Sohbetin önemi

Sual: Sohbet ne demektir? CEVAP Şimdi söyleşi diyorlar. Söyleşi, konuşarak vakit geçirme demektir; ama dinimizde, sohbetin tarifi başkadır. Sohbet, beraber olmak demektir. İnsanın derece bakımından kendinin üstünde veya altında yahut akranı ile bir araya gelip, Allahü teâlânın ve Peygamber efendimizin beğendiği, hoşnut olduğu şeyleri konuşması demektir. Kişinin kendinden üstün olanla beraber olmasının hakikati, o zata hizmettir. Aşağısında olanla sohbetin gereği, onun hallerinden bir noksanı gördüğünde onu ikaz edip, kusurundan haberdar etmektir. Aynı seviyede olan sohbet arkadaşlarının sohbetlerinin hakikati, başkalarının, yabancıların yanında birbirlerinin kusurlarını görmezden gelmektir. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: Sohbetin fazileti, bütün faziletlerin üstündedir. Büyüklerin sohbetini ganimet bilmelidir. Behaeddin Buhari hazretleri, (Bizim yolumuzun temeli sohbettir) buyurdu. Evliyanın sohbetinin bir saati, kırk günlük mücahedelerden daha üstündür. Yabancılar ile sohbetten, bid'at ehlinin sohbetinden kaçınılmalıdır. Dervişlerin ve salihlerin sohbeti kıymetlidir. Sohbet, dünya için olup, ahiret düşünülmez ise, sonu hüsrandır. Günah lekeleri ile kalbi paslanan kimse, salihlerin sohbetinde bulunursa, kalbinin pası silinir, günah işlemesi zorlaşır, iyilik etme isteği artar. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: (Kırk gün içinde bir ilim sohbetinde bulunmayan kimsenin kalbi kararır. Büyük günah işlemeye başlar; çünkü ilim kalbe hayat verir. İlimsiz ibadet olmaz.) [Mektubat-ı Rabbani] (Fıkıh sohbetinde bulunmak, bir senelik ibadetten üstündür.) [Deylemi] (Âlimlerin sohbetine katılın, onlara yakın oturun! Çünkü Allahü teâlâ, yağmurla ölü toprağı dirilttiği gibi, ölü kalbleri de, hikmet nuru ile diriltir.) [Taberani] (Âlimlere hürmet eden, bana hürmet etmiş olur. Onları ziyaret eden beni ziyaret etmiş olur. Âlim meclisinde bulunan, benim meclisimde bulunmuş olur.) [İ.Rafii] (Âlimin sohbetinde bulunmak, bin rekât nafile namazdan üstündür.) [İ.Gazali] (Bir defa salih kimsenin sohbetinde bulunmak, defalarca kötü kimselerin sohbetlerinde bulunmanın günahlarına kefaret olur.) [Deylemi] Sohbet ehli yoksa Sohbet ehli âlim bulunmadığı zaman, eskiden yaşamış, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını okumak gerekir. Bir âlimin kitabını okuyan, yarı yarıya onunla sohbet etmiş sayılır. İlminden, iyi ahlakından istifade edilen salih bir arkadaş bulunca, ona lüzumlu hürmeti göstermelidir! Onun can ve malını, kendi can ve malından önce tutmalıdır! Ayıplarını araştırmamalı, aybı olsa bile görmemeli ve kimseye söylememeli, hatta kendi kendine aybını düşünmemeli, unutmalıdır! Sözüne itiraz etmemeli, asla münakaşaya girmemelidir! Aleyhinde konuşan olursa, uygun şekilde susturmalı, alınacağı veya üzüleceği bir söz söylememelidir! Suizanda bulunmamalı, uygunsuz hareketlerini dalgınlığa veya unutkanlığa yormalıdır! Yani bir mazeret arayıp suçsuz olduğunu kabul etmelidir; çünkü güzel ahlak sahibi, insanları mazur görür. Onların kusurlarını meydana çıkarmaz Yunus Emre diyor ki: Erenlerin sohbeti, ele giresi değil. Sohbete kavuşanlar, mahrum kalâsı değil. Gezmek gerek her yeri, bulmak için, bir eri, Sarraf tanır cevheri, herkes bilesi değil. Bir pınarın yanına, kapalı testi kona, Kırk yıl orada dura, kendi dolâsı değil. Sohbetle parlar iman, talip kazanır irfan. İnsanı arif yapan, fesi, hırkası değil. Önce doğru iman et, haramdan el etek çek Ruha gıdadır sohbet, badem helvası değil! Boş giden, dolu döner Sual: Eskiden İmam-ı Rabbani, Abdülkadir-i Geylani hazretleri gibi mürşidler vardı. Onların huzuruna gidenler için, (Boş giden dolu döner, dolu giden boş döner) diyorlarmış. Bu ne demektir? CEVAP Ön yargılı gitmemeli. Ne derse, seve seve kabul eden bir düşünceyle gitmeli. Dolu şeye, bir şey koymazlar. Boş olarak gitmeli, dolu olarak dönmeli. Dolu giderse, yani kendinde bir varlık hissederek giderse faydalanamaz, eli boş döner. Yardım edecek kimse de, elbette zengine değil fakir olana, ihtiyaç sahibi olana yardım eder. Doktorlar da, kendilerine tedavi için gelenleri, yani hastayım diyenleri tedavi ederler. Ben hasta değilim, benim bir şeyim yok diyenlere bakmazlar. İşte bunun gibi, ben biliyorum, ihtiyacım yok diyenler, elbette ilimden, feyzden mahrum kalırlar demektir. Sohbette ikram Sual: Birkaç arkadaş bir araya gelerek, her hafta İslam âlimlerinin kitaplarından okuyoruz. Böyle toplantılarda pasta, börek gibi çeşitli ikramlar oluyor. İkram yüzünden kitap okumaya, sohbete pek zaman kalmıyor. Sadece çay ikram edilse nasıl olur? CEVAP Çok iyi olur. İki hadis-i şerif meali şöyledir: (Salihler, külfete girmez ve zahmet vermez.) [Dare Kutni] (Misafir için külfete girme, misafir üzülebilir. Misafirini üzen de, Allahü teâlâyı üzmüş olur.) [İbni Lâl] Böyle devamlı yapılan toplantılarda, sadece çay olacak diye baştan karar almalıdır. Çeşitli ikramlar olursa, diğerlerinin evlerine gidildiğinde, kendilerini benzer ikramlarda bulunmak zorunda hissedenler çıkabilir. Şunlar bunu yaptı, falanca yapmadı gibi dedikodulara da sebep olabilir. Toplantıya gölge düşürebilecek her çeşit işten uzak durmalıdır. Sadece çay olursa problem olmaz. Bu toplantıların haricinde, her zaman arkadaşlara çeşitli ikramlar yapılabilir, ziyafet verilebilir. Toplantı ile ikramı birbirine karıştırmamalıdır. Sohbette bulunmak Sual: Eskiden hocasına uzak olan; fakat onu çok seven bir talebe mi, yoksa hep sohbetlerde bulunan bir talebe mi daha çok feyz alırdı? CEVAP Elbette sohbetlerde bulunan daha çok feyz alırdı. Muhammed Masum hazretleri buyuruyor ki: Yanındakiyle uzaktaki hiç eşit olur mu? Veysel Karani, Resulullah’ı göremediği için, hiçbir Sahabinin derecesine ulaşamadı. Bizim yolumuzun esası sohbettir, beraber olmaktır. Aklı başında olan talip, üstadına olan muhabbeti miktarınca, onun kalbinden saçılıp kendisine gelen feyzlerden ve bereketlerden, uzakta iken de, alır. Sevgisi sebebiyle, uzaktan gelen feyzlerden alırsa da, marifete ve vilayet derecelerine kavuşmak için, sohbet şarttır. (3/153) İmam-ı Rabbani hazretleri de buyuruyor ki: Kalb, çok zaman his organlarına bağlıdır. Duygu organlarından uzak olanlar, kalbden de uzak olur. Hadis-i şerifte, (Göz görmeyince, gönülden de uzak olur) buyuruldu. (1/117) Sevgi yakınlık ister, kaçan mahrum kalırmış, Gözlerden ırak olan, gönülden de olurmuş. Sohbete gitmek Sual: Sohbete gitmenin ne faydası olur? CEVAP Çok faydası olur. İmam-ı Rabbani hazretleri, (Sohbetin fazileti, bütün faziletlerin üstündedir. Büyüklerin sohbetini ganimet bilmelidir) buyuruyor. Büyük zatlar, (Bu yolun temeli sohbettir) buyururdu. Günah lekeleriyle kalbi paslanan kimse, salihlerin sohbetinde bulunursa, kalbinin pası silinir, günah işlemesi zorlaşır, iyilik etme isteği artar. Sohbete giderken, her adımına sevab yazılır. Melekler, kanatlarını onun yoluna sererler. Gökteki kuşlar, yerdeki hayvanlar, denizdeki balıklar, onlar için dua ve istigfar ederler. Müslümanlar, Allah rızası için bir yere toplansalar, hiç konuşmasalar da yine çok sevab kazanırlar. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: (Azıcık fıkıh bilgisi öğrenmek, çok ibadet etmekten daha iyidir.) [Taberani] (Bir kimsenin işiteceği bir hikmetli söz, bir yıl ibadetten ve bir saat ilim meclisinde oturması, bir köle azat etmesinden hayırlıdır.) [Deylemi] (Müminin öğrendiği bir mesele, bir yıl ibadetten ve bir köle azat etmekten evladır. İlim öğrenen, kocasına itaat eden kadın, ana babasına iyilik eden evlat, peygamberlerle beraber, hesap görmeden Cennete girerler.) [İ. Râfiî] (İlim öğrenene, denizdeki balıklara kadar her şey istigfar eder.) [İ. Abdilber] (Melekler, ilim öğreneni sevdikleri için, kanatlarını onların üzerine gererler.) [İ. Abdilber] (Bazı melekler, Hak teâlâyı ananları görünce, kanatlarıyla onları, sevgiyle sararlar. Allahü teâlâ bu meleklere, “Şahit olun, bu kullarımı affettim” buyurur. Melekler, “İçlerinde başka bir iş için gelen günahkâr kötü biri var. Onu da mı affettin yâ Rabbi?” derler. Allahü teâlâ, “Evet, onu da affettim. İyilerle beraber olan kötü olmaz” buyurur.) [Buhari] Sohbet ehli âlim bulunmadığı zaman, eskiden yaşamış, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını okumak gerekir. (Kitap okumak, sohbetin yarısıdır) buyuruluyor. Yani, bir büyük zatın kitabını muhabbetle okuyan, sohbet etmiş gibi ondan istifade eder. Mürşid yoksa Sual: Hakiki mürşid bulunmadığı zaman ne yapmak gerekir? CEVAP Muhammed Parisa hazretleri buyuruyor ki: Yusuf-i Hemedani hazretlerine, (Mürşid-i kâmil bulunamadığı zaman ne yapmalı) denilince, (Her gün onların kitaplarını okumalı) buyurdu. (Risale-i kudsiyye) İmam-ı Rabbani hazretlerinin Mektubat’ını okuyan büyük nimetlere kavuşur. Hem doğru itikad bilgilerini ve temel fıkıh ölçülerini öğrenir, hem de Evliya zatları sevmenin önemini anlar, onların sevgisiyle, feyziyle kalbi temizlenir. Hakikat Kitabevi yayınlarının hepsi, böyle Ehl-i sünnet âlimlerinin kıymetli kitaplarıdır. Sohbet nedir? Sual: Sohbet nedir? CEVAP Sohbet, beraber olmak demektir. Birkaç salih kimse, bir araya gelip hiç konuşmadan otursalar, sohbet etmiş olurlar. Kalblerinden birbirine sevgi akımı başlar. Allah sevgisi yüksek olanın kalbinden alçak olanın kalbine feyz akar. Bu, bileşik kaplar gibidir. Bileşik kaplardaki sıvı, aynı seviyeye gelene kadar durdurulamadığı gibi, bu akıntı da durdurulamaz. Onun için herhangi bir bahane ile bir araya gelmeli. Bir araya gelince sohbete kavuşulmuş olur. Sohbette muteber bir kitap okunur, büyük zatlardan hürmetle bahsedilirse oraya rahmet yağar. Sohbette uyumak Sual: Yarım saatlik sohbete gidilse, uyuyanlar görülüyor. Uyumak edebe aykırı değil midir? CEVAP Evet, uyumak doğru değildir. Sohbette din büyüklerinden bahsedilince kalb temizlenir. Kalb temizlenince rahatlar ve uyku basar. Ama insan biraz kendini zorlarsa, uykusu gelse de uyumaz. Bu bakımdan uyumamaya dikkat etmelidir. Kasıtlı yapılan hile Sual: Bir arkadaş, (Büyüklerin sohbeti) diye bir yazı göndermiş. Orada, “Hikmet ehli zatlar, (İster kâfir ol, yeter ki kalb kırma) buyuruyor” ifadesi geçiyor. Büyük bir zat, böyle bir şey söyler mi? CEVAP Asla söylemez. Kâfir olunca her iş biter. Tarih boyunca böyle yanlış, dinimize aykırı sözleri, sanki o büyük zat yazmış gibi, büyüklerin kitapları arasına da sokmak istemişlerse de, ehli olanlar, bunu anlamıştır. Hazret-i Mevlana, sözlerinin değiştirilmemesi için Mesnevî’sini manzum olarak yazmıştır. Tercüme diye bildirilenlerde çok galiz hatalar, hattâ iftiralar var. Tercümelerine güvenmemelidir. (Büyüklerin sohbeti) denilen yazıyı bize de gönderdiler. İçinde büyük zatlara ait olmayan, dini yıkıcı çok şeyler vardır. İslam Ahlakı kitabında deniyor ki: Bazı sapıklar, (Başkasına kötülük yapma da, kendine ne yaparsan yap!) diyerek ibadetleri bırakıp, her günahı işlediler. Hattâ (İster kâfir ol, ister Kâbe’yi yak, istersen şarap iç, yalnız kırma kalb!) diyerek İslamiyet’ten ayrıldılar. Büyük zatların sözleri arasına kasten böyle sapık sözler karıştırıyorlar. Bunu Almanya’daki bir arkadaş göndermiş. Kendisine, bu yazıları nereden aldığı sorulunca, (Ben iki bin kişiyle mailleşiyorum. Kimin gönderdiğini bilemem) dedi. Biz de, daha çok kişiyle mailleşiyoruz. Ama böyle bir yazının nereden geldiğini biliyoruz. Her maili gönderenin ismi elbette bilinmez, ama kıymetli bir sohbet diye bildirilen bir maili gönderenin kim olduğunu bilmemek biraz tuhaf değil mi? Kimin elinde böyle dine aykırı sohbet varsa imha etmelidir. Kitap okuma sohbeti Sual: Herkes sohbet tertip edip, kitap okuyamaz mı? Büyüklerden duyduğunu anlatamaz mı? Kitap okuma sohbetine, bir mazeretle gelmeyene, ama doğru olan başka bir sohbete gidene, doğru yoldan çıkmış muamelesi yapmak uygun mudur? CEVAP Büyüklerden duyduğunu anlatmak da maharet ister. Hatırımızda yanlış kalabilir veya başka bir kelime kullanılır mânâyı bozar. Zata mahsus [kişiye özel] bir söz söylenmiştir, bunu genele yaymak yanlış olur. Orada bulunan bazıları için ilm-i siyaset icabı, o zamana ve şartlara göre söylenmiştir. Bunu her zaman her yerde anlatmak uygun olmaz. Hattâ suizanna, fitneye sebep olabilir. İşittiğimiz söz, kitaplara aykırıysa, yanlış anladığımız meydandadır. (Ben böyle duydum) diye kitaplara aykırı bir şeyi anlatmak da yanlış olur. Hele, (Falanca duymuş) diyerek ikinci ağızdan anlatmak daha yanlış olabilir. Ne maksatla söylendiği bilinmeyen sözü nakletmek uygun olmaz. Birkaç kişi toplanıp muteber bir kitap okumak, büyüklerin arzu ettiği sohbet olur. Bunu herkes yapabilir. Böyle bir sohbete, mazeretle gelmeyene bir şey denmez. Mazeretsiz, sohbetlere gitmemek, elbette uygun değildir. Dînî bilgileri öğrenmekten mahrum kalmamalıdır. Böyle sohbetlerden maksat, doğru olan kitapları okumak ve okutmaktır. Sohbetlerde sadece kitap okumalı, kendinden bir şey ilave etmemelidir. (Bizim sohbetimize gelen kurtulmuştur, gelmeyenin hâli haraptır) demek yanlış olur. Büyüklerden biri, sohbetle görevlendirdiği talebelerine, (Sohbetlerinizde ilahlık ve peygamberlik davasında bulunmayın!) der. Talebeleri şaşırınca, (Benim her dediğim olsun derseniz, ilahlık davasında bulunmuş olursunuz. Bana uymayan, sohbetimize gelmeyen Cehenneme gider derseniz, peygamberlik davasında bulunmuş olursunuz) buyurur. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: Sevdiklerimizden birine, izin vermekten maksat, imanın gevşediği, çok kimselerin yoldan çıktığı, din bilgilerinin unutulduğu, bu fırtınalı zamanda, Müslüman evlatlarına Allah yolunu göstermesi, kendisinin de, talebesiyle uğraşırken, onlarla birlikte, ilerlemesi içindir. Bu inceliği iyi anlamalı ve ömürde geri kalan birkaç günlük fırsatta, çalışarak, talebe ile birlikte, nimete kavuşmalıdır. Yoksa, bu izni, büyüklük ve olgunluk alameti sanıp, maksattan mahrum kalmamalıdır. (1/217) Sohbette, ayrı bir grup gibi olmak, sanki ayrı bir yol tutmuş gibi davranmak, şeyh gibi olmaya çalışmak, kendini ön planda tutmak uygun olmaz. Aksi takdirde bu hâl, büyüklerin karşısında varlık iddia etmek, haddini bilmemek, onlarla yarış etmek olur. Sohbeti düzenleyen kimse, hep kendi konuşmamalı, herkes rahatça konuşabilmelidir. Oradakileri talebe gibi değil, arkadaşı olarak görmelidir. Şeyh gibi davranmaktan çok sakınmalıdır. .

"Yolumuzun temeli sohbettir"

13 Kasım 2012 01:00

 

A -

A +

Sohbet, bir kere de olsa, berâber bulunmak demektir. Hazânetür-rivâyâtta diyor ki: "Din âliminin bir saat kadar sohbetinde bulunmak, yediyüz sene ibâdet etmekten daha hayırlı olduğu Mudmerâtta yazılıdır." Hazret-i Alî'nin, bizzat Resûlullah efendimizden işiterek bildirdiği hadis-i şerifte; (Kırk gün içinde bir âlim meclisinde bulunmayan bir kimsenin kalbi kararır. Büyük günâh işlemeye başlar. Çünkü ilim kalbe hayât verir. İlimsiz ibâdet olmaz. İlimsiz yapılan ibâdetin faydası olmaz!) buyuruluyor. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki: "EN LÜZUMLU ŞEY!.." "Dünyâ hayâtı pek kısadır. Bunu en lüzumlu şeyde kullanmak gerekir. Bu en lüzumlu şey de, kalbini toparlamış olanların yanında bulunmaktır. Hiçbir şey sohbet gibi faydalı değildir. Resûlullah efendimizin Eshâbı, sohbet ile, başkalarından dahâ üstün oldular. Peygamberlerden başka herkesten, hattâ Veysel Karânî'den ve Ömer Mervânî'den dahâ üstün oldular. Hâlbuki Veysel Karânî ile Ömer bin Abdül'azîz bin Mervân son dereceye yükselmişler ve sohbetten başka kemâlâtın hepsine varmışlardı. Bunun için, hazret-i Muâviye'nin yanılması, Resûlullahın sohbeti bereketi ile, o ikisinin doğru işlerinden dahâ hayırlı oldu. Bunun gibi, Amr ibni Âs'ın yanlış bir işi, o ikisinin şuûrlu işinden dahâ üstün oldu. Çünkü bu büyükler, Resûlullah'ı görmekle ve melekle birlikte bulunmakla, vahyi ve mu'cizeleri görmekle, îmânları görerek inanmak oldu. Bu saydığımız üstünlükler, bütün başka üstünlüklerin temelidir, kaynağıdır. Eshâb-ı kirâmdan başkası bunlara kavuşamamıştır. Veysel Karânî, sohbetin bu üstünlüklerini bilseydi, hiçbir şey onu sohbetten alıkoyamazdı. Bu üstünlüğe kavuşmak için her şeyi bırakırdı. Veysel Karânî hazretleri gönlü olduğu hâlde, Rusûlullah efendimizin yanında olmadığı için, yanında olanlardan en aşağıdakinin derecesine yükselemedi. Bunun için de, onun dağ kadar altın sadaka vermesi, bir avuç arpa sadakalarının sevâbı gibi olamadı. Hiçbir şeref, sohbet şerefi gibi olamaz!" Muhammed Ma'sûm hazretleri Mektûbât kitabında buyuruyor ki: "İnsanın Allahü teâlânın rızâsına kavuşmasına mâni olan en büyük perde, onun nefsidir. Nefsin aradan kalkması kitâp okumakla, işitmekle olmaz. İnsân-ı kâmilin sohbeti lâzımdır. Bu sohbet nasîb olmazsa, uzaklardan kalb ona bağlanırsa, çok sevilirse, onun kalbinden, feyzler, bereketler, muhabbet miktârınca, tâlibin kalbine akarak kemâle kavuşur. Hadîs-i şerîfte, (Kişi sevdiği ile berâberdir) buyuruldu. Evliyâ ile dünyâ menfaati için sohbet eden, bereketlerine kavuşamaz. Sohbet, insanı nefis ve şeytân şerrinden korur. Sohbetten istifâde için, inanmak, sevmek ve teslîm olmak lâzımdır." Huzeyfe-i Mer'aşî hazretleri, sık sık; (Sohbet az da olsa, tesir eder) hadîs-i şerifini okur ve dünyâ ehlinin sohbetinden kaçınırlarmış. Uzlette yani bir kenara çekilip hiç kimse ile görüşmemekte şöhret vardır ve şöhret de âfettir. Sohbet, Allahü teâlânın rızâsı ve Ondan, Onun sevdiklerinden bahsetmek için birlikte olmaktır. Hadis-i şerifte; (Fıkıh ilmi meclisinde bulunmak, bir senelik ibâdetten dahâ hayırlıdır) buyuruldu. Abdurrahmân Tâgî hazretleri, sohbetin fazîleti ile ilgili olarak buyuruyor ki: "HAYRET EDİYORUM" "Yolumuz sohbet yoludur. İnsanlara hayret ediyorum niçin sohbeti istemezler, niçin sohbet meclisine katılmazlar, niçin Allah adamlarının yanında bulunmazlar? Halbuki sohbet ehlinin ev sâhibi Allahü teâlâ, teşrîfâtçısı hazret-i Ali, sâkîsi yâni su dağıtanı Hızır aleyhisselâmdır. Şâyet sohbet etmek için yedi kişi bir araya gelse, yüksek makamlara erişirler ki, aralarında bir Allah dostunun varlığı umulur. Kur'ân-ı kerîm okumak ve sohbet, evlerden zulmeti giderir. Sohbet peşinde koşmayı severim. Nerede sohbet ehli varsa oraya gitmek isterim." Netice olarak, âhiret adamları ile, sâlihlerle görüşmeli, sohbet etmelidir. Sâlih kimse bulamayan, bunların kitâplarını arayıp, bulmalı, bunları okumalıdır. Çünkü din büyüklerinin kitaplarını okumak da, sohbetin yarısıdır. Bid'at sâhipleri ile, fâsıklarla arkadaşlık etmemeli, bunlarla oturmamalı, sohbet etmemelidir. Bahâeddîn Buhârî hazretlerinin buyurduğu gibi: "Bizim yolumuzun temeli sohbettir!"

 

"Sohbet peşinde koşmayı severim"

6 Ocak 2013 01:00

 

A -

A +

Sohbet; berâber olmak, birlikte, bir arada bulunmak anlamına gelmektedir. İnsanın, derece bakımından kendinin üstünde veya altında yahut akranı ile bir araya gelip, Allahü teâlânın ve Peygamber efendimizin beğendiği, hoşnud olduğu şeyleri konuşması da, sohbettir. Kişinin kendinden üstün olanla berâber olmasının hakîkati, o zâta hizmettir. Aşağısında olanla sohbetin gereği, onun hâllerinden bir noksanı gördüğünde onu îkâz edip, kusûrundan haberdâr etmektir. Aynı seviyede olan sohbet arkadaşlarının sohbetlerinin hakikati ise, başkalarının, yabancıların yanında birbirlerinin kusûrlarını görmezlikten gelmektir. Sohbet; Peygamber efendimiz veya Onun vârisleri ile, bir kerre de olsa, berâber bulunmak demektir. Hazânetür-rivâyâtda buyuruluyor ki: "Din âliminin bir sâat kadar sohbetinde bulunmak, yediyüz sene ibâdet etmekten dahâ hayırlı olduğu Mudmerât'ta yazılıdır. Resûlullah efendimiz; (Kırk gün içinde bir âlim meclisinde bulunmayan bir kimsenin kalbi kararır. Büyük günâh işlemeye başlar. Çünkü ilim kalbe hayât verir. İlimsiz ibâdet olmaz. İlimsiz yapılan ibâdetin faydası olmaz!) buyurmuştur." EN BÜYÜK ENGEL!.. Muhammed Ma'sûm hazretleri buyuruyor ki: "İnsanın Allahü teâlânın rızâsına kavuşmasına mâni olan en büyük hicâb, perde, onun nefsidir. Nefsin aradan kalkması kitâp okumakla, işitmekle olmaz. İnsân-ı kâmilin sohbeti lâzımdır. Bu sohbet nasîb olmazsa, uzaklardan kalb ona bağlanırsa, çok sevilirse, onun kalbinden, feyizler, bereketler, muhabbet miktârınca, tâlibin kalbine akarak kemâle kavuşur. Zira hadîs-i şerîfte; (Kişi sevdiği ile berâberdir) buyuruldu." İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Sohbeti ganîmet bilmelidir. Sohbetin üstünlüğü bütün üstünlüklerin ve kemâllerin üstündedir. Eshâb-ı kirâm, Resûlullah efendimizin daha ilk sohbetinde öyle şeyler kazanmışlardır ki, ümmet arasındaki velîlerin, bunlara en sonda kavuştukları bilinmektedir. Bunun içindir ki, Tâbiîn'in yani Eshâb-ı kirâmı görenlerin en üstünü olan Veysel Karânî hazretleri, hazret-i Hamzâ'yı şehid eden hazret-i Vahşî'nin, Resûlullah efendimizin bir kerecik sohbetinde bulunmakla yükseldiği mertebeye yetişememiştir. Çünkü sohbetin fazîleti bütün fazîletlerin ve kemâllerin üstündedir." Ebû Ali Sakafî hazretleri; "Bir kimse âlimlerin sohbetinde bulunur, fakat onlara hürmet etmezse, onlardaki feyiz ve bereketlerden mahrûm kalır. Onlardaki nûrlar kendisinde aslâ zuhûr etmez, görünmez" buyurmuştur. Ebü'l Hayr el-Akta hazretleri de; "Şerefli bir insan olabilmek için; edeb sâhibi olmak, farzları edâ etmek, sâlihlerle sohbet etmek ve fâsıklardan, açıkça günah işleyenlerden uzak durmak lâzımdır" buyurmaktadır. Şâh-ı Nakşibend Muhammed Behâeddîn-i Buhârî hazretleri buyurdu ki: "Bizim yolumuz, Allahü teâlânın gösterdiği kurtuluş yoludur. Çünkü bu yol, sünnete uymak ve Eshâb-ı kirâma tâbi olmaktır. Bu sebeble bizim yolumuzda az zamanda çok kazanç elde edilir. Fakat sünnete uymak ve riâyet etmek, sabır ve tahammül ister. Biz bizim yolumuza girenleri istersek cezbe, çekme ile, dilersek bir başka usûlle terbiye ederiz. Çünkü rehber olan âlim, bir tabibe, doktora benzer. Hastanın hastalığını, derdini tesbit eder ve ona göre ilâç verir. Bizim yolumuzda yalnız kalmak değil, sohbet esastır. Biz sonda ele geçecek şeyleri başa yerleştirdik." "YEDİ KİŞİ BİR ARAYA GELSE!" Netice olarak, Abdurrahmân Tâgî hazretlerinin bir sohbetinde, sohbetin fazîleti ile ilgili olarak buyurduğu gibi: "Yolumuz sohbet yoludur. İnsanlara hayret ediyorum niçin sohbeti istemezler, niçin sohbet meclisine katılmazlar, niçin Allah adamlarının yanında bulunmazlar? Halbuki sohbet ehlinin ev sâhibi Allahü teâlâ, teşrîfâtçısı hazret-i Ali, sâkîsi yâni su dağıtanı Hızır aleyhisselâmdır. Şâyet sohbet etmek için yedi kişi bir araya gelse, yüksek makamlara erişirler ki, aralarında bir Allah dostunun varlığı umulur. Cehrî, açıktan Kur'ân-ı kerîm okumak ve sohbet, evlerden zulmeti giderir. Onun için sohbet olunan evin sâhibi bildiği sûreleri açık olarak okusun. Sohbet peşinde koşmayı severim. Nerede sohbet ehli varsa oraya gitmek isterim. Mümkün mertebe, hiçbir sohbet ehlinin sohbetini kaçırmak istemem."

 

Sâlihlerle sohbet etmek

12 Mart 2013 01:00

 

A -

A +

Allahü teâlâ, insanlarda kendine yaklaşmak ve kendini tanımak istidâdını, kabiliyetini yaratmıştır. Bu istidâdın, kabiliyetin miktârı herkeste başkadır. Bu sebeple her Müslümanın, kendisine verilen kabiliyet miktarınca, Allahü teâlânın rızâsını, sevgisini kazanmak için çalışması lâzımdır.

Bunun için öncelikle doğru bir îmâna sahip olmalı, itikâdını ehl-i sünnet itikâdına göre düzeltmelidir. Sonra farzları, vâcipleri yapmalı, harâmlardan, şüphelilerden kaçınmalı ve her zamân Allahü teâlâyı zikretmelidir. Hadîs-i şerîfte;

(Cennettekiler, en çok, dünyâda Allahü teâlâyı zikretmeden geçirdikleri zamânlar için üzülürler) buyuruldu. 

 

EN LÜZUMLU ŞEY!..

Bunun için, boş zamânlarda hep Kelime-i tevhidi çokça okumalıdır. Bundan sonra kalan zamânlarda, âhıret adamları ile, sâlihlerle görüşmeli, sohbet etmelidir. Sâlih kimse bulamayan, bunların kitâplarını arayıp, bulmalı, bunları okumalıdır. Mürtedlerle, bid'at sâhipleri ile, fâsıklarla arkadaşlık etmemeli, bunlarla oturmamalıdır. Harâm işleyenlere fâsık denir. Din câhilleri ile, dünyâya düşkün olanlarla görüşmemelidir. Bunlarla görüşmek, insanın bâtınını yani kalbini, rûhunu harâb eder. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Dünyâ hayâtı pek kısadır. Bunu en lüzûmlu şeyde kullanmak gerekir. Bu en lüzûmlu şey de, kalbini toparlamış olanların yanında bulunmaktır. Hiçbir şey sohbet gibi faydalı değildir. Resûlullah efendimizin Eshâbı, sohbet ile, başkalarından dahâ üstün oldular. Peygamberlerden başka herkesten, hattâ Veysel Karânî'den ve Ömer Mervânî'den dahâ üstün oldular. Hâlbuki Veysel Karânî ile Ömer bin Abdül'azîz bin Mervân son dereceye yükselmişler ve sohbetten başka kemâlâtın hepsine varmışlardı. Bu büyükler, Resûlullahı görmekle, melekle birlikte bulunmakla, vahyi ve mu'cizeleri görmekle, îmânları görerek inanmak oldu. Bu saydığımız üstünlükler, bütün başka üstünlüklerin temelidir, kaynağıdır. Eshâb-ı kirâmdan başkası bunlara kavuşamamıştır. Veysel Karânî, sohbetin bu üstünlüklerini bilseydi, hiçbir şey onu sohbetten alıkoyamazdı. Bu üstünlüğe kavuşmak için her şeyi bırakırdı."

Birleşik kaplar gibi, mü'minler bir araya geldiği zaman istese de istemese de Allahü teâlânın sevgisi mutlaka kalbden kalbe geçer. Ancak, üç kişi bundan istifâde edemez: 

Birincisi; Allahü teâlâya inanmayan, inkâr eden kâfirler.

İkincisi; üstadları Peygamber efendimize kadar silsile yolu ile ulaşan hocasını inkâr edenler.

Üçüncücü; üstadları Peygamber efendimize kadar silsile yolu ile ulaşan hocasını imtihân etmeye, denemeye kalkanlar.

Bu üç sınıfın kalbine aşk, muhabbet giremez, kalbleri kararır. Bunlar etrafına zarar verir. Hatta kabirlerinden bile zulmet gelir. Onun için Peygamber efendimiz, ilk zamanlar eshâb-ı kirâma kabir ziyâretini yasak etmiş, daha sonra Müslümanlar da vefât ettikten sonra serbest bırakmıştır. 

Okunacak kitaplara da çok dikkat etmelidir. Çünkü kitabın içindekilerden daha çok yazarı mühimdir. Kalbden çıkanlar kalblere tesir eder. İtikâdı bozuk olan insanların yazdığı kitapları okuyanlar, yazarından etkilenip itikâdı bozulabilir. Din Büyükleri;

"Pis borudan şifâ gelmez" buyurmuşlardır. Vücûdumuzun gıdâsını almakta dikkat ettiğimiz gibi rûhumuzun gıdâsını almakta da dikkat etmeliyiz, hatta daha çok dikkatli olmalıyız. Rûhun gıdâsı ilimdir, dindir, ibâdetlerdir. Bedene bozuk gıdâ alan ölür, fakat rûha bozuk gıdâ alan, îmânını kaybeder. Yemeğin nasıl ki temiz olmasına dikkat ediyorsak, okuyacağımız kitabı da iyi seçmeliyiz. Yazan, yazdığından önemlidir.

 

AZ BİR ZAMAN BİLE!..

Netice olarak, evliyanın, sâlihlerin sohbetinde bulunmak, zikirden ve diğer nâfile ibâdetden dahâ faydalıdır. Eshâb-ı kirâm, birbirlerini görünce, biraz benimle otur. İmânımı tâzeleyeyim derlerdi. Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri; 

"Evliyâ yanında geçen az zamân, faydalıdır yüz yıllık takvâdan" buyurmuştur.

Muhammed Pârisâ hazretleri, Risâle-i kudsiyye kitâbında buyuruyor ki:

"Yûsuf-i Hemedânî hazretlerine, kâmil, olgun bir rehber bulamazsak, ne yapalım dediler. Her gün onların kitâplarını okuyunuz buyurdu. Şimdi, selâmete, saâdete kavuşmak için, İmâm-ı Rabbânî hazretlernin Mektûbât kitâbını okumalıdır."

 

"Sâdıklar ile berâber bulununuz!"

2 Nisan 2013 01:00

 

A -

A +

Allahü teâlânın sevgisine kavuşmak için çalışana sâlih denir. Bu sevgiye kavuşmuş olana ârif veyâ velî denir. Başkalarının da kavuşmalarına vâsıta olana  mürşid, bunların üçüne de sâdık denir. 

İslâmiyete uyan kimseye Müslümân denir. Allahü teâlâ, Müslümânların, birbirlerini sevmelerini, inkâr edenleri de sevmemeyi emretti. Bunun için, Hubb-i fillah yani Allahı sevenleri sevmek ve Buğd-i fillah yani Allahü teâlânın düşmanlarını sevmemek, îmânın şartı oldu.Tövbe sûresinin 119. âyetinde meâlen;

(Ey îmân edenler! Allahü teâlânın râzı olmadığı işlerden sakınınız ve sâdıklar ile berâber bulununuz!) buyurulmuştur.

Bu âyet-i kerîme, sâdıklarla, sâlihlerle yani iyi kimselerle berâber olmayı emretmektedir. Dînimiz, âlim, evliyâ ile berâber bulunmayı, Resûlullah efendimizin yolunu bunlardan öğrenmeyi istemektedir. Peygamber efendimiz;

(Sâlihler düşünüldüğü, zikedildiği zamân, Allahü teâlâ merhamet eder) buyurmuştur. Hazret-i Ebû Bekir;

"İnsanlara ihsân etmek ve sâlihler ile berâber bulunmak  fazilettir" buyuruyor. Hazret-i Alî ise; 

"En iyi rehber sâlih amellerdir. Arkadaşın iyisi, güzel huydur. Terbiye edicilerin en iyisi ölümdür" buyurmuştur.

 

GAM, KEDER VE ÜZÜNTÜ!..

Ahmet Siyâhî hazretleri, oğluna hitaben yaptığı nasihatte buyuruyor ki:

"Ey oğul! Dünyâya sarılmış ona gönül vermiş olanlarla bulunma. Onlarla sohbet ve berâberlik gam, keder ve üzüntü getirir. Bu, tecrübe ile sâbittir. Onlar senden faydalanırlar ise de sen onlardan faydalanamazsın. Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uymayan, nefsinin arzu ve isteklerine uymuş kimselerle berâber olma. Böyle kimseler gizli düşman olup, insanın yüzüne karşı dalkavukluk yaparlar, gıyabında, arkadan ise aleyhinde bulunurlar. Onların yanına gelerek oturmalarına bakıp aldanma. Maksatları senden mânen faydalanmak olmayıp dünyâlık maksatlarına, mal ve mevki elde etmeye seni vesîle, âlet etmek içindir. Bir kusur ettiğinde, hakkında kötülük düşünenlerin ve düşmanlarının en azılısı olurlar. Zamânındaki insanları tecrübe ettiğinde, onlarda bundan başka bir özellik bulmayacaksın.

Ey oğul! Sana sadâkat, bağlılık iddiasında bulunanların, yaptıkları iyilikleri başına kaktıklarını görürsün. Çünkü sadâkat ve bağlılık adına yaptıkları az bir iyilik karşılığında ağır, pek fazla bir hizmet ve karşılık beklerler, çok şey ümit ederler. Bu ümitlerine bir defa olsun müsaade etmezsen derhal, gösterdikleri sevgi, sadâkat ve bağlılıklarını bırakırlar. Çok defa onların isteklerinden yakanı kurtaramaz, arzularının hâsıl olması yolunda boşuna dînini ve şerefini fedâ etmiş, yüz suyu dökmüş olursun.

Ey oğul! Eğer sana hakîkî dost arkadaş lâzım ise, Allah için sevenlerle beraber ol. Böyle kimselerden dostluk ve kardeşlik bağı kurduğun kimseye, muhtaç olduğunda ihtiyacından fazla malın varsa ver. Yahut onu kendinle beraber tut veya kendine tercih et. Beraber olduğunuzda ve arkasından ayıplarını ört ve gizle. Kusuru olduğunda sabır ve tahammül et. Hayatta iken ve vefat ettiğinde onu hayırla an.

Herkese bilhassa sana karşı olanlara yumuşaklık, alçak gönüllülük, güler yüzlülük ile davranmaya gayret et. 

Sana, Rabbinden alıkoyan dünyalığa makam ve mevkiye kalbinin meyletmemesini tavsiye ederim. Çünkü nefis, hevâ, nefsin arzu ve istekleri, şeytan ve dünya, insanın dört düşmanı olup, herbirine karşı kullanılacak harb âletleri vardır.

 

SONSUZ OLARAK ÖLMEK!..

Nefsin silahı tokluk, hapishanesi açlıktır. Hevânın silahı, çok konuşmak; sükût, konuşmamak ise, onun zindanıdır. 

Dünyânın silahı insanlarla fazla berâber olmak, onlar arasında fazla bulunmak, çâresi yalnızlık ve onlardan uzak kalmaktır. Şeytanın silâhı gaflet yâni Allahü teâlâyı unutmak; ona karşı tedbîr, Allahü teâlâyı anmak ve hatırlamak, Onun büyüklüğünü düşünmektir. Zikir, Allahü teâlâya kavuşmakta en kısa yoldur."

Netice olarak, dünyâya düşkün olanlarla arkadaşlık etmek, onlarla görüşmek, öldürücü zehirdir. Bu zehirle öldürülen kimse, sonsuz olarak ölür. Onlarla görüşmekten, arslandan kaçar gibi, hattâ dahâ çok kaçmalıdır. Arslan insanın yalnız cânını alır. Bu da, âhırette faydalı olur. Dünyâya düşkün olanlarla berâber olmak ise, insanı sonsuz felâkete ve zarara sürükler.

.

Sâdık dostlar arasında yaşa!"

15 Ocak 2012 01:00

 

A -

A +

Sâdık, emîn, güzel huylu olan dostlar, arkadaşlar, insanı tehlikelerden, korkulardan muhâfaza ederler, korurlar. Kötü huylu olanlar ise, insanın ayıplarını arayıp, yüzüne çarparlar. İyi, sâdık olanlar ise, insanın ayıplarını pek görmezler. Tevbe sûresinin 120. âyetinde meâlen; (Ey mü'minler! Dâimâ, her zamân, sâdıklar ile birlikte bulunun!) buyurulmaktadır. Böyle sâdık bir arkadaş, bir dost bulmak çok zor ise de, imkânsız da değildir. Hazret-i Ömer buyuruyor ki: "Sâdık dost bul ve onların arasında yaşa! Dürüst ve samimi arkadaşlar, genişlikte süs ve ziynet; darlıkta yedek sermayedirler. Dostunun sana düşen işini güzelce gör ki, lüzumunda sana daha güzeli ile karşılıkta bulunsun. Düşmanından uzaklaş, her dosta bel bağlama, ancak emin olanları seç. Emin olanlar, Allahü teâlâdan korkanlardır. Kötü insanlarla düşüp kalkma, onlardan kötülük öğrenirsin. Onlara sırrını verme, ifşâ ederler. İşlerini, Allahü teâlâdan korkanlara danış ve onlarla istişâre et!" "AYIBINI BAŞKASINA SOR!" İbrâhim bin Edhem hazretleri birisiyle arkadaş olur. Bu arkadaşlıkları bir müddet devam edip, zaman gelip ayrılmaları icâb edince, arkadaşı; -Efendim, uzun zaman arkadaşlık ettik. Bir ayıbımı görmüşseniz söyleyin bir daha yapmayayım der. İbrâhim bin Edhem hazretleri cevâbında; -Kardeşim sende bir ayıp görmedim. Ben sana dâima sevgi gözü ile baktım. Onun için seni hep iyi buldum. Senden gördüklerim hep iyi şeylerdi. Ayıp arıyorsan başkalarına sor, buyururlar. Muhabbet, sevmek, hep berâber olmayı istemek, berâber olmaktan zevk, lezzet duymak demektir. İnsan sevdiğini hiç unutmaz. Muhabbetin yeri ise kalbdir. Hadis-i şerifte; (Herkes, âhırette, dünyâda iken sevmiş olduğu kimselerle berâber bulunacaktır) buyuruldu. Hâtim-i Esam hazretleri buyuruyor ki: "İnsanlara baktım, herkes, bir şeyi seçmiş gördüm ve bu sevgililerin çoğu, onlara ölüm yatağına kadar, bazıları öldüğü vakte kadar, bazıları da, mezâra girinceye kadar, arkadaşlık ediyor ve sonra onları yalnız ve zavallı olarak bırakıp ayrılıyorlar, gördüm. Onunla berâber kimse mezâra girmiyor, dert ortağı olmuyor. Bu hâli görünce, düşündüm ve kendime dedim ki: Dünyâda öyle bir dost seçmeliyim ki, mezâra benimle gelsin, bana orada arkadaşlık etsin!.. Aradım, taradım, Allahü teâlâya yapılan ibâdetlerden başka böyle sâdık bir sevgili bulunmadığını gördüm. Dost olarak onları seçtim ve onlara sarıldım..." Sohbet, bir kerre de olsa, berâber bulunmak demektir. Hazânetür-rivâyâtta buyuruluyor ki: "Din âliminin bir sâat kadar sohbetinde bulunmak, yedi yüz sene ibâdet etmekten dahâ hayırlıdır. Hadis-i şerifte, (Kırk gün içinde bir âlim meclisinde bulunmayan bir kimsenin kalbi kararır. Büyük günâh işlemeye başlar. Çünkü ilim kalbe hayât verir. İlimsiz ibâdet olmaz. İlimsiz yapılan ibâdetin faydası olmaz!) buyuruldu" "SAKIN! ÇOK SAKIN!.." İmâm-ı Rabbânî hazretleri bir talebesine hitaben buyuruyor ki: "Dünyâya düşkün olanlarla arkadaşlık etmek, onlarla görüşmek, öldürücü zehirdir. Bu zehirle öldürülen kimse, sonsuz olarak ölür. Aklı olana bir işâret yetişir demişlerdir. Biz ise, açıkça ve üzerine düşerek anlatıyoruz. Bunların yağlı, tatlı yemekleri, kalbin hastalığını arttırır. Kalbin iyiliği, hastalıktan kurtulması nasıl düşünülebilir? Sakın! Sakın! Çok sakın! Onlarla görüşmekten, arslandan kaçar gibi, hattâ dahâ çok kaçmalıdır. Arslan insanın yalnız cânını alır. Bu da, âhırette faydalı olur. Dünyâya düşkün olanlarla berâber olmak ise, insanı sonsuz felâkete ve zarara sürükler. Onlarla konuşmaktan, onların lokmalarını yemekten ve onları sevmekten ve onları görmekten sakınmalıdır." Netice olarak, iyi, sâdık, emîn ve güzel huylu olanlarla dost, arkadaş olmalıdır. Çünkü böyle dostlar, insanı tehlikelerden, korkulardan muhâfaza ederler, korurlar. İbrâhim Havvâs hazretlerinin buyurduğu gibi: "İyi insanların, bütün varlığı ile bağlı olduğu murâdı, maksadı, Allahü teâlâdır. Bunun için doğru, sâdık, kimselerle arkadaş olmalıdır."

.
 

