Şirk ve küfür nedir?  Küfre düşen ne yapmalı?  Küfre sebep olan söz ve işler  Küfür olmayan bazı sözler  Söylenmesi caiz olmayan sözler  Tehlikeli sözlerle ilgili çeşitli sorular  Bir sözle kâfir olmak  Zorla küfür söz söyletmek  Küfre rıza nasıl olur?  Günah ve şirk ayrıdır  Nazar boncuğu şirk mi?  Allah yüzüne baktı demek  Güzel demek küfür mü?  Kabul olmayacak dua  Arap olayım demek  Kâfir olayım demek  Küfür ve küfür bulaşığı  Dört mezhepte de haramdır  Mürted müslüman olsa  Maksudun mabudundur  Efendim demek      Mürted olmaktan korkmalı       Şirk ve küfür nedir?   Sual: Hadis-i şerifte, Allah’a şirk koşmanın dışında küfre sokan bir günah olmadığı bildiriliyor. Bilindiği gibi, şirkten yani Allah’a ortak koşmaktan başka küfre düşürücü günahlar vardır. O halde, bu hadis-i şerifteki şirk ne demektir?  CEVAP Şirk, Allahü teâlâya ortak yapmak, benzetmek demektir. Benzeten kimseye müşrik denir. Küfrün çeşitleri vardır. Hepsinin en kötüsü, en büyüğü şirktir. Bir şeyin her çeşidini bildirmek için, genelde, bunların en büyüğü söylenir. Bunun için, âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerde bildirilen şirk, her cins küfür demektir. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki: (Allahü teâlâ, şirki [her çeşit küfrü] asla affetmez ve şirkten başka olan [büyük küçük bütün] günahları dilerse affeder.) [Nisa 48] Bir kâfir, bir kelime-i tevhid söylemekle mümin olduğu gibi, bir mümin de, bir söz söylemekle kâfir olur. Küfre düşürücü söz kullananın imanı gider de haberi olmaz. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Öyle bir zaman gelir ki, kişinin imanı gider de haberi olmaz. Halbuki ondan, gömleğin çıktığı gibi, iman çıkmış olur.) [Deylemi] Küfre düşenin bütün ibadetlerinin sevapları yok olur, tevbe ederse, geri gelmez, ayrıca, nikahını da yenilemesi gerekir. Tevbe etmek için, yalnız Kelime-i şehadet söylemeleri kâfi değildir. Küfre sebep olan o şeyden de tevbe etmeleri gerekir. Küfre düştüğü şeyleri bilmiyorsa, bilip bilmediğim bütün küfür söz ve işlerden tevbe ettim demesi yeterlidir.  Berika ve Hadika’da ve Mecmaul-enhür’de diyor ki: (Erkek veya kadın, bir Müslüman, âlimlerin sözbirliği ile küfre sebep olacağını bildirdikleri bir sözün veya işin küfre sebep olduğunu bilerek, amden [yani tehdit edilmeden, istekle] veya başkalarını güldürmek için söyler, yaparsa, manasını düşünmese dahi, imanı gider. Mürted olur. Buna Küfr-i inadi denir. Eğer bunun küfre sebep olduğunu bilmeyip, amden söyler, yaparsa, yine mürted olur. Buna Küfr-i cehli denir. Çünkü, her Müslümanın, bilmesi gereken şeyleri öğrenmesi farzdır. Bilmemesi özür değil, büyük günahtır. Küfr-i inadi ve küfr-i cehli ile mürted olanın, nikahı bozulur. Zevcesinden vekalet alarak, iki şahit yanında veya camide cemaat ile (Tecdid-i nikah) yapması gerekir. İkiden fazla tecdid için (Hulle) lazım olmaz. Küfre sebep olan sözü, hata ederek [yani amden olmayıp, yanılarak] veya tevilli olarak veya ikrah [tehdit] edilerek söylerse, mürted olmaz ve nikahı bozulmaz. Küfre sebep olması, âlimler arasında ihtilaflı olan bir sözü amden söyleyen mürted olmaz ise de, bunun tevbe ve istiğfar etmesi ve tecdid-i nikah yapması ihtiyatlı olur.) (Her iki halde de küfre girenin önceki ibadetleri yok olur. Tevbe ederse, geri gelmez. Zengin ise tekrar hacca gitmesi gerekir. Önce eda ettiği namaz, oruç veya zekâtları kaza etmez. Fakat küfre düşmeden önce yapmadığı ibadetleri kaza eder. Tevbe için yalnız kelime-i şehadet söylemek yeterli değildir. Küfre sebep olan şeyden de tevbe etmesi gerekir. Küfre sebep olan sözü, hata ederek, yanılarak veya tevilli olarak söyleyen veya küfrü gerektirdiği âlimler arasında ihtilaflı olan bir sözü bilerek söyleyen küfre girmez. Fakat tecdid-i iman etmesi iyi olur.) Kâfir kime denir? Sual: Allah’ı inkâr edene kâfir dendiğine göre, Allah’ın varlığına inanan ehl-i kitaba, kâfir denir mi? CEVAP Müslümanlığa göre insanlar ikiye ayrılır: 1- Müslüman olanlar, 2- Müslüman olmayanlar. Müslüman olmayanlara gayrimüslim veya kâfir denir. Kâfirler de ikiye ayrılır: 1- Kitaplı kâfirler [ehl-i kitap], 2- Kitapsız kâfirler. Hristiyanlarla Yahudiler, kitaplı kâfirdir. Ateist, müşrik, Budist, Mecusi ve daha başka dine inananlar kitapsız kâfirdir. Kitaplı kâfirler de, kitapsız kâfirler de Cehennemliktir. Kitap ehli kâfirler, yani Hristiyan ve Yahudilerin hepsi Cehennemliktir. Birkaç âyet-i kerime meali: (Elbette, ehl-i kitaptan [Yahudi ve Hristiyan] olsun, müşriklerden olsun, bütün kâfirler Cehennem ateşindedir, orada ebedi kalırlar. Onlar yaratıkların en kötüsüdür.) [Beyyine 6] (“Allah, Meryem oğlu Mesih’tir” diyenler kâfir olmuştur. Hâlbuki Mesih demişti ki: Ey İsrail oğulları, Rabbim ve Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin. Bilin ki, Allah, kendine ortak koşana Cenneti haram kılar. Artık onun yeri ateştir ve zalimler için yardımcı yoktur.) [Maide 72] (Ey iman edenler, Yahudi ve Hristiyanları dost edinmeyin! Onlar,[İslam düşmanlığında] birbirinin dostudur. Onları dost edinen de, onlardan [kâfir] olur. Allah, [kâfirleri dost edinip kendine]zulmedenlere hidayet etmez.) [Maide 51] (Ehl-i kitap hak olsa, onlarla dost olana kâfir denir miydi?) (Kendilerine kitap verilenlerden, Allah’a ve ahiret gününe inanmayan, Allah’ın ve Resulünün haram ettiği şeyi haram tanımayan ve hak dini [İslamiyet’i] din edinmeyen kimselerle; zelil bir halde kendi elleriyle [boyun eğerek] cizye verinceye kadar savaşın.) [Tevbe 29] (Âyetlerimizi yalanlayanlar kâfirdir, onlar Cehennemliktir, orada ebedî kalırlar.) [Bekara 39] (Müslüman olmayanların hepsi, âyetleri inkâr edip kâfir oluyor.) (Âyetlerimizi inkâr edip kâfir olanları, yarın ateşe sokacağız.) [Nisa 56] Şirke de günah denir mi? Sual: İslam Ahlakı ve Cevap Veremedi kitabında, yedi büyük günah, (1- Şirk, 2- Adam öldürmek, 3- Sihir, yani büyü yapmak, 4-Yetim malı yemek, 5- Faiz alıp vermek, 6- Savaştan kaçmak, 7-Namuslu kadınlara iftira etmek) olarak bildiriliyor. Niye şirk, büyük günahlar arasında bildiriliyor? Günah ayrı, küfür ayrı değil mi? CEVAP Günah veya haram, Allahü teâlâya isyan demektir, onun yasak ettiği şeyi çiğnemek demektir. Bu yasakların en büyüğü elbette şirktir, küfürdür. Onun için şirk, küfür, büyük günahlar arasında sayılıyor. İsyan etmenin en büyüğü demek oluyor. Peygamber efendimiz de, şirki büyük günahlar arasında bildiriyor. Demek ki, haramların içinde şirk de, küfür de vardır. Herkes bu inceliği anlayamıyor. Anlayamayınca da kitaplara kusur buluyor. Haç Müslüman olur mu? Sual: (Boynuna haç, beline zünnar yani papaz kuşağı takılıp bir kere secdeye gidilirse veya namaz kılınırsa, haç ve zünnar Müslüman olmuş olur. Artık bunlarla namaz kılmakta sakınca olmaz. Diğer küfür alametlerinin hepsi böyledir) diyenler oluyor. Haç ve zünnar Müslüman olur mu? Cebe bir şişe şarap konsa, onunla namaz kılınsa, şarap Müslüman mı olur? CEVAP Haç ve zünnar, küfür alametidir. Bunlar secdeye gitmekle, zemzemle yıkanmakla küfür alameti olmaktan çıkmaz. Haç denilen putu, papazların zünnar denilen kuşaklarını ve diğer küfür alametlerini, namaz kılarken kullanmak da küfür olur. Şarapla namaz kılmak sahih olmaz ve şarap cepte olunca Müslüman falan olmaz. Puta tapmak ve şirk Sual: Müşrikler de putların yaratıcı olmadığını bilip, sadece, putları Allah’a yaklaşmak için vesile yapıyorlar. Böyle yapan müşrik oluyor da, Evliyayı Allah’a yaklaşmak için vesile yapan niye müşrik olmasın? CEVAP Evliya-yı kiramı putlara benzetmek çok çirkindir. Müminler, Enbiyaya ve Evliyaya tapınmıyor, bunların Allahü teâlâya şerik [ortak] olmadığını biliyorlar. Enbiyanın ve Evliyanın, Allahü teâlânın sevdiği kulları olduğuna, Allahü teâlânın, sevdiklerinin bereketiyle, kullarına merhamet edeceğine inanıyorlar. (Zararı ve faydayı yaratan yalnız Allahü teâlâdır. Tapınmaya hakkı olan yalnız Odur. Sevdiklerinin bereketiyle kullarına merhamet eder) diyorlar. Müşrikler de, putlarının yaratıcı olmadığını söylüyorlarsa da, putların tapınmaya hakları olduğuna inanıyor, bunun için tapınıyorlar. (Putların ibadet edilmeye hakkı vardır) dedikleri için müşrik oluyorlar. Yoksa, (Bize şefaat etmelerini istiyoruz) dedikleri için müşrik olmuyorlar. Putlardan şefaat beklemek de elbette bâtıl, yani bozuk bir inanıştır. Böyle inanmak caiz değilse de, bâtılsa da, şirk de değildir. Putlara tapınmak şirktir. (F. Bilgiler)   Küfre düşen ne yapmalı?   Sual: Bilip bilmeden çok söz söylüyor, doğru yanlış çok iş yapıyoruz. Farkında olmadan küfre düşmüşsek ne yapmamız lazımdır? CEVAP İslam âlimleri buyuruyor ki:  Her Müslümanın Allahü teâlânın emirlerine uyması, yasak ettiği şeylerden kaçması gerekir. İbadetleri yapmaya, haramlardan sakınmaya önem vermeyenin imanı gider, kâfir olur. Kâfir olarak ölen kimse, ahirette sonsuz olarak Cehennemde çeşitli azaplara maruz kalır. Affedilmesine ve Cehennemden çıkmasına imkan ve ihtimal yoktur.  Bir Müslümanın küfre düşmesi, yani kâfir olması çok kolay olur. Çünkü her sözde ve her işte kâfir olmak ihtimali çoktur. Bunun için küfrün sebebi bilinmese de, her gün bir kere, Ya Rabbi, bilerek veya bilmeyerek küfre [kâfirliğe] sebep olan bir söz söyledim veya bir iş yaptımsa, pişman oldum, beni affet demelidir. Böyle tevbe eden muhakkak af olur, Cehennemden kurtulur. Cehennemde sonsuz kalmamak için, her gün muhakkak tevbe etmelidir. Müslümanın bu tevbeden daha önemli görevi yoktur.  Kul hakkı bulunan günahlara tevbe ederken bu hakları ödemeli, kılınmamış namaz borçlarına tevbe ederken de, bunları kaza etmeye çalışmalıdır. (Seadet-i Ebediyye) İbadetleri yok olur mu? Sual: Bir insan kâfir olsa, sonra Müslüman olsa, ibadetleri yok olur mu? CEVAP Mürtedin önceki ibadetlerinin sevapları yok olur. Tekrar imana gelirse, zengin ise, yeniden haccetmesi gerekir. Malları kendisine geri verilir. Namazlarını, oruçlarını, zekâtlarını kaza etmesi gerekmez. Mürted olmadan önce, kazaya bırakmış olduklarını kaza etmesi gerekir. Çünkü mürted olunca, önceki günahlar yok olmaz. Mürted, imana gelirse, mürted iken kılmadığı namazlarını kaza etmez. Çünkü kâfirler ibadetlere muhatap değildir. Yani onlardan ilk istenen iman etmeleridir.(Hindiyye) Küfre düşürücü sözleri öğrenmeli, küfre düşmemeye dikkat etmelidir. Çünkü bir hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Öyle bir zaman gelir ki, kişinin imanı gider de haberi olmaz.)[Deylemi] Küfre düşmemek için Sual: Küfre düşmemek için ne yapmalı? CEVAP Küfre düşüren söz ve işleri öğrenerek bunlardan sakınmalı. Müslüman bile bile küfre düşmez; kasten kendisini kâfir yapmaz ama bilmeden düşebilir. Bilmeden küfre düşen, bu duayı ihlâsla okursa, imanı tekrar geri gelir:  (Allahümme innî e’ûzü bike min en üşrike bike şey’en ve ene a’lemü ve estağfirüke li-mâ lâ a’lemü inneke ente allâmül guyûb.)       Küfre sebep olan söz ve işler   İbni Hacer-i Mekki hazretlerinin Zevacir isimli eseriyle, Hadika, Berika, Birgivi, Miftah-ül Cenne, Mektubat-ı Rabbani, Seadet-i Ebediyye, İbni Abidin’den aldığımız, küfre düşüren söz ve işlerden bazıları şunlardır: 1- Allahü teâlâya layık olmayan şey söylemek. Mesela bir kimse bir işi yaptığı halde, zaruretsiz (Allah biliyor ki yapmadım) demek. Yahut, yapmadığı bir şey için, zaruretsiz (Allah biliyor ki yaptım) demek. Böyle söylemek Allahü teâlâyı hâşâ cahillikle suçlamak olur. 2- Allah akıllıdır, şuurludur, iyi düşünür demek, Onu yaratıklara benzetmek olur ki küfürdür. 3- Peygamberleri küçültücü şey söylemek, onlarla alay etmek. Mesela Hazret-i Âdemi kastedip (İlk insan vahşi idi) demek. Veya bir evliyayı peygamberden üstün bilmek. Yahut peygamberin dediği doğru ise biz kurtulduk demek. (Yalnız Kur'an), (Kur'andan başka kaynak tanımam), (Kur'andan başka kaynağa lüzum yok), (Peygamber postacıdır, vazifesi bitmiştir) gibi sözler de küfürdür. 4- Peygamber efendimizden sonra başka bir Peygamberin geleceğini söylemek. (İsa aleyhisselam gelecekse de, Peygamber olarak gelmeyecektir.) 5- Melekleri küçültücü şey söylemek. Mesela (Senin bakışın bana Azrail gibi geliyor) demek. Yahut (Cebrail bile söylese inanmam) demek. (Çocuklarınızı iyi yetiştirmezseniz, zebani olur) demek. 6- İslam âlimlerinin sözlerini, fıkıh kitaplarını ve fetvalarını tazim etmesi gerekirken tahkir etmek. Mesela (İmam-ı a'zamın kıyası hak değildir) demek. Fetvayı yere çarpmak. Hadis ve tefsir kitaplarını yere fırlatmak. 7- Ahirette olacak şeylerle alay etmek. Mesela (Ben Cenneti istemem, Cehennemi isterim. Çünkü bütün fahişeler oradadır) demek. 8- Allahü teâlânın emir ve yasaklarına yani Kur'an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açık bildirilmiş ve İslam âlimlerinin kitapları ile her tarafa yayılmış, inanılması zaruri olan din bilgilerinden birine inanmamak, beğenmemek veya önem vermemek. Mesela (Ben görmediğim için cinlere, nazara inanmam) demek. 9- Kesin haram olduğu bilinen bir şeyi yiyip içerken besmele çekmek. Mesela şarap içerken veya domuz eti yerken Besmele çekmek küfürdür. Hırsızlık yapılarak alınan bir şeyi yerken besmele çekmek küfür olmaz. Çünkü burada yenilen şey değil, hırsızlık haramdır. 10- Kâfirlerin ibadet olarak yaptıkları ve kâfirlik alameti olan veya İslamiyet’i inkâr etmek ve inanmamak alameti olan ve tahkir etmemiz vacip olan şeyleri yapmak, kullanmak. Bunlardan meşhur olanlarını bilmeyerek veya şaka olarak veya herkesi güldürmek için yapmak da küfürdür. Mesela zünnar denilen papaz kuşağını bağlamak. Bunları güldürmek için de kullanmak küfre sebep olur. İtikadının doğru olması fayda vermez. (Berika) 11- Yunan felsefecileri gibi, dünya ezeli ve ebedi demek. 12- İslamiyet’e, (İslam düşüncesi), (İslam nazariyesi) , (İslami görüş) demek. [Düşünce, bir iş için düşünülen çare veya kıyaslanan neticedir. Görüş de düşünce demektir. Nazariye de, akli, zihni esaslara dayanan görüş, teori demektir. İslam âlimleri, (İnsanın, akıl, şuur, hafıza ve düşünce gibi yaratılmış olan sıfatlarını Allah’a vermek küfürdür) buyuruyorlar.] 13- Allahü teâlânın bildirdiği hükümlere ilahi düşünce, ilahi görüş, ilahi nazariye, ilahi şuur demek. Kur'an-ı kerimdeki hükümlere "Kur'ani görüş" demek. 14- Kâfirlerin dini âyinlerini, bayramlarını beğenmek. Zaruretsiz Hıristiyanların Noelini tebrik etmek. Kiliseye gidip, âyinlere iştirak etmek. 15- (Yahudi ve Hıristiyanların Allah’a inananları Cennete gidecek) demek. 16- Mucizeyi veya kerameti inkâr etmek. 17- Meşhur bir harama helal, meşhur bir helale haram demek. Mesela domuz yağı helal, sirke haram demek. 18- Âyeti, besmeleyi, bir melek, bir peygamber ismi bulunan yazıyı, kasten helaya, necasete, [pisliğe] atmak. Müslümanın ağzına [def-i hacet lafzı ile] sövmek. 19- Kendisine kâfir diye hitap edilince, kabul ederek evet demek. 20- Bir dilim ekmek, din ilminden iyidir demek. Din ilmi küçümsendiği için küfürdür. 21- (Bir süre sonra Hıristiyan olacağım) diye düşünmek. Bir bayan, bir Hıristiyan’la evlenmeye karar verdiği andan itibaren kâfir olur. Bir erkek de bir ateist bayanla evlenmeye karar verdiği andan itibaren kâfir olur. 22- Ağır bir hastalığa düşüp de, (Allah’ım canımı al da, istersen kâfir olarak al) demek. 23- (Allah’ım çocuğumu aldın, başka elinden ne gelirse onu yap) demek. 24- Tırnağı uzun olana, (Tırnağı kesmek sünnettir) dense, o da, (olsun ne olacak) dese, kâfir olur. Tırnağını kesmediği için değil, sünnete önem vermediği için küfür olur. 25- İnşallah, maşallah demek karın doyurmaz. Maşallahla inşallahla iş olmaz veya namaz kılmak karın doyurmaz demek. Bunları söylemekle dinimizin emri beğenilmemiş ve alay edilmiş oluyor. İnşallah, Allah’ın izni ile demektir. Allah’ın izni olmadan hiçbir şey olmaz. Onun için, hayır ve şer Allah’tandır diye iman etmek gerekir. Hayır gibi şerrin de Allah’tan olduğuna inanmamak küfür olur. İsteyen kul ama yaratan Allahü teâlâdır. 26- Sevdiği birine, (Sen bana Allah’tan da, Peygamberden de sevgilisin) demek. 27- Küfre rıza küfürdür. Çocuklarının kâfir olmasına üzülmemek. Mesela kızlarının gayri müslimle evlenmesine rıza göstermek. 28- Müslüman olmak isteyene, sen hele bekle, elimdeki şu işi bitirip de geleyim diyerek, onun Müslüman olmasını geciktirmek. 29- Ecelin hoyrat eli demek. [Çünkü Ecel Allah’ın emri ile gelir, Allah’ın emrini veya Azrail aleyhisselamın vazifesini zulüm gibi göstermek küfürdür.] 30- Kâfire hürmet etmek, mesela hürmet gayesiyle papazın elini öpmek. 31- Eshab-ı kiramdan her hangi birine kâfir demek. [Çünkü Kur’an-ı kerimde hepsinin Cennetlik olduğu bildirilmiştir. Birine kâfir denilince Kur’ana inanılmamış olur.] 32- (Mazlum kâfirler de Cennete girer) demek. 33- Haram paradan sevap ummak. Mesela bir bayan fuhuş parası ile kurban kesse, bundan sevap umsa, küfre girer. Sevap ummadan yaparsa küfre girmez. 34- Allahü teâlâyı mekanlı bilmek, mesela Hıristiyanlar gibi Allah gökte oturuyor demek. Allahü teâlâyı kastedip, (Göklerden bir ses geldi), (Allah, gökten bize bakıyor) demek. Böyle söylemek Allahü teâlâya mekan isnat etmek olur. Dünya, gezegenler, Cennet ve Cehennem ezeli değildir, sonradan yaratılmıştır, mahlûktur. Yer ve gökler yok iken de Allahü teâlâ var idi. İslam âlimleri, (Allah her zaman ve her yerde ebedi olarak hazır ve nazırdır) demenin caiz olduğunu bildirmişlerdir. Ancak, Allahü teâlâ zamanlı ve mekanlı olmadığı için bu söz, görünüş üzere kalmaz, mecaz olur. Bu bakımdan (Allah, zamansız ve mekansızdır, hiçbir yerde olmayarak hazır ve nazırdır) demek caiz olur. Böyle olmazsa, Allahü teâlâyı zamanlı ve mekanlı bilmek olur ki bu ise küfürdür. Miftah-ül Cenne kitabında (Bir kimse, "Allah’tan hali [boş] yer yok" dese veya "Allah gökte benim şahidim" dese, kâfir olur. Çünkü Allahü teâlâya mekan isnat etmiş olur. Halbuki Allahü teâlâ mekandan beridir) buyuruluyor. (Küfür Bahsi) 35- (Namaz kılmam ama, sen kalbe bak, benim kalbim temiz) demek. [Çünkü burada namaza önem verilmiyor, namaza önem vermemek küfürdür. Namaz kılmayan hep haram işliyor demektir, haram işleyenin kalbi temiz olmaz.] 36- (Anan baban esmer, sen nasıl sarışın oldun?) diyene, (Ben imalat hatasıyım) demek. Böyle söylemekle hâşâ Yaratıcının yanlış iş yaptığı söylenmiş oluyor. 37- İbadetleri müzikle yapmak, ilahileri müzikle söylemek. Çünkü ilahiler ibadettir, ibadete haram karıştırmak küfür olur. İçki içerken besmele çekmek de küfür olur. 38- Filan Müslüman benim gözümde Yahudi gibidir demek. 39- Bir Müslüman şaka olarak, muteber bir din kitabına hurafe dese veya alay ederek haram işleyene veya işletene "helal olsun" dese, mürted olur. 40- Kur'anı teganni ile okuyan hâfıza, ne güzel okudun diyenin imanı gider. (Dürr-ül-münteka) 41- Bir şarkıcıyı dinleyen veya herhangi bir haram işi gören kimse bu harama, ne güzel dese, o anda imanı gider. (Müjdeci Mek. 266) 42- İnsan için, dil alışkanlığı gibi bir sebeple değil de, kasten yarattı, yaratıcı, yarattım, yaratıcıyım gibi sözler söylemek küfür olur. Allah’tan başkasına, yaratıcı denmez. Yaratıcı, yalnız Allahü teâlâdır. Mecaz anlamda yapmak, meydana getirmek manasında da söylememelidir. Bu manada veya kasıtsız söyleyenlere küfre girdi dememelidir. 43- Zaruri olan ve tevatür ile bildirilen din bilgilerine inanmayan kâfir olur. Küfür olan her söz, ister şaka olarak, isterse gönülden olmayarak olsun küfür olur. (Milel-nihal) 44- İslam bilgilerini ve ehli sünnet âlimlerini aşağılamak da, küfürdür. 45- Yabancı kadınlara bakana, haramdır denilince, güzele bakmak sevaptır demek küfür olur. Haramı kabul etmeyip, üstelik sanki ibadet gibi sevap diyor. Yabancı kadınlara bakmak, gözü zayıflatır ve kalbi karartır. Mubah olanı, güzeli sevmek, Allah’ın kudretini temaşa etmek sevap olur. 46- Bir Müslümanın dinine, imanına sövmek küfürdür. Evliyanın resmine tazim Sual: Bir evliyanın resmine tazim etmek şirk olur mu? CEVAP Şirk, Allahü teâlâya ortak yapmak, benzetmek demektir. Benzeten kimseye Müşrik, benzetilen şeye Şerik denir. Bir kimsede, bir şeyde, üluhiyyet sıfatlarından birinin bulunduğuna inanmak, onu şerik yapmak olur. Allahü teâlâya mahsus olan sıfatlara üluhiyyet sıfatlarıdenir. Sonsuz var olmak, yaratmak, her şeyi bilmek, hastalara şifa vermek, üluhiyyet sıfatlarındandır. Bir insanda, güneşte, inekte, herhangi bir mahlûkta, üluhiyyet sıfatı bulunduğuna inanarak, ona tazim, hürmet etmeye, ona yalvarmaya, ona İbadet etmek, tapınmakdenir. O şeyler Sanem [put] olur. Böyle zan olunan insanın ve kâfirlerin resimleri önünde, tazim edici şeyler söylemek, yapmak da, ibadet etmek, şirk olur. Bir insanda üluhiyyet sıfatlarından birinin bulunduğuna inanmayıp, Allah’ın sevgili kulu olduğuna inanarak, bunun resmine, tazim etmek şirk olmaz, küfür olmaz. Fakat, herhangi bir insanın resmine hürmet etmek günah olduğu için, tazim, hürmet eden bir Müslüman, fâsık olur. Haram olduğuna önem vermezse, diğer bir haramı, önem vermeyerek yapanlar gibi Mürted olur. Tazim ve tahkir Sual: Dinen kıymetli olan şeylere saygısızlık, küfür olur mu? CEVAP Her saygısızlık küfür olmaz. İki örnek verelim: 1- Bir ihtiyaç olmadan Kâbe’ye karşı ayaklarını uzatmak, Kâbe’ye saygısızlıktır, ama küfür değildir, tahrimen mekruhtur. Bunu kasten yaparsa, yani Kâbe o tarafta olduğu için, onu hafife alarak veya alay ederek ayaklarını uzatırsa küfür olur. 2- Namaz kılmamak Allahü teâlânın emrine saygısızlıktır; fakat küfür değildir. Namazın farz olduğunu inkâr etmek yahut bu farzı hafife almak, namaza önem vermemek ise küfür olur. Küfre düşüren amel Sual: Ehl-i sünnete göre, amel imandan parça olmadığına göre, insan sadece itikadi bir konuda mı küfre düşer, ameli bir iş yapınca da küfre düşebilir mi? CEVAP Peygamber efendimizin bildirdiği bütün emir ve yasaklarda itikadi mesele vardır. Yani, Peygamber efendimizin bildirdiği bütün emir ve yasaklara inanmak, hepsini beğenmek itikadi meseledir, imanla ilgilidir. İmanda hassas nokta budur. Bunları yapıp yapmamak ise günah ve sevapla ilgilidir. Küfür, dinimizde bildirilen, inanılması, beğenilmesi gereken herhangi bir hususa inanmamak, beğenmemek, saygı göstermemektir. Veya yine dinimizde bildirilen, inanılmaması, beğenilmemesi gereken herhangi bir hususa inanmak, beğenmek, saygı göstermektir. Birkaç örnek verelim: 1- Mushaf-ı şerifi yere atmak küfürdür. Bu sadece bir iştir, ama Allah’ın kelamına saygısızlık olduğu için küfürdür. 2- İçki içen, domuz eti yiyen kâfir olmaz. Ama içkiyi içerken, domuz eti yerken Besmele çekerse veya bunlar ne güzel şeyler derse kâfir olur. Haram olan şeye saygı gösterilmiş, haramlığına inanılmamış olur. 3- Hıristiyanların haçlarını kolye olarak kullanmak küfür olur. Kolye takmak sadece bir iştir, ama saygı yerinde bulundurulduğu için, küfür alametini beğendiği için küfür olur. Nasıl hareket etmeli? Sual: Müslüman olduğunu söyleyen, fakat sözlerinde veya yazılarında küfrü gerektiren bir şey görülen kimseye kâfir denir mi? CEVAP Müslüman olduğunu söyleyen veya cemaat ile namaz kılarken görülen bir kimsenin Müslüman olduğu anlaşılır. Sonra, bunun bir sözünde, yazısında veya bir hareketinde, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri iman bilgilerine uymayan, küfrü gerektiren bir şey görülürse, bunun küfür veya dalalet olduğu, bundan vazgeçip tevbe etmek gerektiği söylenir; yine vazgeçmezse, bunun sapık veya mürted olduğu anlaşılır. Namaz kılsa, hacca gitse, her ibadeti ve iyiliği yapsa da, bu felaketten kurtulamaz. Küfre sebep olan şeylerden vazgeçmedikçe, bundan tevbe etmedikçe, Müslüman olamaz. Her Müslüman, küfre sebep olan şeyleri iyi öğrenerek, mürted olmaktan korunmalı, kâfir olanları ve Müslüman görünen yalancıları iyi tanıyıp, zararlarından sakınmalıdır! Yalandan Hıristiyan olmak Sual: Avrupa’da yaşıyoruz. Hıristiyan olan Müslümanlara para ve imkân veriliyor. Sırf bu imkânlardan faydalanmak için, yalandan Hıristiyan olduğumuzu bildirsek bir mahzuru olur mu? Bunun gibi ateistlerin içinde ateist, masonların içinde mason görünmekte sakınca var mıdır? CEVAP Çok sakınca vardır; çünkü bu işte bir zaruret yoktur. İbadetini gizlemek ayrı, kâfir görünmek ayrıdır. Din kitaplarında, (Şakadan, “Ben kâfirim” veya “Ben Hıristiyan’ım” dese, kâfir olur) buyuruluyor. Yani bu işin şakası bile olmuyor. Hatta bir kimse, (Hıristiyan olmak, Yahudi olmaktan iyidir) dese, kâfir olur. Bu bakımdan şakadan da olsa, maddi menfaat için de olsa, Hıristiyan, ateist veya mason görünmemelidir. İbni Sebecilik’te takiyye varsa da, Ehl-i sünnette böyle takiyye yoktur. Mazlum kâfirler Sual: (Mazlum olarak öldürülen kâfirler de Cennete gider) demek doğru olur mu? CEVAP Yanlıştır, öyle demekle Allahü teâlâ yalanlanmış olur. Kur’an-ı kerimde her çeşit kâfirin sonsuz Cehennemde kalacağı bildiriliyor. Mazlum olanlar bundan istisna edilmemiştir. Bir âyet-i kerime meali şöyledir: (Ehl-i kitap [Yahudi ve Hristiyan] olsun, müşrik olsun bütün kâfirler, muhakkak Cehennemdedir, orada ebedi kalırlar. Onlar yaratıkların en kötüsüdür.) [Beyyine 6] Bunların mazlumları Cennete gider diye bir şey yoktur. Küfrün şakası olmaz Sual: Güldürmek niyetiyle kötü kimselere, (Deyyusan-ı kiram hazretleri) demek küfür olur mu? CEVAP Evet, küfür olur. Küfür söz ve işlerden meşhur olanlarını, bilmeyerek veya şaka olarak yahut herkesi güldürmek için yapmak da küfür olur.(Birgivi vasiyetnamesi) Allahlık demek Sual: Ahmak insanları kötülemek maksadıyla (Allahlık Ali Bey) diyorlar. Böyle söylemek küfür olur mu? CEVAP Evet, küfür olur. Eğer, (Sırf Allah’ı düşünür, dünyaya önem vermez) anlamında söylenirse küfür olmaz. Hareket de Allah’tandır Sual: (Rızık Allah’tandır, fakat kulun da hareket etmesi gerekir) demek, niye küfür oluyor? CEVAP Hareket de Allah’tan olduğu için, küfür oluyor. (Birgivi vasiyetnamesi) İnsanların işleri yalnız irade-i cüziyye ile meydana gelmez. Yani insanın her istediği vücuda gelmez. Allahü teâlânın da, yalnız kendi iradesiyle yaratması âdeti değildir. İnsan irade eder, hareket etmesini ister, kudretini kullanır. Allahü teâlâ da irade ederse, iş meydana gelir.(Berika) Cansız maddelerin hareketleriyle, insan ve hayvanların ihtiyari, istekli hareketleri arasında şu ayrılık vardır ki, kullar bir şeyi yapmayı tercih edince ve dileyince, Allahü teâlâ da dilerse, kulu harekete geçiriyor ve yaratıyor. Kulun hareket etmesi kulun elinde değildir. (İtikadname)     Küfür olmayan bazı sözler   Sual: Bir yazar, aşağıdaki sözlere küfür diyor. Bunlar küfür müdür? CEVAP Bir Müslümanın bir sözünden veya bir işinden yüz şey anlaşılsa, bunlardan 99’u küfre sebep olsa, biri Müslüman olduğunu gösterse, o bir şeyi anlamak ve ona kâfir dememek gerekir. Bir Müslümana kâfir demek, onun kâfir olmasını istemek küfürdür. Onun için tevili mümkün olan sözlerden dolayı bir Müslümana, bu sözün küfrü gerektirir demekten sakınmalı. Şimdi sözlere bakalım: Allahsız demek:  Bu söz genelde dinsiz, imansız, merhametsiz anlamında söylenir. Onun için bu söz küfür olmaz. Herkesin yaratıcısı Allah olduğu için, böyle söylememek elbette iyi olur. İşimiz Allah’a kaldı demek:  Her işin yaratıcısı Allahü teâlâdır. Eskiden işimiz başkalarının elinde idi de şimdi mi Allah’a kaldı? Ama böyle söylemek, kimse bu işi beceremiyor ancak bu işi Allah yapar anlamında söylendiği için küfür olmaz.  Hakimler hakimi demek:  Bu da küfür değildir. Hakimler hakimine şimdi Yargıtay başkanı deniyor. Daha eskiden temyiz reisi denirdi. Daha eskiden de kâdı-ı-kudat deniyordu. Kadılar kadısı demektir. Allah’a padişah demek de caizdir. Hatta padişahlar padişahı da denir. Osmanlı sultanlarından bazılarına padişahlar padişahı demekte de mahzur yoktur. Allah bilir ki şu şöyledir, Allah şahit şunu şöyle yaptım demek:  Gerçekten bir iş yapılmışsa, Allah bilir ki yaptım demekte hiç bir mahzur yoktur. Yapılan bir iş için de Allah şahit demekte hiç mahzur yoktur. Ama yapılmayan bir şey için Allah yalancı şahit gösterilemez. Ama zaten bu anlamda Müslüman söylemez. Müslümana suizan ederek, her sözün altında küfür aramak yanlıştır. Sezar’ın hakkı Sezar’a, Tanrının hakkı Tanrıya:  Bu söz de küfür değildir. Mazlumun hakkı olduğu gibi zalimin de hakkı olur. Sezar’ın hakkı varsa vardır. Kâfirin hakkı olmaz mı? Hakimiyet kayıtsız şartsız milletindir demek:  Bir kimse kalkıp Türkiye’de kanun yapma hakkı kayıtsız şartsız Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin dese yanlış mı olur? Libya’da ise Kaddafi’nin dese ne olur? Olan bir şey söylenmiş olur. Kaddafi’nin kanun koymaya yetkisinin olup olmaması ayrı şey. Ama Libya’da böyledir. Filanca yerde de tek söz sahibi falandır demekte de mahzur olmaz. Sen Allah mısın demek:  Birisi bir şey söylese, mesela sana şunu haram ediyorum dese, öteki de sen Allah mısın, o ne biçim söz dese, küfre girmez. Senin yetkin yok sen aciz bir kulsun demek istiyorsa ona kâfir denir mi? Allah’tan başkasından medet [yardım] istemek:  Herkes birbirinin yardımına muhtaçtır. Ölü diri herkesten yardım istemek caizdir. Ruh ölmez. Allahü teâlâ dirilere yardım ettirdiği gibi ölülere de yardım ettirir. Hızır aleyhisselamın ruhu naçar kalanlara yardım etmektedir.  Doktor hayatımı kurtardı, frene basmasaydı ölmüştüm, şu hap bana şifa verdi demek:  Bunlar da küfür değildir. Bu yemek beni doyurdu demek gibidir. Yani doymamıza Allahü teâlâ yemeği sebep kılmıştır. İlacı hastalığımıza şifa kılmıştır. Ameliyat eden doktoru hastalıktan kurtulmamıza sebep yapmıştır. Sebeplerle yaratmak, Allahü teâlânın âdetidir.  Devlete karşı çıkılır mı, ezer geçer demek:  Bundan daha normal bir söz olur mu? Küfür bunun neresinde? Birisi ile dövüşürken, adamın eli armut toplamıyor ya, o da bize vurur, adam kuvvetlidir belki o bizi öldürür demek küfür olur mu hiç? Evet öldüren ve her işin yaratıcısı Allahü teâlâdır ama bunları sebep kılmıştır. Herkesi Allah öldürdüğü halde, falanca falancayı öldürdü demek caizdir.  Allah’tan başkasının adına kurban kesmek, Allah’tan başkasına adak adamak:  Tapınmak için olanla, ikram için yapılanı karıştırmamak gerekir. Bir Müslüman Allah’tan başkasına tapmaz. Tapan da zaten Müslüman değildir. Kurban, adak ibadet demektir. İbadet de Allah için olur, Onun rızasını kazanmak için olur. Rızasını kazanma yolları çok çeşitlidir. Misafir veya devlet büyükleri gelince, onlara yedirmek için kesmek haram olmaz. Çünkü, misafire ikram sevaptır, İbrahim aleyhisselamın sünnetidir. (Bezzâziye)  Temel atılırken, hastalık gelince, hasta iyi olunca hayvan kesmek de helaldir. Etleri fakirlere yedirilmektedir. (Hamevi) Dileği olursa Allah için hayvan kesmeyi adak yapmak da caizdir.(Bahr-ür-râık) Şarta bağlı olarak Evliyaya adak yapmak da, kendini, günahı çok, dua etmeye yüzü yok bilerek, mübarek birini vesile edip, Allahü teâlâya yalvarmak demektir. Mesela (Hastam iyi olursa sevabı Seyyidet Nefise hazretlerine olmak üzere, Allah için, bir koyun kesmek nezrim olsun) deyince, bu dileğin kabul olduğu çok görülmüştür. Burada, Allah için koyun kesip, sevabı evliyaya bağışlanmakta, onun şefaati ile, Allahü teâlâ, hastaya şifa vermekte, kazayı, belayı gidermektedir.  Dini günler demek:  Selefiler, mübarek gün ve gecelere [Mevlid, Berat, Regaib gibi gecelere] karşı oldukları için yazar da, bu günlere saldırıyor. Cuma, bayram ve kandil günleri ve geceleri, Müslümanların mübarek gün ve geceleridir. Bu mübarek gün ve gecelere kıymet veren Allahü teâlâdır. Peygamberler de insandır. Ancak Allahü teâlâ onları kıymetlendirmiş, güzide mevki ihsan etmiştir. Diğer insanlardan niye ayırt ediliyor denemediği gibi, bazı gün ve geceleri kıymetli yaratan Allahü teâlâya da bugünleri diğer günlerden niye ayırdın denemez. Allahü teâlâ, kullarına çok acıdığı için, bazı gecelere kıymet vermiş, bu gecelerdeki, dua ve tevbeleri kabul edeceğini bildirmiştir. Kullarının çok ibadet yapması, dua ve tevbe etmeleri için bu geceleri sebep kılmıştır. Din ayrı, dünya ayrı demek:  Din ve dünyanın ayrı olduğu bütün din kitaplarında yazılıdır. Kur'an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki: (Allah dilediğinin rızkını bollaştırır da daraltır da. Onlar dünya hayatıyla şımardılar. Halbuki ahiretin yanında dünya hayatı, geçici bir faydadan başka bir şey değildir.) [Rad 26] (Ahiret nimetlerini isteyene de, dünya nimetlerini isteyene de onu veririz.) [Şura 20] Hadis-i şeriflerde de buyuruluyor ki: (İnsanların kötüsü, din ile dünyayı yiyen [dini dünyaya alet eden]kimsedir.) [İbni Asakir] (Allahü teâlânın koruduğu hariç, din ve dünya işlerinde parmakla gösterilmek zarar olarak yeter.) [Beyheki] (Ahir zamanda insan din ve dünyasını ancak para ile korur.)[Taberani]  (Din işlerinde kendinden üstün olanı görüp ona uyan, dünya işlerinde ise kendinden aşağısına bakıp Allah’a hamd eden şükretmiş olur.) [T. Gafilin] İmam-ı Rabbani hazretleri, din ve dünya zararlarından kurtulmak için her gün 500 kere, (La havle vela kuvvete illa billah) okuyun buyuruyor. Din ayrı, siyaset ayrı demek:  Bu da din ve dünya demek gibidir. Siyaset, devlet işlerini düzenleme ve yürütme ile ilgili görüştür. Kendi siyasetini din kabul edenler, bizim siyasetimiz dinden ayrı gösterilemez demek istiyorlar. Din elbette politikadan ayrıdır. Hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki: (Hak teâlâ, Âdem aleyhisselama bin çeşit sanat öğretip buyurdu ki: Çocukların ve neslin, bu sanatlardan biri ile rızkını talep etsin, sakın ola ki dini geçim vasıtası yapmasın, din ile dünya menfaatini talep edenlere yazıklar olsun!) [Hakim] (Dini dünya menfaati için öğrenene, ilmini paraya değişene kıyamette ateşten gömlek giydirilir.) [Deylemi] Zevklere ve renklere karışılmaz demek:  Elbette zevkler, renkler tartışılmaz. Herkesin zevki farklıdır. Bunun küfürle ne ilgisi vardır? Hatta bir kimse, içki içse, kumar oynasa, çıplak gezse, bu benim zevkimdir, bana karışmayın dese bile, yine küfür olmaz. Çünkü harama helal demiyor. İslamiyet’e değil, karşısındakine kızıyor. İslamiyet’e kızıyorsa, zaten o Müslüman değil ki, küfre düşsün. Küfrün içinde olan küfre düşmez.  Bu benim özel hayatım hiç kimse karışamaz, demokrasi var demek:  Özel hayatıma karışmayın demek de küfür olur mu? Bir sarhoş, ben istediğim gibi içerim, istediğim gibi kumar oynarım, bunlar benim özel hayatım dese küfür olmaz. Bunları helal kabul ederse küfür olur. Mutezile ve Selefilikte, amel imandan parça kabul edildiği için günah işleyenlere küfür damgası basılıyor. Biz babadan, atalarımızdan böyle gördük demek:  Bunun küfürle ne ilgisi var ki? Atalardan iyi şeyler de görülür kötü şeyler de. Bizim atalarımız içki içerdi, kumar oynardı dense bile bunun küfürle ne ilgisi vardır ki? Burada haramı helal kabul etmek yok ki.  Din şöyle diyor doğru, ama.... , haklısın, fakat… demek:  Adam dini inkâr etmiyor ki küfür olsun. Fâsık birisi, din zekât verin diyor ama, parayı sevdiğim için veremiyorum, din oruç tutun diyor ama mideme düşkünlüğümden tutamıyorum. Din içki haramdır diyor ama, zevkime düşkünlükten bırakamıyorum dese küfür olmaz. Burada dini inkâr etmek, haramı helal kabul etmek yok. Paranın açamayacağı kapı yoktur demek:  Bu söz, para çok şeyler yapar demektir. Nitekim hadis-i şerifte de,(Ahir zamanda insanların paraya ihtiyacı daha çok olur. Çünkü insan o zaman din ve dünyasını ancak para ile korur) buyuruluyor. (Taberani) Bir ibadeti gösteriş veya dünyevi bir menfaat için yapmak:  Müslüman ibadetini Allah için yapar. İbadete riya karışabilir. Riya karışan ibadete küfür denmez. İbadeti bir menfaat için yapmak da küfür değildir. Mesela hacca gidenin niyeti, para kazanmak, oradan ucuz mal getirmek olsa, bunun ibadetine sevap verilmez ama buna küfür de denmez. Azrail’le savaşıyor demek:  Ölümle pençeleşiyor da denir. Burada Azrail aleyhisselamı kötüleyici söz yoktur. Onu veya başka melekleri kötülemek küfür olur. Ama burada öyle bir durum yok. Aşırı dinciler:  Genelde bu sözü dinsizler, Müslümanlara saldırmak için kullanıyorlar. Onlar zaten dinsizdir. Ama bir Müslüman, diğer bir Müslümana maşallah bu aşırı dincidir, çok mutaassıptır dese küfür olmaz. Dine aşırı bağlı deniyor. Dinde aşırı gitmeyi ise dinimiz yasaklamıştır. Mesela Peygamber efendimiz, (Din kolaylıktır. Dinde aşırı gideni din mağlup eder) buyuruyor. (Nesai) İslam dini akıl mantık dinidir demek:  Bunun neresi küfür ki? Kur’an-ı kerimde (Akletmez misiniz, aklınızı kullanmaz mısınız?) gibi ifadeler çok geçer. Peygamber efendimiz de buyuruyor ki: (Aklı olmayanın dini yoktur.) [Ebuşşeyh] (Kişi, ilmi ve aklı sayesinde kurtulur.) [Deylemi] (Akıllı kimse kurtuluşa ermiştir.) [Buhari] (Akıl imandandır.) [Beyheki]  İslamiyet akla dayanan nakil dinidir. Selim akla uygundur. Dinde aklın önemi büyüktür. Ancak yalnız akla uyup, yalnız ona güvenip yanılan kimseye felsefeci denir. Aklın erdiği şeylerde ona güvenen, aklın ermediği yanıldığı yerlerde, İslam ışığı altında akla doğruyu gösteren büyük zatlara, İslam âlimi denir. Akıl göz gibidir. İslamiyet de ışık gibidir. Göz karanlıkta cisimleri göremez. Görmesi için ışık gerekir.  Sorumsuzca söylenen sözler Sual: İnsanı küfre düşüren sözler hakkında piyasada birçok kitap var. Bunlara göre kim Müslüman kalabilir! Bu kitaplardan bazılarını size gönderiyorum. İnceleyip, bu sözleri açıklar mısınız? CEVAP Küfür sözler konusunda piyasadaki kitaplarda, küfür olmayan sözlere de küfür damgası basılmıştır. Şimdi bu sözleri inceleyelim: (Allah’ın oğlu gelse bu işi yapamaz. Yürü Allah yürü, ye Allah ye, uyu Allah uyu gibi sözleri söyleyen kâfir olur) deniyor. Allah’ın oğlu demek, Allah şunu yapamaz demek elbette küfürdür. Fakat diğer sözlerin küfürle hiç alakası yoktur. Çünkü bunu söyleyen kimse, Allah yürür, Allah yer içer, Allah uyur demek istemiyor. Yolun uzunluğunu, bitip tükenmediğini bildirmek için yürümekle bitmiyor demek istiyor. Şarkılarda, türkülerde ve böyle sözler arasında Allah ismini kullanmak doğru değildir. Ama küfür de değildir. Küfrün ne olduğu dinin dört delili ile sabittir. Bunun dışında küfür olmaz. Bütün milleti kâfir yapmak da çok tehlikelidir. Müslümana kâfir diyenin kendisinin kâfir olacağı hadis-i şerifle de bildirilmiştir. (En büyük Galatasaray, başka büyük yok diyen kâfir olur)deniyor. Bunun küfürle ne alakası var? Kendi grubunda, yani futbolda en büyük demektir. En büyük Türkiye gazetesi desek, başka büyük yok desek, gazeteler içinde tirajı veya kalitesi en büyük olan demektir. En büyük TGRT demek de böyledir. Televizyonlar içinde en kalitelisi demektir. Hâşâ Allah’tan büyük anlamına gelmez. Zoraki böyle bir anlam çıkarmak çok yanlıştır. Böyle sözlerle bütün milleti kâfirlikle suçlamak ne kadar yersizdir.  (İslam dini akıl mantık dinidir demek çok yanlış bir sözdür)deniyor. Bu ifadeyi kullanmak ne kadar yanlıştır. Kur’an-ı kerimin birçok yerinde (Akletmez misiniz, aklınızı kullanmaz mısınız?) gibi ifadeler çok geçer. Peygamber efendimiz de buyuruyor ki: (Kişinin dini, aklı ölçüsündedir. Aklı olmayanın dini yoktur.)[Ebuşşeyh] (İnsanı ayakta tutan aklıdır. Aklı olmayanın dini de yoktur.)[Beyheki] (Akıllı olmak, din işlerinde sevinç kaynağıdır.) [İbni Asakir] (Aklı doğru olmayanın dini de doğru olmaz.) [Taberani] (Kişi, ilmi ve aklı sayesinde kurtulur.) [Deylemi] (Akıllı kimse kurtuluşa ermiştir.) [Buhari] (Akıl imandandır.) [Beyheki]  İslamiyet nakil dinidir ve selim akla uygundur. Dinde aklın önemi büyüktür. Ancak yalnız akla uyup, yalnız ona güvenip yanılan kimseye felsefeci denir. Aklın erdiği şeylerde ona güvenen, aklın ermediği yanıldığı yerlerde, İslam ışığı altında akla doğruyu gösteren büyük zatlara, İslam âlimi denir. Akıl göz gibidir. İslamiyet de ışık gibidir. Göz karanlıkta cisimleri göremez. Görmesi için ışık gerekir. Bunun için Hazret-i Ali, (Din, akıl ve görüş ile olsaydı, mestin üstünü değil de altını meshetmek gerekirdi) buyurmuştur.  (Ne biçim kaderim varmış, alnımın kara yazısı, adam ülkenin kaderini değiştirdi demek insanı imandan çıkarır) deniyor. Halbuki İslam âlimleri, (Kaderin, hayırlısı, şerlisi, iyisi, kötüsü, tatlısı, acısı, hep Allahü teâlâdandır. Çünkü, kader, bildiği şeyleri yaratmak demektir) buyuruyorlar. Bir insanın başına kötü işler gelirse, (Kaderim böyle imiş, veya bu alnımın kara yazısıdır, ne kadar kötü kaderim varmış) demesinde mahzur yoktur. Çünkü hayır şer Allah’tandır. Fakat (Adam ülkenin kaderini değiştirdi) demek yanlıştır. Allah’ın kaderini kimse değiştiremez. (İntihar eden, Allah’ın kaderini değiştirir) diyenler de vardır. Bütün bunlar kaderi bilmeyen cahil kimselerin sözleridir. (Sözde Müslümanlar, “ibadet ile Cennete girilmez, temiz kalb gerek, Allah kalbe bakar” derler) diyerek böyle kimselerin Müslüman olmadığı söyleniyor. Böyle söyleyen herkesi suçlamak yanlıştır. Çünkü Peygamber efendimiz, (Hiç kimse, ibadeti sebebi ile Cennete girmez) buyurmaktadır. Çünkü yaptığımız bütün ibadetler kabul olsa bile, bir gözümüzün şükrünün karşılığı bile değildir. Cennete, Allahü teâlânın lütfu ve ihsanı ile girilir. Lütfa ve ihsana kavuşmak için, imanlı olmak şart olduğu gibi, ibadete de ihtiyaç vardır. Bir insan ne kadar çok ibadet ederse etsin, ibadeti sebebiyle kendini mutlaka Cennetlik olarak bilmemelidir. Kulun vazifesi ibadet etmektir. Kur'an-ı kerimde mealen, (Ben cin ve insanları yalnız bana ibadet etmeleri için yarattım) buyuruluyor. Temiz kalb gerek demekte de mahzur yoktur. Çünkü Hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki:  (Kalb bozuk olunca, bedenin işleri de bozuk olur.) [Beyheki] (Allah, sizin güzel suretlerinize, mallarınıza bakmaz. Kalb ve amelinize bakar.) [Müslim] Allahü teâlâ kalblerde olan ihlasa ve Allah korkusuna bakar. Amellerin, ibadetlerin kabul edilmesi için, yani sevap verilmesi için, hem şartlarına uygun olması, hem de ihlas ile niyet edilmesi lazımdır. Yani ibadetin kabul olması için, Allahü teâlânın rızası için yapılması lazımdır. (Arşimet kanunu, Newton kanunu demek imanı zedeler) deniyor. Allahü teâlâ kâinatta çeşitli düzenler yaratmıştır. Suya belli bir kaldırma gücü vermiştir. Bunu bulana onun ismini vermenin küfürle ilgisi olmaz. Suya kaldırma gücünü Arşimet veriyor denmiyor ki. Bunun varlığını Arşimet buldu deniyor. (Kur’an okumak çok zordur demek bâtıl bir yaygaradır) deniyor. Bilmeyene elbette zordur. Kimine yabancı dil, kimine matematik zor gelir. Zora zor demenin bâtılla, küfürle ne alakası vardır? (Hele şu namazımızı kılalım da, rahat rahat çayımızı içelim diyenlerin akıbetleri çok feci olur) deniyor. Bu ne kadar da yanlış bir ifade? Adam, namaza çok önem veriyor ki, (Önce şu namazımızı kılalım, namazı geciktirme endişesi ile çay içersek çayın tadını da alamayız, hele namazı kılalım çayı nasıl olsa içeriz) demek istiyor. Bu sözün neresi kötü ki? Âlimlerimiz, namaza mani olan işte hayır yoktur buyuruyorlar. Vakit girer girmez, önce namazı kılmalı, ondan sonra diğer işleri yapmalıdır. (İslam bir bütündür, tamamını alan ancak Müslümandır) deniyor. Bu söz izaha muhtaçtır. İtikadda öyle ise de amelde öyle değildir. "Ya, dinimizin bütün emirlerini yapıp, bütün yasaklarından kaçınmak veya hiçbirini yapmamak gerektiğini" söylemek, "Ya hep, ya hiç" demek çok yanlıştır. birkaç günah işliyorum diye, diğer günahları da yapmak gerekmez. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: (Bütün günahlara tevbe edip hepsinden kaçmak büyük nimettir. Bu yapılamazsa, bazı günahlara tevbe etmek de nimettir. Bunların bereketiyle belki bütün günahlara tevbe etmek nasip olur. "Bir şeyin bütünü ele geçmez ise, hepsini de kaçırmamalı" buyuruldu.)  (İbadet de gizli, rezalet de) diyenlere ateş püskürülüyor. Halbuki hadis-i şerifte, (Kim, dünyada günahını gizlerse, Allahü teâlâ da, Kıyamette, o günahı herkesten saklar) buyuruluyor. (Müslim) İnsanlardan utanarak günahı gizlemek de hayadandır. Haya da imandandır. Günah gizlenmezse, fâsıklar bundan cesaret alır. (Falanca günah işliyor. Ben de işlesem ne çıkar?) diyebilir. Riya olmaması için ibadeti gizlemek caizdir. Onun için (Kabahat da gizli, ibadet de gizlidir) denmiştir. Bunun gibi atasözlerinin çoğu bir hadis-i şerife dayanmaktadır. (Haya elbisesine bürünenin ayıpları görülmez. Duyulunca hoşlanılacak şeyleri yap! Kimsenin duymasını istemediğin ve duyulunca insanların hoşlanmayacağı şeylerden kaç!) buyurulmuştur. Camileri siyasi arena haline getirmek isteyen bazı din cahilleri,(Emperyalist kâfirlerin “Camide dünya kelamı konuşmak günahtır” sözünü söyleyerek, Camiler, ziyaret yerleri, mevlit ve hatim merkezleri haline getirilmiştir) diyor. Camilerin ziyaret edilmesi, mevlit okunması, hele hatim yani Kur’an okunmasına karşı çıkmak ne kadar çirkindir. Camide konuşmayı emperyalist kâfirler değil, Allah ve Resulü yasaklıyor. Camide konuşmak sevapları giderir. Hutbeyi bile nutuk çeker gibi yüksek sesle okumak haramdır. Camide konuşulmaz. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Mescitte dünya kelamı söyleyenin ağzından kötü bir koku çıkar. Melekler, "Ya Rabbi, bu kulun mescitte söylediği dünya kelamından dolayı, ağzından çıkan fena koku bizleri rahatsız ediyor" derler. Hak teâlâ da buyurur ki: "İzzetim, celalim hakkı için, onlara büyük bela veririm.") [Ey Oğul İlm.]  (Ahir zamanda bazı kimseler, mescitlerde dünyadan, dünya kelamından bahsedecekler. Onlarla beraber olmayın! Allahü teâlânın böyle kimselerle işi yoktur.) [İbni Hibban] (Hayvanların otu yediği gibi, mescitte konuşmak da sevapları yer, yok eder.) [İ.Gazali] Önce (tehiyyet-ül mescid) namazı kılıp veya başka ibadet yapıp, itikâfa niyet ettikten sonra, hafif sesle ihtiyaç kadar konuşmak caizdir. İhtiyaçsız mescitte konuşulmaz. (Bu mahallenin çocukları ahlaksız) diyenlere de hücum edilerek,(Her çocuk mümin ve günahsız doğar) deniyor. Çocuğun günahsız doğduğu doğrudur, fakat mümin doğar demek yanlıştır. Çünkü bir hadis-i şerifte (Kız çocuğunu diri olarak gömen de, gömülen çocuk da Cehennemdedir) buyuruldu. (Ebu Davud) Kâfirlerin çocukları, akıl-baliğ olsaydı, mümin veya kâfir olacaktı. Bu ise ilm-i ilahide bilindiğine göre, büyüyünce ne olacaksa hüküm de ona göredir. Yani kâfir olacaklar Cehenneme, Müslüman olacaklar ise Cennete gideceklerdir. Peygamber efendimize, küçük yaşta ölen müşrik çocuklarının durumu sual edildiğinde (Akıl baliğ olsalardı, ne amel işleyeceklerini Allah elbette bilir) buyurdu. (Buhari) Bu kavli bildiren âlimler olduğu gibi, çocuklar günahsız doğduğu için kâfir çocuklarının da Cennete gideceğini söyleyen âlimler vardır. Fakat çocuklar mümin olarak doğar diyen âlim yoktur (Can çıkmayınca huy çıkmaz) sözü yanlış deniyor. Bu söz, gazap, şehvet gibi insanın fıtratında olan şeylerin tamamen yok edilemeyeceğini bildirmek için söylenmiştir. Şu hadis-i şerif de aynı mealdedir:  (Bir dağ yerinden ayrılmış denirse, tasdik edin. Fakat, bir kimsenin ahlakı değişmiş denirse inanmayın. Zira fıtri yapı değişmez.) [İ.Ahmed] Terbiye etmek başka, yok etmek başkadır. Bir erik çekirdeği, ne elmadır, ne de eriktir. Bu çekirdek, toprağa konur, sulanıp gübrelenirse, erik ağacı olabilir. Bu ağaçtan da erik alınabilir. Bu ağaca ne kadar bakılırsa bakılsın, erik çekirdeğinden elma olmaz. İşte can çıkar huy çıkmaz bu anlamdadır. (Çocukları camiye sokmayanlar var. Her cami avlusu, çocuk bahçesi haline getirilmeli. Caminin mimarisinde, edebiyatında, musikisinde hep fayda vardır. Bu faydalardan çocuklarımızı uzak tutmayalım) deniyor. Halbuki, hiç zarar vermese de, camiye küçük çocuk getirmek mekruhtur. Zarar verir, kirletirse haram olur. Hadis-i şerifte (Camiye çocuk ve deli koymayın) buyuruluyor. (İbni Mace) Musiki haramdır, harama helal diyen küfre girer.  (Ben cahilim demek, cahiliyet devrini kabul etmek olur) deniyor. Halbuki Peygamber efendimiz, (Âlimim diyen kimse cahildir)buyuruyor. (Taberani) Hazret-i Şabi, (Bilmem demek, cahilliğini söylemek ilmin yarısıdır. Allah rızası için bilmediği bir konuda, susanın aldığı mükafat, bildiği konuda konuşanın aldığı mükafattan az değildir. Çünkü cehaleti kabul etmek nefse çok ağır gelir) buyuruyor. İmam-ı Gazali hazretleri, tevekkülün ikinci derecesini anlatırken buyuruyor ki: (Bu kelime-i tevhidin manasına, kalbin inanmasıdır. Bu inanış, ya başkalarından görerek, işiterek olur ki, bizim gibi cahillerin inanışı böyledir. Yahut delil ile, aklın ispat etmesi ile inanır. Din âlimlerinin, kelam ilmi üstadlarının inanması böyledir.) Hikmet ehli bir zat, (Kötü sözlerimize dayanan, isteyene veren ve cahilliklerimize göz yuman bizim efendimiz) der. Ben cahilim demenin, ben cahiliyet devri itikadındayım demekle hiç bir ilgisi yoktur.  (Bekârlık sultanlıktır sözü yanlıştır) deniyor. İslam’ın ilk zamanları evlenmek tavsiye ediliyordu. Peygamber efendimiz, (Evlenmek benim sünnetimdir, sünnetime uymayan benden değil)buyuruyordu. Fakat ahir zamanda bu durum değişmektedir. Çünkü Ebu Ya’lanın rivayet ettiği hadis-i şerifte, Peygamber efendimiz,(İkiyüz yılından sonra, sizin en iyiniz, hafifülhâz olandır) buyurdu. Hafifülhâz nedir, dediklerinde, (Hanımı ve çocuğu olmayandır)buyurdu. Bişr-i Hafi, Bayezid-i Bistami, Ebül-Hüseyn Nuri [ve Rabia-i Adviyye] gibi büyük âlimler bekâr idi. Hicretin ikiyüz yılından sonra gelenler arasında, bunların ve bunlar gibi olanların şeref ve üstünlüklerini, bu hadis-i şerif bildirmektedir. (İhya) Ebu Süleyman-ı Darani hazretleri, (Bekârlığa dayanmak, ailenin çilesine dayanmaktan, onların eziyetine katlanmak, Cehennem ateşine dayanmaktan daha kolaydır) buyurdu.  (Zaman çok kötüleşti demek, Allah’tan şikayettir; çünkü (Zamana söven beni cezalandırır. Ben zamanım) hadisi kudsisi vardır) deniyor. Zaman kelimesinin sanki tek bu anlamı mı var da böyle söyleniyor?  Zaman kelimesinin anlamlarından birkaçı şöyledir: 1- Vakit demektir. Olayları sıralamaya yarayan başı ve sonu belli olmayan mücerret kavram. Zaman akıp gidiyor gibi. 2- Çağ demektir. Osmanlıların ilk zamanlarında Türklerin itibarı yüksekti gibi. 3- Gün demektir. Zaman olur beni de anlayan çıkar gibi. 4- An demektir. Bir zaman durakladı, konuşmadı gibi. 5- Mevsim demektir. Şimdi hasat zamanı gibi. 6- Elverişli vakit demektir. Tam hücum etme zamanı gibi. 7- Yaşanılan devir demektir. Zaman çok kötü oldu, bilir bilmez herkes din adına ahkam kesiyor gibi. (Zaman sana uymazsa sen zamana uy sözü çok yanlıştır)deniyor. Halbuki “Zaman sana uymazsa, sen zamana uy” sözü doğrudur. Zamana uymak, zamanın gerektirdiği hususlara uymak demektir. Zamanın değişmesiyle, örf ve âdete ait hükümler değişebilir. Nassa [Kur'an ve hadise] dayanan hükümler zamanla değişmez. Dine aykırı olmayan örf ve âdete ait hükümler değişirse, bunlara uymakta mahzur yoktur.  Mecellenin 39. maddesinde, zamanın değişmesiyle âdete ait hükümlerin değişeceği bildirilmektedir. Mubah olan âdetlerde ve fen bilgilerinde zamana uyulur. İbadetlerde zamana uyulmaz.  Herkes traktörle, kamyonla giderken, kağnı ile gitmek gerek diye ısrar edilmez. Fakat günah olan bir şey, herkes tarafından yapılsa, buna uyulmaz. Zamana ait işlerin değişmesine, zamanın değişmesi denmiştir. Böyle misaller Kur'an-ı kerimde de vardır. Mesela, (köy halkına sor) yerine, (köye sor) denilmiştir. (Yusüf 82)  Türkçede de, (şu sınıf tembel) denir. Burada anlatılan, sınıfın kendisi değil, oradaki talebelerdir. Zamana uymak da, zamanın icabı olan faydalı işlere uymak demektir. Zararlı, günah olan şeylere uyulmaz. Zamanı kötülemek de, o zamanda yaşayan kötü insanları tenkit etmektir. Yoksa zamanı yaratan Allah’ı kötülemek anlamında değildir. (Din siyasete alet edilmez diyenler, Müslümanları uşak olarak kullanmak isteyenlerdir) deniyor. Yani apaçıkça din istismarı normal görülüyor. Dini kullanarak, gerek şahsi, gerek siyasi menfaat veya nüfuz sağlama işine din istismarı denir. Koltuk kapmak, alkış toplamak, bir grup insanı peşine takmak gibi herhangi bir menfaat, Allah rızasından başka niyetlerle yapılırsa riya olur. İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor ki: İyi bil ki riya haramdır, riyakârı Allah sevmez. Hadis-i şerifte:  (Ahir zamanda dünya menfaati için dini alet eden, gösteriş yapanlar çıkar. Sözleri baldan tatlıdır. Bunlar kuzu postuna bürünmüş birer kurttur) buyuruldu. (Tirmizi) Din alet edilerek elde edilen mal, mevki için şair der ki:  Şu mala, makama ola ki lanet,  Ona din veya ırz edile alet. Dini siyasete, politikaya alet etmek, yahut başka zararlı maksatlar ve menfaatler için kullanmak, bir takım cahilleri, din ismi altında, tahrik etmek çok büyük bir günahtır. Allahü teâlâ, en çok bunu kötülemektedir. Din, tertemiz ahlak sahibi olmayı emreden, sırf merhamet, sevgi ve büyüklere itaat, küçüklere şefkat emreden, insanları doğru yola götüren Allahü teâlânın razı olduğu yoldur. Dini herhangi bir menfaate, mesela siyasete alet etmek, yahut başka zararlı maksatlar için kullanmak, bir takım cahilleri, din ismi altında, tahrik etmek çok büyük bir günahtır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Yazıklar olsun ilmini ticaret vasıtası yapan kötü âlimlere ki, devlet adamlarına yaklaşır ve kazanç temin ederler. Allah onların ticaretine kesatlık versin!) [Hakim] Vaaz etmek, dini yazı yazmak, kitap çıkarmak, ancak Allah rızası için olunca, mevki, mal ve şöhret kazanmak için olmayınca faydalı olur. Aksine olursa çok zararlı olur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Hak teâlâ, Hazret-i Âdem’e bin çeşit sanat öğretip buyurdu ki: Çocukların ve neslin, bu sanatlardan biri ile rızkını talep etsin! Sakın ola ki dini geçim vasıtası yapmasın! Dini kullanarak dünyayı talep edenlere yazıklar olsun!) [Hakim] (Ne yapayım emir kuluyum demek yanlıştır. Allah’ın kulu olmalı, kulun kulu olmamalı) deniyor. Bir başka cahil de şöyle diyor:(Osmanlılarda, insan, Allah’ın değil, padişahın kuluydu. Onun için padişah, halka "Kullarım" derdi. Sultanlık sistemine karşı çıkmak, soylu mücadele vermektir) diyor. Bazı kelimeler birkaç manaya gelir. Cümledeki yerlerine göre manaları değişir. Mesela Mevla kelimesi, yedi manaya gelir. Daha çok ilah, efendi, köle manasında kullanılır. (Mevla’nın rahmeti bol) cümlesindeki mevla, ilah manasındadır. (Mevlana Celaleddin)deki mevla da efendi demektir. Şimdi biri çıkıp da (Sen Celaleddine ilah dedin) diyemez. Bunun gibi kul kelimesi de mahlûk, insan, köle, bende, emir altında bulunan, tâbi, mensup gibi manalara gelir. Şimdi birisi nezaket olsun diye (Bendeniz) dese, bende kul, köle demek olduğu için, (Sen karşındakine bendeniz demekle onu ilah yaptın) demek caiz olur mu? Padişahlar, sadık yardımcılarına "Kulum" derdi. Burada kul, "Sağ kolum” demektir. Sultana ait seçkin askerlere (Kapı kulu) denirdi. (Allah’tan başkasına itaat etmek şirktir, kula kulluktur) deniyor. Bu söz de çok yanlıştır. Çünkü Kur'an-ı kerimde, Allah ve Resulüne ve ülülemre de itaat edilmesi emrediliyor. Âlimlere, ana babaya itaat da dinimizin emridir. Bunlara itaat da Allah’a itaat olur. (Hadika) (Şeyhi olmayanın şeyhi şeytandır sözüne hadis demek korkunçtur, Bayezid-i Bistamiye aittir) deniyor. O zaman adama şu soruyu sorarlar: Bu korkunç sözü ne diye Bayezid-i Bistami hazretleri söylemiştir? Bir âlimin söylemesi o sözün kötü olmasını mı gerektirir? Burada şeyh, mürşid, rehber, üstad, öğretmen anlamındadır. Din ilimlerini hocasız öğrenmek kolay mıdır? Hele tasavvufu rehbersiz öğrenmek imkansızdır. Bayezid-i Bistami hazretlerinin bu sözü, korkunç olarak vasıflandırılıp niye beğenilmez ki? Burada tasavvuf düşmanlığı mı yapılıyor? Rehbere, üstada kızılır mı? Bir talebenin, ilim öğrenebilmesi ve doğru yolu bulabilmesi için, bir öğreticiye ihtiyacı vardır. Çünkü hadis-i şerifte, (İlim üstaddan öğrenilir) buyuruldu. (Taberani)  Kur'an-ı kerimde ise mealen, (Eğer bilmezseniz, bilenlerden sorun!) buyuruldu. (Nahl 43) (Eğer o iki sene olmasaydı Numan helak olurdu sözü imam-ı a’zama ait değildir, uydurma bir sözdür. Tasavvuf olmadan da insan evliya olur) deniyor. Maksat tasavvufu kötülemek. Tasavvuf düşmanlığı selefiler arasında çok yaygındır. Evliyaya, keramete düşmanlık yaparlar. Bilmeyenin bilmediği şeyleri düşmanlık yapması yadırganmaz. Atalarımız böyle kimseler için, (Kişi bilmediği şeylerin düşmanıdır) buyurmuşlardır. Muhammed Masum hazretleri, Mektubat kitabında buyuruyor ki:  Allahü teâlâyı tanımak iki türlüdür:  1- Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi tanımak,  2-Tasavvuf büyüklerinin tanımaları. Birinci şekildeki imanda nefs azgınlığından vazgeçmemiştir, iman hakiki değil, mecazidir. Bu iman gidebilir. İkincisinde nefs de imana geldiği için iman yok olmaktan korunmuştur. (Ya Rabbi, senden sonu küfür olmayan iman istiyorum) hadis-i şerifi ve Nisa suresinin (Ey iman sahipleri, iman edin) mealindeki 136. âyet-i kerimesi de hakiki imanı bildirmektedir. Bu âyet, (Hakiki imana kavuşun) manasındadır. İmam-ı Ahmed hazretleri ilim ve ictihadda çok yüksek dereceye sahip olduğu halde, hakiki imana kavuşmak için Bişr-i Hafi [ve Zünnun-i Mısri] hazretleri gibi evliyanın sohbetinde bulundu. İmam-ı a'zam hazretleri de, ömrünün son yıllarında Cafer-i Sadık hazretlerinin sohbetinde bulunduktan sonra, (Bu iki sene olmasaydı, Numan helak olurdu), yani (Hakiki imana kavuşamazdım) buyurmuştur. Her iki imam da ilimde ve ibadette son derece ileri oldukları halde, tasavvuf büyüklerinin sohbetinde bulunarak marifeti ve bunun meyvesi olan hakiki imanı elde ettiler.) (2/106)  Senaullah-i Dehlevi hazretleri de buyuruyor ki: Tasavvufta fena makamına kavuşan, muhakkak imanla ölür. Bekâra suresinin (Allahü teâlâ imanınızı zayi etmez) mealindeki 143. âyet-i kerimesi ve (Allahü teâlâ, kullarının imanlarını geri almaz. Fakat âlimleri yok ederek ilmi geri alır) hadis-i şerifi, hakiki imanın ve bâtın ilminin geri alınmayacağını göstermektedir. (İrşad-üt-talibin) (Sizin düşmanınız şeytandır) âyet-i kerimesini delil getirerek, bize düşman olan birisine (Sen benim düşmanımsın) demenin küfür olduğu söyleniyor. Cahilliğin bu kadarına da pes artık. Bir Müslüman da diğer Müslümana düşmanlık yaptı diye hemen ona kâfir denir mi? Hangi kitap böyle yazar? Tarihte iki Müslüman ordu çarpışmadı mı? Bunlara kâfir denir mi? Bu cahil adamlar, ellerine almışlar, bir kâfir karası, önüne gelenlere rastgele sürüyorlar. Müziğin her çeşidinin haram olduğu muteber eserlerde bildirilirken, müziğin eğlendirici, düşündürücü, dinlendirici ve eğitici yönleri de bulunduğu anlatılarak sanki bazı müziklerin caiz olduğu söyleniyor. Mehter marşı, def, düğünde davul çalmak hariç elbette müziğin her çeşidi haramdır. Tasavvuf müziği diye de bir şey yoktur. (Kâfirler Allah’tan ümit keser) âyetini delil getirerek, (Bu toplum düzelmez) diyenlerin küfre girdiği söyleniyor. Halbuki bu âyetin, bununla hiç ilgisi yoktur. Delinin biri çıksa, (Ben hiç hastalanmayacağım, göklerde uçacağım, dünyadaki herkesi Müslüman edeceğim) dese, bir başkası da bunları yapamazsın dese, hemen eldeki kara, bu adamın alnına yapıştırılır, (Sen Allah’tan ümit kestiğin için kâfirsin) denir. Ben inansam da, ibadet etsem de Allah beni affetmez) demek küfürdür. Allah’tan ümit kesmek, Allah’ın rahmetinden ümit kesmektir. Yoksa bu işi yapamazlar demenin küfürle ne ilgisi vardır? Eli yağlı karalılar, (Gemisini kurtaran kaptan) sözüne de saldırıyorlar. Halbuki bu söz, hadis-i şeriflere ve âlimlerimizin bildirdiklerine aykırı değildir, çok güzel bir sözdür. Atalarımız aynı anlamda, (Önce can, sonra canan) demişlerdir. Can kurtarılmadan canan kurtarılmaz.  Kötü de olsa mevcudu kabullenme olacağı için, (Beterin de beteri vardır) sözü de tenkit ediliyor. Halbuki İmam-ı Rabbani hazretleri, (Hiç bir zaman, hiç bir şekilde, halinizden şikayetçi olmayın. Her zaman şükredici olun. Beterin beteri vardır) buyuruyor. Topal olan kimse, (Beni niye topal yarattın veya niye kazada ayağımı koparttın) diye Allah’a isyan mı etmesi gerekir, yoksa (Ya rabbi gözümü kör etmediğine, kulağımı sağır etmediğine çok şükürler olsun demesi gerekmez mi? Her zaman beterin beteri vardır diyerek hâlimize şükretmeliyiz.  (Kedinin bacağını gerdek gecesi ayırmak gerekir) sözüne de saldırıyorlar. Halbuki bu sözün anlamı, tedbirini zamanında almak gerekir demektir. Yoksa kedinin bacağını tutup ayırmak demek değildir. Tedbir işin başında alınmazsa, zamanla olayları önlemenin güç olduğu bildirilmektedir. Gerdek gecesi hanımı dövmek gerekir diye bir şey yoktur. Çünkü çoluk çocuğu terbiye etmek için dövmek doğru değildir. Ancak yanlış bir iş yapınca, cezalanabileceği hissini vermek gerekir. Peygamber efendimiz, ev halkının dövülmemesini emrettiği halde, terbiye edilmeleri için cezalanacakları, dövülecekleri hissini taşımaları gerektiğini bildirmiştir. Bu hususta Peygamber efendimiz,(Ev halkınızı terbiye edebilmek için bastonunuzu onların göreceği yere asın!) buyurmaktadır. (Taberani) Kur’an-ı kerimde de Cenab-ı Hak, (Azabım çok şiddetlidir) diyerek kullarını ikaz etmektedir. O halde son pişmanlık fayda vermez, kedinin bacağını ilk gece ayırmak gerekir. (Babam öldü, hemen mezarını yaptırdım) diyene kızıyorlar, israftır, dine aykırıdır diyorlar. Mezar düşmanı olduğunu çekinmeden açıklıyorlar. Âlimlere evliyaya türbe yaptırmak bile caizdir. Bunun için atalarımıza dil uzatmak çok yanlıştır. Aynı zihniyet enbiya ve evliya kabirlerin yardım istemeye de, onlar için kurban kesmeye de şirk diyorlar. Allah rızası için kurban kesip sevabını yatırdaki evliyaya bağışlamanın dinen bir mahzuru yoktur. Hele şirk ile zerre kadar ilgisi yoktur. Evliya kabirlerine gidip evliyanın aracı olmasını istemenin şirkle bir ilgisi yoktur. Biz her şeyin yaratıcısının ve o evliyaya yardım etme gücünü verenin Allahü telâlâ olduğunu biliyoruz. En cahil bir kimse de, insanın yaratıcı olmadığını bilir. Onun için evliya kabirlerine dua etmeye giden kimselere müşrik demek çok çirkin bir harekettir. Kötü bir iş yapılırken, (Elâlem ne der, dost düşman ne der) sözüne de saldırıyorlar. Halbuki diğer sözler gibi, bu söz de dinimize aykırı değildir. Kuldan utanmayan Allah’tan da utanmaz. Bir kötülüğü işlerken Allah’tan utanmayan kimse, hiç değilse kuldan olsun utanmalıdır. Kötü örnek olacağı için kötülüğü açıktan işlemek daha fazla günahtır. Açıktan oruç yemek gizli yemeye göre daha büyük günahtır. Onun için dinimizde açıktan oruç yiyen dünyada da cezalandırılır. Çünkü kötülüğe örnek oluyor. Hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki: (Kim, dünyada günahını gizlerse, Allahü teâlâ da, Kıyamette, o günahı herkesten saklar.) [Müslim] (Bir günaha düşen, Allah’ın örtüsünü, onun üzerinde bulundurmalıdır!) [Müslim] İnsanlardan utanarak günahı gizlemek de hayadandır. Haya da imandandır. Günah gizlenmezse, fâsıklar bundan cesaret alır. (Falanca günah işliyor. Ben de işlesem ne çıkar?) diyebilir. Riya olmaması için ibadeti gizlemek caizdir. Onun için (Kabahat da gizli, ibadet de gizlidir) denmiştir. Bunun gibi atasözlerinin çoğu bir hadis-i şerife dayanmaktadır. (Haya elbisesine bürünenin aybı görülmez. Duyulunca hoşlanılacak şeyleri yap! Kimsenin duymasını istemediğin ve duyulunca insanların hoşlanmıyacağı şeylerden kaç!) buyurulmuştur. Yani dost düşmanın ayıplıyacağı kötülükleri yapmamalıdır. Eli karalılar, saldıracak yer arıyorlar, (İyi atadan kötü evlat, kötü atadan iyi evlat olabilir, sözü bâtıl bir sözdür, hiçbir dayanağı yoktur) diyorlar. Bu çok normal bir sözdür. Âdem aleyhisselam, Nuh aleyhisselam, büyük birer peygamber oldukları halde, çocuklarından kâfir olanlar da olmuştur. Aksine Ebu Cehilin oğlu, Eshab-ı kiramdan olmakla şereflenmiştir.  Her düğünü oyun eğlence sandıkları için, (Sünnet düğününde Kur’an okumak küfürdür) diyorlar. Halbuki içkisiz yapılan ve başka haram bulunmayan sünnet düğünlerinde mevlit ve Kur’an-ı kerim okutmakta hiç mahzur yoktur. Müzik varsa, davul veya def çalınıyorsa, eğlence arasında elbette Kur’an-ı kerim okunmaz. Sünnet düğünü sebebiyle Kur’an-ı kerim okumaya engel olmak çok çirkin bir harekettir. (Allah cezanı versin demek bedduadır, böyle söylemek haramdır) deniyor. Ceza kelimesi, iyi veya kötü karşılık, mükafat demektir. Mesela ahirete, iyilik ve kötülüklerin karşılığının verildiği yer anlamında dâr-ül-ceza denir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (İyilik gördüğüne, cezakellahü hayran kesira [Allah, seni çok hayırla mükafatlandırsın] diyen, ona en büyük duayı etmiş olur.)[İ.Asakir] Allah seni mükafatlandırsın anlamında Allah cezanı versin demek beddua olmaz. Atalarımız Arapça bildiği için böyle konuşurlardı. Yeni neslin bunları bilmediği için beddua sanması yadırganmaz. (İyi işler, iyi günler, iyi yolculuklar) demeye saldırıyorlar. Hayırlı işler, hayırlı günler demek gerekiyormuş. Arapça olan hayrın, yaklaşık Türkçe karşılığı iyi kelimesi ile ifade edilir. Ha hayırlı dediniz, ha iyi dediniz fark eden bir şey olmaz. Bunun gibi ifadeleri bir problem haline getirmek yanlıştır. Malum yağlı karalılar, (Bana göre şöyle, bence böyle) sözünü tenkit ederek birkaç güzel örnek vermişler, fakat yazdıkları üç ciltlik eserleri şahsi görüşle, bana göre ile doludur. Atalarımız, bunun gibiler için, (Bu ne perhiz…) demişlerdir. Küfür olur mu? Sual: Aşağıdaki sözleri söylemek küfür olur deniyor, doğru mu? CEVAP Tevil edilme imkânı olan sözlere, küfür denmez. İnternette yayılan aşağıdaki sözlerin hiçbirisi küfür değildir. (Fala inanma, falsız da kalma) demek: Fala inanmak gerekir denmiyor. Fala inanılmaz; ama sen yine fala bak diyerek günaha teşvik var. (İçki haram; ama sen yine içmeye devam et) demek gibi uygunsuz bir sözdür. Böyle söylemek caiz değilse de, küfür de değildir. (Onda iman ne gezer) demek: İmanı olmayan için, böyle söylemenin mahzuru olmaz. (Kur’an çarpsın) demek: Bu söz, küfür değildir. Böyle söylemek yemin olur; fakat böyle yemin etmek de uygun değildir. (Hastalığıma dayanamıyorum, artık beni öldür Allah’ım) demek: Ölümü istemek uygun değil; ama küfür de değildir. (Haram ne tatlı şeymiş) demek: Nefsin gıdası, küfür, haram ve mekruh olan, söz ve işlerdir. Haramların tatlı gelmesi, bu yüzdendir. Burada niyet geçerlidir. Haramı güzel ve tatlı görmek küfür olur. Haram; ama tatlı olduğu için seviyorum demek de haramı tasvib manası olduğu için haramdır; ama küfür olmaz. Bir hırsız, tereyağlı baklava çalsa, yerken, bu ne tatlıymış dese, küfür olmaz. Harama helal demiyor, tatlıya tatlı diyor. Haramı övücü söz olmadığı için, küfür olmaz. Açık gezen güzel bir kadına da güzel demek küfür olmaz. Eğer açıklığına güzel deniyorsa küfür olur. Bu inceliği iyi anlamalıdır. Ramazan ayı gelince, (Ağır bir ay geldi) demek: Bu söz küfür değildir. Bir ay oruç tutmak herkese kolay gelmez, bazısına ağır gelir. Zâlime âdil, âdil olana zalim demek: Burada zâlimin zulmüne iyi denmiyor. İyi dense, harama helal dendiği için küfür olur; fakat yalan söylüyor, zâlim birine âdil diyor. Âdil olana da zalim diye iftira ediyor. Böyle söylemek günahsa da, küfür olmaz. Ölen birisi için, (Ah oraya gitmeseydi ölmeyecekti) demek: Bu söz de, küfür değildir. Bu söz, (Yüzme bilmediği halde kendini denizin ortasına atmasaydı, boğulmazdı) demek gibi bir şey. Burada kaderi inkâr yoktur. (Allah zengine çok veriyor, bana neden vermiyor) demek: Vermeyiş sebebini araştırıyorsa, küfür olmaz. Hâşâ, Allah haksızlık yapıyor, beni de zengin etmesi gerekirdi demek istiyorsa küfür olur; fakat dinini bilen hiçbir Müslüman da böyle söz söylemez. Onun için Müslümanın söylediği sözlere, hemen küfür dememelidir. (Atın ölümü arpadan olsun) demek: At arpayı sever, kimi de baklavayı sever. Şeker hastasına, (Baklava yeme ölürsün) dense, o da, (Ölümüm baklavadan olsun) derse küfür olmaz; çünkü günah işleniyorsa da, harama helal denmiş olmuyor. (Kıyamet, hacılar, hocalar yüzünden kopacak) demek: Bu söz de küfür değildir. Peygamber efendimiz, (Ahir zamanda din adamları, halkın istediği yönde fetva verip, helale haram, harama helal diyecekler, Kur’anı ticarete, menfaate alet edecekler) buyuruyor. Bu, kıyamet alametlerindendir. Hakiki hacı, hoca ve hiçbir Müslüman kalmayınca kıyamet kopacaktır. (Güzele bakmak sevab) demek: Bu, niyete göre değişir. Eğer, kâinatta Allahü teâlânın yarattığı güzellikler için, mesela ne güzel ağaç, ne güzel kuş, ne güzel meyve, ne güzel çocuk gibi şeyler söylemekte mahzur olmaz. Kumar oynamak, şarap içmek, yabancı kadına bakmak gibi, haram olan bir şey için söylemek, elbette caiz olmaz. (Haydan gelen huya gider) demek: Bu söz, kolayca kazanılan şeyler, kolayca elden çıkar demektir. Buradaki hay kelimesinin Allahü teâlânın ismiyle alakası yoktur. Bunun gibi, hayhay, baş üstüne demektir. Buradaki hay kelimesi de, Allah anlamında değildir. (Allah’ın sopası yok) demek: Günah işleyeni, hainlik edeni, caniyi hemen cezalandırmaz gibi anlamlarda söyleniyor. Her ne kadar hoş bir söz değilse de, küfür de değildir. (Şu işi yaparsam kâfir olayım, Allah’ımı inkâr edeyim) diye yemin etmek: Bu husustaki, iki kavilden biri şöyledir: Küfre sebep olan şeyleri yemin niyetiyle söylemek küfür olmaz, yemin edilmiş olur; fakat böyle yemin, Müslüman yemini değildir. Namaz kıl denince, (Sonra kılarız) demek: Farz olduğunu inkâr etmedikçe, namazla alay etmedikçe, sonra kılarım demek, küfür olmaz. Kadere küsmek Sual: Kaderime küstüm demek küfür müdür? CEVAP Küfür değildir. İnsanın kaderi kötü olabilir. İnsan kötü kaderini beğenmeyebilir. Kaderim kötüymüş diyebilir; ama suçu kadere yüklemek caiz olmaz. Bu bakımdan, kaderime küstüm gibi manasız bir şey söylenmemelidir. Müslümana kâfir demek  Sual: Bir müslümana kızıp, (Ne kâfir o!) diye hakaret etmek küfür olur mu?  