Darbe anayasaları kendi kendimizi keşfetmemizi ve kendimize güvenmemizi engelleyen en çarpıcı metinlerdir…

Daha dibacesinde (başlangıç bölümü) ve onu takip eden dört maddesinde milletin o kadar da önemli olmadığı, bir nevi “aksesuar” rolü oynadığı, egemenlerin milletin seçtiği siyasi iktidardan çok daha güçlü olduğu, istediklerinde milleti durdurabildiği, seçtiklerini darbelerle indirilebildiği anlatılır.

Bir anlamda milletin çaresizliğine vurgu yapılır: “Başkenti değiştiremezsin”, “Laikliği ve Atatürk ilkelerini tartışamazsın” denir…

Çünkü darbe anayasaları, olması gerektiği gibi “Milletle devlet arasındaki nihai sözleşme” değil, devletin tercihini millete dayatma metinleridir.

Milletin bu metni değiştirememesi bağlamında da bir dizi tedbir alınmış, Anayasa Mahkemesi bile istediğinde Meclis’in üstüne çıkabilecek yetkilerle ve yetki aşımını kolaylaştırıcı muğlak ifadelerle donatılmıştır (367 dayatması gibi)…

Bu girişten sonra, Türkiye’nin çok partili siyasi yapıya 1950’de kavuştuğunu (ilk seçim 946’da olmakla birlikte bunun “Alicengiz oyunu”ndan farksız bir seçim olduğu malum), kavuşur kavuşmaz da Demokrat Parti’yi (DP) iktidar yaptığını, ancak egemenlerinbuna sadece 10 yıl katlanabildiklerini, 27 Mayıs 1960 darbesiyle meşru iktidarı devirdiklerini ve DP’nin en etkili üçismini astıklarını hatırlayalım…

Ancak millet, darbe ile devrilen Demokrat Parti’nin devamını 1965’te tek başına tekrar iktidara taşıdı. Fakat o iktidar da 12 Mart 1971 muhtırasıyla devrildi. Halk temsilcilerinden oluşan Meclis’in istediği gibi değil, kendi arzuları istikametinde bir hükümet kurulması için Meclis’e silâh gösterdiler.

Kısa aralıklarla millet tekrar tekrar aynı kadroyu iktidara getirecek; ne var ki yol 12 Eylül 1980’de yine tıkanacaktı: Askerler bir kez daha gelmişti.

Gelenler çok parti ve çok gazete istemiyorlardı. Darbecibaşı Kenan Evren, “İkibuçuk parti, ikibuçuk gazete” diyordu. Seçim gecesi yasak olmasına rağmen televizyon karşısına geçiyor, “12 eylül darbesinin ruh ve felsefesini devam ettirmek” üzere, emekli general Turgut Sunalp’a kurdurdukları MDP’sine (Milliyetçi Demokrasi Partisi) oy istiyor, “Bu gerçekleşmezse gitmeyiz” anlamına gelen sözlerle milleti tehdit ediliyordu. Kendi yaptığı anayasa bile bu kadarına müsait değildi, ama dinleyen kimdi?

Bereket versin millet direndi: Turgut Özal’ın Anavatan Partisi’ni iktidara getirdi. Rahmetli Özal’ın ömrü, “öğretilmiş çaresizlik” kıskacını kırma çabasıyla geçti. Celal Bayar hariç, Özal’a kadar gelen bütün cumhurbaşkanları yine öğretilmiş çaresizliğin ürünüydü: Hepsi ya general ya da amiraldi. Siyasi kadrolar sivil bir cumhurbaşkanı seçmeyi akıllarına bile getirmiyorlardı. Çünkü darbeden korkuyorlardı. Birkaç keresinde de zaten ramak kalmıştı.

Atatürk, İsmet İnönü, Cemal Gürsel, Cevdet Sunay, Fahri Korutürk (amiral), Kenan Evren generaldi… 

Bu alışkanlık asker olsun, sivil olsun bütün devlet kadrolarına sinmişti. Bu yüzden Sayın Abdullah Gül’ün cumhurbaşkanlığı söz konusu olduğunda, cihet-i askeriye meşhur 27 Nisan “e-muhtıra”sını yayınladı…

Asker “Sözde değil özde Atatürkçü” bir cumhurbaşkanı istiyor, Abdullah Gül’ün cumhurbaşkanlığını açıkça “veto” ediyordu…

Cihet-i Askeriye’den gelen bir muhtıraya siyaset ilk kez direndi ve sonuç aldı. Bu direnişle “öğretilmiş çaresizlik” kısmen aşıldı: Silah tehdidi bu kez Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ın iradesine toslamış, çekirge bu kez sıçrayamamıştı!

15 Temmuz, işte bu realiteye dayanıyor. Bu tarih, “Yeter, söz milletindir!” dediğimiz tarihtir! Türkiye Cumhuriyeti’nin anayasası, yönetim biçimi ve tüm devlet kurumları bu tarihi çıkışa uygun olmalıdır…

Yani 18 maddeyi değiştirmek yetmez! Asıl anayasanın ruhu değişmeli, bu sebeple de referandum sonuçlanır sonuçlanmaz, yeni anayasa çalışmalarına başlanmalıdır…

Kararım, 12 Eylül 2010 tarihinde yapılan anayasa referandumuyla aynı: Yetmez, ama evet! 

27 Mayıs darbesi olmuş, Türkiye’ye çağ atlatan Demokrat Parti kadroları Yassıada’da kurulan uyduruk “Adalet Divanı”nda. “Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor” mantığıyla güya yargılanmaya başlanmış, bu arada yapılan anayasa, halkoyuna sunulma aşamasına gelmişti.

Medya ihtilal şakşakçısı, bürokrasi “gelen paşam, giden ağam”cı, üniversite “darbe fetvacısı”, halk korku tutuğu, siyaset “ürkek”ti.

Çocuk yaştaydım. Doğu Karadeniz’in sahil şeridine sere serpe uzanmış köyümde yaşıyordum. Her hafta sonu ilçeden memurlar geliyor, darbecileri övüp demokratlara sövüyorlardı.

Eski Demokratlar seslerini çıkaramıyor, öfkeden kızaran yüzlerini ya da acıdan buğulanan gözlerini göstermemek için başlarını başka tarafa çeviriyorlardı.

Kemalist solcuların bayıldığı 1961 Anayasası bu havada referanduma (halkoylaması) sunuldu. Anayasa taslağı aleyhinde küçücük bir imada bulunmak bile şiddetle yasaktı, ama isteyen istediği kadar övebilirdi… Övgücülerin başını, İsmet İnönü’nün Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) çekiyordu. Demokrat oyları şaşırtmak için darbecilerin Ekrem Alican’a kurdurdukları Yeni Türkiye Partisi (YTP) şaşkınları oynuyor, Demokrat Parti’nin takipçisi olarak kurulan Adalet Partisi (AP) ise açıkça “hayır” diyemediğinden “hayır” diliyordu.

9 Temmuz 1961 sabahı sandık her zamanki gibi köy camiine kuruldu. Milli Birlik Komitesi’nin seçtiği “Kurucu Meclis” marifetiyle yapılıp Komite’nin denetiminden geçen 1961 Anayasası halkoylamasına sunulacaktı. Oylar kırmızı ve beyazdı: Kırmızı oylar “anayasaya hayır”, beyaz oylar “evet” anlamına geliyordu.

Seçim Kurulu’ndan gelen torba açıldı. Fakat içinden bir tane bile “kırmızı” oy çıkmadı. Bu durumda halk “evet” demeye mahkûmdu. Maalesef “katı demokrat” bildiğimiz yaşlı amcalar da seslerini çıkarmıyorlardı. İçimden gelen bir dürtüyle isyan ettim: Bu durumda sandığın açılamayacağını, seçimin başlatılamayacağını söyledim. Köyün eski demokratları bile, başıma bir iş gelir korkusundan bana kızıp köpürürken, öğretmen olduğunu sonradan öğrendiğim sandık başkanı, hak verdi. Fakat ilçeye gidip gelmek üç saat kadar sürerdi. Araba yoktu. Kim onca yolu gidip kırmızı pusulaları getirecekti?

46 demokratlarından rahmetli Nazım Sağbaş bu işe gönüllü oldu. Güçlü kuvvetli bir delikanlıydı. İlçeye koşarak gitti ve kırmızı oy pusulalarını getirdi. Oy kullanma işlemi başladı. Nazım Abi, ben ve rahmetli arkadaşım Bekir Birinci, camiye giden yolları tuttuk. Oy kullanmaya giden kadınlara ve yaşlılara, beyaz oy attıkları takdirde Adnan Menderes’i asacaklarını söyledik. Propagandamız etkili oldu. Çünkü köye yol, su, köylüye itibar getiren Adnan Menderes’i hâlâ çok seviyorlardı.

