16 Aralık 2005 Cuma   Değişmeyen gündem: İslamda Reform       Son iki asırdır, Batı’nın teşviki ile İslam ülkelerinde her zaman “Dinde reform” konusu gündeme getirilir. Her platformda, “Dinde yenilik, dini çağa uydurma” konuları işlenir. Hakim güçler, Hristiyanlıkta reform yaparak, kendi arzularına göre bir din ortaya çıkarttıkları gibi, İslamiyette de reform yaptırarak, sınırlarını kendilerinin çizdiği bir İslam ortaya çıkarmak yani İslamiyeti protestanlaştırmak istemektedirler.  Bu arzu çeşitli vesilelerle, organizasyonlarla sık sık önümüze getirilmektedir. Geçen hafta Suudi Arabistan’ın Mekke kentinde yapılan, İKÖ’nün 3. Olağanüstü Zirvesi’nin, “Reformlar” ve “Aydınlanmış İslâm” gündemi ile toplanması; mütedeyyin, muhafazakâr Müslümanları endişeye sevk etmiştir.  İslam Konferansı Örgütü’nün son iki yıldır yapılan hemen tüm toplantılarının ana gündemini “reform” konusu oluşturdu, reform ve “Ilımlı İslam” konusunda birçok İslam ülkesi ciddi öneri paketleri hazırladı. Sayın Başbakanımızın da ifade ettiği gibi, İslam İslamdır; İslamın “Ilımlısı” “Radikali” olmaz. Batı’nın ılımlıdan maksadı, içi boşaltılmış bir İslam. Buna rağmen, 1966’da kurulduğu günden bu yana çoğunlukla atıl duran İslam Konferansı Örgütü’nün reforma kilitlenip “ılımlı İslam”ı gündeminin önemli konuları arasına alması, zirvenin “Ilımlı İslam Zirvesi” olarak adlandırılması “Dinde Reform” endişelerini artırmaktadır. İKÖ’nün hazırlamış olduğu reform paketlerinin bu konularla yağunlaşması, haliyle İslam’ın yeniden yorumlanması tartışmalarının bir kez daha gündeme getirileceği endişesini doğuruyor. Şayet bu endişeler doğrulanırsa, İslâm dünyasının geri kalmışlığı İslam’ın temel kaynaklarına yüklenecek, bu bağlamda birtakım operasyonlar düzenlenecek ve İslam dünyası, başkalarının kendi kalıplarıyla biçtiği bir elbiseyi giymeye zorlanacak. Bu endişelerle zirvenin nihai kararları beklendi. Nihayet, İKÖ zirvesinde alınan kararlar “Mekke Bildirisi” adı altında yayınlandı. Bildiride yer alan, “Ilımlı İslam esas alınacak, İslam’ın esasında bir hoşgörü dini olduğu vurgulanacak, bütün İslam mezhepleri birbiri ile dost olacak, kadınların da katıldığı bir fıkıh konseyi kurulacak, kadın haklarının iyileştirilmesi için birimler oluşturulacak, kültür alanında karşılıklı tercümeler teşvik edilecek, İKÖ medeniyetlerarası diyaloğa aktif katılacak” (Y.Şafak, 8.12.2005) gibi maddeler yukarıdaki endişeleri daha da artırdı. Alınan bu kararlar, 14 asırdır tatbik edilen İslamdan, öz değerlerimizden kaçışı, yeni açılımları, yabancıları taklide yönelmeyi işaret etmektedir. Böyle bir yaklaşım İslama bir şey kazandırmaz, aksine çok şey kaybettirir.  İslam çağa uymuyor diye reform yapmak isteyenler, bilerek veya bilmeyerek İslamın yıkılmasına yardım etmiş olurlar. Çünkü İslamiyet her çağa uygundur, reforma ihtiyacı yoktur. Bunu sadece biz söylemiyoruz. Bir zamanlar komünizmin fikir babası meşhur fikir adamı Roger Garaudy”Niçin İslâmı seçtiniz?” Sorusuna “İslâmı seçmekle çağı seçtim” şeklinde cevap verdikten sonra şöyle devam ediyor: “İslam, çağları arkasında sürükleyen bir dindir. Diğer dinler ise, çağların arkasında sürüklendi. İslam dışındaki bütün dinler zamana uyduruldu. Reforma tabi tutuldu. Mukaddes kitablar zamana göre tahrif edildi. Kur’ân-ı kerim ise, indirildiği günden beri hep zamana hükmetti. O, zamanı değil, zaman onu izledi. Zaman yaşlandıkça o gençleşti. Bu, çağlar üstü bir olaydır...”   29 Temmuz 2000 Cumartesi

  Reform ve İslamiyet      

İslam âleminde “Dinde reform” düşüncesi 18. asırda gündeme getirildi. Hıristiyan ülkeler özellikle İngiltere, asırlardır yaptıkları mücadelede kaba kuvvetle “Haçlı Seferleriyle” bir yere varamayacaklarını anlayınca, reform fitnesini soktular Müslümanlar arasına.
Elde ettikleri veya el altından destek verdikleri; Kursavi, Ş.Mercani, Musa Carullah, Abduh, Reşid Rıza, Efgani, Hasan el Benna, S.Kutup, Mevdudi, Hamidullah gibi kimselerle reformu, yenilikleri devamlı gündeme getirdiler. (Herkes tarafından bilindiği için bunların günümüzdeki uzantılarını yazmaya lüzum görmedim.) Şunu tespit etmişlerdi: “İslamda birliği sağlayan; âlimler, mezhepler ve bunların yazdıkları temel fıkıh kitaplarıdır. Bunlar devre dışı bırakılmadıkça netice almak mümkün!” 
Son zamanlarda yine aynı maksatla gündeme getirilen, “Dinde yenileme, hurafelerden temizleme” yaygarası ile yapılmak istenen dinde reform hareketidir. Tepki görmesin diye bu kılıfta sunuluyor. “Reform” nedir, ne değildir? Buna bir bakalım: Reform, ıslah etmek, bozulmuş bir şeyi düzelterek, eskiyi doğru haline getirmek demektir. Hıristiyanlık bozulduğu için reform yapıldı. Müslümanlık bozulmadığı için böyle bir hareket dini bozmak olur. İslamiyet her çağa uygundur, reforma ihtiyacı yoktur. 
Şunun bunun adına, menfaat adına konuşmayan herkes bunun öyle olduğunu bilmektedir. Bir zamanlar komünizmin fikir babası meşhur fikir adamı Roger Garaudy “Niçin İslamı seçtiniz? Sorusuna: “İslamı seçmekle çağı seçtim” şeklinde cevap verdikten sonra şöyle devam ediyor: “İslam, çağları arkasında sürükleyen bir dindir. Diğer dinler ise, çağların arkasında sürüklendi. İslam dışındaki bütün dinler zamana uyduruldu. Reforma tabi tutuldu. Mukaddes kitaplar zamana göre tahrif edildi. Kur’an-ı kerim ise, indirildiği günden beri hep zamana hükmetti. O, zamanı değil, zaman onu izledi. Zaman yaşlandıkça o gençleşti. Bu, çağlar üstü bir olaydır.”
İslam çağa uymuyor diye reform yapmak isteyenler, bilerek veya bilmeyerek İslamın yıkılmasına yardım etmektedirler. Reform yapmak isteyenlerin ortak özelliği, dinimizin temel fıkıh kitaplarını kabul etmemek, doğrudan Kur’an-ı kerimden hüküm çıkarılmasını savunmaktır. 
Halbuki, İslamiyetin bozulmadan bugüne gelmesini sağlayan bu temel fıkıh kitaplarımız, Resûlullahın sözlerini ve Eshab-ı kiramdan gelen haberleri bildirmektedirler. Hepsi, en yetkili, yüksek âlimler tarafından yazılmışlardır. Bütün İslam âlimlerince sözbirliği ile beğenilmiştir. Asırlar boyunca, hiçbirinde hiçbir değişiklik olmamıştır. Fıkıh kitapları her çağın ihtiyacını karşılayacak kapasitede olduğu için değişikliğe lüzum yoktur. Değişiklik yapmak istiyenlerin esas maksadı fıkhı tamamen ortadan kaldırmaktır.
Bu temel fıkıh kitaplarını her asrın modasına, gidişine göre değiştirmeye kalkışmak, her zaman için yeni bir din yapmak demek olur. Bu islam dininin hakikatine inanmamak manasına gelir.
Maksat, İslamiyeti hurafelerden temizlemek ise, Ehl-i sünnet âlimlerinin temel kitaplarında hiçbir hurâfe yoktur. Din cahilleri arasında hurâfeler bulunur. Bunları temizlemek reform ile değil, “Ehl-i sünnet” kitaplarını yaymak, gençlere bunları öğretmekle olur. 
Dinde reformcular, İslamiyetin Allah tarafından, Peygamber vasıtasıyla bildirilmiş bir din olduğuna inanmadıkları halde, milleti, koyun sürüsü gibi kendilerine bağlamak için, dine yer veriyorlar. Onlar inandıracak, fakat kendileri inanmayacaklar. Dini her gün yeni bir kalıba sokabilecekler. Dini kendi gayelerine alet edecekler. Bunlar dine değil din bunlara tâbi olacak. Böyle bir inanca din denilemeyeceğini aklı başında olan herkes bilir!.. 
Not: Dinde reform hakkında daha geniş bilgi sahibi olmak isteyenler, “Faideli Bilgiler” ve “İngiliz Casusunun İtirafları” kitaplarına başvurabilirler. (Hakikat Kitabevi- 0212 523 45 56)
 

20 Ekim 2000 Cuma

  Sadece bankalar mı boşaltılır?      

Son aylarda gazetelerin, televizyonların hiç gündeminden düşmediği konu; bankaların içlerinin boşaltılması, bu yolla yapılan vurgunlar... Biliyorum, hemen diyeceksiniz ki, bu konuları yazan birçok kimse var, sen niçin bu konulara giriyorsun, başka konu mu kalmadı? Haklısınız merak etmeyin bankalardan bahsetmeyeceğim; “İçini boşaltma” tabiri bana başka bir konuyu hatırlattı, ondan bahsedeceğim. Bu konu, Batı’nın “İslamın içini boşaltma” projesi kendi ifadeleriyle, “Light İslam”...
İsterseniz tarih boyunca oynanan bu tür oyunların daha iyi anlaşılması için konuyu biraz geriden, işin başından ele alalım: İslamiyet ortaya çıkınca, Peygamber niçin kendilerinden değil de başka bir kavimden çıktı diye ilk karşı gelen, yok etmek isteyen Yahudiler oldu. Önce bunu güç kullanarak yapmak istediler, buna muvaffak olamayınca, Peygamber efendimizin vefatından sonra, Müslümanlar arasındaki iman birliğini bozmak istediler. Abdullah ibni Sebe isminde Yemenli bir Yahudi vasıtasıyla Müslümanlar arasında ilk fitneyi soktular. 
Bu fitne, Hazret-i Osman’ın şehid edilmesine, Cemel ve Sıffin vak’alarının meydana gelmesine sebeb oldu. Bununla da kalmayıp, halifelik tartışmalarını körükleyerek Eshab-ı kirama dil uzatan kimselerin çıkmasını temin ettiler. 
Müslümanları birbirine düşürmek isteyen fitneciler, Dört Büyük Halife’den sonra da durmadılar. Her devirde içerde dışarıda Müslümanları parçalamak için kendi fikirlerini uygulayacak adamlar yetiştirdiler. Çeşitli akımların, yolların çıkmasını sağladılar.
Bu akımların yedinci asırda temsilcisi, İbn-i Teymiye ile talebesi İbn-i Kayyım’dır. Bu cereyan on ikinci hicri asırda, Muhammed bin Abdülvehhab’ın kurduğu Vehhabilik ile devam ettirildi. Daha sonra Cemaleddin Efgani, Muhammed Abduh, Musa Carullah, Seyid Kutub gibi kimselerle bu bozuk yolu devam ettirdiler. 
Tarihî islam düşmanlığında sadece fitne sokmakla yetinmedikleri zamanlar da oldu. İslamiyeti yok etmek için kendilerini kuvvetli hissettikleri devirlerde güç kullanmaktan da geri kalmadılar. Fakat asırlarca yaptıkları acı tecrübelerle bu yolla da başarı sağlayamayacaklarını görünce taktik değiştirip, 18. yüzyılın başından itibaren içeriden yıkma faaliyetlerine tekrar ağırlık verdiler. Bu faaliyetlerin başını da İngilizler çekiyordu. 
İngilizler iki asırlık, planlı programlı çalışma sonunda muvaffak oldular; İslamın tek temsilcisi olan Osmanlı Devletini yıktılar. Fakat nihai hedef Osmanlı olmadığı, “İslamiyet” olduğu için, bununla yetinmeyip çalışmalarına ara vermeden yeni stratejilerle yine düşmanlığa devam ettiler. 
Önce Osmanlıdan kopardıkları İslam ülkelerine el attılar. Asırlardır İslamın kalesi durumunda olan İslam alimlerine karalama kampanyası başlattılar. Alimler, mezhepler, fıkıh kitapları ortadan kalkınca en azından önem veren azalınca, halk doğrudan Hadis-i şeriflerden, Kur’an-ı kerimden dini öğrenmeye kalktı. Elde ettikleri, satın aldıkları adamlarına istedikleri manaları verdirerek de Müslümanları parça parça ettiler. Bununla da kalmadılar, birbirlerine düşürdüler. Müslüman ülkeler Batı’nın bir sömürgesi haline geldi. Yerli halk, kendi memleketinde yabancı muamelesi görmeye başladı. 
Gidenler, orada yaşayanlar bilir; mesela, Suudi Arabistan’da, İngiliz ve Amerikalılar birinci sınıf insan muamelesi görür. Girişlerde bunlara öncelik tanınır. Sonra yerli halk gelir, bundan sonra da diğer Müslümanlar gelmektedir. 
Müslümanların bütün bu perişanlıkları rahatlatmadı bunları. Esas hedef tamamen yok etmek olduğu için, şimdi de “Light İslam” projesini yürürlüğe koydular... Yarın da, bu proje ile ne yapmak istiyorlar, bunun üzerinde durmak istiyorum.
 

21 Ekim 2000 Cumartesi

  Kendilerine benzetmek istiyorlar!    

 

Dün, Yahudi-Hıristiyan işbirliği ile İslamiyet tamamen yok edilemeyince, yeni stratejiler üretilmesi ihtiyacını duyduklarından bahsetmiştim. İşte bu maksatla, “Light İslam” ismini verdikleri yeni bir proje geliştirdiler. “Light İslam”, hafif, yumuşak İslam, manasına gelmektedir. Fakat gerçek manası, “İslamın içinin boşaltılması”dır. Buna en kısa ifadeyle, “Kendilerine benzetme” projesi diyebiliriz. 
Geçenlerde Hıristiyanlıkla ilgili bir bilgi lazım oldu, kaç tane Hıristiyana sordumsa bilen olmadı. Bugün, Batı’da Hıristiyanların tamamına yakını, sorulduğunda, sadece Hıristiyan olduğunu söylüyor, bunun dışında; Hıristiyanlık nedir, kuralları nelerdir, nasıl Hıristiyan olunur, nasıl Hıristiyanlıktan çıkılır? bilen yok. Hıristiyanların dini bilgisi, sadece boyunlarına bir haç takmak ve Pazar günleri kiliseye gidip kilise müziğini dinlemekten ibaret. 
Batı’nın istediği, Türkiye’de de bu tür din anlayışı ve yaşayışı olsun. Haftada bir cumaya gidilsin, cenaze namazları, bayram namazları kılınsın, bunun dışında İslamiyet ile ilgili bilgi sahibi olunmasın, İslami şuur olmasın. Bugüne kadar altı asırlık Osmanlı kültürü buna engel oluyordu. Artık bu sermaye de tükenmek üzere... 
İçi boşaltılmış bu tip Müslümanlığı, Türkiye’nin dışında; Türk Devletlerinde, Balkanlarda çoktan gerçekleştirdiler. Türk devletlerinin çoğunda insanlar sadece Müslüman olduğunu biliyor, başka bir şey bilmiyor. Geçen Ramazan Kazakistanlı bir genç gelmişti. Konuşma esnasında rehber arkadaşa sigara teklif etti. Kabul etmeyince, sigarayı doktor mu yasakladı? diye sordu. Arkadaş, hayır bugün oruç tutuyorum, diye cevap verdi. Bu defa da oruç nedir diye sordu. Müslümanlar her sene Ramazanda bir ay oruç tutarız, deyince, bu defa da Ramazan nedir? diye sordu. 
Bu kimse Hıristiyan filan değildi, ateist de değildi. Samimi olarak Müslüman olduğunu söylüyor ve inanıyordu. Fakat o hale getirilmiş ki, Müslümanlıkla ilgisi, sadece Müslüman olduğunu bilmesinden ibaret kalmış...
Geçenlerde Semerkand’dan gelen Numan Bey anlattı: “Büyük bir markette alış-veriş yapıyordum, bir genç geldi votka istedi, paketleyip kendisine verdiler. Genç parasını vermek üzere iken “Burada domuz eti bulunur mu?” diye sordu. “Var tabii, ne kadar olsun?” dediler. Genç öfke ile eline aldığı votkayı bırakıp, “Ben domuz eti satılan yerden alışveriş yapmam!” diyerek çıkıp gitti.” 
Zavallı nereden duyduysa İslamiyette domuzun yasak olduğunu duymuş; fakat başka yasaklardan, içkinin haramlığından haberi yok. 
Yine orada türbe ziyaretinde bir şey dikkatini çekmiş Numan Beyin: Halk türbeye geliyor, ellerini kaldırıp bir müddet böyle kalıyor, sonra ellerini yüzlerine sürüp gidiyorlarmış. Merak edip kendilerine sormuş. Cevapları şu olmuş: Dedelerimiz anlatırlardı. Türbede eller açılıp bazı şeyler okunup sonra el yüze sürülürmüş. Biz okunacak şeyleri bilmiyoruz, geriye ellerimizi yüzümüze sürmek kalıyor, biz de onu yapıyoruz. 
Balkanlarda da Müslümanlığın sadece ismi kalmış. O kadar manevi değerlerinden uzaklaşmışlardı ki, Boşnaklar, savaştan önce Sırplardan kız alıp vermekte bir sakınca görmüyorlardı, çocuklarına Müslüman ismi koyup koymamak onlar için bir şey ifade etmiyordu.
Türkiye’yi bu hale getiremedikleri için korkuyorlar. Çünkü, bugün Batı’da Hıristiyanlık bitmiş durumda; gençlerin çoğu ateist. Bunun için de bir arayış içindeler. Avrupa Birliği’ne, Türkiye bu hali ile girerse, kendi halkından korkuyor. Türkler’den İslamiyeti öğrenir de Müslüman olur, Batının çehresi değişir diye ödleri kopuyor. Bunun için de İslamiyeti, emir ve yasakları olmayan tamamen ahlaki, felsefi bir sistem haline getirmek istiyorlar. Son senelerde Batı’nın öncülüğünde sık sık gündeme getirilen, dinlerin birleştirilmesi, dinler arası diyalog, hoşgörü programları da “Light İslam” projesinin bir parçasıdır.
 

27 Ekim 2000 Cuma

  Yanlışın tersi doğruyu gösterir      

 

Geçen haftaki, “Light İslam” yazımdan dolayı hayli arayan oldu. Tebriklerini, teşekkürlerini bildirdiler. Bu arada da, “Bu tür faaliyetlerden zarar görmemek için ne yapmamız lâzım?” diye sordular. Fazla yapılacak bir iş yok aslında. Ne diyorlardı, “Alimleri, fıkıh kitaplarını bir tarafa bırakın, dininizi doğrudan Kur’an-ı kerimden öğrenin!” Söylediklerinin tersini yapmak kafi zarar görmemek için.
Çünkü, asırlardır, dinimizin emir ve yasakları fıkıh kitaplarından, ilmihâl kitaplarından öğrenilmiştir. Bu yol sağlam yoldur. Fakat Meşrutiyetten beri, belli odaklar, Müslümanları sinsice fıkıh kitaplarından uzaklaştırıp, meallere, tefsirlere, tercümelere yönlendirme gayretine girmiş bulunmaktadır. Bu maksatla, “Dinimizi esas kaynağından öğrenin, aracıları ortadan kaldırın” gibi sloganlar ortaya attılar. İşin aslını bilmeyen çok kimse de, bu sinsice hazırlanmış tuzağa yakalandılar.
Birçok şey alıştıra alıştıra kabullendirilir. Bazı yanlış inanç, fikir, görüş, metot ve kanaatler vardır ki, insanlar onları önce iter, reddeder. Fakat devamlı propaganda, beyin yıkama ve telkin neticesinde, bu itiş ve reddetme, zamanla zayıflar ve toplumun direnişinde gevşeme başlar. Gün gelir, bakarsınız ki, o bozuk ve bâtıl fikir ve metotlar, aynı topluluk tarafından benimsenir ve kabul görür.
İşte, büyük-küçük her Müslümanın, bir adet Kur’an tercümesi edinerek, İslâmiyeti doğrudan doğruya kutsal kitabından veya kaynağından öğrenmesi fikri de böyle olmuştur. Bu, yıllardır yaptıkları beyin yıkama propagandalarının bir neticesidir. Maalesef zamanımızda Müslümanların çoğu, bu propagandanın tesiri ile, evlerinde bir meal bulundurma, dini buradan öğrenme yanlışlığına düştüler. Hâlbuki, bizim, dinin temel bilgilerini Kur’an tercümelerinden elde etmemiz, öğrenmemiz mümkün değildir. 
İslâmiyeti içeriden yıkmak, dinimizin temellerini dinamitlemek isteyen reformcuların ve inkârcıların, yıllar boyu devam eden teraneleri şu olmuştur: “Herkes dinini doğrudan doğruya Kur’an-ı kerimden öğrensin. Bunun için de herkese bir tercüme, yahut meal veya tefsir temin edilsin. Onu okusunlar; eski kafalı hocalar, fıkıh kitapları aradan çıksınlar!..”
Nihayet onların dediği olmuş, bu sinsi oyun, yani dini bilgileri meallerden ve tercüme kaynaklardan almak fikri, doğru olarak kabul edilmiş ve tercümeler, mealler peynir ekmek gibi satılmaya başlamıştır. 
Neticede ne olmuştur? İslâmî otorite ve hiyerarşi kavramları yıkılmış... Söz ayağa düşmüş... Reform hareketleri başlamış... Mezhepsizlik yayılmış... Hemen arkasından da dinsizlik yayılmaya başlamış. Bu hareketler, ne zaman ve kimler tarafından başlatılmış o da çok önemli. Bunu da, 1924 tarihli Sebilürreşad Mecmuasından öğrenelim:
“Kur’an-ı kerim’i tercüme etmek, basıp yaymak bir müddetten beri moda oldu. Ne gariptir ki, ilk defa bu işe teşebbüs eden, Zeki Megamiz isminde, Arap asıllı bir Hıristiyandır. Daha sonra Cihan Kütüphanesi sahibi Ermeni Mihran Efendi acele olarak, diğer bir tercümenin basımına başladı ve az zamanda sona erdirerek, “Türkçe Kur’an” ismiyle yayınladı.”
Asırlardır, bütün ömürlerini dini yaymakla geçiren, bu uğurda hiçbir fedakârlıktan kaçınmayan İslâm âlimlerinin, Kur’an-ı kerimin tercümesini, meallerini hazırlamayıp da, yabancıların böyle bir çalışma yapması, bizlere çok şey hatırlatmalıdır...
Netice olarak şunu söyleyebiliriz ki, tercüme ve meal, gerçekten dine faydalı olsaydı, İslâm büyükleri bu faaliyeti gayri müslimlere bırakırlar mıydı? En güzelini kendileri yapmaz mıydı?
 

28 Ekim 2000 Cumartesi

  Usul hatası önemlidir!      

 

Dini doğru olarak öğrenme usulü üzerinde bugün de durmak istiyorum. Usul, metod yanlış olursa netice de yanlış olur. Çünkü, usul, esasa tesir eder. Bunun için bu konu önemli! 
Biliyorsunuz her devletin bir anayasası vardır. Bu anayasalar kısa ve özdür. Bu anayasaya dayalı olarak kanunlar, kanunlara dayalı olarak, tüzükler, yönetmelikler... hazırlanır. Bir kimsenin çıkıp, anayasadan başka kanun, nizam tanımam demesi ne kadar yanlış ise bir Müslümanın: “Ben fıkıh kitaplarına uymam, Kur’an’la amel ederim” demesi de o kadar yanlıştır. Nasıl ki, Anayasada bütün hükümler, bütün cezalar bildirilmeyip Anayasa, kanunlara havale edilmişse dini hükümler de böyle havale edilmiştir.
Kur’an-ı kerimi hadis-i şerifler, hadis-i şerifleri de mezheb imamları açıklamıştır. Nasıl ki, kanunlar, anayasanın gösterdiği istikamette hazırlanıyorsa, mezhepler de, fıkıh kitapları da Kur’an-ı kerimin ve hadis-i şeriflerin bildirdiği istikamette teşekkül ettirilmiştir.
Kur’an-ı kerimi herkes kolayca anlasa idi, Peygambere ihtiyaç kalmazdı. Hadis-i şerifler, Kur’an-ı kerimin açıklaması mahiyetindedir. Hakiki âlimler de, hadis-i şerifleri açıklamışlar ve fıkıh kitapları ortaya çıkmıştır. 
Büyük âlim M.Hadimi hazretleri bu gerçeği şöyle ifade eder: 
“Dindeki dört delil, müctehid âlimler içindir. Bizim için delil, mezhebimizin bildirdiği hükümdür. Çünkü biz, ayetten ve hadisten hüküm çıkaramayız. Bunun için, mezhebimizin bir hükmü, ayet ve hadise uymuyor gibi göründüğünde, mezhebimizin hükmüne uyulur. Başka bir ayet veya hadisle değişmiş olabilir o hüküm. Bunları da ancak müctehid âlimler anlar. Bunun için tefsir ve hadisten değil, âlimlerin kitaplarından dinimizi öğrenmemiz gerekir.” 
İslâma, Kur’an’a uymak, tefsir okumakla değil, ancak fıkıh kitabına uymakla olur. Bir kimse, Kur’an-ı kerimden, tefsirden anladığına uyarsa, İslâma uymuş olmaz. Kur’an-ı kerimde her hüküm var ise de, bunları doğru olarak Resulullah efendimiz açıklamıştır. Resulullaha uymak farzdır. Kur’an-ı kerimde, “De ki: Eğer Allah’ı seviyorsanız, bana tabi olun!”, “Ona tabi olun ki, doğru yolu bulasınız.” buyuruluyor.
İmam-ı Rabbanî hazretleri buyurdu ki:
“Cenab-ı Hak, Kur’an-ı kerimde, Muhammed aleyhisselama itaat etmenin, kendisine itaat etmek olduğunu bildiriyor. O hâlde, Onun Resulüne itaat edilmedikçe, O’na itaat edilmiş olmaz.” 
Hadis-i şerifler olmasaydı, namazların kaç rekat olduğu ve nasıl kılınacağı, zekât hesabı, orucun, haccın farzları, hukuk bilgileri bilinemezdi. Yani hiçbir kimse, bunları Kur’an-ı kerimden çıkaramazdı. Şu hâlde Kur’an-ı kerimi anlamak için, onun açıklaması olan hadis-i şeriflere ihtiyaç vardır. Hadis-i şerifleri de anlamak için âlimlere ihtiyaç vardır. Bu bakımdan Peygamber efendimiz, İslâma, Kur’an’a tabi olmak isteyenin âlimlere tabi olmasını emrediyor. “Âlimlere tabi olun!” buyuruyor. Allahü teâlâ da, âlimlere uymayı emrediyor, “Âlimlere sorun!” buyuruyor.
Şu hâlde, Kur’an’dan, hadisten ve bunların tercümelerinden din öğrenmek mümkün olmaz. Her Müslüman dinini Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından, ilmihallerden öğrenmelidir! 
Eğer herkes Kur’an-ı kerimden hüküm çıkarabilseydi, hadis-i şeriflere, Eshab-ı kirama ve âlimlere ihtiyaç kalmazdı. Onun için Allahü teâlâ da, Peygamber efendimiz de âlimlere uymamızı emrediyor.
Abdülgani Nablüsi hazretleri: “Kur’an-ı kerimin manasını öğrenmek isteyen, hakiki İslam âlimlerinin kelam, fıkıh ve ahlâk kitaplarını okumalıdır!” buyuruyor.
Netice olarak; ondört asırdır İslamiyet bize bu yolla ulaşmıştır; bizden sonra da devam etmesi için bu yolu takip etmekten başka çaremiz yoktur!

 

25 Mayıs 2002 Cumartesi

    Dinde reform çalışmaları        

 

Cağaloğlu’nda iken, “Mezhepler” konusunu tartışmak üzere ziyaretime ilahiyat talebesi bir genç gelmişti. Bu konuları konuşurken ikindi vakti geldi. Beraber Sultanahmed Camii’ne gittik. Şadırvanda abdest alıp, cemaate dahil olduk. 
Namazdan sonra, caminin bahçesinde de bu konuları konuşmaya devam ettik. Kendisine dedim ki: “Bak, sen hiçbir mezhebe bağlı olmadığını söylüyorsun fakat, dikkat ettim, abdestini tamamen Hanefi mezhebine göre aldın. Mesela, Maliki mezhebinde başın tamamı mesh edilir, sen Hanefi mezhebinin bildirdiği şekilde dörtte birini mesh ettin. Yine namazda dikkat ettim, imamın arkasında Fatiha okumadın, diğer mezheplerde Fatiha okumak gerekir, Hanefide okunmaz... Bu nasıl iştir, hem Hanefi değilim diyorsun hem de ibadetlerini Hanefiye göre yapıyorsun. Tabiri caiz ise sen, İmam-ı azam hazretlerinin arabasına binip yol alıyorsun fakat bunu inkâr ediyorsun. Mademki mezhepleri kabul etmiyorsun, otur kendine göre bir ibadet şekli koy ortaya. Buna lüzüm yok diyemezsin, çünkü Kur’an-ı kerimde, Hadis-i şeriflerde net olarak bunlar bildirilmemiştir.” 
Bu anekdottan sonra, Diyanet’in “Dini meseleleri İstişare” yani “Dinde reform” toplantısına gelmek istiyorum. Toplantıda alınan kararlara bakıldığında, mezheplerin tamamen devre dışı bırakıldığı, mezheplerin, fıkhın yok farzedildiği açık şekilde görülüyor. Halbuki, mezhepsizlik dinsizliğe köprüdür. Şimdi bu toplantıya katılanlara yukarıdaki soruyu sormak istiyorum. Siz namazınızı nasıl kılıyorsunuz, kendi tespitlerinize göre mi yoksa ana babanızdan öğrendiğiniz Hanefi mezhebine göre mi? Tabii ki bu sorum namaz kılanlar içindir. 
Alınan kararlar kendi içinde çelişiyor. Bir taraftan, Kur’an-sünnet ölçü alınmıştır, deniliyor, diğer taraftan beşinci maddede “Doğrudan Kur’an’dan ve hadislerden çözüm üretilmesi de teorik ve pratik açıdan bazı olumsuzluklar taşıyacaktır” ifadesine yer veriliyor. 
Kararların, hadislerin ve âyetlerin zorlama yorumlarıyla alındığı belli. Bilhassa, açık âyet-i kerimelere rağmen, kadın-erkek eşitliği; kadının şahitliği, mirasın bölünmesi, kadının özürlü iken ibadet edebilceği gibi hususlar zamana uydurulmaya çalışılmıştır. Açıkca ifade edilmese de bazı ayetlerin bugün geçerliliğini yitirdiği ima edilmektedir. 
Netice olarak şunu söyleyebiliriz: Son birkaç yıldır, değişik kesimlerden çıkan çatlak seslere resmiyet, meşruiyet kazandırıldı. Mezheplerin yok farzedilmesiyle, dinsizliğe köprü kuruldu. Refom için mücadele edenlere gün doğdu. 
Katılımcılar, “alınan kararlar devrim niteliğindendir” diye memnuniyetlerini bildirdiler. Devrim bir şeyi yıkmak, yerine başka bir şey koymak demektir. Bundan da anlaşılıyor ki, 1400 yıldır devam ede gelen, milyonlarca alimin, evliyanın, asıl kaynaktan; Resulullahtan, Eshabı kiramından alarak bize ulaştırdıkları, İslamiyeti bir tarafa bırakıp, yeni bir inanış biçimi, yeni bir din ortaya konulmaya çalışılmaktadır. 
Aslında bu tür çalışmalar yeni değildir. Bugünkü reformcuların fikir babaları olan, her fırsatta övgülerle göklere çıkardıkları Kursevî, Ş. Mercani, Musa Carullah... gibi kimseler tarafından Türkistan’da da dinde reform hareketi başlatılmıştı. 1917’de Moskova’da yaptıkları toplantına açıkça, “Unutmayınız ki, Kur’anın bazı kuralları eskimiştir. Bunları tarihin malı saymak lazım...” denilmişti. (Rusya’da Birinci Müslümanlar Kongresi Tutanakları-Kültür Bakanlığı yayınları sh.394)
Bizde de, 1928’de ilahiyatçıların öncülüğünde bugünkü gibi bir rapor hazırlanarak, Reform hareketi başlatılmıştı. Müslüman halkın tepkisi ile karşılaştığı için bu hareket tutunamamıştı. Osmanlı ilmi ve terbiyesi ile yetişmiş âlimlerin ve halkın olması sebebi ile reform hareketleri kabul görmedi. Şuna inanıyorum ki, bugün de, halkımız 15 asırlık geçmişi, birikimi bir çırpıda çöpe atıp bu reform hareketine destek vermeyecektir. Reformcular kendileri çalıp kendileri oynayacaktır.
 
 

31 Mayıs 2002 Cuma

  Kaosta birlik aramak!     
 

 

 

Başta toplantıya katılanlar olmak üzere herkesin, farklı farklı yorumladığı “İstişare” toplantısının kısa bir değerlendirmesini yapmak istiyorum bugün. 
1- Mezheplerin, âlimlerin, fıkıh, kelam ve tasavvuf kitaplarının saf dışı edildiği kararlar burada kalmayacak, daha ileri noktalara götürülecektir. Sünnet de saf dışı edilecektir. Nitekim, bir katılımcı toplantıda bu konunun gündeme geldiğini ifade etmiştir. Arkasından Kur’an-ı kerim tartışılacak... Reform devam edecek. Katılımcıların, “Alınan kararlar yeterli değildir, daha devrimci, radikal kararlar alınmalıydı. Fakat bu bir başlangıçtır, devamı gelecektir” sözleri bunu doğrulamaktadır. 
2- Bildiride, kararların, akademik disiplin içinde, bilgi ve tecrübe birikimi ile diğer ülkelere örneklik edebilecek kimseler tarafından alındığı bildirilmektedir. Halbuki kişinin gerçek manada örnek olabilmesi, savunduğu şeyi yaşayıp yaşamaması ile anlaşılır. Yine katılımcıların kendi ifadelerine göre toplantıda, namaz kılan-kılmayan tartışması yapılmış. Hadis-i şerifte dinin direği olarak bildirilen namazı kılmayan kimselerin din hakkındaki sözleri ne derece sağlıklı olur?
3- Toplantının gayesi birlik beraberliğin sağlanması, farklı görüşlerin önlenmesi olarak ifade edildi. Fıkıh kitapları, mezhepler bir tarafa bırakıldığına göre, müftüler, din adamları kendilerine sorulan meseleleri cevaplandırırken neyi ölçü alacaklar? Herkes Kur’an-ı kerimden, Hadis-i şeriflerden anladığına göre cevap verince her kafadan bir ses çıkmayacak mı? Bu durumda birlik beraberlik nasıl sağlanacak?
4- Oturup her meseleyi karara bağlayacağız denirse, o zaman yeni bir mezhep kurulmuş olmuyor mu? Eğer yeni bir mezhep, yeni bir yol tutulacaksa, 14 asırdır devam ede gelen, milyonlarca Müslümanın tabi olduğu, aralarında en ufak bir tartışmanın bile olmadığı mezheplerin kaldırılmasının mantığı ne? Bunun kime ne faydası var? 
5- Alınan kararlar çok muğlak ve çeşitli yönlere çekilmeye müsaittir. Birçok madde birbiri ile çeliştiği gibi, bazı maddeler kendi içinde de çelişmektedir. Mesela, kadınların hayz dönemlerinde ibadet yapmamaları psikolojik ve fizyolojik sebeplere bağlanmıştır. Bu hükümden kadının bu hallerinde ibadet yapamayacakları hükmü çıktığı gibi, eğer psikolojik ve fizyolojik yönden bir rahatsızlık duymuyorlarsa ibadet yapabilecekleri; namaz kılıp oruç tutabilecekleri anlaşılır. Bunun hangisi doğrudur?. Nitekim katılımcılardan bazıları, ikinci hükmü doğru kabul ediyor. Kur’an-ı kerim okuyabildiğine göre, namaz da kılabilir, oruç da tutabilir, diyor. Yine kararda, namaz surelerini öğrenene kadar ayetin manasını okuyabilir deniyor. Aslında bu da yanlış, fakat toplantıya katılanlar, bununla da yetinmeyip, sınırlama olmaksızın her zaman manası okunabilir, diyor. Hani toplantının gayesi birliği sağlamaktı? Bu nasıl birlik?
6- Bir muğlak ifade de kadınların camiye gitme meselesindedir. Camide kadının nasıl, nerede namaz kılacağı, kıyafetinin ne olacağı hususunda niçin açıklık yok? Feminist şov meraklısı mini etekli bir kadın camiye gelip erkeklerin arasında saf tutmakta ısrar ederse, “Ben toplantı kararlarına uyuyorum. Kararlarda, ayrı yerde durur denilmiyor, kıyafet şartı da yok” derse, bundan dolayı camide olay çıksa sorumlusu kim olacak? 
7- Namazlar cem edilebilir yani üç vakitte beş namaz kılınabilir deniyor. Hanefi mezhebinde mukim iken namazlar cem edilmez. Mukim iken bir mazeretle cem Hanbeli mezhebinde yapılır.. Hanefiye göre namaz kıldıracaksın, Hanbeli mezhebine göre cem ettireceksin. Bu nasıl anlayış? Mukim olanın meşakkati varsa, Hanbeli mezhebi taklid edilerek namazını cem edebilir dese mesele kökünden hallolacak. Fakat mezhepsizlik taassubu, mezhep düşmanlığı buna mani oluyor. 
8- Peki bundan sonra mütedeyyin Müslümanlar nasıl bir yol takip edecek? 14 asırdır nasıl bir yol takip edildiyse aynı yola devam edecek. Yani, nakle dayalı dört kaynak esas alınarak hazırlanmış fıkıh ve ilmihal kitaplarından dinimizi öğreneceğiz, öğrendiklerimizle amel edeceğiz. Birlik ancak böyle sağlanır. Zaten, asırlarca da böyle sağlanmadı mı?

   

 

 

01 Haziran 2002 Cumartesi

  Bire bir örtüşen kararlar!    

İki haftadır, Tarabya otelinde düzenlenen “Güncel Dini Meseleler İstişare Toplantısı” konuşuluyor, tartışılıyor. Toplantıya katılanlar ve alınan kararlara destek veren reform yanlısı kimseler neticeden o kadar memnunlar ki, sevinçlerinden bir zil takıp oynamadıkları kaldı. “Dinde yeni bir dönem”, “ On asırdır kapalı olan içtihad kapısı açıldı”, “İslamda devrim yapıldı”, “Asırlardır bu çapta bir toplantı yapılmamıştı”, “ Mezheplerden, âlimlerden kurtulduk...” gibi ifadelerle toplantının gerçek gayesi ortaya konuluyordu. 
Gerçekten de bu toplantı önemli bir toplantıydı. Reformistler açısından önemlidir çünkü; yıllardır hasretle bekledikleri İslamda reform için kapı resmen aralanmıştı artık. Bizim gibi Ehli sünnet, mütedeyyin Müslümanlar için de önemli çünkü; bu toplantı ile, 14 asırlık geçmişin; bütün mezheplerin, fıkıh, kelam, tasavvuf ilminin ve kitaplarının saf dışı edilerek, dinde reform, yani dini bozma safhasına resmen geçilmiş oldu.
Bu safhaya nasıl gelindi? Bunun üzerinde durmak istiyorum bugün. Bu sonuç, 150-200 yıllık bir çalışmanın mahsulüdür. Bu çalışmanın başlangıcını psikoloji doktoru sayın Mithat Enç şöyle anlatıyor: 
Osmanlı orduları Viyana’ya kadar gelince, Avrupa devletleri çok korktu. “Hıristiyanlık yok oluyor” diye şaşkına döndüler. Osmanlı akınlarını durdurmak için çareler aradılar. Bunun için herkes seferber oldu. Avrupa’daki şer güçler harıl harıl çalışmaya başladı. Hıristiyan âlemi, asırlardır yaptıkları İslâm dinini yok etme çalışmalarında, kaba kuvvetle bir yere varamayacaklarını çok iyi anlamışlardı. İslâm âlimleri, hak mezhepler, fıkıh kitapları olduğu müddetçe, kısmen zarar verebilseler de ciddî bir zarar veremediklerini gördüler. Çünkü, İslâm âlimleri, mezhepler, fıkıh kitapları, İslâmiyeti koruyan sağlam birer kaledir. Bu kale sağlam olduğu müddetçe, İslâmiyete zarar vermeleri mümkün değildir...
Bunun için, 18. asırdan itibaren, hücumlarını bu yöne çevirdiler. Âlimleri, kitapları kötülemek ve Müslümanların gözünden düşürmek için ne lazımsa yaptılar.
Mesela bu faaliyetlerde önemli rolü olan İngiliz Casusu Hempher, bakınız hatıralarında bu konuyu nasıl anlatıyor: Beş bin kişi müslüman kılığında İslam ülkelerine dağılmıştık. Müslümanları bölmek, birbirine düşürmek için ne gerekiyorsa yapıyorduk. Birkaç sene sonra, çalışmalarımdan bir netice alamayınca bir ara ümitsizliğe düştüm. Görevi bırakmak istedim. İsteğimi bakana bildirdim. Müstemlekeler Bakanı bana şunları söyledi: 
“Sen bu işlerin, birkaç senelik çalışma ile neticeleneceğini mi zannediyorsun? Bırak birkaç seneyi, bu ektiğimiz tohumların meyvelerini, ben de sen de göremeyeceğiz, belki de senin, benim torunlarımız bile göremeyecek. Şu darbımesel ne kadar da güzeldir: “Başkasının ektiğini yedim. Öyleyse, ben de başkaları için ekiyorum”. Bu tohumların meyvelerini en az yüz senede, belki de 150-200 senede ancak alabileceğiz. Çünkü işimiz zor. Bugüne kadar İslâmiyeti ayakta tutan, din bilgileri olmuştur. Âlimleri, fıkıh ilmini yok edip, halkı cahil bırakmadıkça, onların dinlerini bozmak mümkün değildir. Bunun için, âlimleri, mezhepleri hissettirmeden kötüleyeceğiz. Bir müddet sonra da, peygamber sözleri (hadis-i şerifler) hakkında, “Uydurmaydı, değildi” diyerek şüpheye düşüreceğiz. Ayetleri istediğimiz gibi yorumlayacağız... Ancak bunlar kabul görmeye başladığı zaman meyveleri toplamaya başlayacağız. Bir kültürü, hele asırların birikimi olan din kültürünü yıkmak, kısa zamanda olacak şey değildir. Sizler, bunu yaptığınız zaman, bütün Hıristiyan âlemini memnun etmiş ve onları on iki asırlık felâketten kurtarmış olacaksınız!” (Geniş bilgi için, ‘İngiliz Casusunun İtirafları’ kitabına bakılabilir)
Tabii ki bugünkü reform kararlarını, asırlar önce başlatılmış bir çalışmayla doğrudan irtibatlandırmak mümkün değildir. Mühim olan gelinen noktadır. Maksadım şunu bunu suçlamak değil, asırlar önce planlanmış bir çalışmalar ile bugünkü kararların bire bir nasıl örtüştüğünü göstermekten ibarettir. Bu kararları alanlar, bilerek veya bilmeyerek Batılıların plânına katkıda bulunmuş olmuyorlar mı?
 

07 Haziran 2002 Cuma

  Dinde reform olur mu?      

 

Son iki asırdır, Batı’nın planlamaları ile İslam ülkelerinde zaman zaman “Dinde reform” konusu gündemi getirilmiştir. Son zamanlarda gündeme getirilen, “Dinde yenilik, dini çağa uydurma, hurafelerden temizleme...” çalışmaları bu planın bir parçasıdır. Tepki görmesin diye “Reform” kelimesi kullanılmayarak bu kılıfta sunuluyor. “Reform” nedir, ne değildir? Buna bir bakalım:
Reform, ıslah etmek, bozulmuş bir şeyi düzelterek, eskiyi doğru haline getirmek demektir. Hıristiyanlık bozulduğu için reform yapıldı. Müslümanlık bozulmadığı için böyle bir hareket dini bozmak olur. İslamiyet her çağa uygundur, reforma ihtiyacı yoktur. Şunun bunun adına, menfaat adına konuşmayan herkes bunun öyle olduğu bilmektedir. 
Bir zamanlar komünizmin fikir babası meşhur fikir adamı Roger Garaudy “Niçin İslâmı seçtiniz? Sorusuna “İslâmı seçmekle çağı seçtim” şeklinde cevap verdikten sonra şöyle devam ediyor: “İslam, çağları arkasında sürükleyen bir dindir. Diğer dinler ise, çağların arkasında sürüklendi. İslam dışındaki bütün dinler zamana uyduruldu. Reforma tabi tutuldu. Mukaddes kitablar zamana göre tahrif edildi. Kur’an-ı kerim ise, indirildiği günden beri hep zamana hükmetti. O, zamanı değil, zaman onu izledi. Zaman yaşlandıkça o gençleşti. Bu, çağlar üstü bir olaydır. Bugüne kadar, bunca savaşların bıraktığı korkunç, sosyal, siyasi ve ekonomik sarsıntılardan daha büyük bir olaydır. İslâm, materyalizme de, pozitivistlerin görüşüne de hakimdir. Fakat bunlardan hiçbiri, İslama hakim değildir.”
İslam çağa uymuyor diye reform yapmak isteyenler, bilerek veya bilmeyerek İslamın yıkılmasına yardım etmektediler. Reform yapmak isteyenlerin ortak özelliği, dinimizin temel fıkıh kitaplarını kabul etmemek, doğrudan Kur’an-ı kerimden hüküm çıkarılmasını savunmaktır. 
Bunlar, “Dini ıslah ediyoruz, ana kaynağa, Kur’ana sarılmalıyız” diyerek ayet-i kerimelere yanlış mana veriyorlar. Halbuki, ister kasti olsun, isterse, cehaletleri sebebiyle, Kur’an-ı kerime yanlış mana veren kimseler dinden çıkar. Hadis-i şerifte, “Kur’an-ı kerimden kendi aklı ile, kendi düşüncesi ve bilgisi ile mana çıkaran kâfirdir” buyuruldu. Bunun için Ehl-i sünnet âlimlerinin kelam, fıkıh kitaplarından nakil yapmayan kimselerin yazdığı kitaplar çok zararlıdır. İnsanları felakete sürükler.
İslamiyetin bozulmadan bugün gelmesini sağlayan bu temel fıkıh kitaplarımız, Resûlullahın sözlerini ve Eshâb-ı kirâmdan gelen sağlam haberleri bildirmektedirler. Hepsi, en yetkili, yüksek âlimler tarafından yazılmışlardır. Bütün İslam âlimlerince sözbirliği ile beğenilmiştir. Asırlar boyunca, hiçbirinde hiçbir değişiklik olmamıştır. Her çağın ihtiyacını karşılayacak kapasitede olduğu için, değişikliğe lüzum yoktur. 
Dini her asrın modasına, gidişine göre değiştirmeye kalkışmak, her zaman için yeni bir din yapmak demek olur. Böyle değişiklikleri, Kur’an-ı kerime ve hadis-i şeriflere dayandırdıklarını iddia etmeleri Kur’an-ı kerimi ve hadis-i şerifleri bilmemenin, islâmiyeti anlamamanın bir alâmetidir. İslâmın emirlerinin, yasaklarının zamana göre değişeceğini sanmak, islâm dîninin hakîkatine inanmamak olur. 
Dinde reform isteyenler, temel kitaplara dokunmayıp, yalnız câhil halk arasına yerleşmiş olan hurâfeleri yok etmek isteseler, buna birşey denemez. Böyle yaparlarsa İslâmiyete hizmet etmiş olurlar. Fakat niyetlerinin bu olmadığı, maksatlarının üzüm yemek değil bağcıyı dövmek olduğu anlaşılıyor.
Zaten, Ehl-i sünnet âlimlerinin temel kitaplarında hiçbir hurâfe yoktur. Din câhilleri arasında hurâfeler bulunur. Bunları temizlemek reform ile değil, “Ehl-i sünnet” âlimlerinin fıkıh kitaplarını yaymak, gençlere bunları öğretmekle olur.
 

08 Haziran 2002 Cumartesi

  “Ana Cadde”      

 

Bugün de büyük fikir adamı, S. Ahmet Arvasi Hoca’nın dinin ana kaynakları ve reform hakkındaki sözlerine yer vermek istiyorum. Rahmetlinin sohbetlerinde, kitaplarında en çok üzerinde durduğu konu, “ana cadde”den ayrılmış dini cereyanlardı. Bunlara hiç müsamahası yoktu; hatta bunların çoğunu art niyetli, şunun bunun adına çalışan kimseler olarak kabul ederdi. Bu konularla ilgili sohbetlerinden ve kitaplarından derlediğim kısa bilgiler sunmak istiyorum sizlere: 
“Dinimizde, Kitap (Kur’an-ı kerim), Sünnet, İcmâ ve Kıyas, “İslâm’ın ana caddesini” tâyin eder. Müçtehidler, bu “Ana cadde”de yürümeyi kolaylaştıran vazifeliler, onların içtihadları da birer “işaret taşı” veya “levhası” gibidir. 
“İçtihad ediyorum” diye, bilerek veya bilmeyerek “muhalif yol tutan” ve bu suretle “Ana cadde”den çıkan sapıklara müçtehid ve onların açtıkları “aykırı yollara” asla “mezheb” denmez. İslâm’da, bunlara “firak-ı dâlle” (sapık yollar ve kollar) denir.”
“Esef ile belirtelim ki, “firak-ı dâlle” arasında öyleleri vardır ki Kitab’a ve Sünnet’e dayanır gibi görünüp onları, içten yıkmaya çalışırlar yani, gizli “dîn düşmanlığı” ve tahripçiliği yaparlar...”
“İslâm dünyasında rastladığımız örnekleri ile “reformcular”, İslâmiyet’in özünü, temelini teşkil eden “Kitab’ı ve Sünnet’i” değiştirmek, Allah ve Resûlü’nün ortaya koyduğu dinî ölçü ve esasların “bir kısmını beğenmek” ve “bir kısmını beğenmemek” tavrı içinde çalışırlar. Onların tenkidleri, esasa yöneliktir. Onlar, inançlarımızı, ibadetlerimizi, yaşayışımızı ve işlerimizi, kendi cüce idrak ve yorumlarına göre değiştirmeyi gaye edinen ve fakat bu maksatlarını “asra uymak”, “zamana uymak” gibi maskeler altında gerçekleştirmeyi düşünen “dîn tahripçileri”dir. Bütün “din tarihi” boyunca “fırak-ı dâlle”, hep bu biçim ve bahane ile ortaya çıkmış ve “dinde sapık kolların” doğmasına yol açmıştır.”
“Reformcular, bozulmuş, saptırılmış ve şaşırtılmış dinî hayatı bahane ederek bizzat dinin özünü tahribe yönelen kimselerdir. İnançlarımızı saptırmaya kalkışan, beş vakit namazı ve bir ay orucu çok bulan, zekâta ve hacca itiraz eden, camilerimizi, kiliselere benzetmek isteyen bu gibi sahtekârların foyası, sanırız iyice meydana çıkmıştır. Batı Dünyasındaki örneklerini düşündüğümüz zaman, bu gibilere “reformcu” bile denemez. Bunlar, “reformist” (yenileyici) değil, gerçekte “deformist” (bozucu) kimselerdir, bunlara “din tahripçileri” demek daha uygundur.”
“Yüce ve mukaddes kitabımız Kur’an-ı Kerim’de “ilimde yüksek pâyeye eren” ve “Ulema-ı Rasihîn” olarak öğülen yüce din âlimleri, yani gerçek müçtehidler ve mücedditler, Allah’ın emirlerine inanan, uyan sâlim akıl sahipleri olarak yüceltilir; halbuki, “din tahripçileri”, dini yanlış yorumlayan ve kalblerinde eğrilik bulunan kimseler ise “fitne unsuru” olarak teşhir edilirler.”
“Amelde imamlarımız, İmam-ı a’zam, İmam-ı Mâlik, İmam-ı Şafiî, İmam-ı Hanbel ve itikatta imamlarımız, İmam-ı Mâtüridî ve İmam-ı Eş’arî ... Tasavvufun muvazenesini bozmadan her ikisini birlikte yoğuran iki din büyüğümüz de İmam-ı Gazalî ve İmam-ı Rabbanî...
Bu sekiz din büyüğü, Peygamberlerden ve Eshab-ı kiramdan sonra en büyük kadro... Bugün, İslâm dünyasının perişanlığında ve şaşkınlığında bu yüce kadronun ayak izlerini kaybederek ne idiğü belirsiz kişi ve kadroların peşine takılmanın rolü pek mühimdir.
Bu ne idiğü belirsiz kimseler, her kılığa girerler, her konuyu istismar ederler... Mesela, Arap milliyetçiliğini istismar ederek, Arap ülkelerinde, Reşit Rıza, Abduh, C. Efgani, S. Kutup, M. İkbal... gibi kimseler vasıtasıyla Osmanlı düşmanlığını ve mezhepsizliği yaydılar. Türkistan’da da, Türkçülüğü istismar ederek, Kursevî, Ş. Mercani, Musa Carullah... gibi kimseler vasıtasıyla dinde reform hareketi başlattılar. Her iki grubun da ortak özelliği Osmanlı düşmanlığı... Çünkü bu reforma en büyük engel Osmanlı...”

 

11 Ekim 2002 Cuma

  İslamı Protestanlaştırma gayretleri      

Batı dünyası, yani Hıristiyan âlemi, ilk zamanlar İslamiyeti pek ciddiye almadı. Arabistan yarımadasında, Araplar arasında dini bir mücadele olarak baktı olaya. İslamiyet Arabistan dışına taşıp, doğuya, batıya, özellikle de Anadolu kapılarına dayanıp, Bizans’ı, Avrupa’yı tehdit eder duruma gelince Hıristiyan âlemi telaşlandı. 
Derhal, Haçlı Seferlerini başlattılar. Kudüs’e kadar ulaşıp binlerce müslümanı kılıçtan geçirdiler. Fakat, Müslümanları yıldıramadılar, Müslümanlar tekrar toparlanıp, Haçlı sürüsünü, Kudüs’ten ve Anadolu’dan attılar. 
Hıristiyan âlemi kaba kuvvetle bir yere varamayacaklarını anlayarak, Müslümanları içeriden yıkmaya karar verdiler. 18. asırda bu yeni plânı uygulamaya koydular. Yetiştirdikleri casuslarla (Hempher gibi) ve Müslümanların arasından satın aldıkları kimseler vasıtasıyla İslamın esaslarını bozmaya, yani Protestanlaştırmaya karar verdiler. Protestanlık nedir?
15. Yüzyılda keşiflerden sonra, ortaya çıkan burjuva sınıfı, zenginliğin verdiği güçle, kontrolsüz bir şekilde, haram günah tanımadan zenginliğin tadını çıkarmak istedi. Fakat, bozulmuş da olsa, kendine göre emir ve yasakları olan Hıristiyanlığın ahlâkî kuralları ile çatışınca, isteklerini rahat bir şekilde yapabilmenin yollarını aramaya başladılar. Mesela, zenginleşen tüccarlar faiz ile çalışmaya başladılar. Hıristiyanlık buna müsaade etmedi. 1517’de Alman papazı olan Martin Luther çıkıp her türlü isteğe izin verince burjuva sınıfı yani zenginler rahatladı. Din baskısından kurtulmuş oldular. Dini kendi âdi isteklerine alet etmeye başladılar. 
Şimdi, Protestanlığın esası olan maddelere bir bakıp, zamanımızda İslama karşı yapılanlarla mukayese edelim: 
1- Dinin yorumlanması ve anlaşılması tek otoritenin (Katolik kilisesinin) tekelinden çıkartılmıştır. (Günümüz Luther’leri de, 14 asırdır, Müslümanların dinlerini öğrendikleri fıkıh kitaplarını bir tararafa atıp, herkesin dinini doğrudan meallerden öğrenip, istediği gibi ibadet etmesi ve belli bir mezhebe bağlı kalınmaması için Müslümanları yönlendirmiyorlar mı? Dinin belli bir kaynaktan öğrenilmesini savunanları, çağdışılıkla, gericilikle suçlamıyorlar mı? İlahiyat fakültelerinde öğrencilere, her biriniz birer Luther olmalısınız, telkininde bulunulmuyor mu?)
2- Dinin yorumlanmasında vahiy değil akıl ön plana alınmıştır. Akıl, dini istediği şekilde yorumlayacaktır. Din, kamusal alandan uzaklaştırılarak birey alana çekilecek. (Günümüz Luther’leri de, Hadis-i şerifleri, âyeti kerimeleri yorumlarken, aklı ön planda tutmuyorlar mı? Herkesin aklı farklı olduğuna göre, herkesin anlayışı farklı olacağından, akıl sayısı kadar görüş, din, yani dinsizlik ortaya çıkmayacak mı? Getirilmek istenen nokta da bu değil mi zaten!..) 
3- Ayinler, (ibadetler) dinin esası değildir. Tanrının ibadete ihtiyacı yoktur. Dinde esas olan, kalbin temiz olmasdır, dinde bu kafidir. (Günümüz reformcuları da, namaz kıldırmamak, ezanı kaldırmak ve diğer ibadetleri yaptırmamak için uğraşmıyorlar mı? Hiç, ibadeti, emir ve yasağı olmayan din olur mu? Sen her türlü pisliği işleyeceksin, kanalizasyon çukurundan çıkmayacaksın, sonra da ben tertemizim diyeceksin! Böyle kalb temizliği, böyle inanç olur mu? )
4- Latince olan İncil diğer dillere çevrilerek yaygınlaştırılacak. (Bugün de, her önüne gelen Kur’an-ı kerim meali, tefsiri yazıyor ve bu mealler gazetelerde promosyon olarak verilerek mukaddes kitabımız ayağa düşürülüyor. Anadille ibadet öne sürülerek, Kur’an-ı kerimin orijinali unutturulmaya çalışılıyor.)
Bu kadar benzerliğe ne dersiniz? Herhalde kimse buna bir tesadüf diyemez! Bu Protestanlaştırma projesini, İngiltere’nin yönlendirdiği Avrupa yürütüyordu. 11 Eylül olayından sonra ABD de açıkça aktif bir şekilde projeye destek vermektedir. 11 Eylül olayı belki de, Müslümanlara gösterdiği toleransı kırmak ve ABD’yi de projeye dahil etmek için hazırlanan sinsi bir plândır.
 

12 Ekim 2002 Cumartesi

  Protestanlaştırmaya destek verenler      

 

Dün İslamiyetin Protestanlaştırılması gayretlerinden söz etmiştim. Bugün de, İslam dünyasında bu faaliyetlerde rol alan, iç ve dış destekçilerden bahsetmek istiyorum. 
İslam dünyasında Protestanlaştırma hareketlerine ilk destek; Muhammed Abduh, Cemalettin Efgani, Mercani, Musa Carullah... gibi reformistlerden geldi. “İslamın yeniden yorumlanması” fikrini ortaya atarak Protestanlaştırmaya öncülük ettiler. (Ülkemizdeki, günümüz Refomcularını, Luther’lerini herkes bildiği için bunların isimlerini zikretmeği lüzumsuz görüyorum. Arife tarif gerekmez.)
Kulvarları farklı da olsa, Hasan el Benna, Seyyit Kutup, Mevdudi, Raşit el Gannuşi, Hasan Turabi, Malik bin Nebi, Muhammed İkbal, Hamidullah gibi kimselerin ortaya attıkları “Kur’an’a” dönüş hareketi de Protestanlaşmaya katkı sağladı. Ayrıca, isyancı terörist faaliyetleri ile insanları İslamiyetten soğuttular, ürküttüler.
Yusuf Akçura, Gaspralı İsmail, Ziya Gökalp gibi “Türk Yurdu” mecmuası etrafında toplanan aydınların faaliyetleri de, İslamın Protestanlaştırılması hareketinin ekmeğine yağ sürdü. Çünkü bunlar da Hıristiyanlık gibi, İslamın da değişime ayak uydurmasını, reformu savundular. 
İçeride ise, Protestanlaştırma çalışmalarına ilk ciddi destek, 10 Haziran 1928 tarihinde, İlahiyatçıların yayınladığı beyanname idi. İbadeti zamana uydurmak ve İslamiyeti ıslah projesi adı ile yayınlanan bu beyanname Protestanlaştırma hareketine açık bir destekti. Çünkü, ibadetlerin biçiminde ve dilinde reform yapılarak; camilere müzik âletleri konulması, hutbeleri filozofların okuması, ibâdetlerin ana dille yapılması isteniyordu. 
Mesela, bu beyannameyi hazırlayanlardan İzmirli İsmail Hakkı’nın düşünceleri Protestanlığın kurucusu Luther’in düşüncelerinden farklı değildi. Çünkü o da, dinde aklı esas alıyor, “ibadetler kalbleri temizlemeye yarar kalb temiz ise ibadete lüzum yok” diyordu. Dikkat ederseniz, İzmirli de, Luther gibi ibadetlere önem vermiyor, aklı esas alarak vahye inanmıyor. Halbuki din vahye dayanır, akla dayanmaz. 
Dinlerarası diyalog da Protestanlaştırma projesi kapsamındadır. Diyalog faaliyetinde bulunanların niyeti ne olursa olsun, hatta iyi niyetle bile yapılması bu neticeyi değiştirmez. Zaten Vatikan maksadını saklamıyor, açıkça ifade ediyor. Nitekim, Papa ll. Jean Paul da, Sen Pietro Kilisesi’nde, 25.6.2000 tarihindeki pazar ayininde, “Kilise ile diğer dinler arasındaki diyaloğa evet. Ama aynı zamanda tek kurtarıcının İsa olduğunu ilan etmek gerekiyor” diyerek diyalog sonunda nerede birleşileceğinin adresini de vermiş oluyor. Batı, diyalog çalışmasını bu maksatla başlattı. Böyle bir diyalogtan, zarardan, yıkımdan başka ne beklenir?
30.9.2002 tarihli TIME dergisinde, 11 Eylül olayından sonra, semavi dinlerin “İbrahim dini”nde birleşmesini savunan geniş bir makele yayınlandı. Bu da İslamı yok etmenin sinsi bir planı! 
Son aylarda başlatılan Diyanet’in “Güncel Dini Meseleler İstişare Toplantıları” da protestanların kararları ile örtüşüyor. İşte toplantıda ele alınan konulardan bazıları: Dînî metinleri okuma, anlama ve yorumlama; din ve sosyal değişme ile ilgili konular; tarihte ve günümüzde kadının toplumsal konumu ve rolü, ana dil ile ibadet, Kuran ve hadislerin anlaşılmasında, yorumlanmasında yöntem, Hz. Peygamberin dindeki konumu, akıl vahiy ilişkisi vb. Luther’in yaptığı gibi hep, “Yeniden yorum” üzerine bina ediliyor. Sanki din yeni geldi, bugüne kadar hiç yaşanmadı!
Kimsenin kalbini okuyamadığımız için tabii ki, bütün bunların art niyetle mi iyi niyetle mi yapıldığını kesin olarak söylemek zor. Ancak, her olayda olduğu gibi burada da gelinen noktaya bakmak gerekir. İyi niyet her zaman iyi netice vermez. İyi niyetli olmak insanı vebalden kurtaramaz. Cehennemin yolları iyi niyet taşları ile döşelidir. Cehennem iyi niyetlilerle doludur.

 

28 Şubat 2003 Cuma

  Maksatları üzüm yemek değil!      

Kurban Bayramı geçeli epey oldu, fakat tartışmaları hâlâ devam ediyor. Geçmiş senelerde olduğu gibi, bu sene de çatlak kafalardan çatlak sesler yükseldi. Çok değil 15-20 sene önce böyle tartışmalar olmazdı. Herkes haddini bilirdi, 1400 yıldan beri, kurban hangi tür hayvanlardan nasıl kesiliyorsa, eti, derisi nasıl dağıtılıyorsa her müslüman böyle yapıyor dolayısıyla manevi bir huzur içinde bayramlar idrak ediliyordu. 
Son yıllarda ne olduysa, dinle ilgisi olmayanlar nereden emir aldılarsa, topyekûn dine müdahaleye, saldırıya geçtiler. Yapılanlar akla uygun değil iddiası ile dine, ibadetlere yön vermeye kalkıştılar. Maksatları, üzüm yemek değil bağcıyı dövmek; dini önce tartışmaya açmak, yıllardır dinden uzak bir şekilde yetiştirilen cahil kitlelerin kafalarını karıştırmak. Sonra da dine iki de bir müdahale ile, dinde reform yaparak dini oyuncak haline getirmek. Oyuncak haline getirdikleri dini, halka gösterip, “işte sizin inandıklarınız” diyerek, bunları dinden uzaklaştırmak. 
Gelelim şimdi kurban tartışmalarına: Daha önceki seneler kurban kesmek vahşettir, fikrini işlemeye çalıştılar. Bu tutmayınca da, kurban sadece, sığırdan, keçi, koyundan olmaz; horozdan, tavuktan da olur saçmalığını ortaya attılar. Bu sene de, kurban kesmeye lüzum yok, bunun yerine bedelini fakirlere vermek daha sevaptır, fikrini yoğun bir şekilde gündeme getirdiler.
Bununla ilgili fakir, muhtaç kimselerin yaşayışlarını sergileyerek, halkın saf vicdanını etkilemek istediler. İslamiyetle ilgisi olmayan birçok köşe yazarı günlerce bunu işledi. Açılan kampanyalara öncülük ettiler. Lafa gelince, herkes uzmanlık alanında konuşsun diyorlar, kendileri ise, Diyanet’in, “Kurban kesmek yerine bedelinin tasadduk edilmesi, bu ibadetin yerine geçmez.” fetvasına rağmen dini konularda ahkam kesip Müslümanları yönlendirmeğe kalkışıyorlar. 
Neymiş efendin, fakirler muhtaç iken, kurban kesilir miymiş? Bunlar elmayla armudu toplamaya çalışıyorlar. Tabii ki muhtaçlara yardım etmek lazım. Nasıl ki kurban kesmek dinimizin emri ise fakirlere yardım etmek de dinimizin emridir. Fakat onun yeri başka. Devlete vergi borcu olan, “bizim mahallede çok zor durumda olan kimseler var, ben vergimi bunlara vereceğim” diyebilir mi? Elli milyon vergi borcuna karşılık fakirlere 300 milyonluk yardımda bulunsa, vergi borcundan kurtulabilir mi? Vergini de vereceksin, fakirlere yardım da edeceksin. Zengin, üçyüz milyonluk kurban yerine fakirlere, üç trilyon yardım yapsa, kurban kesmeme günahından kurtulamaz. Bunu onlar da biliyorlar, fakat maksatları başka: Dimizinin önemli bir emri olan kurban ibadetini ortadan kaldırmak. 
Dinin emir ve yasaklarını değiştirmek istiyenler, hep aklı mantığı öne sürüyorlar. İslamiyette, aklın ermediği şeyler çoktur. Fakat, akla uymayan birşey yoktur. Âhıret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler ve Ona ibâdet şekilleri, eğer aklın çerçevesi içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak, bilinebilselerdi, binlerce Peygamberin gönderilmesine lüzum kalmazdı. İnsanlar, dünya ve âhiret saadetini kendileri görebilir, bulabilirdi ve Allahü teâlâ, hâşâ Peygamberleri boş yere ve lüzûmsuz göndermiş olurdu.
Hiçbir akıl, âhiret bilgilerini bulamayacağı, çözemiyeceği içindir ki, Allahü teâlâ, her asırda, dünyanın her tarafına, Peygamber göndermiş ve en son ve kıyâmete kadar değiştirmemek üzere ve bütün dünyaya, Peygamber olarak, Muhammed aleyhisselâmı göndermiştir.
Bunun için, her müslümanın akla, mantığa vurmadan, dinimizin bildirdiklerine inanmak ve yapmak zorundadır. Bunlar da ancak, Peygamber efendimizin varisleri olan âlimlerimizin yazdığı fıkıh, ilmihal kitaplarından öğrenilir. Dini bozmak, yok etmek için çalışan reformcuların, dinsizlerin kitaplarından öğrenilmez.
 

