisidir. İkinci Mustafa Han'ın oğlu olup, 1699'da doğdu. 1754 tarihinde ağabeyi Birinci Mahmud Han'ın vefatı üzerine Padişah oldu... 1757'de vefat eden Osman Han, Yeni Cami yanındaki, Turhan Sultan Türbesinde medfundur...
Üçüncü Osman Han'ın tahta çıktığı senenin kışı, çok şiddetli geçti. Haliç dondu ve deniz yol oldu...
Osman Han'ın saltanatı huzur ve sükunla başladı. Belgrad Muahedeleriyle başlayan sulh dönemi devam etti. Rus sınırındaki bazı olaylar, Rusya ile bir ihtilafa yol açacak gibi göründü ise de, iki tarafta da sulh bozulmadı. Hudutlarda bazı ayaklanmalar oldu. Mısır'da Memluklar başkaldırdılarsa da olaylar kısa sürede bastırıldı... Bu sırada İstanbul tarihinin en büyük yangınını yaşadı. 28 Eylül 1755'te Hocapaşa semtinde çıkan ve yaklaşık otuz altı saat süren yangın sonunda Paşakapısı da yandığından, Sadaret dairesi bir müddet Kadırga Limanındaki Esma Sultan Sarayına nakledildi...
Hikmet-i Hüdâ, İstanbul, bir sene sonra Sultan Üçüncü Osman devrinin ikinci büyük yangınını yaşadı. Bu yangın İstanbul'un dörtte üçünü kül hâline getirdi. Cibali taraflarında başlayan yangın, on üç kola ayrıldı. Unkapanı, Süleymaniye tarafları, Vefa'dan itibaren Şehzadebaşı, eski yeniçeri odaları, Langa tarafları, Zeyrek, Saraçhane, Etmeydanı, Aksaray, Davutpaşa İskelesi, Fatih, Sultanselim, Ali Paşa Çarşısı, Ağakapısı semtleri harabe haline geldi. Yangının ardından, İstanbul'un yeniden inşâsı için büyük bir imar faaliyeti başladı...
Osman Han, fakirlere, düşkünlere çok acıyıp, onlara karşı daima cömert ve şefkatli davranırdı. Tebdil-i kıyafetle İstanbul'da dolaşıp, halkın dertleriyle bizzat ilgilenirdi... Müslim ve gayrimüslimlerin kıyafet ve nizamını ve davranışlarını dikkatle izlerdi. Yalan ve rüşvetle amansız bir şekilde mücadele ederdi. Kim olursa olsun rüşvetçiyle yalancıyı asla affetmezdi. Sadrâzam Silâhdâr Ali Paşa'nın rüşvet aldığını anladı ve hemen görevden azletti.
İmar faaliyetlerine çok önem veren Padişah, Üsküdar'da İhsaniyye Camii ve İhsaniyye Mescidini yaptırdı. Ağabeyi Birinci Mahmud Hanın başlattığı cami inşasını bitirerek "Nuru Osmaniye" adı ile ibadete açtı. Ruhu şâd olsun...
.İstanbul hem yandı hem dondu!..
2015-07-30 01:00:00
Üçüncü Osman devrinde iki önemli hadise yaşandı. Haliç dondu! Çıkan yangınlarda ise İstanbul kül oldu!..
Sultan Üçüncü Osman Han, İslam halifelerinin doksanıncısı ve Osmanlı padişahlarının yirmi beşincisidir. İkinci Mustafa Han'ın oğlu olup, 1699'da doğdu. 1754 tarihinde ağabeyi Birinci Mahmud Han'ın vefatı üzerine Padişah oldu... 1757'de vefat eden Osman Han, Yeni Cami yanındaki, Turhan Sultan Türbesinde medfundur...
Üçüncü Osman Han'ın tahta çıktığı senenin kışı, çok şiddetli geçti. Haliç dondu ve deniz yol oldu...
Osman Han'ın saltanatı huzur ve sükunla başladı. Belgrad Muahedeleriyle başlayan sulh dönemi devam etti. Rus sınırındaki bazı olaylar, Rusya ile bir ihtilafa yol açacak gibi göründü ise de, iki tarafta da sulh bozulmadı. Hudutlarda bazı ayaklanmalar oldu. Mısır'da Memluklar başkaldırdılarsa da olaylar kısa sürede bastırıldı... Bu sırada İstanbul tarihinin en büyük yangınını yaşadı. 28 Eylül 1755'te Hocapaşa semtinde çıkan ve yaklaşık otuz altı saat süren yangın sonunda Paşakapısı da yandığından, Sadaret dairesi bir müddet Kadırga Limanındaki Esma Sultan Sarayına nakledildi...
Hikmet-i Hüdâ, İstanbul, bir sene sonra Sultan Üçüncü Osman devrinin ikinci büyük yangınını yaşadı. Bu yangın İstanbul'un dörtte üçünü kül hâline getirdi. Cibali taraflarında başlayan yangın, on üç kola ayrıldı. Unkapanı, Süleymaniye tarafları, Vefa'dan itibaren Şehzadebaşı, eski yeniçeri odaları, Langa tarafları, Zeyrek, Saraçhane, Etmeydanı, Aksaray, Davutpaşa İskelesi, Fatih, Sultanselim, Ali Paşa Çarşısı, Ağakapısı semtleri harabe haline geldi. Yangının ardından, İstanbul'un yeniden inşâsı için büyük bir imar faaliyeti başladı...
Osman Han, fakirlere, düşkünlere çok acıyıp, onlara karşı daima cömert ve şefkatli davranırdı. Tebdil-i kıyafetle İstanbul'da dolaşıp, halkın dertleriyle bizzat ilgilenirdi... Müslim ve gayrimüslimlerin kıyafet ve nizamını ve davranışlarını dikkatle izlerdi. Yalan ve rüşvetle amansız bir şekilde mücadele ederdi. Kim olursa olsun rüşvetçiyle yalancıyı asla affetmezdi. Sadrâzam Silâhdâr Ali Paşa'nın rüşvet aldığını anladı ve hemen görevden azletti.
İmar faaliyetlerine çok önem veren Padişah, Üsküdar'da İhsaniyye Camii ve İhsaniyye Mescidini yaptırdı. Ağabeyi Birinci Mahmud Hanın başlattığı cami inşasını bitirerek "Nuru Osmaniye" adı ile ibadete açtı. Ruhu şâd olsun...
."Kul" olduğunu hatırlayan genç!..
2015-07-31 01:00:00
Bişr adında zengin bir genç vardı. Meyhanelerden hiç çıkmazdı... Oyun ve eğlenceye daldığı bir gün kapısı çalındı!..
Horasan'ın Merv şehrinin reislerinden birinin Bişr adında bir oğlu vardı. Îtibârlı bir âileye mensup olduğundan refâh içinde yaşıyordu...
Oyun ve eğlence âlemlerine daldığı gençlik yıllarında, bir gün kapısı çalındı. Hizmetçi kapıyı açtığında bir zat;
-Efendine söyle! Kulluğun edebine riâyet etsin, dedi ve çekip gitti... Hizmetçi, duyduklarını kendisine anlattı. Bişr, yalın ayak adamın peşinden koştu. Ona yetişerek söylediklerini tekrarlattı. O kimsenin sözlerinden çok etkilendi ve tövbe etti. Ancak bir müddet sonra, kötü arkadaşların tesiriyle eski hayatına tekrar döndü...
Bir gün eğlence âlemlerinden sonra sarhoş ve bitkin olarak evine dönerken, yolda "Besmele" yazılı bir kâğıt buldu. İçi sızlayıp yerden aldı. Öpüp, çamurlarını temizledikten sonra, güzel kokular sürüp, evinin duvarına astı... O gece âlim ve velî bir zâta, rüyâda;
"Git Bişr'e söyle! İsmimi temizlediği gibi onu temizlerim. İsmimi büyük tuttuğu gibi, onu büyültürüm. İsmimi güzel kokulu yaptığı gibi, onu güzel ederim. İsmini dünyada ve âhirette temiz ve güzel eylerim" dendi.
O zât sabah Bişr'i arayıp meyhânede buldu. Dışarı çağırdı ve ona;
-Sana Allahü teâlâdan haber vereceğim, dedi. Bişr, ağlamaya başladı ve;
-Bana kızıyor mu, şiddetli azap mı yapacak? dedi... Rüyâyı dinleyince içeriye şöyle seslendi:
-Ey arkadaşlarım! Beni çağırdılar, bundan sonra bir daha beni buralarda göremeyeceksiniz...
O zâtın yanında hemen tövbe etti. O anda ayağında ayakkabı bulunmadığı için, hiç ayakkabı giymedi. Sebebini soranlara, "Allahü teâlâya tövbe ettiğim zaman yalın ayaktım. O zaman giymediğim ayakkabıyı şimdi giymeye hayâ ederim. Allahü teâlâ Bekara sûresi yirmi ikinci âyetinde meâlen; (Biz yeryüzünü sizin için tefriş ettik, döşedik) buyuruyor. Pâdişâhların mefrûşâtı üzerinde ayakkabı ile yürümek edebe uymaz. Ayağım ile yer arasında bir vâsıta olduğu hâlde onun sergisine basmayı câiz görmüyorum" derdi...
O günden sonra kendisine "yalın ayak" mânâsında "Hâfî" lakabı verildi. Öyle büyük bir zat oldu ki; ona artık "Bişr-i Hâfî hazretleri" diyorlardı. Çünkü; haram ve şüphelilerden sakınması sâyesinde derecesi yüksek bir velî, ilmi ve vaazları ile tesirli bir yol gösterici olmuştu...
.İbâdetleri riyâdan korumak çok güçtür!
2015-08-05 01:00:00
Bir kimse vaktiyle bir aşevi yapmıştı. Buradan yüzlerce fakir fukara karnını doyuruyordu. Yaptıran kimse, "bunu Allah için mi, yoksa gösteriş için mi yaptım" diye endişeye kapıldı!..
