"Cennet ehlini seversen..."

14 Nisan 2014 01:00

 

A -

A +

''Cehennemden korkarsan, dünyâ musîbetleri sana hafif ve kolay gelir. Cennet ehlini seversen, kıyâmet günü onlarla berâber olursun...''

 

Müslümân, elinden geldiği kadar, herkese ve her zamân çok iyilik yapmalıdır. Çünkü Allahü  teâlâ, hayırlı iş yapan kullarını çok sever. Resûlullah efendimiz buyurdu ki:

(Bir kimse bir fakîre bir lokma yiyecek verse, lokma o kimseye beş şey ile müjde eder:

1-Bir tâne idim, beni çoğalttın.

2-Ben küçük iken, beni büyüttün.

3-Düşman iken, beni dost eyledin.

4-Fânî, yok olmak üzere iken, beni bâkî, sonsuz kalıcı eyledin.

5-Şimdiye kadar sen beni muhâfaza ederdin. Bundan sonra ben seni muhâfaza ederim.)

Süfyân-ı Sevrî hazretleri, sevdiklerinden birisine hitaben buyurur ki:

"Kıymetli kardeşim, cömert olursan Allahü teâlâ, senin hesâbını kolay yapar. Çok iyilik yaparsan, kabrinde sana arkadaş olur. Harâmlardan sakınırsan, îmânın tadını duyarsın. Harâmlardan ve şüphelilerden uzak duranlarla oturup kalkarsan, Allahü teâlâ âhiretini iyi yapar. Dînin ve âhiretin husûsunda, Allahü teâlâdan korkan kimselerle istişâre et, onlara danış. Hayırlı işlerde acele edersen, Allahü teâlâ, seninle, günah olan şeyler arasına perde yapar. Allahü teâlâyı çok anarsan, O seni dünyâya düşkün yapmaz. Ölümü çok hatırlarsan, Allahü teâlâ, sana dünyâ işini hafif, kolay kılar. Cennete kavuşmaya arzulu olursan, Allahü teâlâ seni beğendiği işleri yapmaya muvaffak kılar. Cehennemden korkarsan, dünyâ musîbetleri sana hafif ve kolay gelir. Cennet ehlini seversen, kıyâmet günü onlarla berâber olursun. Kötülük yapanları sevmezsen,  Allahü teâlâ seni sever. Müslümanlardan hiç kimseye kötü söz söyleme. Hiçbir iyiliği hor görme. Açıkta ve gizlide ilk işin, Allahü teâlâdan korkup, yasakladığı şeylerden sakınmak olsun. Allahü teâlâdan şöyle kork:

'Ölmüşsün, kabirde başına gelenleri görmüşsün, sonra kıyâmet kopup diriltilmişsin, sonra haşr olup, Allahü teâlânın huzûrunda durmuş dünyâda yaptıklarından hesâba çekiliyorsun, bu sıradaki sıkıntılarla karşılaşıyorsun, sonra Cennet ve Cehenneme gidiyorsun. Eğer Cennete gidiyorsan, ebedî nîmetlere kavuşuyorsun, Cehenneme gidersen, çeşit çeşit azaplar göreceksin ve orada olup, kurtulma da yok.'

İşte bütün bunları görüp, başına bir musîbet gelmesinden nasıl korkuyorsan, Allahü teâlâdan da öylece kork!"

Her insana elden geldiği kadar iyilik etmeli, Müslümânların ilim öğrenmelerine ve ibâdetlerine yardım etmelidir. En büyük yardım, onlara Ehl-i sünnet i'tikâdını, helâlleri, harâmları, farzları öğretmek ve hâtırlatmaktır. Bunları da Allah rızâsı için yapmalıdır. Resûlullah efendimiz buyurdu ki:

(Allahü teâlâya Cebrâîl aleyhisselâm gibi ibâdet etseniz, mü'minleri, Allah için sevmedikçe ve kâfirleri, Allah için kötü bilmedikçe, hiçbir ibâdetiniz, hayrat ve hasenâtınız kabûl olmaz!)

Allahü teâlânın en çok sevdiği ibâdet, hubb-i fillah ve buğd-ı fillahdır. Yani, Müslümânları sevip, onlara yardım ve hayır duâ etmek ve İslâmiyete, Müslümânlara düşmanlık edenleri sevmemek, îmâna, hidâyete kavuşmaları için duâ etmektir.

Netice olarak, iyilik yapanlara iyilik yapmalı, kötülük yapanları, zulmedenleri affetmeli, onlara nasîhat etmeli, doğru yolu bulmaları için çalışmalıdır.


.

"Dünyaya düşkün olanlardan sakın!"

15 Nisan 2014 01:00

 

A -

A +

"Bir kimse, seni dünyâlık şeylerle anarsa, ondan kaçın! Yine bir kimse, Rabbine karşı senin gaflete dalmana sebep olursa, ondan yüz çevir!'' 

Rûhun gıdâsı, Allahü teâlâya îmân ve Onun gönderdiği  dinin emir ve yasaklarına tâbi olmaktır. Rûhunu beslemeyen insanların, âdî bir hayvandan farkları kalmaz. Bu gibi insanlarda, sevgi, acıma, şefkat, anlayış ve merhamet olmaz. Böyle olanları, en kötü maksatlar için kullanmak, çok kolaydır. Çünkü bunları kötü işlerden koruyacak inandıkları, teslîm oldukları, yüksek bir varlık kalmamış, inançları kaybolmuştur. Bu gibi insanlar, korkunç bir canavar gibidirler, nerede, kimlere, ne şekilde kötülük yapacakları belli olmaz. İnsanlık âlemini mahveden en kötü işler, böyle kimselerden zuhûr eder. Onun için böyle kimselerden uzak durmak, arkadaşlık, ahbaplık yapmaktan sakınmak lâzımdır. Ebüssü'ûd el-Bâzinî hazretleri, nasihat isteyen bir talebesine buyurur ki:

"Bir kimse, seni dünyâlık şeylerle anar ve senin yanında onları överse, ondan kaçın! Yine bir kimse, Rabbine karşı senin gaflete dalmana sebep olursa, ondan yüz çevir, derhal ayrıl! Dünyâ sevgisini doğuran her türlü maddî düşünceyi ve buna benzer meşgaleleri kalbinden söküp at! Seni, Allahü teâlâyı hatırlamaktan alıkoyan her ne olursa olsun, bundan yüz çevir! Kafanda ve kalbinde yer eden lüzûmsuz hâtıralarla oyalanıp durmaktan sakın! Böyle düşüncelerden keder, üzüntü meydana gelir. Çok kere kederden de gaflet hâsıl olur. Böyle olunca, insanda nefsânî arzular harekete geçer. Bu istek kuvvet bulunca, boş ve faydasız şeylerle uğraşmak arzusu hâsıl olur. Bu arzular gâlip gelince, kalb zayıflar ve nûru söner. Çok defâ tamâmen telef olur ve akıl ondan sıyrılıp gider. Artık bundan sonra, sanki kalbin üzerine bir perde gerilmiş olur."

Âhırete yaramayan dünyâlıklar, zararlıdır. Harâmlar, günâhlar ve mubâhların fazlası böyledir. İnsâna, âhıreti unutturan, dinden uzaklaştıran arkadaşlar da zararlıdır. Dîni, ahlâkı bozucu yayınlar yapan radyolar, televizyonlar, gazeteler de, insân için kötü arkadaştır ve zararlıdır. Nefis, şeytan ve kötü arkadaş, kalbi hasta eder hatta öldürür. Kalb, nefsin, şeytânın ve kötü arkadaşın şerrinden, hücûmundan kurtulursa, temizlenir. Böyle kalbe, Allah sevgisi, kendiliğinden yerleşir. Suyu boşalan şişeye havânın dolması gibi olur.Veşşemsi sûresinin 9. âyetinde meâlen;

(Nefsini tezkiye eden kurtuldu. Nefsini günâhta, cehâlette, dalâlette bırakan, ziyân etti) buyuruldu.

Müslümân, kötü arkadaştan, harâm işlemekten sakınır. Dünyâya yani harâmlara, günâhlara düşkün olmaz, çünkü büyük günâhtır. Allahü teâlâ emrettiği için çok çalışır, çok kazanır ve bunları da, Onun emrettiği yerlere sarf eder.

Netice olarak, kötü arkadaşlardan, onların kötülüklerinden uzaklaşan kimse, İslâmiyete uyar, dünyâda da, âhırette de, râhata, huzûra kavuşur. Bunun için de, kötü arkadaşların, münâfıkların güler yüzlerine, tatlı dillerine aldanmamalı, din bilgilerini doğru anlatan ilmihâl kitâplarında bildirilenlere uymalıdır. Abdülhâlık Goncdüvânî hazretlerinin, oğluna vasiyettinde buyurduğu gibi:

"Arslandan kaçar gibi, câhillerden kaç! Bid'at sâhibi, sapıklar ve dünyâya düşkün olanlarla arkadaşlık etme!"


.

"Sen benim çektiğim sıkıntıları boşver!"

20 Nisan 2014 01:00

 

A -

A +

İbrâhim-i Havvâs hazretleri, elsiz, ayaksız ve yaralı bir kimse görür. Yaralarına kurt düşmüş ve hatta eşek arıları hücûm etmiştir...
İnsanın içinde bulunan nefis, şehveti ve gadabı aşırı çalıştırdığı için, buna uymak insana tatlı gelir. İslâmiyete uymak ise, bu arzuları frenlediği, sınırlandırdığı için, insana acı ve zor gelmektedir. Bunun için insan, İslâmiyete değil, nefsine uymak ve böylece felâkete sürüklenmek ister. Allahü teâlânın merhameti sonsuz olduğundan, insanlarda, saâdeti felâketten, doğruyu eğriden ve faydalıyı zarârlıdan ayırabilen bir kuvvet yarattı. Bu kuvvet, akıldır. Şaşmayan, yanılmayan akla, akl-ı selîm denir. Akl-ı selîm sâhibi olan kimse, nefsine uymaz, İslâm dînine uyar. Aklı dinlemeyen kimse ise, nefsine uyar, İslâm dînine uymak istemez. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:
"İnsanların nefsi mevki almak, başa geçmek sevdâsındadır. Onun bütün arzûsu, şef olmak, herkesin, kendisine boyun bükmesidir. Kendinin kimseye muhtâç olmasını, başkasının emri altına girmesini istemez. Nefsin bu arzûları, ilah olmak, herkesin kendine tapınmasını istemek demektir. Allahü teâlâya ortak olmayı istemektir. Hattâ nefis, o kadar alçaktır ki, ortaklığa râzı olmayıp, âmir, hâkim, yalnız kendi olsun, her şey, yalnız onun emri ile olsun ister. Hadîs-i kudsîde, Allahü teâlâ buyuruyor ki:
(Nefsine düşmanlık et! Çünki nefsin, benim düşmanımdır.)
Demek oluyor ki, nefsi kuvvetlendirmek, onun, mal, mevki, rütbe, herkesin üstünde olmak, herkesi aşağı görmek gibi isteklerini yapmak, Allahü teâlânın bu düşmanına yardım ve onu kuvvetlendirmek olur ki, bunun ne kadar fecî, korkunç bir suç olduğunu anlamalıdır..."
İbrâhim-i Havvâs hazretleri, başından geçen bir hâdiseyi şöyle anlatır:
"Bir zaman Şam civarındaydım. Nar ağacı gördüm. Tatlı nar yemek arzu ediyordum. Lâkin gördüğüm narlar ekşi olduğu için, yemeyip sabrettim. Tatlı nar bulduğum zaman yerim deyip, yoluma devam ettim. Bir yere varınca, eli, ayağı olmayan, zayıf, hâlsiz, yaralı bir kimse gördüm. Yaralarına kurt düşmüş, hattâ birçok eşek arısı yaralarına hücûm etmiş, zavallıya ızdırab veriyorlardı. Onun bu çâresiz ve muzdarib hâline acıyarak, yanına varıp;
-Bu hâlden kurtulmak ister misin? dedim.
-Hayır dedi. Ben hayretle;
-Niçin? dedim.
-Sağ sâlim olmak nefsimin arzûsudur. Bu hâlde olmam ise Rabbimin murâdıdır. Onun murâdının aksi bir şeyi Ondan istemek, kulluğuma yakışmaz, takdirine râzı olmak, elbette benim için hayırlıdır, dedi.
-Müsâade et de hiç olmazsa arıları senden uzaklaştırayım, sana çok ızdırab veriyorlar dedim.
-Onlar bana ızdırab verdikçe, benim hâlim daha hoş oluyor. Ey Havvâs! Sen benim çektiğim sıkıntıları, eşek arılarını boşver, sen tatlı nar yemek arzusunu kendinden, kalbinden uzaklaştırmaya bak, dedi.
-Bütün bunları nereden biliyorsun? dedim.
-Rabbim bildiriyor dedi. Sonra izin isteyip yoluma devâm ettim..."
Netice olarak, nefsin isteklerini yok etmek, ancak İslâmiyete uymakla olur. Bir kimse İslâmiyete ne kadar çok uyarsa, nefsin arzûları o kadar azalır. Bunun içindir ki, nefse en zor, en ağır gelen yük, İslâmiyetin emirlerine ve yasaklarına uymaktır. Nefsi ezmek için, İslâmiyete uymaktan başka yol yoktur


.

"Size en fenânızı haber vereyim!"

21 Nisan 2014 01:00

 

A -

A +

Peygamber efendimiz buyurdu ki: ''Size en fenânızı haber vereyim. Nemmâmlık edenler, aranızı bozanlar ve insanları birbirine düşürenlerdir!''
Nemîme; koğuculuk, ara bozmak için söz taşımak demektir. Nemmâm ise; söz taşıyan, koğuculuk yapan kimse demektir. Peygamber efendimiz;
(Size en fenânızı haber vereyim. Nemmâmlık edenler, aranızı bozanlar ve insanları birbirine düşürenlerdir) buyurmuştur.
Muhammed Ma'sûm hazretleri bir sevenine hitaben buyruyor ki:
"Fitne ateşi ne kadar söndürülür, bastırılırsa, o kadar iyidir. Dostlardan, sevdiklerinden insanlık îcâbı bir kusûr meydana gelirse, bağışlamalı, iyiliklerini, iyi taraflarını görmelidir. Sâlihlerden birinin yanında, bir kimsenin kötülüğünden bahsedilince;
-Biz, iyiliğine bakarız. İyiliği kötülüğünden fazla ise, iyiliklerini alır, kötülüklerini geçeriz. Nitekim efendi de kölesine böyledir. O hâlde kulun, kula karşı nasıl olması îcâb ettiğini bundan kıyas etmelidir demiştir.
Kenz-ül Hafi kitabında, Hâlid bin Sinân hazretlerinin şöyle buyurduğu naklediliyor:
Dedikoduyu kabûl etmek, dedikodudan daha kötüdür. Çünkü dedikoduyu dinlemek, onu tasdîk etmektir. Yapılan dedikodu doğru ise, bir kimsenin gizli bir şeyini ortaya dökmek, hürmetini gidermek, nâmusuyla oynamak vardır. Yalan ise, Allahü teâlâya karşı gelmek, yalan ve iftirâ vardır. Sana bir kimse gelip, filân kimse, senin hakkında şöyle şöyle dedi, senin için şöyle şöyle yaptı dese, bu durumda şu altı şeyi yapman senin üzerine vâcib olur:
1-Tasdik etmemelisin, yânî söz getiren kimsenin sözlerinin doğruluğuna inanmamalısın. Çünkü nemmâm, yâni dedikodu yapanın şâhitliği, İslâmda kabûl edilmez. Allahü teâlâ, Hucurât sûresinin 6. âyetinde meâlen;
(Ey îmân edenler, eğer size bir fâsık, bir haber getirse, onu araştırın, doğruluğunu anlayıncaya kadar tahkîk edin. Değilse, bilmeyerek bir kavme sataşırsınız da, yaptığınıza pişmân olursunuz) buyuruyor.
2-Dedikodu yapanı menetmelisin. Çünkü dedikodu yapmak,  kötü bir iştir. Allahü teâlâ, Âl-i İmrân sûresinin 110. âyetinde meâlen;
(Ey Muhammed aleyhisselâmın ümmeti! Siz beşeriyyet, insanlık için meydâna çıkarılmış en hayırlı bir ümmetsiniz, iyiliği emreder, fenâlıktan alıkorsunuz ve Allaha îmânınızda devâm edersiniz!) buyuruyor.
3-Dedikodu edene, söz taşıyana, getirip götürene, Allah için kızmalısın. Çünkü o âsîdir, günahkârdır. Günahkâra buğz ise, vâcibtir.
4-Yanında olmayan din kardeşine, dedikodu yapanın sözü ile, sû-i zan etmemelisin. Çünkü Müslümana sû-i zan harâmdır. Harâmdan sakınmak, elbette lâzımdır.
5-Dedikodu yapanın sözünü araştırmamalısın. Çünkü Allahü teâlâ, tecessüsü, insânların gizli şeylerini araştırmayı yasaklıyor ve Hucurât sûresinin 12. âyetinde meâlen;
(Ey müminler! Zannın çoğundan sakınınız. Çünkü, zan etmenin bâzısı günah olur. Birbirinizin kusûrunu araştırmayın) buyuruyor.
6-Bu dedikoducunun yaptığını, sen yapmamalısın."
Netice olarak, İslâm âlimlerinden bir zâtın buyurduğu gibi:
"Günahtan kurtulmak isteyen ve din kardeşleri ile arasının bozulmasını istemeyen, kendini hâkim yerine koysun. Herhangi bir kimse hakkında, bir kişinin söylediğine inanmasın. Birden çok şâhit ve şâhitler de âdil olmayınca, bu kimsenin sözünü kabul  etmesin."


.

Akıl, her şeyi anlayabilir mi?

22 Nisan 2014 01:00

 

A -

A +

Aklımız, yalnız başına faydalı, zararlı şeyleri anlayamıyor. Allahü teâlâ, aklımızdan faydalanmamız için, Peygamberleri, İslâmiyet ışığını yaratmıştır...
Akıl, doğruyu eğrilerden ayıran bir ölçü ise de, tek başına her şeyi kavrayacak, mutlak doğruyu bulabilecek durumda değildir. Bunun sebeplerini, İslâm âlimlerinin büyüklerinden olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri şöyle açıklamaktadır:
"Akıl, dünyâda kaldıkça, bu bedene de bağlı kalır. Bu bağlılıktan kurtulamaz. Bu eğreti varlıktan alâkası kesilmez. Vehim, her zaman, aklın etrâfında, hayâl dâimâ yanında bulunur. Gadab yani kızgınlık ve şehvet yani nefsin arzûları, hep onunla berâber kalır. Hırs ve menfâat, onu yalnız bırakmaz. İnsanlığın, lüzûmlu alâmeti olan, şaşırmak ve unutkanlık, ondan hiç ayrılmaz. Bu dünyânın hâssası, özelliği olan yanılmak ve iyiyi kötü ile karıştırmak, ondan sıyrılmaz.
O hâlde, akla her şeyde, nasıl inanılır? Aklın vereceği karârlar ve emirler, vehmin karışmasından ve hayâlin tesirinden kurtulamaz ve unutkanlık tehlikesi ve şaşırmak ihtimâlinden korunamaz.
Aklın ilerlemesi ve temizlenmesi, ancak Allahü teâlânın beğendiği şeyleri yapmakla, yani İslâmiyeti öğrenip yapmakla olabilir. Bunun için de, Peygamberlerin bildirdiklerini öğrenmek lâzımdır. Peygamberlerin bildirdikleri, hep rahmettir, iyiliktir. Yoksa, bu emirler ve teklîfler, zındıkların sandıkları ve söyledikleri gibi, külfet, eziyyet, işkence olmadığı gibi, akla da aykırı değildir. İyilik edenlere, teşekkür etmek, aklın istediği bir şeydir. İslâmiyet, bütün ni'metleri, iyilikleri yaratan, gönderen Allahü teâlâya karşı, şükrün nasıl yapılacağını göstermektedir. O hâlde ilâhi hükümler, aklın istediği bir şeydir."
Netice olarak akıl, göz gibidir, din bilgileri de ışık gibidir. İnsanın aklı, gözü gibi zayıf yaratılmıştır. Allahü teâlâ, görme âletimizden faydalanmamız için, güneşi, ışığı yaratmıştır. Güneş olmasaydı, gözümüz işe yaramazdı. Aklımız da, yalnız başına faydalı, zararlı şeyleri anlayamıyor. Allahü teâlâ, aklımızdan faydalanmamız için, Peygamberleri, İslâmiyet ışığını yaratmıştır.


.

"Askerler beni bekliyor!.."

28 Nisan 2014 01:00

 

A -

A +

Dâvûd-i Tâî hazretleri, evinden sâdece namaz vakitlerinde çıkar, câmide namazını kılar kılmaz hemen kalkar, aceleyle evine dönerdi. Bir gün, ona bunun sebebini sordular!..
Nefis, dâimâ zararlı şeyler ister. Şeytân ise, çok hayırlı işe mâni olmak için, az hayırlı olan şeyi de vesvese yapar. Büyük günâha sürüklemek için, küçük hayır yapmayı da vesvese eder. Şeytânın vesvesesi olan hayırlı iş, insana tatlı gelir ve acele ile yapmak ister. Bunun için, hadîs-i şerîfte;
(Acele etmek, şeytândandır. Beş şey bundan müstesnâdır: Kızını evlendirmek, borcunu ödemek, cenâze hizmetlerini çabuk yapmak, misâfiri doyurmak, günâh yapınca hemen tövbe etmek) buyuruldu.
Beş vakit namâzı, vakti girince hemen kılmalı, geciktirmemelidir. Hadîs-i şerîfte;
(Yâ Alî! Üç şeyi geciktirme! Namâzı evvel vaktinde kıl! Hazırlanmış cenâze namâzını hemen kıl! Dul veyâ kızı, küfvü isteyince, hemen ver!) buyurulmuştur.
Dâvûd-i Tâî hazretleri, evinden sâdece namaz vakitlerinde çıkar, câmide namazını kılar kılmaz hemen kalkar, aceleyle evine dönerdi. Bir gün, onu cemâate hızla giderken görenler;
-Niçin acele ediyorsun? diye sorarlar. O da;
-Askerler beni bekliyorlar buyurur.
-Etrafta asker falan yok, hangi askerler? diye sorunca. Cevaben;
-Mezarlıkda bulunan ölüler buyurur.
Seyyid Emir Hamza hazretleri, talebelerine hitaben buyurur ki:
"Ey talebelerim! Dâimâ namaz vakti ne zaman girecek de namaz kılacağım diye bekleyin. Abdesti, namaz vakti girmeden alınız. Namazı huşû ve hudû ile kılınız ve Allahü teâlâdan korkunuz. Namaz vaktinde hiçbir şeyle meşgûl olmayınız. Nitekim Resûl-i ekrem efendimiz;
(Vakit geçmeden namaza, ölüm gelmeden tövbeye acele edin) buyurdu.
Dâimâ tövbe ediniz. Resûlullah efendimiz;
(Günâhına tövbe eden, günâhı olmayan gibidir) buyurdu.
Gaflet uykusundan kendinizi uzak tutunuz ki, uyanık olasınız. Mümkün mertebe lüzumsuz konuşmayın. Sakın boş söz söylemeyin. Dâimâ namaz ve oruçla süslenin."
Sehl bin Abdullah-ı Tüsterî hazretleri;
"Bizim yolumuzun esası altı şeydir: Allahın kitâbına sarılmak, Resûlullahın sünnetine uymak, helâl yemek, insanları incitmemek, yasaklardan uzak durmak, hakkı ve borcu ödemede acele etmek" buyurmuştur.
Beş vakit namâzı vaktinde kılmamak büyük günâhtır. Hemen kazâ etmek lâzımdır. Kazâ etmeyi geciktirmek de, namâzı vaktinde kılmamaktan dahâ büyük günâhtır.
Kendisine zekât vermesi farz olan kimsenin, yıl sonunda elde bulunanın kırkta birini, zekât niyyeti ile ayırıp, Müslümân fakîrlere vermesi farzdır. Acele edip, hemen vermek vâcibdir. Özürsüz geciktirmek mekrûh olur.
Netice olarak, günâh işleyen kimsenin, hemen tövbe etmesi farzdır. Tövbeyi geciktirmek, bu günâhı işlemekten dahâ büyük günâhtır. Bu günâh, her gün bir misli artar. Bunun için de ayrıca tövbe etmek lâzımdır...


.

