16 Şubat 2001 Cuma günü, Amerikan uçakları Irak'ın tepesinde yine bombalar patlattı. Yakın hava alanlarından sayısız sortiler yapıldı. İki ölü, yüze yakın yaralı olduğu açıklandı. Düğün değil bayram değil, Amerika'nın bu hırçınlığı nereden kaynaklanıyor. Kurt kuzuyu yemeye niyet etsin bir kere. Kuzunun, suyu derenin aşağısından yukarısından içmesi hiç fark etmiyor. Bu görüntü bütün BATI politikalarının temel taşıdır. "Hele bir vuralım, gelişen duruma göre bir sebeb ilan ederiz" düsturu her dönemde baş vurulan yoldur. Üç sene kadar önce Türkiye'ye bir konferans vermeye gelen Fransız Prof. Yahudi asıllı Bernard Levis, konuşmalarında şu ANA konuyu sık sık işledi: "Ortadoğu'da yıllardır akan kanın durdurulması, bölgede ortaya çıkacak bir lidere bağlıdır. Bu olmazsa, bölgede kan akışı çoğalarak devam edecektir. Bölgede lider olmaya en liyakatli aday da Türkiye'dir. Türkler bu görevi üstlenmekten kaçamazlar" demişti. Adam ülkesine döndü. Fransız hükumeti, Bernard Levis'i "Türkler Ermenilere soy kırım YAPMADI" diye açıklamalar yaptığı için mahkemeye verdi. Tarafsız olması gereken Fransız yargısı, bu bilim adamını, sembolik bir cezaya çarptırdı. Neden? Fransa'nın devlet politikasının ne yönde olduğu o günlerde, apaçık ortaya çıkmıştı. Ancak Fransa Ermenileri, Yahudileri, Rumları, Sırpları, Bulgarları hiç sevmez. Ancak onları kendi emelleri için maşa olarak kullanır. Yunanlıların 1821 Patras isyanının destekleyicisi, Bulgarların Osmanlıya isyanının, Yunanın Anadolu'ya gönderilmesinin, 1863'ten 1914'e kadar Anadolu'nun birçok yerindeki Ermeni isyanlarının planlayıcısı ve destekçisi Fransa ve İngiltere'dir. Lübnan'daki Derezileri Katolik yapıp, yıllarca Marunilerle kanlı savaşlara iten Fransızlardır. Suriye'deki Şiileri silahlandırıp, Türklere saldırtan Fransızlardır. Böyle bir Fransa Ortadoğu'da liderliğe oynadı. Netice, genlerindeki dönekliğe bağlı olarak fiyaskodur. İngiltere derinden gitmekte. Şimdi yarış sırası Amerika'ya gelmiş görünmektedir. Son hava saldırısından, bizim haberdar edilmememiz de ABD'nin liderlik korkusudur. Bugün Amerika'da, petrol tröstlerinin istemediği kimsenin başkan seçilmesi zordur. Bush'un seçim kargaşası da, petrolcülerle anlaşmaya varamadığı için idi. Anlaşma sağlanınca, yargının desteği ile Bush'un başkanlığı ilan edildi. Şimdi Irak'ı zaman zaman vurmak lazım ki, petrolcüler ve silah tüccarları, bu gürültü arasında kasalarını doldursun. Bir zamanlar Türklerin karşısına acımasız bir düşman olarak dikilen Churchil, Avam kamarasında yaptığı bir konuşmada: "Bir damla petrol, bir damla İngiliz kanından daha değerlidir" diyordu. Eh petrol İngiliz kanından kıymetli ise, Türk kanından acaba Churchil'e göre ne kadar değerlidir varın hesab edin. Amerika'nın son saldırısında haklılık aramak beyhudedir. Bu saldırılar devam edecektir. Adamlar Saddam'ı yıkmak için muhaliflerden birlik kurup Amerika'da eğitiyorlar. Bunu başka bir Türk veya Müslüman ülkesi yapsa idi, o devlet terörist ilan edilirdi. Onlar yapınca vardır bir hikmeti, biz yaparsak insan haklarına tecavüz adını verirler. İşte Batının adaleti. İşte emperyalizmin çirkin yüzü Necati Yazıcı'nın ardından 25 senedir yakından tanıdığım, sevdiğim, İhlas Holding'in Güvenlik Müdürü, mümtaz insan Necati Yazıcı'nın vefatına çok üzüldüm, ama takdire boyun eğmekten başka elden ne gelir. Bir gün, bu son, bizlerin de elbette kapısını çalacaktır. Keşke rahmetli Necati Yazıcı gibi, bizler de ardımızda böyle iyi izler bırakabilsek. Başta ailesi olmak üzere bütün sevenlerine taziyelerimi bildirir, kendisine rahmetler dilerim. İ. Y.

.Ermenilerin Türklere yaptığı vahşetler

Kelimenin tam manası ile, 900 yıl ekmeğini yediği Türklere, Ermeniler vahşet uyguladılar. Hem de Türk Devletinin bütün iyi niyetine rağmen. Bir kere, Osmanlı topraklarında istedikleri yerde yaşamaları mümkün idi. Her türlü sanat, ticaret ve ibadetlerinde, Türkler kadar serbest idi. Hatta askerlikten muaf oldukları için, Ekonomik yönden pek avantajlı idiler. İşte açık bir belge: Halep'teki İngiliz Başkonsolosu J. H. Skene, İstanbul'daki İngiliz Büyükelçisi Sir. H. Bulwer'e 4 Ağustos 1860'ta bir rapor gönderir. Rapor şöyle: "Maraş'taki Ermeniler, Türklerden çok daha iyi şartlarda yaşamaktadır. Kilise yapmaları ve dini ayinleri tamamen serbesttir. Ancak Maraş'taki Ermeni papazı Ermenilerin askere alınmasını şiddetle istemektedir. Ben de onların askere alınmalarını istiyorum. Zira askere alınırlar ise, Türklerden silah kullanmasını öğrenecekler ve ilerde bölgede planladığımız İSYANLARDA, kurulacak ordunun çekirdeğini teşkil edeceklerdir." İşte İngilizin suçüstü belgesi... Zeytun Ermenileri 1862'de İngilizlerin desteğinin artmasını istemek üzere, İstanbul'a bir heyet gönderirler. Yani devletin başkentine... Elçilik bunlara bir tören düzenler. Yapılan toplantıda Ermeni şairlerden Mıgırdiç Beşiktaşlıyan şöyle bir şiir okur: "Ey nazlı ana, kimi özlüyorsun. Gel buraya, korkma, yakın gel. Yarasından kan akan yavruna, Gözün yaşsız, metanetle bak. Bırak Türk anaları ağlasın, Sen Zeytun'a Peyam-ı sürur götür. Bunca çektiğimiz kulluk esaret yeter, Acıyı biraz da Türklere tattıralım..." Bakınız,Türke isyanı planlayanların soyadı, ifadeleri ve yazı biçimleri Türk özelliği taşıyor? Londra'da faaliyet gösteren Hınçak Ermeni komitasının Adana'daki komitaya, 9 Ağustos 1892'de gönderdiği talimattan kısa pasajlar: "Aşağıda yazılı hususlara tam uyulmalıdır. Uymayanların cezası ölümdür! 1- Türk valilerine, kaymakamlarına, mutasarrıflara ikiyüzlülükle yaklaşıp size tam güvenlerini sağlayın. Ermeni özgürlük çalışmalarından şüphe etmesinler. 2- İsyanın başlaması, daha önce bildirildiği gibidir. Önce telgraf telleri kesilip, memurlar engellenmeli, hükümet binaları yakılmalı, büyük memurlar derhal katl edilmelidir. Hükümet hazinesi ve para olan diğer yerler yağmalanmalı, silah ve cephanelikler elegeçirilip, Ermenilere dağıtılmalıdır. Hapishanelerin kapıları kırılıp bütün mahkumlar salıverilmeli. 3- Kıbrıs'ta bulunan İngiliz Komitesi vasıtasıyla Avrupa'ya isyan hakkında bilgiler veren telgraflar çekilmeli. Avrupa'nın desteği sağlanmalı 4- Yunan gemici kıyafeti ile Avrupa'ya gitmek çok kolaydır. Zeytun delikanlıları, bilinen gizli yerden, gece olunca vapura binmelidir. 5-Zeytunda, dağlı çetelerin kurulmasına çok önem verilecektir." Yukarıda sıraladığım üç belge Ermenileri kimin azdırdığının açık delilidir. Bu gün de bunlar soykırım iftiralarının arkasındaki aynı karanlık güçler değil mi? İki yüz senedir Türkleri bölmeye çalıştılar. Bölemediler. Ve bölemeyeceklerdir. Yeter ki biz, birbirimizi sevip saymaya devam edelim. Bayram gününde böyle bir yazı yazmaya mecbur kaldım. Daha da bu konuyu çok yazacağız. Zira düşmanın 2001 baharına ciddi hazırlıkları vardır! Bütün okuyucularımın mübarek kurban bayramlarını tebrik eder, ülkemizin huzur ve saadetinin daim olmasını Cenab-ı Haktan niyaz ederim.

.Mahzendeki organlar!

Mahzenler hüzünlü yerlerdir... Karanlıktır. Serindir. Evdeki atılacak eşyaların konduğu mekanlardır. Toz toprak içindedir. Kimse mahzene inmek istemez. Batılılar ise bu yerlere şaraplarını koyarak, şarabın kendilerine vereceği sarhoşluk hissini arttırmaya çalışırlar bilirdik. Meğer ceset de saklıyorlarmış... Yazımın başlığını, Avustralya'da yaşanan bir skandaldan aldım. 9 Mart tarihli birçok gazetede, Avustralya'nın Yeni Güney Galler eyaletinde, bir hastanenin mahzeninde, binlerce insan organının saklandığı haberleri bomba gibi düştü. Tabii bu haberin bombalığı Türk kamuoyu içindir. Batılılar, ucunda para varsa, böyle haber ve olayları pek normal görürler. Haberde, üç aylık bir yavrusu ölen genç anne, defin hazırlıklarında, minik cesedde kalbinin yerini boş görür ve çılgınca yaptığı araştırmalarda, bu günahsız yüreğin mahzene, depoya kaldırıldığını öğrenir. Vay kalpsizler vay diyesi geliyor insanın. Anne Debra Ford'un şikayeti, eyalet müfettişlerince incelenir. İngilizlerin sömürgesi olan bu ülkede, meğer 1850 senesinden beri, yasal olarak ölülerin organları, sahiplerinin rızasına bakılmaksızın alınıyor ve mahzenlerde, müzelerde saklanıyormuş. Aynı skandal bir süre önce İngiltere'de de ortaya çıkmıştı. Bir İngiliz Genel Valisinin idaresindeki Avustralya'da yaşanmasına hiç şaşmamak lazım. Şimdiii... Türkleri Ermeni soykırımı ile suçlayanların başına gelenlere bir bakalım. 1915 senesinde Doğu Anadolu'da 3.000.000 Türk, 300.000 Ermeni yaşamaktaydı. Bu Türklerden 2.500.000'i şehid oldu. Ermenilerin hepsi ölse 300.000 ölü olacaktı. Farzettiğimiz bu durumda bile soyu kırılan, öz yurdundaki Türklerdir. Ermeni ölülerinin çoğunu da,Türk idaresinden memnun olup isyan etmeyi reddedenler teşkil etmektedir ki Doğu Anadolu'daki Cephe komutanı Kazım Karabekir Paşa, bu Ermeniler'in geride kalan çocuklarına sahip çıkıp, Türk yetimhanelerine yerleştirip okullara yazdırdı. Türkler soykırım bağımlısı olsaydı, "Yılanın başı küçükken ezilir" atasözü gereği bu çocuklara sahip çıkmazdı. Şimdi Batılılar Ermeni dostu oluverdiler. Bu ikibuçuk milyonluk aç gezen bir Ermeni devletine yaranma olayı değildir. Bu bahane ile Türklere sıkıntı vermektir maksatları. California'da televizyona çıkarttıkları beş yaşındaki Ermeni kızına, sunucu soruyor: "Sana annen kızıp, köpek dendiğinde aklına ne geliyor". Zavallı çocuğun cevabı: "Aklıma hemen Türkler geliyor" şeklinde oluyor. Çanakkale'de Gelibolu Yarımadasını kana bulayanların, buradaki 253.000 şehidimizden organlarını çaldıklarını kesinlikle iddia ediyorum. "Ölü soyucu"luk, Türkler'de yoktur. Hatta cenazenin yavaşça ve incitmeden defnedilmesi, dinimizin mühim bir kuralıdır. Neden Çanakkale derseniz, konuyu bağlayalım: Çanakkale'ye, İngilizler tarafından sömürgeleri olan Avustralya ve Yeni Zelanda'dan 400.000 asker sevk edilmiştir. Anzak kuvvetleri adıyla anılan bu orduya, öncelikle Mısır İskenderiye limanı çevresinde savaş eğitimi verildi. İki aylık bir eğitimden sonra, buradan Çanakkale'ye sevk edildiler. Zavallı Anzaklar hem öldüler, hem de İngilizler adına öldürdüler. Şimdi ise İngilizler'den edindikleri "ceset soyuculuğu"nu kanun ile devam ettiriyorlar. Milletlerarası bir kurul, Avustralya insan organı müzelerinde halen mevcut 100.000 civarındaki insan organlarının, sahiplerinin milliyetlerini resmen tesbit edip; dünya kamuoyuna açıklamalıdır. Çanakkale şehitlerimize ait binlerce organı, bu işlemden sonra öz yurdunda toprağına kavuşturalım. Bu maksatla sivil toplum örgütlerimizin, milletlerarası adalet kuruluşlarına derhal müracaat etmelerini, vatanları uğruna canlarını feda eden atalarımızın adına bekliyorum.

.Çanakkale Zaferi ve Batılıların yüz karası

18 Mart 1915 şanlı Çanakkale deniz zaferimizin bir yıldönümünü daha kutladık, yad ettik. Milletimiz çok sıkıntılı günler yaşamaktaydı. 1820'den beri Osmanlı Devletini yıkma planını uygulamaya koyan Batının sömürgeci, soykırımcı milletleri; topuyla, tüfeğiyle, en modern deniz araçlarıyla bu necip milletin kökünü kazımaya gelmişlerdi. İngiliz ve Fransızlar, sömürgelerinden gençleri toplayarak Türklerle savaşmaya getirmişlerdi. Trablusgarp ve Balkan harplerinden yorgun ve yaralı çıkan Türk milletinin elinde, vatan sevgisi güçlü bir sermayesi vardı. Kasım 1914'te Çanakkale ve Maydos yani Gelibolu kıyılarını şiddetli bombardımana tutan bu kan içiciler, binlerce sivili öldürdüler. Marmara'ya giren İngiliz denizaltıları, asker ve malzeme sevk eden birçok gemimizi sinsice vurdular. Binlerce masum askerimizi şehid ettiler. Zeytinburnu'ndaki, top döküm fabrikamızı bombaladılar. İrili ufaklı 407 parça gemi ile, Çanakkale Boğazına 18 Mart 1915 günü sabah 08:30'da girmeye başladılar. Bir gün önceden mayın tarama filolarından aldıkları raporlara göre Boğaz suları mayınlardan temizlenmişti. Ama bir şeyi unuttular... O da Türkün vatan sevgisi imandandır inancı idi. Nusrat mayın gemisi, gece sabaha kadar, karanlık koya modası geçmiş ve elinde kalabilen son 26 mayını sessizce döküvermişti. Her zaman mayınlar, Çanakkale Boğazına, akıntıya dik istikamette döşendiği halde, bu sefer akıntıya paralel bir hat meydana getirilmişti. İşte bu sistem, ev yıkıcı, kan içici Batı kuvvetlerini hezimete uğratmaya yetmişti. Birbiri ardına en modern zırhlılarını kaybetmeye başladılar. Rahmetli Hatice Turhan Sultan'ın kendi parası ile yaptırdığı Sedd-ül Bahir ve Kilid-ül Bahir tabyalarındaki eski model toplarımız, bu mağrurları birer birer boğazın dibine göndermişti. Bir tabyada top başındaki Cideli Mahmud Çavuş, attığı tek gülle ile Fransız Bouvet zırhlısını vurmuştu. Akabinde aynı tabyaya düşen bir mermi, Mahmud Çavuş'un iki ayağını birden koparmıştı. Çok kan kaybediyordu. Hemen geriye, ilk yardım yerine çekerlerken, tabyadan bir nefer "Keferenin gemisi batıyor" diye bağırınca, Mahmud Çavuş kendisini taşıtan kumandanına döndü ve "Allah için beni yukarı çıkartın" diye yalvardı. Durumu çok ağırdı. Son arzusunu yaptılar. Sanki Mahmud Çavuş yaralı değil gibi tatlı tatlı tebessüm ederek Bouvet'nin batışını seyretti ve Kelime-i şehadet getirerek orada ruhunu teslim etti. İşte Batının canavarlarında rastlanamayacak bir vatan aşkı örneği. Şimdi birileri çıkıp bu milletlere sormalı: Siz Gelibolu'da ne arıyordunuz. Neyi kaybettiniz de buralara kadar geldiniz. Ama onlar bir şeyi bilmiyorlardı: Sultan Orhan Gazi'nin en büyük oğlu Süleyman Paşa ,1349 senesinde, bir gece sabaha karşı, Ayvacık sahillerinden, Eceabad'a doğru sallarla ilk fetih seferine giderken, ardınca deniz üzerine görünmez bir set çekmişti. İşte bu kutlu seksen Gazinin sallarından doğan dalgalar, Çanakkale'yi geçilmez kıldılar. Bugüne kadar geçemediler. Bilinsin ki kıyamete kadar da geçilemeyecektir. O Çanakkale deniz harbi ki, Churchil gibi azılı bir Türk düşmanına, tam 25 sene zindan hayatı yaşatmıştır. İngilizlerin pek sevdikleri milli kahramanları Amiral Nelson, 1797 senesinde şöyle demişti: "Müstahkem mevkiilere, donanma ile hücum eden bir amiral görür veya duyarsanız, biliniz ki o kaçıktır." İşte Amiral Nelson'un ağzından, İngiliz Amiralinin Ruhsal raporu. Aziz milletimiz, her dönemde seve seve vatanı için ölmesini bilmiştir. Sömürgeciler ise, sömürgelerindeki zavallıları hep ölüme sevk etmişlerdi. Vatan savunmasını ihaleye vermişlerdir. Şehidlerimizin ruhu şad olsun...

.Makedonya savaşı nereye kadar?

Avrupa'nın eski sömürgeci yeni emperyalist devletleri, dünyayı çok tehlikeli bir maceraya sürüklüyorlar. Bu macerada ise oyuncular Balkan insanlarıdır. Balkanlarda birçok ırk ve dinden insanlar yaşar. Son bin senede bölgedeki çatışmaların büyük bir kısmı dini meselelere dayanır. Tito'nun Yugoslavya'sı, komünizmin dünyada çöküşüne paralel olarak dağıldı. Bu devletin toprağında gözü olan Avrupa'nın aç gözlülerine gün doğmuştu. Saraybosna, Hersek, Hırvatistan ve Karadağ bölgelerine yardım adı altında sızmalar başladı. Zavallıların eline silah vererek birbirlerine kırdırdılar. Bu arada en çok zararı Türk ve Müslüman unsurlar gördüler. Çünki ikiyüz yıldır Avrupa Hıristiyan kulübünün yürütmekte olduğu, LA QUESTİON D'ORİENT yani Şark Meselesi kod adlı, Türkleri, Balkanlardan Anadolu'ya, oradan da Orta Asya çöllerine sürgün etme planı gereği, bölgede Türk kanı akmalıydı. Aktı, elan da akıyor. Balkan insanının çoğunluğu Müslüman, bir kısmı Ortodoks, geri kalanı da Katolik. Şu anda Fransa Katolikleri, Rusya ve Yunanistan işbirliği ile Ortodoksları desteklemektedir. Türkiye hiçbir devletin iç işlerine karışmaksızın, oradaki Türk varlığının hakları için girişimlerde bulunmaktadır. Balkanlar İstanbul'un emniyet hududları içindedir. Tarihten gelen sıkı bağlarımız sebebiyle, Balkan meselelerinde Türkiye söz sahibidir. Bakınız başı sıkışan bölge insanı kitleler halinde ülkemize sığınmaktalar. Türkiye'den başkasına güvenemiyorlar. Bundan iki sene önce bir yazımda "Türkiye, Makedonya meselesine sahip çıkmalıdır" şeklinde bir cümle kullanmıştım. Ankara'dan Makedonya Devletinin elçisi telefonla arayarak ve tercüman aracılığı ile adeta beni tehdit edercesine, "siz Türkiye'nin Makedonya'ya sahip çıkmasını mı, yoksa SAHİPLENMESİNİ Mİ İSTİYORSUNUZ?" diye saçma bir soru ile beni sükutu hayale uğratmıştı. Ben Türkiye'de bir gazete yazarı olarak, Makedonya'nın sıkıntılarını, düşman Yunanistan'ın Makedonya'yı yutmaya çalıştığını yazıyorum. Sayın elçi, ekselanslarının yorumu ise dostça değil.. Belki sayın büyükelçi Türkçeyi bilmediği için, kötü niyetli bir tercümanın gadrine uğramıştır. Türkiye'nin toprağı kendine yeterlidir. Osmanlı Türk orduları Balkanlara, toprağı yetmediği için gitmedi. Papaların ve Derebeylerin zulmü altındaki insanları, huzura kavuşturmaya, insanca yaşatmaya gitmişti. Türklerin, Balkanlardan çekilmesinin üzerinden neredeyse yüz sene geçti. Bu kadar senedir Balkanlının yüzü gülmedi. Türkün idaresinden sonra gelen komünizm bol bol gözyaşı dökme hürriyeti verdi. Köleler gibi çalışabilme özgürlüğünü bahşetti. Şimdi Makedonya kan ağlıyor. Türkiye'nin yardımlarını elleri ile itenler, bugün Yunanın pençesine düşmek üzereler. Zira Yunanistan, Türkiye ile arayı düzeltme numarası yaparak, Arnavutluk ile Makedonya'yı kapıştırmıştır. Kendisi de yakın bir zamanda, yardım maksadıyla, Makedonya'ya girecektir. Ve kavgayı ayırmaya gittiği Makedonya'yı SAHİPLENECEKTİR. Yani UDRİ BRE!.... İşte sayın ilgililer, kimin dost kimin düşman olduğunu seçememenin getirdiği nokta. Ancak, Türkiye için, Ege'deki karasuları meselesi nasıl bir savaş sebebi ise Makedonya'daki Yunan oldu bittisi de aynı kapıya çıkar. Türkleri, Ermeni soykırımı ile suçlayan Avrupa emperyalistleri, sizin yaptığınıza ne diyelim. Yoksa siz bu suçlarınızı örtmek için mi bize böyle iftiralar ediyorsunuz. Her halde gerçek de öyledir. Sayın Ahmet Işık beyefendinin ardından... İhlas Holding Yönetim Kurulu Başkan Yardımcısı Sayın Ahmet Işık beyefendinin vefatı bizleri derin üzüntülere gark etmiştir. Rahmetli usta bir gazeteciydi. Hayırsever bir insandı. Türk polisinin meselelerini ve başarılarını severek dile getirirdi. İyiliklerini ne kadar yazsak azdır. Cenab-ı Hak kendisine rahmet eylesin. Aile mensuplarına ve sevenlerine taziyelerimi arz ediyorum.

