ehlisunnnetde - AKAİD-guraba*

ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

ehlisunnnetde

Mutezile'nin isim ve sıfat hakkındaki neyf naslarına karşı tutumu..

Etiketler: AKİDE, TEVHİD

بسم الله الرحمن الرحيم

El-hamdulillâh es-Salâtu ve’s-Selâmu Alâ Rasûlillâh. Emmâ ba’du:

Malum olduğu üzere ehl-i sünnetin indinde Allah Teâlâ’nın isim ve sıfatlarının tespitinde kullanılacak deliller, Allah’ın kitabı ve Rasûlünün sünnetidir.

Mutezile’ye gelince ise; ehl-i sünnetin onlar hakkında “Mutezile, Allah azze ve celle hakkında nefyettiklerini, tafsîlî delillerle nefyetmemektedirler.” dediğini görürüz.

Bu meseleyi daha iyi kavrayabilmek için her şeyden önce bazı ön bilgilere sahip olmamız gerekmektedir:

Şöyle ki;

Allah hakkında herhangi bir ismi veya herhangi bir sıfatı ispat etmede elimizde sadece iki şey vardır: Bunlar Allah’ın Kitabı ve Rasûlünün Sünnetidir.

Ehl-i Sünnet, Allah’ın kitabına ve Rasûlünün sünnetine bakar, orada Allah’ın kendisine veya Rasûlünün vahiy yoluyla Rabbine ispat ettiklerini ispat ve nefyettiklerini de nefyederler. Bununla birlikte ispat hakkındaki nasların nefy hakkındaki naslardan daha tafsîlî olduğunu söylerler.

Ancak burada dikkat edilmesi gereken ince bir nokta var:

Ehl-i sünnet isim veya sıfatlardan ispat ettikleri hakkında tafsilî (tek tek) delil getirir. Aynı şekilde nefyederken de tek tek delil getirir. Nefiy hakkında getirdikleri bu deliller, ya direkt olarak tayin edip de nefyeder; Mesela “و لا يظلم ربك أحدا / Ve Rabbin hiç kimseye zulmetmez” ayetiyle kendisinden “zulm”ü nefyetmesi gibi… Ya da gerektirerek/zorunlu kılarak nefyeder; mesela “وإنك أنت العليم الحكيم / Ve şüphesiz ki Sen Alîm’sin, Hakîm’sin.” ayetiyle de “ilm” sıfatını ispat eder ki bu da “cehalet”in nefyini gerektirir/zorunlu kılar.

Ehl-i sünnetin izlediği metot genel hatlarıyla (özlü olarak) bu şekildedir.

Bu konuyu Mutezile açısından değerlendirdiğimizde;

Mutezile’yi “ispat” açısından ele aldığımızda; zaten onlar sıfatları genel olarak ispat etmezler.

Ancak “nefy” açısından ele aldığımızda; ehl-i sünnet âlimlerinin Mutezile’nin açık (tafsîlî) naslarla nefyetmediğini söylediklerini görürüz.

Şayet bir kimse, ehl-i sünnetin bu sözüne karşı derse ki: Bilakis Mutezile herhangi bir sıfatı “nefy”ederken tafsîlî naslarla/delillerle nefyetmiştir. Yani “nefiylerini” naslar/deliller üzerine bina etmiştir. Mesela Allah azze ve celle’nin ahirette görüleceğini inkâr ederken;

“لا تدركه الأبصار / Gözler onu idrak edemez.” veya “فلا جاء موسى لميقاتنا كلمه ربه، قال رب أرني أنظر إليك قال لن ترني / Musa tayin ettiğimiz vakitte (Tûr'a) gelip de Rabbi onunla konuşunca ‘Rabbim! Bana (kendini) göster; seni göreyim!’ dedi. (Rabbi): ‘Sen beni göremezsin.’” ayetlerini delil olarak getirmiş ve böylece nefyederlerken tafsîlî delillerle nefyetmişlerdir.

Deriz ki: “Ehl-i sünnetin Mutezile’ye karşı ortaya koymuş olduğu bu kâide, aynen vechi üzeredir. O da şudur: “Mutezile, sıfatları nefyetme hususunda tafsîlî naslarla istidlâl etmemektedir.”

Ancak zikredilen bu iki delile gelince:

Mutezile şuna itikad eder ki/şunu ikrâr eder ki; Allah azze ve celle’nin görülmesi/Allah azze ve celle’yi görmek imkânsızdır.

Cedel babından, “Gözler O’nu idrak edemez.” ayetinin dünya ve ahirette Allah’ın görülemeyeceğine delalet ettiğini kabul etsek bile –ki asla buna delâlet etmemektedir- ; “Mutezile’nin mezhebi bu mudur?” Cevap ise bellidir: Elbette ki “Hayır.”

Çünkü Mutezile mezhebinin iddiası bundan daha ileri derece anlamlar içermektedir.

Bu sözümüzün anlamı şudur: Bu ayeti, ıtlağı üzere ele aldığımızda, görülmesinin nefyine delalet etmektedir. Burada, görmenin nefyinden başka bir şey yoktur. Yani sadece görmenin nefyi vardır, deriz.

Ancak Mutezile, “görülmez” deyip de nefy mi ediyor sadece? Yoksa aynı zamanda “görmenin imkansız olduğuna” mı inanıyor?!

Maruftur ki, nefyolunan bir şey, gayb olarak kalır. Yani, acaba bu nefyolunma, imkânsızlığı nedeniyle midir? Yoksa Allah’ın onu istememesi veya onu ortadan kaldıracak sebebin yokluğu nedeniyle midir?

Buraya çok dikkat edin!

Tabiri şu şekilde açacak olursak “Nefyetmek, o şeyin imkânsızlığına delalet eder mi? İmkânsızlığını gerektirir mi?

Cevap: İmkânsız kılmaz, imkânsızlığını gerektirmez.

Şayet Mutezile, delil olarak getirmiş olduğu bu ayetlerin durduğu yerde durmuş olsaydı, şöyle demesi gerekirdi: “Allah azze ve celle görülmez. Ancak görülmesi mümkün müdür, yoksa imkânsız mıdır Allah bilir. Yani; Allah azze ve celle mümkün olmasıyla birlikte mi görülmez, yoksa imkânsız olmasıyla birlikte mi görülmez Allah bilir” deselerdi, biz de derdik ki: “Evet, Mutezile nefyederken delillerle, mufassal delillerle nefyetmiş, ancak isabet edememişlerdir.

Şayet “Mümkün mü, yoksa imkânsız mı Allah bilir!” deselerdi. Derdik ki: Bunlar Haricîlerin düştüğü durum gibi gerçekten de delil getirmişler, ama bu delilleri anlayamamışlardır.

Ancak Mutezile böyle değil. Bu şekilde söylemiyor. Bilakis Mutezile, kitaplarında, görülmenin mümkün olduğuna itikad edenleri tekfir ediyor.

Çünkü onlara göre mücerred olarak Allah azze ve celle’nin görülmesinin mümkün olduğunu kabul etmek, Allah’ın cihette olmasını gerektirir. Cihette olması da cisim olmasını gerektirir. Bu da onların indinde açık bir küfürdür.

Bu yüzden kardeşler!

Meselenin tahkikine indiğimizde bunların akidelerini bina ettikleri nefiyde de tafsilî naslarla nefyetmediklerini görüyoruz.

Görüyor musunuz ehl-i sünnet âlimlerini, nasıl da muhaliflerin mezheblerini tahkik ediyor!

Bizi ehl-i sünnetten kılan Allah’a hamd olsun.

Vallâhu a’lemu ve sallallâhu alâ nebiyyinâ muhammedin ve alâ âlihî ve sahbihi ecmaîn.

Hazırlayan: Ebu Zerka

Kabul ve red açısından MECAZ..

Etiketler: AKİDE

Bu mesele, dört husus dâhilinde işlenecektir.

Birinci husus: Mecazın tarifi.

İkinci husus: Mecazın rükünleri.

Üçüncü husus: Mecaz hakkındaki ihtilaflar.

Dördüncü husus: Bazı tenbihatlar.

Birinci Husus: Mecazın Tarifi.

Mecazı kabul edenler tarafından mecazın tarifi hususunda birçok söz söylenmiştir. Müteahhirlerden birçok kimse lügat kitaplarında, tefsir kitaplarında, fıkıh usulü kitaplarında mecaz meselesini bahis konusu etmişlerdir.

Mesela mecazın tarifini zikredenlerden birisi İmam Şevkânî’dir. İrşâdu’l-Fuhûl’da mecazın tarifi için şöyle diyor:

هو اللفظ المستعمل في غير ما وضع له لعلاقة مع وجود قرينة

“Bir alâka nedeniyle aslî/ilk konulduğu anlamının dışında kullanılan ve beraberinde bunu gerektiren bir karinenin bulunduğu lafızdır.”

Yine tarifi hakkında şöyle de diyor: “‘Hakikat anlamının zıddıdır.’ denmiştir.”

İbn Teymiyye rahimehullah da Mecmûu’l-Fetâvâ’nın 7. cildinde mecazın tarifi hakkında diyor ki: Lafzı, hakikat ve mecaz olarak taksim edenler şöyle demişlerdir: “Mecaz, ilk konulduğu anlamının dışında kullanılan lafızdır.” Mesela “el-Esed/Aslan” lafzının güçlü ve cesaretli bir kimse hakkında kullanılması gibi… Yapılan bu tarif, lafzın önce bir anlam için konulmasını, daha sonra da bazen ilk konulduğu anlamda, bazen de ilk konulduğu anlamın dışında kullanılmasını gerektiriyor.”

O zaman mecazın tarifine bakıldığında dört şeyin bulunması gerektiğini görüyoruz.

1. الوضع الأول = İlk konuluş.

2. الوضع الثاني = İkinci konuluş.

3. القرينة = Karinenin bulunması.

4. العلاقة = Alâkanın bulunması.

Karineden maksat: Lafzı, ilk konulduğu anlamında kullanmaya engel olan sebeptir. Lafzı, ikinci konulduğu anlamında kullanmaya mecbur bırakan/zorunlu kılan sebeptir.

Alâkadan maksat: İlk konulan anlamla ikinci konulan anlam arasında bulunan irtibattır.

Bunu bir misalle anlatalım: Şayet bir kimse,

رأيت أسدا على فرس شاهرا سيفه

“At üzerinde kılıcını çekmiş/kılıcını kuşanmış bir aslan gördüm.” derse; bu cümlede yer alan “الأسد/el-esed” lafzı, ilk konulduğu anlam olarak “avcı hayvan” hakkında ıtlak edilir (kullanılır). İkinci konulduğu anlam itibarıyla ise “cesaretli olan kişi”ye ıtlak edilir. Aralarındaki alâka ise her ikisinin de “cesaretli/güçlü” oluşudur. Bu cümlede yer alan “الأسد/el-esed” kelimesini, ilk konulduğu anlam olan avcı hayvana hamletmek ise mümkün değildir. “Atın üzerinde kılıcını çekmiş olması” karinesi, bizi ikinci konulduğu anlam olan “cesaretli/güçlü adam” anlamında kullanmaya sevk etmiştir. İşte mecazı kabul edenlerin indinde mecaz budur.

İkinci Husus: أركان المجاز dediğimiz “Mecazın Rükünleri.”

Mecazı kabul edenlerin indinde mecazın rükünleri dörttür.

Birinci Rükün: الأوضع الأول / İlk konuluş.

İkinci Rükün: الوضع الثاني / İkinci konuluş.

Üçüncü Rükün: Bizi, ilk konulduğu anlamda almaya men eden, ikinci konulduğu anlamda almaya zorunlu kılan karinenin bulunması. “Aslan” misalinde örnek verdiğimiz gibi…

Dördüncü Rükün: Alâkanın bulunması…

İşte mecazı kabul edenlerin indinde, mecaz için bu dört rüknün bulunması gerekir.

Karineye gelince: er-Râzî, Tefsir’inde, ez-Zerkeşî, el-Bahru'l-Muhît'te ve İbn Vezîr, Tercîhu Esâlîbi'l-Kur'ân da mecaz olması için bir karinenin olması gerektiği hususunda icma olduğunu belirtmişlerdir.

Bu icmayı İbn Teymiyye rahimehullah da Mecmûu'l-Fetâvâ'nın 6. cildinde zikretmiştir. Hatta akıl ehlinin icmasını belirterek demiştir ki: "Akıl ehlinin icmasıyla delil, yani karine bulunmadıkça mecaza hamletmek caiz değildir."

Alâkanın bulunmasına gelince: ez-Zerkeşî, el-Bahru'l-Muhit'te, ilk konuluş ile ikinci konuluş arasında alâkanın bulunmasının icmayla şart olduğunu zikretmiştir.

Bu sebeple bu noktanın çok iyi anlaşılması gerekmektedir. Yani mecaz için bu dört rükün mecazın olmazsa olmazıdır. Bu dört rükünden herhangi bir tanesinin düşmesi/bulunmaması/ortadan kalkması mecazı ortadan kaldırır.

Üçüncü husus: "Âlimlerin Mecaz Hakkındaki Sözleri ve İhtilafları."

Âlimler mecaz hakkında ihtilaf etmişlerdir.

Birinci görüş: Mecaz, hem lügatte hem de Kur'ân ve sünnette bulunmaktadır. Müteahhirlerden bir grup ilim ehli bu görüştedir. Hatta bazıları bu görüşü cumhura nispet etmişlerdir. el-Âmudî, el-İhkâm kitabında; ez-Zamahşerî, el-Keşşâf ve Esâsu'l-Belâğa eserlerinde ve er-Razî, Tefsir’inde bu görüşü benimsemişlerdir. Hatta İbn Neccâr, Şerhu'l-Kevkeb'te bu görüşü cumhûra ve İmam Ahmed’in ashabının çoğunluğuna nispet etmiştir. Yine bu görüşü es-Semânî, el-Kavâti’ kitabında hem tercih etmiş hem de cumhûra nispet etmiştir. Yine bu görüşü İmam Şevkânî, İrşâdu'l-Fuhûl'da cumhûra nispet etmiştir.

İkinci görüş: Bir grup ilim ehli, “Lügatte mecaz vardır, ancak Kur'ân da yoktur.” görüşündedir.

İmâm Şevkânî, İrşâdu'l-Fuhûl da “Kur'ân da mecazın olmadığı görüşü Zahirîlerden rivayet edilmiştir.” demektedir. Hatta sonunda da şöyle der: "Bu, Zahirîlerden gelen, insafa sığmayan, aklın ve anlayışın kabul edemeyeceği meselelerin ilki değildir."

Yine bu görüşü İbn Teymiyye; Ebu’l-Hasen el-Harazi, Ebû Abdillah İbn Hamîd, Ebu’l-Fadl et-Teymî İbn Ebî el-Hasen et-Teymiy gibi bazı Hanbelîlere ve Muhammed İbn Huveyz Mindâd gibi Malikîlere ve Davud İbn Alî ile onun oğlu Ebû Bekr ve Munzir İbn Saîd el-Bellûtî’ye nispet etmiştir. Hatta bu konuda el-Bellûtî’nin bir eser telif ettiği/bir kitap yazdığı belirtilmiştir.

Üçüncü Görüş: Ne lügatte ne de Kur’an’da mecaz vardır. İbn Teymiyye ve İbn Kayyım bu görüşü Ebû İshâk el-İsfirâyînî’ye nispet etmişlerdir. İmam Şevkani de İrşadu’l-Fuhul’da olduğu üzere bu görüşü Ebû İshâk el-İsfirâyînî’ye nispet edenler arasındadır.

Hatta İmam Şevkani, daha sonra Ebû İshâk’ın bu görüşünü çirkin görerek şöyle demiştir: Ebû İshâk el-İsfirâyînî, bu hususta muhalefet etmiştir. Bu hususta muhalefet etmesi, Arap diline muttali olmadığının en açık göstergesidir.

Sonra da diyor ki: Ebû Alî el-Fârisî’nin de böyle dediği söyleniyor. Ancak ben, Ebû Alî gibi birisinin böyle söyleyeceğini zannetmiyorum. Çünkü kendisi, böyle açık bir hususun kendisine gizli kalamayacağı bir Arap lügatı imamıdır, diyor. Hatta İbn Teymiyye rahimehullah, Fetâvâ’nın 7. cildinde bu görüşü selefe nispet ediyor. Diyor ki: Bu şekildeki bir taksimat/ayrım ilk üç asırdan sonra ortaya çıkmış bir ıstılahtır. Bunu ne sahabeden ne tabiînden ne de Malik, es-Sevri, el-Evzaî, Ebû Hanîfe, eş-Şafiî gibi meşhur imamlardan herhangi biri söylemiştir. Hatta el-Halîl, es-Sîbeveyh ve benzerleri gibi nahiv imamları da böyle bir ıstılahın varlığından bahsetmemişlerdir.

Ayrıca diyor ki: İşte İmam Şafiî. O, usulu’l-fıkıhta ilk söz sarfeden kişidir. O böyle bir taksimat yapmamıştır. Hakikat ve mecaz lafzını söylememiştir. Yine el-Camiu’l-Kebir adlı eserinde Arapça üzerine maruf sözleri olan Muhammed İbnu’l-Hasen, hakikat ve mecaz lafızlarından bahsetmemiştir. Aynı şekilde imamların sözlerinde de mecaz lafzı yoktur.

Sonra diyor ki: Bazıları İmam Ahmed’den, bu konuda iki görüş olduğunu söylemişlerdir. Ama sair imamlara gelince ne onlardan biri ne de İmam Ahmed’in ashabının ilkleri Kur’an’da mecaz olduğunu söylemişlerdir. Ne Malik ne Şafiî ne Ebû Hanîfe, hiçbiri bunu söylememiştir. Lafızların hakikat ve mecaz olarak ikiye taksim edilmesi, 3. yüzyılın başlarında zuhur etmiş ve 4. yüzyılda meşhurlaşmıştır. 2. yüzyılda olduğunu ise görmedim. Allahu alem belki sonlarında vardır.

İbn Kayyım rahimehullah, es-Savâku’l-Mursele’de diyor ki: Fasıl: Üçüncü tağutu kırma/yıkma/devirme hakkındadır. Müteahhirler bu tağuta pek düşkün yaklaşmışlar ve Muattılalar ona sığınmışlardır.

Sonra da şöyle diyor: Şeriat, bu taksimle gelmemiştir. Ona delalet de etmemiştir, işaret de... Lügat ehline gelince ise onlardan hiçbiri Arap’ın lügatini hakikat ve mecaz şeklinde taksim ettiğini tasrih etmemiştir.

Daha sonra da uzun uzun sözün ayrıntılarına girerek İbn Teymiyye’nin sözlerine benzer şeyler zikrediyor.

Ayrıca şöyle de diyor: Bu, 3. yüzyıldan sonra ortaya çıkmış muhdes bir ıstılahtır. Bunun çıkışı Mutezile, Cehmiyye ve onların yolunun izleyen kelamcılar cihetinden olmuştur.

Sonra, mecazın reddine ve itimad edilmeyecek bir şey olduğuna dair elliye yakın delille istidlal ediyor.

İşte bu üç görüş, bu mesele hakkındaki en meşhur görüşlerdir.

Bu üçüncü görüşe eş-Şenkiti de destek vererek bu konu hakkında müstakil bir risale yazmıştır.

Bu görüşlerden hangisinin racih olduğuna (tercih edildiğine) geçmeden önce mecaz bahsiyle alakalı olan bir hususu, bu meseleyi anlamada yardımcı olacağından dolayı burada anlatmamız uygun olacaktır.

Âlimler, lügatin aslının nereden geldiği hususunda ihtilaf etmişlerdir. Bu ihtilafları sonucu birçok farklı görüş ortaya çıkmıştır.

Bu meseleye İbn Cinnîn, el-Hasâis’te; İbn Teymiyye, Mecmuû’l-Fetâvâ’da; İmam Suyuti, el-Müzhir’de; Şevkani, İrşadu’l-Fuhul’da; el-Amidi, el-İhkam’da ve birçok ilim ehli daha kitaplarında değinmişlerdir, yer vermişlerdir.

Biz de burada bu görüşlere özet olarak yer verelim ki mecaz meselesinde hangi görüşün racih olduğunu anlamada yardımcı olsun.

Lügatin aslının nereden olduğu hakkındaki görüşler şöyledir:

1. Görüş: Tevkîfidir. Eşari, İbnu’l-Fevrek, Ebû Bekr İbn Abdulaziz, İbn Kudame ve İmam Ahmed’in ashabından bir taife

2. Görüş: Hepsi ıstılahtır. Mutezile, başları olan Ebû Haşim el-Cubbai. İbnu’l-Cinnîn, el-Hasâis’te bir kelam ehlinin çoğuna nispet etmiştir.

3. Görüş: Bazısı tevkîfi, bazısı da ıstılahîdir. İbn Akîl

4. Görüş: Tevkîfi de olması caizdir, ıstılahî olması da… Ebû Ya’la, el-Bâkıllânî.

5. Görüş: Lafızlar, zatları itibarıyla manalara delalet eder. Suyuti’nin el-Müzhir’de naklettiği gibi… Abbad İbn Süleyman’ın görüşüdür.

6. Görüş: Tevakkuf. Tercih etmemişlerdir. İbn Cinnîn. Razi, el-Mahsul’de muhakkiklere nispet etmiştir. Hatta Şevkani, er-Razi’nin bu görüşü cumhura nispet ettiğini nakletmiştir.

İbn Teymiyye rahimehullah bu görüşlerin çoğunu Fetâvâ’nın 12. cildinde zikretmiştir.

İbn Teymiyye tercih etmiştir ki, lügat, Allah tarafından tevkîfi ve ilhamdır. Istılahî olduğu görüşünü birçok yönden reddetmiştir.

Birinci vecih: Hiç kimse Arapların toplanıp da manalar koyduğunu ispat edemez. Bu ne Araplardan ne de başkalarından nakledilmiştir. Yani hiç kimse Araplar, avcı bir hayvanı -aslanı- gördüler ve dediler ki “Bunu ‘el-esed’ diye isimlendirelim.” Sonra cesaretli/güçlü bir adam gördüklerinde de dediler ki, “Buna da ‘el-esed/aslan’ diyelim, ancak bu, ikinci konuluş olsun!”

İbn Teymiyye, “Bunu bu şekilde kimse ispat edemez.” demiştir.

İkinci vecih: Lügatin ilham olduğu sözü, selef tarafından gelen bir sözdür. Allah azze ve celle buyurmuştur ki: “وعلم آدم الأسماء كلها / Ve Adem’e isimlerin tümünü öğretti.”

İbn Cerir, İbn Abbas’tan, “ علمه اسم القسعة/ Ona tabak çanağın ismini öğretti.”

İbn Cerir, Katade’den, “علمه اسم كل شيءٍ / Ona, ‘Bu denizdir,’ ‘Bu ağaçtır.’ gibi her şeyin ismini öğretti.

Yine “علمه البيان / Ona, beyanı öğretti.”

Öyleyse, “Lügat, ilham ve tevkîftir.” Bu görüş seleften gelmiştir. Diğer görüşler değil.

O zaman diyoruz ki, seleften ve sahabeden nakledilen odur ki, doğru olan görüş lügatin ilham ve tevkîf olduğudur. Yine delil odur ki, hiç kimse, Arap’ın bir şey hakkında “Bu, ilk konuluştur, diğeri ise ikinci konuluştur.” dediklerini ispatlayamaz.

Bütün bunlar anlaşıldıktan sonra diyoruz ki, Allahu alem, racih olan görüş, “Mecaz, Arapçada ve Kur’an’da vardır mı, yoksa lügatte vardır ama Kur’an’da yoktur mu, yoksa da ne Kur’an’da ne sünnette ne de Arap dilinde mecaz vardır mı?” Bu görüşlerden racih olan görüş ise Kur’an, sünnet ve Arap dilinde mecazın olmadığıdır.

Bunun tercih edilmesi birçok vecihle sabittir.

Birinci vecih: Mecazın varlığı, birinci konuluş ve ikinci konuluşun varlığına mebnidir. Birinci konuluşun ve ikinci konuluşun ise ispatı mümkün değildir. Çünkü bu söz, lügatin ıstılâhî olduğu üzere mebnidir. Lügatin ıstılâhî olduğunu ilk söyleyen ise bid’atçi Mutezile olan Ebû Hişam el-Cubbâi’dir. Geçtiği üzere ilham ve tevkîftir, ıstılah değildir.

Lügatin ilham olduğu, ıstılah olmadığı sabit olunca, bu, birinci konuluş/ikinci konuluş olgusunu iptal ediyor. Bu iptal olunca da mecaz düşmüş oluyor.

İkinci vecih: Lügatte birinci konuluş ve ikinci konuluşun sakıt olduğunu gösteren şeylerden biri de Eğer böyle bir şey olsaydı Halil İbn Ahmed, Sîbeveyh, el-Ferra’, el-Esmaî gibi lügat imamları, “Bu hakikattir,” “Bu mecazdır.” şeklinde belirttiklerini görürdük. “Birinci konuluş bu,” “İkinci konuluş da bu.” şeklinde belirttiklerini görürdük.

Eğer “Bu eseddir.” denildiğinde birinci konuluş “aslan,” ikinci konuluş “güçlü adam” olduğunu bilmesek bu bizi zor durumda bırakırdı. Yırtıcı hayvan, güçlü adamla karışırdı. O yüzden birinci konuluşla ikinci konuluşu ayırt etmek zorunluluğu doğardı. Bunu, imamların belirtmeleri gerekirdi.

Halbuki her kelime, bulunduğu cümle içinde hakikattir.

İşte bu iki vecihle ortaya çıkıyor ki, lügatte, birinci konuluş ve ikinci konuluş diye bir şey yoktur. Yok olduğu belli olunca da bu rüknün düşmesi, mecazın düşmesi demektir. Batıl üzerine bina edilen şey de batıldır.

Geriye, birçoğunun getirdiği şöyle bir itiraz kalıyor: “Nefsimdeki şu şeyi nasıl açıklarsın? Mesela bir insan, esed/aslan lafzını zikrettiğinde kalbime direkt olarak gelen, avcı bir hayvan olarak bilinen belli bir hayvandır. Güçlü/kuvvetli adam değildir. Benim zihnimin, bu kelimeyi duyduğunda, direkt olarak -ilk etapta- avcı hayvana yönelmesi, güçlü adama yönelmemesinin açıklaması nedir?”

Cevap: Özellikle geçtiği üzere birinci konuluş ve ikinci konuluş diye bir şey yoktur. Senin zihninin “esed/aslan” lafzını duyduğunda direkt olarak avcı hayvana yönelmesi başka bir sebebten dolayıdır. O da yaكثرة الإستعمال (o anlamda çok kullanıldığı) ya da السياق (siyak/bağlam/cümle içindeki anlam gidişatı) sebebiyledir.

Örneğin “Atın üzerinde bir aslan gördüm, kılıcını çekmiş kafirlere saldırıyordu.” cümlesinde neden “aslan” kelimesini duyduğunda aklına ilk gelen “güçlü adam” oldu da avcı hayvan olmadı?!

Şeyhu’l-İslam bunu açık bir şekilde beyan ediyor. el-esed kelimesini, çok fazla olarak avcı hayvan hakkında kullanmamız, zihni, bu çok kullanış sebebiyle ona yönelmeye itiyor.

Mesela sen, aranızda yaygınlaşmış bir ismin, bir şey hakkında kullanıldığını görüyorsun. Başka bir kavim de memleketlerinde o ismi başka şey hakkında daha çok kullanıyorlar. Sen o ismi kullandığında aklına ilk gelen anlam farklı oluyor, diğer memlekette de aynı lafzı kullanan kişinin aklına gelen ilk anlam farklı oluyor. Senin o kelimeyi kullandığını duyan diğer memleketteki kişi, kendi anladığı anlamı kastettiğini zannediyor. Halbuki sen, kendi anladığın anlamı kastetmektesin.

Bu durum, bu şekliyle insanlar arasındaki konuşmalarda oldukça yaygındır. Zihnin bir anlama direkt yönelmesi, çok kullanım sebebiyle olabilmektedir. Dediğimiz gibi bazen de siyak nedeniyle olabiliyor; ilk konuluş veya ikinci konuluş nedeniyle değil. İşin bu noktası anlaşılırsa yöneltilen birçok itiraz ve karşılaşılan birçok işkal (sorun) çözülmüş olur.

Yine yöneltilen itirazlardan biri de şudur: Bazıları diyorlar ki: Biz lügat kitaplarına baktığımızda “Bu mecazdır,” “Bu hakikattir.” dendiğini görüyoruz. Hatta bazen deniyor ki, “Bu ilk konuluştur,” “Bu ikinci konuluştur.” Bu da “ilk konuluş/ikinci konuluş” olgusunun varlığını göstermez mi?

Cevap: “Bu ilk konuluştur/bu ikinci konuluştur.” şeklinde söyleyen lügat ehli, kelamcılardan etkilenmiş olan lügat ehlidir. Kelam ilmi; akaid kitaplarına, lügat kitaplarına ve usûlu’l-fıkıh kitaplarına girmiştir. Bu yüzden bunlar lügat ehlinin ilklerinde böyle sözler bulamamaktadırlar. Eğer bu hak olan bir şey olsaydı, bunu çok daha iyi bilirlerdi ve beyan etmekte de çok hırslı davranırlardı. Çünkü bu sözleri anlamak, ilk konuluşun hangisi ve ikinci konuluşun hangisi olduğunu bilmeye dayalıdır.

4. Husus: Tenbihatla alakalıdır.

1. Tenbih: Daha önce İmam Şevkani’nin Ebû İshak el-İsfirâyînî’ye karşı şiddetli tavrını belirtmiştik. Hatta Ebû İshak’a karşı çıkanlar, onu Arap diline muttali olmamakla vasıflandırmışlardı. Hâlbuki bu, onun lügat ilminde nasıl muhakkik ve dakîk bir kimse olduğunu gösterir. Ki o, ilk konuluş ve ikinci konuluş diye bir şeyin olmadığının farkına varmıştır. Bu sebeble İmam İbn Kayyım es-Sevâik’te diyor ki: “Ebû İshâk’ın bu sözünü müteahhirlerden birçok kimse anlamamışlardır. Hâlbuki doğru olanı söylemiştir.”

İbn Kayyım’ın burada kastettiği ise birinci ve ikinci konuluştur.

2. Tenbih: Birisi gelip şöyle diyebilir: Sen bu kadar hissen bilinen bir şeyi nasıl inkâr edebilirsin. Hâlbuki Allah azze ve celle’nin şu kavlini görmüyor musun? “إسأل القرية / Köye sor!” Buna benzer ayetler hakkında ne dersin?

Cevap: Siz bunu mecaz diye isimlendiriyorsunuz. Biz ise “Arap üsluplarından bir üsluptur.” diyoruz. Burada mudaf hafz olunmuş, mudafun ileyh yerine getirilmiştir. Bu birinci cevaptır.

İkinci cevap ise şöyledir: Allah Teâlâ’nın, “واسأل القرية / Ve köye sorun!” sözü hakikattir, mecaz değildir.

Bu şöyledir: Karye/köy lafzı, el-ictima’/toplanmayı ifade eden anlamdan alınmış bir kelimedir. O zaman Allah azze ve celle’nin, “واسأل القرية / Ve köye sor!”dan muradı, “Oradaki topluluğa sor!” demektir. Buradaki hitap, insanlaradır.

Peki, buna göre, bir kimse, “Öyleyse ihtilaf, lafzî bir ihtilaftır.” diyebilir mi?

Cevap: Şunun bilinmesi gerekir ki lafzî ihtilaf, ancak sarih şeylerde mümkündür. Doğru olan bir şey hakkında iki farklı tabir kullanılabilir. Buna lafzî ihtilaf denir. Ancak bir şey; biri doğru olan bir tabir, diğeri de yanlış olan bir tabirle zikredilirse bu, “lafzî ihtilaf” olmaz.

Buradan yola çıkarak konumuza baktığımızda bu ihtilafın, lafzî bir ihtilaf olmadığını görüyoruz. Çünkü mecaz, birinci konuluş ve ikinci konuluş üzere mebnidir. Hâlbuki böyle bir şey (birinci konuluş/ikinci konuluş) yoktur. Öyleyse böyle bir tabir hatadır, çünkü hata üzere mebnidir.

İbn Kayyım ve İbn Teymiyye de buna bu şekilde değinmektedirler.

3. Tenbih: Bazıları İmam Ahmed’e, mecazı kabul ettiğini nispet etmişlerdir. İmam İbn Kayyım da, İbn Teymiyye de bu nispeti inkâr etmişler ve bunu İmam Ahmed’e nispet edenlerin hata ettiklerini belirtmişlerdir.

Demişlerdir ki: İmam Ahmed’den gelen “هذا مجاز/ Bu, mecazdır.” sözü, “أن هذا يجوز في اللغة / Bu, lügatte caiz olan bir şeydir.” demektir. İmam Ahmed’in Cehmiyye’ye reddiyesinde olduğu gibi… Diyor ki: “إنا نحن نزلنا الذكر و إنا له لحافظون / Zikri Biz indirdik ve onu Biz koruyacağız.” ayetinde yer alan “nahnu,” yani “Biz” lafzını müfred/tek kişi hakkında kullanmak mecazdır. Bu sözüyle bunun lügatte caiz olduğunu belirtmek istemektedir.

