 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
İhlâs, Allah için yapmaktır
01-01-2018 02:00
Allah adamlarından Garip Baba, duâsı makbûl olan zâtlardandır. Yüzyıllar evvel Keşan'da yaşamış.
Bir gün sevdikleri;
"Efendim, ihlâs nedir?" diye sordular bu zâta.
Cevâben;
"İhlâs, her işi Allah için yapmaktır" buyurdu.
Ve ekledi:
"Nice oruç tutanlar vardır ki, bu oruçtan kârları açlık ve susuzluk, nice ibâdet yapanlar da vardır ki, bundan kazançları, sâdece yorgunluktur.”
● ● ●
Bir ramazanda “on kişi”, aynı gün iftara çağırdı bu zâtı. Ertesi gün bunlardan ikisi karşılaştı...
Biri diğerine;
"Garip Baba, dün akşam, iftarı bizde yaptı" dedi.
Öbürü şaşırıp;
"Nasıl olur, dün iftarda biz beraberdik" dedi.
Anlaşamayınca gittiler.
Hizmetçisine sordular.
O da, "Kendi evindeydi, ikimiz birlikte iftar ettik" dedi.
● ● ●
Bir gün sevdiği bâzı gençler;
“Efendim gençlerin ibâdet yapması neden daha çok kıymetlidir?” diye sordular bu zâta.
O da cevâbında;
“Gençlik çağında; insana musallat olan şeytan, nefis ve kötü arkadaş, o kişiye ibâdet yaptırmak istemez. Genç kimse buna rağmen namazlarını kılarsa, çok kıymetli olur ve yaşlı kimsenin yaptığı ibâdetten kat kat fazla sevap kazanır” buyurdu.
.Kandille kazanılan savaş
02-01-2018 02:00
Kandilli Dede, Bilecik'in Bozüyük ilçesini nurlandıran bir Allah dostudur...
Vaktiyle bir savaş çıkmıştı o yörede.
Bu mübârek, bir sürü geyiğin boynuzlarına “yanan kandiller” astırıp bir gece vakti saldırdı düşmana.
Karanlıkta onları “büyük bir ordu” sanan düşman, telâşlanıp kaçmağa başladı!
Ve savaş kazanıldı.
İşte, "Kandilli Dede" lâkabı buradan geliyor.
● ● ●
Enteresan hâlleri vardı bu zâtın...
Bir kerecik konuştuğu kimsenin kalp gözü açılırdı meselâ.
Bir gün bir “genç” geldi kapısına.
Çok günahlar işlemişse de pişman olup tövbe etmişti.
Ricâ etti bu büyükten:
“Ey efendim, beni de kabul edin talebeliğe.”
O zât şöyle bir baktı ve “Önce hâlini düzelt, sonra gel!” buyurdu.
Gencin kalbi kırıldı.
Mahzun ve üzgün bir hâlde geri döndü.
Bir kuytuya çekildi.
Başladı ağlamaya!
“Yâ Rabbî! Ben, ne fenâ bir kulum ki kabul edilmedim o kapıya... Hâlbuki ben, senin rızâna kavuşmak istiyorum” diyordu.
O anda bir şey oldu...
İlham geldi bu veliye.
Gâipten "Sen ne yaptın? Beni isteyen bir kulumu kovdun kapından!" denildi.
Hatâsını anlayıp koştu arkasından.
Bulup özür diledi.
Ve ona şefkatle bakıp 'Allah' dedi bir kerecik.
O anda zikre başladı gencin kalbi.
Allah, Allah, Allah!..
.Neden hüzünlenmiş?
03-01-2018 02:00
Bayraktar Dede, Bozüyük toprağını nurlandıran bir “Hak dostu"dur.
Bir gün talebeden birini alıp gitti kabristana.
Bir mezarın yanından geçerken durdu birden.
Kederlenmişti!
Talebesi fark etti bunu.
Ve sordu hemen:
“Hocam, neyiniz var?”
“Burada bir tanıdığım yatıyor.”
“Peki ama, neden hüzünlendiniz birdenbire?”
“Azap içinde zavallı, bizden yardım istiyor. Haydi rûhuna okuyalım” buyurdu.
Oturup okudular...
Az sonra yüzü güldü mübâreğin.
Genç, fark edip sordu yine:
“Hocam! Görüyorum ki neşelendiniz.”
“Elhamdülillah, mevtânın azâbı kaldırıldı, cennet bahçesi oldu mezarı.”
“Nasıl oldu bu hocam?”
“Daha önce okuduğum ‘yetmiş bin kelime-i tevhîd’ vardı. Onu hediye ettim rûhuna. Elhamdülillah, îmânı varmış ki tesirini gösterdi” buyurdu.
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine “Bu dinde en zor iş, doğru yolu bulduktan sonra hep o yolda kalmak, sebat etmek, o yoldan hiç ayrılmamaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hud sûresinde, Efendimize ‘Emrolunduğun doğru yolda yürü, o yoldan ayrılma!’ meâlindeki âyet-i kerîme inince, Efendimiz aleyhisselâm, ‘Hud sûresi, sakalıma ak düşürdü’ buyurdular.”
.Seyyidlere hürmet
04-01-2018 02:00
Vaktiyle Belh pâdişahının huzûruna bir hanım gelip, “Ben seyyideyim, biraz yardım isteyecektim” dedi.
Pâdişah sordu:
“Seyyide olduğuna delîlin var mı?”
“Yok efendim.”
“Öyleyse yardım da yok!”
Kadıncağız üzgün olarak ayrıldı.
Zengin bir Mecûsî'ye açtı derdini.
Mecûsî; “Hayhay, mâdemki Peygamber evlâdısın, fedâ olsun!” dedi
Bir ev verdi ona. Bol da yiyecek.
O gece Belh pâdişahı rüyâsında cennet köşklerini ve Peygamber Efendimizi görüp sordu:
“Bu köşkler kimin yâ Resûlallah?”
“Müminlerin.”
“Ben de müminim yâ Resûlallah, benim köşküm hangisi?”
“Mümin olduğuna delîlin var mı?”
O anda uyandı.
Hâdiseyi öğrenip doğruca o Mecûsî'ye gitti ve; “Olanları anlatır mısın?” dedi.
O da şöyle anlattı:
Dün, seyyide bir hanım bana gelip yardım istedi. Her ihtiyâcını verdim.
O anda kalbim değişti.
Ve Müslüman oldum.
Bu gece rüyada cennet köşklerini ve Resûlullah’ı görüp sordum ki:
“Yâ Resûlallah! Bu köşkler kimlerin?”
“Müslümanların” buyurdular.
“Ben de Müslüman oldum" dedim.
Pâdişah atıldı hemen:
“Vesîka sordular mı?”
“Hayır, ‘Sana vesîkaya gerek yok. Şu köşk de senin!’ buyurdular.”
Belh pâdişahı anlamıştı hatâsını.
Ama iş işten geçmişti artık...
.Ne geldi kalbinize?
05-01-2018 02:00
Ahmed Berkî hazretleri, Afganistan'da yetişen velîlerdendir. Berk kasabasında doğduğu için "Berkî" diye anılıyor.
Gençliğinde arkadaşlarıyla bir yerde otururken yanlarına “âlim” kıyâfetinde bir “ihtiyar” geldi.
Tatlı tatlı konuştu.
Tasavvuftan bahsedip;
“Ey gençler! Şu anda kalbinize gelen düşünceyi lütfen bana söyleyin” dedi.
Herkes bir şeyler söyledi.
Sıra Ahmed Berkî'ye geldi.
Ama o, önüne bakıyordu!
Söylemek istemiyordu.
Yaşlı adam dedi ki:
“Haydi sen de söyle, ne geldi kalbine?”
“Şeyy, nasıl söylesem.”
“Söyle haydi.”
“Ama kızmayacaksınız.”
“Kızmayacağım, söyle.”
“Kusura bakmayın, benim kalbime, sizin Yahûdi olduğunuz düşüncesi geldi.”
Hayret!…
Adam kızacağına sevinmişti.
“Doğru söylüyorsun, ben Yahûdi idim ama şimdi Müslümanım” dedi ve “Kelime-i şehâdeti” okudu.
Sonra şöyle anlattı:
Az önce yanınıza geldiğimde, “Eğer benim gerçek hâlimi bilen çıkarsa Müslüman olacağım” diye niyet etmiştim. Görüyorsunuz, Yahûdi olduğumu gösteren hiçbir alâmet de yoktur üzerimde. Ama bu arkadaşınız vâkıf oldu sırrıma. Bu da, sizin dîninizin hak olduğunu gösteriyor. Size minnettârım. Hidâyetime sebep oldunuz” dedi
.Bir nazarı kâfi geldi
06-01-2018 02:00
Partal Hoca denmekle meşhur Hacı Mehmet Şevkî Efendi, Balıkesir erenlerindendir.
Balıkesir'in Kebsut kazâsındaki bir kabristanda bulunuyor nûrlu kabri.
● ● ●
Bu büyük velî hacca gitti bir sene. Yanında bâzı sevdikleri de vardı. Hacdan sonra dönüşe geçtiler. Ancak haydutlar pusu kurmuşlardı o yolda.
Gelen geçen kâfileleri soyarlardı gün boyu.
Lâkin başaramadılar.
Güçleri yetmedi buna.
Niye mi?
Çünkü aralarında Partal Hoca vardı onların. Haydutların her birine hiddetle bir nazar etti, o kadar.
Bu bakışla, hareketsiz kaldılar hepsi bir anda.
“Mıh gibi” çakıldılar.
Parmaklarını bile oynatamıyorlardı.
Donup kaldılar öylece!
Taş kesilmişlerdi sanki...
● ● ●
Ancak çete başı, çözdü işin sırrını.
Kendi kendine “Bu zât tekin değil. Bu bir ‘Allah adamı’ olmalı” diye mırıldandı.
Pişmân oldu yaptığına.
Bu ‘pişmânlık’ duygusu kalbine girer girmez, çözüldü eli ayağı.
Can geldi bedenine.
Sevinip koştu hemen bu velî’nin huzuruna.
Önünde, hürmet ile diz çöküp tövbe etti.
Diğerleri onu tâkip ettiler.
Eşkıyâlığı bırakıp, toptan “talebesi” oldular bu büyük velînin...
.Âyet o âyet, ama!..
07-01-2018 02:00
Partal Hoca, rahmetullahi aleyh, Balıkesir velîlerindendir...
Balıkesir'in Kebsut kazâsındaki bir kabristanda bulunuyor nûrlu kabri.
O devirde “saralı” bir hastayı getirdiler ona.
Bu hastalık 'cin’le ilgilidir.
Mübârek zât gelip oturdu hastanın baş ucuna.
Yûnus sûresinin elli dokuzuncu âyet-i kerîmesini okur okumaz o cin terk etti o kimseyi.
Ve bu zât hayatta olduğu müddet zarfında bir daha da gelmedi.
Daha doğrusu gelemedi.
Ancak aradan yıllar geçti...
Partal Hoca göçtü bu dünyadan. O vefat eder etmez, o cin tekrar gelmesin mi?..
Zavallı adamcağız tekrar hastalandı.
Partal Hocanın talebeleri koşup okudular aynı âyet-i kerîmeyi adama.
Ancak faydasız.
O cin, terk etmedi.
Üstelik de gülerek;
“Evet, âyet aynı âyet, ama okuyan aynı ağız değil!” diye seslendi onlara
● ● ●
Bir gün, bu velî zâta; “Efendim, Allahü teâlânın sevdiği kullar nasıl olur?” diye sordular.