Sandıklar açıldı. 1961 Anayasası Türkiye genelinden yüzde 61.05 oy alırken, bizim köyde yüzde on bile alamamıştı.

Yine askeri darbe (12 Eylül 1980) şartlarında cebren ve hile ile millete kabul ettirilen ve o gün bugündür bazı değişikliklerle birlikte hâlâ yürürlükte bulunan 1982 anayasası da aynı şartlarda referanduma sunulmuştu. 

Bu kez mavi “red”, beyaz “kabul”du. Yine övmek serbest, eleştirmek yasaktı. Köşe yazılarımda sık sık “mavi mavi” türküsüne atıfta bulunuyor, gök mavisinden deniz mavisine kadar tabiatta ne kadar mavi varsa topuna birden övgüler düzüyordum. 

Darbenin lideri Kenan Evren bir basın toplantısında bundan yakınmış, hatta köşe yazımı göstererek, “Bakın bize neler söylüyorlar” diyerek gözdağı vermeye çalışmıştı.

“Hey gidi günler!” deyip geçelim. 

Teşkilat-ı Esasiye” yani ilk Batı tarzı anayasamız delinmedik yeri kalmamasına rağmen, 1924’e kadar yürürlükte kaldı…

Bu arada devlet dönüşmüş, 1923’te “Cumhuriyet” ilân edilmişti. Ama anayasasında yazılı olan hükme göre, “Devletin dini” hâlâ da “Din-i İslâm”dı…

1924’de tekrar bir anayasa hazırlandı: “Devletin dini, Din-i İslâmdır” hükmüne yine dokunulmadı. 

Bu hüküm 1928’de anayasadan çıkarıldı. Artık “Devletin dini, Din-i İslâm” değildi. Gerekçe de tuhaftı: “Zaten Müslüman olan bir milletin, kendi Müslümanlığından kuşkulanmış gibi, bunu anayasasına yazmasına gerek yok”.

Nüfus kâğıtlarına neden yazılıyordu, o zaman?..

Bu mantığa göre, “Zaten Türk olan bir milletin anayasasına ‘Türk’ olduğunu yazmasına da gerek yok” mu? Her yüksek tepeye bayrak asmaya, her meydana heykel dikmeye ne gerek var o zaman?

Geçelim…

“Devletin dini, Din-i İslâmdır” maddesi 1928’de anayasadan çıkarıldı. Onun yerine laikliği koymak için ise tam dokuz sene beklendi: İyice “demlensin” de kolay hazmedilsin diye mi, bilemem.

Bunu da geçelim…

O boşluk 06 Şubat 1937’ye kadar kaldı. Bu tarihte toplanan TBMM, 3115 sayılı kanunu kabul etti ve “laiklik” Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’na girdi. Böylece, “Türkiye Devleti Cumhuriyetçi, Milliyetçi, Halkçı, Devletçi, Lâik, İnkılâpçı” oldu.

Biliyorsunuz bunlar, CHP’nin altı okunda simgelenen ilkelerdir. Kim iktidara gelirse gelsin, CHP’nin ilkeleri iktidardadır. Bu durumda, CHP’nin anayasa değişikliğine “evet” demesini bekleyebilir misiniz? 

1924 Anayasası nasıl mı hazırlandı?..

Önce Batıcı fikirleriyle tanınan, Cumhuriyet Gazetesi sahibi İzmir milletvekili Yunus Nadi (18 Ekim 1920’de Mustafa Kemal Paşa’nın emriyle Türkiye Komünist Partisi’ni kurmuştur) başkanlığında “Kanun-i Esasi Encümeni” denilen bir komisyon kuruldu.

“Bize özgü bir anayasa” yapılabilirdi, ama komisyon kolayına kaçtı, Polonya (Lehistan) Anayasası’nı Fransızca çevirisinden tercüme ederek “ilgili makama” sundular.

Anayasa Komisyonu sözcüsü Celal Nuri Bey, “Kuvvetler birliği esasına önem verildiğini ve Fransa ile Lehistan anayasalarının incelendiğini, Türklüğün yapısına en uygun olduğu için Lehistan (Poyonya) anayasasının örnek alındığını” söylüyor. 

Bu yüzden bir hayli eleştiri alıyor. Anayasa görüşmeleri sırasında söz alan Malatya meb’usu (milletvekili) Reşit Efendi: “Bu anayasanın Lehistan halkına göre hazırlanmış bir anayasa olduğunu, kanunların yapılmasında Avrupa devletlerinin taklit edilmemesini, aynen alınmamasını” söylüyor.

Saruhan meb’usu Abidin Bey, yeni anayasanın 1908 anayasasından daha az hürriyetçi olduğunu savunuyor. 

Adliye Vekili (Adalet Bakanı), aynı zamanda da İzmit milletvekili Mahmut Esat Bey, “Reisicumhurun yetkileri sınırsız, bu anayasa millet hâkimiyetini yansıtmıyor” diye bağırıyor, ama kulağı fena halde çekilince, hızla bu görüşlerinden vazgeçip, yeni anayasayı hararetle savunmaya başlıyor.

Mersin meb’usu Niyazi Bey: “Devletimizin adı ‘Türkiye’ değil, ‘Türk ili’ olsun!” teklifinde bulunuyor.

Niğde meb’usu Ebubekir Hâzım Bey: “Anayasaya Tek adam iradesi hâkim, millet iradesini değil bir kişinin iradesini yansıtıyor” diyerek, yeni bir anayasa tasarısı hazırlanmasını” istiyor, fakat oy birliği ile reddediliyor. (TBMM Celse Zabıtları Cilt 2 (3 Mart-2  Nisan 1920 ve TBMM Encümen Ruznamesi 1924). 

Anayasalarımızın kısa hikâyesi böyle dostlar… 

Milâdi takvim 1876 yılını gösterirken, Osmanlı Devleti, tarihinin en netameli, en keşmekeş dönemlerinden birini yaşıyordu... 

Avrupa topyekûn başımıza üşüşmüş, içimizdeki azınlıklarla birlikte bir takım gafilleri ve hainleri de yedeğine alarak çıkardığı savaşlarla, isyanlarla devletimizi yıpratmaya başlamıştı.

Sultan Abdülâziz bir darbe sonucu katledilip “intihar” süsü verilmiş, boşalan tahta Türk tarihinin tek mason padişahı olarak tarihe geçen V. Murad oturtulmuş, onu da diledikleri gibi kullanamayan dış güçler, bu kez Abdülhamid’de karar kılmıştı.

Niyetlerini artık içlerinde tutamıyor, kimi diplomasi üslubu ile kılıflayarak, kimi de basına yansıtarak açığa vuruyorlardı...

Osmanlı Devleti bölüşülecek,

Filistin’in bir bölümünde “Yahudi Devleti” kurulacak,

Petrol yatakları ele geçirilecek,

İslâm dünyası hilâfet gücünden mahrum edilip bir daha toparlanamayacak şekilde dağıtılacaktı.

“Anayasal monarşi” şartıyla Sultan Abdülhamid’e razı oldular. O da tuttu, Sadrazam Midhat Paşa’nın başkanlığında 30 kişilik bir “Anayasa Komisyonu” (Meclis-i Mahsus) kurdu.

İşleri kolay değildi. Ne de olsa ilk kez Kur’an dışında bir “anayasa” yapılacaktı... Şiddetli itirazlar, hatta gösteri yürüyüşleri vardı. Başkent’in kalabalık caddelerine anayasa aleyhine bildiriler dağıtılıyordu. Saray telâşlanmış, biraz da bu telâş sonucu, hemen ikinci maddeye, “Osmanlı Devleti’nin resmi dini İslam’dır, uygulanan ve çıkarılan yasalar İslamiyet’e aykırı olamayacaktır” hükmü konmuştu.

Komisyon çalışmaları iki ay içinde bitti, ama itirazlar artarak devam etti.

Anayasa taslağı, 20 Kasım 1876’da padişaha sunuldu. Padişah, taslağın bir kez de Heyet-i Vükela (Bakanlar Kurulu) tarafından incelenmesini emretti. Ayrıca, üst düzey bazı devlet memurlarının yazılı görüş bildirmelerini istedi.

Buna karşılık muhalif gruplar, 1876 Ekiminde eyleme geçtiler. Duvarlara imzasız bildiriler yapıştırıldı. Halk “Gâvur yapılıyoruz” propagandası altında kaldı. Muhaliflerin yakalanarak kapatıldığı bazı nezarethaneler basıldı.