İşte bu sebeple İmam Ahmed’in bazı ashabı hata etmiş ve bunu onun görüşü zannetmişlerdir. İmam Ahmed’in “Bu, mecazdır.” sözünden “ıstılahî mecaz” olduğunu zannederek hata etmişlerdir.

İbn Teymiyye, Fetâvâ’nın 7. cildinde diyor ki: Mecaz lafzını söyleyenlerin ilki Ebû Ubeyd Mamer İbn el-Müsennâ olarak bilinmektedir. Ancak mecazdan kastı, hakikatin karşılığı değildir. “Ayetin mecazı şöyledir.” sözüyle kastettiği, kendisiyle ayetin tabir edileceği şeydir.

Sonra diyor ki: İmam Ahmed’in mecazı söylediğini inkar edenler diyorlar ki: İmam Ahmed’in “هذا من مجاز اللغة / Bu, lugatin mecazındandır.” sözü, “أي مما يجوز في اللغة / Bu, lugatte caiz olan şeylerdendir.” demektir.

Hizmetçileri, yardımcıları olan büyük bir kimse der ki: “Biz bunu yaptık.” “Biz böyle yaptık.” gibi sözler söyler. İmam Ahmed, bununla, “İlk konulduğunun dışında kullanılmıştır.” diye bir şey kastetmez. İbn Kayyım da bunun benzerini zikretmektedir.

O yüzden diyoruz ki: İmam Ahmed, “mecaz” der, ancak bununla müteahhirlerin mecaz lafzına yükledikleri anlamı kastetmez.

4. Tenbih: Bazıları hâlâ İbn Teymiyye’ye, mecazı kabul ettiğini nispet ederek “İbn Teymiyye, mecazı kabul etmektedir.” görüşündedirler. Buna reddiye iki yönlüdür:

a) Şayet İbn Teymiyye’nin iki görüşü varsa ve bu iki görüşün hangisinin sonuncu görüşü olduğuna dair net bir karine yoksa bu iki görüşten en çok değindiğine bakılır. Bu, çoğunlukla onun en son sözü olduğuna delâlet eder.

Mecaz hakkındaki sözlerinin çoğu, ya mecazı inkâr etme yönündedir ya da muhalifin dilinden konuşmasıdır. Yani hasma karşı tenezzül babındandır.

İbn Teymiyye’nin, mecazın inkârına dair sözleri oldukça fazladır.

b) Mesela bir sözün, İbn Teymiyye’nin olup olmadığı şeklinde bir işkalle (sorunla) karşı karşıya kalındığında İbn Kayyım’ın meseleyi tahririne/ortaya seriş durumuna bakılır. Çünkü, İbn Teymiyye’nin sözlerini en iyi anlayan; hangisinin ilk sözü, hangisi son sözü olduğunu en iyi bilen odur.

Bu konu hakkında ikisinin söylemleri aynıdır.

5. ve Son Tenbih: Mecaz kabul edilse bile bid’at ehlinin mecaz kapısından girerek isim sıfatları inkâr etmeleri mümkün değildir.

Bu, iki şekilde açıkça ortaya çıkmaktadır.

1- Mecaz gaybiyatlara dâhil değildir. Allah azze ve celle’nin isim ve sıfatları ise bize nispetle gaybîdir.

Bu sözün açılımı şu şekildedir. Mecaz, ilk anlama hamlolunmaya engel teşkil eden bir karine üzere mebnidir. Bu karineyi ise müşahede ettiğimiz, gaybî olmayan şeylerden olmadığı müddetçe bilmemiz mümkün değildir.

Bazı bid’at ehline baktığında, onların, Allah’ın “بل يداه مبسوطتان / Bilakis O’nun iki eli de açıktır.” ayetini “iki kuvveti” veya “iki kudreti” veya “iki nimeti” şeklinde tevil ettiklerini görürsün.

Bu kişilere deriz ki: “Nimet, kudret ve kuvvetin ele ıtlakı mecaz mıdır, hakikat midir?” “Hakikattir.” derler. Biz de deriz ki: “Sizi buna iten nedir? İlk anlamı bırakıp da ikinci anlamı almaya mecbur bırakan nedir seni?” Onlar da der ki: “Karinedir.”

“Peki, karine nedir?” dediğimizde ise “Teşbihe düşme korkusudur.” derler. Şayet Allah’a el sıfatını nispet edersek -mahlûkatın da eli olduğu için- Allah’ı mahlukata benzetmiş oluruz.

Öyleyse bu şekilde cevap veren kişiyle münakaşa konusu, karinenin kendisidir. Şayet karinenin sıhhati sabit olmazsa -icmayla- kelamı hakiki manaya hamletmemiz gerekir.

Getirdikleri teşbih karinesine baktığımızda mecaza hamletmek için geçerli olmayan bir karine olduğunu görüyoruz. Şöyle ki mesela “Kedinin de eli var.” “Atın da eli var.” gibi lafızların delalet ettikleri anlam tüm yönleriyle bir değildir. İbn Huzeyme’nin de Kitabu’t-Tevhid’de dediği gibi herkesin kendine uygun bir eli vardır, bu ise teşbihi gerektirmez.

Böylece getirdikleri karine sakıt kalmış oluyor/düşüyor. Karine düşünce de -icmaen- mecaz düşmüş olur.

O zaman mecazı kabul etsek bile bunun isim sıfata dahil olabileceğini ispatlamak mümkün değildir.

2- İsim sıfat babında mecazın olmadığı -icmayla- ispatlıdır. İbn Abdilber’in Temhid’de söylediği gibi “İsim sıfatlar hakikat üzeredir, mecaz değil!”

SONUÇ:

Bu meselede racih olan; ne Kur’an’da ne sünnette ne de Arap dilinde mecazın olduğudur.

Allah en iyisini bilendir.

Not 1: Mecaz hakkındaki bu risalede, mesele etrafındaki münakaşaları en ince ayrıntısına kadar serdetmedik. Bu konuda getirilen şüphelere verdiğimiz cevaplara karşı da bazı itirazlar/reddiyeler yöneltilmiştir. Yine bizim onlara karşı yönelttiğimiz delillere bazı cevaplar vermişlerdir. Ancak risaleyi özlü tutma isteğimiz sebebiyle bu risalemizde bunları ele almadık.

Not 2: Bu risalenin hazırlanmasında, Şeyh Yûsuf el-Ğafîs ve Şeyh Abdulaziz er-Reyyis gibi ilim ehli kimselerin derslerinden faydalanılmıştır.

Tevfik/başarı Yüce Allah’tandır.

.

Tekfirin Şartları ve İlkeleri..

Etiketler: AKİDE, NASİHAT

Tekfir’in

(Bir Kimseye Kâfir Hükmü Vermenin)

Şartları ve İlkeleri

Tekfir’in Tehlikesi

Gerçek şu ki, Kitâb ve Sünnet’ten bir delil olmaksızın müslüman bir kimseyi tekfir etmek, Kitâb ve Sünnet’te son derece tehlikeli, nehyedilmiş bir iştir. Çünkü küfür hükmünü vermek, Allah ve Rasûlü için hüküm vermek demektir. Dolayısı ile Allah’ın ve Rasûlünün kâfir olduk-larına hükmettiği kimseler dışında hiç kimse tekfir edilemez. Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır:

“Size selâm veren kimseye –dünya hayatının menfaatini arayarak– ‘sen mümin değilsin’ demeyin.” (Nisâ, 4/94)

Yine şöyle buyurmaktadır:

“Bilmediğin bir şeyin ardına düşme. Çünkü kulak, göz ve kalbin her biri ondan sorumludur.” (İsrâ, 17/36)

O halde müslümanın görevi, Allah’ın yoluna basiret üzere davet etmektir. Hiçbir kimse insanların içlerinde gizledikleri hakkında hüküm vermekle emrolunmuş değildir.

Buna göre her kim iki şehâdeti telaffuz eder ve gereklerince amel ederse, Kitap ve sünnetten bir delile ve ümmetin selefinin üzerinde görüş birliği halinde bulundukları icmâya göre, kendisini İslâm dairesinden çıkartacak bir amelde bulunmadıkça yahut böyle bir söz söylemedikçe; zahiren onun müslüman olduğuna hüküm verilir. Onun içinde gizledikleri bizi ilgilendirmez.

İşte apaçık bir delil bulunmaksızın müslümanların tekfir edilmesini yasaklayan bazı deliller:

1- İbn Ömer (74/693) radiyallâhu anhumâ’dan dedi ki: Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu: “Bir adam kardeşine: Ey kâfir diyecek olursa, mutlaka o söz ikisinden birisini bulur. Eğer onun dediği gibi ise mesele yok, değilse o söz onu söyleyene geri döner.”[1]

2- Ebû Zerr el-Gıfârî (32/652) radiyallâhu anh’den rivâyete göre o Rasûlullahsallallâhu aleyhi ve sellem’i şöyle buyururken işitmiştir: “Bir kimse bir diğerine: Kâfir diye seslenir yahutta ona: Ey Allah’ın düşmanı, diyecek olursa o da böyle değilse, o söz mutlaka onu söyleyene geri döner.”[2]

Bu âyet ve hadislerde müslüman kardeşi hakkında herhangi bir delil bulunmaksızın küfür nitelemesinde bulunan kimseler için ağır bir tehdit ve Allah hakkında bilgisizce söz söylemekten şiddetli bir sakındırma vardır.

Tekfirden Sakındırma Konusu Selefin Sözlerinde de İşlenmiş Bir Konudur

İmâm Ahmed (241/855) şöyle demiştir: “Şüphesiz bir şeyi vâcib (farz) ve haram kılmak, sevap, ceza, kâfir, fâsıklık hükmünü vermek, Allah’a ve Rasûlüne ait bir iştir. Hiçbir kimsenin bu hususta hüküm verme yetkisi yoktur. İnsanlara düşen ise Allah’ın ve Rasûlünün vacip kıldığını vacip görmek, Allah’ın ve Rasûlü’nün haram kıldığını haram kılmak, Allah’ın ve Rasûlünün haber verdiğini tasdik etmektir.”[3]

Bu konudaki âyet ve hadisler ile selefin bu husustaki sözlerinden açıkça şunu anlıyoruz: Tekfir, Allah’ın Kitâbına ve Rasûlünün sünnetine başvurulması gereken şer‘î hükümler arasındadır. Bu başvuru da, Selef-i Sâlih’in yöntemine uygun olmalıdır. Bu hususta herhangi bir kimsenin ictihâd ile yahut zann-ı galip ile ya da mücerred aklın hükmüne dayanarak hüküm verme yetkisi yoktur.[4] Şüphesiz bu hususta anlayışlar şaşırmış ve ayaklar kaymış durumdadır.

Özetle söyleyecek olursak; müslümana düşen görev, bu mesele hakkında bilgi ve Allah’tan gelmiş bir delil olmaksızın konuşmamaktır. Çünkü bir kimseyi İslâmdan çıkarmak yahut onu İslâma sokmak dinin en büyük işlerinden birisidir. Allah da, Rasûlü de, bu meseleyi de diğerleri gibi gerektiği gibi açıklayarak bizi külfetten kurtarmışlardır. Hatta onların genel olarak verdikleri hükümler, dinin en açık hükümleridir. O halde bize düşen, bunlara uymak ve bid’atler uydurmayı terk etmektir.

Tekfir’in İlkeleri

Herhangi bir delil ve apaçık bir belge bulunmaksızın müslümanı tekfir etmenin haram olduğunu belirten delilleri açıkladıktan sonra, şunu da bilmemiz gerekir ki, herhangi bir kimsenin kâfir olduğuna dair hüküm vermek için kaçınılmaz bir takım ilkeler de vardır.

Bu husustaki çok önemli iki kuralın iyice anlaşılmasının kaçınılmazlığı bunlar arasındadır:

Birinci kural: Bir söz ya da bir fiil küfür olabilir fakat o sözü söyleyen yahut o fiili işleyen bir kimse, ortada tekfire mani bir engelin bulunması ve tekfir için gereken şartlardan bir şartın yerine gelmiş olmaması dolayısıyla tekfir edilmeyebilir.

Bundan dolayı müslüman bir kimse hakkında sadece küfrü gerektiren bir amelinin yahut bir sözünün dışarıya yansıması sebebiyle dinden çıkması anlamında küfür ile –bu hususta ona karşı delil ortaya konuluncaya ve onun bu konudaki şüphe ve tereddüdü izale edilinceye kadar– hüküm veri-lemez. Hâricîler, Râfizîler, Kaderiyye ve Cehmiyye gibi çeşitli bid’at ehli bu kurala aykırı davranmışlardır. Çünkü bunlar herhangi bir delil ortaya koymaksızın, şüphe ve tereddüdü izale etmeksizin, başkalarının kâfir olduğuna hüküm verirler. Hatta kâfir olmasını gerektiren bir sebep bulunmaksızın bile, kendilerine muhalefet eden kimselerin küfrüne hükmederler.

İkinci kural: Kendisine küfür adı verilmiş olan her bir günah, kişiyi dinden çıkartıcı değildir. Çünkü küfür biri küçük küfür, diğeri büyük küfür olmak üzere iki türlüdür. Bundan dolayı Peygambersallallâhu aleyhi ve sellem’in şu buyruğunda görüldüğü gibi bazı günahlara da küfür adı verilmiştir: “İnsanlarda iki husus vardır ki, bunlar onlarda bulunan bir küfürdür: Neseblere dil uzatmak ve ölüler için ardından ağıt yakmak.”[5]

Ehl-i Sünnet ve’l-Cemaat de bu iki büyük günahın kişiyi İslâm’dan çıkartıcı olmadığını icmâ’ ile kabul etmişlerdir. Aksine bu gibi günahlara küfürden küçük bir küfür ya da küçük küfür adı verilir.

Bu iki kural ve daha önce kaydettiğimiz naslardan sonra bizlerin, ilim ehlinin tekfir hükmünü vermek sadedinde söz konusu ettikleri şart ve konumları bilmemiz gerekmektedir.

Tekfir Hükmünde Aranan Şartlar ve Bulunmadığının Tesbiti Gereken Engeller

Tekfir’in Şartları

Nasların tetkik edilmesi ve selefin sözlerinin incelenmesi sonucu bizler için tekfirin şartları da açıklık kazanmış olur. Bunları aşağıdaki şekilde özetleyebiliriz:

1- Tekfir’e konu olan söz ya da fiilin büyük küfür yahut büyük şirk olduğunun şer‘î delillerle sabit olması.

2- Tekfir’e konu olan söz ya da fiilin âlimlerce dinden çıkarıcı söz ya da fiil olarak değerlendirilmiş olması.

3- Tekfir’e konu olan söz ya da fiilin küfre delaletinin muhtemel anlamlar içermeyen açıklıkta ve sarih olması.

4- Bir hakkın açıklanması ve bir şüphenin ortadan kaldırılması için gerekli olan delilin ona ulaşmış olması ve bu delilin eğer ilim ve tetkik ehlinden bir kimse ise onun nezdinde sabit olması.

5- Anlayabilen, akıllı ve bâliğ bir kimse olması.

6- İslâma yeni girmiş olduğu için mâzur görülebilecek bir kimse olmaması.

7- Tekfir’e konu olan söz ya da fiilde kasıt bulunması; hata sonucu ortaya çıkmış olmaması.

8- Kişinin bunu kendi isteği ile seçmesi ve mükreh (zorlama altında bulunan) bir kimse olmaması.

9- Örneğin, ilim öğrenmek ortamından uzak ıssız bir yerde yetişmiş olduğu için cahil bulunmaması.

Tekfir Hükmünü Vermenin Engelleri

Bizler tekfirin şartlarını öğrendiğimize göre bu şartların zıttının eğer varsa tekfire engel olduğunu da bilmiş oluruz. Söz konusu engellerden bazıları şunlardır:

1- Bir kimsede küfrü gerektiren söz ya da fiilin ortaya çıkmaması.

2- Ya delilin ona ulaşmamış olması yahutta şüphenin kalbinde yer etmiş olması ya da İslâm diyarından uzaklığı sebebiyle bilgisizliğinden ötürü onun hakkında delilin ortaya konulmamış olması.

3- Küçüklük, delilik ve kendisine söyleneni anlayamayacak kadar kocamış yaşlı olması.

4- Gerekli delilleri bilmemesi. İlim ehlinden kendisine delili gösterecek kimse bulamaması yahutta ıssız bir yerde yetişen ya da küfürden henüz yeni dönmüş ve henüz şerîatin hükümlerini bilmeyen bir kimse olduğundan ötürü, küfründen dolayı mazur görülebilecek durumda olması.

5- Küfür olan bir sözü ya da bir fiili yapmaya mülci’ (çaresiz bırakıcı) anlamda ikrah altında bulunması. Nitekim Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır:

“Kalbi iman ile dolu olduğu halde zorlananlar müstesnâ olmak üzere” (Nahl, 16/106)

İşte bunlar ilim ehlinin zikrettikleri bazı kaideler, şartlar ve engellerdir. O halde müslümana düşen bunlara riâyet etmek ve bunların sınırında durmasını bilmektir. Çoğu kimsenin müslümanlar aleyhinde bilgisizce hüküm vermekte ellerini çabuk tutmaları sebebiyle ortaya çıkan fitne gerçekten büyüktür. Bu da ya onların bilgisizlikleri, ya ilim ehlinden uzak bulunmaları ya da kalplerinde bir takım şüphe ve yanlış görüşlerin yer etmiş olması dolayısı iledir.

Bu halden kurtulmak ise tekrar Kitâb ve Sünnet’e dönmek, Allah’ın sapasağlam ipine sımsıkı sarılmak, geçmiş Rabbânî âlimlere ve ıslâh edici hidâyet önderlerine uymaktır. Ömer b. Abdülazîz (101/719) –Allah’ın rahmeti üzerine olsun–şöyle demektedir: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem ve ondan sonra gelen emir sahipleri bir takım sünnetler ortaya koymuşlardır. Bu sünnetleri izlemek Allah’ın Kitabını tasdik etmek, Allah’a itaati kemâle erdirmek, Allah’ın dininin gereklerini yerine getirmekte güç sahibi olmak demektir. Kimsenin bunları değiştirebilme yahutta buna muhalif herhangi bir şey üzerinde düşünme hakkı yoktur. Bunlarla hidâyet bulan bir kimse hidâyet bulan kişidir. Her kim bunların yardım ve desteğini alırsa şüphesiz o yardıma mazhar olan bir kimsedir. ‘Bunlara muhalefet ederek müminlerin yolundan başkasına uyan bir kimseyi de Allah yüzünü çevirdiği istikamette yürütür, onu cehenneme götürür. O da çok kötü bir dönüş yeridir.’ (Nisâ, 4/115)”[6]

Hüccet İkâmesi ve Tekfir’e Dair

Allâme Şeyh Muhammed Sâlih el-‘Useymîn rahimehullah’ın

Çarptırılan Fetvâsı

Soru: Kabirlerin önünde dua eden, ölülerden istiğâsede bulunan ve onlara kurban kesen kimselerin hükmü nedir? Buna benzer kimselerin üzerine hüccet ikâme olmuş mudur, yoksa bunlar kâfirler midir?

Cevap: Kabirlerin önünde, Allah’a dua edip kabrin sahibine yalvarmayanlar müşrik değildirler. Çünkü onlar, Allah’a dua edip yalvarmaktadırlar. Ancak onlar bid’atçidirler.

Çünkü onlar Allah’a kabirlerin yanında dua etmenin üstün bir amel olduğunu zannetmektedirler. Ancak tekfir edilmezler. Ölülerden istiğâsede bulunup ‘Ey Allah’ın velîsi! Bana yardım eyle! Bana rızık ver! Bana ihsânda bulun! diyenler ise müşriktirler. Onlar büyük şirk ile müşriktirler ve Allah Azze ve Celle’nin şu buyruğu onlara mutabıktır: “Her kim Allah’a ortak koşarsa, Allah ona cennetini haram kılar! Onun konağı cehennemdir ve zâlimlerin hiçbir yardımcısı yoktur!” (Mâide, 5/72)

Yazıklar olsun bu adamların akıllarına! Nasıl olur da ölülere, çürümüş kemiklere ve kendi kendilerini bile kurtarmaya güçleri yetmeyecek kimselere yalvarıp yakarır ve böyle birinden meded isterler? İşte bundan dolayı ölülerden yardım istemek mutlak olarak câiz değildir, hatta şirk-i ekberdir. Güç yetiremeyecekleri hususlarda dirilerden de yardım dilemek câiz değildir.

Diri ve hazır olan kimselerden güç yetirilebilecekleri hususlarda yardım dilemekte ise bir beis yoktur. Yüce Allah Mûsâ hakkında şöyle buyurmuştur: “Taraftarlarından olan adam düşmanına karşı ondan yardım diledi.” (Kasas, 28/15)

Aynı şekilde ölüleri ta’zîm ve onlara takarrub için kurban kesenler de dinden çıkarıcı büyük şirk ile müşriktirler. Çünkü Allah Tebâreke ve Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Deki: Benim namazım ve kurbanım, hayatım ve ölümüm âlemlerin rabbi Allah içindir. O’nun ortağı yoktur.” (En’âm, 6/162-163)

Nasıl senin hayatın ve ölümün Allah’a bağlı ise, nasıl Allah Azze ve Celle’den başka seni yaşatan ve öldüren kimse yoksa, aynı şekilde ibâdetin de Allah’a aittir. Namaz ve kurban Allah Azze ve Celle’ye aittir. Seni yaşatan ve seni öldürecek olan nasıl kabirdekiler değilse, işte öyle namazından ve kurbanından herhangi bir şeyi onlara yöneltmemen gerekir. Yani kabrin sahibi için namaz kılman veya kurban kesmen câiz değildir. Eğer böyle yaparsan kişiyi dinden çıkaran büyük şirk ile müşriksin demektir.

Ayrıca Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem kabre doğru namaz kılmayı yasaklamış ve Müslim’in Ebû Mersed el-Ğanevî’den rivâyet ettiği hadîste “Kabirlere doğru namaz kılmayın” Yani kabirleri kendinizle kıble arasına almayın “ve onların üzerine oturmayın” buyurmaktadır. Burada namaz ile murâd edilen kabir için namaz kılmak değil kabre doğru namaz kılmaktır. Bu durumda namaz kim içindir? Allah içindir! Ama kabir kendisiyle kıble arasındadır. Ancak kabir için namaz kılmaya gelince, işte bu şirktir.

Soruyu soran kişinin: “Bunlar tekfir edilirler mi? Üzerlerine hüccet ikâme olmuş mudur? Olmamış mıdır?” Sözüne gelince; bu, göreceli bir meseledir. İnsanların bir kısmına hüccet ikâme olmuş bir kısmana ise hüccet ikâme olmamış olabilir. Ancak, her kime hüccet ikâme olmuşsa, biz onun küfrüne ve şirkine muayyen olarak hükmederiz.

Her kime de hüccet ikâme olmamışsa, bu fiil şirk ve küfürdür diye hükmeder, ancak her bir insana tatbik etmeyiz. Çünkü Yüce Allah şöyle buyurmaktadır: “Müjdeleyici ve uyarıcı olarak rasûller gönderdik. Tâki insanların rasûllerden sonra Allah’a karşı sunabilecekleri bir hüccetleri kalmasın.” (Nisâ, 4/165) O hâlde mutlaka, anlaşılacak bir sûrette risâletin ulaşmış olması gerekir. Bu takdirde hüccet ikâme olmuş olur. Üzerine hüccet ikâme edildikten sonra bir kişi şirk koşarsa, bu şirk ile biz, onun şirkine ve küfrüne hükmederiz.

Avamdan bazı kimseler veya aynı şekilde bazı ilim talebeleri ‘bizler bir şahsa muayyen olarak küfür veya şirk ile hükmedemeyiz. Sadece onun fiili şirktir, onun fiili küfürdür deriz.’ şeklinde bir vehme kapılmışlardır. Bu büyük bir yanlıştır.[7] Çünkü bu Rasûlullahsallallâhu aleyhi ve sellem’in kendisiyle savaştığı müşriklerin hiçbirinin şirkine muayyen olarak hükmedemeyeceğimizi gerekli kılar. Bilakis şöyle deriz: Şerîat sahibinin şirk veya küfür olarak belirlediği vasıf her kime mutabık ise şüphesiz biz onun küfrüne muayyen olarak hükmederiz. (Fetvâ burada bitti.)

Ve’l-hamdu lillâhi rabbi’l-‘âlemîn

İlahiyatçı Yazar Necmi SARI

--------------------------------------------------------------------------------

[1] (SAHİH HADİS): Bu lafızla Müslim (No: 60/111) İbn Ömer radiyallâhu anhumâ’dan. Buna yakın bir lafızla Buhârî (No: 6104) İbn Ömer radiyallâhu anhumâ’dan. Buhârî (No: 6103) Ebû Hureyre radiyallâhu anh’den.

[2] (SAHİH HADİS): Bu lafızla Müslim (No: 61/112), buna yakın bir lafızla Buhârî (No: 6045) Ebû Zerr el-Gıfârî radiyallâhu anh’den.

[3] Bk. İbn Teymiyye “Şerhu Hadîsi’n-Nüzûl” (s. 433, Mecmû‘u’l-Fetâvâ 5/554-555).

[4] Bu konuda daha geniş bilgi için bk. İbn Teymiyye “el-İstiğâse fi’r-Reddi ‘ale’l-Bekrî” (s. 249-252); “Minhâcu’s-Sünne” (5/92-93); “Mecmû‘u’l-Fetâvâ” (12/525); İbn ‘Useymîn “el-Kavâ‘idu’l-Müslâ” (s. 86).

[5] (SAHİH HADİS): Ahmed (2/377) ve Müslim (No: 67/121) Ebû Hureyre radiyallâhu anh’den.

[6] (HASEN Lİ GAYRİHİ ESER): Eseri Abdullah b. Ahmed “es-Sünne” (No: 766); Ebû Bekr el-Hallâl “es-Sünne” (No: 1329); Âcurrî “eş-Şerî‘a” (thk. el-Fakî s. 48, 65, 307, thk. Müessesetü’r-Reyyân No: 92, 139, 698); İbn Batta “el-İbâne” (No: 230, 231, 594) ve İbn Abdilberr “Câmi‘u Beyâni’l-‘İlmi ve Fadlih” (No: 2326) İmâm Mâlik b. Enes yoluyla Ömer b. Abdülazîz’den, Fesevî “el-Ma’rife ve’t-Târîh” (3/386); el-Lâlekâî “Usûlu İ’tikâdi Ehli’s-Sünne” (No: 134) ve el-Hatîb el-Bağdâdî “el-Fakîh ve’l-Mütefakkih” (No: 455) İbn Şihâb ez-Zührî yoluyla Ömer b. Abdülazîz’den rivâyet etmişlerdir. İlk rivâyetin ricâli güvenilir râvilerden oluşmakla beraber İmâm Mâlik b. Enes’in, Ömer b. Abdülazîz’den semâsı bilinmemektedir. Bu nedenle bu rivâyetin isnâdı munkatıdır. İkinci rivâyetin isnâdı ise Rişdîn b. Sa’d b. Müflih el-Mehrî adlı râvi nedeniyle zayıftır. Çünkü Rişdîn zayıftır. [Bk. İbn Hacer “Takrîbu’t-Tehzîb” (s. 326, No: 1953)] Eseri ayrıca el-Hatîb el-Bağdâdî “Şerefu Ashâbi’l-Hadîs” (No: 7) İmâm Mâlik’in kendi sözü olarak sahih bir isnâdla rivâyet etmiştir. Eser mecmûu turukuyla hasen li gayrihi olmaktadır. Bk. İbnu’l-Kayyim “İctimâ‘u’l-Cuyûşi’l-İslâmiyye” (s. 155-156).

[7]Şeyh burada kendisine huccet ikâme edildikten sonra “bir şahsa muayyen olarak küfür veya şirk ile hükmedemeyiz. Sadece onun fiili şirktir, onun fiili küfürdür deriz” diyenlere cevap vermektedir. Yani Şeyh şunu demek istemektedir: “Avamdan bazı kimseler veya aynı şekilde bazı ilim talebeleri huccet ikâmesinden sonra bile ‘bizler bir şahsa muayyen olarak küfür veya şirk ile hükmedemeyiz. Sadece onun fiili şirktir, onun fiili küfürdür deriz.’ şeklinde bir vehme kapılmışlardır. Bu büyük bir yanlıştır.” Yoksa Şeyh, okuduğunu anlamayan bazı zevâtın zannettiği gibi “kişi kendisine huccet ikâme edilmeden de tekfir edilebilir” dememektedir. İyi anlaşılsın!!!

.

İtidalli Olmada Ölçü..

Etiketler: AKİDE, NASİHAT

İTİDALLİ OLMADA ÖLÇÜ

Hamd, Âlemlerin Rabbi Allah’a mahsustur. Salâtu selâm Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in, ehlinin, sahabesinin ve kıyâmete kadar onları dost edinen herkesin üzerine olsun.

“Ey iman edenler! Allah için hakkı ayakta tutan, adaletle şahitlik eden kimseler olun. Bir topluluğa duyduğunuz kin, sizi âdil davranmamaya itmesin. Adaletli olun; bu, Allah korkusuna daha çok yakışan (bir davranış)tır.”(Mâide,

Bu ayet, şahısların güvenilirlik derecelerinin konu edildiği “birini yaralama (kusurlu bulma) veya adaletine hüküm verme” anlamına gelen “Cerh ve Ta’dîl” ilmi açısından önemli bir kaideyi içermektedir. Adalet; imanın gereklerinden biri olarak kabul edilmiş, uzak yakın herkese adaletli ve güzel bir şekilde muamele etmeyi kapsamış, dost düşman herkesten sadır olabilecek zulmü yasaklamış ve böylelikle hassas bir metod ortaya koymuştur.

Müslümanın; adâlet ve insafın azaldığı zamanımızda, tüm işlerinde adalet ölçüsüyle hareket eden selef-i salihînin metoduna dönmesi gereklidir. Maalesef, günümüzde fikir ve yönlendirmelerin kaynağışahsîçıkarlar olmaya başladı. Bir saplantı gibi sevilen ve bağlanılan şahısların hatalarına göz yumulurken, muhâlifi olunan kişilerin güzellik ve doğrularının reddedildiği bir hâle gelindi. Ölçüler ve kavramlar değişti, birçok şey şahısların tekeline girdi. Din onlarla anlaşılıp onlarla bilinir oldu, asıl kaynaklar unutuldu...

Bu nedenle bugün, her asrın kaynağı olan Selef-i Salihînin o temiz anlayışlarına her zamankinden daha fazla ihtiyaç hissediyoruz. Kuralsız yaralamaların (hata/kusur bulmaların) yerini, ölçülü ve ilmî yorumlar ve tenkitler almalıdır.

Birçok insanın bu konuda -bilerek veya bilmeyerek- yanlış veya hata yaptığını gördük. Bu sebeple ihtiyaç olduğunu düşünerek bu yazıyı kaleme aldık. Müslümanların saflarının bölünmesine yol açan bu üzücü durum karşısında, basiretleri harekete geçirmeyi ümit ederek Kur’ân ve Sünnet ışığında birtakım kuralları hatırlatmayı uygun bulduk.

Allah azze ve celle, bizleri; Müslümanların saflarının birleşmesinde biraz olsun faydalı kılarsa gerçekten bu, mutluluk verici bir olay olur. Tevfik, şüphesiz Allah’tandır.

«...Fakat Allah, gerekli olan emri yerine getirmesi, helak olanın açık bir delille (gözüyle gördükten sonra) helak olması; yaşayanın da açık bir delille yaşaması için (böyle yaptı)...»(Enfâl, 42)

Cerh ve Ta’dîl’in Meşruluğu, Kur’ân, Sünnet ve Selef-i Salihîn’den Bazı Deliller

*Kur’ân’dan bazı deliller:

✓“Ey iman edenler! Eğer bir fâsık size bir haber getirirse onun doğruluğunu araştırın (tebeyyün edin)...”(Hûcurât, 6)Bir başka kıraatte de “tesebbüt edin.”, yani “sabitliğinden emin olun.”şeklinde yer almaktadır. İmam İbn Kesîr rahimehullah, ilgili ayetin tefsirinde, “Allah, fâsığın getirdiği haberin -ihtiyâta binâen- içyüzünün araştırılmasını emretmiştir. Böylece onun haberine dayanılarak yanlış bir hüküm verilmemesi gözetilmiştir. Böyle bir kimsenin getireceği haber yalan olabileceği gibi hatadan kaynaklanan bir yanlışı da olabilir. Bu bakımdan hâkimin yapması gereken, haberin diğer yönlerini araştırmak olacaktır. Çünkü Allah, bozguncuların yoluna uymayı yasaklamıştır.” Allame Şevkânîrahimehullah ise şöyle demiştir: “Ayetteki söz konusu ‘tebeyyün’ kelimesinden; ‘haberi tanımak, içyüzünü araştırmak ve tam olarak netlik kazanana dek her türlü acele davranıştan kaçınmak’ anlaşılır.”