XXXXXXXXX


 

Kur'ân-ı kerîm, nazm-ı ilâhîdir

23 Ocak 2012 01:00

 

A -

A +

Nazm; sözlük anlamı olarak, dizme, tertipleme, sıraya koyma, vezinli kafiyeli söz anlamındadır. İncileri ipliğe dizmeye ve kelimeleri de, inci gibi, yan yana dizmeye nazm denilmiştir. Şiirler, birer nazmdır. Kur'ân-ı kerîm, nazm-ı ilâhîdir. Kur'ân-ı kerîmin kelimeleri Arabîdir. Fakat, bu kelimeleri yan yana dizen, Allahü teâlâdır. Bu kelimeler, insan sözü ve insan dizisi değildir. Muhammed aleyhisselâm, Allahü teâlâ tarafından, mübârek kalbine bildirilen şeyleri, Arapça olarak anlatırsa, bunlar Kur'ân-ı kerîm yani âyet-i kerime olmaz. Bunlara hadîs-i kudsî denir. Kur'ân-ı kerîmdeki Arabî kelimeler, Allahü teâlâ tarafından dizilmiş olarak âyetler hâlinde gelmiştir. Cebrâîl aleyhisselâm, bu âyetleri, bu kelimelerle ve bu harflerle okumuş, Muhammed aleyhisselâm da, mübârek kulakları ile işiterek, ezberlemiş ve hemen eshâb-ı kirâma okumuştur. MU'CİZELERİN EN BÜYÜĞÜ Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmi Kureyş kabîlesinin lügati, dili ile, harf ve kelime olarak göndermiştir. Bu harfler mahlûktur, sonradan yaratılmıştır. Bu harf ve kelimelerin mânâsı, kelâm-ı ilâhîyi taşımaktadır. Bu harflere, kelimelere Kur'ân denir. Kelâm-ı ilâhîyi gösteren mânâlar da Kur'ândır. Bu kelâm-ı ilâhî olan Kur'ân, mahlûk, sonradan yaratılmış değildir. Allahü teâlânın, başka sıfatları gibi, ezelî ve ebedîdir, sonsuzdur. Kur'ân-ı kerîm, Kadir gecesinde inmeye başlamış ve hepsinin inmesi 23 sene sürmüştür. Tevrât, İncîl ve bütün kitâplar ve Suhuf denilen sahîfeler ise, hepsi birden, bir defada inmiştir. Bunların hepsi de, insan sözüne benziyordu ve lafızları mu'cize değildi. Onun için çabuk bozuldu, değiştirildiler. Kur'ân-ı kerîm ise, Muhammed aleyhisselâmın mu'cizelerinin en büyüğüdür ve insan sözüne benzememektedir. Cebrâîl aleyhisselâm her sene bir kerre gelip, o âna kadar inmiş olan Kur'ân-ı kerîmi, Levh-il-mahfûzdaki sırasına göre okur, Peygamber efendimiz dinler ve tekrâr ederdi. Âhırete teşrîf edeceği sene, Cebrâîl aleyhisselâm iki kere gelip, tamâmını okudular. Muhammed aleyhisselâm ve Eshâb-ı kirâmdan çoğu, Kur'ân-ı kerîmi tamâmen ezberlemişti. Bâzıları da, bâzı kısımları ezberlemiş, birçok kısımlarını yazmışlardı. Muhammed aleyhisselâm, âhırete teşrif ettiği sene, halîfe olan hazret-i Ebû Bekir, Kur'ân-ı kerîmi ezbere bilenleri toplayıp ve yazılı olanları getirtip bir heyete, bütün Kur'ân-ı kerîmi, kâğıt üzerine yazdırdı. Böylece, Mushaf denilen bir kitâp meydâna geldi. 33 bin Sahâbî bu Mushafın her harfinin, tâm yerinde olduğuna söz birliği ile karâr verdi. Kur'ân-ı kerimdeki sûreler, net olarak belli değildi. Üçüncü halîfe hazret-i Osmân, hicretin 25. senesinde, sûreleri birbirinden ayırdı ve yerlerini belirleyerek sıraya koydu. Altı tâne dahâ Mushaf yazdırıp, birini Medîne'de bırakarak, diğerlerini, Bahreyn, Şâm, Mısır, Kûfe, Yemen, Mekke'ye gönderdi. Bugün, bütün dünyâda bulunan mushaflar, hep bu, hazret-i Osman zamanında yazılan yedi nüshadan yazılıp, çoğalmıştır. Aralarında bir nokta farkı bile yoktur. YÜZONDÖRT SÛRE VAR Kur'ân-ı kerîmde 114 sûre ve 6236 âyet vardır. Âyetlerin sayısının 6236'dan az veyâ dahâ çok olduğu da bildirildi ise de, bu ayrılıklar, büyük bir âyetin, birkaç küçük âyet sayılmasından veyâ birkaç kısa âyetin, bir büyük âyet, yâhut sûrelerin başındaki Besmelelerin bir veyâ ayrı ayrı âyet sayılmasından ileri gelmiştir. Netice olarak, her şâirin, nazm yapmak kâbiliyeti başkadır. Meselâ, Mehmed Âkif'in ve Nâbî'nin şiirlerini iyi bilen usta bir edebiyâtçıya, Mehmed Âkif'in, son yazdığı bir şiirini götürüp, bu, Nâbî'nin şiiridir dense, bu şiiri, hiç işitmemiş olduğu hâlde, okuyunca; "Yanılıyorsunuz! Ben Nâbî'nin ve Mehmed Âkif'in, şiir yazma kabiliyetlerini iyi bilirim. Bu şiir Nâbî'nin değil, Mehmed Âkif'indir" demez mi? Elbette der. İki Türk şâirinin Türkçe kelimeleri nazmetmesi, dizmesi çok farklı olduğu gibi, Kur'ân-ı kerîm de hiçbir insan sözüne benzemez. Kur'ân-ı kerîmin insan sözü olmadığı tecrübe ile de isbât edilmiştir.

.

Kur'ân-ı kerîmi anlamak

24 Ocak 2012 01:00

 

A -

A +

Kur'ân-ı kerimdeki herhangi bir âyetin ma'nâsını anlamak demek, Allahü teâlânın, bu âyette, ne demek istediğini anlamak demektir. Bu âyetin herhangi bir tercümesini okuyan kimse, Allahü teâlânın murâdını değil, tercüme edenin, anladığını öğrenir. Nakli esas almayan bütün tercümeler, Allahü teâlânın dediği değil, tercüme edenin, anladım sanarak, kendi kafasından anlatmak istediğidir. Köylüye âit bir kanûnu, hükûmet, doğruca köylüye göndermez. Çünkü köylü okuyabilse bile, anlayamaz. Bu kanûn önce, vâlîlere gönderilir. Vâlîler, iyi anlayıp, îzâhını ekleyerek, kaymakamlara, bunlar da dahâ açıklayarak, muhtârlara anlatır. Muhtâr, yalnız okumakla anlayamaz. Muhtâr da, ancak, köylü dili ile, köylüye söyler. İşte, Kur'ân-ı kerîm de, ilâhi hükümlerdir, kanûn-ı rabbânîdir. Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde kullarına saâdet yolunu göstermiş ve kendi kelâmını insanların en yükseğine göndermiştir. Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsını, yalnız Muhammed aleyhisselâm anlar. Başka kimse, tâm anlayamaz. Eshâb-ı kirâm, ana dili olarak Arabî bildikleri, edîb ve belîğ oldukları hâlde, bâzı âyetleri anlayamaz, Resûlullah efendimize sorarlardı. Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsını yalnız Muhammed aleyhisselâm anlamış ve hadîs-i şerîfleri ile bildirmiştir. Kur'ân-ı kerîmi tefsîr eden Odur. Doğru tefsîr kitâbı da, Onun hadîs-i şerîfleridir. RESÛLULLAHA SORARLARDI Eshâb-ı kirâm, hattâ Cebrâîl aleyhisselâm dahî, Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsını, sırlarını, Resûlullah efendimize sorardı. Resûlullah efendimizin, Kur'ân-ı kerîmin hepsinin tefsîrini Eshâbına bildirdiğini imâm-ı Süyûtî hazretleri haber vermektedir. Din âlimlerimiz, uyumayarak, dinlenmeyerek, istirâhatlerini fedâ ederek, Peygamber efendimizin açıklamaları olan bu hadîs-i şerîfleri toplayıp, tefsîr kitâplarını yazmışlardır. Beydâvî tefsîri bunların en kıymetlilerindendir. Bu tefsîr kitâplarını da anlayabilmek için, otuz sene durmadan çalışıp, yirmi ana ilmi, iyi öğrenmek lâzımdır. Bu yirmi ana ilmin kolları, seksen ilimdir. Ana ilimlerden biri, Tefsîr ilmidir. Bu ilimlerin ayrı ayrı âlimleri ve çok kitâpları vardır. Bugün kullanılan ba'zı Arabî kelimeler, fıkıh ilminde başka ma'nâya, tefsîr ilminde ise dahâ başka ma'nâya gelmektedir. Hattâ aynı bir kelime, Kur'ân-ı kerîmdeki yerine, aldığı edâtlara göre, başka ma'nâlar bildirmektedir. Bu geniş ilimleri bilmeyenlerin, bugünkü Arapçaya göre, yaptıkları Kur'ân tercümeleri, Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsından bambaşka bir şey olmaktadır. Seksen ilmi iyi bilenler, tefsîrleri anlayıp, bu konuları bilmeyenlere bildirmek için, çeşitli derecedeki insanlara göre, binlerle kitâp yazmışlardır. Mevâkib, Tibyân ve Ebülleys gibi, Türkçe kıymetli tefsîrler, bu kitâplardandır. Yeni yazılan Türkçe tefsîrlerin ve ilmihâllerin, en kıymetlisi sanılanlarında bile, şahsî düşünceler bulunmakta, okuyanlara zararı, faydasında çok olmaktadır. Hele din düşmanlarının, bid'at sâhiplerinin, Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsını bozmak için yaptıkları tefsîr ve tercüme kitâpları, birer zehirdir. Bunları okuyan genç zihinlerde, birtakım şüpheler, itirâzlar hâsıl oluyor. Din bilgisi az olanların, İslâmiyyeti öğrenmek için, tefsîr ve hadîs-i şerîf okuması uygun değildir. Çünkü Kur'ân-ı kerîmi ve hadîs-i şerîfi yanlış anlamak veyâ şüphe etmek, insanın îmânını giderir. ARAPÇA BİLMEK YETMEZ!.. Yalnız Arapça bilmekle, tefsîr ve hadîs anlaşılmaz. Arapça bilenleri, din âlimi sanan, aldanır. Beyrut ve başka yerlerde ana dili Arapça olan, Arap edebiyâtını iyi bilen, çok papaz var. Fakat, hiçbirinin İslâmiyyetten haberi yoktur. Netice olarak, Kur'ân-ı kerîmin hakîkî ma'nâsını anlamak, öğrenmek isteyen bir kimse, din âlimlerinin kelâm, fıkıh ve ahlâk kitâplarını okumalıdır. Bu kitâpların hepsi, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden alınmış ve yazılmıştır. Kur'ân tercümesi diye yazılan kitâplar, doğru ma'nâ veremez. Okuyanları, bunları yazanların fikirlerine, düşüncelerine ve maksatlarına esîr eder ve dinden ayrılmalarına sebep olur

.

Kur'ân-ı kerîmden din öğrenmek

17 Mayıs 2015 01:00

 

A -

A +

İmam-ı Şa'rânî hazretleri buyur?du ki: "Hadîs-i şerîfler, Kur'ân-ı kerîmi açıklamaktadır. Mezheb imâmları, sünneti açıklamışlardır. Din âlimleri de, mezheb imâmlarının sözlerini açıkladılar."

Resûlullah efendimiz, abdestin nasıl alınacağını bildirmeseydi, nasıl abdest alınacağını Kur'ân-ı kerîmden çıkaramazdık. Namazların kaç rekat olduklarını ve orucun, haccın, zekâtın hükümlerini, nisâb miktarlarını, şartlarını, farzlarını ve sünnetlerini, Kur'ân-ı kerîmden çıkaramazdık. Kur'ân-ı kerîmde mücmel, kapalı olarak bildirilen hükümlerin hepsi böyledir. Bu konuda Abdülvehhâb-ı Şa'rânî hazretleri buyuruyor ki:
"Hadîs-i şerîfler, Kur'ân-ı kerîmi açıklamaktadır. Mezheb imâmları, sünneti açıklamışlardır. Din âlimleri de, mezheb imâmlarının sözlerini açıkladılar. Kıyâmete kadar da böyle olacaktır. Hadîs-i şerîfler olmasaydı, suları, tahâreti, namazların kaç rekat olduklarını, rükû ve secdede okunacak tesbîhleri, bayram ve cenaze namazlarının nasıl kılınacağını, zekât nisâbını, orucun, haccın farzlarını, nikâh bilgilerini, hiçbir âlim, Kur'ân-ı kerîmde bulamaz ve öğrenemezdi. İmrân bin Hasîn hazretlerine birisi;
-Bize yalnız Kur'ân'dan söyle deyince;
-Ey ahmak! Kur'ân-ı kerîmde, namazların kaç rekat olduğunu bulabilir misin? dedi. Hazret-i Ömer'e;
-Farzların seferde kaç rekat kılınacağını Kur'ân-ı kerîmde bulamadık dediklerinde;
-Allahü teâlâ, bize, Muhammed aleyhisselâmı gönderdi. Biz, Kur'ân-ı kerîmde bulamadıklarımızı, Resûlullahtan gördüğümüz gibi yapıyoruz. O, seferde, dört rekat farzları iki rekat kılardı. Biz de öyle yaparız buyurdu.
Din imâmlarının hiçbir sözü, İslâmiyetin dışında değildir. Çünkü her biri hem hakîkatte, hem de dinin hükümlerinde âlimdirler.
Resûlullah efendimiz Kur'ân-ı kerîmde icmâlen yâni kısa ve kapalı olarak bildirilenleri açıklamasaydı, Kur'ân-ı kerîm kapalı kalırdı. Resûlullah efendimizin vârisleri olan mezheb imâmlarımız da, hadîs-i şerîflerde mücmel, kapalı olarak bildirilenleri açıklamasalardı, sünnet-i nebeviyye kapalı kalırdı. Böylece, her asırda gelen âlimler, Resûlullah efendimize tâbi olarak, mücmel, kapalı olanları açıklamışlardır. Allahü teâlâ, Nahl sûresinin 44. âyetinde meâlen; (İnsanlara indirdiğimi onlara beyân edesin) buyurdu. Beyân etmek, Allahü teâlâdan gelen âyetleri, başka kelimelerle anlatmak demektir. Ümmetin âlimleri de, âyetleri beyân edebilselerdi ve Kur'ân-ı kerîmden hüküm çıkarabilselerdi, Allahü teâlâ Peygamberine, sana vahiy olunanları tebliğ et der, beyân etmesini emretmezdi."
Netice olarak dinimizi, fıkıh, nakli esas alan ilmihâl kitaplarından öğrenmeliyiz. İbâdet ve kazanç ilimlerini öğrenmek farzdır. Daha fazlasını öğrenmek efdaldir. Fıkıh öğrenmeyip, hadîs, tefsîr öğrenmek, iflâs alâmetidir.

 

Dinimizi, doğru kitaplardan öğrenmeli

29 Ocak 2012 01:00

 

A -

A +

Dünyanın neresinde olursa olsun, her insana önce lâzım olan şey, dînini, îmânını öğrenmektir. Din, eskiden İslâm âlimlerinden kolayca öğrenilirdi. Şimdi, âhir zamân olduğu için, hakîkî din âlimi bulmak çok zorlaştı. Kendini âlim zanneden câhiller, din adamı olarak her tarafa yayıldı. Şimdi dîni, îmânı doğru olarak öğrenmek için tek çâre, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitâplarını okumaktır. Hadis-i şerifte; (İlim öğreniniz! İlim öğrenmek ibâdettir. İlim öğretene ve öğrenene cihâd sevâbı vardır. İlim öğretmek, sadaka vermek gibidir. Âlimden ilim öğrenmek, teheccüd namâzı kılmak gibidir) buyuruldu. DİN ÂLİMİ OLMAK İÇİN!.. Din âlimi olmak yani dinde söz sâhibi olmak için, ictihâd derecesine yükselmek lâzımdır. Zamanımızda böyle bir âlim yok gibidir. Şimdi, âlim olmayanlar, çeşitli maksatlarla, din kitapları yazıyor, âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflere, çala kalem, mânâlar verip, Allahü teâlâ böyle söylüyor, Peygamber böyle emrediyor diyerek, İslâmiyyeti oyun hâline sokuyorlar. Böyle din kitâplarını almamalı, okumamalıdır. Din âlimlerinin sözlerini değiştirmeden yazan kitâp bulup okumak lâzımdır. Böyle din kitâbı da, yok değil ama yok gibi olmuştur. Din büyüklerinin ismini koyarak, onlardan tercüme diyerek satılan kitapların çoğunda, ilâveler, değiştirmeler veyâ çıkarmalar yapılmakta ve bu kitâplar da, zararlı şekle sokulmaktadır. Bir odanın her tarafı raf olsa, raflarda da binlerce kitap bulunsa, bir kimse de, bu kitapların hepsini okusa, eğer bu doğru bu yanlış diyemiyorsa, bu kimse âlim değildir. İlim öğrenmekten maksat, neyin doğru, neyin yanlış olduğunu yani hakkı bâtıldan ayırmaktır. Bunu ancak ehl-i sünnet âlimleri ve bu âlimlerin kitâplarını okuyanlar yapabilir. Her ilim ve amel sahibi, hakkı bâtıldan ayıramaz. Bir kimse, kendi başına, çeşitli kitâpları okuyarak, bir rehbere, yol gösterene tâbi olmadan, doğruyu, yanlıştan ayıramaz. Bir kitâba güvenebilmek için, yalnız ismine değil, kitâbı yazanın ismine de bakmalıdır. Vaktiyle evliyâyı kirâmdan bir zât, dergâhında, talebelerine, sevenlerine sohbet ederken, içeriye bir talebesi girmiş. Talebe içeri girer girmez, içerinin havası değişmiş, değişik bir koku yayılmaya başlamış. O zât, içeri yeni giren talebeyi çağırmış ve; -Evlâdım, senin üzerinde ne var, senden leş gibi bir koku geliyor deyince, talebe; -Efendim, sabah gusül abdesti aldım, çamaşırlarımı değiştirdim, buraya da abdestli geldim cevabını vermiş. Fakat o zât; -Evlâdım, senden gelen koku, kir kokusu değil, bu koku başka bir koku. Sen ceplerini bir boşalt, cebinde ne varsa şuraya koy buyurmuş. Talebe, ceplerini boşaltırken bir tane de kitâp çıkarmış. Hocası hemen kitâbı alıp bakmış ve; -Evlâdım, o pis koku işte bu kitaptan gelmektedir deyince talebe; -Efendim, ben buraya gelirken bir arkadaşım benim dindar olduğumu bildiği için bana bir din kitâbı verdi, ben de aldım cebime koydum cevabını vermiş. Bunun üzerine o zât; -Evlâdım, şöyle yanıma gel ve kitaptaki şu isme bir bak. Kitâbı yazan bu şahıs, bidât ehli bir kimsedir. Bunun kokusu, bütün kitâbı değil, hepimizi perişan etmektedir. Evet, kitâbın içindeki yazılar doğru olabilir, ama ondan gelen koku, bizi öldürmek, itikâdımızı bozmak için yeter. Çabuk bunu dışarıya bırak, böyle bozuk kitapları okuyanlar zehirlenir buyurmuş. KALP TEMİZLENMEZSE!.. Netice olarak, midemizi doyurmak için gıdânın temizini aradığımız gibi, kalbimizi doyurmak için de, dinimizi öğreten kitapların iyisini, doğrusunu aramalıyız. Pis borudan şifâ gelmeyeceğini Din Büyükleri buyurmuştur. Dolayısıyla kitap okumaktan esas maksât, kalbi temizlemektir. Buna ilâveten, kendimize lâzım olan şeyleri de öğrenmektir. Kalb temizlenmezse, öğrenilecek ilim, bilgi, insana zarar verir. Bu sebepten dolayıdır ki, her kitap okunmaz. Okunacak din kitâbı, nakli esas almalıdır. Ayrıca kitapta, doğru bilgilerin olmasının yanı sıra, bu kitâbı hazırlayanın da, itikâdının düzgün ve kendisinin de sâlih kimse olması lâzımdır...

.

Tasavvuf ilminin gâyesi

19 Mart 2012 01:00

 

A -

A +

İnsanın yükselmesi, saâdet-i ebediyyeye kavuşması, bir uçağın uçmasına benzetilirse, i'tikâd ile amel, yani îmân ile ibâdet, bu uçağın gövdesi ve motorları gibidir. Tasavvuf yolunda ilerlemek de, bu uçağın enerji maddesi, yani benzini demektir. Maksada ulaşmak için, tayyâre, uçak elde edilir. Yani îmân ve ibâdet kazanılır. Harekete geçmek için de, kuvvet maddesi yani tasavvuf yolunda ilerlemek lâzımdır. Tasavvufun gâyesi, insanı Ma'rifet-i ilâhiyyeye kavuşturmaktır. Yani Allahü teâlânın sıfatlarını tanıtmaktır. Onun zâtını yani kendisini tanımak mümkün değildir. Peygamber efendimiz; (Allahü teâlânın zâtını düşünmeyiniz. Onun nimetlerini düşününüz!) buyurmuştur. Yani Onun kendisinin nasıl olduğunu değil, sıfatlarını ve insanlara verdiği nimetleri düşünmelidir. Rusûlullah efendimiz bir kerre de; (Allahü teâlânın nasıl olduğunu düşündüğün zamân, hâtırına her ne gelirse, bu gelenlerin hiçbiri, Allah değildir) buyurmuştur. AKLIN KAPASİTESİ SINIRLI!.. İnsanın aklının kapasitesi, sâhası sınırlıdır. Bu sınırın dışında olanları anlayamaz. Bunları düşünürse, yanılır, hakîkate kavuşamaz. İnsan aklı, insan düşüncesi, din bilgilerindeki incelikleri, hikmetleri anlayamaz. Bunun için, din bilgilerine felsefe karıştıranlar, İslâm dîninin gösterdiği doğru yoldan ayrılmışlar, Bid'at ehli veyâ Mürtet olmuşlardır. Bid'at ehli olanlar, kâfir değildir, Müslümândırlar. Fakat, doğru yoldan ayrılmış, 72 bozuk fırkanın birinden olmuşlardır. Bu, felsefe kurbanlarının, Kur'ân-ı kerîmden anladıkları yanlış akîdeler, küfre sebep olmadığı için, Müslümândırlar. İslâm felsefesi diye bir şey yoktur. İslâmiyyete sonradan felsefe karıştıranlar olmuştur. Ehl-i sünnet âlimlerine göre, İslâm bilgilerinin ölçüsü, insan aklı, insanın düşüncesi değil, manaları açık olan âyet-i kerîmeler ve hadîs-i şerîflerdir. Tasavvufun esâsı da, insanın kendini, aczini, zavallılığını tanımaktır. Tasavvuf, sırf Allah sevgisi, yüce, ulvî aşk esâsı üzerine kurulmuştur. Buna da ancak, Muhammed aleyhisselâma uymakla kavuşulabilir. Tasavvuf yolunda ilerlerken, kalbde, birçok hâller hâsıl olur. Bu hallerin ve tecellilerin, akıl ile alâkası yoktur. Tasavvuf ehli, Allahın tecellîsini kalbinde duyar. Onun için tesavvuf ehline, ölüm, bir felâket değil, güzel ve tatlı bir şeydir. Tekrar Allaha dönmek olduğundan ancak bir sevinç vesîlesidir. Bunun için Mevlânâ Celâlüddîn-i Rûmî hazretleri, ölüme, "Şeb-i arûs, düğün gecesi" adını vermektedir. Tasavvufta, keder ve ümîtsizlik yoktur. Yalnız sevgi, haller ve tecellîler vardır. Mevlânâ Celâlüddîn-i Rûmî hazretleri; "Bâzâ, Bâzâ, Her ançe hestî Bâzâ. Gel, gel, her kim olursan ol gel, Allaha ikilik koşanlardan, Mecûsîlerden, puta tapanlardan da olsan gel! Bizim dergâhımız ümîtsizlik dergâhı değildir. Tövbeni yüz defa bozmuş olsan bile, gel!" buyurmuştur. Tasavvuf, ehl-i sünnet i'tikâdından ve İslâmiyyetin emirlerinden başka şeylere kavuşmak için değildir. Ehl-i sünnet i'tikâdının, yakîni ve vicdânî olması, yani sağlamlaşması, şüphe getiren tesîrlerle sarsılmaması içindir. Akıl ile, delîl ile kuvvetlendirilen îmân, böyle sağlam olamaz. Ra'd sûresi 30. âyetinde meâlen; (Kalblere îmânın sinmesi, yerleşmesi ancak ve yalnız zikir ile olur) buyuruldu. SONSUZ KUDRETİN ŞAHİTLERİ!.. Netice olarak tasavvufun gâyesi, ibâdetlerde kolaylık, lezzet hâsıl olması, nefisten doğan tembelliklerin, sıkıntıların giderilmesidir. Tasavvufa sarılmak, herkesin bilmediklerini görmek, gaybdan haber vermek, nûrları, rûhları ve kıymetli rüyâlar görmek için değildir. Bunların hepsi, boş ve faydasız şeylerdir. Her zamân görülen ışığın, ziyânın, çeşitli renklerin ve tabîattaki güzelliklerin ne kusûrları vardır ki, insan bunları bırakıp da, başka şeyler görmek için, birçok sıkıntılara katlansın. Çünkü bu ziyâ, ışık da, o nûrlar da, bu güzel şekiller de, var olan şeylerin hepsi de, Allahü teâlânın yarattıklarıdır. Bütün bu yaratılanların hepsi, Onun varlığını ve kudretinin sonsuzluğunu gösteren şâhitlerdir.
 

 

"İbâdetlerin efdali, fıkıh öğrenmektir"

27 Kasım 2011 01:00

 

A -

A +

İmân edilecek şeyleri, farzlardan, harâmlardan meşhûr olanları, lüzûmu kadar öğrenmek farzdır. Bunları öğrenmemek harâmdır. İşitip de, öğrenmeye ehemmiyyet vermemek küfür olur, îmânı giderir. Cehlin ilâcı, çalışıp öğrenmektir. Hadis-i şerifte; (İlim öğreniniz. İlim öğrenmek, ibâdettir. İlim öğretene ve öğrenene cihâd sevâbı vardır) buyuruldu. Her mü'mine, birinci farz olan şey, îmânı, farzları, harâmları öğrenmektir. Bunlar öğrenilmedikçe, Müslümânlık olamaz, îmân elde tutulamaz, Hak borçları ve kul borçları ödenilemez, niyyet, ahlâk düzeltilemez ve temizlenemez. Düzgün niyyet edinilmedikçe de, hiçbir farz kabûl olmaz. Hadîs-i şerîfte; (Bir sâat ilim öğrenmek veyâ öğretmek, sabâha kadar ibâdet etmekten dahâ sevâptır) buyuruldu. FIKIH KİTABI OKUMAK... Anadan, babadan izin almadan cihâda ve tehlikeli olan yoldan bir yere, hattâ farz olan hacca gitmek câiz değildir. İzinleri olmadan ilim tahsîline gitmek ise câizdir. İslâmiyyeti doğru olarak öğrenebilmek için de, fıkıh ve ilm-i hâl kitâplarını okumaktan başka çâre yoktur. Fıkıh kitâbı okumak, geceleri namâz kılmaktan dahâ sevâptır. Çünkü farzları, harâmları, âlimlerden veyâ yazmış oldukları kitâplardan öğrenmek farzdır. Kendisi yapmak ve başkalarına öğretmek için fıkıh kitâpları okumak, tesbîh namâzı kılmaktan dahâ sevâptır. Hadîkada buyuruluyor ki: "Fıkıh ilmi ile uğraşmak, yani farzları ve harâmları öğrenmek, her Müslümâna farz-ı ayındır. Fazlasını öğrenmek de, farz-ı kifâye olup, çok sevaptır, hiç zararı yoktur." Hadis-i şerifte; (İbâdetlerin efdali, en kıymetlisi, fıkıh öğrenmek ve öğretmektir) buyuruldu. Hadarât-ül-kuds kitabının sahibi; "İmâm-ı Rabbânî hazretlerinden Buhârî, Mişkât, Hidâye, Şerh-i Mevâkıf kitâplarını okudum. Gençleri ilim öğrenmeye teşvîk ederdi. Önce ilim, sonra tarîkat buyururdu. Benim, ilimden kaçındığımı, tarîkatten zevk aldığımı görünce, hâlime merhamet ederek, kitâp oku! İlim öğren! Câhil sofu, şeytânın maskarası olur, Rütbetül-ilmi a'ler rüteb yani rütbelerin en üstünü, ilim rütbesidir buyurdu" buyurmaktadır. Abdullah bin Mubârek hazretleri; "İlim öğrenen, günah işlemekten korkar. Günahtan korkan ondan kaçar. Ondan kaçan ise kıyâmet günü hesaptan kurtulur" buyurmuştur. Resûlullah efendimiz; (İlim bulunan yerde Müslümânlık vardır. İlim bulunmayan yerde Müslümânlık kalmaz) buyurmuştur. Ölmemek için, yemek, içmek lâzım olduğu gibi, din düşmanlarına aldanmamak için de, dînini, îmânını öğrenmek lâzımdır. Ecdâdımız, her zamân toplanırlar, ilmihâl kitâplarını okurlar, dinlerini öğrenirlerdi. Ancak, böyle Müslümân kaldılar. İlim meclisinde, Allahü teâlânın anıldığı yerde bulunmak çok kıymetlidir. Sâbit bin Eslem hazretleri buyurdu ki: "Bir Müslüman Allahü teâlânın anıldığı yere, dağlar kadar günah ile girse, çıktığı zaman üzerinde zerre kadar bir günah kalmaz. Mümin, kıyâmet gününde, Allahü teâlânın huzûrunda durur. Allahü teâlâ ona; -Ey kulum! Sen, dünyâda bana ibâdet eden kullarımla berâber ibâdet ediyor muydun? diye sorar. O mümin de; -Evet, onlarla birlikte ben de ibâdet ediyordum yâ Rabbî! der. Yine Allahü teâlâ; -Ey kulum, dünyâda iken bana duâ edip yalvaran ve beni zikredip ananlarla beraber, sen de yalvarıp beni andın mı? diye suâl eder. O mümin yine; -Evet yâ Rabbî! diye cevap verir. Bunun üzerine Allahü teâlâ; -İzzetim hakkı için, beni zikredip, andığın her yerde ben de seni andım. Nerede duâ edip yalvardınsa, o duânı kabûl ettim buyurur." İNSANLARA İYİLİK ÖĞRETENLER Netice olarak Allahü teâlâ, Resûlullah efendimizi, Kur'ân-ı kerîmi teblîğ etmek, öğretmek için gönderdi. Eshâb-ı kirâm, Kur'ân-ı kerîmdeki bilgileri Resûlullah efendimizden öğrendiler. Din âlimleri de, Eshâb-ı kirâmdan öğrendiler. Bütün Müslümânlar da, din âlimlerinden ve bunların kitâplarından öğrendiler. Hadis-i şerifte buyurulduğu gibi: (Allahü teâlâ ve melekler ve her canlı, insanlara iyilik öğreten Müslümânlara duâ ederler.)

 

"Farzların yanında, nâfilenin kıymeti yoktur"

6 Aralık 2011 01:00

 

A -

A +

Farzları vaktinde yapmayıp, nâfile ibâdetleri yapanın, bu nâfileleri kabûl olmaz. Çünkü bu kimse, Allahü teâlânın emrini yapmayıp, kendi nefsinin arzûlarını yapmaktadır. Zekât vermeyince, fakîrin hakkı gasbedilmiş oluyor. Zekât vermeyen zengin, binlerce fakîrin hakkını gasbetmiş olduğu ve Allahü teâlânın emrini yapmadığı için, bunun bütün hayrâtı, hasenâtı kabûl olmuyor. Borcunu ödemeyen de, böyle haklar altında kalmaktadır. Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, Fütûh-ul gayb kitâbında buyuruyor ki: "Mü'minin, en önce farzları yapması lâzımdır. Farzlar bittikten sonra, sünnetleri yapar. Ondan sonra, diğer nâfilelerle meşgûl olur. Farz borcu varken, sünnet ile meşgûl olmak, ahmaklıktır. Farz borcu olanın sünnetleri kabûl olmaz. Hazret-i Alînin naklettiği hadis-i şerifte; (Üzerinde farz namâzı borcu olan kimse, kazâsını kılmadan nâfile kılarsa, boş yere zahmet çekmiş olur. Bu kimse, kazâsını ödemedikçe, Allahü teâlâ, onun nâfile namâzlarını kabûl etmez) buyuruluyor." Abdülhak-ı Dehlevî hazretleri, bu hadis-i şerifi açıklarken; "Bu haber, farz borcu olanların, sünnetlerinin ve nâfilelerinin kabûl olmayacağını göstermektedir" buyurmaktadır. "SÖZÜN ÖZÜ ŞUDUR Kİ!.." İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Her şeyden önce, Ehl-i sünnet vel-cemâ'at âlimlerinin bildirdiği, kitâplarında yazdığı i'tikâdı öğrenmek ve îmânını buna göre düzeltmek lâzımdır. Ondan sonra, fıkıh ahkâmını öğrenmeli, farzları yapmaya sarılmalı, helâle, harâma dikkat etmelidir. Farzların yanında, nâfile ibâdetlerin, hiç kıymeti yoktur. Zamânımızın Müslümânları, farzları bırakıp, nâfile ibâdetlere sarılıyor, nâfile ibâdetleri yapmaya ehemmiyyet verip, farzları meselâ beş vakit namâz kılmayı, ramazân ayında oruç tutmayı, zekât, uşur vermeyi, borç ödemeyi, helâli, harâmları öğrenmeyi hafîf ve ehemmiyyetsiz görüyorlar. Olur olmaz yerlere birçok para sarf ediyorlar da, bir kuruş zekâtı bir Müslümâna vermeyi benimsemiyorlar. Hâlbuki, bilmiyorlar ki, bir kuruş zekâtı yerine vermek, binlerle lira sadaka vermekten, kat kat dahâ sevâptır. Zekât vermek, Allahü teâlânın emrini yapmaktır. Sadaka ve hayrâtın çoğu ise, şöhret, hürmet ve nefsin şehvetlerini kazanmak için olur. Farzlar yapılırken araya riyâ, gösteriş karışmaz. Nâfile ibâdetlerde ise, gösteriş çok olur. Bunun içindir ki, zekâtı, âşikâre vermek lâzımdır. Bu sûretle insan iftirâdan kurtulur. Nâfile sadakayı, gizli vermelidir ki, kabûl ihtimâli fazla olur. Sözün özü şudur ki, dünyânın zararından kurtulabilmek için, İslâmiyyetin emirlerine yapışmaktan başka çâre yoktur. Dünyâ zevklerini büsbütün bırakamayanların, hiç olmazsa, hükmen terk etmesi, yanî dünyâyı terk etmiş sayılmaları lâzımdır. Bunun için de, her sözü ve her işi İslâmiyyete uygun yapmalıdır." Her din, kendisinden önce gelen dîni neshetmiş, değiştirmiştir. En son gelen ve her dîni değiştirmiş, dahâ doğrusu dinlerin hepsini kendinde toplamış olup, kıyâmete kadar hiç değişmeyecek olan din, Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği İslâm dînidir. Bu dînin bildirdiği farzları yapanlara ve harâmlardan kaçınanlara Allahü teâlâ, âhırette ni'metler, iyilikler verecektir. Farzları yapmayanlara ve harâmlardan kaçınmayanlara, âhırette cezâlar, acılar vardır. BORCUNU ÖDEMEDİKÇE!.. Netice olarak, îmânı olmayanların farzları kabûl olmaz. Farzları yapmayan mü'minlerin de, sünnetleri kabûl olmaz yanî bunlara sevâb verilmez. Bunlar Peygamber efendimize tâbi olmuş olmaz. Bir kimse, bütün farzları yapıp da, bir farzı özürsüz terk ederse, bu borcunu ödemedikçe, bu cinsten olan hiçbir nâfile ibâdetine ve sünnetine sevâb verilmez. Peygamber efendimiz, hazret-i Ali'ye hitaben; (Yâ Alî, insanlar fedâil ile meşgûl oldukları zamân, sen farzları tamâmlamaya çalış!) buyurmuşlardır. İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin Dürret-ül fâhıre kitâbında naklettiği hadis-i şerifte de; (Allahü teâlâ, kazâya kalmış namâz borcu bulunan ve harâm elbise giyen kimsenin nâfile namâzını kabûl etmez) buyurulmuştur.
 

Emredilenleri yapmamanın sebebi

12 Aralık 2011 01:00

 

A -

A +

Müslümânlığın temeli, Allahü teâlânın birliğine ve Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği emirlerin, yasakların hepsini, cenâb-ı Hak tarafından getirmiş olduğuna inanmaktır. Emirleri yapmak, yasak edilenleri yapmamak îmânın şartı değil ise de, yapmak ve yapmamak lâzım olduğuna inanmak, îmânın şartıdır. Böyle îmânı olmayan kimseye kâfir denir. Îmân edip Müslüman olduğu halde, Allahü teâlânın emirlerini yapmamak, çok çirkin bir hâldir, bir gaflettir. Bu hâlden kurtulmak ve gaflet uykusundan uyanmak lâzımdır. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki: "YAZIKLAR OLSUN Kİ!.." "Ey Oğlum! İyi biliyorsun ki, dünyâda biri, mevki, rütbe sâhibi olsa, emrinde bulunanlardan birine, mühim bir vazîfe verse, bu vazîfenin yapılmasında, emir verene de fayda olduğu hâlde, bu işçi, bu vazîfeye ne kadar çok ehemmiyyet ve kıymet verir. Bu vazîfeyi, bana büyük bir zât verdi diye övünür ve seve seve, zevk ile yapmaya çalışır değil mi? Yazıklar olsun ki, Allahü teâlânın büyüklüğü, yüksekliği, bu kimsenin büyüklüğü kadar değil midir de, İslâm dîninin istediklerini yapmaya, böyle çalışılmıyor. Allahü teâlânın emirleri vazîfe bilinmiyor ve 'vazîfe mukaddestir! Önce vazîfe, sonra namâz' gibi şeyler deniyor. Hâlbuki, Allahü teâlânın emirleri birinci vazîfe olması lâzımdır. Utanmak ve gaflet uykusundan uyanmak lâzımdır. Allahü teâlânın emirlerini yapmamak, iki sebepten ileri gelmektedir: 1-Allahü teâlânın emirlerine, yasaklarına inanılmamıştır. Bu ibâdetler, çöldeki insanların sağlam olması içindir. Bugün İsveç hareketleri, spor, fizikoterapi, masaj, namâzın işini görmekte, duşlar, banyolar, plâjlar, abdestten dahâ modern temizlemektedir denilmesidir. 2-Allahü teâlânın emirlerine ehemmiyyet vermemektir. Bu emirlerin büyüklüğünü, mevki, kumanda sâhibi kimselerin büyüklüğünden aşağı görmektir. Her iki sebep ile de, ibâdet etmemenin çirkinliğini düşünmek lâzımdır. Ey evlâdım! Yalancılığı çok defa görülmüş olan birisi, düşman bu gece, filan yerden baskın yapacak dese, idâreciler, akıllılar, karşı koyma güçlerini düşünmez mi? O kimsenin yalancı olduğunu bildikleri hâlde, tehlike bulunan işlerde, ihtiyâtlı, tedbîrli, uyanık bulunmak lâzımdır demezler mi? BU NASIL BİR ÎMÂNDIR?.. Muhbir-i sâdık, yani hep doğru söyleyici olan Muhammed aleyhisselâm, tekrâr tekrâr, açıkça, âhıretin sonsuz azâblarını bildiriyor. Buna inanmıyorlar. İnanılsa da, tedbîr, kurtulma çâresi düşünmüyorlar. Hâlbuki, Muhbir-i sâdık, kurtuluş yolunu da, göstermektedir. O hâlde, Muhbir-i sâdıkın sözlerine, bir yalancının sözleri kadar kıymet vermemek, nasıl bir îmândır? Îmânım var demek, Müslümânım demek, insanı kurtarmaz. Kalbin inanması, yakîn hâsıl etmesi lâzımdır. Hâlbuki, yakîn nerede? Zan bile yok. Belki vehim bile değil. Çünkü, tehlikeli zamânlarda vehim edilen şeye karşı da, tedbîr almak, akıl îcâbıdır. Hucürât sûresinin 18. âyetinde meâlen; (Allahü teâlâ, yaptıklarınızı hep görmektedir) buyurulduğu hâlde, harâmları, yapıyorlar. Hâlbuki, herhangi bayağı bir kimse, bu çirkin işleri görecek olsa, belki görmek ihtimâli olsa, yapmaktan vazgeçerler. Bu hâlin iki sebebi olabilir: Yâ, Allahü teâlânın verdiği habere inanmıyorlar. Yâhut da, Allahü teâlânın görmesine ehemmiyyet vermiyorlar. Harâmları, bu iki sebeple işlemek, îmânı mı gösterir, kâfir olmayı mı gösterir?" İslâmiyyetin bildirdiklerine inanmamanın, itimât etmemenin, güvenmemenin ve emredilenleri yapmamanın sebebi, Allahü teâlânın emirlerine ehemmiyyet, kıymet vermemekten ileri gelmektedir. Bu hâlin çirkinliğini iyi düşünmek lâzımdır. Çünkü Allahü teâlânın emirlerine değer vermemek, îmânı tehlikeye sokar, insanı küfre sürükler. Îmânsız olarak ölenin gideceği yer de, Cehennemdir. Netice olarak, Allahü teâlâya îmân eden ve Onu seven bir kimse, Onun emirlerini yapar, yasaklarından sakınır, kazâ ve kaderine de râzı olunur. Harâm işlemek ve farzları yapmamak ise, bu îmânın ve sevginin gevşek olduğunu gösterir.

 

Rehber olmadan, insan kurtulamaz!..

23 Ekim 2011 01:00

 

A -

A +

İnsanın diğer varlıklardan farkı, rûhunun bulunması, düşünebilmesi, olayları aklı ile muhâkeme edebilmesi, karâr vermesi, iyilik ve kötülüğü ayırabilmesi, yanlış yapınca pişman olması ve benzeri gibi üstünlükleridir. Fakat insan, kendisine verilen bu özellikleri, kendi başına ve bir rehber olmadan kullanamamıştır. İnsanların, bir rehber olmadan kendi başlarına gittiklerinde, hep yanlış yollara saptıkları görülmüştür. Bunun için Allahü teâlâ, kullarına verdiği akıl ve düşünme kuvvetinin nasıl kullanılacağını onlara öğretmek ve kendi birliğini onlara tanıtmak, iyi işleri fenâ, zararlı işlerden ayırmak için, dünyâya Peygamberler göndermiştir. Peygamberler, en büyük rehberlerdir ve sonuncusu da, Muhammed aleyhisselâmdır. Kendisine gönderilen kitâp da Kur'ân-ı kerîmdir. Kur'ân-ı kerîm ve hadîs-i şerîfleri bize açıklayanlar da, büyük din âlimleridir. ÂLİME ÖNEM VERMEYENLER "Âlimlere lüzûm var mıdır? İyi bir Müslümân olmak için Kur'ân-ı kerîmi okuyarak ve hadîs-i şerîfleri inceleyerek doğru yol bulunamaz mı?" diyenler ve âlimlere önem vermeyenler vardır. Hâlbuki bu, çok yanlıştır. Zîrâ, din esâsları hakkında hiçbir bilgisi olmayan bir insan, bir rehber olmadan Kur'ân-ı kerîmin ve hadîs-i şerîflerin derin ma'nâsını anlayamaz. En mükemmel bir sporcu bile, yüksek bir dağa çıkarken kendisine bir rehber arar. Çok iyi silâh kullanan bir kimse, kendisine verilen yeni bir silâhın nasıl kullanılacağı kendisine öğretilmeden, onu doğru kullanamaz. Bunun içindir ki, din ve îmân işlerinde, Kur'ân-ı kerîmin ve hadîs-i şerîflerin ma'nâlarını anlayabilmek için, kendilerine Mürşid-i kâmil ismi verilen büyük din âlimlerinin eserlerinden faydalanmamız ve bunlara itimat etmemiz gerekmektedir. Celâleddîn-i Rûmî hazretleri Mes-nevîde şöyle bir hikâye anlatır: "Vaktiyle, birisi âmâ olan iki arkadaş, atlarına binerek yola çıkmışlar. Yolda giderlerken âmâ olan, elinden kamçısını düşürmüş. Yol arkadaşına itimat edemediği için, kamçım düştü diyememiş. Kendisi atından inmiş, el yordamıyla kamçısını aramaya başlamış. Düşürdüğü kamçısını bulamamış ama eline ondan daha güzel yumuşak bir şey geçmiş. Bu kamçı daha güzelmiş diyerek onu alıp atına binmiş. Fakat o kamçı diye bulup eline aldığı, gecenin soğuğundan hareketsiz duran bir yılanmış. Derken biraz sonra hayli ilerlemiş olan arkadaşına yetişmiş. Arkadaşı ona; -Yahu nerede kaldın diye sorunca, âmâ olan; -Kamçımı düşürmüştüm, onu arıyordum. Gerçi düşürdüğüm kamçıyı bulamadım ama, ondan daha güzel bir kamçı buldum diyerek, elindekini arkadaşına göstermiş. Arkadaşı, bunun kamçı diye gösterdiği şeyin yılan olduğunu görür görmez hemen onu ikâz etmiş ve; "O ELİNDEKİ YILANDIR!.." -O kamçı değil, soğuktan hareketsiz duran bir yılandır. Biraz sonra havanın ısınması ile o da ısınır ve seni sokar, ölürsün demiş. Âmâ olan, arkadaşına itimat etmediği, ona inanmadığı için, onun bu sözlerine de inanmamış ve; -Sen yalan söylüyorsun, elimdeki bu güzel kamçıyı bana attırıp sen alacaksın değil mi, demiş ve yılanı elinden bırakmamış. Biraz sonra, hava ısınınca harekete geçen yılan, adamı sokup zehirlemiş, âmânın aklı başına gelmiş ama, iş işten geçmiş, zira adamacağız ölmüş..." Bundan sonra Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri; "İşte böyle, adamın hakikati görecek gözü yoksa, kendisine yol gösterenlere de inanmaz. Tabii ki bunun sonu da, hüsrân olacaktır. Ehl-i sünnet âlimleri, Mürşîd-i kâmiller de, insanları ikâz ederek, helâk olmalarını önlemek için gayret ederler. Fakat onlara itimât etmeyenler, inanmayanlar, kendi bildiğine göre hareket ederek helâk olurlar" buyurmuştur. Netice olarak, kendi hastalığını bilmeyen bir kimsenin, ilâç olarak, âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerden kendine uygun olanları seçip alması imkânsızdır. İslâm âlimleri, kalb, rûh mütehassısları olup, herkesin bünyesine uygun ilâçları, seçerek söylemiş ve yazmışlardır. Bu âlimlere itimât edip itâat edenler kurtulur, inkâr edenler ise, sapıtıp helâk olurlar.

.