Sadrazam Midhat Paşa, olayı Bakanlar Kurulu’na götürdü. Olay çıkartanların “Yargılanmadan sürgün” edilmeleri için yetki istedi. Sonra teklifini padişaha sundu. Oysa hazırladığı Anayasada “Kimsenin yargı kararı olmadan sürülemeyeceği” hükmü yer alıyordu. Ama zaten Midhat Paşa’nın hayatı çelişkiler yumağı idi: Bir eksik bir fazla fark etmezdi.

Sultan II. Abdülhamid, anayasaya muhalefet adına terör estirenlerin yargılanmasını istediyse de, sadrazama ve hükümete kabul ettiremedi.

Padişahı “istifa” ile tehdit etti...

Hattâ “Hürriyet âşığı” olarak bilinen, içinde, “Ne efsunkâr imişsin ah ey didâr-ı hürriyet/ Esîr-i aşkın olduk, gerçi kurtulduk esâretten” mısralarının da geçtiği “Hürriyet Kasidesi” yazarı meşhurşairimiz Namık Kemal bile “yargısız infaz”a çanak tuttu: “İttihad” gazetesinde yazdığı makalelerle sürgünü destekledi.

Sonunda, eylemci muhalifler yargılanmadan çeşitli yerlere sürüldüler.

Sonunda 1876 Anayasası yürürlüğe girdi...

Bir sene kadar sonra da ilk seçim yapıldı.

Sonraki yazımızda “Cumhuriyet dönemi anayasaları”na bakalım inşallah.

Hürriyet’in 25 Şubat 2017 günü attığı “Karargâh rahatsız” manşetini görünce, eski hastalığın nüksettiğini düşündüm…

Her ne kadar haberi yapan Hande Fırat, “Haberin içeriğini okumadan eleştiriyorlar” dese ve haklı gibi gözükse de, işin içinde Hürriyet olunca, insanın kafasında “acaba”lar uçuşmaya başlıyor.

Çünkü bu “Amiral Gemisi”nin ilk “belden aşağı” vuruşu değil. Zira Hürriyet’in, “darbe kışkırtıcılığı” ve “darbe alışıkçılığı”ndan pek çok sabıkası bulunuyor.

Elbette bu konuda yalnız değil: Kendilerine “Merkez Medya” diyen medyanın darbelerle öteden beri içli-dışlı olduklarını görmemeye imkân yok. Hatta, 27 Mayıs 1960 darbesi, askerlerin kullanıldığı bir medya darbesidir! Darbe öncesinde ve sonrasında yapılan tüm yayınlarda bunu görmek mümkündür.

Esasen Demokrat Parti’nin iktidara geldiği gün (14 Mayıs 1950 seçimleri) kaos planları yapılmaya başlanmıştı. Her olay iktidar aleyhine yorumlanıyor, gençler sokağa çekilmeye çalışıyor, özellikle Başbakan Adnan Menderes, “diktatör”lükle suçlanıyor, bir taraftan da yolsuzluk ve usulsüzlük iftiralarıyla yıpratılıyordu. 

Buna rağmen, Demokrat Parti iktidarı 1954 seçimlerinde oylarını artırdı. Çünkü halk yapılanlardan memnundu. Menderes’i de çok seviyordu. Sevmekte haklıydı: Çünkü onun iktidarında ezanına, Kur’an’ına tekrar kavuşmuş, imam-hatip okulları, İslam enstitüleri açılmıştı. Köylere yol gelmiş, su gelmiş, halk jandarma ve tahsildar korkusundan kurtulmuştu. 

Sadece okumuş kesim mutsuzdu: Köşe yazılarında Başbakan Adnan Menderes idamla tehdit ediliyordu. 

1955 yılında Rumların Kıbrıs Türklerine yönelik baskıları dahi kullanıldı. Mitingler iktidar aleyhine çevrilmeye çalışıldı. Ortam gerginleştirildi. Tam bu sırada, dönemin en çok satan gazetesi Hürriyet’te, İstanbul’daki Rum azınlığın aralarında bağış toplayarak, Kıbrıs Rumlarının Enosis (Kıbrıs’ı Yunanistan’a bağlamaya çalışan örgüt) çetelerine gönderdiği haberi yayınlandı (yalan haberdi). Ardından 6 Eylül 1955 tarihli İstanbul Ekspres Gazetesi, “Atamızın evi bombalandı” şeklinde bir manşet yaptı. 

Muhalefet partilerinin demeçleriyle beslenen bu yalan haberlerle halkı sokağa döktüler. Gençlik örgütleri, meslek kuruluşları, İstanbul’a dışarıdan getirilmiş kitleler ve galeyana gelen yerel kalabalıklar, İstanbul’da Rum, Ermeni ve Yahudilerin dükkânlarını/evlerini yağmaladı. (6-7 Eylül 1955 olayları). 

Bu olaylar yüzünden azınlıkların büyük bölümü mallarını yok pahasına elden çıkarıp başka ülkelere yerleştiler (alın size ilginç bir araştırma konusu: Acaba o malları yok pahasına kimler satın aldı?).

Bu olay, dış dünyaya “İktidar, azınlıkları kovuyor” şeklinde yansıtıldı. Başta Amerika olmak üzere, pek çok ülke bir anda aleyhimize geçti. Onlar da “Diktatör Menderes” demeye başladılar.

Bütün bunları bahane eden cunta, 27 Mayıs 1960 günü yönetime el koydu. Millet iradesini çöpe, Demokrat Parti kadrolarını Yassıada’ya gönderdi.

Tabii muhalif basın, darbeye “darbe” demiyor, ayrıca da zil takıp oynuyordu. Seçimle işbaşına gelmiş kadroların gitmesi, yerlerine bir gece baskınıyla silahlı diktatörlerin oturması onları zerre kadar ilgilendirmiyordu. Kavramlar tersyüz olmuş, onlara göre ülkeye “demokrasi ve hürriyet” gelmişti. 

Hürriyet, “Türk Ordusu Vazife Başında: Silahlı Kuvvetlerimiz Bütün Yurtta İdareyi Fiilen Ele Aldı” şeklinde sevinç çığlıkları atıyor, 14 Haziran 1960 tarihinde yayınlanan bir karikatürde, Türkiye Cumhuriyeti’nin meşru Cumhurbaşkanı Celal Bayar ve meşru Başbakanı Adnan Menderes köpek şeklinde çiziliyordu.

Ardı ardına iftira manşetleri çekiyor, Hürriyet’in köşe yazarları, kendini savunmaktan mahrum “düşük”leri (Hürriyet’in Demokrat Parti kadrolarına münasip bulduğu sıfat buydu) milletin parasını zimmetlerine geçirmekle, Harp Okulu öğrencilerini kıyma makinelerinde kıymaya çevirmekle suçluyorlardı.

Hepsi yalardı: Ancak yalana “yalan” diyecek babayiğitlerin hepsi içerideydi. Köpeksiz köyde değneksiz geziyorlardı.

Aynı alışkanlık 12 Mart 1971 müdahalesi ve 28 Şubat süreci boyunca da sürdü.

Yarın da onlara bakalım inşallah…

25 Şubat 2017 tarihli nüshasına “Karargâh rahatsız” manşetini atan Hürriyet Gazetesi’nin öteden beri darbelerle içli-dışlı oluşunu, 27 Mayıs 1960 darbesi sürecinde attığı manşetlerden bazı örnekler vererek göstermeye çalıştık…

Bugün 12 Mart 1971 muhtırası sürecinde attığı manşetlere bakalım…

Patronaj farklı da olsa, 12 Mart sürecinde, Hürriyet’i çıkaranların alışkanlıklarının değişmediğini görüyoruz. Meselâ kaçırılan bir Amerikalı çavuşla ilgili olarak 16 Şubat 1971 tarihli sayısına, “Tabanca, molotofkokteyli, dinamit, banka soygunları... Nihayet Adam da Kaçırdılar” manşetini atıyor: “Meçhul eller tarafından süratle kargaşalığa sürüklenen Türkiye’deki olaylar zincirine dün yeni bir halka daha eklenmiştir” tanımlaması kullanarak, darbeye göz kırpılıyor.

Zaten 12 Mart (1980) müdahalesi öncesinde işlenen her cinayet “vatanı kurtarın!” çağrısı biçiminde verilmiş, müdahalenin kaçınılmaz olduğu savı orduya empoze edilirken, halk da askeri yönetime hazırlanıyor. Aşağıdaki haber bu tür örneklerden biridir:

“Bayramın kanlı bilançosu: 20 ölü… Sağ kalmak zorlaştı… Dün Malatya, bugün Sivas, yarın başka şehir... Kaç kişinin nerede nasıl can vereceğini bilemez olduk… Ölen ölene vuran vurana… Anarşi kol gezmiyor heyula olup karşımıza dikiliyor” (7 Eylül 1978 Hürriyet); 

“Halk endişeli: Çorum’da bu iş durmaz” (7 Temmuz 1980 – Hürriyet)…

Hürriyet açıkça “birileri gelip durdurmalı” demeye getiriyor. 

