ehlisunnnetde - F BOL PAZAR Y

ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

ehlisunnnetde

Dilde birlik yerine...

Fuat Bol

Dünya üzerinde, köklerinden kopartılan ve geçmişi ile maddede ve manada bütün ilişkisi kesilen, bizden başka ikinci bir millet gösterilemez! Ecdadımız, üç kıta yedi iklim üzerinde bulunan çeşitli din, dil ve renkteki insanlara, hoşgörü ile yaklaşıp, adaletle muamele etmesinin semeresini, 600 sene Cihan Devleti olmakla ve tüm Cihana nizamat vermekle görmüştü. Osmanlı-Türk Devleti, alabildiğine geniş coğrafyadaki bunca insanı; dilleri farklı olsa da, özellikle Müslüman unsurları, 'Tevhid'in gölgesinde ve Kur'an dili etrafında, aynı potada eritmeyi başarabilmiş yegane ülke idi. Geliştirdiği Osmanlıca lisanı ile, imparatorluğun en ücra köşelerine kadar nüfuz etmiş ve dilde birliği sağlamıştı... Rahmetli babamın Ermeni dostları vardı; kendisi 30'lu senelerde İstanbul'a gelmiş ve Ermeni Zakaryan Kalfa'nın yanında inşaat ustası olmuştu. Dürüstlüğüne ve çalışkanlığına şahit olan Bakırköy Ermeni Kilisesi Mütevelli Heyeti, bütün inşaat işlerini babamın idaresine vermişti. Zakaryan Kalfa'yı, Jirayir Usta'yı, Manuk Arekelyan Usta'yı ve Horen Dayı'yı ben de tanıdım. İstanbul şivesi ile mükemmel Türkçe konuşurlar, Ezan'a, Kur'an-ı kerime ve İslamiyet'e derin saygı duyarlardı. Ezan okunurken, ellerindeki işi bırakır, sonuna kadar saygı ile dinlerlerdi. Hiç unutmam; bir keresinde babam, Horen Dayı'ya takıldı ve; '70 senedir bu ülkenin ekmeğini yiyorsun, her gün okunan ezanları huşu içinde dinlediğini görüyorum. Ne olur, bir kere (La ilahe illallah, Muhammed-ür-resulullah)?! desen' dedi. Bunun üzerine Horen Dayı; 'Kasım Efendi, ben içimden defalarca (La ilahe illallah, Muhammed-ür-resulullah) diyorum. İşte bak; açıktan da söylüyorum! Bizimki bir gelenek, bu yaştan sonra nereye gidebiliriz, bizi kim kabul eder?! Biz de pek iyi biliyoruz ki; milyarlarca insana nüfuz eden ve onların kalplerini Allah'a çeviren Hz. Muhammed, elbette çok büyük insan ve Peygamberdir' diye mukabelede bulundu. Ecdadımızın büyüklüğüne bizzat şahit oldum. Bosna'da, 80 yaşında, Türk hayranı bir Boşnak'a misafir oldum. Yanımda bir Makedonyalı Türk, bir Arnavut vardı. Boşnak ve Arnavut Türkçe bilmiyorlardı. Boşnak Dede, raftan asırlık bir kitap çıkardı ve okumamı istedi. Baktım; Osmanlıca, dini bir kitaptı. Okudum. Benim anladığımı onlar da anladı! Ben, okudukça, onlar da benimle beraber tekrar ediyorlardı!.. Bugün; aynı evde oturan dede, baba, çocuk ve torun, bu dört kuşak ayrı telden çalıp konuşuyor ve hiç birisi birbirini anlamıyor! Üstelik, bunların hepsi de Türk! Şimdi ise, bizi edebiyatımızdan koparmak ve tek kelime ile, edepsizliğe itmek isteyen türedi bir zihniyetin hortladığına şahit oluyoruz! Bugünküler, dünün bir Zakaryan Kalfa'sı, bir Horen Dayı'sı kadar olamıyorlar! Ne acı!
26.12.2001

Dil yâremiz...

TGRT HABER televizyonunda yapmakta olduğumuz ÇERÇEVE'DEN YANSIMALAR programının bu haftaki konuğu TDK Başkanı Prof. Dr. Şükrü Haluk Akalın'dı. Kendisi dört senedir kurumun başında... İşinin ehli, çalışkan ve her şeyden önemlisi Türk diline meftun... Böyle olunca da; kurmuş olduğu inanmış ekibiyle birlikte gecelerini gündüzlerine katarak yoğun gayretler içindeler. Güzel dilimizin geçirdiği istihaleler malum. Her dil gibi güzel Türkçemiz de canlı bir varlık. Ne yazık ki bu cana kasteden hain eller, seneler senesi uğraşarak, milletimizi dilinden kopardılar. Öyle ki, yeni nesiller, bırakın dedelerini, babalarının yazdığı ve konuştuğu lisanı anlamaktan aciz! Dil, bir milletin en kıymetli medeniyet ürünüdür. Ne kadar yüksek medeniyet oluşturmuşsanız, o nispette diliniz zenginleşir. Biz ki, insanlık tarihinin en mehabetli medeniyetlerinden birine sahip pak nesillerin ahfadıyız. Medeniyetimize paralel dilimiz de gelişti. Sayın Akalın'ın da ifade ettiği gibi; 600.000 kelime ve terimlik bir lisana malikiz. Değerlerimiz kütüphanelerde saklı! Sahip olduğumuz bu emsalsiz değerimiz, bugün itibariyle maalesef kütüphanelerde saklı! Zamanla bu varlığımızdan uzaklaştık. Zaman oldu; dilde tasfiyeciliğe kalkıştık! Gün oldu; uydurukça illetine tutulduk! Kendi ellerimizle meydana getirdiğimiz kurbağa dili ile yazmayı ve konuşmayı denedik. Dünyanın en ilkel kabileleri bile dilleriyle oynamayı akıllarının ucundan geçirmezken bize ne oldu? Eskiler insanı tarif ederken; "konuşan hayvan (canlı)" derledi. Maruz bırakıldığımız illete bakın ki, bizim konuşmamızı engellediklerine göre; geriye ne kalıyor? Bizi hangi gözle görmek istedikleri belli değil mi? Bütün bunlar yetmezmiş gibi; son senelerde, milletçe kendimizi yabancı dille eğitime kaptırdık gidiyoruz. Çocuklarını okutmak isteyen veliler, bu konuda adeta yarış halindeler. Yanlış anlaşılmasın; yabancı dil eğitimine karşı değiliz. Bu zamanda en az iki yabancı dilin bilinmesi şarttır. Ancak; yabancı dil eğitimi ile yabancı dille eğitimin farkını iyi anlamak lazımdır. Yabancı dille eğitim demek; gelecek nesillerimizin kendi köklerimizden kopması ve adı üstünde, yabancı kültürlerin emrine amade kılınarak kendine ve milletine yabancılaşmasına fırsat vermek... Bu durum, kendi ellerimizle geleceğimizi karartmak değil de nedir? Eğitim bakanlığının isminin önüne "milli" kelimesini laf olsun diye mi koyduk? Eyvahlar para etmeyecektir! Hangi kültürden beslendiği malum tipler, hasbelkader işgal ettikleri makamlardan da utanmadan; "Türkçe bilim dili olamaz" diyerek, ufunetlerini kusmaktadırlar. Hangi Türkçe bilim dili olamaz? Bu dil; kendilerinin de anlayamadığı 600.000 kelime ve terimlik medeniyet lisanımız olmasa gerektir! Çünkü, bu dille; hemen her bilim dalında yazılmış yüzbinlerce kitap kütüphaneleri doldurmaktadır. Ama; tasfiye illetine tutulup, güdük hale getirdikleri kurbağa vraklamaları ile değil bilim yapmak; muhataplarıyla ancak işaretle anlaşmaya çalışabilirler! Sorumluluk sahibi her kişi ve kurum, dil konusunda üzerine düşeni yapmalı; zira yarın eyvahlar para etmeyecektir.
14.04.2005

Türkçemize sahip çıkmalıyız

Fuat Bol
fuat.bol@tg.com.tr

Facebook

Dilin önemini anlatmaya ve tartışmaya gerek var mı? Dil, insanoğlunu hayvandan ayıran çok önemli bir özellik. Türkçemiz, dünyanın belli başlı dillerinden bir tanesi. Yani, bir medeniyet dili. Bakmayın; bazı köksüzlerin; Türk dili için, ilim dili değildir demelerine. Onlar Türkçeyi bilmedikleri (!) için böyle konuşuyorlar. Bunlar, Türk dilinin içindeki Türkçeleşmiş Arapça ve Farsça kelimeleri dışlamak suretiyle böyle konuşuyor. Bunun da sebebi, Arapça ve Farsça kelimelerde dini motiflerin olması!.. Dine olan düşmanlıklarını burada da, bu şekilde göstermiş oluyorlar. Onlara göre dil, mahut uydurukçadır. Onunla elbette ilim de bilim de, hiçbir şey yapılamaz. "Mide gurultusundan" ne yapılabilir ki? Kendi öz diline, atalarının diline ve o dille yazılmış milyonlarca kitabı bağrında saklıyan kütüphanelere yabancı olandan düşmanlıktan başka ne beklenebilir ki? Zira, insan bilmediğinin düşmanıdır. Mesela; sebep kelimesinin yerine soru edatı olan neden kelimesini kullanıyorlar. Bu işin nedeni nedir? Bunun doğrusu, bu işin sebebi nedir şeklinde olmalıdır. Sebep kelimesi Arapçadır. Ve elbette dini motif taşır. Şöyle ki; "Ya müsebbib el-esbab=Ey Sebepleri yaratan (Allah'ım) manasındadır ki insana Allahü tealayı hatırlatır. Baskın kültürlerin tesirindeler Ayrıca bizim Türkçemiz, bağrında onlarca milleti barındıran bir imparatorluk dilidir. Bugün bile Adriyatik'ten Çin Seddine kadar uzanan geniş coğrafyada Türkçe konuşursanız, sizi anlarlar. Tabii ki uyduruk Türkçe'yi değil.. Çağımızda toplumlar, maalesef baskın kültürlerin tesirindeler. Bundan dolayıdır ki, dilimizi koruyup geliştirebilmemiz için bu baskın kültürlerin dillerine karşı çıkmamız lazım. Elbette bu lisanları öğreneceğiz ama onları, günlük hayatımızın bir parçası haline getirmemeliyiz. Mesela dükkanlarımızın, mağazalarımızın, alış-veriş merkezlerimizin, çeşitli alandaki kurum ve kuruluşlarımızın ismini ve bunların levhalarını mutlaka Türkçe yazmalıyız. Büyükşehirlerimizde öyle cadde ve sokaklar vardır ki, hemen her yan, baskın kültürlerinin dilleriyle yazılmış tabelalarla dolu. O yerlerin Türkiye olduğunu zor anlıyorsunuz. Orta-Asya Türk Cumhuriyetleri Türkçemizle ne denli oynandığına bakın ki, yeni nesillerimiz kendilerini bir önceki neslin yazmış olduğu kitapları okuyup anlamakta zorluk çekiyor! Bu trajik durum yetmezmiş gibi bir de yabancı dille eğitim modası çıktı. Maalesef anne-babalarımız da çocukları için bu okulları tercih ediyorlar. Güzel Türkçemiz için, yalnızca okullarımızdaki eğitimle yetinemeyiz. Geniş katılımlı toplantılar, paneller, platformlar düzenleyip; dilimizi geliştirmek amacı ile de çeşitli ödüllü yarışmalar yapmalıyız. Bunu hem resmi ve hem de sivil toplum örgütleri marifetiyle ayrı ayrı gerçekleştirmeliyiz. Güzel Türkçemiz için, Türkiye'miz öncülük etmeli ve etkinliklere Orta-Asya Türk Cumhuriyetlerini de dahil etmeli. Onlarla ortak bir dile ulaşmak için ne gerekiyorsa, mutlaka yapılmalıdır. Burada ağabeylik görevi Türkiye'mize düşmektedir.
12.12.2007

Osmanlıca dersi

MHP Ankara Milletvekili Özcan Yeniçeri, Meclis Başkanlığına verdiği kanun teklifiyle; Osmanlıca'nın okullarda mecburi ders olarak okutulmasını talep etti. Bunun üzerine; konunun muhatabı olan Yeniçeri ile, konuya taraf ve karşı olan kimi kişiler; derhal televizyon ekranlarında arz-ı endam edip eteklerindeki taşları döktüler. Belli ki, Özcan Yeniçeri konusuna hiç çalışmadan ve partisine danışmadan bu teklifte bulunmuş; bu cümleden olarak kendisi de şu mealde itiraflarda bulundu: '... Ben şahsen Osmanlıca bilmiyorum. Yalnız harfleri tanıyıp Kur'an-ı kerimi yüzünden okuyabiliyorum. Geçen gün çalışırken elime Osmanlıca bir metin geçti; okuyamayınca eksikliğimi hissettim. Kütüphanelerimiz ecdadımızın yazdığı milyonlarca kitaplarla dolu ve biz bunlara yabancıyız..' Birlikte televizyon ekranına çıktığı muhatabı ise, Osmanlıca bildiği halde, bu kanun teklifine karşı çıkarak ve elindeki a'dalı eski bir şiir metnini okuyup; '... On yaşındaki çocuk bundan ne anlayacak?!' diyerek kendi tezine sözde gerekçe gösterdi. Yeniçeri, muhatabına dönüp de; 'Sen, bu zor metni acaba; Osmanlıca'ya başladığın on yaşında mı öğrendin; yoksa Osmanlı edebiyatına vâkıf olabildiğin ileriki yıllarda mı?!' demedi, diyemedi. Neyse... Konumuz ekranlardaki 'horoz dövüşleri' değildir. Sadede gelelim. Bilmeliyiz ki; hiçbir milletin tarihinde bizdeki gibi bir 'yazı devrimi' yapılmamıştır. Böyle yapmakla, yerinde bir tespitle; 'Bir gecede topyekûn bir milletin hafızası silinmiştir!' O aklıevvellere sormak lazım; yazısını değiştirmeyen Japonya; acaba muasır medeniyeti nasıl yakaladı?!. Zaten, o gün bugündür; işimiz-gücümüz hep şekilcilik değil mi? Milletçe âdeta meşguliyetle tedaviye tabi tutulmamış mıyız?!. Aynı kafa bizi, seneler senesi; kafanın içindekiyle değil, dışındaki örtüyle uğraştırmadı mı? Asırlara ulaşan topyekûn medeniyetimizi bütün unsurları ile inkâr ve iptal eden bu kafaya; tekrar tekrar bildirmeliyiz ki, Osmanlıca, Türkçe'nin ta kendisidir. Elbette onun da içinde; tıpkı şimdiki dilimizde olduğu gibi; Arapça, Farsça, Ermenice, Yunanca asıllı kelimeler mevcuttur ve bu durum asla bir eksiklik değil; bilakis bir zenginliktir. Başta dedelerimizin mezar taşları olmak üzere, onlardan ve onların cetlerinden ev ve kütüphanelerimize intikal eden milyonlarca kitaba, neden yabancı olalım? Yeni nesiller olarak onları okuyabilmenin kime ve ne gibi bir zararı olabilir? Onca kitap boşuna mı yazıldı; onca emek ve zahmet boşuna mı çekildi? Birazcık anlayış sahibi iseniz; şu Osmanlı arşivlerine gidiniz ve başta ABD olmak üzere, dünyanın çeşitli ülkelerinden Osmanlıca öğrenen onlarca-yüzlerce kişinin nasıl araştırma yaptıklarını görün ve ibret alıp utanın! İnsan hakları olduğuna göre; sizler köksüz olabilir ve köklerinize karşı çıkabilirsiniz ancak; geçmişine ve geçmişteki dinamiklerine sahip çıkanlara da sizler, yalnız ve yalnızca saygı duymalısınız!
19.12.2012

.FUAT BOL YAZILARI 1

.Müctehit taslakları panayırı!

Ramazan münasebetiyle televizyonlarda arz-ı endam eden müctehit taslaklarını ibretle izliyoruz! Hemen hemen hepsinin ortak özelliği, mezhep tanımamaları ve hatta daha da ileri gidenleri, ne Eshab-ı kiramı tanıyor, ne Hülefa-i Raşidini ve ne de Hazret-i Peygamberi! Kuru akılları ile, her nasılsa belledikleri basit bir Arapça ile, direkt olarak Kur'an-ı kerimin ayetlerine kafalarına göre mana vermekte ve dolayısıyla her kafadan ayrı bir ses ve sesten ayrı türedi bir din ortaya çıkıyor. Programları yapan televizyon sunucularının tam arayıp da bulamadıkları bir ortam! Bizzat kendilerinin yanlışlarını ve birbirlerini nakzeden yanlışlıklarını sergileyerek, bunların gerçek yüzlerini ortaya koyuyorlar ama; her malın bir müşterisi olması sebebiyle; bunları dinleyip de inanıp ve dolayısıyla dinden, imandan çıkan insan az değil! Hele; geçen gece Prof. titri taşıyan ve sözde Kur'an-ı kerim meali yazan bir tipin, kitabından okuduğu ayet mealinin yanlış olduğunu gazetecinin ortaya çıkarıp, muhatabına kabullendirmesi, hayati önemi haiz böylesine ciddi bir konunun, kimin ve kimlerin marifetiyle oyuncak haline getirildiğinin alenen resmidir. Sunucu; 'hocam (!), aynı konuda sen ve diğerleri; şu, şu ve şu ayrı şeyleri söylüyorsunuz; millet hanginize inanacak?' diye sorduğunda, aldığı cevap, insanın kanını donduruyor: 'Bu benim yorumum! Kabul edersiniz veya etmezsiniz; o sizin bileceğiniz iş!' Dikkat ederseniz; bu müctehit taslaklarının her birisi kendi yanlış yorumunu dillendiriyor ancak; o konu hakkındaki gerçek İslam âlimlerinin buyurduklarından tek satır bahsetmiyorlar! 1400 küsur senedir, geceli gündüzlü çalışarak, Yüce dinimizi ve onun esaslarını günümüze taşıyan ve yüz milyonlarca insanın dinini doğru öğrenip yaşamasına vesile olan binlerce İslam alimi ve onların on binlerce kitabı, bir kalemde siliniyor ve görmezlikten geliniyor! Halbuki, birazcık insani duyguları olsa, bir nebzecik insaf sahibi olsalar ve sahip olduklarını iddia ettikleri iman ve İslam'ı, evvel emirde o İslam alimlerine borçlular! Evet; ağızlarına almaktan yüksündükleri o İslam âlimleri olmasa idi, bugün belki de hiç birimiz İslamiyet'le şereflenemeyecektik. Cenab-ı Hakk onlardan razı olsun ve çalışmalarına bol bol karşılıklar versin! Bu arada; sunucu, bunlardan bir tanesine, iğne yaptırmanın orucu bozup bozmayacağını soruyor. Bozacağı cevabı karşısında sunucu, o kişinin amiri pozisyonunda olan başka bir Prof.'un kitabından bozmayacağını okuyor! Verilen cevap yine aynı: 'O, onun yorumu!' Sunucu, peki biz, hanginize göre amel edeceğiz diye sorduğunda ise; 'O kişi, kan aldırmayı bu konu ile karıştırmış, kan aldırmak orucu bozmaz' diye cevap veriyor. Sunucu; 'peki, kan aldırmak neye göre orucu bozmaz, Kur'an-ı kerimde böyle bir şey var mı?' diye soruyor. Beyefendi cevap veriyor: Kan aldırmak, yeni bir olgu! Enjektör yeni çıktı!.. Bu olayda vücuda herhangi bir gıda gitmediği için oruç bozulmaz!' Belli ki, bu kişi Prof. olmuş ama, bir ilmihal kitabı dahi okumamış veya Hazret-i Peygamberi tamamen dinin dışına itmiş! Zira, kan aldırmak, Hz. Peygamber zamanında olduğu gibi, bizzat kendileri de aldırıyor ve bunu ümmetine tavsiye ediyor. Hatta, ayın hangi günlerinde alınması gerektiğini bile vurguluyor. Tabii ki, orucu bozmaz, ama, bu beyefendinin yorumuna göre değil!.. En basit bir ilmihal konusunda bile, böylesine cahil kalması için bir insanın Prof. tahsili yapmasına gerek var mı bilmiyoruz! (Yarınki Cuma sohbetimizde bu konuya devam edeceğiz.)

22.11.2001

Tezatlar ülkesi...

Tezatlar ülkesiyiz, vesselam! Hemen hemen dünyanın bütün ülkelerinde, en az bir televizyon kanalı, tamamen dine yönelik yayın yapmaktadır. Bunlardan birçoğu, devletin dışında, özel ve mensup oldukları kiliselere bağlı.. Günün 24 saatinde, durmaksızın yayın yapıyorlar ve insanları, dini yönden eğitip, cahil kalmalarını önlüyorlar! Bizde ise, devletin gözetim ve denetiminde Diyanet teşkilatı var; bu teşkilatın neredeyse sınırsız imkanları olmasına rağmen, maalesef bir televizyon kanalı yok! İşin bundan da vahimi; aynı devletin İlahiyat fakültelerine tayin ettiği her kademedeki eğitimci din hocaları ile, Diyanet ayrı telden çalıyor! Bu televizyonlara çıkan, çoğu Prof. ünvanına sahip sürüyle insan, insanımızı din adına başka başka istikametlere yönlendiriyor. Ve, hemen hepsi birbirini nakzediyor. Ve yine, bizim Diyanetimiz, maalesef bütün yanlışlıkları göre göre, sesini çıkarmıyor ve derin bir sessizliğe bürünüyor! Bunların her birini takip edip cevap vermek ve işin doğrusunu ortaya koymak, Diyanet yetkililerimize zor ve hatta imkansız gelebilir! Çünkü, bizdeki bu densizliği yapan kanalların çoğu özel ve Diyanet'e bu imkanı vermeyebilirler! Ama, bu durum, Diyanet'i sorumluluktan kurtarmaz. Onun için, Diyanet'in tez elden bir televizyon kanalı kurması gerekmektedir. Bu, hem içerde olduğu gibi, yurt dışındaki vatandaşlarımız ve Orta-Asya'daki Türk Cumhuriyetlerindeki soydaşlarımız için elzemdir. Orta-Asya'daki Türkleri düşünebiliyor musunuz; 70 senedir, dinsiz bir rejimin altında inim inim inlediler. Din adına, dedelerinden, babalarından işşittikleri birkaç mukaddes sözden başka bir şey bilmiyorlar. Onları da; mesela, besmeleyi votka kadehi kaldırırken söylemeyi dini bir marifet sayıyorlar! Başta Rusya ve Batı âlemi, dinen aç bırakılan bu insanları Hıristiyanlaştırmak için; oralarda yayın yapan televizyonlar marifetiyle ve her türlü basın-yayın araçları ile ve hatta; oralara gönderdikleri misyonerleri vasıtasıyla para vererek yoğun gayret sarfetmektedirler. Türkiye, ağabey rolünü, onların Hıristiyanlaşmasına göz yumarak mı yerine getirecektir? Gittik gördük, gidenler de görüyor; Müslüman beldelerindeki bu insanlar kitleler halinde Hıristiyanlığa giriyor ve camiden çok kilise inşa ediliyor! Avrupa da öyle, Türk Cumhuriyetleri de; Diyanetin oralara gönderdiği birkaç din görevlisi ve Türk Elçiliklerindeki Din müşaviri, hangi birine yetişebilir? Kime, hangi imkanla ne anlatabilir? Ey oy avcılığı peşindeki politikacı! Millet sizden hizmet bekliyor...

26.11.2001

'Ab-ı hayat, balta girmemiş ormanlarda bulunur' sözü meşhurdur. Nefislerin gemi azıya aldığı, isyanların ayyuka çıktığı, zulmetin her yanı kapladığı böyle bir zamanda idrak ettiğimiz mübarek Ramazan Ay'ı da bitmek üzere.. Teravih namazlarında camileri dolduran mü'minlerin 'el-veda' nidaları, kubbeleri çınlatmakta ve adeta; kaçırılan bu rahmet sağanağı fırsatı için pişmanlık duyulmaktadır! Rahmeti, gazabını aşmış olan Cenab-ı Hakk, mübarek Ramazan ayı içinde sakladığı, bin aydan hayırlı Kadir Gecesi ile; çok acıdığı mü'min kullarına, ancak bir ömür boyu ele geçebilecek muazzam bir fırsat daha veriyor! Öyle ya; Kadir Gecesi'nin de kadri bilinmezse; yarın, Mahşer Günü'nde bizim kadrimizi kim bilir, kim bizi sahiplenir? Mü'min, gelip geçici bu dünyanın zevk u sefasına aldanmamalı ve; ne yapıp edip ab-ı hayatı yudumlamalıdır. Sevgili okuyucularım; bugünkü ve bugünü takip edecek birkaç günkü makalelerimde size, ab-ı hayatı yudumlatacak sırrı, İslam büyüklerinden, evliyanın önderlerinden sevgili Abdülkadir-i Geylani Hazretlerinin sohbeti ile sunmaya çalışacağım. Abdülkadir-i Geylani Hazretlerine birisi; kendisini dünya sevgisi kapladığını, bundan kurtulmak istediğini ve bunun yol ve yordamının nasıl olacağını sual eder. Bunun yolunu göster, nasıl edeyim, der. Ona şöyle buyurdu: 'Dünyaya bir bak! Ne ile yeleleniyor? Ne garip hileler yapıyor! Yaptığı oyunları seyret; bak; insanları nasıl azdırıyor ve bir anda nasıl arkasına atıveriyor? Dikkatle gözet! Kendisine yar olan kişilerle uğraşmasına bir bak; onları nasıl eğlendiriyor? Sonra.. onları yükseltiyor! Bir seviyeden daha üstününe çıkarıyor. Böyle yükselttiği kişileri, kandırılması kabil olmayan kişilerin üzerine saldırtıyor! Dünya, hazinelerini aldattıklarına cömertçe veriyor! Türlü, acayip işlerini onlara gösteriyor. Onlar da, bütün bunlara dalıp bakarken, gerçek varlıklarını unutuyor; sureta bir sevinç ve mutluluk duyuyorlar! Yüksekte olduklarına (zengin, mal-mülk, makam, şöhret vb. sahibi), seviniyorlar! Dünyanın kendi hizmetlerinde oluşunu, hiç gitmeyecekmiş bir nimet sanıp, günlerini gün ediyorlar! Halbuki, bu halleriyle dünya, onları aldattı; kendine bağlayıp esir etti! Aradan belli bir zaman geçince, hepsini tepeleri üstüne yere çaldı! Kemikleri kırıldı, param parça olup, ölüp gittiler! Dünya, her zamanki gibi, onların bu hallerini görüp gülüyordu! İşi gücü, karıştırmak ve bozgunculuk yapmak olan şeytan ise, yan gelip keyif çatıyor! Dünyanın işi budur. Emirlere, sultanlara, beylere de böyle yaptı; servet sahibi zenginleri de bu hale getirdi! Bu hal, dünyanın adetidir. Âdem aleyhisselamdan beri böyle gelip, böyle gider.. Önce yükseltir, sonra yere vurur! Kıyamete kadar bu perişanlık devam eder! Mal sevdirir, zengin eder; yedirmez, ihtiyaç içinde kıvrandırır! Bütün bu kuvvetler dünyaya verilmiştir..'

11.12.2001

Dünyayı tanımak...

Abdülkadir-i Geylani Hazretlerinin sohbetini sunmaya devam ediyoruz: 'Dünya, her iyiliği yapar, kendine çeker, bağlar! Sonra, bıçağı boğazına dayar ve hiç acımadan boğazlar! Ondan kurtulan yok gibidir! Onun şerrinden emin olan, çok çok azdır! Ona mağlup olmayan, onu yenmek için yardım bulan ve onun şerrinden kurtulan, gerçekten çok büyüktür! Dünyayı iyice bilen ve onu gereği gibi tanıyanlar, ancak, onun şerrinden emin olabilirler! Kim, dünyadan çok sakınırsa, kurtulma ümidi artar. Selamete ermek için, dünyanın bütün hilelerini öğrenmiş olmak gerekir! Ey; dünyanın şerrinden emin olmak isteyen kişi! Dünyaya kalp gözünle bak! Kalp gözüyle bakarsan ancak, onun ayıplarını görür ve böylece şerrinden emin olabilirsin! Dünyayı kalbinden çıkarmaya ancak, bu şekilde gücün yetebilir! Baş gözünü ona çevirip, süslerle uğraşmaya koyulur devam edersen, onun ayıpları gözünde kaybolur, hatta güzel gözükür! Dolayısıyla dünya sevgisini kalbinden çıkarmak mümkün olmaz! Dünya, bir kere kalbe yerleşmeye görsün; sahibini öldürmesi mukadderdir! Böylece, başkalarına içirdiği zehri, sana içirir! Nefsinden gelen kötü his ve duygulara cihad bayrağını çek! O duyguların ıslahına emin oluncaya kadar savaşa devam et! Ancak, o duygular iyiye yöneldikten sonra, dünyanın ayıbını görür ve bilirsin; ve, böylece ona ihtiyaç aretmekten kendini alırsın! Benliğinin ıslah olduğunu anlamak için, kalbine bak! Kalpten gelen ve kalbe ferahlık veren her his ve duygu ıslah olmuş sayılır. Buna mukabil, nefisten gelen, azdırmaya sevkeden his ve duygular, asla ıslah olmuş sayılmaz! Nefsin ıslahı için, kalbin ve sırrın sözü duyulmalı! Bu, esastır. Nefs, hem kalbe, hem de sırra uymalı! Onların yasak ettiği şeyleri yapmamalı ve emrettiklerini de, tereddütsüz ve seve seve yapmalı! Nefsin iyi hali böyle başlar! Ondan iyilik başladıktan sonra, kötü halleri ölür! Kalbe döner; onun emriyle hareket eder! Öyle bir hale gelir ki, artık ona nefs denilmez, kalp denir! Böyle bir insan, başına takva tacını giymiş ve Cenab-ı Hakk'a yakınlık süsünü kuşanmıştır. Size iman etmek; ve bu imanı kalp ile tasdik, dil ile ikrar etmek gerektir! Bu kişilerin kalbine, Cenab-ı Hakk, zenginlik duygusu vermiştir.Yakınlığı ve ülfeti ile bu seçilmişlerin kalbini doldurmuştur. Bu sebepledir ki, onların hiç birisi dünyaya ve dünyalık olana bakmaz; dünyanın nimetini severek yiyenlere iltifat etmezler! Bunlar, ne varlığa sevinir, ne de yokluğa üzülürler!..'

12.12.2001

Münafık...

Abdülkadir-i Geylani hazretlerinin sohbetine devam ediyoruz: 'Ey; iman nurunu bir türlü ruhuna sindiremeyen münafık! Her sözünde yalan söyler, vaat ettiğin zaman yerine getirmez ve emniyeti kötüye kullanırsın! Bu huy ve hasletlerin kötülüğünü Sevgili Peygamberimiz haber vermiştir. Bunlardan kendini çek ve arın ki, nifaktan kurtulabilesin! İyi huylar eğer takımıdır, devamlı olarak elinde tut! İman ehli ile, imanı kalbine yerleştiremeyenler bunlarla ayırdedilir. Bu mihenk taşını, bu aynayı eline al ve kendine bunlarla bak! Kalbine çevir ve içine teveccüh et! Bak ki, hangi zümreye dahilsin? Muvahhid misin, yoksa şirk ehli mi? Unutma ki, dünya tamamiyle fitnedir! Bir uçtan diğer uca, boş yere uğraşmaktır! Ancak, Ahiret işlerinin yürütülmesi için, dünyadan alınanlar iyi sayılır. Bunun için de hüsn-i niyet sahibi olmak lazımdır. Her nimet, iyi niyetle alınmalı; Hakk'a şükredilmeli. Aksi halde nimet sayılmaz; felaket olur! Allahü tealanın verdiği nimetleri şükürle bağlayınız! Allah'a şükretmek iki cihetten olur. Biri, kulluk etmek ve gönüllenmeden fakirlere ihsanda bulunmak, diğeri ise, vereni itiraf etmek, yani nimetin hakiki sahibini bilmek. O da, Rezzak-ı Alem olan Allahü tealadan başkası değildir. Seni Allah'ı anmaktan alıkoyan herşey kötüdür. O'nu dilden zikretmek ve bundan kalbi gafil koymak ne kötüdür! Namaz, oruç gibi bütün ibadetler ve hayırlı işler, O'nu hatırlamaya vesiledir. Haramlar kötüdür. O'nun sana verdiği nimetlere isyanla karşılık verdin! Yalan ve nifak hal ve hareketini kapladı! İçini ve dışını bozdu; harap etti! Şeytan sana neler yapmadı ki; sana yalanı sevdirdi, kötü şeylerle süsledi, öyle ki, ta namazına ve taatına kadar girdi! Namaza başlarken, 'Allahü ekber' Allah en büyüktür, diyorsun; amma, bunu söylerken bile, kalbinde yalancı ilahlar barındırıyorsun! Her itimat ettiğin nesne sana ilahtır zira! Korktuğun ve bir şeyler ümit ettiğin şeyler, senin için puttur! Ey filan! İşin sözüne uymuyor! Ne yaptığını ve ne dediğini bilmiyorsun! Dilinle bin kere; 'Allahü ekber' derken, kalbinle bir kere diyemiyorsun! Kalbinde binlerce yalancı ilah yatarken, dilinle 'Allah büyüktür' demen, ne demektir?!. Böyle söylemek neye yarar? İçindeki putları kır; kötü halleri bırak ve bütün benliğinle Allah'a dön!..'

13.12.2001

Nice Ramazanlara...

Mutlu ay Ramazan'a girdik. Mübarek olsun. İnşaallah bu mübarek Ramazan ayını ağız tadıyla idrak ederiz. Zira, geçen Ramazanların milletimize nasıl zehir edildiğini biliyoruz! Nedense; cin şeytanlarının bağlı bulunduğu bu mübarek ayda, insan şeytanları ziyadesiyle azıyor! Milletin dinine imanına, mukaddesatına saldırmaktan bir an olsun geri durmuyorlar! Bu millet niye geri kaldı diye; dinli dinsizi, dinsiz dinliyi karalayadursun; konuştuğumuz ve münakaşasını yaptığımız konular; bu ifritten sualin cevabını serapa gözler önüne sermiyor mu sevgili okuyucularım? Dünya alem ne ile ve nelerle uğraşıyor; biz neyin ve nelerin münakaşası ile vakit kaybediyoruz? Evvel emirde; bu ülkede Batılı standartta demokrasinin olmadığı şundan belli ki, ülke insanı ile bu insanları idare etmeye yeltenen güruhun gündemleri birbirinden çok farklı ve çoğu zaman birbirine taban tabana zıt! Ama; gelin görün ki, gündemi bu idareci denilen güruh tayin ediyor ve millet de ister istemez bunların tesirinde kalıyor! Hiçbir şey yapmasa bile; bunları dinleyip morali bozuluyor. Yahu! Sizin başka işiniz gücünüz yok mu; diyor ama, sesini kimseye duyuramıyor! Eften püften meselelerle gündem tayin eden idareci güruhu, topyekun bir milleti peşlerinden sürükleyerek; telafisi mümkün olmayan en kıymetli şey olan zamanlarını telef edip gidiyorlar! Yazık günah değil mi bu millete? Yabancılar, bize bakıp; nelerin münakaşası ile vakit öldürdüğümüzü görünce; nereleriyle bizlere güldüklerini biliyor musunuz? Şu sefil mantığa bakın; efendim, İran'a gidildiğinde; nasıl ki o ülke sınırlarından içeri girilince, kadınlar belirlenen örtüleri giymek zorunda ise, bizim ülkemizde de kamusal alanda kadınların belirli örtüleri takmaları yasaktır! Bu cümleden olarak; başları kapalı milletvekili eşleri, Cumhuriyet kutlamaları için Çankaya'ya giremezler! Hoppala! Evvel yoğ idi; işbu rivayet yeni çıktı! Kamusal alan nedir; bu alanlar baş örtülü, baş açık insanlarımızın verdiği vergilerle meydana gelmiyor mu. Kamusal alanda hizmet görmek ile kamusal alandan hizmet almayı ayırt edemiyorsak kendimize başka bir dünya seçmemiz gerekir, çünkü bu dünyada bu sefil mantıktan anlayabilen bizim dışımızda tek bir kişi gösterilemez. Bir yandan İran'ı ve rejimini tu-kaka edeceksin; öbür yandan da onun bir uygulamasını 'mehel'dir deyip örnek alacaksın! Kel başa şimşir tarak diye buna derler herhalde! Ayol! İran, İran'ın Şii rejimi ne vakitten beri ideal oldu ki; onu örnek alıp bu millete dayatıyorsunuz? Bu asil milletin içinde İran'ın Şii rejimine özlem duyanı, duyanınız edeniniz mi var ki, orayı ve oranın uygulamalarını dillerinize pelesenk ediyorsunuz? Dedik ya; ağız tadıyla bir Ramazan idrak edebilecek miyiz diye; daha Ramazan başlamadan, onu istikbal edercesine, zakkumu ağızlara verdiler bile! Vah benim talihsiz memleketim ve mazlum insanlarım! Sen ne vakit kendine gelecek ve senden olan idarecileri başına geçireceksin?

27.10.2003

Sevgiyi kaybeden insan..

İnsanın kim olduğundan ziyade kiminle veya kimlerle olduğu önemlidir! Zira, insan tek başına yaşayamaz. Birileriyle birlikte yaşayacağına ve yaşamakta olduğuna göre; başkalarıyla olan bu birlikteliğin sebebi ve mahiyeti önem arzetmektedir. Bir arada ve yan yana gözüken bu insan yığınları birbirlerini ne derece seviyor ve birbirlerine karşı ne derece saygılılar? İnsan toplumlarında birlikteliğin ilk nüvesini teşkil eden aile, bugün neden darmadağın; boşanmalar neden bu kadar arttı? İnsanların birbirlerine karşı olan tahammülsüzlüklerine bakınca; beraberliklerinin ne denli yapmacık, sahte ve zoraki olduğu derhal farkedilir. Avrupa'da hemcinsinden kaçan insan, kedi ve köpekle yaşamayı yeğliyor! Halbuki insanoğlu yitirdiği sevginin ne olduğunu ve kaybedilen bu sevginin yanında daha neleri kaybettiğini bir bilebilse!.. İnsanın ve onun idrakine sığan ve sığmayan bütün alemlerin oluş ve yaratılış gayelerinin temelinde ilahi sevgi vardır. Biz inananlar biliyoruz ki, Cenab-ı Hakk, bütün alemleri sevgili Peygamberinin yüzü suyu hürmetine yaratmıştır. Muhabbetten Muhammed aleyhisselam hasıl olduğu gibi; ondan da, yani sevgi peygamberinden de bütün alemler var edilmiştir. Var oluşun ve mutluluğun kaynağı sevgi iken; insanlık ufkunu inançsızlık bulutları sarınca, bunun bedeli olarak ilk kaybedilen sevgi ve tabiatıyla bu sevginin yansıması olan mutluluktur. Halbuki sevgi tıpkı kar gibi olup, yağdıkça her yanı kaplar ve bütün kötülükleri, olumsuzlukları, aksaklıkları örter. Bundan dolayıdır ki, insan sevdiğinin hatasını göremez ve yine bundan dolayı denmiştir ki; sevgi, gözleri kör, kulakları sağır eder!.. Cenab-ı Hakk, en üstün varlık olarak yarattığı insanın bu kemalatta (olgunlukta) olmasını dilemiş ve ona bu sorumluluğu yüklemiştir. Bu sorumluluğun şuurunda olanlar (gerçek müminler), kalplerini bütünüyle Allahü tealaya vererek, ondan başkasına tutulmamış ve tutunmamışlardır. Allahü telaya inanan, güvenen ve tevekkül eden, her şeyden emindir. Bugün, sevgiyi kaybeden insan ve toplumlar, boş yere huzuru ve saadeti aramaktadırlar. Çünkü, huzura ve mutluluğa kaynak teşkil eden ve onların yeşermesine sebep olan yegane etken sevgidir. O kaybedilince; insanlar birbirlerine gözünün üzerinde kaşın var demeye başlarlar! Ve, ne yana baksalar; olumsuzlukları, yanlışlıkları ve kötülükleri görürler. Zaman geçtikçe bu kötülükler artar ve insanoğlunun hayatını idame ettiği meydan yerleri ve tesir sahaları cife ve cefa ile dolar. Tıpkı şimdi olduğu gibi!.. Kurtuluş başka şeylerde ve yerlerde aranıldığından; her çırpınışta cife ve cefa bataklığına biraz daha saplanılır. Bu mübarek Ramazan gününde Cenab-ı Hakk, sevgisini ve sevdiklerinin sevgisini kalplerimize yerleştirsin! Bu duamızı, Habib-i Ekremi Muhammed aleyhisselam hürmetine kabul buyursun!

28.10.2003

Olması muhakkak olan şey..

Mübarek Ramazan Ay'ı münasebetiyle biraz politikanın dışına çıkalım; İslam büyüklerinden onların ibretli hayatlarından ve her biri altından daha değerli olan nasihat ve sohbetlerinden bahsedelim olur mu sevgili okuyucularım? İnsan olarak hayatımızın gerçek gündemi bunlar ama; neylersiniz ki, zamanın kokuşmuşluğu sun'i gündemlerle ufkumuzu tutuyor ve bizi bizden koparıyor! Bir de geriye dönüp bakıyoruz ki, zaman onlarla ifadesini bulan dilimler halinde gelip geçmiş ve bizler hâlâ malayani ile sun'i gündemlerle boğuşup durmaktayız. Seyyid Abdülhakim Efendi buyuruyor ki: Olması muhakkak olan şeyi olmuş bilmek lazımdır. Ölüm ki, onu tatmayan yoktur ve insan mukadderatının şaşmaz bir gerçeğidir. İnsan ve ölüm babında Kur'ani hakikatin ilahi ifadesi mealen şöyledir: Her nefis ölümü tadacaktır.. Dikkat edilirse; her nefis (canlı) ölecektir buyurmuyor; ölümü, ölüm acısını tadacaktır buyuruyor. Buradaki 'tadacaktır' ifadesi; ölümün bir son olmayıp, bilakis hayatın devamlılığına işarettir. Onun yani tatma fiilinin çok acı ve şiddetli olduğunu ise, Peygamberimiz aleyhisselam haber veriyor. Hatta buyuruyor ki, ölüm acısı üç yüz kılıç darbesinden daha şiddetli azap verir. İşte; inanan mü'minin kalbi Allahü tealanın ve O'nun sevdiklerinin sevgisiyle dolu olunca; bu aşk adeta bir narkoz gibi olup, mü'minlere ölüm acısını hissettirmeyecektir. Nitekim; İbrahim aleyhisselam, Nemrut tarafından hazırlatılan dağ gibi ateşe atıldığında, ateş onu yakmadığı gibi, ona cennetten bir bahçe oldu. Aynı şekilde; İsa aleyhisselam bir köyden geçerken orada bulunanlara nasihat ettiğinde; bir genç, İsa aleyhisselamdan; Allahü tealanın sevgisinden bir zerre kendisine verilmesi için dua etmesini istedi. İsa aleyhisselam genci kırmadı; duayı yaparak oradan ayrıldı. Altı ay sonra aynı köye uğradı. Kendisini dinlemekte olan kalabalık arasında o genci göremeyince sordu: Vaktiyle benden dua isteyen genç nerededir? Dediler ki: Sizin duanızdan sonra o gence garip haller oldu. İnsanlar arasında yaşayamaz oldu. Dağa çekildi, orada adeta heykel kesildi. Ne yiyor, ne içiyor, ne konuşuyor ve ne de konuşulanı duyuyor. Hep birlikte, dağdaki gencin yanına vardıklarında gördükleri manzara acayipti. Genç, taş kesilmiş bir halde hareketsiz, gözleri göğe mıhlı duruyordu. İsa aleyhisselam ne kadar seslendiyse bir cevap alamadı. Neden sonra gaipten bir ses geldi: Boşuna uğraşmayın; ona işittiremezsiniz! O, Allahü tealanın aşkıyla öyle bir haldedir ki, vücudunu lime lime edip milyonlarca parçaya ayırsanız da bir şey hissetmez! Allahü telanın ve O'nun sevdiklerinin sevgisini tadanlar; ölmeden evvel ölen ve ölüm esnasında Kevser Şarabını tadarak mutluluğa gark olan gerçek kahramanlardır.

29.10.2003

İnsan aklı, vahiy ve Peygamber

Cenab-ı Hakk yerleri ve gökleri insan için, insanı da kendisi için yarattığını bildiriyor. İnsanın, Cenab-ı Hakk için nasıl olabileceğini de; daha açık bir ifade ile ne yapabileceğini de yine Rabb'imiz açıklıyor. Rabb'imizin varlığını ve birliğini bilip, böylece iman etmek ve O yegane İlah'a, O'nun bildirdiği ve hoşnut olduğu şekilde ibadet etmek.. İşte; Allahü tealanın 'eşref-i mahluk' en üstün yaratık olarak tavsif ettiği insan, Rabb'ini bilip tanıyan ve O'na ibadet etme şerefine nail olanlardır. İnsan olup da, iman ve ibadet şerefinden mahrum olan yaratıklar, en üstün olmak şöyle dursun aşağıların aşağısı sefil, habis ve zavallı mahluklardır. Cenab-ı Hakk'ın insan üzerindeki en büyük nimeti; beşer tarihi boyunca; kavim kavim, belde belde, şehir be şehir onun iskan ettiği bölgelere gönderdiği Peygamberler ve onların tebliğe memur oldukları dindir. Nitekim Kur'an-ı kerim'de; her ümmete (kavim-belde halkı) Peygamber gönderildiği bildirilmektedir. Allahü tealanın rahmetinin enginliğine bakın ki; bir uyarıcı (Peygamber) göndermeden azap yapmayacağını da açıklıyor. En son ve en mükemmel din olan İslamiyet nimetini tamamladığını ve bu dini tebliğe memur ettiği Muhammed aleyhisselamı da; kıyamete kadar gelecek bütün bir insanlığa ve alemlere Peygamber olarak seçip gönderdiğini ilan ediyor. O Peygamber (Muhammed aleyhisselam) ki, insanlık hülasasından süzüle süzüle; adeta imbiklenerek, onun mübarek şahsiyeti; insanlığın övünç kaynağı, en üstün ve en mümtaz 'hayr-ül beşer' olarak alemlere rahmet için gönderilmiştir. Nasıl övünç kaynağı olmasın ki; en günahkarlar bile, onun adını anmayla şefaata uğrayacak ve azaptan kurtulacaklardır. O sevgi Peygamberi bütün bir insanlığı, Allahü tealanın kendisine vermiş olduğu, kendi sıfatlarından 'rahim' ve 'rauf' mantosuyla sarıp salmalayarak bürümüş; Rabb'inden aldığı emirlerle ikaz edip, uyarmıştır. O, ikaz edip uyarmasaydı; bütün bir insanlık Allahü tealaya giden yolu nasıl bilip bulacak ve kurtuluşa erebilecekti? Akıl mı vahiy mi üstündür ve önde gelir diye tartışan nadanlar var. Akıl ki, kendi mütehassıs olduğu ilimlerde bile yanılıp şaşırıyor. Akıl tek başına yeterli olabilseydi; pişmanlık diye bir şey olabilir miydi?! Pişman olanların hepsi akıl sahipleri değil mi? Akıl tek başına kafi olsaydı; küfrün bataklığına saplanan ve kararan kalplere ve zift dolu kafalara ne demeli?! Aklı geren filozof, sonunda aklın zavallılığı ile karlaşmış. Beşer tarihi boyunca gelip geçen ve insanlığı bir felaketten öbür felakete sürükleyen felsefi ekoller hep aklın ürünü değil midir? Aklın yapabildiği tek şey; birini ret ve inkar edip diğerini ispata koyulmak. O da; ikinci bir akıl çıkıp kendisini ret ve inkar edinceye kadar! Bu akıl mı vahiyden üstün? Günümüzde, bir kısım ilahiyat prof.ları da böyle söylüyorlar. Bunlar değil ilim adamı tımarhaneye hademe olamazlar! Akıl tek başına yeterli olsaydı; onca peygambere ve getirdiklere dinlere ne lüzum vardı? Buradaki şeytani hileyi seziyor musunuz; aklın üstünlüğünü ileri sürerek, Peygamberleri ve onların getirdikleri dinleri lüzumsuz kılmak istiyorlar!

30.10.2003

Hesapsız ecir..

Cenab-ı Hakk Ramazan orucunun karşılığı ile iftiraya uğrayan kullarının ecirlerini hesapsız vereceğini vadediyor. Merhametlilerin en merhametlisi olan Allahü tealanın kereminin sonsuzluğuna bakın ki; mü'min kullarının hesaplarını sevap-günah tartısıyla ölçmenin yanında; kulun lehine olarak iki kapıyı ardına kadar açık bırakıyor. Halbuki; sevaplarla günahların yazılışlarında bile kulun lehinde hareket edilir; bunları tespitle görevle melekler, kulun hayırlı bir iş murat edip de yapamaması halinde bile sevap yazarken, kötü bir düşünceyi ise, ancak fiile döktükten sonra kayda geçirirler. Bütün bu haller, inananlara Cenab-ı Hakk'ın sonsuz kereminden sunulan lütuflardır. İnanmak, zannedildiği gibi kolay bir hadise değildir. Hele; inandıktan sonra imanını devam ettirmek ve iman yüzünden uğradığı belalara sabredebilmek her babayiğidin harcı değildir! Bu, niçin böyledir biliyor musunuz sevgili okuyucularım? Dünkü makalede de belirtmiştik; tarih boyunca, insanların kahir ekseriyeti inanmamış; bunlar inanmamakla kalmamış; küfrün her türlü imkan ve vasıtaları ile inananlara zulmetmeyi hayatlarının gereği bilmişlerdir. Beyninin her zerresi bir güneş olan, müslümanların gözbebeği büyük İslam alimi İmam-ı Gazali bütün insanları dört gruba ayırıyor. Birincisi; parayı ilah edinenler. Bunların para ve menfaat için yapmayacakları kötülük yoktur. Para için ölür ve öldürürler. İkinci gruptakiler ise; zalimler olup, insanlara zulmetmekten zevk alırlar. Can yakmak onların gıdası ve şiarıdır. Üçüncü gruptakiler bozgunculardır. İnsanların arasını açmak, aralarında laf taşımak, onların arasına fitne sokmak için ömür tüketirler. Dördüncü gruptakiler ise, bu üç gruptan olmayan; bu çirkin ve zemmedilen ahlakları taşımayan temiz müslümanlardır. Şimdi buraya dikkat edin; müslüman olup da, bu ilk üç gruptan, yani zemmedilen kötü ahlaklardan örnek alıp bunu hayatına yansıtanların imanları kamil değildir. İşte; dünya; bütün insanlık tarihi boyunca; insanların çok büyük yekununu teşkil eden bu üç grup kötü ahlaklılarla, bir avuç iyilerin kavgasına sahne olmaktadır. Bu durum kıyamete kadar da böyle devam edecektir. Allahü tealanın adet-i ilahisi budur. Cenab-ı Hakk böyle yapmakla imanın ve inananların şerefini artırmıştır. İnananları hiç zulme uğratmasa, tam tersine; cennet misali bir hayatla yaşatsa idi; o vakit bütün insanlar inanacaktı! Böyle bir iman, ind-i ilahide makbul değildir. Zira, bu insanlar gayba değil, kendi menfaatlerine iman etmiş oluyorlar! Menfaatlerini ilah ediniyorlar! Onun içindir ki, dünyada iyilerle kötüler karıştırılmış; bir arada yaşamaları ve her kap içindekini sızdırarak bu mücadeleyi vermeleri murat edilmiştir. Bundan dolayıdır ki, müslümanlık sıkıntı yoludur. En büyük sıkıntıyı Peygamberler ve Allahü tealanın sevgili kulları çekmiştir. Mü'minin çilesi ve memuriyeti sabır ve namazdır. Namaz, namaz, namaz.. İkinci bin yılın yenileyicisi büyük veli İmam-ı Rabbanı Hazretleri buyuruyor ki: Mü'mine iki şey verilmiştir ki; bu yüzden her hal ve şartta hiçbir şeye şikayete hakları yoktur. Bunlardan birincisi; Ehli sünnet vel cemaat itikadı, ikincisi ise, Allahü tealanın sevdiği bir kulunu tanıması ve onu sevmesidir. Kim olduğunuza değil, kiminle olduğunuza bakılacaktır. Ne durumda olursanız olun; kişi sevdiği ile beraberdir. Bundan daha büyük müjde olur mu? O halde; bahse konu bütün bu sıkıntı ve meşakkatlerin birer nimet olduğunu bilelim ve onlardan zevk alalım!

03.11.2003

Aşk ve insanın üstünlüğü

Din, insanların dünya ve ahiret saadetlerini temin maksadıyla; Allahü teala tarafından gönderilen ilahi kanunlar manzumesidir. Merhametlilerin en merhametlisi olan Cenab-ı Hakk, en üstün varlık olarak yarattığı insanı kendisine 'halife' seçerek ona; yaratılmışların en yüksek payesini vermiştir. İnsan, bu yüce şerefe Rabbini tanımak ve O'na O'nun istediği şekilde kulluk ve ibadet etmekle erişebilir. İşte din, bu erişin yani insanın yücelişinin yollarını göstermektedir. İnsanoğlu; sualleri ve bu suallerin cevapları kendisine verilmek suretiyle bir imtihana tabi tutulmuştur. Sualler ve cevaplar belli olmasına rağmen, bu imtihan kolay değildir; bilakis çetinler çetinidir. İnsanoğlundan vermesi istenilen savaş, yalnızca dışa karşı olsaydı; bu imtihan kolay olabilirdi. Bu savaş, esas itibariyle içe yani kendisine karşı olduğundan ve bu savaşın en büyük düşmanını insanoğlu bizzat içinde taşıdığından çetinler çetini oluyor. Nefs denilen yedi başlı ejderha insanın içinde ve her an tetikte ve insanoğluna hata üstüne hata yaptırmakla görevli.. Öyle ki; bu yedi başlı ejderhanın gıdası; Allahü tealanın yasak ettiği herşey.. Nefsin emrine girip; inkar batağına saplanan ve haramlarla beslenen insan; bu kez aşağıların en aşağısı olmak durumunda. Şu halde; insanoğlu için dünya imtihanı adeta bir tahterevalliyi andırmaktadır. Ya nefsinin emrine girip 'esfel-i safilin'e sürüklenecek, ya da nefsini aklının ve kalbinin emrine verip köreltecek ve Rabbine yaklaşıp üstünler üstünü olacak. Nefs denilen bu düşman, insanın olmazsa olmazı.. Tıpkı kelimeler gibi; onla da onsuz da olmuyor! İnsanda nefs yaratılmasaydı; savaşacağı bir şey olmayacak, dolayısıyla terakki edemeyecekti. O vakit insanlar da aynen melekler gibi olacak ve aynı seviyede kalacaklardı. Halbuki; Allahü teala: 'Ben gizli bir hazine idim; bilinmek murat ettim ve alemleri yarattım' buyuruyor. İnsanoğlu da, bu alemlerin içinde, bütün bu alemlerin hülasası: 'küçük kainat'.. İşte; kendisinde yaratılan bu nefs sayesinde insan; onunla mücadele ederek öylesine yüceliklere (marifetlere) kavuşuyor ki, Rabbini en ziyade bilen ve tanıyan oluyor. Cenab-ı Hakk, insanı yaratacağı vakit melekler: 'Ya Rabbi! Bizler seni gereği gibi tesbih edemiyor muyuz ki, yer yüzünde kan dökecek ve fesat çıkaracak insanı yaratıyorsun' diye sual ettiklerinde; ilahi kattan şu cevapla yetinir ve işin mahiyet ve sonucunu onlar da merak edip beklerler: - Sizin bilmediklerinizi ben bilirim! Meleklerin en üstünü Cebrail aleyhisselam, insanı, insanın kemalatını; yaratılmışların en üstünü sevgili Peygamber efendimizi (aleyhisselam) Mi'rac'ta, Sidre-i Münteha'da gördü ve işin hakikatini anladı. Zira; 'ben buradan bir adım daha ileri gidemem; bana müsaade buraya kadardır; aksi halde yanar helak olurum' diyen Cebrail aleyhisselama, Habibullah'ın suali: - Peki, buradan ileriye nasıl gidilir? - Aşkla! .. Ve; Sidre'yi delen aşk! İlahi sonsuz tecellilere eriş ve ilahi sırrın olanca hakikatiyle faş olup aydınlanması!..

05.11.2003

Sevgili okuyucularımız

Gazetemizin "ÇERÇEVE" sütununda, haftanın beş günü sizlerle buluşuyor; dilimizin döndüğünce, kalemin el verdiği ölçüde hasbihal ediyorduk. Malum; gazetecilik ve yazarlık çok sorumluluk isteyen bir görev... Her ne kadar Türkiye'mizde "sorumlu gazetecilik" örnekleri azalmışsa da; bunu yukarı çekmek herkesten önce bizlerin yani sorumluluk duygusu taşıyan gazetecilerin işi... Toplumun hemen her tarafı çürüyüp dökülürken, bu durumdan her kesimin nasibini alması tabii hatta kaçınılmazdır. Emniyet ve basın gibi, her an toplumla ve toplumun dert, problem ve sıkıntılarıyla iç içe ve yüz yüze olan meslek erbabına, daha çok işi düşüyor. Bu iki meslek mensuplarının çürümesi ve dökülmesinin toplumda açtığı yaraların tedavi ve telafisi çok zordur. Çünki bunlar, görevlerinin gereği olarak örnek konumundadırlar. Hele medyanın, baş döndüren süratle gelişen araç ve gereçleri ile toplumu bilgilendirmenin yanında kamuoyu oluşturması ve bunu kötü yönde (şahsi, siyasi veya ekonomik çıkarlar) kullanması durumunda halimizin ne olacağını düşünebiliyor muyuz? Bundan dolayıdır ki, her toplum temiz medyaya içtiği su kadar, teneffüs ettiği hava kadar muhtaçtır. İşte Türkiye gazetemiz yayın hayatına başladığı günden beri, bu sorumluluğu iliklerine kadar hisseden ve bu anlayış ve idrakle okuyucusuna "Huzur"u tattırmayı ilke edinen yegane gazetedir. Bu durumu, "patronun gazeteye yansıması" şeklinde özetleyebilirim. Zira, bizim patronumuz, daha açık ve doğru ifasediyle muhterem Enver Ören Ağabeyimiz her an pozitif enerji yayan bir şahsiyet... Tazelenerek devam etmek... En olumsuz şartlarda bile; inanan, güvenen, tevekkül eden ve bütün bunlardan dolayı da devamlı tebessüm eden; iyi ve güzel olması için çırpınan bir "deliyürek!" Gerçi yeni patronumuz sevgili Mücahid Ören Bey'dir. İhlas Medya (Türkiye Gazetesi-TGRT-İHA-İhlas Net-İhlas Dergi Grubu) dan sorumlu odur. Ta çocukluğundan beri birlikte mesai yaptığımız ve yakınen tanıma şerefine erdiğimiz sevgili Mücahid Ören Ağabey de o güzel insanın ve o müstesna babanın genlerini ve ahlakını aynen taşıyor. Yani "Huzur veren gazete" düsturu, sayın Mücahid Ören'in elinde daha gençleşip tazelenerek devam edecek. Gazetelerde Yazıişlerinin adı mutfaktır. Gazetenin harmanı orada yapılır, çatısı orada çatılır. Türkiye gazetemizin mutfağında 80'li ve 90'lı yıllarda çalışan bir kardeşiniz olarak, yabancısı olmadığım çok önemli bir göreve getirildim. Mesuliyetimin ağırlığını ve memuriyetimin gereğini biliyorum. Allah utandırmasın! Çalışmak bizden, başarılı kılmak Alllah'tandır. Yeni görevimdeki bu ilk "merhaba" yazımla sevgili okuyucularımıza arzetmek istediğim ve onlardan beklediğim bir-iki hususu vurgulamak istiyorum. Bunlardan birincisi; değerlerine inandığımız ve güvendiğimiz bir gazetede çalışmanın mutluluğunu yaşıyoruz. Mutluyuz; çünkü bu değerler bizi biz yapan değerlerdir. Yine bundan dolayıdır ki; birçok devlet ve siyaset adamımız, üst düzey bürokratlarımızın gazetemize ve bu gazetemizin patronundan dağıtıcısına kadar her kademedeki çalışanlarına; "sizler ve Türkiye gazetesi ülkenin çimentosudur" sözlerine sık sık şahit olmuşumdur. Türkiye gazetesi, yarı yarıya dolu olan bardağın, gazetecilik gereği olarak yarısının boş olduğunu görür ama; yarısı boş demez dolu der! İnsanımız ve bu güzel ülkemiz her şeyden önce birliğe beraberliğe; bunun için de birbirini sevmeye muhtaç. Sevmek şöyle dursun; adeta birbirinin gözlerini oymak için alesta beklemedeyiz! Birbirine tahammülsüzlüğümüz hat safhada!... Hiç kimse halinden memnun değil!.. Her hal ve şartta şükretmesini bileceğiz ki, elimizdeki nimetler artsın... Sevgili okuyucularımızdan beklediğimiz ikinci husasa gelince: Biliyorsunuz bu gazete, vaktiyle milyonluk tirajlara erişmişti. Şu anda ise hiç de hak etmediği bir yerde bulunuyor? Her okuyucumuz, kendisinin dışında ayrıca bir yakınlarını, dost veya arkadaşlarını da abone yapabilirlerse ve bu işi çok önemseyip üzerine düşerlerse; harç için gerekli çimento tamam olacaktır. Bizler en güzel gazeteyi sunmanın; siz sevgili okuyucular da gazetesinden aldığı "Huzur"u yaymanın gayretinde olmamız gerekiyor! Huzurla kalın sevgili okuyucularımız!

10.11.2003

İnsanın düşmanı kendisidir!

Dünya sahnesine indirilen insanoğlu hayatını idame ettirebilmek için gerekli tedbirleri almakta gecikmedi. Tarih kitaplarında yavrularımıza yutturulmaya çalışıldığı gibi; ilk insan yani Adem aleyhisselam ilkel olmayıp bilakis medeni idi; zira peygamber donanımlı idi. Bugün bile dünyanın birçok yerinde ilkel ve vahşi kabilelere rastlanılmaktadır. Bunlar şehirlerden uzaklarda; ormanlarda; her türlü medeni ihtiyaç ve vasıtalardan yoksun olarak; adeta yarı hayvan gibi bir hayat sürmektedirler. Bunlara bakıp da ilk insanları da böyle farzetmek ilme ve insafa sığmaz. Adem aleyhisselam 2 bin sene yaşadı; 500 yaşına gelince evladına peygamber oldu. Neslinden 40 bin kişiyi gördü. Evladı çeşitli dil ile konuştu. Cebrail aleyhisselam kendisine on iki kere geldi. Kitap gelip; fizik, kimya, tıp, eczacılık, matematik bilgileri öğretildi. Süryani, Arabi ve İbrani dillerle kerpiç üzerine çok kitap yazıldı. İşte; bu insanlar çoğalarak, zamanla bütün dünyaya yayıldı. Bunlardan bir kısmı şehirlerde; o zamanın her türlü medeni vasıtaları ile donanımlı iken, bir kısmı da ormanlara giderek oralardaki ilkel hayatı benimsedi. Bugün de öyle değil mi? Büyük şehirlerin sur diplerinde ve parklarda; yarı çıplak; saç sakala karışmış insanlara haşa 'Adem Baba!' diyorlar. Ne kadar yanlış ve ne korkunç bir cehalet! Adem aleyhisselamı cennette de çıplak gösteriyorlar; halbuki orada ipek elbise giyiyordu ve; ipek, cennet giysisi olduğundan erkeklerin onu dünyada giymeleri yasaklanmıştır. Neyse; bu girizgahtan sonra biz konumuza dönelim. İnsanoğlu nefsinin ihtiyaçlarını temin etmek maksadıyla; eşya ve hadiseleri bulup kullanmada; kendi maddesini ve çevresini imar etmede hudutsuz gayretlerin içinde olurken; ruhunu; asli cevherini; kendisini eşref-i mahluk (en üstün yaratık) kılan hakikatini görmezlikten geldi ve serapa ihmal etti. Halbuki; insanın maddi terakkiden çok ruhi olgunluğa; bunun için de kendisini tanımaya ihtiyacı vardı. İşte; gelip geçen onca peygamberin geliş sebebi budur. Yani; kendisini unutan insana; kendini hatırlatmak, tanıtmak ve neye memur olduğunu bildirmek ve ikaz etmek için gelmişlerdir. Peygamberlerin hak sözlerine kulak verenler ve onlara tabi olanlar; insanın pek cehaleti ve çok zalimliği yüzünden hep azınlıkta kalmıştır. Hikmet-i ilahi.. Hadis- şerifte, Alemlerin övüncü olan sevgili Peygamberimiz; bütün kötülüklerin başı para (dünya) sevgisidir buyuruyor. Bu mübarek sözü Müslümanlar bile yanlış anlıyorlar. Müslümanlık bir lokma-bir hırka değildir. Kur'an-ı kerimde mal övülmüştür. Müslümanlar elbette zengin olmalıdırlar. Ancak; bu zenginliği yani parayı, kalplerinde değil ceplerinde taşımalıdırlar. Bu inceliği iyi anlamalıdır. Su, geminin altında olursa onu yüzdürür; içine girerse batırır! Para ve dünya nimetleri de, tıpkı su gibi olup; insanın içine, kalbine girmemeli ki onu batırıp felakete sürüklemesin. Günümüzde hemen herkes bir şaşkınlık içinde.. İnsanlar niçin tatminsiz ve birbirleriyle kavgalı diye. Halbuki biraz dikkatlice bakınca; bırakın insanın birbiriyle ve çevresiyle kavgalı olmasını, daha başlangıçla bizzat kendisiyle kavgalı olduğu görülecektir! Bu kavganın yegane sebebi, insanın kendisi; kendi bencilliğidir. Bu da kendisini çok sevmesinden kaynaklanıyor. Kendisini tanısa ve; sevmek şöyle dursun kendisinden iğrense yani; ben yokum deyip kendisini aşabilse her şey hallolacak ama.. Söylemesi kolay da; bu hali becerebilen babayiğitler nerede?!

02.11.2003

Abdülkadir-i Geylani Hazretlerinin sohbetini sunmaya devam ediyoruz: 'Sen! İlim öğrenen zat! Halin nicedir! Yalnız ilmin ismi ile yetindin; alim desinler diye ilim öğrendin! Öğrendiklerinle amel etmeyi akıl etmedin. Böyle bir ilmin, sahibine faydadan maada zararı vardır. Sen; bu halinle alim olduğunu söylersen, yalancı olduğunu yüzüne vururlar! Sen, böylesi bir ilimle ancak, nefsini avuttun! Yapmadığın işi, başkalarına emretmek ne demek oluyor? (Yapmadığınız işi neden söylersiniz?!) ayet-i kerimesi, seni tehdit etmiyor mu? Titremiyor musun? İnsanlara, Allah'ın birliğinden ve uluhiyyetinden dem vurursun amma, işin şirk! İnsanlara, sağlam işlerin yolunu gösterirsin, fakat sen; görsünler, desinler diye işler tutarsın! Sen! Kötü işlerin hepsini yaptığın halde; insanları bunlardan sakındırmaya kalkarsın! Senin gözlerinden hayâ perdesi kalktı! İman sahibi olsaydın; sende hayâ duygusu olurdu! Nitekim; sevgili Peygamberimiz (s.a.s.) şöyle buyurmaktadır: (Utanma duygusu imandan gelir) . Her şeyden önce kanaatin yok; sende itimat edilecek bir hal de kalmadı! Sen; ilme ihanet ettin! Cenab-ı Hakk'ın katında ismin hainlerle yazıldı! Doğrusu, sana bir ilaç bilmiyorum! Düşünüyorum da; seni ancak tövbe kurtarabilir! Tövbe eder, kötü halinden döner; yeni ve güzel halinde ısrar edersen, kurtulacağını umarım! Yine sevgili Peygamberimiz buyuruyor ki: (Bir kul, Allah'a kulluğu eksik kılarsa, Allahü teala ona bela verir. Kalbini gam ve kederle doldurur). Ele geçmeyecek şeyin peşinde koşmak, en büyük beladır! İbadeti eksik eden geçim sıkıntısı çeker! Evinde huzur olmaz, ailesinden sıkıntı görür! Kazancı azalır, çocukları ona isyan eder! Hanımından nefret duygusu görür! Hangi tarafa yönelse, ayağı tökezlenir! Hakiki Ma'bud'a kulluk eden, her hal ve şartta rahat yaşar. Nitekim, Cenab-ı Hakk şöyle buyuruyor: (İman edip, şükür yolunu tutarsanız, Allah, size niçin azap etsin?). Doğruluktan şaşmayınız! Yanımda doğruluk kılıncı vardır. Onunla yalancıların ve münafıkların kellesini keserim! Zira, doğruluk, yeryüzünde Allah'ın kılıncıdır; hangi şeyin üstüne konursa, onu keser! Yalancılar ve münafıklar ne tövbe bilir, ne de seyr yoluyla Allah'a dönebilirler. Özür yolunu tutup, tövbe etmek onlara yakışmıyor ki, bunları yapmak onlara nasip olmuyor! Allahım! Bizi gayrından yok et! Her şeyi seninle buldur! Dünyada da, Ahiretde de iyilik ver! Ateş azabından koru!'

14.12.2001

Hüzün Bayramları...

Yazımızın başlığını; iki cihan serveri sevgililer sultanı, biricik Peygamberimizin; İslamiyet'in ilk senelerinde, iman nuruyla şereflenen ve daha ziyade fakir, kimsesiz ve kölelerden meydana gelen, mazlum ve mağdur ilk Müslümanların, azgın, taşkın ve zalim müşrikler tarafından uğratıldıkları akıl almaz işkence ve zulümlerinin cereyan ettiği devre, bizzat Peygamber'in yaptıkları tespitten; Senetü-l Hüzün, yani hüzün senesinden esinlenerek yazdık. Zira, o demde müşrikler ancak, yırtıcı hayvanların yapabilecekleri vahşilikleri ard arda sergiliyor ve o bir avuç Müslümanın onlara karşı koyabilecek en ufak bir dirençleri, güç ve kudretleri bulunmuyordu! Bizzat Hz. Peygamber'in gözlerinin önünde cereyan eden, yürekleri dağlayan olayların üstüne, bir de; Allah'ın Resulü'ne maddi ve manevi dayanak ve hami olan sevgili Hazret-i Hatice annemiz ile, amcaları Abdülmuttalib'in vefatları, o seneye bu ismi verdirdi. Üstüne üstlük, o ara; Peygamberimize Allahü teala'dan vahiy getiren Cibril-i Emin de gelmez olmuş ve vahiy kesilmişti. Haşa: 'Rabbi Muhammed'i unuttu; ona darıldı ve onu terk etti!' diyen müşrikler bayram ediyorlardı! Resulullah Efendimizi teselli ve tebcil eden ve yaradılalı beri hiçbir beşere nasip ve müyesser olmayan Rabbani müjdeler ard arda geldi. Bunlar, Duha ve İnşirah sureleridir. Mealen: 'Kuşluk vaktine ve sükuna erdiğinde geceye yemin ederim ki, Rabb'in seni bırakmadı ve sana darılmadı. Gerçekten senin için ahiret dünyadan daha hayırlıdır. Rabb'in sana, (her bakımdan) O'ndan hoşnut olup razı oluncaya dek, (ihsan ve ikramlarda bulunacak) bol bol verecektir. O, seni yetim bulup barındırmadı mı? Şaşırmış bulup da yol göstermedi mi? Seni fakir bulup zengin etmedi mi? Öyleyse; yetimi sakın ezme! El açıp isteyeni de sakın azarlama! Ve Rabb'inin nimetini minnet ve şükranla an.' 'Biz senin göğsünü açıp genişletmedik mi? Belini büken yükünü senden alıp atmadık mı? Senin şanını ve ününü yüceltmedik mi? Elbette zorluğun yanında bir kolaylık vardır. Gerçekten, zorlukla beraber bir kolaylık daha vardır. Boş kaldın mı hemen başka işe koyul ve Rabb'ine yönel.' Bu ilahi lütuf ve mazhariyet, Peygamber Efendimizden başka hiçbir kula ve ümmete bahşedilmedi. Bu iman ve şuurda olan Müslümanlar, her devirde hakim olmuş; refah içinde yaşayarak; haklı olarak nice bayramlar kutladılar. Ta ki, bu iman ve şuuru kaybedinceye dek! Yaşadığımız bu ahir zamanda; iman zaafına düşen ve İslamiyetten ayrılan Müslümanlar, güç ve kudretlerini kaybetmiş, zelil bir halde; düşman bellediklerinin elinde esareti yaşıyorlar! Zaman durmuyor; döne döne devrini icra ediyor; günler, haftalar, aylar, seneler ve asırlar geçiyor. Tıpkı Bayramlar gibi.. Eğer, Bayram denilebilirse tabii!.. Bayram edebilenin Bayramı kutlu olsun demekten başka elden ne gelir?!

17.12.2001

Pazar yazıları

Dünyadaki bütün sıkıntıların kaynağı, insanoğlunun İlahi Tebliğ'e sırt çevirmesi, Kutlu Mesaj'a kulak ve gönül vermemesi, kısaca; onu yok saymasıdır. Rahmet'ten kopan insan, sevgiden ve sevginin doğurduğu ahlâktan yoksun olarak kendi halinde kalmış; ve bu kendi başına kalış hali insanı, sonsuz uçurumlara sürüklemiştir. Artık; 'yaşasın kötülük!' demeyi ve bu uğurda yaşamayı hüner saymakta, bunun neticesi olarak da, birbirleri için yaşayan ve hayırda yarışan insan yerine, birbirinin kemiğine musallat nesiller türemiştir. Ve artık; kim, ne kadar hak yerse, haksızlık ederse, talan, vurgun ve soygunculuk yaparsa; yaptığı kötülükler nispetinde büyük ve kıymetli addedilip, eller üzerinde tutulmakta, baş tacı edilmektedir! Maddenin hegemonyasına giren ve onun kasıp kavurduğu insan ruhu, alçalarak 'esfel-i safilin'e sürüklenmiştir. Sapkınlığa, azgınlığa ve enva-i çeşit kirliliklere bulanmış insan ruhu habisleşmiş ve insanoğlu canavarlaşmıştır. Üstelik, tabiattaki canavarlara taş çıkartan cinsinden!.. İnsanoğlunu en ziyade bilen, onu yoktan var eden, ezeli ve ebedi olan Hz. Allah'tır. Allahü teâlâ, insanoğlunun bu aşağı halinden razı değildir. Onun terakki edip yücelmesini ister; bunun için de, seçilmiş kullarını (Peygamberleri), birer mürebbi (terbiye edici) olarak gönderir. Hz. Mevlana, bu zarureti ve insanoğlu için bu büyük nimeti açıklarken diyor ki: Eğer akıllılar, O'nun bağladığı bu düğümü çözebilseydi, Allah peygamberleri gönderir miydi?' Aklıyla tek başına kalan insan, problemlerini çözemiyor ki, bugün bu haldedir! Günümüzde öyle akıllılar (!) türedi ki, Kur'an-ı kerimi getiren ve onun bizzat muhatabı olan Hz. Peygamber'i görmezlikten geliyorlar. Böylesi akıllara da Hz. Mevlana'nın bir çift sözü var: 'Vahiyden olmayan söz heva ve hevestendir. Topraktan yaratılanlar gibi, havaya zerre zerre dağılır, biter. Eğer, bu söz sana yanlış görünürse, (Vennecmi) suresinin başından birkaç ayet okuyuver. Oku da; Muhammed aleyhisselamın heva ve hevesinden konuşmadığını, onun her sözünün ancak vahiy olduğunu anla.. Araştırmadan, doğru bir ictihadda bulunmadan, kendi arzu ve hevesine uyarak bid'ate kapılanı yel, Ad gibi kapar, öldürür.' Bugün, insanoğlunun gönlü ve dimağı açtır. Sonsuzluğa açlıktır bu. Bu açlığını gidermek için de birbirini yemektedir. İşte; sevgisizliğin, aşk ve muhabbetsizliğin bedeli! Nitekim; Kur'an-ı kerimde Cenab-ı Hakk: 'İnsanların bizzat işledikleri yüzünden karada ve denizde düzen bozuldu; ki, Allah yaptıklarının bir kısmını onlara tattırsın; belki de (tuttukları kötü yoldan) dönerler' buyuruyor. (Rum suresi, ayet 41) Süratle Kıyamet'e koşulan bu demde, dönüş olur mu; bilmem! Ancak, hiçbir şeyden ibret alınmadığı, gözlerin kör, kulakların sağır, kalplerin mühürlü olduğu apaçık bir hakikat!..

18.02.2001

Cenab-ı Hakk'ın insanoğluna karşı şefkat ve merhametinin en büyük delili, yine insanoğlunun içinden seçip, tebliğle görevlendirdiği Peygamberler ile; bu üstünler üstünü insanlara vahyettiği ilahi kelamlarıdır. İnsanoğluna gelen bu ilahi hitabın en son ve eşsiz örneği de Kur'an-ı kerimdir. İnsanoğlu varlık sebebini, memuriyetini, dünya ve ahiret saadetinin yol ve yöntemini, bu ilahi mesaj sayesinde bilip öğrenebildi. Bu sayede, etrafındaki karanlıkları aydınlatıp, özünü ve önünü görebildi; hakikate erdi. Prof Carlyle; 'Kur'an okundukça onun alelade, gelişigüzel bir edebi eser olmadığını hemen hissedersiniz. Kur'an, kalpten gelen ve başka kalplere hemen nüfuz eden bir eserdir. Diğer bütün eserler bu muazzam eser yanında çok sönük kalır. Kur'an'ın göze çarpan ilk karakteri, onun doğru ve mükemmel bir yol gösterici, dürüst bir rehber olmasıdır. İşte; bence Kur'an'ın en büyük meziyeti budur. Bu meziyet, diğer birçok meziyetlere de yol açmaktadır' diyor. Kur'an-ı kerimin üstünlüğünü bizzat Cenab-ı Hakk haber veriyor: 'Sizi karanlıktan aydınlığa çıkarmak için kuluna apaçık ayetleri indiren O'dur. Şüphesiz ki Allah, size karşı çok şefkatli ve pek merhametlidir' (Hadid,9); 'O kitap (Kur'an-ı kerim), onda asla şüphe yoktur. O, muttakiler (sakınanlar ve arınmak isteyenler) için bir yol göstericidir' (Bakara, 2); 'Kur'an'ı kesinlikle biz indirdik; elbette onu yine biz koruyacağız' (Hicr, 9); 'Eğer biz, bu Kur'an'ı bir dağa indirseydik, muhakkak ki onu, Allah korkusundan baş eğerek, param parça olmuş görürdün. Bu misalleri insanlara düşünsünler diye veriyoruz' (Haşr, 21); 'Şüphesiz ki bu Kur'an en doğru yola iletir, iyi davranışlarda bulunan mü'minlere, kendileri için büyük bir mükafat olduğunu müjdeler.' (İsra,9) Evet; Kur'an-ı kerimin muhafızı, koruyucusu bizzat Cenab-ı Hakk'tır. Bu yüzden, bir harfi dahi değişmeden baki kalacaktır. Kur'an-ı kerim, sebepler alemine indiği andan beri, inananların gönüllerini ve dimağlarını süslemiş; insanlardan bir kısmı onu tamamen veya kısmen ezberlemiş, bir kısmı da onu satırlara ve sayfalara yazmıştır. Böylece 'Mushaf' adını alan bu eşsiz kitap; sudurun (gönüllerin) ve suturun (satırların), duyuşta, sezişte, Hakk'a erişte kısaca gönlü ve gözü bezeyişte emsalsiz numunesi olmuştur. Türk'ün şevket ve kudret devrinde, başındaki Cihan Padişahı Kanuni Sultan Süleyman Han ferman buyurur: Allah kelamı, en güzel hatla yazıla ve tezyin edile! Mehabetli kitabın 220 yaprağı Ahmed Karahisari tarafından, 80 yaprağı manevi evladı Hattat Hasan Çelebi tarafından yazılmış, süslemeleri de onlarca nakkaş ve teknik eleman tarafından yapılarak tamamlanmıştır. 415 sene önce yazılan bu Kur'an-ı kerim, 1237 altın ve 45.064 akçeye malolmuştur. 600 sayfalık dünyanın bu en güzel Kur'an-ı keriminde her sayfada dört adet olmak üzere 2360 koltuk tezhibi denilen süsleme kompozisyonu bulunmaktadır. Ayrıca, serlevha dışında 112 tezhipli sure başı yer almaktadır. Üç padişah döneminde (Kanuni Sultan Süleyman, 3. Murat ve 3. Mehmet) tamamlanan Osmanlı dünyasının en güzel ve en büyük Kur'an-ı keriminde; nakkaşlar, müzehhipler, ciltçiler tüm ustalık ve hünerlerini ortaya koyarak bu şaheseri meydana getirmişlerdir. Bu eşsiz eseri, Cihan Devleti'mizin 700. kuruluş yıldönümünde tıpkı basımını yaparak insanlığa kazandıran Kültür Bakanı sayın M. İstemihan Talay'ı gönülden kutluyoruz. Bu kubbede 'hoş seda' bırakanlara ve hele bu sedayı ulvi bir gaye ile süsleyenlere ne mutlu!

25.02.2001

Yöneticilerimiz ne kadar övünseler az; zira, uzun süren savaş yıllarını yaşar gibiyiz! Senede yalnızca iki defa olan, mübarek bayram günleri sevincini bile millete çok görüyorlar. Gazetelerin başlıklarına taşıdığı 'Buruk Bayram' manşetlerinden bile ibret alıp utanmıyorlar! Öyle ya; harp yok darp yok... Neden, ağız tadıyla bayram yapamayalım? Çok şükür; ülkemizde ve dünyanın birkaç yeri müstesna bütününde sulh ve sükun hakimken, kriz üstüne kriz yaşamak ve hayatı çekilmez kılmak, bizim yöneticilerimize has bir yönetim biçimi ve özellik olsa gerek! 'Temiz el' diye bel bağlayıp göklere çıkardığımız ve umudumuzu bağladığımız Zekeriya Temizel'i de kaybettik! Büyük umutlarla gelen ve adına, müstakil daire kurulan sayın Temizel, temizlik yerine kriz batağına saplanınca, dayanamayıp istifa etti! Yalandan kim ölmüş ki?! Yeni umut ithal malı. Ta ABD'den getirildi. İnşaallah denildiği gibi olur ve tek adam olarak ekonominin başına geçer. Çünkü, bugünkü krizin kaynağı, üçlü koalisyonla yönetilmemiz ve ekonominin, her birisi ayrı istikamete çeken en az üç başlı olmasıdır. Birisi özelleştirme isterken, diğeri frene basıyor. Berikinin ak dediğine öteki kara diyor! Koalisyonlarda, partilerin yapısal ahenklerine önem vermiyoruz; güvenoyu için yalnızca sayıya itibar ediyoruz. Sayıyı buluyoruz ama, işleri yürütemiyoruz. Nasıl yürütebilelim ki, mevcut koalisyon partilerimizden birisi, serbest piyasa ekonomisi derken ve bu doğrultuda AB'ye raporlar hazırlarken, diğerleri devletçi anlayıştan yana tavır alıyor ve işler, bugünkü halini alıyor. Dolayısıyla işin, gerçek sahibi yok. Bu ekonomik çöküşün faturasını, genel olarak hükümete çıkarıyoruz ama, fert bazında suçlayabileceğimiz, ekonomiden sorumlu kimse yok! Yok ki; işin gerçek sorumlusu olan siyasi kadrolar yerli yerinde durup, iki-üç bürokratın istifasıyla yetinildi. Bütün bu krizlerden, olumsuzluklardan; milletin çektiği sıkıntılardan kim sorumlu? Bu bürokratlar mı? Başta Başbakan olmak üzere, sorumlu mevkilerdeki siyasiler, bu istifaları zorla kabul edip, kendilerine methiyeler düzdüklerine göre, bu garibanların fazla suçları yok gibi! Suçları olsa olsa, siyasilerin vermiş oldukları yanlış kararları uygulamış olmalarıdır. Kararlara imza atıp, mesuliyete ortak olmadan istifa edebilselerdi, daha erdemli davranmış olurlardı. Enkaz altında kalındıktan sonra istifa etmek, kaçmaktan öte mana taşımaz zira! Sayın Kemal Derviş bir bayram arifesinde geldi. Milletin, bu sevinç günlerinde çektiği sıkıntıyı ve ıstırabı gördü. Bayram süresince bolca vakti olacak; bu süre içinde, dosyaları ve raporları görüp devleti de tanıyacak. Yani, işin vahametini görüp bilecek! Kolları sıvayıp evet der ve işe koyulursa, Allah yardımcısı olsun! Bugüne kadar bayram vaadedip acıyı yaşattılar; bugün, bu kutlu günde, milletçe bu acı günleri yaşıyoruz. Nice bayramlara derken, temenni ve kastımız bayram gibi bayramlardır elbette!..

05.03.2001

Sadi-i Şirazi insanı, bir damla kan ve bin endişe olarak tarif eder.Ve; Bostan'ında der ki: 'Ey insan! Ey Allah'ın kulu! Cenab-ı Hak seni topraktan yarattı; sen de toprak gibi ol. Hırsa kapılıp nefsine yenilme. Başını dikme, dünyayı yakma. Madem ki topraktan yaratıldın, neden ateşe benzemek istersin? O korkunç ateş ki, vaktiyle başını yücelterekten kibirlenirken, sen haddini bilip aciz davranmıştın. O, kibirlendikçe alçak görünmüştü. Böyle olduğu içindir ki, ondan şeytan yaratıldı, bundan da insan. .. Bir buluttan bir damla yağmur düştü. Bu damla denizin genişliğini görünce utandı: "Şu deryanın yanında ben de kim oluyorum? Eğer, deniz buysa; ben gerçekten bir hiçmişim" dedi. Damla, kendisini hor görmesince sedefin biri, onu koynuna alıp seve seve besledi. Allah da, onun işini öyle düzgün yaptı ki, sonunda padişahlara yaraşan ünlü bir inci oldu. İnci bu yüceliğe alçak gönüllü olması sayesinde kavuştu. Yokluk kapısını çalarak var oldu!' Tevazu, insanı süslediği gibi, yüceltir de. Kibir ise, insanı sevimsiz kıldığı gibi alçaltır da. Buna rağmen, insan ateşe meylederek kibri yeğliyor; ne kadar şaşılsa azdır! İnsan, kendine bir bakmaz mı? Dün yoktu. Sonra, acizler acizi olarak doğdu. Muhtaç olmayı, yani insanın hakikatini, onun bebek halinden daha güzel ve anlamlı anlatan ne vardır? Gelişip büyümesine; ruh ve beden olarak kendisine bahşedilen sayısız nimetlere baksın. Hiçbirisinde kendisinin bir dahli ve katkısı yok. Böyle iken, bunları nasıl kendinden bilip kibirlenir? Bütün bu nimetlerin hakiki sahibini nasıl göremez? Evet; insan hırsına düşkün yaratıldı. Cenab-ı Hakk, insanın bu hırsını törpülesin diye ona akıl ve bu aklı selim kılan Peygamberler gönderdi. Selim akıl sahipleri, Allah'ın verdiği bu nimetleri, O'nun izin verdiği yerlerde ve ölçüde kullanır. Mülkünü, sahibinin izninin hilafına kullanmak nankörlük değil de nedir? Seyyid Abdülhakim Efendi Hazretleri, bir üniversiteliye yazdığı cevabi mektubunda buyuruyor ki: 'Bütün kuvvetinizle, Allahü tealanın kudreti sahasından dışarı çıkabilirseniz, çıkınız! Fakat çıkamazsınız. Bu sahanın dışı, adem diyarıdır. O adem (yani yokluk) diyarı da, O'nun kudreti içindedir. Bir sırası düşerek, İbrahim-i Edhem'den birisi nasihat istedi. Buyurdu ki: Altı şeyi kabul edersen, hiçbir işin sana zarar vermez. O altı şey şudur: 1- Günah yapacağın zaman, O'nun rızkını yeme! Rızkını yiyip de O'na isyan doğru olur mu? 2- O'na asi olmak istersen, O'nun mülkünden çık! Mülkünde olup da O'na isyan etmek layık olur mu? 3- O'na isyan etmek istersen, gördüğü yerde günah yapma! Görmediği bir yerde yap! O'nun mülkünde olup, rızkını yiyip, gördüğü yerde günah yapmak uygun değildir. 4- Can alıcı melek, ruhunu almaya geldiği zaman, tövbe edinceye kadar izin iste! O meleği kovamazsın. Kudretin var iken, o gelmeden önce tövbe et! O da bu saattir! Zira, ölüm meleği ani gelir! 5- Mezarda, Münker ve Nekir ismindeki iki melek, sual için geldikleri vakit, onları kov, seni imtihan etmesinler! Soran kimse dedi ki; (Buna imkan yoktur), İbrahim bin Edhem buyurdu ki; (Öyle ise, şimdiden onlara cevap hazırla!) 6- Kıyamet günü, Allahü teala; (Günahı olanlar, Cehennem'e gitsin!) diye emredince, ben gitmem, de! Soran kimse dedi ki; (Bu sözümü dinlemezler). Bunun üzerine, o kimse tövbe etti ve ölünceye kadar tövbesinden vaz geçmedi. Evliyanın sözünde, rabbani tesir vardır.'

.İslamiyet'in en bariz vasfı, bu dinin mensuplarının kendileri için değil, başkaları için yaşamalarıdır. Günümüzde dünyanın dört bir yanına dağılmış Müslümanlar, eğer; İslamiyet'i onun gerektirdiği gibi yaşayabilseler, hem göktekilerin (meleklerin) ve hem de yeryüzündeki insanların gıpta ile bakıp imrendiği ve; ah, keşke biz de bunlar gibi olabilsek dediği övülmüş insanlar olurlar. Sevgi Peygamberi'nden muhabbetle gönülleri dolan Eshab-ı kiram efendilerimiz böyle idi. Birbirlerine ve kendilerinden başkalarına karşı, bir annenin yavrusuna olan şefkat ve merhametinden daha ziyade merhametli ve şefkatli idiler. İnansın inanmasın insana, hayvana ve nebata karşı asla bir kabalıkları ve taşkınlıkları olmaz; Allah'tan, kul ve hele hayvan hakkından son derece korkar ve sakınırlardı. Onlarla bizim aramızdaki farkı, sevgili Peygamberimiz şu ibretli sözleri ile dile getiriyor: 'Siz onları, onların hallerini görseydiniz deli derdiniz. Onlar sizin hal ve yaşantınızı görseydi, bunlar Müslüman olamaz derlerdi!' Öyle ya; biz bugün, kendi menfaatini bilmeyene, onu koruyup gözetmeyene ahmak, aptal, deli demiyor muyuz? Bugün, bütün dünyada sistemli bir şekilde, İslamiyet gözden düşürülmeye çalışılıyor. Maalesef, günümüz Müslüman geçinenleri de bu sistemli oyunun bir parçası konumundalar. Bu sinsi oyun, İslamiyet'in kokusu nerede varsa; nerede yayılma istidadı gösteriyorsa, oralarda çok daha şiddetli bir şekilde tatbik mevkiine konuyor. Dün, bu çirkinler çirkini iş için gazete ve mecmualar kullanılıyordu, bugün ise radyo ve televizyonlar bu iş için biçilmiş kaftan olarak görülüyor. Dünyanın dört bir yanında, en etkili iletişim aracı televizyondur. Bu televizyonlar sayesinde İslamiyet dendiğinde akla, kan ve vahşet gelmektedir. Açıktan söyleyemiyorlar ama; dolaylı olarak söyledikleri, Müslümanın terörist olmasıdır! İslamiyet terör dini, Müslüman ise terörist!.. Ülkemizde sergilenen şeklini hep birlikte görüp müşahede ediyoruz. Domuz bağı ile insanları katleden ve insanın kanını donduran vahşeti sergileyenlerin adı; Hizbullah! Yani, Allah'ın partisi; mensupları da Allah'ın askerleri! Halbuki, o Allah'ın buyruğu; haksız yere bir insanın kanını dökmek, bütün insanlığı katletmek gibidir. Dolayısıyla o kişi, bütün bir insanlığın katilidir. Bütün bir insanlığın katl günahını yüklenen bir nadan, nasıl Allah'ın askeri olabilir? Kurban Bayramı vesilesi ile, İslamiyet adına işlenen cinayetleri gördünüz! O dilsiz ve masum hayvanlara yapılan eziyet ve vahşeti gördünüz. Adeta, sistemli bir tertip havasında cereyan eden bu iğrenç olaylar da televizyon ekranlarında arz-ı endam etti! Ve; İslamiyet'te kurban budur demeye getirildi! Getirildi ki; bu vahşet manzaralarını televizyonlarında gösteren gazeteciler, Başbakan'a soruyorlar: 'Sayın Başbakan! Kurbanı yasaklamayı düşünüyor musunuz?!' Allah'ın mahlukatına şefkat ve merhamet dini olan İslamiyet'te iş, nasıl çığırından çıkarılıyor, görüyor musunuz sevgili okuyucularım? O hayvanlara bu eziyete sebep olan; başta onların derileri için yeri göğü inletenler, belediyeler ve o kazıktan kopmuş kudurmuş insan müsveddeleri nerededirler? Bunlar, neden gerekli altyapıyı yapmaz ve tedbirleri almazlar? Milletten vergi toplamayı bilen belediyeler, bu asli görevlerinin ihmalinin cezasını çekmeyecek mi? Nerede, hayvan hakkı savunucuları? Ve, her şeyden önemlisi devlet nerede? Dinimizi çirkin gösteren bu hayvan katilleri, insan müsveddeleri cezasız mı kalacak?

16.03.2001

İnsana kendini ve Rabbini tanısın diye akıl nimeti verildi. Akıl nimeti sayesinde insan, Allahü tealanın büyüklüğünü ve azametini tanır; kendisinin hakir, zelil ve hiçliğini anlar. Cenab-ı Hakk, Bakara suresinin 164. ayet-i kerimesinde mealen şöyle buyurmaktadır: 'Şüphesiz göklerin ve yerin yaratılmasında, gece ile gündüzün birbiri peşinde gelmesinde, insanlara fayda veren şeylerle yüklü olarak denizde yüzüp giden gemilerde, Allah'ın gökten indirip de ölü haldeki toprağı canlandırdığı suda, yeryüzünde her çeşit canlıyı yaymasında, rüzgarları ve yer ile gök arasında emre hazır bekleyen bulutları yönlendirmesinde düşünen bir toplum için (Allah'ın varlığını ve birliğini ispatlayan) birçok deliller vardır.' Allahü teala, insana bahşettiği aklı sayesinde; basiret gözüyle bakmasını ve tefekkür etmesini istiyor. Nitekim, Abese suresindeki ayet-i kerimelerde: 'Kahrolası insan! Ne inkarcıdır! Allah onu neden yarattı? Bir nufteden (spermadan) yarattı da ona şekil verdi. Sonra ona yolu kolaylaştırdı. Sonra onun canını aldı ve kabre koydu. Sonra dilediği bir vakitte onu yeniden diriltir (hesap için Mahşer yerine getirir)' Böylece Allah, insana hiçliğini hatırlatıyor. Gerçekte yok olan; yok iken kendisini var eden Allah'ın azameti karşısında nasıl titremez ve şükretmez? Öyle ya; insanın ezelde ne ismi vardı, ne nişanı. İnsan, mahlukat arasında en muhtaç olanı ve en doymayanıdır! İnsanda her şeyden numune vardır. İblisteki kötülükler, melekteki iyilikler de vardır. İmam-ı Rabbani Hazretleri, insandaki bu hakikati şöyle dile getiriyor: 'Bütün varlıklardan birer örnek, insanın yapısında vardır. İnsan, kendisinde bulunan her parçadan dolayı, bütün varlıklara bağlanmıştır. Onda her varlıktan birer parça bulunması, onun her şeye bağlanmasına ve bunun sonucu olarak da Allahü tealadan uzaklaşmasına sebep olmuştur. Çeşitli bağlılıkları sebebi ile, insanın Allahü tealadan uzaklığı, herşeyin uzaklığından daha çok olmuştur. Her şeyden daha çok mahrum olmuştur. Allahü tealanın yardımı ile, kendini bu dağınık bağlılıklardan toparlarsa, yalnız ona bağlanırsa, büyük kurtuluşa kavuşmuş olur. Böyle yapmazsa, yolunu sapıtmış, çok uzaklara düşmüş olur. İnsan, her şeyi kendisinde topladığı için, varlıkların en üstünü olmuştur. Yine bu topluluğu, onun her şeyden daha kötü olmasına yol açmıştır. Bu topluluğundan dolayı, tam bir ayna olmuştur. Fakat, bu âleme yüz çevirirse, çok lekelenir. Eğer, Allahü tealaya dönerse çok parlak olur...' (Mektubat, cilt 1, mektup 129) İnsanın, dünyadaki muvakkat hayatı ancak, bir imtihandan ibarettir. Kısacık dünya hayatı, yalnızca bir duraktan ibarettir. Durakta, ila-nihaye durulmaz; biraz beklenir ve asıl mekana gidilir. İnsanın asıl mekanı, gideceği ve ebedi kalacağı yer Ahiret'tir. Her şeyi, bu duraktan ibaret bilenler; Allah'ı ve Ahiret'i unutup dünyalarını mamur edenler, yalnızca nefislerinin peşinde koşup ömür tüketenler, ölüm sonrası hakikat karşısında; (keşke toprak olsaydım!) diyeceklerdir. Son pişmanlık fayda vermeyeceğine göre, geçici dünya menzilinde Ahiret için azık tedarik etmek gerekir. Cenab-ı Hakk, A'raf suresinin 156. ayet-i kerimesinde; 'Rahmetim, gazabımı aşmıştır' buyuruyor. Sevgili Peygamber Efendimiz de; 'Allahü tealanın kullarına şefkat ve merhameti, bir annenin süt emzirdiği çocuğuna şefkat ve merhametinden daha çoktur' buyuruyor. Böylesine engin bir rahmet karşısında, azaba müstahak olmak, ne zillet ve ne rüsvaylıktır?

23.03.2001

Buhranını bir türlü yenemeyen ve her geçen gün artıran insan, bu ahir zamanda huzursuzluğun daniskasını yaşıyor. Dünyanın ve nefsinin peşinde koşan insanı dünya, asla yakalanmamacasına peşinde koşturuyor! Katmerli cehaletinin ve nefsine zulmün bedelini ödüyor! İslam âlimleri, insanda iki tane aklın olduğunu söylüyor. Bunlardan bir tanesi akl-ı me'aş olup, gelip geçici dünya işlerinde mahirdir. Satıhta kalır ve asla, derine inmeğe, hakikatle yüzleşmeye yol bulamaz. Çürüyüp yok olacak bir yüzün makyajı için saatlerce vakit harcar da; ölmeyecek ve hesaba çekilecek ruhu, bir an olsun düşünmek bile istemez! Bu akıl çeşidi bütün insanlarda vardır ve her insan, bu aklından son derece memnundur! Bir de akl-ı me'ad vardır ki, yalnızca Allah'a ve ahiret gününe inananlarda bulunur. Bu akıl, ahiret derdi ile dertlidir. Ölümü ve ölüm ötesini düşünür. Oraya hazırlık yapar. Bu akla sahip olmak, kolay olmayıp öyle her babayiğidin harcı değildir. Bu akıl sahipleri, ölmeden evvel ölmüşlerdir zira! Dünya hayatında iken, kendilerini kefene sarılmış, kabre konulmuş bilirler! O daracık ve karanlık yerde, amellerinden başka yol arkadaşı, yardımcısı, eş, dost ve akrabası yoktur. Nefislerini ve dünyalarını satmış, nefsi ve dünyevi arzularından vazgeçmiş; buna mukabil, ahireti ve sonsuzluğu tercih ederek satın almışlardır. Her iki çeşit akıl sahiplerinin işi alışveriştir. Biri dünyaya talip oldu ve ziyan etti; diğeri ahirete talip olup, sonsuzluk kervanının er kişisi oldu. Sevgili Yunus'umuzun belirttiği gibi; 'zehirle pişmiş aştan yemeden' akl-ı me'ad sahibi olunamaz! Nerede o kahramanlar? Bunlar kibrit-i ahmer gibi olup, çok ama çok az kalmışlardır. İnsanların yekununa kıyasla sayıları yok denecek kadar azdır! Böyle bir zamanda; yani hak ve hakikatin yırtıcı hayvanların inlerine çekildiği bir demde, insan gibi insanın ölmesi, yaşamasından daha hayırlıdır. Nasıl daha hayırlı olmasın ki, her geçen saniye günahları ve hesabı artmada... İslam âlimleri yine buyuyorlar ki; ölmeden evvel ölmenin zevk ve lezzetine doyum olmaz, ancak; bu çetinler çetini işi başarabilmek, hele bu ahir zamanda zorların zorudur. Bütün bunlarla beraber, hiç olmazsa yapılması gereken insana, Allah'ı ve ahireti hatırlatacak bir kişinin bulunmasıdır. Bu kişi cevher olup, hatırlattıkları ile arkadaşını akl-ı me'ad sahibi yapmaya muktedirdir. Böyle bir arkadaştan, rehberden yoksun insan, nefsi ile baş başa kalmış ve akl-ı me'aşın dairesinin dışına çıkamamış bir zavallıdır. Dünya hayatını oyun ve eğlence ile geçirir; bugün veya yarın öldüğünde, pişmanlıkların en acı ve en şiddetlisini duyar ama; para etmez! Geçtiğimiz Pazar günü, can dostlarımızdan bir tanesini, sevgili Ahmet Işık Ağabey'i kaybettik! Çocuk safiyetinde ve masumiyetinde, güzeller güzeli bir insandı Ahmet Ağabey. O kadar masumdu ki, onun sol omzundaki kiramen katibin meleğinin defterinin kapağı hiç açılmamıştır. Mübarek naşını yıkayan Sedat Hoca, böyle nurlu ve güleç bir cenaze görmediğini söyleyince; faziletli Said Arvas Ağabey; 'Tabii, kimin oğlu o!' diyerek, taziye dileklerini şu manidar cümlelerle ifade etti: Hazret-i Abbas, sevgili Peygamberimizin amcaları idi. Oğlu Abdullah, Ashab-ı kiramın en faziletlilerinden ve babası gibi yüksek âlimlerinden idi. Babası vefat edince, insanlar taziyeye geldiler. Hz. Abdullah diyor ki; bunca taziye arasından bir Arabinin söylediklerini unutamıyorum. Arabi şunları söyledi: Efendim! Güzelce sabredin. Ta ki, bizler sabrı sizden öğrenelim. Zira, baştakilerin sabrı halk için örnektir. Bu musibetten yani babanızın vefatından dolayı gösterdiğiniz güzel sabırla kazanmış olduğunuz sevap, size babanızdan daha hayırlıdır. Anne ve babalarımızdan, bize daha şefkatli olan, merhametlilerin en merhametlisi olan Allahü teala da, babanıza sizden daha hayırlıdır. Güzel insanlar bir bir aramızdan ayrılıyor, dünya cefasıyla bize kaldı; dayan dayanabilirsen! Cennet nimetleri sana afiyet olsun sevgili Ahmet Ağabey!

30.03.2001

Sevgili Peygamber Efendimiz mübarek sözlerinde buyuruyorlar ki: 'Amirleriniz (yöneticileriniz) adil, müşfik, insan sevgisi ile dolu olup, içinizdeki iyilerinizden seçilmiş ise; zenginleriniz cömert, merhametli, hamiyet sahibi ve merhametli ise; işlerinizi de meşveret yaparak (bilenlere, işin ehline danışarak) yapıyorsanız, bu taktirde yerin üstü, altından hayırlıdır. Yani, yaşamak ölmenizden iyidir. Eğer, bunların tam tersi oluyorsa; yani, amirleriniz en kötülerinizden, zenginleriniz cimri ve merhametsiz olup, işleriniz konusunda da kadınlarınızın emrine girmişseniz; o taktirde yerin altı, üstünden, sizin için daha hayırlıdır.' Yaşamak mı, ölmek mi daha hayırlıdır; siz karar verin sevgili okuyucularım! Dünya hayatı, gelip geçici bir imtihan yeri olduğuna göre; imtihanda başarı ümidi varsa, yaşamakla sevap kazanılıyorsa, hayat iyidir. Her geçen gün günahlarımız artıyorsa; hesabı verilemeyecek çetin bir yükün altına giriyorsak, yaşamak neye yarar? Bu taktirde, dünyanın gelip geçici lezzetlerine son veren ölüm daha iyidir. Hazret-i Osman, insanlara hayatın gerçeğini şu manidar cümlelerle izah etti: 'Cenab-ı Hakk, size dünyayı (hayatı ve çeşitli dünya nimetlerini) ahireti kazanasınız diye verdi. Ahireti unutup, dünyanın zevk ve safasına dalasınız diye değil! Hayattan maksat, ahireti kazanmaktır. Dolayısıyla dünya, para gibidir. Onu verip, bir şeyler alınır. Onun (paranın) kendisi yenmez! Parayı her şey görenler; onu yemeğe kalkışanlar, hele de metal para olursa, ahmaklıkları bir yana; dişlerinden de olurlar! Akıllı insan, her şeye değeri kadar kıymet verir. Mahdut olan, kısacık dünya hayatının kıymeti, sonsuz olan ahiret hayatının yanında nedir ki? Üstelik, o sonsuzlukta; yaşanılan kısacık dünya hayatının hesabı verilecek ve karşılığı olarak da, mükafat veya mücazat (ceza) görülecek! Hazret-i Ömer Efendimizin torunu Salim (Hz. Abdullah'ın oğlu), kutlu nesillerden Tabiinden olup, Medine-i münevveredeki en büyük yedi âlimden bir tanesi idi. Şam'da, camide Halife ile karşılaşır. Hz Ömer'in oğlu ve pek yüksek âlim olması hasebiyle, Halife kendisine çok iltifat eder ve bir isteği olup olmadığını sorar. Salim der ki: 'Camiler Allah'ın evidir. Biz, şu an camide yani Allah'ın evinde bulunuyoruz. Evin sahibi dururken, başkasından istemek insanlığa sığar mı?' Halife, çaresiz susar. Camiden çıktıklarında, kendisini takip edip aynı dileği tekrarlar. Halifenin peşini bırakmayacağını anlayan Salim: 'Bana vermek istediğiniz şey dünyevi mi, uhrevi mi?' der. Halife; 'Elbette dünyevi, ahirete ait şeyi ben nasıl verebilirim; onu ben de sizin gibi Allah'tan istiyor ve bekliyorum' der. Bunun üzerine Salim: 'Vallahi! Dünyalık olarak bilinen şeylerden hiçbirisini, her şeyin ve bizim mutlak sahibimiz olan Allah'tan bile istemedim! Sonsuz olan ahiret dururken, üç günlük dünya için istemek, insanlık olur mu?!' diyerek halifeyi susturur ve isteğinden vaz geçirtir. Gaflet akılları örtmese, ahiret derdi ile dertlenen insanın gözü, dünyayı göremez. Dünyanın zerre kadar kıymeti olsaydı, Allah onu en azılı düşmanlarına ve kendisini inkar edenlere, küfran-ı nimet içinde taşkınlık yapanlara, asilere, zalimlere, münafıklara verir miydi? Ahirete yaramayan dünya, sonsuzluğa götürülen yük ve sonsuz yüzkaralığından başka nedir ki?

06.04.2001

Cenab-ı Hakk. Âl-i İmran suresinin 185. ayet-i kerimesinde mealen; '... Bu dünya hayatı aldatma metaından başka bir şey değildir' buyuruyor. Demek ki insan, tuzaklarla örülü, geçici bir dünya hayatını yaşamaya memurdur. Herkes, dünyanın bu geçici zevk ve elemlerini tadacaktır. 50, 60, bilemediniz 100 sene yaşayan insanlara, yaşadıkları dünya hayatını sorunuz; alacağınız cevap; hiçtir. Hayatıyla ölümden kaçan insan, her an ölüme yaklaşmaktadır. O ölüm ki, Peygamberler Peygamberinin tespit ve işaretleriyle; 'Lezzetleri kesecek (bitirecek) ölümü çok hatırlayınız!' Ömer bin Abdülaziz, ölümü hatırlamanın faydasını şu manidar sözle ifade eder: Eğer, sıkıntıda iseniz; ölümü hatırlamakla sıkıntınız hafifler. Çünkü, onun geçici olduğunu bilir ve ferahlarsınız.. Şayet, nimet içindeyseniz; bu takdirde de böbürlenip kibirlenmezsiniz. Üç günlük dünyaya bel bağlayanlar, her şeyi bu dünyadan ibaret bilenler, bu dünyanın zevk ve eğlencelerine dalıp Allah'ı ve ahireti unutanlar, ne bedbahttırlar! Bu zavallılar, ölümle her şeyin biteceğini zannederler. Halbuki, Âlemlerin Rabbi olan Allah, insana gerekli ikazı yapıyor: ' Habibim!) De ki: Sizin kendisinden kaçtığınız ölüm, muhakkak sizi bulacaktır. Sonra da, görüleni ve görülmeyeni bilen Allahü tealaya döndürüleceksiniz de; O size bütün yaptıklarınızı haber verecektir.' (Cum'a suresi, 8. ayet meali) İslâm âlimleri, olması muhakkak olan şeyi olmuş bilmek lazımdır buyuruyor. Muhakkak öleceğini bilen insan, nasıl oluyor da hiç ölmeyecekmiş gibi, dünyanın geçici zevklerine dalabiliyor? Ölüm ve ölüm ötesi ebedi hayatı aklına bile getirmiyor? Gafletin böylesi, mahlukat içinde yalnızca insanoğlunda mevcuttur. O insan ki, bunca mahlukat içinde, en acizi ve en muhtaç olanıdır. İnsanın en büyük üstünlüğü, düşünebilme kabiliyetidir. Düşünmeyi düşünsün bakalım insan; bu düşünmede kendisinin ne dahli var? Düşünebilmek ve akli melekelere sahip olabilmek, bizatihi insanın elinde olsaydı, akılları örtülü, salim düşünemeyen delilere merhem olurlardı! Düşünebilip de, düşündüren kudreti düşünemeyen insana yazıklar olsun! Her şeyi bir kenara bırakın; insan, yalnızca düşünebilmek nimetinin şükrünü eda edebilmekten bile acizdir. Ölümle ma'lül; bu insan neyine güveniyor? İmam-ı Rabbani Hazretleri, Mektubat'ının 1. cildinin 98. mektubunun sonunda, şu mühim nasihatı yapıyor: 'Dünya hayatı çok kısadır. Ahiretin azapları pek acı ve sonsuzdur. İleriyi gören akıl sahiplerinin hazırlıklı olması lazımdır. Dünyanın güzelliğine ve tadına aldanmamalıdır. İnsanın şerefi ve kıymeti dünyalıkla ölçülse idi, dünyalığı çok olan kafirlerin herkesten daha kıymetli ve üstün olmaları lazım gelirdi. Dünyanın görünüşüne aldanmak akılsızlıktır, ahmaklıktır. Birkaç günlük zamanı, büyük nimet bilerek, Allahü tealanın beğendiği şeyleri yapmaya çalışmalıdır. Allahü tealanın kullarına ihsan, iyilik etmelidir. Kıyamette azaplardan kurtulmak için iki büyük temel vardır. Birisi Allahü tealanın emirlerine kıymet vermek, saygı göstermektir. İkincisi, Allahü tealanın kullarına, yarattıklarına şefkat göstermek, iyilik etmektir...' Cenab-ı Hakk, cümlemize ölümün hakikatini tattırsın! Ölmeden evvel öldürsün!

13.04.2001

Cenab-ı Hakk; '...dünya hayatı sizi gururlandırmasın!' buyuruyor. Dikkat ediniz, bunu kim buyuruyor; dünyayı ve insanı yoktan var eden! Ahmed bin Hanbel'e soruluyor: 200.000 dirheme malik olan zahit olabilir mi? Buyuruyor ki: Elbette; yeter ki o para, kişinin kalbine girmesin! Para, mal, mevki şöhret ve sahip olunan bütün dünyalıklar su gibi olup, geminin altında ise, onu yüzdürmeye yarar. İçine girmişse batırır! Ahir zamanın zulmeti her şeyi ve her yanı kaplamış olduğundan, hiçbir şeyin bereketi kalmadığı gibi, dünyanın ve dünyaya ait bütün nimetlerin de tadı ve tuzu bir daha geri dönmemek üzere gitti. İmam-ı Gazali, kendi devrindeki insanların halinden şikayet ediyor ve ölümden dahi ibret alınmadığından yakınıyor. Ya, şimdiki cenazeler? Ölümü hatırlamak ve ölenden ibret almak şöyle dursun, her türlü dünyevi maslahatın konuşulduğu, göstermelik bir seremoniden başka ne ki? Asr-ı Saadetteki kutlu nesilden A'meş (r.a.); 'Biz, cenazelerde taziyede bulunmak için, cenaze sahibini bulmakta güçlük çekerdik. Zira, hüzün herkesi öylesine kaplamıştı ki, her bir şahsı cenaze sahibi zannederdik' buyurur. Ahir zamanın insanları da farklı, şeytanları da! Şeytanlar, eski zamanlara kıyasla daha bilenmiş ve insanı tanımak ve alaşağı etmek konusunda ziyadesiyle tecrübe sahibi olmuşlar. Öyle ki, eskiden insanlar şeytanın emrine girer ve onun askeri olurlardı; kötülükleri de kendilerine ve etraflarına belirli ölçüde olabilirdi. Bu zamanda ise, şeytanın emrine girip, önce onun askeri olan insan, şerde o kadar ileri gitti ki, şeytanı kendi emrine sokarak onun amiri oldu! Bu insandan ve yaptıklarından şeytan dahi kaçar oldu! Veli bir zat, şeytanı boş otururken görür ve bunun sebebini sorar. Şeytan der ki; bu zamanın din adamları bizim görevimizi öyle güzel yapıyorlar ki, bize de oturup seyretmek kalıyor! Şeytan, insandan intikam peşindedir. Zira, insana secde etmediği için, lanetlenip cennetten kovuldu. Şeytan, elindeki şehvet ve gadap silahları ile insanı yenmesini bildi. Özellikle Müslümanlar konusunda hüsrana uğradı. Ne yapıp edip, sonunda tövbe eden Müslümanlar, şeytanların onca gayretlerini boşa çıkarıyorlardı. Sonunda şeytan bunun da çaresini buldu ve Müslümanların da sırtını yere serdi! Onlara, tövbe gereği duyulmayan; inançta ve amelde bid'at felaketini musallat etti! Yahya bin Muaz-ı Razi'nin duasına iltica etmekten gayrı çare yoktur: Ya Rabbi! Şeytan, hem bizim ve hem de senin düşmanındır. Bizi affetmen kadar onu üzen hiçbir şey yoktur! Yeter ki; inançta ve amelde, tertemiz ehl-i sünnet yolunda bulunabilelim ve bid'at felaketine bulaşıp şeytanın maskarası olmayalım! İnsan, hasta olunca dünyanın en tatlı yiyeceklerinden ve çeşit çeşit nimetlerinden zevk alamaz. Kuş eti bile olsa, yağlı ve her çeşit tatlı yiyecekler, onun hastalığını artırmaktan başka işe yaramaz. Manevi hastalık da ibadetlerin tadını, lezzetini tattırmaz. Onun içindir ki, önce; bu maddi ve manevi hastalıklardan kurtulmak lazımdır.

20.04.2001

Âlemleri yoktan var eden, varlıkta durdurup yok olmaktan koruyan Cenab-ı Hakk; insanoğlundan, kendisine ve ahiret gününe iman etmelerini, inananların da, bu imanlarını 'ihlas' mertebesine çıkarmalarını murad ediyor. Allahü tealanın, inanan (mü'min) kullarından istediği halis dindir. Yani, inançlarında, ibadet ve taatlarında ve yaptıkları her şeyde samimi olmalarını, içten davranmalarını istiyor. Nitekim; Kur'an-ı kerimde, Şeytan'ın yoldan çıkaramayacağı, azgınlık ve sapkınlığa düşüremeyeceği kullar zümresinden yalnızca 'muhlisler' işaret edilmektedir. 'İblis: Senin mutlak kudretine andolsun ki, onlardan ihlasa erdirilmiş kulların bir yana, hepsini mutlaka azdıracağım, dedi.' (Sad suresi, 82 ve 83. ayetler) Kişinin ihlası elde etmesi, yani muhlis olması kolay değildir. Ebüdderdâ hazretlerinin buyurduğu gibi; ihlas, imanın ve onun tezahürlerinin en zirve noktasıdır. Muhlis kullar, yaptıklarını yalnızca Allah için yapar. Her işinde Allah'a tam tevekkül ve teslimiyet içindedir. Bütün olanları O'ndan bilir. Her hal ve şartta rıza makamındadır. Sevgili Peygamberimiz, Abdullah bin Ömer'e buyurdu: 'İsteyeceğin zaman Allah'tan iste. Dara, sıkıntıya düştüğün zaman, Allah'a sığın, O'na iltica et. Dünyanın bütün insanları bir araya gelse ve sana bir iyilik yapmak isteseler; Allah istemedikten ve takdir etmedikten sonra bunu yapamazlar. Yine, bunun gibi; senin için kötülük murad ettiklerinde de, Allah'ın takdiri ve müsaadesi olmadan bunu başaramazlar.' Cenab-ı Hakk da bu ikazı açıkça yapıyor ve insanoğlunu uyarıyor: 'Allah'ın izni olmaksızın hiçbir musibet isabet etmez..' (Tegabün, 11) 'Sen, O mutlak galip ve engin merhamet sahibine güvenip dayan' (Şu'ara, 217) Bu kadar açık ikaz ve uyarılara rağmen insan, Yaradan'ını unutuyor, geçici heveslere dalarak, olmadık şeylere güvenip bel bağlıyor. İnananı da böyle olunca bu, iman zafiyeti değil de nedir? İşte, bundan dolayıdır ki, mü'min, inancını ihlaslı yapmaya mecburdur. Kur'an-ı kerimde Cenab-ı Hakk; 'Ey iman edenler! İman ediniz!' buyururken de bu hususa işaret ediyor. Yani, imanlarımızı zirve noktasına çıkararak, muhlislerden olmamızı istiyor. Yukarıda, Şeytan'a nasıl mühlet verildiğini ve Şeytan'ın hangi tür insanları aldatıp, azdırabileceğini gördük. Dolayısıyla, insanın dünya üzerindeki hareketi iki ayrı yönlü olup, birincisi; Allah'a şerefli bir kul olmak ve O'nun sonsuz mağfiretine kavuşmak, ikincisi de; Şeytan'ın maskarası olmak ve tıpkı Şeytan gibi, Ebedi Huzur'dan ebediyen kovulmak.. Rezil ve rüsvay olmak.. Allahü teala, biz insanoğlunun yüzünden Şeytan'ı la'netleyip kovuyor. Ve ona, bir kısım insanları aldatıp, azdırması için mühlet ve müsaade veriyor. Bunca ikaz ve uyarılara rağmen, insanoğlu Yaradan'ını unutuyor, O'na sırtını dönüyor ve O'nu terk ediyor. Şeytan'la dost olup, ona uyuyor.. Ve, tabii azabı hak ediyor!