"Yâ Rabbî! Bunları affet!"

29 Nisan 2014 01:00

 

A -

A +

Resûlullah efendimiz buyurdu ki: "Senden uzaklaşana yaklaşıp nasîhat et ve sana zulmedeni affet ve malını, ilmini, yardımını senden esirgeyene bunları bol bol ver!"
Resûlullah efendimizin, ilmi, irfânı, aklı, cömertliği, şefkati, sabrı, insâfı, hayâsı, bütün Peygamberlerden dahâ çoktu. Dostundan ve düşmânından gördüğü zararları, eziyetleri affeder, hiçbirine karşılık vermezdi. Uhut gazâsında, kendisine zarar verenler için;
(Yâ Rabbî! Bunları affet! Câhilliklerine bağışla) diye duâ buyurmuştu.
A'râf sûresinin (Affet ve ma'rûfu emret) meâlindeki 198. âyet-i kerîmesi nâzil olunca, Peygamber efendimiz, Cebrâîl aleyhisselâmdan bunu açıklamasını istemiş, o da, Rabbimden öğreneyim, diyerek gitmiştir. Tekrâr geldiğinde, Allahü teâlâ;
(Senden uzaklaşana yaklaş! Senden esirgeyene ihsân et! Sana zulmedenleri affet!) emrini verdi dedi.
Abdullah ibni Ömer hazretleri naklediyor:
"Bir kimse, Resûlullah efendimize gelip;
-Hizmetçimi kaç kere affedeyim diye suâl etti. Peygamber efendimiz  cevâb vermedi. O kimse tekrâr sorunca;
-Her gün, yetmiş kerre affet! buyurdu."
Bir gün Resûlullah efendimiz, Ebû Hüreyre hazretlerine;
-İyi huylu ol! buyurunca, o da;
-İyi huy nedir, diye suâl eder. Cevabında;
-Senden uzaklaşana yaklaşıp nasîhat et ve sana zulmedeni affet ve malını, ilmini, yardımını senden esirgeyene bunları bol bol ver! buyururlar.
Resûlullah efendimiz, hazret-i Muâviye'ye hitaben de;
(Benden sonra, ümmetimin üzerine hâkim olursun. O zamân, iyilere iyilik et. Kötülük yapanları da, affeyle!) buyurmuştur.
Ebû Hafs-ı Haddâd hazretleri hacca gider ve dönüşünde, kendisini Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinin talebeleri karşılar. Onlara hitaben;
-Sizlere yol hediyesi olarak şu sözlerim olsun: Eğer bir arkadaşınız size saygısızlık ederse, onu özür dilemeye teşvik edin! Fakat siz, onun dilediğinden daha çok özür dileyin. Eğer kırgınlık gitmemişse ve hakkın da kendinizde olduğuna kanâat getirirseniz, yine arkadaşınızı en güzel bir şekilde özür dilemeye teşvik edin ve siz de özür dileyin! Kırk gün buna devâm edin! Yine kırgınlık gitmezse, o zaman kendinize;
"Ey ahmak nefsim! Ne kadar inatçı ve bencil imişsin. Sende mertlikten eser yok. Kırk gündür arkadaşın senden özür diledi de özrünü kabûl etmedin" deyin buyurur.
Dargın olana, üç günden önce gidip barışmak, dahâ iyidir. Güçlük olmaması için, üç gün müsâde edilmiştir. Dahâ sonra günâh başlar ve gün geçtikçe artar. Günâhın artması, barışıncaya kadar devâm eder. Hadîs-i şerîfte;
(Sana darılana git, barış! Zulüm yapanı affet. Kötülük yapana iyilik et!) buyurulmuştur.
Netice olarak, iyilik yapana iyilik yapmalı, kötülük edeni, zulmedeni affetmeli, onlara nasîhat etmeli. Sapık inançlı, kötü huylu kimselerden de sakınmalıdır.


.

Dışarıda kalan, helâk olur!..

4 Mayıs 2014 01:00

 

A -

A +

"Bu dünyâ, Müslümânların âhıretlerine, Cennetteki ni'metlerine göre, bir zindân gibidir. Müslümânların, bu zindânda zevk ve safâ aramaları, akla uygun olmaz..."
İnsanlardan gelen sıkıntılara dayanmak lâzımdır. Onlarla iyi geçinmek vâciptir. Kızmak iyi olmaz, sert davranmak yakışmaz. Bunun için kimseye kızmamalıdır. Hadîs-i şerîfte;
(Gadab etme, kızma!) buyuruldu. Fitne, fesât zamânında, ineğe tapanları görünce, ineğin ağzına saman vermeli, onları kızdırmamalıdır. Ferîdeddîn-i Attâr hazretleri, şöyle bir hâdise anlatır:
"Vaktiyle bir medresede, ilim öğrenen talebelerden biri, hocasına gelerek;
-Efendim, zâtınıza elimizden geldiği kadar hizmet ve hürmet etmeye, öğrettiklerinizi öğrenmeye, böylece sevginize, muhabbetinize kavuşmaya gayret ediyoruz. Ancak dergâhtaki bâzı arkadaşların söz ve hareketleri, bizi rahatsız ediyor. Bu arkadaşların her biri, ayrı karakterlerde olduğu için, sözleri, davranışları, bizi incitiyor. Benim gibi birçok arkadaş da, bu durumdan rahatsızdır. Bu sebeple, bu dergâhtan ayrılmayı düşünüyoruz. Müsaade ederseniz, biz gidelim, ilim öğrenmeye ve bu dergâhın hizmetlerine dışarıdan devam edelim, diye arzda bulunur. Bunun üzerine hocası buyurur ki:
-Evlâdım, şu anlatacaklarımı iyi dinle! Bir kış mevsimi, hava çok soğuk ve her taraf da buzla kaplıdır. Dışarıda kalan hayvanlar, soğuktan donmamak için, bir araya toplanıp, birbirlerine sıkı sıkıya sarılırlar. Bir kirpi sürüsü de, soğuktan donmamak için, toplanıp birbirine sarılırlar. Az sonra, okları birbirlerine batınca ayrılırlar, üşüyünce, tekrar yaklaşırlar. Soğuktan donmakla, batan okların acısı arasında gidip gelirler. Nihayet okların acısını unutup birbirlerine sımsıkı sarılırlar ve donmaktan kurtulurlar. Eğer böyle yapmasalardı, hepsi soğuktan donarak öleceklerdi... İşte evlâdım, sizler de, bu dergâhta, birbirinizin oklarına tahammül ederseniz, sıkıntı, acı çekersiniz. Ancak bu acılar, sizin nefsinizi terbiye etmenizde faydalı olduğu gibi, sonsuz felâketten kurtulmanıza da vesile olur. Fakat, biz 'bu arkadaşlarımızın oklarına tahammül edemeyiz, burayı terk ederiz' derseniz, dışarıda donar, helâk olursunuz. Kararınızı buna göre verin...
Bu sözleri işiten talebe, arkadaşlarıyla beraber tövbe edip, dergâhta, ilim öğrenmeye ve hizmet etmeye devam eder..."
Netice olarak, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin, bir talebesine buyurduğu gibi:
"Bu dünyâ, Müslümânların âhıretlerine, Cennetteki ni'metlerine göre, bir zindân gibidir. Müslümânların, bu zindânda zevk ve safâ aramaları, akla uygun olmaz. O hâlde, dünyâda eziyet, sıkıntı çekmeye alışmak lâzımdır. Burada mihnetlere katlanmaktan başka çâre yoktur."


.

"Herkese, şefkat ve merhamet et!"

5 Mayıs 2014 01:00

 

A -

A +

Allahü teâlâ, insanlara dâimâ merhamet, şefkat ve af ile muâmele etmeyi, kendilerine kötülük yapanları affetmeyi, güler yüzlü, tatlı sözlü ve sabırlı olmayı emretmektedir...
Allahü teâlânın yarattığı her mahlûka, merhametli olunmasını emreden nice âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîfler vardır. Ayrıca mü'minlerin de, birbirlerine öfkelenmemesi, iyilik ve ihsân yapmaları, affetmeleri emrolunmaktadır. Hadîs-i şerîfte;
(Birbirlerine merhamet edenlere, Allahü teâlâ merhamet eder. O, merhamet edicidir. Yer yüzünde olanlara merhamet ediniz ki, gökte olan melekler de, size merhamet etsin) buyuruldu.
İnsanlara şefkat, merhamet etmek, onların âhıretlerini kurtarmaya çalışmak ve Cehennem ateşinden korumak demektir. Dünyâ işlerinde yardım etmek, âhıretlerine yardım yanında hiç kalır. Abdülhâlık Goncdüvânî hazretleri, nasihat isteyen bir talebesine;
"Herkese, şefkat ve merhamet et! Kimseyi hakîr görme! Kimse ile münâkaşa, mücâdele etme!" buyurmuştur.
Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri, insanlara  olduğu gibi, hayvanlara da çok merhametli idi. Bir köpek cüzzam hastalığına yakalanır. Hiç kimse, köpeği bu  hâlinden dolayı kapısından içeri koymaz. Köpek, bu şekilde kapılardan kovula kovula, Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerinin kapısına gelir. Dermansız ve yara, bere içindedir. Köpeğin bu hâlini gören Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri, ona şehir dışında bir yer yapar ve orada tedâviye başlar. Köpeğin üstünü temizler, yarasına merhem sürer ve karnını doyurur. Kırk gün bu şekilde tedâvî gören köpek sıhhate kavuşur, cüzzamdan eser kalmaz. Sonra köpeği güzelce yıkayıp şehre getirir. Onun, köpeğe karşı bu muamelesini görenler;
-Efendim, bu köpeğe çok ilgi gösterdiniz, hikmeti nedir? diye sorarlar. Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri, onlara;
-Kıyâmet günü Rabbimin bana, bu köpeğe niçin acımadın, onu uğrattığım bu belâdan niçin kurtarmadın, aynı belâya seni de düşürmem ihtimâlini niçin düşünmedin? diye sormasından korktum. Ey insanlar! Kalblerinizi Allahü teâlânın yarattıklarına karşı merhamet hissiyle doldurunuz. Cenâb-ı Hakkın sizi de aynı derde müptelâ kılmasından korkunuz, buyururlar.
Muhammed Sâlim hazretlerine;
-Bir kimsenin velî olduğu nasıl anlaşılır? dediklerinde;
-Tatlı dili, güzel ahlâkı, güler yüzü, cömertliği, münâkaşa etmemesi, özürleri kabûl etmesi ve herkese merhamet etmesi ile anlaşılır buyurmuştur.
Netice olarak Allahü teâlâ, insanlara dâimâ merhamet, şefkat ve af ile muâmele etmeyi, kendilerine kötülük yapanları affetmeyi, güler yüzlü, tatlı sözlü ve sabırlı olmayı emretmektedir. Hadîs-i şerîfde buyurulduğu gibi:
(İnsanlara merhamet edene, Allahü teâlâ merhamet eder.)
 

Sıkıntılara, katlanmak lâzımdır

6 Mayıs 2014 01:00

 

A -

A +

Her Müslümânın, insanlardan gelen sıkıntılara dayanması, sabretmesi, sebât etmesi lâzımdır. İnsarlarla iyi geçinmek vâcibtir. Onlara kızmak iyi olmaz, sert davranmak yakışmaz...
Sebât; maksada kavuşmak için çalışırken, karşılaşılan sıkıntılara katlanmak, dayanabilmek demektir ki, güzel huylardandır. Her Müslümânın da, insanlardan gelen sıkıntılara dayanması, sabretmesi, sebât etmesi lâzımdır. İnsarlarla iyi geçinmek vâcibtir. Onlara kızmak iyi olmaz, sert davranmak yakışmaz. Ankebût sûresinin 2. âyet-i kerimesinde meâlen;
(İnsanların, îmân ettik demekle bırakılmayarak, din yolunda karşılaşacakları sıkıntılara katlanmalarına göre, îmân ettik sözlerinin doğru veyâ yalan olduğu anlaşılacağı) diye bildirilmektedir.
Bu âyet-i kerîmede, sıkıntılara dayanmanın çok mühim olduğu anlatılmaktadır. Enes bin Mâlik hazretleri şöyle nakleder:
"Resûlullah efendimizle birlikte gidiyordum. Üzerinde bürd-i Necrânî, yani Yemen kumaşından bir palto vardı. Arkadan bir köylü gelip, yakasından öyle çekti ki, paltonun yakası mübârek boynunu çizdi, yeri kaldı. Resûlullah efendimiz geriye döndü. Köylü zekât malından bir şey istedi. Resûlullah efendimiz, onun bu hâline güldü. Ona bir şey verilmesi için emir buyurdu." Tetimmet-ül mazher kitâbında;
"Buradan anlaşılacağına göre, insanların başında bulunan kimsenin, Resûl aleyhisselâma uyarak, bunların ezâ ve sıkıntılarına katlanması lâzımdır. Zâten sıkıntıya katlanmak, herkes için iyi bir huydur. Üstlerin katlanması ise dahâ güzel olur" denmektedir.
Netice olarak, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin, bir talebesine hitaben buyurduğu gibi:
"İnsanların üzmelerine dayanmak lâzımdır. Akrabânın incitmelerine sabretmekten başka yapılacak şey yoktur. Allahü teâlâ, sevgili Peygamberine emir olarak, Ahkâf sûresinde, (Peygamberlerden Ulül'azm olanların sabrettikleri gibi Sen de sabret! Onlara azâb verilmesi için duâ etmekte acele eyleme!) meâlindeki âyet-i kerîmeyi gönderdi. Orada bulunanlara en faydalı şey, yanlarında bulunanların, kendilerine eziyet etmeleri, sıkıntı vermeleridir. Kalbinde sevgi taşıyanların sıkıntı ve üzüntü çekmeleri lâzımdır. Sevgili, sevenin çok üzülmesini ister. Böylece, kendinden başkasından büsbütün soğumasını, kesilmesini bekler. Sevenin râhatlığı, râhatsızlıktadır. Âşıka en tatlı gelen şey, sevgili için yanmaktır. Sükûnet bulması çırpınmaktadır. Râhatı, yaralı olmaktadır. Bu yolda istirâhat aramak, kendini sıkıntıya atmaktır. Bütün varlığını sevgiliye vermek, ondan gelen her şeyi seve seve kapmak, acısını, ekşisini, kaşları çatmadan almak lâzımdır. Aşk içinde yaşamak böyle olur. Elinizden geldiği kadar böyle olunuz


.

"Allahü teâlâya itâat ettiğin kadar..."

11 Mayıs 2014 01:00

 

A -

A +

"Herkes seni, Allahü teâlâyı sevdiğin kadar sever. Allahü teâlâdan korktuğun kadar, senden korkarlar. Allahü teâlâya itâat ettiğin kadar, sana itâat ederler..."
Allah korkusu ve sevgisi, insanları saâdet ve huzûra kavuşturan iki kanat gibidir. Peygamber efendimiz  buyuruyor ki: (Bir kimse, Allahtan korkarsa, her şey ondan korkar. Bir kimse Allahtan korkmazsa, her şeyden korkar olur.)
Allahtan korkan, Onun emirlerini yapar, yasaklarından sakınır. Hiç kimseye kötülük yapmaz. Kimsenin malına, canına, nâmûsuna göz dikmez, kimsenin hakkını yemez. Makâm sâhiplerine, zâlimlere yaltaklanmaz. İlim ve ahlâk sâhiplerine saygı gösterir. Kimseyi çekiştirmez. Nûr sûresinin 52. âyetinde meâlen; (Allahü teâlâya ve Resulüne itâat edenler ve Allahtan korkan ve sakınanlar, kıyâmette kurtulanlar onlardır) buyuruldu.
Hazret-i Ömer zamanındaki İran hükümdarı Yezdicürd, Müslümanlarla yaptığı andlaşmayı bozarak savaşa girer ve mağlûp olur. Elçi göndererek Çin hükümdarından yardım ister. Çin hükümdarı gelen elçiye;
-Az olmalarına rağmen size gâlip gelmeleri, onlarda, sizde bulunmayan birtakım hasletlerin bulunduğunu göstermektedir deyince, elçi;
-Efendim, siz öğrenmek istediklerinizi sorun, ben de cevap vereyim der. Hükümdar;
-Bunlar ahde vefâ gösteriyorlar mı? deyince, elçi;
-Evet cevâbını verir.
-Sizinle savaşmadan önce, ne teklif ediyorlar?
-Bize, ya dinlerini kabûl etmeyi veya cizye vermeyi yahut savaşa râzı olmayı teklif ediyorlar.
-Komutanlarına itâatleri nasıldır?
-Onlar komutanlarına son derece itâat ederler ve bağlılık gösterirler.
-Onlar, kendilerine helâl edileni harâm, harâm edileni de helâl kılıyorlar mı? Elçi;
-Hayır deyince, Çin hükümdarı;
-Kendilerine harâm kılınanı helâl, helâl kılınanı da harâm kılmadıkça hiçbir şey onları mağlûb edemez, der ve İran hükümdarı Yezdicürd'e şu mektubu yazar: "Şâyet elçinden bâzı bilgiler öğrenmemiş olsaydım, sana bir ordu gönderirdim. Fakat elçinin anlattığı bu kavim, bu hâlleriyle dağlar üzerine hücûm etseler, dağları devirirler. Onlardaki îmân gücünü kimse yenemez. Eğer benim üzerime gelseler, beni de yok ederler. Sana tavsiyem, onlarla sulh yapmandır."
Netice olarak, Yahyâ bin Mu'âz Râzî hazretlerinin buyurduğu gibi: "Herkes seni, Allahü teâlâyı sevdiğin kadar sever. Allahü teâlâdan korktuğun kadar, senden korkarlar. Allahü teâlâya itâat ettiğin kadar, sana itâat ederler. Allahü teâlâya hizmet ettiğin kadar, sana hizmet ederler. Hulâsa, her işin, Onun için olsun! Yoksa, hiçbir işinin faydası olmaz. Hep kendini düşünme! Allahü teâlâdan başka, kimseye güvenme!


.

"Başına gelen musibeti, şikâyet etme!"

12 Mayıs 2014 01:00

 

A -

A +

"Hasta bir kimsenin, hastalığını herkese söyleyip, hâlinden şikâyet etmesi, harâm olur. Şikâyet niyeti ile değilse harâm olmaz ise de, söylememek daha iyidir..."
İnsanın, başına gelen her musîbete ve belâya sabretmesi, şikâyet etmemesi lâzımdır. Zîrâ, sabrı bulunmayan insanların dinleri kolaylıkla helâk olur. Dert ve belâ çekenlere sevâp olmaz. Dert ve belâlara sabredenlere, bunları Allahü teâlâdan bilip, Ona yalvaranlara sevâp vardır. Hasta bir kimsenin, hastalığını herkese söyleyip, hâlinden şikâyet etmesi, harâm olur. Şikâyet niyeti ile değilse harâm olmaz ise de, söylememek daha iyidir. Çünkü, çok söyleyerek, şikâyet şeklini alabilir. Tevekkül etmek için de, hastalığını herkese bildirmemek lâzımdır. Yalnız faydası olacaklara, meselâ, doktora söylemek veyâ aczini, zavallılığını bildirmek için söylemek, câiz olur ve tevekkülü bozmaz. Hazret-i Ali hastalandığında, kendisine;
-Nasılsınız, iyi misiniz dediklerinde; "Hayır" cevabını verir. Bu cevaba şaşıranlara;
-Allahü teâlâya aczimi gösteriyorum, buyurur.
Tâbiînin meşhurlarından ve hadîs âlimlerinden olan Ahnef bin Kays hazretleri, şöyle anlatır:
"Vaktiyle bir sıkıntımı, başıma gelen bir musîbeti, gözleri görmeyen âmâ birisine anlatmak istedim. Sıkıntılarımı dile getirmeye başlar başlamaz, âmâ kimse, beni susturup;
-Ey Ahnef bin Kays! Başına gelen musîbeti hiçbir kula şikâyet etme! Çünkü şikâyet ettiğin kişi, eğer dost ise üzülür, yok sana düşman ise, başına gelen bu belâdan, musibetten dolayı onu sevindirmiş olursun, dedi."
Muhammed Sıddîk hazretlerinin ömrünün çoğu hastalık ile geçmiştir. Bir anda birkaç çeşit hastalık vücûdunda olduğu hâlde, o hiç şikâyet etmez, hâline şükür ve sabrederdi. İbâdet edebilecek kadar yer, yiyeceklerin pek çoğundan perhiz eder ve; "Hastalık sebebiyle yaptığım bu perhizler aynı zamanda kalbimi temizledi" buyururdu.
Muhammed bin Vâsî hazretleri, bir gün devrin âmirlerinden Kuteybe bin Müslim hazretlerinin yanına yün elbisesi ile gider. Kendisine;
-Niçin yün elbise giydin diye suâl edilince, cevap vermezler. Tekrar;
-Niçin cevap vermiyorsun diye sorulunca;
-Zühd yapmak için diyeceğim, kendimi övmek olacak. Fakirlikten diyeceğim, Hak teâlâdan şikâyet olacak, buyurur.
Netice olarak Resûlullah efendimizin buyurduğu gibi:
(Bir kimse geçim darlığından şikâyetçi olduğu hâlde sabâha çıksa, Rabbinden şikâyet etmiş gibi olur. Bir kimse dünyâ işi için üzülerek mahzûn olduğu hâlde sabâha çıksa, Allahü teâlâyı darıltmış olarak sabâhlamış olur.)


.

"O da sizden şikâyet ediyordu!"

13 Mayıs 2014 01:00

 

A -

A +

Bir gün, Hasan-ı Basrî hazretlerine, talebeleri gelerek şeytanın vesvesesinden ve kendilerini hayır yapmaktan alıkoyduğundan şikâyet ederler!..
İnsanın hareket organları, dimağına yani beynine, dimâğ da kalbine tâbidir. Kalbin emrine uygun hareket ederler. Kalb, dimâğ vâsıtası ile his organlarından ve rûh vâsıtası ile taraf-ı ilâhîden ve aklından, melekten, hâfızadan, nefisten ve şeytândan gelen tesîrlerin toplandığı bir merkezdir. Kalb, akla uyunca, nefsin yaratılmış olması, insanların sonsuz ni'metlere kavuşmalarına mâni olmaz. Kalbin nefse aldanmaması, ona uymaması, nefs ile cihâd olur. Allahü teâlâ, cihâd edenlere, Cennette yüksek dereceler vereceğini bildiriyor. Nefis, insanların cihâd sevâbına kavuşmalarına, meleklerden üstün olmalarına sebep olmaktadır.
Her mü'min, nefsini tezkiye için, yani nefsin yaratılışında mevcût olan küfrü, inkârı ve günâhları temizlemek için, her zamân çokça "Lâ ilâhe illallah" okumalı ve kalbini tasfiye için, yani nefisten, şeytândan, kötü arkadaşlardan, zararlı kitâplardan gelen küfürden ve günâhlardan kurtarmak için, "Estagfirullah" demelidir.
Nefisten hâsıl olan kötülükler, insanın kendi hastalığıdır, öldürücü zehirdir. Dışarıdan gelen kötü istekler, şeytândan gelmiş olmakla berâber, geçici hastalıklardandır. Ufak bir ilâç ile, kolayca giderilebilir. Nisâ sûresinin 76. âyetinde meâlen; (Şeytânın aldatması, elbette zayıftır) buyuruldu.
Hasan-ı Basrî hazretlerine, talebeleri gelerek şeytanın vesvesesinden şikâyet ederler ve;
-Efendim; şeytandan gâyet incindik. Hep bizi yaramaz işlere teşvik ediyor. "Elinize geçen dünyâyı sıkı tutun, size lâzım olacak" diyor ve bizi hayırdan alıkoyuyor diye arz ederler. Hasan-ı Basrî hazretleri, onların bu hâline gülümseyerek buyurur ki:
-Hayret, şeytân şimdi buradaydı ve o da sizden şikâyet ediyordu ve bana; "Şu Âdemoğullarına nasîhat eyle de benim hakkıma tamah etmesinler. Kendi haklarına râzı olsunlar. Ne zaman ki Hak teâlâ beni huzûrundan kovdu, dünyâyı ve Cehennemi bana mülk kıldı. Cenneti ve kanâati ise onlara verdi. Şimdi bunlar kendi haklarını bıraktılar benim mülküme tamah ediyorlar. Ben de onların îmânlarını almayınca dünyâyı kendilerine vermiyorum" dedi.
Eğer sizler, şeytanın vesvesesinden emin olmak isterseniz, dünyâyı, günâhları terk edin ve dünyâ endişesini gönüllerinizden çıkarın... Bu nasîhatleri dinleyen talebeleri, başlarını öne eğerek huzûrundan ayrılırlar.
Netice olarak, kalbde yakîn hâsıl olması için, içeriden ve dışarıdan hastalık gelmemesi, gelmiş olanın da tasfiyesi, atılması lâzımdır. Bunun için, nefsi cibillî olan inkâr hastalığından ve kalbi şeytandan, kötü arkadaştan kurtarmaktan başka çâre yoktur.