Kim amelinin karşılığını âhırette almak isterse yaptığını sırf Allah rızâsı için yapmalıdır. Kimseden bir karşılık beklememelidir. Karşılık beklediğinde, birçok zahmet çekerek yaptığı amel boşa gider. Bunun için yapılan ameli iyi muhâfaza etmelidir. Nitekim, "İbâdeti muhâfaza etmek, işlemekten daha güçtür" buyurulmuştur...
Halîfe Abdülmelik zamanında yaşayan birisi anlatıyor:
Mervan bin Abdülmelik ile bir savaşta bulunuyorduk. Yanımızda uzun müddet kim olduğunu bilmediğimiz bir zât vardı. Gecenin çok az bir kısmında uyuyor, diğer kısmını da ibâdetle geçiriyordu.
Sonradan bu zâtın Eshâb-ı kirâmdan olduğunu öğrendik.
Bu zât şöyle anlattı:
Bir gün Peygamber efendimize sorduk:
- Yâ Resûlallah, kurtuluş ne iledir? Hangi amel ve hareketimiz bizi felâha, kurtuluşa götürür?
- Allahü teâlâyı aldatmamaktır.
Eshâb-ı kirâm hayretle sordular:
- Yâ Resûlallah biz Allahü teâlâyı nasıl aldatabiliriz?
Peygamber efendimiz şöyle cevap verdi:
- Amellerinizi Allahü teâlânın emrettiği gibi yapar, fakat bu amellerle Allahü teâlâdan başkasının teveccühünü beklerseniz O'nu aldatmış olursunuz. Riyâdan sakınınız! Zîrâ o, Allaha şirk, ortak koşmaktır. Mürâî, kıyâmet günü bütün mahlûkâtın önünde dört isimle çağırılır: Ey kâfir! Ey günahkâr! Ey zâlim! Ey şaşkın!..
Ebû Bekir Vâsıtî hazretleri buyurdu ki:
- İbâdetleri riyâdan korumak daha güçtür. Çünkü, ibâdetler zora gelmeyen ve çabuk kırılan cama benzerler. Camın ufak bir zorlamada kırılması gibi, ibâdetler de riyâ karıştığında hemen kırılır, ibâdet olmaktan çıkar. Bundan anlaşılıyor ki, riyâ, ibâdeti kırmakta, onu ibâdet olmaktan çıkarmaktadır. Bunun için kişi riyâyı kalbinden çıkarmak için bütün gücüyle uğraşmalıdır. Buna muvaffak olamazsa, bu takdîrde ibâdeti yine terk etmemelidir. Bu illetten kurtarması için Allahü teâlâya duâ etmelidir. Tevbe etmelidir. Buna sabırla devam ederse Allahü teâlâ kendisine ihlâsla amel yapmak nasîb eder.
Riyâ karışıyor diye ibâdeti terk etmek uygun değildir. Bir kimse vaktiyle bir aşevi yapmıştı. Buradan yüzlerce fakir fukara karnını doyuruyordu. Yaptıran kimse, bunu Allah için mi, yoksa gösteriş için mi yaptım, diye endişeye kapıldı. O gece bir rüyâ gördü.
Bir kimse kendisine dedi ki:
"Senin amelin Allah için değilse bile, yaptırdığın bu hayır müessesesinde karnını doyuranların ettiği duâ Allah içindir. Elbette bunun faydasını görürsün."
Allahü teala niyetlerimizi hâlis eylesin...
.Dâhi bir Padişah...
2015-08-06 01:00:00
Üçüncü Mustafa Han'ın; Sakarya Nehrini, Sapanca Gölü üzerinden İzmit Körfezine bağlamak gibi dâhiyane projeleri vardı...
Sultan Üçüncü Mustafa Han, Osmanlı padişahlarının yirmi altıncısı ve İslam halifelerinin doksan birincisidir. Sultan Üçüncü Ahmed Han'ın oğludur. 1717'de doğdu ve 1774'te vefat etti. Kendi yaptırdığı Laleli Camiinin yanındaki türbede medfundur...
Üçüncü Mustafa Han, çalışkan ve azimli bir Padişahtı. Devlet işlerini iyi takip ederek, mali ve askerî sahalarda ıslahatlar yaptı. Saltanatının ilk yılları sulh ve sükun içinde geçti. Onun döneminde; İstanbul ve Çanakkale boğazlarının tahkim ve müdafaası için Boğaz içindeki kalelerin planlarının tanzimiyle Hasköy'de yeni bir top dökümhanesi yapılması, orduda kullanılan kayık köprü sisteminin tadili ve top arabalarının yeni tertip üzere düzenlenmesi gibi yenilikler yapıldı.
Üçüncü Mustafa Han, ilme, âlimlere hürmetkârdı. Devrin âlimleri seviyesinde ilmi vardı. Doğu ve Batı kültürüne vâkıftı. Süveyş'te kanal açmak, Sakarya Nehrini, Sapanca Gölü üzerinden İzmit Körfezine bağlamak gibi dâhiyane projeleri vardı...
Osmanlı devleti; Rus işgal ve zulmüne karşı hürriyet ve istiklalin vazgeçilmez savunucusu olmuştur. Rus zulmünden kaçan Leh milliyetçileri Osmanlı hududundan geçerek Balta'ya sığınmışlardı. Bunları, Rus ordusunun takip etmesi ve tecavüz ettikleri topraklarda Lehlilerle beraber Osmanlı ahalisini de kılıçtan geçirip, kasabayı yakıp yıkmaları; Belgrad'da kabul edilen süresiz Osmanlı-Avusturya-Rusya Antlaşmasının bozulmasına sebep oldu... Çariçe İkinci Katerina'ya haddini bildirmek için 8 Ekim 1768'de Rusya'ya savaş açıldı. Osmanlı Devletine tâbi Kırım Hanı Kırım-Giray'ın orduları 1769 Şubatında Güney Rusya'ya girerek Rusları yendi ve yüz binden çok esir alarak, döndü. Tarihte ahlaksızlığı ile meşhur olan Çariçe Katerina, Kırım-Giray Hanı, Bahçesaray şehrinde saray hekimi olan bir Rum doktoru vasıtası ile zehirleterek öldürttü. 27 Mart 1769'da Serdar-ı ekrem vazifesiyle Rus seferine çıkan Sadrazam Yağlıkçızade Mehmed Emin Paşa, 1 Mayıs 1769'da ilk Hotin Zaferini kazandı.
Lehistan'ı himaye için girişilen savaşta Birinci Hotin Zaferinin ardından tekrar saldıran Ruslara karşı 12 Ağustos 1769'da Hotin'de ikinci bir zafer daha kazanıldı. Onu takip eden yıllarda da; sırasıyla Özü (Kırım), Yerköyü (Romanya), Varna (Bulgaristan), zaferleri kazanıldı. Sultan Üçüncü Mustafa Han, beş yıl süren Rus seferini neticelendirmek için hazırlanırken vefat etti. Ruhu şâd olsun...
.Karanlıkta yapılan infaz!..
2015-08-07 01:00:00
Bir gün, Gazneli Mahmud Hân'a fakir ve garip bir kimse geldi. Bir eşkıyanın kendisine yaptığı zulmü anlattı...
Meşhur Türk Hükümdarı Gazneli Mahmud Hân çok âdil ve merhametli bir pâdişâhtı. Onun zamanında, eşkıyâlık yapan, halkın karısına kızına sarkıntılık eden, zâlim biri türemişti... Bu zâlim adam bir fakirin evine her akşam gelip sıkıntı veriyordu. Fakir kimse, her gece bir bahâne bulup onun kötü arzularına mani oluyordu. Zamanla bu hâlinden vazgeçer diye sabrediyordu. Fakat zâlimin pişman olacak hâli yoktu.
Adamcağız, en sonunda eşkıyanın verdiği sıkıntıya dayanamayıp, Sultan Mahmud Hân'ın huzuruna giderek durumu anlattı. Sultan bu habere çok üzüldü. Fakiri teselli etti ve;
- Sen hiç endişelenme, bu işi bizzat kendim takip edeceğim. O kimse evine geldiğinde, onu oyala bu arada bana bir haber yolla gerisine sen karışma, dedi.
Sonra mâiyetindekilere de, bu fakir ne zaman gelirse hemen yanına almaları emrini verdi... Gönlü yaralı adam, sevinç içinde, sultana duâlar ederek oradan ayrıldı...
Aradan iki gün geçmişti ki, zâlim kimse gece yine geldi. Fakir adam, oğluna "Sen bunu biraz oyala" diye tembih ederek sessizce evden ayrıldı ve doğruca saraya gitti. Durumu anlattı. Sultan Mahmud Hân eline keskin bir kılıç alıp, birlikte hemen yola koyuldular. Evin önüne geldiklerinde Sultan;
- Sen içeri gir sonra da mumu söndür! dedi.
Adam eve girdi ve biraz sonra da mumu söndürdü. Sultan o anda hışımla içeri girdi. Zâlim kimsenin boynuna kılıcını vurduğu gibi başını gövdesinden ayırdı ve hemen mumu yakmalarını söyledi... Mumun yanmasını heyecanla bekleyen sultan, etraf aydınlanınca dikkatlice ölen kimsenin yüzüne baktı. Sonra yüzü birden aydınlandı. Şükür secdesine kapandı... Mazlum kimsenin bu hâle şaşırdığını gören Mahmud Hân şöyle cevap verdi:
- Işığı söndürtmemin sebebi şu idi ki; bu büyük suçu işleyen kimsenin bir yakınım olmasından korktum. Bu yakınlığa güvenip bu işe cür'et edebilirdi. Eğer ışığı söndürtmeseydim, bu kimse çok yakınım olduğu takdîrde, akrabalık hissim ağır basar da gerekli cezâsını belki veremezdim. Sonra mum yakıldığında, baktım ki tanıdığım birisi değil bunun için de şükür secdesi yaptım.