27.04.2001

Dünya sebepler âlemidir. Cenab-ı Hakk, dünyanın nizamını böyle murad etmiş; meydana gelebilecek her türlü olayı (fiziki, kimyevi ve biyolojik) sebeplere bağlamıştır. O'nun RAHMAN sıfatı güneş gibi olup, inansın inanmasın insanı, hayvanı, nebatı ve cem'atı, kısaca her türlü mahluku aydınlatmakta; yaratmış olduğu bu sebeplere yapışanları dünyada başarılı kılmaktadır. Bugün, kafirler dünyevi olarak gelişmiş ve başarı elde etmiş iseler, bilelim ki, bunlar bilerek veya bilmeyerek Allahü telanın koymuş olduğu kanunlara uymaktadırlar! Yani, sebeplere yapışmaktadırlar. Allah'ın vermiş olduğu zeka nimetini kullanarak, dünyayı kendi emrine almakta ve ondan gerektiği gibi faydalanabilmektedirler. Ama bugün, bütün insanlığa arız olan bereketsizlik, gören ve düşünebilen herkesin dikkatini çekmektedir. Zengin olsun, fakir olsun insan; huzuru ve mutluluğu tadamamaktadır. İslâm âlimleri buyuruyor ki: 'İnsanlar, İslamiyet'i terk ettikleri için ve İslâm Dini'nin gösterdiği rahat ve huzur yolundan ayrıldıkları için, dünyada bereket kalmadı. Rızklar azaldı. Ta-Ha suresinin 124. ayet-i kerimesinde mealen, (Beni unutursanız rızklarınızı kısarım) buyuruldu. Bunun için; iman rızkı, sıhhat rızkı, gıda rızkı, insanlık ve merhamet rızkı ve daha nice rızklar azaldı. (Haşa zulmetmez kuluna Hüda'sı, herkesin çektiği kendi cezası) sözü Nahl suresinin 33. ayetinden alınmıştır.' Abdülhakim Arvasi Efendi, bir üniversiteliye verdiği cevabi mektubunda buyuruyor ki: ' ...İnsanlığı kaplayan sıkıntıların birinci sebebi; Hakk'a karşı şirk ve müşrikliktir. İlim ve fen ilerlediği halde, insanlığın ufuklarını sarmış olan fesad karanlığı, hep bu şirkin, imansızlığın, vahdetsizliğin ve sevişmezliğin neticesidir. Beşeriyet ne kadar uğraşırsa uğraşsın, sevip sevilmedikçe, ıstırap ve felaketten kurtulamaz. Hakk'ı tanımadıkça, Hakk'ı sevmedikçe, Hak tealayı hakim bilip O'na kulluk etmedikçe, insanlar birbiri ile sevişemez. Hakk'dan ve Hak yolundan başka her ne düşünülse, hepsi ayrılık ve perişanlık yoludur..' İşte, Ahir Zaman'ın bereketsizliği ve işte, sıkıntı ve ıstırap içindeki bütün bir insanlık... Fudayl bin İyad Hazretleri buyuruyor ki; 'Bir kişi, sana Allah'tan korkuyor musun diye sorarsa, sakın cevap verme! Evet dersen, bu halimiz O'ndan korkanın hali değil. Hayır dersen, o takdirde de kafir olursun!' İnsanın en büyük hastalığı ve onu sonsuz azablara sürükleyecek en büyük felaketi, Rabbini unutmasıdır. Gaflet içinde, dünyanın geçici zevk ve nimetlerine dalıp, gönül ve bel bağlamasıdır. O vakit, hayvandan ne farkı kalıyor ki? Halbuki İnsana yakışan rıza makamıdır. Cenab-ı Hakk'la insanın, karşılıklı olarak birbirlerinden razı olma hali. Bu nimeti (rıza makamını) Cenab-ı Hakk, ancak; kendisini bilip tanıyan ve emir ve yasaklarına uyanlar için vaat etti. Yaşanılan bereketsizlik ve enva-i çeşit sıkıntılar da, O'nu unutmanın, O'na karşı gelmenin ve isyan etmenin bedeli olsa gerek! Tabii, buradaki yalnızca dünya halidir; asıl hal, ebedi rüsvaylık ise Ahiret'tedir.

04.05.2001

İnsanoğlu evvel emirde bizzat kendi nefsinin zalimidir. Böyle olunca da; kendisine verdiği zararı kimse ona veremez. Netice itibariyle insanoğlu sonunu kendi elleriyle hazırlar! Yaratılışı itibariyle, hem iyiliğe (terakki edip yükselmeye) ve hem de kötülüğe (aşağıların en aşağısına tereddi etmeye) elverişlidir. Dünya hayatı onun için yol ayırımıdır. Hakkı da batılı da kendisine yol olarak seçebilir. Yolunu belirlemede muhayyer (serbest) bırakılmıştır! Kendisine verilen dünya hayatı ve dünya nimetleri, onu azdırmış ve en kötü nankörlük olarak; kendisine bahşedilen (hiçbir dahli olmadığı halde) hayatı ve gelip geçici dünya nimetlerini gerçek sahibinden bilmeyerek Allah'ı unutmasıdır. O'nu inkar edip, her şeyi; kendinden veya kendiliğinden bilmesidir. Halbuki, insan birazcık düşünecek olursa; Allah, bir buğday tanesini bile zayi etmiyor. Toprağa düşen bir taneden başak ve nice buğdaylar meydana gelirken, bizzat toprak olan ve üstelik Rabbani kattan Ruhla bezeli insanoğlu, ölüp toprak altına girince nasıl zayi olabilir? Bir taraftan anneler çocuk doğura dursun, diğer yandan kabirler insan yutsun! Bu ikisinin arasındakiler boş ve manasız olabilir mi? Sahibi olduğunu zannettiğimiz hayatımız bile kendimizden değil! Nerede kaldı ki, emanetçisi olduğumuz dünyanın gelip geçici nimetleri!.. Önce bize ait olmayan, sonra da bizim olmayacak malda sahiplik olmaz. Olsa olsa emanetçilik olur. Aklı olan kişi, elindeki emanet malla (mülk, para, şöhret, ilim, çocuk vb.) nasıl gururlanabilir? Nasıl olur da emanetin asıl sahibini düşünemez? Cenab-ı Hakk, yeminle buyuruyor ki: '... insan, Rabbine karşı pek nankördür. Şüphesiz buna kendisi de şahittir ve o, mal sevgisine de aşırı derecede düşkündür.' (el- Adiyat suresi, ayet; 6, 7, Halbuki, insan; bu doymaz derecedeki düşkünlüğünün yegane sebebinin, bizzat kendisinin muhtaçlığından kaynaklandığını bir bilebilse! Düşkünlüğün kendisi ve düşkün olunan herşey, insanın muhtaç olmasından kaynaklanıyor. Ganiy-yi Mutlak olan yalnızca Allahü teladır. İbrahim bin Edhem hazretlerine birisi gelir ve cübbesini hediye etmek ister. Çok ısrar edince, İbrahim bin Edhem dayanamayıp; 'bir şartla, eğer zenginsen kabul edebilirim!' der. Adam zengin olduğunu söyleyince; İbrahim bin Edhem kendisine kaç parası olduğunu sorar. O da, şu kadar param var der. Bir o kadar daha olmasını ister misin diye sorulduğunda da; tabii, der; kim istemez! Bunun üzerine o büyük veli: 'bak, ihtiyaç sahibi olduğunu kendin söylüyorsun. Belli ki, daha doymamışsın! Dolayısıyla sen fakirsin, senin malını alamam buyurur. Ebu İshak, vefat edeceği zaman, evlatlarına iki vasiyette bulunur: Lokmanıza dikkat edin, mutlaka helalden olsun ve fakirlere yardım edin! Evlatları, fakirlerin kimler olduğunu sorduklarında; bütün insanlar fakirdir, zira muhtaç olan fakirdir der! Hakim zata soruluyor: Neden bütün akıllılar zengin olamıyor; zenginlerin pek çoğu ahmaklar zira?! Öyle ya, ahmakların hepsinin fakir olması gerekmez mi? Hakim zat buyuruyor ki: Allah, insanoğlunun nazarını kendisine çevirmesini murat ediyor! Aksi halde, insan; zenginliği ve fakirliği kendinden bilip, Allah'ı unutacaktı! Allah'ın yerine aklını koyacaktı! Yegane hikmet sahibi olan Allah, zenginliği dilediğine veriyor ki, insan; muhtaç olduğunu bilsin ve Rabbini unutmasın!

11.05.2001
Cenab-ı Hakk sonsuz mağfiret sahibidir. Öyle ki, O'nun rahmeti gazabını aşmıştır. Yeter ki, insan Rabbini tanısın ve O'na dönsün. Hadis- kudside Cenab-ı Hakk: 'İnsanları, beni tanımakla şereflenmeleri için yarattım' buyuruyor. Yalnız burada şeytanın hilesine kapılıp, nefse uymamak gerekiyor. Evet; Cenab-ı Hakk, sonsuz mağfiret sahibidir deyip, günaha dalmamalıdır. Nitekim, Lokman suresinin 33. ayet-i kerimesinde, mealen şöyle buyurulmaktadır: 'Allah'ın kerim olması sizi aldatmasın!' Sevgili Peygamberimizin şu ikazı aklı olana yetişir: 'Aklı olan kimse, nefsine uymaz ve ibadet yapar. Ahmak olan, nefsine uyar, sonra Allah'ın rahmetini bekler!' İnsan, şu üç günlük dünyaya misafireten gelmiştir. Ezelden gelip ebede giden bir yolcudur. Bu uzun yolculuğun en kısa durağı dünya hayatıdır. Öyle ki; bundan sonraki çok uzun ve sonsuz olarak kalacağı kabir ve ahiret hayatları, kısacık bu dünya hayatıyla şekillenmektedir. Kabir, ya cennet bahçelerinden bir bahçe veya cehennem çukurlarından bir çukurdur. Ebedi yurt olan ahirette de, cennet ve cehennem vardır. Bütün bu yolculukların ve ebedi yurt olarak kalınacak yer olan ahiretin hazırlığı, bu dünyada yapılır. Demek oluyor ki, dünya yalnızca bir tedarik yeridir. Dünyada sonsuz kalınmayacağını; 50-60 sene, bilemediniz 80-90 sene sonra, bu duraktan ayrılacağımızı biliyoruz. İnsana yakışan, dünya durağında yolcu gibi davranmasıdır. Dünyaya dalmaması ve elini çabuk tutmasıdır. İnsan, ne kadar yaşarsa yaşasın, nereye giderse gitsin ve hangi işleri işlerse işlesin; sonunda varacağı ve döneceği yer, yalnızca Rabbinin katıdır. Nitekim, Cenab-ı Hakk: 'Sonunda bize döndürülürsünüz!' buyuruyor. İnsan, melek değildir. Elbette günah işler. Günahtan korunan yalnızca Peygamberlerdir. İnsana düşen, günahta ısrar etmemesi ve ondan yüz çevirmesidir. Yani tövbe etmesidir. Allahü teala, Furkan suresinin 70 ve 71. ayet-i kerimelerinde mealen şöyle buyurmaktadır: 'Ancak tövbe ve iman edip iyi davranışta bulunanlar başkadır. Allah onların kötülüklerini iyiliklere çevirir. Allah çok bağışlayıcı, engin merhamet sahibidir. Kim tövbe edip iyi davranış gösterirse, şüphesiz o, tövbesi kabul edilmiş olarak Allah'a döner.' Allah'ın rahmetinden ümit kesmememizi, yine Allah emrediyor! Sevgili Peygamberimiz de; 'Günahına tövbe edenin hali, hiç günah işlememiş gibidir' buyuruyor. Süfyan-ı Sevri hazretleri buyuruyor: 'Bana deseler ki, kıyamet günü senin hesabını annenle baban görecek, razı olur musun? Hayır derim! Biliyorum ki, benim Rabbimin şefkat ve merhameti daha çoktur.' Bir Arabi, Peygamberimizden kıyamet günü, insanların hesabını kimin göreceğini sorar. Resul-i Ekrem Efendimiz: 'Rabbimiz soracak' der. Arabinin; 'Bizzat kendisi mi, yoksa melekleri vasıtasıyla mı?' sualine karşılık; Peygamberimiz: 'Bizzat kendisi hesap görecek' buyurur. Bunun üzerine Arabi zat güler. Kendisine neden güldüğü sorulunca, şu karşılığı verir: 'Kerim zat, kerem sahibi hesap görünce affeder!' Rahmet Peygamberi, 'Doğru söylüyorsun' buyurur. Bütün bunlardan anlaşıldığı üzere, yeter ki insanda Rabbinin huzuruna varacak yüz olsun!

18.05.2001

İlahi takdirde insanın çekeceği çilesi vardı ki, dünya denilen bu aşağılık âleme indirildi. Hem de her türlü nimetin içinde yüzdüğü sonsuz cennet âleminden! Orada, her türlü nimetin içinde yüzdüğü sonsuz cennet âleminde de rahat durmamış; diğer bir ifade ile, kendisine verilen nimetlerin kıymetini bilememiş ve azmış! Kendini ve Rabbini; Rabbinin emrini unutarak çiğnemiş! Kendine gelmesi, kendini ve Rabbini tanıması için, dünya denilen, sıkıntı ve meşakkat yurduna indirilmiş. Dünyada çile ile yoğrulacak; tabir caizse, imbikten süzülürcesine saflaşıp, cennetin kıymetini bilecek ve sonsuz rahmete layık olabilecek! Yunus'umuz bu hali; 'zehirle pişmiş aştan yemek' olarak tarif ediyor. Dolayısıyla, çetin bir imtihan yeri dünya.. Öyle ki, yaratılışı itibariyle dünya, ahiretin zıttı! Dünyanın kendisi, ahirete göre sahte; içindekiler de öyle.. İnsan için dünya hayatı da.. Bütün bu sahtelikler içinde, hakiki cevheri bulmaya memur insanoğlu! Bu, hem çok kolay ve hem de çok zor! Allahü teala, insana, bu kolaylığı sağlayabilmesi için Peygamberler ve onlarla birlikte, nasihat yüklü emir ve yasaklar gönderdi. Ayrıca, insanı akıl denilen çok üstün bir meleke ile donattı. Aklını, geldiği yere, sonsuzluk âlemi olan cennete yoran ve kullanan kurtuldu; aklıyla sahte dünyanın sahteliklerine dalan, ebedi ziyan etti! İnsan, neden yaratıldığına bir baksa; niçin ve nasıl yaratıldığını bir düşünse, kendini bilecektir! Bu biliş, elbette ki kendi hiçliğidir. 'Ben' demesi ve baş kaldırması ise, onun sonsuz felaketi.. Sperma halinden, ana rahmine, oradan bedeni teşekkülle dünyaya gelen ve gelişiyle; gelişip büyümesi ve yaşaması ile ihtiyarlayıp ölmesine kadar, her kademede, her an muhtaçlar muhtacı olan zavallı insan. İnsanoğlu, imar ettiği bu beldelere ve imal ettiği bu aletlere mi güvenip bel bağlıyor? Allah, yağmuru yağdırmasa helak olacak; çok yağdırınca da boğulup gidecek! Havadan oksijeni çekse, kahrolup bitecek; yerçekimi kuvvetini alsa, havada uçuşacak! Bu ve bunlar gibi sonsuz nimetlerde hiçbir katkısı olmayan insan, sahi; neyine güveniyor? Nasıl oluyor da, Rabbine baş kaldırıp, 'ben' diyebiliyor?! Tamamen kendi dışında ve kendi elinde olmayarak ve fakat; tamamen kendisi için meydana getirilen bu âlemde; bu muazzam nizam karşısında, Allah'ı bulamamak ve O'nu tanıyamamak, insaniyet olmasa gerektir. Demek ki, O'nu tanımanın yolu tevazudan geçiyor. Nitekim; sevgili Peygamberimiz: 'Allah için tevazu edeni, Allah yüceltir' buyuruyor. Mektubat-ı Rabbani'de, enfes bir özdeyiş var; bütün bunların özeti: 'Kamış, boşum dedi, şekerlendi. Ağaç, (benim deyip) yükseldi, baltayı yedi!' Cennetin sonsuz nimetlerinden şekerlenmek isteyen, boşum (hiçim) desin! Cehennemi boylamak isteyen de, ağaç gibi böbürlenip yükselsin (!); baltayı yiyip, azabı tatsın!

25.05.2001

İhtiyarlayan gezegenimiz ömrünün son baharını yaşıyor artık! Belli ki, ona da, yaşamaktan dolayı usanç geldi. Üzerinde bulunan insan marifetiyle dünya, yaşanamaz kılındı. Yaratılış gayesinden uzaklaşan insan, hem kendisinin ve hem de üzerinde yaşamakta olduğu dünyanın ipini çekti. Ebedi yolculuğunun yalnızca bir mola yeri olan dünyayı, insan, gafleti yüzünden, ebedi yurt edinmeye kalkıştı. Burada sonsuz kalacakmış gibi, dünyaya sarıldı. Büyük ve doymak bilmez bir iştiha ile dünyaya saldırdı. Dünya önden, o arkadan koştu. Ölüm denilen, dünya lezzetlerine son veren gerçek, kimse için gecikmedi. İnsanın ve bütün âlemlerinin yoktan var edicisi olan Allah, dünyayı bir Pazar yeri, insanı da oraya alış verişe göndermişti! Sonsuz kalınacak ahiret yurdunun tedarikini dünyadan yapmamızı istemişti. Ahiret yurdunun (cennet ve cehennemin) bütün ihtiyaçları dünyaya serpilmişti. Dileyen, dilediği şeyi azık ediyor; orada, ebediyet yurdunda tatmak için! Akabe Biatı'nda, 70 kişiyle gelip Peygamberimizle ahitleşen Abdullah bin Revaha soruyor: - Bizden istediğiniz ve bunu yaptığımız taktirde bize va'diniz nedir? - Şeriki olmayan Allah'ı bilip, O'na ibadet etmeniz ve beni, O'nun elçisi olarak tanıyıp, canlarınızdan ve mallarınızdan çok sevip korumanız; karşılığı ise, Rabbimizin va'di olan cennettir. Başta Abdullah bin Revaha ve 70 Medineli; hayatında hiç yalan konuşmamış ve herkesin 'emin' olarak bildiği, bu güzeller güzeli mübarek yüze ve söze karşı: - Ne kârlı alış veriş! Bundan ne döneriz, ne de dönülmesini isteriz! Onların kalplerindeki ihlas nurunu, kendine ve Habib-i ekremine samimiyetle inanıp bağlanan, bu numune insanları ve davranışlarını hakkıyla gören Rabbimiz, mealen şöyle buyuruyor: 'Allah mü'minlerden, mallarını ve canlarını, kendilerine (verilecek) cennet karşılığında satın almıştır. Çünkü onlar, Allah yolunda savaşırlar; öldürürler, ölürler. (Bu) Tevrat da, İncil de ve Kur'an da Allah üzerine hak bir vaaddir. Allah'tan daha çok sözünü yerine getiren kim vardır? O halde, O'nunla yapmış olduğunuz bu alış verişten dolayı sevinin. İşte bu, (gerçekten) büyük kazançtır.' (Tevbe suresi, 111. ayet) Gönül sultanlarımızdan Hasen-i Basri hazretleri, Rabbimizle kulları arasındaki bu alış verişi; Allahü tealanın sonsuz mağfiretinde eriyerek, şu hayret cümleleri ile ifade eder: 'Ne büyük bir ihsan-ı ilahidir bu! Kendi yarattığı malı ve canı kullarından tekrar satın alıyor! Üstelik, cennet gibi bir fiyat veriyor! Bu va'din senedi Kur'an-ı kerim, şahidi Gaye İnsan Peygamberler Peygamberi, kefili ise, her şeyin mutlak sahibi olan Rabbimiz!' Mallarını ve canlarını Allah'tan kıskananlar ziyan etti. Ölüm, gaflet perdesini yırttı ve gerçeği bütün çıplaklığı ile gösterdi. Dünya, her şeyi ile çok gerilerde kaldı. Ahiret yurdunun kahraman erleri nerede; onlara ne oldu? Onlar da, dünyanın yaldızına, süsüne, eğlencesine ve malına kandı. Sevgili Peygamberimiz, ahir zamandaki imanı; avuç içinde tutulmak istenen kora benzetmiş. Bu devirde, malını ve canını Allah için verebilmek, ateşi avuçta tutmakla eş değerdir. Zaman ve mekan kokuşmuştur zira.

01.06.2001

İnsanı en iyi bilen, elbette onu yaratandır. Rabbimiz, insanın nefsine düşkün olarak yaratıldığını buyuruyor. Oysa, insanın yaratılış gayesi nefsiyle mücadele etmesi içindir. Yine Rabbimiz, bu çetinler çetini işte insanı, yalnız ve yardımcısız bırakmamış; ona, bu mücadelenin yol ve yordamını bildirmiştir. Cenab-ı Hakk, 'halifem' deyip yeryüzüne gönderdiği insanın, nefsinden kurtulmasını ve kendisine yükselmesini murat ediyor. Zira insan, meleklerden üstün olabilecek donanıma sahiptir. İnsanoğlunun içinden seçilen, örnek şahsiyetler, yani Peygamberler (ki, bunların adedi 124 binden ziyadedir) bu gaye ile Allahü tealadan vahiyle almış oldukları bütün emir, yasak ve tavsiyelerin hepsi, insanın nefsini yenmesi, aşması; temizlenip terakki etmesi ve yükselmesi içindir. Diğer bir ifade ile, insanın kendisi içindir. Cenab-ı Hakk, insanı başı boş bırakmamakla ona değer veriyor; onu muhatap kabul etmekle şereflendiriyor. Bütün yaratılanlar arasında insanın çok ayrı, müstesna bir yeri vardır. Her şeyden önce; Allahü telanın 'Habibim-Sevgilim' dediği, sevgililer sultanı Muhammed aleyhisselam insandır ve bütün alemler O'nun yüzü suyu hürmetine yaratılmıştır. O halde, yegane gaye insan O'dur ve insanoğluna en güzel, en mükemmel örnektir. Zira O'nu terbiye eden bizzat Hazret-i Allah'tır. O'nun üstünler üstünü ahlakını öven ve numune gösteren de Allahü tealadır. Çünkü O, bütün yaratılmışların sevgi pınarıdır. Her mahluk, O'nun sevgi pınarından beslenir; sevgiyi tadar ve sevgili (aziz) olur. Cenabı-ı Hakk'ın tecelli ettiği, gaye insan Muhammed aleyhisselamın mübarek kalbi sevgi, şefkat ve merhamet membaıdır. Bülbülün güle döktüğü yakarışlı nağmeler, gülde; O'nun mesteden mübarek kokusundan bir zerre bulunmasındandır. Bülbül, bu kokuyu, gülün hayat fışkıran yaprağında görerek hisseder ve minicik kalbi, O'nun sevgisiyle dolunca, deli divaneye döner. Cenab-Hakk'ın insanoğlunda olmasını istediği Muhammedi ahlakta ben (nefs) yoktur. Allah için olmayan dünyanın zerresi ve esamisi de yoktur. Rabbimiz, bu şanlı Peygambere layık olabilmemiz için, O'na salevat getirmemizi emrediyor: 'Allahü teala ve melekleri, Peygamber'e çok salevat getirirler. Ey mü'minler! Siz de O'na salevat getirin ve tam bir teslimiyetle selam verin.' (Ahzab suresi, 56. ayet meali) (Allah'ın salevatı, rahmet etmek ve kulunun şanını yüceltmektir. Meleklerin salevatı, Peygamberin şanını yüceltmek, mü'minlere bağışlanma dilemek anlamındadır. Mü'minlerden istenen ise, 'Allahümme salli ala seyyidina Muhammedin ve ala ali Muhammed' diyerek, O'nun şanını yüceltmek; O'na ve kıyamete kadar gelecek zürriyetine ve ümmetine dua etmektir.) O'na nasıl salevat getirmeyelim ki, O'nun bize olan düşkünlüğünü, bizzat Cenab-ı Hakk, üstelik kasemle (yemin) bildiriyor: 'Andolsun! Size kendinizden öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız O'na çok ağır gelir. O, size çok düşkün, mü'minlere karşı çok şefkatli, pek merhametlidir.' (Tevbe suresi, 128. ayet meali) Sonsuz salat ve selamlar O'nun üzerine olsun ki, Allah'ın; 'Rabbin sana, sen razı oluncaya kadar ihsan ve ikramlarda bulunacak ve ne muradın varsa yerine getirecektir' ilahi müjdesi karşısında erimiş ve ahirette ümmeti için ayırdığı şefaat nimetine karşılık: 'bu ayet-i kerimedeki müjdeli vaat kadar beni hiçbir şey sevindirmedi' buyurmuştur.

15.06.2001
İnsan, yaratılışı itibariyle bu dünyaya ait değildir. Ölüm denilen hakikat, dünyanın gelip geçici zevklerine son veriyor; adeta, insanı görmüş olduğu rüyasından uyandırıyor. Gölgeden, hayalden, kayıttan kurtarıp, ebedi gerçekle yüz yüze getiriyor. İslam âlimleri ölümü; dünya hayatındaki acı, elem ve ıstırapların en büyüğü, ahiret hayatındaki azapların ise, en hafifi olarak tavsif ve tarif etmişlerdir. Dünya, sıkıntı ve meşakkat yeridir; hele mü'min için.. Öyle ki; ahiret zevk ve nimetlerinin yanında, dünyanın zevk ve nimetleri elem ve ıstırabı andırır. Benzetmek uygun ise, tabii çiçek ile sun'i çiçek arasındaki fark gibidir. İnsana; indirildiği dünya için; (sen buraya ait değilsin, burası senin için, kısa bir müddet kalacağın duraktan ibarettir. Gerçekte sen, ötelere; ölümden sonraki gerçek ve ebedi hayata, ahiret hayatına aitsin. Yalnız; varacağın ebediyet yurdunun azığını, bu duraktaki bekleme süresinde elde edeceksin. Gafil olma! Ebedi hayatını şekillendirecek, bu dünyadaki inancın ve amelindir. Sonsuz olan ahiret yurdunda cennet ve cehennemden başka bir yer yoktur. Kişi, cennet veya cehennemini, dünyadan, kendi elleriyle götürür) denildi. İnsana bu ikazı yapan; insan içinden seçilmiş, hayatlarında hiçbir zaman yalan konuşmamış, her bakımdan üstün, ahlak ve edep timsali müstesna insanlar. Yani Peygamberler. Peygamberleri, bu ulvi gaye için görevlendiren de; insanı yoktan var eden, dünya hayatıyla imtihana tabi tutan ve insanı başı boş bırakmayan merhametlilerin en merhametlisi olan Rabbimiz. Yani Allahü teala.. Eğer, Cenab-ı Hakk; Peygamberleri vasıtasıyla bu ikazı yapmamış olsa idi, insanın hali ne olurdu? Az bir kısım insan, aklıyla Allah'ın varlığını bilmiş olsalardı bile; kendine, muhitine, ötelere ait bilgileri ve her şeyden önemlisi Rabbine karşı kulluk vazifesini ve bunun nasıl ifa edilebileceğini nereden bilebilirdi? Demek ki, insan, insanlığını bilebilmesi için Peygamberlere muhtaçtır. Peygambersiz insan, zifiri karanlıkta yanmakta olan ateşe doğru uçuşan böcekler misali, şaşkın ve ne yaptığını bilmez haldedir. Sonsuz cennet nimetlerini ve hepsinden önemlisi Yaradan'ın rızalığını müjdeleyen ve sonsuz cehennemin azaplarından korkutan Peygamberler, insanla Rabbi arasındaki köprü gibidir. Peygambersiz insan, değil Rabbini tanımak ve O'nun hoşnutluğunu kazanabilmek; burnunun ucunu bile göremez. Hançeresini Peygamberi nefesle beslemeyen, kalbini Peygamber sevgisiyle doldurmayan, aklını Peygambere teslim etmeyen insanın, her bakımdan vahşet hali ortada. Bütün bir insanlık tarihi bu vahşet tabloları ile dolu. İnsanın en faziletli sıfatı sevgidir. Peygambersiz sevgiyi bir düşünün; ne kadar bencil, hoyrat, kan dökücü ve ürkütücüdür. Yalnızca Peygamberlerin, örnek olup, telkin ettikleri hakiki sevgidir ki, asla bencil değildir; çünkü, kendisi için değil, karşı taraf içindir. Bu sevgiden hayat fışkırır. Bu sevgide (ben) yoktur; (ben)den geçmek vardır. O halde, bize düşen; Cenab-ı Hakk'ın Sevgilim diye hitap ettiği sevgililer sultanı Muhammed aleyhisselamın aşkıyla yanmak, O'na ve O'nun Allah katından getirdiklerine şeksiz ve şüphesiz inanmak ve O'na göre, hayatımızı ta'yin, tespit ve tanzim etmektir. O'nun yüzünden var olan insan; O'nsuz yaşayabilir mi? Yaşıyor derseniz; bu ne menem yaşamaktır?

22.06.2001

İnsanoğlu eşref-i mahluktur. Yani, yaratılmışların en kıymetlisidir. Onun bu kıymeti, Yaradan'ın kendisini muhatap kılmasından gelmektedir. İnsanoğlu, sahip olduğu bütün kıymetlerle beraber, çetinler çetini bir imtihana tabi tutulmuş ve gerçekte ona acziyeti ve haddi bildirilmiştir. Bu çetin imtihanı kazanmanın yolu, acziyetini bilip, haddi aşmamasıdır. Cenab-ı Hakk'ın koymuş olduğu hudutlara riayet etmesidir. Yani, edepli olmasıdır. Zira edep, hududa riayettir. Eşya ve hadiseleri teshir etmesi, hükmü altına alması için yaratılan insan, yeryüzünde Allah'ın halifesidir. İnsanoğluna haddini bildiren en açık delil, kendi varlığı, maddi ve manevi yapısıdır. Sahip olduğu muazzam yaratılış karşısında şaşkına dönen insan, kendine 'meçhul' demek zorunda kalmıştır. Bilim ve teknoloji bu kadar ilerlemesine rağmen, insanoğlu daha kendi maddesini keşfedemedi. Darwin bile; 'gözün yapısını ve onun görme olayındaki fonksiyonlarını düşündükçe, tepem atacak, aklım yerinden çıkacak gibi oluyor' demekten kendini alamamıştır. İnsanın sahip olduğu, bu muazzam varlığına kendisinin hiçbir dahli yoktur. İnsan; nereden ve nasıl geldiğini, nasıl şekillendiğini, nasıl büyüyüp olgunlaştığını, nasıl yaşlandığını ve nereye, niçin gideceğini düşünmek ve bilmek zorundadır. En ufak bir zerrenin bile boş ve manasız yaratılmadığı bu alemde, bu muazzam yapı; abes, boş ve manasız olabilir mi? Bütün alemleri kendine müsahhar (teshir edip, hükmü altına alması) gören ve bu uğurda nefes ve ömür tüketen insanın kendisi ne için vardır ve neye memurdur; hiç düşündü mü? Büyük başın derdi de büyük olur. Memuriyeti ve imtihanı da çetinler çetinidir. Tabii, mükafat ve mücazatı da... Yaratılanların zirve noktası insanoğlu, aczini ve haddini bilmediği; bütün bu nimetleri kendisine bahşeden Rabbini unuttuğu zaman, nankörleşir ve aşağıların aşağısına inkılap eder. Yok yere, her şeyi kendinden bilip, azdıkça azar. Öyle ki; Allah'ın karşısında dikleşir! Bu haliyle şeytanlara parmak ısırttıran insan, azabı hak eder. Haddini ve aczini bilip, Rabbi karşısında secdeye kapanan ise, mükerrem olur. Yüceltilir ve sonsuz nimetlere garkedilir. Bu hal, Mektubat-ı Rabbani'de ne güzel ifade edilir: 'Ben'im diyen ağaç, göklere doğru dikleşir; baltayı yer! 'Hiç'im diyen kamış, şekerlendirilir! Dikkat edin; bütün olumsuzlukların, çirkinliklerin ve kavgaların temelinde hep 'ben' ve bencillik vardır. 'Peki' diyenlerde ise, huzur ve kurtuluş... 'Ben'den ve bencillikten kurtulmanın yegane yolu, 'peki' demektir. Bunu da ancak, kendini ve Rabbini bilenler söyleyebilir.

29.06.2001
İman ve aksiyonundan, asliyet ve şahsiyetinden uzaklaşan, kısaca; kendisini yaratılış kanunlarından (ahlaktan) tecrit eden insan, tek kelime ile canavarlaşıyor. Hem öylesine canavarlaşıyor ki, bilinen değme canavarlar eline su dökemiyor. Herşey, bir dereceye kadar ihmale gelebilir ama, insan asla! İnsan, aciz ve muhtaç yaratılışı itibariyle, kendisine Rab (İlah) edinmeye ve tapınmaya meyyaldir. İlahlık davasına kalkışanlar ise, üç kuruşluk ve gelip geçici zenginliklerinden dolayı arsızlaşan ve azgınlaşan bedbahtlardır. Merhametlilerin en merhametlisi olan Cenab-ı Hakk da, yarattığı insanın bu halini en iyi bilen olduğu için, onu başı boş ve çaresiz bırakmamış; insana kendi cinsinden seçilmiş Peygamberler ve yine onlar vasıtasıyla ilahi mesajını göndermiştir. Allah'tan gelen bu ilahi mesajlar sayesinde insan, şahsiyetini müdrik olabilmiştir. İnsan nev'i içinde en ulu şahsiyetler Peygamberlerdir. Onları, bizzat Cenab-ı Hakk terbiye etmiş, insanlar arasından seçmiş ve kendisi ile insanlar arasında 'elçi' olarak görevlendirmiştir. Peygamberlerin görevi; Allah'ın emir ve yasaklarını insanlara tebliğ etmek, duyurmaktır. Hidayet verip, kurtuluşa erdirmek değildir. Zira, kurtuluş ve hidayet ancak Allah'tandır. Allah'ın kurtuluşa erdirip, hidayete kavuşturduğunu dalalete (sapkınlığa) düşüren olmayacağı gibi, Allah'ın dalalete düşürdüğünü de, hidayete kavuşturacak yoktur. Son Peygamber olarak gönderilen iki cihanın serveri, sevgililer sultanı Muhammed aleyhisselam, Allahü tealanın, en son ve en mükemmel mesajını (Kur'an-ı kerim) getirmiş ve kıyamete kadar gelecek bütün insanlığın kurtuluş ve hidayet yolunu göstermiştir. Bu ilahi mesajı alan insan, haddini bilmiş; Allah'a kul olmuş, O'nun emirleri doğrultusunda hayatını ta'yin ve tespit ederek medeni olmuş ve huzuru bulmuştur. İslam'ın saffet devrinde; dünyanın gücü Müslümanların elinde idi. Kendileri de huzurlu aleme de huzur veriyorlardı. Müslümanlar, ne zaman ki imanlarını, aşk ve bağlılıklarını kaybettiler; yani, Allah'ın vermiş olduğu nimetlere nankörlük ettiler; güç ve kuvvetleri ve sahip oldukları nimetler ellerinden gittiği gibi, azaba müstahak oldular. Huzurları gitti, refah ve saadetleri son buldu. İman ve aşk devirlerinde maksutları Allah ve O'nun rızası idi. İmanları sönüp, aşkları bitince maksutlar çoğaldı. Allah'tan, Allah'ın emir ve yasaklarından uzaklaşarak zillete düştüler. Zira, Allah'tan gayrılarını ilah edinmişlerdi. Başta kendi nefisleri olmak üzere sayısız ilahlar edindiler. Parayı putlaştırdı insan.. İnsanı putlaştırdı insan.. Sistemi putlaştırdı insan.. Sayısız putlarla çepeçevre sarılmış bugün insan.. İslamiyet öncesi Cahiliyet Devri'nde, hamurdan putlar yapıp tapınan ve acıkınca putunu yiyen insanlar misali, günümüz marka Müslümanları da; Allah'ın dışında ilah edindiklerine tapınıyor ve acıkınca onları yiyor! Gerçekte ise, insan; bizzat kendisini ve ruhunu yiyip tüketiyor ve 'esfel-i safilin'e doğru hızla sürükleniyor.

20.07.2001

.Mü'min mazlumdur. Bu söz, hep doğru söyleyici olan ve düşmanları tarafından bile 'emin' diye vasıflandırılan sevgili Peygamberimize aittir. İnsanlık tarihi boyunca inananlar hep mazlum rolünü üstlenmişlerdir. Dert, musibet ve belaların en büyüklerini, daima Allah'ın sevgili kulları çekmiş; bunlarla bir yandan olgunluk temrinleri tamamlanırken, diğer yandan da dünyaya, dünyanın gelip geçici zevk ve eğlencelerine gönül bağlamaları önlenmiştir. Zaten, dünyanın ve onun gelip geçici zevk ve eğlencelerinin farkında olan gerçek mü'minler, Cenab-ı Hakk'ın murad ettiği şekilde olgunlaştıklarında (kamil insan), bu dert, musibet ve belalardan zevk almaya başlarlar. Dua ve niyazlarında da; 'Ya Rabbi! Dert ve belalarımı arttır' derler! Onun içindir ki, dert ve belaların en büyüklerini Allah'ın en sevgili kulları çekmiştir; çekmeye de devam edecektir. Zira, bütün bu dert ve belalar gerçek SEVGİLİ'den gelmekte ve bunlarla kulunu kendisine çekmektedir! Bundan dolayı da İslam Tasavvuf büyükleri buyurmuştur ki: Dert ve belalar, SEVGİLİ'nin attığı kemenddir. Şurası bir gerçek ki, Allah dağına göre kar veriyor. Kimseye taşıyamayacağı yükü yüklemiyor. Diğer bir deyişle, yükü taşıyabilene veriyor. Nice hastalara şifa dağıtan, öyle mübarek insanlar gelmiştir ki, kendileri türlü hastalıklar içinde; sabır, tevekkül ve rıza makamında ömür tüketmişlerdir. Bunca çaresizin derdine derman oluyorsunuz da kendi derdinizin çaresine niçin bakmıyorsunuz dendiğinde de; 'SEVGİLİ'den gelene razı olmak lazımdır, hatta bizi adam yerine koyup da dert gönderdi diye sevinmek lazımdır, O'ndan gelenin gitmesini istemek edebe uymaz şeklinde karşılık verirlerdi. Ebedi yurt ahiret olduğuna göre; dünyada mazlum olmak, elbette evladır. Netice itibariyle; dertler de, belalar da, musibetler de, zalimlikler de, mazlumluklar da.. hepsi de geçecek ve geçmeyecek günde, bütün bu yapılanların hesabı verilecektir. O hesap gününde; zalim olmak mı, mazlum olmak mı; hangisi olmak evladır? Dünyanın azabı, dert, bela ve musibeti geçici; ya ahiretinki? Sevgili Peygamberimiz fakirliği ile övünmüştür. Kulluğa, ziyadesiyle yaraşan hal, fakirliktir zira. Mazlumluk da öyle.. Sabredebilen için, iyi kul olmanın adeta alameti farikasıdır. Dünya ile ahiret birbirinin zıddıdır. Dünyayı darıltıp küstüren ahireti güldürür; dünyayı güldüren ise, ahireti zindan eder, ağlatır. Dünya verilip ahiret alınır; dünyayı alanlar ise, ahirette ziyan edeceklerdir. Babasız hak Peygamber İsa aleyhisselam buyurmuştur ki: 'Sağ yanağına vurana, sol yanağını da uzat!' , 'Gömleğini isteyene paltonu da ver!' ve; 'Düşmanını da sev!' Babasız hak Peygamber İsa aleyhisselamı çığırından çıkaran ve ona haşa ilahlık isnadında bulanan Hıristiyanlık âlemine ve bir de İslam âlemine bakın! Fert fert, cemiyet cemiyet ve bütünüyle bakın; kim zalim ve kim mazlum?! O halde, yine sözümüzün başına ve sevgililer sultanının tespitine dönelim ve noktayı koyalım: 'Mü'min mazlumdur!' Ne mutlu mazlumlara ki, onların hamisi, sahibi ve davacısı bizzat Cenab-ı Hakk'dır.

27.07.2001

İnsanı en iyi, onu yaratan bilir. Her şeyi hakkıyla bilen Cenab-ı Hakk, yeminle; insanın Rabbine karşı nankör olduğunu, şüphesiz bu hale kendisinin de şahit olduğunu ve mal sevgisine de aşırı derecede düşkünlüğünü bildirip, şöyle buyuruyor (Adiyat suresi, 6-8. ayeti-i kerime mealleri): İnsanın Rabbine karşı nankör olması; başta O'nu ilah olarak tanımayıp reddetmesi ve hakiki Ma'bud olan Allahü tealadan başka ilahlar edinmesi ve O'nun verdiği nimetleri, O'nun arzu ve istekleri doğrultusunda kullanmamasıdır. Cenab-ı Hakk'ın, insana, sahip olduğu hallerini haber vermesinden maksat; insanın kendisini tanıyıp, aklını başına devşirmesi içindir. Sonsuz merhamet sahibi olan Rabbimiz, insana acıyor ve ona ebedi saadet yolunu gösteriyor. Sonsuz felaketlerden kurtulması için de ikaz ediyor. İnsanoğlu için bundan büyük şeref olabilir mi? Kendisini ve âlemleri yoktan var eden Allahü teala insanı kendine muhatap kılıyor ve onunla konuşuyor! Ona hayatın sırrını açıklıyor ve öldükten sonraki ebedi hayatla ilgili ikaz ediyor! İnsanoğluna bundan daha büyük nimet ne olabilir? Hayatı ganimet bilmeli diyen Sadi-i Şirazi, Bostan'ında anlatır: 'Ey kemikten kafes! Haberin var mı? Sahip olduğun can, nefes denilen bir kustur. Kuş, ipten kurtulup kafesten çıktı mı, ne kadar çalışsan da onu bir daha avlayamazsın. Sana verilen bu hayat fırsatının kıymetini bil ve sakın heba edip elinden kaçırma. Unutma ki, dünya hayatı tek bir nefesten ibarettir. Ve bilgin kimsenin gözünde, bir nefes, koca bir cihandan daha değerlidir. Vaktiyle dünyaya hükmeden İskender, giderken bütün dünyayı bıraktı. Malik olduğu bütün bu dünyayı verip de bir nefes mühlet alması mümkün olmadı. Herkes ölür ve ektiğini biçer; iyi veya kötü bir ad bırakır. Madem ki dostlar gitmiş, biz de yoldayız, bu kervansaraya niçin gönül verelim? Dünya dilberine gönül bağlama. Zira bu dilber, kiminle oturduysa onun kalbini koparıp paramparça etti. İnsan bir kere mezar toprağına yattı mı, yüzünün tozunu ancak kıyamet günü silkebilir. Şimdi gaflet yakasından başını kaldır ki, bu baş, yarın utançla önüne düşmesin! Şiraz'a giderken başını gözünü yol tozlarından yıkamaz mısın? Ey günah tozuna batmış olan kişi! Yakında bilmediğin bir şehre gireceksin; şimdi iki gözün iki çeşme ağla ki, üstündeki kirlerden arınmış olasın!' Dünyanın olanca sahteliği gözler önünde cereyan ederken, ona bel bağlamak; gelip geçici olan nimetlerine dalıp Allah'ı ve ahiret gününü unutmaktan daha büyük bir nankörlük olabilir mi? Gaflet içindeki insan nankör değil de nedir? Allah'ın; yine insanın ebedi saadeti için yarattığı ve kendi sevgisine tahsis ettiği kalbi, olur olmaz şeylerin ve; yarın kıyamet gününde beş para etmez paçavraların sevgi ve hırsıyla doldurmak akıl kârı mıdır? İslam büyükleri; 'Olması muhakkak olan şeyi olmuş bilmek lazımdır' buyuruyor. Muhakkak öleceğimize göre; bu hırs ve tamah ve hiç ölmeyecekmiş gibi dünyaya sarılmak neden?

03.08.2001

Tarih boyunca insanlar, dünya üzerinde insanca yaşamayı istemiş, ancak bunda pek başarılı olunamamıştır. Hak, hep güçlüden yana olmuştur zira. Güçlü, hakkı hakkından dolayı değil, gücünden dolayı elde etmiştir. Dolayısıyla hak, devamlı suretle gasp edilmiştir. Dün böyle idi de, bugün durum değişmiş midir? Bugün de dünyayı, çok uluslu şirketler denen dev kuruluşlarca yönetiliyor. Birçok ülkede, rejimi ne olursa olsun, hükümetleri bu şirketler kurup indiriyor. İstedikleri kararları, istedikleri ülkelerde rahatlıkla aldırabiliyorlar. Dünyanın aslı yokluk (adem) olduğundan; yani varlığı kendinden olmayıp, sonradan, başkası tarafından meydana getirildiğinden; onun hayat tarzından çokluk, çeşitlilik ve değişkenlik yansır. Dünya üzerinde bulunanlara ve hayat sürenlere bakın; bu değişkenlikleri, çeşitlilikleri ve çokluğu rahatlıkla müşahede edebilirsiniz. Buna rağmen, dünya ve görünen bu âlem, yaratılışı ve işleyişi yönünden büyük bir nizam ve intizamı gösteriyor. Ne zaman ki dünya üzerine insan denilen mahluk indirildi, dünyanın nizamı da bozuldu. Bozan, ezen, zulmeden, kıran, dağıtan, kan akıtan ve na-mütenahi olumsuzlukları şiar edinen insanoğlu, dünyanın her türlü nizamını alt üst ettiği gibi, kendisi de rahat ve huzur yüzü görmemiştir. Sebebi, hep kendisi... Onun nefsi ve hissi davranışları... Bizatihi insanoğlunun kendisi de, hemen her ferdiyle çeşitlilik arz eder. Renk renk insan.. Çeşit çeşit lisan ve her bir ferdi na-mütenahi istek ve arzularla dolu koca bir insanlık âlemi. Huzurun ve barışın tılsımı, Yaratıcı tarafından insanoğluna öğütlenmiş, ancak insanoğlu bu ilahi mesaja sırtını dönmüştür. Fert fert, aile aile, sokak sokak, mahalle mahalle, cemiyet cemiyet ve nihayet devlet ve bunların toplamı bütün bir insanlığın huzur, refah ve kurtuluş reçetesi tek bir kelimenin içinde saklı.. Tek heceli ve bir kelimeden ibaret bu saadet sözcüğü, bütün insanlık tarihi boyunca, devamlı yırtıcı hayvanların inlerinde saklı kaldı! Onu oradan indiren, zaman zaman kahramanlar gelmedi değil; ancak, bu saadet devirleri uzun sürememiştir. Sınırlı ve mahdut kalmış; bütün bir insanlığın saadet ve huzuru, asla temin edilememiştir. Bundaki esas amil de, insanoğluna arız olan bozguncu ve kan dökücülük sıfatlarıdır. İnsanoğlu başına bela olan ve çeşit çeşit gaileler açan 'BEN' sözcüğünden kurtulmadıkça, huzura ve barışa erişemez. Dikkat edin; 'BEN'in olmadığı yerde kavga ve niza yoktur. 'BEN'in olduğu her yerde ise, kavga, kan ve göz yaşı vardır. 'BEN'in olduğu yerde, tek seslilik ve tekdüzelik aranır. İnsan tabiatına ve bizzat tabiata aykırı olan bu hal, ister istemez çatışmaları ve kavgaları doğurur. Osmanlı, çok sesliliği ve hoşgörüyü denedi ve muvaffak oldu. Bugün, ABD ve birçok Batı ülkeleri bunu deniyor ve muvaffak oluyor. İnsan; en son olarak 1400 sene evvel ortaya konmuş bulunan Kur'an'ın: "Sizin dininiz size; benim dinim bana!" hakikatine hâlâ erememişse, daha çok çekeceği var demektir.

10.08.2001

Ahir zaman yevm- ül beterdir; yani, bugün dünü, yarın bugünü aratacaktır. Zaman zaman mutlu devirler gelmedi ve gelmeyecek değil, ancak, bu hal arızi ve mevzi olacaktır. Bütün bir insanlığın, maddi ve manevi huzur ve mutluluğu ise hayaldir. Dikkat ederseniz, meydana gelen her olay veya hadise normal cereyan etmiyor. Cenab-ı Hakk, Rum suresinin 41. ve Şura suresinin 30-34. ayet-i kerimelerinde mealen şöyle buyurmaktadır: 'İnsanların bizzat kendi işledikleri yüzünden karada ve denizde düzen bozuldu, ki Allahü teala yaptıklarının bir kısmını onlara tattırsın; belki de (tuttukları kötü yoldan) dönerler.' 'Başınıza gelen herhangi bir musibet, kendi ellerinizle işledikleriniz yüzündendir..' 'Yahut yaptıkları yüzünden onları helak eder..' İman nurundan uzaklaşan, hak ve hakikate sırtını dönen insan, önce kendi ruhunu bitirdi. Artık insan, eski insan değildir. İman nuruna sahip insan Rabbani ahlakla ahlaklanmış idi. Kendisi için istediğini başkası için de isteyen ve bundan hoşlanan karaktere sahiptir. Birbirleri için yaşar ve hayırda yarışırlar idi.. Cenab-ı Hakk, insanı kendi halifem olarak yarattım buyuruyor. İnsanda böylesine üstün bir liyakat ve donanım vardır; yeter ki, hançeresini ilahi nefesle doldurabilsin! Allahü teala insana acıdı ve ona yine kendi cinsinden Peygamberler göndererek, onun ruhunu, dimağını ve gönlünü, hak ve hakikat nuruyla besledi. İnsan, ne zaman ki Rabbini ve O'nun, insanı olgunlaştırıp yücelten İlahi Mesaj'ını unuttu ve kör nefsinin emrine girdi; yani Allah'ın vermiş olduğu nimete nankörlük etti; alçaldı ve dipsiz kuyulara yuvarlandı. Vahşet, gözyaşı ve kanda boğuldu!... Günümüzde, aile içinde bile her fert yalnızca kendisi için yaşıyor! Kimse kimsenin derdiyle ilgilenmiyor. Öz be öz kardeşlerin derdi bile, birbirlerini ilgilendirmiyor! İnsan, tarihinin en büyük yalnızlığı içinde; yalnız doğuyor, yalnız yaşıyor ve yalnız ölüyor! Batılı toplumlarda aile çoktan yıkılmış olduğundan, aile ve akrabalık bağları kopmuş; insanın olmazsa olmaz değeri olan 'sevgi' sırra kadem basmıştır. Birbirinin kemiğine musallat olarak yaşayan yığınla insan, pörsümüş ruhundaki 'sevgi'yi dindirebilmek için, hemcinsini itip, köpekle yaşamayı yeğlemiştir! Çocukları dağılıp gitmiş, ıssız kalan Batılı evleri yalnızca köpekler şenlendiriyor! Kendisini böylesine ihmal eden insan, en az bir bu kadar zarar ve ziyanı da çevresine vererek, dünyayı yaşanmaz kılmıştır. Dün, suyu kana kana içilen, balık tutulan ve hayat fışkıran nehirler bugün zehir akıtıyor. Bu gidişle yakında, insan soluyacağı havayı bile bulmakta zorluk çekecek! Kendine yabancılaşan ve sahteleşen insan, dünyayı da sahte dekorlarla donatıp mutluluk arıyor! İnsanın traji komik bu hali, katlanarak büyüyerek kıyamete değin sürecektir. Mutluluk, kendi gölgesi gibi; devamlı peşinde koşacak ama, bir türlü yetişemeyecektir. Bu, daha buradaki yani, dünyadaki azaptır. Dünya hayatı üç gündür; dün, bugün, yarın.. Asıl yarından, yani öldükten sonraki gün önemli.. Ki, o gün hiç bitmeyecek.. Üstelik, dünyanın bütün sıkıntı, ıstırap ve elemleri, ahiret azabının yanında 'hiç' sayılır! Çünkü; dünya azabı ne kadar ağır olursa olsun, dünya hayatı ile sınırlıdır. Netice itibariyle geçicidir. Ya ahiretteki azap?!

17.08.2001

İnanmak ne büyük saadettir. Aksi halde; dünyanın her çeşit lezzetini bitiren 'ölüm' denilen gerçek ne ile izah edilecekti? İnkârcıların, içine yuvarlanıp bir ömür boyu debelendikleri ıstıraba bakın ki, 'ölüm'ü son, insanı başıboş ve manasız görüyorlar. Halbuki, kul yapısı basit bir eşyanın bile bir değeri varken; bütün bir kainatın sırlarını kendinde toplayan ve bundan dolayı 'küçük kainat' diye isimlendirilen, madde ve manasıyla muazzam bir yapı teşkil eden insan ve onun hayatı nasıl boş ve manasız olabilir? İnsanın, kendi yapısına ve hayatına boş ve manasız diyebilmesi için, yapı ve hayatının, evvel emirde kendi elinde olması lazım gelmez mi? İnsan cehaletinin koyuluğuna bakın ki, kendi dahili bulunmayan işte haddi aşıyor! Öyle ya; kainatın ve bizzat insanın kendi oluşumunda ne katkısı vardır? Cenab-ı Hakk, melekleri insana secde ettirdi ve bizzat kendisine muhatap kıldı. Mahluk için, bundan daha büyük bir şeref ve izzet olabilir mi? İnsanoğlu, kendisine verilen sayısız nimetleri bir kenara bıraksa; yalnızca yaratılışındaki bu üstünlüğün şükrünü eda edemez! Gaflet perdesiyle aklını örten ve dünyanın geçici zevk ve nimetlerine dalan ve Rabbini, O'nun emir ve yasaklarını göz ardı eden insan, nereye gideceğini zannediyor ve neye güveniyor? Kendi dışındaki yaratılmışlara bakıyor; her birisi kendinden daha süfli olmalarına rağmen, bunlardan hiç birisi boş ve manasız yaratılmamış iken; bütün bunları hükmü altına alabilen 'amir' konumundaki kendisi, nasıl gayesiz yaratılmış olabilir? Bütün alemi emrine amade gören ve onu kendi hükmü altına alan insan; kendinden ve kendiliğinden olmayan bu muazzam yapının işleyişine ve ahengine bakarak düşünmez mi? 'Ben neyim ve bu hal neyin nesi? Yetiş; yetiş, ey ulvi varlık muhasebesi!' Demez mi? İnsan; kendisini çok güçlü zannetse ve bu gücü sayesinde olay ve hadiseleri teshir edip hükmü altına alsa da; bu gücün kendinden olmadığını biliyor. En basitinden (!) nefes alış verişiyle hayatı soluyor. Ne nefeste (hava) ve ne de onu alıp vermede ve her alış verişte sağlanan hayatta kendisinin bir dahili yok! Dolayısıyla insan hazıra konmuş! Varlığı hazır, çevre ve muhiti hazır; istifade ettiği ve edebileceği sayısız nimetler de hazır! Bütün bu hazırları hazırlayanı, bilmemek ve düşünmemek için, insanın tek kelime ile nankör olması gerekir. Dünyanın basit bir nimeti karşılığında, iki büklüm olan, temenna eden ve bin bir teşekkürle mukabelede bulunan insan; varlık sebebini, sebeplerin müsebbibini nasıl düşünmez, düşünemez ve O'na boyun eğmez? Cenab-ı Hakk, hadis-i kudside: 'Ey Âdem oğulları! Sizi kendim için yarattım. Herşeyi de sizin için yarattım. Senin için yarattıklarım, seni, kendim için yaratılmış olduğundan men ve gafil ve meşgul etmesin!' buyuruyor.

24.08.2001

Dünya üzerindeki İslam coğrafyasına bakın, Müslümanların Müslümanlık hallerini görün! Gelir dağılımındaki en büyük adaletsizlik, İslam ülkelerinde.. Savaş, İslam ülkelerinde.. Perişanlık, sefillik, İslam ülkelerinde.. Rüşvet, suiistimal, adam kayırma, İslam ülkelerinde.. Zulmün envai çeşidi İslam ülkelerinde.. Oysa; İslam coğrafyasına bakıldığında, yer altı ve yer üstü zenginliklerinin her türlüsüne malikler. Bu ülkelerin idarelerindeki bir avuç zorba takımı ve onların yandaşları, her türlü nimetten alabildiğince istifade ederken, oralarda yaşayan insanların yekunu açlıkla pençeleşiyor. Müslümanların içinde bulundukları bu zillet hali, inanıyoruz dedikleri dinlerini ne denli anlayıp yaşadıklarının en açık delilidir. Halbuki, Cenab-ı Hakk; en son ve en mütekamil bu dini, insanlara dünya ve ahiret saadetini elde etsinler diye gönderdi. Müslümanların fiillerine ve yaptıklarına dikkat ettiğimizde; iman ettik dedikleri dinin, adeta karışında yer alıyorlar! Yani, imanlarına muhalif bir yaşantı içindeler.. Cenab-ı Hakk; 'Üzerinize gönderdiğim nimetlerime şükrederseniz, onları ziyade kılıp, artırırım. Eğer, bu nimetlere karşı nankörlük ederseniz, onları elinizden alır ve şiddetli azap ederim' buyuruyor. Soframızdaki bir lokma ekmeği düşünelim. Hangi istihalelerden geçip de önümüze gelmiştir? Bunun için seferber olan tabiat olayları (rüzgar, bulut, yağmur vb.) bile; acziyet içindeki insanın ne denli bir rahmete muhatap olduğunu göstermektedir. Topraktaki ve yer üstündeki istihaleleri ve yüzlerle ifade edilebilecek insanların çalışmaları neticesinde ekmek olup soframıza geliyor. Sadece ekmek nimetinin şükrünü eda etmekten acizdir insanoğlu. Nimete şükür, öncelikle nimetin Allahü tealadan olduğunu bilmektir. Ve sonra, verilen bu nimetleri, hakiki sahibinin (Cenab-ı Hakk) uygun gördüğü yerde ve şekilde kullanmaktır. Şimdi sorarım size sevgili okuyucularım; fert fert Müslümanlar, aile aile, sokak sokak, mahalle mahalle, cemiyet ve nihayet millet ve milletler olarak; bizlere sunulan onca nimetin hangisini Allah'tan bildik ve hangisini O'nun emirleri doğrultusunda kullandık? Zahirde, dünyanın petrol zengini İslam ülkelerinde fukaralık ve sefillik diz boyu! Petrolün kaymağını yiyen de, aç kalıp sefilane hayat süren de, gırtlağına kadar günaha batmış! Bir kısmı da zenginlikten azıp azgınlaşmış!.. Dinlerine bu denli bigane kalan insanların manevi hastalıklarından bahsetmeye gerek yok. Gaflet perdesi, akılları öylesine örtmüş ki; her iki kesimin (zengin-fakir) bedeni hastalıkları da görülüp ibret alınamıyor. Zengin fazla beslenmekten, fakir ise, beslenememekten hasta! Bazıları, bu zillet hallerini görüp hayıflanıyor. Bunlara ne kadar şaşılırsa azdır. Müslümanların hallerine bakıp da, gökten taş yağmadığına dua etmek lazımdır! Her şeyin sahtesi kötüdür; ancak, inancın sahtesi kötülerin en kötüsüdür. İman, ihlas gerektirir zira. Nitekim, sevgili Peygamberimiz imanı tarif ederken; 'iman, süsleme ve temennilerle değil, inanılan şeyin kalpde yerleşmesi ve o yerleşeni de amelin tasdik etmesine denir' buyuruyor. Müslümanların imanları (inandık dedikleri) ile amelleri taban tabana zıt! Kimi kandırmaya çalışıyorlar? Kimi olacak; halleri bu suale yeterli cevap teşkil etmiyor mu?

28.09.2001

Hayat hayaldir de; bu hayal bir de sıkıntı ve meşakkatlarla dolu olunca, gerçekten çekilmez hal alıyor. Ve, o vakit yerin altı, üstünden daha hayırlı oluyor. İyiler, eskinin yadigarı, melek yaratılışlı iyiler; ilim, feyz ve bereket saçan örnek insanlar, birer birer aramızdan ayrılıyor. Yerleri asla doldurulamaz bu kıymetli insanların vedaı, kıyamet habercisi adeta! Âlimin vefatı, âlemin ölümü buyurmuş sevgili Peygamberimiz.. Prof. Dr. Orhan Karmış Hocamız, bir insan ömrünü, saniye feda etmeksizin ilmin; üstelik ilimlerin en şereflisi olan, 'Tefsir ilmi'nin bitimsiz deryasında kulaç atarak ve attığı her kulaçta, Allah Kelamı'nın doyumsuz lezzetini tadarak geçirdi. O'nu TGRT'de tanıdım. Fırsat buldukça yanına gittim. Doyumsuz sohbetlerinden çok istifade ettim. Beni sevdi, merhamet etti ve bana ilmiyle beraber kalbinin kapısını açtı. Orhan Karmış Hocamızı, mübarek üç aylarda, güzel bir sonbahar günü kaybettik. O'nu, Eyüp Sultan'da Mihmandar-ı Peygamberi Eba Eyyüb el- Ensari Hazretlerinin müşfik kollarına tevdi ettik. Cenab-ı Hakk, bela ve musibetin çoğunu sevdiklerine veriyor. Orhan Karmış Hocamız, böbrek yetmezliğinden uzun seneler çekti. Altı sene önce iki böbreği de iflas etmişti; böbrek nakli ameliyatı oldu. Naklolan böbrek de, vücuduyla tam intibak edemedi ve son iki senesi, haftada iki gün diyaliz makinesine girerek geçti. Onca sıkıntı ve ıstıraba rağmen, halinden şikayet etmez; sabrın en güzelini gösterir ve haline şükrederdi. Allahü tealanın, kendisine sıkıntı verip imtihan ettiği ve bu imtihan neticesinde; sabırların en güzelini görüp, meleklerine gösterdiği ve güzeller güzeli bu halle övünüp övdüğü mübarek bir kuldu Orhan Karmış Hoca. Bu ıstıraplı haline rağmen, onun kitaplar arasındaki hummalı çalışmasını görür, imrenirdim. Cenab-ı Hakk'ın nasıl ki, 'Arş'ı taşıyan büyük melekleri vardı; yeryüzünde de, O'nun ezeli ve ebedi Kelamı'nı taşıyan, büyük yaratılışlı, müstesna bir insandı Karmış Hoca. Mü'minlerin niyazı, kabirlerinin Kur'an-ı kerimin nuruyla aydınlanmasıdır. Biliyorum; Orhan Karmış Hocamız kabrine, nuru, bir ömür hizmetinde olduğu ve her soluğunda yudumlayıp tattığı Kur'an-ı kerimin feyz ve bereketiyle götürdü! O'nu, siz de TGRT'deki Tefsir sohbetlerinden tanıyorsunuz. Ama, kendisi çok mütevazı olduğundan, anlaşılması güçtü. Doğu ve Batı dillerinden 9'unu, o dilin üstadı derecesinde bilirdi. Din psikolojisine ve Din sosyolojisine derin vukufiyeti vardı. TGRT'deki çekimlerden önce, tefsir edeceği ayet-i kerimeleri, onlarca tefsir kitaplarından; tekrar tekrar bakar ve en ufak bir yanlışlığa, eksikliğe meydan vermemek için adeta çırpınırdı. Bunca rahatsızlığı ve meşgalesi arasında, kendilerine gidip; Türkiye Gazetemiz için, haftada bir gün makale yazmasını istirham ettim. Gazeteden hiç kimse, yazabileceğini tahmin etmiyordu. Arzettiğimde; ne demek efendim buyurdular; bunu şerefli bir vazife addediyorum, ömrüm ve sıhhatim el verdikçe yazmaya çalışacağım dedi. O sevdiklerine ve cennet nimetlerine kavuştu. Cenab-ı Hakk cümlemizi şefaatlerine nail eylesin. Ne kadar ağlasak, dövünsek az! Ne Orhan Karmış Hoca var ve ne de bir daha Orhan Karmış Hocalar olabilir! Şimdi, siz söyleyin sevgili okuyucularım; yerin altı mı kıymetli, üstü mü?

05.10.2001

İnsanın yaratılış gayesi, Rabbini tanıyıp, O'na ibadet (kulluk) etmesidir. Muhammedi hançereden nefeslenip beslenen; Tevhid'e ve onu tebliğe memur Gaye İnsan'a tam bir teslimiyetle 'sıddık' makamına erişen Hazret-i Ebubekir buyuruyor ki: 'İdrakin aczini idrak, idrakin ta kendisidir.' Bu anlatımda, yani idraksizlikte insanın acziyeti vardır. Aczini bilip kendini tanıyan, Rabbini bilip tanıyabilir ancak. O halde, kulun Rabbine en yakın olma hali, namazın secdesindeki tezelzüldür (Rabbin karşısında eriyip, bitme ve tükenme). Öyle ki; secdede kulun, 'Ya Rabbi! Seni bütün noksan sıfatlardan tenzih ediyorum. Senin büyüklüğün karşısında eriyorum, yok oluyorum. Ben, bu acziyet içinde sana ibadet edebilmekten ve gereği gibi yüceltmekten çok uzağım' diye yakarışı ve bunu iki kere tekrarlayıp, neticesinde Allahü tealaya iltica edercesine; Allahü ekber diyerek doğrulması, onun yegane makamı olup (kulluk), övgüye layıktır. Çünkü; hem kendi hiçliğini haykırıyor ve hem ne bu hiçlik içerisinde uluhiyyetin karşısında eriyerek Allahü telayı tesbih ediyor, tazarru ve yakarışta bulunuyor. Şair de, 'Bildim seni ey Rabb! Bilinmez meşhur!' derken; insanın beynini kamaştıran bilgi yumağı içinde, bilgisizliğin doruk noktasını acı acı terennüm ediyor. İnsan, küçük kainat diye tanımlanan, daha kendisinin meçhulü; muamma deyip geçiyoruz! İnsan, görünen ve görülmez kuvvetlerle mücehhez. Sadece görünene (beden) inanıp itibar edenler bile, bu görünenin sukutu (ölümü) karşısında çaresizdirler! O halde, herkes; inansın inanmasın, bütün bir insanlık ölüm karşısında çaresizdir. Hazret-i Ali buyuruyor ki: 'Ben, inancımdan dolayı hiçbir şey kaybetmiş değilim. Bilakis, insan haysiyetine yaraşan şerefli ve mutlu bir hayat sürüyorum. İnançsız da ölecek... Oysa o, ölüm ötesi gerçek ve sonsuz hayatı inkâr ediyor. Muhal farz; ölüm ötesi hayat yoksa, ben bu inancım ve yaşantımdan dolayı bir şey kaybetmiş sayılmam. Ama; ya varsa -ki, buna bütün benliğimle iman ediyorum- o vakit, o inançsızın hali nice olur?!' Onun içindir ki, evliyanın büyüklerinden Abdullah-i Ensari buyuruyor ki: 'Bana, bu tertemiz itikadımı (inancımı) verseler, bunun yanında dünyanın bütün haraplıkları içinde yüzsem, hiç üzülmem. Kendimi dünyanın en bahtiyar insanı sayarım. Amma, inancımı alıp da, dünyanın bütün nimetlerini ve güzelliklerini verseler, asla istemem. Bu şekilde kendimi harap bilirim. Çünki, bilirim ki, dünyanın bütün nimetleri ve sıkıntıları, dünya hayatı ile sınırlıdır!' Koşup zıplayan, bağırıp çağıran, yiyip doyan, seven sevilen, doğup büyüyen, ihtiyarlayıp ölen... insan neyine güveniyor? Almanya'nın Dortmund şehrinde bir arkadaşım var. Hüseyin Dörtkaşlı. Gaziantep'in bu yiğit evladı, üst üste mühim ameliyatlar geçirdi. Ameliyat esnasında bir siniri zedelenmiş ve 6 ay yutkunamadı. Ağzına aldığı ve çiğneyebildiği lokmayı yutamıyor insan! Bunun zorluğunu ve verdiği ıstırabı ancak çeken bilir! Şimdi, çok şükür iyileşti ve diyor ki: 'Abi! Ne çektiğimi ben bilirim! Biz, ne nimetler içindeyiz de haberimiz yok! Nimet elde iken, ne kıymet biliyoruz, ne de şükrünü eda edebiliyoruz! İnan ki, insan sadece bu yutkunma nimetinin bile şükrünü edadan acizdir!' Acziyetini müdrik olanlara ne mutlu!

12.10.2001

Gelişen iletişim araçları sayesinde toplumlar kolaylıkla yönlendirilebiliyor. Toplumlar arasındaki en çetin ve kıyasıya savaşın da, başta televizyonlar olmak üzere, internet ve çeşitli basın-yayın vasıtalarıyla yapılmakta olduğunu görüyoruz. Dolayısıyla asrın en etkili ve en büyük silahı, yaygın şekilde kullanılmakta olan iletişim vasıtalarıdır. İslam'ın iç ve dış düşmanları, bunca uğraşmaları, gayret sarfetmeleri ve ellerindeki imkanları, İslamiyet ve Müslümanlar aleyhinde seferber etmelerine rağmen, bütün dünyada İslamiyet'in gelişmesine ve Müslümanların çoğalmasına mani olamıyorlar! İslam âlemindeki basın-yayın kuruluşları bile, bilerek veya bilmeyerek, İslamiyet'in ve Müslümanların aleyhindeki bu oyunlara alet olmaktadırlar! Mesela; son senelerde sistemli bir şekilde işlenen ve televizyon kanalları vasıtasıyla, insanların beyinlerine; İslamiyet terör dini, Müslüman ise terörist olarak kazınmak istenmektedir! En basitinden Orta Doğu'daki Flistin ile İsrail arasında cereyan etmekte olan savaş haberlerinin verilişine dikkatinizi çekmek isterim. Hiçbir haber kanalında İsrail'in fanatik yönü işlenmez. Yahudiliği esas alan bir din devleti olduğu vurgulanmaz. Ve, İsraillilerin yapmakta olduğu savaşın, Yahudiliğin siyasi yansıması olan 'siyonizm'in hedefini teşkil eden 'Arz-ı mev'ud'a (Tanrının İsrail milletine vadettiğine inanılan Nil'den Fırat'a kadar topraklar) ulaşmanın gayretkeşliği olduğu belirtilmez. Üstelik, İsrail bulunduğu coğrafyada işgalci bir güçtür ve bu gücünü devlet eliyle terör yapmak suretiyle sürdürmektedir. Zaman zaman televizyonlarda, savaş sahnelerini görüyor; tanklara ve en modern silahlara karşı zavallı Filistinlilerin taşla mukabele etmekte olduğunu müşahede ediyoruz. Oysa, vatanlarından koparılıp atılan ve mülteci durumunda sefil bir hayata mahkum edilen Filistinliler, meşru haklarını arıyor ve bu uğurda savaşıyor. Kundaktaki Filistinli çocuklar, Yahudi askerinin açtığı ateş sonucu hayatlarını kaybediyor; Yahudi askerlerce yakalanan Filistinli gençlere envay-i çeşit işkenceler yapılıyor ve bu cümleden olarak, bütün dünyanın gözleri önünde, kemikleri taşla, dakikalarca süren bir vahşetle kırılıyor! Bütün bu haberlerin veriliş tarzına bakıyoruz; Müslümanlar terörist, hareketleri terör, Yahudiler ise, mazlum, masum ve vatan müdafaası yapmakta!.. Bu, hem kel hem fodulluk halleri yetmediği gibi, İslamiyet'i kendi içinden yıkmak ve kötü örnek olarak gösterip, insanları İslamiyet'ten soğutmak için; Taliban ve Üsame bin Ladin ve teşkilatı olan El-Kaide'yi, vaktiyle yine kendilerinin ortaya çıkardığı ve İslamiyet'le bir ilgisi bulunmayan 'Vehhabilik'le bezeyerek, meydan yerine çıkarıyor ve onların İslamiyet dışı eylemlerini göstererek; İslamiyet ve Müslümanlık budur demeye getiriyorlar! Bugün, dünyanın neresinde olursa olsun, İslami diye gösterilen teröristlerin ve terörist hareketlerin hepsinin arkasında bunlar, yani İslam'ın düşmanları vardır. Ve bunlar, bugün ektiklerini biçiyorlar! Kediyi bile çok sıkıştırırsan ve kaçabileceği hiçbir delik bırakmazsan, onu aslana dönüştürürsün! Unutmayın; mazlumun ahı yerde kalmaz!

19.10.2001

Gelen yüzlerce mektup, faks ve e-mail arasından bir tanesi var ki, beni son derece sevindirdi ve böyle okuyucumuz olmasından dolayı da Rabbime hamdettirdi. Bu yazının sahibi belli ki mükerrem ve muhterem bir kişi.. Biliyorum; bu mektubu 'ÇERÇEVE' sütunuma almakla yazım şereflenecek, okuyanlarla birlikte ben de şerefyab olacağım. Buyurun birlikte okuyalım: "Ne hazindir ki, son günlerde ezan da münakaşaya ve tartışmaya açılmıştır! 1400 seneden beri, okunan ezanda bir değişiklik yapılmamış ise, ezanın bir ibadet olmasındandır. Yani, ezan bir adet değildir. Adetleri, günün şartlarına göre değiştirmeye hakkımız vardır. Ancak, ibadetler, İlah tarafından tespit edilip, Peygamberlerine bildirilir. İlah'ın uluhiyyet hakkını yerine getirebilmemiz için, bildirdiği ibadetleri olduğu gibi kabul ve uygulama mecburiyeti vardır. Bu mesajı getiren melek ve Peygamberler dahi bunları değiştirmekle yetkili değillerdir. (Bilindiği üzere; ilahi mesaj, ya herkesin gözleri önünde, Mescid-i Nebevi'ye Cibril a.s. kapısından giren ve Peygamber aleyhisselamın huzuruna oturan melek tarafından, oradakilerin duyacağı şekilde tebliğ edilir. Ya da, Hz. Peygamber'in rüyasında veya uyanık halinde kalbine ilham edilendir. Esasen Peygamberlerin mevcudiyetinin sebebi, ilahi mesajı, Allah'ın kullarına iletmek olduğundan; Peygamberimizin yaşayışı, önerdiği, kabullendiği ve tavsiye ettiği herşey ilahi mesajdır.) Görülüyor ki, ezanı münakaşaya açmak, dini bu şekilde anlayamamaktan kaynaklanmaktadır. Milli açıdan ezan: Bayrak inmez, ezan kesilmez özdeyişi ile ezanın mahiyeti anlaşılır. Zira, bayrak bir milletin bağımsızlığını temsil eder. Ezan ise, bir beldedeki insanların din hürriyetini temsil eder. Ya da, o beldede hür Müslümanların varlığını bildirir. Ya da, o beldenin Müslüman beldesi olduğunu anlatır. Şu halde ezanı münakaşa etmek, bayrağı münakaşa etmek kadar yanlıştır. Esasen milletimiz, ezanı Türkçeleştirmek, yani ibadeti değiştirmek gibi, dine müdahaleyi geçmişte yaşamıştır. Bu tecrübe, toplum vicdanında derin ve acı izler bırakmıştır. Hz. Ali buyuruyor: Tecrübeyi tecrübe etmek ahmaklıktır! Lütfen; Müslüman toplumumuzun ve halkımızın tasvip etmediğine ve rencide olmasına sebebiyet vermeyelim! Onların huzurunu bozmayalım. Zira, çok zor günlerden geçen bugünkü dünyamızda ve yurdumuzda insanların ruh yapılarını yıpratmayalım. Milletimiz, bütün haklardan daha çok hür ve huzurlu yaşamaya layıktır. Ezan bir ibadettir. Bu ibadetin hal ve hareketler ile yapılan kısmı vardır. Bir de, sözleri ve şartları ile ilgili kısmıdır. İbadetin temel özellikleri ise, Allah'ın yegane İlah olmasından ötürü; (herşeyi yoktan var etmesi, en güzel şekilde, mükemmel ve muazzam dengeler ile yaratması; zamanı içerisinde yaratmış olduğu boyutlu mekanı idare etmesi ve yarattıklarından akıl vermek suretiyle insanı en ziyade faidelenmesi karşılığında (!) ya da, övünmek, şükredilmek, tanınmak, yüceliğini kabullenip ibadet edilmek, mukaddes bilinmek, yalvarılmak.. gibi, yüce kudret sahibinin tercihine binaen; elbette ki, tek ve yegane hak sahibi O'dur. Bundan ötürü; En yükseğe çıkıp En gür ses ile En güzel şekilde En büyük edep ve huşu içerisinde Allah'ın beğendiği sözler ile, günde beş defa ezan okumak, O'nun yüceliğini haykırmak ve O'nun uluhiyet haklarının olduğunu insanlara hatırlatmak ve bu hakkı ifa için, insanları kulluğa davet etmek, (kul olduğunu hatırlatıp, insanların azgın, katil, diktatör, hırsız ve terörist olmamalarını temin etmek) elbette ki ibadettir. Toplum adına, en yüksek yerden Allah'ın varlığını, büyüklüğünü; her an dünyanın her yerinde kulların haykırması, elbette ki kulluk borcudur. İşte ezan, hal ve hareketleri ile bunları ihtiva eder. Ezan bir ibadettir. Bir ilahi, müzik konseri değildir. Bu sebeple ezanı musiki makamlarına göre okumak, ibadet olmaktan çıkarıp musikileştirmek nasıl kabul edilir? Kaldı ki, vatandaş, bu gidişle yarın arabesk, öbür gün pop tarzında mı okutulacak gibi bir zehaba kapılır! Ezanın sözleri ile kısımlarının tetkiki kapsamlı bir iş olduğundan oraya girmiyorum. Lütfen ezanı; Peygamberimizin zamanındaki gibi okumaya ve okutmaya gayret gösterelim! En yüksek yerde, en yüksek sesle, en gür ve en hür bir şekilde akıl ile mükellef ve mükerrem olan insan sesi ile; her belde, her mahalle, her köy kendisi için, kendi cemaati, sakinleri için okusun. Hoparlör ve radyo gibi metalik seslerle, başka yer sakini ve cemaati için okunmasın! İnsan sesinin, insan ruhu üzerindeki tesiri göz ardı edilmesin. Vesselam."

Aç insan, yemek seçmez; eğer çok aç ise, ne verirsen yer! Milletimizin ve topyekun insanlığın esas açlığı manevi yöndendir; dolayısıyla bu yönden, ne verilirse -ki, bu zehir dahi olsa- almaya amadedir! Bu durumu çok iyi bilen bir kısım maksatlı kişiler, mütemadiyen dini ve dini konuları tartışmaya açmakta; Allahü tealanın Cibril-i Emin vasıtasıyla Sevgili Habib'ine göndermiş olduğu yüce dinimiz İslamiyet'i, gerçeğinden saptırarak ve özellikle insanların nefislerine hoş gelecek şekilde sunmakta ve meydan yeri İslamiyet adı altında, İslamiyet'le ilgisi olmayan türedi ve sapık inançlarla dolmaktadır. Bunlardan birisi (ismini yazıp da makalemi kirletmeyeceğim), mezhepleri inkar ediyor. Peygamber'in sünnetini, dolayısıyla Peygamber'i de inkar ediyor! Cenab-ı Hakk, haşa Hz. Muhammed'i değil de, kendisini Kur'an-ı kerimle muhatap tutmuş gibi bir hayale kapılarak; her ne demekse 'Kur'an'daki İslam!' hezeyanı ile yola çıkıp ufunetini kusmakta! Kurban ibadetini olanca hakikatiyle inkar eden 'Bu Kafa'ya, kurban konusu sorulduğunda, bakın ne diyor? 'Kurban, hiçbir mezhepte farz değildir.' Hani, mezhepler yoktu?! Eğer, bunların iddia ettikleri gibi, Hz. Peygamberi dinden haşa tecrit edersek; yani, O'nun kavli (sözlü) ve fiili sünnetini inkar ve iptal edersek, o vakit Kurban ibadetine 'farz' dememiz icabederdi. Nitekim; bunların tek dayanakları olduğunu iddia ettikleri (!) Kur'an-ı kerimde, mealen şöyle buyurulmaktadır: 'Rabbin için namaz kıl ve kurban kes!' (Kevser Suresi 2. ayet) Kur'an'da geçen orijinal şekliyle bu emir; 've-nhar'dir. Nahretmek, deveyi boynundan kesmeye denir. Bu emr-i ilahiyi Peygamber Efendimiz açıklıyor ve hayatında tatbik ediyor. Özetle kurban; zengin ve mukim (seferi, yolcu olmayan) Müslümanların, senenin belli günlerinde, belli hayvanları Allah için kesmeleri; etini kendileri de yiyebildiği gibi eş-dost, akrabaya ve fakirlere dağıtmaları keyfiyetinden ibaret ve 'vacib' olan bir ibadettir. Ne vakit, nasıl, hangi hayvanların ne niyetle kesilebileceği ve kimlerin kesmesi lazım geldiği gibi bütün hususları, ancak ve ancak Resulullah Efendimizin, ayeti-i kerimedeki murad-ı ilahiyi anlayıp açıkladığı ve bizzat tatbik ettiği cihetle anlıyor, inanıyor ve tatbik ediyoruz. Bunun aksi düşünülemez. O vakit, herkesin kafasına göre bir din ve ibadet (!) şekli, orta yere çıkar ki, bunların hiç birisinin hakiki İslamiyet'le yakından ve uzaktan bir ilgisi olamaz. Bütün bu edepsizliklerin temelinde yatan sinsi plan, İslamiyet'i de diğer semavi dinler gibi tahrif etmektir! Fakat, bunların unuttukları ve göz ardı ettikleri bir gerçek var; o da, Allahü tealanın göndermiş olduğu en son ve en mükemmel din olan İslamiyet'in, hiçbir zaman tahrif edilemeyeceği ve olanca safiyeti ve hakikati ile kıyamete kadar baki olacağıdır. Evet; vaktiyle çıkmış olduğu gibi, birçok sapkınlar çıkacak ve kendilerini saptırdıklarından maada birçok insanları da saptıracak ve cehenneme sürükleyeceklerdir! Ama, gerçek İslamiyet, olanca safiyeti ve hakikati ile nurunu saçmaya devam edecek ve ışıklı yolun müntesipleri her daim var olacaktır. Bunların sayıları bazen azalır, bazen çoğalır, ama hiçbir zaman tükenmez. Dini tahrip ve tahrif davasındaki bu insanlara dikkat edin; hepsinin ortak hedefi, Hz. Peygamber'i dinden tecrit etmektir! Çünkü, gayeleri, Hz. Peygamberi'in Kur'an-ı kerimden anladığı, tatbik ettiği ve mü'minlerin yapmalarını istediği din değil, kendi anladıklarını din diye yutturmaktır! Aman ya Rabbi! Ne günlere kaldık! İnsaf, dinin yarısıdır sözü hadis-i şeriftir. Bunlar, insaf sahibi bir Batı'lı mütefekkir kadar bile olamıyorlar. Ölüm döşeğindeki Paskal diyor ki: 'Bana filozofların anlattıkları ilahdan bahsetmeyin! Ben, Peygamberlerin vazettiği Allah'ı arıyorum! Bana O'ndan haber verin!'

02.11.2001

Ruhu ve bedeniyle ziyadesiyle aç yaratılan mahluk insandır. Zalimlerin en zalimi, cahillerin en cahili, harislerin en harisi; şeytandan daha aceleci ve şeytanı çıldırtan benliğin sahibi insan!.. Bu açlık halinde ve her türlü haramla, ruhu ve bedeni tıka basa doyurmakla, aşağıların en aşağısı insan!.. Rabb'a teslimiyetle (Müslüman olunmakla); ruhu ve bedeni Allah'ın zikriyle ve helal ettiği rızıklarla doyurup (!) bezeyen de insan.. Böyleyken; üstünler üstünü, eşref-i mahluk olan da insan.. Büyük veli, Allah'ı, zıtları bir arada bulundurmakla buldum buyuruyor! Yarattıkları arasında en üstünü insan olduğu gibi, en alçağı da, yine insan.. Yani, ikisi de seçilmiş; biri hayırda ve hakda, diğeri şerde ve zulümde!.. Birinin hamur mayası muhabbet (sevgi), diğerinin ki, nefret.. Biri, Hakk'a ne kadar yakın ise, diğeri aynı nispette uzak.. Biri dost, biri düşman; ama her ikisi de insan!.. Bir Farisi beyitte buyuruluyor ki: 'Sıkıntılarım, dert ve ıstıraplarım, o kadar çok ki, anlatmaya kalkışsam, dilim yanar! Sussam, kemiklerimin içindeki ilik tutuşur!' Burada; Hafız-ı Şirazi'ye sığınmaktan başka bir çare yoktur: 'Ey gönül! Sabret ve gam yeme! Elbet, bu gecenin sonu gündüzdür; bu akşamın sonu sabahtır!' Üç günlük dünyanın geçici nimetlerine aldanıp, kendisini kral zannedenler, Allah'a ve O'nun dinine harp ilan ediyorlar! Ağızları, elleri ve kılıçları kanlı olarak, cehennem çukurlarından bir çukur olan kabirlerini boyluyorlar! Dönüşün ve varılacak yerin Allah (c.c) ve O'nun huzuru olduğunu unutuyorlar! İİnsan, her şeyi bir kenara koysa ve yalnızca varlık sebebini düşünse; Allah'ı bulur! Öyle ya; insanı var eden, varlıkta durduran ve yok olmaktan koruyan kimdir? İnsan, ömrünü secdede geçirse; yalnızca var ediliş nimetinin şükrünü eda edemez. Hiç yaratılmadığı gibi, böcek veya ot olarak da yaratılabilirdi! O halde, bunca nankörlük niye ve ne hakla? Allah, yaratmış olduğu insandan; bizzat var edilişi ve kendisine bahşedilen sayısız nimetler karşılığında yalnızca tanınmak ve bilinmek istiyor! İnsan, kör nefsini tatmin için, ne eziyetlere katlanıyor; ne bayağı işlerde ter döküyor; ve ne aşağılık insanlara temenna ediyor! Oysa Rabbimiz, bu aşağılık hallerden hiç birisini bizden istemiyor; bilakis, izzet ve şeref sahibi olmamızı, birbirimizi sevmemizi ve yalnızca kendisine ibadet etmemizi istiyor. Üstelik, bu isteklerin hepsi de insan için.. İnsanın dünya ve ahiret saadeti için.. Rabbini ve kendini unutan ve kendinden kaçmaya çalışan insan için, bakınız Allahü teala ne buyuruyor: '(Cenab-ı Hakk, yeminle buyuruyor ki ), insan, Rabbine karşı pek nankördür. Şüphesiz buna kendisi de şahittir ve o, mal sevgisine de aşırı derecede düşkündür.' (Adiyat suresi, 6-8. ayet mealleri) Nefsimizin şerrinden Allah'a sığınırız!

09.11.2001
Abdülkadir-i Geylani Hazretlerinin sohbetini sunmaya devam ediyoruz: 'Dünya, her iyiliği yapar, kendine çeker, bağlar! Sonra, bıçağı boğazına dayar ve hiç acımadan boğazlar! Ondan kurtulan yok gibidir! Onun şerrinden emin olan, çok çok azdır! Ona mağlup olmayan, onu yenmek için yardım bulan ve onun şerrinden kurtulan, gerçekten çok büyüktür! Dünyayı iyice bilen ve onu gereği gibi tanıyanlar, ancak, onun şerrinden emin olabilirler! Kim, dünyadan çok sakınırsa, kurtulma ümidi artar. Selamete ermek için, dünyanın bütün hilelerini öğrenmiş olmak gerekir! Ey; dünyanın şerrinden emin olmak isteyen kişi! Dünyaya kalp gözünle bak! Kalp gözüyle bakarsan ancak, onun ayıplarını görür ve böylece şerrinden emin olabilirsin! Dünyayı kalbinden çıkarmaya ancak, bu şekilde gücün yetebilir! Baş gözünü ona çevirip, süslerle uğraşmaya koyulur devam edersen, onun ayıpları gözünde kaybolur, hatta güzel gözükür! Dolayısıyla dünya sevgisini kalbinden çıkarmak mümkün olmaz! Dünya, bir kere kalbe yerleşmeye görsün; sahibini öldürmesi mukadderdir! Böylece, başkalarına içirdiği zehri, sana içirir! Nefsinden gelen kötü his ve duygulara cihad bayrağını çek! O duyguların ıslahına emin oluncaya kadar savaşa devam et! Ancak, o duygular iyiye yöneldikten sonra, dünyanın ayıbını görür ve bilirsin; ve, böylece ona ihtiyaç aretmekten kendini alırsın! Benliğinin ıslah olduğunu anlamak için, kalbine bak! Kalpten gelen ve kalbe ferahlık veren her his ve duygu ıslah olmuş sayılır. Buna mukabil, nefisten gelen, azdırmaya sevkeden his ve duygular, asla ıslah olmuş sayılmaz! Nefsin ıslahı için, kalbin ve sırrın sözü duyulmalı! Bu, esastır. Nefs, hem kalbe, hem de sırra uymalı! Onların yasak ettiği şeyleri yapmamalı ve emrettiklerini de, tereddütsüz ve seve seve yapmalı! Nefsin iyi hali böyle başlar! Ondan iyilik başladıktan sonra, kötü halleri ölür! Kalbe döner; onun emriyle hareket eder! Öyle bir hale gelir ki, artık ona nefs denilmez, kalp denir! Böyle bir insan, başına takva tacını giymiş ve Cenab-ı Hakk'a yakınlık süsünü kuşanmıştır. Size iman etmek; ve bu imanı kalp ile tasdik, dil ile ikrar etmek gerektir! Bu kişilerin kalbine, Cenab-ı Hakk, zenginlik duygusu vermiştir.Yakınlığı ve ülfeti ile bu seçilmişlerin kalbini doldurmuştur. Bu sebepledir ki, onların hiç birisi dünyaya ve dünyalık olana bakmaz; dünyanın nimetini severek yiyenlere iltifat etmezler! Bunlar, ne varlığa sevinir, ne de yokluğa üzülürler!..'

12.12.2001

Abdülkadir-i Geylani hazretlerinin sohbetine devam ediyoruz: 'Ey; iman nurunu bir türlü ruhuna sindiremeyen münafık! Her sözünde yalan söyler, vaat ettiğin zaman yerine getirmez ve emniyeti kötüye kullanırsın! Bu huy ve hasletlerin kötülüğünü Sevgili Peygamberimiz haber vermiştir. Bunlardan kendini çek ve arın ki, nifaktan kurtulabilesin! İyi huylar eğer takımıdır, devamlı olarak elinde tut! İman ehli ile, imanı kalbine yerleştiremeyenler bunlarla ayırdedilir. Bu mihenk taşını, bu aynayı eline al ve kendine bunlarla bak! Kalbine çevir ve içine teveccüh et! Bak ki, hangi zümreye dahilsin? Muvahhid misin, yoksa şirk ehli mi? Unutma ki, dünya tamamiyle fitnedir! Bir uçtan diğer uca, boş yere uğraşmaktır! Ancak, Ahiret işlerinin yürütülmesi için, dünyadan alınanlar iyi sayılır. Bunun için de hüsn-i niyet sahibi olmak lazımdır. Her nimet, iyi niyetle alınmalı; Hakk'a şükredilmeli. Aksi halde nimet sayılmaz; felaket olur! Allahü tealanın verdiği nimetleri şükürle bağlayınız! Allah'a şükretmek iki cihetten olur. Biri, kulluk etmek ve gönüllenmeden fakirlere ihsanda bulunmak, diğeri ise, vereni itiraf etmek, yani nimetin hakiki sahibini bilmek. O da, Rezzak-ı Alem olan Allahü tealadan başkası değildir. Seni Allah'ı anmaktan alıkoyan herşey kötüdür. O'nu dilden zikretmek ve bundan kalbi gafil koymak ne kötüdür! Namaz, oruç gibi bütün ibadetler ve hayırlı işler, O'nu hatırlamaya vesiledir. Haramlar kötüdür. O'nun sana verdiği nimetlere isyanla karşılık verdin! Yalan ve nifak hal ve hareketini kapladı! İçini ve dışını bozdu; harap etti! Şeytan sana neler yapmadı ki; sana yalanı sevdirdi, kötü şeylerle süsledi, öyle ki, ta namazına ve taatına kadar girdi! Namaza başlarken, 'Allahü ekber' Allah en büyüktür, diyorsun; amma, bunu söylerken bile, kalbinde yalancı ilahlar barındırıyorsun! Her itimat ettiğin nesne sana ilahtır zira! Korktuğun ve bir şeyler ümit ettiğin şeyler, senin için puttur! Ey filan! İşin sözüne uymuyor! Ne yaptığını ve ne dediğini bilmiyorsun! Dilinle bin kere; 'Allahü ekber' derken, kalbinle bir kere diyemiyorsun! Kalbinde binlerce yalancı ilah yatarken, dilinle 'Allah büyüktür' demen, ne demektir?!. Böyle söylemek neye yarar? İçindeki putları kır; kötü halleri bırak ve bütün benliğinle Allah'a dön!..'

İlme ihanet!..

Abdülkadir-i Geylani Hazretlerinin sohbetini sunmaya devam ediyoruz: 'Sen! İlim öğrenen zat! Halin nicedir! Yalnız ilmin ismi ile yetindin; alim desinler diye ilim öğrendin! Öğrendiklerinle amel etmeyi akıl etmedin. Böyle bir ilmin, sahibine faydadan maada zararı vardır. Sen; bu halinle alim olduğunu söylersen, yalancı olduğunu yüzüne vururlar! Sen, böylesi bir ilimle ancak, nefsini avuttun! Yapmadığın işi, başkalarına emretmek ne demek oluyor? (Yapmadığınız işi neden söylersiniz?!) ayet-i kerimesi, seni tehdit etmiyor mu? Titremiyor musun? İnsanlara, Allah'ın birliğinden ve uluhiyyetinden dem vurursun amma, işin şirk! İnsanlara, sağlam işlerin yolunu gösterirsin, fakat sen; görsünler, desinler diye işler tutarsın! Sen! Kötü işlerin hepsini yaptığın halde; insanları bunlardan sakındırmaya kalkarsın! Senin gözlerinden hayâ perdesi kalktı! İman sahibi olsaydın; sende hayâ duygusu olurdu! Nitekim; sevgili Peygamberimiz (s.a.s.) şöyle buyurmaktadır: (Utanma duygusu imandan gelir) . Her şeyden önce kanaatin yok; sende itimat edilecek bir hal de kalmadı! Sen; ilme ihanet ettin! Cenab-ı Hakk'ın katında ismin hainlerle yazıldı! Doğrusu, sana bir ilaç bilmiyorum! Düşünüyorum da; seni ancak tövbe kurtarabilir! Tövbe eder, kötü halinden döner; yeni ve güzel halinde ısrar edersen, kurtulacağını umarım! Yine sevgili Peygamberimiz buyuruyor ki: (Bir kul, Allah'a kulluğu eksik kılarsa, Allahü teala ona bela verir. Kalbini gam ve kederle doldurur). Ele geçmeyecek şeyin peşinde koşmak, en büyük beladır! İbadeti eksik eden geçim sıkıntısı çeker! Evinde huzur olmaz, ailesinden sıkıntı görür! Kazancı azalır, çocukları ona isyan eder! Hanımından nefret duygusu görür! Hangi tarafa yönelse, ayağı tökezlenir! Hakiki Ma'bud'a kulluk eden, her hal ve şartta rahat yaşar. Nitekim, Cenab-ı Hakk şöyle buyuruyor: (İman edip, şükür yolunu tutarsanız, Allah, size niçin azap etsin?). Doğruluktan şaşmayınız! Yanımda doğruluk kılıncı vardır. Onunla yalancıların ve münafıkların kellesini keserim! Zira, doğruluk, yeryüzünde Allah'ın kılıncıdır; hangi şeyin üstüne konursa, onu keser! Yalancılar ve münafıklar ne tövbe bilir, ne de seyr yoluyla Allah'a dönebilirler. Özür yolunu tutup, tövbe etmek onlara yakışmıyor ki, bunları yapmak onlara nasip olmuyor! Allahım! Bizi gayrından yok et! Her şeyi seninle buldur! Dünyada da, Ahiretde de iyilik ver! Ateş azabından koru!'

14.12.2001
.
.Yazımızın başlığını; iki cihan serveri sevgililer sultanı, biricik Peygamberimizin; İslamiyet'in ilk senelerinde, iman nuruyla şereflenen ve daha ziyade fakir, kimsesiz ve kölelerden meydana gelen, mazlum ve mağdur ilk Müslümanların, azgın, taşkın ve zalim müşrikler tarafından uğratıldıkları akıl almaz işkence ve zulümlerinin cereyan ettiği devre, bizzat Peygamber'in yaptıkları tespitten; Senetü-l Hüzün, yani hüzün senesinden esinlenerek yazdık. Zira, o demde müşrikler ancak, yırtıcı hayvanların yapabilecekleri vahşilikleri ard arda sergiliyor ve o bir avuç Müslümanın onlara karşı koyabilecek en ufak bir dirençleri, güç ve kudretleri bulunmuyordu! Bizzat Hz. Peygamber'in gözlerinin önünde cereyan eden, yürekleri dağlayan olayların üstüne, bir de; Allah'ın Resulü'ne maddi ve manevi dayanak ve hami olan sevgili Hazret-i Hatice annemiz ile, amcaları Abdülmuttalib'in vefatları, o seneye bu ismi verdirdi. Üstüne üstlük, o ara; Peygamberimize Allahü teala'dan vahiy getiren Cibril-i Emin de gelmez olmuş ve vahiy kesilmişti. Haşa: 'Rabbi Muhammed'i unuttu; ona darıldı ve onu terk etti!' diyen müşrikler bayram ediyorlardı! Resulullah Efendimizi teselli ve tebcil eden ve yaradılalı beri hiçbir beşere nasip ve müyesser olmayan Rabbani müjdeler ard arda geldi. Bunlar, Duha ve İnşirah sureleridir. Mealen: 'Kuşluk vaktine ve sükuna erdiğinde geceye yemin ederim ki, Rabb'in seni bırakmadı ve sana darılmadı. Gerçekten senin için ahiret dünyadan daha hayırlıdır. Rabb'in sana, (her bakımdan) O'ndan hoşnut olup razı oluncaya dek, (ihsan ve ikramlarda bulunacak) bol bol verecektir. O, seni yetim bulup barındırmadı mı? Şaşırmış bulup da yol göstermedi mi? Seni fakir bulup zengin etmedi mi? Öyleyse; yetimi sakın ezme! El açıp isteyeni de sakın azarlama! Ve Rabb'inin nimetini minnet ve şükranla an.' 'Biz senin göğsünü açıp genişletmedik mi? Belini büken yükünü senden alıp atmadık mı? Senin şanını ve ününü yüceltmedik mi? Elbette zorluğun yanında bir kolaylık vardır. Gerçekten, zorlukla beraber bir kolaylık daha vardır. Boş kaldın mı hemen başka işe koyul ve Rabb'ine yönel.' Bu ilahi lütuf ve mazhariyet, Peygamber Efendimizden başka hiçbir kula ve ümmete bahşedilmedi. Bu iman ve şuurda olan Müslümanlar, her devirde hakim olmuş; refah içinde yaşayarak; haklı olarak nice bayramlar kutladılar. Ta ki, bu iman ve şuuru kaybedinceye dek! Yaşadığımız bu ahir zamanda; iman zaafına düşen ve İslamiyetten ayrılan Müslümanlar, güç ve kudretlerini kaybetmiş, zelil bir halde; düşman bellediklerinin elinde esareti yaşıyorlar! Zaman durmuyor; döne döne devrini icra ediyor; günler, haftalar, aylar, seneler ve asırlar geçiyor. Tıpkı Bayramlar gibi.. Eğer, Bayram denilebilirse tabii!.. Bayram edebilenin Bayramı kutlu olsun demekten başka elden ne gelir?!

17.12.2001

Yalçın Özer'i 70'li senelerde tanıdım. Bakırköy Hükümet Tabibi iken, Bahçelievler'de muayenehanesi vardı. Oğlum Emre'yi bebekken ona götürmüş; hasta-doktor faslından sonra, koyu bir sohbete daldık ve baktım ki, Büyük Doğu idealinin dopdolu ve yalın bir kılıncı! 80'li senelerde Türkiye Gazetesi'nde buluştuk. O, Ankara'dan başmakale yazıyor, biz de İstanbul merkezde yazıişleri müdürlüğü görevini ifa ediyorduk. Türkiye'mizin şartları malum.. Herşeyi söyleyip yazamıyorsunuz! Dolayısıyla; yazarla gazete yöneticisi arasında, ister istemez sürtüşmeler olur. Yalnız, burada bir hususun altını çizerek belirtmeliyim ki; gazete yöneticileri çok dikkatli ve yazarların yazılarına karşı çok ihtimam göstermeleri gerekir. Çünkü; yazı yazmak kolay bir şey değildir. Beyin zonklatan bir düşüncenin ürünüdür. Ve yazı, yazarın adeta çocuğu gibidir. Gazete yöneticisi, yazıları bir doktor hassasiyetiyle okumalı, yazıda bir mahzur gördüğünde de, yazarıyla mutlaka görüşüp istişare etmelidir. Yazara ulaşamadığında da, elindeki kalemi bir neşter ustalığıyla kullanmalıdır. Kasaplık yaparsanız, hem yazıyı berbat eder ve hem de yazarı incitirsiniz... Yalçın Abi, o vakitler sık sık yurt dışına çıktığından, bazen kendisine ulaşamadığımız oluyor ve yazılarında çok ufak rötuşları kendiliğimizden yapıyorduk. Meğerse, Yalçın Abi bunları farkediyor; edebinden bize bir şey söylemiyormuş. Aylar sonra İstanbul'a uğradı ve bize aynen şunları anlattı. Onun nezaketine, alçak gönüllülüğüne ve kalbinin temizliğine bakın diye bunları yazıyorum. 'Fuat Abi! Gıyabında sana kırgındım! Bir rüya gördüm; kendi kendime dedim ki, bu arkadaşın günahını alıyorum, gidip onunla helalleşeyim. Rüyamda; zifiri karanlıkta, gemimiz fırtınaya tutulmuştu. Denize düşmüş, azgın dalgalarla boğuşuyordum. Dalgalar beni, geminin küpeştesine kadar getiriyor ama, bir türlü tutunamıyorum. Yine böyle dağ gibi bir dalganın sürüklemesiyle, gemiye yanaştığımda, sen; güverteden elini uzatıp beni tuttun ve içeri çektin! Anladım ki, bunları nefsine uyarak yapmıyorsun. Sana boş yere kırılmışım. Hakkını helal et!' Yalçın Özer Abi, Türk fikir hayatının ender şahsiyetlerindendi. Akıcı üslubu, kıvrak kalemi ve yalın anlatımıyla, okuyucuyu cezbederdi. Onun yeniden yazı hayatına başlamasını dört gözle beklerken; ardında sessiz bir çığlık bırakarak, aniden aramızdan ayrıldı. Evliyanın büyüklerinden Abdullah-ı Ensari buyuruyor ki; bizim sukutumuzdan bir şey anlamayan, konuşmamızdan hiçbir şey anlayamaz! Yalçın Abi; yüzünden hiç eksilmeyen o tebessüm haliyle neler anlatarak gitti! Cennet nimetleri sana afiyet olsun. Biliyorum; sen, cennet bahçelerinden bir bahçe olan ışıklı kabrinde sevgililerle berabersin. Biz ise, senin yokluğunda, kahrımızla yanalım! Hasretle özlemişken, sen, bu hasreti ebedi aleme taşıyarak sürpriz yaptın! Kalbimiz seninle çarpıyor; kavuşmak ümidiyle sevgili Yalçın Abi!.

11.01.2002

Malum; ahir zamanda yaşıyoruz. Bu zamanın en bariz vasfı kahır ve celal! Cenab-ı Hakk'a sonsuz şükürler olsun ki, kullarını tamamen çaresiz bırakmıyor ve onların, ara sıra nefes almalarına müsaade ediyor! İşte; mübarek Bayram günleri de, böyle nefes alınan günlerden.. Ne kadar sıkıntıda olursak olalım; bu kutlu günlerde Allah'ın rızası için Hac edelim, kurban keselim ve Bayram yapalım. Evet; İslam büyüklerinin vaktiyle buyurdukları gibi; iyiler, iyilikleri de heybelerine doldurup, beraberlerine alıp götürdüler! Dolayısıyla, öyle bir zamanda yaşıyoruz ki, kötüler ve kötülükler çığ misali artarken, iyiler ve iyilikler kibrit-i ahmer gibi azalmada!. Fitnenin çoğaldığı, sıkıntı ve meşakkatin had safhaya eriştiği böyle bir zamanda imanı, sevgili Peygamberimiz, avuçta tutulan kora benzetmiş ve böyle bir zamanda imana sahip kahramanları kutlamıştır. Ne diyelim; her şey ama her şey O'nun dilemesiyle ve iradesiyle oluyor. Kulun, teslim olmaktan başka çaresi var mı? Madem ki, mutlak güç, kudret ve irade O'nundur; o halde, kulluğa yakışan 'rıza' makamında olalım ve sabredelim. Allah'ın sevgisine mazhar olmuş evliyası, kendilerine gelen nimetlerden ziyade, uğradıkları sıkıntı ve meşakkatlere daha ziyade sevinirlermiş. Bu sıkıntı ve meşakkatlerden lezzet ve tat alırlarmış. Çekilen bunca sıkıntıların yanında, Cenab-ı Hakk'ın bizlere bahşetmiş olduğu iman nimeti ve sevip, razı olduklarının yolunda bulundurmasının şükrünü eda edemeyiz! Her şeyden önce, bizi insan olarak yarattı; insanlar arasından Müslüman ana ve babadan meydana getirdi; iman nuruyla şereflendirdi ve sevdiklerini tanıttırıp sevdirdi. Bundan daha büyük bir nimet, bir servet olur mu? Gelip geçici olan dünyanın her şeyi sıkıntı olsa ne gam?! Nasıl olsa bitecek ve hepsi geçecek. Asıl olan, son nefeste imanlı gidebilmek ve ebedi hayatı kazanmaktır. Şayet insan, dünya için yaratılmış olsaydı, ikisinin de bu âlemde sonsuz kalması icab ederdi. İkisi için de ölüm mukadder olduğuna göre; yaşanacak ve yaşanmaya değer hayat bu olamasa gerektir! Ne mutlu ölmeden evvel ölenlere! İşte, Allah için kesilen kurban da; ölmeden evvelki ölümlerden bir nişan taşıdığından ötürü, kulun Bayramı. Nasıl Bayram olmasın ki; Allah'ın emrine uyularak, O'na yaklaşılıyor! Sevgili okuyucularımın Kurban Bayramlarını, en içten duygularla tebrik eder, iki cihan saadeti dilerim.

22.02.2002

"Kutlu Doğum"un 141'incisini idrak ettik. Şair ne güzel söylemiş: "Muhabbetten Muhammed oldu hasıl. Muhabbetsiz Muhammed'den ne hasıl?" O Server-i Kâinat nasıl övülmüşlerin Sultanı olmasın ki, O'nu Âlemlerin rabbi olan Allahü teâlâ bizzat kendi 'Nur'undan yarattı ve övdü. Bizzat Cenab-ı Hakk'ın senâ edip yücelttiğini, tavsife ve övmeye, beşerin takati ve haddi olabilir mi? Doğmadan önce babası vefat eden ve mübarek annelerini 6 yaşlarında kaybeden ve böylece; yetiştirilmesi ve terbiyesi Rabb'inin elinde olan, merhamet çağlayanı Resul-i ekrem Efendimiz; "Beni Rabbim terbiye etti ve en güzel ahlâk üzere bizzat yetiştirdi" buyurdu. İnsanlık tarihi boyunca, O'nun kadar hayatı incelenen, her sözü, hareketi; mübarek göz kırpışlarından, düşünceli ibret nazarları ile "öteler ötesine" olan bakışlarına değin her hal ve tarzı, tavrı ve edası tespit edilen ve edildikçe hayranlık uyandıran başka bir örneğe rastlayamazsınız. Allahü tealanın "Halifem" deyip en üstün varlık olarak yarattığı beşer sıfatlarının, imbikten süzülürcesine saflaşıp berraklaştığı ve yüksek şahıslarında billûrlaştığı ismi ile müsemma olan gerçek Mustafa'dır O. Salat ve selam O'nun üzerine olsun! O'nun üstün yaratılışındaki sevgi, şefkat ve merhamet deryasına bakın ki, Yaradan, kendi sıfatlarını "Rahim ve Rauf"u O'na hasrediyor ve O'nu onlarla anıyor! Ulul-azm Peygamberlerden Musa aleyhisselam, Rabbine; "Kalbimi aç" diye yakarırken; Resuller Resulüne ise Âlemlerin Rabbi; "Senin kalbini açmadık mı" buyuruyor. Rabbinin O'na olan va'dinin enginliğine bakın ki; "Ta ki, sen razı oluncaya kadar, Rabbin nimetlerini sana verecek, ihsan edecektir" şeklindeki ilahi müjdeye muhatap ve muvazzaf! Bütün bir insanlık; zindanların en darı olan o sıkıntılı, meşakkatli ve azap dolu günde, fert fert "nefsî! nefsî!" derken, O, merhametinin nişanesi olarak şefkat mantosunu tümüyle ümmetinin üzerine atacak ve; "Ümmetimden tek bir fert dahi cehennemde kalırsa, razı olmayacağım!" buyuracaktır. Allahü teâlâ "Habibim" dediği Muhammed aleyhisselamın ismini, Arş-ı Âlâ'da kendi isminin yanına yazmış. O mübarek ve mükerrem ismi orada gören Peygamberler, o ismin sahibinin hürmetine af ve merhamet istemiş ve duaları bu yüzden kabul edilmiştir. O'nun pınarı nasıl bir sevgi çağlayanıdır ki, onu tadanlar, yudumları nispetinde, evliyalıkta (Allah'a yakın olma, Allah tarafından sevilme) derece almış; ondan nasipsiz kalanlar ise, vahşetin doruğuna çıkmıştır. Öyle ki, Muhammedî hançereden soluklanan gönüller, Hakk aşkı ile yanıp tutuşmuş ve bu aşkın meyveleri Cennet bahçelerini süslemiştir. O'nsuz ölü kalpler zulmette kararmış, kaskatı kesilerek Cehennem ateşinin yakıtı olma bahtsızlığına düşmüşlerdir. Sidre-i münteha'da, en büyük melek (Cebrail aleyhisselam) sonsuzluk kervanında; "bir adım daha atarsam yanarım" diyerek 'Sevgi Çağlayanı'nı Rabbi ile başbaşa bırakmış; muhabbetullah sarayının kapısında bekçilik etmekle ve beklemekle yetinebilmiştir! O'un mübarek teninin kokusundan zerreler taşıyan güle, bülbül deli divane olup şakımakta; O'na kavuşabilirim ümidiyle su, başını taştan taşa vurarak avare (şaşkın) dolaşıp akmakta... O'nun ayrılığına (Ahirete irtihallerine) dayanamayan Sahabi; O'nun oturup kalktığı, gezip dolaştığı, baktığı ve konuştuğu mekanları, O'nsuz görmemek için Rabbine "Ya Rab! İki gözümü kör et!" diye yakarmış ve bu içten dileği anında kabul görmüştür. Saadet kapılarının anahtarları O'nun elindedir. Şöyle ki; O'na inansın inanmasın, herkese son nefesinde O'nun, Ay'ın 14'ünü andıran mübarek yüzleri gösterilecek; inananlar "Âlemlerin Övüncü"nü derhal tanıyacak ve O'nu görmenin heyecan ve mesteden haliyle ruhlarını tereyağından kıl çeker gibi teslim edecek, böylece ebediyet yurduna birer kahraman olarak gireceklerdir. O'na inanmayıp tanıyamayanlar ise, rezil ve rüsvay olmuş kapkara yüzleri ile acıların en şiddetlisi ölüm azabını tadacak ve cehennemi boylayacaklardır. Bilinen bilinmeyen âlemlerin zerreleri adedince salat-ü selam O'nun üzerine olsun.

26.05.2002

Ülkemizin içine düşürüldüğü perişanlığın derecesine bakın ki, bu ülkenin istikbali diye gösterilen ve bütün değerleri emanet edilen gençliğinin yüzde 79'u burasını terketmek istiyor! Bu durumu; Başbakan'ı Ecevit olan ülkemizde cari, moda tabiriyle "içine sindiremeyen" ve kendisine mesele edinip bu dertle dertlenen 40 yaşındaki bir diplomatımız, (M. Ali Bayar) yurt dışındaki görevinden istifa ederek ayağının tozuyla Türkiye'ye geldi ve önce bir partinin üyesi, kısa bir zaman sonra da Genel Başkanı oldu! Bu memleketin nasıl idare edildiğine bakın ki; 60'lı yıllardan itibaren tam bir "köle" anlayışı çerçevesinde yurt dışına gönderdiğimiz ve üç nesil boyunca sayıları 4 milyona ulaşan yığınla gurbetçimiz Türk vatandaşlığından çıkmak için adeta yarış halindeler! Halbuki bu insanlar, seneler senesi bu ülkenin ekonomisi için dinamo görevi görmüş; beden-i sıhhatlerini feda ederek biriktirdikleri dövizleri anayurtlarına göndermiş ve yine o paralarla Türkiye'de mal-mülk edinerek bir sürü yatırıma imza atmışlardı. Öz yurtlarındaki düzensiz ve kaotik ortamdan etkilenen gurbetçilerimiz, vaktiyle edindikleri mallarını ve mülklerini, bu kez ellerinden bir an önce çıkarma yarışına girdiler! Bulundukları ülkenin vatandaşlığına giriyorlar ve bütün yatırımlarını bu yeni ülkelerinde yapıyorlar. Siyaset yapmak isteyenler de, bu yeni ülkelerini tercih ediyorlar! İçerideki mevcut iş adamlarımız ve fabrikatörlerimiz de, yangın yerini andıran öz yurtlarını terkedip, söktükleri fabrikalarıyla soluğu dış ülkelerde alıyorlar! Geçen hafta, bu durumu Türkiye Gazetemiz manşetinde özetlemişti: "Kaçan kaçana!" Bu cennet vatanın insanına neler oldu? Neden yurtlarını, dost ve akrabalarını, tarih ve kültürlerini terkedip yad ellere gidiyorlar? Bu ülkenin toprağından su mu çıktı? Depremle bir baştan bir başa yıkılıp enkaz haline mi geldi? Kuraklıktan mı kavruldu? Oysa; 1000 senedir üzerinde yaşadığımız ve ebedi yurt edinmekle övündüğümüz bu cennet vatanı, birileri bizden olmayan birileri gizliden gizliye parselleyip sahipleniyor! Amerikalılar, İsrailliler GAP bölgemizi, Ermeniler Van yöremizi, Yunanlılar İzmir'imizi, İstanbul'umuzu; bu gidişle pek yakın bir gelecekte bütün vatan sathını sahiplenmek gibi yoğun bir gayretin içine girmiş bulunmaktalar. Bizler terkederken, başkaları sahipleniyor! 3-5 Arap, vatan topraklarımızdan 3-5 dönüm arazi aldı diye, yeri göğü inletenler ve bu duruma göz yumanları vatan haini ilan edenler neredeler? Arapların toprak satın almasını yasaklayan zihniyet, Avrupa'lının, İsrail'linin ve ABD'linin aynı emeline neden göz yumuyor? Göz yummak şöyle dursun, bilakis teşvik ediliyor. Acı ama gerçek bir şeyi itiraf etmek durumundayız; bu gidişle 80-100 sene sonra, bu ülkenin öz evlatları kendi ölülerini defnetmek için öz diyarlarında toprak bulamayacaklardır! Bu sözümüzü abartılı bulanlar yanılıyorlar; yanıldıklarını pek yakında kendileri de görüp şahit olacaklardır! Mevcut hükümet, bu ekonomik krizle biraz daha devam etsin; Hanya'yı Konya'yı hep birlikte göreceğiz! Türk parasını pula çevirdiler! Emlak değerleri 5 sene öncesinin altına düştü. Türk milletini fakirleştirerek, satın alma gücünü yok ettiler. Bizim bu halimiz, komünizmin çöküşünden sonraki Demir perde ülkelerinin halini andırıyor! Köylünün toprağından, işverenin fabrikasına kadar neyimiz varsa yabancılara peşkeş çekiliyor! Kelepir durumuna düşen bir ülkenin mallarına elbette ki talep olacaktır! Adamlar enayi değiller tabii! Bekliyorlar ve geberik bir fiyatla malları, mülkleri, fabrikaları kapatıyorlar! Globalleşme serüveni Türk insanına pek pahalıya malolacaktır. Globalleşmeye hazırlıksız yakalanmamız bir yana; bizi fukaralığa iterek perişan bir hale inkılap ettirdiler ve elimizdekini avucumuzdakini yok pahasına satın alarak bizi öz yurdumuzda parya haline getirmek istiyorlar! Ne hazin tecellidir ki, bütün bunlara, iktidarda bulunan sağ ve sol milliyetçi partiler ön ayak olmaktadır! ..... Düzeltme: Dünkü "Övülmüşlerin Sultanı" başlıklı yazıda Kutlu Doğumun 1431'inci yılı sehven "141'inci" olarak çıkmıştır. Düzeltir özür dileriz.

