 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Akdeniz’de Libya üzerinden yarma harekâtı gerçekleştiriyor Türkiye!
Yusuf Kaplan
3/01/2020 Cuma
2015 ve 2016 yıllarıydı... Neredeyse her hafta büyük bir terör olayı patlatılıyordu ülkemizin belli başlı büyük şehirlerinde... Art arda hem de!
Dışarda ise, Irak ve Suriye üzerinden Türkiye çembere alınmış, YPG / PKK teröristleri besleniyor, zaman zaman onlar salınıyordu üzerimize!
Tam bir cehenneme dönmüştü ülke!
15 Temmuz darbe ve işgal girişimiyle içerden ve dışardan yapılan saldırılar ve Türkiye’yi kuşatma girişimleri, ulaşabileceği en zirve noktaya ulaştı.
Ama millet, bütün bu aşağılık girişimlere, hıyanetlere, içerden ve dışardan Türkiye’yi önce cehenneme çevirip, yaşanılamaz bir ülke hâline getirip sonra da işgal ederek parçalama girişimlerine destansı bir direnişle cevap verdi 15 Temmuz akşamı tankların altına yatarak...
TÜRKİYE HEM OYUN-BOZUYOR HEM DE OYUN-KURUYOR!
Türkiye’nin hem içerden hem de dışardan dört bir taraftan kuşatıldığı, terör hâdiselerinin art arda yaşandığı o cehennemî atmosferde, şunu haykırdım hem televizyonlardan hem de buradan:Türkiye, müttefiklerini artırmak, düşmanlarını azaltmak zorundadır!
Hükümet, bu çağrılarımı dikkate aldı. Rus uçağını düşürerek Türkiye’yi tam anlamıyla boğmak isteyen FETÖcü hainlerin ve onların efendileri Batılı emperyalistlerin bütün oyunlarını bozacak bir adım atarak çağrımın gerçeğe dönüşmesini sağlamış oldu.
Elbette Rusya’yla ilelebed bir dostluk kurmak kolay iş değil. Geçmişte yaşadıklarımıza, Moskof Mezalimi gibi zorlu bir geçmişe rağmen Türkiye’nin bütün oyunları bozacak bir adım atması ve Rusya’yla stratejik ilişkiler geliştirmesi gerekiyordu.
İki taraf da bütün tezgâhlara ve engellemelere rağmen yakınlaşma ihtiyacı duyuyordu. Hem de şiddetle ve aciliyetle!
İki ülkenin yöneticileri de, uçak hâdisesine rağmen, basiretle hareket ettiler ve Batılıların oyunlarını püskürtecek stratejik bir ittifak geliştirdiler.
15 Temmuz NATO darbe ve işgal girişiminin püskürtülmesinde,toplum olarak tanklara karşı göğsümüzü siper eden direnişimiz kadarRuslarla yapıldığını tahmin ettiğim “gizli anlaşma”nın da rolü olduğunu düşünüyorum.
15 Temmuz direnişinden sonra Batılı emperyalistler çılgına döndüler: Bir yandan Mısır’da İhvan’a karşı Sisi alçağına darbe yaptırdılar; öte yandan Türkiye’de meşrû hükümete ve halka karşı girişilen darbe girişimine “darbe” bile demediler!
Demokrasi, boş laftır, Batılıların çıkarlarını koruduğu sürece bir anlamı vardır!
Demokrasiyi bile bir sömürgeleştirme ve köleleştirme aracı olarak kullanıyor Batılılar!
Bu kadar düşük bunlar!
15 Temmuz’u püskürtünce, ardından Fırat Kalkanı harekâtıyla inisiyatifi ellerimize almaya başlayınca, Batılı emperyalistler, Yahudilerin desteğini de alarak bir yandan ikinci İsrail olarak çıbanbaşı olacak bir terör devletinin kurdurulması girişimlerini hızlandırdılar, öte yandan da Doğu Akdeniz’e askerî yığınak yaparak bu kez Türkiye’yi denizden kuşatmaya çalıştılar.
TÜRKİYE’NİN YARMA HAREKÂTI
İşte Libya’yla yaptığımız münhasır bölge anlaşmasıtam böyle bir zaman diliminde geldi:Hem oyun-bozucu hem de oyun-kurucu parlak bir anlaşmaydı bu; ve bu, bütün Batılı emperyalistleri -Rusya da dâhil!- şaşkına çevirmeye yetti!
Türkiye, hiç beklenmedik bir zamanda beklenmedik bir yarma harekâtı gerçekleştirmiş ve bütün oyunları tersyüz etmişti!
Libya’ya asker göndermemiz elbette riskli! İyi de risksiz bu tür büyük adımları atabilmek mümkün değil ki!
Irak ve Suriye tezkereleriyle Libya tezkeresini aynı kefeye koymak hem akılcı değil hem de son derece yanlış!
Bu arada Erdoğan’ın geçtiğimiz hafta beklenmedik bir ânda Tunus’a beklenmedik bir ziyaret yapması, dış politika tarihimizde benzerine pek az rastlanacak türden imajinatif bir ataktı.
Ezcümle, Türkiye, Libya’da tam anlamıyla bir yarma harekâtı gerçekleştirdi. Libya stratejisi, Türkiye’nin dış politikasında kilometre taşı işlevi görecek, bundan sonraki süreçte, benzer imajinatif atılımların gerçekleştirilmesinin önünü de açmış olacak.
Kıbrıs’a yaptığımız çıkarma kadar önemli bir yarma harekâtı gerçekleştirmiş oldu Türkiye Libya’yla kurduğu çok yönlü ilişkiyle!
İçerde -başta eğitim olmak üzere- yaşanan bazı gelişmelerle moralimizin bozulduğu bir sırada bu yarma harekâtı biraz rahat nefes almamıza imkân tanıdı.
Bu tür yarma harekâtlarının yoz, yozlaştırıcı, laik ve bizi celladına âşık edici sömürgeci eğitim sistemine karşı da gerçekleştirilmesini diliyorum
İran, mazlum duruma düşürülerek önü açılıyor... Bin yıl önceki oyun tekrarlanıyor!
Yusuf Kaplan
5/01/2020 Pazar
Yazının sonunda kuracağım cümleyi başında kurayım: Türkiye’nin tam da Doğu Akdeniz’deki kuşatmayı yarayacak büyük stratejik adımlar attığı sırada, Bağdat’ta ülkelerinde mitolojik kahraman olarak görülen İranlı generallerin öldürülmesi hiç de tesadüfî değil.
Batılıların hedefi, İran’la Türkiye’nin kapıştırılmasıdır!
Türkiye, bu oyuna gelmedi.
İran, fırsat kolluyor.
Bütün yapılanlar İran’ın önünü açmaya dönük uzun soluklu operasyonlardır!
Bin yıl önceki oyunun zeminini hazırlamaya çalışıyorlar!
Bin yıl önce ne olmuştu peki?
Bin yıl öncesine gitmeden önce, bugünlere nasıl geldiğimize yakından bakmakta yarar var.
Humeyni, Paris’ten uçağa bindi, Tahran’a indi. İran’da bölgedeki dengeleri değiştiren bir devrim gerçekleştirdi.
İran Devrimi, Batılıların bütün o “İran, haydut devlettir” şeklindeki retorik / içi boş söylemlerine rağmen, yok edilmedi; aksine kökleşti, kökleştirildi.
İran’ın önü açılırken, Sünnî dünya, paramparça edildi, cehenneme çevrildi.
Humeyni’nin devrim yapmasına göz yumanlar, Mısır’da İhvan’ın Mursî hükümetine darbe yapmaktan çekinmedi.
Yetmedi, Mursî, hapiste, yargılanırken, mahkeme heyetinin önünde, canlı canlı ölüme terkedildi!
Düşünsenize: Adaletin, dolayısıyla vicdanın temsilcisi bir kurumun mensupları, gözlerinin önünde, mahkemenin ortasında Mursî’nin herkesin önünde can vermesine ses çıkarmadı, aksine, Mursî’nin ölümünü seyretti!
İnsanın nutku kesiliyor gerçekten!
Bu cinayeti, İhvan / Mursî yönetimi işleseydi, dünyayı başına yıkarlar, İslâm’a etmedikleri hakareti bırakmazlardı!
ŞİÎ-SÜNNÎ ÇATIŞMASI VE İRAN’IN ÖNÜNÜN AÇILMASI
Bu satırları yazarken, en küçük mezhebî bir saplantıyla yazmadığımı söylememin bir anlamı olur mu bilemem. Ama önyargıyla, saplantıyla okuyacak kişiler olduğunu biliyorum.
Önce şunu bilelim: İki asırdır, özellikle de Osmanlı’nın durdurulmasından bu yana, İslâm dünyası özne değil, kendi başına hareket edecek bağımsız aktörlerden de, istiklâlden de yoksun.
İkinci olarak, Batılılar, tarih boyunca, özellikle de modernite sürecinde, İranlılara hep Arî ırk olarak baktılar, İranlılarla Avrupalıların Arî ırka mensup olduğuna inandılar.
O yüzden Batılılar, İran’ı her zaman arkaladılar; İran’ın önünü her zaman açtılar.
İslâm dünyasını tam ortadan ikiye yararak bir daha ayağa kalkmasını imkânsızlaştıracak büyük bir darbe vurmak için İran’ın önünün açılması gerekiyor!
O yüzden İran’da devrim yapılmasına göz yumuldu ama Sünnîliğin en güçlü iki kalesinden Mısır’da İhvan yönetimine darbe yapılarak ölümcül bir darbe vuruldu, Türkiye’de ise 15 Temmuz darbe ve işgal saldırısı yapıldı.
Bunun için de Şiî-Sünnî çatışması çıkarılması gerekiyor.
“Halep kasabı” olarak adlandırılan Kasım Süleymanî ile Irak’ta, Suriye’de ürpertici cinayetlere imza atan Haşdi Şabi başkan yardımcısı el-Mühendis, Bağdat’ta Amerikalılar tarafından öldürüldüler.
Her şeyden önce, Amerikalıların bağımsız bir ülkede, Irak’ta böyle haydutça cinayetler işlemelerini şiddetle kınadığımı hatırlatmak istiyorum.
İran varlığını İsrail’e, İsrail de varlığını İran’a borçlu. İkisi birbirini besledi.
O yüzden DEAŞ sadece İsrail’e ve İran’a saldırmadı!
Çok büyük bir oyun sahneleniyor İslâm coğrafyasında.
ASIL HEDEF TÜRKİYE!
Şiî-Sünnî çatışması için her tür stratejik adım atıldı son iki asırda.
İki asır, üç asır sonrasını hazırlıyorlar!
İslâm dünyasını toplayacak güç haline getirmek istiyorlar!
Türkiye’nin önünü tıkamak bu.
Bin yıl tarihi biz yaptık çünkü esas itibariyle...
Tarihi, tarihî dengeleri altüst etmek istiyorlar!
Böylelikle hem İslâm dünyası aslâ toparlanamayacak; çünkü Şiî azınlık İslâm dünyasına hâkim kılınacak: Zaten Arap dünyasına hâkim şu anda! Bu başarıldı.
Hem de İslam dünyası istikrarlı istikrarsızlığa mahkûm edilecek: Birbiriyle boğuşturulacak, sonsuza kadar.
Bunları göremiyor insanlar.
Günübirlik bakıyorlar!
Elbette ABD saldırısı kabul edilemez.
Ama çok büyük bir tezgâh bu, İran’ı mazlum duruma düşürerek İran’ın önünü açmak için oynanan büyük bir oyun!
O yüzden Türkiye, İran’ı karşısına almamalı.
Batılıların asıl büyük hedefleri, İran’la Türkiye’yi kapıştırmak!
Tam biz Doğu Akdeniz’de büyük bir stratejik atak yapmışken, Batılıların oyunlarını başlarına yıkmak üzereyken, İran’ı mazlum duruma düşürerek İran’ın önünün açılması ve Türkiye’nin oyunun içine çekilmeye çalışılması!
Türkiye, bu büyük tezgâha düşmedi şimdiye kadar, İran’la güçlü ilişkiler kurarak İran’la kapıştırılma oyunlarını püskürttü!
Çıldırıyor emperyalistler!
Şundan adım gibi eminim: İran’la Türkiye kapışırsa, İran’ı destekler Batılılar!
Böylelikle bin yıl önceki tarih tekerrür eder: Dün, biz Sünnîler olarak Haçlılarla boğuşurken, İranlılar / Şia bizimle boğuştu.
Tarihte yaşanmış bir örnek bu.
Bunu aynen tekrarlamaya çalışıyor Batılılar.
Suriye’de görüyoruz: DEAŞ’ın vurmadığı iki ülke var: İran ve İsrail!
Oynanan oyunun büyüklüğünü görmek için sadece bu kâfidir.
Batılılar İran’la birlikte hareket ediyorlar, sahte İran düşmanlığı icat ederek dünyayı aptallaştırıyorlar!
Yusuf Kaplan
6/01/2020 Pazartesi
Irak’ta İran’ın askerî liderlerine karşı ABD “haydut devleti” tarafından işlenen cinayetler bölgenin kaderini değiştirecek kadar önemli, ürpertici cinayetlerdir.
Sünnîlerin de Şiîlerin de sakin kafayla durup düşünmeleri, nasıl büyük bir tezgâhın içine çekildikleri konusunda kafa patlatmaları gereken cinayetler bunlar, diyorum ama duvara konuştuğumu biliyorum. İranlılara güvenilmez çünkü. İran’ı her platformda sonuna kadar destekledi Türkiye ama İranlılar da bize karşı Batılılarla gizli ittifak yaptılar ve her fırsatta arkadan vurdular bizi!
Yine de sağduyu çağrısı yapıyorum.
Çünkü Türkiye sağduyulu hareket ediyor en azından.
Türkiye’nin sağduyulu hareket etmesi, atılımların İran provokasyonlarına gelmemesi, çıldırtıyor Batılıları da, İran’ı da!
“HAYDUT DEVLET” ABD!
Öncelikle şunu özenle vurgulamamız gerekiyor: ABD, tam anlamıyla haydut devlet olduğunu, terör devleti olduğunu bir kez daha ispat etmiştir!
Dünya, özellikle de mazlum İslâm dünyası, Amerikan haydudundan kurutulmadığı sürece günyüzü göremeyecek. Bunu bilelim.
Evet, Amerika’nın ne işi var Irak’ta, Suriye’de, Afganistan’da, Latin Amerika ülkelerinde?
Bir de sömürüsüne, haydutluğuna, emperyalizmine “demokrasi götüreceğiz” kılıfı uydurmuyor mu, insanın çıldırası geliyor!
Senin demokrasin de, özgürlüklerin de başına çalınsın!
BÜTÜN DÜNYAYI APTAL YERİNE KOYUYORLAR!
Evet, bütün dünyayı aptal yerine koyuyorlar!
Sadece Amerikalılar değil, İranlılar da, İsrailliler de!
Çok büyük bir oyun tezgâhlıyorlar hep birlikte!
Amerikalıların İranlı generalleri öldürmeleri hem İran provokasyonudur hem de hedef saptırmaya dönüktür!
Amerikalıların “Halep Kasabı” Kasım Süleymani’yi, binlerce masum Suriyelinin katili el-Mühendis’i öldürmeleri, iddia edildiği gibi “İran’la Amerika arasındaki ilişkilerin kontrolden çıkması anlamına geliyor, Amerika, İran’ı cezalandırıyor” şeklinde yorumlanamaz!
Neden öyle yorumlansın ki!
Amerika, bölgede, İran’dan daha kullanışlı bir gizli müttefik bulabilir mi?
Düşünsenize: Bütün Arabistan yarımadasını işgal ediyor İran! Irak’tan Suriye’ye kadar!
Amerikalılar, İngilizler, İsrailliler değil, İran işgal ediyor, kana buluyor!
BİR TAŞLA BİRKAÇ KUŞ VURUYORLAR!
Dolayıyla bir taşla birkaç kuş birden vurmuş oluyor emperyalistler!
Her şeyden önce, kendileri yorulmadan, Müslümanları birbirine düşürmüş ve hatta kırdırmış oluyorlar! Böylelikle asıl hedef sapmış oluyor!
Batılı emperyalistler temize çıkmış oluyor!
Bu nedenledir ki, hepimizi, bütün dünyayı aptal yerine koyarak, “Ortadoğu bataklık! İslâm dünyası birbirini yiyor!” diyorlar ve sonra da “kurtarmaya” geliyorlar!
Çok aşağılık bir tezgâh bu!
Ve Müslümanlar, Müslüman toplumların okur-yazarları, bu zokayı yutuyor; özellikle de seküler aydınları, başlıyorlar Amerikan ağzıyla konuşmaya: “Ortadoğu bataklık! İslâm dünyası birbirini yiyor!” diyerek...
TÜRKİYE’NİN STRATEJİSİ VE TÜRKİYE’DEKİ İRAN LOBİSİ
Ben burada körkütük İran düşmanlığı yapmıyorum. Yaşanan vakıayı anlatmaya, bunun için de oynanan tezgâhı deşifre etmeye çalışıyorum.
Amerikalılar, İsrailliler, İran’ı mazlum duruma düşürerek, İran’ın önünü açıyorlar!
Dünkü yazımda da dikkat çektiğim gibi, bin yıl önce yaşananların tekrarlanmasıdır bu: Biz Haçlılarla, Moğollarla ölüm kalım savaşı verirken, Şia’nın, İslâm dünyasına saldırmaya kalkışması, Selahaddin Eyyubî tarafından ta Tunus’a kadar kovalanması, bu açıdan çok düşündürücüdür!
İran’la ilişkilerimizi güçlendirmek zorundayız. İlişkileri bozmamalıyız; eğer bozulacak olursa, en azından bozan taraf biz olmamalı, İran’ı Batılıların kucağına itmemeliyiz! İşte o zaman emperyalistlerin oyununa gelmiş oluruz: Türkiye ile İran’ın boğuşturulmasıdır bu! Asıl büyük felâket budur Allah korusun!
Türkiye, şimdiye kadar dikkatli, stratejik bir ilişki kurdu İran’la. Bütün oyunlarını püskürttü böylece emperyalistlerin!
Özetle...
Öncelikli olarak, İran, Batılılar tarafından mazlum duruma düşürülerek, sürekli olarak önü açılıyor İran’ın.
İkinci olarak, İran’la ilişkilerimizi bozmayacağız ve emperyalistlerin oyunlarını başlarına yıkmış olacağız böylelikle.
Üçüncü olarak, Türkiye’de devlette de, muhalefet partilerinde de güçlü bir İrancı lobi var! Çok iyi kamufle oluyorlar ve tam bir paralel devlet gibi örgütlenmiş durumdalar!
Bunu da hatırlatmış ve ilgilileri uyarmış olayım buradan...
Vesselâm.
Süleymani, kurban mıydı?
Yusuf Kaplan
10/01/2020 Cuma
İran’da devrim olunca, istisnasız bütün İslâm dünyasında sevinçle, coşkuyla karşılandı. Sünnî dünyanın en önemli kalesi Türkiye’de İran devriminden belli bir süre aslâ şüphelenilmedi; hep “Müslümanların yüzakı” bir adım olarak değerlendirildi.
İran’ın Saddam Irakı’yla kapıştırılması meselesinde de, hem Türkiye’de hem de İslâm dünyasında İran İslâm devriminin çökertilmeye çalışıldığı düşünülerek İran’dan yana tavır takınıldı genellikle.
Ancak ne zamanki İran’a gidip gelmeler başladı, İran devrimi hakkında şüpheler belirmeye, İran’a daha mesafeli yaklaşmaya başladı insanlar.
FARS HEGEMONYASI HAYALLERİ...
Fakat benim için kırılma noktası, Selman Rüşdi’ye “ölüm fetvası” verilmesi oldu. İran, bütün İslâm dünyasının sözcüsü, hilâfet merkeziymiş gibi konuşuyor ve hareket ediyordu!
Geldiğimiz noktada İran, bütün Arabistan yarımadasına yerleşmeye başlayınca, İkbal’e hak vermeye başladım.
Muhammed İkbal, Fars kültürünün çocuğu olmasına, doktorasını İran düşüncesi hakkında yapmasına rağmen İranlılarla ilgili sarsıcı bir gözlemde bulunmuştu: “Farslar mı İslâmlaştı, İslâm mı Farslaştırıldı?” diye soruyor ve cevabını da hiç tereddüt etmeden “elbette ki, İranlılar, İslâm’ı Farslaştırdılar” diye cevap veriyordu kendi sorduğu soruya.
Saddam-sonrası İran yayılması ve Rüşdi fetvası sonrası İslâm’ın ve Müslüman kitlelerin masumiyetlerinin rehin alınması, İran’ın Fars milliyetçiliğiyle hareket ettiği, Fars imparatorluğu hayallerini hayata geçirmeye çalıştığı gerçeğinin görülmesine imkân tanıdı.
Sonuçta, İran’ın iki Şiî Hilâli çekerek (yani hem bilfiil / siyasî olarak Arap dünyasına, hem de bilkuvve / kültürel olarak da Türk dünyasına yerleşerek) İslâm dünyasını rehin alacak tehlikeli tezgâhlar çevirdiğini, bütün bu adımları küresel sistemin aktörlerinden aldığı destekle gerçeğe dönüştürebildiğini görüyoruz artık.
TRUMP: “İRAN’DA REJİM DEĞİŞİKLİĞİ HEDEFİMİZ YOK!”
ABD Başkanı Trump’ın açıklamaları, küresel sistemin İran’ın önünü nasıl açtığını göstermeye yetecek kadar tedirgin edici açıklamalar.
Halep Kasabı Süleymani’nin öldürülmesi üzerine Trump’ın yaptığı ve gözden kaçırılmayacak kadar önemli olmasına rağmen hiç kimsenin hatırlatma gereği bile duymadığı açıklamalarından biri aynen şöyle olmuştu: “Bizim, İran’da rejim değişikliği gibi bir hedefimiz yok!”
Şaşırtıcı bir açıklama bu! Ama bendeniz bu ve benzeri açıklamalara şaşırmayanlara şaşırıyorum, iyi mi!
Amerikalılar, İran rejimiyle kavgalı değiller! Hiçbir zaman da yıkmayacaklar İran rejimini.
Kendilerini gerçekten tehdit etmediği sürece -ki aslâ etmeyecek!- İran rejimi bu tür hâdiselerden her zaman daha da güçlenerek çıkacak!
Bu “hikâye” böyle kurgulandı başından itibaren zira!
İran’ın Irak’taki ABD üslerini bombalaması ve 80 Amerikan askerini öldürdüklerini iddia etmesi üzerine yaptığı açıklama da şaşırtıcıydı Trump’ın! Bütün dünya, Trump’ın İran’a ateş püskürmesini, savaş ilan etmesini filan beklerken, Trump’ın, İran’ı sakin olmaya hatta “daha güzel bir dünya kurmak için birlikte çalışmaya” çağırması, günlerdir bu sütunda, sosyal medyada ve televizyonlarda yüksek sesle söylediklerimi doğruluyor!
İran’la Amerika birlikte hareket ediyorlar! İçerde zor duruma düştüğü zamanlarda, İran, mazlum duruma düşürülerek önü açılıyor!
Hem içerdeki kriz yatışıyor hem de İran anti-emperyalizmin temsilcisi bir ülke konumuna ulaşıyor; böylelikle İslâm dünyasında zamanla İslâm dünyasının kaderini belirleyecek konuma ulaşmasının yolu -tarihte zaman zaman olduğu gibi- adım adım açılıyor!
REJİM, HİÇ OLMADIĞI KADAR GÜÇLENDİ!
İran, aylardır gösterilerle çalkalanıyordu!
Ekonomik kriz ve yoksulluk had safhaya ulaşmıştı. İran’da rejimi değiştirecek ölçekte büyük gösteriler yapılıyordu.
İran yönetimini korku sarmıştı!
Trump’ın askerleri İran rejiminin imdadına yetişti!
Süleymani’nin 4 büyük şehirde ayrı ayrı cenaze namazı kılındı. Kirman’daki cenaze namazı sırasındaki izdihamda 56 kişi öldü!
İran rejimi karşı-gösteriler için bindirilmiş kıtalarla ancak 20-25 bin kişi toplayabiliyordu bu gösterilere!
Ama Süleymani’nin cenazesi için milyonlarca İran sokaklara döküldü, gözyaşı döktü.
Rejim, gücünü tahkim etti, muhalefet sesini kıstı ve sustu!
Süleymani’nin öldürülmesinden sonra hem İran rejimi içerde olmadığı kadar güçlendi hem de İran bir kez daha mazlum konumuna düşürülerek İslâm dünyasında işlediği cinayetlerin üzeri büyük bir şalla örtülmüş, dolayıyla İran’ın önü alabildiğine açılmış oldu!
Soru şu o hâlde: Süleymani, kurban mıydı?
Sorunun cevabının siz verin artık.
.Türkiye’nin İran’la imtihanı
Yusuf Kaplan
12/01/2020 Pazar
Stratejik haritalarını koruyamayan bir ülkenin güvenliği tehlikede demektir.
Stratejik haritaları olmayan bir ülkenin güvenliği de yoktur, tehlikede demektir.
Stratejik haritalarını, kendisi belirlemeyen, başkalarının belirlediği bir ülkenin sadece güvenliği değil, istiklali de, istikbali de başkalarının insafına terkedilmiş demektir.
TÜRKİYE, MEDENİYET KOORDİNATLARIYLA HAREKET EDERSE...
Türkiye, stratejik haritalarını kendisi belirleyemeyen bir ülkedir. NATO’nun, her şeyini belirlediği, kontrol ettiği, her güvenliği NATO’nun insafına kalmış bir ülkedir.
Bir ülke, istediği zaman kendi stratejik haritalarını kendisi belirleyemez. Teo-politik ve jeo-kültürel haritalarını kendisi belirleyemeyen ülkeler için geçerlidir bu durum özellikle.
Teo-politik ve jeo-kültürel haritalar, bir ülkenin medeniyet haritalarının koordinatlarıdır. Medeniyet koordinatlarına sahip olan ülkeler, stratejik haritalarını kendileri belirleyebilir.
Türkiye, medeniyet iddialarını yitirdiği ve açıkça reddetmeye başladığı son bir asırdan bu yana medeniyet koordinatları olmayan, her şeyini, güvenlik önceliklerini bile, Batılıların medeniyet koordinatları ekseninde belirleyen, bu nedenle de dün bin küsur yıldır olduğu gibi tarihi önüne katıp sürükleyen bir ülke değil, başkalarının sürüklediği tarihinin önünde sürüklenen bir ülkedir.
Böyle bir ülke medeniyet koordinatlarını yitirdiği için, kendine ait, kendi belirlediği teo-politik ve jeo-kültürel öncelikleri ve ilkeleri de yoktur, o yüzden stratejik haritalarını kendisi belirleyebilecek konumunu yitirmiştir
TÜRKİYE’NİN STRATEJİK HAMLELERİNE KARŞI ABD’NİN İRAN’LA HAMLESİ
Bütün bunlar, iddia edildiğinin aksine Türkiye’nin bağımsız olmadığını gösteren yakıcı hatta ürpertici gerçeklerdir.
Türkiye, bu yakıcı, ürpertici gerçeklerin farkına bütün kurumlarıyla ancak 15 Temmuz sonrası süreçte varabildi.
Ülkenin bütün kilit kurumlarının işgal altında olduğu anlaşılınca, Türkiye’nin -kurumlarının- aslında medeniyet koordinatlarından yoksun olduğu da anlaşıldı.
15 Temmuz sonrası süreç, işte tam bu noktada Türkiye’nin kaderinin silbaştan yeniden tarif ve tayin edilmeye başlanan bir süreç oldu -yine kurumlar bazında elbette.
Ve Fırat Kalkanı Harekâtı kararı, Türkiye’nin stratejik haritalarını artık kendisinin belirlemeye başladığını gösteren tarihî bir kırılma noktası veya dönüm noktası oldu.
Türkiye’nin Libya’yla yaptığı münhasır ekonomik bölge anlaşması ve sonrasında gerçekleştirdiği tezkere atılımı, bölgede stratejik üstünlüğü ele geçirmesine imkân tanıdı.
15 Temmuz işgal girişiminin püskürtülmesi, Türkiye’nin “işgal altındaki” kurumlarını işgalden kurtarmasını mümkün kılınca, Türkiye, istiklal ve istikbal mücadelesinde gözardı edilemeyecek adımlar atmaya başladı.
Ezcümle... Türkiye, medeniyet koordinatları ekseninde, Afrika açılımından Katar’la kurulan askerî ve ticarî işbirliğine, bölgeyi işgal eden emperyalistlerin hepsinin oyunlarını deşifre edecek askerî, stratejik atılımlara kadar hayatî açılımlar gerçekleştirince, küresel sistem Türkiye’yi köşeye sıkıştıracak saldırılar tezgâhlamaktan geri durmadı.
Türkiye’nin medeniyet koordinatlarıyla hareket etmeye başlaması, stratejik hamleler yapmasını kolaylaştırdı.
Cumhuriyet tarihi boyunca yapılan en büyük stratejik hamleler olarak tarihe geçti bunlar.
Türkiye’nin stratejik hamlelerle önalması, küresel sistemi de, İran’ı da tedirgin etmeye yetti.
Türkiye, her şeye rağmen İran’la ilişkilerini bozmadan devam ettirmek zorunda. İran’la ilişkilerimizi bozmamız, sistemin tuzağına düşmemiz, İran’la karşı karşıya getirilmemize yol açar.
Türkiye, İran’la karşı karşıya gelirse, Türkiye medeniyet koordinatları ekseninde hareket ettiği için, uzun vadede bölgeden emperyalistlerin defolup gitmelerine yol açacak stratejik hamleler gerçekleştirdiği için, küresel sistem bu durumda İran’ın yanında yer alacaktır.
TÜRKİYE’NİN İRAN’LA İMTİHANI
Türkiye’nin yakın tarihte İran’la imtihanı yeni başlıyor...
Medeniyet coğrafyamızın geleceğinin yeniden Türkiye tarafından belirlenecek olması ihtimali bile Batılıların kâbus görmelerine yetiyor.
O yüzden İran’ı mağdur duruma düşürerek coğrafyamızın geleceğinin şekillendiricisi bir aktör konumuna yükseltmek, bunun için de Türkiye ile İran’ı karşı karşıya getirmek için her tür yolu deneyecekler.
Ama Türkiye medeniyet koordinatları ekseninde hareket ettiği sürece hem İran’la karşı karşıya gelmeyecek hem de medeniyet coğrafyamızın geleceğini yeniden belirleyecek yegâne aktör konumuna ulaşacak köklü, stratejik adımları atmaya devam edecektir.
Vesselâm.Şiî teo-politiği, Sünnî jeo-politiğini kuşatırken...
Yusuf Kaplan
13/01/2020 Pazartesi
Tarih felsefecisi Arnold Toynbee, Türkiye’de hilâfetin kaldırılmasından üç yıl sonra yazdığı “1920’lerde Türkiye: Hilâfetin İlgası” (Yöneliş Yayınları, 2000) başlıklı kitabında, hilâfetin kaldırılmasının iki önemli sonucu olduğuna dikkat çeker: Birincisi, “Ehl-i Sünnet’in paramparça olması”; ikincisi de, başta Türkiye olmak üzere, yeni icat edilen ama Batılı emperyalistlerin güdümündeki ya da kontrolündeki sözümona Müslüman ülkelerde, hızla “laikleştirme politikaları”nın uygulanması.
Toynbee, bu iki önemli hâdiseye de İslâm dünyasının dört bir tarafından çeşitli tepkiler gösterilmesine rağmen çok büyük isyanların olmamasına şaşırır -haklı olarak!
Zayıf tepkilerin gösterilmesinin nedeni, İslâm dünyasının fiilen işgal altında olması ve zaten sömürgecilere karşı her yerde bağımsızlık mücadelelerinin veriliyor olmasıdır. Ölüm kalım savaşı verildiği bir sırada, hem hilâfetin yok edilmesi hem de İslâm dünyasında hızla sekülerleştirici düzenlemelerin yapılması, can çekişmekte olan İslâm dünyasına ölümcül bir darbenin indirilmesidir!
BİN YILLIK EHL-İ SÜNNET OMURGA KURULDU VE DÜNYA TARİHİNİ BİZ YAPTIK
Ehl-i Sünnet, İslâm medeniyetinin, dünden bugüne İslâm dünyasının omurgasıdır. Akîdevî olarak da, fikrî olarak da, siyasî olarak da böyledir bu.
İslâm medeniyetinin koordinatları, Ehl-i Sünnet ekseninde teşekkül etmiştir.
Biraz daha açmak gerekirse, İslâm medeniyetinin koordinatları, Sünnî teo-politiği ile Şiî teo-politiği arasında yaşanan, birinci büyük medeniyet krizinin yaşanmasına yol açan gerilim sonrasında Sünnî jeo-politiği üzerinden belirlenmiştir.
Müslümanların tam bin yıl dünya tarihini şekillendirmelerini mümkün kalan Selçuklu-Osmanlı tecrübesiyle gerçekleştirilen küresel medeniyet atılımı, medeniyet koordinatlarının omurgasının Ehl-i Sünnet tarafından yeniden-inşa edilmesiyle mümkün olabilmişti.
Birinci büyük medeniyet krizi sırasında Şiî teo-politiği, Bağdat dışında Şam ve Kahire başta olmak üzere Irak’tan Tunus’a kadar Sünnî jeo-politiğini kuşatmış, Sünnî teo-politiğini de yutmak üzereydi: El-Ezher’in Şiîler tarafından kurulması, bütün İslâm dünyasının akīdevî, fikrî ve siyasî anlam haritalarının Şiiler tarafından belirlenecek bir hâl alması üzerine Salahaddin Eyyûbî, bu duruma son vererek dengeleri sağlayacak, taşları yerli yerine oturtacak tarihî bir adım atmıştı.
Krizler hem bir imtihandır hem de bir imkân.
Birinci medeniyet krizinin esaslı bir imkâna dönüştürüldüğünü gözlemliyoruz. Burada Türklerin, dışardan Haçlı ve Moğol saldırılarını, içerden de Şiî fesadını Kürtlerle omuz omuza vererek geliştirdikleri Sünnî teo-politik meydan okumayla püskürterek tarih kurucu bir rol oynadığını görüyoruz.
İKİ ŞİÎ HİLÂLİ
Tam da Sünnî dünyanın İslâm anlayışının protestanlaştırıldığı bir süreçte, Şiî akidesine dayalı bir İslâm devleti kuran İran’ın önünün açılması, birkaç asır sonrasını dizayn etmeye, Sünnî omurgayı çökertmeye, dolayısıyla İslâm dünyasındaki kökleşmiş dengeleri yerle bir etmeye dönük bir operasyondur.
Batılılar, İslâm dünyasını kontrol etme ve dönüştürme stratejilerini İran üzerinden gerçekleştiriyorlar!
İki yolla yapıyorlar bunu: İran’ı mazlum duruma düşürüp önünü açarak...
İkincisi de, İran’ın İslâm dünyasına enlemesine ve boylamasına, yani hem bilfiil / siyasî hem de bilkuvvve / kültürel olarak İslâm dünyasına derinlemesine yerleşmesini sağlayacak kapıları açarak...
Bu iki Şiî Hilâli’nin sonucunda, İran, bilfiil Arap dünyasını kontrol altına almış, Türkiye’yi güneyden kuşatmış; kuzeyde ise Türk cumhuriyetlerine bilkuvve / kültürel olarak yerleşmiş durumda.
MEZHEPÇİLİK TUZAĞINA DÜŞMEYECEĞİZ AMA TEYAKKUZU DA ELDEN BIRAKMAYACAĞIZ!
Mezhepçi tahliller yapmıyorum. Aksine aslında İran’ın mezhepçilik yaptığına, küresel sistemin İran’ın önünü açarak mezhepçi çatışmayı kaşıdığına dikkat çekmek!
Maalesef, İranlılar, hedef saptırmakta, kamufle olmakta, kendi çıkarları için en iyi dostlarını bile satmakta çok mâhirler.
Türkiye, İran’ın vurulmaması için “çırpındı durdu” bütün küresel platformlarda, BM’de vesaire.
Ama İran bizi bütün zaaf anlarımızda arkadan vurmaktan çekinmedi: 15 Temmuz gecesi, Tahran sokaklarında sevinç gösterileri yapılması ibretliktir!
Ümmetçi, vahdetçi gözükerek tam tersini yapan, Suriye’de on binlerce masumu katleden, mazlumlara saldıran ama mazlumlardan yana, emperyalistlere karşı mücadele veren bir ülkeymiş görüntüsü vermeyi başaran, her şekle, her kalıba giren bir takiyyeler ülkesi İran.
Biz sağduyuyu, kardeşliği savunduk, bundan sonra da öyle yapacağız.
İran’ı karşımıza almayacağız, Batılıların bu tuzağına düşmeyeceğiz. Ama İran’a biçilen role, İslâm dünyasının omurgasını oluşturan Ehl-i Sünnet dünyayı kontrol etme, hadım etme girişimleri konusunda oynanan şeytanî oyunlara karşı da müteyakkız olacağız.Bekleyen Türkiye’den Beklenen Türkiye’ye...
Yusuf Kaplan
17/01/2020 Cuma
Türkiye, coğrafî haritaları çizen değil, gönül haritalarını belirleyen bir ülkedir. Dün böyleydi, yarın da böyle olmak zorunda. Bir akıncı. Bir alperen. İnsanları, zamanları aşan, yürek ülkesine çağıran bir yürek ülkesi...
Beklenen Türkiye bu!
Beklenen bu.
Gelecek olan bu.
Gelecek bu.
ÇAĞRILAN, PRANGALARI KIRACAK, ÇAĞRISINI YAPACAK...
Libya’daki millî mutabakat hükümeti’nin resmen Türkiye’yi davet etmesi, son derece manidardır.
Türkiye’nin “çağrılan” olması çok anlamlıdır.
Emperyalist ülkelerden birinin, ne bileyim, Amerika’nın, Fransa’nın veya İtalya’nın değil de Türkiye’nin çağrılmış olması, tarihin yeniden harekete geçmesi, Türkiye’nin tarihin önünde sürüklenen bir figürandan tarihi sürükleyen bir aktöre dönüşmesi midir?
Böylesi bir yorum, aceleci bir yorum olur. En azından şu an, şu şartlarda.
Ama bir şey kesin: Türkiye’nin “kurtarıcı” olarak “çağrılan” bir ülke olması, yüzyıllık parantezin delinmesidir.
Nihayet yani!
‘Türkiye, Türkiye’den büyüktür’ bilincine, ufkuna ulaşılmasıdır. Türkiye’yi, bu ülkenin ve insanının medeniyet ufkunu reddedip Anadolu Yarımadasına hapseden ufuksuzluğa son verilmesi, ufkumuzun bütün medeniyet coğrafyamıza yayılmasıdır.
Fiilen.
Dün sadece bilkuvve bir medeniyet ufkunun coğrafyamıza yayılmasından söz ediyorduk. Ama bugün bu bilkuvve, bilfiil hâle dönüşmüş oldu böylelikle.
O yüzden Libya’yla yaptığımız münhasır ekonomik bölge anlaşması ve Libya’nın meşrû millî mutabakat hükümetinin resmen çağrıda bulunması ile Libya’ya asker göndermemiz bizi Anadolu yarımadasına mahkûm eden ufuk daralmasını aşarak, dolayısıyla yüzyıllık parantezi yararak medeniyet coğrafyamızın imdadına koşmamızdır.
Zihnî prangalarımızı kırmamızdır.
ALTIN VURUŞ İÇİN KENETLENMEK, ENERJİMİZİ BOŞA HARCAMAMAK ŞART!
Erdoğan’ın Putin’le İstanbul’da yaptıkları görüşmeden sonra Libya’da taraflar arasında kısa da sürse bir ateşkes kararı almış olmamızsa ayrıca önemli.
Bugüne kadar emperyalist Doğu ülkeleri, emperyalist Batı ülkeleri çağrılırdı hep. Libya’yla birlikte bu devran döndü, yeni bir devranın başlamakta olduğunun işareti verildi.
Bugün Libya çağırdı, yarın Sudan çağacak, öbür gün Yemen, sonraki gün Kırım ve bir kez daha tâ Açe!
Türkiye kendine geldikçe, kendisi İslâm dünyasına öncülük edecek fikrî, kültürel, sanatsal köklü bir medeniyet atılımını içerde, ülke içinde yapabilirse, medeniyet iddiasını yeniden üstlenir ve dünyaya bizim medeniyet mefkûremizi sunacak o altın vuruşu, o büyük tarihî atılımı gerçekleştirmeye başlarsa, herkes bizi çağıracak.
Bundan adım gibi eminim.
O yüzden içerdeki kutuplaşmaları, saçma sapan, enerjimizi su gibi harcayan anakronik ve sığ tartışmaları aşmamız, insanlığa, bizi bekleyen mazlumlara hakikat medeniyetinin herkesi sarıp sarmalayacak, bağrına basacak, herkese adalet, hak, hukuk ve hakkaniyet armağan edecek medeniyet yürüyüşümüze nasıl yeniden başlayabileceğimiz yakıcı meselesine yoğunlaşmamız gerekiyor.
BİZ GELİNCE, ONLAR GİDECEKLER...
Bu sütunun düzenli okuyucuları çok iyi hatırlayacaktır: Biz gelince onlar gidecekler, demiştim.
Bütün dertleri, projeleri, bizim gelişimizi, yeniden, yenilenerek gelişimizi önlemek içindi.
Şunu bilin ki, bizi güneyimizden kuşatmaları; yetmedi, içerden terörle, darbeyle vurmaya kalkışmaları; yetmedi, Doğu Akdeniz’den çepeçevre kuşatarak bize diz çöktürmek için tezgâh kurmaları, şer-şeytan ittifaklar yapmaları, biz gelmeyelim diyeydi!
Ama bütün hesaplar tersine döndü, Türkiye Libya’yla mutabakat yapınca, ardından da Libya hükümeti tarafından resmen çağrılınca Libya’ya çıktı, asker çıkardı; işte o zaman bütün hayalleri çöktü, bütün planları Akdeniz’in tuzlu sularına gömüldü emperyalistlerin, şer-şirret güçlerin.
Türkiye beklenendir...
Dünyanın neresine, hangi mazlum coğrafyasına giderseniz gidin, bu böyledir!
İki asırdır Batılıların kapısında el pençe divan bekleme dönemi bitti; Türkiye, beklenen, özlenen, yeniden tarihi yapacak bir medeniyet yürüyüşüne çıkabileceğinin iyi kötü, belli belirsiz sinyallerini verdi...
BekleyenTürkiye’den Beklenen Türkiye’ye safhasına geçildi artık ilk kez!
Hamdolsun.
Mahşerin beş atlısı: Eğitim, gençlik, kültür, medya ve şehircilik
Yusuf Kaplan
19/01/2020 Pazar
Geleceğimizi belirleyecek mahşerin beş atlısı olarak adlandırdığım beş alan var. Bu beş alanın buluştuğu ortak ama hayatî bir nokta şu: Hepsinin öznesi de insan. Hepsi de, bir toplumun ruh mâcerasını yaşadığı, yaşattığı imkânlar, alanlar, dünyalar...
EĞİTİM, ÖNCÜ KUŞAKLAR YETİŞTİREMEZSE, TOPLUMUN MEZARINI KAZMAKTAN BAŞKA BİR İŞE YARAMAZ!
Eğitim, bir toplumun insan yeşerten bahçesidir.
Bir toplumun insan tipini, anlam haritalarını, ruh köklerini genç kuşaklara aktarır eğitim. Bir ülkenin umudunun ve ufkunun ipuçlarını ele verir.
Eğitimde büyük atılımlar yapamayan toplumlar, geleceğe umutla bakamazlar.
Eğitim bir medeniyet meselesidir. Medeniyet iddiaları ve rüyaları üzerine bina edilen bir eğitim sistemi, güçlü tohumlar eker toprağa. Tohumlar, yeşerir, meyve verir, hayat sunar topluma ve insanlığa her alanda çığır açacak öncü kuşaklar yetiştirerek...
Eğer eğitim sistemi, her alanda çığır açacak öncü kuşaklar yetiştiremezse, toplumun mezarını kazmaktan başka bir şe yaramaz!
GENÇLERİNİ İHMAL EDENLER, GELECEKLERİNİ İMHA EDERLER!
Gençlik, bir toplumun, geleceğini inşa edecek umudu, ufku ve yurdudur.
Gençlik, benim gözümde biyolojik değil ahlâkî niteliği bakımından anlam ve değer ifade eder: Genç, isyan eder, isyan edendir: Yetişkinlerin duyarsızlıklarına, ruhsuzluklarına, vurdumduymazlıklarına, kaşarlanmışlıklarına, kanıksamışlıklarına başkaldırandır.
Bütün bu insanî özelliklerin yitirilmesine başkaldırmıyorsa, isyan etmiyorsa, genç genç değildir, fosildir.
Genç, zamanı durduran, hayatı karartan, mekânı solduran her şeye isyan ediyorsa, gençtir; diridir, yaşıyordur, diriltici bir heyecan ve ruh yeşertebilir demektir.
Bir toplumun gençliği kültürünü, kültürel kimliğini koruyabilecek, diri tutabilecek, yaşatabilecek ve yeniden üretebilecek kadar yaşıyor ve yaşatabiliyorsa, o toplumun geleceği parlaktır, önünü görebilir demektir.
KÜLTÜR, BİR TOPLUMUN RUH KÖKLERİ...
Kültür, ekilendir; toprağa düşürülen, ruhlara nakşedilen...
Kök’tür.
Bir toplumun ruh kökleri. Anlam haritaları, değerleri, eskimeyen yemişleri, taze kan devşirilecek, her yeri ve herkesi sulayan, zamana meydan okurcasına, durmamacasına, her dem taze bir güne doğarcasına, her vakit, vaktin ruhunu kuşanırcasına yenilenen, yenilendikçe insanı da, geçtiği her yeri de yenileyen, gürül gürül akan nehirleridir.
Nehirler gürül gürül aktığı zaman, toprak sulanır, ırmak arınır, insanı arındırır, bütün canlıları aynı anda ve aynı yerde yaşatır...
Kültür, bir toplumun geçmişini bugüne taşıyan, geleceğini inşa edecek ruhu, ruh kökleri, umut ve ufuk kaynağıdır.
MEDYA, ÇAĞLA, DÜNYAYLA KURULAN İRTİBATIN ANAHTARI
Medya, bir toplumun yaşadığı çağla kurduğu irtibatın anahtarıdır.
Toplumun medeniyet dinamikleri ışığında çağla nasıl ilişki kurulabileceğini, kültürün, kültürün ürünü sanatların nasıl yeniden üretilebileceğini, çağdaşlaştırılabileceğini gösteren bir anlam ve değer geliştirme ve yayma mecrası.
Medya, mücadele ve varoluş alanı. Medyada yoksanız yoksunuz, yok olmaktan kurtulamazsanız. Medyayı hem iyi kullanmak hem de dönüştürmek zorundayız.
ŞEHİR EN İYİ ÖĞRETMENDİR
Şehirleri bir toplumun aynı anda üç zamanı birlikte yaşayabildikleri, soluyabildikleri en bilge öğretmenleridir. Şehir en iyi öğretmendir, diye düşünürüm tam da bu nedenle: Üç zamanı, geçmiş’i, şimdi’yi ve gelecek zamanı aynı anda duyma, yaşama ve görme biçimlerini öğreten zamanları ve mekânları aynı ânda yaşatan, temâşâ ettiren, zamanda, mekânda, tabiatta, tarihte, yerde ve gökte seyrüsefer yaptıran bilge.
Eğitimi çöken bir toplum, solar, yönünü, yörüngesini yitirir, yolunu şaşırır, zihnen köleleşir.
Gençliğini ihmal eden, kaybeden bir toplum, geleceğini kendi elleriyle imha eder, yok eder.
Kültürünü yitiren, yeniden üretemeyen bir toplum, epistemik kölelere dönüşür, celladına âşık tasmalı çekirgelerden geçilmez.
Medyada varlık gösteremeyen, kültürünü medyayla yeniden üretemeyen toplum, mankurtlaşmaktan ve çağın dışına atılmaktan kurtulamaz.
Şehirlerini yitiren bir toplum şiiri bitirir, şuurunu yitirir.
Bu beş alan, bir toplumun varlığını sürdürebilmesinin anahtarlarını sunar. Bu beş alanda varlık gösteremeyen toplumlar, mezarlarını kazdıklarını, iyi bilmeliler!
Mahşerin beş atlısı olarak gördüğüm bu beş alan, bu ülkenin güvenlik ve bekâ sorunudur. Bu beş alanda büyük adımlar atmak, büyük atılımlar gerçekleştirmek zorundayız. Yoksa yok olmaktan kurtulamayız.
Benden hatırlatması.
Vesselam.Kemalizm’le yüzleşmeden ve hesaplaşmadan yol alamayız! Ama şimdi değil!
Yusuf Kaplan
20/01/2020 Pazartesi
Tam bir akıl tutulması yaşanıyor: “Hayatta en hakîkî mürşit ilimdir, fendir” demişti Mustafa Kemal. Ama Kemalistler, akılla, bilimle, fenle mi bakıyorlar dünyaya yoksa Kemalizm’i kutsayarak, mitleştirerek, dinselleştirerek mi?
KEMALİZM, TARTIŞILABİLİR Mİ?
Kemalizm, tartışılabilir mi?
Türkiye’de Kemalizm’i entelektüel düzlemde tartışmak mümkün mü?
Ne yazık ki, hayır!
Kemalizm, bir din katına yükseltildiği için Kemalizm’i, entelektüel düzlemde, seviyeli bir dille tartışmak hiç de kolay değil.
Atatürk bir kült’e, Kemalizm de seküler bir din’e dönüştürüldüğü için entelektüel olarak, akl-ı selim’le tartışılamaz.
Kemalizm, bir Batılılaşma projesidir.
Kemalizm, bir redd-i miras’tır; bu toplumun İslâmî iddialarının tasfiyesi, medeniyet iddiasının reddi, topluma tepeden, Jakoben yöntemlerle bir kimlik dayatma projesidir.
Kemalistlerin İslâm’ı sadede bireysel bir inanç meselesi olarak gören ve Kur’ân’ın reddettiği din algısı, hem “Kemalizm’in din karşıtı olmadığı” fikrinin ne kadar temelsiz olduğunu hem de Kemalizm’in topluma seküler bir din dayatmaya kalkıştığını göstermek için kâfîdir.
TÜRKİYE, NEDEN İSLÂM DEVLETİ OLARAK KURULDU AMA SONRA LAİK DEVLET YAPILDI?
Cumhuriyet, bir İslâm devleti olarak kurulmuştu. 1928 yalına kadar Anayasa’nın ikinci maddesinde, “devletin dini, din-i İslâm’dır”, diye yazıyordu.
Neden 1928 yılına kadar bu madde anayasaya yerleştirilmişti ve neden 1928 yılından itibaren bu madde anayasadan çıkarılmıştı?
Bu soru basit bir soru değil. Sadece bu sorunun cevabının izini sürmek bile, Türkiye’nin nasıl tarihini, kimliğini, medeniyet iddiasını ve ruhunu yitirmeye zorlandığını görmeye yeter.
Millî Mücadele, İslâmî ruh’la, sarıklı mücahidlerle kazanıldı; ama zamanla bu sarıklı mücahidlerin temsil ettiği, tarihî yolculuğumuzun, medeniyet yolculuğumuzun köklerini, ruhköklerini, temellerini oluşturan İslâmî ruh inkâr edildi, yerine bu toplumda karşılığı olmayan laik bir ruh ikame edilmeye çalışıldı.
Laik Kemalizm, cumhuriyet dönemimin en önemli Kemalistlerinden Tanpınar’ın deyişiyle “kültürel inkâr”dır. İntiharla sonuçlanacak bir inkâr!
KEMALİZM’LE İSLÂM’I KARŞI KARŞIYA GETİRMEK, SOPA VE SÖMÜRÜ ARACI OLARAK KULLANMAK TEHLİKELİDİR!
Kemalizm, bir din değil. Eğer Kemalizm din katına yükseltilirse, bunun bedeli çok ağır olur bu topluma: Çünkü Kemalizm’in bir iyi, doğru ve güzel fikri olmadığı için, Kemalizm’i kutsamakla toplumu büyük bir ontolojik anlamsızlık ve yok oluş felâketinin eşiğine fırlatmış olacağımızı görebiliyor mu bu ülkenin bazı fanatik Kemalist seküler tipleri?
Daha da vahimi, Kemalizm’le İslâm’ı karşı karıya getirme aptallığıdır. İşte bu, bu ülkeye yapılacak en büyük ihanetlerden biridir.
Kemalizm, hem toplumu hizaya getirmek, İslâmî kimliğini ve iddialarını adım adım yok etmek için kullanılan bir sopa hem de ülkedeki güç ve çıkar odaklarının güçlerini ve çıkarlarını pekiştirmekte kullandıkları bir sömürü aracı işlevi görüyor.
Toplum aptallaştırılıyor. Bu ülkenin enerjisini, gücünü, dinamizmini yok etmek isteyen şer şirret güçler ve şebek-e-leri, toplumda önce yapay kamplaşmalar oluşturarak, sonra da bu yapay kamplaşmaları gerçeğe dönüştürecek adımları adım adım hayata geçirerek hem bu toplumu birbirine düşürmeye hem de içerden durdurmaya ve çökertmeye çalışıyorlar!
AYRIŞMA DEĞİL BÜTÜNLEŞMEYE İHTİYACIMIZ OLAN BİR DÖNEMEÇTEN GEÇİYORUZ...
Bunun için de Kemalizm’i sopa olarak kullananlara da, sömürü aracı olarak kullananlara da fırsat verilmemeli, diyorum.
Hele de içinden geçtiğimiz 15 Temmuz sonrası taşları yerli yerine oturtma konusunda mesafe kat etmeye başladığımız ve dış politikada 17 yıllık AK Parti iktidarının en büyük stratejik başarılarına imza attığımız toparlanma ve zamanla ayağa kalkma sürecinde Kemalizm tartışması yapılması son derece anlamsız ve tehlikelidir.
Özetle... Kemalizm’le entelektüel olarak yüzleşeceğiz ve hesaplaşacağız. Yoksa önümüzü tıkayan duvarları göremez, tıkamaz ve ülkemizin önünü açacak, bölgemizi de ayağa kaldıracak uzun soluklu medeniyet yolculuğuna çıkamayız.Birey ve ferd: Kişi ve şahsiyet
Yusuf Kaplan
24/01/2020 Cuma
Ferd ile birey aynı anlama gelen, aynı dünyalara işaret eden kavramlar mıdır?
Elbette ki, hayır.
FARK’IN FARKI
İnançlara, felsefelere, kültürlere ve bunların dayandığı değerlere saldırılmaz. İnsan olmanın, farklı inançlarla, felsefelerle, kültürlerle ve değerlerle birlikte yaşayabilmenin olmazsa olmaz, asgarî şartıdır bu.
Başkasına saldırmadığı, başkasının inancını yoksaymadığı, kendi inancını başkasına dayatmaya kalkışmadığı sürece farklı inançlar, felsefeler, kültürler, sözün özü değerler, duyarlıklar, zevkler, beğeniler zenginliktir ve sinerji kaynağıdır.
Farklılık, okunmayı bekleyen, deşifre edilmesi gereken bir âyet, bir işârettir. Yola çıkan insanların yolda olmalarını sağlayacak yol haritasının yapıtaşlarını oluşturan bir alâmettir.
Farklılığı, bir dinin veya felsefenin alâmet-i fârikasıdır; ayırt edici, kendine özgü özelliği.
FERD’İN FERDİYET’İ VE BİRİCİKLİĞİ
Her farklılık, bir ferdiyet alâmetidir: Ferdiyet, biriciklik demektir.
Allah (cc), ferd’dir; benzeri olmayan yegâne biricik.
İbn Arabî Hazretleri, Füsûsu’l-Hikemi’nde, âlemlere rahmet olarak gönderilen Peygamberimiz’in temel vasfının “ferdiyet” özelliği olduğuna dikkat çeker ve özelliğini enfes bir şekilde izah eder.
Fert ile birey, aynı şeyler değildir. Ferd, kendini aşan, aşkına ulaşma kaygısı taşıyan, kemâl merdivenlerini tırmanan şahsiyettir.
Birey ise, nefsini kutsayan, bırakınız kendini aşabilmesini, kendine bile ulaşamayan, o yüzden de nefsinin kulu kölesi olan, nefs-i emmaresinin hapishanesinde nefes alıp veren kişi.
Farklılığa saygı, hem biricikliğe saygıdır hem de biricikliğin okunmasını, deşifre edilmesini, anlaşılmasını ve günyüzüne çıkarılmasını mümkün kılan akıl, muhayyile, düşünme melekelerinin bizatihî kendilerine saygıdır.
Ferd, insanı aleladeden fevkaladeye ulaştırır, insana nev-i şahsına münhasır bir şahsiyet kazandırır.
BİREY HAPİSHANESİ
Birey’in dünyası aleladenin istilası altındadır: Fevkaladeye dünya kadar uzaktır, yabancıdır.
Hiçbir insan birbirine benzemez -dış görünüşleri bakımından da, iç dünyaları bakımından da. Ama içinde yaşadığımız modern-postmodern dünya, bütün insanları birbirinin kopyesi, deyim yerindeyse, popüler kültür ikonlarının, ikonalarının klonları, gönüllü köleleri hâline getirerek yaşarken öldürür, canlı cenazeye dönüştürür.
Ne demişti bilge adam Goethe, “en iyi köleler, kendilerini özgür zanneden kişilerdir” derken boşuna konuşmuyordu, gelmekte olanın nasıl geleceğini haber veriyordu.
Paris şairinin, modernliğin bütün ayartıcılığıyla doyum noktasına ulaşarak yaşadığı, “cehennemde bir mevsim” olarak tarif ettiği 19. yüzyılın dünyasının plastik başkenti Paris’inin günümüzde hortlayan, klonlanan insanlarını, daha doğrusu insanımsılarını mı anlattığını aynı zamanda diye sormak bile gereksiz.
Birey, kendi değil nefsi önplanda olan kişi’dir. Evet, onca ego-şişkinliğine rağmen, adeta anonim bir kişi: Her biri birbirinin aynı olan, aynı duyarlıkları, zevkleri (siz bunu “duyarsızlıkları”, “zevksizlikleri” olarak okuyun) paylaşan, nefs-i emmare’sinin, henüz beden zevklerini aşamayan, nefs hapishanesinde yaşayan ama bunun bile farkında olamayan insanaltı bir beşerden sözediyoruz.
Beşerlikten insanlığa yükselememiş, sadece tüketme, hız, haz ve ayartı ile uyarılan bir insanımsı’dan yani.
Ruhu çalınmış bir varlık.
Bedeninin, bedensel hazlarının kölesi olmuş, yiyen, içen, çiftleşen, sadece tüketen, tükettikçe tükendiğini de farkedemeyecek kadar ruhunu yitirmiş, insanlığın sorunlarına karşı duyarsızlaşmış, sadece ben’ini, kendi egosunu, çıkarlarını, daracık dünyasını düşünen, kendisi dışındakileri “cehennem” olarak gören bir insanımsı bu.
Ezcümle...
Birey, mülk âlemine hapsolan, sahip olma güdüsünün güttüğü, popüler kültürün ürünü bir “sürü” aslında. Mülk âleminde meliklik taslayan biri. Her şeye hâkim olma güdüsüyle hareket ettiği için aslında Weber’in “demir kafes”ine hapsolan, anlam krizinin ve özgürlük kaybının eşiğinde kıvranan, ruhunu yitirmiş, ruhunu yitirdiği için de bir “yok-insan”.
Ferd ise, melekût âleminden süt emen; olma, olgunlaşma, kemal merdivenlerini ağır ağır tırmanma kaygısıyla nefes alıp veren; attığı her adımda, meleksi melekeleri gelişen, yüreği genişleyen, mülk âlemini “cennet bahçesi”nin rengine, dokusuna, kokusuna büründüren uzun yol yolcusu...Maddî depremlerle mücadelede çok iyiyiz; ya manevî depremler?
Yusuf Kaplan
27/01/2020 Pazartesi
500 yıl sonra Doğu Anadolu Fay Hattı’nda biriken enerjinin boşalmasına yol açan bütün bölgede hissedilen Elazığ depreminde depremin şiddetiyle orantılı bir can kaybı yaşanmadı çok şükür.
Bunun en önemli sebebi, hiç şüphesiz, devletin, depremdeki her tür kaybı asgarî düzeye indirecek gerekli teknik hazırlığı yapmış olmasıydı.
MADDÎ DEPREMLERİ ATLATABİLİYORUZ...
Bu teknik hazırlığa, bürokratik hazırlık da eklenince depremi görece düşük bir kayıpla atlatmamız mümkün olabildi:Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan ilgili bakanlarımıza kadar yetkili herkesin depremin ilk saatlerinden itibaren deprem bölgesinde hâzır ve nâzır olmaları, hem son derece iyi organize edilen bir arama-kurtarma operasyonunun gerçekleştirilmesine hem de daha önemlisi de devlet yetkililerinin anında deprem bölgesine ulaşarak duruma vaziyet etmelerine, dolayısıyla devletle vatandaş arasında maksimum ölçüde bir güven ve emniyet duygusunun oluşmasına imkân tanıdı.
Söz konusu insanî ve teknik faktörlerin hepsi bir araya gelince, deprem vesilesiyle devlet-millet kaynaşması ve bütünleşmesi doruk noktasına ulaştı. Bütün bunlara arama-kurtarma çalışmalarından art arda güzel haberler gelmesi de eklenince Türkiye Elazığ depremini hem kolay atlattı hem de acıda, zor günde, hüzünde nasıl kenetlenebildiğinin bir kez daha göz kamaştırıcı, göz yaşartıcı örneklerini ortaya koydu.
Deprem öncesi teknik-mimarî hazırlıklarımız henüz istenilen düzeye ulaşamamış olsa da, deprem sonrası arama-kurtarma çalışmalarında dünyaya parmak ısırtacak bir başarı göstermiş olmamız ülkemizin geleceği açısından gerçekten sevindirici.
Artık şu ortaya çıktı: Altyapı sorunlarını da halledebilirsek, deprem yıkıcı bir felâket olmaktan çıkacak Türkiye için.
EĞER ÖNLEM ALAMAZSAK, BİZİ MANEVÎ DEPREMLER BİTİRİR!
Evet, maddî depremleri aşma konusunda bir hayli başarılıyız; ama manevî depremler için aynı başarıyı gösterebildiğimizi söylemek çok zor.
Aslında tam tersiydi bu durum 15-20 yıl öncesine kadar: Maddî depremler bizi perişan ediyordu ama manevî yapımız güçlü olduğu için maddî depremlerin yol açtığı travmayı da, manevî depremlerin yol açtığı yaraları da kısa sürede iyileştirmesini biliyorduk.
Maddî depremler ne kadar büyük olursa olsun, manevî yapımız çok güçlü olduğu için bütün yaraları çok kısa sürede sarıyorduk.
Şimdi biraz durum tersine dönmeye başladı yaklaşık son on yıldır: Maddî depremleri göğüslüyoruz ama manevî depremler sürgit daha fazla yıkıma yol açıyor toplumda.
Toplum sekülerleştikçe, manevî duyarlıkları aşınıyor, kanaatkârlık, fedakârlık, paylaşma, komşuluk, yardımseverlik gibi güzel hasletlerimiz buharlaşıyor...
Böylelikle kanaatkârlığın yerini çıkarcılığın, fedakârlığın yerini bencilliğin, paylaşmanın, komşuluğun, yardımseverliğin yerini bireyselleşmenin, ben-merkezciliğin, vurdumduymazlığın, duyarsızlaşmanın, merhametsizleşmenin alması kolaylaşıyor...
Bizi bin küsur yıldır kardeş kılan, bizim bütün zorluklara topyekûn göğüs gerebilmemizi mümkün kılan söz konusu değerlerimizi yitirmeye başlamamız ailenin, sosyal yapının ve dokunun çatırdamadısıyla sonuçlanıyor...
TOPLUM MANEVÎ OLARAK ÇÖKERSE, MADDÎ OLARAK DA YAŞAYAMAZ!
Oysa bu değerler, bu toplumun her türlü zorluğa göğüs gerebilmesini mümkün kılan ruhunu, ruh köklerini diri tutan değerler.
Aile çatırdayınca, sosyal doku aşınmaya başlayınca, anlam haritalarımız yırtılmaya, değerlerimiz aşınmaya, toplum çürümeye başlıyor...
Toplumu da, insanlarımızı da gerek münferit gerek müşterek olarak ayakta tutan temeller sarsılmaya, sütunlar yıkılmaya başlayınca toplum, toplum olma özelliğini yitirmeye, değerler anarşisi, sosyal kaos, kültürel nihilizm ve anlam krizi toplumun altını oymaya başlıyor alttan alta...
Yaşadığımız manevî depremlerin şiddeti sürgit artıyor durum böyle olunca...
Oysa bu toplum, manevî dinamikleri en güçlü toplumdu dünyada. Yaklaşık iki asırdır yaşadığı bütün o büyük göçlerin, hicretlerin, sürgünlerin, savaşların, siyasî dönüşümlerin, kültürel yıkımların yol açtığı sorunların hepsini o güçlü manevî yapısı nedeniyle aşmayı başarabilmişti. Ama son yarım asırdır yaşadığımız, son on yılda patlama noktasına gelen, aileyi çökerten, değerlerimizi yerle bir eden, genç kuşakları deizmin, ateizmin eşiğine sürükleyen manevî depremler geleceğimizi tehdit edecek boyutlar kazanmaya başladı.
Felâket tellalığı yapmıyorum. Gelmekte olan felâketi gösteriyorum ve manevî yapımızı güçlendiremezsek, maddî depremlerin yıkamadığı toplumu manevî depremler yıkacak -Allah korusun!
Unutmayalım, Türkiye manevî olarak çökerse maddî olarak da (ne kadar güçlü olursa olsun) yaşayamaz, çöker -Allah muhafaza.
.Dünyanın Yahudi sorunu
Yusuf Kaplan
31/01/2020 Cuma
Çağdaş dünyanın kurulmasında Yahudilerin belirleyici rolleri var: Kapitalizm, İngilizlerin olduğu kadar Yahudilerin de eseri. Bütün dünya da İngilizlerle Yahudilerin esiri.
Büyük bir genelleme bu; ama kapitalizmin, gözle görülür bir dünya hegemonyası kurduğu iki asırdır manzara böyle!
İKİ ABD: WASP VE YAHUDİ GÜCÜ
Modernitenin zirveye ulaştığı, postmoderniteye evrildiği iki asırlık dünya sisteminin iki kurucu ve koruyucu aktörü var: İngilizler ve Yahudiler.
Sanayi Devrimi, elbette ki, İngilizlerin eseri. Endüstri 4.0’ın ilk ikisi, (fabrika, demir-çelik ve elektronik devrim) temelde İngilizlere ait. Kapitalizmin temellerini atan ekonomi-politik devrim ve çıktısı, dolayısıyla taşıyıcısı “ekonomik insan” modeli, İngilizler tarafından geliştirildi.
Endüstri 4.0’ın son iki ayağı, bilgisayar ve dijital devrimi ise ABD’deki Yahudilerin eseri.
Burada iki güçten sözediyoruz: Birincisi WASP yani beyaz-anglo sakson-protestan özelliklerini taşıyan ABD’yi kuran beyazlar. Merkezi’nde İngilizlerin olduğu, Hollandalı, Fransız, Alman, İskoç, İtalyan ve İrlandalılardan oluşan Amerika kıtasını işgal ederek, kadîm kızılderili kültürlerini, medeniyetlerini tarihten silen Avrupalı işgalci, soyguncu, haydut beyaz sömürgeciler bunlar.
Bunlar, son yarım asırdır, ABD’deki hükümranlıklarını kaybettiler. Trump, işte bunların temsilcisi.
ABD, YAHUDİ GÜCÜ’NÜN İŞGALİ ALTINDA!
ABD, özellikle İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra Yahudi gücü tarafından her bakımdan işgal edildi, bütün kurumlarıyla Yahudilerin eline geçti. Amerikan derin devleti, “müesses nizam”ı Yahudi gücü’nün kontrolünde!
ABD finansı, ekonomisi, bankacılık sistemi, üniversitesi, Hollywood’u, Silikon Vadisi, Pentagon’u, CIA’yi, silah endüstrisi, soft-silah endüstrisi medyası Yahudilerin tekelinde!
Trump ve şürekası, işte bu Yahudi gücü’nden ABD’yi kurtarmak için işbaşına getirildi. ABD’ye her bakımdan Yahudiler hâkim olduğunu Trump çok iyi bildiği için hem bir daha azil sopası yememek hem de başkanlık seçimlerini garantilemek için “Yüzyılın Anlaşması” olarak adlandırılan, barbarlık belgesine imza attı, Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak tanıdıklarını ilan etti. Bu ne demek peki? Yahudilere taviz vermek, boyun eğmek demek! Koskoca ABD’nin başkanının ipi Yahudilerin elinde!
Peki, Trump, ABD’deki Yahudi gücüne darbe vurabilecek mi?
Dünyanın gidişatı dikkatle izlenir ve yaşananlar derinlikli bir perspektifle okunursa, bu sorunun cevabının “evet” olduğu görülebilir. Yahudi gücü, özellikle Yahudi sermayesi, ABD’yi çoktan terketmeye ve Çin’e yerleşmeye başladı bile...
Yahudi gücünün, tanrısı güç’tür; güç tanrısı temelde sermaye biçimini alır ama strateji, politika, ekonomi, teknoloji görünümlerine de bürünebilir.
Bir avuç şirketle ABD’ye hâkim ve dünyaya hükmediyor Yahudi gücü!
YAHUDİ GÜCÜ, DÜNYAYI KIYAMETE ZORLUYOR!
Yahudi gücünün kutsalı yok. Daha doğrusu var ama bildiğimiz kutsal değil bu. Din-dışı, pagan bir kutsal: Sermaye. Adam Smith’in liberalizmin “gizli el”i, Yahudi gücünün sermaye krallığının “gizli el”ine dönüşmüş durumda.
Dünyayı, sermayeyle parmağında oynatıyor Yahudi gücü!
Özellikle de kaos üzerinden dünyaya çeki düzen verilen postmodern dünyada terör örgütlerini de, diktatör rejimlerinin kuklalarını da hem icat eden hem de parmağında oynatan güç, -İngilizlerle birlikte- sermaye tanrısına tapınan bu Yahudi gücü!
Tanrısı sermaye olan bir dünyada elbette darwinyen orman kanunları hükmünü icra edecektir! İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra kurulan bütün küresel kurumlar, Yahudilerin dünya üzerindeki güçlerini pekiştirmek ve meşrûlaştırmak için kuruldu ve şimdiye kadar da “vadedilmiş topraklar” idealini adım adım gerçeğe dönüştürüyor, başta bölge olmak üzere bütün dünyayı ise cehenneme çevirecek barbarlıklara imza atıyor.
Birleşmiş Milletler, IMF, Dünya Bankası, NATO gibi küresel kurumlar, Yahudi gücünü pekiştirmeye hizmet ediyor sadece.
Rahmetli Erbakan Hoca, bu Yahudi tehlikesine dikkat çektiğinde taşlandı, alaya alındı, makaraya sarıldı ama gelinen noktada haklı çıktı, yeldeğirmenlerine karşı hakkı haykırmaktan aslâ vazgeçmeyen ne kadar büyük bir Müslüman lider olduğu da artık çok iyi anlaşıldı.
Dünyanın bir Yahudi sorunu var artık: Kudüs’ü İsrail’in başkenti ilan ederek / ettirerek dünyayı cehenneme çevirecek fitili ateşlemekte çekinmeyen bir Siyonist tehdit!
Yahudi gücü, Siyonist zihniyetle dünyayı hem aptallaştırıyor hem de köleleştiriyor! Bir buçuk asır önce Marx’ın bambaşka bir bağlamda bir Yahudi olarak dikkat çektiği Yahudi Sorunu, bugün son derece tehlikeli boyutlar kazanarak insanlığın geleceğini tehdit edecek boyutlara ulaştı.
Bu anormal Yahudi gücü ve siyonist planları durdurulamazsa, dünya kıyamete zorlanacak!
Vesselâm.
Batı uygarlığı, Yahudi gücü ve üç entelektüel sacayağı
Yusuf Kaplan
2/02/2020 Pazar
Modern, din-dışı ya da seküler Batı uygarlığının iki kurucu kaynağı var:
Grek paganizmi ve Yahudi dinamizmi.
Roma tecrübesini de, Hıristiyanlığı da elbette Batı uygarlığının kaynakları arasında zikretmek gerekiyor. Ama Roma tecrübesiyle Hıristiyan tecrübesi, kurucu değil koruyucu kaynakları modern uygarlığın.
Grek paganizmi, modern Batı uygarlığının felsefî / teorik temellerini oluşturdu; Yahudi dinamizmi ise pratik / dünyevî sütunlarını inşa etti.
ROMA VE HIRİSTİYANLIK,KURUCU DEĞİL KORUYUCU
Türkiye’deki çeşitli entelektüel çevrelerde, modern Batı uygarlığının kurucu kaynaklarından biri olarak zikredilir Hıristiyanlık da, Roma imparatorluğu tecrübesi de.
Özellikle de İslâmî entelektüel çevrelerde münhasıran da Hıristiyanlığın modern Batı’nın kurucu kaynaklarından biri olduğu fikri yaygındır; ki, bu, çok yanlış bir fikirdir.
Yanlıştır; çünkü modernite zaten Hıristiyanlığa, Hıristiyanlığın inşa ettiği ve adına “Ortaçağ karanlığı” dedikleri dünyaya karşı mücadele etmiş, din-dışı bir dünya kurdu.
Modern Batı uygarlığı, Hıristiyanlık’tan da, Roma İmparatorluğu tecrübesinden de kurucu değil koruyucu kaynaklar olarak beslendi: Hıristiyanlık, ilk ve son kez bütün Avrupa’yı -yaklaşık bin yıl- “Hıristiyan ümmeti” fikri ile birleştirmişti. Karolenjler, Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu gibi kozmopolitan oluşumlar, Roma İmparatorluğu tecrübesinden beslenmeye çalıştı Avrupa modern tarihi şekillenirken...
GREK PAGANİZMİ VE YAHUDİ DİNAMİZMİ
Grek paganizmi, bilimsel devrimin; Yahudi dinamizmi ise düşünsel devrimin kaynaklığını yaptı. Modernite sürecinde teorik felsefe değil, pratik felsefe olarak adlandırılan bilim yapıldı -genelde.
Felsefe değil bilim! Burası önemli: Modern dünya, felsefe üzerine değil bilim üzerine kuruldu: Dünyanın bilimi, bilimin dünyası oldu ve bilim, felsefeyi devre dışı bırakarak düşünme çabasını da kendisi üstlenmeye kalkıştı: Bu çabanın zirvesini adına “mantıksal pozitivizm” denen ama tastamam mantıksız mekanizm olarak adlandırılabilecek, düşünmeyi önce karikatürize eden sonra da iptal eden bir çaba aldı.
Altını kalın harflerle çiziyorum: Modernite, felsefenin değil bilimin her şeyini belirlediği bir dünya inşa etti.
Böyle bir tablonun ortaya çıkmasında Yahudi dinamizmi’nin belirleyici bir etkisi oldu: Grek paganizminin tarih fikri, statikti, durağan bir tarih tasavvuru. Yahudilik, modern dünyaya, tarihin ilerleme olduğu fikrini armağan etti.
Yahudi dinamizminin özellikle aydınlanma düşüncesine entelektüel katkısı işte bu “ilerlemeci” tarih fikriydi öncelikle.
ARAÇSAL AKLIN ZAFERİ!
İkinci önemli katkısı ise, Makyavelist felsefeye özdeşleşen çıkarcılık ve narsisizm fikriydi: Hedefe varmak için her yol mübahtır, ilkesi yani.
Grek paganizmi ile Yahudi dinamizminin buluştuğu nokta burasıydı işte: Ontolojiisi olmayan, sadece epistemolojiye dayanan, ontolojik olanı ve alanı da epistemolojikleştirmekten başka seçeneği kalmayan Grek paganizmi, moderniteyle birlikte, bilgi’nin güç olarak konumlandırılmasını sağladı; bu da araçların (dikkat! bilgi, dolayısıyla güç üreten araçların!) elde edilmesi, ele geçirilmesi çabasının amaç hâline gelmesine yol açtı: Araçsal aklın zaferi!
Gücü ele geçirme güdüsü, tam da Yahudi psikolojisinin özelliğiydi. Gücü ele geçirme güdüsü, modernliği kuran ve kapitalizmi doğurarak Batı uygarlığının azmanlaşmasına, dünyayı soyarak, talan ederek dünya üzerinde hegemonya kurmasına imkân tanıdı.
Grek paganizmi “araçsal akıl”la, Yahudi dinamizmi “ilerlemeci akıl”la Batılıların dünyayı cehenneme çevirmelerinin temellerini attı.
YAHUDİ GÜCÜ’NÜN ÜÇ ENTELEKTÜEL SACAYAĞI
Yahudi gücünün üç entelektüel sacayağı var: Birincisi, moderniteyi kuran, hem aydınlanma düşüncesinin hem de kapitalizmin teorik temellerini sunan kurucu entelektüel Yahudi gücü ayağı.
Buraya kadar anlattığım hikâye moderniteyi kuran entelektüel Yahudi zihin setinin modernitenin kuruluş sürecinde nasıl etkin olduğunu göstermeye yetiyor olmalı.
İkinci Yahudi entelektüel gücü, bilim, düşünce ve sanatta belli başlı büyük atılımların hâlen Yahudi kökenli kişilerce gerçekleştiriliyor olmasıdır. Bu, Yahudilerin hâlihazırda Avrupa ülkelerinin çoğunda ve özellikle de ABD’de akademyaya hâkim olmaları, kendilerinden başkalarına nefes aldırmamaları sonucunu doğuruyor!
Üçüncüsü, kültür ve medya dünyasına Yahudilerin hâkim olması, anında dünyaya ulaşan, bütün dünyanın zevk ve beğenilerini, zihin setlerini ve hayat tarzlarını postmodern kültürel kodlarla belli bir kalıba sokabilecek kadar kültür ve medya endüstrisine Yahudi gücünün yön ve şekil veriyor olması.
Özetle... Üçüncü sacayağıyla, yani kültür, medya ve eğlence sektörüyle, Yahudi gücünün, dünya üzerindeki hâkimiyetini hem pekiştirdiğini hem de kitleleri, özellikle de genç kuşakları, hız, haz ve ayartı’ya dayalı vulger kodlarla uyuşturucu bir işlev görerek yönlendirdiğini görmek gerekiyor.
Vesselâm.
Dünya barışı Kudüs’e bağlı...
Yusuf Kaplan
3/02/2020 Pazartesi
İsrail Başbakanı Netanyahu ile ABD Başkanı Trump, dünyayı geri dönüşü zor bir cehenneme çevirecek, Kudüs’ü yok edecek anlaşmaya Yüzyılın Antlaşması diyerek bütün insanlığı aşağılıyorlar!
KUDÜS: UMUT,UFUK VE YURT
Kudüs nedir, ne değildir; dünden bugüne ve yarına ne’yi temsil eder, bugün neden acı çeker?
Kudüs hem umut hem ufuk hem de yurt demektir: Mekke’nin umudu, Medine’nin ufku, Kudüs’te medeniyetin yurdu oldu.
Kudüs’ü Kudüs yapan, peygamberleridir…
Kudüs, hakikatin hayat olduğu, hayat bulduğu, hayat sunduğu kurucu bir şehirdir.
MÜSLÜMANLARIN KUDÜS’Ü KUCAKLAYICIDIR VE BARIŞ YURDUDUR
Kudüs, Filistinlilerin, Arapların ya da yalnızca Müslümanların meselesi değildir. İnsanlığın meselesidir.
Kudüs, üç din için de kutsaldır.
Kudüs, Yahudilik demektir: Yahûdîliğin bütün peygamberleri Kudüs’le özdeştir.
Kudüs, Hıristiyanlık demektir: Hz. İsa, Kudüs’ün çocuğudur… Kudüs’ün ruhudur.
Kudüs, İslâm demektir: Ezelden ebede kadar her bakımdan, her düzlemde İslâm.
Kudüs’ün İslâm açısından önemi, sadece İslâm’ın ilk mabed yeri olmasıyla ilgili değildir.
Çok daha ötesidir: Kudüs, yalnızca İslâm’ın insanlığı hakikatle buluşturduğu, adaleti ve hakkaniyeti, sulhü ve selâmeti cihanşümûl ölçekte tesis ettiği, bütün insanlığı hakikatte, adalette ve sulhte birleştirdiği müstesnâ bir yerdir.
YAHUDÎLERİN VE HIRİSTİYANLARIN KUDÜS’Ü DIŞLAYICIDIR VE KABUS DOLUDUR
Yahûdîler, Kudüs’ün yalnızca kendilerine ait olduğunu iddia ederler.
Hıristiyanlar da, Yahûdîler kadar olmasa da, Kudüs’ü, Hıristiyan ütopyasının gerçekleşebileceği muhayyel yurtları olarak kabul ederler. O yüzden her kurucu şehirlerinin adını Kudüs olarak koyagelmişlerdir. Bunun son örneği New York’tur. New York’un önceki adı New Jeruselam / Yeni Kudüs idi.
Yalnızca Müslümanlar, Kudüs’ü, insanlığın birleştirildiği, insanlığın hakikatle buluşturulduğu nihâî imkân ve mekân olarak görürler.
Yahûdîlerin ve Hıristiyanların Kudüs’e bakışları, hem temel akîdevî sınırlarını çizer; hem tarihî yolculuklarını özetler; hem de başkalarına ne denli sınırlayıcı ve dışlayıcı bir gözle baktıklarının ipuçlarını gizler.
Yahûdîler ve Hıristiyanlar, Kudüs’ün yalnızca kendilerinin olması mücadelesi verirler. Müslümanlar ise Yahûdîlerin ve Hıristiyanların kendi olmaları mücadelesi.
Bunun nedeni çok açıktır: Yahûdîlik de, Hıristiyanlık da dışlayıcıdır. İslâm ise kucaklayıcı.
Tam da bu nedenledir ki, Yahûdîler de, Hıristiyanlar da başkalarıyla sulh içinde nasıl yaşanabileceğinin formülünü geliştiremediler.
Başka dinlerle, kültürlerle, medeniyetlerle sulh ve selamet, hukuk, hakkaniyet ve adalet nizamı içinde nasıl birlikte yaşanabileceğinin en gelişmiş, en kâmil formülünü Müslümanlar geliştirdiler sadece. Ve bunun nihâî örneğini de Kudüs’te hayata geçirdiler.
O yüzden tarihî ve güncel gerçek, şunu ispat eder: Kudüs, Müslümanların elinden çıktığı ândan itibaren birleştirici özelliğini yitirir.
Kaynayan kazana döner…
Kanar…
Kan ağlar…
Tarih de, tam bir asırdır günümüzde Kudüs’te yaşananlar da bunu ispatlar, bu yakıcı gerçeğe çok iyi tanıklık eder.
ZAFERE ODAKLANIRSANIZ HAYATI CEHENNEME ÇEVİRMENİZ KAÇINILMAZDIR
Yahûdîlerin ve Batılıların gücü, gücü kutsanmalarında gizli.
İslâm’ın gücü ise, güce değil hakikate dayanıyor olmasında.
O yüzden, Yahûdîler ve Batılılar için aslolan zaferdir; Müslümanlar içinse sefer…
Zafer’in öncelenmesi, öncelikle hakikatin ikinci plana itilmesiyle ve yitirilmesiyle sonuçlanır. Kaçınılmazdır bu.
Yahûdîler de Batılılar da tarih boyunca büyük ölçüde hep hükümranlık kurma güdüsüyle hareket ettiler; o yüzden zafer peşinde koşturdular ama sonunda gücün güdümüne girdiler, gücün kölesine dönüştüler ve dünyayı köleleştirmekten çekinmediler.
İslâm, bu dünyayı geçici bir yer olarak görür ve Müslümanlardan dünyada hükümranlık peşinde koşturmalarını değil, hakikatin izini sürmelerini, bunun için de her dâim seferde olmalarını talep eder. Zafer, Allah’ın takdiridir.
Zafere odaklandığınız zaman, hakikatle ilişkiniz sakatlanır, zamanla kopar, yok olur.
Sefere odaklandığınız zamansa, her hâl ve şartta hakikatin izini sürmeniz tek vazgeçilemez kuraldır.
Yahûdîler ve Hıristiyanlar, hakikati kaybettiler.
Gücü, güç üreten araçları hakikatin yerine yerleştirdiler.
Güç, hakikati yedi-bitirdi; insanın zihnini, insanî melekelerini körleştirdi; hayatı çölleştirdi; insanı nankörleştirdi ve ruhsuzluğa mahkûm etti…
Bu da insanı hakikatten sürgün etti, gücün acımasız dişlilerinde yok etti, hayatı cehenneme çevirdi…
Oysa Kudüs yalnızca Müslümanların idaresinde günyüzü gördü; farklı dinlerin nasıl sulh ve selamet düzeni içinde birlikte yaşayabileceğini dünya âleme gösterdi. Hıristiyanların idaresi altında da, Yahudîlerin idaresi altında da her zaman zulüm yerine dönüştü.
O yüzden, Kudüs, siyonist esaretinden kurtulmadıkça, dünya barış yüzü göremeyecek…
Dünya barışı Kudüs’e bağlı.Toparlanmamız için Restorasyon şart!
Yusuf Kaplan
7/02/2020 Cuma
Hazırlık yapmadan yola çıkılmaz. Hele de bu yolculuk, bir ölüm-kalım meselesiyse, stratejik, ekonomik ve kültürel bir varoluş savaşıysa, çok iyi hazırlık yapmak zorundasınız yola çıkmadan önce.
Türkiye ile Batı arasında adı konulmamış, örtük bir savaş yaşanıyor son 6-7 yıldan bu yana.
15 Temmuz darbe ve işgal girişimi, bu adı konulmamış, örtük savaşın zirvesi olarak tarihe geçti.
İKİ ASIRLIK ADI KONULMAMIŞ SAVAŞ!
İki asırdır, sürekli savunmadayız. Batılılar saldırıyor biz savunma yapıyoruz: Batılıların saldırıları, kimi zaman açık / konvansiyonel savaşa, hatta dünya savaşları şeklini alan büyük savaşlara dönüşüyor; kimi zamansa, örtük / stratejik veya kültürel savaşlara.
Batılılarla yaşadığımız iki dalga stratejik / örtük savaş var: Birincisi, iki asır önce Tanzimat’la başlayan, 1908 İttihat Terakki Devrimi’yle, Sultan Abdülhamid’in tahttan indirilmesiyle sona eren bir asır süren stratejik, kültürel savaş. Bu örtük savaş, Birinci Dünya Savaşı’yla konvansiyonel savaşa, açık savaşa dönüştü ve Osmanlı çöktü.
Cumhuriyet’in kurulması, ilk bakışta, Batılıların önce örtük / stratejik savaşla, sonra da açık / dünya savaşıyla Osmanlı’yı tarihten silmelerine karşı geliştirdikleri saldırıyı savuşturma, Batılıların bizi yok etme girişimlerine sanki set çekme girişimi oldu: Görünen manzara, yaşanan hâdise bu, bir süreliğine de olsa.
Batılılar, Osmanlı’yı bedenen, bilfiil yok ettiler. Ama Osmanlı’yı ruhen biz yok ettik: Cumhuriyet kuşaklarını, bir yandan Osmanlı’nın temsil ettiği medeniyet iddiasını inkâr ederek, aşağılayarak, öte yandan da bizzat bir laikleşme / Batılılaşma / İslâm’dan uzaklaşma projesini adım adım hem devlete hem de topluma dayatarak yetiştirdik.
Her zaman söylediğim gibi, Türkiye emperyalistler tarafından dışardan fiilen sömürgeleştirilemedi ama içerden yerli sömürgeciler tarafından zihnen sömürgeleştirildi.
Modern tarihte başka hiç bir toplumun başına böyle bir felâket gelmedi!
Neden medeniyet iddialarımızı inkâr etme aymazlığına soyunduğumuzu, bunun bu toplumun kimliğini, ruhunu yitirmesine yol açan bir intihar biçimi olduğunu göremezsek, bir arpa boyu yol alamayız.
Gerçeklerin üzerine örterek sadece bir süre daha zaman kazanırız.
Gerçekleri inkâr etmeye kalkışmaksa, çok büyük bir kültürel yok olma / mankurtlaşma felâketinin eşiğine sürükler toplumu er ya da geç.
BU TOPRAKLARIN İSLÂM’A MEZAR YAPILMASINA İZİN VERMEYECEĞİZ!
Bu toplum, kendisine dayatılan, üzerinde “yapıştırma bıyık” gibi duran, bizi Batılıların palyaçolarına dönüştüren İslâm-dışı kimlikleri reddetmezse, Batılıların fiilen işgal etmesine gerek kalmadan bu ülkenin işgal edilmesi gerçeğe dönüşecektir: Zihinleri işgal edilen, celladına âşık hâle gelen bir toplum, bu toprakları Batılılara peşkeş çekecektir!
Aynı laik hayat tarzını, aynı laik dünya görüşünü, aynı laik duyarlıkları paylaşan bir toplumun Batılı emperyalistlerin saldırılarına karşı direnç noktaları kırılmış olacak, bu topraklar İslâm’a mezar olacaktır...
İslâm’a mezar olacak bu topraklarda Türkler Türklüklerini, Kütler Kürtlüklerini yitirecekler, Macarlar gibi, Bulgarlar gibi etnik kimliklerini de yitirmekten kurtulamayacaklar!
Bu noktaya çok yaklaşıldığını görüyorum ürpererek: Bu toprakların bağımsızlığını koruyabilmesinin yegâne şartı, etnik kimliklerin büyütülmesi değil, İslâmî kimliğin, duyarlığın, iddiaların büyütülmesi, bütün farklılıklara, dinlere, felsefelere hayat hakkı tanıyan küresel bir kozmopolitan dünya kuran Osmanlı medeniyet birikimimin ruhunun ve iddialarının Medine’den süt emerek ve çağdaşlaştırılarak yeşertilmesi, güçlü bir fikriyatının geliştirilmesi, adım adım hayata geçirilecek kurumların inşa edilmesi uzun yolculuğuna çıkmaya hüküm giymektir.
Kıbrıs Barış Harekâtı’ndan, özellikle de Erdoğan’ın “one minute” meydan okuyuşundan bu yana Batılıların stratejik, örtük saldırılarınının görülmediği kadar arttığını, bunun açık, konvansiyonel savaşa dönüşme emareleri gösterdiğini, askerî ve ekonomik darbelerle Türkiye’nin dize getirilmeye çalışıldığını görüyoruz.
Türkiye, bir kördüğümün eşiğine sürükleniyor hem içerde hem de dışarda...
Dışarda ilk fırsatta, ilk büyük zaaf anımızda vurmaya, içerde ise ilk zaaf anında ülkeyi kaosa sürüklemeye çalışan şirret şebekeler, türedi tipler cirit atıyor her yerde!
KAMPSAMLI BİR RESTORASYON ŞART!
Türkiye’nin kamsamlı bir restorasyon projesine ihtiyacı var: Bu restorasyon projesinin iki ana ekseni olmalı mutlaka: Birinci eksen, dışarıdan gelen saldırıları püskürtmemizi kolaylaştıracak güçlü bir savunma sanayisinin geliştirilmesi. Bu konuda ciddi mesafeler alındı.
İkinci eksen, içerde, ülkenin önünü açacak insanlar başta olmak üzere, ülkenin genç kuşaklarının güçlü bir medeniyet fikrine, iddiasına ve rüyasına sahip olarak yetiştirilmesi. Bu konuda, tam anlamıyla fiyasko ile karşı karşıyayız.
Genç kuşakları kaybediyoruz!
Unutmayalım: Abdülhamid’in açtığı eğitim kurumlarından yetişen birinci kuşak Abdülhamid’i tahttan indirdi; ikinci kuşak Osmanlı’yı tarihten sildi.
Bugün ve yakın gelecekte de benzer bir tehlikeyle karşı karşıya olduğumuzu görüyorum ve ülkeyi yönetenlerin, bütün kesimlerin bunu görememeleri üzerine hafakanlar basıyor beni her gece!
Dördüncü zaman
Yusuf Kaplan
9/02/2020 Pazar
Tarih dışında yaşadığımızı ne kadar farkediyoruz, bilmiyoruz bile. Tarihi biz yapmıyoruz çünkü.
O yüzden şu an tarihi yapanlar biz değiliz; bizi de ağlarına alan çağı kuranlar, zamanı önlerine katıp sürükleyenler, zamana hükmedenler, çağı kendilerinin yaptığının farkında olanlar...
Tarihsiz değiliz, talihsisiz: Tarihsizmiş gibi yaşayan talihsizler.