Mübârek zât;
“Hâdiselerin değişmesi, onların ahlâklarını değiştirmez. Başkalarının ayıplarına bakmaz, dâima kendi ayıp ve kusurlarını görürler. Kendilerini hiçbir Müslümandan üstün bilmez, hepsini kendinden üstün görürler” buyurdu.
.Üzülme! Allah, rızıklara kefildir..."
08-01-2018 02:00
Bahşî Halîfe, “rahmetullahi aleyh” Anadolu’da yetişen velîlerdendir.
Amasya'ya bağlı Taşova'nın Uluköy kasabasında doğdu.
Amasya'da vefat etti.
Vefat tarihi, 1520'dir.
Bu zâtı çok seven biri vardı o devirde.
Ancak seneler sonra, muhtaç bir hâle düştü!
Çalışacak hâlde değildi.
Zira bir hayli yaşlı idi.
Kimi kimsesi de yoktu.
Bahşî Halîfe de göçmüştü dünyadan.
O olsaydı, yardım ederdi.
Ne yapacağını şaşırdı.
Daralmıştı. Bunalmıştı...
Bir gece bu üzüntüyle yatıp uyudu.
Bu büyük velîyi gördü rüyâsında.
Çok sevindi. Bahşî Halîfe;
“Üzülme, Allahü teâlâ rızıklara kefildir. Yarın işin hâlledilecek, sevineceksin” dedi.
O anda uyandı.
O büyük zâtı görmenin zevkiyle unutmuştu her derdini.
Az sonra kapı çalındı.
Açtığında, hiç tanımadığı bir kişiyi gördü eşikte.
“Buyurun” dedi.
Adam, elinde tuttuğu “altın” dolu keseyi uzatıp;
“Bunu alın, bitmeden yine gelirim” dedi.
Ve dönüp gitti.
“Kimsin?” diyemedi.
Ancak rüyâsını gördüğü için anlamıştı onu kimin gönderdiğini.
Fâtiha okudu ruhuna..
.Niçin ağlıyorsun?
09-01-2018 02:00
Bahşî Halîfe, Anadolu’da yetişen velîlerdendir.
Amasya'ya bağlı Taşova'nın Uluköy kasabasında doğdu. 1523'te Amasya'da vefat etti...
Bu zât şöyle anlatıyor:
Bir gün Eshâb-ı kirâm’dan biri ağlıyordu!
Efendimiz gördüler.
Ve yanına giderek;
“Niçin ağlıyorsun?” diye sordular.
O sahâbî, içini çekerek “Yâ Resûlallah! Sizi çok seviyorum. Bu dünyada huzûrunuza rahatça geliyor, sohbetinizi zevkle dinliyorum. Ama âhirette bu öyle kolay olmayacak herhâlde” diye arz etti.
Efendimiz;
“Neden?” diye sordular.
Arz etti ki:
“Yâ Resûlallah! Sizin cennetteki makamınız çok yüksek olur, benimkiyse aşağılarda. Orada size ulaşamam. Sizi görmekten mahrum kalırım.”
Buyurdu ki:
“Buna mı üzülüyorsun?”
“Evet yâ Resûlallah, bu ayrılık acısını şimdiden hissediyor ve bunun için ağlıyorum” dedi
Efendimiz ona;
“Üzülme... Kişi sevdiğiyle beraberdir. Sen cennette benim yanımda olacaksın!” buyurdular.
● ● ●
Bu mübârek zât, sohbetlerinde sevdiklerine sık sık;
“Muhammed aleyhisselâmın güzel huyları pek çoktur. Her Müslümanın bunları öğrenmesi, bunlara göre yaşaması ve ahlâklanması lâzımdır” buyururdu...
.Duâsı kabul olurdu
10-01-2018 02:00
Balıkesir'in Sındırgı kazâsı, Pürsünler köyü yanındaki tepenin üstünde bir “türbe” var. Allah dostlarından Yâren Dede yatıyor burada.
Bir gün, bir kimse, hanımı ve on yaşlarındaki çocuğuyla, geldi bu zâta.
Çocuk çok sevimliydi.
Onu bu zâta gösterip;
“Efendim, bu çocuğumuz âmâdır. Gitmediğimiz tabip kalmadı. Çocuğumuzun göz nûruna kavuşması için bir duâ etseniz” diye yalvardı.
Yâren Dede dinledi.
Ve çâresizlik içinde:
“Ölüleri diriltmek, körlerin gözünü açmak gibi işler İsâ aleyhisselâmın mûcizesiydi. Ben kim oluyorum ki buna çâre bulayım?” dedi.
Adamcağız ısrar etti:
“Duâ edin” diye yalvardı.
Büyük zât acıdı adama.
“Pekâlâ” buyurdu.
Çağırdı o çocuğu yanına.
Eliyle gözlerini meshedip;
“Azîz ve Celîl olan Allah'ın izniyle açılın!” diye niyaz etti.
Açıldı çocuğun gözleri.
Bunu gören anne ve baba, sevinçten şaşkına döndüler.
Ve sordular ki; “Efendim, önce ‘Bu iş bizim işimiz değil’ dediniz, sonra duâ buyurdunuz. Hikmeti neydi acaba?”
Buyurdu ki:
“Evet, önce öyle dedim. Ama o sırada Cenâb-ı Hak kalbime ‘Ölüleri İsâ mı diriltiyordu? O mu açıyordu körlerin gözlerini? Elbette biz diriltiyor ve biz açıyorduk. Bu çocuğun gözlerinin açılması için de seni sebep kıldık. Sen duâ et. İcâbını biz yaparız’ diye ilham etti. Bunun üzerine duâ ettim... Allahü teâlâ kabul etti ve açtı çocuğun gözlerini.”
.Çöl ortasında yalnız kalmıştı
11-01-2018 02:00
Anadolu erenlerinden Yâren Dede’nin talebelerinden biri, hacca gitmek için katıldı bir kafileye.
Ama bir müddet geçti.
Bindiği at hayli yoruldu.
Ve bir yerde çöküp kaldı.
Diğerleri beklemeyip gittiler.
Çölün ortasında kalakaldı “yalnız başına”.
Kaldıramadı hayvanını.
Çok sıkıldı, bunaldı...
Çâresiz açtı ellerini.
Ve “Yâ Rabbî! Sevdiğin bir kulunu bana imdâda gönder” diye yalvardı.
Elini, yüzüne sürerken, hocasını gördü yanında.
Çok şaşırdı ve sevindi.
Mübârek zât sordu:
“Hayrola evlâdım! Beni niçin çağırdın?”
Talebe büktü boynunu:
“Kafileden geri kaldım.”
“Neden?”
“Hayvanım yürümüyor.”
Mübârek zât geldi hayvanın yanına.
“Bu mu yürümüyor?” dedi.
Genç adam;
“Evet hocam. Bir türlü kaldıramadım” dedi.
Yâren Dede, atın sırtını sıvazlayıp “Haydi kalk artık!” diye seslendi.
Hayvan fırlayıp kalktı.
Canlandı âdeta.
Dirildi bir anda.
Büyük velî, talebeye;
“Haydi bin ve şu yöne doğru koştur atını!” buyurdu.
Ve kayboldu gözden.
Talebe, o yöne doğru az gidince yetişti kafileye...
.İmtihan etti, ama...
12-01-2018 02:00
Fevzi Dede, “rahmetullahi aleyh”, Balıkesir erenlerindendir...
Kalp gözü açık bir veliydi.
O devirde bir kişi vardı ki, bu zâtın büyüklüğüne inanmıyordu.
Kendi kendine;
“Bu zât için evliyâ bir zât diyorlar. Gidip bir bakayım, doğru mu?" diye düşündü.
Aklı sıra imtihan edecekti bu Allah dostunu.
Ama nasıl?
Düşündü taşındı.
Ve bir yol buldu.
Helâlden kazandığı “beş altın” ile, haramdan elde ettiği “beş altın”ı alıp, gitti dergâha.
Ve içinden;
"Bakalım haram altınları anlayacak mı?" diyordu.
Hoşbeşten sonra o on altını çıkardı.
Ve bu zâta uzatıp;
“Efendim, bu altınları size hediye etmek istiyorum, kabul ederseniz çok sevinirim” dedi.
Mübârek zât bir baktı.
Helâl olan beşini aldı.
Ve “Bunları kabul ettim. Öbürlerini alabilirsin” buyurdu.
Adam hayret içindeydi!
Sordu hemen:
“Niçin o beşini ayırdınız?
Büyük zât;
“Çünkü o altınlardan ‘haram kokusu’ geliyor. Onları aldığın yere geri ver!” buyurdu.
Evet… Durum anlaşılmıştı.
Çok sevdi bu veliyi.
Eğilip öptü elini bu Allah dostunun.
Ve “talebesi” olmakla şereflendi...
.Allah her şeye kâdirdir
13-01-2018 02:00
Bugün, Balıkesir-Bigadiç'e bağlı, İskele kazâsında yatan bir “Allah dostu"ndan bahsedeceğiz.
Oğul Paşa’dan.
"Rahmetullahi aleyh."
O devirde bir kadının doğan çocukları yaşamıyordu.
Bebekken ölüyordu.
Kadın da üzülüyordu!
Yine çocuğu olacaktı.
Bir gün kendi kendine;
“Eğer bu doğacak çocuğumuz yaşarsa, onu, büyüdüğünde Oğul Paşa'nın hizmetine vereceğim” diye düşündü...
Yâni onu, doğmadan nezretti bu velî zâta.
Doğum vakti geldi.
Ve bir “kız” çocuğu oldu.
Ama “kambur”du yavrucak.
Üstelik de “topal”dı.
Büyüdüğünde, annesi bir gün tuttu kızın elinden, götürdü bu zâta.
Bu çocuğu hakkında yaptığı nezri söyleyip;
“İşte o çocuk bu. Ama gördüğünüz gibi sakattır” dedi.
Oğul Paşa üzüldü!
Ve o kadıncağıza;
“Üzülme, Allah her şeye kâdirdir. Dilerse bu yavruya da şifâ verir” buyurdu.
Sonra açtı ellerini.
Dua etti Rabbine:
“Yâ Rabbî! Bu çocuğa sıhhat ver de düzelsin bu sakatlıkları” diye yalvardı.
O anda iyileşti çocuk.
Sapasağlam oldu.
Kamburluk ve topallığından eser bile kalmadı...
Bu, bizim sahana benziyor"
14-01-2018 02:00
Balıkesir'in Sındırgı kazâsının, Hisaralan köyünde yatan “Allah dostu” bir büyük zât var.
İbrâhim Dede “rahimehullah”...
Vaktiyle bu zât, hizmetini yapardı “zengin” bir Ağa'nın.
Ağa, hacca gitti bir sene.
Ve bir gün canı helva istedi.
Onun bu arzusu İbrâhim Dede'ye mâlum olunca, koştu hemen Ağa’nın hanımına.
Ve ricâ etti ki:
“Bir sahan helva yapar mısın?”
Kadıncağız sordu:
“Olur, ama ne yapacaksın?”
“Birine göndereceğim.”
O esnâda Ağa, Mekke’de, çadırında namaz kılıyordu.
Selâm verince bir sahan “helva” gördü yanında.
Yeni pişmiş, sıcacık.
"Biri bırakmıştır" dedi.
Öyle düşündü...
Âfiyetle yiyip duâ etti gönderene.
Ancak sahan, yabancı gelmedi ona.
"Bu, bizim sahana ne kadar da benziyor" diye geçirdi içinden...
Nihâyet hacdan döndü.