01 Mart 2003 Cumartesi

  Yeni bir din kurma gayretleri    

 

Dün, bazılarının kasıtlı olarak, asırlardır devam eden, kurban kesme ibadetini değiştirmeye çalıştıklarından bahsetmiştim. Aslında bu değiştirme işi sadece kurbanla sınırlı değildir, bunların gerçek niyeti dini tamamen değiştirmek, kendilerine göre yeni bir din kurmak. Vahye dayalı, nakli esas alan İslamiyeti yok edip, Protestanlık gibi yeni bir dinin tarih sahnesinde yerini almasını sağlamak. 
Bunun için önce dinin, temeli esası olan imandan başladılar işe. “Dinlerarası Diyalog” çalışmaları ile, Hıristiyanlığın da Yahudiliğin de hak din olduğu, bunlara inananların da Cennete gideceği fikri gündeme getirildi.. Bu dinlerle, amentüde yani inanılacak şeylerde ittifak olduğu söylendi. Halbuki, ibadetlerde olduğu gibi iman konusunda da bunlarla ortak noktamız yoktur. Mesela, Hıristiyanlarda, “üç tanrı” inancı vardır, meleklerin Allahın kızları olduğuna inanırlar, biz Hz. Musa’ya, Hz. İsa’ya inanırız, onlar Muhammed aleyhisselama inanmaz.
Diyalaogtan esas maksat, müslümanların imanını bozmak, özellikle de, imanın özü olan, “Hubb-i fillah ve buğd-i fillah”ı yani, Müslüman olanı Allah için sevmek, Müslüman olmayanı Allah için sevmemek, ona kalben düşman olmak esasını yıkmak. Bir de, ‘emri marufu, neyhi münker’i yani, dinimizin doğru inanışı yaymak, yanlış inanışlara, yaşayışlara mani olmak emrini ortadan kaldırmak. 
İmandan sonra sıra namaza geliyor. Burada da iddiaları şu: Namaz duadan ibarettir, Allahı hatırlayıp ona sığınmak kafidir. Namaz kılma imkanı olmayanlar, namaz vakitlerinde bunu yaparlarsa namaz şartı yerine gelmiş olur, diyorlar.
Halbuki namaz dinin direğidir. Peygamber efendimiz, en zor şartlarda mesela çetin savaş şartlarında bile beş vakit namazı bilinen şekliyle mutlaka kılmıştır. Peygamberimizin varisi olan âlimler de, namazı bedendeki başa benzetmişlerdir, başsız beden olamayacağı gibi namazsız din olamayacağını ve namaz kılmayanın dinini yıkmış olacağını bildirmişlerdir. 
Zekat için de, zekat bir vergidir, vergisini veren zekatını da vermiş sayılır diyorlar. İlla vermek istiyenler de, Kur’an-ı kerimde oranı bildirilmediği için, gönlünden ne koparsa, sembolik bir şey vermekle zekat borcunu ödemiş olur, hezeyanında bulunuyorlar. 
Hac konusunda da -kurban meselesinde olduğu gibi- fakir, muhtaç kimseler varken hacca gidilmez, hac parasını onlara vermek lazım, fikrini ortaya attılar. Hac ibadetini bozmak için de, senenin belli günlerinde değil de senenin diğer günlerine yaymak gerekir, diyorlar. Ayrıca, şeytan taşlama da yok. O nefsinizdeki şeytanı taşlamaktır, diyorlar. 
Oruca gelince; ‘aslında o bir diyet ve kötü söz söylememe, yanlış iş yapmama konusunda yılda bir kez insanın kendi kendini otokontrole tabi tutması ve disiplin altına alması olayıdır. Bunu bir gün durup bir gün yapmak da mümkün. Aralıksız otuz gün tutmak da şart değil’ diyorlar. 
Sadece bu saydığımız ibadetlerde değil tabii ki, her konuda yeni projeleri var bunların. Bunlara göre kalb temiz olsun, herkese iyilik yap yeter. İbadete bile luzum yok. İsim vermeden hümanizmi din diye halkın önüne koymaya çalışıyorlar. 
Peki, biz bu olup bitenlere seyirci mi kalacağız! Hayır, dinimizi muteber fıkıh kitaplarından, ilmihâl kitaplarından en iyi şekilde öğreneceğiz ve öğreteceğiz. Öğrendiklerimizi en güzel şekilde yaşayacağız ve yaşatacağız. Aksi takdirde, Cenâbı Hak, verdiği nimetin kıymetini bilemediğimiz için elimizden alır, dünya ve ahiretimiz harab olur. 
Allahü teâlâ kıyamete kadar dinini devam ettireceğine göre; başka milletlerle de devam ettirebilir bu dini. Bu İslam nimetinin on asırdır, bizde olması bundan sonra da bizde kalacak manasına gelmez. Yüce Allah, “Gönderdiğim nimetlerin kıymetini bilir, şükrünü yaparsanız, nimetlerimi artırırım. Şükrünü yapmazsanız elinizden alır, şiddetli azab ederim” buyuruyor.
Unutmayalım, tarihte bunun örnekleri 
çoktur!..

 

07 Mart 2003 Cuma

  İlmihâl tartışması      

Geçenlerde bir TV kanalında.Türkiye’deki Müslümanların durumu tartışılıyordu. Aralarında ilahiyatçıların da bulunduğu birçok konuşmacı, Müslümanların bugünkü, dağınıklığını, sıkıntılarını ve bunların sebeplerini konuşuyordu. Başka bir ifade ile suçlu aranıyordu Müslümanların bugünkü iç açıcı olmayan hallerine...
Ben kendi kendime, “Suçu niçin şurada burada arıyorsunuz, dini kendi kafalarına göre yorumlayan, refomcu ilahiyatçılar değil mi?” diye söylenirken, ilahiyatçı bir Prof. söz alarak, katili bulmuş bir komiser edasıyla, kendine göre birçok safsata gerekçeleri de sıralayıp, “Bütün bu olumsuzlukların müsebbibi, ilmihal kitaplarıdır” demez mi? 
Yine kendi kendime, “pes doğrusu!” dedim. Hani derler ya, “Yavuz hırsız ev sahibini bastırır!” aynen öyle! Çok şükür başka bir ilahiyatçı söz alarak beni biraz olsun ferahlattı. Şükürler olsun ki, az da olsa insaf ehli ilahiyatçılar da varmış, dedim. Bu ilahiyatçı Prof. dedi ki: 
“Biraz insaflı olalım, Allahtan korkalım, eğer bugün öyle veya böyle memleketimizde Müslümanlık varsa, bu ilmihaller sayesindedir. Bir “Mızraklı İlmihal’in yaptığı hizmeti nasıl inkar edebiliriz. Halkımızın sahip olduğu din bilgilerinin esas kaynağı, “Mızraklı İlmihal’dir. Bugün halkımız islamiyeti yaşıyorsa, bu beğenmediğiniz ilmihaller sayesindedir. Sonra din kitapları sadece ilmihallerden ibaret de değil ki. Ahlak kitapları, hikmet kitapları da var. Bunların hepsini ihtiva eden kitaplar da var. İstiyen bunları da alıp okuyabilir. Bunu engelleyen mi var?”
Eski ve günümüz ilmihallerine karşı çıkan ilahiyatçı Prof. kendisinin yeni bir ilmihal kitabı yazacağını söyleyince, bir başka konuşmacı hoşuma giden, yüzde yüz gerçeği yansıtan çok güzel bir söz söyledi: “Zahmet etmeyin hocam, yazacağınız ilmihali hiç kimse okumaz. Niçin diyecek olursanız, sebebini de hemen söyleyeyim: Dini bir kitabın okunması için, yazanın, ihlaslı olması, ilmi ile amil olması, yani İslamiyeti yaşaması, takva sahibi olması lazımdır. Bugün bu vasıflarda din adamı kalmadı. Eski kitapların çok okunmasının hikmeti de burada zaten. Çünkü, onlar gerçekten takva sahibi samimi insanlardı. Söylediklerini, yazdıklarını eksiksiz olarak yaşayan kimselerdi. Sadece Allah rızası için yazıyor ve konuşuyorlardı. Bugünkü din adamları için bu söylenebilir mi?”
İlmihal, özellikle Mızraklı İlmihal düşmanlığı yeni değil. Fakat son yıllara kadar, bu düşmanlığı dinsizler, ateistler yürütüyordu. Mesela, Nazım Hikmet’in Mızraklı İlmihal düşmanlığını hedef alan bir şiiri vardır. İşin düşündürücü, ürkütücü yönü, ilahiyatçıların da bu kampanyaya katılmaları. Nazım Hikmet’in düşmanlığını anlıyorum; düşüncesi gereği dini ortadan kaldırmak istiyor. Zira kendisi inançsızdı. Peki iyi de ya İlahiyatçılar ne yapmak istiyor acaba? İster istemez insanın aklına geliyor, yoksa bazı ilahiyatçıların da nihai hedefleri dini ortadan kaldırmak mıdır?!.
Bu konularda kafa yoran bir yazarın şu tespiti de bu şüpheyi doğrulamaktadır:
“Yeni İslâmcılık projesi, daha önce dinle ilgisi olmayan elitler, aydınlar tarafından yürütülüyordu. Bundan netice alınamayınca yeni proje yürürlüğe konuldu. Bu yeni projeye göre, “Yeni İslam” başka bir ifadeyle dinsizleştirme, İslâmcı elitler ve aydın din adamları (!) eliyle yürütülecek. İslâmı Protestanlaştırma Projesi ile de buna destek verilecek. Veya, İslamı protestanlaştırma projesine dönüştürülecek.” 
Dış güçlerin özellikle de, İngilizlerin ve “Vatikan”ın yönlendirdiği bu projeyi önlemenin yolu, asırlardır olduğu gibi, dinimizi ilmihal, fıkıh kitaplarından öğrenmekten geçer. (Hakikat Kitabevi’nin 0212 523 45 56 yayınladığı, Tam İlmihal Seadet-i Ebediyye, (2. Kısımda “Mızraklı İlmihal” olan) İslam Ahlâkı ve Faideli Bilgiler kitapları fıkıh bilgilerini, İslâm ahlâkını, hikmet ve İslâmi şuuru çok güzel bir şekilde bildirmektedir. Sinsi oyunlara gelmemek için, bunlar mutlaka dikkatlice okunmalıdır.)
 

08 Mart 2003 Cumartesi

  Dinin temel direği!      

 

 

Dün, bazı çevrelerin, İslamda reform yapıp, “yeni bir islam ortaya koyma projesi” dahilinde yapılan, fıkıh, “İlmihâl” düşmanlığından bahsetmiştim. Bugün de, ilmihal nedir, fıkıh nedir? Bunun üzerinde durmak istiyorum. 
Her Müslümanın, imân, amel ve ahlâk ile ilgili, öğrenmesi ve yapması lâzım olan bilgileri ihtiva eden kitaplara “İlmihal” denir. İlmihâllerle zaruri din bilgileri verilir. Bu bilgileri öğrenmeyen bir kimsenin dînin emirlerini doğru bir şekilde yerine getirmesi mümkün değildir. 
İlmihâl kitaplarında önce îtikâd (îmân) bilgilerine yer verilmiştir. Çünkü, inanılacak şeyler, dînin esâsını teşkil eder. Burada imanın altı şartı, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği şekilde anlatılır. Sonra islamın beş şartı; ibâdet, helâl ve haram bilgileri anlatılır. Bundan sonra da, İslâm ahlâkından bahsedilir. Bu kısım, kalbi kötülüklerden temizlemenin, kısaca iyi bir Müslüman olmanın yollarını öğretir. 
İlmihâl kitaplarının kaynağı, fıkıh kitaplarıdır. Fıkıh ilmi, insanların yapması ve yapmaması lâzım olan işleri bildirir. Fıkıh bilgileri, edille-i şeriyye denilen, “Kitap”, “Sünnet”, “İcmâ” ve “Kıyâs”tan çıkarılır. Dînin hükümlerini bu dört kaynaktan çıkartan müctehid âlimlere “Fakîh” denir.
Müctehid olmıyanların doğrudan doğruya bu dört kaynaktan fıkıh bilgisi öğrenmeleri imkânsızdır. Bunun için din bilgileri ancak fıkıh kitaplarından öğrenilebilir. Cehenneme gidecekleri hadîs-i şerîfte bildirilen “Yetmiş iki sapık fırka” âlimleri, Kur’ân-ı kerîmden yanlış mana çıkardıkları için sapıttılar. Âlimler sapıtınca, âlim olmıyanların Kur’an-ı kerimden, Hadis-i şeriflerden dinini öğrenmeye kalkışması felâket olur. Kur’ân-ı kerîmin hakîkî manasını öğrenmek isteyen, Ehl-i sünnet âlimlerinin kelâm, fıkıh ve ahlâk kitaplarını okuması lâzımdır.
Dört mezhebin kelâm (iman) kitapları aynı olup, fıkıh kitapları başka başkadır. Halk için yazılmış olan ve herkesin bilmesi ve yapması gereken iman, ahlâk ve fıkıh bilgilerini kısaca ve açıkça anlatan kitaplara “İlmihâl” kitapları denilmiştir. Her müslümanın, evinde mutlaka muteber ilmihâl kitabı bulundurması, dinini bu ilmihâlden öğrenmesi şarttır.
Bunun için dinimiz fıkıh bilgisine çok önem vermiştir. Bir kimse Kur’ân-ı kerîmi, ihtiyaç miktarı ezberledikten sonra, fıkıhla meşgûl olmalıdır! Çünkü, Kur’ân-ı kerîmi ezberlemek farz-ı kifâye, fıkhın kendine lâzım olan miktarını öğrenmek ise farz-ı ayndır. Peygamber efendimiz, “İbâdetlerin en kıymetlisi fıkhı öğrenmek ve öğretmektir.” “Her şeyin dayandığı direk vardır. Dinin temel direği, fıkıh ilmidir.” “Fıkhı bilmeden ibâdet eden, gece karanlıkta bina yapıp, gündüz yıkana benzer.” buyurmuştur.
Kur’an-ı kerimde, Resulullaha ve âlimlere uymamız emrediliyor. Peygamber efendimiz de, “Âlimlere tabi olun” buyuruyor. O hâlde, Allahü teâlânın emrine uyarak, âlimlere tabi olmamız, uymamız şarttır. Bu vesîkalardan anlaşıldığı gibi, din ancak, bu âlimlerin kelâm, fıkıh ve ahlâk kitaplarından ve bu ilimlerin biraraya getirildiği, toplandığı ilmihâl kitaplarından öğrenilir.
Asırlardır, İslamiyet böyle öğrenildi, bu yol sayeyesinde bozulmadan bize kadar geldi. İslamı yok etmek isteyen güçler acı tecrübelerden sonra bunun farkına vardılar. Bunun için, saldırılarını islam âlimlerine ve bunların yazdığı fıkıh ve ilmihal kitaplarına yönelttiler. 
Biliyorlar ki, bu kitaplar halkın gözünden düşürülürse, Müslümanlar arasındaki bütünlük bozulacak, dinde anarşi çıkacak. Müslümanlar birbirini yiyip bitirecek. Böylece, asırlardır top, tüfek ve diğer bütün güçleri ile yapamadıklarını hiçbir sıkıntıya girmeden yaptırmış olacaklardır. 
Maalesef bunda da hayli mesafe katetmiş oldukları görülüyor. Sözde dini temsil eden, bu ilahiyatçıların, bu aydın din adamlarının televizyonlarda, açıkça ilmihallerin, fıkıh kitaplarının zararlarını tartışmaları bunun açık göstergesidir.

 

 

19 Nisan 2003 Cumartesi

  Kötü din adamının zararı      

 

Dün, gafletler, ihanetler zinciri neticesinde meydana gelen Moğol istilasından bahsetmiştim. Bugün de, bu katliamın nasıl geliştiğini ve İslam âlemine verdiği zarardan bahsetmek istiyorum. 
Sinsi hareketleri ile ülkede söz sahibi olan İbni Alkamî, Hülâgü’nün Bağdat’ı almasını, kendisinin de ona vezîr olmasını istiyordu. Bunun için Hülâgü’den gelen mektuba sert cevap yazarak onu kızdırdı. Diğer tarftan sapık inançlı Nasirüddîni Tûsî, Hülâgünün müşâviri idi. Bu da, onu Bağdat’ı almaya teşvik ediyordu. 
İşler, iki rafizi inançlı kimse arasında cereyan ediyordu. Bunların yönlendirmesi ile Hülâgü Bağdat’a yürüdü. Bağdat’ta bulunan yirmi bin kişilik ordu, ikiyüzbin Moğol askerinin oklarına karşı duramadı. Geri çekildi. Hülâgü, Bağdat’a, neft ateşleri ve mancınık taşları ile saldırdı. Elli gün muhasaradan sonra, İbni Alkamî, sözde barış için Hülâgü’nün yanına gitti. Onunla gizlice anlaştı. Hükümdar Mütasım’a gelip, teslim olursak, serbest bırakılacağız dedi. Mütasım buna aldandı. 1258 senesi, Muharremin yirminci günü Hülâgü’ye gidip teslim oldu. Yanındakilerle beraber idam edildi. Yüzbinlerce müslüman kılınçtan geçirildi. Milyonlarca islâm kitabı Dicleye atıldı. Güzel şehir, harâbeye döndü. “Hırka-i saadet” ve “Asâ-yı nebevî” yakılıp külleri Dicleye atıldı. 524 senelik Abbâsî devleti yok oldu. 
Tarihçiler, Bağdat katliamında öldürülen insan sayısının, 800 binin üzerinde olduğunu bildiriyor. Moğollar, gördükleri kimseleri sağ bırakmadılar. Kadın, erkek, yaşlı, çocuk demeden herkesi öldürdüler. Hatta öldürdükleri hamile kadınların karınlarını deşip doğmamış bebekleri de hançerlediler. Ancak kuyulara ve sığınaklara saklanan çok az sayıda insan kurtulabilidi. 
Öldürülen insanların cesetleri günlerce sokaklarda açıkta kaldı. Cesetlerden yayılan kokular tahammül edilecek gibi değildi. Bu kokulardan Hülagü bile rahatsız olup şehir dışına çıkmak zorunda kaldı. Şehir tamamen yağmalandı. Camiler ahır olarak kullanıldı. Kütüphaneler, tarihi eserler tahrip edilerek yakıldı. Dicleye atılan el yazması kitaplardan dolayı, nehir günlerce mürekkep renginde aktı. 
İslam medeniyetinin duraklamasına sebep olan Moğol istilası, sadece Bağdat için değil bütün islam âlemi için korkunç bir felaket oldu. Tarihçiler, Âdem aleyhisselamdan beri Müslümanların böyle bir felaket görmediğini, bu olay ne kadar geniş anlatılırsa anlatılsın, gerçeği tam yansıtamayacağını sadece çok az bir bölümünün ifade edilebileceğini söylemişlerdir. 
Moğolların islâm memleketlerini yıkmalarına, Müslümanları kılıçtan geçirmelerine Sünni-Şii çatışmasını çıkartan bozuk inançlı iki kötü din adamı sebep olmuştur. Halbuki, Bağdat yerle bir olunca, ortada ne Sünni kaldı ne de Şii. 
İbni Alkami, Ehl-i sünnete yaptığı hıyânetinin cezasına gecikmeden duçar oldu. Kendi devletine hıyanet edenin bize ne yapacağı belli olmaz, düşüncesiyle Hülagu tarafından kendisine hiçbir vazîfe verilmeyip, zillet içinde o sene öldü. Yüzbinlerce Müslümanın katledilmesine sebep olan, Tusî ise, önce hapse atıldı sonra vezir yapıldı, daha sonda idam edildi. Kimsenin yaptığı yanına kâr kalmadı. Çünkü, zalime yardım eden onun zulmüne uğramadan ölmez. 
Bu arada Hülagü İslâm alemi için faydalı bir iş de yaptı: Hasan Sabbâh diye, İbni Sebe’nin yolunda giden azgın bir dinsiz vardı. Haramlara helâl diyerek, çok kimseleri yoldan çıkarmıştı. “Elemut” kalesi ve civarı bunun adamları ile dolmuştu. 
Hasan Sabbah, otuzbeş sene binlerce kimsenin canına kıydı. Bunun yerine geçen torunu Ahund Hasen, hepsinden daha azgındı. İslâmiyetin aslı yoktur. İş kalbdedir. Kalbi temiz olana günah zarar vermez. Herşeyi helâl ettim. Keyfinize bakınız! derdi. Hülâgü, bunları da kılınçtan geçirerek Müslümanları bu, otuz beş senelik zulümden kurtardı. İslam âleminin, Selçukluların başa çıkamadığı bir azılı din düşmanlarını ortadan kaldırdı. “Dinsizin hakkından îmansız gelir” sözünün doğru olduğu bir kere daha zâhir oldu.
 

25 Nisan 2003 Cuma

  Bugünlere nasıl gelindi?      

 

Bugün İslâm âleminin içler acısı durumu ortada. İç ve dış düşmanlar, İslamiyeti tamamen ortadan kaldırmak için bütün güçleri ile saldırıya geçmiş durumdadırlar. Şunu unutmayalım ki, bu duruma hemen gelinmedi. En az üç yüz yıllık bir çalışma sonunda, İslam âlemi içeriden çökertilerek bugüne gelindi. Bu yıkımı gerçekleştirebilmek için pek çok yıkım projeleri hazırlandı. 
Bunlardan biri de, 20. yüzyılın başlarında ortaya atılan Rus idaresindeki Müslümanların “Ceditçilik” yani reform hareketleridir. Şimdi bu akımın kitapları, piyasaya sürülmekte; bunların bozuk fikirleri “İslam” adı atında tanıtılmaya çalışılmaktadır. Bunun için bu akım hakkında biraz bilgi sunmak istiyorum. 
19. yüzyılın ortalarından itibaren, Osmanlının iyice zayıflaması ile, Batı özellikle İngilizler İslamı içeriden yıkmak için harekete geçti. İslam âleminin üç önemli ilim merkezi olan, Mısır (Ezher), İstanbul ve Buhara-Semerkant hedef seçildi. Önce, Ezher ele geçirildi. Yetiştirdikleri, (Abduh, Reşit Rıza, Efgani gibi ) masonları buraya yerleştirdiler. Sonra burada eğittikleri kimseleri (Cemaleddin Efgani gibi ) Tataristan’na (Kazan şehrine) göndererek, Müslümanları Ceditçi-Kadimci diye ayırarak birbirlerine düşürdüler.
O tarihlerde ele geçiremedikleri sadece İstanbul kalmıştı. Osmanlıdan kalma Ehli sünnet kültürü bu faaliyetlerine mani oldu. Türkiye’yi İstedikleri reformist fikir ortamına ancak seksen sene sonra getirebildiler. Geçen sene Diyanetin tertiplediği Şûra karaları ile ancak noktalanabildi. Son yıllarda dillerden düşürülmeyen, “Dinlerarası Diyalog”, “hoşgörü faaliyetleri” de bu çalışmanın bir uzantısıdır. 
Şimdi Rusya’daki Müslümanlar arasında cereyan eden Ceditçilik hareketlerine bir göz atalım: 
19. yüzyılın ortalarından itibaren, 1917 yılına kadar, Tataristan’da, hızlı bir “Dinde reform” hareketi yaşandı. “Cedidçilik” hareketi denilen bu akımdan önce, asırlardır bu bölgelerdeki dini faaliyetleri, tarihi Buhara ve Semerkant medreselerinde yetişen âlimler yürütürdü. Gerek müderrislerin, gerekse halkın Ruslarla doğrudan irtibatları yoktu. 
Ruslar, bu içe dönük sağlam yapıyı yıkmak için, Avrupa ile, özellikle de İngilizlerle bağlantılı olarak, Müslümanları parçalayıp aralarına nifak sokmak için faaliyete geçtiler. Kazan’da okul açarak, Tatar dili ile eğitim gören sınıflar oluşturdular. Buralarda yetiştirdikleri gençleri, Avrupa ile de irtibatlandırarak (Jön Türklere yaptıkları gibi) dini inançlardan koparıp, yeni bir inanç sistemine yönelttiler. 
Bu hareketin öncüleri, medrese tahsilinden sonra Rus okullarında da okuyan, Rus, Avrupa pozitivist (maddeci, inançsız) ve Ezher’in (Mısır) dinde reform fikirlerinden etkilenen kimselerdi. Mesela bunlardan biri olan Cemalettin Efgani 1888’de Petersburg’ta bulunmuş, ceditçilerle görüşerek onları yönlendirmiştir. Carullah ve Rızaeddin bin Fahreddin bundan çok etkilenmiştir. O kadar çok etkilenmiş olacaklar ki, daha sonra Rızaeddin bin Fahreddin, Efgani hakkında müstakil bir yazı yazmıştır.
Musa Carullah, Ziya Kemali gibi reformcular Mısır’a giderek, Cemaleddin Efgani gibi reformcuların ders halkalarına katılmışlar ve bu kimseler Ruslarla iç içe olmuşlardır. 1917’deki Komünist ihtilalinden sonra, milyonlarca Müslüman ve din adamının katledilmesine rağmen, Carullah’ın, 1930 yılına kadar, Rusya’da kalması ve Moskova’da imamlık yapması ve çeşitli dini toplantılara katılması çok dikkat çekicidir. Hal böyle iken ülkemizdeki milliyetçi kesimin Carullah’a sahip çıkmaya kalkışmasını anlamak mümkün değildir. 
Bu akımın organizatörlüğünü yapanlar, milliyetçiliği dinin yerine ikame etmek için de, İttihatçılarla iş birliği yaparak Kırımlı İsmail Gaspıralı, Yusuf Akçura gibi kimseleri kullandılar. Her iki grup bilerek veya bilmeyerek, Ehli sünneti ve bunun hamisi olan Osmanlıyı yıkmak için iş birliği yaptı. Osmanlı yıkılınca da bugünkü hazin manzara ortaya çıktı. (Yarın, Ceditçilerin fikirleri)
 

26 Nisan 2003 Cumartesi

  Ceditçilerin fikirleri      

 

 

Dün, Batı, özellikle de İngiliz patentli, Ceditçilik (Dinde reformculuk) hareketinin Rusya’daki Müslüman Türkler arasında nasıl ortaya çıktığından bahsetmiştim, bugün de bunların belli başlı fikirlerine değinmek istiyorum: 
1- Bugüne kadar gelmiş geçmiş bütün alimler, bütün kitaplar, dört mezhebin fıkıh kitapları da dahil olmak üzere yok farz edilip din, Kur’an ve hadis ışığında yeniden yorumlanacak.
2- Dinin yeniden yorumlanmasında, İbni Teymiyye, İbni Kayyum el- Cezviye, Muhammed Abduh, Reşid Rıza, Cemalettin Efgani gibi reformcuların fikirlerinden ilham alınacak.
3- Medreseler yeniden yapılandırılacak; Batı ölçülerinde, eğitim reforma tabi tutulup Rusça okullarda mutlaka okutulacak. (İsmail Gaspıralı 1881’de yayınladığı, “Russkose Musulmanstvo” (Rus İslamı!) kitabında bu eğitimin temel unsurlarını bildirmektedir)
4- Dinde, akıl esas alınacak. Asırlardır devam eden Vahiy inancı yıkılacak. Bu konuda, Kindi, İbni Rüşt, Farabi, İbni Sina gibi felsefecilerin fikirlerinden ilham alınacak. 
5- İbni Sina, İbni Rüşt, Farabi gibi felsefecilerin, “dünya, âlem ebedidir, sonsuzdur” görüşü benimsenecek. İmam-ı Gazali hazretleri taassupçulukla (Felsefecilerin bu fikirlerini çürütüp, onların küfre düştüklerini bildirdiği için) suçlanacak. 
6- Ehli sünnet inancına; kelâm, itikat kitaplarının bildirdiği şekilde iman edilmesine ve yine fıkıh kitaplarında bildirildiği gibi amel, ibadet yapılmasına karşı çıkılacak. Herkesin, istediği gibi inanması ve istediği gibi ibadet yapması teşvik edilecek. (Herkes istediği gibi inanır, istediği gibi ibadet ederse ortada din diye bir şey kalmayacak; böylece bunlar da nihaî maksatlarına ulaşmış olacaklar.) 
7- Kur’an-ı kerimde geçen, kafirlerin “ebedi” olarak Cehennemde kalacağı ifadesi, uzun süre manasında ele alınıp, Cehennemin sonsuz, olmadığı, kafirlerin de Cennete gireceği fikri savunulacak. (Halbuki sadece Kur’an-ı kerimde değil hadis-i şeriflerde de, kafirlerin ebedi, sonsuz olarak Cehennemde kalacağı bildirilmiş, 15 asırdır, bütün alimler, müminler böyle inanmışlardır. Vahyi değil aklı öne çıkarmalarının bir sebebi de budur. Herkes istediği gibi yorumlasın, din diye bir şey kalmasın.)
8- Kur’an-ı kerimin mutlaka tercümesinin yapılması ve namazlarda her millet kendi ana diline göre yapılan tercümeyi okuması savunulacak. (Carullah, bir makalesinde, tercümenin mukaddes bir vazife olduğunu hatta farz olduğunu dile getirmiştir. Kendisi de bir tercüme yapmış fakat bastıramamıştır. Bastırması için Cemal Kutay’a vermiş, daha sonra da bu tercüme kaybolmuştur. Cemal Kutay’ın ısrarla Türkçe ibadeti savunması fikri demek ki Carullah’tan geçmiş.)
9- Bunlara göre, ictihadın terk edilip belli bir mezhebe uyulması yanlıştır, her Müslümanın gücüne göre, ictihad yapması farzdır. (Mercani, daha da ileri gidip, hadis varken fıkıh kitapları ile amel etmenin küfür olduğunu söylemiştir. Curullah da, bir mezhebe uymanın, bu mezhebi, Kur’an yerine geçirmek olduğunu söylemiştir.)
10- Kadınlar ön plana çıkartılacak. Kadın ve erkeğin, nikahta, boşanmada, mirasta eşit hakka sahip olmaları gerekli olduğu, bazı âyetlerin geçerliliğini kaybettiği fikri savunulacak. 
1-11 Mayıs 1917’de Moskova’da toplanan genel kurultay tutanaklarındaki şu ifade “Ceditçilerin” (Reformcuların) gerçek niyetlerini açıkca göstermektedir. “Efendiler, unutmayınız ki, Kur’anın bazı kuralları eskimiştir. Bunları tarihin malı saymak lazım.” (Rusya’da Birinci Müslümanlar Kongresi Tutanakları-Kültür Bakanlığı Yayınları sh. 394)
Ancak bu kurultaydan altı ay sonra, meydana gelen komünist ihtilali, reformcuların yaklaşık 70 yıllık çalışmalarını yerle bir etti. Böylece “Dinsizin hakkından imansız gelir” sözü bir kere daha gerçekleşmiş oldu. 
Yukarıdaki kararlar, bu iddialar sizlere, bugün ülkemizde din adına ahkam kesen bazı kimseleri hatırlattı zannederim. Çünkü aynı şeyleri tekrarlıyorlar. Bugün ülkemizde bu ve buna benzer sapık fikirleri, dinde reformu savunanların da aynı yolun yolcuları olduğunu unutmayalım!
 

 

 

İki hafta üst üste feminist “islamcı” kadınların, feminizm adına “kadın haklarını savunma” bahanesiyle İslam büyüklerine ve İslamiyete saldırmalarından bahsedince, “Feminizm nedir, ne zaman başladı, maksadı ne idi?” gibi sorular sorulmaya başlandı. Bunun için bu hafta da, bu soruları cevaplamaya çalışacağım. 
Feminizm, felsefî bir fikir hareketi olarak ilk defa Batı’da, kadınlara hiçbir değer verilmemesi, insan olarak sayılmaması sonucu Fransız devriminden sonra ortaya çıktı. Fransız devriminin etkisiyle, feminist düşünce İngiltere’ye de sıçradı. Daha sonra ABD ve bütün Avrupa ülkelerine yayılarak kadın, siyâsî çalkantının içine sokuldu. 
Günümüzde bu akım; iyice çığırından çıkartılarak erkeklere düşmanlık, sokakları-barları-geceleri erkeklerle paylaşmak, analıktan, ev kadınlığından nefret etmek aileyi, nikahı red etmek gibi insan tabiatına tamamen aykırı bir akım haline geldi. Bu kadar zararlı bir akım haline gelmesine de Feminizmi ticari, siyasi, ideolojik maksatlarına alet eden sosyalist ve siyonist kuruluşlar sebep oldu.. 
Araştırmacı-yazar Aytunç Altındal feminist harekete kimlerin destek verdiğini şöyle ifade eder: “Feminist hareketler Masonluğun etkisi altındadır. Son 50 yıldaki feminist hareketlere baktığımızda bunların arasında ilaç ve kozmetik üreticileri olduğunu görüyoruz. ‘Kadına bir şey satabilmemiz için onu sokağa ve inançsız bir alana çekmemiz lazım, diyorlar’ Onun için birçok paneller düzenliyorlar. Önde kadın var, arkada ise görünmeyen bir sponsor. Ya da çok agresif bir kadını köşe yazarı yaptırıyorlar. “
Başlangıçta haklı sebepler öne sürmüşlerdi. Çünkü, eski Hind, Yunan ve Roma hukukunda kadın hiçbir hakka sâhip değildi. Meşhur Yunan filozofu Eflâtun’a göre: “Kadın elden ele, orta malı olarak gezmeli.”; Aristo’ya göre de: “Kadın, yaradılışta yarı kalmış bir erkek”ti. Eski Çin’de kadın, insan bile değildi; ona isim bile verilmezdi. Islâm’dan önceki Cahiliyyet Toplumunda kadının durumu ise herkesin malûmudur. 
Feminizm hareketine kapılan kadın, genel olarak kayıtsız şartsız özgürlük anlayışı ile hayatta hiçbir insan için geçerli olmayan “Hayatımı istediğim şekilde yaşamak hakkımdır!” düşüncesine kapıldı. Bu düşünce, toplumun temel taşı olan aile yuvasının iğreti bir hal almasına, kadın ve erkeğin, aile sorumluluklarını çekilmez bir yük ve bir tür esirlik gibi algılamalarına yol açtı. Bu da, nikahsız beraberlikleri getirdi. Böylece sözde kadın özgürlüğünü savunan feminizm sebebiyle aile yıkılmış oldu, bunda da en büyük zararı “ortamalı” haline gelen kadın çekmiştir. 
Feminizm, Batıda bir felsefî hareket olarak doğarken, İslâm memleketlerinde kadın, asırlardır huzur dolu bir hayat yaşadı. Müslüman erkek, hanımını mesud etmek için elinden gelen her türlü gayreti gösterdi. Hanımına karşı dâimâ güleryüzlü oldu. İslam ahlakı ile ahlaklanmış bir Müslüman onu değil dövmek, üzmekten bile çekindi. Bu yüzden İslâm ülkelerinde feminizm îtibâr görmemişti. Fakat son yıllarda, İslamiyetten habersiz sosyete arasında ilgi görmeye başladı; arkasından din cahili, aile mefhumundan uzak entel “İslamcı” entel kadınlar arasında da yayılmaya başladı.
Dinimizde, dinsizliği esas alan feminizmin yeri yoktur. Dinimiz, kadına layık olduğu değeri vermiştir. Peygamber efendimiz; “Müslümanların en faydalısı, hanımına karşı iyi ve faydalı olandır.” ve “Cennet, anaların ayakları altındadır.” buyurmuştur. Ayrıca Vedâ Hutbesi’nde kadınların haklarının gözetilmesini, bu hususta Allah’tan korkmayı, kadınların erkekler üzerinde-erkeklerin kadınlar üzerinde haklarının bulunduğunu belirtmiştir. Avrupa’nın kadın haklarını savunmayı yeni yeni düşündüğü bir zamanda İslâmiyet, daha 14 asır önce âilenin temelini meydana getiren kadına şeref ve îtibârını kazandırmıştı.

 

Kendilerine “İslamcı” denilen feminist aydın bayanlarımız, kafalarında kendilerine göre, bir İslam şablonu çizmişler veya birileri çizdirmiş, bunun dışına çıkamıyorlar. Kim derse desin eğer bir husus bu feminist şablona uymuyorsa tanımıyorlar. Bunu dinde söz sahibi alim de söylese, Peygamber efendimiz de söylese hatta Kur’an-ı kerimde bile geçse fark etmiyor.
Bu “feminist islamcılar”a göre, âlim söylemişse, erkek olduğu için erkekler tarafında yer alır gerekçesiyle red ediliyor. Hadis-i şerifte geçiyorsa, mevdudur, yani uydurmadır. Kur’an-ı kerimde geçiyorsa, erkekler yanlış yorumlamışlardır. Hatta daha da ileri gidilerek, bilinen meşhur bir hadis-i şerifse, Peygamber de olsa Kur’ana aykırı söz söylemeye yetkisi yok diyerek red ediliyor, istedikleri gibi çarpıtamayacakları kadar açık ayet varsa, ya görmemezlikten geliniyor ya da bu ayet o devirdeki Araplar içindir, tarihsel sürecini dordurmuş diye yok farzediliyor. 
Bütün maksatları, tesettürü sadece başı örtmekten ibaret göstererek, kadını dinden imandan çıkartıp sokağa dökmek. Bütün yollar buraya çıkıyor. Bu konuda epey de yol aldıkları anlaşılıyor: Kadınlarla ilgili meselelerin tartışıldığı bir TV programında, bir “feminist islamcı” “Biz Gazali’nin anlattığı kadınlar değiliz! Müslüman kadın artık evin dışına, sokağa çıkmak istiyor!” diye bağırınca, bu konuda âyet olmasına rağmen kapalı seyirci kadınlardan büyük alkış aldı.
Bir entel bayan da, feministliğe aykırı gördüğü için, kadınların dikiş nakış, örgü işleri ile ilgili hadis-i şerifleri mesela “Dikiş öğretin ve Nur Suresini de iyi öğretin.” hadisini inkar ediyor. Yine Kur’an-ı Kerimin ruhuyla uyuşmadığı gerekçesiyle “Bana dünyada üç şey sevdirildi: Kadın, güzel koku ve namaz” hadisini inkar ediyor, güvenilir kaynaklarda yok diyor, halbuki bu hadis-i şerif, Kütübü sittede mevcuttur. Sevgiyi şehvetten ibaret sanıyor bunlar.
Nisa suresinin birinci ayetini kendine göre yorumlayarak, “Kadın-erkek eşittir, kadın da erkekle aynı fıtrata sahiptir” derken, aynı surenin, “Allah’ın insanlardan bir kısmını diğerlerine üstün kılması sebebiyle erkekler kadınların yöneticisi ve koruyucusudur. Onun için sâliha kadınlar itaatkârdır.” mealindeki 34. ayeti kerimesini görmezlikten geliyor. Halbuki dinimiz, kadına hiçbir düşüncenin vermediği kıymeti, değeri vermiştir. Verilen görevlerin farklı olması bu kıymete zarar vermez. Gerçek üstünlük takvadadır.
Dönüp dolaşıp âlimlere ve ilmihal kitaplarına çatıyorlar. Neymiş efendim, erkeklerin kadınlar üzerindeki zulmünü alimler meşrulaştırmışlar. Kaynak olarak da, refomcu, sinsi din düşmanı, Carullah, Abduh, İkbal, Fazlurrahman gibi kimselerden istifade ediyorlar. “Zamanın değişen şartlarında sadece şeri hükümler yeterli olamaz” diyorlar. Yaptıkları bir alıntıda, Fazlurrahman diyor ki: “ Müslüman âlimler, Kuran ahlakı ile ahlaklanmaktan söz ettiler ama, bu ahlak edinme çabası ne yazık ki ilmihal ahlakının ötesine geçmedi. Kadın-erkek ilişkileri ve gündelik hayat ilmihal bilgileri düzeyinde kaldı. Herşey kitabına uyduruldu” 
Burada akıllarınca bir taş ile iki kuş vuruyorlar. İngiliz siyaseti ile hem alimler kötüleniyor hem de asırlarca Müslümanlara doğru olarak dinlerini öğreten ilmihal kitaplarını müslümanların gözünden düşürmeye çalışıyorlar. 
Biliyorsunuz, bir kıssa var. Şeytanın boş oturduğunu görenler şaşırıp, “Müslümanları kandırmakla niçin uğraşmıyorsun?” diye sorduklarında, “Bu zamanın kötü din adamları benim vazifemi fazlasıyla yapıyorlar bana iş bırakmıyorlar!” cevabını verir. Bugün, şeytanla işbirliği yapıp asırlardır âlimleri, mezhepleri yok ederek islamiyeti içeriden yıkmaya çalışan, siyonistlere, İngiliz casuslarına aynı soruyu sorsak, herhalde şöyle cevap verirler: Sizin feminist entel islamcı aydın kadınlarınız, müslüman kadınları kandırıyor; reformcu, diyalogcu, mezhepsiz din adamları da müslüman erkekleri kandırıyor, bize iş bırakmıyorlar!..

 

Biliyorsunuz, geçen hafta, “islamcı” entel feminist aydın bayanlarımızın sözde dinimizi anlatan kitaplarından bahsederek, din adına ne çamlar devirdiklerini anlatmıştım. Pek çok bayan okuyucum arayarak, bu konu üzerinde biraz daha durmamı istediler. Bayan olduğumuz için hemcinslerimizin yazıları ilgimizi çekiyordu, kitaplarından yazılarından istifade etmeye çalışıyorduk, ne kadar yanılgı içinde olduğumuzu gördük, sayenizde onların gerçek yüzünü öğrendik, dediler. 
Gerçekten de bu entel bayanlarımızın bilhassa genç kızlarımız üzerinde büyük etkileri var. Halbuki dinin emir ve yasakları bellidir. Bu, bir bayanın, bir erkeğin anlatması ile değişmez. Değişiyorsa o zaten din olmaz.Yorumcunun kendi sapık görüşü olur.
Bu entel bayanlarımızın en büyük yanlışı, âlimlerin erkek oldukları için dini erkeklerin lehine anlattıkları iftirasıdır. Halbuki, beğenmedikleri kadınlarla ilgili hükümlerin tamamını başta Hz. Aişe validemiz olmak üzere Peygamber efendimizin mübarek hanımları rivayet etmişlerdir. Bakın bu entellerden biri işi hangi boyuta vardırıyor: 
“Şüphesiz kadınlar bilimsel olarak Kur’an ve Sünnet’e başvurma gücüne sahip olsalardı, bugünkü İslami fıkıh, özellikle kadınlarla ilgili boşanma ve evlilik gibi konularda çok daha farklı olurdu.”
Allahım, bu ne büyük iftira! Bu ne cür’et! Yani alimlerimiz, mesela, ehli sünnetin göz bebeği, müslümanların önderi büyük imam İmam-ı azam hazretleri diğer mezhep imamları ve onların talebeleri ve de bugüne kadar gelmiş geçmiş milyonlarca âlim, dini yanlış anlatmışlar. Erkek oldukları için taraf tutmuşlar, evlenme, boşanma, miras fıkhi hükümleri hep kadınların aleyhine bildirmişler. Hatta bazıları Peygamber efendimizi de buna dahil ediyor.
Ekol haline gelmiş onlarca kitabı olan başka bir “İslamcı” bayan yazar da bakınız neler söylüyor: “Kur’an ve sünnete iman ediyoruz, yetmiyor. Mezheplere iman etmemiz isteniyor. Mezheplere inandığımızı, ama mezhepleri din ile aynı görmediğimizi, dinin hatasız olduğunu, ama mezheplerin hata yapabileceğini, biz bu bilinçle mezheplerin İslam’a uygun olan yönlerini aldığımızı söylüyoruz, yetmiyor...” 
Yani Hadis-i şerifle geleceği bildirilen, medhedilen İmam-ı azam Ebu Hanife hazretlerinin yanlışı ve doğrusu varmış da, bu ilkokulu dışarıdan bitirmiş eski manken yazar, doğrularını alıp yanlışlarını almayacakmış! Pes doğrusu! Mezhebin, müctehidin, ictihadın ne olduğunu bilmeyen bir kimseden başka ne beklenir. Buna değil de, bundan istifade etmek istiyenlere acımak lazım! 
İnsan cahilliğin, haddini bilmezliğin kurbanı olup uçuruma yuvarlanınca nerede duracağı belli olmuyor. Başka feminist “islamcı” bir kadın da, işi daha ileri götürüp, Kur’an-ı kerimi sorgulamaya kalkışıyor: “Kur’an-ı kerim, o gün orada yaşayan Arapların zihinlerine hitap ediyor. Bu durumda da sorun çıkıyor. Miras konusu, eşitlik konusu gibi pekçok konuda sorun çıkıyor. Örneğin bu araştırmaya başlamadan önce, Nisa suresinin 34. ayetini hiç düşünmek istemezdim. Bu ayet yokmuş gibi davranmak isterdim. Çünkü, bizim modern bilincimizle böyle bir şeyi kabul etmemiz mümkün değil, ama bu ayet var!”
Feminist “islamcı” aydın kadınlarımızın en önemli eksikliği altyapılarının olmaması. Dinin esasını, kaynaklarını bilmemeleridir. Bunun için de bir bataklıktan kurtulup daha tehlikeli başka bir bataklığa saplanıyorlar. Denebilir ki, birinci bataklık ikinciden daha az zararlı. Hiçbir kadın yaşadığı gayri meşru hayattan memnun olmaz. Yaptığının farkındadır bunun için de devamlı üzüntü içinde olur. Pişmanlık, üzüntü de tövbe sayılır. Fakat, insan bid’atten, dini sapıklıktan pişmanlık duymaz. Çünkü yaptığını doğru bilmektedir. Bunun için de tövbe etmek aklına gelmez. Zamanla küfür bataklığında boğulur gider de haberi bile olmaz.
  
 

 

08 Ekim 1999 Cuma

  Musa Carullah Bigiyev    

Bugünlerde ölümünün 50. yılı dolayısıyla Musa Carullah Bigiyev, Türkiye’de ve Tataristan’da anılıyor; tanıtım için sempozyumlar düzenleniyor. Bu münasebetle; bu zat kimdir, fikirleri nelerdir, neler yapmıştır? bunun üzerinde durmak istiyorum.
İsterseniz konuyu biraz geriden alayım: Batı Devletleri özellikle de İngiltere, dünya hakimiyetini elde edebilmek için, bütün hesaplarını Osmanlı’yı yıkma üzerine yapmıştı... Osmanlı’nın özünün de, İslâmiyet olduğu gerçeğini bildiklerinden, bütün güçlerini İslamiyeti bozmaya yönelttiler... 
İslamiyeti güç kullanarak yıkmalarının mümkün olmadığını birçok acı tecrübeden sonra anlayınca içeriden yıkma planları yaptılar. İslamiyeti içeriden bozmak için de din adamlarının elde edilmesi gerekiyordu. Bu iş için de daha rahat hareket edebildikleri Mısır’daki El-Ezher’i seçtiler. Burada yetiştirdikleri adamları vasıtasıyla bütün Müslüman ülkelere Osmanlı düşmanlığını aşıladılar. Osmanlı düşmanlığı adı altında da tabii ki din düşmanlığını yaydılar. 
Osmanlı düşmanlığını sadece Arap ülkelerinde yaymakla kalmadılar. Türkistanda; Tataristan, Kazakistan, Kırgızistan, Özbekistan ve Türkmenistan gibi Türk devletlerinde de bu faaliyete devam ettiler. Buralarda açıkca Osmanlı düşmanlığı yapamadılarsa da, dolaylı yoldan bunu yaptılar. Mesela hep şunu tekrarladılar, “Osmanlı ictihad kapısını kapatarak İslamiyete büyük zarar vermiştir.” 
İctihaddan maksadları da, dinde reform yaparak dini değiştirmek, yani yok etmek... Bu işte kullandıkları adamlardan biri de, ne yazık ki, tanıtımı yapılan Musa Carullah Bigiyev’dir. 
Musa Carullah Bigiyev (1875-1949), tahsiline Kazan Külbuyu medresesinde başladı. Daha sonra, tahsilini Mısır’da yapması tavsiye edildiği için reformist üretim merkezi olan Mısır’a gitti. Tanınmış reformculardan ders aldı. Tahsilini tamamladıktan sonra birçok ülkeyi gezdi. 
Türkistan’da ceditçiler yani yenilikçiler hareketini başlattı. Reformcu gazete ve dergilerin yayın heyetinde görev aldı. İslamiyete ters düşen fikirlerinden dolayı İslâm alimleri tarafından şiddetli tenkit görerek reddedildi. 
Reformculuğu sadece Müslüman ilim adamları tarafından değil yabancı yazarlar tarafından da dile getirilmiştir. Batı’da “İslamın Luther’i” olarak tanınmıştır. Meselâ, A.Bennigsen’in “L’islam en union Sovietique “ kitabında şöyle bahsedilir Musa Carullah Bigiyev’den:
“Mercanî ve talebesi Musa Carullah Bigiyev gibi yenilikçiler, Müslüman aleminin geri kalmışlığının sebebini dinde görüyorlardı. Bunun için dinde reform şart diyorlardı. Klâsik eğitim görmüş bütün İslâm alimlerine hücum ediyorlardı. Din adamlarını “parazit sınıf” olarak görüyorlardı. Bu ve bunun gibi ithamlardan din adamları büyük yara almıştı. Bu yüzden de, İslâm âlemi tarafından büyük tepki topluyorlardı. Kısa zamanda bu fikirler İslâm camiasının dışına itildi.
Buna rağmen, Modern Liberal “Cedîd”lerin sayıları bazı bölgelerde hızla arttı. Cedîdler ilerici genç burjuvalardı. Reform için çarpışmaya hazırdılar. Bunlara karşı duran gruplar ise “Kadîmciler” adını taşıyor ve muhafazakâr tavırlarını korumaya çalışıyorlardı. 1905’te Cedîd’ler sahneyi tamamen doldurmuşlardı. Kadîmciler ise, bir grup Kazanlı Türk aydını tarafından destekleniyor, daha fazla kırsal alanda ilgi görüyorlardı. 
Bunların yüzünden, Rusya Müslüman topraklarının hiçbiri, Kazan ülkesi kadar dinî kargaşalığa şahit olmamıştır. Aslında, Kazak steplerinde dinî reform diye bir konu kesinlikle yoktu... Müslüman Kazaklar, cedlerinin yolunda yürümekten mutluluk duyuyorlardı. 
Türkistan Cedîd’leri ise, ne yaptılarsa ülkeyi yerinden oynatamadılar. Çünkü Müslümanlar her zaman güçlüydü. Türkistan, Komünizm İhtilâline kadar Kadimciler’in kalesi olarak kaldı. Kuzey Kafkasya’da ve Dağıstan’da durum aynı oldu. 
Türkiye’de ise din, uzun zamandan beri reformcuların hücumlarına uğruyordu. Fakat, asırlardır devam eden sağlam yapıyı bozamıyorlardı.” 
Bu kitabın dipnotunda da şöyle bir ifadeye yer veriliyor: Bigiyev, cüretli bir din adamı olarak tanındı. Dini değiştirmeye yönelik reformcu hareketleri Türk devletlerinde ve Türkiye’de şiddetli tartışmalara yol açı. Bigiyev, 1917’den sonra yani komünizm ihtilalinden sonra da Rusya’da kalmayı tercih ederek, İslâm ile komünizmin arasını bulmaya çalıştı. Marksizme hiç çatmadı. 1930’da ümitlerini tamamen kaybetti.” 
Kurtuluş savaşı sıralarında, Moskova’ya görevli giden bir diplomatımızın hatıralarından da bir alıntı yaparak yazımı bitirmek istiyorum: “Musa Carullah, tuhaf bir adamdı; asabi, hisslerine tâbi, ileriyi göremeyen biriydi. Bir kitap yazmıştı; müsveddelerini bana verip, Ankara’da bastırmamı ve kendisine görev verilmesini istedi. Zamanın Adliye vekili Abdullah Azmi Bey’e dileğini ilettim. Kitabın basılmasına razı olmadığı gibi bana şu cevabı verdi: Musa Carullah, ictihat kapısı açmak, dini değiştirmek isteyen, dinle ilgisi olmayan biridir. Böylelerini burada hizmete alamayız!”
Şimdi sormak lazım: Memleketimizde tanınmayan, bilinmeyen sicili bu kadar kabarık bir kimseyi elli yıl sonra reklâm etmenin kime ne faydası var?
 

09 Ekim 1999 Cumartesi

  Başka söze ne hacet!      

 

Dün, ölümünün 50. yılı dolayısıyla anılan, reformcu Musa Carullah Bigiyev’in Osmanlı düşmanlığından bahsetmiştim. Bugün bu konuyu biraz açmak istiyorum. İşin garibi, Osmanlı’nın 700. Yılını kutlayanların aynı zamanda Bigiyev’in ölüm yıldönümünde ona övgüler yağdırmaları. “Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu” demekten insan kendini alamıyor. 
Bigiyev ve benzerleri Osmanlıya niçin düşmandı? Şunun için düşmandı: Osmanlı İslamın gerçek temsilcisi idi. Bozulmamış, deforme olmamış islam sadece Osmanlıda kalmıştı. 
Osmanlı alimleri, reformlara, bid’atlere kapılarını sıkı sıkıya kapatmıştı. Peygamberimiz ve Eshabının yaşadığı islamı esas almıştı. Bunun için de, İmam-ı azam Ebu Hanife, İmam-ı Şafii, İmam-ı Malik, İmam-ı Ahmed İbni Hanbel, Abdülkadir Geylani, İmam-ı Rabbani, Mevlana, Hacı Bektaşi Veli, Şeyh Edebali gibi Peygamberimizin ilimde gerçek varisi olan alimleri kendilerine rehber edinmişlerdi. Medreselerde bu bozulmamış inanç veriliyordu. 
İşte, Bigiyev ve diğer reformcuların düşmanlığı burada başlıyor. Çünkü Osmanlılar işi sağlam tutunca, bunlar maksatları doğrultusunda dini bozamadılar. Bunun için de karalama kapmanyası başlattılar. Bigiyev diyor ki: 
“Osmanlı Devleti, medrese tahsili ile işe başladı. Bugün medreselerde kelam, fıkh... gibi ilmler okutuldu. İctihad kapısı kapatıldı. Bundan da maksatları, Müslümanları sömürmek, rahat yaşamaktır. Bu hocalar, fikren ve ahlaken cahil oldukları halde, din alimi kılığındadırlar. Şimdi medreselerde islamiyetten birşey kalmadı” 
Halbuki, bu sözleri söylediği zaman, dünyanın hangi yerinde Müslümanlık kalmış ise, onun beğenmediği medreselerde kalmış idi. Vaktiyle Molla Fenariler, Molla Hüsrevler, Ebussu’udlar, İbni Kemaller, Gelenbeviler bu medreselerde yetişmişti. 
Bakın Bigiyev’e göre Osmanlılar daha ne suçlar (!) işlemişler: 
“İslâmiyet, kelâm ilimleri cereyanları ile kirletildi ve tahrif edildi. Manası boş, beyhude nazariyelerden bahseden, bunun üzerine bütün ilimleri inkâr eden kelâm kitapları islâm memleketlerinin her tarafında yayıldı. Mezheplerin sınırlandırılmasını inkâr ederim. İslâmın aklı, mademki tutkundur terakkiye imkân yoktur. Aklı olan dini eseratten kurtulmalı, akıl en büyük ilahi hüccettir. Mutlaktır, hududun biriyle mahdut değildir. Dört mezhebin hududunu kırmalı, aklın hürriyetini temin etmeli. Osmanlılar böyle yanlış, fena ve sabit kaidelere bağlı kaldılar.
Medreseleri çekirge hücumu gibi istilâ etmiş fıkıh, kelâm; mantık; usul, tefsir, nahv, sarf ve hikmet kitaplarına dair yazılmış haşiyeleri, şerhleri görünüz de söyleyiniz, o kitaplarda akıldan, fikirden; İslâmiyetten bir eser var mı?”
İslamiyette, kelam ve fıkıh en önemli ilimlerdir. Biri nasıl inanılacağını diğeri de islamiyetin nasıl yaşanılacağını gösterir. Bu iki ilim atılırsa geriye ne kalır. Zaten bütün mesele de burada. Bu ilimler olmayınca, herkes eline bir meal alacak nasıl anladıysa öyle ibadet yapacak. Veyahut da, Bigiyev gibi reformcular nasıl bildirdiyse ona göre hareket edecek. Dolayısıyla din diye ortada bir şey kalmayacak. Bütün istedikleri zaten bu.
Aslında Reformcular dine de inanmamakta; dini sadece dünyada insanları terbiye eden ahlâkî bir sistem olarak görmekteler. Bu düşüncelerini bakınız şu ifadelerinde nasıl sinsice yerleştirmişler: 
“İyi ahlâk ve faziletler gibi iç yaşayışlar ekseriya manevî olmak itibarıyla bu yolda hiçbir fiilî müeyyide, manevî bir nüfuz derecesinde tesiri haiz olamayacağı gibi manevî nüfuzlar içinde de dinin kuvvet derecesine yetişebilecek hiçbir şey yoktur.”
Demek ki, bu reformcular dinin aslî olduğuna hakiki bir itikat ile inanmadıkları halde insanların ahlâkını muhafaza ve dünyalarını geliştirmek için dine ihtiyaç bulunduğuna yani cemiyetin faydalı ve emin bir ferdi olabilmek üzere insana katiyen din lâzım olduğuna kaildirler ki, bunun manası dine dünya için lâzım olması hasebiyle inanmak demektir. 
Reformcular hakkında şüphe uyandıran önemli bir sebep bunların insan ahlâkını korumak için din kadar emniyet ve itimat veren bir kuvvetlendirici müeyyide bulunamayacağını ve hattâ hiçbir milletin dinsiz yaşayamayacağını söyleyerek dine tam bir hararetle taraftar göründükleri halde eserlerinin gizli noktalarında kalemlerinden dökülen parolalı ifadelere göre, kendilerinin gizliden gizliye dine inanmamakta olmalarıdır.
Bigiyev’in gerçek yüzünü, 1917’de Moskova’da toplanan, reform hareketlerinin tartışıldığı Rusya Müslümanları Kurultayında divan üyesi sıfatıyla yaptığı konuşma açık şekilde ortaya koyar. Keşke yerim müsait olsa da bu 500 sayfalık tartışmaların ve alınan kararların tutanaklarını ibret-i alem için verebilsem. Konuşmalardan sadece bir pragraf almakta yetineceğim. Zaten her şeyi, gerçek niyetlerini ortaya koyuyor bu paragraf. 
“Efendiler, unutmayınız ki, Kur’anın bazı kuralları eskimiştir. Bunları tarihin malı saymak lazım...” (Rusya’da Birinci Müslümanlar Kognresi Tutanakları- Kültür Bakanlığı yayınları sh.394)
Bilmem başka söze ihtiyaç kaldı mı? Herhalde reformcuların gerçek niyetleri anlaşıldı.

 

1 Ocak 2000 Cumartesi

  Türkistan ceditçileri!    

 

Dün Ahmet Arvasi Bey’in, Arap ülkelerindeki ve Türkistan’daki ceditçilik (reform) hareketi ile ilgili sözlerini nakletmiştim. Bugün bu konuyu biraz açmak istiyorum. Bu hareketi başlatanlar kimlerdi, maksatları ne idi? Sakarya Üniversitesi öğretim üyesi Sn. Alaeddin Yalçınkaya’nın çalışmalarından da istifade ederek bu soruların cevabını bulmaya çalışalım: 
Ruslar, Türkleri Ruslaştırmak; hiç olmazsa Türk ve İslâm dininden, kültüründen, hayat tarzından mümkün olduğu kadar uzaklaştırmak istiyorlardı.
Bu hedefe ulaşmada önce maneviyatın sarsılması gerekiyordu...Bu konuda kendilerine yardımcı olacak kimseleri bulmakta zorlanmadılar. Daha 19. Yüzyılın başında dinde reformun gereğini savunan Abu Nasır Kursavî bunlardan biriydi. Sapıklıkta o kadar mesafe aldı ki, kâfirlik ve dinsizlik suçu ile yargılandı. Başta Şehabettin Mercânî olmak üzere daha sonraki bütün reformistler onun fikirlerini esas almışlardır. 
Mercânî’nin, reformist fikirlerini de Musa Carullah Bigiyev devam ettirdi. En büyük hedefi mezhepleri kaldırmaktı. Alimleri, fıkıh kitaplarını yıkmadıkça bunu başaramayacağını bildiği için de hep bunlara saldırdı. Alimlere ve mezheplere sahip çıkan Osmanlı da bu düşmanlıktan nasibini aldı. Bigiyev’in tek hedefi, ictihat kapısını açmak, aklı esaretten kurtarmak, yani 14 asırdır devam eden mezhepleri, alimleri, fıkıh kitaplarını, bir tarafa atıp, doğrudan Kur’an-ı kerime yönelmek... Maksad da belli... Herkes kendi anladığı yalan yanlış bilgilere “din” diye sarılacak. Dolayısıyla ortada din diye bir şey kalmayacak. 
Rusya’daki “reformcular”, İslâm’ın içinde bulunduğu sıkıntılı durumun sorumluları olarak geleneksel yani reformcu olmayan İslâm ulemâsını gösteriyordu. İlk yapılması gereken şey bir eğitim reformuyla geçmişle olan bağları koparmaktı. 
Reformcuların en çok etkilendikleri kişi Cemâleddin Efgânî idi. Bu yüzden Efgânî veya reformcular hakkında söylenenlere paralel tenkitler bunlar için de söz konusudur.
Hem Osmanlının yolunda olmak, hem de bu hareketi desteklemek tezat teşkil eder. Osmanlının yıkılışından sonra, talep edilmesine rağmen Türkiye Cumhuriyeti’nin de bu reformculara destek vermemesi mânidardır. 
Star Gazetesi yazarlarından Halit Kakınç’ın, “ceditçiler” ile ilgili 8-9 Aralık 1999 yazısından da kısa bir özet vermek istiyorum...
“19’uncu Yüzyıl’da Çarlık Rusyası’nda doğan Dil’de ve Kültür’de Türkçülük, etno-sosyolojik karakterdedir. Gökalp ile başladığı sanılan... Gaspıralı’ya, Akçura’ya, Ahundzade’ye ve Mercani’ye kadar uzanan bu hareketin kökleri, aslında daha da eskidir. 
Bu akımın temelini atan isim, Ebu Nasır el-Kursavi’dir. El Kursavi, eğer Türk Dünyası’nın Reform Çağı’ndan söz edilebilecekse, bu dünyanın ilk reformistidir. Türkiye’de bu konuda yürütülen tartışmaları biliyoruz... Bana göre, bu gibilerin öncülü, Kazanlı din ve bilim adamı Şahabettin Mercani’dir. 
Ebu Nasır el-Kursavi’nin görüşlerini benimseyerek genişleten Şehabettin Mercani, yaklaşık 150 yıl kadar önce, bir faaliyet programı geliştirmiştir. Mercani’nin faaliyet programı, şu altı madde’den meydana gelmiştir... 1) Dini konularda, herkes, kendi aklı ile Kur’an-ı Kerim’de cevap arayacak.2) Bir müslümanın diğer bir müslümana körü körüne bağlanmasına son verilecek.3) Skolastik içerikli eski ve yararsız kitaplar, medreselerden atılacak.4) Medreselerde Kur’an meali ve İslam Tarihi üzerine dersler verilecek. 5) Medreselerde, ders programlarına, pozitif bilimler ve Rusça derslerinin eklenmesine muhalefet edilmeyecek.6) Müslümanlar, Hz. Muhammed döneminin İslam Kültürü’nü benimseyecek.” 
Mercanî’nin hedefi; Dinimize ait bilinen bütün bilgileri atıp, dini yeniden yorumlamak, başka bir ifade ile yeni bir din kurmak... Programın kısa özeti bu...

 

 

27 Ocak 2006 Cuma

Bu saçmalıkların devamı gelecek

Geçen hafta, cami imamının ve müftünün ikazına rağmen, başı açık kadın ve erkeklerden oluşan bir grup Çamlıca’daki Subaşı Camii’nde karışık olarak topluca cuma namazı kıldı. Daha önce cenaze namazına katılma eyleminden sonra kadınların erkekler arasında hem de başları açık olarak cuma namazına katılmaları ikinci bir teşebbüs oldu. Varlıklı, eğitimli ve entel grubun bu ve buna benzer teşebbüslerinin her geçen gün daha da çoğalacağı, eylemlerinin devam edeceği anlaşılıyor.  Bu hareketlerin sebebini araştırmacı-yazar Aytunç Altındal kısa ve öz olarak çok güzel dile getirmiş: “Cuma namazına kadınlar katılamazlar, ayrıca baş açık, makyajlı, namaz asla kılınamaz. Bu sosyete işi abukluklar yeni çıktı. Hıristiyanlıkta protestanlar dinde değişiklikler yapmıştı. Akıllarınca şimdi sıra İslamda. Bunlar da İslamda Protestanlaştırma hareketleri yapıyorlar!..”  Bu tür teşebbüsler, sıradan birkaç kendini bilmez insanın yaptığı basit bir davranış değildir. İçeriden ve dışarıdan gizli eller vasıtasıyla yönlendirilmektedir. Aralarında, yabancı kolej mensuplarının ve Amerikalı bir müzisyenin de bulunması bunu kuvvetlendirmektedir. Eyleme katılanların pek çoğunun belki de bundan haberi yoktur. Asırlardır yaptıkları mücadele ile İslamı yok edemeyeceklerini anlayanların, İslamda reform yaparak, içini boşaltarak değişik bir yolla İslamı yok etmenin planlarıdır bu eylemler.  Kurulduğu günden beri ciddi hiçbir faaliyette bulunmayan, İKT’nin geçenlerde “Reform” gündemi ile toplanması, reform konularından birinin de, “Kadının dindeki yerinin gözden geçirilerek düzeltilmesi” olması işin ciddiyetini ve kapsamını göstermektedir.  Konu hakkında görüşlerine başvurulan ilahiyatçılar tepkililer: “Kadınların başı açık namaz kılmaları caiz değildir. Bu namaz olmaz. Temel fıkıh kitaplarımızdaki hükümler bir kadının başı ve vücudu örtülü olarak namaz kılması gerektiğini söylüyor. Cemaatle namaz kılmanın bir adabı vardır. Eğer Allah’ın huzurunda duruluyorsa Allah’ın istediği şekilde durmak gerekir. Çünkü bu kul ile Allah arasındaki en güzel irtibattır. Onun istediği şekilde ona ibadet edip yakarışta bulunmalıyız. Şeklî kaideler önemlidir. Kimse kafasına göre kurallar uyduramaz. Bu şekilde namaz caiz olmaz. İbadetin şekli vardır, şartları vardır. İnsanlar ya uyarlar ya uymazlar. Fakat ‘Niyetimiz iyi’ diyerek değişiklik yapamazlar” diyorlar. Tepki göstermeye hiç hakları yok aslında. Bu saçmalıkların yolunu açan onlar çünkü. Kendileri yıllardır, fıkıh kitaplarını, ilmihal kitaplarını kötülediler. Kur’an-ı kerim meali okuyun, dininizi asıl kaynaktan öğrenin, dediler. Bu eylem ektikleri tohumun meyvesidir.  Nitekim, eylemcilere “Neden böyle namaz kılıyorsunuz?” sorusu sorulduğunda, “Bizim içimiz temiz, düşüncemiz böyle, Kur’andan anladığımıza göre bu şekilde namaz kılabiliriz” cevabını verdiler. Sen saçmalıklara kapıyı aralarsan, yolu açarsan işte böyle garabetlerle karşılaşırsın, seni de dinlemezler kendilerine göre de bir yol tuttururlar. Kadınların cuma namazı eylemi, günlerdir tartışılıyor. Kimisi olur diyor kimisi olmaz diyor, her kafadan bir ses çıkıyor. Zaten bu eylemin bir maksadı da buydu. Misyonerlerin önde gelen isimlerinden Zwemer’in, 1930’ların başında Kudüs’te Zeytindağı’nda toplanan misyonerler kongresinde yaptığı konuşmayı hatırlayalım:  “Sizin göreviniz, Müslümanların Hristiyan yapılması değildir. Asıl göreviniz onları dinlerini sorgular, tartışılır hale getirmektir. Bu sağlanırsa gerisi kendiliğinden gelir. Bizim yapmak istediğimizi kendi kendilerine yaparlar!..”

28 Ocak 2006 Cumartesi

Kuralsız ibadet olmaz!

Dün, başı açık kadın ve erkeklerden oluşan varlıklı, eğitimli ve entel bir grubun Çamlıca’daki Subaşı Camii’nde topluca karışık cuma namazı kıldığından bahsetmiştik. Bu tip eylemlere katılanları (eylemi yönlendiren militanlar hariç) iki gruba ayırabiliriz. Birincisi; altyapısı olmayan, temel dinî bilgilerden mahrum cahil insanlardır. Bunlar işin aslını bilmedikleri için, kandırılmaya, yönlendirilmeye, istismara müsait kimselerdir. Demagoji ve mantık oyunlarını ilim zannederler; çünkü gerçek ilmi bilmezler. İlimle değil, basit akılları ile hareket ederler. Böyle olduğu için de, tuzağa yakalanmaları kolay olur. İkincisi; inanç boşluğunda olan kimseler. İnsan, yaratılıştan bir şeye inanma ihtiyacını hisseder. İnsan, doğru veya yanlış bir şeye inanmazsa, huzursuz olur. Bunlar bu tür inançsızlık boşluğuna düşmüş, genelde, dinle pek ilgisi olmayan kimselerdir. Birileri fırsattan istifade edip boşluğu dolduruyor. Sen doldurmazsan birileri doldurur. Boşluğu da herkes kendine göre dolduracak. Fırsatlar değerlendirilerek İslamda “Reform”un yolu açılacak. Nitekim şu teklif gerçek niyetini ortaya koyuyor: “İki-üç yıl önce, ABD’de, Afrika kökenli Müslümanların camilerde, kiliselerde olduğu gibi sırada sandalyede oturarak ibadet ettiklerini görmüştüm. Namaz illa bildiğimiz klasik rükü, secde biçimi ile mi kılınmalıdır. Kadınla erkeği daha kolay yan yana getirecek bir biçimde kılınamaz mı? Müslümanlığın Protestanlıştırılması kavramını geçenlerde Paris’te, ‘Avrupa’nın İstikrar Girişi’ adlı bir kuruluş tarafından hazırlanan raporda görmüştüm. Bu kavramı, İslam’da bir reform başlaması anlamında kullanıyorlardı. Sanıyorum bu gelişmenin ilk cesur işaretlerine tanık oluyoruz!..”  İşte bu tür eylemlerin nihai hedefi bu. Kuralsız, şartsız herkesin kendine göre bir din anlayışının yolunu açmak. Böylece asırlardır yıkamadıkları İslamı bu yolla içeriden yıkmak. Halbuki, her ibadetin kendine mahsus kuralları vardır. Bu kuralları da koyan dinin sahibi Cenab-ı Haktır. Her Müslüman o kuralları kabul ederek Müslüman olur. Hiç kimsenin kendi anladığına göre kural koyma hakkı yoktur. Kural koymaya kalkışırsa artık o din Cenab-ı Hakkın dini olmaktan çıkar, kuralı koyan kimsenin dini haline gelir. Bu da “dinsizlik” demektir. Allahü tealanın koyduğu kurallara uyulmaz herkes yeni kural koymaya, dini değiştirmeye kalkışırsa, ortaya insan sayısı kadar din çıkar. Artık bu değişik şekillere de din denmez, felsefe, şahsi düşünce denir. Din ile felsefeyi, şahsi düşünceyi birbirinden ayırmak gerekir.  Kimse benim aklıma göre böyle olması lazım, diyemez. Çünkü, akıl göz gibidir, İslâmiyet de ışık gibidir. Göz karanlıkta cisimleri göremez. Görmesi için ışık gerekir. Akıl da hakikati göremez. Görmesi için İslâm ışığı gerekir. Eğer İslâm, hak ile batılı bildirmeseydi, aklımızla bulmamız mümkün değildi. Her ne kadar akıl, iyiyi kötüden ayıran bir kuvvet ise de, her işte ölçü olmaz. Allahü teâlâya ait bilgilerde akıl senet olmaz. Akıl, kendi başına dinin emir ve yasaklarını bilseydi, peygamberlere, âlimlere lüzum kalmazdı.  Allahü teâlâ, kullarını, kendisini tanımaları ve ibâdet etmeleri için yarattı. İbadetin nasıl yapılacağını da Peygamberimiz vasıtasıyla kullarına bildirdi. Kullarına bırakmadı. Bir insan, kendi görüşü, anlayışı ile ibadet yaparsa, O’na kulluk yapmamış olur. Resûlullahın bildirdiklerinde eksik veya fazlalık bulmuş olur. Hâlbuki dinde eksiklik olmaz. Böyle yapılırsa daha iyi olur demek, Resûlullahın bildirdiğini beğenmemek olur. Hadis-i şerifte “İbadetleri bizim gibi yapmayan bizden değildir” buyuruldu.