.Papanın desteği ile Fransa'nın yaptığı bir soykırım

Avrupa'nın birçok devletinin yasama organları, sanki kendi iç meselelerini halletmiş gibi, bugünlerde Ermeni davasına arka çıkar görünüyorlar. Halen birçok Avrupa ülkesinde, 13-16 yaş grubunda bulunan kız-erkek gençlerinin % 35'i uyuşturucu bağımlısı haline gelmişlerdir. Bu yaş grubunun üstünde ise oran, % 50'leri bulmuştur. Bunun sonucu olarak doğum oranları neslin kuruması noktalarını zorlamaktadır. Kazara doğum yapanların çocukları da, ana babalarının uyuşturucu kullanımından dolayı, büyük zihinsel özürlerle dünyaya merhaba diyebilmektedir. Bir millet için, bu saydıklarım İstikbal karartan manzaralardır. Milletlerine bu suçlarını unutturmak ve hedef saptırmak için, Osmanlı devleti Ermenilerin soyunu kırdı diye bir kampanya başlattılar. Böyle bir soykırım, 950 senelik Türk-Ermeni ilişkilerinde hiçbir zaman yaşanmamıştır. Ruslar Ermenilere soykırımı uyguladı. Ama tıs yok. Bizans Ermenilere soykırımı yaptı hiç ses yok. Ermeni ihtilalci çeteleri, kendilerine peki demeyen binlerce Ermeniyi vahşice öldürüp, mallarına kondular hiç gündeme gelmez. Öyleyse bu meselenin gündeme taşınmasının sebebi, Ermeni haklarını aramak değil, bu bahane ile Türkleri suçlamak. İşte bunun için, sizlere Papa'nın destek ve teşviki ile 1572 senesinde Paris'te, Ana Kraliçe'nin uygulamaya koyduğu ve bir gecede 40000 ORTODOKS'un katledildiği Saint-Barthelmy vahşetini yazmak istedim Sene 1572. Fransa tahtında genç Kral IX Charles oturmaktadır. Annesi, yani Ana Kraliçe Katherine aynı zamanda, Roma'daki Papa XI'inci Leo'nun kız kardeşidir. Koyu bir Katoliktir. Fanatiktir. Kendi yolundan başka hiçbir inanca hayat hakkı tanımamaktadır. Onun bu tutumunda sık sık yazıştığı ağabeyi Papa Leo'nun büyük tesiri vardır. Papa özel müneccimini kız kardeşine gönderir. Müneccim Roccoyeri Ana Kraliçe'nin sözlerine inandığı tek insandır. Fransa'nın bir bölümünde etkili olan Navar Kralı Henry Ortodoks idi. Bu durum ise, Fransa'nın dini bütünlüğünü zedeliyordu. Bu Ortodoksları ortadan kaldırmak için ustaca planları Papa yapmıştı. Müneccim Roccoyeri günlerdir, gök yüzünde bir işaret arıyordu. Nihayet bir gün Ana Kraliçe'ye müjdeyi verdi: "Efendim yıldızlar size müzaheret ediyor. Ruh-ül Kuds sizden yana" Ana Kraliçe'nin ekibi o gece Paris'teki bütün Ortodoks evlerini tesbit edip işaretlediler. Mutaassıp Katolikler grubu iş başında idi. O gün 24 Ağustos 1572 ve Katoliklerin en mukaddes bildikleri Saint Barthelmy Yortusu günü idi. Gece yarısını geçe, Saint Germen Qukcer Kilisesi'nin çanları çalmaya başlayınca, sokaklarda ellerinde meşaleli binlerce insan beliriverdi. Bu meşalelerle, işaretli evleri tutuşturuyorlardı. Ev halkından korku ile sokağa fırlayanları ise en vahşi usullerle sokak ortasında katlediyorlardı. Bu cinayeti işleyenlerin arasında fanatik yaşlı hanımlar bile vardı. Victor Hugo'nun ifadesi ile "O sakin yaz gecesinde, gökteki yıldızlar sarı değil kızıl renkli görünüyorlardı. Saint Nehri ise kıpkızıl bir renkte akmaya başlamıştı..." Protestan asilzadeleri, genç Kral Charles'ın gözleri önünde parçalanıyorlardı. Bu manzaradan Kral aklını yitirdi ve onbeş gün sonra deli olarak öldü. Bütün bu vahşet günlerinde, Paris nüfusunun beşte biri katledilmişti. Bu cinayeti planlayan Papa Leo'nun, Ana Kraliçe'yle yazışmalarının birer sureti Vatikan'da saklanmaktadır. "Fatima Sırrı" gibi uydurma şeylerle insanları yönlendirmeye çalışan Papalık, bugün Saint Barthelmy katliam belgelerini açıklamaya mecburdur. Ortodoks olan Ermeni ve Ruslar'ın; dinlerinin namusu uğruna bunu Papadan istemelerini beklemekteyiz.

.Devletin itibarı hayati önem taşıyor

İnsanlar, Yaratan tarafından toplu yaşayacak yetenekte yaratılmıştır. Diğer canlılar için bu, söz konusu değildir. Yani İnsan, Eşref-i mahlukat olarak dünyaya gelmiştir. En şerefli olmak, birçok mecburiyeti de beraberinde getirir. Devlet hukukta, insanların bir araya gelerek kendilerini idare edecek bir teşkilatı kabul etmeleriyle meydana gelir şeklinde yazılır. Hem idare için vekalet verelim, hem de devletin her işine karışalım, yani müdahale edelim dersek, Devlet bundan yara alır. Eşref-i mahlukata Devletini zedelemek yakışmaz. Devletin itibarı bir baş tacıdır. Devletin malı dokunulmazdır. Devlet ortaklık kabul etmez. Son günlerde yaşanan olaylar, devlet itibarını zedeleyecek niteliktedir. Dünya televizyonlarında yayınlanan görüntüler, Türk'ün itibarını yaralamıştır. Ancak bu hale gelinceye kadar, insanlarımızı sokağa itenlerin de şapkalarını önlerine koyarak nerede hata yaptık diye ciddi bir değerlendirme yapmaları boyunlarına borçtur. Osmanlı devletinin uzun ömürlü olmasını, tarihçiler, Devletin itibarının her şeyin üstünde tutulmasına bağlamaktadırlar. Sırası gelmişken, belki de bir Nostalji gözü ile bakarsınız ama, yine de Tiryaki Hasan Paşa'yı birazcık anlatmadan geçemeyeceğim. Hasan Paşa, 1530'da doğdu. 41 yaşında Budin Beylerbeyi oldu. 43 yaşında lll. Murat Han'ın rikapdarı yani en yakınındaki üç beş kişiden biri oldu. 1594'te Bosna Beylerbeyi iken, Avusturya Arşidükü'ne karşı tek başına, Türk serhaddini korudu. Hatta en sıkışık durumda, tek başına atını düşman üstüne sürdüğünde, Kethüdası dizginlerini tutarak, "Efendim, siz tedbirli bir vezirsiniz. Vücudunuz bu devlete lazımdır" diyerek bu tehlikeli durumu önlemiştir. Sene 1601. Avusturya orduları, Papa'nın askerî desteği, İtalya, İspanya ve Fransız askerlerinden kurulu Haçlı ordusu, Türk'ün Şanlı kalesi Kanije'yi, 50 bin kişi ile kuşattı. Kale komutanı 71 yaşındaki Tiryaki Hasan Paşa, durumun ciddiyetini görerek, İstanbul'dan acil yardım ister. O günün şartlarında hemen yardım gönderilmesinin mümkün olmadığı gizli bir emirle bildirilir. Hasan Paşa, bu haberi en yakınlarından da gizler. Zira Devletin itibarı söz konusudur. Üstelik büyük bir yardım kuvvetinin yakında Kalede olacağını, etrafına müjdeler. Kalede yiyecek ve barut yok denecek kadar azalmıştır. Yakalanan düşman esirlerine, toprak ve kum doldurulmuş çuvalların üst kısımlarına az un veya barut konarak gösterilip, bizim un ve barutumuz çoktur diyerek; onları tekrar kendi birliklerine gönderir. 50 bin kişilik düşmana karşı 5 bin kişi ile, yani ona karşı bir ile karşı koyar. Ve yaptığı ustaca huruç harekatı ile bu Haçlı ordusunu darmadağın eder. Düşmanın kaçarken terk ettiği 45 top, 14 bin tüfek, 50 otağ ve 10 bin çadır ganimet olarak zapt edilir. Bu başarısı üzerine Padişah lll. Mehmet, bir Hattı Hümayun göndererek, kendisine Vezaret verildiğini Ferman eder. Hattı Hümayun törenle okunduğunda Hasan Paşa hüngür hüngür ağlar. Sebebi sorulduğunda: "Benim gibi aciz birisi için Devletin Hattı Hümayun göndermesine yanarım. Devletim böyle basit bir işe de Hattı Hümayun mu çıkaracaktı" der. Bilahare Hasan Paşa İstanbul'da devletin bakanlar kurulu demek olan Divan Veziri olarak görevlendirilir. Babüsselamdan içeri giren herkes, Divana giden yoldaki üç selam taşından rütbesine uygun olanda durarak devleti selamlardı. Hasan Paşa ihtiyar ve yürümekte güçlük çekmektedir. Koluna girmiş iki kişinin yardımı ile adeta sürüklenmektedir. Rütbesine uygun ikinci (Vezir) selam taşına gelince, bu haline rağmen, selamlamaya davranır. Kolundaki görevliler, "efendim padişahımız sizi selamlamadan affetti" deyince, kollarından silkinip haykırır "bre beni Devletimi selamlamadan kimse muaf tutamaz." İşte devletin uzun ömürlü olmasının güzel örneklerinden birisi. Bugün devleti "şamar oğlanı" gibi görenleri, kınamamak mümkün mü?

.Avrupalılar neden Ermeni hamiliği yapıyorlar?

Bugün 25 Nisan, yani Ermenilerin Türkleri suçlamak için uydurdukları 24 Nisanın ertesi günü. Amerika ve Avrupalıların, Ermeni yalanlarına inandıklarına şaşmaktayız ama kazın ayağı hiç de öyle değil. Evet son yirmi yıldır Avrupalıların Ermeni sevgisi birden bire depreşti. İki gözlerinden çeşmeler gibi yaşlar akıtıyorlar. Acaba neden? Anlatacağız. Öncelikle 900 senedir Türklerle, beraberce sulh içinde yaşayan Ermenilerin, huzursuzlukları son 180 senede yükselen bir grafik çizmektedir. 1839'da ilan edilen Tanzimat Fermanı'nda, Osmanlı teb'ası gayrimüslimlere ayrıcalıklar tanındı. Gayrimüslimler bundan hiç memnun olmadılar. Zira yeni vergiler verecekler ve askerlik yapacaklar, üstelik kendi Papazları ve din adamları cemaatler üzerinde otorite oluyorlardı. Cemaatler, Avrupalılara bunu istemediklerini söyledikce, başta İngilizler olmak üzere hepsi, "bunlar sizin için çok iyidir" diye ikna etmeye uğraştılar. Yani ilerde çıkacak isyanlarda bu cemaatleri kullanacaklardı. İşin aslı Osmanlı devletinin iç işlerine karışmak için böyle bir bahane uyduruldu. 1821 Mora Patras İsyanı ile açılışı yaptılar. Binlerce Rum ve Türk karşılıklı birbirini kırdılar. İsyanı bastıran Osmanlı devletine, Batılılar müdahale ederek Yunanın istiklalini sağladılar. Sırp, Hırvat, Bulgar ve Ermenilere de "Bakın Rumlar istiklalini aldı. Sıra sizde ha gayret" teşvikleri yaptılar. 1863'te İstanbul'da Amerikalılar, Robert College'i açtılar. Bu okul zamanın en modern sistemi ile eğitim veriyordu. Üstelik ABD'nin ülkeleri dışında açtıkları ilkokul özelliğine sahipti. Bu okula 1904 yılına kadar, Osmanlının başkentinde olmasına rağmen, hiç TÜRK öğrenci almadılar. 42 yılda 8559 öğrenci alındı. Bunlardan, 2729 tanesi Ermeni, 1971'i Bulgar, 2437'si Rum ve geri kalanı yani 1427'si Avrupalı gençler idi. Kırk yılın sonunda alınan ilk Türk öğrencisi, Tevfik Fikret'in oğlu olan ve bilahare ABD'de papazlık yaparken ölen Haluk idi. Bu okuldan mezun olan gayri Türk öğrencilerden Bulgar ve Ermeniler, 1877-78 Osmanlı-Rus Şavaşı, yani "93 Harbi"nde, Tuna ve Doğu Anadolu cephelerinde Rus kuvvetlerine kılavuzluk yaptılar. Türk ordusunun mevzilerini, cephaneliklerini, erzak depolarını Ruslara ihbar ettiler. Ruslar bütün Türk kuvvetlerini elleri ile koymuş gibi bulup imha ettiler. Yani Türk başkentindeki bir yabancı okulda , Türk devletini parçalamak için casus yetiştirilmişti. Kalbimize hançer saplanmış gibiydi. 1862'de Avrupalıların baskısı ile Ermeni nizamnamesi ilan edildi. Bu bir manada Ermeni gölge kabinesi idi. 1865'lerden itibaren ülkenin her yerinde, hemen her sene birkaç yerde Ermeni isyanı oldu. Devletin başkenti İstanbul dahil, binlerce Türk sinsice şehid edildi. Sadece Zeytun'daki bir isyanda, bir bölük askerimiz gece koğuşlarında kesildi. Silahlık ve cephanelikleri yağmalandı. Asiler Maraş şehrini basarak yüzlerce sivili kestiler. 1895'te ekim ayının ilk Pazar günü 27 büyük yerleşim merkezinde, aynı anda İsyan başlatıldı. Elebaşıları yakalandıkça, Avrupa devletlerinin İstanbul elçileri çeşitli yalan ve baskılarla bunlara arka çıktılar ve kurtardılar. Samsun ve Trabzon limanlarında tahmil tahliye işçi bölükleri tamamen Ermenilerden kurulmuştu. Bundan maksat, Rusya'dan, Daşnak ve Hınçak İsyan komiteleri adına, gizlice gönderilen silah ve cephane sandıkları, örgüt elemanlarınca ait oldukları adreslere kolayca ulaştırıldı. Türkler güvendikçe, Ermeniler ihanetlerini artırdılar. Batılılar aslında Ermenileri hiç sevmezler. Ancak Türkiye'nin işine karışmak için bunu vesile ediyorlar. Bugün soykırım iftiraları ile Türkleri karalama kanunları çıkaran Avrupalılar, Türklere uygulanan soykırımın asıl suçlularıdır...

.Topkapı Sarayı ve Türk Turizminin geldiği nokta

Ülkemiz ekonomisinin sıkıntılı bir dönemden geçtiği şu günlerde, eline kalemi alan, kurtuluş reçetesine, ilk ilaç turizmdir diye yazmaktadır. Ben turizmci değilim. Konunun inceliklerini bilmem. Geçenlerde gafilce düzenlenen, İstanbul'daki otel baskınında Turizm bakanımızın gösterdiği gayret ve hassasiyeti takdirle karşılıyorum. Zira madem ki turizm, milletimizin yüzünü güldürecek öyleyse desteklemeliyiz. Turizm deyince sadece konaklama ve eğlence yerleri düşünülürse büyük hata olur. Zira beklenen turistin ülkesinde, otelin, eğlence yeri, kumarhane ve meyhanenin daniskası var. Biliyorum ki turistler ülkemize, adaleti ve insan hakları aşkı ile dünya siyasetine altı yüz yıl hükmeden bir devletin medeniyetini, eserlerini ve torunlarını görmeye geliyorlar. Onlar sokak işgalleri ile etrafı rahatsız eden, Kumkapı bölgesindeki işret yerleri için gelmiyorlar. Turist İstanbul'a, mutlaka Topkapı Sarayı'nı görmeye geliyor. Belki bir kısmı Boğaz turu yapmıyor. Haliç'i gezmiyor. Ama hepsi illa Topkapı'yı görüyor. Böyle bir numaralı ziyaret yerimiz hakkında zaman zaman yazılar yazdım. Çalışmalarım oldu. Kültür Bakanımız sayın İstemihan Talay'a elden, Saray hakkında hazırladığım dosyayı sunmama rağmen, henüz olumlu bir gelişme görülmüyor. Bu konularda hassasiyetine inandığım sayın bakan her halde, bu ekonomik kargaşada yapacağı çalışmalara ödenek bulmakta zorlanmakta. Olabilir. Ama hani bir atasözümüz vardır: "Kaz gelecek yerden tavuk esirgenmez." Günlük on bin civarında turistin ücretle girdiği bu yerin günlük geliri 70 milyardan fazladır. Böyle bir yer için artık ödenek düşünülemez. Gerekli yasal değişikliklerin yapılma zamanı gelmiştir. Topkapı Sarayı'na girenden 7 milyon lira, oto parka giren otobüslerden 5 milyon ücret alınıyor. Günlük gelir yüz milyarın üstünde. Sarayın personeline gelince en üstten en kıdemsizine kadar, yoğun kalabalıktan şaşırıp kalmışlar. Ziyarete açık bölümlere, ziyaretçiler kuyruklara dizilerek sokuluyor. Bu kalabalık, eğer emniyet personeli artırılmazsa, kötü niyetliler tarafından istismar edilecektir. İstenmeyen olaylar yaşanabilir... Konulan elektronik koruma tesisleri güzel olmuş. Ancak bilgilendirme levhaları konusundaki tekliflerimin neresi zararlı idi de uygulamaya konulmadı. Saraya gelenler taş duvarlardan ne soracaklar. Ne anlayacaklar. Topkapı Bab-ı Hümayun'dan otobüslerin sokulmayacağı sözler pek çabuk unutuldu. Şu anda öyle içler acısı ki; Sultanahmet Meydanı'na turist getiren otobüsler bile birinci avludaki oto parka yönlendiriliyor. Sahi buranın gelirleri ile kimler ilgileniyor. Pek mi önlenemez isimler. İstanbul valimize üç sene önce, bu otobüs girişinin önlenmesini arz ettiğimde, "projesi hazırlanıyor, yakında aşağıdaki Otluk kapısından sokulacaktır" demesine rağmen üç yıl geçti hâlâ tık yok. Böyle giderse olacağı da yok. Sayın Kültür Bakanımızdan istirham ediyoruz. Topkapı Sarayı'nın hiçbir bölgesi otoparklık yapmamalıdır. Siz bunu yapabilirseniz, isminizi unutulmaz yapacaksınız. Sarayın girişinde, Bab-ı Hümayun'un hemen dibinde, bir sanat şaheseri olan, Üçüncü Ahmet Çeşmesi var. Türkün tarih boyu yaşadığı su medeniyetinin en önemli şahidi. Şu anda çok metruk bir haldedir. Çeşmenin bahçesinde, koyun sürüsü beslenecek kadar ot bitmiştir. Şimdi denecek ki, orasına Büyükşehir Belediyesi bakıyor. Doğru olabilir. Bu belediye ile Devletin diğer kurumları hiç mi bir araya gelmez, elbette gelir. Yüz metrekarelik bir alana oturan çeşmenin bahçesinin "otunu" aldıracak bir hayır sahibi yok mu. Yazık ama... Sayın Bakanımız ümidimiz sizde. Sizi icraatçı biliyoruz. Türk dünyasına ve kültürüne hizmetlerinizi biliyoruz. Topkapı Sarayı ve çevresinin kurtarılmasını sizden beklemek elbette hakkımızdır. Turizm Bakanımız Sayın Mumcu da bir seferliğine olsun gelip Topkapı'daki sevindirici turistik hareketliliği bir görebilseydi. Önemli katkıları olacaktır. Belki fırsat bulabilirler...