Mahmud Hân daha sonra da fakire "Yiyecek bir şeyiniz var mı?" diye sordu... Adamcağız evinde mevcut olan, biraz peynir ile bir parça ekmeği getirdi. Sultan bunları yerken dedi ki:
- Sen bu hâdiseyi anlattıktan sonra üzüntümden yemeden içmeden kesildim. Şimdi gönül rahatlığı ile yemek yiyebiliyorum...
.Dünya menfaatleri için dinlerini terk edenler!..
2015-08-12 01:00:00
Allahü teâlâ buyurdu ki: "Dünya menfaatleri için ibâdet edenlere, öyle büyük belâlar, musîbetler göndereceğim ki, içlerinde bulunan akıllı ve hikmetli kişiler de şaşıracaklar!.."
Muteber kitaplarda buyuruluyor ki: İhlâsla, Allah rızâsı için yapılmayan ibâdetlerin âhırette faydası olmaz.
Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Âhir zamanda birtakım insanlar meydana çıkar. Dünya menfaatleri için dinlerini terk ederler. Dilleri şekerden tatlıdır. Kalpleri canavar gibidir. Allahü teâlâ buyurdu ki: Benim için değil de, dünya menfaatleri için ibâdet edenlere, öyle büyük belâlar, musîbetler göndereceğim ki, içlerinde bulunan akıllı ve hikmetli kişiler de şaşıracaklar."
Biri gelerek Peygamber efendimize sordu:
- Yâ Resûlallah, ben amel işliyorum. Bunu gizliyorum. Fakat, bazıları gizlememe rağmen bunu öğreniyorlar. Acaba böyle amelde ecir, sevap var mıdır?
Peygamber efendimiz şöyle cevap verdi:
- Sana bir gizlilik sevabı, bir de aleniyet sevabı vardır.
İbâdetlerde niyet önemlidir. Gösteriş niyetiyle değil de, Allah rızâsı için yapılır, fakat başkaları bunu fark ederse, onlara iyi örnek olur...
Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
"Melekler, insanların yaptığı bir ameli Allahü teâlâya arz ettiklerinde, Allahü teâlâ şöyle buyurur:
- Siz benim kulumun yaptığı amelin ancak görünüşüne bakarsınız. Onun içini, esas maksadını bilemezsiniz. Bu kimse, bu ameli benim rızâm için yapmadı. Onu Cehennemlik yazınız!
Melekler yine başka bir kulun amelini alıp götürürler. Görünüşüne bakarak, ameli küçük görürler. Allahü teâlâ bunlara bildirir ki:
- Siz yapılan amelin görünüşüne bakarsınız. Esas maksadı bilemezsiniz. Küçümsediğiniz bu amel, sırf benim rızâm için yapılmıştır. Onu Cennetlik yazınız!"
Bunlardan anlaşılıyor ki, ihlâs ile yapılan az bir ibâdet, riyâ, gösteriş ile yapılan çok amelden faydalıdır... Riyâ, gösteriş için ibâdet yapan kimsenin hâli, para kesesine çakıl taşı doldurup çarşıya çıkanın hâline benzer. Onu görenler "Bu adamın kesesinde ne de çok para var" derler. Fakat, o kesenin onu görenlerin sarf ettiği sözlerden başka, sahibine faydası yoktur...
Bir kimse gelip Peygamber efendimize dedi ki:
- Yâ Resûlallah, ben sadaka veriyorum. Bununla Allahın rızâsını kazanmak istiyorum. Aynı zamanda, benim için "ne hayırlı insan" denilmesinden de hoşlanıyorum.
Bunun üzerine şu âyet-i kerîme nâzil oldu:
"Kim ki, Rabbinin rızâsını, O'na kavuşmayı diliyorsa, sâlih karşılıksız bir amel işlesin ve Rabbine yaptığı ibâdete hiçbir kimseyi ve hiçbir şeyi ortak etmesin!" (Kehf/18)
.Üzüntüden felç olan Padişah!..
2015-08-13 01:00:00
Özi Kalesi Ruslar'a geçmiş ve 30 bin masum insan vahşice öldürülmüştü. Bu haberi duyan Padişah o anda felç oldu...
Birinci Abdülhamid Han, Osmanlı padişahlarının yirmi yedincisi ve İslam halifelerinin doksan ikincisidir. Sultan Üçüncü Ahmed Han'ın oğludur. 1725'te doğdu. 1789'da vefat etti. Sirkeci'de, Dördüncü Vakıf Han'ın karşısındaki türbededir...
Birinci Abdülhamid Han, halka karşı merhametli ve çok dindar bir padişahtı. Tahta çıktığı zaman devlet buhran içerisindeydi. Rus Harbi devam ediyor ve birçok eyalette de isyanlar baş göstermiş bulunuyordu. Mali sıkıntı da mevcuttu. Saltanatı müddetince bu zorluklarla mücadele etti... Önce Ruslarla "Küçük Kaynarca Antlaşması" yapıldı. Bu antlaşmaya göre Kırım, Kuban ve Bucak yalnız dinî bakımdan halifeye bağlı olmak üzere müstakil oluyor; Yenikale, Kerç, Azak, Kılburun kaleleri Rusya'ya geçiyordu. Bu antlaşmanın ağırlığını artıran en önemli maddesi, Rusların Türk topraklarındaki Ortodokslar üzerinde bir çeşit himaye hakkı iddiasında bulunabilecek tarzda hazırlanmış olanıdır.
Rusya ile birkaç yıl gerginlikten sonra Koca Yusuf Paşa sadrazam oldu. Aslında 1781'de Rusya, Avusturya ile beraber bir tasarı hazırlamış ve bu tasarıya göre de Osmanlı Devletini taksime karar vermişlerdi. Yeni Sadrazam, Rusya ile mutlaka savaşmak istiyordu. İkinci Katerina'nın gösteri yaparak Kırım'ı ziyaret etmesine ve Avusturya imparatoru ile görüşme yapmasına Bab-ı âli artık tahammül edemiyordu. Rus elçisi Sadarete çağrılarak Kırım'ın iadesi istendi. Elçinin uygun cevap vermemesi üzerine Rusya'ya savaş ilan edildi...
Rusların idaresi altındaki Kılburun Kalesine hücum ile 1786-1792 Osmanlı-Rus Savaşı başlamış oldu. Avusturyalılar da savaş açmadan Belgrad ve Sırbistan'a taarruz ettilerse de bir sonuç alamadılar... Serdar-ı Ekrem Sadrazam Koca Yusuf Paşa, önce Avusturya derdini halletmek istedi. Avusturya İmparatoru İkinci Josef'in saldırılarını önledikten sonra sınır aşılarak düşman kendi topraklarında ağır yenilgiye uğratıldı. Josef, güç bela kaçabildi. Fakat Rus cephesindeki savaş aleyhte gelişiyordu. Özi Kalesi Ruslar tarafından alınınca tarihin en büyük mezalimine uğradı. Masum ve günahsız çocuklar, genç ve ihtiyar kadınlar dahil 30 bin civarında insan vahşice öldürüldü.
Sadrazam, Özi Kalesinin düştüğünü bildiren ve yapılan mezalimleri dile getiren telhisi (özeti) okurken, padişah, kederinden felç olup çok geçmeden vefat etti. Ruhu şâd olsun...
.Kibirli hükümdarın hazin sonu!
2015-08-14 01:00:00
Çok kibirli bir hükümdar vardı. Bir gün memleketini dolaşmak istedi. "Atımı hazırlayın!" diye emretti. Yola çıkmak için her şey hazırdı...
Kibir, çok kötü bir huydur ve Allahü teâlâyı unutmanın alametidir. Kibir her iyiliğe engeldir, her kötülüğün anahtarıdır... Aklı olan, kendini ve Rabbini tanıyan, hiç kibredebilir mi? İnsan aşağılığını, acizliğini, Rabbine karşı her an izhar etmek mecburiyetindedir. Bunun için her an her yerde aczini göstermesi, tevazu üzere bulunması gerekir. Kul böyle olur...
***
Çok kibirli, gururlu bir hükümdar vardı. Bir gün memleketini gezmek istedi. Hizmetçilerine "Elbiselerimi getirin" diye bağırdı.
Huzuruna çeşit çeşit elbise getirildi. Fakat hiçbirini beğenmiyordu. İster istemez birini giymek zorunda kaldı.
Sonra ikinci emrini verdi: "Atımı hazırlayın!"
Hemen atı hazırlandı. Süslü ata, süslü elbiseleri ile bindi. Yanına hizmetçilerini ve askerlerini de alarak memleketi dolaşmaya çıktı.
Atın üzerinde ilerlerken gururundan, kibrinden yanında yaya olarak yürüyenlere bile bakmıyordu. Gözü hep yukarılarda idi. Vatandaşlarından bazıları dertlerini sıkıntılarını anlatmak için yanına yaklaşmak istediklerinde, onlarla ilgilenmiyor, atın üzerinden "Uzaklaştırın onu" emrini veriyordu... Bu şekilde epey dolaştılar. Günün birinde, karşısına, yamalı fakat temiz elbisesi olan yaşlı bir kimse çıktı. Hemen emrini verdi: "Uzaklaştırın şu ihtiyarı!"
Mâiyetindekiler, hemen ihtiyarı uzaklaştırdılar... Biraz sonra, aynı ihtiyar atın dizginlerini tutup "Ey mağrur hükümdar, seninle görüşmem lâzım" dedi. Bu hâli gören hükümdar, küplere bindi. Sesi çıkabildiği kadar bağırıyordu: "Sen hangi cesaretle benim atımın dizginlerine yapışırsın, bugüne kadar kimse böyle bir şey yapamadı!.."