27.05.2002

Ahir zaman 'yevm-i beter'dir. Yani, gelen her yeni gün gideni aratır. Umumi bir kaide olarak bu husus doğrudur. Ancak; bu demek değildir ki, Cenab-ı Hak kullarına hiç nefes aldırmaz! 2. Ömer diye anılan; adaleti ile ünlü Ömer bin Abdülaziz devrini değerlendiren bir İslam büyüğü aynı tespiti yapıyor ve ondan önceki baskı döneminden sonra gelen böyle bir devri; Allah'ın kullarına nefes aldırması olarak niteliyor. Özellikle son beş senedir ağız tadı ile bir Bayram yapamadık. Seçip başa geçirdiklerimiz, milletin meselelerini çözeceğine, bizzat kendileri mesele olup; tek kelime milleti maddede ve manada perişan ettiler. Bir uçtan bir uca bu cennet vatanı yangın yerine çevirip yaşanmaz kıldılar; insanımızın geleceğe ait umutlarını yok ettiler! Öyle bir noktaya getirdiler ki; neredeyse kaçan kurtuluyordu! 3 Kasım seçimleri ile birlikte bu asil millet, yeni ve taze bir başlangıç yaptı. Her şeyden önemlisi millet, engin sağduyusu ile koalisyona son verip, bir partiyi tek başına iktidara getirdi. Siyasetçinin sağlaması gereken 'istikrar'ı, sandıkta temin ederek, siyasetçinin işini kolaylaştırdı. Aynı IMF, dün de vardı. O IMF'nin programı bu hükümet döneminde de yürürlükte! Ama siz, giden hükümetin ağzından; bu toplumda 15 milyon kişi açlık sınırının altında yaşıyor, bunlara bir nefes olsun aldırmak için şöyle veya böyle bir yardım yapalım diye bir şey söylediğine ve bu yönde karar aldıklarına şahit oldunuz mu? İşte bu hükümet; gelir gelmez 18 trilyon lirayı; valilik ve kaymakamlıklar aracılığı ile, Bayram öncesinde bu vatandaşlarımıza ulaştırdı. Bakanlık sayısını 38'lerden 24'e indirdi. Milletvekili lojmanlarını satışa çıkardı! Hepsinden önemlisi Mali Milad'ı kaldırdı! Gelir gelmez, ayağının tozuyla bu mühim kararları aldı. Bütün bunlar, millette yeni bir heyecan ve ümitlerin doğmasına sebep oldu. İdrak etmekte olduğumuz bu ilk Bayramı, yeşeren bu ümitlerden dolayı ağız tadıyla kutluyoruz. Netice itibariyle; iyi olacak ve işler düzelecek diye bir beklentimiz var! Bunun için ışık da var. Hükümetlerin en önemli işi 'güven' temin etmektir. 'Güven'in olmadığı yerde hayırlı hiçbir oluşa yer ve yol yoktur. Önceki hükümetler, programlarına insanı katmaz ve hesap etmezken; işte bu 'güven'i yitirdiler. Başarısızlıklarının temelinde bu güvensizlik vardır! Neticede, onları götüren ve sandığa gömen de milletin onlara olan güvensizliği değil miydi? Yüksek Seçim Kurulu da, aldığı son kararla, kamu vicdanını tatmin ederek; 'Türkiye'de hakimler var' dedirtti! Böylece Türkiye'ye de bu çirkin ve kabul edilemez görüntüden kurtulma yolu gözüktü. Milli iradenin tecellisinin gereği, yani Recep Tayyip Erdoğan'ın Başbakanlığı imkan dahiline girdi. Ağız tadıyla nice Bayramlar dileğiyle..

05.12.2002

Ağız tadıyla kutlanılan; sevginin ve paylaşımın şahika noktasına çıktığı gerçek bayram günleri çok gerilerde kaldı! Bugün; bir şeyi bütünüyle ele geçirememenin ve bütünüyle de elden çıkarmamanın yani; nasipte olanla yetinmenin çetin zamanıdır! Bununla birlikte biz, mü'minler dünyanın en talihli ve bahtiyar insanlarıyız. Zira; bir İslam büyüğünün yerinde tespit ve teşhisiyle; 'İman var, ne yok; iman yok, ne var!' Dünyanın bütün hazinelerine sahip olsanız, bütün bir insanlık size boyun eğip hizmet etse; dünyanın yegane maliki ve hakimi olsanız; iman şerefinden mahrumsanız neye yarar? Sizin bu alış-verişiniz; ebedi saadeti verip, karşılığında üç günlük dünyayı satın almanız demektir ki, en ahmak ve en aptal adam bile, bunun korkunç bir ziyan ve sonsuz bir felaket olduğunu anlar ve bilir. Yeri gelmişken burada bir itirafta bulunmalıyım. Bayram vesilesi ile; bu durumu hem sizinle paylaşır, ayrıca size de faydalı olacağını umduğum bir hatıramı anlatmalıyım. 70'li yılların sonlarıydı. İstanbul İmam-Hatip Okulu'nun orta üçüncü sınıfında kimya dersimize gelmiş ve ders anlatımıyla bütün öğrencileri kendisine hayran bırakan mübarek Hocam merhum H. Hilmi Işık'ın torununun sünnetine gitmiştik. Bendeniz, iki yüksek okul bitirmiş; bunlardan bir tanesi; 7 senelik İmam-Hatip'e ilave olarak 4 senelik de Yüksek İslam Enstitüsü'nü kapsayan ilahiyat tahsili idi. Yalnızca bu diplomamla vaizlik ve müftülük yapabilirdim! Biliyordum; kendileri pozitif ilimlerin yanında din ilimlerinde de mütehassıs idi. Ama; her şeyin başı olan bir şeyi bilmediğimi orada gördüm! Karşılarına oturttular; 12 sene önce, tıpkı sınıfta olduğu gibi gözlerini yumarak tatlı tatlı anlatmaya başladılar: "Ya kardeşim... Zamanımızda din ilimleri unutuldu. Her şeyden önemlisi, insanın ebedi saadetini temin edecek olan iman bilgileri bilinmiyor. Ne acı! Hacısı, hocası herkes; Amentü esaslarını imanın şartı olarak anlatıyor. Halbuki bunlar, iman hasıl olduktan sonra inanılacak şeylerdir. İmanın şartı üçtür. Birincisi; can gargaraya gelmeden önce iman etmiş olmak. Çünkü, o anda Ahiret halleri gözükür; dolayısıyla bundan sonraki iman; gaybi olmadığından iman sayılmaz! İkincisi; Güneş Batı'dan doğmadan önce iman etmiş olmak. O zaman, bütün insanlar, bu olayın; bilinen hiçbir tabiat hadisesi neticesi olmadığını, ancak; Muhammed Aleyhisselamın bildirdiği şekilde tecelli ettiğini görüp anlayacak ve iman edecekler ama; bu iman da kabul edilmeyecektir. Görüldüğü gibi; bu iki şart da zamanla ilgili!.. O halde geride bir tane kalıyor ki, esas itibariyle o bir tek şey imanın gerçek şartıdır! Bunu Rabbimiz bildirmeseydi kimse bilemezdi. Nitekim; en büyük Peygamberlerden Musa Aleyhisselam bile bilememiş; Cenab-ı Hakk'ın bildirmesiyle bilebilmiştir. Meşhur hikaye: Cenab-ı Hakk, Peygamberi Musa Aleyhisselama; 'benim için ne yaptın' diye soruyor. Büyük Peygamber, yaptığı ibadetlerini bir bir sayıyor. Bunların her birisinin kendisi için, yani Musa Aleyhisselamın kabirde, Kıyamet'te ve Ahiret Günü'nde kurtuluşuna vesile olacaklarını beyanla; yine 'benim için ne yaptın' buyurulunca, Musa Aleyhisselam; 'senin için yapılacak şey nedir' diye yakarışta bulunur. Gelen cevap; imanın yegane olan şartıdır: 'Benim dostlarımı dost bilip sevmen; bana düşmanlık edenleri bilip onlara düşmanlık etmendir' Yani: Hubb-i fillah, buğd-ı fillah! Şimdi; hem Allahü tealaya inandığını söyleyeceksin ve hem de onun düşmanları ile oturup, onlarla ahbaplık yapacaksın! Böyle iman olur mu?" Hayatımın dönüm noktası olan bu mühim hatıramı, bu güzel bayram gününde sizinle paylaşmak istedim. En iyi dileklerimle Bayramınız kutlu olsun.

11.02.2003

Bu mübarek bayram günlerinde biraz siyasetin dışına çıkalım dedik ve kendimize dönük özeleştirilerimize, tahlil ve terkiplerimize devam edelim istedik. İnsanoğlu yaptıklarını çekiyor; bedel ödüyor. Kıyamete doğru gittikçe, dünyayı yaşanamaz hale getirecektir. Bu durumu, insanoğlu kendi elleriyle hazırlamaktadır. Niçin yaratıldığını ve neye memur olduğunu unutan ve bilmeyen insan; evvel emirde kendisine yabancılaşır! Mahlukat arasında tanınamaz hale gelir; maskaralaşır! Kanun, Kanun-i ilahidir. Cenab-ı Hakk, insanoğluna; iyi ile fenayı ayırt edici bir güç ve meleke vermiştir. Allahü teâlânın merhametine bakın ki; bahşetmiş olduğu bu aklın, yolunu şaşırmaması; kendini, muhitini ve her şeyden önemlisi Rabbini tanıyabilmesi; yani kıymetli ve şerefli olabilmesi için peygamberler ve onlarla birlikte 'Din' göndermiştir. İnsan; inandığı ölçüde değerlidir; azizdir; rabbine muhataptır. İman sahibi olunmadıktan sonra; dünyalar sizin olsa; en mükemmel fen ve teknolojiye sahip olsanız ve bunlarla dünyayı abat etseniz neye yarar? Netice itibariyle; bütün bu sahip olunanlar ve yapılanlar üç günlük dünya içindir! Halbuki insan, ebediyet için; ahiret yurdu için yaratılmıştır. Ahirette ise, sonsuz azap vardır. Üç günlük dünya, sonsuzluk yanında bir hiçtir. Hiçliği mamur edip; sonsuzluğu inkar ve ihmal edenler, akl-ı selim sahibi olabilir mi? İnsanoğlu; inanç ve ameliyle 'nasıl'dan ziyade, 'niçin'e muhataptır! Yani, ona nasıl yaptıklarından ziyade, niçin yaptıkları sorulacaktır! Günümüzde yaşıyoruz: İlim ve fen, böylesine ileri gitmesine; dünyanın böylesine mamur edilmiş olmasına rağmen; bunlara sahip olan ve bunlarla hemhal olan insan mutlu değildir. Belki de; bu sahip oldukları mutsuzluğunu ziyadeleştirmiştir! Çünkü; insanın asıl cevheri olan 'ruh' ihmal edilmiş, köreltilmiştir! Doyumsuz olan nefsin arzuları yerine getirilip, oburlaştırılırken; ruh, gıdasız bırakılarak zayıflatılmış ve netice itibariyle orta yere; şekil olarak insana benzeyen bir mahluk türemiştir! Görüldüğü üzere; bu mahluku tatmin etmenin imkanı yoktur! Zira; sahip oldukları, mutsuzluğunu artırmaktan başka bir işe yaramamaktadır. Oysa, o, bu yaldızlı zehre daldıkça dalar ve asla doymaz! Dünya hırsı, sıkıntı artırmaktan öte ne ifade eder? Herkes, dünyayı dünyada bırakarak gidiyor! Ahiret derdi ile dertlenmeyen insana; sahip olduklarını dünyada bırakmak derdi; ne zorlu bir ölüm, ne çetin bir azaptır?!. Abdülhakim Arvasi Hz, bir üniversitelinin sualine verdiği cevapta buyurur ki: 'Hülasa; insanlığı kaplayan sıkıntıların birinci sebebi, Hakk'a karşı şirk ve müşrikliktir. İlim ve fen, ilerlediği halde, insanlığın ufuklarını sarmış olan fesat karanlığı, hep şirkin, imansızlığın, vahdetsizliğin ve sevişmezliğin neticesidir. Beşeriyet ne kadar uğraşırsa uğraşsın, sevip sevilmedikçe, ıstırap ve felaketten kurtulamaz. Hakk'ı tanımadıkça, Hakk'ı sevmedikçe, Hakk teâlâyı hakim bilip, O'na kulluk etmedikçe, insanlar birbiri ile sevişemez. Haktan ve Hak yolundan başka her ne düşünülse, hepsi ayrılık ve perişanlık yoludur.'

12.02.2003

Mutlu ay Ramazan'a girdik. Mübarek olsun. İnşaallah bu mübarek Ramazan ayını ağız tadıyla idrak ederiz. Zira, geçen Ramazanların milletimize nasıl zehir edildiğini biliyoruz! Nedense; cin şeytanlarının bağlı bulunduğu bu mübarek ayda, insan şeytanları ziyadesiyle azıyor! Milletin dinine imanına, mukaddesatına saldırmaktan bir an olsun geri durmuyorlar! Bu millet niye geri kaldı diye; dinli dinsizi, dinsiz dinliyi karalayadursun; konuştuğumuz ve münakaşasını yaptığımız konular; bu ifritten sualin cevabını serapa gözler önüne sermiyor mu sevgili okuyucularım? Dünya alem ne ile ve nelerle uğraşıyor; biz neyin ve nelerin münakaşası ile vakit kaybediyoruz? Evvel emirde; bu ülkede Batılı standartta demokrasinin olmadığı şundan belli ki, ülke insanı ile bu insanları idare etmeye yeltenen güruhun gündemleri birbirinden çok farklı ve çoğu zaman birbirine taban tabana zıt! Ama; gelin görün ki, gündemi bu idareci denilen güruh tayin ediyor ve millet de ister istemez bunların tesirinde kalıyor! Hiçbir şey yapmasa bile; bunları dinleyip morali bozuluyor. Yahu! Sizin başka işiniz gücünüz yok mu; diyor ama, sesini kimseye duyuramıyor! Eften püften meselelerle gündem tayin eden idareci güruhu, topyekun bir milleti peşlerinden sürükleyerek; telafisi mümkün olmayan en kıymetli şey olan zamanlarını telef edip gidiyorlar! Yazık günah değil mi bu millete? Yabancılar, bize bakıp; nelerin münakaşası ile vakit öldürdüğümüzü görünce; nereleriyle bizlere güldüklerini biliyor musunuz? Şu sefil mantığa bakın; efendim, İran'a gidildiğinde; nasıl ki o ülke sınırlarından içeri girilince, kadınlar belirlenen örtüleri giymek zorunda ise, bizim ülkemizde de kamusal alanda kadınların belirli örtüleri takmaları yasaktır! Bu cümleden olarak; başları kapalı milletvekili eşleri, Cumhuriyet kutlamaları için Çankaya'ya giremezler! Hoppala! Evvel yoğ idi; işbu rivayet yeni çıktı! Kamusal alan nedir; bu alanlar baş örtülü, baş açık insanlarımızın verdiği vergilerle meydana gelmiyor mu. Kamusal alanda hizmet görmek ile kamusal alandan hizmet almayı ayırt edemiyorsak kendimize başka bir dünya seçmemiz gerekir, çünkü bu dünyada bu sefil mantıktan anlayabilen bizim dışımızda tek bir kişi gösterilemez. Bir yandan İran'ı ve rejimini tu-kaka edeceksin; öbür yandan da onun bir uygulamasını 'mehel'dir deyip örnek alacaksın! Kel başa şimşir tarak diye buna derler herhalde! Ayol! İran, İran'ın Şii rejimi ne vakitten beri ideal oldu ki; onu örnek alıp bu millete dayatıyorsunuz? Bu asil milletin içinde İran'ın Şii rejimine özlem duyanı, duyanınız edeniniz mi var ki, orayı ve oranın uygulamalarını dillerinize pelesenk ediyorsunuz? Dedik ya; ağız tadıyla bir Ramazan idrak edebilecek miyiz diye; daha Ramazan başlamadan, onu istikbal edercesine, zakkumu ağızlara verdiler bile! Vah benim talihsiz memleketim ve mazlum insanlarım! Sen ne vakit kendine gelecek ve senden olan idarecileri başına geçireceksin?

27.10.2003

Uzun süredir, Türk Cemiyeti olarak ağız tadıyla bir bayram yapamadık. Toplumca "Buruk bayram"larla özdeşleştik adeta! Şimdi de; siyasi istikrarı sağlamaya çalışan Parlamento'da oluşan güçlü tek parti iktidarının önü ve dolayısıyla milletimizin ağız tadı, bilinen terör eylemleri ile kesilip bozulmak istendi. Elbette ateş düştüğü yeri yakar, ancak; terörden çok çekmiş milletimizin bu denli hunharca olaylar karşısında gösterdiği metanet ve sergilediği birlik ve bütünlük her türlü takdirin üzerindedir. Milletçe bu anlamlı duruştan dolayıdır ki; terör, vermek istediği mesajı bizzat almak durumunda kalmıştır! Hedeflediği amacına asla ulaşmamıştır ve ulaşamayacaktır. Ortam, beyhude yere gerildi! Terör olaylarının ardından düzenlenen cenaze törenlerinde, bazı yetkililerin acı içinde sarfettikleri bir kısım beyanları amacını aşmıştır. Suçlanan medya, bu durum karşısında ister istemez kendini savunma durumunda kalmış, o da bu savunma esnasında aynen yetkililerin hatasına düşerek, beyhude yere ortamı germiştir. Halbuki bu gerilimlerin kimseye faydası olmadığı gibi; terörün amaçladığı hedeflerden biri olduğu aşikardır. Milletin düşmediği böyle bir hataya, milleti idare edip ona yön verme durumunda olanların düşmesi kabul edilemez! Görevi ve sorumluluğu ne olursa olsun; sokaktaki vatandaştan devlet reisine kadar herkesin böylesine netameli ve toz-duman ortamlarında her zamankinden daha fazla serin kanlı olmaya ve olayları yatıştırmaya özen göstermesi lazımdır. ? "Teröre karşı ortak tavır arayışı" Bazı medya kuruluşlarının olayın şokuyla tanımlayabileceğimiz, tesiriyle "acemice" hareket etmesi ve habercilik heyecanı ile ham bantları denetimsiz olarak ekranlara yansıtması elbette pek nahoş olmuştur. Bu durum medya etiği ile asla bağdaşmaz ve doğru kabul edilemez. Nitekim; bu durumun farkına varan medya, bir ilke imza atarak; Basın Konseyi Başkanı Oktay Ekşi'nin davetlisi olarak eksiksiz, toplandı. Yazılı ve görsel bütün medya kuruluşlarının üst düzey yetkilileri ve sorumluları; "teröre karşı ortak tavır arayışı" için bir araya geldi. Bu cümleden olarak; 13 kişilik bir "ön çalışma grubu" oluşturuldu. Bu grubun yapacağı çalışmalar yine bütün medya kuruluşlarının yetkili ve sorumlularınca değerlendirilip varılan sonuç en kısa zamanda kamuoyuna duyurulacaktır. Bizim de katıldığımız bu toplantıda edindiğimiz intiba odur ki, bu ve benzeri olaylarda, olayın dışında olup taraf olanlar ve birbirlerini suçlayanlardan hiçbirisi sütten çıkmış ak kaşık değildir! O halde yapılması gereken, medeni insanların tavrı olup, meseleleri oturup, tartışarak sağlıklı bir neticeye vardırmaktır. Birbirini suçlayarak, kimse bir yere varamaz. Cereyan eden olaylarda "haberci" habere ulaşmak ister; bu, onun en tabii hakkı ve görevidir. Sorumlu ve yetkililerin evvel emirdeki görevi, "habercilere" kolaylık sağlamak ve onların sağlıklı haber almalarını temin etmektir. Amerika'yı yeniden keşfetmeye gerek yok; gelişmiş demokrasilerde bu işler nasıl yapılıyorsa aynen öyle yapmak durumundayız. Oluşturulacak "kriz masasında" bir veya birkaç yetkili medya ile iletişimde görevli kılınır. Bunların görevi, medyayı doğru bir şekilde bilgilendirmek olmalıdır. Başka türlü sağlıklı bir iletişim kurulamaz. Hele, şimdi olduğu gibi; bütün haber kanallarını tıkar ve bir kısım medyaya ayrıcalık yapılıp; içerideki "gizlilik" dereceli bilgiler sızdırılırsa olacağı budur! Demokrasilerde hükümetsiz basın ve basınsız hükümet olamayacağına göre; tarafların birbirlerini anlamaktan; bunun da sağlıklı iletişimden geçtiğini bilmeyenimiz var mı? ? İpi germenin kimseye faydası yok! Hükümete karşı medya veya medyaya karşı hükümet dönemlerinden neler çektiğimizi biliyoruz: Bu demek değildir ki, her kesim görevini bihakkın yerine getirmeyecektir. Hükümet hükümetliğini medya medyalığını bilip görev ifa edecek. Ancak; mutlaka birbirini dinleyerek, konuşarak ve mutlaka sağlıklı ve sağlam bir iletişim kurarak. Yüce dinimizin bu mübarek ramazan günleri de bunun için bulunmaz bir fırsattır. Herkesin arzusu; milletimizin dirliği düzeni ve medeni âlemdeki yerini bir an evvel alması olduğuna göre; olaylara tersinden değil de biraz da doğru tarafından bakamaz mıyız? İpi germenin kimseye faydası yok! Haklı olsak bile "Haksızım" diyebilmek ve kendi hakkımızı karşımızdakine sunabilmek ne büyük erdemdir. Bu vesile ile Mübarek Ramazan Bayramınızı tebrik eder, bütün insanlığa hayırlar getirmesini dilerim...

25.11.2003

Bugün bayram

Günlerdir televizyon ekranlarında tartışılıyor. Bilen, bilmeyen; art niyetli, iyi niyetli, ehil-nâehil önüne gelen konuşuyor. Bunların çoğunluğunun, Müslümanları kurban ibadetinden alıkoymanın gayreti içinde oldukları görülüyor. Bizzat kurban kesen ve kesilmesini ümmetine öğütleyen Sevgili Peygamberimizdir... Dün, 2.5 milyona yakın Müslüman; dünyanın bütün nimetlerinden arınarak, yalnızca iki parçalı bir beze sarılı olarak "Arafat"ta vakfe yaptı. Tövbe istiğfar ederek gözyaşı döktü, bağışlanmaları için Cenab-ı Hakk'a tazarruda (yakarış) bulundu. Malum; Hac ve Kurban ibadetleri birlikte; aynı günlerde yapılıyor. Kurban; ilk insan ve ilk Peygamber Hz. Adem'in gününden beri mevcut olup, varlığını kıyamete kadar sürdürecek bir ibadet şeklidir. Kelime olarak (Kurb-yakınlık) kökünden geliyor. İlahî kelamla bildirildiği şekliyle; bütün noksanlıklardan münezzeh olan Cenab-ı Hakk'a, kulları tarafından kesilen kurbanların ne kanları ve ne de etleri ulaşır. Ama niyetleri; bu kurban kesme işlemini ne için yaptıkları ulaşır. Bilen de bilmeyen de konuşuyor!.. Nitekim; Sevgili Peygamber Efendimiz (s.a.v) kurban ibadetini eda ederken şöyle buyurmuştur: "Ya Rabbi! Bu sendendir ve sanadır" yani senin adınadır. Günlerdir televizyon ekranlarında tartışılıyor. Bilen, bilmeyen; art niyetli, iyi niyetli, ehil-nâehil önüne gelen konuşuyor. Bunların çoğunluğunun, Müslümanları kurban ibadetinden alıkoymanın gayreti içinde oldukları görülüyor. Neymiş efendim; Allah'a yaklaşmak için kurban kesmek şart değilmiş. Bunun nâmütenâhi yolları varmış. Kurban dışında yapılacak iyiliklerle de Allah'a yaklaşılırmış! Bundan dolayı da fakirlere yapılabilecek para-ilaç gibi yardımlarla da kurban ibadeti yerine getirilebilinirmiş! Kur'an-ı Kerim'in muhatabı O'dur! Sanki Allahü tealaya giden nâmütenâhi iyilik yollarını tıkayan var; onların hiç birisini yapmayın diyenler var! Dinde bunların her birisinin yeri ayrıdır. Bunlardan hiçbirisi diğerinin yerini alamaz, ona bedel olamaz. Din adına televizyon ekranlarına çıkanların en vahim hezeyanı; dini bir hususta, "bana göre bu böyledir, böyle olması lazımdır" demeleridir. Herkese göre bir din olacaksa başka! Ama; mesela, İslamiyet'te nasıl olması gerektiği konusunda ise, İslam dininin Peygamberi ve onun vârisi olan milyonlarca İslâm alimi var. Cebrail aleyhisselam, Kur'an-ı Kerimi Sevgili Peygamberimize getirdi. Yani, Kur'an-ı Kerim'in direkt muhatabı O'dur. Peygamberimiz de, Kur'an-ı Kerim'deki ayet-i kerimelerin ne manaya geldiklerini, yani onlardaki murad-ı ilahiyi hadis-i şerifleri ile açıkladı. Kur'an'ın hükümlerini, hayatında tatbik etti ve ettirdi. Her hususta, en ideal örnek onun mümtaz şahsiyetidir. Bizzat kurban kesen ve kesilmesini ümmetine öğütleyen Sevgili Peygamberimiz; iddia edildiği gibi bu ibadet değişik türdeki iyiliklerle de yerine getirilebilseydi, bunu söylemez miydi? Veya bizzat kendileri o şekilde tatbik etmezler miydi? Buradaki niyet bozukluğu apaçık ortadadır. Bütün mesele; "Kur'an'daki İslam" denilerek, o Kur'an'ın bizzat muhatabı olan Hz Peygamberi, onun İslamiyeti yaşayış biçimini ve buyurduğu binlerce hadis-i şerifi dinin dışında tutmak ve öylece mütalaa etmek cüret ve gayretkeşliğidir. "En güzel örnek" kendisidir... Çünkü; Peygamberlik sıfatlarından birisi de "tebliğ"dir. Yani, Cenab-ı Hakk'tan gelmiş bütün hükümleri, noksansız olarak insanlığa tebliğ edip duyurmak, peygamberlerin en önemli vazife ve sıfatlarındandır. Yine, Kur'an-ı Kerim'in hakikati bildirdiği üzere; Sevgili Peygamberimiz en güzel yaratılışta ve en üstün ahlak üzere idi. Buradaki bütün üstünlük ve güzellikler, yaşantısının ve bu esnadaki bütün ibadet ve taatlerinin Kur'an'la yani Cenab-ı Hakk'ın muradıyla paralellik arzetmesinden kaynaklanmaktadır. Nitekim; Hz. Peygamber'in "en güzel örnek" olduğunu bizzat Cenab-ı Hakk, Kur'an-ı Kerim'inde bildirmektedir. Nerede gözyaşı varsa... Sevgili Peygamberimizin fiili (tatbiki) ve sözlü sünnetleri ortada iken, bunu başka türlü yorumlamanın ve; "bana göre" demenin dinde yeri mantığı olabilir mi? İslam âleminin yürekler acısı hali ve bunun yanında çekmekte olduğu baskı, zulüm ve sıkıntılar herkesin malumu! Şu anda, dünya haritasına bakın; nerede kan akıyorsa ve nerede gözyaşı varsa orası ya bir islam ülkesi veya müslüman topluluklarının yaşadıkları bir yerdir. Ne hazin! Ahir zamanda müslümanlar ağız tadıyla; coşku ve sevinçle bir bayram idrak edip kutlayamıyorlar. Bundan dolayı da gazetemizin manşetini yine "Buruk Bayram" atmak zorunda kaldık. Sevgili okuyucularımızın mübarek Kurban Bayramlarını tebrik eder, hayırlara vesile olmasını dilerim.

01.02.2004

Cenab-ı Hak, bütün âlemleri; sevgililer sevgilisi Muhammed aleyhiselamın hürmet ve hatırına yaratmıştır. Dolayısıyla bütün mevcudat onun muazzez hatırına vardır. Böyle şerefli bir Peygamberin ümmeti olmak üstünlüklerin en üstünüdür. İlahî teklife muhatap insan ve cin, kıyamete değin onun ümmetidir. Zira, ondan başka Peygamber gelmeyecektir. O'na ve getirdiği hak din İslamiyet'e inananlar, "icabet ehli", inanmayanlar ise, "davet ehli"dir. Allahü teala, hiçbir mahlûkuna vermediği üstünlükleri, şeref ve güzellikleri ona vermiştir. O, âlemlere rahmet olarak gönderilmiştir. O'ndan önceki ümmetlerin Peygamberlerine (selam ve en iyi karşılıklar onların üzerine olsun) bile verilmeyen imkân ve güzellikler, Muhammed aleyhisselamın ümmetine bahşedilmiştir. Meselâ; Hz. Âdem, ilk insan ve ilk Peygamber olduğu halde; işlediği bir zelle (hafif kusur-küçük kabahat) yüzünden cennetten kovuldu ve indirildiği dünya üzerinde üç yüz sene gözyaşı döküp af istemesine rağmen bağışlanmamıştır. Ta ki, cennette iken, kendisine gösterilen "Arş-ı âlâ"daki Cenab-ı Hakk'ın isminin yanında yazılı olan Muhammed aleyhisselamın hürmetine af ve merhamet dileyince bağışlanmıştır. O'nu seven nelere kavuşmaz ki!.. Yine bilindiği üzere; Kur'an-ı kerimde tahkir edilen Ebu Lehep, azılı bir İslam düşmanı idi. Öyle ki, iki cihan serverine akraba olmasına rağmen, Mekke'ye giren bütün yolları tutmuş, her köşe başına adamlarını yerleştirmişti. Şehre gelen yabancıların önleri kesiliyor ve onlara şehirde bir sahir (büyücü) bulunduğu, onunla kesinlikle konuşulmaması gerektiği, aksi halde atalarının dininden olacakları kendilerine tenbihlenirdi. Resul-i Ekrem'e akla hayale gelmedik eziyetler, iftira ve işkencelerde bulunan bu nasipsiz insan; yeğeninin doğumunu kendisine müjdeleyen kölesini azad etmesine karşılık; o güne tekabül eden her pazartesi günü azaptan berî kılınmaktadır. O'nun en azılı düşmanları, O'na yaptıkları en ufak bir iyilik dolayısıyla böylesine mükafatlara kavuşmaktadır. Peki; ya ona inanan, onu seven ve Peygamberim diyerek ümmet olan nelere kavuşur? O'ndan evvelki ümmetler bir günah işlediklerinde; karşılığını ahirette görecekleri gibi dünyada da görürlerdi. Günahları sebebiyle helâk olan ümmetler az değildir. Muhammed aleyhisselamın ümmetinin işledikleri günahların cezası ise yalnızca ahirette verilir! Samimi bir tövbe ile... O'nun ümmetine bahşedilen nimetin üstünlüğüne bakın ki; dağlar kadar küfür ve irtidat günahına batmış olsa da; ihlas ve nedametle bir kere "Lâ ilahe illallah, Muhammedur-resulullah" dediklerinde bağışlanıp kabule şayan oluyorlar. Yine aynı şekilde; onun ümmetinden kişiler dağlar kadar günaha giriftar olsalar da; samimi bir tövbeyle bir kere "estağfirullah" deseler, derhal bağışlanıp mağfirete kavuşurlar. Ya böyle şerefli bir Peygamberin mübarek ismini yâd etmek; ona, âline, eshap ve ümmetine duada bulunmak insanı nelere kavuşturmaz!

01.08.2004

Ne günlere kaldık! -1-
Gerçekten 'Ahir zaman'da yaşamaktayız, sevgili okuyucularım. Her geçen gün, bir önceki günü aratıyor. Teknoloji, nasıl baş döndürücü hızla gelişip ilerliyorsa; insanlığın dinî ve ahlâki değerleri de, aynı hızla geriye gidip dumura uğramakta. Malum, her şey zıddı ile kaimdir. Bu cümleden olarak; en iyi olan da en kötüyü içinde barındırır. İnsanların en iyileri, dinini yaşayan ve dini üzerine titreyen iyi din âlimleri olduğu gibi; insanların en kötüleri de dinini yaşamayan ve hemen her kötülüğü işleyip, insanları dinin doğru yolundan saptıran kötü din âlimleridir. Kıyamet de, bu, kötü din âlimlerinin yüzünden ve onların üzerine kopacaktır. Geçen gün, tesadüfen bir televizyon programına gözüm takıldı. Din âlimi (ilahiyat profesörü) titri taşıyan kişiler dini konuları tartışıyordu. Yarım saat müddetle izledim ve tek kelime ile kanım dondu. Bir kere daha görüp anladım ki; zamanımızda tüm şeytanlar, insanları bozup saptırma işlerini tamamen bırakıp kenara çekilmişler; onlar bile, insan suretindeki bu gerçek şeytanların şerrinden korkup titremekteler! Bu gibilere bakıp da, din öğrenenlerin vay haline! Zira bu nasipsizler, kendileri ile birlikte, kendilerine inanıp kananları da sonsuz ateşe sürüklemektedirler. Kur'an, Kur'an, Kur'an deyip; dinde her şeyi yalnızca Kur'an-ı kerimde arayıp; bulamayınca da ya inkâr, ya da kendi zift dolu kafalarına göre bir yorum yaparak dini ifsad eden bu alçaklar, gerçekte sinsi İslam düşmanıdırlar. En büyük düşmanlıkları da, sevgililer sevgilisi Peygamber efendimizedir. Dikkat edilirse; konuşmalarında, Peygamber efendimizin, bizzat muhatabı olduğu Kur'an-ı kerimden ne anladığı ve bunu ne şekilde açıklayıp, kendi hayatına yansıttığından en ufak bir bahis yoktur. Kur'an-ı kerim kendilerine inmiş gibi bir fütursuzluk ve edepsizlik içindeler. Halbuki; Cenab-ı Allah, kendi kelamı olan Kur'an-ı kerimi; tüm mahlukatın en şereflisi olan insanoğluna, onun zirve noktasındaki Muhammed aleyhisselamı muhatap alarak, onun mübarek şahsında gönderdi. Sevgili Peygamberimiz de, Kur'an-ı kerimin ahkamını ve yüksek ahlakını; bir beşer olarak kendi şahsında ve beşer topluluğu olarak da bulunduğu cemiyette, örnek olacak şekilde yaşadı ve yaşattı. Yaşadı ve yaşattı ki; İslamiyet, o ve onlar örnek alınmak suretiyle, o gün bugün yaşanabiliyor. Nitekim; bizzat Cenab-ı Hakk buyurmaktadır ki: "Ey iman edenler! Allah'a itaat edin, Peygamber'e itaat edin; işlerinizi boşa çıkarmayın." (Muhammed suresi ayet: 33) ve "Andolsun ki, Resulullah, sizin için, Allah'a ve ahiret gününe kavuşmayı umanlar için ve Allahü tealayı çok zikredenler için güzel bir örnektir." (Ahzab suresi, ayet 21) İnsanın yaratılış gayesi; Cenab-ı Hakk'ı tanıma ve O'na ibadet (kulluk) etmek içindir. O'nu nasıl tanıyacağımızı ve O'na nasıl ibadet edebileceğimizi yarınki makalede açıklamaya çalışalım.

İnanan insan için en kıymetli cevher, sahip olduğu imanıdır. Çünkü, onunla sonsuzluğu tayin edilecektir. Ebedi saadet veya ebedi azap; iman cevherinin varlığı ve yokluğu ile alakalıdır. Günümüzde bu imanı muhafaza etmek, ateş korunu avuçta taşımaktan daha zordur. Vaktiyle İslamiyet 73 fırkaya ayrılmıştı, bunlardan yalnızca bir tanesi (Ehl-i sünnet vel-cemaat yolu) hak yol idi. Bugün ise, kelimenin tam anlamıyla mezhepsizlik ve iman adına imansızlık modası vardır. Zira; din-iman hırsızları, insanları ziyadesiyle etkileyen medyada fink atmaktalar. İlahiyatçı Prof. etiketleriyle ekranlara çıkıp, din adına zehir kusmakta ve milletin imanını çalmaktalar. Bunların çoğu, eskiden yaşamış İslam âlimlerine kıymet vermemektedir. Halbuki İslamiyet bize onların ve onların yazdıkları eserler sayesinde geldi. Onların kadrini bilmemek, her şeyden önce nankörlük olur. Ayrıca; İslamiyet'in iman esaslarını teşkil eden nakil ilimleri, kaynağına gidildikçe değer ve doğruluk kazanır. Kaynak da Sevgili Peygamberimiz ve onun zamanı ve onu takip eden zamanlar olduğuna göre, İslamiyet'in en doğru ve en kıymetli bilgileri o zamanlarda yazılanlardır. Bir kere; kişi kendi anlayışına göre Kur'an-ı kerime mana verirse dinden çıkar! Bu hükmü, bizzat Hazreti Peygamber aleyhisselam vermektedir. Kişi, kendi kafasına göre de inanamaz. Hangi ilaha, ne şekilde inanılacağını bizzat Muhammed aleyhisselam bildirmiştir. Onun bildirdiğine ve bildirdiği şekilde inanmaya iman denir. Onun bildirip kıldığı ve kıldırdığı ibadet şekline namaz denir. Yoksa, bir ömür boyu amuda kalkılsa; bu ne namaz olur ne de ibadet.. 'Cahiliyye devri'nde de insanlar inanıyorlardı; kendi elleriyle hamurdan yaptıkları heykellere ilah diye tapıyorlardı. Acıkınca da onları yiyorlardı. Ne hazindir ki, günümüzde de; iman nokta-i nazarından âdeta 'Cahiliyye devri' yaşanmakta; kendilerine din âlimi süsü veren zındık güruhu, zift dolu kafalarına göre bir ilah belleyip, buyruklarını, alçak nefislerinin arzuları istikametinde açıklamaktalar. Allahü tealaya ve Kur'an-ı kerime sürekli iftira etmektedirler. İnsanların anlayışlarına göre, din olacak idiyse; Peygamberlere ne lüzum vardı?! Ve yine insanların anlayışlarına göre, din olacak idiyse; bu durum, altı milyar insan için altı milyar din demektir. Bunların hangisi doğru olacaktır?! Hadis-i şerifte; 'Ahir zamanın kötü din adamları, cehennem ehlinin köpekleri olacaktır!' buyuruldu. Bu mübarek söz, zamanımızın zenadık (zındıklar) güruhunu işaret etmektedir. İmanımızı muhafaza edebilmemiz için; din adına televizyonlara çıkıp dinî konuları tartışanları asla izlememeli, yazılarını ve kitaplarını okumamalı ve çoluk çocuğumuzu, yakınlarımızı ve sevdiklerimizi onların şerrinden sakındırmalıyız. Ehl-i sünnet âlimlerinin ilm-i hal kitaplarını bulup; dinimizi-diyanetimizi doğru şekilde öğrenip ona göre yaşamalıyız. Türkiye Gazetesi bürolarından temin edebileceğiniz 'Tam İlmihâl Se'âdet-i Ebediyye' kitabı aranılan hazinenin ta kendisidir.

10.01.2013

Kurban kim?!. -1-

Mübarek Kurban Bayramı günlerini idrak ediyoruz; sevgili okuyucularım. Bir asra yakın bir zamandır; bizim ülkemizde, din ve diyanet adına âdeta samyeli estirilmiş olup, meydan yeri kelimenin tam anlamıyla hokkabazlara kalmıştır. Malum; bizim dinimiz İslamiyet ilim dinidir. İlimsiz hiçbir şey olmaz. İslam büyükleri dinin hakikatini; ilim-amel-ihlas diyerek özetlemişlerdir. Yani, işin hakikati önce öğrenilip bilinecek, sonra; bu bilinenler eyleme dökülüp onlarla amel edilecek ve bütün bunların hepsi, yalnızca Allahü tealanın rızası için olacak. Allah'ın sevgili bir kulundan dinlemiştim: "Bir ilim talebesi evinden çıkarken, 'Allah'ım! Senin rızan için ilim öğrenmeye gidiyorum ve öğrendiğim bu ilmi, senin razı olduğun şekilde kullanacağım' diye niyet ederse; hem tahsil hayatı boyunca ve hem de ondan sonraki hayatında attığı her adımda ve aldığı her nefeste Allahü tealayı zikreden sevgili bir kul olur. Zira sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam); 'mü'minin niyeti amelinden efdaldir (üstündür)' buyurmaktadır." Nitekim, Cenab-ı Hakk da: "Ben sizin suretlerinize ve amellerinize bakmam; yaptığınız şeyi niçin yaptığınıza yani, ne niyetle yaptığınıza bakarım!" buyurmaktadır. İslamiyet'te ilimler ikiye ayrılır; nakli ilimler ve akli ilimler. Nakli ilimler, kaynağına gittikçe (Asr-ı Seadete yaklaştıkça) kıymet kazanıp, doğruluğu kesinlik kazanır. Akli ilimler ise; kaynağından günümüze yaklaştıkça gelişip kıymet ve doğruluk kazanır. Nakli ilimlere; hadis, kelam, fıkıh ilimlerini, akli ilimlere de; fizik, kimya, astronomi ilimlerini örnek gösterebiliriz. Dolayısıyla, dinden-diyanetten bahsedecek kişilerin nakli esas almaları ve bu aldıklarının da belgelerini göstermeleri gerekmektedir. Günümüzde din adına, dini ilimler adına; yazılan kitaplar ve radyo ve televizyonlarda yapılan konuşmalara bakınca tam bir facia yaşanmaktadır. Ne yazılan kitaplarda tek bir kaynak eser gösteriliyor ve ne de konuşanların dillerinde bir eser veya bir İslam âlimine atıfta bulunuluyor. Eskiden yani, dinin-diyanetin bilindiği zamanlarda, bu tür kitapları yazan ve bu gibi konuşmaları yapan sorumsuz kişiler; "kerametleri kendilerinden menkul!" denilip bir kenara atılır ve asla kale alınmaz ve en ufak bir değer verilmezdi...

Sevgili okuyucularımın Kurban Bayramlarını tebrik ederek; dünkü makalemize kaldığımız yerden devam ediyoruz... 1911 senesine gelinceye kadar; Şeyhü-l İslamlık makamı dahil, her türlü dini yazının (ibare, fetva, makale, kitap vb.) altında kaynağı gösterilirdi. Dinin kendisi nakli esas aldığından; me'haz gösterilmeden, yani delili, vesikası belirtilmeden; dini bir kitabın veya fetvanın yazılmasına ve basılmasına müsaade edilmezdi. İttihatçıların iktidarı ele geçirmeleri ile birlikte, Şeyhü-l İslamlık makamına masonları oturttular; böylece dinde nakil esas alınmaz oldu ve verilen fetvaların altına kaynak yazılmaz oldu. Yani, dinde kafadan konuşma ve yazma devri başlamış oldu! O gün, bugündür; din adına bu başıboşluk, bu sorumsuzluk ve bu pervasızlık olanca hızıyla sürmüş ve bugün itibariyle meydan yeri tam bir bataklık halini almıştır. Dinimiz hakkındaki gerçekleri, bulup öğrenmekten başka çaremiz yoktur; aksi halde din adına bu maskaraların tuzağına düşmek ve ebedi felakete sürüklenmek işten bile değildir. İşin en vahim tarafı ise; camilerdeki hocaların çoğunluğu da aynı aymazlık içinde; kürsülerde olsun, minberlerde olsun hep kafadan va'zedip, hutbe okuyorlar! Bazı hocalara rastlıyoruz; önlerine Kur'an-ı kerimi açıp (bildikleri üç kuruşluk Arapça ile) ayet-i kerimeleri okuyup kelime kelime tercüme ederek mana vermeye kalkışıyorlar. Kendi anlayışlarına göre, Kur'an-ı kerime mana vermeye çalışıyorlar ki, bu durum; bizzat Peygamber Efendimizin tespiti ile 'küfür'dür. Yani dinden çıkmayı gerektiren en büyük günahlardandır. Düşünün; bu cinayeti, din adamı denilen kişi bizzat işliyor! Bir de böyle bir hoca(!)nın cemaatinin halini siz düşünün! Sanki, dersiniz Kur'an-ı kerim kendilerine gelmiş; bunun pervasızlığı, had bilmezliği ve fütursuzluğu içindeler. Televizyon ekranına çıkıp; horozdan 'kurban' olur diyen sözde din Prof.'una bu payenin nasıl ve hangi maksatla verildiği anlaşılmıyor mu?!. Ahiret kaygısı taşıyanlar; dinlerini mutlaka İslam âlimlerinin, vesika ve delil gösteren kitaplarından öğrenmelidirler. Ekran hokkabazlarından ve çalakalem yazılan, ne idüğü belirsiz (mesnedsiz ve kaynaksız) kitaplardan din öğrenmeye kalkışan; kendini ebedi felakete sürüklemiş olur. Zira; Müslümanlara sevgili Peygamberimizin bildirmiş olduğu İslamiyet gerekli; bu hokkabazların kendi kafalarından uydurdukları din(!) değil. Dikkatli ve hassas okuyucularıma acizane tavsiyem: Türkiye Gazetesi bürolarından kolaylıkla temin edebilecekleri TAM İLMİHÂL SEÂDET-İ EBEDİYYE kitabıdır. Bu kitapta, her husus; gerçek İslam âlimlerinin eserlerinden tercüme edilerek yer almış ve hepsinin kaynağı bir bir gösterilmiştir...

25.10.2012

En kıymetli iş...

Pazar yazısı Dünyanın en kıymetli işi Allahü tealanın dinine hizmet etmek, onu yaymaktır. Böylesine kıymetli işi de Allahü teala elbette sevdiklerine yaptırır. Yani seçilmişlere... İnsanların içinden en seçkinleri; bu çetinler çetini ve o nispette de kutlu ve mübarek işle görevli peygamberlerdir. Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselamdan sonra, kıyamete değin yeni bir peygamber gelmeyeceğine göre; bu mühimler mühimi görev bitmiş mi oluyor? Bitmiş olsaydı bu mübarek din bizlere kadar gelebilir miydi ve bizden sonra da ta kıyamete değin nasıl gidebilecektir? Demek ki, dinin mensuplarının yalnızca kendilerinin inanıp amel ve ibadet etmeleri kâfi değildir. Onların bunlardan başka, ayrı bir mükellefiyetleri de vardır. O da, kendilerine geldiği gibi; bu dini kendilerinden sonraki nesillere aktarmalarıdır. Tebliğ görevi Dinde "Tebliğ" denilen bu mühim görev peygamberlerin sıfat ve özelliklerindendir. Peygamberimizden sonra bu "Tebliğ" göreviyle bütün mü'minler, konumları ve görevleri ne olursa olsun vazifelidirler. Bu görev başta, peygamberimizin manevi vârisi konumundaki İslam âlimlerinindir. Alim olmayan en sade Müslüman bile, İslamî yaşayışı ile yani hal ile "tebliğ" görevi yapar. Dolayısıyla "Tebliğ" bütün Müslümanların boyunlarının borcudur. Bu borçtan, günümüzde nasıl kurtulabiliriz? Bize düşen görev Evvel emirde kendimiz, dinimizi hakiki kaynaklarından doğru bir şekilde öğreneceğiz. Öğrendiklerimizi tatbik edeceğiz ve bunları en yakınlarımızdan başlayarak öğreteceğiz. İslam âlimleri (Cenab-ı Hak, onların çalışmalarına bol bol mükafatlar versin) dinde lazım olan herşeyi kitaplarında yazıp anlattılar. Artık bize düşen bu kıymetli kitapları okuyup, uygulamak ve kendimiz anlatmıyorsak da bu kitapları dağıtmak veya dağıtılmasına yardımcı olmaktır. İnsan, yaratılışı itibariyle; bedenen ve ruhen eğitime ve tedaviye muhtaçtır. Ruhun tedavisi için işte bu Allah adamları yani İslam âlimleri gereklidir. Vücudun tedavisi için nasıl doktora gitmek lazımsa; ruhun tedavisi için de Allah adamlarına gitmek, onların sohbetlerine iştirak etmek lazımdır. Kim, bir kula hayırlı birşey öğretirse... Günümüzde böylesine Allah adamları kibrit-i ahmer gibi yok denecek kadar azdır. Ama, gerçek İslam âlimlerinin kitapları bol bol vardır ve o kitaplarda binlerce Allah adamı vardır. Bu kitapları okuyup istifade etmekten gayri çaremiz yoktur! Unutmayınız, kulun niyeti amelinden hayırlıdır. Allahü teala, kulum benden ne isterse, ona o kapıları açarım buyuruyor. Dolayısıyla kalbimizdeki niyetin, istikametin çok önemi var. Yöneldiğimiz yerdeki niyetimiz çok önemlidir. Dinimizi en doğru şekliyle öğrenmek ve bu dine hizmet etmek, yani onu "tebliğ" edip yaymak biricik niyetimiz olmalıdır. Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri buyuruyor ki: "kim, bir kula hayırlı birşey öğretirse, o kul o hayırlı işi yaptıkça, öğretene de misli ile ecir (sevap) yazılır." Müslüman, son nefesi için yaşar. Son nefeste imanla ölmek yani Allah diyebilmek için; ondan önceki hayatı Allahü tealanın istediği, razı olduğu şekilde tanzim etmelidir. Eskiden günahlar konuşulurdu; şimdi iman konuşuluyor! Yani insanlar, her an imanla küfür arasında! İmanı muhafaza edebilmek için, dinimizi çok iyi bilmemiz lazım. Ne helaldir, ne haramdır; ne yaparsak veya söylersek küfre düşeriz? Bunları bilmek lazım. İlimsiz din olmaz; din bilinmeden de iman muhafaza edilebilir mi? Hakikat Kitabevi'nin yayınları (bunların hepsini gazetemizin bürolarından temin edebilirsiniz), en kıymetli İslam âlimlerinin eserlerinden derlenip tercüme edilmiştir. Alın, okuyun ve dağıtıp okunmalarına vesile olun. Böylece siz de Allahü tealanın dinine hizmet etmiş bahtiyarlardan olursunuz!

19.09.2004

Asrımızın en büyük hastalığı manevi açlıktır. Hemen bütün cemiyetler tarafından insan, tek kanatlı kuş farz edilmiş ve sadece bir yönüyle, maddesiyle doyurulmak istenmiştir. Hazmi uzuvları urlaştırılan insan, manasıyla büsbütün ihmal edilerek mukaddeslere düşman kılınmıştır. Haddizatında insan, esas itibariyle ötelere, namütenahi ötelere aittir. Hakikatine kavuşabilmek için, yanıp tutuşmakta, çırpınıp durmaktadır. Dolayısıyla insan için asıl vatan ve ikamet yeri; kendisine sonsuz olarak biçilen öbür âlemdir. Bu dünyadaki hayatı, ötelere götürülmek üzere azık temin edilen ve durak mesabesinde olan âdeta hayal denilen geçici bir âlemdir. Ötelerin yegane azığı ise, maneviyat olup; bu hal yaratılış kanunlarına tıpatıp uygunluk arz eder. Bugün insanlık, kendi yaratılış kanunlarına aykırı bir hayatın buhranını yaşamaktadır. İşin bundan da vahimi ise, insanlığın, buhranının farkında olmayışıdır. Nefsinin peşinde koşan, koştukça maddesiyle devleşip, manasıyla cüceleşen insan; bunca hercü merc içinde neyin farkında olabilir ki? Bindiği alamet, onu hızla kıyamete doğru götürmektedir. Her cemiyetin, her kademedeki eğitim kurumlarına bakınız, hemen hiçbirisinde maariften (Hak ve hakikati arayıştan) eser yoktur. Halbuki bizde bile, vaktiyle bu müessesenin adı 'maarif vekaleti' idi! Dikkat ediyor musunuz; buhranına yenik düşen insanın tek bir savaşı kalmıştır ki, onu da kıyasıya yapmaktadır; o da ekonomiktir. O vakit, hayvandan ne farkı kalıyor, insanın?!. İlim ve fen alabildiğince ilerledi; doğru, lakin, tek yönlü bir ilerleyiş bu. İnsanın çevresi, etrafındaki eşya ve hadiseler mükemmelleştikçe, bizatihi kendisi, ruhu ve manasıyla büsbütün ihmal edildi ve âdeta robotlaştırıldı. Bu hal, korkunç sonun habercisi değil de nedir?

30.07.2009

Sevgiye muhtacız
İnsanoğlu, gerçekten garip mahluk. Sahip oldukları arttıkça ihtiyaçları da artıyor. Dün, ihtiyaç olarak aklına getirmediği bir sürü nesne, bugün vazgeçemeyeceği temel ihtiyaçları. Peki, insanoğlunun sahip oldukları arttıkça, doyuma ulaşıyor mu? Bilakis, açlığı daha da artıyor. Bu durumun ana sebebi; insanoğlunun kendisini ihmal etmesidir. Daha açık ifadesiyle kendisini yeterince tanımamasıdır. Uzayın derinliklerinde maharet sergileyen insanoğlu, dönüp de bir kere olsun, kendi öz benliğine; ruhuna, ruhunun derinliklerine bakmadı ve bakmıyor. Böyle bir ihtiyaç da hissetmiyor. Ha bire nefsinin ihtiyaçlarının peşinde koşuyor. Ömrü de bunların ardından koşmakla geçiyor. Halbuki, ruhuna baksa ve onun ihtiyaçlarını karşılamak için gayret sarf etse; dünya olarak peşinde koştuklarının kendi peşinde koşmakta olduklarını görecek ama... Kendini tanıyan insan, mayasının sevgi olduğunu görür. Yaşamakta olduğu bütün hastalıkların, dert ve elemlerin temelinde sevgisizlik olduğunu fark eder. Böylece, muhtaç olduğu yegane şeyin sevgi olduğunu idrak eder. Sevgiden mahrum insan, benimki benim, seninki de benim der. Bunların hepsini elde eden, sevgisiz insanın açlığının geçmesi şöyle dursun, bilakis daha da artar. Arttıkça saldırır, yakıp yıkar ama bir türlü doyup rahata ve huzura kavuşamaz. Oysa sevgi insanı, benimki senin, seninki de senin der. Yani vermekten haz duyar. Bu insan doyumlu, rahat ve huzurludur. İşin tuhafı, insanoğlu içine düştüğü hastalığın sebebini de bilmiyor. Hasta, doyumsuz ve mutsuz olduğunu görüyor; lakin, çareyi başka yerlerde, hatta hastalığını, doyumsuzluğunu ve mutsuzluğunu artıracak şeylerde arıyor! Üstad Necip Fazıl'a göre asli manasıyla aşk, ruhun ahlâkıdır. O, ruhun ilahi nefha olarak aslına hasretle yanmakta olduğunu söyler. Ruh, O'na kavuşmak, nefs ise, bizzat kendisini aşağıların aşağısına çekmek ister. İşte, hayatın özü de bu mücadeleden ibarettir.
Eden, kendine eder!

Bir insanın, bir cemiyetin veya bir devletin kendine yapabileceği kötülüğü hiçbir yabancı güç bunlara yapamaz. Hasbelkader, toplumun önünde bulunan insanların (gazeteci, siyasetçi, sanatçı, iş adamı vb.) hata yapma lüksleri yoktur. Bunlar, kendi işlerinde başarısız olsalar, öyle ziyadesiyle eleştirilip yerden yere vurulmazlar. Hatta çoğu kez, onların bu halleri görülmeyebilir de. Ama, hata yaptıkları zaman, bu durumları derhal fark edilir ve hiçbir zaman bedelsiz bırakılmazlar. Yani, hatalarının bedelini mutlaka öderler. Şarkın çok güzel hasletlerinin yanında, çok kötü alışkanlıkları da vardır. Bizde ve şarkta bir söz vardır. Çok doğru kabul edilmesine rağmen, son derece yanlıştır. "Yenilen pehlivan güreşe doymaz!" Bu durum en çirkin halini siyasetçide yaşar. Bizde yenilen (seçimleri kaybeden) siyasetçinin koltuğu asla sallanmaz. Bilakis, eskisinden daha sağlam olarak görevine devam eder. Batıda, (gelişmiş demokrasilerde, bu durumun bir tek örneğini göremezsiniz). Yenilen siyasetçinin ilk yaptığı iş istifa edip yerini başkasına bırakmaktır. Bizde, hem bırakmıyorlar ve hem de hata üstüne hata işliyorlar. CHP'nin ve liderinin hâli ortada. Tek kelime ile acınacak haldeler! Dikkat edildiğinde, bu duruma gelmelerinde hiçbir dış saik rol oynamamıştır. Kendi kendilerine bu hâllere düştüler. Netice itibariyle bu parti, öyle sıradan bir parti değildir. Ana muhalefet partisidir. Yani iktidarın, birinci derecede alternatifidir. Bütün dünyada, daha çok demokrasiyi hep iktidar partileri getirir. Bizde bu durum tam tersidir. Demokrasinin gelişmesi iktidardan ziyade muhalefet (özellikle CHP'ye) partisine endekslidir. CHP ve onun lider kadrolarının ise, demokrasiye nasıl baktıkları ortada! Onlara göre Türk cemiyetinin gerçek demokrasiyi tadabilmesi için daha kırk fırın ekmek yemesi gerekmektedir! Darbecilerin safında yer alan, onların söylem ve eylemlerini destekleyen bir siyasi partinin demokrasiye en ufak bir katkısı olabilir mi? Ne tuhaf değil mi?

16.07.2008

Mesut olmanın sırrı!

Bugün biraz siyasetin (politikanın) dışına çıkalım ve hemen herkesin hasretini çektiği "mutlu olmanın sırları"nı açıklamaya gayret edelim! Günümüz (asrımız) insanının mutsuz olduğu kesin... Bunun için, derin araştırmalara girişmeye gerek yoktur. İnsanların yüzlerine dikkatlice bakın; yüz ifadelerinde mutsuzluklarını derhal fark edersiniz! Yapılmakta olan tüm istatistikler de bu hâli destekler mahiyettedir. Eskiden, sinir ve ruh mütehassısları, psikiyatrlar, müşterisizlikten sızlanırlardı. Şimdilerde ise, en yoğun çalışan hekimler bunlar... Şahsi kanaatimi arz ediyorum; bunca mutsuzluğun kaynağını "inançsızlık" teşkil etmektedir. Ölüm halindeki iki insanı düşünün, bunlardan birincisi inançsız, diğeri ise iman sahibi olsun. Seneler, çabucak geçer... Her ikisi de hayatı, hayal misali tüketmiştir. Seneler, çabucak geçmiş; geçerken elde hiçbir şey bırakmayarak sona gelinmiştir. Bu sonun ise, geriye dönüşü yok. Bu husus kutsal kitabımız Kur'ân-ı kerimde şöyle anlatılır: "..... Hele can boğaza dayandığı zaman... O vakit siz bakar durursunuz.. (o anda) biz ona sizden daha yakınız, ama göremezsiniz... Mademki ceza görmeyecekmişsiniz... onu (canı) geri çevirsenize, şayet iddianızda doğru iseniz..." Vakı'a suresi, 83-87 âyetler. Bu iki kişinin ölümden sonraki yüz ifadeleri bile; hangi hâl içre olduklarını çok güzel anlatır. İnançsızın yüzü simsiyah, kaskatı, çatık kaşlı; kızgın, şaşkın ve perişan bir insanın bakılamayacak bir yüz ifadesi vardır. İman sahibinin ölümden sonraki hâli ise, ölmeden evvelki halinden çok daha iyidir. Nur topu gibi parlak ve tebessüm halindedir. Bizde bir tabir vardır; rahata erdi diye. İşte bunun gibi, inançlı insanın yüz ifadesi rahata ermişliği yansıtır. Biten çetin bir imtihan ve çilenin sonunda, oh! hayat varmış diyen bir yüzün ifadesidir bu... İnananla inanmayanın farkı, birinin vermekten, diğerinin ise almaktan hoşlanmasıdır. Alıp yığanın, onları bırakması ne zordur! Üstelik, gittiği yer (kendisine göre) kör nokta, karanlık yani hiçliktir! Sadece bu ıstırap bile kafidir, onun yüzünün o hâle gelmesine... Mü'min hep kârdadır... İnanmanın güzelliğine bakın ki, mü'min, ister hayır ister şer olsun her türlü hadise karşısında her daim kârdadır. Çünkü, ya şükreder, ya da sabreder. Bu her iki hâle de Cenab-ı Hak ecir verir. Ayrıca Sevgili Peygamber Efendimiz (aleyhisselam) buyurmuş ki: "Kadere iman eden, kederden emin olur!" Her şeyin Allahü teâlâdan olduğunu bilen, ne denli sebeplere yapışırsa yapışsın (ki, bu onun görevidir) sonunda takdir edilenin gerçekleşeceğini bilir. Bu şuurdaki insan, ne varlığa sevinir; ne yokluğa üzülür! Zira, kendini, dolayısıyla Rabbini bilmektedir. Kendini bilmek, yani ârif olmak, yokluğunu bilmektir. Bundan dolayıdır ki, "ben!" diyen ârif olamaz. Ârif, ötelere, namütenahi ötelere sevdalı olup, devamlı ölümü düşünür. Bütün işlerini, ölümü düşünerek dizayn eder. Bu insan, her hâl ve şartta rahat ve huzurludur. Tecelliyatı rıza makamında seyreder ki, gerçekte asıl Cenab-ı Hak, kendisinden razıdır. İnanan insan için, bundan büyük mutluluk ne olabilir ki?

17.01.2008

İnsan mutluluğu veya mutsuzluğu

Günümüz insanı, onca şeylere malik olmasına rağmen mutsuzdur. Hatta çok zengin ve sahip olduklarını bilemeyecek derecede varlıklı insanların daha bir tatminsiz ve mutsuz olduğunu görmekteyiz. Çok değil elli, bilemediniz yüz sene öncesine gidiniz. O gün dünya üzerinde yaşayan insanları bir inceleyin. Bu günkü teknolojik gelişmelerden ve bu gelişmelerin ürünü olan vasıtalardan neredeyse hiç birisine malik değilken; sanki daha fazla mutluluk fotoğrafı vermekteler. Sözü fazla uzatmadan mutsuzluğun sebebini ifade edelim: İnançsızlık!.. Evet, mutsuzluğun yegane sebebi iman yoksunluğudur. İnançsız insan boşlukta olup, manasız bir hayatın esiridir. Nedir bu esaret? Elbette insan nefsinin; o doymaz ve asla tatmin olmaz, bitmek tükenmek bilmeyen istekleridir. Onu düşünmek dahi istemez Halbuki bu insan bilmez ki, her ele geçirdiği başına bela olmakta ve manevî hastalığını artırmaktan başka bir işe yaramamaktadır. Hasta bir bünyenin kuş eti yemesine benzer ki, bu durum hastalığını daha da arttırır. Zira, o bünyenin evvel emirde perhiz yapması gerekmektedir. İnançsız insan yaratılıştaki gayeyi bilmez. Onu düşünmek dahi istemez. Çünkü, o gayeye matuf yaşamadığından; ahireti (cenneti ve cehennemi) hatırlatacak her şeyden nefret eder ve onlardan mümkün olduğu kadar kaçar! Halbuki, bizzat kendisinden kaçmaktadır, lakin farkında değildir. Gaflet perdesi, algılama melekesini büsbütün örtmüş adeta iptal etmiştir. Ruhun tekamülü olmayınca geride ne kalıyor? Beden ve nefis!.. Bedeni ve nefsi arzuları istediği kadar yerine getirilsin, bu haliyle insan, hayvan hatta hayvandan da aşağı (belhüm edal) bir derekededir. (Sıfırın altındaki dereceye dereke denir; eksi yani..) İnsan ruhundaki kemalat (olgunluklar) nefsin arzu ve isteklerinin zıttındadır. Dolayısıyla nefs kabarıp azgınlaştıkça, insan ruhu ezilir ve insanî hiçbir varlık gösteremez. Nerede kaldı ki terakki edebilsin! Hızla ateşe sürüklemektedir Nefs, gemi azıya almış, sahibini hızla ateşe sürüklemektedir. İnsanı bu denli bir gafletten ancak ölüm uyandırabilir! Nitekim, Sevgili Peygamberimiz; "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar!" buyurmaktadır. Bu uyanışta, geriye dönüşün ve telafi etmeye kalkışmanın imkanı yoktur. Yalnızca yakıcı bir pişmanlık hali vardır ki asla para etmez! Ruhunu iptal eden; ondaki; melekten de üstün olma hasletlerini körelten ve onu tamamen nefsinin emrine verip onun zebunu kılan insan mutlu olabilir mi? Kendinden kaçan insan, kendini tanıyabilir mi? İşte bütün bunlardan dolayıdır ki insan, ya üstünler üstünü, ya da aşağılıkların en aşağılığıdır. Boşuna dememişler; insan, bir damla kan, bir endişeden ibarettir!

20.09.2007

Sevgiye ve sevgiliye dair

Sevgi, insanoğluna bahşedilen en üstün özelliklerdendir. Sevgi ile insan, kendini tanır; sevgiyle gerçeği tadar ve sevgi ile insan memur olduğu ötelerden, ötelerin ötesinden, namütenahi ötelerin namütenahi ötesinden gelen davete ram olur. Bütün alemler (yaratılmışlar) Yaradan'a nisbetle hayalden ibarettir. İslamiyetin büyük mütefekkirleri buna "gölge varlık!" diyor. Daha açık ifadesiyle "hiç" mesabesindedir. Hal böyle iken bu "hiç"e olan sevgi onu yüceltti. Öyle ki yaradılmışların en kıymetlisi yaptı. Sevgiye mazhar olan insanoğlu, sahip olduğu bunca değerle birlikte çetinler çetini bir imtihana tabi oldu. Gerçekte bu imtihan onun sevgiyle yoğrulmak ve layık olduğu "mahbubluk=sevgili" derecesine kavuşması içindir. Bu imtihanı başarmak Bu imtihanı başarmak ve yüzünün akı ile bunun altından kalkmak, öyle her babayiğidin harcı değildir. Zira, aslı sevgi mayası ile yoğrulan insan ruhunun başı nefs illeti ile beladadır. Ona kör kütük aşık olmuştur. Bu aşk, ona kendini ve memuriyetini unutturmuştur. Zaten "unutma" ile malul olan insan yeni bir unutmayla imtihanı kaybetmekte ve aşağıların aşağısına indirilmektedir. Çetinler çetini, bu imtihandaki püf noktasına dikkat edin. İnsan, yaratılışı gereği bir kararda kalamıyor; mutlaka başkalarına meylederek ya büsbütün kendi oluyor, ya da kendine büsbütün yabancılaşıyor! Bu sevgi, insanı Alemlerin Rabbi'ne götürüyorsa kişi kendi oluyor ve cennetlerden geçirilerek yüceltiliyor. Başkasına ise, alçaltıldıkça alçaltılıyor. Hakiki sevgiden mahrum kalmak insanı yıkıp bitiriyor! Böylece "hiç"de kalıyor! Bunun bedelini ise çok ağır ödüyor. Kendisine azap tattırıyor! Görüyorsunuz değil mi sevgili okuyucularım; insanı vezir de, rezil de eden işte bu, yaratılıştan sahip olduğu "sevgi"dir. Onun için demişlerdir ki; "kenarın dilberi nazik de olsa, nazenin (sevgilin) olamaz, olmamalı.." "Kenarın dilberi"ne tutulan, elbette kenarda kalır! Zavallı aşık teselliyi iki lokma aşkta arıyor! Bunlar nasip meselesidir Bütün bunlar nasip meselesidir. Ezelde, sevgi dağarcığınıza ne takdir edilmiş ise, onu bulur ve onunla yetinirsiniz. Bu da, Rabbimizin ihsanı olup, onu dilediğine vermektedir. Maksat menekşe iken gül olmak veya papatya iken manolya olmak değildir. Bu durum eşyanın tabiatına aykırıdır. O halde maksat, menekşe iken de papatya iken de en güzel şekilde kokabilmek, en güzel görünümde olmaktır. Buna gayret etmektir. Yani, yaratılışa uygun yaşamaktır. Cenab-ı Hak, merhametlilerin en merhametlisi olduğundan insanı kendi halinde; başıboş bırakmıyor ve ona dünya ve ahiret seadetini temin edici düsturları (peygamberleri vasıtası ile din) gönderiyor. Dine uyanlar, sevginin gerçeğini tadarak saadete eriyor. Dine uymayanlar ise, gerçek sevgiden bînasip olarak "esfel-i safilin"e (aşağıların en aşağısı) sürüklenir.

26.09.2007
Dini program ve yazılar
Son zamanlarda moda oldu, hiç kimse, kendi mesleğine toz kondurmuyor. Kendi mesleğinden olmayanları o meslek hakkında konuşturmuyor. İşin uzmanı konuşsun; hariçten gazel okumukla bu meseleler halledilmez diyorlar ki, el hak doğrudur. Bir iş hakkında, o işi bilen konuşmalıdır. İğneyi kendimize batıralım kabilinden; bu tuhaf duruma yani, mesleği ve bilgisi olmayanların o meslek veya konu hakkında konuşmaları ve hatta ahkam kesmeleri çoğunlukla biz gazeteciler yüzünden olmaktadır. Daha doğrusu gazetecilerin bizzat kendileri, her konuyu bildikleri için (!) hemen her konuda fikir beyan etmeyi, çoğu kez de bilenlere bile yol göstermeyi maharet bilirler. Nedense gazetecilerin bu tavrı da toplumun diğer kesimleri tarafından pek yadırganmaz. Din konusu, yukarıda anlatmaya çalıştığımızın tek istisnasıdır. Hemen her önüne gelen dini konularda konuşuyor ve pervasızca ahkam kesiyor. Halbuki din de bir ihtisas sahasıdır. Hatta pek çok bilimin ihtisas sahasıdır. Haddini bilen alimler, yalnızca muhetassısı oldukları ilim konusunda konuşur, yazar ve çizerler. Ramazan ayı gelince... Gazetecilerin ve televizyon programı yapımcılarının ve sunucularının tek endişeleri reyting yani programlarının izlenip izlenmemesidir. Onlar, programların reytinglerini (izlenme oranlarını) artırmak için, davet ettikleri konuklarına horoz döğüşü yaptırmak isterler. Davet edilen konuklar da zaten bu işe teşnedir. Dikkat edin, daima belli yüzler ekranlara çıkarılmaktadır. Ramazan malum, bağışlanma ayı; dolayısıyla mü'minler bu ayda daha hassas oluyorlar ve ibadetlerine daha çok itina gösteriyorlar. Dinle, imanla hiç alakası olmayan ve senenin on bir ayı dine ve imana karşı olduğunu aleni şekilde açıklayan bir kısım gazete ve televizyonlar bile, Ramazan ayı gelince, dindarlardan ziyade dindar gözükme hevesine kapılıyorlar! Bilir-bilmez kişileri ekranlara çıkararak ve ellerine kalem verip gazetelerinde yazılar yazdırarak akıllarınca dini program ve din sayfası yaptırıyorlar. Bu tiplerin çoğu (yüzde doksan dokuzu desem mübalağa yapmış olmam), Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselama gelmiş İslamiyet hakkında konuşmak, O'nu açıklamak yerine; o dinin muhatabı kendileriymiş ve Cenab-ı Hak, Kur'an-ı Kerimi bunları muhatap alıp kendilerine gönderilmiş gibi ipe sapa gelmez tutarsız açıklamalar yapıp, maalesef kendilerini izleyen ve beğenenlerin din ve imanlarını ifsat etmektedirler. Kendi kafalarına göre... Biraz dikkat edilirse, bu tiplerin sergilemiş oldukları maskaralıklar anlaşılmakta, zira hiçbirisinin bir konuda söylediği diğerine uymamaktadır. Çünkü bunların hiç birisi (her ne kadar, biz Kur'an'dan konuşuyoruz demiş olsalar da) kitaptan yani Muhammed aleyhisselama indirilmiş İslam dininden o dinin sağlam kaynakları olan müctehid imamlardan ve onların kıymetli eserlerinden bahsetmiyor. Kendi kafalarından din diye uydurdukları şahsi düşünce ve yorumlarını, maalesef İslamiyet hatta gerçek İslamiyet diye ortaya sürebiliyorlar. Bu tiplerin yalanlarına ve iftiralarına metelik vermemek ve onların ifsatlarından (bozgunculuklarından) etkilenmemek için tek çıkar yol, dinimizi doğru şekilde öğrenmektir.

27.09.2007

Şeytanın maskarası olmamak için...

Sevgili Peygamber Efendimiz Ramazan ayını ümmetine müjdelerken şöyle buyuruyor: "Ramazan ayı gelince, Cennet kapıları açılır, Cehennem kapıları kapanır ve şeytanlar bağlanır.." Dünya üzerindeki insan şeytanlarına baktığımızda ise, özellikle bunların Ramazan ayında sair zamanlardan daha çok azdığını görmekteyiz. Bu halin tipik örneklerini ülkemizde görmekteyiz. Nedense bu millete, ağız tadıyla oruç tutturulmaz. İslam düşmanlarının düşmanlıkları Ramazan ayında ayyuka çıkar. Bunun sebebi tam olarak bilinmemekle beraber; Ramazan ayının rahmet ve bereketinden müslümanların gerektiğince istifade etmemeleri için olduğunu düşünüyorum. İslamiyetin sinsi düşmanları Ramazan ayını kendileri için fırsat biliyorlar ve özellikle bu ayda seçtikleri medya kuruluşlarında (televizyon ve gazete..) zehirlerini kusuyorlar. Din düşmanlıklarını, müslüman gözüküp, din adına yapmaları ve bunun için de müslümanların rahmet ayı olan Ramazan'ı seçmeleri çok manidardır. İletişim araçlarından televizyonun gücü, etkisi ve tesiri ortada.. Din bezirgânları Dinini, diyanetini bilmeyen ve üstelik dinini bunlardan öğrenmeye kalkışan insanların vah hallerine! Kelimenin tam anlamıyla; ekranlara çıkan din bezirganları insan şeytanları olup, onların ifsat ettiği kişiler ise, bu şeytanların maskaralarıdır. Bu maskara hale düşüp dinini, imanını kaybetmemek için tek çıkar yol dini doğru kaynaklardan (ilmihal kitaplarından) veya bilen kişilerden) öğrenmektir. Nasıl maskara olunmasın ki, bu bezirganların anlattıkları ile gerçek İslamiyet'in yakından ve uzaktan ilgisi olmadığı gibi, ayrıca birinin ak dediğine diğeri kara diyor. Kendi nefislerine ve keyiflerine göre din uydurdukları için, her bezirganın anlattığı kendisine göre oluyor. Kendilerine göre olunca da; din adına her kafadan ayrı bir hezeyan çıkmakta... Bunlardan birisi kalkıyor! "... dinde kaza namazı diye bir şey yoktur. Namaz ya kılınır, ya kılınmaz. Kılınmadığı takdirde, kazaya falan kalmış olmaz. Namaz kılmamakla işlenilen bu günah, namazı kaza etmekle değil, yalnızca tevbe etmekle affedilir!" Buyurun buradan yakın! Bizzat Peygamber Efendimizin yaptığını; o günden bu güne kadar gelmiş geçmiş yüzbinlerce İslam aliminin söyleyip yaptıklarını bir çırpıda inkar ediyor. Daha açık ifadesiyle yeni bir din getiriyor! Bir diğeri kalkıyor; "... horozdan kurban olur!" diyor. Bir diğeri ise, hepsini toptan inkar ederek; "... Allah'ın sizin akıttığınız kanlara ihtiyacı yoktur (Sanki öyle diyen varmış gibi); kurban "yakınlık" demektir. İlla ki, bu yakınlık hayvan kesmekle olmaz, fakirlere ilaç, para vb. vererek de bu yakınlık kazanılmış olur. Bu hal, yani ilaç vermek kurban kesmenin yerine de geçer!.." diyor. Bir diğeri kalkıyor... Bir diğeri, namaz beş vakit değil üç vakittir derken bir başkası namaz sadece dua etmektir. Allah'ı hatırlayıp dua etmek kafidir ve bu durum namaz ibadeti yerine geçer diyor. Bunları dinleyip, inanan ve böyle yapanlar da kendisini müslüman, üstelik dindar müslüman zannediyor! İşte böyle bir zamanda yaşıyoruz sevgili okuyucularım. Cenab-ı Hak cümlemizi din bezirganlarının şerrinden muhafaza buyursun. Amin.

03.10.2007

Her kafaya göre din olmaz

Her meslek kuruluşu mesleklerine sahip çıkıyor ve başkalarının (diğer meslek erbabının) kendileri hakkında konuşmalarına müsaade etmiyorlar. Yalnızca din konusu bundan istisnadır. Dini bilsin, bilmesin; hemen herkes din adına konuşabiliyor ve hatta pervasızca ahkam kesebiliyor! Başta Diyanet İşleri Başkanlığı olmak üzere, maalesef hiçbir yetkili yetkisiz kişiden de karşılık görmüyorlar. Dolayısıyla meydan yeri, din adına tamamen başıboştur ve her önüne gelen, istediği yalanı ve iftirayı din diye veya dinî diye yutturabilir. İşin kolayını da bulmuşlar; şöyle diyorlar: "... Bizim dinimiz kolaylık dinidir. Bizim dinimizde zorlama yoktur. Ayrıca hoşgörü dinidir; İslamiyet yorum farkına müsaade etmiştir. Dolayısıyla bu durum, bizim fikrimizdir, bizim yorumumuzdur..." Hoşgörü adına... Fikir özgürlüğü ve hoşgörü adına, bu denli zırvaların ardına saklanarak mukaddes dinimize leke sürmeye onu olduğundan çok farklı göstermeye yelteniyorlar. Bu durumda hakiki İslamiyet gidip bunun yerine, bu sergerdelerin din diye ortaya attıkları saçma sapan şeyler beyinlere zerkedilmeye çalışılıyor ve bunda da maalesef bir kısım sorumsuz medya (tv ve gazete) kullanılmaktadır. Bu nasipsizlere her şeyden önce şunu söylemek gerekir ki, Cenab-ı Hak, Kur'an-ı Kerimi, Sevgili Peygamber Efendimizi (aleyhisselam) muhatap alarak kendisine göndermiştir. Sevgili Peygamberimiz de kendisine gelen bu ilahi mesajı (ayet-i kerimeleri) mübarek hadis-i şerifleri ile açıklamıştır. Ayet-i kerimelerin geliş sebebi vardır; bazılarının hükmü sadece indiriliş olayı ile ilgilidir. Bir kısım ayet-i kerimenin hükmü, daha sonradan yeni gelen ayet-i kerime ile kaldırılmış, değiştirilmiştir. Dolayısıyla ayet-i kerimeleri ancak ve ancak Sevgili Peygamberimizin açıklamaları ile anlayabiliriz. Her bir ayet-i kerimeye bizzat muhatap kendisidir. Dolayısıyla onun mealini en iyi kendisi bilmektedir.. Arapça bilmekle Kur'an-ı kerimin esrarı bilinebilseydi; Arapça'nın en ünlü sözlüğünü hazırlamış olanlar imanla şereflenirlerdi. (Bu sözlük; el-müncid olup hazırlayıcıları Beyrutlu papazlardır) Bizim için en güzel örnek Dikkat edilirse bu nasipsizlerin arzuladıkları din, kendi keyiflerine uygun gelen bir dindir. Asla gerçek İslamiyet değildir. Bunun için de, Sevgili Peygamberimizi ve onun binlerce hadis-i şerifini dışlamak isterler ve Kur'an'a göre; yalnızca Kur'an'a göre İslamiyet diyerek meydan yerine çıkarlar. Halbuki; din yani İslamiyet, insana ve onun hayatına gelmiştir. Sevgili Peygamberimiz ise, yüce dinimizin en üstün ve biricik uygulayıcısı olmuştur. O'nun hayatı, yaşayışı; olaylara bakış ve değerlendirişi, her sözü, her hareketi ve hatta hareketsizliği bizim için en güzel örnektir. Peygamberimizin (aleyhisselam) aydınlatması (hadis-i şerifleri) olmadan, gerçeğe doğru bir adım atmamızın imkan ve ihtimali yoktur. Çünkü, dinin esasını teşkil eden iman kısmını akıllar tek başına çözümleyemez. Öyle olsaydı, ne Peygamberlere ve ne de kutsal kitaplara (dinlere) ihtiyaç olmazdı. Cenab-ı Hak, insandaki bu ihtiyacı en iyi bilen olduğundan ve merhametlilerin en merhametlisi olarak, akılları başıboş bırakmamış onları aydınlatmak için kendilerine Peygamber ve kitap göndermiştir.

04.10.2007

İbadetlerden zevk almak

Ramazan ne çabuk geçti! Sayılı günler; öylesine süratli geçiyor ki; neredeyse saymaya yetiştiremiyoruz. Tıpkı, insan ömrü gibi; o da sayılı; alınacak nefeslere varıncaya kadar sayılı.. Ömrün ne olduğunu anlayabilmek için geçen kısmına dikkatlice bakmak gerekir. Herkes ömrünün geçen kısmına (on sene, yirmi sene, kırk sene, elli sene...) bir baksın; sinema filmi gibi geçen yıllarını dikkatlice incelesin. Bendeniz geçirmiş olduğum elli senelik ömrüme bakıyorum, inanın on dakika gibi dahi gelmiyor! Peki nasıl geçmiş; şu veya bu şekilde ama geçiş süratine akıl erdirebilmenin gerçekten imkanı yok. Koca bir ömür, su gibi bir anda akıp gitmiş.. İnsan hayatının en güzel sözlerinden bir tanesi de; hayatı tarif ederken hayal olarak nitelemesidir. Geçirdiğimiz hayata bakıyoruz; gölge oyunu gibi birşey... Yani tek kelime ile hayal, üç, beş, on, bilemediniz yirmi sene sonra ömür, bütünüyle bitecek. Gelecek kısmı da tıpkı geçmiş kısmı gibi hayaldan öte bir mana ifade etmeyecek! Kendini beğenmek... Ölüm ise, her fani gibi insan için de mukadder. İslam büyükleri buyuruyor ki, "olması muhakkak olan şeyi olmuş bilmek lazımdır!" ölüm, mutlaka gerçekleşeceğine göre, akıllı insan ölüme ve ölümden sonraki gerçek hayata hazırlanandır. Yani, kendini ölmüş bilip; ölü gibi yaşayandır! Kendini ölmüş bilen insanda benlik, kibir olur mu? Oysa, insana gelebilecek bütün iyiliklere ve güzelliklere engel, kibirdir. Yani kendini beğenmek. Başkalarını aşağı görmek. İmam-ı Rabbani hazretlerine mektupla soruluyor; "Efendim; bize emredilen ibadetleri yapmamıza rağmen, bunlardan zevk alamıyoruz. Acaba bunun sebebi nedir?" O mübaret zat buyuruyor ki, "Bedenen hasta olanlar yemekten zevk alırlar mı? Doktorlar, hastalar için öncelikle perhiz veriyorlar, çünkü hasta halde yemek, hastalığın artmasına sebeptir." Ahmaklığın alâmeti kibirdir Kalp de böyle; o da manevi olarak hastadır. Öncelikle kalbi manevi hastalığından kurtarmak lazımdır. Dünya sevgisini kalpden çıkarmak, zikir, istiğfar, tesbihat... bütün bunlardan sonra yapılan ibadetlerden zevk alınır. Lokman Hakim buyurmuş ki; sekiz peygambere mülaki oldum (onlarla birlikte bulundum) kendilerinden en önemli diyebileceğim sekiz şey öğrendim 1- Namazda iken kalbine sahip ol! 2- Yemek yerken lokmana sahip ol (helal olmasına dikkat et) 3- Başkalarının evinde iken gözüne sahip ol. 4- İnsanlar arasında diline sahip ol. 5 -Şu dört şeyden ikisini hiç unutma: Ölümü ve Allahü tealayı.. Şu iki şeyi de devamlı unut, hiç hatırlama: Yaptığın iyiliği, sana yapılan kötülüğü. Ahmaklığın alameti kibirdir. Akıllı insanın alameti tevazu, alçak gönüllü olmasıdır. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) tevazu sahibini Allahü teala yüceltir buyurmuştur.

10.10.2007

Yarın Bayram

Yarın, Mü'minlerin iki dinî bayramından Ramazan bayramını idrak edeceğiz. Bu güzel günlere kavuşturduğu için Cenab-ı Hakk'a ne kadar şükretsek azdır. Sevgili okuyucularımın Ramazan bayramlarını en kalbi duygularımla kutluyor, iki cihan saadeti diliyorum. Böyle mübarek bir zamanda çok mühim bir konudan bahsetmek istiyorum. O da, dinimizdeki iman konusudur. Bu, öylesine önemli bir konudur ki, şöyle buyurulmuştur: "İman var, ne yok?! İman yok, ne var?!" Peki; İslamiyet'te iman nedir; nasıl müslüman olunur; bir kere müslüman olduktan sonra hep müslüman mı kalınır? Bazı söz ve fiiller insanı islamiyet dairesinin dışına çıkarır mı? Muhammed aleyhisselamın söylediklerinin hepsini beğenip, kalbin kabul etmesine, yani inanmasına iman denir. Onun sözlerinden birine bile inanmamaya veya iyi ve doğru olduğundan şüphe etmeye küfr (imansızlık) denir. İmanın esas şartı... Allahü tealanın, Kur'an-ı Kerimde yapılmasını açıkça emr ettiği şeylere yani bu emirlere farz denir. İmanı, farzları ve haramları öğrenmek, bilmek de farzdır. Otuzüç farz meşhurdur. Bunlardan dördü esas olup, namaz kılmak, oruç tutmak, zekat vermek ve hac etmektir. İman ile beraber bu dört farz İslam'ın şartıdır. Amentü, inanılması gereken iman esaslarıdır. İmanın üç şartından ikisi zamanla ilgilidir. 1- Can gargaraya gelmeden 2- Güneş batıdan doğmadan iman etmek lazımdır. İman'ın üçüncü ve esas şartı ise; hubb-ı fillah ve buğd-ı fillahdır. Bunun manası Allah için sevmek ve Allah için buğz etmek, beğenmemek, nefret etmektir. Allahü tealanın, Kur'an-ı Kerimde veya Resulullah vasıtası ile güzel, iyi, hoş diye belirttikleri her şeyi bizim de iyi, güzel, hoş bilip sevmemiz ve kötü diye tavsif ettiklerini de kötü bilip, beğenmememiz imanın esas şartıdır. Nazik bir meseledir... Hem Allah'a inanıyorum deyip ve hem de O'nun beğenmediklerini sevip; onun düşmanlarıyla ahbaplık etmek imanın teşekkülüne engeldir. İman konusu çok nazik bir meseledir. Müslümanların, imanları üzerine titremesi ve onun elden çıkarılmaması için, her an dikkatli olmaları gerekmektedir. Müslüman olduktan sonra da, bir söz veya davranışla da iman kaybedilebilir. Hadis-i şerifte; ahir zamanda kişinin mü'min akşamlayacağı ancak kâfir olarak sabaha çıkacağı ve yine mü'min sabahlayanın kâfir olarak akşamı edeceği haber verilmektedir. Yine hadis-i şerifte sevgili Peygamberimiz: "Beni evladınızdan, ana-babanızdan, malınızdan çok sevmedikçe iman etmiş olamazsınız" buyurmaktadır. İşte, Eshab-ı kiram efendilerimizin her birisi, bu sevgi uğruna, her şeylerini feda ederek dünyanın dört bir yanına dağıldılar; emr-i ma'ruf ve cihad yaparak şehadet şerbetini içtiler. Sevgili Peygamberimizin bir duasıyla mübarek Ramazan bayramını karşılıyalım ve makalemizi bitirelim! "Ya Rabbi! Senin sevgini, seni sevenlerin sevgisini ve beni sana yaklaştıran amelin sevgisini senden istiyorum".

11.10.2007

Hayatın gayesi

İlimleri tarif ederken, o ilmin gayesinin de ne olduğunu açıklamak gerekir. İnsan, elbette başıboş ve boş yere yaratılmamıştır. Yaratılışında bir gaye vardır. Bunu da; merhametlilerin en merhametlisi olan Cenab-ı Hak, kullarına bildiriyor. "Biz, cinni ve insanı ancak (bizi tanısınlar, bilsinler) ibadet etsinler diye yarattık!" ibadetten maksat, kulluk etmektir. Yani, sadece belirli ibadetleri yapmaktan ibaret değildir. Hayatın her anını, Cenab-ı Hakk'ın rızasına uygun yaşayabilmektir. Çünkü ibadetin içinde kulluk yapılıp, ibatin dışındaki hayatta kulluktan çıkma diye bir şey söz konusu değildir ve olamaz. Bundan dolayıdır ki İslam büyükleri bir ölçü koymuşlar; bu ölçüye göre hayatını tanzim ve tayin eden kişi dünya ve ahiret saadetine kavuşur. Malum, İslamiyette niyet çok mühimdir. Nitekim, hadis-i şerifte: "Mü'minin niyeti, işinden eyleminden (amelinden) hayırlıdır. Niyet, her şeyden önce gelir. Niyetsiz ibadet olmaz. O kişinin yardımcısı... Müslüman bir tıbbiye talebesi hayatını tayin ve tanzim ederken şu niyeti yapsa; "Ya Rabbi, ben senin rızan için bu tahsili yapıyorum. Senin arzun istikametinde bir hayatı yaşayabilmek ve öğrendiğim doktorluk ilmini senin kullarının hizmetinde kullanmak için öğreniyorum..." bu kişinin attığı her adım, aldığı her soluk zikr-i ilahidir. Yani Cenab-ı Hakkı, her an hatırlamaktadır. Bir an olsun Ondan gafil değildir. Bu niyetini bozmadıkça, o kişi hem insanlar ve hem de Yaradanı nezdinde makbuldur. O kişinin yardımcısı, koruyup kollayanı Cenab-ı Hakk'ın kendisidir. O kişi, her işinde Allahü tealanın rızasını gözettiği için, Allah da onu gözetip kollamakta ve yüceltmektedir. bu hali, Kur'an-ı kerim çok açık ve beliğ şekilde ortaya koymaktadır! "Kim Allah içinse, Allah da onun içindir!" Yukarıda arzetmeye çalıştığımız niyeti düzelttikten sonra Allah için olmak çok kolaydır. Müslüman, asla ye'se ve ümidsizliğe kapılmamalıdır. İslamiyet'i yaşayabilmemiz ve çoluk çocuğumuza öğretebilmemiz için, dinimizi her şeyden önce kendimiz öğrenmeliyiz. Şimdilerde (bu ahir zamanda) sizler de, hemen her yerde görüyorsunuz. Önüne gelen herkes, kendine göre (!) bir İslamiyetten bahsetmektedir. Her kim kendine göre İslamiyet'ten bahsediyorsa, haltediyordur. Bize göredin olmaz; din Allah'a ve Resulüne göredir. Bize düşen, dindeki murad-ı ilahi ile murad-ı peygamberiyi anlamaya çalışmaktır. Bunu da en iyi Ashab-ı kiram efendilerimiz, Ehl-i sünnet alimlerimiz ve günümüzde de onlara uyan, onları rehber bilen alimlerin kitaplarıdır. Her hal ve şartta dinimizi bunlardan veya bunların kitaplarından; doğru bir şekilde öğreneceğiz. Affedilmem dememelidir Şu kadar günaha battım; ben iflah olmam ve asla affedilmem dememelidir. Bizim dinimiz avf ve mağfiret (bağılama ve bağışlanma) dinidir. Bakınız; Sevgili peygamberimiz ne güzel müjde veriyor: "Bir çocuğun başını okşayan ve onu severek bağrına basanın günahları dağlar kadar bile olsa; Şirk (Allah'a ortak koşmak hali) hariç bütün bu günahları avfedicidir!"

19.09.2007

Bayramın ardından...

Bir bayramı daha geride bıraktık. Ağız tadıyla bayram etmeyi uzun zamandır unuttuk! Bu bayram arefesinde Güney Asya'yı vuran deprem ve onun yol açtığı tsunami felaketiyle yüzbinlere baliğ olan insanı yitirdik. Onca maddi zararın yanında; facia sonrasında, şimdi de açlık ve salgın hastalık tehlikesi kol geziyor. Türkiye'miz, tabii afetlerde onca tecrübesine rağmen; maalesef halkımız gerekli duyarlılığı gösteremedi. Oysa, bizim maruz kaldığımız felaketlerde hemen tüm dünyayı yanımızda bulmuştuk. Neyse ki, Sayın Başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan'ın talimatıyla ilgili kurumlar ve bir kısım sivil toplum kuruluşları harekete geçti de; böylece gülünç duruma düşmekten kurtulacağız! Aslında hiçbir şey olmasa da; her şey yolunda, ortalık güllük gülistanlık olsa da; biz bize yetiyor ve en mutlu olmamız lazım gelen bayramlarımızı kendimize zehir etmeyi pekala beceriyoruz! Elinde hiçbir malzemesi kalmayan mahut basınımız, bu kez de diline kurban kesim usullerini dolayarak; o çirkin manzaraları televizyon ekranlarına taşıyarak bayramımızı zehir etti! Bunların gayeleri belli! Anlı şanlı (!) köşe yazarlarımızın yazılarını, bayram boyunca dikkatlice okudum. Bunlardan bir çoğu, dinimizin emri olan kurban ibadetine açıktan bir şey söyleyemiyor ama; gerçekte bu dinî emre ve hatta topyekûn dine karşı olmalarını, bu kesim şekillerini bahane ederek kurban ibadetini adeta bir "vahşet" gibi sergilediler. Suret-i haktan gözükerek, hayvan hakları savunuculuğuna soyundular. İnsanımızın sözde merhamet duygularını sömürmeye yeltendiler. O hayvanların insanlar için yaratılan nimetler olduğunu göz ardı ettiler. Bunu yaparken de önlerinde her çeşit etin olduğunu görmezlikten geldiler. Bunların gayeleri bellidir. Dinin emirlerini ve onları yerine getirmek isteyen Müslümanları tahkir etmek! Böylece; akılları sıra, Türk toplumunu dinden soğutma ve hatta dinlerine karşı tavır alır hale getirme... Halbuki her seferinde görüyorlar ki, onlar böyle dedikçe ve yazdıkça milletimiz, dininin emirlerine daha bir sıkı sarılıyor. Seneler senesi biz de söyleyip yazıyoruz. Özellikle mahalli idareler (Belediyeler) bu işin tedbirlerini alsın diye... Başbakan Erdoğan'ın da ifade ettiği gibi; bu haller öyle akşamdan sabaha düzelebilecek işler değildir. Her şeyden önemlisi bu durum, bir kültür ve eğitim meselesidir. Ayrıca tüm mahalli idarelerin de gerekli alt yapıları temin etmeleri gerekir. Yani, bir belediye için, hijyenik şartlarda bir kesim yeri yapması çok mu zordur? Bu denli görüntüler en ziyade Müslümanların kalbini sızlatıyor. Hangi aklı başında insan bu nahoş görüntüleri içine sindirebilir? Dinimizin emri açık!.. Dinimiz böyle mi emrediyor? Dinimizde; hayvan hakkının insan hakkından önce geldiği niçin vurgulanıp açıklanmıyor? En basitinden dinin tarifi: "Allahü tealanın emirlerini üstün bilip onlara hürmet etmek; Allah'ın yaratmış olduğu tüm mahlukatına karşı da şefkatli ve merhametli olmaktır..." Ayrıca şu hususu da belirtelim ki; "Merhamet etmeyene, merhamet olunmaz!" sözü Peygamber efendimizin ibretli ikazıdır...

25.01.2005

Türkiye Gazetesi ailesi olarak bugün (22 Nisan 2004) otuz dördüncü yaş günümüzü idrak ediyoruz. Basın tarihimizde, sahibi ve ilkeleri değişmeden; vatan ve millet hizmetinde yayınına devam eden tek medya kuruluşu olmanın haklı vakarını taşıyoruz ve yaşıyoruz. Böylesine hayırlı bir hizmette bulundurduğu için Cenab-ı Hakk'a ne kadar şükretsek azdır. Eski tabiriyle matbuat; yeni ifadesiyle basın sektörü çileli bir iştir. Eşya ve hadiselerle ve bunları kucaklayan zamanla yarışırsınız. Yüzlerce insanın onca gayreti bir günlük gazete içindir. Ertesi gün, dünya yeniden kurulur ve siz, bu yeniden kurulan dünyayı gazete sayfalarına ve televizyon ekranlarına yansıtmaya amadesiniz. Dünya her an döndüğüne ve olay ve hadiseler sürekli çıktığına; gazetecinin de bütün bu gelişmeleri anında bilip takip etmesi gerektiğine göre; gazetecilikte mesai mefhumunun olup olamayacağına siz karar verin! "Gazetecilikte mesai mefhumu yoktur!" Gazetemizin çalışma odalarının duvarlarında Sevgili Enver Ören Ağabeyimizin şu veciz ifadesi asılıdır: "Gazetecilikte mesai mefhumu yoktur! Böyle düşünenleri bu meslek bünyesinden atar!.." Gazetecinin tatili de yoktur. İsterseniz; kanunların size verdiği yıllık kırk beş günlük izninizi kullanın. Bu müddet esnasında bir gün bile dinlenemezsiniz! Zira, mesleğinizin gereği gözünüz-kulağınız her an ajanslardadır! Bütün bunları anlatmamızın gayesi, mesleğe girecek arkadaşlara bir ışık tutmak içindir. Hesaplarını ona göre yapsınlar!.. İlkeli yayıncılığı ile Türkiye gazetemiz; neşir hayatına başladığı günden beri ülkemizin "çimentosu" olmuş; millet-devlet kaynaşmasına en önemli katkıları sağlamıştır. Sağlamaya da devam etmektedir. Alışılageldiği şekliyle gazete çıkarmak; yüksek tirajlarda satmak mümkündür. Ancak ilkeli ve sorumlu yayıncılık yapabilmek her babayiğidin harcı değildir. Ve, hele bu yayıncılığı ilkelerinden taviz vermeden uzun yıllar sürdürmek... Türkiyemizde hemen her kurum ve kuruluşun olduğu gibi medya sektörü de erozyona uğramıştır. Dün, inandırabilmek için; "gazeteler yazıyor!" denilmesine karşılık bugün; "gazete işte; onlar her şeyi istedikleri gibi yazar!" konumuna düşülmüştür. Hak ettiğimiz yerde değiliz! Yetmiş milyonluk bir ülkede hâlâ gazetelerin toplam tirajının 3.5-4 milyon dolayında oluşu; biz gazetecileri derin derin düşündürmelidir. Biz de, Türkiye Gazetesi olarak; tiraj konusunda hak ettiğimiz yerde olmadığımıza inanıyoruz. Tam burada, beğendiği ve sahiplendiği gazete konusunda okuyucuya da görev düşmektedir. Bizlerin kılı kırk yararcasına yapmaya çalıştığımız ilkeli ve sorumlu yayıncılığı onlar da hissetmeli ve gazetemizin tirajının artmasında yardımcı olmalıdırlar. Zira; hizmet, hizmete dönük çalışma ve elde edilen başarılar paylaşıldıkça büyür. Bundan dolayıdır ki, gazetemizin sorumlusu olarak; sevgili okuyucularımızdan bir istirhamımız var. Bizi anlayışla karşılayacaklarını umuyoruz. Lütfen bu sese kulak verin! Evinize rahatlıkla götürebildiğiniz gazetemizi, sevdiklerinize de tavsiye ediniz. Bu mutlu günümüzdeki sevincimizi bizimle paylaşan ve bu amaçla bizleri telefon, faks, e-mail yağmuruna tutan bütün dost ve okuyucularımıza kalbî şükranlarımızı arz ediyoruz. Nice otuz dört yıllara...

22.04.2004.

Cömerdin ikramı şifadır

Pazar yazısı Başlıktaki ifade hadis-i şeriftir; yani Peygamber sözüdür. Cömertlik çok önemli bir haslettir. İyilerin özelliğidir. Cömertliğin sırrı, karşılıksız vermektir ve bu denli verişten haz duymak, memnun olmaktır. Bu hal ise, Yaradan'ımızın, Allahü tealanın sıfatıdır. O'nun sıfatıyla hallenmekten daha yüksek ve daha güzel ne olabilir? Can gargaraya gelmeden Bursalı İsmail Hakkı hazretlerinin tasavvufi tefsirinde; ölüm halindeki insan anlatılırken buyuruluyor ki: "... Herkese, can (ruh) gargaraya gelmeden önce, iki cihanın serveri Sevgili Peygamberimizin mübarek yüzü gösterilir. Kişiden, bu zatı tanıyıp tanımadığı sorulur. Kişi, iman ehli ise, gördüğü o güzeller güzeli yüze meftun olur ve (nasıl tanımam, bu benim varlık sebebim, Sevgili Peygamberim) der ve; ayın on dördü gibi parlayan o mübarek yüze iştiyakla bakarken, ruhu, tereyağından kıl çeker gibi çıkar. Acıların en şiddetlisi olan ölüm acısını hiç hissetmez. Tıpkı narkoz yemiş gibi, farkında bile olmaz. Kişi, velev ki, asilerden dahi olsa; amma hayatında iken cömert ise, vermekten haz duyup, vermek için yarışmışsa... Darda kalanın, fakir fukaranın, yetimin, çaresizin peşinden koşup onlara çare olmuşsa... Bütün bunları, insanlardan gizli, sırf Allah rızası için yani ihlasla yapmışsa... Bu asi kul dahi, sırf bu halinin hürmetine (ne kadar günahkâr olsa da!..) o mübarek çehreyi tanıyacak ve ona ümmet olarak kavuşabilmek için can atacaktır. Bu dahi, aynı ölüm haliyle vefat edip ebedi saadete gark olacaktır..." "İman var, ne yok ki!.." Bu mevzuda, Sevgili Peygamberimizin çok nazik bir uyarısı var; buyuruyor ki: "Sizler, cömertlerin kusurlarına bakmayın; onlar düşerlerken Cenab-ı Hak ellerinden tutar!.." Allahü teala, Sure-i İbrahim'in 7. ayetinde; "... Size verdiğim nimetlerin kadrini bilir, şükrederseniz (yani, onları verdiğim emirler doğrultusunda kullanırsanız) onları elbette artırırım. Nankörlük eder, küfran-ı nimet içinde olursanız, elinizden alır ve şiddetli azap ederim!" buyuruyor. İnsana verilen en kıymetli nimet, imandır. Bundan dolayı, bütün İslam büyükleri, "iman var, ne yok ki, iman yok, ne var ki" buyurmuşlardır. İnsana verilmiş olan bu en büyük, iman nimetinin şükrünün ne olduğunu ve nasıl yapılabileceğini yine Cenab-ı Hak bildiriyor. (Kad Semi'a) suresinin son ayetinde; "... birbirinizi sevin!" buyuruyor. İşte bu sevgi, yani inananların birbirlerini sevmesi, bu iman nimetini devam ettirir. Güler yüz ve tatlı dil... Nitekim, hadis-i şerifte de Sevgili Peygamberimiz; "İman etmedikçe Cennet'e giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olamazsınız!" buyurmaktadır. Bu durumun tersi, yani birbirini sevmemek ve birbirlerine buğz etmek, birbirlerini çekememek ve çekiştirmek ise, Allah saklasın son nefeste imansız gitmeye sebeptir. Cenab-ı Hak, ayrıca; kullarına verdiği nimetlerin izharını (açığa çıkmasını, yansımasını) ister. İman nimetinin izharı nedir biliyor musunuz? Güler yüz ve tatlı dildir...

09.01.2005

Bayramın ardından...

Bir bayramı daha geride bıraktık. Ağız tadıyla bayram etmeyi uzun zamandır unuttuk! Bu bayram arefesinde Güney Asya'yı vuran deprem ve onun yol açtığı tsunami felaketiyle yüzbinlere baliğ olan insanı yitirdik. Onca maddi zararın yanında; facia sonrasında, şimdi de açlık ve salgın hastalık tehlikesi kol geziyor. Türkiye'miz, tabii afetlerde onca tecrübesine rağmen; maalesef halkımız gerekli duyarlılığı gösteremedi. Oysa, bizim maruz kaldığımız felaketlerde hemen tüm dünyayı yanımızda bulmuştuk. Neyse ki, Sayın Başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan'ın talimatıyla ilgili kurumlar ve bir kısım sivil toplum kuruluşları harekete geçti de; böylece gülünç duruma düşmekten kurtulacağız! Aslında hiçbir şey olmasa da; her şey yolunda, ortalık güllük gülistanlık olsa da; biz bize yetiyor ve en mutlu olmamız lazım gelen bayramlarımızı kendimize zehir etmeyi pekala beceriyoruz! Elinde hiçbir malzemesi kalmayan mahut basınımız, bu kez de diline kurban kesim usullerini dolayarak; o çirkin manzaraları televizyon ekranlarına taşıyarak bayramımızı zehir etti! Bunların gayeleri belli! Anlı şanlı (!) köşe yazarlarımızın yazılarını, bayram boyunca dikkatlice okudum. Bunlardan bir çoğu, dinimizin emri olan kurban ibadetine açıktan bir şey söyleyemiyor ama; gerçekte bu dinî emre ve hatta topyekûn dine karşı olmalarını, bu kesim şekillerini bahane ederek kurban ibadetini adeta bir "vahşet" gibi sergilediler. Suret-i haktan gözükerek, hayvan hakları savunuculuğuna soyundular. İnsanımızın sözde merhamet duygularını sömürmeye yeltendiler. O hayvanların insanlar için yaratılan nimetler olduğunu göz ardı ettiler. Bunu yaparken de önlerinde her çeşit etin olduğunu görmezlikten geldiler. Bunların gayeleri bellidir. Dinin emirlerini ve onları yerine getirmek isteyen Müslümanları tahkir etmek! Böylece; akılları sıra, Türk toplumunu dinden soğutma ve hatta dinlerine karşı tavır alır hale getirme... Halbuki her seferinde görüyorlar ki, onlar böyle dedikçe ve yazdıkça milletimiz, dininin emirlerine daha bir sıkı sarılıyor. Seneler senesi biz de söyleyip yazıyoruz. Özellikle mahalli idareler (Belediyeler) bu işin tedbirlerini alsın diye... Başbakan Erdoğan'ın da ifade ettiği gibi; bu haller öyle akşamdan sabaha düzelebilecek işler değildir. Her şeyden önemlisi bu durum, bir kültür ve eğitim meselesidir. Ayrıca tüm mahalli idarelerin de gerekli alt yapıları temin etmeleri gerekir. Yani, bir belediye için, hijyenik şartlarda bir kesim yeri yapması çok mu zordur? Bu denli görüntüler en ziyade Müslümanların kalbini sızlatıyor. Hangi aklı başında insan bu nahoş görüntüleri içine sindirebilir? Dinimizin emri açık!.. Dinimiz böyle mi emrediyor? Dinimizde; hayvan hakkının insan hakkından önce geldiği niçin vurgulanıp açıklanmıyor? En basitinden dinin tarifi: "Allahü tealanın emirlerini üstün bilip onlara hürmet etmek; Allah'ın yaratmış olduğu tüm mahlukatına karşı da şefkatli ve merhametli olmaktır..." Ayrıca şu hususu da belirtelim ki; "Merhamet etmeyene, merhamet olunmaz!" sözü Peygamber efendimizin ibretli ikazıdır...

25.01.2005

Hizmette 35. yıl...

22 Nisan 1970.. 22 Nisan 2005.. Geriye dönüp baktığımızda; medyanın olmazsa olmazı meşakkat, sıkıntı ve çilelerle dolu koca bir 35 yıl nasıl geçmiş? Kimler gelmiş, kimler geçmiş bu 35 yıllık kervandan? Sevgili Peygamberimizin, dinimizin esasını teşkil eden bir Hadis-i şerif'leri var: Şöyle ki; "ameller, niyetlere göredir!" Gazete çıkarmak ve bunu yaymak da bir amel.. Gazetemizin kurucusu sevgili Enver Ören Ağabey, 70'li yıllarda bu gazetenin temellerini atarken, bir avuç idealist arkadaşıyla birlikte yola çıktı. Arkalarında ne bir holding, ne bir patron ve ne de bir maddî destekleyicileri vardı. İyi niyetle, ihlasla ve yalnızca Allahü tealaya güvenerek ve O'ndan yardım bekleyerek bu temeller atıldı. Niyetin halisliğine ve dolayısıyla temelin sağlamlığına bakın ki, onca girdaba, baskı, dayatma ve bizi içeriden ve dışarıdan bitirmek istemelerine rağmen, çok şükür dimdik ayaktayız ve hizmetimize daha da bilenmiş olarak, aşkla şevkle ve büyük bir heyecanla devam etmekteyiz. Hepimizden ziyade, bu aşk ve heyecan başımızdaki sevgili Enver Ören Ağabey'de var. O, bir ömrü insana yatırımla geçirdi. Gönüldaşlarına Çankaya'yı değil, ahireti hedef gösterdi. Asla; dar politika kalıplarına ne kendi girdi ve ne de arkadaşlarının girmesine müsaade etti. Nasıl bir gazete Peki, bu hizmet yolunda nasıl bir gazete çıkarılacaktı? Gazete malum; tenkit ve bardağın boş tarafını görmek ve göstermek esası üzerine kurulmuş basın müessesesi.. Hazret-i İsa bir grup inananıyla yolda yürürken, kenarda kokmakta olan bir hayvan leşi görürler. Gruptakiler, burunlarını tutup; kokusunu ve görüntüsünü dillendirip çekiştirirken, İsa aleyhisselam; "Ne mevzun, ne güzel dişleri var!" diyerek mukabelede bulundu. İşte, mesele bundan ibarettir. Onca cifenin içinde bile bir güzelliği bulup ortaya koymak ve insanları o güzellikle, başkaca güzelliklere sevkedebilmek. Enver Ören Ağabeyin bize öğrettiği gazetecilik budur. Bu gazetecilikle bu günlere geldik. Bu gazeteciliğimizle, çıkarmış olduğumuz Türkiye Gazetesi toplumun çimentosu olmuştur. Enver Ağabeyler bunu yaparken ve yapılmasını isterken bir gerçeğe üstelik vaz geçilemez bir gerçeğe vurgu yapıyorlardı: O da; kötünün emsal olmamasıydı!. Son senelerde Türkiye'mizin ve Türk insanının içine düşürüldüğü sıkıntılı süreç hepimizin malumudur. Her fert ve her şirket, bu krizlerden nasibini almıştır. Kim ne derse desin burada asıl kabahat, kötü yönetilen şirketlerden ziyade (hiç kimse şirketini kötü yönetmek ve batırmak istemez) ülkeyi kötü yöneten beceriksiz idarecilerdedir. Yani siyasetçilerde!. 3 Kasım 2002'deki Genel Seçimler öncesinde ülkemizin nasıl bir girdaba sürüklendiği cümle âlemin malumudur. Canına tak eden milletimiz engin sağduyusu ile tek başına bir iktidar çıkardı da, yaralar sarılmaya başlandı. İhlas Finans'tan dolayı mudilerimize bizim de borcumuz var. Onca batık bankalar Fon'a devredilirken, yalnızca Enver Ören Bey borcuna sahip çıktı ve o günkü kur üzerinden alacaklılarının hesaplarını dolara endeksleyerek ödemelerini yapmaya çalışıyor. Nice senelere O borç yalnızca sevgili Enver Ören Ağabeyin borcu değildir; ona gönül veren tüm çalışanlarınındır. Ceketimize varıncaya değin her şeyimizi satar, onu o borçtan kurtarırız! Yeter ki; Cenab-ı Allah ülkemize bir zeval vermesin. Gazetemizin Genel Yayın Müdürü olarak bendenizin naçizane, okuyucularımızdan bir isteğim var; ülkemizin barışına en büyük katkıyı temin eden Türkiye Gazetemize sahip çıkmaları ve bu gazetenin abonesini çoğaltmalarıdır. Bugün itibariyle günlük 225 bin net satışımız var. Sevgili okuyucularımızın her biri bir yakınını dostunu arkadaşını daha abone yaparsa, bu harcı pekiştirmiş oluruz. Hep birlikte nice senelere dileklerimizle kalın sağlıcakla...

22.04.2005
Türkiye Gazetemizin 36. yaş gününü; kuruluşundaki ilk günkü sevinç ve heyecanla idrak ettik. Bu mutlu günümüzde, bizi yalnız bırakmayan; başarılarımızın devamını dileyen başta Cumhurbaşkanı'mız olmak üzere, devlet ve hükümet yetkililerinden, askerî ve mülkî erkandan, mahalli yöneticilerimizden ve kadirşinas okuyucularımızdan kutlama mesajları aldık. Hepsine kalbî şükranlarımızı sunuyoruz. Gazete okumak, medeniyetin gereği bir alışkanlıktır. Okudukça gazeteyle bütünleşir, onun tiryakisi olursunuz. Dolayısıyla, gazete olabilmeniz için ayrı bir renge ve kokuya sahip olmanız gerekir. Türkiye Gazetemizin kokusu ve rengi tek kelime ile 'Huzur'dur. Bakınız; baharın bu güzel pazar sabahında kahvaltınızı gazetenizi okuyarak yapıyorsunuz. Diğer mesai günleri de, ya televizyonunuzun ekranından günlük gazetelerin özetlerini alıyor veya kendi gazetenize göz atarak yola çıkıyorsunuz. Telaşla evden acele çıkmışsanız bile, büronuzda masanın üzerinde gazetenizi ve diğer gazeteleri inceleyerek işe başlıyorsunuz. Güne moralli başlamak!.. Hangi moralle işe başlamanız önemli değil midir? Zamanımızda fazlasıyla dert ve sıkıntının olduğu bir ortamda, bir de gazetenizde abus bir çehre, içinizi karartan kara haberler ve olumsuzluklarla karşılaşırsanız, alacağınız negatif enerjiyle o gününüz harap olacaktır. Oysa, en olumsuzluklarda bile bir güzellik bulmanın yolu vardır; bardağın yarısı boşsa, illaki, boş kısmı görmek ve onu tenkit etmek zorunda değiliz. Yarısı dolu olan kısmını da görebilir; böylece "ya hep ya hiç" garabetinden kurtulur ve; bir şeyin bütünü ele geçmezse bütünüyle de terk edilmemesinin idrakine sahip olabiliriz. İşte Türkiye Gazetemizin diğer gazetelerden olan yegane farkı budur. Okuyucuya hep pozitif enerji verir, okuyucusunu hiçbir zaman hayata kötümser baktırmaz. Çünkü, biz biliyoruz ki, her karanlık gecenin nurlu ve aydınlık bir şafağı vardır! Enver Ören Ağabeyimiz; "Gazete, ayna konumunda olmalıdır. Cereyan eden hadiseler, objektif bir şekilde, yorumsuz; yalın haberler şeklinde gazetede yer almalıdır. Yorumu köşe yazarları yapar. Yayınlarımızdan dolayı hiç kimse ümitsizliğe kapılmamalı, bedbinliğe ve karamsarlığa düşmemelidir..." diyerek yayın ilkelerimizin temelini belirlemiştir. Gazetecilik, yayıncılık her meslekten ziyade sorumluluk gerektirir. Zira hedef kitleniz doğrudan halktır. Yapacağınız yayınlar yıkıcı da, yapıcı da olabilir! Tamamen gazetecinin vicdanına kalan bu inceler incesi halin sorumlular tarafından çok iyi muhasebe edilmesi gerekir. Yayınlarla kamuoyu bilgilendirilir ve yönlendirilir. Türkiye'mizin bulunduğu netameli coğrafya malum. Tarihimiz ve coğrafyamız bizleri devamlı uyanık ve duyarlı olmaya zorluyor. Yayınlarımızla, milli birliğimizi ve bütünlüğümüzü korumaya ve geliştirmeye yönelik bir çabanın içinde olmamız boynumuzun borcudur. Bunun için de kültür dinamiklerimize sahip çıkmamız, okuyucularımızı bu yönde bezeyip takviye etmemiz icap etmektedir. Yayınlarımızda kullanmakta olduğumuz dil bile ne kadar önemlidir! Ülkenin çimentosu!.. Türkiye Gazetemiz kurulduğu günden beri, okuyucusunu kitap ve ansiklopedilerle donatmış ve halen de bu işlevine aynı kararlılıkla devam etmektedir. Sevgili Enver Ören Ağabeyimiz, Bab-ı ali'de 'Huzur'un ekolünü oluşturmuş, onun müesseselerinde yetişen onlarca gazeteci-yazar bugün medyamızın çeşitli kuruluşlarında aynı 'Huzur'un elçiliğini, şerefle yapmaktadırlar. Kadirşinas okuyucularımızdan tekrar istirhamım şudur ki; devlet-millet kaynaşmasına öncülük edip adeta bir çimento görevi üstlenen Türkiye Gazetemize sahip çıksınlar ve abone sayısını çoğaltsınlar.