Hanımı, eşyaları arasında "helva sahanı"nı gördü.
Ve çok şaşırdı!
Sordu hemen:
“Efendi, bu sahan evdeydi. Sende ne arıyor?”
“Evde miydi?”
“Evet, ben bununla helva yapıp İbrâhim Dede'ye vermiştim. O günden beri bu sahanı arıyorum.”
Ağa da olanları anlatınca, bilmece çözüldü...
.Köylüler sevindiler...
15-01-2018 02:00
Balıkesir'in Sındırgı kazâsının, Hisaralan köyünde yatan bir “Allah dostu” büyük zât var.
İbrâhim Dede “rahimehullah”
Şiddetli bir kuraklık olmuştu o köyde!
Bütün köy halkı kırılmaya başlamıştı bu susuzluktan.
İbrâhim Dede;
“Üzülmeyin ben burada su çıkarırım” dedi onlara.
Çok sevinip; “Sahi mi?” dediler
“Evet, ama bir şartım var.”
“Emret, her neyse yaparız.”
“Kavga dövüş yapmayacaksınız bu suyun başında! Kavga ederseniz su kesilir” dedi.
Sevinip dediler ki:
“Tamam tamam, sen çıkar suyu.”
Mübârek zât kalktı ve vurdu deyneğini yere.
Ânında bir “su” fışkırdı yerden.
Berrak, tatlı ve serin.
O gün bu gün akıp durur aynı su.
Köylülere soruyorlar;
“Hiç kesildiği oluyor mu?”
“Evet, kavga olunca kesiliyor.”
“Sonra?”
“Taraflar barışınca tekrar akıyor.”
● ● ●
Bir gün bu zâta “Güzel ahlâk nedir efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Güzel huy, herkese yumuşak davranmaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
Hadîs-i şerîfte Peygamberimiz “Allahü teâlâ refiktir, yumuşaktır. Her işinde yumuşak huylu olanları sever” buyurdu...
.Hazreti İsa gibi yap!"
16-01-2018 02:00
Behâeddîn Zekeriyyâ “rahmetullahi aleyh”, Hindistan’da yetişen velîlerden olup, kabr-i şerîfi Mültan şehrindedir.
Bir gün, bir kimse geldi bu velî zâtın yanına ve;
“Hocam! Durduk yerde hakâret edenler oluyor, bunlara karşı ne yapmalıyım?” diye sordu.
Mübârek zât;
“İsâ aleyhisselâm gibi yap!” buyurdu cevâben.
O kişi sordu ki:
“O nasıl yapmış hocam?”
“Anlatayım evlâdım” dedi.
Ve şöyle anlattı:
Bir gün, İsâ Peygambere, birisi çok hakâret etmiş. Ağza alınmayacak şeyler söylemiş.
İsâ aleyhisselâm;
“Ben, Allah’ın peygamberiyim. Bir derdin varsa söyle de gidereyim” buyurmuş.
O da cevap vermiş:
“Hiçbir derdim yok.”
“Hastan varsa iyi edeyim.”
“Hastam da yok” demiş.
Ve çekip gitmiş...
Havârîler şaşmış.
“Ey Allah’ın Nebîsi! O adam size hakâret etti. Siz, iyi şeyler söylediniz” demişler.
İsâ Nebî cevâben;
“Herkes, yanında olandan verir” buyurmuş.
Bunu anlattı.
Ve o kimseye dönüp;
“Kötülük eden, kendine eder evlâdım. Unutma, idrar, idrarla yıkanmaz. Kan, kanla temizlenmez” buyurdu.
.Veren sevilir, isteyen sevilmez!..
17-01-2018 02:00
Behâeddîn Zekeriyyâ “rahmetullahi aleyh”, Hindistan’da yetişen velîlerdendir.
Biri sordu ki bu zâta:
“Hocam! İnsanlar tarafından sevilmemenin sebebi nedir?”
Büyük zât;
“Bir kimsenin gönlünde ‘dünya sevgisi’ varsa, onu hiç kimse sevmez. Eğer bu sevgi yoksa, herkes sever” buyurdu.
Ve ekledi:
“Başkalarının eline, avucuna bakanın itibarı olmaz. Veren sevilir, isteyen sevilmez. Ölçü budur.”
● ● ●
Bir gün de birine;
“İnsanı dünyada ve âhirette üç şey kurtarır” buyurdu.
O kişi sordu ki:
“Onlar nedir hocam?”
Buyurdu ki:
“İlim, amel ve ihlâs.”
Tekrar sordu:
“İlimden maksat nedir efendim?”
Cevâbında;
“İslâmiyet’i öğrenmek ve başkalarına öğretmektir. Unutma, öğretmek, öğrenmekten ‘bin kat’ iyidir. Hem sonra yanlış kitap okuma. Rastgele yüz kitap okuyacağına, doğru bir kitâbı yüz defâ oku” buyurdu.
● ● ●
O kişi sordu:
“Peki hocam, ihlâs nedir?”
Cevâben;
“İhlâs, dürüstlük demektir. Samîmiyet demektir. Samîmî ol. Neysen, o ol” buyurdu.
.Süt kâsesindeki gül!..
18-01-2018 02:00
Behâeddîn Zekeriyyâ hazretleri “rahmetullahi aleyh” Hindistan velîlerinden olup, kabr-i şerîfi Mültan’dadır.
Henüz çocukken kalbi “ilim öğrenmek” aşkıyla yanıyordu.
Şihâbüddîn-i Sühreverdî hazretlerinden çok istifâde etti.
Bu velîden aldığı “feyizleri” saçtı insanların kalbine.
Hocası, insanları irşat için Mültan'a gönderdi onu.
Ancak oranın halkı istemediler.
"Burada, senin gibi âlimler çok var. Onun için sana ihtiyaç yoktur" mânâsını ifâde etmek düşüncesiyle içi tam dolu bir kâse “süt” gönderdiler kendisine.
Bundaki gizli mânâyı ve ince nükteyi anladı... Kâsenin üzerine bir “gül” koyup iâde etti. Yâni "Biz de o âlimlerin ‘gül'ü olarak buraya geldik" demek istedi.
Onlar bunu gördüler.
Fevkalâde duygulandılar...
“Bu, alelâde bir âlim değil” dediler.
Ve Mültan'daki âlimlerin hepsi, onu büyük bilip “talebesi” oldular seve seve.
● ● ●
Bu zât, bir gün dostlarına;
“Emr-i maruf, yani dîne hizmet etmek kime nasip olursa, çok sevinsin, çok şükretsin” buyurdu.
Dostları;
“Bu iş, çok mu sevaptır efendim?” dediklerinde;
“Elbette... Bir beldede küfre karşı emr-i maruf yapılırsa, Allahü teâlâ o beldenin hak ettiği azâbı tehir eder. Emr-i maruf yapılmayan beldeye ise azâb-ı İlâhî gelir” buyurdu.
.Cennet gibi oldu her yer
19-01-2018 02:00
Behâeddîn Zekeriyyâ hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Hindistan velîlerindendir. Bu zât orada hem İslâmiyet’i yaydı hem de halkın refahı için çalıştı.
Şöyle ki;
Sulama kanalları ve kuyular açtırdı.
Tarlaları sulattı tamamen.
Öyle ki, kurak yer kalmadı.
Cennet gibi oldu o yerler.
Kendi de çok “zengin”di...
Bütün servetini, İslâm’ı yaymak için dağıttı. Talebesinin bir ihtiyâcı olsa, şahsî malından karşılardı.
● ● ●
Mültan'da “kıtlık” oldu bir sene.
Vâli yardım istedi bu zâttan.
O kadar tahıl ve para verdi ki, “kıtlıktan” kimse zarar görmedi o havâlide.
Talebesine lezzetli yemekler hazırlatır, kendi de hazır bulunurdu sofrada.
Hem sohbet ederdi.
Hem yemek yerdi.
Onlara lokma ikrâm ederdi. Bundan, talebeleri çok hoşlanır ve daha bir “ihlâsla” severlerdi kendisini.
● ● ●
Bir gün bâzı gençler “Efendim, insana önce lâzım olan şey nedir?” diye sordular bu zâta.
Buyurdu ki:
“Önce lâzım olan şey; îtikadını ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiğine göre düzeltmektir.”
Bir gün de;
“En mühim ibâdet nedir efendim?” diye sordular
Buyurdu ki:
“Beş vakit namaz kılmaktır. Namaz, ibâdetlerin hepsini kendinde toplayan ve insanı Allahü teâlâya en çok yaklaştıran bir ibâdettir.”
.Onları bana getir!”
20-01-2018 02:00
Behâeddîn Zekeriyyâ hazretleri, kerâmetler sâhibi bir “velî” zâttır.
Kalbi, dîne hizmet aşkıyla çarpıyor, faydalı bir şeyler yapmak için fırsat kolluyordu.
Çok “zengin”di...
Çok da cömert.
Bütün vârını “İslâm”a hizmet yolunda dağıttı.
Çünkü mal ve para sevgisinin zerresi yoktu kalbinde. Bütün servetini hayır için sarf ederdi.
Bir gün bir talebesine “Şu odada beş bin dînar olacak, onları al da bana getir!” buyurdu.
Genç girdi odaya.
Ancak hiç para göremedi. Geri geldi ve hocasına “Orada para göremedim” diye arz etti.
Büyük velî;
“Elhamdülillah” dedi,
Ve devam etti dersine.
Az sonra aynı talebe;
“Özür dilerim efendim, az önce görmemişim” deyip beş bin dînarı uzattı hocasına.
Mübârek, onları aldı.
“Elhamdülillah” dedi.
Ve devam etti dersine.
Talebe merakla "Efendim, önce de şükrettiniz, şimdi de hikmeti nedir?” diye sordu.
Cevâbında;
“Niçin şükretmeyeyim. Rabbimiz bize îmân gibi bir nîmet vermiş. O varken, dünyalığın ne kıymeti var. Paranın varlığıyla yokluğu, dervişlerin gözünde eşittir. Ellerinden çıkınca üzülmez, ele geçirince de sevinmezler” buyurdu.
.Sabır küpüydü mübârek
21-01-2018 02:00
Behâeddîn Zekeriyyâ hazretleri “rahmetullahi aleyh”, tevâzu sâhibi olup, kendini üzenlere karşı “sabır küpü” gibiydi.
Hattâ kendisine kötülük eden insanlara bile, büyük ihsânlar ve ikrâmlarla cevap verirdi.
Bir sohbette;
“Kardeşlerim! Allahü teâlâ sevdiği kullarını imtihana tâbi tutar, sabrederlerse imtihanı kazanırlar” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Öyleyse kulların cefâsından üzülmemeli, karşılık vermemeli, sabretmelidir, hattâ sabretmekle kalmayıp, onlara ‘gül demeti’ sunmalıdır ayrıca.”
● ● ●
Bu zât hayli zengin olup, malı serveti çoktu. Bu yüzden dedi-kodu yaparlardı hakkında.
Şöyle ki;
“Bu nasıl evliyâdır? Hepimizden daha çok malı mülkü var” derlerdi.
O, bunları işitti.
Ve sevdiklerine;
“Ey insanlar! Hak teâlâ dünyayı hiç sevmiyor. Dünyanın tamamının kıymeti olmayınca, bir kısmının ehemmiyeti olur mu?” buyurdu.
Ve ekledi:
“Evet, bizde dünyalık çok. Ama muhabbeti hiç yoktur kalbimizde.”
● ● ●
Bir gün de sohbette;
“Hakîkî müminlerde şu iki haslet olmaz. Biri ‘kötü ahlâk’, diğeri ‘cimri’ olmaktır” buyurdu.