Fakat ihtiyar hiç oralı değildi. Hâlâ dizginleri elinde tutuyordu. Mâiyetindekiler de uzaklaştırmaya muvaffak olamadılar. Hükümdar mecburen "Söyle bakalım, derdin nedir?" dedi. "İhtiyacımı gizli söylemem lâzım, açıktan söyleyemem" deyince, hükümdar ister istemez başını aşağıya eğdi. İhtiyar kulağına yavaşça "Ben Azrâilim" dedi. Bu sözü duyan hükümdarın beti benzi attı, eli ayağı titremeye başladı. "Ne olur bana biraz müsaade et! Geri dönüp çocuklarımı bir defacık olsun göreyim! Onlarla helâlleşeyim! Ondan sonra canımı al!" diyebildi.
Azrâil aleyhisselâm "Hayır buna müsaade yok" deyip o anda ruhunu aldı.
Herkese yukarıdan bakan hükümdarın cansız bedeni atın ayakları altına yuvarlanıvermişti...
.İnsanların en cimrisi selam vermeyendir!
2015-08-19 01:00:00
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Selamlaşmayı yaygınlaştırın, yemek yedirin, [salih] akrabayı ziyaret edin, gece herkes uykuda iken namaz kılın, sonra selametle Cennete girin."
Selam; emniyet, huzur, selamet, sağlık, barış, rahatlık, iyi netice, kurtuluş gibi manalara gelir. Selam vermek, bir kimseye yapılacak en güzel duadır. Selam, "Ben Müslümanım, benden sana zarar gelmez, selamettesin" ve "selamet üzere ol, son nefesini Müslüman olarak ver" manalarına gelir.
Müslümanların yanına girerken, çıkarken, karşılaşınca, ayrılırken mutlaka selam vermelidir! Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Bir yere, bir meclise giren oradakilere selam versin. Oradan kalkıp giderken yine selam versin.) [Tirmizi]
Selam verirken "Selamün aleyküm" şeklinde çoğul söylenir. Tekil söylenmez. Çünkü yanımızda melekler de vardır.
"Selamün aleyküm" denince "Ve aleyküm selam" demek farzdır. "Esselamü aleyküm" denince de "Ve aleykümüsselam" denir. Her ikisinde de "ve" harfini söylemelidir! "Ve aleyküm..."deki "ve" (dahi) manasındadır. Yani, "Allah'ın selamı bizim üzerimize olduğu gibi, sizin de üzerinize olsun!" demektir. Sadece "Aleyküm selam" ise, sanki "Selam bize değil size olsun" gibi uygunsuz bir manaya gelebilir. Bu sebeple "Ve" söylemeden de almak caiz ise de, 've'li söylemelidir...
Selamda sünnet şöyledir ki; rütbe ve nimeti çok olan önce selam verir. Büyük küçüğe, âmir memura, hoca talebesine, baba oğluna, ana kızına önce selam verir... Mirac gecesinde, önce Allahü teâlâ, Resulullaha selam verdi. Peygamber efendimiz de, (Ettehiyyatü lillahi, vessalevâtü, vettayyibatü) diyerek Rabbimizi övdü. Allahü teâlâ, (Esselâmü aleyke eyyühennebiyyü ve rahmetullahi veberekâtühü) buyurunca, Peygamber efendimiz, (Esselâmü aleyna ve alâ ibâdillahissâlihîn) dedi. Cebrail aleyhisselam da, (Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resülühü) dedi.
Abdülhakîm Arvâsî hazretleri buyurdu ki: "Bir mü'min bir mü'mine selâm verirken 'bütün peygamberlere, meleklere, evliyânın hepsine' diye düşünürse, hepsi de selâmına cevap verir. Bazı meleklerin hususî vazifesi olduğundan (kimi kıyamda, kimi secdede) bunlar cevap veremez. 'Bütün meleklere' diye düşündüğünden bunların yerine de Allahü teâlâ cevap verir." Ne büyük nimet...
Selamlaşmayı yaymak çok sevaptır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Selamlaşmayı yaygınlaştırın, yemek yedirin, [salih] akrabayı ziyaret edin, gece herkes uykuda iken namaz kılın, sonra selametle Cennete girin.) [Darimi]
(İnsanların en âcizi dua etmeyen, en cimrisi de selam vermeyendir.) [Taberani]
.Harem'de şehit edilen Padişah
2015-08-20 01:00:00
Sultan Selim Han, devletin dışta sulh devrine girmesiyle; veliahtlığından beri düşündüğü ıslâhatların icraatına geçmişti. Ancak!..
Sultan Üçüncü Selim Han, İslam halifelerinin doksan üçüncüsü ve Osmanlı padişahlarının yirmi sekizincisidir. Sultan Üçüncü Mustafa Han'ın oğludur. 1761'de doğdu. 1789'da amcası Birinci Abdülhamid Han'dan sonra halife oldu...
Sultan Selim Han, halim-selim ve çok zeki idi. Dahilde, hariçte düşmanların saldırdığı sırada tahta geçti. Vehhabilik akımı bunun zamanında ortaya çıktı. Yeni, modern ordu kurmaya başladı. 1791'de Bahriye mektebi ve Halıcıoğlu'nda mühendis ve topçu mektepleri yaptı. Üsküdar'da Selimiye Kışlasını ve 1805'te Selimiye Camiini yaptı...
Sultan Selim Han, devletin dışta sulh devrine girmesiyle; veliahtlığından beri düşündüğü ıslâhatların icraatına geçti. Osmanlı Devleti için lüzumlu askerî, idârî, iktisâdî, ticârî ve sosyal ıslâhatları "Nizâm-ı Cedid" adıyla tatbikat safhasına koydu. Son sefer ve harplerdeki mağlubiyet ve kesin netice alınamaması, askeriyenin ıslâhını daha fazla gerektiriyordu. Sultan Selim Han, devlet adamlarından aldığı lâyihalarla (görüş ve düşünce) 24 Şubat 1793 târihinde, modern tarzda, yeni bir ordu kurdu. Ancak, 1806'da Edirne Vak'ası yaşandı ve İngiliz casuslarının teşviki ile Nizâm-ı Cedid aleyhtarlığına başlayan muhâlefet, âsilerden Kabakçı Mustafa'nın liderliğinde büyük hâdiselere sebep oldu. Yeniçeri zorbaları, 25 Mayıs 1807'de yaşanan Kabakçı Vak'asından sonra; asıl niyetlerini ortaya koyarak, 29 Mayıs'ta Sultan Üçüncü Selim Han'ı tahttan indirdiler...
Âsiler, Sultan Selim Hanın amcasının oğlu Veliaht Mustafa'yı Osmanlı tahtına geçirdiler. Sultan Selim Han, on dört ay Topkapı Sarayında nezâret altında yaşadı. Kendisine sâdık devlet adamları ve âsilerin hükümetteki icraatlarını beğenmeyen taraftarları, tekrar tahta geçirmek için faaliyet gösterdiler. Sultan Selim Han taraftarları, Rusçuk'taki Alemdar Mustafa Paşa etrafında toplanıp, harekete geçtiler. Mustafa Paşa, Selim Han'ı tekrar tahta geçirmek için Rumeli'deki maiyetiyle İstanbul'a geldi. Bâbıâli ve Topkapı Sarayını basıp, Sultan Üçüncü Selim'i tahta geçirmek istediyse de muvaffak olamadı...
Sultan Selim Han, 28 Temmuz 1808 tarihinde Harem Dairesinde şehit edildi. 29 Temmuz'da kalabalık bir cemaatle, Lâleli Câmii yanında babası Üçüncü Mustafa Han'ın türbesine defnedildi. Ruhu şâd olsun...
.Çerkez Şeyhi"
2015-08-21 01:00:00
Sakarya Meydan Muhârebesinin başladığı gündü. Çerkez Şeyhi talebelerinin şaşkın bakışları arasında birden ezan okumaya başladı!
Çorum velîlerinden Ömer Lütfi Efendi "Çerkez Şeyhi" ismiyle meşhurdur... 1849 (H. 1266)'da Kafkasya'da doğdu. Yedi yaşında âilesi ile birlikte Trabzon'a yerleşti. Sonra Tokat'ın Batmantaş köyüne taşındılar. Akrabâlarından Kundukzâde Mûsâ Paşa, tahsîlini tamamlaması için İstanbul'a götürdü.
Çerkez Şeyhi, daha 7 yaşında iken rüyâlarında gördüğü bir zât ona devamlı; "İlim öğrenmek için İstanbul'a gel!" diyordu. İstanbul'a gittikten sonra rüyâsına giren zâta rastladı. Bu zât Edirneli Şeyh Seyyid Muhammed Nûrî idi. Ona talebe oldu... On bir senelik bir tahsil hayatından sonra icâzet, diploma alan Çerkez Şeyhi, hocası tarafından Sivas'ın Aziziye kasabasına bağlı Kazancı köyüne ilim yaymak için gönderildi. Burada iki sene kadar insanlara Allahü teâlânın emir ve yasaklarını öğretmeye çalıştı. Sonra Çorum'un Bakırboğazı köyüne yerleşerek, bir tekke inşa ettirdi. Dört sene kadar bu köyde kaldıktan sonra 1891'de Çorum'a yerleşti ve orada tâliplerine ilim öğretmeye çalıştı...
Sakarya Meydan Muhârebesinin başladığı gün, Çerkez Şeyhi bazı talebeleri ile sohbet ederken birdenbire ayağa kalkıp, kıbleye dönerek ezan okumaya başladı. Meclistekilerin hepsi ayağa kalkarak, şaşkın vaziyette birbirlerine bakıyorlardı. Ezanı bitiren Çerkez Şeyhi, mütebessim bir çehre ile; "Çok şükür, müjdeler olsun, Yunan keferesi Sakarya'da bozguna uğradı, kaçıyor. Fakat çok da şehîdimiz var" dedi...