Tarihin dışında olduğumuzu hissedebiliyorsak, tarihi bizim yapmadığımızı biliyoruz; er ya da geç tarihi yeniden bizim yapabilmemizi mümkün kılacak tohumları bünyemizde taşıyoruz, demektir.
DÖRDÜNCÜ ZAMAN
Tarihi, üç zamanı aynı anda yaşayabilen, dördüncü bir zamana, kendi zamanına ulaşabilen, kendi zamanını, çağını inşa edebilen toplumlar yapar.
Dördüncü zaman, “yaratıcılık zamanı”dır: Fikirde, bilimde, sanatta, ahlâkta, siyasette, estetikte yeni bir çağın, taze bir dünyanın inşa edildiği zamanlar...
Tarih işte o zaman durmaz akar... Üç zamana, kendi zamanlarını katan toplumlar, tarihin akmasını sağlar...
Tarihin yapıldığı zamanlar, üç zamanın hissedildiği, dördüncü zamana geçildiği, tarihe bir renk, bir doku, bir ruh verildiği, tarihi yapan toplumun ya da medeniyetin ruhu, tarihin ruhu olmaya başladığı zamanlardır.
Çağrı çağını kuruyorsa, dördüncü zamana ulaşabildiği içindir. Çağrıları çağını kuran insanların, üç zamanı da duyabildikleri, geçmişten geleceğe uzanan yolculuğun tohumlarını kendilerinin, kendi çağrı’larının ekeceğinin bilincine erdikleri, bu bilinci bir ruha dönüştürme mücadelesi ve mücahedesi sergileyebildikleri içindir.
Tarihi, çağlarını aşan toplumlar yapar; çağrıları başka çağrılarla buluşan, başka çağlara ulaşan, kendi çağını kuracak yolculuğa çıktıklarının farkında olan toplumlar.
Dördüncü zamanı, yaratıcı eylemleriyle gerçeğe dönüştürür, yaşarlar; bütün zamanlarda ve çağlarda yolculuk yapabilme iradeleri ve ufku geliştirdikleri için insanın temel sorununu ve insanlığın eksikliğini, varoluşsal sıkıntısını yüreklerinin en derin bölgelerinde hissedebilen toplumlar, bütün zamanları aşarak bu dördüncü zamana ulaşırlar.
Bu toplum, dünya tarihini yapacak kadar tarih yaptı.
Tarih yapmanın ne olduğunu biliyor.
Tarih yapanın, çağın tarihi yapanın kendisi olmadığını da biliyor.
Tarihi er geç yeniden kendisinin yapabileceğini, dünyanın, özellikle de mazlum dünyanın kendisini beklediğini de biliyor az çok.
TARİHİ YAPAN OMURGA VE RUHUN HÂLLERİ
İç oluşumunu tamamlamayan bir ülke, dışarıyla savaşmaya kalkıştığında, dışarıyla savaşı kazansa da kaybeder sonunda.
Aslolan içerdeki savaşı kazanmak: “İç savaşı”.
“İç savaş” ne peki? Bir omurga’nın inşa edilmesi mücadelesi. Ruhu olan bir omurga’nın. Tarih bilincinin, fikir ve oluş çilesinin yeşerttiği bir ruh.
Şu an ruhu olan bir omurgamız var mı?
Bu soruyu sorduğumuza göre, ruhun da, omurganın da varlığına dâir şüphelerimiz var demek ki!
Ruhu olan bir omurga, acı tecrübeler, yoğun ve çilekeş mücadeleler üzerine inşa edilir.
Bu toplum, İslâmî kimliğini, ruhunu yitirme tehlikesiyle karşı karşıya...
İslâmî kimliğin, duyarlıkların, değerlerin, ölçülerin, helâl haram sınırlarının aşınması, toplumun ruhunu yitirmeye başladığının ürpertici göstergeleridir.
O yüzden insan olmadan hayat kurulamayacağını iyi bilmeliyiz. İnsanınız olmadan, dünya görüşünüzün, inançlarınızın inşa ettiği model insanlar olmadan bir dünyanızın da olmayacağını bilmelisiniz.
Aslolan hem yaşanabilir hem de yaşanmaya değer bir hayat inşa edebilmektir.
Hem yaşanabilir hem de yaşanmaya değer bir hayatı biz dün inşa ettik, bütün dünyaya da armağan ettik.
Ama gelinen noktada böyle bir hayatımız kalmadı, böyle bir hayatı kaybettik. Hayatı kaybettik; çünkü böyle bir hayatı her dâim inşa edebilmemizi mümkün kılacak hakikati kaybettik.
Her şeye rağmen teslim bayrağı çekmedik. Değerlerimiz fena hâlde aşınıyor olsa da, yıkılmadık, yıkılmamız sözkonusu olamaz.
Yaşadıklarımızın bizi olgunlaştıran zorlu tecrübeler olduğunun bilinciyle nefes alıp veriyoruz. Şimdi şer görünen şeyin hayır olması için, hayra dönüştürülmesi için bir imkân olduğu bilinci, bizi her dem yeniden başlamaya, taze başlangıçlar yapmaya icbar ediyor.
Her şerde, kötüde, olumsuzda bir hayır, bir iyi, bir olumlu bulmak imkanı doğmuş oluyor böyle zamanlarda....
Dördüncü zamana açılan kapılar bu zamanlardır.Türkiye’nin maskeleri ve darbeleri
Yusuf Kaplan
16/02/2020 Pazar
Hayatımıza “maske”ler yön veriyor. Maskelerin altından darbeler çıkıyor. Ve gelsin maskeli balolar...
İki asırdır böyle bu.
Hayat maskelerle sürdürülebilirliği için kaygan zeminlerde patinaj yapıyoruz sadece.
Ayaklarımız yere basmıyor, basamıyor.
Basamıyor; çünkü ayağımızı basacağımız yer / toprak kaydı ayağımızın altından ve bizi kaygan zeminlerde patinaj yapmaya mahkûm etti.
Hayatın patinajdan ibaret olduğu yerde hayat bitmiştir. Patinaj, hayatın bittiğinin göstergesidir.
Maskelerimizin iki asırlık trajik, trajik olduğu kadar da trajikomik hikâyesini anlatmak istiyorum. Maskeleri görmeden maskeleri düşüremez, darbeleri önleyemeyiz.
TANZİMAT’IN ISLAHAT MASKESİ
Tanzimat’ta kullandığımız maske, ıslahat maskesiydi.
Osmanlı, Avrupa düvel-i muazzamasının saldırlarına daha fazla dayanamamış, önce toprak kaybetmeye, sonra statüsünü kaybetmeye, sonra da kendine olan güvenini kaybetmeye başlayınca, bir şeylerin yanlış gittiğini gördü, ıslahatlar ve tanzimatlar yapmaya başladı.
Toprak kaybı, statü kaybı ve özgüven kaybı, art arda yaşanan üç büyük yıkımın adıydı.
Toprak kaybedilmesi, kaçınılmaz olarak statünün de, stato’nun da (devletin de) sarsılmasına, bütün bunlar da Osmanlı’nın kendine olan güvenini yitirmeye başlamasına yol açtı.
Çıkış yolu siyasî, hukûkî, idarî ıslahatlar dizisi olarak belirlenen tanzimatlardı.
Başvurulan maskeler ıslahat ve tanzimat maskeleriydi. Tanzimat’ın tazminatı ağır oldu: Osmanlı, çatırdama sürecine girdi, Batı’dan esen sert rüzgârların, fırtınaların önünde oraya buraya sürüklendi.
MEŞRUTİYET’LERİN HÜRRİYET MASKELERİ
Meşrûtiyetlere gelince, maskenin rengi de, adı da değişti: Kızıl renkli Hürriyet maskesi revaçtaydı!
Hürriyet, slogandı sadece, gazetelerin manşetlerini süsleyen, sokakları ateşleyen, okumuş-yazmışları sokaklara döken...
Okullar, tıbbiye-i şahaneler, mühendishaneler, harbiye mekteplerinde hürriyet şarkıları söyleniyor...
Hürriyet şarkıları, devletin temeline dinamit yerleştirmekten başka bir amaç gütmüyor aslında: Hürriyet, bir maske sadece, devleti çökertecek fitili ateşleyecek pim.
İstibdat diye bir heyûla icat ediliyor, hürriyet naralarıyla altı asırlık devleti çökertecek darbeler dizisi başlatılıyor.
Hürriyet, altı asırlık devletin çöküşünün maskesine dönüşüyor.
CUMHURİYET’İN KEMALİZM VE LAİKLİK MASKELERİ
Cumhuriyet sürecinde önce “muasır medeniyet”, sonra devrimlerle birlikte “laiklik” yeni maskeye dönüşüyor: Toplumun bin küsur yıllık medeniyet birikimi inkâr ediliyor, medeniyet iddiası terkediliyor, muasır medeniyetler seviyesinin üzerine çıkmaktan dem vurularak tam bir prangaya dönüşen laiklik maskesi geçiriliyor milletin boynuna.
Toplumun varlık nedeni, toplumu ayakta tutan, birbirine kenetleyen tutkal, yegâne kaynak olan İslâmî değerler ve anlam haritaları önce bütün devlet kurumlarından sonra da adım adım toplumdan kovuluyor art arda yaşanan, laiklik maskesi giydirilen darbelerle...
Başörtüsü bile yasaklanıyor bu ülkede. Toplumun Müslüman omurgası çok büyük darbe yiyor...
VE FETÖ MASKESİ’YLE GELEN DARBELER VE KEMALİZM MASKELERİ
Ve FETÖ maskesi giydiriliyor “cemaat” kılıfıyla... 40 yıl boyunca topluma tepeden giydirilen laiklik maskeleri, FETÖ’nün palazlanması, meşrûlaşması, iktidar ortağı olmasının devletin bütün kurumlarını Amerikan haydutları adına ele geçirmesinin önü sonuna kadar açılmış oluyor.
Şimdilerde FETÖ maskesi yeniden çıkarıldı sandıktan... FETÖ canavarı bahane edilerek, laiklik, Kemalizm maskesi’yle bu toplumun Müslüman omurgası, cemaatler, vakıflar, adım adım şeytanlaştırılıyor ve çökertilmeye çalışılıyor.
Laiklik ve Kemalizm maskesiyle toplumu ayakta tutan, İslâmî kimliğin güçlü olması nedeniyle ülkenin parçalanmasının önüne set çeken Müslüman omurga ve bu omurganın ayrılmaz parçaları cemaatler, tarikatler, vakıflar yok edilmeye çalışılıyor.
Aslında 15 Temmuz askerî darbesi püskürtüldü ama sosyal, siyasî ve kültürel darbe bütün hızıyla, bütün yıkıcılığıyla sürüyor.
Darbeler, FETÖ gibi olumsuz maskelerle örtülüyor, laiklik, Kemalizm gibi sevimli, olumlu hâle getirilen maskelerle meşrûlaştırılıyor...
Darbe söylentilerini gözardı etmeyelim; önlem almaya bakalım!
Yusuf Kaplan
17/02/2020 Pazartesi
Bu kez, darbe söylentilerini ciddiye alalım, diyorum.
Duman tütüyorsa bir yerde, orada bir şeyler oluyor, meşum bir hazırlık yapılıyor demektir, şer şirret güçler ve uşakları tarafından...
28 Şubat darbesinde ve 15 Temmuz darbe ve işgal girişiminde apaşikâr bir şekilde parmağı olanRand Corporation adlı görünüşte “düşünce kuruluşu”, gerçekte ABD’deki Yahudi gücünün entelektüel istihbarat şebekesi gibi çalışan “örgüt”, hazırladığı Türkiye Raporu’nda darbe çığırtkanlığı yapıyor!
Bu raporu ve içeriğini cuma günkü yazımda yazmıştım.
ÖNCE DARBENİN ŞARTLARINI HAZIRLAYACAKLAR...
Şöyle bir söylem geliştiriliyor medyada, sosyal medyada vesaire: “Gelsinler! Gelecekleri varsa, görecekleri de vardır! Bu kez millet, boğazına çökecektir hainlerin!”
15 Temmuz darbe ve işgal girişiminde tankların altına yatarak darbeyi püskürten bu çilekeş halk, elbette, yeni bir darbe girişimi olması durumunda, yine direnecektir, yine tankların altına yatacaktır, yine darbecilere gereken cevabı verecektir.
Bundan şüphem yok.
Ama başka bir durum var yüzleşmemiz gereken: Bu kez, pat diye darbe yapmaya kalkmayacaklar. Önce darbenin ortamını oluşturacaklar; yazılı, görsel medyalarla sosyal medyalar üzerinden!
Bu kez, önce, medyada algı operasyonları yapacaklar...
Sonra, sosyal medyada bindirilmiş kıtalarla infial oluşturacak provokatif haberler yayacaklar...
Sonra da, kitleleri sokaklara dökecekler!
15 TEMMUZ DARBESİ’NDEN ÖNCE DE UYARMIŞTIM
Tekrar ediyorum: Felâket tellallığı yapmıyorum. Bu kadar kritik bir meselede felâket tellallığı yapmak, milleti tedirgin etmek ahlâksızlıktır. Böyle bir şey yapamam.
Ama ortada apaşikâr göstergeler varsa, bu durumda susmak, vurdumduymazlık yapmak, üstüne yatmak tam anlamıyla sorumsuzluktur, ruhsuzluktur. Asıl ahlâksızlık budur!
15 Temmuz darbesini sadece Amerikan, Avrupa ve İsrail medyasında yazılıp çizilenlere bakarak yaklaşık altı ay önce Ülke Tv’de Mustafa Yıldız kardeşimin “Odak Noktası” programında söylediğimde de, felâket tellallığı yapmakla itham edildim.
Tek kaynağım vardı: Bizzat Batılıların kendi medyalarında yazıp söyledikleri! Darbe geliyorum, diyordu adeta. O zaman Kemalistlerle Gülenistlerin ortaklaşa hareket edebileceğini tahmin ediyordum.
Sonuçta darbe oldu ama Erdoğan’ın dirayetli liderliği ve dik duruşuyla, özellikle de bazı cemaatlerin, tarikatların ve ülkücülerin hemen sokağa çıkarak darbeyi püskürtmeleriyle darbe destansı bir direnişle başarısızlıkla sonuçlanmış oldu.
DARBEYE KARŞI DİRENÇ NOKTALARIMIZ NİÇİN KIRILDI?
Eğer yeni bir darbe girişimi daha gerçekleştirilecek olursa, pattadanak darbe yapmayacaklar!
Ortamı darbeye hazır hâle getirecekler!
Bunun için planlanan ilk stratejiyi yüzdeyüz başardıklarını üzülerek söylemek zorundayım: 15 Temmuz’da Erdoğan’ın çağrısından önce sokaklara dökülen cemaatler, tarikatlar, sivil toplum kuruluşları büyük algı operasyonlarıyla şeytanlaştırıldılar; saygınlıkları da, toplumdaki sosyolojik karşılıkları da büyük yara aldı, kelimenin tam anlamıyla büyük darbe yedi; planlanan darbenin başarıya ulaşmasının önündeki en büyük engel büyük ölçüde ortadan kaldırıldı; bu ülkede bu toplumun Müslüman omurgasını oluşturan ve koruyan yegâne ve sarsılmaz kaynaklar olan cemaatler, tarikatlar aşağılanacağı kadar aşağılandı; toplumun özellikle cemaatler ve tarikatlar üzerinden tam bir inanmışlık ve adanmışlıkla hainlere, darbecilere direnme güçleri kırıldı!
Burada çok hayatî bir noktaya parmak basmış oluyorum. Darbe, laikçi, Kemalist şebekelerden gelecek... PKK, FETÖ darbede kendilerine verilecek uşaklık rollerini oynayacaklar seve seve, elbette!
Devleti de, halkımızı da dikkatli ve teyakkuz hâlinde olmaya davet ediyorum. Allah, ülkemizi şer şirret güçlerin oyunlarından korusun, bize de basiret versin.
.Darbe deşifre edildi, direnç noktalarımızı tahkim etmeye bakalım...
Yusuf Kaplan
21/02/2020 Cuma
Rand Corporation’ın 270 küsûr sayfalık Türkiye Raporu, geçiştirilecek cinsten değil! Elbette, bu rapora bakıp kara kara düşünmek gibi bir absürtlüğe sürüklenmeyeceğiz. Elbette, gece gündüz darbeyle yatıp darbeyle kalkacak değiliz.
Elbette, milleti darbe korkusuna garketmeyeceğiz.
Ama bu raporu didik didik edeceğiz, raporda söylenen her şeyi ciddiyetle irdeleyeceğiz devlet olarak, devletin ilgili kurumları olarak.
Raporun ülkemizi karıştırmak, ülkemizdeki bazı dengeleri sarsmak, özellikle de Türk siyasetini dizayn etmek için hazırlandığı o kadar aşikâr ki!
Ve raporun FETÖ’nün hâin elemanlarıyla CIA’in Graham Fuller gibi iğrenç adamlarının ortaklaşa çabalarıyla yazıldığı da o kadar açık ki!
DARBE TEZGÂHINI DEŞİFRE ETMİŞ OLDUM!
Bu raporla ilgili son olarak şunu söylemek istiyorum.
Bu rapor dolayısıyla Türkiye’de hangi çevrelerin ne tür bir darbe hevesi içinde olduklarını deşifre etmiş, böylelikle bir darbe oyununu bozmuş oldum âcizâne.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın açıklamaları, mesajın alındığını ve gerekenin yapıldığını gösteriyor.
Evet... Mesaj alındı. Gerekli açıklamalar yapıldı, gerekli uyarılar da yapıldı devletin en üst kademeleri tarafından.
Ve darbe heveslisi şebekeler, öbeklenmeler, oluşumlar kıskaca alındı.
Gözden kaçan, fark edilemeyen veya şimdiye kadar önemsemeyen ve göz ardı edilen şebekelerin ve yuvalanmaların da bundan böyle süratle kıskaca alınıp etkisiz hale getirileceğini tahmin ediyorum.
DİRENÇ NOKTALARIMIZ CEMAATLERİ KORUYAMAZSAK, İSLÂM’IN HAYATIMIZDAN ÇEKİP GİTMESİNİ ÖNLEYEMEYİZ
Burada özellikle vurgulamakta yarar gördüğüm hayatî mesele şu: Türkiye’nin entelektüel yapısının ve sosyal dokusunun kurucu ve koruyucu kaynağı cemaatlerin, tarikatların, vakıfların, sivil toplum kuruluşlarının şeytanlaştırılması, zamanla nefes alamayacak hâle gelecek kadar zayıflatılması, bu toplumun hayat damlarının kurumasına, nefes borularının tıkanmasına yol açacak tehlikeli bir gelişmedir.
Elbette ki, cemaatlerin ve tarikatların İslâmî ilkelere göre yapılanmaları, faaliyetlerini gözden geçirmeleri, bu ülkenin önünü açacak çaplı insanlar yetiştirmeye odaklanmaları gerekiyor.
Cemaatler, özellikle de tasavvufî cemaatler bu konuda sorumluluklarını tam anlamıyla ve fazlasıyla yerine getiremezlerse, bunun vebalini ödeyemezler.
AKİDENİN, AİLENİN, TOPLUMUN SİGORTASI CEMAATLER!
Ailenin çöktüğü, toplumun yapılarının çatırdadığı bir zaman diliminde, aileyi de, toplumu da ayakta tutacak ve yeniden güçlendirecek yegâne kaynak cemaatlerdir.
Cemaatleri korursanız, akideyi de, aileyi de, toplumu da, ülkeyi de korursunuz.
Cemaatlerin bombardımana tabi tutulması, bunun bir de 15 Temmuz darbe girişiminden sonraki süreçte yapılıyor olması, son derece manidar ve düşündürücüdür.
Zokayı yuttuğumuzun göstergesidir. Cemaatlerin hayattan çekilmesi, bu ülkede ne kaç kuşaklık zaman dilimi içinde İslâm’ın bu toplumun hayatından çekilmesiyle sonuçlanacaktır.
Cemaatlerle FETÖ’yü aynı kefeye koymak tam bir akıl tutulmasıdır ve geleceğimiz açısından son derece tehlikelidir.
İslâm’ın kilisesi yok. O yüzden İslâm’a yapılacak bir saldırıda İslâm’ın belini doğrultabilmesi, Müslüman toplumların omurgalarını koruyabilmeleri çok zordur.
Devleti kutsamayalım. Bu devlet laik bir devlet. Yarın bir iktidar değişikliğinde perperişan olabilir bu toplum. O yüzden laik devleti kutsamayalım, laik devletin sopasına karşı direnç noktalarımızı, sosyal, kültürel, entelektüel ve manevî korunaklı alanlarımızı güçlü, sarsılmaz bir şekilde inşa etmeye bakalım.
Önümüzdeki 25-50 yıllık süreçte, Müslüman toplumlar hızla kentleşecek, sekülerleşecek ve İslâm’ı hızla terk etmeye başlayacaklar!
Avrupa’da yaşanan yüz yıllık, hatta iki yüzyıllık Protestanlaşma, dolayısıyla dinin sekülerleştirilmesi felâketi yeni yaşanmaya başlandı İslâm dünyasında.
Bizi ancak İslâmî ilkelere, zihin kalıplarına, davranış biçimlerine, usullere, adap erkânâ riayet eden cemaatler bu sekülerleşme felâketinden kurtarabilir ve direnç noktalarımızı tahkim ederek geleceği inşa etme yolculuğuna soyunmamıza zemin hazırlayabilir.
Vesselâm.Rand Şirketi: Fikrin Fahişesi
Yusuf Kaplan
23/02/2020 Pazar
Rand Şirketi’nin yapıp ettiklerine biraz farklı bir açıdan, klişe ifadeyle, ezber bozucu bir perspektifle dikkatinizi çekmek istiyorum bu yazıda.
Karşımızda, sözümona bir “think tank” yani “düşünce kuruluşu” var! Ama istihbarat şebekeleriyle koordineli çalışan, cinayet şebekelerine malzeme sunan ruhsuz bir suç ortağı bu. Emperyalist devletlerin cinayet şebekelerine nerede, nasıl cinayet işleyebileceklerini gösteren bir suç ortağı! CIA’in güvenlik raporlarının kaynağını oluşturan Amerikan National Agency (Amerikan Güvenlik Ajansı) denen kurumun yan kuruluşu gibi çalışan bir “şebeke”!
EMPERYALİST CİNAYETLERİN MEŞRÛLAŞTIRICISI VE SUÇ ORTAĞI!
Rand Şirketi sadece Türkiye’yle, İslâm dünyasıyla ilgili raporlar hazırlamıyor. ABD’nin bütün askerî ve güvenlik sorunlarıyla ilgili raporlar hazırlıyor. Memleketine hizmet ediyor, diye düşünebilirsiniz ilk bakışta.
Ama bir taraftan ABD’nin demokrasi, özgürlükler, hukukun üstünlüğünün hem hâkim olduğu hem de bunları temsil eden ve dünyaya hâkim kılmaya çalışan bir ülke olduğu imajı üretiliyor.
Öte yandan da, dünya coğrafyasını alın elinize ve kan dökmediği ülke veya devirmediği lider, darbe yapmadığı coğrafya, cinayet şebekeleriyle, uzaktan kumada ettiği, maşa olarak kullandığı terör örgütleriyle işlemediği cinayet yok gibi.
Bu bağlamda, iki Amerika var: Birincisi, özgürlüklerin, demokrasinin, hukukun üstünlüğünün hâkim olduğu -söylenen- özgürlükler ülkesi bir Amerika. Hem gerçek hem de imaj boyutları olan bir Amerika bu!
İkinci Amerika ise, darbelerin, cinayetlerin, işgallerin altına imza atan şer-şeytan Amerika!
Bu iki Amerika’nın üretilmesinde de, pazarlanmasında da bu think tank örgütlerinin küçümsenmeyecek bir rolü var.
Burada bu think tank örgütlerinin bilgi üretme biçimleri ve bu bilgiyi kullanıma sunma biçimleri konusunda bazı felsefî tespitlerde bulunmak istiyorum. Think tank kuruluşlarının bilgi üretme, bilgiyi kullanıma sokma biçimlerine yakından baktığımızda bilginin mahiyetine ve fonksiyonuna ilişkin bir sapmayla karşı karşıya olduğumuzu görüyoruz: Onlarca üniversitenin ancak elde edebileceği bilgileri bu bir şirket tek başına elde edebiliyor. Bunda bir sorun yok, ilk bakışta.
Ama biraz yakından bakıldığında, asıl üzerinde durulması ve akademik bakımdan tartışılması gereken mesele bu değil, elbette.
Şu: Bu bilgilerin insanlığın geleceği açısından son derece iğrenç ve kötücül amaçlarla işleniyor, üretiliyor ve kullanılıyor olması! Emperyalistlere nerede, nasıl cinayet işleyebileceklerimi gösteren, işlenecek cinayetleri meşrulaştıran, aklı, düşünceyi, akademiyi emperyalizmin iğrenç emellerine hizmet etmek için tepe tepe kullanan bir “örgüt” türü var karşımızda. Entelektüel terör bu!
Paradoksun büyüklüğüne bakar mısınız: İslâm’ı terörle özdeşleştiren, mazlum İslâm dünyasını terörizm yatağı olarak sunan, dolayısıyla emperyalistleri mazlumların üzerine salan militanca raporlara imza atan şebekeler bunlar!
Asıl terör, asıl ürpertici terör, işte bu entelektüel terördür!
ALGI İMPARATORLUĞUNUN DÜNYAYA HÜKMETMESİ:FİKRİN FAHİŞELİĞİ!
O yüzden Rand şirketinin yaptığı iş, nihayetinde, fikrin fahişeliği!
Bilgi, tam anlamıyla pornografik bir malzemeye dönüştürülüyor, pornografik yöntemlerle kullanılıyor!
Bilgi, bizi zenginleştiriyorsa, dünyayı, eşyayı, hakikati keşfetmemize katkıda bulunuyorsa bilgidir, anlamlı ve değerlidir.
Burada, bu Rand Şebekesi ve benzeri istihbarat amaçlı, operasyonel amaçlarla kullanılacak bilgiler, tam anlamıyla algı oluşturmaya, ayartmaya, beyin yıkamaya ve kitleleri devletlerin politikaları veya stratejileri doğrultusunda yönlendirmeye yarıyor, bu tür operasyonel amaçlarla kullanılıyor.
Bilginin pornografik bir silaha dönüşmesi, aklın, zihnin, düşüncenin değil, algı imparatorluğunun dünyaya hükmetmesi demek!
Post truth çağı’nın çölüne hoş geldiniz, öyleyse!Virüs dalgası: Ruhsuzlaşan insanın sürüklendiği çöl...
Yusuf Kaplan
24/02/2020 Pazartesi
Çin’de bir anda ortaya çıkan korona virüsü, dünyanın dört bir tarafına yayılmaya başladı, hızla...
Tahmin edilenden daha hızlı yayılıyor virüs...
Virüs vakası sayısı 80 bine yaklaştı! Çok büyük bir rakam bu!
Ölüm vakası sayısı henüz ikibinlerde ama küre ölçeğinde önlem alınmazsa, hem vaka sayısı hem de ölüm sayısı katlanarak artabilir...
DAHA HIZLI KARAR ALINMALI
Komşu ülkelerde hastalığa yakalanan ve hastalıktan ölenler olduğuna dair haberler gelince, kapılar kapatılıyor, uçuşlar durduruluyor, zorunlu olarak, elbette.
Önce Irak’ta hastalıktan ölüm vakası gerçekleşince, Türkiye, Irak’la sınırları kapattı, uçuşları durdurdu.
Şimdi de İran’dan korona virüsünden 6 ölüm haberi geldi. Türkiye, İran’dan yayılabilecek korona virüsü tehlikesine karşı sınırlarını kapattığını, uçuşları durdurduğunu açıkladı.
Sağlık Bakanı Fahrettin Koca, korona virüsünün ülkemizden uzak tutulması konusunda azamî gayret gösteriyor, gelişmelerle ilgili olarak kamuoyunu sık sık bilgilendiriyor. Bunlar güzel adımlar.
Hastalık, biraz da haklı olarak, bütün dünyayı panikletti ve panik havası henüz yatışmış değil! Hastalığın görüldüğü ülkelerin günden güne artması, panik havasının da artmasına yol açıyor bütün dünyada.
Ülkemizde ise, birileri, ülkeyi kaosa sürüklemek için hükümetin hata yapmasını bekliyor! Sosyal medyada bu konuda olağanüstü gayret gösteren tipler bar, ne yazık ki!
O yüzden hükümetin özellikle karar alma ve alınan kararları uygulama konusunda hata yapmaması, süratli hareket etmesi gerekiyor. Kötü niyetlilere fırsat verilmemesi açısından çok önemli bu.
KARANTİNA TEHLİKESİ: ŞİMDİ’YE VE BURA’YA HAPSOLMAK!
Korona virüsünün dünyada yayılmasının önlenmesi konusunda küresel ölçekte nasıl ortaklaşa karar alınabileceği belli ama alınan kararların ülkeler bazında nasıl uygulanabileceği pek belli değil.
Burada da tastamam postmodern bir durum var: Muğlaklık! Belirsizlik! Şimdi’ye ve bura’ya hapsolmak!
Virüs yayıldıkça özellikle komşu ülkeler, sınırlarını kapatıyor birbirlerine. Haklı olarak virüsün yayıldığı, özellikle de ölüm vakalarının görüldüğü ülkelere bütün dünya genelinde giriş-çıkışlar, gidiş-gelişler yasaklanıyor!
Ülkeler, kendi içlerine kapanıyor! Ülkeler karantinaya alınıyor adım adım, teker teker... Elbette önce hastalığın görüldüğü yerler karantinaya alınıyor, sonra da sözkonusu ülkede hayat durma noktasına geliyor...
Ülkeler birbirinden tecrit ediliyor, haklı olarak!
AZMANLAŞAN İNSAN KENDİ SONUNU HAZIRLIYOR!
İnsanın dünyası genişledikçe, ufku daralıyor.
Oysa tam tersi olması gerekmez mi: İnsanın dünyası genişledikçe, ufkunun da genişlemesi gerekirdi, değil mi? Büyük bir paradoks bu. Neden peki?
Aslında bu paradoks, insanın durumu’nu anlamamızı kolaylaştırabilir.
İnsanın dünyası genişliyor diyoruz da, insanın bir dünyası var mı acaba, diye hiç soruyor muyuz?
Dünyasız insan, insansız dünya.
Dünya nüfusu ulaşabileceği zirve noktaya ulaştı, 8 milyarı aştı; ama dünya insansızlaşıyor hızla; makinalaşıyor, ruhsuzlaşıyor...
Korona virüsü, insansız, ruhsuz dünyanın gidebileceği yer konusunda ürpertici bir işaret fişeği işlevi görüyor!
Sınırlar ortadan kalktı ama insan hem ruhsuzlaştı hem de azmanlaştı! Tanrılaşacak kadar gemi azıya aldı!
Bir virüs, küre ölçeğinde hızla yayılma imkânlarına kavuştu. İnsanlığı yok edecek virüslerin zuhûr etmesinin hiç de hayal olmadığını gösteriyor yaşadıklarımız.
Bunları konuşuyoruz da, insanlığın bir düğmeye basarak bütün insanlığı yok edecek silahları nasıl icat ettiğini, bu yüksek teknolojiye dayalı silahları icat eden insanın aslında insanlık düşmanı bir canavar olduğunu ne zaman konulacağız acaba?Her şey İsrail için...
Yusuf Kaplan
28/02/2020 Cuma
Rusya’yla ilişkilerimiz bir kördüğüme dönüşmek üzere...
Rusya’yla kurduğumuz ilişkilerin nereye evrilebileceğini görebilmemiz için derinlikli bir tarih felsefesi yapmamız gerekiyor.
Kısa vadede, hatta orta ve uzun vadede yapılabilecekler konuşulmalı. Fakat önce köklü, tutarlı, ayağa yere basan, ülkemizi yönetenlerin önünü açabilecek kalıcı, uzun soluklu bir tarih felsefesi yapmamız şart.
SORUNUN GERİSİNDE İSRAİL VAR!
Oyunları, kuralları İngilizler belirlediler.
İsrail’i bölgeye çıbanbaşı olarak İngilizler yerleştirdiler.
Mayınları İngilizler döşediler.
Sorunlu, şeytanca çizilen sınırları da, “Arap saçı”nı andıran, gerçek nedenleri gizlenen, uzun vadede, sadece İslâm dünyasının kaderini değil, İslâm’ın protestanlaştırılması ve tarihten uzaklaştırılması gibi köklü jeo-stratejik ve teo-politik sorunları da İngilizler belirlediler.
İngilizler, bölgemizin haritalarını ve sorunlarını belirleyerek bölgeden çekildiler.
En az bir kaç asır sürecek sorunlu alanlar ve sorunlu sınırlar bıraktılar.
“Parçala, böl, yönet” stratejisi üzerinden şekillendirdiler her şeyi.
Sorunları da, sınırları da mayınlarla donatıldı.
Şimdi patlıyor bu mayınlar bölgemizin her bir köşesinde.
Osmanlı’nın durdurulması, tarihin akışını değiştirdi. Osmanlı durdurulduktan ya da tarihten çekildikten sonradır ki, Batılı emperyalistler, özelikle de İngilizlerle Fransızlar, Osmanlı coğrafyasını parçaladılar, haritaları yeniden çizdiler, yapay, sahte devletçikler, şeyhlikler, emirlikler, sözün özü, maşa adamlar ve uydu ülkeler icat ettiler.
Her yeri patlamaya hazır bomba hâline getirdiler.
Küresel sistem, özellikle Yahudi gücünün geliştirdiği stratejilerle ve attığı teo-politik atılımlarla bölgenin sadece coğrafî haritalarını değil aynı zamanda, belki de daha önemlisi de hem zihnî, hem kültürel hem de teo-politik haritalarını yeniden çiziyor...
İRAN, RUSYA VE ABD,İSRAİL’İN ÖNÜNÜ AÇIYORLAR!
Türkiye’ye, şimdiye kadar, küresel sistemin özellikle NATO üzerinden kendisine biçilen Batı ittifakının çıkarlarını koruyacak, pekiştirecek ve meşrulaştıracak bir “ileri karakol” rolü biçilmişti; kendisine biçilen rolü oynuyordu.
Bir şekilde bu role itiraz etti Türkiye.
Hatta küresel sisteme meydan okuyacak “iş”ler yaptı. “One minute” çıkışı bunlardan biriydi.
15 Temmuz darbe ve işgal girişiminin bizzat halkın direnişiyle püskürtülmesi bir başka örneğiydi. Ve Fırat Kalkanı Harekâtı’yla başlayan askerî müdahale ve meydan okumalar dizisi de son örneğiydi bunun.
Yani bölgenin kuzeyi Rusya ve İran üzerinden, bölgenin güneyi ve bütün Arap dünyası ise ABD, Suudlar, Birleşik Arap Emirlikleri, Mısır ve yine İran tarafından şekillendiriliyor. Düşman kardeşler nasıl da birlikte hareket ediyorlar öyle!
Hepsinin gerisinde de İsrail ve kısmen İngiltere var. Hedefte Türkiye var; Türkiye’nin kuşatılması, durdurulması.Biraz daha açmak gerekirse, ABD’deki Yahudi gücünün desteğiyle bölgeyi ekonomik, stratejik, kültürel ve siyasî olarak silbaştan yeniden dizayn etmeye çalışan İsrail ve İngilizler var.
TÜRKİYE’NİN TEK BAŞINA DİRENİŞİ!
Türkiye bütün bu dayatmalara, neredeyse tek başına müdahale ediyor... Katar var bizi destekleyen güneyde. Katar bize ne katar, deyip geçmeyin. Türkiye’nin Katar’da bulunması hem de askerî bir güçle yer alması, stratejik açıdan değeri yüksek bir girişim: Emperyalistlerin bölgeye ilişkin bütün oyunlarını püskürten ve bölgesel bir oyuncu olarak ülkemizin stratejik gücünü alabildiğine artıran önemli bir stratejik atak bu.
Türkiye’nin Katar’da bulunması, stratejik manevra alanlarını genişletmesine yarıyor.
Bu durum, bizim kuzeydeki stratejik hareket alanlarımızı ve gücümüzü pekiştirmeye de katkıda bulunuyor.
Ve İsrail’i çıldırtıyor.
Çıldırtıyor çünkü İsrail bölgeye sadece kendisinin çeki düzen vermesini ve kendi çıkarlarının öncelikli olarak gözetilmesini istiyor. Buna sadece Türkiye itiraz ediyor.
Rusya’nın bölgedeki varlığı da, İran’ın önünün açılması da, ABD’nin adımları da temelde İsrail’in hem güvenliğini garanti etmeyi hem de önünü açmayı, bölgeye nihâî olarak hâkim olmasını sağlamayı amaçlıyor.
Rusya sırtını İsrail’e dayıyor.
ABD, İsrail için bölgeye yerleşiyor.
İran, İsrail’le danışıklı-dövüş oyunu oynadığı için, sürekli mağdur konumuna sürüklenerek alabildiğine önü açılıyor İran’ın ve bu nedenle bütün Arabistan Yarımadası’na enlemesine ve boylamasına yerleştiriliyor!
Türkiye, bölgedeki gelişmeleri dikkatli ve derinlemesine okuyamazsa, İdlib kördüğümünden de, Suriye kördüğümünden de çıkamaz.
.Türkiye’nin varlığı bile emperyalistlerin korkulu rüyası!
Yusuf Kaplan
1/03/2020 Pazar
Bu yazıya önceki yazımdaki şu alıntıyı yaparak giriş yapmak istiyorum:
Osmanlı’nın durdurulması, tarihin akışını değiştirdi. Osmanlı durdurulduktan ya da tarihten çekildikten sonradır ki, Batılı emperyalistler, özellikle de İngilizlerle Fransızlar, Osmanlı coğrafyasını parçaladılar; haritaları yeniden çizdiler; yapay, sahte devletçikler, şeyhlikler, emirlikler, sözün özü, maşa adamlar ve uydu ülkeler icat ettiler.
Her yeri patlamaya hazır bomba hâline getirdiler.
Bütün bunlar, ülkemizde de, bölgemizde de, Osmanlının bilfiil / bedenen durdurulması ama bilkuvve / ruhen durdurulamamasının yol açtığı köklü sorunlar...
DEV ÖLMEDİ, ÖLMEYECEK, SİZİ DE DİRİLTECEK!
Batılı düvel-i muazzama Osmanlı’yı parçaladı, aç kurtlar gibi üzerine üşüştü, parçaladı ve paylaştı; ama doymadı hâlâ!
“Bu dev ölmedi, ölmek bilmiyor, yeniden ve yerinden doğrulmaya, ayağa kalkmaya çalışıyor” diyerek yüzyıldır darbe üstüne darbe vuruyorlar Osmanlı coğrafyasına ve iddiaları yok edilen, kimliksizleştirilen, şizofren hâle getirilen ve onuru kırılan ülkemize.
İdlip’te 34 Mehmetçiğimizin katil Suriye rejiminin kahpece saldırıları sonrasında şehit edilmesi, bardağı taşıran son damla oldu.
Haysiyetimizle, onurumuzla oynuyorlar...
Sabrımızı sınıyorlar...
Sadece katil Suriye rejiminden sözetmiyorum. Suriye rejiminin arkasındaki Ruslardan da, İranlılardan da, Amerikalılardan da, İsraillilerden de, hatta Birleşik Arap Emirlikleri ve Suudlardan da sözediyorum.
Bir araya gelmesi mümkün olmayan ülkeler, sözkonusu Türkiye olunca bir araya geldiler ve Türkiye’yi kuşatmaya, vurmaya, ülkemize diz çöktürmeye çalışıyorlar.
Bir kez daha tarihî bir direniş gösteriyoruz emperyalizme ve uşaklarına karşı.
Sadece Türkiye’nin varlığı, mazlumlardan yana tavır takınması, emperyalistlerin oyunlarını bozmaya, tepelerini attırmaya, barbarlaşmaya itiyor!
Küresel sistemin oyunlarını bozan tek ülkeyiz.
Küresel sistemin ne kadar ruhsuz, ilkesiz, hukuksuz ve emperyalist temeller üzerine kurulduğunu ifşa eden ve dünyanın gözüne sokan tek aktör biziz.
Bizim varlığımız bile, emperyalistleri ürkütmeye, tedirgin etmeye yetiyor!
Biliyorlar ki, Türkiye, ortaya koyduğu bin yıllık İslâm medeniyeti yolculuğuyla, dünyanın karşı karşıya kaldığı felâketlerin, kaosun, yıkımların nasıl çözülebileceğinin teorik ve pratik çıkış yollarını ortaya koymuş tek ülkesi dünyanın.
TÜRKİYE’NİN VARLIĞI, EMPERYALİSTLERİN KORKULU RÜYASI!
Dünyanın en temel sorunu, farklı dinlere, kültürlere, medeniyetlere, etnisitelere mensup toplumların barış ve huzur içinde nasıl bir arada yaşanılabileceği yakıcı sorunudur.
Batılılar, 1648 Westfalya Anlaşması’ndan sonra kurdukları Avrupa Dünya Düzeni’yle üç dört asırlık dünya hâkimiyetleri süresince, bunu başaramayacaklarını ispat ettiler.
Aksine tersini gerçekleştirdiler: Bütün kutuları işgal ettiler, bütün kıtaları sömürgeleştirdiler, bütün medeniyetlerin kökünü kazıdılar, bütün dinleri fosilleştirdiler, sözün özü başkasına hayat hakkı tanımadılar ve dünyayı yağmalayarak dünya üzerinde haksız, hukuksuz bir hegemonya kurdular.
Elbette, aydınlanma devrimlerini, siyasî devrimleri, bilimsel devrimleri, sanayi devrimlerini yaptılar ama bütün bunları dünyayı daha fazla yağmalamakta, medeniyetlerin kökünü kazımakta birer silah olarak kullandılar, kullanmaya da devam ediyorlar hâlâ!
Ezcümle... Emperyalistler ve uşakları Türkiye’yi ne kadar kuşatmaya çalışırlarsa çalışsınlar, Türkiye’ye diz çöktürmeyi başaramayacaklar. Türkiye, yüzyıl öncesine göre pek çok bakımdan çok daha güçlü.
Türkiye’nin varlığı, Batılı emperyalistlerin korkulu rüyası. Her zaman söylediğim gibi, Türkiye dünyanın ruhu, mazlumların umudu ve emperyalistlerin kâbusudur.
Unutmayalım biz kendi göbeğimizi kendimiz keseceğiz.
Elbette ince eleyip sık dokuyacağız. Elbette, diplomasinin bütün kurallarını işleteceğiz, yollarını kullanacağız, büyük hatalar yapmamama için kılı kırk yaracağız ama emperyalistlere ve uşaklarına aslâ boyun eğmeyeceğiz.
Vesselam.Üç koridorla Türkiye’yi kuşatmak!
Yusuf Kaplan
2/03/2020 Pazartesi
Bölgemiz, mezhep haritaları üzerinden yeniden dizayn ediliyor.
Küresel sistem, Türkiye’ye karşı İran’ın önünü açıyor. Bunu göremiyor muyuz hâlâ?
Maalesef göremiyoruz!
ŞİÎ-FARS İMPARATORLUĞU...
Amaç 40 yıldır beslenip büyütülen bir Şii-Fars imparatorluğu inşa edilmesini ve bu Şii-Fars imparatorluğunun Sünnî dünyaya, Sünnî dünyanın kalbine hançer gibi saplanmasını sağlamak.
Yapılan bu.
Burada mezhepçilik yapmıyorum. Bölgemizin haritalarının mezhepler üzerinden yeniden çizildiğini söylüyorum.
Bölgede ülkelerin sınırlarını mezhepçilik yaparak çizenler onlar, ama “bunlar mezhepçilik yapıyor” dediğim için mezhepçilik yapmakla suçlanan ben oluyorum!
Ama artık yeter!
İran, Irak’ı her bakımdan Şiîleştirdi; İsrail, ABD’ye Irak’ı bunun İçin işgal ettirdi.
Önceden sadece Irak’ın nüfusunun yarıdan fazlası Şiî idi; şimdi siyaseti, stratejisi, kurumları, her şeyiyle Şiîleştirildi!
Bu kez aynı tezgâh Suriye’de hayata geçiriliyor: İdlib’e doldurulan 4 milyona yakın nüfusun kahir ekseriyeti Sünnîlerden oluşuyor.
Suriye’de biz sadece rejimin askerleriyle mücadele ettiğimizi sanıyoruz. Zaman zaman Rusların devreye girdiğini biliyoruz. Ama Suriye’de rejim adına arazide asıl savaşanların İranlılar olduğunu da, Suriye ordusunun İran tarafından silbaştan yapılandırıldığını, komuta kademesinin İranlıların kontrolünde olduğunu da bilmiyoruz.
Dahası, bir de İran şebbihası Haşdi Şabi teröristleri var! Son derece iyi eğitilmiş, gerilla taktiğiyle savaşı da, nizamî savaşı da çok iyi bilen, kan kusturan vahşî İran askerleri bunlar! Suriye’deki ve tabiî Irak’taki yüzbinlerce kişinin hunharca yöntemlerle katledilmesinde bunlar kilit rol oynadılar.
SURİYE’DEN SÜNNÎLERİN SÜRÜLMESİ...
İdlib’de yaşanan en büyük cinayet, Sünnîlerin yaşayamaz hâle getirilmesi, gayr-i insanî şartlarda yaşamaya sürüklenmesi, izzetlerinin, haysiyetlerinin ayaklar altına alınması, bu ürpertici şartlarda şiddetin, kaosun tavan yapması ve Sünnî nüfusun dikkate değer bir bölüğünün Suriye’den sürülmesi!
Bu son noktaya özellikle dikkatinizi çekmek istiyorum: Suriye’nin mezhebî ve etnik dengelerini altüst ediyorlar. Suriye nüfusunun kahir ekseriyeti Sünnîlerden oluşuyor ama Nusayrî (dolayısıyla “Şiî”) azınlık ülkeyi yönetiyor; bu da çok büyük sorun teşkil ediyordu zaten Suriye içinde.
Şimdi özellikle İranlılar Suriye’ye yerleştirildiler ve Suriye’de Sünnî kıyımı ve sürgünü yaşanıyor. Böylelikle Suriye nüfusunun Şiîlerle Sünnîlerin önce dengelenmesi, sonra da göç dalgalarıyla Suriye’de Şiî nüfusun çoğunluk hâline getirilmesi en temel stratejilerden biri olarak uygulanıyor!
Böyle bir şey kabul edilemez!
TÜRKİYE’NİN GÜNEYİNE ÜÇ LANETLİ KORİDOR ÇEKİLİYOR!
Türkiye’nin güneyine kalın bir İsrail koridoru yerleştirildi 70 yıl önce.
Ardından PKK / YPG terör koridoru çekildi.
Şimdi de Irak ve Suriye, silbaştan Şiîleştirilerek Türkiye’nin güneyine üçüncü bir koridor, bir Şiî koridoru çekilmeye çalışılıyor.
Bu, Türkiye’nin güneyinin hem İsrail tarafından kuşatılması hem de İsrail’in uydusu olacak PKK / YPG unsurlarıyla, İsrail’le gizli anlaşma yapan Şiî unsurlar tarafından kuşatılması anlamına geliyor!
Önümüzdeki bir kaç yüzyılı belirleyecek lanetli bir proje bu: Bundan böyle İslâm dünyası bir daha Sünnî omurga etrafında toplanamasın, aslâ birleşemesin, sürekli olarak birbiriyle boğuşup dursun diye Şiî-Fars imparatorluğu tarafından tam ortadan bölünmeye ve kontrol edilmeye çalışılsın isteniyor.
Hayalî bir şeyden söz etmiyorum. Senaryo üretmiyorum. İslâm dünyasını sonsuza dek cehenneme çevirecek lanetli bir projenin ABD, Rusya ve İsrail tarafından nasıl adım adım hayata geçirildiğini göstermeye çalışıyorum.
Yüz yıllık, iki yüzyıllık uzun vadeli stratejiler geliştiriyorlar bizim coğrafyamız üzerinde.
Oysa bizim coğrafyamız, İslâm coğrafyası dünya barışının sigortasıdır: Farklı dinlerin, medeniyetlerin, etnisitelerin nasıl bir arada, barış içinde ve birbirinden beslenerek yaşayabileceklerinin formülünü ve muazzam uygulamalarını biz, İslâm medeniyetinin çocukları olarak bizler armağan ettik dünyaya.
O yüzden biz gelince zulüm bitecek, bahar gelecek yeniden bütün dünyaya. O yüzden biz gelince onlar gidecek.
Yaşadıklarımız, biz gelmeyelim diye.
O yüzden bölgemizi mezhebî haritalar üzerinden yeniden şekillendirmeye çalışan emperyalistlerin oyunlarına karşı dikkatli ve hazırlıklı olmak zorundayız.
Vesselam.YAZARLAR
İslâm’ın ve insanlığın kaderi Türkiye’ye, Türkiye’nin çifte kuşatmayı yarabilmesine bağlı...
Yusuf Kaplan
8/03/2020 Pazar
Türkiye, özelde İslâm dünyasının genelde dünyanın kaderini belirleyecek iki önemli kuşatmayla karşı karşıya. Biri iç kuşatma, diğeri dış kuşatma.
İÇERDEN LAİK KUŞATMA
Önce kuşatmadan başlayalım...
Batılı emperyalistler coğrafyamıza yerleştiler, coğrafyamızı cehenneme çevirdiler. Anadolu kıtasına hapsolan Türkiye fiilen sömürgeleştirilemedi ama zihnen kendi kendini sömürgeleştirdi: Batılıların sömürgeleştirdiklerinde yapmaya cesaret bile edemeyecekleri yıkımları bizzat kendi elleriyle içerden yaptı, yapabildi: Kendi medeniyet yürüyüşünü kendi elleriyle durdurdu! (Kendi elleriyle mi, gerçekten?).
Türkiye, Batılılaşma, laikleşme cenderesine hapsedildi; bin yıl İslâm medeniyetinin bayraktarlığını yapmış bu aziz millete, din değiştirircesine laiklik dayatıldı tepeden, Jakoben yöntemlerle. Ve toplumun ruhunun, tarihinin, geçmişinin yegâne kaynağı, geleceğinin en güçlü sigortası İslâmî kimliği, duyarlıkları çok büyük darbe yedi.
Toplum, ikiye bölündü, parçalandı gelinen nokta itibariyle. Şerif Mardin’in yollar önce çerçevesini çizdiği gibi “iki toplum” zuhûr etti.
Türkiye’nin sorunları katlandı, katmerlendi: Laikleştikçe, etnik kimlikler öne çıktı; toplumu bir arada tutan İslâmî kimlik ve duyarlıklar aşındı, toplumu birbirine kenetleyen ortak paydamız paramparça oldu: Kürt sorunu patladı...
Bu parçalanan sosyal / kültürel kimlikler arasında egemenlik mücadeleleri, kavgaları yaşanacak önümüzdeki süreçte; birileri bunun hazırlıklarını yapıyor; bu süreç çoktan başladı bile...
DIŞARDAN ŞİÎ KUŞATMA
İkinci kuşatma dışardan gelen mezhebî / Şiî kuşatma.
Eğer bu kuşatmayı yaramazsak -sadece biz değil bütün Müslümanlar olarak- İslâm’ın kaderi de, İslâm dünyasının kaderi de Batılı emperyalistlerin ve uşaklarının şer şeytan tezgâhlarının insafına kalmış olur; ki, bunun faturası hem İslâm dünyasına hem de insanlığa çok pahalıya patlar -Allah muhafaza!
Dışardan kuşatma, tarihî bir kuşatma aslında, tarihin akışını alt üst edecek çapta bir kuşatma: Gerçeğe dönüşmesi için emperyalistlerin büyük gayret gösterdikleri Şiî-Fars imparatorluğu girişimi bu.
Bu girişim, İslâm dünyasının kalbini teşkil eden Sünnî Arap dünyasını adım adım işgal ediyor, köleleştiriyor, Suriye’de, Irak’ta, Yemen’de olduğu gibi inanılmaz katliamlar yapıyor... İran’ın bu cinayetlerine, sömürgeci, emperyalist, Batılı emperyalistlerin kukla politikalarına bağlı olarak geliştirdiği iğrenç stratejilere ve attığı ürpertici adımlara dikkat çekince, mezhepçi analiz yapmakla suçlanıyorum, iyi mi!
Mezhepçilik üzerinden haritalarımızın yeniden çizildiğini söylemek mezhepçilikdeğildir!
Marjinal, anaakımın dışında bir mezhebin önünün sonuna kadar açılması ve İslâm dünyasının ekseninin değiştirilmesi, dolayısıyla İslâm’ın yürüyüşünün engellenmesi için tezgâhlanan oyunu bozmaktır!
ÇİFTE KUŞATMAYI YARMAK İÇİN ÇOK İYİ HAZIRLANMALIYIZ!
Türkiye, laiklikle durduruldu. Bin yıldır, dünya tarihini yapmamızı mümkün kılan medeniyet iddialarımızın temsilcisi Müslüman Türkiye, yok oldu, tarih oldu.
Laik Türkiye, Müslüman Türkiye’yi durdurma projesiydi; yani bizim bin yıldır dünya tarihini yapmamızı mümkün kılan medeniyet iddialarımızı inkâr ederek bizi intihara sürükleme, dolayısıyla tarihî yürüyüşümüzü engelleme girişimi.
İslâm dünyası Şiî saldırıyla, Şii-Fars imparatorluğunun bütün Arap dünyasını kontrol altına alması İçin İran’ın önünün açılmasıyla durduruluyor, büyük mezhep savaşının temelleri atılıyor!
Şiî dünyanın Sünnî dünyayı işgal etmesi, bir kâbus gibi çökmesi, Sünnî omurganın çökertilmesi, sonuçları çok yıkıcı olacak, Müslüman toplumların yapısını da, tarihin akışını da altüst edecek büyük bir felâkettir.
Türkiye, bizim içerden durdurulmamıza yol açan laik pranga kuşatmasını ve dışardan Şiilikle kuşatılma engelini aşarsa, bölgemizin ve dünyanın tarihini biz yazmaya ve yapmaya başlarız yeniden önümüzdeki bir asırlık zaman dilimi içinde.
O yüzden dikkatli, basiretli gitmeli, içeriyi İslâmî kimlik ve duyarlıklar açısından çok iyi tahkim ederek geleceğe, yeniden bizim inşa edebileceğimiz kutlu geleceğe iyi hazırlanmalıyız.
Vesselâm.İstanbul Sözleşmesi’yle İstanbul’un fethinin intikamını almak istiyorlar!
Yusuf Kaplan
9/03/2020 Pazartesi
Yeni bir toplum tipi icat etmeye çalışıyorlar!
Eşcinsel sapkınlık biçimlerini eksene alan, aile kavramıyla dalga geçilen sapkın bir “aile” uydurmak, bunu gerçeğe dönüştürmek, yaygınlaştırmak ve bütün dünyaya dayatmak istiyorlar!
Böyle bir sapkınlığa tarih pek tanık olmadı.
SAPKIN GREK TOPLUMU TUZLA BUZ OLDU!
Tarihte özellikle dikkat çeken böyle bir uygulama antik Yunan toplumunda var: Sapkın eşcinsel ilişki biçimleri oldukça yaygın pagan Yunan toplumunda.
Bu toplum tipi, dünyaya toplum açısından aslâ model olamaz. Düşünsenize, felsefe tavan yapmış, sanat tavan yapmış; sanat da, spor da bir tür ibadet biçimi olarak işlev görmüş, o yüzden kutsanmış... Adına Büyük İskender denen Makedon kökenli eşcinsel kralın hükümranlığı döneminde Mısır’dan Hindistan’a kadar yayılmış bu imparatorluk!
Ama İskender’den sonra paldır kültür çökmüş, yerle bir olmuş.
Felsefe de bitmiş, sanat da. Sokrat’lar, Eflatun’lar, Aristo’lar çıkmamış bir daha!
Antik Yunan toplumunun ve kurumlarının bir anda tuzla buz olmasını, sapkın cinsel ilişkilere bağlıyor önemli düşünürler, araştırmacı insanlar. Lewis Mumford, bu konu üzerinde çokça kafa yoran, çağımızın cins kafalarından biri meselâ!
Greklerin topyekûn tarihten çekilişi Lût kavminin kaderini andırıyor!
Koskoca uygarlık, düşünce ve sanat geleneği bitiyor; devlet de, toplum da tarihten siliniyor!
SAPKIN BİR EŞCİNSEL TOPLUM TİPİ İCAT ETMEYE ÇALIŞIYORLAR!
Günümüzde sapkın eşcinsel ilişki biçimlerine dayalı bir toplum icat edilmeye çalışılıyor!
Bunun en önemli enstrümanlarından ya da hazırlayıcılarından biri lanet olası İstanbul Sözleşmesi.
Sapkın bir toplum modeli inşa etmeye çalışıyorlar ve bu konuda kilometre taşlarından biri olacak anlaşmanın adını İstanbul Sözleşmesi koyuyorlar!
Bu adamlar bizden İstanbul’un intikamını almak istiyorlar! Gelecekte kurmak istedikleri sapkın toplum modelini hayata geçirecek sürecin taşıyıcı aktörlerinden biri olan böyle bir sözleşmeye İstanbul Sözleşmesi diyerek, hem İstanbul’un savaşmadan ele geçirilmesi için hem de inşa edilecek sapkın toplum tipinin İstanbul üzerinden inşa edilmesini sağlamak için çırpınıp duruyor, bize inanılmaz bir şekilde meydan okuyor ve hakaret ediyorlar!
İSTANBUL‘UN FETHİNİN İNTİKAMINI ALMAK İSTİYORLAR!
Abartıyor muyum? Aslâ!
Halil İnalcık’ın İstanbul’un fethiyle ilgili bir sözünü hatırlıyorum: “Batılılar, İstanbul’un fethini aslâ unutamıyorlar!”
İstanbul Sözleşmesi’nin anlamına ilişkin yaptığım bu okumaları ve çıkardığım sonuçları hafife almamanızı öneririm.
Adamlar, hiçbir şeyi “laf olsun” diye yapmıyorlar! İstanbul’un fethini unutamayanların, bizden nasıl intikam alacaklarını ve bize nasıl meydan okuyacaklarını biz de unutmayalım. İstanbul Sözleşmesi’yle İstanbul’un fethinin intikamını almak istediklerini söyledim diye bana itiraz edecekler olabilir.
Bu kişilere şu kadarını söylemek kâfidir, sanırım: Velev ki, bu sözleşme böyle bir amaçla hazırlanmamış olsun diyelim; sonuçta, ailenin çökertilmesinde oynadığı kilit rolle bu işlevi, toplumu çökertme, Türkiye’yi durdurma işlevini yerine getirmiş oluyor, böylelikle bu kez dolaylı bir yolla toplumu çökerterek bizden intikam almış oluyorlar zaten!
İSTANBUL SÖZLEŞMESİ’NİN FATURASI ÇOK AĞIR!
Şiddete, tecavüze maruz kalan, hunharca katledilen kadınların haklarını, İstanbul Sözleşmesi’nden başka bir sözleşmeyle garanti altına almak imkânsız mı? Böyle şey olur mu?
Oysa bu sözleşmenin faturası çok ağır oldu.
TBMM Kadın Erkek Fırsat Eşitliği Komisyonu son iki buçuk yılda tam 746 bin 336 erkeğin evden atıldığını açıkladı. Kanun kapmasında 2017’de 295 bin 618, 2018’de 358 bin 499, 2019’da Nisan ayına kadar ise 92 bin 219 erkek evinden atıldı.
Bu rakamlar şaka değil, gerçek! Ailenin nasıl çökmekte olduğunun ürpertici işaret fişekleri!
Ailenin çöktüğü bir toplum ayakta duramaz. Ailenin çöktüğü bir ülke, sağlam adımlarla geleceğe yürüyemez!
Toplum yapısı, dokusu, manevî değerleri, rinliğin yeşerttiği medeniyet birikimi güçlü olan toplumları hiç bir güç yıkamaz, hiç bir güç dize getiremez.
İstanbul Sözleşmesi hem toplumun altını oyan bir belâ hem de dünyada ailenin en güçlü olduğu bir toplumun dünyaya aile konusunda öncülük yapmasını imkânsızlaştıracak bir takoz işlevi görüyor!
Artık bu takozdan kurtulmanın zamanı çoktan geldi de, geçiyor bile!
Vesselâm.
Virüsün adı: İnsanı azmanlaştıran tekno-paganizm felâketi!
Yusuf Kaplan
13/03/2020 Cuma
Çin’de patlak veren ve kısa sürede neredeyse bütün dünyaya yayılan koronavirüs, kapitalist uygarlık üzerinde derinlemesine düşünmemizi dayatıyor bize.
Seküler kapitalist sistem, büyük bir kriz yaşıyor. Sistem tıkandı artık. Sürekli hastalık üreten hastalıklı bir sistem bu.
İnsanı tanrılaştırdı, azmanlaştırdı, sonuçta insanı canavara, dünyayı cehenneme dönüştürdü. Çin’de yaşanan, dünyayı büyük paniğe sürükleyen bu krizi bir uygarlık krizi olarak derinlemesine tahlil etmek istiyorum bir kaç yazıyla. Önce burada yazdığım felsefî bir kazı çalışması.
ÇAĞIN DİNİ: TEKNO-PAGANİZM
Bu süreçte, din yokolmadı; metamorfoz geçirdi…
Film, televizyon, bilgisayar, internet, futbol endüstrisi, din-dışı kutsallıklar üretiyor. Yeni ikonlar, ikonalar cirit atıyor her yerde: Hız ve hazza dayalı, ayartıcı, büyüleyici, baştan çıkarıcı din-dışı kutsallıklar yeni bir din, yeni bir kutsallık biçimi ile karşı karşıya bırakıyor bizi: Yeni-paganizm bu.
Bu yeni-paganizm, çağımızda tekno-paganizm biçimine dönüşüyor…
Çağın dini: Tekno-paganizm.
İnsanı, aileyi, toplumu yerle bir edecek bu felâketin önünde İslâm’la durabiliriz yalnızca!
İslâm’ın hedef tahtasına yatırılmasının nedeni bu, kanımca.
KÜRESELLEŞME, EKONOMİK VE KÜLTÜREL SENKRONİZASYON
Küreselleşme süreci, ekonomik senkronizasyonu dayattı. Ekonomik senkronizasyon, Brezilya, Arjantin, Mısır, Türkiye, Rusya, Hindistan, Japonya gibi orta veya orta-büyük ölçekli ülkelerin yeni-liberal düzende küresel düzlemde dışardan kontrol edilebilmelerini, içerdense siyasî, sosyal ve kültürel fay hatları üzerinden karıştırılabilmelerini kolaylaştıracak yapı taşlarını döşedi.
Küresel, postmodern, yeni-liberal düzen, ekonomik senkronizayon’la orta ölçekli ülkelerin siyasî yapılarını kontrol altına aldı.
Ardından postmodern, popüler kültür formlarını ve dolayısıyla tüketim biçimlerini küre ölçeğinde yayarak bu kez kültürel senkronizasyon biçimi üretti. Kültürel senkronizasyon, dünyanın farklı kültürlerini, kültürel ifade ve varoluş biçimlerini buharlaştırdı. Ekonomik senkronizasyonla orta ölçekli güçlerin ekonomik olarak teslim alınması, kapitalist sisteme eklemlenmesi sağlandı.
Kültürel senkronizasyonlaysa, orta ölçekli ülkeler, ekonomik senkronizasyonun ve liberalleşmesin kaçınılmaz sonucu olarak tüketim toplumlarına dönüştürüldü; bütün bu süreçler sefih sekülerleşme biçimlerini patlattı ve sonuçta bu ülkelerin kendi kültürel derinlikleri, zenginlikleri ve toplumların aidiyet biçimleri yerle bir edildi.
“VAHŞÎ CANAVAR” OLARAK TEKNOLOJİ VE RAKAM OLARAK İNSAN!
Çağımızın en parlak düşünürü Heidegger, teknoloji’yi “vahşî canavar” olarak tarif etmişti.
Bizim bilim-perestlerden bunu anlayabilecek bir zekâ beklemiyoruz.
Heidegger’in “vahşî canavar” olarak teknoloji tanımı, çağımızda gerçeğe dönüşüyor. İnsan, teknolojik oyuncakların kölesi oldu çıktı. Bir biyolojik virüs, dünyayı cehenneme çevirebiliyor.
Felsefî olarak daha da ürpertici nokta, teknolojik kuşatmanın ötesinde, insanın düşünme melekelerini yitirmesi, hız, haz ve ayartı üzerinden duygularının kölesine dönüşmesi…
Bilgi çağı, çoktan tarih oldu. Veri, bilgi değil. Veri, duygularımızı harekete geçirecek, düşünme yetilerimizi dinamitleyen bir bomba artık!
Dahası verinin de ötesine geçmiş durumdayız: Hepimiz birer digit’iz, rakam’ız.
Dijital dünyanın kralı robotlar artık: İnsan çoktan tahtını yitirdi. Duygusuz, ruhsuz robotlar hayatımızı robotlaştıracaklar…
TEKNO-PAGANİZM FELÂKETİ…
Hayatımız, teknolojinin etrafında dönüyor. Teknoloji, ayartıcı, sahte bir tanrısal güce ulaştı. Ayartıcı ve baştan çıkarıcı.
Tanrı fikrini, hakikat fikrini yok eden; insanlığı izafileşmenin, nihilizmin eşiğine sürükleyen, başdöndürücü bir hızla gelişen teknolojik aygıtlarla insanı teknolojinin kölesine dönüştüren ve nihayetinde insanı da yok eden, bütün kültürel aidiyet biçimlerini buharlaştıran, aileyi yerinden eden, insansız, ruhsuz bir dünyanın ayartıcı, baştan çıkarıcı, hız ve hazla uyuşturucu yenidini, tekno-paganizm artık.
Tam 20 yıl önce bu sütunda, insanlığı bekleyen tehlike olarak tekno-paganizm tehlikesini yazmıştım seri olarak… Şimdi 20 yıl önce teorik olarak yaptığım gözlemlerin kısa bir sürede gerçeğe dönüştüğünü görmek beni ürkütüyor…
Tekno-paganizm felâketinin önünde sadece İslâm durabilir.
Bunu çok iyi biliyor bu düzenin kurucuları ve o yüzden terörizm filan gibi bahanelerle İslâm’a ölümcül bir darbe vurmaya çalışıyorlar…
Bütün diğer dinler fosilleştirildi ve dize getirildi ama yalnızca İslâm fosilleştirilemedi, dönüştürülemedi ve dize getirilemedi.
İslâm’ın hakikat, eşya, insan ve dünya tasavvuru, bu tasavvurun 1400 yıl boyunca ortaya koyduğu muazzam medeniyet tecrübesi, çağın sorunlarıyla birlikte derinlemesine kavrandığı zaman insanlığın eşiğine sürüklendiği tekno-paganizm felâketinden çıkış yollarını biz geliştirebiliriz ancak.
.Sanal tek dünya devletine doğru...
Yusuf Kaplan
15/03/2020 Pazar
Koronavirüs, sadece bir virüs değil.
Panik psikolojisi oluşturarak korkunun virüsten daha hızlı yayılmasıyla yayılan bir virüs.
Bildiğimiz dünyayı çökertecek, adına dijital uygarlık denen yeni bir dünyanın işaret fişeği.
Ruhsuz, teknolojik uygarlığın ayak sesleri...
Burada daha önce yazdığım bir yazımı, başımıza gelenin ne olduğunu anlamamıza katkı sunacağı umuduyla yeniden yayınlıyorum.
DÜN, MODERN İNSAN, TANRIYA MEYDAN OKUMUŞTU, BUGÜN MAKİNA İNSANA MEYDAN OKUYOR...
Ulus devletlerin çöküşünü yaşıyoruz...
Toplumun, ailenin ve nihayet insanın tür olarak tükenişini...
Küreselleşmeyle birlikte sınırlar ortadan kalktı.
Marx, haklıydı: Katı olan buharlaştı: Modernliğin kaskatı rasyonalist dünyası, hayatı mekanikleşirdi. 19. yüzyılın dini kapitalizm, motoru sanayi devrimiydi.
Tanrısı neydi peki?
Makina’ydı.
İnsanın, önce Tanrı’dan bağımsızlaşmasıyla, sonra da Tanrı’ya meydan okumasıyla başlayan sözümona özgürleşme serencamı, modern süreçte makina’nın, araçların, postmodern süreçte duygularının, arzularının, ertelenemez hazlarının kölesi olmasıyla sonuçlandı.
Modernitenin özgürlük hayali, postmodernitenin özgürleşme köleliği hayaletine dönüştü: Özgürleşme köleliği ne şimdi?
İnsanın hız, haz ve ayartı’nın kölesine dönüşmesi.
Pornografi’nin zaferi: Duyma ve düşünme melekelerini yitirmesi insanın. Ruhunu kaybetmesi, ruhsuzluğun hüküm sürmesi...
Başlangıçta insan, özgürleşmek adına Tanrı’ya meydan okumuştu.
Gelinen noktada, makina insana meydan okuyor!
İnsan yok artık geleceğin dünyasında.
SANAL GERÇEK, GERÇEK GERÇEKTEN DAHA GERÇEK!
Batılılar kaba güçle dünyaya diz çöktürdüler!
Şimdi, kaba güç, makina.
Makina, Batılılara hatta bütün insanlığa diz çöktürüyor önünde!
Bu kez 19. yüzyılın kaba makinası yok karşımızda.
Sanal dünyanın smart makinaları hükmediyor hayatımıza.
Post-truth çağındayız şimdi: Gerçek yok artık. Sanal gerçek var. Sanal gerçek, gerçek gerçekten daha gerçek!
Heidegger, “kamera, izleyiciye yöneltilmiş bir silahtır” derken, tam da bunu haber veriyordu: Kamera aracılığıyla üretilen sanal gerçek, gerçeği yok edecek!
Bu da ontolojik şiddet üretecek kaçınılmaz olarak: Şiddet, hayatın vazgeçilmez gerçeği hâline gelecek...
TEKNO-PAGANİZMİN ZAFERİ!
Artık fizikî sınırlar ortadan kalktı.
İçeri-dışarı ayrımı ortadan kalktı.
Ekonomi senkronize oldu: Millî ekonomiler, bitti ya da bitirildi.
Bütün ekonomik işlemler, örgütler, işler sınır-ötesi, ulus-ötesi gerçekleşiyor neredeyse...
Hayatımızı sanal medya yönlendiriyor: Eğitim kurumları izafileşti. En iyi öğretmen, sanal medya artık. Öğretmenlerin de öğretmeni!
Zihin, kültür, hayal dünyası artık tek bir merkezden yönlendiriliyor: Los Angeles!
Modernlik bitti. Modernlik, yüksek kültüre, burjuva kültürüne dayanıyordu. Ulusaldı. Ulusal olduğu ölçüde evrenseldi.
Şimdi o kaskatı yüksek kültür buharlaştı.
Popüler kültür, yüksek kültürün tahtına yerleşti!
Modernitenin yüksek kültürü, zihne hitap ediyordu; estetik, zihinsel zevkin adıydı aslında.
Postmodernitenin popüler kültürü, aklı çarmıha gerdi; algı, aklın tahtına yerleşti; algılar imparatorluğu insanı hızın, hazzın, arzuların, ayartının, “pornografi”nin kölesine dönüştürüyor...
Tekno-paganizm çağına hoşgeldiniz...
Gerçeği, aklı çarmıha geren; insanı en düşük hazlarının kölesine dönüştüren; sığlığa, yüzeye mahkûm eden, insanlık düşmanı, hakikat düşmanı popüler kültürün ruhsuz, pagan dünyasına hoşgeldiniz...
Hayatı kim üretirse, dünyayı o yönetir, yönlendirir, şekillendirir...
Hayatı, zevklerimizi, zihin setlerimizi, duyma, düşünme, beğeni biçimlerimizi tek bir merkezden şekillendiriyorlar artık: Los Angeles!
Los Angeles, sadece film ve müzik kültürünün merkez üssü değil. Eğlence kültürünün, dijital kültürün de başkenti.
Hayat, hayatı sürdürmemizi sağlayan bütün sanal ihtiyaçlar Los Angeles’ta üretiliyor.
Dünya, Los Angeles’tan yönetiliyor! Dedim ya: Hayatı kim üretir, kim şekillendirirse, dünyayı da o yönetir, şekillendirir!
SANAL TEK DÜNYA DEVLETİNE DOĞRU...
Tek bir dünya var: Sanal dünya. İnsanın makinalarla yaşadığı, yarı-insan, yarı-makina “cyborg”a dönüşerek makinalaştığı, ruhsuzlaştığı, hız, haz ve ayartının kutsandığı tekno-paganizmin hükümranlığını ilan ettiği Post-truth’un dünyası: Mutlak hakikatin yerini, mutlak sahtenin aldığı sanal olarak üretilen tek dünya devletinin bütün kültürel, ulusal, dinsel aidiyet biçimlerini buharlaştırdığı, Adam Smith’in “gizli el”ine dönüşen neo-liberal kapitalizmin lordlarının bu aidiyet biçimlerini sanal gerçeklerin dünyasına hapsederek ve kitleleri narkozlayarak kolayca kontrol altına alabildikleri, böylelikle dünyaya, dünya coğrafyasına keyiflerine göre çeki düzen verdikleri insanı sanal olarak üretilen gerçeklerin kölesine dönüştürdükleri tek dünya devleti bu.
Kültürel aidiyetlerin, cinsiyetlerin, insanı insan yapan bütün evrensel değerlerin buharlaştığı, küresel lordların dünyaya daha kolayca çeki düzen verecekleri sanal tek dünya devleti.
Nedir bu?
Böyle giderse, insanlığın felâketi.
Böyle gitmez, elbette.
Kapitalizm yer ve anlam değiştiriyor: Çin, Kapitalist Dijital Uygarlığın merkezi olacak…
Yusuf Kaplan
20/03/2020 Cuma
Olağanüstü günlerden geçiyoruz... Yaşadıklarımız kıyamet sahneleri gibi... Bütün bir insanlık, bütün bir dünya, bir virüsün kölesi!
İnanılır gibi değil gerçekten!
Birileri, Frankenstein’ı andıran azman bir güç, dünyayla kafa buluyor, sanki! Bir şeytan, bir şeytânî güç, parmak sallıyor rakibine, bir başka şeytânî güce!
Fakat olan bütün insanlığa oluyor!
VÜRÜSÜ KİM, NİÇİN ÜRETMİŞ OLABİLİR?
Amerikalılar Çin’e vuruyor olabilir mi?
Çinliler, daha işin başından böyle bir iddiayı dillendirdiler.
Hem de “bilimsel” yayınlarla! “Bilimsel” deyince akan sular duruyor! Özellikle de bizim görünüşte Batı-perest, ama zihnen, yaşayış olarak yani hem epistemolojik hem de ontolojik olarak Batıcı fakat Çin-perest tiplerimiz, Amerikalıların koronavirüs’le Çin’i vurduklarını -güya- ifşa eden Çin resmî kaynaklarının işaret ettiği sözümona “bilimsel” yayınları ballandıra ballandıra anlatmaya bayılıyorlar televizyonlarda!
Bizim Çin-perest Maocu palyaçolarımız Çinlilerin “bilimsel” yayın diye kendilerinin kontrol ettikleri müsveddeleri referans göstererek Çin’in birileri tarafından vurulduğu algısını yaymaya, gönüllü Çin köleliği yapmaya devam ededursunlar, Çin’de dün (Çarşamba günü) itibariyle koronavirüs vakasına rastlanmadığı açıklaması yaptı Çin Büyükelçisi Habertürk’e!
Burada yazdıklarım Çinperest çevreleri rahatsız edecek, biliyorum bunu. Benim derdimin hakikat olduğunu onlara, nasıl anlatabilirim, onu bilmiyorum. Sadece şu kadarını söylesem bir işe yarar mı acaba: Ergenekon hikâyeleri sırasında “dolmuşa bindirilmediğimizden emin miyiz?” başlıklı yazılar yazmış, o vakitler içerde olan İşçi Partisi Başkan Yardımcısı’nın hapishaneden gönderdiği mektubu, sütununda yayımlama cesareti göstermiş bir yazar olmam bir anlam ifade eder mi, peki?
KORONAVİRÜS, BİYOLOJİK SİLAH MI?
Koronavirüsün en fazla vurduğu ülke olarak Çin’in virüsü önce -bir kaç haftadır- kontrol altına alması, sonra da gelinen nokta itibariyle vakaları bile durdurması, elbette ki, sevindirici!
İyi de ne demek bu, peki?
Şunu söylemek fazla abartılı mı olur: Aslında Çin, virüsü icat etti; bir bölgesine yaydı; orasını sıkı karantinaya aldı, hatta insanları silah zoruyla evlerine kapattı; sonra da virüsü dünyaya, özellikle de Avrupa’ya bulaştırdı! Yapar mi böyle bir şeyi? Kesinlikle yapar! Mao devrimi, kaç milyon insanı doğradı kıtır kıtır, değil mi!
Batılılar da yapar! Ruhsuz bunlar!
Birilerine haddini bildiren Çin mi, acaba? SARS virüsüne bakın bunun için: SARS virüsünün biyolojik silah olarak geliştirildiği açıkça kabul ediliyor artık. İki hafta önce Habertürk’te sevgili Hülya Hökenek’in öğle kuşağı programında -şu an ismini hatırlayamadığım bir profesör- SARS virüsünün biyolojik silah olarak icat edildiğini söylemişti.
Ayrıca savaşların biyolojik silahlarla yürütüldüğünü, ABD’nin de, Avrupa’nın da, Rusya’nın, Çin’in, Hindistan’ın ve İsrail’in de biyolojik silahları kullanan ülkelerin başında geldiğini bütün dünya biliyor.
Virüs’ün biyolojik silah olarak kullanılabileceği ürpertici gerçeği, hiç de uzak bir ihtimal olarak görülmemeli, bence.
BATI KAPİTALİZMİ ÇÖKÜYOR, DOĞU KAPİTALİZMİ GELİYOR...
Bildiğimiz bir gerçek var: ABD’deki Yahudi sermayesi Çin’e yerleşmeye başladı. Çin’in gelişini gören İngilizler de, Yahudiler de, Çin’le derin ilişkiler kurdular.
İngilizler, İpek Yolu projesiyle Çin’le uzun vadeli stratejik bir ilişkiye imza attılar.
Yahudiler de Çin’in ekonomik, özellikle de finans sistemini kontrol etmek için çoktan Çin’e yerleştiler.
Çin, tıpkı yaklaşık bir asır boyunca ABD’nin oynadığı role benzer bir rol oynayacak gibi.
ABD’de Yahudi gücü ile Anglo-Sakson’lar savaşıyorlar/dı. Savaşı, Yahudi gücü kazandı, Anglo-saksonları ABD’den kovdu...
Aynı hikâye Çin’de de sahneleniyor şimdi.
Şunu rahatlıkla söyleyebilirim: Kapitalist sistem, Çin komünizmini paspas gibi kullanarak, kendini yeniden üretiyor!
Çin diye bir ülke yok artık; Çin Ruhu, komünizmle birlikte yok oldu çünkü. Çin kapitalizmin kölesi şimdi.
Çin, beş bin yıllık devâsâ medeniyet tecrübesini, birikimini komünizmle berhava etmişti. Çin’in bu kez kapitalizm tarafından kullanılmasını hiç de hafife almamak gerekir.
Kapitalizmde, kapitalist küresel sistemde büyük bir kırılma yaşanıyor: Batı Kapitalizmi çöküyor, Doğu Kapitalizmi geliyor...
İki şekilde gerçekleşiyor bu dönüşüm: Kapitalizm YER değiştiriyor: Batı’yı terkediyor Doğu’ya yerleşiyor...
Ve kapitalizm ANLAM değiştiriyor: Dünya, bildiğimiz dünya olmayacak artık. İnsanlar açıkça sürü gibi kullanılacak. Yapay gerçekliğe dayalı, kapitalist dijital uygarlığı Çin üzerinden üretecekler... Büyük kapatılma, geliyor...
Nedir bu kapitalist dijital uygarlık ve büyük kapatılma? Pazar günkü yazımda göstermeye çalışacağım.Yeni bir dünya kurulacak, burada İslâm kilit rol oynayacak...
Yusuf Kaplan
5/04/2020 Pazar
Tarihte görülen ender genel salgınlardan birini yaşıyor insanlık.
Virüs salgınından çok, korkusu korkutuyor insanlığı.
Büyük salgınlara, savaşlara, âfetlere en dirençli insan tipi Müslüman insan tipidir.
Müslüman, havf ve reca, umutla korku arasında yaşayan kişidir.
O yüzden Müslüman insan tipi, her şerde hayır, her hayırda şer olabileceği psikolojisiyle yaşar. Bu da onu diri, canlı ve dirençli kılar.
İnancınız ne kadar güçlü olursa, direnciniz, zorlukları aşma gücünüz de o kadar güçlü olur.
AYARTICI CEHHENNEM!
Virüsten önce, dünya cehenneme dönmüştü zaten. Ama insan ya umursamıyordu ya da öyle bir dünya kurulmuştu ki, duyargaları yok edilmiş, zihnî, epistemik kölelere dönüştürülmüş, kurulan dromokratik hız, haz ve ayartı düzeni, insanın duyma ve düşünme meleklerini iptal ederek bütün insanlığı yalana teslim etmişti.
Pornografik dromokrasi düzeni yani insanın düşünme ve duyma melekelerini yitirmesi, hızın, hazzın ve ayartının kölesine dönüşmesi, insanı insanî özelliklerinden uzaklaştırıyor, sadece yiyen, içen, tüketen, çiftleşen bir hayvan derekesine düşürüyordu.
İşin içine medyanın karışması, görünenin, sanal olarak, kurmaca yoluyla stüdyoda veya masada üretilen sanal gerçeğin gerçek gerçekten daha gerçek katına yükselmesi, insanı bu kez daha fazla pornografi düzeninin gönüllü kölesi yapıyordu.
ACILARI, PUTLARI, POSTMODERN LEVIATHAN‘LARI
Yaşadığımız dünya böyle bir dünyaydı.
Birdenbire hayatımızı altüst eden, beklenmedik bir şey oldu: Çin’de bir virüs çıktı ya da çıkarıldı; oradan hızla bütün dünyaya yayıldı.
Hayat durdu. Sokaklar boşaldı. Milyonluk yüzlerce kent ıssız, ıpıssız, hortlağı andıran ürpertici mahlûkata dönüşüverdi bir anda. Onlarca hatta yüzlerce katlık gökdelenler, canavarları andırıyordu.
Tarihî yapılar, gökdelenlerin karşısında ezilen, silinen, geri çekilen o tarihî yapılar gün yüzüne çıkıverdi, kral çıplak dercesine ve intikam alırcasına bu kez: Bugüne bir şey söylemeyen, hiç bir şey söylemeyen hayaletleri andırıyorlardı, hortlak gibi sırıtıyorlardı, insandan, azmanlaşmasından öç alıyorlardı adeta.
İnsanlar evlerine kaçtı. İnsanlara evlerine kapanmaları, evlerinden çıkmamaları söyleniyordu. Dışarda, sokakta, ölüm kol geziyor, deniyordu. Çıkarsanız virüsü kaparsınız, başkalarına da bulaştırırsınız, ölüm fermanınızı elinizde taşırsınız, diye söyleniyordu.
İyi de, insanlar, evlerine kapatılmadan önce, yaşıyorlar mıydı gerçekten yoksa yalan mıydı her şey, yalanı mı yaşıyorlardı? Yaşadıkları hayat mıydı, yoksa cehennemin tam ortasında ayartıcı, baştan çıkarıcı, hız, haz verici, insanın dünyada olup bitenleri görmesini, kavramasını, idrak etmesini ve eyleme geçmesini engelleyici büyük bir “oyun” mu?
Dünyanın dört bir tarafında büyük cinayetler işleniyordu: İslâm dünyası, cehenneme çevrilmişti meselâ... İki asırdır, Osmanlı’yı tarihten silen emperyalistler, Osmanlı coğrafyasına üşüşmüş, onlarca sahte devlet ve uyduruk millet icat etmiş, bu devletlerin başlarına kendilerine köle olacak uşaklar yerleştirmiş, istedikleri gibi karıştırıyorlardı. İstedikleri yeri işgal ediyor, kendilerine itaat etmeyen liderleri tarihten siliyor, bölgenin doğal kaynaklarını, zenginliklerini talan ediyorlardı!
Dünyanın başka mazlum coğrafyalarında, Asya’nın, Afrika’nın içlerindeki halklar, açlığa mahkûm ediliyor, kapitalizmin gökdelenleri Tanrıya meydan okurcasına dünyanın nasıl daha fazla cehenneme çevrileceğinin planlarını, hesaplarını yapan ölüm emirleri verilen vahşî yaratıklara postmodern Leviathan’lara dönüyordu...
Dünya işlenen zulümlere sessiz kalıyor, zulüm altında inleyen halklar da çaresiz, kimsesiz, Allah’a yakarıyorlardı.
CEHENNEMDEN ÇIKIŞ...
Dünyayı ölümle tehdit eden virüs, bir anda zulümlerin durmasına yol açtı, öncelikle.
Sonra, insanların bütün dünyada evlerine kapanmaları, kapanmak zorunda kalmaları, tabiî gibi görünen özgürlüklerini yitirmelerine neden oldu bir anda.
Virüs, bildiğimiz dünyanın sonunu getirecek. Dün işlenen cinayetlerin sorgulanmasına, dünyayı cehenneme çevirenlerden işledikleri cinayetlerin hesabının sorulmasına, daha insanca, daha yaşanabilir bir dünyanın kurulmasına kapı aralayacak...
Bu süreçte en büyük rolü İslâm ve Müslümanlar oynayacak.
En büyük saldırıya, zulme uğrayanlar ama en çok direnenler onlar çünkü.
Haksız, zorba, ruhsuz kapitalist sisteme, sömürü düzenine en fazla direnenler, Japonlar, Çinliler, Hintliler gibi teslim bayrağı çekmek yerine direnmeyi, çileyi, hak uğruna, hakikat uğruna, haysiyetlerini korumak uğruna emperyalistlere direnenler Müslümanlar.
Dahası Hıristiyanlar, Yahudiler gibi kurucu kaynaklarını yitirmeyenler, paçavraya çevirmeyenler, kaynaklarını koruma konusunda hassasiyet gösterenler de Müslümanlar.
Hayır gibi görünende şer olabileceği, şer gibi görünende hayır olabileceği İlâhî yasası, Müslümanların her hal ve şartta diri, canlı kalmalarına, yıkılmamalarına, toparlanıp ayağa kalkmalarına, her şeye silbaştan yeniden başlamalarına imkân tanıyan inanılmaz bir güç kaynağı.
Virüs sonrası dünyanın kurulmasında önümüz açılıyor, yeniden Müslümanlaşmak, İslâm’ı nasıl rencide ettiğimizi, İslâm’ın bütün insanlık için nasıl bir nimet olduğunu idrak ederek çok iyi hazırlanmak zorundayız.
Vesselam.
Yeni bir dünyanın inşasının anahtarı: Aklıyla düşünen insandan kalbiyle düşünen insana...
Yusuf Kaplan
6/04/2020 Pazartesi
Modernler, Rönesans’la ve Reformasyon’la birlikte aklı kutsadılar.
Ama haklıydılar.
İSLÂM’IN AVRUPA’YI AYDINLATAN IŞIĞI...
Kilise, insan aklını, iradesini, hürriyetini ipotek altına almış, insanı Kilise makinasının kölesi yapmıştı.
O yüzden hem başka kültürleri, düşünce geleneklerini anlayabilmesi, hem de büyük medeniyet atılımı yapabilmesi mümkün değildi.
Bu nedenle Hıristiyanlık’tan altı asır sonra tarih sahnesine çıkmasına rağmen İslâm’ın ışığıyla o karanlıktan çıktılar Avrupalılar.
İslâm’ın hem ana kaynağı vahyi eksene alarak hem de Grek, Hint, Mısır ve Mezopotamya havzalarındaki bütün düşünce gelenekleriyle kurduğu yaratıcı irtibat ve alış-veriş, İslâm medeniyetinin büyük atılımını besledi. Bir yandan bu atılımdan yararlanarak bir yandan da İslâm medeniyetinin bütün Avrupa’yı karadan ve denizden kuşatması üzerine Avrupalılar bilim, düşünce ve uygarlık atılımlarının hem itici gücüne hem de kurucu kaynağına kavuşmuş oldular.
Avrupalıların bu atılımı gerçekleştirmelerini mümkün kılan akıl, irade ve özgürlük, Müslümanların armağanıydı Avrupalılara, esas itibariyle.
HÂKİM / HÜKMEDEN AKIL’IN AŞIRILIKLARI VE YIKIMLARI...
Fakat mesele bunlardan ibaret değildi. Bunlar araçtı sadece. Bunlarla felsefe, bilim, sanat, siyaset yapabilirdiniz. Ama sadece araçlarla yola çıktığınız için, araçların kölesi olmaktan kurtulmanız mümkün olmayabilirdi.
Amaçlar olmadan, araçlar insanı insanlığından uzaklaştıracak kadar azmanlaştırır, önce, ona inanılmaz bir güç verir ama daha sonra insan bu güce ve kendine tapmaya başlar. İşte o andan itibaren sapar, sapıtır, dünyayı cehenneme dönüştürecek yıkımları gerçekleştirir.
Kolonyalizm, emperyalizm, kapitalizm, liberalizm, sosyalizm şapmaları, aşırılıkları gibi.
“Akıl tutkuların kölesidir” demişti, cins adam David Hume. İlhamını Gazalî’den aldığını gizlemişti, tutkularının kölesi olmaktan kendisinin de kurtulamadığını ispat edercesine!
Akıl, üstelik de “ratio/n”, yani ölçme biçme yapan mekanik akıl, ruhsuz, mekanik bir dünya inşa etti; merhameti, kalbi yok etti; vicdansız, ruhsuz emperyalist bir dünya inşa etti: Bütün medeniyetlerin kökünü kazıyan, bütün dinleri fosilleştiren, kendi intiharının tohumlarını eken yapay, haksız, zorba bir hegemonya!
Bu dünya, iki dünya savaşıyla birlikte çöktü.
Bu dünyanın çöküşünü Nietzsche haber verdi bize. Modernliği, Nietzsche çarmıha gerdi.
POSTMODERN DÜNYANIN AYARTAN VE KÖLELEŞTİREN AKLI
Postmodern bir dünya kuruldu. Bu kez insanı ve aklını kutsamak yerine, hızı, hazzı ve ayartıyı kutsayan, algılar üzerinden işleyen, insanlığı gönüllü kölelere dönüştüren bir dünyanın temelleri atıldı.
Koronavirüs, işte bu postmodern dünyanın ipini çekti. Nietzsche’nin oynadığı rolü, bu kez Çin virüsü üstlendi.
Hızın, hazzın, ertelenmeyen arzularının, estetize edici yöntemlerle baştan çıkarıcı özellikler kazanan ayartıların, simülasyonların, kutsanan sahte gerçeklerin ve tüketimin kölesine dönüşmüştü insan.
İsyan edemezdi insan! Niçin? İdrak melekleri iptal edildiği için.
Bir dünya inşa edemezdi insan! Niçin? Hız, haz ve ayartı düzeneklerinin şekillendiricisi pornografik dromokrasi düzeni insanın iradesini elinden aldığı, insanı tüketimin kölesi yaptığı için.
Köleydi insan. Gönüllü köle, üstelik de: Postmodernlik hapishanesi.
Görüntünün gerçek olduğu, gerçeğin yerini sanal gerçeklerin aldığı, hakikat fikrinin inkâr edildiği, hakikatin sana göre, bana göre, herkese göre değişebileceğinin, yani izafileşmenin, dolayısıyla geçici olan’ın ve sahte’nin mutlaklaştırıldığı, mutlak sahte’nin hükmünü ilan ettiği bir dünya çöküyor...
AKLIYLA DÜŞÜNEN İNSANDAN KALBÎYLE DÜŞÜNEN İNSANA...
Yeni bir dünyayı, insanı önce tutkularının, sonra araçların, en sonunda da arzularının kölesi yapan kuru akıl’la kuramayacağımız anlaşılmış olmalı.
Yeni bir dünyayı akleden kalp’le kuracağız.
Kur’ân’da “akıl” kavramı yoktur; “akleden kalp” kavramı ve “akletmek” fiili vardır; insan kalbiyle akleder.
Kalbi hiçe sayan, vicdanı devre dışı bırakan, ruhu öldüren akıl, şeytânî akıl’dır.
Yeni bir dünyayı kalbi, vicdanı, ruhu harekete geçiren, bütün düşüncelere, dinlere, medeniyetlere hayat hakkı tanıyan, hepsinden beslenen, hepsini besleyebilen akleden kalp’le, rûhânî akıl’la kurabiliriz.