Rehber, ehl-i sünnet âlimleridir

5 Kasım 2012 01:00

 

A -

A +

İnsanın diğer varlıklardan en büyük farkı, rûhunun bulunması, düşünebilmesi, bütün olayları aklı ile muhâkeme edebilmesi, karar vermesi, bu kararı uygulayabilmesi, iyilik ve kötülüğü ayırabilmesi, hatâ işlediğini anlayabilmesi, bunun için pişmanlık duyması ve benzeri gibi üstünlüklerdir. İnsan, kendisine verilen bu özellikleri, kendi başına ve hiçbir rehber, yol gösterici olmadan, kullanamamış, kendi başına doğru yolu bulamamış ve Allahü teâlâyı tanıyamamıştır. İnsanlık târîhi incelendiği zaman, insanların önlerinde, Allahü teâlânın gönderdiği bir rehber olmadan kendi başlarına gittiklerinde, hep yanlış yollara saptıkları görülmüştür. Bu sebeple Allahü teâlâ, insanlara rehber olarak Peygamberler göndermiştir. Bu Peygamberlerin yani rehberlerin sonuncusu, Muhammed aleyhisselâmdır ve Onun vârisi olan Ehl-i sünnet âlimleridir. Herkese doğru yolu gösteren ve Muhammed aleyhisselâmın dînini, değişmeden, bozulmadan öğrenmemize rehber olan, Ehl-i sünnet âlimleridir. DALÂLETTEN KURTULMAK İÇİN İnsanı dalâletten, kötü yoldan ilim ve âlimler kurtarır. Rehber olmadan doğru yola kavuşulamaz. Bunun için, Ehl-i sünnet âlimlerini ve bunların yazdığı doğru din kitâplarını arayıp, bulmak lâzımdır. Mûsâ aleyhisselâmın bile, ilmin en yüksek derecesinde olduğu, Allahü teâlâ ile konuşmak şerefine kavuştuğu ve Allahü teâlânın muhabbet şerbetinden içtiği hâlde, ilim edinmek için, Hızır aleyhisselâmın talebesi olan Yûşa aleyhisselâma geldiği, Kehf sûresinde bildirilmektedir. Mûsâ aleyhisselâm mantık ilminin üstâdı iken, Hızır aleyhisselâmdan ilim öğrenmeye gitti. İnsan için, ilim öğrenmekten, âlimlerin sohbetinde bulunmaktan dahâ kıymetli başka birşey bulunabilir mi? Dînimiz ilme kıymet vermeyi, âlimlere hürmet etmeyi ve Allah yolunda olanlarla berâber bulunmayı emretmektedir. Bunun için, kıymetli ömrü faydasız şeylerle geçirmemelidir. Hadîs-i şerîfde; (Doğru ilim sâhibi olan ve ilmi ile amel eden bir âlim ile Peygamberler arasında bir derece fark vardır. Bu bir derece, peygamberlik makâmıdır) buyuruldu. İtikât, îmân ve amel edilecek fıkıh, ilmihâl bilgilerini doğru olarak öğrendikten, bunlara uygun hareket ettikten sonra, Allahü teâlânın sevgisine kavuşturan yolda ilerlemek lâzımdır. Böylece zulmânî ve nûrânî konaklar aşılabilir. Bu konakları aşarak yükselebilmek için, yolu bilen, yolu gören, yol gösteren, kâmil yani yetişmiş ve mükemmil yani yetiştirebilen bir rehberin idâre etmesi ile olabilir. Böyle bir rehberin bakışları, kalb hastalıklarına şifâ verir. Onun kalbini bir kimseye çevirmesi, kötü, çirkin huyları insandan siler, süpürür. Bunun için önce, bir rehber aranır. Allahü teâlâ, ihsân ederek, böyle bir rehberi tanıtırsa, bunu tanımayı en büyük nimet bilmeli, ondan ayrılmamalıdır. Abdullah-i Ensârî hazretleri buyuruyor ki: "Yâ Rabbî! Dostlarını nasıl yaptın ki, onları tanıyan, sana kavuşuyor. Sana kavuşamıyacaklar, onları tanıyamıyor." VERÂ VE TAKVÂ Netice olarak, bir rehber buluncaya kadar, rehbere kavuşturması için, Allahü teâlâya yalvarmalıdır. Bu yolda gözetilmesi lâzım olan şartları da öğrenmek ve bunlara riâyet etmek lâzımdır. Bu şartların en başta geleni, nefse uymamaktır. Bu da, verâ ve takvâ ile olur. Verâ ve takvâ, harâmlardan sakınmak demektir. Harâmlardan sakınabilmek için, mubâhların lüzûmundan fazlasını terketmelidir. Çünkü mubâhları, yani yasak olmıyan şeyleri, alabildiğine yapan kimse, şüpheli olanları işlemeye başlar. Uçurum kenârında yürüyen, içine düşebilir. Allahü teâlânın sevgisine kavuşabilmek için verâ ve takvâ sâhibi olmak şarttır. Çünkü insanın işleri, yâ emredilen, yâhut yasak edilen şeylerdendir. Melekler de, emredilenleri yapmaktadır. Sadece emredilenleri yapmak, insanı ilerletseydi, melekler de, ilerlerdi. Melekler, yasakları, harâmları yapamıyacak şekilde yaratıldıkları için, harâm işleyemezler, emredilenleri yaparlar ve yaratıldıkları makamda kalırlar. İlerlemek, yükselmek, yasaklardan, harâmlardan sakınmakla olabilmektedir. Bütün bunlar, her bakımdan yetişmiş, olgun ve olgunlaştırabilin bir rehberden öğrenilir. Bu zamanda rehber ies, ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarıdır.

 

Dinimizi doğru öğrenmek için...

7 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

Dinimizi, dinini bilen, seven ve kayıran Ehl-i sünnet âlimlerinin ilm-i hâl kitaplarından öğrenmeli, çoluk çocuğa da öğretmelidir. Her Müslümânın birinci vazifesi bu olmalıdır.

Din âlimi olmak için, zamanının fen bilgilerinde bilgi sâhibi olmak, Kur'ân-ı kerîmi ve mânâlarını, binlerle hadîs-i şerîfi ve mânâlarını ezberden bilmek, İslâmın yirmi ana ilminde mütehassıs olmak ve bunların kolları olan seksen ilmi iyi bilmek, dört mezhebin inceliklerine vâkıf olmak, bu ilimlerde ictihâd derecesine yükselmek, tasavvufun en yüksek derecesi olan Vilâyet-i hâssa-i Muhammediyye denilen kemâle yetişmiş olmak lâzımdır. İslâmiyet, böyle olan âlimlerden öğrenilir. İşte bu âlimlerden birisi olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:
"Bu dünya âhıretin tarlasıdır. Burada tohum ekmeyip, yaratılışta bulunan, toprak gibi yetiştirici kuvvetini işletmeyenlere, bundan faydalanmayanlara ve amel, ibâdet tohumlarını elden kaçıranlara yazıklar olsun! Toprak gibi yetiştirici kuvveti işletmemek, oraya bir şey ekmemekle veya zararlı, zehirli tohum ekmekle olur. Bu ikincisinin zararı, bozukluğu, birincisinden kat kat daha çoktur. Zehirli bozuk tohum ekmek, dîni, din derslerini, dinden haberi olmayanlardan öğrenmek ve din düşmanlarının kitaplarından okumaktır. Çünkü, din câhilleri, nefsine uyar, keyfi peşinde koşar. Dîni, işine geldiği gibi söyler. Karşısındakinin de nefsini azdırır ve kalbini karartır. Çünkü, din câhilleri, din dersi verirken, din kitabı yazarken, İslâmiyete uygun olmayanı uygun olandan ayıramaz. Gençlere neleri ve nasıl anlatmak lâzım geldiğini bilemez. Kendi gibi, talebesini de câhil yetiştirir. Birçok şeyler okuyup ezberlemekle insan din adamı olamaz, din kitabı yazamaz ve din bilgisi veremez.
Bir din âlimi, gençlere din öğreteceği zaman, bunlara önce, İslâm düşmanları ve câhil din adamları tarafından şırınga edilen, yanlış propagandaları, iftirâları anlayıp, anlatıp, onların temiz ve körpe kafalarını bu zehirlerden temizler. Zehirlenen ruhlarını tedâvi eder. Sonra, yaşlarına, anlayışlarına göre, İslâmiyeti ve meziyetlerini, faydalarını, emirlerindeki ve yasaklarındaki hikmetleri, incelikleri ve insanlığı saâdete ulaştırdığını, onlara yerleştirir. Böylece gençlerin ruh bahçelerinde dertlere deva, ruhlara gıda olan nefis çiçekler yetişir. Böyle bir din âlimini ele geçirmek, en büyük kazançtır."
Netice olarak dinimizi, dinini bilen, seven ve kayıran Ehl-i sünnet âlimlerinin hazırladığı fıkıh, ilm-i hâl kitaplarından öğrenmeli, çoluk,  çocuğa da öğretmelidir. Her Müslümânın birinci vazifesi bu olmalıdır. Zira kendilerine din adamı ismini veren câhil, sapık kimselerin sözlerinden, yazılarından din öğrenmeye kalkışmak, kendini Cehenneme atmaktır.

 

Hakiki rehber aramak lâzımdır

13 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

"Rehber buluncaya kadar, rehbere kavuşturması için, Allahü teâlâya yalvarmalıdır. Tasavvuf yolunda gözetilmesi lâzım olan şartları da öğrenmek ve bunlara riâyet etmek lâzımdır."

Her Müslümanın kendisine, Allahü teâlânın feyizlerine kavuşmuş olan kâmil ve mükemmil, yani Resûlullah efendimizin vârisi olan hakîkî bir rehber bularak, onun kalbine gelen ilâhî feyizlerden, nûrlardan almaya çalışması lâzımdır. Hakîkî rehber bulunmadığı zamanlarda, kendinden haberi olmayan, îmânı ve küfrü birbirinden ayıramayan tarîkatçılara, taklîtçi şeyhlere aldanmamalıdır. Çünkü hakiki rehberler, ehl-i sünnet âlimleri, tasavvuf büyükleridir.

Peygamber efendimiz;
(Ümmetimin âlimlerine hürmet ediniz! Onlar yeryüzünün yıldızlarıdır) buyurmuştur.

Alvân Hamevî hazretleri, sevdiklerinden birine hitaben buyuruyor ki:
"Ey kardeşim, kendine bir rehber ara. Bozuk kimselerin o büyükler hakkındaki sözlerine değer verme. Bir rehber bulamazsan, âlimlerden, Resûlullah efendimizin mübârek hayâtını, Eshâbının, Tâbiîn ve bu büyüklerin yolunda gidenlerin hayatlarını öğren, onların yürüdüğü yolda yürü. Bu sûretle onların kavuştuklarına kavuşursun. Mezhebinin imâmı olan zâtın yolunda yürü ve ona uy. Zamanımızdaki âlim geçinen bozuk îtikât sâhiplerine aldanma, onlara uyma ve yaklaşma, onların meclisinde de bulunma.

İbn-i Atâ, Hikem isimli eserinde; 'Kendi nefsinden râzı olmayan câhille berâber bulunman, nefsinden râzı olan âlimle berâber olmaktan hayırlıdır, iyidir. Yaşayışı ile sana fayda vermeyen kimseyle arkadaş olma. Takvâ ehlinin, harâmlardan kaçanın kölesi, hizmetçisi ol, onu sev. Belki, Allahü teâlâ bu vesîle ile seni onların arasına katar' buyurmaktadır.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde Yûnus sûresinin 62. ve 64. âyetlerinde meâlen (Biliniz ki, Allahü teâlânın evliyâsı için azap korkusu yoktur. Nîmetlere kavuşmamak üzüntüsü yoktur. Onlar îmân edip takvâya ermiş olanlardır. Dünya hayâtında da âhirette de onlar için müjdeler vardır) buyuruyor."

Netice olarak, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin buyurduğu gibi:
"Rehber buluncaya kadar, rehbere kavuşturması için, Allahü teâlâya yalvarmalıdır. Tasavvuf yolunda gözetilmesi lâzım olan şartları da öğrenmek ve bunlara riâyet etmek lâzımdır. Bu şartların en başta geleni, nefse uymamaktır. Bu da, verâ ve takvâ ile olur. Verâ ve takvâ, harâmlardan sakınmak demektir. Harâmlardan sakınabilmek için, mubâhların lüzûmundan fazlasını terk etmelidir. Çünkü mubâhları, yani yasak olmayan şeyleri, alabildiğine yapan kimse, şüpheli olanları işlemeye başlar. Bunlar ise, harâma yakındır, yani harâm işlemek ihtimâli çok olur. Uçurumun kenârında yürüyen, içine düşebilir. Demek ki, harâmdan sakınabilmek için, mubâhların fazlasından kaçmak lâzımdır."

.

Işık olmazsa, göz göremez

24 Ekim 2011 01:00

 

A -

A +

Akıl, göz gibidir, din bilgileri de ışık gibidir. İnsanın aklı, gözü gibi zayıf yaratılmıştır. Gözümüz, karanlıkta göremiyor. Allahü teâlâ, gözümüzden faydalanmamız için, güneşi, ışığı yaratmıştır. Güneşin ve çeşitli ışık kaynaklarının nûru olmasaydı, gözümüz işe yaramazdı. Tehlikeli cisimlerden, zararlı yerlerden kaçamaz, faydalı şeyleri bulamazdık. Allahü teâlâ, aklımızdan faydalanmamız için, Peygamberleri, İslâmiyyet ışığını yarattı. Peygamberler, dünyâda ve âhırette râhat etmek yolunu bildirmeseydi, aklımız bulamaz, işe yaramazdı. Tehlikelerden, zararlardan kurtulamazdık. İslâmiyyete uymayan veyâ aklı az olan kimseler, Peygamberlerden faydalanamaz, dünyâda ve âhırette tehlikelerden, zararlardan kurtulamaz. Fen vâsıtaları, mevki, rütbe, para ne kadar bol olursa olsun, Peygamberlerin gösterdiği yolda gitmedikçe, hiçbir fert, hiçbir cemiyet mesût olamaz. Ne kadar neşeli, sevinçli görünseler de, içleri kan ağlamaktadır. Dünyâda da, âhırette de râhat ve mesûd yaşayanlar, ancak, Peygamberlere uyanlardır. Eğer Peygamber efendimiz gelmeseydi, hiç kimse Allahü teâlâyı tanıyamazdı. Onun için bu şans, çok büyük bir nimettir. İmâm-ı Rabbânî hazretleri; "Bu dünyâda Allahü teâlânın bir kuluna en büyük nimeti, bir dostunu, evliyâsını ona tanıtmasıdır" buyuruyor. Ferîdüddîn-i Genc-i Şeker hazretleri de; "Bir kimsenin bir mürşidi yoksa, yâni bir kimse kendisini irşâd edecek, kendisine doğru yolu gösterecek bir kâmil velî bulamazsa, böyle büyük zâtların kitaplarını okusun ve onlara uysun!" buyurmaktadır. HOCANIN HAKKI ÖDENMEZ!.. Müslüman olarak îmânımızı, ihlâsımızı, kısaca her şeyimizi, başta Peygamber efendimiz olmak üzere, din büyüklerine borçluyuz. Her şeyin hakkı ödenebilse de, hocanın, üstâdın hakkı ödenemez. Çünkü hadis-i şerîfte; (Talebesi arasında âlim, ümmeti arasında Peygamber gibidir) buyurulmuştur. Bu sebeple her Müslümanın, elinden geldiği kadar, sadaka vererek, Kur'ân-ı kerîm okuyarak, bu büyüklerin rûhlarına hediye göndermesi, Onların gıyâbında ve huzûrunda, her hususta teşekkür etmesi, bir mecburiyettir. Allâhü teâlâ, Mûsâ aleyhisselâma vahyederek; (Yâ Mûsâ! Bir kimse kendine verdiğim ni'meti benden bilip kendinden bilmezse, ni'metlerimin şükrünü edâ etmiş olur. Bir kulum rızkını kendi çalışması ile bilip, benden bilmez ise, ni'metin şükrünü edâ etmemiş olur) buyurmuştur. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Allahü teâlânın, Peygamberler göndermesi, bütün mahlûklara rahmet ve ihsândır. Allahü teâlâ, kendi varlığını ve sıfatlarını, bizim gibi zayıf akıllı ve kısa görüşlü kullarına, bu büyük Peygamberleri ile haber verdi. Beğendiği şeyleri, beğenmediklerinden bunlar vâsıtası ile ayırdı. İnsanlara dünyâda ve âhırette faydalı olan şeyleri, zararlılarından, bunların aracılığı ile ayırt eyledi. Eğer Peygamberler gönderilmeseydi, insan aklı, Allahü teâlânın var olduğunu anlayamaz, büyüklüğünü kavramaya ulaşamazdı. İyilik edene şükretmek lâzım olduğunu herkes bilir. Allahü teâlânın ni'metlerine nasıl şükredileceğini bilmek için de, yine Peygamberler lâzımdır. Onların bildirmediği şükür ve saygı, Ona lâyık olmaz." BİR REHBER OLMAZSA... Müslümân, Allahü teâlâyı çok sevdiği için, Onun sevdiğini de çok sever. Rehberi yani ehl-i sünnet âlimlerini sevmek, Allahü teâlâyı ve Resûlullahı sevmekten ileri gelmektedir. Rehber, ışık olmazsa, insan doğru yolu bulamaz. Ebû Abdullah el-Kureşî hazretleri; "Rehberi olmayan yolunu şaşırır" buyurmuştur. Netice olarak, ışık olmazsa göz göremez. Gözün görmesi için, elbette ışık lâzımdır. Dünyâ, mayın tarlası gibidir. Bu mayınlara çarpmadan karşı tarafa geçmek, çok zor bir iştir. Karanlık ve tehlikeli tuzaklarla dolu olan âhiret yolculuğunda bu mayınların, tuzakların yerlerini bilen bir mübârek zât elimizden tutmazsa bu meşakkatli, tehlikelerle dolu yolculukta yürüyebilmemiz imkânsızdır. Allahü teâlâ kime, bir rehber, bir ışık nasib ederse, o kimsenin çok şükretmesi lâzımdır.

.

.

Resûlullah efendimizin açıklaması olmasaydı!

25 Ocak 2010 01:00

 

A -

A +

Peygamber efendimiz, Kur'ân-ı kerîmde icmâlen yani kısa ve kapalı olarak bildirilen hükümleri açıklamasaydı, Kur'ân-ı kerîm kapalı kalırdı. Resûlullah efendimizin vârisleri olan müctehid âlimler de, hadîs-i şerîflerdeki kısa ve kapalı hükümleri açıklamasalardı, İslâmiyyetin hükümleri kapalı kalırdı. Bunun için, her asırda gelen müctehid âlimler, Resûlullah efendimize tâbi olarak, kısa ve kapalı olarak bildirilen hükümleri açıklamışlardır. Nahl sûresinin 44. âyet-i kerimesinde, Peygamber efendimize hitaben meâl olarak; (İnsanlara indirdiğimi onlara beyân edesin) buyurulmaktadır. Beyân etmek, Allahü teâlâdan gelen âyetleri, başka kelimelerle ve başka sûretle anlatmak, açıklamak, izâh etmek demektir. Müctehid âlimler de, âyetleri beyân edebilselerdi, anlamı kapalı olanları açıklayabilselerdi, Allahü teâlâ Peygamber efendimize; "Sana vahiy olunanları teblîğ et, bildir" buyurur, beyân etmesini, açıklayıp, izâh etmesini emretmezdi. Şeyh-ül-islâm Zekeriyyâ rahmetullahi aleyh buyurdu ki: MEZHEB İMAMLARI İZAH ETMESELERDİ "Resûlullah efendimiz, Kur'ân-ı kerîmde kısa ve kapalı olarak bildirilenleri açıklamasaydı, mezheb imâmları da kapalı olarak bildirilen hükümleri açıklayıp, izâh etmeselerdi, Kur'ân-ı kerîmdeki böyle hükümleri, hiçbirimiz anlayamazdık. Meselâ Peygamber efendimiz, abdesti nasıl alacağımızı hadîs-i şerîfleri ile bize bildirmeseydi, tatbiki olarak göstermeseydi, nasıl abdest alacağımızı Kur'ân-ı kerîmden çıkaramazdık. Namâzların kaç rek'at oldukları ve orucun, haccın, zekâtın hükümleri, keyfiyyetleri, zekattaki nisâb miktârları, şartları, farzları ve sünnetleri, Kur'ân-ı kerîmden çıkarılamazdı." Resûlullah efendimizin getirdiklerinin ve bildirdiklerinin hepsine, hikmetlerini, delîllerini anlamasak bile, îmân ve tasdîk etmemiz lâzım olduğu gibi, mezheb imâmlarımızdan, müctehid âlimlerden gelen bilgilere de, delîllerini anlamasak bile, İslâmiyyete muhâlif olmadıkları için îmân ve tasdîk etmemiz lâzımdır. Müctehid olmayanların, mezhebler arasında ayrılıklar bulunduğunu gördükleri hâlde, hepsine inanmaları ve tasdîk etmeleri lâzımdır. Müctehid olmayan birinin, bir mezhebi hatâlı görmesi, o mezhebin hatâlı olduğunu göstermez. O kimsenin hatâlı olduğunu, anlayışının kıt olduğunu gösterir. Bu sebeple, Peygamber efendimizin ve Onun vârisleri olan müctehid âlimlerin bildirdiklerine, naklettiklerine inanmak, îmân edip kabul etmek lâzımdır. Bu âlimlere itirâz etmek, Peygamber efendimize ve böylece Allahü teâlâya itirâz, karşı gelmek olur. Nisâ sûresinin 46. âyet-i kerimesinde meâlen; (Onların îmân etmiş olmaları için, aralarındaki anlaşmazlıklarda, seni hakem yapmaları ve vereceğin hükme râzı olmaları, teslîm olmaları lâzımdır) buyurulmuştur. Bu âyet-i kerîme, Resûlullah efendimizin hükmünden, İslâmiyyetin emrinden sıkıntı duyanlarda îmân olmadığına alâmettir. Seyyid Ahmet Tahtâvî hazretleri, Dürr-ül-muhtâr hâşiyesinde buyuruyor ki: BİD'AT SAHİPLERİ BİLDİRİLİYOR "Tefsîr âlimlerinin çoğuna göre, (Dinde fırkalara ayrıldılar) âyet-i kerîmesi, bu ümmette meydâna gelecek olan bid'at sâhiplerini haber vermektedir. En'âm sûresinin 153. âyetinde meâlen; (Doğru yol budur. Bu yolda olunuz! Fırkalara bölünmeyiniz!) buyuruldu. Yani Yahûdîler, Hıristiyanlar ve başka sapıklar doğru yoldan ayrıldılar, siz de, bunlar gibi bölünmeyiniz! Âl-i İmrân sûresinin 103. âyetinde meâlen; (Hepiniz, Allahü teâlânın ipine sarılınız! Fırkalara bölünmeyiniz!) buyuruldu. Tefsîr âlimlerinden bazıları, Allahü teâlânın ipi, cemâat, birlik demektir dediler. Fırkalara ayrılmayınız emri, böyle olduğunu göstermektedir. Cemâat de, fıkıh ve ilim sâhipleridir." Netice olarak Peygamber efendimizin vârisi olan müctehid âlimlerden bir karış ayrılan, dalâlete düşer ve Allahü teâlânın yardımından mahrûm kalır, Cehenneme gider. Çünkü müctehid imâmlar yani fıkıh âlimleri doğru yoldadırlar. Muhammed aleyhisselâmın sünnetine yapışan bunlardır...

Peygamberler, lâzım olanları bildirir

21 Şubat 2012 01:00

 

A -

A +

Peygamberler, Allahü teâlânın varlığını, birliğini, emir ve yasaklarını, insanlara bildirmekle vazifelidirler. İnsanların çoğu, gördüklerine, duyduklarına, göründüğü gibi inanıp, inceliklerini anlayamadıklarından, Allahü teâlâ, gönderdiği kitâplarında, varlığına, büyüklüğüne alâmet olan, mahlûklarının en büyükleri, en açıkta bulunan ve düzgün görünen ayı, güneşi, yıldızları, her çeşit insanın anlayabilmesi için, göründükleri gibi târif buyurmuştur. Bunların hesâplarını, içyüzlerini açıklamayarak, câhil olan çoğunluğu, anlayamayacağı şeylerle uğraşmaya zorlamamış, bunları, her asırdaki zekî, akıllı kimselerin çalışarak anlamalarını teşvîk buyurmuştur. AKILLA BULUNANLAR... İnsanların, kendi akılları ile elde ettikleri buluşları, zamânla değişmekte, bir zaman doğru, güvenilir sanılan buluşların, sonradan yanlış olduğu anlaşılmaktadır. Her asrın insanları, zamânlarındaki son buluşların doğru olacağına inandıkları için, çeşitli asırlardaki insanların, buluşları ve bunlara inanışları başka başka olmuş ve bu inanışlar da, günâh olmamıştır. Cenâb-ı Hak, kullarını suçtan korumak için, herkesin anlayamayacağı, inanamayacağı fen bilgilerini, gönderdiği kitâplarında açıklamayıp, bunlara işâret buyurmuş, yerküresini, güneşi, gökleri göründükleri gibi anlatarak, bunlardan ibret alınmasını, varlığının, büyüklüğünün anlaşılmasını emir eylemiştir. Kâdî Beydâvî hazretleri, Nahl sûresinde; (Kullarıma hikmet ile ve güzel vaaz ile beni tanıt!) meâlindeki 125. âyet-i kerîmeyi tefsîr ederken; "Anlayışlı, tahsîlli olanlara, fen bilgileri ile; hislerine tâbi olan câhil halka da, görünenleri anlatmakla bildir, demektir" buyuruyor. Yahûdî ve Hristiyanlar, Tevrat ve İncilde, görünüşe göre bildirilenleri okuyunca, hakîkatleri de böyle sanarak, yeryüzünü düz ve hareketsiz, güneşin bunun etrâfında döndüğünü, göklerin yerüzerine çadır gibi kapatılmış olduğunu, Allahü teâlânın, insan gibi, kürsîde oturup, işleri yürüttüğünü sanmışlardır. Araştırma ve tecrübe ile bulunan fen bilgileri, bu inanışlarına uymadığından, fen adamlarına dinsiz demişlerdir. Fen adamları, bu haksız hüküm karşısında, Yahûdîliğe ve Hristiyanlığa saldırmıştır. Meselâ, din düşmanlığı ile tanınan William Draper "İlimle Dînin Çatışması" adlı kitâbında; "Kâinâtta her şeye hâkim bir kuvvet varsa da, bu papazların inandığı ilâh değildir" diyerek, Allahü teâlânın, fizik, kimyâ kuvvetlerinin en büyüğü olacağını zannettiğini göstermektedir. HEPSİ MÜSLÜMAN OLURDU!.. Görülüyor ki, fen adamları arasında dinsiz olanlar, yâ papazların ve câhil halkın yanlış anladıkları şeylere haklı olarak saldırmış, yâhut zamânlarının fen bilgileri arasına sıkışıp kalmış olan kafaları ile düşündüklerini, hayâlî inanışlarını inkâr etmişlerdir. Eğer, İslâm âlimlerinin, Kur'ân-ı kerîmden çıkardıkları fenne bağlı bilgileri, bunların inceliğini, doğruluğunu okuyup anlasalardı, hepsi hakîkati görüp, seve seve Müslümân olurdu. Neml sûresindeki, meâlen; (Dağları, yerinde duruyor görüyorsun, hâlbuki bunlar bulut gibi hareket etmektedir) olan 88. âyet-i kerîmesini Kâdî Beydâvî hazretleri tefsîr ederken; "Yerinde duruyor gördüğün dağlar, bulut gibi, boşlukta hızlı gitmektedir. Büyük cisimler, bir cihete doğru hızlı gidince, üstündekiler, bunun hareket ettiğini duymaz" buyurmaktadır. Esîrüddîn-i Ebherî, Batlemyus, Ptolemenin Mecistî adındaki astronomi kitâbını okuturdu. Bunu hoş görmeyen biri; -Müslümân çocuklarına böyle ne okutuyorsun diye sorunca, meâl-i şerifi; (Yerleri, gökleri, yıldızları, bitkileri ne güzel yarattığımızı görmüyorlar mı?) olan Kaf sûresinin 6. âyetini tefsîr ediyorum diyerek, cevâp vermiştir. Netice olarak Peygamberlerin vazifesi, Allahü teâlânın var ve bir olduğunu, ilim ve başka üstün sıfatları bulunduğunu, kudretinin, büyüklüğünün sonsuz olduğunu, emir ve yasaklarını insanlara bildirmektir. Araştırarak, tecrübe ile elde edilen bilgileri, Peygamberler bildirmez, insanlar kendi çalışmaları ile öğrenirler.

.

Rehber şu kimsedir ki...

Nakleden aziz olur...

25 Ocak 2004 01:00

 

A -

A +

Âlim, hakkı bâtıldan ayırt eden, islam âlimlerinden nakil yapan kişidir. Âlim, ışığı, karanlığı gören kimsedir. Âmâ, ışığı göremez. Zira âmâya, herşey hep karanlıktır... Hakiki âlim, nakledendir, vasıta olandır. Kendinden söyleyen ve kendine bağlayan değildir. Bunun için dini konularda, kendinden bir şey söylememelidir. Zira dinimiz nakil dinidir. İman ibadet bilgileri kıyamete kadar hep aynıdır, değişmez. Dinde yorum, görüş olmaz. Benim görüşüme, senin görüşüne göre din olmaz. Din, ne ise odur. Allahü teala ve O'nun Peygamberi Muhammed aleyhisselam nasıl bildirmiş ise, o öyledir. Buna ilave yapılamadığı gibi, eksiltme de olmaz. Bu sebeple nakleden aziz olur, nakle dayanmadan kendi düşüncesini din diye anlatan rezil olur. Ehli sünnet itikadını, ehli sünnet âlimlerinin kitaplarından nakletmeli ve böyle kıymetli eserleri yaymalıdır. Zira doğru iman, doğru ibadet bilgilerini duymak, öğrenmek, insanların en tabii hakkıdır. Bunu yapmak, kıymetli ve şerefli bir hizmettir. Kendine tâbi olanlar... Bir insanın, iki şeyden birine tâbi olma mecburiyeti vardır. Ya kendi düşüncesine, görüşüne, anlayışına tâbi olur veya hakiki bir âlime tâbi olur. Kendine tâbi olan kendi gibi olur. Ama hakiki bir âlime tâbi olan, o âlimin bildirdiklerine mesela İmam-ı Rabbani hazretlerinin sözüne göre hareket eden insan, yavaş yavaş olgunlaşır, zamanla fazilet sahibi bir insan olur. Çünkü tâbi olunca, adeta onun kalbi ile tabi olanın kalbi arasında bir hat kurulur. O âlimin kalbinden fışkıran iman dolu ihlâs, muhabbet, Allahü teâlâya karşı olan muhabbeti, Peygamber efendimize olan tâbiiyeti, ona uyana yansır, akseder. Aynen karpuzun, güneşin karşısında olgunlaşması gibi olur. İnsanların çektikleri sıkıntıların sebebi, nakli bırakıp, kendi yorumlarını, görüşlerini din diye anlatan din adamlarıdır. Böylelerine Ulemâ-i sû' yani kötü din adamı, din yobazı denir. Kötü din adamları, mahsulün önündeki suyu kesmiş kayalara benzer. Suyu bırakmazlar ki mahsul sulansın, hayat bulsun. Taş oldukları için, kendileri de istifade edemezler. Âlimlerin ziyneti... Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî hazretleri sohbetlerinde hep; "Hocam Ebül-Hasan-ı Şâzilî hazretleri buyurdu ki, hocam şöyle anlattı ki.." şeklinde söze başlar, hep hocasından nakiller yapardı. Bir gün biri; -Hep hocanızdan nakil yapıyorsunuz. Hiç kendinizden bir şey söylemiyorsunuz demesi üzerine buyurdu ki: -Ben evden bir şey getirmedim. Ne kazanmışsam hocamın derslerinden kazandım. Hocamdan öğrendiklerimi "Allahü teâlâ buyurdu ki, Resulü buyurdu ki" veya "Ben diyorum ki" diyerek pek çok şey anlatabilirim. Ama bütün bunları öğrenmeme, bu dereceye yükselmeme vesile olan hocama karşı edebe riayet ederek, hep hocamdan naklederek konuşuyorum. Uygun olan da budur. Hocasından bahsetmeyen, hep ben diye konuşan kimsede hayır yoktur. En iyi âlim, kendinden söyleyen ve kendine bağlayan değil, nakleden, vasıta olandır. Dinimiz nakil dinidir. İman ibadet bilgileri kıyamete kadar aynıdır, değişmez. Nakleden aziz, nakilsiz konuşan rezil olur. Âlimlerin ziyneti; bilmiyorum demektir. Cahillerin özelliği ise, bilsin bilmesin her konuda konuşmaktır. Âlim, her kelimeden korkar, vesika bulmadan söyleyemez. Her suale cevap vermek, bir âlim için ahmaklık işaretidir. Bilmiyorum demek edebdir ve bir şeyler bildiğinin alametidir. Bilen ve edebli olan, tevazu gösterir, bilmediği konuda konuşmaz ve bilmiyorum der. İlimden önce edeb lazımdır. Zira hazret-i Ömer; "Edep, ilimden önce gelir" buyurmaktadır. İslam âlimlerinin büyüklerinden olan İbni Mübarek hazretleri de; "Bütün ilimleri bilenin eğer edebinde noksanlık varsa, onunla görüşmediğime üzülmem, bunu kayıp saymam. Fakat edepli ile görüşemesem üzülürüm" buyururdu Her zaman her yerde edepli, hayâlı olmaya çalışmalıdır! Hayâsız kimse, zamanla küfre kadar gidebilir. Hadis-i şerifte; (Hayâsızlık insanı küfre düşürür) buyuruldu. Hayâ, bir binayı tutan direk gibidir. Direksiz binanın durması kolay olmadığı gibi, hayâsız kimsenin de imanını muhafaza etmesi zordur. Hayâsı olan Allah'tan utandığı için günahtan çekinir. İnsanlardan utanmayan Allah'tan da utanmaz. İnsanlardan utanarak günahı gizlemek de hayâdandır. İnsanlardan utananın, Allahü teâlâdan da utandığı anlaşılır. Çünkü hadis-i şerifte; (Allah'tan sakınan, insanlardan da sakınır) buyuruluyor. Temiz suya kavuşanlar Hiç kimse yağan yağmura düz tepsi tutarak su biriktiremez. Cenâb-ı Hak bu yağmuru toprağa indirir. Toprakta bu yağmur süzülüyor, kanallar meydana geliyor. Bu kanallar tekrar dünyaya çıkıyor. Tertemiz su, belirli bir yerde toplandıktan sonra dağılıyor ve herkes bir musluğa gelip su içiyor. Yani esasında her yere yağan rahmet, su, bir musluktan içilmek ihtiyacına haiz. Musluğa gitmeyen, suya kavuşamaz. Onun için kavuştuğumuz muslukların yani mezhep imamlarımızın, ehli sünnet âlimlerinin kıymetini iyi bilelim. Çünkü temiz su orada var

İslâmiyet, nakil yoluyla öğrenilir

3 Mayıs 2009 01:00

 

A -

A +

Allahü teâlâ, Resûlullah efendimizi, Kur'ân-ı kerîmi teblîğ etmek, öğretmek için gönderdi. Eshâb-ı kirâm, Kur'ân-ı kerîmdeki bilgileri Resûlullah efendimizden işiterek ve sorarak öğrendiler. Enbiyâ sûresinin 7. âyet-i kerîmesinde meâlen; (Bilmediklerinizi, zikir sâhiplerinden sorunuz!) buyurulmuştur. Zikir, ilim demektir. Bu âyet-i kerîme, bilmeyenlerin, âlimleri bulup onlardan sorup, öğrenmelerini emretmektedir. Din âlimleri de, sorup öğrenme ve nakletme yolunu takip ederek Eshâb-ı kirâmdan öğrendiler. Bütün Müslümânlar da, müctehid olan bu âlimlerden ve bunların kitâplarından öğrendiler. Peygamber efendimiz; (Ey insânlar, biliniz ki, ilim âlimden işiterek öğrenilir) buyurmuştur. ULÛM-İ NAKLİYYE VE ULÛM-İ AKLİYYE Müslümânların bilmesi, öğrenmesi lâzım olan bilgilere Ulûm-i islâmiyye, müslümânlık bilgileri denir. Bu bilgilerin kimisini öğrenmek farzdır, kimisini öğrenmek sünnet, bir kısmını öğrenmek de mubâhdır. İslâm bilgileri, iki büyük kısma ayrılır: Birincisi Ulûm-i nakliyye yani din bilgileridir. Ehl-i sünnet âlimleri, bu bilgileri, Edille-i şer'ıyye denilen dört kaynaktan edinmişlerdir. Nakil yolu ile edinilen bu bilgiler, çok yüksektir. Aklın, insan dimâğı gücünün dışında ve üstündedir. Bunlar, hiçbir zamânda, kimse tarafından değiştirilemez. Bu bilgiler, sorarak ve nakil yolu ile öğrenilir. Peygamber efendimiz; (İlim hazînedir. Anahtarı, sorup öğrenmektir) buyurmuştur. İslâm bilgilerinin ikinci kısmı Ulûm-i akliyyedir ki, matematik, mantık ve tecrübî bilgilerdir. İslâm dîni, çok sağlam esâslar üzerine kurulmuş, dünyanın her tarafına hatta zamanımıza kadar hiç değiştirilmeden gelmiş ve yayılmıştır. Diğer dinlerin hiçbiri böyle sıhhâtli bir şekilde nakledilememiş ve korunamamıştır. İnanılacak olan îmân bilgilerini doğru olarak öğrendikten sonra, helâl, harâm, farz, vâcib, sünnet, mendûb ve mekrûh olan şeyleri de, Ehl-i sünnet âlimlerinin nakil yolu ile yazdıkları fıkıh kitâplarından öğrenmek ve bunlara uymak lâzımdır. Bu âlimlerin üstünlüklerini anlayamamış olan câhillerin, kendi kafalarına göre yazdıkları kitâplardan öğrenmemelidir. Zira itikât edilecek şeylerde Ehl-i sünnete uymayan inanışı olan bir Müslüman, âhirette Cehenneme girmekten kurtulamaz. Îmânı doğru olan bir Müslümanın, ibâdetinde gevşeklik olursa, tövbe etmese bile, affedilebilir. Affedilmese bile, azâb çektikten sonra, Cehennemden kurtulur. Bunun için işin başı, i'tikâdı düzeltmektir. Ubeydullah-i Ahrâr hazretleri; "Bütün keşifleri, kerâmetleri bana verseler, fakat, Ehl-i sünnet velcemâ'at i'tikâdını vermeseler, kendimi harâb bilirim. Keşif ve kerâmetim olmasa ve kabâhatim çok olsa, fakat Ehl-i sünnet ve cemâ'at i'tikâdını ihsân eyleseler, hiç üzülmem" buyurmuştur. "LÂYIK VE UYGUN OLAN BUDUR" Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî hazretleri, sohbetlerinde hep hocasından nakiller yapardı. Bunun sebebi sorulduğunda buyurdu ki: "Eğer istesem; Allahü teâlâ buyurdu ki, Resûlullah efendimiz buyurdu ki, ben diyorum ki... diyerek nefesler adedince, pekçok şey anlatırım. Yâni Allahü teâlânın izni ile ilmim o kadar genişledi. O kadar çok şey biliyorum, fakat bütün bunları öğrenmeme, bu dereceye yükselmeme vesîle, vâsıta olan mübârek hocama karşı edebe riâyet ederek, edepte noksanlık olmaması ve daha çok ihsânlara kavuşmak için, hep hocamdan naklederek konuşuyorum. Lâyık ve uygun olan da budur." Netice olarak din bilgileri, nakil yolu ile yani önce gelenlerden haber almakla öğrenilir. Fen bilgileri ise, tecrübe, deney yolu ile öğrenilir. Tecrübe, deney, fen bilgilerinde olur, din bilgilerinde olmaz. Ebû Ali Dekkâk hazretlerinin buyurduğu gibi: "Kendiliğinden yetişen ağaç, yaprak verir. Fakat meyve vermez. Verse de tatsız olur. İnsan da böyledir. Hocası olmayan kimseden hiçbir şey hâsıl olmaz. Ben söylediklerimi kendiliğimden söylemiyorum. Bu anlattıklarımı hocam Nasrabâdî hazretlerinden öğrendim. Onun hocası Şiblî hazretleri ve O da, bu bilgileri Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinden öğrenmiştir."

 

Din bilgilerinde nakil esastır

17 Ocak 2010 01:00

 

A -

A +

Akıl, göz gibidir, din bilgileri ise ışık gibidir. İnsanın aklı, gözü gibi zayıf yaratılmıştır. Göz, maddeleri, cisimleri karanlıkta göremiyor. Allahü teâlâ, görme âletimizden faydalanmamız için, güneşi, ışığı yaratmıştır. Güneşin ve çeşitli ışık kaynaklarının nûru olmasaydı, gözümüz işe yaramaz, tehlikeli cisimlerden, zararlı yerlerden kaçamaz, faydalı şeyleri bulamazdık. Gözünü açmayan veyâ gözü bozuk olan, güneşten faydalanamaz. Fakat bunların, güneşe kabâhat bulmaya hakları olamaz. Akıl, yalnız başına manevi bilgileri, faydalı, zararlı şeyleri anlayamıyor. Allahü teâlâ, aklımızdan faydalanmamız için, Peygamberleri, din ışığını yarattı. Yalnız akla uyan, güvenen, aklın ermediği şeylerde yanılan kimseye, felsefeci denir. Aklın erdiği şeylerde ona güvenen, aklın ermediği, yanıldığı yerlerde, Kur'ân-ı kerîmin ışığı altında akla doğruyu gösteren yüksek insanlara da, İslâm âlimi denir. DÜNYA VE ÂHİRET SAADETİ... Peygamberler, dünyâda ve âhirette râhat etmek yolunu bildirmeseydi, aklımız bunları bulamaz, tehlikelerden, zararlardan kurtulamazdık. Fen vâsıtaları, mevki, rütbe, para ne kadar bol olursa olsun, Peygamberlerin gösterdiği yolda gitmedikçe, hiç kimse mesûd olamaz. Ne kadar neşeli, sevinçli görünseler de, içleri kan ağlamaktadır. Dünyâda da, âhirette de râhat ve mesûd yaşayanlar, ancak, Peygamberlere uyanlardır. İmâm-ı Gazâlî hazretleri Elmünkızü-aniddalâl kitâbında buyuruyor ki: "Akıl ile anlaşılan şeyler, his organları ile anlaşılamaz. Peygamberlik makâmında anlaşılan şeyler de, akıl ile kavranamaz. Bunların, inanmaktan başka çâresi yoktur. Akıl, anlayamadığı şeyleri nasıl ölçebilir, bunların doğru ve yanlış olduğuna nasıl karâr verebilir? Nakil yolu ile anlaşılan, yani Peygamberlerin söyledikleri şeyleri, akıl ile araştırmaya uğraşmak, düz yolda güç giden, yüklü bir arabayı, yokuşa çıkarmak için zorlamaya benzer. Akıl, yürüyemediği, anlayamadığı âhiret bilgilerini çözmeye zorlanırsa, ya yıkılıp, insan aklını kaçırır veyâ bunları alışmış olduğu, dünyâ işlerine benzetmeye kalkışarak, yanılır, aldanır ve herkesi aldatır. Akıl, his kuvveti ile anlaşılabilen veyâ hissedilenlere benzeyen ve onlara bağlılıkları bulunan şeyleri birbirleri ile ölçerek, iyilerini kötülerinden ayırmaya yarayan bir âlettir. Böyle şeylere bağlılıkları olmayan varlıkları anlayamaz. Bunun için, Peygamberlerin bildirdikleri şeylere, inanmaktan başka çâre yoktur. Görülüyor ki, Peygamberlere tâbi olmak, aklın gösterdiği bir lüzûm, aklın istediği ve beğendiği bir yoldur. Peygamberlerin, aklın dışında ve üstünde bulunan sözlerini, akla danışmaya kalkışmak, akla aykırı bir iş olur. Gecenin koyu karanlığında bilinmeyen yerlerde, pervâsızca yürümeye ve engin denizde, acemi kaptanın, pusulasız yol almasına benzer ki, her ân uçuruma, girdâba düşebilirler." PEYGAMBERLER NİÇİN GÖNDERİLDİ? İslâmiyette aklın ermediği şeyler çoktur. Fakat, akla uymayan bir şey de yoktur. Âhiret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler ve Ona ibâdet şekilleri, eğer aklın çerçevesi içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak bilinebilselerdi, binlerce Peygamberin gönderilmesine lüzûm kalmazdı. İnsanlar, dünyâ ve âhiret saâdetini kendileri görebilir, bulabilirdi ve Allahü teâlâ, hâşâ Peygamberleri boş yere ve lüzûmsuz göndermiş olurdu. Hiçbir akıl, âhiret bilgilerini bulamayacağı, çözemeyeceği içindir ki, Allahü teâlâ, her asırda, dünyânın her tarafına, Peygamber göndermiş ve en son ve kıyâmete kadar değiştirmemek üzere ve bütün dünyâya, Peygamber olarak, Muhammed aleyhisselâmı göndermiştir. Netice olarak; bütün Peygamberler, akıl ile bulunacak dünyâ işlerine dokunmayıp, yalnız bunları araştırmak, bulup faydalanmak için çalışmayı emir ve teşvîk buyurmuş, kendileri dünyâ işlerinden her birinin, insanları ebedî saâdete ve felâkete nasıl götürebileceklerini anlatmış, Allahü teâlânın beğendiği ve beğenmediği şeyleri açık olarak bildirmişlerdir

İslâmiyet, nakil dinidir

23 Şubat 2014 01:00

 

A -

A +

Din bilgileri, aklî ve naklî olmak üzere ikiye ayrılır. Tefsîr, hadîs, fıkıh gibi ilimler, nakil yoluyla elde edilir ve zamana, şartlara göre değişmez. Zira naklî ilimler, aklın, insan dimâğı gücünün dışında ve üstündedir. Bunlar, hiçbir zaman, kimse tarafından değiştirilemez. Dinde reform olmaz sözünün mânâsı da budur. Naklî ilimler, edille-i şer'iyye denilen, kitâp, sünnet, icmâ ve kıyâstan çıkarılmıştır. Din bilgileri, nakil yolu ile öğrenilir. Din bilgilerini önce gelen âlimler sonra gelenlere bildirmişlerdir. Âlim de, hakkı bâtıldan ayıran, İslâm âlimlerinden nakil yapan kişidir. Âlim, ışığı, karanlığı gören kimsedir. Zira âmâ, ışığı göremez ve ona her şey karanlıktır.

Hakiki âlim, nakledendir, vâsıta olandır, kendinden söyleyen ve kendine bağlayan değildir. Bunun için dinî konularda, kendinden bir şey söylememelidir. Zira dinimiz nakil dinidir. Îmân ibâdet bilgileri kıyâmete kadar hep aynıdır, değişmez. Dinde yorum, görüş olmaz. Benim görüşüme, senin görüşüne göre din olmaz. Din, ne ise odur. Allahü teâlâ ve Onun Peygamberi Muhammed aleyhisselâm nasıl bildirmiş ise, o öyledir. Buna ilâve yapılamadığı gibi, eksiltme de olmaz.

Ehli sünnet itikâdını, ehli sünnet âlimlerinin kitaplarından nakletmeli ve böyle kıymetli eserleri yaymalıdır. Zira doğru îmân, doğru ibâdet bilgilerini duymak, öğrenmek, insanların en tabiî hakkıdır. Bunu yapmak, kıymetli ve şerefli bir hizmettir.

Bir insanın, iki şeyden birine tâbi olma mecburiyeti vardır. Ya kendi düşüncesine, görüşüne, anlayışına tâbi olur veya hakiki bir âlime tâbi olur. Kendine tâbi olan, kendi gibi olur. Ama hakiki bir âlime tâbi olan, o âlimin bildirdiklerine meselâ İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin sözüne göre hareket eden insan, yavaş yavaş olgunlaşır, zamanla fazilet sahibi bir insan olur. Çünkü tâbi olunca, âdeta onun kalbi ile, tâbi olanın kalbi arasında bir hat kurulur. O âlimin kalbindeki ihlâs, muhabbet, Allahü teâlâya olan sevgi, Peygamber efendimize olan tâbiiyeti, ona uyana inikâs eder, yansır, akseder. Aynen karpuzun, güneşin karşısında olgunlaşması gibi olur.

Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî hazretleri sohbetlerinde hep;

"Hocam Ebül-Hasan-ı Şâzilî hazretleri buyurdu ki, hocam şöyle anlattı ki..." şeklinde söze başlar, hep hocasından nakiller yaparmış. Bir gün birisi;

-Efendim, siz hep hocanızdan nakil yapıyorsunuz. Hiç kendinizden bir şey söylemiyorsunuz demesi üzerine buyurur ki:

-Ben evden bir şey getirmedim. Ne kazanmışsam hocamın derslerinden kazandım. Hocamdan öğrendiklerimi, "Allahü teâlâ buyurdu ki, Resûlullah efendimiz buyurdu ki" veya "ben diyorum ki" diyerek pek çok şey anlatabilirim. Ama bütün bunları öğrenmeme, bu dereceye yükselmeme vesile olan hocama karşı edebe riâyet ederek, hep hocamdan naklederek konuşuyorum. Uygun olan da budur.

Netice olarak, nakletmeyen, hep "ben" diye konuşan kimsede hayır yoktur. Âlim, kendinden söyleyen ve kendine bağlayan değil, nakleden, vasıta olandır. Dinimiz nakil dinidir. Îmân ibâdet bilgileri kıyâmete kadar aynıdır, değişmez. Nakleden aziz, nakilsiz konuşan ise, rezil olur.

 

Öğrenmenin acısını tatmayan...