.Ekonomistler tarihi iyi bilmeli

Ülkemizin büyük ekonomik sıkıntılar içinde çırpındığı şu günlerde, milletin önüne birçok reçeteler konmaktadır. Reçeteyi, işin doktoru, mütehassısı olanlar yazarsa şifaya kavuşmak ümid edilir. Tıbbın doktoru olduğu gibi, ekonominin de ihtisas sahibi doktorları olmalıdır. Bu ekonomi uzmanları hem kendi, hem de dünya tarihini çok iyi bilmeye, başarıları için mahkumdur. Bugünkü Türk ekonomisinin açmazını, DIŞ destekle atlamaya çalışıyoruz. Peki alınacak dış desteklerde nelere dikkat etmeliyiz. 4 sene ekonomi öğrenimi gördüğüm halde, bir çırpıda kurtuluş yolları tarif etmek için kendimde cesaret bulamıyorum. Ama tarihten bazı örnekler sunarak, bugünkü kurtarıcılara uyarıda bulunmak istiyorum. 1821'li yıllarda Mora'da isyan eden Rumlara, Avrupa'nın Düveli muazzaması kol kanat gerdiler. Bozulan Türk ordusunun, eski günlerine döndürülmesi mümkün görülmeyince, Yeniçeri Ocağı Vak'a-yı Hayriye ile ortadan kaldırıldı. Yerine modern eğitimleri sistem olarak benimsemiş birlikler kuruldu. Osmanlı ihraç mallarının, yabancı Tüccarlar tarafından ucuza kapatılmasını önlemek ve ekonomik kalkınma için, İkinci Mahmut tarafından, Yed-i Vahid himaye usulü yürürlüğe kondu. Bu kararla, çıkarları pek zedelenen İngilizler, Osmanlı devletinin başına 1828-1829 Rus Harbi belasını tebelleş ettiler. Bu arada zayıf bir eğitim görmüş olan Mustafa Reşid Paşa, Londra elçiliğine gönderildi. Paşa bu görevi esnasında, Osmanlı devletini düze çıkarma çalışmalarını, İngilizlerle ortaklaşa yaptı. Dönüşünde Paşa, dışişleri bakanı oldu. 1838'de İngilizlerle Balta Limanı anlaşmasını bizzat imzaladı. Bu anlaşma, Türk ekonomisinin yıkılışını hazırladı. Anlaşma on maddelikti. İşte hükümlerin özeti: 1-Anlaşma hükümleri ilelebet yürürlükte olacaktı. 2- Kapitülasyonlar devam edecek, bu anlaşma ile yeni imtiyazlar ilave edilecekti. 3-Osmanlı ülkesinin her tarafında, İngiliz tüccarları ve ortakları, her çeşit mal ve eşyayı serbestçe alıp satacaklardı. 4-Yed-i Vahid usulü tamamen kaldırılacaktı. 5-Alım satım için belge istenmeyecekti. İsteyen devlet adamları olursa, bundan dolayı uğranılacak zarar sebep olanlara ödettirilecektir. 6-İngiliz tüccar ve ortakları, en imtiyazlı Türk tüccarlarından daha fazla vergi vermeyecekti. 7-Türk ihraç mallarından, ihraç esnasında toplam % 12 vergi alınacaktı. 8-İngiliz tüccarlarının Türkiye'ye mal İthalinde ise yekun % 5 ithalat vergisi alınacak. 9-Osmanlı bu şartlara kesinlikle uyacaktı. 10-İngiliz tüccarlar, yalnız İngiliz malı değil her türlü devletin malını, Osmanlı ülkesinde istedikleri her yerde serbestçe satacaklardı. Bu tek taraflı İngiliz hizmetkârı anlaşma ile, Türk ekonomisi derhal çöküşe geçti. Çünkü ihraç mallarından %12 vergi alınırken, ithal mallardan %5 vergi almak dünyada örneği olmayan bir gafletti. Anlaşmadan 22 sene sonrasında, İstanbul'daki kumaş dokuma tezgahları sayısı 2750'den 25'e düştü. Yani %99 azalma? Dokuma ustası, 3500'den 40'a yani, % 89.1 düşüş. İpek kumaş esnafı 700'den 8'e, yani %89.1'e, tezgah sayısı da 350'den 4'e düşmüştür. İşkodra ve Tesalya'da, muslin, bürümcük yapan 2000 dokuma tezgahı 200'e inmiştir. Halep'ten her sene 100 milyon Franklık kumaş ihraç edilirken, bu anlaşma ile ihracat 7 milyon Franka inmiştir. Memlekette işsizlik ve fakirlik çığ gibi büyümüştür. Bunu fırsat bilen Ermeniler baş kaldırmaya başladılar. 1853'te İngilizlerin teşviki ile başlatılan ve üç sene devam eden Kırım Harbi ile Osmanlı devleti tarihinde ilk defa dış borca girmiş ve 1875 senesinde bu borç 200 milyon altına yükselmiştir. Şu anda, Ekonomik sıkıntıya ek olarak Ermeni teşebbüsleri düne ne kadar benziyor? Yana yakıla Dış borç ararken, geçmişteki bu acı hatırayı, ilgililerin dikkatine sunmayı vatani bir borç ve görev bildim.

.Tarihine sahip çıkan Eyüp Belediyesi

İstanbul Eyüp Belediyesi, Eyüp Sultan Sempozyumu'nun bu sene beşincisini başarı ile yapmıştır. Bundan önceki dört sempozyumda olduğu gibi, yüz civarında bilim adamı, çeşitli konularda Eyüp'ün tarihini inceden inceye anlattılar. Dikkatimi çeken bir diğer husus, her sene çalışmaların daha da güzelleşmesiydi. Unutulmaya yüz tutmuş Eyüp örfü ile ihmalin tahribine uğramış sanat eserlerinin kurtarma çalışmalarından dolayı belediye Başkanı sayın Ahmet Genç beyi tebrik ediyorum. Etkinlikler 11-13 Mayıs tarihleri arasında üç gün sürmüştür. Yapılan konuşmalarda hep dostluk ve işbirliği mesajları verildi. Meğer kavgasız hatipleri ne kadar özlemişiz. Eyüp demek İstanbul demektir desek, mübalağa etmemiş oluruz zannederim. Davet edilen ilim adamlarının konularında ve mesleklerinde uç noktalara ulaşmış kimseler olmaları Eyüp'ün şansı idi. Eyüp Sultan semtinde, bir zamanlar İstanbul'un en nadide toprak eşyalarının imal edildiğini, Osmanlı toplarının namluları dökülürken, Eyüp balçığının şart olduğunu da orada öğrendik. Oradaki türbeleri görüp geçeriz. Neredeyse bir taş yığını gözüyle bakanlarımız da var. Ancak bu görüntünün detaylarına inince, Türkün ince sanatkâr ve insalcıl ruhunun meyveleri hemen görünüyor. Tarihî çeşmelerinin hemen hepsinde bir süs veya lüzumsuz çıkıntı sandığımız, kuş sulukları ilk defa dikkatimi çekti, şaşıp kaldım. Birçok tarihî yapıya saray gibi kuş evleri inşa edilmiş. Hem de sanatkârca ve bodrumu ve çatı katı ile. Kuşu öldürmek, kovalamak şöyle dursun, kuşları oralara çekebilmek için ne lâzımsa yapılmış. Güzelim binaların duvarlarında binlerce kuş kovuğu nerede görebilirsiniz Eyüp'ten ve Türk mimarisinden başka. Bugün belediyelerin itlaf ettiği hasta köpeklere sahip çıkmayı hayvanseverlik sayan eliboş takımına, seslenmenin tam zamanı. Eyüp'e gelin de ecdadın hayvan sevgisini görün. Eyüp Belediye Başkanı sayın Ahmet Genç konuşmasında, "Artık İstanbul Sempozyumu yapmanın zamanı geldi. Ecdada saygının yolu tarihi kurtarmaktan geçer. Biz buraya konusunda uzman yüzden fazla bilim adamını davet ettik. Seve seve geldiler. İlerlemiş yaşlarına rağmen toplantımıza şeref verenlerin ellerinden öpüyorum. Boşa dememişler ulemanın kocası, kocadıkca koç olur, cühelanın kocası, kocadıkca hiç olur... Bu sempozyum koçların eseridir. Eyüp Sultanı dünyada layık olduğu yere kavuşturmak için geceli gündüzlü çalışıyoruz" sözleri dinleyenlerin gözünü yaşarttı. Kültür Bakanı sayın İstemihan Talay'ın toplantıya gelişi, bizler için sevinç kaynağı oldu. Kültürüne sahip bir belediye başkanı ve onu destekleyen bir kültür bakanı. Ne güzel değil mi? Milletimizin istediği de bu birlikteliktir. Konuşmacılardan bir tanesi, Maçka'dan Eyüp'e taşınan mevlevihanenin, Bahariye'de yeniden inşaasının hesaplarını belge olarak sundu. Neredeyse taşlarına varıncaya kadar sayarak nakledilmiş. Ancak Bahariye Mevlevihanesi'nin yapımı masraf hesabında, BEŞ liralık bir fazlalık göründüğü için, Saraydan soruşturma açıldığının belgesi dinleyenlerin hayretini mucip oldu. Hatta acı tebessümler görüldü. Her halde; bugünkü hortumlama furyasıyla bir kıyaslama yaptılar. Nereden nereye. Bizans halkının 500 sene kadar, Hazret-i Halid'in (r.a.) Kabrini ziyaret ederek; sıkıntılı anlarında adaklar adayıp, dualar ettiklerini duymak ise ayrı bir enteresan bilgi idi. Bana göre sıra Fatih Belediyesindedir, İstanbul'dan önce Türkleşen Üsküdar belediyesindedir. Burcu burcu Türk tarihi kokan bu ilçelerin belediye başkanları da bu hayırlı yolda çalışmaları artık başlatmalıdır. Milletçe beklemekteyiz. Eyüp Belediyesine tekrar tekrar tebriklerimizi bildiririz.

.Soykırımı yalanları ve gerçek!

Bu sene başından beri Avrupa devletlerinin Ermeniye desteği artmıştır. Hem de sevda derecesinde. Soy kırımı yalanı bahanesiyle, Türk düşmanlıklarını kusmaktalar. 20'nci yüzyılda dünyanın gündemine iki soy kırımı iddiası geldi. Biri Nazi Almanyasının Yahudi soy kırımı, diğeri de Osmanlı devletinin Ermeni soy kırımı. Bunların ortaya atıldığı tarihler, hakiki tarihçiler tarafından incelenmelidir. Ama kim? Öncelikle Türklere karşı, Avrupa'nın toplu hareket etmesinin sebeplerini izaha yarayacak küçük bir misal sunmak istiyorum: Sene 1534... Viyana şehrinin ileri gelenleri bir araya gelerek, St. Stephan Katedralinin çan kulesine, "Osmanlı Akıncılarının şehre yaklaştığını görüp haber vermek üzere" maaşlı bir gözcü konmasına ve bu gözcünün, Türkleri gördüğünde, günün saatine bakmaksızın şiddetle çan çalmasına karar verir. 1956 senesinde Viyana Belediye Meclisinde uzun tartışmalardan sonra, artık bu nöbetçinin kaldırılmasına karar verilebilir. Tam 422 sene tutulan bir nöbet. Uzun süre devam eden bu nöbet, şehri korumaktan ziyade, halktaki Türk düşmanlığını canlı, taze tutmak içindi. Nazilerin, Yahudilere yaptığı soy kırımı iddiası, 1933'lerde Avrupa ve Amerika medyasında EŞ ZAMANLI başladı. 1942'de kampanya iyice yoğunluk kazandı. Hele Nazi toplama kamplarındaki sabun fabrikaları şayiaları bu ülkelerin insanlarını ayağa kaldırdı. Böyle bir şey oldu mu? Bunu zaman ortaya çıkaracaktır. Nazi suçlamalarının asıl sebepleri ise: 1-Birinci ve İkinci Dünya Harplerinde Alman ve Türklerle savaşan Avrupa ve sonradan onlara katılan Amerika'nın, kendi insanlarına; çocuklarını ölüme gönderirken bir makul sebep bulmaları lâzımdı. İşte bu iddialarla, halkına "Bakın Naziler insanları, Yahudileri toptan öldürüyorlar, fırınlarda yakıyorlar, zavallı insanları kurtarmak için sizin çocuklarınızı askere alıyoruz demek istiyorlardı. 2 -Kurulmakta olan İsrail devletinin ortaya çıkmasını PERDELEMEK ve haklılığını dünyaya ispatlamak idi. Savaştan sonra kurulan mahkemelerde, Hitler'in yakın arkadaşı Rudolf Hess, mahkemede bütün suçlamaları kabul etti. Ve Auschwitz'deki Wolzek imha kampında 2.5 milyon Yahudiyi öldürdüğünü itiraf etti... 1946'dan bugüne kadar söylenen bölgede Wolzek diye bir yer hiç bulunamadı. Üstelik ölen sayısı, Yahudi tarihçi Jean Claude Pressac tarafından 775 bine düşürüldü. Açık eksiltme gibi! Bu kampanyayı Hollywood'daki Yahudi sermayeli 100'den fazla film şirketi, soy kırımı yapımları ile senelerce destekledi. Ve destek halen devam ediyor. Ermeni soy kırımı yalanında ise, Türk düşmanlığını tazelemek için önce "Gece Yarısı Ekspresi" filmi yapıldı ve Türkler kamuoyunda ahlaksızlığa mahkum edildi. Ardından da 1915'in olayları, tersine çevrilerek dünyaya, gerçekmiş gibi anlatıldı. Peki Ermeniler neden Yahudilerden sonraya kaldı derseniz, o da tabii ki sermaye meselesi ile yakından ilgilidir. Filistin toprakları için Dr. Theodor Herzl isimli avukat, 1896'larda Filistin toprakları için kesenin ağzını açtığında, Ermeniler halen Türk ekmeği ile zengin ve müreffeh bir hayat sürüyordu. 1904'te Herzl ölünce yerine David Wolfson isimli bir kereste tüccarı geçti ve mücadeleyi sürdürdü. Son üç ayda Filistin topraklarında 600'den fazla insan öldürüldü. Zannediyorum ki, İsrailliler de bu gidişten çok rahatsızdır. Düşününüz ki her gün kan, barut kokusu ve ölüm korkusu içinde büyüyen çocuklar, rahat ve huzuru özlemezler mi? İnanıyorum ki bölgedeki akan kanın derhal durdurulması önemli bir insanlık borcudur. Ama o zaman İsrail'den dışarıya göç başlar nüfus yarıya düşer. Yoksa bu olaylar, böyle bir boşalmayı önlemek için mi diyesim geliyor. Ermeni soy kırımı yalanı da, Türk topraklarında bir Ermeni devleti kurabilmek için uyduruldu ve bu yalanı Avrupalılar bile bile destekliyorlar!..
.Fatih ile Bizanslı iki papaz

Tarihi bilgileri hikaye gibi okumanın ve okutmanın hiçbir faydası yoktur. Ders alınacak tarih bilgileri, insanların huzur ve saadet kaynağıdır. İstanbul'un fethinin bir yıldönümünü daha kutladık. Bu kutlamalar kıyamete kadar devam edecektir. Bizans ve Pontus hülyaları ile hırçınlaşanların tuzakları, hep boşa çıkacaktır. Fatih, Rumeli Hisarı gibi, Bizans'ın boğazını sıkacak dev eseri, üçbuçuk ayda tamamladı. Başta kendisi olmak üzere bütün Vezirler sırtlarında taş taşıdı. Dürüstlükle, harcından çalınmadan yapılan eser, 550 senedir dimdik ayakta. 17 Ağustos'ta moloz yığını olan binaların mimar ve mühendisleri bundan ders almalıdır! Çeşitli yalanlarla suçladıkları fethin babası, din ayrımı gözetmeksizin Rum, Ermeni ve Yahudilere inanç ve icrai sanat hürriyetini tattıran insandır. 52 günlük bir muhasaradan sonra, Türk askerleri İstanbul surlarından, coşkun bir sel gibi akıyordu. Bizans halkı ise, ölüm korkusu ile Ayasofya'da toplanmışlar ve gaipten bir kurtarıcı bekliyorlardı. Zira yıllardır, Papazları onlara , "Türkler Ayasofya'ya kadar geldiklerinde, gökten bir melek inecek ve yanında getirdiği kılıcı, Bizanslı bir cengaverin eline verecek. Cengaver Türkleri bu kılıçla öldürecek" demişlerdi. Halk bu yalana kanmış ve savaşı bırakıp Ayasofya'da tir tir titreyerek, ağlaşarak "kurtarıcı meleği" bekliyorlardı. Fatih Sultan Mehmet, Ayasofya'ya gelip, bunlara "korkmayınız size hiç zarar verilmeyecektir. Herkes inanç ve ticaretinde serbesttir" deyince, Bizanslılar Fatih'in ellerine sarılıp, ayaklarına kapandılar... Fatih bu insanlara, din büyüklerinin nerede olduğunu sordu... Onlar da Patrik Gennadios'un, bugünkü Zeyrek tarafında bir manastırda hapiste olduğunu bildirdi. Sultan emredip, Gennadios'u getirtti. Ve huzuruna çıkarılınca, "Bundan böyle Ortodoksların Patriki sensin. Bunların din işleriyle meşgul olacaksın" diyerek eline "Patriklik işareti" olan bir de "asa" verdi. Ona Vezirlere (bakan) eş bir makam ile, Hazineden yüksek maaş bağladı. Gennadios, birkaç papazın da Animas zindanlarında bulunduğunu arzetti. Bunun üzerine o papazlar da kurtarıldı. Sultan Mehmet, yeni gelen bu iki papaza sordu: "Neden zindana atıldınız?" Papazlar da "İmparator Kostantin bize Bizans'ın istikbali hakkında sorular sordu. Biz "Bu ahlaksızlık ve adaletsizlik devam ederse, çok sürmez Türkler burayı alır" dedik. İmparator bizlere pek kızdı. Süresiz olarak zindana attırdı. Senelerdir hapisteyiz" dedi. Fatih, papazlara "Peki benim İstanbul'u aldığımı biliyorsunuz. Bu İstanbul Türklerin elinde ne kadar kalır?" diye sordu. Papazlar Fatih'e "Efendim sizin idare tarzınızı ve adaletinizi tanımıyoruz. Şimdi bir karar verirsek yanlış olur. Bize izin verin bir müddet insanlarınızı ve idarenizi, memleketi gezip görelim size arz ederiz" dediler. İzin verildi. Papazlar ülkeyi gezmeye çıktılar. Yolları Bursa'ya düştü. Orada bir mahkemeye vardılar. "Türklerin adalet dağıtımı nasıl?" diye merak ediyorlardı. Mahkeme kapalı idi. Kapıda bir köylü, hakimi bekliyordu. Hakim gelmedi. Böylece üç gün, köylü mahkemeye gelip eli boş döndü. Dördüncü gün hakim (Kadı) gelmişti. Köylü davasını hakime anlattı: Komşum filan kimse, haksız yere öküzümü öldürdü. Ödemesini istiyorum deyince, hakim köylüye "Evladım benim hastam vardı. Üç gündür izinli idim. Bugün izinim bitti. Ancak sen üç gün önce öküzünün parasını almalıydın. Bu benim suçum. Öküzünün parasını benim ödemem lazım" diyerek köylünün parasını ödedi. Papazlar şaşırıp kaldılar. Yeter göreceğimizi gördük diyerek İstanbul'a geri döndüler. Fatih'e rapor verdiler: "Türkler, bugünkü gibi adil ve müşfik davranırsa, İstanbul kıyamete kadar elinizden çıkmaz. Adaleti bıraktığınızda, sizin de elinizden çıkar" dediler. Fatih vezirine dönüp "Lala, görüyorsun! Bu söz haklı. Ferman edelim ki hiçbir devlet adamı halka zulmetmeye!" dedi. Yukarıdaki haklı tespitin içinde, cildlerle kitabı dolduracak kadar manalar gizlidir...

.Metro çalışmaları ve Bizans...