CEVAP  Bir müslümanı kötülemek için, hakaret için kâfir demek küfür olmaz. Kâfir olmasını isteyerek söylemek küfürdür. Yani bir Müslümanın kâfir olmasını istemek küfürdür. Yoksa kötülemek kastıyla kâfir demek, küfür olmaz. (İslam Ahlakı) Fatiha okurken düşünmek Sual: Namazda veya başka zaman Fatiha’daki, (Yalnız sana ibadet ederiz) mealindeki (İyyake na’büdü) âyetini okurken, başka şey, mesela para, kadın gibi dünyevi şeyler düşünmek küfre sebep olur mu? CEVAP Küfür olmaz. Onlara tapılmıyor ki, küfür olsun! Namaz kılarken de, başka zaman da, insanın hatırına yetmiş türlü kötü şey gelebilir. Bunlar küfür olmaz. Hatta hatıra küfür düşünce bile gelse yine küfür olmaz. Bir hadis-i şerif meali şöyledir: (Kalbe gelen kötü düşünce, söylenmedikçe ve buna uygun hareket edilmedikçe affedilir.) [Buhari] Ümit kesmek Sual: (Seda evlenmekten ümidini kesti. Suzan boyunun uzamasından ümidini kesti. Çamur spor, şampiyonluktan ümidini kesti) gibi sözler, Allah’tan ümit kesmek olup küfür değil midir? CEVAP Küfür olan, Allah’ın rahmetinden ümit kesmektir. Ben Cehenneme gideceğim, Allah beni asla Cennetine koymaz demek, küfür oluyor. Bunun gibi, Allah’ın azabından emin olmak da küfürdür. Yani Allah beni garanti Cennetine koyar demek de küfürdür, fakat diğer işlerden ümit kesmek küfür değildir. O işin şartları yerine gelmezse, o iş olmaz. Bir işten değil, Allah’tan ümit kesmek, Allah bu işi yapamaz gibi düşünceler küfürdür.       Söylenmesi caiz olmayan sözler   Sual: Söylenmesi caiz olmayan sözler nelerdir? CEVAP Bazılarını bildirelim: 1- Bir alet çalışmayınca veya bozulunca azizlik etti demek uygun değildir. Çünkü dinimizde aziz; izzetli, şerefli, değerli, evliya gibi anlamlara gelir. Bozulunca şerefli bir iş yaptı denmez. 2- Çocuk yedinci kattan düştü. Mucize olarak kurtuldu demek caiz olmaz. Çünkü mucize sadece Peygamberlerde görülür, çocuğa Peygamber denmiş olur. Allah’ın kudreti ile kurtuldu demek gerekir. 3- Günahkâra veya kâfire, (Günah keçisi) demek caiz değildir.  4- Ana babası kâfir olanın, namazda zammı sure olarak (Rabbenağfirli velivalideyye...) âyetini okuması caizdir, salli bariklerden sonra dua olarak okuması caiz değildir. 5- (Haram ama seviyorum) demek haram olur, küfür olmaz. 6- (Allah yazdıysa bozsun) demek, dua niyetiyle caizdir. 7- Kâfire, (dayı, amca, dayıcığım, buyurun) demek, âdet olarak söylendiği için caizdir. 8- Allah bizi düşündüğü için göz vermiş demek caiz olmaz. Zira düşünmek mahlûklara mahsustur. 9- (Allah kuşlara kanat vermeyi ihmal etmemiş) demek uygun değildir. Allahü teâlâ ihmal etmez. Sanki ihmal de edebilir anlamı çıkacağı için söylememeli. İhmal etmez anlamında söylemek küfür olmaz. 10- Yüzünü gören Cennetlik veya hacı oluyor, demek caiz olmaz. Çünkü bir kimseyi görmekle Cennetlik veya hacı olunmaz. Bu bakımdan böyle söylemek yanlıştır. 11- Müslümana şeytan gibi adam demek caiz değildir. Cin gibi demek caizdir. 12- Müslüman ölü için (Toprağı bol olsun) demek caiz olmaz, bu ifade gayri müslimler için kullanılır. 13- (Allah kuşların planını kader defterine çizerken yakıt ihtiyaçlarını da hesaba katmış) demek caiz ise de böyle ifadeler kullanmak uygun olmaz. 14- (Allah insanın binasını hücre tuğlası ile örmüş) demek caiz ise de dememelidir. 15- Kâfire yaptığı iyilik için Allah razı olsun ifadesini imana gelmesini veya "Allah razı olduğu şekle çevirsin" diye niyet ederek söylemek caizdir. 16- (Allah unutmadı) demek edepsizlik olur. Sanki böyle demekle unuttuğu zaman da olabilir anlamı çıkmaması için böyle söylememeli. 17- (Allah yarattı demem döverim, almadan vermek Allah’a mahsus) gibi sözler küfür olmaz, ancak, Allahü teâlânın ismini, gereksiz yere kullanmak hürmetsizlik olur. Lüzumsuz yere yemin gibidir. 18- Şerefsizim ki doğru söylüyorum demek caiz değildir. Müslüman böyle söylemez.  19- (Anam avradım olsun) demek küfür olmaz. Ama Müslümana böyle söylemek yakışmaz.  20- İlah yerine, (Ey rahmeti bol padişah) demek, ibadet olmayan yerlerde caizdir. 21- Eskimiş Kur'an demek caiz değildir. Eski Mushaf olur ama, eski Kur'an olmaz. Kur’an, Allah kelamı demektir. Kur'an-ı kerimin kağıtlara yazılmış şekline Mushaf denir. Bunun gibi, büyük Kur'an, küçük Kur'an demek de caiz olmaz. 22- Kur'an için antivirüs programı, Resulullah için yürüyen Kur'an, Savaş Peygamberi, Allah için mimar, sanatçı diyenler var. Böyle söylemek caiz değildir. Çünkü Allahü teâlânın isimleri, tevkîfîdir, yani dinin sahibinin bildirmesine mevkuftur, bağlıdır. İslamiyet’in söylediği ismi söylemelidir. İslamiyet’in bildirmediği isim söylenemez. Ne kadar iyi, güzel isim olsa da, söylenmez. Dinde bid’at çıkarılmamalı. Diğerleri de böyledir. Allah Resulüne, Allah kelamına saygı göstermeli, misyonerlerin tuzaklarına düşüp de Müslüman olarak böyle şeyler söylememeli. 23- Bazıları, “Domuz oğlu domuz, domuz gibi bakıyorsun. Eşek oğlu eşek demek küfürdür, çünkü böyle söyleyince Hazret-i Âdem'e kadar gider. Böyle söyleyenin iman ve nikahını tazelemesi gerekir” diyorlar. Bunlar doğru değildir. Hazret-i Âdem'e kadar gitmez. Böyle söylemek uygun değilse de, küfür olmaz. Müslüman böyle sözler söylemez. 24- (Anladıysam Arap olayım) demek uygun değildir. Niyeti, Arabı, Peygamber efendimizi kötülemek ise küfür olur. 25- (Allah bana kulum demesin) diyerek yemin etmek caiz değildir, çok tehlikelidir. 26- Allah’a akıl sahibi demek caiz değildir, akıl mahlûktur. Allahü teâlâ aklın yaratıcısıdır. 27- Eskiden mürşid-i kâmiller vardı, ama dünya işlerinden anlamazlardı demek caiz değildir. Onlar ahiret işleri gibi, dünya işlerini de bilirlerdi. Bazı kimseler de evliya ayrı, âlim ayrı diyorlar. Yani evliya ilimden anlamaz diyorlar. Evliya haramdan, mekruhtan kaçan salih kimsedir. İlim olmadan haramdan, bid'atlerden nasıl kaçılır ki?  28- İnsanlar için, (Beni ihya etti, beni ihya ettiniz) demek caiz değildir. İhya etmek kelimesi, canlandırmak, can vermek, diriltmek anlamındadır. Bu anlamda kullanılması uygun değildir. 29- Annenin evladına, (Sana kurban olayım) gibi söz söylemesi, caiz değildir. (Seni verene, seni yaratana kurban olayım) demelidir.     Tehlikeli sözlerle ilgili çeşitli sorular   Sual: (Bir şeyi çok görse, mahalakallah dese, manasını bilmese, kâfir olur) deniyor. Burada, (Bir şeyi çok görse), (Mahalakallah) ve (manasını bilmese kâfir olur) ifadelerinin anlamları nedir? CEVAP Bir şeyi çok görse demek, çok şey görse demektir. Denizde binlerce balık görse, havada binlerce bıldırcın görse demektir. Mahalakallah, Allah ne kadar çok şey yaratmış anlamındadır. Denizdeki balıkları görüp Allah ne kadar da çok şey yaratmış anlamında, mahalakallahdemek böyledir.  Manasını bilmese kâfir olur demek, mahalakallahın ikinci manası, Allah yaratmadı demektir. Balıkları görüyor, kuşları görüyor, bunları Allah yaratmadı anlamında söylüyorsa küfür olur. Her şeyi Allah yaratmıştır. Bir şey söylerken ne söylediğini bilmeli denmek isteniyor. Farzı ve vacibi inkâr Sual: Farzı inkâr gibi, mütevatir hadisi de inkâr küfürdür; ama vacib sünnetten daha kuvvetli olduğu halde vacibin vacipliğini inkâr eden, kâfir olmuyor, sebebi nedir?  CEVAP Mütevatir hadisi inkâr, Peygamber efendimizi inkârdır. Bu ise küfürdür; ama ictihadla bulunan farzı veya vacibi inkâr küfür olmaz. Örnek verelim: Kurban kesmek vacibdir, ama diğer üç mezhep sünnettir. Onlara siz sünnet demekle, vacibi inkâr ettiniz denebilir mi? Ama bir Hanefi vacibi inkâr ederse mezhepsiz olur; çünkü kendi mezhebini beğenmemiş olur. Gusülde ağzın içini yıkamak Hanefi’de farz, Maliki ve Şafii’de sünnettir. Onlar farzı inkâr etmiş olmuyor; ama bir Hanefi bunu inkâr ederse, kendi mezhebinin hükmünü inkâr etmiş olur. Kendi mezhebinin hükümlerini beğenmeyen de en azından mezhepsiz olur. Küfre kadar gidebilir. Allah’ın mucizesi demek Sual: Allah’ın mucizesi demek caiz midir? CEVAP Caizse de, her kelimeyi yerli yerinde kullanmalıdır. Allah’ın kudreti, Allah'ın hikmeti demelidir. Sihir, istidrac, keramet, mucize gibi harikaların hepsini yaratan Allahü teâlâdır. Peygamber, Allah’ın kudreti ile birçok harikaların meydana gelmesine sebep olur. Peygamberlerin elinde meydana gelen mucizelerin yaratıcısı da Allahü teâlâdır. Nitekim Allahü teâlâ, peygamberlerine verdiği mucizeleri bildirdikten sonra (Bunları yapan biziz) buyuruyor. (Enbiya 79)  Allahü teâlâ, sevdiği insanlara, iyilik, ikram olmak için ve azılı düşmanlarını da aldatmak için, bunlara, âdetini bozarak, sebepsiz harika şeyler yaratıyor.  1- Peygamberlerden, meydana gelen harikalara (Mucize) denir. 2- Evliyadan meydana gelen harikalara (Keramet) denir. 3- Evliya olmayan müminlerden meydana gelen harikalara (Firaset)denir. 4- Fâsıklardan, günahı çok olanlardan, zuhur edenlere (İstidraç)denir. Allahü teâlânın aldatarak, nimet şeklinde gösterdiği musibettir. Bu, onun Cehenneme gitmesine sebep olur. 5- Kâfirlerden zuhur edenlere ise (Sihir), yani büyü denir. Allah’ın mucizesi Sual: Kalbin çalışmasına, gözün görmesine Allah’ın mucizesi demek caiz mi? CEVAP Caiz ise de, Allah’ın kudreti, hikmeti demeli; çünkü mucize peygamberlere mahsus bir harika, yani olağanüstü bir haldir. Allah’ın kerameti de denmez; çünkü keramet, evliyaya mahsus bir harikadır. Allah’ın sihri de denmez; çünkü sihir kâfirlerden görülen harika demektir. Her tabiri yerli yerinde kullanmalıdır. Allah’ını seversen Sual: Allah’ını seversen veya Allah aşkına şunu yap denince, o işi yapmak şart mıdır? CEVAP O işi yapmamak günah olmazsa da, mubah olan işleri yapmak iyi olur.Allah aşkına diyerek bir kimseden dünyalık bir şey istemek caiz değildir. Böyle kimseler hadis-i şerifle lanetlenmiştir. (Hadika) Allah vergisi Sual: Bir kimsenin kendisi veya sesi güzel olsa, bunlar için Allah vergisi demek caiz mi? CEVAP Evet. Bilal-i Habeşi hazretlerinin de, çok güzel sesi vardı, Allah vergisi idi. Peygamber efendimiz, (Yâ Bilal, güzel sesinle bizi ferahlandır)buyurarak, ezan okumasını emrederdi. İnsan güzel sesi ile, Kur’an-ı kerim, ezan, ilahi okuyabileceği gibi, o güzel sesini günah işlemekte de, kullanabilir. Açık gezen bir kadının kendisine veya sesine, Allah vergisi veya güzel demek, işlediği günaha güzel demek anlamına gelmez.  Ne var, ne yok? Sual: Birisi, (Ne var, ne yok?) deyince, (Sağlık, güzellik) gibi sözlerle cevap verilebilir mi? Bazı kimseler bu soruya "Allah var, şeriki yok" diye cevap veriyor ve böyle cevap vermenin gerektiğini iddia ediyorlar. CEVAP Birinci şekilde söylemenin mahzuru yok. İkinci şekildeki cevap ise, sorulan soruya cevap değildir. Sen evde bir kişi misin diye sorulsa, öteki de bir olan Allah’tır dese, sorulan sorunun cevabı olur mu? Bunlar, dini bilmeyen kimselerin uydurdukları sözlerdir. Harbi ne demek? Sual: “Hakikaten” manasında “harbiden” demenin bir mahzuru var mıdır? CEVAP Hayır, mahzuru yoktur. Harbi kelimesi şu anlamlara gelir: 1- Ateşli silahların içini temizlemekte kullanılan çubuk. 2- Doğru, hilesiz, mert. Harbi bas demek de, doğru yürü, hızlı yürü demektir. 3- Arapça savaşla ilgili demektir. 4- İslam ülkesindeki gayrimüslimlere zimmi, kâfir ülkesinde olan gayrimüslimlere harbi denirdi. Şimdi zimmi de yok, harbi de yoktur. Siz ikinci anlamda konuşuyorsunuz, mahzuru olmaz. Mesela harbi ol kardeşim demek, doğru dürüst ol demektir. Harbi konuşalım demek, doğru konuşalım demektir.  Allah’ın sopası yok Sual: Allah’ın sopası yok ki demek küfür olur mu? CEVAP Niyete bağlıdır, tevil edilirse küfür olmaz. Günah işleyeni, hainlik edeni, caniyi anında cezalandırmaz anlamında söyleniyor ki, küfür olmaz. Sanki Allah’ın bir şeyi noksan gibi böyle ifadeler kullanmak uygun değildir. İyi insan demek Sual: İyi huylu veya işinde başarılı olan kâfir ve fâsık bir kimse için, iyi insan demek caiz midir? CEVAP İyi insan, sâlih insan demektir. Müslüman olmayan, itikadı bozuk olan veya çekinmeden, açıkça günah işleyen fâsık, sâlih olamaz. Kâfir veya fâsık, iyi huylu ise veya işini iyi yapıyorsa, o huyu söylenebilir veya işi için iyi denebilir. Mesela, (Çok cömerttir, yardımseverdir, işinin ehlidir. İyi bir avukattır, iyi bir doktordur) denebilir. Bu, işini iyi yapıyor demektir. Kötü kimseye iyi insan denmez.  Şeytan doldurur Sual: Boş silahı temizlerken şeytan doldurur deniyor. Şeytan boş silahı doldurur mu? CEVAP Hayır. Bu söz, (Silahı boş zannettiğimiz halde, boş olmayabilir, şeytan unutturabilir veya başkası doldurmuş olabilir. Dikkatli olmalı) anlamında söyleniyor. Alay edilince gülmek Sual: Hıristiyanlıkla veya Yahudilikle alay edilen filmlere gülmenin, mahzuru olur mu? CEVAP Allahü teâlâ ile, Peygamberlerle, meleklerle alay edilirse, buna gülmek caiz olmaz, kasten gülmek küfre sebep olur. Gayr-i ihtiyari yani istemeden, elinde olmadan gülmek küfür olmaz. Gayrimüslimlerin uydurduğu bir hurafe veya batıl bir inançla alay edilirse, ona gülmek küfür olmaz. Kendileri de, Müslüman olunca, bu hurafelere nasıl inandık diye hayret edip gülüyorlar. Ezeli düşmanımız Sual: Şeytan ezeli düşmanımız, Yunan ezeli rakibimiz demek caiz midir? CEVAP Ezelî kelimesi, manası bakımından yalnız Allahü teâlâ için kullanılır,(Uzun zaman) ve (Eski) manasında mahlûklar için de kullanılır.  Dünya cenneti Sual: Beğendiğimiz bir yer için dünya cenneti veya cennet gibi yer demek caiz midir? CEVAP Caizdir. Ancak, Cennette hatıra hayale gelmedik çok büyük nimetler olacağı için, dünyadaki en kıymetli, en büyük nimeti bile Cennete benzetmek, tuhaf olur. Sanki Cenneti basite indirmek gibi olabilir. Allah kerimdir demek Sual: Bir Müslüman, (On günlük kömürüm kaldı. Ondan sonra Allah kerimdir) dedi. Ben de, (Tevbe de kâfir oldun. Daha önce Allah kerim değil miydi?) dedim. Arkadaşım kâfir olmadı mı? CEVAP Müslümanların böyle sözlerini tevil etmek, hemen kâfir dememek gerekir. O Müslüman, (On günlük kömürüm kaldı. Ondan sonra Allah bir çıkış yolu ihsan eder. Nasıl olsa O kerimdir) demek istemiştir.  Allah yardımcın olsun demek Sual: Bir arkadaşa, Allah yardımcın olsun, dediğimde dedi ki, (Yardımcı bir işi yapan asıl kişiye yardım eden, fakat o işi tam olarak bilmeyen kişiye denir. Mesela, müdür yardımcısı, müdürden daha az bilgiye sahiptir. Allah yardımcın olsun, demek caiz olmayabilir.) Allahü teâlâ yardımcın olsun, demek caiz midir?  CEVAP Akıl yürütmekle din olmaz. Sonra bir kelimenin tek anlamı esas alınmaz. Burada Allah yardımcın olsun demek, Allah sana yardım etsin, kolaylık ihsan etsin demektir. Bunun da hiç mahzuru yoktur. Bütün âlimler böyle söylemiştir. İnsana sadakat yaraşır, görse de ikrah,  Yardımcısıdır doğruların, hazret-i Allah. Şaka yapmak Sual: Arkadaşımız iştahlı olduğu için kalan yemekleri sünnetle diye hep ona teklif ederiz. Geçtiğimiz yine bir yemekte şaka maksadıyla sünnetçi geldi filan dedik ve gülüştük. Niyetimiz sünneti tahkir değildi ama sonradan tehlikeli bir şaka mı yaptık dedik ve çok rahatsız olduk. Bu tür şakalar imanı giderir mi? CEVAP İmanı gidermez; çünkü sünnetle alay kastınız yokmuş; ama dini hususlarda kesinlikle fıkra anlatmamalı, böyle lüzumsuz şakalar yapmamalıdır. Putperest ve hayalperest Sual: Putperest, puta tapan, ateşperest ateşe tapan demek olduğuna göre, tapmak anlamına gelen perest kelimesini kullanarak hayalperest, menfaatperest demek caiz olur mu? CEVAP Perest, sadece tapmak anlamında değildir. Seven, çok seven anlamında da kullanılır. Hayalperest, hayal kurmayı seven, hayal peşinde koşan;menfaatperest, çıkarını seven, hep kendi menfaatini düşünen kimse demektir. Bunlar gibi, Hakperest, hakkı seven, hak taraftarı demektir.Şehvetperest, şehvetine düşkün demektir. Bu kelimeleri kullanmanın mahzuru olmaz. Allah gönderdi demek Sual: Bir kimse, önemli bir iş için birinin yanına gelince, öteki memnuniyetinden, (Seni Allah gönderdi) diyor. Önemli bir söz söyleyince de, (Sana bunu Allah söyletti) diyor. Böyle söylemek küfür müdür?  CEVAP Hayır. Bizi yürüten, gönderen, konuşturan, yaşatan, öldüren, her şeyimizi yapan Allahü teâlâdır. Asıl bunu inkâr etmek küfür olur. Bir âyet-i kerime meali: (Sizi de, yaptığınız işleri de yaratan Allah’tır.) [Saffat 96] Dönme ne demektir? Sual: Tarihte dönmeleri okuyoruz. Çokları Müslümanlığa karşıdır.(Sonradan görme, gâvurdan dönme) sözü doğru değil mi? CEVAP Dönmelerden genelde samimi olmayanlar için öyle söz ediliyor. Yoksa samimi olarak dönen, tertemiz Müslüman olur. Sonradan görmeler, genelde yeni duruma ayak uyduramayıp gülünç duruma düşerler. Hatta kimseye bir şey vermeyenleri, verse bile rahatsız edip burnundan getirenleri çok olur. Davud aleyhisselam buyuruyor ki: (Sonradan görmüş birinden bir şey istemek, elini ejderhanın ağzına sokmaktan kötüdür.) [İ. Asakir] Hasbelkader Sual: Hasbelkader bu işin başına geldim dedim, böyle söylemek küfür olur mu?  CEVAP  Böyle söylemekte mahzur yoktur. Kelime olarak hasbelkader, kader icabı demektir. Yani Allah böyle takdir etmiş, biz de buraya geldik demektir. Türkçe’de bir başka anlamı da, (Biz bu işe layık falan değiliz; ama Allahü teâlâ böyle takdir buyurduğu [ihsan ettiği] için geldik) demektir.  Bir tanem demek Sual: Telefonda hanımıma bir tanem dedim. Arkadaş, (Öyle deme, bir tane olan Allah’tır. Böyle söylemekle küfre girdin, dinin gitti, nikâhın da bozuldu) dedi. Böyle söylemekte mahzur var mıdır?  CEVAP  Böyle söylemenin hiç mahzuru yoktur. Çok şey borçluyum Sual: Ona çok şey borçluyum demek uygun mudur? CEVAP Maddi-manevi iyilik edene teşekkür edilir. (İnsanlara teşekkür etmeyen, Allah’a şükretmemiş olur) buyuruldu. (Ona çok şey borçluyum) demekte de mahzur yoktur. Min Malallah ya Muhsinin Sual: (Min Malallah ya Muhsinin) ne demektir? CEVAP (Ey ihsan sahipleri, hayır sahipleri, iyilikseverler, Allah’ın size verdiklerinden siz de ihtiyaç sahiplerine verin) demektir.  Peder baba demektir Sual: Peder ne demektir? Baba yerine kullanmak caiz midir? CEVAP Peder, Farsça baba demektir. Kullanmakta mahzur yoktur. Babaya peder, kayınbabaya kayınpeder denir. Şimdi geldim bismillah demek Sual: Bir kitapta (şimdi geldim bismillah dese, afattır) deniyor. Burada afattan murat nedir? CEVAP Tehlikeli iş, felaket demektir. Kibirlenerek, kendini büyük göstererek, sanki padişah gelmiş gibi, yanıma besmele ile girilir gibi şeyler söylemek uygun değildir anlamındadır. Fatıma Ana Sual: Hazret-i Fatıma’ya, Fatıma Ana demek caiz mi? CEVAP Evet. Hazret-i Fatıma’ya ve Eshab-ı kiramın hanımlarının hepsine hürmet için anne, valide demek caizdir. Yaşlı kadınlara da hürmet için ana denir.  (Bir kadına ana denilirse, kocasına peygamber denilmiş olur. Bunun için Hazret-i Fatıma’ya ana denince Hazret-i Ali’ye peygamber denmiş olur) sözü yanlıştır, uydurma bir sözdür. Kraldan çok kralcı Sual: Kâfir hükümdarlara kral dendiği için, Müslüman bir kimseye, (Kraldan çok kralcı geçiniyor) demek küfür olur mu?  CEVAP Küfür olmaz, öyle söylemek caizdir. Bu bir deyimdir. (Sahibi veya yetkilisi razı oluyor, sana ne oluyor da razı olmuyorsun?) demektir. İllallah demek Sual: Çocuk yaramazlık edince, (İllallah dedirtiyor) diyorlar. Böyle söylemek caiz midir? CEVAP Evet, caizdir. İllallah demek, (Ancak Allah…) demektir. Yani, ancak Allah bu işi halleder demektir. Banka iyi kazanıyor Sual: Banka iyi para kazanıyor demek küfür olur mu?  CEVAP  Hayır. Bu işte iyi para var, demek çok para demektir. İyi, çokanlamında kullanılıyor.  Öbür dünya Sual: Ahirete, öbür dünya demek caiz mi? CEVAP Evet. Enel hak Sual: Hallacı Mansur, Enel hak demekle ben batıl değilim, hakkım diyor diye tevil etmek caiz mi? CEVAP Evet. İstediğine verir Sual: Allah malı istediğine, ilmi isteyene verir demek caiz mi? CEVAP Evet. Sırat köprüsü Sual: İnce köprü için (Sırat köprüsü gibi) demek caiz mi? CEVAP Evet. Trafik kurbanı Sual: Mecazi olarak trafik kurbanı, şöhret kurbanı demek caiz mi? CEVAP Evet. Kötü hava Sual: Kötü hava şartları veya hava muhalefeti demek caiz midir? CEVAP Evet. Zira hayır şer de Allah’tandır. Amentü’de bunu her zaman söyleriz. İyi havayı Allah yaratıyor da, kötü havayı başkaları mı yaratıyor? Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:  (Her şeyi yaratan Allah’tır.) [Zümer 62] Sabahın körü Sual: (Sabahın körü denmez, sabahın nuru demelidir) deniyor, doğru mu? CEVAP Hayır, doğru değildir. Sabahın körü ifadesi, sabahın en erken saatinde, ortalığın iyice aydınlanmadığını anlatıyor. Göz iyice görmediği zaman demektir. Ayrıca nur, aydınlık demektir ki, o saatte aydınlık olmuyor. Sabahın nuru demek yanlış olur. Tahmin Sual: Tahmin yürütüp (Amerika yenilir) demek caiz mi? CEVAP Evet. İbiş demek Sual: Kötü kimseye (İbiş) diye hakaret etmek caiz mi? CEVAP Evet. Allah’ın da hesabı var Sual: Herkesin bir hesabı var Allah’ın da bir hesabı var demek uygun mu? CEVAP Caizdir.  Düşmez kalkmaz Sual: (Düşmez kalkmaz bir Allah) demek uygun mudur? CEVAP Evet, uygundur.  Delikanlı Sual: Delikanlı demek caiz mi? CEVAP Evet. Canına değsin Sual: Su ikram edene (Geçmişlerinin canına değsin) demek caiz mi? CEVAP Evet. İyi şanslar Sual: (İyi şanslar, şansın bol olsun) demek caiz mi? CEVAP Evet. Adam eksen biter Sual: (Bu toprağa adam eksen biter) demek caiz mi? CEVAP Evet. Verimli toprak denmek isteniyor. Sual: (Bu işin lamı, cimi yok) demek caiz mi? CEVAP Evet. Bir varmış bir yokmuş Sual: Bir varmış bir yokmuş demekte mahzur var mı? CEVAP Hayır. Hilkat garibesi Sual: İki başlı bir çocuk olunca, "hilkat garibesi" demek caiz midir? CEVAP Caizdir. Allah böyle yaratmış demektir. Cenab-ı Hak, her şeye kadirdir. Helal olsun demek Sual: Hileli iş yapana, (Helal olsun adama) demek küfür olur mu? CEVAP Hayır; çünkü hile değil, gizleme işi için söyleniyor.  Yediğiniz haram Sual: Çoluk çocuğa, (Yediğiniz haram) demek, yani helal şeylere haram dendiği için küfür müdür?  CEVAP Hayır.  Her şey haram demek Sual: Kızarak, (Bize her şey haramdır) demek küfür olur mu? CEVAP Olmaz. Görüşmem demek Sual: Bir Müslümana (Ahirette seninle görüşmem) demek küfür mü? CEVAP Hayır. Kâfir ölünce Sual: Kâfir ölünce inna lillah... âyetini okumak caiz mi? CEVAP Evet. İngilizce kursunda Sual: İngilizce kursunda kimi John, kimi Gabriel oluyor, küfür olur mu? CEVAP Hayır. Yerden göğe kadar Sual: (Yerden göğe kadar haklısın) demek caiz mi? CEVAP Evet. Hâfız ismiyle koruyor Sual: (Allah canlıları hâfız ismiyle koruyor) demek caiz mi? CEVAP Evet. İlahi kasd Sual: İlahi kasd demek caiz mi? CEVAP Evet. Çince mi? Sual: İslam yazısını eğri yazana (Bu, Çince mi?) demek küfür mü? CEVAP Hayır. Yapma günahtır demek Sual: Mubah bir şeyin yapılmasına mani olmak için, (Yapma onu, günah) demekle mubaha haram demiş olur muyuz? CEVAP Hayır. İlahi demek Sual: Şaşkınlığını belirtmek için ilahi Ali Bey demek caiz mi? CEVAP İlahi, ilaha yani Allah’a ait demektir. Yani, Ey Allah’ın kulu Ali Bey demektir. Caizdir. Saygı için Sual: Saygı için, (Allahü teala buyuruyorlar ki) demek caiz mi? CEVAP Evet. Affediniz Sual: Allah’a, (Günahımı affediniz) demek caiz mi? CEVAP Evet. Müftü olsam Sual: Müftü olsam, gıybet edenlerin dillerinin kesilmesine fetva verirdim demek küfür mü? CEVAP Hayır. Zembille mi indi? Sual: (Gökten zembille mi indi?) demek küfür olur mu? CEVAP Küfür olmaz. Şarap içmek istiyorum demek Sual: Şarap içmek istiyorum demek küfür mü? CEVAP Küfür olmaz. Şarap içilse de küfür olmaz, haram olur. Allah’ın ismine hürmet Sual: Konuşurken, (Koş Allahım koş), (Ye Allahım ye) gibi şeyler söylemek veya (Allah yarattı demem, döverim) demek caiz midir? CEVAP Allahü teâlânın ismini lüzumsuz yere kullanmak, hürmetsizlik olur, günah olur. Lüzumsuz yere yemin etmeye benzer. Huz-il-kitabe Sual: Mızraklı ilmihalde, Yahya adlı kimseye, (Ya Yahya! Huz-il-kitabe) demek küfür olur deniyor. Niye küfür oluyor? CEVAP Bu ifade, bir âyet-i kerimenin bir kısmıdır. Böyle Kur’an lafzıyla söylemekle, Kur’an-ı kerim hafife alınacağı ve oyuncak haline getirileceği için, küfür oluyor. İşi Allah’a kalmak Sual: (Artık, işimiz Allah’a kaldı) demek küfür müdür? CEVAP Bütün işler, hayır ve şer Allah tarafındandır. (Önce işleri biz yapıyorduk, şimdi yapamadıklarımız ona kaldı) anlamında söylenirse, küfür olur. Hakikatte, her işi yapan Odur. İnsanlar ve diğer sebepler, sadece vesiledir. İki âyet-i kerime meali şöyledir: (Her şeyin yaratıcısı Allah’tır.) [Zümer 62] (Sizi de, işlerinizi de yaratan Allah’tır.) [Saffat 96]         Şirk Şirk, Allahü teâlâya ortak yapmak, benzetmek demektir. Benzeten kimseye müşrik, denir. Küfrün çeşitleri vardır. Hepsinin en kötüsü, en büyüğü şirktir. Bir şeyin her çeşidini bildirmek için, çok defa, bunların en büyüğü söylenir. Bunun için, âyet-i kerimelerde ve hadis-i şeriflerde bulunan şirk, her nevi küfür demektir. Mesela Nisa suresinin 48 ve 116. âyetinde mealen, (Allahü teâlâ, kendisine şirk koşanları [yani müşrikleri, kâfirleri] affetmez ve şirkten [yani her çeşit küfürden]başka olan günahları affeder) buyuruluyor. Şu halde her çeşit günahın en kötüsü küfürdür. Küfür ise kâfirlik demektir. . Şirk ve küfür nedir? Sual: Hadis-i şerifte, Allah’a şirk koşmanın dışında küfre sokan bir günah olmadığı bildiriliyor. Bilindiği gibi, şirkten yani Allah’a ortak koşmaktan başka küfre düşürücü günahlar vardır. O halde, bu hadis-i şerifteki şirk ne demektir?  CEVAP Şirk, Allahü teâlâya ortak yapmak, benzetmek demektir. Benzeten kimseye müşrik denir. Küfrün çeşitleri vardır. Hepsinin en kötüsü, en büyüğü şirktir. Bir şeyin her çeşidini bildirmek için, genelde, bunların en büyüğü söylenir. Bunun için, âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerde bildirilen şirk, her cins küfür demektir. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki: (Allahü teâlâ, şirki [her çeşit küfrü] asla affetmez ve şirkten başka olan [büyük küçük bütün] günahları dilerse affeder.) [Nisa 48] Bir kâfir, bir kelime-i tevhid söylemekle mümin olduğu gibi, bir mümin de, bir söz söylemekle kâfir olur. Küfre düşürücü söz kullananın imanı gider de haberi olmaz. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Öyle bir zaman gelir ki, kişinin imanı gider de haberi olmaz. Halbuki ondan, gömleğin çıktığı gibi, iman çıkmış olur.) [Deylemi] Küfre düşenin bütün ibadetlerinin sevapları yok olur, tevbe ederse, geri gelmez, ayrıca, nikahını da yenilemesi gerekir. Tevbe etmek için, yalnız Kelime-i şehadet söylemeleri kâfi değildir. Küfre sebep olan o şeyden de tevbe etmeleri gerekir. Küfre düştüğü şeyleri bilmiyorsa, bilip bilmediğim bütün küfür söz ve işlerden tevbe ettim demesi yeterlidir.  Berika ve Hadika’da ve Mecmaul-enhür’de diyor ki: (Erkek veya kadın, bir Müslüman, âlimlerin sözbirliği ile küfre sebep olacağını bildirdikleri bir sözün veya işin küfre sebep olduğunu bilerek, amden [yani tehdit edilmeden, istekle] veya başkalarını güldürmek için söyler, yaparsa, manasını düşünmese dahi, imanı gider. Mürted olur. Buna Küfr-i inadi denir. Eğer bunun küfre sebep olduğunu bilmeyip, amden söyler, yaparsa, yine mürted olur. Buna Küfr-i cehli denir. Çünkü, her Müslümanın, bilmesi gereken şeyleri öğrenmesi farzdır. Bilmemesi özür değil, büyük günahtır. Küfr-i inadi ve küfr-i cehli ile mürted olanın, nikahı bozulur. Zevcesinden vekalet alarak, iki şahit yanında veya camide cemaat ile (Tecdid-i nikah) yapması gerekir. İkiden fazla tecdid için (Hulle) lazım olmaz. Küfre sebep olan sözü, hata ederek [yani amden olmayıp, yanılarak] veya tevilli olarak veya ikrah [tehdit] edilerek söylerse, mürted olmaz ve nikahı bozulmaz. Küfre sebep olması, âlimler arasında ihtilaflı olan bir sözü amden söyleyen mürted olmaz ise de, bunun tevbe ve istigfar etmesi ve tecdid-i nikah yapması ihtiyatlı olur.) (Her iki halde de küfre girenin önceki ibadetleri yok olur. Tevbe ederse, geri gelmez. Zengin ise tekrar hacca gitmesi gerekir. Önce eda ettiği namaz, oruç veya zekâtları kaza etmez. Fakat küfre düşmeden önce yapmadığı ibadetleri kaza eder. Tevbe için yalnız kelime-i şehadet söylemek yeterli değildir. Küfre sebep olan şeyden de tevbe etmesi gerekir. Küfre sebep olan sözü, hata ederek, yanılarak veya tevilli olarak söyleyen veya küfrü gerektirdiği âlimler arasında ihtilaflı olan bir sözü bilerek söyleyen küfre girmez. Fakat tecdid-i iman etmesi iyi olur.) Kâfir kime denir? Sual: Allah’ı inkâr edene kâfir dendiğine göre, Allah’ın varlığına inanan ehl-i kitaba, kâfir denir mi? CEVAP Müslümanlığa göre insanlar ikiye ayrılır: 1- Müslüman olanlar, 2- Müslüman olmayanlar. Müslüman olmayanlara gayrimüslim veya kâfir denir. Kâfirler de ikiye ayrılır: 1- Kitaplı kâfirler [ehl-i kitap], 2- Kitapsız kâfirler. Hristiyanlarla Yahudiler, kitaplı kâfirdir. Ateist, müşrik, Budist, Mecusi ve daha başka dine inananlar kitapsız kâfirdir. Kitaplı kâfirler de, kitapsız kâfirler de Cehennemliktir. Kitap ehli kâfirler, yani Hristiyan ve Yahudilerin hepsi Cehennemliktir. Birkaç âyet-i kerime meali: (Elbette, ehl-i kitaptan [Yahudi ve Hristiyan] olsun, müşriklerden olsun, bütün kâfirler Cehennem ateşindedir, orada ebedi kalırlar. Onlar yaratıkların en kötüsüdür.) [Beyyine 6] (“Allah, Meryem oğlu Mesih’tir” diyenler kâfir olmuştur. Hâlbuki Mesih demişti ki: Ey İsrail oğulları, Rabbim ve Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin. Bilin ki, Allah, kendine ortak koşana Cenneti haram kılar. Artık onun yeri ateştir ve zalimler için yardımcı yoktur.) [Maide 72] (Âyetlerimizi yalanlayanlar kâfirdir, onlar Cehennemliktir, orada ebedî kalırlar.) [Bekara 39] (Müslüman olmayanların hepsi, âyetleri inkâr edip kâfir oluyor.) Şirk günah mı, küfür mü? Sual: Biz, şirk ayrı, büyük günah ayrı biliyoruz, fakat İslam Ahlakıkitabında, (Şirkten yani küfürden, yani imansızlıktan sonra, en büyük günah, bid’at itikadında olmaktır) deniyor. Dıyâ-ül kulûb kitabında, yedi büyük günahı bildiren şu hadis-i şerif naklediliyor: (1- Şirk, 2- Adam öldürmek, 3- Sihir, yani büyü yapmak, 4- Yetim malı yemek, 5- Faiz alıp vermek, 6- Savaştan kaçmak, 7- Namuslu kadınlara iftira etmek.) [Buhârî] Niye şirk büyük günah olarak bildiriliyor? CEVAP Günah, Allahü teâlâya isyan demektir, onun yasak ettiği şeyi çiğnemek demektir. Bu yasakların en büyüğü elbette şirktir, küfürdür. Onun için şirk, küfür, bazen büyük günahlar arasında sayılır. İsyan etmenin en büyüğü demek oluyor. Peygamber efendimiz de, şirki büyük günahlar arasında bildiriyor. Demek ki, haramların içinde şirk de, küfür de vardır. Küfür alametleri Sual: Bazı kimseler, (Boyna haç, bele zünnar takıp bir kere secdeye gidilirse veya namaz kılınırsa, artık haç Müslüman olmuş olur. Bir daha bunlarla namaz kılmakta sakınca olmaz. Diğer küfür alametlerinin hepsi böyledir) diyorlar. Acaba bu düşünce, Hristiyanlığa olan aşırı muhabbetten, kör taassuptan mı kaynaklanıyor? Haç ve zünnar Müslüman olur mu? CEVAP Haç ve zünnar, küfür alametidir. Bunlar secdeye gitmekle, zemzemle yıkanmakla küfür alameti olmaktan çıkmaz. Haç denilen putu, papazların zünnar denilen kuşaklarını ve diğer küfür alametlerini, namaz kılarken kullanmak da küfür olur. Puta tapmak ve şirk Sual: Müşrikler de putların yaratıcı olmadığını bilip, sadece, putları Allah’a yaklaşmak için vesile ediyorlar. Bunlar müşrik oluyor da, Evliyayı Allah’a yaklaşmak için vesile eden niye müşrik olmasın? CEVAP Evliya-yı kiramı putlara benzetmek çok çirkindir. Müminler, Enbiyaya ve Evliyaya tapınmıyor, bunların Allahü teâlâya şerik [ortak] olmadığını biliyorlar. Enbiyanın ve Evliyanın, Allahü teâlânın sevdiği kulları olduğuna, Allahü teâlânın, bu sevdiklerinin bereketiyle, diğer kullarına merhamet edeceğine inanıyorlar. (Zararı ve faydayı yaratan yalnız Allahü teâlâdır. Tapınmaya hakkı olan yalnız Odur. Sevdiklerinin bereketiyle kullarına merhamet eder) diyorlar. Müşrikler de, putlarının yaratıcı olmadığını söylüyorlarsa da, putların tapınmaya hakları olduğuna inanıyor, bunun için tapınıyorlar. (Putların ibadet edilmeye hakkı vardır) dedikleri için müşrik oluyorlar. Yoksa, müşrik olmaları, (Bize şefaat etmelerini istiyoruz) dedikleri için değildir. Putlardan şefaat beklemek de elbette bâtıl, yani bozuk bir inanıştır. Böyle inanmak caiz değilse de, bâtılsa da, şirk de değildir. Putlara tapınmak şirktir. (F. Bilgiler) Haç Müslüman olmaz Sual: (Sarığa, takkeye veya şapkaya haç koyup onunla namaz kılınırsa, böylece haç secdeye gitmiş, artık o Müslüman olmuş olur. Böyle Müslüman olmuş bir haçla namaz kılmanın mahzuru olmaz)deniyor. Cansız şey nasıl Müslüman oluyor ki? CEVAP Onların maksadı, Hristiyanlığın sembolü olan haçı, meşru bir sembol olarak göstermektir. Bu, yerli ajanların bir oyunudur. Secdeye götürülen haç, Müslüman olmaz. Domuz derisinden takke yapıp, (Secdeye gittiği için domuz derisi temiz olur) demek gibi, çok yanlış ve çirkin bir sözdür. Tersine, bir papaz takke giyerek kiliseye gitse, vaftiz yapılan şaraplı suya takkeyi batırsa, takke Hristiyan mı olmuş olur? Öyle yapıldı diye Müslümanlar takke giyemezler mi? Müslüman görünen Hristiyan ajanlarının oyununa gelmemelidir. . Günah ve şirk ayrıdır Sual: Günah ayrı, şirk ayrı mıdır? CEVAP Din kitaplarında büyük günahlar sayılırken şirk de sayılmıştır. Mesela hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Büyük günahlar, Allah’a şirk koşmak, ana babaya asi olmak, adam öldürmek ve yalan yere yemindir.) [Buhari] Başka bir hadis-i şerifte ise, (Günahlar üç türlüdür: Kıyamette affedilmeyen günahlar, terk edilmeyen günahlar, dilerse Allahü teâlânın affedeceği günahlar) buyuruldu. Kıyamette asla affedilmeyen günahlar şirktir. Kur'an-ı kerimde de mealen, (Allahü teâlâ şirkten başka günahları dilerse affeder) buyuruluyor. (Nisa 48)  Terk edilmeyen günahlar ise kul haklarıdır. Allahü teâlânın dilerse affedeceği günahlar ise, kul hakkı bulunmayan günahlardır. (Berika) (Günah işleyen kâfir olmaz) denince, şirkin, küfrün buna dahil edilmediği anlaşılır. Gizli şirk, riyadır. Allahü teâlâ, ameline riya karıştıran kimse için, (Şu kimse, benimle nasıl alay ediyor) buyurur. Bu, şuna benzer: Bir genç, imamın kızı ile evlenmek ister. İmamın gözüne girmek için, namazlarını ön safta kılar, imama hizmet eder. Maksadı imama hizmet değil, kızı alabilmek için zemin hazırlamaktır. İşte riya ile amel eden kimse de, insanların kalbinde yer etmek ister. Bu ise Allahü teâlâ ile alay etmek olup büyük günahtır. Onun için Peygamber efendimiz buyuruyor ki: (Riya küçük şirktir.) [Taberani] (Şirkten sakınınız! Şirk, karıncanın ayak sesinden daha gizlidir.)[Hakim] Bir kimse, namaz kılarken, insanları görünce, daha dikkatli hareket ederse, Allah’tan gayrıya da tazim etmiş olur. Bu ise, şirke yakındır. Görünüşte Allah’a tazim ediyorsa da, kalben insanlara tazim etmektedir. İbni Mesud hazretleri, böyle kimseler için, (Bunlar Allah’ı hafife almış sayılırlar) buyurdu. Tanıdıklarının yanında ibadetlerine itina gösteren kimse, hükümdarın yanında ayak ayak üstüne atıp da, onun hizmetçilerinin yanında ayağını indirip edebe riayet eden ahmağa benzer. Resul-i ekrem efendimiz, karıncanın ayak sesinden daha gizli olan şirkten sakınılmasını emretmiştir. Bu öyle bir riyadır ki, herkes bunu kolay anlayamaz. Bir kimse, ibadetlerini gizli yapar, kimseye duyurmak istemez. Hatta duyulsa da sevinmez. Ancak, yaptığı ibadetler, dine hizmetler için, başkalarının kendisine saygı duymasını bekler. Eğer böyle bir hizmeti olmasaydı, kimseden saygı, sevgi beklemezdi. İbadetlerini sırf Allah rızası için yaptığı halde, insanların kendisine değer vermesini istemesi, gizli şirktir. Hazret-i Ali bildiriyor ki, böyle kimseler için kıyamette Allahü teâlâ, şöyle buyuracaktır: (Dünyadaki alışverişlerde, size kolaylık gösterilmedi mi? İhtiyaçlarınız görülüp size iyilik, ikram edilmedi mi? İşinizin karşılığını dünyada aldınız, şimdi size sevap yoktur.) Yaptığı ibadetlerin ve iyiliklerin başkaları tarafından duyulmasına, takdir edilmesine sevinmek riya alametidir. Bir kimse, (Gece Bekara suresini okudum) dedi. İbni Mesud hazretleri, (Bunu açığa vurmakla, okuduğunun karşılığını dünyada almış oldun) buyurdu. Başka biri de, (Ya Resulallah, tam bir sene oruç tuttum) deyince, Peygamber efendimiz, (Oruç tutmamış oldun) buyurdu. (Müslim) İbadetleri, iyilikleri açığa vurmaktan sakınmalıdır! Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Bir kimse, yaptığı amelini duyurmaya çalışırsa, riya yaparsa, bundan vazgeçene kadar, Allahü teâlânın gazabında olur.)[Taberani] Her çeşit günahın ve kötülüğün en kötüsü küfürdür. Küfrün çeşitleri vardır. Hepsinin en kötüsü, en büyüğü şirktir. Bir şeyin her çeşidini bildirmek için, çok kere, bunların en büyüğü söylenir. Bunun için, âyet-i kerimelerde ve hadis-i şeriflerde bildirilen şirk, her çeşit küfür demektir.  Allah’a şirk koşan, tevbe ederse, tevbesi kabul olur. Tevbe etmeden, şirk üzere, yani müşrik olarak ölen kimseyi, Allahü teâlâ affetmez. Müşrik, ölmeden önce tevbe ederse affolur. (Redd-ül-muhtar)  Hatta, bir kâfir Müslüman olunca, bütün günahları sevaba çevrilir. Allahü teâlânın affı ve mağfireti boldur. İman edip salih amel işleyince, günahlarını sevaba tebdil etmektedir. Mülk Onundur, dilediğine, dilediği kadar ihsan eder. Bunda şaşılacak bir şey yoktur.  Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki: (Tevbe edip iman eden ve salih amel işleyenlerin günahlarını sevaplara çeviririm. Allah çok affedici ve çok esirgeyicidir.)[Furkan 70] Bu âyet-i kerimenin Hazret-i Vahşi için indiği Hadika’da bildirilmektedir. Medarik tefsirinde, (Tevbe edip)ten murad, (Şirkten tevbe edip) demek olduğu bildirilmektedir. Demek ki, şirkten tevbe edip iman edenlerin günahları sevaba çevrilmektedir. Mümini öldürmek Sual: Bir âyetin mealinde, (Bir mümini kasten öldüren, ebedî Cehennemde kalır) deniyor. Ebedî Cehennemde kâfirler kalıyor. Katillik küfür mü oluyor? CEVAP Katillik küfür değil, büyük günahtır. Bir mümini kazaen veya alacak, borç, dünya işleri gibi herhangi bir sebeple öldüren kâfir olmaz. O âyet-i kerimeyi Ehl-i sünnet âlimleri, (Bir mümini, mümin olduğu için öldüren ebedî Cehennemliktir) diye açıklamışlardır. Bir âlime göre küfür Sual: Namaz kılmayan bir kimse, Hanbeli’ye göre kâfir olarak ölürken, diğer üç mezhebe göre ise kâfir olmuyor. Âhirette buna hangi mezhebe göre muamele edilecektir? CEVAP Âhirette herkese, kendi mezhebinden sorulacaktır. Ancak küfre düşme gibi hususlarda, bin âlim bir hususa küfür dese, bir âlim küfür değil dese, Allahü teâlâ o bir âlimin ictihadına göre o kimseyi kâfir hükmüyle yargılamıyor. Bu büyük bir rahmet ve nimettir. . Bir mezhebe girmek şirk mi? Sual: Hadislere, ictihada, icma’ya ve İslam âlimlerinin her Müslümanın bir hak mezhebe uyması gerektiğini bildiren kıymetli yazılarına saldıran bir mezhepsiz diyor ki: (İslam âlimleri, Âl-i İmran sûresindeki “Hep birlikte Allah’ın ipine sımsıkı yapışın, parçalanıp ayrılmayın” âyetine uymamış, âyete aykırı olarak mezhepler meydana çıkarmışlardır. Kur’anda namaz üç vakit iken, mezhepler beş vakte çıkarmıştır. Allah'ın kitabı varken, mezheplere uymak şirk olur.) Kur’anda, (Âlimlere sorun, âlimlere tâbi olun) buyurulmuyor mu? Âlimlere tâbi olmak niye şirk olsun ki? Âlimler din düşmanı mı? Onlar Kur’ana uymuyor mu? Bir mezhepsizin Kur’andan anladığı, senet oluyor da, İmam-ı a'zam gibi büyük zatların, âlimlerin anladığı niye senet olmuyor? Âlimler, (Kur’anda namazın beş vakit olduğunu, Resulullah'ın ve Eshab-ı kiramın beş vakit kıldığını bildirirken, mezhepsizler niye üç vakit diyor? Kur’anda Allah, (Resulüme tâbi olun) buyurmuyor mu? Peygamber efendimiz ömrünün sonuna kadar beş vakit namaz kılmadı mı? Mezhepsizlerin, kendi anladıkları doğru oluyor da, âlimlerin ve Resulullah'ın anladıkları niye yanlış oluyor? Resulullah'ın namazı nasıl ve kaç vakit kıldığı bize ulaşmadı mı? CEVAP Elbette ulaştı. Bir âlimin açık olmayan bir âyetten anladığı, onun ictihadı yani mezhebi olur. Mezhepsizin de, âyetten anladığı, onun yolu yani mezhebi olur. Mezhepsiz mezhebe karşı olsa da, onun da anladığı, bâtıl da olsa bir mezheptir. Herkesin Kur’andan anladığı kendi mezhebi olur. Âlimlerin anladığına değil de, kendi anladığına uyan, kendi çıkardığı mezhebe uymuş olur. Mezhepsiz, ya bu inceliği bilmiyor veya kasıtlı olarak dinimizi yıkmak için, (Herkes Kur'an'dan anladığına uysun) diyor. İnsan sayısı kadar din çıkarmaya çalışıyor. Kur’an-ı kerimde, (Bilenle bilmeyen bir olmaz, bilen elbette kıymetlidir) buyuruluyor. Her işte bilen kıymetlidir. Cahilin Kur’andan anladığı ile âlimin anladığı aynı olur mu? Zaten herkesin farklı görüşte olması da bu yüzdendir. 72 sapık fırka da yanlış anladıkları için sapıtmışlardır. Onlar da, (Biz Kur’andan böyle anlıyoruz) demişlerdir. Onun için bilen âlimlerin kıymeti çok büyüktür. Üç âyet-i kerime meali: (Bilmiyorsanız âlimlere sorun!) [Nahl 43] (Bu misalleri ancak âlim olanlar anlar.) [Ankebut 43] (Bunun hükmünü Resule ve ülül-emre [âlimlere] sorsalardı, öğrenirlerdi.) [Nisa 83] [Âyet-i kerimede geçen ülül-emrin âlim demek olduğu tefsirlerde yazılıdır. Peygamber efendimiz de (Ülül-emr, fıkıh âlimleridir)buyurdu. (Dârimî)] Peygamber efendimiz ülül-emri açıklamasaydı herkes farklı bir yorum getirirdi. Peygamber efendimiz de âlimlerin önemi hakkında buyuruyor ki: (Âlimler, Peygamberlerin vârisleridir) [Tirmizî, İbni Mace, Ebu Davud] (Âlimlere tâbi olun! Çünkü onlar, dünya ve âhiretin ışıklarıdır.)[Deylemî] (Âlimler, kurtuluş yolunu gösteren birer rehber ve kılavuzdur.)[İbni Neccar] (Âlimler olmasaydı, insanlar helâk olurdu.) [İ. Maverdi] (Bilmediklerinizi salih âlimlerden sorup öğrenin!) [Taberânî] (Bölünmeyin, fırkalara ayrılmayın) âyetini bilenlere, yani âlimlere sorup öğreniyoruz. Bu kıymetli âlimlerden Abdülganî Nablüsî hazretleri buyuruyor ki: Âl-i İmran sûresinin, (Allah’ın ipine sarılın, fırkalara ayrılmayın)âyeti, itikatta, inanılacak bilgilerde parçalanmayın, bozuk düşüncenize uyarak, doğru imandan ayrılmayın demektir. İtikatta ayrılmak, parçalanmak caiz değildir. Hadis-i şerifte, (Cemaatle birlikte olun! Allah’ın rızası, rahmeti, yardımı cemaatte, birliktedir. Cemaatten ayrılan Cehenneme düşer) buyuruldu. Eshab-ı kiram, günlük işleri açıklayan bilgilerde, ictihatta birbirlerinden ayrılmışlardı, fakat itikat bilgilerinde hiç ayrılıkları yoktu. (Ümmetimin ayrılığı rahmettir)hadis-i şerifi, farklı ictihadın ve farklı fıkhî mezheplerin önemini göstermektedir. (Hadîka) Seyyid Ahmed Tahtavî hazretleri de buyuruyor ki: Allah’ın ipi’nden maksat, cemaattir. Cemaat da, fıkıh ve ilim sahipleridir. Fıkıh âlimlerinden bir karış ayrılan sapıtır. Sivad-ı a’zam, fıkıh âlimlerinin yoludur. Fıkıh âlimlerinin yolu da, Resulullah’ın ve Hulefa-i raşidin’in yoludur. Bu yoldan ayrılanlar, Cehenneme gider. Fırka-i naciyye, bugün dört mezhepte toplanmıştır. Bu dört mezhep, Hanefî , Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî’dir. Bu zamanda, bu dört hak mezhepten birine uymayan, bid’at sahibi olup Cehenneme gider.(Dürr-ül muhtar hâşiyesi) İmam-ı Beyhekî, (Müslümanlar bozulduğu zaman, önceki âlimlerin doğru yoluna sarıl! Bir kişi kalsan bile, o yoldan ayrılma!) buyuruyor. Necmeddin-i Gazzi de, (Ehl-i sünnet âlimleri demek, Resulullah’ın ve Eshab-ı kiramın gittikleri doğru yolda bulunan âlimler demektir. Sivad-ı a’zam, yani İslam âlimlerinin çoğu böyle idiler. 73 fırka içinde Cehennemden kurtulacağı bildirilmiş olan hak fırka, (Fırka-i naciyye)dir) buyuruyor. Azılı bir mezhepsiz de, (Kendimi mezhebin ismiyle isimlendirmem, yani Hanefî’yim, Şâfiî’yim demem) diyor. Açıkça mezhepsiz olduğunu hiçbir İslam âlimine bağlı olmadığını söylüyor. Hâlbuki kıyamette her mümin, mezhebinin ismiyle çağrılır. (O gün her fırkayı imamlarıyla çağırırız) mealindeki İsra sûresinin 71. âyetini Kadı Beydâvî hazretleri, (Her ümmeti Peygamberleri ve dinde uydukları imamlarıyla çağırırız) şeklinde açıklamıştır. Ruh-ul beyan ve Tefsir-i Hüseyni’de,(Herkes, mezhebinin imamıyla, yâ Şâfiî veya yâ Hanefî diye çağrılır) diyor. Bu azılı mezhepsizin de, İbni Teymiyye ve Şevkanî gibi sapıkların ismiyle çağrılmayı istediği görülüyor. Çünkü o bunlara uymaktadır. Ebüssüud Efendi hazretleri, (Bölünmeyin) âyetini açıklarken, (Ehl-i kitabın bölündüğü gibi parçalanıp da doğru imandan ayrılmayın! Cahiliye zamanında birbirinizle dövüştüğünüz gibi bölünmeyin!) buyurdu. Doğru yolun, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği iman olduğunu, Peygamberimiz haber verdi. O hâlde Müslümanların, Ehl-i sünnette birleşerek, kardeş olmaları, birbirini sevmeleri gerekir. Müslümanların bu birliğinden ayrılan, bu âyet-i kerimeye uymamış olur. Bu yolda birleşir, birer kardeş olduğumuzu bilip birbirimizi seversek, dünyanın en büyük, en kuvvetli milleti olur, dünyada rahata, huzura, âhirette de sonsuz saadete kavuşuruz. Düşmanlarımızın, cahillerin ve sömürücülerin, kendi çıkarları için söyledikleri yalanlara aldanıp, bölünmemeye çok dikkat etmeliyiz! (S. Ebediyye) Nazar boncuğu şirk mi? Sual: Nazar boncuğu takmak, şirk olan bir hurafe midir? CEVAP Nazar boncuğu takmaya şirk veya hurafe diyenler, vehhabilerle onların tesiri altında kalan kimselerdir. Nazar boncuğu, bizzat kendisi nazarı önlemez. Nazarı önleyen Allahü teâlâdır. Bakan kimse, önce bunları görünce, gözlerinden çıkan zararlı şualar bunlara isabet eder. Böylece, nazar boncuğunu takan kimse kötü nazarlardan korunmuş olur. İbni Abidin hazretleri buyuruyor ki: Temime boncuk demektir ki, Araplar onları çocuklarına takarlar, onlarla çocuklarından, nazarı, kötü bakışları uzaklaştırdığını sanırlardı. İslamiyet bunu kaldırmıştır. Onlar temimenin kendisinin deva ve şifa kaynağı olduğuna inanıyorlardı. Hatta bunları Allah’a ortak koştular; çünkü onlar temimelerle, kendileri hakkında yazılmış kaderlerin değişip yok olmasını beklerlerdi. (İbni Esir) Temime, cahiliye devrinde, boyna veya ellere asılan bir ip olup, bunu kendilerinden zararı uzaklaştırmak için yapıyorlardı. İslamiyet bunu yasaklamıştır. (Zeylai) Haniye kitabında, (Ekili tarlalara, karpuz tarlalarının içerisine korkuluk dikmekte, beis yoktur) denilmektedir. Bunları gözlerin yani kötü nazarın def’i için yapıyorlar; çünkü kötü nazar haktır, mala, insana, hayvana isabet eder. Bir kadın, tarladaki ürüne nazar değmemesi için ne yapacağını sorunca, Resulullah efendimiz, (Tarlaya hayvan kafası as) buyurur. Kötü bakışlı kimse tarlaya baktığında, önce bakışı o dikilen kuru kafaların üzerine düşer; çünkü yüksekte olup, ilk görünen odur. Ondan sonra bakışı tarlaya düşer ki, artık bu zarar vermez.(Redd-ül-muhtar) İbni Abidin hazretleri, caiz olmayan temimeyi bildirdikten sonra, nazar değmemesi için tarlaya kemik, hayvan kafası koymak caiz olduğunu bildirmektedir. Bakan kimse, önce bunu görüp, tarlayı sonra görür. Mavi boncuk ve başka şeyleri bu niyetle taşımanın temime olmayacağı, caiz olacağı buradan anlaşılmaktadır. (S. Ebediyye) Hayvan kafasıyla nazar boncuğu arasında fark yoktur. İkisi de nazarı önlemez; fakat ilk bakınca, nazar bunlara gelir, sonra başka yere bakılsa da zararı olmaz. Bizzat hayvan kafası ve nazar boncuğu nazarı önler diye itikat etmek caiz olmaz. Bunlar nazarı önlemeye sebep oluyor. Bunu da bizzat Resulallah efendimiz tavsiye ediyor. Resulullah efendimizin bu emrine şirk diyenler, (Şefaat ya Resulallah) demeye de şirk diyorlar. Vehhabilerin veya onların etkisinde kalanların sözlerine itibar etmemelidir. Tütsü yakmak Sual: (Tütsü yakmak bâtıl bir inançtır. Tütsü son 15 yıldır bizim ülkemizde yaygınlaştı. Budizm inancında vardır. Ayrıca, tütsü yakılan eve cinler musallat olur) diyenler oluyor. Bunlar doğru mudur? CEVAP Tütsü yakmakla cinler musallat olmaz. Böyle söylemek hurafedir. Tütsülemek, kötü kokuyu yok etmek için yapılır. Budistler de yapsa, tütsü yakmak günah olmaz. Din kitaplarımızda deniyor ki: Nazar değen çocuklara tütsü yapmak caizdir. (Fetava-i Hindiyye) Cenaze, örtülü olarak, tütsülenerek yıkanır. (Redd-ül-muhtar) Nimet-i İslam kitabında da, cenazeyi tütsülemenin müstehab olduğu yazılıdır. Bu konudaki birkaç hadis-i şerif de şöyledir: (Mescid kapılarının önünde temizlik yerleri yapın! Cuma günleri böyle yerleri tütsüleyin!) [İbni Mace, Taberanî] (Oruçlu ziyaretçinin hediyesi sakalına koku sürünmek, elbisesini tütsülemektir.) [Beyhekî] (Meleklerin hediyeleri, camilere tütsü koymaktır.) [Ebu-ş-şeyh] Resulullah öd ağacıyla tütsülenir, ona bazen kâfur da katardı.(Müslim) Ebu Davud’daki bir hadis-i şerifte de, hazret-i Fatıma’nın tütsü yaptığı bildiriliyor. Ölüden yardım istemek şirk mi? Sual: Selefiyiz diyen necdiler, bir iş yapılırken sebebine yapışmaya, enbiyadan, evliyadan şefaat ve yardım istemeye şirk diyorlar. Bu şefaat ve yardım isteği, Allah’ın yaratıcılığını inkâr etmek midir? CEVAP Hâşâ öyle değildir. Bu şefaat ve yardım, Allah’ın yaratıcılığını inkâr etmek değildir. Bulut vasıtası ile Allahü teâlâdan yağmur beklemek, ilaç içerek Allahü teâlâdan şifa beklemek, bomba, füze, uçak kullanarak Allahü teâlâdan zafer beklemek gibidir. Bunlar sebeptir. Allahü teâlâ, her şeyi sebeple yaratmaktadır. Bu sebeplere yapışmak, şirk değil, dinin emridir. Peygamberler sebeplere yapıştılar. Allahü teâlânın zafer vermesi için, savaş vasıtaları yapıldığı gibi, Allahü teâlânın duayı kabul etmesi için de, Peygamberin, Evliyanın ruhlarına gönül bağlanır. Allahü teâlânın elektromagnetik dalgalarla yarattığı sesi almak için radyo kullanmak, Allah’ı bırakıp bir kutuya başvurmak değildir. Çünkü, radyo kutusundaki aletlere o özellikleri, o kuvvetleri veren Allah’tır.  Allahü teâlâ, her şeyde, kendi kudretini gizlemiştir. Müşrik, puta tapar, Allahü teâlâyı düşünmez. Müslüman, sebeplere, mahluklara, tesir, hassa veren Allahü teâlâyı düşünür. İstediğini Ondan bekler. Geleni Allahü teâlâdan bilir. Müminler, (Yalnız Senden yardım isteriz)âyetini, (Ya Rabbi, dünyadaki arzularıma, ihtiyaçlarıma kavuşmak için maddi, fenni sebeplere yapışıyor ve bana yardım etmeleri için, sevdiğin kullarına yalvarıyorum. Bunları yaparken ve her zaman, dilekleri verenin, yaratanın yalnız sen olduğuna inanıyorum. Yalnız senden bekliyorum!) şeklinde anlarlar. Peygamber gibi evliya da, gaybı bilmez. Allahü teâlâ bildirirse, ancak onu söyler. Evliya, yoku var; varı da yok edemez. Kimseye rızık veremez, çocuk yapamaz, hastalığı gideremez.  Bunun için hacetini bizzat Evliyadan bekleyerek, Evliyaya adak yapmak caiz olmaz. Ancak şarta bağlı olarak evliyaya adak yapmak, kendisini, günahı çok, dua etmeye yüzünün olmadığını düşünerek, mübarek birini vesile edip, onun hürmetine Allahü teâlâya yalvarmak şeklinde olursa mahzuru olmaz. Yine bu necdiler, “İlaç hastalığıma iyi geldi demek şirktir, Terörist çocuğu öldürdü demek de şirktir” diyorlar. Evet öldüren de dirilten de yalnız Allahü teâlâdır. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:  (Ölüm zamanında insanı, Allah öldürüyor.) [Zümer 42] Azrail öldürdü, Azrail can aldı demek de mecazidir. Öldüren, hastaya şifa veren Allah’tır. Çünkü Allahü teâlâ, (Hasta olduğum zaman ancak O bana şifa verir) buyuruyor. (Şuara 80) Cenab-ı Hak her şeyi sebep ile yaratıyor. İlaçsız da şifa verir ama, ilacı sebep kılıyor. Her şeyi yaratanın, şifa verenin Allahü teâlâ olduğunu bilen bir Müslümanın, (Aspirin başımın ağrısını giderdi), (Falanca falancayı öldürdü), (Azrail babamın canını aldı) veya (Doktor, hastayı iyileştirdi) demesi şirk ve günah değildir. Bu bir mecazdır. Böyle örnekler Kur’an-ı kerimde de çoktur: (Öldürmek için vekil yapılmış olan melek sizi öldürüyor.) [Secde 11] (Körlerin gözünü açar, baras hastalığını iyi eder ve Allah’ın izni ile ölüleri diriltirim.) [A. İmran 49] Birinci âyette Allah’ın izni ile meleğin öldürdüğü, ikinci âyette de Hazret-i İsa’nın ölüyü dirilttiği bildiriliyor. Evliya da Allah’ın izni ile kendisinden isteyene yardım ediyor. Allahü teâlânın kudretinden niye şüphe edilir ki? Evliya, Enbiya yaratıcı değildir Necdi denilen kimseler, (Peygamber mucize, evliya keramet gösterir demek şirktir. Çünkü insana yaratıcılık vasfı verilmiş olur. Bunun için peygamberin veya evliyanın kabrini ziyaret edip onlardan şefaat istemek, onların hürmetine dua etmek şirktir) diyorlar. Bu zihniyetteki insanlar eshab-ı kiramın kabirlerini yıkıp yerle bir etmişlerdir.  Buhari’deki hadis-i şerifte, Beni İsrail’den gaibi bilen, keramet sahibi zatların bulunduğu ve bu ümmetten de Hazret-i Ömer’in onlar gibi keramet sahibi bir zat olduğu bildirilmektedir. Hazret-i Âdem, çok dua etti ise de kabul olmadı. Peygamber efendimizi vesile ederek, Onun hürmeti için dua edince duası kabul oldu. Allahü teâlâ, (Ya Âdem! Habibimin ismi ile, her ne isteseydin kabul ederdim, O olmasaydı seni yaratmazdım) buyurdu. (Beyheki)  Hülasat-ül-kelam’da Resulullahı ve evliyayı vesile ederek dua etmenin caiz olduğu bildiriliyor. Bu husustaki hadis-i şeriflerden birkaçı da şöyledir: (Ya Rabbi, senden isteyip de verdiğin zatların hatırı için, senden istiyorum.) [İbni Mace] (Çölde yalnız kalan kimse, bir şey kaybederse, “Ey Allah’ın kulları bana yardım edin!” desin; çünkü Allahü teâlânın, sizin göremediğiniz kulları vardır.) [Taberani] (Hayvanı kaçan, “Ey Allah’ın kulları bana yardım edin, Allah da size acısın” desin!) [Hısn-ül hasin] (İbrahim Peygamber gibi 40 kişi her zaman bulunur. Onların bereketiyle gökten yağmur yağar, suya kavuşulur, yardım görülür ve zafere kavuşulur. Onların yerine yeni biri gelmedikçe, içlerinden biri ölmez.) [Taberani] (Çölde veya ıssız bir yerde hayvanını kaybeden kimse, "Benim için o hayvanı bulun" desin! Çünkü yeryüzünde, [sizin görmediğiniz] Allahü teâlânın öyle hazır kulları vardır ki, o hayvanı o kimse için bulup getirirler.) [Ebu Ya’la, Taberani, İbni Sünni] (Ebdal kırk kişidir. Bunların bereketi ile düşmana galip gelirsiniz ve belâ gelmesinden kurtulursunuz.) [İbni Asakir] (Her asırda iyiler bulunur. Bunlar beşyüz kişi olup kırkı ebdaldir. Her ülkede bulunur.) [Ebu Nuaym] (Yeryüzünde her zaman [ebdallerden] kırk kişi bulunur. Her biri İbrahim aleyhisselam gibi bereketlidir. Bunların bereketi ile yağmur yağar. Biri ölünce, Allahü teâlâ, onun yerine başkasını getirir.) [Taberani] (Dünya ebdaller sayesinde ayakta durur. Allahü teâlânın yardımı onların bereketi ile gelir.) [Taberani] (Ebdaller, bid’at ehli değildir. Bâtıl ve günah söze dalmazlar.) [İbni Ebiddünya] Selefi görüşlü bazı kimseler, (Eğer Peygamberin, evliyanın yardım etmeye gücü yetseydi, Müslümanlar dünyada perişan olmazdı) diyerek Allahü teâlânın Peygambere ve evliyaya verdiği güçten şüphe ediyorlar. Biz Allahü teâlânın gücünün sonsuz olduğundan ve Onun Peygamberlerine ve evliyasına verdiği güçlerden hiç şüphe etmiyoruz. (Allah, her şeye gücü yettiği halde, niye Müslümanlar böyle perişandır? Allah’ın gücü yetseydi, Müslümanlar perişan olmazdı) demek mi istiyorlar? Allahü teâlânın yardım etmeyişinin de elbette sebepleri vardır. Evliyanın, Peygamberin yardım etmesi de ancak Allah’ın izni ile olur. O izin vermezse nasıl yardım edebilir? O izin verince de kim mani olabilir? Vehhabinin bu yardımı inkâr etmesinin ne önemi vardır. Evliya, enbiya yaratıcı değildir. Allahü teâlâ istenilen şeyi onların hürmetine yaratır. Yani onlar vesiledir, sebeptir. Cenab-ı Hak, her şeyi yoktan yarattığı halde, yaratmasına bazı şeyleri sebep kılmıştır. Mesela Âdem aleyhisselamı ana babasız yaratmış, fakat çamuru vesile kılmıştır. Bütün çocukları yaratan da Allahü teâlâdır. Fakat çocukların yaratılması için, ana babayı vesile kılmıştır. Âdem aleyhisselamı yarattığı gibi, bütün insanları da ana babasız yaratabilirdi. Fakat ana babayı vesile kılmıştır. Onun âdeti böyledir. Onun için Kur’an-ı kerimde mealen, (Allah’a yaklaşmak için vesile arayınız) buyuruluyor. (Maide 35) Hadika’da (Ölülerden, ruhlardan bir şeyi isterken, yani sebeplere yapışırken; bu işleri sebeplerin değil, Allahü teâlânın yaptığına inanmalı) buyuruluyor. Sebebe yapışan kimse, dileğini Allahü teâlâdan bekliyor. Allahü teâlâdan çocuk isteyen kimsenin, sebeplere yapışması, yani evlenmesi gerekir. Evlenmeden (Ya Rabbi bana çocuk ver) denmez. Sebeplere yapışarak dua etmelidir! Vehhabinin Şirk kitabı Sual: Muhammed bin Abdurrahman el-Humeyyis isimli bir Vehhabi,ŞİRK diye bir kitap yazmış. Adını da, Hanefi ulemasına göre ŞİRKkoymuş. Vehhabilerden nakil yaparak, Hanefi ulemasının yaptıklarına şirk diyor. Hanefi uleması diye, Şah Muhammed İsmail Dehlevi adında birinin bozuk fikirleri anlatılıyor. Hanefi ulemasından denilen bu zat kimdir? CEVAP S. Ebediyye'de deniyor ki: (Şah Veliyullah-ı Dehlevi'nin dördüncü oğlu Şah Abdülgani gençken vefat etti. Bunun oğlu Şah İsmail 1781'de Delhi’de doğdu. Büyük Ehl-i sünnet âlimi olan dedesinin yolundan ayrılarak Vehhabi oldu. Vehhabilik inançlarının Hindistan’da yayılmasına önderlik yaptı. Bu fitnenin başı olan Muhammed bin Abdülvehhab-ı Necdi’nin Kitab-üt-tevhid isimli kitabını Urdu diline tercüme ederek Takviyet-ül imanismiyle bastırdı. Böylece, Vehhabiliğin Hindistan'da yayılmasına önayak oldu. Farsçaya tercüme edilip, Takvim-ül beyan ismiyle bastırıldı. Sırat-ı müstakim ve başka kitaplar da neşrettiyse de, Ehl-i sünnet âlimlerinin reddiyeleri karşısında, Pişavur şehrine kaçtı. Müslümanlara önder olmak düşüncesiyle, orada Sihlere cihad ilan etti. Çok Müslümanın telef olmasına sebep oldu. Kendisi de bu savaşta 1831'de öldürüldü. Dedesinin şöhretine aldanarak, bunun tuzağına düşmüş olanlardan Abdullah-ı Gaznevi, Nezir Hüseyin Dehlevi, Muhammed Sıddık Hasan Han, Reşid Ahmed Kenkühi ve Diyobendşehrindeki medresenin bazı hocaları, Vehhabiliğe kendi düşüncelerini de karıştırıp, kitaplar neşrederek, Hindistan’da Vehhabilik ismi altında, yeni bir çığır açtılar.) Vehhabiler kendilerine Hanefiyiz veya Ehl-i sünnetiz diyerek Müslümanları kandırmaya çalışıyorlar. Vehhabileri de, Hanefi veya Hanbeli âlimi gibi gösterebiliyorlar, yani her türlü hileyi yapabiliyorlar. Bunların tuzaklarına düşmemeli. . Resulullahı övmek şirk değildir Sual: Vehhabiler, Resulullahı övmeye, Ondan şefaat istemeye şirk, böyle yapan müslümanlara müşrik, yani kâfir damgasını basarlar. Resulullahı metheden imam-ı Busayri’nin (Kaside-i bürde)sinden örnek vererek, (Bu sözler Allah’tan başkasını övmektir, şirktir) derler. Bunlar yanlış değil mi? CEVAP Resulullahı, Allahü teâlâ övmüştür. Bu övgüden ancak Allah’ı sevmeyen rahatsız olur. Kendisi de, kendisini överek, Allahü teâlânın kendisine ihsan etmiş olduğu nimetleri saymıştır.  Bu övmeleri, o kadar çoktur ki, Busayri hazretlerinin övmesi, onların yanında hiç kalmaktadır. Resulullahı övmek ibadettir. Eshab-ı kiramın hepsi övmüşlerdir. Bunlardan Hassan bin Sabit ve Ka’b bin Züheyrin uzun methleri meşhurdur. Ka’b bin Züheyr, Banetsü’ad kasidesinde, Busayri’den daha çok övmüştü. Resulullah, bunu beğenip, Ka’bın önceki kusurunu af buyurmuş ve mübarek hırkasını ona hediye etmişti. Bu hırka-i seadet, şimdi İstanbul’da Topkapı sarayındadır.  İmam-ı Muhammed bin Said Busayri sofiyye-i aliyyenin büyüklerindendir. Şazili olan Ebul-Abbasi Mürsi’nin yetiştirdiği Evliyadandır. Ebül-Abbasi Mürsi de, Ebül-Hasen-i Şazili’nin talebesidir. 695 [m. 1295] ‘de Mısır’da vefat etmiştir. Kendisine felç hastalığı geldi. Bedeninin yarısı hareketsiz kaldı. Resulullaha tevessül edip, insanların en üstününü öven meşhur kasidesini hazırladı. Rüyada Resulullaha okudu. Çok hoşuna gidip arkasından mübarek hırkasını çıkarıp, imama giydirdi. Bedeninin felçli olan yerlerini mübarek eli ile sığadı. Uyanınca, bedeni sağlam idi. Hırka-i seadet de arkasında idi. Bunun için, bu kasideye Kaside-i bürde denildi. Bürde, hırka, palto demektir.  İmam-ı Busayri sevinerek, sabah namazına giderken, salah ve zühd ile meşhur bir zata rastladı. İmama, kasideni dinlemek isterim dedi. Benim kasidelerim çoktur. Hepsini herkes bilir dedi. Kimsenin bilmediği bu gece Resulullaha okuduğunu istiyorum deyince, bunu hiç kimseye söylemedim. Nerden anladın dedi. O zat da, imamın rüyasını, olduğu gibi haber verdi. Vezir Behaeddin bu kasideyi işitince, hepsini okutup, saygı ile ayakta dinledi. Hastalara okununca, iyi oldukları, okunan yerlerin dertlerden, belalardan emin oldukları görüldü. Faydalanmak için, inanmak ve halis niyet ile okumak lazımdır. Vehhabi mantığına bakın! Vehhabi Feth-ul- mecid kitabının önsözünde, (Süud torunu Abdülaziz tevhidi yeniledi. Arabistan yarım adasına sulh ve emniyet getirdi. Oğlu Süud da, geçmişlerinin yoluna hayat verdi. Hulefa-i raşidinin yolunu açtı) diyor. Süud oğullarının kılıçlarının keskin olmasına dua ediyor. Yunanistan’da, Atina’nın en lüks otellerinde, yüzlerce gayrı meşru cariye ile, Yunan kızları arasında, yıllarca sefalet, içki ve fuhuş âlemleri sürerek 1964 yılında zevk, safa, işret içinde ölen Süudü ve dedelerini övmek için (hayat verdi, yol açtı) gibi methiyeler söylemesi, ondan yardım dilemesi şirk, suç olmuyor da, imam-ı Busayri’nin, Allahü teâlânın sevgili Peygamberini övmesi, o yüce Peygamberin, mahlukların en yüksek derecesinde olduğunu bildirmesi, (Her istediğini vereceğim) müjdesi ile şereflenmiş olan o en yüksek Peygamberden yardım ve şefaat istemesi, suç ve şirk oluyormuş!  Utanmadan bu yazıları, din kitabı diyerek müslümanların önüne sürmektedir. Gençleri aldatmak, mezhepsiz yapmak için, İslam âlimlerine, müslümanların gözbebeklerine, müşrik, sapık demekten haya duymamaktadır. Hadis-i şeriflerde, Resulullahın kendi yüksek makamını anlatmasına, acaba ne diyecektir. Peygamberlerin seyyidi, gelmiş gelecek, bütün insanların en üstünü olduğunu bildirdiği için, o şerefli Peygambere de, (hâşâ) kirli kalemini bulaştırmak küstahlığını mı yapacak?  Vehhabi yazar, binlerce müslümanı şehit etmiş olan zalimleri övüyor. Onların, masum kanları damlayan kılıçlarını, İslam mücahidlerinin mübarek kılıçlarına benzetiyor da, Allahü teâlânın yüce Peygamberini övmeyi de, puta tapanların putlarını övmelerine benzetiyor. Resulullahı övenlere müşrik damgası vuruyor. Kâfirler putlarını halık, mabud [yaratıcı, tanrı] olarak övmüştü. Böyle övmek ancak Allahü teâlâ için olur. Müslümanlar, yalnız Allahü teâlâyı böyle över. Resulullahı överek mahlukların en üstünde olduğunu bildiririz. Resulullaha aşık olan, Onu çok öven, İslam âlimlerinin hiçbiri, o yüce Peygamberi halık ve mabud derecesine çıkarmamış. Allahü teâlâyı över gibi övmemiştir. Bu kitabı yazan, hak ile bâtılı birbirinden ayıramıyor. Kitabını, kâfirleri bildiren âyet-i kerimelerle ve hadis-i şeriflerle doldurmuş. Bunlara yanlış manalar vererek, İslam âlimlerine saldırmakta, tasavvuf büyüklerine, Allahü teâlânın sevdiği müslümanlara müşrik ve kâfir demektedir. Bu vehhabi kitabını okuyanlar, her sayfasındaki âyet-i kerimeleri ve hadis-i şerifleri görerek aldanmakta, bunlara verilen bozuk manaları doğru sanarak felakete sürüklenmektedirler. . Şefaat istemek Sual: (Peygamberden şefaat beklemek, en büyük şirktir. Sanki Allah'ın merhameti yok da, Peygamber ondan daha merhametliymiş gibi, insanları Allah'ın elinden kurtarmaya çalışmaktır) diyenler oluyor. Şefaat istemek Allah’ın emri değil midir? CEVAP Şefaat istemeye şirk demek, İslam düşmanlarının bir iftirasıdır. Bir hadis-i şerif: (Kıyamette ilk şefaat eden ben olacağım.) [Müslim] Eshab-ı kiram da, Peygamber efendimizden şefaat talep etmiştir. Hazret-i Enes, (Yâ Resulallah, bana Kıyamet gününde şefaat eder misin?) deyince ona, (İnşallah şefaat ederim) buyurmuştur. (Tirmizî) Eshab-ı kiramdan Sevad bin Karib hazretlerinin, Resulullah'ın yanında okuduğu bir şiirinde deniyor ki: (Yâ Resulallah, Allah’a vesile kılınmaya en layık olan sensin. Mahşerde Sevad bin Karib’e de şefaât eyle!) [Beyhekî, İbni Abdilberr, İbni Hacer] Şefaati inkâr çok yanlıştır. Allahü teâlâ, merhametinin çokluğundan dolayı şefaat etme yetkisi veriyor. Üç âyet-i kerime meali: (Rahman olan Allah’ın nezdinde söz ve izin alanlardan başkası şefaat edemez.) [Meryem 87] (Bu âyette, Allahü teâlânın izin verdikleri şefaat edecek başkaları edemez diye açıkça bildiriliyor.) (Sadece Allah’ın dilediği ve razı olduğu kimselere şefaat etmesi için izin verilen, göklerde nice melekler vardır.) [Necm 26] (Görüldüğü gibi melekler de şefaat edebiliyor.) (Bütün şefaatler Allah’ın iznine bağlıdır.) [Zümer 44] (Demek ki çok şefaat edecekler vardır ki, hepsi de Allahü teâlânın izniyle şefaat edeceklerdir.) Bütün müfessirler, muhaddisler ve fakihler gibi, dört mezhep imamı da şefaatin hak olduğunu bildirmişlerdir. Bütün âlimlerin en büyüğü olanİmam-ı a’zam hazretleri, (Peygamberler, âlimler ve sâlihler, günahkârlara şefaat edecektir) buyurdu. (Fıkh-ı ekber) Bu kadar vesikaya rağmen, şefaat istemeye şirk demek, ya koyu câhilliktir veya büyük sapıklıktır. Allah katında şefaatçi Sual: Yunus suresinin, (Onlar, Allah'ı bırakarak, kendilerine fayda da, zarar da veremeyen taptıkları putlar için, "Bunlar, Allah katında bizim şefaatçilerimizdir" derler. Allah onların ortak koştukları şeylerin hepsinden münezzehtir) mealindeki 18. âyeti, Allah'a yaklaşmak için peygamberleri veya evliyayı aracı, şefaatçi kabul etmenin şirk olduğunu göstermiyor mu? CEVAP Âyet-i kerimede putlara tapmanın şirk olduğu bildiriliyor. Ehl-i sünnet Müslümanları putlara tapınan müşriklere benzetmek ne kadar çirkindir! Puta tapınanlar müşrik olduğu için, müşriklerin bu sözleri, kendilerini şirkin cezasından kurtarmaz. Allahü teâlânın sevgili kulları olan peygamberleri ve evliya zatları vesile yaparak dua etmek şirk değildir. Bir kimse, birini kasten öldürse, mahkemede, doğru olarak (Bunu öldürmeyi düşünmemiştim. İnsan öldürmenin suç olduğunu da biliyordum) dese de cezası verilir. Cezası, bu sözleri için değil, adam öldürdüğü için verilmiştir. Suçsuz biri de, bu sözleri söylese, bunun bir düşmanı, bunu mahkemeye verip, (Bu sözleri söylemiş olana ceza vermiştiniz. Buna da ceza verin!) dese, buna ceza verilmez, çünkü bu öteki gibi konuşmuşsa da, kimseyi öldürmemiştir. Kâfirlerin Cehenneme gitmeleri, bu sözleri söyledikleri için değil, Allahü teâlâdan başka şeylere tapındıkları içindir. Putlara tapmasalardı, Allahü teâlâya hiçbir şeyi şerik koşmasalardı müşrik olmazlardı. Müşriklerin hâlini bildiren bu âyet-i kerimeyi gösterip de, müminlere kâfir denemez. Çünkü müşrikler, Allahü teâlânın varlığını bilseler de, Lât, Menat ve Uzza denilen heykellere ve meleklere tapınıyor, onların tapınmaya hakları olduğuna, her istediklerini Allahü teâlâya yaptıracaklarına inanıyorlar. Bu inançla onlara secde ediyor, onlar için kurban kesiyor ve adak yapıyorlar. Bunlar elbette şirktir. Müslümanlar ise, Resulullah'a ve Evliya zatların ruhlarına kurban kesmez. Allahü teâlâ için keser. Sevabını evliya zatların ruhuna gönderir. (Şefaat yâ Resulallah) demek, (Yâ Resulallah, seni çok seviyorum, çünkü Allahü teâlâ seni sevmeyi emrediyor. Seni sevdiğim için, Allahü teâlâ beni senin şefaatine kavuştursun) demektir. Bunu kısa söylemek, Kur'an-ı kerimdeki, (Köye sor!) âyet-i kerimesine benzemektedir. Köyden kasıt, köylü olduğu gibi, (Şefaat yâ Resulallah) demek de, Allahü teâlâ, beni senin şefaatine kavuştursun demektir. (F. Bilgiler) Bütün şefaatler Allahü teâlânın izniyle gerçekleşir. . Yalnız Senden yardım isteriz Sual: Allah’tan başkasının iş yaptığını söyleyen, mesela (Aspirin ağrıyı kesti), (Resulullah'ın veya Abdülkadir Geylani’nin hürmetine Allah duamı kabul etti) diyen, Fâtiha sûresindeki (Biz yalnız senden yardım dileriz) mealindeki âyete göre, güya müşrik oluyormuş. İlaçtan, enbiyadan veya evliyadan yardım istemek şirk mi oluyor? CEVAP Hayır, şirk olmaz. İnsana yardım etme kuvvetini veren Allahü teâlâdır. Asıl, (Enbiya ve evliya yardım edemez) diyerek Allahü teâlânın kudretinden şüphe eden müşrik olur. Vehhabiler, (Ölmüş evliya ve enbiyadan yardım istenmez) diyor. Mesela darda kalan insanlara, Hızır aleyhisselamın ruhunun yetiştiğini inkâr ediyorlar. Hâlbuki ruhun ölmediği, âyet ve hadislerle açıkça bildirilmiştir. (İmdat yâ Hızır) demek şirk olmaz, Allah’tan yardım istemek, sebebe yapışmak olur. (İmdat yâ Resulallah, şefaat yâ Resulallah) demek de şirk değil, Allah’tan yardım istemek olur. Allahü teâlâ yardım isteyenin sesini bu zatlara duyurmaya ve onların ruhlarına da yardım etme kuvvetini vermeye, elbette kâdirdir. Dirilere yardım etme kuvvetini veren Allahü teâlâ, ölmüş zatlara da vermektedir. Bunlara şirk demek, Allahü teâlânın kudretinden şüphe etmek olur. Evliyanın diri veya ölü olmasının farkı yoktur. Büyük bir zat vefat edince, feyzi kesilmez, hattâ artar. (İrşad-üt-talibin) Maliki mezhebinin büyük âlimlerinden Ali Echuri hazretleri, (Veli, dünyadayken, kınındaki kılıç gibidir. Ölünce, kınından çıkan kılıç gibi olur, tasarrufu, tesiri kuvvetlenir.) buyurmuştur. Bu sözü, Ebu Ali Senci hazretleri de, Nur-ül-hidaye kitabında yazmaktadır. (Berika) Allahü teâlâ, sevdiklerinin ruhlarına işittirir. Onların hatırı için istenileni yaratır. Diriler Allahü teâlânın yaratmasına sebep olduğu gibi, ruhları da diri olduğu için, Allahü teâlânın yaratmasına sebep olur. Hazret-i Âdem, Muhammed aleyhisselamın hürmeti için dua etti, duası kabul oldu. Allahü teâlâ da, (Ya Âdem, Muhammed aleyhisselamın ismiyle, her ne isteseydin kabul ederdim, O olmasaydı, seni yaratmazdım.) buyurdu. (Hâkim, Beyheki) Ölü-diri her velinin ruhundan yardım istenir. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: (Halil-ür-rahman [Hazret-i İbrahim] gibi 40 kişi her zaman bulunur. Onların sebebiyle yardım görülür ve zafere kavuşulur. Onların bereketiyle gökten yağmur yağar. Onların yerine yeni biri gelmedikçe, ölen olmaz.) [Taberani] (Çölde yalnız kalan kimse, bir şey kaybederse, “Ey Allah’ın kulları, bana yardım edin” desin! Çünkü Allahü teâlânın sizin göremediğiniz kulları vardır.) [Taberani] Bu hadis-i şerif, yanında olmayan kimseye seslenerek, ondan yardım istemeyi emretmektedir.(El-Üsul-ül-erbe’a) Fatiha suresindeki, (Yalnız senden yardım isteriz) mealindeki âyet-i kerime, ölünün de, dirinin de bir şey yapmasına tesir eden kudretin, Allahü teâlâdan başka bir güç olduğunu göstermez. Mesela acıkan kimsenin, hiçbir sebebe yapışmadan, (Ya Rabbi, beni doyur) demesi, bu âyete uygun değildir; çünkü Cenab-ı Hak, doyurmak için yemek yemeyi sebep kılmıştır. Yemek yiyip doyanın da, doymayı Allah’tan bilmesi gerekir. Rabbimiz, yemek yemeden de doyurur; fakat yemek yenmesini sebep kılmıştır. (Yalnız senden yardım isteriz) diyen kimsenin fırıncıya gidip, (Bana ekmek ver) diye ondan yardım istemesi Allah’tan başkasından yardım istemek değil, Allahü teâlânın emrettiği sebeplere yapışmak olur. Ölü veya diri Evliyadan yardım istemek de, sebeplere yapışmaktır. Sebeplere yapışmak da, Allahü teâlânın emrine uygundur.