.

Ölüm, kimseye vakit tâyîn etmemiştir!"

18 Mayıs 2014 01:00

 

A -

A +

"Ey nefsim! Ecel sana yaklaşmakta, Cennet ve Cehennemden biri, seni beklemektedir. Ecelinin, bugün gelmeyeceği ne mâlûm? Bugün gelmezse, bir gün elbette gelecek..."
Herkesin ömrünü Allahü teâlâ ezelde takdîr etmiştir. Ecel gelince, Azrâil aleyhisselâm, insanı nerede olursa olsun bulur. Harpten kaçmak, insanı ölümden kurtarmaz, ömrü uzatmaz. Düşman karşısında kalmak da, insanı öldürmez, yok etmez. Ecel, ileri ve geri gitmez. İnsanın ömrü değişmez...
Ecel gelince, insanı uyandıracaklar ama o zamânki pişmânlık işe yaramayacak, rezîl olmaktan başka, ele bir şey geçmeyecektir. Dünyâya gelen herkese ölüm yaklaşıyor. Âhıretin çeşit çeşit azâbları, insanları bekliyor. İnsan öldüğü zamân, kıyâmeti kopmuş demektir. Ölüm uyandırmadan ve iş işten geçmeden önce uyanmalı, Allahü teâlânın emirlerini ve yasaklarını öğrenip, şu birkaç günlük ömrü, bunlara uygun geçirmeli, âhıretin azâblarından kurtulmaya çalışmalıdır. Tahrîm sûresinin 6. âyetinde meâlen; (Ey îmân edenler, kendinizi ve çoluk çocuğunuzu öyle bir ateşten koruyun ki, onun tutuşturucusu insanlarla taşlardır) buyuruldu.
Her insanın, Azrâîl aleyhisselâmın gelip cânını zorla alacağı, ecel arslanı pençesini takacağı, can verme acılarının başına geleceği, şeytânın, îmânını çalmak için kasdedeceği, dostlarının, vah vah öldü, siz sağ olun, diye evlâdına tâziye edecekleri vakti düşünmesi lâzımdır. İmâm-ı rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Ömür, her ân geçmekte, ecel ise yaklaşmaktadır. Kazanç zamânı geçip gidiyor. Her geçen an, ömrümüzü azaltmakta, ecel zamânını yaklaştırmaktadır. Bugün aklımızı başımıza toplamazsak, yarın âh etmekten ve pişmânlıktan başka elimize bir şey geçmez. Bu birkaç günlük sağlık zamânında, İslâmiyete uygun yaşamaya çalışmalıyız! Ancak böylece kurtulmamız umulur. Dünyâ hayâtı, iş yapacak zamândır. Keyif yapacak, eğlenecek zamân ileride gelmektedir. Orada yani âhırette, dünyâda yapılan işlerin karşılığı ele geçecektir. İş zamânını eğlence ile geçirmek, çiftçinin tohum ekmemesi ve mahsûl almaması gibidir."
Netice olarak, İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin, nefsine, aslında hepimize hitaben buyurduğu gibi:
"Ey nefsim! Ecel sana yaklaşmakta, Cennet ve Cehennemden biri, seni beklemektedir. Ecelinin, bugün gelmeyeceği ne mâlûm? Bugün gelmezse, bir gün elbette gelecek. Başına gelecek şeyi, geldi bil! Çünkü ölüm, kimseye vakit tâyin etmemiş, gece veyâ gündüz, çabuk yâhut geç, yazın veyâ kışın gelirim dememiştir. Herkese ânsızın gelir ve hiç ummadığı zamânda gelir. İşte ona hâzırlanmadın ise, bundan dahâ büyük ahmaklık olur mu?"


.

"Büyük küçük göçüyor, giden geri gelmiyor"

19 Mayıs 2014 01:00

 

A -

A +

İnsân için bu dünyâ, bir konaktır. Gölge gibi, yavaş yavaş çekilmekte, geçip gitmektedir. Hadîs-i şerîfte; (İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar) buyuruldu.
Dünyâ hayâtı, rüyâ gibidir. Ölüm uyandırıp, rüyâ bitecek, hakîkî hayât başlayacaktır. Müslümânın ölümü, hayâttır, hem de, sonsuz hayât! İnsan, ölümü istemez, hâlbuki ölüm, fitneden hayırlıdır. İnsan yaşamayı sever, hâlbuki ölüm, ona hayırlıdır...Muhammed Ma'sûm hazretleri buyuruyor ki:
"Ne yazık ki, ömür bitti, amel ise, hiç yok. Dünyânın vefâsızlığı açıkça meydandadır. Fitneler, musîbetler peş peşe gelmektedir. Dostlar vefât edip, göçüp gittiler. Buna rağmen bizde, gafletten uyanmak, gidenleri hatırlamak, günâhlara tövbe etmek ve Allahü teâlâya sığınıp yalvarmak yok. Gaflet ve isyân ile geçen günler artmaktadır. Bu nasıl îmândır ve ne şekil bir Müslümânlıktır. Ne kitâp ve sünneti kabûl ederler ve ne açık işâretlerin görülmesinden ibret alırlar. İyi düşünmelidir ki, eski dostlara ne oldu ve nereye gittiler. O dostlardan hiçbir eser kalmadı. Yaz harmanı gibi, yokluk rüzgârı, onların nişânını dahî bırakmadı. Öyleyse bizim gibi geri kalanlara lâzım olan şey, şu birkaç günlük ömrü, gaflet ile zâyi eylememektir."
Tâbiînin büyüklerinden olan Hasan-ı Basrî hazretleri, Allah korkusu ile çok ağlardı. Bir defâsında dostlarından birinin cenâzesinde bulunur ve cenâze defnedilince kabir başında ağlayıp, çok gözyaşı döker. Sonra orada bulunanlara hitaben buyurur ki:
"Ey Müslümanlar! Kabir dünyâ konaklarının sonu, âhiret menzilinin ilkidir. Mâdemki hepimiz ölüp kabre gireceğiz, o halde nasıl zevk, safâya dalıp, gezebiliriz. Îmân ehlinden olanlar kaygılı uyanır, kaygılı akşamlar. Bunlar iki korku arasındadır. Biri geçmiş bir günah ki, Allahü teâlâ tarafından nasıl karşılanacağı belli değildir. Diğeri kalan bir ömür ki, devâmı müddetince hangi tehlikelerle karşılaşılacağı belli değildir. Sonunda ölüme varacağını bilen, kıyâmette kalkılacağına inanan, kalkınca Allahü teâlânın huzûruna çıkacağına kânî olan kişiye gereken şey, üzüntü ve endişe içinde olmaktır."
Netice olarak, Peygamber efendimizden önce yaşamış olan Kus bin Saîde'nin söylediği gibi:
"Önce gelip geçenlerde bize ibret alacak şey çoktur. Ölüm ırmağının girecek yerleri var ama, çıkacak yeri yoktur. Büyük küçük hep göçüp gidiyor. Giden geri gelmiyor. Kat'iyyetle anladım ki, herkesin başına gelen benim de başıma gelecek, ben de öleceğim."


.

İnsan, sevdiğine itâat eder

20 Mayıs 2014 01:00

 

A -

A +

"Bir kimseyi, Allah sevgisi kaplayarak, başka hiçbir şeyin sevgisi kalmayınca ve Allah sevgisi, bütün bu sevgilerin yerine yerleşince, o kimsenin kötü huyları yok olur..."
Kalb, muhabbet, sevgi yeridir. Kalbde, yâ dünyâ sevgisi, yâhut Allah sevgisi bulunur. Kalb, sevgilisi ile berâber olmaktadır.
(İnsan, sevdiği ile berâber olur) hadîs-i şerîfi bunu bildirmektedir. Bir Müslüman, Allahü teâlânın isimlerini ve sıfatlarını sevdi ise, onlarla berâber olur. Muhammed Pârisâ hazretleri buyuruyor ki:
"İnsanı Allahü teâlâdan uzaklaştıran perdelerin en zararlısı, kalbin kararması, hasta olması, yani dünyâ sevgisinin kalbe yerleşmesidir. Bu sevgi, kötü arkadaşlardan ve lüzûmsuz şeyler seyretmekten hâsıl olur. Çok uğraşarak, bunları kalbden çıkarmalıdır."
Seyyid Emîr Hamza hazretleri, talebelerine nasihat olarak buyurur ki:
"Elinizden geldiği kadar hiçbir mahlûka hakâret gözü ile bakmayın. Çünkü o, Alahü teâlânın katında sizden daha makbûl olabilir. Birbirinizi çok seviniz. Sevdiğiniz kimse, Allahü teâlânın dostlarından biri olabilir. Buna çok dikkat ve gayret ediniz. Kimseye dünyâlık için tâzim, hürmet etmeyiniz ki, dîniniz dünyâ uğruna gitmesin. Zîrâ, dünyânın Allahü teâlâ katında hiç değeri yoktur. Dünyâyı yani harâmları, günâhları sevmek aşağılıktır ve her şeyden aşağıdır. Dîninizi dünyâya fedâ etmeyiniz. Dînini başkalarının dünyâsı için satan ve bu yüzden Allahü teâlânın rahmetinden mahrum kalan kimseden daha câhili yoktur. Böyle kimse, hem dünyâda, hem de âhirette zavallıdır... Allahü teâlânın râzı olmasını düşünmeyip de insanların rızâsını düşünen, onların râzı olmasını arayan kimse, Allahü teâlânın gadâbını istemiş olur. Allahü teâlâ, insanları da ona karşı gadâblandırır. Allahü teâlânın kendisinden râzı olmasını isteyip, insanların râzı olmasına bakmayan kimseden Allahü teâlâ râzı olur. İnsanları da ondan râzı ve hoşnûd kılar... Birisi size düşmanlık ederse, onunla meşgûl olmayınız. Çünkü husumetin, düşmanlığın sonu gelmez. Allah korusun, bu uğurda dîniniz elden çıkabilir!
İnsanların sevgisine de aldanmayınız! Zîrâ bu sevgileri devamlı değildir. İnsanların elinde olana tamâh etmeyiniz. Allahü teâlânın size verdiğine kanâat ediniz. Çünkü tamâhkâr, dâimâ sıkıntı ve üzüntü içinde olur. Kanâat eden de, her zaman neşeli ve rahattır."
Netice olarak, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin buyurduğu gibi:
"Bir  kimseyi, Allah sevgisi kaplayarak, başka hiçbir şeyin sevgisi kalmayınca ve Allah sevgisi, bütün bu sevgilerin yerine yerleşince, o kimsenin aşağı sıfatları ve bütün kötü huyları yok olur. Çünkü sevmek, sevgiliye, itâat etmeyi ister. Sevgi son haddini bulunca, itâat da tamâm olur."


.

"Belki hakkımızda hayırlısı budur"

3 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

Allahü teâlânın işlerinin faydasını, insanlar anlayamayabilir. Fakat, en faydalı, en iyi şeklin, Onun yarattığı şekil olduğuna ve takdirine inanmak lâzımdır.

Tevekkülün temeli olan îmân, Allahü teâlânın rahîm, hakîm, latîf olduğuna inanmaktır. Onun inâyeti, şefkati, karıncadan insana kadar, her mahlûka yetişir. Kullarına olan merhameti, iyiliği, bir ananın, yavrusuna olan merhametinden dahâ çoktur. Lutfu, merhameti o kadar çoktur ki, dünyâyı ve dünyâda olan her şeyi en iyi şekilde yaratmıştır. Bundan dahâ iyisi mümkün değildir. Rahmetinden, lutfundan hiçbir mahlûku mahrûm bırakmamıştır. Yer yüzündeki akıl sâhiplerinin hepsi bir araya gelip araştırsa, Onun yarattığı herhangi birşeyin, dahâ uygun, dahâ iyi bir şeklini bulamaz. Herşeyin, olması gerektiği gibi yaratılmış olduğunu anlarlar. Çirkin yaratılan birşeyin, en uygun şekli, çirkin olmasıdır. Çirkin olmasa noksânlık olur, yersiz olurdu. Çünkü çirkinlik olmasaydı, güzelliğin kıymetini kimse bilemez, güzellik tatlı olmazdı. Kusûrlu şeyler olmasaydı, kusûrsuz şeylerin kıymeti bilinmez, kusûrsuzluk tatlı olmazdı. Allahü teâlânın işlerinin faydasını, insanlar anlıyamıyabilir. Fakat, en faydalı, en iyi şeklin, Onun yarattığı şekil olduğuna ve takdirine inanmak lâzımdır. Mesrûk bin el-Ecdâ hazretleri şöyle anlatır:
"Çölde yaşayan bir bedevînin bir merkebi, bir köpeği, bir de horozu vardı. Horoz kendilerini sabah namazı için uyandırır, köpek bekçilik yapar, merkeb de su ve çadırlarını taşırdı. Fakat bu bedevi son derece tevekkül eden ve her şeyi hayra yoran bir kimseydi. Bir gün tilki horozunu çaldı. Âile fertleri buna üzülürken o;
-Belki hakkımızda hayırlısı budur dedi. Bir müddet sonra kurt merkebini parçaladı. Yine çoluk çocuğu üzülünce;
-Belki hayırlısı budur dedi. Bir müddet sonra köpek de öldü. Adam yine;
-Belki hakkımızda hayırlısı budur dedi.
Bir gün sabahleyin baktılar ki, etraflarındaki komşular eşkıyâlar tarafından esir alınıp götürülmüşler. Çünkü gece onların hayvanları gürültü yaparak yerlerini belli edince, eşkıyalar bunların yerlerini kolayca tesbit etmişler. Fakat bunların hayvanı olmadığı için, eşkıyalar karanlıkta bunları fark edemeyince bunlar kurtulmuş.
Demek ki bunların hakkında hayırlısı, adamın dediği gibi o hayvanların ellerinden alınması, ölmesi imiş. Allahü teâlânın gizli lütuflarını ve ihsânlarını bilen ve Ona tevekkül eden, Onun işinden râzı olur."
Netice olarak, dünyâda bulunan herşey, hastalık, kuvvetsizlik, hattâ günâhlar ve küfür, inkâr, yok olmak, kusûr, dert ve elem, hikmetsiz, faydasız, yersiz değildir. Hepsi, en uygun, en faydalı şekilde yaratılmış ve hepisinin bir hikmeti vardır.


.

"Rızık için üzülmemeli"

8 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

Allahü teâlâ, her insanın ve her hayvânın rızkını ezelde takdîr etmiş, ayırmıştır.
Allahü teâlânın ni'metleri, ihsânları yani iyilikleri, her ân, insanların iyisine, kötüsüne, herkese gelmektedir. Herkese mal, evlât, rızık, hidâyet ve dahâ her iyiliği fark gözetmeksizin göndermektedir. Fark, bunları kabûlde, alabilmekte ve bazılarını da almamak sûretiyle, insanlardadır. Nahl sûresinin 33. âyetinde meâlen;
(Allahü teâlâ, kullarına zulmetmez, haksızlık etmez. Onlar, kendilerini azâba, acılara sürükleyen bozuk düşünceleri, çirkin işleri ile kendilerine zulüm ve işkence ediyorlar) buyurulmuştur.
Nitekim güneş, hem çamaşır yıkayana, hem de çamaşırlara, aynı şekilde, parlamakta iken, çamaşır yıkayanın yüzünü yakıp karartır, çamaşırları ise beyazlatır. Bir hadîs-i şerîfde;
(Bir kimse, Allahü teâlâya sığınırsa, Allahü teâlâ, onun her işine yetişir. Hiç ummadığı yerden, ona rızık verir. Her kim, dünyâya güvenirse, onu dünyâda bırakır) buyuruldu.
Çalışmak, malı arttırır, fakat, rızkı arttırmaz. Rızık, maâşa, mala, çalışmaya bağlı değildir. Böyle olmakla berâber, çalışmak lâzımdır. Çünkü âdet-i ilâhiyye böyledir.  Hûd sûresinin 6. âyet-i kerimesinde meâlen;
(Allahü teâlânın rızık vermediği, yer yüzünde bir mahlûk yoktur) buyurulmuştur. Bazı kimseler, Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerine gelerek;
-Efendim, biz rızkımızı arıyoruz dediklerinde;
-Nerede olduğunu biliyorsanız, orada arayınız? buyurur. Onlar;
-Allahü teâlâdan istiyoruz dediklerinde;
-Eğer sizi unutmuş sanıyorsanız, hatırlatınız! buyurur.
-Tevekkül ediyoruz, bakalım ne gönderecek? dediklerinde;
-İmtihân ederek, deneyerek tevekkül etmek, îmânda şüphe bulunmasını gösterir buyurur.
-O hâlde ne yapalım? dediklerinde;
-Emrettiği için çalışmalı, rızık için üzülmemeli, tedbirlerin arkasında koşmamalıdır. Rızık için Allahü teâlânın verdiği söze güvenmelidir. Emrine uyarak çalışanı, rızkına ulaştırır buyurur.
Netice olarak Allahü teâlâ, her insanın ve her hayvânın rızkını ezelde takdîr etmiş, ayırmıştır. İnsanların ve hayvânların ecelleri ve nefeslerinin sayısı belli olduğu gibi, her insanın bedeninin ve rûhunun rızıkları da bellidir. Rızık hiç değişmez, azalmaz ve çoğalmaz. Kimse kimsenin rızkını yiyemez. Kimse kendi rızkını yimeden, bitirmeden ölmez. Bir kimse, Allahü teâlâ emrettiği için çalışır, rızkını helâl yoldan ararsa, ezelde belli olan rızkına kavuşur. Bu rızık, ona bereketli olur,  çalışmaları için de sevâp kazanır. Eğer, rızkını harâm yerlerde ararsa, yine ezelde ayrılmış olan  rızka kavuşur. Bu rızık ona bereketsiz olur, kazandığı günâhlar da, onu felâketlere sürükler.


.

"Fakîr, muhtâç kalırsam hiç üzülmem"

9 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

Rızık, mala, mülke bağlı değildir. Dolayısı ile bunların elden çıkmasına da üzülmemelidir. Allahü teâlâya karşı böyle itimat edebilmek, güvenmek kolay değildir.

İnsanın rızkı değişmez, azalmaz, çoğalmaz ve zamânından geri kalmaz. İnsan, rızkını aradığı gibi, rızık da, sâhibini arar. Çok fakîrler vardır ki, zenginlerden dahâ iyi, dahâ mesût yaşar. Hadîs-i şerîfde;
(Allahü teâlâ, insanları yaratırken, ecellerini, ömürlerini ve rızıklarını takdîr etmiştir) buyuruldu.
Şunu da iyi bilmelidir ki, hîle ile rızık artmaz. Belki, malın bereketi gider. Hîle ile azar azar biriktirilen şeyler, ânsızın gelen bir felâketle, birden bire giderek geride yalnız günâhları kalır. Nitekim bir sütçü, sattığı süte su katarmış. Birgün, ânsızın sel gelip, ineğini alıp götürmüş. Adam şaşkın bir hâlde düşünürken, çocuğu;
-Babacığım, süte kattığımız sular birikerek, gelip ineği götürdü demiştir.
Rızık, mala, mülke bağlı değildir. Dolayısı ile bunların elden çıkmasına da üzülmemelidir. Gerçi bir kimsenin bütün malı çalınır veyâ felâkete uğrayıp da, kalbinin hiç değişmemesi, herkesin yapacağı bir şey değildir. Allahü teâlâya karşı böyle itimat edebilmek, güvenmek kolay değildir. Zaten böyleleri  pek az bulunur ise de, yok değildir. Böyle bir tevekküle kavuşmak için, Allahü teâlânın rahmet ve ihsânının sonsuzluğuna, kudretinin kemâl üzere olduğuna, kalbin tam inanması, yakîn hâsıl etmesi lâzımdır. Birçok kimseye sermâyesiz rızık gönderdiğini, birçok sermâyenin de, felâkete sebep olduğunu düşünmelidir. Kendi sermâyesinin elinden gitmesinin, hayırlı olduğunu bilmelidir. Resûlullah efendimiz buyurdu ki:
(Bir kimse geceyi, yarın yapacağı işleri düşünmekle geçirir. Hâlbuki o iş, bu kimsenin felâketine sebep olacaktır. Allahü teâlâ, bu kuluna acıyıp, o işi yaptırmaz. O ise, iş olmadığı için, üzülür. Bu işim neden olmıyor, kim yaptırmıyor, bana kim düşmanlık ediyor diye arkadaşlarına kötü gözle bakmaya başlar. Hâlbuki, Allahü teâlâ, ona merhamet ederek felâketten korumuştur.)
Ahmed Siyâhî hazretleri oğluna şöyle nasîhatta bulunur:
"Ey oğlum, âlimlere hürmet et. Vicdanın, için temiz olsun, cömert ve güleryüzlü ol. Başkalarına ihsân ve iyilikte bulun. Allahü teâlânın yarattıklarına eziyet ve sıkıntı verme. Arkadaşlarının hatâ ve kusûrlarını affet, görmemezlikten gel. Büyük, küçük herkese nasihat eyle, hırs ve tamâhı terk eyle. Bütün ihtiyaçlarında Allahü teâlâya tevekkül et, güven. Çünkü Allahü teâlâ, kendisine sığınanları mahrum etmez."
Netice olarak, hazret-i Ömerin buyurduğu gibi:
"Yarın fakîr, muhtâç kalırsam hiç üzülmem. Zengin olmayı da, hiç düşünmem. Çünkü hangisinin benim için hayırlı olacağını bilmem."


.

Her durumda, Allahü teâlâya güvenmek

10 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

Allahü teâlânın takdîrine râzı olmak, Ona tevekkül etmek, güvenmektir. Tevekkül, bütün işleri Allahü teâlâya ısmarlamak, bir işe başlarken Ona güvenmektir.

Kalbin, her işte, Allahü teâlâya itimât etmesine, güvenmesine, tevekkül denir. Şecâ'atin, kahramanlığın temeli de, Allahü teâlânın takdîrine râzı olmak, Ona tevekkül etmek, güvenmektir. Tevekkül, bütün işleri Allahü teâlâya ısmarlamak, bir işe başlarken Ona güvenmektir. Ebû Muhammed Râşî hazretleri buyuruyor ki:
"Kendin ile Allahü teâlâ arasında en büyük engel, hep kendi menfâatini düşünmek ve kendin gibi, bir âcize güvenmektir. Sofîlik, istediğin her yere gidebilmek, bulutların gölgesinde râhat etmek ve herkesten hürmet görmek değildir. Her hâlinde, Allahü teâlâya güvenmektir."
Ebû Hamza Bağdâdî hazretleri bir gece yolculuğa çıkar. Gece yarısından sonra uyku bastırır ve yol kenarındaki içi boş bir kuyuya düşer. Etrâfına bakınır fakat çıkabilecek durumda değildir. Tevekkül üzere kuyunun içinde oturur. O sırada kuyunun başına iki kişi gelir ve biri diğerine;
-Bu kuyuyu böyle açık bırakmamız uygun olmaz. Onu dolduralım der. Diğeri ise;
-Bu kuyuyu dolduramayız ancak bunun ağzını kapatalım der. Onlar böyle konuşurken Ebû Hamza Bağdâdî hazretleri, ben buradayım demek ister ama o ânda kalbine;
"Allahü teâlâya tevekkül ettiğin hâlde, Onu başkasına şikâyet mi ediyorsun?" diye bir düşünce gelir. Bunun üzerine susar. Gelenler kuyunun ağzını kapatıp giderler. Ebû Hamza Bağdâdî hazretleri, bir gün ve  gece kuyuda kaldıktan sonra, yırtıcı bir hayvan kuyunun ağzını açar ayağını uzatır, o da hayvanın ayağına yapışıp kuyunun dışına çıkar. O sırada;
"Ey Ebû Hamza! Korktuğun yerden, korktuğun şeyle kurtarıldın" diye bir ses işitir.
Bir gün, Ebû Ali Dekkâk hazretlerinin meclisine bir kimse tevekkülün ne olduğunu sormak için gelir. Fakat bu kimse, içeri girince Ebû Ali Dekkâk hazretlerinin başında çok kıymetli bir sarık olduğunu görür ve gönlü o sarığa meyleder. Bu sırada Ebû Ali Dekkâk hazretleri gelen kimseye dönüp;
-Tevekkül, Allahü teâlâya îtimâd etmek, güvenmektir. Onun, bunun sarığına tamah etmemek, göz dikmemektir buyurur ve sarığını çıkartıp o kimseye hediye eder.
Netice olarak, Allahü teâlânın merhametine, ihsânına itimât etmeli, emrettiklerini yapmalı ve yasak ettiklerinden de sakınmalıdır. Ebû Yâkûb Nehrecûrî hazretlerinin buyurduğu gibi:
"Gerçek tevekkül sâhibi, her şeyi Allahü teâlâdan bekler, başkasına eziyet ve sıkıntı vermez. Başına gelen belâ ve musîbetlerden dolayı kimseden şikâyetçi olmaz. Mahrum kaldığı şeyler sebebiyle de kimseyi kötülemez. Çünkü o, hayrın da, şerrin de, Allahü teâlâdan olduğuna îmân etmiştir."