İstanbul Büyükşehir Belediyesinin, İstanbul içi ulaşımına rahatlık getirme çalışmaları devam etmektedir. Bugün, Yenibosna'dan Hafif metroya binen birisi, 4. Levent'te inebilmektedir. Yaptığı aktarmalarla, bu uzun güzergahta çok ucuza yolculuk edebiliyor. Bu çalışmaların bir etabı olan, Metronun ucunun Yenikapı'ya uzatılması çalışmaları, Aksaray bölgesindeki kazılarda çıkan Bizans kalıntıları sebebiyle durmuştur. Yazık. Hem de çok yazık.. Son bir ay içinde İstanbul'da, çeşitli zeminlerde dokuz yerde, Bizans'ı hayata sokma etkinlikleri düzenlendi. 19-20 Ağustos 2001 tarihleri arasında Paris'te, beynelmilel bir Bizans toplantısı daha yapılacaktır. Boğaziçi Üniversitesinde, Bizantoloji kürsüsü birkaç senedir faaliyettedir. Mezun vermektedir. Bu çalışmalarla; Galata ve Suriçi bölgesini, SİT alanı ilan ettirmek istiyorlar. 1204 senesinde Bizans'ı işgal eden Latinler, bin yıllık tarihi değerleri yakıp yıktılar. Ayasofya'nın kıymetli bütün hatıralarını atlarla gemilere taşıdılar. Soyup soğana çevirdiler. Fatih Sultan Mehmet Han, İstanbul Fethinde, aynı Ayasofya'da bir çiniyi sökmeye çalışan yeniçeriyi kendisine bildirdiklerinde; ona ağır ceza verdi. Türkler İstanbul'u yakıp yıkmadı. Üstüne üstlük imar etti. Hiçbir Bizans eseri yıkılmadı. Hatta Topkapı Sarayı hudutları içindeki Aya İrini kilisesi bile öylece korundu. Silah müzesi yapıldı. Halen de ayaktadır. Avrupa'daki Türk eserleri ise bir bahane ile kaza süsü verilerek veya aleni yüzlerce senedir yıkıldılar. Daha dün Saraybosna'daki yıkılan caminin yerine yenisinin yapılabilmesi için atılan temele Sırplar, insan kanı karıştırdılar. Gelelim Metro inşaatı önündeki Bizans engeline. Kazı esnasındaki ortaya çıkan birkaç kırık tuğla, Bizans'a ait olduğu için mi bilinmez, Anıtlar Kurulunca tarihi nitelikli arkeolojik eser sayıldı. Kazı durdurulmuştur. Anıtlar kurulu görevini yapıyor. Ama bana göre eksiktir. Anıtlar kurulu; neredeyse 600 senedir Türk hakimiyetindeki dünya incisi İstanbul'un Türk eserleri ve kalıntıları için aynı hassasiyeti neden gösteremiyor! 1926 senesinden 1954'e kadar, İstanbul şehri nazım planlamasını yapıp uygulayan, koyu Katolik Fransız Mimar Henry Proste'un uygulamalarına, Anıtlar kurulu peki dedi. Unkapanı'ndan başlayan Atatürk Bulvarı ve devamındaki Mustafa Kemal Bulvarları, yani Unkapanı-Yenikapı arasındaki geniş caddenin yerinde, evvelden Türk eseri olan yüzlerce cami, medrese, hamam, külliye, kütüphane, imaret ve Osmanlının Yeniçeri kışlaları vardı. Bunları bir cetvelle katleden Proste'a kimse karşı çıkamadı. Aksaray'dan Bayezid'e çıkan Ordu Caddesini hiç ihtiyaç olmadığı halde Proste açtırdı. O bölgede kayıp bir Bizans sarayını bulmak için, üç büyük mahalleyi istimlak ettirip yıktırdı. Halen Ordu Caddesinin Simkeşhane yakındaki kısmında yolu işgal eden birkaç kırık mermerden başkasını da bulamadı. Sahi bu mermerler daha münasip bir yere taşınamaz mı? Taşınamaz. Çünkü, o sütun parçalarında Bizans kokusu var. Bugün Metro güzergahında çıkan Bizans kalıntılarının yakınlarında, birçok cami ve kışla temelleri var. Çalışmaları bunlar engellemedi. Ama Bizans olunca orda dur, öyle mi? Bu buluntu zaten basit tuğla duvar temelleridir. İlla korunacaksa münasip bir yer bulunur. Anıtlar Kurulunun levhası bulunan binanın hemen karşısındaki Gülhane Parkının girişinde bulunan, Soğukçeşme Kapısı ve duvarındaki şahane çeşme içler acısı bir durumda. Üstelik Sur-u Sultani denen bu tarihi duvar, Fatih zamanından kalmadır. Buraya sonradan açılan iki yeni kapı tarihi görüntüyü alt üst etmiştir. Bunu neden görmezler. Göremezler. Çünkü bizdeki bütün kurumlar gibi Anıtlar Kurulu da, illa bir ihbar ile çalışır. Eğer işleyeceğin suç için, etrafını memnun edip, ihbar edilmezsen işini yürüt. Yolun açık olsun. Hatta bunu birisi ihbar edecek olsa, bizdeki kurallar, illa yazılı ihbarı esas alır. Yazılı olmayan ihbar işleme konmaz. Türk Kültürünün temeli olan binlerce tarihî eser, Anadolu'nun birçok şehrinde işgal ve yıkımla karşı karşıyadır. Ama ihbar yoksa Anıtlar Kurulu ne yapsın... İstanbul'da yoğunlaşan "Bizans'ı diriltme" çalışmaları, aklıma; acaba İstanbul'u Türklerin almasına pişman mıyız sorusunu getiriyor.

.Rumeli Hisarı eğlence yeri olamaz!

Her sene yaz ayları gelince içime bir sızı çöker. Düşünürüm ki; yine bu sene de Rumeli ve Yedikule Hisarları birilerinin çıkarları uğruna, sazlı sözlü, içkili eğlencelere ev sahipliği yapacak mı? Gazetelerdeki 12 Temmuzdan itibaren, kırk gece sürecek Hisar Günleri reklamı ve sanatçıların boy boy resimlerini görünce ümidim hüzne döndü. Rumeli Hisarı hakkında kısa bir tarihi bilgi vermek istiyorum: Kokuşmuş Bizansın, Türklere verdiği zararlar haddi aşınca, genç padişah Fatih Sultan Mehmet Han, bu fitneyi kökünden kazımaya karar verdi. Bir taraftan o gün için dünyanın en güçlü toplarını Edirne'de döktürürken, diğer taraftan Bizansın boğazını sıkacak Rumeli Hisarının mimari projelerini çiziyordu. Evet bu güzel eserin projesi Fatih'in elinden çıkmıştır. Gönderdiği öncülerle, Şile taraflarında kireç ocakları kurdurarak, binlerce ton kireci 1452 senesi başında hazır etti. Baharla birlikte, askerinin başında İstanbul'a hareket etti. Önce bugünkü Okmeydanı'nın Fetih Tepe denilen yerine geldi. Askerlerine İstanbul'u bu tepeden seyrettirdi. Avcının, şahinine avını göstermesi gibi. Buradan Hisarın yapılacağı yere gelerek ordugah kurdurdu... Toplam duvar uzunluğu 2000 metreyi geçer. Duvar kalınlığı 7.5 metredir. Yerden yüksekliği ise 15-20 metredir. Sarıca Paşa, Zağnos Paşa ve Çandarlı kulelerinin yükseklikleri 30 metre civarındadır. Öyle bir gayret vardı ki; Fatih dahil bütün vezir ve komutanlar sırtlarında taş ve harç taşıdı. 5000'den fazla taş ustası çalıştı. Ameleler 12.000 kadardı. Üç kulenin masraflarını isimlerini yazdığım paşalar karşıladı. Yani maddi ve manevi tam bir seferberlikle bu güzel eser, üç buçuk ayda tamamlandı. 550 senedir de hiçbir köklü bakım yapılmadan ayaktadır. İnşaat esnasında gelen Bizans elçisine Fatih "Bu topraklar benimdir. Öyle elçi gönderip rica ile vatan toprağı korunmaz. Eğer hisarı istemiyorsa Kayserin kendi gelsin de engel olsun" diye haykırmıştır. Olayı böyle hikaye etmekten maksadım, böyle fedakârlıkla yapıldığını ilgililer bilsin de bu mekanı bir daha eğlence yeri yapmasınlar. Zira Rumeli Hisarı Fethin namusudur. 1948'lere kadar Rumeli ve Yedikule Hisarları içinde, birer mahalle ve yüzlerce ev vardı. O sene bu mahalleler istimlak edilip Hisarlar boşaltıldı. Anıtlar Yüksek Kurulu, bu mekanları birinci derecede tarihi anıt olarak tescil etti. O zamanın bazı devlet ilgilileri, bu kurula baskı yaparak, buralarda tarihi dekorlar gereken tarihî film ve piyeslerin oynanmasına izin çıkarttılar. Şu anda da ancak bu izin vardır. Konser ve şovlar tarihi piyes sayılamaz. Yani her iki hisarda da mevzuata göre hiçbir eğlence programı yapılamaz. Hele hele firma ve şahısları kazandırmak için asla! Bu iki yer Kültür Bakanlığına bağlıdır. Sayın bakan, gelmiş geçmiş kültür bakanları arasında icraat ve çalışkanlık yönünden ön sıralarda yer alır. Zira Topkapı Sarayında yapılan faydalı çalışmalar, Cumhuriyet döneminde, hiçbir ilgili tarafından başarılamamıştı. Tebrik ederiz. Sayın İstemihan Talay'ın, Hisarları işret yeri yapılmaktan kurtarmasını acilen bekliyoruz. Bu kırk günlük eğlenceler devlete ne kadar gelir sağlıyor. Şehit kanları ile sulanmış bu mekanda, hem de Fetih Camiinin mihrap yerinde çalgılar çaldırıp, assolistlere şarkı söyletmek, hiçbir Türk evladınca hoş görülemez. Stadyumlar iki ay bomboş, orada neden tertiplenmez. Daha binlerce mekan dururken neden Hisar demekte haksız değilim herhalde. Rumeli Hisarı'nda iki bin kişilik beton oturak yapılmıştır. Bunlar tarihî dekora yakışmaz ve yasal değildir. Hemen kaldırılmalıdır. Hisarın kuleleri kurşun kaplı külahlarda örtülü idi. Yani Galata Kulesi gibi. Neden o külahlar yapılmaz. Kat bölmeleri çürümüş kaybolmuş. Üç kuruşluk kereste mi bulamadık! Yoksa Avrupa birliği birçok işimize karıştığı gibi, tarihî Hisarlarımızın haşmetli görünmesinden rahatsız mı oluyordur. Hani aklıma geldi de!.. Hisarlarda tertiplenen bu eğlence organizasyonları derhal iptal edilmelidir. Tarihine saygıda kusur edenleri necip milletimiz asla affetmeyecektir...

.Globalleşme esaret midir

Globalleşme belki de milletleri esir almanın bir yoludur. Zira iki bin yılını geride bıraktığımız şu günlerde, zengin devletler işi gücü bırakıp, Globalleşmeyi öne çıkarıyorlar. En son G8'ler zirvesi de, bu yöndeki yani dünyayı paylaşma planlarının icra safhasına konması toplantısı idi. Terörist fikirlere yakınlık duymadım. Sokak hareketlerini tasvip etmiyorum. Ancak İstanbul boğazlarından geçecek petrol tankerlerine engel olmak için çevrecilerin çalışmalarını candan destekliyorum. Cenova'daki G8'ler toplantılarını protesto edenleri kınamıyorum. Belki aralarına anarşistler sızmış olabilir. Ama biz zenginiz, gelişmişiz, fakir ülkelere hükmederiz diyen zenginlere doğrusu karşıyım. İtalya da anarşinin ne olduğunu anlamıştır. Globalleşme yani küreselleşmenin nihai varacağı nokta; devletler arasında sınırları kaldırıp, maddi manevi tek devlet olmaya varacaktır. Olabilir mi. Olamaz. Ama küreselleşme perdesi arkasında; fakir devletlerin biraz daha kolay sömürülmesi mümkün olacaktır. Çevreyi tehdit eden Ozon tabakasının delinme olayına, herhalde fakir ülkelerin sebep olduğu söylenemez. G8'ler bu konuda baş suçludur. Zararlı madde imalatlarını durdursalar ya. Bütün kısıtlamalar fakir ülkelere gelecektir. İnsanlık için büyük tehlike arz eden nükleer silahları, toptan ortadan kaldırsalar ya, olmaz. Peki isteyen her ülke nükleer silah üretebilse, o da olmaz. Fakir ülkeler domates ve karpuz yetiştirsin. Yüksek teknolojiyi onlar kursun. Dünyanın şu andaki gidişi, ilerisi için hiç ümit vaad etmiyor. Zira zengin devletler, çıkarları uğruna hızlı bir silah üretimi yapıyorlar. Bunu da fakir ülkelere, birbirini kırsın diye nazlı nazlı yalvartarak satıyorlar. İsveç'ten kalkan bir aile hafta sonu tatili için Fransa veya İtalya'nın Akdeniz sahillerine gelip pizzalarını yiyip, Akdeniz güneşinde uzanıp, akşama da ülkesine dönmekte. Bu tatilin masrafı ise, bu ailenin aylık bütçesini bile sarsmamaktadır. Hafta sonu sinemaya gitmiş gibi. Türkiye'den bir aile, böyle bir şeye niyetlense, değil aylık, birkaç yıllık bütçe hesabı yapmaya mecburdur. Son günlerde Türkiye'nin tarımdaki bazı baş ürünlerinin üretimine kısıtlama getirilmesini G8'ler istemeye başladı. Hatta zorlamaya. Dünya fındık üretiminin %75'ini Türkiye gerçekleştirmektedir. Böyle bir ürünün ziraatini değil kaldırmak, kısıtlamak bile cinayettir. Yerine kivi tavsiye ediliyor. Vah vah. Başta Ege bölgesi olmak üzere, hemen her iklimimizde tütün yetişir. Hem de dünyanın en âlası cinsinden. Bunu kaldırıp yerine, sulu arazide karpuz ve sebze, kıraçta ise ayçiçeği tavsiye ediliyor. Bu Türk çiftçisini açlığa mahkûm etmektir. Sırada olsa olsa pamuk, incir, üzüm vardır. Bakalım onun kanunları ne zaman çıkacak. Bu ürünler Osmanlı devleti zamanından beri Türk ekonomisinde baş ihraç ürünleridir. Hatta çekirdeksiz üzüm, ancak kayırmalı müşterilere satılıp ihraç edilebilirdi. İngiliz kralı, Osmanlı Sultanından her sene sarayında kullanılmak üzere iki gemi kuru üzüm getirmek için özel elçi ile resmi mektup göndererek izin alabilmişti. Bu giden üzümlerin İngiliz piyasasında kaçak satıldığını öğrenen Sultan, bunun önlenmesini, aksi takdirde ihracatın durdurulacağını, nota ile bildirdi. Kral da üzüntülerini bildirip özür diledi. Bu gün dünyada yaşanan sosyal çalkantıların ardında İngiltere vardır. Sonu da pek kötüdür. Kuzey Amerika, 1763'te İngiltere'ye bağlı bir ülke idi. Çin'den gelen çaylara İngiliz devleti Bandrol vergisi koyduğunda, Amerikalılar ayaklandı. Ve on üç sene süren bir kurtuluş savaşından sonra 1776'da istiklallerini elde ettiler. Amerika'yı kaybeden İngiltere, Fransa'da bir ihtilal hazırladı ve 1789 yani onüç sene sonra Fransa'da hürriyet uğruna milyonların canına kıyıldı. İngilizler, Amerika'yı kaybedince, Fransa'yı zayıflatmak için bu ihtilali gerçekleştirdi. Hadi şimdi, dünyada bu tip küreselleşmeye sıcak bakabilir misiniz? Küreselleşme, insanlığın bilim ve teknikte geri kalmasına sebep olacaktır. Zira her türlü ilerleme milli birlik ve beraberlikle mümkündür.

.Makedonya'da oynanan oyunlar

Makedonya, Balkanların kritik bir bölgesidir. Balkanlar da Avrupa'nın en hassas coğrafyasıdır. Son on senedir bu bölgenin insanının, hangi din ve milletten olursa olsun, yüzleri gülmüyor. Acımasızca kan dökülüyor ve döktürülüyor. Zaman zaman Avrupa ülkelerinin körükle ocağa üflercesine müdahaleleri oluyor. Netice ıstırap, yokluk ve göz yaşı. İki sene önceki "Türkiye Makedonya'ya sahip çıkmalıdır" yazımı Ankara'daki Makedonya yetkilileri "Sahiplenme" olarak algılamıştı. Haklı olduğumu her halde anlamışlardır. Amerikalı Prof. Djan Beykles, "Balkanların İsviçre'si Makedonya" kitabında şunları yazıyor: "Balkanlarda barış olmayınca, dünyada barış ümidi yoktur. Balkanlarda barış olması için de, Makedonya meselesine adilane bir hal yolu bulmak lazımdır. ABD gibi, Makedonya'dan çok uzak yerlerde olan milletler bile, Makedonya meselesinden endişe duymaktadır." Kırk sene önce yazılan bu yazı bugün yani, 2001'de artarak geçerliliğini korumuyor mu? Makedonya halkı, bölgenin din ve millet bakımından en karışık topluluğudur. Çeşitli ırk ve dinden on kadar insan topluluğu, senelerce bir arada ve huzur içinde yaşamışlardır. Osmanlı döneminde, beş yüz yıl Makedonya'da tek bir toplu karmaşa yaşanmadı. Herkes işinde gücünde ve devletinin adil kanatları altında idi. 1913 senesinde Avrupalıların hileleri ile Makedonya'ya Sırplar hakim oldu. Sırplar hemen 691 tane Bulgar okulu ile 761 Bulgar kilisesini kapattılar. 1013 Bulgar öğretmeni ile 833 Bulgar papazını bir çok eziyetlerle ülkeden kovdular hatta öldürdüler. Sırplar Ortodoks, kovdukları Bulgarlar da Ortodoks idi. Makedonyalılar 25 sene kurtuluşları için mücadele verdiler. Ardından Tito'nun ülkeye komünizmi getirmesi ile, Makedonyalılar daha beterine uğramış oldu. Bolşevik rejim, Bulgarlara Sırpların yaptığından daha beterini Sırplara yaptılar. 1905 senesinde Makedonya'da yapılan sayım neticeleri, o zamanlar Selanik'te çıkan, Fazlı Necip beyin Asır gazetesinde yayınlandı. Bu gaze daha sonraları merkezini İzmir'e taşıyarak Yeni Asır adını almıştı. Gazetenin haberine göre: Makedonya'da, Türk ve Arnavut olarak 1.500.000 Müslüman, 1.213.000 Bulgar yaşamaktaydı. 1918'de yani onüç sene sonra yapılan sayımda ise, 520.000 Türk, 184.000 Arnavut yani 704.000 Müslüman, 1.047.000 Bulgar kalmıştı. Ayrıca 68.000 Ulah, 204.000 Rum ilave olmuştu. 805.000 Müslüman ki bunların ekserisi Türk idi. 700.000 Müslümana ve 200.000 Bulgara ne olmuştu? Balkan harpleri bahanesi ile kıyılmıştı. Dörtyüz senelik yurtlarından sürgün edilmişlerdi. Makedonya bu gün kan ağlıyor. Mevcut Barış güçleri göstermeliktir. Dünyanın gözü önünde soykırım yapılıyor. Avrupalılar yüz yıl öncesinin iftiraları ile vakit geçireceğine, bu günkü akan kanı durdurmalılar. G 8 toplantılarında dünyadaki ticari pazarlar paylaşılmaktadır. G 8 devletlerinin toplantılarına karşı çıkma sebebimi haklı gören okuyucularım bunun alternatifini sormaktalar. Haklılar. Ona da kısaca temas etmek istiyorum. 2000 yılını Avrupa devletleri, Milenyum olarak ilan etti. Biz de benimseyip, dört elle sarıldık. Katolik itikadına göre Milenyum demek; ikinci bin yılında gökyüzünden 400 tane Hıristiyan azizi dünyaya inecek ve yeryüzünü, Katolik itikadınca idareye başlayacak. İnsanlığın kurtuluşu da böylece mümkün olacak. Bu yalanı yüz senedir Papalar savuruyorlardı. Kendi itibarları için bu yalan, ARA GAZI yerine geçiyordu. Bugün G 8 sair çalışmaları Milenyum yalanlarına hizmet içindir. Yani din perdesi ardına sığınarak dünya fakir devletlerini sömürme çalışmalarıdır. Bu sahtekârlığın alternatifi olmaz. Ancak bu yalan balonunun patlatılması olur. O da güçlü devlet ve ekonomiden geçer. Devletin güçlenmesi; yetişmiş ve fedakâr beyin gücünü göreve getirmekle mümkündür. Yabancı devletlerin gölgesinde, kendilerine ikbal ve istikbal arayan idareciler, G 8'lerin ve Milenyumcuların ekmeğine ancak yağ sürerler E-mail: ismail.yagci@ihlas.net.tr