Mürted olmaktan korkmalı

Sual: Mürtedlik hakkında kâfi bilgi verir misiniz? CEVAP Müslümanlıktan ayrılıp, kâfir olana veya ana-babası müslüman olup da, kendisi müslüman olmayana mürted denir. Müslüman evladı oldukları halde, Müslümanlıktan haberleri olmadığından ve hiçbir din âliminin kitabını okumadıklarından ve anlamadıklarından, yalnız bir lutfe, bir teveccühe ve dünyalığa kavuşmak için ve akıntıya kapılmış olmak için, Müslümanlığı beğenmeyenler, ilerlemeye engel diyenler de mürteddir. Yeni müslüman olan kimsenin veya akıl-baliğ olan müslüman evladının, önce Kelime-i şehadet söylemesi, bunun manasını öğrenip inanması, sonra, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında yazılı olan itikadı öğrenip, bunlara inanması, daha sonra da İslam’ın beş şartını ve helal-haram olan şeyleri öğrenmesi, bunlara inanıp uygun yaşaması gerekir. Bunları öğrenmek ve uymak gerektiğine inanmayan, önem vermeyen mürted olur. Yani kelime-i şehadet getirerek müslüman olduktan sonra, tekrar kâfir olur. Bir müslümanın baliğ olan çocuğu imansız ise, mürted olur. Mürtedin baliğ çocuğu, imansız ise kâfirdir, mürted değildir. Nass veya icma ile bildirilmiş olan harama önem vermeyenin imanı gider, mürted olur. Dine önem vermemek Bir müslüman, Allahü teâlânın emirlerinden birine bile uymak istemezse, yani beğenmez, vazife olduğuna önem vermez ise, hafif görürse, imanı gider, mürted olur. (Namaz kılmıyorsam, içki içiyorsam ne çıkar, sen kalbe bak, kalbim temiz) demek veya, (Önce ekmek parası ve herkese iyilik, sonra namaz) gibi sözler, emirlerin bir kısmını beğenip, bir kısmını beğenmemektir. Bu ise küfürdür. Her müslüman bu inceliğe dikkat etmelidir. Emre uymamak başka, uymak istememek başkadır. Helal-haram ayırmayan, farzı yapmaya, haramdan kaçınmaya önem vermeyen mürted olur.  Cahillerin de bildiği ve sözbirliği ile bildirilmiş olan bir inanışı veya bir işi inkâr eden, kâfir ve mürted olacağı için, la ilahe illallah dese ve her ibadeti yapsa ve her günahtan da sakınsa, buna ehl-i kıble denmez. Müşrik, mürted ve dinsizin kestiği hayvan leş olur, yenmez. Mürtedin hiçbir ibadeti sahih olmaz.  Nikahlı müslüman bir kız, baliga olduğu zaman, Müslümanlığı bilmezse, nikahı bozulur. Yani mürted olur. Allahü teâlânın sıfatlarını ona bildirmelidir. O da, tekrar etmeli ve (bunlara inandım) demelidir.(Dürr-ül-muhtar) İbni Abidin hazretleri bunu açıklarken diyor ki:  Kız küçük iken, ana-babasına tâbi olarak müslümandır. Baliga olunca, ana-babasının dinine tâbi olması devam etmez. İslamiyet’i bilmeyerek baliga olunca, mürted olur. İman edilecek şeyleri işitip de, inanmamış kimse, kelime-i tevhid söylese, yani (La ilahe illallah Muhammedün resulullah) dese, müslüman olmaz. (Amentü billahi...) de bulunan altı şeye inanan ve (Allahü teâlânın emirlerinin ve yasaklarının hepsini kabul ettim, beğendim) diyen kimse müslüman olur. Her müslüman, çocuklarına Amentü’yü ezberletmeli, manasını iyice öğretmelidir! Çocuk bu altı şeyi öğrenmez ve inandığını söylemezse, baliğ olduğu zaman müslüman olmaz, mürted olur. Amentü şöyledir: Âmentü billahi ve melaiketihi ve kütübihi ve rüsülihi vel yevmil ahiri ve bilkaderi hayrihi ve şerrihi minallahi teâlâ vel ba'sü ba'del mevti hakkun. Eşhedü en lâ ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resülühü. [Yani, Allah’a, meleklerine, gönderdiği kitaplarına, peygamberlerine, ahiret gününe, kadere, hayrın ve şerrin Allah’tan olduğuna, öldükten sonra dirilmeye inanıyorum. Allah’tan başka ilah olmadığına ve Muhammed aleyhisselamın da Allah’ın kulu ve son Peygamberi olduğuna şehadet ediyorum.] Bir kız, bir kâfirle evlenmeye karar verirse, hemen kâfir olur. İlerde kâfir olmaya niyet eden ve küfre sebep olan şeye inanan da hemen mürted olur. Mümin bir erkek, dinsiz bir kadınla evlenmeye niyet edince hemen mürted yani dinsiz olur. Bir kız veya kadın da, müslüman olmayan bir erkekle evlenmeye karar verince, hemen imanı gider. (Redd-ül-muhtar) Kocası mürted olan kadın, iddet zamanı bitince, başkası ile evlenebilir. Kadınların birbirlerine avret yeri, erkeğin erkeğe avret yeri gibidir. Şehvet ile bakması haram olur. Müslüman kadının, gayrı müslim, mürted ve fasık kadınların ve mürted amca ve dayının yanında örtünmesi üç mezhepte farzdır, Hanbeli’de caizdir. Müslüman ana-baba mürted olsa, çocuklarını dar-ül-harbe götürmezlerse, çocuklar müslüman kalır. Dar-ül-harb, Fransa, İngiltere gibi kâfirlerin yaşadığı yerlerdir. Kâfir ve mürted kadınların, baş, kol ve bacaklarına bakmak, dar-ül-harbde de haramdır. Mürted ana-babanın elini kerhen de olsa öpmek caiz değildir. (Redd-ül-muhtar) Mürted, yahudi ve hıristiyandan daha kötüdür. Çünkü yahudi ve hıristiyanın kestiği hayvan yenir, fakat mürtedin kestiği yenmez. Yahudi ve hıristiyan kız ile evlenilebilir, fakat mürted olan kız ile evlenilmez. Mürted olan erkek, müslüman kadınla evlenemez. Küfürden sakınmalı! Mürted, tevbe etmeden ölürse, Cehennemde ebedi olarak azap görür. Bunun için, küfürden çok korkmalı, az konuşmalıdır! Hadis-i şerifte,(Hep hayırlı, faydalı konuşun veya susun) buyuruldu. (Buhari) Bir kimse, imanım var dese, fakat küfürden teberri etmese [uzaklaşmasa] mürted olur. Buna münafık gözü ile bakılır. Kalbde iman bulunması için, küfürden teberri gerekir. Bu teberrinin en aşağı derecesi kalb ile teberridir. En iyi derecesi de, kalbdeki ayrılığı söz ile, hareket ile belli etmektir. Mürtedin önceki ibadetlerinin sevapları yok olur. Tekrar imana gelirse, zengin ise, yeniden haccetmesi gerekir. Malları kendisine geri verilir. Namazlarını, oruçlarını, zekatlarını kaza etmesi gerekmez. Mürted olmadan önce, kazaya bırakmış olduklarını kaza etmesi gerekir. Çünkü mürted olunca, önceki günahlar yok olmaz. Mürted, imana gelirse, mürted iken kılmadığı namazlarını kaza etmez. Çünkü kâfirler dinin emir ve yasaklarıyla mükellef değildir. (Hindiyye)  Mürted, La ilahe illallah demekle, namaz kılmakla, oruç tutmakla, hacca gitmekle, hayrat ve hasenat yapmakla müslüman olmaz. Bunların ahirette hiç faydası olmaz. İnkârından, yani inanmadığı şeyden tevbe etmesi, pişman olması gerekir. Mürted olacak şeyi yaptığını inkâr etmesi tevbe olur. Tevbe etmeden ölürse, Cehennem ateşinde ebedi olarak azap görür. (Hadika) Rahmete kavuşabilmek için Ahirette Allahü teâlânın rahmetine kavuşabilmek için, iman ile ölmek gerekir. Kur'an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açık bildirilenlere uygun imanı olmayan ve haramlardan sakınmaya ve İslamın beş şartını yapmaya önem vermeyen, kulluk vazifeleri olduklarına inanmayan, beğenmeyen kimsenin imanı gider. Mürted olur. Duaları kabul olmaz. Ehl-i sünnet itikadında olmayana (Bid'at ehli) denir. Bunun yaptığı ibadetleri sahih olup borçtan, azabından kurtulur ise de, vaad edilmiş olan sevaplarına kavuşamaz. Ahirette, dünyada yapmış olduğu iyiliklerin, hayrat ve hasenatının karşılığına kavuşamayacaktır. Dünyadaki iyiliklerinin karşılıklarına kavuşmak isteyenin, hemen tevbe etmesi, imanını düzeltmesi gerekir. Farzları yapmayanın hâli Sual: Farzları yapmayanın imanı gider mi? CEVAP Farzlara önem verip, tembellikle yapmayan kimse, mürted olmaz. İmanı gitmez. Fakat, bir farzı yapmayan müslüman, iki büyük günaha girer. Birincisi, o farzın vaktini ibadetsiz geçirmek yani farzı geciktirmek günahıdır. Bunun affolması için tevbe etmek, yani pişman olmak, üzülmek, bir daha geciktirmeyeceğine karar vermek ile olur. İkincisi, bu farzı terk etmek, yapmamak günahıdır. Bu büyük günahın affolması için, bu farzı hemen kaza etmek, yani vaktinden sonra hemen yapmak gerekir. Kazayı geciktirmek de, ayrıca büyük günah olur. Farzın vakti geçtikten sonra, bu farzı yapacak kadar zaman içinde bu farz özürsüz olarak kaza edilmezse, geciktirme günahı bir misli artar. Bundan sonra, yine bu kadar zaman içinde kaza etmezse, bir misli daha artar. Böylece, farzı yapacak kadar zamanların herbiri geçtikçe, günahlar, kat kat artarak, sayılamayacak ve düşünülemeyecek kadar çoğalır. Bir farzın kazası özürsüz olarak yapılmayınca, günahı böyle artıyor. Mesela beş vakit namaz için, bir günde, yukarıda bir farz için bildirilenin beş misli çoğalıyor. Aylarca, senelerce kılınmayan namazların günahlarının ne kadar çok olacağı, buradan anlaşılabilir. Bu müthiş, bu korkunç günahların altından kurtulabilmek için, her çareye başvurmak gerekir. İmanı olan ve aklı başında olan kimsenin gece gündüz kaza namazı kılarak, Cehennemdeki namaz kılmamak azabından kurtulması için çalışması gerekir. Çünkü, özürsüz olarak, tembellikle, üşenerek kılınmayan bir namaz için, yetmişbin sene, Cehennemde azap çekileceği bildirildi. (İslam Ahlakı) Küfre sebep olan şeyden tevbe etmedikçe Sual: Müslüman olduğunu söyleyen, fakat sözlerinde veya yazılarında küfrü gerektiren bir şey görülen kimseye karşı nasıl hareket etmek gerekir? CEVAP Müslüman olduğunu söyleyen veya cemaat ile namaz kılarken görülen bir kimsenin müslüman olduğu anlaşılır. Sonra, bunun bir sözünde, yazısında veya bir hareketinde, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri iman bilgilerine uymayan bir şey görülürse, bunun küfür veya dalalet olduğu kendisine anlatılır. Bundan vazgeçmesi, tevbe etmesi söylenir. Kısa aklı, bozuk düşüncesi ile cevap verip vazgeçmezse, bunun sapık veya mürted olduğu anlaşılır. Namaz kılsa, hacca gitse, her ibadeti ve iyiliği yapsa da, bu felaketten kurtulamaz. Küfre sebep olan şeylerden vazgeçmedikçe, bundan tevbe etmedikçe, müslüman olamaz. Her müslüman, küfre sebep olan şeyleri iyi öğrenerek, mürted olmaktan korunmalı, kâfir olanları ve müslüman görünen yalancıları iyi tanıyıp, zararlarından sakınmalıdır! Bilmemek özür olmaz Sual: Bir müslüman şaka olarak, bir din kitabına hurafe dese veya alay ederek haram işleyene veya işletene "helal olsun" dese, mürted olur mu? CEVAP Muteber kitaplardan nakil yapalım. Mesela, birçok İslam âliminin kitaplarından derlenen Herkese Lazım Olan İman kitabı için, bir kimsenin, doğru olduğuna inandığı halde alay yolu ile hurafe dediğini kabul edelim. O kitapta, (Allah vardır) diyerek imanın 6 esası bildiriliyor. Şaka olarak veya alay maksadı ile veya ne maksatla olursa olsun buna hurafe demenin, haram işleyene veya işletene (helal olsun) demenin hükmünü vesikaları ile bildirelim.  Muteber kitaplarda buyuruluyor ki: (Küfre sebep olan bir sözü, tehdit edilmeden söyleyenin imanı gider. Çünkü her müslümanın bilmesi gereken şeyleri öğrenmesi farzdır. Bilmemesi özür olmaz, büyük günahtır. Küfre girenin önceki ibadetleri yok olur. Tevbe ederse, geri gelmez. Tevbe için yalnız kelime-i şehadet söylemek kâfi değildir, küfre sebep olan şeyden de tevbe etmesi gerekir.) (Berika, Hadika) Burhaneddin-i Mergınani hazretleri, (Kur'an-ı kerimi teganni ile okuyan hâfıza, ne güzel okudun diyenin imanı gider. Tecdid-i iman ve tecdid-i nikah gerekir) buyurdu. (Dürr-ül Münteka) Ebu Nasr-ı Debbusi hazretleri, Kadi Zahireddin-i Harezmi hazretlerinden naklen buyuruyor ki: (Bir şarkıcıyı dinleyen veya herhangi bir haram işi gören kimse, haram olduğuna inanarak veya inanmayarak, buna, ne güzel dese, o anda imanı gider.) (Müjdeci Mek. 266) (Kâfirlerin ibadet olarak yaptıkları ve kâfirlik alameti olan ve İslamiyet’i inkâr etmek ve inanmamak alameti olan ve tahkir etmemiz vacip olan şeyleri yapan ve kullanan kâfir olur. Bunlardan meşhur olanlarını bilmeyerek veya şaka olarak veya herkesi güldürmek için yapan da, kâfir olur.) (Birgivi vasıyyetnamesi) (Zaruri olan ve tevatür ile bildirilmiş olan din bilgilerine inanmayan kâfir olur. İnanmamayı gösteren her söz, ister şaka olarak, isterse gönülden olmayarak olsun küfür olur.) (Milel-nihal) (Küfre sebep olan bir işi yapmak küfür olur. Mesela beline, zünnar denilen papaz kuşağını bağlamak ve küfre mahsus şey giymek de böyledir. Bunları mizah için, başkalarını güldürmek için, şaka için kullanmak da küfre sebep olur. İtikadının doğru olması fayda vermez.)(Berika) (Filan müslüman benim gözümde yahudi gibidir demek küfürdür. Ahirette olacak şeylerle alay etmek küfürdür. Kabirdeki ve kıyametteki azaplara akla, fenne uygun değildir diyerek inanmamak, faiz helal olsaydı demek, İslam bilgilerini ve din âlimlerini aşağılamak da, küfürdür. Akıllı, bilgili, edebiyatçı olduğunu göstermek için veya yanındakileri güldürmek, sevindirmek veya alay etmek için söylenen sözlerde küfre düşmekten çok korkmalıdır. Bir kimse, küçük günah işlese, buna tevbe et denildiğinde, (tevbe edecek bir şey yapmadım ki...) dese, kâfir olur. (Filan şey, filan kimsede yoktur, varsa kâfir olayım) diye, yemin eylese, o şey, o kimsede olsun veya olmasın, o kimse, kâfir olayım dediği için küfre girmiştir. Kâfirlerin ibadetleri, İslamiyet’e uymayan işleri güzeldir demek de küfürdür. Bir kadın, beline bir kara ip bağlasa, (bu nedir) deseler, (zünnardır) dese, kâfir olur. Nasrani olmak, yahudi olmaktan, [amerikan kâfiri olmak, komünist olmaktan] hayırlıdır demek küfürdür. İlim meclisinde ne işim var veya din adamlarının sözü neye yarar demek küfür olur. Biri diğerine, gel fıkıh kitabını okuyalım dese, o da, (Ben ilmi ne yapayım) dese, ilmi hafife aldığı için kâfir olur.) (Miftah-ül-cenne)  Gülmek ve Küfür  Sual: Bazı cahiller, şaka ile (Ben hocaların bulunduğu Cennete değil, artistlerin, dansözlerin şarkı çalıp oynadığı Cehenneme gitmeyi isterim) diyerek gülüyorlar. Böyle söyleyenlere gülen de kâfir olur mu? CEVAP Cehennem gülüp oynama yeri değil, şiddetli azap çekme yeridir. Dinin bir emrini böyle alaya almak küfrü gerektirir. İsteyerek buna gülen de küfre girer. Yani kâfir olur. İradesi dışında gülerse küfür olmaz. Din ile alay edenler, gülerek günah işleyenler cezalarını elbette ahirette görürler. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Gülerek günah işleyen, ağlayarak Cehenneme gider.) [Ebu Nuaym]  İnanmayanların alay ettikleri gibi, Cehennem gülüp oynama yeri değil, zalimlerin, hainlerin şiddetli azap görecekleri bir ceza yeridir. Cehennem o kadar korkunç bir yerdir ki günahsız olan melekler bile, onun dehşetinden korkarlar. Peygamber efendimiz, Cebrail aleyhisselamı çok üzgün görünce sebebini sorar. O da, (Cehennemin öyle kızgın bir alevini gördüm ki, onun tesirinden hâlâ kendime gelemedim) diye cevap verir. (Taberani)  Bir kimse, Yunan felsefecileri gibi, (Dünya kadimdir, ezelidir) derse küfre düşer. Yahut, (İnsanın ve bitkilerin yaratılışında, kirpiğimizin, saçımızın uzamasında ilahi şuuru görüyoruz) derse, mahluk [yaratık] olan şuuru Yaratıcı için kullanmış olur. Bu ise küfürdür. Çünkü şuur, akıl, fikir yaratıktır.  Abduhçular gibi, (İslam düşüncesi) demek de bu bakımdan küfürdür. Çünkü İslamiyet bir düşünce sistemi değildir. İlahi emir ve yasaklara düşünce demekten çok sakınmalıdır! İçinde (İslam düşüncesi), (İslam nazariyesi) gibi ifadeler bulunan kitaplar çok zararlıdır. Müslümana kâfir denmez Sual: Kötü birinden, bid'at ehlinden bahsederken kâfir deniyor. Kâfir olmayana kâfir denir mi? CEVAP Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Müslümana kâfir diyenin kendisi kâfir olur.) [Buhari]  İtikadı bozuk olmadığı için, Cennete girecek olan kimse, yaptığı günahlar sebebi ile Cehenneme girebilir. Eğer salih ise, yani günahına tevbe etmiş ise yahut affa veya şefaate kavuşursa, Cehenneme hiç girmez. Cahillerin de bildiği ve sözbirliği ile bildirilmiş olan bir inanışı veya bir işi inkâr eden, kâfir ve mürted olacağı için, la ilahe illallah dese ve her ibadeti yapsa ve her günahtan sakınsa bile, buna la ilahe illallah ehli ve ehl-i kıble denmez. En şiddetli azap Sual: Mürtedler Cehennemde hangi tabakada azap görürler? CEVAP En alt tabakada azap görürler. Cehennem 7 tabakadır. Her birinin azabı üstündekinden daha şiddetlidir. (Feraid-ül-fevaid) 1. tabaka: Adı Cehennem’dir, azabı en hafiftir. Burada, günahkâr Müslümanlar azap görür.  2. tabaka: Adı Sair’dir. Ateşi ve azabı şiddetlidir. Burada, Yahudiler azap görür.  3. tabaka: Adı Sekar’dır. Bu daha şiddetlidir. Burada Hıristiyanlar azap görür. 4. tabaka: Adı Cahim’dir. Burada, güneşe, yıldızlara tapanlar azap görür. 5. tabaka: Adı Hutame’dir. Burada Mecusiler, Budistler, Brehmenler azap görür. 6. tabaka: Adı Lazy’dir. Ateistler, müşrikler, dinsizler azap görür. 7. tabaka: Adı Haviye’dir. En şiddetlisidir. Burada münafık ve mürtedler azap görür.  Mürtedin tevbesi Sual: Bir kimse, küfre düşürücü bir şey söylese, mesela peygamberlerden birini inkâr etse, bütün küfürleri için tevbe etse, kelime-i şehadet getirse, namazlarını da kılsa, fakat yine bu inkârında devam etse, kelime-i şehadetinin ve namazının buna faydası olur mu? CEVAP Hayır faydası olmaz. Tevbe etmek için yalnız kelime-i şehadet söylemek kâfi değildir. Küfre sebep olan şeyden de tevbe etmek şarttır. Amel değil, iman bir bütündür, ya vardır ya yoktur. İman edilecek şeylerin birine bile inanmasa, hepsine inanmamış sayılır.  Mürted, küfrüne sebep olan şeyden tevbe etmedikçe, (La ilahe illallah) demekle ve İslamiyet'in bazı emirlerini yapmakla, mesela namaz kılmakla, oruç tutmakla, hacca gitmekle, hayrat ve hasenat yapmakla Müslüman olmaz. Bu bozuk itikadla ölürse imanla ölmez. Bu iyiliklerinin ahirette hiç faydasını görmez. İnkârından, yani inanmadığı şeyden tevbe etmesi, pişman olması lazımdır. Yani, İslamiyet'ten çıktığı kapıdan geri girmesi lazımdır.  Not: Küfre düşüren söz ve işler hakkında geniş bilgi, Doğru İman Bilgileri maddesinde var. Tekfircinin tekfirleri Sual: Küfürle ilgili birkaç kitaptan aldığım sözler doğru mudur? CEVAP Bu sözler tamamen şahsi görüşle yazılmıştır. Bir insana kâfir diyebilmek için nakli esas almak gerekirdi. Şahsi görüşle bir insan tekfir edilemez. Bir şey haramsa veya küfürse kitaplarda yazılıdır. Harama, küfre delil aranır, ama mubaha delil aranmaz. Mesela, (Muz yemek haramdır, kivi yemek küfürdür) diyen kimseye, (Delilini göster) denir. Mubah diyene delil sorulmaz. Yani, (Hangi kitapta mubah olduğu yazılı?) diye sorulmaz. Biz, bu birkaç tekfircinin aşağıya aldığımız sözlerinin küfür olmadığını söylüyoruz. Küfür diye iddia eden çıkarsa, delilini onun göstermesi lazımdır. Küfür değildir diyene delil sorulmaz. Ananas yemek küfür değil dersek, hiç kimse, (Delilini göster) diyemez. Şahısların yanında âlimler ve evliya zatlar da tekfir ediliyor, yani onlara kâfir deniliyor. Bir hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Yalanlar yazılır, âdetler ibadetlere karıştırılır ve Eshabıma dil uzatılırsa, doğruyu bilenler herkese bildirsin! Allahü teâlânın, meleklerin ve bütün insanların laneti, doğruyu bilip de, gücü yettiği hâlde bildirmeyene olsun! Allah, böyle âlimlerin, ne farzlarını, ne de başka ibadetlerini kabul eder.) [Deylemi, Ebu Nuaym] Bu hadis-i şerifte bildirilen lanete uğramamak için, bu tekfirciye cevap yazmak zorunda kaldık. Maddeler hâlinde cevap veriyoruz: 1- Tekfirci, (Allah'a mekân ittihaz etmek küfürdür. Mesela, “Allah'a bir karış yaklaşana, Allah bir arşın yaklaşır” veya “Allah, Evliya zatların kalbine girer” demek küfürdür) diyor. CEVAP Bu yaklaşma manevi yaklaşmadır. Allahü teâlâya yaklaşmak demek, O’nun sevgisini ve rızasını kazanmak demektir. Birine, yakın dostum demek, evimiz yakın, beraber yaşıyoruz demek değil, dostluğumuz iyi demektir. Allahü teâlânın yakınlığını da böyle anlamalıdır. Kâbe veya camiler Allah'ın evi demek de, Allah'a mekân tayin etmek değildir. Kâbe'nin ve camilerin önemini belirtmek, kıymetli yer olduğunu göstermek içindir. Evliyanın kalbi elbette kıymetlidir. (Yere göğe sığmam, mümin kulların kalbine sığarım) hadis-i kudsisi de böyledir. İmam-ı Rabbani hazretleri, bu hadis-i kudsiyi şöyle açıklamaktadır: Yer ve gök çok geniş olmakla beraber maddedir. Mekânlıdır. Bir şeye benzetilebilir. Nasıl oldukları anlaşılır. Mekânsız olan, nasıl olduğu bilinmeyen mukaddes varlık, bunlarda yerleşemez. Mekânsız olan, mekânda yerleşmez. Benzeri olmayan, benzeri olanla bir arada bulunmaz. Mümin kulun kalbi ise, mekânsızdır. Nasıl olduğu anlaşılamaz. Bunun için, burada yerleşir. (Mektubat-ı Rabbani) Görüldüğü gibi Tekfirci, imam-ı Buhari’yi, dört hak mezhepten birinin reisi olan imamı Ahmed’i, muhaddis âlim imam-ı Beyheki’yi ve ikinci bin yılın müceddidi imam-ı Rabbani hazretlerini küfürle suçlamaktadır. Tekfir etmek, geri tepmeli topa benzer, geri teperse sahibini parçalar. Yani Müslümana kâfir diyenin kendisi kâfir olur. 2- Tekfirci, (“Allah, bu kâfire iman nasip etmesin” demek, küfre rıza olduğundan küfürdür) diyor. CEVAP Küfre rıza, bir Müslüman’ın, kâfir olmasını veya kâfir olarak ölmesini istemektir, küfürdür, fakat kâfirin, küfür üzere kalmasını istemek küfre rıza değildir. (Fetavel-Haremeyn) Bir insan bir kâfire niye öyle desin ki? Belki o kâfir, Müslümanlara zulmetmiştir. Zulmü yanına kalmasın diye böyle denmiş olabilir. Durup dururken bir kâfire öyle beddua edilmez. Edilmişse haklı bir sebebi vardır. Görüldüğü gibi kâfirin küfür üzere kalmasını istemek, Allah ona iman nasip etmesin demek küfre rıza değildir. Tekfirciler şöyle düşünüyor: (Bir kâfiri savaşta öldürmekle onun Cehenneme gitmesi istenmiş olacağı için caiz olmaz, çünkü kâfirin Müslüman olma ihtimali vardır.) Bu yanlış bir düşüncedir. Peygamber efendimiz kâfirlerle savaştı. Belki o kâfirler zamanla imana gelebilirdi. Ama kâfirken öldürüp Cehenneme göndermek küfür olsaydı, Peygamber efendimiz kâfirlerle savaşmaz, onların canını Cehenneme yollamazdı. 3- Tekfirci, (Allahsız veya Allahsızlar demek küfürdür) diyor. CEVAP Bir dinsize, Allahsız demek, onu Allah yaratmadı demek değildir. Onun dinsiz, imansız, merhametsiz olduğunu söylemektir, küfür değildir. Hiçbir Müslüman, bir dinsize, Allahsız dediği zaman, seni Allah yaratmadı anlamında söylemez. Her Müslüman, Allah'tan başka yaratıcı olmadığını gayet iyi bilir. Tekfircinin adamı küfre sokmak için zoraki mâna yakıştırmaya çalışması çok yanlıştır. 4- Tekfirci, (Allah büyüktür demek küfürdür. Çünkü onu insana benzetmiş olur) diyor. CEVAP Hiç kimse o manada söylemez. Allah'ı dağ gibi kocaman bir varlık gibi düşünmez. İnsanları küfre sokmak için zoraki yakıştırma bu. Her namazda Allahü ekber diyoruz. Allah büyüktür demektir. Hattâ en büyük, çok büyük demektir. Her şeye küfür demek ne kadar yanlıştır. Bir başka tekfirci de, (En büyük Fenerbahçe demek küfürdür, çünkü en büyük Allah’tır) diyor. Spor kulüpleri içinde en büyüğü şudur demek küfür olmaz. 5- Tekfirci, (“Allah, Âdeme ruhundan üfledi” demek küfürdür) diyor. CEVAP Bu durum, âyet-i kerime ile sabittir. Ancak mümin, Allah’ın cisim olmadığını, hayâl ettiği her şeyin Allah olmadığını bilir. Ruhumdan üfledim demekle ona ruh verdiğini anlar. Anlamayan çıkarsa o da anlayana sorar. İşte o âyet-i kerimenin meali: (Rabbin meleklere: "Ben, balçıktan, işlenebilen kara topraktan bir insan yaratacağım. Onu yapıp ruhumdan üflediğimde ona secdeye kapanın" demişti.) [Hicr 28, 29] Biz onun için, hiç kimse âyete mâna vermeye kalkmasın, müfessirlerin açıklamasını esas alsın diyoruz. Din meallerden öğrenilmez diyoruz. Âyetleri anlamak öyle kolay değil. Yanlış anlamalarından dolayı 72 sapık fırka meydana gelmiştir. 6- Tekfirci, (“Allah nurdur” veya “Allah Muhammed'i kendi nurundan yarattı” demek küfürdür) diyor. CEVAP Tekfirci ya çok cahil veya İslam âlimlerini tekfir etmek için bahaneler arıyor. Nur suresinin 35. âyetinde, (Allah, göklerin ve yerin nurudur)buyuruluyor. Ancak bu, mahlûk olan ışık olarak kabul edilmez. Kimse hâşâ Allah'ı, mahlûk olan bir ışığa benzetmez. Çünkü mümin, Allah'ın hiçbir şeye benzemediğini bilir. Bir hadis-i şerif meali de şöyledir: (Her şeyden önce benim nurumu, Allah kendi nurundan yarattı.)[İmam-ı Kurtubi] Tekfirci galiba, nuru maddî bir şey sanıyor da, Allah'ın nurundan alınıp peygambere veriliyor gibi görüyor. Yoksa Peygamber efendimizi yalanlamaya kalkmaz. 7- Tekfirci, (Kader utansın demek küfürdür) diyor. CEVAP (Kaderim kötü imiş, yazıklar olsun bu kötü kaderime) demek küfür olmaz, çünkü günahlarımız yüzünden kaderimiz kötü olmuştur. Yani kaderimizin kötü olmasına kendimiz sebep olduk. Kader, kendi arzumuzla yapacağımız iyi veya kötü işlerin kaderimiz olarak belirlenmesidir. Günahlarımızın durumuna göre, bu kötü de olabilir, iyi de olabilir. Bu manada, (Kaderim utansın, kaderim kötüymüş) demek küfür olmaz. Ama (Allah, kötü işlerimizi kötü olarak yazmamalıydı, yanlış yaptı) diyerek, amellerimize göre kaderimizi belirleyen Rabbimizi suçlamak küfür olursa da, böyle bir sözü de bir Müslüman asla söylemez. Söylüyorsa o zaten Müslüman değildir. 8- Tekfirci, (“Güzel Allah’ım” veya “Allah güzeldir, güzeli sever” demek küfürdür) diyor. CEVAP Hep maddî açıdan bakıyor, sanki kadına, erkeğe, maddî bir şeye güzel denmiş sanıyor. Hiç öyle söyleyen Müslüman olur mu? Bir hadis-i şerif meali de şöyledir: (Allahü teâlâ cemildir, cemal sahiplerini sever.) [Müslim] Bu hadis-i şerifin Türkçe söylenişi, (Allah güzeldir, güzeli sever)şeklindedir. Allahü teâlânın bütün yarattıkları bir nizam dâhilindedir, güzel bir düzen içindedir, kul da, işlerini böyle bir düzen içinde yaparsa, Allah böyle kulu da sever demektir. Kelime üzerinde durmak, insanları küfre sokmak için zoraki yakıştırma yapmak normal bir şey değildir. Müslümanı küfre sokmaya değil, küfürden kurtarmaya çalışmalıdır. 9- Tekfirci, (“Yürü Allah’ım yürü, dön Allah dön, ye Allah’ım ye” demek küfürdür) diyor. CEVAP İnsan uzak bir yere giderken, yorulup, (Ne uzakmış, yürü Allah’ım yürü bir türlü bitmiyor) der. Diğerleri de böyle. Yoksa, (Allah’ım sen yürü) demek değildir. Öyle bir şeyi ne Müslüman, ne de gâvur söyler. Bu bir deyimdir. Yorgunluğun, dönmenin ve yemenin çok olduğunu göstermek için söylenir. Yoksa Allah'ı yürüyen bir varlığa benzetmek olmaz. Bu, insanları küfre sokmak için zoraki yakıştırmadan ibarettir. 10- Tekfirci, (“Allah sana da zulmetsin” demek küfürdür) diyor. CEVAP Her Müslüman bilir ki Allah zulmetmez. Zulmedene zalim denir. Hiçbir Müslüman Allah'a zalim demez. Bana zulmedene, Allah da zulmetsin demesi, Allah senden bunun intikamını alsın demektir. Hemen insanları küfre sokmak için sen Allah'a zalim diyorsun dememeli, onu kurtarmaya çalışmalı. 11- Tekfirci, (“Canımı sıkmayın, üstüme fazla gelmeyin, yoksa imandan çıkarım” demek küfürdür) diyor. CEVAP (Canımı sıkarsanız, üstüme fazla gelirseniz, yanlış bir şey söyler dinden çıkabilirim) demek istiyor. Bu manayı değil de, imandan çıktım mânasını vermek, insanları küfre sokmak için gayret etmekten başka şey değildir. 12- Tekfirci, (Kâfire “Allah senden razı olsun” demek küfürdür) diyor. CEVAP Kâfire dua edilmez, selam verilmez, ama ihtiyaç hâlinde Allah razı olsun denirse bu, Allah seni razı olacağı hâle getirsin demektir. Kâfirin hidayeti için dua edilir. İhtiyaç hâlinde selam da verilir. Selam da bir duadır. Allah razı olsun anlamına da gelir. Kâfirin hidayeti için dua eden Müslümana, kâfir oldun demek çok çirkindir. 13- Tekfirci, (“Yunan bizim ezeli düşmanımız” demek küfürdür) diyor. CEVAP Tekfirci, ezeli kelimesi Allah'tan başkası için kullanılmaz zannediyor galiba. Ezeli kelimesi çok eski anlamında da kullanılır. Her sözün altında bir küfür aramak yanlıştır. 14- Tekfirci, (“İbrahim aleyhisselam hayatında üç kere yalan söyledi” demek küfürdür) diyor. CEVAP Muteber tarih kitaplarında bu açıkça anlatılıyor. Bunlar zaruret hâlinde söylenmiştir. Yalanın üç yerde caiz olduğu hadis-i şerifle bildirilmiştir.Uyun-ül besair ve Hadika’da savaşta, din düşmanlarından korunmak veya Müslümanları korumak için yalanın caiz olduğu açıklanıyor. Caiz demek, günah değil demektir. İbrahim aleyhisselam din düşmanlarına karşı, günah olmayan yalanı söylemiştir. Günah olmayan bir yalan için küfür demek çok yanlış olur. 15- Tekfirci, (Hazreti Eyyûb’ün cesedine kurt düştü demek küfürdür) diyor. CEVAP Peygamberlerin beş veya yedi sıfatı vardır: Sıdk [her işleri doğrudur, yalan söylemezler], Tebliğ [Dini eksiksiz bildirirler], Adalet [her işte hakkı gözetirler], İsmet [günah işlemezler], Emanet [emindirler], Fetanet [çok akıllı, anlayışlı, zekidirler], Emnül-azl [peygamberlikten azledilmezler yani peygamberlik onlardan geri alınmaz.] Hastalanmak, yaralarının kurtlanması, peygamberlik sıfatlarına aykırı değildir. Yukarıdaki yedi sıfattan hangisine aykırıdır? Dinde nakil esastır. Aklen din olmaz. Eyyüb aleyhisselamın yaralarının kurtlandığını büyük âlim Alâaddin-i Attar hazretleri de bildirmektedir. (S. Ebediyye) Eyyüb aleyhisselamın yarasına kurtlar düştü diyen kâfir olursa, bu büyük evliya zat da tekfir edilmiş olur. Onun için tekfirden çok sakınmalıdır. Kâfir dediğimiz kimse, kâfir değilse, kendimiz küfre gireriz. Bir hadis-i şerif meali şöyledir: (Bir Müslümana kâfir diyenin kendisi kâfir olur.) [Buhari] 16- Tekfirci, (Hazreti Yusuf için, “Bir an, içinden günah işleme düşüncesi geçti” demek küfürdür) diyor. CEVAP Günah işlemek ayrı, düşüncesinin geçmesi ayrıdır. Gönülden geçip de yapılmayan ve söylenmeyen şeyler günah değildir. Yusuf aleyhisselamla ilgili husus Kur'anı kerimde şu mealde bildiriliyor: (Hazret-i Yusuf dedi ki: Ben nefsimi temize çıkarmam, benim nefsim kötü şeyler istemez demiyorum, çünkü nefs, Rabbim acıyıp korumadıkça, hep kötülüğü emreder.) [Yusuf 53] Tekfirci iftirasını ispatlamak için bu âyet-i kerimeyi mi yalanlayacaktır? Yusuf aleyhisselam günah işlememiştir. Kalbinden bir şey geçmişse bu günah değildir. 17- Tekfirci, (“Peygamberimiz Kur’an okurken müşriklerin putlarını anlatan âyet-i kerimeye gelince, şeytan putları öven birkaç sözü, araya sokuşturdu” demek küfürdür) diyor. CEVAP Ehl-i sünnet âlimlerinin en büyüklerinden biri olan, imam-ı Rabbani müceddidi elfi sani Ahmed Faruki hazretleri faydalı ilimler hazinesiMektubat’ında buyuruyor ki: Çok kimsenin bildiği gibi, bir gün Resulullah efendimiz Eshabı ile oturuyordu. Kureyşin ileri gelenleri ve kâfirlerin şefleri orada idiler. Seyyid-ül-beşer Necm suresini okudu. Onların putlarını anlatan âyet-i kerimeye gelince, mel’un şeytan putları öven birkaç sözü, o Server’in sözüne ekledi. Dinleyenler, bunları da Resulullah'ın sözü sandılar. Orada bulunan kâfirler, “Muhammed bizimle barış yaptı, putlarımızı övdü” dediler. Oradaki Müslümanlar da, buna şaşırıp kaldılar. O Server (Ne oluyorsunuz?) diye sordu. Eshab-ı kiram, (Siz okurken bu sözler de araya karıştı) dediler. Hemen Cebrail-i emin vahy getirdi. O sözleri şeytanın karıştırdığını, bütün Peygamberlerin sözlerine de karıştırmış olduğunu bildirdi. Allahü teâlâ, o sözleri âyet-i kerime arasından çıkardı. Kendi kelamını sapasağlam yaptı. (1/273) Bu yazıdan anlaşıldığı gibi, böyle bir olayın olması Kur'an-ı kerime gölge düşürmez. Allahü teâlâ, şerefli sözüne leke sürdürür mü hiç? 18- Tekfirci, (“La mevcude illallah” demek küfürdür) diyor. CEVAP La mevcûde illallah = Allah’tan başka varlık yok demektir. Bu ifade Ehl-i sünnete aykırı değildir. İbni Arabi hazretlerini tenkit eden İmam-ı Rabbani hazretleri de aynısını çeşitli mektuplarında uzun uzun bildiriyor. Yalnız Allah vardır, âlem hayal mertebesinde yaratılmıştır buyuruyor. Şu sual, âlimler tarafından İmam-ı Rabbani hazretlerine soruluyor: Sual: Âlimler diyor ki, Allahü teâlâ, bu âlemin içinde ve dışında değildir. Âleme bitişik de değildir. Ayrı da değildir. Bunun açıklanması nasıl olur? İmam-ı Rabbani hazretleri buna şöyle cevap veriyor: İçinde, dışında olmak, bitişik ve ayrı olmak gibi şeyler, var olan iki şey arasında düşünülebilir. Hâlbuki sualde, iki şey mevcut değildir ki, bunlar düşünülebilsin. Çünkü Allahü teâlâ vardır. Âlem, yani Ondan başka her şey vehim ve hayaldir. Âlemin var görünmesi, Allahü teâlânın kudreti ile devamlı olup, vehim ve hayalin kalkması ile yok olmuyor. Ahiretteki sonsuz nimetler ve azaplar bunlara oluyor. Fakat âlemin varlığı vehim ve hayaldedir. [Yani dışarıda var olmayıp, vehme ve hayale var görünmektedir.] Vehim ve hayalin dışında bir varlık değildir. Allahü teâlânın kudreti, vehim olunan, hayal olan bu görünüşleri devam ettirmektedir. Var gibi göstermektedir. Hayalde bulunan bir şey, dışarıda var olan bir şeyle bitişiktir, onun içindedir denemez. Fakat var olan, mevcut olan bir şey, hayalde olan şeyin içinde de, dışında da ve ayrı da değildir, bitişik de değildir. [Bunu nokta-i cevvale ile açıklıyor. Merak eden, mektubun aslına bakabilir.](2/98) Görüldüğü gibi, Muhyiddin Arabi gibi zatların La mevcude illallahdemeleri, tekfircinin sandığı gibi kâinatta gördüğümüz her şey Allah demek değildir. Onlar hayâl mertebesinde yaratılmıştır demektir. 19- Tekfirci, (Hazret-i Ebu Bekr’in veya başkalarının vücudunun, Cehennemin kapısını kapatacak kadar büyütülmesi için dua ettiğini söylemek küfürdür) diyor. CEVAP Hazret-i Ebu Bekir dedi ki: Ya Habiballah! Hak teâlâ iki ev halk etti. Birinin adı Cennet ve birinin adı Cehennemdir. Elbette takdir yerini bulup, ikisini de dolduracaktır. Birini yaramaz kulları ile, birini salih kulları ile. Dedim ki, (Ya Rabbi! Bu zayıf kulunun bedenini büyültüp, Cehenneme koy ki, benim bedenimle Cehennem dolsun. Senin emrin yerini bulsun. Bütün âlem, Cehennem korkusundan kurtulsun.) Ondan sonra Eshab-ı güzin hazret-i Ebu Bekrin böyle duasına ve yüksek himmetlerine hayran olup, cümlesi hayır dua ettiler. (Menakıb-i Çihar Yar-ı Güzin, 28. M.) Abdullah ibni Ömer hazretleri, bir gün Resulullah'ın şerefli huzuruna gelmişti. Buna çok iltifat buyurup, (Kıyamet günü herkesin beratı, yani kurtuluş vesikası, her işi ölçüldükten sonra verilir. Abdullah’ın beratı ise, dünyada verilmiştir) hadis-i şerifi ile bunu medh ve sena buyurdu. Sebebi sorulunca, (Kendisi vera ve takva sahibi olduğu gibi, dua ederken “Ya Rabbi! Benim vücudumu, kıyamet günü o kadar büyük eyle ki, Cehennemi yalnız ben doldurayım. Cehennemi insanla dolduracağım diye verdiğin sözün böylece yerine gelmiş olsun da, Muhammed aleyhisselamın ümmetinden hiç kimse Cehennemde yanmasın” diyerek din kardeşlerini kendi canından daha çok sevdiğini göstermiştir) buyurdu. Ebu Bekr-i Sıddık’ın da böyle dua ettiği(Menakıb-i Çihar Yar-ı Güzin) kitabında yazılıdır. (Hak Sözün Vesikaları) Görüldüğü gibi böyle dua etmenin çok faziletli olduğunu bizzat Resulullah efendimiz haber veriyor. Kaynak vermeden öyle dua küfür, böyle söylemek küfürdür diyerek, elindeki tekfir damgası ile her yeri damgalamak çok yanlıştır. Ancak Resulullah'ın ümmetini bu derece seven, şefkatli olan bir kimse böyle bir dua edebilir. Böyle dua etmek faziletliymiş diye içinden gelmeden, laf olsun diye böyle dua etmek kıymetsizdir. 20- Tekfirci, (Allah yazdıysa, bozsun demek küfürdür) diyor. CEVAP Bu bir duadır. Tekfirci kaderin değişip değişmeyeceğini bilmediği için buna hemen küfür damgasını basmış. Kaderin değişen ve değişmeyen kısmı vardır. Değişmez sandığı için küfür dediği anlaşılıyor. Bazı tekfirciler de, (Ya Rabbi bana şunu ver demek, emir olduğu için, Allah'a emir vermek küfür olur) diyor. Bunlar hep aynı kafadan. Dua ederken verir misin denmez ver denir. Ver demek emir değil, rica ve arzudur. Kaza-i muallak, Levh-i mahfuzda yazılıdır. Eğer o kimse, iyi amel yapıp, duası kabul olursa, o kaza değişir. Üç hadis-i şerif meali şöyledir: (Kader, tedbirle, sakınmakla değişmez, fakat kabul olan dua, o belâ gelirken insanı korur.) [Taberani] (Kaza-i muallakı hiçbir şey değiştirmez. Yalnız dua değiştirir ve ömrü, yalnız ihsan, iyilik artırır.) [Hâkim] (Sıla-i rahim ömrü uzatır.) [Taberani] Demek ki dua ile değişebilen kaderimiz vardır. (Ya Rabbi o iş kaderimde varsa, [kaza-i muallak ise] onu değiştir) anlamında, Allah yazdıysa bozsun demek küfür değil, duadır. 21- Tekfirci, (Allah’ın gücüne gitmesin demek küfürdür) diyor. CEVAP Güce gitmek ne demek? Gücenmek, darılmak, üzülmek gibi manalara gelir. (Allah’ın gücüne gitmesin) demek, (Ya Rabbi yanlış bir şey söylemişsek, günaha girmişsek bizi affet) anlamında bir duadır. Konuşma arasında çirkin bir söz kullanmak gerektiğinde o sözden orada bulunanların alınmamasını belirtmek için (Sözüm meclisten dışarı) diye bir deyim vardır. Bu da öyledir. (Çirkin bir şey söylersek, ya Rabbi bizi affet) demektir. Bir Müslümana bir sözünden dolayı hemen kâfir oldun denmez, onu kurtaracak yollar aranır. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: Bir Müslümanın, bir sözünden veya bir işinden yüz şey anlaşılsa, bunlardan doksan dokuzu küfre sebep olsa, biri Müslüman olduğunu gösterse, o bir şeyi anlamak ve ona kâfir dememek gerekir. (3/38) Bütün âlimler küfür dese, sadece biri küfür değil dese Allahü teâlâ o sözü küfür saymıyor. Tekfircinin dediği şeylerin bazıları dört mezhepte de, küfür değildir. Üzerinde ittifak olmayan sözlerden dolayı hemen bir Müslümanı tekfir etmekten sakınmalıdır. 22- Tekfirci, (Küfür sözden dolayı tevbe istigfar etmekle iman kazanılmış olmaz, kelime-i şehadet getirmek şarttır) diyor. CEVAP Müslüman zaten kelime-i şehadet getiriyor, namaz kılıyor, namazda da kelime-i şehadet getiriyor. Söylediği veya işlediği küfründe ısrar ediyorsa, kelime-i şehadet getirmesi onu küfürden kurtarmaz. Mesela bir kimse, Cehennem yok dese, bu düşüncesinde ısrar ettiği sürece bin kere kelime-i şehadet getirse Müslümanlığa giremeyeceğini İmamı a'zam hazretleri bildirmektedir. (Ne söyleyerek veya ne yaparak küfre girmişse, onu terk etmedikçe imana gelmiş olmaz) buyuruyor. Tekfirci muteber bir kitaba dayanmadan, kafasına göre konuştuğu için, ne çamlar devirdiğini, az çok dini bilen herkes açıkça görür. 23- Tekfirci, (Çalgı çalarak Kur'an okumak küfürdür) diyor. CEVAP Bu sözü doğrudur. Muteber kitaplar da öyle yazıyor. Hattâ ilahileri çalgıyla, müzikle söylemenin de küfür olduğu muteber kitaplarda yazılıdır. Şu kadar var ki, meşhur olmayan küfür bir söz veya iş için, bir Müslüman, (Ya Rabbi bilerek veya bilmeyerek işlediğim küfürler için tevbe ettim) derse, Allahü teâlânın onu affettiğini âlimlerimiz bildiriyor. Erkek olsun, kadın olsun, her insanın, her sözünde, her işinde, Allahü teâlânın emirlerine, yani farzlara ve yasak ettiklerine [haramlara] uyması lazımdır. Bir farzın yapılmasına, bir haramdan sakınmaya ehemmiyet vermeyenin imanı gider, kâfir olur. Kâfir olarak ölen kimse, kabirde azap çeker, âhirette Cehenneme gider. Cehennemde sonsuz yanar. Affedilmesine, Cehennemden çıkmasına imkân ve ihtimal yoktur. Her sözde, her işte kâfir olmak ihtimali çoktur. Kâfir olmak çok kolay olduğu gibi, küfürden kurtulmak da çok kolaydır. Küfrün sebebi bilinmese dahi, her gün bir kere istigfar etse, yani (Estagfirullah) dese, muhakkak affolur, yani, (Ya Rabbi! Bilerek veya bilmeyerek küfre sebep olan bir söz söylediysem veya iş yaptıysam, pişman oldum, beni affet!) diyerek tevbe etse, Allahü teâlâya yalvarsa, muhakkak affolur. Cehenneme gitmekten kurtulur. Cehennemde sonsuz yanmamak için, her gün muhakkak tevbe ve istigfar etmelidir. (S. Ebediyye) Allah'ın ve yaratılmışların sıfatları farklıdır Sual: Bilindiği gibi Allah'ın hayat, ilim, sem’i, basar, kelam, irade gibi sıfatları vardır. Bir tekfirci, (Allah insan gibi vardır, insan gibi bilir, insan gibi konuşur, insan gibi görür, insan gibi işitir, insan gibi diler demek küfürdür) diyor. Böyle söylemesi doğru mudur? CEVAP Sanki öyle inanan varmış gibi, böyle bir şey söylemek yersiz olur. Çünkü Müslümanlar, (Allah bilir, işitir, görür) der. (Allah, insan gibi gözle görür, kulakla işitir, dille söyler) demez. Yani insan denilen âciz yaratığın sıfatını Yaratıcı’ya vermez. Yaratıcı’nın sıfatları da, yaratılanlarda aynı olmaz. İnsanın işitmesi, görmesi, bilmesi sınırlıdır. Allahü teâlânın sıfatlarıyla mukayese edilemez. Müslümanın söylemediği şeyleri söyletip, onu küfre sokmaya çalışmak yanlıştır. Küfrü gerektiren söz söyleyenler olur da, onları ikaz için söylenebilir, ama Müslümanların söylemedikleri şeyleri söyleyip ortalığı bulandırmaya çalışmak doğru değildir. Yine bir tekfirci, (“Dön Allah’ım dön” diye Allah'a hitap etmek küfür olur) diyor. Bu sözün Allahü teâlâ ile ilgisi yoktur. Hangi Müslüman Allah'a (Dön yâ Rabbi!) diye hitap eder ki? Kişi kendi döndüğünü kastedip, (Hep aynı yerde dönüp duruyorum) demek istiyor. . Fâtiha okurken düşünmek Sual: Namazda Fâtiha okurken, (İyyâke na’büdü=Yalnız sana ibadet ederiz) kısmında, kumar, içki, zina gibi günah olan veya alışveriş gibi mübah olan şeyler düşünülmüşse, düşünülen şeye ibadet edilmiş olur mu? Ben bir şey düşünmeden hiç namaz kıldığımı hatırlamıyorum. Alışverişe veya yaptığım işlere mi tapmış oluyorum? CEVAP Günah şeyler düşünülse de, o günahlara tapılmış olmaz. İslam âlimleri, insanları küfürden kurtarmak için tevil yolunu tercih etmişlerdir. İmam-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: Bir Müslümanın, bir sözünden veya bir işinden yüz şey anlaşılsa, bunlardan 99’u küfre sebep olsa, biri Müslüman olduğunu gösterse, o bir şeyi anlamak ve ona kâfir dememek gerekir. (3/38) Kimi yazarlar, bir Müslümanın bir sözünden yüz şey anlaşılsa, bunlardan 99’u imanlı olduğunu, biri de küfür olduğunu gösterse, o bir şeyi anlayarak ona kâfir diyorlar. Böyle yapmak İslam âlimlerinin yolu değildir. Bir söze, 99 âlim küfür dese, bir âlim küfür değil dese, Allahü teâlâ da, o bir âlimin sözüne göre hüküm verip, o kimseyi kâfir yapmıyor. Namaz kılmak iman alametidir. (Namaz kılarken düşünüyorsun) diye bir Müslümana kâfir demek çok çirkindir. Fâtiha okurken insan çok şey düşünebilir. Düşündüğü şeye tapmış olmaz. İnsanları küfre sokmaktan sakınmalı, aksine küfürden kurtarmak için tevil etmeli. Kalbe gelen kötü düşüncelere küfür demekten kaçınmalı. Bir hadis-i şerif meali şöyledir: (Kötü düşünce, dille söylenmedikçe ve buna uygun hareket edilmedikçe, Allahü teâlâ, o kötü düşünceyi affeder.) [Buhârî]   . Şeytan ve deist Sual: Şeytan, Allah'ın varlığını, Cenneti ve Cehennemi biliyor. Allah'ın emrini beğenmediği için lanetlenmiştir. Deist denilen dinsizler de, bir yaratıcının varlığına inanıyorlar, ama onun emirlerini kabul etmiyorlar. Bunların şeytandan farkları var mı? CEVAP Dînî yönden deistin, ateistten ve şeytandan hiçbir farkı yoktur. Ateist, (Tanrı diye bir şey yoktur, evren kendiliğinden olmuştur, Tanrı’nın ateşi de, azabı da yoktur) diyor. Deist, (Koca evren kendiliğinden nasıl var olur? Elbette bir yaratıcısı vardır, ancak, Tanrı robot gibi bir şeydir, hiçbir şeye karışmaz) diyor. Şeytan da, (Allah, Cennet ve Cehennem vardır, ama Allah'ın emri yanlıştır) diyerek emirlere ve yasaklara riayeti doğru bulmuyor. Neticede deist, ateist ve şeytan aynı yoldadır. Deist, hayâlindeki bir ilaha, robot gibi bir varlığa değil de, her şeye gücü yeten, emrine uymayanları şiddetli şekilde cezalandıracak olan bir ilaha inansaydı, Allahü teâlânın emirlerine uyar, yasaklarından kaçardı. Bu bakımdan deistin (Kâinatı yaratan bir ilah var) demesinin hiç önemi yoktur. O, hayâlindeki robot gibi bir şeye ilah diyor. Deist, ateiste göre daha akmaktır. Çünkü insanlar bile, basit bir makine yapsa, içine kullanma talimatını koyar. Bir ilacın, nasıl ve ne kadar kullanılacağına dair prospektüs denilen bir tarifesi olur. Kâinatı ve insan gibi muazzam bir varlığı yaratıp da, bunların ne yapacağına dair bir kullanma talimatı olmaz mı? Başıboş bırakır mı hiç? Deist de, ateist gibi aklını kullanamıyor, öldükten sonra dirilmeye inanmıyor. Yoktan yaratılabilen bir şeyin öldükten sonra tekrar yaratılamayacağını ve âhirette bir hesaplaşmanın olmayacağını sanmak kadar büyük ahmaklık olur mu? O şeyi yoktan yaratan, onu tekrar yaratamaz mı? Bu, doğduğuna inanıp da, öldüğüne inanmamak gibi bir şeydir. Hiç yoktan yaratabiliyor, fakat yaratılan şey ölürse, onu tekrar yaratamamak, aklın kabul edeceği bir şey midir? Hâlbuki ilk başta yoktan yaratmak daha zor değil midir? Bir canlıyı, bir buğday tanesini yaratmaktan âciz olan kimsenin, canlı cansız her şeyi, yani koskoca kâinatı yoktan yaratanın, insanları tekrar diriltemeyeceğini sanması ne büyük aptallıktır! Ebedî azaba mâruz kalmamak için, aklını kullanmalı ve aklın gereğini yapmalıdır. Aklın gereği, iman edip Müslüman olmak ve böylece dinimizin emir ve yasaklarına uymaktır. Müslüman olmak, insan olmanın da şükrüdür. Şükrü yapılmayan nimet elden çıkar. Kâfir olarak ölenler, yarın âhirette hesaptan sonra hayvanların toprak edildiğini görünce, (Keşke biz de toprak edilseydik) diyeceklerse de, pişmanlıkları fayda vermeyecektir. Bu gerçeği düşünüp, toprak olmayı, yani yok olmayı isteyecek duruma düşmemelidir. Hâşâ dirilmek bir ihtimal bile olsa, aklı olan, bu ebedî azaba düşmemek için nasıl tedbir almaz? .XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX   ŞİRK VE ÇEŞİTLERİ - Tavaf www.tavaf.com/risale/03sirk_cesitleri.html      ŞİRK VE ÇEŞİTLERİ. Hamd, Alemlerin Rabbi Allah'a mahsustur. Salâtü Selâm, enbiyâların sonunc .  ŞİRK VE ÇEŞİTLERİ Hamd, Alemlerin Rabbi Allah’a mahsustur. Salâtü Selâm, enbiyâların sonuncusu Resulullah’ın, Ehlinin, Sahabesinin ve de kıyamete kadar, onları dost edinenlerin üzerine olsun... Tevhidin şirkle olan savaşı, Nûh Aleyhisselâm’ın kavmini, putlardan sakındırıp sadece Allah’a ibadete davet ettiği günden beri devam etmektedir. Nûh Aleyhisselam’dan sonra da Resüller geldi ve gönderildikleri toplumları yalnız Allah’a ibadet etmeye, tapınageldikleri şeylerin ibâdete layık olmadıklarını orılara anlattılar. Bu hak batıl mücadelesi, Muhammed (S.A.V.) gelinceye kadar da böylece devam etti. Allah Resûlü (S.A.V.) kendisine nübüvvet verilmeden önce de çevresinde “sâdıkû’l-emîn/ doğru ve güvenilir” olarak bilinmesine rağmen onları; tevhide, yalnız Allah’a kul olmaya davet ettiğinde, “yalancılık ve sihirbazlıkla” suçlandı. İşte bu, toplumlarını şirkten arındırarak tevhid inancına çağıran her peygamberin karşılaştığı bir durumdur. Bu mücadele her zaman varolmuştur. Tevhid inancının varlığı ve de yokluğunun söz konusu olduğu tehlikeli bir düzlem olması hasebiyle şirk ve çeşitleri hakkında kardeşlerimizi biraz daha aydınlatmayı hedef edinerek risâlemizi sunuyor ve Allah’tan başarı diliyoruz. «Allah, kendisine ortak koşanları bağışlamaz. Bundan öte dilediğine, dilediği kimse için bağışlar. Her kim Allah’a ortak koşarsa, şüphesiz büyük bir iftira da bulunmuştur» (Nisa, 48). «Şüphesiz,kim Allah’a ortak koşarsa, Allah ona cenneti haram kılmıştır ve onun gideceği yer Cehennemdir. Zalimlere orada bir yardımcı da yoktur» (Maide, 72). İnsanın, Allah azze ve celle’ye karşı açıkça isyanı olduğu için şirk, en büyük bir suçtur. Bu hal üzere ölen kimse ebediyen Cehennemde kalacaktır. (Allah korusun). «Şüphesiz kitap ehli ve müşriklerden Kafir olanlar, Cehennem ateşinde ebedi olarak kalacaklardır. Onlar insanların en kötüleridirler» (Beyyine, 6). Öyleyse şirk nedir? Şirk; Allah’a zatında, sıfatlarında, hükmünde, ulûhiyet, ibadet veya mülkünde ortağı, dengi bulunduğuna inanmak ve bunu benimsemektir. Küfür nasıl imanın zıttı ise, şirk de tamamen Tevhidin zıttıdır. ŞİRKİN ÇEŞİTLERİ Œ Büyük şirk Bir şeyi Allah’a denk tutup ona ibadet etmek. İlah’mışcasına ona itaatte bulunmak, hem onun hem de Allah’ın emirlerini müsâvi görerek ortak koşmak, veya o şeyi Allah hükmünün önüne geçirmektir. Bazı hallerde Allah’ın kurallarının geçerli olamayacağına inanmak ta bu kabildendir. Kişi bu durumda geçerli gördüğü kanunları Allah’ın kanunlarına tercih ettiği için bilerek bilmeyerek şirke düşmüş olur. Şüphesiz bu kelimenin tek anlamıyla, şirkin en ağırı olup bu durumdaki kimse İslâmdan çıkmış ve bu durum üzere ölen kimse de ebedi cehennemde kalmak üzere müşrik olarak ölmüştür. (Allah korusun). Bunun da bazı kısımları vardır; F İtaatta şirk: Allah’ın hükmünden başkasını kabul etmek, meşrû görmek veya onun Allah’ın hükmünden üstün yönleri olduğuna inanmaktır. Hüküm ve hakimiyet yalnızca Allah’a has bir haktır. (Hiçbir mahlûkun hükme ehliyeti yoktur. İnsan yalnızca Allah’ın hükümlerini uygulamakla memurdur), «Hüküm yalnız Allah’ındır» (Yusuf, 40). Allah’a isyan olan bir ameli helal görecek kadar alim veya şeyhlerine uyanlar (Allah korusun) bu sınıftadırlar. «(Yahudiler) Allah’ı bırakıp alimlerini (hahamlarını); (Hıristiyanlar) da rahiplerini ve Meryem oğlu Mesih’i rabler edindiler» (Tevbe, 31). Allah Resûlü (S.A.V.) Tirmîzi’de yer alan sahih bir hadiste bu ayeti Adiy b. Hâtem’e, “Hıristiyanlar alimlerine helali haram, haramı da helal kılmalarında itaat ediyorlardı. Kim Allah’tan başkasına şeriat koyma, (hayata tümüyle yön verme) hakkı iddia ederse Allah’tan indirileni inkar etmiştir” -şeklinde açıklamış, sonra da şu ayeti okumuştur,- «Allah’ın indirdiğiyle hükmetmeyenler, işte onlar kafirlerin ta kendileridirler» (Mâide, 44). Emir ve yasaklama hakkı, sadece Allah’ındır, «Bilesiniz ki, yaratmak ta, emretmekte Ona mahsustur» (A’raf,54) × Bilesiniz ki, .... O’na mahsusturØ ifâdesi, bu hakkın başkasına nisbetin asla mümkün olmadığına açık bir delildir. Ayette görüldüğü üzere yaratma ve emretme hakkını, Allah’tan başkasına nisbet eden kimse İslâm milletinin dışına çıkmış, müşrik olmuştur: Yarattıkları üzere yegâne tasarruf sahibi olan yalnız Yaratıcıdır. Allah azze ve celle dir. Yarattıklarının yararına olanı en iyi bilen de sadece O’dur. O’ndan başkası hiç bir şey yaratmamıştır. Allah’tan başkası, yaratılmış olduğundan acizdir, kendinde bile bilmediği sayısız husus vardır. İnsan bunu bile bilmekten âcizken yaratılmışlara uygun ve yararlı olanı nereden bilebilir ki? Bu da gösteriyor ki, insanlar tarafından hayata bir sistem olarak yön vermesi üzere konulan bütün kanun ve düzenler batıldır. Hiçbirisiyle hüküm vermek asla câiz değildir. Hakimiyet ancak Allah’ındır, O’ndan başkasının, katından bir hüküm getirme hakkı asla yoktur. (En maddesel konularda bile insan, dün inkar ettiğini bugün ikrar veya dün ikrar ettiğini bugün inkar ediyorsa bu âciz haliyle -Yaratıcısını ve de O’nun hükümlerini inkar ederek- ortaya koyacağı hayat sistemi elbette batıl olacak ve elbette her şeyi ilmiyle kuşatan hiçbir noksanlığı olmayan yüceler yücesi Allah’ın kanunları yegâne, alternatifsiz doğrular olacaktır). Allah’tan başkasının kanunlarına Kur’âni ifadeyle, “Cahiliyye hükümleriyle hükmetme” denilmektedir. Burada Allahazze ve celle, kendi hükmü dışında geçerli veya hayırlı olabilecek bir hükmün olmadığını açık ve kesin olarak bildirmiştir. F Duâda şirk: Hastalıktan şifa, musibetten afiyet, rızık genişliği vb. gibi ancak Allah’ın kâdir olduğu hususlarda ister Peygamber veya alim olsun, ister salih bir kul olsun mahluklardan medet ummak ya da Allah’a yapılan duâda onları vesile kılmak bu kabildendir. Zira onlar da duâyı yapan gibi yaratan değil amellerini kesbeden kullardır. Şifa bulmak veya nazar vs.’den korunmak için muska vb. şeyler edinmekte böyledir, Allah Resûlu (S.A.V.) “şüphesiz, muska ve temîmeler şirktir” ve “Kim boynuna muska takarsa Allah ona afiyet vermesin” buyurmuştur (sahihtir, Tirmizi). Duâ ibadettir ve de tüm ibâdetler ancak Allah’a mahsus kılınmalıdır. Allah’a ibâdette hiçbir şey, hiçbir kimse ortak edilemez, × Deki: ben, yalnızca sizin gibi bir beşerim. (Şu var ki) bana, ilâh’ınızın sadece bir ilâh olduğu vahyolunuyor. Artık her kim, Rabbine kavuşmayı umuyorsa, salih amel yapsın ve Rabbine ibâdette hiçbir şeyi ortak koşmasınØ (Kehf, 110), × Allah’ı bırakıp ta sana fayda veya zarar vermeyecek şeylere tapma. Eğer bunu yaparsan, o taktirde sen mutlaka zalimlerden (müşriklerden) olursunØ (Yanus,106). F Niyet ve gayede şirk: Genellikle amelle özellikle de kişinin tümden Allah'a itaatten insiraf etmesi, uzaklaşmasıdır. Amelini dünyevî çıkarlar için yapan Allah’ın rızasını gözetmeyen kişi bu şirke düşmüş olur, ki bu itikadî bir şirktir. × Kim, (yalnız) dünya hayatını ve onun zinetini istemekte ise, onların işlerinin karşılığını orada onlara tam olarak veririz ve onlar orada hiçbir zarara uğratılmazlar. İşte onlar, ahirette kendileri için ateşten başka hiçbir şeyleri olmayan kimselerdir; (dünyada) yaptıkları da boşa gitmiştir, halen yapmakta oldukları şeyler zaten batıldırØ (Hud, 15-16). F Sevmede şirk: Başkasını Allah’ı sever gibi ya da O’ndan daha fazla sevmekledir. Bu da şirktir. Sevgi ihlasla boyun eğmenin bir göstergesidir. × İnsanlardan bazısı Allah’tan başkasını Allah’a (haşa) eşler ve benzerler edinir de onları, Allah’ı sever gibi severler. İman edenler ise daha çok Allah’ı severlerØ (Bakara, 165). F Hulûl şirki: Birleşme anlamına gelen ittihad sözcüğü ile de dile getirilen hulûl inancı (Allah’ın -hâşâ!- kulda çözülmesi), tasavvufa sonraları İran ve Hıristiyan kültürleri ile yeni platoncu felsefenin de etkileriyle ve özellikle şii tarikatlar kanalıyla girdi. Aşırı şiiler, Allah’ın önce Ali (R.A.)’a sonra da imamlara ve öteki şia ulularına hulûl ettiğini öne sürerler. Bu akımın önemli temsilcilerinden olan (Ben İlâhım) sözünden dolayı idam edilen Hallac-ı Mansûr, tutkularına hakim olarak nefsini eğiten kimsenin insâni niteliklerden sıyrılarak arınıp saflaşacağını böylece Allah’ın o kula hulül edeceğini savunur. Yaygınlaşan ve geniş bir yandaş kitlesince benimsenen bu düşünceler İbn-i Arâbi’nin sistemize ederek hararetle savunduğu Vahdeti Vücûd adı verilen tasavvuf akımının kökleşmesine yol açtı. Bu inançla insan ve Allah’ın bir bütün (?!) olarak değerlendirildiği, Allah’ın -hâşâ!- kulunda çözüleceği böylece aynı vasıflarla muttasıf olabileceği öne sürülmüştür ki, bu da maalesef bir çok tarikat tarafından öğretilegelmiştir. (Bkz. Vahdeti Vucud/ Aliyü’l-Kari,B.Larousse 11/54I7). F Tasarrufta şirk: Allah’ın Rububiyeti gereği O’na mahsus olan kâinattaki tasarruf ve tedbiri bir takım salih kimselere nisbet etmek, onların da bu hususta güç sahibi olduğuna inanmaktır. Bu salih insanların elbette diğer insanlardan faziletli yanları olabilir ancak bu Allah’a mahsus olan vasıflara nisbet edilmelerine varacak şekilde değildir. Peygamber de olsa bu böyledir. Örneğin mutlak gaybı Allah’tan başka kimse bilemez. Dolayısıyla Allah’tan başkasının gaybı bildiği iddiası kişiye.- Allah adına bilmediği bir şeyi söylediği için büyük bir sorumluluk getirir, sahibini küfre götürür (Allah korusun), × ...Eğer gaybı bilseydim elbette daha çok hayır yapmak isterdim ve bana hiçbir fenalık dokunmazdı, ben sadece inanan bir kavim için bir uyarıcı ve müjdeleyiciyimØ (A’raf, 188). F Korkuda Şirk: Allah’a ve ahirete olan iman zayıflığının veya batıl inancın bir neticesi olarak kişinin; Allah’tan başkasının fayda ya da zarar verebileceğine inanması, korkuda başkalarını Allah’a denk tutmasıdır. Beşeri sistemlerin baskısından korkarak farzları terk etmek de böyledir. Doğrusu insan Allah’tan korkmalı ve bu korkusu onu daha fazla itaata sevk etmelidir. Ancak yırtıcı hayvanlardan veya bir zalimden korkmak gibi doğal korkuya gelince şer’an mümkündür ve bu da şirk sayılmaz. Allahu Teâla, Musa’yı Aleyhisselam’ı şu ayette bu tür bir korkuyla vasfetmiştir, × ...Etrafını kollayarak, korkuyla oradan ayrıldıØ (Kasas, 21). F Tevekkülde Şirk: Tevekkül, sebepleri yerine getiren insanın, Allah’ı vekil kılması, O’ndan işinde muvaffakiyet vermesini istemesi ve yalnız O’na güvenmesidir, × Sen, ölümsüz ve dâima diri olan Allah’a tevekkül et (güvenip dayan)...Ø (Furkân, 58). Bunun için Allah’tan başkasına veya sebeplere tevekkül etmek caiz değildir. Şirk olan tevekkül ise; Ancak Allah’ın kudreti dahilinde olan şeylerde Allah’tan başkasına kalben tevekkül edip bağlanmaktır veya Allah’tan başkasını rızık alıp veren olarak görmektir. à Küçük şirk konusuna geçmeden önce çokların bilmeden düştüğü bazı önemli ve de hassas noktalara değinmekte yarar var, bunlar; Şifayı mutlak surette doktor veya ilaca bağlamak. Din ve dünya işlerinde başarılı olmayı Allah’ın yardım ve izni atfı olmaksızın yalnız zekâ, gayret ve çalışmaya bağlamak. Kulların kanun, hüküm koyabileceklerine dair inanış. Ölüm nedenlerini mutlak surette trafik kazalarına veya yanlış ilaç kullanımına vs.’ye bağlamak vb, gibidir. Bu izafetleri mutlak olarak yapmaktan çok sakınmalıdır.  Küçük şirk Küçük şirk, İslam dairesinden çıkarmayacağı gibi tevhidin aslına da zarar vermez. Ancak bu tevhidin kemaline aykırıdır. Küçük şirk, büyük şirke yol açan vesiledir. Bunun da bazı kısımları vardır. Bunların başlı ca olanlarını Allah’ın yardımıyla zikretmeye çalışacağız, F Kavli şirk: Allah’tan başkasına yemin etmek gibi kişinin lisanıyla vâki olacağı şirk türüdür. “..senin sayende”, “Allah’tan başkası için hâkimler hâkimi” gibi sözler ve de kişiyi Abdu’n- nebî, Abdu’l- hüseyin gibi isimlerle Allah’tan başkasının kulluğuna nisbet etmek bu kabildendir. “Kur’an evliya çarpsın!”, “ekmek mushaf çarpsın!” vb. sözler de bu sınıftandır. Bunların tümünden sakınmalıdır. F Fiili şirk: Bazı şeyleri uğurlu saymak gibi inanışlardır. Bazı hayvanları, kuşları veya günleri uğursuz saymak; “kaynanan seni seviyormuş!”, -bir şey üzerine- “bugün misâfir gelecek!”, birisini anınca kulağının çınlayacağına dâir inanış (veya hıçkırık tuttuğunda anıldığına inanmak) gibi bazı tevafûkî olaylardan uğurlu sayarcasına anlam çıkarmak; fal bakmak veya baktırmak, niyet çekmek, türbelere para atmak, ip bağlamak (itîkad edilmemesi koşuluyla!) böyledir. × ...Sizin uğursuzluğunuz sizinle beraberdir...Ø (Ya’sin, 19), Resûlullah (S.A.V.) “Uğura inanmak şirktir” buyurmuştur (Müslim) F Kalbî şirk: Riyâ, şöhret sevgisi, bazı amelleriyle dünya ve dünyalığı ahirete tercih edercesine arzu etmek gibi hususlar kalbi şirktir. Bunu dört şekilde inceleyebiliriz;   Dünyevi bir menfaat sağlamak için amel yapmaktır. Kişi, amelinin ecrini dünyada alır ahirette ise bir nasibi yoktur. Bu da büyük şirktir (Bkz. Niyet ve gayde şirk).     İnsanların hoşnutluğu için yapılan Allah’ın azabından sakınma hedefi güdülmeyen amellerdir.     Mal edinebilmek, evlenebilmek, hacca gitmek için amel yapmak, ganimet için cihâda gitmek veya makam elde etme gayesiyle İslâmi ilimler okumak bu tür şirktendir. Burada da hedef Allah’ın rızası değil, hevâ ve hevestir.     Başkalarının rızasının gözetilmediği halde huşû ve takvâsızlıktan dolayı ifsad edilmiş amellerdir,   × ... “Allah ancak müttekiler (takvâ sahiplerin)’den kabul eder”Ø (Maide, 27). Bu amel de kişiye ahirette bir yarar sağlamaz. İyi ve kötü amel birbirine karışmış, kötü olan galip gelmiştir. Doğruluklarına kalben itikad edilmesi halinde bunlar büyük şirke dönüşür ki Allah azze ve celle hepimizi bunlara düşmekten korusun (Âmin). Ž Gizli şirk İbni Abbâs (R.A.) “Allah ve sen dilersen” gibi bir sözün “Allah ve falanca dilerse” anlamında olduğunu söylemiş ve bunun gizli şirk olduğunu belirtmiştir. Bu ifadenin yerine “evvel Allah, sonra da falanca dilerse” kullanılması gerekir. “Evvel Allah, sonra da senin sayende” demeli Allâh’a hiçbir varlık denk tutulmamalıdır. Buna düşen Yine “Allah’a vesana güveniyorum” değil, “evvelen Allah’a, sonra da sana güveniyorum” denmelidir. Zira “ve” edatı eşitliği gerektirir. “Sonra” kullanarak derece farkını ispat etmek şarttır. Allah Resûlu (S.A.V.) bunun keffâretini şöyle bildirmiştir, “Kim Lât ve Uzza’ya yemin ederse (hemen ardından) “Lâ İlâhe İll’allah” desin. Kim arkadaşına, “Gel! bahis -iddialaşmak ve kumar- oynayalım derse, sadaka versin” (Buhari, Müslim). à Resulullah (S.A.V.) her tür şirkten şu duâyla Allah’a sığınmamızı bizlere öğretmiştir, × Rabbimiz, bilerek sana ortak koşmaktan sana sığınırım, bilmediğimizden de Sen’den bağışlanmamızı dilerizØ (Sahihtir, Ahmed). Çokların sakınmadığı, imana zarar veren ameller 4 Sihir: Kalp ve bedene hastalık, ölüm vb. gibi fiziksel etkiler meydana getirebilen, eşlerin arasını açan ve cinlerle küfre düşmeye karşılık işbirliği içinde bulunan kimselerin bazı muska, üfürük, tılsım vs.’yle yaptığı bir fiildir. Bu, ameli küfür olduğu gibi bu işlerle uğraşanlar da kâfirdir. (Bkz. Bakara süresi 102). 4 Kâhinlik: Medyumluk olarak da tesmiye edilen kehânet, geleceği bildirme iddiasıdır. Kâhin veya medyum, Allah’tan başka kimsenin bilemeyeceği gaybî durumları, geleceği bildiğini iddia eder ki, bu haliyle Allah’ı inkar ederek kafir olmuş olur. Sözlerini doğrulayan da küfre düşer. (Bkz.Tasarrufta şirk). 4 Sihri çözmek: Sihre maruz kalan kimseyi Allah’ın izni’yle kurtarmak biri meşru diğeri ise haram olmak üzere iki yolla mümkündür. a) Sihri, sihirle çözmek; bu küçük küfürdür. b) Sihri Kur’ân ve Sünnette sabit olan duâları okuyarak (rukye ile) çözmektir ki, bu câizdir. 4 Falcılık ve astroloji: Ban yıldız ve burçları, yeryüzünde meydana gelen olaylara etkili kabul etmektir ki, kişi isterse bunun Allah’ın izniyle olabileceğine inansın şirktir. Sahibini İslâmdan çıkarır. Kur’ân’dan öğrendiğimiz kadarıyla yıldızların yaratılma gayesi; gökyüzünü süslemek, yolcuların yollarını belirlemesi ve “Mele-i A’fa”yı dinlemeye kalkan şeytanların taşlanmasıdır. Ancak yıldız hareketlerinin dünya olaylarıyla karşılaştırması yapılarak benzerlikler bulunmaya gidilirse bu, tevhid akidesinin kemâline aykırı olmakla birlikte sahibini küfre götürmeyen küçük şirk olur. 4 Nazarlıklar, muskalar: Mavi boncuk gibi ister belli vasıflardaki taşlar olsun ister ayet, hadis yazılı kağıtlar olsun birlikte değerlendirilirler. Çünkü bunlar konuya delil teşkil edebilecek naslarda umûmen ele alınmıştır. Bunları iki şekilde inceleyebiliriz, a) Kur’an’dan olmayanlar: Nisbi veya külli etkisine inanan büyük şirke düşer. Maalesef bunların koruduğuna inanmak veya bir musibetten kurtulmayı bunlara bağlamak vb. gibi çarpık inanışlar halk arasında yayılagelmiş, böylece fâsid itikadlara zemin hazırlanmıştır. Bunlardan şiddetle sakınmalıdır. b) Kur’andan olanlar: Mütekaddim ulemâdan muhtevanın yalnızca Kur’an ayetleri olması şartıyla bunun câiz olduğuna dâir bazı rivâyetler söz konusu ise de asıl olan delillerin umûmiliği, bunun haram oluşudur. Bundan kaçınmalıdır. 4 Okuma (Rukye): Kur’ân veya Sünnette yer alan; cin ibtilâsı vs. hastalara şifa için okunan zikir ve duâların tümüne verilen addır. Rukyenin meşrû olabilmesi için;   Allah’tan başkasına güvenip ondan medet ummak gibi haram şeyler içermemesi,     mânasının anlaşılır olması,     Arapça olması (bilmeyen şifa için duâda bulunur),     Allah’ın izni olmadıkça şifanın hasıl olmayacağına inanılması şeklinde bazı kâideler vardır.   Şifa için bilezik, ip veya değişik vasıflardaki taş vs. edinmek gibi mezkûr kâidelerin dışında olan rukye, haram olur. à Zarar ve yarar ancak Allah’ın izniyledir. Allah bütün yaratılmışlar üzerinde tek kuvvet ve kudret sahibidir. Her kim böyle şeylerin hayır ve şerre neden olduğuna inanırsa büyük şirke, bu yalnız bir şüpheden ibaretse küçük şirke düşmüş olur. Müslümanların bir çok fitne, felaket, belaya maruz kalması, kanlarının ucuz olması, zillet içinde bulunmalarının başlıca nedeni İslâm topraklarında maalesef her çeşidiyle yaygın olan şirkî unsurlardır. Akidelerinin berraklığını gideren şirkî öğeler ve gerçek tevhid akidesinden yüz çevirmelerinden dolayı Allah’ın üzerlerine boşalttığı azaba müstehakolmuşlardır. İslâmdan olmadığı halde İslâmmışcasına rağbet gören bidat ve hurafeler bunun veciz bir göstergesidir. Oysa İslâm bunları ve bunlara götüren yolları yıkıp tevhid akidesini ikâme etmeye gelmişti!.. Müslümanlar neredeyse kendilerinden önceki müşrik kavimler gibi dinlerini oyun ve eğlence edinme tehlikesiyle karşı karşıya geldiler. Ölmüş salihleri yüceltmeye, onlar için kurban kesmeye, duâlarında onlardan medet ummaya, kabirlerini bayram yerlerine çevirip onları tavaf etmeye başladılar. Allah Resûlü (S.A.V.)’in, “Allah katında mahlukâtın en şerlileri” olarak tanımladıkları kimseler gibi kabirleri ziyaret etmek için sefer eder, oraları mescide çevirir ve onları takdis eder oldular! Tüm bunlardan daha korkunç olan da, Allah’ın indirdiğiyle hükmetmeyi terk ettiler!.. Beşeri sistemlerle yaşar onları destekler oldular. Onu sever ve savunur oldular! Her ne kadar değişik adlar kullansalar da onlar gibi faiz yemeye başladılar!.. Bu acı tablo karşısında, vaziyetin derdini taşıyan her müslümana, “Ey Rabbimiz! Bize yalnız Senin Hükümleri’nle yaşayabilmek için gayret edeceğimiz bir basiret, bir güç ver. Bizleri şirkin her türlü kirinden, tevhidin nuruyla temizle ve bizi dosdoğru yola ilet! Şüphesiz Sen her şeye gücü yetensin!” diye yalvararak duâ silahınâ sarılmak ve “Bismillah” demek düşer! “Sallallahu alâ Muhammedin ve alâ âlihi ve Sahbihi ecmâîn” VE’L-HAMDÜ LİLAHİ RABBİ’L ALEMİN   Şirk nedir ve şirk çeşitleri nelerdir? | Sorularla İslamiyet www.sorularlaislamiyet.com/.../sirk-nedir-ve-sirk-cesitleri-nelerdir.html      3 Nis 2012 - Şirk kelimesi, ortak koşmak (ortaklık) demek, «tevhîd» kelimesinin zıddıdır. Şerik ise, ortak  .Şirk nedir ve şirk çeşitleri nelerdir? Kullanıcı:     Sorularlaislamiyet.com     | Tarih:     Sa, 03/04/2012 - 11:13           Değerli kardeşimiz; Şirk kelimesi, ortak koşmak (ortaklık) demek, «tevhîd» kelimesinin zıddıdır.Şerik ise, ortak de­mektir. Çoğulu «Şüreka»'dır. Kur'an-ı Kerîm'de insanlar, tevhide, yani Allah'ı birlemeye davet edilmişler, O'na gerek zâtında, gerek sıfat ve fiillerinde başkalarını şerik, yani ortak kılmaktan, yalnız Allah'a mahsus olan ibâdette başkalarını O'na ortak etmekten şid­detle menedilmiştir. Bu sebeple Kur'an-ı Kerîm'de; «Şirkin pek büyük bir günâh ve zulüm olduğu»(1) Hak Teâlâ'nın «Kendisine şerik koşulmasını asla affetmiyeceği, bundan başka olan günahları dileyeceği kimseler için affedeceği bildirilmektedir.»(2) Çünkü insan, Allah'ın yer­yüzündeki halîfesi (vekili)'dir. Zira yeryüzündeki her şey onun em­rine ve hizmetine verilmiş, onun idaresine terkedilmiştir.(3) Öyle ise nasıl olur da, kâinatı idare etmek için yaratılan insan, kendisi gibi veya kendi hizmetinde olan şeylerin bazısını ilâh olarak kabul ederek Allah'ı bırakıp, ona ibâdet eder veya onları Allah'a şerik koşar? İşte şirk insanı bu şekilde alçaltacağı ve Allah'ın onun için tak­dir ettiği yüksek ve şerefli mevkii idrak ederek O'na ulaşmasına en­gel olacağı içindir ki, günahların en ağın olduğu ve Allah Teâlâ'­nın, kendisine şirk koşan bu gibi insanları asla affetmiyeceği bil­dirilmiştir. Şirkin Nevileri (Çeşitleri): Şirkin birçok nev'ileri vardır : 1. Şirk-i İstiklâlî: Şirk nev'ilerinin en açığı; güneş, ay, yıldızlar gibi semavî var­lıklara, tabiat kuvvetlerine, yan veya tam ilâh zannedilen insanla­ra, hülâsa, Allah'tan başka canlı veya cansız varlıklara tapınmak ve onlara ibâdet etmektir. Şirkin bu şekilde; Allah'ı bırakarak; veya bir veya daha çok varlıkları ilâh veya ilâhlar olarak kabul edip on­lara tapınıldığından, bu türlü şirke, «Şirk-i İstiklâli» denmiştir. Hayır kaynağı olarak bir «hayır ilâhı», şer kaynağı olarak da bir «şer ilâhı»olduğuna inanan ve bu iki ilâha tapan «Seneviyye ve «Mecûsiler»'in şirki, bu şirke dahildir. «Zerdüşt» dininde olduğu gibi... 2. Şirk-i Teb'iz : «Şirk-i Teb'iz» denilen bu şirk nev'inde ise; Allah'a inanmak­la beraber, O'na başka şeyleri şerik (ortak), koşmak, yâni, ilâh ol­duğuna inanılan diğer varlıklarınıda Yüce Allah gibi ulûhiyet sıfa­tıyla muttasıl olduğuna inanmaktır. Hristiyanlıkta sonradan uydu­rulup icad edilen «Teslis» akidesi, bu nev'i bir şirktir. Çünkü onlaz Hz. îsa'ya oğul, Hz. Meryem'e Ruhu'l - Kudüs adını vererek Oğul veya Ruhu'l - Kudüs'ün de bizzat Allah gibi kâdir-i mutlak ve âlim-i mutlak olduğunu sanmakta ve böylece Baba, Oğul ve Ruhu'l - Kudüs gibi üç başlı bir ulûhiyete inanmaktadırlar. 3. Şirk-i Takrîb : «Şîrk-i Takrîb», adı verilen üçüncü nev'i şirkte ise; bu âle­min yaratıcısının bir olduğu kabul edilmekle beraber, «O'na yakın­lığı temin etmek ve O'nun katında şefaatçi olmak üzere Allah Teâlâ'yı bırakarak O'ndan başkasına, yani putlara ve heykellere tapmak, hiçbir fayda veya zarar veremiyecek olan bu cansız ve kıymetsiz eşyaya ibâdet etmektir." «Veseniyye», yani «Putperestlik» denilen bu şekil, en âdi, kötü ve gülünç şirk şekli olması Ve İslâmiyetin zuhuru sırasında bütün dünyada salgın halinde bulunması sebebiyle, Kur'an-ı Kerîm'de en ağır kelimelerle sık sık zikredilmiş ve bu sapık inanç şiddetle yasaklanmıştır.(4) — Şirkin diğer bir şekli de; bir kısım insanların kendi ara­larından bazılarını «Rabb» olarak kabul etmeleri, onlara körü kö­rüne inanarak Allah'ın emir ve nehiyleri yerine, onların emrettik­lerini yapmaları, yasak kıldıklarını da yapmamalarıdır. Nitekim Kur'an-ı Kerîm'de, Yahudilerin hahamlarını (yani kendi din adam­larım), Hıristiyanların da rahiplerini Allah'dan başka birer Rabb edindikleri, yani emir ve yasaklarını bırakarak, kendi din adamla­rının emir ve yasaklarını tuttukları, halbuki bir tek Allah'a iba­detle emredilmiş oldukları beyan edilmektedir.(5) Yukarıda zikredilen bu şirk nev'ileri, şu âyet-i kerimede gayet açık olarak şöylece özetlenmiştir.(6) «... Hiçbirimiz Allah'dan başkasına tapmıyalım. O'na hiçbir şerik (ortak) koşmayalım. Allah'ı bırakıp içimizden bir kısmını ken­dimize Rab edinmiyelim.» Şirkin en kapalı görülen bir şekli de, yine Kur'an-ı Ke­rîm'de bildirilen, insanın kendi heves ve süflî arzularına körü körü­ne uymasıdır. Nitekim Kur'an-ı Kerim'de (7) «Kendi heves ve arzularım mâbûd edinen kimseyi gördün mü?.."buyurulmak suretiyle bu gibiler kötülenmişlerdir. O halde, açık veya kapalı olan her türlü şirkten dikkatle ka­çınmak lâzımdır. Hakîkî Tevhîd'e ancak bu şekilde ulaşılır. Allah'a şirk koşmanın bütün bu nev'ileri, bilhassa putperest­lik, güneş, ay ve yıldızlara ve tabiat kuvvetlerine, iki veya daha çok ilâha tapmak ve Hristiyanların teslis akidesi, Kur'an-ı Kerîm'de şiddetle reddedilmiş, hakîkî tevhîd inancı bütün beşeriyete telkin edilmiştir. Böylece gerçek itaat ve ibâdetin ancak Allah'a yapıla­cağı, Allah'ın emirlerini terk ederek, başka bir kimsenin emirleri­ne veya süflî arzularına itaat etmenin bir nevi şirk hükmünde ol­duğu, birçok âyetlerde beyan buyurulmuştur.(8) Dipnotlar: (1) Lokman, 13 (2) Nisa, 48 (3) Bakara, 29-30 (4) Bak: En'âm, 71. 136-138, 139; İbrahim, 30; Ankebut, 25; Araf. 191, 132. 195, 197; Hacc, 12. 13. 73; Meryem, 81: Furkan, 3: Sebe', 21; Fatır, 13. 14, 40; İsrâ, 56. (5) Tevbe, 31 (6) Âl-i İmrân, 64 (7) Furkân, 43 (8) Ali Arslan Aydın, İslam İnançları, (Tevhid ve İlm-i Kelam), Gonca Yayınları: 289-291. Selam ve dua ile... Sorularla İslamiyet . Şirk ve Çeşitleri - Kunfeyekun Org www.kunfeyekun.org › ... › ÖNEMLİ KONULAR › FIKIH VE AKAİD      21 Ara 2010 - Şirk ü .Şirk üç türlüdür.  1 - Büyük Şirk  2 - Küçük Şirk  3 - Gizli Şirk (Bazı alimler gizli şirki küçük şirkten saydılar)  --------------------------------------------------------------------------------  1 - Büyük Şirk  (Tevhidi bozan ve ona zıt olan Büyük Şirk)  Allah-u teala'yı "ibadette" (nusukta), "hükümde", "teşride", "velayette" ve "sevgide" birlemeyip O'na ortak koşmaktır.  Allah-u teala şöyle buyuruyor:  "De ki: "Namazım, kestiğim kurban, hayatım ve ölümüm Alemlerin Rabbi olan Allah içindir. O'nun hiçbir ortağı yoktur. Müslümanların ilki olarak bununla emrolundum." (En'am: 162-163)  "Onlar, hahamlarını, rahiblerini ve Meryem oğlu Mesih'i Allah'tan başka rabler edindiler. Oysa tek olan Allah'a ibadet etmekle emrolunmuşlardı. O'ndan başka ibadete layık ilah yoktur. O, onların ortak koştuklarından münezzehtir." (Tevbe: 31)  "Hüküm vermek yalnız Allah'a aittir. Kendisinden başkasına değil, sadece O'na ibadet etmenizi emretti. Dosdoğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler." (Yusuf: 40)  ------------------------------------------------------------------------------------  Büyük Şirkin Türleri  1/1 - Dua Yapmada Şirk  Dua yalnız Allah'a yapılır. Başkasına yapıldığı zaman şirktir. Ölüden yardım istemek gibi...  Allah-u teala şöyle buyuruyor:  "Gemiye bindikleri zaman dini yalnız Allah'a has kılarak O'na yalvarırlar. Ama Allah onları karaya çıkararak kurtarınca O'na hemen eş koşarlar." (Ankebut: 65)  1/2 - Niyet ve İstemede Şirk  Yani; bir iş yaparken Allah rızasından başka bir şey için yapmaktır.  Allah-u teala şöyle buyuruyor:  "Dünya hayatını ve güzelliklerini isteyenler orada işlediklerinin karşılığını eksikliğe uğratılmadan veririz. İşte ahirette onlara ateşten başka bir şey yoktur. İşledikleri şeyler orada boşa gitmiştir, zaten yapmakta oldukları da batıldır." (Hud: 15-16)  1/3 - İtaatte Şirk  Allah'ın itaat etmeyi yasakladığı bir konuda birisine itaat etmek veya kendisine itaat edilmeyi yasakladığı birisine itaat etmek demektir.  Allah-u teala şöyle buyuruyor:  "Onlar, hahamlarını, rahiblerini ve Meryem oğlu Mesih'i Allah'tan başka rabler edindiler. Oysa tek olan Allah'a ibadet etmekle emrolunmuşlardı. O'ndan başka ibadete layık ilah yoktur. O, onların ortak koştuklarından münezzehtir." (Tevbe:31)  Bir gün Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem bu ayeti kerimeyi okuduğu sırada içeriye daha evvel hristiyan iken İslam'la şereflenen Adiyy İbn Hatem radiyAllahu anh girdi ve bu ayeti kerimeyi duyunca Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem'e;  "Onlara ibadet etmiyorlar ki" dedi.  Bunun üzerine Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem:  "Onlar Allah'ın helal kıldığı bir şeyi haram, haram kıldığı bir şeyi helal kıldıkları zaman onlara itaat etmiyorlar mı?" diye sorunca;  Adiyy b. Hatem:  "Evet" diye cevap verdi.  Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem de:  "İşte böylece onlara ibadet ediyorlar" buyurdu. (Tirmizi - Ahmed b. Hanbel, İbni Hazm)  Ebu'l Bahteri bu ayet hakkında şöyle dedi:  "Onlar din adamlarına, rahiplerine namaz kılmadılar. Şayet din adamları ve rahipleri, kendileri için rüku ve secde yapılmasını onlara emretseydiler elbette bu konuda onlara itaat etmezlerdi. Fakat Allah-u teala'nın haramını helal, helalini haram yapmalarını onlara emrettiklerinde bu emre itaat ettiler. İşte onların, din adamlarını ve rahiplerini Allah-u teala'dan başka rabler edinmeleri böyle olmuştur." (İbni Teymiye Fetvalar c: 7 s: 76)  1/4 - Sevgide ve Muvalatta Şirk  Her kim, sadece Allah-u teala için sever ve buğzeder, dost ve düşman olursa; Allah-u teala'nın sevdiğini sever, sevmediğini sevmezse; Allah-u teala ve rasulüne dost olana dost, düşman olana düşman olursa; Allah-u teala'nın razı olduğu şeylerden razı olur, buğzettiği şeylere buğzederse, işte o kimse sadece Allah-u teala'ya kul olmuş ve imanı tamamlanmıştır.  Her kim de şekli ve resmi ne olursa olsun Allah-u teala' dan başkası için sever ve buğzederse veya dostluk ve düşmanlık gösterirse, işte o kimse de ister kabul etsin veya kabul etmesin, bunlara kul olmuş ve ibadet etmiştir.  Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem şöyle demiştir:  "Allah için seven, Allah için buğzeden, Allah için veren, Allah için vermeyen kimsenin imanı tamamlanmıştır." (Ebu Davud sahih senedle)  Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem şöyle demiştir:  "İmanın en sağlam kulpu; Allah için dost olmak, Allah için düşman olmak, Allah için sevmek, Allah için buğzetmektir." (Ahmed sahih senedle)  Allah-u teala için dost ve düşman olmanın, sevmek ve buğzetmenin imanın en sağlam kulpu olmasının sebebi; Allah-u teala'ya kulluğun en yüksek mertebesini gösterdiği içindir. Bu sebeble kim, Allah-u teala'dan başkası için dost veya düşman olursa, o kişiye en yüksek seviyede kulluk ve ibadet etmiş olur.  Zatı için sevilen sadece Allah-u teala'dır.  O'ndan başkaları ise ancak O'nun için sevilirler, O'nunla beraber sevilmezler. Allah-u teala'dan başkası, şekli ve mertebesi ne olursa olsun, doğruya ister isabet etsin ister isabet etmesin, ister hak ister batıl üzere olsun zatı için veya Allah-u teala ile beraber sevilirse, onun zatı için dostluk veya düşmanlık gösterilirse Allah-u teala'dan başka rab ve ilah edinilmiş olur.  Allah-u teala şöyle buyuruyor:  "İnsanlardan, Allah'dan başka edindikleri denkleri Allah gibi sevenler vardır. Oysa iman edenlerin Allah'ı sevmeleri daha şiddetlidir." (Bakara: 165)  1/5 - Korku Şirki  Allah-u teala şöyle buyuruyor:  "Eğer inanmışsanız onlardan korkmayın benden korkun." (Al-i İmran: 175)  Yalnız Allah-u teala'nın elinde olan şeyler hakkında Allah-u teala'dan başkasından korkmak büyük şirklerdendir.  Örneğin; neslini kesebileceği endişesiyle insan veya cinden korkmak. Çünkü bu, sadece Allah-u teala'nın elindedir.  Hastalık, fakirlik veya sakatlık verebileceği zannıyla insanlardan veya cinlerden korkmak da böyledir.  Ölüden veya cansız bir varlıktan zarar geleceği zannıyla korkmak büyük şirktir. Velev ki bu, ölünün hayatta iken yapabileceği şeylerden olsun.  Örneğin; bir ölünün kendisini dövebileceğinden korkması gibi... Bu, büyük şirktir. Çünkü ölünün bunu yapmaya kudreti yoktur.  Bir mahlukattan korktuğundan dolayı ona ibadet etmek büyük şirktir. Örneğin; korktuğundan dolayı bir kişi için kurban kesmek gibi...  Oturacağı yeni bir evde cinler kendisine zarar vermesinler diye, onların şerrinden korunmak amacıyla cinler için kurban kesmek de büyük şirktendir.  1/6 - Tevekkül Şirki  Tevekkülün şer-i manası; hayrı elde etmek veya şerri defetmek için Allah'a güvenmektir.  Allah-u teala şöyle buyuruyor:  "Eğer mü'min iseniz yalnız Allah'a tevekkül edin." (Maide: 23)  "Kim Allah'a tevekkül ederse Allah ona yeter." (Talak: 3)  Yalnız Allah'a güvenmek, O'na gönülden bağlanmak, tevhiddir.  Tevekkül aşağıdaki durumlarda büyük şirk olur:  - Sadece Allah-u teala'nın yapabildiği konularda yaratılanlara güvenmek.  Örneğin; yağmur yağması, rızık elde etmek, çocuk sahibi olmak, hastalıktan korunmak ve hastalıktan kurtulmak gibi sadece Allah-u teala'nın elinde olan meselelerde Allah-u teala'dan başkasına güvenmek gibi.  - Ölülere ve cansızlara herhangi bir konuda tevekkül etmek, güvenmek.  1/7 - Teşri Koyma Şirki  Teşri koymak, helal veya haram, iyilik veya kötülük ölçülerini tayin etmek sadece Allah-u teala'ya ait olan "uluhiyyetin" en önemli özelliklerindendir.  Bu nedenle kim, bu özelliklerden herhangi birisinin kendisinde olduğunu iddia ederse, yani; Allah-u teala'ya muhalefet ederek teşri koyma, helal (serbest) ve haram (yasak) ölçülerini tayin etme, bir şeye iyi veya kötü deme yetkisinin kendisinde bulunduğunu iddia ederse kendisini ilah ilan etmiş ve Allah-u teala'ya denk kılmış olur. Her kim de onun bu iddiasını kabul ederek bu yetkiyi ona verir ve ona bağlanırsa onu kendisine ilah edinmiş olur.  Allah-u teala şöyle buyuruyor:  "Hüküm vermek yalnız Allah'a aittir. Kendisinden başkasına değil, sadece O'na ibadet etmenizi emretti. Dosdoğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler." (Yusuf: 40)  "Yoksa onların Allah'ın izin vermediği şeyi kendilerine dinden bir şeriat koyan ortakları mı vardır?" (Şura: 21)  "(Ey Muhammed!) De ki: "Biliyor musunuz, Allah size rızık olarak her ne indirmişse, onun kimini haram kıldınız, kimini helal..." Yine de ki: "Allah mı bunun için size izin verdi, yoksa Allah'a iftira mı ediyorsunuz?" (Yunus: 59)  2 - Küçük Şirk  İbadet seviyesine çıkmamış amellerin Allah'tan başkasına veya Allah'la birlikte bir başkasına yapılmasıdır.  Riyanın azlığı, Allah-u teala'dan başkasına yemin etmek gibi...  Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:  "Kim Allah'tan başkasına yemin ederse şirk işlemiştir". (Tirmizi)  "Allah ve sen dilersen",  "bu, senden ve Allah'tandır",  "sadece Allah ve sen benim için varsın",  "ben Allah'a ve sana tevekkül ettim",  "sen olmasa idin bu olmazdı" gibi sözler küçük şirktir.  Bir adam Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem'e şöyle dedi:  "Allah ve sen dilersen".  Bunun üzerine Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem ona:  "Beni Allah'a denk mi tutuyorsun? Sadece "Allah dilerse" de!" dedi. (Nesei - İbn Mace)  Her söz veya amel veya inanç büyük şirke ulaşmadığı halde büyük şirke vesile oluyorsa küçük şirk olur.  Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem şöyle buyuruyor:  "Sizin için en çok korktuğum şey küçük şirktir."  Bunun üzerine sahabeler şöyle sordu:  "Küçük şirk nedir? Ya RasulAllah!"  Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem de şöyle cevap verdi:  "Riyadır. Cenabı Hak insanları amellerine karşılık cezalandıracağı zaman riyakarlara: "Dünyada gösteriş yaptığınız kimselerin yanına gidin. Onların yanında bir mükafat bulabilecek misiniz?" diyecektir." (Ahmed b. Hanbel)  Sahabeler:  "Rabbine kavuşmayı uman kimse salih amel işlesin ve Rabbine ibadette hiçbir şeyi ortak koşmasın." (Kehf: 110) ayetini küçük şirk için delil gösterdiler. Halbuki bu ayet zahirine göre büyük şirk hakkındadır. Çünkü Allah-u teala ayette; "Rabbine ibadette hiçbir şeyi ortak koşmasın" buyuruyor. Yani; ibadette şirk yapmasın, demek istemektedir, ibadet şirki hiçbir zaman küçük şirk olmaz. Her zaman büyük şirktir.  Ayet her ne kadar büyük şirk hakkında ise de sahabeler bu gibi ayetleri küçük şirk hakkında delil getiriyorlardı. Bu ise küçük şirkin büyük şirk olduğunu belirtmek için değil, insanları küçük şirkten de çok sakındırmak içindir.  3 - Gizli Şirk  Bilinmeyen şirk, demektir.  Bazı alimlere göre gizli şirk; "gizli şehvet şirki" olarak isimlendirdiler.  Şehvet ise; nefsin bir şeyi arzulaması, bir şeye meyletmesidir.  Bazı alimlere göre şehvet; nefsin hoşuna giden ve onu sevindiren şeye meyletmesidir. Yani; insan, nefsin arzuladığı şeyi yapar ve bunu Allah-u teala'ya itaat etmek için yaptığını söyler. Halbuki bunu nefsi istediği için yapmaktadır. Nefsi istemeseydi yapmazdı. İşte bu gizli şirktir.  Hevâ ile şehvet arasında fark vardır:  "Hevâ", aynen şehvet gibi bir şeye meyletmektir. Aralarındaki benzerlik sadece budur. Fakat hevâ, caiz olmayan bir şeye meyletmektir. Onun için insan bunu hissedebilir.  "Şehvet" ise yapılması gereken şeylere meyletmektir. Fakat bunu yaparken Allah-u teala istediği için değil, nefis istediği için yapar, sonra üzerine şeriat elbisesini giydirir.  Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem şöyle buyuruyor:  "Bu ümmetin şirki karanlık bir gecede dümdüz bir kayanın üzerinde yürüyen siyah bir karıncanın ayak sesinden daha gizlidir."  Bunun üzerine Ebu Bekir radiyAllahu anh Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem'e:  "Bundan nasıl kurtulabiliriz?" dedi.  Rasulullah sallAllahu aleyhi ve sellem:  "Şu duayı okursan ondan kurtulursun:  "Allah'ım! Bildiğim şeylerde şirk koşmaktan sana sığınırım. Bilmediğim şirkten de senin affını dilerim" de." buyurdu. (Hakim, Ebi hatim sahih senedle rivayet etti)  Büyük şirk; insanı İslam dininden çıkarır, kafir yapar.  