7 Aralık 2003 01:00

 

A -

A +

Öğrenmenin acısını bir müddet tatmayan, hayatı boyunca cehaletin zilletini yudumlar. İlim öğrenmek farzdır. Farzları, haramları öğrenmek farz, vacipleri öğrenmek vacip, sünnetleri öğrenmek ise sünnettir. Öğreneceğiz ve kaçınacağız. Bir hadîs-i şerîfte; (Bilerek yapılan az bir ibâdet, bilmiyerek yapılan çok ibâdetten dahâ iyidir!) buyuruldu. Resûlullah efendimiz bir kere de: (Şeytânın bir âlimden korkması, câhil olan bin âbidden korkmasından dahâ çoktur!) buyurdu. Erkek olsun kadın olsun, müslümanların ilim öğrenmesi farzdır. Beşikten mezara kadar ilim öğreneceğiz. Zira Peygamber efendimiz: (Beşikten mezâra kadar ilim öğreniniz, çalışınız!) buyurdu. Yani, bir ayağı mezârda olan seksenlik ihtiyârın da çalışması lâzımdır. Öğrenmesi ibâdettir. Çünkü Resûlullah efendimiz: (Yarın ölecekmiş gibi âhırete ve hiç ölmeyecekmiş gibi dünyâ işlerine çalışınız!) buyurdu. Dinin alışveriş kısmını bilmeyen, haram lokmadan kurtulamaz ve ibadetlerin sevabını bulamaz. Zahmetleri boşa gider ve azaba yakalanır ve çok pişman olur. Bir kimse fıkıh bilmezse... Bir kimse fıkıh bilmez, fıkhın kıymetini ve fıkıh âlimlerinin değerini bilmezse, böyle âlimlerin kıymetli eserlerini okumak kendisine ağır gelir. Halbuki İmâm-ı Mâlik ve Ebû Bekr-i Verrâk hazretleri: "Fıkıh öğrenmeyip tasavvufla uğraşan dinden çıkar, zındık olur. Fıkıh öğrenip tasavvuftan haberi olmayan, bid'at sâhibi yâni sapık olur. Her ikisini edinen hakîkate varır" buyuruyorlar. Peygamber efendimiz de: (İbâdetlerin efdali, en kıymetlisi, fıkıh öğrenmek ve öğretmektir) buyurarak, fıkıh, ilmihal bilgilerini öğrenmenin ehemmiyetini bildirmektedir. İlim, insanlara, ekmek ve su kadar lazımdır. Zira Peygamber efendimiz: (Bütün müslümân erkeklerine ve bütün müslümân kadınlarına, ilmi aramak, öğrenmek farzdır!) buyuruyorlar. Ayrıca Peygamber efendimiz: (İlim öğreniniz! İlim öğrenmek ibâdettir. İlim öğretene ve öğrenene cihâd sevâbı vardır. İlim öğretmek, sadaka vermek gibidir. Âlimden ilim öğrenmek, teheccüd namâzı kılmak gibidir) buyurmaktadırlar. Ancak ilim, rivayet ve kuru malumat, bilgi çokluğu değildir. İlim, faydalı olan ve kendisiyle amel edilen şeydir. İlim, ezber edilen şey değil, ezber edilen şeyden temin edilen faydadır. İlim öğrenmek için üç şart Bir kimsenin ilmi, kendisini Allahü teâlânın yasaklarından men etmiyorsa, o kimse büyük tehlikededir. İlmi, kibirlenmek, kendini büyük görmek için isteyenlerden hiçbiri felah bulmuş değildir. Kendini bilmeyene ilim öğreten, ilmin hakkını zayi etmiş olur. Layık olandan ilmi esirgeyen de, zulmetmiş olur. İlim öğrenmek için üç şart vardır: Birincisi; hocanın yani ilim öğretenin maharetli olması lazımdır. İkincisi; talebenin zeki olması, sürat-i intikal sahibi olması lazımdır. Üçüncü şart ise; ilim öğrenmek için uzun bir zamanın lazım olduğunu unutmamak lazımdır. İlim ganimettir. Sükut kurtuluştur. Halktan bir şey ummamak ise, rahatlıktır. Bâtın ilmi, zâhiri ilmi öğrendikten sonra öğrenilir. Zâhirî ilimleri öğrenip onunla amel eden kimseye Allahü teâlâ bâtın ilmini açar. Bâtın ilmi ancak kalbin açık olup nurlanması ile elde edilir. Bunun için açık ve zâhir olan şeylere sarılmalı, bilinmeyen yollara girmekten sakınmalıdır. Hakkı doğruyu kim söylerse söylesin kabul etmelidir. Söyleyene değil, söylenen söze bakmalıdır. Ancak ölçü şu olmalı: Ehli sünnet itikadına uygun olmayan sözlerin ve söyleyenlerin hiçbir kıymeti yoktur. Din ilminde konuşan kimse, Allahü teâlânın kendisine: "Benim dinimde sen nasıl fetva verdin, nasıl söz söyledin?" sualini sormayacağını zannediyorsa, kendisine ve dinine gevşeklik etmiş olur. "Onun şerefi ilim iledir" Ölmemek için, yemek, içmek lâzım olduğu gibi, inkârcılara aldanmamak, dinden çıkmamak için de, dînini, îmânını öğrenmek lâzımdır. Ecdâdımız, her zamân toplanırlar, ilmihâl kitaplarını okurlar, dinlerini öğrenirlerdi. Ancak, böyle müslümân kaldılar. İslâmiyyetin zevkini aldılar. Bu saâdet ışığını bizlere, doğru olarak ulaştırabildiler. Bizim de müslümân kalmamız, yavrularımızı içimizdeki ve dışımızdaki inkârcılara kaptırmamamız için, birinci ve en lüzûmlu çâre, herşeyden önce Ehl-i sünnet âlimlerinin hâzırladığı ilmihâl kitâplarını okumak ve öğrenmektir. Zira Resûlullah efendimiz buyurdu ki: (İlim bulunan yerde müslümânlık vardır. İlim bulunmıyan yerde müslümânlık kalmaz.) İslam âlimlerinin büyüklerinden olan Abdullah-ı Ensârî hazretleri de talebelerine şöyle buyururlardı: "Âhirette her incinin bir sedefi vardır. Her şeyin kendi hâline göre bir şerefi, değeri vardır. İnsanoğlu da kendisinde ilim bulunan bir sedeftir. Onun şerefi de ilim iledir. İlmi olmayan kimse, câhillik içinde kalır, muhabbet kadehini içemez, vilâyet libâsını giyemez. Allahü teâlâ câhili kendine dost edinmez."

İlmin kıymeti, niyyete bağlıdır

13 Nisan 2009 01:00

 

A -

A +

İlmin kıymetli, şerefli olması, niyyete bağlıdır. Din bilgilerini, cahillikten, nefsin isteklerinden kurtulmak için öğrenmek lâzımdır. İmâm olmak, müftî olmak, din adamı tanınmak için öğrenmemelidir. Din bilgilerini, amel etmek için öğrenmeli, başkalarına öğretmeli ve bunları ihlâs ile yapmalıdır. Zira amel ve ihlâs ile olmayan ilim zararlıdır. Hadîs-i şerîfde; (Allah için olmayan ilmin sâhibi Cehennemde ateşler üzerine oturtulacaktır) buyuruldu. Dîni dünyâya âlet etmek, altın kaşıkla necâset yemeğe benzer ki böyle olanlar, din hırsızlarıdır. Hadîs-i şerîfde; (Din bilgilerini dünyâlık ele geçirmek için edinenler, Cennetin kokusunu duymayacaklardır) buyuruldu. Fen bilgilerini dünyâ menfâati için öğrenmek câizdir, hattâ lâzımdır. Hadîs-i şerîfde; (Bu ümmetin âlimleri iki türlü olacaktır: Birincileri, ilimleri ile insanlara faydalı olacaktır. Onlardan bir karşılık beklemiyeceklerdir. Böyle olan insana denizdeki balıklar, yeryüzündeki hayvânlar ve havadaki kuşlar duâ edeceklerdir. İlmi başkalarına faydalı olmayan, ilmini dünyâlık ele geçirmek için kullananlara kıyâmette Cehennem ateşinden yular vurulacaktır) buyuruldu. (Âlimler, Peygamberlerin vârisleridir) hadîs-i şerîfindeki âlim, Resûlullah efendimizin yolunda olan, Onun yoluna uyan din âlimidir. İslâmiyyete uyan âlim, etrâfına ziyâ saçan ışık kaynağı gibidir ve böyle âlimler, insanların en iyileridir. İlmi ile amel etmiyen ve dini, dünya çıkarları için kullananlar ise, insanların en kötüsüdür. Resûlullah efendimiz, Kâ'beyi tavâf ederken, kendisine; KÖTÜ OLANI SORMA... -Hangi insan dahâ kötüdür? diye sorulur. Peygamber efendimiz de; -Kötü olanı sorma! İyi olanları sor. Âlimlerin kötüsü, insanların en kötüsüdür buyururlar. Îsâ aleyhisselâm buyurdu ki: (Kötü âlimler, su yolunu kapayan kaya gibidir. Su, kayadan sızıp geçemez. Akmasına da mâni olur.) Kötü din adamı, kanalizasyona benzer. Görünüşte, sağlam, sanat eseri gibi ise de, içi pislik doludur. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Âlimlerin iyisi, insanların en iyisidir. Âlimlerin kötüsü, insanların en kötüsüdür. İnsanların saâdeti ve felâketi, âlimlere bağlıdır. Büyüklerden biri şeytânı boş oturuyor görüp, sebebini sormuş. Şeytân demiş ki: Bu zamânın sapık âlimleri, bizim işimizi yapıyor. İnsanları yoldan çıkarmak için, bize iş bırakmıyorlar." Eshâb-ı kirâmdan hazret-i Huzeyfe, Resûlullah efendimize; -Yâ Resûlallah, biz müslümân olmadan önce kötü kimselerdik. Allahü teâlâ, zâtınızla islâm nimetini, iyilikleri bizlere ihsân etti. Bu saâdet günlerinden sonra, yine kötü zamânlar gelir mi diye süâl edince Peygamber efendimiz; -Evet gelecek buyurur. Hazret-i Huzeyfe; -Bu kötü günlerden sonra, hayırlı günler gelir mi diye arzedince, Resûlullah efendimiz; -Evet gelir. Fakat, o zamân bulanık olur buyururlar. -Bulanıklık ne demektir diye süâl edilince; ONLAR NASIL KİMSELER -Benim sünnetime uymayan ve benim yolumu tutmayan kimselerdir. İbâdet de yaparlar. Günâh da işlerler buyurur. Hazret-i Huzeyfe; -Bu hayırlı zamândan sonra, yine kötü günler olur mu diye sorunca; -Evet. Cehennemin kapılarına çağıranlar olacaktır. Onları dinleyenleri Cehenneme atacaklardır buyurur. -Yâ Resûlallah! Onlar nasıl kimselerdir deyince; -Onlar da, bizim gibi insanlardır. Bizim gibi konuşurlar. Âyet ve hadîs okuyarak, vâz ve nasîhat ederler. Fakat, kalblerinde hayır ve iyilik yoktur buyururlar. Netice olarak, emânetçinin kendisine bırakılan mâlları muhâfazada emîn olması lâzım geldiği gibi, din âliminin de, islâm bilgilerini bozulmaktan muhâfaza etmekte emîn olması lâzımdır. Din bilgilerini öğrenen kimse, yâ sonsuz saâdete kavuşur, yâhut nihâyetsiz felâkete düçar olur. Hadîs-i şerîfde buyurulduğu gibi: (Cehennemde azâb çekenlerden bazıları, kötü kokular yayar. Bu koku diğerlerine ateşten dahâ fazla azâb verir. Sen ne günâh işledin ki, böyle pis koku çıkarıyorsun denildikte, ben din adamı idim. Bildiklerimi yapmazdım der.

 

.

İlim varsa İslâmiyet de vardır

3 Ocak 2012 01:00

 

A -

A +

İslâmiyyet, ilmin tâ kendisidir. Kur'ân-ı kerîmin birçok yeri, ilmi emretmekte, ilim adamlarını övmektedir. Zümer sûresinin 9. Âyet-i kerîmesinde meâlen; (Bilen ile bilmeyen hiç bir olur mu? Bilen elbette kıymetlidir) buyurulmaktadır. Peygamber efendimizin ilmi öven ve teşvîk buyuran sözleri o kadar çoktur ve meşhûrdur ki, gayr-i müslimler dahî bunları bilmektedir. İhyâ-ül-ulûm ve Mevdû'ât-ül-ulûm kitâplarında, ilmin fazîleti anlatılırken; (İlim, Çin'de de olsa alınız) hadîs-i şerîfi yazılıdır. Bu, dünyânın en uzak yerinde ve kâfirlerde de olsa, gidip ilm öğreniniz, demektir. İslâm dîninde kadın, kocasının izni olmadan nâfile hacca gidemez. Fakat kocası öğretmezse ve izin vermezse, ondan izinsiz, ilim öğrenmeye gidebilir. Görülüyor ki, Allahü teâlânın sevdiği, büyük ibâdet olan hacca izinsiz gitmesi günâh olduğu hâlde, ilim öğrenmeye izinsiz gitmesi günâh olmuyor. İlim öğrenmek, çok büyük ibâdettir ve sevâbı da, o nisbette çoktur. İslâmiyyetin iki esası vardır. Bunlardan birincisi, kendisine lâzım olan bilgileri doğru olarak öğrenmek, diğeri de, öğrendiklerini bilmeyenlere öğretmektir. Onun için İslâmiyyetin en büyük düşmanı cehâlettir. Bu sebepten dolayıdır ki, nerede ilim varsa, din oradadır ve nerede din varsa ilim de oradadır. İlimsiz din olmaz. Peygamber efendimiz; (Nerede ilim varsa, orada Müslümânlık vardır. Nerede ilim yoksa, orada kâfirlik vardır!) buyuruyor. İLMİN ENGELİ ÇOKTUR!.. Her hayırlı işin bir engeli vardır. Fakat ilim öğrenmeye ve öğretmeye ise, engeller vardır. İlmi olmayan yani din kitâbı okumayanın, dini anlatan yerlerde bulunmayanın gönlü, kalbi ölür. Hadîs-i şerîfte; (Kıyâmete yakın hakîkî din bilgileri azalır. Câhil din adamları, kendi görüşleri ile fetvâ vererek, insanları doğru yoldan saptırırlar) buyuruldu. İnsanların en kıymetlisi, ilim öğrenen ve öğrendiğini de öğretendir. Yalnız öğrenmekle olmuyor, öğrendiğini de öğretmek lâzımdır. Birisine, dini doğru olarak anlatan bir kitap vermek demek, ona dini doğru olarak öğretmek demektir. Hadis-i şerifte; (Allahü teâlânın çok sevdiği kimse, dînini öğrenen ve başkalarına öğretendir. Dîninizi İslâm âlimlerinin ağızlarından öğreniniz!) buyuruluyor. Bir kelime öğrenmenin ve öğretmenin fazileti, bin nâfile hacdan daha fazladır. Çünkü öğrenmek farzdır. Bir kelime öğrenmek için bile nâfile ibâdet terk edilir. O bir kelime, insanı saâdete kavuşturur. Hadis-i şerifte; (Bütün Müslümân erkeklerine ve bütün Müslümân kadınlarına, ilmi aramak, öğrenmek farzdır!) buyuruluyor. Cehâlet yani kişinin kendisine lâzım olan din bilgilerini öğrenmemesi, doğru yoldan çıkmaya sebeptir. Nitekim hadis-i şerifte; (Kıyâmete yakın ilim azalır, cehâlet artar) buyuruldu. Farzlardan sonra ibâdetlerin en kıymetlisi, ilim ve fıkıh öğrenmektir. Fıkıh ve ahlâk bilgilerini lüzûmu kadar öğrenmek ve çoluk çocuğuna öğretmek, her Müslümâna Farz-ı ayındır. Hadis-i şerifte; (Bir sâat ilim öğrenmek veyâ öğretmek, sabâha kadar ibâdet etmekten dahâ sevâptır) buyuruldu. RÛHUN VE KALBİN GIDASI Öğrenmeyenler ve çoluk çocuğuna öğretmeyenler büyük günâh işlemiş olur, Cehenneme giderler. Öğrenmeye lüzûm görmeyenin, ehemmiyet vermeyenin ise, îmânı gider. Birgivî vasıyyetnâmesi şerhinde buyuruluyor ki: "Kelâm ve fıkıh âlimlerimiz, tefsîrden, hadîsten anladıklarını, bizim gibi din câhillerine, açık, kolay öğretmek için, binlerce fıkıh ve ilm-i hâl kitâbı yazmışlardır. İslâmiyyeti doğru öğrenmek için, o fıkıh ve ilm-i hâl kitâplarını okumaktan başka çâre yoktur." Netice olarak, rûhun gıdâsı din, kalbin gıdâsı ise ilimdir. İlmin olmadığı yerde cehâlet vardır. Cehâletin olduğu yerde ise, din, islâmiyyet olmaz. Dinimizin emrettiği ibâdetlerin sıhhatli olabilmesi için de, üç şart vardır. Bunlardan birincisi ilimdir. İkincisi, bu ilme uygun olarak amel etmektir. Üçüncü şart da, bu ikisini ihlâs ile yapmaktır. İlmin aslı ise, sevgidir, muhabbettir. Çünkü insan sevdiğini dinler, sevmediğini ise dinlemez

.
 

Her işin başı, din gayretidir

10 Mart 2008 01:00

 

A -

A +

İslâmiyyeti öğrenmek ve öğretmek, her Müslümanın vezifesidir ve farzdır. Peygamber efendimiz; (İlim öğreniniz! İlim öğrenmek ibâdettir. İlim öğretene ve öğrenene cihâd sevâbı vardır. İlim öğretmek, sadaka vermek gibidir. Âlimden ilim öğrenmek, teheccüd namâzı kılmak gibidir) buyurmuşlardır. Öğrenmesi farz olan ilimleri öğrenmek, nafaka kazanmaya mecbûr kalmak gibidir. Fetâvâ-i Hindiyyede; "Îmân edilecek, yapılacak, kaçınılacak şeyleri ve geçinecek sanat bilgilerini öğrenmek herkese farzdır. Bundan fazlasını öğrenmek farz değil ise de, sevâbdır" buyurulmaktadır. Allahü teâlânın beğendiği İslâm dînini öğrenmek ve Resûlullah efendimizin bildirdiği İslâmiyyete sarılarak dünyâda ve âhirette huzûra ve saâdete kavuşmak istiyenler, ehl-i sünnet âlimlerinin ve ehl-i sünnetten olan tasavvuf büyüklerinin eskiden yazmış oldukları kitâplarından toplanan ilmihâl kitâplarını okumalıdır. İLM-İ HÂLİNİ ÖĞRENMEYEN!.. Ehl-i sünnet i'tikâdını ve ilm-i hâlini öğrenmeyen ve çocuklarına öğretmeyenler, Müslümânlıktan ayrılmak, inkâr felâketine düşmek tehlikesindedir. Resûlullah efendimiz buyurdu ki: (İlim bulunan yerde Müslümânlık vardır. İlim bulunmayan yerde Müslümânlık kalmaz.) Ölmemek için, yemek, içmek lâzım olduğu gibi, din düşmanlarına aldanmamak, dinden çıkmamak için de, dînini, îmânını öğrenmek lâzımdır. Ecdâdımız, her zamân toplanır, ilmihâl kitâplarını okur ve dinlerini öğrenirlerdi. Ancak, böyle Müslümân kaldılar ve İslâmiyyetin zevkini aldılar. Bu saâdet ışığını bizlere, doğru olarak ulaştırabildiler. Bizim de Müslümân kalmamız, yavrularımızı din düşmanlarına kaptırmamamız için, birinci ve en lüzûmlu çâre, her şeyden önce ehl-i sünnet âlimlerinin hâzırladığı ilmihâl kitâplarını okumak ve öğrenmektir. Çocuğunun Müslümân olmasını isteyen ana-baba, çocuğuna Kur'ân-ı kerîm öğretmelidir. Resûlullah efendimiz; (Allahü teâlâ ve melekler ve her canlı, insanlara iyilik öğretene duâ ederler) buyurmuştur. Fırsat elde iken okuyalım, öğrenelim ve çocuklarımıza, sözümüzü dinleyenlere öğretelim! Okula gittikten, meslek sahibi olduktan sonra öğrenmeleri güç olur. Hattâ imkânsız olur. Felâket gelince, âh etmek fayda vermez. İslâm düşmanlarının, tatlı, yaldızlı kitâplarına, gazetelerine, televizyon, radyo ve filmlerine aldanmamalıdır. Dînini öğrenmek isteyen, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitâplarını okumalıdır. Hasta, câhil bir kimseden ilâç alırsa, şifâ bulmaz, ölür. Ehl-i sünnet olmayan, bid'at sâhibi, mezhebsiz kimsenin bozuk, sapık din kitâbını okuyanın da, dîni, îmânı bozulur. Her işin başı, din gayretidir. Eğer bir kimsede bu gayret varsa, kaya bile erir, toz olur. Bir Mecûsi din gayreti için bir memlekete köprü yaptırır. Sultan Mahmud Gaznevî hazretleri bu köprüyü görünce, yaptıran kişi için duâ ederken, derler ki: -Efendim bunu yaptıran Müslüman değil, ona duâ etmeyin. Sultan Mahmud Han masrafının iki katını vererek köprüyü satın almak ister. Fakat Mecûsi; -Padişahım ben bunu satmak için yapmadım, dinim için yaptım, satmam der. Batıl dini için bile yaptığını para ile değişmemiş, canını fedâ etmiştir. Ferideddîn-i Genc-i Şeker hazretleri bunu anlatırken buyuruyor ki: "Ey Müslüman sen din gayretini Mecûsiden mi öğreneceksin, senin gayretin nerede?" MÜMİN ÇOK KIYMETLİDİR Allahü teala müminlere çok kıymet vermiş, muhatab kabul etmiş, kulum demiş. Bundan daha büyük şeref olur mu? Kim dine sahip çıkarsa, din de ona sahip çıkar. Hadîs-i kudsîde buyuruluyor ki: (Ey dünyâ! Bana hizmet edene hizmetçi ol! Sana hizmet edene güçlük göster!) Netice olarak, bizden evvelki Müslümanlar, bize öğretmek için uğraşmasalardı, onlar mallarını hatta canlarını fedâ ederek bu gayreti göstermeselerdi, bugün biz Müslüman olamazdık. Biz de, bizden sonrakilere, İslâmiyyeti temiz bir şekilde ulaştırmalıyız. Bu sebeple üzerimizdeki emânet çok ağır ve de büyüktür. Bu emânete sahip çıkmak ve gereğini yapmak mecburiyetindeyiz. Aksi hâlde, âhirette, bu hesâbın altından kalkmak çok zor olur.

.
 

İlim çoktur fakat ömür...

29 Ağustos 2004 01:00

 

A -

A +

İlim çoktur fakat ömür kısadır. O halde, önce dinde zaruri lâzım olan ilimleri öğrenmelidir. Zira İslâm âlimlerinin büyüklerinden olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri; "Ehl-i sünnet i'tikâdını ve fıkıh bilgilerini öğrenmeden önce, Gülistân kitâbı ve hikâye kitapları okumamalıdır. Fıkıh kitapları yanında, Gülistân ve benzeri kitaplar lüzûmsuzdur. Dinde lâzım olanları, önce okumak, öğrenmek ve öğretmek lâzımdır. Bunlardan fazlası ikinci derecede kalır" buyurmaktadır. Şeyh Sâdî Şîrâzî hazretlerinin Gülistân kitabını, kendimize lâzım olan din bilgilerini öğrenmeden önce okumak lüzûmsuz olursa, bidat ehlinin ve din düşmanlarının kitaplarının ve yazılarının tiryâkilerine acabâ ne denir. Yâ, din bilgilerini öğrenmeden, başka şeyler öğrenenler ve çocuklarına doğru din bilgisi öğretmeden, para, mal, mevki kazanmaları için uğraşanlara ne demelidir! İstikbâli temîn etmek, acabâ bunları kazanmak mıdır? Yoksa, Allahü teâlânın rızâsını kazanmak mıdır? "Vakit, keskin bir kılınçtır" İlim öğrenmek çok kıymetlidir. Bilenle bilmiyenin bir olmayacağı, Kur'ân-ı kerîmde bildirilmektedir. İlk nâzil olan âyet-i kerime, "Oku!" emri ile başlamaktadır. İlim, Allahü teâlânın sıfatlarındandır. İlmi teşvik eden, öven sayısız hadis-i şerif mevcuttur. Peygamber efendimiz; (Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibâdet etmekten daha sevaptır) buyurmaktadırlar. Beşikten mezara kadar ilim öğrenmemizi emir ve tavsiye buyuran, yine Resûlullah efendimizdir. Fakat insanın ömrü kısadır, ilmin ise sonu yoktur. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesini; "Vakit, keskin bir kılınç gibidir. Yarına çıkacağımız belli değildir. Mühim işleri bugün yapmalı, mühim olmayanları yarına bırakmalıdır. Aklı olan böyle yapar" buyurarak, öğrenilecek ve yapılacak işlerde, sıralamayı iyi yapmak ve vakti lüzumlu işlere haracamak konusunda ikâz etmişlerdir. İbni Âbidîn hazretleri de: "Din bilgilerinden kendine lâzım olanları öğrenmek, farz-ı ayndır. Bundan fazlasını öğrenmek farz-ı kifâyedir" buyurmuşlardır. Şeyh Abdülkuddûs hazretleri, oğluna yazdığı bir mektupta: "Evlâdım, öncelikle vaktin kıymetini bil! Gece ve gündüz ilim öğrenmeye çalış! İlim öğrenmek, ibâdet yapmak içindir. Kıyâmet günü, işten sorulacak, çok ilim öğrendin mi diye sorulmayacaktır. İş ve ibâdet de, ihlâs elde etmek içindir. Her şeyi Allahü teâlânın rızâsı için yapmak olan ihlâs da, hakîkî mâbûd ve kayıtsız şartsız var olan Allahü teâlâyı sevmek içindir" buyurmuştur. Ebû Abdullah-ı Rodbârî hazretleri de, bir sohbetinde, talebelerine hitaben: "Sâdece ilim öğrenmek için evinden çıkan kimse, öğrendiği ilimden faydalanamaz. Öğrendikleri ile amel etmek isteyerek ilim öğrenen kimse, ilmi azalsa bile faydasını görür. İlim kendisiyle amel edilince kıymetlidir. Amel ise, ihlâs ile kıymetlenir" buyurmuştur. İslâm âlimlerinden Takıyyüddîn Sübkî hazretleri de şöyle buyurmaktadır: "Kulun her hâlinde, kendine lâzım olan bilgileri öğrenip ibâdet yapması gerekir. Çünkü ömür çok kısadır. Ömrünün bir kısmı küçüklükte geçer. Bir kısmı büyüyünce, bedenî ihtiyaçlarını temin etmek, uyku, kendisine ârız olan hastalık, özür hâlleri, zarûrî meşgaleler, insanlarla uğraşma ve geçim derdi gibi işlerle geçer. Bunlardan geriye, insan için çok az vakit kalır. İşte insan, ya bu kısacık ömrünü, kendine lâzım olan bilgileri öğrenerek ibâdet ve tâatle geçirerek Allahü teâlâya, Cennet'ine ve çeşit çeşit nîmetlerine kavuşur veya bu kısacık hayâtı kendi aleyhine zâyi eder de, ebedî hüsrâna uğrar veya ömrünü günah ve başkalarına düşmanlıkla geçirir. Böylece şeytanın yardımcılarından olur, onunla birlikte Cehennem ateşinde yanar. Herkes, yaşadığı kısa ömür içerisinde bu üç hâlden birinde bulunur." Ömür sermayesini tüketenler... Ehl-i sünnet i'tikâdını, farzlardan ve harâmlardan lâzım olanları öğrenmek, kadın erkek her müslümâna farz-ı ayndır. Bunları öğrenmemek suçtur, büyük günâhdır. Bunları öğrenmeden, başka şeyleri öğrenmekle, ömür sermayesini tüketenler, âhirette hüsrana uğrayacaklardır. Allahü teâlânın bir kulunu sevmediğinin alameti, dinine ve dünyasına faydalı olmayan işlerle vakit geçirmesidir. Allahü teâlânın bir kulunu sevdiğinin alameti ise, onun, kendisine lâzım olan fıkıh ilmi ve bu bilgilere uygun ibadet etmekle meşgul olmasıdır. Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri; "Üzerine farz olan ilimlerden bir meseleyi öğrenmek, insana, bütün dünyâdaki kazançların hepsinden, yapacağı ve ele geçireceği altın ve gümüşlerinden daha iyidir ve üstündür" buyurmuştur. İlim, elbette lâzımdır. Fakat insana verilen ömür, sınırlıdır. Bunun için, mühim olarlara öncelik vermelidir. Emredilen ibâdetler, bilgisizce yapılırsa, bunun bir faydası olmaz. Çünkü hazret-i Ali: "Allahü teâlâya ilimsiz ibâdet eden kimse, değirmene bağlı merkep gibidir. Gün boyunca yürür, fakat hep aynı yerindedir" buyurmuştur. İslâmiyyet üç kısımdır: İlim, amel ve ihlâs. Emirleri ve yasakları öğrenmek, öğrendiklerine tâbi olmak ve bunları yalnız Allah rızâsı için yapmak lâzımdır

.

İlim çoktur, ömür ise kısadır

5 Ağustos 2007 01:00

 

A -

A +

İlim, insanlara, ekmek ve su kadar lâzımdır. İlim, rivâyet ve kuru ma'lumat çokluğu değildir. İlim, faydalı olan ve kendisiyle amel edilen şeylerdir. İlim, belli şeyleri ezberlemek değil, ezber edilen şeylerden temin edilen faydadır. Kadın, erkek her müslümana, kendisine lâzım olan ilimleri öğrenmesi farzdır. Farzları, haramları öğrenmek farz, vâcibleri öğrenmek vâcib, sünnetleri öğrenmek ise sünnettir. Her müslümanın bunları öğrenmesi ve bunlarla amel etmesi lâzımdır. Çünkü; (Erkek olsun kadın olsun, müslümanların ilim öğrenmesi farzdır) buyurulmuştur. Farzları ve haramları öğrenmeyen günaha girer. Bilmemek özür değil suçtur. Öğrenmeye ehemmiyet vermemek ise, küfür olur. Demek ki bilmemek ya haramdır veya küfürdür. Peygamber efendimiz; (Beşikten mezara kadar ilim öğreniniz) buyurmuştur. İlmi sevmeyenlerde hayır yoktur. Böyle kimselerle dostluk ve diğer bağlılıkları kesmelidir. Çünkü ilim, kalblerin hayatı, gözlerin aydınlığıdır. Hiç kimse âlim olarak doğmaz ve ilim sahibi ile cahil, bir olmaz. Bunun için her müslüman, kendisine lâzım olan ilimleri öğrenmesi lâzımdır. Peygamber efendimiz; (Yâ âlim, yâ müteallim yani talebe veyâhud bunları dinleyici ol! Bu üçünden olmayıp dördüncüsünden olursan, yani hiçbirinden olmazsan helâk olursun) buyurmuşlardır. Doğru yazılmış bir ilmihâl kitâbı okumayan kimse, dînini öğrenemez. Dînini öğrenmiyen kimse de, din düşmanlarının yalanlarına aldanarak imânını kaybeder. Dinin alışveriş kısmını bilmeyen bir kimse, haram lokmadan kurtulamaz ve ibâdetlerin sevâbını bulamaz. Zahmetleri boşa gider, azâba yakalanır ve çok pişman olur. Bu sebeple her müslümana önce lâzım olan şey, îmânı, farzları, harâmları öğrenmektir. Bunlar öğrenilmedikçe, müslümânlık olamaz, îmân elde tutulamaz. Hak borçları ve kul borçları ödenilemez. Niyyet, ahlâk düzeltilemez ve temizlenemez. Düzgün niyyet edinilmedikçe de, hiçbir farz kabûl olmaz. Bir müslümanın, kendisine lâzım olan ilimleri öğrenmesi, nafile ibâdet yapmasından daha üstündür. Zira hadîs-i şerîfde; (Bir sâat ilim öğrenmek veyâ öğretmek, sabâha kadar ibâdet etmekten dahâ sevâbtır) buyurulmuştur. Dinin en büyük düşmanı, cehalettir. Cahillik, insanı Cehenneme götürür. Eğer insanlar, kıyâmette olacakları idrâk edebilseydi, oradaki sıkıntıyı, derdi bilebilseydi, dünyada dert diye bir şey tanımazlardı. Bir kimse, fıkıh bilgilerini öğrenmez, fıkhın kıymetini ve fıkıh âlimlerinin değerini bilmezse, bu kimseye, böyle âlimlerin kıymetli eserlerini okumak ağır gelir. İlmi, kibirlenmek, kendini büyük görmek için isteyenlerden hiçbiri felâh bulmuş değildir. Ama ilmi tevazu için, âlimlere ve insanlara hizmet için isteyen, elbette felâh bulur, kurtulur. Dünyadan herkes âhirete yolculuk yapıyor. Herkes bir vasıtaya binip gidiyor. Esas olan, önemli olan, bir vasıtaya binmek değil, doğru vasıtaya binmektir. Yanlış vasıtaya binen, istediği yere değil, vasıtanın gittiği yere gider. Kâbe'ye gitmek için niyet edip Paris'e giden uçağa binen bir kimse, niyeti hâlis olsa bile Kâbe'ye varamaz. Kıyâmette nereye gitmek istiyorsak, ona göre hazırlık yapmalıyız. Âhirette Cennet ve Cehennemden başka yer yoktur. Cennete girmek için, doğru imân sahibi olmak ve dine uymak gerekir. Cehenneme götürücü tuzaklara yakalanmamalıdır. Bu tuzaklar, Hadid sûresinin 20. âyet-i kerîmesinde meâlen şöyle bildiriliyor: (Dünya hayatı ancak la'b oyun, lehv eğlence, ziynet süs, aranızda tefahür, övünme ve mal ve evlâdı çoğaltma isteğinden ibarettir.) Bunların bir tanesine yakalananın gönlü ölür. Laf ile müslümanlık olmaz. Dinin emir ve yasaklarına önem vermeyenin imânı gider. Önem vermemek, öğrenmek için çaba sarfetmemek, farzları yapmadığı ve işlediği günahler için üzülmemek demektir. Ölmek felâket değil, öldükten sonra başa gelecekleri bilmemek ve bunun için tedbirini almamak felâkettir. Evliyânın menkıbelerini okumak, dinlemek, muhabbeti artırır. Eshab-ı kirâmın menkıbelerini okumak ve dinlemek ise, imânı kuvvetlendirir ve günahları mahveder. Evliyanın sözünde rabbâni tesir vardır. Zira büyüklerin sözü, sözlerin büyüğüdür buyurulmuştur. Bunun için, ehli sünnet âlimlerinin kitaplarını, hayatlarını okumalı, lâzım olan bilgileri bunların kitaplarından öğrenmelidir. Böyle âlimlerin kitaplarını ve hayatlarını okumak, insanın şerefini artırır. Netice olarak, ilim yani öğrenilecek şeyler çoktur fakat ömür kısadır. Bunun için herkes, kendisi için dinde zaruri lâzım olan ilimleri öğrenmelidir. Zira öğrenmenin acısını bir müddet tatmayan kimse, hayatı boyunca cehaletin zilletini yudumlamak mecburiyetinde kalır ve ebedi saâdetini de kaybedebilir.

.

İlim sonsuz, ömür ise kısa

22 Kasım 2010 01:00

 

A -

A +

İlim öğrenmek çok kıymetlidir. Bilenle bilmeyenin bir olmayacağı, Kur'ân-ı kerîmde bildirilmektedir. İlk nâzil olan âyet-i kerime, "Oku!" emri ile başlamaktadır. İlim, Allahü teâlânın sıfatlarındandır. İlmi teşvik eden, öven sayısız hadis-i şerifler mevcuttur. Peygamber efendimiz; (Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibâdet etmekten daha sevaptır) buyurmaktadırlar. Ehl-i sünnet i'tikâdını, farzlardan ve harâmlardan lâzım olanları öğrenmek, kadın-erkek her Müslümâna farz-ı ayndır. Bunları öğrenmemek, büyük günâhtır. Bunları öğrenmeden, başka şeyleri öğrenmekle, ömür sermayesini tüketenler, âhirette hüsrana uğrayacaklardır. Allahü teâlânın bir kulunu sevmediğinin alameti, dinine ve dünyasına faydalı olmayan işlerle vakit geçirmesidir. Allahü teâlânın bir kulunu sevdiğinin alâmeti ise, onun, kendisine lâzım olan fıkıh ilmi ve bu bilgilere uygun ibâdet etmekle meşgûl olmasıdır. Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri; "Üzerine farz olan ilimlerden bir meseleyi öğrenmek, insana, bütün dünyâdaki kazançların hepsinden, yapacağı, ele geçireceği altın ve gümüşlerinden daha iyidir, üstündür" buyurmuştur. GÜLİSTÂN LÜZUMSUZ OLURSA!.. İmâm-ı Rabbânî hazretleri; "Ehl-i sünnet i'tikâdını ve fıkıh bilgilerini öğrenmeden önce, Gülistân kitâbı ve hikâye kitapları okumamalıdır. Fıkıh kitapları yanında, Gülistân ve benzeri kitaplar lüzûmsuzdur. Dinde lâzım olanları, önce okumak, öğrenmek ve öğretmek lâzımdır. Bunlardan fazlası ikinci derecede kalır" buyurmaktadır. Şeyh Sâdî Şîrâzî hazretlerinin Gülistân kitabını, kendimize lâzım olan din bilgilerini öğrenmeden önce okumak lüzûmsuz olursa, bidât ehlinin ve din düşmanlarının kitaplarının ve yazılarının tiryâkilerine acabâ ne denir. Yâ, din bilgilerini öğrenmeden, başka şeyler öğrenenler ve çocuklarına doğru din bilgisi öğretmeden, para, mal, mevki kazanmaları için uğraşanlara ne demelidir! İstikbâli temîn etmek, acabâ bunları kazanmak mıdır? Yoksa, Allahü teâlânın rızâsını kazanmak mıdır? İlim öğrenmek, elbette lâzımdır. Fakat insana verilen ömür, sınırlıdır. Bunun için, mühim olanlara öncelik vermelidir. Emredilen ibâdetler, bilgisizce yapılırsa, bunun bir faydası olmaz. Çünkü hazret-i Ali; "Allahü teâlâya ilimsiz ibâdet eden kimse, değirmene bağlı merkep gibidir. Gün boyunca yürür, fakat hep aynı yerindedir" buyurmuştur. İslâmiyyet üç kısımdır: İlim, amel ve ihlâs. Emirleri ve yasakları öğrenmek, öğrendiklerine tâbi olmak ve bunları yalnız Allah rızâsı için yapmak lâzımdır. İbni Âbidîn hazretleri; "Din bilgilerinden kendine lâzım olanları öğrenmek, farz-ı ayındır. Bundan fazlasını öğrenmek farz-ı kifâyedir" buyurmuşlardır. "VAKİT, KESKİN KILIÇ GİBİDİR" Takıyyüddîn Sübkî hazretleri buyuruyor ki: "Kulun her hâlinde, kendine lâzım olan bilgileri öğrenip ibâdet yapması gerekir. Çünkü ömür çok kısadır. Ömrünün bir kısmı küçüklükte geçer. Bir kısmı büyüyünce, bedenî ihtiyaçlarını temin etmek, uyku, kendisine ârız olan hastalık, özür hâlleri, zarûrî meşgaleler, insanlarla uğraşma ve geçim derdi gibi işlerle geçer. Bunlardan geriye, insan için çok az vakit kalır. İşte insan, ya bu kısacık ömrünü, kendine lâzım olan bilgileri öğrenerek ibâdet ve tâatle geçirerek Allahü teâlâya, Cennet'ine ve çeşit çeşit nîmetlerine kavuşur veya bu kısacık hayâtı kendi aleyhine zâyi eder de, ebedî hüsrâna uğrar veya ömrünü günah ve başkalarına düşmanlıkla geçirir. Böylece şeytanın yardımcılarından olur, onunla birlikte Cehennem ateşinde yanar. Herkes, yaşadığı kısa ömür içerisinde bu üç hâlden birinde bulunur." Netice olarak, insanın ömrü kısa, ilmin ise sonu yoktur. Beşikten mezara kadar ilim öğrenmemizi emir ve tavsiye buyuran da, Resûlullah efendimizdir. O halde, önce dinde zarûri lâzım olan ilimleri öğrenmelidir. İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin buyurduğu gibi: "Vakit, keskin bir kılıç gibidir. Yarına çıkacağımız belli değildir. Mühim işleri bugün yapmalı, mühim olmayanları yarına bırakmalıdır. Aklı olan böyle yapar."
 

İnsanın ilmi arttıkça korkusu artar

20 Aralık 2010 01:00

 

A -

A +

İnsanın şerefi, kıymeti, ilmi ve edebi ile ölçülür. Malı, makamı ve nesebi ile değil. Peygamber efendimiz; (İnsanların en kıymetlisi, mü'minlerin âlimleridir) buyurmuştur. Allahü teâlânın kendisini her an gördüğünü bilen bir kimse, günâh işlemekten utanır, Onun azâbından ve cezâsından çok korkar. Allahü teâlânın her şeyden onu hesâba çekeceğini bildiği için, hiçbir nefesini zâyi etmez, boşuna geçirmez. Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretlerinin hanımı anlatır: "MÂZUR BUYUR YÂ RABBÎ" "Mevlânâ hazretleri, bir gün namaza durdu. Sükûnet ve tevâzu içinde tâzim ve hürmetle Kur'ân-ı kerîm okuyor, bir taraftan da gözlerinden yaşlar akıtıyordu. Evde bulunanlarla birlikte Onun bu hâlini görüyor, hayretle ona bakıyorduk. Namazdan sonra her zamanki gibi tesbihini çekip cenâb-ı Hakka uzun uzun yalvarıp duâsını yaptı. Onun bu hâli bana çok tesir etti, ağlamaya başladım. Sonra; -Ey efendi! Dünyâda ve âhirette biz günahkârların ümîdi sensin. Bu kadar çok ibâdetinle, böyle korkar, ağlar, yalvarırsan, biz bu tembel hâlimizle kıyâmet gününde ne yaparız? diye sordum. Yemîn ederek; -Allahü teâlânın bana verdiği nîmetlerin, ihsânların yanında benim yaptığım ibâdetler, yalvarışlar, bütün hareketlerim, ziyâde kusûr ve nihâyetsiz eksiklikten başka bir şey değildir. Bütün bu korku ve yakarışlarımla; 'Ey Kerîm olan Allahım! Benim gibi bir âcizin, bir çâresizin kuvveti ve tâkati ancak bu kadardır, mâzur buyur yâ Rabbî!' demek istiyorum. Yoksa Ona lâyık bir ibâdeti kim yapabilir? buyurdu." İnsan, nefsini ne kadar aşağılarsa, Allahü teâlâ indindeki kıymeti o kadar yükselir. Kendine kıymet verenin, Allahü teâlâ katında kıymeti olmaz. İnsanın ilmi arttıkça, Allahü teâlâdan korkması artar. Günâh işlemeye cesâret edemez. Bunun için, Peygamberler, tevâzu sâhibi idiler. Allahü teâlâdan çok korkarlardı. Kendilerinde kibir ve ucub gibi kötü huylar hiç yoktu. Fâtır sûresinin 27. âyetinde meâlen; (Allahü teâlâdan ancak ilim sâhipleri korkar) buyurulmaktadır. Bir kimsenin ilmi arttıkça, evliyâlık derecelerinde yükseldikçe, Allahü teâlâdan korkusu da artar. Hucurât sûresinin 13. âyetinde meâlen; (Allahü teâlâ indinde en yükseğiniz, Ondan en çok korkanınızdır) buyurulmuştur. Bu sebeple Peygamber efendimiz, Allahü teâlânın sevgilisi, resûlü ve makbûlü iken; (Allahü teâlâyı en iyi tanıyanınız ve Ondan en çok korkanınız benim) buyurmuştur. Resûlullah efendimiz, havada bir bulut görünce; (Yâ Rabbî! Bu bulutla bize azâb gönderme!) Bir rüzgâr esince; (Yâ Rabbî! Bize hayırlı rüzgâr gönder) ve gök gürleyince de; (Yâ Rabbî! Bizi gadabınla öldürme, azâbınla helâk etme ve bundan önce bize âfiyet ihsân eyle!) diye duâ ederlerdi. Peygamber efendimizin, namâza dururken, ağlayan kimsenin içini çektiği gibi, göğsünden ses işitilirdi. Kur'ân-ı kerîm okurken de, böyle olurdu ve; (Benim gördüğümü görseydiniz, az güler, çok ağlardınız) buyururdu. "DÜNYÂ BİR GÖLGEDİR!.." Netice olarak, insânın parası arttıkça düşmânı, ilmi arttıkça da Allahü teâlâdan korkusu artar. Yönünü kabristana, âhirete çeviren, rahat eder. Ama yönünü dünyâya ve insanlara çeviren kimse ise, her zaman sıkıntı çeker. Dünyâya düşkün olmayanlar, âhireti için yatırım yapanlar, âhir ömründe muhtâç olmazlar. Allahü teâlânın rızâsı için yaptıkları hizmetlerinin karşılığını dünyâda da âhirette de görürler ve çevresi onları unutmaz. Hedefi, gâyesi dünyâ olanın, ibâdetinde de, dünyâsında da hayır kalmaz. Her dakikası hüsrândadır. Kavuşmak istediği dünyâ, her kavuştuğunda tekrar bir serap gibi uzağa gider. Dünyâ bir gölgedir, hiç kimse bu gölgeye yetişememiştir, kavuşmak da mümkün değildir. Eğer dünyâdan yüz çevirirsek, ışığa dönersek, gölge arkamızdan gelecektir. Biz kaçtıkça o da koşacak ve bize yetişemeyecektir. Yahyâ bin Mu'âz-ı Râzî hazretlerinin buyurduğu gibi: "Allahü teâlâyı sevdiğin kadar, herkes seni sever. Allahü teâlâdan korktuğun kadar herkes senden korkar. Allahü teâlâya kulluk ettiğin miktârda, herkes sana yardımcı olur."

.

Emr-i marûf yapmamak!..