24.04.2005
Türkiye Gazetemiz bundan tam 36 sene önce, yine böyle baharın coştuğu bir iklimde; bir avuç idealist gencin sevgili Enver Ören Ağabeyin etrafında toplanıp, müştereken aldıkları karar doğrultusunda yayın hayatına başladı. Bab-ı âli'de alışılmadık, çok farklı bir üslupla yola çıktı ve âdeta mevcut gazeteciliği de sorgulayarak; neden hep olumsuzluklar, eksiklikler haber olsun, bunlarla gazetecilik yapılsın? Olumlu yönlerini de görüp değerlendirerek gazetecilik yapılamaz mı? Gazetecilikte hedef kitle insandır. İnsan etrafında şekillenen olay ve hadiseleri insana anlatıp, yorumlayacaksınız. İnsan ise, baştan aşağı moral değerdir. Günümüz insanının (özellikle bizim toplumumuzda) moralsizliği yani mutsuzluğu apaçık bir hakikattir. Yorgun, bitkin, moralsiz ve mutsuz insanımıza; onu daha da kötümserliğe itecek bir gazete çıkartamazdık. Nitekim, bu tür gazetelerden meydan yerinde yığınla vardı. Biz, alternatif olmalıyız. İnsanımızın moral bulması yönünden; bir şey tamamen elde edilemiyorsa, tamamen de terk edilmemelidir ve cereyan ediliş tarzında mutlaka var olan bir güzelliği ve iyiliği bulup değerlendirmeliydik. Böyle diyerek yola çıkan Sevgili Enver Ören Ağabeyin bu denli yoğurt yiyişi, Bab-ı âli'de önceleri yadırgandı. Yadırgayanlar, elbette gazetecilerdi. Zira, okur, kendi derdinde idi. Ona ne verilirse onunla yetiniyordu. Huzur veren gazete Geçen seneler içerisinde, Türk okuru Türkiye Gazetemizi; dolayısıyla sergilemiş olduğu gazeteciliği görüp yaşadı. "Huzur veren gazete" sloganıyla onunla bütünleşti. Öyle ki, 1 milyon 435 bin net satışla (1989-1990) Bab-ı âlide kırdığı rekor o gün bugün egale edilebilmiş değildir. Merhum Özal'ın vefatından sonraki netameli seneleri hatırlıyorsunuzdur. Yönetim sistemimizde (parlamenter) ne temsilde adaleti sağlayabildik ve ne de yönetimde istikrarı... Seneler senesi; (1993-2002; 9 sene) hercümerc içerisinde debelenip durduk. Kriz üzerine krizler yaşadık. Üstad Necip Fazıl'ın bir hadise etrafında güzel bir benzetmesi vardır: "Milyonluk bir orduda, komutan herkesin silahını şakağına dayamasını ister ve ateş emriyle bütün ordunun yok olmasını sağlar. Böyle bir orduya kendi kumandanının verdiği zararı, hangi yabancı kumandan veya başka bir güç verebilir? Tıpkı bunun gibi; ülkemizin yönetimine talip olan mahut koalisyonlar, kendi insanını maddede ve manada eritip bitirdi. Bu krizlerde milyar dolarlara sahip ülkenin en zenginleri bile, bir gecede servetlerinin yarısını kaybedebiliyorlardı. Bu krizlerden herkes gibi biz de İhlas Grubu olarak, Türkiye Gazetemizle birlikte etkilendik. Biliyorsunuz İhlas Finans'ımıza el konuldu. El konulan onca banka içerisinde yalnızca İhlas Finans'ın sahibi Sevgili Enver Ören Ağabey borcunu üstlendi ve ödeme gayretine girişti. Yoğun çaba içindeyiz Bütün İhlas Holding çalışanları bu gayretin içindeler. Elimize 1 YTL geçse, İhlas Finans mudisine ödüyoruz. Ülkemizin, dolayısıyla holdingimizin ekonomisi geliştikçe, bu borçtan daha rahat kurtulabileceğiz. Sevgili İhlas Finans mudileri bunca zamandır sabrettiniz. Lütfen biraz daha sabrediniz. İnanın bizim de tek dileğimiz, bu borçtan bir an evvel kurtulmaktır. Bunun yoğun çabaları içindeyiz. Biliyoruz ve inanıyoruz ki; Allahü teala, borcunu ödemek isteyen ve bu yönde kararlılık içinde olan kuluna kolaylık gösterir. Bu ödemenin yapılabilmesi için sebepler yaratır. Yine biliyor ve inanıyoruz ki, Türkiye Gazetemiz ülkemizin çimentosudur. Ona bir okuyucu daha bulup tirajını artırmak, ülkemizin istikrarına ve insanımızın mutluluğuna katkıda bulunmaktır. Nice 36 senelere... Her şey gönlünüzce olsun sevgili okuyucularımız.

22.04.2006

Gazetemizin 37. kuruluş yıl dönümünü idrak etmenin mutluluğunu yaşıyoruz. Takvimler 22 Nisan 1970'i gösterirken, Fatih'te, mütevazı bir evin sofasında hararetli bir toplantı yapılıyordu. Otuzlu yaşlarına henüz basmış bir avuç idealist genç, Sevgili Enver Ören Ağabey'in etrafında toplanıp tartışıyorlar... Konu, milletçe eksikliği hissedilen alternatif bir gazete çıkarmak!... Enver Ağabey, arkadaşları ile istişare edip her birinin ayrı ayrı fikrini aldı. Onca maddî imkânsızlıklar içinde, hemen hepsinin kanaati olumsuzdu. Yalnızca Enver Ağabey'le birlikte, şu anda hâlâ gazetemizin duayeni konumundaki Mahmut Genç Ağabey'imiz olumlu fikir beyan ettiler. Sonuçta başkanın olduğu taraf ağır bastı ve o an için akşam gazetesi olarak çıkmaya karar verildi. İşte o gün bugündür; önce Hakikat, bilahare Türkiye ismiyle yayın hayatını sürdüren gazetemiz milletimizin hizmetindedir... "Alternatif gazete" ihtiyacı!.. Enver Ören Ağabey'in kafasındaki "alternatif gazete" neydi ve buna neden ihtiyaç hissedilmekteydi. Öyle ki, bu ihtiyaç artarak devam ederken, paralelinde gazetemizi de tirajını artırarak yanında sürüklemiştir. Sağ, sol, merkez, magazin her türlü gazetenin bolca bulunduğu bir ortamda çıkarılmak istenen bu yeni gazete anlayışını; içinde çeyrek asırdır yoğurulan bir kardeşiniz olarak bir nebze olsun açıklayayım... Yaşanılan devir, maddî ve manevî sıkıntıları ile bellidir. Dolayısıyla insanımız kahir ekseriyetle mutsuzdur. Zaten bu mutsuzluğu yüzünden okunmaktadır... Geçenlerde epeyce kalabalık bir gazete genel yayın müdürleri heyeti ile birlikte idik. Bir tanesi sağdaki, soldaki gazeteleri tek tek sayarak; okuyucu açısından özelliklerini de vurguladı. Ve özetle şöyle dedi: "... Öfkelenmek için şu şu gazeteleri, kendinin söyleyemediklerini söyleyebilen bir gazete isteyen şu veya bu gazeteyi, edep dışı magazin okumak isteyen şu gazeteleri; nefsinin intikam duygularını tatmin etmek isteyen falan gazeteleri; hepsinden önemlisi, gününü bu hercümerç içinde geçirdikten sonra akşam huzurla yatabilmek için de Türkiye gazetesini okumak gerekir!.." Malum, gazetecilik demek habercilik yapmaktır. Haber olayın olumsuz yönüdür. Günümüzde, günlük gazeteleri okuyan ve televizyonlardaki haberleri dikkatli ve sürekli takip eden kişinin kimyası bozulur. Sadece bir günlük haber bültenini izleyen veya bir günlük gazeteyi okuyanın bile asabı bozuluyor! İnsanın yaradılışına dikkat ettiğimizde moral değerlerin ne kadar mühim olduğunu görürüz. Demoralize olmuş insan huzursuz olup, işinde başarısız, davranışlarında anormallikler sergilemeye amadedir. Bütün bu olumsuzlukların ilacı, güler yüz; neşeli olma, tatlı dildir. Mesele, umudu elden bırakmamaktır. Bütün olumsuzluklara rağmen... Bir şeyin bütünü ele geçirilemiyorsa, bütünüyle de terk edilmeden, mümkün olabilenle yetinebilmesini bilmeliyiz. Mutlak kötülük, mutlak çirkinlik yoktur! En kötünün ve en çirkinin içinde bile bir güzellik bir hoşluk bulabiliriz. Yeter ki, mutlu ve umutlu bakabilelim. Hz. Mevlânâ talebeleriyle gidiyormuş, yolun kenarında bir leş görmüşler. Her birisi onun kötü ve çirkinliklerinden bahsederken Hz. Mevlânâ: "... Ne mevzun dişleri var, ne güzel!..." deyivermiş!.. Türkiye gazetemiz, bütün bu olumsuzluklar içerisinde olumlu yönüyle okuyucusunu bilgilendiren ve umutlandıran bir yayın politikası izliyor. Bundan dolayı da "Huzur veren gazete" sloganını hak ediyor. Nice huzur dolu seneler dileklerimizle...

22.04.2007

Ahir zamanın özelliğinden olsa gerek; Müslümanlar, artık ağız tadıyla bayram yapamaz oldular. Adına 'küresel terör' denilen olgu, insanlığın ufkunu tutmuş gibi... İşin en vahim yönü ise, mahut çevrelerin, terör belasını Müslümanlığa ve Müslümanlara yüklemek istemeleridir. Dikkat ederseniz bu denli anlayış; ABD'nin hedefindeki komünizm yıkıldıktan sonra oldu. Bilindiği üzere; hedef tahtasına Müslümanlık ve Müslümanlar oturtuldu. Dünyanın süper güçleri -ki, bu hususta ABD tek başına kaldığını iddia etmektedir- kendi kirli emellerini gerçekleştirmek için çeşitli bahaneler aramaktadırlar. Öyle ya; onca silah fabrikaları ne için üretim yapmaktadırlar? Bu silahları bir yerlerde kullanmak gerekiyor! Bu da, durup dururken olmayacağına göre... Küresel terörün en son örneğini Hindistan'da gördük. İki yüze yakın insan öldürüldü. Ölenlerin en az iki misli insan da yaralandı. Burada güdülmek istenen amaç bellidir. Hindistan'la Pakistan'ı savaştırmak!.. İkinci Dünya Savaşı'nın galibi İngiltere, dünyaya kendisine göre bir nizamat verdi ve hemen her yerde çıban başları bıraktı. Bizim Güneydoğu sınırımız böyledir! Hindistan ile Pakistan arasındaki Keşmir bölgesi de böyledir. Zaman zaman buralar kaşınır ve komşu ülkeler karşı karşıya gelir! Bakınız, biz Türkiye olarak çeyrek asırdır terörle yaşamaktayız. Zaten kıt olan ülkemizin kaynaklarının çoğu bu terör belası için kullanılmadı mı? El-an da kullanılmaktadır. Pis işlerin idaresini ellerinde bulunduran güçler, önce terör örgütlerini, son sistem silahlarla donatıyorlar. Akabinde de, bu silahlara karşı koyabilecek anti silahları almaya sizi mecbur bırakıyorlar! Yani; tavşana kaç, tazıya tut!.. Gelin de, böylesine kan ve barut kokan ortamda ağız tadıyla bayram yapın!

10.12.2008

Bayram... -2-

Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) Müslümanı tarif ederken şöyle buyuruyor: "Mü'minin neşesi yüzünde, kederi kalbindedir!" Evet; dünyanın, bu olumsuz şartları karşısında kutlamakta olduğumuz bayramlar buruk da olsa, yüzümüzden neşemizi eksiltmeyeceğiz. Neşeyle de, kahırla da geçse; neticede üç günlük dünya... Bizim dinimizde egoizme, yani bencilliğe yer yoktur. Zira, kişi kendi nefsi için istediği şeyleri başkaları için de istemedikçe olgun bir imana sahip olamaz. Dolayısıyla, inanan kişi, karşısındaki insanlara ferahlık verir. Hiçbir şey yapamazsa, bu ferahlığı güler yüzü ile verir. İnanan kişinin asıl işi, Ahiret iledir. Ebedi yurdu için hazırlık içindedir. Geçici olan bu dünyanın hiçbir olumsuzluğu onu ümitsizliğe düşürmez. Bu dünyada, bir seyahate çıkılmak istendiğinde bile, belirli hazırlıkların yapılması icap eder. Ya, ebedi seyahate çıkmak için?.. Müşrikler, bir gün Peygamber Efendimize (aleyhisselam) gelerek: "Varlığını haber verdiğin Allah'ı bize göster biz de inanalım!" dediler. Bunun üzerine Peygamberimiz çok sıkıldı; kalbi yerinden çıkacak gibi oldu. Cebrail aleyhisselam şu ayet-i kerimeyi getirdi: "Ben onların içindeyim; neden beni göremiyorlar?" Öyle ya; göz kör ise, güneşin kabahati ne? İnsanoğlu için aynı hastalık bugün için de söz konusudur. Bir kısım insanlar; biz ancak gördüğümüz şeye inanırız, diyorlar. Oysa aynı insanlar hem akıllarının ve hem de vicdanlarının olduğunu iddia ediyorlar! Göster denildiğinde ise, bunların yansımaları var, diyorlar. Birazcık iz'anla, insan kendisine veya dışındaki dünyaya ve dünyalara baksa; bütün bunların boşuna mı olduğunu zannediyor? Halbuki, o da çok iyi biliyor ki, bir zerre bile bir gaye için yaratılmıştır; hiçbir şey boşuna ve lüzumsuz yaratılmamıştır. Bunun için de, elbette ibret nazarıyla bakmak icap eder. İslam büyükleri şöyle buyurmuştur: "İnsan, gördüğünden ibret almazsa; neye yaşar ki?!."

11.12.2008

Ramazan yazıları -1-

Cenab-ı Hakk, Kur'an-ı kerimde: "Sadıklarla (iyilerle) beraber olun" buyuruyor. Bu ilahi emir, gerçekte dinin aslıdır. İmam-ı Rabbani hazretleri Mektubat'ında buyuruyor ki: "İnsanı, Cenab-ı Hakk'a kavuşturacak her cins ibadet, her cins kemalat üstünde birinci olarak 'sohbet' gelir. Sohbetin şartları vardır; bu şartlar ise, diğer ibadetlerin ve kemalatın şartlarından ağırdır. Bu şartların hepsi bir kelimede özetlenebilir ki, o da edebe riayettir. Edep, iki çeşittir; biri avama, diğeri havasa mahsustur. Herkese ait olan edep, haddini bilmektir. Büyüklerin edebi ise, laf dinleyip itaat etmektir. Evet; dinimizin aslı, iyilerle beraber olup kötülerden uzaklaşmamızdır. İyilerle beraber olmak, her cins iyi şeydir; kötülerden uzaklaşmak da her cins kötülüktür. Uzaklaşmazsan yaklaşamazsın; genel kaidedir. İnsanoğlu zayıf iradeli olarak yaratılmıştır; üstelik ahlak, bulaşıcıdır. Kötü ahlak ve bilumum kötülükler, en sari (bulaşıcı) hastalıktan daha bulaşıcıdır. Bu, çok önemli tehlikeye işaretle sevgili Peygamberimiz; "Kişinin dini, arkadaşının dini gibidir!" buyurmuştur. Ve, yine İslam âlimleri buyurmuş ki: "Bulaşıcı hastalık sahibiyle arkadaşlık edene, o hastalığın bulaşmama ihtimali vardır; ancak, kötü arkadaşla arkadaşlık edenin, onun huyundan etkilenmeme ihtimali ise yoktur..." Yine Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam): "Kişi sevdiği ile beraberdir!" buyuruyor. Dünyada kimlerle berabersek, kimleri seviyorsak; Ahirette de onlarla beraber olacağız. Cenneti istiyorsak; sevdiklerimizin ve birlikte olduklarımızın sadık (iyi) olmalarına dikkat edeceğiz. Netice itibariyle; eden, kendine eder! Tacı tahtı terk etmiş Behlül Dana, kardeşi, halife Harun Reşid'e gidip sormuş: "Bil bakalım; yerin altında en çok ne var?" Harun Reşid, "Bunu bilmeyecek ne var; elbette ölüler var!" demiş. Behlül, "Bilemedin işte!; en çok sesler var sesler!" demiş. Harun Reşid, "Ne sesi?" deyince; Behlül: "Yerin altındaki ölüleri biliyor ama, seslerini feryatlarını duymuyorsun. Mü'minler feryat ediyor; 'ah, biz niye daha fazla ibadet yapmadık!' Kâfirler feryad ediyor; 'ah, biz niye inanmadık; Allahü tealaya ve peygamberine iman etmedik de bu ateşte yanıyoruz!' Günahkâr mü'minler ise; 'keşke bildirilenlere uysaydık da cennettekiler gibi olsaydık!' Senin kulaklarını servet ve şöhret sağır etmiş; bu feryatları duyamazsın tabii! Sen, duymadıktan sonra, bağıranların suçu ne? Bu sese kulak verin! Orası pişmanlık yeridir; orada pişman olmayan yok. Dünya ise, imtihan yeri; oraya hazırlık dünyada yapılır. Bu dünyada insan ne ekerse, Ahirette onu biçecektir."

,Ramazan yazıları -2-

İslam âlimleri buyuruyor ki: "Olması muhakkak olan şeyi olmuş bilmek lazımdır!" Dünyaya gelip de ölmeyen var mı? Bizler de dünyada olduğumuza göre; bizi de mukadder akıbet elbette beklemektedir. Balık tutmaktan başkaca bir işi olmayan adamcağızın oltasına, bir gün, ağır bir şey takılıyor. Çekiyor, bir de bakıyor ki, oltaya takılan bir kuru kafadan başkası değildir. Uzun uzun kuru kafaya bakıyor ve söylenmeye başlıyor: "Ey, kuru kafa! Sen kim bilir sağlığında kimdin? Belki de herkesin itibar ettiği, zengin birisi idin. Bak, ne hale geldin! Belki de sen padişahtın; kim bilir, belki de fakir bir hizmetçi idin..." Saatlerce bu şekilde sayıyor; kuru kafaya çeşitli meslekler sıfatlar yüklüyor. Sonra, derin bir iç geçiriyor ve derhal tövbe edip elindeki oltayı attığı gibi; doğruca ilim tahsiline koşuyor. İlimde ilerliyor ve İbn-i Semmak oluyor. İmam-ı Ali Rıza ile sohbet ediyor ve asrının evliyası oluyor. Ma'rufu Kerhi, Firuz isminde bir Hıristiyan çocuğu iken, onun Müslüman olmasına sebep oluyor ve onu irşad ediyor... Bir gün, Halife Harun Reşid, bu zattan nasihat istiyor; buyuruyor ki: "Kendini mahşer yerinde, Cenab-ı Hakk'ın huzurunda hesap veriyor olarak kabul et. Hakkında verilecek karar, ya cennet veya cehennem olacaktır; buna göre yaşa!" Evet, hadis-i şerifte ifadesini bulduğu gibi; insan, dünyanın, dünyalıkların peşinde koşmada; oysa aynı hızla, ölüm de insanı kovalamada! İnsan, düşünmeli ve sormalı: "Ben neyim ve neye memurum? Bu dünyaya kendi isteğimle mi geldim; bu dünyadan kendi isteğimle mi gideceğim? Gideceğim yer neresi? Gideceğim yerde beni neler ve kimler karşılayacak? Bu dünyada yaptıklarımın hesabı benden sorulursa, ne şekilde cevap verebilirim? Daha doğrusu cevap verebilir miyim?.." Allahü tealanın insanoğluna verdiği en büyük nimet iman nimetidir. İmanın şartı ise, Allahü tealanın dostlarını dost bilip onları sevmek, düşmanlarını ise, düşman bilip onlara buğzetmektir. İnsanın terbiyesi, biri vücudunda bir diğeri kalbinde olmak üzere iki yerinde olur. Asıl olan, boş bulunan kalbi Allahü telanın ve O'nun sevdiklerinin sevgisi ile doldurup, vücudu da kalbin emrine vermektir. Ölmek üzere olan insanın evvela beyin hücreleri ölür. Hiçbir şey hatırlayamaz. Ama kalpte sevgi varsa; kimin sevgisi varsa, o sevgiyle ahirete göçülür! Son nefes, bunun için tehlikelidir! Çünkü o anda, hatırlama, düşünce, ilim yok; yalnız kalpte hal, sevgi vardır!..

27.08.2009

Ramazan yazıları ?

Üstad Necip Fazıl'ın "Ekber Cihad" adlı şiiri: "...Toprağa bağlı cenkler öz gayeye bahane; Cihadlardan biri var... Ekber Cihad... Ya o ne? Hikmetli sahabiler düşündü uzun uzun; Dediler ki: Cevabı sizdedir sorunuzun! Buyruldu: 'Tek kişinin teke tek çarpışması...' Yakasına nefsinin, dört elle yapışması... Yoksa milyonla ferdin milyonla cengi değil! Düşmanın kalbindedir; eğil, nefsine eğil! Gör ki, bütün iş nefsin hisarına girmekte, Allah nuruna engel duvarı devirmekte... Nefs, yol vermez bir kale, düşürülmez bir bölge, Üstüne kum döktükçe hep üste çıkan gölge... Bin pençeli bir şahin, yüz başlı bir atmaca; Korkunç bir oyunu var: Ruhla köşe kapmaca... Dış cenk... Şehid... Ölüp de ölmeyenler çevresi... İç cenk... Veli... Ölmeden ölenlerin töresi..." Üstad Necip Fazıl, tasavvufta nefsin öldürülmesi değil, onun ıslahının yapılması gerektiğini söyler. "Dava nefsi öldürmek değil, yola getirmek içindir ki İslamiyette ruhbanlık yoktur. Nefsin yemeğini, uykusunu, kadınını ve binbir meşru zevkini kökünden kesen ve ona nice çileler çektiren batıl metodlarında, İslamiyetteki erdiriş usulüyle hiçbir benzerlik yoktur. Dava, nefsi ruha kalbetmektir. Nefs dediğim o sırtlanı, o müstakil vakıayı ruha ınkılap ettirmektir." Necip Fazıl, maddi mücadele ile nefs mücadelesi arasındaki farkı ve zorluğu, şöyle bir benzetme ile açıklar: "Ferhad'ın sevgilisine kavuşmak için deldiği dağ, benim devirmek borcunda olduğum nefse göre kum tanesi..." İşte insan, böylesine zorlu bir mücadeleye memur ve çetinler çetini nefs denilen bir düşmana muhatap. Üstelik, bu düşman uzaklarda değil, bizzat insanın içinde... Nefsin şerrini ve tehlikelerini gören ve bilen sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam), bundan dolayıdır ki, ümmetine şu duayı tembihlemiştir: "Ya Rabbi! Bizi bize bırakma!"

02.09.2009

Ramazan yazıları -4-

Bütün sistemler, bir şeyin nasılına dikkat ederler; yalnızca İslamiyyettir ki, işin niçinine bakar. Ünlü Fransız düşünür Garaudy, İslamiyyetin "niçin"e verdiği ehemmiyet yüzünden Müslüman olduğunu söyler. Nitekim, hadis-i kudside Cenab-ı Hakk; "Ben sizin suretlerinize ve amellerinize bakmam, kalbinize bakarım" buyuruyor. Yani, yapılan işin ne niyetle yapıldığına bakarım. Eğer, o yapılan iş, ibadet cinsinden ise ve yalnız ve yalnız Allahü tealanın rızası için, O'nun emrine imtisalen yapılmamışsa boş yere zahmet çekilmiş olur! Yok, eğer; desinler diye o ibadet yapılmışsa; yarın Ruz-ı Mahşer'de Cenab-ı Hakk; "desinler diye yaptın ve gayene ulaştın. Şimdi benden ne istiyorsun?" diyecektir. Dolayısıyla ibadetlerde asıl olan ihlastır. Dikkat edilirse sevgilililer sevgilisi Peygamber Efendimiz (aleyhisselam) dünyaya ait, dünya işlerine dönük hiçbir şey söylememiştir. Bir gün eshabı, hangi hurma fidanını dikmeleri gerektiğini sorunca; "bilmem; iki çeşidini de dikin, hangisi iyi yetişiyorsa ona devam edersiniz... Ben sizin dünyanız için gönderilmedim. Ahiretiniz, yani ebedi hayatınız için gönderildim. Söylediklerim ve söyleyeceklerim, hep sizin sonsuz azaptan kurtuluşunuz içindir" buyurdu. Gidilmedik doktor bırakmayan ve bir türlü şifa bulamayan bir hastaya, zamanın büyük evliyası olan İmam-ı Rabbani hazretlerine başvurulması söylenir. Hasta kişi, uzunca bir mektupla sıkıntılarını ve çaresizliğini yana yakıla anlatır. İmam-ı Rabbani hazretleri, kendisine sert bir cevap yazar ve buyurur ki: "Üç günlük dünya için sızlanıp duruyorsun! Bu çeşit dertler geçse ne olur; geçmese ne olur? Yarın ölünce hepsi bitecek! Asıl dert için; manevi hastalık olan kalbin için en ufak bir şey yazmamışsın! Bunun için şifa talep etmiyorsun! Halbuki, yarın Ahirette hasta kalpleri ateşle tedavi edeceklerdir!" Cenab-ı Hakk cümlemizi ramazan-ı şerifin bereketlerine ve şefaatine kavuştursun!..

03.09.2009

Ramazan yazıları -5-
Bugünkü makalede iki hadis-i şerif mealine yer vereceğiz. Bunlardan birincisi: "Kişi sevdiği ile beraberdir" hadis-i şerifidir ki, lütuf kadar kahrı da beraberinde taşımaktadır. Diğer bir deyişle, kişinin ahiretteki yerini, dünyada iken sevip birlikte oldukları belirliyor. Bundan dolayıdır ki, insan, sevdiklerine çok ama çok dikkat etmek zorundadır. İkinci olarak bildireceğimiz hadis-i şerif de birincisi ile yakından ilgilidir ve çok büyük bir müjdeyi içermektedir: "İnsanların yaptıklarını yazan meleklerden başka melekler de vardır. Yollarda, sokak başlarında dolaşırlar. Allahü tealayı zikredenleri ararlar. Zikr edenleri bulunca, birbirlerine seslenirler. 'Buraya geliniz, buraya geliniz' derler. Kanatları ile onları sararlar. O kadar çokturlar ki, göğe varırlar. Kullarının her işini bilici olan Allahü teala, meleklere sorarak: (Kullarımı nasıl buldunuz?) Buyurur. 'Ya Rabbi! Sana hamd ve sena ediyorlar ve senin büyüklüğünü söylüyorlar ve senin ayıplardan ve kusurlardan temiz olduğunu söylüyorlar' derler. (Onlar, beni gördüler mi?) Buyurur. 'Hayır görmediler' derler. (Görselerdi, nasıl olurlardı?) Buyurur. 'Daha çok hamd ederlerdi ve daha çok tesbih ederlerdi ve daha çok tekbir söylerlerdi' derler. (Onlar, benden ne istiyorlar?) Buyurur. 'Ya Rabbi! Cennetini istiyorlar' derler. (Onlar, Cenneti gördüler mi?) Buyurur. 'Görmediler' derler. (Görselerdi, nasıl olurlardı?) Buyurur. 'Daha çok yalvarırlardı, daha çok isterlerdi... Ya Rabbi! Bu kulların Cehennemden korkuyorlar. Sana sığınıyorlar' derler. (Onlar Cehennemi gördüler mi?) Buyurur. 'Hayır görmediler' derler. (Görselerdi, nasıl olurlardı?) Buyurur. 'Görselerdi, daha çok yalvarırlardı ve ondan kurtulmak yoluna daha çok sarılırlardı' derler. Allahü teala, meleklere, (Şahid olunuz ki, onların hepsini afv eyledim) buyurur. 'Ya Rabbi! O zikr edenlerin yanında, filan kimse zikr etmek için gelmemişti. Dünya çıkarı için gelmişti' derler. (Onlar benim misafirlerimdir. Beni zikr edenlerle beraberim. Onların yanlarında bulunanlar da zarar etmezler) buyurur." Demek ki, bütün mesele; Allah dostlarını bilip onları sevmek ve eğer mümkünse onlarla beraber olmaktır.

09.09.2009

Ramazan yazıları -6-

Hz. Ömer (r.a.) buyuruyor ki: "Bizler, Müslüman olmadan önce, öz çocuklarını diri diri toprağa gömen, birbirini boğazlayan, alçak ve sefil topluluklardık; Müslüman olduktan sonradır ki, şeref ve izzet kazandık, haksız yere akıttığımız kanları durdurduğumuz gibi, karşımızdakinin mutluluğu için yaşamaya başladık. Bundan böyle, her kim İslamiyetin dışında bir şeref ararsa, Cenab-ı Hakk onu, aradığı şeyle zelil ve hakir eder." Nitekim, İslamiyet insanları öylesine olgunlaştırdı ve medeni kıldı ki, artık bir mü'min kendisi yemiyor kardeşine yediriyor; kendisi giymiyor kardeşini giydiriyor. Âdeta bir diğeri için yaşıyorlar... Mute Savaşında Müslümanlar büyük oranda şehit verirler. Zira bir avuç Müslüman yüz bin kişilik Bizans ordusuyla savaşmıştır. Sahabi anlatıyor: "Şehidler arasında amcamın oğlunu bulmak için savaş meydanına gittim. Kendisini buldum; canlıydı ve 'Su!', 'Su!' diye inliyordu. Elimdeki su tulumunu kaptığım gibi kendisine koştum ki, ölmek üzere olan başka bir sahabi aynı şekilde 'Su!', 'Su!' diye yalvarıyordu. Amcaoğlu suyu içmedi ve diğerine götürmemi istedi. Ona yöneldim ki, bir üçüncü sahabi aynı şekilde inliyordu. Yöneldiğim sahabi de suyu içmedi ve diğerine götürmemi gözleriyle işaret etti. Ona koştum; son nefesini vermişti. İkinciye döndüm, o da şehadet şerbetini içmişti. Amcaoğluna gittim; nefes almadan, hareketsiz bana tebessüm ediyordu!.." Son nefeste su özleminin ne olduğunu hepimiz biliriz! İşte o anda bile suyu birbirine ikram edecek kadar, birbiri için yaşayan bu toplumu, bu hale elbette ve elbette İslamiyet getirmişti. İşin başı sevgidir; sevgi varsa her şey vardır. Zira bütün âlemler sevgi nurundan (Muhammedî sevginin hürmetine) yaratıldı. İki tane güneş vardır. Birisi maddi, bilinen güneş. O olmazsa hayat olmaz; her şey donar. Bir diğeri ise manevi güneş olan sevgililer sevgilisi Muhammed aleyhisselamdır. O, kalplerin temizliği için hiç durmadan feyiz verir. Kalpler, onun feyziyle nurlanır; iman ve salih (güzel) ameller hep o feyizle hasıl olur. O kutlu feyizden bir parçaya sahip olanlar peygamber oldular, birazcık tadanlar ise evliya... Ya Rabbi! Sevgini ve sevdiklerinin sevgisini kalplerimize yerleştir. Amin!

10.09.2009

Ramazan yazıları -7-

Her şeyin başı sevgi dedik; hatta imanın şartı bile.. Nitekim, Allahü tealanın dostlarını dost bilip sevmedikçe ve düşmanlarını da düşman bilip onlara buğz etmedikçe iman etmiş olamayız. Peki, hemen her melaneti işleyip de; ben de seviyorum; sen benim amelime değil kalbime bak! diyenlere ne demeli? Evvela şu hususun altını çizelim ki, sevgi, gerçek anlamıyla itaattir. Bir taraftan Allahü tealayı seviyorum diyeceksin, öbür taraftan da Allahü tealanın düşmanlarıyla ahbaplık edeceksin! Böyle sevgi olur mu? Daha doğrusu buna sevgi denir mi? Allahü teala, insan vücudunun hepsini insan için yarattığını, yalnızca kalbi kendisi için yarattığını buyuruyor. Böyle olduğu halde, kalbi bir noktada sabitlemek çok zordur. Çünkü kalp, duyu organlarına tabi olarak (nefsin ve ruhun bütün arzularına) hareket eder. Dolayısıyla her an hareket halindedir. Kalbin bu oynak halinden sevgililer sevgilisi Peygamber Efendimiz (aleyhisslam) dahi korkmuş ve şu duayı , hem yapmış ve hem de yapması için ümmetine öğütlemiştir. Ey kalpleri şekilden şekle sokan Allah'ım! Kalbimi, dinin üzere sabit kıl!' Kalbin bir tek ilacı vardır. O da; Allahü tealayı ve O'nun sevdiklerini sevmek. Sevginin alametlerinden birisi de, sevileni devamlı anmaktır; onu zikretmektir. Nitekim, Kur'an-ı kerimde: ' Kalpler ancak ve ancak Allahü tealanın zikri ile itminana (huzura) kavuşur!' buyurulmaktadır. Sevgi, seveni sevgilide yok eder; kavurur kül eder. Leyla'da tecelli-i ilahiyi gören Mecnun'un aklı başından gider. Hastalanıp yataklara düşer. Tabip gelir ve kendisine iğne yapmak ister. 'Hayır, olmaz; ne olur yapmayın' der. 'Koskoca adam iğneden korkar mı?' denildiğinde: 'Kendim için değil, Leyla'nın canı yanar diye korkuyorum' der! Hallac 'enel-Hakk' deyince, taşlanarak öldürülmesi emredildi. Taşlar kendisine isabet ettikçe gülüyordu! Ta ki, sırrını bilen bir dostu, kendisine gül atınca: 'ah!' dedi. 'Taşlardan değil de, benim gülümden neden incindin?' diye soran dostuna Hallac: 'Sen biliyordun halimi; o halde neden attın!?' dedi. Hakk'ın aşkıyla akan kan, 'ALLAH' celle celalühü yazdı!

16.09.2009

Ramazan yazıları -8-

Üstad Necip Fazıl'a göre insan, ya olmak veya ölmek mevkiindedir. Ona göre olmak üç türlüdür. Birincisi, İslam'ın bütün ölçülerine bağlı ihtirassız ve emelsiz, sessiz ve hareketsiz, fikirsiz ve çilesiz.. Bu, olmanın en aşağı derecesi. İkincisi, 'ebedi hayat davasının bu dünyadaki nakışlarını koruma, onları eşya ve hadiselere kazıma, maddi ve manevi şekillere sindirme ve bunun büyük cihadını verme işinde, yani üstün fikir ve duygu planında olmak. Bu, dünyaya göre en büyük, ötele nispetle orta mevkidedir. Üçüncüsü ise, fertte insan emanetinin tam hakkıyla olmak, İlahi marifete ermek, Allah ile olmak, yokluk perdesini delmek, ölümü yenmek ve yaratılıştan tek murat, ebedi oluşta olmak. Bu, her dereceyi kuşatıcı zirve noktası.' Necip Fazıl'a göre, yaşadığı yüzyılın insanlarının sayısız teknolojik keşif ve maddi imkanlarına rağmen içine düştüğü bunalım ve buhranların temel sebebi iman eksikliği ve kainattaki oluşa gafil kalışıdır. Zira insan, Allah'ın halifesi makamında ve kainat onun emrindedir. 'Seni aramam için beni uzağa attın Alemi benim, beni Kendin için yarattın' Seyyid Abdülhakim Arvasi Hazretleri, 'Bir üniversiteliye cevap' risalesinde insanın muhtaçlığını, memuriyetini ve saadet reçetesini şu şekilde vurguluyor: '...Hadis-i kudside buyuruluyor ki: 'Önce gelenleriniz, sonra gelenleriniz; küçüğünüz, büyüğünüz; dirileriniz, ölüleriniz; insanlarınız, cinleriniz; en mütteki, itaatli kulum gibi olsanız, büyüklüğüm artmaz. Aksine olarak, hepiniz, bana karşı duran, Peygamberlerimi (alehimüsselam) aşağı gören, düşmanım gibi olsanız, üluhiyyetimden bir şey eksilmez. Allahü teala sizden ganidir. O'na hiç bir şey lazım değildir. Siz ise, var olmanız için ve her şeyinizle hep O'na muhtaçsınız.' '...Hak tealanın hakimliğini tanıdığınız, emaneti ve emniyeti bozmayarak çalıştığınız zaman, birbirinizi ne kadar sevecek, ne kadar bağlı kardeşler olacaksınız. Sizin o kardeşliğinizden, Allah'ın merhameti neler yaratacaktır. Kavuştuğunuz her ni'met, hep Hakk'a imanın hasıl ettiği kardeşliğin neticesi ve Allahü tealanın merhameti ve ihsanıdır. Gördüğünüz her musibet ve felaket de, hep kızgınlığın, nefretin ve düşmanlığın neticesidir. Bunlar ise, Hakk'ı tanımamanın, zulm ve haksızlık etmenin cezasıdır.'

17.09.2009

Mahzun bayram

Ağız tadıyla bayramlar çok gerilerde kaldı. Çocukluğumuzda; meseleleri düşünüp gereği gibi değerlendiremediğimiz için bayram ederdik. O halde, günümüzde de ağız tadıyla bayram yalnızca çocukların hakkı... Dünyada bu kadar olumsuzluklar kan ve gözyaşları varken; analarını-babalarını kaybetmiş yavrular minicik avuçlarını açıp ekmek-su ve ilaç beklerken; gazetelerde resimlerini gördük: Her şeyini ve her kesini kaybetmiş kadın; verilen bir avuç pilavı, cennet kokulu başörtüsünden başka koyabilecek kabı yokken, hangi ağız tadıyla bayram yapılabilinir? Hani, insan yaşlanınca dünyaya karşı hırs ve tamahı daha fazla artar ya; dünyamız da yaşlanınca tüm insanlığın dünyaya karşı iştihası daha bir kabarıyor; âdeta doyumsuzlaşıyor. Tevekkül ne güzel bir sığınaktır. Yani Cenab-ı Hakk'a güven. Kul, gücü nispetinde sebeplere yapışacak, ancak; her şeyi Allahü tealadan bilecektir. Tedbir alınacak; takdir yerini bulacak ve o takdire gönül hoşnutluğu ile rıza gösterilecektir. Kişi için nefesler ve lokmalar sayılıdır; yani takdir edilmiştir. Âlemleri rızıklandıran Allahü tealanın göndereceği rızıktan asla ve asla endişe duymamalıdır. İnanan bir insanın, Rabbine, sana güvenmiyorum demesi olabilir mi? Söz olarak söylenemeyecek bu şeyi, tavır olarak da yapmamalıyız. Gözyaşı, merhamet ve sevgi, kulluğun olmazsa olmaz nişaneleridir. Bunlar ise, günümüz insanının en ziyade kaybettikleridir. Bunları kaybettiğimiz için mutlu olamıyoruz; bunları bulmadıkça da mutlu olabilmemiz imkânsızdır. Hazret-i Musa aleyhisselamın kavminden inançsız bir kişinin, her geçen zamanda malı ve evladı artıyordu. Bu durum Müslümanları çok üzüyordu. Sebebini sorduklarında; Musa aleyhisselam, durumu Cenab-ı Hakk'a arz etti. Allahü teala Peygamberine vahyetti ki; "Biz ona gerçekte kötülüklerin en büyüğünü verdik; ondan gözyaşı ve duayı kaldırdık!" Ağlayalım ve dua edelim sevgili okuyucularım. Bunları yapabildiğimiz için de ayrıca şükredelim. Hakiki bayramlara kavuşmak dileğimle; Ramazan-ı şerif bayramınız mübarek olsun!

09.09.2010

Ramazana dair -1-

Karşılığı insan idrakine sığmayan çok mübarek bir ayı yaşıyoruz. Böyle olduğunu; '...onun ecrini ve karşılığını ancak ben bilirim ve veririm' buyuran cenab-ı Hakk bildiriyor. Yanmak manası olan ramazanın yakmayacağı günah yoktur. Yeter ki onu layık-ı veçhile tutabilelim. Ramazan asla, yalnız bedeni aç bırakmak değildir. Her şeyden önemlisi; İslamiyet'te niyet, amelden önce gelir. Demek oluyor ki, öncelikle kalbimizi düzeltip ihlasla niyet edeceğiz. Yalnız bedeni aç bırakmaya değil; bunun yanında tüm nefsi arzularımızı da gemleyeceğimizin, hem kavli ve hem de fiili sözünü verip gereğini en güzel şekilde ifa edeceğiz. İslamiyet'in tarifindeki; Allahü tealanın emirlerini üstün bilip onlara gerekli ta'zimi, hürmeti göstermek ve O'nun mahlukatına karşı şefkat ve merhametli olmayı ramazan ayında, gücümüz nispetinde doruğa çıkarmak durumundayız. Ağzımızla sözde yemek yemeyip; gıybetle, gerçekte ölü kardeşinin etini yemekle oruç tutulmaz! Malum; nefs insana hep kötülük yaptırmak ister; o ne istiyorsa onun zıddını yapmakla mükellefiz. Kendiliğimizden yapmayıp, karşımızdakilerin zorlamaları olsa bile; ramazanda olduğumuzu hatırlayacağız ve gerektiğinde de aynı durumu muhataplarımıza hatırlatacağız. Yine malum; ramazanda şeytanlar bağlı olduğuna göre; yalnızca nefsimizle, onun istekleriyle ve kötü arkadaşlarla karşı karşıyayız. Ramazannın dışında da şeytana 'eüzü' çekince bırakıp gider. Ama nefs öyle değil; insanoğlunun bu en büyük düşmanı herkesin içinde ve ölünceye kadar da terk etmez. Her an saldırı halindedir; özellikle de ibadet ve taat esnasında! Ramazan, diğer zamanlara benzemez. Onun ecri nasıl misilsiz ise; ramazanda işlenen günahın da karşılığı misliyledir. Yine bizim dinimizde, günahlardan sakınmak, farzları yapmaktan önce gelir. Sevgili Peygamberimiz buyuruyor ki: 'Allahü teala ramazan ayında günah işlemeyi terk eden kimsenin on bir aylık günahını bağışlar, mağfiret eder.' Bu mübarek günde hep birlikte bağışlanmak dileklerimizle...

03.08.2011

Ramazana dair -2-

Ramazan ayının kudsiyeti; Yaratan ile yaratılanların en üstünü olan insan arasındaki mükalemenin (kelam-konuşma-mesaj) şahika noktası Kur'an-ı kerimin bu ayda inmiş olmasıdır. Cenab-ı Hakk'ın bin aydan daha kıymetli dediği Kadir gecesi bu aydadır. Allahü teala mahlukatını çok sevmesinin yanında bağışlamasını da çok sever. İnsanoğlunun günaha ne denli müptela olduğunu; onu yaradan olması hasebiyle en iyi kendisi bilir. İşte; tepeden tırnağa kadar günaha batmış insanoğlunu bu günahlarından temizlemek ve arındırmak için; Cenab-ı Hakk, bazı zamanları (gün-gece-ay), tövbe kapılarını ardına kadar açarak kıymetlendirmiştir. Bağışlanmak isteyen yok mu; bağışlayayım, dercesine... Cenab-ı Hakk insanoğluna, '...her şeyi senin için; seni de kendim için yarattım!' buyurarak, yaratılış hikmetini açıklıyor. O'nun için yapılması gereken; O'nu tanıyıp, bilmek, inanmak ve O'nun buyruklarını üstün bilip onlara hürmet etmektir. Her şeye te'sir eden, hükmü altına alan insanoğlu gerçekte çok acizdir. Acziyetinin tipik göstergesi onun muhtaçlığıdır. Hava almadan, yemek yemeden vb. yaşayamayacağını idrak eden; ne denli muhtaç olduğunu görür ve bu hal ona haddini bildirir! Kendini bilen, Rabbini bilir. Kendini ve Rabbini bilen de, kibir ve azametin (gerçek büyüklüğün) ancak ve ancak Allah'a mahsus olduğuna inanır ve öylece yaşar. Kimseye afra tafra satmaz. İslamiyet'te bir işin nasıl olması yanında, ondan da mühimi niçin olmasıdır. İbadet dahi olsa bir işin 'desinler' diye yapılmasının hiçbir kıymeti yoktur. Asıl olan; o işin Allah rızası için yapılmasıdır. Yani asıl olan; o işin ihlasla yapılıp yapılmadığıdır. Yarın, Ahirette ameller değerlendirilirken, hepsi ihlas imbiğinden geçirilecektir. Muhlisler, muhlaslar kurtulacak, bakisi mahzun edilecektir. İçinde yaşadığımız bu mübarek günlerin (Ramazan ayı boyunca) kıymetini bilelim ve bağışlanmamız için ihlasla yakaralım!..

04.08.2011

Ramazana dair ?

Başarının, mutluluğun ve tüm güzelliklerin aslı sevgidir, muhabbettir. Hem dünyada ve hem de ahirette kişi, sevdiği ile beraberdir. Yani, dünyada kimi seviyorsa ahirette de onunla olunacaktır. Şu halde kimi yahut kimleri sevip sevmeyeceğimiz çok önemlidir. Bundan dolayı da; kim olduğun değil, kiminle olduğun önemlidir, demişlerdir. Ahlak elbette ki bulaşıcıdır. İyisiyle de kötüsüyle de... Ancak kötünün buluşma ve yayılma sürati, iyininkinden çok daha fazladır. Nitekim 'kişinin dini arkadaşının dini gibidir' sözü, önemli bir hakikati ifade etmektedir. İnsanoğlunun ilk eğitim kurumu aile ocağıdır. Sevgi hâlesi anne şefkatiyle yoğrulan çocuğun kalbine Allah c.c. ve Peygamber aleyhisselam sevgisi aşılanır. Anne-babalar insanoğlunun ilk irşad edicileri, yol göstericileridir. Yine bundan dolayıdır ki, 'Cennet, (şefkat ve merhamet timsali) annelerin ayağının altındadır' buyurulmuştur. Sevgi, muhabbet seviyorum demekle olmaz. Sevginin belirtileri, yansımaları olur. Her şeyden önce sevgi, itaati gerektirir. Hatta sevgi itaattir. Seven, sevdiğinin divanesi olup, onun her istediğine amadedir. İsteklerini zevkle, şevkle yerine getirir. Onu hoşnud etmek için âdeta çırpınır. Sevginin kaynağı Cenab-ı Hakk'ın muhabbet sıfatıdır. Yaradılışın gayesi de, Cenab-ı Hakk'ın rızasına, sevgisine kavuşmaktır. Bir kişiye; Allah c.c. senden razı olsun demek, ona yapılabilecek en büyük dua ve iyiliktir. Kişi, merakla sorar; acaba Rabbim benden razı mı, beni seviyor mu? Yahut, ne kadar seviyor? Bu sualin cevabı, kendi içindedir. Sen, Rabbinin emirlerini ne kadar üstün tutup onlara ne denli hürmet ediyorsan ve sen; Rabbini ne kadar sevip, o sevgiyi gerçek sevgiye yani itaate döndürüyorsan, o kadar!.. Başkasına sormaya gerek yok; kişi kendine bakıp bunları pekâlâ cevaplayabilir. Bir de bazı gafillerin; sen benim işime değil, kalbime bak; kalbim temiz! demelerinin hiçbir kıymeti yoktur. Zira, her kaptan ve kalpten içindeki sızar!

10.08.2011

Ramazana dair -4-

Sayılı günler ne de çabuk geçiyor. Göz açıp kapayıncaya kadar, Ramazanın üçte birini bitirdik. Ömür de böyle; her yaştaki insana ömründen ne anladığı sorulduğunda alınan cevap tektir: Hiç! On beş yaşındaki de aynı şeyi söylüyor, elli beş yaşındaki de, seksen beş yaşındaki de... Hayat ne kadar uzun olursa olsun; sayılı ve sonlu olduğuna göre; gelip geçen bir hayalden ibarettir. Üç günlük dünyanın sefası olsa ne; olmasa ne? Milyarlarca senedir; dünyaya bel bağlayanlar hani nerededir? Gelip geçici olan dünya hayatı ile sonsuz olan ahiret hayatı hiç mukayese edilebilir mi? Zira birisi hiç, diğeri hep!.. Ama; neylersiniz ki, sonsuzun nasıllığı, şu birkaç günlük dünya hayatına bağlanmış. Merhametlilerin en merhametlisi olan Allahü teala; kullarının imtihanda başarılı olmalarının formülünü peygamberleri vasıtasıyla onlara bildirmiştir. Halbuki hiçbir peygamber göndermeseydi bile; insana vermiş olduğu akıl nimeti ile, kendi varlığını bilmesi konusunda insanı mükellef kılabilirdi! Her ümmete ayrı ayrı peygamberler göndererek, hem bilinmesini ve hem de nasıl bilinmesi gerektiğini bildirdi. Bütün insanların bilmesinin veya hiçbirinin bilmemesinin Cenab-ı Hakk'a kazandıracağı bir şey yoktur. Bütün bunların kâr veya zararı bizzat insanadır. Allahü teala, kullarının hem dünyada ve hem de dünya sonrası sonsuz hayatta mutlu olmalarını istiyor. Bu mutluluğun reçetesini de; din olarak peygamberleri vasıtasıyla insanlara bildirdi. Reçete belli, ilaçlar hazırdır. Aklına uyan peygamberin yolundan gider, sonsuz saadete kavuşur. Nefsine uyan şeytanın yolundan gider ve sonsuz azaba müstahak olur! Cenab-ı Hakk'ın nisan yağmuru misali nimetleri karşısında, insanoğlunun nankörlüğüne bakın ki, çoğunluk itibariyle Allahü tealayı tanıyıp iman etmiyorlar. İlk insandan kıyamete kadar gelip geçen tüm ümmetlerde; insanların çoğunluğu iman etmemiştir ve etmeyecektir. Böyle olduğunu ve olacağını Cenab-ı Hakk Kur'an-ı kerimde bildirmektedir. Müslüman; ahiretteki sonsuz azabın şiddeti karşısında titrek ve yalnız kendi kurtuluşu ile yetinmez; başkalarının da kurtuluşu için çırpınır. Bugün için, bunun en iyi yolu; hakiki İslam âlimlerinin yazmış olduğu bir din kitabını muhatabına hediye etmektir. Hakikat Kitabevi dünyanın en ücra köşelerine, bu tür kitapları göndermek suretiyle bu hizmeti yerine getirmektedir. Bize düşen ise; ya buradan bizzat kitapları alıp dağıtmak veya buraya maddi katkıda bulunarak, bu dağıtıma önayak olmaktır...

11.08.2011

Ramazana dair -5-

Göze ve duyu organlarına tabi olan kalp, her an değişiklik halindedir. Kalbin bu çok hareketli halinden Peygamberler bile korkmuş ve sevgili Peygamberimiz aleyhisselam; 'Ey kalpleri bir halden öbür hale çeviren Rabbim! Kalbimi dinin üzere sabit kıl!' diye dua ve niyazda bulunmuş ve aynı şekilde dua etmemiz için de bize emretmiştir. Kalp, önceleri nefsin emrindedir. Nefs ne isterse (elbette ki devamlı olarak insanın kötülüğünü ister) kalp onu yapar. Cenab-ı Hakk, insana akıl nimetini bahşederek; kalbi nefsin hegemonyasından kurtarmıştır. Üstelik bu aklı, Peygamberleri ve onlarla gönderdiği dinler vasıtasıyla desteklemiştir. Artık iş, insanoğlu için aklını kullanmaya kalmıştır. Kafirin kalbi ölüdür; küfür, yani inkâr ve zulmet onu öldürmüştür. Mü'minin kalbi ise, iman nuru ile aydınlık ve diridir. Günahlar onu karartabilir; ahirette ölçü; kalbin ne kadarı temiz, ne kadarı kirli olmasına bağlıdır. Mü'minin kalbinin aydınlanması dünyada müyesser olamazsa kabirde, orada olamazsa daha sonra olacaktır. Zavallı insanlar, havada uçmayı harikuladelik zannederler ve bu tür hareketlere keramet diye bakarlar. Halbuki Cenab-ı Hakk her şeyi sebeplere mebni olarak muvazene tahtında yaratmıştır. Allahü tealanın nizamına uygun, onun tayin ettiği hudutlar dahilinde hareket, gerçekte kerametin ta kendisidir. İnsanoğlu her şeyi kendi nefsi için ister. Dünyada en zor iş, insanın kalbini muhafaza etmesidir. Çünkü, iki düşman nefsle şeytan bunu yiyip bitirmekle uğraşırlar. Hiçbir an yoktur ki, kalbe nur veya zulmet akmasın. Allah'ın zikri ve O'nun emirleri doğrultusunda hayatı tanzim kalbi ferahlandırır. Kalp ne kadar temiz ise, sahibi o kadar rahat ve huzurdadır. Ne kadar da kirli ise, sahibi o kadar sıkıntı ve ızdıraptadır. Neyi, kimi, ne kadar ve niçin sevip sevmeyeceğimiz çok ama çok önemlidir. Bu da ancak Peygamberlere aleyhimüsselam ve onların vârislerine uymakla bilinebilir ve yapılabilir.

17.08.2011

Ramazana dair -6-

Ahir zamanda gaflet araçları o kadar fazla ki; insan, içlerine bir kere düşmeye görsün! Bunların hemen hepsine dikkat ediniz; insana yaratılış gayesini unutturmaya matuf. Zaman su gibi akıp gidiyor ve her an; herkes, olması muhakkak olan ölüme biraz daha yaklaşıyor. Eşimizi, dostumuzu, arkadaşımızı, bir yakınımızı birer birer kaybediyoruz. En yakınlarımızın ölümleri bile, bizi gaflet uykusundan uyandıramıyor. Ahir zamanın zulmeti, bereketsizliği; ne derseniz deyiniz; bütün bir insanlık dünyanın yaldızına, süsüne aldanmış, ömürlerini kemirip tüketmekle meşgul! 'Ben neyim; ve bu hal neyin nesi?! Yetiş! Yetiş ey sonsuz varlık muhasebesi!' ne diyen var ve ne de diyene kulak veren! Âlemi insan için, insanı da kendim için yarattım diyen Rabbimize karşı mükellefiyetimiz ne; neye memuruz? Hiç düşündük mü? Hiçbir şeyin boş yere yaratılmadığını gören insanoğlu; küçük kâinat olan kendisinin yaratılış gayesini neden bilmek istemiyor? Kendinden ve hakikatten niye kaçıyor? En fazla kaçış ölüme kadar; ya ondan sonrası?! Üstelik orası, böyle üç günlük de değil; sonsuz!!! Sonsuzluğu düşünen akıl, eriyip aksa yeridir. Peki; sonsuz hayat için ne yaptık? Birinci mükellefiyetimiz dinimi öğrenmek ve yaşamaktır. İkincisi ise, onu en güzel şekilde öğretmektir. Kendimizin kurtulması yetmez; başkalarının da kurtulması için çalışmalıyız. Radyolar, televizyonlar; din adına herkes başka başka istikametlere doğru çekiyor. Dinimizi nereden ve nasıl, doğru şekilde öğreneceğiz? Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından öğreneceğiz. Öğrendiğimiz kitapları, başkalarına hediye ederek, onların da öğrenmelerini sağlayacağız. Herkesin bilgiye ilme ihtiyacı vardır. İlim olmazsa din olmaz. Din olmazsa hiçbir şey olmaz. Yarına bırakmadan; bugünden tezi yok; dinimizi öğreten kitapları temin edip öğreneceğiz; başkaca çıkar yol yok! Acizane bana sorarsanız; dinimizi öğrenebileceğimiz en güzel ve kıymetli kitap; Hakikat Yayınevinin neşriyatı olan: 'Tam İlm-i hâl Seadet-i Ebediyye'dir. Bu eşsiz eser Türkiye Gazetesi bürolarından temin edilebilir...

18.08.2011

Ramazana dair -7-

İnsan ruh ve bedenden müteşekkil; akıl, zekâ, kalp, nefs ve beş duyu ile teçhizatlandırılan ve 'küçük kâinat' diye tarif edilen en üstün yaratık. İnsanoğlu yaratılalı beri, dışındaki eşya ve hadiseleri inceleyip, teshir etmede (hükmü altına almada) pek mahir ama; aynı şeyi içe dönük yapmada, kendini tanımada ise, pek zayıf kalmıştır. Bunun sebebi; kendisini sonsuzluğa taşıyacak ruhu hakkında, pek az bilgiye sahip olmasıdır. Geçtiğimiz asrın baş belası; insanlığa yön veren kişilerin inançsızlık bataklığına saplanmalarıdır. Manayı inkârla işe koyulan bu zihniyet, maddeyi tabulaştırarak insanlığa 'dünya cenneti' vadetti. Halbuki vadedilen şeyin kendisi bile 'huzur'du: Huzurun manevi olduğunu bilemeyecek(!) kadar gözleri kör ve inatçıydılar. Adına 'modernizm' diyerek; gelecek nesillerini bu maddeci anlayış üzerine şekillendirdiler. Neticede; hemen tüm dünyada bu sıkıntılı ve ızdıraplı, bunalımlı nesilleri oluşturdular. Eğer, gaye yalnızca madde ise, insanın hayvandan ne farkı kalır?! Yaratılışında kendisine verilen manevi yapıların dumura uğratılması, onu hayvandan da aşağı derekelere indirdi. Buhranını yenemeyen insanlık yeniden dine ve manevi değerlere dönmek istiyor ama, 'ba'de harab-il Basra!' Her şey madde ise; sevgi nedir, vicdan nedir, vatan nedir, şehitlik nedir, akıl nedir?.. Söz; vatan ve uğrunda ölmeye, yani ölümsüzleşmeye gelmişken; bu mübarek ramazanda, ülkenin dört bir yanından gelen ve içimizi burkan, ciğerimizi dağlayan şehit haberleri ile yanıyor, kavruluyor; kahroluyoruz! Burada Yahya Kemal'in bir hatırsını anlatarak, vatan kavramını daha müşahhas olarak hissedelim: 'Yine bir gün Padişahlarımızın Topkapı Sarayı'nda Revan Köşkü'nü ziyaret ediyordum; uzaktan Kur'an okunuyordu, yavaş yavaş yaklaşırken, sesin nereden geldiğini rehberimize sordum. Dedi ki; Hırka-i Saadet Dairesi'nden geliyor. Yavuz Sultan Selim'in Hırka-i Saadeti Mısır'dan getirip bu odadaki mevkiine koyduğundan beri kırk hafız nöbetle Kur'an okur. Türk tarihinde bir dakika bile buradaki Kur'an sesi kesilmemiştir. Gezintilerimde bir hakikat keşfettim. Bu devletin iki manevi temeli vardır; Fatih'in Ayasofya minaresinden okuttuğu ezan ki hâlâ okunuyor! Sultan Selim'in Hırka-i Saadet önünde okuttuğu Kur'an ki hâlâ okunuyor! Eskişehir'in, Afyonkarahisar'ın, Kars'ın.. genç askerleri siz bu kadar güzel iki şey için döğüştünüz.' Bugün de onların torunları şehadet şerbetini içiyor. Ne diyordu Akif? 'Ey şehit oğlu şehit! İsteme benden makber; Sana ağuşunu açmış duruyor Peygamber!'

24.08.2011
Ramazana dair -8-

İnsanın en büyük düşmanı yine kendisidir. Bu hal onun yaratılışında vardır. Cenab-ı Hakk insanı, bütün kötülüklerin menba'ı olan nefs ile birlikte yarattı. Nefs. Dünyada insanın olmazsa olmazıdır. Onsuz yaşayamaz. Nefsin istekleri bitmez. Asla doymaz olduğundan ona 'heyüla' denmiştir. Fert ve cemiyet hayatında insanın istikrarlı ve huzurlu yaşayabilmesi için nefsle mücadelesi ve kontrol altına alınması şarttır. Nefs, yaratılışı itibariyle en ahmak mahluk olup, daima zararını ister. Dolayısıyla asla başıboş bırakılmaya gelmez. Cenab-ı Hakk, nefsi kontrol edebilmesi için, insana akıl nimetini vermiştir. Nefs, her yaptığı kötülüğü; iyilik ve hayır yapıyorum olarak bilir. Böylece cehaletin de zirvesindedir. Şu halde, yalnız akılla da, nefsle mücadelenin zorluğu ortadadır. İnsanoğlunun bu ızdıraplı halini en iyi bilen Allahü teala, onu bu halden kurtarmak için merhametinin nişanesi olarak Peygamberlerini hak mesajlarla dünyaya göndermiştir. Akıl, ilahi mesajı kavrayarak ve ona uyarak akl-i selim olmuştur. İşte, nefsle mücadele edebilecek ve onu kontrol altına alabilecek akıl, bu akıldır. İlahi mesaja uyan nefs, temizlenmeye başlar; ibadet ve taate devamı ve ısrarı halinde temizlenir ve ilk hali olan 'emmare'likten yani bilumum rezil sıfatlarından kurtulur. Nefs, haksız olduğu halde haklıyım der ve bunun kavgasını verir. Akıllı insanın yapması gerekeni ise sevgili Peygamberimiz aleyhisselam buyurmuştur: 'Haklı olduğu halde, ben haksızım deyip münakaşa ve kavgayı terk eden için Cennet'te bir köşk'e kefilim!' Nefse en zor gelen şey, emirlere uyup onları yapması değildir; kendisine yasak edilenlerden kaçınmasıdır. Bundan dolayıdır ki, dinde; haramlardan kaçınmak, farzları yapmaktan daha mühim olup önce gelir...

25.08.2011

Bayrama dair -1-

Sevgili okuyucularımın Ramazan Bayramlarını en kalbi duygularla tebrik ediyor, bu vesile ile ünlü şairimiz Yahya Kemal'in 1922 yılında kaleme aldığı 'Ezansız Semtler' makalesinden bir bölümü sütunuma alıyorum: "Bugünkü Türk babaları havası ve toprağı Müslümanlık rüyası ile dolu semtlerde doğdular. Doğarken kulaklarına ezan okundu. Evlerinin odalarında namaza durmuş ihtiyar nineler gördüler. Mübarek günlerin akşamları bir minderin köşesinden okunan Kur'an sesini işittiler. Bir raf üzerinde duran Kitabullah'ı indirdiler, küçücük elleriyle açtılar gülyağı gibi bir ruh olan sarı sahifelerini kokladılar. İlk ders olarak besmeleyi öğrendiler; kandil günlerinin kandilleri yanarken, ramazanların, bayramların topları atılırken sevindiler. Bayram namazlarına babalarının yanlarında gittiler; camiler içinde şafak sökerken tekbirler dinlediler; dinin böyle bir merhalesinden geçtiler, hayata böyle girdiler, Türk oldular... ... Dinsizliğin, kayıtsızlığın aksülameli başladı bile. Çocukluktan beri diyanet yolundan ayrılmamış olan kardeşlerimiz, bizim gibi rücu hislerini itiraf edenlere henüz inanmıyorlar. Onlara tamamiyle iltica edeceğimiz zaman da bizi birden tanımayacaklar. Çünkü onlardan çok ayrı ve uzak düştük. Dört sene evvel Büyükada'da oturuyordum. Bayramda Bayram namazına gitmeye niyetlendim. Fakat Frenk hayatının gecesinde sabah namazına kalkılır mı? Saban erkenden uyanamamak korkusu ile o gece hiç uyumadım. Vakit gelince abdest aldım. Büyükada'nın mahalle içindeki sakit (sessiz) yollarından kendi başıma camiye doğru gittim. Va'iz kürsüde Vaaz ediyordu. Ben kapıdan girince bütün cemaatin gözleri bana çevrildi. Beni, daha doğrusu bizim nesilden birini, camide gördüklerine şaşıyorlardı. Orada o saatte toplanan ümmet-i Muhammed, içine bir yabancının girdiğini zannediyordu. Ben içim hüzün dolu yavaş yavaş gittim. Vaazı diz çöküp dinleyen iki hamalın arasına oturdum. Kardeşlerim Müslümanlar bütün cemaatin arasında yalnız benim vücudumu hissediyorlardı. Ben de onların nazarlarını hissediyordum. Vaazdan sonra namazda ve hutbede onların içine karışıp Muhammed sesi kulağıma geldiği zaman gözlerim yaşla doldu. Onlarla kendimi yek-dil, yek-vücut olarak gördüm. O sabah, o Müslümanlığa az aşina Büyükada'nın o küçücük camii içinde, şafakta aynı milletin ruhlu bir cemaati idik. Namazdan çıkarken kapıda ayandan Reşid Akif Paşa durdu. Bayramlaşmayı unutarak elimi tuttu. 'Bu Bayram namazında iki defa mesudum. Hamdolsun sizlerden birini kendi başına camiye gelmiş gördüm. Berhudar ol oğlum; gözlerimi kapamadan evvel bunu görmek beni müteselli etti' dedi. Hem geldiğimi hem de bayramımı tebrik etti. Yanındaki eski adamlar da onun gibi tebrik ettiler; bu basit hadiseden pek samimi olarak mahzuzdular. O sabah gönlüm her sabahtan fazla açıktı. Biz ki, minareler ve ağaçlar arasında ezen seslerini işiterek büyüdük. O mübarek muhitten çok sonra ayrıldık. Biz böyle bir sabah namazında anne millete dönebiliriz. Fakat minaresiz ve ezansız semtlerde doğan, Frenk terbiyesi ile yetişen Türk çocukları dönecekleri o yeri HATIRLAYAMAYACAKLAR!" 1922- 2011 aradan doksan bir sene geçti; ya bugünkü nesiller!!!

31.08.2011

Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, Eshab-ı kiramına şöyle buyurdular: 'Sizler öyle bir zamanda dünyaya geldiniz ki, emirlerin ve yasakların onda birini terk ederseniz helak olursunuz. Sizlerden sonra öyle bir zümre gelse gerektir ki, emirlerin ve yasakların onda birini yapınca, felaketten kurtulurlar.' İslam âlimleri; işte şimdi, o vakittir, demektedirler. Yine sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, ahir zamanda imanın muhafazasının; avuçta tutulan kor gibi zor ve müşkül olacağını beyan buyurmaktadır. Böyle olmasının sebebi, küfür ve zulmetin her yanı kaplamış olmasındandır. Bütün bu zorluklara rağmen unutmayalım ki, Cenab-ı Hakk, insana takat getiremeyeceği yükü yüklememiştir. Bütün bu zorluk ve zulmetler karşısında az bir gayretle kurtulmak mümkündür. Zira; Cenab-ı Hakk'ın rahmeti gadabını aşmıştır. Dikkat ediyor musunuz sevgili okuyucularım; bugün Müslümanlık garip gurebanın işidir! Sevgililer Sevgilisi: 'İslamiyet, garip olarak başladı; garip olarak döner. Gariplere müjdeler olsun!' buyurarak, bu gerçeğin üstünü çiziyordu. Her şeye rağmen; asla ye'se düşmeyeceğiz ve elbette; Rabbimizin rahmet ve mağfiretinden ümidvar olacağız. Zira hadis-i kudside; 'Kullarım beni zannetikleri gibi bulur' buyurulmaktadır. İşin başı iman ve bu imanın muhafazasıdır. Bunun için de; 'Ya Rabbi! Sevgini ve sevdiklerin sevgisini kalplerimize yerleştir' duasını devamlı edeceğiz. Hiçbir zaman aklımızdan çıkarmayalım ki, insanoğlu, dua ile memurdur. Yeter ki, isteyelim ve istemesini bilelim! Ve; yine bilelim ki; 'vermek istemeseydi, istek vermezdi!' En ziyade dikkat etmemiz gereken bir husus da kalp kırmamaktır. Zira kalp, carullahdır, yani Allahü tealanın komşusudur.(Kalpte Allahü teala tecelli etmektedir). Mü'min, kafir fark etmez, herkesin kalbini kırmaktan çok sakınmak lazımdır. Zira komşu, eziyetten korunmalıdır. Allahü tealanın zaten incinmesine sebep olan küfürden sonra, kalbi incitmek gibi bir eziyet yoktur... *** Senelik iznimden sonra buluşmak dileğiyle efendim...

01.09.2011

Bayrama dair...

Terör ve depremin gölgesinde buruk bir bayram daha idrak ettik... Mübarek Kurban Bayramınızı tebrik ederken, sizlere; Kuss bin Saide'nin Peygamberimizin geleceğini müjdelediği, beşer kelamının şahika noktalarından olan meşhur hutbesini, Cevdet Paşa'nın kaleminden sunuyorum: "Ey insanlar! Dinleyiniz, belleyiniz, ibret alınız. Yaşayan ölür, ölen yok olur; bir daha dünyaya gelmez. Olacak olur: Yağmur yağar, otlar biter, çocuklar doğar, analarının babalarının yerini tutar. Sonra hepsi mahvolur gider. Olayların ardı arası kesilmez, hemen birbirini kovalar. Kulak veriniz, dikkat ediniz! Gökte haber var; yerde ibret alacak şeyler var. Yeryüzü renkli bir döşek, gökyüzü yüksek bir tavan. Yıldızlar yürür, denizler durur. Gelen kalmaz, giden gelmez. Acaba vardıkları yerden hoşnud olup da mı kalıyorlar; yoksa orada bırakılıp da uykuya mı dalıyorlar? Yemin ederim ki, Allah katında bir din vardır; şimdiki dininizden daha kıymetlidir. Allah'ın gelecek bir Peygamber'i vardır ki, gelmesi pek yaklaştı, gölgesi başımızın üstüne düştü! Ne mutlu o kimseye ki, ona iman edip de doğru yolu bula! Vay o talihsize ki, ona asi olup da karşı gele! Yazıklar olsun ömürleri gafletle geçen ümmetlere! Ey İyad Cemaati! Hani atalar? Hani süslü köşkler ve taştan evler yapan Ad ve Semud? Hani dünya varlığına aldanıp da kavmine: 'Ben sizin büyük rabbinizim' diyen Fir'avun ile Nemrut? Onlar sizden daha zengin ve daha güçlü kuvvetli değil miydi? Bu yer, onları da değirmeninde öğüttü, toz etti, dağıttı. Kemikleri bile çürüyüp dağıldı. Evleri yıkılıp ıssız kaldı. Yerlerini yurtlarını şimdi köpekler şenlendiriyor. Sakın onlar gibi gafil olmayın ve onların yolunda gitmeyin. Her şey geçicidir. Ebedi olan ancak Allah'dır ki, birdir, ortağı ve benzeri yoktur. Tapılacak ancak O'dur. Doğmamış ve doğurmamıştır. Önceden gelip geçen şeylerde bize ibret olacak şey çoktur. Ölüm ırmağının girecek yerleri var ama çıkacak yeri yoktur. Büyük küçük hep geçip gidiyor. Giden geri gelmiyor. Çok iyi biliyorum ki, herkese olan bana da olacaktır..."

09.11.2011

En zor yazı! -1-

Hayatımın en zor yazısını yazıyorum, sevgili okuyucularım. Zira; maddi ve manevi olarak her şeyimizi borçlu olduğumuz; sevgi ve merhamet deryası, müstesna insan; sevgili Enver Ağabeyimizi kaybettik! Belli ki, gerçek ebedî âlemde onunla buluşuncaya kadar; bu fani âlemde yaşar gibi yaşamaya gayret edeceğiz! Eminim; benim gibi onun cenazesine iştirak eden on binler; tabutunun arkasından: 'Bizi bırakıp nereye gidiyorsun?' diye yakaran hıçkırıklara boğulmuştur... O, sahip olduğu muazzam pozitif enerjisi ile hemen herkes için bir şey veya birçok şeyler ifade edebilir ama; bizim için; ona aşkla bağlı olanlar için o, her şeyi ama her şeyi ifade ediyordu! Bu yüzden olacak ki, onun kaybıyla birlikte ellerimiz böğrümüzde olarak hem yetim ve hem öksüz kaldık. Zira, her şeyimizi yitirdik! Bir insanın gününün 24 saati her saniyesi ile; uykusu-uyanıklığı ve hülyası ile Enver Ağabeyle meşbu (dolu) olabilir mi? İşte; Enver Ağabey, sohbetinin bütün içtenliği ve samimiyeti ile kendisini öylesine size sunar ve sizi öylesine kendisine celbeder ki, onunla âdeta bütünleşir ve sanki o olursunuz! Zira, çok kişiler onun yakın arkadaşlarına; siz Enver Bey'in kardeşi misiniz, demiş; hayır cevabı karşısında ise ne kadar da benziyorsunuz demek zorunda kalmışlardır. Kısa bir zaman sonra onun gibi düşünmeye, hissetmeye, konuşmaya ve davranmaya başlarsınız. Her hâl ve şartta onu yanınızda hissedersiniz. Aşk derecesindeki bu tutkunun sebebi, onun kendinden değil; devamlı olarak Allahü tealadan ve O'nun sevgili Peygamberinden, İslam âlimlerinden ve evliya zatlardan bahsetmiş olmasındandır. Kendisi çok iyi bir iletken olup; yol levhası gibi hareket edip size istikamet verir; sizi kendinizden alır o büyüklerle buluşturur ve kaynaştırır. Dikkat ettim; TV ekranlarında onu anlatanların çoğu, gerçekte kendilerini anlatıyordu! Halbuki onun baldan tatlı sohbetleri vardı; onları TGRT ekranlarına yansıtsalardı; milletimiz de kendisini daha yakından tanımış ve yılların hasretini gidermiş olurdu. Yine de geç kalınmış sayılmaz; büyük bir hizmet olacağını umduğumuz bu sohbetlerin yayınlanmasını dört gözle bekliyoruz. Bizden hatırlatması. Yıllarca genel yayın müdürlüğümüzü yapan Enver Ağabeyimiz, mükemmel bir gazeteci idi. Onun gazeteciliği -ki, onu yakın çalışma arkadaşlarına aşılamıştır- alışılmışın dışında ve hatta onun tam tersi olan, alternatif bir gazeteciliktir. O, insanların alkışından ziyade, Hakk'ın takdirini yeğlemiştir. Normal gazetecilikte; bardağın yarısının boş olması haberdir ve eleştiri konusudur. Enver Ağabeyin gazeteciliğinde ise; bardağın yarısının boş olmasının yanında, bir o kadar da diğer yarısının dolu olması haberdir ve elbette takdire değerdir. Bu şekildeki gazeteciliği ile Bab-ı Ali'de 'huzur veren gazete'nin sahibi ve naşiri oldu. Bir buluşmamızda; zamanın Başbakanı Bülent Ecevit, kendisine; 'Enver Bey, yaptığınız yayınlarla bu ülkenin çimentosusunuz. İstikrar ve huzur adına, milletçe size müteşekkiriz' demişti. Her insanın bir tarifi vardır; Enver Ağabey ise, tam manasıyla sevgi, merhamet ve cömertlik timsali idi. Bakın, nasıl? Yarınki makalemizde buluşmak dileğiyle...

27.02.2013

En zor yazı! -2-
Herhangi bir ünitenin başına yönetici olarak atadığı arkadaşlarına öğüdü şu idi: Yanında çalışan arkadaşlar, sana Allahü tealanın emanetidir. Evindeki kömüründen, çocuğunun sütüne kadar sorumlusu sensin. Hesabını sen vereceksin! Seni oraya, müdürlük yapmak için göndermiyorum; oradakilerin hizmetine gönderiyorum. Seni kızgın bir fırına gönderiyorum; gir, ateşi tat! Dayanabildiğin kadar dayan! Ve; gör bak ki, Enver Ağabeyin ne çekiyor!!! İnsanlara, onların olumsuzluklarına; olaylara, çığırından çıkan olaylara karşı gösterdiği 'Eyyüp aleyhisselam sabrı' karşısında, vücut kimyası bozulmuş; defaatle ameliyat masasına yatarak ve her gün avuç dolusu ilaç içerek ve hepsinden önemlisi geceleri sabahlara kadar ağlayarak; gündüzleri gülmeye çalışarak pozitif enerji vermeye gayret etmiş ve muhataplarına yalnızca bu yönünü göstermiş müstesna bir insandır Enver Ağabey... Ortak iş yapıp anlaşmazlığa düşen ve her birisi, diğerine; ben haklıyım, senin bana şu kadar borcun var diyerek Enver Ağabeye müracaat eden iki arkadaşına: 'Her ikiniz de haklısınız; haksız olan benim! Benim her ikinize, ayrı ayrı olarak şu kadar borcum var!' deyip aralarını bulan bir şefkat-merhamet ve cömertlik abidesidir o... Önemli sırlarını, çok yakın arkadaşlarıyla paylaştığı oldu. Bunlardan bazılarına biz de tanıklık ettik; şöyle ki: "Benim bazen kızdığıma; hatta çok kızdığıma, bağırıp çağırdığıma bakmayın. Bunların hepsi rol! Benim yaratılış hamurumda bunların hiçbirisi yok; bazen varmış gibi davranmak zorunda kalıyorum! Almak bize göre değil; vermekten çok zevk alıyorum. Ağrı Dağı kadar altınım olsa, bir günde verir bitiririm onu. Vere vere bu hallere düştük; akıllandık mı; asla! Cenab-ı Hak bize tekrar ihsan etse, benim yapabileceğim onu derhal dağıtmaktır. Bu hal benim elimde değil. Değil insanların, bir hayvanın, bir kedinin yanmasına tahammül edilebilir mi? Günümüzde, göz göre göre insanlar kendilerini ateşe atıyor! Elimiz kolumuz bağlı oturabilir miyiz? Var gücümüzle çalışıp, Allahü tealanın dinini onlara anlatmalıyız; anlatan kitapları onlara ulaştırmalıyız. Müridlik zamanı geçti; eskidendi o işler! Şimdi muhiplik zamanı; sev, kurtul! Nazlanmayacağız; naz çekeceğiz! Hiçbir ayırım gözetmeksizin, herkese ama herkese; hatta hayvana ve nebata hep iyilik yapacağız! Kadir kıymet bilinmemesine aldırış etmeyeceğiz; zira bilen bilir! Günah işleyenler bir tevbe ile kurtulur; kendilerini iyiliğe ve hizmete adayan kişiler ise; bu yaptıklarından dolayı devamlı olarak şükür ve her daim tevbe etmelidir! Cenab-ı Hak kırık kalplerdedir; kırık kalpli olun ama, asla kalp kıran siz olmayın! Bu hizmetlerin devamı birbirimizi sevmemize bağlıdır. O sevgiyi kaybettiğimiz an, bu hizmetler biter; bu nimet elimizden alınır ve şiddetli azaba uğrarız!.." Biricik Enver Ağabey! Sen, Cenab-ı Hakkın sevgisine ve sevdiklerinin sevgisine kavuştun; o sevgiler hürmetine bizleri de sana ve senin sevgine mazhar kılsın. Amin!

.Mi'rac -1-

Sevgili okuyucularımın Mi'rac kandillerini kutluyorum. Cenab-ı Hakk'ın hiçbir kuluna ve hatta hiçbir peygamberine nasip etmeyip; yalnızca sevgili Habibine layık gördüğü Mi'rac hadisesinin önemi çok büyüktür.

Mi'rac, merdiven demektir. Sevgili Peygamberimizin, göklere, bilinmeyen yerlere götürüldüğü gecedir. Her peygamber gibi O'na da, kendi kavmi inanmadı. Zeyd'i yanına alarak Taif'e gitti. Orada insanlara bir ay müddetle tebliğ yaptı. Kimse inanmadığı gibi; O'nunla alay ettiler ve kovup çocuklara taşlattılar. Mübarek ayakları kan-revan içinde kaldı, Zeyd başından yaralandı. Cebrail aleyhisselam gelip; 'Cenab-ı Hakk, seni bu hale koyanlara hadlerini bildirsin mi diye sual ediyor!' dediğinde; merhamet ve şefkat çağlayanı Peygamber: 'onlar bilmiyorlar, bilselerdi böyle yapmazlardı buyurarak ümmetini kendisine tercih etmişti.

Yolda bir çiftliğin bağ evine sığındılar. Bağ sahibi, köleleri Addas vasıtası ile onlara üzüm gönderdi. Allah'ın Resulü üzümü yerken 'Bismillah' deyince; Hıristiyan olan Addas: 'Bu nasıl sözdür? Yıllardır buralardayım böyle bir söz duymadım' dedi. Peygamberimiz ona, nereli olduğunu sorunca; 'Ninova'lıyım' dedi. 'Yunus aleyhisselamın memleketinden imişsin' buyurdu. Addas, 'sen Yunus'u nereden tanıyorsun? O'nu buralarda kimse bilmez' diye sorunca; 'o benim kardeşimdir; o da benim gibi Peygamber idi' buyurdu.

Addas, 'bu güzel yüzün, bu tatlı sözlerin sahibi yalancı olamaz' deyip derhal iman etti ve onlarla beraber gitmek istediğini söyledi. Tebessüm buyuran Peygamberimiz; ' şimdi kal ama; az zaman sonra benim adımı her yerde işitirsin; o zaman bana gel' dedi. Yaralarını kanlarını silip bir müddet istirahat buyurdular ve sonra yola çıkıp gece vakti Mekke'ye girdiler. Her taraf düşmanla doluydu; gidecek yerleri yoktu.

Recep Ayı'nın 27. gecesi, Ebu Talib'in kızı Ümm-i Hani'nin kapısını çaldı. Ümm-i Hani o vakit henüz iman etmemişti ve 'kim o?' diye seslendi. 'Amcan oğlu Muhammedim; kabul edersen misafir geldim' buyurdu. Ümm-i Hani: 'senin gibi doğru sözlü, emin, asil, şerefli bir misafire can feda' deyip buyur etti.
Sevgili peygamberimiz o gün çok incinmişti. Abdest alıp, Rabbine yalvarmaya, af dilemeye ve insanların imana gelip kurtulmaları için duaya başladı.

Alemlere rahmet olarak gönderilen merhamet deryası o sevgi Peygamberi; çok yorgun, aç ve incinen mübarek kalbiyle Rabbine yakarırken yine insanları kendisine tercih ediyordu. Hasır üzerine uzanıp uyumuştu ki, ayağının altının öpüldüğünü hissetti. Uyanınca; bunun daha evvel, insan şeklinde gördüğü Cebrail aleyhisselam olduğunu anladı.
...Ve; kutlu daveti aldı: 'Ey yaratılmışların en üstünü! Ey Yaradanın sevgilisi! Ey Peygamberlerin efendisi, iyilikler menba'ı, üstünlükler kaynağı olan şerefli Peygamber! Rabbin sana selam ediyor; hiçbir Peygambere, hiçbir mahlukuna vermediği nimeti sana ihsan ediyor; seni kendine davet ediyor; buyur kalk gidelim!
Kabe'nin yanına varış; mübarek kalbinin çıkarılıp yıkanması ve tekrar yerine konulması; Cennet'ten indirilen Burak'a binip bir anda Kudüs'e vardılar. Orada, geçmiş Peygamberlerin bir kısmının ruhları insan şeklinde hazır olup Habibullah'ı (aleyhisselam) bekliyorlardı. Onlara imam olup namaz kıldırdı. Ve; göklere, ötelere, ötelerin ötesine yolculuk.. Yedi kat gökler geçildi; her katta büyük bir Peygamberle söyleşi yapıldı. Ta ki, Sidre-i münteha'ya ulaştılar; Cebrail aleyhisselam; 'ben bir milim daha ilerlersem yanar, kül olurum dedi ve orada kaldı. Server-i alem; 'ötelere, sonsuz ötelere nasıl ve ne ile gidilir' diye sual edince; 'aşkla' cevabını aldı ve kendisini Refref'in üzerine bırakarak; Arş, Kürsi ve ruh alemlerini geçip bilinmeyen, anlaşılamayan şekilde Allahü tealanın dilediği yüksekliklere çıktı. Mekansız, zamansız, cihetsiz, sıfatsız olarak Allahü tealayı gördü. Gözsüz, kulaksız, vasıtasız, ortamsız olarak Rabbi ile konuştu. Hiçbir mahlukun kavuşmadığı nimetlere kavuşup; bir anda Kudüs'e ve oradan Mekke-i mükerreme'ye; Ümm-i Hani'nin evine geldi. Yattığı yer soğumamış, abdest aldığı leğendeki suyun hareketi durmamıştı. Kainatın övüncünün Mi'rac'a teşriflerinde, en hayırlı ümmet olan kendi ümmeti üzerine, Allahü tealanın ezeli hitabı ile namaz, her gün beş vakit olarak farz oldu. Şu halde, namaz mü'minin miracıdır ve bu ümmete mahsustur. Server-i aleme Mi'rac gecesinde, Cennet'te Allahü tealayı görmek şerefi, dünyada, dünyaya uygun olarak namazda nasip olmuştur. Mirac'da; Cenab-ı Hakk'ın, kendisini selam, rahmet ve bereketlere gark etmesi karşısında bile, ümmetini hatırlayıp kendine tercih eden ve; 'selam ve bütün iyilikler, salih kulların üzerine olsun' diye mukabelede bulunan ve böylece sevgisiyle bir manto gibi bütün alemi bürüyen ve ümmeti üzerine titreyen şanlı Peygambere, aline ve eshabına sayısız selam ve en iyi dualar olsun! Sabah olunca, doğruca Kabe'nin yanına gitti ve Mi'rac'ını anlattı. Aklını kaçırmış deyip alay ettiler ve çok akıllı bildikleri Hz. Ebu Bekir'e gittiler: 'Sen, çok kere Kudüs'e gidip geldin; iyi bilirsin; Mekke'en Kudüs'e gidip gelmek ne keder zaman sürer?' diye sordular. 'İyi biliyorum, bir aydan fazla' dedi. Kafirler çok sevinip; yine alay ederek ve gülerek: 'Senin efendin bir gecede Kudüs'e gidip geldiğini söylüyor; artık iyice sapıttı!' diye gevelediklerinde, Hz. Ebu Bekir; 'eğer O söylediyse inandım. Bir anda gidip gelmiştir' diyerek imanını ve 'sıddıklık' makamını izhar etti. Doğruca Resulullah aleyhisselama gelerek, Mi'rac'ını tebrik etti. Böylece; İslamiyet binası sağlam temeller üzerine atılmış oldu. Zira, Mi'rac'la kafirlerin kafirliği artırken; gerçek mü'minler belli olup onların da imanları kavileşip parladı. Ve yine böylece; mü'minler yek kalp, yek cihet oldular Bugün de aynı değil mi sevgili okuyucularım; Mi'rac'la zındıkların zındıklığı ve sapıkların sapıklığı artarken; mü'minlerin imanları tazelenip kuvvetlenmiyor mu?

06.06.2013

Bayram

Sevgili okuyucularımın mübarek Ramazan Bayramlarını, en kalbi duygularımla tebrik ediyor, iki cihan saadeti diliyorum...

Malum; sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) ve onun; her biri bir hidayet rehberi olan, 'Dört Halife' devrine Asr-ı Saadet denir. Yani ideal insanlar topluluğunun yaşadıkları, mesut dönem.
Kendi nefisleri (ego) için değil; birbirleri için yaşayan bu ideal topluluğun oluşmasında ana saik; sevgidir. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam); kişinin kendisini değil, kendisi olanları da değil (hanımı, çocuğu, torunu, malı, mevkii...), başkalarını, sırf Allahü tealanın rızası için sevmenin temellerini attı ve şöyle buyurdu: 'Sizler; iman etmedikçe Cennet'e giremezsiniz; birbirinizi de sevmedikçe iman etmiş olamazsınız!'

... Ve; 'insanların en hayırlısı, insanlara faydalı olandır' mübarek sözlerini, şu billur ifadeleri ile taçlandırmıştır: 'Bir Mü'minin ihtiyacını ifa için bir kimse yürürse, Hak celle ve a'la yetmiş beş bin meleği ona koruyucu kılıp, eğer sabah vakti ise, akşama kadar ve eğer akşam vakti ise, sabaha kadar ona rahmet ile dua ederler. Ve her bir adımını kaldırdıkça, bir günahını mahv eder ve bir derece yükseltirler.'

Ve, 'Bir mü'min kardeşinin ihtiyacına bir kimse çalışsa, ta ayrılıncaya kadar, Allahü teala her bir adımına yetmiş hasene ihsan edip ve yetmiş günahını mahv eder. Eğer o iş, onun çalışması ile tahakkuk ederse, bütün günahları mağfiret olunup, doğduğu günkü gibi olur. Eğer, o esnada ahirete gitse, hesapsız Cennet'e dahil olur.'

Ve; "Bir kimse bir Mü'mine bir iyilik yapınca (kalbine neşe verince) Allahü teala, bu iyilikten bir melek halk edip, bu melek hep Allahü tealaya ibadet eder ve tevhid okur.O kimse kabre dahil oldukta, bu melek nurlu ve sevimli olarak, bunun kabrine gelir. O kimseye, 'sen beni bilir misin?' dedikte, sen kimsin diye sual edip, o dahi 'ben senin falan kimseye verdiğin neşe ve sürurum ki, Allahü teala bugün beni seni sevindirmek ve Kıyamet Günü sana şefaat etmek ve Cennet'teki yerini sana göstermek için gönderdi' dese gerektir."

Her kap içindekini sızdırır. O günkü sevgi toplumunun içinde bu tür düşünceler vardı; öyle yaşadılar ve öylesine mesut ve mutlu oldular. Bugün yaşanılan tüm sıkıntıların kaynağı da; sevgiden uzaklaşan toplumların amellerinin (yaptıklarının) yansımasıdır.

Ne denli mutlu olduğumuz; art arda kutlamaya çalıştığımız 'buruk' bayramlardan belli değil mi?!.

08.08.2013

Eski insanlar; "ER! kişi yarın, Hak Divanı'nda belli olur" derler. O 'ER'liğin hazırlanıp yoğrulduğu, yanıp kavrulduğu, kıvama gelip yansıdığı yer ise, burasıdır; yani dünyadır. Bundan dolayı da, yine eski insanlar; "Cennet'in bostanı da, Cehennem'in ateşi de dünyadan götürülür" derler.
Semavi bütün dinlerin aslı İslamiyet'tir; yani, Allah'a c.c. teslim olmak... Âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam), bu teslimiyeti şöyle özetlemiştir: "Allah'ın emir ve yasaklarını üstün bilip, onlara hürmet etmek; Allah'ın mahlukatına şefkat ve merhametli olmaktır."
En üstün ahlak (ahlak-ı hamide-övülmüş ahlak) sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) ahlakıdır; çünkü, O'nu bizzat Cenab-ı Hak terbiye etmiştir. İnsanlar için üstünlük; O'na benzeyişteki sıralamaya göredir. Zira O; hayrın, merhamet ve şefkatin, sevgi ve muhabbetin kaynağıdır. İnansın veya inanmasın; herkes O'nun ümmetidir. Kimileri icabet, kimileri de davet ümmetleri olarak... O, öylesine bir "muhabbet" (aşk) sultanıdır ki, kendinden önceki Peygamberler bile, O'na ümmet olabilmenin arzu ve iştiyakı ile yanıp tutuşmuşlardır.
O'na inanıp gönül verenlerin; "ellerinden ve dillerinden, diğer bütün insanlar emin olmuştur." O, mahbub-ı İlahi olup; Allah'tan aldığı sevgiyi, inananların kalplerine, kapasiteleri ölçüsünde boca etmiştir. O'nun arkadaşları, kendisini dinlediklerinde; öylesine kendilerinden geçer ve hareketsiz kalırlardı ki; kuşlar, bunları taş ve ağaç (hareketsiz cisim) zannederek üzerlerine konarlardı!

Kendilerinin ifadeleridir: "Bizler, Ahiret'ten gelmiş insanlarız!" Yani, "Cennet'i-Cehennem'i gören insanlar nasıl olur ise, bizler öyleyiz! Bizler, dünyada şeklen varız; âdeta canlı cenazeler gibiyiz."

İşte; günümüze kadar gelip, kıyamete kadar devam edecek bu "Rabbani Sevgi"nin kahramanlarından birisi de sevgili Enver Ören Ağabey idi. Yolun kudsiyeti gereği, birine kavuşan hepsine ve hepsinin yegane sahibi olan Allahü telaya kavuşuyor. Enver Ağabey, son sevgi çağlayanı mübarek Hüseyin Hilmi Işık Efendi'den kana kana içmiş ve gelip geçen bütün sevgi çağlayanlarının kokusunu benliğinin her zerresine sindirmişti.

Bundan dolayıdır ki, onun yanına giden ve sohbetine iştirak eden her kim olursa olsun; dünyadan çıkar ve başka bir âleme dalardı. Huzurundan çıkanların yüzleri al-al, mor-mor olurdu! Sohbetine iştirak eden sevenlerinin hallerine ise, diyecek yoktu; zira, en az bir hafta ayakları yerden kesilirdi!

"Ben" dediği işitilmemiştir; hep hocasından bahseder; "Hocam, hocam! diyorsun, hocandan ne öğrendin?" diye sorduklarında da; "Kim sevilir, kim sevilmez! bunu öğrettiler. Her şeyin başı bu, bunu öğrendim ve kurtuldum" derdi.

Öyle ya; imanın olmazsa olmazı; Allah için sevmek, Allah için buğz etmek... Kim sevilir, kim sevilmez; bilinmeden, gerçek iman olabilir mi?!. (Yarın, devam...)

02.03.2014

Gerçek Müslüman, yani Allah'a teslimiyet nasıl olur? Kur'an-ı kerimdeki ifadesiyle; "Ey iman edenler! İman ediniz!" ne demektir? İmanı, hücrelerinize sindiriniz; taklitten tahkike (hakikatine) erdiriniz. Bunun yolu ise, elbette ibadet ve taattir. Zaten Cenab-ı Hak, insanları ve cinleri, kendisini tanıyıp ibadet etsinler diye yaratmadı mı?

Peki, Allahü tealayı nasıl bileceğiz ve O'na nasıl ibadet edeceğiz? O'nu bilmenin ve O'na ibadet etmenin ölçüsü nedir? Burada tek önder ve yegane ölçü; sevgilililer sevgilisi Peygamber efendimizdir. O, sevgi peygamberi olduğuna göre; O'nu sevenlerin "silsilesi" de; o ölçünün bütün zamanlara ve mekanlara, derece derece yansımalarıdır. Ben seviyorum demekle, elbette olmaz; sevgisinin ölçüsü itaattir. İtaatin ölçüsü ise, ihlas, yani samimiyettir.

Kim, Allah c.c. içinse, Allah da onun içindir. Kim, samimi olarak Allahü tealayı arzu eder, O'na kavuşmak isterse; Cenab-ı Hak, onu sevgililerinden birisiyle tanıştırır. Tıpkı, 1929 senesinde; öğretmenlerinin imansızlıkları ve onların bu yöndeki telkinleri karşısında üzülen ve bir Kadir gecesi uyuyamayıp; Haliç'in ışıkları altında, Eyüp Sultan türbesine karşı, hıçkırıklara boğularak ağlayan ve; "Ya Rabbi! Sana inanıyorum. Seni ve Peygamberlerini seviyorum. İslam bilgilerini öğrenmek istiyorum. Beni, din düşmanlarına aldanmaktan koru!" diye yalvarıp yakaran hocası mübarek Hüseyin Hilmi Efendi'yi; zamanın sahibi, mazlumların şahı, simsiyah kesilen kalplerin aydınlatıcısı Seyyid Abdülhakim Arvasi Hazretleri ile buluşturması gibi...

Çocuk yaşında kaybettiği babasının vasiyeti ile (namaz, namaz, namaz ve illaki yüksek tahsil!) düştüğü İstanbul yolları ve Kuleli Askeri Lisesi... Orada karşılaştığı ve ilk görüşte âşık olduğu kimya hocası... Her Hak âşığı gibi, O da sevenlerinin kimyalarını değiştirmeye memur bir "Hicret Gülü!"

Enver Ağabey, Kuleli günlerinde bir tatil günü, namaz kılmak için yakındaki camiye gider; bakar ki, namazdan sonra Mevlid var; o da kalır. Mevlidhan, çok yanık ve içli okuyunca; Enver Ağabey'in, o öksüz çocuk kalbi daha fazla dayanamaz ve hıçkırıklara boğulur. Onun, kendisini paralarcasına çırpınışı, herkesin olduğu gibi, üst katta kadınlar bölümünde bulunan Siret Hanımefendi'nin de (H. Hilmi Işık Efendi'nin hanımefendisi-Cenab-ı Hak her ikisine ve sevdiklerine rahmet eyleyip bol bol karşılıklar versin. Amin) dikkatini çeker. Cami çıkışında yaka numarasına bakıp ezberler: (1034)... Eve gelince; o numaralı öğrencisi olup olmadığını ve camideki hâlini anlatır. H. Hilmi Efendi Hazretleri, otuz sene önceki; Haliç'teki hâlini ve yakarışını hatırlar ve öğrencisi Enver'le birlikte birkaç arkadaşını evine davet eder.

Deryanın hayali ile yanarken; şimdi, içinde yüzüyor ve kana kana içiyordu!

Bir bayram günü, kimya hocaları kendilerini Eyüp Sultan'a davet etti; "öğleden önce gelirseniz hem bayramlaşır ve hem de sohbet ederiz" buyurdular. Bayram günleri okuldaki yemekte tatlı çıkarmış. Arkadaşları tatlıyı yiyip gitmeyi yeğlediler; Enver Ören ise, erkenden Eyüp Sultan'ın yolunu tuttu.

Güneş ve Ay; caminin içinde baş başa idi. Tıpkı; H. Hilmi Efendi'nin, seneler önce; Seyyid Abdülhakim Efendi ile, rahlenin önünde burun buruna gelişleri gibi. Hocasının (Abdülhakim Efendi) haykırışı, hâlâ kulaklarında çınlıyordu: "Ya sin... Ey benim bahr-i yakinimin (en yakındaki denizimin) sebbahı (dalgıçı) olan habibim!" Yani, beni en ziyade anlayan, bilen!..

Allahü tealanın, habib-i mükerremi Muhammed aleyhisselema hitabı... (Haftaya devam)

03.03.2014

Sevgi çağlayanı ?

"Geç kaldınız! Ben gitmek durumundayım. Ama, ben her şeyi Enver'e anlattım. Sizler ondan dinlersiniz!"

Enver Ağabey, mübarek Hocasıyla baş başa saatler geçirirler. Öğlen vakti olur; Enver Ağabey'i imam yapıp birlikte namaz kılarlar. Hocaları, giyinip yola koyulduğunda; bir de ne görsünler? Tatlının hatırına(!) geç kalan diğer arkadaşları, peş peşe çıkageldiler. Hilmi Efendi, onlara şöyle buyurdu: "Geç kaldınız! Ben gitmek durumundayım. Ama, ben her şeyi Enver'e anlattım. Sizler ondan dinlersiniz!"

Bir ömür boyu, bıkmadan-usanmadan; dur-durak bilmeden anlattılar, anlattılar!!!

Enver Ağabey, hocasının telkini ile, Kuleli'den sonra askeriyede devam etmek istemez. İstanbul Üniversitesi Fen Fakültesi Biyoloji Bölümü'nden mezun olur ve aynı kürsüde asistan olarak akademisyen görevini başarı ile yürüttü. Üstün başarısından dolayı NATO'dan burslu olarak Napoli'ye gitti; eğitimine orada devam etti.

Napoli (İtalya) şehrinde tek başına yaşamakta olan ve kapısını kimselere açmayan; Abdülhamid Han'ın zevcelerinden Behice Maan Hanımefendi ile bir hatırasını anlatmıştı Enver Ağabey:

"Büyükelçilik vasıtası ile evini buldum. Gittim; kapıyı defalarca çalmama rağmen açılmadı. Bir saate yakın bekleyip döndüm. Dönerken kapının altından bir mektup attım. Mektubumda kendimi tanıttım ve tekrar geleceğim gün ve saati belirttim...

O gün geldiğinde gittim. Heyecanla kapıyı çaldım; bir daha çaldım; bir daha çaldım ve bekledim. On dakika sonra kapı açıldı; kadife sesli yaşlı bir kadının; 'kim o?' sesi duyuldu. Kendimi takdim ettim ve hocamızın selamlarını, iyi dileklerini ilettim. İçeriye aldılar; üzerlerine sinmiş yılların yorgunluğu ile karşımdaki koltuğa âdeta yığıldılar. Nemli gözlerle beni uzun uzun süzdüler ve; 'yıllarımız burada, fakr ü zaruret içerisinde geçti. Ne arayan ne soran oldu. Yalnız Merhum Başvekil Adnan Bey zamanında Büyükelçimize talimat verilmiş; o, zaman zaman uğrayıp belirli bir harçlık bırakıyordu. Başvekili idam ettiler; ondan sonra, Büyükelçilikten de gelen giden olmadı. Artık, tevekkülle ölümü bekliyorum. Bir anne için, hasreti çekilen şeylerin başında evlat kokusu gelir. Yetmiş senedir bu hasretle kavruldum. Ellerini öpmek için eğildiğimde, titreyerek ağlıyor; gözyaşlarımla mübarek ellerini ıslatıyordum. Başımı, müşfik bir anne gibi okşayıp kokladı ve sel olan gözyaşlarını akıttı. Artık, ziyaretlerimin sebebi; karşılıklı ağlayıp hasret gidermekti! Her ay ziyaretine gittiğimde; burstan aldığım paranın kuruşuna dokunmadan; kendisine fark ettirmeden masanın üzerine bırakıp ayrılıyordum. Sonra izin çıktı; Türkiye'ye geldi. Burada vefat etti; vasiyeti gereği, cenaze namazını mübarek hocamız kıldırdı..."

09.03.2014

Sevgi çağlayanı -4-
Doğuştan cömertti; verince dünyalar onun olurdu. Hocasından işittiği; cömertlikle ilgili bir ayet-i kerimenin tefsirini anlata anlata bitiremiyordu...

Enver Ören Ağabey'in yaratılışı; diğer bir ifade ile hilkat (yaratılış) kumaşı, Rabbani terbiye ile dokunmuştu. Hocası (H. Hilmi Işık Efendi Hz.), O'nun kumaşını ölçüp-biçip-kesip-dikerken hiç zorluk çekmedi. Kalbinden fışkıran feyzleri ve mübarek ağızlarından dökülen bilgileri, âdeta bir sünger gibi emiyor ve onlarla kalbini ve her zerresini beziyordu...

Doğuştan cömertti; verince dünyalar onun olurdu. Hocasından işittiği; cömertlikle ilgili bir ayet-i kerimenin tefsirini anlata anlata bitiremiyordu. Cömertlikle ilgili ayet-i kerimenin izahı, Bursalı İsmail Hakkı Hazretlerinin"Ruhu-l Beyan" tefsirinde yapılmaktadır. Şöyle ki: "Cömertlik, Cennetliklerin sıfatıdır ve Cennet, cömertler yatağıdır. Karşılıksız vermek, Allahü tealanın sıfatıdır. Cömert yaratılışlı kafirler bile, bu güzel huylarının karşılığını; hem dünyada ve hem de ahirette göreceklerdir. Mesela; Bursa'nın Altıparmak Mahallesinde yaşayan bir kısım Yahudiler, âdeta, insanlara bir şey vermede yarış için yaratılmışlardır. Asla, misafirsiz sofraya oturmazlar. Kimin, neye ihtiyacı varsa; onu karşılamak için seferber olurlar. Vererek ve başkalarının rahat etmeleriyle huzur bulurlar. İşte, bu cömert Yahudiler, vefat edecekleri zaman (ölüm halinde), kendilerine gösterilen ve; 'bu zatı tanıyor musun?' diye sorulan; Ahir zaman Peygamberi Muhammed aleyhisselamı, özlem ve iştiyakla tanırlar ve iman ederek son nefeslerini verirler!"

Cömertliğin kâfirdeki yansıması bu ise; ya, Müslümandaki nasıldır?

Vaktiyle; yurt dışında öğretim üyesi olarak çalışan bir arkadaşla; gazete için haftalık yazıda; aylık 100 dolara anlaşmıştık. Bu kişi, bir ara Türkiye'ye geldi ve şehir dışında bulunan Enver Ağabey'i ziyaret etti. O'na, çocuklarını İslam terbiyesi ile yetiştirebilmesi için, Türkiye'ye göndermesi gerektiğini; üç kız çocuğu olduğunu ve bütün bunlar için de paraya ihtiyacı olduğunu söylemiş. Enver Ağabey de, o kişinin maaşını beş bin dolara çıkardığını bize bildirdi. Bizler hayret ettik. Çünkü hiçbirimiz o kadar maaş alamıyorduk...

Birkaç sene sonra, Türkiye'de ekonomik kriz oldu; maaşları gözden geçirince, ilgili arkadaşın maaşınıEnver Ağabey'e hatırlattık ve; "biz onu 100 dolarla idare ediyorduk; sizse, bunu beş bin dolara çıkardınız" dedik. "Siz ne diyorsunuz?" dedi; "o, bana anlattıklarını size anlatsaydı, siz on bin dolar verirdiniz!" demez mi?!.

Her zaman söylediği şey şuydu: "Elimde değil; vermeden edemiyorum. Bakın; bu kadar sıkıntı içinde olmamıza rağmen, Cenab-ı Hak bana Ağrı Dağı kadar altını verse; ertesi güne bırakmam hepsini dağıtırım. Zaten, vere vere bu hallere gelmedik mi?!."

10.03.2014

Sevgi çağlayanı -5-

Hocası (maddi ve manevi nübüvvet ışıklarının hamili, müftü Seyyid Ahmed Mekki Efendi'nin teşhis ve ifadeleriyle; "latif, benzeri bulunmayan, belki de ileride bir benzeri yazılamayacak olan kitabın [Tam İlmihal Seadet-i Ebediyye] yazarı, zamanımızın bir tanesi") Hüseyin Hilmi Işık Efendi'nin en sevdiği, biricik talebesi idi Enver Ağabey.

Hocasının biricik kızı Dilvin Hanımefendiyle izdivaç yapıp, onların hane-i sadetlerine yerleşti ve; Enver Ağabey için imtihanların en çetini (her an huzurlarında olmak!) böylece başlamıştı!

Cağaloğlu'ndaki gazetedeki ofisinde; baş başa kaldığımız bir günde, anlatmıştı:

"İ.Ü. Fen Fakültesinin Biyoloji Bölümü'nde asistan olarak akademisyenlik görevimi, başarı ile sürdürürken, doktora çalışmalarıma hız verdim ve tam bitirecekken; evde, yemek esnasında, Hocamız (bilmiyormuş gibi yaparak): 'Siz, mektepte ne yapıyorsunuz?' diye sordu. Allah'ın izniyle bir ay sonra doktora imtihanım olduğunu ve tezimi bitirdiğimi arz ettim. 'Pekiii!' buyurdular; 'size bir şey söylersek, bizi dinler misiniz?' dediler. Başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. Çünkü, ben her şeyimi terk ederek, kendilerine iltica etmiştim! Ondan başka dayanağım, tutamağım yoktu ki; huzurlarında, rüzgârın titrettiği söğüt yaprağı gibi idim. Nasıl olur da kendilerini dinlemem?!! Efendim! Tabii dedim; elbette dinlerim, dedim. 'Mesela' dedi; 'görevinizden istifa et dersek, istifa eder misiniz?!' buyurdu. Tabii, elbette ederim, dedim. 'Peki öyleyse; istifa edin de; görelim bakalım; nasıl bir şeymiş bu istifa?!' dedi. Ertesi günü gittim; Bölüm Başkanım'ın karşı gelmesi ve istifa dilekçemi yırtıp atmasına rağmen; tekrar istifa dilekçesi yazıp, fakülte sekreterliğine bıraktım. Odama gittim, çekmecelerimi boşalttım, ceketimi alıp çıktım.

Akşam, evde yine sofradayız; 'ne yaptınız' diye sordular; her şeyi anlattım, ilişiğimi kestiğimi ve artık üniversiteye gitmeyeceğimi söyledim. İnanası gelmiyormuş gibi yaparak: 'Allah! Allah! Demek istifa ettiniz; inşallah öyledir!' buyurdu.

Ertesi günü, birlikte Draman-Eminönü otobüsüne bindik; arka sıralardaki ikili koltuğa oturduk. Kendileri cam kenarında idi. Bir zaman sonra; iki eliyle başımı sıkıp ve sertçe sola doğru kıvırarak: 'bazilikayı andıran, şu binayı ve mektebi kalbinden çıkar!' diye bağırdı. Öyle ki, otobüstekiler; ne oluyor diye bize döndüler. Ellerini gözlerimden çektiklerinde, baktım ki, Laleli'deyiz ve bizim fakültenin önünden geçmekteyiz. O anda değil binayı-mektebi, her şeyi; kendimi bile unuttum! O zaman anladım ki, şekli istifa, gerçek istifa değilmiş. Kalp, bütünüyle boşalmayınca, başka şeyle doldurulmazmış! Merhamete bakın; hem kendileri, istifanın gerçeğini yaptırıyorlar ve hem de; boşalttıkları o kalbi, dünyaya zıt sevgi ile dolduruyorlar!

Ve, Enver Ağabey'e öğütleri: Zamanımızın ve bütün zamanların en üstün silahı, güler yüz-tatlı dildir. Çatık kaş, Cehennemin; güler yüz, Cennet'in habercisidir! İslamiyet, şefkat ve merhamet dinidir. Siz, İslamiyet'i öyle yaşayın ki, size gelenler, sizin yüzünüzden Cehennem'lik olmasın!.."

Hücrelerinin her zerresi ile; mübarek Hocasına 'peki!' diyen ve böylece her şeye kavuşan sevgili Enver Ağabey; mümtaz şahsiyeti ile 'sevgi çağlayanı' olmuş ve o çağlayandan bir yudum içen de, kana kana içen de kurtuldu; ne mutlu!

16.03.2014

Sevgi çağlayanı -6-

"Bu devir müritlik devri değil; muhiplik devridir. Bugün için, Allahü tealanın sevdiklerini sevenler kurtuluşa ermiştir..."

Otuzlu yaşların henüz başlarındadır, Enver Ağabeyler. Mübarek Hocaları, 70'li yılların başında, ancak iki elin parmakları sayısı kadar bir gönüldaş grubu ile istişare eder. Onlara bir gazete çıkarmanın zaruretini anlatır. Bu devirde; her türlü hizmetin, en iyi şekilde basın yoluyla yapılabileceğini vurgular. Basınla (buldozerlerle) yıkılanın, kazma-kürekle tamir edilemeyeceğini ve onlarla aynı silahla (basınla) mukabelede bulunmak gerektiğini ifade etti.

Etti etmesine de, elde-avuçta kuruş yok; hangi parayla gazete çıkarılabilecekti?! Akla, mantığa uyanların hepsi, çok arzu etmelerine rağmen, bunun imkânsız olduğunu söylediler. İçlerinden yalnızca Enver Ağabey; Şah-ı Nakş-i Bend Buhari'nin talebesine, "Git; karşılaşacağın nehrin önünü bentle çevir" emrini hatırlayıp; aksi halde olacak felaketleri düşünüp; tereddüt etmeden "Peki efendim! Siz nasıl emrediyorsanız; çıkarın deyin, çıkaralım!" dedi.

Hocası, birden daldı; yıllar öncesine gitti ve; kendi Hocasının (Abdülhakim Arvasi) ona: "Hilmi sen söz dinlersin!" deyişini ve bu dinlemenin maddi ve manevi bereketlerini düşündü ve Rabbine hamd etti. Düşünün, Şayet Enver Ağabey'in o "peki"si olmasaydı, bütün bu hizmetler (kitaplar, gazete, televizyon.. bütün bir İhlas Holding) olmayacaktı!

Enver Ağabey; "Bu devir müritlik devri değil; muhiplik devridir. Bugün için, Allahü tealanın sevdiklerini sevenler kurtuluşa ermiştir. Biz ve bizim kitaplarımız, diğerlerine benzemeyiz. Bizim farkımız; onlar, bize gelin sizi kurtaralım diyorlar! Biz ise, hep beraber el ele verelim, birlikte, Ehl-i Sünnet âlimlerinin kitaplarını okuyalım, tatbik edelim ve kurtulmaya çalışalım, diyoruz! Bu zaman; insanlara kızacak, onları incitecek zaman değildir. Görüyorsunuz; insanlar bölük bölük ateşe doğru koşmaktadırlar. Bu zaman, şefkatli olunacak ve insanlara acınacak zamandır!" buyururdu.

Enver Ağabey'in çıkardığı gazete, mevcut gazetelere hiç benzemiyordu; onların ak dediğine, kara; kara dediklerine ak diyordu. Böyleyken çıkardığı gazete ile Bab-ı ali'de satış rekorları kırdı: Bir milyon dört yüz yirmi dokuz bin.. Gazetecilikte, bardağın boş tarafı gösterilir, yazılır çizilir; O ise, bardağın hep dolu tarafını gösterdi; böylece "huzur veren gazete" oldu!

Gazeteye kimler gelmedi ki.. Kenan Evren, Turgut Özal, Süleyman Demirel, Necmettin Erbakan, Alpaslan Türkeş, Erdal İnönü, Tayyip Erdoğan... Siyaset, sanat, iş ve medya dünyamızın önemli simaları, Enver Ağabey'i ziyaretten büyük keyif alırlardı. Bunlardan Erdal İnönü ile Necmettin Erbakan'ın ziyaretlerini unutmam mümkün değildir.

Çünkü; birisi, anlatılanları ilk defa duyuyor, hayretini gizleyemiyor ve haykırıyor, bir diğeri ise, çok iyi bildiğini sandığı şeyin, ne yaman şey olduğunu anlıyor ve her ikisi de; yüzleri al-al, mor-mor huzurlarından ayrılıyor! (Haftaya)

17.03.2014

Sevgi çağlayanı -7-

Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) buyuruyor ki:

Ümmetimin en hayırlıları, içinde bulunduğumuz zamanda yaşayanlardır (Yani, Eshab-ı kiram efendilerimiz). Sonra; onları takip edenler (Tabiin denilen mümtaz şahsiyetler), ondan sonra da; onları takip edenler (Tebe-i tabiin denilen numune şahsiyetler.) Bu altın çağlardan sonrasında ise; bid'atlerin (dinin aslında olmayıp sonradan uydurulanlar) ve haramların çoğalıp yaygınlaşacağı; arızi iyileşmelerin dışında, genel olarak kötülüklerin hemen her yanı kaplayacağı: 'yevm-ül beter' (bir önceki günü aratacak) devirlerin geleceğini işaret buyuruyor.

İçinde yaşadığımız 'ahir zaman'ın gerçek iman ehli; zifiri karanlıkta, gökyüzünde parlayan yıldızlar misali; topyekûn gök kubbeyi aydınlatmakta ve kendilerini izleyenleri kurtuluş sahiline çıkarmaktadır. Ama gerçek iman ehli.. Öyle, zoru veya menfaati gördüğünde yok olup; sırra kadem basmayacak bir iman!..

Ab-ı hayat, zulumatta bulunur, misali; küfür, irtidat ve imansızlığın ayyuka çıktığı ahir zamandaki gerçek iman erleri; bütün zamanları kendilerine gıpta ile baktırmakta ve iman susuzluğundan şerha şerha çatlamış gönüllere'sağanak' olup, onları yeşertmektedir.

Nitekim, sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) de; İslamiyet'in garip başladığını, garip biteceğini ve; bütün bu gariplere hesapsız müjdeler olduğuna işaretle; öncekilerle sonrakileri, değer ve kıymet bakımından mukayesede zorlandığını ifade ediyor!

Enver Ağabey, maddi ve manevi sahip olduğu her şeyi borçlu olduğu mübarek hocası Hüseyin Hilmi Işık Efendiye ve onun sevip tabi olduğu yıldızlar silsilesine, her zerresiyle âşıktı. Hocası onu, Bab-ı âli'nin kavşak noktasında; 'yol levhası' olarak temerküz etmiş (konumlandırmış); oradan bütün bir insanlığa, onun şahsıyla ve neşriyatıyla (kitap, gazete, dergi, TV) ışık saldı ve inşallah kıyamete kadar da devam edecek...

Enver Ağabeyle yarım saat geçiren yaşlı bir Musevi vatandaş, oğluna onu anlatırken aynen şu ifadeyi kullanıyor: "... Babamın anlattığı Müslüman!"

Doksanlı yılların başında, ziyaretine Başbakan Yardımcısı Erdal İnönü geldi. Sokak kapısında kendisini karşılayıp buyur ettiler. Cağaloğlu'nda, Çatalçeşme Sokak'taki bina dardı. Enver Ağabey'in odasındaki koltuk takımı da sıkışıktı. Erdal Bey, uzun boylu olduğu için, müsaade istedi ve ayaklarını uzatarak oturdu. Sohbet esnasında Enver Ağabey: "... Benimki benim, seninki de benim diyenler hayvanlardır. Benimki benim, seninki senin diyenler insanlardır ve benimki senin, seninki de senin diyenler Müslümanlardır!" deyince; Erdal Bey, önce ayaklarını kendine doğru çekti ve; "Sizin, bütün bu anlattıklarınız doğruysa, herkes Müslüman olur; dünya huzurla dolar; kavgalardan savaşlardan eser kalmaz. Bana gösterir misiniz, böyle Müslümanlar nerede? Sokakta, sizin anlattıklarınızdan kimse yok!" diye sordu.

Enver Ağabey ona, ölüm halini ve hararetini ve suyun, o an için ne kadar kıymetli olduğunu; böyle bir anda bile gerçek Müslümanların suyu, kendileri içmeyip yanlarındaki diğer Müslümanlara ikram ettiğini, örnekleriyle anlatınca, Erdal Bey: "Yeter Enver Bey! Demek, onlar öyleydi ve gerçek Müslümandı; ya şimdikiler; müthiş!.." demekten kendini alamadı.

23.03.2014

Sevgi çağlayanı -9-

Her şeyin aslı sevgidir ve onda da asıl olan yukarıdan aşağıya olmaktır. Cenab-ı Hak, yarattığı mahlukatından, kendine en yakın 'zirve' ismi; Muhammed aleyhisselamı sevgiyle (muhabbetle) yoğurduğundan onu, âlemlere 'rahmet' olarak göndermiştir. O 'rahmet' denizinin en gür ırmağı ise, muhabbet, yani sevgi.. Öyle ki; insanlığın zirveleri olan Peygamberler (aleyhimüssalevat) Allahü tealaya âşık iken; onların en zirvesi Muhammed alehisselam da, elbette Allahü tealaya âşık; diğerlerinden bir farkı ise, o,Allahü tealanın habibi.. Onun nurundaki 'aşk' her şeyi sarıp sarmalamış;'ölü canlar'a onunla hayat iksiri sunmuştur. Bu yüzden; yalnız şehitlerle'âşıklar' ölmez!

İşte; günümüze kadar gelen ve günümüzden de kıyamete kadar devam edecek olan tüm ilahi sevgilere; sevgililer sevgilisi Muhammed aleyhisselam kaynaklık etmiş; aynı kaynağın sayısız pınarları da in'ikas (yansıma) ile tüm âlemleri nisan yağmuruna boğmuştur.

İlahi aşkın sırrında hiç kimse kendi değildir ve kendi için değildir. Kişi, önce arkadaşını kendinden fazla sever ve 'fena fil-arkadaş' olur. Arkadaşının sevgisinde 'yok' olur! Zira, kendisi yok, arkadaşı vardır. Bilahare kişi, hocasında fani olur; hocasını o kadar sever ki 'fena fiş-şeyh' makamına erer. Her nereye baksa hocasını görür; hep onu dillendirir. Allahü tealaya doğru çıkan bu makamlar (yukarı doğru çekilmeler) hep; karşılıklı muhabbetle aşılır.

Sevgi çağlayanlarının her biri; Allahü tealaya açılan 'sevgi kapılarıdır' ve her kim bu kapılardan girerse kurtuluşa erer...

Enver Ağabey bizleri bulup, sevgi deryasına götürdü; kendisine her gelene ve sorana da aynı 'derya'yı işaret etti. Herkes, nasibi kadar o deryadan içti; kimi bir yudum, kimi bir avuç, kimi kana kana! Kim, ne kadar sevilip, sevebilmişse, o kadar içebildi. İçilen, cennet nimeti olup, içenlere afiyet olsun!

O sevgiyi tadan, dünyaya ve dünyadakilere dönüp bakamaz; baksa bile göremez! Hayal olan bu âlemde hayalen yaşarlar. Yani 'yaşar' gibi yaparlar. Hep ötelerin, sonsuz (namütenahi) ötelerin özlemi (iştiyakı) ile yanarlar...