Küçük şirk ise; İslam dininden çıkartmayıp büyük günahlardan daha günahtır.  Şirkin küçüğü ve büyüğü ancak ölmeden önce ondan tevbe etmekle affolunur.  Küçük şirki ahiret gününde ancak çokça haseneler siler.  Küçük şirk; sadece karıştığı ameli bozar.  Büyük şirk ise; bütün amelleri bozar. Yazının Devamı: http://www.kunfeyekun.org/forum/kf/sirk-ve-cesitleri.7673/#ixzz44l7XwPCM . Hanif Dostlar Ana Sayfa: şirk ve çeşitleri www.hanifdostlar.net › Tasavvuf -Din Felsefe- Bilim Kurgu      ŞİRK VE ÇEŞİTLERİ. Şirk; Allah'a zatında, sıfatlarında, emir ve hükmünde, ulûhiyet, ibadet veya mülkün .ŞİRK VE ÇEŞİTLERİ Şirk; Allah'a zatında, sıfatlarında, emir ve hükmünde, ulûhiyet, ibadet veya mülkünde ortağı, dengi bulunduğuna inanmak ve bunu kabul etmektir. Küfür nasıl imanın zıttı ise, şirkte tamamen Tevhidin zıddıdır. Şirkin Çeşitleri: 1.      Büyük Şirk: Bir şeyi Allah'a denk tutup ona ibadet etmek, İlah’mışçasına ona itaâtte bulunmak, hem onun hem de Allah'ın emirlerini denk görerek ortak koşmak, veya o şeyi Allah hükmünün önüne geçirmektir. Bazı hallerde Allah'ın hükümlerinin geçerli olamayacağına inanmak ta bu kabildendir. Kişi bu durumda geçerli gördüğü kanunları Allah'ın hükümlerine tercih ettiği için bilerek veya bilmeyerek şirke düşmüş olur. Şüphesiz bu kelimenin tek anlamıyla, şirkin en ağırı olup bu durumdaki kimse İslâm'dan çıkmış ve bu durum üzere ölen kimse de ebedî cehennemde kalmak üzere müşrik olarak ölmüştür. (Allah korusun)  İtaatte Şirk: Hüküm ve egemenlikte şirk Allah'ın hükmünden başkasını kabul etmek, meşrû görmek veya onun Allah'ın hükmünden üstün yönleri olduğuna inanmaktır. Hüküm ve hakimiyet yalnızca Allah'a has bir haktır. (Hiçbir mahlûkun hükme ehliyeti yoktur. İnsan yalnızca Allah'ın hükümlerini uygulamakla memurdur.) "Hüküm yalnız Allah'ındır." (Yûsuf, 12/40) Allah'a isyan olan bir ameli helal görecek kadar alim veya şeyhlerine uyanlar (Allah korusun) bu sınıftadırlar. "(Yahudiler) Allah'ı bırakıp alimlerini (hahamlarını); (Hıristiyanlar) da rahiplerini ve Meryem oğlu Mesih'i rabler edindiler." (Tevbe, 9/31) Allah Resûlü (s.a.v) Tirmîzi'de yer alan sahih bir hadiste bu ayeti Adiy b. Hâtim'e, "Hıristiyanlar, alimleri helali haram, haramı da helal kıldıklarında onlara itaât ediyorlardı. Kim Allah'tan başkasına şeriat koyma, (hayata tümüyle yön verme) hakkı iddia ederse Allah'tan indirileni inkar etmiştir" -şeklinde açıklamış, sonra da şu ayeti okumuştur-, "Allah'ın indirdiğiyle hükmetmeyenler, işte onlar kafirlerin ta kendileridirler." (Mâide, 5/44) Emir ve yasaklama hakkı, sadece Allah'ındır: "Bilesiniz ki, yaratmak ta, emretmek te O'na mahsustur." (A'raf, 7/54) "Bilesiniz ki, ...O'na mahsustur" ifâdesi, bu hakkın başkasına asla nisbet edilemeyeceğine açık bir delildir. Ayette görüldüğü üzere yaratma ve emretme hakkını, Allah'tan başkasına nisbet eden kimse İslâm milletinin (dininin) dışına çıkmış, müşrik olmuştur. Yarattıkları üzere yegâne tasarruf sahibi olan yalnız Yaratıcıdır, Allah azze ve celle'dir. Yarattıklarının yararına olanı en iyi bilen de sadece O'dur. O'ndan başkası hiç bir şey yaratmamıştır. Allah'tan başkası, yaratılmış olduğundan dolayı acizdir, kendinde bile bilmediği sayısız husus vardır. İnsan bunu bile bilmekten âcizken yaratılmışlara uygun ve yararlı olanı nereden bilebilir ki? Bu da gösteriyor ki, insanlar tarafından hayata bir sistem olarak yön vermesi üzere konulan bütün kanun ve düzenler batıldır. Hiçbirisiyle hüküm vermek asla câiz değildir. Hakimiyet ancak Allah'ındır, O'ndan başkasının, kendinden bir hüküm getirme hakkı asla yoktur. (En maddesel konularda bile insan, dün inkar ettiğini bugün ikrar veya dün ikrar ettiğini bugün inkar ediyorsa bu âciz haliyle -Yaratıcısını ve de O'nun hükümlerini inkar ederek- ortaya koyacağı hayat sistemi elbette batıl olacak ve elbette her şeyi ilmiyle kuşatan hiçbir noksanlığı olmayan yüceler yücesi Allah'ın kanunları yegâne, alternatifsiz doğrular olacaktır). Allah'tan başkasının kanunlarına Kur'âni ifadeyle, "Cahiliyye hükümleriyle hükmetme" denilmektedir. Burada Allah azze ve celle, kendi hükmü dışında geçerli veya hayırlı olabilecek bir hükmün olmadığını açık ve kesin olarak bildirmiştir. Allah'tan başkasına emretme, yasaklama, helal ve haram kılma, kanun koyma ve hakimiyet hakkını başkasına verme gibi haller tevhidi bozar. Bu konuda Allah Kur'an-ı Kerim'de şöyle buyuruyor: "Hükm/Egemenlik yalnız Allah'a mahsustur. O sadece kendisine kul olmayı emretti. Dosdoğru din ancak budur." (Yusuf, 40) Şirkin en büyük biçimi Allah'ın indirmediği ile insanlar arasında hüküm vermektir. Tevhidi bilmeyenler, her ne kadar yerin ve göklerin bir sahibi, yağmuru yağdıran, dünyayı yaratan ve yöneten bir ilâhın olduğunu kabul etseler de; hâkimiyet, sosyal hayatın düzenlenmesi, ibâdet, helâl haram (yasak-serbest) gibi konularda kendi hevâlarına veya egemen güçlerin isteklerine ve tâğûtî yasalara uyarlar. Böyle kimseler ve topluluklar, zamanla birtakım varlıkları ve güçleri ilâhlaştırarak, onlara aşırı saygı göstermeye, bazılarının yardımını alabilmek için, bazılarının da kötülüğünden kurtulmak için onlar adına uydurulmuş putlara veya ilkelere tapınırlar. Allah'ın haram kıldığı (yasak dediği) haram, helal kıldığı (serbest dediği) helaldir. Allah'ın helal kıldığı şeyi yasaklayan veya haram kıldığı şeyi serbest bırakan kişi, merci, meclis, konsey gibi kurum ve kuruluşlara tabi olanlar ve itaat edenler, onlara ibadet etmiş olurlar.  "Allah'ın indirdiği ile hükmetmeyenler kafirlerin ta kendileridir." (Maide, 44) Tıpkı Allah'ın eşsiz ve benzersiz olması gibi, O'nun hükmünün de eşi ve benzeri yoktur. Kur'ân-ı Kerim, genel olarak bütün beşeri hakimiyetleri her türlüsüyle reddederken, bu hakimiyet anlayışlarının ortaya çıkardığı pratikleri kendisine konu edinerek reddeder. Çünkü hakimiyet anlayışının pratiğe yansıyan yönü, düzenleyici bir takım hükümler koymaktır, bir takım değer yargıları belirlemektir. O bakımdan Kur'ân-ı Kerim, Allah'ın izin vermediği her türlü yasamayı, Allah'a ortak koşmak olarak kabul eder. (eş-Şûrâ,42/21) Çünkü yasa koymak, egemenlik anlayışının ve bu anlayışın kullanılmasının açık ifadesidir. Dillerin yalan yere helal ve haram olarak hükümler koyarak eşyaya ilişkin nitelendirmelerini, hem yalan, hem de Allah'a bir iftira olarak değerlendirmektedir. (el- En'âm,6/138-140; en-Nahl,16/116)  Taklitde şirk: Çevrenin etkisinde kalarak düşülen şirk; Ataların bâtıl inanışlarını aynen sürdürmek, bâtıl da olsa atalar dinine inanmak. Hususi olarak beğenip seçtikleri için değil de, atalarından geldiği için bâtıl olduğu halde kabul ettikleri inanç, düşünce ve yaşama biçimi, şirktir. Genellikle insanların çoğu, dinini araştırıp delilleriyle bilerek, bâtılı haktan ayırıp seçerek değil; içinde bulunduğu toplumda o din bulunduğu için, bulduğu saflığı veya yanlışlığıyla birlikte bir dine sahip olur. Bu husus Kur'an-ı Kerim'de müşriklerin ağzından şöyle belirtilir: "Atalarımızı bir din üzerinde bulduk. Biz de onların izlerine uyarız." (43/Zuhruf, 23) Duâda Şirk: Hastalıktan şifa, musibetten afiyet, rızık genişliği vb. gibi ancak Allah'ın kâdir olduğu hususlarda ister Peygamber veya alim olsun, ister salih bir kul olsun mahluklardan medet ummak ya da Allah'a yapılan duâda onlara seslenip aracılar kılmak bu kabildendir. Zira onlar da duâyı yapan gibi yaratan değil amellerini kazanan kullardır. Şifa bulmak veya nazar vs.'den korunmak için muska vb. şeyler edinmek te böyledir, Allah Rasûlü (s.a.v) "şüphesiz, muska ve temîmeler şirktir" ve "Kim boynuna muska takarsa Allah ona afiyet vermesin" buyurmuştur.(Sahihtir. Tirmizi) Duâ ibadettir ve de tüm ibâdetler ancak Allah'a mahsus kılınmalıdır. Allah'a ibâdette hiçbir şey, hiçbir kimse ortak edilemez. "De ki: ben, yalnızca sizin gibi bir beşerim. (Şu var ki) bana, ilâh'ınızın sadece bir ilâh olduğu vahyolunuyor. Artık her kim, Rabbine kavuşmayı umuyorsa, salih amel yapsın ve Rabbine ibâdette hiçbir şeyi ortak koşmasın." (Kehf, 18/110) "Allah'ı bırakıp ta sana fayda veya zarar vermeyecek şeylere tapma. Eğer bunu yaparsan, o taktirde sen mutlaka zalimlerden (müşriklerden) olursun." (Yûnus, 10/106) "Haberin olsun; halis (katıksız) olan din yalnızca Allah'ındır. O'ndan başka veliler edinenler (şöyle derler:) "Biz, bunlara bizi Allah'a daha fazla yaklaştırsınlar diye ibadet ediyoruz." Elbette Allah, kendi aralarında hakkında ihtilaf ettikleri şeylerden hüküm verecektir. Gerçekten Allah, yalancı, kafir olan kimseyi hidayete erdirmez." (Zümer/3)      Niyet ve Gâyede Şirk: Genellikle amellerde ortaya çıkan ve kişinin tümden Allah'a itaattan yüz çevirmesi, uzaklaşması şeklindeki şirktir. Amelini dünyevî çıkarlar için yapan Allah'ın rızasını gözetmeyen kişi bu şirke düşmüş olur, ki bu itikadî bir şirktir. "Kim, (yalnız) dünya hayatını ve onun zinetini istemekte ise, onların işlerinin karşılığını orada onlara tam olarak veririz ve onlar orada hiçbir zarara uğratılmazlar. İşte onlar, ahirette kendileri için ateşten başka hiçbir şeyleri olmayan kimselerdir; (dünyada) yaptıkları da boşa gitmiştir, halen yapmakta oldukları şeyler zaten batıldır." (Hûd, 11/15-16)  Sevgide Şirk: Başkasını Allah'ı sever gibi ya da O'ndan daha fazla sevmekledir. Bu da şirktir. Sevgi ihlasla boyun eğmenin bir göstergesidir. "İnsanlardan bazısı Allah'tan başkasını Allah'a (haşa) eşler ve benzerler edinir de onları, Allah'ı sever gibi severler. İman edenler ise daha çok Allah'ı severler." (Bakara, 2/165) Hulûl Şirki: Birleşme anlamına gelen ittihâd sözcüğü ile de dile getirilen hulûl inancı (Allah'ın -hâşâ!- kulda çözülmesi), tasavvufa sonraları İran ve Hrıstiyan kültürleri ile birlikte yeni platoncu felsefenin de etkileriyle ve özellikle şii tarikatlar kanalıyla girdi. Aşırı şiiler, Allah'ın önce Ali Radıyallahu anh'a sonra da imamlara ve öteki şiâ ulularına hulûl ettiğini öne sürerler. Bu akımın önemli temsilcilerinden olan (Ben İlâhım) sözünden dolayı idam edilen Hallâc-ı Mansûr, tutkularına hakim olarak nefsini eğiten kimsenin insâni niteliklerden sıyrılarak arınıp saflaşacağını, böylece Allah'ın o kula hulûl edeceğini savunur. Yaygınlaşan ve geniş bir yandaş kitlesince benimsenen bu düşünceler İbn-i Arâbi'nin sistematize ederek hararetle savunduğu Vahdeti Vücûd adı verilen tasavvuf akımının kökleşmesine yol açtı. Bu inançla insan ve Allah'ın bir bütün (?!) olarak değerlendirildiği, Allah'ın -hâşâ!- kulunda çözüleceği böylece aynı vasıflarla muttasıf olabileceği öne sürülmüştür ki, bu da maalesef bir çok tarikat tarafından öğretile gelmiştir. (Bk. Vahdeti Vücûd/Aliyü'l- Kâri) Tasarrufta Şirk: Allah'ın Rububiyeti gereği O'na mahsus olan kâinattaki tasarruf ve tedbiri bir takım salih kimselere nisbet etmek, onların da bu hususta güç sahibi olduğuna inanmaktır. Bu salih insanların elbette diğer insanlardan faziletli yanları olabilir. Ancak bu Allah'a mahsus olan vasıflara nisbet edilmelerine varacak şekilde değildir. Peygamber de olsa bu böyledir. Örneğin mutlak gaybı Allah'tan başka kimse bilemez. Dolayısıyla Allah'tan başkasının gaybı bildiği iddiası kişiye, Allah adına bilmediği bir şeyi söylediği için büyük bir sorumluluk getirir, sahibini küfre götürür. (Allah korusun) "...Eğer gaybı bilseydim elbette daha çok hayır yapmak isterdim ve bana hiçbir fenalık dokunmazdı, ben sadece inanan bir kavim için bir uyarıcı ve müjdeleyiciyim." (A'raf: 7/188)  Korkuda Şirk: Allah'a ve ahirete olan iman zayıflığının veya batıl inancın bir neticesi olarak kişinin; Allah'tan başkasının fayda ya da zarar verebileceğine inanması, korkuda başkalarını Allah'a denk tutmasıdır. Beşeri sistemlerin baskısından korkarak farzları terk etmek de böyledir. Doğrusu insan Allah'tan korkmalı ve bu korkusu onu daha fazla itaâta sevketmelidir. Ancak yırtıcı hayvanlardan veya bir zalimden korkmak gibi doğal korkuya gelince şer'an mümkündür ve bu da şirk sayılmaz. Allahu Teâla, Musâ Aleyhisselâm'ı şu ayette bu tür bir korkuyla vasfetmiştir: "...Etrafını kollayarak, korkuyla oradan ayrıldı." (Kasas, 28/21)  Tevekkülde Şirk: Tevekkül, sebepleri yerine getiren insanın, Allah'ı vekil kılması, O'ndan işinde muvaffakiyet vermesini istemesi ve yalnız O'na güvenmesidir: Bunun için Allah'tan başkasına veya sebeplere tevekkül etmek caiz değildir. Şirk olan tevekkül ise; Ancak Allah'ın kudreti dahilinde olan şeylerde Allah'tan başkasına kalben tevekkül edip bağlanmaktır veya Allah'tan başkasını rızık alıp veren olarak görmektir. Küçük şirk konusuna geçmeden önce çokların bilmeden düştüğü bazı önemli ve de hassas noktalara değinmekte yarar var, bunlar: Şifayı mutlak sûrette doktor veya ilaca bağlamak. Din ve dünya işlerinde başarılı olmayı Allah'ın yardım ve izni olmaksızın yalnız zekâ, gayret ve çalışmaya bağlamak. Kulların kanun, hüküm koyabileceklerine dair inanış. Ölüm nedenlerini mutlak surette trafik kazalarına veya yanlış ilaç kullanımına vs.'ye bağlamak vb. gibidir. Bu izafetleri mutlak olarak yapmaktan çok sakınmalıdır. "Sen, ölümsüz ve dâima diri olan Allah'a tevekkül et..." (Furkân,25/ 58)  Kavlî Şirk: Allah'tan başkasına yemin etmek gibi kişinin lisanıyla işleyebileceği şirk türüdür. "..senin sayende", "-Allah'tan başkası için- hâkimler hâkimi" gibi sözler ve de kişiyi Abdu'n-nebî, Abdu'l-hüseyin gibi isimlerle Allah'tan başkasının kulluğuna nisbet etmek bu kabildendir. "Kur'an evliya çarpsın!", "ekmek mushaf çarpsın!" vb. sözler de bu sınıftandır. Bunların tümünden sakınmalıdır Fiilî Şirk: Bazı şeyleri uğurlu yahut uğursuz saymak gibi inanışlardır. Bazı hayvanları, kuşları veya günleri uğursuz saymak; uğursuz olduğu inancıyla bazı şeyleri terk etmek, kahinlere gitmek onları tasdik etmek, kayıp şeyleri bulmak üzere onlardan yardım istemek, fal bakmak veya baktırmak, niyet çekmek, türbelere para atmak, ip bağlamak (itîkad edilmemesi koşuluyla!) böyledir. "...Sizin uğursuzluğunuz sizinle beraberdir..." (Yâ'sîn, 36/19) Rasûlullah (s.a.v), "Uğura inanmak şirktir" buyurmuştur. (Müslim)  Kalbî Şirk: Riyâ, şöhret sevgisi, bazı amelleriyle dünya ve dünyalığı ahirete tercih edercesine arzu etmek gibi hususlar kalbî şirktir. Bunu dört şekilde inceleyebiliriz; 1. Dünyevi bir menfaat sağlamak için amel yapmaktır. Böyle bir kişi amelinin ecrini dünyada alır, ahirette ise bir nasibi yoktur. Bu da büyük şirktir. 2. İnsanların hoşnutluğu için yapılan Allah'ın azabından sakınma hedefi güdülmeyen amellerdir. 3. Mal edinebilmek, evlenebilmek için hacca gitmek, ganimet için cihâda gitmek veya makam elde etme gayesiyle İslâmi ilimler okumak bu tür şirktendir. Burada da hedef Allah'ın rızası değil, hevâ ve hevestir. 4. Başkalarının rızasının gözetilmediği halde huşû ve takvâsızlıktan dolayı ifsad edilmiş amellerdir, "... "Allah ancak müttakîler (takvâ sahiplerin)'den kabul eder." (Mâide, 5/27) Bu amel de kişiye ahirette bir yarar sağlamaz. İyi ve kötü amel birbirine karışmış, kötü olan galip gelmiştir. Doğruluklarına kalben itikâd edilmesi halinde bunlar büyük şirke dönüşür ki Allah azze ve celle hepimizi bunlara düşmekten korusun. (Âmin)  Gizli Şirk: İbn Abbâs (r.a), "Allah ve sen dilersen" gibi bir sözün "Allah ve falanca dilerse" anlamında olduğunu söylemiş ve bunun gizli şirk olduğunu belirtmiştir. Bu ifadenin yerine "önce Allah, sonra da falanca dilerse" kullanılması gerekir. "Önce Allah, sonra da senin sayende" demeli ve Allah'a hiçbir varlık denk tutulmamalıdır. Buna düşen Yine "Allah'a ve sana güveniyorum" değil, "önce Allah'a, sonra da sana güveniyorum" denmelidir. Zira "ve" edatı eşitliği gerektirir. "Sonra" kullanarak derece farkını ispat etmek şarttır. Allah Rasûlü (s.a.v), bunun keffâretini şöyle bildirmiştir: "Kim Lât ve Uzza'ya yemin ederse (hemen ardından) "Lâ İlâhe İllallah" desin. Kim arkadaşına, "Gel! bahis -iddialaşmak ve kumar- oynayalım derse, sadaka versin" (Buhari, Müslim) Rasûlullah (s.a.v), her tür şirkten şu duâyla Allah'a sığınmamızı bizlere öğretmiştir: "Rabbimiz, bilerek sana ortak koşmaktan sana sığınırız, bilmediğimizden de bağışlanmamızı dileriz" (Sahihtir, Ahmed) . . Yeni islami Portaliniz - GİZLİ ŞİRK NEDİR? ÇEŞİTLERİYLE gullerinefendisi1.tr.gg/G%26%23304%3BZL%26%23304%3B-%26%23...      Ümmetim adına en çok k .Tevhidi Bozan Durumlar İnsan, müslümanım dediği, kelime-i tevhidi söylediği halde cehâlet ve düzenin/ortamın câhili yapısından dolayı -Allah muhâfaza etsin- şirke düşebilir. Günümüzde de sık görülen tevhidi bozan durumların önemlileri şunlardır: a-) Allah’tan başkasına emretme, yasaklama, helâl ve haram kılma, kanun koyma ve hâkimiyet hakkını verme gibi haller tevhidi bozar. Allah’ın koyduğu hükümleri, ölçüleri bir tarafa bırakarak hâkimiyeti herhangi bir şeye vermek bir mü’minin yapamayacağı şeydir. Bu konuda Allah Kur’ân-ı Kerim’de şöyle buyuruyor:    “Hükm/Egemenlik yalnız Allah’a mahsustur. O sadece kendisine kul olmayı emretti. Dosdoğru din ancak budur.” (12/Yûsuf, 40) “Onlar Allah’ı bırakıp bilginlerini, rahiplerini, Meryem’in oğlu Mesih’i Rabler edindiler. Halbuki onlar da bir olan Allah’tan başkasına ibâdet etmekle emrolunmamışlardı. O, bunların eş tutageldikleri her şeyden münezzehtir.” (9/Tevbe, 31)    b-) Allah’tan ve Resulünden geldiği kesinlikle sâbit olan haberlerin tümüne birden inanmamak. Kim Kur’an’ın hükümlerinden birini geçersiz sayıyor veya ona inanmıyorsa o kişi Allah’a ortak koşmuş olur. “Yoksa siz kitabın bir kısmına inanıp bir kısmını inkâr mı ediyorsunuz? Sizden bunu yapanların cezâsı, dünyada rezillikten başka bir şey değildir. Kıyâmet günü ise, en şiddetli azâba çarptırılacaktır. Allah yaptıklarınızdan gafil değildir.” (2/Bakara, 85) c-) Kâfirleri dost tanıyıp, müslümanları sevmemek. “Ey İman edenler! Yahûdilerle, hıristiyanları dost edinmeyin. Onlar birbirlerinin dostlarıdır. İçinizden kim onları dost edinirse, o da onlardandır.” (5/Mâide, 51) “Ey İman edenler! Sizden önce kitap verilenlerden dininizi oyuncak ve eğlence yerine tutanları da, diğer kâfirleri de dost edinmeyin. Eğer gerçek müminlerden iseniz Allah’tan korkunuz.” (5/Mâide, 57) d-) Allah’ın isim, sıfat ve fiillerinden herhangi birini inkâr etmek veya başkasını bu hususlarda ortak görmek, O’nu gereği gibi tanımamak. Bunun sonucu olarak, Allah’a herhangi bir eksiklik izafe edilir ki, bu da tevhidi bozar. “En güzel isimler Allah’ındır. O halde Allah’a bu isimlerle duâ ediniz. O’nun isimlerinde sapıklık edenleri terk edin. Yarın kıyâmette onlar yaptıklarının cezâsını çekeceklerdir.” (7/A’râf, 18) e-) İbâdeti Allah’tan başkasına yapmak. “De ki şüphesiz benim namazım,  ibâdetlerim, hayatım ve ölümüm yalnız âlemlerin  Rabbi olan Allah içindir.” (6/En’âm, 162) Allah’tan başkasına secde etmek, Allah’tan başkası adına kurban kesmek, Allah’tan başkasına duâ etmek gibi fiiller tevhidi bozar. f-) Allah’ın indirdiği emirlerle hükmetmemek ve Allah ve Resulü’nün hükmünü kabul etmemek. Allah’ın hükümlerini bir tarafa bırakıp, tâğutların hükümlerini uygulamak ve onlara tabi olmak insanı tevhitten uzaklaştırır. “Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenler kâfirlerin ta kendileridir.” (5/Mâide, 44) g-) Allah’tan başkasına tevekkül etmek. “Mümin iseniz Allah’a tevekkül ediniz.”  (5/Mâide, 23) h-) Allah’tan başkasını, Allah’ı sever gibi severek dost edinmek. Ümmetim adına en çok korktuğum şey Allah’a şirk koşmaktır. Ancak benim söylediğim, onların güneşe, aya, putlara tapmaları değildir. Benim korktuğum şirk, Allah dışındaki şeylerin hoşnutluğunu gözeterek ameller yapmak ve gizli şirktir.”  (İbn Mâce)   Şirk Lügat olarak şirk; mülk ve saltanatta ortaklık anlamına gelir. Istılahta şirk; Allah’a zâtında, sıfatlarında ve fiillerinde ortak ve denk tanımaktır. Şirk koşan kişiye müşrik denir. İki veya daha çok ilâh tanımak, herhangi bir varlığı ma’bud (ibâdet edilen) olarak bilmek, Allah’ın yaratıcı, kadim, baki gibi sıfatlarını başka varlıklara vermek şirktir. Kısacası, Allah’ın ilâhlık vasıflarını Allah’tan başkasına vermek şirktir. Şirk küfürdür, müşrik aynı zamanda kâfirdir. Şirkin olduğu yerde sâlih amel olmaz. Çünkü amelin kabul olması için ihlâs yani, yalnız Allah için yapılmış olması gereklidir. Allah Kur’ân-ı Kerim’de şöyle buyuruyor: “Rabbine kavuşmayı uman kimse, sâlih amel işlesin ve Rabbine ibâdette hiçbir kimseyi ve hiçbir şeyi ortak tutmasın..” (18/Kehf, 110) Şirk, Allah’ın asla affetmediği bir günahtır. Allah, şirk inancı ile âhirete gelenleri asla affetmeyecektir. “Allah kendisine şirk (ortak) koşulmasını elbette bağışlamaz. Bundan başkasını dilediğine bağışlar.” (4/Nisâ, 48) Tevhid ve şirk insanlık tarihi boyunca insanların bağlana geldiği iki dinin adıdır. İnsanlık tarihi şirkle tevhid arasındaki mücâdeleden ibârettir. Bütün Peygamberlerin tebliğlerinde vurguladıkları temel esas tevhiddir. Kur’ân-ı Kerim’in üzerinde en çok durduğu konu tevhidin önemi ve şirkten uzak durulması konusudur. Kur’ân-ı Kerim, müşrik tipi yeryüzünde birliği, huzuru bozan, çirkin ve insanlar için zararlı bir tip olarak görür ve necis olarak nitelendirir (Bkz. tevbe, 28). Şirk sadece putlara tapmak değildir. Nefsin istekleri peşinde koşmak, Allah’ın sevgisi yerine dünya sevgisini tercih etmek, bunların sonucunda Allah’ın hükümlerinden birini dahi reddetmek şirktir. Peygamberimiz zamanındaki Mekke müşrikleri Allah’la birlikte birçok ilâha inanıyorlardı. Bu müşrikler kendi hevâ ve  heveslerine göre putlar yapıyorlar ve onlara tapıyorlardı. Kâbe’nin içinde 365 tane put bulunuyordu. Bunların en büyükleri; Hubel, Lat, Menat, Uzza isimli putlar idi. Ayrıca Ved, Suva, Yeük ve Nesr isimli putlar vardı. Bunlar Hz. Nuh zamanında yaşamış olan iyi huylu, cömert insanlardı. Bu insanlar ölünce, onların heykelleri yapılmış ve zaman geçtikçe halk onlara tapmaya başlamıştı. Araplar bunlardan başka, güneşe, aya, bazı taşlara, ağaçlara ve hayvanlara tapıyorlardı. Bazı müşrikler ise, Melekleri Allah’ın kızları olarak görüyorlar ve meleklere tapıyorlardı. Aslında insanların Allah’tan başka bir puta tapmasının asıl nedeni; kendi nefsini ilâh edinmesidir. Bugünkü müşriklerle, Peygamberimiz zamanındaki müşrikler arasında fark yoktur. Müşriğin mantığı her devirde aynıdır. Bu mantık, Allah’ı yeryüzüne karıştırmama, yeryüzünde ilâh olarak kendini tanımadır. İşte şirkin aslı budur. Zamanımızda da insanlar her ne kadar kâinatı yaratanın, yağmuru yağdıranın, öldüren ve diriltenin Allah olduğunu kabul etseler de, O’nun tasarruflarında ortak tanıyorlar, dünya ile ilgili işlerde Allah’ın belirttiğinin aksine hükümler koyuyorlar. İşte günümüzde şirkin aldığı görünüm budur. Put, kişinin Allah’ın dışında hayatının amacı kıldığı maddî-mânevî her şeydir ve putları bu yönleriyle hayatın amacı kılmak da şirktir. Put sadece tapılan birtakım nesneler değildir. Eğer hayatın amacı haline gelir ve insanı Allah’a isyana sevkederse, yerine göre  makam, para, kadın veya insanlar için değerli herhangi bir şey insanlar için put olabilir. Kur’ân-ı Kerim’de birçok âyette Allah Teâlâ, insanları şirke düşmemeleri hususunda uyarır: “De ki: Ey câhiller! Bana Allah’tan başkasına kulluk etmemi mi emrediyorsunuz? Ey Muhammed! And olsun ki sana da, senden önceki peygamberlere de vahyolunmuşıur. And olsun, eğer Allah’a ortak koşarsan işlerin şüphesiz boşa gider ve hüsrana uğrayanlardan olursun. Hayır, yalnız Allah’a kulluk et ve şükredenlerden ol.” ((39/Zümer, 64, 65, 66)  “O’nu bırakıp ilâhlar mı edindiler? De ki: Kesin delilinizi getirin, İşte benim ve ümmetimin kitabı ve benden öncekilerin kitapları. Hayır, onların çoğu gerçeği bilmez de yüz çevirirler.” (21/Enbiyâ, 24) “O ancak tek bir ilâhtır. ‘Doğrusu ben O’na şirk/ortak koşmanızdan mâsumum, berîyim’ de.” (6/En’âm, 19) Şirk düzeni; insanları köleleştiren, ilâhlık taslayan çağdaş Firavunlar ile, onlarla işbirliği yapan sahte din adamları yani Bel’amlar ve sömürüye ortak olan, bizzat şirk düzeninden beslenen, haramzade, zengin elit tabaka ve bu üç kesime bağlanan, onlara itaat eden, onların koyduğu kanunlarla  -Allah’ın hükümlerine aykırı olmasına rağmen- yaşayan halk yığınlarından meydana gelir.   Kur’ân-ı Kerim’de Şirkin Tanımları 1-) Büyük Günah: “Allah’a ortak koşan kimse şüphesiz büyük bir günahla iftira etmiş olur.” (4/Nisâ,  2-) Büyük Adâletsizlik (Haksızlık ): “Lokman oğluna öğüt vererek: Ey oğulcuğum, Allah’a  eş koşma. Doğrusu O’na eş koşmak büyük haksızlıktır, zulümdür, demişti.”  (31/Lokman, 13) 3-) Büyük Cehâlet: “O’nu bırakıp tanrılar mı edindiler? De ki, kesin delilinizi getirin. İşte benim ve ümmetimin kitabı ve benden öncekilerin kitabı. Hayır onların çoğu gerçeği bilmez de yüz çevirirler.” (21/Enbiyâ, 24) 4-) Apaçık Sapıklık: “Allah’ı bırakıp da, kıyâmet gününe kadar cevap veremeyecek şeylere yalvarandan daha sapık kimdir? Çünkü, yalvardıkları şeyler yalvarışlarından habersizdirler.” (29/Ankebût, 5) “Allah kendisine ortak koşulmasını elbette bağışlamaz, bundan başkasını dilediğine bağışlar. Allah’a ortak koşan kimse derin bir sapıklığa sapmış olur.”  (4/Nisâ, 116) 5-) Büyük Alçaklık: “Buzağıyı tanrı olarak benimseyenler, Rablerinin öfkesine ve dünya hayatında alçaklığa uğrayacaklardır. İftira edenleri böylece cezâlandırırız.” (7/A’râf, 52) 6-) Zanna Göre Hareket:  “Yeryüzündekilerin çoğunluğuna itaat edersen seni Allah yolundan saptırırlar. Onlar ancak zanna uyarlar, sadece tahminde  bulunurlar.” (6/En’âm, 116) 7-) Dünya Hayatına Düşkünlük: “And olsun ki, onların hayata, diğer insanlardan ve hatta Allah’a eş koşanlardan da daha düşkün olduklarını görürsün. Her biri ömrünün bin yıl olmasını ister. Oysa uzun ömürlü olması onu azâbtan uzaklaştırmaz. Allah onların yaptıklarını görür.” (2/Bakara,96) 8-)  Halkı, Sağlam Temellerden Uzak Tutma: “Allah’tan başka dostlar edinenlerin durumu, kendine yuva yapan örümceğin durumu gibidir. Evlerin en dayanıksızı  şüphesiz örümceğin yuvasıdır. Keşke bilseler.”  (29/Ankebût, 41) 9-) Kalplerin Korku ile Doldurulması: “Hakkında hiç bir delil indirmediği şeyi Allah’a ortak koşmalarından ötürü, inkâr edenlerin kalbine korku salacağız. Onların varacağı yer cehennemdir. Zâlimlerin durağı ne kötüdür.” (3/Âl-i İmran, 151) 10-) Cennetin Kapılarının Onlara Kapanması: “Kim Allah’a ortak koşarsa, muhakkak Allah ona cenneti haram eder, varacağı yer ateştir, zulmedenlerin yardımcıları yoktur.” (5/Mâide, 72) 11-) Tevhid İnancında Olanlara Karşı Düşmanlık Yaparlar: “Ey Muhammed! İnananlara en şiddetli düşman olarak, yahûdileri ve Allah’a eş koşanları bulursun...” (5/Mâide, 82)   Şirkin Sebepleri 1-) İnsanların tevhidden sapıp, şirke düşmelerinin asıl sebebi; insanın nefsine tapması, nefsini ilâh edinmesi ve diğer insanlara karşı üstünlük sağlayıp onları kendisine kul etmek istemesidir. Kur’ân-ı Kerim bunu şu şekilde doğrulamaktadır: “(Firavun) sizin en yüce Rabınız benim dedi.” (79/Nâziât, 24) “Firavun milletine şöyle seslendi; Ey milletim! Mısır hükümdarlığı ve memleketimde akan ırmaklar benim değil mi? Görmüyor musunuz?” (43/Zuhruf, 51) “Allah katında din İslâm’dır. Kitap verilenlerden kendilerine ilim geldikten sonra, başka değil, ancak aralarındaki bağy nedeniyle ayrılığa düştüler.” (3/Âl-i İmran, 10) Bağy; hakka saldırı, payına râzı olmayıp başkalarının payına saldırma, haksızlık etme, hased, birbirini çekememezlik mânâlarına gelir. İnsanları bağy etmeye iten, hevâ ve heveslerinin peşine gitmesi, nefislerine tapınmalarıdır. “Hevâ ve hevesini ilâh edineni gördün mü? Ona sen mi vekil olacaksın?” (25/Furkan, 43) “Allah’tan bir hidâyet olmaksızın, kendi nefsine uyandan daha sapık kim vardır?” (28/Kasas, 50) Kendi nefsini ilâhlaştıran ve Allah’a değil de kendisine tapan ve tapılmasını isteyenler; başkalarının haklarına el uzatmanın, yalnız Allah’a ibâdet edildiği ve uyulduğu sürece mümkün olmadığını bilirler. Çünkü, Allah’ın dini adâleti emreder ve bütün insanları eşit olarak görür. Şirk  ise  nefsini  ilâh  edinenlerin,   insanları   kendilerine   kul etmeleri ve sömürmeleri üzerine kuruludur. Bu yüzden tâğutlar, kendi nefislerini ilâhlaştırmak için, ilkelerini kendilerinin tesbit ettikleri ve başkalarının haklarını gasb üzere kurulu şirk düzenini isterler. Tâğutlar, ortaya attıkları ilâhlara insanları taptırarak, aslında kendilerine taptırır, kulluk ettirirler. Şirk, insanların insanlara kulluk ettiği düzenin adıdır. 2-) Atalarına ait gururu ortaya koymak ve halkı atalarının bâtıl inancına sevketmek. “Onlara: Allah’ın indirdiğine uyun denilince, Hayır, atalarımızı yapar bulduğumuz şeye uyarız derler. Ya ataları bir şey akledemeyen ve doğru yolda olmayan kimseler idiyseler?” (2/Bakara, 170) “Ey Muhammed! Senden önce, herhangi bir kasabaya gönderdiğimiz uyarıcıya, o kasabanın şımarık varlıklıları sadece: Doğrusu babalarımızı bir din üzerinde bulduk, biz de onların izlerini izlemekteyiz derlerdi. Gönderilen uyarıcı: Eğer size, babalarınızı üzerinde bulduğunuz dinden daha doğrusunu getirmiş isem de mi bana uymazsınız? dedi. Onlar: Doğrusu sizinle gönderilen şeyi inkâr ediyoruz, dediler.” (43/Zuhruf, 23, 24)      3-) Diğer varlıkları Allah ve Resulünden çok sevmek. “De ki: Babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, akrabalarınız, elde ettiğiniz mallar, durgun gitmesinden korktuğunuz ticaret, hoşunuza giden evler, sizce Allah’tan, Rasûlünden ve Allah yolunda cihaddan daha sevgili ise, Allah’ın hükmü gelinceye kadar bekleyin.  Allah fâsık kimseleri doğru yola eriştirmez.” (9/Tevbe, 24) “Sen, yahûdi ve müşriklerin dünya hayatına daha düşkün olduklarını görürsün. Her biri ömrünün bin yıl olmasını ister. Oysa uzun ömürlü olması onu azâbtan uzaklaştırmaz. Allah onların yaptıklarını görür.” (2/Bakara, 96)       Şirkin Çeşitleri 1- Şirk-i İstiklal: Allah ile birlikte başka bir ilâh tanımak, yahut tamamen ayrı olmak üzere bir veya birden fazla mabudun varlığına inanmaktır. Eski Türklerdeki yer ve gök tanrısı inancı veya mecusilerin iyilik ve kötülük tanrısı inançları gibi. 2- Şirk-i Teb’iz: Allah’ın bir olduğunu kabul etmekle beraber, birden fazla tanrının toplanmasından meydana gelmiş bir Allah kabul etmektir. Hristıyanların teslis, yani Allah’ın baba-oğul-rûhul kudüs toplamı olarak bir olduğu inancı gibi. 3- Şirk-i Takrib: Kâinatın yaratıcısının ve düzenleyicisinin bir olduğuna inanmakla beraber ona yaklaştıracağı inancı ile insanların kendi yaptıkları put, heykel ve benzeri şeylere tapmasıdır. Peygamberimiz zamanında yaşayan câhiliyye Arapları putlara, kendilerini Allah’a yaklaştıracakları iddiası ile tapıyorlardı. Kur’ân-ı Kerim onların şöyle dediklerini anlatır: “Allah’ı bırakıp da kendilerine birtakım dostlar edinenler derler ki:  Biz bunlara ancak bizi Allah’a daha fazla yaklaştırsınlar diye tapıyoruz.” ((39/Zümer, 3) 4- Şirk-i Taklîd: Husûsî olarak beğenip seçtikleri için değil de, atalarından geldiği için kabul ettikleri şirktir. Genellikle insanların çoğu dinini seçerek değil, içinde bulunduğu toplumda o din bulunduğu için bir dine sahip olur. Bu husus Kur’ân-ı Kerim’de şöyle belirtilir: “Atalarımızı bir din üzerinde bulduk. Biz de onların izlerine uymuşlarız.” (43/Zuhruf, 23)     5- Şirk-i Esbâb: Kâinattaki her türlü kanunun Allah’ın yaratması ve müsaadesiyle değil de, kendi kendine oluştuğuna ve işlediğine inanmak. Kâinattaki her şeyi  yaratan ve eşyanın husûsîyetlerini tayin ve takdir eden Allah’tır. Kâinatta  her şeyin özellikleri vardır. Su yüz derecede kaynar, ateş yakıcıdır gibi. Eşyaya bu özellikleri Allah vermiştir. Allah’ı hiç tanımayarak her şeyi eşyaya ve sebeplere bağlamak şirktir. Allah her şeye bir sebep göstermiştir. Her şeyin  sebeplerine bağlı olduğuna, sebepsiz bir şey olmadığına inanmakla beraber, sebepleri Allah’ın yarattığına inanmak şirk değildir. Şirk olan, her şeyi yalnız tabiata ve zahiri sebeplere vermektir. Bu tasnifin yanında, şirk; açık şirk ve gizli şirk olmak üzere de ikiye ayrılır.   Gizli Şirk Şirk, gizli ve açık olmak üzere de ikiye ayrılır. Açık şirk: Allah’ın zâtında, sıfatlarında ve isimlerinde ortak tanımaktır. Bu şirkin tesbiti kolaydır. Fakat gizli şirk öyle değildir. Gizli şirk; Allah’ın tasarruflarına (isteklerine) kafa tutmak ve Allah’tan beklenmesi gerekeni başkasından beklemektir. Bu şirkin farkına varmak zordur. Maalesef, günümüzde dinini tam olarak bilmeyen bazı müslümanlar gizli şirke bulaşmaktadırlar. Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.s.) bu hususta müslümanları uyarmaktadır. Riyâ, gizli şirklerin başında gelir.   Meselâ bir insan Allah’a ibâdet ederken insanların gözüne girmeyi, onların yardımlarından faydalanmayı amaç edinirse, şirk koşmuş olur. Buna  gizli şirk  denir. Çağımızda bir hastalık derecesine varan, aşırı mal-mülk sevgisi, aşırı para ve servet hırsı, aşırı şöhret sevdası gibi kötü duygular da gizli şirk sayılmışlardır. Bunlar için delicesine çalışılırsa, bu çok tehlikelidir. Farkına varmadan insanı şirke götürebilir. Çünkü İslâm’da ibâdet, sadece Allah’ın rızâsı için yapılır. “Onların çoğu Allah’a, şirk koşmadan İman etmezler” (10/Yûnus, 106). Allah Rasûlü (s.a.s.) bu konuda şöyle buyurdu: “Sizin hakkınızda en çok korktuğum küçük şirktir.”  ‘Küçük şirk nedir ey Allah’ın elçisi?’ diye sordular. “Riyâdır. Allah Teâlâ, kıyâmet günü insanların amellerinin karşılıklarını verdiği zaman: ‘Dünyada kendilerine gösteriş yapmakta olduklarınıza gidin. Bakın bakalım, onların yanında bir karşılık bulacak mısınız?’  buyurur.” (Tirmizî, 11/Hûdûd 24, hadis no: 1457) Rasûlullah (s.a.s.) hutbede şöyle buyurdu: “Ey insanlar, bu şirkten sakınınız. Muhakkak ki o, karıncanın kımıldamasından daha gizlidir.” İçlerinden birisi: “Ey Allah’ın Rasûlü, karıncanın kımıldamasından daha gizli olduğu halde böyle bir şirkten nasıl sakınabiliriz?” “Ey Allah’ım, bile bile sana herhangi bir şeyle şirk koşmaktan yine sana sığınırız. Bilmediğimiz şeylerden de senden mağfiret dileriz’ deyin” buyurdu(İbn Kesir) Allah’ın halili (dostu) İbrâhim (a.s.) ne güzel duâ etmiş: “Allah’ım, beni ve oğullarımı putlara tapmaktan uzak tut. Ya Rabbi, şüphesiz ki bu putlar, birçok insanı saptırdı.” (14/İbrâhim, 35-36). Âyette belirtildiği üzere, İbrâhim (a.s.) bile, kendinin ve neslinin putlardan uzak kalması için Allah’a duâ etmiştir. Hele, İslâm’ın hakim olmadığı günümüz câhiliyye ortamlarında şirk çeşitleri daha da çoğalmıştır. Küçük olsun, büyük olsun Kur’an’ın birçok âyetinde şirkin her türlüsünden  arınan müttakî kullardan bahsedilmektedir. Allah’ın birliğine İman eden, Allah’a şirk koşanlara düşman olan, tâğutlara ve müşriklere buğz ederek Allah’a yaklaşan, sadece Allah’ı dost, ilâh ve ma’bud edinen, yalnız O’nu seven, O’ndan korkan, O’ndan uman, O’ndan yardım isteyen, O’na boyun eğen, O’na tevekkül eden, O’nun emrine tâbi olup rızâsını gözeten, bir iş yaptığı zaman Allah adıyla yapan ve hayatının her bölümünde O’na ait olan kimseler kurtuluşa ermişlerdir. “De ki, namazım, ibâdetlerim, hayatım ve ölümüm âlemlerin Rabı Allah içindir. O’nun hiçbir şeriki/ortağı yoktur.” (6/En’âm, 163-164)  “De ki, Allah her şeyin Rabı iken, ondan başka bir rab mı arayayım?” (6/En’âm, 164) Allah’a kulluğun gereği, itikadı ve İmanı sağlamlaştırmaktır. Kimin itikadında/inancında hafif de olsa sapma olur ve İmanı bozulursa, onun ibâdetleri ve amelleri Allah katında kabul olmaz. İtikadı düzgün, İmanı sahih ve sağlam insanın ise, az ibâdeti bile Allah katında çok ibâdet yerine geçer. Düşüncelerimiz, okuduklarımız, yaşadıklarımız ve eylemlerimizin amacı itikadımızı sağlamlaştırmak olmalı, duâlarımızda da Allah’tan bunu istemeliyiz. Bugün 23 ziyaretçi (25 klik) kişi burdaydı!   Kapıyı ısrarla vurana kapılar açılır  Menkibeler  25 kez okundu 11/09/2012 Salı 8 yorum yapılmış Allah’ın sevgisini tatmadan sakın bu fâni dünyadan göçmeyesin. O’nun sevgisinin tadı, yiyecek ve içeceklerde bulunmaz. Çünkü bunlardan istifade etmede kâfirlerle hayvanlar sana ortaktır. Sen Allah’ın zikrinin tadını almakta ve cem makamına muvaffak olmakta meleklere ortak ol. Ruhlar, nefislerin serpintilerine tahammül edemez. Dünya leşine battığında bu halinle ‘ın huzuruna çıkmaya layık olamazsın. Çünkü günahla kirlenmiş olanlar Allah’ın huzuruna alınmazlar.O halde kalbini temiz tut ki, gaybın kapıları sana açılsın. Günah işlemeyi bırakıp, zikir ve tevbe ile Allah’a dön. Kapıyı ısrarla vurana kapılar açılır. İnsanların birbirine karşı iyi ve dostça davranışları olmasaydı, bunları sana anlatmazdım. Rabiatü’l-Adeviyye:’Bu kapı ne zaman kapandı ki açılsın. ‘demiştir. Fakat ey kişi! Bu seni Allah’a ulaştıran kapıdır. Kalbinin Allah’ın birliğinden habersiz ve bu konuda dikkatsiz olmasından sakın. Zikredenlerin birinci basamağı, Allah’ın birliğini ve tekliğini anmaktır. Zâkirlere kapının açılması ancak ‘ın birliğini anmalarından dolayıdır. O’nun rahmetinden kovulanlar da ancak yaptıkları işin önemini kavramaksızın, körü körüne, bilinçsizce Allah’ı zikrettikleri için kovulmuşlardır. Zira Allah’ı zikirde sana ancak nefsin muhalefet eder. Yaratıklara olan sevgin ne çok, Allah’a olan sevgin ise ne az! Allah ile karşılıklı olarak birbirinizi sevme kapısı sana açılmış olsaydı, elbette seni şaşırtan çok şeylere tanık olurdun.  Gecenin ortasında uykuyu bölüp, kıldığın iki rekât namaz, Allah ile karşılıklı olarak birbirinizi sevmektir. Hastaları ziyaret etmen, Allah ile karşılıklı olarak birbirinizi sevmektir. Cenaze namazını kılman, Allah ile karşılıklı olarak birbirinizi sevmektir. Müslüman kardeşine yardım etmen, Allah ile karşılıklı olarak birbirinizi sevmektir. Eziyet veren şeyleri yoldan uzaklaştırman, Allah ile karşılıklı olarak birbirinizi sevmektir. Yere bırakılmış kılıcın onu savuracak bir kola ihtiyacı vardır. Senin için Allah’ı zikirden daha faydalı ibadet yoktur. Çünkü zikir ayakta duran, rükû ve secde yapamayan yaşlılar ve hastalar için de kolay bir ibadettir. Allah’ın huzuruna nasıl çıkacağını, âlimler ve hikmet sahipleri sana öğretirler . Sen hiç satın alınır alınmaz hizmet etmeye elverişli köle gördün mü?! Bilakis o önce bir eğitimciye verilir de o onu eğitir, ona edep ve terbiye kazandırır. Eğitim ve terbiyeyi başarıyla tamamladığında hükümdara hizmet etmeye başlar. Velilerin yaptığı da budur. Öğrenciler, onların himmetiyle huzura varacakları güne kadar onlarla beraber olurlar. Yüzme hocası, birine yüzmeyi öğreteceği zaman o kişi yalnız başına yüzebilecek seviyeye gelinceye kadar onunla yanyana yüzer. Artık o yüzmeye başladığında ise onu korkusuzca denize salabilir. ‘Peygamberler, veliler veya salihler vasıtasıyla Allah’a yaklaşılamaz.’ diyen düşünceden uzak dur. Kuşkusuz Allah kendine ulaşmak isteyenler için onları vesile kılmıştır. Velilerden sadır olan, su üzerinde yürümek, havada uçmak, gizli şeyleri haber vermek ve suyun kaynayıp çıkması gibi harikulade haller, peygamberin doğruluğuna şahittir. Çünkü velilere verilen kerametler, peygamberlerinden dolayıdır. . . Şirk ve Çeşitleri.. - GURABA İSLAM الإسلام الغرباء gurabaislam.blogspot.com/2009/11/sirk-ve-cesitleri.html      1 Kas 2009 - İnsanı mahveden ve helaka sürükleyen şirk çeşitlerinden bir tanesi de ; bilindiği gibi ölülerden ya . Şirk ve Çeşitleri.. Etiketler: AKİDE, TEVHİD   Ş İ R K V E Ç E Ş İ T L E R İ بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمـَنِ الرَّحِيمِ Unutmayalım ki, Allah’a karşı işlenen en büyük zulüm şirk’tir.Bundan dolayıdır ki Allah’u Azze ve Celle şirki kesinlikle affetmeyeceğini ve bu halde ölenlerin ise ebedi cehennemde kalacağını bildirmektedir : إِنَّ اللّهَ لاَ يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ “……… “ Muhakkak ki Allah kendisine şirk koşul-masını bağışlamaz …… “ NİSA : 116.AY. لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قَالُواْ إِنَّ اللّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ وَقَالَ الْمَسِيحُ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اعْبُدُواْ اللّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ إِنَّهُ مَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللّهُ عَلَيهِ الْجَنَّةَ وَمَأْوَاهُ النَّارُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ “ Şüphesiz ki kim Allah’a ortak koşarsa, Allah ona cenneti haram kılmıştır. Ve barınacağı yer de cehennemdir. Zalimlerin hiçbir yardımcısı yoktur. “ MAİDE : 72.AY. Değerli Müslümanlar ! unutmayalım ki şirkin aslı ve hakikati, yaratılmışları Allah’a ortak edinmektir…. Onları, var eden yaratıcılarına benzetmektir. ŞİRK : kelime anlamı olarak ; ortak koşmak … iştirak etme … ortak etme ve hisse verme anlamlarına gelmektedir. ŞİRK : in ıstılahi anlamı ise ; Allah’u Azze ve Celle’ye Rububiyetinde, İsim ve sıfatlarında ve Uluhiyetinde ortaklar yakıştırma ve ihdas etmek demektir. Ş İ R K İ N Ç E Ş İ T L E R İ Şirk ; Şirkul ekber ve şirkul asğar diye iki kısma ayrılır…. Diğer bir ifadeyle ; sahibini ebedi olarak cehennemde bırakacak olan şirk ile, sahibini ebedi ateşte bırakmayacak olan şirktir. R U B U B İ Y E T T E Ş İ R K Şüphesizki şirklerin en büyüğü ve en çirkini Allah’a rububiyetinde ortak koşmaktır… Aynen vahdeti vücutçuların şirki gibi ; Yani onların “ alemde görülen her ne var ise o Allah’tan bir parçadır “ diyerek, O’na cüz’ler isnadettikleri gibi. Bu şekildeki bir şirkin ve küfrün en açık reddiyesi ; Rabbimizin kerim kitabındaki ihlas suresidir….. O, şöyle buyurmaktadır : قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ وَلَمْ يَكُن لَّهُ كُفُواً أَحَدٌ  “ De ki : O Allah, birdir. Allah, Samed'dir - her şey O'na muhtaçtır, ama O hiç bir şeye ihtiyacı olmayandır - O, doğurmamıştır ve doğurul-mamıştır. Ve hiç bir şey O'nun dengi değildir. “ İHLAS : 1 - 2 - 3 - 4 Değerli kardeşlerim ! rabbimiz bu surede doğmadığını ve doğrulma-dığını ifade ederek, bu çirkin inancı reddeder…. Yani kendisinin cüzlere bölünmeyen ve hiçbir şeye de benzemeyen tek ilah olduğunu anlatmak-tadır. Ve yine Hıristiyanların Teslis inancına sahib olarak koştukları çirkin şirkleri…Onlar deler ki : Allah’ın tabiatı birbirine eşit üç unsurdan ibarettir. A – Baba Allah B – Oğul Allah C – Ruhul Kudüs Allah Bunlar, bu sapık inançlarını şöyle dile getirirler : İnsanlar oğul vası-tasıyla babaya bağlanırlar. Kendilerini feda ederek oğula ve temizleyerek te Ruhul kudüse intisab ederler. Allah’u Teala ise bunların bu sapık inançlarını redderek kerim kitabında şöyle buyurur : “ Ey Kitap Ehli, dininiz konusunda taşkınlık etmeyin, Allah'a karşı gerçek olandan başkasını söylemeyin. Meryem oğlu Mesih İsa, ancak Allah'ın kelimesi ve O'ndan bir ruhtur. Öyleyse Allah'a ve elçisine inanınız ; " üçtür " demeyiniz. Bundan kaçının, sizin için bu daha hayırlıdır. Allah, ancak bir tek ilahtır. O, çocuk sahibi olmaktan yücedir. Göklerde ve yerde her ne varsa O'nundur. Vekil olarak Allah yeter. “ NİSA : 171 “ Andolsun ki, " Allah, Meryem oğlu Mesih'tir " diyenler küfre düşmüştür. Oysa Mesih'in dediği şudur : " Ey İsrailoğulları, benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah'a ibadet edin. Çünkü O, kendisine ortak koşana şüphesiz cenneti haram kılmıştır, onun barınma yeri ateştir. Zulmedenlere yardımcı yoktur." MAİDE : 72 “ Andolsun ki, " Allah üçün üçüncüsüdür " diyenler küfre düşmüş-tür. Oysa tek bir ilahtan başka ilah yoktur. Eğer söylemekte olduk-larından vazgeçmezlerse, onlardan inkâr edenlere mutlaka acı bir azab dokunacaktır. “ MAİDE : 73 Ve yine ; “ kul fiilinin halıkıdır “ diyenlerin şirki de en çirkin şirk ve küfür çeşididir…. Oysaki kulu yaratan da Allah’u azze ve celle’dir, onun fiillerini yaratan da Allah’u azze ve celle’dir…. Rabbimiz Kerim Kitabında şöyle buyurmakta : “ Allah, her şeyin yaratıcısıdır ; o, her şeye vekildir.” …… ZÜMER.62. “… Her şeyi o yaratmış……….. tır.” FURKAN. 2 “ Oysa sizi de yaptıklarınızı da Allah yaratmıştır.” ……... SAFFAT.96 .  “ … Huzeyfe r.a’dan. Nebi s.a.v şöyle buyurdu : Muhakkakki Allah, her sanatçıyı ve sanatını yaratır.” BUHARİ. EF’ALİL İBÂD : 117.N - HAKİM. MÜSTEDREK : 1/31-32. BEYHAKİ. ESMA. 388. Ş.İMAN.1/140 - HEYSEMİ.M.ZEVÂİD :7/197 Yani, kullar gerçek faildir’ler - işi yapandırlar - Allah’u Azze ve Celle ise, onların fiillerinin yaratıcısıdır….. Bunun içindir ki O’ndan başka yaratıcı asla yoktur…. Dolayısıyla “ Kul fiilinin yaratıcısıdır “ demek ve buna inanmak Allah’ın affetmeyeceği büyük şirk çeşitlerindendir. Ve yine ; Alemdeki bazı olayların vukuunda yıldızların veya vesaire şeylerin rolünün olmasına inananların şirki de büyük çirkin şirk çeşitlerin-dendir…. Ki bunlar ; falan yıldızın kaymasıyla, falan öldü, filan yıldızın kaymasıyla yağmur yağdı, diyerek Allah’a bu konu da şirk koşmakta-dırlar…. Rabbimiz Allah’u azze ve celle ise bu türden inançları redde-derek her şeyin mülkü, yönetimi ve yaratıcısının kendisi olduğunu şöyle dile getirir : “ Keza de ki : Eğer biliyorsanız, söyleyin bakalım her şeyin hükümranlığı elinde olan, her şeyi himaye eden, fakat kendisi himayeye muhtaç olmayan kimdir ? Diye-ceklerdir ki : Allah. De ki : O halde nasıl aldanıyorsunuz ? }  MÜ’MİNUN : 88.89.AY { O müşriklere De ki : ……………… Bütün işleri bir düzen içerisinde kim idare ediyor ? Onlar diyeceklerdir ki : Allah. De ki : O halde neden korunmuyorsunuz ? }  YUNUS : 31.AY. İşte bu ve benzeri Ayeti celilelerde Allah’u Teala, bütün işlerin ve yönetimin sadece ve sadece kendisinin elinde olduğunu ve kendisin-den başka hiçbir yaratığın bu kainatta her hangi bir tasarrufta bulunamıyacağını kullarına haber vermektedir. Sünneti seniyede ise şu anlatılmaktadır. “ … Zeyd İbn Halid r.a şöyle anlatmaktadır : Resulullah s.a.v Hudeybiye de geceleyin yağmış olan yağmurdan sonra bizlere sabah namazını kıldırdı. Namazdan çıkınca yüzünü cemaate döndürdü ve : Bilirmisiniz rabbiniz ne buyurdu ? diye sordu. Allah ve resulü en iyi bilendir, dediler. Dedi ki : Allah buyurdu ki : kullarımdan kimi bana mi’min, kimi de kafir olarak sabah etti. Her kim “ Allah’ın faldı ve rahmetiyle üzerimize yağmur yağdı “ dediyse işte o bana iman etmiş yıldıza iman etmemiştir. Her kim de “ üzerimize – falan yıldızdan dolayı – yağmur yağdı “ dediyse, işte o bana iman etmemiş yıldıza iman etmiştir. “ MÜSLİM : 1.C.71.N U L U H İ Y E T T E Ş İ R K KABİRLERDEN YARDIM İSTEYEREK ORTAK KOŞMAK Değerli kardeşlerim ! İnsanı mahveden ve helaka sürükleyen şirk çeşitlerinden bir tanesi de ; bilindiği gibi ölülerden yardım dilemek, onlara dua edip yalvarmak ; ihtiyaçların giderilmesini, dertlerin ve sıkın-tıların ortadan kaldırılmasını onlardan istemektir. Bu türden çirkin davranışlarda bulunanlara ; ehli kubur …. Ubbat’ul kubur’da denilmektedir ki bu insanlar ; kabir ve türbelerde yatan adına Salih veya veli dedikleri ölülerin kendilerine yardım ettiklerine veya onlardan zarar gördük-lerine inanırlar. Hatta bu insanlardan daha aşırı giderek ; kainatın idaresinde bu gibi veli ve Salih zatların tasarruflarının olduğunu söyleyenler dahi vardır. Hatta ve hatta, sadece ve sadece Alemlerin Rabbi’nin kudret ve kuvvetinde olan çoçuk isteme, yağmur ve iş isteme bile buralardan istenir olmuştur… Bu zavallı cahiller ; adaklar adayarak, kurbanlar keserek kabirlerin etrafında tavaf edip ; oraların eşiklerini, duvarlarını ve örtülerini öpmek, yan-larında itikafa girerek onlara yönelmek ; onlar için muhafızlar ve hizmetçiler tahsis etmek ve benzeri şeylerle uğraşmaktadırlar… Ama unutulmamalıdır ki bu tür çirkin şeyler putpereslerin ve şeytanın dostlarının amel-lerinden olan davranışlardır…. Ve yine unutmayın ki bunlar, amelleri boşa çıkaran büyük şirk çeşididir…. Bu çirkin şeyler, Allah'ın Kitabı'na ve Muhammed s.a.v'in sünnetine ters olan şeylerdir… Allah’u Azze ve celle şöyle buyurur : “ Allah'dan başka kendisine Kıyamet'e kadar cevap veremeyecek olan ve kendile-rine yapılan duadan habersiz olan kimse-lere dua eden kimseden daha sapık kim olabilir ? İnsanlar - mahşerde - bir araya toplandıklarında onlar, kendilerine düşman kesilir ve onların ibadetlerini inkar eder-ler.”  AHKAF : 5.6.AY. Rabbimiz yine şöyle buyurur : “ …………….. İşte bunları yaratan Rabbiniz Allah'dır. Mülk yalnız O'nundur. O'ndan başka çağırdık-larınız ise, bir hurma çekirdeğinin zarına bile malik değillerdir. Onlara dua etseniz dualarınızı işitmezler. İşitseler dahi isteğinizi yerine getiremezler. Üstelik onlar, Kıyamet günü ortak koşmanızı da inkar edecek-lerdir. Her şeyden haberdar olan - Allah - gibi kimse sana haber veremez bun-ları.”  FATIR : 13 . 14 .AY. “ Allah'dan başka sana ne fayda ve ne de zarar veremeyecek olan şeylere sakın yalvarma. Eğer böyle yaparsan, o takdirde sen muhakkak ki zalimlerden olursun. “ YUNUS : 106 Değerli kardeşlerim ! Peygamberlerin ve salihlerin kabirlerini mescid edinerek üzerlerine kubbeler yapmak, oraları süslemek ve üzerlerine örtü örtmek de şirke götüren vesilelerdendir…. Unutulmamalıdır ki bu tür dav-ranışların sonucu bu kabir ve türbeler, Allah'ın dışında kendisine ibadet edilen putlar haline gelirler. { … Aişe ve Abdullah b. Abbas r.a nun şöyle dedikleri rivayet edilir : Nebi s.a.v'e ölüm gelince bir elbisesini yüzüne kapatır. Nefes alması zorla-şınca yüzünü açar. Bu haldeyken şöyle der : " Allah, yahudilere ve hıristiyanlara lanet etsin. Onlar, Peygamberlerinin mezarlarını mes-cid edindiler."  BUHARİ : “ …İbni Mes’ud r.a dan. Allah resulü s.a.v şöyle buyurdular :“ İnsanların en şerlileri Kıyametin üzerlerine koptuğu ve kabirleri mescid edinen kimselerdir." AHMED : 1 / 405 – 435 – TABERANİ : 10413.N – BEZZAR : 3420.N – İBNİ HUZEYME : 789.N Unutmayın ki, ister bir peygamberin ister bir veli veya Salih kimsenin kabrinin yanında – daha erken kabul olur inancı ile – Allah'a dua etmek, kurban kesmek ve oralarda namaz kılmak caiz değildir. Bunlar, şirke ve küfre yol açan en büyük sebeplerden birisidir. Bunların üzerine mescid yapılmasa bile, buralardaki bu hareketler kabirleri mescid edinmek demektir. Bu nedenle – daha erken kabul olur inancı ile – ne kabirlerin yanında dua etmek ve ne de Peygamber s.a.v'in kabrinin yanında dua etmek caiz değildir….. Çünkü bu yerler, duaların kabul edilmesi için vesile kılınacak yerler değildir. NAZARLIK VE MUSKA TAKARAK ONLARIN FAYDA VE ZARAR ŞİRK KOŞMAK VERECEĞİNE İNANARAK  Ey Müslümanlar ! Bazı cahil ve değersiz kimselerin yaptığı gibi nazar-lık, muska veya uğur getirsin diye bir şeyler takınmaktan da sakının. Memleketimizde ve başka birçok beldelerde bu gibi cahilce işler eksik değildir… Bu cahil ve zavallı kimseler, halkalar, ipler, nazar boncukları , deniz kabukları ve kemikler takınırlar…. Uğur getirsin diye yanlarında çeşitli şeyler taşırlar. Bunları, boyunlarına, bineklerine ve evlerinin kapılarına asarlar. Ve inançları da ; bu takındığı şeylerin, kötülükleri ve felaketleri uzaklaştırdığına, sıkın-tıları ve belaları ortadan kaldırdığına, nazar edenlerin nazarını ve haset edenlerin hasedini engelleyeceyi yönündedir. Ey inananlar ! unutmayın ki bütün bunlar, kişiyi helaka sürükleyen ve mahveden şirk çeşitleridir. Çünkü kendisine sığınılması gereken, isteklerin kendisine yöneltilmesi gereken sadece ve sadece Allah’u Teala’dır. Rabbimiz bu konuda şöyle buyurmaktadır : “ Eğer Allah sana bir zarar dokundurursa O'ndan başka onu giderecek yoktur. Eğer sana bir hayır dokundurursa ; işte O, her şeye gücü yetendir. O, kullarının üzerinde kâhhar olandır . O, hikmeti sonsuz olandır ve herşeyden haberdardır. “ YUNUS : 107. AY Unutmayalım ki bu türden batıl inanç ve hurafeler, hiçbir zaman insanı felaketlerden korumaz. Hastalıklara ve belalara karşı da kimseyi muha-faza etmez. Aksine bunlar, insanın bela ve musibetini artırır. Dolayısıyla bu düşünce ve inançların tamamen terk edilmesi ve bunlarla ilişkinin tamamen kesilmesi gerekir. “ … Ukbe b.Amır r.a dan. Rasulullah s.a.v şöyle buyurdular : " Kim bir temime - yani, muska, nazarlık, kemik, boncuk vasaire gibi şeyler takı-nırsa - Allah’a şirk koşmuştur." AHMED : 4 / 156. – 16969.N – HAKİM : 4 / 417 – İBNİ HİBBAN : 1413.N - S.SAHİHA : 492.N “ … İmran b. Husayn r.a dan : Rasulullah s.a.v bir adamın pazusunda sarı bir halka gördü. Ve ona : " Bu nedir ? " dedi. Adam " Zayıflık nede-niyle – bunu taktım - " dedi. Rasulullah s.a.v o kimseye şöyle buyurur : " O ancak senin zayıflığını artırır. Onu çıkar at ! Çünkü üzerinde o varken şayet ölürsen, ebedi olarak kurtuluşa eremezsin." AHMED : 4 / 445 – İBNİ HİBBAN MEVARİD : 1410.1411 – HAKİM : 4 / 216 – İBNİ MACE : 9.C.3531.N EL-ALBANİ S.DAİFE : 1029.N Yine İmam Ahmed'in rivayet ettiği bir hadiste Resulullah s.a.v’e bir grup insan biat etmek üzere gelirler. Resulullah bu kimselerin doku-zundan biat alır ve birini terkeder. Kendisine : " Ya Rasulallah ! Bunların doku-zundan biat aldın ama bu kimseyi terk ettin ? " derler. Bunun üzerine Rasulullah s.a.v şöyle buyurur : " Onun Üzerinde temime var " .O kişi elini sokar ve temimeyi koparır atar ve biat eder. Rasulullah s.a.v bundan sonra şöyle buyurur: " Kim temime - yani,muska,nazarlık,boncuk vasaire gibi şeyler - takarsa Allah’a şirk koşmuştur."  “ … Urve şöyle anlatıyor : Huzeyfe r.a bir hastanın yanına girmişti. Onun pazusunda bir kayış – yani,muska şeklinde bir deri parçası gördü - . Onu kopararak şöyle dedi: " Bu üzerindeyken şayet ölseydin senin cenaze namazını kılmazdım “ Ve sonra şu ayeti okur : “ Onların çoğu şirk koşmadan Allah'a iman etmezler “ YUSUF : 106  İBNİ KESİR : 8.C.4146.S “ … Ebu Beşir el-Ensari r.a’dan.Peygamber s.a.v’in bazı seferlerine katıl-mıştım. Bunlardan birinde Allah resulü s.a.v şöyle buyurmuştu : “ Hiçbir hayvanın boynunda, nazarlık, boncuk ve benzeri şeyler kalmayıp, koparılıp atıla-cak. “ EBU DAVUD : 3.C.2552.N “ … Abdurrahman b.ebi Leyla’nın oğlu İsa’dan.Dedi ki : Humre hasta-lığına yakalanması sebebiyle kendisini ziyaret etmek üzere Abdullah b. Ukeym ebu Ma’bed el-Cüheni’nin yanına girdim ve “ bir şey takınmıyor musun ? “ dedim.Şöyle cevap verdi : Ölüm ondan daha yakındır ! Çünkü Resulullah s.a.v şöyle buyurmuşlardır : “ Kim bir şey takınırsa, o kimse o takındığı şeye havale edilir ”  TİRMİZİ : 3.C.2152.N “ … Ruveyfi r.a’dan. Resulullah s.a.v bana şöyle dedi : Ya Ruveyfi ! bel-ki hayat senin için uzun sürer,insanlara şunu haber ver ; kim muska veya nazarlık takarsa,veya sakalını düğümler ve hayvan tezeyi ve kemikle istinca ederse Muhammed o kimseden beri-dir. ” NESEİ : 7.C.5035.N “ … Ebu Muaviye’nin Abdullah ibn Mes’ud’un hanımı Zeyneb’den riva-yetinde o şöyle anlatıyor : Abdullah bir ihtiyacını giderip kapıya geldiği zaman bizi,hoşlanmayacağı bir halde görmekten hoşlanmadığı için öksü-rür ve tükürürdü. Bir gün geldi ve öksürdü.Yanımda bana yılancık has-talığına karşı muska yapan bir ihtiyar kadın vardı.Onu hemen yatağın altına soktum.Girdi ve yanıma oturdu. Boynumdaki ipi gördü ve : Nedir bu ip ? diye sordu. Benim için muska yapılmış bir iptir, dedim.Onu aldı,kopardı ve sonra şöyle dedi : Muhakkak ki Abdullah’ın ailesi şirk’ten mustağnidir. Allah’ın resulünü şöyle buyururken işittim : Muhakkak ki muska, tılsım ve büyü şirk’tir. Ben - Zeyneb - ona tekrar dedim ki : Niçin böyle söylüyorsun ? Gözüm yaşarıyordu.Ben bir zamanlar falan yahudiye gözüme muska yapması için gidip gelirdim. Muska yaptığı zaman gözüm sakinleşmişti. Abdullah tekrar şöyle dedi : Bu ancak şeytandandır. Şeytan, önce eliyle gözüne vururdu,o sana muska yaptığı zaman ise bundan alıkonuldu. Halbuki Allah resulünün söylediği gibi söylemen sana yeterdi.O, şöyle derdi : Ey insanların rabbi ! Benden kötü hali gider ve bana şifa ver. Çünkü sensin şifa veren. Senin şifandan başka bir şifa yoktur. Öyle bir şifa ver ki, hastalıktan eser kalmasın. “ AHMED . İBNİ KESİR : 8.C.4146.S SİHİRBAZLARA , KAHİNLERE VE FALCILARA İNANARAK ORTAK KOŞMAK Ey Müslümanlar ! Sihir yapanlara, kahinlere ve insanların gözlerini boyayan büyücülere, falcılara, bakıcılara ve müneccimlere, burçlardan haber verenlere, el ve fincan falına bakanlara ve medyumlara gitmekten de sakının. Onlar, gaybı bildiklerini, kalplerden geçeni okuduklarını iddia ederler. Unutmayın ki ; bunlar sahtekar ve yalancı kimselerdir. Bu kimseler,insanları aldatarak onları kandırırlar. Bir takım çizgiler çizer ve anlaşılmaz sözler söylerler. Bunlar saçmasapan düşün-celere ve çok çirkin hurafelere sahiptirler. Bunlar,Cinlerden yardım isterler. Bir takım harfler, rakamlar ve işaretler taşıyan yazılar yazarlar.  Hatta kendilerine gelen insanlardan, rengini ve vasıflarını bildirdikleri bir takım hayvanları kes-melerini isterler…Kanlarını vücutlarına, duvarlara ve kapı eşiklerine sürmelerini isterler.  Bu şekilde cinlere yönelir ve şeytana ibadet ederler. Ve neticede de Rahman'a şirk koşar-lar…  Halbuki Allah Rasulü s.a.v’ bir hadisi şeriflerinde : Allah'tan başkası için kurban kesene Allah lanet etsin " buyurmaktadır. MÜSLİM : 6.C.1978.N  Değerli Müslümanlar ! Onların hilelerinden birisi de, kendilerine gelenlere gömülmesi veya yakılması için bazı eşyalar vermeleridir. Böylelerine gitmekten ve onlara soru sormaktan sakının. Çünkü Allah Rasulu s.a.v şöyle buyurur : " Kim bir arrâfa – yani, gaybı bildiğini iddia edene - gider ve ona bir şey sorarsa kırk gece o kimsenin namazı kabul olmaz.  MÜSLİM : 7.2230.N Diğer bir rivayette ise şöyle buyurur : " Kim Kâhine veya arrâfa gider ve onun söylediğini tasdik ederse, Muhammed'e indirileni inkar etmiştir." AHMED : 2 / 408 - 429 – 9252.N - TİRMİZİ : 1.C.135.N – DARİMİ : 2.C.1141.N – EL-ALBANİ : TAHRİCU’L MİŞKAT : 551.N - S.CAMİU’S SAĞİR : 5815.N – ADABU’Z ZİFAF : 29.S – CAMİU’S SAHİH: 5939.N  “ … İmran b. Husayn r.a Rasulullah s.a.v'in şöyle buyurduğunu rivayet eder: " Uğur yapan ve uğur yaptıran, kehanet yapan ve kehanet yaptıran, sihir yapan ve sihir yaptıran bizden değildir." TERHİB : 4 / 33 MECMAU’Z ZEVAİD : 5 / 117 – S.CAMİ : 5311.N  “ … Ebu Hureyre r.a dan. Rasulullah s.a.v'in şöyle buyurdu : Kim düğüm düğümler ve ona üflerse büyü yapmıştır. Kim büyü yaparsa şirk koşmuştur. Kim - fayda sağlasın veya zararı defetsin diye - bir şeyler takınır veya taşırsa, Allah o kimseyi terk eder ve takındığı o şeylerin himayesine bırakır. “ NESAİ : 7.C.4064.N TEBERRÜK YOLUYLA FAYDA VE ZARAR BEKLEYEREK ORTAK KOŞMAK Ey Müslümanlar ! Tevhidin saflığını ve berraklığını bulandırmaktan sakının…. Şirkin pisliklerine karşı çok dikkatli olun… Şunu iyi bilin ki ; bir kıl’la veya bir tüyle, bir ağaçla, bir kabirle veya bir taşla, bir yerle, bir mağarayla, bir pınarla veya bir eserle teberrük etmek - yani, ondan bereket ve fayda ummak - , oralara el yüz sürmek asla caiz değildir…. Unutmaki bunlar, insanın şirk ve küfre düşmesine sebep olacak en büyük ve en etkili vesilelerdir. ( … Ebi Vakıt-el Leysi’den. Dedi ki : Resulullah s.a.v ile birlikte Huneyn seferine çıktık. Biz şirk ve küfür aleminden yeni ayrılmıştık. Müşriklerin Zatu Envat dedikleri ve kutsal saydıkları bir ağaçları vardı.Savaştan önce – galibiyet getirmesi düşüncesiyle - silahlarını bu ağaca asarlardı. Yolda,böyle ulu bir ağacın altından geçerken dedik ki : - Ya rasulallah ! bize de bir zatu envat edinsene.Resulullah s.a.v buyur-dular ki : “ Allah’u ekber ! Yine aynı yol. Nefsim elinde olan Allah’a yemin ederim ki, İsrail oğul-larının Musa’ya : “ …. Ya Musa ! onların ilahları gibi bize de bir ilah edinsene ……” dediğinin aynısını diyorsunuz. Siz gerçek-ten cahillik yapan bir kavimsiniz.) AHMED : 5.218.21390.N - İBNİ HİBBAN : 8.6667. N - EBU YALA : 2 .1437.N - TİRMİZİ : 4 . 2271 Hatta ve hatta Peygamber s.a.v'in kabri ile, eşyaları ile, elbiseleri ve ibadet ettiği yerler ile de teberrük etmek asla caiz değildir. Mescidlerin duvarlarını, topraklarını veya kapılarını öperek veya oralara el sürerek teberrük etmek de caiz değildir…Bu, Mescid-i Haram ve Mescid-i Nebevi dahi olsa bile...... Bu konu da sadece Haceru'l Esved'i öpmek ve Ruknu'l Yemâni ile Haceru'l Esved'e el sürmek meşrudur. “ … İbni Ömer şöyle der : " Nebi s.a.v'in Yemen tarafındaki iki köşe dışında ( Yani ,Ruknu'l Yemani ve Haceru'l Esved dışında ) Kâbe'nin hiçbir yerine el sür-düğünü görmedim." BU BUHARİ VE MÜSLİM HADİSİDİR Yine de bunula teberrük kasdedilmez. Bununla sadece ibadet ve Rasulullah s.a.v’e uyma kas-dedilir. “ … Ömer r.a Hacerül evsedi öperken şöyle der : " Allah'a yemin olsun ki ben seni öpüyorum ama senin bir taş olduğunu ve ne zarar ne de fayda vermediğini biliyorum. Eğer Resulullah s.a.v'in seni öptüğünü görmeseydim seni öpmezdim. “ MÜSLİM : 4.C.1270.N Değerli kardeşlerim ! bu konuda yapılan yanlışlıklardan bir tanesi de ; Resulullah s.a.v döneminde bazı sahabilerin nehyedilmeden önce yaptıkları bazı hareketlerini kendilerine delil alarak, bazı eserlerle teberrük etmeyi caiz görmeleridir….  Halbuki bu konuda Allah resulü s.a.v Müslümanları güzel ve hikmetli bir üslupla bu gibi işlerden alıkoymuş ve onları Allah katında hayırlı olan Salih amellere yöneltmiştir… Zikredeceğimiz şu hadisi şerif bunun en açık delillerinden bir tanesidir : “ … Abdurrahman bin Kunad’tan. Dedi ki : Resulullah s.a.v günün birinde abdest alırken, sahabe aldığı abdest suyunu yüzlerine sürerler. Resulul-lah s.a.v onlara : - Bunu yapmanızın sebebi nedir ? diye sorar. Onlar da : - Allah ve Resulüne olan sevgimizden dolayıdır, diye cevap verirler. Bunun üzerine Allah resulü s.a.v onlara şöyle buyurur : - Kim Allah ve Resulünü seviyorsa veya Allah ve Resulünün sevgisine mahzar olmak istiyorsa, konuştuğu zaman doğru konuşsun. – yani konuşmalarında adil davransın ve yalan söylemesin – Kendisine bir şey emanet edildiği zaman ona hiyanet etmeyip sahip çıksın ve komşusuna da iyi muamelede bulunsun. “ TABERANİ İKİ MU’CEMİNDE – MUNZİRİ TERĞİB VE TERHİB : 3 / 26 – EL – ALBANİ S.SAHİHA : 2998.N – TEVESSÜL : 204.S UĞUR VE UĞURSUZLUĞA İNANARAK ORTAK KOŞMAK Ey Müslümanlar ! Günleri ve ayları uğursuz saymak, uğurlu ve uğur-suz sayılan şeylere göre hareket etmek te, İslam dininin iptal ettiği cahi-liyye adetlerindendir… Çünkü bir şeyi uğursuz saymak kaderi değiş-tirmez… “ … Ukbe b. Amr r.a dan. Nebi s.a.v şöyle buyurmuşlardır : Kim uğur getirsin diye bir şey takınırsa, Allah onun işini tamam-lamasın. Kim kendisini korusun diye bir şey taşırsa, Allah onu korumasın. “ AHMED : 4 / 154. 16951.N – HAKİM : 4 / 216 – İBNİ KESİR : 8.C.4147.S “ … Nebi s.a.v şöyle buyurmuşlardır : Kim uğur getirsin veya işim rast gelsin diye bir şey takınırsa, Allah’a şirk koşmuştur. “ AHMAD : 4 / 156.310 – 16969.N – İBNİ HİBBAN : 1413.N – HAKİM : 4 / 417 – S.SAHİHA : 492.N “ … Nebi s.a.v şöyle buyurmuşlardır : " Advâ - yani,hastalığın kendi kendine bulaşması -, uğursuzluk, hâmme - yani,ölünün kemiklerinin kuşa dönüşmesi - ve Safer - ayının haram aylardan olması - diye bir şey yoktur……." BUHARİ : 12.C.5777.S “ … İbni Mes’ud r.a dan. Resulullah s.a.v şöyle buyurdular : “ Uğursuzluğa inanmak şirktir. Uğursuzluğa inanmak şirktir. Hepimizin için-den böyle bir şey geçer. Ancak Allah kendisine güvenmekle bunu giderir. “EBU DAVUD : 4.C.3910.N – İBNİ MACE : 9.C.3538.N – AHMED : 1 / 389 – 3679.N ALLAH’TAN BAŞKASI ADINA YEMİN EDEREK ORTAK KOŞMAK Ey Müslümanlar ! Unutmayınız ki tevhidi gerçekleştirmek bir iki kelimenin telafuzu ile olmaz…Tevhidi gerçekleştirmenin birçok şartları ve yolları vardır….. Bu şartlardan birisi de, şirk ifade eden sözler söyle-mekten ve Allah'dan başkası adına yemin etmekten kaçınmaktır.  Unutmayalım ki Allah'dan başkası adına yemin eden bir kimse tehlikeli bir günah işlemiş ve Allah’a ortak koşmuştur. Bunun içindir ki Allah resulü s.a.v bir hadisi şeriflerinde şöyle buyurmaktadır : “ Kim İslam milletinden – yani,İslam dininin yemin şeklinden başka bir yemin şekliyle yemin ederse – söylediği o din sahibi gibidir “ BUHARİ : 14.C.6533.S “ … Sa’d bin Ubade r.a dan.İbni Ömer, bir adamın “ Kabe hakkı için hayır “ dediğini işitince şöyle dedi : " Allah'dan başkası adına yemin edilmez “ ben Rasulullah s.a.v’den işittim şöyle buyurmuşlardır : " Allah'dan başkası adına yemin eden kafir ya da müşrik olmuştur." TİRMİZİ : 3.C.1574.N – AHMED : 2 / 125 – HAKİM : 1 / 65 – BEĞAVİ Ş.SÜNNE : 10 / 7 “ … Ebu Hureyre r.a dan.Resulullah s.a.v buyurdular ki :” Kim yemin eder ve yemininde Latt ve Uzza hakkı için derse, hemen “ la ilahe illallah “ desin. “ BUHARİ : 10.C.4805.S  Ve yine şöyle buyurur s.a.v : " Ne babalarınız, ne anneleriniz ve ne de (şirk koşulan) ortaklar adına yemin edin. Ancak Allah adına yemin edin. Ve ancak doğru söy-lediğinizde Allah adına yemin edin." EBU DAVUD :  Dolayısıyla ne Peygamber üzerine , ne veli veya salihler üzerine, ne Kâbe üzerine, ne şeref ve hayat üzerine ve ne de ana baba üzerine yemin etmek asla caiz değildir. Yemin, ancak Allah adına, O'nun isimleri ve sıfatları üzerine edilir. Kim Allah'dan başkası üzerine yemin ederse tevbe etmesi ve bunu bir daha yapmaması gerekir. “ … Sa'd ibni Ebi Vakkâs radıyallahu anh şunu rivayet eder : " Bazı konuları konuşuyorduk. Ben, cahiliyyeden yeni dönmüştüm. Lât ve Uzza adına yemin ettim. Rasulullah s.a.v'in sahabileri bana şöyle dedi : " Ne kötü söz söyledin. Rasulullah s.a.v'e git ve O'na bunu haber ver. Çünkü biz senin kafir olduğunu görüyoruz “ Ben de Rasulullah s.a.v'e gittim ve durumu ona haber verdim. Bana şöyle dedi : Üç kez, " Lâ ilahe illallahu vahdehu lâ şerike lehu – Yani, Allah'dan başka ilah yoktur, O tektir ve ortağı yoktur " de, Üç kere şeytan'dan Allah'a sığın ve sol tarafına üç kez tükür ve bir daha da bunu yapma." “ NESEİ : “ ALLAH VE SEN SÖZÜNÜ KULLANARAK ORTAK KOŞMAK  Ey Müslümanlar ! Sakınılması gereken çirkin şeylerden birisi de ; Yaratıcı ile yaratılanı eşit kılan " Allah ve sen dilersen " … " Benim için Allah'dan ve senden başkası yok " … "Allah'a ve sana güvendim " “ Sen olmasaydın şöyle olacaktı “ … “ Az daha geç kal-saydık ölecekti “ veya “ Az daha erken getirseydiniz kurtulacaktı “ gibi veya buna benzer anlamlardaki sözler kullanmaktır. İslam, bu gibi sözleri şirk lafızlar olarak kabul etmiş ve bu manada sözler sarfetmekten de inananları sakındırmıştır. “ … İbni Abbas r.a dan. Bir adam Nebi s.a.v'e şöyle dedi : " Allah ve sen dilersen " Bunun üzerine Resulullah s.a.v şöyle buyurdu: " Beni Allah'a ortak mı koştun ? Bilakis " sadece Allah dilerse " de." AHMED : 1 / 283 – 2557.N – EBU DAVUD : 5.C.4980.N { … İbni Abbas r.a diyor ki : Allah’a denk tutmak şirktir ve bu şirk karanlık bir gecede,kara bir taşın üstündeki karıncanın kıpırdamasından daha gizlidir. Şöyle ki, senin : “ Allah ve hayatın hakkı için “ yahut “ Allah ve hayatım hakkı için “ deyişin : “ Şu köpekcik olmasaydı veya şu ör-dekler olmasaydı mutlaka hırsız girerdi “ demen,bir kimsenin arka-daşına : “ Allah ve sen dilediniz de bu iş oldu “ veya “ Allah ve filan adam olmasaydı “ demesi hep şirk olan hususlardır. Sakın Allah ile beraber bir başkasını zikretme. } HEYSEMİ M.ZEVAİD : 4 / 177 – MERVEZİ MÜSNED : 89.S.17.N – EL-ALBANİ İRVA : 2562 Ey Allah'ın kulları ! İhtiyaçlarınızı ve Allah’a olan muhtaçlığınızı dile getirerek sadece ve sadece O’ndan isteyin.O'na güzel isimleri ve yüce sıfatları ile yönelin. Çünkü Rabbimiz şöyle buyurmaktadır : “ En güzel isimler Allah’ındır. O halde O’na onlarla dua edin ve O’nun isimleri hakkında eğriliğe sapanları bırakın. Onlar yaptık-larının cezasını çekeceklerdir. ”  A’RAF : 180.AY. فَمَن كَانَ يَرْجُو لِقَاء رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صَالِحاً وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَداً “ …Kim Rabb’iyle – O’nun razı olacağı şekilde – karşılaşmayı arzu ediyor ise, Salih amel işlesin. Ve ibadetlerinde de Rabb’ine hiçbir şeyi ortak koşmasın.” KEHF.110.AY.  Çünkü Tevhide şirkin bulaşmasını önlemenin en önemli yollarından birisi, Allah'a meşru tevessüllerle yönelmektir. Dolayısiyle alemlerin Rabbi olan Allah'a şirk koşmaya neden olan bütün bid'at lafızlardan ve bütün bid’at tevessül çeşitlerinden sakınmak gerekir. Peygamberlerin makamı ile, hürmeti ile, bereketi ve hakkı ile tevessül etmeyin…. Veya veli ve salihlerin hakkı veya benzeri gibi yasaklanmış tevessül şekilleriyle sakın Allah’a yaklaşmak istemeyin. SEVGİ VE TAZİMDE İLERİ GİDEREK ORTAK KOŞMAK Değerli kardeşlerim ! sevgi ve tazimde ileri giderek bir şeyi Allah’a eş koşmak ta çirkin şirk çeşitlerindendir. Yani mahlukattan bir şeyi Allah’ı sever gibi sevmek ve ona aşırı bir şekilde tazim göstermek te büyük şirk çeşitlerindendir….. Allah’u Teala bu şirkin sahibini tövbe etmediği sürece asla bağışlamayacağını bildirmektedir…. Rabbimiz şöyle buyurmaktadır : “ İnsanlardan öyleleri var ki ; Allah’ tan gayri eşler edinerek, Allah’ı sever gibi onları severler…………… “ BAKARA : 165 Bu tür şirk sahibi kimseler, Allah’a şirk koştukları varlıklara cehennem ateşinin içinde şöyle diyeceklerdir : “ Allah’a and olsun ki ; biz apaçık bir sapıklık içindeymişiz Çünkü sizi - sevgi ve tazimde - alemlerin Rabb’ine eşit tutu-yorduk ; bizi o suçlulardan başkası saptırmadı. Şimdi artık bizim ne şefaat-çilerimiz var ve ne de candan dostumuz. “ ŞUARA : 97.98.99.100.101 Değerli Müslümanlar ! şüphesiz ki bu müşrikler şirk koştukları varlıkları, yaratma, rızk verme, öldürüp diriltme gibi hususlarda Allah’a denk yapmamışlardı….. Aksine onlar şirk koştukları o varlıkları sevgide, korkuda, tevekkülde ve onlara boyun bükme gibi konularda Allah’a denk yapmışlardı. Bu zalim cahiller, bilgisizlikleri yüzünden yaratılmış kulları ile Allah arasında kıyasla-malarda bulunarak O’na ortak koşmuşlardır… Bu zavallılar; zatı ve sıfatları itibariyle fakir olan…zayıf, aciz ve muhtaç olan…. hayatı ve ölümü başka bir varlığın elinde olan varlıkları, zatı ve sıfatları itibariyle bütün noksanlıklardan münezzeh olan ve aksine çok zengin, çok kuvvetli, ölümsüz, hayatı ebedi olan, zenginliği, kuvveti, cömertliği, ihsanı, ilmi ve rahmeti geniş olan Allah’la kıyas ederek iblisin yolunu izlemişlerdir. Hangi zülüm bundan daha büyük ve daha çirkin olabilir ki ! .... Allah’a karşı bundan daha büyük bir haksızlık yapılır mı ! … Rabbimiz Allah’u Teala şöyle buyurmaktadır : “ Gökleri ve yeri yaratan Allah’a hamd olsun. 0, karanlık ve aydınlığı var etti. Yine de o kafirler Rab’Ierine - başka şeyleri - denk tutu-yorlar. “ EN’AM : 1 KORKU HUSUSUNDA İLERİ GİDEREK ORTAK KOŞMAK Değerli Müslümanlar ! şunu asla unutmamak gerekir ki ; korkunun en güzeli Allah’a itaat ettiren korku, en çirkini ise Allah’a isyan ettiren korku-dur…. Allah’u Teala bir Ayeti celilesinde şöyle buyurmaktadır : إِنَّمَا ذَلِكُمُ الشَّيْطَانُ يُخَوِّفُ أَوْلِيَاءهُ فَلاَ تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ { Muhakkak ki şeytanlar, sizi dostları ile korkuturlar. Eğer gerçekten iman etmiş kimseler iseniz, onlardan korkmayın benden korkun. } ALİ İMRAN : 175 Yani, insanlardan korkarak benim emir ve nehiylerimi terk etmeyin. Öyleyse şunu açıkça söyleyebiliriz ki ; Eğer Allah’tan gelen emir ve nehiylere itaat etmek hususunda bir kimseye şeytan ve yandaş-larının korkusu mani oluyor ise, bu kimse korktuğu o şeyleri Allah’a ortak koşmuş demektir… Ve bu kimsenin diliyle “ ben Allah’tan korku-yorum “ sözü de yalan ve boş bir sözdür ….. Bir kimsenin Allah’tan korktuğunun isbatı diliyle söylediği sözlerden anlaşılmaz...... Onun Allah’tan korktuğunun isbatı, severek ve korkarak O’na boğun eğip itaat etmesinden anlaşılır…… İşte Allah korkusu bu demektir……Rabbimiz yine kerim kitabında şöyle buyur-maktadır : “ لاَ إِلَـهَ إِلاَّ أَنَاْ فَاتَّقُونِ…….” “ Benden başka ilah yoktur. Öyle ise benden korkunuz “ NAHL : 2.AY. وَقَالَ اللّهُ لاَ تَتَّخِذُواْ إِلـهَيْنِ اثْنَيْنِ إِنَّمَا هُوَ إِلهٌ وَاحِدٌ فَإيَّايَ فَارْهَبُونِ وَلَهُ مَا فِي الْسَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلَهُ الدِّينُ وَاصِباً أَفَغَيْرَ اللّهِ تَتَّقُونَ { Allah buyurdu ki : Sakın iki ilah edin-meyin. O sadece tek bir ilahtır. Öyleyse – bu hususta – benden korkun. Göklerde ve yerde olan her şey O’nundur ; itaat daima O’na yapılır. Hal böyle olunca siz Allah’tan başkasından mı korkuyorsunuz. " NAHL :51.52.AY  İşte bu ve emsali delillerde ifade edildiği gibi, Alah’tan korktuğunu söyleyen bir kimse, İbadetlerini Allah’a takdim ederek O’nu kendisine ilah edinmesi gerekir….. Çünkü - defalarca anlatmaya çalıştığımız gibi - ilah, kendisine boyun eğilen,kendisinden korkulan ve severek kendisine itaat ve ibadet edilen merci demektir. Dolayısiyle,kim severek ve korkarak bir yerlere boyun eğip itaat ediyorsa, unutmasın ki o sevdiği veya korktuğu şey kendisinin ilahı demektir…. Yani o şeyi Allah’a ortak koşmuştur. NAMAZI TERKEDEREK ALLAH’A ORTAK KOŞMAK Değerli Müslümanlar ! Rabbimiz gerek kendi kitabında ve gerekse nebisi Muhammed s.a.v bir çok hadisi şeriflerinde bu ibadetin öneminden bahsetmiş ve onu terk edenlerin nefislerini Allah’a ortak koşarak müşrik olacaklarını haber vermiştir. Rabbimiz kerim kitabında şöyle buyurmak-tadır : مُنِيبِينَ إِلَيْهِ وَاتَّقُوهُ وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكِينَ “ Hep Allah’a dönüp itaat edin,O’ndan korkun ve namazınızı kılında müşriklerden olmayın ” RUM : 3. ay. Bu Ayet’i celilenin açık ve net ifadesinin yanında Allah resulü s.a.v de bir çok hadisi şeriflerinde namaz kılmayanın müşrik olduğundan bahset-mektedir. عَن أَنَس بْن مَالِك ، عَن النَّبِي صَلَى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمْ قال : ليس بين العبد والشرك إلا ترك الصلاة. فإذا تركها فقد أشرك . { ... Enes İbn Malik r.a’dan şöyle dedi : Nebiyyi s.a.v buyurduki : Kişi ile şirk arasında namazı terketmekten başka bir şey yoktur. Onu terk ettiği zaman şirk koşmuştur. } İBN MACE : 3.c.1080.N { … Ebu Süfyan’dan,dedi ki : Ben Cabir’den duydum şöyle diyordu : Ben Nebiyyu s,a.v’den işittim şöyle bururuyordu : Şüphesizki kişi ile şirk ve küfür arasındaki şey sadece namaz’dır. } MÜSLİM : I.C.82.N - EBU DAVUD: 5.C,4678.N { ... Ubadet İbnu Samit r.a’dan.şöyle dedi : Resulullah s.a.v bize şöyle tavsiyede bulundu : Allah’a hiç bir şeyi ortak koşmayın. Namazı’da bilerek terketmeyin. Her kim ki kasden namazı terkederse İslam mil-letinden çıkmıştır. } MUHAMMED İBN NASR K.SALAT : 920 - HİBETULLAH TABERİ USULU’S SÜNNE : 1523.N İ S İ M V E S I F A T L A R' D A Ş İ R K İnsanı helak eden şirk çeşitlerinden birisi de ; Allah’ın isim ve sıfatları hususunda koşulan şirktir…. Bu konudaki en çirkin şirk, halıkı mahluka benzetmektir. Aynenmücessime ve müşebbihenin şirkleri gibi… “ O’nun eli benim elim gibi “ … “ O’nun gözü benim gözüm gibi “ sözlerinde olduğu gibi. İsim ve sıfatlar hususundaki şirkin ikinci kısmı ise ; bazı ilahlaştırılan kimselerin isimlerinin, Allah’ın isimlerinden müştak kılınması – yani türe-tilmesi – şeklindedir…. Ki bu, Mekkelilerin şirklerinden biriydi. Taberi der ki : el-Lat, Allah lafzından - te’nis ta sı eklenerek - türetil-miştir… Müzekkere Amr, müennese Amre, erkeğe Abbas, dişiye Abbase denildiği gibi. Mekkeli müşrikler, kendilerine tazim ve hurmette bulundukları kabir ve türbelerde yatan bir takım insanlara, Allah’ın isimlerinden isim vererek, Allah isminden el-Lat ve el-Aziz isminden de Uzza’yı türetmişlerdir. Ve yine İsim ve sıfatlar hususundaki şirk ve küfer çeşitlerinden biri de ; O’nun bazı sıfatlarının te’vil yoluyla inkar edilmesidir…. Yani geçmişte ve zamanımızda yapıldığı gibi Allah’u Teala’nın istiva, yed, vech, kadem, ısba ve ayn sıfatlarının inkar edilmesi gibi. Allah’u Teala ise onların bu tür çirkin fasıflandırmalarını reddederek, kendisinin en güzel isim ve sıfatlara sahip olduğunu ve bu isim sıfat-larında da her türlü noksanlıklardan münezzeh olduğunu zikrederek şöyle buyur-muştur : “ En güzel isimler Allah’ındır. O halde O’na onlarla dua edin ve O’nun isimleri hakkında eğriliğe sapanları bırakın. Onlar yaptık-larının cezasını çekeceklerdir. ”  A’RAF : 180.AY. وَ مَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ وَالْأَرْضُ جَمِيعاً قَبْضَتُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَالسَّماوَاتُ مَطْوِيَّاتٌ بِيَمِينِهِ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا يُشْرِكُونَ “ Onlar Allah’ı gereği gibi bilemediler. Halbuki kıyamet günü yer tamamen O’nun avucu içindedir. Göklerde sağ elinde dürül-müştür. O, onların ortak koştuklarından uzak ve yücedir. ” ZÜMER : 67.AY. Görüldüğü gibi burada, Allah’ı gereği gibi tanıyamama, O’nun kadrini kıymetini bilememe, Allah’a ortak koşanların vasfı olduğu anlatıldığı gibi, Allah’ın isim ve sıfatları hakkında ilhad’a - yani eğriliğe - sapanlar da kınanmış ve bunun cezasını çekecekleri bildirilmiştir…… Tevhid ehli kimselerin bu konudaki yolu ve metodu, isim ve sıfatları olduğu gibi kabul etmek, bu konularda yaratılmışlara benzerliği ise red-detmektedir… Bu tavır; teşbihi bulunmayan bir isbat ve ta’tili bulunmayan bir tenzihtir. Yüce Allah’ın kerim kitabında buyurduğu gibi; لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ البَصِيرُ “……O’nun mislisi gibi hiçbir şey yoktur. O işitendir, görendir.” ŞURA : 11.AY. “ O’NA BENZER HİÇ BİR ŞEY YOKTUR ” sözünde teşbih ve benzerliği reddetme …… ” O İŞİTENDİR, GÖRENDİR ” sözünde de ilhad ve ta’tili reddetme vardır. Hulasa bu konuda bilinmesi gereken en güzel kural şudur : “ Allah’ın İsim ve Sıfatları hakkındaki söylenmesi gereken söz, Zatı hakkındaki söylenmesi gereken söz’ün fer’idir…. “ Yani, Allah’u Teala’nın mukaddes zatı nasıl diğer varlıkların zatlarına benzemiyor ise, O’nun isim ve sıfatları da diğer varlıkların isim ve sıfat-larına benzemez. Ş İ R K U’L A S Ğ A R - K Ü Ç Ü K Ş İ R K - Şirkin ikinci kısmı ise ; şirkul asğar denilen küçük şirktir... Yani insanı ebedi olarak ateşte bırakmayan şirk çeşidi… Bu da insanın ibadetlerinde gösteriş ve riyakarlık yaparak rabbisine bir nevi ortak koşmasıdır. İBADETLERDE RİYAKARLIK YAPARAK ORTAK KOŞMAK Değerli kardeşlerim ! ibadetlerde Allah’a şirk koşmanın cürmü, büyük şirke göre daha hafıftir. Bu şirk, Allah’tan başka ilah olmadığına; sadece O’nun fayda ve zarar vereceğine ; kendinden başka Rabb olmayan yegane ilah olduğuna itikat eden kimsenin şirki dir. Bu kimse ibadet ve amellerini tam anlamıyla Allah’a has kılmaz. Bu şirkin sahibi, kimi zaman nefsini tatmin için amel eder ; kimi zaman dünyayı elde etmek için amel eder ; kimi zaman da halkın nazarında makam ve mevki elde etmek için amel eder. Bu tür insanların amellerinde nefis için bir pay ………. şeytan için bir pay …… - ameller Allah’ın emri olduğu için - Allah için de bir pay vardır. Unutulmamalıdır ki İslam riyayı şirk’ten saymıştır… Bir hadisi şerifde şöyle buyrulur : { …. Mahmud İbnu Lebid r.a'dan, şöyle dedi : Resûlullah s.a.v şöyle buyurdu : " Sizin için en çok korktuğum şey küçük şirktir ". Saha-beler dediler ki :" küçük şirk nedir yâ resûlellah ? " Allah Resulü s.a.v'de cevaben " küçük şirk ; “ riyadır " buyurdular… } AHMED : 5 / 428. 23119.N { … Şeddat bin Evs r.a'dan. O şöyle dedi : Bizler Allah resulü s.a.v zamanında riya’yı küçük şirk sayardık. } M.ZEVAİD : 10/222 - BEZZAR : 3565.N - TABERANİ KEBİR : 7160 – EVSAT : 198.N { … Ebu Said el-Hudri r.a'dan, şöyle dedi : Bir gün bizler kendi aramızda mesihu'd-deccal'dan konuşurken Allah Resulü s.a.v çıka geldi. - Bize hitaben - şöyle buyurdular : " Benim yanımda sizin için mesihu'd-deccal'dan daha korkulu bir şeyi size haber vereyim mi ? " Bizde " Evet yâ Resûlellah haber verin " dedik. O " gizli şirk " tir buyurdular. Kişi namaz kılmaya kalkar da birisinin kendisine baktığını anlayınca namazını güzelleştirir " dedi. } İBNİ MACE : 10.C.4204.N – BEYHAKİ : 2/291  Evet değerli kardeşlerim ne yazıkki bu şirk, inananların çoğundan sudur eden bir şirk çeşididir. “ … Nebi s.a.v bu şirki haber verirken şöyle buyurmaktadır : Şirk bu ümmette karıncanın hareketinden daha gizlidir. Sahabeler : Ya Rasu lellah ondan nasıl kurtulabiliriz, dedik-lerinde. Rasulullah s.a.v : “ Allahümme İnni Euzu Bike En Uşrike Bike ve Ene A‘lemu ve Esta’firuke Lima La A‘lemu “ ……… “ Ey Allah’ım ! bilerek sana bir şeyi ortak koşmaktan sana sığınırım. Bilmeden yaptığım şeyler için de senden bağışlanma isterim “ dersiniz buyurdu. “ AHMED : 5 / 384.394.398 - MERVEZİ MÜSNED : 17.N – İ.KAYYIM : ED-DAU VE’D DEVAU : 235.S Bu hususta Allah’u Teala şöyle buyurmaktadır : “ De ki : Ben de sizin gibi bir insanım ilahınızın tek bir ilah olduğu vahyolunuyor. Kim Rabb’ine - O’nun kendisinden razı olacağı bir şekilde - kavuşmayı umuyorsa sahih ameller işlesin ve Rabb’ine yaptığı ibadetinde hiç kimseyi ortak etmesin. “ KEHF : 110 Yani, O tek ilah olup ve O’ndan başka da eğer gerçek ilah yoksa ki, la ma’bude bi hakkin illallah …. Allah’tan başka kendisine ibadet edilecek hak ma’bud yoktur….. o halde ibadetin de sadece ve sadece O’na yapılması gerekir……. Uluhiyette bir olduğu gibi ubudiyette de birlenmesi şarttır. Öyleyse ey iman edenler ! Amellerinizin Salih olmasına dikkat edin… çünkü ibadetlerdeki bu tür riyakarlıklar şirktir… Ve bu çirkin iş de amel-lerin sevabını iptal eder.  Salih amel ise ; riyadan hali sünnetle kayıtlı amellerdir. Onun içindir ki Ömer r.a duasında şöyle diyordu : Ey Allahım, amellerimin hepsini salih amel yap, onları vechin için halis kıl ve o amellerde hiç kimse için bir pay yapma. AHMED ZÜHD : 615 Allah’u Teala yine bir Ayeti celilesinde dini halis bir şekilde kendisine takdim etmeyenleri kınayarak şöyle buyurur : “ Oysa kendilerine, dini yalnız Allah’a halis kılıp O’nu birleyerek Allah’a kulluk etmeleri emredilmişti....... “ BEYYİNE : 5 Rabbimiz bu Ayeti celilesiyle kullarına halis bir şekilde kendisine ibadet yapmalarını emretmiş ve İbadetinde Allah için ihlaslı olmayanların ise emrolunduğu şekilde hareket etmeyenler sınıfından olduğunu zikretmiştir….. Hulasa değerli kardeşlerim ! gösterişle yapılan ameller, Allah’ın istemediği amellerdir. Dolayısıyla o ameller sahih ve makbul değildir. Öyleyse sözü daha fazla uzatmadan, sizlere ve kendi nefsime son nasihatım ; Rabbimiz bizlere tevhidi çizgide hareket etmeyi nasip eylesin….. Ve yine bizlere hakkı hak bilip ona ittiba eden, batılı da batıl bilip ondan uzak duran kullarından olmamızı nasip eylesin. AMİN VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN TACUDDİN EL – BAYBURDİ   Gönderen Ebû İbrahim Mu'az ibn Ahmed el-Baberdi zaman: 10:52 . Bugün 12 ziyaretçi (48 klik) kişi burdaydı!  => Sen de ücretsiz bir internet sitesi kurmak ister misin? O zaman burayı tıkla! <=