Ordu 12 Mart 1971 günü âdeta bu dâvete icabet edip hükümete, “Ya şöyle şöyle yaparsınız ya da biz gelir yapanız!” anlamında bir “muhtıra” veriyor: Hükümet çekiliyor. Kuvvet komutanları kafalarına göre “Beyin Kabinesi” dedikleri yamalı birhükümet (ve onu takip eden hükümetler) kuruyorlar, ama bir varlık gösteremiyor: Paramız pul, itibarımız hemzemin, ekonomimiz alabora, istikrar hayal oldu. En az otuz sene geri gittik. 

Gelelim 12 Eylül darbesine…

Darbe öncesinde tirajı en yüksek olan gazeteler, Hürriyet, Milliyet, Cumhuriyet ve Tercüman’dır. Bu gazetelerde yayınlanan haberlerde ve köşe yazılarında ülkenin bir kaosa sürüklendiği işleniyor, bu kaosun mevcut hükümetçe çözülemeyeceği belirtiliyor. Hürriyet’ten bazı başlıkları size aktaralım…

 “Terör eylem için pilot iller seçti” (9 Eylül 1980)…

TBMM’de Cumhurbaşkanı’nın 100’den fazla oylama yapılmasına karşın seçilememesi, “Meclis’te yine havanda su dövüldü”, “Meclis aday, vatandaş iş bekliyor” başlıklarıyla veriliyor, böylece Meclis’in itibarının düşürülmesi mi amaçlanıyor?

Hürriyet Gazetesi’nin 10 Eylül’den itibaren yayınlamaya başladığı “Lider” başlıklı, Sadun Tanju imzalı yazı dizisinde, “Liderlerin sinirleri çelik gibi olmalı. Lider kendisini izlemekten pişman olmayacağımız Mustafa Kemal gibi sabırlı, akılcı, insanı ve toplumu bilmeli. Lider iç tehlikeleri saptamasını bilmeli… Lider halkın bütününü zafere ulaştıran adamdır” denilerek “Kemalist” kadrolara göz kırpılıyor. Halk “Kemalist” diktatörlüğe hazırlanıyor.

12 Eylül 1980 askeri darbesi bu hava içinde gerçekleşiyor. Merkez medya, Hürriyet öncülüğünde hemen darbeyi “meşru” gösterme yarışına giriyor.

Hürriyet Gazetesi: “Terörün sonucu: Yönetim Milli Güvenlik Konseyi’nde - Atatürk yolunda devam” manşetleriyle darbeyi alkışlıyor.

Gazete, darbe yönetiminin kullandığı argümana uygun olarak, darbe haberine Atatürk posterini de ekliyor: “Ne sağ, ne de sol… Atatürk Türkiye’si doğrultusunda bir ülkenin haysiyetli kişileri olarak birlik içinde, dipdiri ve senin yolundayız… Şuna asla şüphen olmasın; senin emanetin Cumhuriyet, ilelebet payidar olacaktır… Hainler, gafiller, tüm iç ve dış düşmanlar hakkettiklerini bulacaktır… Müsterih ol Atam!” 

Bir “Atam, sen kalk da ben yatam” demesi eksik!

Hürriyet’e göre, “Ordunun yönetime gelmesi dışta olumlu karşılandı” (13 Eylül 1980)… “Observer: Teröristleri temizleyip yönetim sivillere devredilecek” (15 Eylül 1980).

“İstanbul Üniversitesi, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin ülkede bütünlüğü sağlamak amacıyla tüm yurtta yönetime el koymasını kutladı.” (15 Eylül 1980).

Geçmişinde darbe şakşakçılığı olan bir gazete (Hürriyet), tam da referandum sürecinde, “Karargâh rahatsız” manşeti atarsa, elbette haberin içeriğinden ziyade manşetin amacına bakılır ve eleştirilir. Kimse anonim aklımızla alay etmesin.

Bir sonraki yazımızda 28 Şubat sürecinde yaptıklarına bakalım…

12 Eylül (1980) darbesi sürecinde, Hürriyet, yalnız manşetleri ve haber başlıklarıyla darbeyi desteklemiyor, köşe yazarları da “sahibinin sesi”ni veriyorlar… 

Meselâ, dönemin başyazarı Oktay Ekşi, “Türkiye tam bir onarım yönetimi altına girmiş bulunmaktadır. Bu yönetim, özgürlükçü demokratik sisteme ve Atatürk ilkelerine bağlı olanları tatmin edecek bir tutum içindedir” (17 Eylül 1980) diyerek, darbe yönetimine destek çağrısı yapıyor.

Hürriyet’in, darbeyi meşru gösteren yaklaşımı, darbenin birinci yıldönümünde de sürüyor: “El ele, kol kola mutlu günlere gidiyoruz... Ve evet! Düzlüğe çıkıyoruz”.

Hürriyet darbecilerle “kuzu sarması” olurken, Yeni Asya Gazetesi (benim de yazdığım gazete) darbenin hemen ertesi günü süresiz kapatılıyor. Hakkımda soruşturma açılıyor. 

Bu hava içinde 82 Anayasası oylamasına gidiliyor.

Fakat hazırlanan anayasanın eleştirilmesi yasaktır. Temelli kapatılan Yeni Asya’nın yerine yayınlamaya başladığımız, ancak kapatmalardan baş alamadığımız Yeni Nesil, Hüryurt gibi gazetelerde, darbe anayasasına red oyunun rengi mavi olduğu için mavi renge övgüler düzen yazılar yazıyorum. Hürriyet başta olmak üzere merkez medyada yer alan gazeteler “evet” oyu isterken, biz “hayır”ı yedi kat muşambaya sarmak zorunda kalıyoruz.

Darbenin lideri Kenan Evren’e göre “Anayasa’ya Hayır” diyenler vatan hainleridir. Dış güçlerden talimat alıyorlar. Ülkede birlik-beraberlik istemiyorlar. Onlar “anarşist ve terörist”tirler. 

Evren meydan meydan gezip abuk-sabuk şeyler söylüyor, gazeteler ertesi günkü sayılarında tüm abuk-sabuk sözlerini derleyip toparlayarak veriyor.

Mesela Adana konuşmasında şöyle diyor: “Nush ile uslanmayanı etmeli tekdir/ Tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir. Gençler belki bilmez, bizde bu beyit çok yaygındır. Yani önce nasihat et, sonra ikaz et, en sonunda döversin. Biz önce işi nasihatle halletmeye çalışıyoruz”.

Oysa zaten dövüyorlar: İşkencehanelerde her gün birkaç kişi ölüyor.

Aynı günlerde sıkıyönetim komutanları da “Anayasa’ya Hayır” diyen “anarşist” ve “teröristlerin” yakalanacağını açıklıyorlar. 

Ülkeye tam bir “devlet terörü” hâkim oluyor. Bazı gazetelere göre ise “demokrasi gelişiyor”.

28 Şubat (1997) Post-Modern darbe sürecinde de merkez medyanın alışkanlığı değişmiyor. Hürriyet yine başı çekiyor. Meşru hükümetin devrilmesine çanak tutuyor.

Başbakan Erbakan’ın getirdiği “Havuz Sistemi”yle yem boruları kesilip avantadan mahrum kalan patronların gazeteleri iyice azıtıyor. 

Sincan’dan tanklar geçiyor. “Demokratik rejimin içinde tankların ne işi var?” diye sorması gereken Hürriyet: “Tank Sesleri” (5 Şubat 1997) manşetiyle çıkıyor. Âdeta el ovuşturuyor.

28 Şubat Post-Modern darbe süreci başlıyor. 

“Şeyh” dedikleri Ali Kalkancı, Müslüm Gündüz gibi isimler ekrana sürülüyor.

Bir de Fadime Şahin bulunuyor: Kanal kanal gezip iki gözü iki çeşme ağlıyor. “Şeyhlerin tecavüzü”ne uğradığını iddia ediyor. Enkirmanlar haber bültenlerinde enkiriyor: “Dincilerin içyüzüüü”!..

Hürriyet Gazetesi, evindepolis tarafından basılan Müslüm Gündüz’le Fadime Şahin’in yarı çıplak fotoğrafları eşliğinde afilli bir manşet çekiyor: “Böyle Basıldı” (29 Aralık 1996).