.

Ni'metlerin en büyüğü, îmândır

15 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

İmân etmek için vergi vermek, mal ödemek, yük taşımak, ibâdet zahmeti çekmek, zevkli tatlı şeylerden kaçınmak gibi sıkıntılara katlanmak lâzım  değildir...
Allahü teâlâ, sonsuz merhametinden dolayı, Peygamberler göndererek, inanılması lâzım olan şeyleri, kullarına bildirdi. İmân, Peygamberin bildirdiklerini tasdîk etmek demektir. Allahü teâlâ, insanlara büyük ni'met olarak, Peygamberleri gönderip îmânı bildirdi. İmân etmek için, bir yere para vermek, mal vermek, zor bir iş yapmak, birisinden izin almak gibi, hiçbir şey yapmak lâzım değildir. Hattâ, îmânlı olduğunu başkasına bildirmek bile lâzım değildir. İmân, altı şeyi öğrenip, bunlara kalbinden, gizlice inanmak demektir. İmân eden, Allahü teâlânın emirlerine teslîm olur, yanî seve seve yapar ve böylece, Müslümân olur. İmâm-ı Rabbânî hazretleri;
"Sonsuz ateşte yanmaya inanmayanın, buna çok az da bir ihtimâl vermesi, zannetmesi akıl îcâbıdır" buyuruyor.
Sonsuz olarak ateşte yanmak ihtimâli karşısında, bunun yegâne ve katî çâresi olan, îmân ni'metinden kaçınmak, ahmaklık, hem de çok büyük şaşkınlık olmaz mı? Îmânı olmayan kimsenin, sonsuz olarak Cehennem ateşinde yanacağını Peygamber efendimiz haber verdi. Bu haber elbette doğrudur. Buna inanmak, Allahü teâlânın var olduğuna, bir olduğuna inanmak gibi lâzımdır. Sonsuz olarak ateşte yanmak ne demektir? Herhangi bir insan, sonsuz olarak ateşte yanmak felâketini düşünürse, korkudan aklını kaçırması lâzım gelir. Bu korkunç felâketten kurtulmanın çâresini arar. Bunun çâresi ise;
"Allahü teâlânın var ve bir olduğuna ve Muhammed aleyhisselâmın Onun son Peygamberi olduğuna ve Onun haber verdiği şeylerin hepsinin doğru olduğuna inanmak" insanı bu sonsuz felâketten kurtarmaktadır.
"Ben bu sonsuz yanmaya inanmıyorum, bunun için böyle bir felâketten korkmuyorum, bu felâketten kurtulmak çâresini aramıyorum" diyen kimseye;
"İnanmamak için elinde senedin vesîkan var mı? Hangi ilim, hangi fen inanmana mâni oluyor?" dense, elbet vesîka gösteremeyecektir. Senedi, vesîkası olmayan söze ilim, fen denir mi? Buna zan ve ihtimâl denir. Milyonda, milyarda bir ihtimâli olsa da, sonsuz olarak ateşte yanmak, korkunç felâketinden sakınmak lâzım olmaz mı? Az bir aklı olan kimse bile, böyle felâketten sakınmaz mı? Sonsuz ateşte yanmak ihtimâlinden kurtulmak çâresini aramaz mı?
Netice olarak, her akıl sâhibinin îmân etmesi lâzımdır. İmân etmek için vergi vermek, mal ödemek, yük taşımak, ibâdet zahmeti çekmek, zevkli tatlı şeylerden kaçınmak gibi sıkıntılara katlanmak lâzım değildir. Yalnız kalb ile, ihlâs ile, samîmî olarak inanmak kâfîdir. Bu inancını inanmayanlara bildirmek de şart değildir...


.

Îmânlı kalmak çok zordur!..

16 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

Îmânı gideren hâlleri bilmek lâzımdır. İslâmiyetin îmânsızlık alâmeti dediği sözleri söyleyen ve işleri yapan, kalbinde tasdîk olsa ve inandığını söylese de, îmânı gider...
    
Îmân etmek kolaydır fakat îmânı muhafaza etmek ve îmânlı kalmak çok zordur. Bu sebeple, îmânı gideren hâlleri bilmek lâzımdır. İslâmiyetin îmânsızlık alâmeti dediği sözleri söyleyen ve işleri yapan, kalbinde tasdîk olsa ve inandığını söylese de, îmânı gider. İslâmiyetin saygı gösterilmesini emrettiği şeyleri kötülemek böyledir. Bunun için, Allahü teâlâya lâyık olmayan şey söyleyenin îmânı gider... Allah, Arş'tan veyâ gökten bize bakıyor, sen bana zulmettiğin gibi Allah da sana zulmediyor, yalan bir söze, Allah biliyor ki, doğrudur demek ve melekleri küçültücü şeyler söylemek, Kur'ân-ı kerîmi, hattâ bir harfini küçültücü söz söylemek, bir harfine bile inanmamak, îmânı giderir.
Peygamberleri küçültücü şeyler söylemek, Kur'ân-ı kerîmde isimleri bildirilen yirmi beş Peygamberden birine inanmamak, meşhûr sünnetlerden birini beğenmemek, çok iyilik yapan birisi için, Peygamberden dahâ iyidir, demek îmânı giderir. Medine'ye giden bir kimsenin;
(Kabrim ile minberim arası, Cennet bahçelerinden bir bahçedir) hadîs-i şerîfini işitince, ben minber, hasır ve kabirden başka bir şey görmedim demesi, îmânını giderir. Ahırette olacak şeylerle alay etmek, îmânı giderir.
Kabirdeki ve kıyâmetteki azâblara akla, fenne uygun değildir diyerek inanmamak, Cennette Allahü teâlâyı görmeye inanmamak, îmânı giderir.
İslâmiyete inanmamak alâmeti olan sözlere, fen bilgilerine, din bilgilerinden dahâ hayırlıdır demek, namâz kılsam da kılmasam da berâberdir demek, zekât vermem demek, harâmdan olan mâlı fakîre verip sevâp beklemek, hep îmânı giderir.
İslâm bilgilerine inanmamak, bunları ve din âlimlerini aşağılamak da küfür olur, îmânı giderir.
Kâfir olmayı isteyen kimse, buna niyet ettiği anda kâfir olur. Küfre sebep olduklarını bilerek ve arzûsu ile küfür kelimelerini söyleyen kâfir olur. Bilmeyerek söylüyorsa; âlimlerin çoğuna göre yine kâfir olur. Küfre sebep olmayan kelime söylemek isterken, şaşırarak, küfre sebep olanı söylerse kâfir olmaz. Kâfirlerin bayram günlerinde, o güne mahsûs şeylerini, onlar gibi kullanmak, bunları kâfire hediye etmek de, îmânı giderir.
Netice olarak, Müslümân olmak için, nefsin de îmân etmesi, emredilmemiştir. Nefsinden kalbine küfre, inkâra sebep olan şeyler gelen kimse, bunları söylemese, îmânının kuvvetine alâmet olur. Küfre sebep olan şeyi kullanan kimseye kâfir dememelidir. Bir Müslümânın bir işinde veyâ sözünde doksandokuz küfür, inkâr ihtimâli olsa, bir tane de îmân ihtimâli bulunsa, bu kimseye kâfir denilmez. Çünkü Müslümâna hüsn-i zan etmek lâzımdır


.

Îmân, amel etmekle korunur

17 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

Îmân, bildirilen îmânın şartlarına inanmakla beraber, farzların farz, harâmların da harâm olduğuna inanmaktır ve bu, îmânın şartıdır. Emredilen tekliflerin çoğuna inanıp da, yalnız birine inanmayan, buna uymak istemeyen, Muhammed aleyhisselâma inanmamış olur. Müslümân olmak için, tekliflerin yani emir ve yasakların hepsine inanmak lâzımdır. Bir Müslümân, tekliflere yani emredilenlere inandığı hâlde, bunlara uymazsa, meselâ, tembellik ederek, namâz kılmazsa, kötü arkadaşa ve nefsine uyarak, alkollü içki içerse, îmânı gitmez, kâfir olmaz, günâh işlemiş olur. Emredilen tekliflerden birine bile uymak istemezse yani beğenmez, hafîf görürse, îmânı gider. Her Müslümânın bu inceliğe dikkat etmesi, îmânlarının gitmemesi için uyanık olmaları lâzımdır. Abdullah İsfehânî hazretleri, kendisinden nasîhat isteyenlere buyurur ki:

"İlmi, ibâdete zarar gelmemesi için taleb ediniz. İbâdeti de, ilme zarar gelmemesi için isteyiniz. Akıllı kimse, îmânını korumak için, Allahü teâlânın emir ve yasaklarında gevşeklik göstermez ve sâlih amellerde kusûr etmez. Allahü teâlânın, mü'minlerin kalblerine verdiği îmân, tabîatından ve nefsinin hevâsından kaynaklanan zulmetle perdelenmiştir. Bunun açılması için perdeleri ortadan kaldıracak şeye ihtiyaç vardır. Allahü teâlâ, sâlih amellerle îmânı kuvvetlendirmek için, emir ve yasaklar bildirmiştir. Kökü, yakîn toprağında bitmeyen, dalları amellerle meydana gelmeyen her îmân, Azrail aleyhisselâm canı almaya geldiği zamandaki şiddetli korkular karşısında, sâbit kalamaz. Böyle kişinin, sonunda îmânsız ölmesinden korkulur. Bu da, ancak son nefeste ve ölüm korkuları zuhûr ettiği zaman belli olur. Bu hâl meydana geldiğinde, çok az insan îmânında sebât eder. Onun için akıllı kimsenin, sâlih amellerin faydasına kavuşması, Ehl-i sünnet îtikâdında olması lâzımdır. Güzel ahlâk sâhibi olmalıdır. Farzlar, sünnetlerle birlikte yapılmalıdır. Farzların yardımcısı ve tamamlayıcısı, sünnetlerdir. Kim Kitâb ve Sünnet ilmiyle, Selef-i sâlihîn ve Ehl-i sünnet yoluna göre îtikâdını düzeltmezse, çalışmaları zâyi olur, gayreti boşa gider."

Netice olarak, îmân bilgilerini, farzları ve harâmları öğrenmek, bilmek  farzdır. Îmân edip, farzları yapıp harâmlardan sakınana Müslümân denir. Bunlardan biri bozuk olur veyâ hiç olmazsa, Müslümânlık bozuk olur. Îmân, muma benzer, İslâmiyetin emir ve yasakları da mum etrâfındaki fener gibidir. Mum ile birlikte fener de, İslâmiyettir. Fenersiz mum çabuk söner. Îmânsız İslâm olamaz ve İslâm olmayınca, îmân da yoktur.


.

Kişinin yaptığı ibâdetleri beğenmesi

22 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

Ucbun yani kişinin kendisini ve yaptıklarını beğenmesinin zararları, âfetleri çoktur. Kibre, günâhları unutmaya sebep olur. Günâhlarını düşünen kimse, ibâdetlerini büyük görmez.
Ucub; kişinin yaptığı ibâdetleri, iyilikleri beğenerek, bunlarla övünmesi demektir ki, kötü huylardandır. Bir kimsenin yaptığı ibâdetlerin, iyiliklerin kıymetini bilerek, bunların elden gitmesini düşünerek korkması, üzülmesi ucub olmaz. Yâhut, bunların Allahü teâlâdan gelen ni'metler olduğunu düşünerek, sevinmek de, ucub olmaz. Bunların Allahü teâlâdan gelen ni'metler olduğunu düşünmeyerek kendi yaptığını, kazandığını sanarak sevinmek, kendini beğenmek, ucub olur. Mevlânâ Celâleddîn Rûmî hazretlerinin oğlu Sultan Behâeddîn Veled anlatır:
"Babamla bir bağa gidiyorduk. Beni bir katıra bindirdi. Kendisi, diğer talebelerle yaya gidiyordu. Ben babamın tam arkasında idim. Bir ara babam Mevlânâ hazretlerinin mübârek vücûdunu, Allahü teâlânın izniyle büyük bir nûrun kapladığını gördüm. Etrâfa güneş gibi ışık saçıyordu. Hemen hatırıma, babamın büyüklüğünü inkâr edenler geldi ve; 'Böylelerine şaşıyorum, niçin kötü düşünüyorlar?' diye bir düşünce geldi. O ânda babam geriye dönerek;
-Ey Behâeddîn! Sen babanı inkâr edenleri bırak da, kendi nefsini yola getir. Sakın ucub ve kibir hastalığına yakalanmayasın. Herkes yaya yürürken, sen binek üzerindesin. Bu kadarcık gönül yüksekliği, insanı ucba, kendini beğenmeye götürür, nefsinin ve şeytanın eline düşürür, onlara hizmet ettirir, buyurdu."
Ucbun zıddına minnet denir. Minnet; ni'mete kendi eliyle, kendi çalışmasıyla kavuşmadığını, Allahü teâlânın lutfü ve ihsânı olduğunu düşünmektir. Böyle düşünmek, ucub tehlikesi olduğu zamân farz olur. Diğer zamânlarda ise müstehabdır. Abdülkerîm Cîlî hazretleri buyuruyor ki:
"Sâlih kimseler iyi ameller işlediklerinde şeytan harekete geçer. Onlara işledikleri ameli güzel gösterir. Böylece onları ucba, kendini ve yaptıklarını beğenmişliğe sürükler. Sonunda hiçbir âlimin öğüt ve nasîhatini dinlemezler. İblis onları bu hâle getirdikten sonra; 'Başkaları sizin ibâdetinizin binde birisini yapsa kurtulur' der. Bu telkinlere kananlar, amellerini azaltırlar, istirâhat yolunu tutarlar. Kendilerini yüceltirler, başkalarını hafife alırlar. Artık bu hâlleri onları peş peşe günâha sürükler."
Netice olarak, ucbun yani kişinin kendisini ve yaptıklarını beğenmesinin zararları, âfetleri çoktur. Kibre, günâhları unutmaya sebep olur. Günâhlarını düşünen kimse, ibâdetlerini büyük görmez. İbâdet yapmanın da, Allahü teâlânın lütfu, ihsânı olduğunu düşünür. Ucub sâhibi, Allahü teâlânın mekrini ve azâbını da unutur. Başkalarından istifâde etmekten mahrûm kalır. Kimse ile meşveret edemez, kimseye danışmaz olur.


.

Günâh işleyenin boynu bükük olur

23 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

Ucub sâhibi yani kendini ve yaptığı iyilikleri beğenen kimse, hep ben, ben der. Her türlü sözünün kabûl olunmasını ister. Halbuki günâh işleyenin boynu bükük olur, tövbe edebilir...
İnsanı, kendisini ve yaptığı iyilikleri beğenmeye sürükleyen sebeplerin başında, cehâlet ve gaflet gelmektedir. Bu hâlden kurtulmak için, her şeyin Allahü teâlânın dilemesi, yaratması ile meydâna geldiğini ve akıl, ilim, ibâdet etmek, mâl, mevki gibi kıymetli ni'metlerin, Allahü teâlânın lutfü ve ihsânı olduklarını düşünmek lâzımdır.
Ni'met, insana faydalı olan, tatlı gelen şey demektir. Bütün ni'metleri gönderen Allahü teâlâdır. Ondan başka yaratıcı ve gönderici yoktur. Eshâb-ı kirâmdan bâzıları, Huneyn gazâsında, askerin çokluğunu görerek; "Artık biz hiç mağlûp olmayız, yenilmeyiz" dediler. Bu sözler Resûlullah efendimizin mübârek kulağına gelince, üzüldüler. Bunun için, harbin başlangıcında nusret-i ilâhî yetişmeyip, mağlûbiyet başladı. Sonra, Cenâb-ı Hak merhamet ederek, zafer nasîb eyledi...
Dâvut aleyhisselâm, duâ ederken; (Yâ Rabbî! Evlâtlarımdan birkaçının namâz kılmadığı hiçbir gece yoktur ve oruç tutmadığı hiçbir gün geçmemiştir) demişti. Buna karşılık Allahü teâlâ; (Ben dilemeseydim, kuvvet ve imkân vermeseydim, bunların hiçbiri yapılamazdı) buyurdu.
Dâvut aleyhisselâmın bu sözü gayret-i ilâhiyyeye dokundu, târih kitâplarında yazılı olan sıkıntıların başına gelmesine sebep oldu...
Kibre, kendini büyük bilmeye sebep olan şeyler, ucba, kendini ve yaptıkları iyilikleri beğenmeye de sebep olurlar. Bunun için Allahü teâlânın ni'metlerine şükretmek, büyük bir ni'mettir. Hadîs-i şerîfte; (Üç şey, insanı felâkete sürükler: Buhl, hevâ ve ucb) buyuruldu.
Buhl yani cimri olan, Allaha ve kullara karşı olan hakları, vazîfeleri ödemekten mahrûm olur. Hevâsına yani nefsinin arzûlarına uyan ve nefsini beğenen kimse, muhakkak felâkete düçâr olur. Peygamber efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde; (Günâh işlemezseniz, dahâ büyük günâha yakalanmanızdan korkarım. O da, ucubdur) buyurmuşlardır.
İmâm-ı Gazâlî hazretleri de; "Bütün kötülüklerin başı, kaynağı üçtür: Haset, riyâ, ucub. Kalbini bunlardan temizlemeye çalış!" buyurmuştur...
Netice olarak, ucub sâhibi yani kendini ve yaptığı iyilikleri beğenen kimse, hep ben, ben der. Toplantılarda baş tarafta bulunmak ister. Her türlü sözünün kabûl olunmasını ister. Halbuki günâh işleyenin boynu bükük olur, tövbe edebilir. Ucub sâhibi ise, ilmi, ameli ile mağrûr ve egoist olur. Tövbe etmesi de güç olur. Günâh işleyenlerin iniltileri, Allahü teâlâya, tesbîh çekenlerin övünmesinden iyi gelir. Ucbun en kötüsü, hatâlarını, nefsinin hevâsını beğenmektir. Hep nefsine uyar, nasîhat kabûl etmez. Başkalarını câhil sanır. Hâlbuki, kendisi çok câhildir...


.

Her bid'at sahibi, kendini beğenir

24 Haziran 2014 01:00

 

A -

A +

Yanlış, bid'at olan yollardan ve kötü huylardan kurtulmak için, doğru itikadı, doğru yolu ve güzel ahlâkı bildiren ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını ve hayatlarını okumalıdır...
Peygamber efendimizin ve Onun eshâbının bildirdiği doğru yoldan ayrılan bid'at sâhipleri, kendi bozuk itikâtlarını ve amellerini, doğru, iyi bilip, bunlara sarılmışlardır. Böyle kendi itikât, inanış ve amellerini beğenenlerin tedâvisi, çok zordur, güçtür. Mâide sûresinin 108. âyet-i kerimesinde meâlen;
(Kendinize bakınız. Kendiniz doğru yolda oldukça, başkalarının sapıtması size zarar vermez!) buyurulmaktadır.
Bu âyet-i kerîmenin mânâsı Resûlullah efendimize suâl edilince, cevâbında;
(İslâmiyetin emirlerini bildiriniz ve yasak ettiklerini anlatınız! Bir kimse ucub eder, sizi dinlemezse, kendi hâlinizi ıslâh ediniz) buyurmuşlardır.
Abdullah-ı Ensârî hazretleri buyuruyor ki:
"Öyle zaman olur ki, Allahü teâlâ bir kulunu ibâdetleri ile meşgûl eyler. O ibâdetler, o kulun azıtmasına sebep olur. Yâni kibir ve ucba kapılmasına yol açar. Yine öyle zaman olur ki, o kulunu bir işe, bir günâha düşürür. O günâhı sebebiyle kul, o kadar üzülür ki, bu üzülmesi o kimsenin hidâyetine sebep olur, hâline bakıp gafletten uyanır, tövbe ve istiğfâr eder. Bu her iki durumda da atılgan olmamalıdır. Allahü teâlâ, cesâret ve atılganlıkla günâh işleyip; 'O bizi affeder' diyen kullarını sevmez. Günâhları küçük görmekten daha zararlı bir şey yoktur. Günâhların küçüklüğünü değil de, kimin koyduğu yasakları çiğnemekte olduğunu düşünüp, hayâ etmelidir."
Süfyân-ı Sevrî hazretleri, bir talebesine nasihat olarak buyurur ki:
"Ey kardeşim! Her zaman ve her yerde, doğru ol. Yalan, sözünde durmamak, emâneti yerine getirmemek gibi kötü huylardan çok sakın. Yalancı ve sözünde durmayanlarla düşüp kalkma. Çünkü böyleleriyle berâber olmak, günaha sebep olur. Yine, sözlerinde ve işlerinde riyâdan sakın. Çünkü riyâ, gizli şirktir. Ucubdan da kendini muhâfaza et. Ucub, yaptığı ibâdetleri, iyilikleri beğenerek bunlarla övünmektir. Ucub bulunan amel, Allahü teâlânın katında makbûl değildir. Fakat bunların Allahü teâlâdan gelen nimetler olduğunu düşünerek sevinmek, ucub olmaz."
Abdullah Yemenî hazretleri, tasavvuf yolunda ilerlediği sırada, şeytan karşısına çıkar ve; "Senin ibâdet ettiğin gibi ibâdet eden hiçbir kimseyi görmedim" diyerek, onu ucba, kendi ibâdetlerini beğendirmeye, böylece onu ibâdetlerinden vazgeçirmeye yeltenir. Gönül gözü açık olan Abdullah Yemenî hazretleri bunun İblis olduğunu anlar ve huzûrundan kovar...
Netice olarak, yanlış, bid'at olan yollardan ve kötü huylardan kurtulmak için, doğru itikadı, doğru yolu ve güzel ahlâkı bildiren ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını ve hayatlarını okumalıdır.


.