✓“Ey iman edenler! Allah için hakkı ayakta tutan, adaletle şahitlik eden kimseler olun. Bir topluluğa duyduğunuz kin, sizi âdil davranmamaya itmesin. Adaletli olun; bu, Allah korkusuna daha çok yakışan (bir davranış)tır. Allah’a isyandan sakının. Allah yaptıklarınızı hakkıyla bilmektedir.”(Mâide,

Allah için hakkı ayakta tutmak, -dostu da, düşmanı da olsa- adaletle şahitlik etmek ve insanlar hakkında hüküm verirken haklarınıçiğnemek suretiyle onlara zulmetmemek mü’minlerin vasıflarından sayılmıştır.

Başkalarına karşı duyduğu kin ve nefretin insanları onlara karşı haksızlık yapmaya sevk etmesi men edilmiştir.

*Sünnet’ten bazı deliller:

✓“...Muâviye, malı olmayan bir fakirdir, Ebû Cehm ise asasını omzundan indirmez (kadınları döver). Sen, Üsâme b. Zeyd ile evlen.”(Müslim)

Hadiste de görüldüğü gibi kişileri maslahata mebni tenkit edip hallerini araştırmak meşrudur. Allah Rasûlüsallallahu aleyhi ve sellem, Ebû Cehm ve Muâviye hakkında konuşmuş, ancak tercihini Üsâme’den yana yapmıştır. Hadisten elde edilen bir diğer fayda da cerh ederken (kusurlu bulurken); illet (sebep) belirtilmesinin gerekliliğidir. Ta’dîl’de ise sebep belirtmek şart değildir. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem, Ebû Cehm ve Muâviye’yi tercih etmeme nedenini belirtirken; Üsâme’yi tercih etme nedenini zikretmemiştir.

✓Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem, Ebû Bekir radıyallâhu anh hakkında, “Arkadaşımı bana bağışlamaz mısınız?” demiş, ona duyduğu özel ilgisini izhâr etmiştir.

✓ İbn Ömer radıyallâhu anhûmâiçin, “Abdullah, geceleri de kâim olsa (teheccüd kılsa) ne iyi bir insan olur!” buyurmuş, onun -gıybet olmaksızın- bir eksikliğini dile getirmiştir. Bu da daha önce belirttiğimiz gibi şer’î maslahata mebni kişilerin hallerini belirtmenin meşruluğuna, ayrı bir delildir. Yeter ki bundan maksat; bir hususta tebeyyün etmek olsun, o kişiyi yermek ve küçük düşürmek olmasın.

*Selef-i Salihîn’den nakledilen bazı deliller:

Bu konuda Selef-i salihînden oldukça fazla örnek aktarmak mümkündür. Ancak burada bazılarını zikretmekle yetineceğiz;

✓İmam Muhammed b. Sîrîn rahimehullah şöyle der: “İslam toplumunda fitne vâki olmadan evvel kimse isnâd sormazdı. Ne zaman fitne baş gösterdi, insanlar kendilerine aktarılan haberler için ‘Ricâlinizi bize sayın (kimlerden duyduysanız adlarını belirtin).’ demeye başladılar. Bundan sonra yalnız sünnet ehlinin hadislerini alıp bid’at ehlinin hadislerini terk ettiler.”(Müslim, Mukaddime)Yine buna benzer bir söz de mücâhid imam Abdullah b. Mübârek rahimehullah’tan nakledilir: “İsnâd olmasaydı, dileyen dilediğini söylerdi.”“İsnâd”dan kasıt, sözün kimden alındığı ve kime dayandırıldığıdır ki sözün sabit olabilmesi için kim tarafından söylendiğinin ve o kişinin “sika/güvenilir” olup olmadığının mutlaka bilinmesi gerekir.

✓İmam Hasan-ı Basrîrahimehullah da şöyle der: “Bid’at ehlinin gıybeti olmaz.”

Bu hususta âlimler tarafından kaleme alınmış birçok eser vardır. Ancak burada uzun uzadıya bunlara yer vermek yazımızın kapasitesini aşacağı için bu kadarıyla yetineceğiz.

Fert ve cemaatleri; “cerh ve ta’dîl etmenin/haklarında hüküm vermenin” kayıt ve şartları:

1- Hevâ ve heveslerden sıyrılmak: Müslümanın, başkaları hakkında doğru hükmü verebilmesi için önce, hevâ ve heveslerinden arınması gereklidir. Böylece haklarında konuşmayı arzu ettiği kimselerin güzelliklerini de hatırlayabilir ve vereceği hükümde zulmetmez. İnsanın hevâsından konuşması da tedrîcen kişinin kalbine sızan gizli meselelerdendir. Böylece kişi farkında olmadan hevâsının kontrolüne girer. Ayette de görüleceği gibi hevâ, “Allah’ın dosdoğru yolundan sapma” olarak tavsîf edilmiştir:

“Ey Dâvûd! Biz seni yeryüzünde halife yaptık. O halde insanlar arasında hak ve adaletle hükmet. Hevâ ve hevese uyma, yoksa bu seni, Allah’ın yolundan saptırır...”(Sâ’d, 26)

2- Allah Teâlâ’dan korkmak:

“Onlar Allah’ın bitiştirilmesini emrettiği şeyi bitiştiren (koparmayan, Allah’ın gözetilmesini emrettiği şeyleri gözeten), Rablerinden sakınan ve kötü hesaptan korkan kimselerdir.”(Ra’d, 21)

Onlar Rablerine karşı gayb ile (O’nu görmedikleri halde) bir haşyet içindedirler. Yine onlar, kıyâmetten korkan kimselerdir.”(Enbiyâ, 49)

“Fakat daha görmeden Rablerinden korkanlara gelince, onlar için gerçekten hem bağışlanma, hem büyük mükâfat vardır.”(Mülk, 12)

Bu özelliklere sahip olan sâdık bir Müslüman, elbette adaletli davranarak başkaları hakkında konuştuğunda doğruluk ve iyilik adına; -gıybet ve kovuculuk günahına düşerek- onlara zulmetmez. Bilakis Allah’ın sakındırdığı bir günaha düşmekten kendini alıkoyar, sakınır.

“Ey iman edenler! Zannın çoğundan kaçının. Çünkü zannın bir kısmı günahtır. Birbirinizin kusurunu araştırmayın. Biriniz diğerini arkadan çekiştirmesin. Biriniz, ölmüş kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı? İşte bundan tiksindiniz. O halde Allah’tan korkun. Şüphesiz Allah, tevbeyi çok kabul edendir, çok esirgeyicidir.”(Hûcurât, 12)

Bu ayet-i kerimede Allah’tan korkanlar için uyarı olarak çok ince ve önemli bir kural belirtilmektedir.

3-Hüsnü zan beslemek: Aslında bunu, -hüsnü zannı ortadan kaldıracak aksi yönde kesin bir delilin ortaya çıkışına kadar- Müslümanlara karşı hüsnü zan beslemek şeklinde ele almak gerekir. Allah Teâlâ bundan, “ifk hadisesi”nde bahsetmiş, birini yaralayan (karalayan) asılsız bir sözün yayılmasının büyük günah olduğunu bildirmiştir:

“Çünkü siz bu iftirayı, gelişigüzel birbirinizin ağzından alıyor ve hakkında bilgi sahibi olmadığınız (bu uydurma haberi) ağızlarınızda geveleyip duruyorsunuz. Bunun önemsiz olduğunu sanıyorsunuz. Hâlbuki bu, Allah katında çok büyük (suç)tur. Onu duyduğunuzda, ‘bunu konuşup yaymamız bize yakışmaz. Hâşâ! Bu çok büyük bir iftiradır.’ demeli değil miydiniz! Eğer inanmış insanlarsanız, Allah bir daha buna benzer tutumu tekrarlamaktan sizi sakındırıp uyarır.”(Nûr, 15-17)

4-Hükümden önce rivayetin sabit bulunması: Bize nakledilen sözlerde günaha düşmemek için temkinli hareket etmek, “diyorlar ki...”, “... iddia ediyorlarmış” ve “duydum ki...” gibi yakînden uzak ifadelere dayanarak bir hükme varmamak gerekir:

“... Onlardan her bir kişiye, günah olarak ne işlemişse (onun karşılığı ceza) vardır. (Elebaşılık yapan, bu yüzden de) bu günahın büyüklüğünü yüklenen kimse için de çok büyük bir azap vardır.”(Nûr, 11)

Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, “Her duyduğunu söylemesi kişiye yalan olarak yeter.”(Müslim)buyurmuştur.Yine Muğîre b. Şû’be radıyallâhu anh’ın,“Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, ‘denildi’ ve ‘dedi’den (dedikodu’dan) nehyetti.” dediği rivayet edilmiştir. (Buhari-Müslim)

5- Ahirette hesap vereceği bilinciyle konuşmak: Bir şahıs veya cemaat hakkında konuşmak isteyen kişinin, Allah’ın rızasına uymayan sözler söylemesinin karşılığında, Allah’ın huzurunda “Neden böyle söyledin?” sorusunun cevabını da hazırlaması gerekir. Çünkü söylediğimiz her sözün kayda alındığında şüphe yoktur:

“İnsan hiçbir söz söylemez ki yanında gözetleyen, dediklerini zapteden (bir) melek hazır bulunmasın.”(Ka’f, 18)

6-İnsaf ve adâlet:Şeyhulislâm İbn Teymiyye rahimehullah bu konuda şunları söylemektedir: “...İnsanlar hakkında konuşmanın, ilim ve adalet esaslarıüzere olması; bid’at ehlinin yaptığı gibi zulüm ve cehalet üzere olmaması gerekir.”

(Nefsî ve şahsî arzulardan dolayı değil) şer’î bir maslahattan dolayı tenkitte bulunmanın iki önemli şartı vardır; Birincisi ilim, ikincisi ise insaf ve adalettir. İlmî bir dayanağı olmadan yapılan tenkitler; Kur’ân, Sünnet ve Selef-i Salihînin yolu dışındadır. Adaletsiz ve insafsızca tenkit edenler (eleştirenler) ise Allah’ın şu sözüne muhaliftirler:

“Bir topluluğa duyduğunuz kin, sizi âdil davranmamaya itmesin. Adaletli olun; bu, Allah korkusuna daha çok yakışan (bir davranış)tır.”(Mâide,

7- Hakkı bil, ehlini de bilirsin:Bizler, (herhangi birilerinin değil) sahabe ve tabiînin anlayışıyla Kitap ve Sünnete tâbi olmakla emrolunduğumuza göre; şu kâideyi hatırlamakta yarar var: Ehl-i sünnet ve’l-cemaatin, bid’at ehlinden farklı olan, belirgin en önemli özelliklerinden biri de Allah ve Rasûlünün sözüne kimsenin sözünü takdim etmemek ve Allah’ın dininde delilsizce şahıslara tâbi olmamaktır. Ehl-i sünnet -câhiliyye devrinin özelliklerinden olan- körü körüne taklide şiddetle karşıçıkmıştır.

İmam İbn Kayyım el-Cevziyye, İ’lâmu’l-Muvakkiîn adlı eserinde şöyle der:

“Bir adamın sözünü alıp onu şer’i nasların önüne çıkararak o sözden başka hiçbir söze itibar etmemek ya da o adamın sözüne uyan nasları almak… -Yemin ederim ki- ümmet, bunun haram olduğunda icma etmiştir. Bunlar ümmetin üçüncü döneminden sonra ortaya çıkmıştır.”

Buradaki sapkınlık, metod sapkınlığıdır. Bundan dolayı insanlar körü körüne taklitten kurtulmadıkça bu ümmetin bedeninde birçok hastalıklar ortaya çıkar. Bu da ümmeti zayıflatıp düşmanlarına fırsat verir.

Müslümanlar arasında meydana gelen, aynı zamanda fırkaların da çıkmasına yol açan ve bu fırkalar arasında şiddetli tartışmalara neden olan ihtilafları insaflıca araştıran bir kimse, bu ihtilafların körü körüne taklitten kaynaklandığını -pek tabiî ki- mülâhaza edecektir.

Herkes kendi cemaat veya şeyhinin taassubuna kapılarak kendini diğerlerinden üstün görüyor ve sanki (hatta gerçekten) şöyle diyorlar; “Delilsiz de olsa üzerinde bulunduğumuz yol haktır.”(?!) Oysa insan, Allah’tan korkmalı ve her zaman hakka tâbi olmalıdır:

Onlar Rablerine karşı gayb ile (O’nu görmedikleri halde) bir haşyet içindedirler. Yine onlar, kıyâmetten korkan kimselerdir.”(Enbiyâ, 49)

“Fakat daha görmeden Rablerinden korkanlara gelince, onlar için gerçekten hem bağışlanma, hem büyük mükâfat vardır.”(Mülk, 12)

Gerek şahıs gerek cemaat olarak bu noktayı yakalamayanların Allah’ın haramlarına düşmesi, kardeşlerine zulmetmesi an meselesidir:

“Ey iman edenler! Zannın çoğundan kaçının. Çünkü zannın bir kısmı günahtır. Birbirinizin kusurunu araştırmayın. Biriniz, ölmüş kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı? İşte bundan tiksindiniz. O halde Allah’tan korkun. Şüphesiz Allah, tevbeyi çok kabul edendir, çok esirgeyicidir.”(Hucûrât, 12)Görüldüğü gibi ayet, Allah’tan korkan kimse için önemli bir kuralı ihtiva etmektedir.

8- Her insan hata yapar:Hata, insanda dâimî bir vasıftır. Masum peygamberler dışında hiç kimse ondan kurtulamaz. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve selem,“Âdemoğlu çok hata yapar. Onların en hayırlısı tevbe edenleridir.” buyurmuştur. Ehl-i sünnet kaynaklarında yer aldığı gibi sahâbe-i kiram da bazı konularda hataya düşmüştür. Bu; sahâbe, tâbiîn ve ulemâyı hatalarından dolayıçekiştirmeyi asla meşru göstermez.

Onlar her halükârda isabetli görüşlerine iki, hatalarına (hata etmelerine rağmen Allah’ın dinini ihya etme gayretlerinden dolayı) bir sevap alırlar. Bundan dolayı vebal altına girmeyecekleri muhakkaktır. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, “Hâkim, hüküm verirken ictihâd eder, isabetli olursa iki, yanılırsa bir sevap alır.” buyurmuştur. (Buhari, Müslim)

9- Müsbet ve menfî arasındaki denge:Her insanın hata yapabileceğini ve peygamberler dışında hiçbir ferdin hatadan uzak olmadığını daha önce belirtmiştik. İnsan için hatanın mümkün olduğunu kabul ettiğimize göre; hatalarından dolayı bir ferdi veya cemaati dışlamak tutarsızlık olur ki bu, caiz değildir. Bu, herkesin hedeflediği birlik olma iddiasına da darbe vurmaktır. Uç noktalar arasında denge kurup asgarîde birleşmek şarttır. Sorunları, herkes tarafından ortak payda kabul edilen Kur’ân ve Sünneti Selef-i salihînin çizgisinde çözümlemek elbette safları birleştirir. Bu davranış, davayışahsîçıkar edinmeye döken hâinlerin de su yüzüne çıkmasına neden olur.

Böylece her oluşumun iyi yanları desteklenir, hataları elbirliğiyle düzeltilmeye çalışılır, böylece yardımlaşma ve kaynaşma doğar. Allah Teâlâ’nın:

“...iyilik ve takva üzerine yardımlaşın!..”ayet-i celîlesine uygun bir davranış sergileyerek emrolunduğumuz adalet sıfatıyla donanmış oluruz.

Huzeyfe radıyallâhu anh’tanrivayet edilen uzun bir hadiste, o, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’eşöyle demiştir: “...Böylesi kötülükten sonra hâlâ hayır var mı?” (Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem de), “Dumana rağmen evet!” (yanıtını vermiştir). Hadiste Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, bazı topluluklarda, zâhirî bulanık durumlar, dumanlı haller olmasına rağmen haklarındaki hayır vasfını inkâr etmemiş, onları hayra nisbet etmiştir.

İtibar olunan, iyiliklerin çokluğudur. Kim başkalarının hatalarını araştırıp onların güzel yanlarını görmüyorsa, bu, onun kötü niyetli olduğuna delildir.

Buraya kadar anlattıklarımız ehl-i sünnet inancına ve çizgisine sahip olanlar için geçerlidir. Ehl-i bid’at ve hevâ ehline gelince onların gıybeti ve hürmeti yoktur. İyi tarafları zikrolunmaz ta ki insanlar bundan etkilenip onların hastalıklarına yakalanmasın…

Ey Müslüman kardeşim! Bil ki bu şer’î kuralları uygulamadığımız takdirde saflarımızda ayrılık, kalplerimizde soğukluk, kin, nefret ve düşmanlıklar doğacaktır. Birlik olamaz ve düşmanlarımız karşısında hezimete uğrarız. İlim, adalet ve insaftan uzak olarak ahkâm kesenler, bilerek veya bilmeyerek düşmanlarımıza hizmet etmektedirler. İçinde bulunduğumuz durumda bunun birçok örneği vardır.

*Hadis Tenkidinde Muhaddislerin Yöntemi

Muhaddislerin (hadisçilerin) tenkit şartları -ana hatlarıyla- şunlardır:

♦ Adil ve insaflı olmak,

♦ Râvinin durumu araştırılırken dikkatli olmak,

♦ Râvinin zabtından emin olmak, (ezber ya da yazma yoluyla hadisin kaydedilmesindeki sağlamlıktan emin olmak)

♦ Râvinin adil olması gibi…

Kaynaklara inebilen ve ulemânın metodunu öğrenen bir kimse “cerh ve tâ’dîl” hususunda onların ne kadar orta yolda olduklarını fark eder.

Hasımların, diğerlerini yaralayan (cerh eden) sözlerini ölçüyle karşılarken; bu tavırlarını hısımların, birbirlerinin adaletini ispatlayan ifadelerinde de sürdürürler. Fert veya cemaat; mütesâhil (iyi araştırmadan adalet hükmü veren, “tâ’dîl eden”) ve müteşeddid (iyi araştırmadan yaralayan, “cerh eden”) olanlar arasında insafla orta yolu takip eder ki bu yüzden onlara da “mutedil” denir.

İmam İbn Hibbân rahimehullah, Sukât/Güvenilir Râviler adlı eserinde şöyle der: “Ayak takımını adil gören ve bunu normal karşılayanlardan değiliz. Bize muhalif diye bir kimsenin itibarını da zedelemeyiz. Herkese hakkını verir; her insana hak ettiği cerh ve tâ’dîlden nasibini söyleriz.”

Hadis imamlarının metodunda, sorunsuz ufak hatalarla bir kimseyi ve rivayetini reddetmek yoktur. Râvinin hataları arttığı takdirde rivayetleri kabul edilmez.

Son olarak; Elbette bazı cemaatlerin ve müntesiplerinin inkâr edilemez yanlışları vardır. Hatta bu yanlışlar bazen akîdevî boyutlara da varmaktadır. Ancak görevimiz; onları dışlamak değil, onların ileri gelenlerini bu olumsuzluk ve yanlışlara karşı en güzel şekilde uyarmak, nasihat etmek olmalıdır. İslam düşmanlarının göğsüne ferahlık verircesine (Müslümanları/birbirlerini) kınayan, ayıplayan tartışmalar yerine edepli, ilmî münazaralar yapılmalıdır. Bir netice alınamadığı zaman Müslümanlar onların (hata yapan tarafın) yanlışlarına karşı uyarılırken iyi tarafları olduğu da vurgulanır.

Burada -bütün içtenliğimizle- insanları irşâd faaliyetinde bulunanlara sesleniyor ve diyoruz ki; İslâmî hayat Kur’ân, Sünnet ve selef-i sâlihînin anlayışına uygun olmalıdır. Ancak bu yolla zihinler, fert ve cemaatlerine karşı duydukları taassuptan kurtulup arınabilir. Ve yine bu metodla Müslümanlar, Allah Rasûlünden başkasına tâbi olmaktan kurtularak İslâmî meseleleri birtakım şahıs, kurum ve cemaatlerin tekelinde görme saplantısından çıkar ve hak olan Nebevî metodla değerlendirme erdemine kavuşurlar.

Allah’tan Müslümanların birlik içinde olmalarını, dağılmamalarını ve hak yol üzerinden ayrılmamalarını sağlamasını dileriz.

.

Ashabu’l-Uhdud Kıssası ve İbretler..

Etiketler: AKİDE, NASİHAT

Şüphesiz hamd yalnız Allah'adır. O'na hamd eder, O'ndan yardım ve mağfiret dileriz. Nefislerimizin şerlerinden, amellerimizin kötülüklerinden Allah'a sığınırız. Allah'ın hidâyet verdiğini kimse saptıramaz. O'nun saptırdığını da kimse doğru yola iletemez.
Şahadet ederim ki, Allah'tan başka hiçbir ilâh yoktur. O, bir ve tektir, O'nun ortağı yoktur. Yine şahadet ederim ki, Muhammed Allah'ın kulu ve Rasûludur.
"Ey iman edenler! Allah'tan nasıl korkmak gerekirse öyle korkun ve siz ancak Müslümanlar olarak ölünüz." (Al-i İmran; 3/103)
"Ey insanlar! Sizi tek bir candan yaratan ve ondan da eşini var eden, her ikisinden birçok erkek ve kadınlar türeten Rabbinizden korkun. Kendisi adına birbirinizden dileklerde bulunduğunuz Allah'tan ve akrabalık bağlarını kesmekten de sakının. Şüphesiz Allah üzerinizde tam bir gözetleyicidir." (en-Nisâ; 4/1),
"Ey iman edenler! Allah'tan korkun ve dosdoğru söz söyleyin. O da amellerinizi lehinize olmak üzere düzeltsin, günahlarınızı da mağfiret etsin. Kim Allah'a ve Rasûlüne itaat ederse büyük bir kurtuluşla kurtulmuş olur." (el-Ahzâb; 33/70-71)
Bundan sonra,
Şüphesiz sözlerin en güzeli Allah’ın Kelam’ı, yolların en hayırlısı Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem’in yoludur. İşlerin en kötüsü sonradan çıkarılanlarıdır. Her sonradan çıkarılan şey bidattir ve her bidat sapıklıktır. Her sapıklık ta ateştedir.
Nefisler kıssaları sever ve onlardan etkilenir. Bundan dolayı Kuranı kerimde bir çok faydalı kıssalar anlatılmıştır. O kıssaların en güzelidir.
Nebi sallallahu aleyhi ve sellem de Kuranın uslubuna uygun şekilde, sahih hadislerinde geçmiş peygamberler ve kavimler hakkında ibretler dolu kıssaları en fasih ve beliğ bir şekilde anlatmıştır. Muhakkak ki o hevasından konuşmaz, söyledikleri şeyler kendisine vahyedilenden başka bir şey değildir. (Necm 3-4)
Günümüzde gençlerin çoğu yabancıların zararlı, suç, fuhuş, argo içeren kıssalarına meyletmektedir. Bu da İslam düşmanlarının arzuladığı şekilde netice vermekte, dinden ve selim fıtrattan sapmalar meydana çıkmaktadır.
Kuran-ı Kerim ve sahih sünnetten nakledeceğim Ashabu uhdud kıssasında, çıkarılması gereken çok önemli ibret ve dersler vardır. inşallah önce Kuran ve sünnette kıssanın geçiş şeklini, sonra da bu kıssadan alınması gereken hisselerden bazılarını zikredeceğim.
Allah Teala Buruc suresinin 4. Ayetinden 11. Ayetine kadar olan bölümde şöyle buyurmuştur:
4 — Uhdûd ashabının canı çıksın
5 — Tutuşturucu ateşlerle,.
6 — Hani onlar, onun çevresinde oturmuşlardı,
7 — Mü'minlere yaptıklarını seyretmekteydiler.
8 — Onlar; ancak Azîz, Hamîd Allah'a inandıkları için mü'minlerden öç almışlardı.
9 — O ki göklerin ve yerin mülkü kendisinindir. Ve Allah, her şeye Şâhid'dir.
10 — Şüphesiz ki mü'min erkekleri ve mü'min kadınları belâya uğratanlar sonra da tevbe etmemiş olanlar, işte onlar için cehennem azabı vardır. Ve yakıcı azâb da onlaradır.
11 — Doğrusu îmân edip sâlih amel işlemiş olanlar için altlarından ırmaklar akan cennetler vardır. İşte büyükkurtuluş budur.
Nebi sallallahu aleyhi ve sellem’in sünnetinde ashabı uhdudun kıssası şöyle anlatılmaktadır:
İmâm Ahmed İbn Hanbel ve İmam Müslim, Süheyb radıyallahu anh'den şöyle rivayet etmişlerdir: Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur:
“Sizden önce gelen kavimlerde bir kral vardı ve bir de onun büyücüsü vardı. Büyücü yaşlanınca krala dedi ki: Ben yaşlandım, ecelim geldi. Binâenaleyh bana bir genç ver de ona büyü öğreteyim. Kral ona bir. delikanlı verdi ve o, delikanlıya büyü öğretiyordu. Büyücü ile kral arasında bir de râhib vardı. Delikanlı rahibin yanına geldi ve onun sözlerini dinleyip ona hayran oldu, sözlerine bağlandı. Delikanlı büyücünün yanına geldiğinde büyücü onu dövdü ve; seni tutan nedir? dedi. Ailesinin yanına geldiğinde onlar da delikanlıyı dövüp; seni tutan nedir? dediler. Delikanlı bunu rahibe dert yanarak anlattı. Râhib dedi ki:
Büyücü seni döveceği zaman: Ailem beni tutukladı, de. Âilen sana zarar vereceği zaman da: Büyücü beni tutukladı, de.
Süheyb der ki: Onlar bu durumda iken bir hayvanın üzerinde büyük bir musibet gelip çattı. Ve insanları içeri tıkadı onu aşıp çıkamadılar. Delikanlı dedi ki: Bugün ben rahibin durumunun mu Allah katında daha iyi olduğunu, yoksa büyücünün durumunun mu daha iyi olduğunu öğrenirim. Bir taş aldı ve:
“Allah'ım, eğer rahibin durumu Senin için daha iyi ve büyücünün durumundan daha sevimli ise bu hayvanı öldür de insanlar onun endişesinden kurtulup dışarı çıksınlar, dedi. Taşı attı ve hayvanı öldürdü. İnsanlar böylece onun tehlikesinden kurtuldular. Delikanlı bu durumu rahibe haber verince, râhib dedi ki:
Yavrucuğum, sen benden daha üstünsün ve sen ileride deneneceksin. Denendiğin zaman benim aleyhimde yol gösterme. Delikanlı sağırları işittiriyor, dilsizleri konuşturuyor ve diğer hastaları iyileştirerek onları tedâvî ediyordu. Kralın meclisinde bulunan arkadaşlarından birisi kör olmuştu, delikanlının ününü duydu ve ona pek çok hediyelerle gelip; beni hastalığımdan kurtar da şurada bulunanların hepsi senin olsun, dedi. Delikanlı;
“ben kimseyi hastalıktan kurtaramam ancak Azız ve Celîl olan Allah kurtarır, eğer O'na inanırsan ben senin için Allah'a duâ ederim de seni iyileştirir, dedi. O da Allah'a inandı ve delikanlı da onun için Allah'a duâ etti, adam iyileşti. Sonra adam hükümdarın katına geldi ve her zaman oturduğu yere oturdu. Hükümdar ona:
Ey Falanca gözünü sana kim geri verdi? dedi. Adam; Rabbım, dedi. Hükümdar; ben mi? deyince adam; hayır benim ve senin Rabbın olan Allah, dedi. Hükümdar:
Senin benden başka Rabbın da mı var? dedi. Adam; evet benim ve senin Rabbın olan Allah, dedi. Ve hükümdar adama işkence yapmaya başladı. Nihayet adam delikanlıyı haber verdi. Hükümdar ona elçi gönderip çağırttı ve dedi ki: Çocuğum, sen sağırları duyuracak, dilsizleri konuşturacak kadar büyüde ilerledin ve şu hastalıkları iyileştirecek kadar geliştin, dedi. Delikanlı;
“ben kimseyi iyileştiremem. Yalnız ve yalnız Aziz ve Celîl olan Allah şifâ verir, dedi. Hükümdar: Ben mi? deyince, delikanlı; hayır, dedi. Hükümdar ona:
Senin benden başka Rabbın mı var? dedi. Delikanlı;
benim de Rabbım senin de Rabbın olan Allah, dedi. Hükümdar onu da alıp işkence etmeye başladı ve işkenceye devam edince, delikanlı rahibi haber verdi. Râhib getirilince ona; dininden dön, denildi. Râhib bunu yapmadı. Hükümdar testereyi rahibin başının ortasına koydu ve onu ortadan iki parçaya ayırdı. Kör olan adama:
Dininden dön, dedi. Adam bunu yapmayınca testereyi başının ortasına koydu ve yere kadar onu ikiye parçaladı. Delikanlıya:
Dininden dön, dedi. O bunu yapmayınca bir toplulukla birlikte onu falanca ve falanca dağa yolladı ve onlara dedi ki: Dağın tepesine vardığınızda eğer dininden dönerse döner, yoksa dağın tepesinden onu fırlatın. Adamlar onu dağın tepesine götürdüler ve dağa çıkarınca delikanlı dedi ki:
Allah'ım, onlara karşı Sen dilediğin şekilde beni koru. Dağ yerinden oynadı ve onların hepsi aşağı düştüler. Delikanlı araştırarak hükümdarın yanına geldi. Hükümdar ona:
Arkadaşların ne yaptılar? dedi. Delikanlı: Onlara karşı Allah bana yetti, dedi. Bunun üzerine hükümdar bir grup adamıyla birlikte onu bir sandala bindirerek dedi ki:
Denizin dalgalı yerine vardığınızda dininden dönerse döner, yoksa onu denize atıp boğun, dedi. Onlar denizin dalgalı yerine gittiklerinde delikanlı:
Allah'ım, dilediğin şekilde beni onlardan koru, dedi. Bunun üzerine hükümdarın adamlarının hepsi denizde boğuldular. Delikanlı dönüp geldi ve hükümdarın yanına girdi. Hükümdar:
Arkadaşların ne yaptı? dedi. Delikanlı onlara karşı Allah bana yetti, dedi. Sonra hükümdara dedi ki: Benim sana söyleyeceğimi yapmadıkça beni öldürmeye gücün yetmez. Eğer benim sana bildirdiğimi yaparsan beni öldürürsün. Hükümdar:
Neymiş o? deyince, delikanlı dedi ki:
Sen, insanları yüksekçe bir yerde toplarsın, sonra beni bir hurma kütüğüne asarsın, sadağından bir ok alırsın ve delikanlının Rabbı olan Allah adına der ve atarsın. Eğer böyle yaparsan beni öldürürsün. Hükümdar böyle yaptı ve oku yayının atış yerine koydu, sonra; delikanlının Rabbı olan Allah adına, deyip attı' Ok delikanlının gözüyle kulağının ara yerine isabet etti ve delikanlı elini okun değdiği yere koyup öldü. Bunun üzerine halk; delikanlının Rabbına inandık, dediler. Hükümdara; görüyor musun Allah'a andolsun ki korktuğun şey başına geldi. Halkın hepsi îmân etti, denildi. Bunun üzerine hükümdar, demirci başına emretti de her tarafta çukurlar kazıldı ve ateşler yakıldı. Hükümdar dedi ki:
Kim dininden dönerse onu bırakın, dönmeyenleri ateş çukuruna atın. Suheyb der ki:
Orada birbirlerine karşı savunuyor ve mücâdele veriyorlardı. Nihayet yavrusunu emziren bir kadın getirildi. Sanki kadın eğilip ateşe düşmek üzereydi. Çocuk dedi ki:
Anneciğim sabret, sen muhakkak hak üzeresin.
Rebi' b. Enes, bu âyeti izah ederken şöyle demiştir: "Ateş, çukurların dışına taşarak kâfirleri yaktı. Nitekim âyet-i kerimede: "Onlar için can yakıcı bir azap vardır." buyrulmuştur. Bu onların, dünyada yandıklarını beyan etmektedir.” (Taberi 30/135)
Kıssadan çıkarılacak dersler
1- her doğan fıtrat üzere doğar. Selim fıtrat her zaman hak ve hayırlı olanla beraber olmayı, şerden uzak durmayı gerektirir. Bu genç de rahipten hakkı işittiği zaman hayır tarafında olmaya yönelmiş ve sihirbaz gibi kafirlerden, şer tarafından ayrılmıştır.
2- zaruret anında kafirlerin tuzağından kurtulmak için yalan söylemekte sakınca yoktur.
3- genç, fıtratı ile hakkı arama sürecinde karşılaştığı olayı delil getirmek istemiş, yolu kapatan hayvanın çekilmesi için Allaha dua ederken, rahibin mi yoksa sihirbazın mı hak üzere olduğunu öğrenmek istemiştir.
4- Allaha duasından sonra hak ortaya çıkmış, doğrusu aşikar olmuş, şek, yakin ile giderilmiştir. Bu müminin durumudur. Müşkülatlarını daima Allaha sığınarak halleder.
5- yoldan eziyet verici bir şeyi bertaraf etmek, insanları meşru şekilde sıkıntıdan kurtarmak talep edilen bir iştir ve bundan dolayı ecir vardır. nitekim bu husus sahih hadislerde açıklanmıştır.
6- sadık mümin kerametleri, lutufları kendisine değil, Allah’a nispet eder.
7- küçük bir çocuğa karşı dahi olsa fazileti itiraf etmek üstün bir ameldir. Nitekim rahip gence; “Ey oğul, sen bugün benden daha faziletlisin” demiştir.
8- iyiliği emreden ve kötülüğü yasaklayan, hakkı haykıran herkes mutlaka sınanır, sabretmesi gerekir. Zira bunun Allah katında büyük bir ecri vardır. Allah Teala, Lokman aleyhisselamın diliyle şöyle buyurmuştur:
“Ey oğulcuğum, namazı kıl, iyiliği emret, kötülükten yasakla ve sana isabet eden şeylere sabret. Şüphesiz ki bu azmedilmeye layık işlerdendir.” (lokman 17)
9- Yanlış kullanılan ifadeler yanlış haliyle bırakılmaz, doğrusunun belirtilmesi gerekir. Özellikle de tevhid akidesi ile ilgili konularda. Genç, vezire şöyle demişti: “Muhakkak ki ben kimseye şifa veremem. Şifa veren yalnız Allahtır.” Bu, Allah Teala’nın İbrahim Aleyhisselam hakkındaki şu ayetine uygundur: “Hastalandığın zaman sana şifa veren O’dur” (şuara 80)
Nebi Aleyhisselam da: “Allah ve sen dilersen” diyen bir kimseye: “Beni Allaha ortak mı koşuyorsun! Bilakis yalnız Allah dilerse de” buyurmuştur.
10- Muhakkak ki Allah Teala’nın azab edilseler de dinlerinden dönmeyen, yakılsalar, testerelerle biçilseler, boğulsalar da tagutlara itaat edip küfür sözünü söylemeye, imanın zayıfına razı olmayan imanı kuvvetli kulları vardır. bu en faziletlisidir. Allah Azze ve Celle şöyle buyurmuştur:
“(Gelip geçmiş nice) peygamber vardır ki, onunla birlikte bir çok mü'min, (Allah yolunda) savaşmışlardır da, kendilerine (musibet) lerdan dolayı gevşeklik ve zaaf göstermemişler, boyun eğmemişlerdir Allah sabredenleri sever.” (Ali İmran 146)
Zorlanıp ikrah edildikleri zaman müminlerin küfür sözü söylemelerine Allah müsamaha göstermiş şöyle buyurmuştur:
“Kalbi îman ile dopdolu olduğu halde küfre zorlanan kimse dışında, îmanından sonra Allah'ı inkar eden ve küfre göğüs açan kimselere, Allah katından bir azab gelir. Onlar için büyük bir azab vardır.” (Nahl 106)
11- Hak söz mutlaka zafer kazanır. Kral, genci öldürmekten aciz kalmış, genç bunun nasıl olacağını öğretmeden kral bu işi tamamlayamamış lakin neticede büyük bir topluluk iman etmiştir. Allah Teala şöyle buyurmuştur:
“işte Allah o zaman, ona sekînetini indirmiş (ona soğukkanlılık vermiş) ve görmediğiniz askerlerle onu desteklemiş ve küfredenlerin sözünü de alçaltmıştır. Zira yüce olan, ancak Allah'ın sözüdür, Allah, Azîz'dir, hikmet sahibidir.” (Tevbe 40)
12- Genç, insanların iman etmesi için kendini feda etmiştir. Bu ümmetlerini kurtarmak için çalışan, gerekirse şehid olmayı dahi göze alan ihlaslı mümin kulların özelliğidir. İşte bunlar cennete gidecek kimselerdir. Allah Teala şöyle buyurmuştur:
“Allah yolunda öldürülenleri ölü sanma. Aksine onlar, Rabları katında diri olup. Allah'ın fadl-u kereminden kendilerine verdiği (şehidlik mertebesinden) sevinçli bir şekilde (O'nun sayısız nimetleriyle) rızıklandırılırlar” (Ali İmran 169)
13- Allah müminleri apaçık delillerle sabit kılar, dinlerini kerametlerle destekler. İşte annesinin kucağında: “Ey anneciğim sabret, sen hak üzeresin” diyen bebek de bunlardan biridir. Annesi bu söze icabet etmiş, sabrederek ve karşılığını Allahtan bekleyerek çocuğuyla birlikte ateşe atlamıştır.
14- Müminlerin ölümlerinden sonra vardıkları yer cennet, kafirlerin ise dünyada yakılmak, ahirette ise cehennem azabı olmuştur.
Subhanekallahumme ve bihamdik ve eşhedu en la ilahe illa ente vahdeke ve estağfiruke ve etubu ileyk.