Sıddıklık makamındaki Hazreti Ebubekir, şeklen, Sevgililer sevgilisinin yananda idi ama, onun aşkıyla, hasretiyle yanıyordu. Sonsuz ötelere öylesine tutkundu ki, namaz kılarken yanındakiler, onun 'aşk ateşi'ile kavrulan ciğerinin kokusunu duyarlardı...

30.03.2014

Ramazan yazıları -1-

Evvela sevgili okuyucularımın Ramazan-ı şerif aylarını tebrik ederim. Bizleri bu kutlu günlere kavuşturduğu için Rabbimize sonsuz hamd-ü senalar olsun. Cenab-ı Hak cümlemizi Ramazan-ı şerifin hakikatine erdirip, şefaatine nail kılsın! Amin!

Bu mübarek ayda, Ankara'nın ve siyasetin havasından sıyrılıp, öze ve hakikate dönelim istedik.

Ramazan yanmak demektir. Bir yıl boyunca; yapmaya çalıştığımız ibadet ve taatler dahil, tüm icraatlarımızla gırtlağa kadar günaha bulaşmışız. Bu mübarek ay, işte tüm bu günahları yakmak ve yok etmek için çok önemli bir fırsattır. Yeter ki, bu ayın kadr ü kıymetini bilelim.

Ramazan ayının kıymeti nasıl bilinir? Evvela, o 'kurtuluş' ayı geldiği için sevinilir. Bu ayda oruç tutulur ve bu aya hürmet edilir. Oruç tutmak, yalnızca belirli saatler arasında aç ve susuz kalma değildir. İnsanın tüm benliği ile ve tüm azaları ile Hakk'a yönelmesidir.
Malum; insanın yaratılma sebebi, Hakk'ı tanımak ve O'na ibadet (kulluk) etmektir. İnsan aklı, tek başına O'nu tanımaya ve O'na ibadet etmeye muktedir değildir. Cenab-ı Hak çok merhametli olduğu ve kullarına acıdığı için; insan aklını, gönderdiği Peygamberler ile takviye ederek muktedir kılmıştır.

Şu hâlde Peygamberler (aleyhimüsselavat) insanoğlunun kurtuluşu için en büyük nimet ve rehberdir. Kurtuluş rehberleri sayesinde de, insanoğlunun özrü ve bahanesi kalmamıştır.

İslam âlimleri kurtuluş reçetesini, şu üç kelime ile özetlemişlerdir: İlim, amel, ihlas...

İlimsiz din olmaz; bunun için ilim, herkese (kadın ve erkek) farzdır. Evvela; neye ve nasıl inanacağımızı bileceğiz. Buna iman 'akaid' bilgileri deniyor. Amentü esaslarının başında Allah'a iman gelir. Şu halde nasıl bir 'İlah'a inanacağız? Aklımızın tek başına bulduğu veya Peygamber yardımıyla da olsa; mutasavver veya mütehayyel bir 'ilah'a mı inanacağız. Bu inandığımız Allah olabilir mi? Asla ve haşa!
İnsan neleri düşünür, tasavvur ve tahayyül ederse; onların hiçbirisi Allah (celle celalühu) değildir. Bakınız; beyninin her zerresi birer güneş olan âlimlerden Muhyiddin-i Arabi, Fütuhat-ı Mekkiyye'sinde bu çetin bahsi nasıl özetliyor:

"... Allahü teala tek ilahtır, Uluhiyetinde ikincisi yoktur. O, eşten ve çocuktan münezzehtir. O her şeyin sahibidir, ortağı yoktur, hükümdardır, veziri yoktur. Yaratan'dır, O'nunla beraber idareci yoktur. Özü gereği vardır, kendisini var edecek bir Yaratan'a muhtaç değildir. Aksine kendisinin dışındaki her mevcut, var olmada O'na muhtaçtır. Dolayısıyla bütün âlem, O'nun vasıtasıyla mevcut olmuştur. Sadece O, özü gereği varlık ile nitelenmiştir.

Varlığının başlangıcı yoktur, bekasının sona ermesi mümkün değildir. O sırf varlıktır, sınırlanmaz. Kendi kendine vardır. Mekânlı bir cevher değildir ki, O'nun adına bir mekân takdir edilebilsin; araz değildir ki bekası imkânsız olsun; cisim değildir ki hakkında cihet ve yönde bulunmak düşünülebilsin.

O, yönlerden ve boyutlardan münezzehtir. Dilerse kalplerle ve gözlerle görülür. O'nun akledilir bir benzeri olmadığı gibi akıllar da O'na delil olamaz. Zaman O'nu sınırlayamaz, herhangi bir mekân O'nu taşıyamaz. Aksine Allah var idi ve hiçbir mekân yoktu, şimdi de öyledir.

Allah mekânı ve mekânlıyı yaratmış, zamanı inşa etmiş ve 'Ben Tek Diri'yim' demiş. Yarattıklarını korumak kendisine güç gelmez. 'Allah var idi ve O'nunla beraber başka bir şey yoktu'. Çünkü 'önce' ve 'sonra' Allah'ın yaratmış olduğu zamanın kiplerinderdir. Allah uyumayan el-Kayyum, karşı konulamayan el-Kahhar'dır. O'nun benzeri yoktur."

21.06.2015

Ramazan yazıları -2-

Evet; Allah anlaşılamayan ve anlatılamayandır. Bunun için denilmiştir ki, 'idrakin aczini idrak; idrakin ta kendisidir!' Yani, O'nu (Allah'ı) anlayamamayı anlamak, anlamanın ta kendisidir. Sen, Allah'ı anlayamayacağını anladın; o hâlde sen, Allah'ı anladın!

Yine Muhyiddin-i Arabi bakınız; Allah'ı bilmemiz konusunda ne buyuruyor: "... Mümkünlerin en bilgilisi Yaratıcısını sadece O'nun açısından bilendir. Söz konusu kimse nefsini ve kendisinden var olduğu kimseyi bilir, başka bir şeyi bilmesi geçerli değildir. Bir şeyi bilmek onu kuşatmaya ve tüketmeye imkân verir. Böyle bir bilgi tarzı ilahi katta imkânsızdır. O hâlde, O'nu bilmek imkânsızdır. 'O'ndan bilmek' de (kısmi bilgi) geçerli değildir, çünkü parçalara bölünemez. Demek ki sadece 'O'ndan olan şey' hakkında bilgi söz konusu olabilir. O'ndan olan sensin. O hâlde bilinen sensin.

O'nu bilseydin O, O olmazdı; O seni bilmeseydi sen olmazdın. Binaenaleyh Allah bilgisiyle seni var etmiş, sen de acizliğinle O'na ibadet etmişsindir. O, O'dur; O'na aittir, sana değil. Sen sensin, kendine aitsin ve O'na aitsin: Sen O'nunla irtibatlısın, fakat tersi doğru değildir. Genel anlamda daire noktayla irtibatlıdır ve fakat nokta aynı anlamda daireyle irtibatlı değildir Dairenin noktası daire ile irtibatlıdır. Aynı şekilde Mutlak Zat da seninle irtibatlı değildir..."

"... Beni belirli bir suret ile sınırlayan, kendi hayaline ibadet etmiştir. O, kalbine yerleşmiş örtülü hakikattir. Halbuki bana ibadet ettiğini zanneder, gerçekte ise, beni inkâr eder..."

"... Nasıl eşit olabilirsiniz ki? Beni sizden başkası kalbine sığdıramamış, sizin mananızın dışında hiçbir şeyde yetkin bir surette tecelli etmemişim. Artık size verdiğim yüce şerefin kadrini ve kıymetini biliniz! Ben büyük ve yüceyim. Tanım beni sınırlayamaz. Ne efendi bilir beni, ne köle!.."

Şimdi gelelim âriflerin ışığı, velilerin önderi, İslamın bekçisi ve Müslümanların baş tacı; ikinci bin yılın yenileyicisi İmam-ı Rabbanî hazretlerinin tespitlerine:

"... Hak teala bizim akıllarımızdan, anlayışlarımızdan, ilimlerimizden ve idrakimizden vera'ül veradır (ötelerin ötesidir). Hak teala ötelerin ötesidir; yine ötelerin ötesidir. Bu ötelerin ötesi olmak kurb yönündendir. Uzaklıkta değildir. Her ne tasavvur olunur ise, hatta bir kimsenin zatından dahi ziyade ona yakındır. Aklın ondan haberdar olması zordur. Uzaklık cihetiyle ötelerin ötesi olması vehmin anlayacağı şeydir. Halbuki yakınlıkta olan bir vera'iyyeti vehim ve hayal anlayamaz ve kendine, kendinden ziyade yakınlığı tasavvur eylemeye kadir değildir.

Hak tealanın en çok sevdiği şu kimsedir ki, Allahü tealanın kullarına muhabbetine sebep olan ve kulların dahi O'na muhabbet eylemelerine vesile olandır. O kimse, tebliğ ve davet sahibidir

Hak tealanın kendi zatına ve sıfatına ve ef'aline muhabbeti vardır. Ve bu muhabbetin çokluğundan, her birinde iki itibar vardır ki, muhibbiyyet ve mahbubiyyettir. Ve mahbubiyyet-i zatiyyenin zuhuru kemalat-ı Habibullahdır (sallallahü aleyhi ve sellem).

Hak tealanın hukuku, bütün hukuklardan öncedir."

İnsanın yaratılış sebebinin (kulluğun; nasıl olması gerektiğini yine İmam-ı Rabbani efendimiz özetliyor:

"Ubudiyyet (kulluk), Hak tealaya muhabbet ve bunun alameti, ahkam-ı islamiyyeyi yerine getirmektir. Ubudiyyet, kendi iradesinden kurtulup, Hak tealanın muradı ile olmaktır."

Hele böyle fesad zamanında...

Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Fesad zamanında ibadet etmek, bana hicret etmek gibidir."

İbadet ve taattan maksadın ne olduğunu da yine İmam-ı Rabbani hazretlerinin şu veciz ifadesinden anlıyoruz:

"İbadet ve taattan maksat, kendi yokluğunu bilmektir!"

22.06.2015

Ramazan yazıları ?

Fuat Bol

Batılı mütefekkir Pascal'ın; hakikati arayıştaki sezgi gücü ve aklı akılla mat edip, onu; kendi sınırlı alanına terk etmesi; bibaşına kalan ve olanca hakikatiyle kamaşan aklın teşhis ve tespitine bakın: "... Bana Allah (celle celalühu) lazım; ama haberini filozofların verdiği değil; Peygamberlerin verdiği Allah... Hazreti Musa'nın, Hazreti İsa'nın Allah'ı!.."

Aklın sınırlı olduğunu; Allahü tealanın ise sınırsız (sonsuz) olduğunu ve dolayısıyla sınırlı olanın sınırsızı kavrayamayacağını biliyor. Peygamberi nefesten nasiplenmeyen aklın, bibaşına bulduğu ilahın, gerçek ilah (Allah) olmadığını ve böyle ilaha imanın da Allahü tealaya iman olmadığını anlıyor.

Küfür ve irtidat bulutlarının tüm dünyayı sardığı 20. Asrın; mazlum, mağdur ve mahzun güneşi Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri aklı tefsir ederken, şu izahatta bulunuyor: "... Akıl anlayıcı bir kuvvettir. İyiyi kötüden, zararlıyı faydalıdan ayırt etmek için yaratılmıştır. Bunun için; hakkı batıl ile karıştırabilecek insanda, cinde ve meleklerde akıl yaratılmıştır. Allahü telanın kendisinde ve O'na ait bilgilerde, hakkın batıl ile karıştırılması olamayacağından, o bilgilerde akıl yalnız başına sened olamaz. Mahluklara ait bilgilerde, hakkı batıl ile karıştırmak mümkün olduğundan, bu bilgilerde aklın işe karışması doğru olur. Allahü tealaya ait bilgilerde hakkı batıl ile karıştırmak istidadı olmadığından, akıl, o bilgilerde yürüyemez. Rububiyyet, yaratıcılık, her bakımdan bir olmak ister. Ayrılık olmadığı için, orada aklın işi yoktur."

"... Din işleri, akıl üzerine kurulamaz. Çünkü akıl, bir kararda kalmaz. Herkesin aklı birbirine uymadığı gibi, bir adamın selim olmayan aklı da bazan doğruyu bulur; bazan da yanılır ve yanılması daha çok olur. En akıllı denilen kimse, din işlerinde değil, mütehassıs olduğu dünya işlerinde bile çok hata eder. Çok yanılan bir akla nasıl güvenilebilir? Devamlı, sonsuz olan ahiret işlerinde, nasıl olur da akla uyulur?

İnsanların şekil ve ahlakları başka başka olduğu gibi, tabiat ve ilimleri de ayrı ayrıdır. Birinin aklına uygun gelen bir şey, başkasının aklına hiç de uygun gelmeyebilir... O hâlde, din işlerinde akıl, tam bir ölçü, doğru bir sened olamaz. Ancak akıl ile İslamiyet birlikte, tam ve doğru bir vesika ve ölçü olur. Bunun içindir ki: (Dinini ve imanını, insan düşüncelerinin neticelerine bağlama ve akıl ile inceleyerek varılan sonuçlara uydurma!) buyurmuşlardır..."

Bu mübarek Ramazan-ı şerif ayında da en büyük tuzaklar; din adamı maskesi altında, yine akılla kuruluyor. Televizyon ekranları ve gazete sayfaları; bu denli din-iman hırsızlarının tuzakları ile lebalep!

Peygamber-i zişan efendimizi bir kenara koyarak; sanki, Kur'an-ı kerim kendilerine inmiş gibi ahkam kesiyorlar. Çoğu Prof. unvanlı; kibirleri paçalarından akan bu nadan güruhu, nefsî hezeyanlarını din-iman diye anlatıyor; nakıs akıllarının yerini nefislerine terk etmiş zavallı halk da: "İşte! Tam bana, benim anlayışıma göre hoca! Ne güzel; tam istediğim gibi din anlatıyor!" diyor.

Ne anlatan ve ne de dinleyen Peygamber efendimizin getirdiği dini istemiyor; nefislerinin keyfine göre bir din arzuluyor ve onu da mebzul miktarda bulup, seviniyor!

Bu hâl, tamamen ahir zamanın bereketsizliği ve zulmetidir.

Bunun için sevgili okuyucularım; dinimizi-imanımızı, bu denli din-iman hırsızlarına teslim etmeyelim; onların ateşli konuşmalarını ve yaldızlı yazılarını asla dinlemeyelim ve okumayalım! Ehl-i sünnet âlimlerinin yazmış olduğu kitapları arayıp bulalım ve dinimizi-imanımızı doğru şekilde o kitaplardan okuyup öğrenelim. Türkiye Gazetesi bürolarından temin edebileceğiniz TAM İLM-İ HÂL Saadet-i Ebediyye kitabı, bize dinimizi en doğru şekilde öğreten çok kıymetli bir eserdir.

Bu kitabın önsözünde faziletli âlim; Peygamber efendimizin ahfadından, Kadıköy Müftüsü Seyyid A. Mekki Üçışık hazretleri şöyle buyurmaktadır: "... Ey temiz gençler! Dinî ve millî bilgilerinizi, bu latif, benzeri bulunmayan, belki de ileride bir benzeri yazılamayacak olan, bu kitaptan alınız!"

28.06.2015

Ramazan yazıları -4-

Fuat Bol

Bir talebesi; ikinci bin yılın yenileyicisi, İslam âlimlerinin gözbebeği İmam-ı Rabbani hazretlerinden, hastalığından kurtulmak için dua istedi. Mübareklerin, bu çok sevdikleri talebesine verdikleri cevap; tehdit ve hiddet doluydu. Şöyle ki: "... Gelip geçici, şu üç günlük dünya için şifa istiyorsun. Olmazsa ne olur?! Oysa, hakiki hastalık olan; kalbinin hastalığı için şifa istemiyorsun! Sen de biliyorsun ki, kalp hastalığının tedavisi, ahirette ateşle olacaktır!"

Ehemmi, mühimme tercih etmek; yani, çok daha mühim olanı, az mühim olana tercih etmek akıl kârıdır. Dünya geçici; hep sıkıntı veya hep neşe içinde geçse ne olur? Nasılsa kısa bir zaman sonra hepsi bitecek. Ama ahiret öyle mi? Sonsuzluk.. Oradaki bitimsiz azap düşünülünce, insan aklı erir!

Şu hâlde; akıllı insanın yapacağı şey, ahiret işlerini dünya işlerine tercih etmektir. Yani, dünyadan ziyade ahiret için yaşamaktır.

Cenab-ı Hak, insanı, eşref-i mahluk (yaratılmışların en üstünü) olarak yarattı. Bütün uzuvlarını, insanın kendisine verdi; birini ise Uluhiyyetine ayırdı. O uzuv kalptir.

İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: "Kalbin itminanı (huzura kavuşması) zikir iledir. Yani Cenab-ı Hakk'ı hatırlamakladır. Kalbin, birden fazlaya muhabbeti olmaz. (kalbin muhabbeti muhakkak bir şeyedir). Ve maddelerin çokluğu, mal, evlat, makam ve medh olunmak ve insanlar arasında makam sahibi olmak gibi muhabbetin çeşitleri ve miktarları, her ne kadar birden fazla şeye kalbin muhabbetini gösterse de, yine sevgisi birdir, o da nefsidir. Ve onlara olan muhabbeti nefsine olan muhabbetin parçalarıdır. Zira, adı geçen eşyayı kendi nefsi için ister. Nefsine olan muhabbeti yok olsa, onlara olan muhabbeti dahi yok olur.

Kalp, iki halden birisindedir. Ya, iman edilecek şeylere iman etmiş, bağlanmıştır. Veyahut, o iman edilecek şeyleri inkâr etmektedir. İman edip, bağlanmasının alameti, iman edilecek şeylere kalbin razı olmasıdır. Ve onun sebebi ile göğsün açılması ferahlamasıdır. Küfür ve inkârın alameti, tasdik edilecek şeyleri kalbin sevmemesi ve o sebepten göğsün daralmasıdır.

Kalp carullahdır (kalpte Allahü teala tecelli etmektedir). Mukaddes cenabına kalp gibi yakın bir şey yoktur. Kalbin incitilmesinden kaçınmak lazımdır. Mü'min kalbi olsun, asi kalbi olsun. Zira komşu eziyetten korunmalıdır. Allahü sübhanehunun zaten incinmesine sebep olan küfürden sonra, kalbi incitmek gibi bir eziyyet yoktur..."

Kalp, miyar ölçüsüdür. Nitekim, hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Elini kalbinin üzerine koy. Helal için kalp, muhakkak sakin olur!"

Hadis-i kudside Cenab-ı Hakk buyuruyor ki: "Ey Âdemoğlu! Beni sevmek istersen, dünya sevgisini kalbinden çıkar; çünkü, benim muhabbetimle dünya sevgisini bir kalpte asla cem etmem. Ey Âdemoğlu! Benim sevgimle beraber dünya sevgisini nasıl istersin? Öyle ise, benim sevgimi ve rızamı dünyayı (dinin yasakladığı şeyleri) terk etmekte ara! Ey Âdemoğlu! Her işini benim emirlerime uygun olarak yap; yap ki; ben de senin kalbine muhabbetimi doldururum."

29.06.2015

Ramazan yazıları -5-

İmam-ı Rabbani hazretleri, 1. cilt 193. Mektubunda buyuruyor ki: "... Resulullah (aleyhisselam) Eshab-ı kirama buyurdular ki; 'sizler öyle bir zamanda vücuda geldiniz ki, emirlerin ve yasakların onda birini terk eyleseniz helak olursunuz. Sizlerden sonra dahi bir güruh (zümre) gelse gerektir ki, emirlerin ve yasakların onda birini yapınca felaketten kurtulurlar.' İşte şimdi o vakittir."

Mübarek Enver Ören Ağabeyimizin (rahmetullahi aleyh) vefatlarında gazetede yayınlanan bir vefat ilanındaki cümleler, dikkatimi çekti ve beni hayretlere düşürdü. İlanda şöyle diyordu: "... Babalarımız ve dedelerimiz âlim olmasına rağmen; biz, dinimizi sizden öğrendik. Taha-Melih Arvas"

Aynı cümleyi başkaları yazsa, o kadar hayret edilmez; ama bunu sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) torunlarından birileri yazdığında calib-i dikkat arz eder. Zira; hem Peygamber (aleyhisselam) torunu olacaksınız ve hem de babalarınız ve dedeleriniz âlim olacak; sizler dininizi bilmeyeceksiniz de kimler bilecek değil mi?! Olmadığını kendileri itiraf ediyor.

Bendeniz bu cümlenin dehşeti içinde; yine Arvasizadelerden âlim bir kişiye bunu sordum! Bana verdiği cevapla daha da irkildim! "...O gençler çok doğru söylemişler.. O büyüklerden birisi benim dedem olmasına rağmen (zamanının kutbu olan Seyyid Fehim Arvasi hazretleri), bizler onu, Van'daki Şabaniyye Camiinin imamı bilirdik!"

Böyle bir ailenin mümtaz şahsiyetleri böyle söylüyorlarsa; varın, gayrını siz hesap edin sevgili okuyucularım!

Demek ki; bizim sadece Cihan Devleti'miz yıkılmamıştı, onunla birlikte gönül ve iman saraylarımız da yıkılıp gitmişti! Yıkanlar, İslamiyet'in dışımızdaki ebedi düşmanları ile el ele veren; bütün zamanların en ednası (alçakları) olan içimizdeki hainlerdi.

Niyetleri İslamiyet'in kökünü kazımak ve kokusunu yeryüzünden silmekti. Ne kadar başarılı olduklarını, yukarıdaki zevatın cümleleri açıklamaktadır. Bu nasıl bir imansızlık selidir ki; önüne kattığını götürmüş; dede ile torunun-baba ile oğulun arasına dağlar örmüş ve imanı, 'avuçta tutulan kor'a döndürmüştür?!

Nefislerinin şehvet girdabında kıvranan bu zulüm erbabının unuttuğu bir şey vardı; o da; "... Kâfirler istemese de, Allahü teala nurunu tamamlayacak" ilahi fermanıydı.

Yeter ki, bizler Hakk'ın ve Hakk'ın sevdiklerinin sevgisini arzulayalım. Bu niyetle 'Sevda Tepesi'ne çıkalım! Elbette ki Hakk, bir vesile ile hidayet rüzgârını estirir ve memeden kestikleri zannedilen yavrular yeniden süte kanar; donmuş gönüller iman nuru ile yeniden açar!

Bunun içindir ki; ebedi kurtuluşa sebep olan hoca hakkı, ana-baba hakkından önce gelir. Bu cümleden olarak; Şah-ı Nakşibend hazretleri buyurdu ki: "Kişi, kıyamete kadar dua etse, hoca hakkını ödeyemez."

Geçen gün, merhum Enver Ağabeyimizin sevdiklerinden iş adamı Fahri Çakır kardeşimiz beni telefonla aradı ve aynı hususa dikkat çekti:

"... Davet edildiğim bir iftarda idim. Prof. unvanlı sözde din adamı olan bir kişi, din anlatarak, dinleyenlerin dinlerini-imanlarını çalıyordu. Dağıttıkları imsakiyeye baktım; imsakı neredeyse güneşin doğuşundan başlatıyordu! Gelip geçen milyonlarca İslam âlimi yanılmış; doğruyu sadece bu bilmişti! Ne büyük nimet içinde olduğumuzu bir kere daha gördüm ve bize dinimizi doğru olarak öğreten büyüklerimize, bir kere daha sonsuz rahmetler diledim."

05.07.2015

Ramazan yazıları -6-

İmam-ı Rabbani hazretleri 213. Mektubunda buyuruyor ki. "... Allah'tan korkmayan ilim adamları, hangi fırkadan olursa olsun, zındıktırlar... Dinde hasıl olan bütün fitneler ve azılı din düşmanlığı, hep böyle zındıkların bıraktıkları kötülüktür. Dünyalık ele geçirmek için, dinin yıkılmasına yardım ettiler. Bakara suresinin 16. âyet-i kerimesinde mealen, (Hidayeti vererek, dalaleti satın aldılar. Bu alış-verişten bir şey kazanamadılar. Doğru yolu bulamadılar) buyuruldu. Bu âyet-i kerime bunları bildirmektedir.

İblis'in rahat, sevinçli oturduğunu, kimseyi aldatmak için uğraşmadığını gören bir zat, (Niçin insanları aldatmıyorsun, boş oturuyorsun?) dedikte; (Bu zamanın kötü din adamları benim işimi çok güzel yapıyorlar, insanları aldatmak için bana iş bırakmıyorlar) demişti."

Mübarek Ramazan-ı şerif günleri bile; televizyon ekranlarını ve gazete sayfalarını dolduran bu denli kötü din adamları yüzünden bereketsiz kaldı! Bunların çoğu, Hazreti Peygamberin (aleyhisselam) getirdiği İslamiyet'i anlatmıyor. Kendi kafalarındaki bir sapık dini anlatıp; insanların imanlarını çalıyorlar.

İçlerinde öyleleri var ki "(Şefaat Ya Resulallah!) diyen, yani Hazreti Peygamberden (aleyhisselam) şefaat dileyen müşriktir; Allah'a ortak koşmuştur" hezeyanında bulunuyor. Cehennemin köpekleri olacak bu güruh bilmelidir ki; Cenab-ı Peygamber, ümmetinden 'büyük günah' işleyenlere şefaat edeceğini bildirmiş; aynı bildiride itikadı bozuk olanları hariç tutmuş; onlara şefaate mezun değilim buyurmuştur!

Sapık din adamları, milletin itikadını bozup; kendilerini Hazreti Peygamberin (aleyhisselam) bu kutlu müjdesinden mahrum bırakıyorlar.

Zira, bu dinin esası nakildir. Dini ilimler; günümüzden çıkış yeri olan Hazreti Peygambere (aleyhisselam) gidildikçe değer-kıymet ve doğruluk kazanır. Akli ilimler ise (fen bilimleri), bunun tersidir; yani, onlar günümüze geldikçe değer ve doğruluk kazanır.

Şu hâlde; bizim dinimizin aslı; (Hocam buyuruyor ki) temellidir. O hocasından, o da kendi hocasından alarak; bu zincir ta Hazreti Peygambere (aleyhisselam) kadar ulaşır. Sağlam ve doğru bilgi de budur. Sağlam ve doğru anlatılan din de budur. Öyle; her önüne gelenin kafasına göre anlattığı din olmaz. Din nakil dini olunca, vesikaya tabidir.

Bugüne kadar; kim bize dini anlatmışsa; ta Hazreti Peygamber'e (aleyhisselam) kadar onun sülalesi bellidir. Nakil zincirinde asla kopukluk yoktur.

İki tane güneş vardır; biri maddi güneş, diğeri manevi güneştir. Maddi güneş olmasa donarız; dünya hayatı olmaz. Manevi güneş ise, Mahbub-i Rabbil-âlemin olan Muhammed aleyhisselamdır. Sevgi kaynağı olan Muhammed aleyhisselam, Hazreti Âdem toprak ve su arasında iken peygamberdi. Şu hâlde; Âdemoğlunun hepsinin kalbine rüşt, hidayet, feyz, nur, iman ve hakikat; o serverin kalbinden gelmektedir. Manevi güneş olamasa, ebedi karanlık olur!

O, öylesine şanlı bir peygamber ki, Cenab-ı Hakk, ona; "... Pek yakında Rabbin sana verecek de hoşnud olacaksın!" buyuruyor. Razı oluncaya kadar Rabbinin nimetlerine gark olmuş bir Resule (aleyhisselam) ümmet olmak ise, şereflerin en yücesi olsa gerektir.

Ne mutlu!

06.07.2015

Ramazan yazıları -7-

İnsanlar genel olarak üç sınıftır; birinciler dünyaya ve dünyanın çöplüklerine arzuludur; diğer sınıftakiler ise, ahirete ve onun nimetlerine istekli; bir diğerleri ise ne dünyayı ve ne de ahireti ve onun nimetlerini arzulamayıp, yalnızca Allahü tealayı ve O'nun muhabbet ve rızasını arzular.

İmam-ı Gazali hazretlerinin daha hususi tasnifine göre ise, insanlar yine üç sınıftır; birincileri gıda gibi olup herkese her daim lazımdırlar. İkinci zümre ise, ilaç gibi olup, gerekli olduklarında ve gerekenler için lüzumludurlar. Bir diğer zümre ise, zararlı mikroplar gibi olup; hiç kimseye lazım olmamalarına rağmen, bol miktarda bulunurlar!

Yine İmam-ı Gazali hazretleri, başka bir tasnifinde insanları dört sınıfa ayırıp; şöyle açıklıyor: Birinciler, ehl-i dünyadır. Oğlun, kardeşin, eşin gibi en yakınların da olsa; bunlara dünyalık verdikçe seni severler! Gerçekte kendilerini, kendi menfaatlerini seviyorlar ama; senden menfaatlendikleri için seni sever gözükürler. İkinciler, ehl-i küfürdür. Yani kâfirlerdir. Belli olduklarından; sana zararı en az dokunacak zümredir. Çünkü, kâfir olduğunu bilirsin; tedbirlerini de ona göre alırsın! Üçüncü kısım ise, ehl-i bid'attir. Sana karşı en tehlikeli olan zümre bunlardır. Senin imanını bozmadıkça yakanı bırakmazlar. Yanlış inançlarını hak bildiklerinden, tevbe bile etmezler. Dördüncü kesim ise, Zümrüt ü Anka misali çok az bulunurlar; özellikleri ise, menfaatsiz sevmektir. Böyle bir devlete sahipsen; elden bırakmamak için ne gerekiyorsa yap!..

Dikkat edilirse, bütün bu tasnifler insan için ve insana göre yapılıyor. Zira her şeyin merkezinde insan vardır. O insan ki, gerçekte küçük kâinatın ta kendisidir. Diğer tüm mahlukatın her biri; hava-su-ateş-toprak denilen unsurların yalnızca birinden yaratılırken; yalnızca insan, bunların dördünün toplamından halkedilmiştir. Bundan dolayıdır ki, kâinatta ne varsa, onlardan bir hülasa insanda mevcuttur. Bunlardan başka, insanda bir cevher daha vardır ki, mahiyetini kendisi de bilmiyor!

İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: "... İnsandaki aşk ve dert, onu diğer mahluklar içinde üstün kılmıştır!

Kâinatın hülasası insan, insanın özeti de kalptir. Nazargâh-ı ilahi olan kalp, hakikatlerin mahallidir. Kalbin işsiz ve muattal olması yoktur (Kalp, devamlı çalışır). Masiva veya zat-ı ilahi ile meşgul olacaktır. Kalbin tasdiki ile hasıl olan imana (İslama) mecazi Müslümanlık denir. Nefsin iman etmesine (bağlanmasına) hakiki Müslümanlık derler.

Kalbe gelen zulmeti (lekeleri) temizlemek için, tevbe ve istiğfar ve pişmanlık ve iltica etmelidir (sığınmalıdır)"

"... İnsan, terakki etmek (yükselmek) için yaratılmıştır. Terakki ise, yasaklardan kaçınmakla elde edilir. Meleklerde terakki yoktur. Zira onlara bir şey yasak edilmemiştir. Çünkü onlar, yasakları yapmayacak şekilde yaratılmışlardır.

Bu sakınmak ise, nefse uymamak demektir. Allahü teala dinleri, nefsi isteklerinden kurtarmak için gönderdi." (Mektubat-ı Rabbani 286. Mektup)

12.07.2015

Ramazan yazıları -8-

Cenab-ı Hakk, bütün âlemi insan için; insanı da kendisi için yarattı. Allahü teala için olmak demek, Allahü tealayı bilmek ve O'na kulluk, yani ibadet yapmaktır.

En büyük Peygamberlerden (aleyhimüs-salevat) Hazreti Musa'ya Cenab-ı Hakk; benim için ne yaptın diye soruyor. Musa aleyhisselam cevaben; çokça namaz kıldığını, oruç tuttuğunu, sadaka verdiğini ve Rabbini çok zikrettiğini söylüyor. Kendisine şöyle vahyediliyor: "Namaz sana burhan, oruç cehennemden siper, sadaka (kıyamet günü güneş bir mil yaklaşıp her şeyi kavurduğunda) sıcaktan gölge, zikir ise nurdur! Bu yaptıkların hepsi senin için; benim için ne yaptın; Ya Musa?"

Senin için ne yapılır? Bilmiyorum Ya Rabbi! Diye yakarınca, şöyle buyuruldu: "Benim dostlarımı dost bilip sevmedikçe ve düşmanlarımı da düşman bilip onlara buğz etmedikçe; bana gereği gibi iman etmiş olamazsın ya Musa!"

Cenab-ı Hakk bir hadis-i kudside: "Yere göğe sığmam. Fakat mü'min kulumun kalbine sığarım!" buyuruyor. İmam-ı Rabbani hazretleri bunu açıklarken; "...Buradan hulul ve ittihad (birleşme) manası anlaşılmasın. Hakk teala ondan münezzeh ve müberradır" buyuruyor.

Yani; "... Aklın ötesi, akıl sahasının ötesi, öyle bir sahadır ki, orada kalp yoluyla keşf ve müşahede olunan bazı şeyler anlaşılır ki, akıl onun idrakinden acizdir. Hislerin, aklın idrak ettiği şeylerden aciz olması gibidir." (Mevlana Cami).

"Maddiciler diyor ki; (yok olan var olmaz ve var olan da yok olmaz. Bunu ispat etmeye bile lüzum yoktur, bunu herkes bulabilir.) Bu sözleri insanlar için doğrudur. İnsanlar elbette bir şeyi yoktan var edemez. Hiçbir şey yaratamaz. Fakat bu sözü, Allahü teala için söylemek yanlıştır. Herkes değil, kimse böyle söylemez ve ispata gelmez, vehim ve hayaldir. Allahü tealanın kudretine inanmamaktır. Allahü tealanın yoktan var etmesi ve bütün âlemleri hiçten yaratması ve hepsini yok etmesi, O'nun kudretine göre şaşılacak bir şey değildir. Bunu söylemek âlemin kadim olduğunu, yoktan, sonradan yaratılmadığını söylemek demektir ki, küfürdür. Çünki, kâinatın bütün zerreleri ile yoktan var edildiğini, bütün dinler söz birliği ile bildirdiler. (İNSAN DÜŞÜNMÜYOR MU Kİ, BİZ ONU ÖNCEDEN YARATTIK, HALBUKİ O, BİR ŞEY DEĞİLDİ) mealindeki âyet-i kerimeye uygun değildir. Kadı Beydavi (rahmetullahi aleyh) tefsirinde (insan adem idi, yani yok idi) diye mana vermiştir.

Bu sözleri hem de, Allahü tealanın bir şey yapamayacağını bildirir. Çünki, yok olanı var etmiyor diyorlar. Var olanın var edilmesi de olmaz. Onların dedikleri gibi, var olan yok olmaz ise, varlıkların varlıkta kalabilmesi için de Yaratana ihtiyaçları olmayacaktır. Hatta Allahü teala eşyayı yok edemeyecektir. Bunlar cisimlerin hassaları, hareketleri için acaba ne diyecek? BUNLARIN HER ZAMAN YENİDEN MEYDANA GELDİKLERİNİ VE YOK OLDUKLARINI HERKES GÖRÜYOR. Velhasıl bu sözleri söylemek Allahü tealayı inkâr etmektir. Allahü teala böyle şeylerden çok yüksektir..."
Sevgili Peygamber efendimizin (aleyhisselam) şu mübarek duaları ile yazımızı süsleyelim: "Ya Rabbi! Senden, senin sevgini, senin sevdiklerinin sevgisini ve beni, senin muhabbetine yaklaştıracak amelin sevgisini isterim." Amin!

13.07.2015

Bayramı hak ediyor muyuz?!

İslam âleminin, bugünkü içler acısı durumuna bakıp hüzünlenmemek mümkün mü? İslam âleminin, yürek burkan bu acı tablosu; gerçek İslamiyet'ten, yani İslamiyet'in ruhundan ne denli uzak olduğunun çok açık delilidir.

Dıştaki düşmanların elbette ki suçları var ama; onlar bir yerde kendi görevlerini icra ediyorlar. Zalimin görevi zulmetmekse; mazlumun görevi de o zulümden sakınmaktır. İslam âlemi, inanç ve eylemleri ile âdeta zulümleri davet ediyor!

Şahıs planında da, cemiyet planında da ilahi ölçü aynıdır: "Hâşâ zulmetmez kuluna Hüdası, herkesin çektiği kendi cezası..." Bu hususta mukaddes kitabımızda Cenab-ı Hakk'ın ifadesi şudur: "Sana ulaşan her iyilik Allah'tandır." Kötülük hakkındaki ifadesi ise; "sana ulaşan her kötülük kendindendir." Allahü teala, bunun ardından da şöyle buyurmuştur: "De ki: Hepsi Allah (celle celâlühu) katındandır."

İbn-i Arabi (kuddîse sirrûh) hazretleri, bunu açıklarken şu ince bilgileri verir: "...Bunu her ikisi hakkında belirtmiştir. İyilik ve kötülük bir araya geldiğinde, 'bunlar Allah'tandır deme, (Allahü teala katındandır de). Böylece Kur'an, kullanılan (bir şeyin Allah'tan veya Allah'ın katından olması örneğinde) lafza dikkat etmiştir."

Tüm İslam âlemi baştan aşağı zorba yönetimlerle idare ediliyor. İşte; başta bulunan bu zorba yöneticiler, yönetilenlerin amelleridir. Bu hususu sevgili Peygamberimiz aleyhisselam işaret ediyor ve; "nasıl iseniz, öyle idare edilirsiniz" buyuruyor.

Halkın hatası ile reislerin hataları bir değildir. Hele de bu hatalar, şahsi olmayıp davayı ilgilendiriyorsa; asla bir değildir. Çünkü, şahsın zararı kendine; reislerin zararları ise topyekûn millete olur.

İslam âleminin en büyük sıkıntısının ise; sağlıklı baş'lardan yoksun olmasıdır. ABD'nin, İngiliz'in, İsrail'in, Alman'ın, Fransız'ın vb. kayığına binen idareci; Müslüman addedilen ülkesini hangi sahile çıkarabilir?!

Müslümanız diyoruz; İslamiyet neyi emrediyorsa, tersini yapıyoruz. Parçalanmayın diyor, bizler parçalanmayı en büyük şeref ve hatta yönetim şekillerimizin olmazsa olmazı biliyoruz! Birbirinizle kardeş olun diyor; düşman oluyoruz. Birbirinizin kanını dökmeyin diyor, Müslüman kanı ile besleniyoruz. Kâfirleri dost edinmeyin diyor, onlarla canciğer kuzu dolmasıyız!

Türkiye Cumhurbaşkanı BM Genel Kurulu'nda, tüm zorbaların gözlerinin içine bakarak; "... Dünya 5'ten büyüktür" diye haykırdı ve zalimin yüzüne; "canisiniz; bebek katillerisiniz" diye gürledi. Hani; kim geldi peşinden? Peşinden gelmedikleri gibi, zalimlerin safında yer aldılar.

Zorba takımı idareciler, düşmanla bir olup kendi halklarına zulmediyorlar. Düşman da onlarla, kedi fare ile oynar gibi oynuyor. Yalnızca şu ifade bile her şeyi anlatmaya kafi değil mi? (İslami terör örgütleri!) İslam'la terör kelimesi yan yana... Everest Tepesi'nin adı Gor Çukuru olmuşsa; kime, neyi ve nasıl izah edeceksiniz?!

Allahü tealanın Cehennemliklere buyurduğu; (Siz bizi unuttuğunuz gibi biz de bugün sizi unutacağız!) hükmünün dünyevi yansımalarını yaşıyoruz!

Çare; Allahü tealayı unutmamak ve O'nun ipine (Şeriatine) sımsıkı sarılmaktır!

19.07.2015

Pazar yazıları -1-

Pazar yazılarını; günlük meşakkatten ve siyasetten ayrılıp, soft konulara ve daha ziyade dini ve kültürel mevzulara tahsis etmeyi düşünüyorum, sevgili okuyucularım. Buna beni, mahut yazılara gösterdiğiniz ilgi mecbur etti diyebilirim.

Cenab-ı Hakk "Gizli bir hazine idim; bilinmek murat ettim" buyurarak insanı, cinni ve tüm âlemi yarattı. Bilmeliyiz ki, (Allahü teala var idi ve O'nunla beraber başka hiçbir şey yoktu) hükmü sabittir.

İnsanın yaratılış gayesini ise, çok açık şekilde bildiriyor: "...Ben'i tanısınlar ve bana kulluk (ibadet) etsinler diye.." O' nu tanımayı; daha doğrusu; O'nun anlaşılamayacağını anlamak gerektiğini, Ramazan yazılarımda kısaca açıklamış idim.

Şimdi ise, ibadet üzerine; İslam âlimlerinden bazı nakiller yapacağım. İnsan, namaz kılmak için yaratıldı dense gerektir. Zira namaz, bütün ibadetleri içinde toplar. İlahi hesapta kulun ilk bakılacak ibadeti namazdır. Namaz için sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam): "NAMAZ NURDUR, SADAKA BURHANDIR, SABIR (ORUÇ VE HAC) AYDINLIKTIR, KUR'AN LEHİNDE VEYA ALEYHİNDE DELİLDİR, SABAHLAYAN HERKES NEFSİNİ SATIN ALIR; YA ONU AZAD EDER VEYA KÖLELEŞTİRİR" buyurur.

Dikkat edilirse, nuru namaza izafe etmiştir. Namazla Allahü tealaya yakarılır. Namaz, nur olduğuna göre; kul, Allahü tealaya 'en-NUR' isminden yakarır. Nur, bütün karanlıkları uzaklaştırdığı gibi, namaz da bütün meşguliyetleri keser. Diğer hiçbir ibadet böyle değildir. Namazın nur olması; onunla Hakk'la mükaleme ve Hakk'ı müşahede müjdelendiği içindir.

Nitekim, sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam): "... Allahü tealayı görür gibi namaz kılmamızı; biz O'nu göremiyorsak da, O'nun bizi gördüğünü" ikaz ediyor.

Namazdan başka hiçbir ibadet, kulu Hakk'a yakın varlıkların makamlarına kavuşturamaz. Bahse konu makam, Peygamber, melek, veli ve mü'minler gibi Allahü tealanın sevdiklerinin en üstün makamıdır.

Cenab-ı Hakk: "Secde et ve yaklaş!" buyruğuna uyan kullarının bu halleri ile kendisine yakın meleklere karşı övünür. Bu övünme, onlara şöyle demesidir: "Ben sizi bir ameliniz olmaksızın yaklaştırdım ve meleklerimin seçkinlerinden yaptım. Şu ise, kulumdur. Kendisi ile yakınlık makamı arasına pek çok perde, nefsin arzuları, maddi istekler, aile geçindirmek, mal, çocuk, arkadaş vb. gibi birçok büyük engeller ve çetin sıkıntılar koydum. O ise bunların hepsini aştı, secde edip yaklaşıncaya kadar büyük gayretler içine girdi ve böylece yakın kimselerden oldu. Bir kendinize, bir de bu kuluma bakın ve kıymetini bilin ve Ben'im için katlandığı bunca sıkıntılardan dolayı da, hakkını gözetiniz!"

Namaz hakkında bütün bu izahatları yapan Muhyiddin-i Arabi hazretleri, namazın ne denli kıymetli bir ibadet olduğuna işaretle, şu mühim tespitleri yapar: "...Namazdaki en kıymetli şey; sözler arasında Allahü tealayı zikretmek, fiiller arasında en kıymetli şey ise, secde etmektir. Namazın sözlerinin en üstünü, 'Allahü teala kendisini öveni işitti' ifadesidir. Burada kul, Hakk adına bunları söylediği için bu vekillik kulun namazdaki en değerli halidir. Çünkü Allahü teala kulunun diliyle, 'Allah (celle celalühu) kendisini öveni işitti' demiştir.

Cenab-ı Hakk Ankebut suresinde mealen: 'Namaz kötülüklerden ve taşkınlıklardan engeller' buyurur. Bunun sebebi, namazın kendisinin dışındaki görünen davranışları yasaklamasıdır."

26.07.2015

Pazar yazıları -2-

İslam boyun eğmek demektir. Dış görünüş itibariyle boyun eğdiğinde insan, görünüşte Müslüman olur. Gerçek Müslümanlık için (içinden de Müslüman olunması için) insanın, içiyle de boyun eğmesi gerekir. İşte; 'dil ile ikrar (kabul ettiğini beyan), kalp ile tasdik' (içiyle de boyun eğmek) bu demektir.

Muhakkik ehli âlimler; gerçek manada (içiyle ve dışıyla) Müslüman olunca, kişinin içi imanla temizlenir buyururlar. Peygamber efendimize (aleyhisselam) bir grup insan gelip, Müslüman olduklarını ve sadaka istediklerini belirttiler. Bunun üzerine Cebrail aleyhisselam, Cenab-ı Hakk'ın şu vahyi ile indi: "İman ettik dediler. De ki: İman etmediniz, Müslüman olduk deyin. İman kalplerinize girmiş değil." Hucurat-14)

İman, faydalı ve cehennemde ebedi kalmaktan kurtaran batını temizlik demektir. İman nuru, ateşe (cehenneme) siperdir. Öyle ki; Sırat'tan geçmekte olan Mü'mine cehennemin; "çabuk geç; zira senin iman nurun benim ateşimi söndürüyor!" diyeceğini Peygamberimiz haber veriyor.

İmanın aslı 'Tevhid'dir. Tevhid kelimesinden murad, batıl ilahlara ibadeti yok etmek ve Hakk'ın (celle şanühu) ma'budiyyetini ispattır. (İbadet edilecek yalnız O vardır.)

Kelime-i tevhid (La ilahe illallah-Allahü tealadan başka ilah (ibadet olunmaya layık) yoktur), tarikatı, hakikati ve İslamiyyeti ihtiva etmektedir. (Seadet-i Ebediyye-914)

Hadis-i şerifte buyruldu ki: "Kelime-i tevhid, terazinin bir kefesine, gökler ve yer diğer kefesine konsa, bu kelimenin kefesi, diğer kefeden ağır olur."

İmam-ı Rabbani Hazretleri, 1. Cilt 272. Mektubunda buyuruyor ki: "...Bütün mü'minlerde bulunan gaybden imanın çok dereceleri vardır. Bu imanın en yüksek derecesi Peygamberlere (salat ü selam onların üzerine olsun) uymakla hasıl olan imandır."

Aynı mektuptaki; "Ehl-i sünnet âlimleri buyuruyor ki, istidlal ile yani akıl ile bularak hasıl olan iman, taklid ile yani başkasına uyarak hasıl olan imandan daha üstündür. Hatta âlimlerin çoğu, istidlal imanın şartıdır. Taklid ile hasıl olan iman, iman olmaz buyurmuşlardır. Siz ise, iman-ı taklidi daha üstündür diyorsunuz?" sorusuna, bakınız ne cevap veriyor:

"Peygamberleri taklid ederek hasıl olan iman, iman-ı istidlalidir. Çünkü o büyükleri taklid eden kimse, Peygamberlerin bildirdiği her şeyin doğru olduğunu, aklı ile, düşüncesi ile anlamıştır. Çünkü, Allahü tealanın bir kimsenin sözlerinin doğru olduğunu bildirmesi için, ona, mu'cizeler vermesinden, o kimsenin elbette doğru sözlü olduğu anlaşılır. PEYGAMBERLERİN HEPSİNDE MU'CİZELER BULUNDUĞU İÇİN, HEPSİ DOĞRU SÖZLÜDÜR. Başkasına uyarak hasıl olan imanın kıymetsiz olması, babalarından görerek iman ettikleri içindir. Peygamberlerin doğru söylediklerini, bildirdikleri her şeyin doğru olduğunu düşünmeden, yalnız anadan-babadan ve etraftan görerek hasıl olan imandır. Böyle olan taklid-i iman, âlimlerin çoğuna göre kıymetsizdir.

...Peygamberleri taklid etmeye dayanmadan, yalnız istidlal ile iman hasıl edenlere yazıklar olsun! Allahü teala, imanın nasıl elde edileceğini bize gösteriyor. Al-i İmran suresinin 53. Ayet-i kerimesinde mealen, (Ya Rabbi! Senin indirdiğine inandık. Resulüne uyduk. Bizi şahid olanlarla birlikte bulundur!) buyuruldu."

02.08.2015

Pazar yazıları ?

Âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz, Gaye İnsan-Muhammed aleyhisselam buyurdu ki: "Dünyanızdan bana üç şey sevdirildi; güzel koku, kadın ve gözümün nuru namaz!" ve "Namaz, mü'minin mi'racıdır." ve "Namazda kul ile Allahü teala arasındaki perdeler kalkar." ve "Bir kul namaza kalktığında, Cennet kapıları ona açılır..."

Cenab-ı Hakk ise, "Namazı kendim ile kulum arasında ikiye ayırdım!" buyurarak; namaz kılanı var saymış ve muhatap almıştır. Muhyiddin-i Arabi hazretleri: "En yüce ve nezih nitelik Allahü tealaya ait iken, en düşük ve değersiz nitelik kula aittir. Allahü teala seni namazda kul diye isimlendirdi. Kulluk ise, zillet ve horluk demektir. Allahü teala, yeryüzünü nitelerken, onu bizim için hor ve değersiz yaratıp 'omuzlarında yürümemizi sağladığını' belirtir. Yeryüzü ayaklarımızın altındadır. Bu durum, hor bir varlığın teması bakımından horluğun ve düşüklüğün son noktasıdır. Yeryüzü bu kadar değersiz iken, bedenimizdeki en kıymetli organımızı -ki yüzdür- onun üzerine koymak ve onu toprağa sürmek bize emredildi... Secdede kul, namazın diğer hallerine göre Allah'a daha yakındır."

Namazdaki kıraat (Kur'an-ı kerimden okuyuş) konusunda Allah adamlarının yorumu şudur: "Namaz kılan Rabbi ile münacat eder (konuşur). Kul, namazda Allahü tealanın kendisini çağırdığı münacat esnasında Rabbiyle hangi sözle konuşacağını kendi kendine bilemez. Bu sebeple 'namazı kulum ile aramda ikiye ayırdım' dediğinde Allahü teala, kendisiyle nasıl konuşulacağını ve hangi sözle münacat edeceğini ona bildirir. Sonra şöyle der: 'Kul, övgü âlemlerin Rabbi Allah'adır' der. Bu ifade, kula Rabbiyle hangi sözle konuşacağını öğreten bir bildirimdir. Allahü teala 'kulum beni övdü' der...

Allahü teala, kelamının içinden (kendisi ile konuşmak için) kulu adına Fatiha suresini belirledi. Çünkü kul namazda ancak Allah'ın kelamı ve kelamını toplayan (üm, ana) sureyle konuşabilir. Üm toplayıcı demektir ve Fatiha süresi, 'ümmül-Kur'an', Kur'an-ı kerimi toplayan demektir..."

"Fatiha suresinin önceki kısmı Allahü telaya ait iken kalan kısmı kula aittir."

"İnsan, varlığının ayrıntılarına ve namazın içte ve dışta bütün âlemi kuşattığına bakmıştır. Namaz belirli bir parçasına özgü değildir. Çünkü insan bütünüyle birlikte ayakta durur, bütünüyle rüku' eder, bütünüyle birlikte oturur..."

Kudsi hadiste Cenab-ı Hakk şöyle buyurur: "Kul 'Bizi dosdoğru yola, nimet verdiklerinin yoluna ulaştır, öfkelendiklerinin ya da sapkınların yoluna değil' der. Allahü teala 'bunlar kulum içindir. Kuluma istediği verilecektir' der."

Bütün bunlar, ihlasla (sırf Allahü teala için) kılınan bir namazın varidatıdır. Böyle bir namazda, kişiye cennetin kapıları açılıyor ve Allahü teala ile arasındaki perdeler kaldırılıyor.
Allahü tealanın razı olduğu namazın bir fiziki şekli var (malum rükünler: Kıyam, rukü', secde, teşehhüt...); bir de her bir rükünde kalbin toparlanması ve yalnızca Allahü telaya müteveccih olma keyfiyetidir.

Bizim kıldığımız namazın ise, yalnızca şeklen (fiziken) bile gerçeği ile bir alakası bulunmamaktadır. Usul olmayınca vusül (kavuşma) de olmaz. Zira; "gerçek bir namaz, kişiyi fenalıklardan korur!" Hem namaz ve hem de kötülükler varsa -ki var- bu namazın nasıl olduğuna bir bakmak lazım!

09.08.2015

Pazar yazıları -4-

Kurtuluş reçetesini İslam büyükleri veriyor: Allahü tealanın dostlarını dost bilip, onları sevmek ve O'nun düşmanlarını düşman bilip, onlara buğzetmektir; yani onları sevmemek ve onlardan nefret etmektir.
İnsan, ebedi âlem (cennet ya da cehennem) için yaratıldı. Kısacık dünya hayatı ise, yalnızca bir imtihandan ibaret. Bundan dolayı buyuruldu ki; "Dünyada garip olarak yaşa; kendini yolcu ve ölmüş olarak bil; nefsine düşmanlık et (onun istediklerini yapmayıp, istemediklerini yani ona ağır gelenleri yap.)"

Bilmeliyiz ki; cennet, hiçbir ibadetin karşılığı değildir. Tamamen ihsan-ı ilahidir; yani Cenab-ı Hakk'ın bir lütfudur.

İslam büyüklerinin kurtuluş reçetesinde bildirdikleri bir diğer formül de; birbirimizin gıyabında dua etmektir. Ebeveynler, evlatlarının gıyabında mutlaka dua etmelidirler. Zira, gıyapta yapılan dua için melek yaratıldığını ve yapılan duaya "amin" dediğini sevgili Peygamberimiz haber vermektedir.

Aksi halde; nefsimiz için ve desinler diye yaptıklarımızın, Cenab-ı Hakk indinde hiçbir kıymeti yoktur.

Allah ehlinden bir adam, yetmiş küsur sene birinci safta namaz kılmış. Bunu da; Allahü tealanın teşvik ettiği bir şeye duyduğu arzu sebebi ile yaptığını düşünüyordu. Gayesi Allahü tealanın emrine uymaktı. Bir gün, bir mani onun birinci safta namaz kılmasını engelledi. Bulunduğu yerdeki namazda, aklına; birinci saftakilerin, 'bu adam nerede?' diyecekleri geldi.

Bunun nefsinden geldiğini anlayıp, hüngür hüngür ağlamaya başladı ve nefsine şöyle dedi: "Beni aldattın. Halbuki ben yetmiş küsur senedir Allahü teala için namaz kıldığımı zannediyordum. Meğer, senin arzun içinmiş. Seni bulamazlarsa ne olur ki?!." Bunun üzerine tövbe etmiş ve bir daha belirli bir camide ve belirli bir yerde namaza durduğu görülmemiş...

Bayezid-i Bistami hazretleri anlatır: "Anneme karşı evlatlık görevlerimi eksiksiz ifa ediyordum. Bunları nefsim için değil, Allahü teala için olduğunu düşünüyordum. Soğuğun şiddetli olduğu bir gecede; yatalak olan annem, 'bana su getir' diye seslendi. Kalkıp hareket etmek bana ağır geldi. (Nefsine uyma duygusunu muhasebe edip, amelini geçersiz saymış ve onu sahiplenmemiş.)

Zorlanarak kalktım ve suyu anneme getirdim. Bir de baktım ki, annem uyumuş. Elimde kase olduğu halde, uyanıncaya kadar başucunda bekledim. Uyandı, kaseyi kendisine uzattım; şiddetli soğuk sebebi ile parmağımdan kopan deri kasenin kulpuna yapışmıştı. Onu gören annem çok üzüldü.
Bunun üzerine nefsime dönerek dedim ki: Yaptığın iyiliğin, Allahü teala sevgisinden olduğunu zannettiğin ibadetin boşa gitti. Zira, gördüm ki, tembelleştin ve yere çakıldın ve annenin istediği suyu ona vermek sana ağır geldi. Tembelce ve ağırdan alarak kalktın. Şayet, Allah için olsaydı, annene ihsanda bulunmak sana ağır gelmezdi. Anneye iyilik, Allahü tealanın senden istediği ve sana emrettiği bir davranıştır. Halbuki sen Allahü tealayı sevdiğini iddia ediyorsun. O'nun için yapılan ibadetin coşkusu nerede; ağırdan alarak, bu yaptığın iş nerede?!.."

Bundan dolayıdır ki sevgili okuyucularım; buyurulduğu üzere: Günahımıza bir tövbe, ibadetimize bin tövbe etmeliyiz!

16.08.2015

Pazar yazıları -5-

1966 senesinde; İstanbul İmam-Hatip Okulunda kimya dersimize gelen mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Efendi (kuddise sirrûh), bir arkadaşımızın 'niyet'le ilgili sorduğu soruya; her zamanki gibi gözlerini yumarak ve tane tane şu karşılığı vermişlerdi:

"...Yaa kardeşim! Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Mü'minin niyeti amelinden efdaldir, üstündür.) Hadis-i şerif nedir? Peygamber (aleyhisselam) sözü.. Çok mühim.. Allahü tealadan en ziyade âlimler korkar! İşte o âlimler, bir hadis-i şerif nakledecekleri zaman; abdest alır, istiğfar eder, sararır ve titreyerek o mübarek sözü söylerlerdi. Bakınız; insan iyi niyeti ile nelere kavuşuyor; sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) buyuruyorlar ki: 'Biçare ve yoksul bir adam, zengin ve Hakk'ın inayetine mazhar olmuş birinin sadaka verdiğini, malını köle azad etmek için harcadığını, insanlara cömertlik yaptığını, akrabalarını gözettiğini, mescitler yaptığını; ancak zengin insanların yerine getirebileceği ameller yaptığını görür. Halbuki kendisinde bu imkânlar yoktur. O zengine gıpta eder ve onun gibi kendisinin de parası ve gücü olsaydı, onun yaptıklarını yapmayı temenni ve arzu eder. Bu her iki insan da (zengin ve yardım eden ile fakir ve iyi niyetle zengine gıpta edip; onun gibi zengin olsa, onun gibi yardım etmeyi arzulayan) sevapta eşittir.'

Bakınız kardeşim; şimdi talebesiniz; niçin okuyorsunuz? Allahü tealaya rahat ve temiz ibadet edebilmek için ve ahiret yolunda yürüyebilmek için okuyorum. Mezun olunca da her yaptığım işte aynı niyette olununca; vazifesini yaptığı kadar hep sevap kazanır. Onun her işi ibadet olur. Dünyada kazandıkları da cabası..."

İslamiyet'in tarifinin iki şey olduğunu o mübarek zattan öğrendim: "Allahü telanın emirlerini üstün bilip onları ta'zim (hürmet) etmek, O'nun mahlukatına şefkatli ve merhametli olmaktır." İnsanlara acımanın ve onlara merhamet etmenin önemini, yine bir hadis-i şerifle; (Peygamber sözü!) vurgulayarak anlattılar: "Çok günah işlemiş, hiç iyilik yapmamış bir kimseyi Kıyamette hesaba çekerler. Ona, (sen dünyada hiç iyilik yapmadın mı?) derler. Hayır, yalnız çırağıma dedim ki, (fakir olan borçluları sıkıştırma! Ne zaman ellerine geçerse o zaman vermelerine söyle. İstediklerini yine ver, boş çevirme!) Allahü teala buyuracak ki; (Ey kulum! Bugün sen fakir, muhtaçsın! Sen dünyada benim kullarıma acıdığın gibi, bugün biz de sana acırız). Onu afv eder."

Bir arkadaşımız ise, kendilerine 'Tarikatları' sordu. Ona da; her konuda ismini zevkle andığı efendisi Seyyid Abdülhakim Efendi hazretlerinin sözünü hatırlatarak cevap verdi: "Tarikatların yasaklandığı haberi kendilerine verilince, Efendi Hazretleri; (onlar, zaten kendilerini kapatmışlardı. Kapalı olan mekânlara bir kilit de bunlar taktılar!)"

Ve; şöyle devam buyurdular:

"Tarikat müstehaptır. Bugün iman tehlikededir. İmandan sonra; haramlardan kaçınmak ve farzları ifa gelir. Müridlik devri eskilerde kaldı; şimdi muhip (sevgi) zamanıdır. İşin başı da, ortası da, sonu da sevgidir; muhabbettir.

İş, Allahü tealayı ve O'nun sevdiklerini sevmektir. Sev kurtul kardeşim!

Sevginin tarifi Mektubat-ı Rabbani'de var kardeşim; 'Sevgi itaattir.' Sevgi inanışı ve işleri ve ahlakı onun gibi olmaktır!"

Ve; yazımızı yine bir Peygamber (aleyhisselam) sözü ile taçlandıralım:

"Kişi sevdiği ile beraberdir!"

23.08.2015

Pazar yazıları -6-

Cenab-ı Hak, mahlukları sınıf sınıf yaratmış ve her sınıfa "hayırlılar" yerleştirmiş, bunların içinden de seçkinleri ayırmıştır. Hayırlılar, elbette ki, ilahi davete icabet eden mü'minlerdir. Bunların seçkinleri ise, salih Müslümanlar, veliler, nebiler ve resullerdir.

Yarattıklarından birini seçerek; O'nu en üstün kılmıştır. Zira, kâinatı O'nun yüzü suyu hürmetine yaratmış ve "O'nu âlemlere rahmet olarak göndermiştir." En iyi dualar ve karşılıklar O'nun ve Eshabının üzerine olsun! Bundan dolayıdır ki, Sevgili peygamberimiz Muhammed aleyhisselam, Cenab-ı Hakk'ın kendisine Halife olarak yarattığı insanın hem en hayırlısı ve hem de yegane efendisidir.

Fütuhat-ı Mekkiyye'de İbn-i Arabi hazretleri şöyle der: "Allahü teala, O'nu bir direk yapmış, varlık kubbesini O'na dayandırmıştır, mazharların en üstünü ve yücesi yapmıştır. Bu makam O'nun adına tarif olarak geçerlidir. Böylece O'nu, beşer toprağı var olmazdan önce bilmiştir. İşte O kişi Muhammed aleyhisselamdır. O'na karşı konulamaz ve O'ndan büyük olunamaz. O efendidir, O'nun dışındakiler ise, kalabalıktır. Hazreti Peygamber aleyhisselam, kendisi hakkında şöyle buyurur: Ben insanların efendisiyim, övünmüyorum!..

...Âriflerden bir grup şöyle der: 'Allahü teala, insanları ve cinleri kendisi için yaratmış, bu iki sınıfın dışındakileri ise, insan için yaratmıştır.' Bu konuda Hazreti Musa aleyhisselamdan aktarılan bir rivayet vardır. Allahü teala Tevrat'ta şöyle vahyetmiştir: 'Âdemoğlu! Eşyayı senin için, seni kendim için yarattım! Kendim için yarattığımı, senin için yarattığıma feda etme!' Nitekim Kur'an-ı kerimde Cenab-ı Hakk, 'İnsanları ve cinleri bana ibadet etsinler diye yarattım' (Bakara-253) buyurmaktadır."

Cenab-ı Hakk'ın seçip zirveye oturttuğu sevgili Peygamberimize verilip, diğer Peygamberlere (aleyhimüsselam) verilmeyen altı özellik şunlardır: 1-Cevamiü-l kelim olması; az sözle çok şey ifade etmesi; en muğlak konuları bile açıklığa kavuşturması ve bütün hakikatleri kendinde toplamış olması. 2-Kendisine düşmanlık besleyenlerin ve kendisine karşı savaşmak isteyenlerin kalplerine korku salınması; yardıma ve zafere mazhar kılınması. 3-Savaş ganimetinin kendisine helal kılınması. 4-Yeryüzünün tamamının kendisi ve ümmeti için temiz ve mescit kılınması. 5-Bütün insanlara elçi olarak gönderilmesi. 6-Hatem-ül enbiya yani son Peygamber olması...

İbn-i Arabi Hazretleri, O'nun (aleyhisselam) sahip olduğu "Makam-ı Mahmud'da" şu müjdeyi verir: "... İşin sonu ahirette Muhammed aleyhisselama aittir. Böylelikle Hazreti Peygamber Makam-ı Mahmud'da ortaya çıkmış, şefaat kapısı O'ndan açılmıştır. Allahü tealanın nezdinde şefaate ehil olan melek, resul, nebi, mü'min, veli, hayvan, bitki ve cansızlardan ilk şefaat edecek O'dur. Sevgili Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Rabbinin nezdinde bu kimselerin şefaat edebilmesi için şefaat eder. Böylelikle her dil ile ve her söz ile övülür.

Şefaatin başı ve ortası O'na aittir. Allahü teala şöyle buyurur: 'Melekler şefaat eder, mü'minler şefaat eder ve geride en merhametli olan kalır.' Sözün bağlamı, merhametlilerin en merhametlisinin de şefaat edeceği anlamına gelir. Allah'tan başka bir şey yoktur."

Şair (Necip Fazıl) ne güzel söylemiş:

"O, Allah'ın emriyle Kâinat Efendisi/Varlığın Tacı, varlık nurunun ta kendisi..." ve: "Sende insan ve toplum, sende temel ve bina/Ne getirdin, götürdün, bildirdinse amenna!.."

30.08.2015

Pazar yazıları -7-

Hadis-i şerifte; "Kendini bilen (tanıyan) Rabbini bilir (tanır)" buyuruyor. Velilerin önderi İmam-ı Rabbani hazretleri, Rabbini tanıyabilmenin nasıl olacağını şöyle açıklıyor: "Bir kimse kendi hakikatini, şerirlik (kötülükler) ve zıtlık ile beraber bilip, her hayır ve kemali, Allahü tealadan gelmiş (O'na ait) bilince, çaresiz, Allahü tealayı hayır ve kemali ile bilmiş olur." (3. Cilt 65. Mektup)

Bilmediğini bilen bir cehalet sahibi iken, bilmediğini bilmeyen katmerli cehalet sahibidir. Muhyiddin-i Arabi hazretleri, kişinin kendi hakikatinin muhtaçlık olduğunu söyler ve; "... Muhtaç olan kibirli olmaz; zira kendinde olmayan bir özellikle gözükmek istemek olur! Böyle bir kişi Allahü tealanın Kıyamet Günü kendilerine bakmayacağı üç sınıf insandan biridir. Bunlar: Zina eden yaşlı, yalancı hükümdar ve kibirli yoksuldur."

Cenab-ı Hakk kudsi hadiste; "Ben kulumun bana olan zannı üzereyim; hakkımda iyi zanda bulunsun!" buyuruyor. Bayezid-i Bistami Hazretleri -ki, kutlu yolun Seyyididir- "Rabbim sana ne ile ulaşabilirim ki?" diye yakardığında; Cenab-ı Hakk velilerine hitap ettiği gibi ona hitap eder: "Bana ait olmayan bir şeyle bana yaklaş!" buyurur. Bayezid; "Sana ait olmayan şey nedir ki?!" diye sual eder. Aldığı cevap ise, kulluğun özetidir: "Zillet ve yoksulluk."

Allahü tealanın rahmeti gadabını aşmıştır. Bunu açıklayan İmam-ı Rabbani hazretleri şu müjdeleri verir: "Rahmet; gadap üzerine fazla olmasa idi, bizim gibi günahkârlara, dünya ve ahirette kurtulma ümmidi olmazdı. Rahmetin çok fazla olduğundandır ki, bu miktar günah ile yeryüzünde seyr ederiz. Helak olmayıp, enva'ı nimetler ve ihsanlar ile beraber, Kıyamet Gününde kurtulacağımızı ümmid ederiz. Rahmet-i ilahi dünyada mü'mine ve kâfire şamildir. Kıyamet gününde rahmet, mü'minlere mahsus olup, kâfirler mahrum kalacaklardır." (4. Cilt, 11. Mektup)

Allahü teala insanı, bütün hakikatlerin toplayıcısı ve Âlem'deki Halifesi yaparak bütün suretlerin gücünü ona verdi. Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam; "İnsanlara teşekkür etmeyen, Allahü tealaya şükretmemiştir" buyurarak; şükrün, beşer katından Hakk katına çıktığına işaret etmiştir.

Nitekim; Allahü teala Musa aleyhisselama; "Bana hakkıyla şükret!" buyurur. Musa aleyhisselam; "Buna kim güç yetirebilir ki?!" der. Aldığı cevap ise, gerçeğin ta kendisidir: "Nimeti benden bildiğinde hakkıyla şükretmiş olursun." (Sünen-i İbn-i Mace)

İmam-ı Rabbani hazretleri insanın hakikatini 1. Cilt 45. Mektubunda açıklar:

"... İnsanların, çok muhtaç olmalarına sebep, insanda her şey bulunduğu içindir. Bunun için, her şeyin muhtaç olduklarının hepsi, insana lazımdır. İnsan muhtaç olduğu şeye bağlanır. O halde, insanların bağlılığı, başkalarının bağlılığından daha çoktur. Her bir bağlılık insanı, Allahü tealadan uzaklaştırır. Bundan dolayı, Allahü tealadan en uzak olan, en mahrum kalan mahluk insandır. Halbuki insanın her mahluktan, daha üstün olmasına sebep de yine her şeyin, kendisinde bulunmasıdır. Her şeyi kendisinde topladığı içindir ki, insanın aynası mükemmeldir. Bütün mahlukların aynalarında görünenlerin hepsi, yalnız onun aynasında, bir arada görünmektedir. Bunun için de, insan, mahlukların en iyisi olmuştur. Mahlukların en muhtacı, en mahrumu, en kötüsü de, yine bu sebepten insandır. Bunun içindir ki, Muhammed (aleyhissalatü vesselam) gibi bir Peygamber insandır ve Ebu Cehil gibi bir melun da insandır."

04.10.2015

Pazar yazıları -8-

Fuat Bol

Velilerin önderi İmam-ı Rabbani hazretleri; "... Kalp Allahü tealanın komşusudur. Allahü tealaya kalbin yakın olduğu kadar hiçbir şey yakın değildir. Mü'min olsun, kâfir olsun hiçbir insanın kalbini incitmemelidir. Çünkü asi olan komşuyu da korumak lazımdır. Sakınınız, sakınınız, kalp kırmaktan pek sakınınız! Allahü tealayı en ziyade inciten küfürden sonra, kalp kırmak gibi büyük günah yoktur...

...Kalp, yani gönül, mahlukların en üstünü ve şereflisidir. İnsan, (Âlem-i kebir)de, yani insanın dışında bulunan her şeyi kendinde topladığı için, mahlukların en kıymetlisi olduğu gibi; kalp de (Âlem-i sağir)deki, yani insanda bulunan her şeyi kendinde topladığı için ve çok basit ve hülasa olduğu için çok kıymetlidir..." buyurmaktadır. (3. Cilt 45. Mektup)

İmam-ı Rabbani'nin evlad-ı mükerremi Muhammed Ma'sum hazretleri ise;"... Kalp evvela, nefsin saltanatında ve onun idaresindedir. Hak tealanın inayeti ile nefsin hakimiyyetinden kurtula. Asl hâline dönüp, insanın kemali (olgunluğu) olan yakınlık ve ma'rifete kavuşur." Ve; "...Kalbin gaflet ve dünyaya bağlılığı, zatı ile ilgili derin bir hastalığıdır." Ve; "...Bir kalpte Allahü tealanın sevgisi ile, Hakk'dan gayrilerin sevgisi bir arada bulunmaz." Ve; "...Hakikatlerin mahalli olan kalp, Mevla'nın nazargâhıdır. Kalbin nurlanmasına çok çalışalar." Ve; "... Kalbin tasdiki ile hasıl imana (İslama) mecazi Müslümanlık denir. Nefsin iman etmesine (bağlanmasına) hakiki Müslümanlık derler." Ve; "... Kalbin işsiz ve muattal olması yoktur. (Kalp devamlı çalışır) Masiva (Hakk'dan gayri her şey) veya zat-ı ilahi ile meşgul olacaktır" buyurmaktadır.

Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam); kalbin bu hâlinden ürkmüş ve duada bulunmuştur: "Ey kalpleri çeviren! Benim kalbimi senin dininde sabit tut." Yine Hazreti Peygamberin (aleyhisselam) teşbih sanatıyla dile getirdiği bir hadis-i şerifleri vardır: "Mü'minin kalbi, Allahü tealanın iki parmağı arasındadır." Muhyiddin-i Arabi hazretleri bunu şöyle açıklar: "... Akıl hakikat ve mecazın konumunun gereğine göre; Allahü teala hakkında uzvu imkânsız görür. Parmak ise ortak anlamlı bir lafızdır, uzuv anlamına geldiği gibi nimet anlamına da gelir.

...Bize göre değiştirmek elle olabileceği için Hazret-i Peygamber de değiştirmeyi parmaklara bağlamıştır. Çünkü parmaklar eldendir ve el içindedir. Parmaklarda hız ise daha yerleşiktir. Allahü tealanın kalpleri değiştirmesi, onlarda iyilik ve kötülük niyeti yaratmasıdır. İnsan çelişik düşüncelerin kalbine art arda geldiğini hisseder. Bu durum Hakk'ın kalbi şekilden şekle sokmasıdır ve insan kalbiyle ilgili bu durumu kesin bir şekilde bilir. Bu sebeple sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam); (Ey kelpleri çeviren! Benim kalbimi senin dininde sabit tut) diyerek yakarır."

Kalp konusunda en büyük tehlike ve yanlış anlama; "sen kalbe bak, o temiz ise gerisi teferruattır..." gibi hezeyanlardır. İmam-ı Rabbani hazretleri 2. Cilt 87. Mektup'ta buna işaret ediyor ve diyor ki: "... Kalbin temizlenmesine, nurlanmasına çalışmak, her azanın, ahkam-ı islamiyyeye yapışmasına sebep olur. Yalnız kalp ile uğraşıp , ahkam-ı islamiyyeye yapışmayan mülhiddir. Doğru yoldan sapıktır. Böyle kimselerin kalplerinde ve ruhlarında bir şeyler hasıl olması, istidractır.Yani, onları derece derece, yavaş yavaş Cehennem'in derinliklerine indirirler..."

Evlad-ı mükerremi Muhammed Ma'sum hazretleri; kalbin parlaklığı için noktayı şöyle koyuyor:

"...Kalbin parlaması, ahkam-ı islamiyyeye uyması (hallenmesi) ve Peygamberimizin sünneti ile zinetlenmesi ve Allahü tealanın razı olmadığı bid'atlerden ve nefsin şehvet ve zevklerine dalmaktan kaçınmaya bağlıdır. Ve zikrin ve şeyhe muhabbetin kalbe devamlı yerleşmesine bağlıdır." (Mektubat-ı Ma'sumiyye 6. Cilt 13. Mektup)

11.10.2015

Pazar yazıları -9-

Mübarek Hocamız merhum Hüseyin Hilmi Işık hazretleri, kimya dersini 15-20 dakikada bitirir; kalan zamanı, teneffüsleri ve öğlen teneffüsünü talebelerden gelen sualleri cevaplayarak değerlendirirlerdi. O, 15-20 dakikalık kimya dersinde; kimyayı size âdeta yutturur. Orta üçüncü sınıfta onlardan gördüğüm organik kimya bilgimle; İmam-Hatip Lisesi ile dışarıdan bitirme suretiyle girdiğim klasik lise bitirme imtihanlarında kimyadan tam not alarak mezun oldum.

Konuşmalarında kendilerinden hiç ama hiç bahsetmezler; devamlı (hocası olan) Seyyid Abdülhakim Efendi hazretlerinden anlatırlardı. Seneler sonra; Hocamızın gençlik arkadaşlarını tanıdım; uzun seneler onlarla ahbaplık ettim. Onlar da Efendi Hazretlerinin talebeleri idi ve kendi hocalarını bizim gibi; kendisini görmeyen gençlerden işitince, hem çok mutlu oluyorlar ve hem de hayret ediyorlardı.

Efendiyi görmeden, onunla yaşamadan bütün bu anlatılanları nereden bildiğimizi sorduklarında; "kimya hocamızdan" demiştim. Nasıl bilemezdik ki; zira her cümlesinde o vardı.

Hocamızın arkadaşları da aynı tespiti yaparak şöyle derlerdi:

"Hilmi ağabey aramızda çok farklı idi. Çok zeki idi ve Efendi'nin en ufak bir hareketini ve sözünü; kendinden geçercesine izler, dinler ve not ederdi...

Efendi bize çeşitli dersler okuturdu; bunlardan birisi de İsaguci Mantık dersiydi. Doğrusu, bu dersten çok sıkılırdık. Hilmi Ağabey ise, her dersi olduğu gibi, mantık dersini de pürdikkat dinler ve iki saate yakın dizlerinin üzerinde kıpırdamadan, gözleri yumuk şekilde otururdu... Sonra kalkılır, namaz kılınır, yemek yenilir ve tekrar derse oturulurdu.

Bu defa, Efendi Hazretleri; 'Hilmi, önceki dersi tekrar et bakalım', derdi. Hilmi ağabey yine gözleri yumuk bir halde; tahiyyatta oturur şekilde anlatmaya başlardı. Plakta hata olabilir; Hilmi ağabeyde olmazdı. İki saatlik dersi, kelimesi kelimesine ve üstelik; efendinin vurgularını aynı şekilde yaparak dersi tekrar ederdi..."

Bir gün; Yeşilköy'deki eczanelerinin arka bölümünde; emekli bir paşa ile sohbet ederken; yine devamlı olarak Seyyid Abdülhakim Efendi hazretlerinden bahsediyor. Paşa dayanamıyor ve;

-Hilmi Bey, ben sizi dinlemeye geldim; siz ise hep Efendi'den dem vuruyorsunuz; ne sorsam hep ondan misaller veriyorsunuz. Doğrusu pek merak ettim; hep Hocam, Hocam diyorsun; senin bu Hocan sana ne öğretti?

-Bana bir şey öğretti ve o bana yetti; bana ne doğru ne yanlış, yani kim sevilir kim sevilmez, bunu öğretti...

Hocamız buyurdular ki: "Dünyada en zor şey; neyin doğru neyin yanlış olduğudur. Sevgili Peygamberimiz bile dualarında; (Ya Rabbi! Bana doğruyu doğru olarak, yanlışı yanlış olarak tanıt) diye yakarışta bulunmuştur."

Hocamızın, Efendisine karşı sonsuz bir muhabbeti ve melekleri imrendiren bir edebi vardı! Mübarek kalpleri incinir endişesiyle; ömrü boyunca bir kere olsun mübarek yüzlerine bakmadılar, bakamadılar. Bakamadıkları o mübarek gözlerin hasretiyle ve delice aşkıyla bir ömür yandılar.

Ve yine onlardan işittikleri şu dizeleri, inleyerek terennüm ederlerdi:

"Zi hicr-i dositan hun şud, derun-i sine can-ı men. Fırak-ı hemnişinan soht magz-ı üstühan-ı men." (Sevdiklerimin ayrılığı ruhumu kan ağlatıyor. Dostlarımdan ayrı kalmamın hasreti iliklerimi yakıyor...)

Bunları, ehline yadigâr kalsın diye yazıyoruz. Sırası gelmişken bir sırrımı da ben vermiş olayım: Hiçbir zaman olmadığım ve olamayacağımı bildiğim için; onlar sağ iken, talebeleri olduğumu asla söylemedim; utandım ve imtina ettim. Vefatlarından çok az önce; Said Arvas ağabey ile ziyaretlerine gidip ellerini öpmek ve uzunca süre sohbet etmek nasip oldu. Dua etmek için tanımak istediklerinde; "Gazeteden Fuat Bol abi" demekle yetindik.

.Onlar "Silsile-i zeheb"le (Altın Halka) buluşup hasret gideriyor, biz ise kendi derdimize yanalım!

Ve illa ki; onların şefaatlerini; ehil ve na-ehil olarak umalım ve bekleyelim.

18.10.2015

Pazar yazıları -10-

Yaratılışın temeli ve sebebi sevgidir. Bir kudsi hadiste Cenab-ı Hakk; "Ben bir hazineydim; bilinmek istedim. Mahlukatı yarattım, onlara bilindim, onlar da beni bildi" buyurur.

İman dahi sevgi temeli üzerine oturur. Allahü tealayı ve sevdiklerini sevmek, O'nun sevmediklerinden yüz çevirmek ve onları sevmemek, imanın olmazsa olmaz şartıdır.

İbn-i Arabi Hazretleri sevgiyi üç mertebe olarak belirtiyor ve bunları şöyle izah ediyor: "Birincisi tabii sevgidir ki avamın sevgisidir. Bunun neticesi, hayvani ruhta meydana gelen birleşmedir. Seven ve sevilenin ruhu, haz ve şehvet coşkusu ile sahibi için tek bir ruh hâline gelir... İkincisi ise, ruhani-nefsi sevgidir. Bunun gayesi ise hakkını yerine getirmede ve kadrini bilmede sevgiliye benzemektir. Üçüncüsü ise ilahi sevgidir. Bu ise, Allahü tealanın kulu, kulun da Allahü tealayı sevmesidir. Nitekim Cenab-ı Hakk; 'O onları, onlar da O'nu sever' buyurur. (Maide-54)

...Sevgiyi tanımayan kimse, onu bilmemiştir. Ondan bir şey tatmayan kimse, onu tanımamıştır. Ondan 'kandım' diyen kimse, sevgiyi tanımamıştır. Sevgi, doyması olmayan bir içecektir. Kalp gözü kapalı ve gözleri perdeli olan birisi; 'bir kadeh içtim, bir daha susamadım' der. Halbuki gönüller sultanı Bayezid-i Bistami şöyle der: 'Adam dediğin denizleri yudumlasa bile, dili susuzluktan dışarı çıkan kimsedir.'

... Mecnun'la (Kays) her ne konuşulsa, 'Leyla, Leyla!' derdi. Çünkü onu kaybettiğini tahayyül ediyordu. Halbuki öyle değildi. Tahayyül edilen suret o kadar yakındı ki, artık Leyla'yı göremiyor ve yitiren biri gibi onu arıyordu. Bakınız! Bizzat Leyla dışarıdan kendisine gelip onun sureti Kays'ın hayalindeki Leyla'dan aldığı suretle uyuşmadığında, hayalindeki suretle çarpıştığını görmüş, hayalindeki suretin kaybolacağından endişe ederek şöyle demişti: 'Benden uzak dur! Çünkü seni sevmek, beni senden alıkoydu.'

Burada Kays, söz konusu hayali suretin bizzat sevginin kendisi olduğunu söylemiş ve Leyla! Leyla! diyerek onu aramaya devam etmiştir..."

Sevgi yukarıdan aşağıya doğrudur. Cenab-ı Hakk âlemi sevmeseydi, âlem O'nu sevemezdi.

Nitekim, Allahü tealanın insanlara olan sevgisinde de buna işaret vardır: "O onları, onlar da O'nu sever' (Maide 54). Bu durum, beşer planında da böyledir; büyükler küçükleri sevmeli ki, küçükler de büyükleri sevebilsin.

Sevgili merhum Enver Ağabey, mübarek hocası Hüseyin Hilmi Işık'tan (kuddîse sirrûh) aldığı şu ölçüyü kendisine rehber edinmişti: 1- Güven, 2- Aşk, 3-Peki demek... Beşeri münasebette bu sıranın takip edilmesinin gerektiğini söyler ve güvenmeden sevmenin veya peki demenin;

beklenilenin tam tersi sonuçlar doğurabileceğini ifade ederdi. Çünkü; 'aşkta merhamet yoktur'; yanlış birisini sevmenin ve güvenilmeyecek birisine peki demenin insanı felakete sürükleyeceğine işaret ederdi.

Sevgi itaattir; öyle ki, sevilenin hâlleriyle hâllenmektir. En ileri hâli ise, kendi benliğinden sıyrılıp sevilende yok olmaktır!

Allahü teala, insanları kendisine kavuşturacak sevgiye kase olarak, insan kalbini yarattı ve buna; sevgililer sevgilisi Muhammed aleyhisselamın kalbini vasıta kıldı. O'nun (aleyhisselam) kalbinden fışkıran nurlar ve feyizler (Allahü teala sevgisi) bütün âleme yayılmaktadır. Bu sevgi pınarından ziyadesiyle beslenen gönüller, evliya kalpleridir. Onları tanıyan ve seven her şeye kavuşur.

Kavuşanlara, Cennet nimetleri afiyet olsun!

25.10.2015

Pazar yazıları -11-
Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselam; "rütbelerin en üstünü ilim rütbesidir" buyurur. Ve; "gıpta edilmesi gereken iki insandan birini; kendisine İslami ilimlerin ihsan edilip, hâl, hareket ve hayatını o bilgilere göre tanzim ve tayin eden kişi" olarak belirtir. Nitekim, insanın şerefi, kıymeti, ilim ve edebi ile ölçülür. Malı ve baba ve dedeleri ile değil!. İbn-i Arabi ise; "bilgi niteliğinden daha şerefli bir hâl yoktur. Secde hâlinden daha şerefli bir hâl yoktur. Çünkü secde, köklerin bilgisine ulaşmaktır" der.

Hazret-i Âdem'in meleklerden üstünlüğünü Cenab-ı Hakk şu âyet-i kerime ile açıklar: "Âdem'e bütün isimleri öğretti" (Bakara 31). Bu öğretişten sonra meleklere şöyle buyurur: "Âdem için secde ediniz" (Bakara 34).

İbn-i Arabi, Fütühat-ı Mekkiyye'sinde bu hususu şöyle izah eder: "...Bu secde, kendilerine bilgi öğrettiği için öğrencilerin öğretmene yaptığı secdedir. 'Âdem için' ifadesi, illet ve sebeplilik bildirir. 'Âdem için secde ediniz' demektir. Âdem'den dolayı Allahü teala için yapılan secde, Allahü tealanın kendisiyle ve Âdem'de yarattığı şeyle ilgili bilgiyi öğrettiği için bir şükür secdesi idi. Böylelikle melekler bilmediklerini öğrenmiş, Âdem de kendilerine öğretmekle onlara karşı öncelik elde etmiştir. Âdem aleyhisselam bu konuda onların üstadıdır.

Ondan sonra ise bu hakikat, Hazret-i Muhammed aleyhisselamın dışında kimsede ortaya çıkmamıştır. Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam; 'Bana cevami'ul-kelim verildi' demiştir. Bu, Âdem hakkında söylenen bütün isimler demektir..."

Şu halde Hazret-i Âdem vekil, Hazret-i Muhammed eleyhisselam asıldır. Nitekim bir hadisi şerifte şöyle buyurur: "Âdem ve onun altında bulunanlar sancağımın altındadır." Hazret-i Âdem, su ile toprak arasında iken yani henüz yaratılmamışken Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselama makamı bildirilmiş ve O'na "cevamiu'l-kelim" özelliği verilmiş, O da bunu öğrenmiştir.

Dolayısıyla; Liva'ul-Hamd (hamd, övünç sancağı) Ahirette, sevgili peygamberimizin elinde olacaktır.
İlmin kıymeti ve şerefi, sahibini marifet ehli kılmasındandır. Marifet, Allahü tealayı tanımak, bilmek demektir. Allahü tealayı tanıtmayan ilim yüktür ve sahibini şiddetli azaptan kurtaramadığı gibi, misliyle azaba düçar olacaktır. İlim, kişiye evvela kendini tanıtır; bilahare Rabbini tanıtır. "Kendini bilen Rabbini bilir" buyurulmuştur.
Kendini bilmek yokluğunu bilmektir; nitekim Mektubat'ta; "Kamış 'boşum' dedi, şekerlendi/Ağaç 'benim' deyip yükseldi, baltayı yedi!" buyurulur.

Bakınız bir Allah dostu ne diyor: "Allahü teala karşısında varlık hâlindeki durumu yokluk hâlindeki gibi olan kimse, Allahü tealaya hakkını veren kişidir."

Şair Lebid ne güzel söylemiş: 'Allah'tan gayrı her şey boş (batıl).

Ve bizim şairimiz (Üstad N. Fazıl) ne güzel hecelemiş:

"Tutuşturanlar, lügat kitabını elime,

Bilsin: Allah'tan başka bilmiyorum kelime." Ve;

"Ellerime uzanan dudakları tepeyim;

Allah diyen, gel seni ayağından öpeyim!"

01.11.2015

Pazar yazıları -12-

Cenab-ı Hakk Kur'an-ı kerimde, "Sabredenlerin mükafatları (ödülleri) hesapsız verilecektir" (Zümer-10) buyuruyor.

Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, Muaz bin Cebel'e yazdırdığı bir taziye mektubunda buyuruyor ki: "...Muhakkak bilmeliyiz ki, kendi varlığımız, mallarımız, servetimiz, kadınlarımız ve çocuklarımız, Allahü tealanın sayısız nimetlerinden, tatlı faydalı ihsanlarındandır. Bu nimetleri, bizde sonsuz kalmak için değil, emanet olarak kullanmak, sonra geri almak için vermiştir. Bunlardan, belli bir zamanda faydalanırız. Vakti gelince hepsini geri alacaktır.

Allahü teala, nimetlerini bize vererek sevindirdiği zaman, şükretmemizi, vakti gelip geri alarak üzüldüğümüz zaman da sabretmemizi emreyledi... İyi bil ki, ağlamak, sızlamak, derdi belayı geri çevirmez. Üzüntüyü dağıtmaz! Kaderde olanlar başa gelecektir. Sabretmek, olmuş bitmiş şeye kızmamak lazımdır..."
İmam-ı Rabbani hazretleri 3. Cilt 14. Mektupta; "Belanın kalkmasına dua edip, afv ve afiyeti rica ederiz" buyurarak; Hazret-i Eyyüp aleyhisselamın düçar olduğu belalara karşı gösterdiği sabra ve mahut belalardan kurtulması için yaptığı duaya işaret etmiştir.

İbn-i Arabi hazretleri; "Sıkıntıları kendilerinden kaldırması için, Allahü tealaya sızlanmak sabra zarar vermez" diyerek; o da Eyyüp aleyhisselamın tavrına dikkat çeker. Şöyle ki: "... Eyyüp aleyhisselam kendisine ulaşan belayı kaldırmasını Rabbinden istemişti: (Bana zarar temas etti, Sen, merhametlilerin en merhametlisisin! Enbiya-83)... Rabbi de onun duasını kabul etmiş, içinde bulunduğu güçlüğü kaldırmış, (Biz onun duasını kabul ettik. Enbiya-84) âyetiyle de duasının belanın kaldırılmasıyla ilgili olduğunu ortaya koymuştur. Allahü teala onun çektiği sıkıntıyı ortadan kaldırmış olsa bile, onun sabrını övmüş, bu konuda şahitlik yaparak şöyle buyurmuştur: (Biz onu sabreden olarak bulduk, O ne güzel kuldu. O bize çok yönelirdi. Sad-44) Yani, kendisini sınadığımız hususta, daima bize iltica ederdi. Cenab-ı Hakk, Eyyüp aleyhisselamı kulluğu sebebi ile de övmüştür. Zararın kaldırılışında, belanın aşılmasında Allahü tealaya dua etmek bu yolda hedeflenmiş meşru sabırla çelişseydi, Cenab-ı Hakk onu 'sabreden' diye övmezdi..."

Varlığımız Allahü telaya aittir. Bizi var eden ve varlıkta durduran O'dur. Sahip olduklarımız, hep O'nun bize verdikleridir. Verirken; O'nun bize ihsanlarından verdiğimizin şuurunda olmalıyız.
Nimeti ihsan etmenin yanında, bir de onu bağışlamanın niyet ve kararlılığını veriyor. Biz ise yalnızca birer vasıtayız.

Dua etmek, Cenab-ı Hakk'a yakarışta bulunmak, belanın defini istemek; O'nun kazasına (takdirin vuku hâli) karşı gelmek değildir. Hem kadere razı olacağız ve hem de kaderin gereği olan şey karşısında Rabbimize dua edeceğiz.
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam; yıkılmaya yüz tutmuş bir binanın yanından geçerken hızlıca yürüyünce, kendisine;

-Ya Resulallah! Allahü telanın kazasından mı kaçıyorsun? Diye sorduklarında:

-Evet, Allahü tealanın kazasından O'nun kaderine iltica ediyorum! buyurmuştur.

08.11.2015

Pazar yazıları -13-

Kalp, Mevla'nın nazargâhıdır. Cümle âlemin hülasası insan, insanın hülasası da kalptir. Kalp hiçbir zaman boş kalmaz; ya Allahü tealanın sevgisi ile ya da O'ndan gayrısının sevgisi ile doludur. İmam-ı Rabbani Hazretlerinin mükerrem oğlu Muhammed Ma'sum Efendi; "Kalp evvela, nefsin saltanatında ve onun idaresindedir. Hak tealanın inayeti ile nefsin hakimiyetinden kurtula. Asl hâline dönüp kemali (olgunluğu) olan yakınlık ve ma'rifete kavuşur" buyurmaktadır. (6. Cilt, 175. Mektup)

Demek ki, kalbin yaratılış hâli, yani aslı; tertemiz bir cevher olup; Allahü tealayı tanımaya ve O'na (azze ve celle) yakin olmaya layık ve müstahaktır. Onu kirleten ve karartan ve Cenab-ı Haktan uzaklaştıran, nefsin isteklerine tabi olması ve insanın zararına olan işleri işlemesidir.

İnsan, dünyada her neyi severse (mal, mevki, şöhret, evlat vb.); bunların hepsi kendi nefsi içindir.

Halbuki Cenab-ı Hak, kurtuluş yolunu apaçık bir şekilde gösteriyor: "Ey sevgili Peygamberim! (aleyhisselam) Ol hicreti terk edenlere de ki, eğer sizin babalarınız ve oğullarınız ve kardeşleriniz ve zevceleriniz ve aşiretiniz ve kesb olunmuş mallarınız ve kesadından korktuğunuz ticaretiniz ve hoşnud olduğunuz meskenleriniz, Allahü tealadan ve Resulünden ve O'nun yolunda cihaddan sizlere muhabbetli ise, imdi; Allahü tealanın acele (hemen) ve sonra gelecek ukubat (büyük azap) emrine hazır ve muntazır olun. Allahü teala itaatten huruç eden kavme tevfik ve hidayet vermez." Tevbe Suresi 25. âyet)

Demek oluyor ki; insanoğlunun başına gelen ve daha sonra (Âhiret) gelecek bütün azaplar; sevgide, Allahü tealayı ve O'nun Resulünü ötelemesindendir. Yani kalbini, Allahü tealanın ve Resulünün dışındakilerin muhabbetiyle doldurmasındandır. Bu iki ayrı sevgi birbirine zıttır. Birinin olduğu yerde diğeri bulunamaz. Yani, ya Allahü teala, ya gayrısı sevilir.

Burada ölçü; Allahü teala ve Resulü gerçek manada sevildikten sonra, bu sevginin gereği olarak; onların emrine uyulur. Bundan böyle; yalnızca onların buyurdukları kişi ve nesneler; yine onların buyurdukları miktarda sevilecektir. Dolayısıyla bu sevdiklerimizi de Allahü teala ve Resulü için seveceğiz!

Şayet, kalp aslına döner, İlahi sevgiyle dolarsa; hem kendini ve hem de Rabbini tanır ki, bu tanıma ona başta kendisi olmak üzere her şeyi unutturur! Ma'rifete kavuşan kalp, Allahü tealadan gayrısını görmez. Zira hayal olana bakmaz; bakamaz ki, nasıl görebilsin?!

Allahü tealayı unutup dünyaya dalanların hâlini ise, sevgili Hocamız Hüseyin Hilmi Işık Efendi ne güzel özetlemişti: "Derdi dünya olanın, dünyalar kadar derdi olur!"

Sevgililer sevgilisi Peygamberimiz de (aleyhisselam); "Dünyanın peşinde koşanı dünya, peşinde koşturur. Allahü tealanın peşinde koşanın peşinde ise, dünyalar koşturulur!" buyurmaktadır.

İmam-ı Rabbani hazretleri, Mektubat kitabının 1. Cilt 175. Mektubunda; özetle şöyle demektedir: "... İnsana Cenab-ı Hak'dan feyiz ve nimetler devamlı gelmektedir. Kula verilen bütün bu maddî ve manevî nimetler bir an kesilse, onun vücut (varlık) ve kemalat-ı tabi'asından bir eser kalmaz. (Zira her an O'nunla var; her şeyi ile O'na muhtaç) Kula lazımdır ki, göz açıp kapama anı kadar bile Rabbinden gafil olmaya. Ve devam-ı huzur ile sıfatlana. Büyük hüsran ve şaşılacak şeydir ki, nimeti vereni unutup nimetlere dalar. Ve kendisine nimet verene yönelmez ve O'ndan yüz çevirir..."

15.11.2015

Pazar yazıları -14-

Çerçeve

Sadi-i Şirazi, insanı; "bir damla kan ve bin endişe!" diye tanımlar. Aynı endişeyi; bizim şairimiz Necip Fazıl’ın hecelemesi ise:

"Hep nefs çıkar karşıma, ölüp ölüp dirilsem; İnsandan kaçmak kolay; kendimden kaçabilsem..."
O insan ki, yüceler yücesi ‘Teklif’e muhatap ve bu yüzden üstünler üstünü; muhatap olamamanın ezikliği yüzünden de aşağıların en aşağısı!..

İnsan, Allahü tealanın yeryüzündeki halifesi.. Nasıl yüce olmasın ki; Allahü tealayı ondan başkası kalbine sığdıramamış.. Allahü teala onun manasının dışında hiçbir şeyde yetkin bir surette tecelli etmemiştir.
Ve, velilerin önderi İmam-ı Rabbani hazretlerinin tespitleriyle insan: ‘İnsan mahlukatın en çok muhtaç olanıdır. Ve her neye muhtaç ise, ona alaka duyar. Her duyduğu alaka, onu Allahü tealadan uzaklaştırır.

Bu sebepten, bütün mahlukatın en ziyade mahrumu insan olur." (1. Cilt 45. Mektup)
Ve; "...insan öyle bir topluluktur ki, âlem-i kebirde yükseklikler ve aşağılıklardan her ne mevcut ise, insanda dahi vardır." (1.cilt 307. Mektup); "...insanın yaratılmasından maksat, yağlı ve leziz yiyecekler, güzel ve nefis elbiseler, mal ve mülk toplamak, nimetlenmek, oyun ve eğlence değildir. Yaratılmasından maksat, Allahü tealaya karşı gönlü kırık, boynu bükük olmak ve yalvarmak içindir." (1. Cilt 206. Mektup)

Kâinatın özeti insan, insanın özeti kalptir. İnsan, halife-i rahmandır; zira Allahü teala Âdem'i kendi suretinde yaratmıştır.
Nazargâh-ı ilahi olan kalbe Allahü tealanın gayrındakilerin sevgisini yerleştirip harap etmemeli; zira onun harabiyeti, diğer uzuvlarıyla beraber insanı felakete sürükler.

Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) bir hadis-i şeriflerinde; "Mü’minin niyeti amelinden üstündür" buyuruyor. Allahü teala ise, kudsi hadisinde; "Ben sizin suretlerinize ve yaptığınız işlere bakmam. Yaptıklarınızı ne niyetle yaptığınıza bakarım!" buyuruyor. Kalp bu kadar önemlidir; yapılan bütün işlerin, zikirlerin, fikirlerin mihenk taşıdır.

Namaz kılıyorsun, iyilik yapıyorsun. Niye; ne için bütün bunlar? Allahü tealanın rızası için değil de; desinler için ise; yarın ahirette onlara; "Dünyada iken, bu yaptıklarınızın karşılıkları verildi. 'Desinler' diye yaptınız; onlar da dediler, o hâlde bizden ne istiyorsunuz?! Yahut da; Ahmet’e çalışıp da ücretini Mehmet’ten istemek uygun olur mu?!." denilecektir.

Kalbin ve ondaki niyetin ehemmiyetine dikkatinizi çekerim sevgili okuyucularım; bazen kalpten geçen bir niyet yerine getirilmez veya getirilemez. O temiz niyete, icra edilenden çok daha fazla sevap verilir.

Çünkü, o iş yapılırken gurur-kibir olabilir. Niyet ise, saftır-katışıksızdır. Bunu da Allahü tealadan başkası bilemez. Bundan dolayıdır ki; sevgililer Sultanı (aleyhisselam); "Ya Rabbi! Niyetlerimizi ıslah eyle; yani, halis niyet etmemizi nasip eyle" diye yakarmış ve biz ümmetine de öğütlemiştir.

Kalpte haram işleme arzusu (niyeti) kalmayınca; onu saadet hayatına kavuşturacak Allahü tealanın sevgisi kendiliğinden dolar. Ve böylece her şeye bakışı değişir. Zira gerçeği gerçek olarak, hayali hayal olarak görür.
22.11.2015

Pazar yazıları -15-

Şair Nâbiğa, sevgililer sevgilisi Muhammed aleyhisselamı şu dizeleriyle övmeye çalışır:

"Nazar kıl! Allahü teala sana öyle bir mülk vermiş ki,

Başka her mülkün onun altında titrediğini görürsün.

Çünkü sen güneş, diğer hükümdarlar (peygamberler) ise ancak yıldızdır,

Sen doğduğunda onlardan hiç birisi görünmez."

Ve; bizim şairimiz Üstad Necip Fazıl’ın, Allahü tealanın sevgilisine vurgu yaptığı dizesi:

"Düşünüyorum: O’ndan evvel zaman var mıydı?

Hakikatler, boşluğa bakan aynalar mıydı?!"
Evet; bütün peygamberler (aleyhimüssalevat), bütün zamanların peygamberi Muhammed aleyhisselam gibi, yaratılışları gereği; Allahü tealaya âşık.. Muhammed aleyhisselamın, seçilmişlerin önderi olarak yüceliğine bakın ki; Allaha teala da ‘Habibim’ deyip kendisine âşık!..
Cenâb-ı Hakk, kudsi bir hadiste; "Bilinmez bir hazine idim; bilinmek-tanınmak murat ettim" buyurur. Peygamber efendimiz (aleyhisselam), "Hazreti Âdem su ve toprak arasında iken ben peygamberdim" buyuruyor. Allahü teala O’nu "cevami’ül kelim" evvelkilerin ve sonrakilerin bilgilerinin sahibi, bilge (hakim) olarak yarattı. Bilinmeyi ve tanınmayı O’nunla başlatıp O’nunla bitirdi. Zira en ekmel (üstün) tanıma ve bilme O’na aitti.

Nitekim O; "zaman döne döne, devrini icra ede ede, Allahü tealanın kendisini var ettiği gündeki hâline dönmüştür" buyurmuştur. Bu hâli İbn-i Arabi hazretleri şöyle açıklar: "Hüküm ilk devirde batınî olarak kendisine ait olduğu gibi bu devirde zahirî olarak O’na, yani Hazreti Muhammed aleyhisselama aittir… Böylece; dünyada her yön ve mana ile Hazreti Peygamberin aleyhisselam üstünlüğü ve efendiliği sabit olmuştur. Allahü teala şefaat kapısını açmasıyla kıyamet gününde Hazreti Peygamberin aleyhisselam diğer insanlar üzerindeki üstünlüğünü ve efendiliğini de tespit etmiştir. O günde şefaat yalnızca O’na (aleyhisselam) ait olacaktır. Hazreti Peygamber aleyhisselam diğer peygamberlerin şefaat etmeleri için de şefaat edecektir. Evet; O, melekler için de şefaat edecektir. Allahü teala O’nun şefaati vesilesi ile melek, resul, nebi ve mü’min gibi şefaat hakkı olan herkese şefaat izni verecektir..."
Hazreti Âişe vâlidemiz (radıyallahü anha) O’nu tavsif ederken; "Her anında Allahü tealayı zikrederdi" buyurur. Yani, uyurken bile agâh (kalbi uyumaz, sürekli zikrederdi) idi.

Ahlak-ı hamide (en üstün ahlak) sahibi olması; kendi ifadeleriyle; "Beni Rabbim terbiye etti!" keyfiyetinin gereğidir. Öyle ki, hiçbir Peygamberin kullanmadığı şu ifade O’nun mübarek dudaklarından dökülüyor: "Bana dünyanızdan üç şey sevdirildi. Güzel koku, kadın ve gözümün nuru namaz!" Dikkat ediniz sevgili okuyucularım; "dünyanızdan" buyurarak; insanın bu dünyaya ait olmadığını vurguluyor ve ayrıca; sevdim buyurmuyor, sevdirildi diyor!

Bu hâl O’nun aleyhisselam teveccühünü gösteriyor. Yani Allahü tealadan gayrı her şeyden yüz çevirdiğini; herhangi bir varlığa bakmadan, bütünüyle ve yalnızca Cenâb-ı Hakk’a yönelmiş olduğunu; kısaca; "Ölmeden evvel ölümü tattığını!" ifade buyuruyor.
Nitekim; sadık dostu Hazreti Ebubekir’in, Medine sokaklarında dünyadan azade yürüyüşüne bakıp; "Yürüyen bir cenaze görmek isteyen Ebu Kuhafe’nin oğluna (Hazreti Ebu Bekir’e) baksın!" buyurur.
O (aleyhisselam) ki, o yüzden varız. Cenâb-ı Hakk, kudsi hadiste: "Ey Habibim! Sen olmasaydın göğü, yeri, cenneti ve cehennemi yaratmazdım"- ki, buna Allahü tealanın dışındaki her şey eklenmiştir- buyurur.
Ne mutlu bize ki, böyle şanlı bir Peygamber’e (aleyhisselam) ümmet olmuşuz! Ne kadar sevinsek ve şükretsek azdır.

29.11.2015

Pazar yazısı -16-

Üstad Necip Fazıl ruhunun derinliklerindeki ‘Peygamber’ aleyhisselam aşkını şu dizelerle terennüm eder:

Sen, fikir kadar güzel;

Ve tek, birden daha tek!

Itrını süzmüş ezel;

Bal sensin, varlık petek…

Sensin ölüme hisar;

Bâkisi hep inkisar…

Sar bizi, çepçevre sar,

Rahmet rüzgârı etek!..

Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, insanın ve insanın dışındaki âlemlerin varlık sebebidir. Yani, yine Üstad’ın tabiriyle; ‘O aleyhisselam ki, o yüzden varız.’ Dolayısıyla; insanoğlu için en yüce hâl, O’na benzeme, O’nun gibi olma keyfiyetidir. O’na benzemenin ne demek olduğunu bilen Allah dostları; en ufak bir harekette O’nun gibi olmayı dünyalara ve hatta ahirete değişmezler.

Dışarıdan bakılınca en bariz vasfı; hep düşünceli ve devamlı hüzünlü hâlde bulunmasıdır. O aleyhisselam, sonsuzluk diyarının sultanıdır; zira O’nun hamurunu Cenab-ı Hakk, sevgi çamurundan yaratmıştır. Kendi suretinde yarattığı insana üfleyerek ‘can’ vermiş ve bu yaratılışın en zirve-mükemmel örneğini, bal misali süzerek seçmiş ve adına Muhammed (övülmüş)-Mustafa (seçilmiş) sallallahü aleyhi ve sellem diyerek O’nu âlemlere rahmet olarak göndermiştir.

Rabbi, O’nu (aleyhisselam) o kadar sevmiş ve o denli sevimli kılmış ki; O’nu kendi sıfatları ile bezemiş ve O’na bazı isimlerini vermiştir. Mesela; O’na (aleyhisselam) ‘YA-SİN’ diye hitab ederken: ‘Ey! Bahr-i yakinimin sebbahı olan Habibim- Beni en ziyade bilen-anlayan, seven ve hürmet eden Sevgilim!’ buyurmuştur.

Bu cümleden olarak; Ahzab suresi 6. Ve 56. Âyet-i kerimelerde mealen: ‘Peygamber, mü’minlere kendi-öz canlarından daha yakın… Allahü teala ve melekleri Habibine salevat ediyor ve mü’minlerden de O’na salevat getirmelerini ve tam bir teslimiyetle selam vermelerini istiyor.’ Cenab-ı Hakk’ın salevatı, O’nu rahmetine gark etmek ve Onun şanını yüceltmektir.
Merhametlilerin en merhametlisi olan Allahü teala O’nu (aleyhisselam) öyle nazik, ince ruhlu, şefkat ve merhamet deryası kılmış ki; kendi mukaddes isimleri ‘rauf ve rahim’ ile O’nu isimlendirmiştir: ‘Andolsun size öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız O’na çok ağır gelir. O, size çok düşkün, mü’minlere karşı çok şefkatlidir, çok merhametlidir.’ (Tevbe suresi 128. Âyet meali)
O’nun aleyhisselam, ‘elbette yüce bir ahlak üzere olduğunu' (Kalem-4) ve ‘bütün insanlara ancak müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderildiğini’ (Sebe-28) ve ‘Andolsun ki, Resullullah sizin için, Allahü tealaya ve ahiret gününe kavuşmayı umanlar ve Allahü tealayı çok zikredenler için güzel bir örnek’ (Ahzab-21) teşkil ettiğini; bizzat Cenab-ı Hakk Kur'an-ı kerimde mealen buyuruyor.

İşte; sevgili Peygamber Efendimizin; idrakimizin çok uzağındaki üstünler üstünü yaratılışına bir nebze olsun işaret ettiğimiz bu yüce hâlinden dolayı; İmam-ı Muhammed Ma’sum hazretleri Mektubat kitabının 4. Cilt, 128. Mektubunda bu hususa dikkat çekerek buyuruyor ki: ‘Resullullah’ın (sallallahü aleyhi ve sellem) muhabbeti her şeyden ve kendi nefsinden ziyade olmayınca, iman tamam olmaz!’

Cenab-ı Hakk anlayışımızı artırsın ve Habib-i mükerremine uymakla şereflendirsin ve şefaatlerine nail kılsın. Amin.

06.12.2015

Pazar yazıları -17-

Sevgili okuyucularım; bugünkü Pazar yazısında sizlere; 60’lı senelerde İstanbul İmam-Hatip Okulu’nda kimya dersimize girip bize kimya dersini öğretmenin yanında, tabir caizse vücut kimyamızı da değiştiren hocamız muhterem Hüseyin Hilmi Işık (kuddîse sirrûh) efendiden bahsetmek istiyorum.

Bunun sebebi ise; ömürlerinin dört duvar arasında; evinde ve başta Bayezid Kütüphanesi olmak üzere çeşitli kütüphanelerde geçmiş olmasındandır. Çok arzu etmelerine rağmen; zamanın şartları ve darlığı yüzünden sevenleri ile topluca bir araya gelip sohbet edememesidir. Hasretini çektiği sevenlerinin, bu arzularını karşılamak için şöyle buyurmuşlardı: "Bizi arzulayan ve görmek isteyen, kitaplarımızdaki satırların aralarında bulabilirler!"

Mübarek Hocamızın en temel özelliği; Allahü tealaya, O’nun sevgili Peygamberine (aleyhisselam) ve onların yolunda olan İslam büyüklerine karşı, aşkla muhabbet beslemesi ve hayatlarının her anını onların talepleri istikametinde âdeta bir cetvel gibi şekillendirmesidir.

"Ben" dediği işitilmemiştir; "Bizde bizden hiçbir şey yok; ne varsa hepsi Efendi Hazretlerindendir (Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri -kuddîse sirrûh-). Zira biz, Onları tanımadan evvel, tam aksi istikamette idik; onlar bizi oradan aldılar bu yola koydular. Artık, bu yolda ne elde ettiysek hepsi onların sayesindedir. Bütün bu nimetleri kendimizden bilirsek, nankörlük etmiş oluruz..."

Her anında; Hocaları S. Abdülhakim Arvasi hazretleri gözlerinin önündeymiş gibi davranır ve sözlerinde hep O’ndan; O’nun mübarek ders ve sohbetlerinden bahsederlerdi. Bu anlatım tarzında o kadar ileri giderdi ki; bir gün bir dostu dayanamamış ve; "… hep Hocam, Hocam diyorsun. Bu senin hocan sana ne öğretti ki, her şeyde ona atıf yapıyorsun?" diye sormuştu.
Mübarek Hocamız, dostuna şu karşılığı vermişti: "Bana bir şey öğretti; böylece her şeyi öğrenmiş oldum. O bir şey de; kim iyi, kim kötü.. Yani kim sevilir, kim sevilmez!"

Bu ise, İslamiyet’in olmazsa olmazı olan imanın ta kendisi idi. Nitekim; Mektubat-ı şerifte ne buyuruluyor: "İman var ne yok; iman yok ne var?!"

Mübarek Hocamızdan ziyadesiyle yansıyan en mümeyyiz vasıflar; onların dakikliği, tertip ve düzenli oluşları ve çok ama çok çalışkanlıklarıdır.

İsimleri ile müsemma idiler; yumuşak huylu ve ağırbaşlıydılar. İslamiyet’e ve sevgili Peygamberimize dil uzatıldığında; o yumuşak (hilm) hâlinden eser kalmaz ve âdeta aslan kesilir ve muhatabına en yüksek perdeden gürler ve onu silindir gibi ezip geçerdi.
Söz konusu din-diyanet olunca, akan sular durur; çok mühim de olsa dünya işlerini bırakır; dinini öğrenmek isteyene koşardı. Mektupla kendilerine sualler sorulur, bunlara cevap için; İstanbul içinde veya dışındaki köylere, ilgililerin ayaklarına giderek cevap verirlerdi.

Yolda giderken kahve önlerinde miskin miskin oturanları gördüğünde çok hayıflanır, hayret eder ve şu niyazda bulunurdu: "Ya Rabbi! Bu kulların zamanlarını zayi ediyorlar; ne olur; boşa geçirilen bu vakitleri bana ver!"

İmam-Hatip’te okurken Bayezid Kütüphanesi’ne sıkça giderdik. Her giden arkadaş, mübarek Hocamızı orada görürdü. Aramızda en sık giden Yakup Aşkın arkadaşımız; "Ne zaman gitsem kimya hocamız orada; ben böyle bir şey görmedim. Hocamızın ömrü kitaplar arasında geçiyor!" derdi.
Evlerinde, gün ve geceler boyu süren sürekli çalışma sonucunda öylesine yorulurlardı ki; "...başımdaki takkenin ağırlığını hissediyorum!" buyururdu.

Tembelliğin en iyi ilacının namaz kılmak olduğunu söyler ve; "...elimde değil, tembeli, bir de hanımına karşı kötü davrananı sevemiyorum!" buyururdu.

Derste; hadis-i şerif nakledeceği zaman; önce, hadis-i şerifin ehemmiyetine dikkat çeker ve "Peygamber (aleyhisselam) sözü, çok mühim kardeşim" diyerek; o bembeyaz tenleri pembeleşir ve öylece anlatır ve bizler de o çocuk hâlimizle iliklerimize kadar, söylenenleri hissederdik.

Hani, Hazret-i Ebu Bekir (radıyallahu anh) efendimiz; Allahü tealanın mahlukatına duyduğu merhametten dolayı; "Ya Rabbi! Benim vücudumu o kadar büyük yap ki; onunla cehennemini doldur ve böylece orada başka mahluk yanmasın!" buyurmuştu ya; tıpkı onun gibi; mübarek Hocamız da, kulların cehennem ateşinden kurtulmaları için gecelerini gündüzlerine katarak; dur-durak bilmeksizin çalışmışlardı.

İslam âlimlerinin eserlerinden, bal misali süzülerek hazırladıkları ve başta Tam İlmihâl (Seâdet-i Ebediyye) olmak üzere onlarca kitabı, çeşitli dillere tercüme edilerek dünyanın dört bir yanına gönderiliyor.
Âlimin kıymetini âlim anlar; Peygamber Efendimizin (aleyhisselam) ahfadından Kadıköy Müftüsü, Faziletli âlim Seyyid Ahmet Mekki Üçışık efendi, Tam İlmihal için yazdığı takriz yazısında; "Ey temiz gençler! Dînî ve millî bilgilerinizi, bu latif, benzeri bulunmayan, belki de, ileride bir benzeri yazılamayacak olan, bu kitaptan alınız!" buyurmaktadır.

Cenab-ı Hakk, kendisine emsalsiz çalışmalarının karşılığını emsalsiz versin ve cennetteki makamını emsalsiz kılsın! Amin!..

Pazar yazıları -18-

Çerçeve

Fuat Bol
Allahü teala "es-Selam"dır, dolayısıyla O’na selam verilmez. Kulun selamdan nasibi; Şari’i tealanın gönderdiği dine ve seçtiği Peygamberlerine (aleyhimüssalevat) inanıp, tasdik etmesi ve Rabbine yönelip Müslümanlığa bürünüp kurtuluşa ermesidir.

Yine kul planında selam; Mü’minlerin karşılaştıklarında, birbirlerine onunla hitap edip; duanın en güzeli ile hoşnud kılınmalarıdır. İki mü’min, tebessümle karşılaşıp selamlaşırlarsa ve dahi, aralarında sevgiyi kuvvetlendirmek için müsafaha (tokalaşmak) ederlerse; dağ gibi günahlarından arınırlar.

Selam duası müsta’celdir; tıpkı Ka’be-i muazzama ilk görüldüğünde yapılan ve kabul edilen dua gibi.. Hatta ondan daha kıymetlidir, zira; bu duada bulunanlar, Ka’be’den üstün olan kalplerin sahipleridir. Ka’be’yi kul eliyle, kalbi ise, bizzat yaratan Allahü tealadır. Nitekim bir mü’minin kalbini kırmak, Ka’be’yi 70 kere yıkmaktan daha büyük günahtır.

Muhyiddin-i Arabi hazretleri selam duasındaki bir sırrı; Fütuhat-ı Mekkiyye’sinde şöyle açıklar: "Bir şeyhim (Bize ve Allahü tealanın iyi kullarına selam olsun) veya (Size selam olsun) dediğimde şöyle demişti: ‘Bir yoldaşına selam verdiğinde, Allahü tealanın yeryüzünde ve göklerdeki ölü ve diri bütün kullarını aklına getir. Çünkü selamın bu makamdan sana iade edilir. Selamının ulaştığı Hakk’a yakın her melek veya temiz ruh, mutlaka selamını alır. Selam bir duadır.

Böylece duan kabul edilir ve kurtuluşa erersin.' (Şimdi izah edilecek tespite dikkat edin sevgili okuyucularım!) Allahü tealanın heybetinden kendisini kaybetmiş, O’nunla ilgilenip kendinden geçmiş kullarından birisine selamın ulaşmadığında -halbuki bu genel ifadenle onlara da selam verdin- onlar adına selamını Allahü teala alır. Hakk’ın selamını alması, sana şeref olarak yeter. Keşke kimse verdiğin selamı almasaydı da, Hakk onların yerine selamını alsaydı. Böyle bir şey senin adına daha büyük şeref olurdu!"