***
Çerkez Şeyhi'ni çok seven Hâfız Mustafa Efendi isminde bir zât vardı. Çerkez Şeyhi ona, kısa boylu ve çok şişman olduğu için "Kürevî" lakabını takmıştı. Bu zât her hafta hocasını ziyarete gelir ve evinde yapılan yoğurttan bir tas getirirdi. Bir hafta yine hanımına; "Bugün yoğurt çal da hocamı ziyarete gideyim" dedi. O gün çamaşır hazırlığında olan hanımı; "Yarın da süt götürüver, ölmezsin ya" dedi. Hâfız Efendi de sütü alıp hocasının evine gitti. Sıkıntı ile içeri girdi ve sütü hizmetçilere verdi. Biraz üzüntülü olarak hocasının yanına girdi. Çerkez Şeyhi onu kucaklayarak; "Kürevî! Mesele süt, yoğurt değil, dostluktur dostluk" diyerek gönlünü aldı...
Çerkez Şeyhi, Çorum Ulu Câmide verdiği son cuma vaazında; "Ey cemaat! Sanırım bu son cumamızdır. Hakkınızı helâl edin" dedi. Bir müddet sonra da evde çocukları ile sohbet ederken, rahatsızlandı ve 1924 senesinin ramazan ayında vefat etti..
.Temiz Müslümanlarız bid'at nedir bilmeyiz..."
2015-08-26 01:00:00
Sultan Alparslan: "Biz, bu ülkeleri Allahü tealanın izniyle silah kuvveti ile aldık. Temiz Müslümanlarız, bid'at nedir bilmeyiz. Bu sebepledir ki, Allahü teala, halis Türkleri aziz kıldı..."
Lügatlerde bid'at, "sonradan çıkarılan şey" olarak tarif ediliyor. Bu da ya âdette ya da ibadette olur... Sevap beklenilmeden, dünya menfaati için yapılan şeyler "âdette bid'at"tir. Âdette bid'at, bir ibadeti bozmazsa veya dinin yasak ettiği bir şey değilse günah olmaz. Mesela; ceket, pardösü giymek, çay ve kahve içmek böyledir...
Resulullahın ve dört halifesi zamanında bulunmayıp da, dinimizde, sonradan meydana çıkarılan, uydurulan inanışlara, sözlere, işlere, şekillere ve âdetlere ise "ibadette bid'at" denir. İbadetlere bid'at karıştırmak büyük günahtır. Bid'atlerin bazıları küfür, bazıları ise büyük günahtır. Hadis-i şerifte, (Her bid'at sapıklıktır) buyuruldu.
Bid'at çıkaran, dinde noksanlık görüp bazı hükümleri değiştirmeye, yeni hükümler koymaya çalışır. Sahih hadisleri uydurma zanneder, İslam âlimlerini beğenmez. Bid'at ehli kibirlidir... İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:
"Bid'at ehli, yapacağı değişikliklerle, dini düzelteceklerini, olgunlaştıracaklarını zannederek bid'at çıkarıyor, bid'atlerin zulmetleri ile sünnetin nurunu örtmeye çalışıyorlar. Bunlar, dinin noksanlıklarını tamamladıklarını iddia ediyorlar. Bilmiyorlar ki din noksan değil, kâmildir. Dini noksan sanıp, tamamlamaya [çağa uydurmaya, çeşitli bid'atler çıkarmaya] çalışmak, Maide suresinin, (Bugün sizin için dininizi ikmâl eyledim. Üzerinize olan nimetimi tamamladım ve size din olarak İslamiyet'i vermekle razı oldum) mealindeki 3. âyetine inanmamak olur." (m.260)
Peygamber efendimiz buyuruyor ki:
(Kıyamete yakın ilim azalır, cehalet artar.) Bundan anlaşılıyor ki, asr-ı saadetten uzaklaştıkça ilim azalacak, cehalet çoğalacaktır. Cahillik çoğalınca da, sapıklar türeyecek, halkı sapıtmaya çalışacaklardır. Sünneti bid'at gibi gösterecekler, bid'atleri de sünnetmiş gibi cilalayıp halka sunacaklardır. Yani hakkı bâtıl olarak gösterecekler, bâtılları hak olarak sunacaklardır. Böyle yapılınca da, o milletin sapıtması kaçınılmaz olur. Bir hadis-i şerif meali de şöyledir:
(Hidayete kavuşan hiçbir topluluk, hakkı bâtıl, bâtılı hak göstermeye çalışmadıkça, dalâlete düşmez, yani sapıtmaz.)
Bugünkü yazımızı; böyle bir 26 Ağustos'ta Malazgirt zaferiyle Anadolu kapılarını bizlere açan Büyük Selçuklu Sultanı Muhammed Alparslan'ın bir sözüyle bitirelim:
"Biz, bu ülkeleri Allahü tealanın izniyle silah kuvveti ile aldık. Temiz Müslümanlarız, bid'at nedir bilmeyiz. Bu sebepledir ki, Allahü teala, halis Türkleri aziz kıldı..."
.Bir isyancının sonu!..
2015-08-27 01:00:00
Kabakçı Mustafa isyânı, Osmanlı Devleti'ne çok zarar verdi. Kabiliyetli devlet adamlarının öldürülmesi kayıpların en büyüğü idi...
Birinci Abdülhamid Han'ın oğlu olan Dördüncü Mustafa Han, yirmi dokuzuncu Osmanlı Sultanı ve İslâm halîfelerinin doksan dördüncüsüdür...
Amcası Sultan Selim Han'ın ıslahat fikirlerine karşı çıkan bazı devlet adamları yeniçerileri tahrik ettiler. Neticede Kabakçı Mustafa'nın sevk ve idaresinde ayaklanan yamaklar Selim Han'ı tahttan indirerek Şehzâde Mustafa'yı Sultan îlan ettiler (29 Mayıs 1807).
Devlet idâresini ele geçiren âsiler, Nizâm-ı cedîd kuvvetlerini dağıttılar... Dördüncü Mustafa Han, İstanbul'da âsâyişi sağlayabilmek için harekete geçti. Bu sırada âsiler işi çığırından çıkararak halkın mallarını yağmalamaya, yeniçeriler de her işe karışmaya başlamışlardı. Mustafa Han, öncelikle âsilerin bir kısmını çeşitli bahane ve vazîfelerle saraydan uzaklaştırdı. Ancak, zorbaları tamamen sindirebilmek için büyük bir güce ihtiyacı vardı. Bunun için Alemdâr Mustafa Paşa'yı görevlendirdi. 16 bin kişilik kuvvetle harekete geçen Alemdâr, öncelikle Boğaz Nâzırlığı yapmakta olan Kabakçı Mustafa'yı öldürttü. Çünkü Kabakçı isyanı, Osmanlı Devleti'ne maddî ve manevî çok zarar veriyordu. Devletin ilerlemesi için gerekli olan kabiliyetli devlet adamlarının öldürülmesi kayıpların en büyüğü idi...
Kabakçı'nın öldürülmesi saray erkânı ve yeniçeriler arasında büyük telâşa sebep oldu... Bu sırada Alemdâr'ın taraftarları Sultan Selim Han'ı tekrar tahta çıkarmaları için tahrike başladılar. Onun bu niyetini sezen Sadrâzam Çelebi Mustafa Paşa kendisinden İstanbul'u terk etmesini istedi. Alemdâr Mustafa Paşa da bunun üzerine on beş bin askeriyle Bâb-ı âliyi bastı. Sadrâzamdan mührünü aldı. Ancak Üçüncü Selim'in yeniden tahta çıkması hâlinde kendilerini öldürteceğinden korkan âsiler ve bazı devlet adamları Pâdişâhtan Üçüncü Selim ve Şehzâde Mahmûd'un öldürülmeleri için ferman çıkarttırdılar. Nitekim zorla saraya giren Alemdâr, Selim Han'ın hançerlenerek şehit edilmiş cesediyle karşılaştı. Hizmetkârlarının yardımı ile hayatını kurtaran Şehzâde Mahmûd'u Pâdişâh îlan etti (28 Temmuz 1808).
lV. Mustafa Han ise Topkapı Sarayına yerleştirildi. Ancak, Alemdâr Mustafa Paşa Vak'ası sırasında yeniçerilerin saraya saldırmaları ve kendisini tekrar başa geçirmeye teşebbüs etmeleri üzerine İkinci Mahmûd Han taraftarlarınca öldürüldü (1808). Babası Abdülhamîd Han'ın türbesine defnedildi. Ruhu şâd olsun...
.Katilini affeden Halife!..
2015-08-28 01:00:00
Ömer bin Abdülazîz buyurdu ki: "Ahıretini dünya için satan, ahmaktır, âhiretini başkasının dünyası için satan ise daha ahmaktır."
Emevî halifelerinden Ömer bin Abdülazîz, gayet fazîletli, âlim, âdil ve eşine pek az rastlanan bir insandı.
Müslim ve gayr-i müslim bütün tebasına çok âdil davranan Ömer bin Abdülazîz, Ehl-i Beyt'e çok saygı gösterir ve yardım ederdi.
Bir gün etrafındakiler Ömer bin Abdülazîz'e; "İnsanların en ahmak olanı kimdir?" diye sorunca, "Ahıretini dünya için satan, ahmaktır, âhiretini başkasının dünyası için satan ise daha ahmaktır" buyurdu...
Hasetçiler her zaman vardır. Ömer bin Abdülazîz hazretlerini de çekemeyenler vardı. Dünyalık menfaatlerine mâni olduğu için, Halîfeyi öldürmeye karar verdiler. Bin altın vererek kendi kölesine (hizmetçisine) zehirlettiler.
Ömer bin Abdülazîz hazretleri zehirlendiğini anlayınca bu köleyi çağırıp dedi ki:
- Ben sana bugüne kadar hiçbir kötülük yapmadığım hâlde bunu bana niçin yaptın, doğruyu söylersen seni affedeceğim.
- Bana bin altın vermek sureti ile bu ihaneti yaptırdılar.
- O altınları getir seni affedeyim.
Köle altınları getirdi. Yaptığına pişman olduğunu söyleyerek çok gözyaşı döktü. Ömer bin Abdülazîz hazretleri, altınları beyt'ül mala (devletin hazinesine) bağışladı. Köleyi de affetti.