Ebu Muaz - Daru's-Sunne

.

xxx

Tevhid ve Şirk - 1

Etiketler: AKİDE, TEVHİD

GEÇMİŞ VE GÜNÜMÜZ İNSANLARINDA ŞİRKIN YERİ

Hamd, sena ve övgülerin en güzeli Allah (c.c.)’a mahsustur. Salat ve selam da Muhammed Mustafa’ya, âline, ashabına ve onun yolunu takip eden Müslümanlar üzerine olsun.
Allah Subhanehu ve Teala, Kuran-ı Mübin'de Nisa 48, Nisa 116, Maide 72 .... ve bircok ayetinde kendisine şirk koşulmasını asla affetmeyeceğini, ve şirk üzerine ölen bir insanın ebedi cehenneme gireceğini haber veriyor. Bu yüzden biz müslümanların bu konuya gereken hassasiyeti göstermemiz, tevhidi ve şirki iyi idrak edip, tevhid üzerine bir hayat yaşamamız gerekmektedir...

Konumuza şirkin tanımını yaparak başlamak istiyoruz.

Şirk kelimesi Arapça da “Ortak olmak” manasına gelen “Şe-Ri-Ke” fiil kökünden bir mastardır.Tevhidin zıttı olan “Şirk” kelimesi; ortak koşma, ortak tanıma anlamına gelir. Istılahi anlamı ise; âlemlerin Rabbi olan Allah (c.c) zatında, sıfatlarında ve hükümlerinde eş koşmak veya Allah’a ortak isnat etmektir. Buradan da anlaşılacağı üzere tevhid de Allah'ı sadece bir yaratıcı olarak birlemek değil, aynı zamanda O'nu sıfatlarında ve hükümlerinde de birlemek manasındadır... Allah’a eş veya ortak koşmayla ilgili bütün fiillere “şirk” denildiği gibi, bu fiillerin faillerine “müşrik” denilir.

“Şirk” kavramı, Allah’a eş koşmak veya Allah’a ortak isnat etmek manasına gelmesine rağmen, günümüzdeki toplumun anlayışına göre genel olarak, Allah’ı inkâr manasına gelmektedir.

Oysa İslamla mükellef olan bir insan yaratılışla ilgili bazı olaylara, görerek ve tefekkür ederek; “Allah vardır” dese, sadece bu ikrar ve inanç o insanı Müslüman yapmaz. Bilindiği gibi müşrikler de yaratıcı olarak Allah’ın varlığına inanmaktadırlar. Nitekim müşriklerle ilgili Kur’an’ı Kerimde şöyle buyrulmaktadır:

“Andolsun ki onlara: "Gökleri ve yeri yaratan, güneşi ve ayı buyruğu altında tutan kimdir?" diye sorsan, mutlaka, "Allah" derler. O halde nasıl (haktan) çevrilip döndürülüyorlar?” (Ankebut 61)

“Andolsun ki onlara: "Gökten su indirip onunla ölümünün ardından yeryüzünü canlandıran kimdir?" diye sorsan, mutlaka, "Allah" derler. De ki: (Öyleyse) hamd de Allah'a mahsustur. Fakat onların çoğu (söyledikleri üzerinde) düşünmezler.” (Ankebut 63)

Kuran’ı Kerim de zikredilen bu gibi ayetler meseleye açıklık getirmektedir. Müşrik, Allah’a inanmasına rağmen Allah’a eş koşan insandır. Allah’a eş koşan insanın, Allah’ın varlığına olan imanı ister taklidi iman, ister tahkiki iman olsun bu insan “müşriktir” ve İslam dairesinde değildir.

Şirk meselesine bu kısa girişten sonra insanları müşrik durumuna getiren şirk olgusunu, “itikadi” ve “ameli” şirk olmak üzere iki genel başlıkta değerlendirebiliriz.

İTİKADİ ŞİRK

İtikat demek, bir dinin temel inanç değerlerine kalbî bağlılık ve inanmak demektir. Islam dinindeki iman esasları “amentü” de belirtildiği üzere altı olarak sınırlandırılmasına rağmen Müslümanlar, Allah’a, Peygambere ve bir bütün olarak Kuran’ı Kerime inanmakla yükümlüdürler. Kuran’ı Kerimde bildirilen bütün gerçekler, Kuran’ı Kerimde beyan edilen bütün esaslar, Müslümanlar için birer iman esasıdır. Bu iman esaslarını bölmek, bir kısmını esas, bir kısmını detay kabul etmek, Müslümanlar için mümkün degildir.

İtikadi şirk içerisinde bulunan kimseler, genellikle Müslüman olduklarını zanneden veya Müslüman olduklarını ileri süren kimselerdir. Bunlarda meydana gelen itikadi şirkten, bir çok örnekler verebilmemiz mümkündür. Mesela;

1- Herhangi bir insan, Hâlık, yani yegâne yaratıcı olan Allah’a inandığını söylediği halde kâinatın, dünyanın ve dünyanın içindekilerinin yaratılışını, Allah’la beraber başka şeylere de nispet ediyorsa.

2- Rezzak, yani yegâne rızık verici olan Allah’a inandığını söyleyip, rızık verici olarak Allah’la beraber başka şeyleri de ön plana çıkarıyorsa.

3-“Hâdi”, yani yegâne hidayet edici olan Allah’a iman ettiğini söyleyip; hidayet edici olarak başka şeyleri de görüyor ise.

4-Yegâne ve mutlak Hakim olan Allah’a iman ettiğini söyleyip; hakimiyeti Allah’tan başka kimselere veya mercilere nispet ediyorsa, böylesi inanışlarda bulunan insanlar itikadi şirk içerisindedir.

Kısaca örneklendirdiğimiz bu itikadi şirkler Müslümanlarda olmamakla beraber Müslümanların bu gibi konularda yeterince bilinçli oldukları söylenemez. Mesela; bazı alimler İslami mücadeleleriyle ilgili olarak “Bizim mücadelemiz Allah’ın hakimiyetini tesis etmek içindir” diyebiliyorlar!.. Böylesi bir söz, öncelikle Allah’ın sıfatların bilmekle yükümlü olan alimlere yakışmayacak bir sözdür. Oysa şu çok iyi bilinen bir husustur ki oda Allah (c.c)nun bütün âlemler üzerinde mutlak hakimiyete sahip olduğudur. Bu her hususta geçerlidir. Bunu şu örnekle de vuzuha kavuşturabiliriz. Firavun ve Nemrut, yönettikleri ülkede hakimiyetin gerçek sahibi olsalardı, hiç şüphesiz ki Firavun Hz.Musa’yı, Nemrut ise Hz. Ibrahim’i gayet kolay öldürebilirlerdi. Oysa yalancı hakimiyetin sözcüsü olan bu kişiler, Allah’ın elçileri hakkında “Ölüm hükmünü“ vermelerine rağmen, ilahi hakimiyetin takdirine boyun eğmek zorunda kalmışlar ve öncelikle kendileri ölmüşlerdir. Çünkü Allah (c.c) kendi hakimiyetini reddeden firavunlar üzerinde de mutlak hakimdir. Bizler bazı zamanları “Hakimiyet Allah’ındır” diyorsak, bu sözümüz; gerçekleştirmeyi istedigimiz bir temenni değil, insanlara hatırlatmak istediğimiz apaçık bir gerçektir.

AMELİ ŞİRK

Amel; fiil, eylem, hareket, davranış manasına gelir. İnsanın yaşantısında meydana gelen fiil, eylem ve davranışlarında kaynaklanan şirklere, kısaca “ameli şirk” diyoruz. Ameli şirk, bizzat fiil ve eylemlerden zuhur eden şirktir. Mesela; gaybı bildikleri inancıyla kâhinlere gitmek, değişik maksatlar için büyü veya sihir yaptırmak, göz boncuğu veya katır boncuğu takarak, bunlardan fayda ummak, ölülerden veya birer mahluk olan yaratılmışlardan gaybi yardım istemek, Allah’tan baskasına kurban kesmek, insanların nasıl ve ne şekilde yaşayacakları ile ilgili olan Allah’ın hükümlerine rağmen kendi istekleri doğrultusunda hükümler koymak gibi. Bütün bunlar ameli şirktir.

Ameli şirkin kaynağında itikadi şirk olduğu gibi, bazı hallerde itikadi cahillik de olabilir. Gerçi itikadi cahillikte de şirk inanışlar vardır. Mesela; İslam’ın sadece bir takım ibadetlerden oluşan bir din değil, başlı başına bir hayat nizamı olduğunu anlamalarına, âlemler üzerinde mutlak hakim olan Allah’ın insanların yaşantılarıyla ilgili olarak hükümler vâzettigini bilmelerine rağmen; bu ilahi hükümleri reddeden müstekbirleri meşru görerek destekleyen kişilerin amelinde, itikadi cahillik değil, itikadi şirk vardır. Bu gibi konularda resmi veya gayri resmi propagandalarla aldatılan, hakkı ve gerçeği bilmeyen kimselerin fiillerinde ise itikadi cahillik bulunmaktadır. Nitekim bütün bunları dikkate alan Islam, fiil-fail ayırımını yapmakta, fiil ile fail arasında bilinç bağı varsa, faili fiile göre sıfatlandırmaktadır.

Şirki yönelişlerde bulunan ve şirk fiilini işleyen fail insan olduğu için, insanın araştırılması ve değişik boyutlarıyla ortaya konulması gerekmektedir. Şirkin faili olan insana yeterli açıklık getirilmediği sürece, şirki yönelişlerin nedenleri de açıklık kazanmayacaktır. Dolayısıyla “İnsan nedir? Nelere meyillidir? Zaaf ve yetenekleri nelerdir? gibi sorulara cevap aramak kaçınılmazdır. İnsanları şirke sürükleyen nedenlerin hepsi, insan fitratıyla ilgilidir. İnsanları şirke götüren nedenlere girmeden önce, bu nedenlerin tesirinde kalan insan fıtratına kısa bir açıklık getirmek gerekiyor.

Şirk meselesini incelerken, Allah’a şirk kosan müşrik ile Allah’ı birleyen muvahhid, farklı farklı yaratılışlarda olsalardı, bu durum bizler için çok daha basit ve anlaşılır olabilirdi. Oysa ki her iki yönelişin sahibi de insandır.Var oluşları itibariyle aynı yaratılışa sahip olan insanlar, birbiri ile tamamen zıt iki ayrı fiile, iki ayrı istikamete yönelebilmektedirler. Birbiri ile çelişen bu farklılığı, yaratılıştaki (fitrattaki) farklılıklar olarak algılayamayız. Insanın yaratılışı ile olan gerçeği Kuran’ı Kerim şöyle beyan etmektedir.

“(Rasûlüm!) Sen yüzünü hanîf olarak dine, Allah insanları hangi fıtrat üzere yaratmış ise ona çevir. Allah'ın yaratışında degişme yoktur. İşte dosdogru din budur; fakat insanların çoğu bilmezler.” (Rûm 30)

Konumuzla ilgili olarak anlamamiz gereken gerçek; Allah (c.c.) sadece Müslümanları değil, bütün insanları din fıtratı üzere yaratmıştır. Bütün insanlarda Islam dininin bütün geregğni yerine getirebilecek imkânlar ve yetenekler bulunmaktadır. Kuran’ı Kerimde zikredilen birçok ilâhi buyruğu dikkate aldığımız zaman, insanda bulunan şu vasıfların zikredildigini görürüz. Degişik konularda inanmak, sevmek, korkmak, sakınmak, itaat etmek, duymak, görmek, bilmek, düşünmek, konuşmak, unutmak, hatırlamak, umutlanmak, özenmek, güvenmek ve istemek gibi. Insan bu vasıflarla ilgili gelen hükümlerle mükelleftir.

Mükellefiyetlerin yerine getirilmesi için gerekli olan fıtri donanım, insanda mevcuttur. Daha açık bir ifadeyle bu farklı fiillere meyilli olarak yaratılmışlardır. Ancak yaratılış itibariyle bütün insanlarda bulunan bu fıtri özellikler, insanların arzularına göre şekillenmekte, tercih ettikleri şeylerle doldurulmaktadır.

Mesela; korkmaya meyilli olarak yaratılan bir insan, fıtratında bulunan korku boşlugunu, Allah korkusuyla veya Allah’tan başka şeylerin korkusuyla doldurabilir. Sevmek ve itaat etmek yönelişleri de aynen bu şekildedir. Fıtri temayüllerde yaratılan insanlar hangi dine girerlerse girsinler, onlarda meydana gelen değişiklik fıtri temayüllerde degil, bu fıtri temayüllerle yöneldikleri, benimsedikleri şeylerdir. Insan fıtratıyla ilgili olan bu ilâhi kanunları, zamanımız insanından daha çok iyi bilen şeytan işlerini bu ilâhi kanunların tersine gerçekleşirmektedir. Nitekim, “Allah’ı yaratışında değiştirme yoktur“ gerçeğinin bilincinde olan şeytan, bu nedenle fıtri temayülleri degil, bu temayüllerle yönelinen şeyleri değiştirmeye çalışmaktadır.

Mesela; fıtraten korkmaya meyilli olarak yaratılan bir insana şeytan yanaşırken, bu vasfı yok etmeye çalışmaz. Çünkü bu fıtri temayülü yok edemeyeceğini, değistiremeyeceğini bilir.

Zaten onun rahatsız olduğu şey insanın korkmaya meyilli olarak yaratılması değil, bu fıtri temayül ile Allah’tan korkmasıdır. Bu durumu önlemesi ve bunun da ötesinde insanların fıtri temayülünden faydalanabilmesi için, korkmaya meyilli olarak yaratılan insanları şeytani vesveseler ve taguti müeyyidelerle korkutması gerekmektedir. Nitekim şeytan ve dostlarının da yaptığı bu değil midir?.

Ebu Muaz Seyfullah Erdoğmuş - Daru's-Sunne

Tevhid ve Şirk - 2

Etiketler: AKİDE, TEVHİD

Geçmiş ve Günümüz İnsanlarında Şirkin Yeri -2

1. İnsanlara İslami davetin yapılmaması

Insan fıtratının en belirgin özelliği, boşluk kabul etmemesi veya boşluga tahammül etmemesidir. Insan kendisine bir muhatap arar ve bununla o boşlugu doldurmak ister. Insanların fıtratında bulunan bu boşluklar, “doğru-yanlış, iyi-kötü, güzel-çirkin“ mutlaka bir şeylerle doldurulmasına rağmen, insanla bütünleşecek bu değerler ancak ve ancak İslam’ın değerleridir. Işte bu değerlerle insan âhenkli bir bütünlüğe girmekte ve yükselmektedir. Bu mânada davetin insanlara ulaştırılması kaçınılmazdır. Aksi takdirde insan, şirkî daveti metod olarak almakta ve böylelikle fıtri boşluklar batıl davetlerle doldurulmaktadır.

2. Dünyevi endişeler ve nefsi marazlar

Bu davetle karşılaşan her insan için bu davete icabet eder diyemeyiz. Çünkü yine biliyoruz ki, davetle karşılaşmalarına rağmen bu daveti kabul etmeyen bir çok insan bulunmaktadır. Bu insanların daveti reddedip, şirke yönelmelerinin en önemli nedeni dünyevi endişeler ve nefsi marazlardır. Ekabir takım için faturası kabarık kabul edilen bu gibi dünyevi endişelerin, halk kitlelerinde bir lokma ekmek veya iki kuruş maaş gibi çok küçük birimlere indigini görürüz. Bir lokma ekmek veya iki kuruş menfaatin yanı sıra, devletten ve devlet adamlarından korkmak, birçok zavallı insanın şirke yönelmesi için yeterli birer sebep olabilmektedir.

3. Yarını uzak görme

Yarını uzak görme düşüncesi, insanlarda genel bir hastalık durumuna gelmiştir. Halbuki gerçek böyle midir? Yarınlar, gerçekten uzak mıdır?. Oysa uzak olan, yarın degil dündür. Yirmi yıl sonramız değil, yirmi saniye öncemiz uzaktır, uzaklaşmıştır bizden. Yirmi yıl yol gitsek bile, yirmi saniye öncemize gitmemiz mümkün değildir. Fakat yarınlar, durmak bilmeyen adımlarla üzerimize doğru gelmektedir. Mesela; ihtiyacı olan birisine “Bugün sana on bin mark vereyim, bir hafta sonra üç tırnağını sökeyim deseniz, ihtiyacı olmasına rağmen teklifinize yanaşmaz. Çünkü zamanın durmadığını ve o günün geleceğini iyi bilir. Peki, bu bir haftalık süre geçecek ise, bir ömür geçmeyecek mi?. Yaşasak ta ölsekte, tıkır tıkır işleyen zaman, hesap gününe doğru yol almıyor mu?. Bazılarının kuşkuyla baktıkları, uzak gördükleri yarınlar, Allah’a andolsun ki gelecektir...

4. Batıl umutlar

Insanları doğru veya yanlış birçok şeye sevk eden önemli bir etkendir umut. İnsanlar geçmiş tarihimizde cenneti umut ederek çok şeyler yapmışlardır. Cennet umudu ortak bir arzu olmasına rağmen, bu umut için yapılmak istenenler oldukça farklıdır. Müminler bunu Allah’ın rızasına götürecek Kur’an ve Sünnette ararlarken, bazıları firavunların izinde, bel’amların dininde, sapıklarin tekkesinde aramaktadırlar!.. İşte günümüzde insanlar! Cennet umuduyla cehenneme yönelmiş, yaygın ve bulaşıcı bir hastalığa düşmüşlerdir.

5. Duyu organlarının ilahlaştırılması

Âlemlerin Rabbi olan Allah (c.c) insanlara yaratılışında bazı duyu organları vermesine rağmen, bu duyu organları her şeyi anlayabilecek keyfiyette değildir. Bir takım insanlar için varlık âlemi, duyu organlarıyla müşahede edebildikleri şeylerdir. “Ancak benim gördüğüm veya benim işittiğim vardır“ demek, aynı zamanda “Ben her şeyi görürüm, işitirim“ demektir. Halbuki bizler biliyoruz ki, bu mutlak sıfat, Rabbimize ait bir sıfattır. Yine birtakım insanlar göremedikleri ilahı, görülebilir hâle getirmekten yanadırlar. Ibadet için yöneldikleri merciyi somut hale getirmek isterler. Ancak duyularla direkt hissedilebilen ilahları kabul ederler. Bu ister taştan, ister tahtadan olsun fark etmez. Esas olan taptıkları şeyin meçhullükten çıkıp, müşahhas hale gelmesidir. Sonuç olarak “görmediğime ibadet etmem“ diyen ateist ile “ancak gördüğüme ibadet ederim“ diyen müşrik arasında bir fark yoktur. Her ikisi de görülebilen bir ilah istemektedirler. Ikisinin de çıkış ve batış noktası duyu organlarıdır.

6. Çoğunluğun etkisi

Bir çok insan kimlik ve kişiliğini, içinde bulunduğu toplumdan almaktadır. Böylesi durumlarda söz konusu topluluk, doğru yolda ise herhangi bir problem yoktur. Ancak bu toplum cahili veya batıl nitelikli ise, insan ve toplum arasındaki olumlu olan etkileşim, gayet olumsuz bir yöne kaymaktadır. Böylesi bir toplumun insan üzerindeki baskısı, bu insanı dogrudan, iyiden uzaklastırıcı bir faktör olmaktadır. İşte böylesi toplumlarda, toplumun yanlışlığına rağmen doğruyu görmek, kötülüğüne rağmen iyiyi tercih etmek her kişinin işi değil, er kişinin işidir. Çünkü, böyle bir tercih de, binlerce ağızdan çıkan “bu doğrudur“ sözüne, tek bir ağız ile “hayır, bu yanlıştır“ demek vardır. Dolayısıyla kendi kişiliğini içinde bulunduğu toplumda bulan kimseler için, böyle bir tercih mümkün değildir. Nitekim cahili toplumlarda yaşayan böylesi kimselerden, şu ifadeleri sık sık duymamız mümkündür... “Bunca insan yanlışta da sen mi doğrusun?.. sen mi biliyorsun?..” “Bunca insan aldatıldığının farkında değil de sen mi farkındasın?..” Demek ki, böyle kimselere göre “iyi veya doğru” çoğunluğun kabul ettiğidir. Oysa tarihe baktığımız zaman bu mantığın birçok hadisede battığını görürüz. Durum böyle olunca toplumu veya çoğunluğu esas alarak hangi şeye mutlak doğrudur diyebiliriz?! Aynı zamanda bu görüş İslamın temel prensipleriyle çatışmaktadır. Bu izahlardan sonra geçmiş tarihlerde ve çağımızda vuku bulan şirk hadiselerine değinmek istiyoruz.
Allah’ı inkâr eden ateistler ile Allah’ın varlığına inanmalarına rağmen Allah’a eş koşan müşrikler arasında herhangi bir fark yoktur. Her iki şekilde de bunların cehennem ehli olduğunu Kuran’ı Kerim bize bildirmektedir. Şöyle ki:
“Allah, kendisine ortak koşulmasını asla bağışlamaz; ondan başka günahları dilediği kimse için bağışlar. Kim Allah'a ortak koşarsa büsbütün sapıtmıştır.” (Nisa 116)
“(Rasûlüm!) Şüphesiz sana da senden öncekilere de şöyle vahyolunmuştur ki: Andolsun (bilfarz) Allah'a ortak koşarsan, işlerin mutlaka boşa gider ve hüsranda kalanlardan olursun!” (Zümer 65)
“İşte bu, Allah'ın hidayetidir, kullarından dilediğini ona iletir. Eğer onlar da Allah'a ortak koşsalardı yapmakta oldukları amelleri elbette boşa giderdi.” (En’am 88)
Meseleyi Kur’an’ı Kerimdeki geçmiş tarihle ilgili verilere ve günümüzdeki görüntülere göre değerlendirecek olursak, ne yazık ki geçmiş ve günümüz ayrımına gitmemiz mümkün değildir. Çünkü şirk vakıası ve mantığı, hem geçmişte hem de günümüzde aynıdır. Geçmişte ve günümüzdeki müşriklerin nelere taptıklarına kısaca bir göz atarsak, arada bir farkın olmadığına bizzat şahit olmuş oluruz.

Tabiata tapanlar

Geçmiş dünya tarihinde insanların, güneşe, aya ve yıldızlara taptığını görürüz. Güneşde, ayda veya yıldızlarda büyük güçler olduğunu kabul etmişler ve karşılaştıkları olayların bu güçlerin etkisiyle meydana geldiğine inanmışlardır. Tabi ki, bu batıl inanış beraberinde bunlara karşı kulluğu ve putperestliği getirmiştir. Mahdut (sınırlı) akılları ile yaratıcının iradesini, yaratılmış olan tabiata nispet edenler, tabiatı Allah’a eş koşan tabiatperestlerdir. Bilimsellik adına ileri sürülen bu gibi safsataların yanı sıra; yıldızların insanların kaderi üzerinde müessir olduğuna, yıldıznameye ve yıldız falına inanan kimselerde, aynı sapık fırkanın sapık müntesipleridir.

Cinlere tapanlar

Kur’an’ı Kerimin cinlerle ilgili beyanına göre cinler, ateşten yaratılmış olup; aralarında hem iyilerin hem de kötülerin bulunduğu mahlûklardır. Cinler hakkında bunları bilmemize rağmen, biz insanlara göre varlıkları mâlum, mahiyetleri ise meçhul mahlûklardır. Bakın Kur’an’ı Kerim bunu nasıl anlatıyor:
“Cinleri Allah'a ortak koştular. Oysa ki onları da Allah yaratmıştı. Bilgisizce O'na oğullar ve kızlar yakıştırdılar. Hâşâ! O, onların ileri sürdüğü vasıflardan uzak ve yücedir..” (En’am 100)
Cinlerin Allah’a eş koşulması demek, Allah’ın yüce sıfatlarının cinlere nispet edilmesi, Allah’tan istenmesi gereken şeylerin cinlerden istenmesi demektir. Tabii ki bu durum geçmişe özgü bir şey değil, günümüzde de durum aynıdır. Bakın bugün camilerde üç beş insan varken, cinci hocaların kapıları, sıra kapmak isteyen insanlarla doludur. Insanların Allah’ın huzuruna değil de, cinci hocaların huzuruna götüren etken şüphesiz şirk etkenidir. Kendilerine entel veya elit tabaka denilen kimseler ise aynı yönelişin modern boyutu olan medyumları tercih etmektedirler. Cinlerin gaybı bilmediklerini Kur’an’ı Kerim bildirmektedir.
“Süleyman'ın ölümüne hükmettiğimiz zaman, onun öldüğünü, ancak değneğini yiyen bir ağaç kurdu gösterdi. (Sonunda yere) yıkılınca anlaşıldı ki cinler gaybı bilselerdi, o küçük düşürücü azap içinde kalmazlardı.” (Sebe 14)

İnsanlara tapanlar

Insanların, kendileri gibi birer mahlûk olan insanlara tapmaları tuhaf olduğu gibi aynı zamanda en yaygın bir şirk türüdür. Tarihin her sürecinde kendisini ilahlaştırmaya çalışan firavunlar ve bu firavunlara kulluk yapan köleler olagelmiştir. Bir kısım insanlar bu firavunlara sevgilerinden dolayı kulluk yaparlarken bir kısmı da korktuklarından dolayı kulluk yapmaktadırlar. Makamın veya paranın yaptırım gücü, makama veya paraya değer verenler üzerinde müessirdir. Oysa bir şeye değer vermek demek, onu meşru görmek demektir. Dolayısıyla makama veya paraya değer vererek, bunları ortadan kaldırmak mümkün değildir.

Ölmüşlere tapanlar

Yaşadığımız dünyada ölülere karşı iki ayrı yaklaşım vardır. Bunlardan birisi; yalan ve iftiralarla mevtayı kötülemek, diğeri ise; mevtada olmayan vasıflarla onu yüceltmektir. Ölülere tapma hadisesi, ölmüş olan salih veya azgın kimselerin, onlarda olmayan vasıflarla yüceltilmesi üzerine gerçekleşmektedir. Bu tip insanlar ölünün görüş ve ilkelerine itaat ederek, sevgi ve rizasını göstererek şirke girmektedirler. Evet... Geçmişteki ve günümüzdeki müşriklerin yöneldikleri bu insanlar ölüdürler. Istanbul’- daki Eyyüb Sultana uzanan eller, Izmir’deki susuz dede- ye dökülen sular, laik perestlerin akıttığı göz yaşları bunun göstergesi değil midir?! Yaşanılan bu zillet öyle boyutlara ulaşmıştır ki, dünya işleri falanca ölüye bırakılırken, âhiret işleri falanca ölülere bırakılmaktadır. Daha açık bir ifadeyle dirilerin idaresi, ölülere tevdi edilmiştir. Tabii bunlara “diri“ denilebilirse.!....

Putlara (Sembollere) tapanlar

Geçmiş tarihimizde insanların taştan, ağaçtan yonttukları putlara taptıkları, bir çok insanlar tarafından bilinmektedir. Günümüz insanları bunun geçmişe ait bir şey olduğunu, günümüzde böyle bir şeyin olmadığını söyleyeceklerdir. Fakat durum hiçte öyle değildir. Hatta putperestlik, günümüzde altın çağını yaşamaktadır. Kalpler, sokaklar, ve meydanlar bu putlarla öylesine doldurulmuştur ki, insanlar putperestlerin hışmına uğramamak için hangi yöne tüküreceklerini şaşırmaktadırlar!.. O kadar ki, her hangi bir adresin tarifi bile bu putlara göre yapılmaktadır.

Sebeplere tapanlar

Insanların sıkıntıya düşmeleri, bir takım şeylere şiddetle muhtaç olmaları, insanların sık sık karşılaştıkları bir durumdur. İşte böylesi durumlarda sıkıntıyı giderecek sebeplere kulluk adabıyla yönelmek, yüceltmek, bütün bu sebepleri yaratan Allah’a bu sebeplerle eş koşmaktır. Sıkıntıya düşen insanların duası Allah’a, sıkıntı kalktıktan sonra hamd ve şükürleri ise sıkıntılarının kalkmasına vesile olan sebebedir. Halbuki o sebep ile sıkıntıyı kaldıran Allah (c.c)’dır. Sebebi yaratan da, o sebeple yardım eden de Allah’tır. Bu insanlar Allah’ın yardımına vesile olan herhangi bir sebebi ilâhlaştırmaya çalışarak, kurtuluşlarına vesile olan sebebi, helaklarına vesile olacak bir sebep durumuna getirmektedirler. Netice olarak, sebepleri sınır tanımadan yüceltmek, sebeplere tapınmanın en açık yolu olmaktadır. Bugünkü ümmet ne aslına dönebiliyor ne de özendikleri gibi olabiliyor. Bütün bu felaketlerin kökeninde, hayata bakış açılarını, şirk düzeni içerisinde şirk cetveliyle çizmeleridir. Bunun için bir türlü kendilerine gelemiyorlar. Eğer bu ümmet tekrar aslına dönmek istiyorsa, her türlü şirkten uzak olarak ilâhi değerlerle hayatlarını yönlendirmeleri gerekmektedir. Topluma hakim olan bu köhneleşmiş fikirlerden, toplumu yine İslam’in berrak fikirleri ile süsleyerek, şirkten uzak bir hayat yaşayabiliriz. Çünkü insanlar ne zaman Allah’ın hükümlerinden uzaklasmış iseler, işte o zaman şirke ve bataklığa düşmüşlerdir.