Allahü teala Yahya aleyhisselamı şereflendirmek için mealen şöyle buyurmuştur: "Doğduğu, öldüğü ve diri olarak kabirden kaldırılacağı gün, ona selam olsun." (Meryem suresi 15. âyet meali)
Allahü teala; kuluyla kendisi arasında ikiye ayırdığını buyurduğu namaz ibadetindeki tahiyyatlarda, selama işaret vardır ve o selam, Yüceler Yücesi’nden en yüce yaratılışlı Peygamber aleyhisselama olmuştur ve her daim olmaktadır. Böylece; şereflerin en büyüğüne kavuşan sevgililer Sultanı; sahip olduğu engin merhametinin gereği olarak; salih amel işleyen kulları da aynı şerefe ortak kılmak için, Cenab-ı Hakk’ın selamına mukabelede bulunmuştur.

Sevgili Peygamber Efendimiz (aleyhisselam) cevami’ül-kelim (öncekilerin ve sonrakilerin ilimlerinin sahibi) olup, bir ismi de; ‘müdavi’u-l külum’dur. Yani yaraları, hastalıkları iyi eden.. İbn-i Arabi’nin ifade ettiği gibi: "Zira O (aleyhisselam), arzunun yaralarından haberdar olduğu gibi; fikrin, dünyanın, şeytanın ve nefsin yaralarından da nebi veya resuller veya velayetin dilleriyle haberdardı." Bundan dolayıdır ki; Cenab-ı Hakk’ın kendisine ihsan ettiği selam şerefine, tüm salihleri de ortak etmesini dilemiştir.
Cenab-ı Hakk da, O aleyhisselam ne istemişse fazlasıyla vermiş ve yarın ahiret gününde de vereceğini vadetmiştir: "Rabbin sana, sen hoşnud kalıncaya değin verecektir." (Duha suresi 5. âyet meali)

Yine Yüce Rabbimiz Nur suresi 61. âyetinde mealen; "… Evlere girdiğiniz zaman, Allahü teala tarafından mübarek ve pek güzel bir yaşama dileği olarak kendinize (birbirinize) selam verin..." buyurmaktadır.

20.12.2015

Pazar yazıları -19-

Çerçeve

Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, bir hadis-i şeriflerinde; "Ameller niyetlere göredir. Kişi için niyet ettiği vardır. Hicreti Allahü tealaya ve Peygamberine olan kişinin hicreti Rabbine ve Peygamberinedir. Dünya için hicret eden ise, onu elde eder. Veya bir kadın için hicret eden, onunla evlenir ve hicreti de ettiği şeyedir" buyurur. Bu hadis-i şerifi Hazreti Ömer (radıyallahü anh) efendimiz rivayet etmiştir.

İslamiyet, ‘nasıl’dan ziyade ‘niçin’e endekslidir. İbadetlerin bile niçin yapıldıkları önemlidir; şayet Allahü teala için değilse, hepsi boş yere zahmet çekmektir. Sehl bin Abdullahi Tüsteri (kuddise sirruh); "niyet, kalbe gelen ilk düşüncedir" der. Dolayısıyla; kalbe gelen bu ilk düşünce, iradenin, azmin, himmetin ve kastın meydana gelişindeki ilk sebeptir.
Nitekim, Cenab-ı Hakk bir kudsi hadiste; "Ben sizin yüzlerinize ve ne yaptıklarınıza değil, kalplerinize, yani onları niçin yaptığınıza, ne niyetle yaptığınıza bakarım" buyurur. Bundan dolayıdır ki; bizim dinimizde, kişinin niyeti yaptığı işten üstündür anlayışına göre hareket edilir.

Tasavvuf yolunda esas olan nefis muhasebesidir. Peygamber Efendimiz aleyhisselam; "Hesaba çekilmeden önce nefislerinizi hesaba çekiniz!" tavsiyesinde bulunur.

Muhyiddin-i Arabi hazretleri, niyet adamlarının kutuplarından Ebu Abdullah bin Mücahid ile Ebu Abdullah bin Kassum (kaddesallahü teala esrarehüma)nın bu husustaki hâllerini yazar ve akabinde de kendi hâlini zikreder:

"...Bizim şeyhlerimiz, konuştukları ve yaptıkları işlerden dolayı nefislerini hesaba çeker ve onları bir deftere yazarlardı. Yatsı namazı geçip evlerine kapandıklarında ise nefislerini hesaba çekerler, defterlerini getirir gün boyunca kendilerinden ortaya çıkan söz ve amellere bakar, her amelin karşısına hak ettiği şeyi koyarlardı. Amel bağışlanmayı dilemeyi gerektiriyorsa, bağışlanma isterler, tövbe gerektiriyorsa tövbe ederler, şükretmeyi hak etmişse şükrederlerdi. Böylece o gün yaptıkları bütün amelleri karşılaştırır ve sonra uyurlardı... Biz ise, bu noktada düşüncelerimizi de kaydetmeyi ekledik. Böylece söz ve fiillerimize ilave olarak nefislerimizin bize söylediği ve düşündüğü şeyleri de yazıyor, nefsimi yatsıdan sonra onlar gibi hesaba çekiyordum. Defteri getirip nefse gelen ve nefsin içinden konuştuğu bütün düşünceleri; bunlardan duyuya gözüken söz ve fiilleri, bu düşünce ve konuşmada nefsin niyetlendiği her şeyi değerlendiriyordum. Böylece gereksiz şeylerle ilgili düşünce ve ilgiler azalmış, sadece gerekenler kalmıştır."

Niyetin halis olmasıyla; tasavvufun gayesi ihlas elde edilmiş olur ve böylece yapılan ibadetlerin lezzeti hissedilir. Malum; İslamiyet üç kısımdır; ilim, amel ve ihlas... İlk ikisi zahir ilimlerin âlimlerinden tahsil edilir; üçüncüsü olan ihlas, yani her şeyi yalnızca Allahü teala için yapmak, ancak kalp mütehassıslarından-Hakk adamlarından (yokluklarında ise, onların kitaplarından) tahsil edilir.

Ya Rabbî, niyetlerimizi ıslah eyleyip halis niyette bulunmamızı nasip kıl. Amin!....

Dinimizi öğrendik ve onun gereklerini yerine getirdik; Kâfi mi? Elbette değil! Çünkü bütün bunları dünyevi maksatlarla da yapabiliriz. Bizden istenen ise, her yaptığımızı Allahü tealanın rızası için yapmaktır. Yani niyeti bu şekilde düzeltmektir.
Nitekim Cenab-ı Hakk, inanan kullarından; ‘halis din’ ve ‘dinin kendisine tahsis edilmesini’ murad ediyor. Kulun maksadı da; yalnızca Allahü teala ve O’nun rızası olmalıdır.

Nitekim, bizim Yunus’umuz;

"Cennet Cennet dedikleri üç-beş köşkle birkaç huri;

İsteyene ver onları, bana Seni gerek Seni..." buyurmuyor mu?

İkinci bin yılın müceddidi, evliya-i kiramın baş tacı İmam-ı Rabbani Hazretleri Mektubat kitabının 1. Cilt 263. Mektubunda; "zuhuratın a’lası" olarak gördüğü şu hadis-i şerifi zikreder:

"Allahü teala ayrıca bir Cennet yaratmıştır ki, burada huriler ve köşkler yoktur. Burada Allahü teala, güler gibi tecelli eder, görünür."

27.12.2015

Pazar yazıları -20-

Ahir zamanın en büyük hastalığı imansızlıktır. Nitekim Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam bu günlere işaret ederek şöyle buyurmuşlardı:"Ey eshabım! Sizler öyle bir zamanda yaşıyorsunuz ki; İslamiyet’in onda dokuzunu yapıp yalnızca birini bile ihmal ederseniz helak olursunuz! Fakat öyle bir zaman gelecek ki, bu on kısım İslamiyet’in yalnızca bir kısmını yapabilenler kurtuluşa erecektir."

Evet; işaret edilen o bir kısım, imanın ta kendisidir. Günümüzün modası imansızlık; lakin onunla da yetinmediler ve iman ehli arasında da aynı modayı yaymaya çalışıyorlar. Üstelik de bunu, din adamları marifetiyle yapıyorlar.

Uzunca bir zamandır; ekranlara din adına çıkıp konuşan zevat ki, bunların çoğu akademik unvan sahibi ve branşlarının sözde profesörleri. Hemen hepsinin ortak özelliği; anlatmaya çalıştıkları İslamiyet’i Kur’an-ı kerimle sınırlamak ve Hazreti Peygamberi aleyhisselam bunun dışında tutmak! Adına da (Kur’an İslam’ı) diyorlar!

Aynı anlayışa mahut ‘paralel yapı’ da destek vermiş ve; ‘La ilahe illallah’ kafidir; 'Muhammed-urrasulullah, demeye lüzum yoktur' diyerek, akılları sıra böylece, ehl-i kitabın hoşgörüsünü kazanacaklardı! Allahü tealanın rızasını bırakıp; Nasara (Hıristiyan) ve Yahudi’nin rızasına koşmak gibi bir mükellefiyet olmadığına göre; bunlar acaba nereden talimat alıyorlar?!.
Bakınız sevgili okuyucularım; Peygamberler olmadan; Allahü tealaya iman ve ibadet mümkün olsaydı; bunca Peygamber (aleyhimü-sselavatü vetteslimat) gönderilir miydi?!.

Bakınız; akıl tek başına hüccet değildir. Akılsız olmaz ama akılla da her şey olmaz. Akılla, akıl dairesinin içindekiler olur; akla teğet geçen ve aklın haricindekilere akıl ne yapabilir? İslamiyet’te iman, akla değil; gaybadır. Yani bilinmeyenedir. Mesela; kabir hayatı veya ahiret hâlleri; bunların hangisinde akıl, tek başına karar verip inanabilir?
Bilakis reddeder; bunlar benim idrak ve anlayış kapasitemin dışında der! Akıl mahdut yani sınırlıdır. Sınırlı sınırsızı kavrayamaz.

Zira, akıl ne düşünürse, neyi hayal ederse; Allah o değildir. Akıl, düşündüğüne iman ederse; Allaha değil kendine; kendinin sınırlı hayaline iman etmiş olur.
Peygamberlerin her biri birer rahmettir; bizim Peygamberimiz, Muhammed aleyhisselam ise, bütün âlemlere rahmettir. Çünkü O, bütün zamanların ve mekânların Peygamberidir. Seyyid Abdülhakim Arvasi (kuddise sirruh) hazretleri buyuruyor ki: "Her Peygamber, kendi zamanında, kendi mekânında, kendi kavminin hepsinden, her bakımdan üstündür. Muhammed aleyhisselam ise, her zamanda, her memlekette, yani dünya yaratıldığı günden kıyamet kopuncaya kadar, gelmiş ve gelecek bütün varlıkların, her bakımdan en üstünüdür. Hiç kimse, hiçbir bakımdan O’nun üstünde değildir. Bu güç bir şey değildir. Dilediğini yapan, her istediğini yaratan, O’nu böyle yaratmıştır. Hiçbir insanın O’nu methedecek gücü yoktur. Hiçbir insanın O’nu tenkit edecek iktidarı yoktur."
İşte böyle üstünler üstünü bir Peygamber aleyhisselam vasıtasıyla Cenab-ı Hakk, dinini insanlığa gönderdi. Her bakımdan en üstün olanın, kendi içinde en üstün vasfı ise; mahbubiyyet yani SEVGİLİolması.

Allahü teala; böyle bir Peygamberin elinin kendi eli olduğunu ve O’na itaatin kendisine itaat olacağını buyuruyor. Mesela: "Resulüm de ki: Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyunuz ki, Allahü teala da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın." (Al-i İmran suresi, 31. âyet meali) Bakınız; Cenab-ı Hakk, kullarını sevmesini ve bağışlamasını Habibine uymalarına bağlamış.. Ve hemen takip eden 32. âyet mealinde de; "De ki, Allah’a ve Resulü’ne itaat edin. Eğer yüz çevirirlerse, bilsinler ki, Allah (celle celalühu) kâfirleri sevmez" buyuruyor.
İnancını getirdiği Allahü tealadan ve böyle bir Peygamber’den yüz çevirenler ne oluyormuş? Allahü tealanın sevmediği kâfirler oluyormuş.

Böyle bir Peygamber’i aleyhisselam, akılları sıra dışlayanlar, yani O’ndan yüz çevirenlerin ve O’nsuz İslamiyet arayanların (!) kendilerini ve hitap ettikleri insanları nereye sürüklediklerini düşünebiliyor musunuz sevgili okuyucularım?!.

Rabbim şerlerinden saklasın!

03.01.2016

Pazar yazıları -21-

Çerçeve
Sevgili Peygamberimizi aleyhisselam Allahü teala üstünler üstünü olarak yaratmış; O’nu en güzel isimlerle tesmiye etmiş ve en güzel sıfatlarla süslemiştir. O’nun, insanlar arasında en yaygın isimleri Muhammed (övülmüş) ve Mustafa (seçilmiş)tir.

Bir küre düşünün; en tepe (zirve) noktasından en alt (aşağıların aşağısı) çizgiye kadar; her kademede insan çeşitleri bulunmaktadır. Ortasından yukarıya doğru iyi ve güzel insanlar; orta çizgiden aşağıya doğru da en kötü ve en edna (alçak) insanlar yer alır. Allahü tealanın yaratmış olduğu iyilik ve güzelliklerin tümü, süzüle süzüle; kürenin en zirve noktasında kemâle, yani doyum noktasına ulaşır ve Mustafa (en halis-en süzülmüş-en seçilmiş) ismini alır. Kürenin aşağıya doğru kısmı da böyledir; dereke dereke alçalarak en edna, kötüler kötüsü olarak seçilir… Malum her şey zıddı ile kaimdir.

İşte, bu en üstün süzülmüş sıfatla anılan; Âlemlere rahmet olarak gönderilen, sevgili Muhammed Mustafa sallallahü aleyhi ve sellemin ta kendisidir. Böyle bir şanlı Peygambere aleyhisselam ümmet olmanın şerefini taşıyan Kadı İyad hazretleri; "...Bundan dolayı ne kadar övünsem azdır; zira O’na ümmet olmakla öylesine iftihar ediyor ve kendimi öylesine yükseklerde buluyorum ki, yıldızlar ayaklarımın altında kalıyor" buyurur.

Çünkü; O’nun ümmetinin âlimleri İsrailoğullarının Peygamberleri gibidir. Bu tespiti bizzat Resulullah sallallahü aleyhi ve sellem Efendimiz yapıyor. İsrailoğullarının Peygamberleri (aleyhimüssalevât), kendilerinden önce Yahudiler için gelen Resullerinin Şeriatlarını koruyorlardı. Muhammed aleyhisselam ümmetinin âlimleri de; bütün insanlığa gelen Cihanşümul dinin hükümlerini koruyorlar; onlara muhafızlık yapıyorlar. Bu da şereflerin en üstünü olsa gerektir.

Muhammed aleyhisselamın tebliğ ettiği İslamiyet’le birlikte insanoğlunun, O’nun Şeriat’ının dışında bir dinle Allahü tealaya ibadet etmeye yol ve imkân kalmamıştır.
Peygamberlerin en büyüklerinden olan İsa aleyhisselam bile; Kıyamet’e yakın gökten indiğinde, Muhammed aleyhisselamın Şeriatı’na göre hüküm verecektir. İbn-i Arabi’nin ifadesiyle; İsa aleyhisselam velilerin sonuncusudur (Hatem-ül evliya). Allahü teala O’nun velayetini -ki mutlak velayettir- ulu bir resul ile bitirmiş olması, Muhammed aleyhisselama bahşedilmiştir. Bundan dolayıdır ki; İsa aleyhisselam iki kez diriltilecektir. Biri Peygamber olarak Peygamberlerle (aleyhimüssalevât), bir diğeri de Muhammed aleyhisselama bağlı bir veli olarak..

Peygamber Efendimize aleyhisselam verilen en büyük mucize Kur’an-ı kerimdir. Kimse, ya da kimseler onun mislini yapamaz. Kur’an-ı kerim, kendinden evvel gelen bütün kutsal kitapların hükümlerini (Şeriatlarını) kaldırmıştır (neshetmiştir). Kendisinin ise bir tek harfi bile değişmeden, vazettiği bütün hükümleri ile Kıyamet’e kadar bakidir.
Hazreti Muhammed aleyhisselam güneş olup, Kıyamet’e kadar tüm âlem, O’nun nuru ile aydınlanacaktır.

Böyle bir güneşe evet deyip de ışığına hayır diyenlere ne demeli?!

Bakınız; yalnızca bir hususa işaret edeceğiz: Allahü teala insanı, kendisini tanısın ve ibadet etsin diye yarattı. En üstün ibadet namaz kılmaktır. Böyle olduğunu, Kur’an-ı kerimde Allahü teala buyurmaktadır. Yani kısaca, insan namaz kılmak için yaratılmıştır.
Allahü tealanın en yüce örnek insan olarak yarattığı sevgili Peygamberimizi aleyhisselam; ileri sürüldüğü gibi haşa dinden dışlarsak; namazı nasıl kılabiliriz?!

Şimdiki şekliyle, yani Resulullah’ın aleyhisselam gösterdiği şekliyle olmayacağına göre; amuda kalkarak mı namaz kılabiliriz?! Vaktiyle Çin’de inkişaf eden Taoizm’in öncüsü Tao, amuda kalkarak ibadet etmek istedi ama Allah indinde kabul görmedi.

Netice itibariyle; Allahü tealaya çıkan yolların tümünün kesiştiği noktada Muhammed aleyhisselam vardır ve O’nun insanlık çamuru muhabbet hamuruyla karılmıştır.

Dolayısıyla; muhabbetsiz Muhammed (aleyhisselam) olmayacağı gibi; Muhammedsiz (aleyhisselam) muhabbetlerin de yekûnu boş ve batıldır.

Zira O (aleyhisselam), bizim ve bütün âlemlerin varlık sebebidir.

Allah’ım! Son nefesimizde sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselamı bize göstererek; O’nun aşkıyla yanarak ruhumuzu şehit olarak almayı nasip ve müyesser eyle! Amin!

10.01.2016

Pazar yazıları -22-

Çerçeve

"Dua, dua, eller karıncalanmış;

Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.
Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış..." (Necip Fazıl)
Cenab-ı Hakk Bakara suresi 186. Âyet-i kerimede mealen; "Dua edenin yakarışlarına her zaman karşılık veririm; öyleyse onlar da Bana karşılık versinler" buyurur.
Dua ibadetin özüdür. Kulluğun nişanıdır ve Allahü tealanın emridir. Nitekim A’raf suresinin 55 ve 56. Âyet-i kerimelerinde mealen şöyle buyurulur:"Rabbinize yakararak ve gizlice dua edin...", "Allahü tealaya korkarak ve (rahmetini) umarak dua edin…"
İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh), Mektubat’ının 3. cilt 15. Mektubunda; "...Evet, dua etmekle emrolunduk. Allahü teala dua edenleri, O’na boyun bükenleri ve yalvaranları, sızlayanları sever. Böyle yapılması O’na tatlı gelir. Belaların, sıkıntıların gitmesi için dua ediniz. Afv ve afiyet için yalvarınız" buyurur. Dua mü’minin silahıdır; dua etmek namaz, oruç gibi ibadettir.

Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, kudsi bir hadiste Rabbinden şöyle nakletmiştir: "Bana bir karış yaklaşana Ben, bir kulaç yaklaşırım!" Dikkat edilirse, bu hâl, kulun Rabbine özel bir yakınlığıdır. Zira, O’na olan genel yakınlığı şu âyet-i kerimeler açıklamaktadır; mealen: "Biz ona şah damarından daha yakınız." (Kaf suresi 16. Âyet), "Biz ona sizden daha yakınız, ama siz göremezsiniz." (Vakı’a suresi 85. Âyet)

Yapılan duaların karşılıkları misliyle verilecektir. Bu, Rabbimizin va’didir ve O, asla va’dinden dönmez. Dualarımızın karşılıklarını illaki, bu dünyada beklememeli ve hatta hiç beklememeli. Bunlardan birçoğunun karşılığı ölüm esnasında, kabirde, Mahşer Günü; Hesap’ta ve Mizan’da, Sırat’ta ve dahi Cennet’te verilecektir. Ama mutlaka verilecek ve hiçbir talep karşılıksız bırakılmayacaktır.

Yine sevgili Peygamberimiz aleyhisselam Rabbinden aktardığı bir kudsi hadiste şöyle buyurur: "Allahü teala şöyle buyurur: Bana yaklaşan kullarım, farz kıldığım şeyleri yerine getirmekten daha sevimli bir şeyle Bana yaklaşmamıştır. Kul, Bana nafile ibadetlerle yaklaşmayı sürdürür."

Kul için asıl olan budur; yani Allahü tealanın emirlerini (farzları) yerine getirmek. İbn-i Arabi bu hususu şöyle izah eder:

"Nafile ibadetler, farzlara ilave, fakat farzlar kendileri için asıl olabilsin diye onların cinsinden olan ibadetlerdir. Misal olarak namaz, oruç, hac ve zikir gibi nafile iyilikleri verebiliriz

İşte bu, köke en yakın daldır. Sonra bu amel -ki nafiledir- Allahü tealanın kulu sevmesini sağlar. Bu durumda söz konusu olan bir lütuf sevgisi değil, özel bir bedel olarak hususi bir sevgidir. Çünkü esastaki lütuf sevgisinde Allahü teala katında bütün mutlular ortaktır. Sonra bu sevgi -ki o çiçek mesabesindeki ikinci bir daldır- Hakk’ın kulun işitmesi, görmesi ve eli olmasını sağlar. Bu ise, üçüncü bir daldır ve çiçekten çıkan meyve mesabesindedir. Bu esnada kul, Hakk ile konuşur, Hakk ile duyar, Hakk ile görür, Hakk ile tutar ve Hakk ile idrak eder. İşte bu, bu makamın vermiş olduğu ilahi bir ilhamdır.

Bu sebepledir ki, Hızır aleyhisselam, Musa aleyhisselama; ‘Bilgice ihata edemediğin şey’ demiştir..."
Meşhur hikâyedir: Camide uyuklamakta olan kişiyi, yanındaki dürter. Aynı hâl bir, iki, üç kez devam edince; adam dayanamaz ve; "Ne vurup duruyorsun? Rahat bıraksana beni!" der. Diğeri;"uyuyacaksın; abdestin bozulacak!" diye ikaz eder. Adam; "Nereden biliyorsun? Beni kendi hâlime bırak, bak, bir daha dürtersen; senin Hızır aleyhisselam olduğunu cemaate haykırırım! Artık, olacakları sen düşün!" der.

Hızır aleyhisselam usulca caminin dışına çıkar ve yanındaki defterdeki evliyalar listesinde adamın adını arar. Bulamayınca, hayreti bir kat daha artar ve Cenab-ı Hakk’a yönelir: "Ya Rabbi! Bu nasıl iştir?!."

Rabbi tarafından kendisine buyurulur ki: "Sana, Bizi seven evliyaların listesi verildi; o zat, Bizim sevdiklerimiz arasındadır ve bunlar, ancak Bizim indimizde mahfuzdur!"

Furkan suresi 77. âyet-i kerime meali: "(Resulüm) De ki: Dua ve yalvarmanız olmasa, Rabbim size ne diye değer versin?!"

Bütün cihanın hâl-i pür melaline bakıp; yapılacak duayı, yine eşsiz kitabımızda buluyor ve onunla yakarıyoruz: "...içimizdeki birtakım beyinsizlerin işledikleri yüzünden bizleri helak edecek misin? (Allah’ım!)…yegane sahibimiz Sensin, bizi bağışla ve bize acı! Bağışlayıcıların en hayırlısı Sensin!" (A’raf suresi, 155. âyet-i kerime meali)
17.01.2016

Pazar yazıları -23-

Çerçeve

Seyyid Abdülhakim Efendi Hazretleri; bu dünyanın, öbürüne (Ahiret) göre çok basit olduğunu; bu basit dünyaya yaramayanın, öbür muazzam âleme hiç yaramayacağını; diğer bir ifadeleri ile bu dünyada kör olanların, Ahirette elbette kör olacaklarını buyururlardı.

Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) ilim rütbesinin en üstün rütbe olduğuna işaretle; Allahü tealayı en ziyade anlayabilenlerin ilim sahipleri (âlimler) olduğunu buyururdu.

Peki; insanın bilgisinin ilimler içindeki değeri ne kadardır? Elbette ki bildiği şeyin değeri kadardır.

En üstün insanın üstünlüğü; kendisine verilen "cevami’ül-kelim" sıfatından dolayıdır; yani sevgili Peygamberimizin ilim sıfatıdır. O’nun ve diğer bütün Peygamberlerin (aleyhimüsselam) sahip oldukları ilimler vehbidir. Yani Allah (celle celalühu) vergisidir. Çünkü Peygamberlik kazanılmış değildir. Evliyalık ise, vehbi olabileceği gibi, kesbi (kazanılmış-çalışarak elde edilmiş) de olabilir. Bu hususta Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyyekitabında şu kıymetli bilgiler verilmektedir:

"İnsanı Allahü tealanın sevgisine kavuşturan yol ikidir. Birincisi (Nübüvvet yolu) olup aslın aslına kavuşturur. Eshab-ı kiramın hepsi bu yoldan vasıl olmuşlardır. Sonra gelenlerden pek az zevat da, bu yoldan ermiştir. Bu yolda sebebe, vasıtaya lüzum yoktur. Bir kâmil ve mükemmilin sohbetinde kemâle geldikten sonra, feyzi asıldan alıp ilerlerler. İkinci yol, (Vilayet yolu)dur. Bütün evliya bu yoldan vasıl olmuştur. Bu yola (Süluk yolu) da denir. Bu yolda vasıta, aracı lazımdır. Her iki yolun reisi ve rehberi Resulullahtır. Nübüvvet yolunda Resulullahın vekili Hazreti Ebu Bekr-i Sıddîk'tır. Vilayet yolunun imamı, feyiz kaynağı Hazreti Ali’dir. Bu yolda Resulullah onu vekil etmiştir…"

İnsanın yaratılışındaki üstünlüğü, Cenab-ı Hakk’ın insanın ruhunu ilimle bezemiş olmasındandır. Kendisine ilim verilen İblis, meleklere hocalık yapıyor ve onların bilmediklerini kendilerine öğretiyordu. Allahü teala, bütün kelimelerin (bilgilerin) kendisinde toplandığı, âlemlerin övünç kaynağı Sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) ruhunu yaratınca; O’na secde edilmesini emir buyurdu. Bütün melekler secde etti; İblis etmedi. Kendi yaratılışını (ateş) insandan (toprak) üstün gördü; kıyas yaptı ve böylece ırkçılık yapanların öncüsü oldu.

Kaderin bir cilvesi olarak İblis, Muhammed aleyhisselama Ebu Cehil’in gözüyle baktı ve O’ndaki hakikati göremedi. Halbuki Ebu Bekr’in (radıyallahü anh) gözüyle bakabilseydi; hem seven, hem sevilen olup eski hâlinde kalabilirdi.

Dikkat ediniz sevgili okuyucularım; insanlardan ve cinlerden başka hiçbir mahluk, Allahü tealaya isyan etmemiştir. Halbuki bu iki topluluk da; Allahü tealaya ibadet (kulluk) etmek için yaratılmıştır. Allahü teala bütün âlemlerden müstağnidir. (Hiçbir şeye ve kimseye muhtaç olmadığı gibi, her şey ve herkes O’na muhtaçtır.)

Kulların yaptığı ibadet ve amellerin Cenab-ı Hakk’a bir faydası yok; onlardaki sevap ve fazilet de, yine kullara dönecek.
Melekler ve diğer bütün mahluklar; yaratılışlarının gereği olarak, sürekli Allahü tealanın övgüsünü tesbih ederler lakin, insanlar ve cinler gibi terakki etmezler. Çünkü onlar, cihad-ı ekberi yapacakları nefsten yoksundurlar.

İnsanoğlu, bütün bu üstünlüklerinin yanında, en ziyade muhtaç yaratılan mahluktur. Muhtaç, yani medeni yaratılmıştır. Evet, insanlar medeni olup birbirlerine ve hemen her şeye muhtaçtır. İnsanın en ziyade muhtaçlığı Yaradanınadır. Zira O, insanı yoktan var etti ve yok olmaktan koruyup varlıkta durduruyor.

Şu hâlde en medeni insan; Rabbini tanıyan ve O’na ibadet edendir.

24.01.2016

Pazar yazıları -24-

Çerçeve

Mü’minin ömrü korku ile ümit arasında olmalıdır. Büyükler 40 yaşına kadar korku, 40 yaşından sonra da ümit galebe çalmalıdır derler. Nitekim hadis-i kudside; "Kulumu, beni zannettiği gibi karşılarım" buyurulur.

Kul ile Rabbi arasındaki en büyük perde kişinin kendisidir; yani nefsidir. İşte; Allahü tealanın göndermiş olduğu bütün dinlerin amacı; bu nefsi ezmek ve ortadan kaldırmaktır. Bunun yolu ve yordamı da; Allahü tealanın emrine imtisal, yani O’na ibadettir.

Kulun Allahü tealaya en yakın olduğu, yani aradaki nefs perdesinin en ziyade ortadan kalktığı anlar; farzların ifa edildiği zamanlardır. İmam-ı Muhammed Ma’sum Faruki (kuddise sirruh) Mektubat’ının 6. cilt, 137. Mektubunda "Nafilelerden meydana gelen yakınlık oldur ki, kul fail ola. Ve Hakk celle ve a’lanın fiiline alet ola.

Farzlardan meydana gelen yakınlık, sırf Allahü tealanın emrine uymak olduğu için, kulun varlığı arada değildir. Hakk teala fail olup, kul O’na alet olur" buyurur.
İbadetlerin en üstünü; bütün ibadetleri içinde toplayan namazdır. Bundan dolayı da "dinin direği" ve sevgili Peygamberimizin aleyhisselam "gözünün nuru" olmuştur.
Namazda Hakk, kulunu muhatap alır ve onunla konuşur. Kul için bundan daha büyük bir şeref ittihaz olunamaz. Kulluğun (tezellülün) zirvesi namazda (secdede) hasıl olur.

Yalnız; namaz kılarken kalbin toparlanmış olması gerekir. Kalbin toparlanması, "Allahü tealayı görür gibi namaz kılmaktır." Hadis-i şerifin devamında; "Biz görmüyorsak da, Allahü teala bizi görmüyor mu?" ikazı vardır.

Kul, en ziyade namazla bereketlenir; zira her ibadet gibi, namazın bereketi de kula racidir (dönüşlüdür). Kutsi bir hadiste Cenab-ı Hakk; "Allahü teala kulunun diliyle kendisini öveni duydu" diye buyurur.

Başka bir kudsi hadiste de şöyle buyurulur: "Nezdimde (katımda) en gıpta edilir velim, namazdan payı olan, gizlide ve açıkta Rabbine güzelce ibadet ve itaat eden ve insanlar içinde gizli kalan (bilinmeyen) bir mü’mindir."

Muhyiddin-i Arabi hazretleri, tasavvuf yolunda karşılaştığı şeyhlerinden Ebu Muhammed Abdullah (kaddesallahü esrarahüma)’dan şöyle nakleder:

"Allah (celle celâlühu) adamları dört kısımdır. Birinci kısım, ‘Allahü tealaya verdikleri sözü yerine getirenlerdir.’ (el-Ahzab suresi, 23. Ayet meali) Bunlar zahir adamlarıdır. İkinci kısım, ‘Ticaret veya alışverişin Allahü tealayı zikretmekten alıkoyamadığı kimselerdir.’ (en-Nur suresi, 37. Ayet meali) Bunlar batın adamlarıdır ve Hakk ile oturanlardır. İstişare onların işidir. Üçüncü kısım, A’raf adamlarıdır. Onlar had adamlarıdır. ‘A’raf üzerinde adamlar vardır.’ (A’raf suresi, 46. âyet meali) Onlar korku ve ayrım ehli, nitelikten arınmış kimselerdir. Dolayısıyla hiçbir niteliğe sahip değillerdir. Bayezid-i Bistami kuddise sirruh bunlardandır. Dördüncü grup ise, Hakk kendilerini davet ettiğinde hemen davete uymak için bir şeye binmeden yaya gidenlerdir. ‘İnsanlara haccı ilan et, sana yaya gelirler.’ (el-Hac suresi, 27. Âyet meali) Bunlar matla adamlarıdır. Yani ilahi isimlerde tasarruf sahibi olan kimselerdir."
Allahü tealanın Peygamberlikten maada bütün üstün sıfatlarla bezediği Mevlana Halid-i Bağdadi hazretlerinin; İstanbul’u ikinci defa fethetmek (manevi) üzere görevlendirdiği talebesi Abdülfettah-ı Akri (kaddesallahü teala esrarehüma) hazretleri, yukarıda zikredilen davete icabet ehlinden olup; İstanbul’dan iki kez yaya hac ibadetini ifa etmiştir.

Mübarek, yürürken adımlarını ufuktan ufka atardı! (Üsküdar, Zeynepkamil’de Şeyhülislam Arif Hikmet Bey Kabristanı'nda metfun olup, ziyaretçilerine nur ve feyzler saçmaktadır.)

Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri (kuddise sirruh), bu mübarek kabri ziyaret ederken; ayakkabılarını çıkartır ve yerden dizleri üzerinde sürünerek huzurlarına gelirlerdi.

Cenab-ı Hak hepimizi, cümlesinin şefaatine nail eylesin.

31.01.2016

Pazar yazıları -25-
Çerçeve

İnsanın yaratılış gayesi, Rabbini bilip O’nu tanıması ve O’na, O’nun istediği şekilde ibadet (kulluk) yapmasıdır. Bunun sebebi ise, yine insanın kendisi içindir. Zira, Cenab-ı Hakk bütün âlemlerden müstağnidir. O’nun hiçbir şeye olmadığı gibi, bizim ibadetlerimize de ihtiyacı yoktur ve olamaz. İhtiyaç sahibi insandır ve bütün yaratılanlardır.

Öyle ki; var olmaya, varlıkta kalmaya ve yok olmaktan korunmaya muhtaç olan insan ve onun dışındaki bütün âlemlerdir. İnsan ve cin taifesinin dışındaki tüm yaratılanlar (melekler ve canlı-cansız bütün mahlukat) Allahü tealanın övgüsünü tespihe amadedir. Yani insan ve cinnin dışındaki her şey bu ilahi fermana boyun eğerek yaratılışlarının gereğini ifa ederler.

İnsanın ve cinnin inanç ve ibadetlerinin sevap ve fazileti kendilerine dönsün diye, mahut kullukla emredilmişlerdir. Kaderin cilvesine bakın ki, insan ve cinden başka hiç kimse, Allahü tealanın emrine karşı gelmemiş ve O’na karşı böbürlenmemiştir. Birine (İblis’e) insana secde etmesi, bir diğerine (Âdem aleyhisselam ile Havva anamıza) ise, mahut ağaca yaklaşmaları menedilmişti. Emre itaatsizlik, bu iki asıldan bütün insanlara ve cinlere yayılmıştır. Elbette ki Rabbimizin kollayıp korudukları müstesnadır.
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, Allahü tealadan şöyle nakleder: "Âdemoğlu Ben’i yalanladı. Bu ona yakışmadı. Kendisine yakışmadığı hâlde Ben’i kötülemiştir." Başka bir hadis-i şeriflerinde ise, "Sıkıntıya Allahü tealadan daha çok sabreden yoktur" buyurur.

Allahü tealanın rahmetinin tecellisine bakın ki, onu, başta "Tevbe Suresi" olmak üzere onlarca azap âyetlerinde dile getirmiştir. Şayet Allahü teala sakınılması ve kaçınılması gereken şeyleri bize bildirmeseydi; bilmeden birçoğunu yapardık.

Cenab-ı Hakk, insanoğlunu imtihana tabi tutuyor. Başarısızlık hâlinde uğranılacak felaketleri ikaz ediyor. İmtihan sorularını ve her bir sorunun cevabını da ve hatta nasıl cevaplanacaklarını da bildiriyor. Bütün bunların faydasının da insanın kendisi için; hem bu dünyada ve hem de ebedi âlemde olacağını; onların içlerinden seçtiği Peygamberleri (aleyhimüsselam) vasıtası ile bildiriyor.

En yüksek ahlakı ve bütün güzellikleri nefsinde toplayan sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, bütün gayreti ile Yaradan’ını övmüş ve sonunda şöyle demiştir: "Ben, Sen’in övgünü yapmaktan acizim. Sen kendini övdüğün gibisin!"

İbn-i Arabi Hazretleri Fütuhat-ı Mekkiyye’sinde şu tespiti yapar:

"Allahü teala: (Ey insan! Seni cömert Rabbine karşı kışkırtan nedir?) el-İnfitar-6. Âyet meali. Bu sorunun amacı, insana öğretmek ve onun dikkatini çekmektir. İnsan şöyle der: '(Beni kışkırtan) Sen’in cömertliğindir.' Şeyhimizin bir gün ağlayarak, topluluğa şöyle dediğini duymuştum:
'Ey insanlar! O’nun cömertliğine göre davranmayınız! O, bizleri hiçbir şey değilken varlığa çıkardı. Bilmiyor iken bilmediklerimizi öğretti.

(Herhangi bir çabamız olmaksızın) kendisine, meleklerine, Peygamberlerine, kitaplarına inanmayı, kendiliğinden bize öğretti. Biz bilmiyor iken bunları yapmışken, öğrendikten ve kendisine iman ettikten sonra bize azap eder mi? O’nun cömertliği böyle bir şey yapmaktan münezzehtir...' Şeyh, bu sözleri ile beni mutluluktan ağlattığı gibi, orada bulunanları da ağlatmıştı."

07.02.2016

Pazar yazıları -26-
Evliyanın büyüklerinden Muhammed Parisa Hazretleri (kuddise sirruh),(Allahü tealanın ahlakı ile ahlaklanınız) sözünün manasını açıklarken şöyle buyurur: "Kişi nefsine hakim olur (nefsinin kontrolünden çıkıp, onu kendi kontrolüne alır). Hak sözü kabul edip, kendi ayıplarını görüp, başkalarının kemal hâlini görür ve terk edilmiş sünnetlerin ihyasına çalışmak ve bid’atleri (dinin aslında olmayıp, ibadet diye sonradan ortaya çıkan âdetler) menederse; Hakk tealanın Melik (her şeye hakim), semi’ (işitmek), basir (görmek), muhyi (diriltmek), mümit (öldürmek) sıfatları ile sıfatlanmış olur. Cahiller hayal ederler ki, veli, ölmüş cesedi canlandırır ve kaybolmuş eşyanın keşfi ve bunların emsali şeyleri bilirler. Bunlar bozuk düşüncelerdir." Mektubat-ı Rabbani, 1. cilt 107. mektup.

Malum; insanın düşmanları, şeytan, kötü arkadaş ve kendi nefsidir. En büyük kahramanlık, kişinin nefsine galebe çalıp onu kendi kontrolüne almasıdır. Dinde, bu denli bir başarıyı elde etmeye; evliyalığa giriş tabir ediliyor. Bu mukaddes yolun daha başlangıcında (ilk basamağında) bulunanlarda hasıl olan hâl, (ikrah-i menahi ve keşf-i kubur) yani, yasaklara karşı nefret hissi ve kabirde bulunanların hâllerinin algılanmasıdır. Her bir haramın çirkin kokusunu duyar ve ondan ictinap eder (sakınır).

Nefsine tutulmuş kalp, önce hastalanır; hastalığı gittikçe artar ve neticede ölür. Nefsinin emrindeki insan, işte bu ölü kalbiyle yaşamaya devam eder.

Kahramanlık, bu ölü kalbi diriltmek; yani onu Allahü tealanın ve Peygamber-i zişanın aleyhisselam sevgisiyle meşbu kılmaktır (doldurmaktır).

Bu kahramanlar imanın hakikatine ermişlerdir. Malum, imanın sureti ve hakikati olduğu gibi; Cennet’in de bir sureti ve bir de hakikati vardır. Sureta imana sahip olanlar, Cennet’in suretine; hakiki iman sahipleri ise, Cennet’in hakikatine kavuşacaklardır. İşte, imanın bu denli hakikatini elde edebilmek nefisle mücadeleye (kişinin kendisi ile olan savaşı) bağlıdır

Muhammed Ma’sum Faruki Hazretleri, Mektubat’ının 6. Cilt 16. Mektubunda şöyle buyurur: "İmanın sureti, dıştaki ma’butların ki, putlar ve diğer kâfirlerin taptığı şeylerin nefyine (yok edilmesine) bağlıdır. Hakiki iman ise, içteki ma’butların yok edilmesine bağlıdır ki, nefsin hevası (nefsin arzularına) ve Allahü tealadan başka şeylere tutulmaktan ibarettir."
Nefs-i emmareden (sahip olduğu tüm kötülüklerden) kurtuluş ancak ve ancak Sevgililer Sevgilisine aleyhisselam uymakla mümkündür. Bütün saadetlere, yalnızca O’na aleyhisselam uymakla kavuşulur.

Uymanın şartları; inanmak, tanımak ve sevmektir. Seviyorum demek, elbette ki lafla olmaz; itaatle olur. Kim ne kadar itaat ediyorsa, o kadar seviyor demektir.

Allahü teala, kendisine kavuşturan bütün yolların ve dahi, Cennet’in sekiz kapısının anahtarlarını, Habibim (Sevgilim) dediği Muhammed aleyhisselama vermiştir.

O, aleyhisselam Resullerin, Nebilerin, evliyaların; Allahü tealaya huruç ve nüzul (çıkış ve iniş) yollarının kavşak noktasıdır.

Zira O aleyhisselam, hamur mayası itibariyle sevgi çamurundan yoğrulmuş; cevami’ü-l kelim olarak (eşya ve hadiselerin bütün bilgisine sahip ve onları veciz bir şekilde ifade eden) Cenab-ı Hakk’ın eminidir. Dolayısıyla O aleyhisselam, bütün esrara (sırlara) sahiptir. Zira Allahü teala sırrını eminine verir..

Üstad Necip Fazıl, "ALAH’IN SEVGİLİSİ" dizelerini, ne dipsiz bir mana ile taçlandırdığına bakınız!

14.02.2016

Pazar yazıları -27-

Sevgili Enver Ören Ağabeyimizi üç yıl önce (22 Şubat 2013) ebediyete uğurlamıştık. Kadife sesli, merhamet timsali o güzel insanın eksikliğini, her geçen gün derinden hissediyor ve kıymetini bilememenin pişmanlığını kahrolurcasına yaşıyoruz!

Sevgili Peygamberimizin aleyhisselam, övgüyle bahsettikleri seçilmiş kullar zümresine bakınız: "Allahü tealanın öyle seçilmiş kulları vardır ki, onlar sürekli neşelidirler. Cenab-ı Hakk’ın rahmetini, merhametini, affını düşündükçe hep neşeli olurlar. Fakat onların kalpleri ve içleri, kabri, mahşeri ve Cehennem’i düşündükçe de kan ağlar!"
Bu hâlle hâllenen kişi olarak hep şöyle derdi: "Mü’minin neşesi yüzünde, kederi (üzüntüsü) kalbindedir. Hiç kimseyi üzmeye kimsenin hakkı yoktur. O keder (üzüntü) bizde kalsın, onu başkasına vermek günah! Çünkü Allah’ın kullarının sevgiye, sevindirilmeye ihtiyaçları var."

Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Efendi Hazretleri; "... Bir mü’min bir kimseyi sevindirirse (annesini, babasını, arkadaşını, komşusunu), ona bir neşe verse, bundan Cenab-ı Hakk razı olur. Cenab-ı Hakk’ın rızası, şayet gökten bir ampul olarak yere inse, güneş, onun nurundan kararır" buyururdu.
Peki, Allahü tealaya kullarının en sevgilisi kimdir? Buna Resulullah aleyhisselam Efendimiz cevap veriyorlar ve buyuruyorlar ki: "Şüphesiz ki, Allahü tealaya kullarının en sevgilisi, Allahü tealayı kullarına sevdirendir."
Günümüzde bu mühim işi yapmanın ve Allahü tealaya sevgili kul olabilmenin yegane yolu; Allahü tealayı, O’nun dinini ve sevgili Peygamberini tanıtan ve anlatan kitapları dağıtmaktır. Yalnız burada dikkat edilecek husus; kaş yapalım derken göz çıkarmamaktır!

Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı kitapları yayan, okuyan, yaşayan ve yaşatmasına vesile olan kişi ve kişiler, yukarıdaki müjdeye muhataptır. Başta "Tam İlmihâl-Seadet-i Ebediyye" kitabı olmak üzere;Hakikat Kitabevi’nin bütün yayınları, bu kabilden eserler olup; okuyanı da, okunmasına vesile olanı da aziz eder.
Hadis-i şerifte sevgili Peygamberimiz aleyhisselam buyuruyor ki. "Bir kimse bir mü’mine bir iyilik yapınca (kalbine neşe verince), Allahü teala bu iyilikten bir melek yaratıp, bu melek Allahü tealaya hep ibadet eder ve tevhid okur. O kimse kabre girince, bu melek nurlu ve sevimli olarak, bunun yanına gelir. O kimseye, 'sen beni bilir misin' dedikde, 'sen kimsin' diye sual edip, o dahi 'ben senin falan kimseye verdiğin neşe ve sürurum (sevincim) ki, Allahü teala beni bugün seni sevindirmek ve kıyamet günü sana şefaat etmek ve Cennet’teki yerini sana göstermek için gönderdi' dese, gerektir."
Ya, vereceğimiz bir din kitabıyla, onun ebedi sevincine, seadetine vesile olursak?!
Sevgili Enver Ağabeyi sağlıklarında anlayamadık ve kıymetini bilemedik; bu hâlin kendisi de farkındaydı ve bundan dolayı çok ızdırap çekerdi. Yazıişleri toplantısında bir gün anlattı, anlattı ve baktı ki anlamıyorlar (boş boş bakıyorlar!), sıkılarak şöyle dedi: "Ah! Ne olur; şu anda bir karpuz olup, orta yerimden çatlayıp yarılsam ve içimdeki kızıllığı (ateşi, hizmet aşkını) bir görebilseydiniz!"

Düşünüyoruz da; güzel insanların ardından; onlara doyamadan ayrılık vaki olduğundan, boşuna yanıp dururuz. Zira yaratılışları temiz, ruhları berrak; hamur mayaları muhabbetle yoğrulmuş kişilere, ne kadar bakılırsa bakılsın, asla doyulmaz!

Ne mutlu o insanlara ki, görüldüklerinde (sohbetlerinde) Allahü teala ve ahiret hatırlanır ve dünyaya karşı soğukluk hissedilir. Akıllı insanın takip edeceği yol budur; zira, ebedi (sonsuz) hayat verilip, karşılığında üç günlük ve üstelik hayal olan dünya hayatı alınır mı?

Enver Ağabeyimiz ömrü boyunca ahiret dedi ve insanlara; "Yönünüzü kabristana dönün; asla Çankaya’ya (dünyaya) dönmeyin! Zira dünya, ayrılık yeri, ahiret ise, sonsuz kalınacak yerdir!" buyururdu.
Cenab-ı Hakk bizleri ayrılık olmayan yerde buluştursun! Amin!

21.02.2016

Pazar yazıları -28-

Merhum Enver Ören Ağabeyimizin aziz hatırasını yâd etmek üzere; muhtelif zamanlarda yaptığı sohbetlerden bir demet sunmak istiyorum, sevgili okuyucularım:
"... Mübarek Hocamız (H. Hilmi Işık Efendi) buyurdular ki; (Hiç kimse şahsen, kendi kendine kurtulamaz. Çünkü dünya [dünyada Allahü teala için olmayan her şey] bir sarmaşık otu gibidir. İnsanın her tarafını sarmıştır. Bundan ancak bir Allah c.c. adamını tanıyan kurtulabilir.) Böyle bir mübarek zatın kendisine kavuşmak çok büyük bir nimettir. Böyle zatlar hayatta değiller ise, veya var da onlara rastlanılmamışsa; bunların yazmış oldukları kitapları okumak da insanı kurtarır.
Allah c.c. adamları insanın kalbine hitap eder; zira onlar kalp hastalıklarının mütehassıslarıdır. Malum, insanın bir aklı var, bir de kalbi var. Akıl ayrı bir dünya, kalp ayrı bir dünyadır. Akıl tıbbiye okur doktor olur, hukuk okur avukat olur, mühendislik okur mühendis olur; inşaat yapar vb.

Kalp ise, ayrı bir olay; onu Allahü teala kendisi için ve muhabbet (sevgi) mahalli olarak yarattı.

İnsan bir kitabı okuduğu zaman ondan iki şekilde etkilenir. Ya istifade edilir veya onunla insan zehirlenir. Aklına, aklının istediği kadar bilgi doldurabilirsin. Akıl buna müsaittir.

Kalp ise ayrı bir dünyadır; o, böyle mübarek bir zata veya kitabına muhatap olduğunda, mutlaka etkilenir. Kişi, bu etkilenmeyi anlar. Yani o mübarek zattan ve kitabından kalbine feyz (nurlar) aktığını hisseder. Nasıl mı? Kişinin kalbinde dünyaya karşı soğukluk meydana gelir; Allahü tealaya ve O’nun sevdiklerine karşı ise, muhabbeti artar.

Bakınız sevgili Peygamberimiz aleyhisselam ne buyuruyor: (İyiler, iyilerle beraber olur, mutlu olurlar; kötüler, kötülerle beraber olur, onlar da mutlu olurlar.) Dolayısıyla iyilerle beraber olmak zorundayız. Böyle mübarek bir topluluğun hikmetine bakın ki; bu denli iyilerin içinden bir tanesini Cenab-ı Hakk severse, onun hürmetine hepsini affedip Cennetine koyuyor.

En kıymetli varlığımız olan dinimizi, imanımızı korumak için, iyilerle beraber olmalıyız. Nitekim, sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselam; (İnsanın dini, arkadaşının dini gibidir) buyuruyor. Arkadaşımız iyiyse, biz de iyiyiz. Arkadaşımız kötü ise, o kötülük bizi yakar. Zira kötülük, iyilikten daha çabuk yayılır. Bundan dolayıdır ki, kötülük daima iyiliğe hakimdir.

Mevlana Celaleddin-i Rumi hazretlerinin, Mesnevi’sinde buyurduğuna dikkat edin: (Allahü teala, bir kulunun felaketini isterse, onun kalbine bir Allah c.c. adamını beğenmeme hissi verir. Allahü teala, bir kulunun bütün kusurlarını örtmek ve onu affetmek isterse; o kul, başka kulların kusurlarını görmez, onları örter ve asla anlatmaz. Allahü teala, bir kulunun şehadetini isterse, o kulunu Cennetine koymayı murat ederse, onu zar zar inletir; ağlatır ve dua ettirir.)
Zira, Allahü tealanın en ziyade hoşlandığı ibadet, gözyaşı dökerek O’na yalvarmak ve yakarmaktır.
Gözyaşı ile yalvarmakta tezellül, yani kulluk vardır. Tezellül, yerde yuvarlanmaktır.

Hakiki hastalık kalp hastalığıdır. Yani kalbin dünyaya tutulması; dünya sevgisi ile dolmasıdır. Mutlaka tedavi edilmelidir. Tedavi edilmezse, karşılığı ateştir. Ondaki pislikler ateşle temizlenecek; hasta olan kalp ateşle tedavi edilecektir.

Bundan dolayıdır ki, bedene gelen her hastalık, (sabredildiğinde) kalbe şifa verir."

Sevgili okuyucularımdan istirhamım; bir Fatiha ile on bir İhlas suresini okuyup; başta sevgili Peygamberimiz aleyhisselam olmak üzere; yazımızda ismi geçen ve geçmeyen Allah c. c. adamlarının hepsinin mübarek ruhlarına hediye edilmesidir. Cenab-ı Hakk cümlemizi, onların şefaatlerine nail kılsın. Amin!

28.02.2016

Pazar yazıları -29-

Fuat Bol

İmam-ı Rabbani Hazretleri, Mektubat’ın 1. Cilt 41. Mektubunda buyuruyor ki: “…İnsanın batını, zahirini tamamlamaktadır. Zahir ile batın, birbirinden kıl kadar ayrılmaz. Mesela, ağız ile yalan söylememek İslamiyettir. Yalan söylemek arzusunu, zahmet çekerek, uğraşarak kalpten çıkarmak tarikattır. Yalan söylemenin kalbe gelmemesi de hakikattir. Görülüyor ki, batın işi, yani tarikat ve hakikat, zahir işini, yani İslamiyyeti tamamlamaktadır.”

Bunun nasıl olacağını da; Muhammed Çetri’ye yazmış olduğu 39. Mektubunda açıklamaktadır. Şöyle ki: “...İşin temeli kalptir. Kalp, Allahü tealadan başkasına tutulmuş ise, yıkılmış demektir. Bir işe yaramaz. Niyyet doğru olmadıkça, hayırlı işlerin, yardımların ve âdete uyarak yapılan ibadetlerin, yalnız hiç faidesi olmaz. Kalbin selamet bulması da ve Allahü tealadan başka hiçbir şeye düşkün olmaması da lazımdır. Hem kalbin selameti, hem de bedenin salih işler yapması birlikte lazımdır. Beden salih ameller yapmaksızın, kalbim selamettedir, (kalbim temizdir, sen kalbe bak) demek batıldır, boştur. Kendini aldatmaktır. Bu dünyada bedensiz ruh olmadığı gibi, beden ibadet yapmadan ve günahlardan kaçınmadan, kalp, temiz olmaz.”

O kalp ki, carullahdır; yani Allahü tealanın komşusudur. Zira Allahü teala kalbe tecelli etmektedir. Bu yüzden kalp, nazargâh-ı ilahi olup, hakikatlerin mahallidir.
O kalp ki, Rahman’ın iki parmağı arasında olup; sürekli hareket hâlindedir ve her daim şekilden şekle girer. Kalbin kurtuluşu ve sahip olduğu bedenin kurtuluşu; Allahü tealanın ve sevdiklerinin sevgisine kavuşmasına bağlıdır.

Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Efendi Hazretleri buyurdu ki:

“Allahü tealayı ve O’nun seçtiklerini (başta sevgili Peygamberimiz aleyhisselam olmak üzere, bütün Peygamberleri aleyhimüssalevat ve veli kulları) sevenler, namazda da, namazın dışında da daima huzur-ı ilahide olurlar. İnsan, o büyükleri sevdiğini anlayamaz. Anlamak, tefekkür başkadır; kalp ve muhabbetullah başkadır. İnsan, kalbinin o büyükleri sevdiğini, Allahü tealayı zikrettiğini de anlamaz. Anlamadığı daha iyi efendim! Çünkü kalbe kibir gelir. Düşünce, tefekkür, insanın iradesine tabidir. Kalp ise, insanın iradesine tabi değildir. Allahü tealanın yed-i kudretindedir. Dilediği tarafa çevirir. İrade-i külliyeye bağlıdır. Kalp, Allahü tealayı zikrederken, insan aklı başka düşüncelere bağlıdır. Alışveriş yapar ve her türlü dünya işleri ile meşgul olur. Zira Cenab-ı Hakk mealen buyuruyor ki: (Allahü tealanın sevgili kullarının ticaret, alışveriş yapmaları, onların kalplerinin Allahü tealayı zikretmesine mani değildir.) … İmam-ı Rabbani Hazretleri (kuddise sirruh) Mektubat kitabında buyuruyor ki: Bütün veliler Mektubat yazmıştır. Bu mektuplarda; bizim hâlimiz perişan, biz ne yapacağız demişlerdir. Veli oldukları hâlde, kendilerinin veli olduğunu anlamamışlardır.”

Allahü tealanın sevgisi için yaratılan kalbi, O’na ve O’nun sevdiklerine tahsis etmeli.. Bunun da yolu; Allahü teala için olmayan dünyayı ve dünyalıkları sevmemek, kalpten çıkarmaktır. Kalp, ya Allahü tealanın sevgisi ile doludur, ya da O’nun gayrındakilerin (masiva) sevgisi ile doludur. Bu, birbirine zıt iki sevgi, aynı anda bir kalpte bulunamaz. Yani yalnızca birinin sevgisi vardır. Bu iki sevgiden hangisi varsa; diğeri kendiliğinden yok olur, gider.

Kalbe Allahü tealanın sevgisini doldurmanın yolunu da yine İmam-ı Rabbani Hazretleri gösteriyor: “Kalbe gelen zulmeti (lekeleri) temizlemek için, tevbe ve istiğfar ve iltica etmelidir (sığınmalıdır). En kolay şekilde mümkün olur.” (1. Cilt, 171. Mektup)

Kalbin, nefsin emrine girmesi ve kendini hasta etmesi tabiatının gereğidir.

Bütün Peygamberler ve onların vârisleri olan veliler; nefsin idaresine girmiş olan kararmış kalpleri, bu baskıdan kurtarmak, arındırmak ve huzura kavuşturmak için gayret sarf etmişlerdir.

Bedenî hastalıklarda nasıl doktora gidiyorsak; kalpteki manevî hastalıktan kurtulmak için de, bunların mütehassıslarına yani, Peygamberlere ve velilere başvurmak aklın gereğidir.

Günümüzde yapılacak iş ise, onların kitaplarını okuyup, onlar gibi yaşamaya çalışmaktır. İmam-ı Rabbani Hazretlerinin ve mükerrem oğlu Muhammed Ma’sum Hazretlerinin yazmış oldukları üçer ciltlik (toplam 6 cilt) Mektubat kitapları bu kabilden olup; okuyucularının kalplerini temizleyerek tedavi ediyor ve hidayete eriştiriyor.

06.03.2016

Pazar yazıları -30-

Hadis-i kudside Cenab-ı Hakk buyuruyor ki: "Ben kalpleri kırık olanların yanındayım." (Tirmizi) Muhammed Ma’sum Hazretleri, Mektubat’ının 4. cilt 32. mektubunda bu hususu şöyle açıklar: "Kalp, isteklerini ele geçirememekten ne kadar kırılırsa, o kadar Allahü tealanın (kibriyanın) nurlarının görünmesine kabiliyyet kazanır."

Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Hazretleri 1986 yılında; Fahrettin Tacar abilerin Beykoz’daki evlerini teşriflerinde; duvardaki İmam-ı Rabbani hazretlerinin mübarek isimlerinin yazılı olduğu levhaya bakarak buyurdular ki:

"...Ya kardeşim; bunlara bakınca o büyükleri hatırlarız ve onların ruhları hazır olur.. Rahmet yağar efendim.. (Zikrü-l evliya tenzilurrahme: Evliyayı hatırlamak rahmet-i ilahiyi indirir.) Hadis-i şerif bu..

Mevlana Halid-i Bağdadi Hazretleri Hicaz’a gitmişti. Yolda iken bir zat ona şöyle dedi: (Kâbe’de edebe mugayir (edebe uymayan) bir hâl görürsen itiraz etme!) Tavaf esnasında bir de baktı ki, yaşlı, sakallı bir zat, sırtını Kâbe’ye dayamış tavaf eden insanları seyrediyor. Mevlana Halid Hazretleri hayret etti; (nasıl olur, burası Beytullah; herkes tavafta. Bu ise, çok yanlış bir iş yapıyor; Allahü tealanın evine sırtını dönmüş!) diye düşünmüş. Tam o esnada, malum zat, eliyle işaret edip, Mevlana Halid Efendiyi yanına çağırdı ve ona dedi ki: (Bak! Bu benim sırtımı dayadığım yer Allahü tealanın evidir. Amma; bu bir taş binadır; kul yapısıdır. Bu bina yapılalı beri Allahü teala bu eve girmemiştir. Lakin senin kalbinde, kalp latifende Allahü tealanın devamlı tecelli ettiğini görüyorum. Cenab-ı Hakk, 'yere-göğe sığmam; mümin kulumun kalbine tecelli ederim' buyuruyor. Bundan dolayı sırtımı Beytullah’a dayadım ve senin kalbine teveccüh ettim, yöneldim. Aradığın mürşid ben değilim; seni irşad edecek kişi şarkta ve uzaklarda!..) Böylece ona Abdullah-ı Dehlevi Hazretlerini işaret etmiş oldu..."

Cenab-ı Hakk, bir diğer kudsi hadisinde; "Ben veli (sevgili) kullarımı kubbeler altında saklarım (beşerî-insanlık hâlleri içinde gizlerim)" buyurur. Diğer insanlar gibi yer-içer ve insanlık hâlleriyle hâllenirler amma; iki tane çok önemli özellikleri ile temayüz ederler. Birincisi, onlar görüldüğünde Allahü teala hatırlanır; ikincisi ise, onların sohbeti, dinleyenlerde; dünyaya karşı soğukluğu, Allahü tealaya ve ahirete karşı iştiyakı artırır...

İbn-i Arabi Hazretleri, Fütuhat-ı Mekkiyye’sinde; karşılaştığı Behlüllerden (akıllı delidir!) birinin cemaate şöyle dediğini nakleder:

"Ey fakirler! Allahü tealaya itaat ediniz. Siz çamurdan yaratıldınız. Ateşin bu kapları (yani bedenlerinizi) pişirmeden kuru çamura çevirmesinden endişe ediyorum! Ateş, kendisini pişirmeden kuru toprak olmuş çamurdan bir kap gördünüz mü? Ey miskinler! İblis sizinle beraber ateşe girecek diye sizi aldatmasın. Allahü tealanın (Cehennemi seninle ve sana uyanlarla dolduracağım (Sad suresi 85. âyet meali) dediğini okursunuz. İblis, zaten ateşten yaratılmıştır. Dolayısıyla o, aslına dönecektir. Siz ise, topraktan yaratıldınız. Ateş sizin eklemlerinizde hükümran olur. Ey miskinler! Allahü tealanın (Cehennemi seninle dolduracağım; Sad suresi 85. âyet meali) âyetinde İblis’e olan işaretine bakınız! Burada durun ve gerisini okumayınız! Allahü teala ona (Cehennemi senden) demiştir. Bu ifade (Cinleri ateşten yarattı; Rahman suresi 15. âyet meali) ayeti ile aynıdır. Evine girip, hanesine dönen ve ailesi ile bir araya gelen kimse, o eve gelen yabancıya benzemez. İblis, gururlanmasına sebep olan şeye dönmüştür! Daha önce şöyle demişti: (Ben Âdem’den daha hayırlıyım! Beni ateşten yarattın; A’raf suresi 12. âyet meali). O hâlde İblis’in sevinci aslına dönmektir. Size karşı ise, kendisinden yaratıldığınız toprağınıza karşı ateş sebebiyle böbürlenmişti. Artık İblis’e kulak vermeyin ve ona itaat etmeyin! Işık mahalline kaçın ki, mutlu olasınız!!!"

13.03.2016

Pazar yazıları -31-

Sadi-i Şirazi’nin ifadesiyle; "Bir damla kan ve bin endişe olan insan" gerçekte eşref-i mahluktur. Yani, yaratılmışların en yücesi. Cenab-ı Hakk kudsi hadiste; "Beni, yerim ve göğüm sığdıramadı, mü’min kulumun kalbi sığdırdı" buyurur.

(İnsan, Allahü tealanın halifesidir; zira Cenab-ı Hakk, onu kendi suretinde yaratmıştır) ve (İnsan, yaratılmışların mecmu’udur, toplamıdır. İnsanda, yerlerde ve göklerde bulunan her şeyden bir zerre vardır.) [Mektubat-ı Rabbani, 1 cilt, 287 ve 220. Mektuplar]
İnsanın bu denli özelliği, yaratılışındaki yücelik ve onun da ayrıca "ilim"le bezenmesinden dolayıdır. Nitekim Cenab-ı Hakk; "Allahü teala Âdem’e bütün isimleri öğretti" buyurur. (Bakara suresi 31. Ayet meali)

İnsanın en önemli özelliği, ilahi teklife muhatap olmasıdır. Bu teklife uyması onu, mahlukat içinde erişilmez kıldığı gibi; uymaması, yani isyanı da aşağıların aşağısına iter!
İnsandan istenen -ki, yaratılışı, bu istenilene pek uygundur- "insan-ı kamil" olmasıdır. Bu da; insanın aslına dönüp, kendini yok bilmesiyle olur. Nitekim, sevgili Peygamberimiz aleyhisselam; "İnsanın sevmesi ve buğz etmesi; vermesi ve vermemesi Allah için olursa, iman-ı kamil olmuştur" buyurur.

İnsanın yaratılış gayesi yine kendisi içindir. Allahü tealayı bilmek ve O’na kulluk (ibadet) etmek için yaratılan insana bakalım: Allahü tealayı bilmesi ve tanıması, kendini bilmesi ve tanıması ile mümkün.. Hadis-i şerifte; "Nefsini bilen, tanıyan Rabbini bilir" buyuruldu.
Böylece insan cehaletten kurtulup, gerçeğe eriyor; yani ârif oluyor. Bunun faydası elbette kendisinedir. İkincisi ise, yani yaptığı ibadetlerin (kulluk), sevap ve fazileti; yine insana dönüşlüdür. Zira Cenab-ı Hakk’ın insanın ibadetine ihtiyacı yoktur. O, her şeyden müstağnidir.

Allahü teala hiçbir şeye muhtaç değildir, her şey O'na muhtaçtır.

İlahi teklife muhatap insan, iyiliğe de, kötülüğü de elverişli yaratılmıştır. Kendi arzusu ile iyiliği veya kötülüğü seçer ve icra eder.

Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Hazretleri, bir sohbetlerinde; İmam-ı Gazali Hazretlerinden naklederek şöyle buyurmuşlardı:

"...İnsanın alın yazısı gizli değildir. Herkes kendi alın yazısını anlayabilir. Gittiği yola baksın; hangi yolda bulunuyor; ne iş yapıyor? Allahü teala herkesi layık olduğu yerde bulundurur ve çalıştırır. İnsan ne için yaratılmışsa, o iş ona kolay gelir. Onun önüne sürülür. Kafirlere kötü işler kolaylaştırılır. Mü’minlere ise, iyi işler kolaylaştırılır. Kafirler; doğru yolda olduklarını zannedip; başarılı olduklarını ve istedikleri şeylere kavuştuklarını vehmederek haz duyarlar. Halbuki, yaratılışları, mayaları tıpkı mıknatıs gibi, o yöne o işe çekiyor. Kimse, bu, niçin böyledir diye Allahü tealaya hesabını soramaz. Çünkü hepimiz O’nun yarattığı mahluklarız. İnsanlar, gitmek istedikleri yolların, kendilerine niçin kolaylaştırıldığının hesabını soramazlar. Allahü tealanın mü’minlere verdiği nimetler, ihsan-ı ilahidir. Dilediğine ihsan eder. Neden ihsan etmiyorsun diye de asla sorulamaz. İhsan ettikleri, nankörlük ederlerse, çok acı azap yapar..."

Cenab-ı Hakk Kur’an-ı kerimde, Hud suresi 56. âyet-i kerimede mealen; "Hiçbir canlı yoktur ki, Allah onu perçeminden tutmuş olmasın!" buyurmaktadır.
Muhyiddin-i Arabi Hazretleri bu âyet-i kerimeyi açıklarken; "İşte, insan ve cin taifesi de; perçemlerinin Allahü tealanın elinde olduğuna GÖRÜRCESİNE inansalardı, bir an bile Allahü tealaya isyan etmez ve diğer mahlukat gibi ‘gece ve gündüz' tesbih ederlerdi" (Enbiya suresi, 20. âyet meali) buyurur.

Sadi-i Şirazi’nin işaret ettiği; insanın endişeden kurtulması ve huzura kavuşması ancak ve ancak Allahü tealayı zikretmesiyle mümkündür.

20.03.2016

Pazar yazıları -32-

Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Kulun Rabbine en yakın olduğu hâl, namazdaki hâlidir." Ve "Namazda kul ile Rabbi arasındaki perdeler kalkar!"

İmam-ı Rabbani Hazretleri; 1. cilt 137 ve 3. cilt 87. mektuplarda; "Namazın dünyadaki rütbesi, ahiretteki rü’yetin rütbesi gibidir (Allahü tealayı görmek gibidir); Namaz esnasında; bu farzı bizim Peygamberimiz aleyhisselam eda eylemiştir, ben de eda edeyim diye niyet edildikde umulur ki, farzı yapmak sevabından başka tabi olmak sevabı da ayrıca hasıl ola" buyurur.
Zaten bütün mesele, Resulullah’a (aleyhisselam) uymak, O’na tabi olmak ve O’na benzemeye çalışmaktır. Nitekim; İmam-ı Rabbani hazretlerinin oğlu Muhammed Ma’sum Efendi bu hususu şöyle açıklar: "Resulullah’a (sallallahü aleyhi ve sellem) âdet ve ibadette az veya çok benzemeyi büyük saadet ve bereket ve yüksek derecelere kavuşmak bileler. Zira, sevgiliye benzeyenler de sevgilidir." (5. cilt 71. mektup)
Muhyiddin-i Arabi hazretleri, namaz için sır perdesini şöyle aralar:

"Allahü teala, secde hâlindeki kuluyla, kendine yakın meleklere karşı övünür. Bu övünme onlara karşı şöyle buyurmasıdır: (Ben sizi ameliniz olmaksızın yaklaştırdım ve meleklerimin seçkinlerinden yaptım.

Şu ise, kulumdur. Kendisi ile yakınlık makamı arasında pek çok perde ve nefsin arzuları, maddi istekler, aile geçindirmek, mal, çocuk, hizmetçi, arkadaş gibi büyük engeller ve çetin sıkıntılar koydum. O bunların hepsini aştı ve secde edip yaklaşıncaya kadar gayret gösterdi ve yakın kimselerden oldu. Ey meleklerim! Size tahsis ettiğim yüce makama bakıp bu kulumun kıymetini biliniz ve benim uğrumda katlandığı sıkıntı sebebiyle hakkını gözetiniz!)

Namazın ne kadar kıymetli bir ibadet olduğuna bakınız!
Namazda en kıymetli şey ise, sözler arasında Allahü tealayı zikretmek, fiiller arasında en kıymetli şey ise secde etmektir. Namazın sözlerinden en üstünü, (Allahü teala kendisini öveni işitti) ifadesidir. Burada kul, Hakk adına bunları söylediği için bu vekillik kulun namazdaki en değerli halidir. Çünkü Allahü teala kulunun diliyle, (Allahü teala kendini öveni işitti) demiştir.
Cenab-ı Hakk şöyle buyurur: ‘Namaz kötülüklerden ve taşkınlıklardan engeller.' [El-Ankebut 45. âyet meali] Bunun sebebi, namazın kendisinin dışındaki görünen davranışları yasaklamasıdır. Ve; ‘Allahü tealayı zikretmek ise, en büyüktür.' [El-ankebut 45. âyet meali] Yani namazın içindeki fiillerin en büyüğü Allahü tealayı zikretmek, O’nu hatırlamak, sen O’nu görmüyorsan da O’nun seni gördüğünü bilmendir."

Dikkat ediniz; kul, namaza çağrılmakla (huzur-ı ilahiye davetle) kendisine en üstün şeref bahşediliyor. Cenab-ı Hakk, kulunu muhatap alıyor ve onunla konuşuyor ve hatta onun diliyle kendini övüyor. Kul, namazda zikrederek, kendi kalbini itminana (huzura) erdiriyor. Bütün bunların hepsi kulun kendisi için! Hepsinin bereket, feyz ve nurlarının dönüşü kulun kendisinedir. İlahi rahmetin sonsuzluğuna bakınız!

İmam-ı Rabbani Hazretleri 1. cilt 304. mektupta; "Namazdaki her tekbir, o rüknü yapmaya layık olmadığını bildirmektedir" buyurarak; kulun acziyyetine işaret etmektedir.
Elbette O’na layık ibadet etmekten çok uzağız; bundan dolayıdır ki, günahımıza bir tövbe ederken ibadetlerimize bin tövbe etmeliyiz!

27.03.201

Pazar yazıları -33-

Allahü teala Enfal suresi 64. ayet-i kerimesinde mealen; "Ey sevgili Peygamberim (sallallahü aleyhi ve sellem)! Sana, Allahü teala ve mü’minlerden, sana tabi olanlar yetişir!" buyurur. Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Efendi, buradaki inceliği şöyle açıklamıştı:

"…Akaid kitaplarımızda açıkça yazıyor ki, Hızır aleyhisselam daralanların imdadına yetişir. Bu büyükler, Allahü tealanın onlara ihsan ettiği kuvvetle, Allahü tealanın iradesiyle imdat ediyorlar.

Nitekim, yukarıdaki ayet-i kerimede bu husus açıklanıyor. Allahü teala bile 'ben kafiyim' buyurmuyor. Resulüne; mü’minlerden hayır, menfaat, yardım geleceğini bildiriyor. Evet efendim; mü’minlerden hayır gelir. Allahü tealanın iradesi, emri ve müsaadesiyle mü’minlerden hayır gelir. Peygamberlere aleyhimüsselam bile mü’minlerden hayır gelir. Mevlana Halid-i Bağdadi kuddise sirruh; (Meded ya Şah-ı Nakşibend! Meded ya Abdülkadir-i Geylani!) kuddise sirruhüma buyuruyor... Hastalanınca doktordan maddi ilaçlar, yardımlar, menfaatler bekliyoruz da; kalp hastası olanların bu büyüklere müracaat etmesine razı olmuyoruz! İnkâr eden mahrum kalır…"

İmam-ı Rabbani Hazretleri, yukarıdaki âyet-i kerimede Cenab-ı Hakk’ın, sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselatü vesselama da sebeplere yapışmasını emrettiğini vurgulayarak şöyle der:

"Sebeplerin tesirine gelince; Allahü teala sebeplerde bazen tesir, yani iş yapabilecek kuvvet de yaratıyor. O işi hasıl ediyorlar. Bazen de aynı sebeplerde bu tesiri yaratmıyor. O işi yapmıyorlar. Bu hâli herkes her zaman görmektedir. Aynı sebeplerin aynı işi, bazen meydana getirdiğini, bazen de işi yapamadığını hepimiz görmekteyiz. Sebeplerde tesir yoktur demek, tecrübeleri, hadiseleri körü körüne inkâr etmektir. Tesirine inanmalı. Fakat, sebeplerdeki bu tesirlerin de, kendileri gibi, Allahü tealanın yaratması ile vücuda geldiğini bilmelidir..."

İşin aslı sevgidir; Cenab-ı Hakk, insanın bütün uzuvlarını insan için, bunlardan yalnızca kalbini Kendisi için yaratmıştır. Yani kalp, muhabbetullah (Allahü tealanın sevgisi) için yaratılmıştır. İmam-ı Muhammed Ma’sum Hazretleri; muhabbet sırrını, Mektubatının 6. cilt, 111. mektubunda açıklar:

"Muhabbettir ki, var olma ve yaratma zincirini harekete geçirip, gizli hazineyi açığa çıkarmış, gayb sırları açıkça görünür hâle gelmiştir. Muhabbettir ki, sadık olan âşığı yakın derecelerine ulaştırıp, arzu ettiklerini kendilerinden kurtarıp (batıl tanrılardan kurtarıp), Sevgiliye kavuşturmuştur. Muhabbet sebebi ile sadık mürid, mürşidin kemalatını ve onun hallerini kazanır."

Hadis-i şerifte; (İnsanlar, kendilerine ihsan, iyilik edenleri sever. Bu sevgi insanın yaratılışında vardır) buyurulur. Dikkat edilirse; cibillidir buyuruluyor, yani bu sevgi insanın tabiatında vardır. Bu sevgiyi yitirmiş olan, bu sevgiden mahrum olan kimse, hakiki, gerçek insan olamaz. Hayvan gibidir ve hatta hayvandan da aşağıdır.
Dünya sevgisinin çıktığı kalbe, muhabbetullah kendiliğinden girer; feyiz ve nurla dolar. Feyiz, kalpten kalbe gelen ve Allahü tealanın razı olduğu şeyleri yaptıran nurdur, bir manevi kuvvettir. Feyizlerin kaynağı Peygamber Efendimizin aleyhisselam mübarek kalpleridir. Birbirini yansıtan aynalar misali; Peygamberimizin aleyhisselam mübarek kalbinden, sevenlerinin kalplerine, onlardan da onları sevenlerin kalplerine bu feyiz ve nurları akıtırlar. Seven her kalp, sevdiği kadar; kapasitesi kadar, bu feyizleri ve nurları alır. Muhabbetin içinde, hem edep ve hem de ihlas vardır. Sevgilide nasıl fani olunur? Onu, canından çok sevmekle...

03.04.2016

Pazar yazıları -34-

Sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) vefatlarından 80 gün önce; Cibril-i Emin aleyhisselam, Allahü tealadan ‘Nasr-Yardım’ suresini getirmişti. Bu surede Cenab-ı Hakk mealen; "Allahü tealanın yardımı ve fetih geldiğinde; insanların, Allah’ın dinine grup grup girdiğini gördüğünde Rabbinin övgüsünü tesbih et ve mağfiret dile" buyurulmaktadır.
İbn-i Arabi Hazretlerinin buradaki tespiti şudur:
"...Böylece Allahü teala kendisini göndermekle amaçladığı risaletin tebliğini tamamladığında Peygamberini (aleyhisselam) bu emirle dünyadan çekip almış, bağışlanma dileyerek sürekli Allahü teala ile kalsın diye koruma perdesi altında yarattıklarından gizlemek istemiştir. Çünkü Muhammed aleyhisselam tebliğ, irşad ve risaleti yerine getirmekle ilgilenmek devrindeydi. Sevgili Peygamberimizin sallallahü aleyhi ve sellem Rabbinden başkasının giremediği bir ‘vakti’ vardı. Diğer vakitleri ise, yapmakla sorumlu olduğu insanların işlerini gözetmeye adanmıştı. Böylece Allahü teala kendisini -Hakk’ın emrinden olsa bile- yaratıkların işleriyle ilgilendiği vakitlerinden ayırdığı bu tek vakte döndürmüştür..."

Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam bu sureyi okuduğunda, mecliste bulunanlardan yalnızca Hazreti Ebûbekir radıyallahü anh efendimiz; O’nun (aleyhisselam) çağrıldığını anlamış ve hüngür hüngür ağlamıştır.

Kulun, Cenab-ı Hakk nezdindeki en beğenilen hâli; gözü yaşlı, boynu bükük, tevbe eden ve bağışlanması için yakaran hâlidir. Kulluk da zaten bundan ibarettir.
Meşhur hikâyedir:

"Musa aleyhisselam zamanında zenginliği ile ünlü bir kafir, her fırsatta inananlara zulüm ve alay ediyor ve bu denli baskılarını arttırdıkça da Allahü teala onun malını-mülkünü ve evladını çoğaltıyormuş. Bu durum ise, inananları ziyadesiyle üzüyordu. Sebebini Musa aleyhisselama sordular, O da, bu hâli Cenab-ı Hakk’a arz etti. Cenab-ı Hakk, Musa aleyhisselama buyurdu ki: Biz ona gerçekte kötülüklerin en büyüğünü verdik.

Ama o, bunun farkında değildir. Ondan gözyaşını ve duayı kaldırdık!"
O hâlde; ağlayalım ve dua edelim sevgili okuyucularım. Ağlayabilmek, boynu bükük olarak; Allahü tealaya yalvarmak ve yakarmak ne büyük nimetmiş!

Malum; tevbe ve istiğfar (yani, Cenab-ı Hakk’dan bağışlanmayı yakararak dilemek), kalp ile, dil ile ve günah işleyen âzâ ile birlikte olmalıdır.
Cenab-ı Hakk, Kur’an-ı kerimde mealen; "...Tevbe edip iman edenler ise, kötülüğü iyiliğe dönüştürülecek olanlardır" [Furkan suresi 70.

Ayet] ve "Allahü teala kendisine şirk koşulmasını bağışlamaz. Bunun dışında ise, dilediğini bağışlar" [Nisa suresi, 48. Ayet] ve "Ey kendilerine haksızlık eden kullarım! Allahü tealanın rahmetinden ümit kesmeyiniz. Allahü teala bütün günahları bağışlar. O, bağışlayan ve merhamet edendir" [Zümer suresi, 53. Ayet] buyurmaktadır.
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam da; "Günahtan tevbe eden kimse, günahsız gibidir" buyurarak; günahtan yanmış kavrulmuş kalpleri nisan yağmurlarına garketmiştir.

Bundan dolayıdır ki, çok istiğfar etmek (Allah’ım beni afv et) demek kulluğun gereği ve nişanıdır.
Ayrıca; her günah işlendikten sonra; tevbe-istiğfar etmek farzdır. Şartlarına uygun yapılan tevbenin kabul olmamasından endişe etmemelidir. Tevbenin şartlarına uygun olmasında şüphe etmelidir.
Bilmeliyiz ki; bizim gibi günaha batmış kişilerin tevbeleri de ayrıca tevbeye muhtaçtır!

10.04.2016

Pazar yazıları -35-

Çerçeve

İmam-ı Rabbani Hazretleri Mektubat’ının 1. Cilt, 312. Mektubunda şu tespiti yapar:

"... Büyük müctehidler, Resulullah’a (sallallahü aleyhi ve sellem) yakın zamanda oldukları ve ilimleri ve takvaları ve vera’ları çok olduğu için, hadis-i şerifleri biz cahillerden (uzak düşmüşlerden) daha iyi bilirler, anlarlar. Ve onların sahih oluşunu, gayrı sahih oluşunu, nesh edilip edilmediğini (hükmünün kaldırılıp-kaldırılmadığını) bizden daha iyi bilirler."

Malum: Dinî ilimler nakil esasına dayanır. Kaynağı vahiydir ve bu vahye (Cenab-ı Hakk’ın bildirmesine) muhatap olan sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselamdır. Âlemlerin övüncü olan o yüce Peygamber aleyhisselam, vahyin kuldaki tecellilerini ve yine kul planındaki yansımalarını en üstün ve en güzel örnek olarak göstermiştir.

Dolayısıyla Cenab-ı Hakk’ın istediği kâmil insan modeli; her bakımdan bütün beşerî üstünlükleri taşıyan Muhammed aleyhisselamdır. Yüce şahsiyetiyle yaşadığı cemiyete, bilfiil örnek olmuş ve onlardan en ideal insan toplumunu meydana getirmiştir. Öyle ki; kendi yüce şahsiyetine benzettiği insanlar, (Eshab-ı kiram-büyük dostlar ki, her biri O’nun aleyhisselamın sohbetiyle kemale ermiştir) olarak temayüz etmiş ve bu örnek hayatları ile yaşadıkları döneme; Asr-ı seadet denmiştir.
Dinî ilimler kaynağına gidildikçe kıymetlenir. Yani; berrak olup, en doğru hâlde bulunur. Kaynağından günümüze geldikçe karışık ve bulanık olur. Çünkü; bu ümmetin en seçkinleri, Resullullah aleyhisselamın devrinde yaşayanlardır; sonra, bunlardan sonraki devirde gelenlerdir ve bundan sonra da, bunları takip eden devirde gelenlerdir. Bu ilk üç asrın insanlarının üstünlüğünü sevgili Peygamberimiz aleyhisselam bildirmiştir.

Bunun sebebi gayet açıktır: Haramlar, sonraki asırlarda olduğu gibi çoğalmamış ve kalpler berrak ve tertemiz olarak; aldığı bilgileri aktarmıştır.
Vahiy bir anda inip kesilmedi; 23 sene boyunca peyderpey indi. Bunun da sebebi; vahyin, yaşayan, dinamik bir cemiyete gelmiş olması idi; vaki ihtiyaçlara cevap teşkil ettiği gibi, Kıyamet’e değin olabilecek ihtiyaçlara da ayrıca cevap teşkil etmeliydi.

Her şeyi en iyi bilen Allahü teala, kullarına bildirmek için; onların arasından en üstününü Resul seçerek görevlendirmiş; O aleyhisselam da, hem şahsında ve hem de yaşadığı cemiyette; arzu edilen hâlin tatbikatının (pratiğinin) en güzel örneğini vermiştir.
Şu hâlde; kendilerinden sonra gelecek nesiller için en ideal örnek toplum; Hulefa-i Raşidin devrini de içine alan Asr-ı Seadet dönemidir ve din bilginleri için bu devir eşsiz bir laboratuvardır.

İşte; sonraki asırlardaki âlimlerin en kıymetlileri; mahut nakilleri esas alıp onları bilerek tespit eden ve kendilerinden sonrakilere eksiksiz nakledenlerdir. Cenab-ı Hakk hepsinin çalışmalarına bol bol ve güzel karşılıklar versin. Amin!

Bakınız; İmam-ı Muhammed Ma’sum Hazretleri, Mektubat’ın 5. Cilt, 67. Mektubunda ne buyuruyor:
"Allahü tealanın indirdiği her âyet-i kerimenin bir zahiri ve bir batını vardır ve her bir harfin bir hududu vardır. Ve her bir hududun da bir manası vardır."
Vahye muhatap sevgili Peygamberimiz aleyhisselam olduğuna göre; âyet-i kerimelerin murad-ı ilahisini en iyi bilen kendisidir ve ondan sonra da bunları bildirdiği Eshab-ı kiramıdır (yakın arkadaşlarıdır). Allahü teala hepsinden razı olsun!

Günümüz şaklabanları -ki, din âlimi olarak kendilerini tanıtıyorlar- hayâsızca hadlerini aşarak; "onlar eski çağların insanları; neyi ne kadar bilecekler ki? Hepsinden iyisini, şu modern çağda biz biliriz!" diyerek ve kafalarında uydurdukları bir dini anlatarak; insanları da İslamiyet’ten çıkarmaya gayret ediyorlar.

Sevgili Peygamber efendimizin (aleyhisselam) pek yerinde olan teşhis ve tespitleri ile "Cehennem ehlinin köpekleri olacak" bu ahir zaman din hokkabazlarına asla itibar edilmemeli ve aldanmamalıdır!

Dinimizi mutlaka Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından öğrenmeliyiz. Hakikat Kitabevi’nin yayınları bulunmaz hazinedir; vesselam!
17.04.2016

Pazar yazıları -36-
İnsanın yaratılma sebebi, Allahü tealaya ibadet etmek (O’nu bilip; emir ve yasaklarına uymak) ve ubudiyyet (Allahü tealaya teveccüh ve ikbal; yani kalbin huzuru) içindir.

Namaz, bütün ibadetleri kendinde toplamıştır. İbn-i Arabi Hazretleri namazdaki sır perdesini şöyle aralar:

"Allahü teala namaz kılan kişinin kendisine yakardığını bildirmiştir. Namaz nurdur. Dolayısıyla kul, Allahü tealaya en-Nur ismi ile yakarır. Nur, bütün karanlıkları uzaklaştırdığı gibi, namaz da bütün meşguliyetleri keser.. Allahü teala, yakarışında gizli ve açık zikri birleştirmesini kuluna farz kılmıştır. (İçinden zikretmek ve açıkta, topluluk içinde zikir). Cenab-ı Hakk kudsi hadiste; ‘Kulum beni içinden zikrederse, Ben de onu içimden zikrederim. Ben’i bir toplulukta zikrederse, Ben de kendisini, o topluluktan daha hayırlı bir toplulukta zikrederim’ buyurur. Namazdan başka hiçbir ibadet, kulu, Hakk’a yakın varlıkların makamlarına ulaştıramaz.. Allahü teala şöyle buyurur (mealen): ‘Secde et ve yaklaş! El-Alak-19)"

Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselam; dünyamızdan kendisine üç şeyin sevdirildiğini buyuruyor ve bunların başında, (gözümün nuru olarak ifade ettiği) namazı sayıyor.

Sevgili Peygamberimize aleyhisselam mübarek kalplerinin kırık olduğu bir zamanda Mi’rac lütfedildi ve o lütuf esnasında; ‘Mü’minin Mi’racı’ olan namaz emredildi ve namaz esnasında (teşehhüdde-oturuşta) Mi’racdaki kelimeleri okumak emir buyuruldu.

Bundan dolayıdır ki İmam-ı Rabbani Hazretleri; "Namaz vardır ki, kırık kalpleri zevk ile doldurur" buyurur. (Mektubat 1. Cilt; 261. Mektup)

Yine İmam-ı Rabbani Hazretleri (kuddise sirruh), namazın hakikatlerindeki inceliklerden bahsederken şöyle buyurur:

"… Namazda, ibadetlerin kemalatının hepsi bulunur. Halis ma’budluk olan aslın aslı ile beraberdir. Yani, bütün ibadetleri kendinde toplamış olan namazın, hakikati bulunan mertebenin üstü, her şeyin aslıdır ve bağlandıkları mertebedir…. Şunu da bilmelidir ki, bu mertebede, nazarın, görmenin ilerlemesi ve kalp gözünün kuvvetlenmesi, namaz kılmakla olur. Nihayete erenlerin ibadetleri, hep namaz kılmaktır. Başka ibadetler, belki namazın kemaline yardımcı olurlar. Namazda bir kusur olursa onu tamamlarlar. Bunun için olabilir ki, (Namazın güzelliği, imanın güzelliği gibi, kendisindendir. Başka ibadetlerin güzellikleri, kendilerinden değildir) demişlerdir. Vesselam." (Mektubat, 3. Cilt 77. Mektup)

Burada tekrar İbn-i Arabi Hazretlerine dönelim ve Cenab-ı Hakk’ın kulunu namazla nasıl lütuflandırdığına bakalım:

"...Allahü teala şöyle buyurmuştur: (Namazı Kendim ile kulum arasında ikiye böldüm). Biz kimiz de bizimle Allahü teala arasında bölünme gerçekleşsin?! O Mevladır, faildir ve hareket ettirendir. O celle celaluhu, (Ancak Sana ibadet ederiz) gibi bize izafe ettiği sözlerde bizleri konuşturandır. Ayakta, ruku’da, secdede, otururken, konuşurken O’nun kudreti ile hareket ettiğimizi anladık. Kul, (Hamd-övülme, âlemlerin Rabbi olan Allahü tealayadır) deyince, Allahü teala şöyle karşılık verir: (Kulum Bana hamd etti). Bu O’ndan bir lütuftur. Çünkü kula bunu söyleten kimdir? Kulun değeri nedir ki, Mevla’sı (Kulum dedi, Ben de ona söyledim) desin?!."

İbn-i Arabi Hazretleri, Behlüllerden (akıllı deli) birinin namaz kıldığını görünce; aralarındaki söyleşiyi şöyle nakleder:
Ona sordum: (Namaz kıldığını görüyorum?). Şöyle cevap verdi: (Hayır, Vallahi, O’nun beni ayakta tuttuğunu ve oturttuğunu görüyorum. Benim hakkımda neyi istediğini bilmiyorum). Sordum: (Namazında Allahü tealanın sana farz kıldığı ibadeti yerine getirmek için niyet ediyor musun?). Cevap verdi: (Niyet nasıl bir şeydir?). Ben de; (Bu, amellerle Hakk’a yaklaşmaya yönelmektir) dedim. Bunun üzerine güldü ve şöyle dedi: (Ben adama diyorum ki; O’nun beni tuttuğunu ve oturttuğunu görüyorum. Benimle beraber olan ve kendisini müşahede ettiğim ve benden gizlenmeyen Bir’ine yaklaşmaya nasıl niyet edebilirim ki?! Böyle bir söz delilerin sözüdür; hiç aklınız yok!)

Cenab-ı Hak cümlemizi namaz kılanlardan ve bir nebze olsun namazın hakikatini tadanlardan eylesin. Amin!
24.04.2016

Pazar yazıları -37-

Her şey zıddı ile kaimdir, Mecelle kaidesidir. İlim, insanı yücelttiği gibi; saptırır da. Nitekim; İslamiyet 73 fırkaya ayrılmış; 72’si bozuk olan bu fırkaların müsebbipleri hep âlimler; hem de tefsir âlimleri olmuştur. Bunlar âyet-i kerimelere kafalarına göre yanlış manalar vererek hem kendileri sapmış ve hem de peşlerinden giden onca insanı sapık yollara itmiştir.

"İlim, ilim bilmektir; ilim kendin bilmektir. Kendin bilmeyen ilme; bu nice okumaktır" diyen Yunus Emre’miz, bu yalın hakikati dillendirmektedir. İnsanın ilmi arttıkça tevazuu artarsa doğru yoldadır; aksine kibri artmışsa yandığının resmidir. Zira sevgili Peygamberimiz aleyhisselam; "Allahü teala için tevazu göstereni, Cenab-ı Hakk yüceltir" buyurur.

Gerçek âlimler, Allahü tealayı en iyi anlayabilenlerdir; yani anlayamayacaklarını anlayanlardır.

İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh), Mektubatı’ının 3. Cilt, 77. Mektubunda; anlayamamayı şöyle izah etmektedir:

"...Anlamamak cehalettir. Anlamaktan acz ise, yani anlayamamak ise ilimdir. Anlayamamak, hatta iki ilimdir. Birisi, bir şeyi bilmektir. İkincisi, o şeyin özünü, büyüklüğünden dolayı anlayamadığını bilmektir. Bir üçüncü ilim daha söyleyebiliriz ki, o da, kendinin kul olduğunu gösteren aczini ve kusurunu bilmektir. Bilmemek cehildir demiştik. Bazan bu cehil, cehl-i mürekkep olur ve bilmediğini bilmez de, biliyorum sanır. Bilememekte ise bu hastalık yoktur ve hatta olamaz. Çünkü aczini, kusurunu söylemektedir. Bilmemek ve bilememek aynı olsaydı, bütün cahiller ârif olurdu ve cehilleri, kemallerine, üstünlüklerine sebep olurdu… Ya Rabbi! Seni tanımaktan aczimizin büyüklüğünü, yani tanıyamayacağımızın çokluğunu bilmemizi arttır!.."

Sevgili merhum Enver Ağabey; beyninin her zerresi bir güneş mesabesinde olan büyük İslam âlimi Ebu Hanife’nin (Radıyallahü anh) ilimdeki yükselişini anlatmıştı:
"Mübarek, her yükselişte 'bilmiyorum' dedi; bilmiyorum dedikçe yükseltildi. En ufak bir kibir gelip; 'biliyorum' dese idi; sahip olduğu bütün makamları kaybedecek ve yeniden sıfırdan başlamak icab edecekti. Öğrendikçe 'bilmiyorum, bilmiyorum, bilmiyorum' diyerek ilim dairesini tamamladı ve geldiği zirve noktasında da yine bilmiyorum dedi... İlmin zirvesindeyken (zahiri ilimlerin) İmam-ı Cafer Sadık Hazretleri (kuddise sirruh) ile tanışır ve onunla geçirdiği ‘iki senesi’ olmasaydı kendisinin helak olacağını söylediği o kutlu yolu da ikmal edince; Kâbe’yi muazzamaya gider ve orada iki rekat bir namaz kılar. Bütün bildiği o ilimlerin yanında; kalp ilimlerini de (Tasavvuf) tahsille birlikte, burada kıldığı namazda mükaşefeye kavuşur. Yani, Cenab-ı Hakk, gözündeki ve gönlündeki perdeleri kaldırır. Bu hâldeyken de ondan sadır olan kelime; BİLEMİYORUM!.. oldu..."
Evet; her iyiliğe mani olan hâl kibirdir; kibir de en ziyade ilim adamlarında bulunur. Bundan dolayıdır ki, ilim mutlaka edep ile bezenmeli ve erbabını ârif kılmalıdır. Zira irfanı olmayan ilim noksandır ve sahibine kibir verir ve Allah saklasın, helake sürükler.

İşte Osmanlılar ve ondan önceki dönemlerde; ilim ve tahsil hayatında; bedenin terbiyesi yanında, zihin terbiyesi ve hepsinden önemlisi kalbin tasfiyesi (tasavvuf temrini) hep birlikte tahsil ettirilir ve adına maarif denilirdi.

Bundan böyle; en iyi yetişmiş âlimler bile tek kanatlı kuş olup, uçmalarına imkân ve ihtimal yoktur.

Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Efendi (kuddise sirruh), ârif insanı anlatırken şöyle buyurmuşlardı:

"...Ârif insan, kendini ârif bilmez; mükemmel insan mükemmel olduğuna inanmaz. Kendinden bahseden ve üstünlüklerinden anlatan kişi ârif olamaz. Çünkü abdiyyet, ademiyyettir. Yani kulluğun aslı yokluktur. Şu hâlde; ‘adamım’ diyorsan yoksun. ‘Adam değilim diyo

01.05.2016

Pazar yazıları -38-

İnsan kuldur, insanın bütün yaptıkları da; ister itaat olsun, isterse isyan kabilinden olsun, bunların hepsi kulluğun gereğidir. Zira, yaratılış gayemiz; yaptığımız bütün amellerin karşılıkları bize dönsün diyedir. Allahü teala, güzel ameller işleyip, kendisine iyi kul olmamızı istiyor. Yani, yapacağımız amellerin salih olmasını ve onlardan bize dönüşün sevap olmasını murat ediyor.
İnsan ve cinnin dışındaki bütün mahlukatın yaratılışlarında; izzet, kahır, azamet, kibriya ve ceberut ilahi isimlerinin tecellisi vardır. Bütün bu mahlukat, Cenab-ı Hakk’ı bu isimlerle bilirler ve bundan dolayıdır ki, Yaradan’da karşı asla büyüklük hissine kapılmazlar, kapılamazlar.

İnsan ve cin toplulukları ise, Allahü tealanın, rahmet, lütuf ve sevgi (Vedud) isimlerinden yaratıldıklarından; âdeta şımarmışlar; asıllarını unutarak, büyüklenmiş ve çeşit çeşit günaha bulanmışlardır. Allahü tealayı ve ahireti unutarak dünyaya; dünyanın geçici nimetlerine dalmışlardır.

Halbuki dünya ve içindekiler hayaldir. Devamlı olan ahiret hayatı için yalnızca bir köprüdür. Köprü ise, geçilir, imar edilmez. Üç, bilemediniz beş günlük dünya hayatı, içinde rüya olan uyku gibidir. Bu rüyada görülen şeylere de itibar edilmez ve hepsi geçilir. Ama ölünce, bu rüyadan uyanılır ki, iş işten geçmiştir. Orada pişmanlık para etmez.

Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Efendi (kuddise sirruh) şöyle buyurmuşlardı:

"... Evliyada (Allah adamlarında) keramet aranmaz. Çünki, onların kerametleri zaten aşikârdır. Onlar, daha ilk sohbetlerinde, dünya sevgisini (hubbu-d-dünya) kalpten çıkarırlar; dünyadan soğuturlar. Dünya sevgisi haramların başıdır ve ahmaklık alametidir. Dünya sevgisini terk, yani zühd ise, akıl alametidir.

…Namaz, nasıl Allahü tealanın emri ise; helal kazanmak, meslek sahibi olmak, mesleğini ifa etmek ve çalışmak da öylece Allahü tealanın emridir, farzdır. O’nun emri olduğu için çalışıyoruz, lisan öğreniyoruz, meslek öğreniyoruz; helal rızık kazanıyoruz.

Dünyayı sevenler, nefisleri için dünyaya çalışıyor. Mü’minler ise, Allahü tealanın emri olduğu için çalışıyorlar. Dert, bela ve sıkıntı gören bazı arkadaşlar üzülüyorlar. Derd ü bela kemend-i mahbubest. Allahü teala sıkıntı, dert ve bela vererek sevdiği kullarını kendine çekiyor. Sıkıntılı günler unutulmaz. O günlerde Allahü tealaya çok yalvarmalıdır. Çünki, ‘Ben kırık kalplerde bulunurum’ hadis-i kutsidir. Allahü teala böyle buyurmuştur.

Bela ve musibetler nefsimize ağır geliyor. Büyüklerimize ise, çok tatlı, zevkli geliyor. Biz, Allahü tealaya çekildiğimizi anlayamıyoruz. Büyüklerimiz ise anlıyorlar. Kendi eliyle başını belaya sokmak değil; kendini tehlikeye atmak değil. Böyle bela, mükafat değildir, ceza olur. Kötü amellerin cezası.. Zira, Allahü teala, ‘kendi ellerinizle kendinizi tehlikeye atmayın!’ buyuruyor..."

Nitekim İmam- Rabbani Hazretleri (kuddise sirruh) de Mektubat’ının 2. Cilt, 33. ve 58. Mektuplarında bu hususu şöyle açıklar: "Sevgilinin elemleri, nimetlerden daha çok lezzet verir. Zira dert ve elemlerden lezzet, kendi nefsinin ve muradının isteğinden uzaktır" ve "Sevgiliden gelen elemler de sevgilidir."

Mükerrem oğulları İmam-ı Muhammed (kuddise sirruh) hazretleri de; 4. cilt, 19. Mektuplarında; "Derd-i dünya yakınlaşmaya ve yükselmeye sebeptir" buyurmaktadır.

Şeyh-i ekber Muhyiddin Arabi hazretleri (kuddise sirruh), rast geldiği bir behlüle (akıllı deliye); aklını yitirmesinin sebebini sorduğunda, şu yakıcı cevabı almıştı:

"Sen gerçekten delinin tekisin! Aklım olsaydı, (onu kaybetmenin sebebini) sorar mıydın? Aklım nerede ki sana cevap versin?! Onu kendisiyle beraber almış olanın, ona ne yaptığını nereden bileyim?!

08.05.2016

Pazar yazıları -39-

Kul olmanın şiarı haddini bilmektir. Başta tasavvuf olmak üzere; bütün terbiye müesseseleri, kula, hakikatini tanıtmak içindir. Kendi hiçliğini bilmeyen, anlamayan, Rabbini, Rabbinin büyüklüğünü anlayamaz.

Allahü teala Şûra suresi 13. Âyet-i kerimesinde mealen; "Dinini öğrenmek isteyenlere hidayet nasip ederim" buyuruyor. Rabbimiz ezelde bu şekilde takdir etmiş; kim elini açar, Bana yalvarırsa, âdetim icabı ona hidayet veririm buyuruyor.

Mübarek Hocamız H. Hilmi efendi hazretleri (kuddise sirruh) bu âyet-i kerimede geçen; "hidayete kavuşturmayı, hidayet nasip etmeyi" açıklarken şöyle buyurmuşlardı:

"Nasıl mı? Sevdiği bir kul ile karşılaştırır… Orta mektepte okurken, mekteplerden Kur’an-ı kerim ve din dersleri kaldırıldı. Allahü tealanın, sevgili Peygamberimizin ve İslam âlimlerinin isimleri söylenmez oldu. Hiçbir hocamız din bilgisi vermiyordu. Onları yüksek, olgun tanıyor, çok saygılı olmak istiyordum. Fakat, mukaddesatıma saldıranları görünce, hayal kırıklığına uğradım. İman ile küfür arasında bocaladım. Küçük aklımla düşünerek, Müslümanlık olarak öğrendiğim bütün bilgilerimi inceliyordum. Hepsinin faideli, iyi, kıymetli olduğunu görüyor, bunları feda edemiyordum. Birkaç sene önce, beraber oruç tuttuğumuz, namaz kıldığımız arkadaşlarım, öğretmenlerin ve gazetelerin iftiralarına aldanarak, ibadetten vazgeçtiler. Yalnız kalmak beni daha da üzdü. (YA RABBİ! SANA İNANIYORUM. SENİ VE PEYGAMBERİNİ SEVİYORUM. İSLAM BİLGİLERİNİ ÖĞRENMEK İSTİYORUM. BENİ, DİN DÜŞMANLARINA ALDANMAKTAN KORU!) diye yalvardım. Allahü teala, bu masum ve halis duamı kabul buyurdu. Kerâmetler, hârikalar hazinesi, ilim deryası Abdülhakîm efendi, önce rüyada, sonra camide karşıma çıktı. Beni cezbetti..."

Bir İslam büyüğüne (yoksa veya bilinmiyorsa; vefat etmiş olanların kitaplarına) kavuşan, her şeye kavuşmuştur. Hidayet, elbette Allahü tealadandır. Ama Allahü tealanın âdet-i ilahisi şöyledir ki; her şeyi bir sebep ile yaratmaktadır. Zira bu âlem sebepler âlemidir. Allahü teala kainattaki her şeyi bir sebeple yaratmaktadır. Peygamberlerini (aleyhimüsselam) ve onların vârisleri olan evliya-i kiramı (kaddesallahü esrarahum) hidayet rehberi kılmıştır.

Düşünceler dört kısımdır: Rabbani, meleki, nefsi ve şeytani… Aynı sözü-düşünceyi; hatta aynı kelimelerle; anneler-babalar, öğretmenler ve din hocaları söylüyor ama bunların tesir etmediği görülüyor. Bunun sebebi; sözlerinin ve düşüncelerinin nefsi olmasından dolayıdır.

Evliyanın sözünün tesirli olmasının sebebi; ondaki tesir-i Rabbanidir. Onların nefsleri, emmarelikten (küfür) kurtulup, mutmainneye (gerçek iman-huzur) kavuşmuştur. Dolayısıyla onların sözlerinde, bizim bildiğimiz manadaki nefsin payı yoktur. Bundan dolayıdır ki, onlar (evliya) görülünce, Allahü teala hatırlanır; Cennet’e iştiyak (özlem) artar, dünyaya ve dünyalıklara karşı soğukluk hissedilir. Bir Allah adamına kavuşan, dünyanın en bahtiyar insanıdır; bundan dolayı ne kadar sevinse azdır.

Onların sohbetine kavuşan veya onlara hizmetle şereflenenin mükafatını; İmam-ı Muhammed Ma’sum hazretleri (kuddise sirruh) şöyle açıklıyor:

"Sohbetin ve onlara hizmetin mükafatı, Hak tealaya kavuşmaktır. Diğer amellerin karşılığı, O’na yakınlığa ulaştıramaz. Bu işin hakikatidir ki, nefs-i emmareyi (kâfir olan nefsi) itminana getirir (Müslüman yapıp huzura kavuşturur). Diğer amelleri de suretten hakikate getirir." [4. Cilt 233. Mektup]

Onların kalpleri, feyz kaynağı olan; Rasullullah’ın (aleyhisselam) mübarek kalplerinden yayılan nurları yansıtır. Onlara kavuşmak, onları tanıyıp, bilmek, sevmek ve itaat etmekle olur.

Yine mübarek Hocamız; "Dünya sevgisi günahların başıdır" hadis-i şerifini açıklarken şöyle buyurmuşlardı:

"... Para, mal sevgisi, her cins kötülükten daha kötüdür. Bunun da ilacı, namaz, oruç değil; Allah dostuna (evliyaya) muhabbettir. Allahü teala bütün kapıları kapatmış; tek bir kapıyı açık bırakmıştır; o da Muhammed aleyhisselamın kalbidir."

O mübarek kalpten fışkıran feyizler, nurlar; vârisleri olan evliyanın kalplerine akar, o kalplerden de sair insanların kalplerine akseder.

Zünnun-ı Mısri hazretlerine (kuddise sirruh); "sana deli diyorlar; sen gerçekten deli misin?" diye soranlara; "Yerdekilere göre deliyim ama göktekilere göre değilim!" der. "Rabbinle aran nasıldır?" diye soranlara ise; "O’nu tanıdığımdan beri, kendisini hiç üzmedim" şeklinde cevap verir. "Sen, Rabbini ne zamandan beri tanıyorsun?" dediklerinde de; "Bana deli dedikleri zamandan beri!!!" buyurur.

15.05.2016

Pazar yazıları -40-

Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Bir hasta, (la ilahe illa ente sübhaneke inni küntü minezzalimin) kırk defa okursa, şehid olarak vefat eder. Şifa bulursa, bütün günahları afv olur." Bu dua Enbiya suresinin 87. âyetidir.

Şeyh-i ekber Muhyiddin Arabi hazretleri (kuddise sirruh), yukarıdaki âyet-i kerimedeki sırrın perdesini şöyle aralar; mealen:

"(Senden başka ilah yoktur. Seni tenzih ederim. Ben zalimlerden oldum). Zalim, (zaleme=karanlık oldu) kelimesinden türetilmiştir. Yani, benim karanlığım kendime dönmüştür. Yoksa Sen beni karanlığa atmış değilsin. İçimde olan şey, dışıma nüfuz etmiş, ışık içime geçmiş ve derunum aydınlanmış, öfkenin karanlığı kaybolmuş, Tevhid’in nuru ona yayılmış ve rahmet nüfuz etmiştir. Böylece bu nur, öfkenin karanlığı gibi onun dışına nüfuz etmiştir.

(Rabbi duasını kabul etti ve onu sıkıntıdan kurtardı.) [Enbiya suresi, 88. âyet meali] Balık, (selim fıtrat üzere doğmuş olarak) onu karnından çıkardı. Yunus aleyhisselam dışında Âdemoğullarından hiç kimse, iki kez doğmadı.
Yunus aleyhisselam, (öfkelenerek gittiğinde) Allahü tealanın kendisine rahmetinin genişliği hakkındaki taahhüdü sebebiyle darlık vermeyeceğini zannetmişti… Öfke, kalbin karanlığıdır. Bu karanlık, mertebesinin yüceliği sebebiyle, dışına da etki etmiştir. Bu sebeple Yunus aleyhisselam, Allahü tealanın dilediği süre balığın karnının karanlığında bırakılmış; Allahü teala onun dikkatini anasının karnında bir cenin iken kendisini kimin yönettiğine çekmek istemiştir.. Böylece kendisine söz ile değil, fiil vasıtasıyla öğretmek için Yunus aleyhisselamı balığın karnında bu hâle döndürdü.

(Karanlıklar içerisinde ‘Senden başka ilah yoktur’ diye nida etti) [Enbiya suresi, 87. âyet meali.] Bu ifade bu Tevhid’de ümmeti adına mazeret belirtmektir. Yani, Allah’ım, Sen, dilediğini yapar ve rahmetini dilediğine yayarsın. (Seni tenzih ederim. Ben zalimlerden oldum) [Enbiya suresi, 87. Ayet meali.]"

Cenab-ı Hakk’ın yaptıklarında çeşitli hikmetler vardır ve bunlardan pek azı bizim bilgimiz dahilindedir. Allahü teala çeşitli yerlerde rahmetini gazabında ve intikamında gizlemiştir. Hastalıkta ve çeşitli sıkıntıların çekilmesinde günahların silinmesi gibi...

Hatta insana verilen cezalar bile gizli rahmet barındıran görünüşteki bir azaptır. Nitekim nimet içinde olanlar da gizli azaplarla karşı karşıyadır.
Bütün bunlardan dolayı, İslam büyükleri buyurmuştur ki: "Allahü tealanın rahmeti azap ayetlerinde gizlidir!" ve "Azabı rahmetinde, rahmeti azabında, nimeti külfetinde, külfeti nimetinde gizili olan Allahü teala münezzehtir."

Evliya-i kiram (kaddesallahü esrarahüm), nimetlerden ziyade dert ve belalardan zevk alırlar. Zira dert ve belalar, Sevgili’nin kemendidir ki, muhabbet alametidir.

Ulül’azm peygamberlerden biri; ümmetinden salih ve çok sevdiği birinin, yabani hayvanlar tarafından parçalanmış ve lime lime olmuş cesedini görünce hayretler içinde kalır! Bu hâlin sebebini Cenab-ı Hakk’dan sual eder. Kendisine şöyle vahyedilir:

"Bizden, sonsuz hayatında öyle yüksek makamlar istedi ki; onu bu musibete maruz kılarak dileğini kabul ettik!"
İblis, yaşlı bir insan şeklinde İsa aleyhisselama görünmüş ve; "Ey İsa! (Allah’tan başka ilah yoktur) de" demiş. İblis, emrine itaat edileceğini ve böylece memnun olmayı beklerken; İsa aleyhisselam şöyle buyurmuş: "Sen söyledin diye söylemiyorum. Allah’tan başka ilah yoktur."

22.05.2016

.Pazar yazıları -41-

Peygamber (aleyhisselam) müjdesine mazhar olan İstanbul’umuzun fethinin 563. Sene-i devriyesini idrak ediyoruz. Bu kutlu müjdeye muhatap olabilmek için; İstanbul (Kostantıniyye), İslam tarihi boyunca; birkaç kez muhasara edilmiş ve lakin fetih, Osmanlı komutanı 2. Mehmet Han’a (Fatih Sultan) ve onun komuta ettiği, şanlı Türk ordusuna müyesser olmuştur.
İslamiyet’te cihat, çok önemli bir konu olmasına rağmen; özellikle günümüz Müslümanları tarafından yanlış anlaşılmakta ve buna da sebep; elbette ki, din hırsızlığı yapan sahte din adamlarıdır.

Bunlara göre; İslami olmayan her devlet, Müslümanların düşmanıdır ve bu devletlere, Müslümanların itaat etmemesi, bilakis baş kaldırması; yani isyan etmesi gerekir! Bu anlatılan, tek kelime ile fitnedir ve İslamiyet’in kesin emirle yasakladığı bir husustur. Zira, devletle savaşı devlet yapar; kişilerin devletle olan savaşı terördür ve fitnenin ta kendisidir.
Her şeyden önce şu husus iyi bilinmelidir ki; İslam devleti bile mecbur kalmadıkça savaşa girmez. İslam devletinin amacı, ilay-ı kelimetullahı (son ve en mükemmel din olan İslamiyet’in hükümlerini) insanlara tebliğ etmektir. Bunun müsaadesi istenir; kabul edilmezse zorla (gerekirse savaşla) bu husus temin edilir. Hiç kimse zorla dine sokulamaz; yalnızca duyuru yapılır ve muhataplar, dinlerini seçmek konusunda serbest bırakılır. Nitekim, tarihteki İslam devletlerine bakın; içlerindeki gayr-i İslami unsurlar, kendi inançlarını yaşayarak hayat sürmüşlerdir.

Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Efendi (kuddise sirruh) bu mühim mevzuyu şöyle açıklamışlardı: "…İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) buyuruyor ki: (İslamiyet, hicri birinci binde sıcak harp usulleriyle; güğüs göğüse muharebeyle kılıçla, mızrakla, okla, süngüyle, topla, tüfekle vb. yayıldı. İkinci binde ise (miladi 1600’lü yıllardan itibaren), İslamiyet, soğuk harp usulleri ile; ilim-fen, kalem ve propaganda yoluyla yayılacaktır. Bu sebeple; neşriyat (kitap, gazete, televizyon vb.) yoluyla hizmet etmek; kılıçla, topla tüfekle hizmet etmekten daha üstündür…

….Allahü teala, Kur’an-ı azimüşşanda; cihat eden mücahitleri, evinde oturup ibadet edenlerden üstün tutmuştur. Euzübillahimineşşeytanirracim; ‘Faddalallahül mücahidine alel kaidin dereceten’ buyurmuştur. İnsanlara emr-i ma’ruf yapmak, İslamiyyet’in yayılmasına çalışmak, en büyük ibadettir. Peygamberlerin (aleyhimüsselam) vazifesidir. Allahü teala o büyükleri, emr-i ma’ruf için, İslamiyet’i tebliğ etmek için gönderdi. Önce kendi nefsimize emr-i ma’ruf yapacağız. Şimdi yapılacak en mühim iş, Mektubat’ı ve Tam İlm-i Hal Seadet-i Ebediyye’yi yaymak, bütün insanları Allahü tealanın rahmetinden ve o büyüklerin feyzlerinden istifade ettirmek ve insanların hidayetine sebep olmaktır…"

Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: "Birbirinize Müslümanlığı öğretiniz. Emr-i ma’rufu bırakır iseniz, Allahü teala, en kötünüzü başınıza musallat eder ve dualarınızı kabul etmez." Ve yine, buyurdu ki: "Bütün ibadetlere verilen sevap, Allah yolunda gazaya verilen sevaba göre, deniz yanında bir damla su gibidir. Gazanın sevabı da, emr-i ma’ruf ve nehy-i anilmünker sevabı yanında, denize nazaran bir damla su gibidir."

Emr-i ma’ruf ve nehy-i anilmünker demek; Allahü tealanın emirlerini ve yasaklarını bildirmektir ki, farzdır. Ancak, fitneye yol açan emr-i ma’rufu yapmamak gerektiği fıkıh kitaplarında bildirilmektedir.
29.05.2016

.Pazar yazıları -42-

Bu gece ilk teravih namazlarımızla yarınki Ramazan-ı şerifi karşılamış olacağız. Hidayet rehberimiz Kur’an-ı azimüşşanın indiği ve içinde; bin aydan daha hayırlı ‘Kadir Gecesi’ni barındıran bu mübarek Ay’a kavuşturduğu için Cenab-ı Hakk’a ne kadar hamd etsek azdır.
Bu mübarek Ay’ı fırsat ve ganimet bilmelidir. İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) Mektubat’ının 1. Cilt 45. Mektubunda; ‘Ramazan-ı şerif ayında nafile ibadetlere verilen sevap, başka aylarda yapılan farz gibidir. Bu ayda yapılan bir farz, başka aylarda yapılan yetmiş farz gibidir. Bu ayda bir oruçluya iftar verenin günahları afv olur. Cehennemden azad olur. O oruçlunun sevabı kadar, ayrıca buna da sevap verilir… …Bu ayda ibadet ve iyi iş yapabilenlere, bütün sene, bu işleri yapmak nasip olur. Bu aya saygısızlık edenin, günah işleyenin bütün senesi günah işlemekle geçer…’ buyuruyor.
Şeyh-i ekber Muhyiddin Arabi hazretleri (kuddise sirruh) Futuhat-ı Mekkiyye’sinde şu ince tespitleri yapar: ‘Sevgili Paygamberimiz, Rabbi Allahü teala hakkında şöyle buyurur: (O’nun perdesi nurdur) ve; (Allahü tealanın karanlık ve ışıktan 70.000 perdesi vardır.)

Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, Rabbi tealanın kudsi bir hadiste şöyle buyurduğunu bildirir: (Ademoğlunun her ameli kendisine aittir. Oruç öyle değildir. Oruç Bana aittir, onun ödülünü (mükafatını) Ben vereceğim…
…Oruç benzersiz bir niteliktir ve o, beslenmekten uzak durmaktır. Yaratılmışın hakikati ise, beslenmesini gerektirir. Cenab-ı Hakk: (Oruç, sizden öncekilere farz kılındığı gibi, size de farz kılındı-Bakara Suresi 183. Ayet meali) buyurur. Allahü teala bu durumda kula şöyle der: (Oruç, senin değil Benimdir.) Başka bir ifadeyle; yemesi ve içmesi gerekmeyen kimse sen değilsin, Ben’im. Oruç bu özellikte olduğu ve senin oruç tutmanın sebebi, Benim onu sana farz kılmam olduğu için; onun ödülünü verecek olan Benim.
…Sen, hakikatin olmayan hallerle hallendin. Bu özellik seni Benim katıma çıkardı. Çünkü sabır-oruç, nefsi engellemek demektir. Sen, emrimden dolayı, hakikatinin gerektirdiği yeme ve içmeden nefsini engelledin…)
Allahü teala şöyle buyurur: (Oruçlunun iki sevinci vardır; birincisi, iftar vaktindeki sevincidir. İkincisi, Rabbine kavuştuğu andaki sevincidir.) Bu sevinç, Rabbi tealadan gelen hakikati olan düşünen nefsine aittir.

Böylece Oruç, kulun Allahü tealaya kavuşmasını sağlamıştır…’
Cenab-ı Hakk bizleri; sevgili Peygamber efendimizin (aleyhisselam) ihtarla haber verdiği; (Oruç tutan çok kimse vardır ki, onların orucu, yalnız açlık ve susuzluk çekmek olur!) şeklindeki oruçtan korusun! Amin!
Bu meyanda, ayrıca bilmeliyiz ki; Cennet, hiçbir ibadetin karşılığı değildir. Cennete ancak ihsan-ı ilahi ile, Cenab-ı Hakk’ın lütuf ve keremi ile girilir. Şu halde; yaptığımız amellere değil, Allahü tealanın rahmetine güvenmelidir.
Cenab-ı Hakk, cümlemizi kıldığımız namazların, tuttuğumuz oruçların ve yaptığımız bütün ibadetlerin hakikatine kavuştursun. Amin!

05.06.2016

.Pazar yazıları -43-
Dinimizin esası edeptir. Bu muazzez dinin başı da, ortası da, sonu da edepten ibarettir. Seyyid Abdülhakim Efendi hazretleri (kuddise sirruh), edebi açıklarken şöyle buyurur: "Edep haddini bilmektir. Yani hududa riayettir. Bütün sıkıntılar, bu sınırları aşmaktan kaynaklanır. Şu hâlde; bu sınırların ne olduğunu iyi bilmek lazımdır. Bu sınırlar, İslamiyyet’tir. İslamiyet’i, yani dinimizi iyi bilmekten başka çaremiz yoktur. Zira onun içinde hiçbir mazarrat (hastalık-sıkıntı) yoktur; dışında da hiçbir menfaat ve rahatlık yoktur ve olamaz."
İnsanın yaratılış gayesi; Rabbini bilip tanıması ve O’na, O’nun bildirdiği ve hoşnud olduğu şekilde ibadet etmesi, kullukta bulunması içindir. Allahü teala çok ama çok merhametli olduğu için; kullarının hem dünyada ve hem de sonsuzluk diyarı olan ahirette rahat ve huzurlu olabilmelerinin yolunu, yordamını bildirmiştir. İşte; insanı, iki dünya seadetine götürecek bu yolun adı; dindir.
Mübarek Hocamız, Seadet-i Ebediyye isimli ilm-i hâl kitabında dini ve dinleri şöyle açıklıyor:
"Din, insanları seadet-i ebediyyeye götürmek için Allahü teala tarafından gösterilen yol demektir. Allahü teala, Âdem aleyhisselamdan beri, her bin senede, bir Peygamber vasıtası ile, insanlara bir din göndermiştir. Bu Peygamberlere (aleyhimüssalevat) Resul denir. Her asırda, en temiz bir insanı Peygamber yaparak, bunlar ile dinleri kuvvetlendirmiştir. Resullere tabi olan bu Peygamberlere de Nebi denir. Bütün Peygamberler hep aynı imanı söylemiş, hepsi ümmetlerinden aynı şeylere iman etmeyi istemişlerdir. Fakat, dinleri, yani kalp ile, beden ile yapılması ve sakınılması lazım olan şeyleri başka başka olduğundan, İslamlıkları, Müslümanlıkları da ayrıdır."

Yine mükerrem Hocaları, Abdülhakim Efendi hazretleri (kaddesallahü esrarahüma); bir üniversiteliye verdiği cevabi yazısında insanı ve insanın neye memur olduğunu şöyle açıklıyor:
"...Evet siz, icad etmekten (yaratmaktan), her şeye hâkim ve galip olmaktan, şüphesiz uzaksınız. Fakat inkâr olunamayan bir hürriyet ve ihtiyarınız (seçim hakkınız), sizi hâkim kılan, bir arzu ve seçim hakkınız vardır. Siz, eşi ve ortağı bulunmayan bir hâkim ve mutlak, başlı başına bir malik olan, Hak tealanın emri altında, ayrı ayrı ve müşterek vazifeler alan, birer memursunuz! O’nun koyduğu ahkam ve nizam ile, O’nun tayin ettiği mevkileriniz ve halkedip emanet olarak verdiği salahiyyet ve vasıtalarınız nispetinde vazife yaparsınız. Amir ancak O, hâkim yalnız O, malik yine O’dur. O’ndan başka amir, O’na benzer hâkim, O’na ortak malik yoktur. Sizin o kadar benimseyerek, hevesle atıldığınız maksatlar, gayeler, giriştiğiniz mücadeleler, sarf ettiğiniz gayretler, duyduğunuz iftiharlar, kazandığınız başarılar, O’nun için olmadıkça, hep yalan, hep boştur. O hâlde kalplerinizde, niçin yalana yer veriyorsunuz da, şirklere sapıyorsunuz? Niçin, eşsiz hâkim olan, Hak tealanın emrine uymuyor, O’nu ma’bud tanımıyorsunuz da, binlerce hayal olan, ma’budlar arkasında koşuyor, hepiniz sıkıntılar içinde boğuluyorsunuz?..."

İnsanın maksadı ma’bududur. Bu ma’bud, ya, Allahü azim-üş-şandır veya O’nun gayrısı olan batıl ilahlardır. Bu batıllardan hangisinin peşinde koşulursa koşulsun; seadete kavuşulamaz. Bilakis, sıkıntılar daha da artıp, akla hayale gelmedik felaketlere yol açılmış olur.
İşte; dünyanın neresinde olursa olsun, insanların bunalımlarının kaynağı; Hakk’ı tanımamaları ve O’na teslim olmamalarıdır. Allahü teala için olmayan bir koşuşturmayla dünyanın peşinden koşup da ona kavuşan olmamıştır. Zira, dünyaların sahibi gibi gözüken en zenginler bile; kısa bir zaman sonra, hepsini terk edip gidiyor. Hem de, bunlardan hiç birisine ebediyen kavuşamamak üzere ve üstelik her birisinin hesabını vermek mükellefiyetiyle gidiyor!
Gittiği yerde ise, gerçek ve ölümsüz hayat başlıyor!..
12.06.2016

.Pazar yazıları -44-
Allahü teala insanı, sosyal bir varlık olarak; yani medeni olarak yarattı. Yaratılışının ve yaşayışının aslı muhtaçlıktır. Ve; insan en ziyade muhtaç yaratılandır. Zira insan, kâinatın hülasasıdır; kâinatta ne varsa, onlardan insanda bir numune vardır. Ve bunların her birisi; var olmada ve varlıkta kalmada Allahü tealaya muhtaçtır.

İnsanlar toplu hâlde; yani bir arada yaşarlar; dolayısıyla biri diğerinin eksiğini tamamlar. Yalnızca bir lokma ekmeğe kavuşabilmenin bile hangi süreçlerden geçtiği; değişik insan gruplarının binbir zahmetiyle uğraşılıp hazır hâle getirilmesi, insanın insana olan ihtiyacını göstermeye kâfidir.

Bundan dolayıdır ki, “insanlara teşekkür etmeyen, Allahü tealaya şükretmiş olmaz!” buyurulmuştur. Kullar, birbirleri için sebeptirler; her şeyi yaratan ve kullarına gönderen Allahü tealadır. Allahü tealanın âdet-i ilahisi şöyledir ki; yarattıklarını bir sebeple yaratır.

Şu hâlde; kul, kula teşekkür edecek ama bütün bunların hepsinin Allahü teala tarafından olduğunu bilecek ve gerçek şükrü O’na yapacaktır. Çünkü insan için asıl olan; yani insanın yegâne muradı Cenâb-ı Hakk’ın rızasıdır.

Dünya ve hatta Cennet nimetlerinin hiçbirisinin, insana verdiği zevk; Rabbinin kendisinden razı olmasının verdiği zevkten daha büyük olamaz. Cennette Allahü tealanın razı olması, Cennet nimetlerinin hepsinden daha tatlıdır. Cehennemdekilerden Allahü tealanın razı olmaması, Cehennem azaplarından daha acıdır.

İnsanın medeni yaratılmasının gereği; paylaşımcı olmalarıdır. Müslüman, kendisi için istemediği bir şeyi diğer Müslümanlar için de istememelidir. Sahip olduğu nimetlere de diğer Müslümanların sahip olmasını istemek gerekir. İnsanın sahip olduğu en büyük nimet, iman nimetidir ki, bu, onu sonsuz saadete kavuşturacaktır.

Hazret-i Ebu Bekir efendimiz (Radıyallahü anh), iman nimetine kavuşup Müslüman olunca; “Ey Allah’ın Resulü! Bana müsaade eder misin; benim samimi olduğum altı arkadaşım var. Onlara gidip; kendilerini, İslam’a davet edebilir miyim?” diye, arz ederek; sahip olduğu iman nimetini paylaşmak istemiştir. Büyüklerimiz, bu hâlin; İslamiyet’te en büyük cihat olduğunu ve öncüsünün de Hazret-i Ebu Bekir efendimiz olduğunu belirtiyorlar.
Ebu Bekir-i Sıddîk efendimizin kazandığı sevapların çokluğuna ve zatının büyüklüğüne bakın ki; o andan itibaren yapılan her cihadın ve emr-i ma’rufun sevabı kendisine de yazılıyor.

Nitekim Sevgili Peygamber efendimiz (aleyhisselam) de; Mi’rac’da Cenâb-ı Hakk ile mükalemesinde, Allahü tealanın, mübarek şahıslarına selam, rahmet ve bereketlerini; ümmeti için de, ümmetinin salihleri için ve kâinattaki tüm salih kullar için de dilemiş ve böylece; tüm cihana yayılan rahmet Peygamberi olduğunu göstermişti.

Muhammed aleyhisselamın bildirdiği ibadetlerin hepsi, insanlara faydalı şeylerdir. Yani hepsinin dönüşü yine insanadır. Bütün bu ibadetler, insanlara yaradığı için emredilmiştir. Yoksa, hiçbir ibadetin Allahü tealaya faydası yoktur. Bundan dolayıdır ki, candan teşekkür ederek, minnet ile ibadet yapmalı. Tam teslim olarak, emirleri yapmaya ve yasaklardan kaçmaya çalışmalıdır. Allahü teala hiçbir şeye muhtaç olmadığı hâlde, kullarını emir ve yasaklar vermekle şereflendirdi. Her şeye muhtaç olan, biz kulların, bu büyük ihsana, bol bol teşekkür etmemiz, bunun için de emirleri yapmaya candan sarılmamız lazımdır.

Bilelim ki; ibadet yapmakla, kendi ihtiyacımızı gideriyoruz; bundan da Cenab-ı Hakk hoşnud oluyor.
19.06.2016

.Pazar yazıları -45-
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “İki korku bir arada bulunmaz: Dünya korkusu ve ahiret korkusu.” Mü’minler, ahiret korkusu içindedirler; dünyayı, geçilmek üzere bir köprü bilip, onun tamiri ile ömür tüketmez ve onun zayi olmasıyla üzülmezler.

İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh); “İnsanın yaratılmasından maksat, kulluk vazifelerini yapmaktır. Ve Cenab-ı Hakk sübhanehu ve tealayı devamlı istemektir. Bu mana, bedenen ve kalben seyyid-il evvelin ve ahirin Muhammed aleyhisselama tam tabi olmayı gerçekleştirmedikçe müyesser değildir” buyuruyor. (Mektubat, 1. cilt, 110. Mektup)

Bundan dolayıdır ki, tüm tarikat yolcuları; (İlahi ente maksudi ve ridake matlubi=Ya İlahi! Kastım Sen’sin ve muradım, Sen’in rızandır) kelimesini dillerine pelesenk etmiş ve manasını kalplerine ve hatta vücutlarının her zerresine yaymaya çalışmışlardır. Allahü tealanın rızasına kavuşmanın yolu da; sevgili Peygamberimize (aleyhisselam) tabi olmaktan geçmektedir. Çünkü; cennete giden bütün kapılar kapatılmış, yalnızca Muhammed aleyhisselamın kalbinden giden yol açık bırakılmıştır. Diğer bütün Peygamberler (aleyhimüsselam) bile, Muhammed aleyhisselamı tasdik edip, O’nun nurlu kalp yolunu seçip cennete girebilirler!

İmam-ı Rabbani hazretlerinin evlad-ı mükerremleri olan İmam-ı Muhammad Ma’sum hazretleri (kaddesallahü esrarahüma), Resulullah’a (aleyhisselam) tabi olmayı şöyle açıklıyor: “Resulullaha (sallallahü aleyhi ve sellem) âdet ve ibadette az ve çok benzemeyi büyük saadet ve bereket ve yüksek derecelere kavuşmak bileler. Sevgiliye benzeyenler sevgili ve uyanlar dahi beğenilmiştirler.” (5. cilt, 71. Mektup)

Ayrıca; “Resulullaha (sallallahü aleyhi ve sellem) tabi olmadıkça, kurtuluşa ermenin mümkün olmadığını ve; O’na (aleyhisselam) olan muhabbetin, her şeyden ve kendi nefsinden ziyade olmayınca, imanın tamam olmayacağını” vurguluyor. (5. cilt, 110. Mektup ve 4. cilt, 128. Mektup)

Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık efendi (kuddise sirruh), Resulullaha (sallallahü aleyhi ve sellem) tabi olmanın yedi derecesini şöyle açıklamaktadır:

“Birincisi, ahkam-ı islamiyyeye inanarak, bunları öğrenmek ve yapmaktır. Bütün Müslümanların ve âlimlerin ve zahidlerin ve abidlerin (rahmetullahi aleyhim ecmain) tabi olması, bu derecededir. Bunların nefisleri iman etmemiştir. Allahü teala, merhamet ederek, yalnız kalbin imanını kabul etmektedir.

İkincisi, emirleri yapmakla beraber, Resulullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) bütün sözlerini ve âdetlerini yapmak ve kalbi kötü huylardan temizlemektir. Tasavvuf yolunda yürüyenler bu derecededir.

Üçüncüsü, Resulullah’ta (sallallahü aleyhi ve sellem) bulunan hallere, zevklere ve kalbe doğan şeylere de tabi olmaktır. Bu derece, tasavvufun (Vilayet-i hassa) dediği makamda ele geçer. Burada, nefis de iman ve itaat eder ve bütün ibadetler, hakiki ve kusursuz olur.

Dördüncüsü, ibadetler gibi bütün hayırlı işler hakiki ve kusursuz olmaktır. Bu derece, (Ulemâ-i rasihin) denilen büyüklere mahsustur. Bu rasih ilimli âlimler, Kur’an-ı kerim ve hadis-i şeriflerin derin manalarını ve işaretlerini anlar. Bütün Peygamberlerin Eshabı (radıyallahü teala anhüm ecmain), böyle idi. Hepsinin nefisleri iman etmiş, mutmainne olmuştur. Böyle tabi olmak, ya tasavvuf ve vilayet yolundan ilerleyenlere veya bütün sünnetlere yapışarak bütün bid’atlerden kaçanlara nasip olur. Bugün, dünyayı bid’at kaplamış, sünnetler kaybolmuştur. Bugün, sünnetleri bulup yapışmak ve bid’at deryasından kurtulmak, imkân haricinde kalmıştır. Bid’atler, âdet hâlini almıştır. Halbuki, âdetler ne kadar yerleşmiş ve yayılmış olsalar ve ne kadar güzel görünseler de, din ve ahkam-ı islamiyye olamaz. Küfre sebep olan ve haram olan şeyler, âdet hâlini alsalar, helal ve caiz olmazlar. (Demek ki, bu dereceye kavuşmak için, tasavvuf yolundan ilerlenir. Bu yola, tarikat denir. İlk asırlarda, sünnetlerin hepsine uymak kolay idi. Tasavvufa lüzum yoktu.)

Beşincisi, Resulullaha (sallallahü aleyhi ve sellem) mahsus kemalata, yüksekliklere tabi olmaktır. Bu kemalat, ilim ve ibadet ile ele geçemez. Ancak, Allahü tealadan, lütuf ve ihsan ile gelir. Bu derecede olanlar, büyük Peygamberler (salevatullahi aleyhim ecmain) ve bu ümmetin pek az büyükleridir.

Altıncısı, Resulullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) mahbubiyyet ve ma’şukiyyet kemalatına tabi olmaktır ki, Allahü tealanın çok sevdiklerine mahsustur ve lütuf ile ele geçmez, muhabbet lazımdır.

Yedinci derece, insan vücudunun her zerresinin tabi olmasıdır. Tabi metbu’a o kadar benzer ki, tabi olmaklık aradan kalkar. Bunlar da, sanki Resulullah (sallallahü aleyhi ve sellem) gibi, aynı kaynaktan, her şeyi alır.”

26.06.2016

.Pazar yazıları -46-

Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Muhakkak ki; Allahü teala bir kuluna nimet verirse, onun kullanılmasını, onun üzerinde olmasını, ondan istifade etmesini sever." Cenab-ı Hakk’ın insana verdiği sayısız nimetlerin en büyüğü; şüphesiz ki İMAN nimetidir. Bu, öyle büyük bir nimettir ki, insan, bununla ebedi seadeti elde eder. Bundan dolayı buyurulmuş ki; "İman var, ne yok; iman yok ne var?!"

Büyüklerimiz; iman nimetinin, tatlı dille ve güler yüzle izhar edilmesi gerektiğini buyururlar. Zira, güler yüz, mü’min alametidir; çatık kaş, asık surat münafıklık alametidir. Şu hâlde, bu büyük nimetin üzerinde titremeliyiz; elden gitmemesi için çırpınmalıyız.

İman nimetini elinde tutmanın yegane şartı; hubb-i fillah, buğd-i fillahtır. Yani Müslümanları, Allahü tealanın dostlarını Allah için seveceğiz. Kâfirleri ve İslam düşmanlarını da Allah için sevmeyeceğiz; onlara buğz edeceğiz.
Ve yine hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Mü’minin neşesi yüzündedir."
Abdullah bin Mübarek (rahimehullah) hazretleri buyurdu ki: "Teberri etmedikçe, tevelli olmaz!" Yani, uzaklaşmadıkça dostluk olmaz. Şu hâlde; iman konusunda, önce buğd-i fillah edilir; kâfirler ve İslam düşmanları sevilmez. Sonra, Allahü tealanın sevgisi kalbe yerleşir. Kalp, Allahü tealanın düşmanlarını ne kadar sevmezse, Cenab-ı Hakk’ın sevgisi o kadar, o kalbe girer.

Nitekim İmam-ı Muhammed Ma’sum hazretleri (kuddise sirruh): "Kalp, düşmandan kurtulunca, dostu talep etmeye ihtiyaç yoktur." (Dostun muhabbeti, kendiliğinden kalbe gelir) ve; "Kâfirlerden uzaklaşmak, en büyük ibadettir" buyuruyor. 6. Cilt, 217 ve 65. Mektuplar.

Mektubat’ın 6. Cilt, 65. Mektubunda, şu hadis-i şerif zikredilmektedir: "Enbiyadan bir Peygambere vahy olunup, zamanında mevcut bir abide gidip, senin 'zühd ve dünyadan kesilmen, ahirette nefsin rahat etmesi içindir. Allahü teala için olan ameli yaptın mı' dedikte, 'o amel nedir' diye sual edince; (Velilere dostluk, düşmanlara düşmanlık eylemektir) dedi."

Aynı mektupta, kâfirlerle nasıl geçineceğimiz de açıklanıyor; şöyle ki: "Kâfirlerle ahbaplık ve yakınlık üç türlüdür. Birincisi, kâfirlerin küfrüne razı ve onun için yakınlaşmaktır ki, küfürdür. İkincisi, zahir itibariyle (görünüşte) iyi geçinmektir, yasak değildir. Üçüncüsü, dinlerini batıl bilip, akrabalık veya sevgi neticesi meyl ve yardımdır ki, küfür değildir, fakat yasaktır."
Allahü tealanın, imandan sonra, en çok sevdiği şey; O’nun kullarına hizmet etmektir. Allahü tealanın kullarını sevindirmek, Allahü tealayı sevindirmektir. Ve yine, O’nun kullarını üzmek, Allahü tealayı üzmektir.

Mübarek Hocamız, H. Hilmi Işık efendi hazretleri (kuddise sirruh); "Tasavvuf, kimseyi incitmemektir" buyururdu. Nitekim; mübarek ve mükerrem Hocaları Seyyid Abdülhakîm efendi hazretlerinin (kuddise sirruh) vasiyetinin son cümlesi; "…kimseyi incitmeyiniz!" idi.

Allahü tealanın kulları için yapılacak en büyük hizmet, onları ebedi Cehennem ateşinden kurtarmaktır. Bu, öylesine kutlu ve mübarek bir görevdir ki; Allahü teala bu görevi seçtiği ve sevdiği kullarına, yani Peygamberlerine (aleyhimüsselam) vermiştir.

Bugün için; gerçek İslamiyyet’i anlatan, Hakikat Kitabevi yayınlarından bir kitabı (mesela; Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye kitabını veya diğerlerini) bir din kardeşine hediye etmek, en büyük hizmettir ve sonsuz seadete kavuşmanın anahtarıdır.

03.07.2016

.Pazar yazıları -47-
Allahü teala sonsuz merhametiyle, biz kullarına acıdı ve sonsuz seadetlere kavuşmamız için de; içimizden en iyilerimizi Peygamber seçerek; dünya ve ahiret seadetinin yollarını (din), onlar vasıtasıyla bize bildirdi. Cenab-ı Hakk’ın merhametine bakın ki; dünyayı bir imtihan yeri kıldı ve o imtihanın sorularını ve cevaplarını da, önceden bildirdi.

İmam-ı Muhammed Ma’sum hazretleri (kuddise sirruh); Allahü tealanın ilk yarattığı şeyin, nur-i Muhammedi (sallallahü aleyhi ve sellem) olduğunu bildiriyor. 4. cilt, 113. Mektup

Dolayısıyla her şey, Muhammed aleyhisselam hürmetine yaratıldı. Her şey ve herkes varlığını O’na borçlu; "O ki, o yüzden varız!" Bundan dolayıdır ki, "Resulullahın muhabbeti (sallallahü aleyhi ve sellem) her şeyden ve kendi nefsinden ziyade (çok) olmayınca, iman tamam olmaz" buyuruldu: 4. cilt, 128. Mektup.

Kendisine (aleyhisselam), bütün hakikatleri toplama özelliği verilen Muhammed aleyhisselam, âlemlere rahmet olarak gönderilmiş ve; Cenab-ı Hakk, O’na itaati, kendisine itaat olarak bildirmiştir. Allahü tealanın bu ilahi fermanını görmek istemeyen ve; "Resulullaha (sallallahü aleyhi ve sellem) uymak lazım değildir sanmak, küfürdür zındıklıktır." Mektubat-ı İmam-ı Rabbani, 1. cilt, 117. Mektup

O (aleyhisselam), öyle yüce bir ahlak üzere yaratıldı ki, Allahü teala O’nun için; "O, kendi arzusuna göre de konuşmaz. O’nun (bildirdikleri) vahyedilenden başkası değildir" buyurmuştur.

Günümüzde; din kisvesi altında gözüken ve sinsice İslam düşmanlığı yapan ve bu cümleden olarak da; Sevgili Peygamberimizi (aleyhisselam) dinden koparmak isteyen; "Kur’an İslam’ı" diye hezeyanlar savuran, Prof. unvanlı nadanlar var. Bu nasipsizler; farkında olarak veya olmayarak (!), Cenab-ı Hakk’a dil uzatıyor ve O’nu -hâşâ- yalancılıkla itham ediyorlar. Bu denli eşedd zındıklar şimdiye kadar görülmemişti.

Allahü teala, Kur’an-ı kerimi Muhammed aleyhisselama indirdi; bizzat O’nu muhatap aldı ve indirdiği ilahi kelam hakkında "Litübeyyine=açıklaman için..." buyurdu. Şu hâlde; sevgili Peygamberimizin aleyhisselam açıklamaları, yani hadis-i şerifler; Kur’an-ı kerimin tefsiridir. Bu açıklamaları görmezden gelmek, bizzat Kur’an-ı kerimi ve İslamiyet’i ortadan kaldırmaktır.

Biz yine büyüklerimizin mübarek sözlerine dönelim ve onların ruhaniyetlerinden istimdat dileyelim: İmam-ı Muhammed Ma’sum hazretleri (kuddise sirruh), Mektubat’ın 4. cilt, 10. Mektubunda buyuruyor ki:

"Yavrum! Dünya ve ahirette bütün seadetlere kavuşmak, dünya ve ahiretin en üstün insanına uymak ile olur. Cehennem ateşinden, ancak O’na uyanlar kurtulur. Cennet nimetlerine kavuşmak, seçilmişlerin, sevilenlerin en üstünü olan, O Peygambere uyanlara mahsustur. Allahü tealanın sevgisine kavuşmak, O’na uyanlar içindir. O’na uymayanların tevbeleri, istiğfarları, zühdleri ve tevekkülleri kıymetsizdir. O’nun ismini söylemeden yapılan zikirler, fikirler, zevkler makbul olmaz. Dualar kabul olmaz. Peygamberler, O’nun hayat çeşmesinden bir damla içmekle, o makamlara yükselmişler. Evliya, O’nun sonsuz deryasından bir yudum içmekle kemal bulmuşlardır. Melekler, O’na uymakla şereflenmiş, gökler O’nun emirlerini yapmakla vazifelendirilmiştir. Her şey O’nun için yaratılmış, bütün varlıkların reisi olmuştur. Allahü tealanın varlığı, O’nun ile belli olmuş, her şeyin yaratanı, O’nun rızasını istemiştir. Aklı olan, seadete kavuşmak isteyen herkes, bedeni ile, ruhu ile, O’na uymaya çalışmalı, bu nimete mani olan şeylere inanmamalı, aldanmamalıdır. Bir kimse, binlerle keramet gösterse, faideli başarılı olsa, fakat O’nun yüksekliğini anlamayıp, O’na uymaktan mahrum kalsa, bunu sevmek, buna uymak, sonsuz zararlara, felaketlere sebep olur. Faidesi, üstünlüğü görülmeyen, fakat her işinde O’na uyan kimseye tabi olmak, insanı bütün seadetlere kavuşturur."

10.07.2016

.Pazar yazıları -48-
Besmelenin manasını, mübarek Hocamız H. Hilmi Işık hazretleri (kuddise sirruh); Tam İlmihal Seâdet-i Ebediyye kitabının önsözünde açıklamaktadır:

"(Her var olana, onu yaratmakla iyilik etmiş ve varlıkta durdurmakla, yok olmaktan korumakla iyilik etmiş olan Allahü tealanın yardımı ile, bu kitabı yazabiliyorum. Arifler, O’nu ilah olarak tanıdı. Âlemler O’nun merhameti ile rızık buldu. Günah işleyenler, O’nun rahmeti ile Cehennem’den kurtuldu) demektir.

Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: (Hoca, çocuğa Besmele okur, çocuk da söyleyince; Allahü teala, çocuğun ve anasının ve babasının ve hocasının Cehennem’e girmemesi için sened yazdırır.) Abdullah ibn-i Mes’ud (radıyallahü anh) diyor ki; (Cehennem’de azap yapan on dokuz melekten kurtulmak isteyen, Besmele okusun! Besmele, on dokuz harftir). Levh-i mahfuzda ilk yazılan, Besmeledir. Âdem’e (aleyhisselam) ilk gelen, Besmeledir. Mü’minler, Besmele yardımı ile Sırat’tan geçer. Cennet davetiyyesinin imzası Besmeledir."

Muhyiddin-i Arabi hazretleri (kuddise sirruh) Futuhat-ı Mekkiyye kitabının 91. Kısmında; Bismillah sözünü şöyle açıklıyor:
"Kul için Bismillah, yaratmada Hakk için ol (kün) sözüne benzer. Bazen insanların dilediği şeyler, Bismillah sözünden ve onun vasıtasıyla meydana gelir.

Hallac-ı Mansur (kuddise sirruh) şöyle buyurur: ‘Kulun Besmelesi, Hakk için (ol) sözüne benzer.’ Kulların bir kısmı için ‘kün’ (ol) sözü vardır ki, bunlar yüksek şahsiyetlerdir. Sevgili Peygamberimizden (aleyhisselam), Tebük savaşında şöyle aktarılır: ‘Sahabe (aleyhimürridvan) tanımadıkları bir şahıs görmüş, sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) (Ebu Zerr ol) demiş, bir anda Ebu Zerr olmuş. Böylelikle onun için ‘kün’ (ol) Hakk’ın ‘kün’ (ol) sözü olmuştu. Çünkü; Allahü teala nafile ibadetlerle sevdiği kimseler hakkında (Ben onun gördüğü gözü, duyduğu kulağı ve kendisiyle konuştuğu dili olurum) buyurur. Cenab-ı Hakk, sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) nafile ibadetlerinin şahididir. Nitekim, İsra suresinin 79. Âyet-i kerimesinde mealen; ‘Geceleyin sana nafile olarak teheccüt kıl’ buyurdu. O hâlde sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) duyması, görmesi ve konuşması Hakk idi. Kur’an-ı kerim herhangi bir yaratılmış adına böyle açık bir şehadette bulunmamıştır… Cenab-ı Hakk’ın sevgisine mazhar olan sevgililer sultanı Peygamber efendimiz (aleyhisselam), nur olması için dua etmiştir. Çünkü (Allahü teala göklerin ve yerin nurudur.) Yine bu sebeple hakimler (bilgeler), kul için arzulanan gayenin Allahü tealaya benzemek olduğunu söylemiştir. Sufiler ise bunu ‘isimler ile ahlaklanmak’ diye dile getirmişlerdir…"
Nitekim, Muhyiddin-i Arabi hazretlerinin tasavvufu tarifleri de şöyledir: "Zahir ve batında (içte ve dışta) dini adaba sahip olmaktır. Adap ise güzel ahlaktır."

Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Allahü teala buyuruyor ki: İhtiyarlık nurumdur. Nuruma narımla (Cehennem ateşiyle) azap etmekten hayâ ederim. O hâlde siz de Ben’den hayâ edin!)
Bir rivayette şöyle nakledilir: "Kıyamet günü Allahü teala bir yaşlıya, (Kulum! Şunu şunu yaptın) buyurarak yaptıklarını zikredecektir. Kul yaptığı hâlde; (Rabbim! Yapmadım) deyince Allahü teala (Alın onu, cennete götürün) buyuracak. Amelini yazan melekler, (Ey Rabbimiz! Bu adamın şunu şunu yaptığını bilmiyor musun?) deyince Allahü teala; (Evet biliyorum, fakat o inkâr edince, yaşlılığını yalanlamaktan hayâ ettim) buyuracaktır.

17.07.2016

.Pazar yazıları -49-

Muhyiddin ibn-i Arabi hazretleri (kuddise sirruh), birçoklarınca yanlış anlaşılan evliyadandır. Bu hususta bazıları haddini aşarak, kendisini ‘tekfir’le suçlamışlardır. Âlimin kıymetini âlim bilir; İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh), İbn-i Arabi’nin kıymetini bilip hakkını teslim ediyor ve yanlış anlaşılmaya müsait derin analizlerini Ehl-i Sünnete göre te’vil ediyor ve ayrıca yanıldıklarını da evliyadaki ‘sekr’ hâlinden kaynaklandığını ve sahibinin mazur olduğunu belirtiyor.

Evet, İbn-i Arabi hazretleri analizlerinde ipi geriyor, geriyor ve neredeyse kopacak hâle getiriyor ama hiçbir zaman koparmıyor. Ama kendileri noksan olanlar, yanlış anlıyor ve yanlış değerlendiriyorlar. Bu durum ise, İbn-i Arabi hazretlerini değil, kendilerini tehlikeye sokuyor.

Mesela: Allahü teala el-A’raf suresi 156. Âyet-i kerimede mealen "Rahmetim her şeyi kuşatmıştır" buyuruyor. Yine Cenab-ı Hakk kudsi bir hadiste "Rahmetim gazabımı aştı" diye bizzat kendisi bildiriyor.
İbn-i Arabi hazretleri yukarıdaki âyet-i kerimeyi açıklarken şöyle bir izahatta bulunur:

"Âlemi -bedbahtlık için değil- mutluluk için yaratan Allahü teala münezzehtir. Âlemde bedbahtlık, ona ilişip sonra kaybolacak geçici bir şey olarak var oldu. Çünkü Allahü teala âlemi -âlem için değil- kendisi için yarattı. Bu bağlamda âlem hakkında; ‘Yedi gök, yer ve bunlarda bulunan herkes O’nu tesbih eder. O’nu övgüyle tesbih etmeyen hiçbir şey yoktur…’ ( İsra suresi 44. Ayet meali) buyurulur. Biz de eşyadan bir parçayız. Bizim hakkımızda ise, ‘Cinleri ve insanları ancak bana ibadet etsinler diye yarattım’ (Zariyat suresi 56. Âyet meali) buyurur. O hâlde hiçbirimiz Allahü tealaya karşı büyüklenemez ve ululuk taslayamayız..."
Yine İbn-i Arabi hazretleri, takva (sakınma) konusunda da şu açıklamayı yapar:
"Allahü teala, bize Rahman ismiyle ihsanda bulunduğunda, yokluk olan kötülükten varlık olan iyiliğe çıktık. Böylece Allahü teala bize varlık nimetini ihsan etmiş ve; ‘Daha önce bir şey değil iken insanı yarattığımızı bilmez mi?’ (Meryem suresi 67. Âyet meali) buyurdu. Öyleyse bize Allahü tealadan herhangi bir talep olmaksızın ulaşan şey rahmettir. Bu sebeple kudsi hadiste; ‘Allahü tealanın rahmeti gazabını geçmiştir’ buyurulur. ‘Allahü tealadan sakının!’ (Tevbe suresi 119. Âyet meali) buyruğuna baktığımızda, bunun, sakındığınız her işte O’nu siper edinin demek olduğunu anladık. Gördük ki, ‘Allah’ lafzı bütün isimleri kendinde toplar. Öyleyse bu isimden sakınmak (ittika etmek, korkmak, emirlerini yapmak) ve onu siper edinmek gerekir..."
İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) Mektubat’ının 1. Cilt 266. Mektubunda ise, konuyu vuzuha kavuşturup şu önemli bilgiyi veriyor:

"…Kâfirlere Allahü tealanın zatı (kendisi) düşmandır. Bütün putlar ve bunlara tapanlar Allahü tealanın zatının düşmanıdırlar. Cehennemdeki sonsuz azap da, bu küfrün cezasıdır. Günahlar böyle değildir. Bunlara Allahü tealanın düşmanlığı zatından değil, sıfatlarındandır... Allahü telanın kâfirlere düşmanlığı zatından olduğu için, ahirette rahmet sıfatı, zatın düşmanlığını ortadan kaldıramaz. Zatın düşmanlığı sıfatın acımasından daha kuvvetlidir. Sıfatla yapılan şey, zatın yaptığını değiştiremez. Hadis-i kudside buyuruldu ki: 'Rahmetim gazabımı aştı’ (Rahmet sıfatım, gazap sıfatımı aştı. Yani Mü’minlerin günahkârlarına karşı olan, gazap sıfatımı aştı) demektir. Yoksa (Rahmet sıfatı, kâfirlere karşı olan, zatın gazabını aşar) demek değildir…"

İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh), yine 266. Mektupta; Muhyiddin-i Arabi hazretlerinin, (Rahmetim her şeyi kapladı) âyet-i kerimesini alarak; (Kafirler, Cehennemde ebedi kalmayacak) sözünün hata olduğunu vurgulayarak şu önemli açıklamayı yapıyor:

" …Ahirette, kâfirlere rahmetin zerresi bile yoktur. Cenab-ı Hakk, Kur’an-ı kerimde bunu bildiriyor ve (Rahmetim her şeyi kaplamıştır) buyurduktan sonra mealen, (Rahmetim, benden korkup, haramlardan kaçanlar ve zekatlarını verenler ve Kur’an-ı kerime inananlar içindir) buyuruyor. Muhyiddin-i Arabi ‘(kuddise sirruh), âyet-i kerimenin başını okuyup, sonunu bırakıyor…"
Muhyiddin-i Arabi’deki hâl; ‘huruc’ hâlindeki evliyada meydana gelen ‘sekr’ (kendinden geçme) hâlidir. Bu haldeyken evliya, söylediklerinden mazurdur. Nitekim, ‘Rahmetim her şeyi kapladı’ mealindeki âyet-i kerimeyi okuyan başka bir evliya, rahmetin tecellisi karşısında; bizzat rahmet olup, her şeyi rahmet görür ve kendinden geçer; o hâlde iken dudaklarından şu kelimeler dökülür: ‘Ya Rabbi! Beni biraz daha kızdırırsan; rahmetinin sonsuzluğunu kullarına haykırır ve herkesi sana asi kılarım!!!’ Bu evliya da mazur, zira gördüğünü söylüyor; rahmet, bütün ufkunu tutmuş, azabın zerresini bile görmüyor, göremiyor..."
Sözün en doğrusu ise, elbette ki İmam-ı Rabbani hazretlerinin tespitleridir ve şöyle buyurmuştur: "Fütuhat-ı Medeniyye (Sevgili Peygamberimizin aleyhisselam hadis-i şerifleri) bizi, Fütuhat-ı Mekkiyye’ye (İbn-i Arabi hazretlerinin tespitleri) muhtaç etmedi…"

Bizim yaptığımız da; Fütuhat-ı Mekkiyye’ye dalarak; yine İmam-ı Rabbani hazretlerinin tespiti ile; "zavallı âşığın birkaç damla ile kanması"ndan ibaret!..

24.07.2016

.Pazar yazıları -50-

Aşağıdaki satırlar; Muhyiddin İbn-i Arabi hazretlerinin (kuddise sirruh) Fütuhat-ı Mekkiyye kitabının 7. cilt, 310 ve 311. Sahifelerinden alınmıştır:

"Bu ciltte bu bölümün başında sayı ve sayılanlar konusuna ulaşınca uyudum. Rüyamda sevgili Peygamber efendimizi (aleyhisselam) gördüm. Önündeydim. Birisi -kendisi de duyacak şekilde- bana ‘sayıda çokluğun en azı kaçtır?’ diye sorunca ben de ‘Nahivcilere göre üç, fakihlere göre ikidir’ dedim. Bunun üzerine sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) ‘Onlar da yanılmış, ötekiler de’ buyurdu. Ben de ‘Nasıl söylemeliyim?’ diye sorduğumda şöyle buyurdu: ‘Sayı çift ve tektir. Allahü teala mealen şöyle buyurur: (Çifte ve teke yemin olsun) Fecr suresi 3. Âyet meali. Hepsi sayı olduğu hâlde, onları ayırmıştır.’ Sonra mübarek eliyle beş dirhem çıkarıp üzerinde oturduğumuz hasırın üzerine attı. İki dirhem ayrı, üç dirhem ayrı düştü. Bana ‘Soru sorana hangi sayıyı sorduğunu sormak gerekir: Çift mi, tek mi?’ buyurdu. Sonra mübarek elini ikinin üzerine koyarak ‘Bu çift sayılarda çokluğun en azıdır.’ Sonra mübarek elini üçün üzerine koyarak ‘Bu da tek sayılarda çokluğun en azıdır’ buyurdu. Sonra şöyle ekledi: ‘Bu meseleyi sorana böyle cevap vermek gerekir. Gerçek bizce böyledir.’ Uyandım. Uyandığımda rüyayı gördüğüm gibi buraya kaydettim…

…Bir varlığı olmasa bile, sayının hüküm ve gücünün bir yönü ‘Üç kişi yoktur ki, dördüncüsü O olmasın, beş kişi yoktur ki altıncısı O olmasın veya daha azı’ (Mücadele suresi 7. Âyet meali) âyetinde dile getirilir. ‘Daha azı’ iki demektir ki, bu da zikredilen rüyamızı destekler. Mealen; ‘Ya da daha çoğu yoktur ki, her nerede olurlarsa olsunlar, Allahü teala onlarla birlikte olmasın.’ Kastedilen ise, sayı mertebeleridir. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) ‘Allahü tealanın doksan dokuz ismi vardır’ buyurur. Bu da sayının hükmüdür.
Allahü teala şöyle buyurur (mealen): ‘Allah üçün üçüncüsü diyenler kâfir oldu.’ Maide suresi 73. Âyet meali. Halbuki ‘üçün dördüncüsü’ diyenleri tekfir etmedi. Çünkü Allahü teala ‘üçün üçüncüsü’ ya da -dil bilginlerinin kullandığı anlamda- ‘dördün dördüncüsü’ olsaydı, mümkünlerden biri olurdu. Allahü teala ise, mümkün cinsinden değildir. Dolayısıyla O’nun hakkında ‘mümkün’ denilemez. Allahü teala her toplam ve çoğul için tektir ve onlarla aynı cins altına girmez. Binaenaleyh Allahü teala ‘üçün dördüncüsü’, ‘dördün beşincisi’dir. Her iki durumda da Allahü teala birdir, tektir, yeganedir..."

Hazret-i Ömer efendimiz (Allahü teala ondan razı olsun) şöyle buyurmuştur: "Allahü tealadan bana ulaşan her musibette, Cenab-ı Hakk’ın üç nimeti olduğunu gördüm. Birinci nimet, musibetin dindarlığımda meydana gelmeyişi idi. İkincisi, daha fazla olmayışıydı. Üçüncüsü ise, Allahü tealanın o musibete karşı vadettiği ödüldür. Ben de ona bakıyordum."
Onun bunun hakkını yiyen zamanın valisi, gösterişli ve pek pahalı elbiseler içinde rastladığı bir Allah adamına; "Ey Şeyh! Giymiş olduğum bu elbise ile namaz kılmam caiz midir?" diye sormuş. Şeyh gülmüş; "Niçin gülüyorsun?" diye sorulunca şöyle cevap vermiş: "Aklının kıtlığına ve kendinden bihaber oluşuna gülüyorum" demiş ve eklemiş: "Sen, leşin kanında düşüp kalkan ve onu yiyen, küçük abdesti geldiğinde ise, üzerine değmesin diye ayağını kaldıran köpeğe benziyorsun. Sen haramla tıka basa dolu bir kapsın. Bunca kulun hakkı boynunda iken gelmiş, bana giydiğin elbiseyi soruyorsun!"

Bu yakıcı cevap üzerine vali ağlamış, yöneticiliği bırakmış, tövbe edip Şeyh’in hizmetine girmiş. Şeyh ise, onu üç gün hizmetinde tutmuş, sonra bir ip getirerek şöyle demiştir: "Hükümdarım! Misafirlik bitti, sıra geldi odun toplamaya!" Adamcağız, başının üzerinde odun taşır, onlarla çarşıya girer, insanlar ona bakar ve ağlarlardı. Sonra odunları satar, yiyeceğini satın alır, kalanını sadaka olarak dağıtırdı. Ölünceye kadar böyle yaşadı, ölünce Şeyh’inin türbesinin yanına defnedildi. Kabri şimdi ziyaret edilir. İnsanlar Şeyh’e ziyarete gelip dua istediklerinde, şöyle derdi: "Duayı Yahya’dan isteyiniz, çünkü o hükümdardı, zahid oldu. Ben onun gibi hükümdarlıkla sınansaydım, belki de zahid olamazdım."

31.07.2016

.Pazar yazıları -52-

Meşhur hikâyedir: Halilullah (Allahü tealanın dostu) olan İbrahim aleyhisselam, sevgili Peygamberimiz aleyhisselamdan sonra en üstün Peygamberdir. Misafirsiz yemek yemezdi. Kendi dininden olmayan birisini misafir ettiğinde, ona; "Allahü tealanın birliğini tasdik et ki, sana ikramda bulunayım" demiş. Adam; "Bir lokma yemek uğruna mı dinimi ve atalarımın dinini terk edeceğim?" diyerek ayrılıp gitmiş.
Bunun üzerine Allahü teala İbrahim aleyhisselam şöyle vahyetmiş: "Ey İbrahim! Adam doğru söyledi! Adam yetmiş senedir bana şirk koşuyor iken ben onu rızıklandırdım ve asla rızıksız bırakmadım. Sen ise, yalnızca bir lokma uğruna dinini ve atalarının dinini terk etmesini istiyorsun!" Yanlış yaptığını anlayan yüce Peygamber aleyhisselam, adamın peşinden koşmuş ve yetiştiği gibi kendisinden özür dilemiş ve yemek yedirmek üzere geri dönmesini rica etmiş.
Müşrik "Sana ne oldu?" diye sorunca; İbrahim aleyhisselam şu karşılığı verdi: ‘Rabbim beni senden dolayı azarladı ve bana şöyle buyurdu: (O şahıs beni yetmiş senedir inkâr etmesine rağmen kendisini rızıklandırıyorum; sen ise, bir lokma uğruna dinini ve atalarının dinini terk etmesini istiyorsun.’ Bunun üzerine müşrik şöyle demiş: "Benim gibi bir adam için mi bütün bunlar oldu? Öyle biri gerçek ilahtır ve ibadete layıktır." Sonra Müslüman olarak İbrahim aleyhisselamla birlikte geri dönmüş.

İbrahim aleyhisselam çok cömertti; bu konuda kendisine soru soranlara şöyle buyururdu: "Ben cömertliği Rabbimden öğrendim; gördüm ki, Rabbim düşmanlarını bile zayi etmiyor, ben de onları zayi etmedim." Bunun üzerine Allahü teala İbrahim aleyhisselama; "Sen benim gerçek dostumsun" diye vahyetti.

Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam; "Kişi dostunun dini üzeredir (Kişinin dini dostunun dini gibidir), her biriniz kiminle dostluk yaptığına baksın (dikkat etsin)" buyurur.

Bayezid-i Bistami hazretleri (kuddise sirruh) Hakk’ı aramak uğruna Bistam’dan ilk kez çıktığında, bir adam karşısına çıkarak; "Ne arıyorsun?" demiş. Ona, "Allahü tealayı arıyorum" deyince, adam "Aradığını Bistam’da bırakmışsın!" demiş. Bunun üzerine Bayezid-i Bistami hazretleri, O’nu nasıl arayacağının farkına varmış. Zira bu durum "Her nerede iseniz, O sizinle beraberdir" (el-Hadid suresi 4. âyet-i kerime meali) âyetinde dile getirilir.
Üç çeşit rüya vardır: Bir kısmı müjdeli rüyalardır. İkincisi ise, kişinin uyanıkken yapıp hayaline nakşedilmiş iç konuşmalarıdır. Üçüncü rüya türü ise, şeytandandır.

Tirmizi’de bulunan bir hadis-i şerifte sevgili Peygamberimiz aleyhisselam şöyle buyurur: "Kıyamet yaklaşınca, mü’minin rüyası yalan çıkmaz. Mü’minlerin içinde rüyası en doğru olanı, sözü en doğru olan kişidir. Müslümanın rüyası, Peygamberliğin kırk altıda birlik parçasıdır. Rüya üçe ayrılır. Salih rüya Allahü tealadan müjdedir. İkincisi şeytanın üzmesinden ibarettir. Üçüncüsü ise, insanın iç konuşması şeklindeki rüyadır. Biriniz hoşlanmadığı bir rüya görünce, kalksın namaz kılsın ve rüyasını kimseye anlatmasın."

Sevgili Peygamberimize (aleyhisselam) "Allahü tealanın veli kulları kimlerdir?" diye sorulunca; "Görüldüklerinde Allahü tealanın hatırlandığı kimselerdir" buyurdu.

14.08.2016

.Pazar yazıları -53-

Sevgi ilahi bir makamdır. Cenab-ı Hakk onunla kendisini niteleyerek el-Vedud (Seven) diye isimlendirmiştir. Tevrat’ta Musa aleyhisselama şöyle vahyedilmişti: "Ey Âdemoğlu! Senin hakkın için ben sevenim. Senin üzerindeki hakkım için de sen beni sev!"

Allahü teala sevgili Peygamberine (aleyhisselam) bize şöyle demesini emretti (mealen): "De ki, Allahü tealayı seviyorsanız bana uyun, Allahü teala da sizi sevsin." Ve yine Allahü teala şöyle buyurur: "Ey iman edenler! Sizden dininden dönen olursa, Allahü teala kendilerini sevdiği ve onların da Allahü tealayı sevdiği bir topluluk getirir." (Maide suresi 54. Âyet meali)
Sevgi; ilahi, ruhani ve doğal sevgi olmak üzere üçe ayrılır. İlahi sevgi Allahü tealanın bizi sevmesi, bizim de O’nu sevmemizdir. Ruhani sevgi, sayesinde sevilenin razı olacağı işlere koşmayı gerektiren sevgidir. Bu sevgide insanda sevgilisi karşısında bir amaç ve irade kalmaz, sadece kendisinden istenilene uyar. Doğal sevgi ise, bütün amaçlarına ulaşmayı hedeflediği sevgidir. Bu amacın sevileni mutlu etmesi veya etmemesi birdir. Günümüzdeki insanların sevgisinin çoğunluğu böyledir.

İlahi sevgi: Allahü tealanın bizi, bizim ve kendisi için sevmesidir. Allahü tealanın bizi kendisi için sevmesi; "Bilinmek istedim, âlemi yarattım, onlara bilindim, onlar da beni bildi" kudsi hadisinde dile getirildi. Bizi ancak O’nu bilelim diye kendisi için yarattı. Bir âyet-i kerimede mealen "Cinleri ve insanları bana ibadet etsinler diye yarattım" buyurulur. Dolayısıyla Allahü teala bizi kendisi için yarattı.
Allahü tealanın bizi bizim için sevmesi ise, kendisini bilmemizi sağlayan amellerle ilgilidir. Allahü teala âlemi kendisini tesbih etsin diye yarattı. Âyet-i kerimede, mealen "Her şey O’nun övgüsünü tesbih eder" (İsra suresi 44. Ayet meali) buyurulur.
Allahü tealanın bizi bizim için sevmesi; Allahü teala bize dünya ve ahiretteki yararlarımızı bildirmiş, bizim için kendisini bilelim ve bilgisiz kalmayalım diye deliller ortaya koymuştur. Sonra, Allahü teala bizi rızıklandırmış ve nimetlendirmiştir. Allahü teala nimetleri ancak kendisiyle nimetlenelim ve O’nunla ayakta duralım diye bizim için yarattı. Bu eksiksiz iyilikten sonra, O’na şükretmeliyiz.
Leyla, (Leyla! Leyla! Leyla!) diye feryat eden Kays’ın (Mecnun) yanına gelmiş. Kays bir kırbaç almış, kalbinin üstüne tutmuş, kalbinin harareti onu eritmiş. O anda Leyla Kays’a selam verip, "Ben senin sevgilinim, senin göz aydınlığınım, Leyla’yım ben" demiş. Kays, Leyla’ya dönerek şöyle demiş: "Benden uzak dur! Seni sevmek, beni senden uzaklaştırdı!"

Kudsi hadis: "Benim uğrumda dost olan, benim uğrumda düşman olan kişilere sevgim haktır."
Hadis-i şerif: "Kişi yaşadığı gibi ölür, öldüğü gibi diriltilir."
Tasavvuf bütünüyle hikmettir. Çünkü tasavvuf ahlaktır. Bu ahlak, tam bir marifete, üstün bir akla, huzura (gaflette olmamak) ve kendisi hakkında sağlam bir temkine muhtaçtır.

(Not: İşbu yazılar; İbn-i Arabi hazretlerinin (kuddise sirruh) Fütuhat-ı Mekkiyye’sinin 8. cildinden derlenmiştir.)
21.08.2016

.Pazar yazıları -54-
Muhyiddin-i Arabi hazretleri (kuddise sirruh) seven kalbi; Fütuhat-ı Mekkiyye’sinde bakınız nasıl izah ediyor:
"Sevenin bir özelliği de, teraziden çıkmış olmaktır. Seven ise oluşu idare ederken her hangi bir fikre sahip değildir. Onun yegane işi, Sevgilisinin zikriyle ilgilenmek ve O’na yönelmektir. Böylece kendisinde hayal ifrata ulaşır. Böyle bir insan ölçüleri bilemez. (Bundan dolayı olsa gerektir ki, âşık mazurdur, derler.)
…Bakınız! Allahü tealanın zikrini söylemek -ki o, La ilahe illallah (Allahü tealadan başka ilah yoktur) demektir- (Kıyamette) teraziye girmez. Onun ağırlığı, Mizan’da ‘sicil sahibi için’ yazılı olması bakımından girdiğinde, sicil taşar ve onu hiçbir şey tartamaz. Âlemin bütün sınıfları teraziye konulsaydı, yine onu tartamazdı. Sevgiyle nitelenmemiş bir insanın bu lafzı telaffuz etmesinin sonucu böyle iken; ya, seven kişi söylerse nasıl olur? Onun hâli hakkında ne zannedersin?
Kalbin genişliği Allahü tealanın rahmetindendir.
Bundan dolayıdır ki, tıpkı şehitler gibi; seven kalpler de (Hakk âşıkları) ölmez.
‘…Ârif-seven, ölümsüz diridir. Onun sevgisi ilahidir. Özlemi Rabbanidir ve duyulur sözün etkisinden uzak olan el-Kuddüs isminden yardım almıştır. Bunun ispatı, su hâline gelene kadar eriyen kimsedir. Güzeli sevmek (Allahü tealayı ve O’nun güzel buyurduklarını) ilahi bir özelliktir..."
Semnun Hazretleri (kuddise sirruh) camide ilahi aşk mevzuunu cemaate anlatırken, bir kısım insan gaflet içinde uyukluyordu. Mevzuun en ateşli yerinde küçük bir kuş kendisine yaklaşmış, vaizin mübarek elinin üzerine konmuş. Sonra gagasıyla yere vurmuş ve biraz kanı akıp, oracıkta ölmüş. İşte bu, kuştaki sevgidir. Allahü teala ona Şeyhin sözünü anlama gücü vermiş, hâl onu etkisi altına almış; ilahi aşk mevzuuna daha fazla dayanamamış, orada bulunan (seven olduklarını) iddia edenlere karşı delil olsun diye feda-i canda bulunmuştu.
Olayı sükûnetle seyreden büyük veli kürsüden haykırmış: "İlahi aşk mevzuu nebata, cemata (eşyaya) ve hayvana tesir eder ve fakat gaflet içindeki insana ise asla!"

Zünnûn-ı Mısri hazretleri (kuddise sirruh) cemaate sohbet ederken insanlar ağlıyor ama içlerinden bir genç ise gülüyordu. Zünnûn ona "Delikanlı! İnsanlar ağlarken seni güldüren nedir?" diye sorunca genç şu mısraları okudu:
"Hepsi ateş korkusundan ibadet eder,
Kurtuluşu büyük bir haz sayıyorlar.
Benim cennet ve ateş hakkında bir fikrim yok,
Sevgimin karşılığında bir bedel istemem ben…"
Sevgili Yunus Emre’miz "…İsteyene ver onları; Bana Sen’i gerek, Sen’i!" buyurmamış mıydı?
28.08.2016
Pazar yazıları -55-

Çerçeve

Sevgi itaattir; sevilenin hâlleriyle hâllenmektir. Hem Allahü tealayı sevdiğini iddia eden ve hem de Allahü tealanın düşmanlarıyla ahbaplık yapan kişi yalancıdır. Çünkü birbirine zıt iki sevgi aynı kalpte bulunmaz. Allahü tealayı sevebilmek için ‘teberri’ lazımdır; zira teberri olmadan tevelli olmaz! Yani, Allahü tealanın düşmanlarını düşman bilip onlara buğzetmeden Allahü teala sevilmez, sevilemez.
Ayrıca; sevgi yukarıdan aşağıyadır; Allahü teala bizi sevmeden biz O’nu sevemeyiz. Cenab-ı Hakk kudsi hadisinde; "Kulum bana bir karış yaklaşınca, ona bir arşın yaklaşırım" buyurur.
İbn-i Arabi hazretleri (kuddise sirruh) Futuhat-ı Mekkiyye’sinde, sevenlerin özelliklerini anlatırken şu ince bilgileri verir:
"…Sevgisi karşısında Allahü tealanın ahlakıyla ahlaklanarak, O’na kavuşmak üzere kendisine koşmalısın! Çünkü O, seni (senin O’nu sevmenden) önce sevmiştir. İşte bu da O’nun senin üzerindeki (kudret) elidir.. Çünkü sevgi O’ndan başladıktan sonra, sevgiye karşı yapacağın her iş, başlangıçta sana yönelen bu (ilahi) sevginin sonucudur.
…Sevenlerin bir özelliği de, kara sevda, kendinden geçmektir. Onlar, kendilerinden geçmiş ve belli bir yöne yönelmeksizin avare dolaşırlar. Allahü tealayı sevenler bu niteliğe daha layıktır. Bir insan (kendi gibi) bir yaratığı sevip avare dolaşabilmektedir. Bu durum ise, sevginin kendisini sıkmasından ve sevdiğine kavuşamamak korkusundan kaynaklanır. Allahü tealayı seven ise böyle değildir; o, vuslattan (kavuşmaktan) emindir.
Cenab-ı Hakk’ın (yer ile) sınırlanmadığı, kendisine yönelinecek belli bir mekânda bulunmadığı malumdur. O, mekândan münezzehtir. Bu sebeple Allahü teala mealen; ‘Her nereye dönerseniz, Allahü tealanın yüzü oradadır’ ve ‘Her nerede iseniz. O sizinle beraberdir’ buyurur. (Bakara suresi 115 ve Hadid suresi 73. âyet mealleri)
O hâlde (Allah sevgisinden) kendinden geçenin sevgisi, her vadide ve her hâldedir. O’nun sevgisi Hakktır ve Hakkı belli bir yönde aramaz. Yöneldiği her yönde ve durumda Hakk kendisine tecelli eder… Sevenlerin nezdinde Allahü teala, her gözden görülen, her dille zikredilen, her konuşulandan duyulandır. Arifler O’nu böyle bilir ve bu hakikat ile sevenlere tecelli eder…
…Aşk, muhabbetin ifrat hâlidir… Bu durumda sevgi, insanı bütünüyle kuşatır ve onu sevgilisinden başka her şeye karşı körleştirir. Bu hakikat onun bedenine, güçlerine ve ruhunun derinliklerine yayılır; tıpkı kanın damarda aktığı gibi akarak bütün eklemlerini kaplar. Varlığıyla bütünleşerek bütün parçalarını isim ve ruh bakımından kuşatır. Konuşması onunla, duyması ondan, her şeydeki bakışı ona dönüktür. Sevdiğini her surette görür. Gördüğü her şey için (odur) der. İşte böyle bir sevgi aşk diye isimlendirilir.
Züleyha’nın eli kesilip kanı yere düştüğünde, akan kanın düştüğü yerde ‘Yusuf, Yusuf’ diye yazdığı aktarılır. Bunun sebebi, Yusuf’un adının, tıpkı bir kan gibi bütün damarlarında akmasıydı. Aynı şey kesilen kollarından akan kanla toprağa ‘Allah, Allah’ diye yazılan Hallac’dan aktarılır. Kanın düştüğü yerde böyle yazılmıştı.
Bu sebeple Hallac-ı Mansur (kuddise sirruh) şöyle der: ‘Her bir organ ve eklemim/Sen’i yâd eder durur.’
Hazret-i Ebu Bekir (radıyallahü anh) efendimiz de; ‘Her ne gördümse, öncesinde Allahü tealayı gördüm’ buyurur..."
23.10.2016

.

Pazar yazıları -56-

Zünnun-i Mısri hazretleri (kuddise sirruh) Hakk âşıkları hakkında şunları söyler:
"Allahü tealanın kalplerini muhabbetinin saflığı ile doldurduğu kulları vardır. Onların ruhlarını kendisini görmenin iştiyakı (özlemi) ile açmıştır. Nefslerini kendisine arzu duyduran ve kendisine yaklaştıran Hakk’ı tenzih ederim. Böylelikle onların himmetleri ve gönülleri, Allahü teala için saf (duru) hâle gelmiştir…
İlahi! Senin için bedenlerini zayıflatmışlar, ellerini senden gelecek ziyade nimete açmışlardır.
Sen onlara kendinden anlamanın tadını tattırdın. Bu, onların hayatlarındaki en güzel tattır.
Sen, onların nimetlerini arttırdın ve onlara göklerinin kapılarını açtın.
Onların kalplerinde melekutunda dolaşma imkânı, hatta sevenlerin muhabbetinin unutturduğu şeyleri verdin. Özlem duyanların özlemi sana bağlandı. Ariflerin kalpleri sana yöneldi. Sadıkların kalpleri seninle ünsiyet buldu. Korkanların korkusu sana yöneldi.
Kendini sana adayanların kalpleri sana komşu oldu. Rahatlık, onların bıkmasından umudunu kesti.
Gafletin onlara karşı arzusu azaldı.
Yorgunluk ve uykusuzluktan bıkmadılar.
Dilleriyle hep Allahü tealayı söylediler. Duruşlarıyla O’na yakardılar. Hatalarından dolayı O’ndan af dilediler. Amellerinde ortaya çıkan yanlışları sebebi ile O’ndan bağışlanma istediler.
Onlar, hüzünleri düşünerek kalpleri eriyenlerdir…"
İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) 1. Cilt 24. Mektup’ta buyuruyor ki:
"Kalp, yani gönül birden fazla şeyi sevemez. Bu bir şeye olan sevgisi kesilmedikçe başka şeyi sevemez. Kalbin mal, evlat, mevki, medh olunmak gibi çeşitli arzuları ve bağlantıları ve sevdikleri görülür ise de bu sevgilileri hakikatte hep bir sevgilisi içindir. O biricik sevgilisi de, kendi nefsidir. Onların hepsini kendi nefsi için sevmektedir. Bunları, hep kendi nefsi için istemektedir. Onların nefslerini düşünmemektedir. Nefsine olan sevgisi kalmazsa, nefsi için onlara olan sevgisi de kalmaz. Bunun içindir ki, kul ile Rabbi arasındaki perde, kulun kendi nefsidir. Çünkü hiçbir şeyi o şey için sevmemektedir. Onun için hiçbir şey perde olmaz. Kul, hep kendi nefsini düşünmektedir. Bunun için perde, yalnız kendisidir. Başka hiçbir şey değildir. Kul, kendinin nefsini düşünmekten büsbütün kesilmedikçe Rabbini düşünemez. Allahü tealanın sevgisi onun kalbine yerleşemez..."
***
Allahü teala Musa aleyhisselama vahyetti: "Ey Musa! İhtiyacını benden başkasına arz etme! Hamura katacağın tuzu bile benden iste!"
***
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: "Zenginlik mal çokluğu ile değil, gönül zenginliği iledir" ve "İki sınıf insan doymaz; ilmi talep eden ve dünyayı talep eden."
Allahü teala, bizi nimet verip her durumda O’nun nimetini üzerinde gören ve şükredenlerden etsin. Amin...
30.10.2016

.

Pazar yazıları -57-
Âlemler sevgi üzerine yaratıldı. Tüm âlemlerin numunesi olan insan da sevgiyle doludur. Yalnız; insana verilen akıl, kalp ve nefs, onun sevgi istikametini değiştirir. Öyle ki; nefs galip gelince, kendisini ve nefsinin arzularını artırıcı -ki, bunların hepsi kendi zararınadır- şeyleri sever. Aklın galebe çalması hâlinde ise; (bu durumda, kalp tasfiye olmuş ve nefs tezkiye edilmiştir) Allahü tealayı ve O’nun sevdiklerini sever.
Muhammed Ma’sum Faruki Serhendi hazretleri (kuddise sirruh) 1. Cilt 29. Mektupta buyuruyor ki: "… Sevginin alameti, sevilenin dostlarını sevmek, düşmanlarını sevmemektir. Bu, insanın elinde olmayan bir şeydir. Üstadını inciteni seven kimse, köpekten aşağıdır. Hace-i Ahrar hazretleri buyurdu ki: Bütün hâlleri, kerametleri bana verseler, Ehl-i sünnet itikadını vermeseler, bu hâlimi harablık (perişanlık) bilirim. Necat (kurtuluş) yolu Peygamberlerin yoludur. Aklı olan bu yoldan ayrılmaz. Şeytanların yollarına uymaz. İslamiyyet’e uyan saadete kavuşur..."
Peki, kalbin tasfiyesi (saf hâle getirilmesi, arıtılması) nefsin tezkiyesi (emmarelikten kurtulup itminana kavuşması-kötü arzularından kurtulup huzura kavuşması, gerçek imana ermesi) nasıl olacaktır? Bu yakıcı sualin cevabını da, mükerrem ve muhterem babalarının (İmam-ı Rabbani hazretleri) Mektubat’ının 1. Cilt, 105. Mektubunda bulmaktayız. Şöyle ki:
"Tabipler diyor ki: Hasta perhiz yapmalıdır. İyi olmadan önce ona gıda iyi gelmez. Yağlı kuş eti bile böyledir. Hatta hastalığını arttırır. Farisi mısra tercümesi: (Hastanın yediği hastalığını arttırır!)
Bunun için, önce hastayı iyi etmeyi düşünmek lazımdır. Bundan sonra, uygun gıda vererek, eski kuvvetli hâline kavuşturulması düşünülür.
Bunun gibi, (Kalplerinde hastalık vardır) mealindeki âyet-i kerimede bildirilen kalp hastalığına yakalanmış olanların hiçbir ibadeti ve taati fayda vermez, belki zarar verir. (Çok Kur’an-ı kerim okuyanlar vardır ki, Kur’an-ı kerim bunlara lanet eder) hadis-i şerifi meşhurdur. (Çok oruç tutanlar vardır ki, onun oruçtan kazancı, yalnız açlık ve susuzluktur) hadis-i şerifi de sahihdir.
Kalp hastalıklarının mütehassısı olan tasavvuf büyükleri de, önce hastalığın giderilmesi için yapılacak şeyleri emir buyururlar. Kalbin hastalığı, Hak tealadan başkasına tutulması, bağlanmasıdır. Belki, kendisine bağlanmasıdır. Çünkü, herkes, her şeyi kendi için ister. Çocuğunu sevmesi, kendini sevdiği içindir. Malı, mevkii, rütbeyi hep kendisi için ister. Onun ma’budu, tapındığı şey, kendi nefsidir. Nefsinin istekleri arkasında koşmaktadır. Kalp, bu bağlılıklardan kurtulmadıkça, insanın kurtulması çok güç olur. Bundan anlaşılıyor ki, aklı başında olan ilim adamları ve kalbi uyanık olan fen adamları, her şeyden önce, bu hastalığın giderilmesini düşünmelidirler. Farisi mısra tercümesi: (İçeride kimse varsa, bir söz yetişir!)"
Peki; günümüzde, anlatılan kalp mütehassısları yok; var görünse de; sahtekârları bol miktarda olup; meydan yerlerini ve köşe başlarını tutmuş hâldeler. Bunların peşinden gidersek; Allah muhafaza, ebedi felakete uğrarız. O hâlde ne yapmalıyız?
İki şey yapacağız; başka da kurtuluş çaresi yoktur. Birincisi, dinimizi iyi öğreneceğiz ki; en basit dinî mevzular karşısında bile Şeytanın maskarası olmayacağız. Dinimizi öğrenirsek aldatılmayız, aldatılamayız. Böylece kimlerin doğru yolda olduğunu ve kimlerin de yanlış yolda olduklarını görür ve biliriz. Bid’atleri bilmeden, bid’at ehlini bilebilir miyiz? Bid’at ehli, cehennemliklerin köpekleridir ve bid’at ehli olanların hiçbir ibadeti kabul olmaz.
Adam(lar) bid’at ehli ama, gelin görün ki, mürşitlik iddiasında; üstelik peşinde binlerce insan var! Şeytanın bile bu denli sahtekârları görünce; kendisine iş bırakılmadığını ve bu nadanların, Şeytanın işini Şeytandan daha iyi yaptıklarına şahit olunca, kenardan seyirle iktifa etmektedir!..
İkincisi, gerçek Allah adamlarının (mürşid-i kamillerin), yazdığı din kitaplarının doğru tercümelerini bulup, bunlardan okuyacağız. Zira o büyüklerin ruhaniyetleri, o kitaplardaki satırların arasındadır. İhlasla okuyan istifade eder, kalbi feyzle dolar. Yeter ki, okuyan samimi (ihlaslı) olsun. Zira, Allahü tealanın; "Bana bir adım yaklaşana, on adım yaklaşırım" diye va’di var.
FETÖ’nün peşinden giden bunca insanlar; şayet dinlerini doğru dürüst öğrenmiş olsalardı; bu satılmış hainin ve Şeytanın işini üstlenen zamane İblisinin maskarası olurlar mıydı?!.
06.11.2016

.Pazar yazıları -58-
Ahir zamanda en büyük cinayetler din sahasında işlenmekte ve beş-on nadanın yüzünden, binlerce, on binlerce insan ebedi felakete sürüklenmektedir.
Mahut nadanların, kerametleri kendilerinden menkul olarak uydurdukları şey; "Kur’an İslamı" tuzağıdır. Bu, bir tuzaktır; zira nefse hoş gelmektedir ve dinleyenlere veya izleyenlere; "İşte! Tam benim aradığım ve beğendiğim din!" dedirtiyor.
Bunlar, akılları sıra sevgili Peygamberimizi dinden ayırmak istemektedirler. Ve; Peygambersiz bir din inşa etme gayesindeler. Dolayısıyla, Kur’an-ı kerime Peygamber efendimizin (aleyhisselam) açıklamaları ışığında değil, kendi kısa görüşlerine göre mana vermektedirler. Halbuki bu hâli, sevgili Peygamberimiz yasaklamıştır ve şöyle buyurmuştur: "Kur’an-ı kerimi kendi görüşüne göre açıklayan (o şekilde mana veren) küfürdedir."
İmam-ı Rabbani hazretleri, 1. Cilt. 157. Mektupta buyuruyor ki: "… Ey mesut kardeşim! Bize ve size her şeyden önce lazım olan, itikadı kitaba ve sünnete uygun olarak düzeltmektir. Doğru yolun âlimlerinin, (Allahü teala onların çalışmalarına iyi karşılıklar versin) Kur’an-ı kerimden ve hadis-i şeriflerden anladıklarına ve bildirdiklerine uygun olarak itikad etmek lazımdır. Çünkü, KİTAPTAN VE SÜNNETTEN BİZİM VE SİZİN ANLADIKLARIMIZIN HİÇ KIYMETİ YOKTUR. Ehl-i sünnet âlimlerinin anladıklarına uymak lazımdır. Bizim anladıklarımız, Ehl-i sünnet âlimlerinin anladıklarına uymuyor ise, hiç kıymeti olmaz. Çünkü her bidat sahibi (türedi reformcular) ve doğru yoldan kayarak dalalete (sapıklığa) düşenler, sapık bilgilerini ve bozuk işlerini, Kur’an-ı kerimden ve hadis-i şeriflerden anladıklarını ve bu iki kaynaktan çıkardıklarını söylemektedirler. Bu sözleri çok yanlış ve haksızdır…"
Sevgili peygamberimiz (aleyhisselam) bir hadis-i şeriflerinde buyurdu ki: "Allahü tealadan korkunuz! Sözümü iyi dinleyiniz ve itaat ediniz! Ben öldükten sonra gelecekler, çok ayrılıklar göreceklerdir. O zaman benim ve halifelerimin yoluna sarılınız! Dinde (ibadet diye) yeni ortaya çıkan şeylerden kaçınınız! Çünkü, bu yeni şeylerin hepsi bidattir. Bidatlerin hepsi dalalettir, doğru yoldan ayrılmaktır."
Yine İmam-ı Rabbani hazretleri, 1. Cilt 80. Mektupta buyuruyor ki:
"… Nisa suresi 179. Âyetinde mealen, (Resulüme itaat eden, elbette Allahü tealaya itaat etmiştir) buyuruldu. Resule itaat, Hak tealaya itaat demektir. O’na (sallallahü aleyhi ve sellem) uymamak, Allahü tealaya isyandır. Allahü tealaya itaatin, Resulüne itaatten başka olduğunu sananlar için nazil olan, Nisa suresinin, (Allahü tealanın yolu ile Resulünün yolunu birbirinden ayırmak istiyorlar. Senin söylediklerinin bazısına inanırız, bazısına inanmayız diyorlar. İkisi arazında ayrı bir yol açmak istiyorlar. Bunlar, elbette kâfirdir) mealinde 149. Âyeti, bunların kâfir olduklarını bildiriyor…"
Ki, Resulullahın (aleyhisselam) yolunu da, bizlere Eshâb-ı kirâm efendilerimiz (rıdvanullahi aleyhim ecmain) açıklamıştır. Şu hâlde, bize düşen; Eshab-ı kiramın yolundan yürüyerek, Resulullah efendimizin (aleyhisselam) yoluna, oradan da Cenab-ı Hakk’ın yoluna vâsıl olmaktır.
Kim, bu feyiz ve hidayet yolunu takip etmeden; kendini öne çıkarıp "ben" derse; "benim anladığıma göre" derse; yani kendi kısa aklınca sözde "Kur’an İslamı" derse, halt etmiş olur! Böylelerinin anlattıklarının tümü, kendi zırvaları olup; bunların gerçek İslamiyet’le yakından ve uzaktan hiçbir ilgisi yoktur ve olamaz.
Bu tiplere, dinde; "Allahü tealaya giden yolun kesicileri, eşkıyası" denir. Bol miktarda bulunan bu tipler, isimlerinin önüne Prof. etiketini koyarak, televizyon ekranlarında arz-ı endam ediyor ve anlattıkları zırvalarla milletin dinini-imanını çalıyorlar! Mücadele suresinin; (Doğru bir şey yaptıklarını sanıyorlar. Biliniz ki, onlar yalancıdır, kâfirdir) mealindeki âyeti bu gibilerin hâlini gösteriyor.
Cenab-ı Hakk, cümlemizi şerlerinden muhafaza etsin. Amin!
13.11.2016

.

Pazar yazıları -59-
Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Efendi, tasavvufu; insanın kendini tanıması ve haddini bilmesi olarak tarif ederlerdi. İbn-i Arabi hazretleri ise; tasavvuf, zahir ve batında (içte ve dışta) dinî adaba sahip olmaktır. Adap ise, güzel ahlaktır. Tasavvuf, her şeye o şeyi memnun bırakacak tarzda yaraşan şekilde davranmaktır, buyurur.
Zira, kendilerini tanıyanlar, ancak Rablerini bilirler. İnsanın hakikati muhtaçlıktır. Muhtaç olduğunu idrak eden, hiç kibirli olabilir mi? Olduğu takdirde, eşyanın tabiatına aykırı davranmış olur. Bu hâl, yani kibirli olmak, kendinde olmayan bir özellikle gözükmek istemek olur ki; yalanın daniskasıdır.
Bu kişiler (kibirliler), Allahü tealanın Kıyamet Günü yüzlerine bakmayacağı üç sınıf insandandır. Kibirde şirk kokusu vardır! Şirkten (Allahü tealaya ortak koşmaktan) ve kibirden maada bütün günahlara Allahü tealanın sıfatları düşmandır ve bunların hepsi avf ümidi taşır; şirke ve kibre ise, Allahü tealanın zatı düşmandır; bunların karşılığı ise, ateşten başkası değildir!
Bundan dolayıdır ki; Allahü teala, kudsi hadiste; "Kibriya, büyüklük benim örtüm, azamet izarımdır. Bunlardan birisinde benimle çatışanı yok ederim" buyurur. Âyet-i kerimede de mealen; "Allahü teala her kibirli zorbanın kalbini mühürler" buyurur.
İnsan ki, ilahi emaneti taşıyan cahil ve pek zalim olan mahluktur. İlahi emaneti taşıması, Rabbani teklife muhatap olmasıdır. Allahü teala, insanı bütün hakikatlerin toplayıcısı ve âlemdeki halifesi yaparak bütün suretlerin gücünü kendisine vermiştir.
İnsan küçük kâinattır; öyle ki, büyük âlemin hakikatlerini kendinde toplar. Allahü teala, kendinden başka her şeyi insana yerleştirmiştir. İnsan, kendini ve Rabbini tanıyarak ve O’na kulluk ederek kemâle erişir.
Kâmil insan, Allahü tealanın gözü ile bakar. Bu durum kudsi hadiste şöyle dile getirilir: "Ben onun kendisiyle gördüğü gözü olurum." Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) de bir hadis-i şeriflerinde; "Kulu, Rabbi sevdiğinde, Rabbi onun kendisiyle duyduğu kulağı, kendisiyle gördüğü gözü olur" buyurur.
İnsanı, diğer bütün mahlukattan üstün kılan hâli, onun bilgili ve edepli olmasıdır. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) derin bilgi konusunda şöyle buyurur: "Bilginin bir kısmı hazine gibidir. Onu sadece Allahü tealayı bilenler bilebilir. Onu dile getirdiklerinde ancak Allahü teala ile aldananlar onu inkâr eder." İbn-i Arabi hazretleri bu hâli açıklarken; "…Söze gelen böyle bilgiyse, onların sahip olduğu söze gelmeyen bilgi hakkında ne dersin? Her bilgi ibareye dökülemez, bunlar, zevk ilimleridir (Tasavvuf ilmi gibi). Öyleyse akıldan daha bilgili olmadığı gibi, akıldan daha cahili de yoktur! Akıl sürekli bilgi alır. O hâlde akıl, bilgisi bilinmeyen âlim iken, (aynı zamanda) bilgisizliğinin sonu olmayan cahildir" tespitini yapar.
***
Allahü teala bizi ihsanıyla muamele ettiği kimselerden eylesin ve bizden hakkının gereği olan şeyi talep etmesin. Amin!
20.11.2016

Pazar yazıları -60-

Kur’ân-ı kerimde azap âyetlerinin çokça zikredilmesi, Cenab-ı Hakkın rahmet denizinin sonsuzluğuna işarettir. Zira her ikaz ve tenzir (korkutma), te’dibe (edeplendirmeye) ve ıslah etmeye (düzeltmeye) yöneliktir. Allahü teala, kullarına çok acıdığı için, onları çokça uyarıyor.
Burada şöyle bir soru sorulabilir: Peki o hâlde; Allahü tealanın kullarını dünyada ve ahirette cezalandırması ve hatta ateşte yakması nedendir?
İyi düşünülürse, bütün bunların yani; dünyevi ve uhrevi cezalandırmaların hepsinin, bir temizleme ve rahmet olduğu görülür.
İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) 1. Cilt 97. Mektupta; "… İnsanın yaratılmasına sebep, emrolunan ibadetleri yapmaktır. İbadetleri yapmak da imanın hakikati olan, yakini elde etmek içindir. Hicr suresi, son âyetinin meal-i şerifi de, belki (Yakin elde etmek için Rabbine ibadet et!) demektir… Sanki, ibadet yapmadan önce olan bu iman, imanın kendisi değil, görünüşüdür. Âyet-i kerimede, (yakin elde etmek için) yani (imanın kendisini elde etmek için) buyuruluyor. Sure-i Nisa 135. Âyetinde de mealen, (Ey iman edenler! İman ediniz!) buyuruldu. Bunun manası, (Ey imanın suretini edinenler! İbadet yaparak, imanın kendisine kavuşunuz!)dur.
Allahü tealaya kulluğun (ibadetin) nasıl olacağını biz bilemeyiz. Bu yüzden onca Peygamberler (aleyhimüsselam) gönderildi. Her Peygamber, kendi zamanında ve muhitinde, yaşadığı kavminin en üstün ve örnek şahsiyetidir. Bizim Peygamberimiz Muhammed aleyhisselam ise, bütün zamanların; gelmiş ve gelecek tüm insanların her bakımdan en üstünüdür. Yani, kulluğun zirvesidir.
Hazreti Aişe validemiz (radıyallahü anha), sevgili Peygamberimiz için; ‘Resulullah (sallallahü aleyhi ve sellem) her durumda Allahü tealayı zikrederdi’ ve ‘O (aleyhisselam), Kur'ân-ı kerimi yaşardı’ buyurur."
Yine İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) 1. Cilt, 9. Mektupta; "... Abdiyyet, kulluk makamı, her makamdan daha üstündür… Sevilenleri bu makama indirmekle şereflendirirler. Sevenler, görmenin zevkinden tad almaktadır. Kulluğun tadını almak ve ona alışmak ise, sevgiliye kul olmaktadır. Onlar kulluğa alışarak bu devlete kavuşturulur. Bu ni’metle şereflendirilir. KULLUK MEYDANINDA YARIŞANLARIN BAŞI, DİN VE DÜNYANIN EFENDİSİ, GEÇMİŞLERİN VE GELECEKLERİN EN ÜSTÜNÜ VE ÂLEMLERİN RABBİNİN SEVGİLİSİ OLAN MUHAMMED ALEYHİSSELAMDIR. Bir kimseyi, ihsan ederek, acıyarak bu devlete, bu ni’mete kavuşturmak isterlerse, ona Resulullaha tam uyabilmek ni’metini verirler. O servere (aleyhisselam) uymakla, o yüksek makama ulaştırırlar…" buyurur.
İbadet etmek (kullukta bulunmak); gerçek imana kavuşup Allahü tealayı bilmek; O’na yekin elde etmek içindir. Şu hâlde, emredilen bütün ibadetler; Cenab-ı Hakkın sonsuz merhametinin bir nişanesi olarak, insanın kendisi içindir.
İbadetiyle, Allahü tealaya en ziyade yakin elde edip, ‘kulluk meydanında yarışanların başı’ olan sevgili Peygamberimize (aleyhisselam) Cenab-ı Hakk, YASİN diyerek hitap etti.
Kulluğun zirve makamı olan ‘YASİN’i, Seyyid Abdülhakim Efendi hazretleri (kuddise sirruh) şöyle açıklıyor: "Ey bahr-i yakinimin sebbahı olan habibim Muhammed (alehisselam)." Yani; ey bana en ziyade kulluk (ibadet) yapan ve beni en iyi bilip anlayan habibim Muhammed aleyhisselam. Yakin deryasının dalgıcı; Allahü tealayı en iyi bilen ve anlayan… Kulluğun zirvesi… Habibullah…
Bundan dolayıdır ki: "…İki cihan saadetine kavuşmak, ancak, dünya ve ahiretin en yükseği olan Muhammed aleyhisselama uymakla ele geçebilir." İmam-ı Rabbani hazretleri, 1. Cilt 41. Mektubun sonunda; "...Sevgilinin ahlakı, sıfatları, her nerede bulunursa orası da sevilir. Al-i İmran suresinde, (benim izimde yürüyünüz! Allahü teala sizi sever) mealinde 31. Âyet, buna işaret etmektedir. O hâlde, O’na (sevgili Peygamberimize aleyhisselam) uymaya çalışmak, insanı Mahbubiyyet makamına kavuşturur. Aklı olanların, iyi, doğru düşünenlerin zahirleri ile, batınları ile Habibullaha (aleyhissalatü vesselam) tam uymaya çalışması lazımdır" buyurur.
27.11.2016

Pazar yazıları -61-
Çerçeve
Fuat Bol
fuat.bol@tg.com.tr

Facebook

Yaratılışın sebebi ve gayesi sevgidir. Sevginin kaynağı, Cenab-ı Hakk’ın el-Cemil isminin tecellisidir. Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselam; "Allahü teala güzeldir, güzeli sever" buyurur.
İbn-i Arabi hazretleri (kuddise sirruh); Allahü tealanın, âlemi, kendisini sevmesi sebebiyle yarattığını söyler ve şu izahı yapar: "...Allahü teala âlemi sever ve dolayısıyla âlemden daha güzeli yoktur. Allahü teala güzeldir ve güzellik özü gereği sevilir. Öyleyse bütün âlem, Allahü tealayı sever. O’nun yaratmasının güzelliği, yaratılanlara yayılmıştır. Âlemdekilerin birbirini sevmesi, Allahü tealanın kendisinin sevmesinin bir esintisidir..."
İnsana yansıyan ilahi sevgi konusunda ise; "...Bu sevgi, Allahü tealanın bizi, bizim ve kendisi için sevmesidir. O’nun bizi kendisi için sevmesi; (Bilinmek istedim, âlemi yarattım; onlara bilindim, onlar da beni bildi) kudsi hadisinde dile getirildi. Bizi ancak O’nu bilelim diye kendisi için yarattı... Allahü tealanın bizi, bizim için sevmesi ise, kendisini bilmemizi sağlayan amellerle ilgilidir… Allahü teala âlemi kendisini tesbih etsin diye yarattı..." der ve bu tespitlerine şu âyet-i kerimeleri delil gösterir (mealen): "Cinleri ve insanları bana ibadet etsinler diye yarattım." Zariyat suresi 56; "Her şey O’nun övgüsünü tesbih eder." el-İsra 44; "Göklerde ve yerdeki her şeyin, saf saf olmuş kuşların Allahü tealayı tesbih ettiğini görmedin mi? Hepsi namazını ve tesbihini bilmiştir." En-Nur 41.
Kuldaki ilahi sevginin yansımalarından birkaç örnek:
İlahi sevgiyi kana kana içmiş kadın velilerden Rabia-i Adeviyye (kuddîse sirrûha) başını duvara çarpar, yüzü-gözü kanlar içinde kalır; oralı bile olmamış. Sebebi sorulunca; "Allahü tealanın takdirine uymam, O’na rıza göstermem, bu hâli hissetmemi engelledi!" der.
Zünnun-ı Mısri hazretleri (kuddîse sirrûh) Kâbe’yi tavaf esnasında; örtüye yapışıp, hıçkırıklara boğulan bir kadının şöyle dediğini işitti: "…Bedenimin ve ruhumun erimesi, sırrımı ifşa ediyor. Sevgiyi gizledim ama gönlüm ona dar geliyor.. Allahım! Sana olan sevgim uğruna beni bağışlamadın mı? Senin beni sevmen uğruna da mı bağışlamadın?!."
Duygulanan ve duyduklarına üzülen ve kızan Zünnun, kadına şöyle demiş: "Kadın! Seni sevmem uğruna beni, demen yetmedi de; bir de; senin beni sevmen uğruna mı diyorsun?" Kadın "sana ne?" dedi ve ekledi: "Ey Zünnun! Bilmiyor musun; Allahü tealanın öyle kulları vardır ki, onlar kendisini sevmezden önce Allahü teala onları sevmiştir. Allahü teala şöyle buyurur: (Allahü teala bir topluluk getirir; Allahü teala onları, onlar da Allahü tealayı sever el-Maide 54. âyet meali)"
Zünnun, kadına "Benim Zünnun olduğumu nereden biliyorsun?" diye sorar. Kadın; "Yiğit adam! Kalpler sırlar meydanında koşarken seni tanımıştım! Dön, arkana bir bak!" der. Zünnun yüzünü çevirdiğinde; göğün mü çekildiğini yoksa yerin mi büzüldüğünü anlayamamış ve şöyle haykırmıştır: "Bu kadının sözü, Rabbi karşısında Musa aleyhisselamın hâline benziyor. O’na da Allahü teala ‘dağa bak!’ demişti!"
Yine Zünnun hazretleri, Yemen’de kendisini ziyarete gelen bir adama sormuş: "Allahü teala sana merhamet etsin! Allahü tealayı seven kişinin alameti nedir?" Adam da; "sevginin derecesi yüksektir" demiş. Bunun üzerine Zünnun; "ben de onu anlatmanı istiyorum" demiş. Adam cevap vermiş:
"Allahü tealayı sevenlerin kalplerinde bir yarılma olur. Kalplerinin nuruyla Allahü tealanın celalini görürler. Onların bedenleri dünyevi hâle gelirken, ruhları perde, akılları semavileşir. Bunlar, meleklerin safları arasında dolaşır, yakin üzere o işleri müşahede ederler. Cenneti arzulayarak ya da ateşten korkarak değil, kendisini severek güçleri ölçüsünce O’na ibadet ederler..."
04.12.2016

Pazar yazıları -62-
Çerçeve
Fuat Bol
fuat.bol@tg.com.tr

Facebook

"Hiç"liğini bilen insan-ı kâmil insandır. Cenab-ı Hakk, insanın kadr ü kıymetini; "hiç"liğinin idrakine bağlıyor ve bu şuurdaki kulunu yüceltiyor: "Allah için tevazu göstereni (alçak gönüllü olanı), Allahü teala yüceltir."
Müjdeleyen ve azapları bildiren şanlı Peygamber efendimizin (aleyhisselam) arkadaşlarının her biri, kendilerini ve Rablerini bilip tanımış olmalarından dolayı insan-ı kâmil idiler. Özellikleri ise, asla kendileri için yaşamamış olmalarıdır. Elde ettikleri her şeyin en güzellerine arkadaşlarını layık görmüş ve onları kendilerine tercih etmişlerdir.
Zira örnek aldıkları şahsiyet, yani sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, bizzat "güzel ahlakı tamamlamak üzere gönderilmişti"... O, kullukta (ibadette) yarışanların zirvesi idi. Onlar da (arkadaşları-Eshab-ı kiram efendilerimiz) ruhlarını, O’nun sevgisiyle yoğurup aynı potada eritmişlerdi.
Bedenleri farklı olsa da ruhları birdi.
Kullukta (ibadetlerde) yarışarak ârif olmuşlar ve Cenab-ı Hakk’a yakınlık kesb etmişlerdir (kazanmışlardır). Böylece Hakk’ın tecellisini müşahede makamına yükselmişlerdir. Bunlardan Hazret-i Ali efendimiz (kerremallahü vecheh), hallerini görüp hayrete kapılan insanlara şöyle buyururdu: "Bizim hâlimize hayret etmeyin! Bizler ölüp; kabir hayatını yaşasak ve sonra diriltilip, Mahşer’de hesaba çekilsek; bunun sonucunda da Cennet’i ve Cehennem’i bize gösterseler… Tekrar diriltip dünyaya getirdiklerinde, nasıl olmamız gerekir idiyse, bizler öyleyiz!"
Ölmeden evvel ölüp, ölümsüzlüğü tatmışlar.
Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) onlara, Rabbinin şöyle buyurduğunu bildirmiştir: "Bana yaklaşanlar farz kıldığım şeyleri yerine getirmekten daha sevimli bir işle bana yaklaşmadılar. Kul, bana nafile ibadetlerle yaklaşmayı sürdürür. En sonunda onu severim. Sevince onun duyması, görmesi, eli ile destekçisi olurum."
Yine Allahü teala başka bir kudsi hadiste şöyle buyurur: "Bana bir karış yaklaşana bir arşın yaklaşırım. Bana bir arşın yaklaşana daha fazla yaklaşırım. Bana koşarak gelene ben daha hızlı koşarım."
Allahü tealaya yaklaşmak hususunda hayrete düşen ve ne ile yaklaşacağını bilmeyen Bayezid-i Bistami hazretlerine (kuddise sirruh), Cenab-ı Hakk, şöyle buyurur: "Ya Eba Yezid! Bana ait olmayan özelliklerle bana yaklaşabilirsin. Bunlar, zillet ve yoksulluktur."
Başka bir vakitte Bayezid-i Bistami hazretleri (kuddise sirruh), Rabbine şöyle der: "Sana neyle yaklaşabilirim?" Bunun üzerine Hakk teala şöyle buyurur: "Nefsini terk et!.."
Güzel-temiz yaratılışlılar, güzel ahlakları sayesinde imanla şereflenirler. Tıpkı, Hakim bin Hüzam hazretlerinde olduğu gibi... Hakim, cahiliyye döneminde köle azat etmek, sadaka vermek, cömertlik ve akrabayı gözetmek gibi iyilikler yapan birisiydi. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) kendisine; "Daha önce yapmış olduğun iyilikler sebebi ile Müslüman oldun" buyurdu.
Zira Hakim’in kalbinde, mahlukata karşı sevgi ve şefkat vardı. Kullarına yapılan iyilikleri ise, Cenab-ı Hakk, bizzat kendisine yapılmış addediyor ve iyilik yapan kulunu yüceltiyor.
"Mucizeden maksat, düşmanı kırmaktır.
Nebiyi sevmek demek, ona uymaktır.
İmana gelmez herkes, mucize ile;
İmana kavuşur insan muhabbetle." (Mektubat-ı Rabbani, 1. Cilt, 292. Mektup)
***
İbn-i Arabi hazretlerinin kanaat hakkındaki tespiti:
"...Mahlukat, Allahü tealanın yoksullarıdır. Yani Allahü tealaya muhtaçtırlar. Allahü tealadan başkasından isteyen kimse; nefsine zulmetmiş ve bir zalime eğilmiştir. Dolayısıyla bu kişi kanaatkâr değildir. Cenab-ı Hakk, mealen 'Zalimlere eğilmeyiniz, yoksa ateş size temas eder. Sizin Allahü tealadan başka dostunuz yoktur, sonra yardım alamazsınız’ (el-Ahzab,72) buyurur. Hemcinsine yönelen kimse, bir ‘zalime’ yönelmiş demektir. Çünkü Allahü teala, insan hakkında ‘zalimdir’ buyurdu..."
11.12.2016

Pazar yazıları -63-

İbn-i Arabi hazretleri (kuddise sirruh) kulun anlamının ‘zelil’ olduğunu söyler ve onu da ma’rifetle (Allahü tealanın bilinmesi ile) irtibatlar. Şöyle ki: "...Allahü teala; (Ben cinleri ve insanları ancak bana ibadet etsinler diye yarattım) buyurur. Zariyat-56. Âyet meali. Allahü teala bu buyruğu, bu iki cinsin (cin ve insan) dışındakiler için buyurmamıştır. Çünkü insan ve cinlerin dışında hiç kimse ilahlık iddiasında bulunmamış ve diğer mahlukata karşı böbürlenmemiştir. İbn-i Abbas (radıyallahü anh) bu Âyet-i kerimeyi tefsir ederken; (Bana ibadet etsinler, beni bilsinler demektir) buyurdu. Lafzın gösterdiği yorum ise; (Benim için zelil olsunlar) şeklindedir. Zira O’nu bilmeyen kimse, O’nun karşısında zelil olamaz. Öyleyse; önce Allahü tealanın izzet sahiplerini zelil eden aziz olarak bilinmesi zorunludur."
Allahü tealayı ise, ancak kendini bilenler bilebilir. O da, insanın ve cinnin ‘hiç’liğidir. İşte insan ve cinden bu şuurda olmaları istenmiş ve haddi aşmamaları, yani kulluğa riayet etmeleri kendilerine öğütlenmiştir.
Allahü teala et-Talak suresi 1. Âyet-i kerimede mealen şöyle buyurur: "Allahü tealanın sınırlarını aşan kimse, elbette ki, kendine zulmetmiştir." Ve işte bu sınır kulluk sınırıdır. Bundan dolayıdır ki, kul, evvelemirde haddini bilecek; yani Rabbi tarafından kendisine çizilen hududa riayet edecek ve asla haddi aşmayacak.
İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) 1. Cilt, 45. Mektupta; "İnsan mahlukatın en muhtaç olanıdır. Ve her neye muhtaç ise, ona alaka duyar. Her te’alluku (ilgi-alaka duyması) ise, Allahü tealadan uzaklaşmasına sebeptir. Bu sebepten, bütün mahlukatın en ziyade mahrumu insan olur" buyurur.
Yine İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh) 1. Cilt, 30. Mektupta şu kıymetli bilgileri vermektedir: "…İnsan, kulluk vazifelerini yapmak için yaratıldı. Bir kimseye başlangıçta ve ortalarda aşk ve muhabbet verilirse, onun Allahü tealadan başka şeylere olan bağlılıklarını kesmek için verirler. Aşk ve muhabbet de aranılacak, özenilecek şey değildir. Kulluk makamına kavuşmak için birer aracıdırlar. Bir kimsenin Allahü tealaya kul olması için O’ndan başka şeylere kul olmaktan ve bağlanmaktan tam kurtulması lazımdır."
Kulluktan (ibadet etmekten) maksat, insan-ı kâmil olmaktır. İnsan-ı kâmil nasıl olunacağını sevgili Peygamber efendimiz (aleyhisselam) haber veriyor ve buyuruyor ki: "İnsanın sevmesi ve buğz etmesi (nefret etmesi) ve vermesi ve vermemesi, Allah için olursa, insan-ı kâmil olmuştur."
İmam-ı Rabbani'nin evlad-ı mükerremi Muhammed Ma’sum hazretleri (kaddesallahü esrarehüma) de; Mektubat’ın 5. Cilt, 11. Mektubunda insanlığı özetler: "İnsanı Hak sübhanehu ve teala, beyhude halk eylemedi ki, kendi hâline bırakılsın. Hatta, her ne bilirse yapıp, heva-i nefse ve hoşuna giden şeye uysun. Onu, emirleri yapmak ve yasaklardan sakınmakla mükellef kıldı. Ve emirler ile muhatap eyledi. İnsan için O’nun emirlerini yapmaktan başka çare yoktur… Eğer bu vechle (şekilde) amel etmezse, asi ve inatçı kul olup, Allahü tealanın gadabına uğrar ve çeşitli cezalara müstahak olur."
***
Hadis-i kudsi: "Benim uğrumda dost olup birbirini sevenler ile benim uğrumda düşman olan kişilere sevgim haktır."
***
İbn-i Arabi (kuddise sirruh) de buyurdu ki: "Aşk, muhabbetin ifrat hâlidir… Sevgi insanı bütünüyle kuşatır ve onu, sevgilisinden başka her şeye karşı körleştirir. Bu hakikat onun bedenine, güçlerine ve ruhunun her tarafına yayılır; tıpkı damarda kanın aktığı gibi akarak bütün eklemlerini kaplar. Varlığıyla bütünleşerek bütün parçalarını isim ve ruh bakımından kuşatır. Artık onda bir başkasının girebileceği bir yer kalmaz. Konuşması onunla, duyması onda, her şeydeki bakışı ona dönüktür. Öyle ki, sevdiğini her surette görür. Gördüğü her şey için ‘o’dur der. İşte böyle bir sevgi aşk diye isimlendirilir.
Züleyha’nın eli kesilip kanı yere düştüğünde, akan kanın yerde; ‘Yusuf’ diye yazdığı aktarılır. Bunun sebebi, Yusuf’un adının, tıpkı bir kan gibi bütün damarlarında akması idi. Aynı şey kesilen kollarından akan kanla toprağa ‘Allah’ diye yazılan Hallac’dan nakledilir." (Fütuhat-ı Mekkiyye, 8. Cilt)
Bundan dolayıdır ki; gerçek sevgiliye kavuşan Hazreti Ebu Bekir (radıyallahü anh) efendimiz; "Her nereye baksam önce Allahü tealayı görürüm!" buyurur.
18.12.2016

Pazar yazıları -64-
Çerçeve
Fuat Bol
fuat.bol@tg.com.tr

Facebook

Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) İslamiyet’i; "Allahü tealanın emirlerini üstün bilip, onlara hürmet etmek ve O’nun mahlukatına karşı şefkat ve merhametli olmaktır" şeklinde özetlemiştir.
Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam), Allahü tealanın ve O’nun kullarının razı olduğu bir Müslümanın nasıl olması gerektiğini; Muaz bin Cebel’e (radıyallahü anh) buyurduğu vasiyetinde açıklar:
"Ya Muaz! Sana vasiyet ederim ki, takva üzere ol! Hep doğru söyle. Ahdine sadık ol. Emanete hıyanet etme. Yetimlere merhamet et. Komşunun hakkını gözet. Kimseye kızma. Hep tatlı konuş. Her Müslümana selam ver. İmamın lazım olduğunu bil. Kur’an-ı kerimin yolu olan fıkıh bilgilerini öğren ve bu bilgilerden ayrılma. Her işinde ahireti düşün. Hesap gününe hazırlan. Dünyaya gönül bağlama. Hep güzel, faideli işler yap. Hiçbir Müslümanı kötüleme. Yalancı şahitlik yapma. Doğru sözü kabul eyle. İmam-ı adile isyan etme. Yeryüzünde fesat çıkarma. Her zaman, Allahü tealayı zikret. Gizli günahlara gizli tevbe et. Aşikâr günahlara aşikâr tevbe et!"
Kulun, değil ibadeti; tevbesi bile tevbeye muhtaçtır. Zira cennet, hiçbir ibadetin karşılığı değildir. Cennet, tamamen ihsan-ı ilahidir. Şu hâlde; Müslümanın yegane kurtuluş yolu, niyetini düzeltmesidir. Niyetin yeri kalptir; kalp ise, oynaktır. Asla bir karar üzerinde sabit olarak durmaz.
Kalbin bu denli değişken hâlinden Peygamberler (aleyhimüsselam) bile korkmuş; onların ve bütün âlemlerin Peygamberi (sallallahü aleyhi ve sellem) olan Efendimiz; "Allah’ım! Kalbimi, dinin üzere sabit kıl!" diye yakarmıştır.
"Mü’minin niyeti, amelinden üstündür" sözü hadis-i şeriftir. Bundan dolayıdır ki; dualarımızın başında; "Allah’ım! Niyetimizi halis eyle ve bizi niyetimize bağışla!" gelmelidir.
Allahü teala, kendisine yalvarıp yakaran ve dua eden kul istiyor. Hiç günah işlememiş olsa bile; dik başlı kuldan hoşlanmıyor. Günahkâr da olsa, boynu bükük kuldan hoşlanıyor. Zira "Duamız olmasa, bir işe yaramayacağımızı" kendisi buyuruyor.
İmam-ı Rabbani hazretleri (kuddise sirruh), Mektubat’ın 1. Cilt 222. Mektubunda; "Bu, kusurları çok, pek muhtaç olan kendimi iyi anlıyorum ki, sağ omuzumdaki melek, yirmi seneden beri, yazacak bir iyilik bulamamıştır. Allahü teala biliyor ki, bu sözü gösteriş olarak söylemiyorum. İçimden geleni söylüyorum. Yine iyi anlıyorum ki, Frenk kâfiri, kendimden kat kat daha iyidir. Eğer sorsalar, cevabını verebilirim. Yine iyi anlıyorum ki, hatalarla, kusurlarla çevrilmişim ve günahlarımın altında ezilmişim. Yaptığım ibadetleri, iyilikleri, sol omuzumdaki melek yazsa yeridir. Sol omuzumdaki melek, hep yazmaktadır. Sağ omuzumdaki ise, işsiz, boş durmaktadır. Sağdaki amel defterim bomboştur. Soldaki ise, dolu ve simsiyah olmuş. Ümidim yalnız Allah’ın rahmetindedir. Ancak O’nun mağfiretine sığınıyorum. (Ya Rabbi! Mağfiretin, benim günahlarımdan daha geniştir. Rahmetin, bence, amelimden daha ümit vericidir) duasını kendime tam uygun görüyorum..." buyurmaktadır.
***
Zünnûn-i Mısri hazretlerinden nakledilir: "Kâbe’yi tavaf esnasında, onun örtüsüne yapışan ve hüngür hüngür ağlayan birini gördüm; şöyle diyordu: Belamı senden başkasından gizledim; sırrımı sana açtım. Yalnız seninle ilgilendim ve her şeyden yüz çevirdim. Seni tanıyıp, senden habersiz kalana şaşarım! Senin sevgini tadan insanın, senden uzak kalmaya nasıl dayandığına şaşarım!.."
Sonra şu mısraları okudu: "Kalbim ayrılığa kandı ve bulamadı/Ayrılıktan daha acı ve cefalı olanı..."
***
İbn-i Arabi hazretlerine göre secdenin manası: "...Yükseklik, Allahü tealanın dışındaki herkeste aslından çıkmaktır. Ona ‘secde et!’, yani mevhum yüksekliği bırak ve aslına bakıp hakikatini öğrenerek ‘eğil’ denilir… Aslını bilen, kendi nefsini bilendir. Nefsini bilen ise, Rabbini bilir. Nefsini bilen başını kaldırmaz… Kul, başını secdeye koyar ve kalbiyle birlikte secde eder. Yüzünü secdeden kaldırır ve bu secdeyi sürdürmez. Çünkü yüzün secde ettiği kıble, sürekliliğe sahip değildir. Başka bir ifade ile secde ettiği yön devam etmez. Kalp de secde eder ve lakin kalp secdeden kalkmaz; çünkü o, Rabbe secde etmiştir. Kalbin kıblesi Rabdir ve Rab ezelîdir. Öyleyse kalp hiçbir zaman başını secdeden kaldırmaz." (Fütuhat-ı Mekkiyye, 6. Cilt, on ikinci sifr, 101. Soru.)
25.12.2016

Pazar yazıları -65-

Hazreti Aişe validemiz (radıyallahü anha), sevgili Peygamber efendimizden (aleyhisselam) bahsederken; "O, bütün vakitlerinde Allahü tealayı zikrederdi" buyururdu.
Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) kendinden söz ederken; "gözünün uyuduğunu, fakat kalbinin uyumadığını" ifade etmiştir. İbn-i Arabi hazretleri (kuddîse sirrûh); sevgili Peygamberimizin vefatlarının da böyle olduğunu söyler ve şu tespiti yapar:
"Kâinatın Efendisi (sallallahü aleyhi ve sellem), tıpkı bedeninin uyuması gibi, bedeniyle vefat etmiştir. Çünkü Cenab-ı Hak, ona; ‘sen ölümlüsün’ demiştir. Kalbi uyumadığı gibi, ölmemiştir de. Böylelikle hayat, Allahü tealanın kendisini yarattığı andan itibaren kendisine eşlik etmiştir. O’nun hayatı kesintisiz bir şekilde sürekli Yaratıcısını müşahede etmekti."
Allahü tealanın sevgisi ile dopdolu olan sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) kalbi, nurların, feyzlerin ve ma’rifetlerin membaıdır. İnsanlık, yaratılandan beri herkesin kalbine gelen, nurlar-feyzler ve ma’rifetler, onun kalbinden yansımaktadır. Çünkü o; "Âdem (aleyhisselam) su ve toprak arasındayken ben Peygamberdim" buyurmuştur.
Nitekim Âdem aleyhisselam; Cennette işlediği 'yanlış'tan arınmak için; Muhammed aleyhisselamı vesile etmiş ve onun yüzü suyu hürmetine bağışlanmıştır.
Cenâb-ı Hakk, bizim gibi insanların kalbini, nefsin saltanatında ve onun idaresinde halk etmiştir. Muhammed Ma’sum hazretleri (kuddise sirruh); kalbin, nefsin saltanatından kurtulup aslına dönmesinin ve insanın kemâli (olgunluğu) olan yakınlık ve ma’rifete kavuşmasının ancak Cenâb-ı Hakk’ın inayeti ile olabileceğini buyurur. (Mektubat, 6. Cilt, 175. Mektup)
Kul planında, ne yapılması gerektiğini ise, yine Muhammed Ma’sum hazretleri (kuddise sirruh) şöyle açıklar: "Kalbin parlaması, ahkam-ı İslamiyyeye uyması (hâllenmesi) ve Peygamberimizin sünneti ile ziynetlenmesi ve Allahü tealanın razı olmadığı bid’atlerden ve nefsin şehvet ve zevklerine dalmaktan kaçınmaya bağlıdır. Ve zikrin ve şeyhe muhabbetin kalbe devamlı yerleşmesine bağlıdır." (Mektubat, 6. Cilt, 13. Mektup)
Allahü teala, numune insan olarak sevgili Peygamberimizi (aleyhisselam) yaratmış ve ona bütün üstünlükleri ve güzellikleri vermiştir. Nitekim Kur’ân-ı kerimde onun için; "sen üstün bir ahlak üzeresin" buyurulmuştur. Yine Kur’ân diliyle o, "Âlemlere rahmet olarak gönderilmiştir."
Bu yüzden, onun ahlakı Âlem’e yayılmış ve şefkati bütün ufukları kaplamıştır.
Cenab-ı Hakk, kudsi hadisinde; "Gizli bir hazine idim. Bilinmek murat ettim ve Kâinatı yarattım" buyurur. Kâinatta ilk yarattığı şey, nur-i Muhammeddidir (sallallahü aleyhi ve sellem). Bilinmek isteyen Cenâb-ı Hakk, Muhammed aleyhisselama meleklerin bile bilmediklerini öğretti ve kendisini "Cevami’ül kelim" kıldı. Bu hâlleriyle bilmeye (ma’rifete) talip olan yüce Peygamberin Mahbubiyyet makamında olduğunu büyükler buyurmaktadır. Bunun sebebi ise, Cenâb-ı Hakk’ın, ilk olarak yaratmış olduğu bu (Nur)u sevmesi, onu habip kılmasıdır.
Diğer bir ifadeyle; Muhammed aleyhisselam, muhabbetullahtan hasıl oldu. Bundan dolayıdır ki, o, kul planında en üstün övgüye layık oldu. Böylece ismi, yeryüzünde Muhammed (övülen), göklerde ise Ahmed (ziyadesiyle övülen) oldu.
Öyle ki; "...Peygamberler, onun (aleyhisselam) hayat çeşmesinden bir damla içmekle, o makamlara yükselmişlerdir. Evliya, onun sonsuz deryasından bir yudum içmekle kemâl bulmuşlardır. Melekler, ona uymakla şereflenmiş, gökler onun emirlerini yapmakla vazifelendirilmiştir. Her şey onun için yaratılmış, bütün varlıkların reisi olmuştur. Allahü tealanın varlığı, onun ile belli olmuş, her şeyin yaratanı, onun rızasını istemiştir..." (Mektubat-ı Rabbani, 4. Cilt, 10. Mektup)
***
Hallac-ı Mansur (kuddise sirruh), hakkında verilen idam kararının infazında bulunan kalabalığa şöyle seslenir:
"Allah’ım! Senin kulların, sana olan yakınlıklarından ve inançlarının gereği olarak beni öldürmek için toplandılar. Onları engin mağfiretinle bağışla! Şayet bana gösterdiğin sırları, onlara göstermiş olsaydın, hakkımda böyle düşünmeyecek ve bu kararı almayacaklardı. Onlardan esirgediğin sırrı bana açmamış olsaydın, ben de böyle sözler söylemeyecektim."
01.01.2017

.