Her konuda başımıza “zehir hafiye” kesilen bu televizyonlar ve gazeteler, Fadime Şahin’in şimdi nerede olduğunu, ne yaptığını hiç merak etmiyor!

“Müslüm Gündüz’ün lideri olduğu Aczmendiler”in nasıl birden bire ortaya çıktığından, sonra nasıl yok olduklarından kimse söz etmiyor.

Bunların mizansen olduğu, millete “algı operasyonu” yapıldığı, bazı gazetelerin bu operasyona figüranlık yaptığı çok sonra ortaya çıkıyor… 

Alışkanlıklar maalesef bugün de sürüyor (bu süreçte atılan manşetlerin asılları özel arşivimizdedir). 

Tarih boyunca, dünyanın neresinde açlık olsa, sefalet olsa, adâletsizlik olsa, zulüm olsa, eşitsizlik olsa, “Bunlar hangi dinden, hangi inançtan” diye sormadan, açların, fakirlerin, mağdurların, mazlumların imdadına koşan tek devlet var: Osmanlı Devleti... Tek millet var: Türk Milleti…Bunun bir örneğini daha görelim…

1845’te, İrlanda’da müthiş bir kıtlık baş gösteriyor. Bir milyondan fazla insan açlıktan ölüyor, İrlanda bütün dünyadan yardım istiyor. Fakat dünya kulaklarını tıkamış, gözlerini kapatmıştır: Yardım çığlıklarını ne duyuyor, ne de görüyorlar... 

Sadece İngiltere Kraliçesi Victoria, aslında kendi topraklarına dahil olan İrlanda’ya iki bin sterlincik bir yardım vaadinde bulunuyor. 

Yardım talebi gelmemesine rağmen, Osmanlı Devleti bu felakete duyarsız kalmıyor. Bu tarihte atalarının tahtında oturan Sultan Abdülmecid Han’ın emriyle, 1847 yılında beş gemi hazırlanıyor. Gemilere gıda maddesi, ilaç ve tohum yükleniyor. 

Gerçi Osmanlı Devleti eski haşmetinde değildir. Neredeyse kendisi himmete muhtaçtır. Yine de Padişah, genlerindeki yardım dürtüsüyle, harekete geçiyor: Gıda, ilaç ve tohum dışında on bin sterlin de nakdi yardım taahhüdünde bulunuyor. 

Ne var ki, kendi insanlarına yalnızca iki bin sterlin vermeyi kararlaştıran İngiltere, bundan rahatsızlık duyuyor. İstanbul’daki Büyükelçisi vasıtasıyla, Padişah’ın teklifine karşı çıkıyor. Osmanlı bağışının bin sterline indirilmesi için baskı yapıyor. 

Bu baskı neticesinde Osmanlı’nın nakdi yardımı bin sterline indiriliyor. 

Gıda maddesi, ilâç ve çeşitli yardım malzemeleri yüklü beş Osmanlı gemisi, 1847 yılı ortalarında İrlanda’ya doğru yola çıkıyor. Fakat İngiltere, bu kez de, aç İrlanda’ya yardım götüren Osmanlı gemilerini Dublin Limanı’na sokmuyor. Bin türlü engel çıkarıyorlar (Hollanda’nın yaptığı engellemeye benziyor mu biraz?). 

Yardım malzemesi yüklüOsmanlı gemileri de mecburen yüklerini Drogheda Limanı’na boşaltıyorlar (1847). Sonuçta yardım yerine ulaşmıştır. 

Çok sevinen İrlanda asilzadeleri Padişah’a bir “Teşekkürnâme” gönderiyorlar. Özetle diyorlar ki: “Aşağıda imzası bulunan biz İrlanda asilzadeleri, beyefendileri ve sakinleri, Majesteleri (Osmanlı Padişahı) tarafından, acı çeken, kederli İrlanda halkına gösterilen cömert hayırseverliğe ve ilgiye en derin minnetlerimizi saygıyla takdim eder ve onlar adına Majesteleri tarafından İrlanda halkının ihtiyaçlarını karşılamak ve acısını dindirmek üzere cömertçe yapılan 1000 paundluk bağış için teşekkürlerimizi sunarız.” (Mektubun aslı Topkapı Sarayı Müzesi arşivindedir).

Drogheda Belediyesi, Osmanlı yardım malzemesini getiren gemilerin Drogheda Limanı’na yanaşmaları şerefine her yıl şenlikler yaparak Osmanlı’ya minnetlerini dile getiriyor.

Osmanlı yardımının etkisi büyük oluyor. O kadar ki, Drogheda kentinin arması ay yıldız olarak belirleniyor…

Dahası da var:İrlanda’nın ünlü futbol kulübü Drogheda United’ın formasında da ayyıldız kullanılıyor.

Ve yıl 1923… Yer Lozan…

Lozan görüşmelerini yapanlar arasında İrlanda delegeleri de var. Avrupalı delegeler sürekli aleyhimize oy kullanırken, sadece İrlandalılar bizden yana oy kullanıyorlar. Bu durum Türk delegasyonunda bulunan meşhur şairimiz Yahya Kemal’in dikkatini çekiyor. Fırsat bulur bulmaz da soruyor: 

“Avrupalı devletler sürekli aleyhimize oy verirken, siz her seferinde lehimize oy kullanıyorsunuz; bunu niçin yapıyorsunuz?”

Şöyle bir cevap alıyor: “Biz bir yandan açlık ve kıtlıktan kırılıp, bir yandan salgın hastalıklarla boğuşurken, Avrupalılardan hiçbir yardım ve destek görmedik. Bize sadece Osmanlılar yardım etti. Siz bize zor günlerimizde nasıl yardım ettinizse, biz de sizin zor günlerinizde öyle yardım etmek istiyoruz.”

Şimdilerde hepsini unuttular ya, unutsunlar. Biz onlara rağmen ayaktayız ve her daim dimdik ayakta kalacağız!

“Osmanlı Türkçesinde Arapça, Farsça kelimeler vardı, Dil İnkılâbıyla onları atarak dilimizi özgürleştirdik” diyenler, aslında bir şey demiş olmuyor, sadece havanda su dövüyorlar.

Çünkü asırlar boyu kendi hançeremizde değişe değişe yeni bir telâffuz biçimi kazanmış, renk ve vurgu açısından “bizden”leşmiş kelimeleri “Arapça kökenli” diye temizlemek, dili kısırlaştırır.

Kaldı ki, Arapça ve Farsça kökenli kelimeleri atanlar, Fransızca, İngilizce, Lâtince kelimelere hiç dokunmadılar. Dokunmak şöyle dursun, Türkçe’nin içine yerleştirmek için özel çaba bile gösterdiler.

Karşı oldukları asıl nesnenin kelimeler olmadığını böylece anladık. Belli ki onları kelimeler değil, Arapların, Farsların Müslümanlığı rahatsız etmiş. O dillere aşina olmanın bir şekilde Kur’an’la irtibat kurmak olduğunu fark etmişler ve kelimelere savaş açmışlar.

“Allahüekber” yerine “Tanrı uludur” buradan doğdu.

“Ezan anlaşılsın diye Türkçeleştirildi” diyenler doğru söylemiyor, aslında ezan anlaşılmasın diye Türkçeleştirildi. Çünkü zaten eski şekliyle anlaşılıyordu. Zikir ve ilân içeren bir “dâvet” (namaza dâvet) olduğunu bebeler bile biliyordu.

Şimdilerde uysun uymasın, olsun olmasın İngilizce, Fransızca kelimeleri kekelemek moda oldu. Türkçemizden geriye kalan birkaç bin kelime de bu dillerin işgaline uğradı.

Gökdelenlerden oluşan yeni mahallelerin (çoktan beri “mahalle” demiyor, “site” diyoruz) mimari ve konum şekli açısından yeterince bize “yabancı” olması bir tarafa, bir de yabancı isimler veriliyor. Bazen İstanbul’da mı yoksa Manhattan’da mı gezdiğimi kestiremiyorum…

Binalar Manhattan, insanlar bizden! 

Yabancı kelimelerin yazıldığı gibi okunmaması da işin cabası. Avrupa’nın kelimeleri bile kendisi gibi ikiyüzlü: “Mall” yazıp “mol” okuyorsun! “Mel” okusan da bir şey değişmez, çünkü “mal” aynı mal!

Hele bir de “performans” (performance)kelimesi var ki, yere-göğe sığmıyor. Kızcağız ekranda şarkı söylüyor “performans” oluyor; bisikletçi bisiklet sürüyor, “performans”; boksör dövüşüyor, “performans”; oyuncu rol yapıyor bu dahi “performans”! 