13 Ağustos 2006 01:00

 

A -

A +

Cihâd; emr-i marûf ve nehy-i anil-münker demektir. Yani Allahü teâlânın emir ve yasaklarını, Onun kullarına ulaştırmak, inkâr edenlere imânı, imân edenlere de ilm-i hâllerini öğretmek, onların harâm işlemelerine mâni olmak, sonsuz felâketten kurtarmak demektir. Peygamber efendimiz, Eshâb-ı kirâm, Tâbiîn ve Selef-i sâlihînin hepsi, emr-i marûf ve nehy-i münker yapmak için çok uğraştılar ve bu yolda nice eziyet ve cefâlara katlandılar. Hadîs-i şerîfte; (Günâh işleyeni, elinizle menediniz, buna kuvvetiniz yetmezse, sözle mâni olunuz. Bunu da yapamaz iseniz, kalbinizle beğenmeyiniz! Bu ise, îmânın en aşağısıdır) buyurulmuştur. Âmirler el ile, âlimler dil ile, câhiller ise kalb ile Emr-i marûf yapar. Günâh işleyene tatlı sözle Emr-i marûf, yani nasihat edilir. Dinlemezse, fitne çıkacaksa edilmez, susulur. İyiler de kurtulamaz!.. Emr-i marûf terk edilerse, gelen belâdan, iyiler de kurtulamaz. Nitekim hadîs-i şerîfte; (Allahü teâlâ, Cebrâîl aleyhisselâma, filân şehri yerin dibine geçir, diye emretti. Cebrâîl, yâ Rabbî! Bu şehirdeki filânca kulun sana bir ân isyân etmedi. Hep itâat ve ibâdet ediyor deyince, onu da berâber geçir! Zîrâ günâh işleyenleri görünce, bir kerecik yüzünü değiştirmedi) buyuruldu. Eshâb-ı kirâm, Allahü teâlânın dinini, Onun kullarına yaymak, ulaştırmak için, vatanlarını, evlerini terk ettiler. Halbuki bunların, hanımları, çocukları, evleri, bağları, bahçeleri vardı. Bunların hepsini yani bağlarını, bostanlarını terk ettiler ve bir daha da geri dönmediler. Eshâb-ı kirâmın hanımları, evlatları, yakınları da ne kadar sabırlı imiş. Hiçbir zaman, zorluk çıkarmadıkları gibi, hep destek olmuşlardı. Eshâb-ı kirâm, Allahü teâlânın dinini, insanlara duyurmak için gittiler ve bir daha da geri gelmediler. Anadolu'da, Erzurum'da dağın tepesinde eshab-ı kiram kabri bulunmaktadır. Nereden nereye gelmişler. Sadece Anadolu'nun değil, dünyanın her yerine dağılmışlar. Halbuki gittikleri ülkelerin lisanını bilmiyorlardı ve o ülkelerde yaşayan insanlar, inkâr bataklığında idi. Tanıdık, bildik, tek bir dost sima da yoktu. Peki niçin gitmişlerdi? Kendilerinin tattığı imân nimeti ile, Allahü teâlânın diğer kulları da şereflensin, inkâr bataklığından kurtulsunlar ve bu uğurda vefât ederlerse, şehitlik rütbesine kavuşmak için gitmişlerdi. Her şeyden önce, Allahü teâlânın, cihâd ediniz, emr-i marûfta bulununuz emrini yerine getirmek için, yurtlarını terk etmişlerdi. Allahü teâlânın cihâd, emr-i marûf yapmak emri, yalnız Eshâb-ı kirâm için değildir. Kıyâmete kadar gelecek bütün Müslümanların üzerine cihâd etmek yani emr-i marûf yapmak farzdır. Müslüman olarak hepimize farzdır. Herhangi bir Müslüman, nasıl ki namazdan, oruçtan, hacdan, zekâttan sorumlu ise, bunları yerine getirmekten kurtulamazsa, cihâd etmekten, emr-i marûf yapmaktan da kurtulamaz. Çünkü namazın, orucun farz olması gibi, emr-i marûf yapmak da farzdır. Eğer bir Müslüman, cihâd etmezse, emr-i marûf yapmazsa, Allahü teâlânın bu emrini dinlememiş olur. Allahü teâlâ kime ne imkân vermişse, onu, Allah yolunda, yani insanların dünya ve âhiret saâdetlerine kavuşmaları için sarf etmesi gerekir. Sarf etmezse, namazı, orucu, zekâtı terk etmiş gibi vebâl altında kalacaktır. Eğer İslamiyet, bizden öncekilerin canlarıyla, mallarıyla, her türlü fedakârlıklarıyla bize kadar gelmeseydi, biz de bugün, inkâr bataklığında boğulur giderdik. Hiç dönmemek üzere... Ecdâdımız da, Eshâb-ı kirâm gibi, terki diyar, terki vatan ederek, bir daha dönmemek üzere, İslamiyeti, dünyanın ulaşabildikleri yerlerine yaymışlardır. Onların evlatları ve torunları olarak bizler de, İslâmiyeti yayacağız ki zaten iş de budur. Kime yayacağız? Önce hanımımıza, çocuğumuza, komşumuza, sonra lafımız kime geçiyorsa onlara anlatacağız. Fitneye sebep olmadan, hiç kimseyi incitmeden, kırmadan ya bir kelime söyleyerek, veya doğru bir kitap vererek, bir şey yaparak mutlaka Cenab-ı Hakkın dininden bahsetmeliyiz. Eğer emr-i marûf, nehy-i anil-münker terk edilirse, en kötülerimiz, başımıza gelir. Çünkü hadis-i şerifte; (Siz elbette iyiliği emir, kötülükten de nehyetmelisiniz. Emr-i marûf ve nehy-i münkeri terk ederseniz, Allahü teâlâ en kötülerinizi, hayrlılarınızın üzerine musallat eder. O zamân hayırlılarınız, kötülerin defi için duâ ederlerse, duâları kabûl olunmaz) buyurulmuştur. Netice olarak, eğer biz, huzûrlu olmak ve iyi insanların başımıza gelmelerini istiyorsak, önce bize düşen vazifeyi yapmamız lâzımdır. Biz, Allahü teâlânın emirlerine, yasaklarına ne kadar uyarsak, âmirlerimiz de, büyüklerimiz de o kadar güzel olur. Biz, emr-i marûfu terk edersek, hem dünyada azâp çekeriz, başımıza belâlar gelir, hem de âhirette azâp çekeriz.

.

Bir işin delisi olmadıkça

2 Kasım 2003 01:00

 

A -

A +

Bir şeye gönül veren, onu kendine dert edinenler hep başarılı olmuşlardır. "Maksad sâhibi olan, deli gibidir" sözü meşhurdur. Bunun için; "Bir işin delisi olmadıkça, o işin velisi olunmaz" denmiştir. Başarmak, başarılı olmak güzeldir. Gül de güzeldir ama dikenleri var. Dikenine katlanmıyan güle kavuşamaz. Çalışmak, çile çekmek, sıkıntılara, eziyetlere katlanmak da, başarı yolunun dikenleridir. Başarmak, muvaffak olmak istiyen, bu dikenlere katlanmak mecburiyetindedir. İyi, güzel, salih bir müslüman olmak, hepimizin arzusudur. Bunun da, çilesi, sıkıntıları var. Bunlara katlanan, neticeye kavuşur. Bu konuda İslam alimlerinin büyüklerinden olan Muhammed Ma'sûm-i Fârûkî hazretleri, Mektûbât kitâbının 1.ci cildi, 22. mektûbunda buyuruyor ki: "Resûlullahın sallallahü aleyhi ve sellem sünnetlerinin nûrları ile ışıklanmadıkça doğru yola kavuşulamaz. O yüce Peygamberin izinde bulunmadıkça, felâketlerden kurtulmaya uğraşmak boşunadır. Allahü teâlânın sevgili Peygamberine uymadıkça, Allahü teâlâyı sevmek se'âdetleri ele geçemez. İmrân sûresinin 31. âyetinde meâlen; (Allahü teâlâyı seviyorsanız, bana tâbi' olunuz! Bana uyanları Allah sever!) buyuruldu. Allahü teâlâ, Habîbine böyle demesini emir buyurmakdadır. Se'âdete kavuşmak istiyen kimse, bütün âdetlerini, ibâdetlerini ve alış-verişlerini Onun gibi yapmaya çalışmalıdır. Bu dünyâda, bir kimsenin sevdiğine benzemeye çalışanlar, bu kimseye sevimli ve güzel görünürler. Bu kimse, onları da çok sever, beğenir. Bunun gibi, sevgiliyi sevenler, her zamân sevilir. Sevgilinin düşmanları, sevenin de düşmanları olur. Bundan dolayı, görünen ve görünmiyen bütün iyilikler, bütün üstünlükler, ancak o yüce Peygamberi sevmekle ele geçebilir. Yükselebilmenin, ilerlemenin ölçüsü, bu sevgidir. Allahü teâlâ, sevgili Peygamberini, insanların en güzeli, en iyisi, en sevimlisi olarak yarattı. Her iyiliği, her güzelliği, her üstünlüğü Onda topladı. Eshâb-ı kirâmın hepsi, Ona âşık idiler. Hepsinin kalbi, Onun sevgisi ile yanıyordu. Onun ay yüzünü, nûr saçan cemâlini görmeleri, lezzetlerin en tatlısı idi. Onun sevgisi uğruna canlarını, mallarını fedâ ettiler. Onu canlarından, mallarından, kısaca, her sevilenden dahâ çok sevdiler. Onu aşırı sevdikleri için, Onu sevenleri de sevdiler. Bunun için birbirlerini de çok sevdiler. Onun üstünlüğünü anlıyamayıp, Onun güzelliğini göremeyip, Onu sevmek se'âdetine kavuşamıyanlara düşman oldular. Çünki, tâ'atlerin, iyiliklerin başı, dostları sevmek ve düşmanları sevmemektir. Allahı seviyorum diyenlerin, Eshâb-ı kirâm gibi olmaları lâzımdır. Seven bir kimse, sevdiğinin sevdiklerini de sever. Sevdiğinin düşmanlarına düşman olur. Bu sevmek ve düşmanlık, bu kimsenin elinde değildir. Kendiliğinden hâsıl olur. Bu kimse, sevmesinde ve düşmanlığında deli gibidir. Bunun içindir ki Peygamber efendimiz: (Kendisine deli denilmiyen kimsenin îmânı tamâm olmaz) buyurmuştur. Kendisinde bu delilik bulunmıyanlar, sevmekten mahrûmdurlar. Düşmanlık etmeyince, dostluk olmaz! Seviyorum diyebilmek için, sevgilinin düşmanlarına düşman olmak lâzımdır." Hasan-ı Basrî hazretleri, ilim ve fazîletlerinden istifâde ettiği Eshâb-ı kirâm ile kendi içinde bulunduğu nesli kıyas ederek: "Siz onları görseydiniz mecnûn, deli zannederdiniz. Onlar sizin iyilerinizi görseler; "Bunlar iyilik ve hayırdan nasipsiz kimselerdir.", kötülerinizi görseler; "Bunlar da müslüman mı?" derlerdi." buyurdu. Hakiki sevgi, iyilik gördüğünde artmayan, kötülük gördüğünde de eksilmeyendir. Şakîk-i Belhî hazretleri de, bir gün, kendilerine nasîhat kâr etmeyen bir grup insana şöyle buyurur: "Eğer çocuk iseniz mektebe, deli iseniz tımarhâneye, ölü iseniz kabristana gidin. Ama müslüman iseniz müslüman olmanın şartlarını yerine getiriniz!" Ebû Saîd-i Harrâz hazretleri bir gün sokağa çıktığında bir kalabalığı gördü. İnsanlar bir delinin başında toplanmışlardı. Deli kaçıyor, onlar peşinden koşuyorlardı. Deli onlara doğru dönünce kaçıyorlar. Sonra deli peşlerine düşüyordu. Ebû Saîd-i Harrâz hazretleri; -Dur ey deli! diye seslendi. Bunu duyan deli dönüp baktı ve; -Deli kime derler biliyor musun? dedi. Ebû Saîd-i Harrâz hazretleri; -Hayır bilmiyorum deyince, deli dedi ki: -Deli ona derler ki, attığı her adımda Allahü teâlâyı anmaz ve gâfil gezer. Müslüman, akıllı olur. Akıllı kimse, zararını ve kârını bilen kimsedir. Ne aldığına ve bunun karşılığında neyi feda ettiğine dikkat eder. Maksat dünyalık ise, bunun kıymeti, değeri de bu kadar olur. Eğer maksat ahıret ise, o zaman dünyada rahata, ahırette de ebedi seadete kavuşulur. Dili ve gönlü Cenab-ı Hakkın rızasında olana mübarek olsun. Böyle olabilmek kolay değildir diye, bir şeyin tamamını da terk etmek, uygun değildir. Zira: "Bir şeyin hepsi ele geçmezse, hepsini de elden kaçırmamalıdır," sözü meşhûrdur.

.

İnsanın asıl maksadı...

21 Mart 2004 01:00

 

A -

A +

İnsanın maksadı, yani hep arzu ettiği şeyler, onun ma'bûdu olur. "Maksûdun, ma'bûdundur" sözü meşhûrdur. Câsiye sûresinin 23. âyetinde meâlen; (Nefsinin arzularını ilâh edinen kimseyi gördün mü?) buyuruldu. Ehl-i sünnet âlimleri, insanın maksûdu, yani hep arzu ettiği şeyler, onun ma'bûdu olur buyurdular. Allahü teâlâ, insanları başı boş bırakmadı. Her istediklerini yapmaya izin vermedi. Nefslerinin arzularına taşkın ve şaşkın olarak tâbi olmalarını, böylece felâketlere sürüklenmelerini dilemedi. Râhat ve huzûr içinde yaşamaları ve sonsuz saâdete kavuşmaları için arzularını ve zevklerini kullanma yollarını gösterdi. Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uyan kul, mesûd ve râhat olur. Nefsinin isteklerine, arzularına uyan ise, zelil olur. Çünkü nefs, Cenâb-ı Hakka düşmandır. Zira bir hadîs-i kudsîde, Allahü teâlâ; (Nefslerinizi, kendinize düşman biliniz! Çünkü, nefsleriniz, bana düşmandırlar!) buyurmuştur. Gâyesi âhiret olan... Ebû Bekr Kettânî hazretleri, sevdiklerine nasihat ederken: "Hakiki mü'min; nefsi istediği halde dünyâdan yüz çeviren, Resûlullah efendimizin yolunda ve izinde yürüyen, gâyesi âhiret olan, cömert olup, Rabbine yönelendir" buyururdu. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Bir insanın maksûdu, arzusu, özendiği, sağ kaldıkça ele geçirmek istediği ve ele geçirmek için, her zillete, alçalmağa katlandığı, hiç vazgeçmediği şey ise, bu maksûdu, ma'bûdu olur ve bu hâli ibâdet olur. Bunun için, bir kimse, maksadına kavuşmak için, Allah göstermesin İslâmiyyetin dışına çıkarsa, farzlardan birini bırakır, bir harâm işlerse, namâzı, orucu bırakırsa, bu maksûdu, onun ma'bûdu olur, ilâhı olur." Süfyân bin Uyeyne hazretleri insanların kendisini övmelerine, yermelerine aldırmaz ve onlara: "Bir kimse ibâdetlerini yapar, hep Allahü teâlâyı hatırlarsa, dünyâ yani insanı Allahü teâlâdan uzaklaştıran şeyler, ondan uzaklaşır. Allahü teâlâyı hatırlamaktan gâfil oldukça da dünyâ ona yaklaşır. İbâdetlerden ve Allahü teâlâyı hatırlamaktan maksat, dünyâyı kendinden uzaklaştırmak içindir" buyururdu. Ahmed Gazâlî hazretleri, insanlara sık sık vakitlerini boş geçirmemeleri için şöyle nasîhat ederdi: "İnsanlar bu âlemde yolculuk halindedirler. Onların ilk konakları beşik, sonuncusu ise kabirdir. Hakîkî vatan, ya Cennet veya Cehennemdir. İnsan için, ömrünün en kıymetli sermâyesi vakitleridir. Şehveti ve şehevî arzuları, yolunu kesen eşkıyâdır. Kazancı ve kârı; Cenneti ve oradaki ebedî nîmetleri elde etmek, Allahü teâlânın rızâsına ve cemâline mazhar olmaktır. Zarar ise; Cehennemde çeşitli azaplara mâruz kalmak, Allahü teâlânın rahmet ve cemâlinden uzaklaşmaktır. Kim Cennete girmek isterse, vakitlerini Allahü teâlânın beğendiği şeylerle geçirsin." Din büyüklerinden Ahmed Sârbân hazretlerinin çok huysuz ve geçimsiz bir hanımı vardı. Bu hanım kocasını ziyarete gelenlere; -Siz bu adamdan ne medet umuyor ve ne hayır bekliyorsunuz. Sizin işiniz yok mu? diyerek bağırırdı. Bir gün bu zatın talebeleri hem bu durumu düşünüyor hem de birbirleriyle şöyle konuşuyorlardı: -Acaba nasıl oluyor da hocamız böyle bir hanımla yaşayabiliyor, bir arada geçinebiliyor? Onların bu düşüncelerini anlayan Ahmed Sârbân hazretleri şu cevâbı verdi: -Dostlarım! Mesele sizin zannettiğiniz gibi değil. Benim böyle bir kadına tahammül etmem, nefsânî bir hevesten değildir. Bu bizim talebelerimize verdiğimiz bir derstir. Maksat, çirkin huylu insanlarla da iyi geçinmektir. Sizin elinizdeyse nefsinizi içinizden atın bana öyle gelin. İşte bu kadar. İnsanlar zor zamanlarda, bir zorlukla karşılaştıklarında müdara yapamazlar yani insanları idare etmezler. Böyle zamanlarda herkes içindekini ve gerçek yüzünü dışa vurur. Bencil bencilliğini, fedakâr fedakârlığını, hain hainliğini gösterir. Bu problemli zamanlar bir imtihandır. Böyle durumlarda, insanın maksadı, gayesi ne ise, o meydana çıkar. Niyet bozuksa, netice felakettir! İlim tahsilinde maksat, niyet bozuksa, netice felakettir. Maksat ve niyet düzgünse, netice izzettir, selamettir. İnsanın ilmi arttıkça, Allaha sevgisi arttıkça, nefsinden soğumaya, nefret etmeye başlar. Bu hâle kavuşmak, Allahü teâlânın, o kuluna lütuf ve ihsânıdır. O kulunu sevdiğinin alametidir. Rüveym bin Ahmed hazretleri: "İnsanın okumaktan gâyesi kalbini kötü huylardan temizleyip, fazîletlerle süslemek, gelecekte ise Allahü teâlâya yakın olmak ve yakınlık mertebesine kavuşmak olmalıdır. Bilgisiyle; riyaset, servet, makam, cahillerle münakaşa ve akranlarına üstünlük gâyesi göstermemelidir" buyurmuştur. İslamiyet, bir ağaç gibidir. Kökü iman, gövdesi ibadet, meyvesi ise, ihlâstır. Kalb, dünya arzularından, nefsin isteklerinden birine bağlı kaldığı ve geçici lezzetlerden birinin peşine takılıp gittiği müddetçe, ahireti sevemez, oraya hazırlanamaz. Bunun için asıl marifet, asıl maksat, çok para, mevki, makam kazanmak değil, kul olmak ve çok sevap kazanmaktır.
 

İbâdet, emredileni yapmaktır

5 Eylül 2005 01:00

 

A -

A +

İbâdet; Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uymak, kulluk vazîfelerini bildirildiği şekilde yerine getirmek demektir. Sevap hâsıl olması ve Allah rızâsı için niyet etmek lâzım olan tâate ise, ibâdet etmek denir. İnsanın yaratılması, sahibini, yaratanını tanıması içindir. Tanıması da, sahibine, yaratanına imân etmesi, inanması ve emirlerini yerine getirmesi ile mümkündür. Zira Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde Zâriyât sûresinin 56. âyet-i kerimesinde meâlen: (Cinleri ve insanları, beni tanımaları, bana ibâdet etmeleri için yarattım) buyurmuştur. İnsan, Allahü teâlâya imân edip, ibâdet ederse, onun dünyâdaki işlerini kolaylaştırır, kabirde ona acır, âhirette ise, onun günâhlarını affeder. Şükretmek, insanlık îcâbıdır İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "İyilik yapana teşekkür edileceğini, herkes bilir. Bu, insanlık îcâbıdır. İyilik edenlere hürmet edilir. Nimet sâhipleri, büyük bilinir. O hâlde, her nimetin hakîkî sâhibi olan Allahü teâlâya şükretmek, insanlık îcâbıdır. Aklın lüzûm gösterdiği bir vazîfe, bir borçtur. Fakat, Allahü teâlâ, her ayıp ve kusurdan uzak, insanlar ise, ayıp kirlerine ve noksanlık lekelerine bulaşmış olduğundan, Onunla hiç münâsebetleri, alâkaları yoktur. Allahü teâlâyı nasıl büyük bileceklerini, nasıl şükredeceklerini anlayamazlar. Ona karşı söylenmesini güzel sandıkları şeyler, Ona çirkin gelebilir. Onu büyültmek, hürmet etmek sandıkları, hakâret ve küçültmek olabilir. Ona hürmet ve şükür şekilleri, yine Onun tarafından bildirilmedikçe, Ona lâyık olacağına güvenilemez ve Onun kabûl edeceği bir ibâdet olamaz. Çünkü, insanların hamdetmeleri, Ona belki hakâret olur. İşte, Allahü teâlâ tarafından bildirilen, tazîm, hürmet ve şükür şekli, Peygamberlerin bildirdikleri dinlerdir. Ona kalb ile yapılacak hürmetler, dinde bildirilmiş, dil ile yapılacak şükürler, orada gösterilmiştir. Her uzvun yapacağı işleri, açık ve geniş olarak, beyân buyurmuşlardır. O hâlde, Allahü teâlâya inanmak ile ve kalbin ve bedenin yapması ile şükretmek, ancak dîne uymakla olur. Allahü teâlâya, dînin dışında yapılacak hürmete ve ibâdete güvenilemez. Allahü teâlâ lutfederek, kerem ederek, acıyarak, kullarına çok şeyleri mubâh etmiş, izin vermiştir. Rûhu hasta, kalbi bozuk olduğu için, mubâhlarla doymayıp, bitmez tükenmez mubâhları bırakarak, İslâmiyetin hudûdundan dışarı taşanlar, şüpheli ve harâmlara uzananlar, ne kadar bedbaht ve zavallıdır. İslâmiyetin hudûdunu gözetmek, buradan dışarı taşmamak lâzımdır. Âdet üzere, alışkanlık ile namâz kılan ve oruç tutan çoktur. Fakat, İslâmiyetin hudûdunu gözeten, harâm ve şüphelilere düşmemeye dikkat eden pek azdır. Doğru ve hâlis ibâdet edenleri, âdet üzere, bozuk ibâdet edenlerden ayıran fark, Allahü teâlânın emirlerini gözetmektir. Çünkü, namâz ve orucun hâlisi de, bozuğu da görünüşte berâberdir..." Bazı kimseler, Allahü teâlânın emrettiği ibâdetlerin vakitlerini, miktarlarını ve şekillerini uygunsuz görerek, böyle olacağına, şöyle olsaydı, dahâ iyi olurdu diyorlar. İbâdetlerin rûhlarından, içlerinde saklı bulunan inceliklerden, faydalarından ve kıymetlerinden haberleri olmadığı için, bunları basît ve ibtidâî faydalara âlet sanarak, sanki düzeltmeye yelteniyorlar. Bir şeyi bilmemek, insanlar için kusur ise de, anlamadığına karışmak, pek gülünç ve acınacak bir hâl olmaktadır. Böyle câhilleri, akıllı sanarak, sözlerini dinleyen ve inanan Müslümânlar ise, bunlardan dahâ zevallı bir durumdadırlar. Farzları öğrenmek de farzdır! Îmânı, farzları ve harâmları öğrenmek, bilmek, farzdır. Otuziki farz meşhûrdur. Bunlardan dördü esâs olup, namâz kılmak, oruç tutmak, zekât vermek ve haccetmektir. Îmân ile berâber bu dört farz, İslâmın şartıdır. Îmân edip de ibâdet edene, yani bu dört farzı yapana Müslümân denir. Dördünü birden yapıp da, harâmlardan kaçınan, tam Müslümândır. Bunlardan biri bozuk olur veyâ hiç olmazsa, Müslümânlık bozuk olur. Dördünü de yapmayan, mümin olsa da Müslümânlığı tam değildir. Böyle îmân, insanı yalnız dünyâda korursa da, âhırete îmânla gitmek güç olur. Îmân, muma benzer, İslâmiyetin hükümleri ise, mum etrâfındaki fener gibidir. Mum ile birlikte fener de, İslâmiyettir. Fenersiz mum çabuk söner. Îmânsız, İslâm olamaz. İslâm olmayınca, îmân da yoktur. Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri; "İnsanlar ibâdet yapmak için yaratıldı. İbâdetin özü de; kalbin her zaman Allahü teâlâdan gâfil olmamasıdır, unutmamasıdır" buyurmuştur. Netice olarak ibâdet, Allahü teâlânın emrettiğini yapmaktır. Ne ve nasıl emredilmiş ise, onu yerine getirmektir. Emir ve yasaklarda, ilave, çıkarma ve yorum olmaz. İnsanların kendi yorumları, düşünceleri, ibâdet olmaz. Buna, insanın kendine, kendi yaptığına tapınması denir.

İbâdet, emredilenleri yapmaktır

9 Şubat 2009 01:00

 

A -

A +

İslâmiyyete uymaya, ibâdet etmek denir. Müslümân, Allahü teâlâ emrettiği, vazîfesi olduğu için ibâdet eder. İslâmiyyetin emirlerinde, yasaklarında, kulların dünyâları ve âhiretleri için nice faydalar bulunmakla berâber, ibâdet ederken, Allahü teâlânın emri ve kulluk vazîfesi olduğunu niyet etmek, düşünmek lâzımdır. Böyle düşünmeden yapılan iş, ibâdet olmaz. Din ile ilişiği olmayan bayağı bir iş olur. Meselâ namâz kılan bir kimse, Allahü teâlânın emrini yerine getirmeyi ve kulluk vazîfesini yapmayı niyet etmeyip, namâzın bir beden terbiyesi olduğunu düşünerek kılarsa, namâzı sahîh olmaz. İbâdet değil, spor yapmış olur. Oruç tutan kimsenin de, yalnız mideyi dinlendirmeyi, perhîz yapmayı düşünmesi, orucun sahîh ve makbûl olmamasına sebep olur. Bedenine zarar verdiği için alkollü içkileri bırakan kimse, sarhoşluk günâhından kurtulamaz. Frengi, belsoğukluğu gibi korkunç hastalıklara yakalanmamak için, zinâdan, genel evlere gitmekten sakınan kimse de, islâmiyyette, afîf, temiz sayılmaz. NİYETİN ÖNEMİ BÜYÜKTÜR İslâmiyyette ibâdet yapmak için, niyetin büyük önemi vardır. Yapılan her işin İslâmiyyete uygun olup olmadığı, niyet ile anlaşılır. Allahü teâlâ, Cehennemden kurtulmayı ve Cennete girmeyi vazîfe olarak bildirmeseydi, yalnız Cenneti, Cehennemi düşünerek yapılan ibâdetler de makbûl olmazdı. Tesavvuf büyükleri, Evliyâ-i kirâm, ibâdet yaparken bunları da düşünmezler, yalnız Allahü teâlânın rızâsını düşünürler. Fakat her Müslümânın âhiret menfaatlerini düşünmesi, kâfi görülmüştür. İbâdetleri âdetten ayırmak için, dünyâ menfaatlerini düşünmemek şart olmuştur. Allah için ve âhiret menfaâti için yapılan şeyler, ibâdet olmuş, dünyâ menfaâti için yapılan şeyler de, âdetten sayılmıştır. İbâdetlerde âhiret faydalarını bırakarak, yalnız sosyal iyilikler aramak ve bu araştırmayı esâs tutmak, dîne inanmamak hastalığının alâmetlerindendir. İslâmiyyetin bildirdiği hükümlerin âhiretteki faydalarıyla birlikte dünyâdaki faydalarını, sosyal iyiliklerini de düşünmek yasak değildir. Hattâ bu faydaları, zamânın yeni bilgileri ile açıklayarak anlatmak, din adamlarının vazîfesidir. Dinin hükümlerinin, dünyâda olan faydalarını ve iyiliklerini Müslümânların bilmesi de faydalıdır. Ancak Müslümânların yalnız bilmekle kalması lâzım olup, ibâdetleri dünyâ faydaları üzerine binâ etmek derecesine gelmemelidir. Böyle olursa, ibâdetler bozulur. İslâmiyyetin istediği, emrettiği vazîfelerde dünyâ için ne kadar fayda bulunursa bulunsun, bunları yalnız Allahü teâlânın emri olduğu için ve âhirette, azâbdan kurtulmak için yapmak lâzımdır. Böyle niyet olunca, dünyâ faydalarının ayrıca düşünülmesi, zarar vermez. İnsanlar, bütün işlerinde, hattâ ibâdetlerinde, dünyâ menfaâti, maddî kazanç aramaya alıştırılırsa, menfaâtperestlik, egoistlik hâsıl olur. Hâlbuki İslâmiyyet, nefislerin böyle kötü isteklerini yatıştırmayı, maddîcilikten fedakârlık etmeyi, menfaâti hakîr görmeyi, ahlâkın ve rûhun temizlenmesini, yükselmesini istemektedir. Ayrıca dinin hükümleri, sosyal faydalar üzerine kurulursa, bu hükümlerin zamanla değişmesine, bozulmasına yol açar. DÜNYA MENFAÂTİ İÇİN... İslâmiyyete uymanın, ibâdet etmenin, dünyâ menfaâtleri üzerine kurulmayacağı, akıl sâhipleri için açıkça meydânda olan bir hakîkattir. Böyle olduğu âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerde de bildirilmektedir. Şûrâ sûresinin 20. âyet-i kerîmesinde meâlen; (Âhireti kazanmak için çalışanların kazançlarını artırırız. Dünyâ menfaâti için çalışanlara da, ondan veririz. Fakat, âhırette bunların eline bir şey geçmeyecektir) buyurulmuştur. Netice olarak Müslüman, Allahü teâlâ emrettiği ve vazîfesi olduğu için ibâdet yapar. Zira vazîfe, âmir tarafından emredilen şeyi yapmak, menedileni yapmamaktır. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi: (Allahü teâlâ, âhiret için yapılan iyiliklere dünyâda da mükafât verir. Fakat, yalnız dünyâ için yapılan işlere âhirette hiç mükafât vermez.)

.

İbâdet, emir olduğu için yapılır

8 Ocak 2012 01:00

 

A -

A +

İslâm bilgileri, din ve fen bilgileri olarak ikiye ayrılmıştır. Fen bilgileri, zamânla değişir, ilerler, din bilgileri ise, hiç değişmez. Bu bilgiler, inanılacak şeyler, emirler ve yasaklardır. Bunlar, Allahü teâlâ tarafından bildirilmiştir. İslâmiyyete uymaya, ibâdet etmek denir. Müslümânlar, Allahü teâlâ emrettiği, vazîfeleri olduğu için ibâdet eder. İslâmiyyetin emirlerinde ve yasaklarında, kulların dünyâları ve âhıretleri için nice faydalar bulunmakla berâber, ibâdet ederken, Allahü teâlânın emri olduğunu, kulluk vazîfesi olduğunu niyet etmek, düşünmek lâzımdır. Böyle düşünmeden yapılan iş, ibâdet olmaz. Meselâ namâz kılan kimse, Allahü teâlânın emrini yerine getirmeyi ve kulluk vazîfesini yapmayı niyet etmeyip, namâzın bir spor, beden terbiyesi olduğunu düşünerek kılarsa, namâzı sahîh olmaz. İbâdet yapmış olmaz, spor yapmış olur. Oruç tutanın da, yalnız mideyi dinlendirmeyi, perhîz yapmayı düşünmesi, orucun sahîh ve makbûl olmamasına sebep olur. Bedenine zarar verdiği için alkollü içkileri bırakan kimse, sarhoşluk günâhından kurtulamaz. Frengi, belsoğukluğu ve AIDS gibi korkunç hastalıklara yakalanmamak için, zinâdan sakınan kimse de, İslâmiyyette, afîf, temiz sayılmaz. NİYETİN ÖNEMİ BÜYÜK İslâmiyyette ibâdet yapmak için, niyetin büyük önemi vardır. Yapılan her işin İslâmiyyete uygun olup olmadığı, niyet ile anlaşılır. Allahü teâlâ, Cehennemden kurtulmayı ve Cennete girmeyi vazîfe olarak bildirmeseydi, yalnız Cenneti, Cehennemi düşünerek yapılan ibâdetler de makbûl olmazdı. Evliyâ-i kirâm, ibâdet yaparken bunları düşünmez, yalnız Allahü teâlânın rızâsını düşünürler. Fakat her Müslümânın âhıret menfaatlerini düşünmesi, kâfi görülmüştür. İbâdetleri âdetten ayırmak için, dünyâ menfaatlerini düşünmemek şart olmuştur. Allah için ve âhıret menfaati için yapılan şeyler, ibâdet olmuştur. Dünyâ menfaati için yapılan şeyler ise, âdet sayılmıştır. İslâmiyette niyet o kadar mühimdir ki, İslâmiyyetin emrettiği bir şey, dünyâ menfaati için yapılınca sahîh ve makbûl olmuyor, dünyâ işi sayılıyor. Herhangi bir dünyâ işi de, âhıret menfaati için yapılınca, ibâdet hâlini alıyor. Bunu göz önüne alarak, düşüncesini temizleyen ve niyetini düzelten bir kimse, yemekte, içmekte ve her türlü dünyâ işlerinde âhıret faydasını gözeterek, sevâp kazanmak fırsatını elden kaçırmaz. İnsanlar, bütün işlerinde, hattâ ibâdetlerinde, dünyâ menfaati, maddî kazanç aramaya alıştırılırsa, menfaatperestlik, egoistlik hâsıl olur. Hâlbuki İslâmiyyet, nefislerin böyle kötü isteklerini yatıştırmayı, maddîcilikten fedâkârlık etmeyi, menfaati hakîr görmeyi, ahlâkın ve rûhun temizlenmesini, yükselmesini istemektedir. İslâmiyyete uymanın, ibâdet etmenin, dünyâ menfaatleri üzerine kurulamayacağı, akıl sâhipleri için pek meydânda olan bir hakîkattir. Böyle olduğu âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerde, açıkça bildirilmektedir. Şûrâ sûresinin 20. âyet-i kerîmesinde meâlen; (Âhıreti kazanmak için çalışanların kazançlarını arttırırız. Dünyâ menfaati için çalışanlara da, ondan veririz. Fakat, âhırette bunların eline bir şey geçmeyecektir) buyuruldu. Peygamber efendimiz de bir hadîs-i şeriflerinde; (Allahü teâlâdan başkası için her kim ne işledi ise, karşılığını ondan istesin, denilecektir) buyurmuştur. MÜKÂFÂT VERİLENLER... Netice olarak, ibâdetlerde âhıret faydalarını bırakarak, yalnız sosyal iyilikler aramak ve bu araştırmayı esâs tutmak, dîne inanmamak hastalığının alâmetlerindendir. İslâmiyyetin hükümlerinin dünyâdaki faydaları, iyilikleri mühim ve meydânda olmakla berâber, Cennet ve Cehenneme inananlar, dünyâ menfaatlerini hâtırlarına bile getirmezler. Âhıretteki sayısız, sonsuz saâdetler ve çok acı, nihâyetsiz felâketler karşısında dünyânın gelip geçici zevk ve acılarının hiç değeri yoktur. Hadîs-i şerifte buyurulduğu gibi: (Allahü teâlâ, âhıret için yapılan iyiliklere dünyâda da mükâfât verir. Fakat, yalnız dünyâ için yapılan işlere âhırette hiç mükâfât vermez.)

.

İbâdetlerin faydalarını düşünmek

9 Ocak 2012 01:00

 

A -

A +

İslâmiyyetin bildirdiği hükümlerin, âhıretteki faydalarıyla birlikte dünyâdaki faydalarını, sosyal iyiliklerini de düşünmek, yasak değildir. Bu faydaları, zamânın yeni bilgileri ile açıklayarak anlatmak, din adamlarının vazîfesidir. İslâmiyyetin bildirdiği hükümlerin, dünyâdaki faydalarını ve iyiliklerini Müslümânların bilmesi faydalı ise de, bu hâl, yalnız bilmekte kalması lâzım olup, ibâdetleri dünyâ faydaları üzerine binâ etmek derecesine gelmemelidir. Böyle olursa, ibâdetler bozulur. Meselâ harbe giden bir Müslümân, vatanını, dinini, imânını, namusunu korumak için değil de, şân, şeref, mal ve rütbe için dövüşürse, ibâdet yapmış olmaz, cihâd sevâbı kazanamaz. YÜZ GÜZELLİĞİNİN SEBEBİ!.. Günlük hayâtımızda, ellerimizin dokunmadığı yer, kapmadığı mikrop kalmıyor. Abdest alırken, el, yüz ve ayakları yıkamak, cilt hastalıkları ve iltihâpları için en güzel bir korunmadır. Mikroplar, parazit bakterilerin ba'zıları vücûda deri yoluyla dâhil olurlar. Abdest alırken ve guslederken, solunum sistemimizin bekçiliğini yapan burnu yıkamakla, toz ve mikrop yığınlarının vücûda girmeleri önlenmiş olmaktadır. Abdestte yüzün yıkanması, cildi kuvvetlendirir, baştaki ağırlığı ve yorgunluğu hafîfletir. Damarları ve sinirleri harekete geçirir. Devâmlı abdest alanların, ihtiyârlasalar bile yüzlerindeki güzelliklerinin gitmemesi bu yüzdendir. Cünüblüğe sebeb olan hâllerde büyük bir enerji harcanmakta, kalb ve dolaşım hızı artmakta, solunum hızlanmaktadır. Vücûdun aşırı çalışmasıyla da yorgunluk, bitkinlik, uyuşukluk ve gevşeklik hissedilmekte, umûmiyyetle zihnî faaliyetler oldukça yavaşlamaktadır. Gusül abdesti alarak, vücût eski zindeliğini kazanır. Vücûdu belirli aralıklarla devâmlı yıkamak, koruyucu hekimlik yönünden de, fevkalâde önemlidir. Vücûdumuzun normalde bir statik elektrik dengesi vardır. Vücût sağlığı bu elektriksel denge ile yakından alâkalıdır. Bu denge, psikolojik gerilimler, iklim şartları, giyim eşyâları, yaşama ve iş yerleri ve bu arada guslü gerektiren hâllerle bozulur. Bu elektriksel yük, öfke hâlinde normalin dört katına, guslü gerektiren hâllerde 12 katına çıkmaktadır. Abdest ve gusül abdestinin, dolaşım sistemi üzerinde de olumlu te'sîrleri bulunmaktadır. Damarlardaki sertleşme ve daralmayı önler. Abdestte mevziî bir uyarılma vardır. Lenf sistemi, en önemli merkezlerinden biri olan burun arkası ve bademcikler yıkanarak uyarılmaktadır. Ayrıca boyun ve yanlarının yıkanması da, lenf sistemine te'sîr eder. Abdest ve gusülle kolaylaşan lenf dolaşımı sâyesinde, lenfosit denen savaşçı hücreler vücûdu zararlı unsûrlardan korurlar ve vücût direncini arttırırlar. VÜCÛDU TOPRAKLAMAK!.. Günümüzde Kızıl ötesi, "Enfra-rouje" ışınlarla dış derinin özel fotoğrafları çekilmiş, bu fotoğraflarda cünüp olduktan sonra, vücûdun bütün yüzeyinin fazla statik elektrik tabakasıyla örtüldüğü tesbît edilmiştir. Bu tabaka, derinin oksijen alışverişine engel olduğu gibi, cildin renginin bozulmasına ve çabuk kırışmasına da sebep olur. Bu durumdan kurtulmak için vücûdun iğne ucu kadar bile kuru yeri kalmayacak şekilde tamâmen yıkanması gerekir. Böylece su zerreleri, olumsuz elektrik gerilimini alarak, vücûdu topraklıyor ve yeniden normale döndürüyor. Bu açıdan gusül abdesti, tıbbî yönden de mutlaka yapılması gereken bir temizliktir. Su bulunmadığı zamân, abdest ve gusül için, toprakla yapılan teyemmüm de, büyük ölçüde vücûttaki statik elektriği yok etmektedir. Netice olarak, İslâmiyyetin istediği vazîfelerde dünyâ için ne kadar fayda bulunursa bulunsun, bunları yalnız Allahü teâlânın emri olduğu için ve âhırette, azâbtan kurtulmak için yapmak lâzımdır. Böyle niyyet olunca, dünyâ faydalarının ayrıca düşünülmesi de, zarar vermez. İsrâ sûresinin 18. ve 19. âyet-i kerîmelerinde meâlen buyurulduğu gibi: (Menfaatleri ve lezzetleri çabuk geçen, tükenen dünyâyı isteyenlerden, dilediğimize, istediğimizi veririz. Âhıret menfaatleri için çalışan mü'minlerin mükâfâtları boldur.)

Emredilenleri yapamayanın îmânı gitmez

5 Ocak 2009 01:00

 

A -

A +

Îmân, inanmak demektir. İnanmakta azlık çokluk olmaz. İbâdetler, îmândan olsaydı, îmân azalıp çoğalırdı. Îmân, ibâdetten başkadır. Kur'ân-ı kerîmde meâlen; (Îmân edenler ve sâlih işler yapanlar) buyuruldu ki, bu da, ibâdetlerin îmândan başka olduklarını göstermektedir. Müslümânlığa inanan bir kimseyi, kusûrlarından dolayı Müslümânlıktan çıkarmak doğru değildir. Îmân, Müslümânlık programını kabûl etmek ve bütün hükümlerine uymakta kusûr etse bile, saygı göstermek olduğundan, Müslümânlığın temelidir. Amel îmândan bir parça olsaydı, her günâh işleyen kâfir olur ve dünyâda Müslümân kalmazdı. Hadîs-i şerîflerde bazı iyilikler îmâna, bazı kötülükler küfre bağlı olarak bildirilmiş ise de, böyle buyurulması, bu iyilik ve kötülüklerin şiddetini, derecesinin çokluğunu bildirmek içindir. Başka âyet-i kerîmelerin ve hadîs-i şerîflerin yardımı ile, bunların, îmândan veyâ küfürden parça olmadıkları anlaşılmaktadır. (Hayâ îmândan bir şu'bedir), (Temizlik îmânın yarısıdır), (Îmân namâzdır), (Mü'min, mü'min iken zinâ etmez), (Mü'minde her huy bulunabilir. Yalnız hâinlik ve yalancılık bulunmaz) hadîs-i şerîfleri böyledir. BİR BABANIN İKİ EVLADI... Bu hadîs-i şerîfler, hayâ, tahâret, namâz, emânet, iffet, doğruluk gibi iyiliklerin olmaması, yalan, hâinlik ve zinâ gibi kötülüklerin bulunması îmânın olmaması gibidir diyerek, bunların önemini bildirmektedir. Bazı amellere îmân kadar kıymet verilmekle, bunların önemi bildirilmiştir. Allahü teâlânın varlığına, birliğine ve Peygamberi ile bildirdiği emir ve yasaklara inanan bir mü'min, bu hükümlere uymakta kusûr ederse, elbette üzülür. Allahü teâlâyı, Peygamberi tanımayan ve yaptığı iyilikleri, Allahü teâlânın emri olduğu için değil de, başka sebeple yapan bir kimse, Allahü teâlâya kul olmayı bile kabûl etmiyor demektir. Bu ikisine karşı Allahü teâlânın muâmelesi, elbette bir olmaz. Bir adamın iki evlâdı olsa, birisi çalışmaz, kimseye faydası olmasa fakat, babasının yanında edebli dursa, kabâhatlerini düşünerek mahcûp olsa, babası, bu çocuğun kahrını çeker. İkinci çocuğu çalışkan, gözü açık, herkesin işine yarayan fakat, babasına karşı gelerek; "Sen kim oluyorsun, seni tanımıyorum" gibi ağır şeyler söylese, o anda her iyiliği yok olur ve babası bunu kovar. Bunun daha sonra yalvarıp af dilemekten başka çâresi olmaz. İşte, günahkâr olan mü'min ile inkâr edenin durumu, bu çocuklara benzemektedir. Tâbiînin büyüklerinden olan Hasan-ı Basrî hazretleri; "İçinde yılan bulunduğu bilinen bir deliğe insan elini sokmaz. Eğer sokarsa, içinde yılan bulunduğuna inanmamış demektir" buyuruyor. Bunun gibi, Allahü teâlâya ve Cehenneme inanan bir kimsenin, İslâmiyyetin yasak ettiği şeyleri yapmaması lâzımdır. Günâh işleyenler, Allah kerîmdir, affetmesini sever, Ona güveniyoruz da yapıyoruz derlerse, bu söz, delikteki yılanın sokmamasını düşünerek elini koymaya benzer. GÜNAH NEFSE TATLI GELİR!.. Günâhlar nefse tatlı gelir. Bu sebeple mü'min, nefsine aldanarak günâh işleyebilir. Fakat, günâh işlerken, aklı ve îmânı onu üzmektedir. İnsan, aklı ile îmân eder, nefse tatlı geldiği için de, günâha sürüklenir. Bundan dolayı, îmân ile isyânın başka başka olduğu anlaşılır. Netice olarak amel, yani ibâdetler, îmândan bir parça değildir. Ancak ibâdetlerin emir olduğuna inanmak, îmândandır. Ameldeki bozukluk, insanı dinden çıkarmaz. Emredilenleri yapamayan bir kimsenin, îmânı gitmez. Şeytan, emri yapmadığı için kâfir olmadı. Allahü teâlânın, Âdem aleyhisselâmın cesedine karşı secde edilmesi emrine karşılık; "Bu emir yanlış, ben bu adama secde etmem" diyerek, emri beğenmedi. Emri yapmadığı için değil, beğenmediği, reddettiği için kovuldu. Onun için Allahü teâlânın emirlerine uyamayanlar, yapamayanlar, yapamadığı için az da olsa üzülenler, kâfir değil günahkârdırlar. Çünkü bunlar, Allahü teâlânın emrini beğenmemezlik etmiyorlar. Ama böyle şey olur mu, bu yanlış, bu saçma, buna lüzum yok diyenlerin îmânı gider.
 

Âlimler bozulunca, din zayıflar

13 Şubat 2006 01:00

 

A -

A +

Din adamları üç kısımdır: Akıl sâhibi, ilim sâhibi, din sâhibi... Bu üç sıfatı da birlikte taşıyan din adamına "Din âlimi" denir. Bir sıfatı noksân olursa, onun sözüne güvenilmez. İlim sâhibi olmak için, aklî ve naklî ilimlerde mütehassıs olmak lâzımdır. İnsanların saâdeti, âlimlerin elinde olduğu gibi, insanları felâkete, Cehenneme sürükleyenler de, din adamı şeklinde görünen, din düşmanlarıdır. Din adamlarının iyisi, insanların en iyisidir. Dîni dünyâ isteklerine âlet eden, herkesin îmânını bozan din adamı da, dünyânın en kötüsüdür. İnsanların saâdeti ve felâketi, doğru yola gelmesi ve yoldan çıkmaları din adamlarının elindedir. Din adamları içinde, mevki, maâş arzûsunda olmayan, yalnız İslâmiyetin yayılması ve kuvvetlenmesi için uğraşanların sayısı, gün geçtikçe azalmaktadır. Mevki almak, sandalye kapmak arzûsu, bunların her birinin ayrı bir yol tutmasına ve böylece doğru olarak dini anlatma ve yayma işinin de, ikinci derecede kalmasına sebep olmuştur. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: Siyah bir leke gibi!.. "Âlimlerin dünyâyı sevmesi ve ona düşkün olması, güzel yüzlerine siyah leke gibidir. Böyle olan ilim adamlarının, insanlara faydası olursa da, kendilerine olmaz. Dîni kuvvetlendirmek, İslâmiyeti yaymak şerefi, bunlara ait ise de, bazan kâfir ve fâsık da, bu işi yapar. Nitekim, Peygamber efendimiz; (Allahü teâlâ bu dîni, fâcir kimselerle de, elbette kuvvetlendirir) buyurmuştur. Dünyaya düşkün olan âlimler, çakmak taşına benzer. Çakmak taşında enerji vardır. İnsanlar bu taştaki kudretten ateş yapar, istifâde eder. Taşın ise, hiç istifâdesi olmaz. Bunların da ilimlerinden kendilerine fayda olmaz. Hattâ, bu ilimleri, kendilerine zarar verir. Çünkü, kıyâmet günü, bilmiyorduk, günâh olduğunu bilseydik yapmazdık, diyemezler. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Kıyâmet gününde, en şiddetli azâb görecek kimse, Allahü teâlânın kendi ilminden, kendisini faydalandırmadığı âlimdir.) Allahü teâlânın kıymet verdiği ilmi, Onun sevmediği yolda harcetmek, çok çirkin bir iştir. Onun kıymet verdiğini kötülemek, sevmediğini de kıymetlendirmek, Allahü teâlâya karşı durmak demektir. Ders vermek, vaaz etmek ve dînî yazı, kitap, dergi çıkarmak, ancak, Allah rızâsı için olduğu vakit ve mevki, mal ve şöhret kazanmak için olmadığı zamân faydalı olur. Böyle hâlis, temiz düşünmenin alâmeti de, dünyâya düşkün olmamaktır. Bu belâya düşmüş, dünyâyı seven din adamları, hakikatte dünyâ adamlarıdır. Kötü âlimler bunlardır. Büyüklerden biri şeytânı boş oturuyor, insanları aldatmakla uğraşmıyor görüp, sebebini sorar. Şeytân cevap olarak; "Zamânın din adamı geçinen, kötü âlimleri, insanları yoldan çıkarmakta, bana o kadar yardım ediyor ki, bu mühim işi yapmama lüzûm kalmıyor" demiştir. Dünyâya gönül kaptırmayan, mal, mevki, şöhret kazanmak, başa geçmek sevdâsında olmayan din âlimleri, âhiret adamlarıdır. Peygamberlerin vârisleri, vekîlleridir. İnsanların en iyisi bunlardır. Kıyâmet günü, bunların mürekkebi, şehîtlerin kanı ile tartılacak ve mürekkeb, dahâ ağır gelecektir. (Âlimlerin uykusu ibâdettir) hadîs-i şerîfinde medhedilen, bunlardır. Âhiretteki sonsuz nimetlerin güzelliğini anlayan, dünyânın çirkinliğini ve kötülüğünü gören, âhiretin ebedî, dünyânın ise fânî geçip tükenici olduğunu bilen bunlardır. Bunun için kalıcı olmayan, çabuk değişen ve biten şeylere bakmayıp, bâkî olana, hiç bozulmayan ve bitmeyen güzelliklere sarılmışlardır. Âhiretin büyüklüğünü anlayabilmek, Allahü teâlânın sonsuz büyüklüğünü görebilmekle olur. Âhiretin büyüklüğünü anlayan da, dünyâya hiç kıymet vermez. Çünkü, dünyâ ile âhiret birbirinin zıddıdır. Birini sevindirirsen öteki incinir. Her ikisine birden kıymet vermek veyâ her ikisini aşağılamak olamaz. İki zıt şey bir araya getirilemez." İnsanların üç sınıfı... İslâm âlimleri, kendilerine sorulan suallere, fıkıh kitaplarından cevap bulup, söylerlerdi. Din adamı şeklinde görünenler ise, fıkıh kitabını okuyup anlayamadığı için, câhil kafasına ve noksan aklına gelenleri söyleyerek suâl sâhibini aldatır. Onun Cehenneme gitmesine sebep olur. Bunun içindir ki Peygamber efendimiz; (Âlimlerin iyisi, insanların en iyisidir. Âlimlerin kötüsü insanların en kötüsüdür) buyurmuştur. Ebû Bekr Verrâk hazretleri buyuruyor ki: "İnsanlarda üç sınıf önemlidir: Devlet adamları, âlimler ve zâhidler... Devlet adamları bozulunca, halkın huzûru bozulur. Âlimler bozulunca, halkın dîni zayıflar. Varını yoğunu Allah yolunda harcayan zâhidler bozulunca da, ahlâk fesâda uğrar. Devlet adamlarının kötülüğü zulüm ile, âlimlerin bozukluğu hırs ve tamah ile, dünyâya düşkün olmayanların, zâhidlerin bozulması da riyâ ve gösteriş ile olur.