Hasta hâlindeyken kayınbirâderi ziyâretine geldi. Halîfenin gömleğini biraz kirlenmiş görünce, kız kardeşine:
- Gömleğini yıkayınız, dedi.
Dışarı çıkıp tekrar geldiğinde gömleğin yıkanmamış olduğunu görünce, kızıp:
- Ben size gömleğini yıkayın demiştim, niçin yıkamadınız, dedi.
Halkının hayat standardını çok yükselttiği için, zekât verilecek kimsenin bulunmadığı bir ülkenin halîfesi olan Ömer bin Abdülazîz hazretlerinin hanımı ibret verici şu sözü söyledi:
- Vallahi üzerindekinden başka elbisesi yok ki, onu giydireyim de sırtındakini yıkayalım.
Dünyada son anlarını yaşarken, yakınları dediler ki:
- Çocuklarına Beyt-ül-maldan bir şeyler bırakmak için vasiyette bulunmayacak mısın?
Onlara şöyle buyurdu:
- Çocuklarım şu iki tip insandan biri olacaktır. Ya iyi, sâlih bir insan veya şerrinden korkulan kötü bir insan. Sâlih bir insan olurlarsa, A'raf sûresinin 196. âyet-i kerîmesi yetişir. Burada, meâlen, "Ey Resûlüm! Müşriklere de ki, size karşı benim yardımcım, Kur'ân-ı kerîmi indiren Allahtır ve O, bütün sâlihlere de yardımcıdır" buyuruluyor. Şâyet kötü insan olurlarsa, o takdirde onları, günah işlemeleri için güçlendiremem, günahlarına ortak olamam!..
.Kendisine faydası olmayan kimse...
2015-09-02 01:00:00
Herkese sır söylenmemelidir. Herkesin sözüne kanmamalıdır. İnsanların sözüne değil işlerine bakmalıdır. Kendisine faydası olmayan kimseden çok sakınmalıdır...
İnsan sosyal bir varlıktır, yani tek başına, arkadaşsız yaşayamaz. Bu sebeple kişi iyi arkadaşlara sahip olmalıdır... İyi kimselerle görüşen hiçbir zaman pişmanlık duymaz. İnsanın başına gelen her felâket, kötü arkadaş sebebiyledir...
Herkese sır söylenmemelidir. Herkesin sözüne kanmamalıdır. İnsanların sözüne değil işlerine bakmalıdır. Kendisine faydası olmayan kimseden çok sakınmalıdır. Kendisine faydası olmayan, başkasına faydalı olamaz.
Kötü bir kimse ile görüşüp onu yola getirmek çok faydalı ise de bu tehlikelidir. Çünkü, başkasını kurtarmak için çalışırken kendisi de o kötülüğe bulaşabilir. Evliyâ, İslâm büyükleri birçok kötü ahlâklı kimseleri yola getirmişlerse de, bunu herkes yapamaz. Başkalarına tesir edebilme özelliği olmayan kimseler, kendilerini tam olarak düzeltmeden, başkalarını düzeltmeye kalkarlarsa, fayda yerine zarar meydana gelir.
Sâlih, zâhid kimselerle görüşmek, onları dost edinmek çok faydalıdır.
Allahü teâlâ Mûsâ aleyhisselâma buyurdu ki:
- Yâ Mûsâ! Kullarımdan en çok sevdiğim kimseler zâhid olanlardır. Bana en çok yaklaşan, haram ettiğim şeylerden kaçan kimsedir. Bana en çok sevgili olan, bana ibâdet ederken benim korkumdan ağlayan kimsedir.
Mûsâ aleyhisselâm sordu:
- Yâ Rabbî, sen iyi huylu sâlih kulların için ne hazırladın? Mükâfât için onlara ne vereceksin?
Allahü teâlâ buyurdu ki:
- Onlara Cenneti mubâh kıldık. Cennette istedikleri gibi dolaşacaklardır. Neyi arzu ederlerse verilecektir. Haramlardan sakınan verâ sahiplerini hesaba çekmekten hayâ ederim! İbâdetlerinde benim korkum sebebiyle ağlayan kimselere, kimsenin sahip olmadığı üstün dereceler vereceğim.
İnsan tanıştığı, görüştüğü, beraber olduğu kimsenin iyi mi kötü mü olduğunu şöyle anlar:
İyi arkadaş, her zaman, Allahü teâlâyı hatırlatır. Allahü teâlâyı gönül ile, dil ile fiiliyât ile hatırlamamızı sağlar. Bir kimse, beraber olunduğu zaman, Allahü teâlâyı hatırlatıyor, kalbi uyanık tutuyorsa, bil ki, gerçekten o iyi bir arkadaştır. Fakat, beraber olunduğu zaman, Allah korkusunu ve Allahü teâlâyı unutturuyorsa o gerçekten kötü bir arkadaştır. Ondan uzak durmak, sakınmak şarttır. Böyle kimseden, aslandan kaçar gibi kaçmalıdır. Hattâ aslandan kaçmaktan daha çok kaçmalıdır. Çünkü, aslan sadece insanın canını alır. İnsan îmânlı ise Cennete gider. Fakat, kötü arkadaş ise, insanın hem canının hem de îmânının gitmesine ve böylece sonsuz felâkete düşmesine sebep olur...
.Vermeyince Mabud...
2015-09-03 01:00:00
İkinci Mahmud Han bir gün tebdil-i kıyafetle Saray'dan ayrılır. Yolu bir kahvehaneye düşer... Yaşlı çaycıyla sohbete başlar...
İkinci Mahmud Han, otuzuncu Osmanlı Sultanı ve İslâm halîfelerinin doksan beşincisidir. Birinci Abdülhamîd Han'ın oğlu olup, 20 Temmuz 1786 târihinde doğdu... Osmanlı Devletinin ilerlemesini, teknik ve sanâyide devrin seviyesine ulaşılmasını isteyen tedbirli, gayretli bir pâdişâhtı. 1839'da İstanbul'da vefât etti ve Çemberlitaş'taki türbesine defnedildi...
***
İkinci Mahmud Han bir gün tebdil-i kıyafetle Saray'dan ayrılır. Yolu bir kahvehaneye düşer... Yaşlı çaycıya herkesin "Tıkandı Baba" diye hitap ettiğini görüp, bu lakabın nereden geldiğini sorar.
Çaycı, hikâyesini şöyle anlatır:
-Bir gece rüyamda gürül gürül akan çeşmeler gördüm. Birisi iyi akmıyordu "Bu kimin?" diye sordum, "Senin" dediler. "Mademki bu çeşme benim" diyerek daha iyi akması için yerden bulduğum bir çubukla açmaya çalıştım. Çubuk kırıldı, su hiç akmaz oldu... İşte bu rüyamı komşulara anlatınca, adımız "Tıkandı Baba"ya çıktı...
Sultan oradan ayrılırken vezirine, "Bu adama bir ay boyunca her gün bir tepsi baklava gönderin. Her dilimine de bir altın yerleştirin!" diye talimat verir...
Ertesi gün baklava gelir. İhtiyar çaycı, "Baklavayı satayım da üç beş kuruş kazanayım" diye düşünür. O arada gördüğü bir Yahudi baklavayı rayiç fiyattan daha aşağı alır. Yerken de altınları görür. Yahudi bir şeyler anlamaya çalışır... Ertesi günü çaycıyı görüp, "Sana baklava getiren olursa ben yine daha yüksek fiyattan alırım" diye de tembihler... Ve Yahudi her gün fiyatı artırarak almaya devam eder... Çaycı da, "iyi para kazanıyorum" diyerek baklavaya hiç dokunmadan satar...
Bir ay sonra, Padişah yine tebdil-i kıyafetle, çaycının yanına gelir. Adamda bir değişiklik olmadığını anlayınca, "Baklavaları ne yaptın?" diye sorar. O da, hiçbirini yemeden sattığını söyler. Bu sefer onu bir kenara çeker ve asıl kimliğini söyleyerek Hazine'den bir miktar altın vermek üzere, saraya davet eder. Çaycı şaşkındır!.. Birlikte Saraya giderler. Sultan, "Şu küreği al, altınlara daldır, ne kadar dolarsa hepsi senindir" der. Çaycı heyecanla küreği daldırır. Fakat o da ne! Küreğin üstünde bir altın vardır. Çünkü küreği ters daldırmıştır!.. Mahmud Han "Demek nasibin bu kadarmış" der. Ona yardımcı olmak için başka imkânlar da sunar. Ancak o hiçbir fırsatı değerlendiremeyince, Padişah, tarihe geçen su sözü söyler: "Vermeyince Mabud, neylesin Sultan Mahmud!
.Beylik dermekle, ağalık vermekledir"
2015-09-04 01:00:00
Hayme Ana, oğlu Ertuğrul Gazi'ye der ki: "Beylik dermekle, ağalık vermekledir oğul... Sofranı ve keseni yoksullara açık tut!.."
Süleyman Şah (Gündüz Alp) idaresindeki Kayı Boyu, Moğolların Orta Asya'yı istila etmesi sonucu yeni bir yurt edinmek için Batı'ya; Anadolu içlerine kadar gelir... Gündüz Alp, Fırat Nehrini geçerken boğularak vefat eder. Yerine oğlu Ertuğrul Gazi Bey olur... Hayme Ana, Ertuğrul Gazi'nin annesi ve Gündüz Alp'in hanımıdır. Oğlu Ertuğrul Gazi ile birlikte Söğüt ve Domaniç yaylalarına gelmiş ve orada vefat ederek, bugünkü Çarşamba köyünün olduğu yere defnedilmiştir. Her yıl eylül ayının ilk pazar günü törenlerle yâd edilmektedir...