.İnsanlar ne gafildir!..
22-01-2018 02:00
Amr bin Kays hazretleri, Kûfe'de yetişen âlim ve velîlerdendir. Kabr-i şerîfi Kûfe’dedir. Ticâretle uğraşmasına rağmen dünyaya gönül vermez, âhiret ticâretine sarılırdı.
Gençlerle ilgilenirdi.
Öğüt nasîhat ederdi.
Dünyaya sarılanlara;
"Dünyaya rağbet etmek ne gaflettir. Müslüman; önce âhirete hazırlanmalıdır. Zîra âhiret dehşetli yerdir!" buyururdu.
Amr bin Kays hazretleri vefat ettiğinde bütün Kûfeliler çok üzüldüler! Büyük bir zâtı kaybetmişlerdi...
Cenâzeye geldiler.
Definde bulundular.
Namazdan sonra gökyüzünden, o güne kadar hiç görmedikleri beyaz ve rengârenk kuşların yükseklerden aşağıya süzülüp, bu zâtın kabri üzerinde döndüklerini ve tekrar gökyüzüne doğru uçup kaybolduklarını herkes görmüş ve şaşırmıştı?!.
Güzel kuşlardı.
Hem çoklardı.
İnsanların buna şaştıklarını gören Ebû Hayyan et-Temîmî, "Niçin şaşıyorsunuz? Bunlar meleklerdir. Amr bin Kays'a iyi şehâdette bulunmak üzere geldiler" buyurdu.
● ● ●
Amr bin Kays hazretleri, kötülüklerden şiddetle kaçınır, iyilikleri yapmayı teşvik ederdi.
"Hayırlı bir iş duyduğun zaman, bir defa da olsa, o iyi ameli yap!" buyururdu.
Talebelerine;
"Sapık ve bozuk kimselerle beraber bulunmayın. Zîra onun sapıklığı kalbinize sirâyet eder" derdi...
.Nefis, büyük engel!..
23-01-2018 02:00
Behâeddînzâde hazretleri Anadolu velîlerindendir. 1545 senesinde Kayseri’de vefat etti.
Bir sohbetinde;
“Nefsinizi ayaklar altına alırsanız çok kazanırsınız” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Velîlerden biri, dergâhın penceresinden dışarıyı seyrederken, henüz yeni bir talebenin dergâha doğru geldiğini gördü.
Delikanlı tam dergâh kapısından girecekti ki kapıdaki köpek, izin vermedi içeri girmesine. Sağdan girmek istedi.
Olmadı.
Soldan davrandı.
Yine olmadı.
Sonunda sinirlenip;
“Yâhu, sen de bu kapının köpeğisin, ben de. Bırak da içeri gireyim!” diye bağırdı köpeğe.
Bu söz, çok hoşuna gitti o velînin.
Ona bir pusula verip;
“Benim halîfemsin evlâdım!.. Memleketine git ve bu yazımı gösterip irşat et Allah’ın kullarını” buyurdu.
Çocuk şaşırdı!
“Nasıl olur hocam, ben daha yeni geldim” dedi.
Hocası cevâbında;
“Sen, o köpeğe söylediğin sözle nefsini ayaklar altına aldın ve kazandın. Var git, memleketinde hizmet et İslâm’a. Yeni vazîfen mübârek olsun” dedi.
Diğer talebeler de merak etmişlerdi...
Hocalarına sordular:
“Hocam, nasıl oldu bu?”
Cevâbında;
“Siz de onun gibi yaparsanız, öyle kazanırsınız” buyurdu...
.Melekler ona imrenirler
24-01-2018 02:00
Behâeddînzâde hazretleri “rahmetullahi aleyh” Anadolu velîlerindendir. 1545 senesinde Kayseri’de vefat etti.
Bir gün biri gelip;
“Dînimizde ilim öğrenmenin yeri nedir efendim?” diye sordu.
Cevâbında;
“İlim öğrenmek için evinden çıkan kimseye, melekler imrenir. Gelip, o kimsenin ayakları altına kanatlarını sererler” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Denizdeki balıklar, karadaki hayvanlar, havadaki kuşlar, onun için hayır duâ ederler.”
Sordular:
“Ya ilim öğretmeye giderse efendim?”
Büyük zât;
“Onlar, iki misli duâ alırlar. Bir kimseye dînden bir husus öğretmek, yüz nâfile umre sevâbından daha çoktur” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta;
“Hangi duâlar kabul olur efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Ağız haram yemez, dil de yalan söylemezse, duâ kabul olur. Haram yiyenin ise, kırk gün duâsı kabul olmaz” buyurdu.
● ● ●
Bir sevdiği, mektupla nasihat istedi bu büyük velîden.
Ona cevâbında;
"Ey kardeşim! Kendine nasîhat eden, yine kendin ol. Bir kusûrun olduğu vakit, gayrinin uyarmalarını bekleme… Bu, güzel bir haslettir; ama ehli kalmadı" diye yazdı.
."Hatam varsa söyleyin!.."
25-01-2018 02:00
Balıkesir'in Bigadiç kazâsına bağlı İğciler köyünde, Allah dostlarından bir velî zât yatıyor...
Barak Baba.
"Rahimehullah."
Bu zât, bir gün cemaatine “Kardeşlerim! Ne olur, benim bir hatamı görürseniz açıkça söyleyin” buyurdu.
Dinleyenler şaşırdı.
Bir sessizlik oldu.
Sonra biri arz etti:
“Kıymetli efendim, sizin mühim bir kusurunuz var.”
Sevindi mübârek.
Ve ona dönerek;
“Söyle kardeşim, söyle ki, o hatâmı hemen düzelteyim” dedi.
O arz etti ki:
“Efendim, bizim gibi günahkâr ve size lâyık olmayan kimseleri huzûrunuza kabul ediyor, kıymetli vakitlerinizi bize ayırıyorsunuz.”
O zât bunu duydu.
Ağlamaya başladı!
Ve ona cevaben;
“Estağfirullah, ben kendimi, hepinizden daha günahkâr ve aşağı biliyorum. Size hizmette bulunmak, benim için büyük nîmet ve şereftir” buyurdu.
● ● ●
Gençlerden biri de nasîhat istedi bu büyük velî zâttan.
Ona cevâbında;
“Fütüvvet yâni mertlik; düşmanlık edene iyilik yapmak, seni sevmiyene ihsânda bulunmak, sevmediğinle de tatlı konuşmaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Az konuşun, az uyuyun ve az gülün. Zîra çok kahkaha, kalbi öldürür.”
.Ne olur, bana duâ edin!"
26-01-2018 02:00
Balıkesir erenlerinden bir büyük evliyâ zât var...
Barak Baba "rahimehullah."
Bu zâtı sevmeyen biri vardı ki “çirkin” şeyler söylerdi hakkında. Hattâ hızını alamayıp hakâret dolu bir “mektup” yazıp gönderdi bir gün.
Barak Baba, okuttu onu, bir talebesine.
Sonra da “yaz!..” dedi.
Ve şu mektubu yazdırdı:
"Muhterem kardeşim! Evet... Sizin de buyurduğunuz gibi, ben, Rabbimin beğendiği gibi bir kul olamadım. Ne olur duâ edin de, bu arzuma kavuşayım.”
Bu mektubu yazdırdı.
Sonra da o talebeye;
“Bu mektubu, o kimseye götürüp ver” buyurdu.
O talebe de;
“Başüstüne hocam” dedi.
Ve götürüp verdi.
Adam alıp okudu...
Ve kendi kendine;
“Eyvâaah!.. Ben ne yaptım? Bu zât, bizim gibi alelâde bir insan değilmiş meğer” dedi.
Mahcup ve pişmândı!
Dergâha koşup, diz çöktü önünde.
“Affedin hocam. Hakkınızda yanlış düşünmüşüm” dedi.
Mübârek zât, ona, muhabbetle bakıp;
“Sen çok iyi bir insansın” dedi.
Adam daha da şaşırdı!
“İyi insan mıyım?”
“Evet, iyi biri olmasaydın, pişmân olup bu kapıya gelmezdin. Sen şimdi söz ver, bana duâ edecek misin?”
“Emriniz olur hocam.
Hem de ömür boyu.”
.Allah bir kulunu severse...
27-01-2018 02:00
Behrullah Efendi “rahmetullahi aleyh”, Anadolu velîlerindendir. Kabr-i şerîfi, Tokat'ın Erbaa ilçesine bağlı Eksel köyündedir.
Bir gün bu zâta;
“Ey efendim! Allah’ın bir kimseyi sevdiğinin alâmeti, işâreti nedir acaba?” diye sordular.
Cevâbında;
“Allahü teâlâ bir kulunu severse, ona iki şey nasip eder. Birincisi; ona sevdiği bir kulunu tanıtır. İkincisi de ona hayırlı bir iş nasip eder” dedi.
Ve şöyle izah etti:
“Yâni o kimse Allah adamlarından birini tanır, sever ve İslâm’a hizmet eder. Daha çok severse, ona derd-ü belâ verir. Sıkıntı gönderir.”
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde; “Kardeşlerim! Beş şeyi yapmayan kimse, beş şeyden mahrum olur” buyurdu.
Dinleyenler sordular:
“Onlar nedir efendim?”
Cevâbında;
“Malının zekâtını vermeyen, malının hayrını göremez. Uşrunu vermeyenin tarlasında bereket kalmaz. Sadaka vermeyenin vücûdunda sıhhat kalmaz. Duâ etmeyen, arzusuna kavuşamaz. Namaz vakti olunca kılmak istemeyen de son nefeste kelime-i şehâdet getiremez” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri; “Efendim, Allahü teâlânın en çok sevdiği ibâdet nedir?” diye sordular.
Cevâbında;
“Allahü teâlânın en sevdiği ibâdet, Müslümanların birbirini sevmesidir ki, bu haslet, îmânın da şartıdır zâten” buyurdu.
."Üzülme, fırtına diner!"
28-01-2018 02:00
Anadolu'da yetişen evliyâdan Behrullah Efendi “rahmetullahi aleyh”, Tokat'ın Erbaa ilçesine bağlı Eksel (Koçak) köyündendir.
Bir talebesi vardı.
Adı, İskender’di.
Donanmacıydı.
Bu kimse, bir zaman gemiyle denizde giderken fırtına çıktı ve gittikçe şiddetlendi! Nihâyet gemi batma tehlikesiyle karşı karşıya gelince hocası Behrullah Efendi’nin himmetine sığındı.
Allah’a yalvardı.
Ellerini yüzüne sürerken hocasını gördü karşısında.
Çok sevinip;
"Hocam himmet" dedi gayriihtiyârî.
Behrullah Efendi; "Korkma evlâdım, on dakika sonra bu fırtına geçer!" buyurdu.
Gerçekten on dakika sonra fırtına dindi. Yolcular rahatladı.
● ● ●
Bir gün bu büyük bu zâta "Efendim, çok yaşamak istiyoruz, ne tavsiye edersiniz?" dediler.
Büyük zât;
"Ölümü çok düşünün. Çünkü sık sık ölümü düşünmek, ömrü uzatır" buyurdu.
● ● ●
Bir genç de arz etti ki:
“Efendim, çok günah işliyorum, bana tavsiyeniz nedir?"
Cevâbında;
"Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını oku. Allah adamlarının kitâbını okuyanın kalbi nurlanır, temizlenir ve parlar. Böylece günahlar o kimseye çirkin gelir" buyurdu.
.Niçin ağlıyorsun?