Dün bunu başardık. Dün ortaya koyduğumuz başarı, yani olan, olacak olan’ın garantisidir. Tek bir şartla: Hem o ruhu iyi idrak etme hem de çağa derinlemesine nüfûz ederek tanımlanan nesne’den tanımlayan özne’ye geçebilme cehdi gösterebilme şartıyla.
Sözün özü: Hükmeden akıl, insanı tanrılaştırmaya kalkıştı, azmanlaştırdı; ürettiği vicdansız, kalpsiz, hesapçı, açgözlü seküler insan tipiyle ve ruhsuz bilim ve teknoloji atılımıyla bir düğmeye basarak insanlığı ve tabiatı yok edecek biyolojik silahlar üretti; insanlığı köleleştirdi; her yeri işgal etti ve dünyayı cehenneme çevirdi.
Bizi akleden kalp, bu çıkmaz sokaktan düzlüğe çıkaracak...
Kalbi olan, vicdanı eksene alan, ruhu her şeyin merkezine yerleştiren bir vahyî, rûhânî, manevî akıl, önümüzü açacak; hâkim akıl / hükmeden akıl değil, hâdim akıl / hizmet eden akıl, insanca bir dünya inşa etmemizi sağlayacak yeniden biiznillah.
O yüzden hakikat medeniyetinin gelişini çileyle, fikir ve oluş çilesiyle adım adım inşa edecek akleden kalple donanma yolculuğuna çıkmalıyız...
Dünya bize gebe, biz hakikate...
Bizdeki İslâm düşmanlığı Batı’dakine rahmet okutur!
Yusuf Kaplan
10/04/2020 Cuma
Görünen köy kılavuz istemez: Koronavirüs, her şeyi allak bullak edecek! Genelde, küresel sistem, Batı uygarlığı, bütün kurum ve kurallarıyla silbaştan tartışmaya açılacak. Özelde ise Avrupa'nın, Amerika'nın bir düğmeye basarak bütün insanlığı yok edecek biyolojik silahları geliştiren zorba, emperyalist bilim, teknoloji ve hegemonya anlayışı sorgulanacak, kaçınılmaz olarak.
Bu sorgulamalar, sadece felsefî veya teorik olarak değil, pratik olarak da yapılacak...
Batı'da bu tür sorgulamalar çoktan başladı. Hem teorik hem de pratik olarak...
BATI’DA İSLÂM'IN YENİDEN-KEŞFİNE DOĞRU...(MU?)
Hatta iş, bugüne kadar şeytanlaştırılan İslâm'ın yeniden-keşfine kadar gideceğe benziyor: Korona salgınının Avrupa ülkelerini kasıp kavurması sürecinde İslâm keşfedildi ve aslında İslâm'ın insanı, hayatı, sağlığı, temizliği önemseyen ne kadar ayrıksı bir din, tertemiz bir yaşama biçimi, önaçıcı bir medeniyet anlayışı olduğu farkedildi.
Dahası İslâm'ın, insanlık tarihinde bütün insanlığın önünü açacak önaçıcı ilkeler barındıran güçlü bir bilim, düşünce, sanat, kısacası, kuşatıcı bir medeniyet birikimi ve tecrübesine sahip olduğu, bu birikimden ve tecrübeden bugün çok şeyler öğrenilebileceği açıkça telaffuz edilmeye başlandı ve iş, bugün yaşanan, dünyayı kasıp kavuran virüs salgınıyla İslâmî ilkeler ışığında nasıl daha iyi mücadele edilebileceğinin anlaşıldığını gösteren İslâm'ı övücü açıklamalara kadar gelip dayandı.
İslâm'la ilgili sevindirici gelişmeler, sadece bu açıklamalardan ibaret kalmadı. Pratikte de şaşırtıcı gelişmeler yaşandığı gözleniyor... Dün, camilere saldırılan Avrupa'nın çeşitli ülkelerinde ilk defa camilerden, açıktan ezanlar okundu, dualar yapıldı; bütün bunlar olurken o kentlerde yaşayan insanların büyük ilgisi ve şaşkınlığı gözlerden kaçmıyordu.
Bazı Avrupa kentlerinde, meselâ Hollanda'nın başta başkent Amsterdam olmak üzere belli başlı kentlerinde, bilboardlarda, “bir insanı öldüren bütün insanlığı öldürmüş, bir insanı yaşatan bütün insanlığı yaşatmış gibidir” âyeti yazıldı.
Dünyanın en çok okunan haftalık haber dergilerinden Newsweek dergisi, kapağına, büyük bir hayret, hayranlık ve şaşkınlıkla Hz. Peygamber'in (sav) “veba olan yere girmeyin, veba olan yerden de çıkmayın” sözünü kapak yaptı...
Dün terörle özdeşleştirilen İslâm, geliştirdiği öncü koruyucu hekimlik anlayışı, virüsten korunmanın en temel yollarından biri olan muazzam temizlik anlayışı, maddî ve manevî, iç ve dış temizliğin aynı anda belirleyici olduğu örnek hayat tarzı nedeniyle Batı’da ilgi odağı oldu.
COPPOLA'NIN SARSICI FATİHA YORUMU!
Bunlar bugün yaşananlar Batı'da; virüsten sonra tanık olunan ilginç olaylar. Çok değil, 5 yıl öncesine ait benzer bir yaklaşımı da özellikle paylaşmak isterim burada sizlerle.
İslâm'la ilgili en ilginç açıklamalardan biri bu, film yönetmeni Fancis Ford Coppola'ya ait bir konuşma.
Coppola, “Baba” filmlerinin yönetmeni. Böyle tanınır dünyada. Ama onun asıl yanı, asıl öne çıkarılması gereken yönü, izleyiciyi pasifize ederek “sömüren”, filmin sonunda karakterle veya hikâyeyle özdeşleşerek düşünme melekelerini iptal eden klasik Hollywood'un film diline meydan okuyan Yeni Hollywood akımının önde gelen temsilcilerinden biri olması.
Yeni Hollywood, Avrupa sanat sinemalarından beslendi, izleyiciye saygı duyduğunu gösterdi ve izleyicinin konumunu güçlendirdi -Coppola'dan Scorsese'nin filmlerine kadar ortaya konan bütün ürünlerinde.
Ezber bozdu yani. Hollywood'un ezberini bozdu.
Coppola, sadece Hollywood'un ezberini bozan biri değilmiş demek ki. Bunu da yakınlarda öğrendik.
Fas’ta Uluslararası Merakeş Film Festivali'nde 5 Aralık 2015 tarihinde bütün dünyanın İslâm hakkındaki ezberlerini bozacak çok önemli bir konuşma yaptı. Türkiye’deki sözümona Müslüman bir ülkenin entelektüelleri olarak solcu, seküler aydınların aslâ yapamayacakları çapta, kalibrede, seviyede nefis bir konuşma bu. Şöyle diyor Coppola irticalî olarak yaptığı ilginç konuşmada:
“Dünyadaki sorunlar yürek burkuyor. Evet yürek burkuyor ancak eğer Kur'ân'ı biliyorsanız, Kur'ân'ın ilk sözleri şu şekildedir: 'Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla! Tüm övgüler ve minnet O'nadır. O ki, tüm varlık dünyalarının / âlemlerinin Rabbidir. O ki, Rahman ve Rahim'dir. Hesap gününün sahibidir.' Bu ayetlere göre merhametlilik ve rahmet ilk sayfada iki kez tekrar ediliyor.
'Yalnız Sana ibadet eder ve yalnız senden yardım dileriz. Bizi doğru yola ilet. Nimet verdiklerinin yoluna. Gazab(ın)a uğrayanların ve sapkınlarınkine değil.' Bu sebeple kim bu güzel dini bilirse, hatta öyle güzel ki, 13. yüzyılda medeniyetin zirvesiydi, bize matematiği ve bilimi veren Arap medeniyetinin. Herkes bilir ki, bu dinin köklerindeki en önemli iki kelime şunlardır: Allah, Rahman ve Rahim'dir. Ve biz inanıyoruz ki, bizi bu dünyadaki anlamsızlıktan ve insanlara acı veren korkunç şeylerden kurtarsın. Allah, insanların acı çekmesini istemiyor. Çünkü Allah Rahman'dır ve Allah Rahim'dir. Söylemek istediklerim bunlar.”
Bütün bunlar, koronavirüs nedeniyle Batılıların İslâm'ın, rahmet elçisi peygamberinin tertemiz maddî ve manevî hayat anlayışının, hekimlik anlayışının ve temizlik anlayışının keşfedilmesi ve koronayla mücadelede bu ilkelerden yararlanılması, bunun açıkça ve takdirle ifade edilmesi, çeşitli mecralarda, medyalarda, toplantılarda dillendirilmesi, Batı'da İslâm'ın yeniden-keşfine yol açar mı, bilinmez.
TÜRKİYE’DEKİ İSLÂM DÜŞMANLIĞI ÇOK TEHLİKELİ!
Ama bilinen ve bizi bu ülkede tedirgin eden bir İslâm düşmanlığının yaşanıyor olması! İslâm düşmanlığının bayraktarlığını yapan Batı’da, İslâm'ın örnek hayat, temizlik ve korucu hekimlik anlayışı takdirle karşılanırken, bu nedenle İslâm'a ilgi inanılmaz bir şekilde artarken, bizde, bu müslüman ülkede İslâm'ın, İslâmî değerlerin inanılmaz şekillerde aşağılanması, İslâm düşmanlığının Batı'dakine rahmet okutacak ürkütücü boyutlar kazanması hem tedirgin edici hem de ülkemizin geleceği açısından tehlikelidir!
Batı’da, daha düne kadar şeytanlaştırılan İslâm'ın, bir anda evrensel ilkeleri, önerileri nedeniyle yeniden cazibe merkezi haline getirildiği bir sırada, İslâm medeniyetinin kurucu ve koruyucu en büyük aktörlerinden birinin çocuklarının yurdunda, bizim ülkemizde, İslâm'ın, İslâmî değerlerin, bu ülkenin metamorfoz yemiş, celladına âşık tasmalı çekirgelere, zihinleri felç olan epistemolojik kölelere dönüşen aydınları, elitleri, entelijansiyası tarafından aşağılanması, ülkenin geleceği açısından düşündürücüdür.
Dahası, akşamları okunan salâ ve duaların bazı şehirlerimizde yuhalanması ve ıslıklanması ise ülkedeki sosyal barış ve huzurun geleceği açısından endişe verici hatta tehlikelidir.
İslâm'ın bin küsur yıl bayraktarlığını, İslâm medeniyetinin sancaktarlığını yapmış, en güzel hayat, sanat, mimarî, ahlâk örneklerini yeşertmiş bir ülkenin çocukları, aydınları arasında İslâm düşmanlığının Batı’dakine rahmet okutacak boyutlar kazanması son derece üzücü, kara kara düşündürücüdür!
TARİHE KARA BİR LEKE OLARAK GEÇECEKSİNİZ!
Zorlu bir süreçten geçiyoruz... Bir salgın yaşanıyor, dünyada da, ülkemizde de; ürpertici bir virüs salgını.
Tam da böylesi bir zaman diliminde İslâm'ın insanı diri tutan, dirençli kılan, sarsılmaz bir iradeyle donatan evrensel inanç ve hayat ilkelerini baştacı etmek yerine, aşağılamaya kalkışan, bu ülkenin bu İslâmî değerlerini her Allah’ın günü televizyonlarda, gazetelerde, şurda burda aşağılayan bazı laik, solcu aydınlarının bu iğrenç tavırları, saldırganlıkları tarihe kara bir leke olarak geçecektir!
Sözü uzatmak gereksiz. Bir Coppola kadar olun, hiç olmazsa! İnanmıyor olabilirsiniz, başka bir dine, ideolojiye vesaire inanıyor olabilirsiniz; ama bu toplumun kahir ekseriyetinin inandığı, dünyanın takdirle karşıladığı, ayakta alkışladığı, büyük saygı duyduğu İslâm'a, İslâmî değerlere hakaret edemezsiniz!
İnanmıyor olabilirsiniz ama saygı duymak zorundasınız!
Vesselam.Evine/ kalbine dönmeden, dünyaya çeki düzen veremezsin!
Yusuf Kaplan
12/04/2020 Pazar
Bütün insanlık yalana teslim. Bütün insanlık bir virüsün kölesi.
Koronavirüs’ün belirtileri de ilginç: Özellikle yüksek ateş, perişan eden başağrısı ve solunum yetmezliği, nefesin tıkanması, insanın nefessiz kalması.
NEFESSİZ, EV’SİZ, KALPSİZ İNSAN...
Nefessizdi insanlık zaten: Ev’sizdi. Nefesi kesilmişti: Kalbini yitirmiş, gürültüye, görüntüye teslim olmuştu. Kaosun ortasında esen fırtınada oraya buraya savruluyor, dalgalı sularda sürükleniyordu sadece. Ama haz alıyordu insan bu hızdan, bu sürüklenmeden, bu kendini koyvermeden.
Nereye sürüklendiğini bilmiyordu; hatta yaşadığı şeyin sürüklenmek olduğunun farkında bile değildi.
Sürüklenmek keyif veriyordu, haz veriyordu.
Sürüklenmeyi sörf’e dönüştürdü; denizin suları üzerinde uçuyordu adeta bir şimşek hızıyla... Adrenalini tavan yapıyordu. Adrenalin, anlık haz veriyordu. Hız’la gelen ve hızla giden, biten pornografi.
Pornografi insanı esir almış, nefessiz bırakmıştı: Zihnen düşünemeyen, duyma melekelerini yitiren insan soluksuz kalmıştı, ruhsuzluğa mahkûm olmuştu.
Hızın, hazzın, ertelenmeyen arzularının, estetize edici yöntemlerle baştan çıkarıcı özellikler kazanan ayartıların, simülasyonların, kutsanan sahte gerçeklerin ve tüketimin kölesine dönüşmüştü insan. İsyan etme melekeleri de, yeni bir dünya inşa etme melekleri de, yaşananları idrak etme melekleri de dumura uğratılmıştı Pornografik dromokrasi düzeni ve ayartıcı düzenekleri tarafından. İsyan edemezdi insan! Niçin? İdrak melekleri iptal edildiği için.
Bir dünya inşa edemezdi insan! Niçin? Hız, haz ve ayartı düzeneklerinin şekillendiricisi promografik dromokrasi düzeni insanın iradesini elinden almış, insanı tüketimin kölesi yapmıştı. Köleydi. Ama gönüllü köle üstelik de.
Şeytanla Tanrının eşitlendiği, iyi ile kötünün eşitlendiği, insanın hızlarına, hazlarına, ayartıları a kul-köle kılındığı bir dünyada, insan düşünme ve duyma meleklerini de, seçme kabiliyetlerini de, ufkunu ve umudunu da yitirmiş, sadece buraya, şimdiye, an’a kilitlenmişti: Postmodernlik hapishanesi.
Evsizleşmenin, kalbini yitirmenin, dünyaya teslim olmanın bedeli: Dünyayı dâr / yurt edinenler, dünyayı dar ederlerdi insana!
Algı, aklı çarmıha gerdi; insanı imajların, gölgelerin, ayartıların, ayartıcı özgürlük gösterilerinin, meselâ tüketimin, meselâ medyaların, sosyal medyaların ışıltılı, zihni uyuşturucu, insanı gerçek’ten ve hayattan koparan, daha doğrusu gerçek’ten ve hayattan kaçıran baştan çıkarıcı görüntüler, imajlar, algılar imparatorluğunun kölesi hâline getirdi.
Algılar imparatorluğunda yaşıyoruz... Evet, algılar imparatorluğunun köleleriyiz hepimiz. İstemesek de, kabul etmeye yanaşmasak da, sevmesek de gerçek bu: Gerçek, görüntü: Görüntünün gerçek olduğu, gerçeğin yerini sanal gerçeklerin aldığı, hakikat fikrinin inkâr edildiği, hakikatin izâfîleştirildiği, izâfîleşmenin, tek mutlak hakikat katına yükseltildiği, dolayısıyla geçici olan’ın ve sahte’nin mutlaklaştırıldığı, mutlak sahte’nin hükmünü ilan ettiği bir dünya çöküyor...
PANDORA’NIN KUTUSU AÇILDI...
Bu çöküşü, bir dünyanın alt üst oluşunu dün göremiyorduk; koronavirüsle evlerimize kapatılınca görmeye başladık: Pandora’nın kutusu açıldı artık...
Özgürlüğümüzü yitirdik: Evlere hapsedildik.
Aslında şimdi sorabiliriz: Özgür müydük gerçekten? İnsanın nefsinin, egosunun, arzularının kölesi olması özgürlük müydü? Yoksa katmerli kölelik mi? Katmerli yani gönüllü!
Postmodern dünya bizi pornografik dromokrasi düzenine hapsettiği, dolayısıyla duyma ve düşünme melekelerimizi iptal ettiği için, yaşadığımız şeyin kölelik olduğunu idrak edemiyorduk; idrak edemezdik; çünkü hız, haz, ayartı başdöndürüyor, baştan çıkarıyordu kişiyi.
Şimdi kapatılınca, evlere kapanınca, Pandora’nın kutusu açıldı: İrademizi, aklımızı, düşünme ve duyma melekelerimizi, hareket kabiliyetlerimizi yitirmemiz, bir mekana, daracık bir mekâna hapsedilmemiz, en azından zihnimizin açılmasına, yaşadıklarımız üzerinde düşünme imkânlarına kavuşmamıza yol açtı.
EVİNE DÖN, KENDİNE DÖN, RABBİNE DÖN!
Gelmek istediğim nokta önemli aslında: Nefesimizin kesildiğini, ev’i keşfettiğimizde idrak etmiş olmalıyız. Yolculuğun dışarda değil içerde yapıldığını, maddî yolculuğun içerde yapılan, manevî olarak gerçekleştirilen kişinin kendini, kendi evi kalbini keşfetmeye başlamasıyla gerçeğe dönüşebileceğini, kıtalar dolaşmaya başlamasının mümkün olabileceğini farketmiş olmalıyız.
Asıl yolculuk, kişinin içine, kendine, dolayısıyla evine (kelimenin hem yaşanılan yer anlamında ev’e, hem de hakikatin sesinin yeşertildiği nefes’in solunduğu, alınıp verildiği, beslenip büyütüldüğü kalp anlamında ev’e) yaptığı, önce kendini, içi, iç dünyayı keşif yolculuğudur.
Kişi, kendini keşfettiği zaman, başka insanları tanıyabilir, başka dünyalara kulaç açabilir. Kendini tanımayan, başkasını nasıl tanısın ki, başkasına nasıl kılavuzluk etsin, yol göstersin ki!
Ama başkasını, ötekini tanıdığı, tanımaya başladığı zaman kişi kendini, kendi imkânlarını ve zaaflarını farkedebilir.
O yüzden, önce, kişinin kendine çeki düzen vermesi, evini, içini, iç dünyasını imar ve inşa etmesi, dışarda ruh dolu, merhamet dolu, başkalarını da kucaklayacak bir dünya inşa edebilmesinin olmazsa olmaz şartıdır.
Evine çeki düzen vermeden dünyaya çeki düzen veremezsin.
Öyleyse evine dön, kendine dön, Rabbine dön!
Hayat, hakikat sesini duysun, nefesini solusun, kendini bulsun, kendi olsun, her türlü putlardan kurtulsun, dünya yaşanacak yer olsun.
Vesselâm.Her Hira bir inkılaptır; her ev bir Hira!
Yusuf Kaplan
13/04/2020 Pazartesi
Evini Hira’n yapabiliyor musun? Hira’n yani mağaran: arındığın, dirildiğin, kendine geldiğin yurdun, umudu bulduğun ufkun?
Mağara’na yani inzivaya kapanarak kendini, hakikati keşfe çıkabiliyor musun?
Ümmîleşebiliyor musun; kalbine yani evine yani kendine dönebiliyor musun?
JOHN BERGER’IN EVLERİ, GÖZLERİ VE KALBİ
John Berger’i bilir misiniz?
Görme biçimlerimizi silbaştan değiştiren, ayarlayan, kuran, yeniden oluşturan adam.
Yakınlarda öldü. O öldü, dünya körleşti; görme melekelerini çoktan yitirdiği için!
Gören adamdı. Duyarlı adam. Kalbi yoksullara, kimsesizlere, ötekilere, dışlananlara ayarlı ve açık adam.
Kalbi olduğu için görebiliyordu, diyeceğim. Gözüm var deme boşuna, kalbini yitirmişsen göremezsin, zira.
Sosyalistti, işçi sınıfının çocuğu. Sonuna kadar sınıfına sadık biri. Kalbi olan biri, dedim ya. Londra’da işçi sınıfı semtlerinden birinde, Stoke Newington’da doğmuştu, orada yaşadı ölene kadar. Dünya kadar ününe rağmen, semtine, sınıfına, kalbine ihanet etmedi.
Bu adam görüyordu; kalbi vardı çünkü.
Yanılmıyorsam, 1978 yılıydı. Ecevit’in başbakan olduğu yıllar... John Berger, merak bu ya, İstanbul’da bir varoş evine gider. Ne de olsa işçi sınıfından geldiği için varoşta, yoksullar arasında, yaşayan, ölmeyen, yitirmediğimiz bir yan kalmıştır beklentisiyle bir varoş evini ziyaret eder, misafir olur.
Yoksulluk diz boyudur.
Ama John Berger, bu yoksulluğun kolgezdiği, her yere, her şeye -insanların yüzlerine bile elbette- sirayet ettiği gördüğü bu yoksulluktan, yoksullar arasından zenginleşerek çıkar...
“Türk evi: Cennet” başlıklı bir makale olarak yazar, nasıl zengileştiğini gösteren nefis bir metin.
EV’İNE DÖN, TEVHİD’İ TEMÂŞÂ EYLE...
Evine dön... Kalbine... İçine... Kendine yani.
Başkalaşma. Haddini aşma. İstikametten şaşma.
İçimiz boş, bomboş. Harap olmuş evimiz. Kalbimiz katılaşmış, taşlaşmış. Kaskatı kalp insanın insanlığından çıktığına, uzaklaştığına, her şeyden önce kendine yabancılaştığına alâmet’tir, değil mi?
İnsan insanın yurdu, umudu ve ufkudur, demiştim.
İnsan bir âlem’dir, bir dünyadır; âlemin ruhudur çünkü. Ruhtur insan.
Bu imtiyaz yalnızca insana lûtfedilmiştir.
Rabbinden üflenen ruha sahiptir; bundan büyük imtiyaz olur mu?
İnsanın bu imtiyazı, suistimal etmemesi için emanet yüklenmiştir; hilafet yani kulluk emaneti. Kulluğunu bildiği zaman, kul olduğunun bilincine erdiği zaman, insan, beşerlikten insanlığa yükselir. Kulluk makamlarında yaptığı yolculukla kemâl merdivenlerini tırmanma şerefi lûtfedilir...
Rabbinin bütün isimleri ve sıfatları o yüzden yalnızca insanda tecellî ve tezahür eder; nebatat’ta tenzihî, hayvanatta teşbihî özellikler, insanda ikisi birden sema eder, kendinden geçer, bir olur, birlik olur, tevhid olur; birleşir, âlem kendine gelir, sükûnete erer...
İnsan, tevhid makamıdır: Tevhid yani sultanlık.
Sultanlığın en âlâ mevkisi kulluktur.
Kulluk, sultanlığın zirvesi. Kul olan, Rabbine kul olan, kula ve pula kulluktan kurtulur, sultan olur.
İlâhî saltanatı, temâşâ eder, seyre dalar, kendinden geçerek kendine gelir, kendine gelerek kendinden geçer... Kendini aşar... Taşar...
Mâverâ’ya, ötelerin ötesine kanat çırpar...
NE KADAR KİRLENDİN EY İNSAN! ÜMMÎLEŞMELİSİN O HÂLDE!
Ne kadar kirlendin ey insan!
Ne kadar uzaklaştın kendinden, nasıl da terkettin kendini, değil mi?
Kendini yani kalbini.
Kalbini yani kendini inşa ettiğin, kendine geldiğin, içini, hazineni keşfettiğin evini, yurdunu, Hira’nı, mağaranı.
Kabe kâinâtın, ev insanın kalbi.
Çok kirlenmiştin. Temizlenmen gerekti. Arınman, dirilmen, kendine gelmen...
Ümmîleşmen yani.
Ümmîleşmen için de mağarana çekilmen...
Her insanın bir mağarası vardır; mağarası yani kendini bulduğu, hakikatle buluştuğu, beşerlikten kurtulup hakikat olduğu, insan olduğu, eşref-i mahlûkât olmanın sırrına erdiği Hira’sı, Hira yolculuğu...
HİRA’N HİCRET’İN SENİN, KALBİNİ BULACAĞIN YURDUN, HAKİKAT YOLCULUĞUN...
Hira, mağara değil. Hira, yolculuk. Hira, insanın hicreti: İçine, evine, kalbine, kendine, Rabbine hicreti... Sabırla, çileyle, iradeyle, kalple örülen hakikat yolculuğu çilesi, mücahedesi. Zihni harekete geçiren, zihni putlardan temizleyen önce; evet, önce insanı zihin putlarından, zihnini çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştüren zihin putlarından temizleyen; arındıran, ümmîleştiren, kendine getiren; sonra kalbini onaran, kalbinde herkese yer verecek, herkesi kendine getirecek bir dünya inşa eden ve nihayet insanlığı diriltici, kendine getirici ruhu yeşerten bir direniş, diriliş ve varoluş yolculuğu...
Hira, beşerin insanlaştığı, kendini aştığı, Rabbine ulaştığı yolculuğun adı. Zirveye, dağın en tepesine, zirvesine yapılan biliş, buluş ve oluş yolculuğunun. İlim, irfan ve hikmet yolculuklarının yani.
Hira, mağara değil, dünya mağarasından kurtulma yurdun, ufkun ve yolculuğun senin...
Hira, mağara değil, Hira senin kalbin; kalbini bulduğun yerin; yerini bildiğin, haddini bildiğin, kendini bildiğin, Rabbini bildiğin, kalbine döndüğün, kendine geldiğin ve kendini aştığın, binbir çileyle ulaştığın, göklere yaklaştığın dağın zirvesi.
Hira aydınlanman, iç-aydınlanman, nurlanman, yerin ve göklerin Nûru Hakkın hakikatine, Hak bilgisine, hakikat bilgisine ulaşman ve nihayet hakikat olma yolculuğun... Öyleyse Hira’na sahip çık...
Hira’na çık: Hicret’ine... Evini, kendini, kalbini,
hakikati, ruhunu ve dünyaları keşif yolculuğuna...
Ve unutma: Her Hira bir inkılaptır; her ev bir Hira!
.Kapitalizm dini, Doğu Kilisesi’ni kuracak, yeni havarilerle yol alacak...
Yusuf Kaplan
17/04/2020 Cuma
Korona sonrasında, dünya, öncesinde bildiğimiz, yaşadığımız dünya olmayacak.
Nasıl bir dünya olacak, peki?
Kapitalizm bir din. Seküler bir din. Kilisesi de, havarileri de var.
Korona sonrasında Batılılar dünya üzerindeki hegemonyalarını yitirecekler ama kapitalist Batı uygarlığı bir süre daha varlığını sürdürecek.
Şöyle ki: ‘Kapitalizm dini’ni kuran Batı Kilisesi bitti; yerini Doğu Kilisesi’ne ve yeni havarilerine terkedecek.
BATI UYGARLIĞI VE ŞİDDETE DAYALI HEGEMONYASI
Batı uygarlığı, kapitalizm üzerinden küresel bir sistem kurdu: Bütün medeniyetlerin canına okuyan, kanını emen, zenginliklerini yağmalayan vahşî bir sistem bu.
Batı uygarlığı, şiddete dayalı bir uygarlık. Hem hegemonyasının felsefî temelleri hem dünya üzerinde hegemonya kurma biçimleri hem de bu hegemonyasını sürdürme biçimleri şiddete dayalı.
Hegemonyasının temelinde felsefî olarak şiddet var Batı uygarlığının: Ontolojik şiddet bu: Tanrı, insan ve kâinât’tan oluşan büyük varlık zincirini tepe takmak eden, insanı tanrılaştırarak varoluşsal sistemi tersyüz eden ontolojik bir şiddet.
Ontolojik düzeni yıkarsanız, kaos üretirsiniz ve yeryüzündeki varlıklar arasında varolan kozmosu, düzeni, insicamı, âhengi yerle bir edersiniz!
Tanrı ile insan arasındaki ilişkilerin ters yüz edilmesiyle ortaya çıkan ontolojik şiddet, her alanda karşılığını üretmekte gecikmeyecekti: Kozmolojik düzeni bozan pagan Batı uygarlığı insanın tabiatla ilişkisini de, toplumların toplumlarla ilişkilerini de şiddete dayalı ilişkiler üzerinden tanzim etti.
Tabiata hükmetmeye kalkıştı. Sonuç, tabiatın delik deşik edilmesi, ozon tabakasının delinmesi, çevre felâketi!
Pagan Batılı insan, bütün medeniyetlere saldırdı; bütün medeniyetlerin kökünü kuruttu, yaşama, insanlığa yemişler sunma imkânlarını ve ruhlarını yok etti.
Dinleri fosilleştirdi; antropolojik ölü malzemelere dönüştürdü.
FRANKFURT OKULU, WALTER BENJAMIN VE KAPİTALİZM DİNİ
Frankfurt Okulu’nun en parlak beyni, cins adam Walter Benjamin, kapitalizmi bir din olara tarif etmişti. Benjamin’in kültür endüstrisinin kültürü yok etmesi, röprodüksiyon çağında sanat eserinin un ufak olması gibi çığır açan tespitlerine kafa yordu Türk entelijansiyası, iyi kötü.
Ama onun din üzerinden yaptığı okumaları göremedi bile! Gözleri körleştiği için, ruhunu çoktan teslim ettiği için, medeniyet ruhunu, bakış açılarını yitirdiği için yani.
Zavallı Türk entelijansiyası âşık olduğu için celladına, düşünme ve duyma melekelerini yitirmesi kaçınılmazdı.
O yüzden çağı da anlayamazdı; kendi dünyasını da.
O yüzden kapitalizmi din olarak okuyan Benjamin’in ufkunu salt seküler olan’a ve alan’a kilitledi; böylece kışkırtıcı, harikulade bir hazineden mahrum etti kendisini...
Kapitalizm din’di. Kilisesi de vardı, havarileri de, ritüelleri de. Kültür endüstrisi bu kapitalizm dininin Batı Kilisesi’nin ritüellerini üretiyor, kitleleri, verilen ayartıcı narkozla uyutuyordu. Bu kapitalizm dininin havarileri, kapitalistler, dünya düzeninin lordları, dünyaya istedikleri gibi çeki düzen veriyorlardı.
Batı uygarlığı, bu saldırganlığını sorgulayacak mı? Batılı aydınlar, entelijansiya, felsefî bir sorgulama yapacak mı, korona sonrası süreçte?
Pek sanmıyorum. Kapitalizmle ilgili kaba, derinliksiz, çapsız eleştiriler yapılacak Zizek gibi popstar düşünürler tarafından.
Marx’ın gelişi alkışlanacak, meselâ!
Marx, gelecek mi? Önümüzdeki çağ, komünizme ya da sosyalizme mi gebe?
Batı uygarlığı, kapitalizm üzerinden hegemonyasını sürdürecek ama Batılılar tarafından değil, Doğulular tarafından!
Çin üzerinden yapacaklar bunu. Ya da Doğu otoriteryanizmi aracılığıyla. Çin ve diğer Asya kaplanları, kapitalizmin yeni havarileri olacak!
Kapitalizm Kilisesi, hem el değiştirecek; hem de yer!
Kapitalizm, liberalizm âyinleriyle değil, sosyalizm âyinleriyle Kilisesinde reform yaparak yoluna bir süre daha devam edecek yeni Doğulu havarileriyle...
KAPİTALİZM DİNİ, DOĞU KİLİSESİ ÇİN’LE DEVAM EDECEK...
Kapitalizm dini, koronodan sonra hem kilisesini hem de havarilerini değiştirecek...
Bir süre daha böyle sürdürecek hükümranlığını kapitalizm dini.
Bu arada, olan Çin medeniyetine olacak... Beş bin yıllık Çin medeniyeti ‘kapitalizm dini’nin ana kilisesi olacak, ruhunu, aslî ruhunu kapitalizm dinine kurban verecek: Çin, intihar edecek!
Kapitalizm dininin Doğu Kilisesi’nin yeni havarileri, Japonya, Hindistan, Kore ve bilumum bir düzine diğer Doğulu köle de ruhlarını yitirecekler, kapitalizmin yeni kölelerine dönüşecekler!
Peki, Türkiye, İslâm dünyası ne olacak? Biz ne olacağız?
Biz, kapitalizm dininin doğu Kilisesi’nin yeni havarileri arasına katılmayacağız.
Biz teslim bayrağı çekmeyeceğiz.
Bayrağı yeniden ve daha güçlü bir şekilde dalgalandırma yolculuğuna çıkacağız...
Esaslı bir iç ve dış muhasebe yaparak, elbette.
İnsanlığın umudu olduğumuzu gösteren ufku yakalama çileli yolculuğuna çıkarak...
Vesselâm.Vakıf medeniyeti: İnsanın, toplumun ve dünyanın tezkiyesi
Yusuf Kaplan
19/04/2020 Pazar
Vakıf kurumu, neredeyse bütün medeniyetlerde de var. Eski Mısır’dan Romalılara, Osmanlılardan Amerikalılara kadar en yaygın kurumlarından biri insanlığın. Fakat kuruluş nedenleri, vakıflardan beklentiler ve vakıfların işlevleri temelde çok farklı. Dolayısıyla sonuçları da çok farklı.
Müesses nizamı ayakta tutmanın, sosyal ve siyasî kaosu önlemenin yollarından, araçlarından biri olarak işlev görmüş tarih boyunca, temelde.
Bu pazar sütunumda, bu ayki Mostar dergisinde yayımlanan bir yazımı gözden geçirerek paylaşmak istiyorum sizlerle. Yazının tamamını dergiden okuyabilirsiniz.
OSMANLI VE AMERİKAN VAKIF SİSTEMLERİ
Amerikan sistemi, (ekonomik sistem de, kültürel sistem de, entelektüel / akademik sistem de) neredeyse bütünüyle vakıflar üzerine kurulmuş bir sistem.
Osmanlı sistemi de, aynı şekilde. Belki de tarihte, insanlık tarihi boyunca, vakıf sisteminin en güçlü olduğu iki önemli tecrübe Osmanlı ve Amerikan tecrübeleri. Dahası Amerikan vakıf sisteminin, Osmanlı modeli üzerinden inşa edildiğine dair çokça yayın yapıldı, bu yayınlarda son yıllarda çok büyük artış olması da dikkat çekici.
Zaman dilimi bakımından birbirine yakın ve biri diğerinden açıkça beslenen, hatta birinin diğerini model aldığı apaşikâr bir şekilde itiraf edilen iki tecrübenin vakıf sistemleri sadece yapısal / niceliksel olarak birbirine çok benziyor ama niteliksel olarak / rûhî ve mânâ cihetinden birbirinin zıddı özellikler arzediyor.
Bunun nedeni ne peki?
Bunun en temel nedeni, Osmanlı vakıf modeliyle Amerikan vakıf modelinin dayandıkları ve yaşattıkları medeniyet tasavvurlarının son derece farklı epistemolojik, aksiyolojik ve ontolojik temellere dayanıyor olması.
Biri pagan bir uygarlık, Girit Adası’nda dört bin yıl önce başlayan, anaerkil olmasına rağmen gücün kutsandığı saray toplumu modelinin uzantısı Amerikan tekno-paganizminin din-dışı kutsallıklar üreten bütün hususiyetlerini taşıyor olması. O yüzden ölçünün hak ve hakikat değil güç ve araç olması hasebiyle, sistemin pragmatizm üzerinden temellenmesine ve işlemesine imkân tanıyor.
Diğeri vahiy medeniyeti, hakikatin, emniyetin, adaletin ve kardeşliğin tesis edilmesini sağlayan bir insan, toplum ve dünya inşa ediyor.
Pagan uygarlıkla vahiy medeniyetindeki vakıf tecrübesinin dayandıkları teorik temel iki medeniyet tecrübesinin dayandıkları teorik temelin ürünü.
Özlü bir şekilde şöyle özetlemek isterim bu ilkeleri.
İslâm medeniyetinde önce insan, sonra nizam esastır.
Pagan Batı uygarlığında ise önce nizam, sonra insan.
Girit’teki Minos ve Mikenlerden Greklere, Roma’dan Avrupa ve Amerikan tecrübelerine kadar böyledir bu, böyle gerçekleşmiştir.
PAGAN BATILI VAKIF SİSTEMİ: ÖNCE NİZAM, SONRA İNSAN
Önce nizam sonra insan ilkesi, en gelişmiş örneğine önce moderniteyle Avrupa kapitalizmi / liberalizmi sonra Amerikan neo-liberalizmi ve kapitalizmiyle birlikte ulaşmıştır.
Pagan Batı uygarlığı, özellikle de gelinen son noktada, iki sistem üzerinde/n ayakta duruyor: Güçlü ekonomik sistem ve güçlü hukuk sistemi. Ancak bundan sonra, insanın hakları ve özgürlüğü sözkonusu edilebiliyor.
“Ekonomik insan” anlayışı üzerine kurulan ve insanı ekonominin / dolayısıyla aracın kölesi hâline getiren kapitalist ekonomik sistem çöktüğü zaman, hukuk sistemi de, siyasî sistem de, ahlâkî ve sosyal sistem de çöker.
İkinci olarak, bu, sistemin öncelikli olduğunu açıkça gösterir. Maddî sistemin üstelik de. Maddî sistem çöktüğü zaman, hayat da biter, insan da. İnsanlar birbirlerinin boğazına çöker. Tarih boyunca hep böyle olmuştur.
VAHYE DAYALI VAKIF SİSTEMİ: ÖNCE İNSAN, SONRA NİZAM
Oysa önce insan, sonra nizam ilkesi üzerinden işleyen, Medine’den süt emen Osmanlı medeniyetinde vakıf sistemi, insan-ı kâmil insan tipinin ete kemiğe büründürülmesini sağlamıştır.
Başka bir ifadeyle, Osmanlı vakıf sistemi, İslâm medeniyetinin beslendiği vahye dayalı bilgi, ahlâk ve varoluş sistemlerinin yansımasıdır.
Vakıf sistemi, insanın terbiye ve tezkiye süreçlerinin kemal mertebesine ulaşıncaya kadar katettiği mesafelerin toplamı ve yansıması, ulaştığı yakîn bilgisinin, ahlâk terbiyesinin, varoluş tezkiyesinin hem eseri hem işareti hem de yol haritasıdır.
Mülk, Allah’ındır. İnsana düşen, melekût âleminden süt emerek mülk âleminde insanın meleksi melekelerini geliştirmektir. İşte vakıf sistemi, mülkü arınma imkânı olarak kullanarak, nifakı defetmiş, kardeşliği tesis etmiş, önce insan sonra nizam ilkesinin insana ve hayata nasıl diriltici, yaratıcı bir ruh üflediğini göstermiş muazzam ve muazzez bir çınar gibi işlemiştir.En uzağı en yakın kılan mesafe: İşte bütün mesele!
Yusuf Kaplan
20/04/2020 Pazartesi
Uzun mesafeli yolculuklara çıkarken bir hüzün kaplar içimi… Ama bu yolculuklardan, zenginleşerek dönerim… Dönmek istemem: Bitmesin isterim. Çünkü benim yolculuklarım aslında tek yanlı / keşif yolculukları olarak kalmaz: Çok yönlü / mükâşefe yolculuklarına dönüşür. Şam’dan Timbuktu’ya, Cakarta’dan New York’a kadar yaptığım bütün yolculuklarımdan zenginleşerek, arınarak, çağ’ın ağ’larını, bağlarını ve prangalarını kırarak yani “ümmîleşerek” döndüm hep.
KEŞİF TEK YANLI, MÜKÂŞEFE ÇOK KATMANLI BİR YOLCULUKTUR...
Her sefer’de kendimi yeniden keşfederim; her sefer, “zafer”ini ilan eder hazer’deki “ben”e karşı. Ben gider, benini, ruh kardeşini, yürek ülkesi ikiz kardeşini, yani “sen”i, yani “biz”i bulur sefer’den hazere dönüş gerçekleştiğinde.
Yolculuk, ister zihnî, ister fikrî, isterse bedenî / fizîkî bir yolculuk olsun, eğer tek yanlı / ben üzerinden gerçekleşiyorsa, yalnızca keşif çabasına dönüşüyorsa, benden beni alır götürür, beni de yok eder sonunda. Ama eğer yolculuk, çok yönlü bir mükâşefeye dönüşebiliyorsa, işte o zaman, zaman durur; zamanı durdurur, ben’le sen’i buluşturur bir noktada: Hakikat güneşine ulaştırır varlığı, biz’in varlığını. Hakikat güneşinin kanatlarında keşfedilmemiş kıtalarda bariyerleri aşan, yeni koridorlar aç/tır/an bir varoluş yolculuğuna eriştirir, hakikat güneşinin ışığı, yeni keşiflere ışınlar kişiyi.
Aslında bütün yolculuklar, içeri’den dışarı’ya, dışarı’dan içeri’ye doğru gerçekleşen mükâşefe yolculuklarıdır. Ama modern insanın içi çölleştiği için, modern insanın yolculukları dışarıyı da çölleştirmekle, kendi ruhsuzluğunun tohumlarını gittiği her yere ekmekle sonuçlanır: O yüzden gittiği yerleri ve toprakları da kurutur modern insan. Bir yere gidemez, bir arpa boyu yol alamaz gerçekte: İçinde ruhsuzluk çölü bitirerek kendini de bitiren içi geçmiş dünyasıyla, zihnî yorgunluğuyla, manevî yoksulluğuyla kendine benzetir gittiği her yeri: Dolayısıyla bir mesafe katedemez turist bakışı’yla çıktığı yolculuklarda/n modern insan.
O yüzden keşif, bir buluş ve bulunuş hâli değildir, Elmalı’nın da dikkat çektiği üzere. Keşfin bir buluş ve bulunuş hâline dönüşebilmesi, bir meselesi olan, hâliyle bir mesafe şuuruna sahip insanlarda gerçekleşebilen bir vicdan hakikati ve vecd yolculuğu ile mümkündür.
İNSANIN NİSYAN VE İSYAN HÂLLERİ...
Çağımızın insanı, sadece çağa, çağın ağlarına kapandığı için, pornografi hapishanesi’ne kapatıldığını göremeyecek kadar meselesizleşmiştir. Çünkü “pornografi”, meselesi olmayan insanların mesafe duygusunu yitirmeleriyle sonuçlanan bir ontolojik evsizleşme, bir ayartılma, bir dilsizleşme, bir nesneleşme yeri ve ân’ıdır. Tıpkı Hollywood filmlerinin başımıza ördüğü çorapta olduğu gibi.
“Pornografi”, burada, bir duyuş, algılayış ve varoluş biçimidir: İnsanın duyma, algılama, varolma, dolayısıyla farkı fark edebilecek tefrik kabiliyetlerini yitirme hâli: Firak ateşinin sönmesi... Aşk ateşinin bitmesi... Modern / seküler insanı narkoza mahkûm eden; insanı ayartan, uyutan; insanın duyma, algılama ve varolma melekelerini yutan bir estetize yok oluş biçiminin adı ve adresi. Öz’ün, özgürlüğün, hakikat özleminin yitirilmesi.
Modernliğin, “unutmak”; postmodernliğin ise “unutmayı unutmak” olarak tarif edildiğini hatırlarsak, neden pornografi hapishanesine hapsedildiğimizi anlamakta zorlanmayız.
İnsan, yaratılışı icabı, unutan (nisyan hâlinde) ve başkaldıran (isyan hâlinde) bir varlıktır. Ama insan, nisyanı da, isyanı da aşabilecek kudret, irade, akıl ve hikmet kabiliyetleriyle de donatılmıştır emaneti üstlendiği için.
EN UZAĞI EN YAKIN KILAN MESAFE: İŞTE BÜTÜN MESELE!
İnsanın, aklını, iradesini, kudretini harekete geçirebilmesi, bu kabiliyetler de dâhil yaratılış hikmetlerini tefekkür ve tezekkür edebilecek bir emanet şuuruna sahip olmasıyla mümkün. Emanet şuurunun sırrı, birinci şehâdet’le ikinci şehâdet arasındaki medcezirde gizli: Yaratıcı ile arasında mutlak bir mesafe olduğu hakikatine tanıklık edebildiği zaman, insan, ikinci şehadette ifadesini bulan kul’luk bilincine erişebilir: Kulluk bilinci, “elçilik” bilincinden önce gelir.
Ab/i/d’’le mabud arasındaki mesafe, kişiye, kişilik kazandıracak bir mesafe ve mesele bahşeder: Eğer kişi, abd / kul olma şuurunu yitirirse, Hakk’a hakkıyla kul olma meselesini ve melekesini de yitirmekten, kendini, heva’sını, arzularını, ürettiklerini mabudlaştırmaktan kurtulamaz. Dostoyevski’den Lacan’a kadar Batılı sanatçıların ve düşünürlerin de gördükleri yakıcı gerçek budur.
Özetle, duymanın, düşünmenin ve varolmanın olmazsa olmaz şartı, mesafe bilincine sahip olmaktır. Kişide mesafe bilinci ne kadar gelişkinse, kişinin meselesi de o kadar büyüktür, kişinin hakikatle, eşyanın hakikatiyle kurduğu ilişkilerde zihnen mesafe kat edebilmesi de o kadar güçlüdür. Mesafe şuuru, en Uzak’ı bile, şahdamarından daha yakın kılabilecek kadar şiire ve yemişe durdurur insanı.
Sözün özü: Dünyanın cehenneme dönüşmesinin nedeni, insanın mesafe fikrini yitirmesi, azmanlaşması ve meselesizleşmesidir.Yüzyıllık tasfiyeler tarihimizin hazin hikâyesi...
Yusuf Kaplan
26/04/2020 Pazar
Yakın tarihimizi, tasfiyeler tarihi olarak okumadık hiç. Kendi kendini tasfiyeler tarihi üstelik de! Marx haklı: Fazlasıyla trajik yakın tarihimiz ama ders alamadığımız için komediye dönüşüyor!
TÜRKÇÜLÜĞÜN TÜRKÇÜLER TARAFINDAN TASFİYESİ
“Türklüğü Türkçüler bitirdi.” Yahya Kemal neredeyse yüzyıl önce böyle söylemiş. Süheyl Ünver aktarıyor büyük şairin bu sözünü Yahya Kemal söyleşileri kitabında.
İttihat ve Terakki iktidarları, sadece Türkçülüğü bitirmediler; Osmanlı’yı da bitirdiler, adım adım tasfiye ettiler.
Cumhuriyet döneminde bu Osmanlı’nın tasfiye süreci tamamlandı ve Osmanlı mirasının, medeniyet iddialarının, ruhköklerimizin tasfiyesine dönüştürüldü!
Türkçülük, Cumhuriyet’in kuruluşu sürecinde beslenilen damarlardan biri oldu: Cumhuriyet’in Gökalp’le valsi kısa sürdü: Kemalizm, Türklere İslâmsız bir kök arayışına girişti: Romantik, çarpık, ruhsuz bir kök arayışı başarısızlıkla sonuçlanacaktı: Bir topluma ruhunu veren ruhköklerinden arındırılmış, köksüz kök arayışlarının başarıyla sonuçlandığını tarih yazmıyor!
İSLÂMCILIĞIN İSLÂMCILAR TARAFINDAN TASFİYESİ
İslamcılığı da, İslâmcıların “bitirdiğini” söyleyeceğim.
Yüzyıl önce de, yüzyıl sonra da bir imkân olarak, bir soluk olarak tarihî bir rol oynamak için kolları sıvayan İslâmcılık, tıpkı Türkçülük gibi kendi nefesini kendisi tüketti, kendi önünü de,kendi biletini de kendisi kesti!
Osmanlı döneminde, özellikle Abdülhamid devrinde zirve noktasına ulaşmaya başlayan İslâmî entelektüel birikim ve atılımın yegâne temsilcileri İslâmcılar, Abdülhamid’i anlayamadılar, güçlü bir fikrî kaynaktan ve destekten yoksun bıraktılar Sultan’ı, Abdülhamid’in yanlışlıklar yapmasına çanak tutarak hem İslâmcılığı “bitirecek” hem de Osmanlı’nın tasfiyesine yol açacak büyük hatalara imza attılar. Osmanlı’nın yok oluşa sürüklenmesinde, İttihat ve Terakki’nin çapsız, ruhsuz ve basîretsiz çabaları kadar İslâmcıların hataları da küçümsenmeyecek bir rol oynadı.
İslâmcılığın yüzyıl önce yaşadığı hikâyenin farklı şekillerde de olsa tekrarlandığını görüyoruz bugün. Sadece Ak Parti’yi kastetmiyorum burada; bütün diğer siyasî oluşumların, cemaatlerin, sivil İslâmî kuruluşların adımlarını, yaptıklarını ve toplam hasılalarını kastediyorum.
Ama geldiğimiz noktada, gerek siyaset kurumunun gerekse cemaatlerin, diğer İslâmî oluşumların hoyratlıkları, ekonomik ve siyasî güç ve çıkar sözkonusu olduğunda İslâmî ölçüleri kolaylıkla terk edebilmiş olmaları sadece İslâmcılığın değil, esas itibariyle İslâm’ın büyük yara olmasına yol açtı.
KEMALİZMİN KEMALİZM TARAFINDAN TASFİYESİ
Kemalizm daha doğarken sakat doğdu: Atatürk’ün ölümüyle de bitti, bence.
Kendi yokoluşunun tohumlarını kendi elleriyle ekiyordu Kemalizm.
Bir yandan, çocuklarını yiyordu devrim: Mustafa Kemal’in “meşhur beşler” olarak birlikte yola çıktığı Ali Fuat Cebesoy, Rauf Orbay, Refet Bele ve Kazım Karabekir’le yolları ayrılacaktı!
Neden? Ne olmuştu da, en yakınındakiler Atatürk’ün yanından uzaklaşmışlar ya da uzaklaştırılmışlardı?
Bu soru önemlidir ve cevabı verilmemiştir; verilmemiştir çünkü sorulmamıştır!
Öte yandan, tepeden bir kimlik, kültür, hayat tarzı, uygarlık dayatıldı topluma.
Bir oluşum sınırlarını aşarsa, zıddına, karşıtına dönüşür: Burada da öyle oldu. Kemalizm, kök salamadı.
Ama gerek siyasette, gerekse toplumda cemaat, sivil toplum kuruluşu olarak İslâmcıların İslâmî ölçüleri, haram helâl ölçülerini hiçe saymaları, kul hakkına riayet etmemeleri, siyaseti yani aracı hakikatin yani amacın önüne geçirmeleri, toplumda İslâm’ın büyük yara olmasıyla, toplumun boşluğa, deizm ve nihilizm çıkmazına sürüklenmesine yol açtı.
İşte bu süreçte sığ, popüler, ezberci, slogancı bir Kemalizm biçimi hortladı: Felsefesi, derinliği olmayan gelip geçici ama hızla büyüyen bir dalga!
Kemalistler bu sığlıkla, bu kafayla giderlerse, Türkiye’nin tasfiyesi işlemini gerçekleştirecekler.
Bu toplumu var kılan, ayakta tutan, bin yıl dünya tarihini yapmasını mümkün kılan medeniyet iddialarını terkeden, Batı kültürünün posası çıkmış popüler kültürünün ürünlerini tepe tepe tüketmeyi marifet sanan kesimlerden bilimde, felsefede, sanatta dünyaya örnek olacak büyük atılımlar yapmalarını, asırlık bir süreçte yeni Yunus’lar, Mevlânâ’lar, Sinan’lar çıkmasını bekleyebilir misiniz?
Bu kafayla gidersek ve yaşadıklarımız üzerine, eleştirilerimize tahammül ederek ortaklaşa düşünmezsek, bu ülkeyi kurda kuşa yem etmekten kurtulamayız.
Soru şu: Neden İslâmcılar İslâmcılığı, Türkçüler Türkçülüğü, Kemalistler Kemalizmi kendileri tasfiye ediyorlar peki?
Görünen neden şu: Gücü ele geçirdiklerinde ilkelerini çıkarlarına kurban ediyor olmaları.
Görünmeyen asıl nedense şu: Medeniyet perspektifine, ruhuna, derinliğine sahip olamamaları ve bunun, dünyada da, coğrafyamızda da, ülkemizde de başımıza neler geldiğini kavramalarını zorlaştırıyor, şaşı bakışları, saplantılı yaklaşımları tartışılmaz doğruymuş gibi dayatmalarına yol açıyor olması!
YAZARLAR
İki asırlık epistemik köleleşme ontolojik yok oluşa dönüşmeden...
Yusuf Kaplan
27/04/2020 Pazartesi
Bir akıl tutulması yaşanıyor Türkiye’de: İflah olmaz,marazî ve tehlikeli bir çıkmaz sokak: Kimsenin kimseye tahammülü yok. Herkes birbirini düşman, herkes birbirini susturmakla meşgul.
Susturunca, hakikatin yok olacağını sanmak ne büyük gaflet! Hakikati susturabilirsiniz ama yok edemezsiniz.
Bugün zorla susturulan hakikat yarın daha güçlü gelir, daha gür konuşur. İşte o zaman zorbalar, yalanlar kaçacak delik arar...
Bu savaşsa eğer, bu savaşın sonucu Pirus zaferi olacak: Kazananı olmayacak.
Tek kaybedeni olacak: Biz, hepimiz, Türkiye yani.
Bir onarım hareketine ihtiyacı var ülkenin, bir sözleşmeye, ortak akla, ortak dile, konsensüse. Bunun için de besleyici, zihin açıcı, bizi silkeleyerek kendimize getirici sahici bir muhasebe iklimine ve eylemine...
CUMHURİYET, OSMANLI’NIN DEVAMI VE İSLÂM DEVLETİ OLARAK KURULDU
TBMM, yüz yaşına bastı.
Kimse Meclis’in nasıl açıldığını, Meclisi açan ruhu konuşmadı.
Meclis, Kur’ân hatimleriyle, Buhari hatimleriyle açıldı...
Bu ne demektir, anlamı nedir bunun, derin derin düşünmek gerek oysa.
Önce şunu söylemeliyim: Önce devlet kurulmadı, ordu da.
Ne oldu peki? Meclis “açıldı”.
Dikkat buyurulsun lütfen “açıldı” kelimesini paranteze alarak kullandım.
Meclis açılmadı aslında, İstanbul’daki Meclis-i Mebusan, Ankara’ya taşındı.
Ankara’daki Meclis, gündemine, İstanbul’da Osmanlı Meclis-i Mebusan’ındaki gündemi, gündemdeki meseleleri görüşmeye başlayarak açıldı.
Burada verilen mesaj şudur: Bir ölür, bin diriliriz. Bizden kim usanası! Yunusça söylemek gerekirse, meselenin hülâsası budur.
Ardından anayasa hazırlandı, devlet resmen cumhuriyet olarak kuruldu.
İki nokta hayatî: Birincisi, Cumhuriyet, Osmanlı’nın devamı olarak, ikincisi de, İslâm devleti olarak kuruldu. 1928’de, Anayasa’nın ikinci maddesindeki “devletin dini, din-i İslâm’dır” maddesi kaldırıldı.
Bu, 1922’de saltanatın, 1924’de hilâfetin ilgası, ardından devletin bütün kurumlarının İslâm’dan arındırılması -uzun vadede- çok tehlikeli bir yok oluş sürecinin uzantısı, mantîkî sonucuydu.
CEVAP BEKLEYEN SORULAR...
Doğrusu, burada insanın zihnine yağınla soru üşüşüveriyor...
Madem, yeni kurulan devlet, İslâm’dan arındırılacak idiyse, neden işin başında böyle yapılmadı?
Makyavelizm, yani hedefe varmak için her yol mübahtır, yaklaşımı mı sözkonusuydu burada; yoksa emperyalistlerin, özellikle de İngilizlerin baskısı filan mı?
İki: İslâm devleti olarak kurulan bir devletin İslâm’dan arındırılması, o devletin Meclis’i eliyle yapılabilir mi? Hem de eşrafın, ulemanın doldurduğu, kahir ekseriyetini oluşturduğu bir Meclis’te bu nasıl mümkün olabilir -baskı, sindirme, vesaire gibi polisiye yöntemler dışında?
Ne yaşadık ve neden yaşadık peki?
Bildiklerimiz, bilmediklerimizin yanında çok sınırlı, devede kulak misali...
Türkiye, üzerimize gelen emperyalistlere karşı zaman kazandı. Cumhuriyetin bize kazandırdığı en önemli şey bu. Yok olmadık.
Daha doğrusu, bedenimizi kurtardık ama ruhumuzu, ruh köklerimizi inkâr ettik kendi ellerimizle!
“Kültürel inkâr” olarak adlandırmıştı yaşananları Cumhuriyetçi kadroların önde gelen büyük sanatçı ve düşünürlerinden Tanpınar.
Bu kültürel inkâr, zamanla mantıkî sonucuna taşındı; kültürel intihara dönüştü.
Epistemik kölelik olarak adlandırdığım, bir kendi kendini sömürgeleştirme biçimi üretti bu: Dışardan fiilen işgal edilemeyen bu ülke içerden zihnen sömürgeleştirilen tek ülke olarak tarihe geçti.
Günah keçisi aramıyorum, hakaret de etmiyorum -çünkü Kur’an, başkalarının kutsallarına hakaret etmeyi yasaklar-; muhasebe, eleştiri yapıyorum.
BİR KEMALİZM ELEŞTİRİSİ
Kemalizm’i konuşmadan, sadece tartışılmaz dogma hâline getirerek çocuklarımıza, zekâlarına ve geleceklerine yazık etmiş oluruz.
Kemalizmin bir ruhu yok: Kemalizm, her bakımdan ithal ve tepeden, Jakoben yöntemlerle topluma dayatılan kaskatı, taşlaşmış, donmuş bir ideoloji.
Fransız Devrimi’nden beslenen, Fransız Devrimi’nin karikatürü. Karikatürü ama sonuçları belki de Fransız Devrimi’nden daha kalıcı bir tasfiye hareketi: Bu toplumun bin yıl dünya tarihini yapmasını mümkün kılan medeniyet iddialarını, ruhunu, ruh köklerini tasfiye macerası.
Kemalizmin âmentüsü, laiklik. Kavramları, ithal. Şerif Mardin’in muazzam tespitiyle “iyi, doğru, güzel fikri yok”. Bir Gazâlî’si de yok, Kant’ı da o yüzden. Gerçek değil, gölge çünkü. Batı’nın bu topraklardaki gölgesi.
Fransız Devrimi bile Kilise’ye bütün haklarını iade etti daha sonra. Ama laik Türk devriminin haylaz çocukları, İslâmsız bir Türkiye hayal ediyorlar!
Celladına âşık olmak, gönüllü acentalık yaptığını göremeyecek kadar epistemik kölelik çıkmazına yuvarlanmak: İşte bir toplumun ontolojik yok oluşunun habercisi zihnî yokoluş felâketidir bu.
Dışardan fiilen işgal edilmeyen bir ülkenin içerden zihnen ele geçirilmesi yani.
Ne demiştim: Bir toplumun başına gelebilecek en büyük felâket, başına ne geldiğini bilememesidir.
Bu felâketten kurtarmak için beyinlerini kullanmaya, soru sormaya çağırıyorum genç nesilleri. Bu kadar.Doğu Perinçek’ten sonra diğer liderlerden de değerlerimizi ve milletin haysiyetini koruyacak açıklamalar bekliyoruz...
Yusuf Kaplan
1/05/2020 Cuma
Bazı CHP belediyeleri ipin ucunu kaçırmaya başladılar! Eşcinsellerin kutlama, yürüyüş ve özel günlerine geçen sene bütün Türkiye çapındaki CHP’li belediyelerin gözardı edilemeyecek bir çoğunluğu destek vermişti ama toplumda şaşkınlıkla karşılanmıştı bu!
O zaman çok tepki gösterdi toplum. Ve tabiî sağduyulu CHP seçmeni.
Eşcinsellik, herhangi bir tercih meselesi değildir. Cinayettir. Nesli ifsad edecek, insan türünü yok edecek bir intihar!
Bu intiharın önüne sadece İslâm geçebilecek durumda. Hıristiyanlık da, Budizm de, Konfüçyanizm de, Taoizm de, Hinduizm de teslim bayrağı çektiler!
İnsan türünün sapkın hazlar uğruna intihara sürüklenmesine tereddütsüz karşı çıkılması ve insanlığın varlığının, haysiyetinin korunması gibi bir hayat-memat meselesi ve mücadelesi bu.
İSLÂM’IN 5 EVRENSEL HAYAT İLKESİ, KIRMIZI ÇİZGİSİ
İslâm; dinin, aklın, neslin, canın ve malın korunması konusu üzerinde hassastır, tavizsizdir. Bu beş varoluşsal alan, İslâm’ın insanı, hayatı koruyan şaşmaz kırmızı çizgileridir. Bu beş kırmızı çizgiden biri çiğnendiğinde İslâm kırmızı ışığı yakar, gereğini yapar.
Bu beş hayat ilkesi, sadece müslümanı değil insanı da, varlığı da, tabiatı da, bunlar arasındaki varoluşsal irtibatı, beslenmeyi ve dengeyi de korumayı teminat altına alır.
Burada taviz verilemez; verilirse, önü alınamaz; insan ruhunu yitirir, hayat da cehenneme döner.
Bunlar, bu şaşmaz evrensel insanlık ilkeleri, İslâm’ın bu toprakları bin yıl insanlık yurdu, adalet umudu, hakikat ufku yapmasını mümkün kılan insanyüzlü bir medeniyet yeşertmesini sağladı.
Bu toplum, bu aziz ve leziz medeniyetin meyvelerini devşiren bir toplum olduğu için, eşcinsel-sapkınlıklar, bütün cinsel sapkınlıklar konusunda hassas ve dünyaya örnek olacak bir toplumdur. Çocuk tecavüzlerine toplumun istisnasız bütün kesimlerinin sert tepki veriyor olması da bunun bir başka göstergesi.
DOĞU PERİNÇEK’İN TEPKİSİ ÖNEMLİ!
O yüzden daha sonraki süreçte tabandan gelen tepki üzerine CHP yönetimi biraz kendine çeki düzen verir gibi oldu ama Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş Hocamızın açık uyarısı sonrasında yeniden çıkmaz sokağa saptı, saplandı kaldı orada! Kadıköy ve Şişli Belediyeleri kent konseyleri “eşcinsel çocuklar” konulu pankartlar açıyor, açıklamalar yapıyor, bildiriler yayınlıyor!
CHP Yönetimi bu pespayeliğe ne diyecek, merak ediyorum doğrusu.
CHP’li Kent konseylerinin “eşcinsel çocuklar” sapkınlığı-cinayetine en anlamlı, kararlı ve sert tepki Vatan Partisi Genel Başkanı Doğu Perinçek’ten geldi.
Perinçek, Kadıköy ve Şişli Belediyeleri Kent Konseylerinin 23 Nisan’daki “LGBTİ+ çocuklar” afişi için “Burada topluma karşı, geleceğimize yönelik bir cinayet işleniyor” ifadelerini kullandı.
Vatan Partisi Genel Başkanı Doğu Perinçek’in sosyal medya hesabından yaptığı 7 maddelik açıklamasını aynen alıyorum buraya:
“1.’Eşcinsel çocuklar, lezbiyen çocuklar, travesti çocuklar’ diye bir pankart yapan CHP’li Kadıköy ve Şişli Belediyelerinin Kent Konseyleri cinayet işlemektedir. Bu geleceğimize yönelik bir cinayettir. CHP Genel Merkezi’nden ses yok. Onların da bir tavır alması lazım.
2.ABD’nin küreselleşme döneminde, 1980’den sonra Türk toplumuna mezhepsel etnik kimliklerle birlikte uyuşturucu, fuhuş, intihar ve eşcinsellik dayatıldı. Bu, topluma karşı bir cinayettir.
“MAHKUM EDİYORUZ”
3.Eşcinselliği insan hakkı olarak göstermek hatta bunu çocuklara kadar indirgemek, ABD’nin küreselleşme döneminde dünyaya dayattığı, milleti ayakta tutan bütün değerleri yıkıma uğratma girişimidir.
4.Vatan Partisi olarak bunu mahkum ediyoruz. Diyanet İşleri Başkanlığı’nın ve Adalet Bakanı Sayın Abdülhamit Gül’ün aldığı tavrı doğru buluyoruz. Türkiye Barolar Birliği Başkanı Metin Feyzioğlu’nun açıklaması da çok yerindedir. Ankara Barosu’nun kışkırtmalarına gelmemişlerdir.
“DİYANET DÜŞMANLIĞINA KARŞI ÇIKIYORUZ”
5.Diyanet İşleri Başkanımız, kaynak olarak dini gösteriyor, dini göstermesi yerindedir. Ben de kaynak olarak milli kültürümüzü, milli ahlakımızı gösteriyorum. Son günlerde giderek artan “Diyanet düşmanlığına” karşı çıkıyoruz.
“EŞCİNSELLİKTEN YANA BİR ATATÜRKÇÜLÜK OLAMAZ”
6.Modern geçinen çürümüş çevreler, bu rezilliği yaptığı zaman onu görmezden gelen tavrın Atatürkçülükle, modernlikle, ilericilikle hiçbir alakası yoktur. Eşcinsellikten yana bir Atatürkçülük olamaz.
7.Atatürk’e baktığımızda, “kadın erkek el ele verecek sağlıklı bir toplum olacak” bunu görürüz. 15 yaşından küçük çocukların imam nikahı ile evlenmesine karşıyız, doğru, fakat 15 yaşından küçük çocuklarımızı zorbalıklarla, tecavüzlerle eşcinsel hale getirmelerine de karşıyız.”
.Batı efsanesi (“Olympus dağı”) çöktü; Hira’nın çocukları nerede?
Yusuf Kaplan
11/05/2020 Pazartesi
Koronavirüs, dünyayı da, hayatı da durdurdu; bütün dünyada, evlerine kapanan ya da kapatılan insana, “başımıza gelen ne?” diye sordurdu mu?
Hayır, maalesef!
Belki bildiğimiz dünya, artık ne olacağını bilemeyeceğimiz bir dünya olacak, korona’dan sonra.
Zeus öldü; Olympus dağının tanrılarının tanrısı Zeus öleli çok oldu.
Olympus’un tanrıları da, çocukları da ölmedi; isim ve yer değiştiriyor, Çin’e yerleşiyor şimdi...
Tanrıları isim ver yer değiştirse de Olympus ideali yaşıyor ama; Olympus’ta sahnelenen trajediler yenileniyor...
OLYMPUS’UN TANRILARI DÜNYAYA KAOS SUNDULAR, SUNUYORLAR...
Olympus ruhu, çatışmaya dayalıdır; tanrılar birbirleriyle savaşırlar; insanlar da, koloniler de.
Antik Yunan’da düzen fikri vardı, elbette; ama bu yalnızca bir fikir olarak kaldı, hayata geçirilemedi.
Tek bir Tanrı fikrinden, tevhid mefkûresinden mahrum olduğu için pagan Atina’da ve diğer Antik Yunan kolonilerinde bir türlü düzen sağlanamıyordu: Düzenin, yani kozmosun olmazsa olmaz şartından, birleştirici, bütünleştirici, bir noktada toplayıcı, o nokta’dan bütün varlıklara yayılıcı, kol kanat gerici, kâinâtın ve varlıkların hayatını tanzim edici, bütün farklılıkları zenginlik olarak kıvamına erdirici bir Yaratıcı fikri olmadığı için kozmos değil kaos hâkim oluyordu Grek kolonilerine...
200 civarında kolonisi vardı Adriyatik’ten Karadeniz’e uzanan Grek dünyasının. Yeknesak bir dünyaydı ama herkes, her koloni neredeyse birbirinin kuyusunu kazmakla, birbirini boğmakla meşguldü: Kaos hükmediyordu Grek dünyasına!
Baştanrı olarak Zeus’un yer aldığı Grek tanrılarının dünyası, bir dinin dünyasından ziyade bir mitolojinin dünyası olarak işlev gördü aslında.
Tanrılar arasındaki savaş, hayata da aynıyla yansıdı; kendini tanrılaştıran insanlar, insan-tanrılar zuhur etti; Promete, ateşi tanrılardan çalınca, insan bu bilgi, güç, güzellik, kaos, şiddet vs. kaynağı ateşi yaktıkça, dünyanın da, insanın da harareti artıyor, Olympus Dağı’nda tanrılar arasında yaşanan savaşlar, çatışmalar insanların dünyasına da sıçrıyordu.
Trajedi, çatışmanın en belirgin formuydu. Çatışmayı aşmanın yolu, “sahte” bir arınmaydı (katharsis). Çatışma bitmiyordu, çatışma hayalî olarak aşılıyordu: Çatışmayla yüzleşmek yerine, çatışmadan kaçarak kurtulmak sözkonusu olabilir diye düşünülüyordu.
Katharsis, yaşanan çatışma sonrasında gerçekleşen bir arınma değildi; hayalî olarak bir oyun formunda yazılan bir metni, oyunu izleyerek, hayalî olarak üretilen çatışmaya bakarak hayattaki çatışmadan kaçmanın yollarını gösterme biçimiydi.
Özerle: Çatışma, kaos, hayatın kuralı gibiydi. Olympus Dağı’nın tanrıları gibi, Atina’nın vatandaşları da, bu kaosu, çatışmayı bütün boyutlarıyla yaşıyorlardı: Hayat kaostan ibaretti. Kozmos, düzen, denge, hayalle ve sadece sahnede gerçekleştirilebilirdi.
O yüzden Greklerde trajedi, bir oyun biçiminden ziyade bir ibadet biçimiydi. Hayatla bağlantı bir şekilde koparılmak istenmiyordu
ama hayal üzerinden kuruluyordu bu bağlantı.
Korona öncesi dünyanın geldiği yer de bir şekilde buna benzer bir yerdi: Dünya cehenneme çevrilmiş, hayata ruhsuz, mekanik ilişki biçimleri şeklini verir olmuştu; ama bütün dünya hız, haz ve ayartının kölesine dönüştürülerek, postmodern zamanların katharsis’ini / arınma biçimlerini yaşayarak hem
hayata tutunuyor hem de hayattan uzaklaşıyordu.
ASLOLAN MEKKE’YE VARMAK, MEDİNE’Yİ KURMAK, İNSANLIĞA HAKİKAT MEDENİYETİ SUNMAK...
Bizde, bizim medeniyetimizde hayat kaos’a dayanmaz; kozmos’la kaos arasındaki, iç ile dış, batın ile zahir, görünmeyen ile görünen, rûhânî olanla cismânî olan, ukba ile dünya arasındaki dengeye, dengeli ilişkiye, medcezire, alışverişe dayanır.
Aslolan Mekke’ye varmak, Medine’yi kurmak ve insanlığa bir Hakikat medeniyeti sunmaktır.
Hira yolculuğudur bu. Hira’da başlayan direniş, diriliş ve varoluş yolculuğu.
Hira’nın çocuklarının Doğulu ve Batılı, Çinli ve Amerikalı olympusların dünyayı kaosa, cehenneme çeviren saldırılarına karşı herkesin kendini, kendi dünyasını yaşayacağı, başkasına ulaşacağı Hakikat medeniyeti yolculuğu yani.
Hira’nın çocukları, medinelerini, hakikati bilme, hakikati bulma ve hakikat olma zorlu yolculuklarını bizzat yaşayarak kurarlar.
Yaratıcı ruhun kaynağı mekkelerini, kurucu iradenin kaynağı medinelerini ve Hakikat Ağacının meyvelerini insanlığa sunan medeniyetlerini bilme / ilim, bulma / irfan ve olma / hikmet yolculuklarına çıkarak hayata geçirirler çileyle, aşkla ve şevkle...
Korona sonrası dünyaya kaos üreten Doğu’lu ve Batı’lı Olympusların çocukları mı, kosmos inşa eden Hira’nın çocukları mı çeki düzen verecek, bilmiyoruz.
Ama dünyanın kozmosa, dengeye, adalete, bütün virüslerden kurtarıcı Müslümanca temizliğe, iç ve dış temizliğe, kısacası hakikat medeniyetine gebe olduğunu biliyoruz.
O halde şu: Dünya bize gebe, biz hakikate...
Bu ilkeyi hayata geçirme mücadelesi vermek için uzun yola çıkmaya hüküm giymenin tam zamanı!
Şimdi değilse, ne zaman?
Öyleyse, iyi hazırlan...Sezai Karakoç Türkiye’dir!
Yusuf Kaplan
15/05/2020 Cuma
Sevgili Celal Fedai, “medeniyetimizin iki büyük şairi, Sezai Karakoç’la İsmet Özel, Türkiye’de yaşıyor, farkında mısınız?” diye sormuştu geçtiğimiz günlerde.
Farkında değilmişiz, demek ki, bu ülkenin sözümona entelektüel solcu-Kemalist gazeteleri, “Sezai Karakoç’tan skandal” gibi başlıklar atabildiler.
Sonra gelsin, sosyal medyadaki pespayelikler, iğrenç hakaretler, saldırılar!
Bunlar yetmezmiş gibi, CHP, Meclis’e, bu pespaye haberlere, sosyal medyadaki iğrenç saldırılara dayanarak soruşturma önergesi verdi, iyi mi!
CHP bildiğiniz gibi: Zihinsel komada yani!
SEZAİ KARAKOÇ’A SALDIRMANIN DAYANILMAZ HAFİFLİĞİ!
Mesele neydi, peki?
Mesele, Gençlik ve Spor Bakanı Mehmet Muharrem Kasapoğlu’nun gençlere Üstad Sezai Karakoç’un “Diriliş Neslinin Amentüsü” başlıklı kitabını dağıtmasıydı!
Bağlamından kopartılan, cımbızlanan bir iki cümle öne çıkartılarak “Vay efendim, nasıl olur da böyle bir kitap Bakanlık tarafından dağıtılır”mış!
Oysa Diriliş Neslinin Amentüsü, bu ülkenin çocuklarının geçmişten geleceğe doğru gerçekleştirdikleri ve gerçekleştirecekleri medeniyet yolculuğunun muazzez bir manifestosudur.
Zamanları, mekânları aşan, çağ kuran bir metindir.
İnsanlığın diriliş destanının yol haritasıdır.
Bu ülkenin çocuklarının, coğrafyamızın çocuklarının, hasılı mazlum dünyanın çocuklarının direniş, diriliş ve varoluş destanıdır.
İnsanlık çapında bir diriliş çağrısıdır.
Bu pespaye saldırıya sessiz kalamazdık elbette. Türkiye Yazarlar Birliği İstanbul Şubesi Başkanı sevgili Mahmut Bıyıklı kardeşim, Sezai Karakoç’a yapılan saldırı üzerine manifesto gibi bir yazı yazdı. Ayrıca Salı akşamı birlikte bir İnstagram yayını yaptık ve ardından sosyal medyada etiket çalışması gerçekleştirdik.
Türkiye, Sezai Karakoç’u yedirmeyeceğini ve üstadına sahip çıktığını gösterdi.
SEZAİ KARAKOÇ: MEDENİYETİMİZİN RUHU, UMUDU VE UFKU
Hafifliğin, çiğliğin ve ilkelliğin bu kadarına da pes, diyorum sadece. Pes, gerçekten!
Sezai Karakoç gibi birine reva mıdır bütün bu pespayelikler!
İnsanın zoruna giden şey şu: Söz konusu saldırıya malzeme yapılan kişi, bu ülkenin yaşayan en büyük düşünürü.
En büyük şairi.
Çağrısı çağını aşan, bu çağın ötesine taşan, başka çağlara ve çağrılara ulaşan bir düşünür ve şair bu.
Medeniyetimizin ruhu, umudu ve ufku.
Ülkemizin yaşayan kalbi, beyni ve vicdanı. Bu kalp durunca, bu beyin çökünce, bu vicdan yitince, bu ülke çorak bir ülkeye, uçsuz bucaksız, her şeyi kasıp kavuran devâsâ bir çöle dönüşür.
Sezai Karakoç’a saldırmak, hafifliktir, çiğliktir, katmerli yobazlıktır. Katmerli yobazlıktır; çünkü Sezai Karakoç’un önünde saygıyla eğilmesi gereken insanların, Sezai Karakoç’a saldırmaları yobazlığın dikâlâsıdır; dünyanın başka hiçbir ülkesinde rastlanması mümkün olmayacak kadar haysiyet kırıcıdır.
Sezai Karakoç’a bu ülkenin sözümona entelektüel gazetelerinden böyle bir saldırının gelmesi, haysiyet cellatlığının ne kadar zıvanadan çıktığının göstergesidir.
Şunu söylemiştim: Bir toplumun başına gelebilecek en büyük felâket, başına ne geldiğini bilememesidir.
Sezai Karakoç’a yapılan saldırı, bu tespitimin ne kadar doğru olduğunun göstergesi.
Sezai Karakoç’a saldırabilmek için, gerçekten celladına âşık tasmalı çekirge olmak gerek. Ancak celladına âşık türediler, haysiyet cellatlığı yapabilirler çünkü!
“SARTRE, FRANSA‘DIR!”
Fransız Sağı’nın kalesi, Fransa Cumhurbaşkanı De Gaulle ile Fransız solunun kulesi Sartre arasında yaşanan muhteşem bir hikâye vardır.
Fransa, Cezayir’i işgal etmiş, Fransız emperyalizminin en âdî, iğrenç uygulamalarını yapmaktan çekinmemektedir.
Fransız aydınları, solu adına Sartre konuşur ve isyan eder bu iğrenç işgale, ardından gerçekleştiren katliamlara. Ve De Gaulle yönetimini topa tutar, yerden yere vurur.
De Gaulle’e, Sartre’ın bu sert protestosu ve eleştirileri sorulduğunda verdiği cevap gerçekten ibretliktir: “Sartre, Fransa’dır.”
“SEZAİ KARAKOÇ, TÜRKİYE’DİR!”
İnsanlığın yükünü omuzlarında taşıyan, fikir, oluş ve varoluş çilesiyle hayatını da, eserlerini de ilmek ilmek örerek dokuyan yaşayan en büyük düşünürümüze; Şeyh Galip’ten sonra Leylâ ve Mecnun’u yazan, sanatımızın ufkunu ötelerin ötesine taşıyan yaşayan en büyük şairimize, tek bilge sanatçımıza; bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan, bu dünyanın bütün geçici lezzetlerini insanlığın diriliş destanını yazmak, diriliş kuşağını yetiştirmek için elinin tersiyle iten yaşayan en büyük ahlak anıtımıza bu yapılmaz!
Hiçbir millet, tek başına ülkenin ruhu, umudu, ufku olan büyük sanatçısına saldırmayı aklının ucundan bile geçirmez!
Hiçbir millet ve hiçbir devlet, tek başına ülkenin kalbi, vicdanı ve beyni olan yaşayan en büyük düşünürüne pervasızca saldırılmasına göz yumamaz!
Bu durumda yapılacak tek şey kalıyor: Ülkede Sezai Karakoç okuma seferberliği başlatmak... Devlet, millet el ele bütün okullarda, bütün kurumlarda Sezai Karakoç kitapları dağıtmak, Sezai Karakoç şiirleri okumak ve Türkiye’nin her yerine, en çok da kalbine “Sezai Karakoç Türkiye’dir” diye yazmak…Çocuklarımızı öldürüyorlar, bayım; uyuma!
Yusuf Kaplan
17/05/2020 Pazar
Bu yazı bir çığlıktır!
Ruhunuzu, geleceğimizi, hayallerimizi, rüyalarımızı yok ediyorlar: Kendi çocuklarımız, elimizden kayıp gidiyor… Çocuklarımızı bizden koparıyorlar…
Çocuklarımıza hiçbir heyecan, coşku ve ufuk sunamayan ruhsuz eğitim sistemi; hiçbir gelecek vadetmeyen kör ve kötürüm kültür hayatı; hayal göremeyen, rüyaları olmayan, bütün sermayesini daha çok “köşe döndürecek” bön ve berbat projelere yatıran sarsak ve asalak medya rejimi çocuklarımızı gözümüzün içine baka baka elimizden alıyor; bizden, bizi biz yapan her şeyden koparıyor el ele, kol kola, omuz omuza vererek…
TÜRKİYE’NİN EN TEMEL SORUNU EĞİTİM SORUNU!
Türkiye’’nin en temel sorunu eğitim sorunudur. Türkiye’de sömürgeci ülkelerin yapamayacakları, yapmaya cesaret edemeyecekleri kadar çocuklarımızı kendi değerlerimizden, kendi dünyamızdan, kendi rüyalarımızdan uzaklaştıran, bütün iddialarını yitirmiş, bütün ideallerini kaybetmiş ilkel, ruhsuz, ufuksuz bir eğitim sistemi, yoz ve sığ bir kültür hayatı, yabancılaştırıcı ve her şeyi banalleştirici bir medya rejimi var!
Aberlard’ı, Racine’i, Lizts’i, Voltaire’i, Rousseau’yu, Balzac’ı, Descartes’i, Bergson’u, Derrida’yı, Godard’ı, Truffaut’yu öğretmeyen, bu kurucu figürlerin ürettiği ruhu solutmayan, gördükleri rüyaları her daim yeniden üretmeyen bir Fransız eğitim sisteminden, kültür ve düşünce hayatından, medya rejiminden söz edilebilir mi?
Bunyan’ı, Blake’i, Shakespeare’i, Locke’u, Hobbes’u, Byron’ı, Wordsworth’u, Elizabeth çağını, Victoria çağını, Turner’ı, Constable’ı öğretmeyen, yaşatmayan, yeniden üretmeyen bir eğitim sistemi İngiliz eğitim sistemi olabilir mi?
Bach’ları, Mozart’ı, Beethoven’i, Spinoza’yı, Luther’i, Kant’ı, Goethe’yi, Hegel’i, Nietzsche’yi, Husserl’i, Heidegger’i, Wagner’i öğretmeyen, yaşatmayan ve yeniden üretmeyen bir eğitim sistemi Alman eğitim sistemi olabilir mi?
Bu anaakım kurucu figürler Fransızların, İngilizlerin, Almanların iddialarının, ideallerinin, rüyalarının, hayallerinin ana kaynaklarıdır. Bu anaakım kaynakların dışında nice yan ve karşı-akım diyebileceğimiz isimler, ekoller, yaklaşımlar da var sözkonusu edilebilecek. Ama bu kadarı kâfî.
BAŞIMIZA DÜŞEN TAŞ...
Biz bize gelelim… Ve başımıza nasıl bir taş düştüğünü görelim… Davud-u Kayserî, Kadı Burhaneddin, Molla Gurani, Molla Fenarî, Gazâlî, Yunus, Mevlânâ, Merâğî, Itrî, Fuzûlî, Bâkî, Şeyh Galip, Levnî, Karahisârî, Taşköprülüzâde, Kâtip Çelebi kimdir acaba? Ne söyler bize bu kurucu şahsiyetler bugün? Ne anlam ifade eder yarınımız için? Çocuklarımızı geçtik; elitlerimiz, aydınlarımız, yazarlarımız için hangi rüyalara, hangi ideallere, hangi ufuklara, hangi yaratıcı atılımlara kaynaklık etmiştir acaba?
Kurucu şahsiyetlerini tanımayan, onlarla aynı rüyaları paylaşamayan, onların hayallerini, heyecanlarını, coşkularını, ideallerini, çilelerini yaşayamayan, hissedemeyen, soluyamayan, yeni hayallere, rüyalara, coşkulara, ideallere dönüştüremeyen kuşaklar, kendilerini tanıyabilirler mi, dünyayı, dünyanın başka kültürlerini tanıyabilirler mi?
Kendisini tanıyamayan başkasını nasıl tanısın, başkasından nasıl yararlansın ki!
Shakespeare, kaç bin kez sahnelenmiş, yeniden yorumlanmıştır; Racine, aynı Yunan tragedyasını kaç kez yeniden sahneleme ihtiyacı hissetmiştir; Kant üzerine, Wagner üzerine, Goethe üzerine, Bach’lar üzerine, Locke üzerine, Byron üzerine kaç bin kitap yazılmıştır, kaç oyun sahnelenmiştir, kaç roman, şiir, felsefe metni yazılmıştır, kaç film çekilmiştir acaba, sayılarını bile bilebilmek o kadar zor ki şu internet çağında bile…
Ya peki, Merâğî kimdir, Levnî nedir, ne der bize, bilenimiz var mıdır gerçekten? Davud-u Kayserî, Kadı Burhaneddin bilinmeden, Osmanlı düşünce ve ilim hayatının nasıl teşekkül ettiği bilinebilir mi?
SÖMÜRGECİ EĞİTİM SİSTEMİYLE NEREYE KADAR?
Eğitim sistemimiz, sömürgecilerin yapamayacağı kadar tahribat yapıyor… Kültür hayatımız, medya dünyamız kendi kültürümüze, sanatımıza, düşünce dünyamıza o kadar yabancı, o kadar ilgisiz, o kadar kör ve duyarsız ki, insanın çıldırırcasına haykırası geliyor, “durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak” diye…
Bizim ahlâk, estetik ve adalet ilkeleri üzerinden insanlığa sunduğumuz görkemli ama bir o kadar da mütevazı; gittiği her yere ruh götüren, hayat bahşeden; yüzyıllarca hem zamanı, hem mekânı fetheden kurucu şahsiyetlerimizin inşa ettikleri kendi gök kubbemizi tanımadan, yaşamadan ve yaşatmadan geleceğe ne söyleyebiliriz ki biz? Geleceğimizi nasıl teminat altına alabiliriz ki? Çocuklarımızın ideallerinin, ruhlarının, rüyalarının ve hayallerinin öldürülmesini nasıl önleyebiliriz ki?
Kendi hayallerini kuramayanlar, başkalarının hayallerini yaşamaktan, dolayısıyla yok olmaktan kurtulamazlar.
*
Not: Bu yazı 5 yıl önce yayımlanmıştı. Bu kez çığlığım belki karşılık bulur, diyerek yeniden yayımlıyorum.Fevzi Çakmak’ın Ankara’ya gelişi ve resmî tarihi tarihe gömen tarihî Meclis konuşması
Yusuf Kaplan
18/05/2020 Pazartesi
Resmî tarih olmaz. Resmî tarih, yaşanan tarih değil, icat edilen, dayatılan “tarih”tir.
Tarihlerini resmî tarihten ibaret sanan toplumların tarihleri yoktur: Tarihsiz ve talihsizdirler: Başlarına ne geldiğini de bilemezler, neler gelebileceğini de.
Hakikati yok edemezsiniz. Bir süre gizleyebilirsiniz ama er ya da geç ortaya çıkar hakikat.
FEVZİ ÇAKMAK’IN ANKARA’YA GELİŞİ VE KARŞILANMASI
Osmanlı Harbiye Nazırı Fevzi Çakmak, 24 Nisan’da Sultan Vahdettin tarafından Ankara’ya gönderilir. Mareşal, 27 Nisan’da Ankara’ya gelir, Meclis’te tarihî bir konuşma yapar.
Bu konuşma Meclis zabıtlarında vardır; konuşmanın metnine internetten de ulaşabilirsiniz.
Meclis’in açılışının dördüncü günüdür. Ortam hareketlidir. Meclis kürsüsünde Meclis Başkanı sıfatıyla Mustafa Kemal Paşa şunları söyler:
“Efendim resmî görüşmelere geçmeden bir şey arz etmek istiyorum. İstanbul’dan Harbiye Nazırı Fevzi Paşa hazretleri Ankara’ya girmek üzereler. Eğer tensip buyurursanız meclisimizden bir heyet Fevzi Paşa hazretlerini karşılamak üzere yola çıksın. (Meclisten “hep beraber karşılamaya gidelim” sesleri) Mustafa Kemal, “Peki efendim, o halde bütün Meclis olarak hep beraber karşılamaya gidelim. Bu sebeple Meclisi tatil ediyorum” der.
Mareşal, tren garında heyecanla karşılanır. Meclis’e getirilir. Bir süre dinlenir. Sonra alkışlar eşliğinde kürsüye çağrılır. Ve şu tarihî konuşmayı yapar:
***
“Sevgili mebus arkadaşlar!
Söze başlarken İstanbul’un esaret muhitinden kurtularak Ankara’nın hür muhitine geldiğimden dolayı Cenab-ı Hakk’a hamd ve şükür ederim. (Şiddetli alkışlar) Ve beni böyle karşılayan sizlere de teşekkür ederim. Efendiler, gerek padişahımız efendimiz hazretleri, gerek bendeniz, beş yüz senelik bakir payitahtımızın ilk defa düşman tarafından işgali faciasını görmek bedbahtlığına uğramış felaketzedelerdeniz.
İstanbul’un işgal edildiği gece İngilizler arabalarla, İstanbul’a, Üsküdar ve Beyoğlu’na bahriye askerleri çıkartarak tüm ehemmiyetli yerleri tuttular. […] Harbiye Nezaretini işgal ederek benim makam odama kadar süngülü neferlerini soktular ve onlar tarafından belirlenen emirleri vermemi istediler. Göğsüne düşman süngüsü dayanmış bir harbiye nazırı, İstanbul’un hür ve makam-ı hilafet olmak meziyetini kaybettiğini görmüş ve bakan olmak sıfatı ile çok üzülmüştüm. Bu konuda derhal Sadrazama (Başbakan’a) malumat verdim. Bakanlar Kurulu’nun toplanması emrini verdi. Ben de bu toplantıya odamın içinde ve dışında bulunan 400 İngiliz askerinin ve onlarla iş birliği yapan Ermeni ve Rum vatandaşların arasından, nefret dolu bakışları altında katılmak üzere bakanlık binasından çıktım. (Kahrolsunlar sadaları…)
Hükümet de askerlerimizin şehit olması noktasında lazım gelen protestoyu yazmada geç kalmadı.
“SULTAN VAHDETTİN: ANKARA’YLA İRTİBATI KESMEYİN”
Bir gün sonra Padişahımız efendimizle görüşmek üzere Cuma selamlığına gittim. Namazdan evvel padişahımız bendenizi kabul ettiler. Fevkalâde üzgün bir halde bulunuyorlardı.
Ve bana dediler ki;
-‘Ben bugün böyle müthiş bir azap içinde camiye gelmek istemiyordum fakat halife olmam veçhiyle bu Cuma selamlığı bana bir dînî mükellefiyet’ diyerek üzüntüsünü dile getirdi. […]
-‘Paşam aman Anadolu ile irtibatı temin ediniz.’
Ben de;
-‘Efendim irtibat hazırdır. Fakat İngilizler sıkıntı çıkartıyor.’ dedim.
-‘Olsun sakın Anadolu ile irtibatı kesmeyiniz’ buyurdular.
Arkadaşlar! İngilizler bizden ve padişahımız efendimizden Anadolu harekâtını ve Kuvay-i Milliye’yi inkâr ve reddetmemizi istediler. Biz bunu kabul edemezdik ve etmedik de. Çünkü Kuvay-ı Milliye’yi reddetmek doğrudan doğruya halkı reddetmektir. Biz bunun farkındaydık.
Sonra dediler ki;
-‘Siz ve Padişahınız Kuvay-ı Milliye’ yi reddetmezseniz bütün yolları keseceğiz. Anadolu’ya giden tüm buğdaylara el koyup yalnızca bize yakın olan Ermeni ve Rum halka buğday verip, Türk halkını açlığa terk ederiz.’ Hükümet olarak biz ve Padişahımız buna rağmen Anadolu harekâtı ve Kuvay-ı Milliye aleyhinde en küçük bir söz söylemedik. Zinhar söyleyemezdik (Meclisten kahrolsunlar sedaları)…
“MUSTAFA KEMAL’i İDAM FETVASI, SÜNGÜ ZORUYLA ALINDI”
Padişahımız Ankara’nın zaferleriyle sevinip başarısızlıkları ile hüzünlenmekteydi.
O sıralarda hepinizin malumu olduğu üzere İngilizler baskıyla, tehditle o mahut fetvayı aldılar (İdam fetvasını diyor) Şeyhülislam Dürrizade Abdullah Efendi’nin imzaladığı, Mustafa Kemal hakkındaki idam fermanı. Malumunuz olduğu üzere o fetva süngü zoru ile alınmış ve İslam milletinin birbirine düşürülmesi hesaplanmıştı. O fetva acı bir vesikadır. Millet ve siz sanırım bu fetvanın geçerli olmadığını ve hangi şartlarda zorla yazdırıldığını anlamışsınızdır. (Tüm Meclisten “Şüphesiz” sedası yükselir…)
Konya Milletvekili Refik Bey; “Zaten o fetvanın bizce bir hükmü yoktur. Hangi baskılarla yaptırıldığı bizce de malumdur” der.
Fevzi Çakmak, sözlerini bitirerek kürsüden iner.Batı uygarlığının altı hapishanesi
Yusuf Kaplan
22/05/2020 Cuma
Koronavirüs âfetini derinlemesine anlayabilmek ve âfet sonrasına iyi hazırlanabilmek için, dünya nasıl oldu da bütün insanlığı, tabiatı bir düğmeye basarak yok edecek silahlar üretecek cehennemin eşiğine sürüklendi, sorusunun izini sürmek zorundayız.