.Türk-Bulgar ilişkileri geliştirilmelidir

Demir Perdenin yırtılmasıyla, komünist idarelerin iflası aşikâr olmuştur. Rusya'nın, peykleri üzerindeki demir yumruğunun, kof olduğu da anlaşılmıştır. Aslında Rusya'nın aşırı bir Rus milliyetçiliği politikası güttüğü ve Rus olmayanları iliklerine kadar sömürdüğünü hep yazageldik. Şimdi daha iyi anlaşılır olmuştur. Bulgaristan, İkinci Dünya Harbinden sonra Rus ve komünizm pençesine düşen sınır komşumuzdur. Ruslar bu peyklerini, hür dünya ile aralarında tampon gibi kullanmıştır. Bütün askeri manevralarını peyklerinin topraklarında icra etmiştir. Bu aynı zamanda peyklere bir gözdağı idi. Türk-Bulgar münasebetleri, I. Murat Han zamanına kadar uzanır. Yıldırım Bayezid zamanında ise Bulgaristan bir Türk toprağı, Bulgarlar da Osmanlı vatandaşı idi. Bu durum 1878'e kadar 500 sene devam etti. Bulgarlar huzur içinde idi. Avrupalıların Türk devletini yıkmayı hedefledikleri, "Şark Meselesi" planı uygulamaya konuldu. Ruslar, Bulgar halkı arasında, subayları vasıtasıyla ayrılıkcı propagandalara giriştiler. Silah ve para gönderdiler. Örgütler kurdurdular. 1877-1878 Osmanlı-Rus harbinde Rus ve Ermeni gençlerine casusluk yaptırdılar. Onlara hür bir vatan vaad ettiler. Tabii ki koca bir yalandı. Ruslar bu kışkırtıcılığı, bütün Balkanlara yaydılar. 1821'den itibaren, Yunan, Sırp, Bosna-Hersek, Karadağ ve Bulgar ayaklanmaları peş peşe geldi. Milyonlarca Balkanlı öldü. Yüzbinlerce Türk, vatanlarından sürgüne ve ölüme gönderildi. 1887'de Ferdinand Coburg, Rusların büyük desteği ile, Bulgar prensliğine getirildi. Türk, Fransız ve Rus devlet adamlarının arasına nifak sokarak; kendine imkanlar sağlamaya çalıştı. 1908 senesinde, II. Meşrutiyetin ilanından hemen sonra Bulgaristan İstiklalini ilan etti. Bu prens çok ihtiraslı idi. Alman İmparatoru II. Wilhelm, Coburg için "Napolyon'dan daha iddialı bir kişidir. Ancak ne iyi ki, Bulgarlar küçük bir millettir" diyordu. Ferdinand Coburg, Balkan devletlerini kandırarak ve kışkırtarak, Osmanlı devleti üzerine saldırtmıştır. Bulgar orduları Birinci Balkan Harbinde, Çatalcaya kadar geldiler. 1913'te Osmanlıyı engel görmediği için, bu sefer Yunanistan'a saldırdı. Balkanlar kan gölüne döndü. Birinci Dünya Harbinde Bulgarlar, Almanya ve Avusturya'nın yanında yer almasına rağmen, el altından İngilizlerle anlaşmaya çalıştı, ama yüz bulamadı. Rusya'ya yanaşmak istedi ama, 1917'de Bolşevik İhtilali çıkınca o iş de yattı. Bunun üzerine, oğlu Boris lehine tahttan feragat etti. İsviçre'ye büyük miktarda para transfer etmişti. O paraları da yiyemeyerek İsviçre'de öldü. Bulgar kralı olan oğlu Boris, İkinci Dünya Harbi sırasında esrarengiz bir şekilde öldü. O zamanlar daha bebek olan ve Boris'in oğlu olan Simeon, işte bugün seçim kazanarak Bulgaristan'a başbakan olan Kralzâdedir... Bulgarlar, Türklerden kurtulalı yüz sene oluyor. Ve yüz senedir refah nedir göremediler. Nüfusları artmadı.. Ekonomileri çöktü. Onlara en müşfik dost Türklerdir. Türkleri, Belene Adası kamplarında süründürenler, bugün iktidarda değildir. Bir daha da gelmemelidir. Son askeri işbirliği çalışmalarını candan destekliyoruz. Bulgaristan'ın kalkınması büyümesi Türkiye'nin yararınadır ve isteğidir. Başbakan Simeon kabinesinde iki Türk'e bakanlık görevi verdi. Türkiye'nin kimsenin toprağında gözü yoktur. Ulu önder Atatürk'ün, "Yurtta sulh, Cihanda sulh" düsturu milli politikamızdır. Bulgar ekonomisinin düze çıkması Türkiye ile ilişkilerini geliştirmesine bağlıdır. Amma eski Kralzâde, birileri tarafından kandırılıp; eskiye dönmeye bir gün cür'et ederse işte o zaman Bulgaristan'ın istikbali ve istiklâli karanlıklara gömülür...

.Sakarya Başkumandanlık Meydan Muharebesi

23 Ağustos 1921'de başlayan Sakarya Savaşları, 22 gün ve gece devam etmiştir. Bugün bu zaferler silsilesinin seksen birinci yılını kutluyoruz. Şanlı silahlı kuvvetlerimizin milletimize hediyesidir. Üç sene Balkan ve Trablusgarp harpleri, dört sene Birinci Dünya Harbi ile uğraşmış olan Osmanlı devleti, nihayet 30 Ekim 1918'de Mondros Mütarekesi ile çatışmayı durdurabildi. İstanbul'un Türklerin elinde olmasını kabullenemeyen ve azılı Türk düşmanı olan İngiliz Başvekili Lloyd George, Yunanlılarla yaptığı gizli görüşmede, onları Anadolu'ya asker çıkarmaya ikna etmiştir. Onlara her türlü askeri yardımı vaad etmiştir. Yani Yunan devletini piyon gibi kullanmıştır. Onlara Anadolu'dan büyük bir parça verileceğini garanti etmiştir. İstanbul'da Bizans'ı ihya etme sözü de verdi. Bizans İmparatorluğunu kuran Kostantin'di. Yunan Kralı, isminin bu adamla aynı olmasını ilahi bir rastlantı olarak milletine söylüyordu. Birçok Rum bu hayale inanmıştı. 9 Kasım 1918'den itibaren İngiliz ve Yunan harp gemileri İzmir limanına sık sık girip çıkmaya başladılar. Güya oradaki Rum halka, Türkler eziyet ediyordu. Bunlar da Rumların hakkını korumak için İzmir'e geliyorlardı. 15 Mayıs l9l9'da İzmir'e ayak basan Yunan kuvvetlerini, İzmir limanına kadar İngiliz harp gemileri taşımıştır. Bozüyük civarında cereyan eden İnönü Savaşlarında korkuya kapılan Yunan komutanlığı, Kütahya-Altıntaş'taki küçük başarıları ile tekrar ümitlendi. Kral Kostantin, Kütahya'da bir harp meclisi topladı. Başbakan Gonaris, Savunma Bakanı Teodakis, ordu komutanı Papulas ve diğer kolordu komutanları katılmaktaydı bu toplantıya. Yunan kralı, zafere öyle inanmıştı ki, toplantıya girerken, kendisine saygılarını sunan İngiliz irtibat subayına, Ankara'da vereceği zafer balosuna katılma davetini yapıyordu. Ona göre bu ordu yüzlerce yıldır Anadolu'ya giren ilk Haçlı ordusu idi. Kutlu bir ordum var diyordu. Mümkün ise Kudüs'e kadar gidilecekti... Toplantıda Ordu Kur. Bşk. General Rallis, heyetin hayallerini yıkacak bir konuşma yaptı. Rallis: "Anadolu içlerine gidersek, ikmal noktalarından hayli uzaklaşacağız. Değil yiyecek, içecek su bile bulamayız. Zafer yerine bizi hezimet bekliyor" diyordu. Rallis'i ve onun gibi düşünen kolordu komutanlarını Başbakan korkaklıkla suçladı. Ama Yunan kuvvetlerini, şanlı Türk ordusu 9 Eylül 1922'de İzmir'de denize dökünce, bu zavallı komutanlar da idam edilmekten kendini kurtaramadı. Beri taraftan Ankara'da Millet Meclisinde durum hiç iç açıcı değildi. Birçok muhalif türemişti. Söylenti ve dedikodular kol geziyordu. Gazi Mustafa Kemal Paşa, Sakarya batı kıyılarına ulaşmış olan düşmanla mücadele için, Meclisin yetkilerini de içine alan Başkomutanlığı için, Meclise talep önergesi verdi. 4 Ağustos'ta verilen bu önerge saatlerce tartışıldı ve 5 Ağustos günü Başkomutanlık, meclisin bütün yetkileri ile Mustafa Kemal Paşa'ya verilmişti... Memleket içinde birçok araç ve mala devlet el koymuştu. Kimin elinde ne varsa yüzde kırkı, savaş ihtiyacı olarak alınıyordu. Askerin ayağındaki çarıklar şap yerine tuz ile terbiye edildiğinden uzun süre giyilemiyordu. On günde yırtılıyordu. Ordunun su ihtiyacı için 3000 eşek, Ankara'da Gençlik Parkı meydanına toplandı. Eşekler, kafileler halinde trenle Polatlı'ya gönderiliyordu. Askere ekmek yerine, kavurga yapmak üzere, buğday veya arpa günlük birer avuç verilebiliyordu. 40.000 kişilik orduda, ancak 10.000 silah vardı. Çoğunun cephanesi yoktu. Tüfeklerin mekanizmaları eksikti. El tezgahlarında eğelerle, mekanizma imal ediliyordu. 100 kilometre genişliğindeki cephede, Türk kuvvetleri 22 gün, geceli gündüzlü çarpışarak neticede 13 Eylül sabahı Yunan bozgunu başladı. Sakarya Savaşlarında Yunan ordusu 100.000 kişiden fazla idi. 300 top 20 uçakları vardı. Tabii ki İngilizlerin verdiği... Türk ordusunda ise yokluklarla savaşan 40.000 asker, cephanesi yok denecek kadar az 170 tane top ve kanatları yumurta akı ve patates sıvanmış 2 adet uçak. Türk tarihinde ilk defa subaylardan kurulu birlikler, Sakarya Savaşında çarpışmışlardır. Bu savaşta 1000 subay 24.000 er zayiatımız vardır. Vatan uğruna canlarını hiçe sayarak şehid olan bütün ecdamıza rahmetler diliyorum.

.Türk Silahlı Kuvvetleri ve 30 Ağustos Zaferi...

Ağustos ayı birinci haftasında, Yüksek Askeri Şûra, mutad toplantılarından birini daha yaparak, ordudaki tayin ve terfileri görüştü. Sırası gelen liyakatli personel terfi etti. Sırası gelen, süresini dolduran personel için de emeklilik kararı çıktı. Şûra toplantısı, Türk milletinin binlerce yıllık bir geleneğidir. Türk Silahlı Kuvvetlerini dimdik ayakta tutan bir gelenek. Bazı yayın organları, YAŞ kararlarını tenkit ve tahlil edercesine sütunlarına aktardılar. Hanım subayların paşa olup olamayacağı hususunda YAŞ'a yol gösterme gafletine düştüler. Bunlar hiç de şık olmayan tutumlardır. Böyle davrananları ayıplamaktayım. Bugün komutanlarımız yeni görevlerine başlamışlardır. Yarın da 30 Ağustos törenlerinde birliklerinin başında Milletinin önünde geçit yapacaklardır. Görevlerinde başarılar dilerim. Türk Silahlı Kuvvetlerinin sadece son on yılda aldığı çok ciddi dış ve iç görevlerdeki başarıları, göğsümüzü kabartmıştır. Somali, Irak, Bosna ve Kosova'da ifa ettikleri görevlerle, milletimizin yüzünü ak etmişlerdir. Ömürlerinde sadece sahillerde tatil yaparken çadırlarda yatan bazı gafiller, Ordu mensuplarımızın dağ-tepe, gece-gündüz, kış-yaz demeden ömrünü çadırda geçiren personelinin değerini elbette takdir edemiyorlar. 26 Ağustos 1922'de Ulu Önder Atatürk'ün kumandasında başlayan Büyük Taarruz, 30 Ağustos'ta Zafere dönüşmüştür. Bu asil milletin şanlı İstiklal Savaşı dönüm noktasını aşmıştı. Artık yokuşlar bitmişti. 1921 Sakarya Harbi öncesi, İngiliz ataşesini, Ankara'da vereceği zafer balosuna davet eden Yunan Kralı, neye uğradığını anlayamadan ülkesine kaçmış, komuta kademesinde büyük değişiklikler yapmaya mecbur kalmıştı. Kendi yaveri Haci Anestiyi, kumandanlığa getirmesi, Yunan silahlı kuvvetlerini siyasetin içine iyice batırmıştı. 31 Ağustos günü, beş gündür verdiği kanlı boğuşmadan yorgun çıkan 5'inci Kafkas Tümeni, 105 subay ve 1200 erini kaybetmişti. Toparlanıp tekrar Uşak istikametinde harekatına devam ederken, kolbaşı Karahisar'a yaklaştığında,Tümen komutanı Alb. Halid Atmansü'ye, bir köylü, 12000 kadar Yunan kuvvetinin, bütün köyleri yakarak Batıya doğru kaçtığı haberini getirdi. Bu haberden bir saat kadar sonra, bir Yunan Küçük Zabiti (Subayı) elinde bir beyaz bayrak sallayarak tümen komutanı Halid beyin yanına gelerek "Ben Gnl.Trikopis'in emir subayıyım. Kendisi Türk ordusuna teslim olmak istiyor. Gelip teslim alsınlar dedi" diyor. Elmadağı Göyem köyü civarında cereyan eden bu olay üzerine, bir yüzbaşı komutasında gönderilen müfreze ile, Trikopis ve karargahı kurmayları, perişan ve bitkin bir durumda, Alb. Halid Atmansü'nün karşısına getirilir. Gnl. Trikopis, Türk Komutana, "Beni komutanınıza götürün" der. Halid bey ise, Fransızca: "Buyurun kumandan benim" dedi. Trikopis aldanmakta haklıydı. Albayımızın sırtında er üniforması vardır ve üstü başı da dağınıktır. Süslü Yunan komutanı, karşısında kendi subayları gibi besili ve süslü birilerini göreceğini bekliyordu. Tanışma faslından sonra, bunların aç olduğunu farkeden Halid bey, BİRAZ ÖNCE YUNAN ASKERLERİNİN YAKTIĞI KÖYE bir çavuşunu gönderip, esir Yunan subayları için yiyecek bir şeyler istetti. Köyün muhtarı, "bu zalimler biraz önce her şeyimizi yaktılar, ancak şimdi bize emanettirler. Biz emanete hıyanet etmeyiz. Neyimiz varsa verelim" diyerek, yetecek kadar yiyecek gönderdi. Albay Halid Atmansü, Trikopis'e, neden teslim olmaya ihtiyaç hissettiğini sorduğunda, Trikopis'in cevabı çok ibretliktir: "Ordumuz yenilmeye başlamıştı. Bilecik, Bursa üzerinden Mudanya yoluyla kaçabilecektik. Ancak, Yunanistan'a vardığımızda, bu yenilgiyi kimseye izah edemiyeceğimi ve belki de kurşuna dizileceğimizi bildiğimizden, canımızı kurtarmak için size teslim olmaya karar verdik" şeklindeydi. Hiçbir Türk subayı ve Silahlı Kuvvetler personeli, Türk tarihinde böyle aşağılık bir düşünce ile hareket etmemiştir. Ordumuzun elbette dünyada eşi yoktur. Ve milletimizin göz bebeğidir. Bizlere bu vatanı, canları pahasına miras bırakanları rahmetle anıyorum...

.İzmir'in Kurtuluşu ve Türk askeri

Osmanlı devletini hiç gereği yokken Birinci Dünya Harbine sokan İttihad ve Terakki Partisi, harbi kaybettiği gibi, Vatan topraklarının büyük bir bölümünün işgaline de sebep olmuştur. 30 Ekim 1918 de Mondros limanında, İngiliz Amirali Calthorpe'un baskısı ile Mondros mütarekesi imzalandı. Ancak bu belge Mütarekeden çok, teslim belgesine benziyordu. Bu saygısız Amiral, İngiliz harp gemileri ile 7 Mayıs 1919'da İzmir limanına demir attı. 14 Mart 1919'da Müttefikler, İngiliz başvekilinin teşviki ile Yunanlılarca Anadolu'nun işgali kararı almışlardı. Bu işgali İtalya yapmak istiyordu. Ancak İngilizler, bir Katolik topluluğa böyle bir imkanı vermeye taraftar değildi. Yunan'ı belki de emellerine daha kolay ram edecekti. Ve etti de. Zavallı Yunan milletinin binlerce gencini üç senede harcayıverdiler. İngilizler Yunan'ı kullandı. İzmir limanına gelen Amiral, İzmir Türk komutanına bir NOTA vererek: "İzmir'deki Rumların hayatını emniyete almak maksadıyla, Yunan askerinin İzmir'e çıkacağını" bildirdi. İlk karaya çıkan birliklerin komutanı Yunan Albayı Saphiropolis, en vahşi cinayetleri işletti. Kordon boyunda rastladıkları ne kadar Türk subayı varsa, dipçiklerle kafalarını eze eze şehid ettiler. İzmir komutanı Ali Nadir Paşa'yı, kışladan döverek çıkartıp halkın gözü önünde yerlerde sürüdüler. Yaşlı sivilleri tuttukları gibi denize attılar. İstanbul'daki Rum patriği (Fener) Türk sınırları içindeki bütün Rumlardan, Osmanlı devletine karşı olan vatandaşlık görevlerini artık kaldırdığını alenen ilan etti. İzmir'e çıkanların bu davranışına bakan insanlar, vahşi hayvandan kaçar gibi kaçıyorlardı. İsmi halen bilinmeyen, yağız bir Anadolu delikanlısı, İzmir'e çıkan birliğin bayraktarını TEK MERMİDE DEVİRDİ. Üzerine hücum eden Yunan askerlerine mermisi bitinceye kadar kurşun attı ve geleni biçti. Mermi bitince, sokak aralarına dalarak kaçmaya başladı. Bu hengameyi, evinin penceresinden korku ile seyreden yaşlı bir nineyi görünce, bir ara duraklayıp ona şöyle haykırır: "Anneciğim arkamdan gelen Yunanlılar belki biraz sonra beni parçalayacaklar. Ben düşmandan kaçmıyorum. Mermim bittiği için gidiyorum. Ne olur ahırette bana şahitlik et ki ben vatan haini değilim." der ve biraz sonra şehit olur. İzmir'e asayiş sağlama bahanesi ile gelenler, bir ay içinde onbeş il ve ilçeyi işgal ettiler. Demirci Efe, Aydın-Bergama hattında ilk toplu karşı koyma hareketine girişti. Arkasından Deli Halid Paşa, Akhisar Bintepelerde, Yunan'a acı bir şamar indirdi. Yunan kızları ağıtlar yaktı. Yunan Başkomutanlığı, Eskişehir-Afyon hattına kadar yerin işgali için yedi aylık bir zaman hesaplamıştı. Yunanistan'daki hesap, Anadolu çarşısına uymamıştı. Değil yedi ay, iki senede binbir kayıpla Sakarya'ya ulaşabildiler ama, savaşma gücünü de kaybetmişlerdi. Ulu önder, Başkomutan Mustafa Kemal Paşa'nın emrinde, 'Büyük Taarruz'u başlatan Türk silahlı kuvvetleri, senelerce yarılamaz dedikleri Yunan mevzilerini altı gün içinde hallaç pamuğu gibi atıverdiler. Yunan komutanı Trikopis, kendi arzusu ile, neredeyse yalvararak Türk ordusuna esir düştü. Bu rütbeli esir, Uşak mevki komutanlığı yapmakta olan o zamanki Yüzbaşı Nuri Berköz'e teslim edilir. Bu subayımız Trikopis'i, Uşak'taki en sağlam kalmış bir konağa yerleştirir. Bir gün önce İzmir'e doğru kaçan Yunan kuvvetleri Uşak'ın yüzde doksanını yakmışlardı. 6 Eylül günü Trikopis, Nuri Yüzbaşıya Fransızca bir mektup göndererek şöyle der: "Duydum ki esir Yunan subaylarını Uşak'tan Ankara'ya nakledecekmişsiniz. Bu subaylar hasta ve yorgundur. Yaya gönderdiğiniz takdirde yollarda ölürler. Üst başları perişandır. Yollarda üşürler. Ayaklarına birer ayakkabı verilsin vs..." Mektubu alan Yüzbaşı bu esir generali huzuruna çağırtıp, oturtur. Ve: "Bir yıl önce yurdumuzu işgal için bu subaylarınız Eskişehir'e kadar yaya gelmişti. Yol tecrübeleri vardı. Bütün köylerimizi yaktınız. Her şeyimizi mahv ettiniz. Siz ne yüzle bunları istiyorsunuz? Üstelik siz bu topraklarda ne arıyorsunuz. Sizi biz mi çağırdık. Kendiniz hem yurdumuza saldırdınız hem de şimdi merhametimize sığınmak istiyorsunuz. Ama unutmayın ki Türkler merhametlidir. Yunan milleti 400 senedir, Türkün idaresinde idi. Eğer böyle olmasa idik şu anda dünyada bir tane Rum kalmazdı" dedi. Trikopis mosmor olarak boynunu büküp çıkmaya izin isteyip odasına geri döndü. Güzel İzmir'imizin Kurtuluşundan 79 sene geçti. Biz bugün kin bağlamayarak yine Yunan'ı komşu olarak, dost ve müttefik biliyoruz. Bu da Türk milletine has bir asalettir. Vatan uğruna canını verenleri rahmetle anıyorum...