03 Şubat 2006 Cuma

Sergilenen örnek tavır!

Herhalde fark edilmiştir, gözden kaçmamıştır geçen hafta ülkemizde bir ‘ilk’ gerçekleşti: Diyanetiyle, İlahiyatçıları ile, halkıyla herkes ittifak halinde, başı açık kadın ve erkeklerin karışık olarak cuma namazı kılmalarına tepki gösterdi. Bunun dinde yeri olmadığı, saçmalık olduğu dile getirildi. Özellikle Diyanet’in gösterdiği kararlılık takdire şayandır.  İstanbul İl Müftü Yardımcısı İsmail İpek’in bizzat olayın meydana geldiği camiye gidip dinimize uygun nasıl namaz kılınacağını izah ederek, “Eğer başı açık ve karma bir şekilde kılmak için ısrar ederlerse, dışarı çıkartma görevimiz de, hakkımız da, yetkimiz de var. Kanunlarımız bu görevi bize vermiştir. Burası bir ibadethanedir. İbadethanenin belli usulleri vardır. Buraya gelen bunlara uymak zorundadır. Herkese usulüne uygun ibadet yaptırmak bizim aslî görevimizdir” sözleri ile gösterdiği kararlılık eylemcilerin direncini kırmıştır. Eğer burada böyle bir kararlılık gösterilmeseydi, bu eylem zaman içinde planlandığı şekilde bütün camilere yayılacak, cami cemaati arasında kargaşaya ve kaosa sebep olacaktı. Eylemciler beklemedikleri bu büyük tepki karşısında geri adım atmak zorunda kaldılar. Bunda muvaffak olsalardı, camilerde, kilise düzenine geçmede kapıyı aralamış ve “Ilımlı İslam”ın günlük hayata geçmesini sağlamış olacaklardı. Böylece, namaz Hristiyanlaştırılmış, cami de kiliseleştirilmiş olacaktı. Tabii ki, bu geri adım atma, bu tür saçmalıkların tekrarlanmayacağı manasına gelmez. Bu eylem bir nabız yoklaması idi. Ortalığın yatışmasını bekleyecekler başka bir konuda, farklı bir eylem şekilleriyle tekrar karşımıza çıkacaklardır.  Amerika’daki, ‘kadın imamlı cuma namazı’ eylemini organize eden yayınevinin yöneticisi Jean Eadwın bu eyleme bakınız nasıl destek veriyor, gerçek niyetini nasıl açıklıyor, İslâm’ı sulandırma emellerini nasıl ortaya koyuyor: “Ilımlı İslam geleneksel İslama en iyi bir alternatiftir. Hristiyanlık bu konuda çağın gereklerine göre kendini değiştirip, ona ayak uydurmasını bilmiş. Müslümanlar arasında da, arkadaşlarımız olan Esra Numani ve Amina Vedud gibi özgür yorumlarını ortaya koyabilenler var. Türkiye’de bu özgürlüğün cuma namazında ortaya konulabilmiş olması, bizim için son derece memnuniyet verici. Çünkü Türkiye’yi, Batı uygarlığı içinde tehdit oluşturan İslâmi hükümlere mahkûm edemeyiz. Bu tavır sadece Türkiye’deki dinci çevreleri rahatsız edecektir. Gerektiğinde İncil’e tezat oluşturan ama toplum için faydalı bir yöntemin hayata geçirilmesi ne kadar normalse, Müslüman kadınların, erkeklerle beraber saf tutmaları, imam olma girişimleri de o kadar tabii karşılanmalı. Tabularımızı yıkmalıyız.” Tabii ki, burada bahsedilen, “Geleneksel İslam”dan, kırılması gereken “Tabu”lardan maksat, Vahye dayalı orijinal İslam; 14 asırdır tatbik edilen İslam; Kur’an-ı kerimde geçen İslam. 14 asırlık “İslam”ın “Ilımlı İslam” ile yer değiştirmesini istiyorlar. Gerçek İslam olmasın da ne olursa olsun arayışına girdiler. Bu konuda, Katolikler, Protestanlar, Evangelistler ve Küresel güçler iş birliği içindeler. Asırlardır bir araya gelemeyen bu güçler İslamı değiştirmede, İslamda Reformda ittifak halindeler.  Fakat işin en güzel tarafı, en sevindirici yönü, bütün bu ittifaklara, sinsi faaliyetlere rağmen halkımızın dinimizi korumada gösterdiği duyarlılıktır. Devleti ile milleti ile, dinimiz İslamın orijinal halinin muhafazasında gösterilen kararlılıktır. Bu kararlılık devam ettiği müddetçe hiçbir güç, dinimizi kendi menfaatleri doğrultusunda değiştiremeyecektir. --------------------------

04 Şubat 2006 Cumartesi

Bu teklifler yeni değil!