Cevabı verilmesi gereken asıl soru bu. Bu soruya hakkıyla cevap verebilmek için Batı uygarlığının ürettiği cehennemi, altı ayrı hapishane metaforuyla açıklayabileceğimizi düşünüyorum.
KİLİSE HAPİSHANESİ’NDEN HÜMANİZM HAPİSHANESİ’NE...
Batı uygarlığının antikitelerden sonra ürettiği ilk hapishane, kilise hapishanesi; ikinci hapishane hümanizm hapishanesi.
Önce şu: Hümanizm, sanıldığı gibi, “insancıllık”, “insan sevgisi” filan değil; insanın tanrılaştırılması. Ve Batı’da hümanizmi zorunlu olarak doğuran şey, Batı’da insanın olmaması, insanın özgür iradesinin kilise tarafından ipotek altına alınmasıydı.
Batı uygarlığı, insanlık düşmanıdır. Hem kilise çağlarında hem de sonrasında.
Doğru; başlangıçta, insanı insanın özgür iradesini ipotek altına alan kiliseden ve kilisenin tanrısından özgürleştirmek için muazzam bir çaba ortaya konuldu.
İnsanın izi sürüldü, antiktelerde. Hümanizm yolculuğunun kökeni de, varlık nedeni de buydu.
Fakat şunu unutmayalım: Modern Batı uygarlığı, hümanizm yolculuğuyla kurulmaya başladı. Hümanizm, insanın özgür iradesini harekete geçirebilmesini mümkün kılan tek yoldu.
Hümanizm yolculuğu, Avrupa insanını kilise hapishanesinden kurtarmak için yola çıkmıştı ama hümanizm hapishanesine tıkamıştı: Bu kez insan tanrılaştırılmıştı; insanın azmanlaşması, dünyayı cehenneme çevirmesi kaçınılmazdı bu sürecin sonuncuda.
SİYASET HAPİSHANESİ’NDEN BİLİM HAPİSHANESİ’NE...
Batı uygarlığının ürettiği üçüncü hapishane, siyaset hapishanesiydi. Batı uygarlığını siyaset hapishanesine dönüştüren şey, ölçüp-biçen, ruhu yok eden, kalbi hiçe sayan aklı kutsamasıydı. Oysa Kant’ı silkeleyip kendine getiren cins adam David Hume’un da dikkat çektiği gibi akıl, tutkuların kölesi’ydi.
Her şeyi akılla açıklama çabası olan bütün akılcılık çabaları, mevcut söylemleri, düzen ve düzenekleri aklamakla sonuçlanır. Modern Batı tarihinde olan tam da budur.
O yüzden Batı uygarlığı, bir soykırım uygarlığı olmuştur: Bütün kıtaları işgal etmiş, bütün medeniyetlerin kökünü kazımış, kendisinden başkasına hayat hakkı tanımamış, tabiatı delik deşik etmiştir. Batı uygarlığı şiddete dayalı bir uygarlık üretti; ontolojik şiddete dayalı, niceliğin ve araçların niteliği ve amaçları devre dışı bıraktığı ruhsuz bir uygarlık.
Bu nedenle Tanrı fikri yok edildi, önce tabiat sonra insan kontrol altına alındı; insan sadece güce, güç üreten araçları üretmeye odaklandı, sonunda gücün ve güç üreten araçların kölesi olup çıktı.
Batı uygarlığı, insanlığın birikimine dolayısıyla insanlığın ortaya koyduğu bu birikimi üreten aklına, kalbine, ruhuna, kısaca insana bir saldırıdır.
ARAÇLAR HAPİSHANESİ’NDEN HAZLAR HAPİSHANESİ’NE...
Bilimin kutsanmasıyla birlikte, sanayi devrimlerinin, insanı “ekonomik insan / homo economicus” olarak tanımlayarak ekonomiye indirgeyen, nesneleştiren saldırısı geldi. Sonuç, insanın araçların kölesine dönüşmesi ve araçlar hapishanesine tıkılması oldu. Bilim, kapitalizme motor oldu, yakıt oldu ama sonunda bu insanlığa çok pahalıya mal oldu!
Batı uygarlığı bu ruhsuz bilimle uzaylara ulaştı ama insana ulaşmayı başaramadı. Tanrısız ve insansız araziye fırlattı insanı: Nihilizm çukuruna kaldırıp attı, gözünün yaşına bakmadan...
Anlam anlamını yitirdi, değer değersizleşti, insan ruhsuzlaştı.
Beşinci hapishane, tüketim hapishanesi oldu. İnsana tükettikçe özgürleşeceği, tükettikçe mutluluğa erişeceği söylendi. Ama yalan söylenmişti insana: İnsan, tükettikçe tükeniyordu; tükettikçe tüketen köleye dönüşüyordu.
Batı uygarlığının neo-liberal kapitalist “peygamberleri” insanın tükettikçe tükendiğini görmekte zorlanmadılar. Bu sürecin sonu, insanın her şeye ama öncelikle de kapitalist Batı hegemonyasına başkaldırması olabilirdi.
Bu görüldü; yeni nesil devrimlerin sosyal başkaldırılar, sosyal hareketler üzerinden, dolayısıyla tabandan geleceği farkedilince, süreci kontrol altına alacak bir narkoz keşfedildi: Dromokrasi. Hız, haz ve ayartının pornografisi, insanı hazlar hapishanesine tıkadı.
Batı uygarlığının sadece kendisini değil bütün insanlığı tıkadığı son hapishane, hazlar hapishanesi, insanı hem algılar imparatorluğunun hem de ertelenemeyen hazlar, arzular ve baştançıkarıcı ayartılar dünyasının azad kabul etmez kölelerine dönüştürdü!
Hümanizm yolculuğuyla başlayan demokratik haklar rejimi, dört insanlık hapishanesi üretti ve sonunda yerini dromokratik hazlar rejimine terketti: İnsanın tanrılaşmasıyla sonuçlanan hümanizm ifratının (abartısının) yerini insanı da, tanrıyı da, tabiatı da devre dışı bırakan, tanrısız, insansız ve ruhsuz bir tür, posthuman tefriti (ayartısı) aldı.
Modern Batı uygarlığı, sadece kendisini değil bütün insanlığı bu beş hapishaneye tıkadı art arda; sonra da sadece insanlığı değil kendisini de tam bir çıkmaz sokağın eşiğine getirip bıraktı.
Çıkış yolu ne?
İslâm’ın önü açık; ama biz tıkıyoruz önünü...
“Nasıl” mı? Bu da, sonraki yazıya artık.
*
Doğu Perinçek’ten sonra diğer parti liderlerinden de eşcinselliğe karşı inançlarımızı, değerlerimizi ve milletin haysiyetini koruyacak açıklamalar bekliyoruz...
.Dünyanın yeni Leviathan’ı: Yahudi-İngiliz gücünün yurdu Çin!
Yusuf Kaplan
29/05/2020 Cuma
Dünya, yeni bir sürece girecek mi? Bildiğimiz dünyanın sonunu mu getirecek yaşadığımız korona âfeti?
Belki de ilk bakışta gizemli ama daha önemli soru şu: Koronavirüs, yavaş yavaş kontrol altına alınmaya başlandı; acaba dünyanın başına belâ olan “emperyalist virüsler”i kontrol altına alabilecek mi insanlık?
Bu soruların cevapları, biraz da korona-sonrası’nda bu âfetten ne kadar hasarla, yıkımla, zararla çıktığımıza bağlı olarak verilebilecek...
O yüzden sorduğum sorulara bir çırpıda evet veya hayır diye cevap vermek çok kolay olmasa gerek.
Eğer ekonomik sarsıntı veya yıkım, büyük olursa, bunun, bildiğimiz dünyanın sonunun getireceğini, dünyayı yeni -elbette ki, belirsiz, hatta tehlikeli- bir sürece girdireceğini söyleyebiliriz.
Hiçbir şey göründüğü gibi değil. Hele de aklın çarmıha gerildiği algılar imparatorluğu çağında hiç değil! Gerçek, görüntü; görüntü de kolayca ve de hokus-pokus yapılarak, gerçek olabilir; daha doğrusu görünen ya da görüntü, gerçek olarak sunulabilir post-truth çağında!
ABD’Yİ KURAN PÜRİTEN RUH YIKACAK ABD’Yİ!
ABD’yi püriten ruh kurmuştu başlangıçta. İngiliz püriten ruhu!
Sonra, bu püriten ruh, yok oldu zamanla Yahudi gücü, Amerika’yı ele geçirince.
Yahudi gücü, Amerikan Leviathan’ı işlevi gördü: Amerika’nın her şeyini ele geçirdi -özellikle de İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra. Yahudi gücü, Amerika’nın bütün kurumlarını, medyasını, ekonomisini, akademyasını, kültürünü, Hollywood’u, Silicon Vadisi’ni, silah endüstrisini, Amerika’yı Amerika yapan her şeyi ele geçirince, küresel kapitalist sistemi de ele geçermiş oldu Amerikan Leviathan’ı, vahşî canavar’ı!
Bugün Endüstri 4.0 dediğimiz dört sanayi devriminden son ikisi, İkinci Dünya Savaşı’ından sonra Amerika’ya nihâî olarak el koyan, Amerikan Leviathan’ının yani Yahudi gücünün eseri: Bilgisayar devrimi ve internet devrimi veya dijital devrim. Bu arada dijital devrim bitmedi; belki de yeni başlıyor olacak koronadan sonra...
ABD’yi İngiliz püriten ruhu kurmuştu, İngiliz püriten ruhu yıkacak -bu kez Evanjelizm kılığına bürünerek!
DÜNYANIN LEVİATHAN’I: YAHUDİ GÜCÜ
İngiliz İmparatorluğu tarihten çekilince, ABD, onun yerini aldı ama bir farkla: Yahudi ortak’la!
Yahudi ortak, İngiliz’i ABD’den kovdu; dahası küresel sisteme çekidüzen verecek konuma ulaştı özellikle Soğuk Savaş sırasında: Alman derin devleti de, Japon derin devleti de, Rus derin devleti de, şu ya da bu şekilde Yahudilerin kontrolündedir artık!
Hiçbir şey göründüğü gibi değil, gerçekten de! Ruslar, özellikle de Sovyet sonrası dönemde, kesinkes Yahudi gücünün denetimine girdi. Hindistan ve Çin geldi ardından... Hindistan’ın nükleer teknolojisini kim yapmıştı? İsrail! İnanılır gibi değil ama gerçek!
Hindistan, özelde İsrail’in ama genelde küresel Yahudi gücünün kölesi midir?
Hiç şüpheniz olmasın.
Korona âfetinden önce, Hindistan’dan Müslümanları kökten sürecek iğrenç hukuksuzluklar ve cinayetler işleniyordu ve bunlar gelecek yüz yılı, iki yüz yılı planlayan şeytâni bir aklın eseri olabilecek iğrençliklerdi!
Korona geldi ve bitti şükür bu aşağılık oyun!
Korona’dan sonra boş durmayacaklardır elbette! Allah şerlerinden korusun!
YENİ LEVİATHAN ÇİN, YAHUDİ-İNGİLİZ’İN YERLEŞKESİ
Yahudi gücü, eksen değiştiriyor: Atlantik’ten Pasifik’e yerleşiyor: Amerika’dan Çin’e göçüyor! Tek başına değil: İngilizlerle birlikte!
Çin’in İpek Yolu projesinin görünmeyen mimarı İngilizlerdir!
Yahudi gücü de, İngiliz beyni de Çin’i mesken tuttu!
Dünyanın ekseni değişti: Yeni Leviathan “Çin” olacak: Çin’i tırnak içine aldım; zira bu “Çin”, beş bin yıllık Çin medeniyetinin mimarı Çin değil, özellikle Yahudi gücünün -kapitalizminin- kölesi “Çin”, İngilizlerle Yahudilerin zaman zaman kapışma alanı, zaman zaman da dünyanın kaynaklarını talan etme, paylaşma planlarının yapılacağı, programlarının geliştirileceği yer Yahudi-İngiliz arenası, Çin!
Dikkatinizi çekmiştir: Bütün bunlar, İslâm medeniyetinin yegâne temsilcisi Osmanlı’nın durdurulmasıyla mümkün olabiliyor!
Fakat şunu bilir, şunu söylerim: Osmanlı bilfiil / bedenen çöktü, bilkuvve / ruhen yaşıyor!
Osmanlı ruhunu ete kemiğe büründürecek, adalet, hukuk ve merhamet ilkelerine dayanan, herkese hayat hakkı tanıyan yegâne medeniyet tecrübesini geliştiren bu medeniyet iddiasını adım adım hayata geçirecek Türkiye’yi bekliyor!
Ama Türkiye, kendinden kaçıyor!
Korona sonrası süreçte İslâm’ın önü açık; ama İslâm’ın önünü biz tıkıyoruz kendimizden, kendi ruhköklerimizden kaçarak, birbirimizle boğuşarak...
Oysa sadece biz değil dünya da bu ruha gebe!
Görebiliyor muyuz acaba?
Demiştim ya, hiçbir şey göründüğü gibi değil! Ve bizim de görecek gözümüzü yok ettiler, bizi birbirimize düşman ettiler, karıştırıp enerjimizi tüketiyorlar!
Kendimize gelelim, aklımızı başımıza devşirelim, diye haykırıyorum!Türkiye’de darbeler milleti durdurmak, ruhunu yok etmek için yapılır...
Yusuf Kaplan
31/05/2020 Pazar
Önce şu: Türkiye’de siviller olmasa, askerler darbe yapamaz. Başka bir ifadeyle, darbeyi askerler yapar ama siviller yaptırır.
İkincisi ve daha da önemlisi, darbeye destek veren siviller, bu milletin has çocukları değildir; bu ülkeyi emperyalistlere dekor yapan, zihnen ve ruhen bu milletle bağları olmayan, dışarıya bağlı, bağımlı tiplerdir.
LAİKLİK ADINA DARBE YAPMAK NE DEMEK?
Söylemek bile gereksiz: Darbeler, yargısız infazlardır!
Menderes, yargısız infaz edildi! Düzmece yargı, tiyatro oyunu oynadı: İdam kararı verilmişti zaten: Sadece tiyatro olsun istendi.
Tiyatro, işin en ciddî yanıydı aslında: Sivilleri, sivil siyasetçileri korkutmak, eğer sisteme boyun eğmezseniz, boynunuz böyle gider, diyerek tehdit etmek!
Sistem ne peki? Küresel sistem ve içerde onun uydusu laikçi sistem: Değiştirilmesi bile teklif edilemeyecek kadar kutsanan, dünyada sadece Türkiye’de millete hakaret edercesine kutsanan, korunan bir sistem! Bu toplumun boynuna geçirilmiş pranga!
Darbelerin gerekçeleri laik sistemi koruma altına almaktır, o yüzden!
İnsanı çıldırtan nokta şu: Laiklik, irtica heyûlası üretilerek İslâmî kimliğini ve duyarlıklarını tahrip etti bu toplumun. İslâmî kimlik ve duyarlıklar bastırılınca etnik kimlik öne çıktı, Türkiye parçalanmanın eşiğine gelip dayandı bugün! Hedef bu muydu yoksa? Türkiye’deki laiklik uygulaması, bölücü, ülkenin altını oyucu bir işlev görüyor İslâmî kimliği bastırmak ve etnik kimliği kaşımakla!
Laiklik prangasını milletin boynuna geçirenlerin her fırsatta darbeye başvurmaları, “laik rejimi korumak için darbe yapıyoruz” demeleri, toplumu aptal yerine koymaları demektir.
Darbelerle, gerçekler maskelenir. Gerçekler değil maskeler hükmeder. Maskeler açığa çıkmaya başladığı zaman darbe yapılır.
Darbeler, zaten bulanık olan gerçekleri maskeler. Darbe üstüne darbe yapılan yerde, ülkenin istiklalinden söz edilemez; istikbalinin ne olacağı da kolay kolay kestirilemez!
REFORMLAR VE DARBELER TARİHİ
Türkiye’nin iki asırlık modernleşme tarihi, reformlar ve darbeler tarihidir. Reformlar, sivil darbedir. Darbelerse, tepeden dayatılan askerî reformlar.
Türkiye’de reformlar, düşen ülkeyi ayağa kaldırma girişimi gibi görünür ama ayağından vurur aslında: Ayağa kalkmak isteyen ülkeyi süründürür, süründüre süründüre öldürür.
Osmanlı tam da böyle tarihe gömüldü: Tanzimat’la ağaya kalkmak istedi devlet ama ayağından vuruldu her defasında ve sürünmeye mahkûm edildi böyle böyle ölünceye kadar...
Cumhuriyet döneminde darbeler tiyatro olarak başladı: İlk darbe, çok acımasızdı, kanlı oldu; milletin adamları darağacında sallandırıldı; böylelikle hem millete hem de adamlarına “ayağınızı denk almazsanız hâliniz böyle olur” dendi!
Sonra darbe gelenek hâline geldi; on yılda bir darbe olacak diye kuruldu saat; saat gibi işledi darbe takvimi bugüne kadar zaman zaman ileri geri gidip gelse de!
Niçin darbe darbe üstüne, diken üstünde bu ülke, evet niçin böyle?
Şundan emin olalım artık: Ülke bu ülkenin hâs çocuklarının elinde olmadığı için. Daha da vahimi, başına ne geldiğini bilmeyecek kadar celladına âşık edildiği, mankurtlaştırıldığı için...
Millet tam kendine gelip toparlanarak ayağa kalkacakken pattadanak indi kafasına Demokles’in kılıcı!
Tam millet, başına ne geldiğini hatırlamaya, sonra da toplanmaya başladığı zaman, kafasına vurdular, bayılttılar, ayılmasın diye!
Darbe yapanlar milletin adamları değildi hiç bir zaman; “ordu, millet adına idareye el koydu!” gibi millete bu kez de zihnen darbe yapan generaller küresel sistemin lordlarının adamlarıydılar hep; o yüzden “NATO’ya, CENTO’ya bağlıyız” diye bitiriyorlardı sahibinin sesi gibi yaptıkları darbe konuşmalarını!
MİLLETİ DURDURMAK...
Son haftalarda darbe söylemleri, tehditleri, imaları ayyuka çıktı ülkede!
27 Mayıs darbesiyle bu milletin genleriyle oynandı, sosyal dokusu ve duygu yapıları yerle bir edildi.
Tavandan ve tabandan mankurtlaştırma projesi uygulandı adım adım: Darbeleri “meşrûlaştıran” Millî Güvenlik Konseyi (MGK) tavandan hükümetleri kontrol altına aldı? Kim adına? Milletin ordusu millet adına mı yaptı bunu? Yoksa her darbede utanmadan, kölecesine tekrarladıkları gibi NATO adına mı?
Tabandan da yabancı ideolojilerin kölesi olacak mankurtlaşmış bir gençlik icat edilmeye çalışıldı: Müslüman olmasın da ne olursa olsun, denildi adeta!
Abdülhamid’i milletin gözünün içine baka baka yaşarken öldürdüler; Menderes’i milletin gözünün içine soka soka idam sehpasına gönderdiler!
Özal’ı da, Muhsin Yazıcıoğlu’nu da gözümüzün önünde katlettiler! Erbakan’la Abdülhamid’in kader çizgileri ölümlerinde de kesişti: İkisi de yaşarken ademe mahkûm edildi!
Darbeler tarihi sona ermiş değil. Değil; çünkü hem millet başına ne geldiğini öğrenebilmiş değil hem de ülkede ipleri eline alabilmiş değil!
Millet sahipsiz!
O yüzden darbe üstüne darbe yiyor!
O yüzden milletin adamları teker teker temizleniyor!
Latin Amerika ülkelerinde yaşanan darbelerle Türkiye’de yaşanan darbeleri karşılaştırmak, ne olup bittiğini anlayamamak demek: Başka ülkelerde darbeler, o ülkelerin kaynaklarını sömürmek için yapılır; Türkiye’deyse milleti durdurmak, ruhunu yok etmek, kendine gelerek yeniden büyük tarihî yürüyüşe soyunmasını önlemek için!Amerika yıkılsın, dünya rahat nefes alsın!
Yusuf Kaplan
1/06/2020 Pazartesi
Bir polis, boğazına çökerek bir zenci sivili canlı canlı öldürdü! Gözünün yaşına bakmadan! Kameralara alındığını bile bile!
Mineapolis’te yaşanan bu insanlık dışı, ürpertici zenci cinayeti Amerika’yı ayağa kaldıracak gibi görünüyor!
Şimdilik Mineapolis ve Los Angeles başta olmak üzere zenci nüfusun yoğun olduğu bazı eyaletlerde ve kentlerde insanlar zenci-beyaz demeden, koronaya filan aldırış etmeden sokaklara döküldüler!
Haklı olarak, elbette!
AMERİKA, PALDIR KÜLDÜR ÇÖKECEK!
Amerika yıkılsın, dünya nefes alsın, demek kolay elbette, diye itiraz edebilirsiniz!
Şunu bilin: Amerika, paldır küldür çökecek! Şimdi olmayabilir bu. Ama çöküşü böyle olacak, bundan eminim.
Pagan uygarlık tecrübelerinin tarih boyunca önümüze koyduğu tecrübe böyle: Pagan bir uygarlık gücünün zirvesine ulaştığı an tarihten çekilmeye başlıyor!
Bunun en tipik örneği, Büyük İskender’in Helen İmparatorluğu’nun tam gücünün zirvesine ulaştığı sırada, İskender’in ölmesiyle birlikte paldır küldür çökmesi, tarihten çekilmesi.
Pagan uygarlık, gücünün zirvesine ulaştığı zaman en zayıf noktasına ulaşmış oluyor: Azmanlaşıyor, güç sarhoşu oluyor, kontrolden çıkıyor, dünyayı ve gücünü kutsuyor, haddini aşıyor; hükümran olduğu coğrafyayı kan gölüne, dünyayı da cehenneme çeviriyor, inanılmaz vahşî savaşlar, cinayetler, katliamlar gerçekleştiriyor: Sonuç, kendi sonunu kendisinin hazırlaması oluyor.
Çok zengin bir coğrafya, hem deniz hem ırmaklar hem de topraklar bakımından dünyanın en verimli bölgesi Adriyatik’ten Karadeniz’e uzanan Doğu Akdeniz bölgesi.
İki yüz koloniyi birleştirecek, bir arada yaşatacak kuşatıcı bir adalet ve hakkaniyet anlayışı geliştiremiyor pagan Grekler!
Romalılar, Greklerin şehir-devletine kapanma miyopluğunu aşıyorlar! Nasıl peki? Büyük tarihçi Fernand Braudel’in muazzam tanımlamasıyla “silahlı barış düzeni” kurarak... Roma’nın hukuku var; ama güçlülerin, egemenlerin haklarını koruyan bir hukuk o. Roma düzeni kuruluyor ama sınırları kanla çizilerek...
BATILILAR, KANLA YAZDILAR TARİHİ!
Paganlar, kanla yazdılar tarihi, kanla kirlettiler!
Kan dökerek hükmettiler hâkim oldukları topraklara ve toplumlara!
Tarihin en büyük kanını akıttılar! İnsanlığı soykırımdan geçirdiler! Bütün kıtaları, bütün denizleri, okyanusları işgal ettiler; dünyanın yeraltı ve yerüstü zenginliklerini yağmaladılar! Bu yetmezmiş gibi, işgal ettikleri kıtalardaki medeniyetlerin kökünü kazıdılar, insanlarını acımasızca yakarak, kurşuna dizerek, kılıçtan geçirerek yok ettiler!
Örnekse, Latin Amerika medeniyetleri! Mayalar, İnkalar ve Aztekler’den neredeyse iz bile bırakmadılar! Bütün kitaplarını yaktılar, büyük bir soykırım yaptılar!
Pagan Avrupa uygarlığının eli inanılmaz kanlı o yüzden! Kan damlıyor ellerinden Avrupalı haydutların!
Kanla yazılmış bir tarih bu, soykırımla kazanılmış bir zenginlik!
Düşünün... 1610-1640 yılları arasında İngiliz ekonomisi tam on kat büyüyor!
Neden? Hem Kristof Kolomb denen haydutun Hindistan’ın hazinelerini keşfetmek üzere işgal ettiği Amerika’nın madenlerini, zenginliklerini İngiltere’ye taşıyarak hem de bizzat 1602 yılında kurulan, Doğu Hindistan Şirketi’yle Hindistan’ın kanını emerek...
Hindistan’da Timur soyundan gelen Müslümanlar hâkimdi İngilizler gelmeden önce!
İngilizler, Hindistan’a 1947 yılında bağımsızlık verdiklerinde hem parçalanmasaydı dünyanın en büyük ülkesi Müslüman Hindistan olacak devasa bir kıtayı paramparça ederek hem de Müslümanları özellikle Sikh’lere boğazlattırarak terkettiler!
Sömürgeciliğin kanlı tarihi yazılmadı henüz!
Sömürgeciliğin hesabı sorulmadı ayrıca emperyalist Batılılardan!
Yüz sene önce Osmanlı’nın en zayıf anında icat ettikleri Ermeni meselesinden yine bizi sorumlu tutacak kadar küstahlaşmıyorlar mı bir de, insanın çıldırası geliyor!
Pagan Avrupa uygarlığı, dünyanın kanını emen, insanlığı soykırımdan geçiren Avrupa barbarlığı, hâlâ uygarlık diye yutturuluyor bütün dünyada, özellikle de başına ne geldiğini bilmeyen celladına âşık edilen bizim gibi tasmalı çekirgeler ülkesi’nde!
ZULÜM ABİDESİ ROMA, MEZARLIK ŞİMDİ!
ABD, Avrupa sömürgeciliğinin çocuğu! Tarihsiz, hafızasız, felsefesiz, köksüz olduğu için de barbarlaştığı zaman nasıl insanlıktan çıktığını görebilmeniz için Irak’a, Ebu Gureyb Hapishanesi’nde işledikleri ürpertici tecavüzlere ve cinayetlere bakmanız kâfi!
Amerika, barbarlıkta sınır tanımayacak kadar köksüz, ruhsuz bir kıta!
Amerika’yı, dışardan bir saldırı çökertmeyecek! Amerika, içerden çökecek paldır küldür hem de! Tıpkı diğer pagan Batı uygarlığı tecrübeleri gibi! Tıpkı gücünün zirvesine ulaşan Avrupalı emperyalist güçlerin iki büyük dünya savaşından sonra Avrupa uygarlığını tarihe gömmekten çekinmeyecek barbarca savaşlara, katliamlara soyunmaktan çekinmemeleri ürpertici örneğinde görüldüğü gibi!
Mineapolis’te yaşanan ırkçı cinayet, Amerika’yı dalga dalga ateşe vereceğe benziyor! Amerika’nın parçalanmasına ve yıkılmasına yol açar mı bu yangın, bilmiyorum.
Ama bildiğim bir şey var: Amerika, dışardan bir saldırıyla değil içerden çökecek -tıpkı diğer pagan Batı uygarlık tecrübeleri gibi!
Sadede şunu söylüyorum: Zulüm âbidesi Roma, mezarlık şimdi!
Dünyanın başının belâsı Amerika! Amerika yıkılsın, dünya rahat nefes alır, bundan kuşkunuz olmasın!Ayasofya, İstanbul’un fethinin ve Türkiye’nin bağımsızlığının sembolüdür
Yusuf Kaplan
12/06/2020 Cuma
Amerika’nın, 1492’de işgali, kaynaklarının yağmalanmasına yol açtı. Aynı şeyi Afrika için de, Asya için de yaptı Avrupalılar.
Karşılaştıkları coğrafyaları, kaynaklarını yağmaladılar; o coğrafyalardaki medeniyetlerin, dinlerin hayat damarlarını kesip köklerini kuruttular.
İnsanlığın birikimine saygı duymadılar. Farklı dinlere, medeniyetlere hayat hakkı tanımadılar.
“YA BANA BENZEYECEKSİN YA DA YOK OLACAKSIN!”
Karşılaştıkları medeniyetlerle ve kültürlerle iki aşamalı bir ilişki geliştirdiler tarihleri boyunca. Önce onları kendilerine benzetmeye çalıştılar. Buna asimilasyon stratejisi diyebiliriz. Sonra da eğer asimile olmaya direnmişlerse, yok etme stratejisine başvurdular. Bu da eliminasyon stratejisi.
Greklerden Romalılara, Avrupalılardan Amerikalılara kadar başka medeniyetlerle, dünyalarla bu iki negatif strateji üzerinden ilişki kurmaya çalıştılar. Makedonyalı İskender’den Amerikalı Bush’a kadar bu iki ilkel stratejiye başvurarak yaklaştılar başkalarına.
Sonuç ne?
Özellikle Amerika kıtalarının işgaliyle başlayan ve 1648 Westfalya Anlaşması’yla teorik bir çerçeveye kavuşturulan Batı hegemonyası, önce coğrafyaları işgal ederek talan etti; sonra o coğrafyalardaki medeniyetleri yok etti.
Sonuçta bütün o cafcaflı ideolojilerine, bütün dünyanın beynini yıkayan, postmodern sömürgeciliğin yeni keşif kolu olarak işlev gören “insan hakları, özgürlükler ve demokrasi” söylemlerine rağmen Batılılar farklılıklarla, farklı dinlerle, medeniyetlerle barış ve emniyet içinde nasıl yaşayabileceklerinin bir formülünü geliştirmeyi başaramadılar!
Böyle bir dertleri oldu mu?
Asla!
O yüzden 1492’de Kristof Kolomb, Amerika kıtalarının yağmalanmasının kapılarını sonuna kadar açmış oldu: Bütün Avrupalı emperyalistler, haydut devletler, İspanyol, Portekiz, İngiliz, Fransız, Alman haydutları Amerika’yı yerle bir ettiler, medeniyetlerin köklerini kazıdılar, milyonlarca insanı gözlerinin yaşlarına bakmadan katlettiler kitleler halinde!
Amerika’dan, Hindistan’dan, Afrika’dan çalınan zenginliklerle dünyaya hâkim oldular 1648 yılına gelindiğinde. 1610-1640 yılları arasında sadece İngiltere’nin ekonomisi, 10 misli büyümüştü!
AYASOFYA, BAĞIMSIZLIĞIMIZIN SEMBOLÜ
Avrupalıların dünyanın herhangi bir yerine özgürlük, barış götürdüğünün bir örneği bile yok. Aksine. Dünyanın nasıl cehenneme çevrilebileceğinin, bütün medeniyetlerin kökünün nasıl kazınabileceğinin modelini sundular.
Batılılarla ilgili ezberlerimizi çöpe atmanın zamanı geldi.
Dünya tarihinde farklı dinlerin, medeniyetlerin, kültürlerin huzur, barış ve emniyet içinde nasıl bir arada yaşayabileceklerinin en gelişmiş, en mükemmel örneğini biz sunduk insanlığa Osmanlı medeniyet tecrübesiyle.
Bunu çok iyi biliyor Batılılar. Biz bilmiyoruz. Bilmiyoruz; çünkü fiilen işgal edilmeden zihnen işgal edilen tek ülkeyiz modern tarihte!
Osmanlı gibi keşfedilmeyi bekleyen, muazzam bir adalet, sulh ve merhamet medeniyetini biz armağan ettik insanlığa ama böyle bir tecrübeyi bile inkâr etmeyi, aşağılamayı bir marifet sanıyoruz: Celladına âşık tasmalı çekirgeleri andırıyoruz o yüzden!
Bunun en ürpertici örneklerinden biri Ayasofya Camii’nin müzeye çevrilmesidir. Oysa Ayasofya Camii’nin müzeye çevrilmesi, özelde Osmanlı’nın, genelde tarihimizin müzeleştirilmesi, tarih bilincimizin linç edilmesidir: Böyle bir ülkenin sömürgeciler tarafından fiilen işgal edilmesine ne gerek var ki! Zihnen işgal etmek, epistemik köle hâline getirmek bu kadar kolayken, hem de!
Ayasofya’ya zincir vurulması, Osmanlı’ya zincir vurulmasıdır!
Osmanlı’ya zincir vurulması ne demek, peki?
Farklı dinlerin, medeniyetlerin, kültürlerin adalet, merhamet ve hakkaniyet iklimi içinde nasıl bir arada yaşayabileceklerinin en ileri, en özgürleştirici formülünü geliştiren Osmanlı’nın çocuklarının, Osmanlı’ya düşman edilmesi; Osmanlı’yı “Ortaçağ karanlığının, gerici zihniyetin temsilcisi” olarak aşağılayacak kadar tarih bilinçlerinin linç edilmesi; tarihsiz, köksüz, özgüvensiz sömürgeci bir eğitim sisteminin elinde celladına aşık edilerek epistemik kölelere dönüştürülmesidir.
Ayasofya, İstanbul’un fethinin sembolüdür. Ayasofya’nın cami yapılması, Osmanlı’nın Hristiyanları aşağılamasının bir göstergesi değil, Hristiyanların mülkünde/Doğu Roma coğrafyasında hükümranlığını ilan etmesinin bir göstergesidir. İstanbul’un darülislâm olduğunun tescil edilmesidir. Mesele farklı dinlerin yaşama hakkının yok edilmesi değil, bu toprakların darülsilam’ın toprakları olduğunun ilan edilmesidir. Osmanlı, Batılı haydutlar gibi, fethettiği bir yer olarak Bizans’ın mabedlerini yok etmemiştir; aksine koruması altına almıştır. Sadece Bizans’ta değil bütün fethettiği yerlerde. Balkanlar’ın her yerinde meselâ. Osmanlı’yla bu konuda hiçbir devlet boy ölçüşemez! Bunu bütün tarihçiler kabul eder.
Kısacası, Ayasofya meselesi bir hükümranlık meselesidir.
O yüzden bizim bağımsızlığımızın sembolüdür. Bağımsızlığımızı koruyup koruyamadığımızı görmek istiyorsanız, Ayasofya’ya, Ayasofya’nın konumuna bakacaksınız.
Bunu göremiyorsanız, ya körsünüz ya da zihniniz işgal altında, epistemik kölesiniz, demektir.Ayasofya, turnusol kâğıdı işlevi görüyor
Yusuf Kaplan
14/06/2020 Pazar
Ayasofya’nın yeniden camiye dönüştürülme ihtimali bile, bu ülkenin medeniyet ruhuyla, iddialarıyla kavgalı bazı tuhaf insanların ne kadar Bizans muhibbi olduklarını ifşa etmeye yetti!
İstanbul’un fethinin üzerinden beş buçuk asırdan fazla bir zaman geçmesine rağmen fethin en önemli sembolü Ayasofya’nın yeniden cami olarak ibadete açılma girişimine karşı çıkılabiliyor olması, fethin tamamlanmadığını ve fethin anlamının, ruhunun kavranmadığını gösterir.
Ya da fethin ruhunun yok olduğunu! Bizim ruhumuzu yitirdiğimizi, zihnimizin işgal altında olduğunu, bunun sonraki adımının ülkenin İslâmî geleceğinin tehlikeye düşeceği ürpertici gerçeğini...
İstanbul’un fethi milattır. Sadece bizim ülkemizin tarihi veya sadece İslâm tarihi açısından değil, insanlık tarihi açısından bir milattır fetih: Bir fetihten öncesi vardır; bir de fetihten sonrası.
İstanbul’un fethi, dünya tarihinin yönünü ve yörüngesini bizim belirlemeye, dünya tarihini bizim yapmaya başladığımızın en önemli göstergesidir.
İstanbul’un fethi, dünya tarihinin akışını bizim şekillendirdiğimizin tescilidir. İstanbul’un fethi, bizim tarihin önünde sürüklenen bir figüran değil tarihi önümüze katıp sürükleyen bir aktör olduğumuzun dünya âleme ilanıdır.
İstanbul’un fethi, küresel barış düzeninin nasıl kurulabileceğini, hangi temel ilkeler üzerinden gerçeğe dönüştürülebileceğini gösteren bir medeniyet atılımının işaretidir: Batılılar da aynı zaman dilimleri içinde dünya üzerinde hegemonya kurmaya başladılar, biz de!
Batılılar, dünya üzerindeki hegemonyalarını silahla, güce dayanarak kurdular. Bizse, fikre, fikrin gücüne dayanarak...
İngiltere ile Fransa arasında yaşanan, 1337 yılında başlayan Yüzyıl Savaşları ne zaman bitti? İstanbul “düştüğünde”!
İstanbul’un fethi, Avrupalıları tarihe kışkırttı: Avrupalılar, İstanbul’un fethiyle birlikte toparlandılar, silkelenip kendilerine geldiler ve Protestanlık etrafında modern meydan okumanın temellerini atmaya başladılar.
Batılılar bizi, Türkiye’yi, Osmanlı’nın çocuğu olarak görüyorlar. Osmanlı’nın çocuğu yani en büyük rakipleri. Osmanlı, İslâm medeniyetinin en son ve en güçlü temsilcisiydi: Adalet, merhamet, hakkaniyet ilkelerine dayanan, herkese hayat hakkı tanıyan aşılamamış ve anlaşılamamış bir medeniyet fikrinin zirvesiydi. Anlaşılamadığı için aşılamadığı da anlaşılamayan bir zirve.
İstanbul’un fethedilmesini mümkün kılan medeniyet ruhunu diri tutan, hayata geçirmeye çalışan bir Türkiye, biz istesek de, istemesek de, kabul etmeye yanaşsak da, yanaşmasak da, Batılıların dünya üzerinde kurdukları haksız, zorba, emperyalist hegemonyanın, kapitalist, bencil, insanlığı aşağılayıcı dünya sistemlerinin önündeki en büyük takozdur.
Ayasofya hem fethin sembolüdür hem de bizim dünya üzerinde kurduğumuz hâkimiyetin ve bu hâkimiyetle gerçekleştirdiğimiz adalet, merhamet ve hakkaniyet düzenini İslâm’a borçlu olduğumuzun ifadesidir.
Ayasofya’nın cami yapılması, Müslümanların bütün kiliseleri, sinagogları yakıp yıktıkları anlamına gelmez. Bu anlama geldiğini ısrarla ve utanmadan insanların zihnine kazıyanlar -özür dilerim ama- ya salaktır ya da asalak!
Bütün mabedlerin bir arada var olduğu tek medeniyet tecrübesi İslâm medeniyetidir. Osmanlı da bunun zirve örneklerinden biridir!
Özetle: Ayasofya’nın cami olması zorunluydu: Ayasofya’nın cami olması, İslâm’ın sadece dârü’l-İslâm’da değil bütün yeryüzünde adaleti ve merhameti, hakikati ve hakkaniyeti tesis edecek yegâne kaynağın İslâm medeniyetinin zirvesi ve son örneği Osmanlı Devlet-i Âliye’si olduğunun bütün dünyaya ilan edilmesidir 15. Miladî asırdan itibaren.
Kim ki, İstanbul’un fethinin sembolü Ayasofya’nın camiye dönüştürülmesine karşı çıkıyor, bilin ki, o kişi, ya İstanbul’un fethinin ne anlam ifade ettiğini bilmiyor ya da bu ülkenin Bizans toprağı olduğunu sanıyor, demektir.
Ayasofya, turnusol kâğıdı işlevi görüyor. Vesselâm.
.Eğitimde, kültürde kazanılamayan istiklal ve istikbal mücadelesi kaybedilmeye mahkûmdur!
Yusuf Kaplan
19/06/2020 Cuma
Türkiye, henüz kendine gelebilmiş değil: Ülke, urlarından kurtulmayı başaramadı hâlâ!
Urlardan kastım, “derin devlet” ya da statüko.
“Derin devlet” dediğim statüko’nun ruhu, bu ülkenin ruhu değil elbette. Aksine asırlarca devleti şekillendirmiş ama Devlet-i Aliye çökünce, suyun yüzüne çıkarak küresel konjonktürün doğrudan veya dolaylı desteğiyle ülkeye vaziyet edecek konuma yerleşmiş ve / veya yerleştirilmiş, bu ülkenin ruhunu yok etmeye and içmiş bir şebeke. Bu ülkenin değil küresel sistemin çıkarlarını koruyan masonik, baronik bir şebeke bu. Ülkenin ekonomisine, hâriciyesine, köklü kurumlarına, bürokrasisine hâkim bir yapı.
Eğitime de bütünüyle hâkimler ve bu ülkenin kültürüyle, medeniyet iddialarıyla kavgalı ya da ilişkileri bütünüyle kopmuş mankurtlaşmış kuşaklar yetiştiren ülkedeki “yabancı” okulları, bu ülkenin kremasını yetiştiren okulları bunlar kontrol ediyorlar!
MASKELER...
“Tatlısu frengisi” denirdi bunlara 25-30 yıl öncesine kadar. Ama şimdi “Beyaz Türk” oldular! Medyayı, kültür hayatını da kontrol ettikleri için ayartıcı bir manevra yaparak “Beyaz Türk” gibi yabancılaştırıcı, ötekileştirici olmayan, aksine en üst sınıfa aid, cazip, özenilen bir yüksek sosyete kesimi gibi bir etiket de buldular kendilerine!
350 masonik, baronik aile, ülkenin ekonomisine hükmediyor -hâlâ! Kültürüne, entelektüel hayatına, sanatına hâkim ve aralarına “kara Türkler”i yaklaştırmıyorlar bile; ama her türlü “ayrılıkçı tipi” el üstünde tutmasını biliyorlar! Onları maske olarak kullanıyorlar: Küresel sistemin sözcülüğünü ve gözcülüğünü yaptıkları anlaşılmasın diye, haklar, özgürlükler, laiklik, Kemalizm savunuculuğunun bayraktarlığını bunlar yapıyorlar!
Doğrusu, “onlar”, “bunlar” diye ötekileştirici gelebilecek bir dil kullandığım düşünülebilir! Hayır!
Ben bu adamları takdir ediyorum. Yüreğim yanıyor bu ülkenin çocuğu olarak ama bu ülkenin has çocuklarının sadece birbirlerinin altını oymakla meşgul olduğunu, sen-ben davası gütmekten başka bir şey yapmadığını, maalesef “malı götürmeye” baktığını, her tür güce taptığını görüyor, kahroluyorum ve bu ülkenin masonik, baronik şebekelerine söyleyecek bir şey bulamıyorum.
İÇERİDE KAN KAYBEDİYORUZ...
Bu ülkenin derin devletinde gedik açıldığını, dağıtıldığını düşünüyorduk; ama bu konuda mesafe katedildi mi, katedilmedi mi bilmiyorum; ama bir anlaşma yapıldığı anlaşılıyor.
Ülkenin kreması, masonik, baronik şebekelerdi; ülkenin kaymağını onlar yiyorlardı. Şimdi kaymağı az da olsa paylaştıkları anlaşılıyor.
Olan bu.
Değişen bu.
Sistemi değiştirmek için yola çıkmıştık biz; bizi sistemin kölelerine dönüştürmek üzere olduklarını, bütün ilkelerimizi, ölçütlerimizi etkisiz hâle getirdiklerini görüyor, kahroluyorum.
Kültürde bir şey yapamıyoruz; bu masonik, baronik şebeke tam anlamıyla iktidar! Nefes aldırmıyor!
Eğitimde elimiz kolumuz bağlı; en güçlü eğitim kurumları masonik şebekenin kontrolünde; eğitim bakanlığına da onlar çeki düzen veriyorlar!
Bu ülkenin bin yıllık kültürünün altı oyuluyor; bu ülkenin genç kuşakları mankurtlaştırılıyor!
Biz, bu ülkenin fikir ve oluş çilesi çeken bir avuç insanı, bu işe neşter vurulması gerekir diye haykırıyoruz, sadece! Bir avuç insanı dedim ama sadece ben miyim yoksa uykuları kaçan, sormadan edemiyorum -özür dileyerek!
...AMA DIŞARIDA İYİYİZ!
Sanıyorum, ülkenin derin güçlerine ve bu derin güçlerin bağlantı hâlinde oldukları küresel statüko’ya en iyi cevabı, dışarıda, dış politikada verebileceğiz.
Nitekim Libya’da, ülkenin seçilmiş yönetiminin daveti üzerine gösterdiğimiz muazzam askerî ve stratejik performans gözdoldurdu. Mavi Vatan fikri üzerine geliştirdiğimiz stratejiler, Doğu Akdeniz’de dengelerin belirlenmesinde bizim kilit ülkelerden biri hâline gelmemizde çok önemli bir rol oynadı. Erdoğan’ın liderliğinin, Dışişleri Bakanımız Çavuşoğlu’nun yılmaz gayretlerinin, savunma sanayisinde elde ettiğimiz gelişmelerin bu noktaya gelmemizde gözardı edilmeyecek payları var.
Sosyal medyada, Libya’da elde ettiğimiz başarıyı paylaştığımda yemediğim hakaret ve küfür kalmadı!
Bu kadarını beklemiyordum. Adam ülkesiyle gurur duymaz mı! Bu ülke bizim, hepimizin.
Çok kritik bir süreçten geçiyoruz: Korona sonrası büyük bir küresel ekonomik kriz ve ardından küresel çatışmalar bekleniyor...
Türkiye’de de bunun yansımaları olacak. Koronayla mücadelede örnek bir başarı ortaya koyduk ama zaaf gösterirsek, ülkenin kaosa sürükleneceğini, birilerinin işlerin kötüye gitmesi için ellerini ovuşturduklarını görüyoruz...
O yüzden toplum olarak virüse karşı alınan tedbirlere ve kurallara uymak zorundayız. Yoksa bir kaç haftadır içine girdiğimiz rehavet ve artan vaka sayıları, sürdürülebilir değil.
Birileri pusuda bekliyor ülkeyi kaosa sürüklemek için.
Bu ülke hâlâ bu ülkenin has çocuklarının elinde değil. Dışarıda çok büyük bir başarı var ama içeride kan kaybediyoruz! Niçin? Kültüre, eğitime, sanata bizim medeniyet dinamiklerimizi nakşedecek kuşaklar yetiştiremediğimiz, aksine, genç kuşaklarımızın gözümüzün içine baka baka mankurtlaşmalarına göz yumduğumuz için...
İlgilileri uyarmak zorunda hissediyorum kendimi bir kez daha: Eğitimde, kültürde, medyada, fikir ve sanat hayatında kazanılamayan istiklal ve istikbal mücadelesi kaybedilmeye mahkûmdur.
Üç Libya: Totaliter, kaotik ve istikrarlı
Yusuf Kaplan
21/06/2020 Pazar
Libya’ya iki kez gittim.
Birincisi Arap Baharı’ndan önce, ikincisi de hemen sonra.
İlk gidişim, yaklaşık 25 kişilik bir ekiple Kaddafi’nin daveti üzerineydi. Kaddafi, her yıl, İslâm dünyasının ilim, fikir adamlarını, önemli cemaatlerin temsilcilerini Libya’ya davet ediyor, bir tür “İslâm kongresi” gibi bir toplantı düzenliyordu. Yıllarca sürdürdü Kaddafi bu toplantıları...
KADDAFİ MASKESİ, KADDAFİ’NİN MASKELERİ
Yeşil Kitap’ı vardı; kendi kitabı yani! Bütün Afrika’yı harekete geçiren önemli bir liderdi Kaddafi. Kaddafi’nin Batılı emperyalistlerle ve Sovyet emperyalizmiyle işbirliği yaparak onların çıkarları doğrultusunda Libya’ya ve Afrika’ya şekil vermeye çalıştığı bilinen bir şeydi. Bu konuda çok eleştirildi haklı olarak.
Ama kendine özgü özellikleri de vardı: Bir yarı İslâmî teo-politik çerçevede, ülkesine, Arap dünyasına, Afrika kıtasına çekidüzen vermek istiyordu.
Emperyalistlerle birlikte çalışıyordu ama aynı zamanda diktatör olduğu için zaman zaman onlarla çatışıyordu da.
Kaddafi, totaliter bir rejim kurmuştu; kendi insanına kan kusturuyor, ülkesinin kaynaklarını çarçur ediyordu! Bütün bunlara rağmen Kaddafi’nin hunharca katledilmesini tasvip etmedim aslâ! Kaddafî’yi bu şekilde katlettirenlerin ne kadar ürkütücü, aşağılık tipler olduğunu gösterir bu hâdise!
Hem köpek gibi kullan, hem de işi bitince köpekten daha beter bir muameleyle kaldırıp at!
Bunlar mı demokrasi, özgürlük, hak hukuk sunacaklar dünyaya!
Kaddafi gibi diktatörlerin şahsında çöken bu tür diktatörleri yetiştiren, ülkelerin başına yerleştiren, işleri bitince de en aşağılık muamelelere tabi tutarak alaşağı eden Batı uygarlığıdır! Batı uygarlığının ahlaken iflasının göstergesidir bu hâdiseler!
Gölge etmesinler başka bir şey istemiyoruz bu gezegenin çocukları olarak!
EMPERYALİSTLERİN HESAPLAŞMA VE SAVAŞ ALANI!
İkinci Libya ziyaretimde, Libya cehenneme çevrilmişti. Bütün emperyalistler hesaplaşmalarını Libya üzerinden yapıyorlar, terör örgütlerini kullanarak ülkeyi ateşe vermekten çekinmiyorlardı.
Libya’daki İhvan-ı Müslimîn liderlerini de ziyaret ettim. İhvan’ın en zayıf olduğu ülkelerden biriydi Libya: Libya, Mısır’ın komşusu olmasına rağmen İhvan’ın çok zayıf olmasının nedeni Kaddafi’ydi: Kaddafi üzerinden İslâmî oluşumların güçlenmesi, ülkenin kaderinde belirleyici bir rol oynaması engelleniyordu. Mısır’da Nasır’a biçilen rol Libya’da Kaddafi’ye biçilmişti: Ülkedeki İslâmî oluşumların önünün tıkanması! İslâm’ın önüne takoz olarak yerleştirilmişti Nasır da, Kaddafi de, petro-dolar şeyhliklerdeki ruhunu Batılı şeytana satan uydu krallar, emirler, köle ruhlu yöneticiler de!
Kaddafi, hem emperyalistlerin adamıydı hem de muhalefete izin vermeyen bir zorbaydı. Yukarıda sözünü ettiğim, bazı müspet özellikleri, belirleyici değildi. Bu adamların tek vazifesi vardı: İslâmî oluşumların ve ülkelerinin gelişmesinin önünü tıkamak. Bunu yaparken her tür totaliter yönteme başvurmak!
Arap Baharı denen tezgâhtan sonra (her zaman tezgâh diye yazdım o vakitler ve linç edildim, tabii!), Libya, kaosun, istikrarsızlığın eşiğine sürüklendi! Emperyalistlerin bölgesel ve hatta küresel hesaplaşmalarını Libya üzerinden yapıyorlardı...
Libya terör örgütlerinin cehenneme çevirdiği bir kıyameti yaşamaya mahkûm edildi!
O yüzden FETÖ Libya’da da güçlüydü. Bir devlete bağlı Maarif Koleji vardı; okulun yöneticilerinin şikayetleri dinmek bilmiyordu; Libya büyükelçiliğimiz ha var ha yoktu; bir işe yaramıyordu; bir de FETÖ okulları vardı: Gözkamaştırıcı! Etkileyici!
LİBYA’DA TÜRKİYE’NİN DÜZEN VE İSTİKRAR MODELİ
Şu ân, 20 yıl Amerika’da, Virginia’da özel olarak yetiştirilip bölgeye patlamaya hazır bir bomba gibi postalanan darbeci Hafter’le de benzer bir aşağılık senaryo peşinde koştuyor Batılı emperyalistler ama bu kez Türkiye engeli var! Türkiye duvarını aşmak zorundalar! Yine aşamayacaklar!
Dün, Endülüs’ün kökünü kazıyıp tarihten silmişler, Fas, Tunus, Cezayir ve Libya’daki Müslüman varlığını da tarihten silmek için yoğun bir şekilde çalışıyorlardı Haçlılar!
Tunus’un bilge lideri Gannuşi, bir gün kendisiyle yaptığımız özel görüşmede aynen şöyle demişti: “Biz, Müslümanlığımızı koruyor olmamızı size borçluyuz. Bütün Kuzey Afrika, Türklere borçlu.”
Nefesimiz Endülüs Müslümanlarını kurtarmaya yetmedi: 1492’de Endülüs’ten kalan son küçük kanton Gırnata da düşünce Endülüs tarihten silindi. Ama Endülüs’ün kalbi Kurtuba 1226’da durmuştu! Daha Osmanlı doğmadan en az yarım asır önce! Fakat Osmanlı, Endülüs’ü kurtaramadı ama daha sonra Kuzey Afrika’yı kurtardı Allah’ın lütfu ve keremiyle...
Gelinen nokta, istikrar ve düzen vadeden bir nokta -özellikle de Türkiye’nin her bakımdan inisiyatifi ele geçirmesinden, sahada büyük askerî ve stratejik başarılar elde etmesinden sonra...
Türkiye, Libya’yı ikinci kez kurtarıyor Libya’nın seçilmiş hükümetinin daveti üzerine Libya’da gerçekleştirdiğimiz önemli adımlarla...
Dün, Kaddafi döneminde İhvan yoktu. Sindirilmişti. Mazlumdu. O zaman İhvan’ı -evden dönüştürme- küçük merkezinde ziyaret ettiğimizde, çok üzülmüştüm.
Ama gördüğünüz gibi halkın oyuyla iktidardalar, ülkelerinin gerçek bağımsızlıkları için mücadele ediyorlar!
İhvan liderliğinin Libya’da Türkiye ile yaptığı bu işbirliği bütün Arap dünyasında domino etkisi yapacak, Türkiye’nin, umudun, kardeşliğin, adaletin sembolü olduğunu ortaya koyacak inşallah. İçerde kan kaybediyor olsak da, dışarıda çok önemli işler yapıyoruz. Dışarıda elde edilen başarı, içeriye yansıtılmalı, eğitim, kültür, fikir, sanat ve medyada alınacak köklü kararlarla toplumun çözülmesi, çürümesi önlenmeli.
Vesselâm.
Türkiye, dış politikadaki atağı, jeo-kültürel derinliğini harekete geçirebilmesine borçlu
Yusuf Kaplan
22/06/2020 Pazartesi
Tarihi yapan, kaba güç değildir; kültürdür, güçlü fikirdir. Kaba güçle tarih yapanlar, kaba güçler tarafından yıkılırlar, tarihin çöp sepetini boylarlar.
Güçlü fikirle tarih yapanlar, tarihi yapamayacak kadar önleri kesilmiş olsa da, fikir canlıysa, yeri ve zamanı gelince, o fikir yerinde duramaz, fışkırır yerinden ve tarihe yön verir yeniden.
TÜRKİYE’NİN PARADOKSU VE GİZİL GÜCÜ
Türkiye, büyük bir paradoksla karşı karşıya: “İnsan-inşası” sürecinde büyük bir hayal kırıklığı yaşıyor; ama “dünya-inşası” sürecinde -özellikle de dış politikada- büyük bir atılım gerçekleştiriyor!
Tarihte, benzeri pek olmayan bir paradoks bu: İçerde zayıfsınız; iç-dinamikleriniz, değerleriniz büyük bir sarsıntı geçiriyor; ama dışarıda güçlüsünüz, dış politikada gözdoldurucu işlere imza atıyorsunuz!
Büyük paradoks gerçekten. Oysa tersi sözkonusu neredeyse bütün tarih boyunca ve bütün tarih yapan köklü toplumlarda.
İçeri zayıfsa, iç dinamikler zayıflamışsa, dışarının güçlü olması, dışarıda güçlü adımlar atılması pek mümkün olmaz. Olmayacak bir şey bu.
Yaşadığımız paradoksun bir izahı olmalı.
Var, elbette: Türkiye dışardan fiilen işgal edilemedi, sömürgeleştirilemedi. O yüzden genetik kültürel kodları tecavüze uğramadı, bir toplumu ayakta tutan derin kültürel yapılar sağlam hâlâ!
Eğer köklü tohumlar ekilir ve bu tohumlar çileyle yeşertilirse, bozulmayan, gün ışığına çıkmayı bekleyen kültürel kodlarımızın topraktan fışkırması ve toplumu yeniden tarih yapacak bir yolculuğa çıkarması mukadderdir.
Türkiye, Tanzimat’la yapılan cerrahî müdahaleyle yönünü yitirdi, Cumhuriyet’le yapılan müdahale ile de yörüngesini; geldiğimiz noktada ruhunu yitirme tehlikesiyle karşı karşıya.
Ama şunu rahatlıkla söyleyebilecek durumdayız: Dünyada ruhunu koruyabilen, yeri ve zamanı geldiğinde de, ruhunun, toplumun tarihî yönünü ve yörüngesini bulmasına imkân tanıma ihtimali hâlâ diri olabilen bir kaç ülkeden biri biziz yine.
DIŞ POLİTİKAYI HAREKETE GEÇİREN DİNAMİK: JEO-KÜLTÜREL DERİNLİK
Tarihi yönlendiren kültürdür; toplumlara ruh veren kültürel zenginlik ve derinlik yani. Kültürünüz varsa, tarih yaparsınız. Kültürünüz güçlüyse, dinamikse, diriyse, başka kültürlere de hayat iksiri sunar, başka toplumları da yaşatırsınız...
Jeo-kültürel dinamikler, bir toplumun tarih yolculuğundaki yön, yörünge ve ruhunun beslediği derin ve köklü değerler sistemidir.
Dış politikada büyük atılımlar yapmanın görünmeyen ama gerçek kökeni, jeo-kültürel dinamiklerdir.
Tarih, bir kültürel coğrafyada yeşerir, kültürel dinamikler ve değerler ekseninde kök salar toprağa ve meyve verir topluma...
Türkiye’nin dış politikası, bağımsız olmadı Tanzimat’tan bu yana.
Olamazdı; çünkü bölgemizin ve dünya tarihini yapan bir medeniyet tecrübesi geliştirmiş bir ülkenin önce kültürel inkâr’ın eşiğine sürüklenmesi, sonuçta da medeniyet iddialarını terketmesi, jeo-kültürel dinamiklerini yitirmesine yol açtı kaçınılmaz olarak. Kültürel inkârın eşiğine sürüklenen bir ülkenin tarih yapmasını beklemek, kabul edilmeyecek duâya âmin demektir!
Ne var ki, Türkiye, dış politikada çağ atlıyor, dersem abartılı bir cümle kurmam herhalde. Ve bunun 15 Temmuz sonrası süreçte gerçekleştiğine dikkatinizi özellikle çekmek isterim.
Libya’daki atılımdan sözediyorum.
Dış politika enlemesine ve boylamasına derinleşti, zenginleşti. Düşe kalka ama yılmadan yol alındı, yanlışlardan ders alındı, sonunda; dış politikada rönesans yaşanıyor...
Bunda Erdoğan’ın dirayetli, kararlı liderliği ile Dışişleri Bakanımız Mevlüt Çavuşoğlu’nun yılmaz çabası, başta Hakan Findan’lı MİT ile ordu olmak üzere devletin kurumları arasındaki eşgüdüm ve ortaklaşa çalışma başarısı büyük rol oynuyor elbette.
Dış politika, güç dengelerinin bu kadar karmaşıklaştığı, at izinin it izine bu kadar karıştığı, dış politikadaki önceliklerin bu kadar parçalı, merkezsiz, yere, zamana ve duruma göre değişkenlik kazandığı, bir ülkede bir konuda birlikte hareket edilirken başka bir alanda karşıt konumlar alınacak kadar postmodernleştiği belirsizlikler çağında, Türkiye gerçekten tarih yazıyor.
TÜRKİYE’NİN ÜÇ HİLÂLİ VE ÜÇ KORUMA KALKANI
Dış politikada çağ atlıyoruz, dedim. Ve Libya’yı örnek verdim. Ama Libya, zirvesi ve son noktası bunun.
Dış politikadaki atılımlardan sözederken, hem -Astana Süreci gibi- diplomatik hem de Fırat Kalkanı Harekâtı’yla başlayan askerî atılımları aynı anda göz önünde bulunduruyorum. Katar’la askerî, diplomatik ve stratejik olarak kurulan ilişkiyle, öncelikle, hem Yemen ve ötesinden Afrika’ya kadar strajik bir hilâl, bir hat çektik; Tanzanya, Somali ve Sudan’ı, kısacası Doğu Afrika’yı emniyete aldık. İkinci olarak Basra Körfezi üzerinden Afganistan-Pakistan’a ikinci bir hat çektik; Türk Cumhuriyetlerini koruma altına aldık. Üçüncü olarak Suud ve Lübnan üzerinden Suriye ve Irak’a kadar üçüncü bir hat çektik, Mekke ve Medine’yi koruma altına aldık.
Libya’da gerçekleştirdiğimiz atılım, eğer büyük bir engelle karşılaşmazsa, Doğu Akdeniz’de bütün dengeleri alt üst edebilir, oyunu bizim kurmamıza imkân tanıyabilir.
Nasıl bir engel olabilir bu? Mısır diktatörü Sisi’nin Türkiye’ye karşı kışkırtılması, ardından Suud yönetiminin Sisi’yi desteklediğini açıklaması gibi meselâ!
Aşağılık bir hamle bu! Bu hamlenin gerisinde İngiltere olabilir, İsrail de! Birleşik Arap Emirliklerini de kışkırtan İngilizler ve İsrail yine!
Türkiye ne yapmalı, peki? Herkesi şaşırtacak bir hamle yapmalı. Ve yapacak inşallah.
Vesayetin hukuku, hukukun vesayeti
Yusuf Kaplan
26/06/2020 Cuma
Hukuk, boşlukta oluşmaz.
Bir ülkenin hukuk sisteminin dayandığı, dayanmak zorunda olduğu sosyo-kültürel bir değerler ekolojisi ve bu ekolojiden hem beslenen hem de bu ekolojiyi besleyen köklü bir anlam haritası vardır.
Hukuk, toplumun değerler ekolojisinde yeşeren, şekillenen anlam haritalarının eseri ve anlamlandırma pratiklerinin yansımasıdır.
HUKUK, BİR MEDENİYET MESELESİDİR, BİR AKLI VE RUHU VARDIR
Hukuk, bir medeniyet meselesidir. Eğer başka bir medeniyetin bambaşka şartlarda geliştirdiği hukuk modellerini neredeyse sorgusuz sualsiz alıp bir topluma dayatıyorsanız, siz ya sömürgecisiniz ya da celladına âşık, zihni işgal edilmiş gönüllü kölesiniz ve o topluma tecavüz ediyorsunuz, demektir.
Hukukun bir kültürü, bir sosyolojisi, bir antropolojisi vardır. Daha da önemlisi bir aklı, bir ruhu vardır. Toplumun kültürünü, sosyolojisini, antropolojisini, kısacası aklını ve ruhunu hiçe sayan bir hukuk sistemi topluma tepeden dayatılıyor, toplumu hiçe sayıyor, toplumun altını oyuyor, bütün adaletsizliklerin, haksızlıkların, zulümlerin tohumlarını ekiyor, demektir.
KÖKLÜ SORUNLARA KÖKLÜ ÇÖZÜMLER ŞART!
İki asırdır iliklerine kadar köklü bir medeniyet bunalımı yaşayan bizim gibi kendi kendini sömürgeleştiren bir ülkenin kaderi, sorunları kökten, bütün yönleriyle ele almak değil, son duruma göre, sonuçlara bakarak sorunları hal yoluna koymaya çalışmak. Dolayısıyla sorunla ilgisi olmayan ideolojik kavgalara tutuşmak ve sonuçta bir sonuca varamamak!
Her alanda, özellikle köklü, büyük sorunlarda bocalamamızın, sorunlarımızla ilgilendikçe sorunlarımızın daha da içinden çıkılmaz hallere bürünmesinin, kangrene dönüşmesinin nedeni bu: Sadece sonuçlara bakmak, sonuçları ideolojik gerilim hattına çekmek, sorunu konuşmak yerine “iktidar savaşı”na, yani “sen-ben”, “siz-biz”, “biz-onlar” kavgasına tutuşmak.
ALGI, AKLI ÇARMIHA GERDİ, ALGI KRAL ŞİMDİ!
Bu modernliğin hastalığıdır; bütün dünyaya bulaştırdığı, bulaştığı bütün toplumları adeta kapana kıstırarak kıvrandırdığı bir çıkmaz sokak: Nedenleri atlayarak, sorunun kökenini gözardı ederek soruna çözüm bulmak, “pornografi yapmak”tır oysa: Ayartmak, baştan çıkarmak, insanın düşünme melekelerini iptal etmek yani.
Bu modern hapishaneye dikkat çeken ve vargücüyle saldırıya geçen ilk esaslı düşünür Nietzsche olmuştu. Modernler hem nedenlerle sonuçları birbirine karıştırıyorlar hem de sonuçları neden olarak konumlandırıyorlar, demişti üstad.
Nietzsche’nin modernlik için yaptığı bu önemli tespit, modernliğin bir sonraki aşaması demek olan postmodernlikte iyice kontrolden çıktı, kural oldu: Modernliğin kralı akıl, çarmıha gerildi algı tarafından ve algı kral oldu; algı imparatorlukları kuruldu. Algılar üzerinden iktidar biçimleri inşa ediliyor. Algı üretmekte, kitlelerin zihinlerini yönlendirmekte kim ne kadar güçlüyse, gerçek o oluyor, o “iktidar” oluyor artık!
Meselenin nedenlerine, kökenlerine inerek bütün boyutlarıyla tespit etmek yerine, soruna sadece sonuçlarına bakarak çözüm bulmaya çalışmak, sorunun çözümünü bulamamakla, daha da kötüsü, meselenin kontrolden çıkmasına, zamanla katlanarak bir kartopu gibi büyümesine yol açacaktır, kaçınılmaz olarak…
MİLLETİN HUKUKU OLACAK MI?
Barolar etrafında patlak veren basit bir sorunun ülke genelinde yeni bir kutuplaşmanın, gerilimin fitilini ateşleyen büyük bir meseleye, tabir caizse, bir “iktidar çatışması”na dönüşmesi, hukukun da, hukuk sisteminin de bu ülkede karşılığının olmamasından kaynaklanıyor.
“İktidar çatışması” yaşanıyor hukukta tam anlamıyla. Hukuk sistemine hâlâ statüko hâkim. Büyük barolar, küresel baronların kontrolünde. Hukukta, statüko / baronlar iktidar. Statüko yani oligarşik vesayet sistemi.
Bu milletin hukuku olmadı hiçbir zaman modernleşme tarihimiz boyunca. Bu millete dışarıdan, tepeden, jakoben yöntemlere hukuk dayatıldı, eğitim sistemi dayatıldı, insan tipi dayatıldı. Hem de bu ülke Batılılar tarafından sömürgeleştirilmeden yapıldı bütün bunlar!
Nasıl ama! Bir toplumu ne diye işgal edip kan-revan içinde kalacaksınız ki! Hele de bin yıl dünya tarihini yapmış bir toplumu içerden, celladına âşık ederek, zihnen işgal ederek kendi kendine sömürgeleştirmek varken, değil mi!
Bu millete hukuk dayatıldı dışardan! Eğitim sistemi, kültür sistemi, insan tipi dayatıldı!
O yüzden darbe yapıldı ve darbeler işte bu ithal / sömürgeci hukuk sistemiyle meşrulaştırıldı!
Sonuç? Bu millet kendi hukukuna kavuşamadığı sürece bu milletin hukukunu kimse korumayacak! Bunu bir kenara kalın harflerle not edin lütfen!İstanbul Sözleşmesi’yle İstanbul’un fethinin intikamını almak istiyorlar!
Yusuf Kaplan
3/07/2020 Cuma
Türkiye, İstanbul Sözleşmesi’nden çıkıyor...
Nihayet!
Açıklama, Numan Kurtulmuş Hoca’dan geldi. Tayyip Bey, Sözleşme’den çıkış süreci üzerinde çalışılmasına dâir talimat vermişti.
Bu konuda bir avuç insanla yılmadan mücadele ettik. Halkımızın güçlü desteğiyle iğrenç saldırılara göğüs gerdik. Ankara gerek bizim gayretlerimize gerekse halkımızın isyanına kayıtsız kalmadı ve düğmeye bastı.
Bu pespaye sözleşmeyi topluma dayatanların gerekçesi, bu sözleşmenin kadın cinayetlerini, tecavüzleri koruduğu iddiası!
Bu iddia, iki açıdan tutarsız ve saçma: Her şeyden önce, bu sözleşmeden sonra kadın cinayetleri azalmadı; aksine katlanarak tırmandı! Yazıda birazdan açıklayacağım rakamlar ürpertici!
İkincisi de, biz bu ülkede tecavüzlerle, kadın cinayetleriyle, kadına karşı şiddetle ilgili yasa çıkaramayacak kadar âciz miyiz Allah aşkına!
Türk hukukçularına hakaret bu, bence.
Kimseyi kandırmasınlar! Baronik, masonik şebekelerin bu Sözleşme’yi ölümüne savunmaları boşuna değil: Türk toplumunun en güçlü yanı olan aileyi çökertmek! Aile çökünce bu toplumun güdülmesi kolaylaşacaktır!
İstanbul Sözleşmesi’yle hedeflenen şeyin ne olduğunu ve bu noktaya nasıl geldiğimizi gösteren bir yazımı yeniden paylaşmak istiyorum sizlerle.
SAPKIN GREK TOPLUMU TUZLA BUZ OLDU!
Yeni bir toplum tipi icat etmeye çalışıyorlar!
Eşcinsel sapkınlık biçimlerini eksene alan, ailenin karikatürü sapkın bir “aile” tipi uydurmak, bunu yaygınlaştırmak ve bütün dünyaya dayatmak istiyorlar!
Böyle bir sapkınlığa tarih pek tanık olmadı.
Sapkın eşcinsel ilişki biçimleri yalnızca pagan Grek toplumunda yaygın biraz tarihte.
Bu toplum tipi, dünyaya toplum açısından aslâ model olamaz. Düşünsenize, felsefe tavan yapmış, sanat tavan yapmış; sanat da, spor da bir tür ibadet biçimi olarak işlev görmüş, o yüzden kutsanmış... Adına Büyük İskender denen Makedon kökenli eşcinsel kralın hükümranlığı döneminde Mısır’dan Hindistan’a kadar yayılmış bu imparatorluk!
Ama İskender’den sonra paldır kültür çökmüş, yerle bir olmuş!
Felsefe de bitmiş, sanat da. Sokrat’lar, Eflatun’lar, Aristo’lar çıkmamış bir daha!
Antik Yunan toplumunun ve kurumlarının bir anda tuzla buz olmasını, sapkın cinsel ilişkilere bağlıyor önemli düşünürler. Lewis Mumford, bu konu üzerinde çokça kafa yoran, çağımızın cins kafalarından biri meselâ!
Greklerin topyekûn tarihten çekilişi Lût kavminin kaderini andırıyor!
Koskoca uygarlık, düşünce ve sanat geleneği bitiyor; devlet de, toplum da tarihten siliniyor!
SAPKIN BİR EŞCİNSEL TOPLUM TİPİ İCAT ETMEYE ÇALIŞIYORLAR!
Günümüzde sapkın eşcinsel ilişki biçimlerine dayalı bir toplum icat edilmeye çalışılıyor!
Bunun en önemli enstrümanlarından ya da hazırlayıcılarından biri lanet olası İstanbul Sözleşmesi.
Sapkın bir toplum modeli inşa etmeye çalışıyorlar ve bu konuda kilometre taşlarından biri olacak anlaşmanın adını İstanbul Sözleşmesi koyuyorlar!
Bu adamlar bizden İstanbul’un intikamını almak istiyorlar! Gelecekte kurmak istedikleri sapkın toplum modelini hayata geçirecek sürecin taşıyıcı aktörlerinden biri olan böyle bir sözleşmeye İstanbul Sözleşmesi diyerek, hem İstanbul’un savaşmadan ele geçirilmesi için hem de inşa edilecek sapkın toplum tipinin İstanbul üzerinden inşa edilmesini sağlamak için çırpınıp duruyor, bize inanılmaz bir şekilde meydan okuyor ve hakaret ediyorlar!
İSTANBUL‘UN FETHİNİN İNTİKAMINI ALMAK İSTİYORLAR!
Abartıyor muyum? Aslâ!
Halil İnalcık’ın İstanbul’un fethiyle ilgili bir sözünü hatırlıyorum: “Batılılar, İstanbul’un fethini aslâ unutamıyorlar!”
İstanbul Sözleşmesi’nin anlamına ilişkin yaptığım bu okumaları ve çıkardığım sonuçları hafife almamanızı öneririm.
Adamlar, hiçbir şeyi “laf olsun” diye yapmıyorlar! İstanbul’un fethini unutamayanların, bizden nasıl intikam alacaklarını ve bize nasıl meydan okuyacaklarını biz de unutmayalım.
Bu sözleşme’yle bu toplumun en güçlü yanı ve ruhu olan aileyi çökertmeyi hedefliyorlar.
Aile çökünce toplumun çökeceğini çok iyi biliyorlar! Böylelikle Türkiye’yi savaşmadan içerden teslim alacaklarını düşünüyorlar! İstanbul’un intikamını bu şekilde almak istiyorlar!
İSTANBUL SÖZLEŞMESİ’NİN FATURASI ÇOK AĞIR!
Şiddete, tecavüze maruz kalan, hunharca katledilen kadınların haklarını, İstanbul Sözleşmesi’nden başka bir sözleşmeyle garanti altına almak imkânsız mı? Böyle şey olur mu?
Oysa bu sözleşmenin faturası çok ağır oldu.
TBMM Kadın Erkek Fırsat Eşitliği Komisyonu son iki buçuk yılda tam 746 bin erkeğin evden atıldığını açıkladı. Kanun kapmasında 2017’de 295 bin, 2018’de 358 bin, 2019’da Nisan ayına kadar ise 92 bin erkek evinden atıldı.
Bu rakamlar şaka değil, gerçek! Ailenin nasıl çökmekte olduğunun ürpertici işaret fişekleri!
Ailenin çöktüğü bir toplum ayakta duramaz. Ailenin çöktüğü bir ülke, sağlam adımlarla geleceğe yürüyemez!
Toplum yapısı, dokusu, manevî değerleri güçlü olan toplumları hiç bir güç yıkamaz, hiç bir güç dize getiremez.
İstanbul Sözleşmesi hem toplumun altını oyan bir belâ hem de dünyada ailenin en güçlü olduğu bir toplumun dünyaya aile konusunda öncülük yapmasını imkânsızlaştıracak bir takoz işlevi görüyor!Toplumun ruhunu yitirme tehlikesine “dur” deme mücadelesi...
Yusuf Kaplan
5/07/2020 Pazar
Bu toplumun bir ruhu vardı: İslâm’ın sunduğu, hem tarih yapmamızı, medeniyetler kurmamızı hem de insanlığa örnek olan bir adalet, merhamet ve hakkaniyet iklimi inşa etmemizi mümkün kılan bir ruhu vardı bu toplumun.
GÖLGE ETMESİN BAŞKA İHSAN İSTEMİYORUZ BATI’DAN!
Şimdi bu ruhu yitirme tehlikesiyle karşı karşıya. İstanbul Sözleşmesi, AB Uyum Yasaları, toplumun altını oyuyor!
Kadına şiddeti, tecavüzü, çocuklara iğrenç cinsel saldırıları yok edebilecek, asgarî düzeylere düşürebilecek yasaları bu ülke nasıl yapamaz!
Aile konusunda, tefessüh etmiş Avrupa’nın, ruhunu yitirmiş, makinalaşmış Batı’nın bize verebileceği hiçbir şey yok! Batı’da toplum çökmüş, değerler çözülmüş durumda. Toplumu güçlü sistemler inşa ederek korumaya çalışıyorlar! Sistem insanın önüne geçmiş durumda Batı’da.
Sistem çökünce her şey bitecek!
Toplum, değerler ve anlam haritaları konusunda Batı’dan alacağımız her şeyin toplumun temel yapılarını dinamitleyeceğini, ruhunu yok edeceğini şimdiye kadar göremediysek, Allah akıl, fikir versin, diyorum sadece!
Batılılardan aile, değerler ve anlam dünyası konusunda öğrenebileceğimiz hiçbir şey yok! Gölge etmesinler başka ihsan istemiyoruz kendilerinden!
DÜNYADA RUHU OLAN TOPLUM KALDI MI?
Dünyada ruhu olan, ruhunu koruyan toplum var mı, kaldı mı?
Ruslar geliyor olsa da, Rus ruhu, tarih oldu meselâ.
Alman ruhu, azmanlaşmasının kurbanı oldu.
İngiliz ruhu mu? O hiç olmadı zaten!
Çin ruhu katlediliyor yarım asırdır vahşî kapitalizm tarafından...
Osmanlı yaşarken, dünyanın bir ruhu vardı: Dünyanın ruhu, Osmanlı’ydı.
Osmanlı dünyadan çekildi, dünyadan ruh da çekildi, gitti.
Türkiye’nin bir ruhu var mı, peki?
Bu yazıda bu sorunun izini süreceğim. Zihin ve anlam haritalarımızın arkeolojisini yaparak geleceğe projeksiyon yapmaya çalışacağım...
TÜRKİYE, TANZİMAT’LA YÖNÜNÜ, CUMHURİYET’LE YÖRÜNGESİNİ YİTİRDİ!
Türkiye’yi, Türkiye’nin başına ne geldiğini, Türkiye’nin yaşadığı iki asırlık -sürgit tırmanan, ağırlaşan- trajediyi görebilen, anlayabilen bir entelijansiyası yok bu ülkenin.
Elbette ki, iki asırlık modernleşme tarihimizin entelijansiyasından söz ediyorum burada.
Kimse kendini kandırmasın: Bu toplumun ruhu yok edilemedi belki; ama inkâr edildi. Dünyada celladına âşık edilen tek toplum bu toplum ama bunu görecek ruhtan yoksun. Toplum, başına ne geldiğini hissediyor ama aydın zihnen sömürgeleştiği için ne olup bittiğini anlayamayacak kadar epistemik kölelik illetiyle malul.
Celladına âşık edildiğini görebilecek bütün melekeleri yok edildi toplumun.
O yüzden dostunu düşmanını ayırt edemiyor.
O yüzden azılı düşmanlarını dost bellemekte sakınca görmüyor.
Düşmanları gibi düşünen, düşmanları gibi yaşayan, celladına âşık olan ama bunun farkında bile olmayan bir toplumun, tarihin kırılma anlarında bunun bedelini çok ağır ödediğini tarih gösteriyor bize...
Celladına âşık edildiği için dostunu düşmanını ayırt edemeyen bir toplum, bunun faturasını her zaman ağır öder: Tarih, buna tanıklık eder.
Bosna savaşı, dostunu-düşmanını karıştırmanın yol açtığı ürpertici travmaların yaşanmasıyla sonuçlandı: Bosnalıların çoğu, Sırpların, Hırvatların kendilerini katledeceklerine, iğrenç katliamlar yapacaklarına inanmıyorlar, bu tür söylemleri dillendiren insanları komplocu olmakla itham ediyorlardı.
Ama Bosna’da yaşanan soykırım, celladına âşık olan, ruhunu yitiren, dostunu düşmanını ayırt edemeyen Bosna halkına yüzyılın en ağır faturalarından birini ödetti.
Bir toplumu ayakta tutan güç, sahip olduğu ruhudur; yaşayan, diri ve diriltici bir ruha sahip olmasıdır. Bir ruhu olan, daha doğrusu bir ruhu olduğunu bilen ve o ruhla nefes alıp veren bir toplum, gücünü de, zaaflarını da iyi bilir. O yüzden düşmez; kimi zaman tökezlese bile düşmez.
Bir ruhu olduğunu bilmesi, Ruhunu bilmesi, Ruhuyla nefes alıp vermesi, düşmesine izin vermez toplumun.
Böyle bir toplumun tökezlemesi, toparlanıp kendine gelmesi ve daha muhkem bir kuvvete erişmesi için bir imkân işlevi görür.
Ruhsuz bir toplum, ruhunu yitiren ama ruhunu yitirdiğini bile bilemeyen bir toplum yaşasa da ölüdür gerçekte; yaşayan ölü.
Tanzimat’la yönünü, Cumhuriyet’le yörüngesini yitirdi bu toplum.
Yönünü ve yörüngesini yitiren bir toplumun ruhunu da yitirmesine yol açacak zihnî ve ahlâkî bir savrulma yaşaması mukadderdir.
SİYASET ARAÇTIR, HAKİKAT AMAÇ!
Yaşadıklarımızı siyaset üzerinden anlayamayız. Toplumun ruhunu yitirme tehlikesini anlamaya siyasetin dar ontolojisi izin vermez.
Siyaset araçtır, hakikat amaç.
Hakikat, yegâne ölçümüz ve ölçütümüz.
Toplumun ruhunu canlı tutabilmenin tek yolu var: Medeniyet iddiasını, hakikat tasavvurunu adım adım mimariye, eğitime, medyaya, kültüre, sanata, hayatın her alanına nakşedecek fikir, oluş ve “varoluş” çilesi çekecek öncüler yetiştirmek...
Yani siyaseti hakikate göre yapmak. Hakikati yani amaçları, siyasete yani araçlara kurban etmemek.
Bunu başarmak, bu toplumun ruhunu kurtarmak demek.
Dünyanın yeniden ruha kavuşabilmesinin yolu da, bu toplumun dünyaya ruh verecek hayatiyetine kavuşmasının yolu da, her hâl ve şartta hakikatin bayrağını yere düşürmeme mücadelesi vermemizden geçiyor.
Aslolan hakikat, gerisi teferruat.
.Ayasofya’nın zincirlerinin kırılması, Türkiye’nin ruhunun kurtarılması
Yusuf Kaplan
12/07/2020 Pazar
Ayasofya, müzeye çevrildiğinde büyük bir hüzne bürünmüştü bu millet.
Müzeye çevrildiğinde çöplüğe dönüştürülmüştü etrafı adeta. Kimsesizliğe terkedilmişti.
Şu anki Süleymaniye Külliyesi’nin etrafı gibi. Bir gün Süleymaniye de bu kaderine terkedilmişten kurtulur inşallah.
AYASOFYA’NIN MÜZE OLMASI NE ANLAM İFADE EDİYORDU?
Tek Parti dönemi, bu toplumun İslâmî ruh köklerini kurutan her adıma çekinmeden imza atıldığı Jakoben bir yıkım dönemi olarak tarihe geçti: Ezan yasaklandı. Türk müziği yasaklandı. İslâm’dan arındırılmış bir kök arayışına gidildi; Türk Tarih Tezi, Güneş-Dil Teorisi gibi bilim çevrelerinde bile “bilimsel hurafe” olarak görülen, Türk milletine İslâm’sız bir kök, bir ruh kökü dayatmaya çalışan anakronik, şaşkın, bize zaman ve enerji kaybettiren absürt maceralara soyunuldu!
Atatürk’ün bizzat kendisi bu tür denemelerin saçmalığını görecek, bazı devrimlerde geri adım atacaktır. Güneş-Dil Teorisi’nin, tastamam garabet bir şey olduğunu fark etmişti meselâ! Mustafa Kemal’in en yakınındaki isimlerden Falih Rıfkı Atay, bu konudaki “çılgınca” girişimlere neden karşı olduğunu, bazı aşırı adımlar konusunda Atatürk’le nasıl tartıştıklarını uzun uzun anlatır Nutuk’tan sonra Kemalizm’in -deyim yerindeyse- ikinci “kutsal kitabı” Çankaya başlıklı kitabında. Her Türk evladının bu kitabı dikkatle okumasını öneririm. Hem satır aralarında aslında ne olduğunu gösterdiği hem de Türkçe’nin usta kalemlerinden birinin elinden çıkma bir metin olduğu için.
Ayasofya’nın müzeye çevrilmesi, Ayasofya’nın temsil ettiği fetih ruhuna pranga vurulmasıydı.
Ayasofya’nın müzeye çevrilmesi, daha da önemlisi, bu toplumun ruhuna pranga vurulmasıydı.
Ayasofya’nın müzeye çevrilmesi, bu fetih ruhunda özetlenen medeniyet iddialarımızın, rüyalarımızın, hayallerimizin askıya alınması, inkâr edilmesi ve müzeye konulmasıydı aslında.
Ayasofya’nın müzeye çevrilmesi, bu toplumun tarih bilincinin çarmıha gerilmesi, tarih bilincinin linç edilmesi, bu toplumun zihnî bağımsızlığını yitirmesi, siyasî bağımsızlığının büyük yara almasıydı.
10 TEMMUZ 2020: BİR MİLAT
Ayasofya, ülkemizin gündemindeki önemini ve önceliğini yitirmedi hiç bir zaman. Ayasofya’nın her gündeme gelişinde, “Ayasofya özgürleşmeden özgürüm deme boşuna!” dedim her yerde, her platformda.
10 Temmuz 2020’de, Ayasofya özgürlüğüne kavuştu.
10 Temmuz 2020’de, Danıştay, 1934 yılında Ayasofya’yı müzeye çeviren kararı bozdu; Ayasofya’nın yeniden cami statüsüne kavuşmasına hükmetti.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Cuma günü, kararın açıklanması üzerine tarihî bir konuşma yaptı; Erdoğan’ın, tarihin akışını değiştirdiği bilinciyle gerçekleştirdiği çok iyi hazırlanılmış bir konuşmaydı bu.
“Ayasofya’nın camiye çevrilmesi, Mescid-i Aksa’nın özgürlüğüne kavuşmasının habercisidir,” dedi ve bu kararın, İslâm dünyasının dirilişinin de başlangıcı olmasını temenni ettiğini söyledi Erdoğan.
10 Temmuz 2020, tarihî bir gün olarak tarihe geçti: Bir bayram günü, bir düğün günü, bir vuslat günü.
10 Temmuz 2020, bir milat oldu: Bu toplumun istiklâl ve istikbal mücadelesinde bir kilometre taşı.
AYASOFYA’NIN ANLAMLARI: DARÜLİSLÂM, HÜKÜMRANLIK VE BAĞIMSIZLIK
Ayasofya, Türkiye’nin hükümranlığının, bağımsızlığının sembolüdür. Ayasofya’nın temsil ettiği ruhu kavrayamayan kuşakların zihinlerinin prangalı olduğunu söylemek bile gereksiz!
Ayasofya’nın temsil ettiği ruh, “kılıç hakkı” olarak camiye çevrilmesinde gizlidir. Ayasofya’nın cami olması, hem Ayasofya’nın hem de bu toplumun ruhunun korumasının yegâne şartlarından biri ve ruhunu koruduğunun en önemli göstergesidir.
Bu toplumun ruhunun, bu ülkenin bağımsızlığının, bütünlüğünün belki de en önemli sembolü Ayasofya’dır ve Ayasofya bunu, “kılıç hakkı” olarak camiye (cuma camisine) çevrilmesine borçludur.
Bu ülkede tarih bilincinin nasıl linç edildiğinin, bu toplumun tarihinin nasıl inkâr edilerek müzeye konulduğunun en önemli göstergelerinden biri, Ayasofya’nın ruhu, kılıç hakkı meselesi ve bağımsızlık sorunu arasındaki kopmaz ilişkilerin bir türlü halkıyla kavranamamasıdır. Anlı şanlı tarihçilerimiz bile bu meseleyi anlamakta ve anlatmakta zorlanıyorlar. Niçin? Yeterli bir tarih felsefesi birikimine ve güçlü bir tarih bilincine sahip olmadıkları için.
Her şeyden önce, “kılıç hakkı” meselesi, savaşla değil barışla ilgili bir meseledir. Barışın teminatıdır “kılıç hakkı”.
İkincisi ve bununla irtibatlı bir diğer önemli mesele de, bağımsızlık, hükümranlık ve darülislâm kavramları arasındaki kopmaz irtibattır.
Ayasofya’nın camiye çevrilmesi, buranın darülislâm (İslâm yurdu) olduğunun ilan edilmesidir. Darülislâm ne demek peki? Herkesin emniyette olacağı bir hayatın, düzenin temin edileceği, özellikle de gayrimüslimlerin herhangi bir baskı ile karşılaşmadan kendi inançlarını yaşayabilecekleri bir zeminin, emin, güvenilir bir barış yurdunun tesis edileceğinin teminat altına alınması demektir darülislâm.
Bir yerin darülislâm olması, orada barış ve huzurun, garanti altına alınması demektir. Darülislâm, bu anlamda Müslüman bir beldenin veya ülkenin hükümranlığının, bağımsızlığının, istiklal ve istikbalinin hem yegâne şartı hem de yegâne kaynağıdır.
O yüzden Ayasofya’nın zincirlerinin kırılması, Türkiye’nin ruhunun kurtarılması anlamına geliyor. Vesselam.Ayasofya’nın açılması, Türkiye’nin önünü açacak...
Yusuf Kaplan
13/07/2020 Pazartesi
Cumhuriyet, Tanzimat’la başlayan Türk modernleşmesinin uzantısıdır: Bu iki yüzyıllık süreç, fetret dönemidir; çağ dışına düşüşümüzün resmi.
Çağı üretenler, kavramlarını ve kurumlarını geliştirenler yalnızca Batılılar; biz değiliz. Türk modernleşmesi, yeni bir başlangıç değil, Batı’ya eklemlenmedir: Tarihi Batılıların yapmaları, bizimse Batı’ya bakmamız, akmamız, kendimize olan güveni yitirip kendimizden kaçmamızdır.
ZİHNİMİZE VURULAN PRANGALAR!
Türk modernleşmesi, özellikle de Cumhuriyet döneminde kesin bir dönemece giren epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuş süreci, bize anlatıldığı, ezberletildiği gibi çağdaşlaşmamız değil, ağ’daş’laşmamızdır.
Çağı, çağın çağrısını bizim üretmemiz değil, bizim tüketenler olmamız. Dolayısıyla Batılıları, “üreten” ve “özne” olarak kabul etmemiz, kendimizi ise Batılıların ürettiklerini -ne anlama geldiğini anlamadan- körkütük “tüketen” ve “nesne” konumuna yerleştirmemiz.
Nedir bu?
İrademizin elimizden alınması, zihnimize pranga vurulmasıdır.
AYASOFYA’NIN AÇILMASININ ANLAMI...
Cami olarak Ayasofya’nın neden kapatıldığını biri bize rasyonel bir şekilde açıklasın lütfen!
Ayasofya’nın kapatılması, Türkiye’nin sembolik olarak, zihnen bağımsızlığını yitirmesi demektir.
Ayasofya’nın açılması ise, abartmak istemem ama, İstanbul’un yeniden fethi gibi büyük bir hâdisedir: Türkiye’nin kendine gelmesi, kimliğine, tarihine ve ruhuna sahip çıkması, zihnen özgürleşmesi: Zihnen özgürleşemeyenlerin epistemik köleler olarak başkalarının inşa ettiği bir çağın ağlarında oraya buraya sürüklenmekten başka bir şey yapamayacaklarının farkedilmesi.
Batılıların belirlediği ve bizim de bile isteye girdiğimiz ağdan çıkıp çağ kuracak çağrımızın çağırdığı ve çıkardığı büyük yolculuğun kıvılcımının çakılması; büyük bir tarihî yürüyüşe çıkmamızı mümkün kılabilecek engellerin kısmen de olsa ortadan kaldırılması, bunun bütün dünya âleme ilan edilmesi.
Türkiye’nin yeniden çağ açacak, çağ inşa edecek kurucu-ülke konumunu elde etmesi, Türkiye’nin yeni bir dünyanın kurulmasında İslâm dünyasına öncülük edecek yegâne ülke olduğunun bütün dünyaya söylenmesidir Ayasofya’nın açılması.
Bu mesajı İslâm dünyası da aldı, Batı da. Ayasofya’nın açılışı, İslâm dünyasında coşkuyla karşılandı, Batı dünyasında üzüntüyle, bazen de öfkeyle.
AYASOFYA’NIN BİZE YÜKLEDİĞİ YÜKÜMLÜLÜK...
Ayasofya, bizim medeniyetimizin -Batı uygarlığının yaptığı gibi- önüne gelen herkesi ve her şeyi imha eden değil, yeni bir dünya inşa eden ve hayatı ihya eden, ölmekte olan kültürlere bile hayat iksiri üfleyen temel varoluş ilkelerinden birinin müşahhas örneği.
Ayasofya, Ayasofya’dan fazla bir şeydir: Ayasofya’nın, sembolik ve tarihî değeri iyi idrak edildiği zaman, Ayasofya’nın, Müslümanların hükümranlığında bütün gayrimüslimlerin yaşama, inanma ve kendi hayatlarını kendi inançları çerçevesinde kurma haklarının teminat altına alınmasının çok güçlü bir ifadesi olduğu görülecektir.
Ayasofya’nın sembolize ettiği bu büyük, kuşatıcı anlam, Ayasofya’nın Türkiye’nin istikbalde oynayacağı roldeki sembolik konumunu tahmin edebileceğimizden daha fazla güçlendirir.
Sözün özü: Ayasofya açıldı; Türkiye’nin oyun-kurucu, sistem-kurucu rolünün önü de açıldı.
Türkiye, yüzyıl sonrasına hazırlık yapıyor, yapmak zorunda.