İbâdetler, âdet değil emirdir

6 Temmuz 2014 01:00

 

A -

A +

Doğru ve hâlis ibâdet edenleri, âdet üzere, bozuk ibâdet edenlerden ayıran fark, Allahü teâlânın emirlerini gözetmektir. Çünkü, namâz ve orucun hâlisi de, bozuğu da görünüşte berâberdir.
Âdet üzere, alışkanlık ile namâz kılan ve oruç tutan çoktur. Fakat, dinin bildirdiği hudûdu gözeten, harâm ve şüphelilere düşmemeye dikkat eden ise, pek azdır. Doğru ve hâlis ibâdet edenleri, âdet üzere, bozuk ibâdet edenlerden ayıran fark, Allahü teâlânın emirlerini gözetmektir. Çünkü, namâz ve orucun hâlisi de, bozuğu da görünüşte berâberdir. Sadece yeme, içmeyi terk ederek, yalandan, gıybetten uzaklaşılmayarak tutulan bir orucun, zâhirî ve lüzûmsuz bir amel olduğunu, İslâm âlimleri bildirmişlerdir. Peygamber efendimiz; (Bir kimse, ramazân ayında oruç tutmayı farz bilir, vazîfe bilir ve orucun sevâbını, Allahü teâlâdan beklerse, geçmiş günâhları affolur) buyurmuştur.
İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:
"Bu ayın günlerinin bereketi başka olduğu gibi, gecelerinin hayırları da başkadır. Kur'ân-ı kerîm, ramazân ayında indi. Bakara sûresinin 185. âyetinde meâlen;
(Kur'ân-ı kerîm ramazân ayında indirildi) buyuruldu. Kadir Gecesi de, bu aydadır.
Ramazân-ı şerîfte, vakit girince, iftârı erken, sahûru geç yapmak sünnettir. Resûlullah efendimiz bu iki sünneti yapmaya çok önem verirdi. İftârda acele etmek ve sahûru geciktirmek, belki insanın aczini, yiyip içmeye ve dolayısı ile her şeye muhtâç olduğunu göstermektedir. İbâdet etmek de zâten bu demektir. Hurma ile iftâr etmek sünnettir. İftâr edince;
"Zehebez-zama' vebtellet-il urûk ve sebet-el-ecr inşâallahü teâlâ" duâsını okumak, terâvîh namazı kılmak ve hatim okumak mühim sünnettir. Bu ayda, her gece, Cehenneme girmesi gereken, binlerce Müslümân affolur, âzâd olur. Bu ayda, Cennet kapıları açılır. Cehennem kapıları kapanır. Şeytânlar, zincirlere bağlanır. Rahmet kapıları açılır. Hadis-i şerîfte; (Ramazân ayı gelince, Cennet kapıları açılır. Cehennem kapıları kapanır ve şeytânlar bağlanır) buyuruldu.
Ramezân-ı şerîf ayının Kur'ân-ı kerîm ile bağlılığı olduğu için, bu ay da, bütün hayırları ve bereketleri kendinde toplamıştır. Bütün bir yıl içinde herhangi bir yoldan herhangi bir kimseye gelen bütün hayırlar ve bereketler, bu çok kıymetli ayın bereketleri denizinden bir damla gibidir."
Netice olarak ibâdetleri, âdet olarak, herkes yaptığı için değil, Allahü teâlânın emri olduğu için yapmalıdır. Ramazân ayındaki nâfile ibâdetlerin, diğer aylardaki farzlar gibi ve ramazân ayındaki farzların da, diğer aylardaki yetmiş farz gibi olduğunu unutmamalıdır. Ayrıca Muhammed Bâkî-billah hazretlerinin buyurduğu gibi: "Oruç tutmak, Allahü teâlânın sıfatıyla sıfatlanmaktır. Zîrâ Allahü teâlâ, yemekten ve içmekten münezzehtir."


.

Zekâtı ve uşru verilmeyen mallar...

15 Temmuz 2014 01:00

 

A -

A +

"Malının zekâtını vermeyen, malının hayrını görmez. Uşrunu vermeyenin, tarlasında, kazancında bereket kalmaz. Sadaka vermeyenin, vücûdunda sıhhat kalmaz."
Bir Müslüman, zekât vermeyi vazîfe bilmez, farz olduğuna inanmaz, vermediği için üzülmez ve günâha girdiğini bilmezse, îmânı gider. Senelerce zekât vermeyen bir kimsenin, zekât borçları birikerek, bütün malını kaplar. Bu kimse, malı kendinin sanıp, Müslümânların o malda hakkı olduğunu, hâtırına bile getirmez, kalbi de hiç sızlamaz. Bu mala sımsıkı sarılmıştır. Böyle kimselerden, îmânını kurtaran pek nâdir olur. Tövbe sûresinin 35. âyet-i kerimesinde meâlen; (Zekâtı verilmeyen mallar, paralar, Cehennem ateşinde kızdırılıp, sâhiplerinin alınlarına, böğürlerine, sırtlarına mühür basar gibi bastırılacaktır) buyurulmaktadır.
Hazret-i Alinin naklettiği hadîs-i şerifte; (Malınızın zekâtını veriniz! Biliniz ki, zekâtını vermeyenlerin, namâzı, orucu, haccı, cihâdı ve îmânı yoktur) buyuruldu.
Zâdül-mukvîn kitâbında diyor ki: "Eski âlimler yazmış ki, beş şeyi yapmayan, beş şeyden mahrûm olur: 1- Malının zekâtını vermeyen, malının hayrını görmez. 2- Uşrunu vermeyenin, tarlasında, kazancında bereket kalmaz. 3- Sadaka vermeyenin, vücûdunda sıhhat kalmaz. 4- Duâ etmeyen, arzûsuna kavuşamaz. 5- Namâz vakti gelince, kılmak istemeyen, son nefeste kelime-i şehâdet getiremez."
Din Büyükleri buyuruyor ki: "Ey insan, dünyânın zevk ve safâsı peşinde, dahâ ne kadar koşacaksın? Bu kıymetli ömrü harâmdan mal yığmakta, ne zamâna kadar ziyân edeceksin? İslâmiyetin emir ve yasaklarına aldırış etmezsin! Azrâîl aleyhisselâmın gelip cânını zorla alacağı, ecel arslanı pençesini sana takacağı, can verme acılarının başına geleceği, şeytânın, îmânını çalmak için kasdedeceği, dostlarının, vah vah öldü, siz sağ olun, diye evlâdına tâziye edecekleri vakti düşün! Ayrılık sesi gelip, bize yarayan bir şey yapmadın, hep beğenmediklerimizi işledin, biz de sana, senin bize yaptığın gibi yaparız, diyecekleri zamândan korkmuyor musun?.. Kabir ve âhıret suâllerine ne cevâp hâzırladın? Allahü teâlânın tekdîrine ne bahâne yapacaksın? Kendine acı! Suâle çekileceksin. Hâlbuki, verecek cevâbın yok. Cehenneme girersen, ateşine dayanamazsın. Kendine ve herkese öyle iyilik et ki, başkası iyilik yapınca, sen yaptın sansınlar. Kendine ve kimseye kötülük etme ki, başkası bir fenâlık yapınca, sen yaptın sanmasınlar. Hadîs-i şerîfte; (Ey Âdemoğlu! Benim malım, benim malım dersin. O maldan senin olan, yiyerek yok ettiğin, giyerek eskittiğin ve Allah için vererek, sonsuz yaşattığındır) buyuruldu."
Netice olarak, zerre kadar iyilik eden iyiliğini bulacaktır. Hadîs-i şerîfte; (Allahü teâlâ, iyilik edenlere, karşılığını elbette verecektir) buyuruldu.


.

İnsanlardan bir şey istemek zillettir!..

20 Temmuz 2014 01:00

 

A -

A +

Zarûret olmadan, herhangi bir kimseden bir şey istemek, dilenmek harâmdır. Zarûret ve ihtiyaç hâlinde mubâh olursa da, istemek, o kimsenin, derecesinin azalmasına sebep olur.
Allahü teâlâya imân eden, Onun emirlerine boyun eğen, başını secdeye koyan, aziz olur. Kendi nefsine, kendisi gibi aciz olan insanlara boyun eğen, dünyalık ele geçirmek için onlara yaltaklık eden de, zelil, hakir olur.
Tezellül, bayağılık, kendini aşağı tutmak yani zillet demektir. Tezellül, kötü bir huydur ve haramdır. Bir günlük yiyeceği, içeceği olan bir kimsenin, başkalarından yiyecek, içecek, para istemesi, dilenmesi, tezellül olur ve harâmdır. Ebû Ali Rodbârî hazretleri;
"Dünyâyı kazanmakta nefisler için zillet, âhireti kazanmakta ise  izzet vardır"  buyurmuştur.
Zillet, aşağılık, hakîrlik demektir. İnsan, sadece Allahü teâlânın huzurunda, kendini böyle aşağı, hakir görür. Yaratanının huzurunda kendini aşağı görmesi, insanı aziz eder, yükseltir. Çünkü  ibâdet, züll ve zillet demektir. Yani, insanın Rabbine, mabûduna, hakîr olduğunu, âciz, muhtaç olduğunu göstermesidir.  
Fazla hediye almak için, az bir şeyi hediye olarak vermek, tezellüldür, bayağılıktır. Zarûret olmadan, herhangi bir kimseden bir şey istemek, dilenmek harâmdır. Zarûret ve ihtiyaç hâlinde mubâh olursa da, istemek, o kimsenin, derecesinin azalmasına sebep olur. Resûlullah efendimiz, hazret-i Ömer'e hediye olarak bir şeyler göndermişti. Hazret-i Ömer ise, bunları almayıp geri gönderdi. Karşılaştıkları zaman Peygamber efendimiz;
-Niçin almadın? diye sual etti. Hazret-i Ömer;
-Yâ Resûlallah, (En hayırlınız, kimseden bir şey almayandır) buyurmuştunuz, bunun için almadım deyince, Resûlullah efendimiz;
-O sözüm, isteyip de almak içindi. İstemeden gelen şey, Allahü teâlânın gönderdiği rızıktır buyurdu. Bunun üzerine hazret-i Ömer;
-Allahü teâlâya yemîn ederim ki, kimseden bir şey istemeyeceğim ve istemeden gelen her şeyi alacağım dedi.
Herhangi bir ziyafete davet olunmadan gitmek, tezellüldür. Hadîs-i şerîfte; (Davet edilen yere gitmemek günâhdır. Davet olunmadığı yere gitmek hırsızlık etmek olur) buyuruldu.
Başkasından sadaka istemekte; Allahü teâlânın ni'meti az gönderdiğini haber vermek, kendini zelîl etmek ve istenilen kimseye eziyet etmek gibi zararlar vardır. Bunlar, zarûret olmadıkça câiz değildir. Peygamber efendimiz; (Aç olan veyâ bir şeye muhtaç olan, kimseden istemeyip, Allahü teâlâdan beklerse, Allahü teâlâ, ona bir senelik rızık kapıları açar) buyurmuşlardır.
Netice olarak, Allahü teâlâdan isteyen aziz, insanlardan isteyen ise zelil olur. Yahyâ bin Muâz-ı Râzî hazretlerinin buyurduğu gibi:
"İnsanı, Allahü teâlâdan uzaklaştıran şeyleri istemekte zillet, âhireti istemekte ise izzet vardır


.

Kötülük edene de iyilik etmeli

21 Temmuz 2014 01:00

 

A -

A +

Gece, gündüz içki içen zengin bir kimse vardı. Bir gün kölesine dört dirhem vererek meyve ve benzeri şeyler almasını söyledi. Köle istenilenleri almak için yola çıktı...
Allahü teâlâ, kullarının günâhlarını affedicidir, kerîmdir, rahîmdir, lütfu, ihsânı boldur ve merhameti çoktur. Kendisine isyân edenlere de, merhametinden, rızıklarını kesmeyip göndermektedir...
Vaktiyle gece, gündüz içki içen zengin bir kimse vardı. Bir gün yine içki meclisini kurar ve kölesine dört dirhem vererek meyve ve benzeri şeyler almasını söyler. Köle dört dirhemi alıp, istenilen şeyleri almak için çarşıya çıkar. Yolda din büyüklerinde Mansur bin Ammar hazretlereni, yoksul bir kimse için yardım toplamakta olduğunu görür. Oraya doğru yaklaşır. Mansur bin Ammar hazretleri;
-Kim bu yoksul kimseye dört dirhem verirse, ona dört duâ edeceğim buyurur. Bunları işiten köle, elindeki dört dirhemi o yoksul kimseye verir. Bunun üzerine Mansur bin Ammar hazretleri;
-Ne istiyorsan, isteğini söyle, o isteğinin olması için duâ edeceğim buyurur. Köle;
-Ben köleyim. Kölelikten kurtulup, hürriyetime kavuşmak istiyorum der. Bu hususta duâ edilir. İkinci isteği sorulunca köle;
-Bu dört dirhemin yerine tekrar dört dirhemim olsun isterim der ve gerekli duâ yapılır. Üçüncü isteği sorulunca;
-Benim şu andaki sâhibim, efendim fâsık bir kimsedir. Onun tövbe edip bu günahlardan kurtulmasını istiyorum der ve bu hususta da duâ edilir. Dördüncü isteği sorulduğu zaman köle;
-Allahü teâlânın, beni, efendimi sizi ve burada bulunanları affetmesini istiyorum der ve bu hususta da Mansur bin Ammar hazretleri duâ ederler.
Köle, elindeki dört dirhemi dört duâ karşılığında verdiği için, eli boş olarak efendisinin yanına gelir ve olanları olduğu gibi anlatır. Efendisi;
-İlk olarak ne istedin diye sorar. Köle;
-Hürriyetimi istedim deyince efendisi;
-Seni azad ettim, artık hürsün, ikinci olarak ne istedin diye sorar. Köle;
-Verdiğim dört dirhemin yerine dört dirhemimin olmasını deyince efendisi;
-Peki al sana dört bin dirhem, üçüncü olarak ne istedin der. Köle;
-Senin bu hâlden tövbe etmeni istedim deyince efendisi;
-Artık içki içmeyeceğim, şimdiye kadar olanlar için de tövbe ettim ve iyi bir Müsüman olmak için çalışacağım, dördüncü olarak ne istedin deyince köle;
-Allahü teâlânın, beni, seni ve hepimizi affetmesini istedim der. Bunları işiten efendisi,
-İşte bu benim elimde değil der... Gece bu şahıs bir rüya görür. Kendisine; "Sen elinden gelen üç şeyi yaparsın da, bizim her şeye gücümüz yettiği hâlde o bir şartı yapmaz mıyız! Seni de, köleni de, yanındakileri de, Mansur bin Ammar'ı ve orada bulunanları da affettik" buyurulur.
Netice olarak iyilik edene iyilik etmeli, kötülük edeni de affetmelidir.


.

Affedilmek için, affetmeli

22 Temmuz 2014 01:00

 

A -

A +

Müslümanların hatalarını görmemek, onlara kin tutmamak ve kusurlarını affetmek lazımdır. Allahü teâlânın bizi affetmesini istiyorsak, biz de Onun kullarını affetmemiz lazımdır.
Affetmek, büyüklüğün alâmetidir ve Allahü teâlânın sıfatlarındandır.  Kişinin, kendisine karşı yapılan hata ve kusurları bağışlamasına, affetmek denir. Herhangi bir kimsenin, hakkını almaya gücü yettiği halde, o kimseyi affetmesi iyidir. Çünkü hakkını almaya gücü varken affetmek, nefse daha güç gelir. Hadîs-i şerîfte; (Mûsâ aleyhisselâm: Yâ Rabbî! Kullarının en kıymetlisi kimdir? diye sorunca; gücü yettiği zaman affedendir, buyuruldu) buyurulmuştur...
Zulmedeni affetmek merhametin, kendisine iyilik etmeyene hediye vermek ihsânın, kötülük edene ihsânda bulunmak da, insanlığın en yüksek derecesidir. Bu sıfatlar, düşmanı dost yapar...
Zâlimden hakkı kadar geri almak, adâlet olur. Fakat gücü yettiği hâlde affetmek, güzel ahlâktır. Resûlullah efendimiz, bir kimsenin zâlime bedduâ ettiğini görünce; (İntisâr eyledin! Affeyleseydi, daha iyi olurdu) buyurmuştur. Bir hadîs-i şerîfte de buyuruldu ki: (Üç şey kendisinde bulunan kimse, Cennete dilediği kapıdan girecektir: Kul hakkını ödeyen, her namazdan sonra on bir defa ihlâs sûresini okuyan, kâtilini affederek ölen.)
Resûlullah efendimizin mübârek torunu hazret-i Hüseyin, bir gün misâfirleri ile sofrada oturmuşlar yemek yiyiyorlardı. O sırada kölesi bir kap sıcak yemekle gelirken ayağı yere takılıp, elindeki yemeği hazret-i Hüseyin'in mübârek başına döker. Hazret-i Hüseyin, terbiye maksadı ile kölesinin yüzüne sertçe bakınca, kölesi, Âl-i imrân sûresinin 134. âyet-i kerimesindeki; (Gadab etmezler) meâlindeki kısmını okur. Hazret-i Hüseyin;
-Gadabımı terk ettim, buyurunca, kölesi, âyet-i kerimenin; (İnsanlardan kusûrlu olanları affederler) meâlindeki kısmını okur. Hazret-i Hüseyin;
-Affettim cevabını verince kölesi, âyet-i kerimenin; (Allahü teâlâ ihsân edenleri sever) meâlindeki kısmını okur. Bunun üzerine hazret-i Hüseyin;
-Allah için seni kölelikten azâd ettim, istediğin yere gidebilirsin, buyurur...
Netice olarak Allahü teâlâ, kullarının günâhlarını affedicidir. Müslümânlar da, birbirlerinin kusûrlarını, kabâhatlerini affetmelidir. Müslüman, Allahü teâlâ katında kıymeti olan ve Onun sevdiği insan demektir. Bunun için Müslümanların hatalarını görmemek, onlara kin tutmamak ve kusurlarını affetmek lazımdır. Allahü teâlânın bizi affetmesini istiyorsak, biz de Onun kullarını affetmemiz lazımdır. Yani, affedilmek için affetmek lazımdır. Affetmek, Allahü teâlânın sıfatlarındandır. Ahmed Rıfâî hazretlerinin buyurduğu gibi:
"Kızdığın zaman affa sarıl. Çünkü affetmek sûretiyle yapacağın hatâ, cezâ vermek sûretiyle yapacağın hâtadan daha iyidir."


.

İbâdet, doğru ve devamlı olmalıdır

27 Temmuz 2014 01:00

 

A -

A +

Amellerin, ibâdetlerin kabûl olması yani sevâb verilmesi için, hem şartlarına uygun olması, hem ihlâs ile niyet edilmesi ve hem de devamlı olması lâzımdır.
Namazın ve bütün ibâdetlerin nasıl yapılacağını, yaparken nelere uyulacağını Allahü teâlâ Peygamberine bildirmiştir. Peygamber efendimiz de, bunları, öğrendiği gibi Eshâbına bildirmiş ve kendi de yapmıştır. Farzları, vâcibleri ve harâmları, Peygamber efendimiz bile değiştirmemiştir ve değiştiremez. Din imâmlarımız bunların hepsini Eshâb-ı kirâmdan görerek ve işiterek anlamışlar ve kitâplarına yazmışlardır.
İbâdetlerin en kıymetlisi, Ehl-i sünnet i'tikâdında olmaktır. Ehl-i sünnet demek, inanmakta, ibâdetlerde ve insanlara karşı yapılan işlerde, Muhammed aleyhisselâmın sünnetine, yoluna, Eshâb-ı kirâma, Tâbi'înin ve daha sonra gelen İslâm âlimlerinin söz birliğine uymaktır. Bunların yolunu, fıkıh ve ilmihâl kitâplarından okuyup öğrenmek lâzımdır. Bezzâziyye'de buyuruluyor ki:
"Kur'ân-ı kerîmden bir miktâr ezberledikten sonra, fıkıh öğrenmek lâzımdır. Çünkü Kur'ân-ı kerîmin hepsini ezberlemek farz-ı kifâyedir. Lâzım olan fıkıh bilgilerini öğrenmek ise, farz-ı ayındır."
İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:
"Her şeyden önce, Ehl-i sünnet vel-cemâ'at âlimlerinin bildirdiği, kitâplarında yazdığı itikâdı öğrenmek ve îmânını buna göre düzeltmek lâzımdır. Ondan sonra, fıkıh ahkâmını öğrenmeli, farzları yapmaya sarılmalı, helâle, harâma dikkat etmelidir. Farzların yanında, nâfile ibâdetlerin, hiç kıymeti yoktur. Zamanımızın Müslümânları, farzları bırakıp, nâfile ibâdetlere sarılıyor, nâfile ibâdetleri yapmaya  ehemmiyet verip, farzları meselâ beş vakit namaz kılmayı, Ramazân-ı şerîf ayında, oruç tutmayı, zekât vermeyi, uşur vermeyi, helâli, harâmları öğrenmeyi  hafîf ve ehemmiyetsiz görüyorlar.
Zekât niyyeti ile fakîre bir altın vermek, yüzbin altın sadaka vermekten dahâ sevâptır. Çünkü zekât vermek, farzı yapmaktır. Zekât niyyeti olmadan verilenler ise, nâfile ibâdettir. Farz ibâdetin yanında nâfile ibâdetlerin hiç kıymeti yoktur. Deniz yanında, damla kadar bile değildir."
Nâfile ibâdetlerin sevâbına kavuşabilmek için, îmânda, farzlarda kusûr olmamak, günâhlara tövbe etmek ve ibâdet olarak yapmaya niyyet etmek şarttır.
Netice olarak Allahü teâlâ, yapılan amellerde, ibâdetlerde, kullarının kalblerindeki ihlâsa bakar. Allah rızâsı için yapılmayan hayrât, hasenât ve ibâdetler, kabûl edilmez. Amellerin, ibâdetlerin kabûl olması yani sevâb verilmesi için, hem şartlarına uygun olması, hem ihlâs ile niyet edilmesi ve hem de devamlı olması lâzımdır. Peygamber efendimize, hangi amelin daha kıymetli olduğu sual edilince, cevaben; (Devamlı olan ameldir) buyurmuşlardır.


.

"Amellerimizin cezası ve karşılığıdır!.."

10 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

"İnsanlardan eziyet ve sıkıntı olarak bize ne gelirse, hep amellerimizin cezası ve karşılığıdır. Eğer büyüklere edep, küçüklere şefkat göstererek yaşansa, hiç kimse size kötülük yapamaz..."
Dünyada ni'metleri, lezzetleri çok olanlar, bunlara lâzım olan şükrü yapmazlarsa âhırette çok acı çekecektir. Dünyada tehlikelerden sakındığı, çalıştığı hâlde çok acı çeken mü'min de, âhırette çok lezzete kavuşacaktır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:
"Dertlerin, belâların gelmesine sebep, günah işlemektir. Fakat, belâlar, sıkıntılar, günahların affedilmesine sebep olur. Allahü teâlâ, sevdiklerinin günahlarını affetmek için, onlara dert, belâ gönderiyor. Tövbe, istiğfâr edince de, günahlar affolur. Dert ve belâ gelmesine lüzum kalmaz ve gelmiş dertler de gider. O hâlde, dert ve belâdan kurtulmak için, çok istiğfâr okumalıdır. Cennet ni'metlerinin, Cehennem azaplarının sonsuz olduğunu bilen kimse, dünyanın birkaç günlük belâlarına, sıkıntılarına hiç ehemmiyet verir mi? Bu dertlerin, sonsuz saâdete sebep olacağını düşünerek, bunları ni'met olarak karşılar. Dertler, belâlar, sıkıntılar, muhabbetin, sevginin, şaşmayan şâhitleridir. Sevene, sevgilinin gönderdiği acıların da, Ondan gelen iyilikler gibi sevgili ve tatlı olması lâzımdır. Sevgilinin iyilikleri tatlı geldiği gibi, Onun acıtması da tatlı gelmelidir. Hattâ, Ondan gelen acılarda, tatlılardan daha çok lezzet bulmalıdır. Çünkü acılar, sıkıntılar nefse tatlı gelmez. Nefis, böyle şeyleri istemez. Her bakımdan güzel olan, her şeyi güzel olan Allahü teâlâ, bir kulunu incitmek dileyince, Onun irâdesi, isteği, bu kula elbette güzel gelmelidir. Daha doğrusu, bundan zevk almalıdır. Başa gelen belâlar, sıkıntılar, her ne kadar acı ve üzücü görünür ise de, kalbe, rûha tatlı gelmektedir. Çünkü beden ile rûh birbirinin zıddı, tersi gibidir. Birine acı gelen, ötekine tatlı olmaktadır. Yaratılışta duygusuz olan, bu ikisinin ters olduğunu ve hâllerini, özelliklerini ayıramaz."
Mazhar-ı Cân-ı Cânân hazretleri de, bir talebesine hitaben buyuruyor ki:
"İnsanlardan eziyet ve sıkıntı olarak bize ne gelirse, hep amellerimizin cezası ve karşılığıdır. Eğer büyüklere edep, küçüklere şefkat göstererek yaşansa, hiç kimse size kötülük yapamaz. Kızmayı ve üzülmeyi yutmak gerekir. Dili, uygun olmayan sözlerden uzak tutmalıdır. Namaza dikkat etmelidir. Bundan sonra kimse size sıkıntı vermez."
Netice olarak dünya, zevk, eğlence için, lezzet için değil, imtihân için yaratıldı. İnsan, yaptığı her şeyin karşılığını, mükafât veya ceza olarak dünyada da, âhırette de, görecektir. Şûrâ sûresinin 30. âyetinde meâlen buyurulduğu gibi:
(Size gelen sıkıntılar, kendi kazandıklarınızdır. Çoğunu da affedip, size göndermiyor.

.