Fitne uykudadır, uyandırana!.."

22 Nisan 2007 01:00

 

A -

A +

Fitne; ayrılık, karışıklık, kargaşa, sıkıntıya, belâya ve düşmanlığa sebep olan şeyler demektir. İnsanları sıkıntıya, belâya düşürmek, karışıklığa sebep olmak, fitne çıkarmak demektir. Bekara sûresinin 191. âyet-i kerîmesinde meâlen; (Fitne, adam öldürmekten daha kötüdür...) buyurulmuştur. Peygamber efendimiz, bir hadîs-i şerîflerinde; (Fitne, uykudadır. Bunu uyandırana Allah la'net etsin!) buyurmuştur. Fitne çıkarmak harâmdır. Haksız yere adam öldürmekten dahâ büyük günâhdır. Cemâatle namaz kılarken, imâmın, kırâati, sünnet olan miktârdan fazla okuyarak namâzı uzatması da, fitne çıkarmaktır. Cemâatin hepsi râzı olursa, fitne olmaz, câiz olur. Vâizlerin, din adamlarının, cemâatin anlayamayacakları şeyleri söylemeleri ve yazmaları da, fitne olur. Herkese, anlayabileceği kadar söylemelidir. Müslümânlara yapamayacakları ibâdetleri emretmemelidir. Zayıf kavil olsa bile, yapabileceklerini söylemelidir. Emr-i ma'rûf yaparken yani dinin emirlerini anlatırken de, fitne çıkarmamaya dikkat etmek lâzımdır. Dîne ve başkalarına zarar vererek, dünyâ fitnesine de, sebep olmamalıdır. "Af dileyecek zamândayız" Bir kimse, fitne yani kargaşa zamânında, evinden çıkmamalı, kimse ile görüşmemelidir. Fitneye yakalanınca da, sabretmelidir. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben buyuruyor ki: "Sevgili yavrum! Tekrâr tekrâr yazıyorum ki, şimdi, günâhlarımıza tövbe edecek, Allahımızdan af dileyecek zamândayız. Fitnelerin çoğaldığı bu zamânda, eve kapanıp, kimse ile görüşmemelidir. Fitneler, neredeyse yağmur gibi yağarak, her yeri kaplayacak. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Kıyâmet kopmadan evvel, her yeri fitneler kaplayacak. Fitnelerin zulmeti, ortalığı karanlık gece gibi yapacak. O zamân, evinden mü'min olarak çıkan kimse, akşam kâfir olarak evine dönecek. Akşam mü'min olarak evine gelen, sabâh kâfir olarak kalkacak. O zamân oturmak, ayakta kalmaktan hayırlıdır. Yürüyen, koşandan dahâ iyidir. O zamân oklarınızı kırınız! Yaylarınızı kesiniz. Kılınçlarınızı taşa çalınız! O zamân, evinize birisi gelince, Âdem nebînin iki oğlundan iyisi gibi olsun!) Eshâb-ı kirâm, Peygamber efendimizden bu sözleri işitince; -O zamânda bulunacak Müslümânlara ne yapmayı emredersiniz diye arz ettiler. Resûlullah efendimiz de cevâbında; (Evinizin eşyâsı olunuz!) veya (Öyle fitne zamânında, evinizden dışarı çıkmayınız!) buyurmuşlardır." İsmâil Ankaravî hazretleri, ömrü boyunca, insanlara nasihat eder ve buyururdu ki: "Hazret-i Ali; 'doğru bildiğini söylemek, susmaktan daha hayırlıdır. Günahkâr insanlara günah ve haramların kötülüğünü anlatmamak, iyilik değildir' buyurmuştur. Kötü bir işi yapanı o işten sakındırmak, ibâdetlerin en fazîletlisidir. Bir kimse, bilmeyen birine yol gösterse, o da onun irşâdıyla hidâyete erse, yol gösteren kişi de, hidâyete kavuşan kimsenin sevâbı ve fazîleti kadar sevap kazanır. Zîrâ Peygamber efendimiz; ((Bir kimse güzel, yani İslâmiyyete uygun çığır açarsa, bu yolda bulunanların her birine verilen sevâb gibi, buna da verilir. Bir kimse kötü bir çığır açarsa, bunun günâhı ve bunu yapanların günâhları kendisine verilir) buyurmuştur. Dînin direği nasîhattir. Bu sebeple Allahü teâlânın kullarına nasîhat etmeli ve yumuşak davranmalıdır. Eğer söz tutmazlarsa onlara yumuşaklıkla hakîkati anlatmaya devâm etmelidir. Nasîhat edince fitne çıkma durumu varsa, bu hayırlı işten vazgeçilir. Nasîhati, kabûl edenlere, dinleyenlere yapmak gerekir." Şir'atül-islâm kitabında buyuruluyor ki: "Sözünün faydası olmayacağını ve fitne çıkmasına sebep olacağını bilen bir kimsenin, emr-i ma'rûf yapması, nasîhat etmesi vâcib olmaz. Sözünün faydası olacağını, fakat fitneye sebep olacağını bilen bir kimsenin de, emr-i ma'rûf yapması yine vâcib olmaz. Fitne büyük ve tehlikeli ise, emr-i ma'rûf yapılması harâm olur. Böyle zamânda, fitneye sebep olmamak için, evinden çıkmamalıdır. Zaten emr-i ma'rûfu yumuşak yapmak vâcibtir. Sertlik, her zaman fitneye sebep olur." Nefsin hastalıklarını tedâvî Ahmed-i Zerrûk hazretleri buyuruyor ki: "Nefsin hastalıklarını tedâvî eden şeylerin aslı beştir: 1-Az yemek, mîdeyi fazla doldurmamak, 2-Başa gelen işlerden Allahü teâlâya sığınmak, 3-Fitne yerlerinden kaçmak, 4-Devâmlı istiğfâr ve Resûlullah efendimize salat ve selâm okumak, 5-Allahü teâlânın emirlerini yerine getirmeye, rızâsını kazanmaya çağıran kimse ile berâber olmak." Netice olarak, insanları sıkıntıya sokmak, fitneye sebep olmak, çok büyük günahtır. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi: (Fitne zamânında, İslâmiyyete sarılınız. Kendinizi kurtarınız. Başkalarına akıl vermeyiniz! Evinizden dışarı çıkmayınız. Dilinizi tutunuz!)

Fitne çıkarana Allah la'net etsin!"

1 Aralık 2013 01:00

 

A -

A +

Müslümân, fitne çıkarmaz, içinde yaşadığı devlete karşı isyân etmez, fitneye karışmaz, kanûnlara karşı gelmez. İmâm-ı Rabbânî hazretleri bir talebesine hitaben buyuruyor ki:

"Yavrum; fitnelerin yayıldığı, fesâtların çoğaldığı zamânlar, tövbe ve istiğfâr zamânıdır. Kenâra çekilmeli, fitnelere karışmamalıdır. Fitneler çoğalıyor. Gün geçtikce yayılıyor. Peygamber efendimiz;

(Kıyâmet yaklaştıkça, fitneler çoğalır. Gece başlarken karanlığın artması gibi olur. Sabâh evinden mü'min olarak çıkan çok kimse akşam kâfir olarak döner. Akşam mü'min iken, gece safâlarında îmânları gider. Böyle zamânlarda, evinde kapanmak fitneye karışmaktan hayırlıdır. Kenârda kalan, ileri atılandan hayırlıdır. O gün oklarınızı kırınız, silâhlarınızı, kılınçlarınızı bırakınız! Herkesi tatlı dil ile, güler yüzle karşılayınız! Evinizden çıkmayınız!) buyuruyor. Bir hadîs-i şerifte de;

(Yeryüzünü küfür kaplamadıkça ve her yerde küfür ve kâfirlik yapılmadıkça, hazret-i Mehdî gelmez) buyuruldu.

Bundan anlaşılıyor ki, hazret-i Mehdî çıkmadan evvel, küfür ve kâfirlik her tarafa yayılacak, İslâm ve Müslümânlar garîb olacaktır. Peygamber efendimiz, âhir zamânda, Müslümânların garîb olacaklarını haber vermiş ve;

(Herc, fitne zamânında yapılan ibâdet, Mekke'den Medîne'ye benim yanıma hicret etmek gibidir) buyurmuştur.

Fitne ve fesât zamânında, polisin, askerin ufak bir hareketi, rahatlık ve sükûnet zamânlarında yapacakları hareketlerinden kat kat daha kıymetli olduğunu herkes bilir. Fitne yok olduğu zaman gösterecekleri kahramanlıkların kıymeti yoktur. O hâlde ibâdetlerin en kıymetlisi ve kabûl olunanı, fitnelerin yayıldığı zamânlarda yapılanlardır. Kıyâmet günü, makbûl olanlardan, kurtulanlardan olmak istiyorsanız, Allahü teâlânın râzı olduğu, beğendiği iyi işleri yapınız! Sünnet-i seniyyeye, yani Resûlullah efendimizin yoluna sarılınız! Bu yola uymayan hiçbir şey yapmayınız! Eshâb-ı Kehf, her tarafı fitne kapladığı zaman, bir hicret yapmakla, yüksek dereceye kavuştular. Siz, Muhammed aleyhisselâmın ümmetisiniz. Ümmetlerin en iyisi olan ümmettensiniz. Ömrünüzü, oyun ve eğlence ile ziyân etmeyiniz! Çocuklar gibi, top oynamakla vaktinizi elden kaçırmayınız!"

Müslümânlar bu nasîhatlere uymalı, din câhillerinin isyâna teşvîk eden, fitneyi körükleyen zararlı, uydurma kitâplarına aldanmamalıdır. Müslümân devlet olsun, kâfir devlet olsun, âdil olsun, zâlim olsun, kendi devletine isyân etmeye, vatandaş kanı dökmeye, birbirine saldırmaya cihâd değil, fitne, fesât çıkarmak denir. Peygamber efendimiz;

(Fitne çıkarana Allah la'net etsin!) buyurdu.

Netice olarak Müslüman, fitne çıkarmaz ve sebep de olmaz. Zira Ehl-i sünnet âlimleri, siyâsete karışmamış, hükûmette vazîfe almamış, yazıları ile, sözleri ile hükûmet adamlarına nasîhat vermişler, onlara hak ve adâlet yolunu göstermişlerdir. Bâzı câhil din adamları, Ehl-i sünnet âlimlerinin yolundan ayrılarak, devlet işlerine karışmış, asıl vazîfeleri olan öğrenmek ve öğretmek saâdetini ihmâl ederek, kendilerine de, Müslümânlara da faydalı olamamışlardır.

 .

Dindeki her değişiklik dalâlettir

9 Mart 2008 01:00

 

A -

A +

Reform, bozulmuş bir şeyi eski, doğru hâline getirmek demektir. İslâmiyyeti değiştirmeye, bozmaya çalışanlar, kendilerine dinde reformcu diyorlar. Bunların yapmak istedikleri, düzeltmek değil, dini değiştirmek, bid'at çıkarmaktır. Bid'at, eshâb-ı kirâm ve tâbiîn zamânından sonra, Resûlullah efendimizin izni olmadan, dinde yapılan eklemeler ve noksanlıklar, yanî değişiklikler demektir. Nakil yolu ile edinilen din bilgileri çok yüksektir. Aklın, insan gücünün dışında ve üstündedir. Bunlar, hiçbir zamanda, kimse tarafından değiştirilemez. "Dinde reform olmaz" sözünün manası da budur. "SÖZLERİN EN İYİSİ" İslâmiyyette, çözülemeyecek hiçbir mesele yoktur. Ehl-i sünnet âlimleri, kıyâmete kadar yapılacak olan her işin, her yeniliğin, her buluşun, insanların saâdetleri için kullanılabilmeleri yollarını, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden çıkarmışlar, kitaplarına yazmışlardır. Kendilerini müctehid sanan din câhillerine, îmân hırsızlarına ve dinde reform istiyenlere, yapacak bir iş bırakmamışlardır. Müslümânların, dinde reform yapmaları, yeni yeni şeyler uydurmaları değil, ehl-i sünnet âlimlerinin kitâplarını anlamaya, öğrenmeye çalışmaları, işlerini bunlara uygun yapmaları lâzımdır. Kendi akıllarına güvenerek, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden mana, hüküm çıkarmaya kalkışanlar, yanılır, aldanır ve ehl-i sünnetten ayrılırlar. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Resûlullah efendimiz buyurdu ki: (Bizim dînimizde yapılan her yenilik, her reform fenâdır, atılmalıdır.) Atılması lâzım olan şeyin neresi güzel olur? Bir hadîs-i şerîfte buyurdu ki: (Sözlerin en iyisi, Allahü teâlânın kitâbıdır. Yolların en iyisi, Muhammed aleyhisselâmın gösterdiği yoldur. İşlerin en kötüsü, bu yolda yapılan değişikliklerdir. Bid'atlerin hepsi dalâlettir, sapıklıktır.) Başka bir hadîs-i şerîfte, (Allahü teâlâdan korkunuz! Sözümü iyi dinleyiniz ve itâat ediniz! Ben öldükten sonra gelecekler, çok ayrılıklar göreceklerdir. O zamân, benim ve halîfelerimin yolumuza sarılınız! Dinde yeni ortaya çıkan şeylerden kaçınınız! Çünkü, bu yeni şeylerin hepsi bid'attir. Bid'atlerin hepsi dalâlettir, doğru yoldan ayrılmaktır) buyuruldu. Dinde yapılan her değişiklik bid'at olunca ve her bid'at, dalâlet olunca, bid'atlerin hangisine güzel denilebilir? Bid'atler, gecenin karanlığını yok eden, tan yerinin ağarması gibi parlak görünseler de hepsinden kaçmak lâzımdır. Hiçbir bid'atte nûr, ışık yoktur ve hiçbir hastaya ilâç olamazlar. Çünkü, her bid'at, bir sünneti yok eder. Bir şey yükseldikten, tamam olduktan, beğenildikten sonra, buna yapılacak eklemeler güzel olamaz. Hak olan, doğru olan bir şeyde yapılacak her değişiklik, dalâlet ve sapıklık olur." Netice olarak, dinde yapılacak her değişiklik, dalâlettir, doğru yoldan ayrılmaktır. Abdülvehhâb-ı Şa'rânî hazretlerinin bir talebesine hitaben buyuruduğu gibi: "ÂLİMLERE DİL UZATMA!" "Ey kardeşim! İmâm-ı A'zam Ebû Hanîfe'ye ve onun yolunda giden âlimlere dil uzatmaktan kendini koru! Câhillerin sözlerine ve yazılarına aldanma! O yüce imâmın, din işlerindeki ihtiyâtını, titizliğini bilmeyen, dinde değişiklik yapanlara uyarak, onun delilleri zayıftır dersen, kıyâmette onlar gibi felâkete sürüklenirsin. Hanefî mezhebinin delillerini incelersen, dört mezhebin de sahîh olduğunu anlarsın! Mezheblerin doğru olduğunu, öğle güneşini görür gibi, açık olarak anlamak istersen, Ehlullah yoluna sarıl! Tasavvuf yolunda ilerleyerek ilminin ve amelinin ihlâslı olmasını başar. O zaman, İslâmiyet bilgilerinin kaynağını görürsün. Dört mezhebin de, bu kaynaktan alıp yaydıklarını, bu mezheplerin hiçbirinde, İslâmiyet dışında hiçbir hüküm bulunmadığını anlarsın. Mezhep imâmlarına ve onların yolundaki âlimlere karşı edebli, terbiyeli davrananlara müjdeler olsun! Allahü teâlâ, onları kullarına saâdet yolunu göstermek için rehber, imâm eyledi. Onlar, insanlara Allahü teâlânın büyük ihsânıdır. Cennet'e giden yolun öncüleridirler."
 

Dinde yapılan her değişiklik...

27 Nisan 2008 01:00

 

A -

A +

Peygamber efendimizin ve Onun dört halîfesinin zamanlarında bulunmayıp da, dinde sonradan meydana çıkarılan söz, yazı, usûl ve işlerin hepsine bid'at denir. Peygamber efendimiz; (Dinde yeni ortaya çıkan şeylerden kaçınınız. Çünkü bu yeni şeylerin hepsi bid'attir. Bid'atlerin hepsi dalâlettir, yoldan çıkmaktır) buyurmuşlardır. Ebû Hafs-ı Nişâbûrî hazretlerine, bid'at hakkında suâl edildiğinde; "İlâhî hükümleri çiğnemek, sünneti küçümsemek, şahsî istek ve düşüncelere tâbi olarak Kur'ân-ı kerîm ve sünnete uymayı terk etmektir" cevabını vermiştir. KÜFRE SEBEP OLAN BİD'AT! Abdülganî Nablüsî hazretleri, Hadîkat-ün-nediyye adlı kitâbında buyuruyor ki: "Bid'at, sünnete yanî Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği din bilgilerine ters düşen, i'tikâd, amel ve sözler demektir. Allahü teâlâ, kullarını kendisine ibâdet etmek için yarattı. İbâdet, insanın Rabbine, hakîr, âciz, muhtaç olduğunu göstermesidir. Bu da, her aklın, nefsin ve âdetlerin güzel ve çirkin dediklerine uymayıp, Allahü teâlânın güzel, çirkin dediklerine teslîm olmak, Onun gönderdiği Kitâba, Peygamberlere inanmak ve bunlara tâbi olmak demektir. Bir insan, bir işi, Rabbinin izin verdiğini düşünmeden, kendi görüşü ile yaparsa, Allahü teâlâya kulluk yapmamış, Müslümânlığın îcâbını yerine getirmemiş olur. Bu iş, inanılması lâzım olduğu söz birliği ile bildirilmiş olan şeylerden ise, bu inanışı, küfre sebep olan bid'at olur. Bu iş, i'tikâdda olmayıp da, yalnız dinden olan sözde ve işte kalırsa, büyük günâh olur. Hadîs-i şerîfte; (Bir kimse, dinde olmayan bir şey meydâna çıkarırsa, bu şey ret olunur) buyuruldu. Bu hadîs-i şerîf gösteriyor ki, dinden olmayan bir i'tikâd, bir söz, bir iş, bir hâl ortaya çıkarılır, bunun din ve ibâdet olduğuna inanılırsa, yâhut İslâmiyyetin bildirmiş olduklarında bir fazlalık veyâ noksanlık yapılır, bunu yapmakta sevâb beklenirse, bu yenilikler, değişiklikler, bid'at olur. İslâmiyyete uyulmamış, ona îmân edilmemiş olur. Dinde olmayıp, âdette olan yenilikler, değişiklikler bid'at olmaz. Yemekte, içmekte, binme ve taşıma vâsıtalarında, binâlarda yapılan yenilikleri, değişiklikleri dînimiz reddetmez. Bunun için, masada, ayrı tabaklarda, çatal kaşık ile yemek, otomobile, uçağa binmek, her çeşit binâ, ev ve mutfak eşyâsı kullanmak, bütün fen âletleri, dinde bid'at değildir. Bunları yapmak, faydalı yerlerde kullanmak câiz hattâ farz-ı kifâyedir. Radyo, hoparlör, elektronik makineler yapmak ve bunları ibâdetlerin dışında kullanmak câizdir. Fakat, hoparlör ile ezân, Kur'ân-ı kerîm, mevlid okumak, ibâdeti değiştirmek olur, bid'at olur. hadîs-i şerîfte; (Allahü teâlâ, dinde bid'at olan bir şeyi yapan, bu bid'ati Allah rızâsı için terk etmedikçe, onun hiçbir amelini kabûl etmez) buyuruldu. Allahü teâlâ, i'tikâdda, amelde veyâ sözde yâhut ahlâkta bid'at olan bir şeyi yapmaya devâm edenin, bu cinslerden olan ibâdetleri sahîh olsa da, hiçbirini kabûl etmez. İbâdetlerinin kabûl olması için, bu bid'ati, terk etmesi lâzımdır..." DÎNİ HAFİFE ALMAK!.. Fudayl bin İyâd hazretleri buyuruyor ki: "Ehl-i sünnet bir kimseyi görünce, sanki Eshâb-ı kirâmdan birini görmüş gibi olurum. Bid'at ehli birini gördüğüm zaman da, münâfıklardan birini görmüş gibi olurum." Ebû Muhammed Berbehârî hazretleri, sevenlerine buyururdu ki: "Bid'at sâhibini üstün tutan, dînin yıkılmasına yardım etmiş olur. Kim bid'at ehline güler yüz gösterirse, dîni hafife almış olur. Bid'at ehlinin cenâzesine katılan, ayrılıncaya kadar Allahü teâlânın gazâbından kurtulamaz. Gayr-i müslim ile yemek yerim, fakat bid'at ehliyle sofraya oturmam. Bid'at ehlinden yüzünü çevirenin kalbini, Allahü teâlâ îmân ile doldurur." Netice olarak dinde yapılan her değişiklik, dalâlettir ve zararlıdır. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi: (İbâdetleri benden ve eshâbımdan gördüğünüz gibi yapınız! İbâdetlerde değişiklik yapanlara bid'at ehli denir. Bid'at sâhipleri muhakkak Cehenneme gidecektir. Bunların hiçbir ibâdetleri kabul olmaz.)
 

Bid'at işlemek, niçin kötüdür?

8 Şubat 2009 01:00

 

A -

A +

Bid'at, sünnete yani Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği din bilgilerine muhâlif olan, ters düşen, itikâd, amel ve sözler demektir. Allahü teâlâ, kullarını kendisine ibâdet etmeleri için yaratmıştır. İbâdet ise, insanın, yaratanına karşı âciz, muhtaç olduğunu göstermesidir. Bu da, her aklın, her nefsin, âdetlerin güzel ve çirkin dediklerine uymayıp, Allahü teâlânın güzel ve çirkin dediklerine teslîm olmak, Onun gönderdiği Kitâba, Peygamberlere inanmak ve bunlara tâbi olmak demektir. Bir insan, herhangi bir işi, Allahü teâlânın izin verdiğini düşünmeden, kendi görüşü ile yaparsa, Ona kulluk yapmamış, Müslümânlığın îcâbını yerine getirmemiş olur. Bu iş, inanılacak ve inanılması lâzım olduğu sözbirliği ile bildirilmiş olan şeylerden ise, bu inanışı, küfre sebep olan bid'at olur. Bu iş, inanılacak şeylerde olmayıp da, yalnız dinden olan sözde ve işte kalırsa, fısk yani büyük günâh olur. Hadîs-i şerîfte; (Bir kimse, dinde olmayan bir şey meydâna çıkarırsa, bu şey reddolunur) buyurulmuştur. Dinden olmayan bir i'tikâd, bir söz, bir iş, bir hâl ortaya çıkarılır ve bunun din ve ibâdet olduğuna inanılırsa, yâhut İslâmiyyetin bildirmiş olduklarında bir fazlalık veyâ noksanlık yapılırsa ve bunu yapmakta sevâp beklenirse, bu yenilikler, değişiklikler, bid'at olur. İslâmiyyete uyulmamış, ona îmân edilmemiş olur. Dinde olmayıp, âdette olan yenilikler, yani yapılırken sevâp beklenilmeyen değişiklikler bid'at olmaz. Yemekte, içmekte, binme ve taşıma vâsıtalarında, binâlarda yapılan yenilikleri, değişiklikleri dînimiz reddetmez. Bunun için, masada, ayrı tabaklarda, çatal kaşık ile yemek, otomobile binmek, her çeşit binâ, ev, mutfak eşyâsı kullanmak ve bütün fen bilgileri, fen âletleri, fen işleri dinde bid'at değildir. Bunları yapmak ve faydalı yerlerde kullanmak câizdir, hattâ, farz-ı kifâyedir. Meselâ radyo, hoparlör, elektronik makineler yapmak ve bunları ibâdetlerin dışında kullanmak câizdir. Fakat, hoparlör ile ezân, Kur'ân-ı kerîm okumak, ibâdeti değiştirmek olup bid'at olur. Eshâb-ı kirâmın ileri gelenlerinden Enes bin Mâlik hazretleri, bir gün ağlıyordu. Sebebi sorulduğu zaman; "Resûlullah efendimizden öğrendiğim ibâdetlerden, değiştirilmemiş bir namâz kalmıştı. Şimdi, bunun da elden gittiğini görüyor, bunun için ağlıyorum" cevabını vermiştir. O zamanki insanlardan bazılarının, namâzın şartlarını, vâciblerini, sünnetlerini, müstehablarını yerine getirmediklerini, mekrûhlarından, müfsidlerinden, bid'atlerinden sakınmadıklarını, namâza ilâveler yaptıklarını, bazı yerlerini azaltarak değiştirdiklerini gördüğü için, Enes bin Mâlik hazretleri ağlamıştır. Çünkü bu hâl, sünneti yani İslâmiyyeti değiştirmektir ve sünneti değiştirmek de, bid'attir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Bir ümmet, Peygamberi öldükten sonra, dinde bid'at yaparsa, buna benzer bir sünneti kaybeder.) Yani, küfre sebep olmayan bir bid'at yapılırsa, bunun cinsinden bir sünneti terk ederler. İbâdetlerin kabûl olması için, bid'atleri terk etmek lâzımdır. Çünkü Peygamber efendimiz; (Allahü teâlâ, bid'at sâhibinin orucunu, haccını, umresini, cihâdını, günâhtan vazgeçmesini, adâletini kabûl etmez. Hamurdan kılın çıkması gibi, İslâmdan çıkar) buyurmuşlardır. Bid'at, nefse, şeytâna uyarak yapıldığı için, sâhibi İslâmdan, Allahü teâlânın emirlerine teslîm olmaktan çıkar. Îmân kalb ile olur. İslâm kalb ve lisân ile birlikte olur. Îmân kalbe mahsûstur. İslâm ise, kalbin, lisânın ve bedenin umûmuna şâmildir. Kalbdeki îmân ile kalbdeki İslâm birbirlerinin aynıdır. Bid'at sâhibinden ayrılan, lisândaki ve uzuvlardaki İslâmdır. Netice olarak, bid'at işlemeye devâm eden kimse, nefse ve şeytâna itâat eden kimse olmuştur. Günâh işleyen kimse, âsî, fâsık olur. Buna bid'at sâhibi denmez. Fakat bid'at sâhibi, âsî ve fâsıktır. Çünkü bid'at sâhibi, bu bid'atini ibâdet sanmakta, buna karşılık sevâp beklemektedir.
 

.

Bid'at; dini değiştirmek, bozmaktır

17 Mayıs 2010 01:00

 

A -

A +

Sünnet kelimesinin dinimizde üç mânâsı vardır. Kitâp ve sünnet birlikte söylenince, kitâp Kur'ân-ı kerîm, sünnet de, hadîs-i şerîfler demektir. Farz ve sünnet denilince, farz, Allahü teâlânın emirleri, sünnet ise Peygamber efendimizin emirleri demektir. Sünnet kelimesi yalnız olarak söylenince, İslâmiyyet demektir. Fıkıh kitâpları böyle olduğunu bildirmektedir. İslâmiyyete uymak için de, emirleri yapmak, yasaklardan ve bid'atlerden sakınmak lâzımdır. Bid'at, sonradan yapılan şey demektir. Peygamber efendimizin ve Onun dört halîfesinin zamânlarında bulunmayıp da, onlardan sonra, dinde meydâna çıkarılan, ibâdet olarak yapılmaya başlanan şeylerdir. Meselâ, nemâzlardan sonra hemen âyet-el-kürsî okumak lâzım iken, önce Salâten tüncînâyı ve başka duâları okumak bid'attir. Bunları, âyet-el-kürsîden ve tesbîhlerden sonra okumalıdır. Namâzdan, duâdan sonra secde edip de kalkmak bid'attir. Ezânı hoparlörle okumak bid'attir. Dinde yapılan her değişiklik ve reform bid'attir. Âdet olarak yapılanlar meselâ çatal, kaşık kullanmak, kahve, çay içmek bid'at değildir. Çünkü bunlar, ibâdet değil, âdettir ve mubâhtırlar. Hadîka-tün-nediyyede deniyor ki: ÜÇ TÜRLÜ BİD'AT VARDIR... "Bid'at, dinden olmayan, ibâdet olmayan, âdet olan bir şey ise, dînimiz bunu ret etmez. Yemekte, içmekte, elbisede, vâsıtalarda, binâ, mesken, ev işlerinde, ibâdet yapmaya niyyet etmeyip, yalnız dünyâ işi düşünülürse, bunlar bir ibâdeti yapmaya mâni veyâ bir harâmı işlemeye sebep olmadıkça, bid'at olmazlar. Dînimiz bunları menetmez." Bid'at üç türlüdür: 1-İslâmiyyetin kâfirlik alâmeti dediği şeyleri zarûret olmadan kullanmak, en kötü bid'attir. 2-Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerine uymayan inanışlar da kötü bid'attir. 3-İbâdet olarak yapılan yenilikler, reformlar, amelde bid'at olup büyük günâhtır. İslâm âlimleri, ameldeki, ibâdetteki bid'atleri ikiye ayırmışlar, hasene ve seyyie demişlerdir. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, âlimlerin hasene dedikleri bid'atlere bid'at dememiş, sünnet-i hasene demiştir. Bid'at-i seyyie dediklerine bid'at demiş, bunları çok kötülemiştir. Peygamber efendimiz; (Bid'at sâhibi olanlara, hürmet eden, dirilerini ve ölülerini medheden, bunları büyük bilen, dîn-i islâmı yıkmaya, dünyâdan kaldırmaya yardım etmiş olur) buyurmuştur. Her Müslümân, hem îmânını korumaya, kaptırmamaya çalışmalı, hem de, Allahü teâlâya ve Onun Peygamberine inanmayanları sevmemelidir. Mazher-i Cân-ı Cânân hazretleri buyuruyor ki: "Kâfirleri ve bid'at sâhiplerini, açıkça günâh işlemeye devâm eden fâsıkları sevmememiz emrolundu. Bunlarla konuşmamalı, evlerine, toplantılarına gitmemeli, selâm vermemeli, arkadaşlık yapmamalıdır. Zarûret ve ihtiyâç olduğu zamân, zarûret miktârı kadar, bu yasaklara izin verilmiştir. Bu zamân, kalbin yine onları sevmemesi lâzımdır." Müslümânlardan, doğru yoldan ayrılanlara, Bid'at sâhibi denir. Doğru yol, Muhammed aleyhisselâmın ve Onun dört halîfesinin yoludur. Abdülkâdir Geylânî hazretleri Gunye kitâbında buyuruyor ki: "Yetmişiki bid'at yolunun esâsı, dokuz fırkadır ki, hâricî, şî'î, mu'tezile, mürci'e, müşebbihe, cehmiyye, dırâriyye, neccâriyye ve kilâbiyyedir. Peygamber efendimizin ve Onun dört halifesinin zamânında bunların hiçbiri yoktu. Bunların meydâna çıkması, senelerce sonra idi." KIYMETLİ VE DOĞRU OLAN... Netice olarak, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden çıkarılan ilimler içinde, kıymetli ve doğru olan, yalnız Ehl-i sünnet âlimlerinin anladıkları ve bildirdikleridir. Ehl-i sünnet âlimleri, bu ilimleri, Eshâb-ı kirâmdan, onlar da Resûlullah efendimizden öğrendiler. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi: (Benden sonra Müslümânlar arasında çok ayrılık olacaktır. O zamânlarda yaşayanlar benim yoluma ve Hulefâ-i râşidînin yoluna yapışsın! Sonradan meydâna çıkan, moda olan şeylerden kaçınsın! Çünkü dinde yenilik, reform yapmak doğru yoldan çıkmaktır. Benden sonra, dinde yapılacak değişikliklerin hepsi dinsizliktir.)

 

Dinde yapılan her değişiklik, bid'attir

13 Kasım 2011 01:00

 

A -

A +

id'at, dinde sonradan yapılan şey demektir. Peygamber efendimizin ve Onun dört halîfesinin zamânlarında bulunmayıp da, onlardan sonra, dinde meydâna çıkarılan, ibâdet olarak yapılmaya başlanan şeylerdir. Meselâ namâzlardan sonra hemen Âyet-el-kürsî okumak lâzım iken, önce Salâten tüncînâyı ve başka duâları okumak bid'attir. Bunları, Âyet-el-kürsîden ve tesbîhlerden sonra okumalıdır. Namâzdan, duâdan sonra secde edip de kalkmak bid'attir. Dinde yapılan her değişiklik ve reform bid'attir. Çatal, kaşık, boyun bağı kullanmak, kahve, çay içmek bid'at değildir. Çünkü bunlar ibâdet değil, âdettir ve mubahtırlar, harâm değildirler. Bunları yapmak, dînin emrettiği şeyi terk etmeye veyâ yasak ettiği şeyi yapmaya sebep olmazlar. DOĞRU YOLDAN AYRILANLAR... Bid'at i'tikâdı, yanlış, sapık inanmaktır. İmânın bozuk ve sapık olmasıdır. Çok kimse, bu kötü hastalığa yakalanmıştır. His organları ile anlaşılamayan, hesâp ile ulaşılamayan şeylerde akıl yürütmek ve aklın yanıldığı şeylere inanmak, insanı bu hastalığa sürükler. Her Müslümânın i'tikâtta mezhebin iki imâmından birine, yani imâm-ı Mâtürîdî veyâ imâm-ı Eş'arî hazretlerine tâbi olması lâzımdır. Bu iki imâmdan birini taklîd etmek, insanı bu hastalıktan kurtarır. Çünkü Ehl-i sünnet âlimleri, aklın ermediği bilgilerde, yalnız Kur'ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere uymuşlar, akıllarını yalnız bu ikisinin mânâlarını arayıp bulmakta ve anlamakta kullanmışlardır. Bu mânâları, Eshâb-ı kirâmdan, Onlar da, Resûlullah efendimizden öğrenmişler ve öğrendiklerini kitâplarına yazmışlardır. Müslümânlardan, doğru yoldan ayrılanlara, bid'at sâhibi denir. Doğru yol, Muhammed aleyhisselâmın ve Onun dört halîfesinin yoludur. Peygamber efendimiz buyurdu ki: (Benden sonra Müslümânlar arasında çok ayrılık olacaktır. O zamânlarda yaşayanlar benim yoluma ve Hulefâ-i râşidînin yoluna yapışsın! Sonradan meydâna çıkan, moda olan şeylerden kaçınsın! Çünkü dinde yenilik, reform yapmak doğru yoldan çıkmaktır. Benden sonra, dinde yapılacak değişikliklerin hepsi dinsizliktir.) İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Bugün, dünyâyı bid'at kaplamış, sünnetler kaybolmuştur. Bugün, sünnetleri bulup yapışmak ve bid'at deryâsından kurtulmak, imkân hâricinde kalmıştır. Bid'atler, âdet hâlini almıştır. Hâlbuki, âdetler ne kadar yerleşmiş ve yayılmış olsalar ve ne kadar güzel görünseler de, din ve ahkâm-ı islâmiyye olamaz. Küfre sebep olan ve harâm olan şeyler, âdet hâlini alsalar, helâl ve câiz olmazlar. Muhammed aleyhisselâma uymak için Onun sünnetlerini, yani bütün emir ve yasaklarını yerine getirmek ve Onun beğenmediği bid'atlerden sakınmak lâzımdır. O bid'atler, gecenin karanlığını yok eden, tan yerinin ağarması gibi parlak görünseler de hepsinden kaçmak lâzımdır. Çünkü hiçbir bid'atte nûr, ışık yoktur. Hiçbir hastaya şifâ yoktur, hiçbir hastaya ilâç olamazlar. Çünkü her bid'at, yâ bir sünneti yok eder, yâhut sünnetle ilgisi olmaz. Fakat, sünnetle ilgisi olmayan bid'atler, sünnetten aşırı oldukları için, sünneti yok etmiş olmaktadırlar. Çünkü bir emri, emir olunandan ziyâde yapmak, bu emri değiştirmek olur. Bundan anlaşılıyor ki, nasıl olursa olsun, her bid'at sünneti yok etmekte, sünnete ters düşmektedir. Hiçbir bid'atte iyilik ve güzellik yoktur." HAKÎKATE VARMAK İÇİN!.. Netice olarak, Kur'ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde açıkça bildirilmiş olan bir şeye inanmayan veyâ şüphe eden kimse, Kâfir olur. Açık olarak bildirilmemiş, şüpheli olan emirlere yanlış mana vermek, Bid'at olur. Kur'ândan, hadîsden yanlış mana çıkarana, bid'at sâhibi denir. Kendi anladıklarına, düşüncelerine Kur'ân, hadîs diyene ise, zındık denir. Bu yanlış anladığına inanan, bid'at sâhibi olur. Böyle şey olmaz, aklım kabûl etmez diyen kimse ise, kâfir olur. İmâm-ı Mâlik hazretlerinin buyurduğu gibi: "Fıkıh öğrenmeyip, tasavvuf ile uğraşan, dinden çıkar, zındık olur. Fıkıh öğrenip tasavvuftan haberi olmıyan, bid'at sâhibi yani sapık olur. Her ikisini edinen, hakîkate varır.
 

Dinde değişiklik yapmak

14 Şubat 2012 01:00

 

A -

A +

Müslümânlarda, birkaç yüz seneden beri bir duraklama, hattâ gerileme olduğu meydândadır. Bu gerilemeyi görerek, İslâmiyyetin bozulduğunu söylemek, çok haksız ve pek yanlıştır. Geri kalmanın sebebi, Müslümânların dîne sarılmamaları, dînin emirlerini yerine getirmekte gevşek davranmalarıdır. İslâm dînine, başka dinlerde olduğu gibi, hurâfeler karışmamıştır. Câhillerin yanlış inanışları ve konuşmaları olabilir. Fakat bunlar, İslâmın temel kitâplarında bildirilenleri değiştirmez. Bu kitâplar, Resûlullah efendimizin sözlerini ve Eshâb-ı kirâmdan gelen haberleri bildirmektedir. Hepsi, en salâhiyetli, yüksek âlimler tarafından yazılmışlardır. Bütün İslâm âlimlerince söz birliği ile beğenilmiştir. Asırlar boyunca, hiçbirinde hiçbir değişiklik olmamıştır. Câhillerin söylediği sözlerinin ve yazdıkları kitâplarının hatâlı olması, İslâmiyyetin temel kitâplarına kusûr ve leke kondurmaya sebep olamaz. YENİ BİR DİN İSTİYORLAR! Bu temel kitâpları, her asrın modasına, gidişine göre değiştirmeye kalkışmak, her zamân için yeni bir din yapmak demek olur. Böyle değişiklikleri, Kur'ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere dayanarak, bunlara uydurarak yapmaya kalkışmak, Kur'ân-ı kerîmi ve hadîs-i şerîfleri bilmemenin, İslâmiyyeti anlamamanın bir alâmetidir. İslâmın emirlerinin ve yasaklarının zamâna göre değişeceğini sanmak, İslâm dîninin hakîkatine inanmamak olur. Bir âyet-i kerîmede meâlen; (Mü'minler ma'rûf olan şeyleri emreder) buyuruldu. Kur'ân-ı kerîme, İslâmiyyete saygısızca saldıran aşırı reformculardan bazıları, bu âyet-i kerîmedeki ma'rûf kelimesine, örf, âdet diyerek, İslâmiyyeti âdete, modaya göre değiştirmeye, böylece din düşmanlarının gözüne girip sandalya, koltuk kapmaya kalkıştılar. Dünyâlık ele geçirmek için dinlerini sattılar. Bu reformcuların dediği gibi, İslâmiyyet âdetlere yer verseydi, dahâ kuruluşunda câhil Arapların kötü âdetlerini yasak etmez ve Kâbe'nin içine kadar girmiş bulunan putperestliği hoş görürdü. Âyet-i kerîmedeki ma'rûf kelimesi, "İslâmiyyetin kabûl ettiği iyilikler" demektir. İslâm dîni ilim üzerine kurulmuştur. Her bakımdan, selîm olan akıllara uygundur. Kur'ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde açıkça bildirilmemiş olan şeylerde, akla ve ilme uygun yeni emirler çıkarmak, yani kıyâs ve ictihâd yapmak İslâmiyyetin ana kaynaklarından biri olur ise de, bunu yapabilmek için, her şeyden önce Müslümân olmak ve lüzûmlu bilgilere mâlik olmak lâzımdır. Dinde reform isteyenler, temel kitâplara dokunmayıp, yalnız câhil halk arasına yerleşmiş olan hurâfeleri yok etmeyi düşünüyorlarsa, buna bir şey denemez ve İslâmiyyete hizmet etmiş olurlar. Fakat, böyle iyi düşündüklerine inanabilmemiz için, önce hakîkî ve samîmî Müslümân olduklarını isbât etmeleri gerekir. Müslümân olmayan bir kimsenin, Müslümân görünerek, İslâmiyyete hücûm etmeye kalkışması, büyük bir haksızlık, pek ayıp ve çok küçüklük olur. İŞLERİNE GELDİĞİ GİBİ!.. Dinde reform isteyenlerin, Müslümân görünmeleri ve yalnız Müslümânım demeleri değil, Müslümân olduklarını isbât etmeleri lâzımdır. Bir Müslümânın ölüm korkusu olmadıkça dinsiz görünmesi câiz değildir. Buna karşılık, dinsizlik demek, ikiyüzlülük, yalancılık demek midir ki, bu reformcular, işlerine geldiği zamân Müslümân görünüyorlar. Müslümânım diyen bir kimseyi sorguya, hesâba çekmek uygun değildir. Fakat, onun da İslâmiyyetle oynamaması lâzımdır. Dinde reformcular, İslâmiyyetin Allahü teâlâ tarafından, Peygamber vâsıtasıyla bildirilmiş bir din olduğuna inanmadıkları hâlde, güzel ahlâkın, iyi geçinmenin ve dünyâ işlerinde yükselmenin başarılması için, din lâzımdır diyorlar. Kısaca dîne, sosyal faydalar sağlamak için inanmalı ve zamana göre de değişiklik yapılmalı diyorlar. Netice olarak, İslâmın ana bilgilerini, temel kitâplarını değiştirmeye, zamâna uydurmaya kalkışmak, İslâmiyyeti değiştirmek, bozmak olur. Müslümân demek, bu ana bilgilere inanan, saygı gösteren, bunları bozmaya kalkışmamaya söz veren kimse demektir.

 

"Bid'at işleyenin, ibâdeti kabûl olmaz"

12 Ağustos 2012 01:00

 

A -

A +

Bid'at; Peygamber efendimizin ve dört halîfesinin zamânlarında bulunmayıp da, onlardan sonra, dinde meydâna çıkarılan, ibâdet olarak yapılmaya başlanan şeylerdir. İbâdetlerde yapılan değişikliklere bid'at denir. İbâdet yaparken bid'at işlemek harâmdır ve ibâdetin bozulmasına sebep olur. Bid'at işlemek büyük günâh olup, hiçbir ibâdetin kabûl olmamasına sebeptir. Nitekim hadîs-i şerîfte; (Bid'at işleyenin hiçbir ibâdeti kabûl olmaz) buyuruldu. Bid'atten çok sakınmalıdır. Bid'at sâhibi ile arkadaşlık etmemeli, onunla görüşmemelidir. İtikâdı bozuk olan ve bid'at işliyenlerle konuşmamalıdır. Bid'at, emir olunmayan şeyi veyâ emri değiştirerek, ibâdet olarak yapmak demektir. Emri yapmamak, bid'at olmaz, fısk, günâh olur. Fâsık, ibâdet yaptığına değil, suçlu olduğuna inanmaktadır. Bid'at işlemek, en kötü fısktır, adam öldürmekten de dahâ büyük günâhtır. Bazı bid'atler, küfre, îmânın gitmesine sebep olurlar. Atâî Horasanî hazretleri şöyle anlatır: ŞEYTANIN FERYÂDI!.. "Nisa sûresinin 110. âyet-i kerimesinde meâlen; (Kim bir fenâlık yapar veya nefsine zulmeder de Allahtan mağfiret dilerse, Allahı çok bağışlayıcı, çok merhametli bulur) buyurulmaktadır. Nisa sûresinin bu 110. âyet-i kerîmesi nâzil olunca, Şeytan, korkunç bir ses ile feryâd eder. Sesi öyle yüksek çıkar ki, yeryüzündeki bütün yardımcıları işitip yanına gelirler ve; -Nedir bu hâlin? Bu şiddetli feryadın sebebi nedir? diye sorarlar. O da; -Benim hilelerim ile bu ümmete işlettiğim günahların af ve mağfireti hakkında, bu ümmetin Peygamberine bir âyet-i kerîme nâzil oldu der. Yardımcıları bunun hangi âyet-i kerîme olduğunu sorunca, Nisa sûresinin 110. âyet-i kerîmesini onlara okur ve sonra da şöyle der: -Bu âyet-i kerîmede Allahü teâlâ istiğfar edenlere af ve mağfiretini vâdetti. Allahü teâlânın vâdinde dönmek yoktur. Şimdi düşünün, acaba buna bir hîle yolu bulabilir misiniz? Onlar; -Hayır, biz böyle bir hîle yolu bilmiyoruz derler. Bunun üzerine Şeytan onlara; -Hele siz gidip biraz düşünün. Belki bir hîle yolu bulabilirsiniz. Ben de bu arada düşüneyim der. Şeytanın yardımcıları oradan ayrıldıktan bir süre sonra, Şeytan yine bir nâra atar ve bütün yardımcıları tekrar toplanıp gelir. Şeytan onlara; -Bir yol bulabildiniz mi? diye sorunca, onlar; -Hayır cevâbını verirler. Şeytan; -Ben bir hîle yolu buldum der. Avânesi, yardımcıları, bunun ne olduğunu sorunca da şöyle der: -O büyük Peygamber âhirete intikâl ettikten sonra, ümmetine güzel amel sûretinde çeşitli bid'atler işletelim. Bunları ne Peygamberleri, ne halîfeleri ne de eshâbı yapmış olsun. Böyle amelleri onlara güzel göstermek sûretiyle, onlar o bid'atleri sünnet sanıp ısrarla üzerine düşüp yaparlar. O yaptıkları amelden de tövbe ve istiğfar etmezler. Bu işledikleri bid'atlerle onların Cehenneme girmelerini sağlar, muradımıza ereriz der." KURTULUŞ YOLU... Bütün saâdetlerin yolu İslâmiyete uymaktır. Kurtuluş yolu, Resûlullah efendimizin izinde olmaktır. Hak ile bâtılı ayıran alâmet, Resûlullah efendimize uymaktır. Onun dînine yani İslâmiyete uymayan her söz, her yazı ve her iş kıymetsizdir. Abdullah ibni Mübârek hazretleri buyurdu ki: "Müstehapları yapmakta gevşek davranan, sünnetleri yapamaz. Sünnetleri yapmakta gevşeklik de, farzların yapılmasını zorlaştırır. Farzlarda gevşek davranan da, ma'rifete yani Allahü teâlânın rızâsına kavuşamaz." İbâdetlere faydalı şeyler ilâve ediyoruz demek doğru değildir. Böyle sözler, din düşmanlarının yalanlarıdır. Peygamber efendimiz; (İbâdetleri benden ve eshâbımdan gördüğünüz gibi yapınız! İbâdetlerde değişiklik yapanlara bid'at ehli denir. Bid'at sâhipleri, muhakkak Cehenneme gidecektir. Bunların hiçbir ibâdetleri kabûl olmaz) buyurdu. Netice olarak bid'at, Peygamber efendimizin ve Onun dört halîfesinin zamânlarında bulunmayıp da, dinde, sonradan meydâna çıkarılan, uydurulan inanışlara, sözlere, işlere, şekillere ve âdetlere denir. Bunların hepsini din diye, ibâdet diye uydurmak veyâ dînin ehemmiyet verdiği şeyleri dinden ayrıdır, din buna karışmaz demek bid'attir. Bid'atlerin bâzıları küfür yani îmânı giderir, bâzıları da büyük günâhtır.