Merkez-ülke konumuna doğru adım adım yol alıyor, almak zorunda.
Bunun tek şartı var: Gelecek onyıllardaki kuşakların tarih ve medeniyet bilinciyle donatılması... Bu konuda ziyadesiyle geç kalıyoruz, zaman ve enerji kaybediyoruz.
Bu noktada sadece devletin değil, artık toplumun önaçacak insanlarının, teşekküllerinin, cemaatlerinin de yükümlülüklerini daha fazla geç olmadan yerine getirmeleri şart.
İnsansız, bir dünya kuramazsınız.
İnsanınızı yitirmişseniz, yitiriyorsanız, geleceğinizi kendi ellerinizle bitirmeniz kaçınılmazlaşır.
Ayasofya’nın açılması bize çok büyük bir yükümlülük yüklüyor.
Eğer bundan sonraki süreçte devlet ve toplum olarak bu yükümlülüğü yerine getiremezsek, eğitimde, kültürde, sanatta, düşüncede, bilimde önümüzü açacak öncü kuşakları yetiştiremezsek, bunun vebali çok büyük olur. Vesselâm.İstanbul Sözleşmesi’nden kurtulduk derken, şimdi de Gıda Kanunu Tasarısı!
Yusuf Kaplan
17/07/2020 Cuma
Önce İstanbul Sözleşmesi, şimdi de Gıda Kanunu Tasarısı...
Bu ülkede dert bitmiyor bir türlü!
AİLE YAPIMIZA KÜRESEL BİR SALDIRI VAR! AİLEYİ DİNAMİTLEYEN BÜTÜN YASALAR DEĞİŞTİRİLMELİ!
İstanbul Sözleşmesi’nden çıkılmasına dair talimatı verdi Cumhurbaşkanı Erdoğan sonunda.
Aileyi dinamitleyen bir sözleşmeydi İstanbul Sözleşmesi: Yaratılıştan gelen cinsel kimliği beğenmeyip değiştirmeye soyunan, toplumsal cinsiyet eşitliği masalıyla cinsel tercih yönelimini kişiye bırakan, Yaratıcı’ya meydan okumaya kalkışan sapkın bir türün varlığını, ilişki biçimlerini meşrulaştıran, zamanla sapkın eşcinsel evliliklerin önünü sonuna kadar açan ürpertici bir Sözleşme bu!
Türkiye’nin bu sözleşmeden çıkması için nasıl mücadele ettik öyle! Erdoğan’ın Sözleşme’den çıkılması talimatı vermesi, bu işe son noktayı koydu.
Ne kadar yuva yıkıldı! CEDAW’la başlayan, Süresiz Nafaka ile dayanılmaz boyutlar kazanan haksız, hukuksuz bir süreç var... Aileyi aldım adım dinamitleyen, toplumsal dokularımızı tarumar eden berbat bir süreç...
Ailenin çökertilmesene göz yumulamaz! Kadın cinayetlerine, şiddetine de göz yumulamaz!
Kadına cinayeti, tecavüzü, şiddeti önlemenin yolu, aileyi zayıflatmak olabilir mi?! Bu nasıl bir mantık! Sapla samanı karıştırmakta üstümüze yok gerçekten!
Oysa ailenin en güçlü olduğu bir toplum bizim toplumumuz, şu çivisi çıkmış dünyada. O yüzden ailenin çökertilmesi ve neslin yok edilmesi gibi küresel lobilerin güdümünde derin, karmaşık ve çok cepheli bir saldırı var ülkemize karşı!
Hükümet, her bakımdan daha dikkatli olmak, bu ülkeyi ayakta tutan toplumu, aileyi, değerlerimizi korumak zorunda. Aileyi, toplumu, değerlerimizi koruyamayacak bir hükümet olabilir mi!
Hükümete baskı yapan, komisyonlara sızan küresel baronların sözcüsü ve gözcüsü gibi hareket eden bazı kişiler olabilir.
İstanbul Sözleşmesi bu lobilerin baskısı ile kabul edildi ve ne kadar büyük zarar verdi bu topluma!
Çok zor ve zorlu bir süreçten geçiyoruz...
Sınırların ortadan kalktığı küresel bir dünyada küresel lobilerin ulusal hükümet yapılarına sızmaları artık daha kolay. Ama bunların farkına varılıp deşifre edilmeleri de her şeye rağmen imkânsız değil, en azından.
GIDA TERÖRÜNE ÖLÜMCÜL DARBE ŞART!
İstanbul Sözleşmesi’nden kurtuluyoruz derken, şimdi de aynı ölçüde yıkıcı bir kanun tasarısı var Meclis’in ve komisyonlarının gündeminde: Gıda Kanunu.
AK Parti hükümetleri, değişik dönemlerde çok sayıda tarım teşvik kredileri verdi. Bu teşvikler, ne kadar sağlıklı işletildi, ne işe yaradı, bilmiyorum.
Ama bildiğim bir şey var: Bir zamanlar tarım ülkesi olan Türkiye, dışardan büyükbaş hayvan ithal edecek duruma geldi!
Tarım, geleceğin endüstrilerinden biri oysa. Tarım ülkesi bir ülke, tarımda zirveye oturacak şekilde tarım endüstrisini geliştirmek zorunda.
Çok geciktik ama her şey bitmiş değil. Devrim niteliğinde kararlar alınıp uygulanabilirse tarımda büyük atılımlar yapma potansiyelimiz mevcut hâlâ. İhtiyacını hissettiğimiz şey, doğru stratejiler, ülkesini seven, taşını, toprağını, suyunu, havasını gözü gibi korumaya ve bu konuda savaşmaya and içmiş vefakâr ve cefakâr beyinler.
Son yarım asırda tam anlamıyla gıda terörüne maruz bütün dünya. İnsanın değil, bitkilerin fıtratını da bozan sapkın bir uygarlıkla karşı karşıyayız. Tek derdi, kârı maksimize etmek, dünyayı sona kadar sömürmek bu kapitalist uygarlığın.
İnsanları kısır ve kanser yapan, insanın fıtratını bozan gıdalar hakkında konuşmak, haber yapmak, açıklamada bulunmak suç sayılacak ve 50 bin TL ceza verilecek!
Yeni Gıda Kanun Tasarısı böyle diyor!
İntihar bu!
Adamlar, babalarının çiftliği gibi cirit atıyorlar!
Hem fıtratı hem de nesli bozacak Gıda Kanunu geri çekilmeli! Derhal, hemen ve şimdi!
İstanbul Sözleşmesi’nden sonra böyle bir yasayı toplum kaldıramaz! Bunun faturası çok ağır olur hükümete!
Benden uyarması.
Hükümete düşense, gereğini yapması: Kanun Tasarısını geri çekmesi, bu tasarının gerisindeki lobilere postalaması! Vesselâm15 Temmuz rüzgârını diriliş ruhuna dönüştüremezsek...
Yusuf Kaplan
19/07/2020 Pazar
Millet, 15 Temmuz’da göğsünü tanklara siper etti, ihanet ve işgal saldırısını püskürttü. Destan yazdı; kendini keşfetti; farkını farketti... Benzersiz bir rüzgâr estirdi...
İşte bu rüzgârın kalıcı bir ruha dönüştürülmesi gerekiyor şimdi.
15 Temmuz işgal ve darbe girişimi üzerine yazdığım bir yazımı bir kez daha yeniden yayımlama ihtiyacı duyuyorum özellikle.
KASIRGA, YÖN VE İSTİKAMET
Türkiye, fırtınalı bir denizde ölümcül dalgalarla boğuşuyor bir asırdır... Batı’dan gelen kasırga, zaman zaman “gemi”yi batıracak kadar sert esiyor... Öyle ki, toplum, Batılılar tarafından dışardan teslim alınamıyor; zihnen ve fiilen Batılıların uyduları Batıcılar tarafından içerden teslim alınıyor...
Bu milletin varlık nedenini, bin yıldır tarih yapma irade’sini, tarihî derinliğini ve medeniyet ruhunu oluşturan İslâm, önce tavan’dan devletin, sonra da zamanla taban’dan toplumun hayatından uzaklaştırılıyor...
Ülke hızla seküleştiriliyor; ruhunu, ruh köklerini yitirme tehlikesinin eşiğine sürükleniyor...Fırtına, bazen öylesine sert esiyor ki, toplum, İslâm’ı büsbütün kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya kalıyor...
Ama bu millet, fırtınalara, kasırgalara karşı dalgakıran gibi direniyor... Yarma harekâtları gerçekleştiriyor... 1960’lardan itibaren Necip Fazıl’ın öncülük ettiği Büyük Doğu fikriyatı, Sezai Karakoç’un yılmaz gayretleriyle diriliş tohumlarını ekiyor...
Bu ülke, Cemil Meriç, Nurettin Topçu, İsmet Özel gibi öncü kuşakların önünü açan hakikat adamları yetiştirmeyi başarıyor... Batılılar tarafından boynumuza tasma olarak geçirilen, Batıcılar tarafından da onyıllarca sopa olarak kullanılan laikçiliğin bütün baskılarına rağmen hem de...
Burada Rahmetli Erbakan Hoca’nın İslâmî şuur sahibi bir nesil yetiştirme çabasını da zikretmem gerekiyor.
Toplum toparlanıyor gibi oluyor... “Toparlanıyor gibi oluyor” diyorum; çünkü bedeli ödenmemiş, hakedilmemiş ve faturası ağır olacak kitlesel / yüzeysel bir Müslümanlaşma patlaması yaşanıyor...
Özetle: Kasırga dindiriliyor, yön bulunuyor ama istikamet yitiriliyor...
SİYASA VE PİYASA, MÜSLÜMANLARI BOZUYOR...
Bu fikrî ve siyasî sürecin sonunda İslâmî kesimler, tam 40 yıl, iktidar’la, para’yla (siyasa’ya ve piyasa’yla) tanışıyor... Konformizme alışıyor, sekülerleşiyor ve İslâmî duyarlıklarını yavaş yavaş yitiriyor...
Siyasa ve piyasa, Müslümanları bozuyor... Cemaatler STKlaşıyor, STKlar siyasa’ya ve piyasa’ya eklemlenerek ruhsuzlaşmaya başlıyor...
AK Parti iktidarı, maddî bakımdan büyük kalkınma hamleleri gerçekleştiriyor ama bu süreçte manevî (eğitim, fikir, kültür, sanat, gençlik ve medya alanındaki) atılımlar ihmal ediliyor...
Tam “nereye sürükleniyoruz böyle?” derken, 15 Temmuz fırtınası patlak veriyor ama bir anda rüzgâra dönüşüyor... Bu “sahipsiz”, çilekeş, asil millet, eşi görülmemiş bir destan yazıyor: Tankların önüne yatıyor, tarihe ruh üflüyor... Kendini keşfediyor...
RÜZGÂR, KALICI BİR RUHA DÖNÜŞTÜRÜLEBİLECEK Mİ?
İşte bu 15 Temmuz’da esen rüzgârın kalıcı bir ruha dönüştürülmesi gerekiyor... Eğer buradan kalıcı bir ruh üretemezsek, bir süre sonra rüzgârın söneceğini, her şeyi kaybedeceğimizi bilelim.
Arapça’da, rüzgâr, “rîh” demek. “Rîh”, “ruh” kelimesiyle aynı kökten gelen, bizi de aynı “kök”e / gök’e yönelten çok önemli bir kelime.
Rüzgârın esmediğini zannettiğimiz zamanlarda da eser rüzgâr. Rüzgâr, melekût âleminden mülk âlemine diriltici bir aşı yapar: Melekût âleminden süt emen insanlar, rüzgârla yapılan bu aşı’yı, hayat bahşedici bir ruha dönüştürmeyi başarırlar...
15 TEMMUZ RÜZGÂRI, DİRİLTİCİ BİR RUHA NASIL DÖNÜŞTÜRÜLECEK?
15 Temmuz rüzgârının kalıcı bir ruha dönüştürülebilmesinin öncelikli yolu, ülkedeki bütün İslâmî kesimlerin, özellikle de cemaatlerin, siyasa’nın ve piyasa’nın değil, Hakikat’in izini sürme, helâl ve haram ölçülerinden şaşmayan bir yolculuğa çıkmalarından geçiyor...
Bu, siyaseti, siyasî mücadeleyi ve bilinci terketmemiz gerektiği anlamına gelmiyor. Aslâ!
Aksine bu, önceliklerimizi, hakikat’in ölçülerine göre silbaştan yeniden belirlememiz gerektiği anlamına geliyor. Başka bir ifadeyle, araç’larla amaç’ları karıştırmamamız; araçları, amaçların doğrultusunda kullanma çabası ortaya koymamız gerektiği anlamına geliyor...
Türkiye’de kalıcı bir ruh “üretilecekse”, bu ruh, tavan’dan değil taban’dan “üretilecek”...
Cemaatler, siyasetle bağlantılarını koparmadan ama kendilerini öncelikle insan yetiştirme, cemiyet ruhunu ve dinamiklerini güçlendirme, cemiyeti silbaştan yeniden-Müslümanlaştırma çabasına yoğunlaştıracaklar.
Devletten bir şey beklemeyecek, ihale peşinde koşturmayacak cemaatler; devlet, onlardan İslâmî bir gelecek inşa edecek köklü bir şeyler bekleyecek...
İlke ve tarihî tecrübe şu burada: Akşemseddin’leri ve Molla Gurânî’leri olmayan Fatih’lerin kör ve topal kalacağı; yüklerinin çok ağır, işlerininse çok zor olacağı iyi bilinecek...
Vesselâm.Türkiye’nin istiklal ve istikbal mücadelesi tehlikede!
Yusuf Kaplan
20/07/2020 Pazartesi
Türkiye, çok yönlü, kapsamlı ve zorlu bir istiklal ve istikbal mücadelesi veriyor...
Bu mücadelenin ne olduğunun tam olarak anlaşıldığını da, tam olarak anlatıldığını da sanmıyorum toplumda.
İstiklal ve istikbal mücadelesi, Türkiye’nin yönünü ve yörüngesini bulma, yeniden tarihin akışını değiştirecek uzun soluklu bir medeniyet yürüyüşüne soyunma mücadelesidir.
BİR TOPLUM VARLIK SEBEBİNİ YİTİRİRSE...
Bu iş, hamasetle, sloganla filan olacak bir iş değildir.
Bu iş, öncelikli olarak, Türkiye’nin başına ne geldiğini, Osmanlı’yla birlikte Türkiye’nin niçin ve nasıl durdurulduğunu, dolayısıyla tarih yapan bir aktörden, tarihte tatil yapan bir figürana nasıl dönüştürüldüğünü, kısacası Türkiye’nin yönünü, yörüngesini nasıl yitirdiğini, yönünün, yörüngesinin yegâne kaynağı medeniyet iddialarını nasıl terk ettiğini ya da terk etmeye zorlandığını ve Batılıların güdümüne nasıl girdirildiğini derinlemesine idrak edebilmeyi, bütün görünür görünmez boyutlarıyla görebilmeyi gerektirir.
Bu cümleyi biraz açayım…
Bu toplumun varlık sebebi İslâm’dır. Bu toplum Müslüman olduktan sonradır ki, sadece İslâm tarihini değil, dünya tarihini yapmaya başladı.
Bunun sağlamasını yapmak hiç de zor değil. Kabaca iki bin yıllık insanlık tarihi boyunca, Asya’nın içlerinden Avrupa’nın içlerine kadar iki büyük yolculuk gerçekleştirdik.
Müslüman olmadan önce gerçekleştirdiğimiz ilk yolculukta, pagan ve barbar Batılılardan farklı bir şey yapmadık: Yaktık, yıktık ve sonunda biz de yok olduk: Köken olarak esas itibariyle Türk olan Bulgarlara ve Macarlara bakmanız kâfî nasıl yok olduğumuzu görebilmeniz için. Ne Türklükleri kaldı, ne de Müslümanlıkları.
Türklerin Türklüklerini, Kürtlerin Kürtlüklerini, Arapların Araplıklarını koruyabilmelerinin de yegâne şartı İslâm’dır.
Bu toplumun yegâne varlık sebebi de, tarihte, üstelik de insanlık tarihinin akışını değiştirecek kadar varlık gösterebilmesinin yegâne sebebi İslâm’dır.
İSLÂM’LA İLİŞKİSİ SIFIRLANAN GENÇ KUŞAKLAR...
Türkiye, tarihî bir süreçten geçiyor: 7 milyonluk genç kuşağın 5 milyonu bu ülkeye, bu ülkenin ruhuna, ruh köklerine, İslâm’a olan aidiyet bilincini de aidiyet bağlarını da kaybetmiş durumda.
İslâm’la ilişkisi sıfırlanan, aidiyet bilinci yok olan kuşaklar, bu toprakları koruyamazlar. Köklü bir direniş, diriliş ve varoluş yolculuğuna ihtiyacı var bu toplumun.
Böyle giderse, bu toplum İslâm’ı terk eder ve yok olma sürecine sürüklenir -Allah muhafaza.
Bu toplum varlığını İslâm’a borçludur.
Tarihte varlık göstermesini, tarihin akışını değiştirecek büyük medeniyet yolculukları gerçekleştirmesini İslâm’a borçludur.
İki asırlık modernleşme tecrübesi, Cumhuriyet’le birlikte önce devletin bütün kurumlarının İslâm’dan arındırılmasıyla sonuçlandı.
İkinci aşamada da toplumun seküler zihin kodlarına göre yeniden inşa edilmesiyle birlikte İslâm’dan uzaklaştırılması projesi yürürlüğe konuldu.
Toplumun sekülerleşmesi süreci, sağ-muhafazakâr iktidarlar eliyle gerçeğe dönüştürüldü.
Gelinen noktada İslâmî kesimler güle oynaya sekülerleşiyor, İslâmî duyarlıklarını yitiriyor, hatta İslâmî kesimlerin çocukları deizme, ateizme doğru kayıyor...
ACİL VE KALICI ÖNLEMLER ŞART!
Toplumda süratle gerçekleşen bir İslâm’ı terketme süreci yaşanıyor...
Oysa bu toplum İslâm’ı kaybederse hiçbir şeyi kazanamaz, varlığını bile sürdüremez.
Türkiye’nin istiklal ve istikbal mücadelesi asıl şimdi başlıyor...
Dünyanın tam da İslâm’a şiddetle ihtiyaç duyduğu, salgını bile İslâm’ın temizlik anlayışı ve korunma yöntemleriyle yenmeye çalıştığı bir zaman diliminde, Türkiye’nin, toplumun İslâm’ı terk ediyor olması, ürperticidir insanlığın geleceği adına.
Bu toplumun yeniden Müslümanlaşması, adalet, hak-hukuk, helâl haram ölçüleri gibi İslâmî ilkeler ışığında yeniden inşa edilmesi gerekiyor.
Eğitimin, kültürün, sanatın, medyanın sömürgeci, mankurtlaştırıcı bir zihniyetle adeta toplumu yok etmek için savaştığı bir ortamda toplum, genç kuşaklar İslâm’ı terketmeyecekler de ne yapacaklar!
Acil önlemler alınması şart. Türkiye’nin istiklal ve istikbali tehlikelide!
Ayasofya Camii, bu toplumun özgürlüğünün ve ruhunun tapusudur
Yusuf Kaplan
26/07/2020 Pazar
Ayasofya secdeye durdu Cuma günü...
Nihayet.
86 yıl aradan sonra özgürlüğüne kavuştu...
24 Temmuz 2020 milat olarak tarihe geçti.
24 Temmuz bayram günü, düğün günü, vuslat günü oldu.
Türkiye’nin dört bir köşesinden yüreği özgürlük ateşiyle atan, kalbi, zihni ve ruhu hakikat aşkıyla çarpan yüzbinlerce Müslüman Ayasofya’ya akın etti...
Hasret bitti.
Cuma’ya Ayasofya Camii’ne gelebilenler ayrı bayram etti, gelemeyenler ayrı...
Yaşanan coşku, heyecan, neşe anlatılacak gibi değildi; yaşamak gerekiyordu. Tarih yapılıyordu çünkü. Tarihin yapıldığı anlar anlatılmaz, yaşanır ancak. Yaşandığında anlaşılır hakkıyla.
Cuma’da yaklaşık yarım saate yakın mukabelelerle, farklı makamlarda ezanlar okundu; ruhlar kanatlandı uçtu; insanlar mest oldu; hüzün ve coşkuyla doldu taştı Ayasofya o bugün.
Parya olmak nedir, Hür olmak nedir o ân orada hissettim iliklerime kadar ilk defa...
Bu toprakların bağımsızlığının fiilen değil zihnen elinden alındığını, bu toprakların çocuklarının fiilen değil zihnen köleleştirildiğini, celladına âşık edildiğini ilk defa ürpererek yaşadım bütün hücrelerimle.
Hür olmanın ne demek olduğunu, Ayasofya’nın hürriyetine kavuştuğu bugün ilk defa bu kadar aşikâr bir şekilde anladım, ilk defa bu kadar açıkça yaşadım.
Ağladım, ağladım, hüzün ve sevinç gözyaşlarına boğuldum.
Bir toplumun başına gelebilecek en büyük felâket, başına ne geldiğini bilememesidir, deyip duruyordum.
İşte bunu, burada, Ayasofya’da kavradım tam anlamıyla.
Ayasofya’nın nasıl da parya muamelesi gördüğünü, bu toprakların çocuklarının, ruhlarının nasıl yok edilerek paryalara dönüştürüldüğünü duydum bütün hücrelerimle...
Bu ülke fiilen sömürgeleştirilmemişti; ama zihnen sömürgeleştirilmiş ve sömürgecilere, celladına âşık edilmişti.
Eminim herkes benim yaşadıklarımı yaşıyordu Ayasofya Camii’nin içinde ve dışında...
Hüzün ve sevinç gözyaşları sel olup akıyordu...
Ayasofya’nın zincirleri kırıldı. Ayasofya’nın zincirleri, bizim de zihnimizin prangalı olduğunu gösteriyordu...
Ayasofya’nın özgürlüğüne kavuşmasından kim rahatsız olabilir?
Ama bu da oldu.
Ayasofya, yeniden cami olarak açıldı, Yunanistan yas ilan etti.
Bunu anlarım.
Ama içimizdeki türedilerin Ayasofya’nın açılmasından ötürü çılgına dönmelerini anlayamam!
Sahi, siz bu ülkenin çocukları değil misiniz?
Bu nasıl bir şizofrenidir! Bu nasıl bir patolojidir!
Ayasofya Camii, bu toprakları vatan yapan, bütün dünyaya adalet ve hakkaniyet sancağını dalgalandırmamıza imkân tanıyan, medeniyet iddialarımızın sembolik anlam haritalarının tapusudur.
Ayasofya Camii, bu toprakları vatan yapan ruhun, bu toprakların çilekeş ruhunun tapusudur.
Ayasofya Camii, bu toprakların darülislam yapılışının tapusudur; darülislamın yani herkese hayat hakkı tanıyan medeniyet fikrinin ve hükümranlık uygulamasının sigortası hem de tapusudur.
Ayasofya Camii, Müslümanların birliğinin, dirliğinin, yeniden dirilişinin ve Türkiye’nin liderliğinin hem sembolü hem de tapusudur.
Ayasofya Camii, herkese, bütün farklı dinlere, kültürlere, medeniyetlere hayat hakkı tanıyan tek medeniyetin, İslâm medeniyetinin en son ve en sofistike temsilcisi Osmanlı medeniyet ruhunun ve iddialarının bütün insanlığa yeniden adalet, barış ve hakkaniyet armağan edecek en muhkem, en güçlü, en sarsılmaz kapısıdır.
Sözün özü: Göklerden gelen bir karar, bir ayar vardır!
Ya Rab!
Sana ne kadar şükretsek azdır!
Türkiye, İstanbul Sözleşmesi’nden derhal çıkmalıdır!
Yusuf Kaplan
27/07/2020 Pazartesi
Kadın cinayeti gibi kangrene dönüşen bir sorunun o ürpertici Pınar Gültekin cinayetinden sonra sosyal medyada gündeme oturması kaçınılmazdı elbette.
Konu, kadın tecavüzü, cinayeti ve şiddeti’ydi.
Nasıl tartışıldı peki bu konu?
Şöyle: “Eğer İstanbul Sözleşmesi iptal edilirse, bu cinayetler kontrolden çıkar, dolayısıyla Türkiye’nin İstanbul Sözleşmesi’nden çıkması cinayettir!” denildi!
Konu, Pınar Gültekin cinayeti’ydi. Ama konuşulan, İstanbul Sözleşmesi’nin kadın cinayetinin önlenmesinde bir kurtarıcı olduğu iddiası!
“KADIN CİNAYETİ”, “KADINA ŞİDDET” İŞİN MASKESİ, KILIFI!
Birincisi, İstanbul Sözleşmesi’nde kadın cinayetine, kadın şiddetine ilişkin çok şey var. Fakat bu yasa uygulamaya konulduğu zamandan bu yana kadına yönelik cinayet ve şiddet olaylarında azalma değil, artma hatta katlanma olmuş!
Demek ki, neymiş? İstanbul Sözleşmesi, kadına yönelik cinayet ve şiddet olaylarını azaltmamış aksine artırmış, üstelik de katlayarak artırmış!
Bütün rakamlar, veriler, kadına yönelik şiddet, tecavüz ve cinayet olaylarında İstanbul Sözleşmesi’nin uygulanmaya başlanmasından bu yana patlama olduğunu göstermesine rağmen birileri neden ısrarla İstanbul Sözleşmesi’ni ölümüne savunma ihtiyacı duyuyor peki?
İkinci dikkat çekeceğim nokta tam bu soruyla ilgili: İstanbul Sözleşmesi’nde kadına yönelik şiddet, cinayet, tecavüz sorunlarının hepsi maske, kılıf. Asıl dert “toplumsal cinsiyet eşitliği” ve “cinsel yönelim tercihi” (madde 3) gibi kavramlarla sapkın eşcinsel ilişki biçimlerini yasayla meşrulaştırmak ve yasa yoluyla topluma dayatmak!
Zokayı yutmayalım lütfen!
İstanbul Sözleşmesi’nde şiddetle, nefretle karşı çıktığımız yer burası işte: Birileri kadına cinayeti önleme kılıfı altında, bütün dünyada eşcinsel ilişki biçimlerini meşrulaştırma, dayatma ve yaygınlaştırma, dolayısıyla aile kurumunu çökertme amacı güdüyor!
Buna aslâ göz yumulamaz ve izin verilemez!
Kadına şiddetle, cinayetle ilgili başka yasa yapamayacak kadar aptal mı bu ülkenin hukukçuları?
Hasta mısınız siz?
Kimi aldatıyorsunuz?
Eğer bütün bunları bilerek yapıyorsanız bu toplumun altını sinsice oyacak, aileyi sinsice ortadan kaldıracak tehlikeli bir oyun oynuyorsunuz demektir ve bu tezgâhınız er geç deşifre edilip suratınıza çarpılır.
POLONYA KADAR OLAMAYACAK MIYIZ?
Tıpkı Polonya’da olduğu gibi...
Polonya, İstanbul Sözleşmesi’nden çıkıyor.
Gerekçesi sarsıcı!
Polonya, bugünden itibaren İstanbul Sözleşmesi’nden çıkış sürecini resmen başlatıyor...
Polonya Adalet Bakanı Zbigniew Ziobro, İstanbul Sözleşmesi’nden çıkış gerekçesini açık, net ama son derece sarsıcı bir şekilde şöyle açıkladı:
“İstanbul Sözleşmesi, kabullenemeyeceğimiz sakıncalı ideolojik dayatmalar içeriyor. Meselâ bunlardan biri, “toplumsal cinsiyet” düşüncesi. Buna göre cinsiyet doğuştan değil, herkesin sosyo-kültürel kararına göre belirleniyor. Bu ideolojik varsayıma dayanan sözleşmeye göre, sözleşmeyi imzalayan devletler genç nesillere, bu “değer ve düşünceleri” öğretmek için eğitim sistemini değiştirmek zorunda. Önemli olanın sosyo-kültürel tercihlerimize göre belirlediğimiz cinsiyet olduğunu söylüyor. Bunu yanlış buluyoruz ve reddediyoruz.”
Yanarım yanarım da, şu Müslüman ülkede Polonya Adalet Bakanı kadar İstanbul Sözleşmesi’ni açıkça ve son derece tutarlı, güçlü bir şekilde reddeden bir devlet adamı çıkmadı, ona yanarım!
Kadın cinayetini kimse savunamaz! Bu sözleşmenin asıl meselesi de kadına yönelik şiddet, cinayet değil. Milleti aptal yerine koymayın!
Kadın cinayeti maskedir, işin kılıfıdır!
Kaldı ki, biraz önce de dikkat çektiğim gibi, kadın cinayetini önleyecek yasa yapmaktan âciz mi Türkiye?
Oysa burada asıl amaç, eşcinsel ilişkilerin yasal hâle getirilmesi, yasayla dayatılması ve ailenin çökertilmesidir!
Böyle bir sözleşmenin adının “İstanbul Sözleşmesi” olarak adlandırılması ise yüzkarası!
Polonya Adalet Bakanı’nı dinlerken, İstanbul adının geçmesinden yüzüm kızardı, bu ülkenin her bir insanının da, yöneticisinin de bu videoyu izlediklerinde yüzlerinin kızaracağından, İstanbul’un adının insanı soysuzlaştıracak bir sözleşmenin adı olmasından çılgına döneceklerinden eminim.
Türkiye, böylesine iğrenç bir amaçla hazırlanan, cinsiyetsiz bir dünya inşasının kilometre taşlarını döşeyen yüzkarası bir anlaşmadan derhal çıkmalıdır!
Yoksa yasayla kendi ellerimizle kendi toplumunun altını oyma cinayetine imza atmış insanlar olarak tarihe geçeceğiz -Allah muhafaza!Hilâfet mi, süpergüç mü?
Yusuf Kaplan
2/08/2020 Pazar
Hilâfet, İslâmî bir kurum. Müslümanların birliğini teminat altına alan; bölgesel ve küresel meselelerini hâl yoluna koyması beklenen; Müslümanların hür iradelerinin eseri ulus-üstü bir şemsiye oluşum.
Sadece siyasî değil, idarî, iktisadî, kültürel, entelektüel, zaman zaman akîdevî boyutlar kazanan çok yönlü, çok katmanlı, çok fonksiyonlu bir kurum hilâfet.
Malın, aklın, dinin, neslin, canın maksimum ölçekte emniyet altına alınabildiği, korunabildiği darülislamın (islamyurdu’nun) hâkim olduğu bir yerde hilâfet hükmünü icra edebilir.
İSLÂM DÜNYASININ KÖLE OLDUĞU BİR SÜREÇTE KURULACAK BİR HİLÂFET EMPERYALİSTLERİN KÖLESİ OLUR!
Darülislam olmayan yerde hilâfet olmaz. Darülislam, islamyurdu’dur ama sadece Müslümanların yaşadığı bir yer değildir. Darülislam, İslâm’ın kükümran olduğu yerdir ve sadece Müslümanlar için değil, İslâm’ın dışındaki dinlere, düşüncelere, felsefelere inanan insanlar için de barışın, hukukun ve adaletin söz konusu olduğu bir dünyadır.
Hilâfetin, Müslümanların ve diğer inançların müntesiplerinin coğrafya ötesi bölgesel ve küresel haklarını koruyan, teminat altına alan İslâm tarihinde iki önemli örneği var: Birincisi, Asr-ı Saadet; ikincisi de Osmanlı hilâfeti.
Darülislam olmayan yerde hilâfet uygulanamaz. Tekrar ediyorum, İslâm’ın hükümran olduğu, dolayısıyla Müslümanların hür ve bağımsız oldukları, kendi hür iradeleriyle kendi kaderlerine özgürce karar verebildikleri yer İslam yurdudur ve ancak orada hilâfet hayata geçirilebilir.
İki asırdır darülislam işgal altında; zihnen ve fiilen köle İslâm dünyası.
Emperyalistler, açık sömürgecilik döneminde olduğu gibi kendileri işgal etmiyor İslâm dünyasını. Adamları, uyduları ile uzaktan kontrol ediyor, kaynaklarını tepe tepe sömürüyorlar. Kitleleri de zihnen köleleştiriyorlar. İslâm dünyasında, dünyanın her yerinde olduğu gibi, kitlelerin zihni işgal altında; seküler Batı kültürünün gönüllü köleleriyiz bütün insanlık olarak.
İslâm dünyasının fiilen ve zihnen hür olmadığı, köle olduğu bir ortamda, hilâfet ilan edilebilir mi?
Böyle bir hilâfeti kim, hangi güç, aktör, ne adına ilan edecek? Bütün Müslümanları bağlayacak bir hilafet olacak mı bu? Olabilir mi?
İslâm dünyasının iki asırdır zihnen ve fiilen köle olduğu bir zaman diliminde ilan edilecek bir hilâfet emperyalistlerin kölesi olabilir olsa olsa.
İslâm dünyasındaki bu tür oluşumlara bakmak bunu görmek için kâfîdir: İslâm İşbirliği Teşkilatı nedir meselâ? Küresel güçlerin kölesidir, değil mi? Hilâfet girişiminin bir ön-çabası gibi düşündüğünüzde, İslâm dünyasının birliğini, dirliğini, bütünleşmesini sağlayacak kararlar alması gereken bir kurumun, hiçbir büyük işe öncülük etmemesi, edememesi, güdümlü bir oluşum olduğunun göstergesi değil midir?
Bu şartlarda kurulacak bir hilâfetin de emperyalist güçlerin güdümünün dışına çıkacağını düşünmek için ya salak ya da asalak olmak gerekiyor galiba.
Elbette ki, İslâm dünyasının birliği, Müslümanların hedefidir. Bunun için herkes üzerine düşen görevi yerine getirmekle mükelleftir.
İslâm dünyasının hür ve bağımsız olmadığı bir zaman diliminde hilâfet emperyalistlerin İslâm dünyasını daha kolayca gütmelerinin sözümona meşrû aracına dönüşecektir.
Burada, son olarak, hilâfet projesinin İngilizlerin projesi olduğunu, İslâm dünyasındaki bazı tipleri, oluşumları kullandıklarını bilelim, diyorum.
İSLÂM DÜNYASININ SÜPERGÜCE İHTİYACI VAR
Ve şunu söylüyorum: İslâm dünyasının geçiş sürecinde hilâfete değil süpergüce ihtiyacı var.
İslâm dünyasının gerçek anlamda bağımsızlığına kavuşmasını sağlayacak bir medeniyet atılımının temelleri de süpergüç bir ülkenin tarihî derinliği, entelektüel zenginliği ve geleceğe emin adımlarla yürümesini sağlayacak köklü özgüveni ile atılabilir ancak.
Süpergüç bir aktör, aldığı kararların kendi sınırlarını aşacak bir etki ve uygulama alanı olduğunu bilecek, İslâm dünyasının lideri konumunu tabiî olarak deruhte edeceği için de, İslâm dünyasının birleşmesine doğru gidecek zihnî, fiilî, rûhî yolculuklara öncülük edecek kurucu ve koruyucu aktör olarak işlev görecektir.Erdoğan, İstanbul Sözleşmesi’ni çöpe atmalı!
Yusuf Kaplan
3/08/2020 Pazartesi
İstanbul Sözleşmesi’nin dayandığı temel felsefî temeli gözardı edersek, söyleyeceğimiz lehte veya aleyhte hiçbir sözün değeri de, anlamı da olmayacaktır.
TOPLUMSAL CİNSİYET MÜHENDİSLİĞİ PROJESİ: TANRI’YA MEYDAN OKUMAK!
İstanbul Sözleşmesi’nin kalkış noktası, “cinsiyetsizlik” fikri: Biyolojik cinsiyete karşı, toplumsal cinsiyeti eksene alıyor.
Bütün feminist hareketlerin, eşcinsel oluşumların kalkış noktası burası: “İnsan, yaratılışta verilen cinsel kimliği kabul etmeyebilir ve cinsiyetini istediği şekilde değiştirebilir.”
İstanbul Sözleşmesi’nde defalarca tekrarlanan “toplumsal cinsiyet”, “cinsel yönelim” gibi kavramların dayandığı ideoloji, işte bu cinsiyetsizleştirme ideolojisi; bendeniz bunu “toplumsal cinsiyet mühendisliği” projesi olarak adlandırıyorum.
Ne demek bu?
Tanrı’ya meydan okumak, demek. Yaratıcı’ya “Ben senin verdiğin cinsiyeti kabul etmiyorum, reddediyorum!” demek.
KADEM NEREDE/N KONUŞUYOR?
Dünya değişiyor... Modernliğin haklar rejimi demokrasinin yerini postmodernliğin hazlar rejimi dromokrasi alıyor...
Yeni bir dünyanın ayak sesleri bu. Bildiğimiz cinsiyetleri, dinleri, devletleri yok edecekler. Tek devlet, bütün dinlerin karışımı tekno-pagan tek bir din, bütün cinsiyetlerin karışımı akışkan, cinsiyetsiz bir cinsel kimlik inşa edecekler...
Kadem’in, dünyada yaşanan bu gelişmeleri kavrayabilecek entelektüel donanıma sahip olmadığı anlaşılıyor, ne yazık ki. Kadem’in de, diğer kadın derneklerinin de.
Kadem’i günah keçisi haline getirmek istemem. Ama Kadem, yerini bilmeli, ülkemizin de dünyanın da nasıl bir yıkımla, ontolojik felaketle karşı karşıya olduğunu görebilmeli.
Kadem’in durduğu yer neresi? En iyisi, bu feminist ideolojilerin içinde konuşlanıyor ve oradan konuşuyor; Müslümanca bir ontolojide ve epistemolojide konuşlanmıyor ve oradan konuşmuyor.
Kadem’in ülkenin kadın, aile politikalarının belirlenmesinde çok etkin olduğunu biliyoruz. O yüzden vebale girdiğini hatırlatmak istiyorum burada.
Kadem, bize örnek bir Müslüman aile modeli geliştirmeli ve bunu toplumun bütününe sunabilmeliydi. Böyle bir kaygıları oldu mu? Bundan sonra Kadem olacaksa, aileyi eksene alan model bir Müslüman tipi ve ilişkiler haritası çıkarmaya kafa yormalı ve bunu bütün dünyaya sunacak şekilde yapmalı.
Bu dert, bu kaygı, bu birikim yoksa niçin var ki Kadem?
Tekrar ediyorum: Kadem, Feminizm İÇİNDEN konuşuyor, bu toplumun kozmolojik ve evrensel İslâmî değerleri ve ilkeleri içinden DEĞİL.
Feminist konumdan, İstanbul Sözleşmesi’nin belirlediği konumdan konuşunca, sorunu, aile sorununa değil kadın sorununa indirgiyor. Kadın ile erkek arasında çatışmayı, kadın-erkek husumetini körükleyecek çatışmacı, maskülen, şiddet yüklü bir dil kurarak konuşuyor diğerleri gibi.
Feminizm ideolojisi de, cinsiyetsizleştirme ideolojisi de, sorunu cinsiyet sorunu, erkek-egemen cinsiyet sorunu olarak görüyorlar. Çözümü de, cinsiyetleri yok etmekte buluyorlar! İfrattan tefrite yuvarlanıyorlar...
Tam bir kaos! Çıkmaz sokak! Anarşi! Bu tür ideolojik fraksiyonlar var bu örgütler arasında “KaosGel” gibi!
İSTANBUL SÖZLEŞMESİ, BÜYÜK YIKIMLARA YOL AÇACAK!
İstanbul Sözleşmesi, çok büyük sosyo-kültürel yarılmalara ve ailevî yıkımlara yol açacak toplumda. Çok büyük yaralara yol açtı daha şimdiden...
Özetle Kadem’in ve diğer kadın derneklerinin durdukları yerin bu toplumun medeniyet dinamiklerinin ürünü Müslümanca bir yer olmadığını, ailenin ve toplumun altını oyan, erkek-kadın ilişkilerini düşmanca kurgulayan, söylemsel şiddet üreten, o söylemsel şiddetle eylemsel şiddeti kışkırtan ve meşrulaştıran seküler, İslâm-dışı, fıtratı hiçe sayan, fıtratı metamorfoza uğratan büyük ontolojik, kültürel ve sosyal yıkımlara yol açacak bir yer olduğunu, çok vebale girildiğini hatırlatıyor, bir Müslüman fikir adamı olarak uyarıyorum.
Kadınların bazı haklar elde etmesinde önemli rolleri ve işleri oldu Kadem’in, elbette ki. Ama durduğu yer Müslümanca bir yer değil. Belki farkında olmadan bizim değerlerimizin altını oyan bir yer. Ailenin ve toplumun geleceği açısından da, AK Parti’nin geleceği açısından da çok sorunlu hatta tehlikeli bir yer!
ERDOĞAN! ÇÖPE ATMALI!
Şunu bilelim: Bu toplumu, son iki asır o büyük yok oluş mevsiminde aile ayakta tuttu. Aileyi de güçlü, sarsılmaz akîde. Akîde çökerse, aile çöker. Aile çökerse toplum ayakta duramaz. Toplum çökerse ülke silinir gider tarihten -Allah muhafaza!
Bir yanlışlık var, bir yerde büyük bir yanlışlık yapılıyor: Aile çöküyor! Uygulanan politikalar çok yanlış bu konuda. Müslüman, muhafazakâr bir partinin iktidarında ailenin çökmesi olacak iş değil, bunun vebali var!
Bu ülke kadına cinayeti önleyecek yasa yapmaktan âciz mi, yapmayın Allah aşkına!
Erdoğan, İstanbul Sözleşmesi’ni çöpe atmalı, bizim insanı yücelten asil medeniyet değerlerimize dayalı, dünyaya da model olabilecek kadına cinayeti, şiddeti önleyecek örnek bir yasa yapılması talimatı vermeli!
Eğer İstanbul Sözleşmesi’ni kaldırıp çöpe atmazsa, sonunu hazırlamış olur iktidar!
Benden hatırlatması.
Vesselâm.
İnsan araçları kullanacağına, araçlar insanı kullandığı için dünya cehenneme döndü!
Yusuf Kaplan
7/08/2020 Cuma
Dünyanın çivisi çıktı.
Cehenneme çevrildi dünya.
Araçları amaçların önüne geçirdiği, güç üreten araçların, gücün kulu-kölesi olduğu için insan olma özelliklerini yitiriyor, barbarlaşıyor ve dünyayı yaşanamaz bir cehenneme çeviriyor ağ’daş insan.
İnsan araçları kullanacağına, araçlar insanı kullanıyor.
İnsanlığın başına gelebilecek en büyük ontolojik felâket bu: İnsanın amaçlarını yitirmesi, araçları amaçlarının önüne geçirmesi ve bunu da ilerleme, gelişme olarak görebilecek kadar körleşmesi, çölleşmesi, ruhsuzlaşması...
İNSANIN ÖZGÜRLEŞMESİ, BAĞLARINI DEĞİL, BAĞLARININ SIRLARINI ÇÖZMESİYLE MÜMKÜN
Neden böyle oluyor peki?
İkincisi de, başka türlüsü mümkün mü?
Bunun için, en temelden, varlığın kendisinden başlamamız, insanın nasıl bir varlık olduğu meselesine açıklık kazandıracak felsefî bir yolculuk yapmamız gerekiyor...
İnsan, bağlı, bağımlı bir varlık.
İnsanın özgürleşmesi, bağ’larını çözmesiyle değil, bilakis, bağlarının sırlarını çözmesiyle gerçeğe dönüşebilir.
İnsanın alıp verdiği nefes kendi elinde değil: Nefes bir bağdır; bu bağı çözdüğü zaman, insan ölür; marifet, bu bağ’ın sırlarını çözmektir.
İnsan, nâ-tamam bir varlıktır; kendi kendine yeter, kusursuz bir varlık değildir.
O yüzden, tek başına yaşayamaz insan.
Kusursuz bir varlık gibi hareket ettiği andan itibaren, insanı bağlayan başka bağların, nefsinin, arzularının, dünyanın kölesi olmaktan kurtulamaz.
Bağ’ın, dolayısıyla bağlılığın ne anlam ifade ettiğinin sırrını nasıl çözeceğiz ve özgürleşme yolunda nasıl bir mesafe katedeceğiz, o hâlde?
Işık’a ulaşarak; bunun için de aşk’ı yaşayarak, firak ateşinde yanarak...
Burada, fiilî bir durumdan, fizikî bir hâlden sözediyorum. Bu hâli yaşayarak, kendimize ulaşmamızın, kendimizi bulmamızın ve kendimizi aşacak bir noktaya vâsıl olabilmemizin yol haritasından...
IŞIĞA ULAŞMANIN YOLU: AŞK ÇİLESİ VE FİRAK ATEŞİ
Işık, aşk’la kâim, firak ateşiyle dâimdir.
Firak ateşinde yanmayan insan, aşkı bilemez, ışığa ulaşamaz; hiç bir zaman kendi olamaz, kendini bulamaz ve yolculuğa çıkamaz.
İnsan, kendini, öteki’nde bulur. Farklı olan’da.
Farklı olan, insan için ayna işlevi görür: Kişi, yaratılışı gereği, azman bir nefs’le yaratılmış olduğu için aynaya bakmak istemez.
Korkar ayna’dan.
İşte “öteki”, “farklı olan”, kişi için kendine bakması, kendini anlaması, kendini farketmesi, kendine gelmesi ve yolunu bulması için Rahmân’ın -rahmeti gereği- insana lûtfudur.
Farklı olan, öteki’dir.
İşte bu “öteki / fark” bir imkân olarak insana Allah tarafından ihsan edilmiştir.
İnsan, işte Allah’ın bu ihsanını farkettiği ölçüde ve oranda insanlaşır, beşerlikten insanîliğe ulaşır; melekûtî âlemden süt emen meleksi melekelerle donanır.
ULÛHİYET EMANETİ, UBÛDİYET EMNİYETİ VE DÜZENİ
İnsana yüklenen emanet, emniyeti (=adaleti, hakkaniyeti...) tesis etmektir yeryüzünde.
Emniyet, bütün varlıkların kendileri olmaları, yerlerini bilmeleri ve yerlerini bulmaları demektir.
Emanet ancak ubûdiyet / kulluk şuuruna ermekle, emniyet de kulluk şuurunu hilâfet bilinciyle hayata ve harekete geçirmekle gerçeğe dönüştürülebilir.
Ubûdiyet şuurunun hayata ve harekete geçirilmesi, yalnızca ulûhiyet bilincine ulaşıldığı zaman imkân dâhiline girebilir.
Ulûhiyet, yegâne farklı olan’dır, yegâne öteki’dir, yegâne ğayrı’dır.
Kişi, ilâhî olan’ın izdüşümlerini, ilâhî olan’ın yarattıklarında görebilir.
Asıl mesele, “li-teârefû” (tanıma, kendi farkının farkına vararak niçin yaratıldığını idrak etme) sırrına ulaşabilmektir.
Tanıma melekeleri edinmek, tanıma melekelerini farklı olanı fark ederek, farklı olan’ın farkını idrak ederek kendi farkını farketmektir: Böylelikle tefrik melekeleri kazanabilmek, zamanla, fârûk olabilmek, Furkan’ın özelliklileriyle donanabilmek.
KUR’ÂN OKUMAK, FURKAN OKUMAYI OKUMAK İÇİNDİR...
Kur’ân, ulûhiyetin yarattığı varlıkların varediliş hikmetlerine nüfûz edebilme melekesi kazandırır mümine.
Kur’ân oku/n/mak içindir.
Furkan’sa hem Kur’ân’ı okumak hem de okumayı okumak için.
İnsan, ulûhiyet bilincine ulaşarak ubûdiyet şuuruyla hareket etmeye başladığı zaman, aşkı yaşamaya, firak ateşinde yanmaya, ışık’a ulaşmaya başlar.
İnsan, bağımlı / nisbî bir varlık olduğunu ancak o zaman iliklerine kadar yaşar.
İnsan, ancak neye intisap edeceğini / bağlanacağını ancak o zaman bihakkın idrak eder.
İnsan, dünyaya bağlandığı, nefsinin ağlarına takıldığı, arzularının kulu-kölesi olduğu zaman, geçici ve ayartıcı ağ’lar insanı kölesi yapar.
Dünya da, nefsi de, arzuları da hakikate ulaşma sürecinde araçlarıdır insanın.
İnsanın amacını bildiği, nisbî bir varlık, yaratılmış bir varlık olarak yalnızca Mutlak Varlık’a bağlandığı zaman araçların ayartılarının kulu kölesi olmaktan kurtulur; yalnızca Yaratıcı’nın önünde boyun eğer, ancak o zaman özgürlüğüne kavuşur.
İnsanın, eşiğine sürüklendiği ontolojik felâketten kurtulabilmesinin ve özgürlüğüne kavuşabilmesinin tek yolu var: Araçların kölesi olduğunu farketmesi; bunun için de bağımlı bir varlık olduğunu idrak etmesi, Yaratıcı’dan başka hiç bir araca, varlığa boyun eğmemesi ve hakkıyla özgürleşmesi.
Ancak o zaman insan farkını farkedecek, farklı insanların farklılığına saygı duyacak, farklı insanların dünyalarının farklılıklarından nasıl beslenebileceğini kavrayacak, yaşanabilir bir dünya inşa edebilmek için firak ateşini yakacak, aşk ateşinde yanacak ve insanlığı aydınlatacak ışığa ulaşacaktır. Vesselâm.
İddialarımızı ve gençliği yitirirsek, geleceği de kaybederiz!
Yusuf Kaplan
9/08/2020 Pazar
Çeyrek asırdan fazla süren bir başörtüsü zulmü ve mücadelesi yaşandı bu müslüman ülkede!
28 Şubat süreci, bu zulmün zıvanadan çıktığı ândı. 28 Şubat’ta sadece başörtüsü zulmü değil, bu toplumun iddialarının ana kaynağı Kur’ân hıfzına, öğrenimine de, İmam Hatip Liseleri’ne de iğrenç müdahalelerde bulunuldu.
Bu ülkenin has çocuklarına, masum ve sahipsiz Anadolu çocuklarına zenci muamelesi, parya muamelesi yapıldı!
Anadolu çocukları, bu ülkenin zencileri değil asil ve asıl unsurudur. Ama zenci muamelesi görmeleri tarihe karanlık bir leke olarak geçmiştir.
BÜTÜN İLİMLERİN, SANATLARIN KAYNAĞI KUR’ÂN’DIR
15 yaşından önce Kur’an hıfzı yasaklandı. Tam bir akıl tutulması diyeceğim ama bu kavram ifade etmeye yetmez zulmün ürperticiliğini. Kur’ân hıfzı ne kadar erken yaşlarda olursa o kadar verimli olur oysa.
Bütün ilimler Kur’ânla başlar; matematik, fizik, cebir gibi müspet bilimler de dâhil bütün ilimler Kur’ân’da köksalar; Kur’ân’dan, onun tevhid ilkesinden, bütüncül, kuşatıcı bakış açısından süt emer.
Dahası büyük felsefeci, kelamcı, hekim, cebirci, fizikçiler de dâhil bütün âlimler, öğrenimlerine önce Kur’ân’ı ezberleyerek başlarlar bizim medeniyetimizde. Meselâ İbn Sina 10 yaşında Kur’ân’ı ezberleyerek başlamıştır ilim hayatına. O yüzden zihni işlektir, zekâsı parlaktır, ufku melekût âleminden süt emerek mülk âlemine ışık saçacak kadar geniştir ve her ilgilendiği alanda öncü olmuştur.
Bu toplumun varlık sebebinin ve dünyaya aşılamamış medeniyet tecrübesi armağan etmesinin ana kaynağı Kur’ân’ın öğreniminin bu şekilde engellenmesi, Kur’ân’dan beslenen, başka dünyalara, bilimlere, medeniyetlere de açılan İHL’lerin ve öğrencilerinin zenci muamelesi görmesi çok ürperticiydi!
BAŞÖRTÜSÜ AÇMA TRENDİ YAYGINLAŞIYOR...
Bu yasakların hepsi aşıldı. Şimdi başka sorunlarla boğuşuyoruz: Bir yandan eğitim sistemimiz zihnen sömürgeleştiriyor çocuklarımızı, öte yandansa İHL’lerde deizm dalgası sanıldığından da hızlı yayılıyor! Çok tehlikeli bir süreç bu.
Bütün bunlar yetmiyormuş gibi nurtopu gibi ürpertici yeni bir sorunumuz daha oldu: Başörtüsü açma trendi! Modaya dönüştü adeta bu. O yüzden trend diyorum.
Başörtüsü mücadelesini kazandık ama tesettürü kaybettik, demiştim. Başörtüsü yasağını kaldırdık ama şimdi başörtüsünü atmaya başladık...
İnsanları giyim kuşamlarıyla yargılayamayız. Bu kesin. Müslüman insanlara, insanların giyim kuşamlarıyla uğraşmak yakışmaz. Herkes seçiminde hürdür.
Fakat burada yaşanan sosyolojik ve kültürel bir süreç var: Geleceğe dair alarm zillerinin çaldığını gösteren...
Üniversitede bir öğrencimden, Meryem Uğurlu kardeşimden bir mesaj geldi bu konuda. Gençler arasında başörtüsü açma trendinin hızla yaygınlaştığını gösteren bir mesaj. Üzülerek, ağlayarak yazdıklarını, sizlerle paylaşıyor, yöneticilerimizin, cemaatlerin, vakıfların ve tabiî halkımızın dikkatine sunuyorum...
İŞTE O MEKTUP!
“Hocam Selamunaleyküm. Bir konuda çok muzdarip olarak size yazıyorum; umarım başınızı ağrıtmam. Baş açma mevzusu o kadar ciddi bir boyuta geldi ki, çevremde çok düzgün aile kızlarının patır patır her gün birer ikişer açılma haberlerini alıyorum. Yakın bir arkadaşım, başını açmasına izin vermedikleri için anne babasıyla konuşmuyor. Ben bugün yine bir açılma haberi aldım, sarsıldım!”
“Hocam, o kadar çok dini bütün kızın başına açmasına şahit oldum ki! Artık dayanacak gücüm kalmadı hıçkıra hıçkıra ağladım gözlerim mosmor olana kadar. Keşke dedim böyle günleri görmek nasip olmasaydı. Bir furya var: ‘Başımızı açınca dinimizi bırakmıyoruz,’ diyorlar. Bu iş burada bitmiyor... ‘Başımızı açarız yine namazımızı kılarız’ diye başlayıp şort giymelerden dine hakaret boyutuna gelmeye başlıyorlar.”
“Sanki ellerimden dinim kayıyor gibi hissediyorum. Tek başıma gibiyim; benimle birlikte başını açmayı düşünmeyen geri kalan kesimle bunu paylaştığımda da ‘insanların görüşleri bizi ilgilendirmez’ deyip umursamıyorlar. Yapayalnız kaldım çevremde. Ağzını açan kimse yok; kimse ‘ne oluyor’ demiyor. Sanki tüm sorumlusu benmişim gibi hissediyorum. Bunu görüyorum ve müdahale edemiyorum. Temelinin ne olduğunu anlayamıyorum. Sadece bir şey biliyorum, ki, başını açan sosyal medyada kendini sanki zafer kazanmış gibi paylaşarak diğerlerini etkiliyor. Allah rızası için hocam, bu konuda ne yapmam gerektiği konusunda bana yardımcı olun! Ben başım sıkışınca kendim hallederim genelde. Ama bu benim boyumu çok aşan bir sorun. Korkuyorum!”
İDDİALARINI VE GENÇLİĞİ YİTİRENLERİN GELECEĞİ YOKTUR!
Şunu söyleyerek yazıyı bitireyim: İddialarını yitirenlerin ve gençlerini kaybedenlerin gelecekleri yoktur.
Bunun çözümü ne: Öncelikle güçlü akide, güçlü aile.
Güçlü akide ve güçlü ailenin işlevsel olabilmesi için çağı, çağın sorunlarını da çok iyi kavramak şarttır.
O zaman güçlü akide, güçlü aile, geleceğe yürüyecek güçlü bir toplum ve güçlü bir ülkenin teminatı olur.
.Türkiye: Ruhsuz dünyanın ruhu
Yusuf Kaplan
10/08/2020 Pazartesi
Bir toplumu ayakta tutan yegâne dinamik ruhudur. Maddî ve manevî bütün saldırılara karşı bir toplumu koruyan dinamik de, bir toplumun her alanda ve her bakımdan atılım yapmasını sağlayan dinamik de.
İnsan, ruhuyla vardır ve ruhuyla yaşar. Toplumların da ruhu vardır. Ruhu olan, ruhu canlı ve diri olan toplumlar, kolay kolay yok olmazlar.
Toplumun ruhu, insantekinde kuvve hâlindedir. Bütün bir topluma yansıdığında veya yansıtıldığındaysa, fiil hâline geçer. Ruhun kuvveden fiile geçmesi, toplumda kolektif bir şuurun yeşertilmesiyle gerçeğe dönüşebilir. Müşterek zihin haritalarına, toplumun bütün fertlerinin aynı şekilde hissetmelerini, düşünmelerini ve yaşamalarını sağlayan müşterek anlam dünyasına, müşterek anlam haritalarına sahip toplumlar, maddî ve manevî direnç noktaları da; kültür, sanat, siyaset, fikir, ahlâk ve estetik gibi hayatın her alanında köklü medeniyet atılımları gerçekleştirme iradeleri, istidatları ve imkânları da güçlü toplumlardır.
Ruh, manevî bir güçtür. Zihin ve kalbin imkânlarının aynı noktada buluşturulması, yoğunlaştırılması ve harekete geçirilmesinden neşet eder, kök salar hayatın her alanında.
Bir toplumun ruhu dediğimizde, o toplumu ayakta tutan, var kılan ve atılım yapmasını sağlayan zihin ve anlam haritalarının canlı olması, vicdanının diri olmasını sağlayan kalbinin, manevî dünyasının engin ve zengin olması, derûnî boyutlara sahip olması durumundan söz ediyoruz.
RUHSUZ DÜNYA
Dünyadan ruh çekildi gitti. Ruhsuz bir dünya bizimkisi. Dünyada ruhu olan, ruhunu koruyan medeniyetler yok artık. Daha doğrusu bir anlamda, tarihe çıkan, tarihi yapan insanlığın “rûhî varlıkları” olan medeniyetler sırra kadem basmış durumda bütün dünyada modern Batı uygarlığının yıkıcı, yok edici emperyalist saldırısı sonuncunda.
Şimdi medeniyetler, ama bütün medeniyetler yok oldu. Medeniyetleri var kılan, yaşatan zihin haritaları yok edildi, kalpleri durdu. Batı uygarlığı dışında yaşayan medeniyet yok. Fakat Batı uygarlığı da medeniyet değil; kendini bir şekilde ayakta tutan, hükümran kılan ilkelere ve kurumlara sahip devâsâ bir makina. Ruhsuz bir makina. Zihin haritaları yaşıyor ama kalbi durmuş durumda. Kalpsiz bir dünya Batı uygarlığının dünyası da, insanlığa sunduğu dünya da. Kalpsiz ve ruhsuz.
Batı uygarlığının dışındaki medeniyetlerin zihin haritaları paramparça olmuş durumda. Kalpleri ise sizlere ömür!
Genetik kültürel kodlarını yitirdi bütün medeniyetler ve toplumlar. Dolayısıyla zihinleri işlemiyor, kalpleri çalışmıyor, ruhları ise hiçbirini kanatlandırmayacak kadar ölü.
TÜRKİYE UMUDU
İslâm medeniyeti tarihten çekildi ama İslâm medeniyetinin vahye dayandığı için benzersiz kaynağı İslâm hâlâ diri, hâlâ bir sekülerleşme (zihnen parçalanma, hayattan uzaklaşarak bireysel alana hapsolma) saldırısı yaşamadığı, bu tür saldırılara direnecek kadar kalbi canlı, genetik kültürel kodları yaşadığı, kaynakları bozulmadığı için her zaman Müslüman toplumları toparlama imkânına sahip. Fakat Müslüman toplumlar da Batı’dan gelen seküler ve kapitalist saldırıya maruz kaldıkları için genetik kültürel kodları sarsılmaya, kimyaları bozulmaya, anlam ve zihin haritaları parçalanmaya başladı.
Türkiye, dünyanın ruhu, mazlumların umudu ve zorbaların kâbusudur, demiştim. Türkiye, ruhunu hatırlar, içeriyi, toplumu kültürel kodları, medeniyet dinamikleri doğrultunda yeniden inşa ederse, bilkuvve umut olma durumu, bilfiil umuda dönüşebilir.
Bilkuvve umudun, bilfiil umuda dönüşebileceğini gösteren en son ve son derece sarsıcı hadise, cehenneme çevrilen Lübnan halkının Erdoğan’a, Erdoğan’ın şahsında da Türkiye’ye umut olarak baktığını dünya-âleme göstermesi oldu. Cumhurbaşkanı Yardımcısı Fuat Oktay Bey ile Dışişleri Bakanımız Mevlüt Çavuşoğlu’nun baskın Lübnan ziyaretleri sırasında sergilediği emperyalistleri ürküten o etkileyici, göz yaşartıcı Türkiye sevdası ve dostu tavırla.
Coğrafyamız bizi özlüyor, biz de coğrafyamızı: Öncelikle zihin, kalp ve ruh coğrafyamızı elbette ki.
İki asırdır yaşadığımız ontolojik yok oluş felâketine rağmen Türkiye, ruhunu yitirmeyen ve dünyanın ruhu olduğunu gösteren tek ülkesi İslâm dünyasının.
Dışarda kazandığımız mevziler, içerde de daha rahat hareket edilmesini, eğitim, kültür, medya, sanat ve fikir dünyasını kendi medeniyet dinamiklerimiz doğrultusunda yeniden inşa edilebilmesini kolaylaştıracaktır.
Özetle: Tarihi yapan ruhtur, ruh atılımlarıdır. Türkiye, dünyanın dört bir tarafında mazlumların imdadına koşarak ve bu arada Doğu Akdeniz’de muazzam stratejik kazanımlar elde ederek yeniden dünyanın ruhu olduğunu gösterecek adımlara imza atacaktır inşallah. Libya’da ve en son olarak da Lübnan’da Türkiye’nin gerçekleştirdiği atılım stratejik atılımdan öte, bölgenin ayağa kalkmasının başlangıç noktasını oluşturabilecek kanatlandırıcı ruh atılımının ayak sesleri olsun inşallah.Medeniyetin sütunları: Celâl, Cemâl ve Kemâl yolculukları
Yusuf Kaplan
14/08/2020 Cuma
İstanbul durdu, tarih durdu; ruh çekildi dünyadan; zulüm, sömürü, yıkım tarih yapmanın, hegemonya kurmanın kuralı oldu...
İstanbul’un tarihten çekilişi, sadece Müslümanlara değil, insanlığa pahalıya maloldu.
TEVHİD’İ TERENNÜM EDER İSTANBUL...
İstanbul, Mekke ile Medine’den süt emmişti.
Mekke ve Medine, dünya gözüyle gördüğümüz ve yaşadığımız şehirler değildir sadece. Mekke ve Medine, peygamberî nefesle hakikatin sesi, soluğu oldu; dünyaya adaletin, hakkaniyetin, merhametin ilkelerini ve en güzel örneklerini sundu.
Mekke ve Medine, Sünnet-i Seniyye demekti. Mekke ve Medine bizatihî âlemlere rahmet olarak gönderilen Efendimiz’in (sav) kendisiydi.
Medeniyetin iki kurucu sütunu, Hakikatin iki kurucu ilkesi, hem Hz. Peygamber’de tezahür etmiş hem de Sünnet-i Seniyye’de tecelli etmişti: Mekke, tenzihî boyut, aşkın olana açılma. Medine, teşbihî boyut, içkin olana aşkın olanın ruhunu nakşetme.
Mekke ile Medine arasındaki med-cezir, gidiş-geliş, alış-veriş, akış-bakış bizi tevhide götürür. Mekke ve Medine’den süt emen bütün şehirler, tevhid’i terennüm ederler.
İstanbul, işte böyle ulvî bir yer.
Bu yazıya böyle giriş yapmış oldum. Allah’ın isim ve sıfatları üzerinden bir şehir felsefesi, bir medeniyet felsefesi, bir tarih felsefesi yapmak... Dolayısıyla tarihe ve hayata, kısa ama kışkırtıcı, kanatlandırıcı bir dille Allah’ın isimleri ve sıfatları üzerinden b/akmak... Pek yapılmayan bir şeyi yapmak... Burada daha önce bu tür metinler yazdım, bu da onlara ilave olsun...
TARİHE VE HAYATA, ALLAH’IN SIFATLARI VE İSİMLERİ ÜZERİNDEN B/AKMAK...
İsmail Bursevî Hazretleri, şehirleri, Allah’ın (cc) Esmâü’l-Hüsnâ’sı üzerinden okur ve muazzam bir şehirler topoğrayası yapar; şehirlerin, öncelikle “ruh fotoğrafları” üzerinden -kelimenin tam anlamıyla- bir şehir felsefesi, oradan da bir tarih felsefesi çıkarır.
Bendeniz de bu yazıda böylesi bir şehir felsefesi, dolayısıyla tarih felsefesi yapmamızı mümkün kılan temelleri sunacak Allah Teâlâ’nın Celâl ve Cemâl sıfatları ekseninde, kışkırtıcı, zihin açıcı bir tarih felsefesi için yol haritası olabilecek özlü bir çaba ortaya koymak niyetindeyim.
Allah’ın sıfatları ve isimleri insanda ve kâinatta değişik şekillerde tezahür ve tecellî eder. Ama Allah’ın hem sıfatları hem de isimleri insanda topyekûn tecellî eder; ancak insan bunu farkedemez çoğu zaman.
Allah’ın sıfatları ve isimleri meselesi, esas itibariyle akîdenin konusudur ama kelâmın, fıkhın, “felsefe”nin, fiziğin, metafiziğin, sanatın, tarihin, velhâsıl bütün ilimlerin hem konularını, hem konumlarını hem de konuşma biçimlerini belirler.
AKÎDE, SÂBİTELERİ BELİRLER, DEĞİŞKENLERE DİRİLTİCİ RUH ÜFLER...
Şunu söylemiş oluyorum: Akîde, Müslümanlar için sadece bir inanç meselesi değildir; aynı zamanda, hayatın bütün alanlarına yayılan, hayatın bütün alanlarını ve meselelerini anlamaya ve anlamlandırmaya imkân tanıyan bir biliş/ilim, oluş/irfan ve “varoluş”/hikmet meselesidir.
Akîde’nin konumu, konusu ve konuşması, bütün alanlarda/n görülür, işitilir ve hayata geçirilir.
Başka hiçbir inanç veya felsefe sisteminde akîde’nin böylesine hem enlemesine hem boylamasana hayatın her alanına nüfûz eden bir yeri yoktur.
Âkîde, sâbiteleri belirler; bütün diğer ilimler ve faaliyetler de değişkenlere sâbiteler ışığında ruh üfler... Böylelikle değişkenlerin sâbite konumuna yükseltilmesi, insanın yerini ve konumunu şaşırmaması sağlanır, her hâl ve şartta insanlığın önünün açılması mümkün hâle gelir.
MEDENİYET, CELAL, CEMAL VE KEMAL SIFATLARININ TEZAHÜRÜDÜR
İslâm, doğumundan yarım asır geçmeden Doğu’da Çin’e, Batı’da İspanya’ya kadar uzandı. Tarih felsefecileri İslâm’ın bu kadar kısa bir süre içinde dünyanın neredeyse en ücrâ köşelerine kadar ‘şimşek hızı’yla yayılmasına dikkat çekerler ve bunu izah etmekte güçlük çektiklerini açıkça itiraf ederler.
İslâm’ın kısa sürede bu kadar hızlı bir şekilde yayılmasının sırrı, öncelikle sâbitelerinin muhkem, sarsılmaz olmasında ve insanlığın varoluşsal sorunlarını, insanı sarıp sarmalayan ölçekte aynı anda hem sade hem de derûnî bir şekilde izah edebilme husûsiyeti sergilemesinde gizli.
Allah Teala’nın Celâl ve Cemâl sıfatları, insanın biliş, oluş ve varoluş yolculuğunun iki ana eksenini oluşturur.
Celâl sıfatıyla, Allah’ın ‘azamet’i tecellî eder, Cemâl sıfatıyla ‘rahmet’i.
Medeniyet, Mekke ve Medine süreçlerinin hasılasıdır.
Mekke sürecinde Celâl sıfatı, Medine sürecinde de Cemâl sıfatı öne çıkmıştır. Medeniyet süreci ise Kemâl noktasına İstanbul’da ulaşmış, hakikat ve merhamet, sulh ve selâmet kâmil anlamda bütün insanlığa sunulmuştur.
İsmail Hakkı Bursevî Hazretleri, İstanbul’un Allah’ın (cc) “el-cami’” ism-i şerifinin mazhargâhı olduğunu söyler. El-Cami’, yani toplayan, toparlayan, kucaklayan, kol kanat geren, koruyan kollayan...
O İstanbul, bugün sizlere ömür!
Ancak Ayasofya Camii nasıl aslına rücû ettiyse, İstanbul da bir gün kendini bilecek, kendini bulacak, kendi olacak ve kendinden geçerek bütün insanlığa adaletin, merhametin ve hakkaniyetin hükümran olacağı bir dünya sunacak inşallah bir kez daha.
Tek şartla: Biz, İstanbul’a sahip çıkarsak, İstanbul’a sahip çıkacak öncü kuşakları, yeni Sinan’ları, yeni Itrîleri, yeni Akşemsettin’leri, İstanbul’u kanatlandıracak bir ilim, irfan ve hikmet tohumlarını ekecek âlim, ârif ve hakîmler yetiştirecek Davud el-Kayserīler çıkarabilirsek...
Çıkaracağız ve gelecek yüzyıllarda geçmiştekinden daha muazzam bir medeniyet atılımı gerçekleştireceğiz inşallah.
Bir ipucu: Bütün medeniyetler, dinler fosilleştirildiler ama İslâm diri, canlı ve keşfedilmeyi bekleyen bir keşfedilmemiş kıta.
Vesselâm.İnsan türünü yok olmaktan, kadını aşağılanmaktan “Müslüman aile” kurtarabilir ancak (1)
Yusuf Kaplan
16/08/2020 Pazar
Benim kadın düşmanı olduğum iftirasını yayıyorlar, iyi mi!
Ne zavallı insanlar var yahu! Talebelerinin (öğrenci değil talebe) yüzde 70’inden fazlası, kız kardeşlerimizden oluşan bir adam, nasıl kadın düşmanı olabilir ki!
Bu meseleye yarınki yazımda gireceğim. Ama önce asıl meseleye, “kadın sorunu”nun köklerine, felsefî temellerine bakmamız gerekiyor. Yoksa bir arpa boyu yol alamayacağız.
ŞİDDETİN FELSEFÎ KAYNAĞI: MODERNİTE
Nietzsche, büyük adamdı. “Modernler, nedenlerle sonuçları birbirine karıştırıyor, sonuçları neden olarak konumlandırıyorlar,” demişti.
Kadına şiddeti, cinayeti, ürpertici hâdiseleri konuşuyoruz. Fakat sadece sonuçları konuşuyoruz; felsefî nedenleri de, sosyo-kültürel bağlamları da atlıyoruz!
Modernitenin ürettiği bir dünyada, modernitenin yol açtığı sorunları, travmaları yaşıyoruz.
Kadına şiddetin temeli, kaynağı, nedeni, modernitedir. Modernitenin kendisi şiddettir felsefî olarak: Ontolojik şiddet. Varlığa saldırı. Tanrı’yı hayattan uzaklaştırma: Deizmin kapısı böyle açıldı.
Bunun nihâî mantîkî sonucu elbette ki ateizm olacaktı: İnsanı tanrılaştırma.
Varlığın düzenini bozdu modernite. Tanrı’yı izafileştirdi, insanı her şeyin merkezine yerleştirdi, tanrılaştırmaya cüret etti.
“İnsanın ‘Tanrı’yı öldürmesi, insanın tahammül edebilmesi en büyük cinayettir” demişti, cins Amerikalı kadın düşünür Susan Sontag.
Bütün şiddetlerin temelinde işte bu felsefî şiddet gizli: İnsanın ‘Tanrı’ konumuna yerleşmesi, büyük varlık zincirinin yerle bir edilmesi, varlıklar arasındaki ilişkilerdeki dengenin yok edilmesi.
Batı uygarlığı, şiddete dayalıdır. Ve şiddete dayalı ilişkiler ağı örer...
Çatışmacıdır, o yüzden: Tanrı’yla insan, insanla tabiat, erkekle kadın ve bütün sınıflar arasında çatışmaya dayalı ilişki biçimleri üzerinden kendini üretir. Bu, kendini üretmek midir, tüketmek mi; düşünmeye değer bir soru/n!
BATI DIŞLAYICI, İSLÂM KUCAKLAYICI
Özenle vurguluyorum: Tanrı fikrinin yok edilmesi, ontolojik şiddetin temelidir.
O yüzden modern seküler hayatın merkezinde hem şiddet vardır hem de şiddete dayalı ilişki biçimleri.
Çatışma buradan çıkar.
Frenkçe terimler çok kışkırtıcı tam bu noktada: Batı uygarlığı dışlayıcıdır, “exclusivist” yani. İslâm medeniyeti ise kucaklayıcı, inclusivist.
Greklerde, Roma’da, Kilise çağlarında, modernitede ve postmodernitede, bunun güçlü ve yıkıcı tezahürlerini görüyoruz.
Öyle ki, bu dışlayıcılık o kadar gayr-i insanî ve gayr-i tabiî hâller alıyor ki, iş, ifrat ve tefrit boyutlarına varıyor; bir uçtan diğerine yuvarlanıyor Batılı insan...
Hayatın her alanında böyle. Özellikle de sanatta.
BATI’DAKİ İFRAT VE TEFRİTİN GEREKÇESİ: AÇILMA FOBİSİ
Richard Sennett, bu durumu, “açılma korkusu” olarak tarif eder, mimariden yola çıkarak...
Nefis bir metafordur bu. İki bin küsur yıllık Batı uygarlığının serüvenini iki kelimeyle özetlemeye yetecek kadar muazzam bir metafor.
Şöyle izah eder bunu Sennett: Kilise çağlarında “dışa açılma korkusu, fobisi hâkimdi” der, mimariye ve hayatın her alanına. Modern kent mimarisinde bu durum “içe açılma” fobisine dönüşmüştür.
Kilise çağlarında, Hıristiyan dünya tasavvuru, dünyayı necis olarak gördüğü için dünyadan kaçar; dünyayı lanetler; insanı içe, içine, manastıra kapatır.
Manastır da çok güçlü bir metafordur: Toplumdan kaçışın adıdır aynı zamanda. O yüzden toplumdan izole bir yerde inşa edilmiştir bütün manastırlar.
Modern kent mimarisi, modern seküler dünya tasavvurunun en iyi yansıdığı yer’dir: Dışarı atar modern insana kendini; içine bakmaz; içine, ruhuna mesafe koyar; bedenine, tenine, tensel zevklerine odaklanır ve zamanla ruhunu terkeder.
ÇATIŞMACI VE DIŞLAYICI KADIN-ERKEK İLİŞKİLERİ ARKEOLOJİSİ
Kadın erkek ilişkileri bu ifrat ve tefrite dayalı çatışmacı ve dışlayıcı felsefî temel üzerinde/n teşekkül etmiştir Batı’da. Bütün medeniyetler fosilleştirildiği, bütün dünya Batılılaştırıldığı, Batılı zihin kalıpları, zevkler ve beğeniler üzerinde/n yaşamaya mahkûm edildiği için, bu çatışmacı, dışlayıcı, sonuçta da ifrat ve tefritçi erkek kadın algısı ve ilişki biçimleri, bütün dünyaya taşındı...
Batılılar, itidal’i, denge’yi bilmezler. Uçlarda gezinirler hep.
İnsanlığı (human) bile “erkek” (man) üzerinden tanımlayan Batı’da erkek-egemen toplum yapısının hâkim olması kaçınılmazdı.
Yüzyıllarca kadın aşağılandı Batı’da. Cadı kazanları kuruldu. Cadı kazanlarında yakıldı kadınlar. Bütün kötülükler, kadın imagosuna yüklendi. Engizisyonlarda, kadınları kötülüklerin sebebi gördü, ne işkenceler yapıldı öyle!
Bunun tersine dönüşmesi kaçınılmazdı elbette. Kadın hareketinin geldiği nokta sadece erkeğin dışlanması değil, cinsiyetin de inkârı.
Batı’da, modern sanayi toplumunda kadın hareketinin doğmaması vicdansızlık, ruhsuzluk olurdu. O yüzden kaçınılmazdı. Ama bunun kadını yok eden, neseneleştiren, sömüren, çağdaş köleleşme biçimlerine mahkûm eden nitelikler kazanması da kaçınılmazdı.
Batı’da kadın olmadı. Kadın, insan olarak varolmadı. Genellikle böyle bu. Kadının tarihi, aşağılanlamalar, zulümler, yok oluşlar tarihi.
Batı uygarlığı, kadınsız, maskülen bir uygarlık. Şimdi erkeksiz, babasız, cinsiyetsiz, dolayısıyla transhuman, posthuman, robotlaşmış, ruhusuzlaşmış bir uçuruma doğru yuvarlanıyor...
Bizde de kadın aşağılanıyor modernleşme sürecinde ama insan türünü yok olmaktan, kadını ise aşağılanmaktan yalnızca “Müslüman aile” kurtarabilir, diyorum. Nasıl’ı yarınki yazıda artık...İnsan türünü yok olmaktan, kadını aşağılanmaktan “Müslüman aile” kurtarabilir ancak (2)
Yusuf Kaplan
17/08/2020 Pazartesi
Kadının ve çocuğun modern toplum kadar aşağılandığı başka bir toplum tipine rastlamak zordur insanlık tarihinde.
AŞAĞILANMANIN NEDENİ: SOSYAL DARWİNİZM
Kadının ve çocuğun, yanı sıra da beyaz olmayan herkesin aşağılanmasının temel nedeni, “sosyal Darwinizm” ilkesiydi: Güçlü olanın hayatta kalması öngörülüyordu.
Herbert Spencer, bu “sosyal Darwinizm”i, öylesine ürpertici bir dille normalmiş gibi anlatır ki, küçük dilinizi yutarsınız.
Güçlü olan haklıdır, der. Güçsüz olansa haksızdır, dolayısıyla doğal seleksiyona tabi tutulmalıdır.
Darwin’in evrim teorisinin en güçlü ilklerinden biri devrededir burada: Survival of the fittest: Güçlü olanın yaşama halkına sahip olması!
Çok vahşice ve ruhsuzca!
Masumane siyasî ve ekonomik haklar hareketi olarak doğan kadın hakları, zamanla feminizme dönüştü; ikinci ve üçüncü dalga hareketlerle cinsiyet ayırımcılığına ve düşmanlığına evrildi; oradan eşcinsel hareketlerle cinsiyetsizliğe yöneldi: Survival of the fittest ilkesi burada da hükmünü icra etti!
Batı’da haklı gerekçelerle doğan feminist hareket, ontolojik olarak da, biyolojik olarak da, sosyolojik olarak da şiddet yüklü bir hareketti: Ontolojik şiddet, alıp verdiği nefes bile elinde olmayan insanın “beden benimdir, istediğim tasarruf halkına sahibim”, diyerek Tanrı’ya meydan okuma kaygısı gütmesinde kendini gösterir. Biyolojik şiddet, kadın cinsiyetini fetişleştirmekte; sosyolojik şiddetse, erkeğe husumet beslemekte...
Bütün bunların varacağı nokta, elbette ki, cinsiyetin reddi olacaktı... İfrattan tefrite... Bir uçtan diğerine...
İNSAN TÜRÜNÜN GELECEĞİ TEHLİKEDE!
Nedir bu?
İnsan türünün uçuruma sürüklemesidir.
Buna biz “dur!” diyebiliriz sadece. Biz Müslümanlar. Özellikle de dünyada ailenin en güçlü olduğu toplum olarak bizim toplumumuz.
İnsan, yapay zekâ ve genetik mühendisliğindeki gelişmelerle posthuman, transhuman bir sürece sürükleniyor... Varlığı tehlikede türümüzün! Robotlaşmış, mekanik, ruhsuz bir varlığa evrilmek üzere... Burada da güçlü olanın yaşama hakkı ilkesi işliyor gibi...
İnsan türünü yok olmaktan aile kurtarabilir... Müslüman aile!
Batı dışındaki gelenekler çabuk teslim bayrağı çektiler Batı uygarlığının kapitalist-seküler saldırısına. Direnemediler.
Modernlik, bireyi egosunun kölesi hâline getirerek aileyi çökertti, toplumun temeline dinamiti yerleştirdi.
Postmodernlik, insan türünü hem ontolojik hem de biyolojik olarak tehdit ediyor; insanı hazlarının kölesi hâline getirerek cinsiyetini bile yok edecek bir çıkmaz sokağın eşliğine sürüklüyor hızla, hazla ve tam gaz...
Postmodernliğin, Tanrı fikrini, hakikat fikrini, insanı, zamanı, mekânı buharlaştırması, hayatı çöle çevirmesi, insanı ruhsuzlaştırması, insan türünün ve hayatın geleceği açısından kıyameti haber veriyor gibi...
MÜSLÜMAN AİLE VE KADININ KİŞİLİĞİ
Batı uygarlığının Tanrı’ya, insana ve tabiata saldırısının önünde hiç bir dinin, medeniyetin ve düşünce sisteminin duramayacağı anlaşıldı İslâm’dan başka: Bütün o yıkıcı saldırılara rağmen İslâm diriliğini, canlılığını, kaynaklarını koruyor. İkinci olarak da seküler kapitalist Batı uygarlığının Tanrı’ya, tabiata ve insana saldırısına, aileye, cinsiyete saldırısına sadece İslâm direnebileceğini, aileyi, cinsiyeti, insan türünü sadece İslâm’ın koruyabileceği bizzat Batılı düşünürler tarafından da itiraf ediliyor.
John Berger’in Türk evi’ni cennet olarak görmesi dikkat çekici değil mi?
Öyle bir hazinenin üzerinde oturuyoruz ki, hazinenin farkında olmayı geçtim, tepe tepe yok etmekten çekinmiyoruz!
İstanbul Sözleşmesi ile ilgili yazdıklarımdan ötürü, beni kadın düşmanı ilan eden insanları gördüm, gördüklerime inanamadım.
Pes doğrusu!
Sözleşme konusunda yazdığım her cümleye, kadın cinayetlerini, şiddetini kınayarak başladığımı özellikle hatırlatmak isterim.
İkinci olarak, benim talebelerimden yüzde 70’i, 80’i kız kardeşlerimden oluşuyor. Eğer ben kadın düşmanı olsaydım, böyle bir şey olur muydu?
Kızların, erkeklerden her zaman daha çalışkan olduklarını gözlemiyorum. Sorumluluklarını daha fazla önemsediklerini görüyorum. Bunu her zaman söylerim.
Son olarak gazetenin başına geldiğimde haklarının yendiğini düşünerek beş kız arkadaşı editör yapmış, maaşlarını da erkek editörlerle denkleştirmiştim. O zaman medyamızda küçük ölçekli bir deprem olmuştu bu hadise!
Başta AK Parti olmak üzere çeşitli partilerin kadın kollarında en üst kademelerde çalışan, milletvekili olan, yüksek bürokraside görev yapan çok sayıda kadın öğrencim var.
Benden kadın düşmanı çıkmaz. Boşuna uğraşmayın.
Kadınların çok köklü, devâsâ sorunları var. Kendilerini ifade etme, dertlerini dile getirme, çözüm bulma konusunda birlikte teorik ve pratik olarak az şey yapmadık.
Müslüman aile, sadece edep, hayâ, karşılıklı muhabbet, karşılıklı hürmet, karşılıklı iffet, karşılıklı vefa, cefa ilkelerini işletsin, hem ailede şiddet, cinayet filan olmaz hem de erkek kadın düşmanlığı, husumeti yer bulamaz, insan olarak insanca bir hayat-dünya kurulması yolculuğunda muazzam mesafeler kat ederiz.
Eğer insan türünün geleceğini düşünüyorsak Müslüman aile kavramı üzerinde kafa yormak zorundayız. Vesselâm.Hicret ruhu: Direniş, Diriliş ve Yenileniş yolculuğu
Yusuf Kaplan
21/08/2020 Cuma
Hicret, sadece İslâm takviminin başlangıcı değildir. Hicret, esas itibariyle, Müslümanca duruş, bakış, duyuş, düşünüş ve yaşayış yolculuğudur. Direnişin, dirilişin ve yenilenişin hem miladı hem de adıdır.
Milat, başlangıç demek; doğum demek...
Hicret, Müslüman zamanının başlangıcıdır ama Müslüman zaman idrakinin çağları aşan, Müslümanı her dem diri tutan, yenileyen hayat ve ruh ikliminin şifrelerini sunan bir yol haritasıdır.
O yüzden, doğum, bir yerde, insanı hakikatle buluşturan bir kıvılcım çakmıyorsa, bir umut ateşi yakmıyorsa, bir ufuk açmıyorsa, bu doğum, diriliş ve varoluş tohumları eken bir doğum değildir; ölü doğumdur.
Ve oradan diriltici Hicret’e, Hicret ruhuna hicret etmek vakti gelmiş demektir...
HİCRET’LE GELEN: HAKİKAT MEDENİYETİNİN DOĞUM MÜJDESİ...
Bir diriliş çocuğu’dur hicret; özenle bakılan, sevgiyle büyütülen, muhabbetle yetiştirilen, aşkla, şevkle ve zevkle yeşertilen bir “peygamber çiçeği”.
Mekke’den Medine’ye gerçekleştirilen sarsılmaz bir direniş, diriliş ve varoluş yolculuğu...
Tohumları Mekke’de müminlerin ruhlarına ekilen, som altından üretilen soylu bir aşk ateşi, sönmez bir ışık...
Allah’a ve Rasûlü’ne yapılan eşsiz, benzersiz, bitimsiz, doyumsuz yolculukla hakikat meşalesinin aşkla tutuşturulması...
İnsanı meleksileştiren, kanatlandıran; şirkten, zulümden, küfürden / hakikatin üstünü örten perdelerden kurtaran; tevhidle / hakikatle, nurla / aydınlıkla buluşturan; Mekke’de kendilerine getirerek kendilerinden geçirdiği müminleri Medine’de, kendilerinden geçirerek kendilerine getiren eskimez, pörsümez, sönmez bir hakikat güneşi...
Bütün insanlığa ve bütün varlığa hayat sunacak, ruh üfleyecek hakikat medeniyetinin doğum müjdesi...
DİRİLİŞ ÇİLESİ VE DERÛNÎ HAKİKAT SARAYI...
Mekke olmasaydı, Medine olabilir miydi?
Hicret, önce Mekke’de gerçekleşti: Mekke’de içe doğru bir hicret yaşandı: İnsanın iç dünyası imar edildi. Putlar yıkıldı. İç dünyanın Lât, Menat ve Uzza’larıyla savaşıldı.
İnsanın nefsiyle hesaplaşma süreci başlamıştı artık...
Kendi’yle... Ben’iyle... Boğucu dünyasıyla...
Kalbine kavuştu insan...
Hicret, bir inkılaptı içte gerçekleşen, dışa açılan ve ışık saçan...
Duran kalbi gümbür gümbür vuruyordu artık insanın: Demiri dövüyordu insan: Ateşle yüzleşmişti: Yanıyordu ateşte... Pişiyordu...
Putları birer birer deviriyordu...
Ben’ini, hırslarını, ihtiraslarını, malını, mülkünü terk ediyor; dünyanın ayartıcı, körleştirici, köleleştirici kapılarını birer birer kırıyordu...
Mülk âleminden melekût âlemine açılan engin bir koridor örüyordu. Kendine geliyor, kendini buluyor; kendinden geçiyor, hakikate eriyor ve hakikatle dost oluyordu.
Diriliyordu “çocuk”: Her türlü puta, her türlü şirke, her türlü zulme, her türlü küfre meydan okuyan bir hakikat sarayı inşa ediyordu bedeninde ve ruhunda.
Mekke’de diriliş hamlesi gerçekleşmiş, mü’min’in iç dünyasında sarsılmaz, muhkem bir hakikat sarayı inşa edilmişti.
GÖKKUBBE İNŞASI VE VAROLUŞ HAMLESİ
Bir kaşık suda boğulmak isteniyordu diriliş ruhu ve “çocuğu”... çıkarları, putları, çıkarcı ve putperest, zâlim ve haksız düzenleri sarsılma emareleri gösteren Mekkeli egemenler tarafından.
İşte Mekke’den Medine’ye hicret emri bundan sonra geldi: İnsanın iç dünyasında örülen hakikat sarayının dış dünyaya da açılması, genişletilmesi; bir gökkubbenin inşa edilmesi gerekiyordu.
Hicret, bir varoluş, yenileniş hamlesiydi: Mekke’de ekilen diriliş tohumlarının Medine’de meyveye durdurulması mücahedesi, mücadelesi ve çilesi...
MİLAT: DOĞUM ÂNI...
Dış dünyanın onarımı ve imarı, zorlu bir varoluş süreciydi: Her türlü dışa açılma, savrulmaya dönüşebilirdi.
O yüzden, dışa açılırken, imar edilen iç dünyanın ışıkları, yol fenerleri olmalıydı mü’minlerin.
O yüzden, hicret, dış dünyanın ele geçirilmesi değil, Allah’a ve Rasûlü’ne yönelerek dış dünyanın adamakıllı bir şekilde elden geçirilmesi, putlardan, şirkten, küfürden, zulümden, haksızlıklardan arındırılması yolculuğuydu.
Zorlu ve meşakkatli bir yolculuktu bu: Milat olacaktı. İnsanlığın ve varlığın kendiyle, yani hakikatle buluşma miladı, başlangıç noktası, doğum ânı.
HAKİKAT SÛRETİNE BÜRÜNEN İNSAN’DAN...
Mekke’de, hakikat, hayat bulmuştu, insanın iç dünyasında gerçekleştirdiği diriliş inkılabıyla.
Şimdi Medine kurulacak, hakikat, Hayat olacaktı.
Ve medeniyet sürecinde, herkese hayat sunacak hakikat gökkubbesinin tohumları ekilecekti...
Medine, kent değildir: Mekke’de inşa edilen hakikat sarayına yerleşen “küçük âlem”in yani insanın, “büyük insan”la yani “âlem”le buluşacağı bir hakikat şarkısı bestelediği ve sahnelediği sekînet yurdudur.
...İNSAN SÛRETİNE BÜRÜNEN HAKİKATE...
Medine, hakikat sûretine bürünen insanın ve insan sûretine bürünen hakikatin hem vasatı, hem de vasıtasıdır. Medine, Hz. Peygamber’in (sav) bizatihî kendisidir. Peygamberimiz, kendisini sadece Medine / şehir (“dünya”) olarak değil, “ilmin Medinesi” (ilmin dünyası, kaynağı, rehberi) olarak da tarif etmiştir.
O yüzden, Hicret, bir duyuş / his ve idrak inkılabının, bir düşünüş / zihin inkılabının, bir bakış / duruş inkılabının, bir varoluş / kardeşlik inkılabının, bir varkılış / medeniyet inkılabının; kısacası aşk ateşinin hakikat kıvılcımlarını çaktırdığı, bütün insanlara ve çağlara yapılan bir çağrının adı ve miladı.
Hiç bitmeyen, her dâim yenilenen, her dem yenileyen bir aşk ateşiyle öze dönüş ve hakikati aşkla meşk yolculuğu... Ne mutlu, hicretin ruhuna eren, her dâim Hicret yolculuğuna çıkan hakikatin hakikatli çocuklarına... Selâm onlara...
Vesselâm.
.Türkiye, yeniden nasıl eksen olabilir?
Yusuf Kaplan
24/08/2020 Pazartesi
Türkiye, yaklaşık bin yıl dünyanın etrafında döndüğü eksendi. Bin yıl! Selçuklu, Eyyûbî ve Osmanlı tecrübeleri, Asya, Afrika ve Avrupa’nın entelektüel, siyasî ve kültürel tarihinin şekillenmesinde bin yıl İslâm medeniyetinin dünyanın ekseni olarak tarihi yapmasını, tarihin önünde sürüklenmek yerine tarihi önüne katarak sürüklemesini sağlayan, Braudel’in ifadesiyle, “dünya-tarihsel” bir atılım gerçekleştirmesini mümkün kıldı.
Karahanlılar, Safevîler, Timûrîler, Babürîler gibi atılımlar, Selçuklu, Eyyûbîler ve Osmanlılar’la gerçekleştirilen medeniyet atılımının doğrudan veya dolaylı olarak hem yapıtaşlarını döşediler hem de itici güçleri oldular.
BİN YIL SÜREN TÜRKİYE EKSENİ...
Bin yıl, Ehli Sünnet ve’l-Cemaat omurga, Türkistan ve Horasan havzalarında yeşertilen akîdevî-kelâmî, fıkhî-siyasî ve tasavvufî-ahlâkî-estetik atılımın ekseni oldu, İslâm âlemini en büyük şemsiye, en kapsamlı çatı altında topladı, birleştirdi. Dünya, İslâm medeniyeti demekti. Hem fikrî hem de irfanî boyutlarıyla İslâm medeniyeti.