Hayme Ana, Osmanlı Devletinin Kurucusu Osman Gazi'nin ninesi ve ilk öğretmenidir. Bebekliğinden itibaren torunu ile çok yakından ilgilenmiş ve onun kişilik hamurunu yoğurarak "Kuruluş"a zemin hazırlayan en önemli karakterlerden birisi olmuştur. O, İslam'ın güzel ahlakını yaşayan ve abdestsiz yere basmayan örnek bir kadındır. Ve aynı zamanda iyi bir annedir. O mübarek kadının, oğlu Ertuğrul Gazi'ye yaptığı öğüdü meşhurdur:
''Oğul! Anayurttan ayrılalı yıllar geçti. Deli rüzgârlar önünde oradan oraya savrulduk. Beylik otağını kurduğumuz şu yaylalar, artık son durağımız, son konağımız olsun. Oğuz'un yurtlarına diktiğimiz ağaçların kökleri kara yerin derinliklerine, dalları gökyüzünün yüceliklerine uzansın. Ak-boz atlara binip yağrı (düşman) üstüne yel gibi vardığında Kadir Mevlâm gözü pek yiğitlerimizi korusun. Göğsü kaba yerli kara dağlar gibi duran erlerimiz ile kır çiçekleri gibi saf ve temiz, ak yüzlü, ela gözlü kızlarımız kutlu Kayı Boyumuza gürbüz evlatlar versinler. Altın başlı otağlarımız Çarşamba yaylasını bürüsün. Kayı'nın ve diğer bütün boyların oğullarını Ertuğrul'umla bir tutarım. Onların hepsini soyumuz için bir Hak emaneti bilirim...
Oğul! Boyundan, soyundan olsun olmasın insanlara adil davran. Adaletten ayrılma ki, insanların birlik ve dirlik kazansın. Yurdunda, obanda herkes gezsin. Ululuk isteyen töreden ayrılmasın. Bu dünya bir oturma yeri değildir. Yapacağın iyi ve doğru işlerle insanların hizmetinde bulunursan güzel övünçler senin olur. Yüreğinden inancı, ağzından duayı, davranışından erdemi hiç eksik etme. Bir de sabırlı ol oğul, ekşi koruk sabırla tatlı üzüm olur.
Oğul! Beylik dermekle, ağalık vermekledir. Sofranı ve keseni yoksullara açık tut..."
.Huy değiştirmek imkân dahilinde mi?
2015-09-09 01:00:00
Kötü huylar, insanın kalbini, rûhunu hasta eder. Bu hastalığın artması, kalbin, rûhun ölümüne yani küfre sebep olur. Adamın îmânı gider haberi bile olmaz...
Dünyada rahata, huzura kavuşmak, kardeşçe yaşayabilmek, âhırette de, sonsuz azaptan kurtulmak, ebedî nimetlere, saâdetlere kavuşmak, ancak ve ancak İslâmiyetin emir ve yasaklarına uymakla olur. Bazıları, "Ben dinin emirlerini yerine getirmiyorum, namaz kılmıyorum fakat kalbim temiz, kötü ahlâklı değilim" diyorlar. Bu, mümkün değildir. Kötü huylar, insanın kalbini, rûhunu hasta eder. Bu hastalığın artması, kalbin, rûhun ölümüne yani küfre sebep olur. Adamın îmânı gider haberi bile olmaz...
Kalp hastalıklarının şirkten, îmânsızlıktan sonra en kötüsü, bid'at işlemektir. Bid'atlerden sonra da günahlar gelir... Bid'at Peygamber efendimiz ve Eshâbının zamanında yapılmayıp da daha sonra ortaya çıkartılan ve ibâdet olarak yapılan şeylerdir. Daha sonra da kötü huy olarak, günah işlemek insanların haklarına dikkat etmemek, başkalarına zulmetmek gelir. Zulmün de en büyüğü bir insanın dinini öğrenmesine mâni olmaktır. Bu, kul haklarının en büyüğüdür.
İtikâdda, ahlâkta ve amelde emir olunanları terk edene azap yapılacaktır. Azaba sebep olan şeyleri terk etmek lâzımdır. Mesela namaz kılmamak en büyük günahlardandır. Bu günahı terk etmek, yani beş vakit namazı her gün kılmak şarttır.
Kötü huylardan kurtulmak için Müslümanın her şeyden önce kalbini temizlemesi lâzımdır. Çünkü, kalp, bütün bedenin reisidir, başıdır. Bütün uzuvlar kalbin emrindedir. Peygamber efendimiz "İnsanın bedeninde bir et parçası vardır. Bu iyi olursa, bütün uzuvlar iyi olur. Bu kötü olursa, bütün organlar bozuk olur. Bu, kalptir" buyurdu.
Yani bu, yürek denilen et parçasındaki gönüldür. Bunun iyi olması, kötü ahlâktan temizlenmesi ve iyi ahlâk ile tezyin edilmesidir. İnsanın kalbindeki kuvvete, hâle, huya "hulk" denir. Kötü huylar kalbin hastalıklarıdır. Bunların tedavileri güçtür. İlaçlarını iyi bilmek ve iyi kullanmak lâzımdır.
Hulk, yani huy, kalpteki meleke ve hâl demektir. İnsanın itikâdı, sözleri, hareketleri, hep bu kuvvetten hâsıl olmaktadır. İhtiyârî hareketleri, huyunun eserleridir.
Huyun değişmesi mümkün mü? Ahlâkı değiştirmek, kötüsünü yok edip, yerine iyisini getirmek mümkündür. Hadîs-i şerîfte, "Ahlâkınızı iyileştiriniz!" buyuruldu. İslâmiyet mümkün olmayan şeyi emretmez...
Günâh işlememek, kalbinde meleke, tabiat, hâlini almalıdır. Bunu başarabilen kimseye "müttekî" ve "sâlih" denir. "Allahü teâlânın velîsi" olur. Kalpte tabiat hâlini almadan, kendini zorlayarak günâhlardan sakınmak da, takvâ olur ise de, velî olmak için, günâh işlememek tabiat, huy hâlini almalıdır...
.Mültecileri vermeyen Padişah
2015-09-10 01:00:00
Avusturya'da Macarlar, Rusya'da ise Lehler bağımsızlık için ayaklandılar. İsyan çok kanlı bir şekilde bastırıldı. Macar ve Leh milliyetçileri Osmanlıya sığındı!
Abdülmecid Han, Osmanlı sultanlarının otuz birincisi ve İslam halifelerinin doksan altıncısıdır. Sultan İkinci Mahmud Han'ın oğludur. 25 Nisan 1823 tarihinde doğdu... Babasının 1 Temmuz 1839'da vefatı üzerine on yedi yaşında tahta çıktı...
Abdülmecid Han'ın devlet idaresinde yeterli tecrübesi yoktu. Buna karşılık devlet erkanına güvendiğini, babasının başlattığı ıslahat hareketlerini devam ettireceğini ilan etti. Fakat bu sırada devlet ileri gelenleri arasındaki rekabet ve kıskançlık son safhada idi.
Tahta çıkışının ilk senelerini iç ve dış olaylar ile uğraşmakla geçiren Sultan Abdülmecid, böylece devleti kısmen huzura kavuşturdu. Islahat işleri ve iç meseleler ile uğraşmak imkânını buldu. 1844 senesinde halka yakın olmak, beldeleri bizzat görmek için seyahatler yaptı...
1848'de Avusturya'da Macarlar, Rusya'da ise Lehler bağımsızlık için ayaklandılar. İsyanı Avusturya ve Rusya çok kanlı bir şekilde bastırdı. Bu durum, Fransız ve İngiliz kamuoyunda Rusya aleyhine büyük bir tepkinin çıkmasına sebep oldu. Macar ve Leh milliyetçilerinin liderleri Osmanlı topraklarına girerek hükümetten sığınma hakkı istediler. Sultan Abdülmecid Han, kendisine sığınan mültecileri, Rusya ve Avusturya'nın savaş tehditlerine rağmen geri vermedi. Sultan'ın bu hareketi Osmanlı Devletinin dünya kamuoyundaki itibarını artırdı...
Abdülmecid Han'ın genç yaşta tahta çıkışı ile saf ve temiz kalpli olması onun saltanatının hemen başında büyük bir hata yapmasına sebep oldu. Bu hata, Osmanlı tarihinde korkunç bir dönüm noktası olmuş ve bu muhteşem İslam devletinde bir yok olma devrinin başlamasına yol açmıştır. Bu hata şu idi: Sinsi İslam düşmanı olan İngilizlerin tatlı dillerine aldanarak İskoç masonlarının yetiştirdikleri cahilleri işbaşına getirmesi ve bunların devleti içeriden yıkmak siyasetlerini hemen anlayamamasıdır...
Diğer taraftan Abdülmecid Han devrinde başarılı işler de yapıldı. 1844'te Mecidiye (Galata) Köprüsü yapıldı. 1848'de Beşiktaş'la Ortaköy arasında Küçük Mecidiye Camiini, Ortaköy İskelesi yanında Büyük Mecidiye Camiini yaptırdı. 1851'de "Şirket-i Hayriyye" denilen Boğaziçi Vapurları işletilmeye başlandı...
Sultan Abdülmecid Han, Osmanlı Devletinin yeniden bir iç ve dış gailelerin içine düştüğü bir zamanda vefat etti (1861). Kabri, Sultan Selim Camii bahçesindedir.
.Tevrat'ı yakan Yahudi!..
2015-09-11 01:00:00
Bir Yahudi âlimi, Peygamber efendimizin vasıflarının anlatıldığı Tevrat'ın yapraklarını koparıp yakmaya karar verir!..
Şam Yahudilerinin dînî lideri, sevgili Peygamberimizin üstün vasıflarının anlatıldığı hakiki Tevrat'ın yapraklarını koparıp yakmaya karar vermişti.