29-01-2018 02:00
Anadolu'da yetişen evliyâdan Behrullah Efendi “rahmetullahi aleyh”, Tokat'ın Erbaa ilçesine bağlı Eksel (Koçak) köyündendir.
Bu zât anlatıyor:
Bir Allah dostu, ölüm hâlinde olan başka bir Allah dostunu ziyârete gittiğinde, onu ızdırap içinde inleyip gözyaşı döktüğünü gördü!
Çok üzüldü!
İyice yaklaştı.
Ve kendisine;
“Allahü teâlâya kavuşacaksın, şimdi ağlayıp inlemek zamanı mıdır?” dedi.
O da cevaben;
“Bu zamana kadar yaptığım ibâdet ve tâatlarım kabul olunmadıysa hâlim nice olur, ona ağlıyorum!’ buyurdu.
Ziyârete gelen;
“Eyvâh!” dedi.
Ve ardından;
“Şu zâta bakın ki, amellerinin kabul olunmamış olmasından bu kadar korkuyor! O böyle söylerse, bizim hâlimiz nice olur?” dedi
Tövbe ve istiğfâr eyledi.
Vefatı istediği gibi oldu.
Öyle zayıftı ki, bir deri kemikti...
● ● ●
Bir gün bâzı dostları;
“Efendim, duâlarımızın kabul olması için, bizlere ne tavsiye edersiniz?” diye sordular.
Büyük velî cevâben;
“Büyükleri, Allah dostlarını vesîle ederek duâ edin... Yâni ‘filân evliyânın hürmetine’ diyerek duâ edin. O zaman kabul olur duâlarınız” buyurdu.
.Ey bid'at sâhibi!.."
30-01-2018 02:00
Balıkesir’in Bigadiç kazâsına bağlı Adalı köyünde bir velî yatıyor…
Davut Dede "rahimehullah."
O devirde bir kişi vardı ki, bu mübârek zâtı çekemiyor, aleyhinde konuşuyordu dâima.
Bir gün de;
"Ey zındık, ey bid'at sâhibi!” diye başlayan, hakâret ve iftirâlarla dolu bir mektup yazıp gönderdi bu zâta.
Davut Dede okudu.
Ve cevâbını yazdı.
Bir kese dolusu parayla birlikte bir talebesine verip;
“Hemen git, bunları o kimseye ver” buyurdu.
Talebesi;
“Başüstüne” dedi.
Ve götürüp verdi.
Mektup şöyleydi:
"Muhterem efendim! Günahlarımı almakla bana çok büyük iyilik yapmışsınız. Bu iyiliğinize karşı ben de bu paraları size hediye ediyorum. Lütfen kabul edin.”
Adam mektubu okudu...
Fevkalâde utandı!
Çok pişmân olup;
“Beni hocana götür” diye ricâ etti.
Pişmânlığını bildirip af diliyecekti.
Dergâha yaklaşınca;
“Biraz dur!” dedi.
Boynuna bir “ip” geçirdi. İpin ucunu da o gence verip;
“Bu yularımdan tutup, çeke çeke o zâtın huzûruna götür” dedi.
Talebe;
“Bunu yapamam” deyince “Sen beni dinle; bu hâlimi görür de belki affeder” dedi.
O şekilde girdiler huzura. Ve affa kavuşup “talebesi” olmakla şereflendi o gün...
.Câhil ve kibirli adam!..
31-01-2018 02:00
Manisa'nın Akhisar kazâsını nurlandıran bir “Allah dostu” var.
Karacaahmet “rahimehullah.”
Bu zâtı sevmeyen, karşı gelen, üzen bir kişi vardı.
Gururlu ve kibirliydi.
Kendi kendine;
“Ben de velîyim. Onun benden ne farkı var ki?” derdi
Bu zavallı, bir gün aynen o velî zât gibi giyinerek çıktı evinden.
Aynı renk cübbe giydi.
Aynı külâhtan geçirdi başına. Bu kıyâfetle dolaşıp hürmet ve îtibar görmek istedi insanlardan.
Ama eremedi murâdına.
Çünkü ata binerken düştü!
Ve boynu kırıldı.
O anda kalbi değişti.
Yalvardı yakınlarına;
“Ne olur, beni o zâta götürün!”
“Kime götürelim?”
“Karacaahmet hazretlerine.”
“Niçin ona gitmek istiyorsun?”
“Benim ilâcım onda” dedi.
Derhâl o zâta götürdüler.
Karacaahmet, “merhamet nazarıyla” baktı ona. Eliyle boynunu sıvazlarken sordu kendisine:
“Pişmân mısın?”
“Hücrelerime kadar.”
Büyük velî;
“Öyleyse boynun düzelir. Çünkü tövbe, en güzel ilâçtır” buyurdu.
O anda boynu düzeldi.
Hemen ellerine sarıldı.
Hürmetle öptü ve;
“Çok iyi anladım efendim... Evliyâ olmak, cübbe ve külâh giymekle olmazmış” dedi.
.Hayırdır inşallah!..
01-02-2018 02:00
Manisa-Akhisar'da, toprağın altını nurlandıran bir büyük zât var...
Şeyh İsâ hazretleri “rahmetullahi aleyh”.
Bir gece rüyâda “Kalk yâ İsâ!
Hemen yola çık!” diye bir ses duydu...
Uyanıp; “Hayırdır inşallah" dedi.
Ve giyinip çıktı evden...
Bir yöne doğru yürüdü gayriihtiyârî. Sanki bir “kuvvet” onu o yöne çekiyordu.
Bir kervana rastlayıp sordu:
“Bu kervan nereye gidiyor?”
“Trakya istikâmetine.”
“Peki” deyip katıldı kervana.
Malkara'da aynı sesi duydu.
“Burada in!” diyordu.
"Kim olabilir?" diye düşünürken hocalarından birini hâtırladı.
Malkara'da oturuyordu o zât.
İndi kervandan.
Aynı sesi yine duydu.
“Biraz acele et!”
Birilerine sordu:
“Filân zâtın evi nerede?”
“İşte şu ev” dediler.
Gidip çaldı kapıyı...
Girince, kalabalık bir cemaat gördü içeride. Meğer bir haftadır ağır hastaymış ve son anlarını yaşıyormuş.
Az önce de;
“Vefat edersem cenâzemi talebem Şeyh İsâ yıkasın ve namazımı da o kıldırsın" diye vasiyet etmiş.
Onu görünce gülümsedi.
“İsâ evlâdım!”
“Buyurun hocam.”
“Bir haftadır seni bekliyorum.
Çok iyi ettin geldiğine” dedi.
Ve kapattı gözlerini...
"Allah!” deyip, rûhunu teslim etti...
Şeyh İsâ vasiyeti yerine getirip, defnetti nurlu kabrine...
."Derdinin çâresi onda"
02-02-2018 02:00
Akhisar'da, Şeyh İsâ Câmii avlusunda bir büyük zât yatıyor...
İlyas Çelebi "rahimehullah".
O devirde “kötürüm” bir kadın vardı ki, yıllardır çâre bulamamıştı derdine.
Bir gece rüyâ gördü.
Denildi ki kendisine;
“Ey filân! Sen İlyas Çelebi'ye git”
Sordu ki: “Niçin gideyim?”
“Derdinin çâresi onda!”
Kadın, o sabah gönderdi küçük oğlunu bu velî zâta.
Ve haber verdi gördüğü rüyâyı.
İlyas Çelebi bir şişe zeytinyağı aldı.
Ve o çocuğa verip;
“Bunu annene götür, ayaklarına sürsün. Biz de duâ ederiz, inşallah şifâ bulur” buyurdu.
Kadıncağız o yağı ayaklarına sürdü.
Ve biiznillah şifâya kavuştu o anda...
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Kardeşlerim! İnsanın en büyük düşmanı, nefsidir. Dînin her bir emrinde bu nefsi kırmak vardır ve nefis kırılırsa, netice hayır olur” buyurdu.
Sordular ki:
“Nefsi nasıl kıralım efendim?”
Cevâbında;
“İstişâre edin. Zîra nefis, istişâre etmek, fikir sormak istemez. Yolda bir mümine rastlarsanız, önce siz selâm verin. Müsâfaha ederken, ondan önce siz ona uzatın elinizi” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Kırıldığınız kimseden, önce siz özür dileyin. Öfkelenmeyin, halîm olun, çok çalışın, tembel olmayın ki, bunların hepsi de nefsi kırar.”
.Gemi niçin yürümedi?
03-02-2018 02:00
İlyas Çelebi “rahmetullahi aleyh”, Manisa’da medfundur. Bir gün bâzı talebesiyle deniz aşırı bir yere gideceklerdi.
Rıhtıma geldiler.
Ancak gemici onu almadı gemisine.
Üstelik hakâret etti.
Üzüldü büyük velî!
Kırık kalple ayrıldı rıhtımdan. O anda enteresan bir şey oldu. Gemici, hareket ettiremiyordu gemisini.
Ne kadar uğraştıysa da nâfile.
Bir “milim” oynamıyordu yerinden.
O anda aklı başına geldi.
Koşup yalvardı bu zâta:
“Lütfen buyurun gemiye. Sizden ücret de almıyorum.”
Büyük velî bindi gemiye.
Gemi başladı yürümeye.
Gemici, talebesiydi artık bu velînin...
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine “Kardeşlerim! Size karşı sert olana, yumuşak davranın, size zulüm yapanı affedin.
Zîra hadîs-i şerîfte;
‘Sert olana karşı yumuşak davrananı, zulüm yapanı affedeni, kendisini aramayanı ziyâret edeni, Allahü teâlâ yüksek derecelere kavuşturacak ve cennette köşkler ihsân edecektir’ buyuruldu” dedi.
● ● ●
Bir gün de cemaate;
“Duâ etmek, ibadettir. Nitekim Sevgili Peygamber Efendimiz; ‘Müminin hiçbir duâsı geri çevrilmez. Karşılığı, ya dünyada verilir, ya âhirete ertelenir veyâ günahlarının affına sebep olur’ buyuruyor” diye nakletti.
.Bir velînin kalbi incinirse…
04-02-2018 02:00
Manisa-Akhisar'da, bir câmi avlusundaki kabristanda Allah dostlarından bir kişi yatıyor...
Şeyh Ahmed Efendi “rahimehullahi teâlâ”.
O devirde bir Müslüman, her nasılsa “iftirâ”ya uğradı.
Ve hapse atıldı.
Mübârek zât hâdiseyi öğrendi.
Ve vâliye gidip;
“Filân iftirâya uğramış, onu serbest bırakırsan, iyi olur” buyurdu.
Vâli "peki" dedi.
Ve söz verdi.
Ama sonra döndü sözünden ve hapiste tuttu o Müslümanı.
Büyük zât bunu öğrenince üzüldü!
Kırıldı mübârek kalbi.
Peki, vâli ne oldu?
İflâh etmedi artık!
Boynunda bir “ur” çıktı.
Hangi doktora gittiyse, bir çâre bulamadılar.
Birkaç gün içinde ölüp gitti bu dertten...
● ● ●
Bir gün bâzı gençler; “Efendim, hakîkî bir Müslüman nasıl olur?” diye sordular.
Büyük velî de;
“Gerçek mümin, mütevâzı olur” buyurdu.
Ve ardından,
“Hakîkî Müslüman; her şeyden önce tam ve mükemmel bir insandır... Güler yüzlü, tatlı dilli, doğru sözlüdür... Kızmak nedir bilmez... Zîra Resûlullah Efendimiz; (Kendisine yumuşaklık verilen kimseye, dünya ve âhiret iyilikleri verilmiştir) buyuruyor” diye nakletti.