Ebu Muaz Seyfullah Erdoğmuş - Daru's-Sunne

Tevhid ve Şirk - 3

Etiketler: AKİDE, TEVHİD

Allâhu Teâlâ’ya hamd eder, O’ndan yardım bekleriz, O bize yeter.

Allâh’ın seçkin kulları üzerine de salatu selam olsun. Bilinmelidir ki, Allâh Subhanehu ve Teala, bu mahlukatı kendisine hiç bir şeyi ortak koşmadan sadece kendisine ibadet etmeleri için yaratmıştır.

“Ben cinleri ve insanları sadece bana kulluk etsinler diye yarattım.” (Zariyat 56)

Ibadetin aslı tevhiddir, çünkü Allâhu Teâlâ’nın buyurduğu gibi peygamberler ile milletleri arasındaki husumet ve kavga bu yüzden kaynaklanmaktadır.

“And olsun ki biz, -Allâh’a kulluk edin taguttan sakının- diye her ümmete peygamber gönderdik.” (Nahl 36) Tagut, Allah ve Rasulunun hükümlerine mukabil olmak uzere, Allah ve Rasulunun yerine hüküm koyan herşeydir. Bu insanın kendi nefsi olabileceği gibi, şeytan, put ve İslam şeriatı dışındaki her türlü nizam ve ideoloji de ( komünizm, kapitalizm, laiklik, demokrasi, sosyalizm vb...) olabilir.

Tevhid şu üç kısmın birden gerçekleşmesiyle vuku bulur:
Rububiyyet Tevhidi.
Uluhiyyet Tevhidi.
İsim ve sıfat Tevhidi.

Rububiyyet Tevhidi:

Allâh Teâlâ’yı her şeyin rabbi, razıkı ve halıkı kabul etmek, bu ve benzer Allâhu Teâlâ’ya mahsus olan hususiyetleri Allâh Teala’dan başkasına atfetmemektir. Kur’an’ı Kerim’in beyanına göre Peygamber (sallalâhu aleyhi ve sellem) zamanıdaki müşiklerin bu inaçları vardı. Bu inançları onları müslüman saymadı ve peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellem) onların kanlarını ve mallarını mübah görmüş, onlara savaş ilan etmiştir.

“Onlara (müşriklere) sizi gökten ve yerden rızıklandıran, işitme ve görmenize malik (sahip) olan, ölüden diriyi diriden ölüyü çıkartan, tüm işleri tedbir eden (yöneten ve düzenleyen) kimdir de? Diyecekler ki; Allâh. Öyle ise düşünmez misiniz de? Yedi kat göğün ve yüce arşın sahibi kimdir de? Diyecekler ki Allâh, öyle ise düşünmez misiniz de? Eğer biliyorsanız her şeyin melekutu (mülkiyeti ve yönetimi) kendisinin elinde olan, kendisi her şeyi gözetip kollayan, kendisi korunmayan (hiç bir şeye muhtaç olmayan) kimdir de? Allâh’dır diyecekler, öyle ise nasıl olup da büyülenirsiniz de?” (Mu’minun 84-89) Bu ve buna benzer ayetler Kur’an’da sayılamayacak kadar çoktur.

Uluhiyyet Tevhidi:

Ibadet çeşitlerinin tümünü sadece Allâhu Teala için yapmak, Ondan baskasına yönelmemektir.

İşte evvelinden ahirine bütün peygamberler, bu tevhidi insanlara bildirmek ve bu tevhidde bulunan hataları gidermek için gönderilmiştir. Peygamberlerle milletleri arasında çıkan çatışmalar bu tevhid yüzünden olmuştur. Kur’anda anlatılan tüm peygamberlerin daveti bu tevhidi kabul ettirmek için olmuştur ve bunu kabul etmeyen kavimler tarafından baskı ve işkencelere tabi tutulmuşlardır. Bu tevhid ise Allah'tan başka ilah olmadığı gerçeğidir. İlah, sadece yaratıcı değil, en kısa tanımıyla yaratan ve yarattıkları üzerine hüküm koyan demektir. yoksa belirttigimiz üzere Mekke müşrikleri de Allah'ın yaratıcı olduğuna inanıyorlardı, fakat Allah'ın hakimiyetini kabul etmiyor ve Onun hükümlerini hayatlarına esas almayarakdan Allah'a şirk koşuyorlardı... Kuran bunu bize şu ayetleri ile haber veriyor :

"Andolsun ki onlara: "Gökleri ve yeri yaratan, güneşi ve ayı buyruğu altında tutan kimdir?" diye sorsan, mutlaka, "Allah" derler. O halde nasıl (haktan) çevrilip döndürülüyorlar?” (Ankebut 61)

“Andolsun ki onlara: "Gökten su indirip onunla ölümünün ardından yeryüzünü canlandıran kimdir?" diye sorsan, mutlaka, "Allah" derler. De ki: (Öyleyse) hamd de Allah'a mahsustur. Fakat onların çoğu (söyledikleri üzerinde) düşünmezler.” (Ankebut 63)

Bundan dolayı günümüzde Allah'ın hükümlerine rağmen hüküm koyan insanlar, bunu açıkca ifade etmeseler de İslam'a göre ilahlık iddiasında bulunmaktadırlar. Müslüman olmanın ilk şartı da Allah'a rağmen hüküm koyan bu kimseleri, koymuş oldukları hükümleri ve nizamlarını red edip sadece Allah'ı ilah kabul etmektir.
Nitekim Araf suresi 54.ayetinde Allah Subhanehu ve Teala şöyle buyurmuştur : (ela lehül halku ve'l-emr : yaratmak da, emretmek de Allah'a mahsustur.) Yusuf suresinin 40. ayetinde de ( inil hukmu illa lillah= hüküm ancak Allah'a aittir) buyrulmaktadır. Nitekim Kuran meali dikkatle okunacak olursa Rabbulalemin kendisinden başka ilah ve Rabb'in olmadıgını vurguladıgı birçok ayeti kerimesinde özellikle hüküm noktasına dikkat çekmiş ve kendisinin yaratıcı oldugu gibi, insanların hayatlarına ilişkin hüküm, kanun, nizam, yasa ve değerleri belirleme hakkının da ancak kendisinde bulundugunu, ve hakimiyetinde kimseyi kendisine ortak kabul etmedigini defalarca vurgulamıştır. Bu yüzden Allah'ın hükümlerine rağmen hüküm koyan insanlara ve hükümlerine isteyerek itaat etmek, Allah'a şirk koşmak manasına gelir.

Tevhidu’l-Esma ve’s-Sıfat:

Türkçesi isim ve sıfat tevhidi olan bu kısım, Allâhu Teâlâ’ya ait olan güzel isimlerin ve yüce sıfatların Kur’an ve Sünnet’de sabit olduğu gibi Teşbihsiz, Te’vilsiz, Ta’tilsiz, Tekyifsiz inanmak ve Kur’an ve Sünnet’de sabit olmamış hiç bir ismi ve sıfatı Allâh Teâlâ’ya nisbet etmemektir, çünkü Allâh Teâlâ’ya ait güzel isim ve sıfatları gayba taalluk ettiği için bu konuda hiç bir şekilde içtihada mecal yoktur. Kişinin mertebesi ne olursa olsun, ancak vahye muhatab olan Rasulu Ekrem sallallâhu aleyhi ve sellem den sabit olanlar bunun dişinda kalır ki; Onun sözü diğer insanların sözü gibi değildir. O ancak Allah'tan aldığı vahiydir( necm 3-4)...

Allah bizleri tevhidi idrak edip onu yaşayan ve şirke karşı olan mücadelelerinde sebatkar olan muttaki kullarından kılsın

Ebu Muaz Seyfullah Erdoğmuş - Daru's-Sunne

.

Sorulu Cevaplı Kitaplara İman..

Etiketler: AKİDE, SORU/CEVAP

K İ T A P L A R A İ M A N

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمـَنِ الرَّحِيمِ

Soru … 1 : Kitaplara iman ne demektir, bunu kısaca tarif eder misiniz ?

Cevap …1 : Kitaplara iman demek : Allah’u Teala’nın, emir ve yasak-larını … vaad ve tehditlerini … Kullarından istediği şeyleri … geçmiş ve gelecekle alakalı bilgileri ihtiva eden ve içlerinde hidayet ve nur bulunan kitaplarını gerçek kelamı ile Nebi ve Rasûllerine indirdiğine kesin olarak inanmak demektir.

(((((((((((((((((( …………… ))))))))))))))))))

Soru … 2 : Kitaplara imanın delillerini zikreder misiniz ?

Cevap … 2 : Kitaplara imanın delilleri gerek Kur’an da ve gerekse sünnette zikredilmektedir… Onlardan bazıları şunlardır :

" Ey iman edenler ! Allah'a, O'nun Rasûlüne, Rasûlüne indirdiği kitaba ve daha evvel indirdiği kitablara iman edin."

NİSA : 136

" Deyin ki : Biz Allah'a ve bize indirilene, İbrahim'e, İsmail'e, İshak'a, Yakub'a ve torunlarına indirilene, Musa'ya, İsa'ya verilenlere ve bütün peygamberlere Rableri tarafından verilenlere iman ettik. Birini diğerinden ayırdetmeyiz. Biz ona teslim olmuşlarız."

BAKARA : 136

" De ki : Ben Allah'ın indirdiği bütün kitablara iman ettim."

ŞURA : 15

(((((((((((((((((( …………… ))))))))))))))))))

Soru … 3 : Allah’u Teala’nın indirdiği bütün kitap ve sahifelerin ismi zikredilmiş midir ?

Cevap … 3 : Allah’u Teala Kur'ân-ı Kerim'de indirdiği kitablarının bazılarının adını zikretmiştir…. Bunlar Kur’an, Tevrat, İncil, Zebur’dur. Geri kalanlardan ise topluca sözkonusu edilmektedir.

Kur’anı Kerim : Allah’u Teala onu, son Rasulü olan Muhammed s.a.v’e indirmiştir. Rabbimiz kerim kitabında şöyle buyurur :

“ Biz onu anlayasınız diye Arapça bir Kur’an olarak indirdik..... “

YUSUF : 2

“ O Allah’a hamd olsun ki kuluna Kitabı indirdi. “

KEHF : 1

“ Alemlere uyarıcı olması için kuluna Furkan’ı indiren Allah ne müba-rektir. “

FURKAN : 1

“ O Kafirler Kur’anı işittikleri zaman, neredeyse seni gözleriyle devire-ceklerdi. 0 delidir diyorlardı. Halbuki o alemler için uyarıdan başka bir şey değildir. “

KALEM : 51 - 52

Tevrat : Allah’u Teala onu Musa a.s’a indirmiştir :

“ Gerçekten Tevrat’ı biz indirdik, onda hidayet ve nur vardır. Allah’a teslim olmuş nebiler, onunla Yahudilere hüküm verirlerdi. Rabbani alimler ve rahipler de Allah’ın Kitabını korumakla görevli olduklarından onunla hüküm verirler ve onu gözetleyip korurlardı..... “

MAİDE : 44

İncil : Allah’u Teala Onu İsa a.s’a indirmiştir :

“ Onların ardından yanlarındaki Tevrat’ı doğrulayıcı olarak Meryem oğlu İsa’yı gönderdik ve ona, içinde hidayet ve nur bulunan, önündeki Tevrat’ı doğrulayan ve muttakiler için yol gösterici ve öğüt olan İncil’i verdik. “

MAİDE : 46

Zebur : Allah Onu da Davud a.s’a vermiştir :

“ Davud’a da Zebur’u verdik........ “

İSRA : 55

(((((((((((((((((( …………… ))))))))))))))))))

Soru … 4 : Kitapların haricinde de peygamberlere sahifeler verilmiş midir ?

Cevap … 4 : Allah’u Teala bazı rasul ve nebilerine de suhuflar vermiştir.

Kendisine suhuf verilen Rasuller ise İbrahim ve Musa a.s dır. Rabbimiz kerim kitabında şöyle buyurmaktadır :

“ Muhakkak ki felaha eren, zekat veren ve Rabb’inin adını anıp namaz kılandır. Ama siz şu dünya hayatını tercih ediyorsunuz. Oysa Ahiret daha iyi ve daha kalıcıdır. Bu hüküm elbette ki önceki suhufda vardır. İbrahim ve Musa’nın suhufunda. “

A’LA : 14 – 19

“ Yoksa kendisine Musa’nın ve çok vefalı İbrahim’in suhufunda bulunan haber verilmedi mi ?. “

NECM : 36 – 37

Diğer Rasullere indirilen kitaplara gelince Allah’u Teala onların isimlerini açıklamamıştır. Fakat Allah, her Rasulün kavmine tebliğ etmekle görevli olduğu bir risaleti olduğunu açılamıştır.

“ İnsanlar bir tek ümmet idi, Allah elçileri müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdi. Onlarla beraber, anlaşmazlığa düştükleri konularda insanlar arasında hükmetmek üzere içinde gerçekler bulunan kitaplar indirdi. “

BAKARA : 213

“ And olsun biz rasullerimizi açık delillerle gönderdik ve - onlarla beraber - mizanı - yani ölçüyü - indirdik...... “

HADİT : 25

Kur’an’da adları anılan ve anılmayan kitaplara ve Allah’ın indirdiği diğer bütün kitap ve suhufa - yani sahifelere - iman ederiz… Bu şekildeki bir iman ; icmali bir imandır.

(((((((((((((((((( …………… ))))))))))))))))))

Soru … 5 : İndirilen kitapların ana hedefi nedir ? … Veya bunların hepsinin daveti aynımıy dı ?

Cevap … 5 : Bilindiği gibi semavi kitapların ana meselesi ve hedefi : İbadetlerle AlIah’ı birleme ve hiç bir şeyi O’na ortak koşma-maktır…. Bu mesele, bütün kitapların asıl mevzusu olup hiç değişmez bir esastır.. Rabbimiz bu konuda şöyle buyurmaktadır :

“ Senden önce gönderdiğimiz her rasule ; Benden başka ilah yoktur, sadece bana kulluk edin, diye vahy etmişizdir. “

ENBİYA : 25

وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولاً أَنِ اعْبُدُواْ اللّهَ وَاجْتَنِبُواْ الطَّاغُوتَ”……..

“ And olsun biz her millet içinde : Allah’a kulluk edin, tagut - lara ibadet etmekten - de kaçının, diye rasul gönderdik...... “

NAHL : 36

Soru … 6 : Kur’ana iman ile diğer kitaplara iman arasında bir fark var mıdır, bununizahını yapar mısınız ?

Cevap … 6 : Elbetteki vardır … Önceki indirilen kitaplara iman, icmali bir imandır. Kur’ana iman ise tafsilidir.

Yani ; Allah’ın gönderdiğini söylediği diğer kitapların indirildiğine, içle-rinde hak, nur ve hidayet olduğuna, bununla beraber onların hepsinin de hedefinin Allah’ı rububiyetinde, uluhiyetinde ve isim ve yüce sıfatlarında birlemek üzere indirildiğine inanırız.

Buna muhalif olarak o kitaplara nisbet edilen şeyler ise, beşerin tahrifinden başka bir şey değildir…. Tevrat hakkında Allah’u teala şöyle buyuruyor :

“ Gerçekten Tevrat’ı biz indirdik, Onda hidayet ve nur vardır... “

MAİDE : 44

İncil hakkında ise şöyle buyurmaktadır :

“ Onların ardından yanlarındaki Tevrat’ı tasdik edici olarak Meryem oğlu İsa’yı gönderdik ve ona, içinde hidayet ve nur bulunan, önündeki Tevrat’ı doğrulayan ve muttakiler için yol gösterici ve öğüt olan İncil’i verdik. “

MAİDE : 46

(((((((((((((((((( …………… ))))))))))))))))))

Soru … 7 : Allah’u Azze ve celle’nin son kitabı Kur’an’a imanın özellik-leri ve diğer kitaplardan farklılığı nedir ?

Cevap … 7 : Allah’u Azze ve celle’nin son kitabı Kur’an’ın diğer kitaplara nazaran bir çok farklılığı vardır….. Onları şöyle sıralayabiliriz :

1 - Kur’an, Adem a.s’dan Rasulullah s.a.v’e kadar inen bütün kitap ve suhufların ilahi bir hulasasıdır….

2 - Kur’an, Allah’ı birleme, O’na ibadet ve itaat yönüyle önceki kitaplarda bulunan hükümlerin bir tasdikçisidir.

3 - Kur’an, geçmiş kitaplardaki faziletlerin hepsini kendisinde cem etmiştir. Onlardaki hakkı ikrar ve itiraf eder, tahrif ve sonradan içlerine sokuşturulan batıl şeyleri de beyan ve reddeder.Rabbimiz şöyle buyurur :

“ Sana da kendinden önceki kitabı doğrulayıcı ve onu koruyup kollayıcı olarak bu Kitabı hak ile indirdik. “

MAİDE : 48

4 - Kur’an, Allah’tan indirilen bir kitap olduğunu ve başkaları tarafından uydurulacak bir kitap olmadığını, ayrıyeten kendisinden öncekileri tasdik edici bir kitap olduğunu da isbat eden bir kitaptır… Rabbimiz bu konuda da şöyle buyurur :

“ Bu Kur’an, Allah’tan başkası tarafından uydurulacak bir şey de değildir. Bu ancak kendisinden öncekilerin tasdikcisi ve kitabın açıklamasıdır…“

YUNUS : 37

“ Bu Kur’an iftira edilmiş bir söz değildir. 0 ancak kendinden önceki kitapların tasdiki, her şeyin açıklanması ve mümin topluluk için de hidayet ve rahmettir. “

YUSUF : 111

5 - Kur’an, İçerisinde şek ve şüphenin olmadığı bir kitaptır… Rabbimiz şöyle buyurur :

“ ……….. Onda asla şüphe yoktur. Alemlerin rabbi tarafından indi-rilmiştir. “

YUNUS : 37

6 - Kur’an, beşeriyetin tamamı için genel bir şeriat getirmiştir. Onda insanlık için dünya ve ahiret saadetini sağlayıcı her şey vardır.

7 - Kur’an, getirdiği şeriatla geçmiş toplumlara has ameli şeriatların hepsini nesh edip, her zaman ve her mekana uygun olan ve kıyamete kadar da ebedi kalıcı hükümler yaz etmiştir.

8 - Kur’an, tahrifin ve batılın ne önünden ve ne de arkasından yakla-şamayacağı korunan bir kitaptır… Rabbimiz şöyle buyurur :

“ Şüphesiz ki 0 zikri biz indirdik biz. Ve Onun koruyucusu da elbette ki biziz. “

HİCR : 9

“ Onlar kendilerine gelen Kur’anı inkar ettiler. Halbuki 0 eşsiz bir kitaptır. Ne önünden ne de arkasından Onun hükmünü boşa çıka-racak bir söz gelmez. 0, hüküm ve hikmet sahibi çok övülen Allah’tan indirilmiştir. “

FUSSİLET : 41 – 42

9 - Kur’an, diğer peygamberlerin çoğunda olduğu gibi, sadece Muham-med mustafa’nın kavmine inen bir kitap da değildir… Allah’u Teala onu bütün insanlığa tebliğ edip duyurması için indirmiştir… Yani bu yönüyle de Kur’an diğer kitaplardan ayrı bir özelliğe sahiptir…Diğer kitaplara gelince, Allah’ın bize haber verdiğine göre bu kitaplar, müntesipleri tarafından tahrife uğratıl-mıştır.

10 - Kur’an, Yahudilerin kendi kitaplarında yaptıkları değişiklik ve tahrifatı anlatır….

“ Şimdi siz, onların size inanmalarını mı umuyorsunuz ? Oysa bunlardan bir grup vardır ki, Allah’ın sözünü işitirler de düşünüp akıl erdirdikten sonra bile bile onu değiştirirler. “

BAKARA : 75

“ Yahudilerden öyleleri var ki, kelimeleri yerinden kaydırıyorlar… “

NİSA : 46

11 - Kur’anı, Hıristiyanların İncil’de yaptığı tahrifi anlatır.

“ Biz Hıristiyan’ız diyenlerden de söz almıştık, ama uyarıldıkları şeyden ibret almayı unuttular. Bu yüzden kıyamet gününe kadar aralarına düşmanlık ve kin saldık. Yakında Allah onlara ne yaptıklarını haber verecektir. Ey kitap ehli, Rasulümüz size geldi, kitaptan gizlediğiniz şeylerin çoğunu size açıklıyor, çoğundan da vaz geçi-yor. Gerçekten size Allah’tan bir nur ve açık bir kitap geldi. “

MAİDE : 14 – 15

“ Onlardan öyleleri vardır ki, siz onu kitaptan sanasınız diye, dillerini eğip bükerler ve " Bu Allah katındandır " derler. Oysa o kitaptan değildir. Kendileri de bildikleri halde Allah'a karşı yalan söylerler.

ALİ İMRAN : 78

(((((((((((((((((( …………… ))))))))))))))))))

Soru … 8 : Yahudiler kitaplarını nasıl tahrif etmişlerdir, bu konu-yu deliller çerçevesinde anlatır mısınız ?

Cevap … 8 : Yahudi ve Hırıstiyanların kendi kitaplarında yaptığı tahrif, genel olarak üç kısma ayrılmaktadır :

Birincisi : Sözü olduğu gibi bırakıp tevil ederek manayı tahrif etmek şeklinde yapılmıştır….. Kur’an buna şu Ayetle işaret ediyor :

“ Yahudilerin yaptıkları zülüm ve bir çok kimseyi Allah yolundan çevirmelerinden dolayı kendilerine temiz ve güzel şeyleri onlara yasak-ladık. Menedildikleri halde faizi almaları ve haksız yere insanların mallarını yemelerinden ötürü - işte böyle yaptık - “

NİSA : 160 – 161

Bu Ayeti celilede de işaret edildiği gibi Yahudiler, kitaplarında bulunan mevcut hükme rağmen çeşitli hileler yaparak insanların mallarını batıl olarak yemektedirler…. Bununla da kalmayıp şöyle demektedirler :

Yahudiler kendi aralarında faiz alamaz, birbirleri ile olan ilişkilerinde de emanete riayet şarttır. Ama Yahudi olmayan biriyle olan ilişkilerinde faizin bir sakıncası yoktur, artı onun malını da yiyebilirsin…. Onların bu çirkin halini Kur’an’ı kerim bizlere şöyle anlatmaktadır :

“ Kitap ehlinden öyleleri vardır ki, ona yüklerle emanet bıraksan onu sana öder. Onlardan öyleleri de vardır ki, ona bir dinar versen, devamlı olarak başında beklemeden onu sana ödemez. Onlar : “ ümmilere karşı bize bir sorumluluk yoktur “ dedikleri için böyle yapıyorlar ve Allah’a karşı bile bile yalan söylüyorlar. “

ALİ İMRAN : 75

Bu gün Tevrat’ta olan bir hükme göre, Yahudi ancak Yahudi komşusuna ve kendi dindaşına karşı dürüst davranmakla yükümlüdür… Yahudi olmayanın malını çalması, ona yalan söylemesi bir Yahudi için günah değildir.

Sırası gelmişken ifade etmekte fayda vardır ; Bu aynen zamanımızdaki rafizi ve harici zihniyetine sahip olan bazı kimselerde de söz konusudur… Şöyle ki ; bu taifenin içerisinde de kendileri gibi düşünmeyen kimseleri kafir saydık-larından dolayı, mallarını gaspetmeyi ve onlara takiyye yapmayı helal saymak-tadırlar.

İkincisi : Değiştirip ilaveler yaparak tahrif etme şekli…. Bu şekildeki ilave yoluyla yapılan tahrifin de bir çok örnekleri vardır.

Yahudiler Tevrat’a, Allah’ın indirmediği birçok hurafe türü şeyler ilave etmişlerdir. Onlardan bazıları, Allah’a iftira ve rasuller hakkında ağza alınma-yacak derecede çirkin kelimelerdir… Bunlardan bir kısmını Kur’an’ı kerim bize şöyle nakletmektedir :

“ Şüphesiz ki Allah “ Allah fakirdir, biz zenginiz “ diyenlerin sözlerini işit-miştir. Onların dediklerini ve haksız yere peygamberleri öldürmelerini yazacağız ve onlara “ yangın azabını tadın “ diyeceğiz. Bu, sizin elleri-nizin yapıp öne sürdüğü şeylerin karşılığıdır. Allah kullarına asla zulmetmez. “

ALİ İMRAN : 181 – 182

“ Yahudiler : Allah’ın eli bağlıdır dediler. Kendi elleri bağlandı ve söyle-diklerinden dolayı lanetlendiler. Hayır, Allah’ın iki eli de açıktır, dilediği gibi verir. “

MAİDE : 64

Tevrat’ta buna benzer ve hatta daha da çirkin bir çok ifadeler bulmak müm-kündür.

(((((((((((((((((( …………… ))))))))))))))))))

Soru … 9 : Hırıstiyanlar kitaplarını nasıl tahrif etmişlerdir, bu konuyu deliller çerçevesinde anlatır mısınız ?

Cevap … 9 : Hırıstiyanlar da kendi kitaplarında tahrifler yapmışlardır…. Onların İncil’de yaptıkları tahrif, Yahudilerin tahrifinden pek de aşağı değildir.

Mesela, İsa a.s’ın uluhiyeti ile alakalı problemleri ve aynı zamanda teslis inançları……. Yani ; - haşa - Allah’ın üç oluşu : Baba, oğul, Ruhu’l-Kudüs gibi şeyler, İncil’e yapılmış çirkin ilavelerdir…. Rabbimiz bu konuda şöyle buyur-maktadır :

“ Allah ancak Meryem’in oğlu Mesih’tir diyenler elbette kafir olmuşlardır. Oysa Mesih : Ey İsrail oğulları, benim Rabb’im ve sizin Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin...... demişti. “

MAİDE : 72

“ Allah üçün üçüncüsüdür diyenler, elbette kafir olmuştur. Oysa yalnız bir ilah vardır ve başka ilah yoktur..... “

MAİDE : 73

“ Meryem oğlu Mesih, rasulden başka bir şey değildir. Ondan önce de rasuller gelip geçmiştir. Annesi de sıddıka idi. İkisi de - herkes gibi - yemek yerlerdi..... “

MAİDE : 75

“ Allah demişti ki : Ey Meryem oğlu İsa, sen mi insanlara : Allah’ı bırakarak beni ve annemi ilah edinin, dedin ?. İsa dedi ki : Haşa, sen yücesin, benim için gerçek olmayan bir şeyi söylemek bana yakışmaz. Eğer demiş olsam, sen bunu bilirsin, sen benim nefsimde olanı bilirsin, ama ben senin nefsinde olanı bilmem, çünkü gaybı bilen yalnız sensin sen ! “

MAİDE : 116

Üçüncü tahrif şekilleri ise : Tamamen tahrif edip gizlemek şeklinde olmuştur… Yani hem şeriatın hükümlerini gizlediler hem de Resulullah s.a.v’in risaletini gizlediler….. Rabbimiz şöyle buyurmaktadır :

“ Allah, kendilerine kitap verilenlerden : Onu insanlara açıklayacaksınız ve gizlemeyeceksiniz diye söz almıştı. Fakat onlar verdikleri sözü arka-larına atıp umursamamışlar ve yok pahasına onu satmışlardı. “

ALİ İMRAN : 187

Rasulullah s.a.v’in risaletini gizlediklerini ise Rabbimiz şöyle haber vermek-tedir :

“ Meryem oğlu İsa da : “ Ey İsrail oğulları, ben size Allah’ın gönder-diği bir Rasulüm, benden önce gelen Tevrat’ı tasdik edici ve benden sonra gelecek Ahmed adında bir Rasulü müjdeleyici olarak geldim “ demişti. Fakat - İsa’nın haber verdiği rasul - onlara apaçık deliller getirince : Bu apaçık bir sihirdir dediler. “

SAF : 6

“ Kendilerine kitap verdiklerimiz Onu, oğullarını tanıdıkları gibi tanırlar, ama yine de onlardan bir grup bile bile hakkı gizlerler. “

BAKARA : 146

Ama ne yazık ki Allah’u Azze ve Celle’nin bu emirlerine rağmen ehli kitap Rab’lerine karşı asi olmuşlar ve açıklamakla emrolundukları hükümleri insanlardan gizlemişlerdir….. Yani - Rabbimizin buyurduğu gibi - onlar Allah’ın Ayetlerini az bir pahaya satmışlardır.

Buhari ve Müslim’deki zikredilen şu hadisi şerifler, onların kendi kitap-larına karşı nasıl çirkin bir tutum içerisinde olduklarını bize açıkça anlatmaktadır…

“ … Abdullah İbn Ömer r.a dan. O şöyle dedi : Yahudi’ler Resulullah s.a.v’e geldiler ve Ona kendilerinden bir adamla bir kadının zina ettiğini zikrettiler. Rasulullah onlara : Siz recim hakkında Tevrat’ta ne buluyorsunuz ?, buyurdu. Onlar : Biz zina edenlerin ayıplarını ortaya koyup teşhir eder ve onları bir de değnekle döveriz, dediler. Abdullah b. Selam onlara : Yalan söylediniz, Tevrat’ta recim - Ayeti - vardır, dedi. Bunun üzerine onlar Tevrat’ı getirdiler ve kitabı açtılar. Yahudilerden biri elini recim Ayetinin üzerine koydu ve ondan önceki ve sonraki Ayetleri okumağa başladı. Abdullah b. Selam ona : “ Elini kaldır “ dedi. 0 da elini kaldırınca recim Ayeti görülüverdi. Yahudiler : Ya Muhammed, Abdullah b. Selam doğru söyledi, gerçekten Tevrat’ta recim Ayeti vardır, dediler. Zinanın sabit olması üzerine Rasulullah s.a.v bu iki zinakarın recim edilmelerini emretti. Onlar da recim edildiler. Abdullah b. Ömer : Ben, onlar recim edilirken Yahudi erkeğini, kadına atılan taşlardan korumak için kadının üzerine meyleder halde gördüm demiştir. “

BUHARİ : 6841 – Ter : 6697 - MÜSLİM : 1699 / 26

“ … Abdullah İbn Abbas r.a dan. O şöyle dedi : Sizler kitap ehli olan-lara şeraitten nasıl herhangi bir şeyi soruyorsunuz ?. Halbuki Resulullah s.a.v üzerine indirilmiş olan kitabınız, kitapların en yenisidir. Sizler onu halis olarak ve içerisine hiçbir şey karışmamış olarak ukumaktasınız. Bu Kur’an sizlere, ehli kitap olanların Allah’ın kitabını tebdil edip değiştir-diklerini ve kitabı kendi elleriyle yazdıklarını ve bununla da az bir pahayı satın almaları için ; “ bu Allah katındandır “ dediklerini sizlere söyle-miştir. Dikkat edin ! size gelmiş olan ilim, sizleri onlara soru sormaktan nehyetmektedir. Vallahi biz onlardan hiçbir kimseyi, size indirilmiş kitaptan size soru sorduklarını görmüş değiliz. “

Buhari : 16.c.7234.S

(((((((((((((((((( …………… ))))))))))))))))))

Soru … 10 : Kur’anı kerim sadece belirli bir kavme mi indirildi ?

Cevap … 10 : Kur’anın diğer Kitaplardan ayrıldığı bir başka yönü de ; onun bütün insanlar ve cinlerin kitabı olmasıdır… Rabbimiz bu konuda şöyle buyurmaktadır :

“ Bu - kitap - insanlara kurtuluş yollarını gösteren delillerdir ; inancı sağlam olanlar için de bir rehber ve bir rahmettir “

CASİYE : 20

“ 0 - Kitap - alemler için ancak bir öğüttür. “

KALEM : 52

“ - Onlara - De ki : Ey insanlar ! ben sizin hepinize birden gönderilen elçiyim….. “

A’RAF : 158

“ Hani cinlerden bir grubu, Kur'an dinlemek üzere sana yöneltmiştik. Böylece onun huzuruna geldikleri zaman, dediler ki : " Kulak verin ; " sonra bitirilince kendi kavimlerine uyarıcılar olarak döndüler. Dediler ki : " Ey kavmimiz, gerçekten biz, Musa'dan sonra indirilen, kendinden öncekileri doğrulayan bir kitap dinledik ; bu kitap ki hakka ve doğru olan yola yöneltip iletmektedir. Ey kavmimiz, Allah'a davet edene icabet edin ve O'na iman edin ki ; günahlarınızdan bir kısmını bağışlasın ve sizi acı bir azabtan korusun. Kim Allah'a davet edene icabet etmezse, artık o, yeryüzünde - Allah'ı aciz bırakacak değildir ve onun O'ndan başka - velileri yoktur. İşte onlar, apaçık bir sapıklık içindedirler."