Günah işlemek, îmânı gidermez

11 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

Îmân; Müslümanlık esaslarını kabul etmek ve bütün hükümlerine uymakta kusur etse bile, saygı göstermek olduğundan, Müslümanlığın temelidir. Amel, îmândan bir parça değildir...
Resûlullah efendimizin söylediklerinin hepsini beğenip kalbin kabûl etmesine, inanmasına îmân denir. Günâh işleyen bir mü'min, işlediği günah sebebi ile îmânını kaybetmez. Allahü teâlânın varlığını, Peygamberi ile bildirdiklerini tasdik eden bir mü'min, bu hükümlere uymakta kusur ederse, elbette üzülür. Allahı ve Peygamberi tanımayan ve yaptığı iyilikleri, Allahın emri olduğu için değil de, başka sebeple yapan bir kimse, Allaha kul olmayı bile kabul etmiyor. Bu ikisine karşı Allahü teâlânın muâmelesi, elbette bir olmaz.
Bir adamın iki evlâdı olsa, birisi okumaz, yazmaz, çalışmaz, kimseye faydası olmaz. Fakat, babasının yanında edebli durur. Kabahatlerini düşünerek mahcup olur. Babası, bu çocuğun kahrını çeker. İkinci çocuğu çalışkan, gözü açık, herkesin işine yarar. Fekat, bir gün babasına karşı gelerek;
-Sen kim oluyorsun, seni tanımıyorum, gibi ağır şeyler söyler. O anda her iyiliği yok olur. Bunu kovar, sonra yalvarıp af dilemekten başka çaresi olmaz.
İşte, fâsık olan mü'min ile inkâr edenin hâli, bu çocuklara benzer. İslâm âlimleri, îmân bakımından insanları dört kısma ayırmışlardır:
1- Peygambere inanır ve uyar. Bunlar dünyada rahat ve huzur içinde yaşar. Âhırette, doğru Cennete gider. Nefsine uyarak hâsıl olan günahları, kalb ile tövbe, dil ile istiğfâr ederek ve dünyada sıkıntılar çekerek, affedilecek, doğru Cennete giderek, ni'metler içinde sonsuz yaşayacaktır. Bunlara sâlih kul denir.
2- Peygambere inanır ve uyar. Dünyada dert, sıkıntı ve hastalık içinde yaşar. Dertlere sabır ve nimetlere şükreder. Sabırları, derecelerinin, sonsuz ni'metlerinin artmasına sebep olur. Bunlar, nefislerine uymaz. Bunlara evliyâ denir. Böyle kimseler azdır.
3- Peygambere inanır ise de, Peygambere değil, nefsine uyar. Dünyada sıkıntı çeker. Bunlar, nefislerine uyarak hâsıl olan günahlar kadar Cehennemde yandıktan sonra, Cennete gireceklerdir. Bunlara Fâsık kul denir.
4- Peygambere inanmaz. İslâmiyetin emir ve yasak ettiği şeyleri akıl ile bulup, bunlara ve Müslümânlara uyan kâfirler, dünyada rahata kavuşur ise de, inkârları sebebi ile âhırette sonsuz azâb çekerler.
Bazılarının daha çok azmaları için, işlerinde başarı, kolaylık ve rahatlık da verilir. İslâmiyetin bir emrini beğenmeyen kâfir olur. İnkâr edenin gideceği yer de Cehennemdir.
Netice olarak îmân; Müslümanlık esaslarını kabul etmek ve bütün hükümlerine uymakta kusur etse bile, saygı göstermek olduğundan, Müslümanlığın temelidir. Amel îmândan bir parça olsaydı, her günah işleyen, kâfir olur, dünyada Müslüman kalmazdı!..


.

Îmân, muma benzer

12 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

Emirleri, ibâdetleri yapmayan, mü'min olsa da Müslümânlığı tam değildir. Böyle îmân, insanı yalnız dünyada korursa da, âhırete îmânla gitmek güç olur.  Îmân, muma benzer...
Âhırette azaptan kurtulmak için îmân etmek şarttır. Îmân edenlerin, farzları yapıp haramlardan kaçınması lâzımdır. Ayrıca Peygamber efendimizi, malından ve canından daha çok sevmelidir. Bu sevgisinin alâmeti, sünnetleri yapıp mekruhlardan kaçınmaktır. Bir mü'min, mubahlarda da, ne kadar Ona uyarsa, o derece kâmil ve olgun bir Müslüman olur.
Peygamberlerin îmânı ile avâmın îmânı, îmân olması bakımından müşterektir. Peygamberlerin îmânının üstünlüğü, îmânın sıfatına bağlıdır. Mesela, insanlar, insan olmakta eşit iseler de, sıfatları yönünden farklıdırlar. Hazret-i Ali ve İmâm-ı Şâfiî hazretleri;
"Îmân inanmak ve söylemek ve ibadetleri yapmaktır" dediler. Bu sözleri, kâmil olan, olgun olan îmânı bildirmektedir. Kalbinde îmân olduğunu söyleyen kimsenin mü'min olduğu söz birliği ile bildirilmiştir.
İşlerdeki, amellerdeki bozukluk, insanı dinden çıkarmaz. Günah işlemek, kalbdeki îmânı bozarsa, mesela günah olduğuna inanmayarak yaparsa, o zaman küfür olur. Tâbiînin büyüklerinden olan Hasen-i Basrî hazretleri buyuruyor ki:
"İçinde yılan bulunduğu bilinen bir deliğe insan elini sokmaz. Eğer sokarsa, içinde yılan bulunduğuna inanmamış demektir. Bunun gibi, Allahü teâlâya ve Cehenneme inanan bir kimsenin, İslâmiyetin yasak ettiği şeyleri yapmaması lâzımdır. Günâh işleyenler, Allah kerîmdir, affetmesini sever. Ona güveniyoruz da yapıyoruz derlerse, bu söz, delikteki yılanın sokmamasını düşünerek elini koymaya benzer."
Günahlar nefse tatlı gelmektedir. Mü'min, nefsine aldanarak günah işleyebilir. Fakat, günah işlerken, aklı ve îmânı onu üzmektedir. İnsan, aklı ile îmân eder. Nefse tatlı geldiği için de, günaha sürüklenir. Bundan dolayı, îmân ile isyânın başka başka olduğu anlaşılır. Yılanın deliğine el uzatmak, nefse tatlı gelseydi veya bu iş nefse tatlı gelen bir şeye sebep olsaydı, mesela, elini uzatırsan, sana şu kadar para var denilse idi, o zaman nefse uyar, elini belki uzatırdı.
Netice olarak, îmânı, farzları ve haramları öğrenmek, bilmek  farzdır. İmân edip ibâdet edene, Müslümân denir. İbâdetleri yapıp haramlardan kaçınan, tam Müslümândır. Bunlardan biri bozuk olur veya hiç olmazsa, Müslümânlık bozuk olur. Emirleri, ibâdetleri yapmayan, mü'min olsa da Müslümânlığı tam değildir. Böyle îmân, insanı yalnız dünyada korursa da, âhırete îmânla gitmek güç olur. Îmân, muma benzer, İslâmiyetin bildirdiği emir ve yasaklar da mum etrafındaki fener gibidir. Mum ile birlikte fener de, İslâmiyettir. Fenersiz mum çabuk söner. Îmânsız, İslâm olamaz. İslâm olmayınca, îmân da yoktur.


.

"Birbirinizi gıybet etmeyiniz!"

17 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

Bir kimsenin dindeki kusurlarını söylemek, meselâ namaz kılmaz, içki içer veya söz taşıyıcıdır demek, dünyâdaki kusurlarını söylemek;  sağırdır, şaşıdır demek, gıybet olur...
Gıybet, adam çekiştirmek, bir kimsenin arkasından konuşmak demektir. Birisini gıybet etmek, ölmüş insanın etini yemek gibi olur buyuruldu. Belli bir Müslümânın veyâ gayr-ı müslimin ayıbını, onu kötülemek için arkasından söylemek, gıybet olur. Kötüleyen sözler doğru ise, gıybet, yalan ise, iftirâ olur. Gıybet ve iftirâ söylemek, büyük günâh olduğu gibi, bunları dinlemek de harâmdır. Söyleyen ve dinleyen, tövbe etmez ve helâllaşmazsa, Cehenneme gider. Söyleyeni susturmalı, susturamaz ise, oradan kalkıp gitmelidir.
Bir kimsenin dindeki kusurlarını söylemek, meselâ namaz kılmaz, içki içer, hırsızlık eder veya söz taşıyıcıdır demek, dünyâdaki kusurlarını söylemek, mesela sağırdır, şaşıdır demek, gıybet olur. Dindeki kusurları, onu kötülemek için söylenirse, gıybet olur. Onun ıslâhını düşünerek söylenirse, gıybet olmaz. Acıyarak söylemek de, gıybet olmaz denildi.
Bir Müslümânın günâhı ve kusûru söylendiğinde, elhamdülillâh biz böyle değiliz demek, gıybetin en kötüsü olur. Birisinden bahsedilirken, elhamdülillâh, Allah, bizi hayâsız yapmadı gibi, onu kötülemek, çok çirkin gıybet olur. Falanca kimse çok iyidir, ibâdette şu kusûru olmasa, daha iyi olurdu demek, gıybet olur. Hucurât sûresinin 12. âyetinde meâlen; (Birbirinizi gîybet etmeyiniz!) buyuruldu.
Peygamber efendimiz buyurdu ki:
(Kıyâmet günü, bir kimsenin sevap defteri açılır. Yâ Rabbî! Dünyada iken, şu ibâdetleri yapmıştım. Sayfamda bunlar yazılı değil, der. Onlar, defterinden silindi, gıybet ettiklerinin defterlerine yazıldı denir.)
(Kıyâmet günü bir kimsenin hasenât defteri açılır. Yapmamış olduğu ibâdetleri orada görür. Bunlar seni gıybet edenlerin sevaplarıdır, denir.)
Ebû Hüreyre hazretleri şöyle nakleder: "Resûlullah efendimizle oturuyorduk. İçimizden birisi kalkıp gitti.
-Yâ Resûlallah! Rahatsız olup gitti, denildi.
-Arkadaşınızı gıybet ettiniz, etini yediniz, buyurdu."
İbrâhîm Ethem hazretleri, bir yemeğe dâvet edilmişti. Sofrada, çağrılanlardan birinin bulunmadığı söylenince;
-O ağır kimsedir, denildi. İbrâhîm Ethem hazretleri;
-Gıybet edildi, buyurdu ve çıkıp gitti.
Netice olarak gıybet, harâmdır. Dinleyen, o kimseyi tanımıyorsa, gıybet olmaz. Gıybet olunan kimse bunu işitirse, üzülür. Bedeninde, nesebinde, ahlâkında, işinde, sözünde, dîninde, dünyâsında, hattâ elbisesinde, evinde, hayvânında bulunan bir kusûr, arkasından söylendiği zamân, bunu işitince üzülürse, gıybet olur. Kapalı söylemek, işâret ile, hareket ile bildirmek, yazı ile bildirmek de, hep söylemek gibi gıybettir ve harâmdır.


.

"İstiğfar okuyunuz! İmdadınıza yetişirim"

18 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

Günahlardan ve dertlerden kurtulmak için her zaman ve her yerde, namazlardan sonra, yatarken, mânâlarını düşünerek, çokça "Estağfirullah min külli mâ kerihallah" demelidir...
Allahü teâlâ ile kul arasında olan günâhların affolması için, gizlice tövbe etmek kâfidir. Başkalarına haber vermek lâzım değildir. Cünüpken Kur'ân-ı kerîm okumak, camiye girmek, camide dünya işlerini konuşmak, camide yemek, içmek,  uyumak, Kur'ân-ı kerîmi abdestsiz tutmak, harâm şeyleri dinlemek, yemek, içmek, avret yerlerini açmak, kul hakkı bulunmayan günâhlardır.
Hayvan hakkı bulunan günâhları affettirmek, çok güçtür. Hayvanı haksız olarak öldürmek, dövmek, yüzüne vurmak, tâkatinden fazla yürütmek, ağır yük vurmak, otunu, suyunu zamânında vermemek, günâhtır. Bu günâha hem tövbe etmeli, hem de, istiğfâr ederek yalvarmalıdır. Gayr-i müslimlerin hakkı için de, helâllaşmak lâzımdır.
Kul hakkı; mâlî, nefsî, ırzî, mahremî ve dînî olmak üzere beş türlüdür... Hırsızlık, gasp, aldatmak ve yalan söylemekle mal satmak, sahte para vermek, başkasının mâlına zarar vermek, mâlî olan kul haklarıdır. Bir kuruş mal için tövbe etmek ve sâhibi ile helâllaşmak lâzımdır. Mâlî haklar için, çocukların da helâllaşması, ödemeleri lâzımdır.
Nefsî, yani hayâtî günâh, adam öldürmek, bir uzvunu telef etmektir... Irza dokunan kul hakkı, gıybet, iftirâ, alay etmek, sövmek gibi şeylerdir... Mahremî olan hak, başkasının hanımına, çocuğuna, hıyânet etmektir... Dînî hak, akrabâsına ve emri altında olanlara din bilgisi vermeyi terk etmektir... Bunların ve bütün insanların din bilgisi öğrenmelerine ve ibâdet yapmalarına mâni olmaktır ve başkasına kâfir, fâsık demektir... Bütün bu günâhlar için tövbe etmek ve hak sahipleri ile helallaşmak lâzımdır. Hadîs-i şerîflerde;
(Tövbe eden, günâh işlememiş gibi olur.), (Günâhına pişman olmayıp, dili ile istiğfar eden, günâhında devam edicidir. Rabbi ile alay etmektedir) buyuruldu.
İstigfâr etmek, estağfirullah demektir ki, beni affet Allahım anlamındadır. Fevâid-i Osmâniyye kitâbında buyuruluyor ki: "Şifâ için, tövbe ediniz ve istiğfâr duâsını çok okuyunuz. Yani, Estagfirullâhel'azîm ellezî lâ ilâhe illâ hüv el hayyel kayyûme ve etûbü ileyh, deyiniz! Ölümden başka bütün dertlere, hastalıklara karşı faydalıdır. Ölüm hastasının ağrılarını, sancılarını yok eder, rahat ölmesini sağlar."
Hûd sûresinde 52. âyetinde meâlen; (İstiğfar okuyunuz! İmdadınıza yetişirim) buyuruldu. Hadîs-i şerifte de; (İstiğfâra devam edeni Allahü teâlâ dertlerden kurtarır) buyuruldu...
Netice olarak, günahlardan ve dertlerden kurtulmak için her zaman ve her yerde, namazlardan sonra, yatarken, mânâlarını düşünerek, çokça "Estağfirullah min külli mâ kerihallah" veya kısaca "Estağfirullah" demelidir.


.

İnsanı gıybete sürükleyen sebepler

19 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

Gıybetin sebepleri: O kimseye olan düşmanlık, yanında olanların fikirlerine uymak düşüncesi, sevilmeyen bir kimseyi kötülemek, kendisinin o günâhta bulunmadığını bildirmek...
İnsanı gıybet etmeye sürükleyen sebepler çoktur. Bunlardan bazıları; gıybet ettiği kimseye olan düşmanlık, yanında olanların fikirlerine uymak düşüncesi, sevilmeyen bir kimseyi kötülemek, kendisinin o günâhta bulunmadığını bildirmek, kendinin ondan üstün olduğunu bildirmek, yanında bulunanları güldürmek, şakalaşmak, onunla alay etmek, ummadığı kimsenin harâm işlediği için onu sevmediğini bildirmek gibi sebeplerdir.
Gıybet, üç türlüdür: Birincisinde, ben gıybet etmedim, onda bulunan şeyi söyledim, denilir. Böyle söylemek, küfür olur. Çünkü harâma, helâl demiş olur.
İkincisinde, gıybet olunana duyurmaktır. Büyük harâm olur. Tövbe etmekle affedilmez, onunla helâllaşmak da lâzım olur.
Üçüncüsünde, gıybet olunanın bundan haberi olmaz. Tövbe, istiğfârla beraber, ona hayır duâ etmekle affolur...
Gıybet, insanın sevaplarının azalmasına, başkasının günâhlarının kendisine verilmesine sebep olur. Bunları, her zaman düşünmek, insanın gıybet etmesine mâni olur. Yanında gıybet yapıldığını işiten kimse, buna mâni olmalıdır. Hadîs-i şerîflerde; (Din kardeşine, onun haberi olmadan yardım eden kimseye, Allahü teâlâ dünyâda ve âhırette yardım eder.), (Yanında, din kardeşine gıybet edilince, gücü yettiği hâlde ona yardım etmeyen kimsenin günâhı, dünyâda ve âhırette kendisine yetişir) buyuruldu...
Bir yerde gıybet yapılırken, orada bulunan kimse, gıybet edenlerden korkmazsa, sözle, onlardan korkarsa, kalbi ile reddetmezse, gıybet günâhına ortak olur. Gıybet edenin sözünü kesmesi veyâhut kalkıp gitmesi mümkün ise, bunları yapmalı. Eliyle, başıyla, gözüyle menetmesi kâfi gelmez. Açıkça, sus, demesi lâzımdır. Hazret-i Âişe validemiz anlatıyor: "Resûlullah efendimizin yanında, bir kadının uzun olduğunu söyledim;
-Ağzında olanı çıkar! buyurdu. Tükürdüm. Ağzımdan et parçası çıktı." Allahü teâlâ sıfatları, özellikleri, cisim şeklinde göstermeye kâdirdir...
Gıybet etmenin keffâreti, üzülmek, tövbe etmek ve gıybet ettiği kimse ile helâllaşmaktır. Pişmân olmadan helâllaşmak, riyâ olur, ayrı bir günâh olur. Ölüyü ve gayr-i müslimi gıybet etmenin harâm olduğu İbni Âbidîn'de yazılıdır. Allahü teâlâ, Mûsâ aleyhisselâma vahyederek buyurdu ki: (Gıybet edip tövbe eden kimse, Cennete en son gidecektir. Gıybet edip, tövbe etmeyen kimse, Cehenneme en önce girecektir.)
Netice olarak gıybet, din kardeşinin, bir gayr-i müslimin işitince üzüleceği bir kusûrunu arkasından söylemektir. Hadîs-i şerîfte buyurulduğu gibi:
(Bir kimse için söylenen kusûr, onda varsa, bu söz gıybet olur. Yoksa bühtân, yani iftirâ olur.)


.

"Allahü teâlâyı görür gibi ibâdet et!"

24 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

İhlâs, dünya faydalarını düşünmeyip ibâdetlerini yalnız Allahü teâlânın rızâsı için yapmaktır. İhlâs sâhibi, ibâdet yaparken başkalarına göstermeyi düşünmez...
Bir kimsenin, âhıret amellerini yaparak âhıret yolunda olduğunu göstermesi, böylece dünyâ arzûlarına kavuşmak istemesi, dünya kazancına dîni âlet etmesi, riyâ olur. Riyâ, bir şeyi olduğunun tersine göstermek, kısaca gösteriş demektir. İbâdetlerini göstererek, insanların sevgisini kazanmaktır. Sözleri veya ibâdetleri riyâ ile olan kimsenin, din bilgisi varsa, buna münâfık, din bilgisi yoksa, buna din yobazı denir. Fen bilgisi olmayıp da, kendisini fen adamı tanıtıp, kendi görüşlerini, fen bilgisi olarak söyleyip, Müslümânları aldatmaya, îmânlarını bozmaya çalışanlara da fen yobazı denir.
Riyânın zıddı, aksi ihlâstır. İhlâs, dünya faydalarını düşünmeyip ibâdetlerini yalnız Allahü teâlânın rızâsı için yapmaktır. İhlâs sâhibi, ibâdet yaparken başkalarına göstermeyi düşünmez. Bunun ibâdetlerini başkalarının görmesi ihlâsına zarar vermez. Hadîs-i şerîfte; (Allahü teâlâyı görür gibi ibâdet et! Sen görmüyor isen de, O, seni görmektedir) buyuruldu.
Başkalarının sevgisine, övmelerine  kavuşmak için, dünya işleri ile, onlara iyilik yapmak, riyâ olur. İbâdet ile olan riyâ bundan dahâ fenâdır. Allahü teâlânın rızâsını hiç düşünmeden yapılan riyâ, hepsinden daha fenâdır. İbâdet yaparak Allahü teâlâdan dünya menfaatlerini istemek, riyâ olmaz. Yağmur duâsına çıkmak, istihâre yapmak, böyledir. Ücret ile imamlık, hatiblik, muallimlik yapmak, sıkıntıdan, hastalıktan ve fakirlikten kurtulmak için âyet-i kerîmeler okumak da, böyledir denildi. Bunlarda hem ibâdet, hem de menfaat niyyetleri bulunmaktadır. Ticâret maksadı ile hacca gitmek de böyledir. İbâdet niyyeti hiç bulunmazsa riyâ olurlar. İbâdet niyyeti çok olursa, sevâp hâsıl olur. İbâdetlerini başkalarına göstermek, onlara öğretmek ve teşvîk etmek niyyeti ile olursa, yine riyâ olmaz ve çok sevâp olur. Ramazân orucunu tutmakta riyâ olmaz. Allahü teâlânın rızâsı için namaza başlayıp, sonradan hâsıl olan riyânın zararı olmaz.
Netice olarak, riyâ ile yapılan farzlar sahîh olur, ibâdet borcu ödenmiş olur ise de, sevâbı olmaz. Et ihtiyâcını karşılamak niyyeti ile kurban kesmek câiz olmaz. Allahü teâlâ için ve bir insan için birlikte niyyet ederek kurban kesmek câiz değildir. Allahü teâlânın rızâsı için olmayıp, yalnız hacdan, gazâdan gelenleri karşılamak için kesilen hayvan leş olur. Riyâdan korkarak ibâdeti terk etmek de câiz değildir. Allahü teâlânın rızâsı için namaza durup, namazı bitirinceye kadar hep dünya işlerini düşünürse, namazı sahih olur. Şöhrete sebep olacak şekilde giyinmek de riyâ olur.


.

İbâdetlerin sahih olması için...

25 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

Namaz, vaktinden önce kılınırsa, sahih olmaz. Hem de, büyük günâh olur. Namazın sahih olması için, vaktinde kılmak lâzım olduğu gibi, vaktinde kıldığını bilmek, şüphe etmemek de farzdır...
İbâdetlerin sahih olması için, Allahü teâlânın rızâsı için yapmaya niyet etmek lâzımdır. Niyet, kalb ile olur. Yalnız söylemek ile niyyet edilmiş olmaz. Kalb ile birlikte olmak şartı ile söyleyerek niyet etmek câiz olur denildi. Kalb ile niyet, söz ile niyete benzemezse, kalbdeki niyete bakılır. Yalnız yemin etmek böyle değildir. Yemin etmekte, söz esastır. İbâdetlerde niyyetin söz ile yapılacağını bildiren hiçbir hadîs-i şerîf ve haber mevcut değildir. Dört mezhebin imâmları da bildirmemiştir. Niyet, ibâdet yapmayı kalbe getirmek, hâtırlamak değildir. Allahü teâlâ için yapmayı irâde etmek, istemek demektir. Niyet, ibâdete başlarken yapılır. Daha önce, mesela bir gün önce yapılırsa, niyet olmaz. Buna emel, arzu, vaad denir. Mesela, Hanefî mezhebinde oruca niyet etme zamanı, bir gün evvel, güneşin batmasından başlayarak, ertesi gün, Dahve-i kübrâ vaktine yani öğleye bir saat kalana kadardır.
Namaz kılmak, Allahü teâlânın büyüklüğünü düşünerek, Onun karşısında kendi küçüklüğünü anlamaktır. Bunu anlayan kimse, hep iyilik yapar, hiç kötülük yapamaz. Nefsine uyanın namazı sahih olsa da, bu meyvelerini veremez. Her gün beş kerre, Rabbinin huzurunda olduğuna niyet eden kimsenin kalbi ihlâs ile dolar. Namazda yapılması emrolunan her hareket, kalbe ve bedene faydalar sağlamaktadır. Allahü teâlâ kalblerde olan ihlâsa ve Allah korkusuna bakar. Amellerin, ibâdetlerin kabul edilmesi yani sevap verilmesi için, hem şartlarına uygun olması, hem de ihlâs ile niyet edilmesi lâzımdır.
"İbâdet, sahih olursa, kabul edilir, niyete bakılmaz" demek, zındıklık olur. Allah rızâsı için yapılmayan hayrât, hasenât ve ibâdetler, kabul edilmez.
"Allahü teâlâ, kalbe bakar. İyi niyetle yapılan her şeyi kabul eder" demek de, câhil şeyhlerin, tarîkatçıların sözleridir.
Bir namaz, vakti gelmeden önce kılınırsa, sahih olmaz. Hem de, büyük günâh olur. Namazın sahih olması için, vaktinde kılmak lâzım olduğu gibi, vaktinde kıldığını bilmek, şüphe etmemek de farzdır. Bir kimse, vaktin girdiğinde şüpheli olarak kılıp, sonra vaktinde kılmış olduğunu anlarsa, bu namazı sahîh olmaz. Namazın sahih olması için, vaktinde kılındığını bilmek şarttır.
Netice olarak, namazın ve bütün ibâdetlerin kabul olmaları için, önce insanın Ehl-i sünnet i'tikâdında olması ve ibâdetlerin şartlarına uyarak edâ edilip sahîh olmaları, sonra, ihlâs ile niyet edip yapılmaları ve insanın üzerinde kul hakkı bulunmaması şarttır. Hadîs-i şerîfte buyurulduğu gibi:
(Yalnız bir lirası harâmdan olan on lira ile alınmış elbise ile kılınan namaz kabul olmaz.)