.Kalk yâ Ahmed!
05-02-2018 02:00
Şeyh Ahmed Efendi, rahmetullahi aleyh “gönül ehli” bir zâttı. Kabri, Manisa-Akhisar'dadır.
O, gençliğinde gününü gün eden bir kimseydi.
Ancak on beş yaşına girer girmez bir gece rüyâ gördü.
Gâipten bir ses;
“Kalk yâ Ahmed!” diye seslendi ona.
O anda uyandı.
Ve işitti aynı sesi:
Diyordu ki:
“Kalk abdest al ve namaz kıl!”
Korkuyla fırladı yatağından!
Ama, hiç kimseyi göremedi.
Tekrar yatıp uyudu.
Aynı sesi yine duydu.
Diyordu ki:
“Kalk yâ Ahmed! Büluğ çağına
girdin. Sana namaz farz oldu.”
Uykudan uyandı...
"Hayırdır inşallah" dedi.
Giyinip koştu câmiye.
Namaza ilk gelen Müslümandan öğrendi abdest ve namazı.
Sonra medreseye gitti.
Kısa zamanda yetişip, aydınlattı nice gönülleri...
● ● ●
Bu zât bir gün dostlarına;
“Birbirinizi çok sevin. İnsan birini sevdi mi, onda kusur göremez. Sevmeyince de aksine her şeyi göze batar. Meselâ ben, sizlerde, hiç kusur göremiyorum” buyurdu.
Sordular:
“Neden efendim?”
“Çünkü sizi çok seviyorum. Seven, sevdiği kimsede aslâ kusur göremez” buyurdu.
.Onu çekemiyordu, ama...
06-02-2018 02:00
Şeyh Ahmed hazretleri “rahmetullahi aleyh, Akhisar toprağını nurlandıran büyüklerdendir. Kerâmetleri vardı.
Biri şöyle meselâ;
O devirde Molla Ahmed adında, ilmiyle mağrur bir kimse vardı. Kibrinden dolayı çekemezdi bu zâtı.
Bu “mağrur” adam, çıktı bir gün evden.
Ve tuttu dergâhın yolunu. Aklı sıra imtihan edecekti bu zâtı. Dergâhın kapısına varınca, iki talebe gördü kapıda.
Kendisini bekliyorlardı.
Onu “güleryüz”le karşıladı gençler.
“Buyurun efendim! Hocamız da sizi bekliyor” dediler.
Adam şaşkınlık içinde girdi dergâha.
O esnâda Şeyh Ahmed hazretleri, sohbet etmekteydi talebeyle.
Onu, iltifatla karşıladı;
“Hoş geldiniz” dedi.
Ve yer gösterdi kendisine.
Sonra sohbete devam etti:
Buyurdu ki:
“Kibirden çok sakınınız! Peygamber Efendimiz; ‘Kalbinde zerre kadar kibir olan kimse cennete giremez’ buyuruyor.”
Bir talebe sordu ki:
“Kibir nedir hocam?”
“Kibir, Allah'ın kullarına hakâret gözüyle bakmak ve kendini üstün görmektir. Bir dağı iyneyle kazıp yerinden kaldırmak, kalpten kibri söküp atmaktan daha kolaydır. Başkalarını imtihana yeltenmek de kibirdendir.”
Bu son cümle yetti bu Molla Ahmed’e.
Anladı hatâsını. Kalkıp elini öptü.
Ve bir daha ayrılmadı yanından...
.Duâsı makbul bir zâttı
07-02-2018 02:00
Terzizâde Ahmed Efendi, Manisa velîlerindendir. Türbesi, Manisa'nın Ege Mahallesi, Sevinç Sokağı'nda olup, duâsı makbul bir zâttı.
İnsanlar, “onun hürmetine" diye duâ edince muradına kavuşurlardı.
Şöyle ki;
Sevdiklerinden birini, vâli hapsetti bir gün. Hâlbuki hiçbir suçu yoktu adamcağızın.
Garip, hapishânede açtı ellerini ve;
“Yâ Rabbî! Ahmed Efendi'nin hürmetine kurtar beni bu zindandan” diye yalvardı.
Aradan yarım saat geçti...
Hücre kapısı açıldı birden...
Gelen, vâliydi bizzat.
Pişmânlık duygusu içinde “Kusura bakma, bir yanlışlık olmuş. Senin suçun yokmuş. Haydi çık, evine git... Bugüne kadar hapis kaldığın için de hakkını helâl et” dedi.
Vâliye sordular:
“Onu niçin bıraktın?”
“Vallahi ben de belmiyorum. Gâipten bir ‘ses’ duydum. ‘O suçsuzdur, serbest bırak!’ diyordu. Acele gelip serbest bıraktım” dedi.
● ● ●
Bir gün bu zâta; “Efendim, kul hakkı neden zordur?” diye sordular.
Bu büyük zât;
“Allah affetmez de, ondan. Ama bundan kurtulmanın çâresi var” buyurdu.
“O nedir efendim?"
“Dünyâda iken helâlleşmektir.
Âhirete kalırsa, çok zor olur.”
.Peygamber âşığıydı
08-02-2018 02:00
Manisa'da medfun Hak dostlarından İshak Çelebi “rahmetullahi aleyh”, Peygamber âşığı bir zâttı. Sevgili Efendimizi “aşk derecesinde” seviyordu.
Bir sene geldi yine, depreşti bu sevgisi.
Hazırlığını yapıp çıktı yola.
Nihâyet vardı kutlu beldeye. Fevkalâde bir edeple mescitten içeri girdi...
Ve kabr-i şerîfe yaklaşıp;
“Esselâmü aleyke yâ Resûlallah!” dedi.
Kabr-i seâdetten o an cevap geldi:
“Aleyküm selâm!”
Çok duygulanmıştı! Edeple; “Yâ Resûlallah! Kabul edersen bu gece senin misâfirin olmak istiyorum” diye arz etti.
Kabr-i şerîften;
“Kabul ettim!” sesini işitti.
O hazla, koydu başını ravda-i şerîfin eşiğine.
Uyuyakaldı.
Rüyâda Resûlullah Efendimiz, bir “ekmek” ikrâm etti kendisine.
Neşe içinde yerken uyandı...
Fakat o da ne?!..
Ekmeğin kalan kısmı elindeydi...
● ● ●
Bir gün de bu zâta; “Efendim, en
akıllı insan kimdir?” diye sordular.
Cevâbında;
“Ölüme hazırlıklı olan kimsedir” buyurdu.
Sordular ki:
“En ahmak kimdir efendim?”
“Dünyâya tapandır” buyurdu.
.İlim aşkıyla yanıyordu
09-02-2018 02:00
Revak Sultan “rahmetullahi aleyh” Manisa'da yaşıyan bir velîdir. Gençliğinde bir “ilim sevdâsı” sardı onu.
Kalbi, “ilim aşkı” ile yandı tutuştu âdeta.
Bir gün, anne babasına; “Beni Allaha hibe edin. Gidip Onun dînini öğrenip döneyim!” dedi.
Onlar da sevinip;
“Peki oğlum! Var git, ilim öğren!” dediler. O gün çıktı Manisa'dan. Ancak bir müddet sonra dönüp geldi.
Gece vakti çaldı kapıyı...
Babası seslendi içeriden:
“Kimsiniz?”
Cevap verdi ki:
“Benim, oğlunuz.”
Kapının açılmasını beklerken, babası “Ben oğlumu Allah yoluna vermiştim. Geri almam!” dedi.
Ve açmadı kapıyı.
O da geri döndü.
Ve bütün ilimleri bitirip, maddî mânevî üstünlüklere kavuşmuş olarak geldi.
● ● ●
Bu zât, bir gence;
“Haram, ateş gibidir evlâdım. Rabbimiz, hiç yoktan yaratıp bunca nîmetleri vermişken, bir kul Ona karşı nasıl günah işleyebilir?” buyurdu.
● ● ●
Bir gün sevdiklerine; “Bir müminin güzelliği nasıl ölçülür, biliyor musunuz?” diye sordu.
“Bilmiyoruz” dediler.
Bunun üzerine;
"Müminin güzelliği, ne namaz kılması, ne de oruç tutmasıyla belli olmaz. Kimsenin kalbini kırmamasıyla anlaşılır” buyurdu.
.Dedikodu, iftirâ, yalan...
10-02-2018 02:00
Revak Sultan “rahmetullahi aleyh” Manisa'da yaşayan bir velîdir. Köylerin birinde bir fitne ve dedikodu başladı bu zât hakkında.
Sonra birini gönderip;
“Git söyle ona. İnsanları aldatmasın!” dediler.
● ● ●
Bir gün o adam dergâha geldi.
Oturdu bir kenarda.
Revak Sultan sohbet ediyordu o sırada.
O kimseyi gördü.
Cemaate dönüp;
“Kardeşlerim! Bir Müslüman hakkında bilmeden ileri geri konuşmak hiç uygun değildir. Hele iftirâ, hiç yakışmaz!” buyurdu.
Sohbet sona erdi.
O kimseyi çağırdı.
Ona bir kutu verip;
“Bunu götür, köy halkının huzûrunda aç!” dedi.
O kimse;
"Peki efendim" dedi.
Ve döndü köye.
Köylüler merakla onu bekliyorlardı. Bu, onları görünce;
“Arkadaşlar! O kişi hiç de zannettiğimiz gibi biri değil. Fazîletli bir kişi olduğu yüzünden okunuyor. Şu kutuyu da size gönderdi” dedi.
Sonra açtı kutuyu.
Gördükleri manzara karşısında şaşırdılar.
Zîra kutunun içinde bir miktar "pamuk" vardı. Üzerinde de yanar hâlde, kıpkırmızı bir "ateş koru" duruyor ama pamuğu yakmıyordu.
Hatâlarını anladılar...
Ve hepsi özür dilediler bu “Allah dostu"ndan.
.Ben şunu bir imtihan edeyim!"
11-02-2018 02:00
Hacı Sütçü Dede “rahmetullahi aleyh” Manisa'da yetişen Allah adamlarındandır.
Kerâmet ehli idi.
Yâni bir “velî” idi.
Ama bir müderris, bu zâtın büyüklüğünü bilmiyor, alelâde bir kimse sanıyordu bu zâtı.
İnsanların akın akın ona gittiğini görünce şüphelendi.
Kendi kendine;
“Bir gideyim. Şunu imtihan edeyim. Bakalım ilmi olan biri midir?" dedi.
Fıkıhtan çok çetin “yüz suâl” hazırladı. Onları bir kâğıda yazıp, acele çıktı evden...
Vardı Sütçü Dede’nin huzuruna. Güya imtihan edecekti bu büyük velîyi. Hoşbeşten sonra suâllere geçmek istedi.
Fakat o da ne?!..
Unutmuştu suâlleri.
Hepsi silinmişti hâfızasından.
Bir tekini bile hâtırlıyamadı.
Sıkıldı, bunaldı...
"Bâri kâğıda bakayım" dedi. Suâlleri oradan bakıp da hâtırlayacaktı güya.
Ama nâfile...
Zîra kâğıtta da yazı yoktu...
Silinmişti oradaki yazılar da.
Kızardı, bozardı...
O zaman anladı hatâsını...
Evet… Bir “Allah adamı”nın huzûrunda olduğunun farkındaydı artık. Bin pişmândı böyle düşündüğüne.
Utandı kendinden!
Mahcûbiyet içinde;
“Çok özür dilerim” dedi.