AHKAF : 29 – 30 – 31 – 32

“ De ki : " Bana gerçekten şu vahyolundu : Cinlerden bir grup din-leyip de şöyle demişler : Doğrusu biz, büyük hayranlık uyandıran bir Kur'an dinledik.O Kur'an ki, gerçeğe ve doğruya yöneltip iletiyor. Bu yüzden ona iman ettik. Bundan böyle Rabbimize hiç kimseyi ortak koşmayacağız."

CİN : 1 – 2

“ … Ebu Hureyre r.a dan. Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu : Muhammedin nefsi elinde olan Allah’a yemin ederim ki, bu ümmetten Yahudi, Hıristiyan veya herhangi bir kimse beni işitir de sonra benimle gönderilen şeye iman etmediği halde ölürse muhakkak o, ateş ehlinden olur. “

Müslim : 153 / 240.N – Ahmed : 2 / 350 – 8397.n

İşte bahsi edilen bu özellik, diğer peygamberlere verilen özelliklerden ayrı bir özelliktir…. Delillerin de açık ve net beyanlarından anlaşıldığı gibi Kur’an Rasulullah’a, muayyen bir kavme tebliğ edilmek üzere değil bütün insanlara ve Cinlere tebliğ edilmek üzere indirilmiştir...Bilindiği gibi önceki kitaplar, muayyen toplumlara geliyordu.

Hulasa Kur’an, kıyamete kadar bütün insanlar üzerinde Allah’ın bir hüc-cetidir…. Dolayısıyla Rabbimiz onu, insanların tahrif etmemeleri için korumuş ve korunmaya da devam edecektir.

(((((((((((((((((( …………… ))))))))))))))))))

Soru … 11 : Müslümanların Kur’ana karşı sorumlulukları nelerdir, bunları deliller çerçevesinde anlatır mısınız ?

Cevap … 11 : Elbetteki bu ümmetin Kitapları olan Kur’ana karşı bir çok sorumlulukları vardır … Yani bir çok cahil insanın zannetiği gibi sadece ; bu kitabın adı Kur’an ve bu Allah tarafından indirilmiştir, sözü ve inancı yeterli değildir.

1 – Kur’anın, bütün noksanlıklardan munezzeh olah Allah tarafından indirilmiş bir kitab olduğuna şeksiz şüphesiz iman etmeleri.

حم {} تَنزِيلٌ مِّنَ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

“ Ha mim. Bu kitap Rahman ve Rahim olan – Allah – tarafından indi-rilmiştir. “

FUSSİLET : 1-2.AY.

أَفَلاَ يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَلَوْ كَانَ مِنْ عِندِ غَيْرِ اللّهِ لَوَجَدُواْ فِيهِ اخْتِلاَفاً كَثِيراً

“ Onlar Kur’anı hiç düşünmüyorlar mı ? Eğer o Allah’tan başkası tara-fından gelmiş olsaydı, onda birbirine muhalif çok şeyler olurdu. “

NİSA : 82.AY.

2 - Bu kitabın, ihtilaf ve tezat şeyler içermekten, noksaklıktan ve içerisinde ihmal edilmiş bir şeylerin varlığından uzak olan bir kitap olduğuna iman etmeleri.

Basiretli bir müslümanın Kitabına karşı sorumluluklarından birisi de ; bu kitabın ihtilaf ve tezat şeyler içermekten, noksaklıktan ve içerisinde ihmal edilmiş bir şeylerin varlığından uzak bir kitap olduğunu bilmesi ve ona bu şekilde iman etmesidir….Rabbimiz kerim kitabında şöyle buyurmaktadır :

أَفَلاَ يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَلَوْ كَانَ مِنْ عِندِ غَيْرِ اللّهِ لَوَجَدُواْ فِيهِ اخْتِلاَفاً كَثِيراً

“ Onlar Kur’anı hiç düşünmüyorlar mı ? Eğer o Allah’tan başkası tarafından gelmiş olsaydı, onda birbirine muhalif çok şeyler olurdu. “

NİSA : 82.AY.

“ …. İbnu’l As r.a dan ; Resulullah s.a.v şöyle buyurdular : Kur’an , bir kısmı diğer bir kısmını yalanlamak için indirilmemiştir…….. “

İBNİ MERDEVEYH : TEFSİR DE - İBNİ KESİR : 3.C.1171.SAY.

3 – Kur’anın korunmuş ve kıyamete kadar da korunacak bir kitab oldu-ğuna iman etmeleri.

Değerli kardeşlerim ! müslümanın kitabına karşı sorumlu olduğu bir diğer husus da ; Bu Kitabıb kıyamete kadar Allah’ın koruması altında olacağıdır…

Rabbimiz kerim kitabında bu teminatı şöyle zikreder :

إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ

“ Muhakkakki bu zikri biz indirdik. Ve onu koruyacak olanda elbette yine biziz “

HİCR : 9.AY.

….. عن أبي هريرة رضى الله تعالى عنه قال قال رسول الله صلى الله عليه وسلم إني قد تركت فيكم شيئين لن تضلوا بعدهما كتاب الله وسنتي ولن يتفرقا حتى يردا علي الحوض

{ … Ebu Hureyre r.a dan. Resulullah s.a.v şöyle buyurdular : “ Size, sarıl-dığınız müddetçe asla sapıtmayacağınız iki şey bıraktım. Biri, Allah’ın Kitabı, diğeri ise benim sünnetim. Bunlar havz’ın başında yanıma gelin-ceye kadar birbirlerinden ayrılmayacaklardır. }

MÜSTEDREK : 1.C.193.S - DARE KUTNİ : 3.C.4525.N - S . SAHİHA : 4.C.1761.N

Allah’u Azze ve Celle bu Ayeti celilesinde indirdiği zikrini koruyacağına kefil olmuştur… Rabbimizin koruyacağına kefil olduğu bir şey de, kesinlikle içeri-sinden hiçbir şeyin zayi olmayacağına, ortadan kaybolmayacağına ve kıyamete kadar da ondan bir şeyin tahrif edilmeyeceğine delalet eder.

Eğer bundan başkası caiz olmuş olsaydı,haşa Allah’ın bu kelamı yalan, verdiği teminat da geçersiz olurdu. Bu ise kamil bir akla sahip olan hiç kimsenin düşünemeyeceği bir şeydir.

4 - Onu tilavet ederek ezberlemek, başkalarına öğretmek ve gere-ğince amel etmek.

“ Allah’ın Kitabını okuyanlar, namaz kılanlar ve kendilerine verdi-ğimiz rızktan Allah için gizli ve açık sarf edenler, asla zarar etmeyecek bir ticaret umarlar. “

FATIR : 29

“ … Rasulullah s.a.v şöyle buyurdular : Kur’anı okuyun ve onunla amel edin. Onu geçim kaynağı yapmayın “

Ahmed Müsned : 3 / 428

“ … Osman r.a dan. Rasulullah s.a.v şöyle buyurdular : Sizin en hayırlınız Kur’anı öğrenen ve öğretendir. “

Buhari : 11.c.5120.s

5 - Ayetlerini tefekkür ve tedebbür etmek.

Müslümanın kitabına karşı sorumluluklarından bir diğeri de ; onun Ayet’leri üzerinde dikkatli bir şekilde durarak tefekkür ve tedebbür etmesidir…

Rabbimiz bu konuda da şöyle buyurmaktadır :

أَفَلاَ يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ ………….

“ Onlar Kur’anı hiç tedebbür etmiyorlar mı ? - yani o kitabın Ayetleri üzerinde hiç düşünmüyorlar mı ? Onu idrak etmek, anlamak ve kavramak için hiç çaba sarfetmiyorlar mı ? - ……………….. “

NİSA : 82.AY.

“ Şüphesiz bunda tefekkür eden bir toplum için Ayet’ler vardır. “

RA’D : 3

6 - Helallerini helal haramlarını da haram kabul etmek.

“ Dillerinizin yalan yere nitelendirmesinden dolayı şu heIal şu haramdır demeyin, sonra Allah’a karşı yalan uydurmuş olursunuz.... “

NAHL : 116

“ Ey iman edenler, Allah’ın size helal kıldığı güzel ve temiz şeyleri haram etmeyin... “

MAİDE : 87

“ Allah’a ve ahiret gününe iman etmeyen, Allah’ın ve Rasulünün haram kıldığını haram saymayanlarla..... savaşın. “

TEVBE : 29

7 - Emirlerine uymak ve yasaklarından da kaçınmak.

“ İman edenler Rab’lerinden gelen hakka uymuşlardır... “

MUHAMMED : 3

“ Eğer siz yasaklanan büyük günahlardan kaçınırsanız, sizin küçük günahlarınızı örteriz ve sizi güzel bir yere sokarız... “

NİSA : 31

“ Kim Allah’ın yasaklarına saygı gösterirse bu, Rabb’inin katında kendisi için iyidir..... “

HACC : 30

“ ………. İşte bunlar Allah’ın sınırlarıdır. Sakın bunları çiğnemeyin. Kim Allah’ın sınırlarını çiğnerse işte onlar zalimlerdir. “

BAKARA : 187 – 229

8 - Misal ve geçmiş ümmetlerle ilgili kısaslarından ibret almak.

Müslümanın kitabına karşı sorumluluklarından bir diğeri de; onun misal- lerinden ve geçmiş ümmetlerle ilgili kısaslarından ibret almaktır…Rabbimiz bu konuda da şöyle buyurmaktadır :

“ Bu misalleri, düşünsünler diye insanlara veriyoruz…. “

HAŞR : 21

“ Bu kıssayı - onlara - anlat, belki onlar tefekkür ederler…. “

A’RAF : 176

“ And olsun onların - yani rasullerin - kıssalarında akıl sahipleri için ibretler vardır... “

YUSUF : 111

9 - Muhkem Ayet’leriyle amel etmek ve müteşabih olanlarına da olduğu gibi iman edip teslim olmak.

“ Müminler : - savaş hakkında - keşke bir sure indirilseydi ya dediler . Fakat muhkem - yani hükmü açık - bir sure indirilip de onda savaştan söz edilince, kalplerinde hastalık bulunan münafıkların sana ölümden bayılıp düşen kimsenin bakışı gibi baktıklarını görür-sün. “

MUHAMMED : 20

“ Kitabı sana 0 indirdi. Onun bazı Ayet’leri muhkemdir, bunlar Kitabın anasıdır. Diğerleri ise müteşabihtir. Kalplerinde eğrilik olanlar, fıtne çıkarmak ve kendilerine göre onları tevil etmek için onun müteşabih olan Ayetlerine uyarlar. Oysa onların tevilini Allah’tan başka kimse bilemez. İlimde yüksek payeye erişenler ise : Ona iman ettik, hepsi Rabb’imizin katındandır, derler... “

ALİ İMRA : 7

“ … Aişe r.anha şöyle demiştir : Rasulullah s.a.v : “ Kitabı sana 0 indirdi. Onun bazı Ayetleri muhkemdir, bunlar Kitabın anasıdır. Diğerleri ise müteşabihtir. Kalplerinde eğrilik olanlar, fıtne çıkarmak ve kendilerine göre onları tevil etmek için onun müteşabih olan Ayetlerine uyarlar. Oysa onların tevilini Allah’tan başka kimse bilemez. İlimde yüksek payeye erişenler ise : Ona iman ettik, hepsi Rabb’imizin katındandır, derler... “ ALİ İMRA : 7 Ayetini okudu ve dedi ki : Ey Aişe ! Sen Kur’anın yalnız müteşabih Ayetlerine uyan dalalet ehli kimseleri gördüğünde, işte onlar Allah’ın bu Ayette isim ve sıfatlarını söylediği kimselerdir, artık hepiniz onlardan sakınınız. “

Buhari : 4547-Ter : 4246 - Ebu Davud : 4598.n

10 - Kur’anın koyduğu sınırları aşmamak. Yani hududunu çiğnememek.

Değerli Müslümanlar ! bilindiği gibi Rabbimiz kerim kitabında bir takım sınırlar çizmiş ve bunları ihlal etmemelerini de kullarına vazetmiştir... O c.c şöyle buyurmaktadır.

“ Bunlar Allah’ın - koyduğu kanunlar ve çizdiği - hudutlarıdır. Bunlara sakın yaklaşmayın. “

BAKARA : 187

“ İşte bunlar Allah’ın hudutlarıdır, onları çiğnemeyin. Kim Allah’ın hudutlarını çiğnerse işte onlar zalimlerin ta kendileridirler. “

BAKARA : 229

“ Kim Allah’a ve Onun Rasulüne karşı gelir ve O’nun hududunu çiğnerse, Allah onu ebedi kalacağı ateşe sokar ve onun için de alçaltıcı bir azap vardır. “

NİSA : 14

11 – İnsanları, hidayet rehberi olan o kitaba davet etmek.

Müslümanların kitaplarına karşı sorumluluklarından bir diğeri de ; insanları ona davet etmek…. Rabbimiz bu konuda şöyle buyurmaktadır :

فَلَا تُطِعِ الْكَافِرِينَ وَجَاهِدْهُم بِهِ جِهَاداً كَبِيراً

{ Kafirlere boyun eğme ve bununla - yani Kur’an ile - onlara karşı büyük bir cihad et. }

FURKAN : 52.AY.

“ Sen hikmet ve güzel öğütle Rabb’inin yoluna davet et, onlarla en güzel şekilde mücadele et..... “

NAHL : 125

“ İçinizde hayra davet eden, iyiliği emreden ve kötülüğü men eden bir topluluk olsun ; işte onlar felaha eren kimselerdir. “

ALİ İMRAN : 104

Soru … 12 : Bu ümmetin kitaplarına karşı olumsuz tavırları nelerdir, biraz da bunlardan bahseder misiniz ?

Cevap … 12 : Ne yazıkki bu ümmetin kitaplarına karşı bir çok olumsuz tavırları vardır… Bunlardan bir tanesi ;

1 - Kur’anın gaye ve hedefini saptırarak onu sanki ölülerin kita-bıymış gibi, onlara okumalarıdır.

Yani ; Kur’an sanki ölüler için indirilmiş bir kitapmış gibi hareket etmeleridir.

Ne yazık ki bu gün Müslümanların içerisinde bulunduğu çirkin arızalardan birisi de budur… Yani gerek kabir ziyaretleri esnasında ve gerekse oralara uğramadan ölüler için Kur’an okuyup sevabını onlara gönderme adetleridir ….

Bu konuda ne Allah’ın kitabında ve ne de Resulü’nün sünnetinde mesele ile alakalı hiçbir delilin olmamasına rağmen, inananların kısmı azamı bu yanlışın içerisinde hayat sürmektedirler.

Halbuki Allah resulü s.a.v bir çok hadislerinde ölen bir kimseye nelerin fayda vereceğini ve kabir ziyaretinde de bir müslümanın nasıl hareket edece-ğini açıkça uygulamış ve inananlara da bunu anlatmıştır.

Eğer Kur’an’a ve Sünnet’e az da olsa vukufiyetimiz olmuş olsaydı, bu şekil-deki davranışımızın ölen bir kimseye asla fayda verneyeceğini öğrenirdik.

Bakınız Allah’u Azze ve Celle kerim kitabında ne buyuruyor :

وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَقُرْآنٌ مُّبِينٌ لِيُنذِرَ مَن كَانَ حَيّاً وَيَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكَافِرِينَ

“ Biz ona – yani Muhammed’e – şiir öğretmedik. Ki, ona yakışmaz da. O sadece bir öğüt ve apaçık bir Kur’an’dır. Ki, onunla diri olanları uyarsın ve inkar eden-lere de azab sözü hak olsun. “

YASİN : 69.70.AY.

Ayet’i kerimeye dikkat edilirse, لِيُنذِرَ مَن كَانَ حَيّاً “ … diri olanları uyarması için … “ ifadesiyle Kur’an’ın, dirilerin uyarılması için indirildiği anlatılmaktadır….. Rabbimiz yine bir Ayet’i Celile’sinde şöyle buyurmaktadır :

كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ

“ O mubarek bir kitaptır. Onu sana indirdik ki, Ayet’lerini düşünsünler ve akıl sahipleri de öğüt alsınlar. “

SAD : 29.AY.

Bu Ayet’i kerime de inandığını söyleyenlere açıkça şu anlatmaktadır ; Kur’an, akledebilen ve düşünebilen kimseler için inzal olmuştur. Dola-yısıyla onun, düşünme, akletme ve anlama hasleti elinden alınmış ölü kim-selere okunması makul değildir…..

Bununla beraber şunun da hiç unutulmaması gerekir ki, bu inanç ve amel Kur’an’ın gaye ve hedefine de terstir.

Çünkü Allah’u Teala Kur’an’ı kerimi, onunla amel edilsin diye gönder-miştir.Yani o, ölülerin kitabı değil dirilerin kitabıdır.

Ölenlerin ise artık amelleri kesilmiştir.Onlar Kur’an’ı ne okuyabilirler ve ne de onunla amel edebilirler.

Onlar için okunan Kur’an’ın sevabı da onlara ulaşmaz. Meğer ki, Kur’an’ı kendisine öğrettiği kimse ola..….. Yani, bir kimse hayatta iken kime Kur’an öğretmiş ise,onun okumasından bir sevap kazanabilir. Çünkü bu şey, henüz hayatta iken kendisinin sa’yı gayretinden olan şeylerdendir.

Çünkü Allah’u Azze ve Celle kerim kitabında şöyle buyurmaktadır :

إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ

{ Ölüleri diriltecek, işledikleri amelleri ve geride bıraktıkları eserleri yazacak olan elbette biziz ….. }

YASİN : 12.AY.

مَّن يَشْفَعْ شَفَاعَةً حَسَنَةً يَكُن لَّهُ نَصِيبٌ مِّنْهَا”………………..

{ Kim güzel bir işe aracılık ederse,onun da o işten bir payı vardır … }

NİSA : 85.AY.

{ …… Cerir bin Abdullah r.a’dan. Resulullah s.a.v şöyle buyurdular : Kim iyi bir çığır açar da o yolda yürünürse, o yolda yürüyenlerin sevabı kadar bu çığırı açan kimseye de ecir yazılır. Onların sevaplarından da bir şey eksilmez ……… }

MÜSLİM : 3.C.1017.N - İBNİ MACE : 1.C.203.N

Hulasa, bu delillerin umum ifadeleri bizlere şunu anlatmaktadır : İster hayatta olsun ister ölü olsun, kim hayırlı bir işe vesile olmuş ise,o işten hasıl olan sevapların aynısını bu kimse de kazanacaktır.

Dolayısıyla,hayatta iken birilerine Kur’an öğretenler, o kimseler Kur’an okudukça sevap kazanacaklardır…. İşte Kur’an-ın ölüye ancak bu şekilde faydası olur.

İbni Kesir r.h ;

وَأَن لَّيْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى

“ İnsan için kendi çalışıp çabalamasından başka bir şey yoktur “

NECM : 39.AY.

Mealindeki Ayet’in tefsirini yaparken şöyle diyor : “ Yani başkasının günahı kişiye yüklenmediği gibi, kendi nefsi için kazandığı hariç, başkasının yapacağı sevaptan da yararlanamaz.

İbni Kesir devam ediyor ve diyor ki : Bu Ayet’i Kerime’den İmam Şafii r.h şu hükmü çıkarmıştır :

“ Ölüler için okunup, hediye edilen Kur’an’ın sevabı onlara kavuşmaz, çünkü okunan Kur’an onların ameli ve kazancı değildir. Bunun içindir ki Allah’ın Resulü s.a.v ölülere Kur’an okumayı ümmetine tavsiye etmemiş ve ne açık bir ifade ile ve ne de ima yolu ile de olsa, onlara bu yolu göstermemiştir “

Bununla beraber, Sahabeden de bu hususta sahih bir nakil yoktur. Şayet bu hayırlı bir iş olmuş olsaydı, şüphesiz ki onlar bu hayırda bizleri geçerdi. - Yani onlar bizden önce bunu yaparlardı - Unutmayın ki,Allah’a yaklaştıran ameller ancak nas’la sabit olur. Bu gibi hususlarda ne kıyasla ve ne de şahsi görüşlerle hareket edilmez. “

İBNİ KESİR : 13.C.7554.S

SÜNNET’TEN DELİLLER

Ölülere Kur’an okunmayacağının sünnet’ten delilleri ise şunlardır :

عن أبي هريرة , أن رسول الله صلى الله عليه وسلم قال : لا تجعلوا بيوتكم مقابر. إن الشيطان ينفر من البيت الذي تقرأ فيه سورة البقرة .

{ …. Ebu Hureyre r.a dan. Resulullah s.a.v şöyle buyurdular : Evlerinizi kabirlere çevirmeyiniz. Muhakkak şeytan, içerisinde Bakara suresi okunan evden kaçar.}

MÜSLİM : 2.C. 780. N - TİRMİZİ : 5.C.3036.N - AHMED : 2 / 284-337

{ …… Resulullah s.a.v şöyle buyurdular : Evlerinizde Bakara suresini okuyunuz, oraları kabirlere çevirmeyiniz. }

BEYHAKİ : 5 / 448 / 1056

Hulasa, ölülere faydası dokunsun diye Kur’an okumanın eğer dinimizde bir yeri olmuş olsaydı, Müslümanlara karşı çok şevkatli ve merhametli olan Pey-gamberimiz Muhammed s.a.v :

“ Evlerinizde Kur’an okuyunuz ve namaz kılınız, oraları kabirlere çevir-meyiniz “

diye nasihatte bulunmazdı… Çünkü, kabirler Kur’an okuma ve namaz kılma yeri değildir…. Bunun içindir ki ; Hayatı boyunca defalarca kabirleri ziyaret eden Allah Resulü s.a.v, ne böyle bir şey yapmıştır,ne ümmetine böyle bir şey tavsiye etmiştir ve ne de ima ile de olsa buna işaret etmiştir.

Kendisinin de hadisi şeriflerinde buyurduğu gibi :

{ Size cennet’e yaklaştıracak ne var ise onu açıklamışımdır. Ve yine size, cehennem’den uzaklaştıracak ne var ise onları da açıklamışımdır.}

M. ZEVAİD : 8 . 264 - S . SAHİHA : 4.C.1803.N - HAKİM : 2.C. 4. SAY

{ Ebu Zerr r.a şöyle dedi : Resulullah s.a.v bizi, hava’da kanat çırpan kuştan dahi malumat vemiş olduğu halde terk etti . }

İBNİ HİBBAN : 1.C. 65.N – AHMED : 5 / 162 - TABERANİ KEBİR : 1647.N - S .SAHİHA : 4.C. 1803.N

{ Ve yine bir hadislerinde Allah resulü s.a.v şöyle buyurmaktadır : Allah’ın size emredip de benim size emretmediğim hiçbir şey bırakmadım. Ve yine, Allah’ın size yasaklayıp da benim size yasaklamadığım hiçbir şey de bırakmadım.}

S . SAHİHA : 4.C. 1803.N

Artık bu delillerden sonra söylenecek tek söz ” Allah,bu konuda problemi olan kimselere anlayış ve hidayet versin “ sözüdür.

2 - Onu geçim kaynağı yapmaları.

Değerli Müslümanlar ! bu konuda yine inananlar arasında arzı endam eden en çirkin arızalardan birisi de ; bu kitabı okuyarak veya onu başkalarına öğreterek onu geçim kaynağı haline getirmektir.

Halbuki bu iş ; kur’anın gaye ve hedefine ters düşen bir iş olduğu gibi, Allah resulü s.a.v bunu hayatta iken yasaklamıştır.

“ … Rasulullah s.a.v şöyle buyurdular : Kur’anı okuyun ve onunla amel edin. Onu geçim kaynağı yapmayın “

AHMED : 3 / 428

“ … Resulullah s.a.v buyurdularki : Kim Kur’anı okur da onunla insanları sömürür ve onların mallarını yemeye vesile edinirse, kıyamet gününde yüzünün etleri dökülmüş olarak huzura gelir. “

Beyhaki : Feyzul Kadir : 8922.N

“ … Ebu’d-Derda şöyle dedi : Rasulullah s.a.v : “ Her kim Kur ‘an talimine karşı ücret olarak bir yay alırsa, Allah ateşten bir yayı ona gerdanlık yapar “ buyurdu.”

Beyhaki : 6/126/11685 - Albani : S.Sahiha .256.N

“ … Ubade b. Samit şöyle dedi : “ Suffe ehlinden bir takım insanlara yazı yazmayı ve Kur’an okumayı öğrettim. Onlardan bir şahıs bana ok atmak için bir yay hediye etti. Ben içimden, bu bir mal değildir. Onunla Allah yolunda ok atarım ; Rasulullah’a gideyim bunu ona sorayım dedim. Müteakiben Rasulullah’a geldim ve : Ya Rasulallah, kendilerine yazı ve Kur’an öğrettiğim kimselerden bir şahıs bana bir yay hediye etti. Bu bir mal değildir bununla Allah yolunda ok atarım dedim. Rasulullah s.a.v : “ bunun sebebiyle ateşten bir halkanın boynuna takılması seni sevindirir ise onu kabul et “ buyurdu.”

Ebu Davud : 4.C.3416.N - İbni Mace : 2157.N - Hakim : 2/41 - Beyhaki : 6 / 125/11681- El Albani S. Sahiha : 256

“ … Ubeyy ibnu Ka’b şöyle dedi : “ Bir adama Kur’an öğrettim. 0 da bana, bir yay hediye etti. Ben bunu Rasulullah’a zikrettim. Rasulullah s.a.v : “ Eğer o yayı alırsan ateşten bir yay alırsın “ buyurdu. Ben de onu geri iade ettim.”

İbni Mace : 2158 - Beyhaki : 6/126/11684 - Albani : 1493-İrva

“ … İmran bin Husayn r.a dan.İmran, Kur’an okuyan ve sonra da el açan bir okuyucuya rastladı ve bunun üzerine musibet anındaki okunan “ inna lillahi ve inna ileyhi raciun “ Ayeti okudu ve sonra şöyle dedi : Resulullah s.a.v den işittim, o buyurdu ki : Her kim Kur’an okursa, karşılığında Allah’tan dilesin. Çünkü ileride bir takım kavimler gelecektir ki, Kur’anı okuyacaklar ve bunu vesile edinerek insanlardan dileneceklerdir. “

Tirmizi : 5.c.3083.n

“ … Ebu’ Derda r.a dan. Buyurdular ki : Mescidlerimizi ve Kur’an yazılarını süslerseniz yok olur gidersiniz. “

Camiu’s Sağir : 1/220 – 599.N – S.Sahiha : 1351.N

Hulasa, Kur’an öğreten kimsenin hediye adı altında da olsa bir şey alması, bu babta zikredilen hadislerle yasaklanmıştır... Kur’an öğreten kimsenin talimine karşılık - ne adına olursa olsun - bir şey alması kendisine helal olmaz.

Soru … 12 : Resulullah s.a.v döneminde sahabelerin Kur’anla rukye yaparak koyun alma meselesini nasıl anlamamız gerekir, bunu izah eder misiniz ?

Cevap … 12 : İnsanlardan çoğu, Kur’an öğretimine karşılık alınan ücretle, hastaya tedavi için okunan Kur’an’a bedel alınan ücreti birbirine karıştırıyorlar… Bu olayda anlaşılması gereken birincisi husus ; Yukarıda zikri geçen hadisler,Kur’an öğreten kimsenin buna karşılık bir şey alması kendisine helal olmaz, bu Resulullah s.a.v’in diliyle yasaklanmıştır.

Güzel anlaşılması gereken ikinci husus ise … Eğer sahabelerin Kur’an okuyupta ücret taleb ettikleri konuya dikkatlice bakarsanız, burada kendilerine misafir oldukları o kavim, sahabelerin hakları olan ağırlamayı yapmıyorlar… Yani onları misafir ederek yedirip içirmiyorlar…. Dolayısıyla onlar da misafir olarak hakları olan şeyi alıyorlar.

Allah resulü s.a.v bir hadislerinde şöyle der : “ ….. Bir kavmin kendilerine gelen misafiri ağırlamaları vaciptir. Şayet misafir etmezlerse, o misafirin kendisine takdim edilecek kadar hakkını alması caizdir. “

Müslim : 5.c.1727.n - Ebu Davud :4.c.3750 - 3752.n - Tirmizi : Ahmed : Hakim :

“ … Ebu Said el-Hudri şöyle tahdis etti : “ Rasulullah s.a.v’in ashabından bir topluluk bir sefere gittiler. Nihayet bunlar, Arap kabilelerinden bir kabilenin yanına konakladılar ve kendilerini misafir etmelerini onlardan talep ettiler. Kabile halkı bunları misafir etmekten imtina etti. Kabilenin reisi, - akrep veya yılan tarafından - sokuldu. Kabile halkı, reisin tedavisi için her şeyleriyle çaba harcadılar, fakat ona hiçbir şey fayda vermedi. Bunun üzerine kabile halkından bazıları : Sizin yanınıza konaklayan şu topluluğa gitseniz, belki onların yanında faydalı bir şey olabilir, dedi. Onlar sahabelerin yanına geldiler ve : Ey topluluk, reisimiz - akrep veya yılan tarafından - sokuldu. Tedavisi için her şeyimizle çaba harcadık, fakat ona hiçbir şey fayda vermedi. Sizin yanınızda - ona fayda verebilecek - bir şey var mı ? dediler. Sahabelerden bazısı : - ki bu Ebu Said’in kendisidir - Evet,dedi.Sonra vardı ve o kabile reisine Fatihatu’l kitab ile rukye yaptı. Bunun üzerine adam iyi oldu.Buna mukabil sahabiye bir bölük koyun verildi. Sahabi onu kabul etmek istemedi. Sahabelerden bazıları ise : Koyunları taksim ediniz dedi. Rukye yapan ise : Rasulullah’a gelip olan şeyleri kendisine haber verene kadar koyunları taksim işini yapmayın, bakalım Allah resulü bizlere neyi emreder dedi. sonra Rasulullah s.a.v’in yanma geldiler ve kendisine olayı zikrettiler. Bunun üzerine Rasulullah : “ Sana onun - Yani Fatiha’nın - rukye olduğunu bildiren nedir ? doğruya isabet ettiniz, onu taksim ediniz, sizinle beraber bana da bir sehim ayırın “ buyurdu.”

Buhari : 12.c.5762 – 5771.s - Müslim : 7.c.2201.n - Ebu Davud : 3418

.

Sorulu Cevaplı Ahirete İman..

Etiketler: AKİDE, SORU/CEVAP

A H İ R E T G Ü N Ü N E İ M A N

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمـَنِ الرَّحِيمِ

Soru … 1 : Ahiret gününe iman etmek ne demektir ?

Cevap … 1 : Ahiret gününe iman : Allah ve Rasulünün haber verdiği ölümle başlayan kabrin fıtnesine, oradaki nimet ve azaba, tekrar dirilmeye, haşra, amel deflerlerine, hesaba, teraziye, havuza, sırata, şefaate, cennete, cehenneme ve kıyamet alametlerine iman etmek demektir.

Değerli Müslüman ! unutmaki bir çok iman esasları vardır ki, bunlara istenildiği manada iman etmediği sürece bir kulun canneti kazanması mümkün değildir….

Bunlardan bir tanesi de Ahiret gününe imandır…. Ahiret gününden kasıt ise ; İnsanların hesap ve dünyada yaptıklarının karşılığını alma günüdür. Ahiret gününün bu şekilde isimlendirilmesinin sebebi onun son gün olup dünya için başka bir gün olmadığı içindir. Ahiret günü kıyamet günü diye de isimlen-dirilmiştir.

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 2 : Kur’anda Ahiret gününün önemini anlatan delillerden bahseder misiniz ?

Cevap … 2 : Kur’an imanın bu kısmına çok önem vermiş ve onun mutlaka gerçekleşeceğini haber vermiştir…. Rabbimiz yine bu konuda insanın o günden gafil olmaması için her fırsatta ona dikkat çekmiştir.

Kur’an bir çok Ayetinde Allah’a imanla ahiret gününe imanı yan yana zikretmiştir…. Rabbimiz kerim kitabında şöyle buyurmaktadır :

“ Yüzlerinizi doğu ve batı tarafına çevirmeniz asıl iyilik değildir. Asıl iyilik Allah’a ve ahiret gününe....... iman etmektir. “

BAKARA : 177

“ Herkim Allah’a ve ahiret gününe iman eder ve salih amel işlerse onlara Rabbleri katında mükafat vardır.Onlara korku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir. “

BAKARA : 62

“ Bu sizden Allah’a ve ahiret gününe iman eden kimselere verilen bir öğüttür. “

BAKARA : 232

“ ….. Allah’a ve ahiret gününe iman etmeyen............ kimselerle savaşın. “

TEVBE : 29

“ Ey kavmim, Allah’a kulluk edin, ahiret gününü umut edin. Yeryüzünde karışıklık çıkarıp bozgunculuk yapmayın dedi. “

ANKEBUT : 36

Allah’u teala Kitabında kıyamet gününü bir çok isimle zikretmiştir. Bu da ona verilen önemin bir başka yönüdür….

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 3 : Ahiret gününe imanın insan hayatında ne gibi bir tesiri olabilir, bunu anlatır mısınız ?