.

"İbâdetlerini ihlâs ile yap!"

26 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

Abdullah-ı Tüsterî buyurdu ki: "Yolumuzun esâsı üç şeydir: Helâl yemek, ahlâk ve amelde Resûl aleyhisselâma tâbi olmak ve ihlâs yani her işi, yalnız Allah rızâsı için yapmaktır."
İbâdet, Allahü teâlânın rızâsına kavuşmak için yapılır. Başkasının muhabbetine, ihsânına kavuşmak için yapılan ibâdet, ona tapınmak olur. Allahü teâlâya ihlâs ile ibâdet etmemiz emrolundu. Hadîs-i şerîfte; (Allahü teâlânın birliğine îmân edenden, namazı ve zekâtı ihlâs ile yapandan Allahü teâlâ râzı olur) buyuruldu.
Resûlullah efendimiz, Mu'âz bin Cebel hazretlerini Yemen'e vâli olarak gönderirken; (İbâdetlerini ihlâs ile yap. İhlâs ile yapılan az amel kıyâmet günü sana yetişir) buyurmuştur.
Dünya nimetleri geçicidir, ömürleri de kısadır. Bunları ele geçirmek için dînini vermek ahmaklıktır. İnsanların hepsi âcizdir. Allahü teâlâ dilemedikce, kimse kimseye fayda ve zarar yapamaz. İnsana Allahü teâlâ kâfidir. Bunun için Allahü teâlâdan korkmalı, Onun rahmetinden ümidi kesmemelidir. Ümit, korkudan çok olmalıdır. Böyle olanın ibâdetleri zevkli olur. Gençlerde korkunun, ihtiyarlarda ümidin daha fazla olması lâzımdır denildi. Hastalarda ümit fazla olmalıdır. Korkusuz ümit ve ümitsiz korku câiz değildir. Birincisi emîn olmak, ikincisi ümîtsiz olmaktır. Hadîs-i kudsîde; (Kulumu, beni zannettiği gibi karşılarım) buyuruldu.
Zümer sûresinin 53. âyet-i kerîmesinde meâlen; (Allah bütün günâhları affeder. O gafûrdur, rahîmdir) buyuruldu.
Bunlardan, recânın, ümidin fazla olması lâzım geldiği anlaşılmaktadır. (Allah korkusundan ağlayan, Cehenneme girmez) ve (Benim bildiğimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız) hadîs-i şerîfleri de, havfın, korkunun fazla olması lâzım geldiğini göstermektedir.
Allahü teâlâya yakın olmak yani Onun sevgisine kavuşmak için, ihlâs ile İslâmiyetin emirlerine  uymak, yasak ettiklerinden sakınmak lâzımdır. İslâmiyete uymak için; önce Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi îmân etmek, sonra haramlardan sakınmak ve farz olan ibâdetleri, ihlâs ile yapmak lâzımdır. Sehl bin Abdullah-ı Tüsterî hazretleri buyuruyor ki:
"Yolumuzun esâsı üç şeydir: Helâl yemek, ahlâk ve amelde Resûl aleyhisselâma tâbi olmak ve ihlâs yani her işi, yalnız Allah rızâsı için yapmaktır."
Netice olarak, İslâmiyete yapışmak yani emirleri yapmak ve haramlardan sakınmak, insanı Allahü teâlânın rızâsına, sevgisine kavuşturur ise de, bunları ihlâs ile yapmak şarttır. Mal, mevki, hürmet, şöhret kazanmak için yapılan ibâdette ihlâs olmaz, riyâ olur. Böyle ibâdete sevap verilmez. Bunun için hem İslâmiyete uymalı, hem de, ihlâs elde etmelidir. İslâmiyete uymak, ilim, amel ve ihlâs ile olur. İhlâs ile yapılan ibâdetler, zamanla nefsi zayıflatır, devamlı ihlâs elde etmeye sebep olur.


.

Allahın takdirine rızâ göstermek

31 Ağustos 2014 01:00

 

A -

A +

Muhammed Ma'sûm hazretleri buyurdu ki: "İnsâna gelen hastalıklar, elemler, takdîr-i ilâhî ile gelmektedir. Râzı olmak lâzımdır. İbâdetlere devam, elemlere, hastalıklara sabredilmelidir..."
Allahü teâlâdan gelen her şeye râzı olmaya, Rızâ denir. Hatta Allahü teâlâdan bir felâket gelse, ona da rızâ göstermek, kimseye şikâyet etmemektir. Bu hâl, her insanın yapabileceği bir iş değildir. Fakat, bunu yapabilen, büyük bir insandır. Böyle insanlarda, Peygamberlere  mahsûs sabır ve tahammül var demektir. Allahü teâlânın büyüklüğüne inandığı derecede insan, bu tahammülü ve bu rızâyı gösterebilir. Gıbta edilecek bir meziyettir. Muhammed Ma'sûm Fârûkî hazretleri buyuruyor ki:
"İnsâna gelen marazlar, hastalıklar, elemler, takdîr-i ilâhî ile gelmektedir. Râzı olmak lâzımdır. İbâdetlere devam, elemlere, hastalıklara sabredilmelidir. Allahü teâlânın kereminden âfiyet beklemelidir. Mahlûklardan bir şey beklememeli, her şeyin Hak teâlâdan geldiğini bilmelidir. Dertlerden, elemlerden kurtulmak için duâ ve istiğfâr etmelidir. Tesiri, faydası kesin olan sebeplere yapışmalı, sebeplerin tesirini Allahü teâlâdan beklemelidir. Onun takdîri, irâdesi olmadıkça, kimse kimseye zarar veremez. Bununla beraber, sebeplere yapışmak, Peygamberlerin yoludur. Esbâba, sebeplere teşebbüs etmemizi, yapışmamızı, tehlikelerden, zararlardan korunmamızı emretti. En büyük zarar, nefsimize ve İslâm düşmanlarına aldanmaktır. Sebeplerin tesîrini Allahü teâlâdan talep etmeli, istemelidir."
Meşhur olan elli dört farzdan birisi de; Allahü teâlâdan gelene râzı olmaktır. Belâlar, dertler, Allahü teâlânın irâdesi ve ezeldeki takdîri ile gelmektedir. Onun takdîrine râzı olmak ve teslîm olmak lâzımdır. Elem ve üzüntü, ayrılık ve musîbet, mâdemki Allahü teâlânın irâde ve takdiriyledir, ona râzı olmak lâzımdır. Resûlullah efendimiz şu duâyı çok okurlardı: (Allahümme innî es'elüke-ssıhhate vel-âfiyete vel-emânete ve hüsnel-hulkı verrıdâe bilkaderi birahmetike yâ Erhamerrâhimîn.) Bunun ma'nâsı; "Ya Rabbî! Senden, sıhhat, âfiyet, emânete hıyânet etmemek, güzel ahlâk ve kaderden râzı olmak istiyorum. Ey merhamet sâhiplerinin en merhametlisi! Merhametin hakkı için, bunları bana ver!" demektir.
Netice olarak, bir kimsenin, her günkü hâlinden memnun olması, her hâlinden Allahü teâlâya şükür ve hamdetmesi, bu kimsenin kanâat sâhibi olması demektir. Kendinden daha iyi mevkide, kendinden daha zengin, kendinden daha kuvvetli, kendinden daha güzel bir insanı kıskanmayarak, kendi hâlinden memnun ve râzı olan kimsenin, evvelâ kalbi rahat olur. Sonra da, en mühimi Allahü teâlânın sevgili kulu olur. Sevgili olmanın sebebi, Allahü teâlânın kendisine verdiğinden memnun ve râzı olmasıdır. Bunun için, Allahü teâlâ da, ondan râzı olur


.

Sâlih, iyi kul olmak

1 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

"Sâlih Müslümanlar, Allahü teâlânın hükmüne boyun eğerler, belâlara sabır, aza kanâat ederler. Allahü teâlâdan başkasından korkmazlar ve kimseden bir şey beklemezler..."
İmânı olup, İslâmiyete uyan ve Allahü teâlânın sevgisini kazanmaya çalışanlara, sâlih kul denir. Ahmed Rıfâî hazretlerine "sâlih kul nasıl olur" diye sorulunca, buyurur ki: "Sâlih Müslümanlar, Allahü teâlânın hükmüne boyun eğerler, belâlara sabır, aza kanâat ederler. Allahü teâlâdan başkasından korkmazlar ve kimseden bir şey beklemezler. İnsana, yüksek makamları veren, aşağı düşüren azîz ve zelîl edenin Allahü teâlâ olduğunu bilirler. Sâlih Müslümanlar, Peygamber efendimizin sünnetine tam uyarlar. Onların korkusu, son nefes içindir. Onlar, az konuşurlar. Öfkelerini tutarlar, şehvetlerini yenerler. Nefislerinin arzularını yapmazlar. Allahü teâlâyı unutturacak bütün engelleri ortadan kaldırarak, hep Onunla berâber olmaya bakarlar. Böylece nefislerini alçaltıp, rûhlarını yükseltirler... Nefse, Allahü teâlânın kazâ ve kaderine rızâ göstermek kadar zor gelen bir şey yoktur. Çünkü, kadere râzı olmak, Allahü teâlânın hükmüne boyun eğmek, nefsin isteklerine zıttır. Nefis bunları istemez. Saâdete kavuşmak, nefsin rızâsını terk edip, Allahü teâlânın rızâsına koşmakla mümkündür. Saâdete kavuşanlara müjdeler olsun..."
İbrâhim-i Havvâs hazretleri anlatır: "Bir zaman Şam civarındaydım. Nar ağacı gördüm. Tatlı nar yemek istiyordum. Lâkin gördüğüm narlar ekşi olduğu için, tatlı nar bulduğum zaman yerim deyip, yoluma devam ettim. Bir yere varınca, eli, ayağı olmayan, zayıf, hâlsiz, yaralı bir kimse gördüm. Yaralarına kurt düşmüş, hattâ birçok eşek arısı yaralarına hücûm etmiş, zavallıya ızdırab veriyorlardı. Onun bu çâresiz ve muzdarib hâline acıyarak, yanına varıp;
-Bu hâlden kurtulmak ister misin? dedim.
-Hayır dedi. Ben hayretle;
-Niçin? dedim.
-Sağ sâlim olmak nefsimin arzûsudur. Bu hâlde olmam ise Rabbimin murâdıdır. Onun murâdının aksi bir şeyi Ondan istemek, kulluğuma yakışmaz, takdirine râzı olmak, elbette benim için hayırlıdır dedi.
-Müsâade et de hiç olmazsa arıları uzaklaştırayım, sana çok ızdırap veriyorlar dedim.
-Onlar bana ızdırap verdikçe, benim hâlim daha hoş oluyor. Ey Havvâs! Sen benim çektiğim sıkıntıları, eşek arılarını boşver, sen tatlı nar yemek arzusunu kendinden uzaklaştırmaya bak dedi.
-Bütün bunları nereden biliyorsun? dedim.
-Allahü teâlâ bildiriyor dedi. Sonra izin isteyip yoluma devâm ettim..."
Netice olarak, doğru bir îmâna sahip olup İslâmiyete uyanlar, kendileri için takdir edilene itirâz etmeyenler, dünyada rahat ve huzur içinde yaşarlar. İşledikleri günahlara da, tövbe ederek, dünyada sıkıntılar çekerek, affa uğrarlar ve Cennete giderler. Böyle kullara, sâlih kul denir...


.

"İnsanın karşılaştığı her şey..."

2 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyurdu ki: "Her gün insanın karşılaştığı her şey, Allahü teâlânın dilemesi ve yaratması ile var olmaktadır. Bunun için, irâdelerimizi Onun irâdesine uydurmalıyız!"
Müslümanlık, Allahü teâlânın ve Onun Peygamberinin râzı olduğu, beğendiği şeyler demektir. İnsâna gelen ni'metler, belâlar, dertler, Allahü teâlânın takdîri ile gelmektedir. Onun takdîrine râzı olmak lâzımdır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:
"Her gün insanın karşılaştığı her şey, Allahü teâlânın dilemesi ve yaratması ile var olmaktadır. Bunun için, irâdelerimizi Onun irâdesine uydurmalıyız! Karşılaştığımız her şeyi, aradığımız şeyler olarak görmeliyiz ve bunlara kavuştuğumuz için sevinmeliyiz! Kulluk böyle olur. Kul isek, böyle olmalıyız! Böyle olmamak, kulluğu kabul etmemek ve sahibine karşı gelmek olur. Allahü teâlâ, hadîs-i kudsîde; (Kazâ ve kaderime râzı olmayan, beğenmeyen ve gönderdiğim belâlara sabretmeyen, benden başka Rab arasın. Yeryüzünde kulum olarak bulunmasın!) buyuruyor."
Cebrâil aleyhisselâm, ibâdet ile meşgûl olan bir kimseyi görür ve;
-Yâ Rabbî! Bu kimse ne iyi der. Allahü teâlâ da;
-Ey Cibrîl! Levh-i mahfûza bak buyurur. Levh-i mahfûzda o kimsenin Cehennemlik olduğunu görünce;
-Yâ Rabbî! Bu işin hikmeti nedir? diye sorar. Allahü teâlâ;
-Ben yaptığım işlerden kimseye karşı sorumlu değilim. Hiç kimse kullarım hakkındaki ilmime akıl erdiremez buyurur.
-Yâ Rabbî! İzin verirsen o kimseye gidip durumu bildireyim deyice, izin verilir, o kimsenin yanına gider ve;
-Senin yaptığın ibâdetleri Allahü teâlâ kabul etmedi. Senin Cehennem ehli arasında olduğunu gördüm deyince, o kimse düşüp bayılır. Ayılınca şöyle mırıldanır:
-Ey Rabbim, bütün hamdeden kulların sana nasıl hamdediyorsa ben de öyle hamdederim. Sonra Cebrâil aleyhisselâma dönerek;
-O bizim Rabbimizdir, benim hakkımda öyle uygun görmüştür, ben yine Ona hamdederim. Çünkü O, beni benden daha iyi bilir der ve secdeye kapanır, cenâb-ı Hakkı tesbih etmeye başlar... Cebrâil aleyhisselâm, o şahıs hakkında üzüldüğünü bildirince, Allahü teâlâ tekrar Levh-i mahfûza bakmasını emreder. Bu sefer o kimsenin Cennetlik olduğunu görür. Hikmetini suâl edince;
-Kullarım işlerime akıl erdiremezler buyurur. Cebrâil aleyhisselâm bu durumu bildirmek için izin ister ve verilir. O zâtın yanına gidip;
-Müjdeler olsun sana, yerin Cennet oldu der. O kimse bu sözlere hiç şaşırmaz ve eski hâlini bozmaz, cenâb-ı Hakkı zikretmeye devam eder.
Netice olarak, insanların her gün karşılaştığı her şey, ister ni'met olsun, isterse elem, üzüntü, ayrılık ve musibet olsun, hepsi Allahü teâlânın irâde ve takdîriyledir. Bunun için ni'metlere şükretmeli, belâlara sabretmeli, Allahü teâlânın takdirinden râzı olmalı, itrâz etmemelidir.


.

Kanâ'at, uyuşuk olmak değildir

7 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Müslümânları, kanâ'at ettikleri için tenbel oldular diye lekelemek, çok haksız bir iftirâdır.

Kanâ'at; kişinin kendi hakkından vaz geçmesi, uyuşuk olması demek değildir. Kanâ'at, hakkına, kazandığına râzı olup, başkasının hakkına saldırmamak demektir. Kanâ'ati böyle bilmek ve inanmak, insanları uyuşturmaz, aksine çalışmaya, ilerlemeye teşvîk eder. Hergünkü hâlinden memnûn olmak, her hâlinden Allahü teâlâya şükretmek, kanâ'at sâhibi olmak demektir. Kendinden dahâ iyi mevkide, kendinden dahâ zengin, kendinden dahâ kuvvetli, kendinden dahâ güzel bir insanı kıskanmıyarak kendi hâlinden memnûn ve râzı olan insanın  kalbi râhat olduğu gibi, Allahü teâlânın da sevgili kulu olur.
Eshâb-ı kirâm arasında bulunan Sa'lebe bin Ebî Hâtıb, malının çok olması için duâ istedi. Resûlullah efendimiz buna;
(Kanâ'at et!) buyurdu.
Bu ise, duâ için, tekrâr tekrâr isrâr edince, duâ buyurdu ve malı, hayvânları çoğaldı. Onlarla uğraşıp namâza gelmez oldu. Resûlullah efendimizin gönderdiği zekât toplama memûrlarına zekât vermedi. Hakkında Tövbe sûresinin 76. âyeti nâzil oldu. Bunu işitince, zekâtını getirip yalvardı ise de, kabûl buyurulmadı.
(Sa'lebeye yazıklar olsun!) hadîs-i şerîfine hedef olmak felâketine dûçâr oldu.
Kanâ'at, sinir hastalıklarını önliyen, geçimsizliği, düşmanlığı gideren, cemiyetlerin düzenlerini sağlıyan bir faktördür. Kanâ'at, islâmiyetin dünyâya yayılmasını, ilim ve fen âbideleri kurmayı sağlamıştır.
(Çalışan kazanır) ve (Herkes yaptığını bulur) meâlindeki âyet-i kerîmeler ile;
(Allahü teâlâ çalışıp kazananları sever) ve (Allahü teâlâ çalışmıyan gençleri elbette sevmez) gibi, nice hadîs-i şerîfler, çalışıp ilerlemeyi mi, yoksa uyuşukluğu mu emrediyor?
Netice olarak, müslümânları, kanâ'at ettikleri için tenbel oldular diye lekelemek, çok haksız bir iftirâdır. Kanâ'at, çalışmayıp tesâdüfen önüne çıkanı kullanmak, başka birşey aramamak demek değildir. Kanâ'at, bileğin emeği, alın teri karşılığı kazanılana râzı olmak, başkasının kazancına göz dikmemek demektir. Başkasının dahâ çok kazandığını görünce, onu kıskanmamak, onun gibi çok çalışmak demektir. Kanâ'at demek, ihtiyâcından fazla kalan kazancını bir yere yığmayıp, islâmiyetin emrettiği hayırlı yerlere vermek, fakîrlere, kimsesizlere, hastalara, islâmiyeti yayanlara yardım etmek demektir. Kanâ'at, böylece iyi ahlâkın kaynağı olduğu gibi, insana mahrûmiyetler içinde kaldığı zamân saâdet te'mîn eden sarsılmaz bir kale gibidir. Bir şâirin dediği gibi:
"Ey zamân! İnsanlara hücûm ederken, beni de herkes gibi sanarak üzerime gelme! Bileğimi bükemezsin! Karşında beni yalnız sanma! Arkamda kanâ'at gibi yenilmez bir ordu vardır."


.

Din, kadere inanmak ve kanâ'at etmektir

8 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Müslümânlık, Allahü teâlânın takdirine râzı olmak ve kazandığına kanâ'at etmektir.

İslâmiyet, kadere inanmak ve kanâ'at etmektir. Fakat kader, bazılarının zannettiği gibi çalışmamak, fazla istememek değildir. Kader, insanların ne yapacağını, Allahü teâlânın önceden bilmesi demektir. Allahü teâlâ, çalışmayı emrediyor, çalışanları övüyor. Nisâ sûresinin 94. âyetinde meâlen;
(Cihâd edenler, çalışanlar, uğraşanlar, oturduğu yerde ibâdet edip cihâd etmiyenlerden dahâ üstündürler, dahâ kıymetlidirler) buyuruldu. Resûlullah efendimiz de;
(Çalışıp kazananları Allahü teâlâ sever) buyuruyor.
Ehl-i sünnet âlimlerinin kitapları iyi okunursa ve târîh gözden geçirilirse, İslâmiyetin, çalışmak, kazanmak dîni olduğu iyi anlaşılır. Resûlullah efendimiz;
(İki gün bir derecede bulunan, ilerlemeyen aldandı) buyurarak, hergün ilerlemeyi, yükselmeyi emrediyor. Ayrıca;
(İşlerinizi yarına bırakmayınız. Sonra yok olursunuz!) buyuruyor.
Bazı kimselerin, âhıret ni'metlerini düşünmek, çalışmayı önler demeleri, cahillik ve insâfsızlıktır. Çünkü;
(Çalışıp kazanan kimse, âhıret günü ayın ondördü gibi parlak olacak), (Âlimlerin uykusu ibâdettir), (Helâl kazanın ve hayırlı yerlere harcedin), (Din kardeşine ödünç verenin, günâhları affolur) ve (Herşeye ulaştıran yol vardır. Cennete kavuşturan yol ilimdir) hadîs-i şerîfleri, çalışıp kazanmayı ve dünyâda iyi yoldan kazanıp, iyi yere verenlerin, âhıreti kazanacağını bildirmektedir.
Müslümânların kurduğu Emevî, Abbâsî, Gaznevî, Hind Timûrları, Endülüs ve Osmânlı medeniyetleri, çalışkanlığı mı, yoksa uyuşukluğu mu gösteriyor? İslâm düşmanları tarafından uydurulmuş olan, "Bir lokma, bir hırka" sözü, Kur'ân-ı kerîmin ve hadîs-i şerîflerin emirlerini değiştirebilir mi? Bu söz, müslümânlık demek değildir. Âhırete inanmak, acı çekmeye değil, fertlerin, âilenin ve cem'iyetin düzenli, huzûrlu olmasına sebeptir. Târîh, böyle olduğunu açıkça göstermektedir. İslâm dîni, acı çekmeyi değil, maddî, ma'nevî acıları gidermeyi, acılara, sıkıntılara sebep olmamayı emretmektedir.
Netice olarak müslümânlık, Allahü teâlânın takdirine râzı olmak ve kazandığına kanâ'at etmektir. Kanâ'at, bir hırkaya râzı olup tenbel oturmak değil, kazandığına râzı olup, başkasının kazancına göz dikmemektir. Avrupaya medeniyeti islâmiyet getirdi. Çünkü islâmiyet, iktisâdî refâhı sağlıyan yolları göstermektedir. Buna kavuşmak için, çalışmayı istemektedir. (İnsanların hayırlısı, en üstünü, insanlara dahâ faydalı olanlarıdır) gibi hadîs-i şerîfler, bunu açıkça göstermektedir. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi:
(Sizin en hayırlınız, başkasından beklemeyip, çalışan, kazananınızdır.)


.