Oracıkta tövbe etti... Dahası, “talebesi” olmakla şereflendi..
.Onu tanımıyorlardı
12-02-2018 02:00
Attâr Hoca “rahmetullahi aleyh” Manisa velîlerindendir...
Kerâmetleri vardı. Biri şöyle:
Bu zât bir câmi yaptırmak istedi bu yörede. Bu câmide hem namaz kıldıracak, hem de İslâmiyet’i anlatacaktı Allah’ın kullarına.
Ve başladı inşaat.
Ancak vâlinin adamlarından biri, mâni olmak istedi bu hayırlı işe.
Ama muvaffak olamadı.
Çünkü tanımıyordu onu.
Bilmiyordu onun Allah dostu bir velî olduğunu. Nitekim onun bu davranışı üzdü bu büyük zâtı.
Nâzik kalbi incindi...
Onun, “Allah sevgisiyle” dolu olan kalbi incinir de, onu inciten cezâsız kalır mı hiç?
Kalmaz tabii.
Nitekim aynı gün bir “suç” işledi...
Ve hapse atıldı.
Bu, İlâhî bir silleydi.
Bulmuştu cezâsını.
Ancak ustalar tedirgindi yine. Attâr Hoca’ya gelip “Efendim, o adamın hapisten çıkıp tekrar inşaata mâni olmasından korkuyoruz!” dediler.
Büyük zât onlara;
“Korkmayın” buyurdu.
“Neden?” dediler.
“Çünkü onun cezâsı, husûsen bu iş içindir. Câmi bitmedikçe hapisten çıkmaz” buyurdu.
Hakîkaten câmin inşaatı bitene kadar kaldı hapiste.
Ne zaman ki, câmi bitti.
O zaman çıktı hapisten.
Çünkü o zâtın ağzından öyle çıkmıştı bir defâ. Cenâb-ı Hak onları mahcup etmez. Yaratır ağızlarından çıkan şeyi.
.Hediyemiz nerede?"
13-02-2018 02:00
Attâr Hoca “rahmetullahi aleyh” Manisa velîlerindendir... Sevenlerinden biri, köyünden çıkıp gitti bu zâtı ziyârete. Hediye olarak da, bir kap “pekmez” götürüyordu.
Bir müddet sonra dinlenmek için oturdu bir yerde. Sonra kalkıp yoluna devam etti.
Ama hediye pekmezi unutmuştu oracıkta.
Epey gittikten sonra hâtırladı. Ama geri de dönmedi. Nihâyet vardı mübârek zâtın huzûruna.
Attâr Hoca karşıladı onu:
“Hoş geldin.”
“Hoş bulduk efendim.”
“Hediyemiz nerede?”
Adam şaşırdı!
“Efendim, kusûra bakmayın, bir kap pekmez getiriyordum. Ama yolda bir yerde unuttum” dedi.
Gülümsedi mübârek;
“Üzülme. Senin hediyen ulaştı bize” buyurdu.
Sonra kalktı.
Ve yan odadan getirip, gösterdi pekmez kabını.
“Bu mu?” diye sordu.
Adam şöyle bir baktı.
“Evet efendim” dedi.
Ama hayretler içindeydi!
● ● ●
Bu zât, bir sohbette; “Günâhın büyüğü küçüğü olmaz. Daha doğrusu, günâhın küçüğü de büyüktür” buyurdu.
Ve îzah etti:
“Günâhın cinsi değil, kime karşı işlendiği mühimdir. Kul, günâh işlemekle kime karşı gelmiş, kime isyân etmiştir? Tabii ki Allaha isyân edilmiştir, öyle ise günâhın küçüğü de, çok büyüktür.”
.Sevgi kimden?
14-02-2018 02:00
Manisa velîlerinden Derviş Ali Efendi “rahmetullahi aleyh” gizli Hak âşıklarından bir velîdir.
Bir gün talebelerine;
“Beni seviyor musunuz çocuklar?” diye sordu.
Bir ağızdan cevap verdiler:
“Hem de çok seviyoruz efendim.”
Sordu yine:
“Peki bu sevgi kimdendir, benden mi, sizden mi?”
Talebeler önce durakladı.
Sonra cevapladılar:
“Bizdendir hocam.”
Bunun üzerine;
“Peki, mâdem sevgi sizdendir, öyleyse sevin beni!” buyurdu.
O anda hepsinin kalbinde bir “soğukluk” başladı.
Ve o “sevgi” silindi tamâmen.
İzi bile kalmadı.
O zaman anladılar hatâlarını.
Pişmânlık içinde
“Amân efendim! Hatâ ettik, özür dileriz, sevgi bizden değil, sizdendir. Siz istemeseniz, biz sizi sevemeyiz” dediler.
Böyle söyler söylemez kavuştular eski hâllerine. Kalpleri, yine o zâtın sevgisiyle doldu taştı.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Ehl-i Sünnet âlimlerini ve evliyâları seven ve İslâm’a hizmet eden mümin, çok şanslıdır. Çünkü hadîs-i şerîfte; ‘Unutulmuş bir sünnetimi meydana çıkarana, yüz şehit sevâbı vardır’ buyuruldu” diye nakletti.
.Çocukken belliydi…
15-02-2018 02:00
Manisa'nın Akhisar ilçesi, Beyoba köyünde medfun bir Hak dostu var.
Hacı Bektaş Dede “rahmetullahi aleyh”
Bu zâtın, ileride “yüksek bir velî” olacağı, daha çocukluğunda belliydi.
Şöyle ki;
Abdestsiz biri, onu kucağına almak istese, gitmezdi meselâ.
Yine o doğduğunda ramazandı.
Gündüzleri süt emmezdi.
İftar olunca emerdi ancak.
İlk defa söylediği söz;
“Lâ ilâhe illallah” oldu.
● ● ●
Beş yaşındayken babası hastalandı bir gün.
Doktorlar çâre bulamadılar.
Mübârek çocuk yanından ayrılmıyordu babasının.
Yakınları;
“Evlâdım! Bak baban çok hasta, haydi duâ et de iyileşsin” dediler.
Minik Hacı Bektaş;
“Artık çok geç!” dedi.
Ordakiler şaşırıp;
“Neden?” dediler.
Cevâbında;
“Resûlullah Efendimiz teşrîf ettiler. Ayrıca melekler de ellerinde cennet elbiseleriyle geldiler. Babamı götürecekler” dedi.
Çok üzgündü.
Onlara döndü.
Ve derin bir nefes alıp;
“Şimdi duâ etmenin faydası yoktur” dedi.
Tam o esnâda babası “Allah!” dedi.
Ve rûhunu teslim etti...
.Kitap okusunlar!
16-02-2018 02:00
Manisa'nın Akhisar ilçesi, Beyoba köyünde medfun bir Hak dostu var.
Hacı Bektaş Dede.
“Rahmetullahi aleyh”
Bu zât, bir sohbette;
“Bir zaman gelecek, dünyâda hakîkî evliyâ kalmayacak. Mürşit bulunmayacak. Yazık o milletin hâline” buyurdu.
Sordular:
“Peki efendim, o zamanki insanlara ne tavsiye edersiniz?”
Cevâbında;
“Mutlaka bir İslâm âliminin, bir evliyâ zâtın kitâbını okusunlar. O büyüklerin kitaplarının okunduğu yere ‘rahmet’ yağar, bereket iner. İstifâde edilir ruhlarından” buyurdu.
● ● ●
Yine bir sohbetinde;
“Bir kimsenin îmân ile öleceği, son nefeste belli olur. Bir kişi bu devlete kavuşunca Allahü teâlânın ihsânları başlar” buyurdu.
“Nasıl yâni?” dediler.
Onlara cevâben;
“O şanslı kimseye Azrâil aleyhisselâm gelir ve; ‘Hiç korkma. Erhamürrâhimîne gidiyorsun. Asıl vatanına kavuşuyorsun. Büyük devlete erişiyorsun!’ der. Böyle olan kimseye, bundan daha sevinçli haber olmaz” buyurdu.
● ● ●
Bu zâta sordular ki:
“İmânın esâsı nedir?”
Cevâbında;
“Resûlullahı sevmektir. Şaşıyorum şu insanlara ki, olur olmaz kişilere muhabbet besliyorlar da, Peygamber Efendimizi sevmeyi o kadar benimsemiyorlar” buyurdu.
.Ekmek bulamazlardı!..
17-02-2018 02:00
Hacı Bektaş Dede “rahmetullahi aleyh”, Manisa erenlerindendir...
Babası vefat edince; annesiyle birlikte zor günler geçirdiler.
Ancak, o asil hanımefendi, kimseden yardım istemedi.
Hacı Bektaş, çocuk olmasına rağmen çoğu günlerini oruçlu geçirir, “su” ile açardı iftârını.
Zîra ekmek bulamazlardı yemeye.
Ancak bir gün çok acıktı.
Yemek için bir şey yoktu...
Bir şeyler istedi annesinden.
Lâkin pişirecek, bir şey yoktu evlerinde.
Öğle namazını müteâkip tekrar yemek istedi.
Anne çâresizdi!..
Tencereye “su” doldurup sürdü ateşe.
Hani yemek pişiriyormuş gibi yaptı...
Ne yapsın?!..
Zor durumdaydı.
Az sonra sordu oğlu:
“Ne oldu anneciğim.
Yemek pişmedi mi?”
Dertli anne, yaşlı
gözlerle cevapladı:
“Yok yavrum, henüz pişmedi.”
Aslında pişeceği de yoktu...
İkindi namazından sonra artık açlığa dayanamayan küçük Hacı Bektaş, geldi ocak başına.
Kaldırdı tencerenin kapağını.
Bir de ne görsün?!
Bir tencere dolusu “pilâv”!..
Sevinçle bağırdı annesine;
“Anneciğim! Pilâv pişmiş!”
Kadıncağız koştu ocağa.
İnanamadı gördüğüne.
Evet, doğruydu…
Tencere, ağzına kadar “pilâv” doluydu...
.O zâtın hürmetine…
18-02-2018 02:00
Manisa-Akşehir'de, Şeyh Sinan Câmii avlusunda bir velî zât yatıyor...
Şeyh Sinan Efendi “rahmetullahi aleyh”...
Sevenlerinden biri hastalanıp yatağa düştü bir gün!
Doktorlar, ilâç bulamadı derdine.
Adamcağız çâresizdi!..
Her yere başvurmuştu.
Nihâyet bu zâtı hâtırladı.
Manisada bir dostu vardı.
Ona mektup yazıp;
"Şeyh Sinan hazretlerinin türbesine git... Orada bana duâ et. Ola ki, Hak teâlâ, o zâtın hürmetine bana şifâ verir” diye ricâ etti.
Mektubun üzerinden bir hafta kadar geçti...
Bir cumâ sabahıydı.
Bir iyileşme hissetti vücûdunda. Bütün ağrıları dinmiş, sıhhate kavuşmuştu tamâmen.
Sevinçle fırladı yataktan.
Hastalıktan eser yoktu.
İnanamıyordu.
Birkaç gün geçti.
Manisa’daki arkadaşından mektup geldi.
Derhâl açtı mektubu.
Merakla okudu.
Diyordu ki:
“Cumâ sabahı türbeye gidip, hastalığın için duâ ettim... Ümit ederim şimdi iyileşmişsindir. Selâm ve duâ ederim...”
Adamcağız, bu cümleleri okudu...
Tutamadı gözyaşlarını!
Derhâl bir “Fâtiha” okudu...
Gönderdi mübârek rûhuna...
.Allah dostlarını üzmek...