Cevap … 3 : Şüphesiz ki Ahiret gününe imanın insan hayatında etkin bir tesiri vardır. Çünkü ahiret günü ve ondan sonra gerçekleşecek hesap, ceza, cennet, cehennem, havz, şefaat gibi şeylere iman, kişiyi orası için hazırlık yapmaya yönlendirir….

Ahirete yakini bir iman, sahibine cennete girdirici salih ameller işleteceği gibi, cehenneme girdirici kötü amellerden de uzaklaştırır.

Bu dünya hayatının kendisi için imtihan yurdu olduğunu bilen bir kimse, bu sermayeyi güzel değerlendirip imtihanı kazanmanın yollarına bakar… Şuurlu ve basiretli bir Müslüman, bu dönemi kendi aleyhine kapatmaz….

Müslüman unutmaz ki bir gün ; hayır ve iyi işler yapanlara sevap ve cennet, kötü işler yapan asi kimselere de cehennem vadeden, hakimler hakimi Zatın huzurunda hesaba çekilecektir… Dolayısiyla heva ve hevesine göre değil de, Allah ve Rasulünün ölçülerine göre bir hayat yaşar….

Hulasa basiretli bir müslüman, içerisinde salih amellerin bulunduğu defte-rinin tartıda ağır gelmesi için çaba harcar… Rabbimiz şöyle buyurmaktadır :

“ O gün tartı tam doğrudur ; - Kimseye asla zulmedilmez – Kimin sevap tartısı ağır gelirse, işte onlar felaha erenlerdir. Kimin sevap tartıları hafif gelirse işte onlar da ayetlerimize haksızlık etmelerin-den dolayı kendilerini ziyana uğratanlardır. “

A’RAF : 8 – 9

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 4 : Ahirete imanın ameller üzerinde etkisi var mıdır ?

Cevap … 4 : Evet vardır … Kur’anı kerime dikkat ederseniz, Rabbimiz Allah’u teala ; ahiret gününe imanla salih ameli bir çok Ayette birbirine bağlamıştır :

“ AIlah’a ve ahiret gününe iman edenler ; mal ve canlarıyla cihat etme hususunda senden izin istemezler. Allah takva sahiplerini bilir. Fakat Allah’a ve ahiret gününe iman etmeyen, kalpleri kuşkuya düşmüş ve şüpheleri içinde bocalayıp duran - savaştan geri kalmak için - senden izin isterler. “

TEVBE : 44 – 45

“ Allah’ın mescitlerini, ancak Allah’a ve ahiret gününe iman eden..... ….. kimseler imar eder... “

TEVBE : 18

“ Allah’a ve ahiret gününe iman eden bir kavmin..... Allah’a ve Rasulüne düşman olanlarla dostluk ettiğini göremezsiniz. “

MÜCADELE : 22

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 5 : Tarihte ve günümüz de ahireti inkar edenler olmuş mudur ?

Cevap … 5 : Tarih boyunca insanlardan - hesap vermek için - tekrar diril-meyi inkar edenler eksik olmamıştır…… Allah’u Teala onları bize Kerim kitabında şöyle haber vermektedir :

“ Dediler ki : biz kemikler haline geldikten, ufalanıp toprak olduktan sonra mı, sahiden biz mi yeni bir yaratılışla diriltileceğiz ? “

İSRA : 49

“ Gökten bereketli bir su indirdikte, onunla bahçeler, kullara rızık olmak üzere biçilecek ekinler ve birbiri üzerine kümelenmiş tomurcukları olan boylu hurma ağaçları bitirdik. Ve yine biz o su ile, ölü bir beldeyi dirilttik. İşte mezardan çıkış da böyledir. Onlardan önce Nuh kavmi, Res ve Semud halkı da – yeniden dirilmeyi – yalanlamışlardı. Ad, Firavn ve Lut’un kavmi, Eyke halkı ve Tubba kavmi de aynı. Bunların hepsi rasulleri yalanladılar ve tehdidimi hak ettiler. İlk yaratma ile yorulup aciz mi kaldık ki tekrar diriltmeden dolayı aciz kalalım ? ! Doğrusu onlar yeni bir yaratmadan kuşku için dedirler. “

KAF : 9 – 10 – 11 – 12 – 13 – 14 – 15

Şüphesiz ki kafirlerin tekrar dirilmeyi inkar etmeleri ve ondaki şüpheleri, Allah’ın kudreti ile alakalı olan bilgisizlikleri ve akıllarını gereği gibi kullana-madıklarındandır.

Fıtratlarını bozmuş bu zavallılar ilk yaratılışlarını unutarak ; “ çürüyüp toprak olmuş bu kemikleri yeniden kim diriltecek “ diye akıllarınca delil getirmeye çalıştıklarını zannetmektedirler …. Kur’anı kerim bu tip zavallıları bize şöyle anlatıyor :

“ - şu zavallı insan var ya - Kendi – si ilk önce neden ve nasıl - yaratılışını unutarak bize misal verip : Şu kemikleri kim diriltecek ? diyor. De ki : Onları ilk defa yaratan kim se yine O diriltecektir...... “

YASİN : 78 – 79

Allah’u Teala bu Ayetti celilesinde akli selim olan herkese çok nefis ve anlamlı bir mesaj vermektedir…. Yani demek istiyor ki : Ey cahil ve zavallı insan, çürüyüp toprak olduktan sonra tekrar dirilmeyi nasıl inkar eder ve onu zor ve uzak bir şey nasıl görürsün…. Oysa sen bir zamanlar hiç’tin, biz seni topraktan yarattık. Seni ilk önce yoktan yaratan, tekrar yaratmaya elbette ki kadirdir, bunu hiç düşünemiyor musun ?

“ Ey insanlar ! eğer öldükten sonra tekrar dirilme hususunda şüphede iseniz - şunu iyi bilin ki - biz sizi önce topraktan yarattık..... “

HACC : 5

“ Gökleri ve yeri yaratan, onların - yani o inkarcıların - benzerlerini yaratamaz mı ? Elbette yaratır. 0 çok bilen yaratıcıdır. “

YASİN : 81

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 6 : Allah’u Teala kullarına ölümden sonra diriliş için misaller vermiş midir ?

Cevap … 6 : Rabbimiz Allah’u Teala, kullarına daha bu dünyada ölüleri nasıl dirilttiğini göstermiş ve bu konuda Bakara suresinde beş tane örnek göstermiştir :

1 = Musa a.s kavmi kendisine “ Ey Musa, biz Allah’ı açıkça görmedikçe sana iman etmeyiz “ dediklerinde Allah onları yıldırıma çarptırarak öldürmüş ve iman etmeleri için tekrar diriltmişti. Allah’u teala bu hususu şöyle anlatıyor :

“ Bir zaman da : Ey Musa, biz Allah’ı açıkça görmedikçe sana iman etmeyiz demiştiniz de sizi yıldırım yakalamıştı. Siz de bunu görüyor-dunuz. Sonra belki şükredersiniz diye sizi ölümünüzün ardından tekrar dirilttik. “

BAKARA : 55

2 = İsrail oğullarının anlaşmazlığa düştüğü öldürme olayında Allah’u teala onlara bir inek kesip onun bir parçasını öldürülen kişiye vurmalarını emreder. Ayet’lerde tarif edilen ineği kesip öldürülen kişiye vurduklarında ölü dirilir ve katilini onlara haber verir. Allah’u teala bu olayı da bize şöyle bildiriyor :

“ Hani siz bir adam öldürmüştünüz de onun katili hakkında birbirinizle atışmıştınız ; oysa Allah, gizlediğinizi ortaya çıkaracaktı. Onun için ineğin bir parçasıyla o öldürülene vurun demiştik. İşte Allah böylece ölüleri diriltir. Size Ayet’lerini gösterir ki aklınızı kullanasınız. “

BAKARA : 73

3 = Sayıları binlerce olup ta ölüm korkusuyla beldelerinden kaçan kimselerin kıssasını da hatırlarsınız… Rabbimiz şöyle buyurur :

“ Sayıları binlerce olup ölüm korkusuyla beldelerinden kaçan kimseleri görmedin mi ?. Allah onlara : Ölün dedi, sonra da onları diriltti. Şüphesiz Allah insanlara karşı ikram sahibidir.Fakat insanların çoğu şükretmezler.

BAKARA : 243

4 = Ve yine Kur’anı okuyanların hatırlayacağı gibi ; viran olup harabeye dönen bir beldeye uğrayan bir kişi, gördüğü manzara karşısında belde halkının tekrar dirilmesinin mümkün olmadığını düşünmüştü. Bunun üzerine Allah onu öldürmüş, yüz sene ölü olarak bırakmış, sonra onu tekrar diriltmişti. Bu olayı da Rabbimiz Allah’u teala şöyle bildiriyor :

“ AIlah kendisini yüz sene öldürüp sonra da diriltti. - ona denildi ki - Ne kadar ölü olarak kaldın ?. O : Bir gün veya bir günün birazı kadar kaldım, dedi. Allah dedi ki : Hayır ! yüz sene kaldın. Yiyecek ve içeceğine bak bozulmamış. Ve yine eşeğine bak bunu anlarsın. Seni insanlar için bir ibret kılalım diye böyle yaptık. Eşeğinin kemiklerine - bak ve gör şimdi - onları nasıl birbiri üstüne dizerek et giydireceğiz. – ve netice de – bu işler o kimseye iyice belli olunca : “ Allah’ın her şeye kadir olduğunu biliyorum “ dedi. “

BAKARA : 259

5 = İbrahim a.s’ın kıssasını da hatırlarsınız. İbrahim, kalbinin mutmain olması için Allah’u teala dan ölüleri nasıl dirilttiğini kendisine göstermesini istemişti…. Allah’u Teala bu olayı bizlere şöyle anlatmaktadır :

“ İbrahim de bir zaman : Rabb’im, ölüleri nasıl dirilttiğini bana gösterir misin ? demişti. Allah c.c buyurdu ki : Yoksa inanmadın mı ?. İbrahim : Hayır, bilakis inandım, fakat kalbim mutmain olsun diye - görmek istiyorum - dedi. Allah buyurdu ki, : 0 halde kuşlardan dört tane al ve onları ehilleştirerek kendine alıştır ; sonra da kesip her dağın başına onlardan birer parça koy. Sonra onları kendine çağır ; bak gör koşarak sana geleceklerdir. Bil ki, Allah daima galip ve hikmet sahibidir, dedi. “

BAKARA : 260

Değerli Müslüman ! bu Ayet’lerde görüldüğü gibi Allah’u teala hem fert olarak hem de toplum olarak, daha dünyada iken kullarına bu diriltme işini isbat edip göstermiştir…. Hatta yüz sene ölü olarak kalıpta sonra diriltilen kimsenin kıssası anlatılırken, Allah o kimseye eşeğinin dirilişini açıkça göstermiştir.

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 7 : Ahiret gününe imanın rükünleri nelerdir, onlardan biraz bahseder misiniz ?

Cevap … 7 : Bilindiği gibi ahiret günüyle alakalı iman edilmesi gereken meseleler çoktur…. Ahirete iman, imanın en önemli rükünlerinden biri olması hasebiyle, onun tafsılatlı bir şekilde izah edilmesi zorunludur….

Her şeyden önce basiretli bir Müslüman, kıyamet denen bir günün kendisi için takdir edilen bir zamanda kesin olarak tahakkuk edeceğine itikat eder ki, bu icmali bir imandır…. Sonra o kul, Kur’an ve sahih sünnette haber verilen, gayb işlerinin hepsine de tafsili olarak iman eder.

Bunlar bilindiği gibi şöyle sıralanmaktadır : Ölüm, Sorgu Melekleri, Kabir hayatı - ki burada insanın ya azap ya da nimet görmesi söz konusudur - ve ardından da diriliş ve hesap için adalet terazilerinin kurulması.

ÖLÜM HAKİKATI

Unutmayalım ki insan oğlu aldığı her nefes ve attığı her adımla acı bir gerçeğe doğru hızla yaklaşmaktadır…..

O gerçek ki ; hiç kimsenin inkar edemediği ve sırası gelince de mutlaka tadına baktığı ölüm gerçeğidir….

Kendisinden kaçışın imkânsız olduğu bu gerçeği, Allah resûlü s.a.v bir hadislerinde şöyle misallendiriyor :

“ Ölümden kaçanın misali, yeryüzünün kendisinden borcunu istediği tilkinin misali gibidir. Yeryüzü borcunu isteyince, tilki çıkıp kaçar, yorulup uykusuzluk iyice bastırınca yuvasına iner. Yeryüzü tekrar ona : “ Ey tilki alacağımı ver ” der. Tilki yine süratle ininden çıkar kaçar. Böyle koşmak ta devam eder de sonun da boynu kırılır ve ölür. “

Taberani Kebir - İbni Kesir : 13.7448.s

Yani ölümden kaçış imkânsızdır.Mutlaka bir gün tilkinin misali ölüm insanı yakalayacaktır…. Rabbul izzetin Kerim kitabında buyurduğu gibi :

“ Bir gün ölüm sekerâtı gerçekten gelirki işte bu senin ta önceden beri kaçıp durduğun şeydir.”

Kaf .19

Ama unutmaki hey insan :

كُلُّ نَفْسٍ ذَآئِقَةُ الْمَوْتِ

“ ……….. Her nefis mutlaka ölümü tadacaktır…… “

Ali İmran.185

Sen her ne kadar bundan hoşlanmasanda, her ne kadar kaçsan da, ölüm mutlaka gelip seni bulacaktır. Hatta :

“ …Tahkim edilmiş sağlam kaleler içerisinde olsanız bile, yine ölüm gelip sizi bulacaktır. “

Nisa.78.Ay

Çünkü size, ölçülüp biçilmiş, tayin ve takdir edilmiş bir süre verilmiştir…

Bu süre bitince artık : “ Ne bir an geri bırakılırsınız, ve ne de bir an ileri gidebilirsiniz “

Nahl. 61.Ay

Artık o an kaçacak bir yerin olmadığı gibi, o anı, bir saniye olsun bile erteleyecek hiç kimse olmayacaktır…….

Öyleyse, Allah Resûlü s.a.v’in şu buyruğuna kulak verelim : “ ... Şüphesiz ki ölüm çok korkunç bir şeydin………”

Müslim : 3.960. N

Dolayısıyle yini Allah resulü s.a.v’in buyurduğu gibi : “ Ağızların tadını tarumar eden o ölümü sık sık anın…“

Tirmizi :4.2409.n

Yani, bir gün tadına bakacağınız o ölümü aklınızdan sakın çıkarmayın.

Onu hiç unutmayınki, kendinize çeki düzen veresiniz….. Ve yine onu sürekli hatırlayınız ki yığıp biriktirdiklerinize ona göre değer veresiniz……

Evet ey gafil insan, Rabbine sevkedileceğin o anı sakın unutma …Bak Rabbin kitabında ne buyuruyor :

“ …. O an can köprücük kemiğine gelip dayanacak. Artık onu kurtaracak kim olabilir ki.o da anlar ki bu, artık ayrılık vaktidir. Bacak bacağa dolaşır. Ve o gün sevk Rabbinedir. “

Kıyame : 26 … 30

Evet ey cılız ve zayıf insan, şunu hiç unutma ki karşılaşacağın bahsi edilen o an, senin yaşantına uygun olarak can vereceğin bir andır…. Yani, gidişatın eğer düzgün idiyse canının kolay alınacağı, düzgün değil idiyse canının çok zor alınacağı bir andır….. Rabbul izzet şöyle buyuruyor :

“ Yoksa kötülükleri işleyenler, hayatlarında ve ölümlerinde, kendilerini, iman eden ve Salih amel işleyen kimselerle bir tutacağımızı mı zannedi-yorlar ?...... “

Casiye : 21

“ And olsun o can’ları ta derinliklerden söküp alanlara ve yine andolsun o can’ları kolaylıkla alanlara. “

Naziat : 1.2. Ay.

“ O küfredenleri bir görseydin, Melekler can’larını alırken yüzlerine ve sırtlarına vuruyorlar ve “ tadı o yangın azasıbını” diyorlardı. ”

Enfal : 50.Ay

“ … O zalimler, ölüm sekâratı içinde,melekler ellerini uzatmış “ Haydi kendinizi kurtarın bakalım ; bu gün Allah’a karşı doğru olmayanı söylemiş ve O’nun Ayet’lerinden büyüklenerek uzaklaşmış olmanız dolayısıyle zillet azabıyla cezalandırılacaksınız ” derken, onların halini bir görsen. “

Enam : 93.Ay.

“ Nefislerine yazık eden kimselere, canlarını alırken Melekler : Ne işte idiniz ? dediler. ( Bunlar ) : “ Biz yeryüzün de aciz düşürülmüştük ” diye cevap verdiler. Melekler dediler ki : Peki , Allah’ın arzı geniş değil mi idi ? Ordan göç edeydiniz. İşte onların durağı cehennemdir, orası ne kötü bir gidiş yeri dir. “

Nisa : 97.Ay.

“ Nefislerine zulmederken meleklerin canlarını aldığı kimseler – ölümü görünce - teslim olurlar ve : ” Biz hiçbir kötülük yapmıyorduk derler “ Melekler : “ Hayır. Allah sizin yaptıklarınızı biliyor. Bu sebeple, içinde ebedi kalmak üzere cehennemin kapılarına girin. Kibirlenenlerin yeri ne kötüdür. “

Nahl : 28.29.Ay.

“ Melekler, iyi insanlar olarak canlarını aldığı kimselere de “ Selâm size, yaptıklarınıza karşılık cennet’e girin derler. “

Nahl : 32.Ay.

“ Rabbimiz Allah’tır deyip, sonra doğru olanların üzerine melekler iner : “ Korkmayın, üzülmeyin, size söz verilen cennet’le sevinin, biz dünya hayatında da, ahiret hayatında da sizin dostlarınızız ” derler “

Fussilet : 30.31

Bu ve emsali, Ayeti kerimeler gösteriyor ki, insanın ölüm anı, - yani ruhunun alınması - , onun gidişatına uygun olacaktır…

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 8 : Ölüm anında insana gideceği yeri gösterilirmiş, bu doğru mu ?

Cevap … 8 : Evet doğrudur… Allah resûlü s.a.v şöyle buyurur : Ölünün dünyadan alakası kesildiği zaman ona cennetlikmi yoksa cehennemlik mi olduğu gösterilir…”

Tirmizi : 2.C .1078. N

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 9 : Kabirde sorgu meleklerinin kulu nasıl sorgulayacakları hususunu deliller çerçevesinde anlatır mısınız ?

Cevap … 9 : Rasulullah s.a.v’in haber verdiği gibi kul kabrine konul-duktan sonra, sorgu melekleri tarafından Rabb’i, dini ve Nebisi hakkında sorguya çekilecektir.

Allah resûlü s.a.v‘in bu husustaki sözlerine gelince ; O şöyle buyurmaktadır :

” Mümin kul. Dünyadan ayrılarak ahirete yönelmek üzere bulunacağı zaman ona beyaz yüzlü melekler inerler. Yüzleri güneş gibidir. Yanların da cennet kefenlerinden bir kefen cennet kokularından bir koku vardır. Ondan, gözün gördüğü uzaklıkta otururlar. Sonra ölüm meleği gelir ve yanı başına oturur. Ona , “ Ey güzel Ruh. Mağfiret ve Hoşnutluğa Çık ” diye seslenir. Ruh , su içerken damlanın ağızdan kaydığı gibi çıkar.Onu alır almaz, diğer melekler bir an bile onu elinde bekletmeden yanlarında getirdikleri kefene ve kokulara sarıp sarmalarlar.Bu ruh yeryüzünde bulunan en güzel misk kokusu gibi bir koku salar etrafına. Onu göğe yükseltirler. Uğradıkları bütün melekler bu güzel kokunun ne olduğunu sorarlar, onlarda falan oğlu falan dır der ve dünyada ki en güzel isimlerinden biriyle anarlar. Dünya semasına varırlar. Ondan kapılarını açmasını isterler, kapı açılır. Her semâdaki mukarreb melekler onu diğer semaya yolcu ederler. Nihayet yedinci semaya varırlar. Allah,” Kulumun kitabını illiyine yazın ve yeryüzüne geri gönderin, onları topraktan yarattım, ona iade ediyorum ve tekrar ondan çıkaracağım “ der. Ruhu cesedine döner ve iki melek gelerek onu kabrinde oturturlar.

Ve ona : Rabbin kim ? derler. Oda Rabbim Allah der. Ona Dinin nedir ? derler. O da : din’im İslâm’dır der. Bu sefer ona : Şu içerinizden size gönderilen adam kimdir ? derler. O, Allah’ın resûlüdür der. Ona, Onun Allah’ın resulü olduğunu nerden bildin ? derler. Oda, Allah’ın kitabını okudum ona inandım ve tasdik ettim, der. İşte bu, yüce Allah’ın “ Allah inanları dünya hayatında ve ahirette sağlam bir söz üzerinde sabit tutar, zalimleri de saptırır. Allah dilediğini yapar. ” buyruğudur.

Resulullah s.a.v devamla şöyle buyurur ; semadan bir nidacı şöyle seslenir : Kulum doğru söyledi. Ona cennetten bir döşek döşeyin, ona cennet’ten bir kapı açın ve ona cennet elbisesi giydirin artık, ona cennetten rahatlık ve en güzel kokular gelir. Ve onun kabri, gözünün görebildiği kadar genişler . ”

Ebu Davud .5.4753.N

“… Bundan sonra ona, güzel yüzlü, hoş kokulu bir adam gelir ve : Sana güzel bir müjde var. Bu sana daha önce va’dedilen bir gündür, der. Salih kul ona : Sen kimsin ? yüzün, hayır getiren bir kimsenin yüzüne benziyor, der. O da “ Ben senin Salih amelinim ” der. Salih kul bu sefer : Rabbim kıyameti kopar ki malıma ve ehlime bir an önce döneyim ” der.

“ Artık bu kimsenin kabri yetmiş arşın genişletilir ve aydınlatılır. Ona : “ yat uyu ” denilir. O, aileme gidip haber vereyim mi ? der Ona tekrar uyumasını söylerler. Ancak en sevgili yakını tarafından uyandırılan damat gibi Allah onu yatağından diriltinceye kadar yatar uyur…… “

Tirmizi : 2.1077. N

Bu mü’minin ruhu, bir kuş olup cennet ağaçlarından beslenir ve ölümden sonra o ruh cesedine geri dönünceye kadar orada kalır.

Nesei : 4.c.2075.N

Kâfir kişiye gelince, dünyadan ayrılıp ahirete yöneleceği zaman, siyah yüzlü ve ellerinde kıldan dokunmuş elbise bulunan melekler gelir ve onun gözünün alabildiği uzaklıkta otururlar. Sonra ölüm meleği gelir ve başucunda oturur. Sonra ona : “ Ey kötü ruh, Allah’ın azab ve gazabına çık ” diye seslenir. Can bütün organlara yayılır. Islak bir yün yapağı-sından şişin - veya çalının - çekilip çıkarıldığı gibi onun canı öyle alınır. Bütün damar ve kasları kopar. Onun ruhunu alır almaz melekler hemen onun elinden onu alır ve kıldan olan pis elbisenin içerisine koyarlar. O ruhtan, yeryüzünün en kokuşmuş leşinden çıkan koku gibi pis bir koku yayılır. Onu göğe doğru çıkarırlar. Uğradıkları bütün melekler : “ Nedir bu pis koku ? ” derler. Onlar’da : Falan oğlu falan, der ve dünya da anıldığı en çirkin isimle anarlar. Dünya semasına gelirler ve kapının açılmasını isterler, ama kapı açılmaz. Burada Resulullah s.a.v şu Ayeti kerimeyi okudu :

“…Doğrusu, Ayet’lerimizi yalan sayıp onlara karşı büyüklük taslayanlara göğün kapıları açılmaz, deve iğnenin deliğinden geçmedikçe de cennet’e giremezler. İşte suçluları böyle cezalandırırız biz. “ “ Araf : 40 “

Sonra yüce Allah : “ Kitabını siccin’e - yani aşağıların aşağısına - yazın ” buyurur. Ve o pis ruh aşağıya atılır. Resulullah s.a.v tekrar şu ayeti kerimeyi okudu :

“ Allah’a ortak koşan kimse, tıpkı gökten düşüpte kuşların kaptığı veya rüzgarın bir uçuruma attığı şeye benzer. “ “ Hac : 31 “

Bu ruh cesedine geri döner ve iki melek gelip onu kabrinde oturturlar. Ona : Rabbin Kim dir ? derler. O, “ hı, hı, bilmiyorum der. Dinin nedir ? O “ hı,hı bilmiyorum ” der. Peki şu adam - yani Muhammed - hakkında ne derdin ? diye tekrar sorarlar o’da bilmiyorum. Ben sadece insanların onun hakkında söyledikleri sözü söylüyordum ” der. Ona, “ anlamadın ve uymadın öylemi ? ” deyip sonra, ensesine demir bir balyozla öyle bir vururlur ki, bunun feryadını insanlar ve cinlerden başka yeryüzünde her şey işitir.

Nihayet ona çirkin yüzlü ve pis kokulu bir adam gelir ve “ sana kötü bir müjde, işte bu sana daha önce söylenen amelindir ” der. O ; “ Kimsin sen ? ” Yüzün, hayır getirmeyen birinin yüzüne benziyor” der. O da ; “ Ben senin kötü amelinim ” diye cevap verir. Bunun üzerine üç defa . “ Rabbim kıyameti koparma der.”

Beyhaki Azabul Kabir 28.S – Hakim : 1/37 - Ahmed : 4/288 -18063.N

Artık kabir onun için resulullah s.a.v’in diğer bir hadisinde buyrulduğu gibi : Kaburgalarını birbirine geçirecek şekilde daraltılır. İşte bu yüce Allah’ın : “ Kim benim zikrimden yüz çevirirse, onun için dar bir geçim vardır………” “ Taha : 124 “ buyurduğu şeydir.

Ebu Davud :5.c.4753.N - İbni Kesir :10.C.5279.S

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 10 : Kafir veya Müslüman olarak ölen bir kimsenin kabir hayatı aynı mıdır, bunu deliller çerçevesinde anlatır mısınız ?

Cevap … 10 : İster kafir olarak ölsün ister Müslüman olarak ölsün, bu iki kimse için artık ikinci bir hayat dediğimiz “ berzah alemi ” başlar…. Yani kabir hayatı…

Ey insan ! unutmaki kabir hayatı dediğimiz bu olay, insanın dünyadaki yaşantısına uygun bir hayat olacaktır….. Bir hadisi şeriflerinde :

“ Allah resûlü s.a.v şöyle buyurmaktadır : Kabir, ahiretin konak yerlerinden ilk konak yeridir. Eğer insan ondan kurtulursa gerisi onun için daha kolaydır. Şayet kurtulamazsa, gerisi daha ağırdır ” ve tekrar şöyle buyur-dular : “ Her ne korkunç manzara gördüysem, kabir ondan daha kor-kunçtur. “

Tirmizi : 4.C.2410.N - İ.Mace :10.C.4267.N

Diğer bir hadislerinde : Allah resûlü s.a.v şöyle buyurdular : Eğer ölülerinizi defn etmemeniz endişesi olmasaydı, kabir azabından sizlere işittirmesi için muhakkak Allah’a dua ederdim. “

Müslim : 8.C.2868.N

Ve yine Allah resûlü s.a.v şöyle buyurur : Ölünün dünyadan alakası kesileceği zaman – kabirdeki - oturma yeri kendisine gösterilir. Cennet ehlinden ise, cennet ehlinden olarak, Cehennem ehlinden ise cehennem ehlinden olarak gösterilir. Ve sonra Allah, “ Kıyamet gününde seni mahşere kaldırıncaya kadar oturma yerin işte burasıdır.” buyrulur. “

Tirmizi : 2.C.1078.N

İnsanın ahirete yolculuğundaki varacağı bu ilk konağın, ya rahat edeceği bir konak, ya da ızdırab çekeceği bir konak yeri olacağı unutulmamalıdır……

İşte bundan dolayıdır ki Allah resûlü s.a.v kabir azabından sık sık Allah’a sığınmış ve ümmetine de bu konuda emirler vazetmiştir………… Çünkü, insan - bırakın kafir ve munafığı - tevhid ehli dahi olsa, bir takım günahlarından dolayı bu konakta sıkıntılar çekebilir.

Hatta Allah resûlü s.a.v’in şu hadisi şerifi gösteriyor ki her insanın mutlaka tadına bakacağı bir kabir sıkması vardır.

“ … O şöyle buyurmaktadır : Kabrin muhakkak ki şiddetli bir sıkıştırması vardır. Eğer ondan kurtulacak olan olsaydı, Sâd b.Muaz olurdu. “

Ahmed : 6/55-98 - C.Sağir : 3.1327 - Heysemi : 3/46.4255.N - S.Sahiha : 1695.N

Bu da neyi gösteriyor ey müslüman ? ….. Bu gösteriyor ki , insan tevhid ehli dahi olsa, yaşantısındaki bazı günahlarından dolayı, Allah onu dilerse kabrinde cezalandırır…

Bu konuda Allah resulü s.a.v şöyle buyurur :

“ İdrardan korununuz, çünkü kabir azabının geneli ondandır.”

Dâre Kutni : 1/127 - El-İrva : 1/310-280 N

“ … Peygamber s.a.v iki kabrin yanından geçerken şöyle dedi : Bu iki kabrin sahipleri azap olunuyorlar. Halbuki bu azabları büyük bir şeyden dolayı da değildir. Bunlardan biri koğuculuk eder di, diğeri de idrarından sakın-mazdı…… “

Buhari : 3.C.1300.S - İbni Mace : 1.C.347.N

“ …. Ve yine Allah resulü s.a.v’in haber verdiği gibi : Ölen bir kimsenin borcundan dolayı azap gördüğü ve akrabası tarafından bu borç ödenince “ işte şimdi onun derisi serinlemeye başladı ve borcu ödendiği içinde azap kaldırılmış oldu. “

Hakim : 2/58 - K.Cenaiz :14 - Tayalisi : 1673 - Heysemi : 3/39 - Ahmed :3/333

Kâfirin kabir hayatına gelince, elbetteki bu kimsenin kabir hayatı, inanan bir kimsenin kabir hayatından çok farklı bir şekilde olacaktır.

Allah’u Azze ve Celle şöyle buyurmaktadır :

وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكاً وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى

“ Kim de benim zikrimden yüz çevirirse onun için dar bir geçim vardır. Kıyamet günün dede onu kör olarak haşrederiz. “

Taha : 124

Bu Ayetin tefsiri ile alakalı bir hadislerinde Allah resûlü s.a.v şöyle buyurur :

“…. Onun için dar bir geçim vardır..” buyruğu, “ Kabir azabıdır ” dır.

İbni Kesir : 10.C.5279.S

Yine bir Ayeti Celile de şöyle buyrulur :

“ Fravun ailesine azabın en kötüsü kuşattı. Sabah akşem ateşe sunu-lurlar. Kıyamet koptuğu gün de,fravn ailesini azabın en çetinine sokun denilir. “

Mümin : 45 - 46

“ … Allah resûlü s.a.v yine bir hadislerinde şöyle buyurur : Yahudi kabilesi, kendi kabirleri içinde azab olunuyor.”

Buhari : 3.1299.S - Müslim : 8. 2869.N

Bütün bunlar gösteriyorki, kâfirin kabir hayatı çok şiddetli ve çok korkunç manzaraların yaşandığı bir hayat olacaktır…

Allah’u Azze ve Celle bütün tevhid ehli muvahhidleri kabir azabından korusun…..

Soru … 11 : Kıyametin kopuşu ve yeniden diriliş konusunda kısaca da olsa bir şeyler anlatır mısınız ?

Cevap … 11 : Kabir hayatından sonra artık, korkuların en büyüğü, sarsıntıların en şiddetlisi ve günlerin en sonu ve acılısı olan kıyamet vuku bulacaktır… Rabbul izzet bunun dehşetini şöyle dile getiriyor :

“ Sur’a üflendi , işte bu, size önceden anlatılan o tehdit günüdür. “

Kaf : 20

“ O büyük gürültü gelince, kişi o gün kardeşinden anasından, baba-sından, karısından ve oğullarından kaçar. “

Abese : 33-34-35-36

“ O gün gök bir çalkalanış çalkalanır, dağlar bir yürüyüş yürür ki. “

Tûr : 10 -11

Güneşin dürülüp söndüğü.Yıldızların dökülüp karardığı. Dağların yürütüldüğü. Gebe develerin başıboş bırakıldığı. Vahşi hayvanların bir araya getirildiği. Denizlerin kaynatıldığı… Gökyüzünün yerinden oyna-tıldığı. Cehennemin alevlendirildiği ve cennetinde yaklaştırıldığı zaman her insan, ahirete hangi amelleri hazırlayıp getirdiğini mutlaka bilecektir.

Tekvir : 1- 6…….11-14

“ Ey Muhammed ! sana dağlar hakkında sormaktadırlar. Onlara deki : Rabbim onları kıyamet günü un ufak edecektir. Yerlerini de çırıl çıplak ve dümdüz bırakacaktır. Artık orada ne bir çukur ve ne de bir tümsek göre-bileceksin. “

Taha : 105-106-107

Artık Allah’u Azze ve Celle bundan sonra, her kesin ne yapıp önden gönderdi ise, onun karşılığı vermek için insanları kabirlerinden ayağa kaldı-racaktır… Yani, diriliş ve hiç kimseye zerre kadar haksızlığın yapılmayacağı o büyük hesap günü… Rabbimiz şöyle buyurur :

“ O gün Sûr a üflenince, kabirlerinden çıkıp Rabb’larına koşacaklardır. Ve diyeceklerdir ki : “ Vay bize ! Yattığımız yerden bizi kim kaldırdı ? ” İşte bu rahmanın va’dettiği ve peygamberlerinin de dosdoğru söyle-dikleri yeniden dirilme günüdür.”