Bunu Marshall Hodgson, sinematografik bir dille şöyle tasvir eder: “16-18. yüzyıllar arasında uzaydan dünyaya gelen bir uzaylı, dünyanın sadece Müslümanların yaşadığı bir yer olduğuna hükmedebilirdi.”
Hodgson, bu sinematografik gözlemiyle, bizim yerli oryantalistlerimizin zihinlerini şekillendiren Batılı oryantalistlerin “İslâm düşüncesi ve medeniyeti 13. yüzyıldan itibaren bitti” şeklindeki akla ziyan ezberlerini de yerle bir eder.
Roma, bir dönem dünyanın ekseni oldu. Biraz Londra (jeo-ekonomik ve jel-politik açıdan) biraz Paris (kültürel açıdan) dünyanın ekseni olmalarını sağlayan atılımlara imza attı. Son yüzyılın ikinci yarısından itibaren New York benzer ama kısmî bir rol oynadı.
Dünya tarihinde Bağdat, Kudüs, Semerkand, Buhara, Şam, Kurtuba, Kaşgar ve İstanbul, İslâm medeniyetinin medeniyet kurucu, medeniyeti konumlandırıcı ve koruyucu şehirleri olarak bin yıl dünya tarihinin eksenini İslâm medeniyetinin, münhasıran da Selçuklu-Osmanlı tecrübelerinin oluşturmasını sağlayan dünya-şehirler’imizdi.
Özetle akîde, fikir ve siyasette Ehl-i Sünnet omurga üzerinden gerçekleştirdiğimiz atılımlar, özelde bu toprakların çocuklarının, genelde Müslümanların dünyanın ekseni olarak işlev görmelerini sağladı.
Kısaca tevhid akîdesi ve bunun insan yeşerten, insanı içerden terbiye, tezkiye ederek inşa eden irfanî şehrâyīnin kaynağı, Ehl-i Sünnet omurganın iki kurucu sütunu, İslâm medeniyetinin dünya tarihinin bin yıl ekseni olmasını mümkün kılan enfüsî ve ufkî (dikey ve yatay) boyutları.
TÜRKİYE YENİDEN EKSEN OLABİLİR Mİ?
Türkiye, yeniden eksen olabilir mi?
Şu hâlimizle zor. Kendi ruhköklerini yitirdiği, onun için de kendi çocuklarını sömürgeci eğitim sistemi, mankurtlaştırıcı medya rejimi ve yabancılaştırıcı kültür rejimi ile koruyamayan bir ülke olmaktan kurtulamadığı için, Türkiye’nin eksen olması zor.
Eksen olmak için, önce medeniyet iddialarınızın dünyanın önünü açacak güçlü bir düşünce, sanat, bilim, kültür ve ahlâk atılımı gerçekleştirmenizi sağlayacak kadar diri, diriltici olması şarttır.
Medeniyet iddiaları insanlığın önünü açacak kadar güçlü olan toplumlar eksen olabilir ve tarihin akışını değiştirecek dünya-tarihsel atılımlara öncülük edebilir.
Türkiye’nin ekonomik / maddî olarak büyümesi, doğal gaz ve petrol yataklarına -tam en fazla ihtiyaç duyduğumuz bir zaman diliminde Allah’ın lütfu olarak- kavuşması, elbette ki, Türkiye’nin istiklal ve istikbal mücadelesinde önemli bir eşik, bir kilometre taşıdır.
Amerikalılar yaklaşık yüzyıl, Avrupalılar üç yüzyıl dünyanın ekseni oldular ama insanlığa insanca yaşanabilecek bir dünya armağan edemediler. Tam tersine, dünya üzerindeki hegemonyaları güce, maddî atılımlara yani niceliğe dayandığı için insanlığı manevī bir bunalımın, güçlü olanın haklı olarak görüldüğü bir niteliksel bir çürümenin, eşliğine fırlattılar; sözün özü, dünyayı cehenneme çevirmekten başka bir şey yapamadılar.
TÜRKİYE: KEŞFEDİLMEMİŞ KITA VE İNSANLIĞIN SON ADASI
Türkiye’nin yeniden eksen olabilmesi potansiyel olarak mümkün. Bunun yolu maddī bakımdan güçlenmek değil manevî (entelektüel, kültürel, bilimsel, sanatsal, ahlâkî) bakımdan güçlenmekten geçer.
Türkiye, yeniden dünyaya söyleyecek sözü olduğu zaman, medeniyet iddialarını eğitim, kültür, sanat, bilim ve siyasette hayata geçirecek atılımlar yapmaya başladığı vakit, eksen olabilir.
Bu, olacak inşallah. Dün olanlar, yarın olacak olanların, dün yaptıklarımız yarın yapacaklarımızın işareti, göstergesidir.
O her geldiğinde sık sık tekrarladığım cümlemle bitireyim yazıyı: Batılılar dünyayı cehenneme dönüştürdüler. İnsanı araçların (hem güç üreten araçların hem de hız, haz ve ayartı vasıtalarının) kölesi hâline getirdiler. O yüzden dünya bize gebe; biz hakikate. Dün nasıl yeryüzünde adaleti, hakkaniyeti ve barışı hâkim kıldıysak, eğer iyi hazırlanırsak, maddî atılımların yanı sıra manevî (entelektüel, kültürel, bilimsel) atılımlar da yapmamızı sağlayacak hazırlıklarımızı tamamlarsak, Türkiye yarın da yeniden eksen ülke olabilir, elbette.
Şunu zihnimize iyi kazıyalım, derim: Türkiye, dünyanın keşfedilmemiş kıtasıdır; eğer medeniyet iddialarına eksene alarak uzun soluklu bir yolculuğa çıkmaya hüküm giyerse, insanlığın son adası olarak “beklenen” olacaktır yine ve yeniden.
Vesselâm.Malazgirt ruhu: Nizamülmülk’ün “gece orduları”
Yusuf Kaplan
28/08/2020 Cuma
Malazgirt ruhu’ndan sözediyoruz ve bu ruhun ne yaptığını da biliyoruz ama bu ruhun ne olduğunu bilmiyoruz. Malazgirt ruhu, bize bu toprakları vatan yaptı diyoruz; iyi de o ruh ne, peki?
MALAZGİRT RUHUNUN MİMARI NİZAMÜLMÜLK VE İMARI NİZAMİYE DEVRİMİ
Özetle söyleyeyim: Bir toplumu hem her hâl ve şartta ayakta tutan hem her hâl ve şartta yok olmaktan koruyan hem de her hâl ve şartta tarih yapan, insanlığa insanca bir tarih armağan eden ruh, Malazgirt ruhu.
Nizamülmülk, büyük bir maarif devrimi yapmıştı; binyılı inşa eden, Batı üniversitelerine de kaynaklık eden muazzam bir medrese devrimi.
Bazı kişiler, Nizamülmülk’ü, Melikşah’a şikayet ederler. Şöyle derler: “Sultanım! Nizamülmülk’ün eğitime yaptığı bu devâsâ yatırımla, İstanbul’u en az iki kez fethedebilirdiniz!”
Ne kadar ayartıcı, değil mi!
İstanbul’u iki kez fethedecek bir gücün başka bir yere harcanması, tek kelimeyle harcanması yani!
İstanbul’un Hz. Peygamber (sav) tarafından müjdelenmiş, İstanbul’u fetheden kumandan ve askerlerinin de takdis edilmiş olduğunu göz önüne getirince hakikaten kışkırtıcı, fenâ hâlde ayartıcı bir gammazlama fırsatı ve aracı!
Melikşah, vezirini çağırır, hesap sormaya kalkışır.
NİZAMÜLMÜLK’ÜN “GECE ORDULARI” BİZİM BİN YILIMIZI KURDU!
Nizamülmülk’ün Melikşah’a verdiği cevap, bizi de silkeleyip kendimize getirmeye yetecek niteliktedir:
“Sultanım! Ben, gece orduları yetiştiriyorum. İlim, fikir, zikir ve ruh orduları. Maddî ordularının ulaşamayacağı yerlere onlarla ulaşabilirsin. İnançlarımızı, ruhköklerimizi her dâim diri tutacak, biz yok olsak bile inançlarımızın yaşamasını sağlayacak tohumları ekiyorum.”
Sözün özü: Maddî ordularınız ne kadar güçlü olursa olsun, gece ordularınız, manevî ordularınız, ilim, fikir, zikir, sanat ve ahlâk ordularınız yoksa, çürümekten ve yok olmaktan kurtulamazsınız.
Malazgirt ruhu bu işte!
Herkesin, her farklı inanç sahibinin altında kendince serinleyebileceği, nefes alıp verebileceği muazzam bir gökkubbe inşa etmek...
Biz yok olsak da, tarihten silinsek de insanlığı yaşatacak, inanç ilkellerimizle insanca bir dünya kurulmasını sağlayacak hakikat medeniyetinin tohumlarını önce insana sonra da hayatını her alanına ekmek...
İnsan yeşertmek...
Melekût âleminden süt emerek, mülk âlemini meleksi meleklerle donatan insan yüzlü şehirler, dünyalar, medeniyetler armağan etmek insanlığa...
Vesselâm.Malazgirt ruhu: Selçuklu’nun insanlık ufku
Yusuf Kaplan
30/08/2020 Pazar
Malazgirt Zaferi, bir ruhun adıdır; direniş ve diriliş ruhunun.
Mekke’den süt emen, Medine’den beslenen, Kudüs’te meyve veren hakikat medeniyetinin insanlık çapında bir yürüyüşe soyunmasının başlangıç noktası.
Malazgirt, sadece Türklerin tarihinde dönüm noktası değildir; hem İslâm tarihinde hem de insanlık tarihinde tarihin akışının, yönünün, yörüngesinin belirlendiği bir büyük dönüşümün miladıdır.
O yüzden Malazgirt ruhu, Selçuklu’nun ufku, insanlığın umududur.
ALP ARSLAN: SAMİMÎ BİR MÜSLÜMAN, ASALET VE MERHAMET TİMSALİ BİR SULTAN
Sultan Alp Arslan, 1030 yılında doğdu, 43 yaşında ömrünü doldurdu. Bu kısacık ömrüne hem bu toprakların insanlarının, hem bütün Müslümanların hem de insanlığın kaderinin nihâî yönünü belirleyecek bir dünya tarihi haritası sığdırdı.
Sadece dokuz yıl hükümran oldu, dokuz yılda yaptıklarıyla dünya tarihinin alacağı şeklin tohumlarını ekti, yörüngesini belirledi.
Anadolu’dan Balkanlar’a, Kuzey Afrika’dan Yemen’e kadar dalga dalga, sayha sayha yayılacak Hakikat Medeniyeti Çınarı, Sultan Alp Arslan’ın diktiği işte bu dev çınardı.
Böylesi bir çınarı herkes dikemezdi; bu şeref herkese lûtfedilemezdi.
Sultan Alp Arslan, her şeyden önce, samimî, ihlaslı, donanımlı bir Müslümandı.
Asalet timsali bir sultandı. Adalet, ahlâk ve merhamet anıtı bir insandı.
Sadece Müslüman kaynaklar değil, Süryani, Ermeni, Rum kaynaklar da, Sultan Alp Arslan’ı böyle tasvir ediyorlardı.
Alp Arslan, bu hakikati kendisi de açıkça dile getirmiştir: “Biz, tertemiz, bid’atten uzak Müslümanlarız. Allah rızasını kazanmak için kefenimizle yola çıkmış insanlarız. Bu sebepledir ki, Allah Teâlâ bize yardımını esirgememiştir.”
ASKERÎ ORDULAR YETMEZ; FİKİR VE MEFKÛRE ORDULARI ŞART!
Sultan Alp Arslan, İslâm dünyasının yaşadığı fitne-fesadı, darmadağınıklığı, kaosu, yıkımı iliklerine kadar yaşayan, o yüzden yüreği yangın yerine dönen bir Müslüman, hedefe kilitlenen bir sultandı.
İslâm dünyasının yaşadığı iç buhranları ve dış sorunları hal yoluna koymayı kafasına koymuştu.
Devâsâ sorunlarla boğuşuyordu İslâm dünyası: Rafızîlik, batınîlik, hâricîlik, mutezililik, şiîlik, haşhaşîlik gibi akımların yol açtığı köklü, sarsıcı akîdevî, fikrî ve siyasî sorunlar, İslâm dünyasının belini büküyordu, toparlanıp ayağa kalkabilmesini önlüyordu.
Selçuklu Devleti, İslâm dünyasının imdadına adeta Hızır gibi yetişti.
Tuğrul Bey, Alp Arslan ve Melikşah, İslâm dünyasının makus talihini yenecek, tarihin akışını değiştirecek muazzam ve muazzez bir yolculuk gerçekleştirdiler.
Bu yolculuk, özellikle Alp Arslan’ın bütün kapıları açan Malazgirt Zaferi’nden sonra, sonraki Müslüman emirlikleri, beylikleri, sultanlıkları, aynı çifte hedefe kilitleyecekti: Dışardan gelecek saldırıların püskürtülmesi ama bunun için öncelikle içerdeki -altını çizerek yazıyorum- akîdevî, fikrî, siyasî köklü sorunların çözümlenebilmesi.
Alp Arslan, güçlü ordular kurdu. Ama güçlü ordular bu çifte savaşla başa çıkmak için yeterli değildi, bunu çok iyi biliyordu.
Askerî ordulardan çok daha güçlü, insanlığın umudu olacak köklü bir fikir ve mefkûrenin davasını güdecek, dışardan gelen küffâr saldırılarını püskürtecek, içerdeki buhranlara son verecek akîde, fikir ve siyaset sütunları üzerinden yükselecek ilim, irfan ve hikmet orduları kurulması gerektiğinin farkındaydı büyük sultan.
OMURGA KURULDU, DÜNYA TARİHİNİN YÖRÜNGESİ OLUŞTURULDU
1067 yılında bir devrim yaptı: Nizamiye Medreseleri’nin temelini attı.
Nureddin Zengi’nin eğitimde başlattığı, Salahaddin Eyyûbî’nin siyasette bambaşka ufuklara taşıdığı yolculuk da böyle bir ruhla gerçekleştirilmişti.
Gerek Selçuklu’nun gerekse Eyyûbîlerin kalkış noktası, İslâm dünyasının makus talihini yenebilmesi için Ehl-i Sünnet Omurga’nın sarsılmaz bir şekilde tesis edilmesiydi.
İşte Malazgirt ruhu, akîde, fikir ve siyaset sütunları üzerinden yükseltilen, ilim ve irfan kanatlarıyla hikmet ufuklarına ulaşılan bu Ehl-i Sünnet Omurga’nın gelecek bin yılın hem İslâm tarihini hem de dünya tarihini şekillendirecek kapıları Anadolu’dan açan bir direniş ve diriliş ruhunun adı ve miladıdır.
Malazgirt savaşı, askerî ordularla kazanılan bir savaş olduğu için değil, ilim, irfan ve hikmet ordularıyla kazanılan, bin yıllık Ehl-i Sünnet Omurga’yı muhkem bir şekilde dikmeyi başaran bir hakikat savaşı olduğu için bir ruh’tur, diriltici ve kanatlandırıcı bir ruh.
GÖKKUBBENİ GÖZÜN GİBİ KORU!
Osmanlı’nın, bu ruhu tarihten silmek için çökertildiğini, Türkiye’nin de, bu ruha sahip çıkmaya başladığını gösterdiği için kuşatıldığını unutmayalım aslâ!
Malazgirt ruhu, İslâm dünyasını toparlayan ve tarihin akışını değiştiren Ehl-i Sünnet Omurga çökerse, İslâm dünyasındaki hiç bir farklı akım, mezhep, meşrebin yaşayamaz olduğu gerçeğinin de anlaşılmasını sağlayan kucaklayıcı bir ruhtur.
Bu mezhebî bir analiz değil; İslâm dünyasının perperişan olduğu bu zorlu zamanlarda mezhebî analiz yapamam.
Şunu söylüyorum: Ehl-i Sünnet, gökkubbemizdir. Gökkubbe çökerse, hepimiz altında kalırız.
Malazgirt ruhu, işte bize bu muazzam gökkubbeyi inşa etti.
Bu aziz gökkubeyi ne kadar diri ve dimdik ayakta tutabilirsek, o kadar kendimizden emin bir şekilde bütün farklılıkları zenginlik olarak görebilir, yeniden gelebilir ve tarihin akışını değiştirecek yolculuklara imza atabiliriz yeniden Allah’ın lûtfuylaToplumda sağduyu, insan ve vicdan duygusu yok edilmeye çalışılıyor!
Yusuf Kaplan
11/09/2020 Cuma
Önce sözümona bir tarikat şeyhinin 12 yaşındaki kız çocuğuna taciz haberleri düştü gündeme bomba gibi! İnfial oluşturdu bu hâdise bütün toplumda -haklı olarak.
Aslâ tasvip edilecek, geçiştirilecek bir olay değil bu. Mide bulandırıcı, iğrenç bir olay. Böyle tarikat lideri olmaz. Kınıyorum şiddetle. Bu tür kişiler en ağır şekilde cezalandırılmalıdır.
OPERASYON YİYORUZ!
Bu hâdise, bitmiş değil henüz. Sadece hikâye edilenden de ibaret değil. Dahası sadece hikâye edilenden ibaret olmadığını kanıtlamak için seferber olmuş durumda birileri...
Fetönün adamları, hemen bir fotoğraf servis ettiler hâdiseyi dallandırıp budaklandıracak...
Oda TV ekibi ile sözkonusu edilen tarikatin lideri bir yemekteler! Yayınlanan fotoğrafın montaj olduğu anlaşılıyor!
Dahası, öylesine usta ve ürpertici bir operasyon yiyoruz ki, bu fotoğraf montaj olsa da ürpertici, olmasa da! İki durumda da toplumun zekasıyla alay edildiği, dahası toplumda infial oluşturulmaya ve sonuçta ülkenin kaosa sürüklenmeye çalışıldığı o kadar açık ki!
Bu hâdise, bütün tarikatlarin, cemaatlerin tecavüzcü olduğu algısı oluşturulacak şekilde servis edildi. Günlerdir, tarikatlarin, cemaatlerin ne kadar tecavüzcü oldukları işlendi, bütün tarikatler, cemaatler inanılmaz bir şekilde şeytanlaştırıldı.
AKIL TUTULMASI VE ŞEYTANLAŞTIRMA
Sonra ünlü bir isim bir televizyonda canlı yayında İmam Hatip Lisesi mezunlarının “sahtekâr, cinsî sapık” olduğunu söyledi, söyleyebildi!
Birbiriyle alakasız iki hâdise gibi görünüyor bunlar ilk bakışta. Ama sadece ilk bakışta.
Daha yakından bakıldığında iki hâdisenin buluştuğu bir ortak nokta olduğu görülecektir kolaylıkla.
İki hâdisenin ortak noktası ne, peki?
Bütün tarikatlerin tecavüzcü olduğunu söyleyip tarikatleri şeytanlaştırmak da, bütün İmam Hatipler’in cinsî sapık olduğunu söylemek de akıl tutulmasıdır. Bu akıl tutulmasıyla varılmak istenen bir nokta var.
Şöyle bir nokta bu: Toplumun dindar-laik kesimleri arasında husûmet oluşturmak, zaten alttan alta oluşturulan bu husûmetin gerçeğe dönüşmesini sağlamak. Bir akıl tutulmasının eşiğine sürükleyerek toplumu tam ortadan ikiye yarmak... ve böylelikle Toplum fikrini yok etmek.
Toplum, farklılıkların farklılıklarını koruyarak birlikte yaşama iradesi, duyarlığıdır.
TOPLUM, RUHUNU YİTİTİR VE OMURGASI ÇÖKERSE...
Her toplumun bir ruhu vardır.
Almanların ruhu disiplindir.
Japonların ruhu çalışkanlıktır.
Türklerin ruhu, diğergâmlıktır; haysiyeti sadece kendi haysiyetini korumak değil başkalarının haysiyetini de korumak olarak algılamaktır; her tür zorluğa birlikte göğüs germek, önce kendini değil kardeşini, komşusunu, ülkesini düşünmektir.
İşte bu topluma tasavvufun verdiği bir şey bu. Münhasıran tarikatlerin kazandırdığı bir haslet.
Yapılmak istenen şey, toplumu ayakta tutan, birbirine kenetleyen sağduyunun, insafın, vicdanın yok edilmesidir. Bir toplumu toplum yapan, bütün zorluklara göğüs germesini sağlayan en yüksek hasletlerdir bunlar.
SAĞDUYUYU, İNSAN VE VİCDAN DUYGUSUNU YOK ETMEK İSTİYORLAR!
Sağduyuya, insafa, vicdana saldırılması, toplumun omurgasının çökertilmesi, direnç noktalarının kırılması demektir. Yazar ve şair kardeşim Celâl Fedai de dün yaptığımız bir programda buna dikkat çekti.
Çok tehlikeli bir süreç bu.
Toplumu önce ruhsuz, mekanik bir makinaya, sonra da ürpertici bir arenaya, çatışma alanına dönüştüren ölüm sinyalleridir toplumun, toplum fikrinin ve ruhunun.
Ruhunu, ortak hedeflerini, varoluş nedenlerini kaybetmeye ramak kalmasıdır.
Topluma omurgasını veren şey, toplumun ruhudur.
Toplumun ruhu, toplumun ortak tarihi, ortak değerleri, ortak ideallerinde tezahür eder.
Toplumun onca çileyle gerçekleştirdiği ortak tarih, değerler, idealler hayatın her alanında bilinç hâline gelir ve toplumun ruhunu inşa eder. Toplumun ruhu, toplumun omurgası olarak yansır hayata ve hayatta.
Topluma özgüven kazandıran şey de, ortak tarih, değerler ve gelecek bilincidir. Toplumun ruhudur. Omurgasıdır yani.
Bu toplumun yaratıcı ruhu İslâm’dır, kurucu kaynağı ise, İslam’la doğrudan ve doğurgan, dünyayla kompleksiz ve üretken ilişkiler kuran bir Türkiye’dir.
Özetle... Tarikatlere, cemaatlere, İmam Hatiplere saldırılıyor olmasının temel nedeni, tarikatler, cemaatler değil, İslâm’dır; bu toplumun İslam’la ilişkilerini mümkün olduğu kadar zayıflatabilmektir. İslâm bu toplumun medeniyet iddialarının, tarih yapıcı ilkelerinin tek kaynağıdır çünkü.
Türkiye laik bir devlet. Devletin bütün kurumları İslâm’dan arındırılmış durumda. O yüzden toplumun İslâm’la ilişkileri -Diyanet ve İHL’ler hâriç- cemaatler, tarikatler üzerinden sürüyor.
Tarikatlere, cemaatlere, İmam Hatiplere saldırarak Türkiye’nin İslâm’la ilişkisini sakatlamak, Türkiye’nin yaratıcı ruhunu ve kurucu iradesini yok etmektir.
Türkiye’nin yaratıcı ruhunun da, kurucu iradesinin de kaynağı İslâm’dır. Türkiye, İslâm’ı yitirdiği zaman, toplum kaosun eşiğine sürüklenir, ülke leş kargalarına dekor edilir.
Bütün bunlar, farklı kesimleri birbirine düşman ederek, toplumun omurgasını yok ederek, sağduyusunu, insaf ve vicdan duygusunu yerle bir ederek Türkiye’yi adım adım çökertmeyi hedefleyen tehlikeli projelerdir.
Türkiye’nin yok olması, dünyanın ruhunu yitirmesi anlamına gelir.
Çünkü Türkiye dünyanın ruhu, mazlumların umudu, zorbaların kâbusu ve insanlığın ufkudur.
İkinci medeniyet krizi, Gazâlî ve Peygamber’siz İslâm projesi
Yusuf Kaplan
13/09/2020 Pazar
Batılılar, son iki asırda, İslâm dünyasında akademide uygulanmak üzere üç büyük yıkıcı proje geliştirdiler. Kısaca bu üç büyük oryantalist proje şunlar:
Birincisi, İslâm düşüncesinin Gazâlî’yle bittiği masalını yaymak.
İkincisi, Osmanlı’yı unutturmak.
Üçüncüsü de, Hz. Peygamber’in (sav) konumunu sarsmak.
Gerçek Hayat’ta bu üç sorunu ayrıntılı olarak mercek altına alan yazılar yazdım geçtiğimiz haftalarda. Burada kısa bir özetleme yapmak istiyorum. Dileyen okuyucularım sözkonusu yazıları Gerçek Hayat’tan okuyabilirler.
İSLÂM’IN “KURUCU” TEMELLERİNİ YIKMAK!
Burada tedirgin edici mesele şu: Bu üç hedeften ilk ikisini gerçekleştirmeyi -büyük ölçüde- başardı Batılılar ve içimizdeki “İrlandalılar”!
Şimdi Efendimiz’in (sav) konumunu sarsmak için hadislere, sünnete, mezheplere, 1400 yıllık İslâm ilim, irfan ve hikmet birikimine karşı büyük, yıkıcı saldırıyı hayata geçirmekle meşguller Batılılar ve uzantıları! Batılıların bu üç mesele üzerinden Müslüman toplumları hedef tahtasına yatırmasının başlıca nedeni, Osmanlı’nın da, Gazâlî’nin de, Efendimiz’in (sav) de buluştukları çok hayatî ortak bir noktanın olması.
Üç’ü de farklı açılardan, kendilerine göre, “kurucu” konuma sahipler: Hz. Peygamber (sav), akîdevî açıdan, Gazâlî fikrî açıdan, Osmanlı da genelde medeniyet tarihi açısından özelde siyâsî açıdan hem dün “kurucu” roller oynadı; hem de daha önemlisi de yarın yine bu kurucu rollerini oynayacak...
HZ. PEYGAMBER’İN KONUMU, DEĞİŞKENLERİN SÂBİTELERİ YUTMASINI VE DİNİN HAYATTAN UZAKLAŞTIRILMASI TEHLİKESİNİ ÖNLÜYOR...
Kur’ân’ın hitabı, Sünnet’le muhatabını buldu. Sünnet-i Seniyye, Kur’ân’ın ve hitabının, sırasıyla, Mekke sürecinde hayat bulmasını, Medine sürecinde hayat olmasını, Mekke ve Medine süreçlerinin hâsılası demek olan Medeniyet sürecinde ise bütün insanlığa ve varlığa hayat sunmasını sağladı.
İki asırdır yaşadığımız medeniyet buhranın anlaşılmasında, anlamlandırılmasında ve aşılmasında Kur’ân’ı ve hitabını muhatabına ulaştıran Efendimiz’in (sav), dolayısıyla Sünnet-i Seniyye’nin hayatî, belirleyici bir rolü olduğunu idrak edebilecek bir ufka, derinliğe sahip değiliz, ne yazık ki.
Kur’ân asıl, Sünnet usûldür çünkü. Unutmayalım ki, usûlsüz vusûl / varış gerçekleşmez. Usûl yoksa, fusûl / sapma ve savrulma gerçekleşir yalnızca.
Sünnet-i Seniyye, İslâm’ın Kur’ân’da ifade edilen tenzîlî âyetlerini, Efendimiz vasıtasıyla tekvînî âyetlere dönüştürüyor: Kur’ân’la doğrudan ve doğurgan bir irtibatın yol ve yöntemlerini bizzat, bilfiil gözler önüne seriyor.
KİTAB’A UYMAZSANIZ, KİTABINA UYDURMANIZ KAÇINILMAZLAŞIR!
Efendimizin konumu, bu yüzden çok hayatî. O yüzden bu üç saldırının nihâî hedefi, Efendimiz’i devre dışı bırakmak. Oysa Hz. Peygamberi devre dışı bırakan bir din, kısa devre yapar; önüne gelen, din’i, kendi kafasına göre anlamaya kalkar; sonunda, ortada dinden eser kalmaz; herkes din’i kafasına göre yorumlamaya, eğip-bükmeye (protestanize ederek, sekülerleştirerek, dine uyacağına, din’i kendine uydurmaya) kalkar.
Bunun önü alınamaz... Hıristiyanlık, bu şekilde hayattan uzaklaştırıldı ve bitirildi. O yüzden önüne gelen İncil yazıyor Batı’da: Feministler, eşcinseller, ateistler vesaire... Din’i hurafelerden temizleyeceğiz diye yola çıkan Luther ve şürekâsı, dini hayattan uzaklaştıracak yapı taşlarını döşemekten, insanları çağdaş hurafeler çöplüğünün kölelerine dönüştürmekten başka bir şey yapmadılar. Sonuçta, insanlar din’e uyacaklarına, din’i kendilerine uydurdular. Böyle bir sonuç kaçınılmazdı elbette.
Tam bu noktada Efendimizin hayatî önemini tek bir cümleyle özlü bir şekilde şöyle ifade edebiliriz burada: Efendimiz (sav) Kur’ân’ın sâbitelerinin değişkenler tarafından yutulmasını ve değişkenlerin sâbite katına yükseltilmesini önlemiştir: Âlemlere rahmet olarak gönderilmesinin sırrı da işte burada gizlidir.
KRİZİ AŞMANIN YOLU...
İşte Gazâlî, Grek, Hint, Mısır ve Mâverâünnehir havzalarında düşünce ve inanç geleneklerinin İslâm’ı dönüştürme tehlikesini görerek, değişkenlerin sâbiteleri yutmaması için bir ümmîleşme çabası başlatmış, özgün İslâm düşüncesinin temellerini atmış, gelmekte olan krizin aşılmasında kurucu, konumlandırıcı ve koruyucu roller üstlenecek sütunları dikmişti.
Selçuklular, Eyyûbîler, özellikle de Osmanlılar’ın İslâm’ın kurucu kaynaklarına sımsıkı tutunarak gerçekleştirdikleri uzun soluklu yolculuk, değişkenlerin sâbiteleri yutmasının önündeki bütün engelleri bertaraf eden, sâbitelerin değişkenleri yorumlamasının önünü sonuna kadar açan Ehl-i Sünnet Omurga’nın inşasıyla gerçekleştirilen, bin yıl İslâm dünyasını dimdik ayakta tutan ve dünya tarihini Müslümanların yapmasını mümkün kılan bu ümmîleşme çabasını sarsılmaz bir ümmetleşme gerçeğine dönüştürmüş, yeryüzünde yaklaşık bin yıllık Müslüman Dünya Düzeni’nin hâkim olmasını sağlamıştır.
Özetle... Batılılar, İslâm dünyasını, dolayısıyla İslâm’ı nereden vuracaklarını çok iyi biliyorlar: Kurucu temelleri yıkmak.
Biz biliyor muyuz?
Hayır!
Biliyor olsaydık, İslâm’ın insanlığa sunduğu diriltici ruhun usulünü gösteren Hz. Peygamber’e, onun izinden giden Ehl-i Sünnet omurgaya, cemaatlere, tarikatlere yapılan saldırıların amacının İslâm’ın altını oymak, İslâm’ı devletten ve toplumdan uzaklaştırmak olduğu gerçeğini görebilirdik!
İkinci medeniyet krizinin aşılması, İslâm’ı hayattan, kültür, sanat, düşünce dünyasından uzaklaştıracak İslâm’ı Protestanlaştırma projesinin püskürtülenilmesine ve zihnimizin çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştürülmesinin önlenebilmesine bağlı.
Bunların yolu da, İslâm’ın kurucu kaynaklarını ve taşıyıcı vasıtalarını iyi koruyup çağın sorunlarını vahyin ışığında anlayıp aşabilecek güçlü bir medeniyet fikriyatının ve külliyatının ortaya konulmasına bağlı -fikirden sanata, kültürden edebiyatın bütün alanlarına kadar- her alanda...
Vesselâm.
İnsanlığın önünü açacak evrensel ruh: Hakikat medeniyeti ve üç ufku
Yusuf Kaplan
14/09/2020 Pazartesi
Dünyaya dört asırdır Batı uygarlığı hükmediyor: Batılılar üretiyor, dünya tüketiyor. Ekonomiden ve siyasetten sözetmiyorum sadece; düşünce, bilim, sanat ve estetikten de sözediyorum. Batılılar konuşuyor, dünya konuşulanı konuşuyor. Batı’nın dışında bir dünya yok. Batılıların dışındaki medeniyetlerin bir dünyaları yok yani.
Yeterince ürpertici, değil mi?
NEYİ YİTİRDİĞİNİ HATIRLA!
Bu yok oluş sürecini İslâm dünyası da yaşıyor. İslâm dünyasının tarih-kurucu aktörlerinden biri olarak biz de.
Türkiye, zor bir dönemeçten geçiyor... Zorlu, uzun ve yorucu bir yolculuk bizi bekliyor...
Ama şunu aslâ unutmamak gerekiyor: Bütün zor zamanlarda, zorlu zamanlarda, toplumlar, o zorlukları aşacak bir ruh arayışına soyunurlar.
Almanlar böyle yaptılar. Ruslar, böyle yaptılar...
Biz de böyle yapacağız: Neyi yitirdiğimizi hatırlama yolculuğuna çıkacağız her alanda...
Yitirdiğimiz evrensel ruhu hatırlayıp yeniden hayata aktarma zorlu yolculuğuna soyunduğumuzda, insanlığın önünü açacak hakikat, adalet, sulh ve selâmet ilkelerinin bizde olduğunu göreceğiz...
ALMAN RUHU, HEGEL VE WEIMAR RÖNESANSI
Alman ruhunun bu süreçte nasıl inşa edildiğini ve yok edildiğini kısaca gözden geçirmek zihin açıcı olabilir burada.
Hegel, yüzlerce prensliğin cirit attığı bu darmadağın Almanya’yı birleştirecek ruhun izini sürdü. O yüzden devleti kutsadı, putlaştırdı hatta!
Aynı şeyi, Leibnitz de, Kant da yapmıştı: Avrupa’yı toparlayacak ortak bir “dil” ve ruh arayışının izini sürmüştü bu iki düşünür de.
Kant’ın izinden giden Hegel, Almanların “volkgeist” dedikleri, “halkın ruhu”nu, bu ruhun kültürel ve tarihî köklerini araştırdı.
Sonuçta Alman ruhunun, köklü bir Alman dili, kültürü, düşüncesi ve sanatıyla inşa edilebileceğine karar verdiler Hegel, Herder, Fichte, Goethe, Schiller, Kant gibi Alman düşünürler ve sanatçılar.
İşte Weimar Rönesansı buradan doğdu: Almanlar, kendilerini ayağa kaldıracak ruhun yapıtaşlarını geçmişten geleceğe doğru hem Avrupa düşünce tarihinde hem de dünya kültür tarihinde yolculuk yaparak döşemeyi başardılar.
Alman ruhunun, dil ve kültür kodları bakımından birleşmiş bir Almanya ve bu birliği sağlayacak, teminat altına alacak ve Almanya’nın en azından Avrupa tarihini yapacak güçlü bir lider etrafında hayat bulacağını gördüler: Bismarck’ı çıkardılar, Fransızların Napolyon’undan yaklaşık bir asır sonra.
Weimar Rönesansı’nın hikâyesi çok heyecanlı ve zihin açıcı. Ama bu kadarla yetineyim burada.
Biz, bize gelelim, kendimize: Biz ne yapacağız peki?
BİZİM MEDENİYETİMİZİN RUH KÖKLERİ, NESEB’E DEĞİL, EDEB’E DAYANIR
Almanların Alman Ruhu’nu icat ve inşa etme yolculukları kışkırtıcı.
Ama bütün çapına ve derinliğine rağmen evrensellikten uzak ve aşırılıklarının kurbanı: Ulus icadıyla evrensel bir ruh inşa edilemez.
Nitekim, onca yolculuk ve çaba, sonunda Faşizm’le heba oldu gitti. Hegel’in inşa ettiği putlar, zihinsel putlar, Almanya’yı tarihe çıkarıyor gibi yaptı kısa bir süreliğine ama sonunda iki dünya savaşının eşiğine sürükleyerek Alman Ruhu’nu ekonomik akıl’a kurban etti.
Almanların hikâyesi, çok heyecanlı gerçekten de. Heyecanlı ama ziyadesiyle trajikomik!
Evet, biz ne yapacağız?
Önce şunu göreceğiz: Bu ülkenin ruh kökleri, ulus köklerinden ibaret değil. Bu ülkenin, çilekeş toprakların, Anadolu kıtasının ruhu, ulusal sınırları fazlasıyla aşan, üç kıtaya ulaşan, yerle gök arasını buluşturan, hakikat’ten beslenen, süt emen ulusötesi, o yüzden de gerçek anlamda evrensel bir ruh.
OSMANLI RUHU NE VE BİZE NE SÖYLER?
Ezberlerimizi çöpe atalım: Batı uygarlığının geliştirebildiği ama adına da “evrensel” deme kompleksi sergilediği en makro bakış, ulus-eksenlidir: Alman Ulusu, Fransız Ulusu vesaire içindir her şey.
Avrupa Birliği fikri, o yüzden hayal. Ve o yüzden zor zamanlarda, kriz zamanlarında hayalete dönüşmesi kaçınılmaz. İki kanlı, barbar, hunhar dünya savaşı, söylediklerimin ürpertici kanıtları.
Ulus’u eksene aldığınızda, ruhu kurutursunuz. Ruhu eksene aldığınızda, ulus’u uçurursunuz kelimenin tam anlamıyla: Tarihi yapan, insanlığın önünü açan evrensel ilkeleri insanlığa sunan bir model hayat, hakikatten süt emen bir medeniyet fikri sunarsınız...
Batı, ulus-eksenli olduğu için Batı’da her şey, temelde neseb’e dayanır; bizde ise edeb’e. O yüzden Batılılar şöyle der: “Benim derdim seninle!” İşte bu nedenle, sömürgecilik, emperyalizm Batılıların eseridir.
Ama biz şöyle deriz: “Benim derdim benimle.” Bu nedenle tarihte nerdeyse tarihin yapılmasında kilit rol oynayan bütün medeniyetlerin üzerine oturdu Osmanlı. Ama Batılılar gibi bu medeniyetlerin hiç birini yok etmedi; hepsinden beslendi, hepsini de besledi.
Osmanlı, bunu nasıl başardı peki?
Tarihte, hem Dâru’l-İslâm’ı, hem Dâru’s-Selâm’ı (Barış Yurdu’nu) hem de Dâru’l-İnsan’ı (İnsanlık Yurdu’nu) inşa eden en gelişmiş, henüz aşılamamış ve anlaşılamamış, anlaşılamadığı için aşılamadığı da anlaşılamamış medeniyet tecrübesini insanlığa armağan ederek başardı.
O yüzden çağımızın en büyük tarih felsefecilerinden Arnold Toynbee, “Osmanlı, insanlığın geleceğidir” demişti.
Bazı sığ kişiler, bendeniz, Osmanlı’dan sözedince “geçmişten sözetme bize” diye, karşı çıkıyorlar söylediklerime.
Biraz tarih felsefesi bilenler şunu bilirler: Geçmiş de, şimdi de, gelecek de izâfîdir: Geçmiş, geçmiştir ama geleceği inşa edecek bir ruh ve bir tecrübe armağan etmiştir.
İşte Toynbee’nin Osmanlı’yı insanlığın geleceği olarak görmesini sağlayan şey, bu ruhu ve tarihî derinliği farketmiş olmasıydı.
Toynbee’nin gördüğü bu evrensel ruhu biz neden göremiyoruz peki?Borrell’in uyarısı: Batı hegemonyasının çöküşü ve Batılıların korkusu
Yusuf Kaplan
20/09/2020 Pazar
Tarihin kırılma anlarından birinde yaşıyoruz; yaklaşık yarım asırdan fazla süren bir kırılma moment’i, bir tarihî dönemin veya Batı hegemonyasının bitiş ân’ı bu. Bütün kırılma ânları, yeniden-kurulma zamanlarıdır aynı zamanda.
Bir AB yetkilisinin, -Borrell’in- imparatorluklarının geri dönüşünden sözetmesi, burada Türkiye, Rusya ve Çin’in birer imparatorluk olarak yeniden gelmekte olduklarına dikkat çekmesi, hem içeriye (Batı ittifakının üyesi ülkelere ve kurumlara) kendilerini toparlamaları için yapılan bir uyarı hem de başta Türkiye olmak üzere Rusya ve Çin’in muhtemel bir Asya Bloğu oluşturmalarına karşı yöneltilmiş bir tehdit olarak değerlendirilebilir.
Borrell’in, askerî savunma teknolojisinde ve jeopolitik stratejilerde son üç dört yılda büyük bir atılım gerçekleştiren Türkiye’yi özellikle hedef aldığını düşünüyorum. Başka bir ifadeyle, Türkiye’nin hedef ve ölçek büyütmesi, gücüne güç katması üzerine Türkiye’ye yöneltilmiş çok yönlü, üzerinde derinlemesine kafa yorulması gereken bir tehditle karşı karşıyayız. Bu konu bizim açımızdan hayatî; o yüzden ayrı bir yazıda yarın tartışmak istiyorum bu konuyu bütün boyutlarıyla.
BATI’NIN ÇÖKÜŞÜNE DAİR İÇE DÖNÜK BİR UYARI
Bugünkü yazıda Borrell’in açıklamasını, her şeyden önce, içeriye dönük (hem AB içine hem de Batı ittifakının kendisine yönelik) bir uyarı olarak okuyorum.
Pandemi sürecinde -bütün dünya ülkeleri gibi- ekonomik olarak büyük kriz yaşayan, genelde Batı ittifakı ülkelerinin, kurumlarının ve şirketlerinin özelde ise Avrupa ekonomilerinin -bu sürecin sonunda- dünya üzerindeki hegemonyalarını yitirme tehlikesiyle karşı karşıya kalacakları, gelen felâketi görerek hazırlık yapmaları uyarısı, Borrell’in açıklaması.
1648’de Westfalya Anlaşması’ndan sonra kurulan ve üç asır süren Avrupa Dünya Düzeni, iki büyük dünya savaşından sonra çöktü. Modernitenin çöküşü anlamına geliyordu bu, esas itibariyle.
Modernitenin çöküşü, postmodernite olarak adlandırılan süreci tetikledi kaçınılmaz olarak.
Postmodern süreç, Avrupa-merkezci bir dünyanın çöküşünün her alanda itiraf edilmesi, dahası modern Tanrı, hakikat, insan, tabiat ve dünya tasavvurunun felsefî olarak insanlığı bir çakmaz sokağın eşiğine fırlattığının kabul edilmesi süreciydi. Modernitenin her alanda yenilgisinin tescil edilmesi yani.
İki Dünya Savaşı, bunun en çarpıcı örneğini temsil ediyordu: Tanrı fikrini, hakikat fikrini yitiren, tabiata ve bütün yeryüzü coğrafyasına hükmeden modern insanın aklı kutsayarak kurduğu dünya düzeni ve hegemonyası, aklın insanı araçların kölesi hâline getiren, amaçlarını yitirmesine neden olan aşırılıklarının kurbanı olmuş, bilimde, teknolojide, endüstride maddî gelişmişliğin zirvesine ulaşan modern insan dünyayı cehennemin eşiğine getirip bırakmıştı.
İNSANLIĞIN EN KARANLIK YÜZYILI, BATI’NIN ESERİ
İşte iki büyük dünya savaşı, son yüzyılın -bizzat Batılı düşünürler tarafından- “insanlığın en karanlık yüzyılı” olarak adlandırılmasına yetmişti.
İkinci Dünya Savaşı’ndan günümüze kadar gelen süreç, belirsizliğin ve kaosların hâkim olduğu karmaşık bir süreç oldu. Önce Soğuk Savaş denen Batı bloğuyla Doğu bloğu (kapitalizmle sosyalizm) arasında bir “danışıklı dövüş” yaşandı; bu süreç, modernitenin, dolayısıyla Batı uygarlığının ve dünya üzerindeki hegemonyasının ömrünü uzattı bir süre.
İslâm dünyasında postkolonyal süreçte Batılıların güdümünde, Batıcıların gönüllü acentalığıyla uygulanan (özellikle Arap milliyetçiliği ve Kemalist ulusçuluk) gibi Batıcı projelerin çökmesi, aksine, İslâmî söylemlerin Fas’tan Malezya’ya kadar İslâm dünyasının en güçlü entelektüel, sosyal ve siyasî aktörleri katına yükselmeleri, Batılıları ve acentalarını ürküttü; bu, Batılı emperyalistlerin derhal Soğuk Savaş’ı sona erdirmelerine, “terörle mücadele” olarak adlandırılan postmodern, sinsi bir stratejiyle İslâm dünyasının yeniden İslâmî bir yörünge etrafında buluşmalarına içerden ve dışardan geliştirilen stratejilerle darbe vurmalarına yol açtı.
İslâm’la postmodern savaş süreci olarak adlandırdığım bu süreç, vekâlet savaşlarıyla yürütülüyor ve belli bir başarı kazandı ama sonuçta Irak, Suriye, Afganistan işgal edilse de, Mısır’da darbe yapılsa da, Türkiye’de darbe girişimi denense de, sonuçta, hem Türkiye’nin darbe girişimini destansı bir mücadeleyle püskürtmesiyle hem de savunma sanayisinde büyük atılımlar gerçekleştirmesiyle beklenen başarıyı elde edemedi: Türkiye’yi durduramadı.
Batı hegemonyası, bir kaos sürecinden geçiyor, büyük bir kırılma yaşıyor. Borrell ve benzeri Batılı devlet adamları, stratejistler, Batı hegemonyasının çöküşünün nasıl önlenebileceği ve yeniden kurulabileceği sorunu üzerinde kafa yoruyorlar. Kapitalizm Çin’e yerleşerek hegemonyasını sürdürecek gibi ama Batı hegemonyasının sonunu da getirebilir bu süreç.
Batı hegemonyasına nihâî darbeyi kim vuracak peki?
Çin mi, Türkiye mi?
Yarınki yazıda bu sorunun cevabının izini sürmeye çalışacağım derinlemesine...Sayın Borrell! Türkiye’yi, Müslümanları ve dünyayı Osmanlı’yla korkutmaya kalkışma! Cesaretin varsa aynaya bak, emperyalist kimmiş göstersin ayna sana!
Yusuf Kaplan
21/09/2020 Pazartesi
Koronavirüs, dünyanın dengelerini alt üst edecek. Güç dengeleri değişecek. Güç merkezleri de. Dünya eksen değiştirecek...
Koronavirüsün bütün dünyada özellikle de Batı dünyasında yol açacağı ekonomik kriz, Batı hegemonyasının büyük sarsıntı geçirmesine, belki de çatırdama sürecine girmesine yol açacak.
Batı hegemonyasının sonunun başlangıcı olabilir postkorona süreci.
O yüzden Batılıları korku sarmaya başladı daha şimdiden. AB’nin Dışişleri ve Güvenlik Yüksek Temsilcisi Josep Borrell Fontelles’in açıklamaları bunun çarpıcı bir göstergesi. O yüzden üzerinde kafa patlatılmayı hak ediyor.
Borrell’in uyarısının, en az yarım asırdır bir belirsizlik, bir kaos sürecinin eşiğine sürüklenen modernitenin yaşadığı krizin getirdiği noktada Batı hegemonyasının çöküşü olarak görüldüğünü, bunun Batılıları nasıl korkuttuğunu göstermeye çalışmıştım önceki yazıda.
Bu yazıda Osmanlı heyûlası oluşturularak, Batılıların hem kendilerine bu heyûla üzerinden bir kimlik inşa etmeyi amaçladıklarını hem de daha önemlisi de dünyayı, Müslümanları ve Osmanlı’nın çocukları Türkiye’yi, icat ettikleri ve adına neo-Osmanlıcılık denen o sahte “yayılmacı emperyalist Osmanlı” imajıyla nasıl korkutmaya çalıştıklarını göstermeye çalışacağım.
KLASİK SÖMÜRGECİLİK, FİÎLÎ İŞGALE DAYANIYORDU, YENİ-SÖMÜRGECİLİK ZİHNÎ İŞGALE DAYANIYOR!
Klasik sömürgecilik, fiilî işgale dayanıyordu. Yeni-sömürgecilik ise zihnî işgale dayanıyor.
Emperyalist Batılılar, dün, klasik sömürgecilik döneminde, belli bir maddî güce ulaştıktan sonra istedikleri yerleri doğrudan işgal ediyorlardı. Çağımızda, özellikle de poskolonyal çağ’da toprakları değil zihinleri işgal ediyorlar öncelikle; ve bu işgali doğrudan değil dolaylı olarak gerçekleştiriyorlar!
Emperyalistler dünyaya, toprakları, ülkeleri işgal ederek hükmetmiyorlar artık. Önce zihinleri işgal ederek hükmediyorlar; gerekirse, gerek duyarlarsa fiilen toprakları da işgal ediyorlar, sonunda.
Epistemik kölelik bu; çağımızın sömürgecilik ve tahakküm kurma biçimi bu. Klasik sömürgecilikten çok önemli bir farkı var epistemik köleliğin: Sömürgeciler, muhataplarını kendilerine âşık ederek diz çöktürüyorlar artık.
Akıl yoluyla, ikna ederek hegemonya kurmuyorlar artık. Algı yoluyla ayartarak, celladına âşık ederek zihinlerimizin efendileri ve yönlendiricileri konumuna yerleşerek hegemonya kuruyorlar.
Algı, aklı çarmıha gerdi artık.
İmajlar, gerçeğin yerine yerleşti, gerçek gerçek’ten daha gerçek hâle geldi. Gerçek, görüntüye indirgendi. Görüntü, gerçek artık.
Algı imparatorluğu çağında, önce sizi bir yere yerleştiriyorlar; sonra da sizinle ilgisi alakası olmayan bir tanımın içine hapsediyorlar!
Kaldı ki, Batılılar, başından itibaren diğer medeniyetlerle ilişkilerinde önce bir algı inşa edip sonra onu gerçek diye sunuyorlar. Batı hegemonyası, kurmaca, sahte algılar üzerine kuruldu. Bunu, özellikle de ötekine, öteki algısına borçlu. Öteki algısı, icat edilmiş ama kötü bir öteki. Kendisini, kendi kimliğini öncelikle icat edilen bu ötekine, bu kötü’ye nispetle tanımlıyor ve haksız hegemonyasını, yaptığı bütün haksızlıkları da vahşî, kan emici bir öteki icat ederek meşrulaştırmaya çalışıyor.
ARAPLARI TÜRKİYE’YE, TÜRKLERİ OSMANLI’YA DÜŞMAN YAPMAK!
Borrell, “imparatorluklar geri dönüyor” açıklamasında, Türkiye, Rusya ve Çin’in gelişlerinden şikâyet ediyor ama asıl korktukları şey, Türkiye’nin “asırlık uyku”sundan uyanarak toparlanması, etrafını toparlaması ve bir Türkiye ekseni inşa ederek önümüzdeki dönemde tarihin yapılmasında yeniden kilit aktörlerden biri katına yükselmesi!
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın önceki gün yaptığı “asırlık uyanış” açıklamasında Türkiye’nin bir medeniyet iddiasına sahip olduğundan sözetmesi sevindirici. Yıllardır dillendirdiğimiz fikirlerin gerçek olması anlamına geliyor bu çünkü.
Cumhurbaşkanımızın bu konuda dirayetli, kararlı hareket etmesi gerektiğini hatırlatmak istiyorum.
Borrell, Türkiye’nin medeniyet iddialarıyla kuşanarak asırlık uykusundan uyanma yoluna girmek üzere olduğunu görüyor ve bu yüzden hem dünyayı hem Müslümanları hem de Osmanlı’nın çocukları bizleri Osmanlı ile korkutmaya kalkışıyor!
Neo-Osmanlıcılık denen, yayılmacı, emperyalist ve aslında tarihte olmayan, sadece Batılıların icat ettikleri bir Osmanlı heyûlasıyla dünyayı, Arap dünyasını ve Türkiye’yi korkutmaya çalışıyor.
Borrell’in “alıcısı” var mı?
Olmaz olur mu!
Batıdaki entelijansiya ve İslâm dünyasındaki fiilen ve zihnen Batılıların uydusu Batıcı köle ruhlu aydınlar, Borrell’in Osmanlı’yla korkutan algı operasyonunda kolayca zokayı yutabilecek kişiler!
Osmanlı aslâ emperyalist olmadı. Osmanlı emperyal bir vizyona sahip oldu ama üç kıtada aslâ Batılılar gibi zaptettiği toprakları sömürme, kültürleri tarumar etme, insanların derilerini yüzme gibi bir emperyalist, sömürücü, kan emici bir güç olmadı Batılı emperyalistler gibi!
Aynı zaman dilimleri içinde Batılılar da, Osmanlı da üç kıtaya hükmetti. Ama bir farkla: Batılılar silahla, güç kullanarak hâkim oldular; Osmanlılar adaletle ve fikirlerinin gücüyle.
Emperyalist Batılıların çocuğu Borrell, imaj yapmaya, “Osmanlı emperyalisttir” imajı oluşturmaya, dünyayı, İslâm dünyasını, Arap dünyasını ve Türkiye’nin laik tiplerini, sahte, icat edilmiş “emperyalist Osmanlı” imajıyla korkutmaya kalkışmasın!
Aynaya baksın önce, aynaya!
Kanlı, ürpertici, kan emici, insanlığın derisini yüzen, kaynaklarını yağmalayan emperyalistlerin sadece Avrupalılar, yani kendileri olduklarını gösterecek o ayna ona!Türkiye’nin prangaları ve medeniyet iddiası
Yusuf Kaplan
25/09/2020 Cuma
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Lozan Antlaşması etrafında yaptığı bir açıklamada Türkiye’nin bir iddiası olması gerektiğinden söz etti. BM Genel Kurulu’nda yaptığı konuşmada da benzer söylemleri dillendirdi.
Lozan’ın bizim medeniyet iddiamızı terk ettiğimizi tescil eden bir anlaşma olduğunu, ancak Soğuk Savaş sonrası süreçte geldiğimiz noktada -pek çok alandaki zaaflarımıza rağmen- önümüzde yeniden tarih yapabilmemizi mümkün kılacak bir imkân belirdiğini, bunun için Türkiye’nin medeniyet iddiasını yenileyerek içselleştirmesi, derinleştirmesi ve dünyaya sunması gerektiğini tartıştığım bir yazımı paylaşıyorum sizlerle.
LOZAN, TÜRKİYE ENGELİ’Nİ KALDIRDI!
Bu ülkeye Sevr’de ölüm gösterildi ama Lozan’la sıtmaya razı edildi Türkiye.
Türkiye, Lozan görüşmeleri sırasında verilen sözlerle laikleşme ve dolayısıyla zihnen kendi kendini sömürgeleştirme sürecine girdirildi.
Sonuçta, dünyada dışardan sömürgeleştirilemeyen tek ülke Türkiye, içerden kendi kendini sömürgeleştiren tek ülke olarak tarihe geçti!
Özetle: Türkiye, Lozan süreci’yle birlikte kaskatı bir laikleşme / Batılılaşma çıkmaz sokağının eşiğine sürüklendi; böylelikle Batılı emperyalistlerin önündeki en büyük potansiyel engel bertaraf edildi.
LOZAN: İSLÂMÎ İDDİALARIMIZIN TERKEDİLMESİ
Lozan Antlaşması’ın yıldönümlerinde hep o bildik içi boş nutuklar atılır: “Lozan, Türkiye’nin çağdaşlaşması ve devrimlerin temelini teşkil eden, ülkedeki bütün kurumların laikleştirilmesi sürecinde kilit rol oynayan kilometre taşlarından biridir”.
Ne demek bu?
Osmanlı’yla ve İslâm’la bağlantıları kesinkes koparan bir sürecin başlatılması demek.
Peki bunun, “Türkiye’nin bağımsızlaşması”yla ve “çağdaşlaşması”yla alakası ne?
Bir kere, Lozan dolayımında, “Türkiye’nin bağımsızlaşması” ile “çağdaşlaşması”ndan Türkiye’nin laikleşme sürecine girmesi, önceden İslâm’a göre tanımlanan ve yapılandırılan siyasî, ekonomik ve kültürel yapıların, Batılıların çıkarlarını garanti altına alan değerlere, dinamiklere göre tanımlanmaya ve yapılandırılmaya başlanmasıdır.
Lozan süreci, Türkiye’nin resmen Osmanlı’dan, İslâm kültüründen koparılması, medeniyet iddialarını terk etmesi ve Batı’ya bağımlı hâle getirilmesinin bir başka adıdır.
Başka bir ifadeyle, Batılılar tarafından fiilen teslim alınamayan Türkiye’nin zihnen (İslâm’dan uzaklaştırılarak) “teslim bayrağı çekmesi”, bütün medeniyet iddialarından vazgeçtiğini küresel sistemin lordlarına açıkça deklare etmesidir.
İyi de, “bağımsızlaşma” ve “çağdaşlaşma” bunun neresinde?
BİR TERMİNATÖR OLARAK LOZAN
Tanzimat’la birlikte başlayan süreç, hastalıklı bir savunma psikolojisi’nin ürünüydü.
Tanzimat’ın hamlesi, ülkenin, kendi iddialarından vazgeçerek Batı’ya “teslim olması”yla sonuçlandı.
İşte Lozan, bu teslimiyet’in resmen tescil edilmesidir.
Düşünsenize, bir Kurtuluş Savaşı veriyoruz, “yedi düvel”i (Batılı sömürgecileri) Müslümanlığın verdiği dinamizm, ruh ve haysiyet’le ülkeden kovuyoruz; ondan sonra da bu galibiyetin ardından Türkiye’yi her bakımdan Batı’ya bağımlı hâle getiriyor, Batılı yörüngeye kilitliyoruz!
Türkiye, tarih yapmasını mümkün kılan ve bizim varlık nedenimizi oluşturan İslâmî iddialarını terk ediyor; medeniyet değiştirme aymazlığına soyunarak yörünge’sini yitiriyor, İslâmî dinamiklerini kendi elleriyle dinamitliyor!
Gelin de çözün bu puzzle’ı (“bilmece”yi)!
Osmanlı’yı dünyanın en asil medeniyetlerinden biri hâline getiren İslâm’ın sunduğu bütün iddiaları, yeni bir ruhla ve dinamizmle yeniden bir imkân, bir dinamik, bir güç haline getirebilmenin yollarını araştırmak yerine, bütün iddialarımızdan vazgeçiyoruz! Söyleyeceğimiz, bağlanacağımız, bize ait hiçbir Söz, hiçbir İddia bırakmıyoruz; her bakımdan başkalarına bağımlı hâle geliyoruz.
Özetle: Kendi medeniyet dinamiklerimizi, ruh köklerimizi inkâr ederek intiharın eşiğine sürükleniyoruz!
Tarihte başka hiçbir toplumun yapmadığı, aslâ yapamayacağı bir intihar biçimi bu!
Gördüğünüz gibi Lozan, bizim için bir teminatör işlevi görmüştür: Bizim iddialarımızı bitiren, bizi, başkalarının iddialarına ve projelerine bağımlı hale getiren, kısacası kendi ayağımıza kurşun sıkmamız anlamına gelen bir terminatör.
Bin yıllık köklü dayanaklarımızı, ruh köklerimizi bizzat kendimiz yok ediyoruz, sonra da bağımsızlaştığımızdan söz ediyoruz?
Akıl tutulması, zihin körleşmesi değil de, nedir bu peki?
MEDENİYET İDDİASI
Bu sütunda bıkmadan usanmadan tekrarladığım şeyi, Lozan ‘puzzle’ı dolayısıyla yeniden tekrarlamakta yarar görüyorum:
Türkiye’nin büyük bir güç olabilmesi, kendine ait bir Söz’ünün, bir İddia’sının, bir Medeniyet Tasavvuru’nun olabilmesiyle mümkün.
Türkiye, başkalarının iddialarını, sözlerini, projelerini tekrarlamakla bir çıkmazdan ötekine yuvarlanmaktan kurtulamayacak, hep başkalarına bağımlı kalacak, itilecek-kakılacak yani Terminatör her zaman iş başında olacaktır.
Mazlum halkların, hatta Batılıların “Türkiye, yeni bir hamle yapacak mı, acaba?” diye bize baktıkları bir zaman diliminde, Türkiye’nin güçlü bir medeniyet fikriyle donanması, bunun için de yakın ve uzak geçmişiyle derinlemesine yüzleşmesi, hesaplaşması ve geleceği kuracak bir medeniyet hamlesi başlatması gerekiyor...
Aksi takdirde yaşadığımız köklü tarihî-kültürel sorunların hiç birini kalıcı olarak çözemez, bu topraklardaki varlığımızı bile koruyamaz ve insanlığa umut olabilecek uzun, meşakkatli bir medeniyet yolculuğuna çıkamayız.
Bin yıllık dünya tarihini biz yaptık. Biz tarihten çekildik, dünya cehenneme dönüştü.
Dünya bizi bekliyor, farkında mıyız bunun?Dil Devrimi, Türkçe’nin İslâmî ruhunu yok etti!
Yusuf Kaplan
27/09/2020 Pazar
Türkiye’de dil faslında dünyada başka bir ülkede görülmeyen, görülmesi de tahayyül edilemeyecek ürpertici bir cinayet işlendi. Harf devrimi ve dil devrimiyle, Türkçe, ait olduğu, inşasında kilit rol oynadığı medeniyet dünyasından kopmasına yol açacak bir intihara soyundu. Hiçbir toplumun yaşamadığı bir cinayete imza attı!
DİLİMİZİN NASIL KATLEDİLDİĞİNİN BELGESİ!
“Harf Devrimi’nin tek amacı ve hatta en önemli amacı, okuma yazmanın yaygınlaşmasını sağlama değildir. Devrimin temel gayelerinden biri, yeni nesillere, geçmişin kapılarını kapamak, Arap-İslâm dünyası ile bağları koparmak ve dinin toplum üzerindeki etkisini zayıflatmaktı. Yeni nesiller, eski yazıyı öğrenemeyecekler, yeni yazı ile çıkan eserleri de biz denetleyecektik. Din eserleri, eski yazıyla yazılmış olduğundan okunmayacak, dinin toplum üzerindeki etkisi azalacaktı.”
Bu sözler, Millî Şef İsmet İnönü’ye ait. Bu sözlerin yer aldığı yer ise, Sabahattin Selek tarafından 1968 yılında yayınlanan, sonraki baskılarda çıkarılan İnönü’nün Hatırat kitabı.
Sabahattin Selek, kayda alıp da yayımlamadığı bölümler de olduğunu söylüyor.
İnsan, merak etmeden edemiyor elbette ki: Acaba İnönü, daha neler neler söyledi de, sonunda söylediklerinin önemli bir kısmı “sansür yedi”!
Yayımlanan kısımlarında bile İnönü’nün söyledikleri yenilir yutulur cinsten şeyler değil: Devrimlerin gerçek hedefini, gizlenen gerçekleri çok güzel fâş etmeye yetecek “şeyler”!
OSMANLI TÜRKÇESİ: DÜNYANIN EN ZENGİN DİLİ
Türkiye’de, Grekçe’nin ve Latince’nin liselerde zorunlu dersler olarak okutulmasını savunan güçlü bir akım zuhûr etmişti yüz yıl önce! Türkiye Batılılaşıyorsa, tam Batılılaşmalı, Batı kültürünün, düşüncesinin kurucu dilleri bütün çocuklarımıza öğretilmeliydi!
Buna “nev-Yunânîlik” akımı deniyordu. Bu akımın önemli savunucularından biri, Yahya Kemal’di. Şaşırtıcı ama gerçek böyleydi! Yahya Kemal, bu imkânsız aşk’tan Fransa’da, Sorel’in Fransız milliyetçiliğini hararetle anlattığı derslerine katıldığında vazgeçecekti -şimşek hızıyla hem de!
Şair, tarih bilincine Paris’te kavuşmuştu! Beşir Ayvazoğlu, Eve Dönen Adam başlıklı küçük ama birinci sınıf monografi kitabında enfes bir dille anlatır Yahya Kemal’in Paris’te “eve dönüş”ünü!
2014’te Antalya’da Millî Eğitim Şûrası yapılmış, önemli, tarihî kararlar alınmıştı. Bu kararlardan biri, Osmanlı Türkçesi’nin liselere ders olarak konulması kararıydı.
Bazı çevreler, hemen “Ortaçağ karanlığı”na mı dönüyoruz diyerek, bozuk plak gibi son derece bayat, ilkel tepkiler göstermişlerdi o vakitler!
Oysa Osmanlı Türkçesi, dünyanın en zengin dili. Nicelik bakımından değil, nitelik bakımından.
Bu açıdan İngilizce’den kat be kat zengin bir dil. İngilizcenin felsefî derinliğinden söz etmek elbette ki abesle iştigaldir.
Osmanlıca, dünyanın bütün belli başlı düşünce dillerinin, sanat dillerinin, bilim dillerinin, kısacası medeniyet dillerinin hepsinden beslenmiş, Osmanlıca’nın omurgasını, ruhunu oluşturan Kur’ân Arapçası’nın filtresinden geçirerek beslendiği bütün dilleri kendine mal etmiş tek derinlikli dünya dilidir.
Osmanlı Türkçesi bir yandan Arapça’nın, Farsça’nın, İbranîce’nin hatta Hint dili Sanskritçe’nin temel kilit kavramlarını, öte yandan da Fransızca, İngilizce, İtalyanca, Balkan dilleri, Rusça başta olmak üzere Batı uygarlığının kurucu iki dili Grekçe’nin ve Latince’nin ana kavramlarını kendisine mal etmesini bilen tek dünya dilidir.
Böylesine “çoğulcu”, derinlikli ve çaplı bir dünya dilinin Türkiye’de Dil Devrimi’yle yasaklanmış olması, tam anlamıyla intihardır!
OSMANLI TÜRKÇESİ YASAKLANMAMIŞ OLSAYDI...
Oysa Osmanlı Türkçesi, eğer yasaklanmamış olsaydı, Meşrûtiyet dönemlerinde gerçekleştirdiği atılımları sürdürecek, biz de Osmanlıca gibi köklü, asil ve çaplı bir medeniyet diline sahip olduğumuz için, fikir, sanat ve hayatta tahayyül bile edemeyeceğimiz ölçekte büyük hamlelere imza atabilecektik.
Artık olan oldu ya da Wittgenstein’ı izleyerek, “yırtılan yırtıldı” deyip, kaldığımız yerden dil yolculuğumuza bütün hızımızla devam edebiliriz.
Ebûbekir Râzî, “Dil, aklın ve kalbin aynasıdır” der.
Aynaya bak, ne görüyorsun?
Wittgenstein da, “Dilimin sınırları, dünyamın sınırlarıdır”, demişti.
Bendeniz de, şunu söylüyorum: Diliniz ne kadarsa, dünyanız da o kadardır! Diliniz darsa, dünyanız da dardır!
DİL GİDİNCE, DİN DE GİTTİ, HAYAT ÇÖLLEŞTİ...
Türkiye’nin asıl sorunu, dil’dir: Medeniyet dili: Müslüman zihninin, idrakinin ve tefekkür biçiminin yitirilmesi.
Unutmayalım: Düşünemeyen, düşer; düş göremez.
Dil Devrimi, vahyin ışığında yoğrulan dil’imizi sekülerleştirdi; İslâmî muhtevasını bitirdi. Din de, İslâmî ruhunu yitirdi.
Dil, gidince; din de gitti; hayat çölleşti.
Unutmayalım: “Dillerini” yitiren toplumlar, “Yer”lerini; Yer’lerini yitiren toplumlarsa, Yön’lerini de yitirirler ve insanlığa bir şey veremezler.
Oysa Osmanlı Türkçesi gibi zengin bir medeniyet dilinin, orta ve uzun vadede, önümüze açacağı ufukları bir düşünün bakalım...
O yüzden şunu soruyorum: Bir toplumu yok etmek mi istiyorsunuz?
Dilini, kültürünü yok edin! Genç kuşaklarını aşağılık kompleksine sürükleyin, özgüvenlerini yok edin!
Bu ülke, hiç kimseden çekmedi “yerli sömürgeciler”den çektiği kadar!
Dilini, kültürünü sömürgeci Batılılar bile yok edemezdi bu kadar!
.Türkiye, önemli stratejik adımlar atıyor ama kuşatmaya dikkat!
Yusuf Kaplan
28/09/2020 Pazartesi
Büyük devletler, stratejiler geliştirirler, stratejilerle ilerlerler...
Diğerleri ise ancak manevralar yapabilirler; imkânları da, psikolojileri de stratejik atılımlar gerçekleştirmek için kâfi değildir.
TARİHÎ ADIMLAR, STRATEJİK ATILIMLAR...
Türkiye, özellikle 15 Temmuz işgal ve darbe girişimini destansı bir direnişle püskürtmemizden sonra büyük stratejik adımlar atmaya başladı: Suriye’de ve Irak’ta art arda önemli askerî harekâtlar gerçekleştirdi, bölgede dengeleri Türkiye lehine değiştirdi.
Bu askerî harekâtlardan sonra en önemli stratejik adımlardan biri, Astana Süreci oldu; bir diğeri de Libya’da ülkenin BM tarafından tanınan seçilmiş Sarrac hükümeti ile Münhasır Ekonomik Bölge Anlaşması imzalayarak, Libya devletinin çağrısına karşılık vermesi.
Fırat Kalkanı Harekâtı, Türkiye’nin üzerindeki ölü toprağını atarak ayağa kalkması, “bölgenin geleceğini beni dışta bırakarak şekillendirmenize izin vermeyeceğim” diyerek emperyalistlere meydan okuması, milat oldu, dönüm noktası olarak tarihe geçti.
Türkiye, Fırat Kalkanı ile başlayan askerî harekâtlar silsilesiyle emperyalistlerin kuklası IŞİD’e büyük darbe vurdu; İran’ın yayılmacı politikalarını Suriye’de, Irak’ta, Katar’a yerleşerek Yemen’de püskürttü; Rusya’yla yaptığı işbirliği anlaşmalarıyla ABD ve Siyonistleri dengeleyecek stratejik adımlar attı.
Son büyük stratejik hamle, Libya devleti tarafından Libya’ya çağırılmamız oldu. İki asırlık inkiraz tarihimiz boyunca ilk defa bir devlet Türkiye’yi “kurtarıcı” olarak davet ediyordu. Çok büyük, tarihî bir adımdı Mavi Vatan fikri çerçevesinde Libya’da, Adalar Denizi’nde (Osmanlı, “Ege Denizi” demiyordu, “Adalar Denizi” diyordu!) ve Doğu Akdeniz’de art arda gerçekleştirdiğimiz stratejik atılımlar!
Almanlar, adaları silahlandırdılar; önce Yunanları, sonra Fransızları Türkiye’ye karşı kışkırttılar! Yunanistan’la ve Fransa’yla -küçük ölçekli de olsa- savaşın eşiğinden döndük! Diplomatik zekâmız devreye girmişti bu kez!
İki asırlık inkıraz tarihimizde hasret kaldığımız stratejik adımlar, açılımlar ve atılımlardı Fırat Kalkanı’ndan bu yana yaptıklarımız!
Gönendirici, umutlandırıcı, güven verici.
Türkiye, pek çok bakımdan güçleniyor... İki asırlık inkıraz tarihimizde görmediğimiz bir atılım gerçekleştiriyor. Bütün bu stratejik adımları özellikle savunma sanayiinde gerçekleştirdiğimiz atılımlara, münhasıran da Selçuk Bayraktar’ın ülkesine, kültürüne ve insanına âşık gayretlerine borçluyuz aslında.
AZERBAYCAN’A SALDIRI, TÜRKİYE’YE SALDIRIDIR!
Bu arada, Azerbaycan’a saldırttılar Ermenistan’ı. Ermenistan’ın saldırısının Rusya Devlet Başkanı Putin ile Fransa Cumhurbaşkanı Macron’un beş gün önce başbaşa yaptıkları görüşmenin hemen sonrasında gerçekleştirilmesi önemli; buraya bir mim koymalıyız!
Şu kesin: Azerbaycan’a saldırı Türkiye’ye saldırıdır!
Türkiye’ye gözdağı vermek istiyorlar!
Neler yapabileceğimizi görmek, sınamak istiyorlar!
Türkiye, Azerbaycan’a her tür yardımı yapmalı! Her tür yardımı!
MISIR’LA İLİŞKİLERİMİZ DÜZELİRSE, KUŞATMAYI DAHA KOLAY YARARIZ!
Son olarak, Mısır sorununa gelmek istiyorum. Türkiye, doğudan batıdan, güneyden kuzeyden kuşatılıyor! Tam bu noktada Mısır’la ilişkilerimizi belli bir sürece yayarak iyileştirmek zorundayız. Başından beri, Mısır’la ilişkilerin kopmasının yanlış olduğunu söyledim: Elbette ki, darbelere de, darbecilere de karşı çıkacağız. Mısır’da Türkiye’nin duruşu takdir edilecek bir duruş. Ama sonuç bizim de Mısır’lı kardeşlerimizin de aleyhine!
Türkiye, Osmanlı mirasçısı bir devlet olarak Mısır’daki bütün kesimlerle ilişki kurmak zorunda. Mısır’ın selameti açısından da bizim açımızdan da hayırhah olan tavır bu aslında.
Unutmayalım: Mısır’ı kontrol eden dünyayı kontrol eder. Dün böyleydi bu, bugün de böyle büyük ölçüde. İskender’den Sezar’a, Yavuz’dan Napolyon’a kadar Mısır’a hâkim olan dünyaya hâkim oldu.
Amacımız, Mısır’a hâkim olmak değil, olamaz, elbette. Mısır’ın stratejik-tarihî konumuna dikkat çekmek istedim sadece.
Mısır’la ilişkiniz koparsa, bölge ülkelerinin hepsiyle ilişkiniz sakatlanır. Mısır’la güçlü ilişkiler kurarsanız hem ülke içinde yapılacak yanlışlıklara bir kardeş ülke olarak müdahale etme imkânlarınız artar hem de bölgenin kaderini birlikte belirleme imkânlarınız çoğalır.
Dahası da var: Eğer Türkiye, Mısır’la değişik düzeylerde ilişki kurmaya başlarsa, orta ve uzun vadede Türkiye üzerindeki kuşatmanın yarılmasına da katkısı olur Mısır’la kurulacak ilişkilerin.
Türkiye, hiç olmadığı kadar güçlü maddî açıdan. Yüzyıl öncesine nazaran çok güçlüyüz; bu çok açık.
Ama ben yine de teyakkuzu elden bırakmamakta fayda var, diyorum. Birinci Dünya Savaşı’na bir tuzakla, bir oldubittiyle gir(diril)diğimizi hatırlatıyorum.
Türkiye, dik durmalı ama teyakkuzu da elden bırakmamalı.
Çok büyük bir kuşatmayla karşı karşıya olduğumuzu unutmayalım.
Vesselam.Hakikat yolculuğunun yol haritası: Ribat, İrtibat, Râbıta
Yusuf Kaplan
2/10/2020 Cuma
Okumayan bir toplumuz. Ama genç kuşaklar arasında çok parlak insanlar var. Okumak istiyorlar ama ne’yi, nasıl ve niçin okumaları gerektiğini bilmiyorlar. Bu konuda yol fenerlerine ihtiyaçları var.
Batı uygarlığı, Socrates’ten Aristo’ya, Descartes’tan Kant’a ve Hegel’e kadar yalnızca bilme üzerinde yoğunlaştı; bilgi, zamanla enformasyona ve veri’ye dönüştü. Dünya üzerinde hegemonya kurmanın araçları olup çıktı.
Sonuçta, bilgeliğin ve Hikmet’in izleri silindi.
Bilgelikten kopuk bir bilgi, kaçınılmaz olarak kör bilinç üretti; bu da, insanı linç etti.
Oysa insanın meselesi, dolayısıyla eğitim çabası, sadece bilgilenmeye indirgenemez.
Mesele, bilmek değil, olmak; kişinin bu dünyayı ve kendini aşması, aşkınlaşabilmesi.
Bugün, olma yolculuğu’nun yapıtaşlarını deşifre eden bir yazımı, gözden geçirerek yeniden paylaşıyorum. 100 Kitaplık Okuma Listesi’ni takip eden okuyucuların dikkatle okumalarını öneririm.
ÜMMET: SELÂM/ET YURDU
Ümmet fikri konusunda da tastamam zihnî bir körleşmeyle malul Türk entelijansiyası.
“Ümmet”, “her şeyin anası” demektir: Yegâne hakikat, adalet ve selâm/et yurdudur ümmet.
Ümmet bilinci, kişinin, bütün dünyevî yüklerden arınmasını ve sadece hakikatin izini sürmesini mümkün kılan bir başlangıç noktası ve kilometre taşıdır.
Kişi, ümmet bilincine sahip olduktan sonradır ki, mesele sahibi olabilir ve meselesinin hayata geçirilmesi için gerekli mesuliyet’lerle donanabilir. Mesuliyet, kişinin sual sorma kabiliyetlerini geliştirir.
MESELE, MESULİYET VE SUAL
Kişinin, sual sorabilmesi için mesuliyet sahibi olması, mesuliyet sahibi olabilmesi için de bir meselesi olması gerekir.
Meselesi olmayan insanlar, mesuliyet sahibi olamazlar. Mesuliyet sahibi olmayan insanlarsa, sual sormasını bilemezler.
Müslümanın temel meselesi, Rubûbiyet fikrine sahip olabilmek. Rubûbiyet fikrine, ancak ubûdiyet fikrine ve tatbikine sahip olmakla ulaşılabilir. Ubûdiyet fikrinin gerçeğe dönüşebilmesi ise, ancak hilâfet şuuruna sahip olmakla mümkün olabilir.
RİBAT, İRTİBAT VE RÂBITA
Rubûbiyet fikri, “ne” sorusuyla; ubûdiyet fiili, “nasıl” sorusuyla; “hilâfet” hâl’i de, “niçin” sorusuyla hayata geçirilebilir.
Rubûbiyet fikri, kişinin hakikat yolculuğuna çıkmasını mümkün kılan muhkem bir ribat hâlidir. Ribat, kişinin Rab’biyle (cc) “doğrudan” bağ kurmasıdır.
Ribat, kişinin yönünü Rabbine çevirmesinin, Rabbinden başka her şeyden yüz çevirmesinin yollarını açar sonuna kadar...
Rab’le kurulan bağ, “doğrudan” olduğu için, doğurgandır. Böylelikle hakikat, kişide HAYAT BULUR.
Ribat, kişinin hakikat çağrı’sıyla buluşmasının yol haritasını sunar kişiye. Yolculuk, ribatla başlar böylelikle...
Yolculuğun devam edebilmesi için çağrı’nın çağ’ını kurma yollarını açması gerekir. Bunun yolu, kişinin hakikatle bihakkın ve doğrudan irtibat’a geçmesinden geçer.
Kişinin hakikatle irtibata geçebilmesi, hakikatin kişinin HAYATI OLABİLMESİYLE mümkün olabilir.
Ubûdiyet mesuliyetini yerine getirmesi, kişinin, hakikatle kurduğu bağ’ı, bağlanma’ya dönüştürebilmesinin sütunlarını dikmesine imkân tanır.
Hakikatin, hayat bulması, hayat olması, kişinin hilâfet yükümlülüğünü yerine getirmesiyle kemâle erebilir.
Hilâfet, kişinin hakikatle RABITA hâline geçmesiyle gerçeğe dönüşür ve kişinin hakikatle kurduğu irtibatı çağlayana dönüştürmesinin yollarını döşer...
RUBÛBİYET ÇAĞRISI, UBÛDİYET ÇAĞI VE HİLÂFET ÇAĞLAYANI
Rubûbiyet ribatı, kişiye aziz bir fikr-i selîm melekesi kazandırır.
Ubûdiyet irtibatı, kişiyi nefis bir kalb-i selim’le irtibata geçirir.
Hilâfet râbıtası, leziz bir zevk-i selîm melekesi armağan eder kişiye.
Rubûbiyet ribatı, kişinin Hakk’a teslim olmasını, mâsivadan kurtulmasını, Hakk’ın çağrısına pürdikkat kulak kesilmesini sağlar (islâm süreci).
Ubûdiyet irtibatı, kişinin hakikat’le arınmasını, bütün putları yıkmasını, Hakk’ın çağrı’sının hakikat çağ’ını kurmasını mümkün kılar (iman süreci).
Hilâfet râbıtası ise, “kişi”nin mâverâya ulaşmasına, hakikat sarayını kurmasına, çağrı’nın çağlayan’a dönüşmesine imkân tanır (ihsan süreci).
Kişi bu kemâl mertebelerini katettikçe, hakikat merdivenlerini tırmandıkça, hakkıyla kul olma (her şeyden özgürleşme) ve ümmet olma (her şeyin anası katına yükselme, arınma, kendini bulma ve kendi olma) yolculuğunda gözle görülür bir mesafe elde eder...
MERKEZ ÜMMET: GÜNEŞ ÜMMET
Müslümanlar, kitabımızda, işte bu nedenle “ümmeten vasatan” olarak tarif edilir. “Ümmeten vasatan”, “merkez ümmet” demektir.
Merkez ümmet, mülk âlemine hükmeden ümmet değil, melekût âleminden süt emen, melekût âleminin hakikat, adalet, hakkaniyet ışıklarıyla insanlığı ve varlığı aydınlatan, rahmet, bereket ve hayat kaynağı Güneş Ümmet demektir.
O yüzden, hakikat medeniyeti, insanlığın ufkunda doğan, bütün varlığı ve tabiatı hakikat şuuruyla aydınlatan, hakikat şiiriyle meyveye durduran bir güneş medeniyetidir.
Bil ki, ey insan! Rubûbiyet ribatını, ubûdiyet irtibatına ve hilâfet râbıtasına dönüştürme yolculuğuna soyunabildiğin (her) zaman, hakikat medeniyetinin güneşi yeniden doğacak, bütün varlığa hayat sunacak ve rûh üfleyecektir her dem yeni, her dem tâze bir nefesle ve hakikat şarkısını besteleyen ve herkesi sarıp sarmalayan derûnî bir sesle...
O hâlde, ey insan!
Meseleni bil ki, Rubûbiyet ribatının çağrısına pür dikkat kulak kesilmen mümkün olabilsin!
Mesuliyetinle bihakkın donan ki, ubûdiyet irtibatının sütunlarını dikeceği hakikat sarayına doğru yol alabilmen imkân dâhiline girebilsin!
Ve sual sorma melekelerini geliştir ki, hakikat medeniyetinin güneşinin şafağı hakikat sarayının gökkubbesinin üzerinde çakabilsin!
Vesselâm.Verizm çağı ve ruhsuz ağı
Yusuf Kaplan
4/10/2020 Pazar
Yeni bir dünyanın eşiğindeyiz: Veri’nin kral, insanınsa veri’nin soytarısı olduğu bir dünya bu. Posthuman, transhuman bir dünya. Posthuman, insansonrası; transhuman ise insanötesi demek. İnsanın hem merkezî konumunu hem de robotlaşarak, ruhsuzlaşarak insanlığını yitirmesi...
Tabiatın modern insandan intikamı mı bu?
İNSANIN TANRILAŞMASINDAN...
Modern insan, başka toplumları ve insanlarını sömürgeleştirmeden önce modernliğin felsefî “peygamberi” Descartes’ın “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” buyruğunu yerine getirerek tabiata boyun eğdirmişti. Tabiatın kontrol altına alınması ve sömürülmesi, insanın ve dünyanın kontrol altına alınmasının ve sömürülmesinin önişareti, habercisiydi.
Hümanizm, insanı tanrılaştırmıştı; Transhümanizm ise, insanı hayattan uzaklaştırıyor, kölesi hâline getirerek insandan intikamını alıyor şimdi.
Transhuman dünyada, Tanrı’ya yer yok. Hakikate de. Bu dünyanın inşa edicisi insana da! Modern insanın üç asırlık serüveni, nefes kesici bir yok oluş sergüzeşti hikâyesi!
Transhuman dünyada, mutlak egemenlik veri’ye ait. Veri, yeni dünyanın tanrısı. İstatistik peygamberi, insansa kölesi, gönüllü kölesi üstelik de!
Hayatın veri etrafında döndüğü, verisiz insanın derisinin yüzüldüğü, defterinin dürüldüğü bir dünya.
Kimliklerimiz rakam artık. İnsan bir rakam, yalnızca bir rakamdan ibaret! Bundan alınacak ibret, ne kadar büyük, ne kadar çok, değil mi?
İnsansız bir dünya, verizmin hükümran olduğu dünya. Verizmin dünyasının insanıysa dünyasız bir yarı-insan, yarı-makina!
Hayatın ritmi verizmin bilgisayar tuşlarında atıyor...
Modern dünyanın üzerine kurulduğu Grek antikiktesinin dünyasının kralı, Promete’ydi: Tanrılardan ateşi çalmıştı Promete. Ateşi yani bilgiyi, insana güç veren hatta insanın tanrı katına yükseltilmesine sebep olacak gücü insana bahşeden, -tek kelimeyle- güç üreten bilgiyi yani.
Modern dünyanın üzerine kurulduğu antikitenin dünyası hırsızlıkla başlamış, yalan üzerine kurulmuştu.
Modern dünyada da aynı zihin kalıbı, aynı mantık hükmünü icra edecekti: Modern insan, Tanrı’nın yerine yerleşecek, dünyaya modern insan hükmedecek, dünyayı talan edecekti. Hümanizm, böyle doğmuştu, insanın tanrılaştırılması böyle gerçek olmuştu.
İnsanın tanrılaşması, aldığı nefes de, ölümü de doğumu da elinde olmayan insana zulümdü en baştan. Yaratılan bir varlık, nasıl yaratıcı konumuna yerleştirilebilirdi ki?
Kilise’nin insanın özgür iradesini ipotek altına alması, insanın kurumların ve kilisenin hükümran olduğu durumların kölesi olmasıydı.
İnsan, özgür iradesine kavuştuğunda dünyanın ve kendisinin kaderini değiştirebilecek bir güce, konuma ulaşabilirdi!
İnsan, Kilise’yi bir kenara itti, seküler kiliseler icat etti: Bilim kilisesi, akıl kilisesi, güç kilisesi gibi. Sonuçta bilim de, akıl da tanrılaştırıldı, güç kutsandı.
... SIRRA KADEM BASMASINA...
David Hume, haklıydı: Modern insan, akıl kilisesinin kölesi olmuştu.
“Akıl, tutkuların kölesiydi”, oysa. Akıl, sadece hâkim yapıların, söylemlerin, iktidar biçimlerinin aklamacılığını yapabilirdi.
Aklın aşırılıkları, modern insanın dünyayı cehenneme çevirmesine yol açtı: İki dünya savaşı, insanın hükümranlığının sonunu getirdi. Şimdi hümanizm bitti. Şimdi devir tranhümanizm devri.
Transhümanizmin tanrısı, veri. Verizm çağı bu çağ: Yazılı ama özellikle de görsel veri’nin tek hakikat olduğu, algının aklı çarmıha gerdiği, görüntünün veri olarak gerçek konumuna yükseldiği, insanın sadece istatistik nesnesine ve veri imparatorluğunun kölesine dönüştüğü devâsâ bir ağ!
Veri’nin, görsel ya da yazılı kurubilgi’nin her şeye hükmettiği, hakikati yok ettiği, anlamsızlık ürettiği; daha da vahimi, verizm’in dünyasının algının hükümran olduğu, bu dünyada anlamın anlamının olmadığı, verizmin dünyasına anlamsızlığın hâkim olduğunun farkına varılmadığı dromokratik, ürpertici bir dünya. Ürpermenin ürpertici kabul edildiği tedirgin edici, ruhsuz bir dünya.İki asırlık çifte kuşatmanın arkeolojisi ve geleceği
Yusuf Kaplan
5/10/2020 Pazartesi
Türkiye, dört bir taraftan büyük bir kuşatmayla karşı karşıya. Suriye, Libya ve Doğu Akdeniz üzerinden kuşatılıyor Türkiye.
Bir kuşatma da Karabağ üzerinden devreye girdiriliyor: Azerbaycan’a saldırı, aslında Türkiye saldırıdır ve Türkiye’yi kuşatma girişimlerinin son halkasıdır.
Karşı karşıya kaldığımız bu çok yönlü kuşatma, yeni maruz kaldığımız bir durum değil. En az iki asırlık bir geçmişi var bunun.
İKİ ASIRLIK KUŞATMANIN ARKEOLOJİSİ
Karlofça ve Pasarofça anlaşmalarından sonra ilk kez toprak kaybetmeye başlamamız, kendimize olan güveni yitirmemize yol açtı.
Toprak kaybı, deyip geçmemek gerek: Osmanlı hem uluslararası devletler muvazenesindeki hâkim, belirleyici statüsünü yitirdi; hem de kendinden, üstünlüğünden şüphe duymaya başladı.
Psikolojik üstünlüğün kaybedilmesi, alttan alta Batı’ya karşı bir aşağılık kompleksinin geliştirilmesine zemin hazırladı: Fiilî kuşatma, zihnî kuşatmaya dönüştü zamanla.
Tanzimat, bu çifte kuşatmanın devlet tarafından açıkça tescil ve teslim edilmesi anlamına geliyordu: Yabancı sefirler hem kendi devletlerinden -yani dışarıdan- aldıkları talimatlarla hem de içerde planladıkları tertiplerle devleti çift yönden kuşatmaya almışlardı.
Bu kuşatma zaman zaman yarılıyordu: Sultan Abdülhamid’in basiret ve dirayeti, bu kuşatmayı yarmasını kolaylaştırıyordu, meselâ.
Türkiye, Suriye ve Mısır politikasındaki bazı kör noktalarına rağmen Fırat Kalkanı harekâtından sonraki süreçte, dış politikada inisiyatifi ilk kez eline geçirmeyi başardı. Fırat Kalkanı, ibrenin Türkiye lehine dönmesine yol açtı. Belki de iki asırlık kuşatmayı yarma çabamızın zirve noktasıydı bu. O yüzden Astana Süreci ve Soçi Mutabakatı, Türkiye’yi yalnızlaştırma stratejisini yarma girişimleri olarak tarihe geçti.
ZİHNÎ KUŞATMAYI YARMADAN ASLÂ!
Türkiye’nin emperyalistler tarafından fiilen sömürgeleştirilememesine rağmen içerdeki jakoben yöntemlerle zihnen sömürgeleştirildiğini gözardı ediyoruz hep. Sömürgecilerin işgal ettiklerinde yapacaklarından çok daha “vahim” yıkımları, yerli sömürgeciler yaptılar!
Türkiye’nin kavraması ve korkması gereken kuşatma, dışardan yapılan jeopolitik, stratejik kuşatma değil, içerde iki asırdır iliklerimize kadar yaşadığımız zihnî kuşatmadır.
Ne demek zihnî kuşatma?
Kısaca ifade etmek gerekirse, medeniyet değiştirmeye kalkışmamızdır. Bu toplumun, her zaman aktardığım gibi, Tanpınar’ın ifadesiyle, “kültürel inkâr”ın eşiğine sürüklenmesidir bu. Tarihte hiçbir toplum böyle bir kendi kendini inkâr ve intihar tecrübesi yaşamadı!
O yüzden bu zihnî kuşatma üzerinde derinlemesine kafa yormak zorundayız.
MİLLETİN İRADESİ, OLİGARŞİK ÇETENİN ESİRİ!
Türkiye’de milletin iradesi, devşirme bir çetenin ele geçirdiği, her on yılda bir tekrarlanan dışardan kontrol edilen darbelerle milleti tepeden terbiye etmeye kalkışan oligarşi tarafından ipotek altına alınmıştır: O yüzden Türkiye’de devlet, milletin iradesinin eseri değildir. Milletin iradesi, oligarşik bir hegemonya kuran devşirme çetenin esiridir. O yüzden, ülkenin ekonomisi, kültürü, eğitim sistemi, küresel kapitalist sistemin çıkarlarını koruyan bu baronik, masonik devşirme çetenin kontrolündedir hâlâ!
Millet; kültürel hafıza, tarihî derinlik ve kolektif bilinçaltının inşa ettiği bir irade ve bu iradeyi hayata ve harekete geçiren ruhun adıdır.
Türkiye’de bu anlamda millet yoktur, milleti millet yapan kültürel hafızası, tarihî derinliği ve kolektif bilinçaltı, önce inkâr edilmiş, sonra da yok edilmeye çalışılmıştır.
Türkiye’de Benedict Anderson’ın anladığından daha absürd bir ulus icadı yaşandı. Bütün İslâmî bağlarından, tarihî tecrübesinden ve zihin dünyasından uzaklaştırılan tarihsiz, hafızasız, kültürsüz, zihinsiz, dolayısıyla köksüz ve ruhsuz bir ulus ve devlet icat edilmeye çalışıldı.
Tarihsiz bir toplum, nereden gelip nereye gittiğini bilemez; nereye gitmesi gerektiğini ise hiç göremez. Tarihsiz bir toplum, hafızasızdır. Hafızasız bir toplum, zaman ve mekân duygusundan yoksundur. Bırakınız nereye, nasıl gideceğini, nerede olduğunu bile tespit edemez.