Bunların arasında hiç bir fark yok mu peki? “İcra” edenle “ifa” eden, “teganni” ile “verim”, “gösteri” ile “oyun” ya da “oynayan”la “dövüşen” arasında hiç fark olmaz mı? 

Bu arada onlarca kelime daha unutulup gidiyor. Bir alıp on veriyoruz: Tıpkı Avrupa ile “gelişen ticaret”imiz gibi…

Şu “performans”ın bir de “canlı” türü var ki, çıldırmamak elde değil!.. 

Televizyon sunucusu ciddi ciddi izah ediyor: “Canlı performans izlediniz”…

İnsanı durduk yerde meraklandırıyorlar: “Acaba cansız performans”ı ne zaman izleyeceğiz? Ölünün bisiklete filan binmesini yani…

Ayrıca “izlemek” neyin nesi? Arkasından “takip” etmek mi, seyretmek mi? 

Bazen program arasında arıyorlar: “Efendim sizi ailece izliyoruz!” 

İyi de be kardeşim, biz oturuyoruz, siz oturuyorsunuz; oturan oturanı nasıl izler? Seyrediyor olmayasınız?

Bu arada evlilik programlarıyla birlikte dilimize yapışan “kriter”e ne demeli? 

“Efendim, evlilik kriterlerimi açıklıyorum”…

Açıklıyor: “Meeşi olcek, evi olcek, tomofili olcek…” Başka türlü “eletirik alamıyom!”

İyi de senin bu açıkladığın “kriter” değil, “şart”… Bu arada “ölçü”, “kıstas”, “mizan”, “mısdak” ne olacak?

Gitti güzelim Türkçem! Artık eskiciyi “Eskidji”, saatçıyı “Saatchi” biçiminde yazıyorlar! 

Portekizce adı: Cristóvão Colombo; İtalyanca: Cristoforo Colombo; İspanyolca: Cristóbal Colón ve Lâtince: Christopher Columbus…

Biz Türkçe’de Kristof Kolomb olarak tanıyoruz. 

Ders kitaplarımıza göre, kendileri “Cenovalı (İtalya) büyük kâşif”tir ve “Amerika Kıtası’nı keşfetmiştir…”

Dünyanın en etkili isimlerini araştırdığı için bu işleri çok iyi bilen meşhur Yahudi yazar David M. Eichhorn ise bu tanıtım şekline “yalan” diyor. “Aslında ismi Colombus değildi. Genova’da doğmuş bir İtalyan da değildi. Asıl ismi Juan Colon olan ve Pantevedra yakınlarında doğmuş olan bir İspanyol Yahudisiydi.”

“Elinde harita, kafasında bilgi olmadan meçhul denizlerde macera arayışına çıktı”ğı görüşünü de yalanlıyor Eichhorn:

“Colombus, anlatıldığı gibi yalnızca cesaret ve önsezilerine güvenerek yola çıkmadı. Ona ‘Yeni Dünya’nın yolunu gösteren, bilgiler ve haritalar vardı, ama gizlemişti.”

İtalyan matematikçi, gökbilimci ve haritacı Paolo dal Pozzo Toscanelli’nin(1397–10 Mayıs 1482), kendisine mektuplar yazdığını ve yeni dünyanın varlığından bu mektuplarda söz ettiğini de saklamıştı.

Bu “yalan” geleneğini Batı dünyası da sürdürdü. Meşhur Müslüman âlimlerinden Biruni’nin Colombus’tan 500 sene kadar önce Amerika’yı teorik olarak keşfettiğini ve haritaladığını yüzyıllarca sakladılar. 

Bu gerçeği yeni yeni ifade ediyorlar. Mesela, İngiltere’de yayınlanan tarih dergisi History Today, 2014 yılı başlarında yayınladığı Amerika’nın keşfine ilişkin bir makalede, 15’inci yüzyılda, Kristof Kolomb tarafından keşfedildiği söylenen Amerika topraklarının çok daha önce İskandinav denizciler ve İslam âlimleri tarafından bilindiğini yazdı ve Biruni’den övgüyle bahsetti. 

Peki, asırlık yalanın hesabını kim verecek?

Bu bir yana, Amerika Kıtası’nı Colombus’un keşfettiği bile başlı başına büyük bir yalan olabilir. Bu konuda gün geçtikçe yeni belgeler ortaya çıkıyor ve her belge “Avrupa yalanı”nı biraz daha net olarak günyüzüne çıkıyor.

Kısacası, Amerika’yı Colombus’un keşfettiği yolundaki inanç, hâlâ ispata muhtaç. Ne var ki, “Cenovalı denizci”nin ya da Yahudi bilgin David M. Eichhorn’un iddiasıyla Pantevedralı Yahudi Juan Colon’unsu katılmamış bir “sömürücü-soyguncu”, hattâ “soykırımcı” olduğu çoktan ispat edilmiş durumda…

 Amerikalı ve Avrupalı yazarlarla film yapımcıları onu ne kadar “kahraman” ne kadar “insancıl” gösterirlerse göstersinler, Colombus ayak bastığı her yeri talân eden, yerli halkı katledip zenginliklerini çalan bir “barbar”dır.

Kızılderililer de onu böyle hatırlayıp böyle anlatıyorlar.

Düşünün ki, Colombus, Amerika Kıtası’na ayak bastığında kıtada 30 milyon Kızılderili yaşıyordu. 

İnsan ırkının en düşük artış oranı esas alındığında, günümüzde Kızılderili nüfusunun en az 200 milyon civarında olması gerekiyor. Oysa 2 milyonu zar-zor buluyor. 

O ve gözlerini altın hırsı bürümüş diğer Avrupalılar, öldüre öldüre bitirdiler!

Çünkü Avrupa insanı, kendinden başkasını “insan” olarakgörmeyen bir anlayışa sahiptir. Colombus da yerlileri insan olarak görmüyordu.  Yahudi kökenli Fransız yazar ve siyasetçi  Jacques Attali, “…adanın huzurlu yerlilerinden bazıları onları karşılamaya gelmişlerdi. Colombus onları insan olarak kabul etmiyordu” diyor.

Colombus, Avrupa’da “insan ticareti”ni başlatan “tüccar”dır!

Artık biliyoruz ki, Avrupa’nın yeni yerler keşfetme arzusu “bilimsel” bir merakın ürünü değil, sömürme ihtirasının ürünüdür. Zaten kendi kalkınma hikâyelerini iki ayak üzerine oturturlar:

1. Kömür madeninin Avrupa kıtasına akması;

2. Altın ve gümüş gibi kıymetli madenlerin çoğalmasıyla ipek ticaretinin artması.

İyi ama 15. yüzyılın stratejik değeri kömür madeni, zenginliğin simgesi sayılan altın-gümüş ve iyi para kazandıran ipek Avrupa’ya kendiliğinden mi akmaya başladı? Öyle durup dururken, “Hadi biz Avrupa’ya gidelim” diye karar verip yola mı çıktılar?

Şaka bir tarafa, Avrupa tarihi bu can alıcı soruyu suskun geçiştiriyor. Çünkü bu işin içinde hırsızlık, barbarlık, soykırım, köle ticareti başta olmak üzere, vahşetin envai çeşidi var. Esasen Avrupa “büyük keşifler”e ne din-iman, ne Hıristiyanlık, ne misyonerlik, ne de ilmi merakla çıkmadı… Aklındaki tek şey vardı: Para!..

Bulduğu yeni deniz yoluna “Ümit Burnu” demesinin sebebi de budur…

Cristofus Colombus’un yolculuğu, tek umutlarıydı. Zira Osmanlı’nın Akdeniz ve Karadeniz hâkimiyeti ile meşhur İpek yolunu kendi kontrolü altına alması, tüm umutlarını tüketmiş, kalakalmışlardı.

Osmanlı zenginleşirken, Avrupa fakirleşiyordu. Osmanlı’yı da yıkamadıkları için yeni yollar, değişik çareler bulmalıydılar. Tam o sırada ortaya çıkan Colombus’a dört elle sarıldılar ve umutlarının odağı yaptılar. Doğrusu Colombus da umutlarını boşa çıkarmadı. Altın, gümüş, ipek, kömür, ne bulduysa çaldı. Keşfettiği yerleri iliğine kadar sömürüp Avrupa’ya taşıdı. Çalacak bir şey kalmayınca da insanları çalmaya, onları köleleştirmeye başladı. 