Pazar yazıları -66-

Peygamberlerden (aleyhimüsselam) sonra en büyük insan sevgili Ebubekir (radıyallahü anh) efendimizdir. Resulullah (sallallahü aleyhi ve sellem) efendimizin çocukluk ve gençlik yıllarında en yakın arkadaşıydı.
Efendimizden iman hakikatlerini duyar duymaz, tereddütsüz iman etmiş; Mi’rac hadisesinde bir kısım Müslümanların dahi imanları sarsılmışken; müşriklerin, akıllı insan diye başvurup yalanlamasını bekledikleri Hazreti Ebubekir efendimiz; "O söylediyse doğrudur!" buyurarak "Sıddık-ı ekber" makamına ulaşmıştır.
Başta canı ve malı olmak üzere, sahip olduğu her şeyini, Resulullah (aleyhisselam) efendimiz uğruna feda etmiş, böylece; "ölmeden evvel ölenler" taifesinin başını çekmiştir. Onun sokaktaki, başı öne eğik ve düşünceli yürüyüşünü gören sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) Eshab-ı kiram (rıdvanullahi teala ecma’in) efendilerimize dönerek; "canlı cenaze görmek isteyen Ebu Kuhafe’nin oğluna (Hazreti Ebubekir) baksın!" buyurdu.
Sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) büyüklüğünü ve Cenâb-ı Hakk’ın katındaki değerini ve Mahbubiyyetini en ziyade anlayarak; "Resulullah’ın bir sehvini (hafif yanılmasını, küçücük bir hatasını) kendi sevabımdan (bütün ibadet ve taatlarımdan) daha iyi bilir ve O’nun sehvini talep ederim" buyururdu. (Yani; "Keşke Muhammed aleyhisselamın bir sehvi olsaydım" demiştir.) Mektubat-ı Rabbani, 1. Cilt, 305. Mektup.
Başta sevgili Ebubekir efendimiz olmak üzere bütün Sahabe-i kiram efendilerimizin şemail-i şerifesi geçmiş Peygamberlerin kitaplarında gelmiştir. (… Onların hâlleri, şerefleri, böylece Tevrat’ta ve İncil’de bildirilmiştir…) Mektubat-ı Rabbani, 3. cilt, 23. Mektup.
Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam); "Yanında olanları bana getir!" buyurduğunda, Hazreti Ebubekir efendimiz malının hepsini getirip O Server’e teslim etmiştir. Hazreti Ömer (radıyallahü anh) efendimiz ise, malının yarısını getirmişti. Sevgili Peygamberimiz herhangi bir ölçü belirtmemişti; şayet belirtseydi, kimse o ölçü sınırını aşmazdı. İbn-i Arabi (kuddise sirruh) hazretlerinin tespitine göre; sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam), sadece insanların nezdinde onların mertebelerini ayrıştırmak istemişti.
Hazreti Ebubekir efendimize; "Ailene ne bıraktın?" buyurunca; "Allahü tealayı ve O’nun sevgili Peygamberini bıraktım" demiştir. "Ve Peygamberini" diyerek edebin son noktasını gözetmiştir… Sevgili Peygamberimiz, onun malından bir kısmını kendisine iade etseydi, Hazreti Ebubekir efendimiz onu, O’ndan alır ve kabul ederdi. Çünkü sevgili Peygamberi (aleyhisselam) ailesine bırakmıştı. Bir malda ancak mal sahibinin vekil tayin ettiği kimse tasarrufta bulunabilir. Hazreti Ebubekir efendimizin işlerin mertebelerini ne kadar iyi bildiğine ve ne kadar hikmetli olduğuna bakınız!
Hazreti Ömer efendimiz o gün, Hazreti Ebubekir efendimizi geçtiğini zannetmişti. Çünkü getirdiği malının yarısını kıymetli saymıştı.
Sonra Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam, Ömer bin Hattab’a (radıyallahü anh) şöyle sormuştu: "Ailene ne bıraktın?" Hazreti Ömer efendimiz; "Malımın yarısını!" deyince; sevgili Peygamberimiz şöyle buyurdu: "İşte; aranızdaki fark, sözlerinizin arasındaki fark kadardır!" Bunun üzerine Hazreti Ömer efendimiz şöyle buyurmuş: "Anladım ki, Hazreti Ebubekir’i (radıyallahü anh) hiçbir zaman geçemeyeceğim!..’’ Dikkat ediniz; bu sözü söyleyen Ömer (radıyallahü anh) hakkında sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) "Benden sonra Peygamber gelmeyecektir; şayet gelse idi, Ömer (radıyallahü anh) Peygamber olurdu!" buyurdu. Hazreti Ebubekir (radıyallahü anh) efendimizin büyüklüğünü, Allahü teala ile sevgili Peygamberimizin indindeki değerini buradan anlamalıdır.
Ve yine, bu yüzden olsa gerektir ki; Ebubekir (radıyallahü anh) hakkında, Resulullah (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdular ki: "Ömer’in tekmil hasenatı, Ebubekir’in bir hasenesidir." Yani Hazreti Ömer’in (radıyallahü anh) bütün iyilikleri, Hazreti Ebubekir’in (radıyallahü anh) yalnızca bir tek iyiliğine ancak denktir. Mektubat-ı Rabbani, 1. Cilt, 251. Mektup.
Resulullah (sallallahü aleyhi ve sellem) efendimiz de, Hazreti Ebubekir’in bu üstünlüğünü bildiği ve gördüğü için şöyle buyurmuştur: "Hak tealanın bana ihsan eylediği, esrarın tamamını Sıddik’ın kalbine döktüm!"
***
İbn-i Arabi, kanaat sırrı hakkında buyurur ki: "...Mahlukat, Allahü tealanın yoksullarıdır. Başka bir ifadeyle O’na muhtaçtırlar. Allahü tealadan başkasından isteyen kimse kanaatkâr değildir ve öyle birinin başarısız ve mahrum olmasından korkulur. Çünkü isteyen kişi, istediği kimseye eğilir. Allahü teala ise, 'Zalimlere eğilmeyiniz, yoksa ateş size temas eder, sizin Allahü tealadan başka dostunuz yoktur, sonra yardım alamazsınız’ buyurur. (Hud Suresi, 133. Âyet meali)
Hemcinsine yönelen kimse bir ‘zalim’e yönelmiş demektir. Çünkü Allahü teala insan hakkında ‘zalimdir’ buyurdu, zira o ‘emaneti üstlenmiştir’. İnsanlardan her biri ise, emaneti üstlenmiştir. Öyleyse Allahü tealadan başkasına eğilme ve isteğinde Allahü teala ile yetin ki, Allahü tealanın izniyle mutlu olasın!..." (Fütuhat-ı Mekkiyye, 7. Cilt.
Halbuki Müslüman, kıldığı namazların her rek’atinde okuduğu "Fatiha" suresinde, Cenab-ı Hakk’a şu sözü verir: "Ancak sana ibadet (kulluk) eder ve ancak senden yardım dileriz!"
Müslümandan, Müslümanlığının gereği olarak istenen ve beklenen ise; sürekli verdiği bu sözünde durması, gereğini yerine getirmesidir...
08.01.2017

Pazar yazıları -67-

Cenâb-ı Hakk, et-Tur suresinin 48. âyet-i kerimesinde, mealen "Rabbinin hükmüne sabret, gözlerimizin önündesin" buyurmaktadır.
İbn-i Arabi hazretleri (kuddise sirruh), yukarıdaki âyet-i kerimeyi kendisine düstur edinen, kutup velilerden birini (Muhammed Merakeşi hazretleri) görür ve ununla gece gündüz sohbet ederek; kendisi hakkında şu tespitleri yapar:
"Herhangi bir iş hakkında gönlünün daraldığını hiç görmedim. Karşılaştığı bütün güçlükleri ve sıkıntıları ferahlık ve tebessümle karşılar, sıkıntılar bize göre ondan uzaklaşır görünürdü; o ise bir sevinçten bir başkasına, bir mutluluktan başka bir mutluluğa geçerdi.
Kendisine ‘İnsan tabiatına nahoş gelen hadiselerin sana ulaşması hakkında ne düşünüyorsun?’ diye sorunca şöyle demişti: 'SABRETTİM... İlahi hüküm karşısında gösterdiğim sabır, hakikati müşahede etmemi sağladı. Müşahede ise, beni her türlü hükümden alıkoydu. Artık her şeye Allahü tealanın rızası ile bakıyor ve O’nun murat ettiği şekilde görüyordum. Dayanağım O’dur ve sadece O’ndan istiyorum. Çünkü benim görüşüme göre belalar, O’nunla bana iner. Sizler ise, belanın hükmünü görüyorsunuz, halbuki hepsi O’nun katındandır.'
Bu kişi, ibadet vakitlerini en düzenli kollayan biriydi.
Bilmelisin ki, bu zikir (Tur suresinin 48. âyeti) Rabbani hüküm karşısında sübut sahibi olmayı sağlar… Eyyüp aleyhisselam gibi davran ve sana acı veren işi başkasına şikâyet etme! Acı ve sıkıntıda Allahü tealadan başkasına iltica etmemek, Cenab-ı Hakk’ın Peygamberlerine (aleyhimüsselam) öğrettiği ilahi edep demektir.
Çünkü Allahü tealanın sana gayenle çelişecek bir işle acı vermesi ve sıkıntı çektirmesi, sadece acıyı kaldırması için O’na dua etmeni irade etmesinden kaynaklanır. Binaenaleyh gayeye yatkın olmama hâlini (acıyı ve sıkıntıyı) ve belayı hissederken Allahü tealaya şikâyette bulunmayan (O’na dönmeyen, O’ndan istemeyen) kişi, hiç kuşkusuz ilahi kahra karşı direnmiş demektir.
Nasıl ki, Bayezid-i Bistami hazretleri (kuddise sirruh) acıkınca ağlamaya başlamış; sebebi sorulunca: 'Ağlayayım diye acıktırdı!’ buyurmuş… O hâlde edep, belayı kaldırması için -başkasına değil- sadece Allahü tealaya şikâyette bulunmaktır (yalnızca O’na sığınmaktır) ve bu şikâyete rağmen SABRA devam etmektir.
Allahü teala Peygamberi Eyyüp aleyhisselam hakkında ‘Elbette onu sabırlı bulmuştuk’ buyurur. (Sad suresi 44. âyet meali) Yani ızdırap esnasında sebeplere yönelirken de onu SABIRLI bulmuştuk.
Demek ki, Eyyüp aleyhisselam sıkıntı esnasında Allahü tealadan başka bir sebebe yönelirken gerçekte -herhangi bir sebebe değil- Allahü tealaya yönelmişti. Çünkü insan, tabiatı gereği sıkıntı çekerken ve mizacı değişirken (sebeplere yönelir).
Hallac-ı Mansur (kuddise sirruh) bütün bunları bildiği için, bu makam hakkındaki gayreti sebebiyle, kolları kesildiğinde yüzünü kana bulamıştır ki, insanların gözüne mizacının değiştiği gözükmesin!
Bu hâlde iken Hallac şöyle diyordu: ‘Her bir uzvum ve eklemim/Senin yadını taşır...’
…Allahü tealanın sana dönük rahmetine bakmalısın! Rabbinin hükmü karşısında sana SABRI emretmiş, sonra ‘Bizim gözlerimizin önündesin’ ifadesini buna eklemiştir. Yani seni üzse de üzmese de, bize göre senin hakkında en yararlı işle hüküm veririz. ‘Sen bizim gözlerimizin önündesin’ ifadesiyle kastedilen budur. Yani sen bilmediğin ve unuttuğun bir hâldesin. Artık hangi kul olmak istersen öyle ol! Maksadına göre değerlendirileceksin.
Allahü teala hakkı söyler ve doğru yola ulaştırır." (Fütuhat-ı Mekkiyye 16. Cilt, 505. Bölüm)
15.01.2017

Pazar yazıları -68-

Peygamberlerden (aleyhimüsselam) sonra, insanlığın zirve noktası olan sevgili Ebubekir (radıyallahü anh) efendimiz; kâinatın övüncü (sallallahü aleyhi ve sellem) efendimiz hakkında; "Keşke O’nun bir sehvi (hafif yanılması, küçücük bir hatası) olabilseydim" buyurmuştur.
Nasıl buyurmasın ki; zira O Serveri, en iyi anlayan ve bilen kişiydi!
Yaratılmışlar meyanında en üstün yaratılışın sahibi idi. Nur-i Muhammedi olarak ilk yaratılan olup, varlığıyla Cenab-ı Hakk’ın muhabbetine mazhar ve o mazhariyetle de bütün âlemler yaratıldı. Şu hâlde o, bütün mevcudatın varlık sebebidir. Üstad Necip Fazıl’ın hecelemesiyle: "O ki, o yüzden varız!" (Bütün dualar ve iyi karşılıklar kendisine olsun)
İbn-i Arabi hazretleri (kuddise sirruh); Allahü teala bütün Peygamberleri mağfiretle müjdelemişken, Peygamberimiz için olan mağfiretin anlamını şöyle açıklar: (özetle)
"Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) şöyle buyurur: 'Ben Kıyamet Günü insanların efendisiyim.’ Diğer Peygamberlerin (aleyhimüsselam) de şefaat edebilmeleri için onlara şefaat eder… Allahü teala diğer Peygamberleri özel mağfiretle müjdelemişken, bizim Peygamberimizi genel mağfiretle müjdelemiştir…
Cenab-ı Hakk, el-Fetih suresinin 2. âyet-i kerimesinde mealen; 'Allahü teala senin geçmiş ve gelecek günahlarını bağışlar’ buyurur. Peygamber Efendimiz (aleyhisselam) ise, günahtan masumdur. Bu durumda Peygamber Efendimiz (aleyhisselam) mağfiret ile muhatapken kastedilenler, gelmiş ve gelecek ümmetidir. Gelmiş olanlar, Âdem aleyhisselamdan O’nun zamanına kadarki insanlar, gelecek olanlar ise, kendi zamanından kıyamet vaktine kadar var olacak insanlardır. Çünkü hepsi O’nun ümmetidir… Bu durum Muhammed aleyhisselamın, Âdem aleyhisselam toprak ve su arasındayken Peygamber olmasından kaynaklanır. O, nebi ve resullerin (aleyhimüssalevat) efendisidir, çünkü o, insanların efendisidir. Nebi ve resuller de insandır…
Böylelikle Allahü teala ‘senin geçmiş ve gelecek günahlarını bağışlar’ âyetinde; peygamberliğinin bütün insanlara yönelik olmasıyla Muhammed aleyhisselamı müjdeler. Başka bir âyet-i kerimede mealen; ‘Seni bütün insanlara rahmet olarak gönderdik’ buyurur. (Sebe’ suresi, 28. âyet meali)
Herkesin O’nun şahsını görmesi gerekmez. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) yaşarken, Hazreti Ali ve Muaz bin Cebel (radıyallahü anhüma) gibi sahabeleri elçi olarak ve davetini tebliğ etmek üzere Yemen’e gönderdiği gibi, diğer resul ve nebileri de (aleyhimüselam) ümmetlere elçi olarak göndermiştir. Bu durum Âdem aleyhisselam su ve toprak arasındayken Peygamber olduğu andan itibaren geçerlidir. Böylelikle bütün elçiler, Allahü tealaya davet etmiştir. İnsanlar ise, Âdem aleyhisselamdan kıyamete kadar O’nun ümmetidir. Allahü teala geçmiş ve gelecek ümmetinin günahlarının bağışlanacağını sevgili Peygamberine (aleyhisselam) müjdelemiştir. Burada hitap Muhammed aleyhisselama iken, kastedilen insanlardır..."
Evet, O; (aleyhisselam) "Bütün insanlara rahmet olarak gönderildiği" gibi; ‘Âlemlere de rahmet olarak gönderilmiştir.’
İmam-ı Rabbani hazretlerinin mükerrem evladından Muhammed Ma’sum hazretleri (kaddesallahü teala esrarehüm) Mektubat’ının 4. Cilt 10. Mektubunda buyuruyor ki:
"…Cennet nimetlerine kavuşmak, seçilmişlerin, sevilenlerin en üstünü olan O Peygambere uyanlara mahsustur… O’na uymayanların tevbeleri, istiğfarları, zühdleri ve tevekkülleri kıymetsizdir. O’nun ismini söylemeden yapılan zikirler, fikirler, zevkler makbul olmaz. Dualar kabul olmaz. Peygamberler, O’nun hayat çeşmesinden bir damla içmekle, o makamlara yükselmişler. Evliya, O’nun sonsuz deryasından bir yudum içmekle kemal bulmuşlardır. Melekler O’na uymakla şereflenmiş, gökler O’nun emirlerini yapmakla vazifelendirilmiştir. Her şey O’nun için yaratılmış, bütün varlıkların reisi olmuştur. Allahü tealanın varlığı O’nun ile belli olmuş, her şeyin yaratanı, O’nun rızasını istemiştir..."
***
Kudsi hadiste Cenab-ı Hak şöyle buyurur: "Benim katımda en gıpta edilir velim, namazdan payı olan, gizlide ve açıkta Rabbine güzelce ibadet ve itaat eden ve insanlar içinde gizli kalan bir mü’mindir."
Hadis-i şerif: "Ameller niyetlere göredir. Kişi için niyet ettiği vardır. Hicreti Allahü tealaya ve O’nun sevgili Peygamberine (aleyhisselam) olan kişinin hicreti Allahü tealaya ve Peygamberinedir. Dünya için hicret eden ise, onu elde eder. Veya bir kadın için hicret eden, onunla evlenir ve hicreti de hicret ettiği şeyedir." Bu hadis-i şerifi Ömer bin Hattap (radıyallahü anh) rivayet etmiştir.
Hadis-i şerif: "Günahtan tevbe eden kimse, günahsız gibidir."
İbn-i Arabi: "… Allahü teala tabiatta havadan daha güçlü bir şey yaratmadı. Mü’min insanın yaratılışı ise, havadan daha güçlüdür. Kudsi bir hadiste bu durum dile getirilmiştir. Melekler Cenab-ı Hakk’a sorarlar: ‘Allahım! Rüzgârdan daha güçlü bir şey yarattın mı?’ Allahü teala ‘Sağ eli ile verdiğini sol eli bilmeyecek şekilde sadaka veren mü’mini yarattım’ buyurur."

Pazar yazıları -69-

Üstad Necip Fazıl’ın hecelerinden; Allahü teala, insan ve sanat: "Seni aramam için beni uzağa attın! Âlemi benim, beni kendin için yarattın!"; "Anladım işi, sanat Allah’ı aramakmış; Marifet bu, gerisi yalnız çelik-çomakmış…"
İbn-i Arabi hazretleri (kuddise sirruh) "Hakkın eserleri görülür, kendisi değil! Çünkü gözler O’nu algılayamaz. Görmek ise, gözle gerçekleşir. Allahü teala O’ndan başka kimsenin bilmediği meçhul, herkesin bildiği malumdur; bununla birlikte O’nu bilenler ne bildiklerini bilemez" der.
Yine Şeyh-ul Ekber’in (İbn-i Arabi) aklı kamaştıran tesbiti:
"… Bilmelisin ki, Allahü teala şöyle buyurur: ‘Hayır! Onlar Rablerinden perdelidir.’ (el-Mutaffifin-15. âyet meali) Bir hadis-i şerifte sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) şöyle buyurur: ‘Allahü tealanın karanlık ve nurdan yetmiş perdesi vardır, onları açsaydı yüzünün tecellileri gözün gördüğü her şeyi yakardı.’ Bakınız! Bu perdeler ne kadar latif ve gizlidir. Bu aşırı yakınlıkta bile kendisini görmemizi engelleyen perdeler ortadayken Allahü teala, ‘Biz ona şahdamarından daha yakınız’ buyurur. (Kaf-16. âyet meali)
Bu perdelerin dış varlığını da göremeyiz ve onlar da bizden perdelidir. Allahü teala ‘Biz ona sizden yakınız, fakat siz göremezsiniz’ buyurur. (Vakıa-85. âyet meali) Evet, Rabbimiz! Ne seni, ne perdeyi görebiliriz. Biz perdenin ardındayız. Sen ise, şahdamarından, hatta daha da yakınsın. Seni göremeyişimizin sebebi de bu yakınlıktır zaten. Kendini göremeyen insan, bize bizden yakın olan seni nasıl görebilir? Yakınlığın zirvesi perdeyken, uzaklığın son noktası da perdedir.
İnsanın belini kıran, aklı hayrete düşüren ve bizim de öğrendiğimiz sır, bir uyarı ve ikaz olarak buyurduğun şu âyet-i kerimenin hükmüdür. ‘Allahü tealanın gördüğünü bilmez mi?’ (el-Alak-14. âyet meali) Başka bir âyet-i kerime ise; ‘Her nerede iseniz, O sizinle beraberdir’ buyurur. (el-Hadid-4. Ayet meali)…"
Bakınız; Şeyh-ul Ekber (kuddise sirruh) bu perdeyi nasıl aralıyor:
"…Sevgili Peygamberimiz şöyle buyurur: ‘Allahü teala vardı ve O’nunla birlikte hiçbir şey yoktu.’ Sevgili Peygamberimize (aleyhisselam), ‘Yaratıkları yaratmazdan önce Rabbimiz neredeydi?’ diye soruldu. ‘Altında ve üstünde hava bulunmayan Amaa’da idi’ diye cevap verdiler. Sonra Âlemi yaratmış ve hükmünü vermiştir…
Halvet (yalnızlık), makamların en üstünüdür… Halvetin insanla ve insanın halvetle ilişkisi, Hakk’ın kendisini sığdıran kulun kalbiyle ilişkisine benzer. Böyle bir kalpte herhangi bir şekilde başka bir yaratılmış bulunduğunda Hakk orada bulunmaz… Kalp ne zaman bütün yaratıklardan boşalır, Hakk özü gereği ortaya çıkar…"
Son sözü ise, her zaman olduğu gibi İmam-ı Rabbani hazretleri söyleyip noktayı koyar:
"Hak teala, bizim ve sizin Rabbimiz ve Âlemlerin Rabbi, gerek semalar olsun ve gerek Arz'ın ve yükseklik ve aşağılıkların, Rabbi birdir. Ötelerin ötesidir. Benzeri ve misli olmaktan münezzeh ve şekil ve misalden uzaktır. Baba ve oğul olmak, Hak tealanın şanında muhaldir. Benzeri ve misali muhaldir. Hulul ve birleşmek şaibesi çirkindir. Görünmek ve zuhur fitnesi çirkindir. Zaman ve mekân O’nun mahlukudur. Vücuduna başlangıç ve bekasına nihayet yoktur. Hayr ve kemâl O’na sabit, naks ve zeval O’nda yoktur. O hâlde ibadete müstahak Hak sübhanehu ve tealadır." (Mektubat, 3.cilt, 17. Mektup)
***
İmam-ı Rabbani hazretlerinin evlad-ı mükerremi olan Muhammed Ma’sum efendi (kaddesallahü esrarehüma) Mektubat’ın 4. Cilt, 164. Mektubunda buyuruyor ki:
"... Dünya (hayatı), baştan başa ayrılık yeri ve üzüntü mahallidir. Kavuşma yeri ahirettir. Hak sübhanehu, onun ameli (ahiret amelleri) ile kerem eyleye. (Ahiret amelleri ile şereflendire). Ta ki o yerin kavuşması hasıl ola (ahiretin). Dünya (da nefsin) rahatlığı kaldırılmadıkça, Allahü tealaya tam kavuşmak hasıl olmaz. Bunun için, Hak tealayı talep edenler, bu dünyada, devamlı ciğerleri yanar ve gözleri yaş dolar. Ve her vakitte kederli, yanıp, erimekte kararsızdırlar (devamlı yanıp erirler)."
5. ciltteki 45. Mektubunda ise; "..Dünya (haramlar), görünüşte hoş ve şirindir. Aslında öldürücü bir zehir ve batıl (bozuk) mal ve ona müptela olmak faidesizdir. Ve ona sarılan perişan, hor ve ona tutulan delidir. Akıllı o kimsedir ki, kıymetsiz (geçersiz) mala kapılıp böyle bir fasid meta’a meftun olmaz. (Dünya hayatında), bu kısa fırsatta, Mevla-yı hakiki celle şanühunun rızasını ele geçirmeye, gönül verir ve ahiret amelini hazırlar. Bu keyiflenilen fani dünyada istenilen şey, kulluk vazifelerini eda etmek ve Hakk'ın ma’rifetini ele geçirmektir. Yazıklar olsun ki, bu dünyada, o kimse kendinden istenileni eda edemeyip, diğer işler ile meşgul olur…" buyurur.

.Necip FazıL

Üstad Necip Fazıl'ı 1983 yılında kaybettik. Daha dün gibi; ama, hesaba vurursanız, aradan koca bir l9 sene, su gibi akıp gitmiş. Türk fikir ve sanat hayatında onun bıraktığı boşluk, her geçen gün daha da derinleşerek dipsizleşti ve meydan yeri ne idüğü belirsiz köksüzlere kaldı. Düşüncenin suç olduğu bir cemiyette o, çok üstün bir idrakin sahibi olarak, istikbalin haberciliğine soyunmuş; şiir ve nesirleri ile, tek başına, bir ömür boyu bunun kavgasını vermişti. Kendi tabiriyle söyleyelim: 'Sene 1945. Mahut devir.. Matbuat Umum Müdürlüğü tarafından gazetelere bir emir gelir; (Allah'tan ve ahlaktan bahsetmek yasaktır!) O devir bir cumudiye (buz dağı) devri idi. Çıkarmakta olduğumuz Büyük Doğu'nun kapağına İsmet İnönü'nün resmini koyduk ve altına; (Başımıza kulak istiyoruz!) , üstüne de; (Allah'a ve Peygamber'e itaat etmeyene itaat edilmez!) diye yazdık. Tabii, hapsi boyladık. O cumudiyeyi (buz dağı) nefesimizle üfleyerek erittik...' Yine kendisi anlatır: 'Hasan Ali Yücel, İnönü'nün Maarif Vekili.. Özel Kalem odasında Sadi Irmak'la karşılaştım. Selamlaştıktan sonra, bana demez mi; Necip Fazıl Bey, İslami mücadelenizi anlıyor ve takdir etmiyor değilim. Ama, bana söyler misiniz; bu devirde, çorap kokusunun sindiği camiye gidip, alnında tozla kalkmanın manası nedir? Derhal mukabele ettim; Sen değil bir profesör, tımarhaneye hademe olamazsın! Zira sen daha bir mücerretle bir müşahhası temyiz ve tefrikten acizsin. İslamiyet'te namaz, bulutlar üzerinde kılınan, münezzeh ve müberradır. Sen pissen, bunda İslamiyet'in suçu ne? Dolayısıyla, senin o toz ve koku dediğin şey, öz ciğerinin ufunet kokusudur!.. Ömrünün son demlerinde sakal bırakmıştı. Karşılaştığı Aziz Nesin, ona; üstadım maymuna dönmüşsün, der. Gerçek maymunun karşısındaki olduğunu ihtar edercesine; af edersiniz diyerek, muhatabına sırtını döner! Malatya'da hapishanede iken, yanındaki Osman Yüksel Serdengeçti ve birkaç kişiye; büyük başlılığın zeka alameti olduğunu anlatıyordu. İçlerinden muzip birisi kalkıp koğuştan, ince, uzun boylu, çok iri kafalı ve ebleh birisini, konuşmanın yapıldığı mahalle getirince; Necip Fazıl, oyunu derhal farkeder ve; deminki mukayesem, insan nevi arasındı idi, oysa bu getirdiğiniz bir öküzdür, der! Her deha gibi, Necip Fazıl da kabına sığmayan öfkeli ve asabi bir tipti. Onun yaratılışındaki bir insanın, özellikle iman nokta-i nazarından, ifrata ve tefrite düşmeden orta yolda yani, Ehl-i Sünnet itikadında bulunması, bu yolun müdafii kesilmesi ve bu yola aykırı bütün cereyan ve sapık kolları inkâr ve reddetmesi; bir nasip meselesi... Anadolu'yu bir mektep farzederek, senelerce MTTB kürsülerinden verdiği konferanslarında, kendisini takdim etme bahtiyarlığını yaşadım. Nur içinde yatsın!..

25.05.2002

Üstadlara rahmet
Üstad Necip Fazıl'ı 25 Mayıs 1983'te Hakk'ın rahmetine uğurlamıştık. Zaman su gibi akıp gidiyor; tam 28 sene oldu; onun tabiriyle: "... Çent zamandır şu topluluk nizamı içinde buluşamadık. Ben biraz daha ihtiyarladım, sizse. Daha tazeleştiniz. Fakat, bende ihtiyarlamayan ve son nefesime kadar gitmesi icab eden bir hal, beni size sizi bana kavuşturuyor!" O ve onun gibiler, Cennet nimetleri içinde yüzerken, geriye bıraktığı biz ve bizim gibiler ise; son nefesimize kadar gitmesi icab eden bir haller manzumesi ise boğuşuyor, çabalıyor, didiniyor ve biraz daha yaşlanarak, onlara doğru hızla yol alıyoruz. Bugünlerimizin kıymetini bilelim! Zira bu günlere kolay gelinmedi. O devir yani onların devri; kendi tabiriyle 'cumudiyye-bir buz dağı' dönemi idi. Küfür ve ilhad kol geziyordu. Allah cc demek ve Allah ve ahlaktan bahsetmek yasaktı. Allah cc diyen ve ahlaktan bahsedenler, tıpkı eşkıya gibi takibe uğruyor ve zindanlarda çürütülüyordu. Üstad Necip Fazıl ve dava arkadaşları; "Nefeslerinin donmaması için(!) o buz dağını üfleyerek erittiler." "Surda bir gedik açtık, mukaddes mi mukaddes. Ey! Kahpe rüzgâr artık ne yandan esersen es!.." Surlar aşıldı ve; yine kendi ifadesiyle: "... Güneşin zaptı yakın!" Gerçek fethin müyesser kılınması için; bunca nimetin kadri bilinmeli ve asla nankörlük edilmemelidir. Aksi halde; bunların da elimizden alınacağını ve şiddetli azaba uğrayacağımızı; Kur'an katiyetiyle bilelim! Üstadlar; o günün zor şartlarında, tırnaklarıyla dağları erittiler ve hamuru hazır hale getirdiler. Onu pişirmek de bize düşüyor! Mukaddes emanetin, bizden sonraki nesillere ulaştırılmasının yegane sırrı; birbirimizi sevmektir. Birliği ve tüm başarıları doğuran işte bu sevgidir. Zor da olsa, gidenler görevlerine yaptılar ve emaneti bize ulaştırdılar. Biz, kendimize bakalım; oturup derdimize yanacağımıza; aynı iman-ruh ve gayretle didinip onlara layık olmaya çalışalım. Allahım! Onların derecelerini, bizim de idrakimizi artır!..

08.06.2011

Muasır medeniyet

İnsan hak ve hürriyetleri konusunda muasır medeniyet normlarına erişemediğimiz bir gerçektir. ABD, AB ülkeleri ve Japonya gibi ülkelerin bizi fersah fersah geride bıraktığı gün gibi aşikârdır. Üstad Necip Fazıl'ın belirttiği gibi; "Hakikati biz, ceket astarımızın içinde unuttuk"; bugün bile bütün gayretimiz, o hakikati bulup gün yüzüne çıkarmaktır. Dünyada hemen her şeyi tepetaklak eden 1789'daki Fransız İhtilali'nin getirmiş olduğu prensipler, üzerinden henüz elli yıl geçmeden baş belası kesilmeye ve devlet ve milletleri tehdit etmeye başladı. İnsanlık, o gün bugündür ızdırap içinde kıvranmakta ve kurtuluş için yol aramaktadır. Batı, bir şekilde eksikliklerini gidermesini bildi. Biz ise, her geçen gün, dünü aratırcasına; her yaptığımız yeni şeyi, dünkünden daha geriye götürmeyi marifet bildik! Hak ve hürriyetleri ne kadar kısıtlarsak, halk üzerindeki baskı ve otoritemizi o nispette sağlayabileceğimizi zannettik. Risk almaktan çekinen, korkak siyasetçilerimiz de statükoyu yeğlediler. Günlerini gün etme derdine düştüler! Milletin dertlerini ise, görmezlikten gelerek, devamlı suretle halının altına süpürdüler. Oysa insanlar, su misali olup; haddinden fazla dayatmaya ve sıkıştırılmaya gelmezler. Barajların patlaması ve her tarafı yakıp yıkması gibi; insan ve insan toplulukları da fazla sıkıştırılınca, telafisi imkânsız taşkınlıklara sebep olabilirler. Burada asıl kabahat, cemiyetimizin aydın geçinenlerindedir. Aydın geçinenlerimize dikkat ediniz; bugünkü 1982 anayasasını içlerine sindirebiliyorlar! Halbuki, 1982 anayasası 1961 anayasandan, o da 1921 anayasasından daha geridir. Yani gün geçtikçe artırılması gereken insan hak ve hürriyetleri, her anayasa yapılışta daha geriye gitmiştir. Demek oluyor ki, biz, kendi hâlimizde kaldığımızda, bu işlerin içinden salimen çıkabilmemizin imkân ve ihtimali gözükmüyor. Bundan dolayıdır ki, AB normlarını, kendimize hedef seçtik ve bunun mücadelesini vermekteyiz. Artık her kim, AB'den yana ise, bilmek lazımdır ki o, insan hak ve hürriyetlerinden yanadır. Ve her kim de statükonun üzerinde titremektedir o, kendi milletine karşı baskı ve dayatmadan yanadır.

11.06.2009

Üstad

Üstad Necip Fazıl Kısakürek'i vefatının (1983) 23. yılında rahmet ve minnetle anıyoruz. Ve ona, her zamankinden daha fazla muhtaç olduğumuzu büyük bir özlem ve iştiyakla haykırıyoruz. Her fani gibi; ölümü tattığına ve geri gelmiyeceğine göre, bu hasreti giderebilmenin yegane yolu, bıraktığı eserlerine sarılmak ve her birisi bir fakülte hüviyetindeki kitaplarını okumak, okumak, okumak... O, "...Ben bir genç arıyorum, gençlikte köprü başı!..." hitabına muhatap; kalabalıkları değil, kalabalıklara istikamet verecek mihenk taşlarının maya tutması için bir ömür boyu çırpındı. Necip Fazıl, efendisi Seyyid Abdülhakim Arvasi Hazretlerini tanımadan evvel de büyük şairdi. Hem öyle ki; sonradan muarızları olacak ve, "sanatına yazık etti!" "sabık şair" diyecek adamlar tarafından, "bir mısraı bir millete şeref verecek düzeyde..." diye iltifatlara mazhar olup, eller üstünde tutuluyordu. Ruh terbiyecisinin bir çift nazarı, onu ondan aldı; "öz kafatasını kusturup" yepyeni bir Necip Fazıl'a dönüştürerek büyük bir misyon yükledi. O, artık şiiri ve sanatı yalnız ve yalnız Allah için yapacak; bundan gayrisini "çelik-çomakmış" diyerek ilgililerine havale edecekti. Ağır bir misyon yüklenmişti Ötelerden, öteler ötesinden, nâmütenahi ötelerin namütenahi ötesinden haber verecek ve aynı istikamete yol bulup gençliği oraya kanalize edecek ağır bir misyon yüklenmişti. Bunun için de; altmış kişilik sınıftaki hocalığını (İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi) bırakıyor ve yurt sathını mektep addederek cemiyet arenasına atılıyordu. Yazıyor, çiziyor, konuşuyor, konferanslar veriyor; haykırıyor, haykırıyordu... Batı ansiklopedilerinde, "üniversite hayatından fazla zindanlarda yatan büyük şair..." diye tanımlanıyor. Bu büyük misyon, yani dava adamı olmak, beraberinde çileyi getiriyor. Eh, kolay değil elbet; bu yolun yolcularını yani, Üstad'ın tabiriyle, "zehirle pişmiş aştan" yemek, her babayiğidin harcı olmasa gerektir. Herkes bir iş için yaratılmıştır, sözü meşhurdur. Üstad'ın talebesi olarak, acizane benim onda gördüğüm en büyük meziyeti; böylesine cins bir kafanın tek kelime ile dehanın Ehl-i Sünnet çizgisinde kalmış olması, İslamiyet'te "orta yol" denilen bu hak ölçüye sahip olup, bu yolu imbikleyip benimsemesi ve onu savunmasıdır. Nitekim, kendisinin kaleme aldığı "Doğru Yolun Sapık Kolları" adlı eserinde bütün bu çıkmaz sokaklar vurgulanır. O denli sapık yollara sapanların ve o yolları oluşturanların zeki hatta çok zeki oldukları bir gerçektir. Üstad da; zekası kendisine zarar verecek kadar yüksek olmasına rağmen, onu frenleyip, itidal üzere bulundurabilmesi çetinler çetini zor bir haldir. Bu durum olsa olsa; o bir çift nazarın bereketiyle olmuştur. Dr. Mehmet Niyazi Özdemir, TGRT-Haber TV'deki Çerçeve'den Yansımalar programımızda çok güzel ifade etti: "Necip Fazıl'ın şiiri karşısında ancak hayranlık duyulur!..." Bu cadde çıkmaz sokak Üstad, meydan yerine indiği vakit, memlekette sam yeli estirilmiş; hak ve hakikat namına ne varsa hemen hepsi ters yüz edilmişti. Öyle ki, Matbuat Umum Müdürlüğü gazete ve dergilere gönderdiği gizli emirle "Allah'dan ve ahlaktan bahsetmek yasaktır!" cinayetini işleyebiliyordu! Küfür ve irtidat bulutlarının tüm ufku tuttuğu böylesine zifiri karanlıkta Üstad; tek başına, şehrin en yüksek tepesinden ve en gür sedasıyla "muhasebe" yapıyor ve; "Durun kalabalıklar! Bu cadde çıkmaz sokak!" diye haykırıyordu. Ciğerlerinden kalemine kan çekerek bir cumudiyeyi (buz dağı) eritiyor ve istikbalin habercisine müjdeyi veriyordu: "... Biz geldik bilen bilsin... Gönül gönül girilsin... İnsanlar devşirilsin sonsuzluk destesinden." Neticede; Anadolu Yaylası üzerinde Büyük Doğu Gençliği'nin yeşerip filizlendiğini görünce; bir defa daha hamd etme makamına kavuşuyor ve: "Surda bir gedik açtık mukaddes mi mukaddes; Ey! Kahpe rüzgâr; artık ne yandan esersen es!" mısralarını terennüm ediyordu. O gün, bugün; her yandan rüzgârlar estiriliyor; Büyük Doğu Gençliği ise, "sonsuzluk destesinden devşirilmeye" gürül gürül devam ediyor!.. Nur içinde yatsın!.. Not: Üstad'ın oğlu, değerli dostum Mehmet Kısakürek, babası ile ilgili bir belgesel hazırladı. DVD'si Büyük Doğu Yayınları'ndan temin edilebilir. Tel: (0212 514 82 51)

25.05.2005

Üstad Necip Fazıl

Önceki gece; Kültür Bakanlığı'nın Üstad Necip Fazıl Kısakürek'in doğumunun 100. yıl dönümü münasebetiyle düzenlediği davette idik. Yer, İstanbul Taksim'deki Atatürk Kültür Merkezi idi... Vefatlarından üç yıl önce de kendileriyle yine aynı mekanda birlikte idik. O gün orada, çok geç de olsa bir hakkın teslimi yapılıyor ve Üstad Necip Fazıl, Sultan'uş-şuara (Şairler Sultanı) ilan ediliyor ve ilk defa devlet tarafından; Kültür Bakanlığı Büyük Ödülü kendilerine takdim ediliyordu. Bu hal, Aziz Nesin'in kaleminden; Üstad'a yazdığı mektupta şu cümleyle ifade ediliyordu: "... Kültür Bakanlığı Büyük Ödülünü kazandığınız için sizi candan kutlarım. Bu ödülü almakla Kültür Bakanlığını onurlandırdınız..." Oğlu Mehmet Kısakürek, kardeşlerinin de katkılarıyla Üstad için bir belgesel hazırlamışlardı. Filmin galasında, Başbakan R. Tayyip Erdoğan, Devlet Bakanı Prof. Dr. Beşir Atalay, Dışişleri Bakanı Abdullah Gül, Maliye Bakanı Kemal Unakıtan, Tarım ve Köyişleri Bakanı Prof. Dr. Sami Güçlü, Kültür ve Turizm Bakanı Erkan Mumcu'nun yanı sıra çok seçkin bir davetli topluluğu hazır bulundu. Doğumundan vefatına dek bir an olsun kabına sığmayan; fikirde ve sanatta çağlayanlar gibi akıp, bir ömür boyu özlenen neslin maya tutması için çırpınan bu çile adamının hayatını belgesellere sığdırmak elbette kolay değildi. Bununla birlikte mümkün olabilenin en güzelini gerçekleştirdiler. Emeği geçenlerden Allah razı olsun. Takdimcisi, şimdi Başbakan!.. Üstad, bugünleri görebilmenin hayaliyle yanmıştı. Zindandan Mehmed'ine yazdığı mektupta: "Sanma bu tekerlek kalır tümsekte! ...... Yarın elbet bizim, elbet bizimdir! Gün doğmuş, gün batmış ebed bizimdir!" diyor; günler doğup batıyor ve; o hançereden nasiplenen Büyük Doğu idealinin yılmaz savunucusu seri konferanslarını noktalarken jübilesinde, ".... benim takdimimi bu genç yapacaktır" dediği Recep Tayyip Erdoğan Başbakandı. Gala gecesinde Başbakanın da işaret ettiği gibi: "Yol O'nun, varlık O'nun gerisi hep angarya! Yüzüstü çok süründün ayağa kalk Sakarya!" Seneler senesi yüzüstü süründürülen Sakarya'yı ayağa kaldırmak, Türk yurdunu mamur ve Türk insanını müreffeh kılmak için, gece gündüz demeden koşan ve çırpınan kadrolar memlekette iş başında idi. Madem söz Sakarya'dan açıldı; kendilerini Sakarya konferansında takdim edebilme bahtiyarlığı ile; "Sakarya! Saf çocuğu masum Anadolu'nun... Divanesi ikimiz kaldık Allah yolunun!" Bu divane dostlardan Abdullah Gül, Dışişleri, Prof. Dr. Sami Güçlü ise Tarım ve Köyişleri Bakanları olarak "Büyük Doğu"dan emdikleri sütü helal ettirmenin yoğun gayreti içinde koşuşturuyorlardı. Belgesel filmde Üstad'ın netameli hayatından kesitler verilirken bir hususa özellikle vurgu yapıldı. Bu da; "... Bir mısraı bir millete şeref verecek düzeyde..." denilip baş tacı edilmekten; "Sabık şair, sanatına yazık eden şair, süper mürşit..." yaftalamalarıyla çeşitli ithamlara maruz kalmasına sebep olan bir çift nazar..." Kimyasını değiştiren bir bakış! Otuzlu yaşlarında bir gün Şehir Hatları vapurlarıyla Kadıköy'e geçerken karşısında oturan; şimdiye kadar hiç görmediği ve bir daha da göremeyeceği yusyuvarlak ve nur yüzlü bir adamın; "... Senin aradığın Beyoğlu'ndaki Ağa Camii'nde... pazar günleri oraya gelir. O'na git; seni o dindirir; senin ilacın o!..." işaret ettiği meçhul adamın gökleri delen bakışları... Onunla ilk karşılaşma ve kendisine; "... öz kafatasını kusturan" mübarek nazarlara uğrayış... Necip Fazıl'ın kimyasını değiştiren ve Türk cemiyet arenasında üstün misyona memur edilişi, Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretlerinin yakıcı ve eritici bakışlarıyla olmuş; son nefesine kadar da o ulu kapının kemendini her daim boynunda hissetmiştir. Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretlerinin acıyan bakışları Necip Fazıl'a bir ömür boyu peşinde koştuğu "ruhunun fotoğrafını çektirmiş" ve; "Akrep, nokta nokta ruhumu sokmuş, Mevsimden mevsime girdim böylece. Gördüm ki, ateşte cımbız da yokmuş, Fikir çilesinden büyük işkence. Bildim seni ey Rab bilinmez meşhur!" mısralarını terennüm ettirmiştir. Böylece; "ruhu bir derdin potasında eriyecek" ve; "Anladım işi, sanat, Allah'ı aramakmış; Marifet bu, gerisi yalnız çelik-çomakmış..." diyerek üstün idrake erecektir. Üstad Necip Fazıl'ın 100. doğum yıl dönümünü idrak ettiğimiz bugünde o mukaddes hançereden nasipkârlar olarak hamd etme makamındayız...

21.06.2004

Üstad Necip Fazıl

Kendisini, 60'lı yılların ikinci yarısında, İstanbul İmam-Hatip Okulu'nda öğrenci iken tanıdım. MTTB'nin orta öğrenim komitesi üyesi idim. Üstad, MTTB'nin Cağaloğlu'ndaki merkez binasına geliyor ve orada konferanslar veriyordu. Daha sonraları, Anadolu'daki konferanslarını da takibe koyulduk. Öyle ki, bu konferansların bir kısmında Üstad'ın takdimciliğini yapmak bize nasip oldu. Üstad, zor beğenen hatta pek beğenmeyen bir şahsiyetti! Hiç unutmuyorum. Sakarya'daki (İlk defa orada irad ettiği) Gençliğe Hitabe nutkunun öncesi kendisini takdim etmiş ve salona dakikalarca süren alkışlar eşliğinde kürsüye gelince hürmetle ellerinden öptüm ve bana; "Seni çok beğendim evladım!" demek nezaketini göstermişti. Üstad'ın bu denli bir iltifatına mazhar olabilmenin ne olduğunu, onu yakından tanıyanlar iyi bilirler... O bir "çile adamı"!.. Genel hatlarıyla Üstad'a baktığımızda karşımızda bir "çile adamı"nın olduğunu görürüz. Edebiyatın her kolunda eserler vermiş şiirde haklı olarak "sultan-uş-şuara=şairler sultanı" unvanını almıştır. Gençlik yıllarında "bohem" hayatı yaşarken, otuz üç yaşlarında iken; beyninde, gönlünde ve dolayısıyla söylem ve eyleminde kendi tabiriyle tam bir istihale geçirdi. Bu müthiş değişimle birlikte, ona daha evvel; "Bir mısraı bir millete şeref verecek düzeyde!" diyerek bahsedenler, bundan böyle; "Sanatına yazık eden, sabık şair!" yaftasını yakıştırmışlardır! Oysa o, gaflet içinde geçen bu dönemini; "Otuz üç yıl saatim işlemiş ben durmuşum/Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum!" dizeleriyle terennüm etmiştir. Necip Fazıl bu duruma, vücut kimyasını değiştiren, ruh iklimine yepyeni rüzgârlar estiren; "müjdecim, kurtarıcım, efendim" dediği asrımızın bir tanesi, gönüller sultanı Es-Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri ile tanıştıktan sonra kavuşmuştur. Üstad'ın "Çile" şiirindeki şu dizeler, onun bunalım, arayış, buluş ve eriş öyküsünü yakıcı bir üslupla anlatır: "Bu nasıl bir dünya, hikâyesi zor; Mekanı bir satıh, zamanı vehim. Bütün bir kâinat muşamba dekor, Bütün bir insanlık yalana teslim ..... Kaçır beni ahenk, al beni birlik; Artık barınamam gölge varlıkta. Ver cüceye, onun olsun şairlik, Şimdi gözüm, büyük sanatkârlıkta ..... Diz çök ey zorlu nefs, önümde diz çök! Heybem hayat dolu deste ve yumak Sen, bütün dalların birleştiği kök Biricik meselem, sonsuza varmak..." En önemli özelliği... Üstad, başta İstanbul olmak üzere Anadolu'nun en ücra köşelerine kadar giderek; üzerine âdeta ölü toprağı örtülmüş bulunan kitleleri (özellikle gençliği) uyandırarak harekete geçirtip, meydan yerine hakim kılmıştır. Kanaatimizce Üstad'ın en önemli özelliği kendisine olan güveni (inancındaki samimiyeti) ve bu hali karşısındakilere yansıtmış olmasıdır. Mahcup, ürkek; acemi terzi elinden çıkmış buruşuk ceketiyle Anadolu gencine, öz güven kazandıran ve; "Ben bu toprağın asli sahibiyim" dedirten, Üstad'ın bu üstün idraki ve temiz ruhudur. Bu vesile ile ruhu şâd olsun, mekanı cennet olsun!

25.05.2006

Üstad Necip Fazıl -1-

Kendisini, bundan 29 sene evvel; yine böyle bir bahar günü (25 Mayıs 1983); yüz binleri bulan sevenlerinin elleri ucunda ebediyete uğurlamıştık. O: "Son gün olmasın dostum, çelengim, top arabam. Alıp götürsün beni tam dört inanmış adam" demişti ama; o 'dört' sayısı, bir ömür boyu verilen çileli mücadelenin sonunda milyonlara baliğ oluyordu... O, iç ve dış kahpe düşmanların tertipleyip tatbik mevkiine koyduğu; "...1960'lara gelindiğinde Türkiye'de Allah diyen kalmayacaktır!" şeklindeki tarihin en karanlık, en şen'i ve en kirli oyununa; cemiyet planında, bir elin parmaklarını geçmeyen sayıdaki mücahitlerle birlikte karşı koyan ve o amansız ve emsalsiz mücadeleyi veren yegane kişiydi. Fatih Camii'nin musalla taşına konan bu adam; ardında saf tutan, kendi ruh ikliminden beslenen ve bağlı olduğu manevi hançereden nefeslenen; Allah ve Peygamber sevdalısı milyonlarca gençle tarihe not düşüyor ve en zirveye diktiği burcunun tepesinden âdeta şöyle haykırıyordu: "... Kafirler istemese de; Allah c.c. nurunu elbette ve muhakkak tamamlayacaktır!" Necip Fazıl'ın nesli, Cihan İmparatorluğu maddesi ve manasıyla batarken doğan (bin dokuz yüzlü yılların başı) talihsiz kuşaklardır. Küfrün, irtidadın, imansızlığın, soysuzluğun ve kahpeliğin kol gezdiği meş'um yıllarda doğan bu kuşaklar; imanlarını kurtarıp selamet sahillerine kavuşmak için; önlerine konan cumudiyeyi (buzdağı) eritmek zorundaydılar. Evet; yine Üstad'ın tabiriyle belirtelim ki; o cumudiye (buzdağı) 3-5 kişinin nefesleriyle eritilerek geçilmiştir! Güzel Sanatlar Akademisi'ndeki görevinden alınmak istendiğinde; tek kelimelik dilekçeyle istifa eden ve; 60 kişilik sınıftansa, bütün bir vatanı sınıf addederek, cemiyet arenasına atılıp mücadele eden bu adam; çoktan muarızlarının boy hedefi olmuştu. Halbuki daha düne kadar; "...Bir mısraı millete şeref verecek düzeyde" deyip tebcil ettikleri ve göklere çıkardıkları Necip Fazıl; Allah deyince; "... Sanatına yazık etti!" denilerek, kendilerince ademe (yokluğa) mahkûm edilmişti. Onlara göre; Kaldırımlar şiirini yazan şairdi; Sakarya Türküsü'nü yazan şair olamazdı. Zira Sakarya Türküsü şiirinde Allah vardı, Peygamber vardı.. O zihniyete göre ise; matbuat umum müdürlüğünün tüm gazete ve mecmualara geçtiği emir gereği: "Allah'tan ve Peygamber'den bahsetmek yasaktı!"

Küfrün en karanlık devrinde; Üstad'ın yazıp sahneye konan ve Muhsin Ertuğrul tarafından oynanan "Bir Adam Yaratmak" adlı piyesinde Hüsrev (başrol oyuncu-kendisi); Allah'ı, ruhu ve ahireti inkâr edenlere; kendi tabiriyle: "Siz hayat süren leşler! Sizi kim diriltecek?!." dercesine şöyle sesleniyordu: "Allah'ım ben yok olamam! Her şey olurum, yok olamam! Nokta nokta lekelere dönebilirim. Tütün gibi kurutulabilir, ince ince kıyılır, bir çubuğa doldurulur, içirilir, havaya savrulabilirim. Fakat yok olamam! Mademki, bu kadar korkuyorum, yok olamam! Eczane camekanlarında, ispirto dolu bir kavanoz içinde, düşürülmüş bir çocuk ölüsü gibi, yumruk kadar bir et parçasına inebilir, bir şişeye hapsedilebilirim. Fakat şişenin camından yine dışarıyı seyreder, önümden geçenleri görür, bilir ve duyar, kendimi ve Allah'ı düşünebilirim. Razı değilim Allah'ım! Yok olmaya, kalmamaya, gelmemiş olmaya, mevcut olmamaya razı değilim! Bu dünyada bırakamayacağım hiçbir şey yok. Ne deniz, ne ağaç, ne şehir, ne ev, ne kadın, ne de ben. Bu kalıbım, bu zarfım, bu kafesimle ben. Onların hepsini bırakabilirim. Fakat şuurumu, bilmek duymak, var olmak şuurumu bırakamam..." Zulmetin-karanlığın kol gezdiği, mürtedlerin cirit attığı, imansızlığın alkışlandığı, 'çukur' insanların yaşadığı o uğursuz zamanda ve mekanda dava adamı olmak; cemiyet meydanında dikilip mücadele bayrağını açmakla ve davası uğrunda gözünü budaktan esirgememekle mümkündü. Yani kefen giyilmeden; daha açık ifadesiyle ölmeden evvel ölmeden olmazdı! Abdülhakîm Arvasî Hazretlerinin teveccüh ve manevi nazarları ile buhranını yendi ve Hakk'a teslim oldu. Hazret-i Hamza misali küfrün karşısına dikildi ve düşmana korku saldı. Şöhreti elinin tersiyle iterek 'çile'ye talip oldu ve; "Kaçır beni ahenk, al beni birlik;/Artık barınamam gölge varlıkta./Ver cüceye onun olsun şairlik,/Şimdi gözüm büyük sanatkârlıkta" Diyerek, ötelerin ötesine, namütenahi ötelerin namütenahi ötesine talip oldu. En sonunda, herkes gibi o da öldü; ama bakın nasıl: "O visal, can sendeyken canını etmek feda;/Elveda toprak, güneş, anne ve yar elveda!" ... "Evet, ben, bir kapalı hududu aşıyorum;/Ölen ölüyor, bense ölümü yaşıyorum!" ... 'Geliyorum! Tülbent içinde çenem; Eski kütükte senem; Geliyorum! Çeliyorum! Ey nefs, keyfince dayat! Bir çelmelik bu hayat! Çeliyorum! ...Kapımı, buyursun diye o melek; Aralıyorum!' Sevdiklerinle berabersin, ne mutlu! Cennet nimetleri sana afiyet olsun aziz Üstad'ım!

24.05.2012

Çile'li yıllar -1-

Sevgili okuyucular; mübarek ramazan dolayısıyla siyasi yazılara ara verip, kültür dinamiklerimize yönelmek istiyorum. Bunlardan; edebiyatımızın zirve isimlerinden Üstad Necip Fazıl'ı, kısaca ve ana hatları ile sergilemek istiyorum. Zira, üzerimizde çok ama çok emeği olan Üstadımıza karşı borcumuzu bir nebze olsun ödemek zorundayız... Necip Fazıl, 1905 yılında İstanbul Çemberlitaş'ta dedesine ait büyük bir konakta doğdu. Dedesi Mehmet Hilmi Efendi Osmanlı bürokratlarından yüksek dereceli bir hukuk adamı idi. Sultan Abdülhamid'e yapılan suikastı gerçekleştiren Belçikalı terörist Edward Jorris ile onun avanesi olan yedi Ermeni'nin yargılanıp idam cezasına çarptırıldığı mahkemenin reisliğini yapmıştır. Ayrıca, bir hukuk abidesi olan 'Mecelle'nin yazı heyetinin içinde yer almıştır. Babası Fazıl Bey de bir hukuk adamı; çeşitli yerlerde savcılık ve en son olarak Kadıköy Hakimliğinde bulundu. Babası evin tek erkek çocuğu; bu yüzden hırçın, şımarık ve adı 'deli'ye çıkmış biri... Öyle ki, 18'ine geldiğinde; belki durulur diye evlendirilmeye kalkışılmış ama; onun bu hallerinden dolayı kimse kızını vermek istememiş. Neyse ki, bir dost aracılığı ile Aksaray tarafında oturan fakir, Girit muhaciri, anne ve ikisi erkek üç çocuktan mürekkep bir ailenin kızı olan, 15 yaşlarındaki Mediha Hanım'la evlendirilir. Konağın dahili hakimi (büyükanne) Zafer Hanım, kocasının mevkiinden dolayı mağrur ve kibirli, Batı özentili; yaşlanmaktan ve ölümden çok korkan, asabi ve evhamlı biri... Kibrinden dolayı gelinini konakta kabul etmiyor ve yakınlarda bir ev kiralayıp oturtturuyorlar. Mahcup, mazlum, sessiz, içine kapanık; çocuğundan (Necip Fazıl) başka bir şeyi olmayan ve her şeyden vazgeçmiş ruhuyla, varlığıyla konağın dışında tutulan bir annedir Mediha Hanım... Necip Fazıl, biricik anneciği için; 'Ne aldımsa, annemden, daha düne kadar yaşayan ve seksenini hayli aşkın olarak ölen, hayatı boyunca masum ve mazlum bu kadından aldığıma inanıyorum' demişti. 1924 yılında, çok uzak diyarlarda gurbet yaşayan genç, hırçın ve bohem Necip Fazıl, 'Anneme Mektup' diyerek şu dizeleri yazacaktır: "Son günüm yaklaştı görünesiye, Kalmadı bir adım yol ileriye: Yüzünü görmeden ölürsem diye, Üzülmekteyim ben, üzülmekteyim." Sene 1926; aynı derbeder hayat ve; 'Anneciğim' özleyişi ile yakarırcasına haykırışı: "Ak saçlı başını alıp eline, Kara hülyalara dal anneciğim! O titrek kalbini bahtın yeline, Bir ince tül gibi sal anneciğim! Sanma bir gün geçer bu karanlıklar, Gecenin ardında yine gece var. Çocuklar hıçkırır, anneler ağlar, Yaşlı gözlerinle kal anneciğim! Gözlerinde aksi bir derin hiçin, Kanadın yayılmış, çırpınmak için; Bu kış yolculuk var, diyorsa için, Beni de beraber al anneciğim!.." Ve Üstad, vefat etmeden bir yıl evvel (1982) 'vadeler tamam!' diyerek; o eşsiz dizeleri ile son kez sesleniyor: "Anne girdin düşüme! Yorganın olsun duam, Mezarında üşüme! Anlamam, anlatamam; Düşen düştü peşime, Artık vadeler tamam."

Necip Fazıl ilk eğitimini, övgüyle ve hayranlıkla bahsettiği büyükbabasından aldı; beş yaşında iken okuma-yazmayı öğrenmişti. Tek erkek evladın tek erkek çocuğu olan Necip Fazıl, ailenin nesebinin devamını sağlayacak kişi olarak üzerine titreniyor ve özellikle de dedesi tarafından şımartıldıkça şımartılıyordu. İlk acıyı, kendinden bir yaş küçük kız kardeşi Selma'nın ölümü ile yaşadı. Kız çocuğu olması hasebiyle; evin içindeki Selma'nın durumu ile annesininki aynı idi. Soyun devamlılığını sağlayacak Necip'e ne kadar çok ilgi gösteriliyorsa; Selma da o kadar unutuluyor ve kenara itiliyordu. Kız kardeşi ile arasında geçen şu olay, içinde bir ukde olarak kalacak ve yıllar sonra bunu 'Kafa Kâğıdı'nda yazacaktır: "Ağabeyini yeni elbiseler ve pabuçlar alındığı zaman, boynu bükük, uzaktan bakar ve hiç ses çıkarmaz... Ayaklarında (bebe) iskarpinler ve sırtında satrançlı palto... Ona, sanki öleceği biliniyormuş gibi bu ömür yeterlidir, zira kız çocuktur ve büyükbabamın kıymet bareminde kız çocukların değeri düşüktür... Bir gün, elimde büyükbabamdan kopardığım bir lira çeyreği, Selma'nın karşısına dikiliyorum. -Bak elimde ne var? Ve, iki parmağımın arasındaki pırıltılı madeni gösteriyorum. O da bana ısırılmış bir elma uzatıyor ve; -İşte, diyor; bende de bu var! Onu bana ver de, ben de sana bunu vereyim! Biraz ısırdım ama ziyanı yok! Bu masum eda o kadar hoşuma gidiyor ki, hemen lira çeyreğini uzatıp elmayı alıyorum ve kızın, gözleri altında, masum ve mesut bakışını seyrediyorum. Entipüften, hafifçe bir hadise değil mi? Fakat bana öyle dokundu, içime öyle işledi ki. Kızın ölümünden sonra, yıllar boyu hayli dövündüm: -Niçin altını verdim de, elmayı da ona bırakmadım?" Büyükbabası Necip Fazıl'a daha okula gitmeden 'elifba'yı okutur ve gazete ve dergileri takip ettirir. 5-6 yaşlarında abur-cubur romanla tanışır; okudukları arasında 'Para Kuvveti', 'Güzel Prenses', 'Mişel Zevako' ve 'Aleksandr Duma'nın bütün eserleri, 'Şövalye dö Rogesten', 'Lükres Borjiya', 'Güliver' gibi kitaplar vardır. Taşkın ve hırçın halleri ile kabına sığmayan ve ele avuca gelmeyen Necip, ilkokul için önce Fransız Frerler Mektebine verilir; 'papazlar, bana pek tatsız ve haşin geldi' deyip okula alışamaz. Oradan alınıp Amerikan Kolejine yazdırılır. Buradan da yaramazlıklarından ve okuldan kırmalarından dolayı atılır. Bundan sonra Büyükdere'deki Emin Efendi mahalle mektebine verilir. Bir süre sonra da Serasker Rıza Paşa yalısındaki Rehber-i İttihad mektebine başladı. Yatılı olan bu okula da alışamadı; okulun yemeklerini şikayetle buradan da alındı. Bir süre için Büyük Reşit Paşa Numune Mektebine ve seferberlik sebebiyle de Gebze'nin Aydınlı köyündeki köyün ilkmektebine devam etti. Oradan İstanbul'a dönülür. İsviçre'den verem tedavisinden dönen ve öksürükleri yeniden nükseden annesi ile birlikte tebdil-i hava için Heybeliada'ya gönderilir. Zira okuduklarının tesiriyle o da zayıflamış ve süzülmüştü. Orada da okuma tutkusu bütün hızıyla devam etti: "... Oniki yaşıma kadar süren bu ölçüsüz, abur cubur okuma hastalığı bende o hale gelmişti ki, on, onbir yaşıma doğru 'Pol ve Virjini' , 'Graziyella', 'La-Dam-o-Kamelya' ve 'Zavallı Necdet' gibi hissilik ve edebilik iddiasındaki eserlere kadar tırmanan alakam, nihayet hastalığa dönmüş, gecelerimi ve gündüzlerimi bir ağ gibi sarmıştı..."

26.07.2012

Necip Fazıl'ın doğup büyüdüğü dönem; devlet ve millet hayatımızın en netameli, buhranlı, kasırgalı zamanlarıdır. Zira çökmekte olan; maddesi ve manasıyla bütün zamanların kaydettiği muhteşem bir imparatorluktur. Ve; bu dev yapının yıkılması, bir önceki asrın başlarından başlamış ve yüz seneyi aşkın sürmüştür. Böyle devasa bir yıkıntının altında kalmayan ve bundan; olumsuzluk olmak şartıyla, kademe kademe etkilenmeyen ne bir insan, ne bir nebat ve ne de bir cemaat mevcut değildir. Her şey ve herkes bu çöküntüden nasibini almış ve Necip Fazıl'ın çocukluk günlerine gelindiğinde; ortalık 'mahşer' yerini andırıyordu! Zira, çıkılmaz bir noktadan, dipsiz ve inilmez bir kuyuya iniliyordu! Başından değil elbet ama, yaşından çok büyük ve ağır kitapları okuyor; okudukça okuduklarının dünyalarında kayboluyordu: "(Pol ve Virjini)yi Heybeliada'da Papaz Mektebi tarafındaki çamlar altında sabahtan akşama kadar okuyup, gözlerim yaş dolu oracıkta kaldığımı, güneş battıktan sonra beni arayıp bulduklarını ve zorla eve götürdüklerini hatırlıyorum." Okuduğu bu kitapların onun ruhunda dinmez fırtınalar oluşturduğu aşikârdır. Heybeliada, çocuk Necip Fazıl için âdeta bir dönüm noktasıdır. Nitekim; "İlk aşkım, hayat ve ölüme dair ilk düşüncelerim, ilk (metafizik) arayış ve çırpınışlarım orada filizlenir" demiştir. Şairliği, 12 yaşlarında hasta yatan annesinin; "Senin şair olmanı ne kadar isterdim!" sözüyle depreşti âdeta.. Üstad bu halini "Çile"nin önsözünde şöyle yansıtır: "Annemin dileği bana, içinde besleyip de 12 yaşıma kadar farkında olmadığım bir şey gibi göründü. Varlık hikmetimin ta kendisi..." O gün kararını verir: "Şair olacağım!" İlkokulu, 8'inci kez okul değişikliği ile nihayet; Heybeliada Numune Mektebinde bitirir. Ve; evet ve; "Olanca desteğim, koruyucum, kürkünün içinde barındırıcım, sema, toprak, güneş, dünya, Allah, Peygamber, bütün bir kâinat öğreticim büyükbabam..." dediği dedesi, Mehmet Hilmi Efendi'yi kaybetti. Necip Fazıl, 13 yaşını yeni ikmal etmiş ve takvimler 19 Mayıs 1919'u göstermektedir. 13 yaşındaki Necip Fazıl'ın kaybettikleri, yalnızca ve elbette; "bütün bir kâinat öğreticim" dediği dedesi değildi. Anayurdu, sırtlanların hücumuna uğramış ve fiilen işgal edilmişti. Dert ve belalar sökün edince ardı arası kesilmez misillü; üstüne üstlük; baba-oğul ilişkileri yok denecek kadar olan babası, annesini boşadı. Necip Fazıl, çocuk yaşlarında hem devlet sarayını ve hem de öz hanesinin konağını, madde ve manasıyla kaybetmişti. Fakir, fakirliği kadar derin, sessiz ve ince anneciğiyle baş başa ve yapayalnız kalırlar...

01.08.2012

.Necip Fazıl, 11 yaşında, imtihanla Mekteb-i Fünunu Bahriye-i Şahane'ye (Bahriye Mektebi) girdi. Hamdullah Suphi Tanrıöver, Yahya Kemal Beyatlı ve Hamdi Aksekili gibi önemli şahsiyetler derslerine girmekte ve mahut Nazım Hikmet'le de aralarında iki sınıf bulunmaktadır. (Nazım iki sınıf yukarıdaydı). Bu okula alışmakta hiç zorluk çekmedi; şiir çalışmalarını aralıksız sürdürdü; öyle ki, okulda adı "şair"e çıkmıştı. "Ne oldumsa bu mektepte oldum" dediği Bahriye Mektebinde tasavvufla ilk ilişkisini kuran ve ona Semerat-ül Fuad ve Divan-ı Nakşi kitaplarını evinden getirtip veren edebiyat hocası İbrahim Aşki Bey; Necip Fazıl'ın ruhuna istikbalde infilak edecek dinamiti ilk ateşleyen kişidir. Ayrı mektepte İngilizcesini de geliştirerek Batılı; doğulu ve yerli kitapları harmanlıyor; birçoğundan en ufak bir haz ve tat alamazken bazılarının ise derin tesirinde kalıyordu. Ama, İbrahim Aşki Bey ve onun getirdiği kitaplar çok farklı idi; âdeta ruhunun topoğrafyasını altüst ediyordu! Nitekim; "Mektebin camiindeki minareden sabah ve yatsı ezanları okunurken yatağımdan doğruluyor, elimle başımı kapatıyor ve anlatılmaz bir haşyet duyguları içinde yüzüyordum... Baş meselem Allah... Koltuğumun altında, yaprakları öd ağacı ve gül yağı kokan 'Semarat-ül Fuad' ve yumurta akıyla parlatılmış esmer kağıt üzerine yazma 'Divan-ı Nakşi' rıhtım boyunca dalgalara karşı düşünce. Darağacına çekilen Mansur'un menkıbesi, tac ve tahtını yele veren İbrahim Ethem'in macerası ve dünyayı bütün nakışları ile perde üzerindeki gölgelere benzeten Nakşi şair, ruhumu akşam ıssızlığına çevirmişti" diyecektir. Son sınıfa geldiğinde, Harb-i Umumi hezimetle sona ermiş; Balkanlar dahil İmparatorluk toprakları elden çıktığı gibi, Anavatan konumundaki Anadolu ve Trakya toprakları da baştan başa işgal edilmişti. Ülkeyi yangın yerine çeviren sorumlu üçlü çete ise; (Enver, Talat, Cemal Paşalar) sırra kadem basıp; çoktan kaçıp gitmişlerdi. Elvan elvan olan bütün bu dertlerin, Necip Fazıl hangi birisine ve nasıl yansındı?!. Okulun son sınıf imtihanlarını verip mezun olmayı beklerken, eğitim süresi bir yıl uzatılmaz mı? İlave sınıf imtihanlarında kağıtlara "bilmiyorum" deyip boş kağıt verince kaydı silindi. Okulu dava ederek 1920 senesinde diplomasını aldı. Sivil hayata dönüş günlerini kendi ağzından dinleyelim: "Bahriye Mektebinden çıkınca birdenbire kendimi, köprü üzerinde, küçük dayımın yaptırdığı sivil elbise içinde buldum. Sokaklarda elvan elvan, biçim biçim, İngiliz, İtalyan, Fransız askerleri, gittikçe açılan (tango) çarşaflı kadınlar, İstanbul'un içine birer fuhuş şeytanı halinde düşen beyaz Ruslar, nereye gideceklerini ve ne yapacaklarını şaşırmış beyaz sarıklı hocalar, yere eğik astragan zabit kapakları ve fesler, hummasız ve meselesiz kafalar üzerinde kırmızı fesler. Hiçlere doğru uğul uğul akan bir cemiyet..."

02.08.2012

Babası, konakta yalnız kalan mağrur ve bir o kadar da 'özentili' babaannesiyle mirası tüketirken başka bir kadınla evlenir. Üniversiteye (Dar-ül fünun) kaydolacağı günü sabırsızlıkla bekleyen Necip Fazıl, anneciği ile birlikte, küçük dayısının fakir yuvasına sığınır. Yeni mekana bir türlü alışamaz; büyük dayısının Erzurum'a tayininin çıkması üzerine, hep beraber oraya gitmeye karar verirler. Üniversitenin eşiğindeki Necip Fazıl, Anadolu ve Erzurum'la, bu denli yarı sürgün hayatıyla tanışır. Babasının ölümünü Erzurum'da öğrenecek; ilgisiz maddi bir babadan olduğu kadar, manevi olan 'baba' mefhumundan da büsbütün mahrum kalacaktır. Babanın bu ilgisiz tavrını ve onu kazanmadan kaybedişin travmasını, yıllar yılı; 'beyin zarında sülük' gibi taşıyacak ve onu ebediyen kaybedişinden 24 sene sonra, 'Babadan Oğula' diyerek bakın nasıl şiirleştirecektir: "Eve dönmez bir akşam; Ve gün yüzlü çocuğu, Sorar: nerede babam? Bakarlar, oldu bitti; Gelir derler çocuğa Baban attaya gitti. Uzar gider bu atta; Ve neler neler olmaz! Ve kim bilir ve hatta: Bir mahşer gerisinde Babası döner bir gün Oğlunun derisinde." 17 yaşında, İstanbul'a küçük dayısının yanına döndü ve Dar-ül fünun Edebiyat Medresesi Felsefe Şubesi'ne girdi. Okul hocalarından M. Şekip Tunç ile dost oldu ve bu dostluğu yıllar boyu sürdürdü. Okulun yurdunda kalarak, okul ve Bab-ı ali çevresinde yeni dostluklar geliştirdi. H. Ali Yücel, A.Kudsi Tecer, A. Hamdi Tanpınar'la tanışıp arkadaş oldu. Vakit Gazetesine muhabir olarak girdi; orada R. Nuri Güntekin, Abdülhak H. Tahran, A. Emin Yalman ve Nizamettin Nazif gibi kalem erbabıyla tanıştı. Şiirlerini yayınlatmak için İkdam Gazetesinde çalışan Yakup Kadri'ye gidip, şiir defterini önüne kor ve; "Bu defterde benim şiirlerim.. Lütfen bir göz atar ve beğenirseniz, 'Yeni Mecmua'da neşrine delalet edersiniz" diyerek çekip gider. Sabırsızlıkla mecmuanın çıkışını bekledi ve sayfalarını süratle karıştırıp, kendisine ait 'Sevgilim' şiirini gördü. Dergide devrin en ünlü edebiyatçıları yazıyordu; şiirinden etkiyenen ünlü şair Ahmet Haşim: "Çocuk, bu sesi nereden buldun sen?" demek zorunda kalacaktı. N. Fazıl 19 yaşında iken cumhuriyet ilan edilir. 1924 yılında açılan Avrupa için öğrencilik imtihanını kazanır ve; ver elini Paris... Sorbon Üniversitesi... Lokantada tanıştığı bir Türk'ten 'poker' oyununu öğrenir ve tutkulu bir şekilde kumara dadanır. Bakın nasıl: "Bütün bir mevsim, Paris'te gündüz ışığını görmedim. Paris'te gündüz nasıldır, haberim olmadı. Gün doğarken yatıyor, gecenin başlangıcında da hafakanlarla yatağımdan fırlayıp kulübe koşuyorum..." ..... NOT: Geçen haftaki "Çile'li yıllar -3-" başlıklı makalemde "ne bir insan, ne bir nebat ve ne de bir cemaat mevcut değildir" cümlesindeki "cemaat" kelimesi "cemat" olacaktır. Düzeltir özür dileriz...

08.08.2012

Bir yıl sonra, Türkiye'den gönderilen öğrenci müfettişi tahsisatını keser ve ülkeye dönmesi için, kendisine yol harçlığı verilir. Son bir ümitle, o parayı da son kuruşuna kadar kumara kaptırır ve beş parasız olarak kendini Paris sokaklarında bulur. O günkü halini kendi ağzından dinleyelim: "Pırıl pırıl bir cadde.. Paris kaynıyor. O genç şair, şehrin kapkara çatıları, esrarlı bacaları ve her an göz kırpan ışıkları altında, kaybolmuş bir çocuk gibi kimsesiz ve on parasız. Ve, 'Işık Beldesi' olarak anılan Paris'te, hiçbir yerden hiçbir ümit kıvılcımı göstermez bir karanlıkta." Başı, yere-kaldırımlara mıhlı; yalnızlığı, kâinat çapındaki yalnızlığı, tüm zerreleriyle yaşayarak ve "kaldırımlar"ın yakıcı havasını soluyarak oteline gitti. Aynanın karşısına geçip, simsiyah tırnaklarıyla yanaklarını kanatırcasına tarayarak ağlamaya başladı ve; "Allah'ım! Beni kendi kendimden kurtar!" diye yakardı. İstanbul'a döner; ilk şiir kitabı "Örümcek Ağı"nı 1925'te yayımlar. Şiirleri ve yaşantısıyla dikkatleri üzerine çeken N. Fazıl, kısa sürede Bab-ı ali çevrelerinin vazgeçilmezi halini alır; orijinal fikirleri ve deha çapındaki zekâsıyla muhataplarını silindir gibi ezip geçer. Necip Fazıl'ın o günkü halini en iyi anlayanlardan birisi, yakın dostu Ahmet Hamdi Tanpınar'dır: "Birkaç defa düşündüm; her hayat davetinin önünde, yelesi taze ve keskin bir bahar kokusuyla kabarmış bir küheylan gibi, burun delikleri açılıp kapanarak şahlanan bu genç adam, kendini şiirin dar nizamına sokmamış olsaydı, acaba ne olurdu? Belki zaferini terennüm eden tunç boruların akislerini, ufkun dört köşesinden üstümüze bir altın yağmuru halinde yağdıran bir kahraman, belki köksüz bir adam, belki de daha büyük bir ihtimalle sadece bir deli.." "Bohem"liğin zirvesini yaşarken (24 yaşında) 1928 yılında, ikinci şiir kitabı olan "Kaldırımlar"ı yayınlar. Bu kitapla birlikte şiiri de zirve yaptı; başta edebiyat muhitleri olmak üzere, etrafında oluşan takdir hâlesi onu "Kaldırımlar Şairi" olarak anıyordu. Yalnızlığını yenmek, tutulduğu illetten kurtulmak için birkaç kez memuriyeti (yabancı ve yerli bankalarda muhasebecilik ve teftiş elemanı) ve o memuriyetle birlikte Anadolu'nun çeşitli şehirlerinde ikameti denedi. Herkes bir şeyini veya bir şeylerini kaybeder; lakin, Necip Fazıl'ın kaybettiği ise, madde ve manasıyla bütün bir kâinattı. Yoksa; kumarı zaten kaybetmek için oynuyordu! Kendi tabiriyle; ve işte, yeri geldi: ----- "Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında; Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum, Yolumun karanlığa saplanan noktasında, Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum. Başını bir gayeye satmış kahraman gibi, Etinle, kemiğinle, sokakların malısın! Kurulup şiltesine bir tahtaravan gibi, Sonsuz mesafelerin üstünden aşmalısın!"

09.08.2012

Şöhretin ve bunalımın zirvesindeki Necip Fazıl; krizini yenebilmek için, sürekli mekân değiştirir; ama ne mümkün.. Her şeye ve herkese yeten Necip Fazıl, ne çare ki, kendine yetemiyor ve bir türlü buhranını yenemiyor. Her adım atışında nefsi, dünyalar büyüklüğünde önüne dikiliyor ve onu, tutulduğu illetlerle alt ediyor. Geceler boyu uyuyamıyor; hiçbir teskin edici ilaç, ruhundaki infilakları dindirip onu huzura ve uykuya kavuşturamıyor. Anneciği, onun intihar etmesinden korkuyor ve silahını saklıyor. Onca kalabalıklar, şöhret, eller üstünde tutulma ve onca üstün zekâ ve o zekânın ürünü eserler. Hiçbirisi; hiçbir şey ve hiç kimse onun ruhundaki fırtınaları dindirmeye ve beynindeki milyonlarca kıymığı söküp atmaya yetmiyor. 'Kaldırımlar' şairi, 'Çile'sini biriktirip: 'Tam otuz yıl saatim işlemiş bin durmuşum; Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum!' dediği ana (1934) geldi. İstanbul Şehir Hatları Vapurunda karşısına ilk defa çıkan ve bir daha hiç görmeyeceği bir insanın (kendisinin Hızır diye tanımladığı meçhul adam) işaret ve ikazına muhatap oluyor: ' ... Senin ilacın, kurtarıcın ve irşad edicin Eyüp Sultan'da Seyyid Abdülhakîm Arvasî hazretleridir!' Efendi Hazretleri ile ilk temas ve ruhuna 'temel çivisinin çakılması!..' Kendisinden dinleyelim: 'Belki üç, belki beş saat süren o günden, o günkü konuşmalardan hatırladığım yalnız bir ahenk çağlayanı, başka bir şey bilmiyorum. Sonra sonra, seyrek de olsa dokuz yıl süren temaslarım içinde, bahislerin hemen bütün köprübaşlarını kelimesi kelimesine hatırlıyorum da o günden, o günkü konuşmalardan bende (kloroform) tesiri gibi bir kendinden geçme hissinden başka bir şey hatırlamıyorum.' 'Kaldırımlar' şairi, kömürden elmasa doğru; 'Çile' şairi olmaya yüz tutacak ve 1939'da bir volkan misali patlayacaktır: "Gaiplerden bir ses geldi: Bu adam, Gezdirsin boşluğu ense kökünde! Ve uçtu tepemden birdenbire dam; Gök devrildi, künde üstüne künde!.. .. Atomlarda cümbüş, donanma şenlik; Ve çevre çevre nur, çevre çevre nur. İç içe mimari, iç içe benlik Bildim seni ey Rab, bilinmez meşhur! .. Kaçır beni ahenk, al beni birlik; Artık barınamam gölge varlıkta. Ver cüceye onun olsun şairlik, Şimdi gözüm büyük sanatkârlıkta. .. Diz çök ey zorlu nefs, önümde diz çök! Heybem hayat dolu, deste ve yumak. Sen, bütün dalların birleştiği kök; Biricik meselem sonsuza varmak." ..... NOT: Geçen haftaki yazımda Abdülhak H. Tarhan'ın ismi "Abdülhak H. Tahran" olarak çıkmıştır. Düzeltir özür dileriz.

'Çile' şairi, yeni ve çileli bir hayatın eşiğindeydi artık. Muhsin Ertuğrul'un isteği üzerine ilk tiyatro eseri olan 'Tohum'u yazdı. Hemen akabinde yazdığı 'Bir Adam Yaratmak' adlı piyes, yine Muhsin Ertuğrul tarafından İst. Şehir Tiyatrolarında sahnelendi. Hemen her kesim tarafından müthiş ilgi gören eser; yazarını takdir ve iltifat yağmuruna tutturdu. Haber Gazetesi'ne, kısa bir süre sonra da Son Telgraf Gazetesine girdi. Köşe yazılarındaki isabetli teşhis, tespit ve tahminleriyle herkesi hayrette bırakıyor ve onlara; 'bu adam ne dese çıkıyor!' dedirtiyordu. Ankara Devlet Yüksek Konservatuarı Batı Edebiyatı bölümünde, daha sonra da, İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi'nin Yüksek Mimari kısmında ve Robert Kolejin son sınıflarında edebiyat hocalığı yaptı. 1941'de Fatma Neslihan Hanımefendi ile evlendi. Necip Fazıl'ın izdivacını duyan Faruk Nafiz, kendisine: 'Senin gibi bir ejderhayı zapt edebilmek için ne gibi bir melek olabilmelidir?' demişti. Abdülhakîm Efendi Hazretlerinin kalpleri delen ve vücut kimyalarını değiştiren nazarlarına mazhar olup Hakk'a teslim olan Necip Fazıl, yıllar yılı içinde biriktirdiği ve bir türlü dindiremediği fırtınaları; 'Büyük Doğu' ile meydan yerine çekecek ve en gür seda ile haykırışlarına devam edecektir. Muarızları, önce hayretten küçük dillerini yutacak ve sonra da; 'bir mısraı millete şeref verecek düzeyde' dedikleri Necip Fazıl için; 'sanatına yazık etti' ve 'sabık şair' diyeceklerdir. 40'lı yıllar; 2. Dünya Savaşı dünyayı kasıp kavururken; savaşa girmemesine rağmen Türkiye'de hayat savaştan beterdir. Küfür ve irtidat, tüm şubeleriyle Türk insanının ufkunu tutmuş; resmî ağızlar, mevkutelere (medyaya) gönderdikleri tebligatta; 'Allah'tan ve ahlaktan bahsetmek yasaktır!' denilecektir. Küfrün karşısına, olanca haşmet ve şiddetiyle dikilecek ve hakkı en gür seda ile haykırıp; 'Büyük Doğu'nun kapağına: 'Allah'a itaat etmeyene itaat edilmez!' düsturunu yazacak kişi, Necip Fazıl'dan başkası olmayacaktır. Kılıçlar çekilmiştir; bir yanda, küfür ve irtidadın her şubesini temsilen -ki Üstad'ın tabiriyle- 'buzdağı-cumudiye', diğer yanda ise tek başına mücadele bayrağını, en zirve burcunda dalgalandıran Necip Fazıl Kısakürek. Öyle ki; çıkan her 'Büyük Doğu' nüshası, küfrün karanlıkları üzerine şimşek gibi çakıyor ve âdeta atom bombası tesiri icra ediyordu! Seneler senesi küfrün karanlığında bırakılan ve Hakk'a ve hakikate susamış Türk insanı, matbaanın kapısında sabırsızlıkla bekliyor ve çıkan mecmualara hayat iksiri gibi sarılıyordu. Zifiri karanlıkta çakan bu kıvılcım, devrimbaz kodamanlar tarafından derhal söndürülmek istenmiş ve bizzat Maarif Nazırı tarafından, Necip Fazıl'a üniversitedeki işinden el çektirilmek istenmiştir. Bunun üzerine Necip Fazıl: "Elli kişilik bir sınıftansa, bütün vatana hitap edici kürsüyü, yani 'Büyük Doğu'yu tercih ettiğini" ihtaren bildirip istifa edecektir...

16.08.2012
44 senesi... Küfür, tüm şubeleri ile cemiyetin ufkunu tutmuş; hak ve hakikat namına tek bir yaprak olsun kıpırdamamaktadır. Necip Fazıl'a da işten el çektirildiği gibi, dergisi de kapatılır ve hakkında; 'rejimi devirmek yolunda propaganda' suçundan dava açılır. Mukaddes davanın yılmaz savunucusu Necip Fazıl'ı; ne ardı ardına açılan davalar, ne çıkarmakta olduğu Büyük Doğu Mecmuası'nın sürekli kapatılması ve ne de zindanlara atılıp mahkûm edilmesi susturamamış; yapılan onca zulümden daha da bilenerek küfrün karşısına dikilmiş ve hakikati haykırmıştır. 1949 yılında; Türk insanını ve Türk yurdunu 'inilmez bir kuyu gibi' addettiği derekede Sakarya ile bütünleştirerek ve bu denli itilmişliğe, horlanmışlığa, aşağılanmışlığa, biricik anneciğinden de benzerlikler görerek; o destanlık öyküyü şu dizelerle taçlandıracaktır: "Ne ağır imtihandır, başındaki Sakarya! Binbir başlı kartalı nasıl taşır kanarya? .. Vicdan azabına eş kayna kayna Sakarya Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya! .. Akrebin kıskacında yoğurmuş bizi kader; Aldırma, böyle gelmiş bu dünya böyle gider! Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz Sen kıvrıl ben gideyim Son Peygamber kılavuz! Yol onun, varlık onun, gerisi hep angarya Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk Sakarya!" 1950 ile birlikte şeklen demokrasiye geçilmiş ancak; memleketin en ücra köşelerindeki muhtarından, uzatmalı çavuşlara kadar askerî ve sivil bürokrasi iliklerine kadar CHP'nin renkleriyle bezenmiş olmasıyla gerçek iktidarı, sürekli ellerinde bulundurmuş ve gelip geçen onca hükümetlere, boyunlarında davul taşımaktan başkaca iş bırakılmamıştır. Bundan dolayıdır ki; Necip Fazıl, on yıllık DP iktidarının iki yılını hapislerde geçirmiştir. 60 İhtilali de Necip Fazıl'a zindanı boylatacak; Yassıada'da yargılanmasının ardından Toptaşı Cezaevinde 1.5 yıl hapis yatacaktır. Tahliye edilir edilmez Son Posta ve Yeni İstiklal gazetelerinde başmakale ve günlük fıkralarını sürdürür. 1963'e gelindiğinde; yurdun muhtelif yerlerindeki sivil toplum kuruluşlarından davetler alır ve böylece; Anadolu'yu bir baştan öbür başa kuşatacak konferans çığırını açar. Bu satırların yazarı olan bendeniz, tıpkı, okul arkadaşım olan Başbakanımız Tayyip Erdoğan gibi; Üstad'ın konferanslarında takdimciliğini yapardık. Sakarya'daki takdimimden mest olan Üstad'ın kürsüye gelip ve bana; 'seni çok beğendim evladım!' deyişini muazzez bir hatıra olarak saklarım. 'Çile' şairi, üstün şiir idrakinin yanında; son derece tesirli konuşmasıyla aynı zamanda müthiş bir hatiptir. Tıklım tıklım dolan salonlar sokaklara taşar ve onca kalabalık Üstad'ı âdeta nefes almadan dinlerdi! Ve; bir ömür boyu, aradığı 'ideal neslin' maya tutması için çırpındı...

22.08.2012

Felsefede 'sezgicilik'in kurucucu olan Bergson, Sorbonne Üniversitesi'nde Necip Fazıl'ın hocasıdır. Bergson'a, kendisinden sonra ekolünü devam ettirecek kim ya da kimler var diye sorulunca şu cevabı verir: 'Felsefeyi bilen Necip Fazıl adında bir Türk vardı. O da derbeder bir yaşantı içindeydi!' Yıllar sonra; bir mahkemede yanlışlar üzerine iddiasını kuran savcıya Üstad, yanlışlarını hukuk mantığı açısından birer birer sıralarken kendisinin Sorbonne'da okuduğunu da ilave eder. Meğer, savcı da Sorbonne'da hukuk tahsili yapmamış mı?!. O da bu halini dillendirince; Üstad: 'Belli ki, sen orada yalnızca kanun maddelerini ezberlemişsin.. Bense, hukukun felsefesini yaptım!' der. Manevi kurtarıcısının işaretini aldığında 30 yaşındadır ve 'Nokta.. Nokta..' diye ifadelendirdiği Kafkas kökenli asil bir kadına sırılsıklam âşıktır. Manevi buhranına bir de aşk illeti arız olmuştur. Onca istek, hamle ve mektuplarına rağmen bir türlü ulaşamaz ve hatta yüz bulamaz! Beşeri aşkın zirve hali onu çıldırma noktasına getirdi; buhranını yenerek gerçek aşka kavuştu. Bakın nasıl? Ona yazdığı son mektubunda; 'Artık siz benim için lüzumsuz bir şeysiniz. Size erişememenin inkisarı içinde asıl erişilmesi gerekenin kim olduğunu dehşetle görüyorum. Siz bana ne verseniz neticede verebilmek kudretinde olmadığınızın ihtarcısından başka bir şey olamazsınız. Siz bir hayal, bir gölge, bir benzeyiş, bir remzden ibaretsiniz. Siz, mutlak yokluğunuz içinde, malikiyetin mahrumluğa dönen şekliyle karşıma mutlak varlığı, Allah'ı çıkardınız!' deyip o illetten kurtulur. Ve, işte kendi ifadesiyle; 'yeri geldi': 'Beni kimsecikler okşamaz madem Öp beni alnımdan, sen öp seccadem!' Ve: "Ne hasta bekler sabahı, Ne taze ölüyü mezar. Ne de şeytan bir günahı, Seni beklediğim kadar. Geçti istemem gelmeni, Yokluğunda buldum seni; Bırak vehmimde gölgeni, Gelme, artık neye yarar?" Öleceği yıl (1983) kadını çerçeveleyip, son noktayı koyar: "Dipsiz hasrete tuzak; En yakınken en uzak. Tadı zehrinde erzak; Kadın. Bir işaret, bir misal; Ayrılık remzi visal. Allah'a yol bir timsal; Kadın."

Davalar, mahkemeler; ölümüne kadar, Üstad'ın peşini bırakmadı. 1968 yılında yazıp Bugün Gazetesinde tefrika ettiği 'Vatan Haini Değil Büyük Vatan Dostu Vahiduddin Han' kitabından dolayı 1.5 yıl hapse mahkûm oldu. 73 Affı ile kurtuldu derken, 76 senesinde, kitabın yeni baskısı yapılınca aynı cezaya tekrar çarptırıldı. Adliye kayıtlarında; Üstad'ın cazaevlerine 'borçlu' gittiği ibaresi yer alıyor! Ancak; gerçek manada ve gerçek hayatta; kimin borçlu-kimin alacaklı olacağı, Mahkeme-i kübra'da belli olacaktır! Zira, Üstad; bu hususu çok önceleri şiirin kaydına geçirmişti: "Buluştururlar bizi, elbet bir gün hesapta; Lafını çok dinledik, şimdi iş inkılapta! Bekleyin, görecektir, duranlar yürüyeni; Sabredin, gelecektir, solmaz, pörsümez Yeni! Karayel, bir kıvılcım; simsiyah oldu ocak! Gün doğmakta, anneler ne zaman doğuracak?" 1978'de Büyük Doğu'yu son kez çıkardı. 1981'de evine kapandı ve bir daha dışarı çıkmadı. Son çiçeğe dururcasına, son nefesine kadar yazdı. 70'i aşkın eserlerinin son iki örneğini (İman ve İslam Atlası ve Batı Tefekkürü ve İslam Tasavvufu) bu dönemde yayımladı. Ölmeden önce son şiiri olan 'Zehir'i yazdı ve doğduğu gün olan 25 Mayıs günü ruhunu teslim etti. Nur içinde yatsın... Önce; yazdığı son şiiri ve ardından da vasiyeti olan Gençliğe Hitabesi'nden bir bölümü yazarak; 'Çile'li yılları şimdilik noktalıyoruz. "Çocukken haftalar bana asırdı; Derken saat oldu, derken saniye. İlk düşünce, beni yokluk ısırdı; Sonum yokluk olsa bu varlık niye? Yokluk, sen de yoksun, bir var bir yoksun! İnsanoğlu kendi varından yoksun. Gelsin beni yokluk akrebi soksun! Bir zehir ki, hayat özü faniye." "... İşte bu gençliği, bu gençliğin ilk filizlerini karşımda görüyorum. Şekillenmesi, billurlaşması için 30 küsur yıldır, devrimbaz kodamanların viski çektiği kamış borularla kalemime ciğerimden kan çekerek yırtındığım, paralandığım ve zindanlarda çürüdüğüm bu gençlik karşısında, uykusuz, susuz, ekmeksiz, başımı secdeye mıhyayıp bir ömür Allah'a hamd etme makamındayım. Genç adam! Bundan böyle senden beklediğim şudur: Tabutumu öz ellerinle musalla taşına koyarken, Anadolu kıtası büyüklüğündeki dava taşını da gediğine koymayı unutma ve bunu tek vasiyetim bil! Surda bir gedik açtık; mukaddes mi mukaddes! Ey kahbe rüzgâr, artık ne yandan esersen es!.." Miladi senenin 2012'sinin bu gününde; düne ve bugüne bakarak; "annelerin doğurup doğurmadığına" sizler karar verin sevgili okuyucularım ve lütfen Üstad Necip Fazıl Kısakürek'in aziz ruhuna bir 'Fatiha' okuyun!

30.08.2012

Üstad Necip Fazıl -1-

Hayat, gerçekten hayaldir sevgili okuyucularım. Sevgili Üstad'ımız susalı, otuz yıl olmasına rağmen; sesi, her geçen gün daha gür bir seda ile gönüllerde yankılanmaktadır. Talihe bakın ki; geçen asrın başlarında (25 Mayıs 1905) doğuyor. Çocukluk ve delikanlılık yıllarında; üç ayrı rejimi (Padişahlık, Meşrutiyet ve Cumhuriyet) ve üç savaşı (Balkan, Trablusgarp ve Birinci Cihan Harbi) yaşayarak gördü. Dünyanın başımıza yıkıldığı ve hepsi 10-15 seneye sığan bu meş'um devrin özeti: İhtilaller, savaşlar, çöküş ve devrimler... 1908'de Sultan Abdülhamid'i devirenler, devrim adına gelip; bu kısa süre zarfında her şeyi devirerek ve adına devrimler diyerek; maddede ve manada yok oluşa imza attılar.

Üstad'ın mısralarında bu durum:

"Cemiyet, ah cemiyet yok edilen ruhuyle

Ve cemiyet cemiyet yok eden güruhiyle"

...

"Üç katlı ahşap evim; her katı ayrı âlem;

Üst kat elinde tesbih ağlıyor babaannem.

Orta kat 'mavs' oynayan annem ve âşıkları! Alt kat kız kardeşimin tamtamda çığlıkları!"

Sonradan; yukarıdaki dizelerle dile getirdiği toplumun; ele-avuca sığmaz, nefsinin olanca hızıyla esiridir genç şair. Yüksek öğrenim için gittiği Paris'te, bir Türk'ten öğrendiği kumar illetine yakalanır ve bu illetten uzun seneler yakasını kurtaramaz. Kendi tarifi ile Paris: "İhtilaç, raşe, takallüs, hafakan üfleyici ve zamanın bütün yıldızlarını maskeleyen ışıkları ve canavar binaları ile bir şeyi, büyük bir şeyi peçeleyici bir kâbus şehri... Kadını, kumarı, içkisi; (bohem) hayatı, şüpheci felsefesi, sar'a nöbetleri içindeki sanatı; çözmeye çalıştıkça dolaşan ve büsbütün düğümlenen meseleleriyle Paris..."tir. İşte böyle bir Paris'te; Türkiye'ye dönmesi için kendisine verilen iki bin Frank yol parasını, orada kalmak ve öğrenimine devam edebilmek hayaliyle oynadığı oyunda da kaybedince; çıkıp kendini sokağa atar ve: "Pırıl pırıl cadde... Paris kaynıyor... O, genç şair, şehrin kapkara çatıları, esrarlı bacaları ve her an göz kırpan esrarlı ışıkları ortasında, kaybolmuş bir çocuk gibi kimsesiz ve on parasız... Ve 'Işık Beldesi' diye anılan Paris'te, hiçbir yerden hiçbir ümit kıvılcımı göstermez karanlıkta..." Süratle oteldeki odasına çıkar; uçları simsiyah tırnakları ile yanaklarını kanatırcasına tarayarak ağlamaya başlar ve: "Allah'ım! Beni, kendi kendimden kurtar!" diye yakarır. Türkiye'ye döner; edebiyat muhitlerinde aynı "bohem" hayatının içinde şiirleriyle; özellikle "Kaldırımlar" şiiriyle zirve yapar. Gıpta ile bakılıp, eller üstünde tutulur ve aynı edebiyat çevreleri kendisi için: "... Bir mısraı, millete şeref verecek düzeyde..." denilecektir. "Beyninin zarındaki kezzap"tan kıvranırcasına acı çeken, onca kalabalıklar arasında kendini yapayalnız hisseden ve Batılının anguaz diye tanımladığı buhranını bir türlü yenemeyen ve otuzuna merdiven dayayan bu genç adam; Şirket-i Hayriye vapurunda; kendi tabiriyle "Hızır tavırlı" bir adamdan; kurtarıcısı olacak yol göstericinin ismini alır: Es-seyyid Abdülhakim Arvasi...

Abdülhakim Arvasi hazretleri ile Eyüb Sultan'da üç-beş saat süren ilk buluşmalarından hiçbir şey hatırlamıyor ve: "...Evet, akşam Eyüb'ün üstüne bir seccade gibi bir hamlede düşmüş sandım. Evden çıkıp etrafıma bakınca akşamın farkına vardım da ondan. Sade akşamın mı? Kendimin, nerede olduğumun, nereden gelip nereye gittiğimin de..." diyecek ve; Efendi'nin "ruhuna temel çivisini çaktığı" o, ilk buluşmadan önceki halini şu dize ile dillendirecektir:

"Tam otuz yıl saatim işlemiş ben durmuşum/Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum."

Ruh iklimi değişip kendine gelen Üstad; Abdülhakim Arvasi hazretlerinin mübarek nazarları ile; Kaldırımlar şairliğinden Çile şairliğine doğru yol tutacak ve bu yolu tüm âleme haykırmak için bütün bir ömür yırtınıp didinecektir.

Eski muhitindeki arkadaşları, kendisine "sanatına yazık etti; sabık şair" diyeceklerdi. O ise, 1939'da kaleme aldığı Çile şiiriyle hem kendi muhasebesini yapacak ve hem de muarızlarına cevabını verecekti:

"Kaçır beni ahenk, al beni birlik;

Artık barınamam gölge varlıkta.

Ver cüceye onun olsun şairlik,

Şimdi gözüm büyük sanatkarlıkta."

Kalemini, edebiyatın bütün şubeleriyle (şiir, tiyatro, hikâye deneme, makale vb.) davasının emrine verecek ve bu gaye ile; cemiyet arenasına atılıp; fikir dergisi çıkaracak (Büyük Doğu) ve memleketin dört bir yanını dolaşarak seri konferanslar verecektir. Bu haliyle rejimin husumetini celbedecek ve artık kendisine zindanlar reva görülecektir. Yılmayacak; rejim, "Allah'tan ve ahlaktan bahsetmek yasaktır" dediğinde; "Allah'a itaat etmeyene itaat edilmez" diye karşı koyacak ve bundan böyle kâh dışarıda ve kah "Medrese-i Yusufiye'de yalçın mücadelesine devam edecektir...

"Kişi sevdiği ile beraberdir" ilahi ölçüsüne sımsıkı bağlanmış; sevgide Efendisinde eriyerek ona; "Seni tanıyıncaya kadarki hayatım, sana yaklaşmanın, uzaklıkta yaklaşmanın saadeti; seni tanıdıktan sonra da senden uzaklaşmanın, yakınlıkta uzaklaşmanın felaketi içinde, bütün teferruatı sensin... Hayatım sensin!" diyecektir.

Abdülhakim Arvasi hazretlerinden almış olduğu bu sevgi terbiyesini; şiirinde ve nesrinde ve hemen her çeşit edebi eserlerinde dillendirmiştir. Bu cümleden olarak; tasavvuf: "...Bir saray düşünün. Bulutların üstünde, duvarları zümrütten ve çatısı yakuttan bir saray... Pencerelerinde, içeride binbir avizeli bir ziyafet salonunu ihtar eden ışıklar... İşte O'nun ruhaniyet abidesi olan bu sarayın dış mimarisi şeriat, içi de tasavvuf; ve ne dış içten ayrılabilir ve ne iç dıştan..."

İnsan ise: Ya olmak veya ölmek mevkiindedir. Bugün insanın, onca keşif ve maddi imkânlarına rağmen içine düştüğü bunalım ve buhranların yegane sebebi iman eksikliği ve kâinattaki oluşa gafil kalışıdır.

Aşk ise: Üstad aşkı atom bombasına, aklı ise iğneye benzetir ve maneviyat yolunda atom bombası ile çukur açmak varken, iğne ile kuyu kazılır mı?

Aşk, kendisinde değil, sevgilisinde olmanın ve sonuna kadar feda etmenin haletidir.

Anne, evlat, vatan, dost, kadın, renk, tabiat, fikir, ruh kimi ve neyi seversen sev. Fakat söyle, bunlar mı sevilmeye en fazla layık, yoksa bunları yaratan Allah mı? "Aşk, Allah'ı bulmak için... O'nu deli gibi sevmeye çalışsana!" der.

Üstadım! Ne güzel; sevdiklerinle berabersin... Cennet nimetleri afiyet olsun...

23.05.2013

Üstad Necip Fazıl yaşıyor! -1-

Üstad Necip Fazıl'ın doğumunun 110. Yılı Etkinlikleri, yetiştirdiği 'altın nesil' eliyle yurdun dört bir yanında icra ediliyor. İnsan ve cemiyet olarak, zifiri karanlığı yaşadığımız 1940'lı yıllarda Üstad, cemiyetin ruh röntgenini çekercesine bir muhasebeye girişiyor ve:
"Cemiyet, ah cemiyet, yok edilen ruhiyle;

Ve cemiyet, cemiyet, yok eden güruhiyle...

Yeni çirkine mahkûm, eskisi güzellerin;

Allah kuluna hâkim, kulları heykellerin!

Bekleyin, görecektir, duranlar yürüyeni;

Sabredin, gelecektir, solmaz, pörsümez Yeni!

Karayel, bir kıvılcım; simsiyah oldu ocak!

Gün doğmakta, anneler ne zaman doğuracak?" diye, hasretle soruyor ve dört gözle bekliyordu.

Malum; Üstad'ın, 79 senelik (Hicri 81) ömrünün iki devresi var. Biri, otuzlu yaşlara kadar olan 'bohem' dönemi. Kendi ifadesiyle: 'Tam otuz yıl, saatim işlemiş ben durmuşum/Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum!'

Necip Fazıl, bu döneme ait 'cahiliyye' şiirlerini inkâr eder ve onları tarihin çöplüğüne attığını söyler. Ama, birileri, Necip Fazıl'ı hep o eski şiirleri ile anmayı maharet bilir. Üstad, onlar için; 'inkar edip, çöplüğe attıklarımı eşeleyip karıştıranlar var! Bunların hiçbirisi, benim adıma ve ruhuma mal edilemez!' diyor. Buna rağmen, birilerinin, hâlâ o eski defterleri karıştırmakta olduğunu görmekteyiz; onları da çöplükte bırakmakta fayda var!

1904 yılının 25 Mayıs'ında doğan Necip Fazıl'ın yeni ve asıl doğumu; hasta kalplere şifa sunan, büyük mazlum ve şehid, faziletli, Seyyid Abdülhakîm Arvasî Efendi hazretleri ile tanıştıkları 1934 senesidir. Bu hâli, Necip Fazıl; 1940 senesinde kaleme aldığı dizelerinde şöyle terennüm edecektir:

"Allah dostunu gördüm, bundan altı yıl evvel;

Bir akşamdı ki, zaman, donacak kadar güzel. Ve:

'Bana, yakan gözlerle, bir kerecik baktınız;

Ruhuma, büyük temel çivisini çaktınız!"

Necip Fazıl'ın on iki yıllık çocukluk devresi sayılmazsa; otuz yaşına kadar olan, on sekiz yıllık hayatında şeytanla dosttur!

İşte; bu hayatında, mahut çevreler kendisini göklere çıkarır ve; "... bir mısraı bir millete şeref verecek düzeyde..." denilerek baş tacı edilir. O ise; ruhunun bezendiği yeni kıvamla:

"Ellerime uzanan dudakları tepeyim;

Allah diyen, gel, seni ayağından öpeyim!" diyerek; yeni bir oluşla ve yepyeni bir solukla cemiyet arenasına atılır. "Kökü iffet, dalları taklit, meyvesi fuhuş!" olan bir ortamda; "rahminde cemiyetin, doğum sancısı" olduğunu söylüyor ve kendini; "mukaddes emanetin dönmez davacısı" addederek, yalınkılıç meydana atılıyor!

Ve tabii, çile başlıyor! Bu kader, Allah'ın dinine hizmet etmek isteyen herkesi bulmuştur. Zira insanlar, büyüklükleri ve hizmetleri ölçüsünce çile çekmiştir!

40'lı yıllarda devrin Başvekili (CHP'li), kendisine; CHP lehine yazılar karşılığında, büyük bir meblağ teklif etmiş; o ise, bunu küfür addedip, elinin tersiyle itmiş ve bir ömür boyu mahut partinin aleyhinde yazmıştır.

Üstad Necip Fazıl'ın hedefi, Türkiye'nin ve hatta insanlığın yarınlarını hazırlayacak 'altın nesil' için maya tutturmaktı. Bunu da 'utansın' dizeleri ile dillendiriyordu:

"Tohum saç, bitmezse toprak utansın!

Hedefe varmayan mızrak utansın!

Hey gidi küheylan, koşmana bak sen!

Çatlarsan, doğuran kısrak utansın!

Eski çınar, şimdi Noel ağacı;

Dallarda iğreti yaprak utansın!

Ustada kalırsa bu öksüz yapı,

Onu sürdürmeyen çırak utansın!"

01.06.2014

Üstad Necip Fazıl yaşıyor! -2-

Vefat ettiğinde, Adliye kayıtlarında 'borçlu' gittiği yazıyor! Yani, yatmadığı mahkûmiyeti vardı. Ancak, kimin borçlu, kimin alacaklı olduğu, 'Mahkeme-i Kübra'da belli olacak!
Necip Fazıl, iki yüz senedir tahrip edilen; cemiyetin ruh köklerini tamire memurdu! Seyyid Abdülhakîm Arvasî hazretlerinin, hançeresini 'kutsal nefes'le bezediği Necip Fazıl; bu memuriyetle şiirler yazıyor, dergi çıkararak makaleler yazıyor ve vatanın dört bir köşesine koşarak seri konferanslar veriyordu. Dergisi kapatılıp yasaklanıyor ve kendisi zindana atılıyor; yetmiyor ikinci kez askere alınıyordu!
O devir, imanla insanlar arasında 'cumudiye' bir buz dağı vardı. Necip Fazıl ve bir elin parmaklarını geçmeyen sayıdaki o devrin kahramanları, nefesleriyle o buz dağını erittiler. Küfür ve irtidat bulutları ufku tutmuştu. Susuzluktan ciğerleri paralanan bir avuç Müslüman, iman ve İslam'ı haykıran Büyük Doğu'nun kapısında, sabırsızlıkla derginin çıkışını bekliyor ve; 'ver bir Büyük Doğu!' diyerek alıyor ve bir solukta okuyordu!
Zamanın sahibi, silsile-i zeheb'in en son halkası, Seyyid Abdülhakîm Arvasî, bir yandan; sessiz ve derinden, kendinden sonraki zamanın bir tanesini tıpkı bir istiridye gibi bağrında saklayarak ve; sevda haberini devamlı telkin ederek istikbale hazırlıyor; diğer yandan da Necip Fazıl gibi bir üstün sanatkârı, bütün haşmetiyle; debdebe ve şaşaa ile meydan yerine salıyordu!
Sessizce dönen birinci pervanenin hâli, Nakşilerin 'gizli zikri'ne, meydan muharebesinde yankılanan top sesleri de, Kadirilerin 'aşikâr zikri'ne benziyor ve her ikisi de, yalnızca Allah'a çıkıyordu!

Bir ömür boyu yırtındılar, paralandılar ve zindanlarda süründüler ve neticede; arzu ettikleri idael neslin maya tuttuğunu ve filizlendiğini, sağlıklarında görüp; 'başlarını secdeye mıhlayıp, bir ömür Allah'a hamd etme makamına' eriştiler!

Necip Fazıl vefat ettiğinde, Adliye kayıtlarında 'borçlu' gittiği yazıyor! Yani, yatmadığı mahkûmiyeti vardı. Ancak, kimin borçlu, kimin alacaklı olduğu, yarın 'Mahkeme-i Kübra'da belli olacak!

Üstad Necip Fazıl'dan beslenen nesiller; 'üstün dava'nın şaşmaz bekçileri olarak bugün; gürül gürül akan ırmakların başlarını tutmaktalar! Cumhurbaşkanından, sokaktaki en sade vatandaşa kadar herkesin üzerinde hakları olan bu büyük zatlar, asla unutulmamalı ve kendilerine dualar ve Fatihalar gönderilmelidir.

20. asır ki, asırların en karanlık olanıdır; onun çilesini çekenlerin eserleri mutlaka okunmalıdır. Necip Fazıl'ı okumayan ve tanımayan genç, kaç fakülte bitirirse bitirsin noksandır. Onlar, onca zorlukları, baskı ve dayatmaları; envai çeşit zulümleri çekerek yazdılar. Bizse, hiçbir zorluk çekmeden yalnızca okumuyorsak; bize yazıklar olsun!

"Ey genç adam, bu düstur sana emanet olsun:

Ötelerden habersiz nizama lanet olsun!.."

02.06.2014

İnsan unsuru

En önemli faktör insan unsurudur. Üstad Necip Fazıl, makinenin hamaratlığı yanında hissizliğini anlatırken; "en mütekâmil kompüter, en ahmak insanın tırnağı kesilirken duyduğu hissin trilyonda birini bile hissedemez!" demişti. Bundan dolayıdır ki, Napolyon'un; "para! para! para!" demesi misali; insan... insan... insan... Söz büyüklerden açılmışken; merhum Ahmet Arvasi Bey de; "... aynı kanunlar kötü insanlar eliyle kötü yönetime, iyi insanlar eliyle de iyi yönetime pekâlâ dönüşebilir" tespitini yapmıştı ki, ne kadar doğru! Bakınız, mahut YÖK'ün başında Doğramacı ve Mehmet Sağlam Beyler bulunduğu vakit; üniversitelerimizde türban yahut baş örtüsü diye bir sorun yok gibiydi. Hatta, türbanı, modernlik adına dillendirip tavsiye eden bizzat, ilk YÖK Başkanı İhsan Doğramacı'dır. At kaçtı torba düştü! Ne zaman ki YÖK'ün başına, Süleyman Demirel tarafından Kemal Gürüz getirildi; at kaçtı torba düştü! O zamanki YÖK Başkanı Sayın Prof. Dr. Mehmet Sağlam, Süleyman Demirel'e giderek; onca üniversite rektörleri arasından, Kemal Gürüz'ün dışında kimi seçerse üniversitelerde herhangi bir problemin yaşanmayacağını söylemesine ve rica etmesine rağmen, Demirel inadına (!) Kemal Gürüz'ü getirmişti. Kemal Gürüz'ün gelişiyle; üniversitelerine baş örtüsü yahut türbanla girilen rektörlere baskı yapılmaya ve kendileri resmen ve alenen tehdit edilmeye başlandı. Onlardan birisi de, o vakitler Marmara Üniversitesi'nin rektörü olan Prof. Dr. Ömer Faruk Batırel'di. Batırel Hoca, baskılara dayanamayıp, görevinden istifa etmişti. Demem o ki, baş örtüsü yahut türban meselesini kaşıyıp gündemde tutan hep bu mahut zihniyet olmuştur. Hakikaten söylenildiği gibi, bu meselenin üzerine böylesine zorbalıkla gidilmeseydi, bu ülkede böyle bir mesele (!) olmayacak ve bizler bu işi konuşmuyor olacaktık. Bunun yerine gerçek gündemlerimizi konuşabilecektik. Üniversitelerinde "bilim"den konuşamayanlar, baş örtüsü ile yatıp türbanla kalkıyorlar! Bir şey yasak ise... Bir şey yasak edildiği zaman rağbet görür! Vaktiyle Kürtçe kasetler yasaktı ve amansız şekilde takip edilirdi. Özal geldi, bu yasakları kaldırdı. Kimse rağbet etmez oldu. Acizane şu görüşe katılıyorum: Mademki, YÖK Başkanlığına atama yaptık. Bir-iki sene içinde mahut zihniyetteki rektörler de gitmiş olacaklarına göre, mevcut kanunlarla da, bu baş örtüsü yahut türban sorunu suhuletle halledilebilirdi. Bu iktidardan sonra yeni gelecek yönetim YÖK'ün başına acaba nasıl birini getirir endişesi kalıyordu ki, o da yeni yapılacak anayasa ile pekâlâ halledilebilirdi. Nitekim sayın Prof. Dr. Ergun Özbudun Hoca'nın başkanlığında yapılan anayasa taslağında bu hususu görmekteyiz. O taslakta YÖK, "Deli Dumrul!" olmaktan çıkarılıyor! Uzlaşma yoksunluğu!.. Uzlaşma deniyor. Bunu herkes söylüyor ama, mahut zihniyetin uzlaşmadan yana en ufak bir yaklaşımları olmadı, olmuyor. Bu demektir ki, bundan böyle de olmayacak! Zaten, uzlaşma yoksunluğu, bir avuç mütegallibede (kendisini böyle zanneden!) var! Halkın kahir ekseriyetinde ve en önemlisi el ele tutuşarak okullarının yolunu tutacak olan açık-kapalı kız öğrencilerimizin, uzlaşmadan yana asla bir sorunları yoktur.

14.02.2008

Vefat yıldönümünde Üstad Necip Fazıl

25.05.2010
Yavuz Bahadıroğlu

Gençlik yıllarım talihlidir…
Talihlidir, çünkü bir tarafımda Bediüzzaman Said Nursi, bir tarafımda Zübeyir Gündüzalp, bir tarafımda Bekir Berk, bir tarafımda Cemil Meriç, bir tarafımda Mahir İz, bir tarafımda Türk edebiyatının çınarlarından Prof. Ömer Faruk Akün ve Mehmed Kaplan, bir tarafımda Prof. Dr. Ayhan Songar, bir tarafımda Nihad Sami Banarlı, bir tarafımda Eşref Edip, bir tarafımda Sinan Omur, bir tarafımda İbrahim Hakkı Konyalı, bir tarafımda Münir Süleyman Çapanoğlu, bir tarafımda Muzaffer Ozak Hoca, bir tarafımda Nurettin Topçu ve Üstad Necip Fazıl Kısakürek vardır...
Balarısı gibiydim: Fırsat bulur bulmaz birinden birine koşuyor, hayatı çeşitli perspektiflerden kavramaya çalışıyordum.
Tabii hayatım çok renkli, çok alternatifli bir maceraya dönüşüyor, gençlik çağlarının geçer akçesi saplantılara yer kalmıyordu.
Şimdiki gençler bu yönden çok talihsiz: Çünkü ortada bu isimlerden (ya da benzerlerinden) yok, olanlar ise kendi içlerine çekilmiş, kapılarını sımsıkı kapatmışlar.
Bendeniz dahil, herkes kendi dünyasında kendi yalnızlığını yaşıyor.
Oysa geçmişte ne güzel sohbet mekânlarımız vardı…
Meserret, Çınaraltı, Küllük…
Ve daha bilmediğim, sivil eğitim mekânları…
Ayrıca evler, bürolar, mescitler, gizli gizli arka kapıları açılmış dergâhlar, nur medreseleri…
Dersler, âyinler, dernekler (Bu arada MTTB’nin üzerimdeki etkisini minnetle yâd etmekle mükellefim)…
Neyse, nostalji takılmayı bırakıp, vefat yıldönümü (25 Mayıs 1983) münasebetiyle biz Necip Fazıl’a gelelim…
Rahmetli Necip Fazıl’la ilk tanışmamız konferans için geldiği Rize’de, konferansını verdiği sinema salonunda gerçekleşti…
Henüz bir lise öğrencisiydim ve bilgisine, üslubuna, kelime haznesine hayran kalmıştım.
Çok sonra Cağaloğlu’nda aynı cadde üstünde (Yerebatan Caddesi) çalışma şansını elde ettim (nasiptir)…
O tarihte ben Yeni Asya Gazetesi’nde yazıyordum, o da Büyük Doğu Mecmuası’nı çıkarıyordu.
Günlük işlerimi toparlar toparlamaz bürosuna koşuyor, sigara dumanları arasında (sıkı bir tiryakiydi) abonelere gönderilecek Büyük Doğu’ların üstüne adres yazıyordum…
Ya da sırtlayıp Büyük Postahane’den abonelere gönderiyordum.
Keyfinin yerinde olduğu bir eşref saatinde dümdüz sordu:
“Beni nasıl bilirsin, genç adam?..”
“Kaleminizden kan damlıyor, müthiş bir kavga adamısınız” gibisinden bir şeyler kekeledim…
Kulak yumuşağımdan tuttu ve bir ebedi hakikatı kulaklarıma küpe etti:
“Kavga adamı olmayı boşver genç adam, ben şimdiye kadar kimseyi döve döve Müslüman yapamadım. Sen sevgi adamı olmaya çalış, ancak o zaman daha etkili olabilirsin.”
Doğrusu o zaman bunu pek anlayamamış, Üstad’ın yaşlandığını, bu yüzden kavgadan vazgeçtiğini düşünmüştüm…
Şimdi anlıyorum ki, o sözler yaşlanma emaresi değil, olgunlaşma belirtisiydi. Hem Mevlâna’laşmış, hem de Yunus’laşmıştı…
Sağlığında Üstad’ın özel hayatı bizim camiada çok eleştirilirdi: Kimisi sigarasına, kimisi at binmesine, kimisi sakalına-bıyığına, hatta kravatına takar, bazıları ise “ilmiyle âmil” bulmadığı için eleştirirdi.
Ben ise böyle bir üslupkârın, bu kudretli şair ve nesir ustasının dinsiz cephede yer alması halinde inancımıza verebileceği zararları düşünür, saflarımızda yer aldığı için Allah’a hamd ederdim.
Çünkü çok etkin bir yazar ve hatipti. Benim durumumdaki milyonlarca genci etkiledi ve istikamet bulmalarına yardımcı oldu.
Yaşadığı dönem, İslâmi hizmetler açısından, tam anlamıyla bir “kaht-ı rical” (adam kıtlığı) vardı. Alnı secdeyle buluşan yazar bulmak imkânsız gibiydi. Öte yandan düzgün kıbleli tanınmış insanlara zindanlar göz kırpıyordu.
Böyle bir dönemde hizmet etti.
“Böyle bir dönem” derken İnkâr-ı uluhiyet (Allah’ın inkârı) fikrinin ders kitapları ve şiirler vasıtasıyla körpe zihinlere ekildiği dönemi kastediyorum…
Gerçekten de durum içler acısıydı…
Geleneksel kültürümüzle ithal Batı kültürü arasında gel-git kurulmuştu. Kafamız sözün tam mânâsıyla hercümerçti. Aileden aldığımız geleneksel terbiye ile telkin, okullarda öğrendiklerimizle kıran kırana çatışıyor, şuurumuz alabora oluyordu.
Belli ki, bu çatışmayı vakti zamanında kendisi de yaşamış, Osmanlı aile yapısının modern aile yapısıyla yer değiştirmeye başlamasını kendi evini örnek göstererek hicvetmişti:
“Üç katlı ahşap evin her katı ayrı âlem,
“Üst kat: Elinde tesbih, ağlıyor babaannem…
“Orta kat: ‘Mavs’ oynayan annem ve âşıkları,
“Alt kat: Kız kardeşimin tamtamda çığlıkları…
“Bir kurtlu peynir gibi, ortasından kestiğim;
“Buyrun ve maktaından (kesmesinden) seyredin, işte evim!”
•
Otuzlu yaşlarda Abdülhakim Arvasi ile tanışınca, ruhsal bir dönüşüm geçirdi ve ancak ondan sonra yaradılış hikmetine ulaştı…
“Tam otuz yıl saatim işlemiş ben durmuşum;
“Gökyüzünden habersiz, uçurtma uçurmuşum...”
Artık kim olduğunu biliyor, şiirlerini ve yazılarını duru bir zihinle yazıyordu.
Artık her şey yerli yerine oturmuştu.
Gelin görün ki, biz hâlâ, gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmaya devam ediyoruz.
Onu rahmetle, şükranla anıyorum.
NOT: Sevgili dostlarım! Bugün (25 Mayıs Salı) saat: 14.00'de İstanbul/Üsküdar, Şemsipaşa İlçe Halk Kütüphanesi'nde "Fetih ve Fatih" konulu bir konferans vereceğim. Tüm dostlarımı bekliyorum

Necip Fazil'dan Alinti

Tarih18 Şubat 2012, 16:16EditörMetin Sentürk

" Yola çiktiklarini yolda bulduklarina degisirsen; Hem yolunu kaybedersin hem dostunu "

"Yola çiktiklarini yolda bulduklarina degisirsen; Hem yolunu kaybedersin hem dostunu!."

" “Tereddüt edersen bacaklarin seni tasimaz. Yürüyecegim de, bas ve yürü!”

Öyle ucuz degil GÜL koklamak…GÜL tutan ele diken batmali. Bir ASK’ a gönül veren; O ASK’ in kapisinda yatmali.

Insanin kazandigi paradan degil, paranin kazandigi insandan korkulur ...

“Tam otuz yildir saatim islemis ben durmusum;

Gökyüzünden habersiz, uçurtma uçurmusum...”

Hep nefis çikar karsima, ölüp ölüp dirilsem; Insandan kaçmak kolay, kendimden kaçabilsem..."

Sonum yokluk olsa, bu varlik niye…?

Yarin elbet bizim, elbet bizimdir;

Gün dogmus, gün batmis, ebed bizimdir!

‘Tomurcuk derdinde olmayan agaç, odundur’

” Necip Fazil Kisakürek ”

Tam 30 yil saatim islemis ben durmusum, gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmusum

Marifetli hokkabaz basini kaldir da bak

Gökte bir oynayan var yildizlarla kaydirak

Kadin ; Hiristiyanlikta yol kesici bir engel, islamda ise yol açici bir kanattir

Kalbimi ve aklimi hep sag elime verdim

Görevi olmasaydi, sol elimi keserdim

Gözler, ya merhamet ya da nefretin isildadigi bir kandildir

Ey düsmanim, sen benim ifadem ve hizimsin

Gündüz geceye muhtaç, bana da sen lazimsin

Fikir besler, siyaset öldürür Siyaset, fikrin kendisi degil; posasidir

Uzaniverse gövdem, taslara boydan boya

Alsa buz gibi taslar, alnimdan bu atesi

Dalip; sokaklar kadar esrarli bir uykuya

Ölse, kaldirimlarin kara sevdali esi!

imanin ticaretini yapanda, iman arama !

1400 e bir yil var, yaklasti zamanimiz

Bu asirda gelir mi dersin kahramanimiz

Bir hadiseyi düsünebilmek için filozof olmaktan baska çare görmemek, düsünme hakkindan vazgeçmek degil midir ?

Ruhumu eritip de kalipta dondurmuslar

Onu ‘Istanbul’ diye topraga kondurmuslar

Bir tohumda; gövdesi, dallari, yapraklari ve meyvesiyle bütün bir agaç gizlidir

Kader, beyaz kagida sütle yazilmis yazi

Elindeyse beyazdan, gel de siyir beyazi

Ruh, dal budak salmis bir agaç gibi göz önünde bulunan hakikatlerde degil, en derin ve en gizli yerdedir Ruh, insanin tohumudur

Ne hasta bekler sabahi

Ne taze ölüyü mezar

Ne de seytan bir günahi

Seni bekledigim kadar

Sabir, çekilen seyi duymamak degil, ona dayanmayi bilmektir

Ari bal yapar, fakat bali izah edemez

Beni kimsecikler oksamaz madem

Öp beni alnimdan, sen öp seccadem

Zaman insanlari degil armutlari olgunlastirir

Siir, Allah’i sir ve güzellik yolundan arama isidir

Çayci, getir ilaç kokulu çaydan

Dakika düselim senelik paydan

Zindanda dakika, farksizdir aydan

Karistir çayini zaman erisin

Köpük köpük, duman duman erisin

Biz hohlaya hohlaya buz daglarini erittik; simdi ortalik çamurdan geçilmiyor

Ölüm güzel sey, budur perde ardindan haber

Hiç güzel olmasaydi ölür müydü Peygamber( sav )?

Ihya etmek için ne kadar ilim lazimsa imha için de o kadar cehalet kafidir

Dagi taniyan, nasil tanimaz uçurumu?

Madem ki yükselis var, inis olmaz olur mu?

Akildan büyük nimet, zekâdan da agir yük tanimiyorum

Tutusturanlar lügat kitabini elime

Bilsin, Allah’tan baska bilmiyorum kelime

Olunmayacak her seyle olabilecek her seyin kefalet ve keyfiyeti Islam da Her sey islamda

Geçti, isteme gelmeni

Yoklugunda buldum seni

Bir kalbi var ki benim, sevdiginden burkulur Kahredenden ziyade, sevilenden korkulur.

.

Bugün 417 ziyaretçi (1013 klik) kişi burdaydı!

Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?

Ücretsiz kaydol