Kültürsüz, kültürel zenginliği inkâr edilen bir toplum, kendine olan güveni yitirir; tarihi sürükleyemez; başkalarının yaptığı tarihin önünde sürüklenir sadece.
Zihinsiz bir toplum, düşünme melekelerini yitirdiği için düşünemez, düşer.
Sözün özü: Türkiye’nin kuşatılması, coğrafi bir hâdise değil. Zihnî bir hâdisedir.
Türkiye’nin iki asırdır köklü bir zihnî kuşatmayla karşı karşıya olduğu gerçeğini kavrayamazsak, Türkiye’nin hiçbir büyük, köklü sorunu’nu derinlikli bir şekilde kavrayamaz ve kalıcı olarak hâl yoluna koyamayız, aslâ.
.Türkiye dışarıdan değil içeriden kuşatılıyor asıl!
Yusuf Kaplan
9/10/2020 Cuma
Suriye’de ülkemizin güvenliğini tehdit eden bir iç savaş yaşanıyor.
Irak’ta da Saddam-sonrası süreçte taşlar rayına oturmadı hiç bir zaman. Oturmasını beklemek olacak iş değildi elbet.
İSRAİL’İ BÖLGENİN EN GÜÇLÜ AKTÖRÜ YAPACAK TEHLİKELİ ADIM!
Irak parçalandı. Suriye parçalandı parçalanacak... Adı konulmadı bu parçalanmanın ve parçaların. Belki de hiç konulmayacak!
Ama Türkiye’nin güneyinde bir terör devleti kurulacak her tür hazırlık tamamlandı! Yahudilerin güdümünde, bölgeyi karıştıracak ve Türkiye’yi her dâim köşeye sıkıştıracak ikinci israil, ikinci çıbanbaşı.
Birinci İsrail’den tehlikeli olacak bu. İsrail’in ne olduğu belli ama bu ikinci İsrail’in ne olduğu belli değil; belli olan bölgeyi karıştıracak, İsrail’in çıkarlarını sonuna kadar koruyacak, daha da vahimi, İsrail’in bölgeye jeopolitik, jeostratejik, jeoekonomik ve teopolitik açıdan hâkim olmasını sağlayacak bir çıbanbaşı olacak bu!
Kürtlerle Türklerin geleceği dün olduğu gibi yarın da birbirlerine omuz vermelerinde yatıyor; birbirlerine omuz vurmalarında değil. Kürt etnisitesi üzerine kurulacak bir devlet, sadece kukla devlet olacak, böyle bir devleti kurduracak olanlar tarafından tepe tepe kullanılacak.
Özetle... kurulacak terör devleti, hem bölgenin istikrarsızlaştırılmasında hem de İsrail’in bölge üzerindeki hâkimiyetini sağlamasında ve sağlama almasında kilit rol oynayacak!
TÜRKİYE’NİN DIŞARIDAN KUŞATILMASI...
Irak’tan ve Suriye’den gelen kuşatma henüz yarılmadı, yarılamadı.
Ama bu arada Türkiye de boş durmadı: Askerî operasyonlarla bölgede inisiyatifi eline almayı başardı. Şu an durum kontrolümüz altında. Eğer Türkiye’nin içinde bir kaos çıkmazsa (Allah korusun tabii) ya da başka dış politika alanlarında sarsıcı bir “yıkım” olmazsa, Türkiye duruma hâkim ve hâkim olmayı da sürdürecek bölgede.
Libya’nın Türkiye’yi çağırması ve Münhasır Ekonomik Alanlar Anlaşması, Türkiye’nin Doğu Akdeniz’den emperyalistler tarafından karşı karşıya bırakıldığı kuşatmayı yarmasını kolaylaştırdı. Doğu Akdeniz’de Türkiye’den habersiz bir adım atılamayacağını kabul ettirdi taraf ülkelere.
Sonra Yunanistan’ın adalar üzerinden üzerimize salınması tezgahı geldi ama Türkiye burada proaktif bir strateji izleyince bu tezgâh tutmadı, püskürtüldü, en azından şimdilik.
Son olarak Ermenistan’ın Azerbaycan üzerine salınması, sivil yerleşim bölgelerini bombalaması... Bütün bunlar, Türkiye’nin bu kez Kafkaslardan kuşatılması anlamına geliyor.
Türkiye, Azerbaycan’a yapılan saldırı Türkiye’ye yapılmış bir saldırıdır, diyerek her bakımdan Azerbaycan’ın yanında olduğunu gösterdi. Türkiye’nin önce eğittiği sonra da Azerbaycan Cumhurbaşkanı Yardımcısı Hacıyev’in Habertürk’e yaptığı açıklamada ifade ettiği üzere, sonra da ordusunun da kurulmasına katkıda bulunduğu Azerbaycan ordusu, son otuz yıldan bu yana çok güçlendiğini gösterdi ve yine Hacıyev’in ifadesiyle “Ermenistan’ın askerî yapılanmasını çökertti.”
İÇ CEPHENİN ZAYIFLATILMASI OPERASYONLARINA DİKKAT!
Geleceğim nokta kritik: Türkiye güneyden kuzeye, Doğu Akdeniz’den Kafkaslar’a kadar belki de tarihin en büyük kuşatmasıyla karşı karşıya. Ama son iki asır içinde ilk kez bu kadar güçlü hissediyor kendini, özellikle savunma sanayiinde yaptığı devrim niteliğinde büyük atılım sebebiyle.
Türkiye’nin dört bir taraftan kuşatıldığı bir zaman diliminde tekil olaylar üzerinden cemaatlerin, tarikatların yine hedef tahtasına yatırılması son derece tehlikeli.
Türkiye’nin iç cephesini çökertmeye dönük bir operasyon bu.
Art arda operasyon yiyoruz; tekil olaylar üzerinden ülkenin hem iç cephesi parçalanmaya, direnç noktaları kırılmaya çalışılıyor hem de tarikatlar, cemaatler bir şekilde Ak Parti’nin doğal tabanı olduğu için, AK Parti’nin doğal tabanıyla ilişkisi kopartılmaya çalışılıyor.
Salgın süreci, bütün dünyanın ekonomilerini vurdu. Salgın sonrası süreçte dünya ekonomik krizin, belki de beklendik savaşların, yıkımların eşiğine sürüklenecek...
Söylemek istediğim şey şu: Türkiye, dört bir taraftan kuşatılırken, içeri, iç cephe yapay ve tekil hadiseler üzerinden laik-antilaik bölünmesinin ve çatışmasının eşiğine sürüklenmeye çalışılıyor!
Elbette ki, tarikatların ve cemaatlerin devletin içinde örgütlenmelerine karşı gereken yapılmalı. İyi de, Türkiye’nin kanını emen 350 aileden oluşan küreselcilerin çıkarlarını koruyan laik ekonomik tarikatların üzerine neden gidilemez bu ülkede!
28 Şubat sürecinde bu laik ekonomik tarikat, ülkenin içini boşaltmadı mı!
Sözün özü: Dürüst olacaksınız. İdeolojik, sınıfsal önkabullerinizi ülkenin çıkarlarının önüne geçirip, dindarları, İslâmî kesimleri devletten uzaklaştıracak operasyonlara çanak tutmayacaksınız.
Bütün toplum kesimleri, ister laik ister İslâmî olsun, aslâ kendi çıkarlarını öne çıkarmamalı. Bütün farklı kesimler, ülkenin çıkarlarını öne çıkaracak ve Türkiye’nin dışarıdan fena hâlde kuşatıldığı bir zaman diliminde, iç cepheyi güçlendirecek şekilde hareket etmek zorunda. Yoksa operasyon üstüne operasyon yeriz -şimdiye kadar olduğu gibi. Operasyon yedikten sonra da ne olduğunu anlamak için birbirimizi yer bitiririz!
Benden uyarması!Kıbrıs’ın bugünü, Türkiye’nin yarını (mı?)
Yusuf Kaplan
11/10/2020 Pazar
KKTC Cumhurbaşkanı Mustafa Akıncı, “Rumlar’la barışın sağlanması için bir miktar toprak verilmesi gerektiğini” söyledi!
İnanılır gibi değil!
Kıbrıs’ta bugün seçimler var. Kıbrıs’lı kardeşlerimize, Kıbrıs’a sahip çıkmalarını, Kıbrıs’a sahip çıkabilmeleri için Müslüman kimliklerini korumaları gerektiğini, İslâmî kimliklerini kaybettikleri takdirde, kolaylıkla yok olacaklarını hatırlatarak, tam 18 yıl önce yayımlanan bir yazımı sizlerle paylaşmak istiyorum.
***
Medyanın medyatörleri çağımızın “yeni-papazlar”ının, para baronlarının, sivil ve sivil olmayan bürokrasimizin Nuh Nebî’den kalan anakronik ve akrobatik oyunlar oynama meraklısı “çarıklı lordlar”ının sordukları yanlış ve yanıltıcı sorular, yaptıkları şaşı okumalar, elitlerimizin ne denli ürkütücü ve acınası bir hâlet-i ruhiye içinde oldupunu gözler önüne seriyor.
1974’te gerçekleştirdiğimiz askerî harekât’tan bu yana Kıbrıs’ta biz kültürel olarak bir taraf olamadık. Otoriter ve absürd laikliğimizi, laik kültürü, Kıbrıs’a da ihraç ettik. Ve Kıbrıs’ta kültürel olarak kendimizi çoktan bertaraf ettik, hem de kendi ellerimizle!
Oysa Kıbrıs’taki Türk toplumunun Müslümanlıkla ilişkisini pekiştirerek varlıklarını korumalarını sağlayabilirdik ancak. Müslüman kimliği onlara bir âidiyet, bir güven ve özgüven duygusu verebilirdi.
Zaten İslâmî hafızasından, derinliğinden, duyarlığından handiyse hiçbir iz ve eser kalmayan Kıbrıs Türk toplumunu laikleştirerek asimile ettiğimizi (erittiğimizi), onların âidiyet duygularını kendi ellerimizle yokettiğimizi, böylelikle Rumlar’ın kucağına attığımızı farkedebilmiş değiliz hâlâ! Kıbrıs Türklerini, laikleştirmekle onları Rumlara benzettiğimizi nasıl göremiyoruz, anlayamıyorum doğrusu.
Ben Kıbrıslı Türkleri Londra’dan iyi tanırım. Kıbrıslı Türklerin kimliklerinin, âidiyet duygularının temel göstergesi nedir, biliyor musunuz? Tottenham’a karşı, Arsenal futbol takımını tutmak! Tottenham’a karşılar; çünkü Tottenham takımının formasının renkleri Yunan bayrağının renklerinden oluşur.
Arsenal’i tutar Kıbrıslı Türkler! Çünkü Arsenal takımının formasının renkleri Türk bayrağının renklerinden oluşur! Böyle bir âidiyet duygusu olabilir mi? Peki, nedir bu? Elbette ki, bu toplumun yok edildiğinin, kimliksizleştirildiğinin, asimile edildiğinin resmidir, göstergesidir! Ne kadar grotesk (gülünç, kaba, çirkin ve sığ) bir kimlik ve âidiyet biçimi bu böyle!
Neredeyse hiçbir Rum ve Yunanlı Türkçe bilmez; ama Kıbrıslı Türklerin istisnasız hemen hepsi Rumca / Yunanca bilir! Hem de Türkçe’den daha iyi bilir ve konuşurlar Rumca’yı!
Bu da yaşananlara bakınca, şaşırtıcı olarak görülmemeli. Tabloyu olduğu gibi resmetmemiş gerekiyor: Kıbrıslı Türkler, Osmanlılar döneminde Kıbrıs’ı kaybettiğimiz zamandan 1974 yılına kadar Rumlarla iç içe yaşadılar. Böyle bir ortamda Kıbrıslı Türklerin İslâmî kimliklerini koruyabilmeleri elbette ki zordu.
Ama analizimin ve argümanlarımın en güçlü tarafı da burada gizli zaten: Türkiye’nin tam da yapması gereken şey, Kıbrıslı Türklerin İslâmî kimliklerini öne çıkaracak, güçlendirecek bir tavır içinde olmaktı. Fakat tam tersi yapıldı. Tıpkı Türkiye’de olduğu gibi orada da laiklik (laiklik demek Batı kültürü demek) hâkim kılınmaya çalışıldı ve İslâmî kimlik tümüyle bastırıldı, yok edildi!
Şimdi Kıbrıslı Türklerin Rumlarla beraber AB’ye girmek için Türkiye’yi ve Kıbrıs Türk yönetimini şiddetle, hiddetle ve öfkeyle nasıl topa tuttuklarını, protesto ettiklerini ibretle seyrediyoruz.
Kıbrıs’ı kültürel olarak “kaybettik” çoktan! Kıbrıs’ı fiilen kaybetmemizi sağlayacak yapı taşlarını böylelikle biz kendi ellerimizle döşedik!
Eğer Türkiye Kıbrıs’ta İslâmî kimliği güçlendirecek zekice bir strateji geliştirmiş, İslâmî cemaatlerin önünü açmış olsaydı, KKTC, AB’ye girse bile, kimliğini İslâm’ın belirlediği bir Kıbrıs Türk toplumu, bizim için her zaman büyük bir koz olacaktı.
Kıbrıs’ın bugününün, Türkiye’nin yarını olmasını istemiyorsak, Türkiye’nin İslâmî kimliğini bastırmak yerine güçlendirmek ve pekiştirmek zorundayız! Aksi takdirde İslâmî kimliği yok edilmiş, laikleştirilmiş bir Türk toplumunun varlığı ile yokluğu arasında bir fark kalmayacak ve yarın Türkiye’de de -tıpkı KKTC’de olduğu gibi- bu vatanın bir yerlere ilhak edilmesi için yapılacak kitlesel gösterilerin, taleplerin önünü almak imkânsızlaşacaktır!
Bu toplumun ayakta durmasını, zorluklara göğüs germesini sağlayan, bölünmesini önleyen yegâne ortak kimlik, yegane ortak ruh, yegâne tutkal, yegâne dinamik, yegâne hayat ve hayatiyet kaynağı laiklik değil, İslâmî kimliktir. Laiklik, laik kültür, tıpkı Kıbrıslı Türkler gibi bu toplumun da kimliksizleştirilmesinden, eritilmesinden, topsuz tüfeksiz Batılılar tarafından teslim alınmasından başka hiçbir işe yaramayacaktır.
Bugünlerde laik Türk modelinin İslâm dünyasına örnek model olarak sunulmasının temel nedeni burada gizlidir: Almanya Başbakanı Schröder’in “Türkiye’de laik güçlerin desteklenmesi”, ABD eski Başkanı Clinton’ın ve Savunma Bakan Yardımcısı Wolfowitz’in “Batı -medeniyeti- yörüngesinde olan laik Türkiye’nin medeniyet değiştirmemesi ve -yeni-Osmanlıcılık gibi- başka arayışlar içine girmemesi için AB üyeliğinin ve laikliğin desteklenmesi” gerektiğini söylemelerinin temel nedeninin de burada gizli olduğunu görelim artık!
***
Kıbrıslı Türkler, Türkiye tarafından laikleştirildi, intiharın eşiğine sürüklendi, Türkiye’yle manevî bağları yok edildi, o yüzden Akıncı gibi kişilerden şikâyet etmeye hakkımız yok! Laik Türkiye’nin eseri o! Kıbrıs’ın bugünü, Türkiye’nin yarını mı acaba diye sormak her vatan evladının boynunun borcudur!
Unutmayalım: İslâm’ı bu toplumun hayatından çekip aldığınızda ortada hiçbir şey kalmayacaktır!Postmodern sosyal medya darbeleri: Kaos çıkararak içerde/n diz çöktürmek!
Yusuf Kaplan
12/10/2020 Pazartesi
Hatay’ı ateşe verdiler emperyalistlerin uşakları bir kez daha!
Ardından İskenderun, Osmaniye ve Maraş ateşe verildi terör örgütü tarafından!
Allah kahretsin sizi!
YENİ BİR SAVAŞ BİÇİMİ BU!
Yeni savaş biçimi bu: Dışardan, dış cepheden dört bir taraftan kuşatılan Türkiye’de bu kez iç cepheyi zaafa uğratmak!
Her fırsatta duyar kasan sol çevreler, sözümona çevreciler ülkeyi kasıp kavuran orman yangılarına karşı ürpertici bir sessizliğe gömüldüler!
Ülkedeki sanatçılar, dün Gezi Parkı’nda güya “üç tane ağaç” için dünyayı ayağa kaldırmışlardı.
Bugün PKK, ormanları yakıyor, bizim sanatçıların, “artizler”in gıkı çıkmıyor!
Şimdi dünyayı ayağa kaldırmayacaksınız da, ne zaman ayağa kaldıracaksınız?
Bazı aşağılık gazeteler, Hatay’ın ormanlarının “maden projesi” (!) sebebiyle devlet tarafından yakıldığını bile yazabildiler!
Siz haberci, muhabir filan değilsiniz; düpedüz muhbir’siniz siz! Özgürlük, bağımsızlık lakırdıları yapıp duruyorsunuz
ama gerçekte emperyalistlerin uşakları, kölelerisiniz!
TÜRKİYE’YE ASKERÎ OLARAK DİZ ÇÖKTÜREMEYECEKLERİNİ ANLAYINCA...
Türkiye ile artık askerî olarak başa çıkamayacaklarını anladılar.
Bütün cephelerde kaybettiler. Peşlerine düşüldü, Hakkari’de, Tunceli’de, Bingöl’de, Irak ve Suriye’nin sarp dağlık bölgelerinde inlerine girildi. PKK terör örgütüne ve bütün iltisaklı yan örgütlerine büyük kayıplar verdirildi.
Biz PKK’yla, DEAŞ’la, DHKPC ile vesaire savaşırken aslında sadece bu terör örgütleriyle değil daha çok bunların efendileriyle savaşıyoruz. Bunlara açıkça destek verenlere, sözümona demokrasinin, özgürlüklerin, insan haklarının bayraktarlığını yapan Avrupa Birliği’nin başkenti Brüksel’deki AB Parlamentosu’nu ana karargâh, Paris, Londra, Moskova, Washington gibi başkentlerdeki ulusal parlamentoları da talimat alınan ileri karakollar olarak kullanan terör örgütlerinin finansörlerine, lojistik, stratejik destekçilerine kısacası emperyalist ülkelere karşı da savaşıyoruz.
SOSYAL MEDYA DARBESİ: KAOS ÇIKARARAK İÇERDEN ÇÖKERTMEK!
Sosyal medya çağında, klasik, modern darbeler darbeyi yedi; askerî, emir-komuta zinciri içinde gerçekleştirilen darbeler tarih oldu.
Sosyal medya çağında, bindirilmiş kıtalarla sivil darbeler yapılıyor artık. Ülkeler dışardan veya topyekûn bir askerî saldırıyla, müdahaleyle değil, içerden, askersiz, medya yoluya inşa edilen, algı operasyonlarıyla gerçekleştirilen sivil ve medyatik darbelerle karıştırılıyor ve diz çöktürülüyor.
Twitter darbeleri çağındayız aslında. Twitter’a, Facebook ve instagram gibi sosyal mecralar da dâhil edildi ama asıl operasyon merkezi, karargâhı twitter!
Bilgisayarlar, modern savaşlar için icat edilmişti ilkin. Twitter da postmodern sosyal darbeler yapmak için icat edildi, bence.
Bir anda, bir tweet’le kitleler galeyana getirilip sokağa dökülmeye kışkırtılıyorlar! Gezi Parkı darbesi, böyle planlandı ve uygulandı. “Mesele ağaç değil, anlamadın mı hâlâ!” denilerek, kitleler, ülkeyi ateşe verecek, kaosa sürükleyecek bir iç savaş provasının eşiğine sürüklendiler!
Darbeler, artık sosyal medyalar üzerinden planlanıyor ve uygulamaya konuluyor... Sosyal medya kullanılarak tezgâhlanan darbelerle, iç ayaklanmalarla ve kaoslarla Arjantin çökertildi, Brezilya çökertildi, Ukrayna çökertildi, Gürcistan çökertildi. Mısır’da üstüne üstünlük bir de fiilî bir askerî darbe yapıldı.
Ama Türkiye çökertilemedi Allah’a şükür.
Gezi darbesi, sosyal medya üzerinden tezgâhlandı. Ülke kaosun eşiğine sürüklendi, İstanbul’da hayat cehenneme çevrildi ama sonunda püskürtüldü bu alçakça girişim!
17-25 Aralık, algı operasyonu ile gerçekleştirilen bir hukuk darbesiydi. Püskürtüldü.
15 Temmuz, fiilî işgal ve darbe girişimi olarak tezgâhlandı. Bu kez millet sokağa döküldü, tanklara diz çöktürdü ve darbeyi iman dolu göğsüyle, sarsılmaz inancıyla püskürttü.
15 Temmuz’dan sonra ekonomik kaos, sosyal kaos girişimleri denendi ama millet de devlet de teyakkuzda olduğu için bu tür kaos girişimlerinin hiç biri tutmadı, hepsi püskürtüldü.
Şimdi iki kaosla, kaos darbesiyle, ülkedeki huzuru ve kardeşliği dinamitlemek istiyorlar!
İlkin, cemaatleri, tarikatları hedef tahtasına yatırarak... Cemaatlerle, tarikatlarla ilgili infial uyandıracak haberler servis ederek sosyal ve ardından siyasî kaos çıkarmak istiyorlar!
İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’nun tarikatlarla ilgili net açıklaması, bu meseleye son noktayı koydu. Bu tür haberlerin provokatif olduğunu, hükümetin bu tür çeteleşmelere karşı önlemlerini aldığını söyledi.
Ve son olarak yangınlar geldi...
Önce Hatay ateşe verildi bir kez daha.
Ardından İskenderun, ardından Osmaniye, sonra Maraş ve son olarak da Trabzon’da büyük orman yangınları çıkarıldı PKK tarafından.
Amaç, ülkeyi kaosa sürüklemek, zafiyet havası oluşturmak yönetilemez hâle getirerek sivil bir darbe yapmak!
Devlet, burunlarından fitil fitil getirmeli bu alçakların!
Vatandaşlarımıza yardım elini uzatmakta da gecikmemeli!Kıbrıs, elimizden gidiyor... Âcil önlem şart!
Yusuf Kaplan
16/10/2020 Cuma
Geçen hafta KKTC’de Cumhurbaşkanlığı seçimleri yapıldı. Seçimler ikinci tura kaldı, bu pazar, Kıbrıslılar KKTC tarihinin en kritik kararına imza atacaklar: KKTC, ya Türkiye’ye bağlılığını ilan edecek ya da Türkiye’yle köprüleri atacak!
İkinci seçeceğin daha güçlü olduğu anlaşılıyor, ne yazık ki: KKTC topraklarının bir kısmının Rumlar’a verilmesini isteyen ve oyların % 29,60’ını alan şimdiki Cumhurbaşkanı Mustafa Akıncı ile % 22 civarında oy alan ve Rumlar’la federasyonu savunan CTP başkanı Tufan Erhürman ittifak yapacaklar. Erhürman, ikinci turda Akıncı’yı destekleyeceğini açıkladı.
Bu durumda Akıncı’nın seçimi kazanması kesin gibi. Türkiye âcil önlem almazsa, Kıbrıs elimizden gidebilir.
Türkiye Cumhuriyeti olarak on yıllarca hem Türkiye’nin hem de Kıbrıs’ın geleceğini tehlikeye sokacak basiretsiz, köksüz, soluksuz Kıbrıs politikaları izlendiğimizin farkında mıyız acaba?
Öyle anlaşılıyor ki, gelecek on yılların alacağı şekil, Kıbrıs’tan ve etrafından belirlenecek!
Ama Kıbrıs’ta yaşanan gelişmelerin, Kıbrıs’ın “elimizden bütünüyle çıkmasıyla sonuçlanacak” hâdiseleri adım adım döşediğinin farkında mıyız acaba?
Kıbrıs elimizden gidiyor, efendiler, görelim artık!
KIBRIS’TA, TÜRKİYE’NİN ADADAN ÇEKİLMESİNİ İSTEYEN TÜRKLER VAR!
Yaklaşık iki yıldır UniteCyprusNow (Kıbrıs Derhal Bileşsin!) isimli bir oluşum, özelde KKTC’nın, genelde Türkiye’nin güvenliğini tehlikeye sokacak işlere imza atıyor.
25 Ocak 2018 tarihli Kıbrıs Postası gazetesinde, bu oluşumla ilgili bir haber yer aldı. Uzun bir alıntı yapacağım burada; her satırını ürpererek okuyacağınız bir alıntı:
“Unite Cyprus Now Grubu, tüm Kıbrıslılara, Cumartesi günü saat 11.00’de Ledra/Lokmacı ara bölgede kendilerine katılarak, köktencilik ve bölünmüşlüğe karşı seslerini yükseltme çağrısı yaptı.
Grubun yaptığı yazılı açıklamada, köktenciliğin en üzücü tezahürlerinden birinin dün yaşandığı belirtildi. Afrika gazetesine saldırıp, zarar verdiği ve gazetecilere linç girişiminde bulunan organize bir grubun, Meclis damına çıkarak Osmanlı İmparatorluğunu oluşturan boylardan birine ait bir bayrak açtığına dikkat çekildi.
Cumhurbaşkanı Mustafa Akıncı’nın sözlü saldırıya uğradığı, CTP Milletvekili Doğuş Derya’nın da yeminini ederken hem sözlü, hem de fiziksel saldırıya uğradığına dikkat çekilen açıklamada, şu ifadelere yer verildi:
‘Dün yaşananlar bölünmüşlüğün sonuçlarıdır. Bölünmüşlüğün devamı halinde Yeşil Hat giderek Türkiye ile bir sınıra dönüşecek, Türkiye’nin Kıbrıs’taki etkisi giderek daha da artacak, Adaya nüfus akışı kontrolsüz bir şekilde devam edecek ve Türkiye’deki koşullar ve gerginlikler Adaya yansıyacaktır.
Köktencilik her iki toplumda da artacak ve yeni nesiller için hukukun üstünlüğü, demokrasi, hoşgörü, insan hakları ve barışçıl bir arada yaşam temelinde ortak, istikrarlı, güvenli, müreffeh bir gelecek kurma şansımız tehlikeye atılacaktır.
Sadece federal bir çözüm Kıbrıs’ı gerçek anlamda güvenli ve bağımsız yapacak ve adamızda hukukun üstünlüğünün gözetilmesini sağlayacaktır. Savaşlar, çatışmalar ve terörizmle çevrili bölgemizde, statükonun güvenli ve sürdürülebilir olduğu varsayımı tehlikeli bir yanılgıdır.’”
TÜRKİYE’Yİ KIBRIS’TAN VURACAKLAR!
Bu haberi, habere yansıyan açıklamayı ürpererek okudum.
Kıbrıs’ta Türkiye’nin Kıbrıs’tan çekilmesini isteyen Türkler var! Ve KKTC topraklarının bir kısmını Rumlar’a verelim, diyen bir Cumhurbaşkanı var!
İnanılır gibi değil gerçekten!
Kıbrıs’ı bizim elimizde tutacak yegâne güç, ortak medeniyet, kültür ve tarih bilincidir. Bu ortak medeniyet, kültür ve tarih bilinci olmazsa, Kıbrıs’a bütünüyle biz hakim olsak bile, Kıbrıs, er ya da geç bizim elimizden çıkar.
Şu an öyle durumdayız. Kıbrıs’ta askerî olarak varız ama kültürel olarak yokuz. Kıbrıs’ı kültürel olarak kaybettiğimizi bilelim.
O yüzden Kıbrıs’ı kültürel olarak yeniden kazanmak, bunun için ortak medeniyet, kültür ve tarih bilinci oluşturmak ve KKTC’deki kardeşlerimizin ekonomik ve sosyal refah düzeyini Rumlar’ın üzerine çıkarmak zorundayız.
O yüzden kültürel olarak kaybettiğimiz Kıbrıs’ın, emperyalistlerin oldu birileriyle elimizden çıkabileceği, KKTC’deki insanların da buna karşı çıkmayacakları hatta bunu talep etmeye başlayacakları anlaşılıyor.
Kıbrıs Postası gazetesinde yayımlanan haberi şimdi bir de bu gözle okuyabilirsiniz.
Sözün özü: Önce, Türkiye’nin Kıbrıs’tan uzaklaşması sağlanacak. Ki, bunu biz kendi ellerimizle yaptık zaten: Kıbrıs, kültürel olarak bize değil, Rumlar’a daha yakın. Türkiye’nin kültürel olarak Kıbrıs’ta olduğunu söyleyen birileri varsa, “geçmiş olsun!” dileklerimi iletirim kendilerine acı acı!
İkinci olarak, emperyalistler, gelecek 50 yıllık, 100 yıllık stratejilerini Kıbrıs üzerinden şekillendirecekler! Bizi Kıbrıs’tan vuracaklar!
Kıbrıs, kültürel olarak elimizden gidiyor!
Yarın fiilen elimizden gitmesini istemiyorsak -bu Türkiye’nin parçalanmasıyla sonuçlanır Allah korusun- gereken önlemleri gecikmeden, âcilen almak zorundayız.
Vesselâm.
.Türkiye’nin Kıbrıs kumarı: Kıbrıs’ın celladına âşık edilmesi ve intihara sürüklenmesi!
Yusuf Kaplan
18/10/2020 Pazar
Türkiye, Kıbrıs’ı kumarhaneye çevirdi: Off-shore bankacılığın, kumarhanelerin cirit attığı bir Las Vegas yaptı Akdeniz’de. Türkiye bu konuda tek başına hareket etmedi elbette. Rumlar da, Türkler de bu konuda ortaklaşa hareket ettiler. Kumar, sınırları ortadan kaldıran tek “ayartıcı canavar”dı Kıbrıs’ın bütününde!
RUMLAR KÜLTÜRLERİNE SAHİP ÇIKARKEN, TÜRKLER KÜLTÜREL İNTİHARA SÜRÜKLENDİ...
Bir farkla: Rumlar, kültürlerine, dinlerine sahip çıkıyorlar, çocuklarını Ortodoks terbiyesine, geleneklerine ve inançlarına göre yetiştiriyorlardı.
Kıbrıs Rumlar’ının okullarında Rumlar’ın kültürel kimliklerinin en önemli üç unsuru vardı: Grek kültürü, Grek dili ve Ortodoks kilisesi.
Kıbrıslı Türklerin kültürel kimliklerinin oluşumunda Türk ve İslâm kültürünün hiç bir yeri yoktu. Türkçe, bir medeniyet dili değil bir kabile dili gibi işlev görüyordu. Güçlü bir Kıbrıs Türk edebiyatı yoktu son bir asırdır. Kıbrıs Türkçesi’nde Osmanlı dönemi Osmanlıcasından güzel kalıntılar vardır ama Kıbrıslı Türkler bunu bir dil şuuruna, medeniyet ruhuna dönüştürebilecek derinlikten, destekten yoksundular, yoksun bırakıldılar.
Üçüncü olarak, Kıbrıslı Rumlar’ın aksine Türklerin dinle ilişkileri sıfır denebilecek derekeye düş(ürül)müştü! KKTC’nin ve Kıbrıslı Türklerin geleceği açısından alarm sinyallerinin çalması demekti bu!
Türkler, bütün İslâmî kurumlardan, İmam Hatip okulları gibi eğitim okullarından mahrum bırakıldılar! Deyim yerindeyse, Kıbrıs’ta dinle ilişkisi sıfırlanmış yapay, acıklı, kimliksiz, köksüz bir toplum icat edildi yarım asırda!
Bütün bu projenin mimarı Mümtaz Soysal’dır. Denktaş’ın yıllarca din, kültür ve eğitim stratejilerini belirleyen Soysal, kimliksiz, köksüz, yönsüz, hafızasız, tarihsiz, derinliksiz laik bir toplum icat etmeyi başardı! Tabii buna başarı denebilirse!
Elbette ki, başarı denemez buna!
Tam anlamıyla intihardır bu! Yıkım projesidir aslında! Bir toplumun başına gelebilecek en büyük felâkettir bu: Kimliksiz, köksüz, hafızasız, yönsüz, yörüngesiz bir toplum, elbette ki, celladına âşık olacak, kolayca adayı Rumlar’a peşkeş çekmekte hiç bir sakınca görmeyecekti! Önceki günkü yazımda Birleşik Kıbrıs hayali gören Türklerin gerekçeleri, “radikal, gerici, yobaz unsurlar”ın Kıbrıs’ı böldükleri iddiasıydı! Emperyalistlerin uşağı olunca, hep aynı nakaratı tekrarlattırıyorlar adama papağan gibi her yerde!
CELLADINA ÂŞIK OLMANIN FATURASI...
Bu insanların anneleri, babaları Rumların tecavüzüne uğramamış mıydı, katledilmemiş miydi?
Eğer bu vahim durum böyle giderse Kıbrıs’ta yakın gelecekte tıpkı Bosna’da olan olacak: Boşnaklar, Sırpların, komşularının kendilerini katledeceklerine, kadınlarına tecavüz edeceklerine aslâ ihtimal vermemişlerdi! Biz kardeşiz, bizi kimse bölemez, diyorlardı tıpkı Kıbrıs’taki “Unite Cyprus Now” hareketinin sözüm ona hümanist hararetli propagandistleri gibi!
Bosna’da İkinci Dünya Savaşı’ndan sonraki yüzyılın en büyük soykırımı, ürpertici tecavüz hâdiseleri yaşandı!
KKTC’nin başına gelecek felâket de tam da bu -Allah muhafaza: Kıbrıslı Türklere, İslâm’dan bütünüyle kopuk, koparılmış, döküntü, sığ bir laik kültür ve kimlik enjekte ettik tepeden, jakoben yöntemlerle, onları celladına âşık hâle getirdik, onları kendi ellerimizle intiharın eşiğine sürükledik!
Kıbrıs’ta bugün seçim var ve seçmenin yüzde 60’a yakını federasyonu savunuyor! Böyle giderse, CTP başkanı Tufan Erhürman’ın % 22’lik desteğini alırsa, kendi aldığı % 29.60 oy oranı da ilave edilince Rumlara toprak verilmesini dillendiren mevcut Cumhurbaşkanı Mustafa Akıncı yeniden Cumhurbaşkanı seçilebilir.
KKTC, kültürel olarak Türkiye’den kopmuş durumdadır: İmam Hatip okulu ve ilahiyat açılmasını bile şiddetle protesto ederek engelleyen bir Müslüman (!) halk var Kıbrıs’ta!
Türkiye’nin KKTC’de uyguladığı Jakoben laiklik politikaları Kıbrıs’ın adım adım kültürel intiharın eşiğine sürüklenmesine yol açtı!
KIBRIS’TA OYNADIĞIMIZ “LAİKLİK KUMARl” PAHALIYA PATLAMAK ÜZERE...
Oysa tam tersi yapılmak zorundaydı: Gayr-i Müslim ve hâkim, baskın bir kültüre karşı, İslâmî kimliğin güçlendirilmesi, pekiştirilmesi zorunluydu; Kıbrıslıların kimliklerini ve kültürlerini koruyabilmelerinin başka yolu yoktu.
Kıbrıs’ta oynanan laikleştirme kumarı çok pahalıya patlamak üzere: Topsuz, tüfeksiz, savaşmadan teslim edecekler Rumlara adayı bizim yanlış stratejilerimizin eseri, celladına âşık ettiğimiz bu zavallı insanlar!
Onların suçu yok, kesinlikle Kıbrıslı kardeşlerimizi suçlamıyorum. Suçlu biziz, bizim ayağımıza kurşun sıkmamıza yol açan, Kıbrıs’ı kültürel intiharın eşiğine sürükleyen sarsak, çarpık, döküntü laiklik politikalarımız ve uygulamalarımız.
Birileri sanki şunu dedi ve yaptı on yıllarda Kıbrıs’ta: Kıbrıs İslâmî bir kimliğe, köke, tarihe sahip olmasında da ne olursa olsun!
İşte bunun adı, iyimser yaklaşırsak laik kumardır; ama intiharla sonuçlanmak üzeredir!
Türkiye acil önlem almalı. Tıpkı Balkanlar’a yerleşirken yaptığımız gibi gönüllerini fethedecek çağdaş zaman dervişleri, alperenleri ve akıncılarıyla Kıbrıs’a İslâmî bir kimlik aşısı, ruh açısı yapmalı...
Ayrıca yaklaşık 20 yıldır haykırıp duruyorum: Kıbrıs’ın bugünü, Türkiye’nin yarını olmak üzere... Haykırıyorum da, anlayan, idrak eden ve duyan var mı?!
Unutmayalım: Kültürel olarak kaybettiğiniz bir yeri coğrafî olarak koruyabilmeniz kabul olmayacak duaya âmin demekten başka bir şey değildir! Kültürünü ve kimliğini koruyamayan bir toplumun vatanını koruyabilmesi elbette ki, imkânsızdır!
Vesselâm!
Hepimizin öğretmeni, sosyal medya: Öğretmenini göster bana, kim olduğunu da, başına ne gelebileceğini de söyleyeyim sana!
Yusuf Kaplan
19/10/2020 Pazartesi
İnsanı şizofren hatta paranoyak yapan bir hayat bizimkisi, bütün dünyalılar olarak yaşadığımızı sandığımız “şey”.
“ÇUKUR” DÜNYA, “ÇAMUR” SOSYAL MEDYA!
Bir ayağımız çukurda, bir ayağımızsa çamurda bu “şeyleşen”, bizi de kendine benzeterek şeyleştiren, çölleştiren hayatta: “Çukur” dünya, “çamur” sosyal medya!
Hayatımız simülatifleşti; simülatif (yani “sığ, sahte ve yüzeysel”), insanı ve dünyayı, esir aldı, kölesi yaptı ve ruhsuzluğa mahkûm etti!
Baudrillard’ın -“mış gibi”leri bizi, hepimizi, nasıl da uyuttu mışıl mışıl, bu ruhsuz dünyaya nasıl da uyumlulaştırdı!
Nasıl da kolay oldu her şey, çabucak buharlaştı katı olan ve kaskatılaştı insan! Öyle değil mi Marx’a nazire yapan Marshall Berman!
Nasıl da çöktü, nasıl da kolayca çöküyor, çatırdayan her şey yerle bir oluveriyor hemen!
Korona süreci, çöküş süreci -pek çok açıdan ve pek çok alanda...
Bildik eğitim sistemleri ve biçimleri çöktü evvelâ, meselâ.
Korona-egemen dünyada insanlar birbirine temas etmeden, birbirinden uzak durarak sağlıklı bir hayat (!) yaşayabilecekleri için doğrudan, birebir, yüzyüze, gözgöze temasa dayanan eğitim sistemi veya biçimi bir anda tarih oldu (ve tabii yerini buldu!).
Eğitimde dünya ölçeğinde büyük bir kriz yaşanıyor...
Sosyal, zihnî, manevî temasa dayanan sosyal hayatta da küçümsenmeyecek ölçekte bir kriz hükümfermâ, her tarafta...
Yine eşyayla ve insanla temasla gerçekleştirilen, yürüyen, yürüyebilen iktisadî hayatta büyük bir küresel krizin ayak sesleri duyuluyor bütün şiddetiyle, hiddetiyle hatta tedirgin ediciliğiyle...
ÇOCUKLARIMIZIN DA, ÖĞRETMENLERİMİZİN DE ÖĞRETMENLERİ SOSYAL MEDYA!
Hayat, medyalar üzerinden yürüyor...
Araçlarla ve araçlar üzerinde/n nefes alıp veriyor robotlaşmış insan bu dünyada...
Araçların mutlak hükümranlığını ilan ettiği bir hayat, insanın ve insanî davranış, duyuş, temas biçimlerinin aradan çekildiği hayat, hayat değil, bayatlamış, çölleşmiş mekanik bir durum sadece!
Korona sürecinden sonra artık hayat tam anlamıyla eskisi gibi olmayacak. Kaldı ki, eski hayatın da matah bir tarafı yoktu, korona sürecini hazırlamıştı popüler, vulger, pornografik kültürü, yegâne zevk, yegâne beğeni, yegâne hayat tarzı derekesine indirgeyerek zaten!
Burada esas itibariyle eğitim meselesi üzerinde durmak zorundayız. Eğitim sistemlerinin ve biçimlerinin sorgulanması gereken kritik eşikte duruyoruz tam da zira!
Eğitim sorununu, dijital uygarlığın siren seslerini daha gür hissettiğimiz bir vasatta, sadece eğitim meseleleri üzerinde yoğunlaşarak çözemeyiz. Kültür dünyasını ve medya rejimini, özellikle de hayatımıza davetsizce dalıveren, bizi esir hâline getiren sosyal medyayı da işin içine dâhil ederek eğitim sorunu üzerinde kafa yoramazsak, eğitimi daha üretken, verimli kılacak dijital devrim yapamazsak eğitimde (vay be lâfa bak; nasıl olacaksa bu artık!) eğitimin kangrene dönüşen sorunlarını aslâ çözemez, halledemeyiz!
Sadece şu kadarını söyleyerek yazıya noktayı koymak istiyorum: Sosyal medya çağında, eğitim kurumları izâfîleşmeye başladı çoktan, kısa devre yaptı... Artık çocuklarımızın zihin, ruh ve davranış dünyalarını şekillendiren öğretmenleri, okullardaki öğretmenleri değil!
Ne, peki?
A-sosyal medya!
Daha da vahimi, sadece çocuklarımız için geçerli değil bu ürpertici gerçek. Öğretmenlerimizin öğretmenleri de ceplerinde veya ellerinde taşıdıkları telefonlarla daldıkları, her zaman girip çıktıkları, aslında hayatlarının azımsanamayacak bir bölümünü orada (esir olarak!) yaşadıkları ve hayatlarının orada yaşamadıkları bölümünü de oradan aldıkları mesajlarla, verilerle, görüntülerle, imajlarla vesaire yapılandırdıkları, sürdürdükleri, sürüklendikleri a-sosyal medyalar!
Öğretmenini göster bana, sadece kim olduğunu değil, başına ne gelebileceğini de söyleyeyim sana!
Vesselâm.Eğitim ve kültür meselesi, millî güvenlik meselesine dönüştü!
Yusuf Kaplan
23/10/2020 Cuma
Cumhurbaşkanı Erdoğan, eğitimde istenilen başarılı adımların atılamadığımı, Ak Parti’nin fikrî bakımdan iktidar olamadığını söyledi.
Tayyip Bey’in bu açıklaması da, yanlışı itiraf etmesi ve eğitimde millî bir atılım gerçekleştirileceğine dikkat çekmesi de önemli.
Geç kalındı ama bundan sonra köklü, kucaklayıcı adımlar atılırsa, geleceğimizi kurtaracak ve kuracak bir yola girmiş oluruz. “Dindar nesil” yerine “medeniyet rüyası olan nesiller” söylemi, yeniden Gazâlî’ler, Yunus’lar, Sinan’lar, Itrî’ler yetiştirecek köklü bir eğitim sistemi fikri, birleştirici, bütün tepkileri bertaraf edici ve kuşatıcı bir yaklaşım olacaktır, diye düşünüyorum.
Neler yapılabilir, çığır açıcı atılımlar nasıl gerçekleştirilebilir gibi temel soruların cevaplarının izini daha sonraki yazılarda süreceğim; ama millî güvenlik meselesine dönüşen eğitim, kültür ve medyamızın hâl-i pür melâlini gözler önüne sermemiz gerekiyor bir kez daha.
RUH VERECEK BİR EĞİTİM VE KÜLTÜR...
Tek kanatlı kuş uçamaz...
Kanadı kırık bir kuşun uçmasını beklemek de hayaldir.
Türkiye hem tek kanatlı kuş hem de kanadı kırık kuş gibi.
Dünyanın sömürgeleştirilemeyen tek ülkesiyiz ama üzerimizden yüzlerce yıllık bir sömürge silindiri geçmiş, her şeyimizi tarumar etmiş bir müstemleke ülkesini andırıyoruz!
Eğitim sistemimiz, bizim medeniyet iddialarımız, ruhumuz ve dinamiklerimiz ekseninde işlemiyor.
Kültür dünyamız, müstemlekeci kafaların, metamorfoz yemiş, celladına âşık tasmalı çekirgelerin işgali altında!
Fikir hayatımız, yok bile.
Bir ülkenin eğitim sistemi, çocuklarına, sadece kuru bilgi vermez.
Bir ülkenin eğitim sistemi, çocuklarına ruh vermekle, ideal, kişilik ve tabiî ahlâk kazandırmakla yükümlüdür.
Unutmayalım: Başkalarının kavramlarıyla, bakış açılarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız!
Kültür, sanat ve fikir hayatı, yalnızca Batı’da üretilenleri buraya aktarmakla ya da burada tepe tepe tüketmekle, bu ülkenin önünü açamaz; bu ülkenin çocuklarının ufkunu genişletemez; aksine, bu ülkenin çocuklarını hem zihnen felçleştirir hem de fiilen köleleştirir.
ÇOCUKLARIMIZI KAYBEDİYORUZ...
Bu ülkede hâkim olan sığ pozitivist / seküler eğitim sistemi, çocuklarımızın zihnini, ruhunu ve aklını körleştiriyor, yok ediyor!
Sanıldığı gibi Batılı bir eğitim sistemi filan yok bu ülkede: Sömürgeci bir eğitim sistemi hükümferma her bakımdan.
Eğitim sistemi de, kültür-sanat hayatı da, medya rejimi de çocuklarımızı mankurtlaştırıyor; kendi değerlerimize yabancılaşmış, metamorfoz yemiş kimliksiz, ruhsuz, entelektüel melekeleri donmuş, Batı’ya aşağılık kompleksiyle bakan, zihni felçleşmiş, ruhunu yitirmiş, kaygan zeminlerde patinaj yapan, dekadansla dans eden şizofren kuşaklar yetiştiriyor sadece.
Posası çıkmış Batılı değerlerin misyonerliğini yapıyor, bizim değerlerimizin altını oymaktan başka bir şey yapmıyor sömürgeci eğitim sistemi de, yoz ve yozlaştırıcı kültür, sanat ve medya rejimi de!
İnsanlığın ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği, aşılamamış ve anlaşılmamış, aksine sürgit aşınan, aşındırılan evrensel değerlerimizi yok sayıyor, su gibi harcıyor!
Çocuklarımızı kaybediyoruz...
Genç kuşaklar, gözümüzün içine baka baka yok oluyor... Elimizden kayıp gidiyor...
Genç kuşaklarımızın da, ailelerinin de, yöneticilerimizin de şu soruları sormaları gerekiyor kendilerine:
Hangi kültürü yaşıyoruz?
Hangi rüyaları görüyoruz?
Hangi idealleri taşıyoruz?
Hangi iddiaları hayata geçirme mücadelesi veriyoruz?
Bu sorular üzerinde düşününce, kendi kültürümüzü, kendi zamanımızı, kendi dünyamızı yaşamadığımız, kendi hayallerimizi, kendi iddialarımızı değil başkalarının hayallerini, başkalarının iddialarını hayata geçirmekten başka bir şey yapmadığımız gerçeğini görünce uykularınız kaçmıyorsa, bu ülke bitmiştir, diye hükmedebiliriz!
RUHUNU KORUYAMAYAN BİR ÜLKENİN VARLIĞINI KORUYABİLMESİ HAYALDİR!
Her zaman söylediğim gibi, gençlerini ihmal edenler, geleceklerini imha ederler.
Hayalleri olmayanlar başkalarının hayalleriyle yaşarlar!
Bu toplum, eğitim sistemini, kültür, sanat ve medya hayatını, insanlığın şiddetle ihtiyaç hissettiği bizim evrensel medeniyet değerlerimiz, ruhköklerimiz ekseninde silbaştan yeniden inşa edemezse, bırakınız insanlığa bir şeyler sunabilmeyi, varlığımızı sürdürebilmemiz bile tehlikeye girer.
Bu ülkenin en temel sorunu medeniyet sorunu, dolayısıyla hâdiselere kendi medeniyet perspektiflerimizle bakabilme, yorumlayabilme meselesidir; özlü bir ifadeyle, zihinsel işgaldir, zihinlerimizin işgal edilerek bizim celladımıza âşık edilmemizdir.
Medeniyet fikrimizi, perspektifimizi, ruhumuzu, dinamiklerimizi, zihin setlerimizi, eğitim, düşünce, kültür, sanat, medya hayatımıza nakşetmenin, gergef gibi işlemenin yollarını bulamazsak, yok olmaktan kurtulamayız.
Ruhunu koruyamayan bir ülkenin, varlığını korumasını beklemek olmayacak duaya âmin demektir.
Ruh, köklerde gizlidir, göklere yönlendirir. Köklere inemezseniz, göklere yükselemezsiniz.
Eğitimde, kültürde kazanılamayan bir istiklal ve istikbal mücadelesi, kaybedilmeye mahkûmdur.
O yüzden, bu ülkenin eğitim, kültür, gençlik sorunu, terörden de, ekonomik krizlerden de önemlidir ve millî güvenlik meselesi hâline gelmiştir!
Vesselâm.Eğitim ve kültür meselesi, millî güvenlik meselesine dönüştü!
Yusuf Kaplan
23/10/2020 Cuma
Cumhurbaşkanı Erdoğan, eğitimde istenilen başarılı adımların atılamadığımı, Ak Parti’nin fikrî bakımdan iktidar olamadığını söyledi.
Tayyip Bey’in bu açıklaması da, yanlışı itiraf etmesi ve eğitimde millî bir atılım gerçekleştirileceğine dikkat çekmesi de önemli.
Geç kalındı ama bundan sonra köklü, kucaklayıcı adımlar atılırsa, geleceğimizi kurtaracak ve kuracak bir yola girmiş oluruz. “Dindar nesil” yerine “medeniyet rüyası olan nesiller” söylemi, yeniden Gazâlî’ler, Yunus’lar, Sinan’lar, Itrî’ler yetiştirecek köklü bir eğitim sistemi fikri, birleştirici, bütün tepkileri bertaraf edici ve kuşatıcı bir yaklaşım olacaktır, diye düşünüyorum.
Neler yapılabilir, çığır açıcı atılımlar nasıl gerçekleştirilebilir gibi temel soruların cevaplarının izini daha sonraki yazılarda süreceğim; ama millî güvenlik meselesine dönüşen eğitim, kültür ve medyamızın hâl-i pür melâlini gözler önüne sermemiz gerekiyor bir kez daha.
RUH VERECEK BİR EĞİTİM VE KÜLTÜR...
Tek kanatlı kuş uçamaz...
Kanadı kırık bir kuşun uçmasını beklemek de hayaldir.
Türkiye hem tek kanatlı kuş hem de kanadı kırık kuş gibi.
Dünyanın sömürgeleştirilemeyen tek ülkesiyiz ama üzerimizden yüzlerce yıllık bir sömürge silindiri geçmiş, her şeyimizi tarumar etmiş bir müstemleke ülkesini andırıyoruz!
Eğitim sistemimiz, bizim medeniyet iddialarımız, ruhumuz ve dinamiklerimiz ekseninde işlemiyor.
Kültür dünyamız, müstemlekeci kafaların, metamorfoz yemiş, celladına âşık tasmalı çekirgelerin işgali altında!
Fikir hayatımız, yok bile.
Bir ülkenin eğitim sistemi, çocuklarına, sadece kuru bilgi vermez.
Bir ülkenin eğitim sistemi, çocuklarına ruh vermekle, ideal, kişilik ve tabiî ahlâk kazandırmakla yükümlüdür.
Unutmayalım: Başkalarının kavramlarıyla, bakış açılarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız!
Kültür, sanat ve fikir hayatı, yalnızca Batı’da üretilenleri buraya aktarmakla ya da burada tepe tepe tüketmekle, bu ülkenin önünü açamaz; bu ülkenin çocuklarının ufkunu genişletemez; aksine, bu ülkenin çocuklarını hem zihnen felçleştirir hem de fiilen köleleştirir.
ÇOCUKLARIMIZI KAYBEDİYORUZ...
Bu ülkede hâkim olan sığ pozitivist / seküler eğitim sistemi, çocuklarımızın zihnini, ruhunu ve aklını körleştiriyor, yok ediyor!
Sanıldığı gibi Batılı bir eğitim sistemi filan yok bu ülkede: Sömürgeci bir eğitim sistemi hükümferma her bakımdan.
Eğitim sistemi de, kültür-sanat hayatı da, medya rejimi de çocuklarımızı mankurtlaştırıyor; kendi değerlerimize yabancılaşmış, metamorfoz yemiş kimliksiz, ruhsuz, entelektüel melekeleri donmuş, Batı’ya aşağılık kompleksiyle bakan, zihni felçleşmiş, ruhunu yitirmiş, kaygan zeminlerde patinaj yapan, dekadansla dans eden şizofren kuşaklar yetiştiriyor sadece.
Posası çıkmış Batılı değerlerin misyonerliğini yapıyor, bizim değerlerimizin altını oymaktan başka bir şey yapmıyor sömürgeci eğitim sistemi de, yoz ve yozlaştırıcı kültür, sanat ve medya rejimi de!
İnsanlığın ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği, aşılamamış ve anlaşılmamış, aksine sürgit aşınan, aşındırılan evrensel değerlerimizi yok sayıyor, su gibi harcıyor!
Çocuklarımızı kaybediyoruz...
Genç kuşaklar, gözümüzün içine baka baka yok oluyor... Elimizden kayıp gidiyor...
Genç kuşaklarımızın da, ailelerinin de, yöneticilerimizin de şu soruları sormaları gerekiyor kendilerine:
Hangi kültürü yaşıyoruz?
Hangi rüyaları görüyoruz?
Hangi idealleri taşıyoruz?
Hangi iddiaları hayata geçirme mücadelesi veriyoruz?
Bu sorular üzerinde düşününce, kendi kültürümüzü, kendi zamanımızı, kendi dünyamızı yaşamadığımız, kendi hayallerimizi, kendi iddialarımızı değil başkalarının hayallerini, başkalarının iddialarını hayata geçirmekten başka bir şey yapmadığımız gerçeğini görünce uykularınız kaçmıyorsa, bu ülke bitmiştir, diye hükmedebiliriz!
RUHUNU KORUYAMAYAN BİR ÜLKENİN VARLIĞINI KORUYABİLMESİ HAYALDİR!
Her zaman söylediğim gibi, gençlerini ihmal edenler, geleceklerini imha ederler.
Hayalleri olmayanlar başkalarının hayalleriyle yaşarlar!
Bu toplum, eğitim sistemini, kültür, sanat ve medya hayatını, insanlığın şiddetle ihtiyaç hissettiği bizim evrensel medeniyet değerlerimiz, ruhköklerimiz ekseninde silbaştan yeniden inşa edemezse, bırakınız insanlığa bir şeyler sunabilmeyi, varlığımızı sürdürebilmemiz bile tehlikeye girer.
Bu ülkenin en temel sorunu medeniyet sorunu, dolayısıyla hâdiselere kendi medeniyet perspektiflerimizle bakabilme, yorumlayabilme meselesidir; özlü bir ifadeyle, zihinsel işgaldir, zihinlerimizin işgal edilerek bizim celladımıza âşık edilmemizdir.
Medeniyet fikrimizi, perspektifimizi, ruhumuzu, dinamiklerimizi, zihin setlerimizi, eğitim, düşünce, kültür, sanat, medya hayatımıza nakşetmenin, gergef gibi işlemenin yollarını bulamazsak, yok olmaktan kurtulamayız.
Ruhunu koruyamayan bir ülkenin, varlığını korumasını beklemek olmayacak duaya âmin demektir.
Ruh, köklerde gizlidir, göklere yönlendirir. Köklere inemezseniz, göklere yükselemezsiniz.
Eğitimde, kültürde kazanılamayan bir istiklal ve istikbal mücadelesi, kaybedilmeye mahkûmdur.
O yüzden, bu ülkenin eğitim, kültür, gençlik sorunu, terörden de, ekonomik krizlerden de önemlidir ve millî güvenlik meselesi hâline gelmiştir!
.Siyasal’ın iktidar olduğu yerde, fikir iktidar olamaz!
Yusuf Kaplan
26/10/2020 Pazartesi
Türkiye Dil ve Edebiyat Derneği, çıkardığı Dil ve Edebiyat, Dil ve Edebiyat Araştırmaları, Olağan Şiir dergilerinden sonra Olağan Hikâye dergisiyle dergicilik hayatını zenginleştirdi.
Cuma günü, derneğin merkezi Eyüp’te Olağan Hikâye dergisinin tanıtım toplantısı vardı. Derneğin kurucusu Ekrem Erdem Bey’in daveti üzerine bu toplantıya gittik Mehmet Akif Soysal kardeşimle.
Dergilerin yöneticileri Ahmet Koçak, Üzeyir İlbak, Zafer Acar, Aykut Nasip Kelebek, Yunus Emre Özsaray ile yazarlarının katıldığı çok sade bir toplantı oldu. Öyle olacağı için gittim ben de.
Ekrem Bey, güzel bir açılış konuşması yaptı; dilimizin ve edebiyatımızın serencamını, derneğin bu süreçte üstlendiği rolleri özetledi özlü bir şekilde.
Bendeniz bugünkü yazımda, orada yaptığım konuşmanın bir özetini paylaşmak istiyorum sizlerle.
SİYASAL’IN İKTİDARI FİKRİN İNTİHARI!
Yazının başlığı kendi intiharını gerçekleştiren modernitenin serüvenini özetliyor, aslında. Bu serüven, Batı uygarlığının palyaçosu gibi hareket eden bizim ülkemiz için daha fazla geçerli gibi görünüyor!
Şu kesin: Türkiye’de “sosyal” değil, “siyasal”, iktidardır. Toplum, toplumun duyarlıkları, iradesi değil, araçlar dolayısıyla araçları amaç haline getiren çıkarlar, güçler, iktidar.
Bu durum sadece AK Parti ile ilgili değildir. Kısmen Tanzimat’la yaşanmaya başlamış Cumhuriyet’le birlikte, topluma tepeden kimlik, zihin ve kültür dayatılmaya kalkışılınca kök salmış, kural hâline gelmiş ve çıkar, çıkarcılık, fırsatperestlik, konformistlik, kral olmuştur.
Siyaset araçtır, hakikat amaç. Siyasal’ın iktidarı, aracın hükümranlığı, aracın amaçların önüne geçmesi ve yutması ile sonuçlanır.
Siyasal’ın iktidarda olduğu bir yerde, fikir iktidar olamaz: Modernitenin felsefî krizi ve çıkmazı bu.
Oysa otorite’nin kaynağı, siyaset değildir; fikirdir, dolayısıyla hakikattir. Siyaseti otorite kaynağı olarak görenler, iddialarını yitirmekten ve toplumu kaygan zeminlerde patinaj yapmaya mahkûm etmekten kurtulamazlar.
Fikrin iktidarı; fikrin, hayata yön, şekil ve ruh verebilmesiyle, iddiaların yitirilmemesiyle, amaçların araçlar tarafından yutulmasına izin verilmemesiyle, insanların, özellikle de öncü kuşakların hakikat medeniyeti fikrini fikir ve oluş çilesiyle adım adım hayata geçirmeleri ve hayatın her alanına gergef gibi işleyerek nakşetmeleriyle mümkün olabilir.
Araçların hükümranlığı, amaç hâline getirilmesi, insanların amaçlarını, iddialarını yitirmeleri anlamında siyasal’ın iktidarı, fikrin iktidarının önünde takoz gibi durur; hakikat, iktidar olsanız bile kıyıya vurur, tarih durur.
Tarihi yeniden başlatmanın yolu, fikrin, hakikat fikrinin izini sürmek, hakikatin, hakikatten süt emen hakikatli insanların, ülkede adaleti, hakkaniyeti, kardeşliği yeniden tesis edecek bilme coşkusu (ilim), bulma şevki (irfan) ve hakikat aşkıyla (hikmet) yanıp tutuşan öncü kuşakların fikirde, sanatta, edebiyatta, kültürde, siyasette, dil kuracak, başkalarının yaptığı tarihin önünde sürüklenme zilletinden kurtularak, tarihi önüne katarak sürükleme izzetine kavuşacak bir medeniyet tasavvuru yolculuğuna çakmalarından geçiyor...
O zaman fikrin hayatımıza ruh üflemesini sağlayacak Gazâlî’leri, İmam Rabbânî’leri; geleceğimizi inşa edecek Sinan’ları, Itrî’leri; hayatımızı aşkın bir coşkuyla yaşamamızı mümkün kılacak Fuzûlî’leri, Şeyh Galip’leri yeniden yetiştirip, yine insanlığın önünü biz açabiliriz bir kez daha.
ÖNÜMÜZÜ AÇACAK ÖNCÜ KUŞAK
Kültür, zihin ve toplum mühendisliği uygulanan bir ülke, görünüşte bağımsız olabilir ama gerçekte zihnen, kültürel olarak ve sosyal olarak köleleştirilmiş bir ülkedir artık!
Bu ülkenin önünü açacak, örnek, ayrıksı, özgün bir insan tipi yok.
Benim öncü kuşak modelim entelektüel, akademisyen değil, âlim (bilme coşkusu), ârif (bulma şevki) ve hakîm (olma aşkı yaşayan) şahsiyetleridir. Bu kavramlar medeniyetimizin kurucu kavramları ama bize hiç bir şey söylemiyor; içi boş, karşılığı olmayan, ölü kavramlar.
Ama hem çağı iyi tanır hem de bizim ruhköklerimize derinlemesine zihnî sondaj yaparsak, bu kavramların nasıl da insanlığın önünü açacak bilge, kâmil insan’ın köksalması ve hayat bulması için hem kurucu hem konumlandırıcı hem de koruyucu kavramlar ve yol haritaları olduğunu göreceğiz.
İnsanlığın önünü açacak, bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan, hakikat aşkıyla yanan, hakikat ateşinde pişen asil insan tipine ihtiyacı var dünyanın.
Bu insan tipini, insanlığın yeniden önünü açacak öncü şahsiyetleri biz yetiştireceğiz ve biz armağan edeceğiz insanlığa yeniden.
Unutmayalım: Yol sefasını sürenlerle değil, cefasını çekenlerle yürünür...
Özetle... Türkiye’nin fikir ve oluş çilesi çeken köklü bir önderlik profiline, üzerinde derinlemesine kafa patlatılmış esaslı bir medeniyet fikrine ve bu medeniyet fikrinin gergef gibi örüldüğü yürünecek yol haritasına ihtiyacı var: Öncü kuşak, iddia ve harita.
Ekrem Erdem Bey’in Dil ve Edebiyat derneğinde, çorak ülkeye dönüşen bu memlekette yeldeğirmenleriyle kıyasıya mücadele ederek ortaya koyduğu, dördüncüsü çıkan dergi çalışmalarının, eğitim ve kültür faaliyetlerinin önümüzü açacak öncü kuşakları yetiştirecek, asil bir hedefe doğru yürümesini diliyor, Ekrem Bey’e ve ona katkı veren, destek olan bütün kardeşlerime muvaffakiyetler diliyorum.
Vesselâm.Avrupa’daki Müslümanları terörize ederek teröre sürüklemek ve Avrupa’dan sürmek istiyorlar!
Yusuf Kaplan
30/10/2020 Cuma
Fransa’da yüce Peygamberimiz’e hakaret eden o iğrenç karikatürlerin yayınlanmasıyla kalmadı iş. Karikatür dergisi Charlie Hebdo’nun yayınladığı o aşağılık karikatürler Fransa Cumhurbaşkanı Macron tarafından devlet dairelerinden yansıtıldı!
FRANSA! KARİKATÜRLÜK YAPMA!
İnanılır gibi değil: Tam karikatürlük işler bunlar! Fransa’nın bu davranışı karikatürlük asıl! Hem bir dinin peygamberine iğrenç bir şekilde ve aşağılık bir dille hakaret ediyorsunuz! Hem bu yetmiyormuş gibi, bu karikatürleri devlet binalarının ön cephelerine yansıtıyorsunuz! Hem de ülkenizde yaşayan küçümsenmeyecek orandaki Kuzey Afrika kökenli Müslümanlar başta olmak üzere bütün Müslüman vatandaşlarınızın bundan ne kadar rahatsız olacaklarını aslâ dikkate almayacak kadar ülke içinde kin, nefret, yabancı düşmanlığı, İslâm düşmanlığı, ırkçılık tohumları ekiyorsunuz ve bunda zırnık kadar sakınca görmüyorsunuz!
Siz, bir de “egalite, liberte, fraternite” sloganları atarak dünyada insan haklarını kutsayan bir devrim yaptığınızı öve öve anlatıyorsunuz bütün dünyaya ama en iğrenç ırkçılık biçimlerini siz geliştiriyorsunuz! En ürpertici kin ve nefret tohumlarını siz ekiyorsunuz! Hitler nazizmi ve Yahudi soykırımı üzerinden en fazla laf eden aydınlar sizin ülkenizden çıkmasına rağmen Yahudi soykırımını aratmayacak Müslüman katliamının, soykırımının patlak vermesine yol açacak iğrenç İslâm düşmanlığını, Türk düşmanlığını siz hortlatıyorsunuz Avrupa’da!
Fransız devleti öncelikli olarak Fransa’daki Müslüman azınlığı terörize ederek teröre sürüklemek, Müslümanları nefes alamaz duruma getirip kontrol dışı eylemlere kışkırtmak için inanılmaz barbarca, aşağılık bir yöntem kullanıyor!
Açıkça tezgâhlanan bu oyun insanın nutkunu kesecek kadar aşağılık bir oyun: Müslümanları provoke edip Müslümanların ne kadar ürpertici mahlûkatlar olduğunu gösterecek cinayetler işlemeye kışkırtmak! Daha doğrusu bazı satılmış kişileri kullanarak hatta bizzat bazı masum insanların boğazlarına çökerek ürpertici cinayetler işletmek!
Fransız devleti, terör devleti olarak isimlendirilecek kanlı bir tarihe ve karanlık bir tecrübeye sahiptir!
Sömürgelerinde işlediği cinayetleri, katliamları geçtim, kendi tarihinde, devrimin hemen sonrasında on binlerce insanı giyotine gönderdikleri bir terör dönemi yaşamış bir ülkeden söz ediyoruz!
Fransız Devrimi’nden hemen sonra adına “terör dönemi” dedikleri bir devlet terörü tecrübesi icat etmiş bir ülkedir Fransa!
Fransa’nın Cezayir, Tunus ve Fas’ta işlediği soykırım suçları, Fransız devletinin nasıl kolayca teröre başvurmaktan çekinmeyecek bir devlet olduğunu gösteriyor!
Asıl karikatürlük manzara Fransız devletinin sergilediği bu ürpertici manzaradır!
TERÖR DEVLETİ FRANSA, AVRUPA’NIN İSLÂM-KARŞITI BİLİNÇALTINI HORTLATTI!
Fransız devleti, istihbarat aygıtını kullanarak, art arda cinayetler işleyecek ve sonra da “Fransa’da terör hortladı, Fransa terörizmle mücadele etmeyecek de ne yapacak!” diyecek kadar aşağılık bir devlettir! Tam da yazıyı yazarken medyaya düşen bir haber, kurduğum cümlenin ne kadar doğru olduğunu göstermeye yetti: Notre Dame Katedrali civarında infial uyandırıcı böyle bir cinayet işlenmiş, iki kişi ölmüş ve Fransız polisi, bunun bir terör hâdisesi olduğunu ilan etmiş!
Bu, karikatür değil de, ne peki? Asıl karikatür, üstelik de ürpertici karikatür bu değil mi?
Hem Fransız halkını sürü gibi güdüyorlar hem de dünyayı aptallaştırıyorlar bu şiddet sarmalını tepeden, devletin en tepesinden kışkırtarak!
Fransa’da hortlayan bu ırkçılığı, İslâm düşmanlığını, Türk düşmanlığını Macron’un seçim manevralarına indirgemek insanları aptal yerine koymak demek!
Bu yaşananları, sadece seçim manevrası olarak görmek, hiçbir şeyi görememek demek!
Sözün özü: Avrupa’da din bitti. Hıristiyanlık diye bir din kalmadı. Sadece kültür olarak var. Avrupa’da her şeye rağmen gücünden hiçbir şey yitirmeden büyüyen ve en fazla gerçek müntesibi olan din, İslâm!
Bir taşla bir kaç kuş vurmak istiyor Fransızlar!
Her şeyden önce, yeni Sarı Yelekliler isyanını daha başlamadan önlemek, Fransız toplumunda ortaklaşa mücadele edilmesi gereken bir düşman icat etmek istiyorlar!
İkinci olarak, Macron’un en büyük rakibi ırkçı Le Pen’in önüne geçerek, Fransız halkını kendi etrafında kenetleyip seçimleri kazanma sürecinde bir adım öne geçmesi!
Üçüncüsü ve en önemlisi de, Fransa’da ve bütün Avrupa’da yaşayan Müslümanların Avrupa’dan sürülmesini sağlayacak kanlı bir tarihin fişeğini ateşlemek!
Fransa’nın İslâm’la ve ülkesindeki Müslümanlarla bu iğrenç savaş stratejisi, Avrupa’nın Haçlı Savaşları sırasında oluşan İslâm düşmanı bilinçaltını hortlatmaya yarayacak...
Salgından sonra büyük ekonomik, sosyal ve siyasî krizlere sürüklenecek Avrupa’yı başka türlü toparlayabilmenin çok zor olduğunu düşünüyor Avrupa’nın haydutları, Fransızları!
İlâhî çağrı ve Peygamberî çağ
Yusuf Kaplan
1/11/2020 Pazar
Batılılar, karikatürlerle İslâm’a saldırıyorlar! Hem karikatürlerle saldırıyorlar hem de devlet eliyle yayıyorlar bunu!
Nedir bu?
Karikatürdür! Avrupa’nın zihnen ölümü! Avrupa’nın, hem de karikatür / komik bir şekilde saldırmaktan başka seçeneğinin kalmadığının ispatı!
Niçin Hz. Peygamber’e (sav) saldırıyorlar peki?
Şunun için: Avrupalılar, bizzat Avrupa tarihinden çok iyi biliyorlar ki, Peygamberî şuur yok edildiği, devre dışı bırakıldığı zaman, din, kısa devre yapar; insanlar dine uyacaklarına, dini kendilerine uydururlar!
Ancak Peygamberî şuur, diri olduğu zaman, çağrı çağını kurar, insanlar, çağ’ın ağlarına, bağlarına, dünyasına köle olmaktan kurtulur, kendi dünyalarını her zaman kurma, diri tutma imkânlarını ellerinin altında bulundururlar.
ÜÇ TARZ-I MEDENİYET
İçinde yaşadıkları çağı veya zamanı mutlaklaştıranlar, çağa ve zamana teslim olmaktan, dolayısıyla insanı ve hayatı teslim almaktan kurtulamazlar.
Çünkü zaman ve tarih kavramları, izafî kavramlardır; mutlak ve değişmez kavramlar değildir. O yüzden, çağı, zamanı ve tarihi mutlaklaştıranlar, çağı, zamanı ve tarihi durdurmaktan; insanı ve hayatı da dondurmaktan kurtulamazlar.
Batı uygarlığı, insanlık tarihindeki üç tür medeniyet tipinden üçüncüsünün, pagan uygarlığın ulaştığı en son noktadır. Pagan uygarlıklar, seküler uygarlıklardır; zamanı, mekânı ve çağı; dolayısıyla fizik gerçekliği, dolayısıyla araçları ve gücü kutsar ve mutlaklaştırırlar. Fizik ötesi gerçekliği, dolayısıyla insanın ruhunu imha ederler.
İkinci medeniyet türü olan kadîm Doğu gelenekleri ise John Milbank’ın deyişiyle “tersinden seküler” tecrübelerdir: Onlar da fizikötesi gerçekliği mutlaklaştırırlar ve fizik gerçekliği / bu dünyayı ihmal ederler.
İnsanlık tarihinde, peygamberî sözün ve soluğun aracılık ettiği vahiy medeniyetleri ise hem fizik, hem de fizikötesi gerçekliği mezcederler.
Pagan uygarlıklar, başkalarına hayat hakkı tanı/ya/mazlar. Doğu hikmet gelenekleri ise, başkalarının saldırılarına göğüs geremezler ve önce hadım edilmekten, sonra da yok edilmekten kurtulamazlar.
Pagan uygarlık tecrübeleri ile kadîm Doğu gelenekleri, insanın varoluş serüvenindeki iki uç tecrübedir. Paganlar, agnostiktir; yani sürekli dış dünyayı kontrol etmeye çalışırlar; hayatın merkezinde insan vardır; hayatta Tanrı’nın da, kâinâtın da yerlerini insan tayin eder; dolayısıyla insan tanrılaştırılmış bir konuma geçer.
Kadîm Doğu gelenekleri, gnostiktir; yani, sürekli iç dünyayı kontrol etmeye çalışır.
Vahiy medeniyetleri ise, hem iç, hem de dış dünyaya aynı ânda açılırlar. İç dünyanın imhâ edilmesine de, dış dünyanın ihmal edilmesine de izin vermezler; hem fizik, hem de fizik ötesini aynı ânda ihata ederler; dolayısıyla denge / mîzân üzerine kuruludurlar.
Pagan uygarlıklar, başkalarının haklarına tecavüz ederek var olabilir ve varlıklarını sürdürebilirler. Pagan uygarlıkların var olabilmeleri, yok etmeye dayalıdır.
Kadîm Doğu geleneklerinin varlıkları, hiçliği mutlaklaştırdıkları için, yok olmaya dayalıdır; o yüzden kendilerini ve kendi haklarını bile koruyamazlar.
Vahiy medeniyetleri ise, tevhid’in imkân tanıdığı denge ve dolayısıyla adalet (kıst) üzerine kurulu olduğu için, hem başkalarının haklarına tecâvüz etmezler, hem başkalarının haklarına tecâvüz edilmesine izin vermezler, hem de başkalarını, başkaları kendilerini nasıl görüyorlarsa öylece kabul ederler. Vahiy medeniyetleri var eder, var etmeye dayalıdır.
HZ. PEYGAMBER DEVRE DIŞI KALIRSA,
DİN KISA DEVRE YAPAR!
Hz. Peygamber (sav), çağını, bütün çağları, çağının ve bütün çağların insanını bizzat çağının tanığı olduğu için tanıyabilmiştir. Ticaret yoluyla insanı, spesifik olarak da çağının insanını, zaaflarını, hırslarını, imkânlarını ve erdemlerini tanımıştır. Suriye, Bahreyn ve Yemen’e düzenlenen ticaret kervanlarına katılarak çağının dünyasını ve dolayısıyla bütün çağları tanımıştır.
Hz. Peygamber’e insanın nasıl bir fıtrata sahip olduğu ilâhî kaynak tarafından öğretilmişti; fıtratın, değişik zamanlarda, ortamlarda, durumlarda ne tür tabiatlara dönüştüğünü ve fıtrata uygun insan tabiatı biçimlerini fiilen öğrenme ve öğretme göreviyle yükümlü kılınmıştı.
“Mekke”’de İslâm’ın önerdiği ideal insan tipi; “Medine”de toplum tipi hayata geçirilmişti. Tek bir medine / şehir olamayacağı için de, Müslümanlar, Peygamberî sözü ve soluğu, insanlık çapında “medeniyet”te hayata geçirmişlerdi.
Tarihte, Peygamberî sözü ve soluğu eksene aldığı için, hem mevcut bütün medeniyetlerle temasa geçen, hem kendi paradigması ve kavramsal sistemi doğrultusunda onlardan yararlanmasını bilen, hem de bütün medeniyetlere hayat ve varoluş hakkı, kendileri olarak ve kendileri kalarak derinleşme ve gelişme zemini ve imkânı sunan tek tecrübe İslâm medeniyet tecrübesidir.
Hz. Peygamber’in çağını ve çağının insanını tanıması, İslâm’ın Batı’da olduğu gibi seküler veya dînî bir ruhbaniyat sistematiği üretmesini ve insanın fıtratına müdahale edilmesini, dolayısıyla çağın, zamanın mutlaklaştırılmasını önlemiş; bu da her zaman çağı tanıyarak çağı aşabilme imkânları sunmuştu Müslümanlara.
ÇAĞRI, ÇAĞINI PEYGAMBERÎ
ŞUUR CANLIYSA KURAR...
Eğer Müslümanlar, çağı tanıyabilirlerse, çağı mutlaklaştırmazlar ve aşabilmenin yollarını üretebilirler. Yok eğer çağı tanıyamazlarsa, çağı açık ya da örtük şekillerde mutlaklaştırma açmazına saplanmaktan kurtulamaz ve hiç bir zaman tarih yapamaz, tarihte tatil yapmaya devam etmek zorunda kalırlar; bu da yok olmakla ve insanlığın yok oluşuna göz yummakla sonuçlanacak bir şeydir.
Çağı tanımak ve çağa müdahale etmek için Hz. Peygamber’i tanımak ve peygamberî soluğu ve sözü yeniden hatırlamak ve hatırlatmak zorundayız. Müslümanların çağ’ı tanıma, çağrı’nın çağını kurma yolculuğunun peygamberî şuurla ve solukla gerçeğe dönüştürüleceğini Batılılar bizden daha iyi biliyorlar kendi yaşadıkları dini Protestanlaştırma tecrübelerinden!
O yüzden Hz. Peygamber’e saldırıyorlar. Hz. Peygamber devre dışı kalırsa din kısa devre yapar, Müslümanlar sabitelerini koruyarak çağ kurma imkânı yakalayamazlar hiçbir zaman.Postkorona süreci küresel kaosu ve ABD’nin kritikleşen konumu
Yusuf Kaplan
6/11/2020 Cuma
ABD seçimleri, Türk televizyonlarından ân be ân, canlı verilmişti 2016 seçimlerinde sabaha kadar...
2020 seçimlerinde hem seçim sisteminde değişiklik yaşandığı hem de bu seçimler ABD’nin küresel güç olma özelliğini yitirmeye başladığı apaşikâr ortaya çıktığı, bu durumun ABD’yi beklenmedik kaosların eşiğine sürükleyeceği düşünülen Amerikan tarihinin en kritik seçimlerinden biri olarak kabul edildiği için kesin seçim sonuçları alınıncaya kadar canlı yayınlar sürecek...
SİSTEMİN ADAMI BAŞKAN OLACAK!
Dünyanın en güçlü ülkesinin seçimlerinin canlı verilmesi bir şekilde anlaşılabilir bir şeydir. Bu seçimlerin sonuçları, yukarıda sözünü ettiğim sebeplerden ötürü, hemen alınamadı, muhtemelen bir hafta daha alınamayacak ve kuvvetle muhtemel karakolda sonuçlanacak ve karakol sonuçlarına göre açıklanacak!
Müesses nizamın sahipleri karakolda Yankee’lik yapacak ve işlerini en iyi yapacak adayı Başkan ilan edecek!
O yüzden bizim televizyonlar naklen Amerika’dan yayın yapacak en az bir hafta!
Türk televizyonlarının ne kadar çok Amerikan muhibbi ya da celladına âşık türediler oldukları daha çok ortaya çıkacak. Bu da ilerleyen günlerde milleti çileden çıkaracak! (Millet, çileden çıkacak mı gerçekten!?)
Bütün televizyonların ekranlarının Amerikan seçimlerine ayarlanması, hem düşünme melekelerinin iptali ve ayartıcılığın tavan yapması anlamında “pornografi”nin zaferi olması hem de Amerika’yı da, küresel sistemin işleyişini de minimum ölçüde de olsa açıklamaya yetmeyecek bir entelektüel sefalet sergiliyor olması bakımından oldukça düşündürücüdür!
2016 seçimlerinde olduğu gibi bu seçimlerde de, Türk televizyonlarında, istisnasız bütün televizyonlarda, ABD seçimlerinden ötürü sunucuların, yorumcuların yaşadıkları heyecan gözyaşartıcı! Bu da tabii insanın tepesini attırmaya kâfi!
GEL DE, CELLADINA ÂŞIK BEYAZ TÜRKLERE ÜZÜLME: ABD’DEN BANA NE!
Her akşam televizyonlar saatlerini Amerika’ya ayarlıyorlar ve Amerika’dan naklen yayın yapıyorlar! Bir ân, işgal edilmiş bir ülkede gibi hissetmeye başladım kendimi! Evet Türkiye, fiilen işgal edilmemişti elbette; ama zihnen işgal edilmişti, kesinlikle!
2016 seçimlerinden Türk televizyonlarında neredeyse herkes Hillary güzellemeleri yapmıştı sabaha kadar... Hillary kesin olarak kazanacaktı! Amerikan medyası, inanılmaz bir Hillary propagandası yapmıştı.
Ama Trump, herkesi ters köşe yapmayı başarmış, bizimkiler de neye uğradıklarını şaşırmıştı!
2016 ABD seçimlerinde Trump kazandı diye sevinmedim. Sabaha kadar Hillary trampetleri çalan celladına âşık tasmalı çekirgelere, Beyaz Türkler’e üzüldüm!
Şimdi aynı güzellemeler, Biden için de yapılıyor. Türkiye aleyhine açık demeçleri olmasına, hatta PKK devleti kurulmasına taraftar olduğunu açıklamasına rağmen üstelik de!
Niçin acaba?
Biden, küresel sistemin adamı olduğu için elbette ki! “Küresel sistemin adamı” dedim ben ama siz bunu “kuklası” ya da “palyaçosu” diye de okuyabilirsiniz, kesinlikle!
Bu Amerikan hayranlığı ürpertici gerçekten! Bu ülkenin sözümona çocukları Beyaz Türkler, çocuklarını hâlâ Amerika’da doğurmaya koşuyorlar!
Rahmetli Erbakan Hoca’nın dediği gibi, “ABD’den bana ne!” Trump’tan, Hillary Clinton’dan bana ne! Bana ne bidon adamlardan? Al birini vur ötekine!
DÜNYA KAOSUN EŞİĞİNE SÜRÜKLENİYOR: UZUN SOLUKLU OKUMALAR YAPMAK ZORUNDAYIZ!
Bunlar madalyonun bir yüzü. Madalyonun öteki yüzüne de bakmak zorundayız. Aptal olmanın âlemi yok: Amerikan seçimleri, dünya için önemli elbette.
Kısa vadede: Ülkemizin ve bölgemizin huzuru açısından bakmak...
Orta ve uzun vadede: ABD’nin ve Batılı emperyalistlerin bölgemizden uzaklaştırılması için uzun soluklu hazırlıklar yapmak zorundayız...
Ama şu aşamada ABD’de kim Başkan olmuş olursa olsun, ABD’nin işgalci politikaları değişmeyecek esas itibariyle. Üstelik de korona sonrası süreçte Amerika da, Avrupa da bütün dünya gibi ekonomik olarak büyük kriz yaşamaya ve kaosların eşiğine sürüklenmeye başlayacak... Bu, büyük savaşların kapıda olduğu anlamına geliyor... O yüzden iyi hazırlanmamız, ABD seçimlerinin sonuçlarını dünyanın eşiğine hızla sürüklendiği kaosu nasıl etkileyeceğine bakarak ve bu süreçte yeni bir dünyanın kurulmasına bizim Türkiye olarak üzerimize düşen tarihî yükümlülük üzerinde de bütün yönleriyle, derinlemesine kafa yormamız gerekiyor...
.Amerika’nın kısa bir anlam tarihi: Kanla yazılan karanlık tarih!
Yusuf Kaplan
9/11/2020 Pazartesi
Amerika’da seçim filan olmadı.
Medya darbesi oldu.
MEDYA DARBESİ: DİJİTAL ENGİZİSYON!
Medya, medyayı kullanan güç odaklarının darbesine aracılık etti. Müesses nizamın istemediği adamı alaşağı etti, istediği adamı Amerika’nın başına dikti!
Mesele budur!
Ve bu, sadece Amerika’nın geleceği açısından değil, insanlığın geleceği açısından da ürpertici bir tablodur!
Amerikan Başkan’ının sosyal medya hesabının bile dünyanın gözü önünde açıkça sansürlendiği dijital bir engizisyon bu; sadece Amerika’yı değil dünyayı bekleyen kıyamet senaryosunun işaret fişeği bence, medya darbesinin bir uzantısı olarak elbette.
AMERİKA: AVRUPA’NIN HAYAL PERDESİ
Amerika üzerine düşündükçe, kaçınılmaz olarak Amerika’nın yansıması, gölgesi, karikatürü olduğu, köklerini oluşturan Avrupa üzerinde de düşünmüş oluyoruz aynı zamanda.
Avrupa’sız Amerika düşünülemez. Avrupa, Amerika’nın alteregosu. Amerika ise Avrupa’nın suya düşen, hayalete dönüşen hayali, belki de daha iyi bir ifadeyle, hayal perdesi: Oraya bakarak kendine çeki düzen veriyor...
ÖZGÜRLÜK YOLCULUĞU, ANLAMSIZLIKLA SONUÇLANDI!
Avrupa da, Amerika da özgürlük hayaliyle çıktılar yola...
Avrupa dünyayı köleleştirdi; Amerika’ysa kendini. Özgürlüğün kölesine dönüştü. Özünü yitirmiş insanlar gezegeni nasıl olur da özgürlüğün kalesi olarak sunabilirlerdi ki kendilerini! Bu ancak özgürlüğü yanlış anlamakla, köleleşmeyi özgürlük zannetmekle mümkün olabilirdi! Tüketimin, egoizmlerinin, bencilliklerinin köleleri, özgürlüğün kalesi olarak nasıl görebilirdi ki Amerika’yı. Bu sorunun cevabını Goethe vermişti, iki asır önce: En iyi köleler, kendilerini özgür zanneden kişilerdir, diyerek...
Modernlik, Avrupa’nın bilinci ve bilincinin tarihi. Postmodernlik, Amerika’nın yazdığı ve oynadığı filmin hikâyesi.
Şunu demek istiyorum: Modernlik, gerçek. Postmodernlik simülasyon, yani gerçek şakası, sahte gerçek, görüntüler imparatorluğu!
Avrupa bilinci, modernlikle inşa edildi. Avrupa, dünyaya modernlikle hükmetme gücüne erişti.
Modernlik ne? Dünyaya, tabiata, insana ve nihayetinde Tanrı’ya hükmetme!
Postmodernlik ise, dünyayı, tabiatı, insanı ve tanrıyı terk etme! Dünyaya, tabiata, insana ve tanrıya hükmetmek için hükmetme!
Modernlik, insanın tanrısız bir anlam arayışı.
Postmodernlik, anlamsızlık.
KANLA YAZILAN TARİH...
Kanla yazıldı Amerika’ların tarihi.
Kıta, Avrupalı haydutlar arasında paylaşıldı. Güney, Avrupa’nın güneyinden gelen haydutlara, Portekiz ve İspanyollara verildi. Kuzey, Avrupa’nın kuzeyinden gelen İngiliz, İskoç, İrlandalı, Hollandalı ve Fransız haydutlara!
Amerika, Avrupa’nın hayalinin hayalete dönüşmesi!
Amerika, her şeyden önce, püritenlerin ülkesi: Hıristiyanlığı, Avrupa’daki ağır kilise tasallutundan kurtararak, din’i, özüne daha uygun, havarilerin anlayışına daha yakın, daha sade bir kavrayışla hayata aktarma, Hıristiyan bir dünya kurma mücadelesi verilen bir kıta.
Püritenlerin yani en köktenci Protestanların sözümona beyaz sayfası!
Güya!
Karanlıklar dünyası oldu ama!
Haydutlar ülkesi!
Özellikle de Avrupa’daki haydutların (outcasts) kıtanın yeraltı zenginliklerine üşüştükleri bir fırsatlar coğrafyası!
Kıtaya ilk gelenler, kıtayı parsellediler. Kıtada kendi kiliselerini, kendi mahkemelerini, kendi dünyalarını kurdular.
Sonra orada durmadılar: Kudurdular! Kıtanın yeraltı zenginliklerini keşfettikçe, kontrolden çıktılar: Kıtanın yerli halkına katliam üstüne katliam yaptılar!
Püritenlerden sonra haydutlar, kaçkınlar, maceraperestler de üşüşünce kıtaya, kıtada esen bahar havası bir anda kışa dönüştü; dondurucu bir kışa! Kıta kana boyandı. İnsanın kanının donduran katliamlara, tarihin en ürpertici soykırımlarına tanık oldu koskoca kıta! Kıpkırmızı kızıl derili kanıyla sulandı Amerika’nın toprakları, ovaları...
Kan kustu Amerika yüzyıllarca... Masum yerli kanı. Masum insanların topraklarının işgal edilmesine, zenginliklerinin yağmalanmasına, kültürlerinin yerle bir edilmesine isyan etmeleri beyaz haydutların azmasına, kudurmasına, katliam üstüne katliam yapmasına, koskoca kıtayı kızılderili kanına, kızıla boyamasına yetti!
İşgal. Hırsızlık. Tecavüz. Ve Kan. Amerika’yı özetleyen dört kavram.
Özgürlükler kıtasıymış!
Kanla sulanan topraklarda özgürlük yeşermez: Ruhsuzluk yeşerir sadece.
Amerika’nın kanlı tarihi yazılmadı.
Avrupa’nın kanlı tarihi çok az yazıldı.
Kanla hükümran oldu Batılılar dünyaya.
Kanla hâkim oldu eşkıya dünyaya.
Kanla. Katliamla. Kılıçla. Açgözlülükle. Hırsızlıkla. Tecavüzle. Haksızlıkla. Haydutlukla.
Kan fışkırıyor topraktan. Kızıl kan!
Kızılderilinin kanı!
Kızılderilinin canı! Binlerce yıllık medeniyetler çöp oldu, silinip süpürüldü!
Ne adına? Uygarlık adına!
Barbarlıktı yaşanan oysa!
İnsanlığın tanık olmadığı ölçekte ürpertici bir barbarlık.
Hemen kıtanın insanlarının katledildiği sürüler hâlinde hem de medeniyet birikimlerinin yerle bir edildiği, tarihten silindiği insanlık cinayeti, hakikat cinayeti!
Bütün bunlar gün gibi ortadayken, bir de Amerika’ya tapanlar var! Amerika’yı göklere çıkaranlar!
Allah, akıl, fikir ve basiret versin bu celladına âşık tasmalı çekirgelereİman neresi, inkâr nereye düşer? Ya da özgürlük nedir, kölelik nasıl bir şeydir?
Yusuf Kaplan
16/11/2020 Pazartesi
Çağımız; insanın, eşyanın, araçların tanrılaştırıldığı, “Tanrı” fikrinin yok edildiği bir çağ. Bunun bir ürünü olan deizm, ateizm dalgası, ülkemizde de kendini göstermeye başladı.
Çağ’ın tasallutundan kurtulmak ve çağa tasarrufta bulunmak zorundayız. Çağı tanımadan tanımlayamayız; kuşanmadan kuşatamayız.
Bu konularda, ufuk ve zihin açıcı yazılar yazacağım. Bu ilk yazımla fikrî bir tasarruf çabası ortaya koymaya çalışacağım. 10 yıl önce yazdığım bu yazımı ara başlıklar ekleyerek temel oluşturması için sizlerle yeniden paylaşıyorum.
İMAN VE İNKÂR’IN, AKIL, İRADE VE KULLUĞUN FELSEFÎ ANTROPOLOJİSİ
Şaşırtıcı gelebilir ama gerçek şu: İnsan “tür”leri içinde, felsefî duruşları bakımından da, dünyaya karşı takındıkları tavır/lar bakımından da, dünyanın, insanın ve kâinâtın başına gelenler ve şu dünya hayatının geleceği bakımından da, gerek sordukları sorular, gerekse -belki de daha önemlisi de- soru soruyor olmaları açısından birbirine en yakın iki insan “tür”ünden sözetmek gerekecek olursa, bu iki insan türünün iman eden insan’la inkâr eden insan olduğunu söyleyebiliriz.
İnkâr eden insan’la iman eden insanı buluşturan ince, ince olduğu kadar da derince bir nokta var: İnkâr eden insan da, iman eden insan da, Allah’ın iradesine teslim olmaları bakımından “müslim”dir.
“Nasıl yani?”, diye soruyorsunuz, biliyorum… Şöyle: İman eden insan da, inkâr eden insan da iradelerini bilfiil ve bilhâl hayata ve harekete geçirme kaygısına sahip olduklarını gösterdikleri için, “müslim”dirler.
Buradaki kilit kavram, kaygı kavramı; kilit hâl ise, kaygı sahibi olma hâlidir.
Bihakkın mü’min olan insan’ın da, gerçekten münkir olan insan’ın da en temel ortak özelliği, eşyanın isimlerini / hakikatlerini öğrenmelerine aracılık eden akıl ile, eşyanın isimlerini fiile dönüştürerek kuvveden fiile geçirmelerine aracılık eden irade kabiliyetlerini kullanabilecek kıvamda yaşıyor, varoluyor olmalarıdır.
Akıl ve iradesini kullanan, kuvveden fiile, fiilden hâle dönüştüren insan, ister inansın, ister inkâr etsin “kul” olmuştur artık. Allah’ın kulu olma fikrini inkâr eden insan, bu inkârında ne kadar ileri giderse, kul olma’nın iki temel özelliğini, akıl ve irade kabiliyetlerini kullanarak bu inkâr fiilini yerine getirdiği için, “kul” olmanın eşiği diyebileceğimiz ilk mertebeyi o ölçüde ileri derecede veya ölçekte aşmış, ayağını basabileceği ilk noktaya ulaşmış olur.