 

Değiştirilmemiş bir namaz kalmıştı"

2 Aralık 2013 01:00

 

A -

A +

Bid'at; sünnete yani Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği din bilgilerine ters düşen, din câhillerinin, boş kafalarından çıkan i'tikât, amel ve sözler demektir. Allahü teâlâ, kullarını kendisine ibâdet etmek için yarattı. İbâdet, insânın Rabbine, mâbûduna, hakîr, âciz, muhtaç olduğunu göstermesidir. Bu da, her aklın, her nefsin ve âdetlerin güzel ve çirkin dediklerine uymayıp, Allahü teâlânın güzel ve çirkin dediklerine teslîm olmak, Onun gönderdiği Kitâba ve Peygamberlere inanmak, bunlara tâbi olmak demektir.

Bir insân, bir işi, Allahü teâlânın izin verdiğini düşünmeden, kendi görüşü ile yaparsa, cenâb-ı Hakka kulluk yapmamış, Müslümânlığın îcâbını yerine getirmemiş olur. Bu iş, inanmakta  ve inanılması lâzım olduğu söz birliği ile bildirilmiş olan şeylerden ise, bu inanışı, küfre sebep olan Bid'at olur. Bu iş, i'tikâtta olmayıp da, yalnız dinden olan sözde ve işte kalırsa, fısk, büyük günâh olur. Hadîs-i şerîfte;

(Bir kimse, dinde bir şey meydâna çıkarırsa, bu şey red olunur) buyuruldu.

Bu hadîs-i şerîf gösteriyor ki, dinden olmayan bir i'tikât, bir söz, bir iş, bir hâl ortaya çıkarılır ve bunun din, ibâdet olduğuna inanılırsa, yâhut İslâmiyetin bildirmiş olduklarında bir fazlalık veyâ noksanlık yapılırsa ve bunu yapmakta sevâp beklenirse, bu yenilikler, değişiklikler, Bid'at olur. İslâmiyete uyulmamış, ona îmân edilmemiş olur.

Dinde, ibâdette olmayıp, âdette olan yenilikler, yani yapılırken sevâp beklenilmeyen değişiklikler, bid'at olmaz.

Bir gün eshâb-ı kirâmdan Enes bin Mâlik hazretlerini ağlarken görenler, ağlamasının sebebini sorunca cevaben;

"Resûlullah efendimizden öğrendiğim ibâdetlerden, değiştirilmemiş bir namâz kalmıştı. Şimdi, bunun da elden gittiğini görüyor, bunun için ağlıyorum" buyurmuştur.

Yani şimdiki insânların çoğu, namâzın şartlarını, vâciblerini, sünnetlerini, müstehablarını yerine getirmiyor, mekrûhlarından, müfsitlerinden, bid'atlerinden sakınmıyorlar. Onun için ağlıyorum demek istemiştir.

Bid'at sâhipleri, Peygamberlerin, evliyânın, sâlih, sâdık mü'minlerin büyüklüklerini anlayamayanlardır. Onların yollarını bırakıp, kendi kısa görüşlerine, nefislerine, beğendiklerine göre ibâdetleri değiştiriyorlar. Saâdet yolunu bırakıp, şekâvete, felâkete atılıyorlar. Enes bin Mâlik hazretlerinin ağlamasının sebebi, namâza ilâveler yaparak ve bâzı yerlerini azaltarak değiştirenleri görmesidir. Böylece, sünneti yani İslâmiyeti değiştiriyorlar. Sünneti değiştirmek ise, bid'attir. Bir hadîs-i şerîfte;

(Bir ümmet, Peygamberi öldükten sonra, dinde bid'at yaparsa, buna benzer bir sünneti kaybeder) buyuruldu ki, küfre sebep olmayan bir bid'at yapılırsa, bunun cinsinden bir sünneti terk ederler demektir.

Netice olarak Bid'at, Peygamber efendimizin ve Onun dört halîfesinin  zamânlarında bulunmayıp da, dinde, sonradan meydâna çıkarılan, uydurulan inanışlara, sözlere, işlere, şekillere ve âdetlere denir. Bunların hepsini din diye, ibâdet diye uydurmak veyâ dînin ehemmiyet verdiği şeyleri dinden ayrıdır, din buna karışmaz demek, hep bid'attir.

.

"Bid'atlerin hepsi, dalâlettir"

3 Aralık 2013 01:00

 

A -

A +

Dinimizin emir ve yasaklarında yapılan her değişiklik, bid'attir, doğru yoldan ayrılmaktır. Bu konuda, İslâm âlimlerinin büyüklerinden olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"En mesût, en kazançlı kimse, dinsizliğin çoğaldığı bir zamânda, unutulmuş sünnetlerden birini meydâna çıkaran ve yayılmış bid'atlerden birini yok eden kimsedir. Peygamber efendimizin  zamânından uzaklaştıkça, sünnetler örtülmekte, yalanlar çoğaldığı için, bid'at yayılmaktadır. Bir kahramân lâzımdır ki, sünnete yardım edip, bid'ati durdursun. Bid'ati yaymak, dîn-i islâmı yıkmaktır. Bid'at çıkarana ve işleyenlere hürmet etmek, onları büyük bilmek, İslâmiyetin yok olmasına sebep olur. Hadîs-i şerîfte;

(Bid'at işleyenlere büyük diyen, Müslümânlığı yıkmaya yardım etmiş olur) buyurulmuştur.

Bunun ne demek olduğunu iyi düşünmelidir. Bir sünneti meydâna çıkarmak ve bir bid'ati ortadan kaldırmak için, son gayretle çalışmak lâzımdır. Her zamân, hele Müslümânlığın çok zayıfladığı bu zamânda, İslâmiyeti kuvvetlendirmek için, sünnetleri yaymak ve bid'atleri yıkmak lâzımdır. Bid'atlerden bâzılarına, hasene yani güzel ismi verilmiş ise de, bid'atlerden hiçbirini güzel görmüyorum. Hepsini karanlık ve bulanık görüyorum.

Müslümânlığın zayıfladığı bu zamânda, selâmet bulmak, Cehennemden kurtulmak, sünnete yapışmakla; dîni yıkmak ise, nasıl olursa olsun, herhangi bir bid'ate kapılmakla olduğunu görüyorum. Bid'atlerin her birini, İslâm binâsını yıkan bir kazma gibi, sünnetleri ise, karanlık gecede yol gösteren, parlak yıldızlar gibi anlıyorum.

Eski zamânlarda, İslâmiyet kuvvetli olduğundan, bid'atlerin zulmeti belli olmuyordu ve belki de, o zulmetlerden bâzıları, İslâmiyetin her tarafı kaplayan kuvvetli ziyâsı arasında, parlak sanılıyordu. Bunun için, güzel deniliyordu. Hâlbuki, bu bid'atlerde de, hiçbir parlaklık ve güzellik yok idi. Şimdi ise, Müslümânlık zayıflamış, kâfirlerin âdetleri, hattâ kâfirlik alâmetleri, Müslümânlar arasına yerleşmiş, moda olmuş olduğundan, her bir bid'at, zararını göstermekte, kimsenin haberi olmadan, Müslümânlık sıyrılıp gitmektedir.

Zamânımızda bid'atler, dünyâyı kapladığından, karanlık bir gece gibi görünmektedir. Sünnetler çok azalmakta, nûrları da, bir karanlık gecede, tek tük uçan ateş böcekleri gibi parlamaktadır. Bid'at işlenmesi çoğaldıkça, gecenin karanlığı artmakta, sünnetin nûru azalmaktadır. Sünnetin işlenmesi ise, karanlığı azaltmakta, bu nûru çoğaltmaktadır. İsteyen, bid'at karanlığını çoğaltsın, istiyen de sünnetin nûrunu arttırsın. Şunu iyi biliniz ki, şeytân fırkasının sonu felâkettir. Allahü teâlânın fırkasında olan, saâdet-i ebediyyeye erecektir."

Netice olarak, Peygamber efendimizin bir hadîs-i şerîflerinde buyurdukları gibi:

(Allahü teâlâdan korkunuz! Sözümü iyi dinleyiniz ve itâ'at ediniz! Ben öldükten sonra gelecekler, çok ayrılıklar göreceklerdir. O zamân, benim ve halîfelerimin yolumuza sarılınız! Dinde yeni ortaya çıkan şeylerden kaçınınız! Çünkü bu yeni şeylerin hepsi bid'attir. Bid'atlerin hepsi dalâlettir, doğru yoldan ayrılmaktır.)

Bid'atlerin hepsi dalâlettir!.."

5 Haziran 2012 01:00

 

A -

A +

Bid'at, Arapça bir kelimedir ve önceden olmayıp sonradan ortaya çıkarılan her şey demektir... Dinde bid'at, Eshâb-ı kirâm ve Tâbi'în zamânından sonra, Resûlullah efendimizin izni olmadan, dinde yapılan eklemeler ve noksanlıklar, yani ibâdet olarak yapılan, sevap olduğu düşünülen değişiklikler demektir. Dinde reform, dinde bid'at demektir. Her bid'at, sünneti değiştiriyor ve değiştirmek de, yok etmek demektir İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Bid'at demek, Resûlullah efendimizin ve Onun dört halîfesi zamânlarında bulunmayıp da, dinde sonradan meydâna çıkan şeylere denir. Resûlullah efendimiz buyurdu ki: (Sözlerin en iyisi, Allahü teâlânın kitâbıdır. Yolların en iyisi, Muhammed aleyhisselâmın gösterdiği yoldur. İşlerin en kötüsü, bu yolda yapılan değişikliklerdir. Bid'atlerin hepsi dalâlettir, sapıklıktır.) Dinde yapılan her değişiklik bid'attir ve hepsi de seyyiedir, kötüdür... O hâlde, Resûlullah efendimizin sünnetine bir şey katmamalı ve Onun Eshâb-ı kirâmına uymalıdır. Çünkü Eshâb-ı kirâmdan her biri, gökteki yıldızlar gibidir. Herhangi birine uyan saâdete kavuşur." ÂDETTEKİ DEĞİŞİKLİKLER... Âdetlerde yapılan değişiklikler, bu bid'atin dışında kalmaktadır. Hadîs-i şerîflerde kötü olduğu bildirilen, dindeki bid'atlerdir yani dinde reformlardır. Ehl-i sünnet âlimlerinin ibâdetlerde, ictihâd ile buldukları bilgiler bid'at değildir. Bu bilgileri bulurken yanılmaları suç olmaz. Dört mezhebin imâmları, bu bilgileri, İslâmiyyetin sâhibinin izni ile, İslâmiyyetin bildirdiği delîllerden, senetlerden çıkarmışlardır. Bu bilgiler, İslâmiyyeti değiştirmiş değil, İslâmiyyete yardımcı olmuşlardır. Kur'ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde açık bildirilmiş şeylerde ictihâd yapılmaz. Bunlar, olduğu gibi kabûl edilir. Açık bildirilmemiş bir işi gösteren delîli ararken yanılmak suç olmaz. Fakat bu delîl yani doğru yol açık olup da, müctehid bu delîli bulmakta yanılarak veyâ bir delîlden çıkarılmayıp, akla uyarak yapılan ibâdetler, bid'at olur, sapıklık olur. Böyle reformlar, bir müekked sünnetin ortadan kalkmasına sebeb olursa, günâhı dahâ çok olur. Resûlullah efendimizin ibâdet olarak yaptığı ve ara sıra bıraktığı şeylere sünnet-i hüdâ veyâ müekked sünnet denir. Bunları ara sıra yapmayanlara azâb bildirilmedi. Hiç terk etmediği ve terk edenlere azâb yapılacağını bildirdiklerine vâcib denir. Ara sıra yaptığı ibâdetlere müekked olmayan sünnet veyâ müstehab denir. Âdet olarak yaptıklarına sünnet-i zevâid veyâ edeb denir. İyi şeylere sağdan, fenâ şeylere soldan başlamak ve sağ, sol elleri kullanmak edebdir. Âdetlerde değişiklik yapmak, bid'at değildir. Vera' sâhiblerinin yapmaması iyi olur. Hadîs-i şerîfte; (Benim sünnetime ve benden sonra, hulefâ-i râşidînin sünnetlerine sarılınız!) buyuruldu. Sünnet sözü, yalnız olarak söylenildiği zamân, İslâmiyyetin bildirdiği her şey demektir. Resûlullah efendimiz, âdetlerde bir şey bildirmedi. Çünkü Resûlullah efendimiz, insanlara dinlerini bildirmek için geldi. Dünyâda muhtâç oldukları şeylerin yapılmasını öğretmek için gelmedi. Hadîs-i şerîfte; (Dünyâ işlerinizi yapmasını siz dahâ iyi bilirsiniz!) buyuruldu. BİD'AT SAYILMAYANLAR!.. Dünyânıza faydası olan şeyleri bulup yapmanız için benim bildirmeme lüzûm yoktur demektir. Dînî vazîfelerinizi, ibâdetlerinizi bilemezsiniz. Onları benden öğreniniz demektir. Bunun için âdetler, İslâmiyyetin dışında kalmaktadır. İslâmiyyetin dışında olan şeylerde yapılan değişiklikler bid'at olmaz. Minâre, mekteb, kitâp gibi sonradan yapılmış olan şeyler bid'at değildir. İslâmiyyet bunlara izin vermiş, hattâ emretmiştir. Netice olarak, Bid'at işlemek harâmdır. İbâdette bir bid'ati yapmak, bir sünneti terk etmekten dahâ fenâdır. Sünneti özürsüz terk etmek mekrûhtur. Bir sünneti özürsüz terk etmeyi sevâb sanırsa, sünneti terk etmesi de bid'at olur. Bir inanışın, bir işin veyâ bir sözün sünnet veyâ bid'at olduğu bilinemediği zamân, bunu yapmamak lâzım olur. Çünkü bid'ati terk etmek lâzımdır.
 

İbâdetleri benden gördüğünüz gibi yapınız!"

21 Haziran 2011 01:00

 

A -

A +

İnsanları Allahü teâlânın rızâsına, sevgisine kavuşturan yol, insanın kalbidir. Kalb, yaratılışında temiz bir ayna gibidir. İbâdetler, kalbin temizliğini, cilâsını arttırır. Günâhlar ise, kalbi karartır. Muhabbet yolu ile gelen nûrları alamaz olur. Sâlihler bu hâli anlar, üzülür ve günâh işlemek istemezler. Hatta bunlar, ibâdetlerin daha çok olmasını isterler. Günâh işlemek ise, nefse tatlı gelir. Bütün bid'atler, günâhlar, Allahü teâlânın düşmanı olan nefsi besler ve kuvvetlendirirler. Bugün bütün dünyâda, gerek îmânı ve küfrü tanımakta, gerekse ibâdetleri doğru yapmakta, câhillik, özür değildir. Meşhûr olan din bilgilerini bilmediği için aldanan, Cehennemden kurtulamayacaktır. Allahü teâlâ, bugün, dînini dünyânın her tarafına duyurmuş, îmânı, helâli, harâmı, farzları, güzel ahlâkı öğrenmek pek kolaylaşmıştır. Bunları, lüzûmu kadar öğrenmek farzdır. Öğrenmeyip câhil kalan farzı terk etmiş olur. Öğrenmeye lüzûm görmeyen, ehemmiyyet vermeyen ise, kâfir olur. CENNET İLE MÜJDELEDİLER Peygamberler, Allahü teâlâ tarafından kullarına gönderilmiş insanlardır. Ümmetlerini Allahü teâlâya çağırmak, azgın, yanlış yoldan, doğru, saâdet yoluna çekmek için gönderilmişlerdir. Dâvetlerini kabûl edenlere, Cenneti müjdelemişler, inanmıyanları ve inanıp da yapmayanları Cehennem azâbı ile korkutmuşlardır. Onların Allahü teâlâdan getirdikleri her haber doğrudur, yanlışlık yoktur. Peygamberlerin sonuncusu, Muhammed aleyhisselâmdır. Onun dîni bütün dinleri nesh etmiş, yürürlükten kaldırmıştır. Onun kitâbı, geçmiş kitâpların en iyisidir. Onun dîni kıyâmete kadar bâkîdir, kimse tarafından değiştirilmeyecektir. Bazı kimseler; "Din, zamâna göre değişir, İslâmın bildirdiği hükümler eskimiştir. Asrımızın îcâblarını karşılayacak bir din lâzımdır" diyorlar. Evet, din, zamânla değişir. Fakat bunu, sâhibi, yani Allahü teâlâ değiştirir. Nitekim Âdem aleyhisselâmdan beri, çok kerre değiştirmiş ve en son olarak ve kıyâmete kadar bütün ihtiyâçları karşılayacak, en mükemmel, en üstün bir din olarak, Muhammed aleyhisselâmın dînini göndermiştir. Böyle konuşan zavallı insanlar, acaba Allahü teâlânın mükemmel dediği dinden dahâ iyisini mi yapabilecekler? Milletlerin kanûnları da, zamânla değişir. Fakat, bu kanunları da, ancak o devletlerin millet meclisleri değiştirebilir. Her bekçi ve çoban değil! Mecellenin 39. maddesinde ve şerhinde diyor ki: "Ahkâm, hükümler zamânla değişir. Örf ve âdete tâbi olan ahkâm, hükümler değişir. Nass ile yani Kur'ân-ı kerim ve hadis-i şeriflerle ile anlaşılan, bildirilen ahkâm, hükümler, zamânla değişmez." Dinde zorluk yoktur demenin ma'nâsı, Allahü teâlâ, insana kolay olanları emretmiştir, demektir. Yoksa, herkes, hoşuna giden şeyleri yapsın, nefsine zor gelen şeyleri yapmasın, ibâdetleri râhat, kolay ve keyfine göre değiştirsin demek değildir. Dinde ufak bir değişiklik yapmak, küfürdür, dinsizliktir. MÜCTEHİDLER ANLAR... Netice olarak, İslâmiyyete uymak için önce Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi îmân etmek, sonra harâmlardan sakınmak ve farz olan ibâdetleri, bildirildiği şekilde ihlâs ile yapmak lâzımdır. İbâdetlere faydalı şeyler ilâve ediyoruz demek doğru değildir. Böyle sözler, din düşmanlarının yalanlarıdır. Bir değişikliğin faydalı olup olmayacağını yalnız İslâm âlimleri anlar. Bu derin âlimlere müctehid denir. Müctehidler kendiliklerinden bir değişiklik yapmazlar. Bir ilâvenin, bir değişikliğin bid'at olup olmayacağını hemen anlarlar. Müctehid olmayanların câiz demeleri ve yapmaları ile, ibâdetleri değiştirmek, bidat ve büyük günâh olur. İbâdetler, Peygamber efendimizin ve eshâb-ı kirâmın bildirdiği ve yaptığı gibi yapılır. Bunlarda değişiklik yapılmaz. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi: (İbâdetleri benden ve eshâbımdan gördüğünüz gibi yapınız! İbâdetlerde değişiklik yapanlara bid'at ehli denir. Bid'at sâhipleri, muhakkak Cehenneme gidecektir. Bunların hiçbir ibâdetleri kabûl olmaz.)
 

Şefâate inanmayan, ona kavuşamaz

24 Mart 2008 01:00

 

A -

A +

Şefâat kelime olarak; bir kimsenin işlediği suçun affedilmesi veya bir dileğinin yerine getirilmesi için yapılan aracılık, vasıta olmak anlamına gelmektedir. Dini terim olarak şefâat; kıyâmet günü, Allahü teâlânın izni ile, başta Peygamber Efendimiz olmak üzere, diğer peygamberler, âlimler, şehîdler, sâlihler, küçük yaşta ölen Müslüman çocuklar ve Allahü teâlânın izin verdiklerinin; günahkâr olan mü'minlerin günahlarının affedilip Cehennem'den kurtulmalarını, cennetlik olanların da Cennet'teki derecelerinin artmasını Allahü teâlâdan istemeleri, bu hususta vâsıta olmaları anlamındadır. Hadîs-i şerîfte; (Kıyâmet günü Peygamberler, âlimler ve şehîtler şefâat edecektir) buyuruldu. SEBEPLERE YAPIŞMAK... Allahü teâlâ, çok şeyi sebeplerle yaratmaktadır. Sebeplere yapışmak, sebeplerden beklemek, istemek, Onun âdetine uymak, Ondan beklemek, Ondan istemek olur. Peygamberden şefâat istemek de, Allahü teâlânın âdetine uymak ve Ona itâat etmek olur. Resûlullah efendimizden ve evliyâdan şefâat, yardım istemek, Allahü teâlâyı bırakmak, Onun yaratıcı olduğunu unutmak demek değildir. Bulut vâsıtası ile Allahü teâlâdan yağmur beklemek, ilâç içerek Allahü teâlâdan şifâ beklemek, top, bomba, füze kullanarak Allahü teâlâdan zafer beklemek gibidir. Bunlar sebeptir. Allahü teâlâ, her şeyi sebeple yaratmaktadır. Bu sebeplere yapışmak, şirk değildir. Peygamberler hep sebeplere yapıştılar. Allahü teâlânın yarattığı suyu içmek için çeşmeye, Onun yarattığı ekmeği yemek için fırıncıya gidildiği ve Allahü teâlânın zafer vermesi için, harp vâsıtaları ve talim yapıldığı gibi, Allahü teâlânın duâyı kabûl etmesi için de, peygamberin, evliyânın rûhlarına gönül bağlanır. Allahü teâlânın elektromagnetik dalgalarla yarattığı sesi almak için radyo kullanmak, Allahü teâlâyı bırakıp bir kutuya başvurmak değildir. Çünkü, radyo kutusundaki âletlere o özellikleri, o kuvvetleri veren Allahü teâlâdır. Allahü teâlâ, her şeyde, kendi kudretini gizlemiştir. Müşrik, puta tapar, Allahü teâlâyı düşünmez. Müslümân, sebepleri, vâsıtaları kullanırken, sebeplere, mahlûklara, tesîr veren Allahü teâlâyı düşünür. İstediğini Allahü teâlâdan bekler. Geleni Allahü teâlâdan bilir. Peygamber Efendimiz; (Ümmetimden büyük günâhları olanlara şefâat edeceğim) buyurmuştur. Hacı Bayram-ı Velî hazretleri buyuruyor ki: "Âlim ve velîlerin kabirlerini ziyâret ediniz. Zîrâ o büyükler, kendilerini ziyâret edenlere şefâat ederler." Abdülvâhid bin Zeyd hazretleri şöyle anlatır: "Hacca gitmiştim. Yanımda bir genç durmadan Peygamber Efendimize salâtü selâm getiriyordu. Bâzı yerlerde okunması daha uygun duâlar olduğu halde, genç her yerde duâ yerine salevât okuyordu. Dikkatimi çekti ve kendisine bunun sebebini sordum. Genç dedi ki: KALK, BABAN ÖLDÜ!.. -Babamla birlikte hacca gitmiştik. Yolda uyudum. "Kalk baban öldü" dediler. Kalktım gerçekten babam ölmüştü. Aynı zamanda yüzü de kararmıştı. Ölümü ve ayrıca yüzünün kararması beni daha da üzdü. Bu üzüntü ile tekrar uykuya daldım. Bu sırada rüyâmda siyah yüzlü dört kişi ellerinde demir kamçılar olduğu halde, babama yaklaştılar. Tam vuracakları zaman nur yüzlü bir zatın geldiğini, onlara dönerek; "Vurmayın!" dediğini, eli ile de babamın yüzünü sıvazlayarak nûrlandırdığını, sonunda bana; "Artık uyan, baban nûrlanmıştır" diye söylediğini gördüm. "Sen kimsin?" diye sorduğumda, "Ben Peygamberim, bana salevât getirdiği için babana şefâat ettim" dedi. Uyandım, söylendiği gibiydi. Bu sebeple ben de salevât-ı şerîfeyi devamlı okuyorum." Netice olarak, kıyâmet günü izin verilmeden kimse, kimseye şefâat edemeyecektir. İzin alan da, râzı olduğuna şefâat edecektir. Râzı etmek için İslâmiyyete uymak ve imân ile ölmek lâzımdır. Bundan sonra, insanlık îcâbı kusûru bulunursa, ancak böyle kusûrlar, şefâatle affolacaktır. Şefâate inanmayan bundan mahrum kalır. Peygamber efendimizin buyurduğu gibi: (Şefâatime inanmayan, ona kavuşamaz.)
 

Peygamber efendimizin şefâati

9 Mart 2009 01:00

 

A -

A +

Peygamber efendimize, ümmetinin yaptığı ameller, ibâdetler, sabâh-akşam gösterilir ve bunları yapanları da görür. Günâh işleyenlerin affolması için duâ eder. Peygamber efendimizin kabrini ziyâret etmek, Müslüman kadınlara da müstehâbdır. Kadınların başka kabirleri ise, yalnız tenhâ zamânlarda ziyâret etmeleri câizdir. Allahü teâlâ, Resûlullah efendimiz diri iken olduğu gibi, vefâtından sonra da, dünyânın her yerinde ve her zamân Ona tevessül edenlerin yani Onun hâtırı ve hürmeti için isteyenlerin duâsını, kabûl eder. Bir kimse, Peygamber efendimizin kabrinin yanına gelip; "Yâ Rabbî! Köle âzâd etmeyi emrettin. Bu senin Peygamberindir. Ben de senin kölelerinden biriyim. Peygamberinin hâtırı için, Beni Cehennem ateşinden âzâd et!" diye duâ etti. O kimse bu şekilde duâ edince bir anda; (Ey kulum! Niçin yalnız kendinin âzâd olmasını istedin? Bütün kullarımın âzâd olmalarını niçin istemedin? Haydi git! Seni Cehennemden âzâd ettim) sesi işitildi. "BENİ, ELİ BOŞ ÇEVİRME" Evliyânın meşhûrlarından Hâtim-i Esam hazretleri, Resûlullah efendimizin kabrinin yanında durup; "Yâ Rabbî! Peygamberinin kabrini ziyâret ettim. Beni, eli boş olarak çevirme!" diye yalvardı, duâ etti. O anda; (Ey kulum! Habîbimin kabrini ziyâret etmeni kabûl ettim. Seni ve seninle berâber ziyâret edenleri mağfiret ettim) sesi işitildi. İmâm-ı Ahmed Kastalânî hazretleri; "Birkaç sene hastalık çektim. Doktorlar çâresini bulamadı. Mekke'de bir gece Resûlullah efendimize çok yalvardım. O gece rüyâda bir kimse gördüm. Elindeki kâğıtta; 'Burada Ahmed Kastalânînin hastalığı için, Resûlullahın izni ile ilâcı yazılmıştır' yazısını okudum. Uyandığım zaman hastalığımın kalmadığını gördüm, iyileşmiştim" diye buyurmuştur. Mahşer günü, kabrinden ilk önce Resûlullah efendimiz kalkacaktır. Üzerinde Cennet elbisesi bulunacaktır. Burak isimli bir hayvan üzerinde mahşer yerine gidecektir. Peygamber efendimizin elinde livâ-ül-hamd denilen bayrak olacaktır. Peygamberler dahil bütün insanlar bu bayrağın altında duracaktır. Mahşer halkı, beklemekten çok sıkılacaklardır. Önce Âdem aleyhisselâma, sonra Nûh aleyhisselâma, sonra İbrâhîm aleyhisselâma, Mûsâ aleyhisselâma ve Îsâ aleyhisselâma gidip, hesâbın başlanması için şefâat etmelerini dileyeceklerdir. Her Peygamber, birer özür bildirerek, Allahü teâlâdan utandıklarını söyleyecekler ve şefâat edemeyeceklerdir. Son olarak insanlar, Resûlullah efendimize gelip yalvaracaklardır. Peygamber efendimiz secde edip, duâ edecek ve şefâati kabûl olacaktır. Mahşer günü, önce Muhammed aleyhisselâmın ümmetinin hesâbı görülecek, sırâttan geçecek ve Cennete gireceklerdir. Resûlullah efendimizin kızı hazret-i Fâtıma, sırât köprüsünden geçerken; (Herkes gözlerini kapasın! Muhammed aleyhisselâmın kızı geliyor) denecektir. ALTI YERDE ŞEFÂAT... Resûlullah efendimiz, altı yerde şefâat edecektir: Birincisi, Makâm-ı Mahmûd denilen şefâati ile, bütün insanları mahşerde beklemek azâbından kurtaracaktır. İkincisi, Resûlullah efendimiz şefâati ile, çok kimseyi hesâpsız Cennete sokacaktır. Üçüncüsü, azâb çekmesi lâzım olan mü'minleri azâbdan kurtaracaktır. Dördüncüsü, imân ile ölüp günâhı çok olan mü'minleri Cehennemden çıkaracaktır. Beşincisi, sevâbı ve günâhı eşit olup, A'râf denilen yerde bekleyen mü'minlerin Cennete gitmelerine şefâat edecektir. Altıncı olarak Peygamber efendimiz, Cennette olanların derecelerinin yükselmesi için şefâat edeceklerdir. Netice olarak, Peygamber efendimizin şefâat ile hesâptan kurtardığı yetmiş bin kimsenin her birinin şefâatleri ile de, yetmişer bin kişi hesâpsız Cennete gireceklerdir. Bu fazilet, üstünlük de, yalnız Peygamber efendimize mahsustur. Allahü teala, hadîs-i kudsîde; (Sen olmasaydın, hiçbir şeyi yaratmazdım) buyurarak, Resûlullah efendimizin üstünlüğünü bildirmektedir.
 

Vesile ederek yardım istemek

28 Mart 2011 00:00

 

A -

A +

İstigâse; birini vesîle ederek, başkasından yardım istemek demektir. Yardımı istenen, vesîle yapılandan dahâ yüksektir. Müslümânlar, Resûlullah efendimizle veyâ evliyâ ile istigâse yani bunları vesile ederek yardım isterken, böyle düşünür ve inanırlar, kalblerine başka şey gelmez. İstigâse olunan yani yardım istenilen, yalnız Allahü teâlâdır. Peygamberler, yardımı istenen ile, yardım isteyen arasında vâsıtadır, vesîledir. Yaratan, yardım eden, yalnız Allahü teâlâdır. Yardıma sebep, vesîle olan ise, Peygamberlerdir. Hadîs-i şerîfte; (Kıyâmet günü, önce Âdem ile, sonra Mûsâ ile ve sonra Muhammed aleyhimüsselâm ile istigâse ederler) buyuruldu. Resûlullah efendimiz ile tevessül etmek, Onu vesile etmek demek, Onun duâ etmesini istemek demektir. Çünkü O, kabrinde diridir, isteyenin istediğini anlar. İBNİ TEYMİYYE İNKÂR ETTİ! İbni Hacer hazretleri, Cevher-ül-munzam kitâbında buyuruyor ki: "İbni Teymiyye'nin hurâfelerinden biri, Resûlullah efendimiz ile istigâse, tevessül olunmasını inkârıdır. Ondan önce hiçbir İslâm âlimi böyle söylemedi. Ehl-i sünnet âlimleri bildiriyorlar ki: Resûlullah efendimiz ile her zamân tevessül etmek, Onu vesile etmek çok iyidir. Yaratılmadan önce ve yaratıldıktan sonra, dünyâda da, âhirette de, Onunla tevessül olunur. Yaratılmadan önce Onunla tevessül olunacağını gösteren şeylerden biri, Peygamberlerin ve ümmetlerindeki velîlerin Onunla tevessül etmiş olduklarıdır." Hadîs âlimlerinden Hâkim-i Nişâpûrî'nin bildirdiği hadîs-i şerîfte; (Âdem aleyhisselâm hatâ edince, "Yâ Rabbî! Muhammed aleyhisselâm hakkı için beni af ve mağfiret et" dedi. Allahü teâlâ da, "Muhammed aleyhisselâmı dahâ yaratmış değilim. Sen Onu nasıl tanıdın" buyurdu. O da, "Yâ Rabbî! Beni yaratıp rûh verdiğin zamân, başımı kaldırdım. Arş'ın kenârlarında, 'lâ ilâhe illallah, Muhammedün resûlullah' yazılmış gördüm. Kullarının içinde en çok sevdiğinin ismini, kendi isminin yanına koymuş olduğundan anladım" dedi. Allahü teâlâ da, "Yâ Âdem! Doğru söyledin. Kullarım arasında en çok sevdiğim Odur. Onun hakkı için benden af dileyince, seni hemen affettim. Muhammed aleyhisselâm olmasaydı seni yaratmazdım" buyurdu) buyurulmuştur. Muhammed aleyhisselâmın hakkı demek, Allahü teâlânın Onu çok sevmesi, Ona çok kıymet vermesi, Onun başka kullar üzerinde olan hakkı yâhut da, Allahü teâlânın Ona ihsân ederek, Onun için kendi üzerinde tanıdığı hak demektir. Allahü teâlânın, Resûlüne olan ikrâmlarından, ihsânlarından biri de şudur ki, Onun hakkı, Onun yüksek derecesi için yapılan duâları kabûl buyurur. Buna inanmayanın bu ni'metten mahrûm kalması, kendisi için en büyük zarardır. Resûlullah efendimiz ile, hayâtta olduğu zamân da tevessül edilmiştir. İmâm-ı Nesâî ve İmâm-ı Tirmizî hazretleri bildiriyorlar ki: GÖZLERİ AÇILAN ÂMÂ "Resûlullah efendimizin yanına bir âmâ geldi. Gözlerinin açılması için duâ etmesini diledi. Resûlullah efendimiz ona; (İstersen duâ edeyim, istersen sabret. Sabretmek, senin için dahâ iyi olur) buyurdu. -Duâ etmeni istiyorum. Beni güdecek kimsem yoktur. Çok sıkılıyorum, deyince; (İyi bir abdest al! Sonra bu duâyı oku!) buyurdu. Duânın anlamı; (Yâ Rabbî! İnsanlara rahmet olarak gönderdiğin sevgili Peygamberin ile sana teveccüh ediyorum. Senden istiyorum! Yâ Muhammed aleyhisselâm! Dileğimin hâsıl olması için Rabbime senin ile teveccüh ediyorum. Allahım! Onu bana şefâatçi eyle!)dir." İmâm-ı Beyhekî hazretleri; "Ayrıca, kalktı, görerek gitti de" buyurmaktadır. Bu duâyı okumayı, o kimseye Resûlullah efendimiz öğretti. Kendisi duâ buyurmadı. Onun teveccüh eylemesini, yalvarmasını, Resûlullah efendimiz ile istigâse etmesini, dilediğinin böyle hâsıl olmasını arzû buyurdu. Netice olarak, Resûlullah efendimiz hayâtta iken de, vefâtından sonra da kendisi ile istigâse olunur yani Onun vasıtası ile Allahü teâlâdan yardım istenirdi. Selef-i sâlihîn, Resûlullah efendimizin vefâtından sonra da, bu duâyı çok okumuş ve bununla murâdlarına kavuşmuşlardır.
 

Evliyânın kerâmeti haktır

15 Haziran 2009 01:00

 

A -

A +

Kerâmet; kelime olarak, ikrâm, üstünlük anlamındadır. Dinî terim olarak, hangi peygamberin ümmetinden olursa olsun, velîlerden âdet dışı, yâni fizik, kimyâ ve fizyoloji kânunları dışında meydana gelen şeylere, hâdiselere denir. Evliyâda görülen kerâmetin hak olduğu, Âl-i İmrân sûresinin 37. âyetinde meâlen; (...Zekeriyyâ ma'bedde onun yanına her girişinde, yanında bir yiyecek bulurdu. Ey Meryem! Bu sana nereden geldi, dedi. O da, bu Allah tarafındandır. Çünkü, Allah dilediğine sayısız rızık verir, dedi.) buyurularak bildirilmektedir. Tefsîr âlimleri bu âyet-i kerîmeyi açıklarken; "Zekeriyyâ aleyhisselâm, hazret-i Meryem'in yanına her girdiğinde, onun yanında yaz günlerinde kış meyveleri, kış günlerinde ise yaz meyveleri görürdü. Hazret-i Meryem'in Peygamber olmadığı sözbirliği ile bildirilmektedir. Bu âyet-i kerîme, evliyânın kerâmeti hakkında tam bir delîldir" buyurmuşlardır. KERAMET İKİ KISIMDIR... Evliyânın büyüklerinden Şihâbüddîn Sühreverdî hazretleri buyuruyor ki: "Allahü teâlâ sevdiği kullarının yakînini kuvvetlendirmek için, onlara mükâfat olarak kerâmetler ihsân eder. Onların da üstünde bazı kulları vardır ki, onların kalblerinden perdeler kalkmış, bâtınları yakîne ve ma'rifete kavuşmuştur. Böyle kulların yakînlerinin kuvvetlenmesi için hârikalara, kerâmetlere ihtiyâçları yoktur. Bu sebeple Eshâb-ı kirâmdan kerâmetler az bildirildi. Sonra gelen evliyâdan ise çok kerâmetler görüldü. Çünkü Eshâb-ı kirâmın Resûlullah efendimizin sohbetinde bulunmaları bereketiyle, vahyin inişine, meleklerin gelip gitmesine şâhit olmaları sebebiyle, bâtınları nûrlandı, âhıreti görmüş gibi oldular. Dünyâya kıymet vermediler. Nefisleri temizlendi, İslâmiyyete uygun olmayan âdetleri terk ettiler, kalb aynaları parladı. Kendilerine ihsân edilen yüksek mertebeler sebebiyle, kendilerinden çok kerâmet görülmesine lüzûm kalmadı. Çünkü, yakînleri çok kuvvetli olanlar, hikmetlerle dolu olan âlemin her zerresinde, Allahü teâlânın kudretinden, başkalarının göremediklerini görürler. Evliyânın kerâmeti, onların irâde ve isteği dışında meydâna gelir. Kerâmet hissî ve ma'nevî olmak üzere iki kısımdır. İnsanların avâmı, hissî kerâmetlerden başkasını bilmez. Meselâ halk arasında kerâmet denince, hâtırlardan geçenleri söylemek, geçmişe ve geleceğe âit şeyleri haber vermek, su üzerinde yürümek, havada uçmak, bir ânda bir yerden bir yere gitmek, insanların gözünden kaybolmak, duâsı derhâl kabûl olmak gibi kerâmetler anlaşılır. Sâdece kendilerinden böyle kerâmetler görülen kimselere evliyâ derler. Onların ibâdetleri yapıp yapmadıklarına, islâmiyyetin edeblerine riâyet edip etmediklerine bakmazlar. SEÇİLMİŞ KULLAR BİLİR... Ma'nevî kerâmetlere gelince, onları ancak Allahü teâlânın seçilmiş kulları bilir. İslâmiyyetin emirlerine tam uymak, ma'rifeti ilâhiyyeye kavuşmak, hayırlı işlere koşmak, üzerine vazîfe olan şeyleri yerine getirmekte gayretli olmak, güzel ahlâk sâhibi olmak, kalbden kin, hased, kötü düşünceleri ve diğer kötü huyların gitmesi, elinde olanı vermek, benliği terk etmek, Allahü teâlâya karşı vazîfeleri yerine getirmek, alıp verdiği nefeslerde gafletten uzak olmak gibi hâller de ma'nevî kerâmetlerdir. Avâmın bildiği ve kerâmet olarak gördüğü şeylerde gizli mekr bulunabilir. Şâyet bunlar kerâmet ise, netîcesinin istikâmet veyâ istikâmete yani doğru yola gitmeye sebep olması îcâbeder. Yoksa kerâmet değildir. Eğer bir kimse, kendisinden kerâmet meydâna gelmesini isterse, âhirette hesâba çekilebilir. Eshâb-ı kirâmdan hissî kerâmetler çok bildirilmemiştir. Fakat, ma'nevî kerâmetleri çok bildirilmiştir." Netice olarak kerâmet, haktır fakat evliyâlık için şart değildir. Yâni kerâmetin velîlerde mutlaka bulunması şartı yoktur. Hârikulâde haller, bâzan hâli dîne uygun olmayan kimselerde de görülebilir ki bu hal, istidraç veya büyü yoluyla olur. Buna kerâmet denmez. Çünkü kerâmet dînin emirlerine uyup, yasaklarından sakınan kimselerden meydana gelir.
 

.

Kadere inanan, kederlenmez

30 Mart 2008 01:00

 

A -

A +

Kader, kelime olarak, bir çokluğu ölçmek, hüküm, emir, çokluk ve büyüklük anlamlarına gelmektedir. Dînî terim olarak kader; Allahü teâlânın, bir şeyin varlığını ezelde dilemesi, takdir etmesidir. Kader; olacak her şeyi, Allahü teâlânın ezelde bilmesi ve bildiklerini, zamanları gelince, yaratması demektir. Her şey, Allahü teâlânın takdîri ile hâsıl olur. İnsanın, bir işin ezelde nasıl takdîr edildiğini bilmediği için, Allahü teâlânın emrine uyarak çalışması lâzımdır. Kazâ ve kader, insanın çalışmasına mâni değildir. İnsanlar, kazâ ve kaderi, bir işi yapmadan önce değil, yaptıktan sonra düşünmelidir. Hadîd sûresinin 22. âyet-i kerîmesinde meâlen; (Dünyâda olacak her şey, dünyâ yaratılmadan evvel ezelde Levh-i mahfûza yazılmış, takdîr edilmiştir. Bunu size bildiriyoruz ki, hayatta kaçırdığınız fırsatlar için üzülmeyesiniz ve kavuştuğunuz kazançlardan, Allahın gönderdiği ni'metlerden mağrûr olmayasınız. Allahü teâlâ kibirlileri, egoistleri sevmez) buyuruldu. ÜMİTSİZLİĞE DÜŞMEZ... Bu âyet-i kerîme gösteriyor ki, kazâ ve kadere îmân eden bir kimse, hiçbir zaman ümitsizliğe düşmez ve şımarmaz. Kazâ ve kadere inanmak, insanın çalışmasına mâni olmaz. Çalışmasını kamçılar. (Çalışınız! Herkes, kendisi için takdîr edilmiş olan şeylere sürüklenir) hadîs-i şerîfi de, insanın çalışmasının; kazâ ve kaderin nasıl olduğunu göstereceğini, çalışmakla kazâ ve kader arasında sıkı bir bağlılık bulunduğunu bildirmektedir. Ezeldeki takdîr, "Filân kimse, kendi isteği ile filân işi yapacaktır" şeklindedir. Ezeldeki takdîr, insanda seçmek hakkı bulunmadığını değil, bulunduğunu göstermektedir. İnsanın, işine göre, ömrü ve rızkı ve iyiler kötü, kötüler de iyi olarak değişebilir. Bir kimse, ölümüne yakın, iyi işler yapıp, son nefeste îmân ile ve bir başkası da kötü amel işleyip, îmânsız gidebilir. Bunun için, Resûlullah efendimiz her zaman; (Allahümme, yâ mukallibelkulûb, sebbit kalbî, alâ dînik) Yani; (Ey büyük Allahım! Kalbleri iyiden kötüye, kötüden iyiye çeviren, ancak sensin. Kalbimi, dîninde sâbit kıl, yani dîninden döndürme, ayırma!) duasını okurdu. Kader değişmez. Kazâ, kadere uygun olarak meydâna gelir. Kazâ, her gün çok değişip, sonunda kadere uygun olunca yaratılır. Kazâ-i mu'allak şeklinde yaratılacağı yazılmış olan bir şey, kulun iyi ameli ile değişip yaratılmaz. Bir adamın iyilik için çalışması, bu adam için ezelde iyilik takdîr edilmiş olduğunu göstermektedir. Çünkü herkes, kendisi için ezelde takdîr edilmiş olan işleri yapmaya sürüklenir. Atâ bin Yesâr hazretleri, Yâlâ bin Mürre hazrelerinden şöyle nakleder: "Biz hazret-i Ali'nin yakınlarından bâzıları ile buluştuk. Yâlâ bin Mürre onlara; -Hazret-i Ali şu anda harp halindedir ve hayâtı da güvende değildir, başına bir zarar gelebilir dedi. Bunun üzerine biz, hazret-i Ali'nin kapısında nöbet tutmaya başladık. Bir ara hazret-i Ali namaza çıktı ve bizi görünce; -Burada ne yapıyorsunuz? diye sordu. Biz de; -Sizi korumak için bekliyoruz, zirâ size bir zarar gelmesinden korkuyoruz diye cevap verdik. Hazret-i Ali; -Beni gök ehlinden mi yoksa yer ehlinden mi koruyorsunuz? diye sorunca, biz de; -Elbette yer ehlinden koruyoruz. Gök ehlinden sizi korumamız mümkün değil ki, dedik. TAKDİR EDİLMEMİŞSE... Bunun üzerine hazret-i Ali; -Allahü teâlânın takdir etmediği hiçbir şey gökte de, yerde de olmaz. Herkesin işlerine vekil olan iki melek vardır. Kaderi olarak takdir edilen şeyler, o kimsenin başına gelinceye kadar, her şeyi ondan uzaklaştırırlar. Kaderde olan başa gelince de, kaderi ile onu baş başa bırakırlar buyurdu." Netice olarak kulluk; dinini korumak, sözünde durmak, sabretmek ve kadere râzı olmaktır. Zira kadere inanan, kederden emin olur. Mümin, başına hayır ve şer geldiğinde ben bunu bekliyordum diyendir. Allahü teâlânın kaza ve kaderine imân eden, kederden, üzüntüden kurtulur. Şu beyitte ifade edildiği gibi: Kim bulur, zor ile, maksadına, her zamân zafer, Gelir elbet zuhûra, ne ise hükm-i kader!






.