**********

İbni Kesir; Kim Allah'ı O'nun yarattığı şeylere benzetirse kâfir olur

Allah Teala’ya mekan iddia eden kafir olur

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX


.

İnsanı Küfre düşüren haller nelerdir 31 Ocak 2012 ...Cenne, Mektubat-ı Rabbani, Seadet-i Ebediyye, İbni Abidin’den aldığımız, küfredüşüren söz ve … Mesela bir kimse bir işi yaptığı halde, zaruretsiz (Allah biliyor ki yapmadım)... sikintiduasi.com›islam…insan…kufre-dusuren-haller… kopya daha fazlası

KÜFRE DÜŞÜREN HALLER: 1.Allahü teala arştan ve gökten bize bakıyor demek. 2.Sen banazulmettiğn gibi Allahü tealada sana zulmediyor demek(Haşa allahü teala zulmetmez.) 3.Filan müslüman benim gözümde yahudi gibidir demek 4.Yalan bir söze Allah biliyorki demek(Allahü tealayı yalancı şahit gibi göstermek haşa) 5.Melekleri küçültücü şeyler söylemek.(Haşa zebani gibi)Kız zannetmek. 6.Kuranı kerimin bir harhine küçültücü söz söylemek.inanmamak 7.Çalgı çalarak kuranı kerim okumak. 8.Kuranı kerimi şaz olan harflerle okuyup kuran budur demek. 9.Peygamberlere küçültücü şeyler söylemek.(isimlerini kısa söylemek de uygde uygun değildir.) 10.Kuranı kerimde isimleri bildirilen peygamberlerden birine inanmamak.(124 binden fazla peygamber geldiği için bu şekilde inanmamız lazım ) 11.Çok iyilik yapan birisi için peygamber gibi adam demek 12.Peygamberler muhtac idi demek(çünkü onların fakirlikleri kendi istekleri idi 13.Birisi peygamber olduğunu söylese inananlarla birlikde küfr olur, 14.Ahirette olacak şeylerle alay etmek(komik prğramlara dikkat) 15.Kabirdeki ve kıyametteki azablara akla fenne uygun değil diye inanmamak 16.Cennette Allahü tealayı görmeğe inanmamak 17.Ben cennet istemem Allahü tealayı isterim demek 18.Fen bilgileri din bilgilerinden daha hayırlıdır demek 19.Namaz kılsamda kılmasamda birdir demek 20.Farz olan emirleri yapmam demek 21.Faiz helal olsaydı demek(haramlar helal olsaydı demek) 22.Haramdan olan malı fakire verip sevap beklemek. 23.Meşhur sünnetlerden birini beğenmemek. 24.İmamı azmın kıyası hak değildi demek 25.Kabrim ile mimberim arası cennet bahçelerinden bir bahçedir hadisi şerifini işitince ben mimber hasır ve kabirden başka birşey göremiyorum demek. 26.İslam bilgilerini ve alimlerini aşağılamak. 27.Kafir omayı ve kafir biri ile evlenmeye niyet etdiği anda küfr olur. 28.Başkasının kafir olmasını isteyen küfrü beğendiği için kafir olur 29.Küfre sebep olan şeyleri bilerek söylüyorsa küfürdür.Bilmeden söylüyorsa alimlerin çoğuna göre yine küfrdir. 30.Beline zünnar denilen papaz kuşağı bağlamak ve küfre mahsus şeyleri giymek küfr olur. 31.Yanındakileri güldürmek için dine aykırı yada alay maksadı ile söz söylemek. 32.Gıybet etmedim onda bulunanı söyledim dese küfr olur 33.Çocuk iken nikah edilmiş kız akıl baliğ olduğu zaman imanı islamı bilmese sorulunca anlatamasa kocasından boş olur.(anlatmaya aklı yetmezse anlatılır ve böyle inandım dedittirilir) 34.Bir mümini öldüren veya öldürülmesini emr eden kimseye iyi yaptın diyen kafir olur. 35.Mevki sahibi birisine aksırınca (yerhamükellah) denilince büyüklere karşı böyle söylenmez diyen 36.Allahın rahmetinden ümit kesmek küfr olur. 37.Bildiği halde kıbleden başka yerde namaz kılmak 38.Toplanan vergilerin sultanın mülkü olduğuna inanmak 39.Bir kimse baştan aşağı ipek giyse diğeride mubarek olsun dese küfr olur 40.Bir kimse yemek yerken konuşmamak mecusilerin iyi adetlerindendir dese kafir olur. 41.Bir kimse evladı ölen bir kimseye Allahü tealaya senin oğlun gerekli idi dese küfr olur. 42Bir kimse haram yerken bismillah deseküfr olur 43.Gaybı Allhü teladan ve onun bildirdiklerinden başkası bilemez bilirim diyen kafir olur. 44.Siyah köpeklere arap hamam böceğine karafatma demek 45.Rızık Allahü tealadandır fakat kuldan hareket gerekir dese şirk olurHreketde Allahü tealadandıri 46.Peygamberimizin Sünnetleri ile alay etmek 47.Bir kimse Adem aleyhisselam buğday yemeseydi bizde şaki olmazdık dese küfr olur. 48.Bir kimse şimdi sana sövmem sövmenin adını günah koymüşlar demek 49.Sünnet üzere okunan ezana kıymet vermemek 50.Kuranı kerime kendi görüşü ile mana veren 51.Kafire saygı ıle selam veren 52.Allahü telanın haricideki şeyler için yemin etmek (oğlumun başı için vesaire) 53.Falcılara yıldıznameye bakıyorum diyen üfürükçülere inanmak 54.Nevruz ve mihrican günlerini bayram bilmek 55.Sihir Allahü teala izin verirse tesir eder muhakak tesir eder diyen 56.Allahü tealadan başkasına yaratıcı demek 57.Abdulkadir yerine abdulkoydur demek Hıyar aleyhisselam demek 58.Abdestsiz olduğunu bildiği halde namaz kılmak 59.Eshabı kiramdan herhangi birine ehli beyte dil uzatmak.Ustünlük sıraları hilafetlerindeki sıradır.Bunun tersini düşünmek 60.Üzerinde kabe resmi ve mubarek yazı olan örtü ve secadeyi yere sermek üzerinde namaz kılmak edebe aykırıdır çok sakıncalıdır hatta hacı şakir ismi yazan sabunları dahi belden aşağı tutmamalıdır hemen yazıyı silip ondan sonra kullanmalıdır.Terliklere dahi mubarek isimler yazılmıştı bir zamanlar unutmayalım biz koyun olursak güden biri bulunur.Artık kabe resimsiz seccadelerde üretiliyor.yeterki bilinçli olalım 61.Herhangi bir hadisenin kendi kendine olduğuna inanmak 62.Namaz surelerini okumayı iyi öğrenmeli manayı bozavak şekide okumamalı 63.İsa aleyhiselamın gökten ineceğine inanmamak 64.Kuranı kerimi teganni ile okuyan (şarkı kalıbı gibi)ıa ne güzel okudun diyen 65.Cin ve perilerin varlığına inanmayan 66.Tenasuha yani ölen insanın ruhunun başka bedene geçtiğine inanmak 67.Kuranı kerimin zahiri manası olduğu gibi batıni manasıda vardır esas batıni manası lazımdır demek 68.Büyükgünahda ısrarda küfr olur 69.Allahü teala akıllıdır şuurludur sanatkardır diyerek insanda olan özellikleri aAllahü tealaya Allahü tealada olan özellikleri insanlarda olduğunu söylemek 70.Biz olgunlaştık Haşa namaz oruç bizden kalkdı demek 71.Alemin kadim olduğunu yokdan yaratılmadığını söylemek 72.İslamiyete islam düşüncesi demek.İslamiyet bir düşünce sistemi değildir.İlahi emir ve yasaklara düşünce demek çok zararlıdır. 73.İnşallahla maşallahla karın doymaz demek 74.Avrupadaki şehirlere özenip birde gavur derler hırıstıyanlar müslümanlardan hayırlıdır demek 75.Allahım çocuğumu aldın başka elinden ne gelirse yap demek Allahım neydi günahım gibi isyan kokan fiiller 76.Namaz kılmam ama kalbim temiz demek Gökten zenbillemi indin diyene evet demek 77.Kafire Allah razı olsun demek (Razı olduğu hale çevirsin niyeti ile söylenebilir) 78.Bir kafir bir kelime ile müslüman olduğu gibi terside olabilir. 79.Ecelin hoyrat eli demek 80.Ebu cehil şimdikilerden daha şerefli kafirdi demek 81.Anan baban esmer sen nasıl sarışınoldun denince ben imalat hatasıyım gibi cümlelere dikkat 82.Bir müslümanı kötülemek gayesi ile Allahlık demk 83.Buzdolabı azizlik etti demek sakıncalı 84.Mazlum olarak öldürülenkafir cennete girer demek 85.Yüzünü gören cennetlik seni gören hacı oluyor demek 86.Günahkara veya kafire günah keçisi demek 87.Bir buluş için kafir harkası demek 88.Dayak cennetden çıkma demek sakıncalı 89.Allah unutmadı Koş Allahım koş Allah yarattı demem döverim gibi sözler tehlikelidir 90.Yemin etsem başım ağrımaz demek 91.Nuh der peygamber demez Anladıysam arap olayım edepsizlikdir 92.Kaderime küstüm malayani boş söz olur 93.İmanım gevredi demek Müslümana şeytan gibi adam demek 94.Allah bana kulum demesin diye yemin etmek 95.Hadise çıkardı manasına hadise yarattı demek uygun değildir. 96.Kuranı kerim okurken bütün mim lerde durmak gerekir 97.Gökten bir ses geldi demek 98.Yahudi ve hırıstıyanlarda cennete gidecek demek Ehli sünnet itikadının kısaca özeti ve bazı sakıncalı ve küfre düşürücü halleri öğrenmeye çalıştık Unutmayalım Cennet ucuz değil Cehennem luzumsuz değil Allahü teala beterinden saklasın.Bütün inananlar son nefeste imanını kurtararak ölürüz inşallah     99.Mucize ve kerameti inkar etmek 100.Allahü tealayı mekanlı bilmek 101.Harama güzele bakmak sevaptır demek 102.Cenneti istmem cehennemi isterin çünkü bütün fahişeler oradadır diyerek alay etmek Vs Vs.     MÜTEŞABİH NASLAR Sual:Yed,vech,istiva,nüzul gibi kelimeler için keyfiyetini nasıl olduğunu bilemeyiz ama,Allahı eli vardır,yüzü vardır,oturur inre çıkar demekte bir sakınca varnıdır?insan görüp işitiyor,Allahda görüyor,insanın eli olduğu gibiAllahında eli vardır,ama onunkinin keyfiyetini bilemeyiz demekte mahzur varmıdır? Cevap:Bu müşebbihe fırkasının inancıdır.Bu Allahı mahlukata(yaratık)benzetmek olur.Yaratan yaratıklara asla benzemez.El yüz bir organı anlatır.hadisi şerifde Allahü teala hatıra gelen herşeyden uzaktır.(Diyaul kulüp)Bir Ayette Leyse kemislihi şeyün(onun benzeri hiç yoktur.o hiç bir şeye benzemez.Şura 11) Eli var ayağı var demek kalbi var demekonu yaratıklara benzetmek olur.Hatırımıza gelen herşeyden münezzehdir. Tatarhaniye fetva kitabında milel ve nihal kitabında ve bütün Ehli sünnet kitaplarında mücessime ve müşebbihe fırkalarının,(Allah Arş üzerinde oturur,iner yürür,eli vardır gibi şeyler söylediklerinden dolayı kafir oldukları yazılıdır. Allahü tealanın görmesi göz ile değildir.işitmesi kulak ile değildir.Kuranı kerimde geçen yedullah kelimesindeki yed, hiç bir zaman organ olan el anlamında değildir.vech,yüz anlamında değildir.istivada oturma anlamında değildir.istiva;sahip olmak,malik olmak,emri altında olmak demektir.Diğerleride böyledir.Selefi salihin denilen eski alimler(Allahın eli vardır ama bilmeyiz dememişlerdir.)(Yedullahın vediğer müteşabihlerin keyfiyetini Allah bilir demişlerdir.Selefi denilen kimseler selefi salihin gibi söylemiyorlar.,(Keyfiyetini bilmeyiz ama Allahın eli vardır diyorlar.) Selefi salihin böyle söylemşyor.(Yedullahın keyfiyetini bilemeyiz)diyor.Aradaki farkı anlamalı küfre düşürücü benzetmelerden uzak durmalıdır. Sual:Sevgililer gününü kutlamak ve hediye alıp vermekte sakınca varmıdır? Cevap:Bu bir adettir.sakıncası yoktur,yani evliler,karı koca birbirlerine hediye verebilirler.Ancak şimdi sevgili denince gayri meşru olan sevgiyi nikahsız dost hayatı yaşamayı kast ediyorlar.Bu ise asla caiz olmazAdette olan şey caiz ama dine aykırı ise kullanlımaz.           31 Mayıs 2000 Çarşamba   , Şirk ve küfrün çeşitleri       Şirk, Allahü teâlâya ortak yapmak, benzetmek demektir. Benzeten kimseye müşrik, denir. Küfrün çeşitleri vardır. Hepsinin en kötüsü, en büyüğü şirktir. Bir şeyin her çeşidini bildirmek için, genelde, bunların en büyüğü söylenir. Bunun için, ayet-i kerime ve hadis-i şeriflerde bildirilen şirk, her cins küfür demektir. Kur’an-ı kerimde buyuruluyor ki: (Allahü teâlâ, şirki [her çeşit küfrü] asla affetmez ve şirkten başka olan [büyük küçük bütün] günahları dilerse affeder). [Nisa 48] Bir kâfir, bir kelime-i tevhid söylemekle mümin olduğu gibi, bir mümin de, bir söz söylemekle kâfir olur. Küfre düşürücü söz kullananın imanı gider de haberi olmaz. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Öyle bir zaman gelir ki, kişinin imanı gider de haberi olmaz. Hâlbuki ondan, gömleğin çıktığı gibi, iman çıkmış olur.) [Deylemî] Küfre düşenin bütün ibâdetlerinin sevapları yok olur, tövbe ederse, geri gelmez, ayrıca, nikahını da yenilemesi gerekir. Tövbe etmek için, yalnız Kelime-i şehâdet söylemeleri kâfî değildir. Küfre sebep olan o şeyden de tövbe etmeleri lâzımdır. Küfre düştüğü şeyleri bilmiyorsa, bilip bilmediğim bütün küfür söz ve işlerden tövbe ettim demesi kâfidir. Küfre düşüren söz ve işleri bilerek bunlardan sakınmalı ve küfre düşmekten korunmak için sabah-akşam (Allahümme inni euzü bike min en üşrike bike şeyen ve ene âlemü ve estağfirüke lima la âlemü inneke, ente allamülguyub) duâsını okumalıdır! İbni Hacer-i Mekkî hazretlerinin Zevacir isimli eseri ile, birkaç kitaptan aldığım, küfre düşüren söz ve işlerden bazıları şunlardır: 1- Allahü teâlâya layık olmayan şey söylemek. Mesela bir kimse bir işi yaptığı halde, (Allah biliyor ki yapmadım.) demek. Yahut, yapmadığı bir şey için (Allah biliyor ki yaptım) demek. Böyle söylemek Allahü teâlâyı cahillikle suçlamak olur. 2- Peygamberleri küçültücü şey söylemek, onunla alay etmek. Mesela Hz. Âdem’i kastedip (İlk insan vahşi idi.) demek. Veya bir evliyayı peygamberden üstün bilmek. Yahut peygamberin dediği doğru ise biz kurtulduk demek. Bir kimseye (Öküz aleyhisselâm) demek. 3- Peygamberimizden sonra başka bir peygamberin geleceğini caiz görmek. 4- Melekleri küçültücü şey söylemek. Mesela (Senin bakışın bana Azrail gibi geliyor.) demek. Yahut (Cebrail bile söylese inanmam) demek. (Bu ibadetin sevabını yazacak melek yok) demek. (Çocuklarınızı iyi yetiştirmezseniz, zebani olur) demek. 5- İslâm âlimlerinin sözlerini, fıkıh kitaplarını ve fetvalarını tazim etmesi gerekirken tahkir etmek. Mesela (İmam-ı a’zamın kıyası hak değildir.) demek. Hocayı kötülemek için (Hocayla etme pazar, sonunda fetvâya bozar) demek. 6- Ahirette olacak şeylerle alay etmek. Mesela (Ben cenneti istemem, cehennemi isterim.) demek. 7- Allahü teâlânın emir ve yasaklarına yani Kur’an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açık bildirilmiş ve islâm âlimlerinin kitapları ile her tarafa yayılmış, inanılması zaruri olan din bilgilerinden birine inanmamak veya önem vermemek. Mesela (Ben cinleri görmediğim için inanmam.) demek. 8- Kesin haram olduğu bilinen bir şeyi yiyip içerken Besmele çekmek. Mesela şarap içerken veya domuz eti yerken Besmele çekmek küfürdür. 9- Kâfirlerin dini âyinlerini, bayramlarını beğenmek. Mesela zaruretsiz bir Hıristiyanın Noelini tebrik etmek. Nevruz günü yumurta boyamak. 10- Meşhur bir harama helal, meşhur bir helâle haram demek. Mesela domuz yağı helâl, sirke haram demek. 11- Âyeti, Besmeleyi, bir melek, bir peygamber ismi bulunan yazıyı, kasten helaya, necasete, [pisliğe] atmak. Müslümanın ağzına sövmek [def-i hâcet lafzı ile] 12- Hac, namaz, oruç gibi ibadetlerin şeklinde şüphe etmek. Mesela (Acaba namaz böyle mi kılınır) demek. 13- Bir parça et yemek, ilim öğrenmekten iyidir demek.         01 Haziran 2000 Perşembe   , Küfre sebep olan sözler       Küfre sebep olan sözlere bugün de devam ediyoruz: 14- (Bir süre sonra Hıristiyan olacağım) diye düşünmek. Bir bayan, bir Hıristiyanla evlenmeye karar verdiği andan itibaren kâfir olur. 15- Ağır bir hastalığa düşüp de, (Allahım benim canımı al da, istersen kâfir olarak al) demek. 16- (Allahım çocuğumu aldın, başka elinden ne gelirse onu yap) demek. 17- Tırnağı uzun olana, (Tırnak kesmek sünnettir) dense, o da, (Sünnet olsun, kesmem) dese kâfir olur. 18- İnşallah, maşallah veya namaz kılmak karın doyurmaz demek. 19- Bir dostuna, bir arkadaşına, (Sen bana Allah’tan da, peygamberden de sevgilisin) demek. 20- İlim meclisine gidelim dendiğinde, (Benim orada ne işim var) demek veya İslam âlimlerini lanetlemek.  21- Küfre rıza küfürdür. Müslüman olmak isteyene elimdeki şu işi bitirip de geleyim diyerek, onun Müslüman olmasını geciktirmek. [Gazetede iken bir bayan telefon edip, rüyasının tabir edilmesini istedi. Biz rüya tabir etmiyoruz demedim. Önce bir dinleyeyim dedim. Anlattı, dinledim. Bayan Ermeni imiş. Rüyada Kur’an öğrenilmesi istenmiş. (Hemen Müslüman olman gerekiyor) dedim. (Müslüman olmak için nereye gitmek gerek) dedi. Ben de, (Hiç bir yere gitmene gerek yok, hemen kelime-i şahadet söylemen kâfidir) dedim. Ben söyledim o da aynısını tekrar etti, Müslüman oldu. Eğer onun Müslüman olmasını geciktirseydim, vebali çok büyüktü.]  22- Birine kâfir diye hitap edilse, o da kabul eder mahiyette, (Söyle ne var) dese, küfre girer. Kâfire hürmet olsun diye efendim demek, hürmet gayesiyle papazın veya papanın elini öpmek küfre sebep olur. Bir Müslümana kâfir dense, söyleyen kâfir olur. 23- Avrupa’daki şehirlere imrenip, (Hıristiyanlar Müslümanlardan hayırlıdır, iyidir) demek. 24- Bir kimse aksırsa, biri de (Allah sana rahmet etsin) dese, bir başkası da (Öyle deme, onun rahmete ihtiyacı yok) dese, son söyleyen küfre girer. 25- Aişe validemize iffetsiz demek. 26- Hz. Ebu Bekir sahabeden değildi demek. 27- Eshab-ı kiramdan birine kâfir demek. (Çünkü Kur’an-ı kerimde hepsinin cennetlik olduğu bildirilmiştir. Birine kâfir denilince Kur’ana inanılmamış olur.) 28- (Mazlum olarak öldürülen Hıristiyan, cennete girer) demek. 29- Kötülere deyyûsân-i kirâm hazretleri demek. 30- Aradığı hadisi bulamayınca, hadis kitabını yere atmak veya (Bu Kur’anla amel etmiyorsunuz, ben de onu yere atıyorum) diyerek Mushafı yere fırlatmak.  31- Haram paradan sevap ummak. Mesela bir bayan fuhuş parası ile kurban kesse, bundan sevap umsa, küfre girer. 32- Allah’ı mekanlı bilmek, mesela Hıristiyanlar gibi Allah gökte oturuyor demek. Allah’ı kastedip, (Göklerden bir ses geldi) demek. Dünya, gezegenler, gökler ve Arş ezelî değildir, sonradan yaratılmıştır, mahluktur. Yer ve gökler yok iken de Allahü teâlâ var idi. Bir hadis-i şerifte, (Allah hazır ve nazırdır) buyuruluyor. Halbuki Allahü teâlâ, zamanlı ve mekânlı değildir. O halde, Allahü teâlâ, her zamanda ve her yerde hazır ve nâzırdır sözü mecazdır. Zamansız ve mekânsız, yâni hiçbir yerde olmadan, hazırdır [yâni bulunur] ve nâzırdır [yâni görür] demektir. Böyle olmazsa, Allahü teâlâyı zamanlı ve mekânlı bilmek olur ki bu ise küfürdür.  33- (Namaz kılmam ama, kalbim temiz) demek. 34- Bir Müslümanı kötülemek gayesiyle (Allahlık) demek. 35- (Anan baban esmer, sen nasıl sarışın oldun?) diyene, (Ben imalat hatasıyım) demek. 36- O, cimrilerin Allah’ı demek. 37- İlahileri müzikle söylemek. (Ebu Cehil, şimdikilerden daha şerefli kâfirdi) demek. 38- Ecelin hoyrat eli demek. Bunların hepsi küfrü gerektiren sözlerdir.   , ,1– Allahü teâlâ, Arsdan veyâ gökden bize bakıyor demek küfrdür. 2– Sen bana zulmetdigin gibi,Allahü teâlâ da sana zulmediyor demek küfrdür. 3– Filân müslimân benim gözümde yehûdî gibidir demek küfrdür. 4– Yalan bir söze, Allahü teâlâ biliyor ki dogrudur demek küfrdür. 5– Melekleri küçültücü seyler söylemek küfrdür. 6– Kur’ân-ı kerîmi, hattâ bir harfini küçültücü söz söylemek, bir harfine inanmamak küfrdür. 7– Çalgı çalarak Kur’ân-ı kerîm okumak küfrdür. 8– Hakîkî olan Tevrât ve Incîle inanmamak, bunları kötülemek küfrdür. [Simdi, hakîkî Tevrât ve Incîl yokdur.] 9– Kur’ân-ı kerîmi sâz olan harflerle okuyup, Kur’ân budur demek küfr olur. 10– Peygamberleri küçültücü seyler söylemek küfrdür. 11– Kur’ân-ı kerîmde ismleri bildirilen yirmibes Peygamberden “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” birine inanmamak küfrdür. 12– Çok iyilik yapan birisi için, Peygamberden dahâ iyidir demek küfr olur. 13– Peygamberler muhtâc idi demek küfr olur. Çünki, onların fakîrlikleri kendi istekleri ile idi. 14– Birisi, Peygamber oldugunu söylese, buna inananlar da kâfir olur. 15– Âhıretde olacak seylerle alay etmek küfr olur. 16– Kabrdeki ve kıyâmetdeki azâblara [akla, fenne uygun degildir diyerek] inanmamak küfrdür. 17– Cennetde Allahü teâlâyı görmege inanmamak, ben Cenneti istemem, Allahü teâlâyı isterim demek küfr olur. 18– Islâmiyyete inanmamak alâmeti olan sözler, fen bilgileri, din bilgilerinden dahâ hayrlıdır demek küfrdür. 19– Namâz kılsam da, kılmasam da berâberdir demek küfrdür. 20– Zekât vermem demek küfrdür. 21– Fâiz halâl olsaydı demek küfrdür. 22– Zulm halâl olsaydı demek küfrdür. 23– Harâmdan olan malı fakîre verip, sevâb beklemek, fakîr, verilen paranın harâm oldugunu bilerek, verene hayr düâ etmek küfrdür. 24– Imâm-ı a’zam Ebû Hanîfenin kıyâsı hak degildir demek küfrdür. Vehhâbîler, bunun için, kâfir oluyor. 25– Meshûr sünnetlerden birini begenmemek küfrdür. 26– “Kabrim ile minberim arası, [Ravda-i mutahhara] Cennet bagçelerinden bir bagçedir” hadîs-i serîfini isitince, ben minber, hasır ve kabrden baska birsey görmiyorum demek küfrolur. 27– Islâm bilgilerine inanmamak, bunları ve din âlimlerini asagılamak da küfr olur. 28– Kâfir olmagı isteyen kimse, buna niyyet etdigi anda kâfir olur. 29– Baskasının kâfir olmasını istiyen kimse, küfrü begendigi için istiyorsa kâfir olur. 30– Küfre sebeb oldugunu bilerek ve arzûsu ile küfr kelimelerini söyliyen kâfir olur. Bilmiyerek söyliyorsa, âlimlerin çoguna göre yine kâfir olur. 31– Küfre sebeb olan bir isi bilerek yapmak küfr olur. Bilmiyerek yapınca da küfr olur diyen âlimler çokdur. 32– Beline, zünnâr denilen papaz kusagını baglamak ve küfre mahsûs birsey giymek küfr olur. Tüccârın dâr-ülharbde de kullanması küfr olur. Bunları mizâh için, baskalarını güldürmek için, saka için kullanmak da küfre sebeb olur. 33– Kâfirlerin bayram günlerinde, o güne mahsûs seylerini, onlar gibi kullanmak, bunları kâfire hediyye etmek küfr olur. 34– Akllı, bilgili, edebiyyatcı oldugunu göstermek için veyâ yanındakileri hayrete düsürmek, güldürmek, sevindirmek veyâ alay etmek için söylenen sözlerde (küfr-i hükmî)den korkulur. Gadab, kızgınlık ve hırs ile söylenen sözler de böyledir. 35– Gıybet eden kimse, ben gıybet etmedim, onda bulunan seyi söyledim derse, böyle söylemek küfr olur. 36– Çocuk iken nikâh edilmis kız, âkıl ve bâlig oldugu zemân, îmânı, islâmı bilmese, sorulunca anlatamasa, zevcinden bos olur, kendisi mürted olur. Erkek de böyledir. 37– Bir mü’mini [haksız olarak], öldüren veyâ öldürülmesini emr eden kimseye, iyi yapdın diyen kâfir olur. 38– Katli vâcib olmıyan kimse için, öldürülmesi lâzımdır demek küfr olur. 39– Bir kimseyi haksız olarak döven veyâ öldüren zâlime, iyi yapdın, bunu hak etmisdi demek küfr olur. 40– Yalan olarak, Allahü teâlâ biliyor ki, seni çocugumdan çok seviyorum demek küfr olur. 41– Mevki’ sâhibi bir müslimân aksırınca, buna (Yerhamükallah) diyen kimseye, büyüklere karsı böyle söylenmez demek küfr olur. 42– Vazîfe olduguna inanmıyarak, hafîf görerek nemâz kılmamak, oruc tutmamak, zekât vermemek, küfr olur. 43– Allahın rahmetinden ümmîdini kesmek küfr olur. 44– Kendisi harâm olmayıp, sonradan hâsıl olan bir sebebden dolayı harâm olan mala, paraya (harâm-ı li gayrihî) denir. Çalınan ve harâm yollardan gelen mal böyledir. Bunlara halâl demek küfr olmaz. Les, domuz, serâb gibi, kendileri harâm olan seylere (harâm-ı li aynihî) denir. Bunlara halâl demek küfr olur. 45– Harâm oldukları, kesin olarak bilinen bütün günâhlara halâl demek de, küfr olur. 46– Ezân, câmi’, fıkh kitâbları gibi islâmiyyetin kıymet verdigi seyleri asagılamak, küfr olur. 47– Abdestsiz oldugunu bildigi hâlde nemâz kılmak küfr olur. 48– Bildigi hâlde, kıbleden baska tarafa nemâz kılmak küfr olur. Namâzı kıbleye karsı kılmak lâzım degildir diyen, kâfir olur. 49– Bir müslimânı kötülemek için kâfir demek küfr olmaz. Kâfir olmasını istiyerek söylemek küfr olur. 50– Günâh olduguna ehemmiyyet vermeden günâh islemek küfr olur. 51– Ibâdet yapmanın lâzım olduguna ve günâhdan sakınmanın lâzım olduguna inanmamak küfr olur. 52– Toplanan vergiler sultânın mülkü olduguna inanmak küfr olur. 53– Kâfirlerin dîni âyinlerini begenmek, zarûret yok iken zünnar kusanmak ve küfr alâmetlerini kullanmak ve bunlara muhabbet edip, el kavusdurmak küfr olur. 54– Rızâsı ile, filân sey, filân kimsededir, yâhud yokdur, kâfir olayım, yehûdî olayım diye yemîn eylemis olsa, o sey, o kimsede olsun veyâ olmasın, o kimse kendi rızâsı ile küfre varmısdır. 55– Zinâ, livâta, fâiz, yalan gibi her dinde harâm olan birsey için, halâl olsaydı da, ben dahî isleseydim diye temennî etmek küfrdür. 56– Peygamberlere “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” inandım, ammâ, Âdem aleyhisselâm Peygamber midir, bilmiyorum demek küfrdür. 57– Muhammed aleyhisselâmın âhır zemân Peygamberi oldugunu bilmiyen, kâfir olur. 58– Bir kimse, Peygamberlerin dedigi dogru ise, biz kurtulduk dese, kâfir olur. [Bu sözü sübhe yolu ile söyledi ise kâfir olur.] 59– Bir kimseye, gel nemâz kıl deseler, o da, kılmam dese, kâfir olur. Ammâ murâdı, senin sözünle kılmam, Allahü teâlânın emri ile kılarım dese kâfir olmaz. 60– Bir kimseye, sakalını bir tutamdan kısa yapma veyâ bir tutamdan fazlasını kes, tırnaklarını kes, zîrâ, Resûlullahın “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” sünnetidir deseler, o da kesmem dese, kâfir olur. Sâir sünnetler de böyledir. (Senin sözünle islemem, ammâ Resûlullahın sünneti oldugu için islerim demek küfr olmaz. Inkâr maksadı ile olursa küfr olur.) 61– Bir kimse bıyıklarını kırkdıkda, yanındaki, birseye yaramadı,dese, o diyenin küfründen korkulur. [Bıyıkları kısaltmaksünnetdir. Sünneti hafîf görmüs olur.] 62– Bir kimse, -basdan ayaga- harîr (ipek) giyinse, baska birisi bu hâline, mubârek olsun dese, küfründen korkulur. 63– Bir kimse, kıbleye karsı ayagını uzatıp yatmak veyâ kıbleye karsı tükürmek veyâ kıbleye karsı bevl etmek gibi bir mekrûhu islese, o kimseye bu yapdıkların mekrûhdur, isleme deseler, o da, her günâhımız bu kadar olsa, dese, küfründen korkulur. Ya’nî mekrûhu önemsiz birsey saydıgı için. 64– Bir kimsenin hizmetkârı, kapıdan içeri girse, efendisine selâm verse, efendisinin yanında bulunan bir kimse de, sus, efendisine selâm vermek olur mu dese, o diyen kimse kâfir olur. Ammâ murâdı, müâseret âdâbı ögretmek ise, selâmı kalben vermek gerekdi, demek ise, küfr olmaz. 65– Îmân artar, azalır demek küfrdür. Ammâ kemâl, yakîn i’tibâriyle olursa küfr olmaz. 66– Kıble ikidir, biri Kâ’be, biri Kudüs dese küfrdür. Simdiki hâlde ikidir demek küfrdür. Ammâ Beyt-i Mukaddes kıble idi, sonra Kâ’be kıble oldu dese küfr olmaz. 67– Bir kimse bir islâm âlimine sebebsiz bugz etse, sögse, o kimsenin küfründen korkulur. 68– Bir kimse, taâm yirken konusmamak, mecûsîlerin iyi âdetlerindendir, dese, yâhud âdetli ve lohusa hâlinde, hanımı ile yatmamak mecûsîlerin iyi seylerindendir dese, kâfir olur, demislerdir. 69– Bir kimseye sen, mü’min misin deseler, o da insâallah dese, te’vîl edemese küfrdür. 70– Bir kimse, evlâdı ölen kimseye, Allahü teâlâya senin oglun gerek idi, dese, kâfir olur, demislerdir. 71– Bir kadın beline bir kara ip baglasa, bu nedir deseler, zünnârdır dese, kâfir olur. 72– Bir kimse, harâm taâm yidikde, Bismillah dese kâfir olur. Harâm-ı li-aynihî için, ya’nî les, serâb gibi harâmlar için böyledir. Kendisi harâm olmıyan, harâm-ı li-gayrihî için böyle degildir. Gasb edilmis malı yidikde besmele çekmek küfr olmaz. Malın kendisi harâm degil, gasb edilmesi harâmdır. 73– Bir kimsenin küfrüne râzı olmak küfrdür. Bir kisiyebeddüâ ederek, Allahü teâlâ senin cânını küfr ile alsın dese kâfir olmasında âlimler ihtilâf etdiler. Küfrüne rızâ küfrdür. Ammâ, zulm ve fıskından ötürü -azâbı dâim ve siddetli olsun- diye rızâ ise küfr degildir. 74– Bir kimse, -Allahü teâlâ bilir- filân isi islemedim dese, hâlbuki o isi isledigini bilse, kâfir olur. Hak teâlâya cehl isnâd etmis olur. 75– Bir kimse bir kadını sâhidsiz nikâh etse, o kimse ve kadın, Allahü teâlâ ve Peygamber sâhidimizdir deseler, her ikisi kâfir olur. Zîrâ Peygamberimiz “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” diri iken gaybı bilmezdi. Gaybı bilirdi demek küfr olur. [Gaybı, Allahü teâlâ bilir ve Onun bildirdikleri bilir.] 76– Ben çalınanları ve gayb olanları bilirim dese, söyliyen ve inanan kâfir olur. Bana cin haber veriyor dese, yine kâfir olur. Peygamberler ve cinnîler dahî gaybı bilmez. [Gaybı, Allahü teâlâ ve Onun bildirdikleri bilir.] 77– Bir kimse, Allahü teâlâya yemîn etmek istese, baska bir kimse de, ben senin, Allahü teâlâya yemînini istemem, talâka ve serefe, nâmûsa yemînini dilerim dese kâfir olur, demislerdir. 78– Bir kimse, sevmedigi bir kisiye, senin dîdârın [yüzün, çehren] bana can alıcı gibidir, dese, kâfir olur, demislerdir. Zîrâ can alıcı melek [Azrâîl aleyhisselâm] büyük melekdir. 79– Bir kimse nemâz kılmamak hos isdir dese, kâfir olur. Bir kimse, bir kisiye, gel nemâz kıl dese, o da bana nemâz kılmak zor isdir dese, kâfir olur, demislerdir. 80– Bir kimse, Allahü teâlâ, gökde benim sâhidimdir dese, kâfir olur. Zîrâ Allahü teâlâya mekân isnâd etmis olur. Allahü teâlâ mekândan münezzehdir. 81– Allah baba diyen kâfir olur. 82– Bir kimse, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” yemek yidikden sonra, mubârek parmagını yalardı dese, bir baskası, bu is terbiyesizlikdir dese, kâfir olur. 83– Bir kimse Peygamber “aleyhissalâtü vesselâm” siyâh idi dese kâfir olur. [Siyâh köpekleri arab, arab diye çagırmak, hamam böcegine kara Fatma demek yaygın hâldedir. Sakınmak lâzımdır.] 84– Rızk Allahü teâlâdandır. Lâkin kuldan da hareket gerekir dese, bu söz sirkdir. Zîrâ kulun hareketi de Allahü teâlâdandır. 85– Bir kimse, nasrânî olmak, yehûdî olmakdan, Amerikan kâfiri olmak, komünist olmakdan hayrlıdır dese, kâfir olur. Yehûdî, nasrânîden, komünist hıristiyandan serlidir demelidir. 86– Kâfir olmak, hıyânet etmekden yegdir dese, kâfir olur. 87– Ilm meclisinde ne isim var, yâhud âlimlerin dedigini islemege kim kâdir olur dese veyâ fetvâyı yere atsa ve din adamlarının sözü neye yarar dese, kâfir olur. 88– Bir kimse, küfr söylese, bir kisi dahî gülse, gülen dahî kâfir olur. Gülmesi zarûrî olursa, küfr degildir. 89– Bir kimse, mesâyıhın ervâhı hep hâzırdır, bilirler dese kâfir olur. Hâzır olur dese küfr olmaz. [Evliyânın rûhları, Allahü teâlâ gibi hâzır ve nâzır olamazlar. Anıldıkları yerde hâzır olurlar. Anılmadan evvel orada yok idiler.] 90– Islâmiyyeti bilmem veyâ istemem dese, kâfir olur. 91– Bir kimse, Âdem aleyhisselâm bugday yimese idi, biz sakî olmazdık dese, kâfir olur. Ammâ biz dünyâda olmazdık dese, küfründe ihtilâf etmislerdir. 92– Âdem aleyhisselâm bez dokurdu dese, birisi dahî, öyle ise biz çuhacı oglanları imisiz dese, kâfir olur. 93– Bir kisi, küçük günâh islese, birisi ona tevbe et dese, o dahî, ne isledim ki tevbe edeyim dese, kâfir olur. 94– Biri digerine, gel islâm âlimine gidelim veyâ fıkh, ilmihâl kitâbından okuyup ögrenelim dese, o dahî, ben ilmi ne yapayım dese kâfir olur. Zîrâ ilmi istihfâfdır [küçük görmek, hafîfe almakdır]. 95– Tefsîr ve fıkh kitâblarına hakâret eden, bunları begenmiyen, kötüliyen kimse kâfir olur. 96– Bir kimseye, kimin zürriyyetindensin, kimin milletindensin, i’tikâdda mezhebin imâmı kimdir, amelde mezhebin imâmı kimdir diye süâl etseler, bilmese, kâfir olur. 97– Kat’i harâma halâl diyen kâfir olur. [Tütüne harâm demek tehlükelidir.] 98– Bütün dinlerde harâm olan, halâl edilmesi hikmete muhâlif olan birseyin halâl olmasını arzû etmek küfrdür. Zinâ, livâta, karnı doydukdan sonra yimek, fâiz alıp-vermek gibi. Serâbın halâl olmasını temennî küfr degildir. Çünki, her dinde harâmdegildi. 99– Kur’ân-ı azîm-ûs-sânı, lâf ve latîfe arasında isti’mâl etmek[kullanmak] küfrdür. 100– Yahya adlı kimseye, (Yâ Yahya! huz-il-kitâbe) dese kâfir olur. Kur’ân-ı kerîm ile alay etmis olur. Çalgı, oyun, sarkı arasında Kur’ân-ı kerîm okumak da böyledir. 101– Simdi geldim Bismillâhi dese, âfâtdır. Birseyi çok görse (Mâhalakallah) dese, ma’nâsını bilmese kâfir olur. 102– Bir kimse, simdi sana sövmem, sövmenin adını günâh koymuslar dese, âfâtdır. 103– Bir kimse, Cebrâîl buzagısı gibi çırılçıplak olmussun dese, âfâtdır, melekle alay etmekdir. 104– Oglumun bası için veyâ basım için kelimelerine, yemîn billahi atf etse, meselâ, vallahî oglumun bası için dese, küfr olmasından korkulur. 105– Kur’ân-ı kerîmi, mevlidi ve ilâhîleri çalgı çalarken okumak veyâ çalgı aletleri ile okumak küfrdür. 106– Kur’ân-ı kerîmi, mevlidi, ilâhîleri, salevât-ı serîfeleri fısk meclislerinde hurmet ile okumak harâm olur. Eglence, keyf için okumak küfr olur. 107– Sünnet üzere okunan Ezân-ı Muhammedîyi dinlemeyip, kıymet vermezse hemen kâfir olur. 108– Kur’ân-ı kerîme kendi aklı ile ma’nâ veren kâfir olur. 109– Kur’ân-ı kerîmde ve hadîs-i serîflerde açıkça bildirilmis olan ve müctehid imâmların sözbirligi ile bildirdikleri ve müslimânlar arasına yayılmıs îmân bilgilerine uygun inanmıyan kâfir olur. Küfrün bu dürlüsüne (Ilhâd), böyle inananlara (Mülhid) denir. 110– Kâfire saygı ile selâm veren, kâfir olur. 111– Kâfire saygı bildiren bir söz söylemek, meselâ üstâdım demek küfr olur. 112– Baskasının küfrüne râzı olan kâfir olur. 113– Kur’ân-ı kerîm bulunan bantlar ve plâklar, mushâf-ı serîf gibi kıymetlidirler. Bunlara da saygısızlık yapmak küfr olur. 114– Cin ile tanısan falcılar ve yıldıznâmeye bakıp ve sorulan herseye cevâb verenlere ve büyücülere gidip, söylediklerine, yapdıklarına inanmak, ba’zan dogru çıksa bile, Allahü teâlâdan baskasının herseyi bildigine ve her diledigini yapacagına inanmak olup, küfr olur. [Fen bilgilerine inanmamak böyle degildir.] 115– Sünneti hafîf görerek, ehemmiyyet vermiyerek terk etmek küfr olur. 116– Zünnâr denilen papaz kusagını baglamak ve putlara ya’nî haç, salîb denilen dik kesilen iki çubuk ve heykellere ve bunların resmlerine tapınmak, ta’zîm etmek ve ahkâm-ı islâmiyyeyi bildiren din kitâblarından birini tahkîr etmek, islâm âlimlerinden birini istihzâ, alay etmek ve küfre sebeb olan bir söz söylemek ve yazmak ve ta’zîm etmemiz emr olunan bir seyi tahkîr ve tahkîr etmemiz emr olunan bir seyi ta’zîm etmek küfrdür. 117– Bir sâhir [büyücü], sihr ile istedigini elbette yapar, sihr muhakkak te’sîr eder diyen ve inanan kâfir olur. 118– Müslimân, kendisine kâfir diyene, efendim gibi kabûl gösteren cevâb verirse, o da kâfir olur. 119– Harâm oldugu bilinen belli bir mal ile câmi’ yapdırmak ve sadaka vermek ve baska hayr yapdırmak ve bunlara karsılık sevâb beklemek küfrdür. 120– Bir kimse, elindeki kat’i harâm olan maldan sadaka verse, sevâb umsa, alan fakîr, harâmdan oldugunu bilerek, verene Allah râzı olsun dese, veren de veyâ baska bir kimse de âmîn dese, hepsi kâfir olur. 121– Nikâhı harâm olan kadın ile evlenmege halâl diyen kâfir olur. 122– Meyhânelerde, oyun yerlerinde, günâh islenen topluluklarda, radyo ile ho-parlör ile Kur’ân-ı kerîm ve mevlid dinliyerek keyflenmek küfr olur. 123– Kur’ân-ı kerîmi çalgı çalarak okumak küfrdür. 124– Kur’ân-ı kerîmin radyoda ve ho-parlörde söylenen, okunan tam benzerine de saygısızlık yapmak küfr olur. 125– Allahü teâlâdan baskasına her ne maksad ile olur ise olsun, Yaratıcı demek küfrdür. 126– Abdülkâdir yerine, Abdülkoydur demek, kasd ile olur ise küfrdür. Abdül’azîz yerine Abdülüzeyz, Muhammed yerine Memo, Hasen yerine Hasso, Ibrâhîm yerine Ibo demek böyledir. Bu ismleri, ayakkabı ve terliklere yazanların ve üzerlerine basanların îmânlarının gitmesinden korkulur. 127– Abdestsiz oldugunu bilerek nemâz kılmak ve sünnet olan bir isi begenmemek küfrdür. Sünnete ehemmiyyet vermemek küfrdür. 128– Câhillerin, Evliyâyı yaratıcı sanmalarından korkdugumuz için türbeleri yıkıyoruz sözü küfrdür. 129– Baskasının, hele kendi yavrusunun kâfir olmasına sebeb olan kâfir olur. 130– Zinâya, livâtaya câiz demek küfrdür. 131– Nass ile [ya’nî âyet ve hadîs ile] ve icmâ’ ile bildirilmis olan harâma ehemmiyyet vermemek küfrdür. 132– Büyük günâhlara devâm etmek, ısrar etmek, küfre sürükler. Nemâza ehemmiyyet vermemek küfrdür. 133– Üzerinde yazı, hattâ harf bulunan kâgıdı, örtüyü, seccâdeyi yere koymak [hakâret için sermek veyâ kullanmak] küfr olur. 134– Ebû Bekr-i Sıddîk ile Ömer-ül-Fârûkun “radıyallahü teâlâ anhüm” hilâfete hakları yok idi demek küfrdür. 135– Allahü teâlâdan ayrı olarak bir ölüden birsey beklemek küfr olur. 136– Tez veren dede demek çok çirkin ve küfre sebeb olur. 137– Meyyiti topraga gömmek farz oldugu için, bu farza ehemmiyyet vermiyerek hizmetden kaçanın, ilmi, fenni ileri sürerek, ölüleri gömmek gericilikdir, Buda, berehmen, komünist kâfirleri gibi ölüleri yakmak dahâ iyidir diyenin îmânı gider, mürted olur. 138– Allahü teâlânın Velîlerinden, ölü veyâ diri birisini, dil veyâ kalb ile inkâr etmek küfrdür. 139– Evliyâya ve ilmi ile âmil olanlara düsmanlık küfrdür. 140– Evliyâda ismet sıfatı vardır demek küfrdür. [Ismet sıfatı yalnız Peygamberlerde bulunur.] 141– Ilmi bâtından nasîbi olmıyanın îmânsız gitmesinden korkulur. Bundan nasîb almanın en asagısı bu ilme inanmakdır. 142– Kur’ân-ı kerîmi, din âlimlerinden hiçbirinin okumadıgı seklde okumak, ma’nâyı ve kelimeleri bozmasa bile, küfrdür. 143– Papasların ibâdetlerine mahsûs seyi kullanmak küfrdür. 144– Herhangi bir hâdisenin kendi kendine olduguna inanmak ve hayvanların, tek hücrelilerden, yüksek yapılılara dogru, birbirine ve nihâyet insana döndügünü söylemek küfrdür. 145– Nemâzı bile bile kılmayıp, kazâ etmegi düsünmiyen, bunun için azâb çekeceginden korkmıyan kimse, hanefî mezhebinde de kâfirdir. 146– Kâfirlerin ibâdetlerini, ibâdet olarak yapmak, meselâ kiliselerinde çaldıkları org gibi çalgıları ve çanları câmi’lerde çalmak ve islâmiyyetin kâfirlik alâmeti saydıgı seyleri,zarûret ve cebr olmadan kullanmak küfr olur. 147– Eshâb-ı kirâma sövene mülhid denir. Mülhid kâfir olmakdadır. 148– Kâfirlerin resmlerini yüksege asarak ta’zîm küfrdür. 149– Resmin, heykelin sâhibinde ve salîbde [haçda] veyâ yıldız, günes, inek gibi herhangi bir seyde, ülûhiyyet sıfatı bulunduguna inanarak, meselâ, istedigini yaratır, her istedigini, yapar, hastaya sifâ verir diyerek ta’zîm etmek küfr olur. 150– Hazret-i Âiseyi kazf eden [fâhise diyen] ve babasının sahâbî olduguna inanmıyan kâfir olur. 151– Îsâ aleyhisselâmın gökden inecegi de zarûrî bilinmekdedir. Buna inanmıyan kâfir olur. 152– Kur’ân-ı kerîmde ve hadîs serîfde Cennet ile müjdelenen kimseye kâfir demek, küfrdür. 153– Fennin, tecribenin dısında olan, fen ile ilgisi bulunmıyan âyet-i kerîmeleri, fen bilgisine uydurmaga kalkısmak, Selef-i sâlihînin tefsîrlerini degisdirmek, büyük suç olur. Böyle tefsîr ve terceme yapanlar kâfir olur. 154– Müslimân denilen bir kız, âkıl-bâlig olunca müslimânlıgı bilmez ise, milletsiz kâfir olur. Erkek de böyledir. 155– Müslimân kadının, bası, kolları ve bacakları açık olarak sokaga çıkması, erkeklere göstermesi harâmdır, günâhdır. Ehemmiyyet vermezse, aldırıs etmezse, îmânı gider, kâfir olur. 156– Peygamberimizin bildirdigi farzlar ve harâmlar da, Kur’ân-ı kerîmde açıkca bildirilen farzlar, harâmlar gibi kıymetlidir. Bunlara da inanmıyan, kabûl etmiyen dinden çıkar, kâfir olur. 157– Rükü’ tesbîhinde (Zı) ile (azîm) demek; Rabbîm büyükdür demekdir. Eger ince (Ze) ile (azim) denilirse, (Rabbim benim düsmanımdır) demek olur ve nemâz bozulur, ma’na degisdigiiçin küfre de sebeb olur. 158– Kur’ân-ı kerîmi tegannî ile okuyan hâfıza, ne güzel okudun diyen kimsenin îmânı gider, kâfir olur. Dört mezhebde de harâm olan bir seye, güzel diyen kâfir olur. Yoksa, sesi, sadâsı, Kur’ân-ı kerîmi okuması güzel demek istiyen kâfir olmaz. 159– Meleklerin ve Cinnin varlıgına inanmıyan kâfir olur. 160– Kur’ân-ı kerîmin âyetlerine, kelimelerin açık, meshûr ma’nâları verilir. Bu ma’nâları degisdirerek, bâtınîlere (Ismâ’îlilere) uyanlar kâfir olur. 161– Sihr yaparken, küfre sebeb olan kelime ve is olursa,küfrdür. 162– Müslimâna, (ey kâfir) diyen [veyâ, müslimâna mason diyen, komünist diyen], onu kâfir i’tikâd ederse, kendisi kâfir olur. 163– Ibâdetleri yapan kimse, îmânının bozulmasında sübhe eder ve günâhım çokdur, ibâdetlerim beni kurtarmaz diye düsünürse, îmânının kuvvetli oldugu anlasılır. Îmânının devâm edeceginden sübhe eden kâfir olur. 164– Peygamberlerin sayısını söylemek, Peygamber olmıyanı Peygamber yapmak veyâ Peygamberi Peygamber kabûl etmemek olabilir. Bu ise küfrdür. Çünki, Peygamberlerden birini kabûl etmemek, hiçbirini kabûl etmemek demekdir.       16 Şubat 2000 Çarşamba   , Küfre düşüren ifadeler       Küfre sebep olan bir sözü, tehdit edilmeden söyleyenin imanı gider. Çünkü her müslümanın bilmesi gereken şeyleri öğrenmesi farzdır. Bilmemesi özür olmaz, büyük günahtır. Küfre girenin önceki ibâdetleri yok olur. Tövbe edince, geri gelmez. Tövbe için yalnız Kelime-i şehadet söylemek yetmez. Küfre sebep olan şeyden de tövbe etmesi gerekir. Muteber eserlerde bildiren insanı küfre düşüren (kâfir yapan] söz ve işlerden bazıları şunlardır: 1- Allahü teâlâya layık olmayan şey söylemek. Mesela (Allah, gökten bize bakıyor.) demek. Böyle söylemek Allahü teâlâya mekan isnad etmek olur. Dünya, gezegenler, cennet ve cehennem ezeli değildir, sonradan yaratılmıştır, mahluktur. Yer ve gökler yok iken de Allahü teâlâ var idi. İslâm âlimleri, (Allah her zaman ve her yerde ebedi olarak hazır ve nazırdır.) demenin caiz olduğunu bildirmişlerdir. Ancak, Allahü teâlâ zamanlı ve mekanlı olmadığı için bu söz, görünüş üzere kalmaz, mecaz olur. Bu bakımdan (Allah, zamansız ve mekansızdır, hiçbir yerde olmayarak hazır ve nazırdır.) demek caiz olur. Allah akıllıdır, şuurludur, iyi düşünür demek. Böyle demekle Allah yaratıklara benzetilmiş oluyor. Esma-i hüsnadan olan Hâlık, Razzak gibi isimleri çocuklara veya iş yeri ismi olarak koymamalı. Aziz, Reşid gibi isimleri de koymamak iyidir. Fakat konması da caizdir. 2- Peygamberleri küçültücü şey söylemek. Mesela (İlk insan vahşi idi.) demek. [Çünkü ilk insan Adem peygamberdir.] 3- Melekleri küçültücü şey söylemek. Mesela (Senin bakışın bana Azrail gibi geliyor.) demek veya (Ben Cebraile bile güvenmem) demek. 4- Hakiki İslâm âlimlerinin tazim gerektiren sözlerini, fıkıh kitaplarını ve fetvalarını tahkir etmek.  5- Ahirette olacak şeylerle alay etmek. Mesela (Ben cennete değil, güzel nataşalar olan cehenneme gitmek isterim.) demek. 6- Kur’an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açıkça bildirilmiş ve İslâm âlimlerinin kitapları ile her tarafa yayılmış, inanılması zaruri olan din bilgilerinden birine inanmamak veya önem vermemek. Mesela (Ben cinlere, nazara inanmam.) demek veya haram olduğu bilinen bir şeyi yiyip içerken besmele çekmek.  7- Gayr-i müslimlerin dinî ayinlerini, bayramlarını beğenmek. Mesela zaruretsiz Noellerini kutlamak. 8- Kur’an-ı kerimi teganni ile [şarkı okur gibi] okuyan hafıza, ne güzel okuyor demek.  9- Kâfirlerin ibâdet olarak yaptıkları ve kâfirlik alameti olan veya İslâmiyeti inkâr etmek ve inanmamak alameti olan ve tahkir etmemiz vacip olan şeyleri yapmak veya kullanmak. Bunlardan meşhur olanlarını bilmeyerek veya şaka olarak veya herkesi güldürmek için yapmak da küfürdür. Mesela zünnar denilen papaz kuşağını bağlamak. Bunları mizah için, başkalarını güldürmek için de kullanmak küfre sebep olur. İtikadının doğru olması fayda vermez. 10- Yunan felsefecileri gibi, dünya ezelî ve ebedî demek.  11- İslâmiyet’e, (İslâm düşüncesi) demek. Çünkü İslâmiyet bir düşünce sistemi değildir. İlâhî emir ve yasaklara düşünce demekten çok sakınmalıdır! İçinde (İslâm düşüncesi), (İslâm nazariyesi) gibi ifadeler bulunan kitaplar çok zararlıdır. 12- (Yahudiler de, Hıristiyanlar da Allah’a inandıkları için cennete gidecekler) demek. 13- Mucizeyi veya kerameti inkâr etmek.         28 Mart 2000 Salı   , Sorumsuzca söylenen sözler       Küfür sözler konusunda piyasadaki kitaplarda, küfür olmayan sözlere de küfür damgası basılmıştır. Şimdi bu sözleri inceleyelim: (Allahın oğlu gelse bu işi yapamaz. Yürü Allah yürü, ye Allah ye, uyu Allah uyu gibi sözleri söyleyen kâfir olur.) deniyor. Allahın oğlu demek, Allah şunu yapamaz demek elbette küfürdür. Fakat diğer sözlerin küfürle hiç alakası yoktur. Çünkü bunu söyleyen kimse, Allah yürür, Allah yer içer, Allah uyur demek istemiyor. Yolun uzunluğunu, bitip tükenmediğini bildirmek için yürümekle bitmiyor demek istiyor. Şarkılarda, türkülerde ve böyle sözler arasında Allah ismini kullanmak doğru değildir. Ama küfür de değildir. Küfrün ne olduğu dinin dört delili ile sabittir. Bunun dışında küfür olmaz. Bütün milleti kâfir yapmak da çok tehlikelidir. Müslüman’a kâfir diyenin kendisinin kâfir olacağı hadis-i şerifle de bildirilmiştir. (En büyük Galatasaray, başka büyük yok diyen kâfir olur) deniyor. Bunun küfürle ne alakası var? Kendi grubunda, yani futbolda en büyük demektir. En büyük Türkiye gazetesi desek, başka büyük yok desek, gazeteler içinde tirajı veya kalitesi en büyük olan demektir. En büyük TGRT demek de böyledir. Televizyonlar içinde en kalitelisi demektir. Hâşâ Allah’tan büyük anlamına gelmez. Zoraki böyle bir anlam çıkarmak çok yanlıştır. Böyle sözlerle bütün milleti kâfirlikle suçlamak ne kadar yersizdir.  (İslam dini akıl mantık dinidir demek çok yanlış bir sözdür.) deniyor. Bu ifadeyi kullanmak ne kadar yanlıştır. Kur’an-ı kerimin birçok yerinde (Akıl etmez misiniz, aklınızı kullanmaz mısınız?) gibi ifadeler çok geçer. Peygamber efendimiz de buyuruyor ki: (Kişinin dini, aklı ölçüsündedir. Aklı olmayanın dini yoktur.) [Ebû’ş-Şeyh] (İnsanı ayakta tutan aklıdır. Aklı olmayanın dini de yoktur.) [Beyhekî] (Akıllı olmlak, din işlerinde sevinç kaynağıdır.) [İbni Asakir] (Aklı doğru olmayanın dini de doğru olmaz.) [Taberani] (Kişi, ilmi ve aklı sayesinde kurtulur.) [Deylemî] (Akıllı kimse kurtuluşa ermiştir.) [Buhari] (Akıl imandandır.) [Beyheki]  İslamiyet akla dayanan nakil dinidir. Selim akla uygundur. Dinde aklın önemi büyüktür. Ancak yalnız akla uyup, yalnız ona güvenip yanılan kimseye felsefeci denir. Aklın erdiği şeylerde ona güvenen, aklın ermediği yanıldığı yerlerde, İslâm ışığı altında akla doğruyu gösteren büyük zatlara, İslâm âlimi denir. Akıl göz gibidir. İslâmiyet de ışık gibidir. Göz karanlıkta cisimleri göremez. Görmesi için ışık gerekir. Bunun için Hz. Ali, (Din, akıl ve görüş ile olsaydı, mestin üstünü değil de altını meshetmek gerekirdi.) buyurmuştur.  (Ne biçim kaderim varmış, alnımın kara yazısı, adam ülkenin kaderini değiştirdi demek insanı imandan çıkarır) deniyor. Halbuki İslam âlimleri, (Kaderin, hayırlısı, şerlisi, iyisi, kötüsü, tatlısı, acısı, hep Allahü teâlâdandır. Çünkü, kader, bildiği şeyleri yaratmak demektir.) buyuruyorlar. Bir insanın başına kötü işler gelirse, (Kaderim böyle imiş, veya bu alnımın kara yazısıdır, ne kadar kötü kaderim varmış) demesinde mahzur yoktur. Çünkü hayır şer Allahtandır. Fakat (Adam ülkenin kaderini değiştirdi) demek yanlıştır. Allahın kaderini kimse değiştiremez. (İntihar eden, Allahın kaderini değiştirir) diyenler de vardır. Bütün bunlar kaderi bilmeyenlerin sözleridir.         13 Ağustos 2001 Pazartesi   , Küfür sözlerden bazıları       Piyasada Allahı tanımakla ilgili ve Allahü tealanın varlığını ispat etmeye kalkışan kitaplar, akli ve felsefi görüşlerle doludur. Faydalanılan kitapların çoğu da günümüzdeki cahil yazarların eserleridir. İmam-ı Rabbani, İmam-ı Gazali büyük İslâm âlimlerinin kitaplarından nakil yoktur. Hep şahsi yorumla, küfre düşürücü [kâfir edici] ifadelerle doludur. Dinimizde bildiriliyor ki: (İnsanlara ait akıl, şuur, hafıza ve düşünce gibi yaratılmış olan sıfatları Allaha vermek veya Allahın yaratmak, var olmak gibi sıfatlarını insana vermek küfürdür.)  Mesela Allaha şunları izafe etmek [yakıştırmak] küfürdür: Allah çok akıllıdır, Allah şuurludur, Allahın zihni açıktır, ilahi şuur yanılmaz, Allah iyi düşünür, Allahın hafızası çok geniştir, Allahın beyni iyi çalışır. Akıl, şuur, hafıza, zihin, beyin, düşünme işi mahluktur, yani yaratıktır. Allaha yaratıkların sıfatlarını vermek küfür olur. Allah yarattıklarına benzemez. Allan Arş’tadır veya göktedir demek de küfürdür. Çünkü Allaha, yaratıklara mahsus olan mekân [yer] tayin edilmiş olur. Senâüllah Pânî-pütî hazretleri (Allahü teâlânın varlığı, sıfatları, razı olduğu şeyler, ancak peygamberlerin bildirmesi ile anlaşılır. Akıl ile anlaşılamaz.) buyuruyor. Kendi görüşünü, kendi aklını din gibi ortaya atmak çok tehlikelidir. Hadis-i şerifte, (Dini aklı ile ölçen kadar zararlı kimse yoktur.) buyuruldu. (Taberânî) Allah özenerek yaratmış, özel müdahale etmiştir! Böyle söylemekle Allaha âcizlik isnat edilmiş olur. Allahü teâlâ buyuruyor ki: (Bir şeyin olmasını istediğimiz zaman, ona sadece ol deriz, o da, hemen oluverir.) [Nahl 40] “Yaratılmış olanın özelliklerine bakarak, yaratanın özelliklerini bulmaya çalışacağız” demek de küfürdür. Dinimiz, (Bilinen, [yaratıklar] bilinmeyenle [yaratıcı] ile mukayese edilmez) buyuruyor.  İnsan için de şunları söylemek küfürdür:  İnsan yaratıcıdır, insan ezeli ve ebedidir, evliya gaybı bilir. [Allah dilemedikçe gaybı bilemez] , felsefeciler gibi, (Dünya kadimdir, Allah gibi ezelîdir) demek de küfürdür. İslâm dini yerine, “İslâm nazariyesi, İslam teorisi, İslâm düşüncesi, İslam felsefesi, İlâhî görüş, Kur’ani görüş” gibi tabirler kullanmak da küfürdür. İslâmiyet, ilahi bir dindir, bir teori, bir düşünce sistemi veya bir felsefe, bir görüşü değildir. Düşünce, bir iş için düşünülen çare veya kıyaslanan neticedir. Nazariye de, akli, zihni esaslara dayanan görüş, teori demektir. Akıl, zihin mahluktur. Allahü teâlânın bildirdiği şeylere “düşünce, görüş” demek küfürdür.  Âlimler buyuruyor ki: İman, Muhammed aleyhisselamın, Peygamber olarak bildirdiği şeyleri, araştırmadan, akla, tecrübeye ve felsefeye uygun olup olmadığına bakmadan, tasdiktir. Akla uygun olduğu için tasdik etmek, aklı tasdik etmek olur, Resulü tasdik etmek olmaz. Yahut Resulü ve aklı birlikte tasdik etmek olur ki, o zaman Peygambere itimat tam olmaz. İtimat tam olmayınca, iman olmaz. Allahü teâlâ, (Onlar gayba iman ederler) buyuruyor. (Bekara 4)  İman ne kadar kıymetli ise, zıttı olan küfür de o kadar kötüdür. İmanı kurtarmak için haramlardan kaçarak ibâdetleri yapmak ve özellikle küfre düşürücü söz ve hareketlerden sakınmak gerekir. Sakınmayanın imanı gider de haberi olmaz. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Öyle bir zaman gelir ki, kişinin imanı gider de haberi olmaz. Ondan, gömleğin çıktığı gibi, iman çıkmış olur.) [Deylemî]             21 Eylül 2003 Pazar   , Küfür olmayan sözler       Bir yazar, aşağıdaki sözlere küfür diyor. Bunlar küfür müdür? CEVAP: Bir Müslümanın bir sözünden veya bir işinden yüz şey anlaşılsa, bunlardan 99’u küfre sebep olsa, biri Müslüman olduğunu gösterse, o bir şeyi anlamak ve ona kâfir dememek gerekir. Bir Müslümana kâfir demek, onun kâfir olmasını istemek küfürdür. Onun için tevili mümkün olan sözlerden dolayı bir Müslüman’a bu sözün küfrü gerektirir demekten sakınmalı. Şimdi sözlere bakalım: Allahsız demek: Bu söz genelde dinsiz imansız, merhametsiz anlamında söylenir. Onun için bu söz küfür olmaz. Herkesin yaratıcısı Allah olduğu için böyle söylememek iyi olur. İşimiz Allah’a kaldı demek: Her işin yaratıcısı Allahü teâlâdır. Eskiden işimiz başkalarının elinde idi de şimdi mi Allah’a kaldı? Ama böyle söylemek, kimse bu işi beceremiyor ancak bu işi Allah yapar anlamında söylendiği için küfür olmaz.  Hakimler hakimi demek: Bu da küfür değildir. Hakimler hakimine şimdi Yargıtay başkanı deniyor. Daha eskiden temyiz reisi denirdi. Daha eskiden de kâdı-l-kudat deniyordu. Kadılar kadısı demektir. Allah’a padişah demek de caizdir. Hatta padişahlar padişahı da denir. Ama Osmanlı sultanlarından bazılarına padişahlar padişahı demekte de mahzur yoktur. Allah bilir ki şu şöyledir, Allah şahit şunu söyle yaptım demek: Gerçekten bir iş yapılmışsa, Allah bilir ki yaptım demekte bir mahzur şoktur. Yapılan bir iş için de Allah şahit demekte hiç mahzur yoktur. Ama yapılmayan bir şey için Allah yalancı şahit gösterilemez. Ama bu anlamda Müslüman söylemez. Müslümana suizan ederek, her sözün altında küfür aramak yanlıştır. Sezar’ın hakkı Sezar’a, Tanrının hakkı Tanrıya: Bu söz de küfür değildir. Mazlumun hakkı olduğu gibi zalimin de hakkı olur. Sezar’ın hakkı varsa vardır. Kâfirin hakkı olmaz mı? Hakimiyet kayıtsız şartsız milletindir demek: Bir kimse kalkıp Türkiye’de kanun yapma hakkı kayıtsız şartsız Türkiye Büyük Millet Meclisinin dese yanlış mı olur? Libya’da ise Kaddafi’nin dese ne olur? Olan bir şey söylenmiş olur. Kaddafi’nin kanun koymaya yetkisinin olup olmaması ayrı şey. Ama Libya’da böyledir. Filanca yerde de tek söz sahibi falandır demekte de mahzur olmaz. Sen Allah mısın demek: Birisi bir şey söylese, mesela sana şunu haram ediyorum dese, öteki de sen Allah mısın, o ne biçim söz dese, küfre girmez. Senin yetkin yok sen âciz bir kulsun demek istiyor. Allah’tan başkasından medet [yardım] istemek: Herkes birbirinin yardımına muhtaçtır. Ölü diri herkesten yardım istemek caizdir. Ruh ölmez. Allah dirilere yardım ettirdiği gibi ölülere de yardım ettirir. Hızır aleyhisselamın ruhu naçar kalanlara yardım etmektedir. Şu doktor benim hayatımı kurtardı demek, frene basmasaydı ölmüştüm, şu hap bana şifa verdi demek: Bunlar da küfür değildir. Bu yemek beni doyurdu demek gibidir. Yani doymamıza Allah yemeği sebep kılmıştır. İlacı hastalığımıza şifa kılmıştır. Ameliyat eden doktoru hastalıktan kurtulmamıza sebep yapmıştır. Sebeplerle yaratmak, Allahü teâlânın âdetidir.  Devlete karşı çıkılır mı, ezer geçer demek: Bundan daha normal bir söz olur mu? Küfür bunun neresinde? Birisi ile dövüşürken, adamın eli armut toplamıyor ya, o da bize vurur, adam kuvvetlidir belki o bizi öldürür demek küfür olur mu hiç? Evet öldüren ve her işin yaratıcısı Allah’tır ama bunları sebep kılmıştır. Herkesi Allah öldürdüğü halde, falanca falancayı öldürdü demek caizdir.             5 Nisan 2007 Perşembe   , Küfre sebep olan bazı söz ve işler (1)       Sual: Küfre düşenin ibadetleri kalır mı? Küfür sözlerde önemlileri nelerdir? CEVAP: Küfre, yani imanını kaybetmeye sebep olan bir sözü, tehdit edilmeden söyleyenin imanı gider. Çünkü her Müslümanın, bilmesi gereken şeyleri öğrenmesi farzdır. Bilmemesi özür olmaz, büyük günah olur. Küfre girenin önceki ibadetleri yok olur. Tövbe ederse, geri gelmez. Tövbe için yalnız Kelime-i şehadet söylemek kâfi değildir, küfre sebep olan şeyden de tövbe etmesi gerekir. (Berika, Hadika) Küfre düşüren sözlerden bazıları şunlardır: 1- Allahü teâlâya layık olmayan şey söylemek. Mesela bir kimse bir işi yaptığı halde, zaruretsiz (Allah biliyor ki yapmadım) demek. Yahut, yapmadığı bir şey için, zaruretsiz (Allah biliyor ki yaptım) demek. Böyle söylemek Allahü teâlâyı hâşâ cahillikle suçlamak olur. 2- Allah akıllıdır, şuurludur, iyi düşünür demek, onu yaratıklara benzetmek olur. 3- Peygamberleri küçültücü şey söylemek, onunla alay etmek. Mesela hazret-i Âdem’i kastedip (İlk insan vahşi idi) demek. Veya bir evliyayı peygamberden üstün bilmek. Yahut peygamberin dediği doğru ise biz kurtulduk demek. (Yalnız Kur’an), (Kur’andan başka kaynak tanımam), (Kur’andan başka kaynağa lüzum yok), (Peygamber postacıdır, vazifesi bitmiştir) gibi sözler de küfürdür. 4- Peygamber efendimizden sonra başka bir peygamberin geleceğini söylemek. (İsa aleyhisselam, gelecekse de, peygamber olarak gelmeyecektir.) 5- Melekleri küçültücü şey söylemek. Mesela (Cebrail bile söylese inanmam) demek. 6- İslam âlimlerinin sözlerini, fıkıh kitaplarını ve fetvalarını tazim etmesi gerekirken tahkir etmek. Mesela (İmam-ı a’zamın kıyası hak değildir) demek. Fetvayı yere çarpmak. Hadis ve tefsir kitaplarını yere fırlatmak. 7- Ahirette olacak şeylerle alay etmek. Mesela, (Ben Cenneti istemem, Cehennemi isterim. Çünkü bütün fahişeler oradadır) demek. 8- Allahü teâlânın emir ve yasaklarına yani Kur’an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açık bildirilmiş ve İslam âlimlerinin kitapları ile her tarafa yayılmış, inanılması zaruri olan din bilgilerinden birine inanmamak, beğenmemek veya önem vermemek. Mesela, (Görmediğim için cinlere, nazara inanmam) demek. 9- Kesin haram olduğu bilinen bir şeyi yiyip içerken besmele çekmek. Mesela şarap içerken veya domuz eti yerken besmele çekmek küfürdür. Hırsızlık yapılarak alınan bir şeyi yerken besmele çekmek, küfür olmaz. Çünkü burada yenilen şey değil, hırsızlık haramdır. 10- Kâfirlerin ibadet olarak yaptıkları ve kâfirlik alameti olan veya İslamiyet’i inkâr etmek ve inanmamak alameti olan ve tahkir etmemiz vacip olan şeyleri yapmak, kullanmak. Bunlardan meşhur olanlarını bilmeyerek veya şaka olarak veya herkesi güldürmek için yapmak da küfürdür. Mesela zünnar denilen papaz kuşağını bağlamak böyledir. Bunları güldürmek için de kullanmak küfre sebep olur. İtikadının doğru olması fayda vermez. (Berika) (Devamı var) 11- Yunan felsefecileri gibi, dünya ezeli ve ebedi demek. 12- İslamiyet’e, (İslam düşüncesi), (İslam nazariyesi), (İslami görüş) demek. [Düşünce, bir iş için düşünülen çare veya kıyaslanan neticedir. Görüş de düşünce demektir. Nazariye de, akli, zihni esaslara dayanan görüş, teori demektir. İslam âlimleri, (İnsanın, akıl, şuur, hafıza ve düşünce gibi yaratılmış olan sıfatlarını Allah’a vermek küfürdür) buyuruyorlar.] 13- Allahü teâlânın bildirdiği hükümlere ilahi düşünce, ilahi görüş, ilahi nazariye, ilahi şuur demek. Kur’an-ı kerimdeki hükümlere “Kur’ani görüş” demek. 14- Kâfirlerin dini âyinlerini, bayramlarını beğenmek. 15- (Yahudi ve Hıristiyanlar Cennete gidecek) demek. 16- Mucizeyi veya kerameti inkâr etmek. 17- Meşhur bir harama helal, meşhur bir helale haram demek. Mesela domuz yağı helal, sirke haram demek. 18- Âyeti, besmeleyi, bir melek, bir peygamber ismi bulunan yazıyı, kasten helaya, necasete, [pisliğe] atmak. Müslümanın ağzına [def-i hacet lafzı ile] sövmek. 19- Kendisine kâfir diye hitap edilince, kabul ederek evet demek. 20- Bir dilim ekmek, din ilminden iyidir demek. Din ilmi küçümsendiği için küfürdür. 21- (Bir süre sonra gayrimüslim olacağım) diye düşünmek. Bir bayan, bir gayrimüslimle evlenmeye karar verdiği andan itibaren dinden çıkar. Bir erkek de, bir ateist bayanla evlenmeye karar verdiği andan itibaren dinden çıkar. 22- Ağır bir hastalığa düşüp de, (Allah’ım canımı al da, istersen kâfir olarak al) demek. 23- (Allah’ım çocuğumu aldın, başka elinden ne gelirse onu yap) demek. 24- Tırnağı uzun olana, (Tırnağı kesmek sünnettir) dense, o da, (olsun ne olacak) dese, dinden çıkar. Tırnağını kesmediği için değil, sünnete önem vermediği için küfür olur. 25- (İnşallah, maşallah demek karın doyurmaz. Maşallahla inşallahla iş olmaz veya namaz kılmak karın doyurmaz) demek. Bunları söylemekle dinimizin emri beğenilmemiş ve alay edilmiş oluyor. İnşallah, Allah’ın izni ile demektir. Allah’ın izni olmadan hiçbir şey olmaz. Onun için, hayır ve şer Allah’tandır diye iman etmek gerekir. Hayır gibi şerrin de Allah’tan olduğuna inanmamak küfür olur. İsteyen kul ama yaratan Allahü teâlâdır. 26- Sevdiği birine, (Sen bana Allah’tan da, Peygamberden de sevgilisin) demek. 27- Küfre rıza küfürdür. Çocuklarının kâfir olmasına üzülmemek. Mesela kızlarının gayrimüslimle evlenmesine rıza göstermek. 28- Müslüman olmak isteyene, sen hele bekle, elimdeki şu işi bitirip de geleyim diyerek, onun Müslüman olmasını geciktirmek. 29- Ecelin hoyrat eli demek. [Çünkü Ecel Allah’ın emri ile gelir, Allah’ın emrini veya Azrail aleyhisselamın vazifesini zulüm gibi göstermek küfürdür.]  (Devamı var) 30- Kâfire hürmet etmek, mesela hürmet gayesiyle, bir gayrimüslimin elini öpmek. 31- Eshab-ı kiramdan herhangi birine kâfir demek. [Çünkü Kur’an-ı kerimde hepsinin Cennetlik olduğu bildirilmiştir. Birine kâfir denilince, Kur’ana inanılmamış olur.] 32- Hayırsever kâfirlerin de, Cennete gideceğini söylemek. 33- Haram paradan sevap ummak. Mesela bir bayan fuhuş parası ile kurban kesse, bundan sevap umsa, küfre girer. Sevap ummadan yaparsa küfre girmez. 34- Allahü teâlâyı mekanlı bilmek, mesela Allah gökte demek. Böyle söylemek Allahü teâlâya mekan isnat etmek olur. Dünya, gezegenler, Cennet ve Cehennem ezeli değildir, sonradan yaratılmıştır, mahluktur. Yer ve gökler yok iken de Allahü teâlâ var idi. 35- (Namaz kılmam ama, sen kalbe bak, benim kalbim temiz) demek. [Çünkü burada namaza önem verilmiyor, namaza önem vermemek küfürdür. Namaz kılmayan hep haram işliyor demektir, haram işleyenin kalbi temiz olmaz.] 36- (Anan baban esmer, sen nasıl sarışın oldun?) diyene, (Ben imalat hatasıyım) demek. Böyle söylemekle hâşâ Yaratıcının yanlış iş yaptığı söylenmiş oluyor. 37- İbadetleri çalgı ile yapmak, ilahileri çalgı eşliğinde söylemek. Çünkü ilahiler ibadettir, ibadete haram karıştırılmaz. İçki içerken besmele çekmek de, bunun gibi küfür olur. 38- Filan Müslüman benim gözümde Yahudi gibidir demek. 39- Bir Müslüman şaka olarak, muteber bir din kitabına hurafe dese veya alay ederek haram işleyene veya işletene “helal olsun” dese, dinden çıkar. 40- Kur’anı teganni ile okuyan hafıza, ne güzel okudun diyenin imanı gider. Tecdid-i iman ve tecdid-i nikah gerekir. (Dürr-ül-münteka) 41- Haram olan herhangi bir şeye, haram olmasına önem vermeden, ne güzel demek. 42- İnsan için, dil alışkanlığı gibi bir sebeple değil de, kasten yarattı, yaratıcı, yarattım, yaratıcıyım gibi sözler söylemek küfür olur. Allah’tan başkasına, yaratıcı denmez. Yaratıcı, yalnız Allahü teâlâdır. Mecaz anlamda yapmak, meydana getirmek manasında da söylememelidir. Bu manada veya kasıtsız söyleyenlere de, küfre girdi dememelidir. 43- Zaruri olan ve tevatür ile bildirilen din bilgilerine inanmayan dinden çıkar. Küfür olan her söz, ister şaka olarak, isterse gönülden olmayarak olsun küfür olur. (Milel-nihal) 44- İslam bilgilerini ve Ehl-i sünnet âlimlerini aşağılamak da, küfürdür. 45- Yabancı kadınlara bakana, haramdır denilince, haram da neymiş, güzele bakmak sevaptır demek küfür olur. Haramı kabul etmeyip, üstelik sanki ibadet gibi sevab diyor. Yabancı kadınlara bakmak, gözü zayıflatır ve kalbi karartır. Mubah olanı, güzeli sevmek, Allah’ın kudretini temaşa etmek sevab olur. 46- Bir Müslümanın dinine, imanına sövmek küfürdür.       06 Nisan 2010 Salı   Küfür olmayan bazı sözler       Sual: Aşağıdaki sözleri söylemek küfür olur deniyor, doğru mu? CEVAP: Tevil edilme imkânı olan sözlere, küfür denmez. İnternette yayılan aşağıdaki sözlerin hiçbirisi küfür değildir.  (Fala inanma, falsız da kalma) demek: Fala inanmak gerekir denmiyor. Fala inanılmaz; ama sen yine fala bak diyerek günaha teşvik var. (İçki haram; ama sen yine içmeye devam et) demek gibi uygunsuz bir sözdür. Böyle söylemek caiz değilse de, küfür de değildir.  (Onda iman ne gezer) demek: İmanı olmayan için, böyle söylemenin mahzuru olmaz.  (Kur’an çarpsın) demek: Bu söz, küfür değildir. Böyle söylemek yemin olur; fakat böyle yemin etmek de uygun değildir.  (Hastalığıma dayanamıyorum, artık beni öldür Allah’ım) demek: Ölümü istemek uygun değil; ama küfür de değildir. (Haram ne tatlı şeymiş) demek: Nefsin gıdası, küfür, haram ve mekruh olan, söz ve işlerdir. Haramların tatlı gelmesi, bu yüzdendir. Burada niyet geçerlidir. Haramı güzel ve tatlı görmek küfür olur. Haram; ama tatlı olduğu için seviyorum demek de haramı tasvib manası olduğu için haramdır; ama küfür olmaz. Bir hırsız, tereyağlı baklava çalsa, yerken, bu ne tatlıymış dese, küfür olmaz. Harama helal demiyor, tatlıya tatlı diyor. Haramı övücü söz olmadığı için, küfür olmaz. Açık gezen güzel bir kadına da güzel demek küfür olmaz. Eğer açıklığına güzel deniyorsa küfür olur. Bu inceliği iyi anlamalıdır.  Ramazan ayı gelince, (Ağır bir ay geldi) demek: Bu söz küfür değildir. Bir ay oruç tutmak herkese kolay gelmez, bazısına ağır gelir.  Zâlime âdil, âdil olana zalim demek: Burada zâlimin zulmüne iyi denmiyor. İyi dense, harama helal dendiği için küfür olur; fakat yalan söylüyor, zâlim birine âdil diyor. Âdil olana da zalim diye iftira ediyor. Böyle söylemek günahsa da, küfür olmaz.  Ölen birisi için, (Ah oraya gitmeseydi ölmeyecekti) demek: Bu söz de, küfür değildir. Bu söz, (Yüzme bilmediği halde kendini denizin ortasına atmasaydı, boğulmazdı) demek gibi bir şey. Burada kaderi inkâr yoktur.  (Allah zengine çok veriyor, bana neden vermiyor) demek: Vermeyiş sebebini araştırıyorsa, küfür olmaz. Hâşâ, Allah haksızlık yapıyor, beni de zengin etmesi gerekirdi demek istiyorsa küfür olur; fakat dinini bilen hiçbir Müslüman da böyle söz söylemez. Onun için Müslümanın söylediği sözlere, hemen küfür dememelidir.  (Atın ölümü arpadan olsun) demek: At arpayı sever, kimi de baklavayı sever. Şeker hastasına, (Baklava yeme ölürsün) dense, o da, (Ölümüm baklavadan olsun) derse küfür olmaz; çünkü günah işleniyorsa da, harama helal denmiş olmuyor. (Devamı var) mehmetali.demirbas@tg.com.tr     07 Nisan 2010 Çarşamba   Küfür olmayan bazı sözler -2-       (Kıyamet, hacılar, hocalar yüzünden kopacak) demek: Bu söz de küfür değildir. Peygamber efendimiz, (Ahir zamanda din adamları, halkın istediği yönde fetva verip, helale haram, harama helal diyecekler, Kur’anı ticarete, menfaate alet edecekler) buyuruyor. Bu, kıyamet alametlerindendir. Hakiki hacı, hoca ve hiçbir Müslüman kalmayınca kıyamet kopacaktır.  (Güzele bakmak sevab) demek: Bu, niyete göre değişir. Eğer, kâinatta Allahü teâlânın yarattığı güzellikler için, mesela ne güzel ağaç, ne güzel kuş, ne güzel meyve, ne güzel çocuk gibi şeyler söylemekte mahzur olmaz. Kumar oynamak, şarap içmek, yabancı kadına bakmak gibi, haram olan bir şey için söylemek, elbette caiz olmaz.  (Haydan gelen huya gider) demek: Bu söz, kolayca kazanılan şeyler, kolayca elden çıkar demektir. Buradaki hay kelimesinin Allahü teâlânın ismiyle alakası yoktur. Bunun gibi, hayhay, baş üstüne demektir. Buradaki hay kelimesi de, Allah anlamında değildir.  (Allah’ın sopası yok) demek: Günah işleyeni, hainlik edeni, caniyi hemen cezalandırmaz gibi anlamlarda söyleniyor. Her ne kadar hoş bir söz değilse de, küfür de değildir.  (Şu işi yaparsam kâfir olayım, Allah’ımı inkâr edeyim) diye yemin etmek:  Bu husustaki, iki kavilden biri şöyledir: Küfre sebep olan şeyleri yemin niyetiyle söylemek küfür olmaz, yemin edilmiş olur; fakat böyle yemin, Müslüman yemini değildir.  Namaz kıl denince, (Sonra kılarız) demek: Farz olduğunu inkâr etmedikçe, namazla alay etmedikçe, sonra kılarım demek, küfür olmaz.  BİR RÜKÜNDE ÜÇ KERE  Sual: S. Ebediyye’de, (Bir rükünde, üç kere Sübhanallah diyecek kadar avret yeri açılırsa veya imamın önüne geçerse yahut aynı imama uymuş olan kadınla bir hizada olursa namaz bozulur) deniyor. Yani, bir rüknün tamamında değil, bir rüknün içinde üç kere Sübhanallah diyecek kadar zaman avret yeri açılırsa veya imamın önüne geçerse yahut kadınla yan yana durursa mı namaz bozuluyor?  CEVAP: Evet, rüknün uzunluğu veya kısalığı ölçü alınmıyor. Son teşehhüdde oturmak, uzun bir rükündür. Rükû ve secdeler ise çok kısadır. Allah diyecek kadar çok az durmak, bir rükündür. Uzun rükünde olsun, kısa rükünde olsun, üç kere Sübhanallah diyecek kadar bir zaman, bildirilen bu işler yapılınca namaz bozuluyor.       23 Nisan 2010 Cuma   Bir sözle kâfir olmak       Sual: (Bazen söz küfür olsa da, söyleyeni kâfir yapmaz. Elfaz-ı küfrü, küfründen değil, cehaletinden söylemiş olabilir; çünkü kalben imanı terk etmemişse, sırf bu sözden dolayı imanı gitmiş olmaz) diyorlar. Cahillikten dolayı söylemek küfür olmuyor mu? Burada, küfre girmemek için, herkesin cahil olması mı isteniyor?  CEVAP: Küfür sözleri bilmemekte, cahillik özür olmaz. Bir kâfir, bir kelime-i tevhid söylemekle mümin olduğu gibi, bir mümin de, bir söz söylemekle kâfir olur. Bir hadis-i şerif meali:  (Öyle bir zaman gelir ki, kişinin imanı gider de haberi olmaz.) [Deylemi]  Bir Müslüman, âlimlerin sözbirliğiyle küfre sebep olacağını bildirdikleri bir sözün veya işin küfre sebep olduğunu bilerek, istekle veya başkalarını güldürmek için söyler, yaparsa, manasını düşünmese de, imanı gider. Buna küfr-i inadi denir. Eğer, cahillikle, yani bunun küfre sebep olduğunu bilmeyip, isteyerek söyler, yaparsa, yine küfür olur. Buna küfr-i cehli denir. Her Müslümanın, bilmesi gereken şeyleri öğrenmesi farzdır. Cahilliği özür değildir. Küfre sebep olan sözü, ancak yanılarak, tevilli olarak veya tehdit edilerek söylerse, kâfir olmaz. (Berika, Hadika, Mecma-ul-enhür)  KÜFÜR SÖZ SÖYLEYEN  Sual: Küfrü gerektiren bir sözü söyleyen Müslümana, kâfir gözüyle bakılabilir mi?  CEVAP: Müslümana hüsnü zan edilir. (Belki yanılarak söylemiştir, belki tevili olan bir sözdür, belki de tevbe etmiştir) diye hüsnü zan etmelidir. O tevbe etmemişse de, biz hüsnü zan ettiğimiz için günaha girmeyiz.  İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:  Bir Müslümanın, bir sözünden veya bir işinden yüz şey anlaşılsa, bunlardan 99’u küfre sebep olsa, biri Müslüman olduğunu gösterse, o bir şeyi anlamak ve ona kâfir dememek gerekir. (3/37)  Bu husus, bir sözün veya bir işin, yüz manası olduğu durum içindir. Yoksa, yüz sözden veya yüz işten biri imanı gösterse, 99’u küfrü bildirse, bu kimseye Müslüman denilmez; çünkü bir kimsenin yalnız bir sözü veya bir işi bile, açık olarak küfrü gösterse, yani imanı gösterecek hiçbir manası olmasa, o kimsenin kâfir olduğu anlaşılır. Başka sözlerinin ve işlerinin imanı göstermeleri, imanlı olduğunu bildirmeleri, o kimseyi küfürden kurtarmaz, Müslüman olduğuna hükmedilmez. (Kıyamet ve Ahiret)             1—163 Îmânın gitmesine sebeb olan şeyler       11 — İki cihân se’âdetine kavuşmak, ancak ve yalnız, dünyâ ve âhıretin efendisi olan, Muhammed aleyhisselâma tâbi’ olmağa bağlıdır. Ona tâbi’ olmak için, îmân etmek ve ahkâm-ı islâmiyyeyi öğrenmek ve yapmak lâzımdır. Kalbde doğru îmânın bulunmasına alâmet, kâfirleri düşman bilip, onlara mahsûs olan ve kâfirlik alâmeti olan şeyleri yapmamakdır. Çünki islâm ile küfr, birbirinin aksidir, zıddıdır. Birinin bulunduğu yerde, diğeri bulunamaz, gider. Bu iki zıd şey, bir arada bulunamaz. Bunlardan birisine kıymet vermek, diğerini hakâret ve kötülemek olur. Allahü teâlâ, sevgilisi olan Muhammed aleyhisselâma, huluk-ı azîm sâhibi olan, çok merhametli olan Peygamberine “sallallahü aleyhi ve sellem”, islâm düşmanları ile cihâd ve muhârebe etmeği ve onlara sertlik göstermeği emr ediyor. Demek ki, islâm düşmanlarına sert davranmak huluk-ı azîmdendir. İslâmiyyetin izzeti ve şerefi, küfrün ve kâfirlerin hakîr ve zelîl olmasındadır. Kâfirlere izzet veren, hurmet eden, müslimânları tahkîr etmiş, alçaltmış olur. [Hak teâlâ, İmrân sûresinde kâfirlere kıymet verenlerin ve küfre tâbi’ olanların aldandıklarını ve pişmân olacaklarını beyân buyurarak meâli, (Ey benim sevgili Peygamberime “sallallahü aleyhi ve sellem” inananlar! Eğer, kâfirlerin sözlerine aldanıp da, Resûlümün “sallallahü aleyhi ve sellem” yolundan ayrılırsanız, kendilerine müslimân süsü veren din düşmanlarının uydurma ve yaldızlı sözlerine kapılarak, îmânınızı çaldırırsanız, dünyâda ve âhıretde ziyân edersiniz) olan yüzkırkdokuzuncu âyet-i kerîmeyi gönderdi.]         Allahü teâlâ, kâfirlerin, kendi düşmanı ve Peygamberinin “sallallahü aleyhi ve sellem” düşmanı olduklarını bildiriyor. Allahü teâlânın düşmanlarını sevmek ve onlarla kaynaşmak, insanı Allahü teâlâya ve Onun Peygamberine “sallallahü aleyhi ve sellem” düşman olmağa sürükler. Bir kimse, kendini müslimân zan eder. Kelime-i tevhîdi söyleyip, inanıyorum der. Nemâz kılar ve her ibâdeti yapar. Hâlbuki, bilmez ki, böyle çirkin hareketleri, onun îmânını ve islâmını temelinden götürür.         [Kâfirler, ya’nî Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” bildirdiği islâm dînini beğenmiyenler, zemâna, asra ve fenne uymuyor diyenler ve mürtedler, müslimânlarla ve müslimânlıkla, açıkça ve alçakça alay ediyor, müslimânları aşağı görüyorlar. Müslimânlığın dışında kalmak, keyflerine, şehvetlerine ve içlerindeki kötü isteklerine uygun geldiğinden, müslimânlığa gericilik, îmânsızlığa, dinsizliğe asrîlik, münevverlik ve ışıklı yol diyorlar. (Mürted) demek, müslimân evlâdı oldukları hâlde, müslimânlıkdan haberleri olmadığından ve hiç bir din âliminin kitâbını okumadıklarından ve anlamadıklarından, yalnız bir lutfe, bir teveccühe ve dünyâlığa kavuşmak için ve akıntıya kapılmış olmak için, müslimânlığı beğenmiyenler, terakkîye mâni’dir diyenlerdir.         Bunlardan ba’zısı, temiz yavruları aldatmak için (İslâmiyyetde herşey “miş” ile bitiyor. Şöyle imiş, böyle imiş diye, hep mışa dayanıyor. Bir sened ve vesîkaya dayanmıyor. Diğer ilmler ise, isbât edilip, bir vesîkaya dayanmakdadır) diyorlar. Bu sözleri ile, ne kadar câhil olduklarını gösteriyorlar. Hiç de, bir islâm kitâbı okumamışlar. İslâmiyyet ismi altında, hayâllerinde, birşeyler tasarlayıp, din bu düşüncelerden ibâretdir sanıyorlar. Bilmiyorlar ki, hayâllere tapınan, hıristiyanlardır. Birkaç yehûdînin ortaya çıkardığı, heykellere, taşlara tapınıyorlar. Hâlbuki müslimânlar, peygamberlerin en üstünü Muhammed aleyhisselâma tâbi’ olmakda, haber verdiği, mi’râc gecesinde görüp konuşduğu ve hergün Cebrâîl ismindeki melek vâsıtası ile haberleşdiği bir Allaha ibâdet etmekdedir. Bunların, islâmiyyetden ayrı ve uzak gördükleri ilmler, fenler, vesîkalar, senedler, hep islâm dîninin birer şu’besi, dallarıdır. Meselâ bugün liselerde okunan bütün fen bilgileri, kimyâ, bioloji kitâbları, ilk sahîfelerinde, (Dersimizin esâsı, müşâhede [gözetleme], tedkîk [inceleme] ve tecribedir) diyor. Ya’nî fen derslerinin esâsı, bu üç şeydir. Hâlbuki, bu üçü de, islâmiyyetin emr etdiği şeylerdir. Ya’nî, dînimiz, fen bilgilerini emr etmekdedir. Kur’ân-ı kerîmin çok yerinde, tabî’atı, ya’nî mahlûkâtı, canlı ve cansız varlıkları görmek, incelemek emr edilmekdedir. Eshâb-ı kirâm “aleyhimürrıdvân”, birgün Peygamberimize “sallallahü aleyhi ve sellem” sordu ve: (Yemene gidenlerimiz, orada hurma ağaçlarını, başka dürlü aşıladıklarını ve dahâ iyi hurma aldıklarını gördük. Biz Medînedeki ağaçlarımızı babalarımızdan gördüğümüz gibi mi aşılayalım, yoksa, Yemende gördüğümüz gibi aşılayıp da, dahâ iyi ve dahâ bol mu elde edelim?) dediler. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, bunlara şöyle diyebilirdi: Biraz bekleyin! Cebrâîl “aleyhisselâm” gelince, ona sorar, anlar, size bildiririm. Veyâ, biraz düşüneyim. Allahü teâlâ, kalbime doğrusunu bildirir. Ben de, size söylerim, demedi ve(Tecribe edin! Bir kısm ağaçları, babalarınızın üsûlü ile, başka ağaçları da, Yemende öğrendiğiniz üsûl ile aşılayın! Hangisi dahâ iyi hurma verirse, her zemân o üsûl ile yapın!) buyurdu. Ya’nî tecribeyi, fennin esâsı olan tecribeye güvenmeği emr buyurdu. Kendisi melekden anlar veyâ mubârek kalbine elbette doğar idi. Fekat, dünyânın her tarafında, kıyâmete kadar gelecek müslimânların, tecribeye, fenne güvenmelerini işâret buyurdu. Hurma ağaçlarını aşılama kıssası (Kimyâ-i se’âdet)de ve (Ma’rifetnâme)nin yüzonsekizinci sahîfesinde yazılıdır. İslâmiyyet, bütün fen kollarında, ilm ve ahlâk üzerinde, her çeşid çalışmağı ehemmiyyetle emr etmekdedir. Bunlara çalışmak, farz-ı kifâye olduğu, kitâblarda yazılıdır. Hattâ, bir islâm şehrinde, fennin yeni bulduğu bir âlet, bir vâsıta yapılmayıp, bu yüzden bir müslimân zarar görürse, o şehrin idârecilerini, âmirlerini, islâmiyyet mes’ûl tutmakdadır. Hadîs-i şerîfde, (Oğullarınıza yüzmek ve ok atmak öğretiniz! Kadınların, evinde iplik iğirmesi ne güzel eğlencedir) buyuruldu. Bu hadîs-i şerîf, harb için lâzım olan her çeşid bilgi ve âleti edinmeği, hiç boş durmamağı ve fâideli eğlenceleri emr etmekdedir. Bunun içindir ki, bugün, bir islâm milletinin, atom bombası, sun’î peyk yaparak müslimânlığı dünyâya tanıtması farzdır. Yapmağa çalışılmazsa, büyük günâh olur.         Müslimânların bilmesi, öğrenmesi lâzım olan bilgilere (Ulûm-i islâmiyye) müslimânlık bilgileri denir. Bu bilgilerin kimisini öğrenmek farzdır. Kimisini öğrenmek sünnet, bir kısmını öğrenmek de mubâhdır. İslâm bilgileri, başlıca iki büyük kısma ayrılır: Birincisi (Ulûm-i nakliyye)dir. Bunlara (Din bilgileri) de denir. Ehl-i sünnet âlimleri, bu bilgileri, (Edille-i şer’ıyye) denilen dört kaynakdan meydâna çıkarmışdır. Din bilgileri de ikiye ayrılır: Zâhirî ilmler ve bâtınî ilmler. Birincilere (Fıkh bilgileri) veyâ (Ahkâm-ı islâmiyye), ikincilere(Tesavvuf bilgileri) veyâ (Ma’rifet) denir. Ahkâm-ı islâmiyye, mürşidlerden ve fıkh kitâblarından öğrenilir. Ma’rifet, kalblere, mürşidlerin kalblerinden akar, gelir.         İslâm bilgilerinin ikinci kısmı (Ulûm-i akliyye)dir. Canlıları öğretene(Ulûm-i tıbbiyye), cansızları öğretene (Ulûm-i hikemiyye) denir. Semâları, yıldızları öğretene (Ulûm-i felekiyye), Erd bilgilerine (Ulûm-i tabî’ıyye) demişlerdir. Ulûm-i akliyye, matematik, mantık ve tecribî bilgilerdir. Bunlar, his organları ile duyularak, akl ile incelenerek, tecribe ve hesâb edilerek elde edilir. Bu bilgiler, din bilgilerinin anlaşılmasına ve onların tatbîk edilmesine yardımcıdırlar. Bu bakımdan lüzûmludurlar. Bunlar, zemânla artar, değişir, ilerler. Bunun içindir ki, (Tekmîl-i sınâ’ât, telâhuk-ı efkâr iledir) buyurulmuşdur. Bunun ma’nâsı (San’atın, fennin, tekniğin ilerlemesi, fikrlerin, deneylerin birbirlerine eklenmesi ile olur) demekdir.         Nakl yolu ile edinilen bilgiler, ya’nî din bilgileri çok yüksekdir. Aklın, insan dimâgı gücünün dışında ve üstündedir. Bunlar, hiçbir zemânda, kimse tarafından değişdirilemez. Dinde reform olmaz sözünün ma’nâsı da budur. Akl ile elde edilen bilgileri, islâmiyyet yasaklamamış, sınırlamamış, ancak, bunların nakl bilgileri ile birlikde öğrenilmesini ve sonuçlarının ahkâm-ı islâmiyyeye uygun, insanlara fâideli olarak kullanılmasını, zulm, işkence, felâket vâsıtası yapılmamasını emr etmişdir. Müslimânlar, birçok fen vâsıtası yapmışlar ve kullanmışlardır. Pusula 687 [m. 1288] de keşf edildi. İğneli tüfek 1282 [m. 1866] da ve top 762 [m. 1361] de keşf edildi ve Fâtih tarafından kullanıldı. İslâmiyyet, islâma karşı olanların, islâm ahlâkını bilmiyenlerin, ilm şekline sokdukları, ders, vazîfe adını verdikleri ahlâksızlıkların, uydurma târîhlerin, islâmiyyete yapılan iftirâların okutulmasını, öğrenilmesini yasaklamakda, zararlı, kötü propagandalardan kaçınılmasını, fâideli, iyi bilgilerin öğrenilmesini istemekdedir.         İslâmiyyet, fâideli olan her ilmi, her fenni ve her tecribeyi emr eden bir dindir. Müslimânlar, fenni sever, fen adamının tecribelerine inanır. Fekat, fen adamıyım diyen fen taklîdcilerinin iftirâlarına, yalanlarına aldanmaz.]         Kâfirler ellerinden gelirse, müslimânları ezer, imhâ eder. Veyâhud, müslimânları, kendi uydurdukları yola sokarlar.         [Nitekim masonların [m. 1900] senesi ictimâ’ına âid zabtların yüzikinci sahîfesinde (Dindârlara ve ma’bedlere galebe çalmak kâfî değildir. Asl maksadımız, dinleri yok etmekdir) yazılıdır.         