.Güzel İzmir'in kurtuluşu

Güzel İzmir'imiz, müstevlilerden kurtulalı 79 sene geçti. Yetmiş dokuz yıl, insan ömrü için çok uzun bir zamandır. Bu şanlı günü görüp de, halen hayatta kalan kimse var mı bilmiyorum. Bugün, İzmir'i kurtaranlar da, işgal ederek kana bulayanlar da artık hayatta değiller. Hepsi toprak altındadır. Kurtarıcıların şanı, zalimlerin ise nefreti milletlerine miras kaldı. Görünüşte Yunan'ın aslında ise Batının emperyalistlerinin kanlı işgali mertçe silah atarak olmadı. Mütareke şartlarını İngilizler çiğnedi. Ordusu terhis edilmiş, silahları toplanmış bir millete, kasaplık koyun bulmuşçasına çullandılar: 15 Mayıs l9l9 sabahı İngiliz Akdeniz Filosu Komutanı Amiral Calthorpe, 17'nci Kor. K. ve İzmir Valisi olan Ali Nadir Paşa'ya bir nota vererek; (İzmir istihkamları ile askerî tesisler olan arazinin, Mondros mucibince, bugün öğle üzeri, İtilaf devletlerince işgal edileceğini) bildirdi. Bunu bir gün önce, kulaktan öğrenen bazı vatanseverler, gece Yahudi maşatlığında (bugünkü Bahri Baba parkı) bir toplantı yaptılar. Sabaha kadar devam etti. Tam bir karar olmasa da, el yazısı ile bir beyanname kaleme alınmış ve sabah şehrin bütün ileri gelenlerine dağıtılmıştır. Birçok İzmirli kendilerine, silah verilmesi için kumandan Ali Nadir Paşa'ya müracaat etmiş, ancak red cevabı almışlardı. 15 mayıs sabahı, Ortodoks kilisesi çanları zamansız ve çılgınca çalmaya başladı. Bir Yunan efzun taburu karaya ayak basarken, İzmir metropoliti hain Hristomos sahile koşup; gelen Yunan askerlerine gösterişli bir şekilde takdis törenleri düzenliyordu. Yerli Rumlar kudurmuş gibi idi. Yol üstünde rastladıkları Türklere dayak atıyorlar, tekmeleyip yerlerde süründürüyorlardı. Yunan birlikleri askerî kışlaya doğru yöneldi. Bu durumu gören kumandan Nadir Paşa, subayları ile kısa bir toplantıdan sonra, teslim olmak maksadıyle beyaz bir bayrak ile Yunan kıtalarına karşı giderlerken; efzun askerleri paşaya yaklaşıp tekmelemeye başladılar. Rütbeleri yırtıldı, kalpağı yerlere çarpıldı. Bütün Türk sabaylarına hücum başlamıştı. Sokak ortasında sopalarla kıyasıya dövülüp, yerlerde süründürüyorlardı. İşte bu sırada kışlasından gizlice sıvışan bir Türk askeri, bir sokağın köşebaşında mevzi alıp gelenleri ateş altına aldı ki, bir mermisi boşa gitmiyordu. Sancaktarları dahil yirmi kadar Yunanı devirdikten sonra, mermisi bitti. Kalan Yunan palikaryaları hızla bu kahramana hücum ettiler. Ve paramparça ettiler. Kordon boyundaki Yunan askerleri ise, dipçiklerle dövdükleri Türk subaylarına zorla "Zito Venizelos" (yaşa Venizelos) diye bağırtmaya çalışıyorlardı. Bu subaylardan askerlik dairesi başkanı Miralay Süleyman bu zorlamaya karşılık "Kato Venizelos" (kahrol Venizelos) diye bağırınca, hemen oracıkta ezilerek şehid edildi. Aynı şekilde on kadar subay daha bağırmadıkları için öldürüldü. Geri kalan garnizon subayları, limandaki Patris vapurunun hayvan ambarına kapatıldılar. Zalimler İzmir'de artık serbest kalmışlardı. Yapmadıkları zulüm kalmadı. Kırksekiz saat içinde 12 kasadan o günün parası ile 232.000 altın lira ile 130.000 liralık kıymetli eşya çaldılar. Askerî kışlanın kasaları da soyuldu... Bu karanlık günlerin ardından, 9 Eylül l922 sabahı namaz vaktinde, kurtarıcılar İzmir'e ulaştılar. O günleri anlatan E. Tümg. Seyfettin Çalışlar diyor ki: "Ben İzmir'e giren 1'inci Süvari Tümeni emir subayı idim. 8 Eylül saat 12'00'de Manisa'ya girdiğimizde, şehir alevler içinde idi. Halk Yunan zulmünden dağlara kaçmıştı. Yangınları söndürürken; halkın şehre dönmesini başlattık. Bir haftadır uyku nedir bilmiyorduk. Ertesi gün saat sekizbuçukta, Bornova'ya ulaştık. Küçük bir direnmeden sonra Yunanlılar, İzmir'e kaçmaya başladı. Kokluca'ya yaklaşan öncülerimize, yerli Rumlar pusu kurarak; yaylım ateşi açtılar. Derhal İzmir hükumet konağına bayrağımız çekildi. Diğer bir birliğimiz ise Kadifekale'ye bayrak çekmişti. Yunan bozgun halinde ve kıtaları bizim askerlerle karmakarışık ve iç içe idi. Hiçbir askerimiz, tenezzül edip de bu zalimlere süngü saplamadı. Limandaki yabancı gemilere binmek için birbirlerini eziyorlardı." Gerimize yaslanıp düşünelim: Vatanımızı işgal ederken, kin ve nefretle her türlü zulmü yapan palikaryalar ve onları sevkeden İngilizler. Diğer taraftan topraklarını zalimlerden kurtamak için haftalardır, yemeden, içmeden, uyumadan savaşan insanların düşmanlarına insanca davranışları. Dört yüz seneden fazla idaremizde olanların ihanetlerini, yine cezasız bırakması... Bu, yeryüzünde başka bir millette görülemez. Bugün Türkiye ile dost görünen İngiltere'nin vaktin Dışişleri Bakanı Lord Curzon, bu işgal için "İzmir'i Yunan'a vermemiz büyük hata idi" demiştir. İşte esas suçlunun itirafı. Zalimin zulmünü mazlumun ahı yakıp bitirmiştir.

.Harekât Papa'nın hatırına ertelenmiş!

ABD'de 11 Eylül günü meydana gelen saldırıdan sonra, dünya barışının bozulduğunu inkâr edemeyiz. Bu olay, birçok kötü niyetlilere harekete geçme fırsatı verdi. Bu saldırırın içteki ortaklarının aranması, ne hikmetse hiç gündemde değil. Bu usul, belki hakiki suçluyu bulabilmek için bir taktiktir. Aradan onbeş gün geçtiği halde iç ortakların açıklanmaması iyi niyetle bağdaşmaz. Belki CIA'nın da dahil olduğu bir çete, bu işi hazırladı. Ve icrasını bazı dış güçlere ihale etti. Zira bu CIA, bir zamanlar bir BAŞKANI, tatile gittiği dağ kulübesinde, böceğe sokturarak öldürmeyi becermiştir. Koca başkan öldü. Arkasını kimse aramadı. Ah sizi petrolcüler ah!.. 11 Eylül günü, hadiseden bir saat sonra, ABD'nin eski, ama eskimeyen dışişleri bakanı Henry Kissenger, şöyle konuştu: "Bu, Amerika'ya bir saldırıdır. Kimin suçlu olduğu aranmaksızın Bin Laden'e vurulmalıdır. Amerika gücünü göstermelidir." Bu nasıl bir hak hukuk anlayışıdır? Yoksa bu saldırının iç planlayıcılarını Kissenger yakından tanıyor muydu? İşbirliği demeye dilim varmıyor. Velev ki bu işi tümüyle bin Laden yaptırdı. Otuz milyonluk bir Afgan milletini suçlamak niye. Zira ülkede zaten yirmi senedir, tam bir kargaşa yaşanıyor. Bölgesel iktidarlar var. Çoluk çocuk demeden koca bir milleti "vururum ha" dehşetine uğratmak zevk mi veriyor? Bin Laden'i vurmak için planlanan harekât, Papa'nın ricası üzerine bir hafta ertelenmiş! Zira Papa kısa bir zaman önce, Kazakistan'ı ziyaret etmiş. O bölge insanı acı çekmemeliymiş! Papa'nın ziyaret ettiği Kazakistan, Müslüman bir ülkedir. Acaba neden böyle bir ziyarete ihtiyaç duyuldu. Hıristiyan Rus Kazaklarını (Hızak) ziyaret etseydi ya. Papa şunun için oraya gitti: Son beş senedir, Katolik misyonerleri Kazakistan'da, ellerini kollarını sallayarak, Hıristiyanlaştırma çalışmaları yapıyorlar. Şehirlerde aldıkları olumlu neticeler heveslerini artırdı. Misyonerler dağ köylerine kadar gittiler. Ve zavallı fakir insanları bir kot pantolona Hıristiyanlığa geçirdiler. Evet bir kot pantolona!.. Papalık ucuza mal olan bu çalışmalardan pek memnun oldu. Orada çalışan misyonerleri hemen terfi ettirdi. Hatta Papa'nın gelmesi ile bu iş hız da kazandı. Rusya'nın senelerce aç bıraktığı, başlarının üstünde nükleer denemeler yaptığı bu insanlar çok fakir bırakılmışlardı. Kilisenin bir ucundan içeri sokulup, ellerine tutuşturulan kot pantolona bakarken kendini papazın önünde buldu ve maalesef dinini satıverdi. İşte Batının din iman anlayışı. Bu ne lâikliğe ne de demokratlığa sığar. Fatih Sultan Mehmet Han'ın, 600 sene öncesindeki adaletinden bir misal vermek istiyorum: İstanbul muhasarası başladığında, Galata bölgesinde oturmakta olan Cenevizlilere bir heyet göndererek, onlara saldırmazlık ve dostluk anlaşması teklif etti. Venediklileri ve Bizansı sevmeyen ve onlardan çok zarar gören Cenevizlilere, bu teklif can kurtaran gibi geldi. Anlaşmayı hemen kabul ve dinleri üzerine yeminlerle imza ettiler. 52 günlük muhasara esnasında Türkler, birçok ihtiyaç maddelerini Cenevizlilerden satın aldılar. Yedikule açıklarına gelen gemilerle, zeytinyağı, barut ve boş şarap fıçılarını yüksek fiyatlarla sattılar. Türklerin şarap fıçısı almasını bir türlü anlayamadılar. Halbuki Fatih bu fıçılarla, Haliç üzerine insanlık tarihinde ilk defa yüzer bir köprü kurdurmuştu. Muhasaranın devamı esnasında, Ceneviz Valisi, Çandarlı ve Zağnos Paşalara yedi kişilik bir heyet göndererek; sadakatlerini yeminlerle teyit edip belge imzaladılar. 29 Mayısta İstanbul fetholdu. Surlarda yapılan incelemelerde, Fatih birçok Cenevizli komutan ve askerin ölüsüne rastladı. Ayrıca Bizans sarayında bulunan bir belgede Ceneviz Valisi; İmparator Dragazese; "Dinin müşterek düşmanı sarıklı Padişahın makhur ve mağlup olması için elimizden geleni yapacağız. Ancak Osmanlıyı arkadan vurmak için, en müsait fırsatı buluncaya kadar onlarla dost görünmeye mecburuz. Bundan dolayı da sizden özür diliyoruz" yazıyordu. Bu bir kalleşlikti. Suçun ortaya çıkması ile, Cenevizliler artık ölüm bekliyorlardı. İstanbul düştüğünde her topluluğun temsilcileri, Fatih'i tebrike geldiler. Cenevizliler korka korka huzura geldiler. Ellerinde, Haliç'e gerilen Bizans zincirinin bir halkası ile Galata kulesine çekilen Bizans bayrağı vardı. Yani hediyeli gelmişlerdi. 21 yaşındaki dâhi hükümdar Fatih, bütün bu kötülükleri görmemiş ve duymamış gibi davranarak, Cenevizlilere her türlü serbestiyi verdiğini ilan etti. Herkes sanat ticaret ve dininde serbest idi. Kiliseler açık olacak. Ancak nakus yani çan çalınmayacaktı. Çünkü Ezan ve Çan bir ülkedeki hükümranlığın bir delili idi. Yüzlerce sene Cenevizliler Osmanlı topraklarında zengin oldular. Bu Cenevizliler şimdiki W. Bush'un eline geçse idi ne yapardı acaba!

.Hortumun ucu Patrikhane'ye mi bağlı?!.

Son birkaç senedir, birçok hayvan ismini kod olarak alan, sayısız yolsuzluk operasyonları yapıldı. Bu operasyonlara sebep olan yolsuzlukların toplamı, Türkiye'nin on yıllık bütçesine yakın tutuyor. Yüzlerce insan gözaltı ve tutuklamalarla, duvarların ardına kondular. Nelerle suçlandıklarına bakılmaksızın, kelepçeli mi kelepçesiz mi sevk edilecekleri tartışılmaya başlandı. Arka çıkanlar acıyanlar çoğaldı. Herhalde konu saptırılmaya çalışılıyordu. Şu ana kadar, kaç kişinin mahkum olduğu, yani hüküm giydiğini ben duymadım. Demek ki temiz iş altı ayda, tertemiz iş altı senede bitecek! Beni bu yazıyı yazmaya sevk eden ise, geçen haftaki bir günlüğüne de olsa basına yansıyan, Patrikhaneye bağışta bulunup da, parası aralarda kaynayan bir vatandaşın adli makamlara başvurması haberi olmuştur. Haber bir iki gazetede yer aldı ve ertesi gün gündemden düşürüldü. Bir okul aile birliğinde ve üç beş milyonluk yolsuzluk haberi olsa idi, okul müdüründen hademesine kadar televizyonlara çıkartılır, görüşmeyi reddeden ilgililerin, yüzünü ceketi ile kapatırken resim ve görüntüleri ortaya dökülerek, yargısız infaz icra edilirdi. Patrikhane pas geçildi. Vasilaki Floridi isimli bir Türk vatandaşı, Fener Rum Patriği Bartholomeos'a, beş sene önce, açılmasını Patrikhane için namus meselesi saydıkları, Heybeliada Ruhban Okulunun teoloji bölümünün öğretime başlaması için, 3 milyon 300 bin dolar verir. Müşteki mahkemeye verdiği dilekçesinde, Patrik ve 20 metropolitin bu paranın, Ruhban Okulunun açılmasının önündeki engellerin kaldırılması için kullanılacağını söz verdiklerini, ama bloke edilen paranın kendi haberi olmadan bankadan çekilip kullanıldığını bildiriyor. Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olan Patrik ve metropolitler, başka bir Türk vatandaşından gayri resmi para alıyorlar. Türkiye Cumhuriyeti ilgili makamlarınca, milli bütünlüğe zararlı olduğu gerekçesi ile kapatılan Ruhban Okulunun açılmasının önündeki engelleri kaldırmak için 5 trilyon yardım kabul ediyorlar. Para bir Türk bankasında bloke ediliyor. Ve bu para buharlaşıyor. Soruyoruz: 1-Türkiye Cumhuriyeti kurumu olan Fener Patrikhanesi, hangi kanuni yetkisine dayanarak yardım toplayabiliyor? Hangi belgelerle? Bu belgeler devletin denetiminde mi? 2-Ruhban Okulunu kapatan da, açacak olan da Türk devletidir. Engelleri kaldırmak için hangi görevlilere rüşvet verilecekti? 3-ABD'nin önceki başkanı Clinton dahil bazı Avrupalı devlet adamları, Ruhban Okulunun açılmasının lehinde birçok sözler sarfettiler. Bu paralar vaktinden önce kullanıldığına göre dışarda kimlere rüşvet verildi? 4-Böyle bir rüşvet için kullanılmadı ise bu parayı Patrikhanede kimler acele hortumladı? 5- Fener Rum Patriği ve Metropolit Meclisi, Vasilaki Floridi'den başka; resmi ve gayri resmi olarak kimlerden ne kadar yardım adı altında para almıştır? O paralar ne oldu? 6-Fener Patrikhanesi kendi adına veya başkalarının üstüne Patrikhane için Fener semtinde kaç dönüm, kaç metrekare arsa aldırdılar. Bunların paraları nerelerden bulundu. Tevsik edilmemiş harcamalar kaç katrilyondur? Özel muhasebesini kimler tutuyor? 7-Ruhban okulu açılırsa, Milli Eğitim Bakanlığına bağlanmasına Patrik, hangi sebeple karşı çıktı? Bunu kamuoyu bilmek istiyor. 8-Bu Patrikhane sık sık, ekümenik statüyü dile getiriyor. Türkiye'de bu Patrikhaneye mensup kaç Rum kaldı. Kumkapı'daki Türk Ermeni Patrikliğine mensup, Ortodoks Ermeni kaç kişi vardır? Ermenilerin sayısı Rumların birkaç katıdır. Bütün Patriklik yetkisi neden Türk Ermeni Patrikliğine verilmez. İkisi de Ortodoks değil mi? 9-Fener Patrikhanesi, miktarı katrilyonlara varan bu yardım paraları ile silah alımı gibi şeylere de fon ayırdılar mı? Benden hatırlatması. Devletimiz uygun gördüğü soruları Patriğe sormalıdır. Yunanistan mı ne der? Yolsuzluklarını tesbit ettiğimizde biz Yunanistan'a ve diğer Patrikhane yandaşlarına neler söyleriz onu Allah bilir. Fener Rum Patriğinin 1826'da, Mora-Patras isyanını para ve silahla nasıl desteklediğini, sevenlerine bir hatırlatıvermekte pek çok faydalar vardır...

.Terörizmin kökü kurutulmalıdır

Anarşi, kurulu düzenin karşısında yer almak, terör de bu düzeni yıkmak için silaha sarılmaktır. Ve önüne geleni yakıp yıkmaktır. Türkiye bu sıkıntıyı yirmi senedir yaşıyor. Hatta bunu 1967'lere kadar uzatsak hiç de yanlış olmaz. Önce Paris'te başlayan üniversiteliler eylemleri, senesi dolmadan Türkiye'ye ihraç edildi. Aslında Fransa, Juen Turcs -ki ikinci kuşağı İttihad-Terakki olan- bu kurulu düzen düşmanlarını besledi büyüttü ve Osmanlı devletinin başına sarıverdi. Son yirmi senedeki terörde Türk devleti attığı her adımda, karşımıza, görünüşte dostumuz olan Avrupalı devletler dikildi. İnsan hakları mı demediler. Bizim verdiğimiz silahları kullanamazsınız mı demediler. Sizden mal almayı durdururuz mu demediler. Neler neler... Bunlar bahane idi. Aslı teröristlere ellemeyin diyorlardı. Suriye ile yüz senedir sıkı ilişki ve çıkarları olan Fransa'nın, Cumhurbaşkanının yaşlı eşi sıcak çatışma bölgelerine gidip, destek mesajları vermişti. Bunların yıllar yılı Suriye'de barındırılmasının suçlusu Fransa'dır. Yani özeti: Dünyadaki terörün ortaya konması, emzirilmesi, eğitilmesi ve insanlığın üstüne salınması Batılılarca yapıldı. Şimdiki Afganistan Taliban'ı ve Bin Ladin de yine Batının emriyle Afganistan'ın idaresine getirildi. Korkunç bir canavarı laboratuar şartlarında elde etmeye çalışan profesörü, şimdi bu canavar parçalamaya kalkışmıştır. Ne demişler: "men dakka, dukka" Kapı çalanın kapısı çalınır. Şu anda yapılan milletlerarası harekat öncesinde Haçlı Seferi lafı ağızlardan kaçıvermişti. Sonra açıklamalar ve özürler. Cami ziyaretleri. Peki öyle olsun. İnsandır yanılabilirler. Hava taarruzunun başladığı 8 Ekim günü şu açıklamaya ne demeli: "Efendim hemen harekete geçtik. Zira Müslümanların mübarek Ramazanına kadar işi bitirmeliyiz. İyi. 12 Ekim günü, Müslümanların Cuma günü kutsaldır. Bomba yağdırmayacağız. Bu niye? Asıl siz Müslümanların mübarek üç aylarını, kandil günlerini de gözetebilirdiniz. Yani bu günler dışında, Müslümanların kanını dökmek mubah demek ki! Biz bu filmi 1914'ten itibaren senelerce seyretmiştik: 28 Receb-i şerif 1337 yani 29 Nisan 1919'da İtalyanlar Antalya bölgesini işgal ettiler. 10 Şaban-ı şerif 1337 yani 11 Mayıs 1919'da Yunanlılar Fethiye'yi işgal edip kan döktüler 14 Şaban-ı şerif 1337 yani 15 Mayıs 1919'da İngiliz ve ortaklarının zorlamasıyla İzmir'e çıkartılan Yunan kuvvetleri, yüzlerce subayımızı, dipçiklerle döve döve şehit ettiler. İngiliz bugünkü harekatın baş planlayıcısıdır. O gün de öyleydi. Avustralya, Yeni Zelenda, Hindistan (Pakistan dahil) ve Mısır'dan topladığı binlerce genci, insanlığa hizmet için silah altına aldılar. İngiliz subayları, İskenderiye'deki savaş eğitim merkezinde eğitim gören Müslüman askerleri şöyle kandırıyordu: "Müslümanların halifesi tehlikededir. Onu kurtarma şerefini sizlere veriyoruz..." Bu bilgilerle gelen Mısırlı ve Hintli Müslüman askerler, Çanakkale kara muharebeleri esnasında, bir sabah vaktinde, Türk siperlerinden yankılanan ezan sesi ile gerçeği anlayabildiler. Demek düşmanları Müslümanlardı! Zaten akabinde de takke düşüp kel göründü. İngiliz subayları pijamalarıyla, Gelibolu'dan zor kaçtılar. İkinci Dünya Harbinde Almanya da, Türkler'den kurduğu tümene, aynı yalanı söylemişti. Bugünün Afganistan'ı, Pakistan'ı, Diğer Hint Müslümanları Çeçenistan'ı, Buhara'sı, Taşkent'i, Azerbaycan'ı, Abhazya'sı, şanlı İstiklal Harbimiz esnasında gazyağı tenekeleri ile altınlar göndermişlerdi. Afganistan'daki Vehhabi destekli teröristler temizlenmeli; amma yanlış bağlanan koordinatlar sebebiyle, binlerce masum kazaen bombalanmamalı. Bunu yapan pilot, dünyanın gözü önünde kurşuna dizilmeli ki, bu harekatın adaletine güvenelim. Zalim bir zulme giriftar olur ahir. Elbette olur ev yıkanın hanesi viran.