Yasin : 51.52

“ O çağırıcının, görülmemiş ve tanınmamış bir şeye çağırdığı gün insanlar gözleri düşkün kabirlerinden çıkarlar ; ki tıpkı yayılan çekirgeler gibi. o gün boyunlarını çağırana doğru uzatmış olarak koşarlar. “

Kamer : 6-7- 8

“ O gün mahşere çağırana uyarlar ; ondan hiç sapma imkanı yoktur. Rahman için sesler kısılmıştır, O an fısıltıdan başka bir şey işitemezsin. “

Taha : 108

“ O gün insan : “ Kaçacak yer neresi ? ” der. Hayır, o gün sığınacak yer yoktur. O gün varıp durulacak yer ancak rabbinin huzurudur. O Zaman insanın yapıp öne sürdüğü ve yapmayıp ta geriye bıraktığı her şey kendisine haber verilecektir. “

Kıyame : 10-11-12-13

“ Evet - O gün insanlar, ayrı ayrı gruplar halinde - yüce divana - çıkarlar ki, yaptıkları işler kendilerine gösterilsin. Artık kim zerre kadar hayır yapmış ise onu görecek ve yine her kim zerre kadar şer yapmış ise onu da görecektir. “

Zelzele : 6-7- 8

“ Kıyamet günü adalet terazilerini kuracağız. Bu itibarla hiçbir nefis, hiçbir şekilde haksızlığa uğramayacaktır. Ameli bir hardal tanesi kadar bile olsa, onu getirir - ve karşılığını veririz - Hesap gören olarak biz yeteriz. “

Enbiya : 47

“ Ve sizler O gün üç sınıf olacaksınız. Sağcılar, Solcular ve önden gidenler. Yani sabikunlar.

Amel defterleri sağ tarafından verilen o sağın adamları, ne mutludurlar onlar.

Amel defterleri sol tarafından verilen o solun adamları, ne bedbahttırlar onlar.

Ve O, inançta ve amel de önde giden sabıklar. Onlar ki, Allah’a yaklaştırılanlardır.

Onlar nimet cennet’lerindendedirler. Çoğu öncekilerden, birazı da sonrakilerdendir. Onlar, mücevherlerle işlenmiş sedirler üzerindedirler. Onların üzerlerinde - kendilerine verilmiş eşlerle - karşılıklı otururlar. Ve çevrelerinde de ebedileştirilmiş gençler dolaşırlar, ellerinde şarap kayna-ğından doldurulmuş testiler ve kadehlerle.

O şarap ki ; ondan ne baş ağrır ve ne de sarhoşluk olur. Beğendikleri meyveler. Canlarının çektiği kuş etleri, iri iri gözlü hûriler, ki saklı inciler gibi.

- İşte bunlar - yaptıklarına karşılık olarak o önde giden sabıklara verilen nimetlerdir.

Onlar orada ne boş bir söz ve ne de günaha sokan çirkin bir laf işitmezler. Onların duydukları söz, sadece ; “ Selâm ” sözüdür.

Ve sağın adamları. - Bilirmisiniz - kim o sağın adamları ? Onlar ; Diken-siz kirazlar, dalları meyvelerle dolu muz ağaçları, uzanmış gölgeler, fışkıran sular, arkası kesilmeyen ve yasaklanmayan meyvelerin bulun-duğu cennetler de, yükseltilmiş döşekler üzerindedirler.

Biz oradaki kadınları - sağcılar için - yeniden hazırladık. Onları, bakireler ve eşlerine sevgiyle bakan yaşıtlar kıldık. Bunların da çoğu öncekilerden birazı da sonrakilerdendir.

Ve o solun adamları. - Bilirmisiniz - kim o solun adamları ?. onlar : Delikcilere işleyen bir ateş ve kaynar su içinde. Kara dumandan bir gölge altında ki, o gölgenin ne serinliği ve nede faydalı bir tarafı vardır. Çünkü onlar bundan önceki dünya hayatlarında refah içerisinde şımarıp, büyük günahlarda ısrar ediyorlardı.

Ve diyorlar ki : “ Biz öldükten , toprak ve kemik yığını olduktan sonra mı yeniden dirilteceğiz ? önceki atalarımızda mı ? .

Vakıa : 7 den 48 e kadar

İşte böylece Allah resûlü s.a.v’in de buyurduğu gibi : Kim hangi hal üzere öldüyse, Allah o kimseyi öldüğü o hal üzere diriltecektir.

Camiu’s Sağir : 3.3753.N

Ve karşılığını da o hali üzere verecektir……

Öyleyse ey gafil insan, Rabbinin şu buyruklarını aklından çıkarmadan. Bir gün sona erecek olan bu hayatında inancına, itikadına ve amellerine çok dikkat etmelisin…

“ Ey İnsanlar ! Allah’tan geri çevrilmesi olmayan bir gün gelmezden önce, Rabbinizin çağrısına icabet edin. Çünkü o gün ne sığınacak bir yeriniz var ; ne de inkâra çareniz var. “

Şûra : 47

“ Öyle bir günden sakının ki , o gün Allah’a döndürüleceksiniz. Sonra herkese kazanmış olduğu tastamam verilecek ve kimseye asla haksızlık edilmeyecektir. “

Bakara : 281

“ Ey İnsanlar ! Rabbinizden korkun. Babanın çocuğunun cezasını çekemeyeceği, çocuğununda babasının cezasını çekemeyeceği o günden çekinin. - Unutmayın ki - Allah’ın va’di gerçektir. Sakın dünya hayatı sizi aldatmasın.Ve o şeytan, sakın sizi Allah hakkında kandır-masın. “

Lokman : 33

Soru … 12 : Haşr günü ne demektir, bunu deliller çerçevesinde izah eder misiniz ?

Cevap … 12 : Haşr denilen olay, mahlukatın tekrar diriltilip kabirlerinden çıkışından sonra meydana gelecek toplanma günüdür.

O gün ; Rabbimizin kerim kitabında buyurduğu şu gündür :

“ Muttakileri binek üzerinde ikram ile Rahman’a götürdüğümüz ve suçlu-ları da yaya ve susuz olarak cehenneme sevk ettiğimiz gün...... dür “

MERYEM : 85 – 86

Haşr meydanı, halkın kendi aralarındaki haklarının alınıp verilmesi için o büyük mahkemenin kurulacağı toplanma alanıdır…… İnsanlar dirildikten sonra Allah c.c meleklere emreder, onlar insanları mahşer yerine getirirler.

Onların mahşere getirilirken halleri, ilk yaratıldıkları günde olduğu gibi sünnetsiz, çırılçıplak ve yalın ayaktır.

“ … Aişe r.a nın rivayet ettiği hadiste Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur : Sizler yalın ayak, çırılçıplak ve sünnetsiz olarak haşr olunacaksınız. Aişe r.anha dedi ki : Ya Rasulallah, insanlar birbirlerine bakmazlar mı ?. Rasulullah s.a.v buyurdular ki : Ya Aişe, durum insanların birbirlerine bakınmalarından daha şedit ve çetindir. “

Buhari : 6527.Ter : 6441- Müslim : 2859/56

“ … İbni Abbas r.a şöyle demiştir : Rasulullah s.a.v bizim aramızda ayağa kalkarak bir hutbe irat etti ve dedi ki : Şüphesiz sizler yalın ayak, çırılçıplak sünnetsiz olarak haşr olunacaksınız. Sonra “ ilk yaratmaya başladığımız gibi onu iade ederiz. Bu üzerimize bir va’dtir, biz bunu mutlaka yapacağız “ “ ENBİYA : 104 “ Ayetini okudu. “

Buhari : 3349.Ter : 3142- Müslim : 2860/58

HESABA ÇEKİLME VE AMELLERİN KARŞILIĞININ ALINMASI

Evet ey zayıf ve cılız insan ! Unutmaki Ahiret gününde herkes işlediği amellerin karşılığını alacak ve hiç kimseye zerre kadar zulmedilmeyecektir… İman edip salih amel işleyenler Allah’ın mağfiret ve cennetini elde edecekler, iman etmeyip çirkin işlerle meşkul olanlar da Allah’ın gazabına ve cehen-nemine duçar olacaklardır….

Rabbimiz kerim kitabında şöyle buyurmaktadır :

“ O gün Allah, onlara hak ettikleri cezayı tam olarak verir ve onlar da bilirler ki Allah apaçık haktır. “

NUR : 25

“ … Ebu Zerr r.a dan. Nebi s.a.v buyurdular ki : Yüce Allah şöyle buyuruyor : Ey kullarım ! Bunlar sadece sizin amellerinizdir ki ben onları sizin için sayıyor ve muhafaza ediyorum. Sonra onların karşılığını, size noksansız olarak veririm Bundan dolayı herkim hayır bulursa hemen Allah‘a hamd etsin. Herkim de onun gayrı bir şey bulursa, o da sadece kendini kınasın ve ayıplasın. “

Müslim : 2577 / 55 .n

Ey insan ! unutmaki bütün kullar Rab’lerine arz olunup adil bir şekilde muhakeme edilip hesaba çekileceklerdir. Onların lehine ve aleyhine hüccetler ikame edilecektir… Bundan sonra herkes işlediği amellerinin salih veya fasit olduğunu kendi gözüyle görecektir…. Rabbimiz şöyle buyurmaktadır :

“ O gün - hesap için Allah’a - arz olunursunuz. Sizden hiç kimse gizli kalmaz. “

HAKKA : 18

“ O gün Hepsi saf saf Rabb’ine arz olunmuşlardır ….. “

KEHF : 48

“ Rabbine and olsun ki onların hepsine yaptıklarından soracağız. “

HİCR : 92

“ … Adiy İbn Hatim şöyle dedi : Rasulullah s.a.v şöyle buyurdu : Sizden her biriyle Allah konuşacaktır. Allah ile kendi arasında tercüman da olmayacaktır. Sonra o kimse bakar fakat önünde hiçbir şey göremez. Sonra önüne bakar, kendisini ateş karşılar. Öyleyse sizden herkim yarım hurmayla dahi olsa nefsini ateşten korunmaya çalışsın. “

Buhari : 6539 - ter : 6451 – Müslim : 1016 / 66-67 - Nesei : 2551 – 2552 - Ahmed : 18274

AMEL TEFTERLERİNİN VERİLMESİ

Bilindiği gibi kulların Allah’a arz olmasının sebebi, amellerinnin salih veya fasit olması yönünden ortaya çıkması içindir….Yani herkes dünyada yaptığı amellerini orada yazılı olarak karşısında bulacaktır. İslam buna ; kulların amel defterleri diyor. Kullar amellerinden dolayı hesaba çekilirlerken bu defterleri beraberlerinde olacaktır….. Rabbimiz bu konuda şöyle buyurmaktadır :

“ Her insanın - amel - kuşunu boynuna doladık. Kıyamet günü önüne, kendisi için açılmış olarak bulacağı bir kitap çıkarırız. Kendisine : kitabını oku, bu gün nefsin hesaba çekici olarak sana yeter, denir. “

İSRA : 13 – 14

“ Kitap - yani amel defteri - ortaya konmuştur. Onun içindekilerden korkarak suçluların : “ Vay bize, bu kitaba da ne oluyor ki, ne küçük ne büyük hiçbir şey bırakmıyor ; her şeyi sayıp döküyor,” dedik-lerini görürsün. Onlar yaptıklarını hazır bulmuşlardır. Rabb’in kimseye zulmetmez. “

KEHF : 49

“ Kimin kitabı sağından verilirse o kolay bir hesaba çekilecektir ve sevinçli olarak ehline dönecektir. Kimin kitabı da arka tarafından verilirse o ölümü çağıracaktır ve alevli bir ateşe girecektir. Çünkü o - dünyada iken - ailesi arasında çok sevinçli idi. 0 hiç Rabb’ine dönmeyeceğini zannediyordu. Hayır - asla zannettiği gibi değildir ; bir gün Rabb’ine elbette dönecektir ve - Rabb’i onu görmektedir. “

İNŞİKAK : 7 – 15

“ Kitabı sağından verilen : “ Alın kitabımı okuyun, ben zaten kitabımla karşılaşacağımı umuyordum “ der. Artık o hoşnut edici bir hayatın için-dedir. “

HAKKA : 19 – 20 – 21

Kitabı sol tarafindan verilen ise : “ Keşke bana kitabım verilmeseydi, şu hesabımı hiç bilmemiş olsaydım, keşke ölüm işimi bitirmiş olsaydı “ der.

HAKKA : 25 – 26 – 27

O gün kulların ellerine verilipte okuyacakları amel defterleri, meleklerin kulların dünyada iken işlediği amellerin yazılı bulunduğu divandır.

Kulların dünyada iken işlediği amelleri yazan meleklere iman etmek de itikada taalluk eden meselelerdendir….. Kiramen katibin dediğimiz bu melekler, bizim amellerimizi yazıp muhafaza etmekle görevlidirler. Bu mesele meleklere iman kısmında açıklanmaktadır.

AMELLERİN TARTILMASI

Artık bundan sonra adalet terazileri kurulur ve amellerin tartılması başlar… Rabbimiz şöyle buyuru :

“ Kıyamet günü için adalet terazileri kurarız. Hiç kimseye asla bir haksızlık yapılmaz. - insanın yaptığı - bir hardal tanesi ağırlığınca da olsa onu getiririz. Hesap gören olarak biz yeteriz. “

ENBİYA : 47

“ 0 gün tartı tam doğrudur. Kimin tartıları ağır gelirse, işte onlar kurtulanlardır. Kimin de tartıları hafif gelir se, işte onlar da Ayet’lerimize zulmetmesinden dolayı kendilerini zarara sokanlardır. “

A’RAF : 8 – 9

“ Her kim zerre ağırlığınca hayır yapmışsa onu görür. Her kim de zerre ağırlığınca şer yapmışsa onu da görür. “

ZİLZAL : 7 – 8

“ Nihayet oraya vardıklarında kulakları, gözleri, derileri yaptıkları ameller hakkında onların aleyhine şahitlik ederler. Derilerine derler ki : “ Niçin aleyhimize şahitlik ettiniz ? “ Derileri der ki : Her şeyi konuşturan Allah bizi de konuşturdu..... “

FUSSİLET : 21

“ O gün ağızlarını mühürleriz, elleri bize söyler, ayakları yaptıklarına şahitlik eder. “

YASİN : 65

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 13 : Havz konusunda biraz bilgi verir misiniz ?

Cevap … 13 : Ahiretle ilgili iman edilmesi gereken hususlardan bir tanesi de ; Resulullah s.a.v’in haber verdiği gibi ; mesafesi Eyle ile Aden arası mesafeden daha geniş, suyu kardan beyaz, tadı bal gibi olan, sütten daha leziz, bardakları ise yıldızların sayısınca olan havuz konusudur…..

Rasulullah s.a.v’in havuzu ile ilgili hadisler mütevatir derecesinde olan haberlerdir…. Onları rivayet eden sahabelerin sayısı otuz kadar vardır. Havuzla ilgili hadislerin hepsini burada zikretmek bir hayli yer tutacağından dolayı biz bir kaçını zikretmekle iktifa edelim inşaallah…

“ … Abdullah b. Amr r.a dan. Rasulullah s.a.v şöyle buyurdular : Benim havuzumun genişliği bir aylık mesafedir. Onun suyu sütten daha beyaz, kokusu miskten daha hoştur. Bardakları da semanın yıldızları kadar çoktur. Kim ondan içerse o kimse bir daha susamaz. “

Buhari : 6579-Ter : 6477 - Müslim : 2292 / 27.n

“ … Ukbe b. Amır r.a’dan. Nebi s.a.v şöyle buyurdu : Ben sizin içinizde havuza ilk ulaşan kimse olacağım ve sizin için şahitlik edeceğim. Vallahi ben şu anda havuzuma bakıp onu görüyorum. Şüphesiz bana yeryü-zünün anahtarları verilmiştir. Vallahi ben, benden sonra sizin şirke dönmenizden korkmam ; fakat ben sizin bu hazineler hakkında birbi-rinizle yarışa girip didişmenizden korkarım. “

Buhari : 6590 –Ter : 6483 - Müslim : 2296/30.31

“ … Enes r.a dan Rasulullah s.a.v şöyle buyurdu : Ashabımdan bir takım insanlar havuz başında benim yanıma geleceklerdir. Ben onları görüp tanıdığım zaman, onlar benim önümden çekilip götürülürler. Ben derim ki : Onlar benim ashabımdır. Görevli melekler bana der ki : Sen onların senden sonra neler ihdas ettiklerini biliyor musun ? . “

Buhari : 6582 –Ter : 6478.S

“ … Sehl b. Sa’d r.a dan Nebi s.a.v şöyle buyurdu : Ben sizin havuz başında öncünüzüm. Benim yanıma gelen ondan içer, ondan içen kimse de bir daha susamaz. Şüphesiz yanıma benim kendilerini tanıdığım, onların da beni tanıdığı bir takım kimseler gelecek. Sonra benimle onların arasına bir engel konur. Ben : “ Onlar bendendir “ derim. Bana denir ki : “ Sen onların senden sonra neler ihdas ettiklerini biliyor musun ? . Ben de derim ki : Benden sonra dinde - bid’at çıkararak - değiştirme yapanlar benden uzak olsunlar, uzak olsunlar. “

Buhari : 6583 –Ter : 6479 – 6480 - Müslim : 2295 / 29

“ … Ebu Hureyre r.a dan. Resulullah s.a.v şöyle buyurdu : Kıyamet günü benim yanıma ashabımdan bir zümre kimseler gelecek, onlar benim havuzumdan geri döndürülüp kovulacaklardır. Ben de diyeceğim ki : Ya Rabb, onlar benim ashabımdır. Allah buyurur ki : Senden sonra onların nasıl bidatler çıkardıklarından senin bilgin yoktur. Kuşkusuz onlar, senden sonra arkaları üzere dönüp gerisin geri dinden çıkmışlardır. “

Buhari : 6585 – Ter : 6480 - Müslim : 2290 / 27

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 14 : Sırat köprüsü konusunda biraz bilgi verir misiniz ?

Cevap … 14 : Bilindiği gibi Sırat ; hesap ve mizandan sonra insanların üzerinden geçmesi için cehennem üzerine kurulan bir köprünün adıdır…. Rasuller de dahil bütün insanlar o köprüden mutlaka geçecektir. Kişinin mümin, müşrik, kafir, munafık, salih, fasık gibi vasıflarda olması sıratı geçme hususunda eşittir.

Ancak bu konuda bir fark var ki, o da ; dünyada iken hak dinin gereği olan amelleri yaparak sırat-ı müstakim üzere olan kimseler, ahirette sırat üzerinde ayakları kaymadan geçeceklerdir.

Bu dünyada sırat-ı müstakimden ayrılıp dinin gereklerini yapmayanlar ise, ahirette ki sırat üzerinden geçemeyecek ayakları kayıp cehenneme yuvarlana-caklardır.

Hadisi şeriflerde haber verildiği gibi ; herkes amellerine göre bir hızla sırat köprüsünden geçecektir….

“ … Ebu Hureyre r.a dan. Rasulullah s.a.v şöyle buyurdu : “..... Cehennemin tam ortasına sırat kurulur. Ümmetimle beraber onun üzerinden ilk geçen ben olacağım. 0 gün rasullerden başka hiç kimse konuşmaz. Resullerin o gün yapacağı konuşma ise : Ey Allah selamet ver ! Ey Allah selamet ver ! demek olacaktır. Cehennemin üzerinde sa‘dan dikenleri gibi çengeller vardır. Siz sa‘dan dikenlerini hiç gördünüz mü ? Sahabeler : Evet Ya Rasulallah gördük, dediler. Rasulullah s.a.v : İşte o çengeller sa‘dan dikenleri gibidir. Ancak onların ne kadar büyük olduğunu Allah bilir. 0 çengeller insanları kötü amellerinden dolayı kapıp alırlar. İnsanlardan kimi ameli sayesinde düşmeden kalabilen mümin, kimi de cezalanmış olan, sonra kurtuluşa ulaşacak kimselerdir......... “

Müslim : 1.c.182.n

Bu hadiste zikredilen sırat üzerindeki geçiş Kur’an’da uğrama şeklinde ifade edilmiştir. Rabbimiz bu hususta şöyle buyurmaktadır :

“ Sizden herkes şüphesiz oraya uğrayacaktır. Bu, Rabb’inin üzerine aldığı kesin bir hükümdür. Sonra muttakileri kurtarırız ve zalimleri diz üstü çökmüş olarak orada bırakırız. “

MERYEM : 71 – 72

Yeri gelmişken burada bir noktanın izah edilmesi faydalı olacaktır inşallah….

“ … Rasulullah s.a.v Bedir ve beyatı rıdvanda bulunan ashabı hakkında : Bedir ve Hudeybiyeye - iştirak edip – şehid olanlardan hiç birisi ateşe girmeyecektir, buyurunca, Hafsa : Ya Rasulallah, Allah-u Teala :

“ Sizden herkes şüphesiz ki oraya uğrayacaktır. Bu Rabb’inin üzerine aldığı kesin bir hükümdür. “

buyurmuyor mu ? dedi. Rasulullah s.a.v : Fakat ondan sonra Allah-u teala : Sonra muttakileri kurtarırız ve zalimleri diz üstü çökmüş olarak bırakırız. buyurmuştur, diye karşılık verdi.

Ahmed : 27110-14784 - Ebu Davud : 4653 - Tirmizi : 3860 - İbni Hibban : 4802

Ayeti celiledeki “ Sizden herkes şüphesiz oraya uğrayacaktır “ ifadesinde herkesin cehenneme gireceği anlaşılmaz.

Zikri geçen hadislerde açıklandığı gibi sırat cehennemin üzerinde olup herkesin oradan geçmesi, insanların cehenneme uğraması manasında anlatılmıştır, değilse illa da oraya girmesi manasına gelmez bu.

Bilinmesi gereken hususlardan bir tanesi de ; sıratı geçip oradan kurtulan müminlerin cennet ve cehennem arasında hak sahiplerine haklarının iadesi için bekletilmeleri hususudur…. Bu konuda ;

“ … Rasulullah s.a.v şöyle buyurmaktadır : Kıyamet günü mü’minler - sıratı geçip - ateşten kurtulurlar ve cennetle cehennem arasında bir köprü üzerinde bekletilirler.Orada dünyada iken aralarında meydana gelmiş haksızlıklar için kısas yapılır. Haksızlıklardan arınıp tertemiz oldukları zaman onlara cennete girmelerine izin verilir. Muhammed’in nefsi elinde olan Allah‘a yemin ederim ki o müminlerden her biri cennetteki makamına dünyadaki meskeninden daha doğru yolu bulur. “

BUHARİ : 6535 – TERC – 6448.S

“ … Ebu Hureyre r.a’dan. Rasulullah s.a.v şöyle buyurdu : Kimin yanında kardeşinden haksız alınmış bir şey varsa bundan dolayı hak sahibiyle helalleşsin. Ahirette hiçbir dinar ve dirhem yoktur. Kardeşinin hakkı için kendi hasenelerinden alınmadan önce dünyada iken onunla helalleşsin. Ahirette zalimin - haksız yere aldığı - hakkı karşılayacak hasenatı bulunmazsa kardeşinin kötülükleri alınır ve o zalimin üzerine atılır. “

Buhari : 6534 –Ter : 6447 - Ahmed : 9621-10578 - Beğavi : 3978

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 15 : Cennet ve Cehenneme iman konusu, ahirete iman konusu içerisindemidir, bu konuda biraz bilgi verir misiniz ?

Cevap … 15 : Ahirete imanın içerinde olan en önemli konulardan bir tanesi de ; Cennet ve cehenneme imandır.

Cennet ve cehenneme iman ; onların yaratılmış mahlukattan birer mahlukat ve şu anda da mevcut olduğuna ; insan ve cinlerin ebedi dönüş yerleri olup, cennet Allah’ın dostlarının, cehennem ise İblis ve yandaşlarının yurdu olduğuna itikat etmektir.

Aynı zamanda Cennet ve cehennemin ebedi olup yok olmayacağına itikat etmekte, yine ahirete imanın içerisinde olan şeylerdendir…. Rabbimiz kerim kitabında cehennemle alakalı olarak şöyle buyurmaktadır :

“ Ey iman edenler, kendinizi ve ailenizi yakıtı insanlar ve taşlar olan cehennem ateşinden koruyun...... “

TAHRİM : 6

“ ..... Yakacağı insanlar ve taş olan ve kafirler için hazırlanan o ateşten korunun. “

BAKARA : 24

“ … Ebu Hureyre r.a dan rivayet edildiğine göre Rasulullah s.a.v şöyle buyurdu : Sizin şu - dünyadaki - ateşiniz var ya, cehennem ateşinin yetmiş parçasından bir parçasıdır. Sahabelerden dediler ki : Ya Rasulallah, azap için dünya ateşi dahi yeterlidir. Rasulullah s.a.v tekrar şöyle buyurdu : Cehen-nem ateşi, dünya ateşine altmış dokuz derece daha fazla hararetli kılındı. Bunlardan her birinin sıcaklığı dünya ateşinin sıcaklığı gibidir. “

Buhari : 3265 –Ter : 3064.S

“ … Numan b. Beşir r.a şöyle dedi : Ben Nebi s.a.v’den işittim şöyle buyuru-yordu : Kıyamet gününde cehennem ehlinin azapça en hafif ceza göreni şu kimsedir ki onun iki ayağının çukuruna iki ateş parçası konulacak bunların tesiriyle onun beyni kaynayacaktır. “

Buhari : 6535 - Ter : 6448.S

Allah ve Rasulünün cennetle alakalı ifadelerine gelince,onlar da şudur :

“ İman edip salih amel işleyenlere, altından ırmaklar akan cennetlerin kendilerine ait olduğunu müjdele... “

BAKARA : 25

“ Muttakiler güvenli bir makamdadırlar. Bahçelerde ve çeşme baş-larında. İnce ipekten ve parlak atlastan elbiseler giyerek - yeniden inşa edilip kendilerine verilen eşlerle - karşılıklı otururlar. Ayrıca onları iri gözlü hurilerle de evlendirmişizdir. Orada güven içinde her meyveden isterler. Orada ilk ölümlerinden başka ölüm tatmazlar. Allah onları cehennem azabından korumuştur. Rabb’inden bir lütuf olarak. İşte büyük kazanç budur. “

DUHAN : 51 - 57

“ Cennet de muttakilere yaklaştırılmıştır, uzak değildir. İşte size va’d edilen budur. Daima - Tevbe ederek - Allah’a yönelen, - O’nun hukukunu - muhafaza eden. Gaybi olarak Rahman’dan huşu duyan ve O’na yönelmiş bir kalp getiren herkesin - mükafatı işte budur - Onlara cennete salimen girin, bu ebedi yaşama günüdür, denir. Orada onlara istedikleri her şey vardır. Katımızda daha fazlası da vardır. “

KAFF : 31

“ Muttakiler cennetlerde nimet içindedirler. Rab’lerinin kendilerine ver-dikleriyle safa sürerler. Rab’leri onları cehennem azabından korumuştur.

TUR : 17 – 18

“ … Ebu Hureyre r.a dan. Rasulullah s.a.v Rabb’inden rivayet ederek şöyle buyurdu : Allah’u Teala buyurdu ki : Ben salih kullarım için gözlerin görmediği, kulakların işitmediği ve insan kalbinin hayal edemediği bir takım nimetler hazırladım. Ebu Hureyre dedi ki : İsterseniz ; “ Yaptıklarına karşılık olarak onlar için gözler aydınlatıcı Nimetlerin saklandığını hiç kimse bilemez “ SECDE : 17 Ayet’ini okuyun dedi. “

Buhari : 4779 –Ter : 4659.S

“ Cennet halkı ateş halkına nida etti : “ Rabb’imizin bize va’d ettiğini biz gerçek olarak bulduk. Siz de Rabb’inizin size va’d ettiğini gerçek olarak buldunuz mu ? “ . Onlar : Evet, derler...... “

A’RAF : 44

Soru … 16 : Cennet ve Cehennem şu an hazırlar mı ?

Cevap … 16 : Ey insan ! unutma ki ; Cennet de cehennem de yaratılmış olup, şu an hazır olarak sahiplerini beklemektedirler…. Bu hususta Allah’u Teala şöyle buyurmaktadır :

“ Rabbinizden gelecek olan mağfirete ve takva sahipleri için hazırlanan, genişliği göklerle yer arası kadar olan cennete koşun. “

ALİ İMRAN : 133

“ … İmran b. Husayn r.a’dan. Rasulullah s.a.v şöyle buyurdu : Cennete muttali oldum, ahalisinin çoğunu fakirler olduğunu gördüm. Cehenneme de muttali oldum, onun ahalisinin çoğunu da kadınlar olarak gördüm. “

Buhari : 6546 – Ter : 6456 - Müslim : 2737 / 94

“ … Ebu Hureyre r.a’dan. Nebi s.a.v şöyle buyurdu : Sıcak şiddetlendiği zaman namazı serinliğe bırakın. Çünkü sıcağın şiddeti cehennemin kaynamasındandır. “

Buhari : 533 –Ter : 2.c.606.s - Müslim : 615 / 180

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 17 : Cennet ve Cehenennem ebedi midirler ?

Cevap … 17 : Cennet ve cehennem ebedi olup onlar için yok olma veya tükenip son bulma diye bir şey yoktur….. Bu hususta Allah’u teala şöyle buyurmaktadır :

“ ……… Allah onlardan razı olmuş, onlar da Allah’tan razı olmuştur. Allah onlara, altlarından ırmaklar akan, içinde ebedi kalacakları cennetler hazırlamıştır. “

Tevbe : 100 – Hicr : 48 – Hud : 108 – Vakia : 33

“ O inkarcı kafirler ve zalimler var ya, Allah onları bağışlamayacak ve bir yola da iletmeyecektir. Onları sadece cehennemin yoluna iletecek ve orada ebedi kalacaklardır. Bu Allah’a çok kolaydır..... “

Nisa : 168 – 169 – Ahzab : 63 – 64 – Cin : 23 – Bakara : 167 – Zuhruf : 75

“ … İbni Ömer r.a dan. Rasulullah s.a.v şöyle buyurdu : Cennet ehli cennete cehennem ehli de cehenneme doğru ayrılıp gidince, ölüm getirilir. Cennet ve cehennem arasında boğazlanır. Sonra bir nidacı der ki : Ey cennet ehli, artık ölüm yoktur ; ey cehennem ehli, artık ölüm yoktur. Cennet ehlinin sevincine bir sevinç daha eklenir. Cehennem ehlinin gam ve kederine de bir gam ve keder daha eklenir. “ Müslim’deki rivayette Hadis şu ziyade ile rivayet edilmiştir : “..... Her kes nerenin ehli ise o orada ebedi kalacaktır..... “

Buhari : 6548 – Ter : 6457 - Müslim : 2850 / 42 – 43

((((((((((((((((( ....... )))))))))))))))))

Soru … 18 : Cennet nimetlerinden biraz bahseder misiniz ?

Cevap … 18 : Bilindiği gibi cennet, iman edip salih amel işleyen kimselere Allah’u Teala’nın ikram edeceği bağlı, bahçeli, Hurili, kilmanlı, toprağı miskten ve Altın ve gümüşten piriketleri olan köşklü bir mekan-dır….

Allah’u Tealanın Salih insanlara orada hazırladığı bir çok nimetler vardır. Onlara yapacağı en büyük ikram ise, kendisini göstermesidir…. Rabbimiz kerim kitabında şöyle buyurmaktadır :

“ 0 gün öyle yüzler var ki - nurdan - parıl parıl, parlarlar ve Rablerine bakarlar.”

Kıyame : 22 – 23

“ İyilik yapanlara daha iyi ve güzel bir de ziyade vardır... “

Yunus : 26

Müfessirlerden Çoğu bu Ayette ki { ... bir de ziyade vardır... } kısmından murat, cennette Allah’u tealayı görmektir, demişler sonra da Müslim deki Nebi s.a.v’in şu hadisini delil getirmişlerdir.

“ … Resulullah s.a.v buyurdular ki : Cennet ehli cennete girdiği zaman, Allah’u Teala kullarına : Bir şey istiyor musunuz ?, diye buyurur. Cennet ehli de : Yüzlerimizi ağartmadın mı, bizleri ateşten kurtarıp cennete girdirmedin mi ?, derler. Müteakiben Allah hicabı kaldırır, artık onlar için Rab’lerine bakmaktan daha sevimli bir şey verilmemiştir. Sonra : “ İyilik yapanlara daha iyi ve güzeli, bir de ziyade vardır..... “ Ayetini okudu. “

Müslim : 181 / 297- 298 - Fethu’l-Bari : 8 / 198

Bugün 276 ziyaretçi (685 klik) kişi burdaydı!