Allahü teâlânın taksîmine râzı olmalı

9 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Müslüman, emredilen sebepleri yapıştıktan sonra,Allahü teâlânın irâdesine, ezeldeki takdirine ve taksimine teslîm ve râzı olmalıdırİnsan, kazandığına kanâ'at etmeli, Allahü teâlânın taksîmine râzı olmalıdır. Çünkü;
(Kanâ'at eden doyar) buyurulmuştur. Allahü teâlâ, beş şeyi, beş şey içine koymuştur. Bu beş şeyi alan, içindekine kavuşur:
"İzzeti, şerefi, ibâdete; zilleti, sefâleti, günâha; ilmi, hikmeti, çok yimemeye; heybeti, itibârı, gece namâz kılmaya; zenginliği, kimseye muhtâç olmamayı da, kanâ'ate tâbi kılmıştır."
Kanâ'at, bitmez tükenmez bir hazînedir. Kanâ'atkâr olmayan bir zengin, kanâ'atkâr olan bir fakîrden dahâ fenâ durumdadır. Çünkü o zenginin kalbi râhat değildir. Kanâ'atkâr olan fakîr ise, kalbi râhat olduğu için, sanki bir hazîne içinde yaşamaktadır. Eshâb-ı kirâmdan Ebû Sa'îd Hudrî  hazretleri şöyle anlatır:
"Bir gün annem beni Resûlullah efendimizden bâzı şeyler istemem için gönderdi. Huzûruna varıp oturdum. Mubârek yüzünü bana çevirerek;
-Kim mâlik olduğu şeye kanâ'at ederse, Allahü teâlâ onu başkasına muhtâç etmez. Kim çirkin şeylerden sakınırsa, Allahü teâlâ onu iffetli eyler. Kim mâlik olduğu şey ile yetinirse, Allahü teâlâ ona kâfidir. Kim bir okıyelik miktârında birşeye sâhip olduğu hâlde, başkasından birşey isterse, devâmlı isteyici olur buyurdu.
Ben kendi kendime falan devemiz bir okıyeden dahâ iyidir dedim. Hiçbir şey istemeden Resûlullah efendimizin huzûrundan kalkıp gittim."
Peygamber efendimiz buyurdu ki:
(Bir zamân gelecek ki, ümmetimde müslümânlığın yalnız adı kalacak. Mü'min olanlar, yalnız birkaç islâm âdetini yapacak. Îmânları kalmıyacak. Kur'ân-ı kerîm yalnız, okunacak. Emirlerinden, yasaklarından haberleri bile olmıyacak. Düşünceleri yalnız yiyip içmek olacak. Allahü teâlâyı unutacaklar. Yalnız paraya tapınacaklar. Kadınlara köle olacaklar. Az kazanmak ile kanâ'at etmiyecekler. Çok kazanınca doymıyacaklar.)
Netice olarak, nefsine uyarak, sabır ve kanâ'at etmiyen kimse, Allahü teâlânın kazâ ve kaderine râzı olmaz. Fakîr olunca, az verdin diye, itirâz eder, zengin olursa doymaz, dahâ ister. Böyle bir kimse, kazandığını harâmlara sarfeder. Zenginliği de, fakîrliği de, dünyâda ve âhırette felâketine sebep olur. Bunun için bir müslüman, emredilen sebeplere yapıştıktan sonra, Allahü teâlânın irâdesine, ezeldeki takdirine ve taksimine teslîm ve râzı olmalıdır, itiraz etmemelidir. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi:
(Allahü teâlâ buyuruyor ki: Ey kulum! Emrettiğim farzları yap, insanların en âbidi olursun. Yasak ettiğim harâmlardan sakın, verâ sâhibi olursun. Verdiğim rızka kanâ'at eyle, insanların en ganisi, zengini olursun, kimseye muhtâç kalmazsın.)


.

İnsanlardan bir şey beklememeli

15 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

İbrâhîm-i Havvâs hazretleri; "Hızır aleyhisselâm benimle arkadaşlık etmek istedi. Ben istemedim. Tevekkülümün azalmasından korktum" buyurmuştur...
Tevekkülün esası, insanlardan bir şey beklememek, sebeplere güvenmemek, her şeyi, yalnız Allahü teâlâdan beklemektir. İbrâhîm-i Havvâs hazretleri; "Hızır aleyhisselâmı gördüm. Benimle arkadaşlık etmek istedi. Ben istemedim. Kalbimin ona güvenerek, tevekkülümün azalmasından korktum" buyurmuştur.
Bir Müslümân; dünyada azîz, âhırette de mesut olmak isterse, kendisinde şu üç huy bulunmalıdır: 1-Mahluklardan hiçbir şey beklememek. 2-Müslümânları ve gayr-i müslimleri, ölmüş olsalar bile gıybet etmemek. 3-Başkasının hakkı olan bir şeyi almamak.
Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî hazretleri, karşılaştığı bir hâdiseyi şöyle anlatır: "Bir gün bir köpek gördüm. Yanımdaki ekmeği, yemesi için önüne koydum. Önüne koyduğum ekmeğe dönüp bakmadı. Köpeğin bu hâline hayret ederek, ekmeği ağzına yaklaştırdım, fakat yine dönüp bakmadı. Köpek, bu hâli ile, mahluklardan bir şey beklemiyor ve mahluklardan gelen bir şeyi kabul etmiyordu. Bu sırada;
-Köpeğin, kendisinden daha zâhid olduğu kimseye yazıklar olsun, diye bir ses duydum ve kendimden utandım. İşte o zaman, Allahü teâlâya yemin ederek söylüyorum ki, üstünlük ve şerefi, mahluklardan bir şey beklememekte buldum."
Allahü teâlâya güvenen, tevekkül eden bir kimse, değil başka insanlara, elindeki sermayeye bile güvenmemelidir. Bunun alâmeti de, sermaye elden giderse, kalbinin hiç sıkılmaması, rızıktan ümidi kesilmemesidir. Çünkü Allahü teâlâya güvenen bir kimse, onun, hiç ummadığı yerden rızık göndereceğini bilir.
Netice olarak, her bakımdan Allahü teâlâya güvenmek, tevekkül edebilmek, hiç kimseden bir şey beklememek, kolay değildir. Bir kimsenin bütün malı çalınır veya felakete uğrayıp da, kalbinin hiç değişmemesi, herkesin yapacağı şey değildir. Allahü teâlâya bu şekilde güvenen, tevekkül eden pek az bulunur ise de, yok değildir. Böyle tevekküle kavuşmak için, Allahü teâlânın rahmet ve ihsânının sonsuzluğuna, kudretinin büyük olduğuna, kalbin tam inanması, yakîn hâsıl etmesi lâzımdır. Birçok kimseye sermayesiz rızık gönderdiğini, birçok sermayenin de, felakete sebep olduğunu düşünmelidir. Kendi sermayesinin elinden gitmesinin, hayırlı olduğunu bilmelidir. Resûlullah  efendimizin buyurduğu gibi:
(Bir kimse geceyi, yarın yapacağı işleri düşünmekle geçirir. Hâlbuki o iş, bu kimsenin felaketine sebep olacaktır. Allahü teâlâ, bu kuluna acıyıp, o işi yaptırmaz. O ise, iş olmadığı için, üzülür. Bu işim neden olmıyor, kim yaptırmıyor, bana kim düşmanlık ediyor diye arkadaşlarına kötü gözle bakmaya başlar. Hâlbuki, Allahü teâlâ, ona merhamet ederek felaketten korumuştur.)


.

Azamet ve kibriyâ bana mahsustur"

16 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Meşhur olmak için vaaz vermek, kitap yazmak, başkalarından üstün görünmek, övünmek, mal, mevki elde etmek için ilim öğrenmek, riyâ olur. Riyâ ise, harâmdır, günâhtır...
Allahü teâlâ, kullarına gönderdiği kitapların hepsinde, kibri, gururlanmayı, övünmeyi kötülemiş ve yasak etmiştir. Kur'ân-ı kerîmde, Nahl sûresinin 23. âyetinde meâlen; (Allahü teâlâ, kibirli olanları elbette sevmez!) buyurulmaktadır.
Bir kimsenin, kendisini övmesi, babaları, dedeleri ile övünmesi ve bunlarla kibirlenmesi, câhillik, ahmaklık olur. Kabil, Âdem aleyhisselâmın oğlu idi. Ken'an, Nûh aleyhisselâmın üç oğlundan biridir. Babalarının Peygamber olması, bunları küfürden kurtaramadı. İnsanın övündüğü dedeleri, bir avuç toprak oldu. Toprak ile övünmek akla uygun olur mu? Onların sâlih, iyi olmaları ile de övünmemeli, onlar gibi sâlih, iyi olmaya, onların yolunda bulunmaya çalışmalıdır.
Meşhur olmak için vaaz vermek, kitap yazmak, başkalarından üstün görünmek, övünmek, mal, mevki elde etmek için ilim öğrenmek, riyâ olur. Riyâ ise, harâmdır, günâhtır. Allahü teâlâ için öğrenilen ilim, Ondan korkmayı ve Ona itâatı arttırır ve kendi ayıplarını görmeye sebeb olur. Ayrıca böyle olan ilim, Şeytânın aldatmasına da mâni olur. Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî hazretleri buyurdu ki:
"Kulun iyiliği; 'Allahü teâlâyı, nefsini ve dünyayı tanımak' olmak üzere üç şeydedir. Allahü teâlâyı tanıyan Ondan korkar. Dünyayı tanıyan ona düşkün olmaz. Haramlardan, şüphelilerden ve mubahların çoğundan sakınır. Nefsini tanıyan da, Allahü teâlânın kullarına karşı mütevâzı olur. Bazı kimseler, 'şu kadar hatim yaptım. Şu kadar rekat namaz kıldım, şu kadar hac yaptım' ve bazıları da, 'benim, Allah yolunda harcanmış şu kadar senem var' derler. Bunlar, yaptıkları kötülükleri, hata ve kusurlarını sayıp onları düşünseler daha hayırlı olur. Halbuki; Allahü teâlânın ilminde saîdlerden mi yoksa şakîlerden miyim diye düşünmek, ilmine ve ameline güvenmemek lâzımdır."
Netice olarak Allahü teâlâ, ilim, kudret gibi bütün sıfatlarından kullarına biraz ihsân buyurmuştur. Fakat üç sıfatı kendine mahsustur. Bu üç sıfattan hiçbir mahlukuna vermemiştir. Bu üç sıfatı, kibriyâ, ganî olmak ve yaratmak sıfatlarıdır... Kibriyâ, büyüklük, üstünlük demektir. Ganî olmak, başkalarına muhtaç olmamak, her şey Ona muhtaç olmak demektir. İnsan ise ihtiyaç sahibidir. Allah yaratıcıdır, insan ise yaratıktır, fânidir... Buna karşılık olarak kullarına üç aşağı sıfat vermiştir. Bunlar da, zül ve inkisâr, yani aşağılık, kırıklık ile ihtiyâç ve fânî olmak, yok olmaktır. Bunun için kibirlenmek, Allahü teâlânın sıfatına, hakkına tecâvüz etmek olur. Kullara kibirlenmek yakışmaz. En büyük günâhtır. Hadîs-i kudsîde buyurulduğu gibi: (Azamet ve kibriyâ bana mahsûstur. Bu iki sıfatta, bana ortak olmak isteyenlere, çok acı azâb ederim.)


.

Kötülüklerin başı kalbin gâfletidir

23 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Mubâh olan şeylere düşkün olmak, kalbi dünyaya çevirir. İnsan çok mal toplamak ister. Mal toplamayı düşündükçe, Allahü teâlâyı unutmaya başlar. Bütün kötülüklerin başı, kalbin Allahü teâlâdan gâfil olmasıdır.
İnsan, mubâh olan dünyâ işlerine çok dalarsa, şüpheli olanları yapmaya başlar. Çünkü mide helâl ile dolunca, şehvet harekete geçer, câiz olmayan şeyler yapılabilir. Zenginlere, mal, mülk, mevki sahiplerine imrenerek bakmak da, dünya hırsını arttırır, onlar gibi olmak ister ve harâmdan mal toplamaya başlar. Bunun içindir ki, Resûlullah efendimiz; (Dünyâya gönül bağlamak, günâhların başıdır) buyurmuşlardır.
Mubâh olan şeylere düşkün olmak, kalbi dünyaya çevirir. Çok mal toplamak ister. Bunu da, günâh işlemeden yapamaz. Mal toplamayı düşündükçe, Allahü teâlâyı unutmaya başlar. Bütün kötülüklerin başı, kalbin Allahü teâlâdan gâfil olmasıdır. Süfyân-ı Sevrî hazretleri, birisi ile birlikte evin kapısında dururken, önlerinden, süslenmiş bir kimse geçer. Arkadaşı, bu adama bakarken, Süfyân-ı Sevrî hazretleri, mâni olup;
-Eğer sizler bakmamış olsanız, böyle isrâf yapmazdı. Bunun isrâf günâhına, siz de ortak oluyorsunuz buyurur.
Kur'ân-ı kerîmi, mevlidleri mûsîki ile, gazel okur gibi okuyan hâfızların da, günâha girmelerine sebep, onları dinleyenlerdir. Günâha sebep olanlar da, işleyenler gibi azâb görürler.
Selçuklu Sultânı Rükneddîn, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretlerine beş kese altın gönderir. O da bu altınları çamurların içine atılmasını emreder. Bazı kimseler, bu altınları almak için çamurun içine dalarlar, üstleri, başları, yüzleri çamurdan görünmez hâle gelir. Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, talebelerine onların bu vaziyetlerini göstererek; "Bu altınlar, şu gördüğünüz dünya ehlinin üstünü başını batırdığı gibi, âhiret ehli olanların da kalbini karartır, kirletir. Çeşitli günahlara sevk edip, ibâdetlerden alıkoyar. Sözlerimi yanlış anlamayınız. Dünya için çalışmayınız demiyorum, bunların sevgisini kalbinize koymayınız diyorum. Hiç ölmeyecekmiş gibi dünyaya, yarın ölecekmiş gibi âhirete çalışmak lâzım geldiğini herkes bilir. Dikkat edilecek nokta; hırs ve tamâhkârlık yapmadan kanâat üzere bulunmaktır. Dünyada, âhiret saâdeti için çalışmalı, kazanmalı, niyeti düzeltmelidir. Çünkü İslâmiyet, insanlara faydalı olmayı emreder. En büyük saâdet, en büyük sermâye, helâlinden kazanıp, hayır ve hasenât yaparak âhirete göndermektir. Asıl sermâye, mal, mülk, para sâhibi olmak değil, ilim, amel, ihlâs ve güzel ahlâk sâhibi olmaktır" buyurur.
Netice olarak dinimiz, malı, dünyalık olan şeyleri kötülememiş, bunlara olan sevginin, insanı felâkete sürükleyeceğini bildirmiştir. Seyyid Sıbgatullah Arvâsî hazretlerinin buyurduğu gibi:
"Bir şey için olan hırs ve gayret, ona olan sevginin netîcesidir."


.

"İtaat ettiğin kadar sana itaat eder!.."

28 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Müslüman, iyi insan, aklı başında kimse demektir ki, Allahü teâlânın emirlerine itaat eder. Allahü teâlânın emirlerine uymamak günâh, içinde yaşadığı devletin kanunlarına karşı gelmek de suç olur. Müslümân günâh yapmaz ve suç işlemez. Vatanını, milletini ve bayrağını sever. Herkese iyilik eder, kötülük yapanlara nasîhat verir. Böyle olan Müslümânı Allah da sever, kullar da sever. Rahat ve huzûr içinde yaşar. Nisâ sûresinin 80. âyetinde meâlen; (Resûle itâat eden, Allahü teâlâya itâat etmiş olur) buyurulmuştur.

Resûlullah efendimiz, bir gün yakınlarını, akrabalarını toplayarak; (Allahü teâlâya îmân ve itâat ederek, kendinizi Onun azâbından kurtarınız. Yoksa bana olan akrabalığınız size fayda vermez) buyurmuşlardır.

Îsâ aleyhisselâm da, havârîlerine hitâben; (Allahü teâlânın emirlerine itâat etmeyenlere benden fayda olmaz. Bana yalvarıp çağıranlara ben imdât edemem) buyurmuştur.

Peygamber efendimizin mübârek kalbinden gelen feyizlere, nûrlara  kavuşmak için, doğru bir îmâna sahip olmak ve edebe riâyet etmek lâzımdır. Îmân etmek, teslim olmak ve itaat etmek şartı ile, Resûlullah efendimizin sohbetinde bulunmak, Eshâb-ı kirâmın kemâle gelmesi, olgunlaşması için kâfî idi.

Îmân ederek itâat edenler, rûhlarını beslemiş, olgunlaşmış ve yükselmişlerdir. İnkâr ve isyân ederek rûhlarını beslemeyenlerin ise, âdî hayvandan farkları kalmaz. Çünkü böyle kimselerde, sevgi, acıma, şefkat, anlayış ve merhamet kalmaz. Böyle olanları, en kötü maksatlar için kullanmak, çok kolaydır. Çünkü bunları kötü işlerden koruyacak inandıkları, itâat ettikleri, teslîm oldukları, yüksek bir varlık kalmamış, inançları kaybolmuştur. Bu gibi insanlar, korkunç bir canavar gibidirler, nerede, kimlere, ne şekilde kötülük yapacakları belli olmaz. İnsanlık âlemini mahveden en fena, kötü işler, böyle kimselerden zuhur eder.

Netice olarak her insan, hareketlerini Allahü teâlânın bildirdiklerine uydurmak zorundadır. Bunun için de, her şeyden önce, rûhumuzu beslemeliyiz. Rûhun gıdası ise, Allahü teâlânın Muhammed aleyhisselâm ile gönderdiği İslâm dinidir. İslâmiyeti doğru olarak öğrenen ve bunlara uyan, dünyada da, âhırette de rahat eder. Yahyâ bin Mu'âz Râzî hazretlerinin  buyurduğu gibi:

"Herkes seni, Allahü teâlâyı sevdiğin kadar sever ve Ondan korktuğun kadar, senden korkarlar. Allahü teâlâya itâat ettiğin kadar, sana itâat eder ve Ona hizmet ettiğin kadar, sana hizmet ederler. Hulâsa, her işin, Onun için olsun! Yoksa, hiçbir işinin faydası olmaz. Hep kendini düşünme! Allahü teâlâdan başka, kimseye güvenme!"

.

Söz dinleyen kurtulur..."

29 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Söz dinleyip îmân edenler, Cennet nimetlerine kavuşacak, dinlemeyip inkâr edenler de, Cehennem azâblarını tadacaklardır. Dünyada bile, danışarak hareket edip söz dinleyenler, rahat etmişlerdir.
Dünya saâdeti için söz söyleyen ve bunları dinleyen çoktur. Âhıret saâdetini anlatan ve bunları dinleyen ise, çok azdır. Çok önemli olan âhıret saâdeti, âdeta unutulmuştur. Bu ise, felâketin en tehlikelisidir. Halbuki Allahü teâlâ, Âdem aleyhisselâmdan dünyanın sonuna kadar gelecek olan bütün insanların ruhlarını yarattığında onlara; (Elestü bi-rabbi-küm? yani "Ben sizin Rabbiniz değil miyim?") diye hitâb ettiğinde, bütün rûhlar; (Belâ, "Evet, biz kabul ettik. Sen bizim Rabbimizsin yâ Rabbî") diyerek söz vermişlerdir.
Rûhlar âleminde verilen bu söz, insanlara, dünyaya geldikleri zaman, Peygamberler ve Onların vârisleri olan âlimler tarafından hatırlatılmaktadır. Bunlardan bazısı, verdiği söze sâdık kalarak îmân etmiş, bazısı da, o sözü unutarak veya inkâr ederek reddetmiş, söz dinlememişlerdir. Söz dinleyip îmân edenler, Cennet nimetlerine kavuşacak, dinlemeyip inkâr edenler de, Cehennem azâblarını tadacaklardır.
Dünyada bile, danışarak hareket edip söz dinleyenler, rahat etmişler, danışmadan hereket edenler ise, çeşitli sıkıntılara düşmüşlerdir. Hadîs-i şerîfte; (Münâfıklık alâmeti üçtür: Yalan söylemek, vaadini îfâ etmemek, emânete hıyânet etmek) buyuruldu.
Peygamber efendimiz, son hastalığında, Mescid-i nebide, Eshâb-ı kirâma hitaben;
(Ey Muhâcirler ve ey Ensâr! Vakti belli olan bir şeye kavuşmak için acele etmenin faydası yoktur. Allahü teâlâ, hiçbir kulu için acele etmez. Bir kimse Allahü teâlânın kazâ ve kaderini değiştirmeye, irâdesinden üstün olmaya kalkışırsa, Onu kahr ve perîşan eder. Allahü teâlâya hîle etmek, Onu aldatmak isteyenin işleri bozulup, kendi aldanır. Biliniz ki, ben sizlere karşı raûf ve rahîmim. Siz de bana kavuşacaksınız. Kavuşacağınız yer, Kevser havuzunun başıdır. Cennete girmek, bana kavuşmak isteyen, boş yere konuşmasın.
Ey Müslümânlar! Kâfir olmak, günâh işlemek, nimetin değişmesine, rızkın azalmasına sebep olur. İnsanlar, Allahü teâlânın emirlerine itâat ederse, hükûmet başkanları, âmirleri, vâlileri onlara merhamet ve şefkat eder. Fısk, fücûr, taşkınlık yapar, günah işlerlerse, merhametli başkanlara kavuşamazlar) buyururlar.
Sa'düddîn-i Kaşgârî hazretleri, bir talebesine vazife verir. Talebe, kendine göre haklı gördüğü şeyleri yapmaya kalkar. Fakat başına gelmedik sıkıntı kalmaz. Hatasını anlayıp tövbe eder ve özür diler. Talebesinin özrünü kabul eden Sa'düddîn-i Kaşgârî hazretleri; "Söz dinleyen kurtulur" buyururlar.
Netice olarak söz dinleyen, rahat eder, aziz olur. Dinlemeyen ise, hem dünyada, hem de âhırette sıkıntılara düşer, rezil olur.


.

"Kalbini hırs kutusu yapma!"

30 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

"İbâdetlerden lezzet alamamanın sebeplerinden biri de, haram ve şüpheli yemeklerdir. Yenilen lokma şüpheli ise, ondan; hırs, şehvet, hased, adâvet, düşmanlık ve riyâ doğar."
Ruhun kuvvetlerinden birisi de şehvettir ki, kendisine tatlı gelen şeyleri ister. Bunun orta miktârına iffet denir ki, insan, tabîatının muhtâç olduğu şeyleri, İslâmiyete ve insanlığa uygun olarak bununla yapar. Bu kuvvetin lüzûmundan fazla olmasına, hırs ve fücûr denir ki, helâldan olsun, harâmdan olsun, her istediğini elde etmeye çalışır. Başkalarının zararına da olsa, beğendiği şeyleri toplar. Resûlullah efendimiz bir hadîs-i şerîfte buyurdular ki: (Allahü teâlâ Mûsâ aleyhisselâma Tevrâtta vahyetti ki, muhakkak hatâların anası üçtür. Kibir, hırs ve hased. Onlardan altı hatâ daha doğdu. Tamamı dokuz oldu. O altı hatâ; tokluk, uyku, rahatlık, mal sevgisi, övünme sevgisi, baş olma sevgisidir.)
Ebû Halîm Habîb bin Sâlim Râî hazretleri, Selmân-ı Fârisî hazretlerinin sohbetine kavuşmuştur. Çobanlık yapar, koyunları Fırat Nehri kenarında otlatır, insanlardan uzak yaşardı. Zamanının âlimlerinden bir zât, bir gün onun yanına uğrar. Kendisi namaz kılmakta, koyunları ise, kurtlar otlatmaktadır. Namazını bitirince, gelen misâfire;
-Ey oğul niçin geldin, diye sorarlar.
-Ziyâret için geldim, deyince;
-Allahü teâlâ sana hayırlar versin, derler.
-Efendim, kurtlarla koyunları bir arada görüyorum deyince;
-Koyunları güden, Allahü teâlâ ile berâberdir de, onun için böyledir, buyurur.
-Bana nasîhat ediniz deyince;
-Kalbini hırs kutusu ve mideni harâm kabı yapma! İnsânoğlu bu ikisinden helâk olur. Bu ikisine dikkat eden kurtulur, buyurur.
Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî hazretleri buyurdu ki:
"Yağcıdan yağ satın alırken, kıl kadar fazla yağ isteyen, satın aldığı miktardan fazla olarak, satıcının elindeki malda gözü olan kimsenin dîninin kuvveti kıl gibi zayıftır. Bunun gibi, kömürcüden kömür alan kimse, normal alacağı tamam olduktan sonra; biraz daha ver diyen, yani aldığıyla yetinmeyen, kalanda gözü olan kimsenin kalbi, o kömürden daha karadır."
Netice olarak, emirleri yaparak, haramlardan sakınarak, kötü huylardan kurtulmalıdır. Kalbi, kin, hased gibi kötü huylardan temizlemek de, helâl lokma  yemeye bağlıdır. Abdullah-ı İsfehânî hazretlerinin buyurduğu gibi:
"İbâdetlerden lezzet alamamanın sebeplerinden biri de, haram ve şüpheli yemeklerdir. Eğer yenilen lokma şüpheli ise, ondan; hırs, şehvet, hased, adâvet, düşmanlık ve riyâ doğar. Kim şüpheli bir şey yerse, Allahü teâlâya giden yolu doğru olarak bulamaz. Kim harâm yerse, kendisine o yol kapanır. Kim yemede isrâf ederse, kalbi kararır. Kim Allahü teâlâdan gâfil olarak yerse, kalbine kasvet gelir. O zaman ömrü boyunca yaptıkları boşa gider."


.