Maksadı, sorulduğunda, "Tevrat'ta O'ndan hiç bahsedilmiyor" diyebilmek ve bu şekilde Yahudilerin Müslüman olmalarına mâni olmaktı... Bu gayeyle, bir cumartesi günü gizli bir yerde oturup Tevrat'ı baştan sona kadar okudu. Dört sayfada sevgili Peygamberimizden bahsedildiğini gördü. Bu sayfaları hemen koparıp yaktı. Sonraları her cumartesi günü böyle okudu ve her okuduğunda Resulullahtan bahseden sayfaların arttığını gördü... En son okuduğunda on altıya çıkmıştı! Kendi kendine; "Bunda mutlaka bir sır vardır. Bu gidişle Tevrat'ın tamamını yakmam gerekecek. Bari Medîne'ye gidip bahsi geçen bu Peygamberi göreyim. Şayet O, Tevrat'ta anlatıldığı gibi ise peygamberliğini tasdik edip, Müslüman olayım" dedi ve hemen yola çıktı...
Resûlullah'ın vefâtının üçüncü günüydü. Hazret-i Ebû Bekir ve diğer Eshâb-ı kirâm Mescid-i Nebi'de üzüntülü bir şekilde oturuyorlardı. Bu Yahudi, camiye girip hazret-i Ebû Bekir'e hitaben;
- Esselâmü aleyke yâ Muhammed, dedi.
Peygamber efendimizin ism-i şerifi geçince, Eshâb-ı kirâmın yürekleri dağlandı. Hazret-i Ebû Bekir dedi ki:
- Resulullahı hatırlatarak yaralı gönlümüzü dağladın.
- Ona ne oldu, aranızda değil mi?
- O Cennete gideli üç gün oldu!
Bu haber üzerine Yahudi çok üzüldü, ağlayarak:
- Keşke anamdan doğmasaydım ve Tevrat'ta O'nun güzel vasfını okumasaydım. Bir kerecek dahi olsa, Onun mübârek yüzünü görseydim ne olurdu? dedi.
Adamın bu perişan hâline gören hazret-i Ali sordu:
- Peki Şam'da iken, o gizli yerde O'nun vasıflarının bulunduğu Tevrat'ın yapraklarını niçin koparıp koparıp yaktın?
- Gizlice yaptığım bu işi, sen nasıl oluyor da biliyorsun?
- Peygamber-i zişan efendimizin damadı ve amcasının oğluyum. O âhırete irtihal ederken bize senin geleceğini bildirdi ve "Bu mucize onun iman etmesi için kâfidir!" buyurdu.
- Onun nurlu Kabr-i şerîflerini bana gösterin de orada îmân edeyim, dedi.
Yahudi'yi Kabr-i saadete götürdüklerinde;
"Yâ Rabbî! Resûl-i ekreme aşkım ve muhabbetim çok ziyadedir. Hemen ruhumu al ki, Ona bu hâlde iken kavuşayım" diye feryad etti. Sonra da Kelime-i şehâdet getirerek ruhunu orada teslim etti...
.İnsana yapılan yatırım zayi olmaz...
2015-09-16 01:00:00
İlim tahsili yapılan yerlere, zekât, kurban, adak ve sadaka şeklindeki yardımlar, insanı kazalardan belalardan korur. Sıhhat ve afiyet içinde bir ömür sürmeye sebep olur.
Gençlerimize sahip çıkmanın en elzem olduğu devre, fırtınaların estiği üniversite çağıdır. Bu dönemi "düzgün" atlatan genç, hayata atılmış, artık yolunu çizmiş olur. Zararlı akımlara karşı kendini koruma şuuruna varır...
Devletimiz bu maksatla, yurtlar açarak gençliğe sahip çıkmaktadır. Ancak, devletin de imkânları sınırlıdır. Her imkânı sunamamaktadır. Bu açığı kapatmak için birçok vakıf, halktan sağladıkları yardımlarla, devlete destek olarak özel yurtlar açmıştır... İşte, bu vakıflardan biri de İhlas Vakfı'dır.
Bu güzide vakfımızdan gelen bir maili, siz değerli okuyucularımızla paylaşmak istedim:
"İhlas Vakfı, Anadolu'dan ve Türk Dünyası'ndan gelen yüzlerce fakir öğrenciye her türlü hizmeti yapmaktadır. Azerbeycan, Türkmenistan, Çeçenistan, Özbekistan, Kazakistan, Kırgızistan, Kırım, Doğu Türkistan ve diğer Türk topluluklarından gelen öğrencilere Türkiye'nin büyük şehirlerinde açtığı öğrenci yurtlarında her türlü maddi ve manevi yardımı yapmaktadır. Yurtlarda 3 öğün yemek verilmektedir. İhlas Vakfı öğrenci yurtlarının bir yıllık et ihtiyacı hayırsever insanların verdikleri Kurban Vekaletleri ile karşılanmaktadır. Vakfa verilen kurban vekaletleri ile hayırseverler adına satın alınan bu kurbanlıklar dinimize uygun bir şekilde kesilerek soğuk hava depolarında muhafaza edilmektedir. Bir yıl boyunca da bu etler yurtlarda kalan öğrencilerin et ihtiyacında kullanılmaktadır.
Yıllardan beri, ülkemizin ve Türk Dünyası'nın yüzlerce gencine öğrenci yurtlarında bir aile ortamı sıcaklığında sevgi ve şefkatle muamele eden İhlas Vakfı'na kurban vekaletlerini vererek yardım ediniz, destek veriniz. Hayra vesile olan hayır yapmış demektir. 70 yıllık komünizm zulmünden kurtularak ülkemize gelen misafir öğrencilere iyi bir ev sahipliği yapan İhlas Vakfı, ülkemizin yüz akıdır. Eğitime ve devletimize verdiği hizmet ve destek ile en iyi şekilde kamu hizmeti yapmaktadır..."
İlim tahsili yapılan yerlere, gerek zekât, fıtra, kurban, adak ve akika, gerekse sadaka şeklindeki yardımlar, insanı kazalardan belalardan korur. Dünyada, sıhhat ve afiyet içinde bir ömür sürmeye sebep olur. Ayrıca farz olan cihad ve ilim yayma sevabına kavuşulur.
Dünya tarihinde vakıf medeniyetini kuran ecdadın torunları olarak, vakıfları ve hayır kurumlarını destekleyelim...
***
Telefonla veya internet üzerinden İhlas Vakfı'na kurban vekâleti verilebilir. (0212) 451 49 00 numaralı telefondan veya www.ihlasvakfi.org.tr adresinden teferruatlı bilgi alınabilir.
.İhtiras uğruna!..
2015-09-17 01:00:00
"Hüseyin Avni Paşa, Abdülaziz Han'ı tahtından indirmeye ve öldürmeye karar verdi! Londra'ya gidip, İngilizlerle bu işi planladı..."
Sultan Abdülaziz Han, Osmanlı padişahlarının otuz ikincisi ve İslam halifelerinin doksan yedincisidir. İkinci Mahmud Han'ın oğludur. 1830'da doğdu. 1876'da Dolmabahçe Sarayından alınıp, Topkapı Sarayına hapsedildi. Beş gün sonra Mithat Paşa ve Serasker [Savunma Bakanı] Hüseyin Avni Paşa, Süleyman Paşa ve arkadaşları tarafından, Feriyye Sarayında Kur'an-ı kerim okurken bilek damarları kestirilerek şehit edildi. Sultan Mahmud Türbesi'ndedir...
Tarihçi Yılmaz Öztuna'nın "Türkiye Tarihi"nde özetle diyor ki:
"Sultan Abdülaziz'in hal edilmesi, birkaç ahlaksız veya safdil devlet adamının, şahsi ihtirasları uğruna oldu. Bunların başında, Hüseyin Avni Paşa geliyordu. Kurmaylıktan yetişmiş, üç defa Serasker olmuştu. Mason Fuat Paşa'nın yetiştirmesi ve (Kinim dinimdir) diyen kindar adamlardan biri idi. Meziyetsizliklerinden, kötülüklerinden dolayı azlolunur, sonra entrikalarla yine bir makam kapardı... Rütbesi ve nişanları alındığı için, padişaha kin bağladı. Sultanı tahtından indirmeye ve öldürmeye karar verdi. Londra'ya gidip, İngilizlerle bu işi planladı...
Facianın ikinci adamı Mithat Paşa'nın Batı kültürü olmadığı gibi, din bilgisi de yoktu. Bu da İngilizler tarafından şımartılmış bir adamdı...
Abdülaziz Han, memleketin idaresini Ali ve Fuat Paşa'nın ve bunların yetiştirdiği masonların ellerine bıraktı. Dağıstanlı Şeyh Şamil, yirmi sene kahramanca cihad yaparak, Rus ordularını perişan ederken, seyirci kaldılar... Tanzimat Fermanı'ndaki mason planlarının tatbik edilmeleri için çalıştılar... Bütün bunların mesulü elbette padişahın gafleti idi. Bu gafletinin neticesinde, masonlar ve onlara aldananlar tarafından şehit edildi..."
Abdülaziz Han'ı şehit ettiren paşalar, başarılarının zevki içinde, Mithat Paşa'nın Bayezid'deki konağında toplanmışlardı. Sultan Abdülaziz Han'ın kayınbiraderi olan Çerkes Hasan Bey konağı bastı. Avni Paşa'yı ve sonra Hariciyye Nazırı Raşit Paşa'yı öldürdü. Mithat Paşa mutfağa kaçıp, aşçının dolabına saklanıp, ölümden kurtuldu. Yaralı yakalanan Hasan Bey ise ertesi gün Bayezid Meydanında şehit edildi... Mezar taşında şunlar yazılıdır: "Ümera ve guzati Çerakiseden İsmail Beyin oğlu olup, Savaş Okulunu bitirip, Kolağası rütbesinde iken, genç yaşında, velinimeti uğrunda feda-i can eden, Çerkes Hasan Bey'in kabridir..."
."Sevgili kul" olmak!..
2015-09-18 01:00:00
Sırrî-i Sekâti hazretleri buyurdu ki: Kıyâmette Allahü teâlâyı sevenler için "Ey Allahın sevgili kulları" diye hitap edilir...
| | |