Dün, kadın erkek “karma” namaz kılma eyleminin yanlışlığı konusunda tam bir ittfak meydana geldiğinden söz etmiştik. Bu harekete çok az da olsa, dinle alakası olmayan, alınları secde görmemiş, dinle ilgileri yakınlarının cenaze namazında cenazeyi uzaktan seyretmekten ibaret olan bazı yazarlar destek verdi. İşte bunlardan biri, anlamadığı bir konuda bakınız nasıl ahkam kesiyor: “Ben o grubun çok iyi ettiğini düşünüyorum ve yaptıklarını bir reform hareketinin başlangıcı olarak görüp destekliyorum. Kiliseye gidenler birer sıraya ya da sandalyeye oturuyorlar. Müslümanlıkta ise ‘secdeye kapanmak’ gerekiyor. Bu önemli problemin çözülmesi lazım.”  Bu, camileri kiliseye benzetme gayretleri yeni değil aslında. Fırsat buldukça temcit pilavı gibi halkın önüne konulur. Bu teklif, ilk defa Batı’nın özellikle İngilizlerin desteği ile 1928’de bazı ilahiyatçıların hazırladıkları rapor ile gündeme gelmiş, hayli tartışmalardan sonra rafa kaldırılmıştı. Bu tartışmalı raporu 20 Haziran 1928 tarihli Vakit gazetesi şöyle vermişti: “Dinimizde yeni hayata, ilerlemeye uygun olarak, yapılacak yenilikleri, İstanbul İlâhiyât Fakültesi profesörleri rapor halinde hazırlamışlardır. Köprülü Fuâd, İzmirli İsmâîl Hakkı, Şerâfeddîn Yaltkaya, Mehmed Ali Aynî ve arkadaşlarının imzalarını taşıyan bu rapora göre: Din de, diğer sosyal teşekküller gibi, hayatın akıntısına uymalıdır. Din, eski şekillere bağlı kalamaz. Türk demokrasisinde, din de, muhtaç olduğu değişimi göstermelidir. Câmilerimiz kâbil-i iskân hâle getirilmeli, sıralar, sandalyeler konulmalı, içeriye ayakkabı ile girilmelidir. İbâdet lisanı Türkçe olmalı, âyetler, hutbeler Türkçe okunmalıdır. Câmilere müzik âletleri koymalıdır. Hutbeleri imamlar değil filozoflar okumalıdır. Kur’an-ı kerim felsefe ile incelenmelidir.” Osmanlılarda Batı hayranı Mithat Paşa’dan beri, çağdaş ülke olma için Hristiyan olmayı teklif edenler olmuştur. 1923 yılında, Mahmut Esat Bozkurt, “İslâmlık, ilerlemeye manidir. Bu dinle yürünmez ve Batı bize ehemmiyet vermez” diyerek Anayasaya, “Devletin dini Hristiyanlıktır” yazılmasını teklif etmiş, fakat kabul görmediği için, “Devletin dini İslam” ifadesi yazılmıştı. Bugünkü teklifler bunun bir uzantısıdır. İslamı yok edemedikleri için; camilerin içine “sıralar” koyup “kilise”ye benzeterek, dinde reform yapmak suretiyle içeriden yok etmek istiyorlar. İslamiyet her çağa uygundur, reforma ihtiyacı yoktur. Reform, değişiklik gerekiyorsa bunu insanlar değil, dinin sahibi yapar. Nitekim, Cenab-ı Hak, Tevrat’tan sonra İncil’i, daha sonra da, Kur’an-ı kerimi göndererek, diğer dinleri yürürlükten kaldırdı. Hak dinin sadece “İslamiyet” olduğunu, kıyamete kadar dinini koruyacağını bildirdi.  Reform yapmak isteyenlerin ortak özelliği, dinimizin temel fıkıh kitaplarını kabul etmemek, herkesin doğrudan kendi kafasına göre Kur’an-ı kerimden hüküm çıkarılmasını savunmaktır. Bu temel fıkıh kitaplarını bir tarafa bırakıp herkesin kendi anlayışına göre dini değiştirmeye kalkışması, her zaman için yeni bir din yapmak demek olur. Buna da din değil dinsizlik denir. Gerçek din, Ehli sünnet âlimleri vasıtası ile Resulullah Efendimizden bize gelen emir ve yasaklardır.  Bu tür zararlı akımlardan kendimizin ve çocuklarımızın zarar görmemesi için bugüne kadar olduğu gibi bundan sonra da dinimizi, fıkıh, ilmihal kitaplarından öğrenmemiz ve öğretmemiz şarttır. Günümüzdeki karışıklığın, farklı seslerin sebebi de son yıllarda bu değerli kitaplara gereken önemin verilmemesi ve halkın doğrudan Kur’an-ı kerim meallerine yönlendirilmesidir. Dikkat edilirse her bid’at ehli, “Kur’an’dan ben böyle anladım” diyor.     10 Mart 2006 Cuma “On dört asırlık uygulama!”   Geçenlerde, 14 asırdır tartışılmayan, tartışmayı kimsenin aklından bile geçirmediği, kadınların namazda ve namaz haricinde örtünmeleri konusunu bazı çevreler yine tartışma konusu yaptı. Çok şükür ki, Diyanet İşleri Başkanı Ali Bardakoğlu, Antalya’da yapılan “İl Müftüleri Hizmet İçi Eğitim Semineri”nin sonunda yaptığı açıklama ile gerçekleri gün ışığına çıkarttı; şüpheleri bertaraf etti. Sayın Bardakoğlu, “On dört asırlık uygulamada kadınların başını örtmeleri dini bir gereklilik olarak kabul edilmiş, Müslüman kadınlar da dinlerinin gereği olduğuna inandıkları için, başlarını örte gelmişlerdir. İslâm’ın tarihsel tecrübesinin ana çizgisi böyledir ve bu konuda münferit farklı görüşlerin bulunması, bu ana görüntüyü bozamaz” diyerek son noktayı koydu.  Zaten daha öncede, 30 Aralık 1980 tarihinde Din İşleri Yüksek Kurulu, “Cenab-ı Hak, kadınların başörtülerini, saçlarını, başlarını, kulaklarını, boyun ve gerdanlarını örtecek şekilde yakalarının üzerine salmasını emretmiştir” şeklindeki fetvası ile, örtünmenin Cenab-ı Hakkın açık bir emri yani farz olduğunu bildirmişti. Dinimizin önemli bir emri olan “setri avret” yani örtünmesi gereken yerlerin örtünmesi hususu sadece kadınlara ait bir konu da değildir. Dinimizde, örtünmesi gereken yerlere “Avret mahalli” denilmektedir. Erkeğin ve kadının avret mahallini örtmesi, hicretin üçüncü senesinde gelen, “Ahzâb” ve beşinci senesinde gelen “Nûr” sûrelerinde emir olundu.  Bu emre göre, erkeklerin avret mahalli, göbekten diz altına kadardır. Buraları açık olarak kılınan namaz sahîh olmaz. Namaz kılarken, vücûdun diğer kısımlarını, kolları, başı örtmek ve çorap giymek erkeklere sünnettir. Açık kılmaları mekrûhtur. Kadınların ise, ellerinden ve yüzlerinden başka her yerleri, bilekleri, sarkan saçları ve ayaklarını örtmeleri lazımdır. İnce olup içindeki uzvun şekli veya rengi görünen kumaş, yok demektir. Avret mahallini örtmek, namazda da, namaz dışında da farzdır. Yalnız iken kılarken de, örtmek farzdır. Avret yeri, ancak bir özür ile meselâ helâda açılabilir. İnsanların, birbirine görünmesi ve bakması, dört türlüdür: Erkeğin kadına, kadının erkeğe, erkeğin erkeğe, kadının kadına bakmasıdır. Erkeğin kadına bakması da üçe ayrılır: Erkeğin yabancı kadına, kendi hanımına ve bakması câiz olan onsekiz akrabâsına bakmasıdır. Erkeklerin yabancı kadının yüzünden ve ellerinden başka yerine bakmaları dört mezhebde de haramdır. Erkeklerin, erkeğin göbeği ile dizi arasına bakmaları haramdır. Bunun dışına, şehvetsiz bakmaları câizdir.  Erkek, nikâhla alması ebedî, sonsuz haram olan onsekiz kadının başına, yüzüne, gerdanına, kollarına, dizden aşağı bacağına, şehvetden emîn ise, bakabilir. Göğüslerine, koltuk ve yanlarına (böğürlerine), uyluk ve dizlerine ve sırtına bakamaz. Kadınların buralarına da galîz yani “kaba avret” yerleri denir. Her kadının, buralarını namazda, yabancı erkeklerin yanında, şekli belli olmamak üzere geniş olarak örtmeleri lâzımdır.  Nûr sûresi, otuzuncu âyetinde meâlen, “Ey Resûlüm! “sallallahü aleyhi ve sellem” Mü’minlere söyle, harâma bakmasınlar ve avret yerlerini harâmdan korusunlar! Îmânı olan kadınlara da söyle, harâma bakmasınlar ve avret yerlerini harâm işlemekten korusunlar!” buyuruldu. Hadis-i şerifte, “Yabancı bir kızı görüp de, Allahü teâlânın azâbından korkarak, başını ondan çeviren kimseye Allahü teâlâ ibâdetlerin tadını duyurur” buyuruldu. İlk görmesi af olunur. Başka bir hadîs-i şerîfte de, “Allah için yapılan cihâdda düşmanı gözleyen veya Allah korkusundan ağlayan veya harâmlara bakmayan gözler, kıyâmette Cehennem ateşini görmeyeceklerdir” buyuruldu. -------------------------------------   11 Mart 2006 Cumartesi “Siz başlı başınıza bir âlemsiniz”   Dün, Diyanet İşleri Başkanı ve Diyanet İşleri Yüksek Kurulu’nun; kadınların örtünmesi Cenab-ı Hakkın kesin emridir, böyle önemli ve hassas konunun tartışılmasının uygun olmayacağına dair görüşlerine yer vermiştim. Bugün de, dinimizin bu emrinin şekli ve önemi üzerinde durmak istiyorum:  Dinimiz örtünmeyi emretmiş fakat şekil üzerinde durmamış, kadının belli bir örtü ile kapanmasını emretmemiştir. Kadının örtünmesinde iki şart vardır: Birincisi, örtünmesi gereken yerlerin örtülmesi. İkincisi, örtünürken uzuvların görünmemesi ve belli olmamasıdır. Bu iki şart yerine geliyorsa kadın istediği şekilde giyinebilir. Örtünme şekilleri örf âdete göre, yaşayışa, iklimlere göre farklı farklı olabilir. Bunlar duruma göre, manto, eşarp, başörtüsü, şalvar, çarşaf vb. şeyler olabilir. İlla şu şekilde giyineceksin demek, Müslümanı sıkıntıya sokmak olur. Dinin emrini değiştirmek, sınırlamak olur.  Hadîs-i şerîfte, “Haramdan cilbab giyen erkeğin namazı kabûl olmaz” buyurulmuştur. Başka bir hadîs-i şerîfte de, “Haya cilbabını çıkaran kimseyi söylemek gıybet olmaz” buyurulmuştur. Cilbab, eskiden erkeklerin de, kadınların da giydikleri bir elbise, bir gömlektir. Örtünmenin şeklini bu şekilde özetledikten sonra, örtünmenin önemi ve sosyal faydası ile ilgilili olarak, Cumhuriyetin kurulmasında emeği geçen o günün önemli aydınlarından ve yazarlarından olan Yakub Kadri Karaosmanoğlu’nun bir makalesine yer vermek istiyorum: “Bu çirkin asrın ve çirkin muhitin yegâne süsü, yegâne güzelliği sizin başörtünüzdür. Niçin ondan müştekî gibisiniz? O mazrufa bu zarftan muvafık ne olabilir? Sizi böyle gördükçe bir kadının başka türlü nasıl giyinebileceğini düşünüyorum ve örtüsüz bir kadın tahayyül edemiyorum. Yazık değil mi ki o saçlara güneş vursun, o yüzü havalar, tozlar hırpalasın. Yazık değil mi ki -mazallah- o gözlerin harimine kolayca, lâubali bir yabancı gözün kıvılcımı sıçrasın. Niçin başka cinsten kadınlara bakıp da başınızda garip mütalâalara meydan açıyorsunuz? Onlardan size ne? Siz başlı başınıza bir âlemsiniz. Ben o âleme girdiğim dakikadan itibaren, hariçte başka mevcudiyet var mı, yok mu unuttum bile. Siz niçin kendinizde herkesi unutmuyorsunuz? Söze başlarken demiştim ki, bu çirkin asrın, bu çirkin muhitin yegâne güzelliği sizin örtülerinizdir. Memnun ve müsterih yaşamak için bu kanaat size kifayet etmez mi? Halbuki benim ruhumu sadece bu kanaat dolduruyor. Örtüleriniz bana muhabbet öğretiyor; hayata muhabbeti, aşka muhabbeti, memlekete muhabbeti öğretiyor; bahusus memlekete muhabbeti. Zira sizin örtüleriniz, bu süsleriniz değil midir ki, minarelerden ve o al râyetten (bayraktan) sonra bu serseri ruha biraz âşina ve bir emin mersa (liman) saadeti veriyor.  Sakın onları çıkarmayınız, sakın onları atmayınız. Bu çirkin muhitin ortasında asalet ve zarafete yegâne dâl (işaret) olarak bunlar, sade bunlar kaldı. İnsanlar senelerden beri, insanlığı terzil (rezil etmek) için ve cemiyetlere manzaraların en fenasını vermek için, sevimsiz bir cinnetle her şeyi devirdiler. Bu güruha peyrev olmak (peşinden gitmek) size yakışır mı? Ben sizi zamanların ve insanların fevkinde, onların haricinde biliyorum. Siz mestur ruhlardan değil misiniz? Yaratıcımız sizi bu sıfatla sair mahlûkat arasında mümtaz kılmamış mıydı? O, Kitab’ında sizin isminizi zikretmedi mi?” (Yakub Kadri, Kadınlık ve Kadınlarımız s. 39-41)     03 Haziran 2008 Salı Din ve vicdan hürriyetini hiçe sayanlar!   Son yıllarda, dinden bahsetmek, dinin emir ve yasaklarını konu edinmek nerede ise suç hâline geldi. Bazı malum kesimler tarafından dinden bahsedenler, yazanlar hemen, gericilikle, çağ dışı olmakla damgalanmaktadır.  Zaman zaman devletin resmi dinî kuruluşu olan Diyanet de bundan nasibini almaktadır. Geçenlerde, Diyanet İşleri Başkanlığı’nın sitesinde, flörtün, yabancı kadına şehvetle bakmanın, el ele tutuşmanın, erkekleri cezbedecek şekilde koku sürünmenin caiz olmadığı haram olduğu, bunların bir nevi “zina” kabul edildiği yazılınca malum kesimler hemen saldırıya geçtiler. Diyaneti de çağ dışı kalmakla suçladılar. Bu zamanda böyle şeylerin nasıl yazılabildiğini sorguladılar.  İNANÇ AŞAĞILANAMAZ Günümüzde, kimse kimseyi zorla inanmaya, zorla dini yaşamaya zorlamıyor. Dine inanmayan, dini yaşamak istemeyen kimselerin de, kendi inancına göre dini yaşamaya çalışanları suçlamaya, aşağılamaya hakkı yoktur. Böyle bir davranış insan hakları hukukuna, din ve vicdan hürriyetine aykırıdır. Dışişleri Bakanı Sayın Babacan’ı, “Müslümanlara da baskı var” sözünden dolayı günlerce topa tuttular. Bu bir baskı değil midir?  Bir konuda yazı yazabilmek, konuşabilmek için o konu hakkında yeterli bilgiye sahip olmak gerekir. Kulaktan dolma bilgilerle konuşmaya kalkan kendi cahilliğini, yüz karasını ortaya koyar. Bu konuda kalem oynatanların en azından zina nedir, göz zinası nedir, bilmesi lazım. Bilmiyorsa sorup öğrenmesi lazım.  Diyanet İşleri Başkanı Ali Bardakoğlu, gazetecilerin son günlerde basında yer alan evlilik dışı ilişkinin zina sayıldığı yönündeki haberlerin hatırlatılması üzerine şu açıklamayı yaptı: “Birbirleriyle evli olmayan tarafların İslam Dini’nin koyduğu sınırları aşarak, yasakları ihlal ederek beraber olmaları, bir arada yaşamaları İslam Dini’nde uygun görülmemiş günah sayılmıştır. Hadislerde, dinin koyduğu yasakları ihlal eden beraberliklerin uygunsuz, günah olduğu bildirilmiştir. Hatta bazı hadislerde bu hâller bir nevi zina olarak adlandırılmıştır. Hiç kimse evli olmayan tarafların İslam’ın koyduğu bu yasaklara aykırı olarak bir arada bulunmasını zina ile eşit olarak görmemiştir. Bu elbette zina değildir. Ama bunun dinen serbest olduğunu da söyleyemeyiz. Bu bir anlatım tarzıdır. Herkes bilir ki bu bir mecazdır. Bu bir olayın uygunsuz davranış olduğunu anlatma üslubudur. Bu hadisler kaynaklarımızda vardır. Bu Diyanet’in görüşüdür, Diyanet’in fetvasıdır demek, aktarmak yanlıştır. Âyet ve hadisleri düzeltmek gibi bir cüretimiz asla olamaz.” KAYNAKLARA GÖRE ZİNA NEVİLERİ Dinimizde ikinci derecede önemli kaynak olan hadis-i şeriflerde “zina nevileri” hakkında bildirilenlerden bazıları şunlar:  “Gözlerin zinası harama bakmak, kulakların zinası zinaya götürecek sözleri dinlemek, dilin zinası zinaya sebep olacak sözleri konuşmak, ellerin zinası namahremi tutmak, ayakların zinası günah olan yerlere gitmektir.” (Buhari) “Bir kadın koku sürünüp dışarı çıkar ve kokusunu duyurmak için bir topluluğun yanından geçerse, ona bakana da, kendisine de zina günahı (göz zinası) yüklenir.” (Nesai) “Gözün zinası harama (namahreme) bakmak, dilin zinası fuhuş konuşmaktır.” (Buhari, Müslim, Ebu Davud) “Yabancı kadına şehvetle bakmak göz zinasıdır, onu tutmak el zinasıdır, ona gitmek ise ayakların zinasıdır.” (R.Nasıhin) “Azab-ı İlahiden korkarak, başını yabancı kadından çevirene, Allahü teâlâ ibadetin tadını duyurur.” (Hakim) Ayeti kerimede de, “Ey Resulüm, müminlere söyle, harama bakmasınlar ve avret yerlerini haramdan korusunlar! Müslüman kadınlar da ziynetlerini göstermesinler, baş örtülerini yakalarına kadar örtsünler!” (Nur 31) Bir Müslüman tabii ki, bu hadis-i şeriflere ve ayet-i kerimelere göre inanacak ve buna göre yaşayacak. Bu şekilde inanmak ve yaşamak çağ dışılık değil; din ve vicdan hürriyetini hiçe sayarak Müslümanları aşağılayan malum kesim esas çağ dışıdır.     04 Haziran 2008 Çarşamba Dinin hükümleri zamana göre değişmez!     Dün, malum kesimlerin Diyanet’in, internet sitesindeki bazı yazılarına gösterdikleri tepkiden ve Diyanet İşleri Başkanı Sayın Ali Bardakoğlu’nun, sitede yazılanların arkasında durup gereken cevabı verdiğinden bahsetmiştim.  Fakat bu haklı tavrı, Diyanet’ten sorumlu bakandan göremedik. Bu, yüzde yüz haklı konuda, kendine bağlı kurumunun yanında yer almaması, flörtü meşru görenlerin yanında yer alması halkımızı üzdü.  Anadolu Ajansı’nın haberi özetle şöyleydi: “Diyanet internet sitesinde flörtün zina sayılması, kadının parfüm sürmesinin günah olarak nitelenmesine Bakandan tepki geldi: Yüzlerce yıl önce yapılan yorumla bugünün yorumu aynı olamaz. Yüzlerce yıl önce yapılan yorumu din olarak algılarsanız gülünç duruma düşersiniz, dedi. İSTEĞE GÖRE DİN OLMAZ Diyanet İşleri Başkanlığı’nın internet sayfasında yer alan bilgilerin zaman içinde yenilenmesi ve gözden geçirilmesi gerekir. Asırlarca önce yapılan yorumlar din değildir. Bunu din olarak algıladığınız zaman, alıp bugüne getirirseniz, gülünç ve zor durumlarla karşılaşırsınız” dedi.  Dini yorumların zamana ve şartlara göre değişebileceğini vurgulayan Bakan, sözlerini şöyle sürdürdü: “Din sürekli gelişmeye, yorumlamaya açık bir kurumdur. Dolayısıyla bunun hakkını verebilmek lazım. Yoksa kolaycılığa kaçıp da daha öncekiler bizim adımıza da düşündüler, ‘işte onların düşündükleri’ deyip ortaya koyarsanız ondan bir sonuç çıkmaz, karmaşa çıkar. Din İşleri Yüksek Kurulu, Diyanetin bu konularda karar alma, düşünce geliştirme yetkisine sahip yetkili kuruludur. Şimdi tekrar oluşturulma aşamasında. Akademisyenlerden de orada temsilciler olacak. Bu şekilde sıkıntıları aşacağız” (Bu, dini zamana göre, isteklere göre yeniden yorumlayacağız, demektir.) Sorulduğu zaman Diyanet camiası ve İlahiyatçılar; İslamda Reforma ihtiyaç yoktur, bunun için biz reform yapmayı düşünmüyoruz, derler. Peki bu ifadeler, düşünceler reform, dini yeniden yorumlamak değil de ya nedir?  Zina, flört, kadın erkek ilişkileri ve dinin bütün emir ve yasakları her devirde gözden geçirilecek, günün şartlarına göre revize edilecek bunun adı da din olacak, bu mümkün mü? Her devirde gözden geçirilecek, hissin, aklın kabul edebileceği kurallara din denir mi? Dense dense, bunları revize eden kimselerin görüşleri denir.  Dinde esas olan vahiydir, nakildir; akıl, idrak değildir. Eğer akıl, anlayış esas alınacak olursa, o zaman kimin aklı esas alınacak sorusu akla gelir. Çünkü, akıl herkeste aynı değildir. En yüksek akıl ile en aşağı akıl arasında binlerce dereceleri vardır. Şu halde, “aklın kabul edebileceği” sözü nasıl doğru olabilir? Hem hangi akıl, yani kimin aklı, en çok aklı olan kimsenin mi, yoksa her akıllı denen kimsenin mi? Şimdi tekrar konumuza dönelim. Ölçüsüz, sınırsız kadın-erkek görüşmelerinin, ilişkilerinin sosyal boyutu üzerinde duralım: Batı’daki boşanmaların belli başlı sebebi, flört, zina ve benzeri kötü ahlâktır. Bu kötülükleri, asrîlik, medenîlik gibi çeşitli isimler altında, yıllardır memleketimize sokmaya çalışmışlardır. KÖTÜLÜĞE GİDEN YOLLAR Kalb, göze tâbidir. Gözler haramdan sakınmazsa, kalbi korumak güç olur. Kalb, harama dalarsa, zinadan sakınmak güç olur. O hâlde, imanı olanların, Allahü teâlâdan korkanların, harama bakmaması lazımdır. Ancak bu suretle, kendini korumak, dünya ve ahirette zarardan kurtulmak mümkün olur.  Dinimiz, kadınların, yabancı erkeklere süslenmelerini, onları tahrik etmelerini yasak etmektedir. Bileziklerinin, takılarının sesini duyurmamak için, yavaş, sessiz yürümelerini emir etmektedir. Yani fıska, günaha sebep olan her şey de günahtır. O hâlde günaha, harama sebep olan şeylerden kaçmak lazımdır. Kur’an-ı kerimde mealen, “Zinaya yaklaşmayın! Çünkü o, çirkin, aşağı bir iş, kötü bir yoldur” buyuruldu. “Zinaya yaklaşmayın” demek, zinaya götürecek sebeplerden, hareket ve işlerden sakının, yabancı kadınlarla flört yapmayın, onlarla sınırsız konuşmayın, onların seslerini zaruretsiz dinlemeyin, onlara ölçüsüz bakmayın, demektir. 10 Haziran 2008 Salı Gündemden düşmeyen konu; dinde yenilik, reform     Gün geçmiyor ki; din, dinin emir ve yasakları tartışılmasın, sorgulanmasın. Her gün birileri çıkıp ortaya dinî bir konu atıyor. Günlerce, televizyonlarda, gazetelerde bu konu tartışılıyor. Tartışmayı ortaya atanlar, baştan dini ve mensuplarını aşağılayarak, çağ dışılıkla suçlayarak başladıkları için, sözde bunlara cevap veren kurumlar ve şahıslar aşağılık kompleksine girerek, dini onların hoşuna gidecek tarzda yorumlamaya gayret gösteriyorlar!  Böyle davranmakla karşı tarafı memnun edeceklerini zannediyorlar. Halbuki onların memnun olma, doğruyu öğrenme gibi bir niyetleri yok. Bunlar, “İslamiyete ne kadar zarar verebiliriz”in peşindeler! Dini kendi kafalarına göre yorumlayanlar, sözde bunlara cevap verenler, farkında olmadan verilen bu zarara ortak olmuş oluyorlar.  YENİLİK ADI ALTINDA REFORM  Birtakım kurum ve kuruluşlar özellikle de ilahiyat camiası, fırsatı değerlendirerek, kafalarında yıllardan beri yoğurdukları dini reformları, değişikleri hemen ortaya atıyorlar. Demek istiyorlar ki; eğer biz dinde reform yaparsak bu tenkitlere maruz kalmayız, kendimizi temize çıkartmış oluruz.  Tabii ki, bunları yaparken de, halkın tepkisinden çekindikleri için de, dinde reform yapıyoruz demiyorlar. “Dini yeniliklere uyduruyoruz”, “Dinin kurallarını zamanımıza taşıyoruz”, “Kur’anı 21. Yüzyılın gözü ile yorumluyoruz”, “Hadisleri ayıklayarak günümüze uygun hâle getiriyoruz”, “Dini düşünceleri ve uygulamaları yeniden yorumluyoruz” diyorlar... Burada üzücü olan, bugüne kadar marjinal kesimler tarafından yürütülen bu faaliyetlere Diyanet’in de katılması.  Bu tür çalışmalara bakıyoruz; bunlar dine katkıdan, faydadan ziyade, dinden bir şeyler götürerek neticeleniyor. Çünkü bu tür çalışmalar, namaz nasıl daha iyi kılınır, zekat şartlarına nasıl daha uygun bir şekilde verilir, kurban daha güzel nasıl kesilir, bu konuda eksiklikler, bid’atler varsa bunları bertaraf edelim diye yapılmıyor. Maalesef namazdan, zekattan nasıl kurtulunur, kurban kesmemek için ne yapılır; zina nasıl haram olmaktan çıkartılır, nikahsız birliktelikler nasıl meşru hâle getirilir, bunların yolu açılıyor. Niyet, yapmak değil, bozmak olunca başka ne beklenir?  İşin garibi Müslüman halkın böyle bir talebinin olmaması. Herkes bildiği kadar dinini yaşamaya çalışıyor. Kimsenin dinden bir rahatsızlığı yok. Kimse bunlara böyle bir görev vermemiş. Bunlar kendi kendilerine gelin güvey oluyorlar. Bütün bu olup bitenlere bakınca ister istemez ellili yıllardaki reisicumhurun tevatür haline gelmiş şu sözü insanın hatırına geliyor: “Biz, ilahiyat okullarını dini kuvvetlendirmek için değil; dini mihraptan yıkmak için açıyoruz!”  Halbuki iyi niyetle yaklaşıldığında İslamiyette, çözülemeyecek hiçbir mesele yoktur. Ehl-i sünnet âlimleri, kıyamete kadar yapılacak olan her işin, her yeniliğin, her buluşun, insanların saadetleri için kullanılabilmeleri yollarını, Kur’an-ı kerimden ve hadis-i şeriflerden çıkarmışlar, fıkıh, ilmihal kitaplarına yazmışlardır. Kendilerini müçtehid sanan ve tanıtan ve yüksek İslam âlimleri ile boy ölçüşmeye kalkışan din cahillerine, iman hırsızlarına ve dinde reform isteyenlere, yapacak bir iş bırakmamışlardır.  ANA YOLDAN AYRILAN...  Müslümanların, dinde reform yapmaları, yeni yeni şeyler uydurmaları değil, asırlardır yapıldığı gibi Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını anlamaya, öğrenmeye çalışmaları, işlerini bunlara uygun yapmaları lazımdır. Felaketten, azabdan kurtulmak isteyenler için, yani Kur’an-ı kerime, İslamiyete uymak isteyenler için, doğru yol budur. Kendi akıllarına güvenerek, Kur’an-ı kerimden ve hadisi şeriflerden mana, hüküm çıkarmaya kalkışanlar, yanılır, aldanır ve Ehl-i sünnetten ayrılırlar. Ehl-i sünnetten, ana yoldan ayrılan da, doğru yoldan ayrılarak sapık yollara sapar; kendini de, arkasından gidenleri de Cehenneme götürür.  Nitekim Peygamberimiz bir hadis-i şerifinde, “Benden sonra Müslümanlar arasında çok ayrılık olacaktır. O zamanlarda yaşayanlar benim yoluma ve Hulefai raşidinin yoluna yapışsın! Sonradan meydana çıkan, moda olan şeylerden kaçınsın! Çünkü, dinde yenilik, reform yapmak doğru yoldan çıkmaktır. Benden sonra, dinde yapılacak değişikliklerin hepsi dinsizliktir” buyurmuştur. 11 Haziran 2008 Çarşamba Dinde reformda takip edilen metot   Dün, ısrarlı ve planlı bir şekilde, dinde yenilik, değişiklik yani reform yapılma gayretlerinden bahsetmiştik. Bunun sadece iç dinamiklerle yapılmak istendiği anlaşılmasın. Böyle bir çalışma sadece iç dinamiklerle yapılamaz.  Bu konuda dikkati çeken bir husus da, İslamiyet gibi Hıristiyanlığın, Yahudiliğin tartışılmaması, sorgulanmamasıdır. Bunun sebebi de şu: Dünya hayatında, sınır tanımayan, istediği gibi yaşamak isteyen güç ve odakların bu dinleri tahrif ederek nefsî yaşamalarına engel olan hükümlerinin ortadan kaldırılmasıdır.  Şimdi akıllarınca sıra İslamiyette; İslamiyeti, kendilerinin tabi olacağı din olmaktan çıkartıp, kendilerine tabi olacak bir din haline getirmek istiyorlar. Tahrif olmuş Hıristiyanlığı tahrif edip, Protestanlığı nasıl kurdularsa aynı yolla, aynı metotla İslamiyeti de tahrif etmek istiyorlar. İslamiyeti, adı İslam olan gerçekte İslamiyetle ilgili olmayan bir din hâline getirmek istiyorlar. İNSANLARIN ARZUSUNA GÖRE DİN Yapılmak istenilenin iyi anlaşılabilmesi için Protestanlıkta yapılanlar nedir, buna kısaca bir göz atalım: 15. Yüzyıla kadar, Hıristiyanların üzerinde Katolik kilisesi, yani Papa hakimdi. Merkezî bir din otoritesi vardı.  Keşiflerden sonra, ortaya çıkan burjuva sınıfı, zenginliğin verdiği güçle, kontrolsüz bir şekilde, haram günah tanımadan zenginliğin tadını çıkarmak istediler. Fakat, bozulmuş da olsa, kendine göre emir ve yasakları olan Hıristiyanlığın ahlaki kuralları ile çatışınca, isteklerini rahat bir şekilde yapabilmenin yollarını aramaya başladılar. Mesela, zenginleşen tüccarlar faiz ile çalışmaya başladılar. Hıristiyanlık buna müsaade etmedi. 1517’de Alman papazı olan Martin Luther çıkıp her türlü isteğe izin verince burjuva sınıfı yani zenginler rahatladı. Din baskısından kurtulmuş oldular. Dini kendi âdi isteklerine alet etmeye başladılar. Burada ele aldığımız konu, Katoliklerin doğru, Protestanların bozuk olduğu değildir. İkisi de bozuktur, hak dinle ilgileri yoktur.  Şimdi, Protestanlığın esası olan maddelere bir bakıp, zamanımızda İslama karşı “yenileme”, “gözden geçirme” adı altında yapılanlarla mukayese edelim:  1- Protestanlık ile, dinin yorumlanması ve anlaşılması tek otoritenin (Katolik kilisesinin) tekelinden çıkartılmıştır. Günümüz İslam reformcuları, Lutherleri de, 14 asırdır, Müslümanların dinlerini öğrendikleri, tek otorite olan fıkıh kitaplarını bir tarafa atıp, herkesin dinini doğrudan meallerden öğrenip, istediği gibi ibadet etmesi ve belli bir mezhebe bağlı kalınmaması için Müslümanları yönlendiriyorlar. Dinin belli bir kaynaktan öğrenilmesini savunanları, çağ dışılıkla, gericilikle suçluyorlar. İlahiyat öğrencilerine, her biriniz birer Luther olmalısınız, telkininde bulunuluyor.  2- Protestanlıkta, dinin yorumlanmasında vahiy değil akıl ön plana alınmıştır. Din, günlük hayattan uzaklaştırılıp fertlerin vicdanlarına hapsedilmiştir.  Günümüz İslam reformcuları, Lutherleri de, Hadis-i şerifleri, âyeti kerimeleri yorumlarken, aklı ön planda tutuyorlar. Kısa akıllarının almadığı hadisleri inkâr ediyorlar. Herkesin aklı farklı olduğundan, herkesin anlayışı farklı olacağından, akıl sayısı kadar görüş, din, yani dinsizlik ortaya çıkıyor. Zaten istedikleri de bu.  EMİR VE YASAGI OLMAYAN DİN ARZUSU  3- Protestanlıkta, ayinler, (ibadetler) dinin esası değildir. Tanrının ibadete ihtiyacı yoktur. Dinde esas olan, kalbin temiz olmasdır, dinde bu kafidir. Günümüz İslam reformcuları da, inanmak yeter deyip dolaylı yollardan namaz kıldırmamak, ezanı kaldırmak ve diğer ibadetleri yaptırmamak için uğraşıyorlar. 4- Latince olan İncil diğer dillere çevrilerek yaygınlaştırılacak.  İslam reformcuları da, meal yazımını teşvik ederek, piyasaya birbirinden farklı yüzlerce meal sürülmesini sağladılar. Her önüne gelen Kur’an-ı kerim meali, tefsiri yazdı. Hatta bu mealler gazetelerde, kültürel etkinliklerde promosyon olarak verildi. Mealleri okuyanlar, meali yazanların ifadelerini din zannettiler. Farklı ifadeleri, farklı hükümleri görünce de, kafaları karıştı; bunların hangisi doğru, hangisi yanlış kargaşası yaşanmaya başlandı.  Bütün bunlardan maksat; ilahi kaynaklı din bırakmayıp nefsî arzulara açık beşer mahsulü dinler ortaya çıkartmak...     16 Aralık 2009 Çarşamba Dinde reformun öncüleri   Hıristiyan Batı âlemi, asırlardır yaptıkları “Haçlı Seferleriyle” bir yere varamayacaklarını, İslamiyeti kılıç kuvveti ile yok edemeyeceklerini anlayınca, dini bozmak, aslından uzaklaştırmak için, “Dinde reform“ fitnesini çıkarttılar. Maksatlarına ulaşabilmek için de içeriden elde ettikleri veya el altından destek verdikleri; Kursavi, Ş.Mercani, Fazlurrahman, Abduh, Reşid Rıza, Efgani, Hasan el Benna, S.Kutup, Mevdudi, M.İkbal, Hamidullah gibi sözde din adamı kimselerle reformu, yenilikleri devamlı gündeme getirdiler. Bunlara eskiyi kötülettiler.  Geçmişte de bugün de, maksatlarına uygun olarak kullanabilecekleri her kuruluşa sızmayı, onlardan görünerek bunları kullanmayı çok iyi becerdiler. Geçmişte bu maksatla kullandıkları örgütten biri de, masonların yönlendirdiği İttihat ve Terakki örgütü idi. Burada da “Türkçülük” maskesi altında, dinde reform çalışmaları yaptırdılar. Bu çalışmalarda, İttihatçıların önde gelenlerinden ve genel merkez azası Ziya Gökalp ve İsmail Gaspıralı, Yusuf Akçura, Musa Carullah gibi reformcu kimseleri öne çıkarttılar...  İSLAMI MODAYA UYDURMAK! 1917’de Moskova’da Musa Carullah’ın divan üyesi olarak katıldığı Reform hareketlerinin tartışıldığı toplantıda “Kur’an’ın bazı kuralları eskimiştir. Bunları tarihin malı saymak lazım...” (Rusya’da Birinci Müslümanlar Kongresi Tutanakları-Kültür Bakanlığı Yayınları sh.394) türü fikirlerin tartışılması bunun ne denli bir “yenilikçi” reformcu olduğunu göstermektedir. Bu çalışmalar ile İslamın temel kitapları ve emirlerini, her asrın modasına, gidişine göre değiştirmeye kalkıştılar. Böyle değişiklikleri de, Kur’an-ı kerimi ve hadis-i şerifleri kendilerine göre yorumlayarak yapmak istediler. Örneğin, “Müminler mâruf olan şeyleri emreder” âyeti kerimesindeki “mâruf” kelimesine Ziyâ Gökalp ve benzerleri, “örf, âdet” diyerek, İslâmiyeti âdete, modaya göre değiştirmeye kalkıştılar.  Âyet-i kerimedeki (Mâruf) kelimesi, (İslâmiyetin kabûl ettiği iyilikler) demektir. İslâmın emirlerinin, yasaklarının zamana göre değişeceğini sanmak, İslâm dîninin hakîkatine inanmamak olur. İslamiyet kötü âdetleri yok etmek için gönderildi. Zamana uydurulan, değiştirilen din zamanla yok olur.  Ziyâ Gökalp, (Din ve İlim) adındaki şiirinde, “Nikâh, talâk, miras, bu üç işte gerek müsâvât!/Bir kız, irste yarım erkek, izdivâçta dörtte bir,/Bulundukça, ne âile, ne memleket yükselir!” mısraları ile Kur’an-ı kerimin aile ve miras ile ilgili açık emirlerini değiştirerek zamana uydurmaya çalışmıştır. Bugün, malum reformcu kimseler tarafından ikide bir ortaya atılan, Türkçe ibadet, Türkçe Kur’an, Türkçe ezan düşüncesinin de fikir babası budur: “Bir ülke ki, camiinde Türkçe ezan okunur./Köylü anlar manasını namazdaki duanın/Bir ülke ki, mektebinde Türkçe Kur’an okunur...” Mısraları günümüz reformcularına ilham kaynağı olmuştur.  TÜRKÇE İBADET ÇALIŞMALARI Ziya Gökalp’nin fikir babalığını yaptığı bu görüşleri tatbik için daha sonraki yıllarda (1928’de), İstanbul İlâhiyât Fakültesi profesörleri bir rapor hazırlamışlar bazı camilerde bunu tatbik etmişlerdir. Köprülü Fuâd, İzmirli İsmâîl Hakkı, Şerâfeddîn Yaltkaya, Mehmed Ali Aynî ve arkadaşlarının imzalarını taşıyan bu rapor özetle şöyle idi: “Din de, diğer sosyal teşekküller gibi, hayatın akıntısına uymalıdır. Din, eski şekillere bağlı kalamaz. Türk demokrasisinde, din de, muhtaç olduğu inkişâfı göstermelidir. Câmilerimiz kâbil-i iskân hâle getirilmeli, sıralar, elbise askıları konmalı, içeriye ayakkabı ile girilmelidir. İbâdet lisanı Türkçe olmalı, âyetler, hutbeler Türkçe okunmalıdır. Câmilere müzik âletleri koymalıdır. Hutbeleri imamlar değil din filozofları vermelidir...” Reformcuların çoğu dine inanmadıkları halde, inanıyor görünerek; dinî şiirler yazdılar, ateşli vaazlar verdiler. İnanmadıkları, mason oldukları bilindiği takdirde kimse onları ciddiye almayacaktı. Bunun için hep ikiyüzlü davrandılar.     16 Şubat 2010 Salı “Benim istediğim gibi inanacaklar ve yaşayacaklar!”   Bazı filmlerde, dizilerde, “Filmde işlenen konuların gerçek olaylarla, şahıslarla bir ilgisi yoktur” denilse de, bazen gerçek olaylar bire bir yansıtılmaktadır. Geçenlerde yayınlanan popüler bir dizideki diyalog böyleydi; dikkat çekiciydi!  Ülkemiz ile ilgili planları olan iki dış gücün temsilcileri kendi aralarında tartışıyorlardı. Bunlardan biri, geçmişte Türk milletine yön vermek için çalışan gücün temsilcisiydi. Diğeri de, günümüzde Türk ve İslam âlemi için yazılan yeni senaryonun sahibiydi. Eski senaryonun sahibi sitem ederek diyor ki:  - Yanlış yapıyorsunuz! Biz Türkleri iki yüz yıldır bu kitaptan (Kur’ân-ı kerimden) uzak tutmak için uğraştık. Bu çalışmaların sonucunda Türkler içlerine döndüler. Ve çevresindekiler ile düşman oldular. Biz bu sayede, Arapları yendik. Türklerle birlikte olan Arapları bin yıldır kim yenebilmiş. Siz onlara yeniden bunu (Kur’ân-ı kerimi) va’dediyorsunuz...  YENİ SENARYO DAHA TEHLİKELİ Yeni senaryonun sahibi olan Amerikalı buna şu cevabı veriyor: - Benim onlara va’dettiğim Kur’an Muhammed’e (aleyhisselam) inen kitap değil. Benim olan, benim anlattığım dine çağırıyorum. Onların âyetleri ile ama benim yorumumla. Yani, benim istediğim gibi inanacaklar, benim istediğim gibi yaşayacaklar!.. Bu konuşmalardan birincisi iki yüz yıllık geçmişi özetliyor. İkinci konuşma ise, eskisi miadını doldurduğu için hazırlanan yeni senaryonun esaslarını ortaya koyuyor.  Görünüşe göre, ikinci plan daha tehlikeli! Birincisinde, İslamı yok etmede baskı, zulüm olduğu için, Müslümanlarda bu plana karşı ciddi bir tepki oluşmuştu; inançlarını korumak için ciddi çalışmalar yapmışlardı.  İkincisinde; yıkım, zulüm yok! Zarar verme güler yüzle, tatlı dille yapıldığı hatta birçok haklar, rahatlıklar verildiği için çok kimse olup bitenin farkına varamıyor. Suyu yavaş yavaş ısıtılarak haşlanan kurbağa gibi Müslümanlar sinsice haşlanıyorlar, zehirleniyorlar fakat farkına varamıyorlar.  İşin özeti, püf noktası şu cümlede: “Kendi âyetleri ile ama benim yorumumla. Yani, benim istediğim gibi inanacaklar, benim istediğim gibi yaşayacaklar!” Son yıllarda, birbirinden farklı üç yüzün üzerinde meal yazılması, her yayınevinin ayrı bir tefsir hazırlatması, bunların çok ucuz satılması hatta ücretsiz dağıtılması ve sinsi bir şekilde insanlar fıkıh, ilmihal kitaplarından uzaklaştırılarak meallere yönlendirilmesi bu püf noktası ile ilgilidir. Yine bu farklı mealler ve tefsirler yolu ile; Hak din sadece İslamiyet değildir, Hıristiyanlık ve Yahudilik de Hak dindir, bütün inananlar Cennete gidecekler, bütün inananlar kardeştir, bu üç dinin birbirine üstünlüğü yoktur; aynı bahçenin farklı gülleri gibidir, Kiliseler ve Havralar da Allahın evleridir, dolayısıyla bu üç dinin mensuplarının kendi dinlerini öne çıkarması, karşısındakine emri marufta bulunması boşuna bir gayrettir, muhatabını üzmek olur... gibi 1400 yıldan beri bildiğimiz inanca tamamen ters ve küfür kabul edilen düşünceler artık sıradan bir inanç şeklinde sunulmakta ve bu düşünceler kendisine taraftar bulabilmektedirler.  İSMİ HOŞ İÇİ BOŞ ANLAYIŞ! Son yıllarda yaygınlaşan şuursuzluk, gevşeklik: Olsa da olur, olmasa da; öyle olsa da olur böyle olsa da... anlayışı da senaryonun püf noktası ile ilgili. Ben yapayım da Allah ister kabul etsin isterse kabul etmesin havası hakim. Adam canı isterse namaz kılıyor istemezse kılmıyor. Hava soğuk deyip ayağını yıkamadan çoraba meshediyor, kilisedeki ayine özenip sandalyede namaz kılıyor, rahle üzerine secde ediyor. Namazda, başı kolları açık, ayağı çıplak olmuş onun için fark etmiyor. Hatta bazı turistik yerlerde kısa şort ile camiye geliniyor. İşte Müslümanlar için kurgulanan; İsmi İslam olan, âlimsiz, fıkıhsız, kuralsız, kesin bir emir ve yasağı olmayan, herkesin kendi mantığına göre yorumladığı, ilâhî temelden uzak tamamen insan düşüncesine dayalı felsefî, ahlakî bir sistem. İsmi hoş içi boş, “Ilımlı İslam” modeli...     17 Şubat 2010 Çarşamba Dinin güncelleştirilmesi gayretleri!   Son yıllarda bazı ilahiyatçılar ıslarla dinin “güncelleştirilmesi” üzerinde durmakta ve bu konuda yoğun gayret sarf etmektedirler. Çeşitli platformlarda “Her alanda, yenilikler, güncellemeler yapıldığı gibi, din alanında da eski bilinenleri gözden geçirme, güncelleme yapmak lazım” tezini dile getiriyorlar. Hemen arkasından şunu da ilave etmeyi ihmal etmiyorlar: “Maksadımız, dinde reform değil, bilim dilinde, öğrenme ve öğretmede reform.”  Bilimde, öğrenmede reformdan maksadınız ne diye sorduğunuzda da, “Dinin iki temel kaynağı olan Kur’an ve hadisin dışındaki geçmiş asırlara ait herhangi bir kitaptaki dindarlık çizgisi bizim için model ve aynen alınması gereken örnek olamaz. Dört mezhebin fıkıh kitapları da buna dahildir. Çağlar önce yazılmış fıkıh kitaplarını günümüz insanına model olarak sunamayız” diyorlar.  Arkasından şu ilaveyi de unutmuyorlar: “Tabii ki bunlardan istifade edebiliriz...” Yani işlerine gelirse, maksatlarına uyarsa, kendi yanlışlarına alet edebilirlerse memnuniyetle kullanırız, yani istismar ederiz demek istiyorlar.  BU DA REFORMA AÇILAN BİR KAPI Görüldüğü gibi, adını ne koyarlarsa koysunlar, ne kadar tevil yapmak isterlerse istesinler yapmak istedikleri açıkça dinde reformdur, en azından sonucu reform ile neticelenecektir. Bunlar dinde reforma karşı Müslümanlarda mevcut olan olumsuz bakışı bildiklerinden tepki çekmemek için “güncelleştirme” kılıfına sarılıyorlar.  Bugüne kadar; esas kaynak Kur’an-ı kerim ve Hadis-i şerifler olmak üzere, dinin kaynağının dört olduğu; diğer ikisinin icma ve kıyas (yani mezhepler) olduğu kabul edilmiştir. 1400 yıldır bu konuda Müslümanlar arasında icma hasıl olmuştur.  Güncelleştirme adı altında, dinin dört kaynağından ikisini devre dışı bırakıp, bin yıllık birikimi; binlerce kelam, fıkıh kitabını yok farz edeceksin, o zamanın insanları için yazılmış diyeceksin; sonra da biz dinde reform yapmıyoruz, iddiasında bulunacaksın, bu ne kadar inandırıcı olur? Fıkıh kitapları, fizik, kimya, biyoloji kitapları değil ki zamana göre değişsin, güncelleşsin! Diyorlar ki: “Reform demek, dinin esası ile, İslamın şartları ile oynamak, namazı ikiye indirmek, orucu, zekatı kaldırmak veya şeklini değiştirmek gibi şeylerdir...” Siz, fıkıh kitaplarını ortadan kaldırdığınızda aynı şey olmayacak mı? Bugün bu anlayıştan yola çıkan, sadece Kur’ana ve hadise göre hüküm verdiğini iddia eden bazı ilahiyatçılar; namazı üç vakte indirmek istemiyorlar mı, haccı senenin 12 ayına dağıtalım demiyorlar mı? Kurban kesme yerine fakirlere para verilmesini istemiyorlar mı? Kadınlara, hayz halinde namaz kıldırıp oruç tutturmuyorlar mı? Baş örtüsünü, setri avreti inkâr etmiyorlar mı? Zekatın miktarı Kur’anda bildirilmemiş bunun için gönlünüzden ne koparsa verebilirsiniz demiyorlar mı?  Niyetiniz ne olursa olsun, velev ki niyetiniz iyi olsun; bu güncelleşmeyi yaptığınız takdirde, bir müddet sonra isteseniz de istemeseniz de, netice buraya varacaktır. Eğer din, bozulmadan, günümüze kadar gelebilmişse, o beğenmediğiniz, çağ dışı gördüğünüz mezhepler, fıkıh kitapları sayesinde gelmiştir.  DİNDE GÜNCELLEŞME YAPILIRSA... Bu kitaplar, herkesin kendi kafasına göre, Kur’an-ı kerime ve hadis-i şeriflere mana verilmesine mani olmuşlar; kendilerinden bir şey katmayarak Peygamber Efendimizin ve onun Eshabının verdiği manaları toplayarak günümüze kadar gelmesini sağlamışlardır. Bin yıldır bu konuda konsensüs sağlanmıştır. Dini tartışmaya açmak dine zarar verir.  Evet, fende, teknolojide yenilik ve güncelleştirme şarttır, zaten teknolojinin olmazsa olmaz şartı da budur. Her an yeniliklere, gelişmelere açık olmazsa ayakta duramaz. Çünkü bunda değişme esastır. Dinde ise, değişmezlik esastır; her asra göre, dini veya dini bilgiyi değiştirmeye güncellemeye kalkarsan, bir müddet sonra ortada din diye bir şey kalmaz. Kalsa bile sade adı kalır.     23 Mart 2010 Salı Dinde reformda Abduh Ekolü’nün rolü!..     Sık sık; dinde reform, dinde yenilik, dinde güncelleme, dinde değişiklik yapılmak istendiğinden bahsediyoruz. Bu düşünceyi İslam dünyasına yayan Muhammed Abduh ve onun ekolüdür. Bunun için bu ekolü ve fikirlerini ve perde arkasında kimlerin bulunduğunu iyi bilmemiz lazımdır...  Avrupalı İslam karşıtları, asırlardır güç kullananak yaptıkları mücadelede istedikleri neticeyi alamayınca mücadele metotlarında değişikliğe gitmeye karar verdiler. Asırlardır Müslümanların birlik ve beraberliğini sağlayan, Ehl-i sünnet mezheplere ve âlimlere ve bunların kitaplarına itimadın devam etmesi halinde İslama bir zarar veremeyeceklerini anlamışlardı. KALE İÇERİDEN FETHEDİLİYOR Bunun için öncelikleri Ehl-i sünnet âlimlerinin koyduğu esasları yıkmakla işe başladılar. Bu yıkım işini de ancak Müslümanların içinden birileri yapabileceği için, içeriden adam ayartmaya, satın almaya ve Müslüman kılığında kendi casuslarını yetiştirmeye yöneldiler. Bu işin öncülüğünü yapan da İngilizlerdi.  İslam âlemindeki dinde reform hareketleri hep İngiliz sömürge idâreleri altındaki ülkelerde filizlenmiştir. Bu hareketin belli başlı öncüleri Afganistan’da Cemâleddin Efganî (1839-1897); Mısır’da Muhammed Abduh (1849-1905) ile Reşîd Rızâ (1865-1935); Hindistan’da Sir Seyyid Ahmed Han (1817-1898), Şiblî Nûmânî (1857-1914) Pakistan’da Muhammed İkbâl (1877-1938) olmuştur. Bu zararlı, yıkıcı akımın yayılmasında en etkili olan Muhammed Abduh’tur. Hocası, üstadı olan Cemaleddin Efgani ile Paris’te ve daha sonra Beyrut’ta Urvetu’l-Vüska adlı dergiyi çıkarttılar. Derginin, İslam dünyasında Arap milliyetçiliği fikirlerinin uyandırılmasında, Osmanlıdan ayrılmalarında büyük tesiri oldu. Daha sonra Abduh, reformcu fikirlerinden dolayı İngilizlerin desteği ile Mısır Baş Müftülüğü’ne atandı. Mısır Baş Müftüsü olarak edindiği etkin konum sayesinde dinde reform fikirlerini sadece Mısır’da değil, tüm İslam dünyasına yaydı.  Bütün bunlar, kendi gayretiyle değil dış desteklerle olmuştur. Beyrut mason locası başkanı Hannâ Ebî Râşid 1961’de yayınladığı (Dâire-tül-me’ârif-ül-masoniyye) kitabında bu desteği şöyle ifade etmektedir: “Cemâleddîn-i Efgânî, Mısırda mason locası reîsi idi. Âlimlerden ve devlet adamlarından üç yüze yakın üyesi vardı. Ondan sonra, üstâd Muhammed Abduh reîs oldu. Abduh, büyük bir mason idi. Bunun, masonluk ruhunu Arab memleketlerine yaydığını kimse inkâr edemez.”  ETKİ ALANI GENİŞ... Abduh Ekolü’nün fikirleri bütün İslam ülkelerini etkisi altına almıştı. Çünkü, her türlü propaganda ve istismar yolu kullanıldığı için bilerek veya bilmeyerek çok kimse bu fikirlere büyük ilgi gösterdi. H. Mehmet İmamoğlu, “İslam Modernizminin Öncüleri ve Kur’an Yorumları” adlı makalesinde her kesimde görülen bu ilgiyi şöyle ifade ediyor: “Efgani’nin fikirleri, Muhammed Abduh vasıtasıyla İslam dünyasında yayılmıştır. Batıcı, Türkçü, İslamcı olarak farklı ideolojilere mensup birçok Osmanlı münevveri onun sohbet ve yazılarından, ya doğrudan yahut da dolaylı olarak faydalanmış ve etkilenmişlerdir. Bazı Yeni Osmanlılar, Jön-Türkler, M. Emin Yurdakul, Yusuf Akçura, Ahmet Ağaoğlu gibi Türkçüler, Mehmet Akif gibi ‘İslamcılar.’ Abdullah Cevdet gibi dinsizler, Seyyid Bey, Şemseddin Günaltay gibi değişimci/yenilikçi şahıslar bunlar arasındadır. Mesela Cemâleddin Efgani hakkında eski başbakanlardan Şemseddin Günaltay, ‘Şeyh, Peygamber kadar şâyân-ı hürmet; ona itiraz edenler Ebu Cehil kadar lânete müstehaktır’ demiştir.” Listeye; Mevdudi, S.Kutup, Hamidullah ve Fazlurranman’ı da ilave etmezsek, bunlara haksızlık etmiş oluruz.  Bugün Abduh Ekolü değişik fikir akımlarına mensup hemen bütün Türkiye aydınlarını tesiri altına almıştır. Dini yayınlarda bu fikirlere geniş yer verilmektedir. Yarın da, Abduh Ekolü’nün belli başlı fikirlerini ele almak istiyorum. 24 Mart 2010 Çarşamba ‘Abduh Ekolü’nün reformist fikirleri   Dün; İslam âleminde büyük ilgi gören, İslamiyette reform yaparak, kendi aklına göre İslam adı altında bir inanç sistemi kurmaya yönelik Abduh Ekolü’nden bahsetmiştik. Bugün ilahiyat camiasının büyük ekseriyeti maalesef bu ekolün fikirlerini savunur. Peki bu fikirlerin esası nedir? Bunu şöyle özetleyebiliriz: Vahyi, peygamberi dışlayarak iman ve ibadette aklı, felsefeyi esas almak ve Hristiyan ve Yahudileri temize çıkartarak onların da Cennete gideceğini savunmak. Abduh’a göre; akıl, nassın, peygamberin yardımı olmaksızın iyiyi kötüden ayırabilir. Efgani ve Abduh Ekolü, İbn-i Sina ve Farabi gibi felsefenin küfründe boğulmuş filozofların düşüncelerini esas alarak İslamiyeti yeniden yorumlamaya çalışır. İslamı, Batı’nın değerleri ile yorumlayarak, ilahi din olmaktan çıkartıp Hristiyanlıkta yaptıkları gibi beşerî bir din haline getirmek ister. DİNİ KISA AKLI İLE YORUMLADI Abduh’un asırlardır Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerini bir kenara bırakarak dini kendi kısa aklı ile yaptığı yorumlara birkaç örnek verecek olursak:  Fil suresinde bildirilen Ebabil kuşlarına “sivrisinek”, attıkları taşlara “mikrop” der. Musa aleyhisselamın asası ile denizi yarma mucizesini med ve cezir hadisesidir diye tevil eder. Ayet-i kerime ile göğe çıkarıldığı bildirilen hazret-i İsa’nın öldüğünü ve ruhunun göğe çıkarıldığını iddia eder. Menâr mecmuasında, “Kur’ân, Âdem’in hâlihazırdaki bütün insanların babası olmadığına ve ilk topraktan yaratılanın da o olmadığına işaret eder... Darwin’in görüşleri, Kur’ân tefsirinde kolayca uygulanabilir” der. Abduh ve Reşid Rıza’nın çıkarttıkları “Menâr” dergisi, “İslâm yalnız Kur’ân’dır” isimli bir makale yayınlayarak, hadîslere hiç gerek olmadığı fikrini savunmuştur. Abduh Ekolü’nün, Batı hayranlığı, Hristiyanlığı ve Yahudiliği sevdirme, onları hoş gösterme fikirleri de dikkati çekecek kadar öndedir: Örneğin, Zilzal suresindeki “Zerre ağırlığında hayır yapan, karşılığına kavuşur” mealindeki ayet-i kerimeyi tefsir ederken; “Müslüman olsun, kâfir olsun, salih (iyi) amel işleyen herkes Cennet’e girecektir” diyerek Ehl-i sünnet âlimlerinden ayrıldı. “İslâmiyet ve Nasrâniyye” kitabında, “Bütün dinler birdir. Dış görünüşleri değişiktir” diyerek neshedilmiş Yahudi ve Hristiyanlığı son din olan İslam dini ile aynı konuma getirmiştir. Londra’da, bir papaza yazdığı mektûbda, “İslâmiyet ve Hristiyanlık gibi iki büyük dînin el ele vererek kucaklaşmasını beklerim. O zaman, Tevrât ve İncîl ve Kur’an birbirlerini destekleyen kitaplar olarak her yerde okunur ve her milletçe saygı görür” demiştir. Müslümanların Tevrât ve İncîl okuyacakları zamanı beklemekte olduğunu ifâde etmiştir. MAKSADI HALKI DİNSİZLEŞTİRMEK! Şeyhülislam Mustafa Sabri Efendi de, Abduh ile ilgili şunları söyler: “Abduh’un tuttuğu bozuk yolun hülasası şudur: Ehl-i sünnet itikadı üzere tedrisat yapmasıyla tanınmış olan Ezher Üniversitesini karıştırıp Ezherlilerin çoğunu adım adım dinsizlere yaklaştırmış, ama dinsizleri bir adım bile dine, yaklaştırmamıştır. Hocası Cemaleddin Efgani vasıtasıyla Ezher’e masonluğu sokan odur” (Mevkıfu’l-Akl ve’l-ilm ve’l-Alem) Müslümanları Hristiyanlara yaklaştırma çalışmaları ile öne çıkan R. Arnaldez, Ehl-i sünnet bir Müslümana diyaloğu kabul ettirmenin pratikte imkânsız olduğunu, bu inancın tahrip edilmesi gerektiğini söyledikten sonra, İslami esasları, nakil ile değil, akıl ile anlamayı bir metod haline dönüştürmüş Vehhabi, Selefi anlayışının temsilcisi olan “Abduh ekolü”nün hakim kılınması hâlinde, dinler arası diyaloğun oldukça kolaylaşacağını ifade etmektedir.( R. Arnaldez: Contidions dun avee İslam) O dönemin İngiliz Mısır sömürge valisi Lord Cromer’in şu sözleri de manidardır: İslâmî reformist hareketin geleceği Şeyh Muhammed Abduh’un çizdiği yolda ümit vaat ediyor. Ve o yolun yolcuları Avrupa’nın her türlü yardım ve teşviklerine lâyıktırlar.” (Abduh ve diğer reformcular hakkında geniş bilgi için Hakikat Kitabevi’nin “Faideli Bilgiler” kitabına bakılmalıdır!     11 Ekim 1999 Pazartesi Dinde reformculuk   Reform, ıslah etmek, bozulmuş bir şeyi düzelterek, eski doğru haline getirmek demektir. Hıristiyanlık bozulduğu için reform yapıldı. Müslümanlık bozulmadığı için böyle bir hareket, dini bozmak olur. Dürer-ül hükkam şerhinde, (Zamanın değişmesi ile, örf ve âdete dayanan hükümler değişebilir. Nassa, dayanan hükümler zamanla değişmez) deniyor. İmam-ı Rabbanî hazretleri de buyuruyor ki: Bazı kimseler, yapacakları değişikliklerle dini düzelteceklerini zannediyor, ortaya bid’at çıkarıyorlar. Bid’atlerin zulmetleri ile sünnetin nurunu örtmeye çalışıyorlar. Yaptıkları değişikliklerle dinin noksanlıklarını tamamladıklarını iddia ediyorlar. Bilinmelidir ki din noksan değildir. Kur’an-ı kerimde buyuruluyor ki: (Bugün sizin için dininizi ikmal eyledim. Üzerinize olan nimetimi tamamladım ve size din olarak İslâmiyeti vermekle razı oldum.) [Maide 3] Reform üçe ayrılır Dinde reform üçe ayrılır: 1- Cahiller ve din düşmanları tarafından müslümanlar arasına sokulmuş olan hurafeleri, bid’atleri, yanlış inançları düzeltme işidir. Dine birşey ilave etmeden eski haline döndürmek demektir. Bunları yapan büyük âlimlere (Müceddid) denir. İmam-ı Rabbanî, İmam-ı Gazalî ve dört mezhebin imamları birer müceddid âlimdir. Bu âlimlere, reformcu değil, (Müceddid) denir. 2- Dinde reform yapmaya kalkanların ikinci kısmı ise, ayet-i kerime ve hadis-i şeriflerden, kendi akıllarına göre mana çıkaran ve İslam âlimlerinden ayrılanlardır.  3- Dinde reform yapmak istiyenlerin üçüncü kısmı, sinsi islâm düşmanlarıdır. Bunlar müslüman görünerek, (Dini ıslah ediyoruz, ana kaynaklara iniyoruz, Kitab ve Sünnete sarılmalıyız) diyerek ayet-i kerimelere ve hadis-i şeriflere kasten yanlış mana veren kimselerdir. İster bunlar gibi kasti olsun, isterse, cehaletleri sebebiyle, Kur’an-ı kerime yanlış mana veren kimseler dinden çıkar. Hadis-i şerifte, (Kur’an-ı kerimden kendi aklı ile, kendi düşüncesi ve bilgisi ile mana çıkaran kâfirdir) buyuruldu. Bunun için İslam âlimlerinin kitaplarından nakil yapmayan kimselerin yazdığı kitaplar çok zararlıdır. İnsanları felakete sürükler. Yakın tarihimizde camilere müzik aleti sokma ve sıra koyma gibi gayretleri olmuştur. Bir ingiliz uşağı olan Efgani de dinde reform peşindeydi. Efgani, hem Türkçü, hem İslâmcı görünmeyi başarmıştır.  Kazanlı Beykiyef Kazanlı Musa Carullah Beykiyef hakkında iki gündür arkadaşımız Mehmet Oruç, yeterli açıklamalarda bulunmuştur. İslamın Luther’i olarak tanıtılan ve İslâm ile komünizmin arasını bulmaya çalışan Kazanlı bu reformcu, geri kalışın sebebini dinde ve din kitaplarında görüyordu. (Fıkh, kelâm, tefsîr vs. gibi din kitaplarında akıldan, fikirden, müslümanlıktan birşey var mı? Kur’anın bazı kuralları eskimiştir. Aklı olan dini eseratten kurtulmalı) diyerek, dine ve dinimizin esası olan kitaplara saldırmıştır.  Dinde reformcular, İslâmiyeti yıkmak için, bilhassa şu yollarla saldırıyorlar: 1- Eshab-ı kirama olan itimadı sarsmak, böylece hadis-i şeriflerin ve Kur’an-ı kerimin doğruluğundan şüphe ettirmek,  2- Halifelerin gerçek halife olmadığını, onların hilafetinin sahih olduğunu söyleyen binlerce âlimin de gerçek âlim olmadığını, dolayısıyla bu âlimlerin sözlerine itimat edilemiyeceği fikrini yaymak, [Âlimlere itimad sarsılınca, onların bize bildirdiği dine de itimad kalmaz.]  3- Geri kalışımızı ictihad yapılmayışına bağlamak, Kur’an-ı kerimin yalan yanlış şekilde tevil ve tefsirleri yapılarak yeni ictihadlar çıkarmak suretiyle dini bozmak,  4- Peygamber efendimiz Kur’an-ı kerimi açıklamıştır. Onun hadis-i şeriflerini de âlimler açıklamıştır. Reformcular bunları hiçe sayıp, herkesin bizzat Kur’an-ı kerimden kendi anlayışının ölçü alınmasını istiyorlar. Böylece herkese göre farklı din meydana çıkarmaya çalışıyorlar. 5- Mezhebleri bölücülük gibi empoze edip yıkmak ve herkesi mezhepsiz yapmak istiyorlar. Bu oyunlara bilmeden alet olmak gaflet, bilerek alet olmak hainliktir.     10 Nisan 2003 Perşembe Dini bozmaya çalışanlar   Dînimiz yeni inmedi. Dinimizde eksiklik fazlalık yoktur. Bu bakımdan asla reforma ihtiyacı yoktur. Reforma ihtiyaç olan, din olamaz. Hâşâ Allah noksan göndermiş demektir. Bu bakımdan dine yeni bir şey ilave etmek veya çıkarmak dini bozmak olur. İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: Bazıları yapacağı değişiklikle, dîni düzelteceğini zannediyorlar, dînin noksanlığını tamamlayacaklarını iddia ediyorlar. Halbuki din noksan değildir. Kur’ân-ı kerîmde, (Bugün sizin için dîninizi ikmâl eyledim, üzerinize olan ni’metimi tamamladım, size din olarak İslâmiyeti vermekle râzı oldum) buyuruldu. Dîni noksan sanıp, tamamlamaya [reform yapmaya] çalışmak, bu âyeti inkâr olur. (m.260) Bugün etiketlisi etiketsizi her reformcu, din yeni inmiş gibi, üstelik hâşâ bunlara inmiş gibi ahkam kesiyorlar. (Yalnız Kur’an) diyerek, herkesi Kur’andan anladığı ile amel etmeye teşvik ediyorlar. Peygamberimizi kabul etmeyen (Kur’andan başka şey, hadis madis, fıkıh mıkıh kabul etmem) diyen nasıl Müslüman olabilir. Böyle iman, böyle Müslüman olur mu? Kur’an kime geldi? Kur’anı kim açıkladı? Onun muhatabı kim? Gelecekten haber veren hadis-i şeriflerden ikisi şöyledir: (Bir zaman gelir, beni yalanlayanlar çıkar. “Hadisi bırak, Kur’ana bak” derler.) [Ebu Ya’la] (Allahın kitabının dışında uyacağımız bir şey tanımıyorum diyenler çıkar.) [Ebu Dâvud] Bugün bid’at ehli olan kişiler, (Peygamber postacıydı, Kur’anı getirince vazifesi bitti, onun açıklamasına gerek yoktur) diyorlar. Halbuki Allahü teâlâ, Resulüne ve onun açıklamasına uyulması gerektiğini bildiriyor. Bu konudaki âyet-i kerimelerden birkaçı şöyledir: (İhtilafa düşülen şeyleri açıklayasın diye bu kitabı sana indirdik.) [Nahl 64] (Resule itaat eden, Allah’a itaat etmiş olur.) [Nisa 80]  (Allah ve Resulüne itaat eden, en büyük kurtuluşa ermiştir.) [Ahzab 71] (Resulüm de ki, “Bana uyun ki, Allah da sizi sevsin!”) [Al-i İmran 31] (O, kendisine vahyedilenden başkasını söylemez.) [Necm 4]  (Ona uyun ki, doğru yolu bulasınız!) [Araf 158]  (Peygamberin verdiğini alın, yasak ettiğinden sakının!) [Haşr 7] (Allaha ve Resûlüne karşı gelen kâfirler için Allahın azabı çok şiddetlidir.) [Enfâl 13] (Allahın yolu ile peygamberlerin yolunu farklı göstermek isteyenler kâfirdir.) [Nisa 150/1] (De ki, Allaha ve Peygambere uyun! Eğer [uymayıp] yüz çevirirlerse, [kâfir olurlar] Allah da kâfirleri sevmez.) [Ali İmran 32]  (O ümmî Peygamber, temiz şeyleri helâl, pis, çirkin şeyleri haram kılar.) [Araf 157]  Demek ki Resulü de haram etme yetkisine sahiptir. Bir hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Peygamberin haram kılması, Allahın haram kılması gibidir.) [Tirmizî] Görüldüğü gibi Resulullaha ve Kur’an-ı kerimin açıklaması olan hadis-i şeriflere uymak çok önemlidir. Sünnet, [hadis-i şerifler] olmasaydı, namazların kaç rekat olduğu ve nasıl kılınacağı, zekât, orucun, haccın farzları, hukuk bilgileri bilinemezdi. Yani hiç kimse, bunları Kur’an-ı kerimden çıkaramazdı. Şu hâlde Kur’anı anlamak için, onun açıklaması olan hadis-i şeriflere ihtiyaç vardır. Hadis-i şerifleri de anlamak için âlimlere ihtiyaç vardır. Herkes Kur’anı anlayabilseydi o zaman peygambere ne lüzum kalırdı? Eğer herkes Kur’an-ı kerimi doğru anlasaydı, 72 sapık fırka meydana çıkmazdı. Zamanla değişen âdetlerdir. Din zamanla değişmez. Din düşmanlarının oyunlarına gelmemelidir.   6 Temmuz 2003 Pazar Alıştıra alıştıra dini bozmak     Gazetelerde çıkan habere göre, eski din görevlilerinden birisi, ara sıra çıkışlar yaptığı gibi, yine (Kur’anda beş vakit namaz yok, üç vakit var. İslamiyet kolaylık dinidir. Hiç kılmamaktansa üç vakit kılmak daha hayırlıdır. Öğle ile ikindi akşam ile yatsı birleştirilmeli) diyor. Hem üç vakit var diyor, hem beş vakti üç vakitte kılalım diyor. Bunda bir tezat yok mu? Bir de kolaylık dini demek, kolayına geleni yapmak değildir. 30 gün ramazan orucu çok diye üç gün oruç tutmak kolaydır ama, Allahın emri yerine gelmiş olmaz. Bir gün oruç tutmak daha kolaydır. En kolayı da hiç oruç tutmamak ve hiç namaz kılmamaktır. Yani bunu mu demek istiyor da, alıştıra alıştıra mı söylemek istiyor? Bunun böyle desteksiz atışına, Abduhcu bir profesör karşı çıkarak diyor ki: (Namaz beş değil üç vakit olsa alnım secdeden kalkmaz diyene hiç rastlamadım.) CEVAP: Peki rastlasaydı, beş vakti üçe mi indireceklerdi acaba? Bu ne biçim mantık öyle? Şahsen ben bir benzerine rastladım. 40 sene önce beraber çalıştığımız bir arkadaş, (Günde beş vakit namaz çok. Hıristiyanların Pazar günü kiliseye gittikleri gibi haftada bir olsa, hemen herkes namaz kılar. Haftada bir Cuma namazı kılınsa, böylece Müslüman sayısı da artır) demişti. İnsanların demesinin ne önemi var ki? Dinimizde dört delil yok mu? Niye bu dört delilden vesika aranmıyor? Delilden biri de icma’dır. Resulullahla birlikte bütün Eshab-ı kiram, Tabiin ve bugüne kadar gelen bütün âlimler beş vakit kılmıştır. Bu büyük vesika değil midir? Ayrıca Kitap ve sünnetle de sabittir. Abduhcu diyor ki: (Somut olarak Kur’anda beş vakit ifadesi geçmiyorsa da, Hz. Peygamber gibi bir örnek var. O hayatı boyunca namazı beş vakit kılmıştır.) Kur’an-ı kerimde beş vakit namaz bildirilmemiş de, Resulullah efendimiz kendiliğinden mi beş vakit kılmıştır? Peygamber efendimiz, Bekara suresindeki, (Namazları ve vustâ namazını kılın) mealindeki 238. âyetini açıklarken, (Vustâ namazı ikindi namazıdır) buyurdu. (İ. Ahmed)  Orta namaz Yukarıdaki âyette, (Namazları ve ikindi namazını kılın) buyuruluyor. Arabî gramere göre, namazlar [salevât] denince, ikiden fazla namaz anlaşılır. Çünkü iki namaz demek için, salevât [namazlar] değil, salâteyn [iki namaz] denilir. İkindi namazı vustâ [orta] namaz olduğuna göre, ikindi hariç, öteki namazların sayısı iki olamaz, ikiden fazla olması gerekir. Üç de olamaz. Çünkü 4, 6 gibi çift sayılı olmalı ki, ikindi namazı tam ortada olabilsin. Yani ortadaki namaz ikindi olduğuna göre, ondan önce iki namaz, ondan sonra da iki namaz bulunduğu meydana çıkar.  İsra 78, Kaf 39, 40, Rum 17, 18 âyetlerindeki namaz vakitleri de dikkate alınınca, namaz vakitlerinin beş olduğunda hiç şüphe kalmaz. Allahü teâlâ Peygamber efendimize (Kur’anı insanlara açıkla) buyuruyor. (Nahl 44 ) Resulullah da açıklayarak buyuruyor ki: (Beş vakit namaza devam edin!) [Taberani]  (Beş vakit namazla emrolundum.) [Buhari]  (Günde beş kere yıkananın kirleri temizlendiği gibi, beş vakit namaz kılanın da günahları temizlenir.) [Buhari]  (Miraca çıktığım gece, beş vakit namazla emrolundum.) [Buhari, Müslim] 07 Temmuz 2003 Pazartesi İlk insan ve ilk peygamber     Avrupa’dan bir okuyucumuz, Tevhid inancı diye Türkçeye çevrilen bir Vehhabi kitabını göndermiş. Kitabın yazarı İbni Hudayri diye birisidir. Bu kitabın 19 ve 20. sayfalarında ilk peygamber Hz. Nuh idi diyor. Ondan önce gelen İdris, Şit ve Âdem (aleyhimüsselam)ın peygamberliklerini inkâr ediyor. İdris aleyhisselam, Şit aleyhisselamın torunlarındandır. Hz. Şit, Hz. Âdem’in oğludur. Daha önce de İbni Baz’ın kitapları gönderiliyordu. İbni Baz’a da bu köşede gerekli cevaplar verilmişti. Keşf-üş-şübühât isimli kitaplarının başında da, (İlk peygamber Nuh’tur) deniyor. Hz. Nuh’tan önce gelen üç peygamber inkâr ediliyor. Şit aleyhisselamın peygamber olduğu hadis-i şerifle bildirilmiştir. Diğer ikisinin Kur’an-ı kerimde peygamber olarak isimleri geçmektedir. Bunları inkâr, Kur’an-ı kerimi inkâr olur. Kur’an-ı kerim tevili imkansız bir şekilde şöyle bildiriyor: (İdris de pek doğru bir insan, bir peygamberdi.) [Meryem 57] Her âyeti inkâr gibi, bu âyeti de inkâr küfürdür. Hz. İdris’in peygamber olduğu hadis-i şerif ile de sabittir. İşte iki hadis-i şerif meali: (Miracta, ikinci göğe vardık. Cibril, bekçisine “Kapıyı aç” dedi. Melek O’na dünya semasının bekçisininkine benzer sorular sordu. Hz. İdris’e uğradığımda bana şöyle dedi: “Merhaba ey salih Peygamber ve salih kardeş.” Ben “Bu kim?” diye sordum. Cebrâil, “Bu İdris Peygamberdir” dedi.) [Buhari, Müslim, İ. Ahmed], (Resullerin ilki Âdem, sonuncusu ise Muhammed’dir. İsrail oğullarının nebilerinin ilki Musa ve sonuncusu İsa’dır. Kalem ile yazan ilk peygamber ise İdris’tir.) [Hakîmi Tirmizi]  Âdem aleyhisselamın ilk insan ve ilk peygamber olduğu da bütün kitaplarda yazılıdır. Kur’an-ı kerimde de buyuruluyor ki: (Allah birbirinden gelme bir nesil olarak Âdem’i, Nuh’u, İbrahim ailesi ile İmrân ailesini [peygamber] seçip âlemlere üstün kıldı.) [Al-i imran 33], (İşte bunlar, Allahın kendilerine nimetler verdiği peygamberlerden Âdem’in soyundan, Nuh ile birlikte [gemide] taşıdıklarımızdan, İbrahim ve İsrail’in soyundan, doğruya ulaştırdığımız ve seçkin kıldığımız kimselerdendir.) [Meryem 58] Âdem aleyhisselamın ilk peygamber olduğunu bildiren bir hadis-i şerif de şöyledir: (Peygamberlerin ilki Âdem aleyhisselamdır.) [Taberani] Ehl-i sünnet itikadı da böyledir. Nitekim Ehl-i sünnetin reisi ve Hanefi mezhebinin kurucusu İmam-ı a’zam hazretleri de buyuruyor ki: Peygamberlerin ilki Âdem aleyhisselam, sonuncusu Muhammed aleyhisselamdır. (Fıkhı ekber) Nebi ve resul nedir: Nebi, kendinden önce gelen Resulün dinini tebliğ eden peygamberdir. Her resul=nebidir; fakat her nebi resul değildir. Kitap gönderilen peygambere Resul denir. Yeni din getirmeyip, önceki dine davet eden peygamberlere Nebi denir. Peygamber Farsçadır, resul veya nebi anlamında kullanılır. Kur’an-ı kerimde bir resul için, nebi de denmesi onun resul olmadığını göstermez. Peygamber efendimize nebi de denmektedir. Kendilerine kitap verilen resullerden bazıları şunlardır: Hz. Musa, resul ve nebi idi. (Meryem 51, Araf 104, Zuhruf 46), Hz. İsa, resul ve nebi idi. (Nisa 157, Maide 75), Hz. Hud, Hz. Salih, Hz. Lut, Hz. Şuayb resul idi (Şuara 125, 143, 162, 178), Hz. Harun nebi idi. (Nisa 163, Meryem 53) [Hz. Musa devrinde, Museviliği tebliği etti.], Hz. Yahya nebi idi (A. İmran 39) [ Hz. İsa zamanında İseviliği tebliğ etti.] 08 Temmuz 2003 Salı Amel, imanın parçası değildir   Abdülaziz bin Baz’ın “Akidet-üs-sahiha” adlı kitabı “Doğru İnanç” ismi altında Türkçeye tercüme edilerek dağıtılıyor. Kitapta (İman, dil ile ikrar ve inanılanı yapmaktır. İman itaat ile artar, isyan ile azalır) diyor. Dikkat edilirse kalb ile tasdik demiyor. Halbuki bir kâfir de dil ile ikrar edebilir. Kalb ile tasdik etmedikçe kıymeti olmaz. İnanılanı yapmak ameldir. Mesela orucun farz olduğuna inanan kimse bunu yapmazsa günaha girer, imanı gitmez. İbni Baz, inanılanı yapmak iman diyerek amel, imanın parçasıdır diyor. Halbuki amel imandan parça değildir. Mesela namaz kılmayana kâfir denmez. (İman artar, eksilir) demekle de, gerçekte imanın artıp eksildiğini zannediyorlar. Halbuki iman, “Amentü...”de bildirilen altı esasa inanmaktır. Bunun birine inanmamak küfür olur. Bu bakımdan iman zamanla azalıp çoğalmaz. Tevilsiz (iman artar, eksilir) demeleri küfür olur. (İmanın parlaklığı artar, eksilir) demekte mahzur olmaz. Ehl-i bid’at, (Amel, imandan parçadır) demişlerse de, amel, imanın parçası değildir. Küfrün zıttı iman, günahın zıttı ise ibadettir. İmanı bırakan kâfir olur, ibadeti terk eden günahkâr olur. Amelsiz iman makbuldür, imansız amel ise makbul değildir. Kadınların muayyen hallerinde olduğu gibi, namaz, oruç gibi ibadetleri bırakmak gerekirken imanı hiçbir zaman bırakmak caiz olmaz.  İmam-ı Gazalî hazretleri buyuruyor ki: Bid’at ehli, (İman edip salih amel işleyenler) mealindeki âyetleri delil gösterip, (Amel imanın parçasıdır) dediler. Halbuki bu ve benzeri âyetler, amelin, imanın içinde değil, dışında olduğunu gösterir. Eğer aksi olsaydı, (ve amilussalihat) sözü lüzumsuz tekrar edilmiş olurdu. İmam-ı a’zam hazretleri de buyurdu ki:  İman, dil ile ikrar, kalb ile de tasdiktir. İmanda azalma, çoğalma olmaz. Ancak parlaklığında, kuvvetinde çoğalma olur. Amel, imandan parça değildir. Günah işleyene kâfir denmez. İman herkese gerekirken, her amel herkese gerekmez. Mesela nisaba ulaşmayan fakir zekat vermez. Hayz halinde namaz kılınmaz. Fakat fakire ve hayzlıya iman gerekmez denilemez.  Dün kendisinden bahsettiğimiz İbni El Hudayri, İbni Baz’a göre daha yumuşak yazmıştır. Mesela ahirette Resulullahın şefaat edeceğine, kerametin hak olduğuna inanıyor. Ama yine bir mezhebi kabul etmemekte direniyor, delil sadece kitab ve sünnet diyor. İbni Teymiyye ve İbni Hazm gibi ehli bid’atten deliller veriyor. İbni Baz’a şeyh ve âlim diyor. Her Vehhabi gibi, evliya ve peygamberlerden istigaseye [yardım istemeye] şirk diyor. (Bilerek namazı terk eden kâfir olur) diyerek de şu âyeti delil gösteriyor: (Tövbe eder, namaz kılar ve zekat verirlerse, din kardeşiniz olurlar.) [Tevbe11] Burada namazı zekattan ayırmak yanlıştır. O zaman zekat vermeyen de kâfirdir. Zekat vermeyen, namaz kılmayan kâfir olunca, diğer farz olan ibadetleri yapmayan da kâfir olur. Yani amel imandan parça olur. Amel imandan bir parça olsaydı, her günah işleyen kâfir olurdu. Yeryüzünde hiçbir Müslüman kalmazdı. Sadece namaz kılmayan kâfir demekle sanki biraz yumuşadıklarını göstermek istiyorlar. Daha başka yanlışlıkları da vardır.     