.Batı'nın medeniyeti sömürgeciliktir

Yıllar yılı peşinden, annemize sevgi ve bağlılığımız ile koştuğumuz Batı kültür ve medeniyeti, üçüncü bin yılın başlangıcında gerçek yüzünü gösterdi: Sömürgecilik ve bunun uğruna hayatını hiçe saymak... Bu iddiamın birçok delilini sayabilirim: Birleşmiş Milletler ve NATO, bugün Batı'nın "hık deyicisi" olmuştur. Unesco'dan IMF'ye kadar bütün kuruluşlar, bize yardım ve yatırımlarında kılı kırk yararken, kendi meselelerinde keselerini ve kapılarını ardına kadar açıveriyorlar. Osmanlı devleti, 600 senelik ömründe, TC 80 senelik hayatında, Selçuklu devletleri 400 sene içinde sömürgeci devlet olmadılar. İnsan hayatı ve haysiyetini korumayı, kul hakkı bilip, gözettiler. Yavuz Sultan Selim'in Mısır'ı fethinde, can düşmanı Tomanbay'a saygısı nerede, İngiliz işgal kuvvetlerinin İstanbul'daki halka davranışları nerede!.. Osmanlı albayını, İngiliz teğmenine selama durdurdular. Dünyada sömürgeciliğin babası İngilizlerdir. İngilizlerin sömürge prensipleri sırasıyle şöyledir: Seyyah-misyoner-tüccar ve bayrak. Bakınız seyyah ile önce sömüreceği yeri keşfe gidiyor. Halkın örf ve adetlerini, hassasiyetlerini, ulaşımını, yer altı ve üstü zenginliklerini, askeri gücünü; güvendiği, zeki ve bilgili kişilerle tesbit ettiriyor. Hatta bu seyyahlar, çoğu zaman kime hizmet ettiklerini de bilmezler. Bunun misali 1863'te Türkün anavatanına gönderilen Macar Yahudisi Prof. Arminius Wambery'dir. Ölüm tehlikelerini hiçe sayarak Taşkent, Semerkand, Buhara, Hive, İran'da geniş incelemeler yaptı. Hem de bir ayağı topaldı. Bugün kan gölü halindeki Ortadoğu'da bölgeyi isyana sevk eden Lawrence de eli kanlı bir terörist idi.. Öyle bir fitne ateşledi ki, doksan senedir yanıyor ve etrafını da yakıyor. Prof. Wambery keşif görevinden döndükten sonra, Londra'da bir seri konferanslar verir. Bunlardan birinde, dinleyicilerden bir İngiliz subayı, Profesöre şöyle sorar: "Rusların Orta Asya'daki Türk halkını eritip tüketeceklerini bekler misiniz?" Wambery'nin cevabı: "Rusların gayesinin, Türkiye, Türkistan halkını değil, Türklüğü ve Türk düşüncesini mahvetmek olduğuna, hiç şüphe yoktur. Zira Ruslara, Orta Asya steplerinde insan lazımdır. Bu insanlar da ancak bu iklimlerin asıl ve hakiki sahipleri Türklerdir. Ruslar nasıl bir siyaset takip ederlerse etsinler; Türk asıllı olan bu milyonlarca insanı imha edemeyeceklerdir. Günün birinde de Türkler kendi geleceklerini tayinde şuurlanırlarsa, işte o zaman dünya yeniden kurulur." Bu Macar Yahudisi, Avusturyalı tarihçi Von Hammer tarafından, güya ilim adına İstanbul'a gönderilir. Tam dört sene, bir Osmanlı Paşasının konağında yer, içer, misafir olur. Adı Derviş Reşid'dir. İslamiyeti ve Türk lehçelerini İstanbul'da öğrenir. Mithad Paşa dahil birçok devlet erkanına, güya Fransızca dersi verir. Saraya kadar girmeye muvaffak olur. Bunun bir İngiliz casusu olduğunu, Rusların Budapeşte elçisi, oradaki Osmanlı elçisine haber verir. Elçimiz de İstanbul'a bildirdiğinde, casus çoktan İran'a geçmiştir. Ve orada Osmanlı başkentinden gelen mübarek bir derviş olarak bütün kapılar önüne açılır. Bugün Wambery'nin tahminleri gerçekleşiyor zannettiğimiz bir süreçte, Afganistan'ın Taliban gafilleri, Türk alemine yüz karası olmuşlardır. Ama onlara bu fikirleri aşılayanlar, silah ve sair imkanları sağlayan Batılılar değil mi? Türk milletine ne kadar tuzak kurarlarsa kursunlar, Cenab-ı Hak hep doğrulara yardım edecektir. Yeter ki biz milli faziletlerimizi iyi koruyalım.

.Türk Dünyası'nın büyük kaybı

Bu gün yazı hayatımın en zor yazısını kaleme alıyorum. Keşke olmasaydı. Ama insanın doğumu ne kadar tabii ise vefatı da öyledir. Hayatın akışı bu. 26 Ekim 2001 günü saat 01:30 sularında kaybettiğimiz, büyük ilim adamı, mümtaz insan, emekli kıdemli öğretmen albay Hüseyin Hilmi Işık hocamı yazıp yazmamakta çok tereddüt ettim. Onu yazmak gerçekten pek zordu. Onu anlayamayan benim gibi birisi, birçok hatalara düşebilirdi. Ama yazmamak da, bende babamdan fazla emeği olan büyük insana vefasızlık olurdu. 1955 senesi eylül ayında, rahmetli babam elimden tutarak; Kuleli askeri lisesine getirdi. İlk defa doğduğum ilçeden ayrı bir şehirde gece geçireceğim. Babam kapıdan bırakırken, göz yaşları ile elini öptüm ve içime kapandım. Kimseyle görüşüp arkadaşlık yapacak mecalim yoktu. Dersler başladı ve kimya dersine gelen öğretmen, bana pek tatlı gelmişti. Öğrenciye "kardeşim" diye hitap eden bir öğretmene ilk defa rastlıyordum. Dersi sanki beynimize nakkaş hassasiyetiyle nakş ediyordu. Öğrendiğim kimya bilgileri ile, ilerdeki senelerde, evde yaptığım deneylerle rahmetli annemin mutfağının altını üstüne getirmiştim. Kimyayı sevdirmişti. Öğretmenin hakkı, her halde ana baba hakkına eşittir ve hatta fazladır. Bir zamanlar Buhara taraflarında büyük bir bilgin varmış. Bu zatın iki de yetişkin oğlu var. Bu bilgin bir işi için, bir ay kadar, yakın bir şehre gider. Bu arada Buhara emiri, şehir halkına toplu bir ziyafet verir. Türk adetlerine göre, böyle toplu bir ziyafette, servis hizmetlerini, delikanlı erkekler yapardı. Ziyafet bitimine doğru, bir yalancı, bu ziyafeti valinin, gelenlere büyük bir vergi yazmak üzere tertip ettiğini söyler. Bunu duyanlar aman bize yazılmasın diyerek, panik içinde kaçmaya başlarlar. İşte bu arada, bir çok kişi ezilir ve ölür. Ölenler arasında Buharalı bilginin iki oğlu da vardır. Bir ay kadar sonra, bu âlim şehre döndüğünde, bir çok öğrencisi, bu üzüntüden dolayı, huzurunda suskun dururlar. Bilgin sorar: "hayırdır neden böyle susuyorsunuz?" öğrenciler de "efendim, sizin çocuklarınızın vefatı sebebiyle çok üzüldük" derler. İşte o zaman bu âlim şu ibretlik cevabı verir: "Siz bunu unutun. Benim ömrümde bir defa ciğerim yandı. O da rahmetli hocamı kaybettiğim zaman idi" der. Gerçekten insanın öğretmenini kaybetmesi pek ağır bir şey oluyormuş. Şimdi anladım. Rahmetli öğretmenimiz, bize hep dürüstlüğü anlatır, tavsiye ederdi. Kuleli'deki öğrencilerin ilerde, milletimizin gözbebeği ordumuza subay olacaklarını hep hatırlatırdı. Türk milletini çok severdi. Türk gençliğini sapık ve yıkıcı akımlardan korumak için ömrü boyunca çırpındı. Devlete hile yapılmayacağını, devletin namus, mal, mülk ve dinimizin garantisi olduğunu söylerdi. İyi bir Türk ve Müslüman evladı, devletinin kanunlarına harfiyen uymalı derdi. Biz, onun samimi yaklaşımlarından bazen şımarır, ciddiyetsiz sorular da sorardık. Hiç kızmazdı. Lugatinde öfkelenmek yoktu. Öyle olgun cevaplar verirdi ki, soruyu soranı, diğer öğrenciler bakışlarımızla cezalandırırdık. Hiçbir zaman tarikatçiliği tavsiye etmedi. Yalancı şeyhlerin tuzağından uzak durmayı öğütlerdi. Din simsarlarından nefret ederdi. Yazdığı yüze yakın kitabından beş kuruş ücret almadı. Ondan aldığımız güzel ahlak örnekleriyle, gittiğimiz kıtalarda bize emanet edilen vatan evlatlarına; kardeş gibi, baba gibi yaklaşmayı becerdik. Kuleli askeri lisesinde Hüseyin Hilmi öğretmenimizin sözünü dinleyen arkadaşlarımız başarılı oldu. Dinlemeyenler ise, bir çoğu okulu bitiremeyip alaya çıktılar. Bize, "sakın iyi kötü diye insanları ayırmayın. Her insanın bir güzel yanı vardır. Ondaki bu güzelliği görmeye çalışın" derdi. Bu gün, şu son cümleyi uygulayabilsek, arzu ettiğimiz milli barış ve kardeşlik hemen teessüs edecektir. Türk dünyasının başı sağ olsun. Allah gani gani rahmet eylesin.

.Fatih Terim çok olmuştu zaten!..

Futbolu bilmem. Düşkünlüğüm de yok. Ama futbolun şu anda insanlığın bir gerçeği olduğunu da kabul etmek icab ediyor. Kurallarını hiç bilmem. Geçenlerde futboldan anlayan bir arkadaştan ofsayt denilen cezayı yeni öğrendim. Fatih Terim'in İtalya'ya önemli bir takımın yöneticisi olarak gitmesi göğsümüzü kabartmıştı. Milan sanki Türk takımı gibi, gençliğin ilgi odağı olmuştu. Naklen maçları bile veriliyordu. Fatih Terim, Türkiye'ye gelen bütün yabancı antrenörlerden farklı olarak, görev yapacağı ülkenin dilini öğrenerek gitti. Türkiye'de görev yapan bir yabancı antrenör gösterebilir misiniz ki; Türkçeyi öğrenmiş olsun. Bildiğim kadarı ile yoktur. Terim'in futbol bilgisi ve tecrübesine söylenecek hiç söz yok. Topun yuvarlak olduğunu, topculuğu bilen herkes kabule mecburdur. Yeni başlayan sezonda büyük yenilgiler de almamıştı. Hatta takımı başarılı oyunlar da çıkarmıştı. Peki suçu neydi? Fatih Terim de, bazı başarılı Türkler gibi, ÇOK olmuştu artık!.. Madalyonun arka yüzü kapkaranlık olaylarla dolu. Fatih Terim İtalya'ya gittiğinden beri basında, adı Fatih Sultan Mehmet ile bir tutuldu, yazıldı. İtalya'da bir Papalık olduğu unutuluyordu. O Papalık ki; 400 dönümlük Vatikan devletinden, dünyayı idareye niyetlidir. Globalleşme toplantıları sonrasında, ABD Başkanı Bush gidip Papa'nın elini de öpmüştü. Arkasından dünya siyasetindeki artan gerginlik, Papa ile ilgili. Fatih Sultan Mehmet Han 1453 senesinde Bizans'ı yıkarak İstanbul'u aldığında, Papa kendisine, Hıristiyan olmasını teklif etti. Papa yazdığı mektubunda; "söyleyeceğin iki kelime ile seni dünyaya sultan yaparım" diyordu. Fatih gülüp geçti. Sadece gülmedi, Adriyatik'ten Otranto'ya asker çıkarttı. Çizmenin doğusundaki Türk askerinin nal sesleri, Batıdaki Vatikan'ın yüreğini titretti. 32 sene Padişahlık yapan Fatih'i, Papa 16 defa zehirletmeye teşebbüs etti. Başaramadı. Ancak 17'nci teşebbüsünde o şanlı Sultana kıydılar. Papanın kini bununla da sönmedi. Fatih'in oğlu Cem Sultanı, beş sene İtalya, Fransa ve İsviçre dağlarında, oradan oraya, sanki süründürdü.. Alp dağlarındaki eşkıya yuvası Manastırlarda zindan hayatı yaşattılar. Zamanın Papası, Cem Sultana da yalvardı. Hristiyan olduğu takdirde Osmanlı tahtına geçireceğini söz verdi. Cem Sultan ise soyunun bütün haşmeti ile; "Dünya menfaatleri için buralara gelmediğini, Hak olan dininden dönmektense ölmeye razı olduğunu" Papanın suratına şamar gibi çarpıverdi. Papa da onu, Tofana zehiri ile öbür dünyaya gönderdi. Zaten Papaların en iyi bildikleri, insan zehirletmektir. Bugünün İtalya'sı, İsviçre'si Papalığın kontrolündedir. Papalığın kasası İsviçre'dir. Papalar Türk ve müslümanların bir yerde idareci olmasını yasaklamışlardı. İşçi olarak çalışacaklarını kabul ederler. Ama bir katolik, müslümanın idaresine girmemelidir. İtalya futbolu, Fatih Terim meselesinde "ofsayta" düşmüştür. Bugün hakem onlardan, böyle yapmaya keşke devam etseler de bizim gafletten ayılmamıza hizmet etmiş olurlar. Avrupa devlet adamları ne zaman Papaların kontrolüne girdilerse, başlarına felaket gelmiştir. Yapılan Resmi 9 haçlı seferinin neticesi ortada. Milyonlarca Hıristiyan genci, Kudüs yollarında toprağa düşmüştür. "Dinler arası diyalog" adlı kuzu postuna bürünen kurdun, çirkin yüzü Fatih Terim olayıyla apaçık ortaya çıkmıştır.

.Beyaz Saray'da iftar yemeği

Yazıma başlarken bütün sevgili okuyucularımın, mübarek ramazan-ı şeriflerini tebrik eder, huzur ve saadetle tamamına erdirmesini; memleketimizin üstüne çöken sıkıntı bulutlarının dağılması için, hayırlı vesileler göndermesini, Cenab-ı Haktan niyaz ederim. Son günlerde basınımızda yer alan bazı haberlere göre, ABD Başkanlık Sarayında, bazı müslümanlara iftar verileceği yazıldı. 20 kasım 2001'de Başkan Bush, Beyaz Sarayda beklenen iftarını verdi. Bu iftar müslüman yabancı misyon şeflerine idi. Yaptığı konuşmada müslümanın terörist olamayacağını da belirtti. Memnun olduk. Efendim bu iftarlar, 1998'den beri muntazaman verilmeye başladı. Anladığım kadarıyla, her sene iki iftar veriliyor. Biri Beyaz Saray'da ve ülkedeki Müslüman ileri gelenlerine. Diğeri de Pentagon'da, Amerika Silahlı Kuvvetlerinde görevli bir kısım Müslüman rütbeli personele veriliyor. Amerika'daki devamlı okuyucularımdan Ural Yeşil, bu konu ile ilgili olarak bana bazı kıymetli bilgiler lütf etmiş. Kendisine teşekkür borçluyum. Verdiği bilgilere göre; Pentagon, ABD'nin iç ve dış korunması ile görevli Savunma Bakanlığının karargahıdır. İkiz Kuleler yıkıldıktan sonra, ülkenin en çok ofisi olan tek binasıdır. Binada yaklaşık 23 000 kişi çalışmaktadır. Karargahta 10 binden fazla ofis, 284 hela, 691 adet su içme çeşmesi vardır. Pentagon iftarları, zamanın Savunma Bakanı John Hamre tarafından 1998'de başlatılmıştır. İki sene üst üste bu iftar toplantılarında konuşma yapan bakan Hamre, şunları söylemişti: "Ben dini görevlerini yerine getiren birisiyim. Müslümanlara saygılıyım. Anayasamızda yer aldığı gibi, herkesin kendi dinini yaşama özgürlüğü vardır. Herkes, her dine ve mensuplarına saygılı olmaya mecburdur." Şu anda Amerika'nın Savunma Bakanı olan Donald Rumsfeld, 30 seneyi geçkin bir süredir, birçok devlet görevinde bulunmuştur. Başkan Ford zamanında kabinenin en genç savunma bakanı olarak görev yaptı. Bu bakan Ortadoğu meselelerinde uzmandır. Son 11 Eylül İkiz Kuleler terörist saldırısından sonra, Rumsfeld yaptığı konuşmalarda, haklı olarak sert ifadeler kullanmıştır. Ancak müslümanları incitecek kelimeler kullanmaktan özellikle kaçınmıştır. Bu seneki Pentagon iftarında, önemli bir konuşma yapması beklenmektedir. Şu anda Afganistan'da devam eden savaşın, birçok suçsuz ve masum insanın da ramazan-ı şerifini zehir ettiğini, her dinden insanlar pek âlâ bilmektedir. Yine Beyaz Saraydaki bir törende,Başkan kendisine hediye edilen ve yaramazlıklar yaparak kol düğmelerine gagalayan Beyaz hindinin canını bağışlamış.Bir Hindi canı acaba kaç Afganlı sivil canı değerindedir!.... Afganistanda olduğu gibi şok askeri tedbirlerin, kısa sürede bitirilmesi esastır. Bu operasyonlarda yıpratma taktiği uygulamak çok yanlıştır. Zira bir kale muhasara edilmiyor. Şu anda Amerika'da, çeşitli sebeplerle bulunan 39 Türk vatandaşı 45 gündür göz altında tutulmaktadır. Bunların kefaletle bırakılması için teşebbüse geçenlerin, geri çevrildiği anlaşılıyor. Bunlar gerçekten suçlu olabilir. Öyle ise derhal hakim önüne çıkarılıp, gereken yapılmalıdır. Yoksa şimdiki bu uygulama, Amerika'nın, süratle işleyen adalet ve demokrasisi ile bağdaşmıyor. Kafalarda derin şüpheler uyandırıyor. Amerikan Savunma Bakanı geçenlerde, bir konuşmasında "Biz Osmanlı'yı örnek almalıyız" diyordu. Evet Osmanlı'yı örnek alın. Ama bu, adaletli olmanız için yetmez. Ancak ve ancak Osmanlı gibi olmalısınız ki; değil insanların, hayvanların bile eziyet çekmediği,dünya insanlarının sevdiği bir ülke olabilesiniz. Afganistan gibi önemli ve tarihi kadim dostu ülkeye, Amerika'nın yanında yer alarak Türkiye'nin asker göndermesinin karşılığı, Amerika'nın kendi ülkesindeki misafir Türk vatandaşlarına terörist muamelesi yapması olmamalıydı. Konunun en çabuk şekilde çözülmesi, Türk-Amerikan ilişkileri yönünden hayati önem taşımaktadır.