Kadere inanan, huzûrlu olur

15 Mart 2009 01:00

 

A -

A +

İmânın altı şartından biri, kadere, hayrın ve şerrin Allahü teâlâdan olduğuna inanmaktır. Allahü teâlâ, hayrı ve şerri, iyiyi kötüyü irâde eder, ister ve yaratır. İyilerin de, kötülerin de yaratanı Odur. Fakat, iyiliklerden râzıdır, şerlerden, kötülüklerden ise râzı değildir, beğenmez. İrâde etmek başkadır, rızâ yani râzı olmak başkadır, bunları birbirine karıştırmamalıdır. İnsan, bazan her şeye başvurduğu ve çok çalıştığı hâlde, istediklerine kavuşamaz. İşte o zamân insan, bu işte kendi elinde olmayan bir kudret bulunduğuna ve bu kudretin insanların yaşamaları ve başarıları üzerinde tesirli olduğuna, onlara yön verdiğine inanır ve bu hâli kabûl eder. İşte bu hâl, kaderdir, kısmettir. Kadere, kısmete inanmak, insan için büyük bir tesellî kaynağıdır. Zira; "Ben vazîfemi, elimden gelini yaptım, sebeplere yapıştım fakat ne yapayım ki kaderimde, kısmetimde olan bu imiş" diye inanan bir müslümân, bir işte başarısız olsa bile, ümitsizliğe kapılmaz ve büyük bir iç huzûru ile çalışmaya devâm eder. İnşirâh sûresinin 5. âyeti ve devâmında meâlen; (Güçlükle berâber şüphesiz bir kolaylık vardır. Evet muhakkak güçlükle berâber bir kolaylık vardır. Öyleyse, bir işi bitirince diğerine giriş ve hâcetini yalnız Rabbinden iste) buyurulmuştur. Hâlbuki, inanmıyan ve yalnız maddî sebeplere önem veren bir kimse, böyle bir durum karşısında ümidini, cesâretini, çalışma azmini kaybeder ve bir dahâ çalışamaz hâle gelir. İkinci Cihân Harbinden sonra, bütün dünyâ, Kadere, Kısmete inanmaya başlamıştır. Birçok Avrupa ve Amerika neşriyatında; "Müslümânların kader, kısmet dedikleri şey, meğerse ne kadar doğru imiş. Ne kadar uğraşırsak uğraşalım, hâdiseleri değiştirmek imkânı yoktur" denilmiştir. Bir felâket karşısında kalan, sevdiklerini, malını, mülkünü kaybeden bir kimse, ancak kadere, kısmete inanarak ve Allahü teâlâya tevekkül ederek tesellî bulabilir. Zira tevekkül yani Allahü teâlâya güvenmek, insan için en büyük tesellî kaynağıdır. Abdülvehhâb-ı Şa'rânî hazretleri, 1540 senesinde bir yaz günü, Nil nehri kenarında yaşıyan yaşlı velî bir zâtı ziyârete gider. Yaşlı zât, Abdülvehhâb-ı Şa'rânî hazretlerinin elini öyle bir sıkar ki, acısından bağıracak hâle gelir. Sonra da, kuvvetini nasıl bulduğunu sorar ve bu kuvveti nasıl muhafaza ettiğini şöyle anlatır: "Bendeki bu kuvvet, gençliğimden beri yediğim helâl lokmalar sebebiyledir. Hamurum helâl bir maya ile yoğrulmasaydı, bu günün, günahlarına aldırmayan insanların vücutları gibi, benim vücûdum da gevşek olurdu. Şu an 143 yaşına geldim. Allahü teâlâya yemin ederim ki, bugün insanlar her bakımdan değişmiştir. Hele bu son senelerde, dînin emirlerini yerine getirmekte ve emânete riâyet etmekte büyük bir eksiklik var. Bugün yakın akrabân, hattâ öz kardeşin bile seni tanımamaktadır. Oğlun dahi sana başka gözle bakmakta ve bir yabancı gibi davranmaktadır. İnsanların birbirlerine muhabbetleri hiç kalmamış, dert ve belâlara karşı sabırları eksilmiş, kazâ ve kadere karşı boyun eğmek yerine öfke, isyân hâkim olmuş, dinleri zayıflamıştır." Bir kimsenin saîd olmasının alâmeti, Allahü teâlânın kazâ ve kaderine râzı olması, itirâz etmemesidir. Şakî, kötü olmasının alâmeti de, cenâb-ı Hakkın kazâ ve kaderine râzı olmayıp, isyân etmesi bağırıp, çağırması, ağlaması ve sızlamasıdır. Doğru yol, kulun rızâsını, kazâ ve kadere tâbi etmesidir. Abdülazîz Dîrînî hazretleri; "Eğer kadere, Allahü teâlânın hükmüne rızâ gösterirseniz şerefli bir hayat yaşarsınız. Yok, imkânsız bir şeyin olmasını ümit ederseniz, ümidinizi, tehlikeli bir şey üzerine binâ etmiş olursunuz" buyurmuştur. Netice olarak, kadere inanan, îmân eden bir kimse, kederden emin olur, huzûrlu olur. Zaten kâmil, olgun hakiki bir mü'min, başına hayır ve şer geldiğinde, ben bunu bekliyordum diyendir. Allahü teâlânın takdirine, kaza ve kaderine îmân eden, kederden kurtulur, huzûrlu olur.





.

"Dinde zorluk yoktur" demek...

13 Ekim 2008 01:00

 

A -

A +

Allahü teâlâ, çok merhametli olduğu için, insanların zayıflığına ve kuvvetlerinin azlığına göre, bütün ibâdetlerde en hafîf, en kolay olanları emretmiştir. Nisâ sûresinin 27. âyetinde meâlen; (Allahü teâlâ, size hafîf, kolay emretmek istedi. Çünkü insan, zayıf yaratılmıştır) buyuruldu. Allahü teâlânın, kullarına yapamayacakları şeyi emretmesi, hikmetine yakışmaz. Kullarına, kaldırılamayacak, büyük kayayı kaldırmayı emretmeyip; herkesin çok kolay yapacağı kıyâm, rükû, secde, bir kısa sûre okumak ile meydâna gelen namâzı emretmiştir. Namâz kılmak, herkes için çok kolaydır. Ramazân orucu da, pek kolaydır. Zekâtı da, çok hafîf emretmiş, malın hepsini değil, kırkta birini verin buyurmuştur. Hepsini veyâ yarısını vermeyi emretseydi, kullarına güç olurdu. Merhameti, pek fazla olduğundan, emri tâm yapılamaz ise, dahâ da hafîfletmiştir. Meselâ, abdest alamayanlara, teyemmüm etmeye, namâzda ayakta duramayanlara, oturarak kılmaya, oturamayanlara da, yatarak kılmaya, rükû ve secde yapamayanlara, îmâ ile kılmaya, bunlar gibi, dahâ nice kolaylıklara izin vermiştir. İNSAFLI KİMSE GÖRÜR... İslâmiyyetin emirlerine dikkatle ve insâfla bakan bir kimse, bu kolaylıkları elbette görür. Allahü teâlânın, kullarına ne kadar çok merhametli olduğunu da, pek iyi anlar. Emirlerin kolay olmasının bir şâhidi de, çok kimsenin, emir olunan ibâdetlerin, dahâ artmasını istemesidir. Namâzın, orucun artmasını isteyen, çok görülmüştür. Evet, ibâdet yapmak güç gelen kimseler de, yok değildir. Böyle kimselere, ibâdetlerin zor gelmesine sebep, nefislerinin karanlığı ve şehvânî arzûlarının kötülüğüdür. Bu karanlık ve kötülükler, nefislerinden hâsıl olmaktadır. Nefis, Allahü teâlânın düşmanıdır. Şûrâ sûresinin 13. âyetinde meâlen; (Îmân ve ibâdet etmek, müşriklere güç gelir) ve Bekara sûresinin 45. âyetinde meâlen; (Namâz kılmak, yalnız mü'minlere, Allahü teâlâdan korkanlara kolay gelir) buyurulmuştur. Bedenin hastalığı, ibâdetlerin yapılmasını güçleştirdiği gibi, kalbin ve rûhun hasta olması da güçleştirir. Allahü teâlâ, İslâmiyeti, nefs-i emmâreyi yani kötülük isteyici arzûlarından, âdetlerinden vazgeçirmek için gönderdi. Nefsin istekleri ile İslâmiyetin istekleri birbirinin zıddıdır, aksidir. O hâlde, ibâdetleri yapmakta güçlük çekmek, nefsin kötülüğünü gösteren bir alâmettir. Nefsin arzûlarının kuvveti, bu güçlüğün çokluğu ile ölçülür. Nefsin istekleri kalmayınca, güçlük de kalmaz. Ayrıca görünen uzuvların kuvvetten düşmesi, ibâdeti güçleştirdiği gibi, kalbde îmânın zayıflamısı da güçleştirmektedir. Yoksa, İslâmiyetin her emrinde kolaylık vardır. Bekara sûresinin 185. âyetinde meâlen; (Allahü teâlâ, size kolaylık yapmak istiyor, güçlük çıkarmak istemiyor) buyuruldu. Dinimizde zarûret olduğu zamân, harâm işlemeye ve farzı terk etmeye ruhsat, izin verilmiştir yani azâb yapılmaz. Zarûret zamânında da, dînin emirlerini yapmaya azîmet denir. Bazan, azîmet olanı yapmak dahâ iyidir. Meselâ, ölüm ile korkutulan kimsenin, îmânını gizlememesi böyledir. Öldürülürse, şehîd olur. Bazan ruhsat olanı yapmak, dahâ iyi olur. Yolcunun oruç tutmaması böyledir. Yolcu, orucu tutarak hastalanır, ölürse günâha girer. Hadîs-i şerîfte; (Allahü teâlâ, emrettiği şeyleri yapmanızı sevdiği gibi, izin verdiği şeyleri yapmanızı da sever) buyuruldu. RUHSATLA AMEL ETMEK... Hadîkada buyuruluyor ki: "Bir kimsenin nefsi, kolaylıkları yapmak istemezse, bunun azîmetleri bırakıp, ruhsatla amel etmesi efdal olur. Fakat ruhsatla amel etmek, ruhsatları araştırmaya yol açmamalıdır. Çünkü nefse, şeytâna uyarak, mezheblerin kolay yerlerini araştırıp toplamak yani telfîk etmek harâmdır." Netice olarak, dinde zorluk yoktur demek, Allahü teâlâ kolay olan emirler bildirmiş, emretmiş demektir. Yoksa, herkes, hoşuna giden şeyleri yapsın, nefsine zor gelen şeyleri yapmasın, ibâdetleri râhat, kolay ve keyfine göre değiştirsin demek değildir. Zira dinde ufak bir değişiklik yapmak, küfürdür, dinsizliktir.


.

Eshâbımın hiçbirine dil uzatmayınız!"

8 Kasım 2009 01:00

 

A -

A +

Peygamber efendimizi Peygamber iken bir ân gören, eğer âmâ ise, bir ân konuşan, büyük, küçük her mü'mine Sahâbî denir. Birkaç tânesine Eshâb veyâ Sahâbe denir. Bütün islâm âlimleri, ittifak hâlinde; "Eshâb-ı kirâm Peygamberlerden ve meleklerden sonra mahlûkların, yaratılanların en efdali, en üstünüdür" buyurmuşlardır. Resûlullah efendimizi bir kerre gören bir Müslümân, görmeyenlerin hepsinden kat kat dahâ yüksektir. Eshâb-ı kirâm, Şâm'a girince, bunları gören Hıristiyanlar; "Bunlar, Îsâ aleyhisselâmın havârîlerinden dahâ yüksektir" demişlerdir. İslâm âlimlerinin büyüklerinden olan Abdullah ibni Mübârek hazretleri; "Resûlullah efendimizin yanında giderken hazret-i Mu'âviyenin bindiği atın burnuna giren toz, Ömer bin Abdül'azîzden bin defa dahâ üstündür" buyurmuştur. "ALLAHÜ TEÂLÂ ONLARDAN RAZI..." Eshâb-ı kirâmın üstünlükleri âyet-i kerîmelerde de bildirilmiştir. Sûre-i Tövbede meâlen; (Mekke-i mükerreme ehâlîsinden olup, Medîne-i münevvereye hicret eden Sahâbe-i kirâmdan ve iyilikte onların izinden gidenlerden, Allahü teâlâ râzıdır. Onlar da, Allahü teâlâdan râzıdırlar. Allahü teâlâ onlara Cennetler hâzırlamıştır) buyuruluyor. Peygamber efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde buyuruyor ki: (Eshâbımın hiçbirine dil uzatmayınız. Onların şânlarına yakışmayan bir şey söylemeyiniz! Nefsim elinde olan Allahü teâlâya yemîn ederim ki, sizin biriniz Uhut Dağı kadar altın sadaka verse, eshâbımdan birinin bir müd arpası kadar sevâb alamaz.) Sadaka vermek ibâdettir. İbâdetlerin sevâbı niyyetin temizliğine göredir. Bu hadîs-i şerîf, Eshâb-ı kirâmın kalblerinin ne kadar çok temiz olduğunu göstermektedir. İslâm âlimlerinin büyüklerinden olan Ahmed ibni Hacer Heytemî hazretleri zamânında, Hindistân'da âlimler, velîler çok olduğu hâlde, kalbleri kararmış, menfaât ve hırs ile bozulmuş olan bazı kimseler, Eshâb-ı kirâma dil uzatıyor ve işi edebsizliğe kadar götürüyorlardı. O zamânın âlimleri, bu sapıkları susturmak için toplanarak, İbni Hacer hazretlerine başvurdular. Bu da, Sahâbe-i kirâmın üstünlüklerini, iki büyük kitâp yazarak delîlleri ile bildirdi. Bunlardan Savâ'ik-ul-muhrika kitâbındaki hadîs-i şerîfte buyuruluyor ki: (Allahü teâlâ, beni insanların en asîlzâdesi olan Kureyş kabîlesinden seçti ve bana insanlar arasından en iyileri arkadaş, sâhib olarak ayırdı. Bunlardan birkaçını bana vezîrler olarak ve dîn-i islâmı, insanlara bildirmekte, yardımcı olarak seçti. Bunlardan ba'zılarını da eshâr olarak, yani zevce tarafından akrabâ olarak ayırdı. Bunları seb edenlere, iftirâ edenlere, söğenlere Allahü teâlânın ve bütün meleklerin ve insanların la'neti olsun! Allahü teâlâ, kıyâmet günü, bunların farzlarını ve sünnetlerini kabûl etmez.) RESÛLULLAH İLE AKRABA OLANLAR... Hazret-i Ebû Bekir ve hazret-i Ömer, Peygamber efendimizin hem vezîrleri, hem de eshârı idi. Çünkü Resûlullah efendimizin hanımlarından hazret-i Âişe'nin babası hazret-i Ebû Bekir ve hazret-i Hafsa'nın babası da hazret-i Ömer'dir. Peygamber efendimize kızlarını verenler eshârdan olduğu gibi, Resûlullah efendimizin kızları ile evlenenler de, aynı şekilde akrabadırlar. Bu sebeple bunların hiçbirine dil uzatılmaz. Zira Peygamber efendimiz; (Eshâbımın, akrabâmın ve bana yardım eden, gösterdiğim yolda gidenlerin sevgisinde benim hakkımı koruyunuz! Onları sevmek sûretiyle benim Peygamberlik hakkımı koruyanları, Allahü teâlâ, dünyâda ve âhirette belâlardan, zararlardan korur. Benim Peygamberlik hakkımı düşünmeyerek, onları incitenleri, Allahü teâlâ sevmez. Allahü teâlânın sevmediği kimselere azâb etmesi pek yakındır) buyurmuşlardır. Netice olarak, Eshâb-ı kirâmın her birini sevmemiz, hepsine saygı göstermemiz lâzımdır. Aralarında yaptıkları muhârebeleri, Allahü teâlânın emrini yerine getirmek için yaptıklarına inanmak lâzımdır. Zira bu muhârebelere katılanların hiçbirinde makâm, şöhret, para hırsı yoktu. Hepsi âyet-i kerîmenin ve hadîs-i şerîfin emrini yerine getirmek gâyesinde idiler

.

Eshâbıma dil uzatmaktan sakınınız!"

25 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

Eshâb-ı kirâma kıymet vermeyen, hürmet etmeyen kimse, Allahü teâlânın Peygamberine inanmamış olur. Eshâb-ı kirâmı sevmek, Resûlullah efendimizi  sevmek demektir.

 

Peygamber efendimizin Eshâbının hepsini büyük bilmek, hürmet etmek ve iyilikle yâd etmek lâzımdır. Bu büyüklerden hiçbirini fena bilmemeli, kötü sanmamalıdır. Peygamber efendimiz;

(Eshâbıma dil uzatmaktan sakınınız!) buyurmuştur.

Eshâb-ı kirâmı sevmek, Peygamber efendimizi sevmekten ileri gelir. Onlara düşmanlık, Ona düşmanlık olur.

Ebû Bekr-i Şiblî hazretleri;

"Eshâb-ı kirâma hürmet etmeyen bir kimse, Muhammed aleyhisselâma îmân etmiş olmaz" buyurmuştur.

Şevâhid-ün nübüvve kitabında, şöyle bir hâdise anlatılmaktadır:

"Çocukluğumda râfizî, Eshâb-ı kiramdan bâzılarına düşmanlık eden bir hocam vardı ve beni de râfizî yapmıştı. Bir gece rüyâmda kıyâmet kopmuş gördüm. Bütün insanlar Peygamber efendimizin huzûrunda toplanmış, şefâat ricâ ederlerdi. Ben de, şefâat istemek için huzurlarına vardım. Sağ yanında nur yüzlü, selîm ve hilm sâhibi bir ihtiyâr, sol yanında da mübârek bir kimse durmakta idi.

Hemen beni gördüler ve;

-Yâ Resûlallah! Bu adam bizden ne ister ki, her gün bize dil uzatıyor, biz bu adama ne yaptık, dediler. Resûlullah efendimiz mübârek elini uzatıp, beni tutmak istedi. Ben kaçtım. Bu ızdırap ve bu korku ile uykudan uyandım. Gördüm ki, bütün saçım, sakalım, kaşım ve kirpiğim dökülmüş. Dört ay dışarı çıkamadım. Dünyanın ilâcını kullandım, aslâ fayda vermedi... Bir gün dostlarımdan biri beni görmeye geldi ve benim hâlimi sordu. Ben de ahvâlimi olduğu gibi anlattım.

O da dedi ki:

-Sen meğer Resûlullah efendimize salevât getirmekten habersizsin. Birkaç gün salevât-ı şerîfe getirmeye devam eyle ve Eshâb-ı güzîn hazretlerine, kalpten muhabbet eyle. Yaptığın kabahatlere tövbe ve istiğfâr eyle. Ümit edilir ki, kısa zamanda bu belâdan kurtulursun... Ben de hemen ibrik getirtip, abdest alıp, sonra iki rekat namaz kılıp, hâlis niyyetle ettiğim işlere nâdim olup, tövbe ve istiğfârla meşgul oldum. Bir hafta olmadan saçım ve sakalım, kaşım ve kirpiğim çıkıp, evvelkinden de çok oldu. Onun için, Eshâb-ı kirâma düşmanlık edenler, dünyada ve âhırette sıkıntıdan kurtulamazlar."

Ehl-i sünnet âlimleri buyuruyor ki:

"Eshâb-ı kirâmı çok sevmek, tâzim ve hürmet etmek lâzımdır. Bunun için, isimlerini yazarken, okurken ve işitince, (radıyallahü anh) demek müstehabdır."

Netice olarak, Eshâb-ı kirâma kıymet vermeyen, hürmet etmeyen kimse, Allahü teâlânın Peygamberine inanmamış olur. Eshâb-ı kirâmı sevmek, Resûlullah efendimizi  sevmek demektir.

Peygamber efendimizin buyurduğu gibi:

(Onları seven, beni sevdiği için sever. Onlara düşmanlık eden, bana düşman olduğu için eder.)

.

XXXXXXXXXXXX


 

Müslümanlar niçin geri kaldı?

19 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

İnsanlığı felaketten kurtaran, Fâtımîler, Resûlîler gibi, îmânı ve ameli bozuk devletler değil; Emevîler, Tîmûr oğulları ve Osmanlılar gibi, Ehl-i sünnet olan milletler olmuştur.

Tarihin her devrinde, çeşitli dilleri konuşan, farklı âdetleri olan milyonlarca insanın, aralarındaki farkları bırakarak, bir inanç veya fikir etrafında toplanıp, birer imparatorluk kurdukları görülmektedir. Böyle kurulan imparatorluk veya devletlerin en büyüğüne, en güzeline Orta Çağda rastlanıyor. Hiç bozulmamış, değiştirilmemiş biricik din olan İslâm dîninin güzel ahlâkı ile bezenmiş, birbirlerini seven, yardımlaşan, çeşitli ırklardan, büyük insan topluluklarının, birleştikleri biliniyor. Bu topluluğu ayakta tutan temel, Hak teâlânın emrettiği çalışkanlık, adâlet, iyilik, saygı gibi İslâm dininin bildirdiği esâslardı. Osmanlıları, Sakarya kenârından, kısa bir zamanda, Viyana kapılarına götüren kuvvet, Sultan Osman'ın ve çocuklarının sımsıkı sarıldıkları İslâm dîninin, ruhu ve bedeni geliştiren ışıklı yolu idi.
Hıristiyan Avrupa'nın o zamanki kalesi Fransa kapılarını zorlamaya giden Attilâ  idâresindeki Tûran Hunları, hak dîne mensub olsalardı ve oralara bu dînin ahlâkını, ruhunu götürmüş olsalardı, hazret-i Ömer'in ordusundaki adâlete, şefkate hayran olup, seve seve Müslüman olan Şâm Hıristiyanları gibi, papazların baskısından, kralların işkencesinden usanmış olan Batı Hıristiyanları da, İslâmiyetle şereflenmiş olabilirlerdi.

Emevîler, İslâm dînini, İspanya'dan, Avrupa'ya soktular. Fas, Kurtuba ve Gırnata üniversitelerini kurup, Batıya ilim ve fen ışıklarını saldılar. Hıristiyanlık âlemini uyandırıp, bugünkü müsbet ilerlemenin temelini koydular. Fakat sonra, İslâm ahlâkını, Allahü teâlânın emirlerini bıraktıklarından, hattâ Ehl-i sünnet i'tikâdını bozarak, İslâmiyeti içeriden yıkmaya  başladıklarından, Pirene Dağlarını aşamadılar ve böylece Ümeyye devleti çöktü. Sözde Müslüman olup da, Allahü teâlânın emirlerine uymamanın cezâsını buldular. İspanya fâciası olmasaydı, felsefeci İbnürrüşd'ün ve İbni Hazm'ın bozuk fikirleri, belki din ve îmân hâlini alıp dünyaya yayılacak, bugünkü hazin levha, yüzlerce sene önce meydana çıkacaktı...

Netice olarak, insanlığı felaketten kurtaran, Fâtımîler, Resûlîler gibi, İslâm ismini taşıyan, îmânı ve ameli bozuk devletler değil; Emevîler, Tîmûr oğulları ve Osmanlılar gibi, Ehl-i sünnet olan ve dînine sarılan milletler olmuştur. Bunlar, İslâm ilimlerinin din ve fen kollarında insanlığa ışık tuttular. Fakat, ne yazık ki, sonraları, bunlarda da İslâmiyet gevşemeye başladı. Devlet reislerini şehîd ettiler. Birçok işletmeler, din câhillerinin baskısı altında kaldı. Allahü teâlânın emrettiği gibi çalışmayı bıraktılar ve geri kalıp zillete düştüler...

 

Türklere hissettirmeden tahribatı tamamlamalı!.."

3 Şubat 2015 01:00

 

A -

A +

İkinci Mahmûd Hân zamânında, Rum isyânının baş plânlayıcısı Patrik Gregoryos, Rus Çarı Aleksandr'a bir mektup yazar. Mektup, gerçekten ibret vericidir!..

Nûh aleyhisselâmın oğlu Yâfes mümin idi. Evlâdı çoğalınca, onlara reîs olmuştu. Hepsi de, dedelerinin gösterdiği gibi, Allahü teâlâya ibâdet ediyordu. Başlarına geçen bâzı zâlim hükümdârlar, semâvî dîni bozarak, puta taptırmaya başladılar. Dinden uzaklaşdıkça, eski medeniyet ve ahlâklarını da kaybetmişlerdi.

Son asırdaki Müslümanlar da, İslâmiyetten uzaklaştıkça, Resûlullah efendimizin yolundan ayrıldıkça, ahlâk bozulduğu gibi,  her asrın îcâb ettirdiği yeni bilgilerde, üstünlüğü kaybediyor, ecdâdımızın fen ve sanattaki başarılarını gösteremiyor, hattâ geri kalmaya başlıyorduk.

Osmanlı devletinde Rus sefîri olan İgnatiyef, hâtıralarında, İkinci Mahmûd Hân zamânında, Rum isyânının baş plânlayıcısı Patrik Gregoryos'un, Rus Çarı Aleksandr'a yazdığı mektubu açıklamaktadır.

Mektup, ibret vericidir ve şöyledir:

"Türkleri maddeten ezmek ve yıkmak gayr-i mümkündür. Çünkü Türkler, Müslümân oldukları için çok sabırlı ve dayanıklı insanlardır. Gâyet mağrûr ve izzet-i îmân sâhibidirler. Bu hasletleri, dinlerine bağlılıklarından, kadere rızâ göstermelerinden, devlet adamlarına, büyüklerine olan itâat duygularından gelmektedir.

Türkler zekîdirler ve kendilerini müsbet, olumlu yolda sevk ve idâre edecek liderlere sâhip oldukları müddetçe de çalışkandırlar. Gâyet kanâatkârdırlar. Onların bütün meziyetleri, hattâ kahramanlık ve şecâat duyguları da ananelerine olan bağlılıklarından, ahlâklarının kuvvetli oluşundan gelmektedir.

Türklerde önce itâat duygusunu kırmak ve mânevî bağlarını parçalamak, dînî sağlamlığını zayıflatmak îcâb eder. Bunun da en kısa yolu, millî geleneklerine ve mâneviyyelerine uymayan hâricî, dış fikirler ve hareketlere alıştırmaktır. Mâneviyyâtları sarsıldığı gün, Türklerin kendilerinden şeklen çok kudretli kalabalık ve zâhiren hâkim kuvvetler önünde zafere götüren asıl kudretleri sarsılacak ve maddî vâsıtaların üstünlüğü ile yıkmak mümkün olabilecektir. Bu sebeple Osmânlı Devletini tasfiye için mücerred, yalın olarak harp meydanlarındaki zaferler kâfi değildir. Hattâ sadece bu yolda yürümek, Türklerin haysiyet ve vakârını tahrîk edeceğinden, hakîkatlerine nüfûz edebileceklerine sebep olabilir.

Yapılacak olan, Türklere bir şey hissettirmeden, bünyelerindeki tahribatı tamamlamaktır."
Netice olarak, ilim ve her sâhadaki fennî gelişmeleri almak, takip etmek elbette lâzımdır ve bunu dinimiz emretmektedir. Ancak gayr-i müslimlerin, dinimizin yasak ettiği, âdetlerini, ahlâksızlıklarını almak, îmânın yok olmasına ve böylece sonsuz felâkete gitmeye sebeptir.

.

İlâhî dinler ve fen bilgileri

20 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Fen adamları arasında dinsiz olanlar, İslâm âlimlerinin, Kur'ân-ı kerîmden çıkardıkları fenne bağlı bilgileri okuyup anlasalardı, hepsi seve seve Müslüman olurdu...

 

Peygamberlerin, ilâhî kitapların gönderilmesine sebep; yerlerin, göklerin yaratanının varlığını, Onun bir olduğunu, ilim ve başka üstün sıfatları bulunduğunu, kudretini, büyüklüğünün sonsuz olduğunu kullara bildirmektir. İnsanlar,  gördüklerine, duyduklarına, göründüğü gibi inanıp, inceliklerini anlayamadıklarından, Allahü teâlâ, kitaplarında, Ay'ı, Güneş'i, yıldızları, her insanın anlayabilmesi için, göründükleri gibi tarif buyurmuştur. Bunların içyüzlerini açıklamayarak, câhil olan çoğunluğu, anlayamayacağı şeylerle uğraşmaya zorlamamış, bunları her asırdaki zekî, akıllı kimselerin çalışarak anlamalarını teşvik buyurmuştur...

İnsanların buluşları, zamanla değişmekte, bir vakitler doğru sanılan buluşların, sonradan yanlış olduğu anlaşılmaktadır. Her asrın insanları, zamanlarındaki son buluşların doğru olacağına inandıkları için, çeşitli asırlardaki insanların inanışları başka başka olmuş, bu inanışlar, günâh, küfür olmamıştır. Sadece Peygamberlerin bildirdiklerini inkâr eden inanışlar, suç olmuştur. Cenâb-ı Hak, kullarını küfürden, suçtan korumak için, herkesin anlayamayacağı fen bilgilerini, kitaplarında açıklamayıp, bunlara işâret buyurmuş, yerküresini, Güneş'i, gökleri göründükleri gibi anlatarak, bunlardan ibret alınmasını, varlığının, büyüklüğünün anlaşılmasını emretmiştir. Kâdı Beydâvî hazretleri, Nahl sûresinin 125. âyet-i kerîmesini tefsîr ederken; "Anlayışlı olanlara, fen bilgileri ile; hislerine tâbi olanlara da, görünenleri anlatmakla bildir, demektir" buyuruyor.

Yahûdî ve Hıristiyanlar, görünüşe göre bildirilenleri okuyunca, hakîkatleri de böyle sanarak, yeryüzünü düz ve hareketsiz, Güneş'in bunun etrâfında döndüğünü, göklerin yer üzerine çadır gibi kapatılmış olduğunu, Allahü teâlânın, insan gibi, kürsîde oturup, işleri yürüttüğünü sanmışlardır. Fen bilgileri, bu inanışlarına uymadığından, fen adamlarına dinsiz demişlerdir. Din düşmanlığı ile tanınan William Draper;

"Kâinâttan ayrı, kâinâta hâkim, dilediğini yapabilen bir insan yoktur" diyor ki, bu sözü, Allahü teâlâyı bir insan sanıp bunu inkâr etmekte olduğunu göstermektedir.

Netice olarak, fen adamları arasında dinsiz olanlar, ya papazların ve câhil halkın yanlış anladıkları şeylere haklı olarak saldırmış, yâhut zamanlarının fen bilgileri arasına sıkışmış kafaları ile düşündüklerini, hayâlî inanışlarını inkâr etmişlerdir. Eğer, İslâm âlimlerinin, Kur'ân-ı kerîmden çıkardıkları fenne bağlı bilgileri, bunların inceliğini, doğruluğunu okuyup anlasalardı, hepsi hakîkati görüp, seve seve Müslümân olurdu.

 

İslâmiyet, ilmin ta kendisidir...

26 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

İslâmiyet, ilâhlara insan kanı dökmek fâcia ve felâketinden insanlığı kurtarmış, bunun yerine, ibâdeti ve sadakayı getirmekle, insanlara iyilik yapmayı aşılamış, sosyal adâletin temelini kurmuştur. Böylece, kanlı silâhlara hâcet bırakmadan, dünyâya kolayca yayılmıştır. İlim dâvâsına Müslümânlar kadar bağlı ve saygılı hiçbir millet gelmemiştir denilebilir. Peygamber efendimizin pekçok hadîs-i şerîfleri, ilim teşvikçisi ve ilme saygı ile doludur. İslâmiyet, ilme maldan daha çok kıymet vermiştir. Peygamber efendimiz, bu tutumu olanca gücü ile desteklemiş, Eshâbı da, bu yolda var kuvvetleri ile çalışmışlardır. Kur'ân-ı kerîmin birçok yeri, ilmi emretmekte, ilim adamlarını övmektedir. Zümer sûresinin 9. âyetinde meâlen; 

(Bilen ile bilmeyen hiç bir olur mu? Bilen elbette kıymetlidir) buyuruldu. Hadis-i şerîfte;

(Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibâdet etmekten daha sevaptır) buyurulmuştur. Ayrıca Peygamber efendimiz;

(İlim, Çin'de de olsa alınız!) buyurmuştur. Yani ilim, dünyanın en uzak yerinde bulunsa ve kâfirlerde de olsa, gidin alın demektir. Bir hadîs-i şerîfte de;

(Beşikten mezâra kadar ilim öğreniniz, çalışınız!) buyuruldu. Yani bir ayağı mezarda olanın da çalışması lâzımdır, öğrenmesi ibâdetdir. İslâm dîninde kadın, kocası öğretmezse ve izin vermezse, ondan izinsiz, ilim öğrenmeye gidebilir.

Peygamber efendimiz zamanında Medîneli Ensârın fakir olanları ile Muhâcirlerin fakirleri, Mescid-i nebî yanındaki Soffa denilen büyük çardak altında yaşarlar, ilim öğrenmek ve öğretmekle uğraşırlardı.

Bugünkü fennin, medeniyetin kurucuları, eski ve yeni eserlerin, edebiyatın koruyucuları, Emevîler, Abbâsîler, Gaznevîler ve Osmânlılar zamanındaki Müslümânlar olmuştur. İngiliz fikir adamlarından Carlyle, yazdığı "Kahramanlar" kitâbında, Muhammed aleyhisselâmı anlatırken;

"Oniki asır boyunca, yüz milyonlarca insanı idâre etmiş, doğuda, batıda medenî devletler kurulmasına sebep olmuş bir zât, Luther'in ve Volter'in yazdığı gibi, bir sahtekâr olamaz. Aşağı bir kimse, hazret-i Muhammed'in başarılarına kavuşamaz. Ancak, îmân ve ahlâk sâhibi, olgun bir kimse, başkalarına faydalı olur. Muhammed aleyhisselâm, insanları yükseltmek için doğmuştur. Böyle olmasaydı, kimse ona uymazdı. Muhammed aleyhisselâmın sözleri doğrudur. Çünkü yalancı olan bir kimse, bir din değil, bir ev bile kuramaz" demektedir.

Netice olarak İslâmiyet, ilmin ta kendisidir. Resûlullah efendimizin ilmi öven ve teşvik buyuran sözleri o kadar çoktur ve meşhûrdur ki, İslâmiyete düşman olanlar bile bunları bilmektedir.

.

Din, insanı uyuşturmaz, yükseltir

27 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Osmanlının son dönemlerinde işbaşına gelenler, medreselerden fen derslerini kaldırdı. Din adamları, fensiz, bilgisiz yetiştirilerek, İslâmiyeti içten yıkmaya başladılar.

Dünyada faydalı, iyi şeylerle, zararlı, kötü şeyler karışıktır. Faydalı şeyleri yapan, saâdete kavuşur, zararlı şeyleri yapan ise, felâkete yakalanır, hep sıkıntı çeker. Allahü teâlâ çok merhametli olduğu için, iyi şeylerle kötüleri ayırmak için insanda bir kuvvet yaratmıştır ki, bu kuvvete akıl denir. Aklı sağlam, temiz olan kimse hep iyi şeyleri bulur, yapar. Günâh işleyenlerin aklı bozulur, iyi ve kötü şeyleri ayırma işini iyi yapamaz. İnsan, kötü şeyleri yaparak, işleri zararlı olur. Eshâb-ı kirâm günâh işlemedikleri için, akılları sağlam ve kuvvetli idi. Bunun için işlerinde hep muvaffak, başarılı oldular, dünyada ve âhırette saâdete kavuştular. İnsanların çoğu, iyi ve kötüyü ayıramadıkları için, akıl hastası oluyor ve sıkıntı içinde yaşıyorlar.

Allahü teâlâ, kullarına merhamet ederek, neyin iyi, neyin kötü olduğunu, Peygamberleri vâsıtası ile bildirdi. Kullarına iyileri yapınız diyerek emir verdi ve kötü işleri yapmayı yasak etti. Allahü teâlânın bu emir ve yasaklarına din denir. Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği dîne İslâmiyet denir. Faydalı şeyleri öğrenmek ve yapmak isteyenin, İslâm dînine uyması, yani Müslümân olması lâzımdır. Bâzı Avrupalılar, akılları ile anlayarak İslâmiyetin emirlerini yapıyor, muvaffak oluyorlar. Gayr-i müslimler, bu hâli görünce, Hıristiyanlar ilerici olur diyorlar. Müslümân ismini taşıyanlar, İslâmiyete uymayınca, başarısız oluyorlar. Gayr-i müslimler bu hâli görünce de, İslâmiyet ilerlemeye mânidir, gericiliktir yaygarasını basıyorlar. Hâlbuki, bazı Avrupalılar, Hıristiyanlığa uymayıp, İslâmiyete uydukları zaman terakkî etmekte, ilerlemekte, Müslümân ismi taşıyanlar da, İslâmiyete uymadıkları için geri kalmaktadır. Zira İslâmiyet, çalışmayı, cenâb-ı Hakkın yarattığı sebeplere yapışmayı emretmektedir. Peygamber efendimiz;
(Yarın ölecekmiş gibi âhırete ve hiç ölmeyecekmiş gibi dünya işlerine çalışınız!) buyurmuştur.
Osmanlının son dönemlerinde işbaşına gelenler, Müslümânların geri kalması için, medreselerden fen derslerini kaldırdı. Din adamları, fensiz, bilgisiz yetiştirilerek, İslâmiyeti içten yıkmaya başladılar. Bir taraftan, ilim, fen yok edildi. Bir taraftan da, ahlâk, edeb, hayâ ve din bozuldu, imparatorluk çöktü. Hâlbuki, İslâmiyet, tecrübî ilimleri, fenni, sanatı, endüstriyi, ehemmiyetle emretmektedir...

Netice olarak, Müslüman devletlerini ve milletlerini, ayakta tutan, yaşatan, büyük ve başlıca kuvvet, îmândır ve İslâm dîninde, çok kuvvetli bulunan adâlet, iyilik, doğruluk, çalışkanlık ve fedakârlık kudretidir.
 

Dinde zorluk yoktur" demek...

21 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Nefsin istekleri ile İslâmiyetin istekleri birbirinin zıddıdır. İbâdetleri yapmakta güçlük çekmek, nefsin kötülüğünü gösteren bir alâmettir. Nefsin istekleri kalmayınca, güçlük de kalmaz.
Dinde zorluk, güçlük yoktur demek, İslâmiyetin emir ve yasaklarından kolayınıza geleni, istediğiniz gibi yapınız ve kolayınıza gelenden istediğiniz şekilde sakınınız demek değildir. İslâmiyetin izin verdiği, yapılmasını bildirdiği, câiz olan kolaylığı yapabilirsiniz demektir. Meselâ, hasta olduğu için veyâ çok soğuk olduğu için ayakları yıkamak güç olunca, mest üzerine mesh edilir. Çünkü, İslâmiyet buna izin vermiştir. Fakat kolaylık olsun diye ayakları yıkamadan mest giyilmez. Çünkü İslâmiyet bu kolaylığa izin vermemiştir. Hasta olan kimse, abdest uzuvlarını başkasının yardımı ile yıkar. Soğuk ise, suyu ısıtıp da yıkar. Mestlerini bundan sonra giyer. İslâmiyet, bu kolaylığa da izin vermiştir. Din âlimlerinin sözlerine ehemmiyet vermeyip de, fıkıh kitaplarının gösterdiği kolaylıkların dışına çıkmak câiz değildir, dini değiştirmek olur. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:
"Allahü teâlânın nimetlerinin en kıymetlisi, bütün emirlerinde kolaylık göstermesidir. İslâmiyetin bütün isteklerinde tam kolaylık gözetilmiştir. Meselâ yirmi dört sâat içinde, yalnız on yedi rekat namaz kılmayı emir buyurmuştur. Bunu kılarken de, en kolay olanı okumayı kabul etmektedir. Ayakta kılamayanın, oturarak kılmasına izin vermiştir. Oturarak kılamayan, yatarak kılabilir. Rükü ve secdeleri yapamayan, îmâ ile, işâret ile kılabilir demiştir. Abdest almak için su kullanamayana, toprak ile teyemmüm etmesine izin vermiştir. Zekât için de, malın yalnız kırkta birini fakîrlere ayırmıştır. Ömründe bir kerre hac etmeyi farz etmiştir. Sayılamayacak kadar çok şeyleri helâl etmiş, izin vermiştir. Yiyecek, içecek ve kumaşlardan çoğunu mubâh etmiş, pek azını haram kılmıştır. Zararlı olan içkiyi yasak etti ise de, buna karşılık çeşitli faydalı şerbetleri mubâh etmiştir. İpekli kumaşlardan bir kısmını erkeklere haram etmiş ise de, buna karşılık süslü, renkli sayısız kumaşları helâl eylemiştir. İnsâfsız, taş yürekli bir kimse, bu kadar çok kolaylığı, güç ve ağır yük görürse, kalbinin bozuk olduğunu göstermiş olur. Birçok işler vardır ki, sağlam insanlar bunları kolay yaptığı hâlde, hasta kimselere güç gelir. Kalbin hasta, bozuk olması demek, Peygamberlerin getirdikleri bilgilere, tam inanmaması demektir."
Netice olarak Allahü teâlâ, İslâmiyeti, nefsi, arzûlarından, âdetlerinden vazgeçirmek için göndermiştir. Nefsin istekleri ile İslâmiyetin istekleri birbirinin zıddıdır. İbâdetleri yapmakta güçlük çekmek, nefsin kötülüğünü gösteren bir alâmettir. Nefsin istekleri kalmayınca, güçlük de kalmaz.

İslâmiyetin esası, temeli kolaylıktır

22 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Allahü teâlâ, bu ümmete, zor değil, kolay şeyleri emretti. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: ''Allahü teâlâ, emrettiği şeyleri yapmanızı sevdiği gibi, izin verdiği şeyleri yapmanızı da sever.''
İnsanlara ebedi, sonsuz saâdet yolunu gösteren İslâmiyetin esası, temeli, kolaylık, hafiflik ve kulları zahmetten, yorulmaktan kurtarmaktır. Çünkü insanlar, zayıf, nâzik yaratılmıştır. Bedenin hastalığı, İslâmiyetin emirlerinin yerine getirilmesini güçleştirdiği gibi, kalb hastalığı da, islâmiyete uymayı güçleştirmektedir. Zira Şûrâ sûresinin 13. âyetinde meâlen; (Müslümân olmalarını istemekliğin, kâfirlere çok güç gelmektedir) buyurulmaktadır.
Görünen uzuvların kuvvetten düşmesi, ibâdeti güçleştirdiği gibi, kalbde îmânın zayıflaması da güçleştirmektedir. Yoksa, İslâmiyetin her emrinde kolaylık vardır. Nisâ sûresinin 27'nci âyetinde meâlen; (Allahü teâlâ, emirlerinin hafîf olmasını diledi. Çünkü, insanlar zayıf yaratıldı) buyuruldu.
Dinde harac, zorluk yoktur demek; Allahü teâlâ kullarına, onların güç yetirebilecekleri şeyleri emretmiştir, demektir. Kullarının takat, güç getiremeyecekleri şeyleri emretmemiştir. Yoksa, herkes, hoşuna giden şeyleri yapsın, nefsine zor gelen şeyleri yapmasın, ibâdetleri rahat ve kolay ve keyfine göre değiştirsin demek değildir. Abdülganî Nablüsî hazretleri buyuruyor ki:
"İbâdetleri iktisâd üzere, yani ne az, ne de pek aşırı olmayarak, orta miktârda yapmak lâzımdır. Bekara sûresinin 185'inci âyetinde meâlen; (Allahü teâlâ, sizin için kolaylık istiyor. Güç işleri yapmanızı istemiyor) buyuruldu. Bunun için, hastanın ve yolcunun oruç tutmamasına izin verdi. Bize ağır ve sıkıntılı işler yapmayı emretmedi. İnsan iki işten birini yapmak karşısında bulunursa, bunlardan hafîf ve kolay olanını yapması daha doğrudur. Peygamber efendimiz, birinin mescidde saatlerce namaz kıldığını işitti. Mescide gelip, bunu omuzlarından tutarak; (Allahü teâlâ, bu ümmetten kolay işler yapmasını istiyor. Güç işleri beğenmiyor) buyurdu."
Netice olarak, Allahü teâlânın sevdiği ruhsat, kendi emirlerini yaparken zarûret hâline düşenler için, bildirmiş olduğu kolaylıkları yapmaktır. Yoksa, emirleri yapmaktan kurtulmak ve aklına, görüşüne göre kolaylık aramak câiz değildir. Zarûret zamanında, dînin emirlerini yapmaya azîmet denir. Bazan, azîmet olanı yapmak daha iyidir. Meselâ, ölüm ile korkutulan kimsenin, îmânını gizlememesi böyledir. Öldürülürse, şehîd olur. Bazan ruhsat olanı yapmak, daha iyi olur. Yolcunun oruç tutmaması böyledir. Yolcu, orucu tutarak hastalanır, ölürse günâha girer. Allahü teâlâ, bu ümmete, zor değil, kolay şeyleri emretti. Hadîs-i şerîfte buyurulduğu gibi:
(Allahü teâlâ, emrettiği şeyleri yapmanızı sevdiği gibi, izin verdiği şeyleri yapmanızı da sever.)
 

Dinde söz sahibi olabilmek için

14 Eylül 2014 01:00

 

A -

A +

Dinde söz sâhibi olabilmek için, müctehid olmak lâzımdır. Müctehid olmayanların, din büyüklerinin sözlerine, yazılarına yanlış demeleri, edeb sınırlarını aşmak olur.
Her asırda gelen İslâm âlimleri, daha önce gelenlerin, büyüklükleri, üstünlükleri, verâ ve takvâları karşısında titremişler ve onların sözlerine, senet, delîl olarak sarılmışlardır. Bu din, edeb, tevâzû dînidir. Câhil olan, cesur olur ve kendini âlim sanır. Hâlbuki, âlim olan tevâzû gösterir. Tevâzû göstereni Allahü teâlâ yükseltir. "Şerefül insan bil ilmi vel-edeb, lâ bil mâl-ı vel haseb" buyurulmuştur ki,  insanın şerefi, kıymeti, ilmi ve edebi ile ölçülür. Malı ve baba ve dedeleri ile değil, demektir.
Resûlullah efendimizin Cehenneme gideceklerini haber verdiği yetmiş iki bid'at fırkasının reîsleri de, derin âlim idi. Fakat onlar, ilimlerine güvenerek, Kitaptan, Sünnetten mânâ çıkarmaya kalkıştılar. Böylece, Eshâb-ı kirâma tâbi olmak şerefine kavuşamadılar, onların doğru yollarından saptılar.
Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî hazretlerinin vücudunda on iki çeşit hastalık vardı. Bununla beraber, dergâhına gelenlerle sohbet eder, hiçbir zaman ah, of diye inlemez ve bu sebepten kendisinde çeşitli hastalıkların bulunduğunu da kimse anlamazdı. Sohbet esnasında, bedenindeki rahatsızlıkların elem ve şiddetinden dolayı, istemeyerek de olsa yüzü kızarır ve;
-İnsanlara sohbet etmek, onlara bir şeyler öğretmek için, kendi arzum ile meclis kurmadım. Âdeta bu iş için zorlandım. Çünkü bana;
"Eğer öğrendiğin din bilgilerini anlatmaz, insanlara öğretmezsen, sana ihsân edilen ilimler geri alınır" denildi. Bu sebepten dolayı anlatıyor, insanlara sohbet ediyorum, buyururdu. Ayrıca Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî hazretleri, sohbetlerinde hep "Hocam Ebü'l-Hasan-ı Şâzilî hazretleri buyurdu ki, hocam şöyle anlattı ki" şeklinde söze başlar ve hep hocasından nakiller yapardı. Bir gün kendisine;
-Efendim, hep hocanızdan nakil yapıyorsunuz, hiç kendinizden bir şey söylemiyorsunuz. Kendinizden bir şey söylediğinizi hiç görmedik bunun sebebi nedir? diye suâl edilince, cevaben buyurur ki:
-Eğer istesem, Allahü teâlâ buyurdu ki, Resûlullah efendimiz buyurdu ki, ben diyorum ki diyerek, pekçok şey anlatırım. Allahü teâlânın izni ile ilmim çok genişledi, çok şey biliyorum. Ancak bütün bunları öğrenmeme, bu dereceye yükselmeme vesîle, vâsıta olan mübarek hocama karşı edebe riayet ederek, edepte noksanlık yapmamak ve daha çok ihsânlara kavuşmak için, hep hocamdan naklederek konuşuyorum. Doğru, lâyık ve uygun olan da budur...
Netice olarak, dinde söz sâhibi olabilmek için, müctehid olmak lâzımdır. Müctehid olmayanların, din büyüklerini muhâkemeye kalkışmaları, onların sözlerine, yazılarına yanlış demeleri, edeb sınırlarını aşmak olur.

.

.

 

.
 

.

 

.