14 Ağustos 2003 Perşembe Dini kolaylaştırmaya çalışmak   Bid’at sakallı birisi, “Tesettür konusunda önce ne kadarını yapabiliyorsan ondan başla. Sonra da daha iyisini zamanla yaparsın. İşe en mükemmelinden başlamak gerekmez. Kadınlar pantolon giyemez diye bir hüküm yoktur. Kadınlar, arka kabalarını teşhir edecek derecede dar pantolon giymemeli, beden hatlarını belli edecek şekilde görüntü vermemeli. Böylece pantolon erkek giyimi olmaktan çıkar, kadın giyimi haline gelir. Beğendiğin başörtüyü de tak. Bunları ileride istediğin gibi geliştirebilirsin. Çünkü Allah resulü, (Kolaylaştırın güçleştirmeyin) buyuruyor” diyor. Bu bir taviz mi? CEVAP: Bunu kendisine sormalı. Pantolon erkek kıyafetidir. Bol giyinmekle pantolon kadın kıyafeti haline gelmez. Erkeğin kadına, kadının da erkeğe, her ne şekilde olursa olsun benzemeye çalışması caiz değildir. Mesela erkeklerin kolye, bilezik, küpe takmaları kadınlara benzemek olur. Pantolon giyinmek, erkek gibi tıraş olmak da erkeğe benzemek olur. Üç hadis-i şerif meali: (Kadın elbisesi giyen erkeğe, erkek elbisesi giyen kadına lanet olsun!) [Hakim], (Kadın gibi davranan erkeğe, erkek gibi davranan kadına lanet olsun!) [Buhari], (Kendini erkeğe benzeten kadın Cennete girmez.) [Taberani]  Peygamber efendimiz, erkek kılığına girip mızrak kuşanmış bir kadını görünce, (Erkeğe benzemeye çalışan kadına, kadına benzemeye çalışan erkeğe lanet olsun) buyurdu. El ve ayaklarını kınalayıp kadınlara benzemeye çalışan birini sürgüne gönderdi. (Taberani, Ebu Davud)  Dinimiz bu konunun önemini bildirirken, zamanla daha iyisini yaparsın demek yanlıştır. Bize düşen, dinin emrini olduğu gibi bildirmektir. O ne kadar uyabilirse uyar. Tam uyar, yarım uyar veya hiç uymaz. Namaza yeni başlayan birisine, (Beş vaktin hepsini kılmana gerek yok, şimdilik günde bir vakit kılsan da olur, zamanla daha iyisini yaparsın) denir mi? Güya bu ümmete, dinin sahibinden daha çok merhamet göstermesi, rahmani mi, yoksa şeytani mi? S. Ebediyye’de, (Pantolon, manto altına giyilebilir ise de, mantonun pantolon yokmuş gibi dizleri örtmesi lazımdır) demesi, pantolon giymeye izin vermek demek değildir. Pantolon giymeyi gerektiren şartlar varsa, hiç değilse böyle giyilebilir demektir. Böyle giyilince, pantolon erkek kıyafeti olmaktan çıkmaz, ancak görünmediği için giyilmesi caiz olur. Altın yüzüğü gümüşle kaplatınca, altın görülmediği için kullanılmasının caiz olması gibidir. Adamın, (Erkek kıyafeti kadın kıyafeti halini alır) demesi çok yanlıştır. Erkek tedavi niyetiyle bilezik, kolye kullanırsa, bunlar kadın ziyneti olmaktan çıkmaz, fakat tedavi maksadı olduğu için caiz olur. Kolaylaştırın, güçleştirmeyin demek, kolayınıza geleni yapın, dini istediğiniz gibi değiştirin demek değildir. Dinimizin tanıdığı ruhsatlardan faydalanın, aşırı gitmeyin, fitneye sebep olmayın demektir. Yoksa, (Herkes hoşuna giden şeyleri yapsın, hoşlanmadığı şeyleri yapmasın, ibadetleri keyfine göre değiştirsin) demek değildir. Kolaylığın ölçüsü ne? Birine kolay gelen bir başkasına zor gelebilir. O zaman her insana göre dini değiştirmek lazım. O zaman dine ne lüzum vardı. Dini emir ve yasaklar niye bildirildi. Hâşâ dinin kuralları lüzumsuz yere mi bildirildi? Kolayıma böyle geliyor diye, dinde ufak bir değişiklik yapmak dini değiştirmek olur.  İlmihalde, (Şalvar, çok geniş olduğu için, âdet olan yerlerde, kadınlar için de, iyi bir örtü ise de, âdet olmayan yerlerde fitneye sebep olursa, kullanmak caiz olmaz) deniyor. Demek ki hem dinin emrine uyacağız, hem de fitne çıkarmaktan kaçacağız.     5 Ekim 2003 Pazar Allahü teâlâ mekandan münezzehtir     Selefi bir gencin bazı sualleri var. Bu genç diyor ki: Mülk suresinin, (Göktekinin sizi yere geçirmesinden, taş yağmuruna tutmasından emin mi oldunuz?) mealindeki 16. ve 17. âyetleri, Allah’ın gökte olduğuna kesin delildir. Bunun için Allah mekandan münezzeh demek yanlıştır. CEVAP: Bizi yere geçirecek, taş yağmuruna tutabilecek olan elbette Allah’tır. Ancak burada gökteki ifadesinden oradakinin Allah olduğunu söylemek yanlış olur. Mesela (Boğaz Köprüsü Demirel’in, Fatih Köprüsü ise Özal’ın eseridir) cümlesinden, bu köprüleri bizzat yapanların Demirel ve Özal olduğu anlaşılmaz. Başkaları yapmıştır, ama bunlar yaptırdığı için onlara nispet edilmiştir. Canları alan da Allahü teâlâdır. Fakat Azrail aleyhisselam vasıtası ile aldırır. Bize taş yağdıracak olan da Allah’tır. Fakat bunu bir melek vasıtası ile yapar. Bunun için gökteki denmiştir. Yani gökteki görevli melek demektir. İmam-ı Beydavi de, (Sizi yere batıracak veya sizi taş yağmuruna tutacak olan Allah’ın bu âlemin tedbirine vekil ettiği melekten emin misiniz?) diye açıklıyor. Genç diyor ki: Taha suresinin (Rahman, Arş’a istiva etmiştir) mealindeki 5. âyeti de açıkça Allah’ın Arş’ta oturduğunu göstermektedir. Onda değişiklik olmaz. Hep orada oturur. Selef âlimleri bu âyeti tevil etmemiş, aynen kabul etmiştir. Tevil etmek Kur’ana aykırıdır.  CEVAP: Asıl tevil eden sensin. İstivaya, oturmak anlamı vermek tevildir. Selef âlimleri, (İstiva vardır, keyfiyetini bilemeyiz) buyurmuşlardır. Allah’a oturur demek, onu mahluka, insana benzetmek olur. O hiçbir şeye benzetilemez. Kur’an-ı kerimde, (Onun benzeri hiçbir şey yoktur) buyuruluyor. (Şura 11) [Görüldüğü gibi, onu bir şeye benzetmek bu âyete aykırı bir tevil olur.] Yine Kur’an-ı kerimde buyuruluyor ki: (Allah Arş’a istiva edendir. Nerede olsanız, O sizinle beraberdir.) [Hadid 4] (Doğu da batı da Allah’ındır. Nereye dönerseniz Allah’ın yüzü oradadır.) [Bekara115] (Allah her şeyi kuşatmıştır.) [Nisa 126] (Allah göklerin ve yerin nurudur.) [Nur 35] Eğer bu âyetler tevil edilmezse, Allah hem Arş’ta, hem de her yerde olduğu anlaşılır. Onun için halef âlimler, cahillerin yanlış anlamaması için tevil etmek zorunda kalmışlardır Genç diyor ki: (Allah göktedir, Allah yer semasına inip kulların amelini seyreder) hadislerine ne diyeceksiniz? Bu hadisler açıkça Allah’ın gökte olduğunu göstermiyor mu? CEVAP: Yukarıdaki sözlerinle bu, tezat [çelişki] içindedir. Allah Arş’ta ise gökte olmaz. Sonra gök bir tane değildir. Kur’an-ı kerimde göklerin yedi kat olduğu bildirilir. Birinci kat, ikinci katın yanında nokta kadardır. İkinci kat, üçüncü katın yanında da böyledir. Her kat böyledir. En üstünde Arş vardır. Ehl-i sünnet âlimleri, istivayı, Allah Arş’a hükmeder diye açıklamışlardır. Peki Allah, Arş’ın hakimi de göklerin ve yerin hakimi değil midir. Hepsine hükmetmez mi? Niye sadece Arş’a istiva etti denmiştir de, göklere de istiva etti denmemiştir? Bunu bir örnekle açıklarsak kolay anlaşılır: Türkiye başbakandan sorulur demek, İstanbul, İzmir sorulmaz demek değildir. İstanbul valinin elinde denince, ayrıca Beşiktaş ve Fatih’i de söylemek gerekmez. Arş da, yer ve göklerden büyük olduğu için sadece Arş denmiştir. Ancak yine cahiller yanlış anlamasın diye hepsi de bildirilerek şöyle buyurulmuştur: (Göklerin, yerin ve Arş’ın Rabbi olan Allah onların vasıflandırdıklarından münezzehtir.) [Zuhruf 82] (Devamı var) 06 Ekim 2003 Pazartesi Müteşabih âyetleri tevil etmek   Selefi gencin suallerini cevaplandırmaya bugün de devam ediyoruz. Selefi genç diyor ki: Allah Arş’ta istiva etmiştir, hep orada oturmaktadır, onda hiç değişiklik olmaz. Âyetler tevil edilmez aynen anlaşıldığı gibi söylenir. CEVAP: Gencin Allah’ta değişiklik olmaz demesi doğrudur. Ama bu onun oturma görüşünün yanlış olduğunu gösterir. Hâşâ Allah Arş’ta oturuyorsa, onda değişiklik olmayacağına göre hep orada oturuyor demektir. Ama birçok âyetin zahir manalarına göre, Allah’ın yerde, gökte ve kâinatın dışında olduğu da anlaşılıyor. Böyle olunca, Arş’ta olmadığı da anlaşılıyor. Şu âyetlere bakalım: (O, göklerde ve yerde tek Allah’tır.) [En’am 3] (O gökte ilahtır, yerde ilahtır. [veya gökteki ilah da, yerdeki ilah da Odur.]) [Zuhruf 84] Bu âyetlerden, hâşâ Allah’ın hem yerde ve hem de gökte olduğu anlaşılabilir. Böyle inanmak ise küfürdür. (O her şeyi kuşatmıştır.) [Fussilet 54] Bu âyetten de hâşâ, Allah’ın, kâinatın dışında olup her şeyi kuşattığı anlaşılıyor. Bu da küfürdür. (Allah göklerin ve yerin nurudur. Onun nuru, içinde ışık bulunan bir kandile benzer. O ışık bir cam fanus içindedir, fanus ise, inciye benzer parlak bir yıldız gibidir. Doğuya da batıya da nispet edilmeyen mübarek ağacın zeytininden çıkan yağ ile tutuşturulur. Bu yağ ateş değmese de ışık verecek aydınlıktadır. Bu nur üstüne nurdur. Allah dilediğini nuruna kavuşturur. Allah insanlara böyle temsiller getirir. O, her şeyi bilir.) [Nur 35] Bu âyette de hâşâ Allah’ın bir nur olduğu gökleri de yeri de aydınlattığı anlaşılıyor. Bir selefi de (Allah nur olduğuna göre, her yeri aydınlatıyor ve her yerdedir) demişti. Böyle bilmek de küfürdür. Bu âyetler tefsirlerde açıklanmıştır. Açıklamasız âyetleri okumak bu bakımdan da çok yanlış olur. Bu âyetler, gencin dediği gibi tevil etmeden, açıklamadan olduğu gibi anlaşılırsa, hâşâ Allah’ın hem yerde, hem gökte, hem Arş’ta, hem kâinatın dışında hem bir nur, bir ışık olduğu da anlaşılır. Gencin Arş’ta devamlı duruyor demesi bu âyetlere zıttır. Arş yaratılmadan önce hâşâ Allah nerede duruyordu? Oturmak, yorgunluk ve âcizlik değil midir? Hâşâ Allah âciz denir mi?  Müteşabih âyetler tevil edilmez, keyfiyetini Allah bilir denir. Yanlış anlaşılmaması için mana verilecekse görülen manası verilmez. Şu âyetlere de bakalım: (Kıyamet günü yeryüzü Allah’ın avucunda olur, gökler de sağ eliyle dürülür.) [Zümer 67] (Allah’ın eli onların elleri üzerindedir.) [Fetih 10] Şura suresinin 11. âyetinde (O hiçbir şeye benzemez) buyuruluyor. Hâşâ Allah’ın avucu ve eli denince insana benzetilmiş olur. O hiçbir şeye benzemez âyetine göre onu insana benzeten, Arş’ta insan gibi oturuyor diyen kâfir olur.  (İsa, Allah’ın resulü ve Meryem’e ulaştırdığı kelimesi ve ondan bir Ruhtur.) [Nisa 171] (Meryem’e ruhumuzdan üfledik.) [Tahrim 12] (Âdem’e şekil verip ruhumdan üflediğim zaman, secdeye kapanın.) [Hicr 29] Bu âyetlerden de, hâşâ Hz. İsa’nın ve Hz. Âdem’in Allah’ın ruhundan bir parça olduğu ve Allah’ın da insan gibi ruhu olduğu anlaşılabilir. Onun için Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği şekilde müteşabih âyetlerin keyfiyetini bilmeyiz demelidir.     07 Ekim 2003 Salı Kur’anda yedi şey bildirilir     Abdülaziz bin Baz tarafından yazılan “Akidet-üs-sahiha” adlı kitap “Doğru İnanç” ismi verilerek Türkçeye tercüme edilerek her yere dağıtılmaktadır. Bu kitapta, İstiva, Yed, Vech gibi müteşabih kelimelere, oturmak, el yüz gibi manalar vererek -hâşâ- Allahü teâlâyı cisim olarak bildiriyor. Müşebbihe fırkası gibi inanıyor. (Üstadımız ibni Teymiye de böyle söyledi) diyerek onun da Müşebbiheden olduğunu gizlemeye lüzum görmüyor. İbni Baz, âmâ [kör] bir zat idi. Bir ehl-i sünnet olan zatla ilmi münazara yapıyor. (Âyetleri tevil etmemek, olduğu gibi inanmak lazımdır) diye iddia edince, Sünni zat, artık taşı gediğine koyar: (İsra suresinin 72. âyetinde, (Bu dünyada kör olan, ahirette de kördür) buyuruluyor. O halde, sen ahirette kör olarak haşrolacaksın) der. İbni Baz cevap veremeyip hemen çıkıp gider. Bu âyette de kâfirlere kör deniyor. Yoksa dünyadaki körler ahirette kör olmayacaktır. Dünyada iman etmeyerek kör olan ve kör olarak ölen kimse, ahirette de kör [kâfir] olarak cehenneme gidecektir demektir. Kur’an-ı kerimde manası açık olan âyetlere Muhkem âyetler, manası açık olmayan, tefsire, izaha muhtaç olanlara Müteşabih âyetler adı verilir. Müteşabih olanlara açık manalarını vermek akla ve dine uygun olmazsa, uygun mana vermek, yani tevil etmek gerekir. Açık manalarını vermek günah olur. Âyetler gibi hadis-i şerifler de, muhkem ve müteşabih diye ikiye ayrılır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Kur’anda yedi şey bildirilir: Yasak, emir, helal, haram, muhkem, müteşabih ve misaller. Helali helal, haramı haram bilin, emredilenleri yapın, yasak edilenlerden sakının! Misal ve hikaye olanlardan ibret alın! Muhkem olanlara uyun! Müteşabih olanlara inanın!) [Hakim] Allah’ın sıfatlarına zıt olarak müteşabih âyet ve hadisleri tevil asla caiz olmaz. Bir âyet meali:  (Müteşabih âyetleri, kalblerinde eğrilik olanlar, fitne çıkarmak için, kendilerine göre yorumlamaya çalışırlar. Halbuki Onun tevilini ancak Allah bilir.) [Al-i imran 7]  Müteşabih bir âyet olan istiva kelimesini oturdu diye yanlış tevil ederek insanlara benzetenlerin kalblerinde eğrilik olduğunu bu âyet-i kerime açıkça bildirmektedir. Allah’ı Arşa ve oturmaya muhtaç sanmak küfürdür. Allah her türlü noksandan münezzehtir. (Yunus 10) (Körle gören [kâfir ile mümin] karanlıkla aydınlık [Bâtıl ile hak], gölge ile sıcak [cennetle cehennem] bir olmaz. Dirilerle ölüler de bir olmaz. Elbette Allah, dilediğine işittirir. Sen kabirdekilere [inatçı kâfirlere] işittiremezsin, sen sadece bir uyarıcısın.) [Fatır 19-22, Beydavi]  Bu âyette, kâfire kör, mümine gören, cennete gölge deniyor. Resulullah kabirdekilere ne söyleyecek de işittirecek? Hâşâ bu abes, boş söz olmaz mı? Kabirdekileri niye hidayete kavuşturmaya uğraşsın ki? Hemen âyetin devamında, (Sen sadece bir uyarıcısın) [vazifen kâfirleri hidayete kavuşturmak değil, sadece tebliğdir] buyuruluyor. Kabirdekilerden maksat, yaşayan inatçı kâfirlerdir. (Beydavi)  Gerçekten kabirdekilerden maksat ölü olsa idi, ölü de işitmeseydi iman edenlere işittirebilirsin ifadesi yanlış olur ve kâfir ölü işitmez, mümin ölü işitir anlamı da çıkardı. Halbuki Buhari’deki hadis-i şerifte kâfir ölü de işitir buyuruluyor. Selefiler, ibni Teymiye’nin yolunda iseler de, bu konuda ona da uymuyorlar. Çünkü ibni Teymiye diyor ki: Bedir’de çukurdaki kâfirlerin işitmelerini bildiren hadis-i şerif meşhurdur. Zaruri inanılması lazım gelen bilgilerdendir. [İnanmamak küfürdür.] (Kitab-ül-intisar-fil-imam-ı Ahmed)   16 Mart 2004 Salı Atalarının dinine uyanlar   Selefi itikadlı bir genç, (Mezhep imamlarının yolundan gitmek, ataların yolundan gitmektir. Âyetlere rağmen ataların yolundan gitmek şirktir) diyor. Bu yanlış değil mi? CEVAP: Elbette yanlıştır. Kâfirler için inen âyetleri, müslümanlara yüklemektedir. Bu âyetler kâfir atalar içindir. Konu ile ilgili âyetler şunlardır: (Onlara, “Allah’ın indirdiğine uyun” dendiği zaman, “Hayır, biz atalarımızı üzerinde bulduğumuz şeye uyarız dediler. Ya ataları bir şey anlamamış, doğruyu bulamamışlarsa? Kâfirlerin hali, bağırıp çağırmak dışında bir şey duymayan, yine de haykıran kişiye benzer. O kâfirler sağır, dilsiz ve kör oldukları için akıl edemezler.) [Bekara 170, 171] (Kâfirler Allah’a karşı yalan uydururlar ve çoğu da akıl etmez. Onlara, “Gelin Allah’ın indirdiği Kitaba ve Resule uyun” denildiğinde, “Atalarımızın yolu bize yeter” derler; ya ataları bir şey bilmeyen ve doğru yolda olmayan kimseler idiyse?) [Maide 103, 104] Bu iki âyet de müşrikler için inmiştir. (Allah’a ve resulüne uyun) denilince, biz atalarımız gibi putlara taparız diyorlar. Bu ataların mezhep imamları ile hiç ilgisi yoktur. Putperestler, Hud peygambere dediler ki: (Sen bize tek Allah’a kulluk etmemiz ve atalarımızın taptıklarını [putları] bıraktırmak için mi geldin? Eğer sözünde sadık isen, tehdit ettiğin azabı getir.) [Araf 70]  Kâfirler, Peygamberlere dediler ki:  (Siz de bizim gibi bir insansınız. Siz bizi atalarımızın taptığı şeylerden [putlardan] döndürmek istiyorsunuz.) [İbrahim 10] (Bu da aynen sizin gibi bir insandır. Size üstün ve hâkim olmak istiyor. Eğer Allah isteseydi, elbette [peygamber olarak] melekleri gönderirdi. Biz atalarımızdan böyle [bir Allah’a ibadet etmek diye] bir şey duymadık.) [Müminun 24] Hz. İbrahim putlara tapanlara dedi ki: (Atalarınızın ve sizin neye taptığınızı şimdi gördünüz mü? Taptığınız putlar benim düşmanımdır. Dostum ancak âlemlerin Rabbidir.) [Şuara 75-77] (Musa, kâfirlere apaçık mucizelerimizle gelince: [Kâfirler], “Bu uydurma bir sihirdir. Önceki atalarımızdan böyle [tek ilaha ibadet etmek diye] bir şey işitmedik” dediler.) [Kasas 36] (Onlar [kâfirler] atalarını sapıklıkta buldular ve peşlerinden koşup gittiler.) [Saffat 69, 70] Görüldüğü gibi bu âyetler müşrikler, putperestler için gelmiştir. Müslümanlar, Resulullahın vârisleri olan âlimlere uyarsa, müşriklere uymuş olmaz. Eğer Müslümanların ataları doğru yolda ise elbette uymak gerekir. Nitekim Yakub aleyhisselam, ölürken oğullarına sordu: (Benden sonra kime kulluk edeceksiniz?) Oğulları dediler ki: (Senin ve ataların İbrahim, İsmail ve İshak’ın ilahı olan tek Allah’a kulluk edeceğiz.) [Bekara 133] Hz. Yusuf da dedi ki: (Atalarım İbrahim, İshak ve Yakub’un dinine uydum.) [Yusuf 38] Demek ki atalarımız Müslüman ise, müşrik değil ise, onlara uymamız lazımdır. Hz. Yusuf müslüman olan atalarının yolundan gittiğine göre, biz de müslüman atalarımızın, yani mezhep imamlarımızın, ehl-i sünnet âlimlerinin yolundan gitmeliyiz. Bir hadis-i şerifte de buyuruluyor ki: (Ahir zamanda bazıları, sizin ve atalarınızın yolundan ayrılıp, sünnetimden uzak kalacaklar, onlardan uzak durun.) [Müslim]     20 Haziran 2004 Pazar Hak veya bâtılı taklit   Selefi bir genç diyor ki: “Biz, mezheplere değil, Kur’an ve sünnete sımsıkı sarılmalıyız. Mezhepleri kuranlar da insandır, Ebu Hanife de insandır onların hatalarına uyamayız. Sözlerini Kur’an ve sünnet süzgecinden geçirmeliyiz. Mezhep imamlarından ve müctehidlerden Kur’an ve sünnete uygun olanı alırız, uymayanı atarız. Bir mezhebe değil, sahih kavle uyarız. Taklit haramdır. İşte bu yol İslam fıkhıdır.” Bu gencin görüşü uygun mudur? CEVAP: Uygun değildir. İmam-ı a’zam Kur’an ve Sünneti bilmiyor muydu? O ictihadlarını Kur’an süzgecinden geçirmedi mi? Ne diye İmam-ı a’zamın Kur’andan anladığı ölçü olmuyor da, gencin anladığı ölçü olabiliyor? Herkes kendi anladığını dinde ölçü kabul ettiği için sayısız gruplar meydana çıkmıştır. Halbuki Kur’anın (Bilmiyorsanız âlimlere sorun) emrine uyup, mezhep imamları gibi âlimlerin yoluna uyulsa idi bugünkü perişan durum ortaya çıkmazdı.  Belki, (O zaman dört mezhep niye çıktı, bu ayrılık değil mi) diye sorulabilir. Farklı ictihad rahmettir. Allahü teâlânın, kendi gönderdiği dinlerde de rahmet olsun diye amele ait hükümlerde farklılıklar vardı. Hz. Âdem’in ahkamı ile, Hz. Musa’nın ahkamı, Hz. Musa ile Hz. İsa’nın ahkamı farklıdır. Dört hak mezhep de böyledir, itikatta aynı, amelde ise rahmet olduğu için farklıdır. Peki gencin dediği gibi mezhep imamları hata etmez mi? Onlar peygamber mi? Hâşâ böyle bir şey söyleyen yoktur. Onlar hata etse de, hatalarına sevab alırlar. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki:  (Müctehid, ictihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.) [Buhari] İmam-ı Şa’rani hazretleri buyuruyor ki: Her müctehid, kendi ictihadı ile hareket eder. Başka bir müctehide uyması caiz değildir. Bir âlim, ictihad derecesine yükselince, kendi ictihadına uyması gerekir. İmam-ı Ahmed’in, âlim, müctehid talebeleri için, (İmamlarınızın aldıkları kaynaktan alın, taklitçilikte kalmayın) sözü bunu göstermektedir. Yoksa müctehid olmayanların dört hak mezhepten birisine uymaları gerekir. (Mizan-ül-kübra) İbni Kayyım bile diyor ki: İctihad şartı bulunmayanın, Kur’an ve hadisten ahkam çıkarması caiz olmaz. Bir mezhebe uyması şarttır. (İlam-ül Mukiin) Önemli bir mecelle kaidesi: İctihad ictihadla nakzedilmez. Yani bir müctehid, öteki müctehide, ben senin ictihadlarını Kur’an ve sünnet süzgecinden geçirdim, senin şu ictihadın hatalıdır demez. Dese bile geçerli olmaz. Bu bakımdan, bu gencin, (Hak Mezheplerde de hata olur, onları Kur’an ve sünnet süzgecinden geçirmek lazımdır) sözü yanlıştır. Bu genç, müctehid olsa bile sözü kendisi için geçerlidir, kendi görüşü, mezhep imamlarının ictihadlarının yanlış olduğunu göstermez. Hâşâ taklit haram olsa, Allah ve resulü (Âlimlere sorun) buyurur mu? Kötüyü, yanlışı ve batılı taklit, ne kadar zararlı ise, iyiyi, doğruyu ve hakkı taklit de o kadar faydalıdır. Bir kimsenin bütün ilimlerde üstat, bütün işlerde uzman olması mümkün mü? Doktorlar ilaç imal etmez. Kimyagerlerce hazırlanan ilaçları tavsiye ederler. Hastalar da, doktorlara itimat ederek onların tavsiyesine uyarak ilaçları kullanırlar. Herkesin, hem kimyager, hem doktor, hem mühendis gibi ihtisas isteyen her mesleğin erbabı olması düşünülebilir mi? O halde, bir kimse, bir işte uzman olsa da, ihtisası dışındaki başka bir işin uzmanına uyması gerekir. Bir saate, bir radyoya ihtiyacı olan kimse, “Taklit geriliktir. Hiç kimsenin yaptığı bir şeyi kullanmam” diyemez.     4 Temmuz 2004 Pazar Aşırı sevmek ne demektir?   Bir Vehhabi hoca diyor ki: “(De ki: Ey kitap ehli, dininizde aşırı gitmeyin. Daha önce sapmış birçoklarını da saptırmış ve böylece doğru yolu kaybetmiş bir kavmin heva ve heveslerine uymayın.) [Maide 77] âyeti ile (Hıristiyanların Meryem oğlu İsa’yı aşırı övdükleri gibi beni aşırı övmeyin. Ben Allah’ın kulu ve Resulüyüm) hadisi gösteriyor ki: Peygamberi veya salihleri aşırı derecede sevmek şirktir. Çünkü insanlar, peygamber ve salihlerin kendilerine şefaat edeceklerine inanıyorlar, onları yaratıcı bilip kabirlerine giderek kendilerine yardım etmeleri için dua ederek müşrik oluyorlar.” Bu hocanın dediklerinde gerçek payı var mıdır? CEVAP: Âyet ve hadisten çıkarılan mana yanlıştır. Bunları incelersek, yanlışlıkları kolayca meydana çıkar. Tefsirlere bakıyoruz. (Ey kitap ehli aşırı gitmeyin) demek, (Peygambere Allah veya Allah’ın oğlu demeyin) demektir. (Kurtubi) Bir âyet meali şöyledir: (Yahudiler, Üzeyr’e, Hıristiyanlar da İsa’ya Allahın oğlu dediler. Daha önce kâfir olmuş kişilerin sözlerini taklid ediyorlar. Allah onları kahretsin.) [Tevbe 30] Bildirilen âyetten bir sonraki âyet, bunun açıklaması mahiyetindedir. (İsrail oğullarından inkâr edenler, Davud’un ve Meryem oğlu İsa’nın diliyle lanetlenmişlerdi. Bu, isyanları ve aşırı gitmelerindendi.) [Maide 78] Bu âyetten önceki âyetler de aynı manadadır.  (İsa’ya, Allah diyenler kâfirdir. Halbuki Mesih, “Rabbim ve Rabbiniz olan Allaha kulluk edin” demiştir. “Allah üçün üçüncüsü” diyenler de kâfirdir.) [Maide 72, 73] (Meryem oğlu Mesîh ancak bir resûldür.) [Maide 75] Görüldüğü gibi aşırı gitmek, peygambere Allah veya Allah’ın oğlu demektir. Nitekim hadis-i şerif de bunu açıklıyor. (Hıristiyanların Hz. İsa’yı övdükleri gibi, beni övmeyin) buyuruluyor. Hıristiyanlar nasıl övüyorlar? (O Allah’tır, Allahın oğludur) diyorlar. Resulullahın, Hz. Ali’ye buyurduğu da aynıdır: (Ya Ali, sen İsa gibisin! Yahudiler, ona düşman olup annesine iftira ettiler. Hıristiyanlar da, Onu aşırı yükselttiler. Ona yakışan dereceden daha yukarı çıkardılar.) [İ. Ahmed] Demek ki aşırı gitmek, bir kimseyi olduğundan fazla övmektir. Mesela Hz. Ali’ye peygamber demek, peygambere ilah demek aşırı gitmektir. Peygambere ilah demeden onu aşırı sevmenin hiç mahzuru olmaz. Hatta aşırı sevmek dinimizin emridir. Peygamber efendimizi, çoluk çocuğumuzdan, hatta canımızdan çok sevmeliyiz. Çünkü onu sevmek farzdır. Eshab-ı kiram canlarını siper ettiler, ok yağmuruna hedef oldular. Hz. Ebu Bekir Resulullaha bir zarar gelir diye ayağını yılan deliğine kapadı. Demek ki Resulullahı çok sevmek şarttır. Çünkü Resulullahı sevmek imanın esaslarındandır. (İman, Allah ve Resulünü her şeyden daha çok sevmektir.) [İ.Ahmed]  (İslam’ın esası, beni ve Ehl-i beytimi sevmektir.) [İbni Asakir] (Beni ana baba, evlat ve herkesten daha çok sevmeyen kimse, mümin olamaz.) [Buhari] (Allah ve Resulünü her şeyden çok seven imanın lezzetini duyar.) [Taberani] Hiçbir müslüman, Peygamberi, evliyayı yaratıcı bilmez, şu isteğimi yarat demez. Müslüman’a müşrik yani kâfir diyenin kendisi kâfir olur.     21 Kasım 2004 Pazar Sahabeyle ilgili âyetler   Sual: İbni Sebeci biri diyor ki: (Sahabenin hepsinin hayırlı ve cennetlik olduğunu bildiren âyetler gündeme getirildiği halde, onları itap eden [azarlayan] âyetler niye dikkate alınmıyor?) CEVAP: Kâfirler için inen âyetleri delil gösterip bakın sahabe suçlanıyor demek çok yanlıştır. Aynı iftirayı Necdiler de yapmaktadır. Bununla beraber Eshab-ı kiramı itap eden âyetler olduğu gibi, Resulullahı itap eden âyetler de vardır. Bu âyetler, Peygamber efendimizin şanına noksanlık getirmeyeceği gibi, Eshab-ı kiramın şanına da noksanlık getirmez. Birkaç örnek verelim: Abese suresinin başından 11 âyet, Resulullahı itap etmektedir. Âmâ olan İbni ümmi Mektum hazretleri, Resulullah, müşrikleri imana davet ederken, içeri girip, (bana dinimi öğret) diye bağırmıştı. Peygamber efendimiz de, şimdi sırası mı gibilerinden yüzünü ekşitmişti. Allahü teâlâ, bu yaptığının yanlış olduğunu bildirmişti. Peygamber efendimiz, bu zatı görünce, (Rabbimin, beni azarlamasına sebep olan zat) diye hitap ederdi. Başka âyetlerde de buyuruluyor ki:  (Ey Peygamberim, zevcelerinin rızasını düşünerek, Allah’ın helal ettiğini, neden kendine haram ediyorsun?) [Tahrim 1] (Allah seni affetsin; Doğru söyleyenlerle yalancıların kimler olduğu belli olmadan niçin onlara [münafıklara] izin verdin?) [Tevbe 43]  Resulullah bir münafığın cenaze namazını kılmaya hazırlanırken de şu âyet-i kerime gelmişti:  (Onlardan [münafıklardan, kâfirlerden] ölen kimsenin namazını sakın kılma, kabri başında da durma! Çünkü onlar Allah’ı ve Peygamberini inkâr ettiler, fasık olarak öldüler.) [Tevbe 84] Savaşta alınan esirleri mal karşılığı olarak salıverince şu âyet-i kerime gelmişti: (Yeryüzünde savaşırken, düşmanı yere sermeden esir almak [alınan esirleri mal karşılığı olarak salıvermek] hiçbir peygambere yaraşmaz. Siz geçici dünya malını istiyorsunuz, Allah ise, ahireti kazanmanızı istiyor.) [Enfal 67] Esirleri koyuvermek hakkında Beydavi tefsirinde deniliyor ki: (Bu âyet-i kerime, Peygamberlerin ictihad ettikleri ve ictihadlarında yanılabileceklerini, ama hatalarının kendilerine hemen bildirildiğini, yanlışlarının düzeltildiğini göstermektedir.) Peygamberlerin ictihadları hatalı kalmazdı. Mesela, Bedir gazasında alınan esirlere yapılacak muamele için, Server-i âlem bazı Sahabe-i kiram ile birlikte bir türlü, Ömer-ül Faruk ise, başka türlü ictihad etmişlerdi. Sonra, âyet-i kerime gelerek, Allahü teâlâ, Hz. Ömer’in ictihadının doğru olduğunu bildirdi. Bunun gibi Abese suresi de, bir ictihad hatasını düzeltmek için nazil olmuştu. Resulullahın vefatları sırasında, kağıt kalem hakkındaki emirlerinin anlaşılmasında Hz. Ömer’in ictihadı da böyledir.  Onların şanı yücedir Bunlar gibi âyetler çoktur. Demek ki, bazı söz ve işleri, kendi isteği ve ictihadı ile idi. Kağıt istemesi de böyle idi. Hz. Ömer de kendi ictihadı ile istediğini bildiği için, rahatsız etmemek maksadıyla kağıt verilmesin dedi. Nitekim dediği gibi oldu. Vahy ile istemiş olsaydı, isteğinden vazgeçmez, tekrar isterdi. Resulullah böyle âyetlerle itap edilince, Sahabenin itap edilmesi normaldir, onların şanını eksiltmez. Sonra itap eden âyetler içinde, üç halife var da, Hz. Ali yok mu? O da eshabdan değil mi?     6 Mart 2005 Pazar Dinin emri zamanla değişmez     Sual: Bir ilahiyatçı yazar, “Dinin emri ayrı, Arap âdetleri ayrı şeydir. Arabistan çok sıcak olduğu için orada yaşayan insanlar, sıcaktan korunmak amacıyla örtünmüşlerdir. Bu İslamiyet öncesi Arapların bir âdetidir, dinle alakası yoktur. Sonra dinin emri olsa bile Kur’andaki bazı hükümler günümüzde artık geçerli değildir. Toplumun şartlarına göre bazı hükümler değiştirilir” diyor. Tesettür Arap âdeti midir? CEVAP: Söylediklerinin hepsi yanlıştır. Birincisi, Dünyanın her yerinde sıcaktan rahatsız olanlar açılıyorlar. Arabistan’da ise, kapandıklarını söylemek tuhaf değil mi? İkincisi, Arap âdeti demek çok yanlış. Çünkü Araplar, İslamiyet’ten önce, Kâbe’yi bile çıplak tavaf ediyorlardı. Yani açıklık ve hayâsızlık meşhur idi. İslamiyet gelince açık gezmeyi yasakladı. Üçüncüsü, Kur’an-ı kerim ve hadis-i şerif ile bildirilen hükümler zamanla değişmez. Âdete ait olan hükümler zamanla değişebilir. Tesettür emri âdet değil, dinin bir hükmüdür. Kur’an-ı kerimde buyuruluyor ki: (Mümin kadınlara söyle: [Yabancı erkeklere bakmaktan] sakınsınlar, ırzlarını korusunlar, [el, yüz gibi] görünen kısmı hariç, ziynetlerini [Saç ve gerdan gibi ziynet takılan yerleri] göstermesinler, başörtülerini yakalarına kadar [saç, kulak ve gerdanlarını] örtsünler!) [Nur 31] Bu âyet-i kerimeden kadınların başörtüsünü sadece yakasına örteceği, baş ve vücudunun diğer yerlerini örtmenin gerekmediği anlaşılabilir. Gözünü neden sakınacak, ırzını nasıl koruyacak, ziynetten maksat nedir? Kına, sürme boya mıdır, altın, gümüş gibi ziynetler midir? Bu hususlar açık değildir, hadis-i şerifle bildirilmiştir. Bir âyet-i kerime de şöyledir: (Ey Nebi, hanımlarına, kızlarına ve müminlerin kadınlarına [dışarı çıkarken] cilbablarını [dış elbiselerini] giymelerini söyle! Bu, onların tanınıp, eza edilmemelerine daha uygundur.)[Ahzab 59] Bu tercümeye bakıp, “Kadın, tanınıp eza edilmemesi için dış elbise giyer. Tanınıp eza edilmezse, çıplak gezebilir” diyenler çıkmıştır. Bu âyetleri Resulullahın nasıl açıkladığına bakmalıdır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Kadının [yüz ve iki elinden başka] bütün bedeni avrettir.) [Mecmaul-enhür, El-mugni]  “De ki, bana tâbi olun” Bu hadis-i şerifte kadının tesettürü açıkça, bildiriliyor. Kur’an-ı kerimin 17 yerinde Resulullaha (De ki, bana tâbi olun) buyuruluyor. Allahü teâlânın Resulüne tâbi olup Onun bildirdiği şekilde tesettüre riayet etmelidir! Hz. Esma, ince elbise ile gelince, Resulullah baldızına bakmadı. Mübarek yüzünü çevirip buyurdu ki: (Ya Esma, bir kız, namaz kılacak yaşa gelince, yüz ve elleri hariç, vücudunu erkeklere gösteremez.) [Ebu Davud] Hz. Âişe validemiz de buyurdu ki: (İlk muhacir kadınlara Allah rahmet etsin! Tesettür âyeti inince, hemen futalarını yırtıp başlarını örttüler.) [Buhari, Nesai] Kur’anı kendi görüşüne göre tefsir edip tesettür farzını inkâr etmek küfürdür. Bir kadın açık gezse kâfir olmaz. Fakat kapanmanın lüzumsuz olduğunu söylerse kâfir olur.   22 Haziran 2005 Çarşamba Bâtın ilminin önemi   Sual: Selefiyim diyen bir arkadaş, (Ledün ilmi, bâtın ilmi, keramet, evliya diye bir şey yok) diyor. Bu Kur’an-ı kerime ve hadis-i şeriflere aykırı değil mi? CEVAP: Bunu çok yazdık. Bu yazıda ledün ilminin önemini bildirelim. Ledün ilmi, Allahü teâlânın ihsanı ile kalbe ilham edilen, İlahi sırlara ait bilgilerdir. Görünüşte, akla ve nakle zıt gelebilir. İlm-i ledün sahibi olanlar, olaylardaki gizli sırları ve hikmetleri bilir. Abdülgani Nablusi hazretleri buyuruyor ki: İlmi bâtından habersiz olanlar, tasavvuf kitaplarını okuyunca, âriflerin sözlerini küfür ve sapıklık sanıyorlar. Anlamadıkları marifet bilgilerine inanmayıp tasavvuf büyüklerine dil uzatıyorlar. Bâtın bilgilerine inanmayan dinimizin sırlarına inanmamış olur. Böyle kimse bid’at ehli ve sapıktır. (Hadika) Kehf suresinde geçen bir olay bâtıni ilimden, ilm-i ledünden bahsetmektedir. Ubey ibni Ka’b hazretleri bildiriyor ki: Resulullah şöyle anlattı: Musa aleyhisselam, kavmine, (İnsanların en âlimi benim)dedi. Allahü teâlâ, onu ikaz edip (Denizlerin birleştiği yerdeki kulum senden âlimdir) buyurdu. Musa onu nasıl bulacağını sordu. (Bir sepet içine balık koy, balık nerede kaybolursa oradadır) buyurdu. Musa, sepete bir balık koyarak Yuşa ile birlikte yola çıktılar. Bir kayanın dibinde uyudular. O sırada sepetteki ölü balık canlanıp denize yüzerek gitti. Denizde izi belli oluyordu. Yuşa buna hayret etti. Bir müddet daha yol aldıktan sonra Musa, gence, (Yorulduk, gıdamızı getir) dedi. Halbuki Musa emredilen yere kadar yorulmamıştı. Genç: (Biz uyurken balığın denize gittiğini söylemeyi unuttum) dedi. Geri dönüp oraya geldiklerinde, orada elbisesini üstüne örtmüş birisini gördüler. Bu Hızır idi. Musa ona selam verdi. Hızır, (Sen kimsin?) dedi. (Ben Musa’yım) dedi. Hızır, (Benî İsrail’in peygamberi Musa mı?) diye sordu. (Evet. Bildiğin ilimlerden bana öğretmen için seninle gelebilir miyim?) dedi. Hızır, (Benimle arkadaşlığa sabredemezsin. Çünkü Allah’ın bana bildirdiği ilmi sen bilmezsin, sana bildirdiği ilmi de ben bilmem) dedi. Musa, (İnşallah beni sabredenlerden bulursun) dedi. Hızır da, (O halde, yaptığım işlerin hikmetini sorma) dedi.  Deniz kenarına gittiler, az sonra gemi geldi. Hızır’ı tanıdıkları için gemiye bunları ücretsiz aldılar. O sırada bir serçe gemiye kondu ve denizden bir iki damla su aldı. Hızır, (Ya Musa, benim ilmimle senin ilmin, şu serçenin denizden aldığı su kadar değildir) dedi. Sonra geminin bir tahtasını söküp attı. [Açılan delikten gemi su almaya başladı.] Musa, dayanamayıp, (Adamlar bizi ücretsiz gemiye bindirdiler. Sen gemiyi mi batıracaksın?) dedi. (Ya Musa, sen benimle yoldaşlığa dayanamazsın demedim mi?) dedi. Musa, (Mazur gör, unuttum) dedi. Hz. Musa sabretseydi... Gemiden indikten sonra, oynayan çocuklara rastladılar. Hızır, çocuğun birini tutup öldürdü. Musa yine dayanamayıp, (Ortada bir şey yokken, suçsuz yere bir cana nasıl kıyarsın? Ne kötü şey bu) dedi. Hızır, (Ya Musa, sen benimle arkadaşlık yapamazsın demedim mi sana?) dedi. Musa, (Bunu da mazur gör. Bir daha işine karışırsam, arkadaşlığı bırakırsın. Çünkü artık yüzüm kalmaz) dedi. Nihayet bir köye geldiler. Köylüler onları misafir etmedi, yemek istediler, köylüler vermedi. Orada yıkık bir duvar var idi. Hızır eli ile [kerametle] duvarı kaldırıp doğrulttu. Musa, bu işe de hayret edip (İsteseydin ücretle yapardın) dedi. Hızır, (Ya Musa, artık ayrılma zamanımız geldi) dedi. Musa aleyhisselam eğer sabretseydi, çok ibretli olaylarla karşılaşacaktı.(Buhari   )     23 Haziran 2005 Perşembe Bâtın ilminin önemi (2)     Dün Hz. Hızır ile Hz. Musa’nın enteresan deniz yolculuğunun nasıl bittiğini yazmıştık... Daha sonra Hızır aleyhisselam, yaptığı işlerin hikmetini şöyle anlattı: Gemiciler on kardeşti. Geminin kazancı ile geçiniyorlardı. Bir derebeyi, sağlam gemileri zorla alıyordu. Bu geminin arızalı olduğunu duydu ve içine su alıp yolcuların canını zorla kurtardığını öğrenince, almaktan vazgeçti. Biz de böylece iyiliğe iyilik etmiş olduk.  Günahsız çocuğa gelince, bunun ana babası salihti. Çocuk büyüyünce onları küfre zorlayacak, zulüm ve işkence edecekti. Kendisi de imansız ölecekti. Onu bundan kurtardık. Bunun yerine hayırlı bir evlat vermesi için Allahü teâlâya dua ettim. [Yeni doğan hayırlı evlattan, yetmiş peygamber meydana geldi.]  Doğrulttuğum duvar, öksüz çocuklara aitti. Babaları duvarın altına bir hazine saklamıştı. Duvarı düzeltmeseydim, yıkılıp hazine meydana çıkacak, başkalarının eline geçecekti. Onun için biz öksüzlere iyilik etmiş olduk. Bahsedilen hazine, üzeri yazılı bir altın levha idi. Levhada da şöyle yazılı idi: “Ölümü bildiği halde gülüp neşelenen, kadere iman ettiği halde üzülen, rızka Allahü teâlânın kefil olduğunu bildiği halde lüzumsuz zahmetlere giren, kıyamette sorgu suale inandığı halde gaflete dalan, fani olduğunu bildiği halde, dünyaya bel bağlayan kimseye hayret etmemek imkansızdır.” Musa aleyhisselam gibi büyük bir peygamber bile, Allah’ın emri ile, nebi veya velî olduğu söylenen bir zattan bâtın ilmini öğrenmek için gidiyor. Gayba ait böyle ilimleri Allahü teâlâ herkese bildirmiyor, dilediklerine bildiriyor. Hz. Hızır’ın bu ilmi bildiği anlaşılmaktadır. Bu ilmi bilenler evliya veya peygamberdir. Kur’an-ı kerimden keramet için üç örnek daha: 1- Hz. Süleyman, “Sebe Melikesinin tahtını bana kim getirebilir?”dedi. Cinlerden bir ifrit: “Sen yerinden kalkmadan önce, onu getiririm, buna gücüm yeter” dedi. İlmi ledün [ilmi bâtın] sahibi olan vezir Asaf bin Berhiya ise, “Gözünü açıp kapamadan ben onu sana getiririm”dedi ve bir anda getirdi. (Neml 38-40)  [Vezir de, cin de peygamber değildi. Vezir bu işi kerametle yapmıştı. Cin Müslüman ise kerametle, kâfir ise sihirle yapacaktı.] 2-Hz. Meryem peygamber değildi. Kocasız çocuk doğurdu ve mabette yaşar, yiyecekleri, kerametle hep yanında hazır olurdu. Bir âyet meali: (Hurma dalını kendine doğru silkele, taze hurma dökülsün.) [Meryem 24]  Hz. Zekeriya, Hz. Meryem’in yanında taze meyveleri görünce hayret ederdi. Bir âyet meali:  (Rabbi Meryem’e hüsnü kabul gösterdi; onu güzel bir bitki gibi yetiştirdi. Zekeriya, onun yanına, mabede her girişinde orada bir rızık görür, “Ey Meryem, bunlar sana nereden geliyor?” der; o da: Bunlar, Allah tarafından” diye cevap verirdi.) [Al-i imran 37]  3-Eshab-ı kehf, yiyip içmeden, bir zarara uğramadan 309 yıl uykuda kaldılar. Bir âyet meali: (İşte bu, Allah’ın kudretini gösteren delillerden biridir. Uykuda iken sen onları uyanık sanırdın.) [Kehf 17, 18] 25 Haziran 2005 Cumartesi Dinini bilmeyenin dini yoktur     Dün, Kur’an-ı kerim öğretmenin ve öğrenmenin önemi üzerinde durmuştuk. Kur’an-ı kerim öğrenmenin dinimizde çok önemli bir yeri vardır. Büyük sevaba ve nimetlere kavuşulur. Peygamber efendimiz, “Çocuklarına Kur’an-ı kerim öğretenlere veya Kur’an-ı kerim hocasına gönderenlere, öğretilen Kur’an’ın her harfi için, on kere Kâbe-i muazzama ziyareti sevabı verilir ve kıyamette, başına devlet tacı konur. Bütün insanlar görüp imrenir” buyurmuştur. Sadece, Kur’an-ı kerimi öğrenmekle kalmayıp en azından namaz kılacak kadar sure ve duayı da tecvid üzere ezberletmek lazımdır. Çünkü namaz kılmak için bunlar şarttır. Bu kadarı bilinmezse namaz kılınamaz. Halbuki namaz dinin direğidir. Direksiz bina düşünülemeyeceği gibi namazsız da Müslüman düşünülemez. Hadis-i şerifte, “Namaz dinin direğidir. Onu doğru kılan dinini korumuş, terk eden dinini yıkmış olur” buyuruldu. Ayrıca çocuklara, Kur’an-ı kerimin açıklaması, tefsiri mahiyetinde olan ilmihal kitaplarından zaruri iman ve ibadet bilgilerinin de öğretilmesi şarttır. (Bu bilgilerin doğrudan Kur’an meallerinden öğrenilmesi mümkün değildir.) Bu çok önemlidir. Çünkü, Müslüman ana babanın çocuğu âkıl bâlig olduğu zaman, yalnız “Lâ ilâhe illallah Muhammedün resûlullah” demekle Müslüman olmaz. İmanı ve İslâmı bilmesi, anlatması da lâzımdır. İmanı anlatmak demek, inanılacak altı şeyi anlamak ve sorunca söylemek demektir. İslâmı bilmek demek, Allahü teâlânın emirlerinin ve yasaklarının hepsini beğenip kabûl etmek demektir. Bunun için her Müslümanın, çocuğuna Âmentüyü yani imanın şartlarını ezberletmesi ve manasını öğretmesi lâzımdır. Âkıl bâlig olunca imanı, İslâmı bilmeyen yeterli ilmi olmayan kimse, Müslüman olmaz. Ben Müslümanım demekle, Müslüman olmaz. Dinini bilmeyenin dini yoktur. Hadis-i şerifte, “İlim bulunan yerde Müslümanlık vardır. İlim bulunmayan yerde Müslümanlık kalmaz” buyuruldu. Çocuklarına imanı, İslâmı öğretmeyen analar babalar, çocuklarını Müslüman olmaktan mahrum etmiş, kâfir olmalarına sebep olmuş olurlar. Çocukları ile birlikte, kendileri de Cehennemde bunun cezâsını, azâbını çekerler. Namazları, oruçları ve hacca gitmeleri, kendilerini bu azaptan kurtaramaz. Çünkü, başkasının ve hele kendi yavrularının kâfir olmasına sebep olan kimse de, kâfir olur.Hadis-i şerifte, “Çok Müslüman evladı, babaları yüzünden Veyl ismindeki Cehenneme gidecektir. Çünkü bunların babaları, yalnız para kazanmak ve keyif sürmek hırsına düşüp ve yalnız dünya işleri arkasında koşup, evladlarına Müslümanlığı ve Kur’an-ı kerimi öğretmediler. Ben böyle babalardan uzağım. Onlar da benden uzaktır. Çocuklarına dinlerini öğretmeyenler Cehenneme gidecektir” buyuruldu. Bu duruma düşmemek için, anne-baba, çocukların anlayabileceği seviyede hazırlanmış ilmihal kitaplarından (Mesela, Hakikat Kitabevi’nin, “Namaz Kitabı”ndan) okuyup çocuklarına anlatması, tekrarlatması lazımdır. Kitabı çocuğun eline verip “al oku!” demekle istenilen netice alınamaz. Böylece anne baba hem çocuğuna zaruri iman ve ibadet bilgilerini öğretmiş hem de kendisi bilgilerini tazelemiş olur.  Dininin öğrenilmesine ve öğretilmesine verilen sevap cihada verilen sevaptan daha çoktur. Hadis-i şerifte, “Bütün ameller, Allah için cihada nisbetle, büyük deniz yanında bir damla su gibidir. Allah yolunda cihad ve bütün ameller, emr-i maruf (dinin emirlerini öğrenmek ve öğretmek) ve nehy-i münkere (dinin yasakladığı şeylerin yapılmasına mani olmak) nisbetle yine bir damla gibidir” buyuruldu.     15 Ağustos 2005 Pazartesi Selefiyeciler kör ve sağır mı?   Sual: Selefiyiz diyenler, (Sen ölülere işittiremezsin) âyetini delil getirerek, Resulullah ölüdür, işitmez, şefaat ya Resulallah demek şirktir diyorlar. Ruhun ölmediği, şehitlere ölü denmeyeceği, onların diri oldukları, Allah’ın onları rızıklandırdığı, yiyip içtikleri Kur’an’da apaçık yazılı iken, şehitlerden üstün olan Peygamberimizi nasıl ölü kabul ediyorlar? Nasıl o işitmez diyebiliyorlar?  CEVAP: İngiliz casusunun itiraflarına göre, selefiyeciler dinimizi İngilizlerden öğrenmiştir. İngilizlerin kurdurduğu dinde böyle iddiaların olması yadırganmamalıdır.  (Sen ölülere işittiremezsin) demek, (Sen kâfirleri imana kavuşturamazsın) demektir. Bunun gibi, kinaye, mecaz ifade eden birçok âyet vardır. Bazıları şöyledir: (Kâfirler sağır, dilsiz ve kör oldukları için, akıl edemezler, düşünemezler.) [Bekara 171] (Kâfirler sağır, dilsiz ve kör değildir. Hakkı işitmedikleri için sağır, doğruyu söylemedikleri için dilsiz, gerçeği görmedikleri için kör, denilerek hidayete kavuşmadıkları bildirilmiştir.) (Beydavi) (Kâfirler, sağır, dilsiz, kör oldukları için doğru yola gelmezler.Yahut, onların hali, karanlıkta, gök gürlemesi ve şimşek arasında gökten boşanan sağanağa tutulup, yıldırımlardan ölüm korkusu ile parmaklarını kulaklarına tıkayana benzer. Allah kâfirleri [ilim ve kudretiyle]çepeçevre kuşatmıştır.) [Bekara18, 19] (Kâfirler, burada da sağır, dilsiz ve körler ile karanlıkta korku içinde yaşayanlara benzetilmiştir.) (Bu dünyada kör olan, ahirette de kördür.)[İsra 72] (Bu âyette de, yaşayan ve ölen kâfirlere kördeniyor. Yoksa dünyadaki körler ahirette kör olmayacaktır.)  (Bir bela gelmez zannettiler de, kör ve sağır kesildiler. Sonra Allah tövbelerini kabul etti. Fakat çoğu yine kör ve sağır oldu. Allah onların yaptıklarını görmektedir.) [Maide 71] (Kâfirlerin küfrü, kör ve sağır kesilmekle ifade ediliyor.) (Kendilerine Rablerinin âyetleri hatırlatılınca, onlara karşı kör ve sağır davranmazlar.) [Furkan 73] (Tövbe eden müminler, kör ve sağır davranmazlar, yani hakkı işiterek ve doğruyu görerek hakka bağlanırlar.) (Celaleyn)  (İşte bu kâfirler, Allah’ın lanetlediği, sağır ve kör ettiği kimselerdir.)[Muhammed 23]  (Hakkı işitmedikleri için sağır, gerçeği görmedikleri için kör denmekte ve böyle inatçı kâfirler lanetlenmektedir. Yoksa normal sakat olan kör ve sağır kimse lanetlenmez.) (Âyetlerimizi yalanlayanlar karanlıklarda kalan sağır ve dilsizlerdir.) [Enam 39] (Kâfirlerin küfür karanlığında kaldıkları, hakkı işitmedikleri ve söylemedikleri bildiriliyor.) (Şeyhzade) (De ki: Ben sizi ancak vahiy [Kur’an]ile uyarıyorum. Ama, sağırlar [kâfirler],bu çağrıyı duymazlar.) [Enbiya 45] (Bu âyette de kâfirlerin sağır oldukları hakkı işitmedikleri, yani kabul etmedikleri açıklanıyor.) (Hazin)  (Rabbiniz size basiret [kalb gözü, idrak kabiliyeti]vermiştir. Artık kim hakkı görürse faydası kendisine, kim de kör olursa zararı kendinedir.) [Enam 104] (Hakkı görmemeye körlük deniyor.) (Onu [Nuh’u]yalanladılar. Biz de onu ve gemidekileri kurtardık. Âyetlerimizi yalanlayanları ise, suda boğduk. Çünkü onlar kör bir kavim idi.) [Araf 64] (Kâfirler, hakkı görmedikleri için, kör deniyor.)       16 Ağustos 2005 Salı Selefiyeciler kör ve sağır mı? -2-   ([Kâfirler]yeryüzünde dolaşmadılar mı? [helak edilen yerleri, o yerlerin harabelerini görüp ibret almadılar mı?] Eğer [ibretle]dolaşsalardı elbette düşünecek kalbleri ve işitecek kulakları olurdu. Ama gerçek şu ki, gözleri değil, göğüslerindeki kalbleri kördür.) [Hac 46] (Kâfirlerin gözleri değil, göğüslerindeki kalblerinin kör olduğu, yani kâfirlerin gözleri değil, basiretlerinin kör olduğu bildiriliyor. Öteki âyetleri de açıklamış oluyor. Yukarıdaki âyetlerde onlar kör, sağır ve dilsiz deniyordu. Bu âyette ise kör demek, maddi gözün olmadığı, kalblerinin kör olduğu yani kâfir oldukları bildiriliyor. O halde kör denilince baş gözü anlaşılmadığı gibi, ölü veya kabirdekiler denilince de, mezardaki ölü anlaşılmaz.) (Bu iki zümrenin [kâfir ve müminin] durumu, körle sağır ve görenle işiten gibidir. Bunların hali hiç eşit olur mu? Hâlâ ibret almıyor musunuz?) [Hud 24] (Bu âyette de kâfirlerin kör ve sağır oldukları, yani hakkı göremeyip işitmedikleri bildiriliyor.) (Sağırlara işittiremez, körleri ve sapıkları doğru yola eriştiremezsin.) [Zuhruf 40] (Sen işittiremezsin demek, sen hakkı kabul ettiremezsin demektir.) (Beydavi) (Savaşta öldürülenleri siz değil, Allah öldürdü. Attığın zaman sen değil, Allah attı.) [Enfal 17]  Savaşta mücahitler düşmanı öldürüyor, Allah, ben öldürdüm diyor, Resulullah ok atıyor, sen atmadın ben attım buyuruyor. Aşağıda da kabirdekilere sen değil, ben işittiririm buyuruyor.  (Körle gören [kâfir ile mümin] karanlıkla aydınlık [Bâtıl ile hak], gölge ile sıcak[cennetle cehennem] bir olmaz. Dirilerle ölüler de bir olmaz. Elbette Allah, dilediğine işittirir. Sen kabirdekilere[kâfirlere] işittiremezsin, sen sadece bir uyarıcısın.) [Fatır 19-22 Celaleyn] (Bu âyette, kâfire kör, mümine gören, cennete gölge deniyor. Resulullah kabirdekilere ne söyleyecek de işittirecek? Hâşâ bu abes, boş söz olmaz mı? Kabirdekileri niye hidayete kavuşturmaya uğraşsın ki? Hemen âyetin devamında, (Sen sadece bir uyarıcısın), yani vazifen kâfirleri hidayete kavuşturmak değil, sadece tebliğdir buyuruluyor. Demek ki kabirdekilerden maksat, yaşayan inatçı kâfirlerdir. (Beydavi)  (Sen, ölülere işittiremezsin; arkalarını dönüp giden sağırlara da daveti duyuramazsın. Körleri sapıklıklarından vazgeçirip doğru yola getiremezsin; ancak âyetlerimize inananlara duyurabilirsin.)[Neml 80, 81 Rum 52, 53] (Burada diri olup, gözü kulağı ve beyni olan kâfirler ölüye benzetiliyor, (Ölüleri [kâfirleri] imana kavuşturamazsın) deniyor. (Ölülere, sağırlara işittiremezsin)ifadesinden sonra, (Sen ancak âyetlerimize iman edeceklere işittirebilirsin)buyuruluyor. Kâfirlerin işitmeyeceği, yani hakkı kabul etmeyeceği, ancak iman edeceklerin işitecekleri, yani kabul edecekleri açıkça bildirilmektedir. Eğer gerçekten kabirdekilerden maksat ölü olsa idi, ölü de işitmeseydi iman edenlere işittirebilirsin ifadesi yersiz ve yanlış olurdu ve kâfir ölü işitmez, mümin ölü işitir anlamı çıkardı. Halbuki Buhari’deki hadis-i şerifte (Kâfir ölü de işitir)buyuruluyor. (Bir şeyi çok sevmek insanı kör ve sağır eder.) [İbni Mace] (Bu hadis-i şerifte de, baş gözü kör olur, kulağı sağır olur demek değildir. Gerçekleri göremez, doğru nasihatleri duyamaz demektir. Bu kadar vesikadan sonra, Resulullah efendimize hâlâ (O ölüdür işitmez, şefaat ya Resulallah demek şirktir) diyenlere yazıklar olsun.       17 Kasım 2005 Perşembe İbahilik nedir?   Sual: Vehhabilik, selefilik adı altında hızla yayılıyor. Mezhep, âlim falan tanımıyorlar. Vehhabi olmayana kâfir diyorlar. Vehhabilikten önce ölenlerin de müşrik olarak öldüklerini söylüyorlar. İslam âlimleri Vehhabilik hakkında ne diyor? CEVAP: Vehhabiliği İngilizler kurdurmuştur. Vehhabilerin bozuk itikadlı olduklarına dair birçok kitap yazılmıştır. Ahmed bin Seyyid Zeyni Dahlan, Mekke’nin müftisi ve reis-ül-uleması ve Şafii şeyhul-hutebası idi. Birçok eserleri olup, (Hülasat-ül-kelam fi beyani umerail beledil-haram), (Firreddi alel-vehhabiyyeti-etba-ı mezhebi İbni Teymiyye) ve (Ed-Dürer-üs-seniyye) kitaplarında Vehhabilerin iç yüzlerini açıklamakta, yanlış yolda olduklarını âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerle göstermektedir. Yusüf Nebhaninin (Şevahid-ül-hak) kitabında, ikinci Abdülhamid Han’ın bahriye mirlivası [amirali] Eyyub Sabri Paşanın (Tarihi Vehhabiyan) ve (Mirat-ül-Haremeyn) kitaplarında da iç yüzleri yazılıdır.  İbni Abidin’in üçüncü cildinde bagileri anlatırken ve (Nimet-i İslam) kitabının nikah bahsinde, Vehhabilerin ibahioldukları açıkça yazılıdır.  İbni Abidin hazretleri buyuruyor ki: Vehhabiler, kendilerine muhalif olanların müşrik olduğuna inanırlar. Bundan dolayı Ehli sünneti ve Ehli sünnet âlimlerinin öldürülmesini mubah görürler. (Redd-ül muhtar) Nimet-i İslam kitabını her yerde bulmak mümkündür. Bu kitapta Hristiyan ve Yahudi kadınlarla evlenmek caiz olduğu bildirilirken Vehhabilerle evlenmenin caiz olmadığı bildiriliyor. Şirk sebebiyle muharremattan olanlar bahsinde batıniyye ile evlenmenin haram olduğu bildirildikten sonra, 1 numaralı dipnotta deniyor ki:  Batınıyye ki, onlara Talimiyye ve İsmailiyye ve İbahiyye dahi denir. Son asırlarda onlar Vehhabiyye ismini almışlardır Ve din kisvesi içre ehli dine ihanet ede gelmişlerdir. NOT: Nimet-i İslam kitabı, herkes tarafından en sahih ilmihal olarak kabul edilmektedir. Mezhepsizler bile bu kitabı övmektedir. Mezhepsizliği savunmak için (Mezhepsizlik Yaygarası) isimli kitap yazan müteveffa Ahmet Gürtaş bile, adı geçen yaygarasında Nimet-i İslam için “Şaheser” tabirini kullanmıştır. İbni Abidin hazretlerinin Redd-ül muhtar kitabı ise en sahih, en kıymetli fıkıh kitabıdır. Kâbe’de günah Sual: Bu yıl hacca gidiyorum. Kâbe’yi görünce dua kabul oluyormuş. Kâbe’yi görünce nasıl dua edelim? “Ya Rabbi, yapacağım bütün dualarımı kabul et” diye dua etmek uygun mu? CEVAP: Biz bilmeden kendimiz için zararlı olacak dua da edebiliriz. Malın çokluğu, ömrün uzunluğu gibi şeyler hayırlı olacaksa istenmelidir. Bunu da biz bilemeyiz. Onun için dua ederken, (Ya Rabbi, yapacağım bütün hayırlı dualarımı kabul et) demeli.  Kâbe’yi görünce ve zemzem içerken, (Ya rabbi imanla ve şehid olarak ölmeyi nasip eyle) denebilir. En uygunu da (Hakiki imana kavuştur) diye dua etmelidir. Çünkü hakiki imana kavuşunca artık imansız ölme tehlikesi yoktur.       27 Nisan 2006 Perşembe Sünnete bid’at denmez     Sual: İbni Sebeci biri, iki el ile yüzünü yıkamıyor, sağ el ile yıkıyor. Kulak ve boynuna mesh etmiyor. Ayaklarını yıkamayıp mesh ediyor. Selefiyim diyen bir arkadaş da, boynu mesh etmenin ve namazda elleri göbek altına bağlamanın bid’at olduğunu söylüyor. 14 asırdır bid’at mi işleniyor? CEVAP: İslam âlimlerine olan güveni sarsmak için her gün yeni bir mesele ortaya atıyorlar. Bu bilgiler asırlardır, her asrın âlimlerince onaylanarak günümüze kadar gelmiştir. 14 asırdan beri gelen âlimler bunları bilemiyor da, kendilerine selefiyim diyen veletler mi biliyor? Resulullah efendimiz, kolaylık olsun diye, namazda ellerini farklı bağlardı. Bazen de yanlarına salardı. Herkes kendi mezhebinin hükümlerine uyar. Hz. Ali’nin rivayet ettiği bir hadis-i şerif meali:  Namazda sağ eli, sol el üstüne koyup göbek altına bağlamak sünnettir. (Ebu Davud, İ.Ahmed) Bütün fıkıh kitaplarında, namazda eller göbek altına bağlanır deniyor. Dürr-ül muhtar’da namazın sünnetlerinin sekizincisinde diyor ki: Erkekler, sağ eli sol elin üzerine koyup göbek altına bağlar. Hazret-i Ali (Elleri göbek altına bağlamak sünnettir) demiştir. Namazda erkek, bileğini baş ve küçük parmağıyla tutarak sağ eli sol eli üzerine bağlar ve göbeğinin altına koyar. Muhtar olan kavil budur. (Dürr ül muhtar) Türkçe Nimeti İslam kitabında namazın sünnetlerinin beşincisinde diyor ki: (Erkek kısmı, sağ elini sol eli üzerine olmak üzere göbeği altına koymak) Bunları bütün fıkıh kitaplarında bulmak mümkündür. Boynu mesh etmek ise, bid’at değil sünnettir. Bir hadis-i şerif meali şöyledir: Resulullah, başının tamamını, kulaklarının da iç ve dış kısımlarını mesh ederdi. (Tirmizi, Ebu Davud)  Boynu mesh etmeye müstehab diyenler var ise de, el-Bahr ve diğer kitaplarda sünnet olduğu bildirilmiştir. Gırtlağı mesh etmek ise bid’attir. (Redd-ül muhtar) Yine Nimet-i İslam kitabının abdestin sünnetlerinin on altıncısında diyor ki: Baş ve kulaklardan sonra, iki elin arkası ile boynu mesh etmek. Boynu mesh etmenin sünnet olduğu bütün fıkıh kitaplarında vardır.  Ayaklar da üç kere yıkanır Sual: Abdestte her uzvu üç kere yıkıyorum. Fakat ayakları bir defa yıkıyorum, su akarken kalbimden üç kere saymam yetmiyor mu? CEVAP: Ayakları da ayrı su ile üç kere yıkamak gerekir. Tam İlmihal’de diyor ki: Yıkanacak yerleri, üç kere yıkamaktır. Her birinde, uzvun her yeri ıslanmalıdır. Üç kere su dökmek değil, üç kere tam yıkamak sünnettir. Nimet-i İslam kitabında, abdestin sünnetlerinin dokuzuncusunda diyor ki: Yıkanacak uzvu üçer kere yıkamaktır. Maksut, su ile üç defa kaplayarak yıkamaktır. Yoksa bir uzvu yıkarken, bir defa aldığı su ile o uzvu üç kere yıkamakla sünnet hasıl olmaz. Üçten fazla yıkayan haddi aşmış olur, üçten eksik yıkayan da zulmetmiş olur.  Eğer her yıkayışta, musluk kapatılır veya ayak musluktan çekilirse, sünnete uyulmuş olur.     16 Mayıs 2006 Salı Diri olan Peygamber mi, şehid mi?     Sual: Selefiyim diyen bir arkadaş, “Ölü olmayan ve yiyip içen sadece şehitlerdir. Bekara suresinin, (Fisebilillah [Allah yolunda] öldürülenlere ölü demeyin. Bilâkis onlar diridir, ama siz bunu anlayamazsınız) mealindeki 154. âyeti ve Âl-i İmran suresinin, (Allah yolunda öldürülenleri ölü sanmayın, onlar, Rableri indinde diridir ve Allah’ın bol nimetinden sevinç içinde rızıklanırlar, arkalarından kendilerine ulaşamayanlara [henüz şehit olmamışlara, şehitlikte] korku olmadığını ve üzülmeyeceklerini müjdelemek isterler) mealindeki 169. ayeti şehitler içindir. Peygamber ölüdür, çürüyüp toprak olmuştur, işitmez, şehitler gibi diri değildir. Bu bakımdan, “Şefaat ya Resulallah” demek şirktir” diyor. Peygamber şehitten üstün değil mi? Şehit işitir de peygamber işitmez mi? CEVAP: Elbette Peygamber, şehitten üstündür. Resulullah ise, bütün evliyadan, ulemadan ve diğer enbiyadan [Peygamberlerden] üstündür. Dini de diğer dinlerden daha üstündür. Eshabı yani arkadaşları da diğer peygamberlerin eshabından üstündür. Ümmeti de diğer ümmetlerden üstündür. Şehitlerin ruhu yaşıyor da, âlemlere rahmet olarak gönderilen Resulullahın ruhu yaşamıyor mu? Ruh ölmez, kâfirin ruhu bile ölmez. Peygamberin Allah yanında bir şehid kadar da kıymeti yok mu? Şehid diri oluyor da, Peygamber niye diri olmasın? Şehid Cennette rızıklanıyor da, Peygamber niye rızıklanmıyor? Allahü teâlâ şehide böyle ikram ediyor da Peygamberine ikram etmez mi? Allah’ın Peygamberi şehitten yani ümmetinden birisinden üstün değil mi? Şehid olan Hz. Ömer’den, Hz. Ali’den, Hz. Hamza’dan, Hz. Cafer-i Tayyar’dan üstün değil mi?  Peygamber hâşâ Allah yolunda değilse, şehid Allah yolunda nasıl olur? Peygamber diri olmazsa şehid nasıl diri olur? Peygamber işitmezse, şehid nasıl işitir? Halbuki şehidin, Müslümanlığı da şehitliği de bu peygambere iman etmeye bağlıdır. Şehitler Allah yolunda da, hâşâ Peygamber, başka yolda mı? Bu ne çirkin suçlama öyle? Resulullah şehid değil mi? Resulullah, son hastalığında, (Hayber’de yediğim zehirli etin acısını hâlâ hissediyorum. Zehrin tesirinden aort damarım, bıçak gibi kesiliyor) buyurdu. (Buhari)  Resulullahın dini, bütün dinlerden üstündür. Bir âyet meali: (Bütün dinlerden üstün kılmak üzere, Resulünü hidayet [doğruluk rehberi olan Kur’an] ve hak din [İslamiyet] ile gönderen Odur.) [Fetih 28] Eshabı hepsinden üstündür, hepsi Cennetliktir. Bir âyet meali: (Allah, hepsine husnayı [Cenneti] vadetmiştir!) [Nisa 95] Ümmeti de diğer ümmetlerden üstündür. Bir âyet meali: (Siz, insanların için en hayırlı ümmetsiniz.) [Al-i İmran 110] Allah yolunda ölen şehide ölü demek caiz değil iken, bütün ömrünü Allah yolunda geçiren Resulullaha ölü demek nasıl caiz olur? Üç hadis-i şerif meali:  (Her Peygamber, kabrinde diri olup namaz kılar.) [Beyheki, Ebu Ya’la]  (Toprak, Peygamberlerin vücudunu çürütmez.) [İbni Mace] (Kabrimin yanında okunan salevatı işitirim. Uzaktakiler bana bildirilir.) [İ.Ebi Şeybe]     18 Mayıs 2006 Perşembe Sünnete bid’at denmez     Sual: İbni Sebeci biri, iki el ile yüzünü yıkamıyor, sağ el ile yıkıyor. Kulak ve boynuna mesh etmiyor. Ayaklarını yıkamayıp mesh ediyor. Selefiyim diyen bir arkadaş da, boynu mesh etmenin ve namazda elleri göbek altına bağlamanın bid’at olduğunu söylüyor. 14 asırdır bid’at mi işleniyor? CEVAP: İslam âlimlerine olan güveni sarsmak için her gün yeni bir mesele ortaya atıyorlar. Bu bilgiler asırlardır, her asrın âlimlerince onaylanarak günümüze kadar gelmiştir. 14 asırdan beri gelen âlimler bunları bilemiyor da, kendilerine selefiyim diyen veletler mi biliyor? Resulullah efendimiz, kolaylık olsun diye, namazda ellerini farklı bağlardı. Bazen de yanlarına salardı. Herkes kendi mezhebinin hükümlerine uyar. Hz. Alinin rivayet ettiği bir hadis-i şerif meali:  Namazda sağ eli, sol el üstüne koyup göbek altına bağlamak sünnettir. (Ebu Davud, İ.Ahmed) Bütün fıkıh kitaplarında, namazda eller göbek altına bağlanır deniyor. Dürr-ül muhtar’da namazın sünnetlerinin sekizincisinde diyor ki: Erkekler, sağ eli sol elin üzerine koyup göbek altına bağlar. Hazret-i Ali (Elleri göbek altına bağlamak sünnettir) demiştir. Namazda erkek, bileğini baş ve küçük parmağıyla tutarak sağ eli sol eli üzerine bağlar ve göbeğinin altına koyar. Muhtar olan kavil budur. (Dürr ül muhtar) Türkçe Nimet-i İslam kitabında namazın sünnetlerinin beşincisinde diyor ki: (Erkek kısmı, sağ elini sol eli üzerine olmak üzere göbeği altına koymak) Bunları bütün fıkıh kitaplarında bulmak mümkündür. Boynu mesh etmek ise, bid’at değil sünnettir. Bir hadis-i şerif meali şöyledir: Resulullah, başının tamamını, kulaklarının da iç ve dış kısımlarını mesh ederdi. (Tirmizi, Ebu Davud)  Boynu meshetmeye müstehab diyenler var ise de, el-Bahr ve diğer kitaplarda sünnet olduğu bildirilmiştir. Gırtlağı mesh etmek ise bidattir. (Redd-ül muhtar) Yine Nimet-i İslam kitabının abdestin sünnetlerinin on altıncısında diyor ki: (Baş ve kulaklardan sonra, iki elin arkası ile boynu mesh etmek.) Boynu meshetmenin sünnet olduğu bütün fıkıh kitaplarında vardır. Aksırmak çok iyidir Sual: Aksırmanın imanla, doğru söylemekle ve duanın kabul olması ile bir ilgisi var mıdır? CEVAP: Evet vardır. Aksırmak çok iyidir. Bir hadis-i şerif meali: (Aksırmak Rahmandan, esnemek Şeytandandır.) [Tirmizî] Hz. Osman aksırınca Peygamber efendimiz buyurdu ki: (Müjde sana ya Osman. Şu Cebrail aleyhisselamdır. Allah’tan haber getirdi: Hiç bir mümin yoktur ki, peş peşe üç kere aksırsın da onun kalbinde iman sabit olmasın.) [Tirmizi, Hakim] Konuşurken aksıran kimsenin doğru söylediği anlaşılır. Bir hadis-i şerif meali şöyledir: (Konuşurken aksırmak, sözün doğruluğuna işarettir.) [Taberani, Hakim]  Dua ederken aksırmak da o duanın kabul olduğuna alamettir. Bir hadis-i şerif meali: (Dua ederken aksırmak, duanın kabulüne işarettir.) [Taberani] Kuvvetli aksırmak iyi değildir. Bir hadis-i şerif meali: (Kuvvetli aksırmak da şeytandandır.) [İbni Sünni] ------ 21 Mayıs 2006 Pazar Resulullah ile tevessül   Sual: Peygamber ile tevessül, kabir ve benzerleri ile teberrük etmek şirk değil mi?  CEVAP: Eshab-ı kiramın hepsi ana babalarını, çocuklarını, ailelerini, o Servere feda etmişlerdi. Ona olan imanları, ihlasları o kadar çoktu ki, Mübarek saçlarını, sakal kesintilerini yere düşmeden kapışırlar, bir kılını taşımayı, hazinelerden kıymetli bilirlerdi. Abdülhak-ı Dehlevi hazretleri (Görülünce, Allah’ı hatırlatan her şey, Onun şeairidir) buyurdu. Bir âyet meali: (Safa ve Merve, Allah’ın şeairindendir.) [Bekara 158] Allah’ın şeairi, yalnız Safa ve Merve tepeleri veya yalnız Arafat, Müzdelife ve Mina gibi yerler değildir. Allah’ın şeairleri çoktur. Mekke-i mükerreme şehrinde, Mescid-i haramın yanında bulunan Safa ve Merve ismindeki iki tepecik arasında, İsmail aleyhisselamın annesi, gidip geldiği için, bu iki tepecik, Allahü teâlânın şeairi oluyor. O mübarek anneyi hatırlamaya sebep oluyorlar da, bütün mahlukların en üstünü ve Allah’ın sevgilisi Muhammed aleyhisselamın doğduğu, büyüdüğü, ibadet ettiği, hicret ettiği, namaz kıldığı, vefat ettiği yerler ve mübarek türbesi ve Eshabının yerleri niçin şeairden olmasın?  Allah’ın şeairinin büyükleri dörttür: Kur’an, Kâbe, Resulullah ve namaz. (Huccetullahil-baliga) Allahü teâlânın şeairini sevmek, Kur’anı, Peygamberi ve Kâbe’yi sevmek demektir. Hatta, Allahü teâlâyı hatırlatan her şeyi sevmektir. Evliyayı sevmek de böyledir. (Eltaf-ül-kuds s.30)  Bir hadis-i şerif meali: (Evliya görülünce, Allah hatırlanır.) [İbni Ebi Şeybe] Bu hadis de gösteriyor ki, evliya da, Allahü teâlânın şeairindendir. Evliyayı tazim için, türbe yapmak caizdir. (Camiul fetava)  Birçok âyet-i kerime, Resulullahı tazim etmektedir.  Eshab-ı kiram Resulullahın eserleri ile teberrük ederlerdi. Abdest alırken kullandığı su ile, mübarek teri ile bereketlenirlerdi. Gömleği, asası, kılıcı, nalınları, bardağı, yüzüğü ile ve kullanmış olduğu her şeyle bereketlenirlerdi. Ümm-i Seleme validemizin yanında mübarek sakalından bir kıl vardı. Hasta gelince, kılı suda bırakır. Sonra çıkarıp bu suyu ona içirirdi. Mübarek kadehine su koyar, şifa için içerlerdi. İmam-ı Buhari’nin kabrinden misk kokusu duyulurdu. Bereketlenmek için toprağından alıp götürürlerdi. Hiçbir âlim buna mani olmazdı. Hadis ve fıkıh âlimleri, bunlara izin vermiştir. (Üsul-ül-erbea fi terdidil vehhabiyye) Resulullaha çok hizmet etmekle şereflenen Enes bin Malik, bir sakal-ı şerifle defnolunmasını vasiyet etti. Kabirde, Allah’ın huzuruna sakal-ı şerif ile birlikte çıkmak istedi. (Buhari) Sakal-ı şerif hürmetine... Resulullahın fazilet ve bereketlerinden birisi de şudur ki, Halid bin Velid, başında sarığı arasında bir sakal-ı şerif taşırdı. Bunu taşıdığı her muharebede zafer kazanırdı. Halid, mübarek bir kılı sebebi ile muradına kavuşuyor da, Resulullahın mübarek zat-ı şerifini vesile ederek Allahü teâlâdan dilekte bulunanlar kavuşmaz olur mu? (Şifa-i şerif) İki hadis-i şerif meali: (Bir müminin kabrini ziyarette: Ya Rabbi, Muhammed aleyhisselamın hürmetine, buna azap yapma denirse, Allah, kıyamete kadar azâbını durdurur.), (Bir müminin kabrini ziyaret ederken, Allahümme innî es’elüke-bi-hurmet-i Muhammed aleyhisselam en lâ tü’azzibe hâzelmeyyit derse, o ölünün azabı kıyamete kadar kalkar.) [Etfâl-ül-müslimîn İmâm-ı Birgivî) İmam-ı Münavi, (Ey Allah’ım, Rahmet Peygamberi olan Resulünle sana yöneliyor ve senden istiyorum) hadisini açıklarken diyor ki: İmam-ı Sübki dedi ki: Peygamber ile onun Rabbine tevessül etmek güzeldir. Seleften ve haleften İbni Teymiyye hariç hiç kimse bunu mekruh görmedi. (Redd-ül muhtar)       14 Haziran 2007 Perşembe Vahdet-i vücud ve İbni Arabi (1)     Sual: Vehhabiler, (Vahdet-i vücutçular, La mevcûde illallah yani Allah’tan başka varlık yoktur. Ne varsa Allah’tır, her şey Allah’ın bir parçasıdır diyorlar. İ. Arabî, Füsûsul-Hikem de, bu küfür olan görüşü savunuyor) derken, bazıları da, (İbni Arabi, sonra o itikattan dönmüştür. Fütuhat-ı Mekkiyye kitabında bu itikadından döndüğünü açıkça ifade etmiştir. Ancak, vahdet-i vücud düşmanları bunu gizliyorlar) diyorlar. Vahdet-i vücut nedir? İbni Arabi, nasıl birisidir? CEVAP: Ne varsa Allah’tır, Allah’ın parçasıdır demek yanlıştır. Ancak, La mevcûde illallah, Allah’tan başka varlık yok demektir. Bu ifade Ehl-i sünnete aykırı değildir. İbni Arabi hazretlerini tenkit eden İmam-ı Rabbani hazretleri de, aynısını çeşitli mektuplarında uzun uzun bildiriyor. Yalnız Allah vardır, âlem hayal mertebesinde yaratılmıştır buyuruyor. Şu sual, âlimler tarafından İmam-ı Rabbani hazretlerine soruluyor: (Âlimler diyor ki: Allahü teâlâ, bu âlemin içinde ve dışında değildir. Aleme bitişik de değildir. Ayrı da değildir. Bunun açıklanması nasıl olur?) İmam-ı Rabbani hazretleri, buna şöyle cevap veriyor: İçinde, dışında olmak, bitişik ve ayrı olmak gibi şeyler, var olan iki şey arasında düşünülebilir. Halbuki sualde, iki şey mevcut değildir ki, bunlar düşünülebilsin. Çünkü, Allahü teâlâ vardır. Âlem, yani Ondan başka her şey vehim ve hayaldir. Âlemin var görünmesi, Allahü teâlânın kudreti ile devamlı olup, vehim ve hayalin kalkması ile yok olmuyor. Ahiretteki sonsuz nimetler ve azaplar, bunlara oluyor. Fakat, âlemin varlığı vehim ve hayaldedir. [Yani dışarıda var olmayıp, vehme ve hayale var görünmektedir.] Vehim ve hayalin dışında bir varlık değildir. Allahü teâlânın kudreti, vehim olunan, hayal olan bu görünüşleri devam ettirmektedir. Var gibi göstermektedir. Hayaldeki şey, dışarıda var olan bir şeyle bitişiktir, onun içindedir denemez. Ama var olan, mevcut olan bir şey, hayalde olan şeyin içinde de, dışında da ve ayrı da değildir, bitişik de değildir. (2/98) Önce, Muhyiddin-i Arabi hazretlerini tanıyalım, sonra vahdet-i vücud görüşünü reddetmese de, yine evliya arasında olduğunu vesikalarla bildirelim: Şeyh-i ekber İbni Arabi hazretleri, Endülüs’te doğdu, 1240’ta 78 yaşında Şam’da vefat etti. Zahir ve batın ilimlerinde kâmil idi. Fıkıh ve kelam ilimlerinde müctehid idi. Zekâsı pek çok, hafızası harikulade idi. Sultanlardan, valilerden, çok saygı görür, pek çok hediye gelirdi. Hepsini muhtaçlara dağıtırdı. Beş yüze yakın kitap yazmıştır. Yazılarını anlayabilmek için, âlim olmak lazımdır. Yirmi cilt olan Fütuhat-ı mekkiyye kitabı, dört büyük cilt halinde 1973’te Beyrut’ta basılmıştır. Cahiller, buna zındık dedi. İbni Teymiyye gibiler kâfir dedi. Âlimler, arifler ise, veliy-yi kâmil olduğunu anladı. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: Büyüklerimizin beğendiği, büyük bildiği İbni Arabi’nin, birçok sözlerinin Ehl-i sünnete uymaması, şaşılacak şeydir. Hataları keşfinde, kalbde doğan bilgilerde olduğu için, ictihaddaki hatalar gibi bir şey söylenemez. Onu büyük bilir ve severim. Ehl-i sünnete uymayan yazılarını yanlış ve zararlı bilirim. [Bu ifadeler, Füsus-ul Hikem’deki, Ehl-i sünnete aykırı yazıları ve keşifleri içindir. Nasıl müctehid ictihadında hata edince sorumlu olmuyorsa, Evliya da, keşfinde hata edince, sorumlu olmuyor. Ancak bu yanlış keşfe uyanlar sorumlu olur. Hiçbir Müslüman da, yanlış keşfe uymaz.] (Devamı var) Yine İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: Onun hakkında konuşanlardan bir kısmı haddi aşıyor, bir kısmı büsbütün mahrum kalıyor. Evliyanın büyüklerinden olan Muhyiddin-i Arabi hazretleri, keşiflerindeki hatalardan dolayı büsbütün reddedilemez. Onun vahdet-i vücud bilgisi, görünüşte, Ehl-i sünnet itikadına uymuyor gibi görünüyorsa da, aradaki fark, yalnız sözde ve kelimelerdedir. (1/266) Kıyas ve ictihad, dinin 4 temelinden birisidir. Evliyanın ilhamları böyle değildir. Bunlara uymaya emrolunmadık. İlham, yalnız sahibi için delildir, başkaları için senet değildir. Tasavvufçuların, Ehl-i sünnete uygun olmayan sözlerine uyulmaz. Fakat, onlara iyi gözle bakarak dil uzatmamalı, şuursuz sözlerinden saymalıdır! (1/272) Şeyh-i ekberi [İbni Arabi’yi] caiz olmayan bazı bilgileri ile, yine makbuller arasında görüyorum. Evliya arasında bulunuyor. Onu reddeden, beğenmeyen tehlikededir. (3/77) İmam-ı Süyuti hazretleri, Tenbih-ul-gabi kitabında, İbni Arabi hazretlerinin büyüklüğünü vesikalarla ispat etmektedir. Ebüssüud efendi hazretleri de, ona dil uzatılamayacağına dair fetva vermiştir. Abdülgani Nablüsi hazretleri, İbni Arabi gibi büyük bir evliyaya dil uzatanın, cahil ve gafil olduğunu, bunların başında, İbni Teymiye’nin geldiğini bildirmektedir. (Hadika) Ehl-i sünnet âlimleri, Vehhabilerin ortaya çıkacaklarını, keramet olarak, bilmişler, bunlara, yıllarca önce cevaplar yazmışlardır. Bu âlimlerin başında, Muhyiddin-i Arabi, Sadreddin-i Konevi, Celaleddin-i Rumi, Seyyid Ahmed Bedevi ve İmam-ı Rabbani hazretleri gibi veliler bulunmaktadır. Vehhabiler, işte bunun için, bu evliya zatlara dil uzatıyorlar. İmam-ı Rabbani hazretleri, Hazret-i Mehdi gelince, Medine’deki bid’at işlemeye alışmış olan [vehhabi] âlimi öldüreceğini bildiriyor. Vehhabiler, İmam-ı Rabbani hazretlerini bu yüzden tenkit ederler. İbni Arabi hazretleri, Vehhâbîlerin Arabistan’da türeyeceğini ve bozuk yolda olacaklarını haber verdiği için, Vehhâbîler onu asla sevmez, şeyh-i ekber değil, -hâşâ- şeyh-i ekfer [en büyük kâfir] diye hakaret ederler. Ehl-i sünnet Müslümanlar, Vehhabilerin oyunlarına, tuzaklarına düşmemelidir. Bu zatın menkıbeleri çoktur. Biri şöyledir: Şeyh-i ekber hazretleri, Şam’da, kalbi para sevgisiyle dolu bir grup kimseye; (Sizin taptığınız, benim ayağımın altındadır) dedi. Orada bulunanlar bu sözü anlayamadılar. Rabbimize hâşâ hakaret etti sandılar. Epey kimse aleyhinde konuşmaya başladı. Vefat ettiğinde de, Şam halkı, kabrinin üzerine çöp döktüler. Ancak vefatından sonra onun ne mübarek bir zat olduğu meydana çıktı. İbni Arabi hazretleri (Sin, Şın’a gelince, Muhyiddin’in kabri meydana çıkar ve muradı anlaşılır) buyurmuştu. Osmanlı Sultanı Yavuz Selim Han, Şam’a geldiğinde; “Sin, Şın’a gelince, Muhyiddin’in kabri meydana çıkar” sözünün ne demek olduğunu firasetiyle anladı. [Sin’den maksat Selim, Şın’dan maksat Şam’dır.] Kabrini araştırıp buldurdu. Çöpleri temizleterek, kabrin üzerine güzel bir türbe, yanına bir cami ve imaret yaptırdı. Ayrıca Muhyiddin-i Arabi’nin, vefatından önce ayağını yere vurarak, (Sizin taptığınız, benim ayağımın altındadır) buyurduğu yeri tespit ettirip, orayı kazdırdı. Orada, küp içinde altın çıktı. Bundan, (Siz, Allahü teâlâya değil de, paraya tapıyorsunuz) demek istediği anlaşıldı.   5 Temmuz 2007 Perşembe Mümine mümin, kâfire kâfir demek   Sual: Selefiyiz diyen bazı gençler, (Bir kimseye evliya, merhum, rahmetli, rahmetullahi aleyh gibi sözler söylemek şirktir. Çünkü bu gaybdan haber vermektir. Gaybı ise ancak Allah bilir. Bu bakımdan, Abdülkadir-i Geylani, Cafer-i Sadık veya benzeri zatlara evliya diyen, kâfir olur) diyorlar. Asırlardır, Müslümanlar ölülerine merhum diyorlar. Her asırdaki bu insanlar, kâfir mi idi?  CEVAP: Bir gayrimüslim, Müslüman olup, Müslümanlığını gizlese, kimseye bir şey söylemediği için herkes onu gâvur zannetse, buna Müslüman denmez. Çünkü dinimiz, zahire göre hüküm verilmesini emreder. Bu kimsenin, imanlı öldüğü bilinmediği için, ona gayrimüslim denir. Aksine Müslüman olarak bilinen biri, imansız ölse, ama imansız öldüğü bilinmese, ona kâfir denmez. Müslüman olarak yaşayıp da, imansız öldüğü bilinmediği için, buna da Müslüman denir. Bu bakımdan mümin olarak yaşayan kimseler, imansız ölse bile, imansız öldüğü bilinmediği için, hepsi iyilikle anılır. Birkaç hadis-i şerif meali: (Ölülerinizi hayırla anın, iyiliklerini söyleyin, kötülüklerini söylemeyin.) [Tirmizi] (Ölülerinizi iyilikle anın. Eğer Cennetlikse, kötü söylemekle günahkâr olursunuz. Cehennemlik ise, zaten içinde bulunduğu hâl kâfi gelir.) [Nesai] (Ölen bir müminin iyi olduğuna şahitlik edilirse, Allahü teâlâ onun kötü olduğunu bildiği halde, “Müslümanların, bu ölü hakkındaki şahitliklerini kabul ettim. Onun kötülüklerini de affettim” buyurur.) [İ. Ahmed, Bezzar] (Siz kime iyi derseniz, Cennet ona vacib olur, kime de kötü derseniz, ona da Cehennem vacib olur. Siz, yeryüzünde, Allah’ın şahitlerisiniz.) [Buhari] (Hangi Müslümanın iyiliğine, dört kişi şahitlik ederse, Allahü teâlâ onu Cennete koyar. Üç, hatta iki kişi şahitlik ederse, yine böyledir.) [Buhari] Bir Müslüman, kâfir olarak ölebilir. Onun kâfir olarak veya iman ile öleceği bilinmediği halde, ona kâfir denmez. Buna kâfir demek, küfür olur. Bir hadis-i şerif meali: (Mümine kâfir diyenin, kendisi kâfir olur.) [Buhari] Muhammed Hadimi hazretleri buyuruyor ki: Bir Müslümanın bir işinde veya sözünde 99 küfür ihtimali olsa, bir iman ihtimali olsa, buna kâfir denmez. Müslümana hüsnü zan edilir, onun hayırlı ve salih olduğuna inanmak, ibadet olur. (Berika) Evliya, şehid, hatta imanlı ölen her günahkâr Müslüman da, sonunda muhakkak Cennete girecektir. Onun için ölen Müslümanlara merhum demek müstehabdır. (Redd-ül Muhtar) Seyyid Abdülkadir-i Geylani hazretlerini ve diğer evliya-yı kiramı binlerce âlim, iyilikle anmış, Cennetlik olduğunu söylemişlerdir. Allahü teâlâ iki Müslümanın şahitliğini kabul eder de, asırlardır gelen milyarlarca Müslümanın, binlerce âlimin, evliyanın ittifakla söylediği sözleri, kabul etmez mi? Dinimiz, görünüşe göre hüküm verir. Bir gayrimüslim de, iman edip Müslüman olarak ölebilir. Hatta Müslüman da olmuş olabilir. Ama çevresinden çekindiği için, Müslümanlığını açıklamamış olabilir. Buna rağmen, Müslüman olduğu bilinmediği için, böyle Müslümana merhum, yani rahmetli denmez.     28 Temmuz 2007 Cumartesi Dinde reforma doğru     Sual: Gazetelerde okudum. Etkili ve yetkili bir ilahiyat profesörü diyor ki: (Kadınların camide erkeklerle eşit muamele görmesi, camide kendilerine ferah, aydınlık ve güzel bir yer bulması, kadının öz güveni için önemlidir. Erkekler kadınlara, kadınlar erkeklere vaaz verebilir. Bayanların okuduğu ilahiler, daha duygulu ve etkili olur. Kur’an ve ezan okumasının, bunların erkekler tarafından dinlenmesinin, hiçbir mahzuru yoktur. Arapların ataerkil, kadınları kıskanan, onları toplum hayatının dışına iten anlayışı, Arap örfünün, baskın hale gelmesi sonucudur. O kültürün yansıması sonucunda, ikinci ve üçüncü asırda, fıkıh kitaplarında, kadınlara bazı yasaklar getirilmiştir. Artık dinin, kendi çağımızın beklentilerine, ihtiyaçlarına, duyarlılıklarına bakarak, kendi dindarlık tarzımızı kendimiz kurmamız, gerekli reformu yapmamız gerekir.) Bir ilahiyatçının, dinde reform yapma yetkisi var mıdır? CEVAP: Dini bildiren, Allahü teâlâdır. Dinin sahibi Odur, değiştirme yetkisi Onundur. (Kendi dindarlığımızı kendimiz kurmamız gerekir) demek, yeni bir din kurmak istemek olur. Yeni bir din kurabilirler ama adına Müslümanlık demeleri yanlış olur. İnsanların uydurduğu şeylere de din değil, dinsizlik denir. Tabiin devrindeki büyük âlimlere, mezhep imamlarına, onların yazdığı fıkıh kitaplarına saldırmak, büyük cinayettir. Hiçbir Müslüman bunu yapamaz. Dinimize, Arap örfü demek de, çok yanlıştır. Dinin, örf ile alakası yoktur. Dinimiz, günah olan örf ve âdetleri de yasaklamıştır. İslamiyet’i Allahü teâlâ bildirmiştir. Cariyeler saçlarını, kollarını açabilir, seslerini erkeklere duyurabilir. Cariyeyi, yani köle kadınları örnek gösterip, hür kadınlara da, bunlar mubah demek, Müslümanlığı yıkmaya çalışmak olur. Muteber din kitaplarında buyuruluyor ki:  Kadınların, yabancı erkeklerle lüzumsuz yere konuşmaları, şarkı söyleyerek, hatta Kur’an, mevlit, ezan okuyarak seslerini erkeklere duyurmaları büyük günahtır. Ancak yabancı erkeklerle, alışveriş gibi, ihtiyaç halinde, fitneye sebep olmadan, sert ve ciddi konuşabilirler. (Tergib-üs-salat, Hadika) Bir âyet-i kerime meali: (Ey nebi hanımları, siz diğer kadınlar gibi değilsiniz. Allah’tan sakının, edalı, yumuşak konuşmayın, kalbi bozuk olan, ümide kapılır; hep ciddi konuşun.) [Ahzab 32] (Peygamber hanımlarının yani annelerimizin yumuşak konuşmaları caiz olmayınca, başka kadınların yumuşak konuşmaları nasıl caiz olabilir.)  Bir hadis-i şerif meali: (Ey kadınlar, mahreminizle konuşun, namahremle konuşmayın!) [Ramuz, İbni Said] Genç kadın, yabancı erkeğe selam veremez, aksıran erkeğe bir şey söylemez ve kendine söylenince de cevap vermez. (Hamevi Eşbah şerhi) Hak teâlâ, kadının, namahremle, yumuşak sesle konuşmasını men etti. (Mektubat-ı Rabbani 3/41) Aşağıdaki yazının tamamı İbni Abidin’den alınmıştır: Kadının sesini namahreme duyurması caiz olmadığı için, ezan okuması da caiz değildir. (İmdat) Kadının sesi de avrettir. Nevazil kitabında, (Kadının sesi avrettir. Erkeğin onun sesini işitmesi doğru değildir) deniyor. Kâfi kitabında, (Kadın açıktan telbiye yapamaz. Çünkü sesi avrettir) deniyor.  Kadının sesi avrettir. Yabancı erkeklere karşı yüksek sesle ve yumuşak konuşamaz. Kadının ezan okuması da, bundan dolayı caiz değildir. (İmam-ı Ebul- Abbas Kurtubi) Kadının gizli tekbir alması, sesi avret olduğu içindir. Nitekim Kâfi ve Tebyin’de böyle bildirilmiştir.     21 Şubat 2008 Perşembe Kâfirler Cehenneme girmeyecek mi?   Sual: Milletine hizmet eden ateistler ve diğer kâfirler Cehenneme girmeyecek mi? CEVAP: Müslüman olmayanların yani bütün kâfirlerin Cehenneme gireceğini Allahü teâlâ bildiriyor.  Bunu günlük işlerdeki örneklerle açıklayalım:  Mesela, Türkistanlı bir Türk profesör Türkiye’ye gelse, Türk vatandaşlığına kabul edilmediği sürece, ilim adamı olsun, Edison gibi bilim adamı olsun, Türk vatandaşına tanınan haklardan faydalanamaz. Mesela oy kullanamaz, milletvekili olamaz; çünkü T.C. vatandaşı değildir. Vatandaş olmayan, bu haklara sahip olamaz. Allahü teâlâ da Cennete girmek için, Müslüman olma şartını koymuştur. Hacca veya başka ülkelere giderken pasaport istenir, pasaportu olmayan o ülkeye sokulmaz. İman pasaportu yani Müslüman olmayan da, ister Nobel ödülü alsın, ister elektrik ampulünü bulsun, ister her yere yol, çeşme, cami yaptırsın, onun hiçbir iyiliğine sevab verilmez ve Cennete giremez.  Cennetin sahibi Allahü teâlâ, Cennete girmek için, faydalı iş yapmayı değil, iman şartını koymuştur. Müslüman değilse, iyi işleri faydasızdır. Ama Müslüman çok günahkâr olsa, hatta günah işlerken, zulmen öldürülse şehid olur. (Fetava-i Hayriyye, Redd-ül Muhtar)  Kâfirin hiçbir iyiliğine sevab verilmez. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:  Ahirette Cehennemden kurtulmak, yalnız Muhammed aleyhisselama uyanlara mahsustur. Dünyada yapılan bütün iyilikler ve keşifler, Onun yolunda bulunmak şartıyla ahirette işe yarar. Ona uymayanın yaptığı her iyilik dünyada kalır, ahiretinin yıkılmasına sebep olur. (1/184) İyi işlere, ibadetlere sevab verilebilmesi için, düzgün iman sahibi olmak gerekir. Bid’at ehli bile, Müslüman olduğu halde, ibadetlerine sevab alamaz. Nerede kaldı ki, gayrimüslimler, iyiliklerine sevab alıp da Cennete girsin. Bir profesör, insanlığa faydalı çok eserler yapsa; fakat çeşitli insanları suçsuz yere öldürse, hırsızlık etse, yaptığı iyiliklere bakılmadan, bulunduğu devletin kanunlarına göre cezası neyse verilir. Hak teâlâ da, imansızlıktan, yani küfürden başka günahları, dilerse affedeceğini; fakat gayrimüslim olmayı asla affetmeyeceğini bildirmektedir. Müslüman olmayan herkes gayrimüslimdir; gayrimüslimin de yaptığı hiçbir iyiliğin, Allah katında kıymeti yoktur. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:  (Allah, şirki [her çeşit kâfirliği] affetmez.) [Nisa 48]  (Kâfir olarak ölenlerin işleri, dünyada da, ahirette de boşa gider.) [Bekara 217] (Kâfirlere ahirette yalnız Cehennem vardır. Emekleri boşa gider.) [Hud 16] Üç hadis-i şerif meali de şöyledir: (Cennete ancak Müslüman girer.) [Buhari]  (İmanı olmayan Cennete girmez.) [Tirmizi] (Bana inanmayan Yahudi ve Hıristiyan, mutlaka Cehenneme girecektir.) [Hâkim]       04 Mart 2008 Salı Mazlum kâfirlerin durumu     Sual: Sayısız iyilikleri, cami yaptırmak gibi ibadetleri ve insanlığa büyük hizmetleri olan çok cömert bir kâfir, zulüm ve işkence görüp, mazlum olarak öldürülse, Cennete gitmez mi?  CEVAP: Cennete girmenin şartlarının ne olduğunu, Allahü teâlâ açıkça bildirdi. Cennete gitmenin şartı imanlı, yani Müslüman olmaktır. İmanlı olmayan, yani kâfir olan Cennete giremez. Kâfirlerin gideceği ve sonsuz kalacağı yer Cehennemdir. Sayısız âyet-i kerimeden birkaçının meali şöyledir: (Kâfirlerin cami yapmaları ve diğer bütün [iyi] işleri boşa gidecek, Cehennemde sonsuz kalacaklar.) [Tevbe 17] (İmansızın ameli boşa gider.) [Maide 5] (Ehl-i kitap [Yahudi ve Hıristiyan] olsun, müşrik olsun, bütün kâfirler Cehennem ateşindedir, orada ebedi kalırlar.) [Beyyine 6] Üç hadis-i şerif meali de şöyle: (Cennete ancak Müslüman girer.) [Buhari]  (İmanı olmayan Cennete girmez.) [Tirmizi] (Bana inanmayan Yahudi ve Hıristiyan, mutlaka Cehenneme girer.) [Hâkim] Şu halde, bir kâfir haksız olarak, işkenceyle, zulümle öldürülse, bütün dünyaya hizmet etse, Cennete giremez.  Bazıları da, (Çok temiz olan, yalan dolan bilmeyen, hırsızlık etmeyen, yol köprü, çeşme gibi insanlığa hizmet eden kâfirler de var. Bunlar da mı Cennete girmeyecek?) diyorlar.  Cennete girmenin çaresini, yolunu, Cennetin, Cehennemin ve kâinatın sahibi olan Allahü teâlâ bildirdi. Bizim istememizle kimse Cennete veya Cehenneme girmez. Zengin fakir, zenci beyaz, köylü şehirli, kadın erkek, temiz kirli, tembel çalışkan, cimri cömert, cahil bilgin, zalim mazlum benzeri hiçbir ayrım yapılmaz. Sadece imanlı ve imansız ayrımı yapılır. Yani Müslüman olan Cennete girer, ebedi nimetlere kavuşur. İmansız olan da, Cehenneme gider, ebedi azaba maruz kalır. KİLİSE ALLAH’IN EVİ DEĞİL Sual: Cami de, kilise ve havra da Allah’ın evidir denebilir mi?  CEVAP: Kiliseler ve havralar Allah’ın değil, şeytanın evidir. Allahü teâlâya, Onun istediği gibi ibadet edilen yere, Allah’ın evi denir. Mesela Kâbe’ye Beytullah, yani Allah’ın evi denir. Hadis-i şerifte, (Camiler, Allah’ın evidir) buyuruldu. (Hâkim) Kilisede namaz kılınmaz ve Kur’an-ı kerim okunmaz; çünkü kilisede şeytanlar toplanır. Kilise putlardan temizlenirse, namaz kılmak mekruh olmaz. (Redd-ül Muhtar)     04 Haziran 2008 Çarşamba Hazret-i Ebu Hüreyre     Sual: Bir arkadaş, Nehc-ül-belaga şerhinden bir kaynak gösterip, Ebu Hüreyre’ye güvenilmeyeceğini söyledi. Ebu Hüreyre, Sahabi değil mi? CEVAP: Nehc-ül-belaga kitabını Bir Yahudi dönmesi olan Ali Mürteda’nın kardeşi, Radi isminde bir Şii’nin yazmış olduğunu, İslam âlimleri ittifakla bildirdiler. Zaten Şiiler bile, bunu inkâr etmiyorlar.  Zahiri ilimlerdeki ve tasavvuf bilgilerindeki yüksek derecesiyle tanınmış olan büyük veli, seyyid Abdullah-i Dehlevi hazretleri, Mektubat kitabında, Nehc-ül-belaga kitabının muteber olmadığını bildirmektedir. (m.61) Nehc-ül-belaga kitabını Şiiler ve Mutezile olanlar şerh etmiştir. Mesela şerh edenlerden biri İbni Ebilhadid Mutezilidir. Bu kitabı, mason Abduh da şerh etmiştir; fakat hiçbir Ehl-i sünnet âlimi muteber kabul etmemiştir. Nasıl ki, Ehl-i sünnetin nakilleri, Şii, Mutezile gibi bid’at fırkalarınca muteber sayılmazsa, onların nakilleri de, elbette Ehl-i sünnete göre muteber sayılmaz. O kitaptaki yazıların, Ehl-i sünnete göre hiçbir ilmî değeri yoktur. Hazret-i Ebu Hüreyre (radıyallahü anh), Eshab-ı kiramın büyüklerindendir. Eshab-ı kiramın, derece olarak büyüğünün de, küçüğünün de Cennetlik olduğu, hadis-i şeriflerle ve âyet-i kerimelerle bildirilmiştir. Bir âyet-i kerime meali şöyledir: (Mekke’nin fethinden önce Allah için mal verip savaşanlar, daha sonra harcayıp savaşanlarla eşit değildir. Onların derecesi, sonradan Allah yolunda harcayan ve savaşanlardan daha yüksektir. Bununla beraber, Allah hepsine de, en güzel olanı [Cenneti] söz verdi.) [Hadid 10] Allahü teâlâ, (Ve küllen vaadallahü hüsna) yani (Hepsi için Hüsnayı [Cenneti] söz verdim) buyuruyor. Hepsi Cennetlik olan insanlar için, nasıl muteber değildir denebilir ki? Bu, âyet-i kerimeyi inkâr olmaz mı? Böyle açık bir âyet-i kerime varken, tarih kitaplarına nasıl güvenilir ki?  Ehli bilir ki, hadis ravilerinde, adalet şartı aranır; ama ravi Eshab-ı kiram ise, onda böyle bir şart aranmaz; çünkü hepsinin âdil olduğunda icma hâsıl olmuştur. Eshab-ı kiramdan herhangi birine adil değil diyen, icmaya karşı gelmiş olur. İcma’ya karşı gelmek de, küfürdür. (Devamı var) Hazret-i Ebu Hüreyre, Müslüman olduktan sonra, annesinin de Müslüman olmasını çok istiyor, bunun için çok uğraşıyordu; fakat bir türlü Müslüman olmuyordu. Bunu şöyle anlatır: Resulullaha, annemin hidayete kavuşması için dua buyurun dedim. Resulullah, (Allah’ım, Ebu Hüreyre’nin annesine hidayet ver) diye dua buyurdu. Eve varınca annem, ya Eba Hüreyre, ben Müslüman oldum dedi ve kelime-i şehadeti söyledi. Ben sevincimden ağlayarak annemin Müslüman olduğunu müjdeledim. Dedim ki, ya Resulallah, annemi ve beni müminlerin sevmesi için, bizim de, müminleri sevmemiz için dua edin. Resulullah, (Allah’ım, şu kulunu ve annesini mümin kullarına, müminleri de onlara sevdir) buyurarak dua etti. Artık beni bilen ve gören her mümin sevdi. [Bu hadis-i şerif de gösteriyor ki, Ebu Hüreyre hazretlerini ancak mümin sever, ona ancak İbni Sebeci buğzeder.]  Hazret-i Ebu Hüreyre, Eshab-ı kiramın en fakiri olduğu için, Eshab-ı Suffa arasına katıldı. Eshab-ı Suffa, Mescid-i Nebi’de kalır, hep ilimle meşgul olurdu. Hazret-i Ebu Hüreyre, Peygamber efendimizin hep huzurunda bulunduğu için, pek çok hadis-i şerif işitip rivayet etmiştir. Eshab-ı kiram arasında Abdullah bin Ömer’den sonra, en çok hadis bilen budur.  Resulullahın söz ve hâllerini en iyi bilenin kim olduğu Âişe validemize sorulduğunda, buyurdu ki: (Resulullahın hâl ve sözlerini en iyi bilen, Ebu Hüreyre’dir. Yemin ederim ki, Ebu Hüreyre, bütün vaktini Resulullahın huzurunda geçirmiştir.)  Hazret-i Ebu Hüreyre, yıllarca, gece gündüz Resulullahın huzurundan ayrılmamış, bütün işini gücünü bırakmış, hep Peygamber efendimizin buyurduklarını dinleyip, ezberlemiştir. Hatta günlerce aç kaldığı halde, dini öğrenme gayretiyle buna katlanmıştır. Bu sahabinin rivayet ettiği hadis-i şeriflere, istisnasız bütün hadis kitapları yer vermiştir. Hep abdestli bulunur, Resulullahın, (Abdestli olan organa Cehennem ateşi dokunmaz) buyurduğunu bildirirdi.  Bu büyük hadis âlimi, asla kötülenemez. Dini hükümleri bildiren üç bin hadis-i şerif vardır. Yani dinimizin üç bin hükmü, sünnetle belli olmuştur. Bu üç bin hükmün yarısını haber veren Hazret-i Ebu Hüreyre’dir. Onu kötülemek, dinin yarısını kötülemek olur.  Savaşta ve barışta, Resulullah efendimizin yanından ayrılmazdı. Hafızası çok kuvvetli olduğundan, çok hadis-i şerif ezberlemişti. Eshab-ı kiram ve Tabiin’den 800’den fazla kimsenin, kendisinden hadis öğrendiği, Buhari’de yazılıdır. (Bilerek bana yalan isnat eden, Cehennemdeki yerine hazırlansın) hadisinin ravisidir. Hadis rivayet etmek istediğinde, bu hadisi zikrederdi. Sahabiler onun hadis rivayetindeki üstünlüğünü kabul edip, ondan hadis naklettiler. (Hâkim Nişaburi III, 513) [Devamı var] Ebu Hüreyre, sahabe ve muhaddislerce, son derece güvenilir, yüce bir zattır. (Buhari) O, benden daha hayırlı ve naklettiğini daha iyi bilendir. (Abdullah ibni Ömer) O, bizim işitmediğimiz birçok hadisi işitmiştir. (Hazret-i Talha) [Hâkim Nişaburi, III, 511] İmam-ı Şafii gibi büyük âlimler, (Ebu Hüreyre, kendi dönemindeki hadis ravileri içinde, hafızası en sağlam olanıdır) buyurdu. (İbni Hacer, el-İsabe fi Temyiz-is-Sahabe, IV, 205) Çok hadis rivayet etmesinin sebeplerinden bazıları: 1- Peygamber efendimizle gece gündüz beraber olmuştur. (Çok hadis rivayet etmemin sebebi, başka kimseler kendi işleriyle meşgulken, ben Resulullahın meclislerindeydim) demiştir. (Buhari, Müslim) 2- İlme çok tutkundu. Resulullah efendimiz, (İçinizden hanginiz elbisesini çıkarıp yere yayar? Bazı şeyler söyleyeceğim. Sonra elbisesini toplayıp, katlasın, sözlerimi hiç unutmaz) buyurunca, paltosunu çıkarıp yaydı. Resulullah dua etti. Kendisi, (Paltomu giydikten sonra, işittiğim hiçbir şeyi unutmadım) dedi. (Buhari)  Muhaddis Hâkim Nişaburi, şunu haber vermektedir:  Bir zat, Zeyd bin Sabit’e bir mesele sordu. O da Ebu Hüreyre’ye gitmesini söyledi ve dedi ki: Bir gün ben, Ebu Hüreyre ve bir arkadaşla mescidde oturuyorduk. O sırada Resulullah geldi, yanımıza oturup, (Hepiniz Allah’tan bir dilekte bulunsun) buyurdu. Ben ve arkadaşım, Ebu Hüreyre’den önce dua ettik, Resulullah da, bizim duamıza âmin dedi. Sıra Ebu Hüreyre’ye gelince, (Ya Rabbi, senden iki arkadaşımın isteğiyle unutulmayan bir ilim dilerim) dedi. Resulullah efendimiz, bu duaya da âmin dedi. Biz de, (Ya Resulallah, biz de, Allah’tan, unutulmayan bir ilim isteriz) dedik. Bize, (Devsli genç [Ebu Hüreyre] sizden önce davrandı) buyurdu. (Müstedrek III, 508; Nesai III, 440) Kendisi anlatır: (Ya Resulallah, kıyamette senin şefaatine nail olacak en mesut kişi kim?) diye sordum. Bana buyurdu ki: (Ya Eba Hüreyre, senin hadislerime olan sevginin çokluğunu bildiğim için, böyle bir soruyu, senden önce hiç kimsenin sormayacağını tahmin etmiştim. Kıyamette şefaatime nail olacak en mesut kişi, La ilahe illallah diyen Müslümandır.) [Buhari] (Devamı var) 3- Hazret-i Ebu Hüreyre’nin çok hadis rivayet etme sebeplerinden birisi de, Resulullah efendimizden naklettiği hadisleri halka öğretmeyi, ilmi gizlemenin günahından kurtulmak için, bunu kendine vazife kabul ediyordu. (Buhari) Sahabe içinde hadisi en iyi bilen, hadis alma ve rivayet etmede diğerlerinden daha üstün bir duruma gelmişti. İbni Ömer, onun cenaze namazında, (Resulullahın hadisini muhafaza eden) diyerek onu övmüştür. Ayrıca, (Ebu Hüreyre, Resulullahın sohbetine en fazla devam eden ve onun hadislerini en iyi ezberleyen zattır) derdi. (Tirmizi) Yine kendisi anlatır: Bekara 159, Al-i İmran 187. âyetleri olmasa idi, hiç hadis rivayet etmezdim. (Buhari) Bu iki âyet-i kerimenin mealleri şöyledir: (İndirdiğimiz açık delilleri ve hidayeti gizleyenler var ya, işte onlara hem Allah lanet eder, hem de bütün lanet ediciler lanet eder.) [Bekara 159] (Allah, kendilerine kitap verilenlerden, “Onu mutlaka insanlara açıklayacaksınız, onu gizlemeyeceksiniz” diyerek söz almıştı. Onlarsa, bunu kulak ardı ettiler, onu az bir dünyalığa değiştiler. Yaptıkları alışveriş ne kadar kötü!) [Al-i İmran 187]  Üç hadis-i şerif meali: (İlmini gizleyen, hazineyi gömüp, kimseye yardım etmeyene benzer.) [Taberani] (İlmini gizleyene, denizdeki balıklardan, gökteki kuşlara kadar her şey lanet eder.) [Darimi] (İlmini gizleyen kimseye, kıyamette ateşten gem vurulur.) [İbni Mace, Taberani] İşte bu sebeplerden dolayı, Hazret-i Ebu Hüreyre, ilmini gizlemeyip yaymıştır. > İFTİTAH TEKBİRİNİ AYAKTA ALMAK  Sual: İmama rükûda yetişmek için, acele tekbir alıp, rükûa gidince tekbiri bitiren, o rekâta yetişmiş olur mu? CEVAP: İftitah tekbirini ayakta almak şarttır. Eğilirken alınırsa imama uyulmuş olmaz. O namaz sahih olmaz. İftitah tekbirini ayakta alıp, sonra imamla rükûda bir an beraber kalınca, hem namaz sahih olmuş olur, hem de o rekâta yetişmiş olunur. Rekâta yetişeceğim diye eğilirken tekbir alınmamalı. Rekâta yetişemese de, imama uyması sahih olmalı. İmama uymak sahih olmazsa, namaz da sahih olmaz. 8 Aralık 2009 Cuma Cami, kilise ve reform     Sual: Sandalyede namaza cevaz vermek, dinde reform değil midir? CEVAP: 20 Haziran 1928 tarihli Vakit gazetesinde, şu haber çıkmıştı: (Dinimizde yeni hayata, ilerlemeye uygun olarak yapılacak yenilikleri, İstanbul ilahiyat fakültesi profesörleri rapor halinde hazırlamışlardır.) İttihatçılardan Köprülü Fuat, İzmirli İsmail Hakkı, Şerafettin Yaltkaya, Mehmet Ali Ayni gibi dinde reformcuların imzalarını taşıyan bu rapor şöyleydi: (Din de, diğer sosyal teşekküller gibi hayatın akışına uymalı. Din, eski şekillere bağlı kalamaz. Türk demokrasisinde, din de muhtaç olduğu inkişafı göstermeli. Camilerimiz kullanılır hale getirilmeli, sıralar, [koltuklar, sandalyeler] konmalı, içeriye ayakkabıyla girilmeli. İbadet dili Türkçe olmalı, hutbeler Türkçe okunmalı. Camilere müzik aletleri konmalıdır.)  Bu rapor zamanla gerçekleştirilmeye çalışılmaktadır. Hastaların, namazlarını nasıl kılacakları, din kitaplarımızda açıkça bildirilmiştir: Ayakta duramayan hasta, farzları da, secde ettiği yerde oturarak kılar. Rükû için eğilir. Secde için, başını yere koyar. Duvara, direğe, insana dayanarak, biraz ayakta durabilenin, ayakta tekbir alması ve o kadar da olsa, ayakta okuması farzdır. Hiç secde edemeyen kimse, ayakta durabilse bile, yere oturarak imayla kılar. Yere oturamayan, koltuğa, sandalyeye, çekyata oturursa, ayaklarını sallamaz. Ayaklarını büküp oturamazsa, ayaklarını sehpa veya benzeri bir şeye koyarak imayla kılar. (Feth-ul-kadir, Merak-ıl-felah, Halebi, Mecma-ul-enhür) Yazar M. Emin Parlaktürk de, 17 Kasım 2009 tarihli yazısında, orta yaşlı olup da hasta olmadığı halde, camilerde sandalye üstünde namaz kılanları gördüğünü söyledikten sonra diyor ki: (...Camilerde sandalye, tabure, koltuk ve benzeri oturakların hiç mevcut olmadığı zamanları da düşünerek, bugünleri görünce yarınlardan endişe edip, “Acaba, camilerimiz giderek kiliseye mi dönüşüyor?!” diyor, korku ve endişe arası bir düşünceye kapılıyorum!  Bu düşünceler beni Cumhuriyetin ilk yıllarındaki ateşli tartışmalara götürüyor. Camileri modernleştirme adına mecliste yapılan konuşmalarda bazı mebusların, “Camilere kiliselerdeki gibi masa sandalye koyalım, Müslümanlar ibadetlerini oturarak yapsınlar” şeklinde teklifler sundukları dönem aklımıza geliyor. O dönemde şiddetle reddedilen bu teklifi, acaba biz cami cemaati olarak kendi ellerimizle hayata geçirmenin adımlarını mı atıyoruz?  Camilerde sandalye sayısı o kadar çok arttı ki, korkum bu gidişle cemaat safları sandalyelerle dolacak! Sahipleri de belli olduğu için yerinden kaldırılmayacak olan o sandalyeler, camilerin sedirleri gibi oturma mekânları haline gelecek!) 22 Aralık 2009 Salı Hazret-i Ali ve Eshab-ı kiram     Sual: Rafızîler, (Peygamberimiz Gadir-i Hum’da Hazret-i Ali’yi resmen halife tayin etti; fakat sahabenin tamamı bunu kabul etmeyip başka birini halife seçti) diyorlar. Niye sahabeler Resulullahın sözünü dinlemediler? CEVAP: Bu hem Peygamber efendimize, hem Hazret-i Ali’ye, hem de bütün Eshab-ı kirama yapılmış, çok çirkin bir iftiradır. Öyle bir şey olsaydı, Allah’ın aslanı olan Hazret-i Ali, kimseden çekinmeden halifeliğini açıkça ilan ederdi. Kendini halife ilan etmemesi, Resulullahın sözünü kabul etmemek olur. Bu iftira Hazret-i Ali’ye nasıl yapılır?  Resulullahın böyle bir sözü olmadığı için Hazret-i Ali, Resulullahın vefatının ikinci günü, mescide gelerek Hazret-i Ebu Bekir’e biat eyledi. Hazret-i Ebu Bekir, söz birliğiyle halife yapıldı. Hazret-i Ali, Hazret-i Ebu Bekr’in halifeliğini seve seve kabul etmişti. İstemeseydi, korkak değildi, (Resulullah halife olarak beni seçti) der, Sıffin’de nasıl savaştıysa, onlarla da savaşırdı. Hazret-i Ali, Hazret-i Ebu Bekir’i seçtiğini bildirip biat ettikten sonra, minberin önünde oturup, Halifenin suallerine tesirli cevaplar vererek Halifeyi destekledi. (Redd-i Revafıd) Sahabe Resulullahın sözünü dinlemedi demeleri de çirkin bir iftiradır; çünkü Eshab-ı kiramın tamamı Kur’an-ı kerimde övülmüş, hepsinin Cennetlik olduğu bildirilmiştir. Bu Cennetlik olan insanlar, Peygamber efendimiz için mallarını hatta canlarını feda etmeye her an hazırdılar. Bunların, Resulullahın halife tayin ettiği kimseyi bırakıp da, bir başkasını söz birliğiyle halife yapması, yani hepsinin hâşâ Peygamber efendimize düşman olması nasıl düşünülebilir? Bu iftirayı ancak İbni Sebeci veya Rafızî denilen kimseler yapar. Başka hiçbir Müslüman böyle şey düşünemez. İki âyet-i kerime meali şöyledir: (Mekke’nin fethinden önce Allah için mal verip savaşanlar, daha sonra harcayıp savaşanlarla eşit değildir. Onların derecesi, sonradan Allah yolunda harcayan ve savaşanlardan daha yüksektir. Bununla beraber Allah [Eshabın] hepsine de en güzel olanı [Cenneti] vaad etti.) [Hadid 10] (Allah, [Eshab-ı kiramın] hepsine de en güzeli [Cenneti] vaad etmiştir!) [Nisa 95] Bir hadis-i şerif meali de şöyledir:  (Eshabıma dil uzatmakta Allah’tan korkun! Benden sonra onları kötü emellerinize alet etmeyin! Onları seven, beni sevdiği için sever. Beni sevmeyen de onları sevmez. Onları inciten beni incitmiş olur. Beni inciten de Allahü teâlâyı incitmiş olur. Bunun da cezası gecikmeden verilir.) [Buhari] 23 Aralık 2009 Çarşamba Dinin emri zamanla değişir mi?     Sual: (Dindeki hukuki hükümler itikadî değil, gelenekseldir, yani zamanla değişebilir. Mesela zina edenlere verilecek recm gibi cezalar, nikâh, boşanma gibi konularla ilgili hükümler gelenekseldir. Bunlara dini hükümdür diyen klasik fukahanın taassubu artık kırılmalı, yeni yorumlar getirilmelidir) deniyor. Bu doğru mu, din zamanla değişir mi? Dinin hükümleri kıyamete kadar geçerli değil mi? Reform mu yapılmak isteniyor? CEVAP: Evet, açıkça reform yapılmak isteniyor. Zamanın değişmesiyle, örf ve âdete dayanan hükümler değişebilir. Ancak Nass’a, delile dayanan hükümler zamanla değişmez. (Dürer-ül-hükkam) Zina cezası, nikâh ve boşama geleneksel bir ceza değil, hepsi de Nass ile bildirilen açık hükümlerdir. Nikâh ve boşanmayla ilgili birkaç âyet-i kerime meali: (Mümin kadının kâfirle evlenmesi helâl değildir.) [Mümtehine 10]  (Kâfir kadınları nikâhınızda tutmayın!) [Mümtehine 10] (İman etmedikçe, müşrik [ateist] kadınlarla evlenmeyin. Kadınlarınızı da, iman edinceye kadar müşrik erkeklerle evlendirmeyin!) [Bekara 221] (Kitap ehli [Yahudi ve Hıristiyan] kadınlarla evlenmeniz helaldir.) [Maide 5] (Evli kadınlarla evlenmeniz haram kılındı.) [Nisa 24] (Kadınlara mehirlerini gönül rızasıyla verin.) [Nisa 4] (El dokunmadan boşadığınız kadınlara, mehrin yarısını verin!) [Bekara 237] (Kadınları boşayacağınızda, onları, iddetlerini gözeterek boşayın.) [Talak 1] (Ölen kimselerin hanımları, [evlenmeden önce] 4 ay 10 gün iddet bekler.) [Bekara 234] (Boşanmış kadınlar, üç ay iddet bekler.) [Bekara 228) (İki defa boşanan kadın, ya iyilikle tutulur veya güzellikle bırakılır. Kadınlarınıza verdiklerinizi [mehirlerini] geri almanız size helal olmaz. Eğer, bu karı kocanın Allah’ın emirlerini yerine getirmelerinden korkarsanız, o zaman kadının [serbestçe boşanması için] fidye vermesinde [hakkından vazgeçmesinde] günah yoktur. Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlardır, onları çiğnemeyin. Allah’ın sınırlarını aşanlar ancak zalimlerdir.) [Bekara 229] (Babalarınızın evlendikleri kadınlarla evlenmeyin!) [Nisa 22] (Ey iman edenler! Mümin kadınları nikâhlayıp da, henüz zifafa girmeden boşarsanız, onlara iddet bekletme hakkınız yoktur.) [Ahzab 49] (Devamı var) Bir âyet-i kerime meali daha: (Eğer erkek kadını, üçüncü defa boşarsa, ondan sonra kadın bir başka erkekle evlenmedikçe onunla evlenmesi kendisine helal olmaz. Eğer bu kişi de o kadını boşarsa, [her iki tarafın da] Allah’ın sınırlarını muhafaza edeceklerine inandıkları takdirde, yeniden evlenmelerinde beis yoktur. Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlarıdır.) [Bekara 230] Görüldüğü gibi, (Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlarıdır) buyuruluyor. Demek ki, evlenmekle ve boşanmakla ilgili hükümler, birer gelenek değildir. Bu konuda birkaç hadis-i şerif meali de şöyledir: (Üç talâkla boşanan kadın, başka bir erkekle evlenip ondan da boşanmadıkça, eski kocasıyla evlenmesi helal olmaz.) [Taberani] (Din kardeşinin evlenme teklifinde bulunduğu kadına, onunla nikâhlanıncaya veya ondan vazgeçinceye kadar talip olmayın!) [Tirmizi] (Kadınları muvakkat [geçici] nikâhlamak haramdır. Allah’a, haramları helal sayandan daha düşman bir kimse yoktur.) [İbni Kani’] (Muta nikâhı haramdır.) [Buhari, Müslim, Tirmizi] (Evlenip zifafa girdiği kadının kızıyla evlenmek helal değildir. Zifafa girmediği kadının kızıyla evlenmek caizdir. Nikâhladığı kadının [zifaf olmasa da] annesiyle evlenmek helal değildir.) [Tirmizi] Zina ile ilgili bir âyet-i kerime meali:  (Zina eden kadın ve zina eden erkeğe yüz sopa vurun!) [Nur 2] Bu konuda bir hadis-i şerif meali de şöyledir: (Ya Üneys, bu şahsın hanımına gidin, eğer zina ettiğini itiraf ederse onu recm edin!) [Buhari, Müslim, Tirmizi, Ebu Davud, Nesai, İbni Mace, Muvatta, İ.Ahmed, Taberani] Evlenmek ve boşanmak gibi hükümler gelenek olmadığı gibi, işlenen suçlara verilecek cezalar da gelenek değildir. Bunlara gelenek demek, dinimizin bu hükümlerini inkâr etmek olur. İslamiyet, adaleti, zulmü, insanların birbirlerine karşı, aile ve komşuların birbirlerine, milletin devlete ve birbirlerine karşı haklarını, vazifelerini, suçları açıkça bildirmiş, bu değişmez kavramlar üzerinde, temel hükümler kurmuştur. Bu değişmez hükümlerin, olaylara, uygulanmasını örf ve âdetlere göre kullanılmasını emretmiştir. Allahü teâlâ İslam dinini, her ülkede, her yeniliği ve buluşu karşılayacak şekilde kurmuştur. Tarihte nice milletler, dinin emirlerine uyarak, başarıları, şanları, tarihlere ün salmıştır. Dinin emrine uymayan insanlar ve milletler, sıkıntıdan kurtulamamışlardır. (S. Ebediyye) 8 Aralık 2003 Pazartesi “İstanbul evliyaları” demek     Tasavvuf düşmanı iki Abduhcu yazar, “İstanbul evliyaları demek yanlıştır. Evliya, velinin çoğuludur. Çoğulun çoğulu olmaz” diyorlar. Türkçe’ye yerleşmiş olan böyle kelimeleri Türklerin kullandığı gibi kullanmakta mahzur var mıdır? CEVAP: Abduhcu yazarların, Ehl-i sünnet kitaplarına çamur atabilmek için başka bir hata bulamayıp, “Çoğulun çoğulu olmaz” demeleri iki yönden yanlıştır: 1- Arapça’daki birçok çoğul kelime, Türkçe’ye tekil olarak geçmiştir. Arapça’da galat olsa da Türkçe’de olmaz. Aşağıdaki siyah harfli kelimeler, Arapça’da çoğul olduğu halde, Türkçe’de tekil olarak kullanılır.  Şaki = Eşkıya, şekil = eşkal, veled = evlad, tacir = tüccar, fakir= fukara, rızk = erzak, ihraç = ihracat, ithal= ithalat, sınıf = esnaf, misil = emsal, buud= ebad, ced = ecdad, edat = edevat, heram = ehram, lif = elyaf, şerif = eşraf, sevb = esvab, taraf = etraf, vasıf = evsaf, hayr = hayrat, hulk = ahlak, nefs = nüfus, akıllı = ukala, abdal= budala, varak= evrak Bu kelimelerin çoğulları, asırlardır tekil gibi kullanılmaktadır. Mesela, (Ukala bir eşkıya, evladımın ahlakını bozdu) denir; fakat (Akıllı bir şaki, veledimin hulkunu bozdu) denmez. Çoğullarının çoğulları da şöyle kullanılmaktadır: (Eşkıyalar evlatlarımın ahlaklarını bozdu.) (Anarşistlerin eşkalleri belirlendi.) (Evlatlarınızı iyi yetiştirin.) (Budalalar çok saf insanlardır.) (Evrakları hazırla.) (Tüccarların ihracatları çoğaldı.) (Esnaflar da ithalata başladı.) (Fukaraların erzakları yetmedi.) (Emsalleri içinde en üstünü o.) (Masanın ebatları büyüktü.) (Ecdatlarımızı hayırla anarız.) (Aletleri ve edevatları iyi saklayın.) (Mısır ehramları meşhurdur.) (Pamuk elyaflarının en iyisi idi.) (Ali ağa köyün eşraflarındandır.) (Yeni esvaplarımızı giyinmiştik.) (Binaların etraflarına iyi bakın.) (Malların evsaflarını bildirin.) (Ne hayratlar yaptırmışlar.) (Gençlerin ahlakları bozuluyor.) (Almanların nüfusları azalıyor.) (Her gün ukalalar türüyor.) (Evliyalara dil uzatanlar çoğaldı.) Bu kelimelerin Türkçe olarak böyle çoğul şeklinde söylenmesi yanlış değildir. Böyle yazmakla dini bir hata da işlenmiyor, Mason Abduh gibi, düşük faize helal denmiyor. Abduhcular niye alınıyor ki? Evladın tekili velettir. Türkçe’de evlat yerine velet dense, hakaret kabul edilir. Tüccarlar yerine tacirler, erzaklar yerine rızklar, nüfus sayımı yerine nefislerin sayımı dense, anlaşılmaz veya tuhaf karşılanır. Galat-ı meşhur olanları da kullanmanın mahzuru olmaz. Mesela akıl, iyiyi kötüden ayıran bir kuvvet olduğu halde, halkımız arasında, hafıza, hatır anlamında da kullanılıyor. Mesela hatırıma geldi, hatırımdan çıktı yerine, aklıma geldi, aklımdan çıktı deniyor. Ama galat-ı meşhur olduğu için kullanmakta mahzur olmaz. 2- Arabide çoğulun da çoğulu olur. Birkaç örnek: Kavm, çoğulu ekvâm, bununki de ekavimdir.  Recül [adam], çoğulu rical ve ricalattır.  Fadıl [faziletli], çoğulu efadıl ve efadilindir.  Kelb [köpek], çoğulu kilab ve ekalibdir.  Atalarımız der ki:  Kilab ürür, kervan yürür. 06 Ekim 2008 Pazartesi Mason Abduh taraftarı     Sual: Bir ilahiyatçı, (Son devir İslam âlimlerinden Abduh ve talebesi Reşit Rıza’nın, “Son peygamberden sonra yaşayan ve Müslüman olmayanlardan, Allah’a, ahiret gününe iman eden ve salih amel işleyen kimseler de kurtuluşa erecekler” sözü savunulabilir) diyor. İmanın şartı altı değil mi? Sadece Allah var, ahiret var demekle iman olur mu? Bir de, salih amel deniyor. Amel imandan parça mı da, böyle söyleniyor? CEVAP: Sicilli mason Abduh’la çömezi mezhepsiz Reşit Rıza, İslam âlimi değil, birer İslam düşmanıdır. Kahire mason locası reisi olan Cemaleddin Efgani’nin İslam’ı içeriden yıkma propagandalarına aldanan mason Abduh hakkında önce kısaca bilgi verelim: Beyrut mason locası başkanı, (Mısır’da Efgani’den sonra mason locası başkanı olan imam Abduh, masonluk ruhunu yayarak çok hizmet etti) diyor. (Daire-tül-mearif-ül-masoniyye s. 197) Efgani’den sonra, Abduh da, masonluğa çok yardım etti. (Les franco-maçons s. 127) (Salih amel işleyen kâfir de olsa, Cennete girer) diyor. Hayranı Seyyit Kutup bile, (Üstad Abduh, düşünüşünü nakzeden âyetleri hatırlamıyor) diyerek tenkit ediyor. [Nisa 124. âyetinin tefsirinde] Fil suresindeki kuşlara sivrisinek, attıkları taşlara da mikrop diyor. Elmalılı Hamdi, tefsirinde buna gerekli cevabı vermiştir. (s. 84, 87) (İslamiyet ve nasraniyet) kitabında, (Bütün dinler birdir. Dış görünüşleri değişiktir) diyor. Londra’daki papaza yazdığı mektupta, (İslamiyet ve Hıristiyanlık gibi iki büyük dinin el ele vererek kucaklaşmasını beklerim) diyor. (F. Bilgiler) [Hıristiyanlığa büyük din diyor.] Mehmet Sofuoğlu, (Abduh faize helal der, Kur’anı mahlûk kabul eder) diyor. (Tefsir kitabı s.41) Yüksek İslam enstitüsü eski müdürü Ahmed Davudoğlu, Din Tahripçileri kitabında diyor ki: 1- Şeyh-ül-islam Mustafa Sabri efendinin (Mevkıful akl) kitabında dediği gibi, Abduh, Efgani vasıtasıyla Ezhere masonluğu sokup kadınların açılmasını destekledi. (s. 81)  2- Ezher Mecellesinde, (Mısır’da ilk mason locasını kuran Abduh’tur) diyor. (s. 81) 3- Şeytan, cin gibi şeyleri kabul etmez. Mucizeler, ona göre İslam için birer kara lekedir. Mesela Hazret-i Musa’nın denizi yarma mucizesine, med-cezir olayı der. (s. 82, 83)  4- Kur’anda bulunan her şeye doğru demek gerekmediğini söyler. (s. 82)  5- Teselsülün batıllığına inanmaz. (s. 82) [Sırf bu bile, Abduh’un küfrünü gösteren bir delildir.] Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri buyuruyor ki: (Abduh, İslam âlimlerinin büyüklüğünü anlayamamış, İslam düşmanlarına satılmış, sonunda mason olarak İslamiyet’i içeriden yıkan azılı mülhidlerden olmuştur.) [Yarın: Reşid Rıza kimdir?] Mezhepsiz Reşit Rıza, hocası mason Abduh’un dinde reformcu fikirlerini yaymak için Mısır’da El-Menar dergisini çıkardı. (Eldavetü vel-irşad) medresesinde hocalık yaptı. El-Muhaverat kitabında, Ehl-i sünnet mezhebine ve fıkıh kitaplarına saldırdı.  Mezhepsizler kitabında Dr. Hasib Es-Samirai [Ali Nar tercümesinde] diyor ki: Reşit Rıza ne aldıysa, M. Abduh’tan aldı. O da bütün sermayesini, şarkın filozofu denilen Efgani’den devşirdi. Yani bu iki zatın, özü ve fikrî hüviyeti üstadlarına bağlıdır. (s. 45) Reşit Rıza, Efgani’nin fikir mirasçısı ve çömezi Abduh’la beraber olmuştur. (s. 80) El-Menar dergisinde Vehhabiler hakkında çeşitli makaleler yayımlayan Reşid Rıza, Vehhabi hareketini yerinde ve lüzumlu görmüştür. [Prof. Yusuf Ziya Yörükan, “Vahhabilik”, A.Ü. İlahiyat Fakültesi Dergisi, Sayı 6]  Eserleri incelendiğinde bozuk mutezile fırkasının fikirlerinin hâkim olduğu görülür. Yaymaya çalıştığı düşüncelerinden bir kısmı şunlardır: 1- Mucizeleri kendi düşüncesine göre tevil etmekte ve birçoğunu inkâr etmektedir. 2- Hazret-i Musa ve Hazret-i İsa’nın peygamberliklerine dil uzatmaktadır. İsa aleyhisselamın diri olarak göğe kaldırıldığı Kur’an-ı kerimde bildirildiği ve Ehl-i sünnet âlimleri bunu açıklayıp izah ettikleri halde o, (İsa aleyhisselam öldü) demektedir. 3- Cinlerin varlığını kabul etmeyip, onlara zararlı mikroplar der. (Tefsir-i Menar 3/s.95,96)  Hâlbuki cinlerin varlığı, yaratıldığı Kur’an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açıkça bildirilmektedir. 4- Ehl-i sünnetin dört hak mezhebini kabul etmiyor, mezhepler birleştirilmeli diyor. Bu konuda yazdığı (Muhaverat) veya (Telfık-ı mezahib) kitabının propagandası, yandaşları tarafından yapılmaktadır. Bu kitabında, üstadı Abduh gibi dört mezhebi tenkit etmiş, mezhepleri şahsi tartışmalar şeklinde göstererek, (İslam birliğini bozmuşlardır) diyecek kadar ileri gitmiştir. Bin yıldan beri dört mezhepten birine uyan halis Müslümanlarla alay etmiştir. Muhaverat kitabında, dört mezhebe çatılmakta, İslam bilgilerinin dört kaynağından biri olan (icma-ı ümmet) inkâr edilmekte, herkes kitaptan, sünnetten kendi anladığına göre amel etmeli denilmektedir. Böylece, İslam bilgilerini ve İslam birliğini kökünden yıkmak istemektedir. Maalesef yandaşları bu kitabı Türkçe’ye tercüme ederek bozuk fikirlerini her tarafa yaymaya çalışıyorlar. [Yarın: Bir şiir] Reşid Rıza’nın resmi, geçtiği an elime, Neler geçti içimden, neler geldi dilime. Sakalını kısaltmış, sünnete hiç uymamış, Kulakları tıkanmış, hak sözleri duymamış. Doğru yola girmedi, dolaştı hep kenarda, Ne zehirler kusmuştu, Mecelle-i Menarda. (Muhaverat) adıyla, düzdü sayısız yalan, Okuyan afyonlandı, sapıttı nice insan. Hocası Abduh gibi, ne naneler yemişti, İslamı kendisine uydurmak istemişti. Sayısız hurafeler soktu din-i İslama, Haince saldırmıştı mübarek dört imama. Büyük bir insan diye Firavun’u övmüştü, Hazret-i Musa için, (O bir kâhin) demişti. Lakin peygamber dedi, kral Hammurabi’ye, Reformu örnek oldu bugünkü Vehhabiye. Ölçü aldı kendine, mezhepsiz Şevkani’yi, Büyük bir üstad bildi, farmason Efgani’yi. Ne kadar sapık varsa, hepsine kucak açtı, Dört mezhebin üstüne, telfik zehiri saçtı. Dil uzattı selefe, büyük küçük bilmedi, Mezhebi bid’at saydı, taklide haram dedi. Şer’i delil dört iken, ikisini kaldırdı, İcma ile kıyasa, pek sinsice saldırdı. Mucizelerin hepsi, görünmüşken aşikâr, Kimini tevil etti, kimini ise inkâr. İnanmadı hadise, mütevatir habere, Şüphe gözüyle baktı, meşhur Şakk-ul kamere. Sözde din adamıydı, düşmanlık etti dine, İctihadlar yapmıştı, hiç bakmadan haddine. Âlimlere küfretti, gayet edepsiz idi, Ehl-i sünnet düşmanı, koyu mezhepsiz idi. Sakın aldanmayalım, Mısırlı bu fellaha! Küfre varan sözünden, sığınalım Allah’a! (Devamı var) Bugün de, Reşit Rıza’nın, (Son peygamberden sonra yaşayan gayrimüslimlerden, Allah’a, ahiret gününe iman eden ve salih amel işleyenleri de kurtuluşa ereceklerdir) sözüne cevap veriyoruz: Amentü’de bildirilen imanın şartı altıdır. Bunlardan birini bile kabul etmeyen nasıl kurtuluşa erer ki? Peygamber efendimiz, Buhari ve Müslim gibi en sahih iki hadis kitabında, (Cennete sadece Müslüman olan girer) buyuruyor. Reşit Rıza, Müslüman olması şart değil diyerek, Resulullah efendimizi yalanlıyor. Peygamberlere inanma, melekleri inkâr et, kitapları kabul etme, imanın diğer şartlarını hiçe say ve kurtuluşa er! Bu kadar saçmalık olur mu? Reşit Rıza’nın amentüsünde, salih amel de geçiyor. Kime göre salih amel? Kur’an-ı kerimi iman esasları arasından çıkarınca, dört hak mezhepten birine uymayınca, neye göre salih amel işleyeceksin? Dört mezhepten birine uymadıkça dine uygun sahih namaz kılınamaz. Sonra, imanı olmayanın amelini, Allahü teâlâ kabul eder mi? Mezhepsiz Reşit Rıza’nın böyle saçma inançlarını gündeme getirip savunmak kadar büyük tehlike var mıdır? Amentü’deki altı esasa inanmayan, mümin olamaz. İslamiyet’ten başka hak din yoktur. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki: (Allah indinde hak din ancak İslam’dır.) [Âl-i İmran 19] (Kim İslam’dan başka din ararsa, bilsin ki, o din asla kabul edilmez.) [Âl-i İmran 85] (Kimi, ona [Muhammed aleyhisselama] iman etti, kimi ondan yüz çevirdi. Bunlara da çılgın ateşli Cehennem yetti. Âyetlerimizi inkâr edip kâfir olanları elbet ateşe atacağız.) [Nisa 55, 56] (Yahudiler Üzeyr’e, Hıristiyanlar da İsa’ya Allah’ın oğlu dediler. Daha önce kâfir olmuş kişilerin sözlerini taklit ediyorlar. Allah onları kahretsin.) [Tevbe 30] (Ehl-i kitap, diğer kâfirleri taklit ettikleri için kötülenmektedir.) (Ey iman edenler, Yahudi ve Hıristiyanları dost edinmeyin! Onlar, [İslam düşmanlığında] birbirinin dostudur. Onları dost edinen de onlardan [kâfir] olur. Allahü teâlâ, [kâfirleri dost edinip, kendine] zulmedenlere hidayet etmez.) [Maide 51] (Ehl-i kitap, kâfir olduğu için dost olmaz.) (Sen, onların dinine uymadıkça, Hıristiyanlar ve Yahudiler senden hoşnut olmaz. De ki: Doğru yol, ancak Allah’ın [bildirdiği İslamiyet] yoludur.) [Bekara 120] (Yani, Ehl-i kitap, doğru yolda, [Allah’ın yolunda] değildir. Ehl-i kitabın bozuk dinine girmedikçe, Resulullahtan hoşnut olmazlar.) Bir hadis-i şerif meali de şöyledir: (Beni duyup da, bana inanmayan Yahudi ve Hıristiyanlar, elbet Cehenneme girecektir.) [Müslim] 13 Mayıs 2009 Çarşamba Vehhabi’nin Şirk kitabı     Sual: Muhammed bin Abdurrahman el-Humeyyis isimli bir Vehhabi, ŞİRK diye bir kitap yazmış. Adını da, Hanefi ulemasına göre ŞİRK koymuş. Vehhabilerden nakil yaparak, Hanefi ulemasının yaptıklarına şirk diyor. Hanefi uleması diye, Şah Muhammed İsmail Dehlevi adında birinin bozuk fikirleri anlatılıyor. Hanefi ulemasından denilen bu zat kimdir?  CEVAP: S. Ebediyye’de deniyor ki: (Şah Veliyullah-ı Dehlevi’nin dördüncü oğlu Şah Abdülgani gençken vefat etti. Bunun oğlu Şah İsmail 1781’de Delhi’de doğdu. Büyük Ehl-i sünnet âlimi olan dedesinin yolundan ayrılarak Vehhabi oldu. Vehhabilik inançlarının Hindistan’da yayılmasına önderlik yaptı. Bu fitnenin başı olan Muhammed bin Abdülvehhab-ı Necdi’nin Kitab-üt-tevhid isimli kitabını Urdu diline tercüme ederek Takviyet-ül iman ismiyle bastırdı. Böylece, Vehhabiliğin Hindistan’da yayılmasına önayak oldu. Farsça’ya tercüme edilip, Takvim-ül beyan ismiyle bastırıldı. Sırat-ı müstakim ve başka kitaplar da neşrettiyse de, Ehl-i sünnet âlimlerinin reddiyeleri karşısında, Pişavur şehrine kaçtı. Müslümanlara önder olmak düşüncesiyle, orada Sihlere cihad ilan etti. Çok Müslümanın telef olmasına sebep oldu. Kendisi de bu savaşta 1831’de öldürüldü. Dedesinin şöhretine aldanarak, bunun tuzağına düşmüş olanlardan Abdullah-ı Gaznevi, Nezir Hüseyin Dehlevi, Muhammed Sıddık Hasan Han, Reşid Ahmed Kenkühi ve Diyobend şehrindeki medresenin bazı hocaları, Vehhabiliğe kendi düşüncelerini de karıştırıp, kitaplar neşrederek, Hindistan’da Vehhabilik ismi altında, yeni bir çığır açtılar.)  Vehhabiler kendilerine Hanefiyiz veya Ehl-i sünnetiz diyerek Müslümanları kandırmaya çalışıyorlar. Vehhabileri de, Hanefi veya Hanbeli âlimi gibi gösterebiliyorlar, yani her türlü hileyi yapabiliyorlar. Bunların tuzaklarına düşmemeli.  EL HAK İSMİ Sual: Bazıları, (Allah’ın Hak diye bir ismi yok, ona hak demek şirk olur) diyorlar. Biz hep Cenab-ı Hak diyoruz, bu şirk mi oluyor? CEVAP: Hayır, şirk değildir. El Hak isminin, Esma-i hüsnadan yani Allahü teâlânın 99 güzel isminden biri olduğu, Tirmizi‘deki hadis-i şerifte bildiriliyor.  El Hak: Varlığı hiç değişmeden duran, var olan, hakkı ortaya çıkaran demektir.  KENDİNE NAZARI DEĞMEK Sual: İnsanın kendi kendine nazarı değer mi?  CEVAP: Evet, değebilir. 16 Şubat 2003 Pazar Paris’te yaşayıp USA’da ölen Hintli     Bu Hintli, Fransızlarca profesörlükle taltif edilen Hamidullah’tır. (Kel ölür sırma saçlı, kör ölür, badem gözlü olur) atasözüne uygun olarak, Resulullah efendimize çeşitli şekilde saldıran ve ilim ehli tarafından küfrü açıklanan Hamidullahı öyle övdüler, öyle şişirdiler ki, muhakkak Arş titremiştir! Çünkü, bir fâsık bile övülünce Arş titrer. “Hindistan’ın yetiştirdiği ünlü büyük islam âlimi, özgün fikirlerin sahibi üstad, islamın temel kaynaklarına inerek anlatan bilgin, eşsiz eserler bırakan bilim adamı...” gibi yaldızlı sözlerle mösyöyü övmüşlerdir. Bir mezhepsiz de dedi ki: Efgani, Abduh, Mevdudi gibi Hamidullah’ı da kara listeye alıp haksız bir düşmanlık besleyen sofî çevreler, eminim ki, Hamidullah’ın hiçbir eserini okumamışlar ve Hamidullah’ın talebesi olma makamındaki Necip Fazıl’a, Hamidullah için “Baidullah” bile dedirtmişlerdi.  CEVAP: Bu bir cümledeki azim hatalar için mübalağasız bir kitap yazılır. Mason Efgani ve mason Abduh’un küfrünü bilmeyen ilim adamı yoktur. Keza Mevdudi’nin de mezhepsiz olduğu herkesçe malumdur. Bu üç reformistin rezaletleri hakkında yazılan kitaplar çoktur. İkincisi ise, bu mezhepsiz yazar, tasavvuf düşmanıdır. Çünkü sofi çevreler tabirini kullanarak, onları kötülüyor. Hamidullah’ın kitaplarını okumadıkları iftirasını yapıyor. Kitaplarını okuyan insaf ehli herkes bilir ki, bid’at ve dalaletleri çoktur. Diğer bir husus ise, üstad Necip Fazıl’ı kötülemesidir. Necip Fazıl’a Baidullah dedirttiler diyor. Yani sofi çevreler, para ile Necip Fazıl’ı satın alıp, kendisi onun talebesi bile olamazken, ona baidullah dedirtmişler diyor. Baidullah, Allahtan uzak demektir. Hamidullah’ın çirkin yazıları, kendisinin baidullah olduğunu ispat etmektedir. “Mirac anlayışım ruhen ve manen bir seyahattir” diyen Hamidullah, Erzurum’da Mirac ile ilgili verdiği seminerde şimdi Prof. olan, Dr. Zeki Çıkman ile tartışmasında, akli ve nakli delilleri karşısında, miracı inkâr eden görüşü için “Bu benim şahsi düşüncemdir” demek zorunda kalmıştır. Davudoğlu hoca, Zeki Çıkman’ın (Mirac ve Hamidullah) isimli kitabına yazdığı takrizde diyor ki: (Hamidullah paslı silsilenin (din tahripçilerinin) son halkasından biridir. Onun Resulullah hakkında yazdığı kitaplarında Kur’anın Cebrail aleyhisselam vasıtasıyla indirildiğine, yani vahiy mahsulü olduğuna dair bir işaret bulunmaz. Mısır’da çok reformcu gördüğüm için Hamidullah’a şaşmam, ama onu bir din yetkilisi gibi kabul edip fesat tohumu ekmesine ses çıkarmayanlara şaşarım.) Üstad Necip Fazıl da, dalalet kumkuması dediği Hamidullah için şöyle söylüyor: Müsteşrik Dr. Duzi ağzıyla konuşan, İslamın, orta seviyeli bir din olduğu hissini sinsice veren, (s.14), Çocukluğunda puta bir koyun kurban ettiğini söyleyen, (s.47), Vahy anındaki esrarlı tecellileri şüpheli gösteren, (s.66), Buda’yı Peygamber sayan, (s.69), Şakk-ül kamer vesilesiyle mucizeyi bıyık altından alaya alan, (s.82), Miracı ruhi kabul eden ve bedenle gittiğini inkâr eden, Miracı Allaha mekan tayin etmiş olmak gibi gösteren, (s.92), İslamdan önce Kudüs’te mescit yoktu diyerek, Kur’anı yalanlamaya kadar giden, (s.93) Dinden, imandan ve her idrak fakültesinden yoksun bir bedbahttır. Din simsarları bu kitapları basa dursun. (Türkiye’nin manzarası) [Devamı var] 17 Şubat 2003 Pazartesi Mösyö Hamidullah kimdir?     Sadreddin Yüksel Hoca, (Hamidullahın iki eseri üzerine...) isimli kitabında özetle diyor ki: 1- Hamidullah, İslam Peygamberi adlı kitabında “Hz. Muhammedin yegane arzusu eski peygamberlerin tebliğlerini tekrar canlandırmaktır. O, kendisinden sonra bir peygamber daha gönderilmesine lüzum kalmaksızın, ilahi tebliğin hiç değişmeden baki kalacağına dair samimi kanaatinde yanılmamıştır” diyor. (s.14) Peygamberimiz için “Samimi kanaatinde yanılmamış” demek, affedilmez çok büyük bir hatadır. Çünkü Resulullahın Peygamberlerin sonuncusu olduğuna dair âyet vardır. Eğer Hamidullahın iddia ettiği gibi, bu Peygamberimizin samimi kanaati olsaydı, Ahzab suresinin (Muhammed Allahın resulü...) mealindeki 40. âyeti Allahın kelamı değil, Resulünün sözü olurdu. Zaten Hamidullaha göre, Kur’an, ilhama dayalı Hz. Muhammedin sözüdür, Hamidullah, (Resulullah Muhammed) isimli eserinde (Kur’an Allahın sözünü temsil eder, onun yerine geçer) diyor. (s.2) [Kur’anın Allahın kelamı olmadığını söylemek de küfürdür.  2- Yeni bir dine ihtiyaç var mı idi? Buna, Filip Hittinin, çok veciz ve faydalı cevabı şöyle: (İslamiyet, Sami kavimlere ait dinlerin mantıki mükemmelleşmesidir. Yani İslam semavi bir din değil, diğer dinlerin bir tekamülüdür.) Hamidullah, müsteşrikin sözünü faydalı görmekle, ona suç ortağı olmuştur. [Yani İslamiyetin semavi bir din olduğunu inkâr etmekle, mantıki mükemmelleşme göstermekle, bu tarifin veciz ve faydalı olduğuna inanmakla onun gibi kâfir olmuştur. Mösyöyü yere göğe sığdıramayanlar da onun gibi bu tarifin veciz ve faydalı olduğuna inanıyorlar mı?] 3- (İslamiyetin tesisinde bazen mucizelere götüren tesadüfi şartlardan ayrı bizim bilmediğimiz bir şey var) diyen Napolyon’u haklı gösteriyor. (s.26)  4- (Bu seyahatler, Hz. Muhammedin gezdiği yerlerin ticari, idari geleneklerini öğrenmesine yol açtı. Olgunluk yaşında, kırkında bu tecrübeli adam, kavmini ıslaha teşebbüs etti.) [S.34] Tam bir misyoner gibi Resulullah, seyahatler neticesinde edindiği bilgilerden sonra ıslahata kalkıştı diyor. Tecrübeli adam diyor. Bunlar bir peygamberin değil, ancak bir ıslahatçının vasfı olabilir. Halbuki, Resulullah, vahy ile öğreniyordu. Bir âyet meali: (Sen bu Kur’an gelmeden önce, bir kitap okumadın.) [Ankebut 48] (Acaba Hamidullahcılar da, onun gibi, kâinatın efendisine tecrübeli adam mı diyorlar.) 5- Hz. Musa ile ilgili Kehf suresindeki hadise için, (Din kitapları temsiller getirir. Bunların tarihi hadiseler olması zaruri değildir) diyor (s.377) Kâfirler, (Bu Kur’an, eskilerin masallarından ibaret) demişlerdi. Eğer Kur’andaki kıssalar, gerçek tarihi hadiseler olmazsa, masal ve asılsız hikayelerden ibaret kalır. Kâfir olan muarızların iddiaları doğruluk kazanır. Bu ise, Kur’an için -haşâ- büyük bir hezimettir. [Kur’an-ı kerime böyle dil uzatana nasıl Müslüman denir?] 6- Hz. Peygamber ile Yahudiler arasında çıkan anlaşmazlıkta hangi tarafın zâlim olduğunu anlamak zor diyor. (s.389) Aynen Müsteşrik kâfirler gibi konuşuyor, Peygamber tarafı da zâlim olabilir demek istiyor. Böyle ifadeler tüyler ürperticidir. Zulüm büyük günahtır. Peygamberler masumdur. Ona iftira eden zalim ve kâfirdir. [Acaba mösyö taraftarları da onun gibi hangi tarafın zalim olduğunu anlamakta zorluk çekiyorlar mı?] (Devamı var) 18 Şubat 2003 Salı Hamidullah’ın sapık görüşleri     Sadreddin Hoca, Hamidullah’ın, Resulullah Muhammed adlı kitabı için de diyor ki: 1- Hamidullah, bu kitabında Peygamber efendimizin nübüvvetten önceki, irhasat denilen, bin senedir yanan Mecusilerin ateşlerinin sönmesi, Kisra’nın sarayının yıkılması gibi harikaların Peygamberimizin doğumu ile ilgisini kesmeye çalışarak (Müstakbel kahramanın dünyaya gelmesi ile bir alâkası olup olmadığı bir tarafa) diyor. (s.24) 2- Peygamber efendimizin, ilk vahyini anlatırken, yine samimiyetsizliğinin bariz örneğini veriyor. Vahyi rüya olarak gösteriyor. (s.49) Cebrail aleyhisselamın ilk gelişi, uykuda, sonrakiler uyanıkken oldu. Vahy hep uyanıkken oldu. 3- (Allah ses ve lisandan ötedir. Kur’anın Arapça lafızları, Allahın sözünün yerine geçer) diyor. Halbuki Kur’anın lafzı da, nazmı da Allahındır. İşte âyet-i kerimeler: (Ta ki Allahın kelamını, dinlesin, işitsin.) [Tevbe 6], (Biz onu Arapça bir Kur’an olarak indirdik.) [Yusüf 2] Allahü teâlâ, ben Kur’anı Arapça olarak indirdim buyuruyor. Hamidullah ise, mana Allahtan, lafızlar ise Peygambere ait diyor. Onun tarif ettiği kudsi hadistir. O zaman kudsi hadis ile Kur’anın bir farkı kalmaz. 4- Mucizelerin, tabiat kanunlarına göre vuku bulduğunu söylüyor. Mesela Peygamberden ayın ikiye ayrılması istendiği sırada, ayın iç yapısında bir patlama meydana geliyor, sonra kendisindeki mevcut çekim kuvvetiyle tekrar birleşiyor diyor. Böylece mucizeyi mucize olmaktan çıkartıyor. (s.228)  Ayın ikiye ayrılmasını [yani Şakk-ul kamer mucizesini] âyet ve hadisler ile bildirildiğini yazmıyor, tarihçilerin haber verdiğini yazıyor. Böylece bir mucizeyi daha hafife alıyor. (s.82) Dinimizde, kitap ehli hariç, bütün kâfirlerin, putperestlerin, dinsizlerin kestiği hayvan yenmez. Sebebi de, dinsiz oldukları için. Fakat Hamidullah, (Müslüman, Mecusilerin kestiği hayvanı yemez. Sebebi de Mecusiler, hayvanı keserken sağlık kaidelerine çok az yer veriyordu) diyor. (s.277) Sağlığa riâyet etseler, kestikleri yenir mi? Dinsiz ile evlenilmez. Fakat Hamidullah, bunda da sebep olarak dinsizliği değil, hayvan kesmedeki gibi başka sebepleri bildiriyor. (s.277) [Hamidullah, İsmailî mezhebinde, Ehli sünnet düşmanı olarak yetişti. İslamiyeti sinsice bozmaya, Ehli sünnet âlimlerini lekelemeye çalışmaktadır. Sebe suresinin 28. âyetinde (Seni bütün insanlara Peygamber gönderdim) buyurulurken, yalnız Müslümanların Peygamberi olduğunu anlatan İslam Peygamberi isimli kitabında, (Hz. Muhammed, çocuk iken, süt kardeşinin omzunu hayat boyu iz kalacak şekilde ısırdı) diyerek Onu diğer çocuklar gibi zannediyor. (s.40) Halbuki, O, süt kardeşini hiç incitmediği gibi, onun haklarına hatta, sütüne bile saygı gösterir, onun emdiği memeden hiç emmezdi. Halime Hatun diyor ki, (O emerken kendi oğlum emmez, Ona saygı gösterirdi. Bu da süt kardeşlerinin Ondan hiç incinmediklerini, Onu hep sevip saydıklarını bildirmektedir. O emerken, güzel yüzüne bakmaya dayanamazdım. Konuşmaya başlayınca, ilk olarak Kelime-i tevhid söyledi. Her şeyi tutarken Bismillah derdi. Çocukların oyunlarına karışmazdı. (Biz oyun oynamak için yaratılmadık) der, hiç ağlamaz ve kimseyi incitmezdi.)] (Yarın bir tenkide cevap] 19 Şubat 2003 Çarşamba Bir tenkit mektubu (Zırva tevil götürmez)   Hamidullah ile ilgili yazılardan dolayı gelen bir tenkit mektubunda deniyor ki: 1- Miracı inkâr etmekle ne olur? O, İslamı kabul ediyor ya. Namaz kılan bir Müslümana Miracı veya Şakkul-kamer mucizesini inkâr etti diye kâfir denir mi? Kâfir diyenin kendisi kâfir olmaz mı? CEVAP: Miracı inkâr edenin kâfir olacağı Ruh-ül-beyan ve Bahr-ür-raık’ta yazılıdır. Bir mucizeyi veya dinimizin bir hükmünü inkâr edenin kâfir olacağı bütün din kitaplarında yazılıdır. Böyle bir kimse, namaz kılsa da kâfirdir, oruç tutsa da kâfirdir. Evet bir müslümana kâfir diyen kâfir olur. Bir kâfire müslüman diyen de kâfir olur. Hele miracı inkâr eden, İslamiyetin semavi bir din olmadığını söyleyen bir kâfir için büyük İslâm âlimi diyen, Allah rahmet etsin diyen, mümin ise kâfir olmaz mı? 2- Şakkul-kamer mucizesi hakkında âyet yoktur. Âyet olmayınca inkâr etmek küfür olamaz.  CEVAP: Bu mucize, Kamer suresinin ilk âyetlerinde bildiriliyor. Âyeti ancak kâfir inkâr eder. 3- Hz. Aişe de, Mirac rüyada oldu diyor. Buna ne diyebilirsiniz? CEVAP: Bedenle gidilen Miracdan başka rüyada görülen miraclar da olmuştur. Hz. Aişe validemizin bildirdiği bu miraclardır. Çünkü meşhur Mirac olayında henüz Aişe validemizle evlenmemişti bile.  4- Onun kitaplarındaki görüşleri, kendine ait değildir. Çeşitli yazarlardan nakildir. Kendine ait olmayan görüşlerden dolayı onu nasıl suçlarsınız? CEVAP: Madem nakletmek suç değilse, naklettiğimiz yazılardan dolayı, bizi niçin suçluyorsunuz? Bizimki de nakil. O naklederken kâfirlerin görüşlerini kabul ediyor. Biz de kabul etmiyoruz. 5- Onu tenkit edenlerden Prof. Zeki Çıkman, tıp doktorudur. Doktor dinden ne anlar ki? CEVAP: Din kimsenin inhisarında değildir. İsteyen herkes, dini öğrenebilir. İmamı a’zam hazretleri de tüccar idi. Doktor olan dini öğrenemez mi? Zeki Çıkman tıp profesörü de, kendi ülkesinde vatandaşlıktan çıkarılan Hamidullah, ne profesörüdür? Devletler Hukuku pro-fesörüdür. Biz onu hukukçu olduğu için değil, Ehli sünnet düşmanı bir mezhepsiz olduğu için tenkit ediyoruz. 6- Sadreddin hocanın oğlu, 19’culuk dinine girdi. Onun görüşleri doğru olsaydı, oğluna etki ederdi. CEVAP: Oğlundan dolayı baba tenkit edilmez. Hz. Âdem’in ve Hz. Nuh’un oğullarından biri kâfir idi. Bunlardan dolayı babalarına söz söylenir mi?  7- Davudoğlu Hocanın ona “Paslı silsile veya reformcu” demesinin önemi yoktur. Çünkü o, başka ilim adamlarını da, mesela Efgani’yi ve Abduh’u da tenkit etmiştir. CEVAP: Efgani ve Abduh vesikalı masondur. Vesikasını göstermek suç mu oluyor? 8- Birçok kimsenin Hamidullah’ı övmesine ne diyeceksiniz? CEVAP: Kötülerin çok olması, onların haklı olduklarını göstermez. İşte bir âyet meali: (İnsanların çoğuna uyarsan, seni Allah yolundan saptırırlar.) [Enam 116] Hele kötüler din görevlisi olursa daha kötüdür. Çünkü hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki: (Ümmetim, kötü din adamlarından çok zarar görür.) [Hakim], (Bir zaman gelir ki, din adamları fitne unsuru olur, camiler ve hafızlar çoğalır, ama, hakiki âlim hiç bulunmaz.) [Ebu Nuaym]       20 Şubat 2003 Perşembe Bid’at ehlinin ibadeti     Yazarın birisi, (Evet Hamidullah bid’at ehlidir, ama hizmeti çoktur) dedi. Ben de, bid’at ehlinin ameline sevap verilmez dedim. O da, bid’at ile ilgili hadislerin, kiminin zayıf, kiminin ise uydurma olduğunu söyledi. Kaynaklar verdi. Diğerleri gibi bu yazarın da bilmediği husus, ictihad ictihadla nakzedilmediği gibi, bir âlim başka bir âlimin kitabındaki hadise uydurma demekle o hadis öteki âlime göre de uydurma olmaz. Ayrıca birçok din adamı da sahih olmakla, kabul olmanın ne demek olduğunu bilmiyor. Önümüzdeki haftada yazılarım bu konu ile ilgilidir. Bid’at ehlinin amelinin kabul olmayacağına dair birçok hadis-i şerif vardır. Bir tanesi şöyledir: (Bir bid’at ehlinin namazı, orucu, haccı, umresi, cihadı, tövbesi, farzı, nafilesi ve hiçbir iyiliği kabul olmaz, hamurdan [yağdan] kıl çıkar gibi, dinden çıkması kolay olur.) [İbni Mace] Hadika ve Berika’da (Bid’at ehlinin hiçbir ibadeti kabul olmaz) hadis-i şerifi açıklanırken, (ibadetleri sahih olur, fakat sevap verilmez) deniyor. Fasıkların ve bid’at ehlinin ibadetleri sahih olsa da kabul olmaz. Kabul olmaz demek, sahih olmaz demek değildir. Sahih olur, fakat sevabı olmaz demektir. (Redd-ül Muhtar) Bir hadisin uydurma olup olmadığını İmam-ı Buhari, İmam-ı Müslim, İmam-ı Gazali, İmam-ı Rabbani gibi islam âlimleri bilemiyorsa, biz nasıl bileceğiz? Resulullahın varisleri olan bu âlimler, sahih ile uydurma hadisi ayıramayacak kadar, cahil mi? Yahut kasten uydurma hadis alacak kadar din düşmanı mı? Dini yeniden mi açıklayacağız? Mezhep imamlarımızı, hadis imamlarımızı, haşa biz mi sorguya çekeceğiz? Onlar dinimizi eksik olarak mı tanıttılar? (Kasten bana izafe ederek yalan söyleyen, hadis uyduran, cehennemdeki yerine hazırlansın) hadis-i şerifini bilmiyorlar mı veya biliyorlar da ihmalkârlıklarından mı uydurma hadisi kitaplarına alıyorlar? Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında uydurma hadis var demek, Resulullahın varislerine çirkin bir saldırıdır. Seyyid Ahmed Tahtavi hazretleri buyurdu ki: Tek kurtuluş fırkası olan Ehl-i sünnet vel-cemaat’e tabi olun. Allahın yardımı ve koruması ve tevfikı bu fırkada olanlaradır, gazabı ve azabı da bu fırkadan ayrılanlaradır. Bu fırka-i naciyye, bugün dört mezhebde toplanmıştır. Bu zamanda, bu dört mezhebden birine umayan, bid’at ehlidir ve Cehenneme gidecektir. (Dürr-ül-muhtar haşiyesi Zebayıh kısmı) [Yazar Hamidullahın bid’at ehli olduğunu söylediğine göre, cehenneme gideceğini bildirmiş oluyor.] Şafii’de imam arkasında Fatiha okumak farz, Hanefi’de tahrimen mekruhtur. Farklı ictihad rahmet olduğu için ikisi de sevap alır. Sonra, ictihad ictihadla nakzedilemez. İmam-ı Şafii farz dedi diye Hanefiler Fatiha okuyamaz. Hanefiler de haram dedi diye Şafiiler bu ictihaddan vazgeçemez. Çünkü müctehid hata ederse bir, isabet ederse iki sevab kazanır. Bir müctehid, başka bir müctehidin ictihadını nakzedemez. Hadis konusunda da böyledir. İmam-ı Şafii, bu hadis mevdudur dese, Hanefilerce de bu hadis mevdu olamaz. Seyyid Abdülhakim efendi buyurdu ki: Hadis ilminde müctehid bir âlim, bazı âlimlerin sahih dediği bir hadise mevdu diyebilir. Müctehidin böyle demesi; “Bu hadisi, Resulullah söylememiştir” anlamında değildir. Bu hadis benim usulüme göre hadis değil, uydurmadır; fakat başka müctehide göre hadis sahih olabilir demektir. Farklı ictihadlar da aynen böyledir. Bana göre doğrusu bu der; fakat farklı ictihadda bulunan müctehide söz söylemez. Birinin uydurma demeye yetkisi varsa, ötekinin de sahih demeye yetkisi vardır. Bunun için hiçbir Ehl-i sünnet âliminin kitabında uydurma hadis olmaz. 23 Şubat 2003 Pazar Bid’at nedir, ne değildir?     Bid’at, sonradan çıkarılan şey demektir. Bunlar ya âdette olur veya ibâdette olur.  Âdette bid’at, sevap beklenilmeden, dünya menfaati için yapılan şeylerdir. Âdette bid’at, bir ibâdeti bozmazsa veya dinin yasak ettiği bir şey değilse günah olmaz. Âdette olan bid’at, ceket, pardösü giymek, çay ve kahve içmek gibi dinin yasak etmediği bir şey ise, günah değildir. Peygamber efendimizin papaz ayakkabısı ve Rum cübbesi giydiği hadis-i şerifle bildirildi. (Tirmizi) Fen ve fen bilgileri dinde bid’at değildir. Fenni buluşlara sahip çıkmak, dinimizin emridir. (İlim Çin’de de olsa alın! Fen ve sanat, müminin kaybettiği malıdır. Nerede bulursa alsın) hadis-i şerifleri, kâfirlere uymayı değil, fenni onlarda bile olsa, arayıp bulmayı emrediyor. (Mevduat-ül-ulum) İbâdette bid’at, Resulullahın ve dört halife zamanında bulunmayıp da, dinimizde, sonradan meydana çıkarılan, uydurulan inanışlara, sözlere, işlere, şekillere ve âdetlere denir. İbâdetlere bid’at karıştırmak büyük günahtır. Bid’ati sünnet diye işlemek haramdır. Bunların hepsini din diye, ibâdet diye uydurmak veya dinin önem verdiği şeyleri dinden ayrıdır, din buna karışmaz demek bid’attir. Bid’atlerin bazıları küfür, bazıları büyük günahtır. Hadis-i şerifte, (Her bid’at sapıklıktır) buyuruldu. (Müslim) Bid’at çıkaran, dinde noksanlık görüp bazı hükümleri değiştirmeye, yeni hükümler koymaya çalışır. Sahih hadisleri uydurma zanneder, İslâm âlimlerini beğenmez. Bid’at ehli kibirlidir. İmam-ı Gazali hazretleri buyurdu ki: Kibrin diğer günahlardan daha büyük olmasının sebebi şudur: Büyüklük ancak Allahü teâlâya mahsus iken, kulun kibirlenmesi, bir kölenin hükümdarın tacını başına geçirerek onun tahtında oturup hükmetmesine benzer. Hükümdarın bir emrini yapmayarak suç işlemekle, hükümdarlığına sahip çıkmak, onun tahtına oturup emirler vermek arasında elbette büyük fark vardır. İşte kibirlenmek, Allahın emrini yapmamak gibi bir suç değil, bizzat ilah olmak gibi büyük suç oluyor. Bid’atin de hırsızlık, katillik, fahişelik, içki içmek gibi haramlardan daha büyük olmasının sebebi budur. Günah işleyen kimse, Allahın emrine isyan etmiş olur, büyük günah işler. Fakat bid’at çıkaran kimse, Allahın, Resulünün ve Resulullahın varisleri olan âlimlerin bildirdiği hükümleri beğenmeyip yeni hükümler koymaya, bizzat dinin sahibi olmaya çalışıyor. Yani Allah adına, Resulü adına hareket ediyor, hatta onları beğenmeyip kendi görüşünü din gibi ortaya koymaya çalışıyor. Bu bakımdan bid’at ehli, hırsızdan, eşkıyadan, katilden daha büyük günah işliyor. İşte bunun gibi sebeplerden dolayı Peygamber efendimiz, (Ben onlardan değilim, onlar da benden değildir. Onlara karşı cihad, kâfirlerle cihad gibi önemlidir) buyuruyor. (Deylemi) İmam-ı Rabbani hazretleri de buyuruyor ki: (Bid’at ehli, yapacağı değişikliklerle, dini düzelteceklerini, olgunlaştıracaklarını zannederek bid’at çıkarıyor, bid’atlerin zulmetleri ile sünnetin nurunu örtmeye çalışıyorlar. Bunlar, dinin noksanlıklarını tamamladıklarını iddia ediyorlar. Bilmiyorlar ki din noksan değil, kâmildir. Dini noksan sanıp, tamamlamaya [çağa uydurmaya, çeşitli bid’atler çıkarmaya] çalışmak, Maide suresinin, (Bugün sizin için dininizi ikmal eyledim. Üzerinize olan nimetimi tamamladım ve size din olarak İslâmiyeti vermekle razı oldum) mealindeki 3. âyetine inanmamak olur. (m. 260) 24 Şubat 2003 Pazartesi Bid’at ve bid’at ehli olanlar     Resulullah efendimizin ve Onun dört halifesinin zamanlarında dinde olmayan bir inanışı, bir işi, bir sözü ortaya çıkarmak ve böyle bir bozukluğu yaymak ve bundan sevap beklemek yasak edilen bid’at olur. Bid’at üç türlüdür:  1- İslamiyetin küfür alameti dediği şeyleri zaruret olmadan kullanmak, en kötü bid’attir.  2- Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerine uymayan inanışlar da kötü bid’attir.  3- İbâdet olarak yapılan yenilikler, reformlar, amelde bid’at olup büyük günahtır. (c. 2, m. 19) İbâdetlerde böyle değişiklik yapanlara da bid’at ehli denir. Hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki:  (Her bid’at sapıklıktır.) [Müslim] (Bir bid’at çıkaranın namazı, orucu, haccı, umresi, cihadı, tövbesi, farzı, nafilesi ve hiçbir iyiliği kabul olmaz, hamurdan [yağdan] kıl çıkar gibi, dinden çıkması kolay olur.) [İbni Mace] (Allahü teâlâ, bid’at ehlinin ne duâsını ne zekâtını ne haccını, ne namazını, ne de sadakasını kabul eder, yağdan kıl çıkar gibi dinden çıkar.) [Deylemî] (Bid’at ehli, bid’atini Allah rızası için terk etmedikçe, hiçbir ameli kabul olmaz.) [Deylemi, İbni Neccar, Ebu Nasr, İbni Ebi Asım] (Bid’at ehlinin tövbesi, bid’ati bırakana kadar kabul olmaz.) [Taberâni] (Tövbesi kabul olmaz demek, bid’at ehli, bid’atinden sevap beklediği, iyi bir iş yaptığını sandığı için tövbe etmeyi düşünmez. Bu bid’atten vazgeçmediği için de ibâdeti kabul olmaz.) (Bid’at ehlinin hiç birisi Sırattan geçemez, cehenneme düşer.) [İbni Asakir] (Bid’at çıkarıp, onunla amel edenlere lanet olsun.) [Dare Kutnî]  (Bid’at çıkarana da, onu himaye edene de lânet olsun.) [Buhari] (Bid’at ehlini beğenmeyenin kalbi, îman ile dolar.) [Gunye] (Bir zaman gelir, sünnetim unutulur, bid’atler çıkar. Sünnete uyanlar garip olur, yalnız kalır. Bid’atlere uyan ise, kendilerine çok yardımcı bulur.) [Şir’a] (Amellerin en hayırlısı farzlar, en kötüsü de bid’atlerdir.) [Beyheki], (Bid’at ehli, yaratıkların en kötüsüdür.) [Ebu Nuaym] (Bid’at ehline sert davran! Allah, onlara düşmandır.) [İbni Asakir] (Ümmetim gruplaşacak, bid’atlere bulaşacak, tıpkı kuduzun ısırıp da, kuduranda hiçbir yer kalmayıp her tarafını sardığı gibi, bu bid’at de onların her hallerine bulaşacaktır.) [Ebu Davud] (Ümmetim 73 fırkaya ayrılır, [bid’at ehli olan] 72’si cehenneme gider. Yalnız bir fırka kurtulur. Cehennemden kurtulan fırka, benim ve Eshabımın gittiği yolda gidenlerdir.) [Tirmizi] (Bu fırkanın ise, Ehl-i sünnet vel-cemaat olduğu icma ile bildirildi.) [Mekt. Rabbani, Hadika] Ahmed bin Muhammed Tahtavi hazretleri buyuruyor ki: Fırka-i naciyye, bugün dört mezhepte toplanmıştır. Bu zamanda bu dört hak mezhepten birine uymayan, bid’at ehlidir. (Tahtavi) (Bid’atler yayıldığı zaman ilmi olanlar bunu açıklasın. Eğer açıklamayıp ilmini gizlerse, Allahın indirdiği Kur’anı gizlemiş olur.) [İbni Asakir] (Bid’atler çıkınca âlim ilmini açığa çıkarsın! İlmini açıklamayana lânet olsun!) [Deylemi]  İmam-ı Malik hazretleri, (Bid’at ehlinin şahitliği kabul olmaz) buyurdu. O halde bid’atlerden çok sakınmalıdır. 25 Şubat 2003 Salı Bid’at ehli ile dostluk kurmak   Bid’at ehli ile arkadaşlık yapmak, oturup onunla sohbet etmek caiz değildir. İmam-ı Rabbanî hazretleri (İyi biliniz ki, bid’at ehli ile konuşmak, kâfirle arkadaşlık etmekten, kat kat daha fenadır. Bid’at ehlinden yılandan, canavardan kaçar gibi kaçmak gerekir) buyurdu. (m. 260) Bid’at ehlinden başka herkese, dosta ve düşmana, Müslümana ve kâfire, daima güler yüz, tatlı dil göstermelidir. Bid’at ehline ve münâfıklara ve açıkça günah işleyenlere tatlı dil ve güler yüz câiz olmadığı için, zaruret olmadıkça, bunlarla karşılaşmamaya, görüşmemeye çalışmalı, görüşülürse, zaruret miktârını aşmamalıdır. (Nikaye) Bid’at ehli ile görüşmeyi yasaklayan hadis-i şeriflerden bazıları şunlardır: (Bid’at sahibine hürmet eden, İslamiyeti yıkmaya yardım etmiş olur) [Taberani] (Bid’at ehline sert davran! Allah, onlara düşmandır.) [İbni Asakir]  (Onlardan kaçın! Sizi dalalete, fitneye düşürmesinler.) [Müslim] (Hasta olurlarsa, ziyaretlerine gitmeyin!) [Ebu Dâvud] (Karşılaşınca, onlara selam vermeyin!) [İbni Mace] (Onlarla birlikte bulunmayın, birlikte yiyip içmeyin!) [Ukayli]  (Onların cenazelerine gitmeyin, onlarla birlikte namaz kılmayın!) [İbni Hibban] (Onlar benden değil, ben de onlardan değilim. Onlarla cihad, kâfirlerle cihad gibidir.) [Deylemi] (Kim bid’at ehlinden buğz ederek yüz çevirirse, Allahü teâlâ onun kalbini korkulardan emin kılar ve imanla doldurur. Bid’at ehline sert muamele edeni de, en büyük korku gününde emin kılar. Bid’at ehlini hakir ve zelil göreni de, cennette yüz derece yükseltir. Bid’at ehline selam veren veya onu sevindirici şeyle karşılayan, Kur’an-ı kerimi küçümsemiş olur.) [Hatîb] (Bir bid’at ehli öldüğünde İslâmda bir fetih vuku bulmuş gibi olur.) [Hatîb] (Bir bid’at çıkaran, ölmeden önce mutlaka onun kötülüğüne maruz kalır.) [Taberânî] (Bid’at ehlinden ilim öğrenmeye çalışmak, kıyâmet alâmetlerindendir.) [Taberânî] (Bid’at çıkarana, bunu yapana şeytan çok ibâdet yaptırır, onu çok ağlatır.) [Mekt. Masumiyye c. 2, m. 110] Seyyid Abdülkadir-i Geylani hazretleri Gunye’de buyuruyor ki: Hadis-i şerifte (Bid’at ehline, Allah için sert bakanın kalbini, Allahü teâlâ imanla doldurur ve korkulardan emin kılar) buyurdu. Tasavvuf büyüklerinden Fudayl bin Iyad, “Bid’at söyleyenleri ve yapanları sevenlerin ibâdetlerini, Allahü teâlâ kabul etmez ve kalplerinden imanlarını çıkarır. Bid’at ehlini sevmeyenin ibâdeti az olsa da, Allahü teâlânın bunu affetmesi umulur. Yolda bid’at sahibine karşı gelirsen, yolunu değiştir” buyurdu. Süfyan bin Uyeyne de, “Bid’at ehlinin cenazesinde bulunana cenazeden ayrılıncaya kadar, Allah gadab eder” buyurdu. (Mektubatı Masumiyye c. 4, m. 29) Bid’at ehlinden böyle uzak durmanın sebebi bid’atin çok kötü bir iş olduğu içindir. Çünkü bid’at çıkaran dine ilave yapıyor, Allah adına, Resulü adına hükümler koymuş oluyor. Allahın ve Resulünün koyduğu hükümleri beğenmemiş oluyor. Her günahtan daha büyüğünü işlemiş oluyor.             Dinde reformun öncüleri   Hıristiyan Batı âlemi, asırlardır yaptıkları “Haçlı Seferleriyle” bir yere varamayacaklarını, İslamiyeti kılıç kuvveti ile yok edemeyeceklerini anlayınca, dini bozmak, aslından uzaklaştırmak için, “Dinde reform“ fitnesini çıkarttılar. Maksatlarına ulaşabilmek için de içeriden elde ettikleri veya el altından destek verdikleri; Kursavi, Ş.Mercani, Fazlurrahman, Abduh, Reşid Rıza, Efgani, Hasan el Benna, S.Kutup, Mevdudi, M.İkbal, Hamidullah gibi sözde din adamı kimselerle reformu, yenilikleri devamlı gündeme getirdiler. Bunlara eskiyi kötülettiler.  Geçmişte de bugün de, maksatlarına uygun olarak kullanabilecekleri her kuruluşa sızmayı, onlardan görünerek bunları kullanmayı çok iyi becerdiler. Geçmişte bu maksatla kullandıkları örgütten biri de, masonların yönlendirdiği İttihat ve Terakki örgütü idi. Burada da “Türkçülük” maskesi altında, dinde reform çalışmaları yaptırdılar. Bu çalışmalarda, İttihatçıların önde gelenlerinden ve genel merkez azası Ziya Gökalp ve İsmail Gaspıralı, Yusuf Akçura, Musa Carullah gibi reformcu kimseleri öne çıkarttılar...  İSLAMI MODAYA UYDURMAK! 1917’de Moskova’da Musa Carullah’ın divan üyesi olarak katıldığı Reform hareketlerinin tartışıldığı toplantıda “Kur’an’ın bazı kuralları eskimiştir. Bunları tarihin malı saymak lazım...” (Rusya’da Birinci Müslümanlar Kongresi Tutanakları-Kültür Bakanlığı Yayınları sh.394) türü fikirlerin tartışılması bunun ne denli bir “yenilikçi” reformcu olduğunu göstermektedir. Bu çalışmalar ile İslamın temel kitapları ve emirlerini, her asrın modasına, gidişine göre değiştirmeye kalkıştılar. Böyle değişiklikleri de, Kur’an-ı kerimi ve hadis-i şerifleri kendilerine göre yorumlayarak yapmak istediler. Örneğin, “Müminler mâruf olan şeyleri emreder” âyeti kerimesindeki “mâruf” kelimesine Ziyâ Gökalp ve benzerleri, “örf, âdet” diyerek, İslâmiyeti âdete, modaya göre değiştirmeye kalkıştılar.  Âyet-i kerimedeki (Mâruf) kelimesi, (İslâmiyetin kabûl ettiği iyilikler) demektir. İslâmın emirlerinin, yasaklarının zamana göre değişeceğini sanmak, İslâm dîninin hakîkatine inanmamak olur. İslamiyet kötü âdetleri yok etmek için gönderildi. Zamana uydurulan, değiştirilen din zamanla yok olur.  Ziyâ Gökalp, (Din ve İlim) adındaki şiirinde, “Nikâh, talâk, miras, bu üç işte gerek müsâvât!/Bir kız, irste yarım erkek, izdivâçta dörtte bir,/Bulundukça, ne âile, ne memleket yükselir!” mısraları ile Kur’an-ı kerimin aile ve miras ile ilgili açık emirlerini değiştirerek zamana uydurmaya çalışmıştır. Bugün, malum reformcu kimseler tarafından ikide bir ortaya atılan, Türkçe ibadet, Türkçe Kur’an, Türkçe ezan düşüncesinin de fikir babası budur: “Bir ülke ki, camiinde Türkçe ezan okunur./Köylü anlar manasını namazdaki duanın/Bir ülke ki, mektebinde Türkçe Kur’an okunur...” Mısraları günümüz reformcularına ilham kaynağı olmuştur.  TÜRKÇE İBADET ÇALIŞMALARI Ziya Gökalp’nin fikir babalığını yaptığı bu görüşleri tatbik için daha sonraki yıllarda (1928’de), İstanbul İlâhiyât Fakültesi profesörleri bir rapor hazırlamışlar bazı camilerde bunu tatbik etmişlerdir. Köprülü Fuâd, İzmirli İsmâîl Hakkı, Şerâfeddîn Yaltkaya, Mehmed Ali Aynî ve arkadaşlarının imzalarını taşıyan bu rapor özetle şöyle idi: “Din de, diğer sosyal teşekküller gibi, hayatın akıntısına uymalıdır. Din, eski şekillere bağlı kalamaz. Türk demokrasisinde, din de, muhtaç olduğu inkişâfı göstermelidir. Câmilerimiz kâbil-i iskân hâle getirilmeli, sıralar, elbise askıları konmalı, içeriye ayakkabı ile girilmelidir. İbâdet lisanı Türkçe olmalı, âyetler, hutbeler Türkçe okunmalıdır. Câmilere müzik âletleri koymalıdır. Hutbeleri imamlar değil din filozofları vermelidir...” Reformcuların çoğu dine inanmadıkları halde, inanıyor görünerek; dinî şiirler yazdılar, ateşli vaazlar verdiler. İnanmadıkları, mason oldukları bilindiği takdirde kimse onları ciddiye almayacaktı. Bunun için hep ikiyüzlü davrandılar.     Dinde her yenilik, her reform bid’attir   Bid’at, Arabça bir kelimedir. Önceden olmayıp sonradan ortaya çıkarılan her şey demektir. Peygamberimizin ve dört halîfesinin zamanlarında bulunmayıp da, onlardan sonra, dinde meydana çıkarılan, ibâdet olarak yapılmaya başlanan şeylerdir. Bid’at; imanda, itikatta ve amelde olur. Birincisi küfür, ikinci, dalalet, sapıklık, üçüncüsü haramdır.  Büyük âlim İmam-ı Muhammed Birgivî‘nin “Tarîkat-i Muhammediyye” kitabından ve bunun şerhi olan “Hadîka” kitabında beş hadis-i şerif esas alınarak bid’at konusu şöyle anlatılmaktadır:  1- Buhârî ve Müslim’in bildirdikleri hadis-i şerifte, “Bildirdiğim bu dinde bulunmayan bir şey, sevap umarak meydana çıkarılırsa, bu şey reddolunur“ buyuruldu.  2- Taberânî’nin bildirdiği hadis-i şerifte, “Müslümanlar, Peygamberlerinden sonra, Onun bildirdiği dinde bir bid’at, herhangi bir yenilik yaparsa, bunun benzeri olan bir sünnet, aralarından kalkar” buyuruldu. TEVBELERİ KABUL OLMAZ!.. Bu hadis-i şerifler gösteriyor ki, dinden ve ibâdetten olmayan bir şeyin meydana çıkarılması bid’at olmaz. Yemekte, içmekte, giyinmekte, ev yapmakta ve bineklerde olan yenilikler, değişiklikler, ibâdet olan, yâni Allahü teâlânın rızasını kazanmak için yapılan şeyler değildir. Böyle şeylerin yapılması, bir ibâdeti bozmadığı veya dînin yasak ettiği bir şeyin yapılmasına sebep olmadığı zaman, bid’at olmaz. Yalnız dünyalık faydası olan veya dünyanın zararından koruyan, yâhut zarar ve faydası düşünülmeyen inanış, söz, iş ve ahlâktan İslâmiyetin yasak etmediği bir değişiklik, yenilik yapmak bid’at olmaz.  3- Taberânî’deki bir hadis-i şerifte, “Bid’at sahibi, bid’atinden vazgeçinceye kadar, Allahü teâlâ, tevbesini kabûl etmez” buyuruldu.  Her günahtan sonra (tevbe etmek) lâzımdır. Tevbenin doğru olması için, üç şart vardır: Günaha son vermek, yaptığına pişman olmak ve bir daha hiç yapmamaya azmetmek, karar vermek. Eğer kul hakkı da varsa, hakkını ödeyip, helâlleşmek de lâzımdır. Bid’at sahibi, bu bid’atinden sevap beklemekte, iyi bir iş yaptığını sanmaktadır. Bunun için, tevbe etmeyi düşünmez.  4- İbni Mâce’nin bildirdiği hadis-i şerifte, “Bid’at sahibi, bid’atinden vazgeçmedikçe, Allahü teâlâ onun hiçbir ibâdetini kabûl etmez” buyuruldu. Dinden olan bir inanışı, ibâdeti, sözü veya bir huyu değiştiren bir kimsenin, dinde reformcunun, doğru olan ibâdetleri dahi kabûl olmaz. Yâni ibâdetin faydalarından mahrum kalır. Bu bid’atten vazgeçmesi lâzımdır.  5- İbni Mâce’nin bildirdiği hadis-i şerifte, “Bir bid’at küfre yol açmasa bile bunu ortaya çıkaranın orucu, haccı, umresi, cihâdı, tevbesi ve hiçbir iyiliği kabûl olmaz. Bu kimsenin; yağdan kıl çıkar gibi, Müslümanlıktan çıkması kolay olur” buyuruldu.  İşlediği bid’at küfre yol açmadıysa, şartlarına uygun olan farzları ve nâfileleri sahih olur, borçtan kurtulur ise de, kabûl olmaz yâni sevap verilmez. Bid’ati küfrüne yol açarsa, yâni küfre sebep olan bir söz söyler, bir şey kullanır, bir iş yaparsa, îmanı giderek, ibâdetleri sahih de olmaz. Bid’at sahibi, bid’atini iyi ve sevap bilir. Bunun için dinden kolay çıkar. Bid’at işleyen, bunu ibâdet sanmakta, sevap beklemektedir. Günah işleyen ise, günahını suç bilmekte, Rabbinden utanmakta, azâbından korkmaktadır. Bid’atler, büyük günahtır.  BİD’ATLERLE MÜCADELE FARZDIR Hangi ad altında yapılırsa yapılsın; dinde yenilik, güncelleştirme, çağa uydurma gibi dinde yapılan her reform, bid’attir. Her bid’at de dinde yıkım demektir. Bunun için bid’at yayıldığı zaman, bunu reddetmek ve zararlarını, kötülüğünü yaymaya çalışmak, farzdır. Bunun farz olduğunu İslâm âlimleri söz birliği ile bildirmişlerdir. Selef-i sâlihîn ve bugüne kadar gelen âlimler, hep böyle yaptılar. Bid’at sahiplerini reddetmeyen, onları kendi hâline bırakan kimse, Müslümanların söz birliğinden ayrılmış olur. İslâm cemaatinden uzaklaşmış olur. Bid’atleri ve bid’at işleyenleri sevmiş olur. Böyle kimsenin de hadis-i şerifte bildirildiği gibi yağdan kıl çıkar gibi, Müslümanlıktan çıkması kolay olur.     “Bid’at uyuz hastalığı gibi bulaşıcıdır”   Ülkemizde, yediden yetmişe herkesin fütursuzca müdahale edebildiği, ilave ve çıkarma yapmada kendini yetkili gördüğü tek şey; dindir, dinin emir ve yasaklarıdır. Gerekçe de hazır: İslamiyet akıl, mantık dinidir; böyle olması benim mantığıma daha uygun geliyor!  Düşünemiyor ki, herkesin aklı, mantığı anlayışı farklı olduğuna göre, herkes kendi anlayışı ile hareket ederse, ortada din diye bir şey kalır mı? Herkes aklı ile doğruyu bulabilecek olsaydı, Cenab-ı Hakkın Kitap, Peygamber göndermesi -haşa- lüzümsuz olmaz mıydı?  Peki, bu kadar veballi, mesuliyetli bir konuda insanların rahat tavrının sebebi nedir? Yıllarca, dinin, dinin emir ve yasaklarının, din adamlarının, din kitaplarının aşağılanması, her fırsatta alaya alınması, herkesin bu konuda fikir yürütme hakkının olduğu düşüncesinin yayılması, özellikle de devamlı, İslamiyetin “akıl ve mantık dini” olduğu vurgusunun yapılmasıdır... Tabii ki din akla mantığa uygun, ancak kimin aklına, mantığına: Peygamberlerin ve aklıselim denilen, yanılmayan akıl sahiplerinin aklına mantığına! BAZI BİD’ATLER Dinimizde, dine yapılan ilave ve çıkarmalara bid’at, denilmektedir. Bid’at sahibi olmak çok tehlikelidir; tevbesi yoktur, çünkü yaptığını iyi bildiği, sevap beklediği için tevbe aklına gelmez! Sahibinin, tereyağından kıl çeker gibi imanını çeker alır, onun haberi bile olmaz.  Bid’at sahibinde ben yaptım oldu, mantığı vardır. Kendine göre iyi gördüğü her şeyi yapar: Müzik aletleri ile söylenen ilahileri dinleyerek nefsini tatmin eder, bundan da sevap umar, zengin olduğu halde kurban kesmeyip fakirlere para verir, çevresindeki fakirlere bakmadan onuncu haccını, on beşinci umresini ifa eder, aklına eser cenazede tekbir getirir, hoca dışarısı kalabalık diye cenazeyi camiye mihraba getirtir, Mekke, Medine’deki imamın arkasında namaz kılmak arzular, önüne radyoyu koyar veya televizyonu açar namazını kılar, sesi daha gür çıksın diye, üç saf insana namaz kıldırırken yaka mikrofonu kullanır; yine çok sevap alırım düşüncesiyle hoparlörü; çocukları beşikten, hastaları yataktan fırlatacak şiddette açar, mezhep imamlarını, fıkıh kitaplarını küçük görüp doğrudan ayetten hadisten hüküm çıkarmaya kalkar, kitaplarda sakalın bir tutam olması sünnet denildiği halde, hiç bırakmamaktan iyidir diyerek, yarım santim sakal bırakır, bazıları da ne kadar uzatırsa o kadar sevap olacak düşüncesiyle, göbeğine kadar uzatır. Dinin hubb-i fillah emrini hiçe sayarak gayri müslimleri kardeş bilir... Daha neler neler, akla hayale gelmeyecek ne bida’tler! Halbuki, dinde boşluk yoktur, neyin nasıl olacağını İslam âlimleri gece gündüz çalışıp fıkıh, ilmihal kitaplarında bildirmişlerdir. Bid’atlerden, rastgele davranışlardan kaçılmasını istemişlerdir.  İMAN NURUNU ÇIKARIR!.. Bid’atler bulaşıcı hastalıktan daha hızlı yayıldığından, daha tehlikeli olacağından, Müslümanların bid’at sahipleri ile görüşmeleri, onlara, hürmet göstermeleri, konuşmaları yasaklanmıştır. Hadis-i şeriflerde, “Bid’at sahipleri ile birlikte bulunmayınız! Onların kötülükleri, uyuz hastalığı gibi bulaşıcıdır”, “Bid’at sahibine hürmet etmek için yürüyen kimse, İslâmı yıkmaya yardım etmiştir” buyuruldu. Peygamberimiz, bid’atin zararını, tehlikesini şöyle bildirmiştir: “Bid’at sahibine düşman gözü ile bakan kimsenin kalbini Allahü teâlâ emân ve îman ile doldurur. Bid’at sahibini kötü bileni Allahü teâlâ, kıyâmet gününün korkularından korur. Bid’at sahibine hakâret edene, Allahü teâlâ, Cennette yüz derece ihsân eder. Bid’at sahibini güler yüzle karşılayan veya ona iyilik eden, Allahü teâlânın Muhammed aleyhisselâma göndermiş olduğu İslâmiyeti beğenmemiş olur.”  Fudayl bin İyâd hazretleri buyurdu ki: “Bid’at sahibini seven kimsenin ibâdetlerini Allahü teâlâ yok eder ve kalbinden îman nûrunu çıkarır.” Bid’at sahibini sevmeyenin ibâdetleri az olsa bile günahlarının affolunması umulur. İslam büyükleri, yolda, bir bid’at sahibi ile karşılaşmamak için yollarını değiştirirlerdi!     Maksatları dinde kargaşa çıkarmak!..   Dinde yenilik, dinin çağa uydurulması, güncelleştirilmesi adı altında dinde sinsice reform yapmak isteyenler, buna gerekçe olarak, “Dinde bulunmayan birçok şeyler, hurâfeler, sonradan İslâmiyete karışmıştır. Bunun için İslam âlemi geriledi. Bu gerilemenin sebebi, çağlar öncesi yazılmış fıkıh kitaplarıdır. Bunlar saf dışı edilmedikçe, bunlardan kurtulmadıkça ilerlememiz, çağdaşlaşmamız mümkün değildir” diyorlar.  Evet, Müslümanlarda, birkaç yüz seneden beri bir duraklama, hattâ gerileme olduğu meydandadır. Bu gerilemeyi görerek, İslâmiyetin bozulduğunu söylemek, hele bunu fıkıh kitaplarına, mezheplere yüklemek çok haksız ve pek yanlıştır.  Geri kalmanın sebebi, Müslümanların dine sarılmamaları, dînin emirlerini yerine getirmekte gevşek davranmalarıdır. İslâm dînine, başka dinlerde olduğu gibi, hurâfeler karışmamıştır. Câhillerin yanlış inanışları ve konuşmaları olabilir. Fakat bunlar, İslâmın temel kitaplarında bildirilenleri değiştirmez. Bu kitaplar, Resûlullahın sözlerini ve Eshâb-ı kirâmdan gelen haberleri bildirmektedirler.  DİN, ASRA GÖRE DEĞİŞMEZ! Bu temel fıkıh kitaplarını, her asrın modasına, gidişine göre değiştirmeye kalkışmak, her zaman için yeni bir din yapmak demek olur. Böyle değişiklikleri, Kur’ân-ı kerime ve hadis-i şeriflere dayanarak, bunlara uydurarak yapmaya kalkışmak, Kur’ân-ı kerimi ve hadis-i şerifleri bilmemenin, İslâmiyeti anlamamanın bir alâmetidir.  İslâmın emirlerinin, yasaklarının zamana göre değişeceğini sanmak, İslâm dîninin hakîkatine inanmamak olur. İslâmiyet âdetlere, modaya yer verseydi, daha kuruluşunda câhil Arabların kötü âdetlerini yasak etmez, o zamanın en kıymetli âdeti olan ve Kâbe’nin içine kadar girmiş bulunan putperestliği hoş görürdü.  İslâm dîni ilim üzerine kurulmuştur. Her bakımdan, selîm olan akıllara uygundur. Kur’ân-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açıkça bildirilmemiş olan şeylerde, akla ve ilme uygun yeni emirler çıkarmak, yâni kıyâs ve ictihâd yapmak İslâmiyetin ana kaynaklarından biri olur ise de, bunu yapabilmek için, her şeyden önce Müslüman olmak ve lüzûmlu bilgilere mâlik olmak lâzımdır.  Dinde reform isteyenler, temel fıkıh kitaplarına dokunmayıp, yalnız câhil halk arasına yerleşmiş olan hurâfeleri yok etmeyi düşünüyorlarsa, buna bir şey denemez. İslâmiyete hizmet etmiş olurlar. Fakat, böyle iyi düşündüklerine inanabilmemiz için, önce hakîkî ve samîmî Müslüman olduklarını ispat etmeleri gerekir. İslâmın ana bilgilerini, temel fıkıh kitaplarını değiştirmeye, zamana uydurmaya kalkışmak, İslâmiyeti değiştirmek, bozmak olur. Müslüman demek, bu ana bilgilere inanan, saygı gösteren, bunları bozmaya kalkışmamaya söz veren kimse demektir.  Ehl-i sünnet âlimlerinin temel kitaplarında hiçbir hurâfe yoktur. Din câhilleri arasında hurâfeler bulunur. Bunları temizlemek için de, (Ehl-i sünnet) kitaplarını yaymak, gençlere bunları öğretmek lâzımdır. Din yobazları, büyük İslâm âlimlerini lekeleyerek, kendilerini onların yerine geçirmek istiyorlar. İslâmiyetin temel bilgilerini toplamış, dünyaya yaymış olan İslâm âlimlerini ve topladıkları İslâm ilimlerini, kitaplarını ayaklar altına alıyorlar. DİNİ TARTIŞILIR HALE GETİRMEK Büyük âlim İmam-ı Şarani (Mîzân-ül-kübrâ) kitabında diyor ki: “Sünnet, yâni hadis-i şerifler, Kur’ân-ı kerimi açıklamaktadır. Mezhep imamları, sünneti açıklamışlardır. Din âlimleri de, mezhep imamlarının sözlerini açıkladılar. Kıyâmete kadar da böyle olacaktır.” 14 asırdır, dini anlamada, öğrenmede usul, yol budur. Bunun dışına çıkmak dini tartışılır hale getirir. Eğer mezhepler, fıkıh âlimleri olmasaydı, dinde pek çok husus kapalı kalırdı. Bu kapalı hususları herkes kendine göre açmaya çalışır, dinde anarşi, karışıklık olurdu. Bugüne kadar, dinde karışıklığın olmaması, asırlardır her Müslümanın aynı itikatta olması, aynı ibadeti yapması İslâm âlimlerinin gayretleri, fıkıh kitapları sayesinde olmuştur. Âlimleri, fıkıh kitaplarını devre dışı bırakmak, yok farz etmek dinde karışıklık, anarşi çıkarmakla eş değerdedir.     Dinin hükümleri zamana göre değişmez!   Dün, malum kesimlerin Diyanet’in, internet sitesindeki bazı yazılarına gösterdikleri tepkiden ve Diyanet İşleri Başkanı Sayın Ali Bardakoğlu’nun, sitede yazılanların arkasında durup gereken cevabı verdiğinden bahsetmiştim.  Fakat bu haklı tavrı, Diyanet’ten sorumlu bakandan göremedik. Bu, yüzde yüz haklı konuda, kendine bağlı kurumunun yanında yer almaması, flörtü meşru görenlerin yanında yer alması halkımızı üzdü.  Anadolu Ajansı’nın haberi özetle şöyleydi: “Diyanet internet sitesinde flörtün zina sayılması, kadının parfüm sürmesinin günah olarak nitelenmesine Bakandan tepki geldi: Yüzlerce yıl önce yapılan yorumla bugünün yorumu aynı olamaz. Yüzlerce yıl önce yapılan yorumu din olarak algılarsanız gülünç duruma düşersiniz, dedi. İSTEĞE GÖRE DİN OLMAZ Diyanet İşleri Başkanlığı’nın internet sayfasında yer alan bilgilerin zaman içinde yenilenmesi ve gözden geçirilmesi gerekir. Asırlarca önce yapılan yorumlar din değildir. Bunu din olarak algıladığınız zaman, alıp bugüne getirirseniz, gülünç ve zor durumlarla karşılaşırsınız” dedi.  Dini yorumların zamana ve şartlara göre değişebileceğini vurgulayan Bakan, sözlerini şöyle sürdürdü: “Din sürekli gelişmeye, yorumlamaya açık bir kurumdur. Dolayısıyla bunun hakkını verebilmek lazım. Yoksa kolaycılığa kaçıp da daha öncekiler bizim adımıza da düşündüler, ‘işte onların düşündükleri’ deyip ortaya koyarsanız ondan bir sonuç çıkmaz, karmaşa çıkar. Din İşleri Yüksek Kurulu, Diyanetin bu konularda karar alma, düşünce geliştirme yetkisine sahip yetkili kuruludur. Şimdi tekrar oluşturulma aşamasında. Akademisyenlerden de orada temsilciler olacak. Bu şekilde sıkıntıları aşacağız” (Bu, dini zamana göre, isteklere göre yeniden yorumlayacağız, demektir.) Sorulduğu zaman Diyanet camiası ve İlahiyatçılar; İslamda Reforma ihtiyaç yoktur, bunun için biz reform yapmayı düşünmüyoruz, derler. Peki bu ifadeler, düşünceler reform, dini yeniden yorumlamak değil de ya nedir?  Zina, flört, kadın erkek ilişkileri ve dinin bütün emir ve yasakları her devirde gözden geçirilecek, günün şartlarına göre revize edilecek bunun adı da din olacak, bu mümkün mü? Her devirde gözden geçirilecek, hissin, aklın kabul edebileceği kurallara din denir mi? Dense dense, bunları revize eden kimselerin görüşleri denir.  Dinde esas olan vahiydir, nakildir; akıl, idrak değildir. Eğer akıl, anlayış esas alınacak olursa, o zaman kimin aklı esas alınacak sorusu akla gelir. Çünkü, akıl herkeste aynı değildir. En yüksek akıl ile en aşağı akıl arasında binlerce dereceleri vardır. Şu halde, “aklın kabul edebileceği” sözü nasıl doğru olabilir? Hem hangi akıl, yani kimin aklı, en çok aklı olan kimsenin mi, yoksa her akıllı denen kimsenin mi? Şimdi tekrar konumuza dönelim. Ölçüsüz, sınırsız kadın-erkek görüşmelerinin, ilişkilerinin sosyal boyutu üzerinde duralım: Batı’daki boşanmaların belli başlı sebebi, flört, zina ve benzeri kötü ahlâktır. Bu kötülükleri, asrîlik, medenîlik gibi çeşitli isimler altında, yıllardır memleketimize sokmaya çalışmışlardır. KÖTÜLÜĞE GİDEN YOLLAR Kalb, göze tâbidir. Gözler haramdan sakınmazsa, kalbi korumak güç olur. Kalb, harama dalarsa, zinadan sakınmak güç olur. O hâlde, imanı olanların, Allahü teâlâdan korkanların, harama bakmaması lazımdır. Ancak bu suretle, kendini korumak, dünya ve ahirette zarardan kurtulmak mümkün olur.  Dinimiz, kadınların, yabancı erkeklere süslenmelerini, onları tahrik etmelerini yasak etmektedir. Bileziklerinin, takılarının sesini duyurmamak için, yavaş, sessiz yürümelerini emir etmektedir. Yani fıska, günaha sebep olan her şey de günahtır. O hâlde günaha, harama sebep olan şeylerden kaçmak lazımdır. Kur’an-ı kerimde mealen, “Zinaya yaklaşmayın! Çünkü o, çirkin, aşağı bir iş, kötü bir yoldur” buyuruldu. “Zinaya yaklaşmayın” demek, zinaya götürecek sebeplerden, hareket ve işlerden sakının, yabancı kadınlarla flört yapmayın, onlarla sınırsız konuşmayın, onların seslerini zaruretsiz dinlemeyin, onlara ölçüsüz bakmayın, demektir.     Dinde reform çalışmaları   Cağaloğlu’nda iken, “Mezhepler” konusunu tartışmak üzere ziyaretime ilahiyat talebesi bir genç gelmişti. Bu konuları konuşurken ikindi vakti geldi. Beraber Sultanahmed Camii’ne gittik. Şadırvanda abdest alıp, cemaate dahil olduk.  Namazdan sonra, caminin bahçesinde de bu konuları konuşmaya devam ettik. Kendisine dedim ki: “Bak, sen hiçbir mezhebe bağlı olmadığını söylüyorsun fakat, dikkat ettim, abdestini tamamen Hanefi mezhebine göre aldın. Mesela, Maliki mezhebinde başın tamamı mesh edilir, sen Hanefi mezhebinin bildirdiği şekilde dörtte birini mesh ettin. Yine namazda dikkat ettim, imamın arkasında Fatiha okumadın, diğer mezheplerde Fatiha okumak gerekir, Hanefide okunmaz... Bu nasıl iştir, hem Hanefi değilim diyorsun hem de ibadetlerini Hanefiye göre yapıyorsun. Tabiri caiz ise sen, İmam-ı azam hazretlerinin arabasına binip yol alıyorsun fakat bunu inkâr ediyorsun. Mademki mezhepleri kabul etmiyorsun, otur kendine göre bir ibadet şekli koy ortaya. Buna lüzüm yok diyemezsin, çünkü Kur’an-ı kerimde, Hadis-i şeriflerde net olarak bunlar bildirilmemiştir.”  Bu anekdottan sonra, Diyanet’in “Dini meseleleri İstişare” yani “Dinde reform” toplantısına gelmek istiyorum. Toplantıda alınan kararlara bakıldığında, mezheplerin tamamen devre dışı bırakıldığı, mezheplerin, fıkhın yok farzedildiği açık şekilde görülüyor. Halbuki, mezhepsizlik dinsizliğe köprüdür. Şimdi bu toplantıya katılanlara yukarıdaki soruyu sormak istiyorum. Siz namazınızı nasıl kılıyorsunuz, kendi tespitlerinize göre mi yoksa ana babanızdan öğrendiğiniz Hanefi mezhebine göre mi? Tabii ki bu sorum namaz kılanlar içindir.  Alınan kararlar kendi içinde çelişiyor. Bir taraftan, Kur’an-sünnet ölçü alınmıştır, deniliyor, diğer taraftan beşinci maddede “Doğrudan Kur’an’dan ve hadislerden çözüm üretilmesi de teorik ve pratik açıdan bazı olumsuzluklar taşıyacaktır” ifadesine yer veriliyor.  Kararların, hadislerin ve âyetlerin zorlama yorumlarıyla alındığı belli. Bilhassa, açık âyet-i kerimelere rağmen, kadın-erkek eşitliği; kadının şahitliği, mirasın bölünmesi, kadının özürlü iken ibadet edebilceği gibi hususlar zamana uydurulmaya çalışılmıştır. Açıkca ifade edilmese de bazı ayetlerin bugün geçerliliğini yitirdiği ima edilmektedir.  Netice olarak şunu söyleyebiliriz: Son birkaç yıldır, değişik kesimlerden çıkan çatlak seslere resmiyet, meşruiyet kazandırıldı. Mezheplerin yok farzedilmesiyle, dinsizliğe köprü kuruldu. Refom için mücadele edenlere gün doğdu.  Katılımcılar, “alınan kararlar devrim niteliğindendir” diye memnuniyetlerini bildirdiler. Devrim bir şeyi yıkmak, yerine başka bir şey koymak demektir. Bundan da anlaşılıyor ki, 1400 yıldır devam ede gelen, milyonlarca alimin, evliyanın, asıl kaynaktan; Resulullahtan, Eshabı kiramından alarak bize ulaştırdıkları, İslamiyeti bir tarafa bırakıp, yeni bir inanış biçimi, yeni bir din ortaya konulmaya çalışılmaktadır.  Aslında bu tür çalışmalar yeni değildir. Bugünkü reformcuların fikir babaları olan, her fırsatta övgülerle göklere çıkardıkları Kursevî, Ş. Mercani, Musa Carullah... gibi kimseler tarafından Türkistan’da da dinde reform hareketi başlatılmıştı. 1917’de Moskova’da yaptıkları toplantına açıkça, “Unutmayınız ki, Kur’anın bazı kuralları eskimiştir. Bunları tarihin malı saymak lazım...” denilmişti. (Rusya’da Birinci Müslümanlar Kongresi Tutanakları-Kültür Bakanlığı yayınları sh.394) Bizde de, 1928’de ilahiyatçıların öncülüğünde bugünkü gibi bir rapor hazırlanarak, Reform hareketi başlatılmıştı. Müslüman halkın tepkisi ile karşılaştığı için bu hareket tutunamamıştı. Osmanlı ilmi ve terbiyesi ile yetişmiş âlimlerin ve halkın olması sebebi ile reform hareketleri kabul görmedi. Şuna inanıyorum ki, bugün de, halkımız 15 asırlık geçmişi, birikimi bir çırpıda çöpe atıp bu reform hareketine destek vermeyecektir. Reformcular kendileri çalıp kendileri oynayacaktır.     Dinde reform olur mu?   Son iki asırdır, Batı’nın planlamaları ile İslam ülkelerinde zaman zaman “Dinde reform” konusu gündemi getirilmiştir. Son zamanlarda gündeme getirilen, “Dinde yenilik, dini çağa uydurma, hurafelerden temizleme...” çalışmaları bu planın bir parçasıdır. Tepki görmesin diye “Reform” kelimesi kullanılmayarak bu kılıfta sunuluyor. “Reform” nedir, ne değildir? Buna bir bakalım: Reform, ıslah etmek, bozulmuş bir şeyi düzelterek, eskiyi doğru haline getirmek demektir. Hıristiyanlık bozulduğu için reform yapıldı. Müslümanlık bozulmadığı için böyle bir hareket dini bozmak olur. İslamiyet her çağa uygundur, reforma ihtiyacı yoktur. Şunun bunun adına, menfaat adına konuşmayan herkes bunun öyle olduğu bilmektedir.  Bir zamanlar komünizmin fikir babası meşhur fikir adamı Roger Garaudy “Niçin İslâmı seçtiniz? Sorusuna “İslâmı seçmekle çağı seçtim” şeklinde cevap verdikten sonra şöyle devam ediyor: “İslam, çağları arkasında sürükleyen bir dindir. Diğer dinler ise, çağların arkasında sürüklendi. İslam dışındaki bütün dinler zamana uyduruldu. Reforma tabi tutuldu. Mukaddes kitablar zamana göre tahrif edildi. Kur’an-ı kerim ise, indirildiği günden beri hep zamana hükmetti. O, zamanı değil, zaman onu izledi. Zaman yaşlandıkça o gençleşti. Bu, çağlar üstü bir olaydır. Bugüne kadar, bunca savaşların bıraktığı korkunç, sosyal, siyasi ve ekonomik sarsıntılardan daha büyük bir olaydır. İslâm, materyalizme de, pozitivistlerin görüşüne de hakimdir. Fakat bunlardan hiçbiri, İslama hakim değildir.” İslam çağa uymuyor diye reform yapmak isteyenler, bilerek veya bilmeyerek İslamın yıkılmasına yardım etmektediler. Reform yapmak isteyenlerin ortak özelliği, dinimizin temel fıkıh kitaplarını kabul etmemek, doğrudan Kur’an-ı kerimden hüküm çıkarılmasını savunmaktır.  Bunlar, “Dini ıslah ediyoruz, ana kaynağa, Kur’ana sarılmalıyız” diyerek ayet-i kerimelere yanlış mana veriyorlar. Halbuki, ister kasti olsun, isterse, cehaletleri sebebiyle, Kur’an-ı kerime yanlış mana veren kimseler dinden çıkar. Hadis-i şerifte, “Kur’an-ı kerimden kendi aklı ile, kendi düşüncesi ve bilgisi ile mana çıkaran kâfirdir” buyuruldu. Bunun için Ehl-i sünnet âlimlerinin kelam, fıkıh kitaplarından nakil yapmayan kimselerin yazdığı kitaplar çok zararlıdır. İnsanları felakete sürükler. İslamiyetin bozulmadan bugün gelmesini sağlayan bu temel fıkıh kitaplarımız, Resûlullahın sözlerini ve Eshâb-ı kirâmdan gelen sağlam haberleri bildirmektedirler. Hepsi, en yetkili, yüksek âlimler tarafından yazılmışlardır. Bütün İslam âlimlerince sözbirliği ile beğenilmiştir. Asırlar boyunca, hiçbirinde hiçbir değişiklik olmamıştır. Her çağın ihtiyacını karşılayacak kapasitede olduğu için, değişikliğe lüzum yoktur.  Dini her asrın modasına, gidişine göre değiştirmeye kalkışmak, her zaman için yeni bir din yapmak demek olur. Böyle değişiklikleri, Kur’an-ı kerime ve hadis-i şeriflere dayandırdıklarını iddia etmeleri Kur’an-ı kerimi ve hadis-i şerifleri bilmemenin, islâmiyeti anlamamanın bir alâmetidir. İslâmın emirlerinin, yasaklarının zamana göre değişeceğini sanmak, islâm dîninin hakîkatine inanmamak olur. Dinde reform isteyenler, temel kitaplara dokunmayıp, yalnız câhil halk arasına yerleşmiş olan hurâfeleri yok etmek isteseler, buna birşey denemez. Böyle yaparlarsa İslâmiyete hizmet etmiş olurlar. Fakat niyetlerinin bu olmadığı, maksatlarının üzüm yemek değil bağcıyı dövmek olduğu anlaşılıyor. Zaten, Ehl-i sünnet âlimlerinin temel kitaplarında hiçbir hurâfe yoktur. Din câhilleri arasında hurâfeler bulunur. Bunları temizlemek reform ile değil, “Ehl-i sünnet” âlimlerinin fıkıh kitaplarını yaymak, gençlere bunları öğretmekle olur.     “Ana Cadde”   Bugün de büyük fikir adamı, S. Ahmet Arvasi Hoca’nın dinin ana kaynakları ve reform hakkındaki sözlerine yer vermek istiyorum. Rahmetlinin sohbetlerinde, kitaplarında en çok üzerinde durduğu konu, “ana cadde”den ayrılmış dini cereyanlardı. Bunlara hiç müsamahası yoktu; hatta bunların çoğunu art niyetli, şunun bunun adına çalışan kimseler olarak kabul ederdi. Bu konularla ilgili sohbetlerinden ve kitaplarından derlediğim kısa bilgiler sunmak istiyorum sizlere:  “Dinimizde, Kitap (Kur’an-ı kerim), Sünnet, İcmâ ve Kıyas, “İslâm’ın ana caddesini” tâyin eder. Müçtehidler, bu “Ana cadde”de yürümeyi kolaylaştıran vazifeliler, onların içtihadları da birer “işaret taşı” veya “levhası” gibidir.  “İçtihad ediyorum” diye, bilerek veya bilmeyerek “muhalif yol tutan” ve bu suretle “Ana cadde”den çıkan sapıklara müçtehid ve onların açtıkları “aykırı yollara” asla “mezheb” denmez. İslâm’da, bunlara “firak-ı dâlle” (sapık yollar ve kollar) denir.” “Esef ile belirtelim ki, “firak-ı dâlle” arasında öyleleri vardır ki Kitab’a ve Sünnet’e dayanır gibi görünüp onları, içten yıkmaya çalışırlar yani, gizli “dîn düşmanlığı” ve tahripçiliği yaparlar...” “İslâm dünyasında rastladığımız örnekleri ile “reformcular”, İslâmiyet’in özünü, temelini teşkil eden “Kitab’ı ve Sünnet’i” değiştirmek, Allah ve Resûlü’nün ortaya koyduğu dinî ölçü ve esasların “bir kısmını beğenmek” ve “bir kısmını beğenmemek” tavrı içinde çalışırlar. Onların tenkidleri, esasa yöneliktir. Onlar, inançlarımızı, ibadetlerimizi, yaşayışımızı ve işlerimizi, kendi cüce idrak ve yorumlarına göre değiştirmeyi gaye edinen ve fakat bu maksatlarını “asra uymak”, “zamana uymak” gibi maskeler altında gerçekleştirmeyi düşünen “dîn tahripçileri”dir. Bütün “din tarihi” boyunca “fırak-ı dâlle”, hep bu biçim ve bahane ile ortaya çıkmış ve “dinde sapık kolların” doğmasına yol açmıştır.” “Reformcular, bozulmuş, saptırılmış ve şaşırtılmış dinî hayatı bahane ederek bizzat dinin özünü tahribe yönelen kimselerdir. İnançlarımızı saptırmaya kalkışan, beş vakit namazı ve bir ay orucu çok bulan, zekâta ve hacca itiraz eden, camilerimizi, kiliselere benzetmek isteyen bu gibi sahtekârların foyası, sanırız iyice meydana çıkmıştır. Batı Dünyasındaki örneklerini düşündüğümüz zaman, bu gibilere “reformcu” bile denemez. Bunlar, “reformist” (yenileyici) değil, gerçekte “deformist” (bozucu) kimselerdir, bunlara “din tahripçileri” demek daha uygundur.” “Yüce ve mukaddes kitabımız Kur’an-ı Kerim’de “ilimde yüksek pâyeye eren” ve “Ulema-ı Rasihîn” olarak öğülen yüce din âlimleri, yani gerçek müçtehidler ve mücedditler, Allah’ın emirlerine inanan, uyan sâlim akıl sahipleri olarak yüceltilir; halbuki, “din tahripçileri”, dini yanlış yorumlayan ve kalblerinde eğrilik bulunan kimseler ise “fitne unsuru” olarak teşhir edilirler.” “Amelde imamlarımız, İmam-ı a’zam, İmam-ı Mâlik, İmam-ı Şafiî, İmam-ı Hanbel ve itikatta imamlarımız, İmam-ı Mâtüridî ve İmam-ı Eş’arî ... Tasavvufun muvazenesini bozmadan her ikisini birlikte yoğuran iki din büyüğümüz de İmam-ı Gazalî ve İmam-ı Rabbanî... Bu sekiz din büyüğü, Peygamberlerden ve Eshab-ı kiramdan sonra en büyük kadro... Bugün, İslâm dünyasının perişanlığında ve şaşkınlığında bu yüce kadronun ayak izlerini kaybederek ne idiğü belirsiz kişi ve kadroların peşine takılmanın rolü pek mühimdir. Bu ne idiğü belirsiz kimseler, her kılığa girerler, her konuyu istismar ederler... Mesela, Arap milliyetçiliğini istismar ederek, Arap ülkelerinde, Reşit Rıza, Abduh, C. Efgani, S. Kutup, M. İkbal... gibi kimseler vasıtasıyla Osmanlı düşmanlığını ve mezhepsizliği yaydılar. Türkistan’da da, Türkçülüğü istismar ederek, Kursevî, Ş. Mercani, Musa Carullah... gibi kimseler vasıtasıyla dinde reform hareketi başlattılar. Her iki grubun da ortak özelliği Osmanlı düşmanlığı... Çünkü bu reforma en büyük engel Osmanlı...”     Kaosta birlik aramak!   Başta toplantıya katılanlar olmak üzere herkesin, farklı farklı yorumladığı “İstişare” toplantısının kısa bir değerlendirmesini yapmak istiyorum bugün.  1- Mezheplerin, âlimlerin, fıkıh, kelam ve tasavvuf kitaplarının saf dışı edildiği kararlar burada kalmayacak, daha ileri noktalara götürülecektir. Sünnet de saf dışı edilecektir. Nitekim, bir katılımcı toplantıda bu konunun gündeme geldiğini ifade etmiştir. Arkasından Kur’an-ı kerim tartışılacak... Reform devam edecek. Katılımcıların, “Alınan kararlar yeterli değildir, daha devrimci, radikal kararlar alınmalıydı. Fakat bu bir başlangıçtır, devamı gelecektir” sözleri bunu doğrulamaktadır.  2- Bildiride, kararların, akademik disiplin içinde, bilgi ve tecrübe birikimi ile diğer ülkelere örneklik edebilecek kimseler tarafından alındığı bildirilmektedir. Halbuki kişinin gerçek manada örnek olabilmesi, savunduğu şeyi yaşayıp yaşamaması ile anlaşılır. Yine katılımcıların kendi ifadelerine göre toplantıda, namaz kılan-kılmayan tartışması yapılmış. Hadis-i şerifte dinin direği olarak bildirilen namazı kılmayan kimselerin din hakkındaki sözleri ne derece sağlıklı olur? 3- Toplantının gayesi birlik beraberliğin sağlanması, farklı görüşlerin önlenmesi olarak ifade edildi. Fıkıh kitapları, mezhepler bir tarafa bırakıldığına göre, müftüler, din adamları kendilerine sorulan meseleleri cevaplandırırken neyi ölçü alacaklar? Herkes Kur’an-ı kerimden, Hadis-i şeriflerden anladığına göre cevap verince her kafadan bir ses çıkmayacak mı? Bu durumda birlik beraberlik nasıl sağlanacak? 4- Oturup her meseleyi karara bağlayacağız denirse, o zaman yeni bir mezhep kurulmuş olmuyor mu? Eğer yeni bir mezhep, yeni bir yol tutulacaksa, 14 asırdır devam ede gelen, milyonlarca Müslümanın tabi olduğu, aralarında en ufak bir tartışmanın bile olmadığı mezheplerin kaldırılmasının mantığı ne? Bunun kime ne faydası var?  5- Alınan kararlar çok muğlak ve çeşitli yönlere çekilmeye müsaittir. Birçok madde birbiri ile çeliştiği gibi, bazı maddeler kendi içinde de çelişmektedir. Mesela, kadınların hayz dönemlerinde ibadet yapmamaları psikolojik ve fizyolojik sebeplere bağlanmıştır. Bu hükümden kadının bu hallerinde ibadet yapamayacakları hükmü çıktığı gibi, eğer psikolojik ve fizyolojik yönden bir rahatsızlık duymuyorlarsa ibadet yapabilecekleri; namaz kılıp oruç tutabilecekleri anlaşılır. Bunun hangisi doğrudur?. Nitekim katılımcılardan bazıları, ikinci hükmü doğru kabul ediyor. Kur’an-ı kerim okuyabildiğine göre, namaz da kılabilir, oruç da tutabilir, diyor. Yine kararda, namaz surelerini öğrenene kadar ayetin manasını okuyabilir deniyor. Aslında bu da yanlış, fakat toplantıya katılanlar, bununla da yetinmeyip, sınırlama olmaksızın her zaman manası okunabilir, diyor. Hani toplantının gayesi birliği sağlamaktı? Bu nasıl birlik? 6- Bir muğlak ifade de kadınların camiye gitme meselesindedir. Camide kadının nasıl, nerede namaz kılacağı, kıyafetinin ne olacağı hususunda niçin açıklık yok? Feminist şov meraklısı mini etekli bir kadın camiye gelip erkeklerin arasında saf tutmakta ısrar ederse, “Ben toplantı kararlarına uyuyorum. Kararlarda, ayrı yerde durur denilmiyor, kıyafet şartı da yok” derse, bundan dolayı camide olay çıksa sorumlusu kim olacak?  7- Namazlar cem edilebilir yani üç vakitte beş namaz kılınabilir deniyor. Hanefi mezhebinde mukim iken namazlar cem edilmez. Mukim iken bir mazeretle cem Hanbeli mezhebinde yapılır.. Hanefiye göre namaz kıldıracaksın, Hanbeli mezhebine göre cem ettireceksin. Bu nasıl anlayış? Mukim olanın meşakkati varsa, Hanbeli mezhebi taklid edilerek namazını cem edebilir dese mesele kökünden hallolacak. Fakat mezhepsizlik taassubu, mezhep düşmanlığı buna mani oluyor.  8- Peki bundan sonra mütedeyyin Müslümanlar nasıl bir yol takip edecek? 14 asırdır nasıl bir yol takip edildiyse aynı yola devam edecek. Yani, nakle dayalı dört kaynak esas alınarak hazırlanmış fıkıh ve ilmihal kitaplarından dinimizi öğreneceğiz, öğrendiklerimizle amel edeceğiz. Birlik ancak böyle sağlanır. Zaten, asırlarca da böyle sağlanmadı mı?     Bire bir örtüşen kararlar!   İki haftadır, Tarabya otelinde düzenlenen “Güncel Dini Meseleler İstişare Toplantısı” konuşuluyor, tartışılıyor. Toplantıya katılanlar ve alınan kararlara destek veren reform yanlısı kimseler neticeden o kadar memnunlar ki, sevinçlerinden bir zil takıp oynamadıkları kaldı. “Dinde yeni bir dönem”, “ On asırdır kapalı olan içtihad kapısı açıldı”, “İslamda devrim yapıldı”, “Asırlardır bu çapta bir toplantı yapılmamıştı”, “ Mezheplerden, âlimlerden kurtulduk...” gibi ifadelerle toplantının gerçek gayesi ortaya konuluyordu.  Gerçekten de bu toplantı önemli bir toplantıydı. Reformistler açısından önemlidir çünkü; yıllardır hasretle bekledikleri İslamda reform için kapı resmen aralanmıştı artık. Bizim gibi Ehli sünnet, mütedeyyin Müslümanlar için de önemli çünkü; bu toplantı ile, 14 asırlık geçmişin; bütün mezheplerin, fıkıh, kelam, tasavvuf ilminin ve kitaplarının saf dışı edilerek, dinde reform, yani dini bozma safhasına resmen geçilmiş oldu. Bu safhaya nasıl gelindi? Bunun üzerinde durmak istiyorum bugün. Bu sonuç, 150-200 yıllık bir çalışmanın mahsulüdür. Bu çalışmanın başlangıcını psikoloji doktoru sayın Mithat Enç şöyle anlatıyor:  Osmanlı orduları Viyana’ya kadar gelince, Avrupa devletleri çok korktu. “Hıristiyanlık yok oluyor” diye şaşkına döndüler. Osmanlı akınlarını durdurmak için çareler aradılar. Bunun için herkes seferber oldu. Avrupa’daki şer güçler harıl harıl çalışmaya başladı. Hıristiyan âlemi, asırlardır yaptıkları İslâm dinini yok etme çalışmalarında, kaba kuvvetle bir yere varamayacaklarını çok iyi anlamışlardı. İslâm âlimleri, hak mezhepler, fıkıh kitapları olduğu müddetçe, kısmen zarar verebilseler de ciddî bir zarar veremediklerini gördüler. Çünkü, İslâm âlimleri, mezhepler, fıkıh kitapları, İslâmiyeti koruyan sağlam birer kaledir. Bu kale sağlam olduğu müddetçe, İslâmiyete zarar vermeleri mümkün değildir... Bunun için, 18. asırdan itibaren, hücumlarını bu yöne çevirdiler. Âlimleri, kitapları kötülemek ve Müslümanların gözünden düşürmek için ne lazımsa yaptılar. Mesela bu faaliyetlerde önemli rolü olan İngiliz Casusu Hempher, bakınız hatıralarında bu konuyu nasıl anlatıyor: Beş bin kişi müslüman kılığında İslam ülkelerine dağılmıştık. Müslümanları bölmek, birbirine düşürmek için ne gerekiyorsa yapıyorduk. Birkaç sene sonra, çalışmalarımdan bir netice alamayınca bir ara ümitsizliğe düştüm. Görevi bırakmak istedim. İsteğimi bakana bildirdim. Müstemlekeler Bakanı bana şunları söyledi:  “Sen bu işlerin, birkaç senelik çalışma ile neticeleneceğini mi zannediyorsun? Bırak birkaç seneyi, bu ektiğimiz tohumların meyvelerini, ben de sen de göremeyeceğiz, belki de senin, benim torunlarımız bile göremeyecek. Şu darbımesel ne kadar da güzeldir: “Başkasının ektiğini yedim. Öyleyse, ben de başkaları için ekiyorum”. Bu tohumların meyvelerini en az yüz senede, belki de 150-200 senede ancak alabileceğiz. Çünkü işimiz zor. Bugüne kadar İslâmiyeti ayakta tutan, din bilgileri olmuştur. Âlimleri, fıkıh ilmini yok edip, halkı cahil bırakmadıkça, onların dinlerini bozmak mümkün değildir. Bunun için, âlimleri, mezhepleri hissettirmeden kötüleyeceğiz. Bir müddet sonra da, peygamber sözleri (hadis-i şerifler) hakkında, “Uydurmaydı, değildi” diyerek şüpheye düşüreceğiz. Ayetleri istediğimiz gibi yorumlayacağız... Ancak bunlar kabul görmeye başladığı zaman meyveleri toplamaya başlayacağız. Bir kültürü, hele asırların birikimi olan din kültürünü yıkmak, kısa zamanda olacak şey değildir. Sizler, bunu yaptığınız zaman, bütün Hıristiyan âlemini memnun etmiş ve onları on iki asırlık felâketten kurtarmış olacaksınız!” (Geniş bilgi için, ‘İngiliz Casusunun İtirafları’ kitabına bakılabilir) Tabii ki bugünkü reform kararlarını, asırlar önce başlatılmış bir çalışmayla doğrudan irtibatlandırmak mümkün değildir. Mühim olan gelinen noktadır. Maksadım şunu bunu suçlamak değil, asırlar önce planlanmış bir çalışmalar ile bugünkü kararların bire bir nasıl örtüştüğünü göstermekten ibarettir. Bu kararları alanlar, bilerek veya bilmeyerek Batılıların plânına katkıda bulunmuş olmuyorlar mı?     Çağa göre din olur mu?   Sene 1970 veya 71 idi. Kasabamızın Merkez Camii minaresine din görevlilerinin arzusuyla hoparlör yeni takılmıştı. Hoparlörden çıkan gür sesi işiten halk sevinç içindeydi.  O günlerde Ahmet Amca’nın dükkanına uğramıştım. Kendisini üzgün ve düşünceli görünce, “Hayrola Ahmet Amca, Karadeniz’de gemilerin mi battı yoksa?” diye takıldım. Başını kaldırıp, “Evlad, iyi olmadı! Bunlar bindikleri dalı kesiyorlar.” dedi. Ben, “İyi olmayan nedir?” diye sorunca, karşısındaki caminin hoparlörünü gösterdi. Ben, “Bunun neresi kötü?” diye sorduğumda, “Bu, bu kadarla kalmaz, bir gün gelir bütün camilere bağlanır, sonra da ezan tek camiden okunarak ezan olmaktan çıkarılır; hatta namaz da bu şekilde merkezî olarak kılınır, müezzine, imama ihtiyaç kalmayacak, diye korkuyorum” demişti...  Geçenlerde görüştüğüm bir din görevlisinin anlattıkları rahmetli Ahmet Amca’yı hatırlattı bana. İleri görüşlülüğünü bir kere daha takdir ettim. “Dinde reform” “Dinin çağa uydurulması” “Dinin emir ve yasaklarının gözden geçirilmesi” çalışmaları “Ezanda Birlik” projesiyle sürdürülüyormuş. Bazı illerde ezan, müzik dersi alan sesi güzel müezzinler tarafından bir merkezden okunuyormuş artık. Bundan böyle altyapısı hazır olan illerde ezan, merkezî bir camide okutulacakmış. Zamanla bütün şehirler merkezî sisteme geçecekmiş.  Bu sistem genişletilince, daha da merkezî hale getirilince müezzinlere ihtiyaç kalmayacak. Hatta daha çok tasarruf için teyp kaseti de kullanılabilir. Teknik açıdan aralarında zaten fark yok. Çünkü, insan sesi, mikrofona gelince kayboluyor, bitiyor. Elektriğe, sonra mıknatıs dalgalarına çevriliyor. Bu elektro-manyetik dalgalar, antene gelip, elektriğe ve sonra yeni bir sese çevriliyor. Hoparlörde de böyle olmaktadır. Hoparlör, elektrik dalgalarını ses dalgalarına çeviren bir âlettir. Ayrıca minareler baz istasyonu olarak kiraya da verilmeye başlanmış. Bu da önemli bir gelir kaynağı. Dedik ya devir tasarruf devri! Zaten minareye çıkılmadığı için sadece hoparlör direği olarak kullanılıyordu, minareye çıkan yoktu. Minareler işe yaramış olur(!) Oldu olacak, başlamışken Ahmet Amca’nın söylediği ikinci kısmı da hayata geçirseler bari! Bundan daha çok tasarruf sağlanır. Merkezî bir camiden namaz kıldırılıp, bağlantı kurulmuş diğer camilerdeki cemaat buna uyarsa, imamlardan da tasarruf sağlanır. Böylece ekonomik krize büyük destek sağlanmış ve teknolojiye de uyulmuş olunur(!)  Hizmette sınır yok, ileride evlere de hat çekilip, cemaat camiye gitmekten de kurtarılabilir. Evinde çoluk çocuğu ile namazını kılar. Camilere de ihtiyaç kalmaz. Zaten bazı islam(!) ülkelerinde bu var. Demek ki daha sırası gelmemiş, sırası gelince bizde de uygulanır. Nasıl olsa teknoloji her gün gelişiyor. Ben imamın kendini de göreceğim diyenlere görüntü sağlamak da mümkün. Mesela, imam Medine’de teknolojik Müslüman burada huşu (!) içinde namazını kılabilecek.  Hıristiyanlar, bu teknolojiyi bulmuşlar, fakat geri zekalı oldukları için(!) kendileri ibadetlerinde kullanmayı akıllarına getirememişler. İbadetlerini asırlardır yaptıkları gibi yapıyorlar; hâlâ kiliselerde eski usul çan çalıyorlar. Halbuki, herkes duyamıyor çan seslerini. Çan sesini hoparlör ile yükseltseler her tarafta duyulacak. Bütün Hıristiyanlar kiliseye koşacak. Kiliseler, boş kalmaktan, kapanmaktan kurtulacak! Her nedense akıllarına gelmiyor böyle çağdaş fikirler! Değerli okuyucularım, hoparlöre, teknolojiye karşı olduğum anlaşılmasın. Teknolojiye karşı olanın aklından şüphe duyulması gerekir. Benim üzerinde durduğum teknolojinin yerinde kullanılması. Çünkü, teknoloji yerinde kullanılmazsa böyle garabetler ortaya çıkar. İbadetlerin yerini elektronik aletler alır. Programlanmış ruhsuz robotların yatıp kalkması haline döner. İşte dinin çağdaşlaştırılması, emir ve yasakların gözden geçirmesi gibi çalışmalarla yapılmak istenen de budur. Ruhsuz içi boş bir İslam... Çağa göre hiç din değişir mi? Eğer değişiyorsa, o gerçek din olmaz, sadece dinin ismi kalır. Çünkü dinde değişmezlik esastır.     Adım adım hedefe!   Tarih boyunca hep öyle olmuş; hakim kültür, hakim güç, diğerlerini kendi potasında eritmeye çalışmıştır. Bu tehlikeyi, gören bilen, tedbirini alan kendini koruyabilmiş, en azından bozulmaktan, yok olmaktan kurtulmuştur Bugün de yapılan budur. Batı, kültürünü bütün dünyaya enjekte etmekte, kendi örf ve âdetini, yaşayışını, dinini hakim kılmaya çalışmaktadır. Teknolojisi ile beraber mensubu olduğu Hıristiyan dinini el altından empoze etmektedir. Misyoner teşkilatının faaliyetlerinin yoğun faaliyetleri, Hıristiyan Moon tarikatının “Dinler arası diyalog” adı altında, lüks otellerde toplantılar düzenlemesi ve kendilerine üye olan veya yakınlık duyan entelleri, aydın din adamlarını (!) yurt dışında lüks ortamlarda ağırlamaları, potada eritme çalışmalarının bir parçasıdır.  İngilizlerin rehberliğindeki dış güçler, Müslümanları bozmak, parçalamak için kademeli plan hazırladılar. İslam ülkelerindeki maşaları vasıtasıyla birinci safhada, âlimleri, evliyaları kötüleyerek halkın nezdinde itibarlarını kaybettirdiler. İkinci safhada, dinin ana kaynaklarından biri olan ictihadı ve mezhep imamlarını hedef seçtiler. Bunu yaparken de çok sinsice hareket ettiler. “Bu büyük imamların büyük hizmeti olmuştur fakat, bugün de ictihad yapacak kimseler vardır, onlar da ictihad yapmalıdır, ictihad kapısı artık aralanmalıdır” dediler.  Daha sonra gelenler, kapı aralığını kafi görmeyip, kapıyı sonuna kadar açtılar. Daha sonrakiler ise kapıyı tamamen söküp bir tarafa fırlattılar. Mezhepleri inkâr ettiler. Böylece dinimizde Kur’an-ı kerimden sonra gelen kaynak olan Hadis-i şeriflerin kapısına dayandılar.  Yine aynı taktikle önceleri, Hadis-i şerifler olmadan, Peygamberin rehberliği olmadan din öğrenilemez, Peygambersiz din olmaz dediler. İşi bu noktaya getirdikten yani, âlimleri, mezhepleri yok ettikten bir müddet sonra da, hadisleri tartışmaya açtılar. Tartışmaya açmalarının sebebi, bir müddet sonra hadisleri yani hazret-i Peygamberin tatbikatını da ortadan kaldırmaktı.  İşte bugün gelinen nokta budur. Bugün artık rahat bir şekilde, “Bir Müslüman için, Kur’an-ı kerim kafidir. Herhangi bir kimse, Kur’an-ı kerim mealini alıp, okuyarak öğrendikleri ile, anladıkları ile dinini yaşayabilir. Anladığı doğru veya yanlış ne olursa olsun, yaptıklarından ahirette hesaba, azaba düçar olmaz, ayrıca peygamberin açıklamalarına da ihtiyaç yoktur. Peygamberin açıklamalarına ihtiyaç vardır diyen dinden çıkar. Çünkü, Peygamberin görevi, Kur’an-ı kerimi getirmekle bitmiştir” diyebiliyorlar.  Maalesef bu düşünce bütün ilahiyat fakültelerinde hakim görüştür. Geçen hafta birkaç ilahiyat talebesi ziyaretime geldi. Anlattıkları tüyler ürperticidir: “Kırkbeş kişilik sınıfta, ehli sünneti, âlimleri, mezhepleri, savunan 3-5 kişi kaldık. Hocalar her fırsatta bizi aşağılıyorlar, çağ dışı kalmakla suçluyorlar. İmam-ı a’zamla diğer eski âlimlerle, fetvaları ile alay ediyorlar. Ondört asırlık birikimi bir çırpıda ret ediyorlar. Her fırsatta bunları kötülüyorlar. Hadislere de şüphe ile yaklaşıyorlar. Kur’an-ı kerimi de sanki kendilerine inmişçesine istedikleri gibi yorumluyorlar. Tabii ki, biri başka türlü diğeri başka türlü yorumluyor. Hal böyle olunca da öğrencide dine karşı şüphe, soğukluk meydana geliyor...”  Şimdi sıra Kur’an-ı kerimi tartışmaya açmaya geldi. “Şu âyet tarihsel sürecini tamamlamıştır, bu âyet çağımıza uymaz, şu ayet sonradan ilavedir” gibi tartışmalarla şüphe uyandırarak Kur’an-ı kerimi geçersiz, hükmünü tamamlamış bir kitap haline getirmek!  Artık bu son safhadan sonra, Müslümanların Hıristiyan olmasında bir engel kalmamış olacak. Vatikan’ın uykuları kaçmayacak, rahat bir uyku uyuyacak. Ondört asırlık intikamını almış olacak. Vatikan intikamını almış olacak da, bu işlere âlet onların hali ne olacak, nasıl can verecekler, nasıl hesap verecekler?     Din zamana göre değiştirilirse   Teknolojide, müspet ilimde değişme, gelişme esastır; dinde ise değişmemezlik esastır. Bu kurala uyulmazsa, mesela, esası değişmezlik olan din değiştirilmeye, zamana uydurulmaya çalışılırsa dün bahsettiğim garabetlikler ortaya çıkar. Din, din olmaktan çıkar, oyuncak haline gelir.  Bunun için dinimiz, dinde değişiklik, dini tabirle “bid’at” üzerinde çok durmuştur. Peygamberimiz, “Her bid’at sapıklıktır ve her sapık da Cehennemdedir.” buyurmuştur.  Dinde bu kadar önemli bir yeri olan bid’at nedir, bunun üzerinde duralım. Bid’at, Resûlullah efendimizin ve Eshâbının zamanında olmayıp da daha sonra ortaya çıkan ve ibâdet olarak yapılan şeyler demektir.  Allahü teâlâ, kullarını, kendisini tanımaları ve ibâdet etmeleri için yarattı. İbadetin nasıl yapılacağını da Peygamberimiz vasıtasıyla kullarına bildirdi. Kullarına bırakmadı. Bir insan, kendi görüşü, anlayışı ile ibadet yaparsa, O’na kulluk yapmamış olur. Resûlullahın bildirdiklerinde eksik veya fazlalık bulmuş olur. Hâlbuki dinde eksiklik olmaz. Böyle yapılırsa daha iyi olur demek, Resûlullahın bildirdiğini beğenmemek olur. Hadis-i şerifte “İbadetleri bizim gibi yapmayan bizden değildir.” buyuruldu. Bugün dini hassasiyet kalmadığı için bazı bid’atler güzel görünse de, Ahırette hepsinin zararlı olduğu anlaşılacaktır. Çünkü Peygamberimiz, “Her bid’at sapıklıktır” buyurmuştur. Kur’an-ı kerimde, “Bazı şeyleri faydalı sanıp seversiniz, Hâlbuki o şeyler sizin için zararlıdır” buyuruldu. (Bekara 216) Bid’atin ne kadar tehlikeli bir girişim olduğunu şu hadis-i şerif de göstermektedir: “Bid’at ehlinin namazı, orucu, haccı, cihadı, farz ve nafilesi kabul olmaz, yağdan kılın kolayca çıktığı gibi dinden çıkması kolay olur.” Bu, teknolojik gelişmelere tamamen kapalı olmak manasına gelmez. Dinde, ibâdette olmayıp, âdette olan yenilikler, yanî yapılırken sevap beklenilmiyen değişiklikler bid’at olmaz. Meselâ, yemekte, içmekte, binme ve taşıma vâsıtalarında, binalarda yapılan yenilikleri, değişiklikleri dînimiz reddetmez. Bunları yapmak ve faydalı yerlerde kullanmak lazım olur.  Meselâ radyo, hoparlör, elektronik makinalar yapmak ve bunları ibâdetlerin dışında vaazda, konferansta kullanmak câizdir. Fakat, ibâdetlerde kullanmak, meselâ, radyo, TV’deki imâma uyup namaz kılmak, ibâdetin şeklini değiştirmek olur, bid’at olur. Böyle kılınan namaz kabûl olmadığı gibi, ibâdet değiştirildiği için ayrıca büyük günâha girilmiş olur.  Enes bin Mâlik hazretleri, birgün ağlıyordu. Sebebi sorulduğunda: “Resûlullahtan öğrendiğim ibâdetlerden, değiştirilmemiş bir namaz kalmıştı. Şimdi, bunun da elden gittiğini görüyor, bunun için ağlıyorum” buyurdu.  Bid’atin bir tehlikesi de tövbe etme durumu olmamasıdır. Çünkü, bir Müslüman, bid’at ortaya çıkarırsa veya başkasının çıkarmış olduğu bir bid’ati yaparsa, bu bid’ati iyi bildiği ve karşılığında sevap beklediği için, bundan tövbe etmek aklına gelmiz. Bir hadîs-i şerîfte: “Bid’at sahibi, bid’atini terk etmedikçe, Allahü teâlâ ona tövbe etmesini nasîb etmez.” buyuruldu.  Tövbe etmedikçe de yaptıklarından sevap alamaz. Hadîs-i şerîfte de: “Allahü teâlâ, dinde bid’at olan birşeyi yapan, bu bid’ati, Allah rızâsı için terk etmedikçe, onun hiçbir amelini kabûl etmez.” buyuruldu. Bunun için bid’atten, bid’at sahibi olanlardan uzak durmak lazımdır. Bid’at sâhibi olanlara, hürmet eden, dirilerini ve ölülerini medheden, bunları büyük bilen, dîn-i İslâmı yıkmaya, dünyadan kaldırmaya yardım etmiş olur. Bilerek veya bilmeyerek, bir Müslümanın dinin yıkılmasına yardım etmesi ne büyük felaket!..     Prof. Neumark’ın itirafları     Avrupa ülkeleri, bilhassa akıl hocaları İngilizler, planlarını hep İslam düşmanlığı üzerine kurdular; “Ne yapalım da İslamiyet zayıflasın, dolayısıyla Hıristiyanlık kuvvetlensin!..” Planlarını bunun üzerine bina ettiler. Dün olduğu gibi bugün de geçerlidir bu kural. Demokrasi, din ve vicdan hürriyeti kendileri için, yani Hıristiyanlık için geçerlidir. Müslümanlar için böyle bir şey söz konusu değildir. Nerede görülürse sinsice yok edilmelidir, prensibi uygulandı hep. En büyük düşmanları da Osmanlı oldu. Sebebi de şu: İslamiyeti, Eshab-ı kiramdan sonra gerçek manada, en mükemmel şekilde sadece Osmanlılar temsil etmişler ve üç kıtaya yaymışlar. Dünyanın en büyük Müslüman Türk İmparatorluğunu kurmuşlar. Türk=Müslüman olarak algılanmış asırlar boyunca. Hal böyle olunca da, nasıl yeni nesli Osmanlıdan uzak tutabiliriz hesabı yapıldı. Bu yapılmazsa gerçek İslamı öğrenirler diye korkutular. Bunun için de Abbasilerden sonraki İslam tarihini dondurdular; yok farzettiler. Çünkü bundan sonra, Selçuklular ve Osmanlılar dönemi geliyor. Ne zaman dolaptan çıkardılar? Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra, yani Osmanlının fiilen bitişinden sonra.  Bu dönemi merak edenlere karşı da devamlı karalama kampanyaları düzenlediler. Çeşitli akıl almaz iftiralar sebebi ile de, Arap ülkelerinde ve bizde de bu kampanyalar kabul gördü. Bilhassa, Arap ülkelerinde Arap milliyetçiliğini kuvvetlendirerek, asırlardır kendilerine hizmet eden Osmanlıya Arap ülkelerini düşman ettiler.  Batı’nın bu faaliyetlerini, sadece biz söylemiyoruz, kendilerinden insaf sahibi olanlar da söylüyor. Bunlardan biri de, Türkiye’de kaldığı 1933-1952 yılları arasında Cumhuriyetin yerleşmesinde önemli katkıları bulunan ilim adamı Alman Prof. Dr. Fritz Neumark’tır.  Yıllar sonra ziyarete geldiği ülkemizde kendisine, Avrupa’nın bizi sevmemesinin, ezeli düşmanlığının sebebi sorulduğunda samimi itiraflarda bulunuyor. Diyor ki:  “Çok samimi olarak itiraf edeyim ki, Avrupalı, Türkleri sevmez ve sevmesi de mümkün değildir. Asırlardır Kilisenin Türk ve İslam düşmanlığı Hıristiyanların hücrelerine sinmiştir. Sebeplerine gelince; en başta Müslüman olduğunuz için sevmez. Hıristiyan olsanız da size düşman olarak bakmaya devam ederler. Çünkü sizler hangi kimliğe bürünürseniz bürünün, her zaman onların korkulu rüyasısınız. Sizi silahla yenemeyenler, sizleri kendilerine benzeterek hakimiyet sağlamağa çalışıyorlar. Böylece kendilerini İslamiyet tehlikesinden korumuş olacaklar.  Sizler farkında değilsiniz, ama onlar şu gerçeğin farkındalar: En az 400 yıl Avrupa’da sırtımızda ve ensemizde at koşturdunuz. Selçuklular Anadolu’yu, Osmanlılar ise Orta Avrupa ve Balkanlar’ı, Haçlı ordusuna mezar ettiler. Bizlere medeniyeti, insanlığı öğrettiler. Avrupa Müslüman olma tehlikesiyle karşı karşıya geldi. Osmanlı Arşivi, tam olarak ortaya çıkarsa, bugünkü tarihlerin yeniden yazılması gerekir.  Sizler, gerçek hüviyetinize döndüğünüz an, Avrupa’nın refahı ve medeniyeti yıkılır. Bunun için sizler, Avrupa’nın tarihî düşmanısınız ve daima düşman olarak kalacaksınız. Selçuklu ve bilhassa Osmanlı, İslamiyet uğruna her şeyini feda etmeseydiler, İslamiyet bugün belki sadece Hicaz’da varlığını devam ettirirdi. Kaldı ki, Vehhabiliği kuranlar da, İngiliz Sömürgeler Bakanlığının adamlarıdır. Batı, her yerde yetiştirdiği adamları vasıtasıyla İslamiyeti sapık inançlara kanalize etti. Bütün bunlara rağmen, Osmanlının inancını bozamadı; Osmanlı, Asr-ı Saadet’ i temsil etmeğe devam etti... Bünyesinde, bozuk düşünce, bozuk mezhep barındırmadı. Evet, Kilise size kin kusmaktadır. Ve sebepleri bunlardır.”     Batı’nın uykuları kaçıyor!   Geçenlerde, Alman Prof. Dr. Fritz Neumark’ın, “Sizi, geçmişte silahla yenemeyenler, kendilerine benzeterek hakimiyet sağlamaya çalışıyorlar. Bunun için Batı, her yerde yetiştirdiği adamları vasıtasıyla İslamiyete sapık inançları musallat etti.” sözünü nakletmiştim.  Son yıllarda İslamiyet üzerine oynanan oyunlar Neumark’ın sözünü doğrular mahiyettedir.Türkiye, Avrupa için korkulu bir rüyadır. Uyuyan bir devdir. Bunun için, bu haliyle Avrupa Birliği, Türkiye’yi kendi bünyesi içine almak istemiyor. Fakat, kendi haline bırakıldığında ya İslam âlemini derleyip toparlayıp başına geçerse!. Bu da uykularını kaçırıyor. Onlara göre geriye tek yol kalıyor. İslamı, İslam olmaktan çıkarmak; adı İslam olan fakat İslamla ilgisi olmayan, ibadetsiz; ahlâki, felsefi bir sistem haline getirmek.  Aslında bu yeni bir plan değildir. Geçmişte de bunu yaptılar. Peygamberimiz ve Eshabı zamanındaki, “Ehli sünnet” itikadını zayıflatmak için, Mutezile, Cebriye fırkalarına destek verdiler. Sonraları bunların uzantısı olarak; Şiilik, Behailik, Kadiyanılık, Melamilik, İsmailiyye, Selefilik, Cemaatül-İslamiyye, Cemaatüt-Tebligiyye, Hurufilik, Vehhabilik, Mezhepsizlik... gibi fırkaları çıkarttılar. Böylece, inanç, iman birliğini bozdular. İmandan sonra sıra “ibadetlere” geldi. İbadetleri bozmaya da namazdan başladılar. Çünkü biliyorlar ki, namaz dinin temeli; namaz halledilirse işleri kolaylaşacak. Namaz vakitleri ile oynadılar. Namaz beş vakit kılınmasa da olur, dediler. Mesai saatine rastgeldiği için, öğle ile ikindiyi akşama tehir etmeyi telkin ettiler. Akşam da vakit bulamazsanız, tövbe edersiniz olur biter, dediler. Biliyorlar, bir-iki vaktini kılmayan bir müddet sonra zaten hepsini bırakır. Hatta namaz vakitlerinde sadece dua etmek de yeter diyenler de oldu. Şimdi merkezi namaz projesi var sırada. Namaz bir camide kılınacak, diğer camiler buna uyacak.  Zekat mı? Çoğu kimse zaten vermiyor; veren de usul, kural bilmiyor; altın veya mal ile verme kuralı unutturuldu; vermiş olmak için gelip gidenlere boş dönmesinler diye verdiklerini zekata sayıyor, böylece kendilerini tatmin etmiş oluyorlar. Zaten akıl hocaları da, “Kur’an-ı kerimde zekatın oranı bildirilmediği için, gönlünüzden ne koparsa verin yeter!” demiyor mu? Orucu da, oruçlu iken şunu da yapabilirsin, bunu da yapabilirsin diyerek sulandırdılar. İmsak vaktini güneşin doğuşuna kadar uzatarak, oruç olmaktan çıkardılar. Ayrıca, Oruç, yılda bir kez insanın kendi kendini otokontrole tabi tutması ve disiplin altına alması olayıdır. Bunu bir gün durup bir gün yapmak veya aklına geldiği zaman yapmak da mümkün, dediler.  Haccı mı soruyorsunuz, onu da zaten Suud’lar Bayram gününü ileri geri alarak yıllardır zaten hallediyorlar. Bu da yetmedi şimdi bizimkiler, yeni projeler üretiyorlar. Aynı günde milyonlarca hacının tavaf yapması zor oluyor, bunu mevsimlere yayalım çalışması sürüyor. Zamanı gelince tatbike koyacaklar.  İslamın beş şartını bozmakla da kalmayıp, diğer emir ve yasaklara da uzandılar. Mesela, kurban diye bir şey yokmuş. “Kurban” dediğiniz şey, “sizi Allah’a yaklaştıracak herhangi bir amel” demekmiş. Bir fakiri sevindirmek de kurban yerine geçermiş. Daha neler neler...  Şimdi bunlara, dinin içini boşaltmalara bir yenisi daha eklendi. Dinler arası diyalog, hoşgörü çalışmaları... Dini yetkiliye soruyorlar: Diyalog iki dinin kurumları arasında “diplomatik ilişkiler”le sınırlı mı olacak, yoksa, ilahiyat alanında da “diyalog”’ geliştirilecek mi? Cevap, “İlahiyat alanında da diyalog kurulacak. İslam ve Katolik ilahiyatçılar karşılıklı çalışmalar yapacaklar...” şeklinde. Bu çalışmaların sonucunu merak ediyor insan. İki din arasındaki orta yol nasıl bulunacak? Hıristiyanlarda, teslis yani üç ilah inancı var. Bizde tek. Acaba, ikisinin ortası “iki” ilahda mı anlaşma sağlanacak? Kim bilir, daha neler göreceğiz, nelere şahit olacağız?       Çağa göre yorum!     Bazı okuyucularım,” Sende Batı saplantısı oluşmuş. Her olumsuzluğu dönüp dolaştırıp Batı’ya mal ediyorsun...” diyorlar. Evet, bunlar saplantı değil gerçeğin ta kendisidir. Kusura bakmasınlar, son zamanlarda temcid pilavı gibi tekrar gündeme getirilen, “İslamda Reform”, “Kur’an’ın Çağdaş Tefsiri”, “Dinin Yeniden Yorumlanması”, “Dinlerarası Diyalog”, “Kadının Dindeki Yeri” gibi tartışmalar için de aynı şeyi söyleyeceğim. Diyanet İşleri Başkanı’nın, “Ben reform kelimesini kullanmadım, gazeteler kullandı; İslamın reforma ihtiyacı yok!” demesine, reforma karşı olmasına rağmen, Diyaneti de kattılar bu kampanyaya. Hem de lokomotif görevi uygun görülerek. Kampanyanın ilgi görmesi için böyle olması planlandı.  Bütün bu çalışmaların gerçek sebebi şu: Dünya küçüldü. Herkes çeşitli vesilelerle gittikleri yerlerde fikirlerini, inançlarını yaymaktalar. Türkiye AB’ye girdiğinde bu yayma işi daha da hızlanacak. Batı âlemi, Hıristiyanlığın mensuplarını tatmin etmediğini, yeni bir inanç arayışı içinde olduklarını görüyor. Ya İslamiyet bu inanç boşluğunu doldurursa!.. Hıristiyanlık yok olursa!.. İşte bütün korkuları bu... Bunun için de İslamiyeti, Hıristiyanlığa benzetmek istiyorlar. Nihai maksatları İslamiyeti, dünya hayatına ait, emir ve yasakları olmayan felsefi bir sistem haline getirmek. Bazı kesimlerce ikide bir gündeme getirilen Ahkâm ayetlerini yok farzetme veya yeniden yorumlama gayretleri bunu göstermiyor mu? Böylece asli unsurları yok edilmiş bir İslamiyet cazibesini kaybedecek, Batı’da taraftar bulamayacak. Bu işin belli mihrakların zorlamaları ile yapıldığının en büyük alameti de, dinin gerçek temsilcisi Müslüman halkın gündeminde bu çalışmaların olmamasıdır. O’nun dininden bir şikayeti asla yok. O, 1400 yıldan beri nasıl inanmışsa, nasıl yaşamışsa, bunu aynen devam ettiriyor. 14 asırdır dini taşıyıp bugünlere getirmesini de, yolunun doğruluğunun ispatı olarak görüyor.  Hal böyle olunca birilerinin onun adına, onun dinini kurtarma (!) gayretleri sırıtıyor. Bunlara sormak lazım: İslamiyet modern hayatta, bilimde, teknolojide ne yapmak istediniz de mani oldu? Telefona mı mani oldu, televizyona mı? Yoksa internete mi mani oldu. Yok, maksat teknoloji değil, bizim yaptıklarımıza, yaşayışımıza din mani olmasın, haram helal sınırlaması getirmesin diyorsanız, zaten istediğiniz gibi yaşıyorlar. Karışan da yok.  Burada bu işle uğraşanların karakter yapısı, niyetleri de önemli. Bunlar genelde -istisnalar hariç- dinle alakası olmayan, inançsız veya inançlı görünseler de dini yaşayışı olmayan kimseler. İnsan sormadan edemiyor: Zaten bu tarakta sizin beziniz yok, farzedelim ki din bozuldu, ilahi özelliğini kaybetti. Size ne zararı olacak? Sizin için değişen bir şey yok ki... Yapılmak istenenler de bazı ip uçları veriyor: Dini daha iyi öğrenmek, daha iyi yaşamak maksadı ile çalışmalar yapılsa, bunları yapanların iyi niyetle yaptığı kanaatine varabiliriz. Fakat yapılanlar tam aksine, dinin emir ve yasaklarından nasıl kurtulunur, bunun peşindeler. Mesela, namaz daha iyi bir şekilde nasıl kılınır, zekat nasıl verilir? Bunun çalışması yapılmıyor. Namaz nasıl kaldırılır, zekattan nasıl kurtulunur, bunun peşindeler. Fıkıh kitapları yetersiz kalıyor bahanesiyle dinin temeli olan “fıkhı” yok etmek istiyorlar. Kısacası, Müslüman halkımızın gündeminde, ne reform, ne çağdaş tefsir var. Yıllardır ikide bir ortaya atılan “İslamın çağa uydurulması” zırvalarına alıştık. Bunun için böyle şeylerin konuşulmasına bile ihtiyaç duymuyor. İyi ki de bu konular halkımızın gündeminde değil. Eğer o da söylenenleri yapılanları ciddiye alıp, ilgilense kafası iyice karışacak, inancından şüphe eder hale gelecek! Zaten bu kadar propagandaların sebebi de bu: “Şüphe”yi yerleştirebilmek. İnanıyorum ki, halkımız bu oyuna gelmeyecek. İslamiyetin Hıristiyanlaştırılması oyununu bozacak!     Reform ve İslamiyet   İslam âleminde “Dinde reform” düşüncesi 18. asırda gündeme getirildi. Hıristiyan ülkeler özellikle İngiltere, asırlardır yaptıkları mücadelede kaba kuvvetle “Haçlı Seferleriyle” bir yere varamayacaklarını anlayınca, reform fitnesini soktular Müslümanlar arasına. Elde ettikleri veya el altından destek verdikleri; Kursavi, Ş.Mercani, Musa Carullah, Abduh, Reşid Rıza, Efgani, Hasan el Benna, S.Kutup, Mevdudi, Hamidullah gibi kimselerle reformu, yenilikleri devamlı gündeme getirdiler. (Herkes tarafından bilindiği için bunların günümüzdeki uzantılarını yazmaya lüzum görmedim.) Şunu tespit etmişlerdi: “İslamda birliği sağlayan; âlimler, mezhepler ve bunların yazdıkları temel fıkıh kitaplarıdır. Bunlar devre dışı bırakılmadıkça netice almak mümkün!”  Son zamanlarda yine aynı maksatla gündeme getirilen, “Dinde yenileme, hurafelerden temizleme” yaygarası ile yapılmak istenen dinde reform hareketidir. Tepki görmesin diye bu kılıfta sunuluyor. “Reform” nedir, ne değildir? Buna bir bakalım: Reform, ıslah etmek, bozulmuş bir şeyi düzelterek, eskiyi doğru haline getirmek demektir. Hıristiyanlık bozulduğu için reform yapıldı. Müslümanlık bozulmadığı için böyle bir hareket dini bozmak olur. İslamiyet her çağa uygundur, reforma ihtiyacı yoktur.  Şunun bunun adına, menfaat adına konuşmayan herkes bunun öyle olduğunu bilmektedir. Bir zamanlar komünizmin fikir babası meşhur fikir adamı Roger Garaudy “Niçin İslamı seçtiniz? Sorusuna: “İslamı seçmekle çağı seçtim” şeklinde cevap verdikten sonra şöyle devam ediyor: “İslam, çağları arkasında sürükleyen bir dindir. Diğer dinler ise, çağların arkasında sürüklendi. İslam dışındaki bütün dinler zamana uyduruldu. Reforma tabi tutuldu. Mukaddes kitaplar zamana göre tahrif edildi. Kur’an-ı kerim ise, indirildiği günden beri hep zamana hükmetti. O, zamanı değil, zaman onu izledi. Zaman yaşlandıkça o gençleşti. Bu, çağlar üstü bir olaydır.” İslam çağa uymuyor diye reform yapmak isteyenler, bilerek veya bilmeyerek İslamın yıkılmasına yardım etmektedirler. Reform yapmak isteyenlerin ortak özelliği, dinimizin temel fıkıh kitaplarını kabul etmemek, doğrudan Kur’an-ı kerimden hüküm çıkarılmasını savunmaktır.  Halbuki, İslamiyetin bozulmadan bugüne gelmesini sağlayan bu temel fıkıh kitaplarımız, Resûlullahın sözlerini ve Eshab-ı kiramdan gelen haberleri bildirmektedirler. Hepsi, en yetkili, yüksek âlimler tarafından yazılmışlardır. Bütün İslam âlimlerince sözbirliği ile beğenilmiştir. Asırlar boyunca, hiçbirinde hiçbir değişiklik olmamıştır. Fıkıh kitapları her çağın ihtiyacını karşılayacak kapasitede olduğu için değişikliğe lüzum yoktur. Değişiklik yapmak istiyenlerin esas maksadı fıkhı tamamen ortadan kaldırmaktır. Bu temel fıkıh kitaplarını her asrın modasına, gidişine göre değiştirmeye kalkışmak, her zaman için yeni bir din yapmak demek olur. Bu islam dininin hakikatine inanmamak manasına gelir. Maksat, İslamiyeti hurafelerden temizlemek ise, Ehl-i sünnet âlimlerinin temel kitaplarında hiçbir hurâfe yoktur. Din cahilleri arasında hurâfeler bulunur. Bunları temizlemek reform ile değil, “Ehl-i sünnet” kitaplarını yaymak, gençlere bunları öğretmekle olur.  Dinde reformcular, İslamiyetin Allah tarafından, Peygamber vasıtasıyla bildirilmiş bir din olduğuna inanmadıkları halde, milleti, koyun sürüsü gibi kendilerine bağlamak için, dine yer veriyorlar. Onlar inandıracak, fakat kendileri inanmayacaklar. Dini her gün yeni bir kalıba sokabilecekler. Dini kendi gayelerine alet edecekler. Bunlar dine değil din bunlara tâbi olacak. Böyle bir inanca din denilemeyeceğini aklı başında olan herkes bilir!..  Not: Dinde reform hakkında daha geniş bilgi sahibi olmak isteyenler, “Faideli Bilgiler” ve “İngiliz Casusunun İtirafları” kitaplarına başvurabilirler. (Hakikat Kitabevi- 0212 523 45 56)       Bu saçmalıkların devamı gelecek     Geçen hafta, cami imamının ve müftünün ikazına rağmen, başı açık kadın ve erkeklerden oluşan bir grup Çamlıca’daki Subaşı Camii’nde karışık olarak topluca cuma namazı kıldı. Daha önce cenaze namazına katılma eyleminden sonra kadınların erkekler arasında hem de başları açık olarak cuma namazına katılmaları ikinci bir teşebbüs oldu. Varlıklı, eğitimli ve entel grubun bu ve buna benzer teşebbüslerinin her geçen gün daha da çoğalacağı, eylemlerinin devam edeceği anlaşılıyor.  Bu hareketlerin sebebini araştırmacı-yazar Aytunç Altındal kısa ve öz olarak çok güzel dile getirmiş: “Cuma namazına kadınlar katılamazlar, ayrıca baş açık, makyajlı, namaz asla kılınamaz. Bu sosyete işi abukluklar yeni çıktı. Hıristiyanlıkta protestanlar dinde değişiklikler yapmıştı. Akıllarınca şimdi sıra İslamda. Bunlar da İslamda Protestanlaştırma hareketleri yapıyorlar!..”  Bu tür teşebbüsler, sıradan birkaç kendini bilmez insanın yaptığı basit bir davranış değildir. İçeriden ve dışarıdan gizli eller vasıtasıyla yönlendirilmektedir. Aralarında, yabancı kolej mensuplarının ve Amerikalı bir müzisyenin de bulunması bunu kuvvetlendirmektedir. Eyleme katılanların pek çoğunun belki de bundan haberi yoktur. Asırlardır yaptıkları mücadele ile İslamı yok edemeyeceklerini anlayanların, İslamda reform yaparak, içini boşaltarak değişik bir yolla İslamı yok etmenin planlarıdır bu eylemler.  Kurulduğu günden beri ciddi hiçbir faaliyette bulunmayan, İKT’nin geçenlerde “Reform” gündemi ile toplanması, reform konularından birinin de, “Kadının dindeki yerinin gözden geçirilerek düzeltilmesi” olması işin ciddiyetini ve kapsamını göstermektedir.  Konu hakkında görüşlerine başvurulan ilahiyatçılar tepkililer: “Kadınların başı açık namaz kılmaları caiz değildir. Bu namaz olmaz. Temel fıkıh kitaplarımızdaki hükümler bir kadının başı ve vücudu örtülü olarak namaz kılması gerektiğini söylüyor. Cemaatle namaz kılmanın bir adabı vardır. Eğer Allah’ın huzurunda duruluyorsa Allah’ın istediği şekilde durmak gerekir. Çünkü bu kul ile Allah arasındaki en güzel irtibattır. Onun istediği şekilde ona ibadet edip yakarışta bulunmalıyız. Şeklî kaideler önemlidir. Kimse kafasına göre kurallar uyduramaz. Bu şekilde namaz caiz olmaz. İbadetin şekli vardır, şartları vardır. İnsanlar ya uyarlar ya uymazlar. Fakat ‘Niyetimiz iyi’ diyerek değişiklik yapamazlar” diyorlar. Tepki göstermeye hiç hakları yok aslında. Bu saçmalıkların yolunu açan onlar çünkü. Kendileri yıllardır, fıkıh kitaplarını, ilmihal kitaplarını kötülediler. Kur’an-ı kerim meali okuyun, dininizi asıl kaynaktan öğrenin, dediler. Bu eylem ektikleri tohumun meyvesidir.  Nitekim, eylemcilere “Neden böyle namaz kılıyorsunuz?” sorusu sorulduğunda, “Bizim içimiz temiz, düşüncemiz böyle, Kur’andan anladığımıza göre bu şekilde namaz kılabiliriz” cevabını verdiler. Sen saçmalıklara kapıyı aralarsan, yolu açarsan işte böyle garabetlerle karşılaşırsın, seni de dinlemezler kendilerine göre de bir yol tuttururlar. Kadınların cuma namazı eylemi, günlerdir tartışılıyor. Kimisi olur diyor kimisi olmaz diyor, her kafadan bir ses çıkıyor. Zaten bu eylemin bir maksadı da buydu. Misyonerlerin önde gelen isimlerinden Zwemer’in, 1930’ların başında Kudüs’te Zeytindağı’nda toplanan misyonerler kongresinde yaptığı konuşmayı hatırlayalım:  “Sizin göreviniz, Müslümanların Hristiyan yapılması değildir. Asıl göreviniz onları dinlerini sorgular, tartışılır hale getirmektir. Bu sağlanırsa gerisi kendiliğinden gelir. Bizim yapmak istediğimizi kendi kendilerine yaparlar!..”     Kuralsız ibadet olmaz!   Dün, başı açık kadın ve erkeklerden oluşan varlıklı, eğitimli ve entel bir grubun Çamlıca’daki Subaşı Camii’nde topluca karışık cuma namazı kıldığından bahsetmiştik. Bu tip eylemlere katılanları (eylemi yönlendiren militanlar hariç) iki gruba ayırabiliriz. Birincisi; altyapısı olmayan, temel dinî bilgilerden mahrum cahil insanlardır. Bunlar işin aslını bilmedikleri için, kandırılmaya, yönlendirilmeye, istismara müsait kimselerdir. Demagoji ve mantık oyunlarını ilim zannederler; çünkü gerçek ilmi bilmezler. İlimle değil, basit akılları ile hareket ederler. Böyle olduğu için de, tuzağa yakalanmaları kolay olur. İkincisi; inanç boşluğunda olan kimseler. İnsan, yaratılıştan bir şeye inanma ihtiyacını hisseder. İnsan, doğru veya yanlış bir şeye inanmazsa, huzursuz olur. Bunlar bu tür inançsızlık boşluğuna düşmüş, genelde, dinle pek ilgisi olmayan kimselerdir. Birileri fırsattan istifade edip boşluğu dolduruyor. Sen doldurmazsan birileri doldurur. Boşluğu da herkes kendine göre dolduracak. Fırsatlar değerlendirilerek İslamda “Reform”un yolu açılacak. Nitekim şu teklif gerçek niyetini ortaya koyuyor: “İki-üç yıl önce, ABD’de, Afrika kökenli Müslümanların camilerde, kiliselerde olduğu gibi sırada sandalyede oturarak ibadet ettiklerini görmüştüm. Namaz illa bildiğimiz klasik rükü, secde biçimi ile mi kılınmalıdır. Kadınla erkeği daha kolay yan yana getirecek bir biçimde kılınamaz mı? Müslümanlığın Protestanlıştırılması kavramını geçenlerde Paris’te, ‘Avrupa’nın İstikrar Girişi’ adlı bir kuruluş tarafından hazırlanan raporda görmüştüm. Bu kavramı, İslam’da bir reform başlaması anlamında kullanıyorlardı. Sanıyorum bu gelişmenin ilk cesur işaretlerine tanık oluyoruz!..”  İşte bu tür eylemlerin nihai hedefi bu. Kuralsız, şartsız herkesin kendine göre bir din anlayışının yolunu açmak. Böylece asırlardır yıkamadıkları İslamı bu yolla içeriden yıkmak. Halbuki, her ibadetin kendine mahsus kuralları vardır. Bu kuralları da koyan dinin sahibi Cenab-ı Haktır. Her Müslüman o kuralları kabul ederek Müslüman olur. Hiç kimsenin kendi anladığına göre kural koyma hakkı yoktur. Kural koymaya kalkışırsa artık o din Cenab-ı Hakkın dini olmaktan çıkar, kuralı koyan kimsenin dini haline gelir. Bu da “dinsizlik” demektir. Allahü tealanın koyduğu kurallara uyulmaz herkes yeni kural koymaya, dini değiştirmeye kalkışırsa, ortaya insan sayısı kadar din çıkar. Artık bu değişik şekillere de din denmez, felsefe, şahsi düşünce denir. Din ile felsefeyi, şahsi düşünceyi birbirinden ayırmak gerekir.  Kimse benim aklıma göre böyle olması lazım, diyemez. Çünkü, akıl göz gibidir, İslâmiyet de ışık gibidir. Göz karanlıkta cisimleri göremez. Görmesi için ışık gerekir. Akıl da hakikati göremez. Görmesi için İslâm ışığı gerekir. Eğer İslâm, hak ile batılı bildirmeseydi, aklımızla bulmamız mümkün değildi. Her ne kadar akıl, iyiyi kötüden ayıran bir kuvvet ise de, her işte ölçü olmaz. Allahü teâlâya ait bilgilerde akıl senet olmaz. Akıl, kendi başına dinin emir ve yasaklarını bilseydi, peygamberlere, âlimlere lüzum kalmazdı.  Allahü teâlâ, kullarını, kendisini tanımaları ve ibâdet etmeleri için yarattı. İbadetin nasıl yapılacağını da Peygamberimiz vasıtasıyla kullarına bildirdi. Kullarına bırakmadı. Bir insan, kendi görüşü, anlayışı ile ibadet yaparsa, O’na kulluk yapmamış olur. Resûlullahın bildirdiklerinde eksik veya fazlalık bulmuş olur. Hâlbuki dinde eksiklik olmaz. Böyle yapılırsa daha iyi olur demek, Resûlullahın bildirdiğini beğenmemek olur. Hadis-i şerifte “İbadetleri bizim gibi yapmayan bizden değildir” buyuruldu.     Sergilenen örnek tavır!   Herhalde fark edilmiştir, gözden kaçmamıştır geçen hafta ülkemizde bir ‘ilk’ gerçekleşti: Diyanetiyle, İlahiyatçıları ile, halkıyla herkes ittifak halinde, başı açık kadın ve erkeklerin karışık olarak cuma namazı kılmalarına tepki gösterdi. Bunun dinde yeri olmadığı, saçmalık olduğu dile getirildi. Özellikle Diyanet’in gösterdiği kararlılık takdire şayandır.  İstanbul İl Müftü Yardımcısı İsmail İpek’in bizzat olayın meydana geldiği camiye gidip dinimize uygun nasıl namaz kılınacağını izah ederek, “Eğer başı açık ve karma bir şekilde kılmak için ısrar ederlerse, dışarı çıkartma görevimiz de, hakkımız da, yetkimiz de var. Kanunlarımız bu görevi bize vermiştir. Burası bir ibadethanedir. İbadethanenin belli usulleri vardır. Buraya gelen bunlara uymak zorundadır. Herkese usulüne uygun ibadet yaptırmak bizim aslî görevimizdir” sözleri ile gösterdiği kararlılık eylemcilerin direncini kırmıştır. Eğer burada böyle bir kararlılık gösterilmeseydi, bu eylem zaman içinde planlandığı şekilde bütün camilere yayılacak, cami cemaati arasında kargaşaya ve kaosa sebep olacaktı. Eylemciler beklemedikleri bu büyük tepki karşısında geri adım atmak zorunda kaldılar. Bunda muvaffak olsalardı, camilerde, kilise düzenine geçmede kapıyı aralamış ve “Ilımlı İslam”ın günlük hayata geçmesini sağlamış olacaklardı. Böylece, namaz Hristiyanlaştırılmış, cami de kiliseleştirilmiş olacaktı. Tabii ki, bu geri adım atma, bu tür saçmalıkların tekrarlanmayacağı manasına gelmez. Bu eylem bir nabız yoklaması idi. Ortalığın yatışmasını bekleyecekler başka bir konuda, farklı bir eylem şekilleriyle tekrar karşımıza çıkacaklardır.  Amerika’daki, ‘kadın imamlı cuma namazı’ eylemini organize eden yayınevinin yöneticisi Jean Eadwın bu eyleme bakınız nasıl destek veriyor, gerçek niyetini nasıl açıklıyor, İslâm’ı sulandırma emellerini nasıl ortaya koyuyor: “Ilımlı İslam geleneksel İslama en iyi bir alternatiftir. Hristiyanlık bu konuda çağın gereklerine göre kendini değiştirip, ona ayak uydurmasını bilmiş. Müslümanlar arasında da, arkadaşlarımız olan Esra Numani ve Amina Vedud gibi özgür yorumlarını ortaya koyabilenler var. Türkiye’de bu özgürlüğün cuma namazında ortaya konulabilmiş olması, bizim için son derece memnuniyet verici. Çünkü Türkiye’yi, Batı uygarlığı içinde tehdit oluşturan İslâmi hükümlere mahkûm edemeyiz. Bu tavır sadece Türkiye’deki dinci çevreleri rahatsız edecektir. Gerektiğinde İncil’e tezat oluşturan ama toplum için faydalı bir yöntemin hayata geçirilmesi ne kadar normalse, Müslüman kadınların, erkeklerle beraber saf tutmaları, imam olma girişimleri de o kadar tabii karşılanmalı. Tabularımızı yıkmalıyız.” Tabii ki, burada bahsedilen, “Geleneksel İslam”dan, kırılması gereken “Tabu”lardan maksat, Vahye dayalı orijinal İslam; 14 asırdır tatbik edilen İslam; Kur’an-ı kerimde geçen İslam. 14 asırlık “İslam”ın “Ilımlı İslam” ile yer değiştirmesini istiyorlar. Gerçek İslam olmasın da ne olursa olsun arayışına girdiler. Bu konuda, Katolikler, Protestanlar, Evangelistler ve Küresel güçler iş birliği içindeler. Asırlardır bir araya gelemeyen bu güçler İslamı değiştirmede, İslamda Reformda ittifak halindeler.  Fakat işin en güzel tarafı, en sevindirici yönü, bütün bu ittifaklara, sinsi faaliyetlere rağmen halkımızın dinimizi korumada gösterdiği duyarlılıktır. Devleti ile milleti ile, dinimiz İslamın orijinal halinin muhafazasında gösterilen kararlılıktır. Bu kararlılık devam ettiği müddetçe hiçbir güç, dinimizi kendi menfaatleri doğrultusunda değiştiremeyecektir.     Bu teklifler yeni değil!   Dün, kadın erkek “karma” namaz kılma eyleminin yanlışlığı konusunda tam bir ittfak meydana geldiğinden söz etmiştik. Bu harekete çok az da olsa, dinle alakası olmayan, alınları secde görmemiş, dinle ilgileri yakınlarının cenaze namazında cenazeyi uzaktan seyretmekten ibaret olan bazı yazarlar destek verdi. İşte bunlardan biri, anlamadığı bir konuda bakınız nasıl ahkam kesiyor: “Ben o grubun çok iyi ettiğini düşünüyorum ve yaptıklarını bir reform hareketinin başlangıcı olarak görüp destekliyorum. Kiliseye gidenler birer sıraya ya da sandalyeye oturuyorlar. Müslümanlıkta ise ‘secdeye kapanmak’ gerekiyor. Bu önemli problemin çözülmesi lazım.”  Bu, camileri kiliseye benzetme gayretleri yeni değil aslında. Fırsat buldukça temcit pilavı gibi halkın önüne konulur. Bu teklif, ilk defa Batı’nın özellikle İngilizlerin desteği ile 1928’de bazı ilahiyatçıların hazırladıkları rapor ile gündeme gelmiş, hayli tartışmalardan sonra rafa kaldırılmıştı. Bu tartışmalı raporu 20 Haziran 1928 tarihli Vakit gazetesi şöyle vermişti: “Dinimizde yeni hayata, ilerlemeye uygun olarak, yapılacak yenilikleri, İstanbul İlâhiyât Fakültesi profesörleri rapor halinde hazırlamışlardır. Köprülü Fuâd, İzmirli İsmâîl Hakkı, Şerâfeddîn Yaltkaya, Mehmed Ali Aynî ve arkadaşlarının imzalarını taşıyan bu rapora göre: Din de, diğer sosyal teşekküller gibi, hayatın akıntısına uymalıdır. Din, eski şekillere bağlı kalamaz. Türk demokrasisinde, din de, muhtaç olduğu değişimi göstermelidir. Câmilerimiz kâbil-i iskân hâle getirilmeli, sıralar, sandalyeler konulmalı, içeriye ayakkabı ile girilmelidir. İbâdet lisanı Türkçe olmalı, âyetler, hutbeler Türkçe okunmalıdır. Câmilere müzik âletleri koymalıdır. Hutbeleri imamlar değil filozoflar okumalıdır. Kur’an-ı kerim felsefe ile incelenmelidir.” Osmanlılarda Batı hayranı Mithat Paşa’dan beri, çağdaş ülke olma için Hristiyan olmayı teklif edenler olmuştur. 1923 yılında, Mahmut Esat Bozkurt, “İslâmlık, ilerlemeye manidir. Bu dinle yürünmez ve Batı bize ehemmiyet vermez” diyerek Anayasaya, “Devletin dini Hristiyanlıktır” yazılmasını teklif etmiş, fakat kabul görmediği için, “Devletin dini İslam” ifadesi yazılmıştı. Bugünkü teklifler bunun bir uzantısıdır. İslamı yok edemedikleri için; camilerin içine “sıralar” koyup “kilise”ye benzeterek, dinde reform yapmak suretiyle içeriden yok etmek istiyorlar. İslamiyet her çağa uygundur, reforma ihtiyacı yoktur. Reform, değişiklik gerekiyorsa bunu insanlar değil, dinin sahibi yapar. Nitekim, Cenab-ı Hak, Tevrat’tan sonra İncil’i, daha sonra da, Kur’an-ı kerimi göndererek, diğer dinleri yürürlükten kaldırdı. Hak dinin sadece “İslamiyet” olduğunu, kıyamete kadar dinini koruyacağını bildirdi.  Reform yapmak isteyenlerin ortak özelliği, dinimizin temel fıkıh kitaplarını kabul etmemek, herkesin doğrudan kendi kafasına göre Kur’an-ı kerimden hüküm çıkarılmasını savunmaktır. Bu temel fıkıh kitaplarını bir tarafa bırakıp herkesin kendi anlayışına göre dini değiştirmeye kalkışması, her zaman için yeni bir din yapmak demek olur. Buna da din değil dinsizlik denir. Gerçek din, Ehli sünnet âlimleri vasıtası ile Resulullah Efendimizden bize gelen emir ve yasaklardır.  Bu tür zararlı akımlardan kendimizin ve çocuklarımızın zarar görmemesi için bugüne kadar olduğu gibi bundan sonra da dinimizi, fıkıh, ilmihal kitaplarından öğrenmemiz ve öğretmemiz şarttır. Günümüzdeki karışıklığın, farklı seslerin sebebi de son yıllarda bu değerli kitaplara gereken önemin verilmemesi ve halkın doğrudan Kur’an-ı kerim meallerine yönlendirilmesidir. Dikkat edilirse her bid’at ehli, “Kur’an’dan ben böyle anladım” diyor.     Huylu huyundan vazgeçmez!   Yıllardır Batı’nın; ikiyüzlü olduğunu, dostluklarına güvenilemeyeceğini, içlerindeki İslamı yok etme ateşlerinin hiçbir zaman sönmediğini; fırsat bulduklarında bunu acımasızca gerçekleştireceklerini yazdık. Geçen hafta, Avrupa basınında yayınlanan, Peygamber Efendimizi terörist gösteren karikatür olayı da bunu doğrular mahiyetteydi. Böylece, kendileri tarafından ortaya atılan, “Medeniyetler İttifakı”, “Dinlerarası Diyalog ve Hoşgörü” gibi sloganlarda ne kadar samimi olduklarını; bu faaliyetlerdeki maksatlarının, diyalog ve hoşgörü olmayıp, kendi medeniyetlerini, kendi dinlerini hakim kılmak olduğunu ortaya koydular. “Diyalog” yaygaraları ile İslamı zafiyete uğratmak, ayrıştırmak istedikleri meydana çıktı. Hristiyan din adamlarının baskılar karşısında gecikmeli olarak üzüntülerini beyan etmeleri de timsahın gözyaşı dökmesinden ileri gitmedi. Bir özürle kapanacak çirkin olayı ısrarla savunarak, daha da yaygınlaştırarak İslam âlemini ayağa kaldırlar. Resulullah Efendimizin, “Küfür tek millettir” hadisi şeriflerini bir defa daha hatırlattılar bizlere.  İkiyüzlü olduklarını sadece biz söylemiyoruz kendileri de söylüyorlar. Nitekim, İtalya’nın en ünlü karikatüristlerinden Vauro, “Bizim karikatürlerimizi sansürlemeye çalışan Avrupa’daki karikatüristlerin fikir özgürlüğünün bu denli savunulması şaşırtıcı. Geçen yıl yapılan Papa seçiminden sonra çizdiğim Papa aleyhindeki karikatür, Avrupa’nın birçok basın organında tepkiyle karşılanmıştı. Ancak, aynı Avrupa’nın, Müslümanları kızdıran karikatürleri basın özgürlüğü diye savunması, ikiyüzlülükten başka bir şey değildir” dedi. Dışişleri Bakanımız Sayın Gül’ün de ifade ettiği gibi, bu tür tertiplerle son yıllarda, Batı’da İslam düşmanlığı hızla yükselmektedir. İnanıyoruz ki, İslam âlemi oyuna gelmeyecek, onların kötü niyetlerini kursaklarında bırakacak. Halbuki, tarih boyunca, Müslümanlar, başka dinlere, medeniyetlere her zaman müsamaha, hoşgörü ile muamele etmişler. Batı ise, bütün bu hoşgörülere rağmen, Müslümanlara hep gaddarca davranmış, her türlü zulmü reva görmüştür. Geçmişte yaptıkları bu zulümleri, kendileri de itiraf etmektedirler. Nitekim, Alman ilim adamlarından Prof. Graus ve Bayan Threlfalltarafından hazırlanan “Spaneien”yani İspanya ismindeki eserde, İspanyolların Müslümanlara yaptıkları zulümleri şöyle anlatmaktadır:  İspanya’da en önemli şehirlerden biri, Kurtuba’dır. Bu şehir, Endülüs Devleti’nin merkezi idi. Müslümanlar, “Târık bin Ziyâd kumandasında, 711’de İspanya’ya geçince, bu şehri kendilerine başşehir yaptılar. Burada, hastaneler, medreseler yaptılar. Bunların yanında, bir de büyük üniversite kurdular. Avrupa’da ilk kurulan üniversite budur. Ayrıca, güzelliği karşısında herkesi hayran bırakan âdetâ büyülenen bir de cami yapılmıştı.  Hristiyanlar ise, 1492’de Endülüs Devletini yıkıp Kurtuba’ya girince, ilk iş olarak, bu muazzam câmiye saldırdılar. Câmiye sığınmış olan binlerce Müslümanı, merhametsizce kılıçtan geçirdiler. Endülüs’teki Müslüman ve Yahûdîleri yok ettiler. Sonra da eşsiz sanat eserlerini tahrip ettiler ve bu arada şâheser câmiyi yıkmağa başladılar. Önce minârelerdeki altın ve zümrütle işlenmiş nar şeklindeki başlıkları indirerek yağma ettiler. Caminin ortasına da haç şeklinde bir kilise inşa ettiler. Hâlbuki, Müslümanlar ilk defa bu memleketleri zaptettikleri zaman, orada yaşayan Hristiyan ve Yahûdîlere hiç dokunmamış, onların kendi dinlerine göre ibâdet etmelerine katiyyen mâni olmamışlardı.”     “Bana göre” “Sana göre” hezeyanları   Son yıllarda, dış güçlerin teşvik ve yönlendirmesi ile, dini konularda, “Bana göre, benim mantığıma göre, benim anladığıma göre...” ile başlayan ahkam kesmeler başladı. Kurban Bayramı münasebeti ile de, “Bana göre kurban şöyle olacak böyle olacak” hezeyanları eksik olmadı. İşin sinsi boyutunu bilmeyen halk da haklı olarak, “Bu nasıl iştir. Her kafadan bir ses çıkıyor. Ne yapacağımızı bilemiyoruz, kafamız karışıyor” diye tepki gösterdi. Zaten maksat da buydu; bu nasıl dindir, herkes bir şey söylüyor, dedirterek dinden soğutma ve şüphe hasıl etmekti.  Halbuki, hiçbir akıl, hiçbir mantık âhiret bilgilerini, dinde yapılması veya yapılmaması gereken hususları doğru olarak bulamaz, anlayamaz. Bunun içindir ki, her asırda insanlar arasından seçtiği en üstün, en iyi kimseleri peygamber yapmış, kitaplar göndererek yapılacak ve yapılmayacak şeylerin yolunu göstermiştir.  Kör olanın yol gösterenlere teslim olması gibi ve çâresizlikten şaşırmış olan hastanın merhametli doktorlara kendini teslim etmesi gibi, insanların da, aklın ermeyeceği faydalara kavuşabilmeleri ve felâketlerden kurtulabilmeleri için, gönderdiği peygamberlere teslim olmalarını diledi.  Saâdete kavuşmak için, önce kendisine ve peygamberlerine inanmak lâzım olduğunu bildirmiş, sonra kitaplarındaki emirlere uymayı emretmiştir. En son ve Kıyâmete kadar değiştirmemek üzere ve bütün dünyaya peygamber olarak, Muhammed aleyhisselâmı göndermiştir.  Peygamberlerin, Allahü teâlâdan bildirdikleri haberlerin hepsi doğrudur. Hepsine îmân etmek lâzımdır. Akıl, doğruyu, iyiyi bulan bir âlet ise de, yalnız başına bulamaz, noksandır. Peygamberlerin gelmesi ile tamamlanmıştır. Kullara özür, bahâne kalmamıştır.  Peygamberlik makâmı aklın ve düşüncenin dışında ve üstündedir. Aklın eremeyeceği, anlayamayacağı çok şeyler vardır ki, bunlar peygamberlik makâmında anlaşılır. Her şey akıl ile anlaşılabilseydi, peygamberler gönderilmezdi. Âhiret azabları, peygamberler göndererek bildirilmezdi. Allahü teâlâ, İsrâ sûresinin onbeşinci âyetinde, “Biz, peygamber göndermedikçe azâb yapıcı değiliz”buyurdu. Bir kimse, peygamberlerin bildirdiklerini aklına, mantığına vurup ondan sonra inansa, kabûl etse, böyle inanmak da geçerli olmaz. Çünkü, o zaman, peygambere değil aklına inanmış olur. Halbuki, îmân gaybadır.  Akıl çok şeyi anlar. Fakat her şeyi anlayamaz. Anlaması da kusursuz, tam değildir. Çok şeyleri, peygamberler bildirdikten sonra anlamaktadır. Peygamberlerin gelmesi ile, insanların özür ve bahâne yapmaları önlenmiştir. Nisâ sûresinin 164. âyetinde, “Peygamberleri, müjde vermek için ve korkutmak için gönderdim. Böylece, insanların Allahü teâlâya özür, bahâne yapmaları önlendi”buyuruldu.  Akıl, dünya işlerinde bile çok defa yanılmaktadır. Böyle olduğunu bilmeyen yoktur. Din bilgilerini, böyle bir akıl ile tartmaya kalkışmak doğru olamaz. Din bilgilerini akıl ile inceleyip, akla uygun olup olmamasına kalkışmak, aklın hiç yanılmaz olduğuna güvenmek olur ve peygamberlik makâmına inanmamak olur.  Ehli sünnet âlimleri de, Peygamber Efendimizin vârisi oldukları için, Peygamberimizin bildirdiği emir ve yasakları halkın anlayacağı şekilde fıkıh, ilmihal kitaplarında bildirmişlerdir. Herkes bunlara uyarsa farklılıklar ortadan kalkar. Zaten herkes bunlara uyduğu için asırlardır böyle farklılıklar oluşmamıştı. Bugünkü farklı seslerin sebebi, buna uymamaktan eski köye yeni âdet getirmeğe kalkışılmasından kaynaklanmaktadır.     İslâmiyette reform yapılabilir mi?   27 Şubat 2008 günü, Batı basınına göz atanlar, Türkiye ile ilgili çarpıcı bazı başlıklarla karşılaştılar: “Türkiye İslâmî metinleri radikal bir şekilde yeniliyor” (BBC News)...  “Türkiye’nin Peygamber’e yeni bir gözle bakışı sonuçlanmak üzere” (Financial Times)...  “Türkiye 21. yüzyıl İslâmı için çalışıyor” (Guardian)...  “Ahlâk, adâlet ve kadın hakları: 21. yüzyıl İslâmı’nın portresi” (The Times)...  Peki işin aslı nedir? Şimdi buna bir göz atalım:  Diyânet İşleri Başkanlığı’nın, bundan 2-3 sene önce başlatmış olduğu “KONULU HADÎS PROJESİ” başlıklı bir çalışması hakkında, Başkanlık’tan bir yetkilinin basına yaptığı bir açıklama, başta İngiliz Yayın Kurumu BBC olmak üzere, bazı Batı medyası tarafından “İslâm’da reform yapılıyor” şeklinde verildi. Batılı birkaç gazete, bilhâssa İngiliz Gazeteleri [meselâ BBC News, Financial Times, Times, Guardian, Telegraph] aynı gün, tek merkezden düğmelerine basılmış gibi, birdenbire İslâm İlâhiyatı ile ilgilendiler.  MASA BAŞI YORUMLARI!.. Ama yaptıkları yorumların masa başı yorumları, şahsî fikirler ve indî görüşler olduğu anlaşılıyor.  Çünkü neşrettikleri haber ve yorumlarında, “İslâm inancının Batı değerleriyle bağdaştırılması da hedefler arasında” ve hattâ “AKP Hükûmeti ve Başbakan Recep Tayyip Erdoğan bu çabaların başını çekiyor” gibi uçuk ifâdeler bile var. Londra’daki Chatham House’dan gelen Türkiye uzmanı Fadi Hakura’ya göre, “Türkiye İslâm’ı yeniden şekillendiriyor. Onu sâdece kurallarına uyulması zorunlu bir dîn olmaktan çıkartarak, modern ve laik bir demokraside bireylerin ihtiyâçlarına cevâp verecek bir dîne dönüştürüyor.” Fadi Hakura: “Bunu yapmak için de devlet yeni bir İslâm biçimlendiriyor”, “Bu, Hıristiyanlığın reform hareketine karşılık geliyor”, “Birebir aynı şey olmasa bile, düşündüğünüzde dînin teolojik formasyonunu değiştirdiklerini görüyorsunuz” diyor. Batı basınında çıkan bu haberler, hemen DİB’nın tepkisiyle karşılaştı.  Haberlerden hemen bir gün sonra, yanî 28 Şubat 2008 günü, konuyla ilgili olarak, Diyânet İşleri Başkanlığı’nca bir “BASIN AÇIKLAMASI” yapıldı.  DİB’nın basın açıklamasında şöyle denilmiştir:  “... Yerli ve yabancı medya organlarında projeyle ilgili olarak ileri sürülen hadîslerin ayıklanması, hadîslerin ılımlı İslâm çerçevesinde yorumlanması, siyâsetle ilişkilendirilmesi, bir yabancının danışman olarak takdîmi, hadîs alanında reform yapılması, hadislerin 21. yüzyıla uyumlu hâle getirilmesi, İslâm’ın teolojik temelinde değişikliğe gidilmesi gibi asılsız ve mesnetsiz iddiâların öne çıkarılması teessürle karşılanmıştır.  Bu tür haberlerde ifâdesini bulan düşünceler, söz konusu projenin maksat ve muhtevâsına tamâmen zıt olduğu gibi, ülkemiz ve dünyâ Müslümânları nazarında da olumsuz kanâatlere yol açacaktır...  Tamâmen ‘özgün, akademik ve bilimsel nitelikte’ olan, iç ve dış siyâsetten bağımsız olarak yürütülen ‘Hadîs Projesi’nin Hz. Peygamber’in evrensel mesajını, 21. yüzyıla taşımada önemli bir adım olacağına inanmaktayız.”  ASILSIZ VE MESNETSİZ İDDİALAR Görüldüğü gibi açıklamada, bu konuda yerli ve yabancı basında çıkan ‘Hadislerin ayıklanması’, ‘Hadislerin ılımlı İslâm çerçevesinde yorumlanması’, ‘Siyâsetle ilişkilendirilmesi’, ‘Bir yabancının danışman olarak takdîmi’, ‘Hadîs alanında reform yapılması’, ‘Hadîslerin 21’inci yüzyıla uyumlu hâle getirilmesi’ gibi haberlerin, asılsız ve mesnetsiz iddiâlar olduğu ve bunların Diyânet İşleri Başkanlığı tarafından teessürle karşılandığı belirtilmektedir. Kezâ açıklamada, “Belirtilen amaç ve yöntemle sürdürülen bu çalışmanın, ‘reform’, ‘revizyon’ veya ‘devrim’ gibi nitelendirmelerle tanımlanması yanlıştır. Öyle anlaşılıyor ki, bu yanlışlık, Müslümanlığı ve İslâm dünyâsındaki bilimsel dinamizmi, Hıristiyanlığın târihi ve kültür hâfızasıyla tanımlamadan kaynaklanmaktadır” denilmiştir. İnşâallah yarın bu konuya devâm edeceğiz.       Dünkü makâlemizde, bir nebze, Batı basınında çıkan haberler üzerinde durduk. Bugünkü makâlemizde ise, “İslâmiyette Reform” konusunda Diyanet İşleri Başkanı Prof. Dr. Ali Bardakoğlu ve Başkan Yardımcısı Prof. Dr. Mehmet Görmez’in ne dedikleri üzerinde duracağız. Diyanet İşleri Başkanı, “İslâmda reform” şeklinde çıkan haberlerle ilgili olarak yaptığı açıklamasında, net bir şekilde, “Yurt dışında bazı gazeteler, konuyu iyice araştırmadan, yürüttüğümüz bir çalışmayı anlayamadan ‘İslamda reform’ diye yazdılar. Bazı hadislerin yeniden yazılması veya ayıklanması olarak algıladılar. Bu son derece yanlıştır. İslâmda reform diye bir şey söz konusu olamaz. Yapılan iş, hadîsleri daha iyi anlama çalışmasıdır” demiştir. “Bu aslâ ve aslâ bir reform hareketi değildir. İslâmda reform diye bir şey söz konusu olamaz” diyen Ali Bardakoğlu, hiçbir dindârın İslâm dîninde reform yapma gibi bir çağrısının da olamayacağını kaydetmiştir. Diyânet İşleri Başkan Yardımcısı Prof. Dr. Mehmet Görmez de, bu çalışmanın ‘bilimsel ve akademik bir çalışma’ olduğunu vurgulayarak, ‘reform ve devrim olarak’ nitelendirilmesinin mümkün olmadığını söylemiştir. Mehmet Görmez, “Bu çalışmanın siyâsetle ilişkilendirilmesi de kabûl edilemez” demiştir. DÎN NİÇİN GÖNDERİLMİŞTİR? Burada biz de şunu ilâve edelim ki, Peygamberler vâsıtası ile gönderilen “Dîn”, “insanları ebedî saâdete götürmek için Allahü teâlâ tarafından gösterilen yol” demektir.  İnsanların dünyâdaki ve âhiretteki işlerinin düzgün ve faydalı olması ve onların yanlış, zararlı işlerden korunup, selâmet, hidâyet, râhat ve saâdete kavuşmaları için, Peygamberlerle, “DÎN” gönderilmiştir.  Dîn ismi altında insanların uydurdukları eğri yollara dîn denmez, “dînsizlik” denir.  Allahü teâlâ tarafından insanlar arasından seçilmiş ve görevlendirilmiş, her bakımdan güvenilen, kusursuz, günâhsız kimseler olan Peygamberler, insanlara, dînin hükümlerini teblîğ eden, duyuran, öğreten elçiler, habercilerdir.  Kâinâtı en mükemmel bir nizâm ve intizâm üzere yaratan Allah, yaratıkları içinde, insanı en güzel bir kıvâmda kılmıştır. (Tîn, 4) Diğer yaratıkları da onun istifâdesine vermiştir. Böylece insanı, âlemde hâkim duruma getirerek, onu muhâtab ve mükellef yapmıştır.  Peygamberleri vasıtasıyla onlara saâdet yollarını göstermiş, iyi ve güzeli, kötü ve çirkini öğretmiştir.  Her şeyi mükemmel olarak yaratan yüce Allah, insanlara da kendileri için en doğru olan yaşayış ve hareket yollarını bildirmiştir. Dolayısıyla Allah’ın bize öğrettiği dîn, ilim, edep ve ahlâk, değişmeyen en güzel ve doğru ahlâktır.  Aklın anlayamadığı veya yanlış anladığı çok şey vardır ki, bunları ancak “Peygamber”ler bildirir. Peygamber, ilâçların tesîrlerini iyi bilen uzman bir tabîp gibidir. “Peygambere lüzûm yoktur” demek, “tabîbe lüzûm yok” demekten daha yanlıştır. Peygamberin bildirdiği teklîfler, Allahü teâlâdan gelen vahiyler olduğu için, hepsi doğrudur ve tamâmı faydalıdır.  KIYÂMETE KADAR BÂKÎ KALACAK Eski Peygamberlerin kitâpları ve sözleri zamanla değiştirilmiş, eski dînler unutulmuştur. Yüce Allah, insanlara acıdığı için, kullarına son bir Peygamber ve yeni bir dîn (İslâmiyet) göndermiştir. Bu dîni (İslâmı) kıyâmete kadar koruyacağını, bozulmamış olarak her yere yayacağını müjdelemiştir. Peygamberlerin sonuncusu, Muhammed aleyhisselâmdır. O’nun dîni, bütün dînleri nesh etmiş, yürürlükten kaldırmıştır. O’nun kitâbı, geçmiş kitâpların en iyisidir. O’nun getirdiği dîn, kıyâmete kadar bâkî kalacaktır. Kimse tarafından değiştirilemeyecektir. Nasıl ki Anayasaları ancak meclisler yapıp değiştirebiliyorsa, İslâmı da Allah’tan başka hiçbir resmî ve sivil kurumun değiştirme yetkisi yoktur. Nitekim herhangi bir hâkim ve savcı da, aklından estiği şekilde kanunları, tüzükleri, yönetmelikleri değiştiremez. Bunlar azıcık hukûk tahsîli olan kimselerin bileceği husûslardır.       Dinin emri zamanla değişir mi?     Sual: (Dindeki hukuki hükümler itikadî değil, gelenekseldir, yani zamanla değişebilir. Mesela zina edenlere verilecek recm gibi cezalar, nikâh, boşanma gibi konularla ilgili hükümler gelenekseldir. Bunlara dini hükümdür diyen klasik fukahanın taassubu artık kırılmalı, yeni yorumlar getirilmelidir) deniyor. Bu doğru mu, din zamanla değişir mi? Dinin hükümleri kıyamete kadar geçerli değil mi? Reform mu yapılmak isteniyor? CEVAP: Evet, açıkça reform yapılmak isteniyor. Zamanın değişmesiyle, örf ve âdete dayanan hükümler değişebilir. Ancak Nass’a, delile dayanan hükümler zamanla değişmez. (Dürer-ül-hükkam) Zina cezası, nikâh ve boşama geleneksel bir ceza değil, hepsi de Nass ile bildirilen açık hükümlerdir. Nikâh ve boşanmayla ilgili birkaç âyet-i kerime meali: (Mümin kadının kâfirle evlenmesi helâl değildir.) [Mümtehine 10]  (Kâfir kadınları nikâhınızda tutmayın!) [Mümtehine 10] (İman etmedikçe, müşrik [ateist] kadınlarla evlenmeyin. Kadınlarınızı da, iman edinceye kadar müşrik erkeklerle evlendirmeyin!) [Bekara 221] (Kitap ehli [Yahudi ve Hıristiyan] kadınlarla evlenmeniz helaldir.) [Maide 5] (Evli kadınlarla evlenmeniz haram kılındı.) [Nisa 24] (Kadınlara mehirlerini gönül rızasıyla verin.) [Nisa 4] (El dokunmadan boşadığınız kadınlara, mehrin yarısını verin!) [Bekara 237] (Kadınları boşayacağınızda, onları, iddetlerini gözeterek boşayın.) [Talak 1] (Ölen kimselerin hanımları, [evlenmeden önce] 4 ay 10 gün iddet bekler.) [Bekara 234] (Boşanmış kadınlar, üç ay iddet bekler.) [Bekara 228) (İki defa boşanan kadın, ya iyilikle tutulur veya güzellikle bırakılır. Kadınlarınıza verdiklerinizi [mehirlerini] geri almanız size helal olmaz. Eğer, bu karı kocanın Allah’ın emirlerini yerine getirmelerinden korkarsanız, o zaman kadının [serbestçe boşanması için] fidye vermesinde [hakkından vazgeçmesinde] günah yoktur. Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlardır, onları çiğnemeyin. Allah’ın sınırlarını aşanlar ancak zalimlerdir.) [Bekara 229] (Babalarınızın evlendikleri kadınlarla evlenmeyin!) [Nisa 22] (Ey iman edenler! Mümin kadınları nikâhlayıp da, henüz zifafa girmeden boşarsanız, onlara iddet bekletme hakkınız yoktur.) [Ahzab 49]   Bir âyet-i kerime meali daha: (Eğer erkek kadını, üçüncü defa boşarsa, ondan sonra kadın bir başka erkekle evlenmedikçe onunla evlenmesi kendisine helal olmaz. Eğer bu kişi de o kadını boşarsa, [her iki tarafın da] Allah’ın sınırlarını muhafaza edeceklerine inandıkları takdirde, yeniden evlenmelerinde beis yoktur. Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlarıdır.) [Bekara 230] Görüldüğü gibi, (Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlarıdır) buyuruluyor. Demek ki, evlenmekle ve boşanmakla ilgili hükümler, birer gelenek değildir. Bu konuda birkaç hadis-i şerif meali de şöyledir: (Üç talâkla boşanan kadın, başka bir erkekle evlenip ondan da boşanmadıkça, eski kocasıyla evlenmesi helal olmaz.) [Taberani] (Din kardeşinin evlenme teklifinde bulunduğu kadına, onunla nikâhlanıncaya veya ondan vazgeçinceye kadar talip olmayın!) [Tirmizi] (Kadınları muvakkat [geçici] nikâhlamak haramdır. Allah’a, haramları helal sayandan daha düşman bir kimse yoktur.) [İbni Kani’] (Muta nikâhı haramdır.) [Buhari, Müslim, Tirmizi] (Evlenip zifafa girdiği kadının kızıyla evlenmek helal değildir. Zifafa girmediği kadının kızıyla evlenmek caizdir. Nikâhladığı kadının [zifaf olmasa da] annesiyle evlenmek helal değildir.) [Tirmizi] Zina ile ilgili bir âyet-i kerime meali:  (Zina eden kadın ve zina eden erkeğe yüz sopa vurun!) [Nur 2] Bu konuda bir hadis-i şerif meali de şöyledir: (Ya Üneys, bu şahsın hanımına gidin, eğer zina ettiğini itiraf ederse onu recm edin!) [Buhari, Müslim, Tirmizi, Ebu Davud, Nesai, İbni Mace, Muvatta, İ.Ahmed, Taberani] Evlenmek ve boşanmak gibi hükümler gelenek olmadığı gibi, işlenen suçlara verilecek cezalar da gelenek değildir. Bunlara gelenek demek, dinimizin bu hükümlerini inkâr etmek olur. İslamiyet, adaleti, zulmü, insanların birbirlerine karşı, aile ve komşuların birbirlerine, milletin devlete ve birbirlerine karşı haklarını, vazifelerini, suçları açıkça bildirmiş, bu değişmez kavramlar üzerinde, temel hükümler kurmuştur. Bu değişmez hükümlerin, olaylara, uygulanmasını örf ve âdetlere göre kullanılmasını emretmiştir. Allahü teâlâ İslam dinini, her ülkede, her yeniliği ve buluşu karşılayacak şekilde kurmuştur. Tarihte nice milletler, dinin emirlerine uyarak, başarıları, şanları, tarihlere ün salmıştır. Dinin emrine uymayan insanlar ve milletler, sıkıntıdan kurtulamamışlardır. (S. Ebediyye) İslam’ın şartı değişmez   Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki: Bir gün hazret-i Ömer, bir yere vali tayin ederek der ki: - Yarın filan yerde bekle, geleceğim. Sana, iyi valinin nasıl olacağını, başarının yollarını anlatacağım inşallah.  Herkes, acaba ne nasihatler verecek, ne tavsiye edecek diye merak eder. Ertesi gün Eshab-ı kiramın hepsi gelir. Vali gelince, Hazret-i Ömer, valinin kolundan tutup der ki: - Eğer başarılı olmak istiyorsan, namazını tadil-i erkânla vakti girince kıl! Ramazan-ı şerif gelince orucunu tut! Hac zamanı hacca gel! Zekâtını noksansız şekilde ver! Kelime-i şehadeti çok söyle, imanını muhafaza et! Haydi, güle güle, git yoluna, Allahü teâlâ yardımcın olsun! - Yâ emir-el-müminin, bunlar zaten İslam’ın şartları. Ben başka şeyler de söyleyeceğinizi, valilik hakkında başarılı olmanın yollarını anlatacağınızı zannettim. - Allahü teâlâ böyle buyuruyor, İslam’ın şartı beştir. Ben bunu altı yapacak değilim ya! Bu beş şartı doğru yapan, başarılı olur. Biz de, İslam’ın beş şartını en iyi şekilde yerine getirmeliyiz. Başarının şartı budur. Bunun için çok sevinelim, çok şükredelim, rahatımıza bakalım. Bu imanı Allahü teâlâ, severek, seçerek bizzat kendisi verdi. Biri vasıtasıyla vermiş olsa da, Allah nasip etmese, Peygamberi görse bile, nasibi yoksa iman edemez. Mademki Allahü teâlâ bu cevheri bize nasip etmiştir, bu istisnai bir muameledir, bir imtiyazdır. Bu bir cevherdir, bir hazinedir, bunun korunması artık bize kalmıştır. Onun için iyilerle görüşmeye ve konuşmaya gayret edelim ve bu cevheri taşıyanların da kıymetini bilelim. Onları üzmekten, kırmaktan Allahü teâlâya sığınalım; çünkü Cenab-ı Hak kendi rızasını kullarının rızasına bağlamıştır. Allahü teâlânın kullarını razı eden, Allahü teâlâyı razı eder. Onları üzen, Allahü teâlâyı üzer. Bir gün Peygamber efendimize dediler ki: - Yâ Resulallah, burada bir kadın var, gece gündüz ibadet ediyor; ama çenesiyle insanları kırıp döküyor, komşuları illallah diyor. Cevaben buyurdu ki: - Onun gideceği yer cehennemdir. Onun için, herkesle iyi geçinmeli, hiç kimseyi kırmamalı, kimse bizden şikâyet etmemeli.   Gündem - “Emir Komuta Zinciri İçinde ve Emirle İslamda Reform” mu? / Nuri Ak   Son aylarda tartışılan önemli konuların ilk sıralarında “İslamda Reform” konusu gelmektedir. Aslında uzun yıllardan beri zaman zaman “Dinde Reform” şeklinde gündeme getirilen bu konu, sonunda birilerinin baklayı ağızlarından çıkarmasıyla “İslamda Reform” olarak gündeme oturan bu konuyu irdelemeye çalışacağız.             Reform konusuna geçmeden önce dinin özellikle İslam dininin ne olduğunu yeniden bir kerre daha hatırlayalım. İslam kaynaklarına göre din: İtikad yani inanç konularında hakka, doğruya, ahlak ve muamelât konularında hayra irşad eden Allah tarafından konulmuş ilahi bir kanun bir sistemdir.(1)             Bir başka tarife göre din:             Peygamber (s.a.v)’in getirdiklerini kabül etmeye, akıl sahiplerini çağıran, Allah tarafından konulmuş ilahî bir kanun, bir sistemdir.(2)             Diğer bir tarif ise şöyledir:             Gerçek din, yüce Allahın bir kanunudur. Ve bir takım sağlam hükümlerin kutsal bir mecmuasıdır. Allah bunu, peygamberleri aracılığı ile insanlara ikram ve ihsan buyurmuştur. Bu kanun, insanları hayırlı olan şeye götürür. İnsanlar, bu Allah kanununun buyruklarına kendi güzel irade ve arzuları ile uydukça doğru yol üzerinde bulunur ve hidayete ermiş olurlar. Hem dünyada, hem de ahirette mutluluğa ve selâmete kavuşurlar.(3)             Her üç tariften de anlaşılacağı gibi dinin koyucusu Allahtır. Din akıl sahiplerini, kendi güzel ve hür iradeleri ile bizzat hayırlı olana ve doğruya yönlendirir. Din peygamberin getirdiklerinin tamamını kabule yönlendirir.             Dinin özellikle islam dininin hedefi, insanlığa hem dünya hemde ahiret saadetini kazandırmaktır.             Bunun içindir ki İslam dini, insanların hem dünyalık hem de ahiretlik olarak muhtaç oldukları iyilik ve güzellikleri önlerine koymuştur. Bunları yapmayı teşvik hatta emretmiştir. Yanlışlıkları ve çirkinlikleri de gösterip bunları yasaklamış, önlerine engeller koymuştur.             Alimler; fıkıhçılar İslam dininin ilgilendiği hususları şöyle özetlemektedirler:             İslamın meşru kıldığı şeyler beş bölümdür. İtikadlar (inanca, imana ait olan konular), ibadetler, muameleler, cezalar ve keffaretler.             İtikadlarla ilgili hususlar altı bölümdür.             1.Allaha iman             2.Meleklerine iman             3.Kitaplarına iman             4.Resullerine (Peygamberlerine) iman             5.Kadere, hayır ve şerrin Allahtan olduğuna iman             6.Ahiret gününe iman             Ibadetler beş kısımdır.             1.Günde beş vakit namaz kılmak             2.Ramazanda bir ay oruç tutmak             3.Yılda bir kere malın zekatını vermek             4.Ömürde bir kere hacca gitmek             5.Allah yolunda cihad etmek             Muameleler de beş kısımdır:             1.Muavedat: yani alış-veriş, kiralama gibi konularda mal veya menfaat değiş-tokuş sözleşmeleri  yapmak             2.Münakehat:evlenme-boşanma sözleşmeleri yapmak             3.Muhasamat:hakları elde edebilmek için dava açmak             4.Emanetler ve bunlrla ilgili hükümler             5.Şirketler ve bunlarla ilgili hükümler             Cezalar da caydırıcı beş bölümden ibarettir.             1.Adam öldürmekten caydırmak için kısas cezası             2.Başkasının malını almaktan caydırmak için hırsızlığa karşı kol kesme cezası             3.Zina yapmaktan caydırmak için recim (taşlama) veya celde (dövme) cezası             4.Insanların şerefine saldırmaktan caydırıcı olarak iftira cezası             5.Dininden dönmekten caydırmak için dokunulmazlığın kaldırılması cezası             Keffaretler de beş bölümdür:             1.Hata ile adam  öldürmenin keffareti             2.Zihar: yani bir insanın hanımına “sen benim annem gibisin, kız kardeşim gibisin...” Şeklinde  konuşmasının  ortaya getirdiği problemin giderilmesi keffareti             3.Oruç bozmanın keffareti             4.Yapılan yeminde durmamanın keffareti             5.Hacda ihramlı iken yasak olan şeyleri yapmadan dolayı gereken keffaretler. (4)             Orayntalizmin, İslama zarar vermek üzere kurulduğunu araştırarak öğrenen birisiyim. Ancak azda olsa bu sistemden yetişipte sonradan hidayeti bulanlar da olmuştur. Veya müslüman olmadığı halde gerçeği itiraf ederek isabetli şeyler söyleyenler de olmuştur. Işte bunlardan Gebon şöyle diyor: Kur’anın Atlas okyanusu sınırından Cances nehrine kadar olan coğrafyada temel anayasa olduğu teslim edilmektedir. Bu, yalnız itikad ve ibadet konularında değil bilakis ceza hükümleri medeni kanunlar ve insan neslinin hayat sisteminin ve iş düzeninin üzerine kurulduğu kanunlar bakımındanda böyledir.(5)             Görüldüğü gibi hem islam fıkıhcıları hemde batılı oryantalistler İslamın ve Kur’an-ı Kerimin sadece itikad, ibadet ve ahlaktan ibaret olmadığını aksine bireysel ve toplumsal hayatın bütününü kendi alanı içinde görüp hepsi için çözümler ortaya koyduğunu söylemektedirler. Bu bir iddia değil gerceğin kabulüdür.                   Yukarıdaki başlıklar altında incelenen konuların hepsinin kaynağı vahiydir. Allah’ın peygamberine bildirmesiyle bunlar sabittir. Vahiy ise şu iki noktada toplanmıştır.                         1.Kitap yani Kur’an-ı Kerim             2.Sünnet yani peygamber (s.a.v)’in sözleri, fiilleri ve kabülleri                         Bu ikisi temel kaynaklardır. Hiçbir muçtehid, hiçbir mezheb imamı bu kaynakları gözardı etmemiştir, edemez de. Bu ikisinin ana kaynak olduğunda hiçbir ihtilaf yoktur.             Ayrıca muctehid imamlar kabul ettiği başka kaynaklar da vardır. Bunlara, asıl iki kaynağa tabi kaynaklar veya tali yani ikinci derece kaynaklar denir ki bunlar da iki kısma ayrılır.             1.Nakıl yoluyla gelen tabi kaynaklar: Bizden öncekilerin şeriatı, önceden yapılan icma, sahabe sözü ve örf’dür.             2.Akıl yoluyla varılan tabi kaynaklar: kıyas, istihsan, maslahat, zerâ’i ve istishab gibi kaynaklardır.(6)             Burada geçen kavramların her biri başlı başına bir yazı konusudur. Biz şunu söylemek istiyoruz:             Bütün muctehitlerin baş vurdukları temel kaynaklar Kur’an-ı Kerim ve peygamber (s.a.v)’ın sünnetidir. Ayetin veya sahih sünnetin bulunduğu yerde, ikinci derece kaynaklara yönelmeye gerek de yoktur imkamda yoktu.             Hükmünü Kur’anda veya sahih sünnette bulamadıkları hususlarda, yukarda sözünü ettiğimiz kaynaklara, yukarıda sıralandığı şekilde müracaat etmişlerdir. Yani önce nakıl yoluyla gelen kaynaklara sonradan da akıl yoluyla ulaşılan kaynaklara yönelmişlerdir.             Bu açıklamalardan sonra reform konusuna geçelim.             Islamda Reform             Sözlük anlamı; daha iyi, daha düzgün hale getirmek için yapılan değişiklik, ıslahat olan “Reform” kelimesi dinle veya İslamla terkip edildiğinde dinde değişiklik, islamda değişiklik, dinde düzeltme, İslamda düzeltme, iyileştirme, cağdaşlaştırma, ıslahat anlamlarını ifade eder.                 Yukarıda da söylediğimiz gibi daha önceleri “Dinde reform” şeklinde ileri sürülen iddialar şimdi “İslamda reform” temeline oturtulmuştur. Artık bundan sonraki tartışmaların odak noktası “İslamda reform” olacaktır. Zaten dinden kurtulmak isteyenlerin “Reform” kavramının arkasında kamufle olarak bozamadıkları tek din vardır ki oda İslam dinidir. İslamdan önceki dinler, önce eski mensupları tarafından zaten tahrif edilmişti. Sonraki mensupları ise ilahî kaynaktan uzaklaştırılıp insan kaynaklı hale getirilen dinde reforum yapıp tahrif edilmiş bir dini biraz daha beşerileştirmiş, insan yapısı haline getirmişlerdir. Bugünkü batı toplumlarına bakıldığında insanların hayatında dinden sayılacak kaç şeye şahit olabilirsiniz.             İslam dininin bütün temel kaynakları ortadadır. Eğer bundan sonra bu kaynaklar kullanılacaksa gelinecek olan nokta aynıdır. Eğer bu kaynaklar kullanılmayacaksa bu, Allah’ın dinini değiştirmeye yönelik bir cüretkarlıktır. Beşerî nakısalarla illetli olan insan, mutlak doğruyu bilen Allah’ın dinini çağdaşlaştırma iddiasıyla değiştirmeye nasıl yönelebilir. “Batılılar dinlerini reform ederek aydınlanma çağına kavuştular. Biz de çağı yakalayabilmek için dinimizi reform yapalım” görüşü tamaman yersiz ve hiç doğruluk payı olmayan bir özentidir. Zira batılıların inandığı din daha önceden tahrif edilip bozulduğu için asırlarca karanlıkta kalmalarına sebep kabul edilmiştir. Bozulmuş dini baskı aracı olarak kullanıp kendisine imtiyazlar sağlayan kilisenin girdabından kurtulmak batılılar için hayatî bir zorunluluktu. Hatta aydınlınmanın öncülüğünü yapan batılı ilim ve fikir adamlarının, aydınlanma hareketinde İslam dinini örnek aldıklarını yine batılı oryantalistler itiraf etmektedirler.             Dr.Schibly Schemil şöyle diyor: ...sonra Kur’anda gerçekten içtimai genel prensipler vardır. Diğer dinler kapılarını kapatıp beşeri görevlerinin sadece zühd’den ibaret olduğunu sanarak bu fani alemden çekildikleri bir devirde Kur’andaki uyumluluk, ruh ve bedenin olğunlaştırılıp yükseltilmesi için her zaman ve mekanda onu kabul edilmeye elverişli kılmıştır.(7)             Biz de bunu söylüyoruz. Kur’an-ı Kerim her asırda ve her çağda vede her yerde uygulanacak tarzda Allah tarafından gönderilmiş, bir kelimesi dahi değişmeden bize ulaşan ve bundan sonrada değişmeyecek olan ilahi ve son kitaptır. Kur’an-ı Kerimde değil, insanların kendi yaşantılarında reform yaparak hayat tarzlarını değiştirip Kur’ana uydurmaları en doğru olanıdır. Bu sadece ahiret hayatını değil dünya refahınıda kazandıracak en güzel yoldur.             Kur’anın yeniden yorumlanması ve İslamın reforme edilmesi fikri bugünün meselesi değildir. Sadece bir ülkedeki belli zümrelerin uğraşma alanı da değildir.  İslamı hayat nizamı kabul edip Allah’ın emrettiği şekilde müslümanca yaşayan ve yaşamak isteyen gerçek müslümanların arzu ve isteği hiç değildir. Gerçekten inanan müslümanların müslümanlıkla hiçbir problemi yoktur. Değiştirilmesi yönünde de bir talepleri yoktur. Bu konuda istekli olanlar ve özel gayret gösterenler ne yazıkki bu tarakta bezi olmayan, Islamın emir ve yasakları karşısında hiçbir duyarlılığı olmayan kişilerden oluştuğu görülmektedir.             Bu çalışmanın hedefi asırlarca dünyada hüküm sürmüş iktidar ve müktedir olan İslamın önce iktidardan indirilmesi sonrada ortadan kaldırılırak taliplilerine artık başka seçenek kalmadı, önünüzde tek istikamet, tek düzen var başka seçeneğiniz yok demek isteyen milletler arası güçlerin orta doğudan uzak doğuya ve Afrika kıtasının uç noktasına kadar bütün islam coğrafyasında yürüttükleri faaliyetlerden sonuca ulaşmaktır.             Ancak şu bilinmelidir ki İslam dini diğer dinler gibi değildir. Son peygamberin Hz. Muhammed (s.a.v), son kitabın Kur’an-ı Kerim olacağı ezelde takdir edildiği içindirki ilahi irade yahudilik ve hristiyanlık gibi dinlerin bozulup tahrif edilmesine müsade etmiştir. Bu İlahi iradenin sahibi Kur’an-ı Kerime sıra geldiğinde “hiç şüphe yokki, Kur’an-ı biz indirdik ve muhakkak ki onu, tahrif ile tebdilden (değişikliğe uğramaktan) biz koruyacağız.” (Hicir süresi 9) buyurmaktadır.             Artık İslam, Dünyanın son dini, Kur’an-ı Kerim de son kitabıdır. Dünya durdukça bunlar bozulmadan duracaktır. Bir yerde önüne geçilse bir başka yerde filizlenecektir. Eğer dünya için takdir edilen vaktin sonuna gelinmişse o zaman zaten herşey bozulacak ve bütün dengeler altüst olacaktır.   SONUÇ             Sonuç olarak şunu söyleyebiliriz. İslam dini en son ve en mükemmel dindir. Kur’anı Kerim hiç değişikliğe uğramayan son kitaptır. Kıyamete kadar gelecek olan bütün insanlığın ihtiyaçlarına cevap verecek mükemmellikte Allah tarafından indirilmiş ilahi bir kitaptır. Düzeltilmeye ihtiyaç duyulacak hiçbir yanı yoktur. Daha önceki dinlerde yapılan değişiklikleri ve bozulmaları gidermek üzere gönderilmiş ve hükmü kıyamete kadar devam edecek olan son kitaptır. İnsanlık bunu gördüğü ve yaşantısını buna göre biçimlendirdiği takdirde hem dünya hemde ahiret saadetini elde etmeleri mümkün olacaktır. Diğer beşeri sistemlerin hedefinde ahiret saadeti yoktur. Vaadettikleri dünya saadeti de belli zumreler için geçerlidir. Bugün dünya Kur’ana dayalı olmayan sistemlerle yönetilmektedir. Ancak görüyoruz ki dünya nufusunun yaklaşık 3,5 milyarı yanı yarıdan çoğu fakirlik sınırında içlerinde birçoğuda açlık sınırında yaşamaktadır. Kur’an-ı Kerim ise adil paylaşımın yollarını göstererek toplumlar arası dengenin sağlanmasını emretmenin yanında ahiret saadetini kazanmanın yollarını da göstermektedir. Yani Kur’an-ı Kerim iki dünya saadetini kazandırmayı vaad eden ilahi bir kitaptır. Yeterki insanlık bunu görüp kavrayabilsin.             Viyana Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dekanı Prof. Scharl 1927 senesinde düzenlenen hukukcular konferansında şöyle diyor: Muhammed gibi (s.a.v) bir kişinin kendisine intisab etmiş olmasından insanlık iftihar etmektedir. Çünkü o on küsür asır önce öyle bir hukuk sistemi getirdiki biz Avrupalılar onun zirvesine 2000 sene sonra ulaşabilsek olabileceğimizin en mesut insanları oluruz.(8)              Bir sonraki yazıda buluşmak üzere Allah’a emanet olun... __________________ (1) Prof. Dr. Ravas Kal’acı, Dr. Hamid Sadık Kaynabî. Mucemu lugat’il- Fukaha Dar’uh-Nefais 1985 Beyrut. (2) Ali b. Muhammed (es-seyyid’üs-Şerif el-Cürcani-Tarifat-Alem’ul-Külüb Beyrut 1987 (3) Bilmen Ömer Nasuhi Gümüş Basınevi 1992 ist. (4)eş-Şeyh el-Imam ebu’l Hasan-el-Cevheret’un -Neyyine, Fazilet Neşriyat 1978 İst. (5) Nezir Hamdan, er-Resül fi kitabat’il - Müsteşriqin s.77 Dar-ul - Menar Cidde 1986 (6) Dr. Medkür Muhammed Sellam Medhal’ul-Fıkhıl-Islamî s.69-86  Dar’ul-Kavmiyye  1964 Kahire. (7) Nezir Hamdan er-Resül fi kitabat’il - Müşteşriqin (8) a.g.e , s.75