.Hükümdarlar toprak vermez

23kasım 2001 günü TBMM'de Kıbrıs konusunda gizli bir oturum yapıldı. Ne konuşuldu, nasıl karar alındı bizce bilinmiyor. Neticenin, Türkün menfaatlerine uygun olması en içten temennimizdir. Son günlerde, Türk yazılı basınında bazı yazarlar; Kıbrıs'a bu kadar önem vermenin Türk çıkarlarına zarar verdiğini, KKTC Cumhurbaşkanı Sayın Rauf Denktaş'ın "anlaşılmaz uyuşmazlığının anlaşılmadığını" yazıp durdular. Bu yazılar bir maddi çıkar uğruna yazılmıyorsa, Türkün bu önemli davasına ihanettir. Maddi menfaat için ise, alçaklıktır. Kıbrıs adası, tümüyle Türkün öz malıdır. Ada 1570-1571 senelerinde, binlerce Türk şehidi vererek alınmış, Doğu Akdenizin nöbetçi kulübesidir. Anadolu'nun güney kıyılarının güvencesidir. 430 senelik Türk yurdudur. İkinci Selim Han Kıbrıs seferine keyfi için karar vermedi: Kıbrıs'taki Venedik Krallığı, Hac yolu üzerindeki konumundan istifade ile, bölgede terör estirdi. Antalya, Alanya ve Silifke kıyılarındaki Türk köyleri talan edilip, yakılıp, insanları çoluk çocuk katledildiler. Zamanın en hızlı toplu taşıma vasıtası deniz yolculuğu, Türkler için ölüm demekti. Neticede Kıbrıs fethedildi. Huzura kavuştu. Ancak 1878 senesinde, kendi çıkarları uğruna her şeyi göze alan İngilizler, Kıbrıs adasına göz dikti. Devletimizin ekonomik ve siyasi sıkıntılarını fırsat bilip, İstanbul'u tehdit ederek Kıbrıs'ı geçici ve Türke yardım diyerek elimizden aldılar. Bundan sonra, kendi ders kitaplarımızda bile, İkinci Selim'in Kıbrıs'ı "şarabı" için aldığını yazdırdılar. Bu iftira, uydurma tarih cildleri arasına girdi. Yüz seneye yakın Türk gençleri Kıbrıs'ın, padişahın şarap bağımlılığı uğruna alındığı gibi bir yalanla Kıbrıs'tan soğutuldu. Halbuki Kıbrıs'taki bağların toplamı, Manisa'nın bir ilçesindekinden daha azdı!.. Üstelik Türk devlet adamları sarhoş, ayyaş olsalardı, bu devlet bu kadar uzun ömürlü olabilir miydi? Yavuz Sultan Selim Han Trabzon'da Sancak Beyi iken, İran'da Şah İsmail'in, Türk toprak bütünlüğüne zarar veren çalışmaları sebebiyle, babası İkinci Bayezid ile görüşmek üzere, Kırım yoluyla Kefe'ye gitti. Kırım'da kayınbabası olan Kırım Hanı Mengli Giray, Şehzadenin onuruna bir ziyafet verdi. Ziyafet esnasında, hanın oğlu babasından izin alarak eniştesinden şöyle bir istekte bulundu: "Umulur ki yakında siz Osmanlı tahtına Sultan olursunuz. Bizim hizmetlerimizin karşılığında, şu, şu kaleleri Kırım'a vermenize seviniriz." Yavuz Selim Han elindeki kaşığı bir kenara fırlatıp, öfkeyle ayağa kalkarak; "Bre Türkün töresinde Padişah toprak alır ama veremez. Bu nice istektir. Sen kanına mı susadın. Hükümdarlar para isteyene bol bol ihsan eder. Vatan toprağı ihsan olunmaz" diye kükredi... Sayın Denktaş, bir ömüre sığdırdığı Kıbrıs politikasında Türkiye'nin işini zorlaştıracak hiçbir iş yapmadı. Üstelik Avrupalı siyasilerin anladığı dili en iyi bilen ve konuşan bir Türk idarecisidir. Son yüzyılın dürüst ve kalite bir siyaset adamıdır. Türkiye cumhuriyeti de, son tutumları ile, Denktaş'ı tam desteklediğini dünyaya ilan etti. Dışişleri Bakanımız net konuştu. Şimdi ABD Dışişleri Bakanı Colin Powell'ın Türkiye ziyaretini, Kıbrıs'ı alma seferi sanmak gaflettir. Amerika Türk desteğine çok ihtiyaç duyduğu bu dönemde böyle bir girişimde bulunmayacaktır. TÜSİAD'ın menfi tutumunu anlayamıyoruz. Kuruntuyu bırakalım. Türkiye'nin ekonomik ve siyasi sıkıntılarını fırsat bilen Avrupa, İngilizlerin gizli kışkırtmasıyla; Kıbrıs'tan Türk izini silme peşindedir. Kanmayalım. Unutmayalım ki; Türkün töresi: Türk devlet adamı ölür ama toprak vermez. Eğer veren olursa onu da milleti affetmez.

.Varlık Vergisi ve Âşar zulmü

Son günlerde bir romancının yazdığı, Ermeni bir senarist ve yönetmenin yapımı olan bir Film, Türkiye'nin gündemine gelip oturdu. Sanki bütün sıkıntı ve dertlere deva imiş gibi hepimiz başlarımızı o tarafa çevirdik. Soğuktan, titreyerek okuluna ceketsiz giden gençler, Ekmek kuyruğunda kucağında bebeğiyle saatlerce dikilen çaresiz anneler, Siftahsız dükkan kapatan esnaf, İşsizlikten ve yokluktan bunalan babalar bir tarafta dururken; Beri tarafta: Servetine servet ekleyen ve bunun hesabını yapmaktan yorulan başarılı işadamları, Ailenin her ferdinin altındaki jeeplerin modelinin eskimesinden bunalan, dertlenen babalar, Bir türlü aradığı elbise modelini ve makyaj malzemesini Paris'ten, Londra'dan getirtemeyen, ruhi bunalımdaki bayanlar. Ramazan dolayısıyle kapanan bazı eğlence yerlerine gidememekten psikolojik krize giren Enteller. Bunlar yetmiyormuş gibi, şimdi de, Aile içi çirkin ilişkileri ve Türkün gayri müslimlere zulüm ettiği iftirasını konu alan bir film. Çok şükür ki bu çelişkilerin yaşandığı dönemde bir çocuk değilim. Çocuk olsaydım, her halde fiziğim de kimyam da berbat olurdu. Cenab-ı Hak torunlarımıza yardım etsin. Efendim, Varlık Vergisi 1942-1946 senelerinde, İsmet İnönü'nün Milli Şeflik döneminde, Başbakan Şükrü Saraçoğlu tarafından Meclis'e sevk edilerek, zaten bulunmayan muhalefete rağmen Meclis'ten geçirtilmiştir. Kanun, insanları servetlerine göre yeni bir vergiye tâbi tutuyordu. Ancak vergi memurlarına verilen sözlü bir emirle, gayri müslim vergi mükelleflerinin işi öne alınmıştı. Nisbet pek yüksekti. Bir amele yevmiyesi 2 lira olan o günlerde, vergiler; 500.000, 750.000 liralarda dolaşıyordu. Bir Mahmutpaşa manifaturacısı tezgahtarına, 500 lira vergi gelmiştir. Aldığı aylık 90 lira, vergisi 500 lira. Verginin yatırılacağı günü bir gün geçirenden günlük %2 ayrıca ceza alınıyor. Veremeyenler ise, Erzurum Aşkale'ye gruplar halinde, Angarya işinde, kar küremek veya yol tamir etmek işlerine gönderiliyordu. Yattıkları yer, ısınma, yemek işleri içler acısı idi. Çalıştırılanlara 2.5 lira yevmiye tahakkuk ettiriliyor, bunun 1.6 lirası iaşe bedeli olarak kesiliyor, geriye kalan 0.9 lira, yani doksan kuruş da bunların hazineye olan vergi borçları için irat kaydedilip borçlarından düşülüyordu. Bir sene çalışsa 328.5 lira vergisini ödeyecekti. Yani bu adamlar, günlük olarak devlete, adam başına 2.5 liralık ek yük getiriyordu. Böyle olan mükellef sayısı elli binden fazla idi. Uygulama tam bir zulümdü. Osmanlı devletinin gayri müslimlere gösterdiği anlayış ve adalet; Varlık Vergisi ile zulme dönüşmüştü. "Bu milleti sömürenlere meheldir, revadır" diyenlerimiz çıkabilir. Ancak İslamiyet ve Türkün örf, âdeti; değil gayri müslime, hayvana bile eziyeti yasaklamıştır. Bugün bu verginin adı geçtikce, Türklerin Yahudi, Rum ve Ermenilere zulmettiği gündeme gelmektedir. O zamanlarda KDV yoktu. Bugünkü suçlamalar, bazı gafillerin sayesinde Varlık Vergi'sinin KDV'si olarak geriye dönmüştür. Şimdiki vergilerin gidişatı da ister istemez, "Varlık Vergisi bütün milletimize mi getiriliyor" diye düşündürüyor. Aşkale'nin Kop Dağı'nda kar temizleyenlerden hayatta pek kalan yoktur. Ancak o şartları yaşayan binlerce Türkün olduğu da bugün acı bir gerçektir. Gazetedeki yerimiz mahdut olduğundan Âşar Vergisini yazmayı, nasib olursa haftaya bırakıyorum.

.Nobel ödülüyle Haçlı Seferi

Mübarek Ramazan bayramına bir gün kala, yazımın Haçlı Seferi üzerine olmasını yadırgadığınızı biliyorum. Zira Müslümanlık, barış ve kardeşlik demektir. Bayramlar ise kardeşlik ilişkilerindeki bazı pürüzlerin temizlenmesine iyi bir vesiledir. Kazara da olsa yapılan yanlışlıklara özür dileme günleridir. Nasip olursa, yarın bayramı vesile ederek, gerek aile içi, gerekse diğer sosyal ilişkilerimizdeki arızaları tamire çalışmalıyız. Bir "hakkını helal et" veya "özür dilerim" sözünü kullanmak zor olmasa gerek. Paraya pula muhtaç bir davranış olsaydı, diyebilirdik ki; "Şu ekonomik krizde, bir de özür dileme masrafını nereden karşılayalım." Para pul istemez, dargın annelerin babaların gönül kırgınlıkları... Pek ucuza, bir el öpme ve boyunlarına sarılma ile, temmuz güneşindeki kar gibi erir gider . Biz de kısa zaman sonra onların yerini aldığımızda, bu davranışın kıymetini anlarız. Ancak o vakit özür dileyecek anne babayı bulamayabiliriz. Zira onlar artık toprak altındadır. Bütün okuyucularımın mübarek bayramlarını tebrik ve daha nicelerine huzurlu ve mesut bir yaşayışla kavuşmalarını niyaz ederim. Bayramın milletimize ve bütün insanlığa, hayırlara vesile olmasını dilerim Gelelim Haçlı Seferi yardakçısı Nobel Ödül Kurulu'na: Kurul, 2001 senesi Nobel Edebiyat Ödülünü, Trinidat asıllı Hintli ve İngiltere'de yaşayan V.S. Naipul'a vermiştir. Verebilir. Nobel ödülleri, İsveçli Alfred Nobel tarafından kurulan, vakıf benzeri bir örgütün gelirlerinden verilir. Nobel dinamiti, yani nitrogliserini keşfeden kimsedir. Bu keşfinden elde edilen dinamitin, tahrip gücünün büyüklüğü kâşifini ürkütmüştür. Benden sonra insanlığa büyük zararlar verecek hale gelebilir endişesi ile, güya günahlarından kurtulmak için, bir örgüt kurarak, bunun gelirleri ile barışa hizmet etmeyi düşlemiştir. Her sene, İsveç Bilimler Akademisi yılın başarılı bilim adamlarını tesbit eder. Altı dalda ödül dağıtılır. 1901-1993 yılları arasında, 604 kişiye bu ödül verilmiştir. Bunlardan üçü müslümandır. İkisi Mısırlı, biri Pakistanlı. Mısırlının biri, Mısır-İsrail savaşından sonra İsrail'e peki diyen Enver Sedat'tır. Biri de köküne ihanet eden Mısırlı bir edebiyatçı. Bu yılki edebiyat ödülünü verdikleri Hintli Naipul, bir milyon doları aldığı törende yaptığı konuşmada şunları söylemiştir: "ABD'deki terörist saldırıdan dolayı bütün İslam ülkeleri Amerika'ya TAZMİNAT ÖDEMEYE MAHKUM EDİLMELİDİR. Hepsine Ambargo uygulanmalıdır. Bazıları da KARANTİNAYA ALINMALIDIR..." Barışçı bilim adamına bakınız! Bu yazar bütün kitaplarında İslamiyeti ve müslümanları aşağılamaktadır. Eserlerinin edebiyatın nezaketi ve ustalığı ile ilgisi yoktur. Batı dünyasının, Haçlı kafalı idarecilerinin başta Papa olmak üzere gözüne girmeyi sanat sayan bu gafil, korkarım yeni bir Salman Rüşdi saçmalığına çanak tutacaktır. Bu zavallı, bir milyon doların kölesi olmak yerine, sanat aşkını tercih etseydi, biz de kendisini buradan alkışlasaydık. Yukarıda yazdığım sözlerinin neresi edebiyatla ilgilidir? Bu sözler, İngilizin tarihi İslam düşmanlığına hizmetten başka bir şey değildir. Şimdi bu aşağılık düşünceye karşı çıkanlar, hemen "İslami teröristlikle" suçlanacaktır. Görmüyorlar ki, Afganistan'daki olaylarda Batılılar, Pakistan ve Türkiye'nin desteği ile bazı sonuçlar alabilmişlerdi. Bana göre esas terörist, masum insanları tahrik edici beyanlarda bulunan Naipul gibi Papalığın uşaklarıdır.

.Sömürgeci İngilizler'in Mısır örneği

Afganistan'a düzenlenen operasyonlar, iki ayını doldurmak üzere. Başlangıçta ABD'deki İkiz Kuleler terörist saldırısının bir cezalandırma operasyonu görüntüsündeyken, şimdi gidişatta önemli değişiklikler oluverdi. Zira Afganlı Afganlıyı öldürüyor. Afganistan'ın Ruslara olduğu gibi, Amerika'ya da mezar olacağını bekleyenler yanılıyorlar. İngiliz siyasetini unutmamalı. Zira İngiliz, dost ve taraftar görünerek milletleri esir etmenin ustasıdır. İşte bir eski örnek: Osmanlı toprağı olan Mısır'da, Süveyş Kanalı'nın ve Mısır'ın işgali hikâyesi. Mısır'da 1882'de, Mehmet Ali Paşa soyundan beşinci kuşak İsmail Paşa, başta İngilizler olmak üzere Avrupalılardan mali ve siyasi destek görüyordu. O istedikçe, İngilizler bol bol borç para verdiler. Zaten bir zengin kolay borç veriyorsa ondan korkmalıdır. Mısır Hıdivi yani Başbakanı İsmail Paşa, bu paraları kısa sürede çarçur edip bitirdi. Paşa'da bulunan Süveyş hisselerinin yarısını, İngilizler borca karşılık kaptılar. Ancak Fransa, kendi açtıkları Süveyş'in, İngilizin yönetimine geçmesinden pek rahatsız oldu. Borç alma hızlandı. Artık alınan borç ile yeni borçlar ödenemeyince, İngilizler Mısır ekonomisinde iyileştirmek yapmak için, Mısır'a maliyeciler gönderdi. Mısır'da bir hükûmet vardı. Bu hükûmette Maliye Bakanı İngiliz, Nafia yani Bayındırlık ve Ulaştırma Bakanı da Fransız idi. Bu iki bakan, harcamalarda kısıtlamalar yaptırmaya başladı. 30 bin kişilik Mısır ordusu 10 bin kişiye düşürüldü. Askerî harcamalar iyice kısıldı. 2 500 subay ordudan atıldı. Birçok memurun işine son verildi. Güya Mısır'ı ekonomik sıkıntıdan kurtarmak için yapıyorlardı. Bu uygulamalar Mısır halkını çok üzdü. Yine İngilizin kontr propagandası ile yerli halk, 11 Temmuz 1882'de, Osmanlılar aleyhine ayaklandı. Mısırlı Miralay (Albay) Ahmet İrabî, Vatanî örgütü ile "Mısır Mısırlılarındır" hareketini başlattı. Mısır'ı güya hürriyetine kavuşturacaktı. Avrupalılar Mısır idaresindeki kendi adamlarını hemen geri çektiler. Ve İstanbul'da padişahı, Mısır'daki isyanı bastırmak için asker sevkine zorladılar. İngilizin maksadı; Türk ordusu Mısır'a girip de Mısırlılarla çatışmaya başlayınca; yerli halka "Bakın sizin dininizden olan Osmanlılar sizi öldürüyorlar" diyerek, kendilerini kurtarıcı kabul ettirmek idi. İngiltere ve Fransa, İskenderiye Limanı'na birer zırhlı gönderdi. Albay Ahmet İrabi, İskenderiye'yi kuşatıp, yine İngilizin kontr tahrikleri ile, İskenderiye şehrindeki yüzlerce İngiliz dahil Avrupa insanını öldürüp evlerini yaktırdı. İngilizin müdahalesine yol açıldı İngiltere ve Fransa bu sefer birer filo göndererek, İskenderiye şehrini, sabahtan başlayıp, altıbuçuk saat topa tuttular. Şehirde taş üstünde taş kalmadı. Burada bir yere dikkat çekmek isterim: İngiliz, Süveyş Kanalı'nı ele geçirmek için, böyle dolaylı bir oyun oynadı. Ve İskenderiye'deki yüzlerce vatandaşının ölümüne, bile bile göz yumdu. İskenderiye'de kıyıya asker çıkararak, isyancıları Kahire'ye kadar kovaladılar. Ahmet İrabî'yi yakalayıp Seylan'a sürdüler. Zira o da İngilizin adamı idi. Görüldüğü gibi müthiş bir şike. Kahire'de, İngiliz ordusu eski Hıdiv'in önünde geçit resmi yaptı ve güya Osmanlı'ya bağlı, ama İngiliz idaresindeki bir Mısır ortaya çıktı. İstanbul ve Padişah bunu kabullenmeyince, Türk devletine boyun eğdirmek için; Sırbistan, Karadağ, Bulgar ve en son Ermeni ayaklanmalarını, Osmanlının başına çorap gibi örüverdiler. O zamanın süper gücü İngiliz idi. Şimdi ise, o gücün yanındaki kaplan balıklarına döndüler. Kaplan balıkları, gözleri iyi seçmeyen köpek balıklarını avlarına doğru sevk eder. Köpek balığı avını parçalar. Kılavuzu olan kaplan balığı da onun artıklarını yiyerek nefsini körletir. Afganistan'da oynanan tiyatronun hakiki aktörlerini bulmak da siz kıymetli okuyucularıma zor olmasa gerek. Bugünün kaplan balıkları, yarının kaya balığı namzetleridir.

.Yeni yıla ‘Noel'le girerken

2001 yılının bitimine geldiğimiz şu günlerde, yeni bir yılı karşılamanın heyecanı, bütün dünyayı sardı. Ancak yeni yılın bütün insanlığa, hassaten ülkemize ve milletimize hayırlı olmasını diler, okuyucularımın yeni yıllarını kutlarım. Her senenin aralık ayının son haftası, basın yayınımız, Noel hazırlıklarını baş köşeye oturtur. Noel dini motifli bir ritüeldir. Noeli sahiplenen dinin mensuplarının kutlamalarına bir sözümüz yoktur. Osmanlı devleti zamanında, daha sonra da Cumhuriyet döneminde, Türk toprakları üzerinde yaşayan gayri müslimlerin dini günlerine, devletimiz azami dikkat göstermiştir. Hatta yaklaşan gayri müslim kutlama günleri için, askeri birliklerimizde, silah altında olan gayri müslimlere özel izinlerin verilmesi bunun açık delillerindendir. Ancak bu kutlamaları, basın yayın yoluyla, bütün ülkeye yayma ve propagandası için gösterilen gayret, milletimizi incitmektedir. Noel kutlama çalışmaları safiyane dini bir gayretle sınırlı değildir. Son günlerde, İstanbul başta olmak üzere, Giresun, Trabzon, Samsun, İstanbul'un ilçeleri Çatalca ve Silivri'deki Pontus ve Bizans'ı hortlatma çalışmalarına hız verildiği, devletin güvenlik güçlerince tesbit edilmiş ve gerekli tedbirler alınmıştır. Artık gözümüzü dört açmanın zamanı gelmiştir. Hiç kimse, "sizin vatanınızı elinizden alacağız" diye yanımıza yaklaşmaz. Dolaylı yollardan; Dini Diyalog, Dini Hoşgörü, İnanç Turizmi, Kardeşlik ve İşbirliği söz ve gayretlerinin arkasında, ülke bütünlüğünü tehdit yatmaktadır. Devletimizin aldığı tedbirleri, vatandaş olarak bizler can-ı gönülden desteklemeliyiz. İlgililere her fırsatta yardımcı olmalıyız. Böyle çalışmaları haber aldığımızda, derhal ilgililere haber vermeliyiz. Düşman pusuda. Bugün kardeşlik yaltaklanmaları ile yaklaşanların günü gelince nasıl çirkinleşeceklerinin misalleri, tarihimizde çoktur. Yılbaşı eğlenceleri adı altında yapılacak toplantılarda bu konu hep gündeme gelecektir. Yılbaşı tebrikine peki. Ama Noel de ne oluyor. Kızıl elbiseli palyaçoları sahiplenmek neden! Vatikan'da Papalığın başlattığı "dinler arası diyalog" çalışmaları safsatadır, kandırmacadır. Papa, Hırıstiyanlar arasında kardeşliği sağlayamamıştır ki, Müslümanları diyaloğa davet ediyor. Bugün Papa, Protestan bir ülkeye resmi ziyaret yapabilsin, Ortodoks Patriklerle beraber el sıkışsın da, bir görelim hele. Dört elle sarıldıkları Noel'in kutlama gününde bile, aralarında birlik yoktur. Katolikler 24 aralıkta kutlarlar. Rus Ortodoksları 13 gün sonra 5 ocakta Noel yaparlar. Ortodoks Ermeniler ise Noeli hiç tanımazlar. Katolikler, Ortodoksları zındık, sapık bilirler. 12-13 Aralık 2001 günlerinde Brüksel'de "Üç Tek Tanrılı dinin barış içinde beraberlik ve iş birliği toplantısını, bir gafil Türk gazeteci, sütunlarında ballandıra ballandıra anlattı. Fener Rum Patriği'nden Cihan Şumül Patrik Bartholomeos hazretleri, Türk Ermeni Patriği'nden şeklinde Mesrop II hazretleri şeklinde bahseden gafil yazar, toplantıda Diyanet İşleri Başkanımızın yokluğundan yakınıyor ve onun ismini yazarken Hazret kelimesini esirgiyor. Kaldı ki Hazret kelimesi bizzat Atatürk tarafından yasaklanmıştır. Patriğe Cihan Şumül (Ekümenik ) ifadesini kullanmak suçtur... Patrik her halde kesenin ağzını ardına kadar açtı. Zira Ekümenüklik için vermeyeceği şeyi yoktur. İşte bir siyasi skandal. Noeli Türkiye'de dillendirmek, sevdirmeye çalışmak, propagandasını yapmak; Ulu önder Atatürk'ün üzerinde hassasiyetle durduğu LAİKLİK ilkesine karşı, savaş açmak demektir. Tekrar yeni yılın, ülkemizin üzerinde gezen sıkıntı bulutlarının dağılmasına vesile olmasını dilerim.

.XXXXXXXXX