Allah’a isyan eden insanın bu fiili, “kul” olarak yaratılma gereğinin bir ürünüdür. Çünkü insan, aynı zamanda, isyan edecek niteliklerle donatılmıştır.
Ama inkâr eden insan da, iman eden insan da, iman veya inkâr eylemlerini sonsuza kadar sürdüreceklerine dair bir garantiye sahip değildirler. Nice inkâr eden insan, sonradan iman etmiş veya bu dünyadan mü’min olarak gitmiştir; nice iman eden insansa inkâr etmiş, bu dünyadan münkir olarak gitmiştir. Yani inkârın da, iman’ın da mutlak sûrette garantisi yoktur; bizim münkir ya da mü’min olarak bu dünyadan gideceğimize dair elimizde herhangi bir garantiye, garanti belgesine sahip değiliz.
İyi ki sahip değiliz; o zaman, hayat mânâsını yitirir ve dururdu.
KULLUK, EN YÜCE MAKAM VE ÖZGÜRLEŞMENİN KAYNAĞI
Bu nedenle, “kul” olmak, ister mü’min, isterse münkir olsun, insan için özgürleşmenin hem yegâne kaynağı, hem de tek garantisidir. Türkiye’’de seküler çevrelerin “kul” kavramını “köleleşmek, iradeyi yok etmek” olarak algılamaları, onların ne kadar sığ ve pejoratif bir zihin ve algılama yapısına sahip olduklarının çarpıcı bir göstergesi olarak görülebilir yalnızca.
Kul, ister inansın, ister inkâr etsin Allah’ın kendisine lutfettiği insan olma kabiliyetlerini hatırladığı, unutmadığı, kuvveden fiile, fiilden hâle dönüştürebildiği oranda özgürleşir. Ama bu eylem, Allah’ın iradesine tam teslim olan mümin kişide, Allah’ın dışındaki her tür varlığa, nesneye, fikre teslim olmak biçiminde değil, kul olduğu bilinciyle, onların yaratılış özelliklerine sonuna kadar riayet ederek eşyayı “teslim almak” biçiminde tezahür ederken; Allah’’ın iradesini inkâr ederek aslında bu eylemiyle bile Allah’ın iradesine teslim olan ama bunu inkâr etmeye kalkışan, Allah’ın iradesini kendi iradesiyle inkâr ettiği ölçüde kendi iradesine teslim olan münkir kişide ise eşyaya, nesnelere, arzularına, zihninin ürünlerine şu ya da bu şekilde de olsa (ama kesinkes Allah’ın iradesinin dışındaki -başta kendi iradesi olmak üzere- diğer iradelere veya nesnelere) “teslim olmak” şeklinde tezahür eder.
Tanrıtanımaz psikanalist Lacan’ın, “Tanrı inancını yitiren insan, artık her şeyi tanrılaştırmaya başlayan bir insandır” şeklindeki tespiti, bu açıdan oldukça zihin açıcıdır.
Her şeyin tanrılaştırılabildiği, “Tanrı”nın tanınamaz hâle geldiği bir çağda yaşıyoruz. Tanrıtanımaz tanınmadan, “Tanrı” inancının ne demek olduğu gerçeğini tanımakta zorlanacağımızı idrak bile edebilmiş değiliz. O yüzden, inancı da, inkârı da unutmakla malul çağın insanının, Yaratıcı fikrini ve inancını neden yitirdiği konusunda enine boyuna kafa yormakla mükellefiz.Dünyayı estetize, ayartıcı yöntemlerle aptallaştırıyorlar!
Yusuf Kaplan
20/11/2020 Cuma
Amerikan seçimleri, dünyanın nereye gidebileceğini göstermesi bakımından çok iyi bir laboratuvar işlevi görüyor ama görebilen gözler için elbette.
Amerikan seçimlerinin sonuçlarından söz etmiyorum burada, Amerikan seçimlerinin bu şekilde sonuçlanmasına yol açan “gizli el”in gerçekleştirdiği operasyondan söz ediyorum.
Komplocu damgasını yiyeceğim; ama burada bütün dünyayı sirayet edecek, hem öncelikle Amerika’yı, sonra da bütün dünyayı aptallaştıran bir operasyon var. Sadece Amerikalıları değil bütün dünyayı köleleştiren bu medyatik operasyonu deşifre etmek, kodları çözmek ve sonra da kodlarını kırmak zorundayız.
Amerika’da görünüşte demokrasi var; görünüşte bir hukuk devleti var ve bütün demokratik kurumlar, bu hukuk devletinin belirlediği kurallar içinde tıkır tıkır işler...
İşte bu büyük bir illüzyon, büyük bir yanılsama.
Gerçekte, başka bir mekanizma işler Amerika’da da, küresel dünya sisteminde de.
“GÖRÜNMEYEN EL”DEN “GİZLİ EL”E...
Adam Smith’in Tanrı’sı bir “görünmeyen el”. Dinlere, dinlerin Tanrı fikrine doğrudan göndermede bulunarak telaffuz ettiği modern dünyayı sürükleyen, yaratan tanrısal güce sahip gücü “görünmeyen el” dediği, ekonomiydi, ekonominin işleyişini sağlayan mekanizma belki de. Görünmeyen ama mekanik işleyen devâsâ bir ağ bu.
Tanrı rolünü oynayan karmaşık bir makina açıkçası; ekonomik, sosyal ve politik mekanizmaları şekillendiren bir “gizli el”.
“Görünmeyen el”in “gizli el”e dönüşmesi, kaçınılmazdı.
Bu “görünmeyen el” kapitalizmin itici gücü, tanrısı, para ve güç mekanizması. Kendine özgü bir insan tipi icat etti ya da üretti: Homo-economicus. Ekonomik-İnsan yani.
Modern ulus-devletler icat edilmişti, ruhları da icat edilmiş yapay ruhlardı; dolayısıyla hakîkî bir ruhu yoktu modern-ulus devletlerin. Modern dünya, ekonomik-insanı varetti; o da kendisini vareden dünyayı yok etti, paçavraya çevirdi; hem bütün kurumlarını işlevsizleştirdi, felsefesini yerle bir etti hem de insanın bizatihî kendisini.
Bu kaçınılmazdı.
İCAT EDİLEN BİR ÜLKE: AMERİKA BİRLEŞİK DEVLETLERİ
İşte Amerika tam da böyle bir ortamda icat edildi; doğdu değil, icat edildi.
Avrupa ulus devletleri birbirinin boğazına çökmek üzereydi. 19. yüzyılda, neredeyse bütün yüzyıl boyunca Marx ve Engels’in “komünist devrim” coşkusuyla hatırlattıkları gibi bir karanlık bulut, bir heyulâ, terör havası estirdi bütün Avrupa kıtasının Batı yakasında.
Ulus-devletlerin sonu gelmişti. Amerika, o yüzden “supra-nastional” / ulus-üstü, federal bir devlet olarak kuruldu. Amerika’yı kuran bir ruh yoktu; rüya vardı: Ruh, manevî bir güçtü; Amerikan rüyası, zengin olma hayali, köleliğin bir başka formu olan hız, haz ve ayartının kölesi olmayı özgürlük diye sunan, sığ bir özgürlük beklentisiydi.
Tevarüs ettiği, bütün zorluklara göğüs germesini sağlayacak, ülkeyi her tür maddî kaygının ötesinde birbirine kenetleyecek bir geçmişten gelen, hayatın her alanına kök salmış bir Ruhu yoktu Amerika’nın.
Amerikan rüyası denen şey, ekonomik insanın dünyanın, maddenin kölesi olması, maddenin tasallutuna maruz kalmaktan kurtulması demekti. İnsan olarak ruhunu yitirmesi, makinalaşması, robotlaşması, zamana ve mekâna tasarrufta bulunmak şöyle dursun, zamanın ve mekânın tasallutuna (üstelik de ayartıcı, hız, haz verici yöntemlerle, estetize biçimlerle) maruz kalmasıydı.
Amerikan ruhu olmadı hiç bir zaman. Amerikan rüyası oldu; önce ayartan, sonra kendisine köle yapan, özgürlük iddiasıyla yola çıkıp insanı kölesi hâline getiren özgürlük simülasyonları, sığ, sahte, yüzeysel özgürlük biçimleri, ruhsuz bir insan, ruhsuz bir dünya, ruhsuz bir makina.
DÜNYANIN APTALLAŞTIRILMASINA “DUR!” DENİLMEZSE...
Bu insan tipinin bırakınız özgür olmasını, yaşadığından, iradesini ve zekasını koruduğundan bile söz etmek çok zor.
Amerika, “gizli bir el” tarafından hızla, hazla ve tam gaz aptallaştırılıyor...
Amerika’da seçim olmadı, medya darbesi yapıldı. Amerika’yı köle gibi kullanan, kullanım tarihi bittiğin katar verildiği zaman ülkeyi terkedecek bir gizli el, bir adamı şeytanlaştırarak tahttan indirdi, bir başka içi geçmiş bir türü de tahta yerleştirdi.
Biri, birileri, Amerikalıları da, dünyayı da fena hâlde aptallaştırıyor.
Buna, dünyanın aptallaştırılmasına “dur!” denilmezse, Amerika’da yaşanan bu karmaşık, sofistike, ayartıcı yöntemlerle gerçekleştirilen medya darbesinin başka kıtalarda, ülkelerde ve bu arada bizim ülkemizde de tekrarlanacağını hatırlatmak isterim.Toplumun ruhunu kurtaracak köklü reformlar yapılmazsa, toplumun çöküşünü durdurmak zorlaşır!
Yusuf Kaplan
23/11/2020 Pazartesi
Salgınla birlikte bütün dünya ekonomisi, büyük bir krizin eşiğine sürüklenecek...
Salgın sonrası süreç, bütün dünyada zorlu olacak... Batı medyasında, açık açık salgın sürecinin yol açacağı ekonomik krizin, derinleşerek sosyal ve siyasî kaosları tetikleyeceği öne sürülüyor. Salgın sonrasında Üçüncü Dünya Savaşı’nın patlak vereceği yazılıp çizilmeye başlandı bile daha şimdiden...
Birileri, emperyalist emellerini açık etmekten çekinmiyor bile!
TÜRKİYE’NİN BÜYÜK SORUNLARI MADDÎ DEĞİL MANEVÎ!
Türkiye’nin kangrene dönüşen sorunları var. En başta eğitim ve hukuka neşter vurulması gerekiyor; köklü reformlar yapılması şart. Salgın sonrasında Türkiye’de de ekonomide sarsıcı türbülanslar yaşanması bekleniyor...
Önce şunu bilmemiz gerekiyor: Bu ülkenin en büyük sorunları ekonomik, maddī sorunlar filan değil. Bunlar niceliksel sorunlar. Türkiye’nin asıl yakıcı sorunları eğitim, kültür, medya, gençlik ve şehircilik gibi daha köklü, manevî, niteliksel sorunlar.
Maddî sorunların üstesinden bir şekilde gelinir ama manevî, kültürel sorunlar aslâ ihmal edilemez; ihmal edilirse, toplumun imhasının yapıtaşları döşenmiş olur.
Bir toplumu maddî tahribat çökertmez; manevî tahribat çökertir, tarihten silinmesine yol açacak bir çıkmaz sokağa girdirir toplumu.
Maddî olarak dünyanın en güçlü toplumu da olsanız, manevî temellerimiz zayıfsa, çürükse, büyük ölçekli bir buhranda, sarsıntıda paldır küldür tarihten çekilir gidersiniz.
Eğer manevî temelleriniz sağlamsa, inançlarınız muhkemse, değerleriniz hayatınızı yönlendirecek, anlamlı kılacak kadar kök salmışsa, en zor şartlara bile direnmeniz, bütün zorlukların üstesinden gelebilmeniz mümkündür.
KATI LAİKLİKTEN YUMUŞAK SEKÜLARİZME...
Bakın bir şeyi atlıyoruz: Dünyanın sosyal yapısı, anlam haritaları, değerleri en güçlü, en sağlam, en sarsılmaz toplumu biziz; daha doğrusu 1980’li yıllara kadar bizdik. 1980’lerdeki ekonomik liberalleşme, Cumhuriyet tarihi boyunca uygulanan katı laikleşme biçimlerini buharlaştırdı, yerine yumuşak sekülarizm biçimlerini yerleştirdi. Katı laikleşme biçimleri, dışardan, tepeden, yukarıdan bir sosyal ve kültürel mühendislik projesiydi: Toplumu zorla belli bir kalıba, İslâm’dan arındırılmış bir yola, çıkmaz sokağa sokma girişimiydi.
Bu tepeden inmeci, katı laiklik projesi, tutmadı, geri tepti; toplumun derinlerde köksalan, diri olan, yaşayan, dışarı fırlayacağı zamanı kollayan genetik kültürel kodlarının, anlam haritalarının suyüzüne çıkmasını kışkırttı.
Toplum inançlarına, kültürel kodlarına ve anlam haritalarına sahip çıkarak katı laiklik duvarını yıktı tıpkı Berlin Duvarı gibi. Marx, haklıydı: Katı olan buharlaşmıştı.
Ancak dünya 1980’li yıllarda “yeni zamanlar” olarak adlandırılan bir sürece girdi: Amerika’da üretilen postmodern popüler kültür biçimleri bir anda bütün dünyaya yayıldı küreselleşmeye paralel olarak ve küreselleşmenin medyatik araçlarını kullanarak...
Bu postmodern popüler kültür dalgasından, ya da daha doğru bir ifadeyle, ayartıcı postmodern kültür istilasından, bütün değerleri çözücü kültürel tasallutundan Türkiye de nasibini aldı Özal’lı yıllarla birlikte: Neo-liberal ekonomik politikalar, ayartıcı postmodern popüler ve vulger Amerikan kültürünün ve daha önemlisi de çözücü, baştan çıkarıcı, her şeyi estetize ederek kolonize edici ve çözücü kültürel formlarının, duyarlıklarının hızla yayılmasına yol açtı Türkiye’de de.
Modernitenin katı laiklik biçimleri, yerini postmodernitenin ayartıcı, her şeyi çözücü yumuşak sekülarizm biçimlerine terketti.
TOPLUMUN RUHUNU KURTARMAK VE YENİ BİR DÜNYA KURMAK...
Ne olduysa bundan sonra oldu işte: Eğitim, toplumu modernleştirici, dönüştürücü, ruhkökleirni sökücü bir araç olma özelliğini medyaya kaptırdı. Kültür de, değerler de, zevkler ve beğeniler de popüler kültürün estetize ederek kolonize edici, zihinlerimizi işgal edici saldırısının yegâne vasıtasına dönüşen medya tarafından şekillendirilmeye, daha doğrusu her şeyin ruhu çalınmaya, içi boşaltılmaya başlandı...
Toplum, ayartıcı postmodern medyatik kültürün saldırısı altında... Bütün dayanak ve tutamak noktaları tuzla buz olma tehlikesiyle karşı karşıya. Direnç noktaları yerle bir olma tehlikesiyle karşı karşıya... Tanzimat’la yönünü, Cumhuriyet’le yörüngesini yitiren toplum Özal’lı yıllardan bu yana, özellikle de AB Uyum Yasaları denen bizim değerlerimize, toplum yapımıza, kültürel genlerimize yukarıdan müdahale anlamına gelen lanet olası yasaların hızla uygulamaya konulmasıyla toplum ruhunu yitirme tehlikesiyle karşı karşıya...
Toplumun ruhunu kurtarmak ve yeni bir dünya kurmak gerekiyor...
Eğitim, hukuk ve ekonomide yapılacak reformlar toplumun ruhunu kurtarma, taze ve diriltici bir ruhla donanma atılımlarına dönüşmez de, sadece maddî, ekonomik endeksler açısından gerçekleştirilmeye çalışılırsa, toplum bu son toparlanma şansını da kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya kalabilir.
Sözün özü: Eğitimde, hukukta, kültürde, medyada, şehricilikte, medyada, sanatta ve ekonomide toplumun ruhunu kurtaracak ve adım adım, çileyle yeni bir dünya kurmamızı ve dünyaya sunmamızı sağlayacak köklü, kalıcı reformlar yapılmazsa, toplumun çöküşünü durdurmak zorlaşır -Allah muhafaza!
Vesselâm.Ekonomik darbe, sosyal kaos ve jeostratejik tuzaklara dikkat!
Yusuf Kaplan
29/11/2020 Pazar
Ülkemizde de, dünyada da kış mevsimi yaklaştıkça, havalar soğudukça, koronavirüs vakaları da, ölüm vakaları da hızla artmaya başladı...
SALGINLA ORTAK MÜCADELE RUHU ŞART!
Çok dikkatli olmak gerekiyor. Hükümetiyle muhalefetiyle, devletiyle milletiyle toplumun kenetlenmesi, bu felâketle müştereken mücadele etmesi gerekiyor.
Tıpkı bir deprem âfetinde olduğu gibi herkesin omuz omuza vermesi, bütünleşmesi şart.
Bunu yazıyorum yazmasına da, koronavirüs konusunda toplumda ortak bir mücadele ve dayanışma ruhu yok, ne yazık ki. Daha doğrusu başlangıçta, geçen yıl bu felâket patlak verdiği zamanlarda, ilk haftalarda, böyle bir ruh vardı ama şimdi o ruhtan eser kalmadı.
İyi de neden peki?
Koronanın şakası filan yok ki!
Bir kaç sebebi olabilir bunun.
Birincisi, koronavirüsün tabiî bir salgın olmadığına dair spekülasyonların bütün dünyada artması ve bu spekülasyonların yavaş yavaş gerçeğe dönüşmesi...
Bu kadarla yetiniyorum burada, bu konuyu başka bir yazıda yazacağımı hatırlatarak.
İŞİ YAVAŞLATMA, SİYASÎ VE SOSYAL KAOS TEHLİKESİ!
İkinci sebebi, ülke içindeki siyasî dengelerle ilgili olabilir.
Doğrusu, muhalefet partilerinin, bazı tıp örgütlerinin, koronavirüsle ilgili hükümetin politikalarını, stratejilerini eleştirmesi, varsa yapacakları katkılar, bunları dillendirmesi, elbette ki, son derece doğal.
Fakat Türkiye’de başka bir felâket yaşanıyor koronavirüs felâketiyle canhıraş boğuşulurken: Muhalefet partilerinin ve sivil örgütlerin bir felâket üzerinden felâket üreterek, toplumun psikolojisini bozarak hükümete vurmak için vuruyor olması, fırsat bu fırsat diyerek hükümetin bu şekilde zayıflatılıp gönderilmesi çalışması yapıyor olması...
Partisiyle, sivil toplum örgütüyle bütün muhalif oluşumların hükümetin salgınla mücadele biçimlerini eleştirmesinden, yanlışlıklara dikkat çekmesinden, varsa doğru önerileri, bunları dillendirmesinden daha doğal ne olabilir ki!
Ama Türkiye’de yaşanan bu değil. Ve bu da doğal, normal filan değil kesinlikle: Hükümetin zaaflarını alabildiğine büyütmek ve bu zaafları fırsat bilerek yıkıcı, her şeyi tarumar edici saldırılar yapmak.
Ve sanki bu virüsü hükümet icat etmiş gibi, ülkeyi kaosa sürükleyecek sarsak, fütursuz, duyarsız açıklamalar yapmak!
Bu çok tehlikeli işte!
Bendeniz CHP iktidarda olsaydı, benzer hâdiseler yaşansaydı, yine aynı şeyleri yazardım. Beni bilen bilir. Partizanlık yapılamaz böylesine hayatî ve hassas bir konuda.
Bu arada son haftalarda yaşanan ve buraya kadar söylediklerimi doğrulayan çok ürpertici bir hâdiseye, gelişmeye dikkat çekmek istiyorum tam bu noktada.
Hastanelerde, koronavirüs hadiseleri nedeniyle hastaneleri arayan, ambülans için ilgili yerleri, telefon numaralarını arayan vatandaşlarımızla hiç ilgilenilmiyor olması; hasta olan, şikayeti olan vatandaşlarımıza kötü muamelelerde bulunuluyor olması, çok tedirgin edicidir. Bu konuda bir arkadaşımın, ailesi ve çocuklarının perişan olduklarını hatırlatmakla yetiniyorum sadece.
Sağlıkçıların her zaman yanında yer almış, bütün sorunlarıyla yakından ilgilenip ilgili yerlere, bakanlara doğrudan iletmekten çekinmemiş bir yazar olarak ben bu tür hâdiselerde hızlı bir artışın olduğunu öğrendikçe sağlıkçılarımızın böylesine kritik bir süreçte bile siyasî kaygılarla kullanılabilir olmasına çok üzülüyorum; ülkem adına, bu ülkenin sahipsiz insanları adına öfkem artıyor!
Olmaz bu!
Cinayettir, hıyanettir, iğrençtir bu!
Böylesine büyük bir salgında bile sağlıkçıları kullanarak muhalefet yapmak başka türlü nasıl izah edilebilir ki!
Bütün sağlıkçılarımıza, bu tür işi yavaşlatma, görevi suistimal etme gibi protestolara kalkışan kişileri derhal ilgili yerlere bildirmeleri çağrısında bulunuyorum.
Hayatlarını bizim için tehlikeye atmaktan çekinmeyen, her tür takdiri hak eden bütün sağlıkçılarımızın bu tür girişimlere gereken cevabı vereceklerinden kuşku duymuyorum.
EKONOMİK DARBE VE JEOSTRATEJİK TUZAKLAR!
Böylesine kritik bir ortamda fırsatperestlik yaparak kaos çıkarma, kaostan medet umma, hükümete karşı iç-dış aktörlerle ekonomik darbe yapma, ülkemizi bekleyen, geliyorum diyen en büyük sorun şu ân.
Hükümetin ekonomik önlemler alırken en yoksul kesimleri dikkate alarak politikalar geliştirmesini, işsizliğin artmaması için ulusal ve uluslararası atılımlar gerçekleştirmesini bekliyoruz.
Uyarıyorum: Türkiye’yi ekonomik olarak vuracaklar. Ekonominin zaafları artıkça, bu koronavirüs ortamında krizlere doğru yol aldıkça Türkiye’nin ekonomik olarak çökertilmeye çalışılacağını görmek için kâhin olmaya gerek yok.
Türkiye’de halk desteğiyle, seçimlerle iktidar olamayanların, kaoslardan, krizlerden ve süpergüçlerden medet umarak, sözgelişi Biden’lardan filan destek umarak iktidar olabileceklerini düşünmeleri bile çok ürperticidir!
O yüzden ekonomik darbeleri püskürtecek ekonomik, sosyal, siyasî ve stratejik önlemler almalı Türkiye.
Dışardan da Türkiye’yi köşeye sıkıştırarak savaş tuzağına düşürecek emperyalist ve haydut devletlere karşı müteyakkız olmalı.
Vesselâm.
.Amerika’nın kaderi ve dünyanın geleceği
Yusuf Kaplan
4/12/2020 Cuma
Çağ, Batı demek, Batı uygarlığı demek. Avrupa, kurucusu; Amerika ise koruyucusu.
Çağ üzerinde düşünmek, Batı üzerinde, Batı hegemonyasının tezahürleri ve dünyanın geleceği üzerinde düşünmek demek.
Dünya tarihini Batılılar yapıyor iki asırdır. Tarihin yapılmasında Batı uygarlığının dışında hiçbir medeniyetin belirleyici rolü yok: İki asırdır sadece Batılar “üretiyor”, bütün dünya da “tüketiyor”.
Düşünceyi, hayatı, kültürü, sanatı, siyaseti, kısacası hayatın sürmesini sağlayan teorik ve pratik her şeyi, sadece Batılılar geliştiriyor, bütün dünya da tepe tepe tüketiyor –tabir câizse.
Öyle değil mi?
ÇİN’İN KENDİNİ İNKÂRI, İNTİHARINI GETİRECEK..
İyi de, neden böyle peki? Neden sadece Batılılar üretiyor, bütün dünya da tüketiyor?
Çinliler üretmiyor mu? Ya Japonlar, Hintler? Onlar da üretiyor ama sadece Batı’da üretileni üretiyor ve tüketiyor!
Bu durum normalmiş gibi düşünenler çoğunlukta dünyada! Celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştürdüler neredeyse bütün dünyayı!
Unutmayalım: Farklı kültürlerin, dinlerin, medeniyetlerin bağlıları olarak sen, ben, biz yokuz bu “oyunda”. Onlar kuruyor oyunu ve onlar oynatıyor herkesi bu oyunda!
Evet, Çin geliyor ama kendi değerlerinden, anlam haritalarından, kendi medeniyet dinamiklerinden yola çıkarak gelmiyor, kendi olarak katılmıyor bu oyuna, meselâ.
Batılı seküler kapitalist değerler, anlam haritaları üzerinden üretilen ürünleri tepe tepe üretiyor ve tabii tüketiyor sadece.
Yok oluyor Çin: Kendini kültürel olarak inkârı, intiharıyla sonuçlanacak Çin’in! Yok olsun zaten oradaki mazlum Uygurlara sadece Müslüman oldukları için kan kusturan canavar Çin, yok olsun, kahrolsun!
BATI UYGARLIĞININ YIKICI SALDIRISI!
İkinci olarak sorulması ve izi sürülmesi gereken soru şu: Neden sadece Batılılar üretiyor, diğer medeniyetler, diğer medeniyetlerin çocukları kendileri, kendi değerleri ekseninde bir şey üretmiyor, sadece üretileni üretiyor ve tüketiyor; kendisi konuşmuyor, kendi zihin setleri çerçevesinde konuşmuyor, konuşulanı konuşuyor, Batılıların konuştuklarını tekrarlıyor papağan gibi? Evet, neden böyle bu?
Bunun cevabı çok açık ama herkes bu cevaba gözlerini kapatıyor, nedense!
Batı uygarlığının bütün kıtaları işgal etmesi, bütün kültürleri yağmalaması, bütün dinleri fosilleşmesi, bütün medeniyetlerin varoluş şartlarını yok etmesi, kendisi dışındaki hiçbir dine, hiçbir kültüre, hiçbir medeniyete hayat hakkı tanımaması.
Bütün dünya önce bunu konuşmak zorunda, bütün bu olup bitenleri anlayabilmek için.
Batı uygarlığının, Tanrı’ya, hakikate, tabiata, bütün dinlere, kültürlere, medeniyetlere barbarca saldırdığı, hem biyolojik olarak hem de ontolojik olarak kendisi dışındaki medeniyetlere hayat hakkı tanımadığı gerçeği görülmediği sürece, dünya korona hapishanesinden çoksa bile bu kez başka bir hapishaneye tıkılır!
Dünyanın özgürleşmesinin, korona hapishanesinden çıkabilmesinin ve yeni bir dünyanın temellerini atabilmesinin yolu insanlığın başına ne geldiğini tam olarak kavrayabilmesinden geçiyor.
Başına ne geldiğini bilemeyen insanlık, kendisini nasıl bir gelecek beklediğini de bilemez!
AMERİKAN RUHU OLMADI, RUHSUZ RÜYASI OLDU!
Batı uygarlığının temsilcisi, Amerika. Avrupa, iki dünya savaşından sonra tarihten çekildi, tarihi Avrupa veya Avrupalılar yapmıyor artık. Batı uygarlığının, Amerika’dan önceki yeri, Avrupa olduğu için, en köklü, en kalıcı olan boyutu, düşünce sisteminin kökleri Avrupa’da bulunduğu için Avrupa’da nefes alıp veriyor, geliştiriliyor Batı düşüncesi hâlâ!
Neden böyle, sorusunun cevabı -kısaca- şöyle olabilir: Batı düşüncesinin oluşum tarihi, mücadelesi, inişi, çıkışı, şekillenişi, dolayısıyla hafızası, dolayısıyla kökleri Avrupa’da olduğu için, Avrupa, Batı uygarlığını kuran temel düşünce birikimiyle hem sürekli olarak hesaplaşıyor hem de bu düşünce birikimini geliştiriyor.
Amerika, Batı uygarlığını temsil ediyor olsa da, bu düşünceyi bütün derinliğine idrak edebilmesi zor. Sadece işine geldiği kadarıyla, adapte edebileceği ölçüde Avrupa düşüncesini alıyor ve dönüştürüyor Amerika. Kurumlarıyla ve gücüyle, yaşayan, dahası Avrupa’dan aldıklarını geliştiren Amerika olduğu için, Batı uygarlığını Amerika temsil ediyor, taşıyor.
Ama bu temsilcilik vasfı, iyice içselleştirilmiş bir uygarlık kavrayışına dayanmadığı için, bilakis, pragma’ya -çıkara, gelip geçici olana- dayandığı için büyük kriz anlarında un ufak olabilir bir anda.
Dünyaya Amerika çeki düzen veriyor şu anda.
Fakat Amerika’nın içerden çatırdaması ve iç savaşın eşiğine sürüklenmesi, dünya üzerindeki hegemonya konumunu kaybetmesi kaçınılmaz.
Hiçbir şey kendine ait değil çünkü. Her şey yapay. Her şey sahte. Bir kendi, bir tarihi, bir hafızası, bir derûnî sesi, dolayısıyla ruhu yok Amerika’nın.
Kaldı ki, Amerikan ruhu olmadı hiçbir zaman. Amerikan rüyası oldu.
Önce ayartan, sonra kendisine köle yapan, özgürlük iddiasıyla yola çıkıp insanı kölesi hâline getiren özgürlük simülasyonları... sığ, sahte, yüzeysel özgürlük biçimleri... ruhsuz bir insan, ruhsuz bir dünya, ruhsuz bir makina olarak Amerika insanlığın kanını emerek yaşayan bir canavar, bir Frankensten makinası, kâbusa dönüşecek acıklı bir rüya olarak tarihe geçecek, tarih olacak...
O yüzden Amerika’nın içerden karışması ve tarihe karışması hiç de uzak bir ihtimal değil.
Amerika’nın kaderi, dünyanın alacağı şekli belirleyecek.
Vesselâm.Değişkenlerin sâbite katına yükseltilmesi: Epistemik kölelik ve Tarihselcilik sefâleti (1)
Yusuf Kaplan
6/12/2020 Pazar
Müslümanların başına gelebilecek en büyük felâket, hadisleri ve Kur’ân’ı tartışmaya açmaktır.
Kur’ân’ın vahyî karakterinin tartışılmaya açılması, tarihselcilik akımı üzerinden yürütülüyor.
Tarihselcilik, Kur’ân’ı izâfileştirecek ve Kur’ân’ın vahyî konumunu tartışılır hâle getirecek, sonuçta, Müslüman kitlelerin, özellikle de genç kuşakların inanç temellerini altüst edecek tehlikeli bir akımdır.
Tarihselcilik, Batı’da bile kıyasıya tartışılmış ve hurdaya çıkarılmıştır. Ülkemizde Batı’da hurdaya çıkarılan bir akım üzerinden Kur’ân metnini tartışmaya açmak kelimenin tam anlamıyla epistemik köleliktir.
Bu çerçevede yazdığım bir yazımı zihin açıcı olacağı umuduyla paylaşıyorum.
TENZÎLÎ VE TEKVÎNÎ ÂYETLER
İki tür âyet’ten / “işâret”ten sözediyoruz: Birincisi, tekvînî âyetler, yani yaratılış sırları.
İkincisi ise, tenzîlî âyetler, yani Yaratıcı’nın, insana yaratılış sırlarını okumasında rehberlik edecek ilkelerin haritası.
Tekvînî âyetler, değişkendir.
Tenzîlî âyetler ise, sâbittir, değişmez; değişkenlerin yorumlanması, anlamlı kılınması sürecinde yönlendirici roller oynar.
Allah Teâlâ’nın insana lûtfettiği, insanın aklı, kalbi, ruhu, dolayısıyla bunları harekete geçirecek iradesi, tekvînî âyetleri / yaratılış sırlarını okuyabilmesi için yeterli değil mi?
Hayır.
Yeterli olsaydı, peygamberler ve kitaplar gönderilmezdi.
Çünkü insan hür iradeyle donatılmasına, hür iradesini harekete geçirebileceği akıl, kalp ve ruh melekeleriyle teçhiz edilmesine rağmen, hem iyi hem de kötü hususiyetlere de sahip olduğu için, yol haritası olmadan insanca bir hayat inşa edebilmesi çok zordur.
Yol haritası sunan tenzîlî âyetler olmadan, yolda karşılaştığı tekvînî âyetleri “doğru” / bihakkın okuyabilmesi zordur insanın.
İnsan, tenzîlî âyetler olmadan, tekvînî âyetleri keyfine göre, işine nasıl geliyorsa öylece okumaktan, yaratılışın düzenini bozmaktan, tarûmâr etmekten kurtulamaz.
Tenzîlî âyetler, zamana ve mekâna göre değişmeyen sâbiteler verir insana.
Sürgit değişim hâlinde olan tekvînî âyetleri yani değişkenleri insanın önünü açacak şekilde okuyabilmesi ve insanca bir hayat kurabilmesi ancak bu sâbiteler ışığında söz konusu olabilir.
TARİHSELCİLİĞİN SERÜVENİ: İNSANIN TANRILAŞTIRILMASI SÜRECİ
Tarihselcilik, insanın tanrılaştırılması sürecinin kaçınılmaz sonucudur.
Tarihselciliğin felsefî temellerini Hegel attı: Tarihi, dolayısıyla zamanı ve mekânı kutsadı.
Kutsanan zaman, Aydınlanma çağı’ydı; kutsanan mekânsa Avrupa ve uygarlığı.
Hegel’in sorunu, Descartes’la kabaca temelleri atılan, Kant’la muhkemleştirilen dualizmi aşmak, Avrupa uygarlığı fikrinin mutlak bir şekilde kökleneceği ve dünya üzerinde egemenlik tesis edeceği zemini inşa etmekti.
Tarih, izafîdir ve değişkendir. İzafî ve değişken olan bir şeyin kutsanması, mutlaklaştırılması, zamanla kendi içinden fenâ hâlde çatırdamasıyla sonuçlanacaktı, kaçınılmaz olarak.
Modernlikle birlikte, insanın tanrılaştırılmasıyla, Tanrı, hayattan “kovulmuştu”. Kovulan, elbette ki, Kilise’nin tanrısıydı ama Tanrı fikri büsbütün yitirilmiş ve zamanla tarih gibi, bilim gibi, teknoloji gibi, sermaye gibi sahte tanrılar icat edilmişti.
Hegel, tarihi, spesifik olarak da Avrupa’nın tarihî serüvenini mutlaklaştırmakla, insanı, dolayısıyla Avrupa aklını ve Avrupa’nın bizzat kendisini tanrılaştırıyor, Tanrı’yı tarihten de “kovmuş oluyordu”.
Tarihin mutlaklaştırılması, Protestanlığın bir başka zaferiydi. Hegel, inançları güçlü bir Hıristiyandı ama Protestandı.
Protestanlaşma, Tanrı’nın hayattan uzaklaştırılması, dinin bireysel bir inanç meselesine indirgenmesiydi: Bunun sonucu deizm olacaktı: Deizm de kültürel çözülme ve nihilizmle sonuçlanacaktı.
İşte tarihselciliğin sosyal bilimlerde pıtrak gibi bittiği yer burasıydı. Dilthey, tarihselliği mutlaklaştıracak kapıları sonuna kadar açtı; anlama ve yorumlama çabasının izafî bir çaba olduğunu söyleyerek, sosyal bilimlerde tarihselciliğin temellerini attı; böylelikle kabaca “hakikat fikri yoktur, hakikat herkese göre değişir” mottosuna dayanan postmodern anlama ve yorumlama sürecini hazırladı, bu bağlamda.
Tarihselciliğin entelektüel serüveninde dönüm noktalarından birini Gadamer teşkil eder.
Gadamer, “ufukların buluşması”ndan, “diyalojik okuma stratejileri”nden söz eder.
Bütün tarihselciliğin kalkış noktası da, varış noktası da “burası”dır: Bura, mutlaklaştırılır; burada ve şimdi anlama ve yorumlama çabası eksene alınır. Her şey buraya ve şimdiye göre yorumlanır.
Gerek tarihselciliğin, gerekse hermenötiğin sâbitelerini yitiren, değişkenlerin önünde sürüklenen Batı dünyasında bir anlamı ve karşılığı vardır.
Ama vahyin kaynaklarının sağlam olduğu, İslâm’ın doğuşundan bu yana vahyin sâbitelerinin (tenzîlî âyetlerin), hayatın değişkenlerini (tekvînî âyetleri) anlama ve yorumlama sürecinde hayatın her alanına imajinatif sonuçlar doğuracak şekilde rehberlik edegeldiği Müslüman dünyada bir karşılığı olmaz, olamazdı; olsa olsa kafa karışıklıklarının, okumuş-yazmış insanların zihinlerinin çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşmesine yol açabilir/di bu, esas itibariyle.
Sözgelişi, Gadamer’in “ufukların buluşması” dediği fenomeni düşünün. Vahyin ufkunu, bura’nın ufkuyla, bura’nın ufkunu eksene alarak anlama ve yorumlama çabasına soyunmak, ontolojik bir şiddettir: İnsanın, bura’yı, şimdi’yi ve dolayısıyla kendisini vahyin önüne geçirmesidir bu. Peygambersiz İslâm ve İslâmsız İslâm projelerinin ayak sesleri bu!
Bunun, düşünme faaliyetini nasıl felçleştirdiğini, Batı’da bile nasıl kıyasıya eleştirildiğini ve hurdaya çıkarıldığını yarınki yazıda göstermeye çalışacağım.Değişkenlerin sâbite katına yükseltilmesi: Epistemik kölelik ve Tarihselcilik sefâleti (2)
Yusuf Kaplan
7/12/2020 Pazartesi
Tarihselcilik, Almanya’nın darmadağınık olduğu bir zaman diliminde bir Alman ruhu icat ederek Almanya’yı toparlamak aracıyla doğdu, esas itibariyle.
Farklı kültürlere, dillere kapı aralayan bir arayış olarak.
Zamanla, izafîleştirici, her şeyi kayıtlı zamana ve mekâna kilitleyici, dolayısıyla insanı tanrılaştırıcı, tarihi kutsayıcı özellikleri nedeniyle kıyasıya eleştirildi; sonunda, Karl Popper tarafından hurdaya çıkarıldı.
Tarihselciliğin, tarihi mutlaklaştırarak hakikati izafîleştirici özelliğinin, hakikat fikrini inkâr eden izafîleşme biçimlerini mutlaklaştıran postmodern söylemlere kapı araladığını da hatırlatmak isterim.
Dünkü yazımda tarihselciliğin serüvenini özetlemiş ve tarihselciliğin, insanın tanrılaştırılması sürecinin yapı-taşlarını döşediğine dikkat çekmiştim.
Bugünkü yazımda, tarihselciliğin, düşünme faaliyetini nasıl felçleştirdiğini, bu yüzden Batı’da da nasıl kıyasıya tartışıldığını ve hurdaya çıkarıldığını, Peygambersiz İslâm ve İslâmsız İslâm projelerine kapı aralayarak İslâm’ın anlam haritalarını nasıl tarumar etmekle sonuçlanabileceğini özlü bir şekilde göstermeye çalışacağım.
DÜŞÜNME ÇABASINI BİTİREN İKİ ÇIKMAZ SOKAK: TARİHSELCİLİK VE POZİTİVİZM
Ama önce tarihselciliğin, felsefî / entelektüel olarak nasıl bir çölleşmeye yol açtığını, Husserl üzerinden giderek gözler önüne sermek isterim.
Husserl, Hegel’in Avrupa’yı sarsılmaz bir şekilde kurayım derken, tarihi kutsayarak aslında Avrupa’yı önce nasıl bir entellektüel felâketin eşiğine sürüklediğini gösterir ve bunun pratikte büyük bir katastrofa yol açacağına dikkat çeker.
Tıpkı Hegel gibi Descartes ve Kant’la hesaplaşan Husserl, modern Batı dünyasında düşünme faaliyetinin sonuna gelindiği uyarısı yapar ve bu felâketin iki ana kaynağı olduğunu söyler: Tarihselcilik ve pozitivizm.
Tarihselcilik, izafîleşmenin temellerini atar; pozitivizm ise, fizik gerçeklikler üzerinden hayatı anlamaya çalışmakla kabul olunmayacak bir duaya âmin der.
Tarihselcilik, insanın düşünme çabasını izafîliklere, pozitivizm de fizik gerçekliklere / kabuğa indirgemekle, düşüncenin ve daha da önemlisi düşünme faaliyetinin köküne kibrit suyu çakarlar.
Husserl böyle düşünür ve ömrünü bu çifte çıkmaz sokağı aşmak için geliştirdiği fenomenolojiyi inşa ermeye adar.
DEĞİŞKENLER’İN SÂBİTE KATINA YÜKSELTİLMESİ FELÂKET ÜRETİR SADECE
İnsanlık tarihine dikkatle baktığımız zaman şu yakıcı ve yıkıcı gerçeği görmekte zorlanmayız: İnsan, her dâim sâbite arayışı içindedir. Sâbitelerini yitirdiği zaman, değişkenleri sâbite katına yükseltmekten çekinmez. Kaçınılmazdır bu: İnsan, sâbitesiz / “omurgasız” ayakta duramaz zira.
Ama insanın, değişkenleri, sâbite katına yükseltmesi, zulümdür: Sadece kendine değil, bütün varlığa yaptığı bir zulümdür bu.
Yalnızca çağımıza bakmamız kâfî bu yakıcı gerçeği görebilmemiz için.
Modernlikle birlikte, insan tanrılaştırıldı. İnsanın tanrılaştırılması, insanın azmanlaşmasına giden kapıları sonuna kadar açtı: Modern insan, yaşayabilmek için araçları, özellikle de güç üreten araçları kutsadı; araçlar insanı köleleştirdi, ruhsuzlaştırdı ve duyarsızlaştırdı.
Modern veya postmodern seküler / pagan insan, Tanrı fikrini yitirdi, kendisini Tanrı’nın yerine yerleştirdi.
Sonuçta tabiatı delik deşik etti; dünyayı talan etti; insanlığı kendisine benzetti: Yeni-barbarlık biçimlerinin zaferi.
Bilim tavan yaptı, insan insanlıkta yerlerde sürünüyor: Bütün bilimsel gelişmeler, dünyaya ve insana tahakküm edecek bir barbarlıkla gerçekleştiriliyor: Kapitalizmin zaferi!
En ileri bilimsel atılımlar, gen teknolojisi, yapay zekâ çalışmaları da dâhil, insana ve dünyaya hâkim olma kaygısıyla geliştiriliyor. Dünyayı ve insanlığı tek bir düğmeye basarak yok edecek “smart” teknolojik silahların geliştirilmesi, güç üreten araçların kutsanması, niceliğin hükümran olması, insanın insanlığını unutması, araçların kölesi olması sonucunu doğuruyor yalnızca: Tekno-pagan sekülarizmin zaferi!
KUR’ÂN’A UYACAĞIMIZA, KUR’ÂN’I KENDİMİZE UYDURMAK!
Sözün özü: Kur’ân-ı Kerîm’i bura’dan yola çıkarak anlamaya kalkışmak, hem Kur’ân’ın anlam sistematiğini tarumar etmekle hem de İslâm’ın ilim, irfan ve hikmet geleneklerini, yolculuklarını hiçe sayarak çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen zihnimizle, seküler zihin kalıplarıyla Kur’ân’ı yorumlamaya kalkışmakla, bu da, Kur’ân’ı da, İslâm’ı da tanınamaz hâle getirmekle sonuçlanır.
Bu, kendimizi Kur’ân’a uyduracağımıza, Kur’ân’ı kendimize uydurmamız anlamına gelir; buysa, kelle sayısı kadar Kur’ân’ın ortaya çıkması sonucunu doğurur kaçınılmaz olarak. Müslümanların başına gelebilecek en büyük felâket budur.
Hele de Batı uygarlığının Nietzsche’den itibaren felsefî olarak çöktüğü, başka dinlerin, düşünce geleneklerinin fosilleştirildiği, dünyanın İslâm’ın şaşmaz hakikatlerine her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyduğu bir zaman diliminde böyle bir şeye soyunmaya kalkışmak felâketlerin felâketi olur.
Elbette ki, dün yaptığımız gibi bugün ve yarın da, Batı’dan da, başka düşünce geleneklerinden de besleneceğiz. Ama pergelin sâbit ayağını, vahyin hakikatlerine, bu hakikatlerin nasıl anlaşılabileceğini vahyin şaşmaz sâbiteleri ışığında sarih ve vâzıh bir şekilde ortaya koyan İslâm ilim, irfan ve hikmet yolculuklarına basacağız.
Ancak ondan sonradır ki, pergelin hareketli ayağıyla bütün dünyalara, bütün değişkenlere velûd ve münbit bir şekilde açılabilmemiz, bütün dünyalara da, değişkenlere de “ruh üfleyebilmemiz” imkân dâhiline girebilir. Vesselâm.Zihniyet devrimi: Zihin, Zemin ve Zaman inşası yolculuğu...
Yusuf Kaplan
13/12/2020 Pazar
Zihnimiz bize ait değil.
Zemin, İslâm’dan arındırıldı, sekülerleştirildi, çıkar çatışmalarının arenasına dönüştürdü. Ülke Batılılar tarafından işgal edilmedi ama zihnen işgal altında: Ayağımızı bastığımız zemin, ayağımızın altından kayıyor; iki asırdır kaygan zeminlerde patinaj yapıyoruz yalnızca...
MÜSLÜMAN SAATİ DURDU
Zamanın saatleri İslâm’a ayarlı değil artık seküler Türkiye’de.
Müslüman saati durdu: Çağrısını yitirdi bu ülke de, bu ülkenin çilekeş çocukları da.
Çağ, çağrımızın kurduğu bir çağ değil. Bir çağlayan hiç değil. Hepimizi yutan, uyutan, bizi bizden, bizim kavramlarımızdan, anlam haritalarımızdan, hakikat dünyamızdan, ruhumuzdan uzaklaştıran, bizi bize yabancılaştıran, çocuklarımızı hem bize hem de birbirine düşman yapan, körleştirici, köleleştirici devâsâ şeytânî bir ağ.
Türkiye, medeniyet ruh kökleri kurutulmuş; genç kuşakları mankurtlaştırılmış; kendine, tarihine, dünyaya yabancılaştırılmış; ruhunu yitirmiş, sipsivri ortada kalmış, “öksüzler” ve “yetimler” ülkesi.
Ödünç akılla yaşayan, Batılıların ürettiklerini, Batı kültürünün posası çıkmış ürünlerini, düşünce, sanat ve hayat tarzı akımlarını burada tepe tepe, kölecesine tüketen, celladına âşık tasmalı çekirgeler, epistemik köleler ülkesi...
Yerini, yönünü, yörüngesini yitirmiş, ruhunu da yitirme tehlikesiyle karşı karşıya kalan, dünyaya özgün hiçbir düşünce, sanat ve bilim atılımı armağan edemeyen romantikler, oportünistler, konformistler ülkesi...
Romantikler, dünyaya toz pembe bakan, gelene ağam, gidene paşam diyen, mideleri için yaşayan, eyyamcılar, rahatına düşkünler...
Konformistler, bedenen burada ama zihnen Batı’da, Batı’nın çöplüklerinde yaşayan, ülkesini, kültürünü aşağılayan, bir an önce Batı’ya kapağı atmak için çırpınan oportunistler...
Zihnimiz felçleşmiş, çağdaş hurafeler çöplülüğüne dönüşmüş durumda. Zihni felçleşen, köleleşen bir entelijansiyadan bırakınız dünyaya esaslı şeyler sunabilmelisini, hatta bu ülkede ve dünyada neler olup bittiğini anlayabilmesini beklemeyi; bu ülkenin bu köle ruhlu entelijansiya ile varlığını sürdürebilmesi bile muhaldir.
ZİHNİYET DEVRİMİ: SİSLER PERDESİNİN ARALANMASI...
Bu ülkenin köklü bir zihniyet devrimine ihtiyacı var. Bizim önce kendimizi bilmemizi (ilim yolculuğu), kendimizi bulmamızı (irfan yolculuğu), kendimiz olmamızı (hikmet yolculuğu yapmamızı) sağlayacak, sonra da kendimizi aşmamızı, başka insanlara, dünyalara, çağlara ulaşmamızı mümkün kılacak kıvılcımı çakacak öncü bir kuşağın fikir, oluş ve varoluş / “hiçleşme” çilesiyle gerçekleştireceği uzun soluklu bir medeniyet tasavvuru yolculuğuna...
3 Z Yolculuğuna... Zihin, Zemin ve Zaman inşası yorucu, zorlu çabasına...
Zihin süreci, Mekke süreci: Putların kırılması, çakıl taşlarının temizlenmesi, zihnin ümmîleşmesi, Müslüman saatinin kurulması, hakikatin hayat bulması.
Zemin süreci, Medine süreci: Müslüman hayatının inşası, yapı taşlarının döşenmesi, tevhidin hayatın koordinatlarını belirlemesi, hakikatin hayat olması, hayatın kendisi olması.
Zaman süreci, Medeniyet süreci: Mekke ve Medine süreçlerinin ürettiği diyalektik ilişkinin, med ve cezir, geliş ve gidiş, akış ve bakış ilişkisinin eseri hakikat sarayının inşası, medeniyet gökkubemizin altında herkesin serinlemesi, gölgelenmesi, hakikat ışığıyla aydınlanması, hakikat medeniyetinin bütün insanlığa ve varlığa hayat sunması...
Mekke süreci, akidenin inşası, âmentünün zihni, şahsiyeti vâr etmesi.
Medine süreci, akidenin fıkhını geliştirmesi, hayata tatbik etmesi, hayatı hakikate göre tanzim etmesi.
Medeniyet süreci, Mekke sürecinde İlâhî Şiar’larla toprağa düşürülen ilim yolculuğunun, Medine sürecinde Nebevî şuurla yeşertilen irfan yolculuğu ile hayata ruh üfleyen hikmet ağacını beşerî şiire durdurması, lezîz meyveler vermesi...
Zihniyet devrimi, müslüman zihninin, zemininin ve zamanının şirkten arındırılması, eşyanın tasallutundan kurtarılması; Müslüman şahsiyetin bütün zihinlere, zihniyetlere, zeminlere ve zamanlara / çağlara ulaşması, aşması ve tasarrufta bulunması atılımı ve açılımı...
10 YILDA 100 YILIN TOHUMLARINI EKECEK BİR ÖNCÜ KUŞAK...
Sen ben yok.
Biz varız.
Biz varsak, sen ben o var.
Biz yoksak, sen de yok, ben de yok, o da.
Bir biz, biz bir olacak, bütün engelleri aşacağız inşallah...
Önümüzü açacak öncü kuşağın tohumlarını ekecek Zihniyet Devrimi’yle ülkemizin önünü açacak, coğrafyamızı ayağa kaldıracak, hakikat medeniyetini insanlığa ulaştırma zorlu yolculuğuna çıkacağız...
Bir zihniyet devrimi yapacağız, yapmak zorundayız!
Müslüman Zihni, Müslümanca Yaşama Zemini ve Müslüman Zamanı’nın inşasında bir kıvılcım çakacak uzun soluklu bir Medeniyet Tasavvuru Yolculuğu’na çıktık...
Yan gelip yatamayız, çocuklarımızın gözümüzün önünde kaybolup gitmesine göz yumamayız. Bizi bekleyen mazlumların umutlarını boşa çıkaramayız. 10 yılda 100 yılın tohumlarını ekmeye kararlıyız. Allah’ın lûtfu ve keremiyle elbette...
O yüzden her zaman söylediğim gibi: Dünya, bize gebe: Biz, hakikate: Hakikat medeniyetine...
.Zihniyet devrimi: Zihin, Zemin ve Zaman inşası yolculuğu (2)
Yusuf Kaplan
14/12/2020 Pazartesi
Batı uygarlığının modernlikle birlikte geliştirdiği saldırı, sadece toprak işgaliyle, bütün kotaların işgaliyle sınırlı kalmadı.
Aynı zamanda, işgal edilen toplumların kültürleri de tarumâr edildi; aydınları, akademisyenleri, elitleri, düşünen ve yöneten insanları aşağılık kompleksine sürüklendi: Sömürgeci eğitim sistemleri inşa edildi işgal edilen bütün ülkelere, topraklara, coğrafyalara.
İKİ TÜR SÖMÜRGECİLİK BİÇİMİ: FİÎLÎ VE ZİHNÎ İŞGAL
Bu yetmedi; fiîlî sömürülerinin hem ekonomik açıdan hem de psikolojik açıdan kendilerine pahalıya patladığı anlaşılınca postkolonyal süreçte emperyalistler fiîlî sömürge biçimlerine son verdiler, zihnî sömürge biçimlerini devreye girdirdiler.
Sömürgeci emperyalistlerin sömürülen ülkelerde fiilen bulunmaları çok ağır yük getiriyordu; iletişim araçlarındaki hızlı gelişmeyle sömürgecilerin yıkımları, katliamları, biyolojik ve kültürel soykırımları açıkça fâş edilebilir hâle geldiği için sömürgeciler fiilen, dışarıdan sömürme biçimlerine son verdiler; masrafsız ve daha etkili sömürü biçimleri geliştirdiler: Sömürdükleri ülkelerden fiilen çekilmeleri, o ülkelerden ellerini ayaklarını çekmeleri anlamına gelmiyordu; tam tersine, bu ülkelere derinlemesine yerleşmeleri, bürokrasiyi, entelijansiyayı, ülkeyi yöneten elitleri zaten zihnen sömürgeleştirerek teslim aldıkları için uzaktan kontrol ve kolonizasyon, hem daha sorunsuz hem daha masrafsız hem de her bakımdan daha kârlı ve kalıcı neticeler veriyordu.
Ülkelerin, toprakların klasik, modern fiîlî, doğrudan sömürgecilik dönemi sona eriyor, hem Batılı kodlar üzerinden silbaştan inşa edilen, sömürgeleşmiş epistemik köleler icat eden eğitim ve kültür kurumları hem de medyalar üzerinden zihinlerin sömürgeleştirilmesine dayanan kültürel, medyatik, dolaylı, postmodern, zihnî sömürgecilik dönemi başlıyordu.
“İÇİMİZDEKİ İRLANDALILAR”DAN YEDİK BİZ ASIL DARBEYİ!
Fakat biz, öldürücü darbeyi dışarıdan yemedik; içeriden yedik, içimizdeki İrlandalılardan!
Türkiye, Batılılar tarafından dışarıdan fiilen sömürgeleştirilmedi; içeriden zihnen sömürgeleştirildi. Kale içeriden ele geçirildi. İslâm, bütün kurumlardan, siyasî, iktisadî, kültürel hayattan tasfiye edildi. Bu ülkenin medeniyet birikimi hem aşağılandı hem de inkâr edildi.
Toplum kültürel intiharın eşiğine sürüklendi. Toplumun tarih bilinci linç edildi; tarihsiz, hafızasız, köksüz bir toplum ve mankurtlaşmış, metamorfoz yemiş bir entelijansiya icat edildi; ülkenin kreması, entelijansiyası celladına âşık edildi.
Bin yıl dünya tarihini yapmamızı mümkün kılan medeniyet dinamiklerimiz dinamitlendi, Müslüman zihni yok edildi, çağdaş hurafeler çöplüğü hâline getirildi.
ZİHİN DONDU, ZEMİN ÇÖKTÜ, ZAMAN DURDU!
Müslümanca duyma, düşünme, kavrama, zevk, beğeni melekeleri yok oldu. Müslüman zihni dondu.
Sadece zihnimizi, zihin setlerimizi, anlam dünyamızı yitirmedik. Yerimizi, ayağımızı bastığımız fikrî, irfanî, hikmet yüklü zemini ve onun izdüşümü, yansıması kendi müslüman gökkubbemizi de yitirdik.
Müslümanca yaşayış zeminimiz, davranış, iletişim, âdâb-ı muâşeret biçimlerimiz sırra kadem bastı. Müslümanca yaşama zemininin gök haritasından yansıyan yer haritası, yeryüzü coğrafyamız, yeryüzünde inşa ettiğimiz şiir şehirlerimiz, ruh dolu, hayat dolu, kardeşlik dolu şirin yerleşim birimlerimiz çekildi gitti hayatımızdan, tarih oldu.
Yeryüzünde, yer ile gök atasında, Doğu ile Batı arasında sipsivri ortada kalmış, bir oraya bir buraya sürüklenen bir “çöp”e dönüştürdüler bizi.
Zemin çökünce, yer kayganlaştı, oraya buraya savurmaya başladı bizi: Esen rüzgârların önünde çöp gibi yuvarlanıp duruyoruz yapayalnızca...
Sonra yönümüzü yitirdik, zamanımızı kaybettik, çağımızdan olduk, çağrımızdan olduğumuz için. Çağın dışına atıldık, yönsüz bir hayatın ortasına fırlatıldık. Tam böyle oldu, olan!
Zaman, ben değilim; çünkü zaman ben’de değil; ben, bende’yim; sen, ben o, hepimiz zamanın bendeleriyiz sadece; bize ait olmayan, bizim olmayan bir zamanın / çağın köleleri; gönüllü köleleri üstelik de!
Müslüman zamanı durdu. Müslüman saati durdu. Müslüman hayatı soldu. Müslüman medeniyeti nefes alamaz oldu...
ÇIKIŞ YOLU: ÖNÜMÜZÜ AÇACAK, ÇAĞRISI ÇAĞINI KURACAK BİR ÖNCÜ KUŞAK
Çıkış yolu ne, peki?
Çıkış yolunu dünkü yazımda yazdım açık açık.
Sadece şu kadarını söyleyeyim burada: Çıkış yolu, Müslümanca duyma, kavrama ve düşünme melekeleri gelişmiş, bütün disiplinleri, silbaştan yeniden inşa edecek uzun soluklu bir medeniyet tasavvuru yolculuğuna soyunacak, bunun için zihnini müslümanlaştıracak, zihnini çağdaş hurafeler çöplüğünden arındırarak ümmîleşecek, bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan, çağrısı çağını kuracak, bütün çağlara ve çağrılarına açılacak, şafak yağmurları işlevi görecek, ilim / bilme, irfan / bulma ve hikmet / olma yolculuklarına çıkacak bir öncü kuşak yetiştirmek.
Bu öncü kuşağı yetiştiremezsek, bu topraklar bize, İslâm’a mezar olabilir -Allah muhafaza.
Öyleyse... Uyku haram bize... Önümüzü açacak bu öncü kuşağı yetiştirinceye, en azından tohumlarını ekineye kadar...
Vesselâm.
NATO kıskacı
Yusuf Kaplan
18/12/2020 Cuma
Türkiye’nin başka bir medeniyetin öncüsü, kurucusu ve koruyucusu dünya-tarihsel bir aktör olarak NATO üyesi olması, Türkiye’nin NATO tarafından kontrol altında tutulduğunu gösterir. Bu başka bir yakıcı gerçeğin de göstergesidir: Batı’nın öteki’si olarak Türkiye’nin NATO’da olması Türkiye’nin yönünü, yörüngesini şaşırdığının, yerini, tarihî rolünü yitirdiğinin ve bağımsız olmadığının apaçık işaretidir.
TÜRKİYE’Yİ KONTROL ALTINDA TUTMAK İÇİN NATO’YA ALDILAR!
Önce şunu bilelim: Türkiye’nin laik elitleri, seküler entelijansiyası, derin devleti, onun sözcüleri ve gözcüleri, istedikleri kadar Türkiye’nin laik, Batılı bir ülke olduğunu söyleyip dursunlar.
Batılılar, bin yıl rakibi olan bir aktörün rejim değişikliğiyle kimliğini yitirmeyeceğini ve iddialarını aslâ terketmeyeceğini çok iyi biliyorlar! Laik devrimlerle Türkiye’nin İslâmî köklerinin yok edilmediğini, aksine, Türkiye’nin yok olmaya direndiğini, kendini toparlayıp yeniden tarih yapabilecek ölçekte iyi kötü adımlar atmaya başladığını, umut kıvılcımı çaktığını, bunun da mazlum dünyada iyi algılandığını çok iyi görüyorlar!
Bizim celladına âşık tasmalı çekirgelerimiz bunu görmüyor ya da işlerine etmediği için görmek istemiyor olabilirler ama Batılılar aynayı da konyayı da biliyorlar -amiyane tabirle!
Batılılar, Türkiye’yi NATO’ya başka bir yere kaymasın, kendi ruh köklerini hatırlamasın, Batı uygarlığının en büyük rakibi olan tarihî rolünü yeniden oynamasın, diye aldılar.
Türkiye’yi bütün diğer Batı ittifakının kilit kurumlarına Türkiye’nin bu kurumların içinde eritilebileceği, en azından tarihî rolünü yeniden oynamaya kalkmasının önüne set çekilebileceği düşüncesiyle aldılar NATO’ya.
BİZ, BÜYÜK RİSK ALARAK, NATO’YA BİZE ZAMAN KAZANDIRACAĞI İÇİN GİRDİK!
Biz, Batılıların gönüllü acentası bizim laik entelijansiyamız bunu böyle algılamıyor olabilir ama gerçek bu.
Fakat biz de laik veya muhafazakâr bütün elit kadrolarımızla NATO’ya bize zaman kazandıracağı gerekçesiyle girdiğimizi biliyoruz, az çok.
Biz NATO’ya zaman kazanmak için girdik, 100 sene zaman kazandırdı bize. Batılılar ise bizim NATO başta olmak üzere diğer Batılı kurumlara başka bir yörünge oluşturmaya kalkışmamızı önlemek ve mümkünse bizi bütün Batı ittifakı kurumları içinde eriterek medeniyet çapındaki iddialarımızdan vazgeçirmek hayaliyle aldılar.
Şu an gelinen noktada, Türkiye’nin NATO uydusu olduğu, prangalı bir ülke olduğu, tam anlamıyla bağımsız olmayan bir ülke olduğu çok açık. Ama NATO üyesi olmakla bizim de zaman kazandığımız açık.
YOL AYIRIMI...
Şimdi yol ayrımına gelip dayanmış durumdayız.
Türkiye, Batılı kurumlar tarafından kuşatılıyor. En son 15 Temmuz’da NATO darbe yapmaya kalkıştı, NATO ülkesi bir ülkede. Tarihe geçsin bu cümle.
Başka hiçbir NATO ülkesinde olmayacak bir skandaldır bu.
Ama kimseden çıt çıkmadı; demokrasi, özgürlükler havarisi Batılı ülkelerin hiçbiri, olmaz bu, kendi ilkelimizi ayaklar altına alıyoruz, tarih bunu kaydediyor, demedi, böyle bir itiraz yükseltmedi.
Ne demek bu?
Bu Batı ittifakının sanıldığı gibi hak, hukuk ilkeleri üzerine değil, başka gerekçelere dayanan kurumlara sahip olduğu anlamına gelir bu.
NATO başta olmak üzere, dünyaya -iddia edildiği gibi- demokrasi, özgürlükler götürmek için değil, küresel sistemin hegemonyasını garanti altına almak, korumak, pekiştirmek için kurulmuştur.
Gerisi, retorikten, boş laftır.
NATO’DAN ÇIKSAK MI, ÇIKMASAK MI?
Düz mantık, aklın intiharıdır.
Henüz tam bağımsız olmayan Türkiye’nin sorunları düz mantıkla çözülemez! Aksine hem sorunlar kangrene dönüşür hem de ülke tuzaklara karşı korunaksız hâle gelir.
Böyle bir ülke tuzaklarla çökertilir.
Osmanlı tam da bu tuzaklarla çökertildi.
Türkiye NATO’dan çıksın, Rusya, Çin alternatifi var diyenler ya salaktır ya da asalak!
Lanet olsun NATO’suna da, ABD’sine de!
Türkiye, NATO’dan çıktığı gün fiilen işgal edilir, parçalanır.
Türkiye kendi ayakları üzerinde doğruluncaya dek tuzaklara karşı dikkatli olmalıdır.
Basiret ve feraset lütfen!
Türkiye, ülkenin has çocuklarının elinde değil hâlâ!
Henüz bağımsız değil Türkiye!
Batılıların epistemik köleleri ülkenin celladına âşık tasmalı çekirgeleri devşirilmiş acentalardan kurtuluncaya dek Türkiye adımlarını dikkatli atmak, tuzaklara karşı müteyakkız olmak zorundadır.
Bizim NATO’suna da, ABD’sine de tekmeyi vuracağımız gün gelecek!
O gün bugün değil!
Henüz değil!
Bunun için önce bizim kendimize gelebilmemiz, ülkeyi tam bağımsızlığına kavuşturabilmemiz şart!
AMBARGO, BİZİ DAHA DA GÜÇLENDİRİR VE KENETLER!
Sözü elbette Amerikan ambargosuna getireceğim.
Amerikan yönetimi, Türkiye’ye karşı amargo kararı aldı bir kez daha.
Önce şu: Türkiye’ye ambargo düşmanı açık eder; bizi bize getirir.
Bizi kendine yeter hâle getirir!
Düşmana karşı bizi birbirimize kenetler!
Türkiye, ABD’nin sömürgesi değildir!
Ama ne çok Amerikan muhibbi var bu ülkede!
Yüz sene geçti, bu köle ruhlu tipler hâlâ her yerde!
Özetle: Amerika’yı “özgürlükler ülkesi” olarak gören ya özgürlüğün ne demek olduğunu bilmiyordur; ya Amerika’dan “dayak” yememiştir; ya gönüllü Amerikan kölesidir; ya da izlediği Hollywood filmlerini gerçek zannediyordur.
İslâmî omurgayı çökertmeye yönelik üç tarz-ı darbe!
Yusuf Kaplan
21/12/2020 Pazartesi
Bu toplumun yaratıcı ruhu, kurucu kaynağı ve koruyucu kalkanı, İslâm’dır. İslâm, bu toplumun bin yıl dünya tarihini yapmasını, en zor zamanlarda kenetlenmesini, zorluklara direnmesini, ayakta dimdik durmasını sağlayan tek omurgası, yegâne yaratıcı ruhu ve kurucu iradesidir.
İslâm, omurga konumunu yitirdiği zaman bu toplum varlığını bile sürdüremez.
JAKOBEN LAİKÇİ DARBELER
Bu toplumun İslâmî omurgasının aşınmasında laikçiliğe ve “seküler bir din”e dönüştürülen laiklik kilit rol oynadı. Laiklik dayatıldı tepeden; koskoca imaparatorluk bakiyesi 30’dan fazla etnik azınlığın barış ve huzur içinde bir arada yaşadığı bu topraklarda etnik kimlikler kutsandı, İslâmî kimliğin önüne geçti ve şu an geldiğimiz noktada Türkiye etnik laik kimlikler üzerinden parçalanmanın eşiğine sürüklendi.
Böyle bir akıl tutulması hiçbir toplumda görülmedi.
Laiklik pranga olarak kullanılıyor devleti ele geçiren ama hâlâ ipleri ellerinde tutan dışarıdan “kumanda edilen” bir avuç elit azınlık tarafından.
Özetle: Türkiye’de toplumun omurgası, tarihi, hafızası, tarih yapan yegâne kaynağı olan Müslüman omurgası İslâm’ı devletten ve toplumun her alanından tasfiye eden laikçi darbelerle büyük bir yara aldı. Doğrudan askerî darbeler, dolaylı siyasî ve hukûkî darbeler, İslâmî omurgayı gözardı edilemeyecek ölçüde zayıflattı.
SİNSİ 28 ŞUBAT DARBESİ
İslâmî omurgayı çökertmeye dönük ikinci büyük darbe, 28 Şubat sürecinde geldi. 28 Şubat, benzeri görülmemiş sinsi bir saldırıydı: Dini temsil eden ve “işte irtica!” diyerek servis edilen sahte ve icat edilmiş haberlerle, “sahte hocalarla” toplumda İslâm’a karşı infial uyandırıldı. Düşünsenize, bu ülkede emperyalistlerin sözcüsü ve gözcüsü bir gazete, rahmetli Yücel Çakmaklı’yı sekiz sütuna manşetten “işte Hizbullah’ın sinemacısı” diyerek haber yapmıştı!
Bu ülke böyle bir alçaklık görmedi!
Küreselleşmeye karşı yerel kimliklerin kışkırtıldığı küresel postmodern ortamda, “irtica operasyonu” yaparak İslâm’ı hedef tahtasına oturtmak, İslâmî kimliği aşındıran, laik etnik kimlikleri kaşıyan ahmakça (?) bir operasyondu.
REAKSİYONER İSLÂMÎ TAVIRLAR, İSLÂMÎ OMURGAYA DARBE VURUYOR...
Son bir kaç yıldır, İslâmî omurga, bu kez İslâmî kesimlerin yanlışlıklarından büyük darbe yiyor!
Nasıl yani, diyorsunuz, elbette.
Önce şu: İktidar partisi başta olmak üzere gerek partilerin, gerek cemaatlerin, gerekse STK’ların İslâm’ı iyi temsil edememeleri, toplumda İslâmî omurganın büyük yara almasına yol açıyor...
Burada bir muhasebe yapılması gerekiyor -eziklik psikolojileri geliştirmeden!
Müslüman, kendini sigaya çekmesini, yapıp ettiklerini gözden geçirmesini bilen insandır.
İkinci olarak, İslâmî kesimlerin Türkiye’nin adım adım İslâmî kimliğinden, tarihî derinliğinden uzaklaştırılmasına gösterdikleri tepki büyük ölçüde reaksiyondan ibaret kaldı, kalıyor...
Reaksiyon, aks / eksen olamamak ve aksiyon üretememek demek: Hem teorik hem de pratik olarak bir şey söyleyememek, dolayısıyla aksiyonu üretenlerin belirledikleri alanda ve belirledikleri kurallara göre top çevirmek demek. Dolayısıyla aks olan, aksiyonu üretenler tarafından “top gibi oynanmak”, kullanılmak demek.
Gelinen noktayı Türkiye’nin İslâmî kesimleri adına tedirginlikle karşılıyorum.
Bu ülkenin İslâmî kesimlerini reaksiyoner kafa bitirecek: Her şeye tepki göstermek, tepkileri de Nebevî usulden uzak, basiretten, ferasetten, İslâm’ın kardeşlik ruhundan yoksun bir şekilde dile getirmek, toplumu İslâm’a sürgit yabancılaştırabilir, İslâm’dan uzaklaştırabilir ve toplumun Müslüman omurgasının çökmesine yol açabilir -Allah muhafaza.
Gösterilen reaksiyoner tepki biçimi, azınlık psikolojisinin ürünü.
Tamam; bu toplumun İslâmî kesimleri bu ülkede bir asırdır itildi, kakıldı, kendi çocukları milletin adamları asıldı, katledildi, darbe üstüne darbe yedi. Ama ne olursa olsun, bu Müslüman toplum, bu ülkede azınlık, İslâm da azınlıkların dini değildir!
Bu azınlık psikolojisi, bu zenci psikolojisi bizi bitirecek! Ben bu ülkenin azınlık bir unsuru değilim, ben bu ülkenin asıl ve asil unsuruyum. Sille yerim, tekme yerim ama bu ülkeyi hiçbir emperyaliste, emperyalistin uydusuna peşkeş çekmem, yedirmem.
Bu nasıl bir basiretsizliktir, insanın nutku kesiliyor, gerçekten!
ERDOĞAN’I DOĞAL TABANINDAN KOPARARAK DEVİRME OPERASYONUNA DİKKAT!
20 sene öncesine kadar, laik kesimlerle İslâmî kesimler birbirine düşürülerek toplumun omurgası çökertilmeye çalışılıyordu. Şimdi toplumun omurgasını oluşturan İslâmî kesimler birbirine düşürülmeye çalışılıyor...
Toplumda İslâmî kesimlerde infial oluşturacak hâdiseler patlatılacak, bu hâdiselerin büyütülmesinde “gaza gelmeye müsait” bazı tipler, oluşumlar kullanılacak ve Erdoğan’ı deviremeyenler, Erdoğan’ın doğal tabanı ile arasına duvarlar örerek Erdoğan’ı devirmeye çalışacaklar!
Çok tehlikeli bu!
Bu günleri mumla aramak zorunda kalabiliriz.
Elbette ki, rahatsız olduğumuz gelişmeler var. Bunları usturuplu bir dille, toplumun kalbini fethedecek bir dille dile getirebiliriz.
Ayrıca reaksiyonla bir yere varılmaz. Aks / eksen olmamız, teorik ve pratik aksiyonu bizim üretmemiz şart!
O yüzden, şikâyet etme, bir hikâye inşa et... Bir ışık yak! Şimşekler çaksın insanların yüreğinde... diyorum ve ülkemizin yüzyılını “kurtaracak” bir hikâye inşa etmeye çalışıyorum bir avuç kardeşimle beraber hasbelkader...
Vesselâm.Felâketin çan sesleri: İslâm’ın terkedilmesi tehlikesi!
Yusuf Kaplan
25/12/2020 Cuma
İstanbul Büyükşehir Belediyesi, düzenlediği bir “çakma Mevlevî âyini”nde Kur’ân’dan ayetleri ve ezanı Türkçe okuttu, semâ âyininin orjinal Farsça dilini de sildi süpürdü, çöpe attı.
Nedir bu?
Cinayettir, tecavüzdür, skandaldır!
Murat Bardakçı konuyla ilgili nefis bir yazı yazdı; yapılan şeyi bu kelimelerle ifade etti tam tamına.
Bu yaşananlara ilişkin toplumda bir infial oluştu.
Toplumun bütün kesimlerinde, evet istisnasız bütün kesimlerinde “acaba CHP, bu tür olaylar çıkararak, toplumun fay hatlarını patlatmaya mı çalışıyor?” şeklinde bir soru işaretinin oluşmasına yol açtı.
ÇAN SESLERİNE DİKKAT!
Bendeniz bu yazıda meselenin görünmeyen boyutuna, en hayatî noktasına, gelmekte olan tehlikeye dikkat çekmek istiyorum.
Bu ülkede büyük bir cinayet işlendi: İslâm, kamusal alandan uzaklaştırıldı. Sonra da İslâm’ı her alanda, özellikle de siyasette görünür kılma girişimleri, “İslâm’ı siyasete alet etmek” olarak sunuldu ve kınandı!
Olmaz!
Tam bir akıl tutulmasıdır bu!
Türkiye’nin laik kesimleri şunu iyi bilmeliler: İslâm, hayatın her alanına müdahale eder. Bir dünya tasavvuru, bir sanat, düşünce, estetik, iktisat, ahlâk tasavvuru olarak İslâm hayatın her alanında görünür olduğu zaman, bir yer İslâm yurdu, orada yaşayanlar da Müslüman olarak adlandırılır.
İslâm’ı hayatın her alanında görünür kılma girişimlerini, ilkel bir mantıkla “İslâm’ı siyasete alet ediyor bunlar!” diye yaftalamak bilmeden yapılıyorsa ahmaklıktır, bilerek yapılıyorsa, İslâm’ın bu toplumun hayatından uzaklaştırma savaşının bir başka adıdır.
Bu ülkede İslâm’ın geleceğini tehlikeye sokacak ürpertici bir gelişmenin tohumlarını ekecek bir saldırı biçimidir bu: İslâm’ı görünür alandan uzaklaştırırsanız, İslâm’ı hayattan uzaklaştırıp bireysel bir inanç meselesine indirgersiniz. Ki bu, İslâm’ın protestanlaştırılması, ruhunun yok edilmesi, hayattan uzaklaştırılması ve tıpkı Hıristiyanlık gibi canlı cenaze olarak varlığını sürdürmesi sonucunu doğuracak tehlikeli bir girişimdir.
İslâm’ın bireysel bir inanç meselesine indirgenmesi, İslâm’ın ölüm fermanının verilmesi demektir. Çünkü İslâm’ın kilisesi yoktur; İslâm’ın kilisesi olmadığı için de İslâm’ın hayattan uzaklaştırılması durumunda, İslâm’dan boşalan boşluğu laisizm, kemalizm kılıfı altında, genç kuşakları celladına âşık eden popüler kültür formları, teknopagan postmodern dindışı kutsallıklar gibi ideolojiler, oluşumlar, deizm ve nihilizm biçimleri alır.
Burada gençleri suçlamıyorum; onları bu durumun eşiğine fırlatan ortamı, devleti, hepimizi suçluyorum.
Çok ürpertici gelebilir ama açıkça gördüğüm şey, toplumda deizmin çığ gibi yayıldığı, insanların İslâm’ı, İslâmî duyarlıkları hızla terkettikleri yakıcı gerçeğidir.
Uyarıyorum: Böyle giderse, fazla değil 10 sene içinde, İslâm protestanlaştırılır, Müslüman insanların hayatlarından da hızla çekilir, camiler, vakit namazlarında bomboş kalır ya da sadece ölümünü bekleyen ihtiyarların son gidecekleri yere, ölüm mekânına dönüşür ve sadece “cuma âyinleri” yapılan kiliselerin derekesine düşebilir!
Toplumun İslâm’la ilişkisini kitlesel ölçekte sürdürebilmesinde ve İslâm’ın hayatımızı yönlendiren bir kaynak olma fonksiyonunu idame ettirmesinde bir kez daha İmam Hatip Liselerinin tarihî bir sosyo-kültürel rol oynayacağı görülmeli. Ve İHL’lerin niteliklerinin hızla artırılması konusunda uzun soluklu projeler geliştirilmeli.
Eğer karşı karşıya kaldığımız felâketin İslâm’ın hayattan uzaklaştırılması, görünürlüğünün yok edilmesi olduğu kavranamazsa, yarın, İstanbul BB’nin Hz. Mevlânâ ile ilgili düzenlediği etkinlikte işlenen cinayete, Kur’ân’ın ve Ezan’ın orjinal dilinin ve Mevlevî âyininin ruhunun yok edilmesine tepki gösterecek insan da bulamayabiliriz.
Bütün bunlar bu toplumun İslâm’ı terketmesiyle sonuçlanır.
(Şimdi insanlar bana olur olmaz tepkiler verecekler burada. Bütün kaskatı laik CHP milletvekillerinin ekranlarda söyledikleri gibi “biz de Müslümanız” diye içi boş, karşılığı olmayan tepkiler.)
Bu, dün tepeden jakoben yöntemlerle devletten, kamusal hayattan uzaklaştırılan İslâm’ın yarın sosyal hayattan da uzaklaşma tehlikesiyle karşı karşıya kalacağı anlamına gelir.
DALGAKIRANLAR GİBİ SAVAŞMAK ZORUNDAYIZ!
Açıkça söylüyorum: Toplum, İslâmî duyarlıklarını yitiriyor, İslâm’ı terk ediyor hızla...
Gelen dalga hepimizi silip süpürebilir... Hız, haz ve ayartıya dayalı dromokratik kültür, postmodern popüler teknopagan kültür, toplumun genç kuşaklarının mankurtlaşması, metamorfoz yemesi, İslâmî köklerini, dolayıyla İslâm’ı terketmesine yol açabilir.
İslâm’ın terkedilmesi ya da yitirilmesi, bu toprakların elimizden gitmesi ve tarihten çekilmemizle sonuçlanabilir. Macar ve Bulgar örnekleri capcanlı duruyor önümüzde.
İlgili herkesi yüksek sesle uyarıyorum: İslâm’ı terk edenler, bu ülkeyi leş kargalarına dekor yapmaktan çekinmezler, bunun neye malolabileceğini bile düşünemezler: Toplumun İslâmî omurgasını, duyarlıklarını ve ilkelerini yitirmesi, bu toplumun toplum olma özelliklerini de yitirmesi, erimesi ve tarihten çekilmesi ile sonuçlanır -Allah korusun.
Benden uyarması...
Son olarak ben sadece laf eden biri değilim. Şikayet ederek köşesine çekilen konformist biri olmadım hiçbir zaman. Elimi taşın altına koydum ve Türkiye’nin ruhunu, kollektif bilinçaltını yok etme tehlikesi barındıran İslâm’ın terkedilmesi girişimini tersine çevirmek için dalgakıranlar gibi savaşıyorum ve bu ülkenin önünü açacak öncü kuşakların tohumunu ekmek için çırpınıp duruyorum.
Vesselâm.Emperyalistlerin mahkemesi, Türkiye’yi yargılayamaz!
Yusuf Kaplan
27/12/2020 Pazar
Kısa adı AİHM olan Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, Selahattin Demirtaş davasında Türkiye’yi mahkûm etti; Demirtaş’ın derhal serbest bırakılması gerektiğini buyurdu!
KANT’IN EBEDÎ BARIŞ HAYALİ, HAYALETE DÖNÜŞECEKTİ ELBETTE!
Kant’ın ebedî barış olarak kavramlaştırdığı evrensel haklar düzenine ilişkin buyruğunu AİHM’in lordları duymuş muydu? Hukuka dayalı evrensel bir barış öneriyordu büyük düşünür.
Düşünü gördüğü dünyanın gerçekleşmesi söz konusu olmadığı gibi, insanlığa kan kusturan bir kâbusa dönüştü Kant’ın ebedî barış düşünü gerçekleştirmesini beklediği emperyalistlerin yakıp yıkan yürüyüşü.
Hukuka dayalı bir evrensel düzen ve hakların teminat altına alınmasını buyuran insan haklarına dayalı ilişkiler ağı gerçek olmadı, olamazdı da.
Olamazdı çünkü Avrupa emperyalistti; hukuk sistemi güçlüydü Avrupa’da ama bu hukuk sistemi, gücü kutsayan bir hukuk sistemiydi; o yüzden hem Avrupa içinde aristokrasi, ruhban sınıfı gibi güçlü sınıfların ve burjuvazi gibi modernliği kuran yükselen kapitalist lordların hukukunu, hem de Avrupa dışında ise dünyaya kan kusturan emperyalistlerin hukukunu koruyordu.
GÜÇLÜLERİN VE UYDULARININ HUKUKU
Kant’ın “güçsüzlerin hukukunu korumaya cesaret et”, diyebileceği türden hakka ve hakikate dayalı bir hukuk düzeni kurulmamıştı Avrupa’da. Aksine, güçlülerin haklı olduğunu savunan güçlüler hukuku hükümfermaydı. Ve bu hukuk anlayışı, güçsüzlerin kendilerini koruma becerileri olmadığı için haksız olduklarını ve elimine edilmeleri gerektiğini “buyuran” bir sosyal felsefeden besleniyordu. Herbert Spencer’in “sosyal fizik” olarak adlandırdığı, sosyal Darwinizm’in hâkim olduğu haksızlığın, hukuksuzluğun, kibrin, kısacası, orman kanunlarının geçerli olduğu bir hukuk düzeniydi bu.
Pozitivist felsefeye dayanan ırkçı, ayırımcı, insanlık düşmanı bu sosyal Darwinist hukuk sistemi, bugün AİHM gibi uluslararası mahkemelerin mantığına hâkim olan bir hukuk sistemi. Emperyalistlerin çıkarlarını bütün dünyaya dayatan, adına da, utanmadan, sıkılmadan “evrensel insan hakları” gibi cafcaflı ama sadece ayartıcı sloganlar iliştirerek tarafsız olabileceği illüzyonu oluşturan bir mahkeme bu.
Şunu açıkça görelim: Avrupa uygarlığı, başkasına, başkalarına hayat hakkı tanımayan, başkalarıyla bir arada yaşayamayan bir uygarlık.
Başkalarıyla, onların ne iseler o olarak yaşama haklarını fıtrata müdahale etmeme ilkesi gereği sonuna kadar savunan tek hukuk sistemi İslâmî hukuk sistemidir. Varlığın varlık olarak var olma hakkı, hangi tür varlık olursa olsun, yalnızca İslâm Hukuk Sistemi tarafından teminat altına alınmıştır.
DEMİRTAŞ’I AKLAMAK, TERÖRE ARKA ÇIKMAK DEĞİL MİDİR?
AİHM, insan hakları, özgürlükler, haklar gibi onca ayartıcı slogana rağmen emperyalistlerin hukukunu dayatıyor dünyaya. Küçük meselelerde hak hukuk gözetiyor ama büyük meselelerde, stratejik meselelerde Avrupa emperyalizminin hegemonyasına zarar verecek bütün davaları mahkûm ediyor, Batı emperyalizmini aklayacak bütün davaları da aklıyor.
Bosna kasapları Miloseviç ve Karadzic gibi haydutları bile adam gibi yargılayamadı AİHM. Böylelikle AİHM’in sadece emperyalistlerin ve uşaklarının hukukunu koruduğu gözler önüne serilmiş oldu!
AİHM’in emperyalistlerin ve uydularının hukukunu koruduğu son dava Selahattin Demirtaş davası oldu; mahkeme terör örgütünün siyasî kanadının temsilcisi HDP liderinin PKK terörünü bir kez bile kınamayan, 6-8 Eylül olaylarında halkı isyana teşvik etmekle, Yasin Börü ve arkadaşlarının hunharca katledilmesine yol açmakla suçlandığı iddiaları görmedi bile.
EMPERYALİSTLERİN MAHKEMESİ, TÜRKİYE’Yİ YARGILAYAMAZ!
Herhangi bir Avrupa mahkemesi, Türkiye’yi yargılayamaz!
AİHM’in kararları, emperyalist saldırganlık ve hegemonya biçimlerinin hem yansıması hem de meşrûlaştırılma aracıdır.
Haydut bunlar!
AİHM, insan hakları mahkemesi, değil mi?
Bu mahkeme, eli kanlı Avrupa emperyalizmini hiç yargılamış mı, yargılayabilir mi?
O yüzden şunu söylüyorum: Aynaya bakın önce! İnsanlığa karşı yüzyıllardır işlediğiniz soykırımları, insanlık suçlarını yargılayın! Ve düşün yakasından Türkiye’nin, ruhsuzlar!
Sözün özü: Sömürgecilerden adalet bekleyenler, ya sömürgecilerin ne kadar ruhsuz olduğunu bilmiyorlar; ya sömürgecilerin gönüllü köleleri; ya sömürgecilerden “dayak” yememişler; ya da celladına âşık tasmalı çekirgelerdir!STK yasası ve sorunları
Yusuf Kaplan
28/12/2020 Pazartesi
Salgın sonrası Türkiye’yi de, bütün dünyayı da zor günler bekliyor...
Ülkede aile çöküyor... Adalette derin çatlaklar oluştu. Eğitim, medya ve kültür rejimi çocuklarımızı zihnen köleleştiriyor.
Türkiye olarak iyi hazırlanmalıyız.
Eğitime, medyaya, kültüre ve adalete neşter şart!
STK YASASI VE BAKAN SOYLU’NUN AÇIKLAMASI
STKlar terör bahanesiyle kapatılacak. Kolayca kayyum atanabilecek!
Teröre karşı bir adım gibi bu. Ama sonuçları ortam değiştiğinde felaket olabilir! Her İslâmî çalışma irtica/terör yaftasıyla engellenebilir! Çok tehlikeli bu! Bu yasa girişimi derhal durdurulmalı!
Önceki gün STK’larla (sivil toplum kuruluşlarıyla) ilgili yasa taslağı Meclis’in gündemine gelmek üzereyken böyle bir tweet attım.
Gece saat 01.30’da İçişleri Bakanımız Sayın Süleyman Soylu aradı, yarım saat kadar konuştuk.
STK yasasının aslâ sivil toplumu zayıflatmayacağını, STK’ların İslâmî çalışmalarını engellemesinin sözkonusu olmayacağını, buna ilk önce kendisinin karşı duracağını söyledi.
Sayın Soylu’nun bu açıklamasını da “Sayın Soylu’dan Açıklama” anonsuyla sosyal medya hesaplarımdan yayınladım.
HEGEL VE SİVİL TOPLUM FİKRİ
Sivil toplum, toplumun nefes borusudur. Devlete karşı toplumun özgürlük alanlarını genişleten bir ara alan olarak tanımlanmıştır Hegel başta olmak üzere belli başlı modern düşünürler tarafından. Hegel, modern toplum’da Hobbes ve Locke’tan sonra sivil toplum kavramını, sivil hakları ve özgürlükleri derinlemesine tartışan en önemli filozofların başında gelir.
“Sivil”, kilise dışı, kilisenin kontrolünün dışında olan anlamına gelir. Dolayısıyla “sivil toplum”, seküler toplumun kökleşmesinin bir başka ifadesidir.
Sivil toplum kurumları arttıkça toplumun sekülerleşme katsayısı da artar. Seküler toplumda, toplumun hem kendini ifade biçimlerinden hem de “uyumlanma”, hizaya getirilme biçimlerinden biridir sivil toplum kuruluşları, aslında!
Bu konu apayrı ve zevkli bir felsefî tartışma konusudur ama bu yazının konusu değil. Kaldı ki bu konuları yıllar önce bu sütunda felsefî olarak uzun uzadıya yazdığımı, tartıştığımı hatırlatmakla yetineyim burada.
DÖRT TARZ-I STK
Türkiye’de sivil toplum kurumları, Cumhuriyet’ten sonraki süreçte toplumun kendini ifade biçimlerinin en önemli vasıtaları olarak işlev gördü. En az dört tür STK türünden sözetmek mümkün.
Birincisi, yabancı STK’lar.
İkincisi, ülke içinde kurulan ama yabancılara hizmet eden uydu STK’lar.
Üçüncüsü, teröre destek amacıyla kurulan STK’lar. Bunlar da esas itibariyle ülkeyi karıştırmaya dönük emperyalistlerin uzaktan kumanda ettikleri sivil görünümlü örgütler aslında! Bunların faaliyetlerine elbette izin verilemez.
Dördüncüsü ise yerli ve toplumun sesi ve nefesi gibi işlev gören STK’lar.
İlk üç STK’lar için elbette yasal önlemler alınması gerekir. Emperyalistler için STK’lar sömürgeciliğin keşif kolu, öncü kolu gibi faaliyet gösteriyorlar. İkinci ve üçüncü tür STK’lar da genellikle ülke içinde kurulmasına ve yürütülmesine rağmen beşinci kol faaliyeti gibi çalışıyorlar, bu ülkede emperyalistlerin çıkarlarını koruyorlar!
Alman vakıfları, Yahudi vakıfları, yabancıların el atından kontrol ettikleri vakıflar, dernekler vesaire.
STK yasasının bu üç STK türünün faaliyetlerinin kontrol altına alınmasını sağlaması durumunda çok yararlı olacağını söylemek bile gereksiz.
İSLÂMÎ STK’LAR: TOPLUMUN NEFES BORUSU
Dördüncü tür STK’lar, bu toplumun can damarı olan oluşumlar. Bunların önemli bir kısmı İslâmî eğitim, kültür, araştırma faaliyetleri yapıyor.
Toplumun Jakoben laik devlet tarafından tasfiye edilen İslâmî ruh köklerinin, medeniyet birikiminin topluma hatırlatılmasında can simidi gibi işlev gören kurumlar bunlar.
Devletin yapamayacağı eğitim, kültür, araştırma faaliyetlerini bu tür İslâmî STK’lar yapıyor. Bunun bu toplumun geleceği ve kaderi açısından ne kadar hayatî olduğu tam olarak anlaşılamadı toplumda.
Bu ülkede devletin, eğitim sistemimizi bizim medeniyet dinamiklerimiz doğrultunda silbaştan inşa edebilmesi mümkün mü?
Bence mümkün değil bu. Bu ülke bu ülkenin has çocuklarının elinde değil hâlâ! Bunu zihnimize kazımak ve ona göre adımlarımızı atmak, ülkeyi Batılıların uykusu olarak ellerinde tutan bürokratik oligarşinin hegemonyasından kurtarmak zorundayız. Yoksa bu ülkede İslâm’ın kökünü kazıyacaklar Batılıların uşakları bu asalaklar!
O yüzden bu toplumun yeniden İslâmî ruh köklerini diriltmesi, uzun soluklu bir medeniyet yolculuğuna soyunması, toplumun bizzat kendi eliyle gerçekleştireceği adımlarla ve atılımlarla hayata geçirilebilir.
Bu da yerli, İslâmî sivil toplum kuruluşlarının bu ülkenin geleceğinin inşasında ne denli kritik ve hayatî bir rol oynayacağını gösteriyor olsa gerektir.
Tam da bu nedenlerle STK yasası toplumda tedirginliğe yol açtı. Yarın devran döndüğünde bu toplumun İslâmî değerlerini, anlam haritalarını ve ilkelerini ayakta tutan sivil toplum kuruluşları yeniden irtica / terör diye yaftalanarak bu topluma büyük bir darbe daha vurulabilir endişesi hatta korkusu var.
Bu tedirginliğin, endişenin ve korkunun ciddiye alınması ve yasanın ona göre gözden geçirilmesi gerekiyor derhal.
Sivil toplum kurumlarının elbette ki, eleştirilecek yanları olabilir.
Ama unutulmaması gereken hayatî nokta şu: Toplum tepeden Jakoben laiklerden bir asırdır darbe üstüne darbe yiyor zaten!
Eğer yerli, İslâmî STK’ların önü kesilir ve nefesi tıkanırsa toplumun zihin ölümü de, beyin ölümü de gerçekleşir, bir daha ayağa kalkamaz ve bunun vebalini kimse ödeyemez!
Vesselâm.
|
| Bugün 755 ziyaretçi (1910 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