Efendilerine yazdığı bir mektupta, yerlilerden şöyle bahsediyor: “Son derece sade, dürüst ve aşırı düzeyde eli açık insanlar. Herhangi birinden, sahip olduğu herhangi bir şey istenince, hemen veriyorlar. Başkalarına olan sevgileri, kendi özlerine olandan çok daha fazla…’’ Mektubunda bu övgüleri sıralayan Colombus, günlüğündeki notlarında ise baklayı ağzından çıkarıyor: “Bunlardan çok iyi hizmetkâr olur. Sadece elli adamla bütün bu yerlilerin hepsine kolayca boyun eğdirebiliriz ve her istediğimizi yaptırabiliriz.’’

Gerçekten de yerliler, yeni gelenleri bir süre dost olarak gördüler. Her şeylerini paylaştılar. Ama “Beyaz Adam”lara yetmedi. O zaman direnmeye başladılar…

Bu olayı, 1502’de Amerika’ya Hıristiyanlığı yaymak için giden Rahip Bartolome de Las Casas, kitabında şöyle anlatıyor:

“…yararlanmak veya kötüye kullanmak amacıyla yerlilerin karılarını, çocuklarını alarak, emek ve alın teriyle kazandıkları besinlerini yiyerek işe koyuldular. Cüretkârlıkları ve küstahlıkları öyle arttı ki, Hıristiyan bir yüzbaşı, bütün adanın yöneticisi sayılan, en büyük hükümdarın öz karısının ırzına geçti. İşte o zaman, yerliler Hıristiyanları topraklarından kovmak için yollar aramaya başladılar. Silahlandılar. Çok zayıf, az saldırgan, dayanıksız ve savunmasızdırlar (İşte bu yüzden savaşları bugünkü değnek oyunları ya da çocuk oyunları gibiydi). Atlarını, kılıçlarını ve mızraklarını alan Hıristiyanlar, yerli Amerikalıların daha önce hiç görmediği eylemlere başladılar…

Katliam ve kan dökme! Köylere giriyor, çoluk çocuk, yaşlı, hamile veya loğusa demeden, ağıllarına sığınmış kuzulara saldırır gibi, karınlarını deşiyor, parçalara ayırıyorlardı. Kimin tek bıçak darbesiyle bir insanı ortadan ayıracağı veya tek mızrak atışıyla başını keseceği ya da bağırsaklarını ortaya dökeceği üzerine bahse giriyorlardı. Anne sütü emen bebekleri zorla alıyor, ayaklarından tutup başlarını kayalara çarpıyorlardı. Bazıları ise onları yüksekten ırmaklara atıyor, bir yandan da gülerek şakalaşıyorlardı…”

Ders kitaplarımızda “Büyük kâşif” olarak bize tanıtılan Kristof Kolomb’un cinayetleri bitmedi…

1402’de Amerika’yı Hıristiyanlaştırmaya giden meşhur misyoner “Bartolome de Las Casas”ın kitabından okumaya yarın da devam edelim. 

1402’de Amerika’yı Hıristiyanlaştırmaya giden meşhur misyoner Bartolome de Las Casas’ın kitabından Kristof Kolomb’un Kızılderililere uyguladığı soykırımı okumaya devam edelim:

“Çocuklarla annelerini ve önlerine çıkan herkesi kılıçtan geçiriyorlardı. İsa peygamberimizi ve 12 havariyi kutsamak ve saygılarını iletmek için uzun darağaçları kuruyorlardı. Ayakları yere neredeyse değecek şekilde, 13 kişilik gruplar halinde onları bağlıyor, ateşe veriyor ve diri diri yakıyorlardı. 

Bazıları ise, bütün vücutlarına kuru saman yapıştırıyor ve bu şekilde ateşe veriyorlardı. Diğerlerinin ve hayatta bırakmak istedikleri herkesin ellerini kesiyorlardı. Elleri sarkar durumda, onlara: ‘Gidin, mektupları götürün’ diyorlardı. Bu, ormana kaçanlara haber götürmek demekti. 

Beyleri ve soyluları öldürme şekilleri de aynıydı. Önce direkler üzerine tahta çubuklardan bir ızgara yapıyorlardı. Sonra, onları ızgaraya bağlıyor, altlarına da hafif bir ateş yakıyorlardı. Yerliler bu korkunç işkenceler altında, çığlıklar atarak can veriyorlardı. Bir keresinde dört veya beş önemli beyin ızgaralar üstünde yandığını gördüm (sanırım başkalarının da yandığı iki üç çift ızgara daha vardı). Yüksek çığlıklar attıkları için, subayın içi sızlamış veya uykusu bölünmüş olmalı ki, boğulmalarını emretti. 

Onları yakan cellâttan da kötü polis memuru (ismini biliyorum, hatta Sevilla’da ailesiyle tanışmıştım), boğmak istemedi. Önce, gürültü yapmasınlar diye kendi elleriyle ağızlarına odun parçacıkları tıktı. Daha sonra istediği gibi yavaş yavaş kızarsınlar diye ateşi körükledi.

Yukarıda anlattığım her şeyi ve sayısız daha birçok olayı gözlerimle gördüm. Kaçabilenlerin hepsi ya ormanlara sığınıyor ya da dağlara tırmanıyorlardı. Amaçları böyle insanlıktan uzak kişilerden, bu kadar merhametsiz ve yırtıcı hayvanlardan, insan soyunun en büyük düşmanları ve yıkıcılarından kaçabilmekti. Bunun üzerine Hıristiyanlar, özellikle kötü tazı ve köpekler yetiştirdiler. Bu hayvanlar bir yerliyi görür görmez, kaşla göz arasında paramparça ediyorlardı. Saldırarak, bir domuzdan daha çabuk yiyorlardı. Bu köpekler büyük zararlar verdiler, korkunç kasaplıklar yaptılar. 

Çok ender olarak, yerliler birkaç Hıristiyan öldürdüğü için, Hıristiyanlar kendi aralarında bir karar aldılar. Öldürülen her bir Hıristiyan için yüz yerli öldürmeye karar verdiler.”

“Medeni”leşmek kolay değildi!..

Onun arkasından Kızılderilileri bir de “demokratik”leştireceklerdi ki, garibanların daha çekecek çok çileleri vardı…

Yöntem hâlâ aynı değil mi? Öldürerek “medenileştirmek”,  tepelerine bomba yağdırarak “demokratikleştirmek”!..

Amerika Irak’ı böyle demokratikleştirmedi mi?..

Hürriyeti güdümlü füzelerle getirmedi mi?..

Hiroşima ve Nagazaki’ye atom bombası eşliğinde teknoloji götürmedi mi?..

Ne de olsa Kristof Kolomb’un çocuklarıdır!

Katliamlar serisi Kristof Kolomb zamanında Haiti’den başlayıp keşfedilen her yerde uygulandı Kolomb ayak bastığında üç yüz bin civarında olduğu tahmin edilen Haiti Adası’nda bugün yerli soyundan gelen tek kişi bulmak imkânsızdır…

Bugün Haiti’de Afrika’dan getirilen kölelerle İspanyol efendilerin çocukları yaşıyor. Kese kese bitirdiler.

O kadar ki, yerliler Hıristiyan misyonerleri “Sizin cennetinizi istemiyoruz!” diye reddetmeye başladılar.

Bu cümleyi ilk telâffuz eden, istenen miktarda altın bulamadıkları için katliama tabi tutulan halkını korumaya çalışmak suçundan yakılarak yakılmasına karar verilen Küba’lı liderlerinden Hatuey’di. Ölmeden önce kendisine Hrıstiyan olmasını teklif edip bu durumda cennete gideceğini söyleyen rahibin yüzüne haykırmıştı:

“Sizin cennetinizi istemiyorum!”

İspanyollarla başlayan soykırım Portekizliler, Hollandalılar, İngilizler, Fransızlar, Belçikalılar, Almanlar, İtalyanlar tarafından devam ettirildi.

Şimdi bize “insanlık dersi” vermeye kalkışan Avrupa, işte bu sayede zenginleşti. 

Son sömürü alanları Afganistan, Irak, Suriye, Filistin…

Bu sebeple Türkiye güçlü olmak zorundadır!

“Osmanlı’da içki” meselesi yıllardır tartışılır...

Dindar kesim “İmalâtı da, satılması da, içilmesi de zinhar yasaktı” derken, laik kesim “Padişahlar bile içerdi” diye tutturur...

Aslına bakarsanız, iki taraf da abartıyor...

Bu konuda bazı bilinmeyenleri yazmanın vakti geldi sanırım...

Öncelikle şunu bilmek lâzım ki, Osmanlı Devleti’nde, Müslümanların içki içmesi, üretmesi ve ticaretini yapması yasaktı. 

Ancak Osmanlı toplumu,sadece Müslümanlardan oluşmazdı. İçinde Rum, Ermeni, Musevi gibi Müslüman olmayan topluluklar da yer alırdı... Tabiatıyla bunlar içkiyi “haram” saymıyordu. 