Bunlar, kitâblarında ve konuşmalarında, düşmanlıklarını açıkca ve hayâsızca bildiriyorlar. İlmden, fenden haberleri olmadığı için, çocukca şeyler söylüyorlar. Meselâ, eski insanlar câhil imiş, tabî’at kuvvetleri karşısında âciz, zevallı kalarak, hayâlî şeylere inanmışlar. Uydurdukları şeylere tapınarak, yalvararak, küçüklüklerini göstermişler. Hâlbuki, bugün atom asrındayız. Tabî’ate hâkim olup istediğimizi yapıyoruz. Tabî’at kuvvetleri hâricinde birşey yokdur. Cennet, Cehennem, cin, melek, eski insanların uydurduğu şeylerdir. Gidip gören var mı? Görülmiyen, tecribe edilmiyen şeylere inanılır mı, diyorlar. Dinsizlerin bu sözleri, târîhden de haberleri olmadığını gösteriyor. Târîh boyunca, her asrda gelen câhiller, kendilerini akllı, bilgili, eski insanları câhil sanmış. Âdem aleyhisselâmdan beri, her asrda gönderilen dinleri, eski câhillerin sözleri diyerek bozmuşlar, inkâr etmişlerdir. Kur’ân-ı kerîmin birçok yerinde, kâfirlerin böyle sözleri bildirilmekde ve cevâb verilmekdedir. Meselâ Mü’minûn sûresinin otuzuncu âyet-i kerîmesinden sonra, (Nûh aleyhisselâma inanmadılar. Onları suda boğduk. Ondan sonra yaratdığımız insanlara, içlerinden Peygamber gönderdik ve Allahü teâlâya ibâdet ediniz. İbâdet edilecek, Ondan başkası yokdur. Onun azâbından korkunuz! dedik. Dinlemiyenlerden, öldükden sonra tekrâr dirilmeğe inanmıyanlardan, dünyâ ni’metlerini bol bol vermiş olduğumuz birçoğu, bu Peygamber, sizin gibi yiyip içiyor. Kendiniz gibi bir çok şeye muhtâc olan birine inanırsanız, aldanmış, ziyân etmiş olursunuz. Peygamber, size ölüp, kemikleriniz çürüyüp, toz toprak oldukdan sonra, tekrâr dirilerek kabrden kalkacaksınız diyor. Hiç böyle şey olur mu? Ne varsa, ancak bu dünyâdadır. Cennet, Cehennem, hep buradadır. Bu dünyâ böyle gelmiş böyle gider. Öldükden sonra, bir dahâ dirilmek yokdur, dediler) meâlindeki âyet-i kerîmeleri gönderdi. Komünist memleketlerde, milletin dînini, ahlâkını yıkmak için, mekteblerde öğretmenler ve askerlikde de subaylar, çocuklara, kızlara, askerlere, Allah var olsaydı görürdük. İstediğimizi işitir, verirdi. Benden şeker isteyiniz, hemen işitir, veririm. Ondan isteyin, bakın vermiyor. O hâlde yokdur. Ananız, babanız câhildir. Eski, örümcek kafalıdır. Onlar gericidir. Siz ise, aydın kafalı, ilerici gençlersiniz. Sakın öyle hurâfelere inanmayın! Cennet, Cehennem, melek, cin uydurma şeylerdir diyorlar. Böyle yalanlarla, gençlerin dînini, îmânını, baba ocağından almış oldukları edeb ve hayâlarını yok etmeğe çalışıyorlar. Zevallı yavruları aldatıp, kendi alçak istekleri, zevkleri, kötü kazancları uğruna, gençleri fedâ ediyorlar. Cenneti, Cehennemi kim görmüş, görülmiyen şeye inanılmaz, diyerek his uzvlarına tâbi’ olduklarını bildiriyorlar. Hâlbuki, hayvanlar, his uzvlarına tâbi’ olur. İmâm-ı Gazâlî buyuruyor ki, (İnsanlar, akla tâbi’ olur. İnsanların his uzvları, hayvanlardan geridedir. İnsan, kedi, köpek kadar koku alamaz. Karanlıkda, onların gördüğü gibi göremez. Sonra, herşeyde, göze nasıl inanılır ki, çok yerde akl, gözün yanlışını çıkarmakdadır. Meselâ göz, güneşi pencere içinden görüp, pencereden küçük sanıyor. Akl ise, dünyâdan da büyük olduğunu söylüyor). Bu kâfirler acabâ, biz gördüğümüze inanırız, güneş dünyâdan dahâ büyük olur mu diyerek, akla inanmıyorlar mı? Hayır, burada onlar da, müslimânlar gibi akla inanıyor. Görülüyor ki, insanlar, dünyâ işlerinde, hislerine değil, akllarına uyarak, hayvanlardan ayrılmakdadır. Bunlar, âhıretdeki şeylere inanmayız diyerek, his organlarına bağlı kalıyorlar da, niçin akla uymuyor, burada da, insanlık derecesine yükselmek istemiyorlar? İslâmiyyet, insanların tekrâr yaratılıp, sonsuz yaşıyacaklarını, hayvanların ise, kıyâmetde hesâblaşdıkdan sonra, yok olacaklarını bildiriyor. İnsanlara ebedî hayât va’d ederek, hayvanlardan ayırıyor. Bu kâfirler ise, hayvanlar gibi, ebedî hayâtdan mahrûm kalmağı beğeniyorlar. Bugün, fabrikalarda binlerce ilâc, ev eşyâsı, sanâyı’ ve ticâret maddeleri, elektronik âletler, harb vâsıtaları yapılıyor. Bunların çoğu, ince hesâblardan, yüzlerce tecribeden sonra elde ediliyor. Bunlardan birine dahî, kendi kendine var oldu diyorlar mı? Bunların bilerek ve istiyerek yapıldıklarını söylüyorlar ve hepsinin bir yapıcısının bulunması lâzımdır diyorlar da, canlılarda, cansızlarda görülen ve her asrda, dahâ yenileri, dahâ inceleri keşf edilen ve çoğunun yapısı henüz anlaşılamayan milyonlarca maddenin ve hâdisenin kendi kendilerine tesâdüfen var olduklarını söylüyorlar. Bu iki yüzlülük, koyu bir inâddan veyâ açık bir ahmaklıkdan başka ne olabilir?         Rusyada bir komünist mu’allim, ders arasında, (Ben sizi görüyorum. Siz de beni görüyorsunuz. O hâlde, biz varız. Karşıdaki dağlar da var. Çünki, bu dağları da görüyoruz. Yok olan şey görünmez. Görülmiyen şeye var denilmez. Bu sözüm, bir fen bilgisidir. İlerici, aydın olan kimse, fen bilgisine inanır. Gericiler, bu varlıkların bir yaratıcısı olduğunu söylüyorlar. Bu yaratıcının var olduğuna inanmak yanlışdır. Fenne uygun değildir. Görülmiyen şeye var demek, gericilikdir) der. Bir türkmen çocuğu söz istiyerek: (Bunları akl ile mi söylüyorsun? Sende akl olduğuna inanmak, bunları akl ile söylediğini kabûl etmek fenne uygun değildir. Çünki, aklın olsaydı, görürdük) der. Mu’allim, bu haklı söze cevâb veremeyip, mağlûbiyyetinden hâsıl olan öfke ile, çocukcağızı, tekme tokat dershâneden dışarı atar. Çocuk bir dahâ hiçbir yerde görülememişdir.         Bugün, dünyâdaki kâfirler, iki dürlüdür: Birincisi (Kitâblı kâfirler),ya’nî hıristiyân ve yehûdîlerin az bir kısmı olup, bir peygambere ve bunun Allahü teâlâdan getirdiği kitâba ve öldükden sonra dirilmeğe, âhıretdeki sonsuz hayâta inanıyorlar. Ellerindeki bozuk kitâba Allah kelâmı diyorlar.         İkincisi, (Kitâbsız kâfirler) ya’nî (Müşrik)ler olup, herşeyi yapan bir Allah bulunduğuna inanmıyorlar. Taş, ağaç, güneş, yıldız ve insan, inek gibi ba’zı mahlûklarda (ülûhiyyet sıfatı) bulunduğuna inanıyorlar. Bu inkârcılardan bir kısmı, kanûn ile, devlet baskısı ile, zulm, işkence ederek, ibâdet etmeği, dîni öğretmeği yasak ediyor. Bir kısmı da, insanlık, iyilik duygularını okşayıcı sözlerle, herkesi, zevk, safâya daldırıyor. Ma’neviyyâtdan, din bilgilerinden mahrûm bırakıyorlar. Düzme hikâyeler, yalan örnekler göstererek, milyonlarca insanı aldatıyor, din câhili yetişdiriyorlar. Bir tarafdan, medeniyyetden, fenden, insan haklarından bahs edip, bir tarafdan da, insanları hayvanlaşdırıyorlar. İngiliz casûsları, böyle yapıyor.         Avrupa ve Amerika milletlerinin çoğu hıristiyandır. Hıristiyanların ve yehûdîlerin bir kısmı, kitâblıdır. Yeni astronominin kurucusu Kopernik, Fraynburg şehrinde papas idi. İngilterenin büyük fizik âlimi Bacon, Fransisken tarîkatinde, papas idi. Meşhûr Fransız fizikçisi Paskal, papas olup, fizik ve geometri kanûnları keşf ederken, din kitâbları yazmışdı. Fransanın en büyük başvekîli olup, memleketine Avrupa birinciliğini kazandıran, meşhûr Rişliyö, papas olup, ruhbân sınıfında ileri derece sâhibi idi. Meşhûr Alman doktor ve şâ’iri Şiller de, papas idi. Bugün, bütün dünyâca büyük felesof tanınan, Fransız fikr adamı Bergson, kitâblarında, maddîcilerin hücûmlarına karşı, rûhânîleri müdâfe’a etmişdir. (Madde ve hâfıza) ve (Din ve ahlâkın iki kaynağı)ve (Şu’ûrun vergileri) kitâblarını okuyanlar dîne, kıyâmete seve seve inanır.         Amerikanın büyük felesofu William Ceyms, Pragmatisme mezhebini kurmuş, (Dînî tecribeler) ve diğer kitâblarında, îmânlı olmağı övmüşdür. Bulaşıcı hastalıklar, mikroblar ve aşılar üzerinde buluşları olan, Fransız doktoru Pasteur, cenâzesinin dînî merâsim ile kaldırılmasını vasıyyet etmişdi. Nihâyet, ikinci cihân harbinde dünyâyı idâre eden, Amerika Cumhûrreîsi F.D.Ruzvilt ile İngiliz başvekîli Çörçil, dindâr idi. İsmini hâtırlayamadığımız dahâ nice fen ve siyâset adamları hep, yaratana, kıyâmete, meleklere inanan kimselerdi. İnanmıyanların, bütün bunlardan dahâ akllı olduğunu kim iddi’â edebilir? Bunlar, islâm kitâblarını görüp okumuş olsalardı, iyi müslimân olurlardı. Fekat papasları islâm kitâblarını okumağı, hattâ el sürmeği yasak etmişler, büyük suç saymışlardı. İnsanların dünyâ ve âhıret se’âdetine kavuşmalarına mâni’ olmuşlardı. İkinci kısmda yirmialtıncı maddeye bakınız!         İmâm-ı Alî “radıyallahü anh” buyurdu ki, (Müslimânlar, âhırete inanıyor. Kitâbsız kâfirler, inkâr ediyor. Tekrâr dirilmek olmasaydı, inanmıyanlar birşey kazanmaz, müslimânlar da, zarar etmezdi. Fekat, kâfirlerin dediği olmayınca, sonsuz azâb çekeceklerdir). İslâm âlimleri, sözlerini isbât etmekde, inanmıyanların hücûmlarına akl, ilm ve fen ile cevâb vermekdedir. Müslimânlar, sözlerini isbât etmeseydi dahî, kıyâmet inkâr olunabilir mi idi? Sonsuz azâbda kalmak, bir ihtimâl bile olsa, bunu hangi akl kabûl eder? Hâlbuki, âhıret azâbları, bir ihtimâl değil, meydânda olan hakîkatdir. O hâlde, inanmamak, aklsızlık oluyor.         İslâm dînini bilmiyenlerin ba’zısı ise, milletin sağlam îmânını, ilme ve akla dayanarak bozamıyacaklarını, islâma hücûm etdikçe, kendi yüz karalarının meydâna çıkdığını görerek, hîle, yalan yoluna sapıyor. Müslimân görünüp ve müslimânlığı beğenici ve medh edici yaldızlı yazılar yazıp, fekat, bu yazıları ve sözleri arasında müslimânlığın esâs ve temel mes’elelerini, sanki müslimânlık değilmiş gibi ele alıp kötülüyorlar. Okuyucuları ve dinleyicileri bunlardan soğutmağa ve ayırmağa çalışıyorlar. Allahü teâlânın emr etdiği ibâdetlerin vaktlerini, mikdârlarını ve şekllerini uygunsuz görerek, böyle olacağına, şöyle olsaydı, dahâ iyi olurdu diyorlar. İbâdetlerin rûhlarından, içlerinde saklı bulunan inceliklerden, fâidelerden ve kıymetlerden haberleri olmadığı için, bunları basît ve ibtidâî fâidelere âlet sanarak, sanki düzeltmeğe yelteniyorlar. Birşeyi bilmemek, insanlar için kusûr ise de, anlamadığına karışmak, ayrıca pek gülünç ve acınacak bir hâl oluyor. Böyle câhilleri, akllı sanarak, sözlerini dinleyen ve inanan müslimânlar ise, bunlardan dahâ zevallı ve dahâ ahmakdır. Böyle sinsi kâfirlerden, câhillerden bir kısmı da (Evet islâmiyyet iyi ahlâkı, sıhhatli olmağı, çalışmağı emr etmekde, kötülükleri yasaklamakda, insanları olgunlaşdırmakdadır. Bunlar her millete lâzımdır. Fekat, islâmiyyetde sosyal hükmler, âile ve cem’ıyyet hakları da vardır. Bunlar ise, o zemânın şartlarına göre konmuşdur. Bugün milletler büyümüş, şartlar değişmiş, ihtiyâclar artmışdır. Bugünkü, teknik ve sosyal ilerlemeleri karşılayabilecek yeni hükmler, kanûnlar lâzımdır. Kur’ânın hükmleri bu ihtiyâcları karşılayamaz) diyorlar. Böyle sözler, islâm hukûkunu bilmiyen, islâm bilgilerinden haberi olmayan câhillerin boş ve yersiz düşünüşleridir. İslâmiyyet, adâleti, zulmü, insanların birbirlerine karşı, âile ve komşuların birbirlerine, milletin hükûmete ve birbirlerine karşı haklarını, vazîfelerini, suçları açıkca bildirmiş, bu değişmez kavramlar üzerinde, temel hükmler kurmuşdur. Bu değişmez hükmlerin, hâdiselere, vak’alara tatbîkını sınırlamamış, örf ve âdetlere göre kullanılmasını emr etmişdir. (Mecelle)nin 36. cı ve sonraki maddelerinin (Dürer-ül-hükkâm) şerhinde diyor ki, (Zemânın değişmesi ile, örf ve âdete dayanan ahkâm değişebilir. Nassa, delîle dayanan ahkâm, zemânla değişmez. Hükm-i küllî değişmeyip, bu hükmün hâdiselere tatbîkı, zemânla değişebilir. İbâdetlerde, Nass ile bildirilmiş olmıyan bir hükmü anlamak ve bildirmek için, umûmî âdetler delîl olur. Âdetin umûmî olması için Eshâb-ı kirâm zemânından kalma ve müctehidlerin kullanmış olmaları ve devâmlı olmaları lâzımdır. Mu’âmelâtdaki hükmler için, bir beldenin, Nassa muhâlif olmıyan âdetleri de delîl olur. Bunları, fıkh âlimleri anlıyabilir). Allahü teâlâ islâm dînini, her memleketde, her yeniliği ve buluşu karşılayacak şeklde kurmuşdur. İslâm dîni, yalnız sosyal hayâtda değil, ibâdetlerde bile tolerans, müsâmaha göstermiş, insanlara serbestlik vermiş, başka şartlar ve zarûretler karşısında, ictihâd hakkı tanımışdır. Hazret-i Ömer ve Emevîler zemânında ve koca Osmânlı imperatorluğunda, kıt’alara yayılan çeşidli milletler toplulukları, bu ilâhî hükmlerle idâre edilerek, başarıları, şânları, târîhlere ün salmışdır. Gelecek zemânlarda, büyük, küçük her millet de, islâmiyyetin bildirdiği, değişmez olan güzel ahlâka sarılacağı, bunları uygulayacağı kadar, râhata, huzûra, se’âdete kavuşacakdır. İslâmiyyetin bildirdiği sosyal ve ekonomik ahlâkdan, ahkâmdan ayrılan insanlar, milletler, sıkıntıdan, ızdırâbdan, felâketden kurtulamamışlardır. Geçmiş milletlerde böyle olduğunu târîh yazmakdadır. Gelecekde de, elbette böyle olacakdır. Târîh, tekerrürden ibâretdir. Müslimânlar, millî birlik ve berâberliğe çok ehemmiyyet vermeli, memleketlerinin kalkınması için maddî, mânevî çalışmalı, din bilgilerini iyi öğrenmeli, harâmlardan sakınmalı, Allaha ve devlete ve kullara karşı olan vazîfelerini, borçlarını yerine getirmelidir. İslâmın güzel ahlâkı ile bezenmeli, kimseye zarar vermemelidir. Fitne, ya’nî anarşi çıkarmamalı, vergilerini ödemelidir. Dînimiz, böyle olmamızı emr ediyor. Müslimânın birinci vazîfesi, nefsine, şeytâna uymayıp ve kötü arkadaşlara, azgın, âsî kimselere, anarşistlere aldanmayıp, kanûna karşı suçlu olmakdan, Allahü teâlâya karşı da günâh işlemekden sakınmakdır. Allahü teâlâ kullarına üç vazîfe verdi: Birincisi, şahsî vazîfesidir. Her müslimân, kendini iyi yetişdirecek, sıhhatli, edebli, iyi huylu olacak, ibâdetlerini yapacak, ilm ve güzel ahlâk öğrenecek, halâl lokma kazanmak için çalışacakdır. İkinci vazîfesi, âile içindeki vazîfesidir. Zevcesine, ana-babasına, çocuklarına, kardeşlerine olan haklarını yapacakdır. Üçüncü vazîfesi, cem’ıyyet içindeki vazîfeleridir. Komşularına, hocalarına, talebesine, âilesine, emrinde olanlara, hükûmete ve devlete, bütün vatandaşlara, dîni ve milleti başka olanlara karşı vazîfeleridir. Herkese iyilik etmesi, eli ile, dili ile kimseyi incitmemesi, kimseye zarar vermemesi, hiyânet etmemesi, herkese fâideli olması, devlete, hükûmete, kanûnlara karşı, hiç ısyân etmemesi, herkesin hakkını, vergilerini hemen ödemesi lâzımdır. Allahü teâlâ, hükûmet, devlet işlerine karışmayı emr etmedi. Hükûmete yardım etmeği, fitne çıkarmamağı emr etdi.]         O hâlde müslimânların Allahü teâlâdan hayâ etmeleri, sıkılmaları lâzımdır. Hayâ îmândandır. Müslimânlık hayâsı zarûrî lâzımdır. Kâfirleri ve kâfirliği ve islâmiyyete uymıyan hangi inanış, hangi nazariyye, hangi teori olursa olsun, hepsini yanlış bilmek ve zararlı olduğuna inanmak lâzımdır. Cenâb-ı Hak, kâfirlerden cizye almağı, ya’nî vergi vermelerini emr buyurmuşdur. Bundan maksad, onları tahkîrdir. Bu hakâret, o derece te’sîrlidir ki, cizye vermek korkusundan, kıymetli elbise giyemezler, süslenemezler. Hakîr ve sefîl yaşarlar. Cizyenin gâyesi, kâfirlerin hakâret ve rüsvâlığıdır. Müslimânlığın izzet ve şerefini göstermekdir. Zimmî, müslimân olursa, cizye vermesi sâkıt olur. Bir kalbde îmân bulunduğuna alâmet, kâfirleri sevmemekdir. [Sevmemek kalble olur. Onlarla ve herkesle iyi geçinmeli, kimseyi incitmemelidir.         Ancak, zarûret ve ihtiyâc îcâbı, geçici işbirlikleri yapılabilir ise de, bu, kalb ile sevişmek olmamalı ve zarûret bitince, sona ermelidir.         Süâl: Kimseye sû’i zan etmemeli, kötü gözle bakmamalı, kâfir olduğunu gösteren işine, sözüne değil, îmânı olduğunu gösteren işine ve sözüne bakmalıdır. Îmân kalbde bulunur. Kalbde îmân olduğunu Allah bilir. Başka kimse bilemez. Kalbinde îmân bulunan kimseye kâfir diyenin kendisi kâfir olur. Müslimânlığı açıkca kötülemiyen herkese müslimân gözü ile bakmak, onu sevmek lâzımdır, deniliyor. Bu söz doğru mudur?         Cevâb: Kimseye sû’i zan etmemeli sözü yanlışdır. Bunun doğrusu(Müslimâna sû’i zan etmemeli)dir. Ya’nî, müslimân olduğunu söyliyen ve küfre sebeb olan bir sözde ve işde bulunmıyan kimsenin bir sözünden veyâ işinden hem îmânı olduğu, hem de îmânsız olduğu anlaşılırsa, îmânı olduğunu anlamalı, dinden çıkdı dememelidir. Fekat bir kimse, dîni yıkmağa, gençleri kâfir yapmağa uğraşır veyâ harâmlardan birinin iyi olduğunu söyleyerek bunun yayılması, herkesin yapması için uğraşırsa, yâhud Allahü teâlânın emrlerinden birinin gericilik, zararlı olduğunu söylerse, buna kâfir denir. Müslimân olduğunu söyler, nemâz kılar, hacca giderse, (Zındık) denir. Müslimânları aldatan böyle iki yüzlüleri müslimân sanmak, ahmaklık olur.]         Hak teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde Tevbe sûresinin yirmisekizinci âyetinde kâfirlere Neces ve doksanbeşinci âyetinde Rics ya’nî pis buyurdu. O hâlde, müslimânların yanında, kâfirlik pis ve aşağı olmalıdır. Ra’d sûresinin ondördüncü ve Mü’min sûresinin ellinci âyetlerinde meâlen,(Bu düşmanların düâları netîcesizdir. Kabûl olmak ihtimâli yokdur) buyuruldu. Müslimânlardan, Allahü teâlâ râzıdır ve Peygamberi  “sallallahü aleyhi ve sellem” râzıdır. Allahü teâlânın rızâsına, sevgisine kavuşmakdan dahâ büyük ni’met olmaz.         Îmân ile küfr birbirlerine zıd olduğu gibi, âhıret de, dünyânın zıddıdır. Dünyâ ve âhıret bir araya getirilemez. Âhıreti kazanmak için, dünyâyı [ya’nî harâmları] terk etmek lâzımdır. Dünyâyı terk etmek, iki dürlüdür: Birisi, bütün harâm olan şeyler ile berâber, mubâhları da, ya’nî günâh olmayan lezzetlerin çoğunu da bırakıp, yaşamak için zarûrî olan mikdârını kullanmakdır. [Ya’nî tenbel ve işsiz olarak oturup da, dünyânın zevk, keyf ve eğlencelerine dalmak yolunu bırakarak, her dürlü zevk ve lezzetinden vazgeçip, bütün zemânını, ibâdet ile ve müslimânların râhatları ve islâm dînini bilmiyenlerin, doğru yola kavuşmaları için lâzım olan ilmî ve teknik üsûlleri ve vâsıtaları, en ileri ve en üstün şeklde yapmak ve kullanmakla geçirmek ve durmadan çalışmakdır ve dünyâ zevkını böyle çalışmakda aramak ve bulmakdır. Eshâb-ı kirâmın hepsi ve büyüklerimizin çoğu, böyle idi. Dünyâyı, bu söylediğimiz şeklde terk etmek, pekâlâ ve pek fâidelidir. Tekrâr edelim ki, bundan maksad, islâmiyyetin emr etdiği şeyleri yapmak için, bütün râhatı ve zevkleri fedâ etmekdir.]         İkincisi, dünyâda harâm ve şübheli şeylerden kaçıp mubâhları kullanmakdır. Bu kısm da, hele bu zemânda, çok kıymetlidir.         O halde, islâmiyyetin harâm etdiği şeylerden kaçınmak, her müslimân için lâzımdır. Yediyüzseksendokuzuncu [789] sahîfeye bakınız!         [Bunların harâm olmasına ehemmiyyet vermiyen ve kaçınmağa lüzûm görmeyen, ya’nî Allahü teâlânın yasak etmesine aldırış etmeyen veyâ bunları beğenen, ne güzel diyen (Kâfir) olur. Bunlar Cehennemde, sonsuz kalacakdır. Allahü teâlânın harâm etmesine ehemmiyyet verip, kabûl edip de, nefsine mağlûb olarak, aldanarak, bunları yapan ve sonra akllarını toparlayıp pişmân olanlar kâfir olmaz ve îmânlarını gayb etmezler. Böyle kimselere (Âsî) ve (Fâsık) denir ve (Günâhkâr) denir. Bunlar, günâhları sebebiyle, belki Cehenneme girip cezâlarını çekerse de, Cehennemde sonsuz kalmıyacaklar, çıkıp Cennete kavuşacaklardır.]         Allahü teâlânın mubâh etdiği, ya’nî müsâ’ade etdiği şeyler pek çokdur. Bunlarda bulunan lezzet, harâmda bulunanlardan, fazladır. Mubâh kullananları Allahü teâlâ sever. Harâm kullananları sevmez. Aklı olan, doğru düşünebilen bir kimse, geçici bir zevk için, sâhibinin, yaratanının sevgisini teper mi? Zâten, harâm olan şeylerin sayısı pek azdır. Bunlarda bulunan lezzet, mubâhlarda da vardır.         [Dünyâ, ednâ kelimesinin müennesidir. Ya’nî, ism-i tafdîldir. Masdarı, dünüv veyâ denâetdir. Birinci masdardan gelince, çok yakın demekdir.(Biz en yakın olan gökü, çırağlarla süsledik) âyet-i kerîmesindeki dünyâ kelimesi böyledir. Ba’zı yerde de, ikinci ma’nâ ile kullanılmışdır. Meselâ (Denî, alçak şeyler mel’ûndur) hadîs-i şerîfinde böyledir. Ya’nî (Dünyâ mel’ûndur) demekdir. Alçak şeyler, cenâb-ı Hakkın nehy-i iktizâî ve nehy-i gayr-i iktizâîsidir. Ya’nî, harâm ile mekrûhlardır. Şu hâlde, Kur’ân-ı kerîmde, zem edilen, kötü denilen dünyâ, harâmlar ve mekrûhlardır. Mal kötülenmemişdir. Çünki, cenâb-ı Hak mala hayr adını vermekdedir. Bu sözümüzü isbât eden vesîka, bütün mahlûkların ve insanlığın üstünlükde ikincisi olan İbrâhîm halîl-ür-rahmânın malıdır. Yalnız yarım milyonu sığır olmak üzere, davarları, ova ve vâdîleri dolduruyordu.]         1—191 Kalbde îmân bulunmasına alâmet, ahkâm-ı islâmiyyeye uymakdır   12 — Harâm işlememek ve bütün ahkâm-ı islâmiyyeyi yerine getirmek, çok kolaydır. Kalbi bozuk olana güç gelir. Evet, birçok işler vardır ki, sağlam insanlara kolaydır. Hastalara ise güçdür. Kalbin bozuk olması, islâmiyyete temâm inanmaması demekdir. Bu gibi insanlar, inandım dese de, hakîkî tasdîk değildir. Lâf ile tasdîkdir. Kalbde hakîkî tasdîkın, doğru îmânın bulunmasına bir alâmet, dîn-i islâm yolunda yürümekde kolaylık duymakdır. KÜFÜR VE ÇEŞİTLERİ Hamd, Alemlerin Rabbi Allah’a mahsustur. Salâtü Selâm Resûlullah’ın, Ehlinin, Sahabesinin ve de kıyamete kadar onları dost edinen herkesin üzerine olsun. Şer’î ahkâmdan birisi de tekfir meselesidir, yani birinin küfrüne hükmetmektir. Bir söz ve davranış için nasıl delil olmaksızın şirk veya küfür hükmü verilemiyorsa, muayyen bir şahsın tekfîrinde de bir takım Şer’i kurallar vardır. Yine muayyen bir kişi kast edilerek delilsiz onun irtidad (dinden dönme) ettiğine hüküm vermek de böyledir. Kişinin şahsı kastedilerek onun İslâmdan çıktığına veya küfrüne katî olarak hükmetmek, çok sakıncalı ve tehlikesi büyük olan bir ameldir. Tekfir ve ona mâni olan şartlarda değişik görüşler öne sürülmüştür. Fiili tanımlama ve Fâile hüküm vermede Şer’i delil doğrultusunda hareket eden ve hakka bağlanma konusunda Rabb’lerinin kendilerine hidâyet ettiği Ehli Sünnet ve’l Cemâat; bu konuda da Şer’î delilleri esas alarak fiilin hükmünü, küfre götüren ya da götürmeyen şeyler olarak belirtmişler, asla bağlı kalmışlardır. Yine aynı esaslar doğrultusunda kişinin şahsını tekfir etme ve etmeme konusunda şartlar belirlemişlerdir. Bununla beraber «Aynî tekfir»i (kişi belirterek küfrüne hükmetmek) imkansız görmenin aksine, bunun ancak Hâkim veya Kadı tarafından gerçekleştirileceğini, onların yetkisi dâhilinde olduğunu beyan etmişlerdir. Aynı şekilde «Aynî tekfir»de gösterdikleri bu titizliği umumun söz konusu olduğu zamanlarda da sürdürmüşlerdir. Ayrıca İslam’a girdiğini izhar eden kimsenin müslüman olduğunda tereddüt etmemişlerdir. Bilâkis, muhaliflerinin yaptıkları gibi nasları (Şer’î delilleri) parçalarcasına karşı karşıya getirmeyip, her konuda sadece hakka ittibâ etmişlerdir.   Bu hedefle davetçi olsun/olmasın, her müslümanın hayatın ıssız yollarında şaşmaması, dalâlete düşmemesi ve mensubu bulunduğu yolun izâhı için bu küçük risâleyi kaleme almış bulunuyoruz. Ve âdil hilâfet gölgesinde İslam Şeriat’ının uygulanması gibi hayati önem arz eden gâyemize ulaşmak için. Yüce Allah’tan bütün Müslümanları hakka uymaya ve hak üzere sebât etmeye muvaffak kılmasını niyaz ederiz. KÜFRÜN TANIMI a) Kelime olarak: Örtmek, gizlemektir. Zırhını elbisesinin altına giyip örtene «Qad Kefera der’ahu», «zırhını gizledi» denilir. «Silahını kuşanıp gizlenen adam» denildiği gibi. Hakkın gizlenmesi söz konusu olduğu için imânın zıt anlamlısı olan küfür kelimesi kullanılmıştır.   b) Terim olarak: Küfür; İslam terminolojisinde, kendisi olmadan imânın tamamı olmayacağı şeyi inkâr etmektir. Bilinmesi zorunlu, kat’iyet ifâde eden farz veya haram olan bir hükmü inkâr etmek, şehâdet kelimesinin (Eşhedü enlâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammede’n-Abdûhu ve Resûlühu) delâlet ettiği mânâyı inkâr etmek gibi küfürdür. Meselâ namazın farziyetini ya da fâizin haramlığını inkâr etmek gibi.   Şer’î delillerde küfür sözcüğü bazen «İslâm’dan çıkartan», bazen de «İslam’dan çıkartmayan ameller» gibi iki manaya delâlet eder. Dolayısıyla imânın olduğu gibi küfrün de dereceleri, şubeleri vardır. Usûlden olan bir şeyin inkarında küfrü gerektiren ve kâfirlerin özelliklerinden olan hasletler vardır. KÜFRÜN ÇEŞİTLERİ A-) Büyük küfür:   Ebedî Cehenneme götüren, imândan eden; kendisi olmadan imânın tamam olmayacağı esasları veya onlardan herhangi birini inkâr etmektir. Beş kısma ayrılan büyük küfür itikâdî, sözle ya da davranışla olabilir. Bu kısımlar;   1. Yalanlamak suretiyle küfre düşmek: Peygamberlerin yalancılığına, gerçeği olduğundan farklı gösterdiklerine itikât etmek ve onların Allah Celle Celalühü’nün helal ve haram kıldığının aksine emir ve nehiyde bulundukları gibi boş iddiaları savunmak, kabul etmek bu sınıftandır. Buna Allahu Teâla’nın: «Allah’a karşı yalan uydurandan veya kendine gelen hakkı yalanlayandan daha zâlim kim olabilir? Kâfirlerin sanki Cehennemde barınacak yeri mi yok?» (Ankebut, 68) âyeti celîlesi işâret etmektedir. 2. Tasdiklemeyle beraber yüz çevirme ya da kibirden dolayı inkâr etmek: «Onlara; «sana rezil ve bayağı kişiler tâbi olmuşken biz sana imân eder miyiz?» dediler» (Şuâra, 111) âyetinde Allah Teâla’nın Nuh Aleyhisselâm’la ilgili olarak bildirdiği gibi; Hak ehlini kibirlerinden ve hakir görmelerinden dolayı aşağılayarak Peygamberin getirmiş olduğunun hak olduğunu bildikleri halde ittibâya râzı olmamak, yüz çevirmek şeklinde ortaya çıkan küfürdür. İblis küfrünü Allah’ın emrini inkârdan ziyâde; kibir ve itatten yüz çevirme şeklinde ortaya koymuştur. Geçmiş ümmetlerin çoğu böylece inkâr edip yüz çevirmişlerdir. «... Siz de bizim gibi insandan başka bir şey değilsiniz...»(ibrahim,10) âyetinde olduğu gibi. Bunların kıssalarını Allahu Teâla bizlere bildirmektedir. 3. Şüphe ederek küfre düşmek: Kendisinden istenilen; Peygamberin getirdiğine şeksiz, şüphesiz yakîn içinde itibâ etmek olduğu halde, tereddüt edip ne yalanlaması, ne de tasdik etmesi olmadan vuku bulan küfür şeklidir. Kim Peygamberin getirdiği Hakk’ın aksi olabileceğine itikat ederse, bu şüphesi onu küfre düşürmüş olur. 4. Yüz çevirerek küfre düşmek: Tasdik veya yalanlama olmadan Peygamber’den (ya da O’nun getirdiği Hak`tan) kulak ve kalbini çevirmesi, O’nu dost edinmemekle beraber, düşmanlık da beslememesi; ancak dinlemekten de kaçınmasıdır. Böylece Hakkı terk eder, amel etmediği gibi öğrenmez de. Ve Hakk’ın söz konusu olduğu yerlerden de kaçar. İşte bu şekilde bir yüz çevirmesiyle küfre düşmektedir.   5. Nifak küfrü: Bu da kişinin görünüşte Peygambere uyduğunu ortaya koymakla beraber, kalben O’na karşı çıkması, inkar etmesidir. İmânını izhar edip küfrünü gizlemektedir. Allahu Teâla onlar hakkında: «Bir kısım insanlar vardır ki: «Biz Allah’a ve ahiret gününe imân ettik» derler. Halbuki onlar, mü’min değillerdir»(Bakara,  buyurmuştur. İnançta, ve amelde olmak üzere nifak iki çeşittir: a- İtikâdî nifak (büyük nifak): O, küfrünü kalbinde gizleyerek imânı dili ve organlarıyla ortaya koymaktır. Sahibi ise Cehennemin en alt tabakasına gireceklerdendir. Zirâ o, Allah’ın göndermiş olduğu Hakkın tamamını ya da bir kısmını yalanlamış ve Resûlü’nün temiz dini’nin üstün gelmesini çirkin bulmuş,yine o Resûlün ortaya koyduğu Hakkın tamamını ya da bir kısmını yalanlamak ve bezeri küfrî amellerde bulunmak suretiyle inkâra gitmiş, kâfir olmuştur. b) Ameli nifak (küçük infak): Bir amelin Şer’î Şerif’e muhâlif olarak yapılmasıyla ortaya çıkan nifak şeklidir ki, sahibi İslâm’dan çıkmış olmaz. Örneğin konuştuğunda yalan söylemek sözünde durmamak, emânete hiyânet etmek, anlaşmazlık halinde aşırı gitmek ve anlaşma yaptığında onu bozmak vb. Buraya kadar kendisiyle kulun kâfir olacağı durumlar zikredildi. Daha iyi anlaşılması için büyük küfrü üçe ayırarak misaller verebiliriz: Birincisi; itikâdi küfür: Aşağıda bir kısmını saymakla beraber daha fazla sebepleri vardır: Allah’ın varlığında ve birliğinde şüphe etmek. Allah Resûlü (S.A.V.)’in Peygamberliğinde ya da son Peygamber olduğunda şüphe etmek. Sâbit oldıiğu tartışılmaz olan; ahiret günü, Cennet, Cehennem, sevap, cezâ, cin, melekler ya da isrâ, mîraç gibi kavramlarda şüphe etmek. Kur’ân’dan, bir harf de olsa inkâr etmek ya da O’nda fazlalık olduğuna inanmak. İslam Şeriatı dışında başka bir düzeni (kısmen de olsa) kabul etmek ve onun insanlığın yararına olduğuna itikad etmek, inanmak. Allahu Teâla’nın kullarına hulul ettiğine (girdiğine) inanmak ve O’na (hâşâ!) ortağı, eşi veya çocuğu olduğu gibi kesinlikle münezzeh olduğu sıfatları isnat etmek (Allah korusun!). Beş vakit namaz, zekât ve bunun gibi dinen bilinmesi katî olan şeylerin vucubiyetini inkâr etmek. Dinde helal olduğu katî olarak bilinen; alış-veriş, nikâh gibi konuların haram olduğuna ya da haksız yere adam öldürme, zinâ ve faiz gibi haramlığı kati olan şeylerin helal olduğuna itikat etmek. Allahu Teâla’nın; bildirmesiyle kendisini mükellef kıldığı bir konuda Peygamberin onu gizlediğine ya da müslümanlardan bazısına bildirip diğerlerine bildirmediğine itikat etmek. Ne olursa olsun Peygamberlerden birini ya da onlardan sabit olan herhangi bir şeyi yalanlamak. İkincisi Fiili küfür: Bazı misaller verelim; Allah Teâla’dan başkasına secde etmek. Kur’ân-ı Kerim’i ya da Hadis-i Şeriflerin yazılı bulunduğu kağıtları pisliklere atmak. Evliya ve sâlihlerin kabirlerinde tavaf vs. yapmak. Üçüncüsü ise Kâvli (Sözlü) küfür:   Allahu Teâlâ’ya, Peygamberlerinden birine ya da İslam dinine sövmek. Zorluk ve sıkıntılı anlarda bunu gidermesi için kabir ehli evliya ve salîh kimselere yalvarıp onlardan medet ummak (batıl olan tevessül). Kur’ân-ı Kerim’le ya da O’ndan herhangi bir ayetle alay etmek, Resûlullah’ı alaya almak, ya da Allah azze ve celle’nin isimlerinden biriyle de olsa eğlenmek, Cenneti, Cehennemi vb. konuları hafife almak. Örneğein:   “Allah bana Cenneti verse girmem”, “Bu konuda bana Enbiyâlar ya da Peygamberler şahitlik etseler, şahitliklerini kabul etmem”, “Namaza başladığımdan beri hiç hayır görmedim” vb. gibi insanların dillerindeki bu sözler küfre götürmektedir. Özellikle zamanımızda çocukların dilinde dolaşan böylesine ilginç sözleri maalesef engelleyen çoğu defa bulunmamaktadır. MÜSLÜMAN KARDEŞ! Yukarıda sayılan şeyleri şakayla da olsa söylemek alaya almak, eğlenmek; küçümsemek (tahkir) hafife almak (istihfâf) olduğundan kişiyi mürted (dinden çıkmış) yapar. O halde kendisinden bu tip sözler sadır olan kimse derhal tevbe edip, Kelime-i Şehâdet getirmeli, ayrıca pişmanlık duyup bir daha böylesine korkunç hataya kesinlikle düşmemeye azim ve gayret göstermeli, bu böylece bilinmelidir. B-) Küçük küfür: Bu, kâmil müslüman olabilmek için mutlaka gerekli olan şeylerin inkârıdır. Öyle ki, o şey olmadan kâmil müslüman olmak mümkün olamaz. Bu tür küfürde kişi Cehenneme müstehak olur. Bu bütün mâsiyetleri de kapsar. Nasıl tâat ve ibâdetler imân olarak tesmiye olursa, aynı şekilde mâsiyetler de küfür olarak isimlendirilir. Bu duruma düşen hakikatta olmasa da hükmen müslüman olarak kalır. Bunlardan kaçınmaya şiddetle gayret göstermeli, Allah’tan bizleri hak üzere sabit eylemesini niyaz etmeliyiz. Bir çok çeşidi olan bu küfür hallerinden bazıları: Küfrân-ı nimet: Bu, nimeti inkâr ya da o nimeti Allah’tan başkasına nisbet ederek ortaya çıkan küfürdür. Bu gibi kimseler hakkında Allahu Teâla: «Onlar, Allah’ın nimetlerini bilir, fakat inkar ederler. Onların çoğu kâfirdir» (Nahl, 83) buyurmaktadır. Kişinin “Ben bu varlığımı atalarımdan miras aldım”, “Falanca olmasaydı böyle olmazdı” demesi gibi. Bu gibi sözleri birçok insandan duyarız. Onlar bu nimetleri ihsan edenin Allah Celle Celalûhü olduğunu bildikleri halde O’na hamd etmemekte ve nimetleri saydıkları kimselere nisbet etmektedirler. Çocuklara Abdulharis (Haris’in kulu), AbdurResûl (Peygamber’in kulu) gibi isimler koymak da böyledir. Zirâ onu yaratan Allah celle celaluhu olduğu halde, O’nun kulu olduğu halde başkasının kulu olarak izâfe yapılmaktadır. Namaz kılmamak: Vucûbiyetini inkâr etmemekle beraber, tembellikten kılmıyor, ancak namaz kılmaya da büyük bir özlem ve istek duyuyorsa, böylece küçük küfre düşmektedir. Resûlullah (S.A.V.) efendimiz; “Bizimle onlar arasında (savaş yapmamıza mânî olan) ahid (anlaşma) namazdır. Her kim namazı terk ederse kâfir olur” (sahihtir. Tirmizi) buyurmuştur. Burada küçük küfre işâret olup sahibi dinden çıkmaz. Ancak namazı terk edenin İslam’dan çıkacağı söylenmiştir. Tercih edilen görüş ise şu hadisi şeriften dolayı ilkidir:   “Allah’ın; onlardan hiçbirini zâyi etmeden, hafife almadan hakkını vererek edâ edene, karşılığında Cennete koymaya dair ahdî olduğu beş vakit namazı kullarına farz kılmıştır ki, kim onları zâyi ederse Allah’ın ona bir ahdi yoktur, dilerse azab eder, dilerse Cennete koyar” (Sahihtir. Tirmizi).   Ancak kim o namazları inkâr eder, Allah’ın Şeriatı’nda olmadığını iddia ederse, âlimler arasında en ufak bir hilaf dahi yoktur ki, o kâfir ve mürted olur (dinden çıkar).   Kâhin ve medyumlara gitmek: Onların gaybla ilgili söyledikleri herhangi bir şeyi tasdik etmek. (S.A.V.) Efendimiz: “Her kim kâhin veya Arrâf’a (Medyum) gider ve dediğini tasdik ederse, MUHAMMED’E indirileni inkâr etmiştir” (sahihtir. Ebu Dâvud) buyurmuştur. Ters ilişkide bulunmak: Aynı şekilde temizlenmeden önce hayızlı mahremiyle ilişkide bulunması da böyledir. Çünkü Rasulullah (S.A.V.) Her kim tersten (makattan) ya da hayızlıyla ilişkide bulunursa, MUHAMMED’e indirileni inkâr etmiştir» (sahihtic Ebu Dâvud)buyurmaktadır. Müslümanla çarpışmak: Resûlullah (S.A.V.) “Müslümana sövmek fısk, onunla savaşmak küfürdür” (Buhari) ve “Benden sonra birbirlerinin boynunu vuran kâfirler olmayın” (Buhari, Müslim) buyurmuştur. Buna düşen müslümanlar imânlarını kaybetmedikleri için, İmamların ittifâkıyla dinden çıkmaz. Zirâ Allahu Teâla: «Eğer müminlerden iki grup birbiriyle savaşırlarsa, aralarını bulup barıştırın. Eğer onladan biri, diğerine saldırmaya devam ederse, saldıran taraf Allah’ın hükmüne dönünceye kadar onlarla savaşın...» (Hucurât, 9) buyurmaktadır. Allah’tan başkası adına yemin etmek: “Her kim Allah’tan başkası adına yemin ederse şirke ve küfre düşmüştür” (Sahihtir. Ebu Dâvud) Hadisi şerifinin küçük küfre delâlet ettiğini belirten Ehli Sünnet ve’l Cemâat, aynı şekilde bu duruma düşen kişinin İslam’dan çıkmayacağı görüşü üzerindedir. Kadı veya hâkimin hak’tan başkasıyla hüküm vermesi: Allah’ın huzuruna çıkarılacağını (likâ) bildiği halde, bazı konularda Allah’ın indirmiş olduğu hakkın dışında hüküm vermesi de onu milletten çıkarmayacağı gibi, küçük küfre düşürür. Ancak her kim Allah’ın kullarına olan hükmünü ilğa (ortadan kaldırmak) eder, tağutların hükmüyle O’nu değiştirir ve bunu helal görürse, işte o milletten çıkaran büyük küfre düşmüş olur. Küçük küfrün birçok çeşidi olup belli bir sınırı yoktur. Zira ameli olup büyük küfürden olmayan, fakat küfür sözcüğü kullanılan her biri küçük küfürdür. Bu hale düşen kimseye «amelî kâfir» denildiği gibi, büyük küfre düşen de «itikâdî kâfir» olmuştur. Başta zikrettiğimiz gibi müslüman bu sayılanların hepsinden kaçınıp, dinini öğrenmesi yolunda sahih kaynaklara başvurup, Allah’tan onu hak üzere sâbit kılmasını niyaz etmesi lâzımdır, ta ki Allahu Teâlâ’nın insan için takdir ettiği şerefe ulaşsın. Hidâyet yalnızca Allah’tandır. Bir de kişinin büyük küfre girdiği birtakım haller vardır ki, buna rağmen küfrüne hükmedilmemektedir: Kasıtsız olarak, dil sürçmesiyle küfre götüren bir söz söylemesi; irâdesi dışında olduğundan, sahibi kâfir olmamaktadır. Uyumak, bayılmak veya sarhoşluk gibi aklın aktivitesini giderecek konumda iken, sâdır olan küfrî amel veya sözler de kişiyi küfre düşürür. Kalbi imanla mamur olduğu halde ölüm vb. gibi şeylerle hakikaten tehdit edilip, küfre zorlanan (ikrah) kimseden ortaya çıkan ve küfre delâlet eden bir hareket de onu kâfir yapmaz. Çünkü o kimse hakkında Allahu Teâla; «Kalbi imanla mamur olduğu halde, inkâra zorlanan hariç,...» (Nahl, 106)buyurmaktadır. Ancak kendisinde küfre götüren bir davranış olup da bunu şaka, eğlence olsun diye yaptığını söyleyen kimse zahiren ve batınen (içinden ve dışından) küfre düşmüş olur: Ciddi de olsa, şaka da olsa kendisinden küfrî davranışlar sadır olan kâfirdir. Bu konuda cahille (cehaletinden böyle bir davranışta bulunan ile), şaka yapan aynıdır. Allahu Teâlâ;   «Onlara (münâfıklara) niçin alay ettiklerini sorsan: «Yemin olsun ki biz, lafa dalmış eğleniyorduk» derler. Onlara de ki: «Allah ile âyetleri ve Peygamberiyle mi alay ediyordunuz?» (Tevbe, 65) buyurmaktadır. MÜSLÜMANI TEFKİR ETMEK Müslümanı tekfir konusu hassas ve tehlikeli bir konudur. İmkan oldukça bundan kaçınmak ve delilsiz olarak bu yola girmemek gerekir. Zirâ küfürle itham olunan zât buna lâyıksa yerinde olur, ama lâyık değilse küfür hükmü, o ithâmı yapan kimseye döner. Bundan dolayı bu konu tehlikelidir. Rasulullah (S.A.V.) «İnsan kardeşine ‘Ey kâfir!’ derse, ikisinden biri bu sözle uçuruma gider” (Buhari, Müslim) buyurmuştur. Tekfirde söz ile söyleyeni ayırmak: Tekfir konusunda, küfrü gerektiren davranış ile; o davranış kendisinden sadır olan kimseyi ayrı değerlendirmek gerekmektedir. Kendisinde küfrî bir davranış ortaya çıkan kimsenin (doğrudan) kâfir olması gerekmediği gibi, davranışın küfrü gerektirmesiyle, kişinin kendisi kastedilerek küfre düştüğünü belirtmenin ayrı şeyler olduğunu açıklamak gerekir. Meselâ: Allah’ın her yerde olduğunu, Kelâmullah’ın (Kur’ân) yaratılmış olduğunu söylemek veya Allahu Teâla’nın ilâhi sıfatlarını nefyetmek küfürdür. İşte bu, söz ya da amelin küfür olduğunu açıklama bâbındandır. Ancak söz konusu muayyen bir kişi olursa, küfrüne hüküm vermede tevakkuf etmek, durmak ve küfürle itham etmemek gerekir. Ta ki, ona gerçekler beyân edilsin, çünkü o nasları yanlış anlamış, hadisin sahih olduğunu bilmemiş ya da te’vilci olabileceği gibi, nassların anlaşılmasında mütemekkin ve ehil olmayabilir, câhil olabilir. Münakaşa ve hüccet ikame (delil sunulması) olup bu konuda kişinin tavrı şüpheye mahal vermeden ortaya çıktıktan sonra, konu değişir. Çünkü bilgisizce te’vil yapan ve yanılgı içinde olan kimseyle, fâcir ve inatçı kimse bir değildir.   Câhil ve benzeri insanların küfrüne hükmetmek, onların rahatça anlayabilecekleri bir seviyede, şekilde deliller sunulup, izah yapılmadan mümkün değildir ki, o delilleri kavrayıp anlasınlar. Özetle icma ile küfür olduğu sabit olan sözlerde hüküm, «o sözün küfür içerdiği» yolunda olup, onu söyleyenin de kâfir olacağı anlamı çıkmaz; küfrüne açıkça hüküm vermek için delil gösterip hakkında yeterlişartların olmasına dikkat edilmesi gereklidir. Bu hiçbir zaman unutulmamalıdır. ÖZETLE: Tekfir ve diğer konularda olduğu gibi, fırkalar arasıda Ehli Sünnet ve’l Cemaat yine orta yolu bulmuştur. Tekfir meselesi Allah ve Resûlü’nün yegâne yetki sahibi olduğu bir konu olup, Allah ve Resûlü’nün tekfir ettiklerinin dışında kâfir olamaz.   Birisinin küfrüne hüküm verecek olan kimse Allah hakkında bilmediği bir sözü söylemekten korkarak defâlarca daha yavaş ve dikkat ile hareket etmesi gerekir. Ehli Sünnet ve’l Cemâatin yegâne kaynağı Kur’ânı Kerim, Sünnet-i Nebeviyye ve Selef-i Salihîn’in anlayışıdır. Ehli Sünnet ve’l Cemaat kıble ehlinden kimsenin küfrüne; delil getirmeden, onu hakka yöneltmeden, gerçekleri açıklayıp bozuk zihinleri kuşatmış olan şüpheleri izâle etmeden hüküm vermemiştir. Bundan sonra kişi, ısrar edip bulunduğu küfür ve nifaktan vazgeçmezse, bunun tedavi olması gerekir. O da Şeriat’ın mürtedlerle ilgili olan hükmünü uygulamaktır. Yani tevbe etmesi istenir, reddederse kâfir ve mürted olarak had uygulanır, öldürülür. Ancak bu hadler İslam Devleti tarafından mahkeme kararıyla uygulanabilir. Tekfir, şiddetle kaçınılması gereken bir konudur. Özellikle cehâletin arttığı günümüzde, İslâma hizmet etmenin yolu insanları tekfir etmek değil onların da Allah’ın bizlere nasip ettiği hidâyet nimetine erişmeleri için güzellikle davette bulunmaktır. Bugün her zamankinden daha çok kaynaşmaya ihtiyacımız vardır. Bu yüzden nebevî ahlakla zinetlenmiş birer davetçi olmalıyız. Herkesin nefretini üzerinde toplayan ve kendinden başkasını müslüman tanımayan “Hâricî” zihniyetiyle bu davaya hayır değil, ancak fitne tohumları serpilir...   Gayretimizin, rızasına uygun olmasını ancak Allah’tan dileriz. Şüphesiz bu yalnız O’ndan istenir ve O buna «Kâdir»dir, gücü yetendir.   “Sallallahu alâ Muhammedin ve alâ âlihi ve Sahbihi ecmâîn” VE’L-HAMDÜ LİLAHİ RABBİ’L ALEMİN   Küfre Düşüren Haller 29 Nisan 2007 Küfre Düşüren Haller. 1) Îmân Ve İslâm'a Taalluk Eden, Küfür Sözleri. Küfrü gerektiren sözler, çeşitli grublarda toplanır. muhteva.com›kufre-dusuren-haller-t7929.html kopya daha fazlası Küfre Düşüren Haller 1) Îmân Ve İslâm'a Taalluk Eden, Küfür Sözleri Küfrü gerektiren sözler, çeşitli grublarda toplanır. Bunların ilki, imân ve islâmla ilgili küfür sözleridir. Şöyleki: Bir kimse: "Ben, imânımın sahih olup olmadığını bilmiyorum." dese; işte bu söz, büyük hatadır. Ancak, böyle demek, şüpheyi reddet*meyi irâde ediyorsa; bu hâl müstesnadır. Bir kimse, imânında şüpheye düşüp: "İnşALLAH, ben müslümamm." derse; bu şahıs, kâfir olur. Ancak, bu sözünü te'vil edip: "Ben, dünyadan, imân ile çıkacağımı bilmiyorum." derse; bu durumda kâfir olmaz. "Kur'an yaratılmıştır. (= mahlûktur.)" diyen kimse, kâfirdir. Zehıyre'de de böyledir. Keza: "İman yaratılmıştır." diyen kimse de kâfirdir. "İmân ve küfür birdir." diye itikat eden kimse, kâfirdir. Zehıyre'de de böyledir. Kendisinin kâfir olmasına razı olan kimse; muhakkak kâfir olur. Başkasın vı kâfir olmasına razı olan kimsenin durumu hakkında, âlimler ihtilâf etmişlerdir. Et-Tahyir fî Kelimâti'1-Küfr kitabında: "Bir kimse, eğer başkasının küfrüne rıza gösterirse; uzun süre azap görür; ancak, kâfir olmaz.'* denilmiştir. Kendi küfrüne razı olarak, ALLAHu Teâla hakkında, lâyık olmayan bir söz söyleyen kimse, kâfir olur. Fetva buna göredir. Tatarhâniyye'de de böyledir. "Ben, islâmın sıfatı nedir; bilmiyorum." diyen kimse, kâfir olur. Şemsü'l-Eimme Halvânî, bu mes'elede mübalağa ederek, şöyle buyurmuştur: "Bu adamın, dini yoktur. Namazı, orucu, ibadeti, namazı da yoktur. Çocukları da, veled-i zinadır." Cami' isimli kitapda, şöyle denilmiştir: "Bir müslüman, anası babası hıristiyan olan, küçük bir hıristiyan kızı nikâhlasa; o da, büyüdüğü halde, dinlerden birini akletmese ve aklı noksan olmadığı halde, onu vasıflayamasa (= ta'rif edemese), kocasından, dinini öğrenir." İmâm Muhammed (R.A.)'in, "dinlerden birini akletmese" sözünün mânası: "Onu, kalbi ile tanımasa" demektir. "Onu vasıflayamasa" sözünün manası ise: "Dili ile, onu anlata-masa" demektir. Keza, küçük, müslüman ve akıllı bir kız, bulûğa erişince, —akılsız olmadığı halde— islâmi bilmese ve vasıflayamasa, bu durumda, o kız, kocasından, talâk-ı bâin île boş olur. Fetâvâyi Nesefî'de, şöyle denilmiştir: Bir kadına: 'Tevhidi bilir misin?" diye sorulsa; o da: "Hayır." cevabım verse; şayet, onun bu sözle muradı: "Çocukların mektepte ezberlediklerini bilmem." demekse; bu sözün, bir zararı olmaz. Ancak, bu kadının, o sözden maksadı, gerçekten; "ALLAHu Teâlâ'nın birliğini bilmem." demekse; bu durumda, o mü'min değildir ve nikâhı sahih olmaz. İmâm EbÛ Hanîfe (R.A.)'nin oğlu Hammad, şöyle buyurmuştur: "Ölen bir kimse; bir yaratıcının olduğunu; ALLAHın bu dünyasından başka bir dünyanın olduğunu; zulmün haram olduğunu bilmezse; o şahıs mü'min olmaz. Muhıyt'te de böyledir. Günâh işleyen bir kimse: "İslâmî işleri açıktan yapmak lazımdır." dese; kâfir olur. Bir kimse, diğerine: "Ben müslümamm." deyince; o şahıs: "AHah, sana da, islâmiyetine de, lanet etsin." dese; kâfir olur. Hulâsa'da da böyledir. Müslüman olmuş bulunan bir hıristiyan, babası ölünce: "Ne olurdu, şimdiye kadar müslüman olmasaydım da, babamın malını alsaydım." dese; kâfir olur. Füsülü'l-Imâdiyye'de de böyledir. Bir hıristiyan, bir müslümana gelerek: "Bana, islâmı arzet. Ben, senin yanında müslüman olacağım." deyince; o müslüman: "Filân âlimin yanına git; o, sana, islâmı arzeylesin. Ve, onun yanında müs*lüman ol." dese; bu mes'elede, âlimler görüş ayrılığına düştüler. Ebû Ca'fer: "—Bu kimse— kâfir olmaz." demiştir. Fetâvâyi Kâdî-hân'da da böyledir. Bir kimse, müslüman olan bir kâfire: "Dininden ne zarar gördün." derse; kâfir olur. Hulâsa'da da böyledir 2) ALLAH'ın Zâtı Ve Sıfatları İle İlgili Küfür Sözleri ALLAHu Teâlâ'yı, lâyık olmayan bir sıfatla vasıflanıak, küfürdür. ALLAHu Teâlâ'nin isimlerinden birisi ile alay eden kimse, kâfir olur. ALLAHu Teâlâ'nın emirlerinden biri ile aîay eden kimse, kâfir olur, ALLAHu Teâlâ'nın va'd ve va'îdini inkâr eden kimse, kâfir olur. ALLAHu Teâlâ'ya Ortak koşan, veya "O'nun çocuğu var." diyen veya "Onun, karısı var." diyen; veya ALLAHu Teâlâ'ya cehl (= cahillik) isnad eden; veya ALLAHu1 Teâlâ'ya acz (= acizlik) isnad eden; veya ALLAHu Teâlâ'ya noksan isnad eden eden kimseler, bu gibi sözleri söylemekle kâfir olurlar. "ALLAHu Teâla'mn, kendisi hikmet olmayan bir işi yapması caiz olur.". Veya "ALLAHu Teâlâ, küfre razı olur." diye itikad eden kimse kâfir olur. Bahru'r-Râık'ta da böyledir. Bir kimse: "ALLAHu Teâlâ, şöyle emretmiş olsaydı; yapmazdım." dediği zaman, kâfir olur. Kâfî'de de böyledir. Tahyir İsimli kitapta şöyle denilmiştir: "Kur'anda bulunan el ve yüz kelimeleri, ALLAHu Teâlâ için uzuv değildir. Bunları, farsça olarak, AHahu Teâlâ'ya ıtlak etmek caiz olur mu? Bazı âlim^r: "Söyliven, âzâ olarak itikad etmezse, ıtlâkı caiz olur." demişler; âlimlerin ekserisi ise: "Caiz olmaz." demişlerdir. İthnad da, bu kavil üzerinedir. Tatarhâniyye'de de böyledir. Bir kimse: "Filân adam, benim gözümde; AHahın gözünde olan, yahudi gibidir." dese; kâfir olur. Âlimlerin cumhuru, bunun üzerinedirler. Ancak, "O sözü ile, o şahsın işinin çirkinliğini kasdediyorsa, kâfir olmaz." denilmiştir. Füsûlü'l-Imâdiyye'de de böyledir. Bir kimse, ölen bir şahıs için: "ALLAHa lazımmış." dese; kâfir olur. Hulâsa' da da böyledir. Bir kimse: "Bu iş, ALLAH için vuku' buldu." demiş olsa; kâfir olmaz. Fakat, bu söz, şen'î (=çok çirkin) bir sözdür. Hızânetü'l-Müftîn'de de böyledir. Bir kimse, hasmına: "Seninle olan işimi, Allanın hükmü ile yaparım." der; o da: "Ben, Allanın hükmünü bilmem." veya "Burda, ALLAHm hükmü geçmez." yahut: "Burası, hüküm yeri değildir." veyahut da: "Burda hükmetmek, doğru olmaz." yahut: "Burda ifrit hükmeder." demiş olsa; bunların hepsi de, küfür olur. Hâkim Abdurrahman'dan: — "Ben işimi resmî yaparım; hükümle değil" diyen kimse, kâfir olur mu? diye soruldu. Ö, şu cevâbı verdi: — "Şayet, maksadı, halkın fesadını istemek; şer'î şerîfi terk ve resmiyete uymaktaki maksadı, hükmü reddetmek değilse; kâfir olmaz." Muhıyt'te de böyledir. Elbisesini bir yere koyan bir şahıs: "Onu, ALLAHa teslimettim." deyince; başka bir şahıs da; bu şahsa: "Hırsız çalarsa, men etmeyene teslim ettin." dese; Şeyhu'1-İmâm Ebû Bekir Mu ha in m e d bin Fadl: "—Böyle diyen— kâfir olmaz." demiştir. Bir kimse: "Biz yalan söylüyorsak, Mevlâ da yalan söylüyor." dese; kâfir olmaz. Bir kisme öfkeli iken, karısına: "Seni, Öyle kahpe doğurmuş ki! Öyle muhannes (= kötü adam) ekmiş; öyle Mevlâ ki yaratmış." dese; bazı âlimler: "Bu söz, küfür olur." demişlerdir. Ebû Nasr ed-Debbûsî'dem "Buna ne dersin?" diye sorulmuş; O, günlerce düşünmüş ve cevap vermemiştir. "Bu zahiren küfür olur." denilmiştir. Fetâvâyi Kâdîhân'da da böyledir. Bir kimse, hasta olmayan bir adama: "Bu, Allanın unuttuğudur." veya Bu unutulanlardandır. derse; bu söz, bazılarına göre küfürdür. Esahh olan da budur. Bir kimse, başka bir kimseye: "ALLAH susturamıyor senin dilini; ben, nasıl susturayım." derse; kâfir olur. Bir kimse, karısına: "Sen, bana, ALLAH'tan daha sevgilisin." dese; kâfir olur. Hulâsa'da da böyledir. Bir kimse, başkasından bahsederken: "Ona, çirkin kaza geldi." dese; bu söz, büyük hatâdır. Muhıyt'te de böyledir. Bir kimse, başka bir şahsa: "ALLAH (azze ve celle), sana, nimet verdi. Sen des Âllahın sana ihsan eylediği gibi, ihsan eyle." demiş olsa; veya "Git, AHahla savaş, niçin, sana vermiyor?" dese; esahh olan, bu sözü söyleyen kâfir olmaz. Hızânetü'1-Müf tîn'de de böyledir. Aralarında husûmet bulunan iki kişiden biri, diğerine: "Merdiven kur; göğe çık ve ALLAHla savaş." dese; âlimlerin çoğu: "Bu, küfür olmaz." demişlerdir. Fetâvâyi Kâdîhânda da böyledir. Câmiu'l-Esğar sahibi: Bize göre, sahih olan budur. demiştir. Hâniye'de de: "Fetva da, buna göredir." denilmiştir. Tatarhâ-niyye'de de böyledir. Bir kimse, başka bir kimseye: "Semâda ol ve ALLAHla birlikte savaş." dese; bazıları: "Bu söz, küfür olur. "demişlerdir. Şeyhu'l-İmâm Ebû Bekir Muhammed el-Fadl da, bu kavle mey-letmiştir.ŞeyhıTI-îmâm: "En uygun olan, bu şahsın, nikâhını yenilemesidir." demiştir. Fetâvâyi Kâdîhânda da böyledir. ALLAHu Teâlâ için, mekân iddia eden kimse kâfir olur. "Allanın olmadığı, boş bir yer yoktur." diyen kimse, kâfir olur. "ALLAHu Teâlâ, gökte."diyen kimse;bununla, açık haberlede gelen hikâyeyi kasdediyorsa kâfir olmaz. Fakat, bu sözü ile, mekân kasde-diyorsa; o zaman kafir olur. Bu şahsın, bir niyyeti yoksa; âlimlerin ekserisine göre, kâfir olur. Esahh olan da budur. Fetva da buna göredir. "ALLAHu Teâlâ, insaf için oturuyor." diyen kimse, kâfir olur. ALLAHu Teâlâ'yı, "yukarıda", "aşağıda" diye vasıflandıran kimse, kâfir olur. Bahru'r-Râık'ta da böyledir. Bir kimse: "Benim, gökte ilâhım; yerde filanım var." dese; kâfir olur. Fetâvâyi Kâdîhânda da böyledir. Bir kimse: "ALLAH, semâdan bakıyor." veya "görüyor." yahut, "...arştan, bakıp görüyor." demiş olsa; bu söz, çoğunluğa göre, kü*fürdür. Ancak, arabça olarak "ıttıla ediyor." derse; bu küfür olmaz. Bir kimse: "ALLAH, arşın üzerinden biliyor." demiş olsa; bu küfür değildir. Fakat; bir kimse: "ALLAH, arşın altından bilir." demiş olsa; işte bu söz, küfürdür. Bir kimse: "Ben, ALLAHu Teâlâ'yı cennette görürüm." dese; bu söz küfürdür. Fakat: Cennetten görürüm. derse; bu söz, küfür olmaz. Muhıyt'te de böyledir. Ebû'1-Hafs: "Kim, ALLAHa zulm isnâd ederse; muhakkak kâfir olur." demiştir. Füsûlü'l-Imâdiyye'de de böyledir. Bir kimse: "Yâ Rabbî! Bu zulmü kabul eyleme." derse; bazı âlimler: "Bu kimse, kâfir olur." demişlerse de; esahh olan kavle göre, bu kimse, kâfir olmaz. Bir kimse, başka bir kimseye: "Şayet, ALLAH (azze ve celle) kıyamet günü, sana insaf etmiş olsa; ben de, insaf ederim." derse; kâfir olur. Fakat, burada "lev" kelimesinin yerinde "izâ" kelimesi olsaydı; bu şahıs, kâfir olmazdı. Zahîriyye'de de böyledir. Bir kimse, başka bir kimseye: "Eğer, ALLAHu Teâlâ, kıyamet gü*nünde, hak ve adaletle hükmederse; hakkımı senden alırım." dese; bu söz, küfür olur. Muhıyt'te de böyledir. "Burası, ilâhın ve peygamberin olmadığı yerdir." denilir ve bu sözle: "Bu yerde, Allanın ve peygamberinin emri yapılmıyor." mânası murad edilirse; küfür olmaz. Bu şahsa: "Burada, zâhidler ve itaat edenler var." denildiği halde; o şahıs: "Burda, Allanın ve peygamberin emri yapılıyorsa; ben, onun, din olduğunu inkâr ediyorum." derse; bu durumda, kâfir olur. Yetîme'de de böyledir. Bir kimse, bir zâlim zulmederken: "Yâ Rabbî! Bundan bu zulmü kabul eyleme. Eğer, sen kabul edersen; ben, onu kabul etmem." derse; bu söz, küfür olur. Bu şahıs, sanki: "Sen, razı olursan; ben, razı olmam." demiş gibi oluyor. Hulâsa'da da böyledir. Bir kimse: "Yâ ALLAH! Rızkımı genişlet. Ya ticâretimi artır veya bana.zulmetmiş olursun."demiş olsa; Ebû Nasr ed-Debbûsî: "Bu kimse, kâfir-i billah olur." demiştir. Fetâvâyi Kâdîhân'da da böyledir. Bir kimse, diğer bir kimseye: "Yalan söyleme!" deyince, o: "Yalansız iş mi var." dese, o anda, kâfir olur. Kendisine: "Allanın rızâsını iste." denilen şahıs: "Bana lâzım değildir.'' dese; veya: "ALLAH, beni, cenetine girdirse; ona mâni olurum.*' dese; Veya, o şahsa: "Günâh işleme! ALLAH, seni cehenneme sokar/ denilince; o da: "Ben, cehennemden korkmam." dese;  BENZER KONULAR :  Felakete düşüren üç şey...  OLAĞANÜSTÜ HALLER...  VÜCUT SICAKLIĞINI DÜŞÜREN HORMON HANGİSİDİR ?...  Guslü gerektiren hâller nelerdir?...  küfre düşüren sözlerden bazıları... Cevap: Küfre Düşüren Haller Veya: "Çok yeme! Gerçekten, çok yiyeni, ALLAH sevmez." deni*lince; o şahıs: "Ben yerim; ister, beni sevsin, dost etsin; isterse, sev*mesin, düşman etsin." dese; kâfir olur. Bir kisıfle, diğer bir kimseye: "Günâh işleme! Gerçekten ALLAHın azabı çoktur." dese ve o: "Ben, o azabı, bir tek elimle kaldırırım." cevabım verse; kâfir olur. Bir kimseye: "Babana, anana eziyet etme." denilince; o: "Onların, benim üzerimde, hakları yoktur." cevabım verse; kâfir olmaz; fakat, günahkâr olur. Bir kimse, şeytana: "Ey İblis! işimi güzelleştir. Çünkü, ben, sen ne emrettiysen, onu yaparım; anamın, babamın emrettiğini yapmam." demiş olsa; kâfir olur. Tahyîr'de de böyledir. Bir kimse: "Eğer sen, âlemlerin ilâhı'da olsan; senden hakkımı alırım." dese; kâfir olur. Hulâsa'da da böyledir. Bir kimse, yalan söylese; onu duyan, başka bir şahıs da: "ALLAH, yalanını hak kılsın." veya: "ALLAH, bu yalanını bereketli kılsın." dese; bazıları: "Bu söz, küfre yakındır." demişlerdir. Misbâhu'd-Dîn'de: "Bir kimse, yalan söyler; bir başkası da: "ALLAH, yalanını, bereketH eylesin." derse; kâfir olur." denilmiştir. Necmü'd-Dîn'den: — Bir kimseye, filân adam, seninle, doğru yürümüyor, denilince; o jafeis: "ALLAHu Teâlâ, onunla beraber, doğru yürümüyor." demiş olsa; kâfir olur mu? diye sorulmuş. O, şu cevabı vermiş: — Evet (kâfir olur.) Tahyîr'de şöyle zikredilmiştir: Sadru'l-İslâm Cemâlü'd-DSn'den sordum: — "ALLAH, altım seviyor da, bana vermiyor." diyen kimsenin hâli nedir? O, şu cevâbı verdi: — Eğer bu sözü ile ALLAHa cimrilik izafe ediyorsa; kâfir olur. Fakat, bu şahıs, yalnız; "altını seviyor." demekle, kâfir olmaz, Tatarhâniyye'de de böyledir. Bir kimse; diğer bir şahsa: "ALLAH dilerse; şu işi yaparsın." der; diğeri de: "ALLAH dilemese de yaparım." karşılığını verirse, kâfir olur. Tatarhâniyye'de de böyledir. Bir mazlum: "Bu, ALLAHın takdiri." der; zâlim de: "Ben, ALLAHu Teâlâ'nın takdiri olmadan da, yaparım." karşılığını verirse; kâfir olur. Füsûlü'l-Imâdiyye'de de böyledir. Bir kimse: "Ey ALLAHım! Rahmetini, bana karşı, cimrilik yapma." demiş olsa; bu söz, küfür olan sözlerdendir. Sirâciyye'de de böyledir. Kan-koca arasında, münâkaşa uzar ve koca, karısına: "ALLAHtan havfet ve ondan kork.'" deyince; kadın, buna cevaben: "Ondan kork*muyorum." derse; Şeyhu'1-tmâm Ebû Bekr Muhammed bin Fadl: "Eğer, kocası, o kadını, açık bir günâha karşı, ıtâb ederek, ALLAHtan kork dedi ve o, bu şekilde cevap vert lyse; bu kadın irtidat etmiş ve kocasından, bâin talâkla boş olmuş olur. Ancak, onu, bir iş hakkında, ıtab eyledi ise, bu durumda kadın, kafir olmaz. Kadın, bu cevabı ile istihfaf (= hafife alma; ehemmiyet vermeme) gibi, bir şeyi kasdetmişse; kocasından boş olur. Bir kimse, diğer bir kimseyi, dövmek ister; o da: "Sen, ALLAH'tan korkmaz mısın?" der ve dövmek isteyen kimse: "Hayır" cevâbını verirse; îmâm Muhammed (R.A.)'den gelen bir rivayete göre, kâfir olmaz. Çünkü, bu şahıs, burda "Takva ile iş yapmam." demiş olur. Günah işleyen birini gören bir kimse, ona: "Sen, ALLAHtan korkmaz mısın?" der; o da: "Hayır" cevabını verirse; kâfir olur. Çünkü, bu şahsın, sözünün te'vili mümkün değildir. Bir kimseye: "ALLAH'tan korkmaz mısın?" denilse de, o da, öfke hâlinde, böyle cevap verse; kâfir olmaz. Fetâvâyi Kâdîhân'da da böyledir. Bir kimse: "Kötülüğe devam ettiğimiz müddetçe, ALLAH da, kötü*lük edicidir. Biz, iyilik ettikçe, ALLAH da, iyilik edicidir." demiş olsa; kâfir olur. Hulâsa'da da böyledir. Itâbiyye'de şöyle denilmiştir: Bir kimse: "ALLAHın hükmü veya Peygamberin şeriatı bana hay*ranlık vermiyor." demiş olsa; kâfir olur. Bu, şunun gibidir: Bir kimseye: "ALLAHu Teâlâ, dört kadım helâl kıldı." denildiğinde o da: "Ben, bu hükme, hayranlık duymuyorum." dese; kâfir olur. Tatar*hâniyye'de de böyledir. Bir kadın, oğluna: "Niçin böyle yaptın?!" der; oğlu: "VALLAHi, ben yapmadjm." deyince, kadında, öfkeli bir halde: "Sen de, sus; val*lahin de sussun." derse; âlimler, bu kadının kâfir olup olmayacağı konusunda ihtilafa düştüler. Muhıyt'te de böyledir. Bir kimse: "ALLAH baki kalır; bir şey baki kalmaz." derse, kâfir olur. Zahîriyye'de de böyledir. "ALLAH, benim hakkımda, bütün hayırları yaptı; hâlbuki, ben şer yaptım." demiş olsa; muhakkak kâfir olur. Muhıyt'te de böyledir. Bir kimseye: "Bir kadına karşı, gücün yetmedi. denilince; o: "Allanın bile* ona gücü yetmedi. Benim gücüm nasıl yetsin." dese; kâfir olur. Gıyâsiyye'de de böyledir. Bir kimse, diğerine: "Onu, ALLAH'tan ve senden bilirim." veya "Onu, ALLAHtan ve senden isterim." demiş olsa; bu, çirkin bir sözdür. Fakat: "Onu, ALLAH'tan; seni de sebep bilirim." demiş olsa; bu güzeldir. Hizânetü'I-Müftîn'de de böyledir. Bir kimse, hasmından yemin talep edince, o: "Ben, ALLAHa yemin ederim." der; yemin talep eden de: "Ben, ALLAH ile yaptığın yemini istemem. Bana, talâkla yemin et." veya "...Köle azâd etmek üzere, yemin et." derse; bu durumda, o şahıs, bazı âlimlerimize göre, kâfir olur. Çoğunluğa göre. ise, kâfir olmaz. Nasırı'nin Tecnîsi'nde de böyledir. Bir kimse, diğerine: "Senin yeminin, eşeğin yellenmesine ben*ziyor." dese; muhakkak kâfir olur. Bir kimse, başkasına: "ALLAH biliyor; ben, dâima, duamda seni. anıyorum." derse; bu sözün, küfür olup olmadığı hususunda, ihtilaf edilmiştir. Bir kimse, şaka tarzında: "Ben, Hudayım" dese; kâfir olur. Tatarhâniyye'de de böyledir. Bir kimse, karısına: "Komşu hakkı gözetmiyor musun?" dese; karışı ise: "Hayır" cevabını verse; Keza, koca: "Koca hakkı gözetmiyor musun?" deyince; karısı: "Hayır" dese; Yine, koca: "ALLAH hakkı gözetmiyor musun?" deyince; karısı: * 'Hayır.'' cevabını verse; bu durumda, bu kadın, kafir olur. Bir kimse, hasta olduğu ve geçim darlığı çektiği zaman: "ALLAHın, beni, niçin yarattığını bilseydim ne olurdu? Dünya tatlılarından, benim için bir şey olmadı." demiş olsa; kâfir olmaz; denilmiştir. Ancak, bu söz, büyük bir hatadır. Bir kimse, başkasına: "Gerçekten, ALLAHu Teâlâ, senin kötülük*lerin sebebiyle, sana, azâb eyler." der; diğeri de: "Senin söylediğini yapmaya, ALLAHı, nasb mı eyledin." (= vazifelendirdin mi?) derse; kâfir olur. Muhiyt'te de böyledir. Tahyîr'de şöyle zikredilmiştir: Bir kimse: "ALLAHın, cehennem yapmadan başkasına gücü yetmez." dese; muhakkak kâfir olur. Keza, çirkin bir hayvan gören şahıs: "ALLAHın başka işi yokmuydu? Şunu yaratana kadar..." dese, kâfir olur. Bir fakir, fakirliğinin şiddetinden dolayı: "Filan kul, şu kadar nimete sahip; ben de, kulum; şu kadar zahmet içindeyim. Böyle adalet olur mu?'' dese; kâfir olur. Bir kimse, diğerine: "ALLAHtan kork," deyince; o: "ALLAH nerde?" karşılığını verse; kâfir olur. Keza, bir kimse: "Peygamber-, kabrinde yoktur." veya; "ALLAHın ilmi, kadim değildir." yahut; "ALLAH, olmayanı bilmez." dese, kâfir olur. Tatarhâniyye'de de böyledir. Bir kimse, ismi Abdullah olan şahsın, isminin sonuna kaf harfi getirerek Abdullah yerine Abdullak derse; veya, Halik ismini, bilerek ism-i tasğîr (= küçültme ismi) yapıp, Hâlık yerine Huleyk derse; kâfir olur. Bahru'r-Râik'ta da böyledir. Bir kimse, diğerine: "ALLAH, senin kalbine rahmet eyliyor; benim kalbime, rahmet eylemiyor." der ve bununla, kalbinin rahmetten müstağnî olduğunu kasdetmiş olursa; kâfir olur. Fakat, bu sözü ile "ALLAHın sabit kılması ilejkalbim sabittir ;|har e ket etmiyor." demeyi kasdetmişse; bu durumda kâfir olmaz. Sabi çocuk ağlayıp, namaz kılmakta olan babasını istese; başka bir şahıs da, o çocuğa: "Sus, ağlama; baban, ALLAH için çalışıyor." dese; bu söz küfür olmaz. Çünkü, bunun mânası, "ALLAH'a hizmet ediyor." demektir. Muhıyt'te de böyledir. Kör olan birisini veya bir hastayı gören şahıs; ona: "ALLAH, seni de görüyor; beni de görüyor; seni böyle yaratmış, benim günâhım ne?" dese; sahih olan, bu sözün, küfür olmadığıdır. Hulâsa'da da böyledir. Bir kimse, diğerine: "ALLAH ve ayağın tozu hakkı için..." dese; kâfir olur. Bu kimsenin: "ALLAH ve ömrün..."; •"ALLAH ve başın...", "...hakkı için." demesi halinde de âlimler, ihtilaf etmişlerdir. Zehıyre'de de böyledir. 3) Peygamberlerle İlgili Küfür Lafızları Bir kimse, peygamberlerden bazılarını kabul etmese veya Peygamberlerin sünnetlerinden birine razı olmasa, muhakkak kâfir olur. İbn-i MukâtiPden: — Hızır ve Zü'1-kifTin peygamberliğini inkâr eden kimsenin hâli ne olur?—diye sordular. O, şu cevabı verdi: — Üzerinde, icmâ'-ı ümmet bulunmayan, herhangi bir kimsenin, nübüvvetini inkâr etmekte, bir zarar yoktur. "filan adam, peygamber olsaydı; ona inanmazdım." diyen kimse kafir olur. Mumyt'te de böyledir. Ca'fer, şöyle demiştir: Bir kimse: "Bütün peygamberlere inandım; fakat, Âdem, peygamber mi, değil mi, bilmiyorum." dese; kâfir olur. Itâbiyye'de de böyledir. Peygamberlere, —zinaya azmetmeleri gibi... Hz. Yûsuf (A.S.) hakkında söylenen şey gibi... fuhşiyat nisbet eden kimsenin halinin ne olacağı soruldu. i'"Kâfir olur." buyuruldu. Çünkü, bu sözler, ionlara şetm ve onları hafife almak olur. Ebû Zerr, ;şöyle buyurmuştur: Bir kimse: "Her günah küfürdür." dese; bu sözü, küfür olur. Bir kimse: "Peygamberler, günâh işlerler." demiş olsa; kâfir olur. Çünkü, bu söz, şetm (= sövme) dir. Bir kimse: "Peygamberler, peygamberlikleri halinde de, ondan önce de, günâh işlemezler." dese; yine kâfir olur. Çünkü, bu durumda, nassı reddetmiş olmaktadır. Ben, bazılarının, şöyle söylediğini işittim: Bir kimse, gerçekten Hz. Muhammed (S.A.V.)'in, Peygamberlerin sonu olduğunu bil*miyorsa; bu durumda, o şahıs, müslüman değildir. Yetîme'de de böyledir. Ebû Hafsı'l-Kebir: "Her kimin kalbinde, Peygambere buğz varsa; o kâfirdir." buyurmuştur. Keza: "Filan, peygamber olsaydı; ben, razı olmazdım." diyen kimse; kâfir olur. Bir kimse: "Filan şahıs, peygamber olsaydı; ben, onu tasdiyk. etmezdim." der ve bu sözü ile "filan şahıs, Allanın resulü olsa; ben, ona inanmazdım." demeyi murad etmişse; kâfir olur. Bu şahıs, "Eğer, ALLAH, bana bir şey emretmiş olsaydı; onu yap*mazdım." diyen şahıs gibidir. Câmiu'l-Esğâr'da şöyle zikredilmiştir: Bir kimse ile karısının taraftan olan bir şahıs arasında, muhalefet olsa da: "Eğer, Allanın resulü beşaret etse; onun emriyle de, müşavere yapmam." dese kâfir olmaz. Bir kimse: "Eğer peygamberlerin dediği doğru ve adi ise; biz kur*tulduk." demiş olsa; kâfir olur. Bir kimse: "Ben, Allanın resulüyüm." veya farsca: "Ben, Pey*gamberim." dese ve bununla da, haber ulaştırmayı murad etse; kâfir olur. "O kimse, böyle söylediği zaman, başka bir kimse de, ondan mucize talebinde bulunsa; bu kimse de kâfir olur." denilmiştir. Müteahhırûn ise: "Eğer, ondan mucize talep edenin garazı onu âciz bırakıp mahcup etmek ise, kâfir olmaz." demişlerdir.     Alıntı 29.04.07#3 @ksakal       Üyelik tarihi 18-02-07 Bulunduğu yer ordan burdan Mesajlar 39.470 Tecrübe Puanı 4933   Cevap: Küfre Düşüren Haller Bir kimse, Peygamber (S.A.V.) Efendimizin kılı için, "bir kıldır." demiŞ'Oİsa; bazı âlimlere göre, kâfir olur. Müteahhırûn: "Kâfir olmaz. Ancak, ihanet yolu ile söylerse; kâfir olur." demişlerdir. Bir kimse: "Ben bilmiyorum; Peygamber (S.A.V.), insan mıdır; yoksa cin midir." demiş olsa; kâfir olur. Fusûlü'l-İmâdiyye'de de böyledir. Bir kimse: "Ben hakkımı, filândan, Peygamber de olsa; yine alırım." demiş olsa; kâfir olmaz. Fetâvâyi Kâdîhân'da da böyledir. Bir kimse: "Muhammed, derviş idi." demiş olsa; veya "Peygamberin giydiği elbiseler, temiz değildi." dese; veya "Peygamberin tırnağı uzundu." dese kâfir olur; denilmiştir. "Eğer, bunları, ihanet kasdı ile söylemişse; mutlaka, kafir olur." denilmiştir. Bir kimse: "Peygamber için, şu adam, şöyle şöyle söylüyor." dese; kâfir olur; denilmiştir. Bir kimse, adı Muhammed veya Ahmed yahut, künyesi Ebû'1-Kâsım olan birine sövüp, ona: "Ey zâniyenin oğlu" dese; —bu isimleri veya bu künyeyi taşıyan kim olursa olsun— bazı yerlerde: "Şayet, o şahıs, Peygamber (S.A.V.) Efendimizi hatırladığı halde böyle söylemişse; kâfir olur. Muhıyt'te de böyledir. Bir kimse: "Her günâh, kebîredir. (~ büyüktür.) Ancak, Pey*gamberlerin günâhları küçüktür." demiş olsa; kâfir olmaz. Bir kimse: "Kasden yapılan, her günâh kebîredir. Yapan fâsıktır." der ve bu sırada da: "Peygamberlerin günâhları kasden yapıldı." derse; muhakkak kâfir olur. Çünkü, bu, şetmdir. Şayet: "Peygamberlerin günâhı, kasden olmadı." derse; —önceki— sözü, küfür olmaz. Yetîme'de de böyledir. Râfizîler, Hz. Ebû Bekir (R.A.) ve Hz. Ömer (R.A.)'e söverler ve onlara lanet ederlerse —ALLAHa sığınırız—; bunlar, kâfir olurlar. Ancak, Hz. Ali (R.A.)'yi, onlardan üstün tutmakla, kâfir olmazlar. Fakat, bu durumda, bunlar, mütedi' olurlar. Mu'tezile de, mübtedi"dir. Ancak, bunlar: "Rü'yet muhaldir." yani, "ALLAHı görmek mümkün değildir." derlerse; kâfir olurlar. Hulâsa'da da böyledir. Hz. Âişe (R.A.)'ye, zina iftirası atan kimse; kâfîr-i billah olur. Peygamber (S.A.V.) Efendimizin, diğer hanımlarına, böyle bir şey söyleyen kimse, kâfir olmaz; fakat, lanete müstehak olur. "Hz. Ömer (R.A.), Hz. Osman (R.A.), Hz. Ali (R.A.), sahabe değildir." diyen kimse; kâfir olmaz; ancak, azaba müstehak olur. Hızânetü'I-Müftîn'de de böyledir. Hz. Ebû Bekir (R.A.)'in imametini inkâr eden kimse, kâfir olur. Bazı âlimlere göre, bu kimse, kâfir değil, mübtedi'dir. Sahih olan ise, onun kâfir olmasıdır. Keza, Hz. Ömer (R.A.)'in hilâfetini inkâr etmek de böyledir. Sözlerin en doğrusu budur. Zahîriyye'de de böyledir. Hz. Osman (R.A.), Hz. Ali (R.A.), Hz. Talha (R.A.), Hz. Zübeyr (R.A.) ve Hz. Âişe (R.A.)'ye küfreden kimselerin, bu küffuleri sebebi ile kâfir olmaları gerekir. Zeydiyye'nin, Nebimiz Efendimiz Muhammed (S.A.V.)'in dininin nesholunacağim ve acemden bir peygamber geleceğini söylemeleri ve bunu beklemeleri sebebiyle, hepsi kâfirdir. Kerderî'nin Vecîzi'nde de böyledir. Râfizîler: a) Ölülerin, tekrar dünyaya döneceklerini; b) Ruhların tenasühünü; c) İlâhın ruhunun, imamlara nakledeceğini; d) Bâtınî bir imâmın çıkıp, emir ve nehiyleri ta'til edeceğini; f) Cebrail'in hatâ ederek, vahyi Aii bin Ebî Tâlib'e değil de, Hz. Muhammed (S.A. V.)'e ilettiğini; söylemeleri sebebiyle; bu kavim, islâm milletinden çıkmıştır. Bunların hükümleri, mürtedlerle ilgili hükümlerdir. Zahîriyye'de de böyledir. Bir kimse, Hz. Muhammed (S.A.V.)'e sövmeye zorlansa; bu durumda, üç vecih vardır: 1) Bir kimse: "Kalbimde, bir şey yoktu; ancak, razı olmadığım halde, benden istedikleri gibi şetmeyledim." derse; bu durumda, bu şahıs, kâfir olmaz. 2) Bu şahıs: "Kalbimden, ismi Muhammed olan* bir hıristiyanı geçirdim ve ona sövmeyi kâsdederek sövdüm." derse; yine kâfir olmaz. 3) Kalbimde, ismi Muhammed olan, bir hıristiyan vardı; ona sövmedim; ancak, Hz. Muhammed (S.A.V.)'e sövdüm. * derse; bu durumda, bu şahıs, hükmen kâfir olur. Geri tarafı, ALLAHu Teâlâ ile kendisi arasındadır. Bir kimse: "Nebî (S.A.V.), delirdi." dese; kâfir olur. Ancak: "Peygamber bayıldı." diyen kimse; kâfir olmaz. Muhiyt'te de böyledir. Bir kimse: "A'dem, buğday yemeseydi; biz eşkiya olmazdık." dese; kâfir olur Mütevâtır olan hadîsleri inkâr eden kimse; kâfir olur. Bazı âlimlere göre, meşhur olan hadisleri inkâr eden kimse de kâfir olur. Ebân bin Isâ: "Bu kimse, kâfir olmaz; sapık olur." demiştir." Sahih olan da, budur. Haber-i vahidi inkâr eden, kâfir olmaz. Ancak', kişi, bunu kabul etmemekle günahkâr olur. Zahîriyye'de de böyledir. Bîr kimse, peygamberlerden birinin, nebî (= peygamber) olma*masını temennî ederse; âlimler: "Bu şahıs, onun, peygamber olarak gönderilmemesini murad etmişse; kâfir olmaz. Şayet, hafife alma veya düşmanlık kasdı ile böyle söylemişse; kâfir olur." demişlerdir. Fetâvâyi Kâdîhân'da da böyledir. Bir kimse: "Peygamber, bana, ey rücey (= adamcık, küçük adam) dese; ben müsama etmem ve ona iade ederim." dese; kâfir olmaz. Zahîriyye'de de böyledir. Bir kimse, diğerine: "Peygamber, kabağı severdi." der; o da: "Ben, onu sevmem." karşılığını verirse; kâfir olur. Bu, tmâm Ebû Yûsuf (R.A.) 'dan, böylece rivayet edilmiştir. Müteahhirûn: "Eğer, bu şahıs, bu sözü, ihanet tarzında söylemişse; kâfir olur; değilse, bu söz küfür olmaz." demişlerdir. Bir kimse, yanında bulunan bir şahsa: "Âdem (A.S.), bez dokurdu." def; o da: "O takdirde, biz, dokumacı oğullarıyız." derse; bu söz, küfürdür, Bir kimse, diğerine: "Peygamber (S.A.V.) Efendimiz, yemek yedikten sonra, üç parmağını yalardı." der; diğeri ise: "Bu, edebsizMk-tîr.'' derse; işte, bu söz küfürdür. Bir kimse: "Rençberlerin âdeti ne güzel! Yemeklerini yerler; elle*rini yıkamazlar."der ve bunu sünnete ihanetle söylemiş olursa; kâfir olur. Bir kimse: "Bu nasıl âdet! Bıyık kısaltmak; sarığın ucunu, boy*nunun altına sarkıtmak!" dese ve bunu, sünnet-i şerifi, ta*n ederek ( = ayıplayarak) söylese; muhakkak kâfir olur. Muhiyt'te de böyledir. Bir kimse, diğerine: "Aşure günü, sürme çekin. Zira, bu günde sürme çekinmek sünnettir." der; o da: "Bu, kadınların ve muhannrslerin işidir.'' karşılığını verirse; kâfir olur. Tahyir'de şöyle denilmiştir: Bir kimse, bir söz söyleyince; başka bir kimse: "Peygamber de olsa; yalan söylüyor." dese; kâfir olması gerekir. Keza: "Ben, onun sözüne, peygamber olmuş olsa bile inanmam." dese; bu söz de, küfrü mucip olur. Veya, bu kimse: "Bu sözü söyleyen, peygamber de olsa; melek de olsa; ağırdır." dese; o zaman, kâfir olur. Bir kimse, kölesini dövmek ister; başka bir şahıs da: "Onu, dövme!" der; o da: "Bana, Muhammed Mustafa (S.A.V.), "Onu dövme" dese; yine, onu dövmeden bırakmam." veya "Semâdan, "onu dövme" diye ses gelse; yine döverim." karşılığını verse; küfrü gerekir. Sadnı'l-İslâm Cemâlü'd-DuTden: — Bir kimse, Peygamber (S.A.V.) Efendimizin hadîs-i şeriflerinden okusa da, başka bir kimse: "Her gün çamur okuyor." dese; ne olur? diye sordum. O, şu cevabı verdi: — Eğer, o sözü, Peygamber (S.A.V.)'e değil de, okuyana İzafe ettiyse; bakılır: Eğer, okunan hadîs, din ve şeriat ahkâmına aitse; bu sözü söyliyen, kâfir olur. Fakat, okunan hadis, bunlara taalluk etmiyorsa; kâfir olmaz. Bîr kimse, Peygamber (S.A.V.) Efendimizi kasdederek: "Arabî olan sabîhürmetine." dese; kâfir olur. Bir kimse: "Ben bilmiyorum; gerçekten Peygamber, kabrinde, mü'min midir; yoksa kâfir midir?" dese; kâfir olur. Gumı'I-Meânî'de şöyle denilmiştir: Bir kimse, karışma: "Hakikatin hilâfına konuşma." der; kadın da: "Peygamberler bile, hilaf söylerler." karşılığını verirse; îmâm: "Bu kelime küfürdür. Tevbe edip, imânını yenilemesi gerekir." demiştir. Tatarhâniyye'de de böyledir. Bir kimse, diğerine: "Senin yüzüne bakmak; Ölüm meleğinin yü*züne bakmak gibidir." derse; bu söz büyük hatadır. Bu sözü söyleyen, kâfir olur mu? Bu mes'ele, alimler arasında ihti*laflıdır. Bazıları: "— Bu sözü söyleyen— kâfir olur." demişlerse de; ekseriyet: "...Kâfir olmaz." demişlerdir. Muhıyt'te de böyledir. Hâniyye'de şöyle zikredilmiştir: Bazı âlimler: "O kimse, bu sözü, ölüm meleğine düşmanlığından söylerse kâfir olur. Fakat, Ölümden hoşlanmadığı için söylerse; kâfir olmaz." demişlerdir. Bir kimse: "Filanın yüzüne bakmaktan, ölüm meleğinin yüzüne bakmak gibi, ikrah ediyorum." dese; âlimlerin ekserisine göre, bü kimse, kâfir olur. Tahytr'de şöyle denilmiştir: Bir kimse: "Filan adam, Cebrail veya Mikâil olsa bile, şehâdetini dinlemem.'* dese; kâfir olur. Bir kimse, meleklerden birin ayıplasa, kâfir olur. Bir kimse, başka birine: "Bana, bin dirhem ver de; filanın ruhunu alıp öldürmesi için, ölüm meleğine göndereyim." dese; kâfir olur mu? Ebû Zer (R.A.): "Meleği hafife almak küfürdür." buyurmuştur. Bir kimse, diğerine: "Ben, meleğim; filan yerde, sana yardım ederim." dese; kafir olmaz; denilmiştir. Keza, mutlak olarak: "Ben meleğim." diyen şahıs da, kâfir olmaz. "Ben peygamberim." demek, bunun hilâfınadır. Böyle diyen kimse, kâfir olur. Tatarhâniyye'de de böyledir. Bir kadın nikahlayan bir kimse; şahit bulamayıp; "Sağ ve sol tarafımdaki meleği şahit kıldım." dese; kâfir olmaz. Füsûlü'Mmâdi}ye'dc de böyledir. Ancak, bu kimse: "ALLAH ve Resulünü şahit tuttum." veya "ALLAH ve meleklerini şahit tuttum." derse; kâfir olur. Füsûlü'l-Imâdıyye'de de böyledir. olmaz. 4) Kur'ân-ı Kerîme Taalluk Eden Küfür Lafızları "Kur'ân mahlûktur. (= yaratılmıştır.)" diyen kimse, kâfîr olur. Füsûlü'l-Imâdiyyede de böyledir. Bir kimse: Kur'ân'dan bir âyeti inkâr etse; veya Kur'ân'dan bir âyetle eğlenip maskaralık etse; yahut; Kur'ân'dan t>ir âyeti ayıplasa, kâfir olur. Tatarhâniyye'de de böyledir. Muavvezeteyn'in Kur'ân'dan olduğunu inkâr eden kimse, kâfir Müteahhirûn âlimlerinden bazıları: "...Kâfir olur." demişlerdir. Bu iki sûrenin, Kur'ân'dan olduğuna, icmâ bulunmadığı için, sahih olan, önceki kavildir. Çü nkü: Mü teahhirînin icmâ 'sı, mü tekaddimî iTİn ıhtilâ fini kaldırmaz. Zahîriyye'de de böyledir. Bîr kimse, Kur'An-ı Kerîmi, def çalarak, kaval çalarak okuduğu zaman, muhakkak, kâfir olur. Bir kimse, Kur'ân okurken, başka birisi: "Bu nasıl ses! Tufan gibi..." dese; bu söz, küfürdür. Mahıyt'te de böyledir. Bir kimse: "Çok Kur'ân okudum; benden cinayeti (- suçu) kaldırmadı." dese; kâfir olur. Hulâsa'da da böyledir. Bir kimse, başkasına: "Kul hüvellâhü ehad" de.", dese de; o şahıs: "Kul hüvellâhü ehad'ın derisi çevrildi." dese; veya, "Elem neşrah leke'yi oku" dese de; o şahıs: "Elem neşrah leke'yi, boğazıma ip yapıp taktım." dese; veya, Bir kimse, hastanın yanında Yâ-Sîn okuyan kimseye: "Yâsîn'i ölü*nün ağzına koyma." dese; Veya, Bir kimse, diğerine: "Ey! innâ a'taynâ'dan kısa olan!" dese; veya, Bir kimse, Kur'ân okuyan kimseye: "îltefete's-sâk bi's-sâk'ı söyleme." des^; veya, Bir kimse, bir bardak doldurup getirse ve: "Ke'sen dihâka" dese; veya, Bir kimse; Latife ile: "fe kânet serâbâ" dese; veya, Bir kimse, Ölçüp tartarken, şaka tarzında: "Ve izâkâlûhüm ev vezenûhüm huhsirûn" dese; veya, Bir kimse, bir başkasına: "E lem neşrah leke'yi, sarığına sardın." dese; veya, Bir kimse: "Fe cealnâhüm cem'an" dese; veya, "Ve haşernâhüm felen nüğâdir minhüm chaden" dese; veya, Bir kimse, diğerine: "Ve'n-nâziâti nez'â'yı nasıl okudum?" dese (ayın harfinin nasbi veya ref'i ile okuyarak)bummla maskaralık murad etse; veya Kel bir adama: "Sana sövdü mü? Artık, ALLAHu Teâlâ "Kellâbel râne buyurdu" dese; veya, Bir kimse, cemâatle namaz kılmaya çağırılınca: "Ben, yalnız kıldım. Gerçekten, ALLAHu Teâlâ da: înne's-salâte tenhâbuyurdu"dese; veya, Bir kimse, başkası için: "Onun korkması caizdir. Çünkü, korku, kokuyu götürür. ALLAHu Teâlâ "ve lâ tenâzeû fetefşihî ve tezhebe rîhıküm." buyurdu dese; bu saydığımız şekillerin, hepsi de küfürdür. "Bir kimse, diğer bir şahsa: "Evini "Ve's-semâ-i ve't-târık" gibi tanzîf ettim. (= temizledim.)" derse; kâfir olur." denilmiştir. İmânı Ebû Bekr bin İshâk: "Şayet, böyle söyiiyen câhil ise, kâfir olmaz. Fakat, âlim ise, kafir olur." demiştir. "Kaâ safsafâ" diyen kimse büyük bir hata işlemiş olur. Bir kimse, tencerede artıp kalan yemeğe: "Ve'1-bâkıyâti's-sâlihat" dese; bu büyük tehlikedir. "Kuf'ân acemcedir." diyen kimse, kâfir olur. "Kur'anda, acemce kelime var." diyen kimsenin sözüne de, küfür gözüyle bakılır. Ebû'l-Kâsım el-Müfessir; böyle zikretmiştir. Füsûlü-1-Imâdiyye'de de böyledir. Hızânetü'l-Fıkh'da şöyle denilmiştir: Bir kimseye: "Niçin Kur'ân okumuyorsun?" denilince; o: "Kur'ândan bîzar oldum. (= usandım.)" karşılığını verse; kâfir olur. Risâletü's-Sadri's-Sudûr ve Risâtetü Kâdı'l-Kuzat Kemâlü'l-millet ve'd-dtn'de, şöyle denilmiştir: Kur'ândan bir sûre ezberlemiş bulunan ve onu çok okuyan bir kim*seye, başka bir şahıs: "Sûreyi zayıflattın." dese kâfir olur. Tahyîr'de şöyle denilmiştir: Kur'ânı, farsca nazımlayan kimse, öldürülür. Çünkü, o kâfirdir      KÜfre DÜŞÜren HÂller 10 Haziran 2006 Küfre düşüren hâller. İslâmiyetin emir ve yasaklarından birini bile hafife almak, Kur’ân-ı kerîmle, meleklerle, peygamberlerle alay etmek küfürdür. rehberim.net›forum/islam…kufre-dusuren-haller.html kopya daha fazlası KÜFRE DÜŞÜREN HÂLLER  İslâmiyetin emir ve yasaklarından birini bile hafife almak, Kur’ân-ı kerîmle, meleklerle, peygamberlerle alay etmek küfürdür. Küfre sebep olan bir şeyi yapan dinden çıkmış olur. Küfre düşen hemen tevbe etmeli, imanını tazelemelidir. Küfre düşüren hâllerden bazıları şunlardır:  ***Din bilgilerine inanmamak, bunları ve din âlimlerini, dinî kitapları aşağılamak.  Din bilgileri için, “Bu bilgiler neye yarar? Kime ne fayda vermiştir? Bize lâzım olan şey paradır.” gibi sözler söylemek.  “Allahın buna gücü yetmez.” demek.  Birisi için, “Onun hakkından Allah bile gelemez, ben nasıl geleyim?” demek. “Allah bizi unuttu.” demek.  Cenâb-ı Hakka, “Allah baba.” demek. Harama helâl, helâle haram demek.  “Allah bize zulmediyor.” demek.  Allahü teâlâya mekân izâfe etmek. “Allah yukarıdadır, göktedir.” demek.  Herhangi bir şey için; “Allahın işi kalmadı da bunun gibi şeyler mi yaratıyor.” demek.  Bir kimse, “Allah falan kuluna şu kadar zenginlik veriyor, bana ise az veriyor. Böyle adalet olur mu?” demek.  Zenginin işinin rast gittiğini görünce, “Allah da zenginlerden yana.” demek. Bir kimseye, “Seni görmek bana can alıcıyı görmek gibidir.” demek. Büyük ve küçük günah işleyen birine, “Tevbe et!” denildiğinde, “Ne yaptım ki, tevbe edeyim!” demek.  Kötü insanları görünce, “Bunlar Zebâni gibi insan.” demek. “Falan kimse peygamber olsaydı, ben inanmazdım.” demek.  Bir kimseye, “Allah bana Cenneti verirse, sensiz istemem.” demek.  Dinen mübârek olan bir şeye, “Dine, imana, Kitaplara, peygamberlere, mezhebe, Kâbe’ye...” sövmek.  Kur’ân-ı kerîmin bir âyetine bile olsa inanmamak veya şüphe etmek. “İslâmiyet bu asra uygun değildir.” demek.  Kur’ân-ı kerîmi, mevlidi ve ilâhileri çalgı ile okumak.  Dinimizce öğrenilmesi farz olan bilgileri öğrenmemek, öğrenmeğe lüzum görmemek.  Sihrin “Büyünün” muhakkak tesir edeceğine inanmak. Tenâsühe, yani ölen insanın ruhunun başka birine, çocuğa geçtiğine inanmak. Zalim birine; “Âdil” demek.  Haram işleyen birine, “Güzel yaptın.” demek.  “Müminin ağzının içine...” diyerek sövmek.  Yabancı kadına şehvetle bakıp; “Güzele bakmak sevaptır.” demek. Şarabın azına; “Az içersen günah olmaz.” demek. Güzel bir bebek görünce, “Allah bu çocuğu özenip, bezenip yaratmış.” demek.  Kötülemek için, “Falanca Cennete girse, ben girmem.” demek. “Kâfir olmak hırsızlıktan, yalancılıktan, hâinlikten iyidir.” veya “Hıristiyan olmak, komünist olmaktan iyidir.” demek.  “Allah gökten bize bakıyor.” veya “Allah göktedir.” demek. Kabirdeki ve kıyâmetteki azaplara; “Akla, fenne uygun değildir.” demek.  “Namaz kılsam da kılmasam da ne farkeder.” demek.  “Helâl bana iyilik getirmiyor.” demek.  Allahın rahmetinden ümidini kesmek veya gazabından emin olmak.  Müslümana kâfir demek.  “Bu işte İlâhî şuuru görüyoruz.”, “Allah ne kadar da mükemmel düşünmüş.”, “Allah çok akıllıdır.” demek.  Allahü teâlâ için, “Düşünerek” veya “Hesap ederek” yahut “Plânlayarak yarattı.” diyerek mahlûka benzetmek.  Müslüman olan bir kimse, bunlar veya bunlara benzer küfre sebep olan birşey yaparak kâfir olursa, yani dinden çıkarsa, önceki ibâdetleri yok olur. İmanın gitmesine sebep olan şeyden tevbe etmedikçe, Kelime-i şehâdet söylemekle Müslüman olmaz. Haberin Devamı: http://www.rehberim.net/forum/islam-ve-insan-216/15400-kufre-dusuren-haller.html#ixzz2Jee9vRz2  İnsanı küfre düşüren haller İnsanı küfre düşüren haller. 224 Önce küfür kelimesi üzerinde duralım. Arapça bir kelime olup "Kefera" fiilinden masdardır. mescere.net›kitaplar/emanetveehliyet/html/48.htm kopya daha fazlası