Kaldı ki, gayrimüslim azınlıklar “özel hukuk”a tabi idiler. Bu sebeple Osmanlı Devleti, kendi inançları ve arzuları istikametinde özgür hareket edemiyordu.Hele de “içki yasağı” söz konusu olduğunda yabancı(en çok İngiliz) elçilikler ayaklanıyor, dünyanın en ciddi meselesi bu imiş gibi, Saray’a ültimatomlar veriliyordu (Günümüzde bu görevi çoktan beri bizim “laik kesim” yapıyor).

Sonuçta, Osmanlı yönetimi, Avrupa’nın iç işlerine karıştığı son zamanlarında içki üretimine, taşınmasına ve belirlenen yerlerde satılmasına, belli şartlar çerçevesinde gayrimüslimlere (Müslüman olmayanlara) izin verdi. 

Buna rağmen zaman zaman tümüyle yasaklandığı da olmuştur. Meselâ, Sultan III. Selim, 1800 yılı başlarında yayınladığı bir Hatt-ı Hümayun’da meyhanelerin kapatılmasını istemiştir.

Bu fermanında, Sultan III. Selim, “Ehl-i İslâmın içkiden külliyen men edilmesi”ni bir kez daha hatırlatıyordu:

“Eğer Müslüman’dan bir kimesne sarhoş görülürse, içkiyi kangı kâfirden aldı ise katlolunsun!” 

Ancak bu emri uygulamaya koymak hiç kolay değildi.

Bu konuda üst üste yapılan toplantılarda her kafadan bir ses çıkıyor, ekonomik gerekliliklerden tutun, dini hassasiyetlere kadar bir sürü “gerekçe” çarpışıyordu...

Tartışmaların gereğinden fazla uzaması, en sonunda Padişah’ı çileden çıkardı:

“Kıyl-ü kal (gereksiz ayrıntı) ve söze ba’is olmak küşküllüğü kendinize ‘ad etmişsiniz. İslambol›da iki-üç meyhane kapatup bir iki avretin (fahişeleri kastediyor) hakkından gelmesi için yirmi gün kadar meşveret edip bir nizam veremiyorsun sübhanellah” diye Sadrazam’ı azarladı.

Sekbanbaşı, Sultan III. Selim’e şöyle bir öneri getirdi:

“Meyhanelerin hepsi kapatılsın, fakat reayanın (gayrimüslim teb’a) bekârları için şehrin kenar yerlerinde iki üç tane meyhane açık bırakılsın. Müslümanların girmemesi için de kapılarına güvenlik görevlileri konulsin.”

Sekbanbaşı’nın önerisi Şeyhülislam’ın şiddetli itirazıyla karşılaştığı için kabul görmedi.

Böylece Müslüman ve gayr-ı Müslimlerin alenen içki içmeleri, satmaları ve meyhane açmaları yasaklandı. 

Bu karardan tabiatıyla yabancı elçiliklerde çalışanlar da etkilenmişti. Elçilik temsilcileri birkaç kez Sadarete (başbakanlık) müracaat ederek, içki yasağının kendilerini kapsamamasını talep ettiler, ama bu konudaki ısrarlı talepleri dikkate alınmadı. Sadece bir defaya mahsus olmak üzere İngiltere elçisinin on varil, Felemenk elçisinin iki şişe şarap almalarına izin verildi. 

Baskıların artması üzerine yasağı yumuşatmak zorunda kalan Sultan III. Selim, elçilik mensuplarının “kifayet miktarı” (yeteri kadar) içki satın almalarına izin verdi.

Aslında Sultan III. Ahmed’inpadişahlığı (1703-1730) döneminde da benzer tartışmalar yaşanmıştı. 

O tarihlerde ikisi sur dışında, biri Galata’da olmak üzere İstanbul’da yaşayan azınlıklar için sadece üç meyhane vardı. Yazık ki, 18. Yüzyıl sonlarına doğru bu sayı artacaktı.

Cumhurbaşkanımıza suikast öneren Batı’nınçıldırdığını filan söylüyorlar ya, katılmıyorum: Çünkü “suikast”, “cinayet” ve her türlü “katliam”, Batı’nın siyaset aracıdır!

Daha yumuşak ve diplomatik yöntemlerle hedefe ulaşamayacağını gördüğünde, hiç tereddütsüz bunları devreye sokar ve en acımasız, en ilkesiz, en hunhar katliamlara imza atar.

Kızılderilileri, zencileri, hatta Cezayirlileri böyle yok ettiler…

Afrikalıları böyle tükettiler…

İnsanları böyle böyle köleleştirip yüzyıllarca sömürdüler.

II. Dünya Savaşı sonlarında, askerden arındırılmış olduğunu bile bile Dresten’i sürekli bombalayarak yüz bine yakın sivili katletmeleri hâlâ hafızalardadır…

Bu olayın hemen sonrasında Hiroşima ve Nagazaki’ye attıkları atom bombalarıyla sadece insanları değil hayvanları ve bitkileri de nasıl katlettikleri hafızalardadır…

Nihayet Cezayir’de, Ruanda’da, Vietnam’da, Küba’da, Afganistan’da, Filistin’de, Irak’ta, Mısır’da, Libya’da yaptıklarının yanı sıra bugün Suriye’de yaptıkları da ortadadır. 

Kısacası, Avrupa ve Amerika tarihi, bir “katliamlar tarihi”dir. Bu yüzden, “Erdoğan’ı öldürerek durdurma” önerisine hiç şaşırmadım, sadece tiksindim.

Türkiye’yi belli bir noktada tutmak için, Birinci Dünya Savaşı öncesinden başlayarak tezgâhladıkları oyunların gitgide etkisizleşmesi karşısında, Batı’nın yapabileceği başka bir şey kalmadı.

Terörden kitlesel göçe, APO’dan FETÖ’ye, Gezi’den darbeye kadar her şeyi denediler, ancak Tayyip Erdoğan’ı durduramadılar, Türkiye’ye pes ettiremediler. 

Baktılar ki, bütün çelmelemelere rağmen Türkiye kalkınıyor, gelişiyor, Milli/Manevi gücü de yeniden diriliyor, 15 Temmuz ihanetini plânladılar… 

Fakat millet, son 15 yılda kazandığı özgüvenle öyle bir şahlanma şahlandı ki, kumpasları yerle bir ederek vatanını kurtardı. Bu hiç beklenmedik olay karşısında, Avrupa apışıp kaldı…

Darbeye bir türlü “darbe” diyemediler: “Tiyatro”-miyatro diye kekelediler.

Derken, Erdoğan, darbe anayasasında köklü değişiklikler yaptırıp halkoyuna sundu. “Hayır” denmesi için kampanyalar yaptılar. Gazetelerine Türkçe manşetler attılar. İtleriyle, atlarıyla saldırdılar…

Buna rağmen halkoylamasından “Evet” çıktı. Öyle tepetakla oldular ki, maskeleri atıp, diplomatik nezaketi dahi bir yana bırakarak, doğrudan niyetlerini açık ettiler: “Tayyip Erdoğan’ı öldürelim!” 

Yani işi, âdice cinayet tasarlamaya kadar vardırdılar… 

Fransız Siyaset Bilimci Philippe Moreau Defarges, BMF televizyonunda şöyle diyor: “Bu politik krizden çıkmanın tek bir yolu var, o da Erdoğan’ı öldürmek!”

Bu konuda son derece deneyimli sayılırlar: Zira Sultan Abdülzaziz’i öldürerek, Sultan II. Abdülhamid’i indirerek durdurmuşlardı. Erdoğan’ı indiremediklerine göre, bildikleri tek yol kaldı: Öldürmek!

Pek kimse farkında değil, ama öteki gelişmelerin yanı sıra, Batı’yı bu noktaya getiren son derece önemli bir olay var: Halkoylamasından hemen sonra, Sayın Erdoğan’ın Fatih Sultan Mehmed’le Yavuz Sultan Selim türbelerini ziyaret etmesi…

Kanaatimce Batı’ya itidalini kaybettiren bu simgesel ziyaretlerdir. Çünkü bu türbeler sıradan padişah türbeleri değildir. Fatih, Doğu Roma’yı fethederek Hıristiyanlığın kalbine girmiş, Yavuz ise “Halife” olarak İslâm dünyasını birleştirmiştir: İkisi birden, Doğu ve Batı hâkimiyetini temsil eder. 

Kısacası, bu türbe ziyaretiyle birlikte Batı’nın beynine kocaman bir “Acaba” saplanmış bulunuyor: “Acaba Türkler yeniden?..”

Gerisini siz tamamlayın…


.