İNSANI KÜFRE DÜŞÜREN HALLER

 

 224 Önce küfür kelimesi üzerinde duralım. Arapça bir kelime olup "Kefera" fiilinden masdardır. Lûgat manası: "Bir şeyi örtmek, gizlemek, varlığı istifhama yer bırakmıyacak derecede açık olan bir şeyi, sun'i olarak gizlemektir."(187) Delâlet-i ve subûti kat'i nass'ları tasdik etmeyen ve Allahû Teâla (cc)'yı inkâr edenlere kâfir denir. İmam-ı Gazali küfrü "Resûl-i Ekrem (sav)'in getirmiş olduğu haberlere inanmamak ve onları yalanlamak"(188) şeklinde tarif etmiştir. İbn-i Abidin: "Küfür lûgatta örtmek manasınadır. Şeriatte ise: Hz. Muhammed (sav)'in kesin olarak dininden olup, Cenab-ı Hakk (cc) tarafından getirmiş olduğu bilinen şeylerde Resûlullah (sav)'ı yalanlamaktır"(189) tarifini esas almış!.. Allahû Teâla (cc)'ya iman etmeyen, Resûl-i Ekrem (sav)'in tebliğini kabul etmeyen ve "Zarurat-ı Diniyye" den olan hususları inkâr edenlere kâfir denir. Çoğulu "Küffâr" veya "Kefere"dir.(190)

 

 225 Küfür ile birlikte ele alınması gereken diğer bir kavram da "şirk"tir. "Eş-Şerike" veya "Eş-Şirke" şeklinde kullanılan bu kelimenin lugat manası ortaklıktır.(191) İki ortağın sermaye ve emeklerini birbirlerine katmaları, mirasta, ganîmette, alım ve satımda birbirine şerik (ortak) olmalarına "Şirket" denilmiştir.(192) İslâmi ıstılâhta şirk; Allahû Teâla (cc)'ya inanmakla birlikte kudret ve kuvvette O'na (Allah'a) denk başka ilahları da tanımaktır. Açıktan açığa Allahû Teâla (cc)'ya ortak koşan, birkaç ilahın varlığını kabul edenlere "Zahiri Müşrik" denir. Allahü Teâlâ 'yı(cc) ikiye ayıran, hayrı yaratan "Yezdan", Şerri yaratan "Ehremen"dir diyen mecusiler, zahiri müşrik hükmündedir.(193)  Allahû Teâla (cc)'ya lâyık olmadığı sıfatları nisbet  edenler de müşriktirler.  Hristiyanlar "Hz. İsa Allah'ın oğludur", Yahudiler de  "Hz. Üzeyr Allah'ın oğludur" diyerek şirke düşmüşlerdir. Hristiyan ve Yahudiler, "Hakiki Müşrik" hükmündedirler.(194) Küfür  ile şirk kavramı arasında, lafzî ayrılık mevcuttur.  Her müşrik, aynı zamanda kâfirdir. Buna mukabil her kâfir, müşrik vasfı ile anılmayabilir. Ancak itikadî açıdan mahiyet birliği sözkonusudur. Hanefî fukahası: "Küfür tek millettir" .(195)hükmünde ittifak etmiştir.

 

 226 Konumuzla ilgili olarak diğer bir ıstılâh da "İrtidat"dır. Reddetmek, geri çevirmek ve bir işten rücû etmek gibi manalara gelen "İrtidat"; İslâmî ıstılahta; iman ettikten sonra, küfre rücû etmeye (dönmeye) verilen isimdir.(196)

2. Bölüm Indeksi...LÜTFEN ÜZERİNE TIKLAYINIZ

---

DININ TARIFI DINLERIN SINIFLANDIRILMASI IMAN NEDIR? IMAN'IN RÜKÜNLERI IMAN ILE AMEL ARASINDAKI MÜNASEBET IMAN'IN SAHIH VE KABULE SAYAN OLMASININ SARTLARI IMAN VE ISLÂM       ICMALI VE TAFSILI IMAN ALLAHÛ TEÂLA (CC)'YA VE SIFATLARINA IMAN SIFAT-I SELBIYYE: VAHDANIYET:  BEKAA SIFATI:  KIYAM BI-NEFSIHI: KIDEM SIFATI: MUHALEFETÜN LI'L HAVADIS: SIFAT-I SÜBUTIYE HAYAT:  ILIM: KUDRET:  IRADE:  SEM'I VE BASAR:  KELAM BINEFSIHI: TEKVIN: PEYGAMBERLERE IMAN PEYGAMBERAN-I KIRAM'IN SIFATLARI SIDK (Dogruluk): EMANET:  FETANET:  ISMET: TEBLIG: MELEKLERE IMAN CINN'LERIN MAHIYETI KITAPLARA IMAN VAHYIN MANASI VE MAHIYETI AHIRETE IMAN KIYAMETIN MAHIYETI VE ALÂMETLERI AHIRET HAYATINA AIT HADISELER KAZA VE KADERE IMAN INSANLARIN FIILLERI VE IRADE SIYASET, HILAFET VE IMAMET MESELESI INSANI KÜFRE DÜSÜREN HALLER MÜRTED ILE KAFIR ARASINDAKI FARK INSANI KÜFRE DÜSÜREN SÖZLER VE FiiLLER (EFAL-I KÜFR, ELFAZ-I KÜFR) DIGER KONULAR SAHABE-I KIRÂM'I ANCAK HAYIRLA ANARIZ  ESAS OLAN BEYNE'L HAVF VE'R RECA HALIDIR  BIR VELI, ASLÂ BIR NEBI'NIN DERECESINE ULASAMAZ EHL-I KIBLE'NIN TEKFIRI CÂIZ DEGILDIR  2.BÖLÜMÜN Dipnotlari

 

 

ANA SAYFA

 

 

küfre düşürecek haller.

 

 

 

 

ÖNSÖZ

 

 

Elfaz-ı küfür, itikad ve amellerin kemâl bulması gerçekten mühim meselelerdendir. Bu meselelerin derin bir araştırma yaparak gayeye uygun bir şekilde öğretilmesi için her türlü ihtimamın gösterilmesi, elbette terkine imkân olmayan bir vecibedir.
 

 

 

Bir insan, iman ve küfrün ne olduğunu bilmezse, hidâyet, dalâlet ve ilhâdın da ne olduğunu kavrayamaz. Kelime-i Tevhidin alışkanlık icabı söylenişi, insanı ancak icmâlî imana götürür. Bu inanışla da tafsîle, tahkike ve ilme varılamaz.
 

 

 

Elfâz-ı küfrün ifade edilmesi de, inançların fesadına, fikirlerin bozulmasına yol açarak, insanı irtidat bataklığına sürükler. Böyle bir belâya duçar olan kimse bin yıl oruç tutup namaz kılsa ve diğer bütün ibadetleri de ifa etse, asla faydasını göremez. Onun yeri Cehennemdir. Hususiyle isyan, ifsad ve cehâlet denizinin taştığı, yeryüzünün her yerinde Hakkı inkâr cereyanlarının yayıldığı, azgınlığın, içi çürük dışı yaldızlı güzelliklerin ve bid'atlerin mahir eller tarafından süslenerek sunulduğu, böylesine çetin bir zamanda imanı kurtarmak kolay değildir.
 

 

 

Bu müstesna isi yaparak, iman hususunda kesin bir bilgiye sahip olan kimseler ne kadar azdır. Dilini küfre götüren sözlerden korumak ve ihsan mertebesine; Allah'ı (c.c.) görür gibi iman ve ibadet etme derecesine ulaşmak sureti ile, imanın hakikatine varmaya muvaffak olanlar ne kadar bahtiyardır. Hakka boyun eğmek, yakîne ulaşmak ve marifet nurunun tahakkuk etmesi gibi ruhen yükselmenin ifadesi olan halleri yaşayanlar, elbette vazifelerini bihakkın ifa etmenin lezzetini duyan kimselerdir.
 

 

 

Günümüzün aklı başında insanları tek bir şeyle    meşgul olmaya mecburdurlar. O da, insanın ruhunu, Cehennemde ebediyyen    kalmak gibi bir felâketten kurtarıp, kullarına sayısız nimetler bahşeden Allah'ın rahmetine kavuşturmak İçin olanca güçleri ile çalışmaktır.
 

 

 

Bu da ancak İman Ahlâk ve Muamelât sisteminin tesiriyle mümkündür. Bu üç unsur, marifetin sebepleridir.
 

 

Ey merhamet sahibi olan Allah'ım! Hakkı kabul etmek niyeti ile kitabımı okuyup, tetkik eden, irfan, (3) iz'an ve insaf erbabının imanı ile beraber benim imanımı da koru. Seni kemali ile tanımak ve vuslatına nail olmak için bize lütuf ve merhametinle kolaylıklar ihsan eyle...

 

(3) Allah'ı (c.c.) ve Allah'ın sıfatlarını bilmek, ilimlerin en yücesi, en büyüğü, en faydalısı, en mükemmeli, en şereflisi, en parlağı, ruha en fazla tesir edenidir. Akl-ı selim sahibi bir müslümana evleviyetle bu ilmi tahsil etmek farzdır. Bu ilim, bütün ilimlerin aslı, herşeyin ,özü, bütün saadetlerin kaynağı, her güzel hasletin başlangıcı, dünya ve âhiret saadetinin esasıdır. Bu ilmi iyi bilen bir insan, itikadını şüphenin karanlığından, şeytanın ve nefsin hilelerinden kurtarmış olur. İnsan, bu ilimle iyi kimseler zümresine ilhak olur, imanı kuvvet bulur, yakîn nuruna nail olur. İşte bunun içindir ki bu ilmi, Peygamber (s.a.v.) ilmin başı olarak vasf etmiştir. Bu ilmi, aklî ve naklî delilleri ile bilemeyen bir kimsenin taklide başvurmaktan başka çaresi yoktur. Taklid, Mâtüridî mezhebine göre caizdir.
 

 

 

Mutezile ulemasına göre tahlid câiz değildir. Hatta Ebu Hâşim, taklid edenin kâfir olacağını söylemiştir. Şüphesiz ki doğru olan bizim mezhebimizin görüşüdür. Bununla beraber taklid yapan kimse günahkârdır.
 

 

Peygamberimizden (s.a.v.) şöyle bir hadis-i şerifin rivayet olunduğu ileri sürülmüştür: "İhtiyarların dinini tahlid edin." Halbuki bu, hadis-i şerif değildir, Süfyân-ı Sevrî'nin sözüdür. Hadise şundan ibarettir: Mutezile mezhebinden bir grup, taklid erbabının makamının Cennet ile Cehennem arasında bir yerda olduğunu iddia etmiştir. Bunun üzerine yaşlı bir kadın onlara itiraz ederek şu âyet-i celileyi okumuş: "O (Allah) sizi yaratandır. Böyle iken kiminiz, kâfir (oluyor), kiminiz mü'min. Allah ne yaparsanız hakkıyle bilendir." (Tegâbun sûresi, 2) Hakikat bundan ibarettir demiştir. Bunu duyan Süfyân-ı Sevrî: "İhtiyarların dinini (itikadını) taklid edin" demiştir.

Müellif

 Ahmed Ziyâuddin Gümüşhanevî

 Kabir hayatının hak ve gerçek olduğuna dair deliller

Kâfir olarak öldüğü bilinen bir kimseye dua etmek caiz midir?Küfür lafızlarını konuşmak kişiyi kâfir eder mi?Miracı inkâr edenin durumu nedir?

 

 

“Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenler, kâfirlerin ta kendileridir.” ayetinin manası nedir?

 

Kur’an’da tenasüh (ruhun bedenden bedene geçmesi) var mıdır? İsra cesetle mi oldu, yoksa ruhla mı?Hz. Peygamber (s.a.v.) miraçta Allah’ı gördü mü?Allah-u Teâlâ (hâşâ) kaldıramayacağı bir taşı yaratabilir mi?

Şefaatin hak olduğuna dair deliller Peygamberler günah işler mi?Kabir hayatının hak ve gerçek olduğuna dair delillerKüfür topraklarında doğan ve İslam’ı hiç duymayan kişinin durumunun ne olduğu

 

 

 

Kâfir olarak öldüğü bilinen bir kimseye dua etmek caiz midir?

Bu konuda Cenab-ı Hak şöyle buyurmaktadır:

“Cehennemlik oldukları anlaşıldıktan sonra, akraba dahi olsa müşrikler için mağfiret etmek peygambere ve müminlere yakışmaz.” (Tevbe 113)

“Onlardan ölen kimsenin namazını sakın kılma, mezarı başında da durma! Bu, onların Allah ve Resulü’nü inkâr ettiklerindendir.” (Tevbe 84)

“Onlar için ister bağışlama dile ister dileme! Yetmiş defa bağışlama dilesen de Allah onları asla bağışlamayacaktır. Bu, onların Allah ve Resulü’nü inkâr etmelerinden ötürüdür.” (Tevbe 80)

İmam Karafi şöyle der: “Kâfirin bağışlanması için dua etmek küfürdür. Zira Allah-u Teâlâ kâfirin ebedî cehennemde kalacağını bildirmiş ve bunu vaat etmiştir. Bu vaatten sonra kâfire dua eden sanki: ‘Ya Rabbi! Sen her ne kadar kâfire ebedî cehennemi vaat etmişsen de sen vaadinden dönersin; falan kâfiri affetsen daha iyi olur.’ demiş olur ki bu da küfürdür.

Ayrıca İmam Karafi’ye göre, bütün müminlerin bağışlanması için dua etmek de haramdır. Zira sahih hadislerde, Müslümanlardan günahkâr olanların cehenneme girecekleri ve günahları kadar yandıktan sonra cennete girecekleri bildirilmiştir.

Hanefiler ise bunu biraz ağır bulurlar ve derler ki: “Kâfir için dua etmek (Ölen kâfire, yoksa hayattaki bir kâfire hidayeti için dua etmek caizdir.) küfürdür. Lakin bütün Müslümanların affı için dua etmek haram değil, caizdir.”

İbn-i Abidin Hazretleri bu ihtilafın sebebini şöyle anlatıyor: “Allah’ın vaadinden dönmeyeceği muhakkaktır. Zira Kur’an’da tekrarla “Muhakkak ki Allah vaadinden dönmez.” buyrulmuştur. Allah ise müminlere cenneti, kâfirlere de cehennemi vaat etmiştir. Bir kâfirin affını isteyen, Allah’a vaadinden dönmeyi isnat etmiş olacağından dolayı küfre girer.

Günahkâr Müslümanların cehenneme gireceğini bildirmek ise Allah’ın vaadi değil, vaîdidir; korkutmasıdır. Buradaki mesele şudur: Allah vaadinden dönmez. Bu, Kur’an’ın bildirmesiyle açıktır. Ama acaba vaîdinden, yani korkutma ve tehdidinden döner mi?

İmam Karafi ve ona tabi olanlara göre, Allah vaîdinden dahi dönmez; Hanefilere göre ise Allah’ın vaîdinden dönmesi caizdir.

 

 

Küfür lafızlarını konuşmak kişiyi kâfir eder mi?

Küfür lafızlarını konuşmanın kişiyi küfre sokup sokmayacağı hususunda âlimler ihtilaf etmişlerdir. Bir kısım âlimler, cehaleti mazeret kabul etmeyerek küfür lafızlarını konuşanın küfre gireceğini söylemişlerdir. Hanefilerin görüşü bu şekildedir. Bir kısım âlimler ise cehaleti özür kabul etmiştir. Konunun detayını akaid kitaplarına havale ederek bu bahsi şöyle özetleyeceğiz:

Maliki imamlarından İmam Karafi der ki: “Elfaz-ı küfriye (küfür lafızları) ile bizzat küfrü kastetmedikçe kâfir olmaz.”

Mesela biri dese: “Ben falan ile cennete girmem.” Bu söz küfürdür. Çünkü bu sözde Allah’ın hükmüne razı olmamak ve O’na hata isnat etmek vardır. Bu sözü söyleyen adam sanki: “O cennete girmeye layık değildir. Oraya sokulursa hata yapılmış olur. Ben de buna razı olmam.” demiş gibidir. Hâlbuki Allah’ın hükmüne razı olmamak ve O’na hata isnat etmek küfürdür. Ancak bu sözden böyle bir neticeyi ancak kâfirler kasteder. Bir Müslüman, böyle bir manayı kastetmeksizin bu sözü söylese kâfir olmaz. Lakin küfür kelamını tekellüm etmiş ve İslam bağına bir küfür tohum ekmiş olur.

İ. Nüceym der ki: “Elfaz-ı küfriyenin çoğu ihtilaflıdır. Böyle ihtilaflı sözler ile insanlar tekfir edilmemeli; ben etmemeye yemin ettim.”

İbn-i Abidin der ki: “Kişiyi imandan çıkaran şeyler, onu imana sokan şeyleri inkâr etmesidir.”

Bediüzzaman Hazretleri der ki: “Bir Müslüman’ın her bir sıfatı Müslüman olmak lazım gelmediği gibi, bir kâfirin de her bir sıfatı kâfir olmak lazım gelmez.”

Demek bir Müslüman’ın da kâfir sıfatı olabilir ve bu onu kâfir yapmaz.

Mesela “Münafığın sıfatı üçtür. Konuştuğunda yalan söyler, vaad ettiğinde cayar ve emanete hıyanet eder.” hadisinin işaret ettiği üzere yalan, sözden dönmek ve hıyanet münafıklık sıfatlarındandır. Lakin bu sıfatlar bir Müslüman’da bulunsa münafık olmaz; münafık bir iş yapmış olur.

Bediüzzaman Hazretleri yine şöyle der: “Denmiş, bu şey küfürdür. Yani o sıfat imandan neşet etmemiş (meydana gelmemiş), o sıfat kâfiredir. O haysiyet ile o zat küfür etti denilir. Lakin mevsufu (sıfatın sahibi olan kişi) ise masume (masum) ve imandan neşet ettikleri gibi imanın tereşşuhatına haiz olan başka evsafa (vasıflara) dahi malik olduğundan, o zat kâfirdir denilmez. İlla ki o sıfatın küfürden neşet ettiği yakînen biline… Zira başka sebepten de neşet edebilir. Sıfatın delaletinde şek (şüphe) var, imanın vücudunda ise yakîn var. Şek ise yakînin hükmünü izale edemez. Çabuk küfre cüret edenlerin kulakları çınlıya!”

Bediüzzaman Hazretleri’nin şu sözüyle bu bahsi bitirelim: “Kelam bazen küfür görünür, sahibi kâfir olmaz.”

 

Miracı inkâr edenin durumu nedir?

Ömer Nasuhi Hazretleri bu konuda şöyle der: Miraç üç bölümden meydana gelir.

1- Hz. Peygamber (s.a.v.)’in Mescid-i Haram’dan Mescid-i Aksa’ya götürülmesidir. Bu, ayet ile sabit olduğundan dolayı inkâr eden kâfir olur.

2- Peygamberimiz (s.a.v.)’in göklere, yüksek makamlara ve sidretü-l müntehaya çıkmasıdır ki hadis-i meşhur ile sabittir. Bunu inkâr eden ehl-i delalet olur.

3- Peygamberimiz (s.a.v.)’in âlem-i vücuba girmesi; arşı, kürsüyü, cennet ve cehennemi müşahade etmesidir ki hadis-i ahad ile sabittir. Bunu inkâr eden de ehl-i bid’a olur.

 

 

Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenler, kâfirlerin ta kendileridir.” ayetinin manası nedir?

Mezkûr ayetin manası hakkında Abdullah ibn-i Mesud hazretleri şöyle der: “İster Müslüman olsun, ister Yahudi olsun, her kim Allah’ın hükmünden başka bir hükümle helal itikat ederek hükmederse, işte onlar kafirlerin ta kendileridir. Ama haram işlediğine itikad ederek böyle bir hüküm verirse, günahkar ve fasık olur. Artık onun durumu Allah’a kalmıştır. Allah dilerse azap eder, dilerse affeder.”

Hz. İkrime de şöyle der: “Cenab-ı Hakk’ın bu hükmü, ancak ve ancak kalbiyle tasdik, diliyle ikrar etmeyenlere şamil olur. Zira insan, Allah’ın hükmünü kalbiyle bilip, lisanen ikrar ettiği halde, o hükmün zıddıyla amel ederse, O yine Allah’ın hükmüyle hükmetmiştir. Lakin o hükmü yerine getirmeyi terk etmiştir. Böyle bir kimse, bu ayetin kapsamına dahil olmaz.

İ. Alusi: “Ayetteki hükümden maksat, kalbin hükmetmesidir. Kalbin hükmü ise tasdiktir. Tasdik etmeyerek Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenlerin kafir olduklarında ise ihtilaf yoktur.”

 

Kur’an’da tenasüh (ruhun bedenden bedene geçmesi) var mıdır?

İnsan fıtraten mükerrem olduğu için hakkı arıyor, lakin bazen batıl eline gelir, hak zannederek alır koynunda saklar. Hakikati kazarken ihtiyarsız dalâlet başına düşer, hakikat zannederek alır başına giyer.

İşte reenkarnasyon da böyle batıl bir meseledir ve asla İslam’ın ve Kur’an’ın malı değildir. Buna rağmen esefle ve üzüntüyle görmekteyiz ki, bir kısım bedbahtlar televizyon televizyon gezerek bu batıl meseleyi hak gibi göstermeye çalışmakta ve maalesef insanları aldatmaktadırlar. Bilhassa bu bedbahtların içinde bir kısım ilahiyat profesörlerinin de olması bizleri ayrıca üzmekte ve “Ümmetin dinini korumakla mükellef olanlar bunlar mı?” diye bizleri düşündürmektedir.

Bu eseri hazırlamaktaki amacımız:Reenkarnasyonun batıllığını ispat ederek Müslümanların imanını bir tehlikeden kurtarmak ve bu batıl meseleyi hak gibi anlatan sözde profesörlerin asıl yüzlerini göstererek, onların diğer şerli fikirlerinden Ümmet-i Muhammed’i muhafaza etmektir.

Yani mesele sadece reenkarnasyon değildir. Mesele, aynı zamanda bu fikri savunanların İslam’dan ve imandan ne kadar uzak olduklarını beyan ederek, Ümmet-i Muhammed’i onlara karşı uyarmaktır.

“Reenkarnasyon Saçmalığı” isimli bu eserimizde reenkarnasyonun asla mümkün olamayacağı iki kere iki dört eder katiyetinde ispat edilecektir. Tevfik ve inayet Allah’tandır.

REENKARNASYON NEDİR?

Reenkarnasyon:Ruh göçü demektir. Ruhun, insan öldükten sonra başka insana geçmesi ve başka bir bedenle dünyaya gelmesidir. Buna tenasüh de denilir.

Reenkarnasyonun mümkün olamayacağı meselesini dört başlıkta inceleyeceğiz:

·İlk önce Kur’an’a bakacağız ve Kur’an bu konuda ne diyor, bunu öğreneceğiz.

·Daha sonra hadislere bakarak, bu konuda Efendimiz (s.a.v.)’in bir beyanı var mıdır? bunu araştıracağız.

·Daha sonra ise bu konudaki İslam âlimlerinin görüşlerini inceleyeceğiz. Acaba onlar bu konuda ne demişler?

·Ve daha sonra da reenkarnasyonun aklen ve mantıken mümkün olamayacağının delillerini beyan edeceğiz.

Zira bir meselenin hak olabilmesi için:

·Ya Kur’an haber vermeli,

·Ya Peygamberimiz (s.a.v.) ondan bahsetmeli,

·Ya İslam âlimleri o meselede ittifak etmeli,

·Ya da en azından o mesele akla ve mantığa uygun gelmelidir.

Eğer:

·Kur’an’ın haber vermesi bir kenara, Kur’an ona karşı çıkıyorsa,

·Peygamberimiz (s.a.v.) ondan hiç bahsetmiyorsa,

·İslam âlimleri onu küfür sayıyorsa,

·Ve akıl ve mantık da onu reddediyorsa, artık bu meselenin batıllığı güneş gibi ortaya çıkmış demektir.

İşte bizler, bu dört başlık altında reenkarnasyonun batıllığını kat’i olarak ispat edeceğiz. Şimdi, Kur’an’ın bu meseleye bakışına geçiyoruz.

KUR’AN REENKARNASYON HAKKINDA NE DİYOR?

DELİL 1

Nihayet onlardan (müşriklerden) birine ölüm gelince, “Rabbim, beni (dünyaya) geri döndür, ta ki yapmadan bıraktığımı tamamlar, iyi iş işlerim” der. Hayır! Bu söylediği boş bir laftır. Onların arkasında ise, yeniden dirilecekleri güne kadar berzah vardır.(Müminun 99-100)

Mezkûr ayet-i kerime, reenkarnasyonu çok açık bir şekilde reddetmektedir. Şimdi ayet-i celileyi tahlil edelim:

Soru:Onlara ölüm gelince ne diye dua etmeye ve yalvarmaya başlarlar?

Cevap:Bir daha dünyaya geri dönmek ve dünyada iken terk ettikleri salih ameller işlemek isterler.

Soru:Onlara müsaade edilir mi?

Cevap:Hayır, müsaade edilmez.

Soru:Peki, onların bu istekleri hakkında ne buyrulur?

Cevap:“Bu söyledikleri boş bir sözdür!” buyrulur.

Soru:Peki, onların akıbetleri ne olur?

Cevap:Dirilme gününe kadar beklemek üzere Berzah adı verilen âleme götürülür.

Acaba, ayet-i kerimenin beyanları bu kadar açık ve net iken, nasıl olur da bir Müslüman reenkarnasyona inanabilir? Ve reenkarnasyona inanana nasıl Müslüman denilebilir?

Reenkarnasyonu savunanlar; ruhun kemal bulmak için, bu dünyadaki macerasına başka bedenlerle devam ettiğini iddia ederler. Hâlbuki tefsirini yaptığımız ayet-i kerimede, günahkâr olarak ölenler, terk ettikleri salih amelleri işleyebilmek için izin istemekte -yani reenkarnasyonculara göre, kemal bulmak için izin istemekte-ama onlara izin verilmemektedir. Demek, reenkarnasyoncuların iddiaları tamamıyla Kur’an’a zıt ve muhalif olan bir görüştür.

Ayet-i kerimede geçen ve kıyamete kadar onların kalacakları yer olarak bildirilen “Berzah” ise, ölen ruhların kıyamete kadar bekledikleri âlemin ismidir. Dünyaya gelmeyen ruhlar “Âlem-i Ervah”ta beklerken, dünyaya gelmiş ve ölüm ile bedenini terk etmiş ruhlar “Âlem-i Berzah”ta beklemektedirler. Âlem-i berzah âdeta ahiretin bekleme salonudur.

Netice olarak diyebiliriz ki:Müminun suresi 99. ve 100. ayetler tenasühü açıkça reddetmektedir. Malumdur ki, Kur’an’ın tek bir ayetini inkâr edenler dinden çıkar ve kâfir olurlar. İşte tenasühe inananlar bu ayet-i kerimeyi ve birazdan zikredeceğimiz diğer ayetleri inkâr ettikleri için dinden çıkmışlar ve küfre girmişlerdir.

DELİL 2

De ki: Size vekil kılınmış olan ölüm meleği canınızı alacak, sonra döndürülüp Rabbinize götürüleceksiniz. Günahkârları bir görseydin! Rablerinin huzurunda başları öne eğilmiş olarak şöyle derler: “Ey Rabbimiz! Gördük ve işittik, şimdi bizi geri çevir de salih bir amel işleyelim; çünkü biz artık kesin bir şekilde inanıyoruz.” Eğer biz dilemiş olsaydık her nefse hidayetini verirdik!(Secde 11-13)

Mezkûr ayet-i kerime de tenasühü reddetmektedir. Şimdi bu ayet-i kerimeyi tahlil edelim:

Soru:Günahkârlar, boyunlarını öne eğmiş olarak Allah’tan ne isterler?

Cevap:Dünyaya bir daha gönderilmek ve salih ameller işleyebilmek.

Soru:Salih amel işleyecekleri hususunda neyi delil gösterirler?

Cevap:Artık hakkı gördüklerini ve hakikati işittiklerini delil gösterirler ve bundan sonra artık batıla dalmayacaklarını bildirirler.

Soru:Onlara ne cevap verilmiştir?

Cevap:İstekleri reddedilmiş ve “Eğer biz dilemiş olsaydık her nefse hidayet verirdik!” denilerek, her nefsin hidayet bulmasının murad-ı İlahî olmadığı beyan buyrulmuştur.

Hani ölümden sonra ruh başka bedene giriyordu? Hâlbuki ayet-i kerimenin açık ifadesiyle onların bu istekleri reddedilmektedir.

Hem hani ruh başka bedene girerek kemal buluyordu? Hâlbuki “Eğer biz dilemiş olsaydık her nefse hidayet verirdik!” ayetinin açık beyanıyla, her nefsin hidayet bulması murad-ı İlahî değildir. Evet, Cenab-ı Hak her kulunun hidayet üzere olmasından ve kemal bulmasından hoşnut ve razı olur; ancak her kulun illaki kemal bulmasını Allah-u Teâlâ murad etmemiş ve kullarını, iman veya küfrü seçme hususunda serbest bırakmıştır. Bu hakikate Kur’an’ın şu ayeti işaret etmektedir: “Ve de ki: O hak Rabbimiz’dendir. Artık dileyen iman etsin, dileyen inkâr etsin.” (Kehf 29)

Zaten eğer Allah-u Teâlâ her kulunun hidayet bulmasını murad etseydi, her nefse ölmeden önce hidayet verebilir ve ruhların onlarca beden değiştirmesi gibi uzun bir seyahate gerek kalmazdı. Ancak böyle olsaydı, imtihanın açılması ve cehennemin yaratılmasının bir manası olmazdı.

Netice olarak diyebiliriz ki:Secde suresi 11, 12 ve 13. ayetler tenasühü açıkça reddetmekte ve ölümden sonra bir daha dünyaya gelmenin mümkün olmadığını beyan etmektedir. Artık kim bundan sonra tenasühe inanırsa, mezkûr ayeti ve Allah-u Teâlâ’yı tekzib etmiş olur. Herhâlde insan olan da bu yaptığından utanır ve aklı varsa bundan titrer!

DELİL 3

Zalimler şöyle diyecekler: “Ey Rabbimiz! Bizi yakın bir zamana kadar ertele de senin davetine uyalım ve peygamberlere tabi olalım.” Onlara denilir ki: “Sizin için hiçbir zeval (ölüm) yoktur diye, daha önce yemin etmemiş miydiniz?” (İbrahim 44)

Bu ayet-i kerime de açık bir şekilde tenasühü reddetmekte ve tenasüh fikrinin batıllığını ortaya koymaktadır. Şöyle ki: Tenasühü savunanlar, kendileri için bir zeval ve ölümün yok olduğuna inanmaktadırlar. İleride de açıklanacağı üzere, tenasüh fikrinin temelinde, uzun asırlar boyunca dünyada yaşama arzusu vardır. Onlara göre, ruhları başka bedenlerle defalarca bu dünyaya gelecek ve bu dünyadan hiç ayrılmayacaklardır. Yani inançlarına göre, onlar için bir zeval yoktur.

Şimdi, ayet-i kerimenin onlara verdiği cevaba bakalım: “Onlara denilir ki: ‘Sizin için hiç bir zeval (ölüm) yoktur diye, daha önce yemin etmemiş miydiniz?’”

İşte, bu ayet-i kerime âdeta onların yüzüne bir tokat vurmakta ve şöyle demektedir: “Hani siz ruhunuzun başka bedenlerle defalarca dünyaya geleceğine inanıyor ve buna yemin ediyordunuz, hani sizin için bir son yoktu! O hâlde niçin şimdi, ecelinizin ileriye tehir edilmesi için yalvarıyorsunuz? Hadi gitseniz ya dünyaya, niçin gidemiyorsunuz…”

Demek, ruhlar öyle başıboş değiller ve diledikleri gibi bu dünyaya gelip gidemezler! Acaba, tenasühe inananların o andaki hâllerini ve yüzlerinin şeklini hayal edebiliyor musunuz?

DELİL 4

Onlar, orada şöyle feryat ederler: “Ey Rabbimiz! Bizleri çıkar, yaptıklarımızdan başka, salih bir amel yapalım.” Onlara denilir ki: “Size düşünecek olanın düşüneceği kadar bir ömür vermedik mi? Hem size uyarıcı da gelmişti. O hâlde tadın bakalım azabı! Çünkü zalimleri kurtaracak yoktur.” (Fatır 37)

Bu ayet-i kerime de tenasüh fikrini açık bir şekilde reddetmektedir. Şöyle ki: Tenasühe inananlara göre, insan kemal bulmak için defalarca bu dünyaya gelmekte ve seyr-i sülükünü tamamlayıncaya kadar bu seyahat devam etmektedir. Hâlbuki ayet-i kerime onların bu görüşlerini reddetmektedir. Şimdi, ayet-i kerimeyi tahlil ederek bu reddi görelim:

Soru:Onlar niçin dünyaya bir daha gelmek istiyorlar?

Cevap:Salih amel işlemek, yani kemal bulmak için.

Soru:Peki, onlara izin veriliyor mu?

Cevap:Hayır!

Soru:İzin verilmeme gerekçesi olarak ne gösteriliyor?

Cevap:Onların, düşünecek ve salih amel yapabilecek kadar bir ömre sahip oldukları ve ayrıca kendilerine uyarıcılar geldiği; ama onların buna rağmen salih amel işlememiş olmaları.

Demek ki, kemal bulmak için bir daha bu dünyaya gönderilme yoktur. Eğer öyle olsaydı, onların salih amel işlemek için bir daha bu dünyaya dönme arzuları kabul edilirdi. Hâlbuki ayetin çok net ifadesine göre, bu istekleri reddedilmiş ve onlar bir daha dünyaya gönderilmemiştir.

Ayet-i kerimenin bu kadar açık beyanına rağmen hâlâ nasıl olur da tenasüh kabul edilebilir? Biz, bu ayetlerden habersiz olanların tenasühe inanmasını bir derece anlayabiliyor ve cehaletlerine veriyoruz, tabi cehalet özür değildir! Lakin Kur’an’ı bildiğini iddia eden sözde profesörlerin bu görüşü savunmalarını anlayamıyoruz. Acaba onlar bu ayetleri hiç görmüyorlar mı? Ya da amaçları üzüm yemek değil de, bağcıyı mı dövmek? Yani onlar, bu milletin itikadını bozmak için tutulmuş kişiler mi? Bizim aklımıza başka bir şey gelmiyor; çünkü değil bir profesör, Kur’an’ı az bir şey okuyan kimse bile tenasühün Kur’an’a bütün bütün zıt olduğunu anlar. Peki, onlar nasıl anlayamıyorlar? Bizce anlıyorlar ve hakikati çok iyi biliyorlar; ama dediğimiz gibi, onlar başka bir şeyin peşinde, bu ümmetin imanının…

DELİL 5

Onlar, ilk ölümden başka orada bir ölüm tatmazlar. (Duhan 56)

Mezkûr ayeti kerime, insanın ölümü sadece bir kere tadacağını haber vermekte iken; tenasühçüler insanın defalarca ölümü tattığını ve her defasında başka bir beden ile bu dünyaya geldiğini söylemektedirler. Şimdi, Kur’an’a mı inanacağız, yoksa tenasühçülere mi?

Ayrıca şunu da merak ediyoruz, acaba tenasühü savunanlar bu ayeti hiç görmüyorlar mı? Gerçi daha evvel söylemiştik, onlar tenasühü, inandıklarından dolayı savunmuyorlar; onların derdi başka, onların derdi, sadece bu ümmetin imanını çalmaktır.

“Onlar, ilk ölümden başka orada bir ölüm tatmazlar.” ayet-i kerimesi o kadar açık ve nettir ki, tahlile ihtiyaç duymuyor ve bir sonraki ayet-i kerimeye geçiyoruz.

DELİL 6

… Onlar ki gayba iman ederler… (Bakara 3)

Bu ayetin beyanıyla, bu dünya imtihan için yaratılmıştır ve imtihanın sırrı da gabya iman esası üzerine cereyan etmektedir. Yani iman hakikatlerini görmeden inanmamız istenmektedir.

Başka bir ifadeyle, Cenab-ı Hak bu dünyayı, kim iman edecek ve kim iman etmeyecek sırrının açığa çıkması için yaratmış olup kullarından gayba iman etmelerini istemiştir.

Hâlbuki bedenden çıkan bir ruh için gayb kalmamakta ve o ruh bütün iman hakikatlerini bizzat müşahade etmektedir. Yani melekleri, mükâfatı ve azabı v.s. görmekte ve kendisi için imtihanın sırrı bozulmaktadır. Dolayısıyla bu dünyaya tekrar dönmesinin hiçbir manası yoktur. Ve madem manası yoktur, o hâlde dönüşüne elbette izin verilmeyecektir.

Kur’an-ı Kerim’de ölüm ve dirilişle ilgili birçok ayet-i kerime vardır. Bu ayetlerin hiçbirinde ruhun başka bir insana veya başka bir mahluka geçtiğini gösteren bir ifade yoktur. Buna karşı tenasühü reddeden ayetler oldukça çoktur. Bizler, bu altı ayeti yeterli görüyor ve sizleri sıkmamak için daha fazla ayet-i kerimeyi delil getirmeye gerek duymuyoruz. Zira daha üç kapıyı daha çalacak ve tenasühü, ilk önce Efendimiz (s.a.v.)’e, sonra İslam âlimlerine ve daha sonra da akıl ve mantığa soracağız.

Bizler bu kapıyı kapatmadan önce, tenasühü reddeden diğer Kur’an ayetlerinin bir kısmını vereceğiz. Dileyenler bu ayetlerin tefsirlerini mütalaa ederek, tenasühün Kur’an’ın ruhundan ne kadar uzak olduğunu görebilirler.

Nisa 18, En’am 93, Secde 11, Münafikun 10-11, Mü’min 45-46, Mümtehine 13, Nisa 97 ve mükâfatın ve cezanın ölümden hemen sonra olduğunu beyan buyuran diğer bütün ayetler tenasühü reddetmektedir.

PEYGAMBERİMİZ (S.A.V.) REENKARNASYON HAKKINDA NE DİYOR?

“Peygamber size ne verdiyse onu alın! Size neyi yasakladıysa ondan sakının ve Allah’tan korkun!”(Haşr 7) ayetinin emriyle bir Müslüman, Efendimiz’in verdiğini almalı ve vermediğini almamalıdır. Zira Peygamber Efendimiz (s.a.v.) Kur’an’ın en büyük müfessiri ve bu dinin tebliğ edicisidir.

O hâlde bizler de Müslümanlar olarak, meselemiz olan tenasühü Peygamber Efendimiz’e götürmeli ve “alın!” diyorsa almalı; “almayın!” diyorsa da almamalıyız.

O halde şimdi biz tenasühü savunanlara soruyoruz: Bu konuda Peygamberimiz’den bir hadis veya küçücük bir söz nakledebiliyor musunuz?

Hayır, nakledemezler! Doğuyu, batıyı, kuzeyi ve güneyi arasalar, Peygamber Efendimiz’in bütün sözlerini teker teker araştırsalar tenasühe ait tek bir hadis bulamazlar. Eğer İslam’da tenasüh inancı olsaydı, Hz. Peygamber (s.a.v.)’in bundan haber vermesi gerekirdi. Zira o zat bu dinin öğreticisi ve muallimidir, bizler bu dini onun hadislerinden öğreniyoruz. Hâlbuki Efendimiz (s.a.v.) tenasühe ait tek bir söz söylememiş, mükâfat veya azabın hemen ölümden sonra başladığına ait ise yüzlerce hadis söyleyerek tenasühü reddetmiştir.

Acaba hiç mümkün müdür ki tenasüh caiz ve vaki olacak da, Peygamberimiz (s.a.v.) bunu bilmeyecek ve bundan haber vermeyecek? Acaba bu konuda Peygamberimiz’den daha bilgili ve yetkili birisi olabilir mi?

Şurası da çok ilginçtir ki, din namına konuşanlar, konuştukları hususta Peygamber Efendimiz’in ne dediğini hiç umursamamakta ve sadece kendi vehimlerine göre konuşmaktadırlar. Din sadece vehimlere dayandırılabilir mi? Peygamberi aradan çıkartan bir anlayışla ne kadar isabet edilebilir? Eğer herkes vehmine göre hükmedecekse, o hâlde peygamberler niye gönderildi?

Sözün özü olarak deriz ki:Tenasüh İslam’ın ve Kur’an’ın malı değildir. Eğer öyle olsaydı, Peygamberimiz (s.a.v.) bu inancı sahabesine ve ümmetine ders verirdi; diğer iman hakikatlerini ders verdiği gibi… Madem ders vermemiş ve bu konuda küçücük bir söz bile söylememiştir, o hâlde tenasüh inancı batıldır ve gayr-i İslami’dir.

İSLAM ÂLİMLERİ REENKARNASYON HAKKINDA NE DİYOR?

İ. Azam Hazretleri her gün bir defa Kur’an’ı baştan sona okumuş, İ. Şafi Hazretleri bir günde iki defa Kur’an’ı hatmetmiş ve birçok hakiki âlim de üç veya yedi günde bir manasına nüfuz ederek Kur’an’ı okumuşlardır. Yine bu âlimler Peygamber Efendimiz’in on binlerce hadisini senetleriyle beraber ezberlemişlerdir.

Eğer Kur’an’da tenasüh olsaydı veya hadisler tenasühten haber verseydi, elbette bu zatların dürbün gibi gözünden kaçmayacaktı. Hâlbuki bu zatlar böyle bir şeyden haber vermemişler; bırakın haber vermeyi, bu fikrin batıl olduğunu ve buna inananların kâfir olacağını bildirmişlerdir.

Mesela, İmam-ı Rabbani Hazretleri şöyle der:Kalpleri hasta ve bilgileri az olan bazı kimseler, hatta kendilerini âlim olarak tanıtan bazı dinsizler tenasühe inanıyor. “Ruhlar olgunlaşmadan önce bir bedenden ayrılınca, başka bir bedene geçer. Kemale geldikten sonra insanlara gelmez, tenasüh yolu ile olgunlaşmış olurlar.”diyor ve tenasühle ilgili birçok hikâyeler uyduruyorlar. Tenasühe inanan dinden çıkar kâfir olur…

Yine Âlim İbni Hazm şöyle der: Tenasühe inananların kâfir oldukları hususunda icma vardır.

Berika ve Hadika isimli kitaplarda ve İslam’ın diğer bütün kaynaklarında, tenasühe inananların kâfir oldukları beyan buyrulmuştur. Rüştünü ispat etmiş ve ümmet tarafından kabul görmüş hiçbir âlim tenasühün mümkün olabileceğinden bahsetmemiş, hepsi ittifakla tenasühün küfür olduğunu haber vermiştir.

Acaba onların bu ittifakına ve sözlerine karşı, bu zamanın takva ve amel fakiri olan birkaç cahilin sözünün ne kıymeti olabilir? Ve onların sözünü nasıl hükümden düşürebilir?

AKIL VE MANTIK REENKARNASYON HAKKINDA NE DİYOR?

Şimdi maddeler hâlinde, akıl ve mantığın tenasühü reddettiğini ortaya koyalım:

1-Eğer tenasühü yaşayan, bin kişiden bir kişi bile olsa, dünya nüfusuna kıyasla tenasühün ne kadar sıklıkla görüleceği aşikârdır. Hâlbuki bunu iddia edenler bir elin parmaklarını geçmemektedir. Bu da tenasühün hakikat olmadığına bir delildir.

2-Tenasühe inanan kişiye soruyoruz: Öldükten sonra dirilme, beden ve ruh ile olacaktır. Azap veya lezzetler ikisinedir. Binlerce bedene girmiş bir ruh, hangi şahsiyetiyle haşrolacak ve hesaba çekilecektir?

3-Eğer “En son beden” diye cevap verilirse, o hâlde biz de deriz ki: Mesela on beden değiştirmiş olan ve ilk dokuz bedeninde zalim, son bedeninde ise salih olan bir ruh, salih olarak cennete girse; acaba ilk dokuz bedeninde zulmettiği mazlumların haklarının ondan alınmaması bir zulüm değil midir? Hâlbuki Allah-u Teâlâ zerre miktar zulmetmez.

4-Veya tam tersi olarak, bir ruh ilk dokuz bedeninde salih ve son beninde zalim olsa, eğer son bedene göre hesaba çekilerek cehenneme atılsa; ilk dokuz bedende yaptığı ibadet zayi mi olacak? Hâlbuki Allah-u Teâlâ: “Kazandığınız tastamam verilecektir.” buyuruyor.

Demek, haşrin hem beden ve hem ruh ile olması, tenasühü imkânsız kılmaktadır.

5-Malumdur ki, eşyanın zatî özellikleri ve vasıfları, mahiyetinden ayrılmaz; hiçbir nevin zatî hasseleri kendinden kopup başka bir neve geçmez. Mesela bir insan; ilim, itikat, zekâ vb. sıfatlarda başkasının aynı değildir. İmam Gazali’nin o nezih ruhu, diğer ruhlardan ayrıdır. Eğer tenasüh olsa idi, dünyaya birçok İmam Gazalilerin gelmesi gerekirdi. Hâlbuki tarih sayfası, İmam Gazali ve emsallerine rastlamamıştır. Bu da tenasühün vaki olmadığına bir delildir.

6-Eğer tenasüh ile ruhlar olgunlaşıyor ve kemale ermeyen her ruh bu seyahat ile kemale ulaşıyorsa, cehennem kimler için hazırlandı ve orada kimler azap görecek? Tenasühe inanmak, cehennemi inkâr etmek ile neticelenmez mi?

7-Tenasühçülerin dediği gibi, eğer ruhumuz şimdiki bedenden önce, başka bedenlerle bu dünyaya gelmiş olsaydı, o bedenlerdeyken bütün yaptıklarımızı şu anda bilmemiz gerekirdi. Hâlbuki hiçbirimiz böyle bir şey hatırlamıyoruz. Bu da tenasühün safsata olduğuna bir delildir.

8- Tenasüh inancına göre evrendeki ruhlar belli sayıdadır. Bu durumda dünya nüfusunun statik olması ve nüfusta bir artışın olmaması gerekirdi. Hâlbuki realite bunun aksini göstermektedir.

9- Tenasüh iddiası, peygamberlerin gönderilmeleri ve semavi kitapların indirilmeleri hakikati ile de bağdaşamaz. Eğer ruhlar, kemal bulmak için defalarca bu dünyaya gelseydi, peygamberlerin gönderilmesine ve kitapların indirilmesine ihtiyaç kalmazdı. Zira Cenab-ı Hak onları, insanın terakki ve tekâmülünü temin ve beşerin bakışını ebedî hayata çevirmek için göndermiştir. Eğer tenasüh tek başına bu kemali sağlıyorsa, ne diye peygamberler gönderildi ve semavi kitaplar indirildi? Demek tenasüh, peygamberlerin gönderilmesi ve kitapların indirilmesi hakikatleriyle de tam bir çelişki içindedir.

10- Kur’an ve diğer semavi kitapların günahların tevbe ile affedileceğine dair olan beyanları, affedilebilmek için ruhların böyle ızdıraplı ve uzun seyahatlerini fuzuli ve manasız göstermektedir. Allah-u Teâlâ böyle bir seyahat olmaksızın bütün günahları bir anda sevaba çevirebilmektedir. Demek tenasüh, Allah’ın affının genişliği ile de çelişki içindedir.

11- Peygamberlere uyan kimseler arasında, ilk hayatları itibariyle çok kötü kimseler de bulunuyordu. Bu insanların uzun ve kirli bir geçmişten sonra, velileri geride bırakacak kadar mualla bir mevkiye bir anda yükselmeleri o kadar vakidir ki, aksine fikir beyan etmek âdeta imkânsızdır. Böyle, bir hamlede ve bir nefhada olgunluğun zirvesine yükselmek mümkün iken ve bu Allah’ın lütfuna daha yakışır iken, defalarca başka bedenlerle dünyaya gelmenin ne gibi bir manası olabilir?

Tenasühün saçmalığına dair daha birçok delilleri ortaya koyabiliriz. Ancak meselenin batıllığı güneş gibi ortaya çıktığından dolayı başka delillere ihtiyaç duymuyor ve bu uzun meseleyi burada keserek tenasüh hakkında merak edilen birkaç sorunun cevabına geçiyoruz:

SORULAR VE CEVAPLARI

1- “Kâfirler diyecekler ki: Ey Rabbimiz! Sen bizi iki defa öldürdün ve iki defa dirilttin. Şimdi günahlarımızı anladık. Artık çıkmaya bir yol var mı?”(Mü’min 11)ayetindeki “iki defa öldürülme ve iki defa diriltilmenin” tenasühe bir işareti var mıdır?

Asla yoktur! Zira eğer tenasühten bahsetseydi, “iki defa öldürülme ve iki defa diriltilmeden” değil; “onlarca defa öldürülüp onlarca defa diriltilmeden” bahsedilirdi. Zira tenasühe inananlara göre, ruh onlarca defa ölmekte ve onlarca defa dirilmektedir. Eğer mezkûr ayet-i kerime tenasühe işaret etseydi şöyle olurdu: “Ey Rabbimiz! Sen bizi onlarca defa öldürdün ve onlarca defa dirilttin…” Lakin böyle söylenmemiş ve sadece “iki defa ölümden” bahsedilmiştir. Demek ayetin tenasühle hiçbir ilgisi yoktur.

Ayette geçen “iki defa öldürülme” hakkında Abdullah b. Mesud, Abdullah b. Abbas, Katade, Dahhak ve Ebu Malik Hazretleri şöyle demiştir: Birinci ölüm, ruh üflenmeden önceki durumdur. İnsanların, atalarının sulbünde iken ölü olmaları kastedilmiştir. İkinci ölüm ise, bu dünyaya geldikten sonra ölmeleridir.

Bu ayet şu ayete benzer: “Allah’ı nasıl inkâr edersiniz? Hâlbuki siz ölüler idiniz, o sizi diriltti. Sonra öldürecek ve sonra tekrar diriltecektir. Nihayet ona döndürüleceksiniz.” (Bakara 28)

Bu ayetteki:

·“Ölüler idiniz.” ifadesiyle ataların sulbündeki hâle dikkat çekilmiş,

·“O sizi diriltti.” ifadesiyle hayat bulup bu dünyaya gelmek kastedilmiş,

·“Sonra öldürülmek” ifadesiyle dünyadaki ölümümüz murad edilmiş,

·“Sonra diriltilmek” ifadesiyle kabirde diriltilmek kastedilmiş,

·“Sonra ona döndürülürsünüz.” ifadesiyle de kabirlerden çıkıp mahşer meydanına çıkışımız kastedilmiştir.

Sözün özü: Ayetin tenasüh ile uzaktan yakından bir ilgisi yoktur. Ayetler kabir hayatından ve berzah âleminden haber vermektedirler.

2- Bazı evliya kıssalarında veli zatların ruhlarının insan şekline büründüğü anlatılmaktadır. Bu tenasühe benzemiyor mu?

Cevap:Asla benzemiyor! Evet, Allah-u Teâlâ bazı dostlarının ruhlarını insan şeklinde temessül ettirmiş ve onlar insan gibi görünmüştür. Ancak bu bir temessüldür, yoksa o mübarek ruhlar başka bedenlere girmiş değildir. Melekler ve cinler de insan şekline girip birçok şeyler yapabiliyorlar, hatta şeytanın dahi insan şekline girip gözüktüğü hususunda birçok kıssa-ı nebevi vardır. Ancak bunların hiçbiri tenasüh değildir. Evliyanın ruhlarının da insan suretinde görünmesi bunlar gibidir. Tenasüh ile hiçbir ilgisi yoktur, kişinin aynadaki aksine benzeyen bir temessüldür.

3- Bazı yeni doğan çocuklar eski hayatlarından bahsediyorlar. Bunlar ne ile izah edilebilir?

Cevap:Hadis-i şerifler ile sabittir ki, cinler insanın içine girebilir ve insanın his ve hareket sinirlerine tesir ederek, hareket ve ses hâsıl ederler. İnsanın, cinlerin bu söz ve hareketinden hiçbir haberi olmaz. Cinlerin bu oyunu sebebiyle, dünyanın bazı yerlerinde konuşan çocuk ve hastalar görülmüştür. Bunları konuşturan cin, uzak ülkelerdeki veya eski zamanlardaki şeyleri söylediklerinden, bazı kimseler bu çocukların iki ruhlu olduğunu veya başka bir insanın ruhunu taşıdığını sanmışlardır. Cinlerin insan üzerindeki tesirini bilmeyen cahiller bunu tenasüh sanmış ve cin ve şeytanların oyuncağı olmuştur.

Demek mesele, cinlerin insanın vücuduna girerek his ve hareket sinirlerine tesir etmesi ve bu tesirin neticesiyle de hareket ve sesin meydana gelmesidir.

4-Bazen insan bir olayı daha önce yaşadığını hissediyor. Bunlar ne ile izah edilebilir?

Buna “Dejavü” denilmektedir. Dejavü, hâlihazırda yaşanılan bir olayı, daha önceden yaşamışlık veya görülen bir yeri daha önceden görmüş olma duygusudur.

Bu, beynin yorgunluk veya başka sebeplerden dolayı bir görüntü veya ses gibi herhangi bir girdiyi, giriş anı sırasında algılayamamasından kaynaklanabilir. Beyin bu girdiyi algıladığında kişi, bu olayı daha önce yaşadığı hissine kapılabilir.

Bu hisse kapılmanın bir sebebi de şudur;

Uyku halinde insanın maddi alemle ilişkisi ve münasebeti kesildiği için, sair latife ve duygular gaybi alemle ile irtibata geçiyor. Uyku vasıtası ile maddi aleme kapanan pencereler, manevi ve misali alemlere açılıyor. Ruh da bu açılan pencerelerden o alemleri seyir ve mütalaa ediyor.  Bazen Levh-i Mahfuz’un cilveleri, bazen de kader mektuplarının numuneleri ile karşılaşıyor.

Daha sonra rüyada iken gördüğü bir hadiseyi maddi alemde gördüğünde ben bunu daha önce yaşamıştım ve görmüştüm hissine kapılıyor. Onun bu hisse kapılmasına sebep olan şey ise bunu rüyada iken gördüğünü hatırlayamamasıdır.

Ayrıca, beynin sağ lobu ile sol lobunun milisaniyeden daha küçük bir zaman farkı ile çalışmasından da kaynaklanabilir. Bir taraf diğer taraftan önce algıladığı için, geç algılayan taraf, bu olayın daha önce yaşanmış olduğu duygusuna kapılır. Bu durum sinir aksonlarındaki küçük bir sapmadan kaynaklanır.

Dejavünün zıttına “Jamevü” denilir ki, bu durumda insanlar tanıdığı bir çevrede yabancılık çekebilirler.

Bütün bunlar beynin fonksiyonlarıyla alakadar olup asla tenasüh ile bir ilgisi yoktur.

“Tenasüh saçmalığı” isimli eserimiz burada tamamlandı. Başta dediğimiz gibi, mesele sadece tenasühün batıllığını ortaya koymak değildi; mesele aynı zamanda, bu meseleyi savunanların ne derece İslam ve Kur’an’dan uzak olduğunu ispat ederek onların şerrinden Ümmet-i Muhammed’i muhafaza etmekti.

Cenab-ı Hak Ümmet-i Muhammed’i onların şerrinden muhafaza etsin ve razı olacağı imana bizleri vasıl eylesin! Âmin!

 

 

İsra cesetle mi oldu, yoksa ruhla mı?

 

İsra hem ruh ile hem de cesetle olmuştur. Bu meseledeki delillerden bir kısmı şunlardır:

1-İsra suresinde “Kulunu Mescid-i Haram’dan Mescid-i Aksa’ya götüren Allah’ı tesbih ederiz.” (İsra 1) buyrulmaktadır. Ayette geçen “tesbih” lafzı, çok büyük işler sırasında ve Allah’ın azamet ve kibriyasını beyan makamlarında kullanılan bir ifadedir. Eğer miraç sadece ruh ile gerçekleşmiş olsa idi, bu pek büyük olarak kabul edilebilecek önemli bir şey sayılmazdı. Zira rüyasında bir kişiye bu gibi şeyler gösterilmes Allah’ın azametini hakkıyla ifade edemediğinden, tesbih ile başlanması yersiz olurdu. Demek, miraç Allah’ın azamet ve kudretini ifade eden bir olaydır ki, ayete “tesbih” lafzı ile başlanmıştır. Bu büyük hadise de ancak ve ancak bir beşeri, beden ve ruh ile birlikte semaya yükseltmek olabilir. O hâlde miraç hem beden hem de ruh ile olmuştur.

2-Eğer miraç ceset ve ruh ile beraber olmasaydı, Kureyşliler Peygamberimiz (s.a.v.)’i yalanlamaz ve Müslüman olmuş bazı kimselerin dinden dönmesine sebep olmazdı. Çünkü ruh ile seyahat örfen mümkündür. Birçok evliya ruh ile o seyahati yapmış ve ahiretin bazı ahvalini seyretmişlerdir. O hâlde miraç, örfen mümkün olmayan bir hadisedir ki, Kureyşliler Peygamberimiz’i yalanlamış ve bazı zayıf Müslümanlar da bu hadiseyi akıllarına sığıştıramadıklarından dolayı dinden dönmüşlerdir. Bu da ancak miracın ruh ve beden ile olması ile izah edilebilir.

3-Ayette geçen ve “kul” manasına gelen “abd” kelimesi, ruh ve bedenin toplamından ibaret olup Kur’an’ın her yerinde beden ve ruh bütünlüğünü ifade etmiştir. Mesela Alak suresinde: “Görmedin mi şu men edeni, namaz kılarken bir kulu…”; Cin suresinde: “Allah’ın kulu kalkıp ona yalvarınca …” ve diğer bütün ayetlerde geçen “kuldan” murad, ruh ve bedenin toplamı olan bir şeydir. O hâlde miraç ayetindeki “kul” kelimesi ile de ruh ve beden bütünlüğü kastedilmiş olmalıdır. Bu da miracın beden ve ruhla olduğunu ispat eder.

4-Miraç hakkındaki hadislerin beyanında, Efendimiz (s.a.v.)’in Burak adında bir bineğe bindiği bildirilmiştir. Burak, ancak beden için bir araç olabilir. Ruhun bir bineğe ihtiyacı yoktur. O hâlde miraç, beden ile olmuştur. Zira eğer ruh ile olsaydı, bineğe ihtiyaç olmazdı.

5-Miracın anlatıldığı İsra suresi 1. ayette “esra” kelimesi geçmektedir. “Esra” kelimesi, “Yürüttü.” manasındadır. “Yürüttü.” ifadesi de miracın bedenle olduğuna işarettir. Zira hayalen, keşfen veya rüyada bir kişiye bir yerin gezdirilmesi beyanında, “Yürüttü.” tabiri kullanılmaz.

6-Yine miracın anlatıldığı Necm suresi 17. ayette: “Göz ne kaydı ne de kamaştı.” buyrulmuştur. Göz ise ruhun değil, bedenin bir cihazıdır. O hâlde miraç bedenle olmuştur. Eğer ruh ile olsaydı, ayette “göz” tabiri kullanılmazdı.

7-Miraç hakkındaki bütün hadis- i şerifler, miracın beden ile olduğunu ifade etmektedir.

Miracın ceset ile olduğunu inkâr edenler, sadece şu iki delili sunarlar:

1-Miraç hadisesinin anlatıldığı İsra suresi 60. ayetinde şöyle buyrulmuştur: “Sana gösterdiğimiz rüyayı…”

Miracın sadece rüyada gerçekleştiğini ileri sürenlere göre, ayette geçen “rüya” kelimesi miracın uyku hâlinde gerçekleştiğini ispat etmektedir. Onlara göre ayetteki “rüya” kelimesi, uykuda görülen şeydir.

Ehl-i sünnet âlimleri bu iddiayı şöyle cevaplar: Onların bu iddiasını bizzat Kur’an tekzip eder. Bu tekzibi anlamak için şimdi ayetin tamamına bakalım:

“Sana gösterdiğimiz rüyayı, insanlar için bir fitne imtihanı yaptık.”

Eğer bu ayetteki “rüya” tabirini uykudaki rüya kabul edersek, bunun insanlar için bir fitne yapılmasını ne ile izah ederiz?

Zira rüyada insan her şeyi görebilir ve her yere gidebilir. Eğer Resulullah (s.a.v.) deseydi ki: “Ben bu gece rüyamda Mescid-i Aksa’ya gittim.” O zaman bir fitne çıkmasına ve bazı Müslümanların dinden dönmesine ne gerek vardı. Zira ruhanî bir seyahat, biraz tasaffi etmiş herkes için mümkündür. Demek, bu hadise insanlar için bir imtihan olmuştur. İmtihan olabilmesi için ise örfen mümkün olmayan bir şey olmalıdır. O hâlde ayetteki “rüya” kelimesi ile uykudaki rüya değil, bizzat “müşahade” kastedilmiştir.

Zaten Arap dilinde “rüya” ile “ruyet” (görüş), “kurba” ile “kurbet” kelimeleri aynı manada kullanılır. Bu kaideden dolayı İbn-i Abbas Hazretleri bu ayeti, tefsirinde şöyle buyurmuştur. “Bu, Hz. Peygamber’in Kudüs’e gittiği gece kendi gözleri ile gördüğü bir temaşa idi.”

2-Miracın sadece ruh ile olduğunu söyleyenlerin 2. delilleri ise Hz. Aişe’nin: “Vücudu değil, ruhu götürülmüştür.”ifadesini kullanmasıdır.

Ehl-i sünnet âlimleri bu iddiayı da şöyle cevaplar: Hz. Aişe’ye ait olduğu söylenen bu hadis, senet bakımından çok zayıftır. Hadisi Muhammed bin İshak şu kelimelerle nakil etmiştir: “Ebu Bekir’in ailesinden bazı kimseler bana, Hz. Aişe’nin şöyle dediğini nakletmiştir…”

Böyle bir meçhul senetli bir hadis ile çok sağlam senetli gayet güvenilir hadisler nasıl inkâr edilir? Bütün âlimlerin sıhhatinde ittifak ettikleri hadisleri bırakıp meçhul senetli bir hadisi delil kabul etmek, art niyetten başka ne ile izah edilebilir?

 

 

Hz. Peygamber (s.a.v.) miraçta Allah’ı gördü mü?

İbn-i Abbas şöyle der: “Allah’ı kalbiyle gördü.”

İmam Gazali Hazretleri şöyle der: “Resulullah (s.a.v.) miraç gecesi dünyadan çıkıp ahirete gitti, cennete girdi ve Allah-u Teâlâ’yı görme devleti ile şereflendi.”

İbrahim bin Ahmet Beycuri şöyle der: “Ekser ulemaya göre, Peygamberimiz (s.a.v.) Rabb’ini baş gözüyle görmüştür. Her ne kadar Hz. Aişe bunu reddediyorsa da İbn-i Abbas hadisi bunu doğrulamaktadır. İbn-i Abbas Hz. Aişe’den önde gelir. Zira müsbit (ispat eden) ile nefi (reddeden) delili tearuz edince, müsbit tercih edilir. Ayrıca Hz. Aişe İbn-i Abbas’tan daha âlim değildir. Dünyada baş gözü ile Allah’ı görmek, yalnız Hz. Peygamber (s.a.v.)’e mümkün olmuştur.

Kadı İyadi, Şifa adlı kitabında şöyle der: “Bir grup âlimin fikri Hz. Aişe’nin kavlincedir. İbn-i Mesud’dan ve Ebu Hureyre’den meşhur olarak nakledilen de budur. Bunun üzerine muhaddislerin bir kısmı, dünyada iken ru’yetin mümkün olmadığına kail olurlar. İbn-i Abbas’ın meşhur olan rivayeti ise Rabb’ini görmüş olmasıdır. Hatta İbn-i Abbas; Hâkim, Nesei ve Taberani’nin rivayetlerinde: “Allah-u Teâlâ Musa’ya kelam, İbrahim’e hullet, Muhammed (s.a.v.)’e ru’yet ihtisas buyurdu.” denilmiştir.

Taftazani, İmam Rabbani ve İmam-ı Azam’a göre, bu ru’yet kalp gözüyle olmuştur.

İmam Nevevi ise şöyle buyurmuştur: “Ulemanın ekserisine göre, Hz. Peygamber Rabb’ini baştaki gözleriyle görmüştür.”

Allame İbrahim Lekkani, İmam Eşari ve ashabından bir grup ise ru’yetin baş gözüyle olduğuna kaildir.

Bediüzzaman Hazretleri de bu konuda şöyle der: “Ta kâb-ı kavseyn makamına çıkarmış, ehadiyet ile kelamına ve ru’yetine mazhar kılmıştır.”

İbrahim Hakkı Bursevi’ye göre ise göz basiretle birleşmiş ve şekil kazanmaksızın ikisinin birlikte sağladığı bir görüşle Allah’ı görmüştür.

Netice olarak:Hz. Aişe, İbn-i Mesud ve Ebu Hureyre’ye göre, Hz. Peygamber (s.a.v.) miraçta Allah’ı görmemiştir.

İbn-i Abbas, İmam Gazali, İbrahim bin Ahmet Beycuri, Taftazani, İmam Rabbani, İmam-ı Azam, İmam Eşari, Bediüzzaman, İ. Hakkı Bursevi, İmam Nevevi ve ulemanın birçoğu Peygamberimiz’in Allah’ı gördüğüne kaildir.

Taftazani, İmam Rabbani, İmam Abbas ve İmam-ı Azam’a göre bu ru’yet kalp ile olmuş; diğerlerine göre ise baş gözü ile olmuştur. En iyisini Allah bilir.

 

 

Allah-u Teâlâ (hâşâ) kaldıramayacağı bir taşı yaratabilir mi?

Kâfirler Müslüman’ı ezmek için mezkûr soruyu sormakta ve maalesef bizim avam Müslüman’ımız da cevap vermek yerine sükût etmektedir. Çünkü “Yaratabilir.” dese, Allah (hâşâ) o taşı kaldıramayacağından dolayı Allah’a âcizlik isnat etmiş olur. Eğer “Yaratamaz.” dese, (hâşâ) bu sefer de yokluktan var edemediği için yine âcizlik isnat etmiş olur. Yani iki arada bir derede kalır…

Bizler, böyle bir sorunun sorulamayacağını ispat ederek kâfiri ilzam edeceğiz.

Evet, böyle bire soru sorulamaz. Çünkü:

1- Soru sahibi bariz bir mugalatayı sergilemektedir. Şöyle ki:

Soru sahibi, vücudu muhal olan mevhum şerikin şu anda yokluğunu kabul edip, onu yaratmayı Allah’ın kudretinden talep etmekle Allah’ın Hâlık olduğunu kabul ediyor. Mevhum şerikin ise mahluk olduğunu bir ön yargı ile kabul ediyor ve daha sonra, o mevhum varlığın Allah’tan üstün olabileceğine ihtimal vererek bariz bir mugalatayı sergiliyor. İlim ise mugalata ile meşgul olmaz.

2- Soru sahibi, hakikatlerin zıtlarına inkılâbını temenni ediyor.

Zira sorusuyla Allah’ın mutlak Kadir, mahlukatın ise mutlak âciz olduğunu kabul ettiği hâlde; Allah’ın âciz, mahlukatın ise kadir olmasını talep ediyor. Bu ise hakikatlerin zıtlarına inkılâbını istemektir ki, bu da muhaldir.

Mesela bir aslan, aslanlık sıfatlarını terk edip bir ceylana inkılâp edemez. Bir elma ağacı, kendi vasıflarını bırakıp bir armut ağacına dönüşemez. Ya da bir insan, insanlık tabiatını muhafaza edip bir hayvana dönüşemez. Çünkü hakikatlerin zıtlarına inkılâbı muhaldir (imkânsızdır). Soru sahibi ise bu muhali istemekte ve cehaletini ortaya koymaktadır.

3- Soru sahibi, imkân-ı vehmi ile imkân-ı akliyi karıştırmaktadır.

İmkân-ı aklinin, olmak veya olmamak gibi bir ihtimali varsa da imkân-ı vehminin ihtimali birdir; o da olmamaktır. İlim ise imkânı vehmi ile uğraşmaz.

Mesela şu anda Karadeniz’in sularının çekilmesi imkân-ı aklidir. Bu, aklen mümkündür. Bu cümle hakkında “Olabilir.” veya “Olmayabilir.” gibi fikirler yürütülebilir. Çünkü imkân-i aklinin “olmak” ya da “olmamak” gibi iki ihtimali vardır. Fakat bir kitabın kâtipsiz, bir iğnenin ustasız, bir nakışın nakkaşsız olabileceği ihtimali imkân-ı akli değil; imkân-ı vehmidir. Bu, aklın değil; vehmin ihtimalidir. İmkân-ı vehmin ise tek ihtimali vardır; o da olmamaktır.

İşte sorudaki taşın vücudu da imkân-ı vehmidir. Tek bir ihtimali vardır; o da olmamaktır.

4- Soru sahibi, vücud mertebelerinden habersizdir. Vücud mertebelerini birbirine karıştırmaktadır.

Vücud mertebeleri üçtür: Vacibü-l vücud, mümkün-ül vücud ve mümteni-i vücud.

Mesela bir heykel düşünsek… Heykelin bir heykeltıraşının olması vaciptir. Heykeltıraş olmadan heykel olamaz. Heykelin kendisinin olması ise mümkündür. Olabilir veya olmayabilir. Varlığı ve yokluğu ortada… Heykelin bir ustasının olmaması ise mümtenidir. Demek heykelin vücudu Mümkün-ül vücud, ustasının vücudu Vacibü-l vücud, heykelin ustasız olması ise mümtenidir.

İşte soru sahibi, vücud mertebesi olarak mümteni derecesinde olan taşın vücudunu mümkün-ül vücud gibi tasavvur ederek yanılmış ve cevap liyakatini kaybetmiştir.

5- Soru sahibi sonsuzluk kavramının cahilidir.

Soru sahibi sonsuzluk kavramının cahili olduğundan, sonsuzluğa son vermek ve sonluyu sonsuz yapmak istiyor.

Allah, isim ve sıfatları cihetiyle sonsuzdur. Yani, Allah’ın kudretine nispeten bir çiçeği yaratmak ile bir baharı yaratmak birdir. Kudretinde nihayet ve sınır yoktur. Soru sahibi ise bu nihayetsiz kudrete ve diğer sıfatlara bir nihayet vermek, bütün sıfatları sınırlı olan mahlukata ise sonsuzluk vermek istemektedir.

Sonsuz olan sonlu olmayacağı gibi, sonlu dahi sonsuz olamaz. Demek ki böyle bir soru sorulamaz.

6- Soru sahibi, kemalin kaynağından habersizdir.

Bilindiği gibi eserdeki kemalât, sanatkârının kemalinin in’ikası (aksi) ve cemalinin (güzelliğinin) işaretidir. Aynı zamanda ustanın yaptığı bir esere, kendi kemalinden fazla bir kemal vermesi düşünülemez.

Bir âlimin, yazdığı kitaba kendi ilminden fazla bir ilim dercetmesi; bir mimarın, kendi maharetini aşan bir eser yapması; Güneş’in, kendi ziyasından fazla bir ışığı bir damlaya vermesi muhaldir. Soru sahibi ise bu muhali arzu etmektedir.

 

 

Şefaatin hak olduğuna dair deliller

Asrımızın mühim bir hastalığı, kendi sapık fikirlerini yaymak için ehl-i sünnet âlimlerine muhalefet ederek ehl-i sünnet itikadına zıt görüşler ortaya koymaktır. Birçok kişi bu hastalığın sevkiyle delilsiz ve mesnetsiz olarak ehl-i sünnet âlimlerine muhalefet etmekte ve âdeta onlara karşı savaş açmaktadır. Asıl acı olan ise itikadının delillerini bilmeyen avamın, bu kişilere inanmaları ve bilmeden de olsa ehl-i sünnet dairesinden çıkmalarıdır. Bu öyle bir zarardır ki, hayal tasavvurundan âcizdir.

Bizler Feyyaz Eğitim olarak, ehl-i sünnet itikadını delilleriyle öğretmeyi kendimize hedef ve bir vazife yaptık. Bu eserdeki amacımız ise bidat ehlinin inkâr ettikleri şefaat meselesinin hakkaniyetini delilleriyle ortaya koymak ve şefaatin hak olduğunu ispat etmektir. Bu sayede, şefaati inkâr edenlerin cehaleti ortaya çıkacak ve onların şerrinden Ümmet-i Muhammed muhafaza olacaktır. Yardım ve inayet Allah’tandır.

Şefaat Nedir? Ayetlerde ve Hadislerde şefaat (Video İzle)

Şefaati inkar edenlerin iddialarına cevaplar(Video İzle)

Şefaat: Bir kimsenin suçunu affettirmek ve kendisinden cezayı kaldırmak için, o kişi hakkında yapılan bir istek ve bir istirhamdır. Fıkhi manası ise şudur: Ahiret günü, bir kısım günahkâr müminlerin affedilmeleri ve itaatkâr müminlerin yüksek mertebelere ermeleri için başta Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ve diğer büyük zatların Allah-u Teâlâ’dan niyaz ve istirhamda bulunmalarıdır.

Şimdi şefaatin hak olduğuna dair bazı ayetlerin beyanına geçiyoruz. Bu ayetler ile şefaatin hak olduğunu, iki kere iki dört eder katiyetinde ispat edeceğiz.

1. AYET

مَن ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ

Allah’ın izni olmadan huzurunda şefaat edecek olan kimdir? (Bakara 255)

Bu ayet-i kerimede, Allah’ın izni olmadan kimsenin şefaat edemeyeceği beyan buyrulmuştur. “Allah’ın izni olmadan kimse şefaat edemeyecektir.” ifadesi, “Allah’ın izni olduğunda şefaat edebilecektir.” manasına gelmekte ve bu da şefaatin hak ve hakikat olduğu neticesine ulaştırmaktadır.  Zira eğer Allah’ın izni ve müsaadesi dairesinde şefaat olmasaydı, ayette geçen “Allah’ın izni olmadan” ifadesi gereksiz olurdu. Kur’an’da ise gereksiz bir ifadenin bulunması mümkün değildir. O hâlde, Allah’ın izni dairesinde şefaat haktır, gerçektir ve ayetin beyanıdır.

2. AYET

مَا مِنْ شَفِيعٍ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ

O’nun izni olması müstesna, şefaat edecek yoktur. (Yunus 3)

Bu ayet-i kerimede şefaat, Allah’ın iznine hamledilmiştir. Demek, Allah’ın izni dairesinde şefaat vardır ve haktır. Ayette geçen “O’nun izni olması müstesna” ifadesi, açık bir şekilde şefaatin hak olduğunu ve Allah’ın izni dairesinde şefaatin gerçekleşeceğini ispat etmektedir. Ayetin bu kadar açık beyanı karşısında şefaat nasıl inkâr edilir, buna şaşılır!

3. AYET

وَلاَ يَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضَى

Onlar, Allah’ın razı olduğu kimseden başkasına şefaat etmezler. (Enbiya 28)

Bu ayet-i kerimenin açık ifadesiyle, Allah’ın razı olduğu kullara şefaat edilecektir. Zira ayette geçen “Allah’ın razı olduğu kimseden başkasına şefaat etmezler.” ifadesi, Allah’ın razı olduğu kullara şefaatin yapılabileceği hakikatini netice vermektedir. Demek şefaat, sadece Allah’ın razı olmadığı ve izin vermediği kullara yapılamayacak! Diğerlerine ise Allah’ın izni ve rızası dairesinde yapılabilecektir. Bu, ayetin çok açık bir beyanıdır. İzaha dahi ihtiyaç yoktur.

4. AYET

يَوْمَئِذٍ لاَ تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلاً

O gün, Rahman’ın kendisine izin verdiği ve sözünden hoşnut olduğu kimselerden başkasına şefaat fayda vermez. (Taha 109)

Şimdi ayet-i kerimeye bakarak soralım:

Şefaat kime fayda vermeyecektir?

Cevap: Allah’ın izin vermediği ve sözünden hoşnut olmadığı kimselere…

Peki, şefaat kime fayda verecektir?

Allah’ın izin verdiği ve sözünden hoşnut olduğu kimselere…

Demek ayetin açık ifadesiyle: Rahman olan Allah’ın izin verdiklerine ve sözünden razı olduklarınaşefaat fayda verecek, bunların dışındakilere ise şefaat fayda vermeyecektir. Ayetin bu kadar açık beyanına karşı gözünü kapayarak şefaati inkâr edenlere şaşırıyoruz!

5. AYET

لَا يَمْلِكُونَ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِندَ الرَّحْمَنِ عَهْدً

(O gün) Rahman (olan Allah)’ın katında bir ahd almış olan kimseden başkaları şefaat etme hakkına sahip olamayacaklardır. (Meryem 87)

Şefaati inkâr edenlerin o kör gözlerine bu ayeti de sokuyoruz. Bu ayet-i kerimenin açık ifadesiyle, Allah’ın katında bir ahd alanlar, o gün şefaat etme hakkına sahip olacaklar ve Allah’ın izni ve rızası dairesinde bu yetkiyi kullanacaklardır. Ayet o kadar açıktır ki izaha ihtiyaç yoktur.

6. AYET

يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ  إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ

O gün ne mal fayda verir ne de oğullar! Ancak Allah’a selim bir kalple gelenler müstesna! (Şuara 88-89)

Bu ayet-i celilenin açık ifadesiyle mal ve evlat, ahirete selim kalp ile gelmeyenlere fayda vermeyecek; selim bir kalp ile gelenlere ise fayda verecektir. Şimdi şefaati inkâr edenlere soruyoruz: Evladın kişiye fayda vermesi, şefaatten başka ne olabilir? Selim bir kalp ile o güne kavuşanlara evladının fayda vermesi, şefaat inkâr edildiğinde ne ile izah edilebilir? Elbette, hiçbir şey ile… Zira o gün beklenilen tek fayda, ateşten kurtulmak ve cennete girmektir. Evladın bu cihetteki faydası da şefaattir.

7. AYET

وَلاَ تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلاَّ لِمَنْ أَذِنَ لَهُ

Allah’ın huzurunda şefaat fayda vermez. Ancak izin verdiği kimseninki müstesna! (Sebe 23)

Ayetin ifadesiyle şefaat kime fayda vermez? Allah’ın izin vermediklerine…

Peki, şefaat kime fayda verir? Allah’ın izin verdiklerine…

Ayet bu kadar açıkken şefaat nasıl inkâr edilir? Ve şefaati inkâr edenler, acaba bu ayetleri de inkâr etmiş olmazlar mı?

8. AYET

وَلاَ يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلاَّ مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ

Onların Allah’ı bırakıp da taptıkları putlar, şefaat hakkına sahip değillerdir. Ancak bilerek hakka şahitlik edenler şefaat edebilir. (Zuhruf 86)

Şimdi yine ayet-i kerimeye bakarak soralım: Kim şefaat etme hakkına sahip değildir?

Cevap: Putlar.

Peki, kim şefaat etme hakkına sahiptir?

Cevap: Bilerek hakka şahitlik edenler.

Demek ayet-i celile açık bir şekilde, putların şefaate malik olmadıklarını; şefaate sadece “Bilerek hakka şahitlik edenlerin” malik olduğunu bildirmektedir. Merak ediyoruz, acaba şefaati inkâr edenler bu ayetleri hiç mi görmüyorlar? Ayet açık bir şekilde, “Bilerek hakka şahitlik edenlerin” şefaate malik olduklarını bildirirken şefaati inkâr etmek, ayeti inkâr etmek değil de nedir?

9. AYET

وَكَمْ مِنْ مَلَكٍ فِى السَّمَاوَاتِ لاَ تُغْنِى شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا

إِلاَّ مِنْ بَعْدِ أَن يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَن يَشَاءُ وَيَرْضَى

Göklerde nice melekler vardır ki, Allah dileyip izin vermeden ve razı olmadan önce onların şefaatleri hiçbir fayda vermez. (Necm 26)

Şimdi yine ayeti göstererek soruyoruz: Gökteki meleklerin şefaati ne zaman fayda vermez?

Cevap: Allah izin vermeden ve razı olmadan önce…

Peki, meleklerin şefaati ne zaman fayda verir?

Cevap: Allah izin verdikten ve razı olduktan sonra…

Evet, ayetin açık beyanıyla melekler şefaat edeceklerdir. Bu şefaat, Allah’ın dilediğine ve razı olduğu kullara geçerli olacaktır. Allah’ın dilemediği ve razı olmadığı kullara ise şefaat yoktur ve fayda vermeyecektir. Zaten Kur’an’daki şefaatin olmadığını beyan eden bütün ayetler, Allah’ın razı olmadığı ve izin vermediği kulları ifade etmektedir. Ama “Yarım doktor candan, yarım hoca dinden eder.” sözü sırrınca, Kur’an’ın sadece bir bölümüne bakan bir kısım cahiller, zikrettiğimiz ayetlere ve zikredeceğimiz hadislere göz kapamakta ve Kur’an’da güneş gibi gözüken şefaati inkâr etmektedirler. Buna gerçekten hayret ediyoruz!

10. AYET

وَاسْتَغْفِرْ لِذَنبِكَ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ

Ey Muhammed! Hem kendinin hem de mümin erkeklerin ve mümin kadınların günahının bağışlanmasını dile!” (Muhammed 19)

Bu ayet-i kerimeyi göstererek, şefaati inkâr edenlere soruyoruz: Ayet-i celilede Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’e, mümin erkekler ve mümin kadınların günahlarının affı için istiğfar etmesi emredilmiştir. Eğer Peygamberimiz (s.a.v.)’in müminler için af dilemesinin bir faydası olmayacaksa bu ayetin manası nedir? Ve eğer Efendimiz’in af dilemesinin bir faydası yoksa, niçin Allah-u Teâlâ Peygamberimiz’e bu emri vermiştir. Eğer şefaat kabul edilmezse -hâşâ- bu emrin manasız ve faydasız bir emir olduğu kabul edilmek zorunda kalınmaz mı? Şefaati inkâr edenler, neyi kabul etmek zorunda kaldıklarına baksınlar ve bundan utansınlar!

Şefaatin hak ve hakikat olduğu meselesi Güneş gibi zahir olduğundan dolayı on ayet ile iktifa ediyor ve daha başka ayetleri zikretmeye gerek görmüyoruz. Aslında zikredilen ayetlerden bir tanesi bile şefaatin hak olduğuna dair yeterli bir delildir. Lakin bizler, inatta ısrar edenler olabileceğini düşündüğümüzden sözü bu kadar uzattık.

Şefaatin hak olduğuna dair bir kısım hadis-i şerifler ise şöyledir:

عَنْ اَنَسِ بْنِ مألِكٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ شَفَاعَتِى لِاَهْلِ الْكَبَائِرِ مِنْ اُمَّتِى

Enes İbn-i Malik (r.a.) rivayet etti. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Benim şefaatim, ümmetimin büyük günah sahiplerinedir.” (Tirmizi, Kıyame:11, İbn-i Mace, Zühd:26, Ahmed İ. Hanbel: 3/113)

عَنْ زَيْدِ بْنِ اَرْقَمَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ شَفَاعَتِى يَوْمَ الْقِيَامَةِ حَقٌّ فَمَنْ لَمْ يُؤْمِنْ بِهَا لَمْ يَكُنْ مِنْ اَهْلِهَا

Zeyd İbn-i Erkam (r.a.) rivayet etti. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Benim kıyamet günündeki şefaatim haktır. Ona inanmayan ise, şefaatimin ehlinden olmayacaktır.” (El-Mutteki, Kenzü-l Umman: 14/399)

عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَشْفَعُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ثَلاَثٌ اَلْاَنْبِيَاءُ ثُمَّ الْعُلَمَاءُ ثُمَّ الشُّهَدَاءُ

Osman İbn-i Affan (r.a.) rivayet etti. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Kıyamet gününde şu üç zümre: Peygamberler, sonra âlimler ve daha sonra da şehitler şefaat edeceklerdir.” ( İbn-i Mace, Zühd:37, 2/1443)

Ebu Hureyre(r.a.) rivayet etti. Resulullah (s.a.v.) buyurdular ki: “Her peygamberin müstecab (Allah’ın kabul edeceği) bir duası vardır. Her peygamber o duayı yapmada acele etti. Ben ise bu duamı kıyamet gününde, ümmetime şefaat olarak kullanmak üzere sakladım (kullanmayı ahirete bıraktım). Ona inşaallah, ümmetimin şirk koşmadan ölenleri nail olacaktır.” (Buhari, Da’avat 1, Tevhid 31; Müslim, İman 334, (198); Muvatta, Kur’an 26, (1, 212); Tirmizi, Daavat)

Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) diğer hadislerinde Kur’an’ın, hafızların, velilerin de Allah’ın izniyle şefaat edeceklerinden haber vermektedir. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in bu konudaki hadislerini, hadis kitaplarına havale ederek dört hadisle iktifa ediyoruz.

Zikrettiğimiz on ayetin ve dört hadisin açık ifadeleriyle şefaat haktır ve gerçektir. Allah’ın dilediği kulları, Allah’ın izni ve rızası dairesinde şefaat edeceklerdir. Kur’an’da şefaatin olmadığını bildiren bütün ayetler; kâfirler, müşrikler ve Allah’ın razı olmadığı kullar hakkındadır.Bu kullar hakkında, bütün insanlar ve cinler bir araya gelse, şefaatleri yine onlara fayda vermeyecektir. Yani şefaat, Allah’ın razı olmadığı kullar hakkında asla mümkün olmayıp izni ve rızası dairesinde meydana gelecektir.

Bununla birlikte, kıyamet hengâmında öyle dehşetli sahneler vukua gelecektir ki, bu makamlarda peygamberler bile sadece kendilerini düşünecekler, “Allah’ım bana selamet ver, Allah’ım bana selamet ver!” diyerek kaçışacaklardır. İşte şefaatin olmadığını beyan eden ayetlerin bir kısmı da bu dehşetli hâlleri kastetmektedir.

Şimdi şefaati inkâr etmeye çalışanların öne sürmeye çalıştıkları bazı sözde delillere cevap verelim:

1- Zümer suresi 44. ayette: “De ki: Bütün şefaat Allah’ındır.” buyrulmuştur. Şefaati inkâr edenler bu ayeti öne sürerek şefaati reddetmektedirler. Onlara göre bu ayet şefaatin tamamını Allah’a vermekle diğer şefaat edicilerin vücudunu reddetmektedir.

Biz de deriz ki: Nisa suresi 139. ayette “Bütün izzet ve şeref Allah’a aittir.” buyrularak -bütün şefaatin Allah’a verilmesi gibi- bütün izzet de Allah’a verilmiştir. Münafikun suresi 8. ayette ise “İzzet ancak Allah’a, O’nun Resulü’ne ve müminlere mahsustur.” buyrularak, Peygamber Efendimiz’in ve diğer müminlerin de izzet sahibi olduklarından bahsedilmiştir. Yani Nisa 139′da bütün izzetin Allah’a ait olduğundan, Münafikun 8′de ise Allah’ın, Resulü’nün ve müminlerin de izzet sahibi olmasından bahsedilmiştir. Demek izzetin Allah’a mahsus olması, Peygamberimiz’in ve müminlerin o izzetten mahrum olması neticesini vermemiştir.

Birbirine zıt gibi görünen bu iki ayetin vech-i tevfiki şudur: İzzet tamamıyla Cenab-ı Hakk’a mahsustur. Peygamberimiz’in ve müminlerin izzeti ise, Allah’ın onları aziz kılması iledir. Cenab-ı Hakk’ın izzeti zatî iken; diğerlerinin izzeti Allah’ın aziz kılması ile olmuş ve onların izzeti, bütün izzetin Allah’a ait olması hakikatini değiştirmemiştir.

Şefaat durumunda da durum aynıdır. Bütün şefaatin Allah’a mahsus olması, başka kimsenin şefaate malik olmayacağı manasına gelmez. Bunun manası şudur: Bütün şefaat Allah’a mahsustur. Diğerlerinin şefaati ise ancak Allah’ın izni ve rızasına bağlıdır. Yani Allah’ın izni ve iradesi dışında kimse şefaat edemez.

Bu şuna benzer: Bizden başka kimsenin parası olmasa ve biz bu paradan bazı insanları istifade ettirsek, bu durumda desek ki: “Bütün para bize aittir.” Bu söz, bizim, parayı kimseye vermeyeceğimize değil; başkalarında bulunan paraların da aslında bize ait olduğunu ve bizim vermemizle onların buna malik olduklarını beyan etmektedir.

“Bütün şefaat Allah’ındır.” demek de aynen bunun gibidir. Yani kim şefaate yetkili kılındıysa, Allah’ın izni ile olmuştur ve ancak Allah’ın izin verdiği kişiye şefaat edebilecektir.

2- Bakara suresi 48. ayette: “Öyle bir günden korkun ki, kimse kimsenin yerine bir şey ödeyemez, kimseden şefaat de kabul edilmez.” buyrulmuştur. Şefaati inkâr edenler bu ayet-i kerimeyi delil göstererek şefaati reddetmektedirler.

Biz de deriz ki: Kur’an ayetlerini, nüzul sebeplerini bilmeden tefsir etmek büyük bir hatadır. İlk önce ayetlerin iniş sebepleri bilinmeli ve ayetler ona göre izah edilmelidir.  Bu yapılmadığı takdirde, bu ayette olduğu gibi yanlış anlaşılmalar ortaya çıkacaktır. Bu ayetin iniş sebebi, Nesefi ve Ruhu-l Beyan tefsirlerinde zikredildiğine göre şu hadisedir: Yahudiler: “Biz İbrahim ve İshak (aleyhimesselam)’ın torunlarıyız. Bu sebeple Allah-u Teâlâ, onların bizim hakkımızdaki şefaatlerini kabul eder. Onlar bizi ateşten korur…” dediklerinde, Yahudilerin bu iddialarını reddetmek için bu ayet-i kerime nazil olmuştur. Demek bu ayet-i kerime kâfirler hakkında indirilmiştir. Yani kâfir olarak ölenlere şefaat edilmesi mümkün değildir. Mesela Hz. Nuh, kâfir olarak ölen oğluna; Hz. Lut, kâfir olarak ölen eşine ve yine Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) kâfir olarak ölen amcalarına şefaat edemeyeceklerdir.

Demek ayetteki “Kimseden şefaat kabul edilmez.” ifadesinin Müslüman olarak ölenler ile hiçbir alakası yoktur. Buna rağmen ayetin iniş sebebini bilmeyenler, ayetin zahirine bakarak yanlış yorumlar yapmakta ve bu yorumları sebebiyle de hakkında birçok ayet ve hadis olan şefaati inkâr etmektedirler.

3- Müddesir suresi 48. ayette: “Artık şefaat edicilerin şefaati onlara fayda vermez.” Mümin suresi 18. ayette“O gün zalimler için müşfik bir dost ve sözü dinlenecek bir şefaatçi de yoktur.” buyrulmuştur. Şefaati inkâr edenler bu manadaki başka ayet-i kerimeleri de öne sürerek şefaati reddetmektedirler.

Biz de deriz ki: Bu ayet-i kerimeler şefaati red değil, aksine ispat etmektedir. Zira “Şefaat edicilerinşefaati onlara fayda vermez.” demek, şefaat edicilerin varlığını ispat etmektedir. Demek ortada şefaat ediciler vardır ki, onlardan bahsedilmiştir. Eğer şefaat ediciler olmasaydı, onlardan bahis yersiz olurdu. Kur’an’da ise yersiz bir tek harf bile yoktur. Ayrıca “Kâfirler için dost ve şefaatçi yok.” demek, “Müminler için dost ve şefaatçi var.” demek manasına gelir.

O hâlde bu ayetlerin manası şefaatin varlığını red değil, şudur: Yani ey kâfirler! Siz öyle kötü ve zor bir durumdasınız ki, herkese faydası olan şefaatin bile size yararı olmaz. Küfrünüz sebebiyle şefaat edicilerin şefaatlerinden mahrumsunuz…

Bu şuna benzer: Kansere yakalanmış ve hayatından ümit kesilmiş birisine işaret ederek “Doktorlar buna fayda vermez.” desek, bu sözde doktorları reddetmek değil, hastalığın şiddetini beyan etmek ve artık bu hastaya doktorların fayda veremeyeceğini kabul etmek vardır. Yani artık hastadan ümit kesilmiştir ve hiçbir doktor onu iyileştiremez. Bu sözün manası budur.

“Şefaat edicilerin şefaati onlara fayda vermez.” ya da “O gün zalimler için müşfik bir dost ve sözü dinlenecek bir şefaatçi de yoktur.”demek de böyledir. Bu beyanda şefaat ediciler reddedilmemiş, kâfirlerin küfründen dolayı o şefaat edicilerin şefaatinden mahrum olacakları ve faydalanamayacakları beyan buyrulmuştur.  Zaten bizler, kâfirlere ve Cenab-ı Hakk’ın razı olmadığı kullara şefaat edilemeyeceği hususunda hemfikiriz. Bu ayetlerde zikredilen kullar da bu zümreye ait olan kullardır.

Netice olarak bu ayet-i kerimeler şefaatin yokluğuna değil, bilakis varlığına delildir. Zira şefaat ediciler vardır ki, ayette onlardan bahsedilmiştir. Eğer bu grup hakikatte olmasaydı, elbette zikirleri geçmezdi. O hâlde bizler bu ayet-i kerimeleri, şefaatin varlığına dair naklettiğimiz on ayete ilave ediyor ve bu ayetleri şefaat edicilerin vücuduna delil yapıyoruz.

Buraya kadar olan beyanlarımızı şöyle maddeleyerek meseleyi toparlayalım:

1- Naklettiğimiz bütün ayetlerin ve hadislerin delaletiyle şefaat haktır ve hakikattir.

2- Şefaat ancak Allah’ın izni ve rızası dâhilinde olacaktır. “Bütün şefaatin Allah’a ait olmasının” manası budur. Hiç kimse kendinden şefaat etme hakkına sahip değildir.

3- Kâfirlere ve Allah’ın razı olmadığı kullara şefaat fayda vermeyecek ve bu kullar Allah’ın bu nimetinden mahrum kalacaklardır. Kur’an’da şefaatin olmadığını bildiren bütün ayetler, bu kullar hakkındadır.

4- Kişinin farzlarda tembellik yaparak şefaate güvenmesi ve haramları işlediği hâlde kurtuluşunu şefaate bağlaması asla doğru değildir. Kişi şefaati umabilir; ama ona dayanarak farzları terk edemez. Şefaat bir reca makamıdır.

5- Cenab-ı Hakk’ın bazı kullarına şefaat etme hakkını vermesi ve günahkâr kullarını cehennemden o kişilerin eliyle kurtarması, o kişilerin dünyadaki yaşantılarının hürmetinedir. Onların dünyadaki takvaları, ibadetleri, zühdleri, muhabbetleri ve diğer sıfatları bu makama ulaşmalarının sebebi olmuştur.

Cenab-ı Hak, başta Peygamber Efendimiz (s.a.v.) ve Kur’an olmak üzere diğer şefaat edicilerin şefaatinden istifade etmeyi bizlere nasip etsin! Şefaati inkâr ederek şefaatten mahrum olan kullar zümresine girmekten de bizleri muhafaza eylesin! Âmin!

 

 

Peygamberler günah işler mi?

وَقُلْنَا يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلاَ مِنْهَا رَغَداً حَيْثُ شِئْتُمَا وَلاَ تَقْرَبَا هَـذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الْظَّالِمِينَ

 

Ve biz demiştik ki: “Ey Âdem! Sen ve eşin cennette yerleşin ve dilediğiniz yerde ondan (cennetin meyvelerinden) bol bol yiyin! Fakat şu ağaca yaklaşmayın, yoksa zalimlerden olursunuz.”(Bakara 35)

Bazı haddi aşmışlar, bu ayet-i kerimenin zahirinden Hz. Âdem’in günah işlediği neticesini çıkarmakta ve şöyle bir muhakeme yapmaktadırlar: Ayet-i kerimede Allah-u Teâlâ Hz. Âdem’e hitaben: “Şu ağaca yaklaşmayın, yoksa zalimlerden olursunuz.”buyurmuştur. Hz. Âdem ise o ağaca yaklaşmış ve cennetten çıkarılmıştır. Yani Allah-u Teâlâ’nın “zalimlerden olmaya” şart koştuğu ‘ağaca yaklaşmak’ fiili gerçekleşmiş ve neticede Hz. Âdem -hâşâ- zalim olarak cennetten çıkarılmıştır. Bu hadise -onlara göre- peygamberlerin de günah işleyebileceğine ve masum olmadıklarına delalet etmektedir.

Bunların mezkûr muhakemeleri tam bir cahillik olup Kur’an’ı anlayamamalarından ötürüdür. Onların muhakemelerindeki unsurlara şöyle cevap verilebilir:

Ayette geçen “Şu ağaca yaklaşmayın, yoksa zalimlerden olursunuz.”demek, “Kendi nefsinize zulmedenlerden olursunuz.” demektir. Kendi nefislerine olan zulüm ise cennetin rahatını ve güzelliğini kaybederek dünyanın meşakkatine düşmektir. Zira büyük bir makamı kaybederek küçük makama düşen kimse kendisine zulmetmiş demektir. Yoksa ayetteki “Zalimlerden olursunuz.” ifadesi, “Başkalarına zulmetmiş olursunuz.” demek değildir. Zira peygamberler başkalarına zulmetmekten masumdurlar.

Yine onların: “Hz. Âdem yasak edilmiş ağaca yaklaşmış ve bu suretle bir günah işlemiştir. Bu, peygamberlerin günah işleyebileceğine delildir.” sözlerine cevap ise şöyledir: Evvela ayetteki yasak ya tahrimîdir ya da tenzihîdir. Yani ya haramdır ya da evlayı terk kabilinden en uygun olanı yapmamaktır. Eğer buradaki yasak tenzihî yani faziletli olanı terk etmek ise, ağaca yaklaşma fiili masumiyete zarar vermez ve ismet sıfatını düşürmez. Zira efdali terk etmek günah değildir. Yok eğer bu yasak tahrimî olup mezkûr ağaca yaklaşmak haram ise, Taha suresi 115. ayetteki: “Andolsun ki bundan önce Âdem’e (bu ağaçtan yeme diye) emrettik, fakat unuttu ve biz onda bir kasıt bulmadık.”ifadesiyle; Hz. Âdem, o ağaca yanaşmanın yasak olduğunu unutmuş ve bu unutması sebebiyle de masumluğuna bir zarar gelmemiştir. Bununla birlikte Allah-u Teâlâ, takdir ettiği hikmetlerin vukua gelmesi ve kaza edilmesi için Hz. Âdem’i cennetten çıkarmıştır.

Bu arada şunu da gözden kaçırmamak gerekir. Hz. Âdem daha yaratılmadan önce Allah-u Teâlâ meleklerine hitaben: “Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım.”(2/30) buyurmuştu. Yani daha Hz. Âdem yaratılmadan önce, O’nun dünyaya gönderilmesi takdir edilmiş ve fıtratına o ağaca karşı bir meyil dercedilmişti. Bu sırra Bediüzzaman Hazretleri: “Muktezay-ı fıtrat olan malum günahla cennetten ihrac edildi.” (Yaratılışının icabı ve zaruri bir neticesi olan malum günah ile cennetten çıkarıldı.) diyerek işaret etmiştir.

Ebu Medyen Hazretleri’ne Hz. Âdem’in cennetten çıkarılması ve nehyedildiği hâlde o ağaçtan yemesinin sırrı sorulduğunda şöyle cevap vermiştir: “Eğer babamız Âdem (a.s.), sulbünden Muhammed (a.s.) gibi bir zatın zuhur edeceğini bilseydi; dünyaya çabuk insin de kemal-i Muhammedî (s.a.v.) ve cemal-i Ahmedî (Efendimiz’in kemali ve güzelliği) bir an evvel zuhur etsin diye elbette o ağacın meyvesini değil, kökünü bile yerdi.”

Nisa suresi 64. ayette: “Biz her peygamberi ancak, Allah’ın izniyle kendisine itaat olunsun diye gönderdik.” buyrulmuştur. Bu ayet-i kerime peygamberlerin günahtan masum olduklarına delalet etmektedir. Zira bu ayet-i celile peygamberlere kayıtsız şartsız itaatin vacip olduğunu ifade etmektedir. Eğer peygamberlerin masum olmayıp günah işlemeleri caiz olsaydı, ümmetleri onlara itaatle memur oldukları için o günahta da peygambere itaat etmeleri gerekirdi. Hâlbuki günahta itaat haramdır. Demek, peygamberlerin günah işleyebileceğini kabul etmek, vacip ile haramın bir şey üzerinde toplanmasını mümkün görmektir ki, bu da mümkün olamayacağına göre peygamberlerin günahtan masum olmaları gerekmektedir.

O hâlde neticeyi şöyle maddelersek:

Ayette geçen “ağaca yaklaşma yasağı” ya tenzihen mekruhtur; mekruh ise ismet sıfatına zarar vermez.

Ya da bu yasak haramdır. Bu sefer de Hz. Âdem’in unutması sebebiyle masumluğuna zarar gelmez.

Cenab-ı Hak daha Hz. Âdem’i yaratmadan önce onun hilafetini meleklere haber vermiş ve Hz. Âdem de fıtratının gereği olarak o ağaca yaklaşmıştır. Bu, muktezay-ı fıtrattır.

Demek, bu ayetten peygamberlerin günah işleyebileceğine dair hiçbir delil çıkartılamaz.

 

Kabir hayatının hak ve gerçek olduğuna dair deliller

كَيْفَ تَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَكُنتُمْ أَمْوَاتاً فَأَحْيَاكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ

Allah’ı nasıl inkâr edersiniz ki, ölü idiniz sizleri diriltti. Sonra sizleri yine öldürecek, sonra yine diriltecek, sonra da döndürülüp ona götürüleceksiniz. (Bakara 28)

Bu ayet-i kerime kabir hayatının hak ve gerçek olduğuna delildir. Şöyle ki: Ayetin başında geçen “أَمْوَاتاً” tabiri “ölüler” demektir. Bundan maksat ise, kendisinde hayat olmayan ve babaların sulplerinde (belkemikleri arasında) olan menilerdir. Demek, bu ifade ile insanın ilk hâline dikkat çekilmiş ve babalarının sulbündeki hâli nazara verilmiştir. İnsan, bu hâlinde ölüdür ve daha yaratılmamıştır.

Ayetin devamında gelen “Ölü idiniz sizleri diriltti.” ifadesindeki ‘diriltmekten’ maksat ise, anne rahmindeki o nutfelere ruh üfleyip sonra diri olarak dünyaya çıkarmaktır. Demek, ayetin bu bölümü dünya hayatına işaret etmektedir.

Ayetin devamındaki “Sonra sizleri yine öldürecek.” ifadesiyle işaret edilen ise, ecelleri geldiğinde insanları öldürmektir. Bu öldürmek ile dünya hayatı sona erer.

Ayetin devamında gelen “Sonra sizi yine diriltecek.” ifadesi ise, kabir hayatına delildir. Zira ayetin işaretiyle bu dirilme, ölümden hemen sonra ve kıyametten öncedir. Bu da ancak kabir hayatıdır.

Ayetin sonundaki “Sonra da döndürülüp ona götürüleceksiniz.” ifadesinden murad ise, İsrafil (a.s.) tarafından Sur’a üfürüldüğünde mahşere çıkmak üzere kabirlerden çıkıştır.

Demek ayet-i celilede geçen ثُمَّ يُحْيِيكُمْ “Sonra sizi diriltecek.” ifadesi kabir hayatına işarettir ve delildir.

Kabir hayatının hak ve gerçek olduğuna Mü’min suresi 45 ve 46. ayetler de delalet etmektedir. Mezkûr ayetlerin meali şöyledir:

“Allah o mümini, onların kurdukları tuzakların kötülüklerinden korudu. Firavun’un adamlarını ise o kötü azap kuşattı. Onlar sabah akşam ateşe arz olunurlar. Kıyamet kopacağı gün de: “Firavun hanedanını azabın en şiddetlisine tıkın!” (denilecektir). (40/ 45-46)

Bu ayet-i celilede Firavun ve avenesinin göreceği kabir azabından ve berzah hayatından bahsedilmektedir.“Onlar sabah akşam ateşe arz olunurlar.”ifadesiyle işaret olunan hayat, berzah hayatıdır ve kabir azabıdır. Bu ifadeyi, hesaptan sonraki cehennem azabına hamletmek doğru değildir. Zira ayetin devamındaki “Kıyamet kopacağı gün de: ‘Firavun hanedanını azabın en şiddetlisine tıkın!’ (denilecektir)” ifadesi, önceki azabın kıyametten önce olduğunu ispat eder. Kıyamet günü uğrayacakları şiddetli azap ise bu azaptan sonradır.

Demek, “Onlar sabah akşam ateşe arz olunurlar.”ifadesiyle işaret edilen azap, ölüm ile kıyamet ortasındaki bir azaptır ki, bu da kabir azabı ve berzah hayatıdır.

Kabir hayatı hakkındaki bir başka ayet de Mümtehine suresi 13. ayettir. Ayetin meali şöyledir: “Ey iman edenler! Allah’ın gazabına uğrayanları ve kabir ehli kâfirlerin ümit kesmeleri gibi, ahiretten ümit kesenleri dost edinmeyin.”

Ayet-i kerimede geçen “Kabir ehli kâfirlerin ümit kesmeleri gibi…” ifadesi kabir hayatına delildir. Zira bu ayet-i kerime, kabir ehli kâfirlerin Allah’ın rahmet ve affından ümitsiz olduklarını bildirmektedir. Bu hâl de ancak ve ancak onların kabirde hayat sahibi olmaları ile mümkündür. İbn-i Mesud, İmam Mücahid, İkrime, İbni Zeyd, İmam Mukatil, Kelbi ve Mansur Hazretleri bu görüşte olup mezkûr ayeti kabir hayatına delil yapmışlardır. Onlar özetle derler ki: “Kabir ehli kâfirlerin ümitlerini kesmeleri, ancak ve ancak onların kabirde hayatdar ve diri olmaları ile mümkündür. Zira ümit kesmek, hayat sahibi olanın işidir. Bu sebeple ‘Kabir ehli kâfirlerin ümit kesmeleri gibi…’ ifadesi kabir hayatına bir delildir.”

Kabir hayatı ile ilgili bir başka ayet de Tevbe suresi 101. ayettir. Ayetin meali şöyledir: “Biz onları iki kere azaba uğratacağız. Daha sonra da büyük bir azaba sevk edilirler.”

Mezkûr ayet-i kerimede ki “İki kere azaba uğratacağız. Daha sonra da büyük bir azaba sevk edilirler.”ifadesiyle üç azaptan bahsedilmektedir. Ayet-i kerimede geçen üç azaptan birincisi dünya azabı, ikincisi ise kabir azabıdır. İkinci azap olan kabir azabından sonra da daha büyük bir azap vardır ki, bu da üçüncü azap olan cehennem azabıdır. İmam Azam Hazretleri ve Kadı Beyzavi de ayette geçen “İki kere azaba uğratacağız.”ifadesiyle dünya azabı ve kabir azabının kastedildiğini söylemektedir.

Kabir hayatı hakkında bir başka ayet de Nuh suresi 25. ayettir. Ayetin meali şudur: “(Nuh’un kavmi) Günahlarından dolayı boğuldular ve ardından da ateşe sokuldular.”

Bu ayet-i kerimede geçen “feudhilû” (sokuldular) kelimesindeki “f” harfi, Arapça’da “fe-i takibiyedir.” Yani olayın hemen olduğunu ve hiç ara verilmediğini ifade eder. Demek Hazreti Nuh’un kavmi boğulduktan hemen sonra ateşe sokulmuştur. Bu da ancak kabir hayatı dediğimiz berzah âlemindeki azap olabilir. Zira şu anda cehennem mevcut olmakla birlikte içi boştur. Cehennem, kıyametin kopması ve hesabın tamamlanmasıyla sakinlerine kavuşacaktır. O hâlde Hz. Nuh’un kavminin sokulduğu ateş cehennem ateşi olamaz. Zira ifade ettiğimiz gibi, cehennem şu anda boş olup sakinlerini beklemektedir. O hâlde bu azap kabir hayatı denilen berzah âlemindeki azaptır.

Eğer kabir hayatı inkâr edilirse, Hazreti Nuh’un kavminin boğulduktan hemen sonra sokuldukları ateş ne ile izah edilebilir? Cehennem diyemeyiz, çünkü cehenneme giriş hesaplar görüldükten sonra olacaktır. Acaba kabir azabından başka hangi azap vardır ki, Hz. Nuh’un kavmi denizde boğulduktan hemen sonra o ateşe girmiş olsunlar?

Kabir hayatı hakkında bir başka ayet-i kerime de Al-i İmran suresi 169. ayettir. Ayetin meali şudur: “Allah yolunda öldürülenleri sakın ölüler sanma! Bilakis onlar diridirler ve Rab’leri katında rızıklanmaktadırlar.”

Bu ayet-i kerimede, Allah yolunda ölenlerin ölü olmadığı ve Allah’ın katında rızıklandırıldığı haberi verilmektedir. Hatta İmam Şafi Hazretleri bu ayeti delil getirerek şehidin yıkanmayacağı ve üzerine cenaze namazı kılınmayacağı hükmünü vermiş ve şöyle demiştir: “Şehide cenaze namazı kılınmaz. Zira cenaze namazı ölünün üzerine kılınır. Hâlbuki mezkûr ayetin ifadesiyle şehit ölü değildir ve Rabb’i katında rızıklanmaktadır.”

Demek şehit ölü değildir ve Allah-u Teâlâ onlara “ölü” dememizi yasaklamıştır. Ayrıca şehit Allah’ın katında rızıklanmaktadır. İşte şehidin ölü olmaması ve hâl-i hazırda rızıklanması ispat eder ki, kabir hayatı ve berzah âlemi haktır. Zira şehidin ölü olmamasını ve hâl-i hazırda rızıklanmasını ancak berzah hayatı ile izah edebiliriz.

Kabir hayatı ile ilgili daha birçok ayet-i kerime vardır. Delil olarak daha fazla ayet-i kerimeye ihtiyacı olanlar; Taha suresi 124. ayetin, Tekasür suresi 4. ayetin, İbrahim suresi 27. ayetin ve Vakıa suresi 89. ayetin tefsirine bakabilirler. Sadece ayetlerin mealine baktığında, bu ayetlerin kabir hayatına olan şehadetini anlayamayanlar tefsir kitaplarına müracaat ettiklerinde bu ayetlerin kabir hayatına olan delaletlerini öğreneceklerdir.

Ayrıca kabir hayatı ile ilgili mevcut hadisler de büyük bir yekün teşkil etmektedir ve hususi bir kitabı oluşturabilirler. Dileyenler hadis kitaplarının ilgili bölümlerine bakarak Peygamber Efendimiz’in bu konudaki hadislerini de inceleyebilirler.

Dilerseniz, kabir hayatı ile ilgili ayetleri incelediğimiz bu tefsir dersimizi şöyle bir dua ile tamamlayalım: “Ya Rab! Bizleri kabir azabından koru! Kabrin karanlığından sana sığınıyoruz, kabrimizi bizim için Kur’an’ın nuruyla aydınlat! Kabrin darlığından yine sana sığınıyoruz, Kur’an’ın hürmetine kabrimizi genişlet! Kabrin sual melekleri olan Nekir ve Münker’in heybetinden de yine sana sığınıyoruz, onları bize Kur’an’ın hürmetine iki munis dost eyle! Kabrin yalnızlığından da sana sığınıyoruz ya Rab! Salih amellerimizi bize dost ve arkadaş yap! Ve yaptığımız şu tefsir dersinin hürmetine kabrimizi bir cennet bahçesi eyle ve cehennem çukuru olmaktan muhafaza et! Âmin.

 

 

Küfür topraklarında doğan ve İslam’ı hiç duymayan kişinin durumunun ne olduğu

Zamanın ve mekânın insanın üzerinde, iman ve İslam noktasında negatif veya pozitif bir etkisi olmakla birlikte, zaman ve mekân unsurları, neticeyi tek başına belirleyen bir sebep de değildir. Bu ikisi, sadece imtihana avantajlı ya da dezavantajlı bir şekilde başlamamızı sağlayan iki faktördür. İslam topraklarında doğan bir kimse, imtihana avantajlı başlarken, küfür topraklarında doğan bir kimse ise bu imtihana dezavantajlı başlamış olur.

Ancak avantajlının, avantajını kaybettiği, dezavantajlının imtihanı başarıyla tamamladığına misaller o kadar çoktur ki, had ve hesaba gelmez.

Mesela Hz. Nuh’un oğlunun, babası peygamber olmasına rağmen imansız ölmesi, Hz. Lut’un eşinin, kocası peygamber olmasına rağmen imansız ölmesi buna delildir. Evet, Hz. Nuh’un oğlu ve Hz. Lut’un eşi, imtihana avantajlı hem de çok avantajlı başlamışlardı. Birisinin babası, diğerinin eşi peygamberdi. Ama onlar buna rağmen imtihanı başarıyla tamamlayamadılar.

Yine Hz. Musa, firavunun sarayında yetişmiş, firavunun evlatlığı idi. Ancak firavun, Hz. Musa’dan istifade edemedi ve imansız öldü. Bununla birlikte aynı sarayda olan, firavunun eşi Asiye validemiz, imanını kurtardı ve ettiği şu dua ile de Kur’an’a geçti: “Ey Rabbim bana, katında, cennette bir ev yap ve beni Firavun’dan ve amelinden ve zalimler kavminden kurtar.”

Demek aynı sarayda, yan yana yaşayan iki kişiden birisi, imansız ölüyor ve Allah düşmanı olarak kuranda bahsi geçiyor iken, o kişinin eşi, mümin olarak ölebiliyor.

Yine Peygamber Efendimizin amcaları olan Ebu talip ve Ebu Leheb, peygamberimizle yan yana yaşamalarına ve hakkı ondan dinlemelerine hatta birçok mucizesine şahit olmalarına rağmen imansız olarak ölürken, Peygamberimizi hiç görmeyen Veysel Karani, Efendimize ve Allah’a âşık olabiliyor ve aşkından tarihin sayfalarına geçebiliyor.

Demek mesele sadece İslam topraklarında doğmak değil. Hatta çok uzağa gitmeğe gerek bile yok, toplumumuza baksak yeterlidir. Memleketimiz bir İslam memleketi ve halkının %99’u Müslüman olmasına rağmen, meyhanelerin camilerden daha fazla olması ve az olan camiler boş iken, çok olan meyhanelerin hıncahınç dolu olması ispat eder ki, sadece Müslüman topraklarda doğmak neticeyi belirleyen bir faktör değildir.

Evet, o meyhaneleri dolduran insanlar, İslam topraklarında dünyaya gelmişler ve günde 5 defa ezanı işitmek devletine ulaşmışlardır, dahası İslam ile ilgili birçok meseleyi çocukluklarından beri dinlemişlerdir, ancak bunların hiçbirini Allah’a yakınlığa vesile yapamamışlardır. Namazsız, zikirsiz, tefekkürsüz olarak, günah ve isyan içinde bir hayat sürmektedirler.

Demek mesele imtihana avantajlı başlamakla bitmiyor. Toplumumuz, elindeki avantajı kullanamayan binlerce insanla doludur. Buraya kadar yaptığımız izah ile şunu anlatmak istedik: Müslüman olmayan bir beldede doğan bir kişide pekâlâ İslam ile tanışabilir ve çok iyi bir Müslüman olabilir. Ve tarih bunun binlerce örneğiyle doludur.

Bu izahlardan sonra şimdi meselenin fetva yönüne geldik:

İki peygamberin devirleri arasında, önceki peygamberin getirdiği dinin unutulmasından başlayarak sonraki peygamberin gelişine kadar geçen zamana “fetret devri” ve bu zamanda yaşamış ve iki peygambere yetişememiş kimseye de ehl-i fetret denilir. Kendinden önceki peygamberin dininin unutulduğu ve kendinden sonraki peygambere de yetişemediği için bu ismi almıştır. Ehl-i fetret, namaz, oruç, zekât gibi ibadetlerle ve dinin diğer emirleriyle mükellef değildir. Bu hususta ittifak vardır. Ahirette onlara bu ibadetleri yapmadıklarından dolayı hiçbir hesap ve ceza olmayacaktır. Çünkü bunların bilinmesi bir peygamberin tebliğine bağlıdır. Hâlbuki bu kişiler, bir peygambere ulaşamamışlardır. Bu yüzden ibadet ve emirlere muhatap değildirler. Fakat bu kimselerin, Allah’a iman etmekle mükellef olup olmayacakları hususunda ihtilaf vardır.

İmam Maturidiye göre; Ehl-i Fetret, ibadet ve emirler ile mükellef değil ise de, Allah’a iman ile mükelleftir. Çünkü Cenab-ı Hak, onlara aklı vermiş ve şu âlemi, varlığına ve birliğine delil olacak sayısız mahlûklarla doldurmuştur. Bir iğnenin ustasız, bir harfin katipsiz ve bir memleketin sahipsiz olamayacağını bilen insan, şu âlemdeki sanat eserlerinden sanatkarları olan Allah’a ulaşmalıdır. Ve ona iman etmelidir. Akıl, bir peygamberin davetini işitmese de bunu tek başına yapabilecek bir kabiliyettedir. Dolayısıyla fetret asrında yaşamış insanlar, eğer Allah’a iman etmeden ölürlerse, İmam Maturidiye göre bunlar kâfir olarak ölmüş sayılırlar.

İmam Eş’ari ise: Ehl-i fetretin, Allah’a imanla da mükellef olmadığı görüşündedir. Çünkü İmam Eş’ariye göre: İnsanları peygamber vasıtasıyla imana davet eden Allah-u Teâlâ, fetret ehline bir peygamber göndermemekle, onları imana davet etmemiştir. O halde sorumlu olmamaları gerekir. Zira sırf akıl ve fikir, Allah’ı bilmede yeterli değildir. Dolayısıyla İmam Eş’ariye göre: fetret devri insanları, iman etmemekten dolayı cehenneme girmeyeceklerdir.

Peygamber Efendimizin gelişinden sonraki insanların durumu hakkında ise; İmam Gazali şöyle bir tasnif yapar ki, bu tasnif, günümüzdeki Hristiyan ve Yahudilerin akıbetlerini merak edenler için de bir cevap niteliğindedir. İmam Gazali şöyle demektedir: Peygamber Efendimizin (sav) gönderilmesinden sonra, inanmayan insanlar üç sınıftır:

1. Sınıf: Peygamber Efendimizin davetini duymamış ve kendisinden haberdar olmamış kimselerdir. Bu sınıf kesin olarak cennet ehlidir.

2. Sınıf: Peygamberimizin davetini, gösterdiği mucizelerin durumunu ve güzel ahlakını duymuş olmakla birlikte iman etmemiştir. Bu sınıfta kesin olarak cehennem ehlidir.

3. Sınıf: bu iki derece arasında bulunan sınıftır. Hz. Peygamberimizin ismini duymuşlarsa da vasıf ve hususiyetlerini duymamışlardır. Daha doğrusu bunlar Hz. Peygamberi tâ küçüklüklerinden beri, ismi- Muhammed olan ve –hâşâ- peygamberlik iddiasında bulunan yalancı bir peygamber olarak tanımışlardır. Peygamber Efendimiz hakkında, menfi propagandadan başka hiçbir şey duymamışlardır. İmam Gazali bu sınıfta olanlar hakkında kesin konuşmamakla birlikte şöyle devam eder: Kanaatime göre bunların durumu, 1. grupta olanların, yani Peygamberimizi hiç duymamış olanların hali gibidir. Çünkü bunlar Peygamberimizin ismini, haiz bulunduğu vasıfların zıtlarıyla birlikte duymuşlardır. Bu ise hakikati araştırmak için insanı düşünmeye ve araştırmaya sevk etmez.

Bugün gerek Hristiyan ve Yahudi âleminde ve gerekse başka ülkelerde İmam Gazalinin tasnifindeki üç gruba giren insanları bulmak mümkündür.

Zira teknoloji ne kadar gelişirse gelişsin, Afrika’nın balta girmemiş ormanlarında yaşayan ilkel kabilelerin varlığı malumdur. Bunlar ne bir televizyon görmüş, ne de bir telefon tutmuştur. Dolayısıyla bunlar İmam Gazalinin tasnifinde, efendimizin ismini hiç duymamış kimselere dahil olurlar ki, İmamı Gazali’ye göre bunlar cennet ehlidir.

Dünyanın birçok yerinde ve ülkemizde 2. gruba giren insanlar da vardır. Bunlar Efendimizin peygamberlik sıfatlarını işitmişler, ama buna rağmen iman etmemişlerdir. Hatta teknolojinin gelişimi ve bilgiye ulaşmanın kolaylığı ile, bu grup en kalabalık grup olmaktadır. Bunlar kuranın birçok ayetinin ifadesiyle cehennem ehlidir. Çünkü İslam, kendinden önce gelen bütün dinleri neshetmiş ve hükümden kaldırmıştır.

Bununla birlikte zamanımızda İmam Gazalinin tasnifinden 3. gruba giren insanlar da yok değildir. Hristiyan veya Yahudi âleminin ücra bir köşesinde, toplum hayatından uzak olarak yaşayan ve çocukluğundan beri kendisine peygamberimizin kötü tanıtıldığı insanlar olabilir. İmam Gazali hazretleri bu kimseler hakkında kesin bir hüküm söylememekle birlikte bu kimselerin cennet ehli olan 1.sınıfa benzediklerini bildirmektedir. En iyisi Allah bilir.

Bizler bu meseleyi zamanımızın büyük bir âlimi olan, Bediüzzaman Said-i Nursi hazretlerinin görüşüyle noktalıyoruz ve hakikatin kendisini, “şaşırmayan ve unutmayan” Rabbimizin ilmine havale ediyoruz:

“Ehl-i fetretin, dinin teferruatındaki hatalarından dolayı ceza görmeyecekleri hususunda bütün âlimler fikir birliği içindedir. Hatta İmam Şafi ve İmam Eş’ariye göre, bunlar iman etmeyip, küfre girse, ondan dahi mesul olmazlar. Çünkü mesuliyet ancak peygamber gönderilmesi ile tahakkuk eder. Ayrıca peygamber gönderildiğinin ve peygamberin vazifesinin mahiyeti de bilinmiş olması gerekir ki, mesuliyet mevzu bahis olabilsin. Eğer peygamberlerin irşatları, zamanın geçmesi ve gaflet gibi sebeplerden dolayı gizli kalır da anlaşılmazsa, bunlara vakıf olmayanlar, ehl-i fetret sayılırlar ve azap görmezler.”