19-02-2018 02:00
Şeyh Sinan Efendi “rahmetullahi aleyh” Manisa’da yaşayıp, orada vefat eden erenlerdendir...
Allah dostu bir velîdir.
Edepsizin biri, sözleriyle üzerdi bu Allah dostunu.
Zîra tanımıyordu onu.
Yakınları, o adama;
“O hakâret ettiğin zât kimdir biliyor musun?” dediler.
Adam da umursamaz bir tavırla cevap verdi:
“Bilmiyorum, kimmiş?”
Yakınları;
“O, Allah’ın velî bir kuludur. Allah dostlarını üzmek hayır getirmez. Gel vazgeç bu işten, yoksa pişmân olursun!” dediler.
Lâkin o, nasipsizdi.
Devam etti üzmeye.
Şeyh Sinan hazretleriyse onun bu yaptıklarına hiç kızmaz, üstelik duâ ederdi onun için.
Nitekim bir gün;
“Yâ Rabbî!.. O kuluna hidâyet ver. Onu iki cihanda azîz, kıymetli eyle” diye duâ etti...
Oradakiler şaşırdılar!
Ve bu büyük velî zâta;
“Efendim, o size hakâret ediyor, sizse ona duâ ediyorsunuz, nedir hikmeti?” diye sordular.
Büyük zât da;
“Herkes yanında olandan verir. Merak etmeyin. O yakında pişmân olup tövbe eder” buyurdu.
Bir müddet geçti.
Dediği gibi oldu.
Adam pişmân oldu bu yaptıklarına.
Edeple gelip özür diledi. Dahası, bu zâtın “talebesi” olmakla şereflendi...
.Doktorlar âciz kaldı!..
20-02-2018 02:00
Hak dostlarından Şeyh Sinan Efendi “rahmetullahi aleyh” Manisa erenlerindendir.
Bu zâtı seven birinin üç aylık bebeği hastalandı bir gün.
Doktorlar âciz kaldı.
İlâçlar fayda etmedi.
Anne baba çâresiz, getirip bırakıverdiler çocuğu bu zâtın kollarına.
Mecburdular.
Ve kendisine;
“Hocam! Bu yavrumuz çok hastadır” dediler.
Büyük velî sordu:
“Doktora götürdünüz mü?”
“Evet götürdük, lâkin hiç faydası olmadı” dediler.
Mübârek üzüldü!
Az tefekkür etti.
Onları tesellî edip;
“Üzülmeyin, Allahü teâlâ her şeye kâdirdir. Darda bırakmaz kullarını. Bu çocuğa da şifâ verir inşallah. Bana öyle geliyor ki, bu çocuk hem iyileşecek, hem de uzun ömürlü olacak” buyurdu.
Duyduklarına inanamadılar.
“Ağzınıza sağlık hocam” dediler. Büyük velî, çocuğa nazar edip “Zannım odur ki; bu çocuk yüz yaşını doldurur” buyurdu.
Garipler, sevinçlerinden ne diyeceğini bilmediler.
O zât, bebeği aldı.
Ve annesine verip;
“Al bacım. Şu anda ben bunu yüz yaşını geçmiş, saçları, sakalları bembeyaz olmuş bir hâlde görüyorum” buyurdu.
Hakîkaten çocuk şifâ buldu. Ve yüz yaşının üzerinde vefat etti...
.Yâ Rabbî! Bize yardım et!.."
21-02-2018 02:00
Manisa Demirci'de medfun bulunan Şeyh Sinan Efendi “rahmetullahi aleyh”, hacca gitti bir sene.
Dönüşte bir gemiye bindi.
Bir miktar yol almışlardı ki, bir “korsan gemisi” belirdi.
Ve hızla yaklaştı bu gemiye.
Maksatları kötüydü…
Hepsi de eşkıyâ idi.
Baskın yapacak, mal ve canlarına zarar vereceklerdi bu Müslümanların.
Ama yapamadılar.
Âciz kaldılar...
Zîra bu gemide Şeyh Sinan Efendi vardı.
Bu hâli gördü.
Ve ellerini açıp;
“Yâ Rabbî! Bize yardım et. Kurtar bizi bu zâlimlerin şerrinden” diye duâ etmişti...
Duâsı henüz bitmişti.
Âniden bir rüzgâr çıktı.
Korsan gemisini alıp, götürdü tâ ötelere.
Ve kısa zamanda kayboldu gözden...
Gemidekiler kurtulmuştu...
● ● ●
Bir gün, bu büyük velîye sevdiği bir kimse gelerek;
“Kalbimi dünyâ düşüncelerinden hiç kurtaramıyorum efendim” dedi.
Ardından sordu:
Bana, bu hususta tavsiyeniz nedir?”
Büyük velî dinledi.
Ve cevâbında; “Kalbinizde üzüntü ve kuruntu olunca, gidermek için tövbe ve istiğfâr okuyun. Korkulu zamanlarda özellikle ‘Lâ havle velâ kuvvete illâ billâhil aliyyil azîm’ duâsını çok okuyunuz!” buyurdu.
."Bende de öyle oluyor!"
22-02-2018 02:00
Cârullah Veliyyüddîn Efendi “rahmetullahi aleyh”, büyük velîlerdendir. 1738'de İstanbul’da vefât edip, Fâtih’te, kendi yaptırdığı külliyenin bahçesine defnedildi.
Bir talebesi;
“Hocam! Sizin yanınızda kalbim ferahlıyor, ayrılınca tekrar bozuluyor. Hikmeti nedir acabâ?” diye sordu.
Cevâben;
“Eshâb-ı kirâm da böyleydi evlâdım” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Ebû Dücâne hazretleri, bir gün Hazret-i Ebû Bekir'e gidip;
“Yâ Ebâ Bekir! Ben, Efendimizin sohbetindeyken ferahlıyorum. Sohbetten çıkınca, kalbim tekrar dünyâya meylediyor. Neden acabâ?” diye sordu.
Hazret-i Ebû Bekr;
“Bende de öyle oluyor” buyurdu.
Hazret-i Ebû Dücâne;
“Haydi öyleyse gidip
Efendimize soralım” dedi.
Ve gidip sordular.
Resûl-i ekrem Efendimiz “Benim ağzımdan çıkan her kelime ‘nur’dur. Benim yanımdayken hepinizi 'nûr' kaplıyor. Ama dışarı çıkınca Ebû Cehil’leri, Ebû Leheb’leri görüyorsunuz. Onların zulmeti kaplıyor sizi" buyurdu.
Sordular ki:
“Yâ Resûlallah! Sizden sonra bizler ne yaparız?’
Efendimiz;
“Namaz kılın, Kur’ân-ı kerîm okuyun, Allah deyin. Allah dostlarının sohbetinde bulunun” buyurdu.
.Son nefes mühimdir
23-02-2018 02:00
Celâl Ali Dede “rahmetullahi aleyh” Anadolu velîlerindendir...
Trablus'ta vefât etti...
Bir gün şunu anlattı:
Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerine bir papaz gelip “Ey Cüneyd! İkimiz de din adamıyız, hangimiz daha üstünüz?” diye sordu.
Buyurdu ki:
“Haftaya gel, cevap vereyim!”
“Neden şimdi söylemiyorsun?”
“O vakit belli olacak.”
Papaz “Pekâlâ” deyip gitti...
Bir hafta sonra geldiğinde Cüneyd'in evinin önünü kalabalık görüp sordu:
“Hayrola, ne bu kalabalık?”
Dediler ki: “Cüneyt vefât etti.”
“Yâ, başınız sağ olsun.”
“Teşekkür ederiz.”
“Şeyy… Ben Cüneyd’e bir şey sormuştum. Bugün cevap verecekti.”
Onu içeri alıp;
“İşte cenâzesi, sor!” dediler.
Papaz “Peki” dedi.
Cenâzeye yaklaşıp;
“Yâ İmâm! Ben mi üstünüm, sen mi?” diye sordu.
Mübârek zât;
“Ben üstünüm” buyurdu.
“Peki ama, bunu niçin bir hafta önce söylemedin?”
“O zaman belli değildi. Çünkü o zaman ikimiz de hayattaydık. İkimizin de son nefesi belli değildi. Ama şimdi ben öldüm ve îmânla gittim âhirete. Senin durumunsa hâlâ belli değil” buyurdu.
Papazın kalbi değişti.
Kelime-i şehâdeti getirdi.
Ve îmânla ayrıldı oradan.
.Herkese iyilik edin!
24-02-2018 02:00
Celâleddîn Devânî hazretleri “rahmetullahi aleyh”, İran'da yetişen evliyâdandır. 1502'de İran’ın Kâzerûn şehrinde vefât etti.
Şu hâdiseyi anlatır:
“Kötü yola düşen bir kadın, yolculuğu esnâsında bir kuyuya rastladı. O sırada bir köpek ilişti gözüne. Susuzluktan dili sarkmıştı zavallının.
Yüreği sızladı.
Su içirmek istedi ona.
Ancak su, çok derindeydi.
İp ve kova da yoktu üstelik.
Binbir güçlükle kuyuya indi.
Ayakkabısıyla su çıkardı.
Ve içirdi o hayvana...”
Gençler merak etmişti...
“Sonra hocam?”
“Cenâb-ı Hak, bütün günahlarını affetti onun. Öyleyse hiç kimseye tepeden bakmayın çocuklar, yoksa tepetaklak olursunuz. Şeytan da bu yüzden helâk olmuştu” buyurdu.
Delikanlılar;
“Nasıl?” diye sordular.
Cevâbında;
“Âdem aleyhisselâma tepeden baktı. Toprak diye secde etmedi ve felâkete gitti” buyurdu.
Nasîhat istediler.
“Gâyeniz, Allah’ın kullarına iyilik etmek olsun... İslâmiyet de budur zâten” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Bir köylü, İslâmiyet’i işitip Medîne’ye geldi bir gün. Resûlullah Efendimizi bulup sordu:
“Yâ Muhammed, İslâmiyet nedir?”
Cevap iki cümleydi:
“İslâmiyet; Allahü teâlânın emirlerini büyük bilmek, mahluklarına da acımaktır.”
.Duâ almaya bakın!
25-02-2018 02:00
Cemâleddîn Mahmud Hulvî “rahmetullahi aleyh” hazretlerinin kabri, İstanbul Şehremini semtinde, Şirvânî Dergâhının bahçesindedir.
Bu zât anlatır:
Gencin biri, uzaklarda bir evliyâ zâtın olduğunu öğrenip, ziyâretine gitti bir gün. Kendi kendine;
“O zât bir duâ eder de, kalp gözüm açılır” diye ümitleniyordu.
Günlerce yol gidip, buldu velînin evini.
Kapıdan girerken aksırdı.
Ve “Elhamdülillah” dedi.
O velî de;
“Yerhamükâllah!’ diye mukâbele etti.
Yâni, “Allah sana, rahmetiyle muâmele etsin” diye duâ etti...
İşte ne olduysa o an oldu.
Kalp gözü açıldı gencin.
Ve bütün hücreleri zikretmeye başladı. Daha eşikten içeri girmemişti ki; “Allaha ısmarladık, ben gidiyorum!” dedi.
Mübârek zât;
“Niçin geldin, niye gidiyorsun?" diye sorunca;
“Duânızı almak için gelmiştim. Aldım ve kavuştum murâdıma. İzninizle köyüme dönüyorum” dedi.
Bunu anlattı.
Ve ardından;
“Evet, bu iş böyledir... Kimi kırk sene uğraşır, zor kavuşur. Kimi de kırk sâniyede murâdına erer” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Ümitli olmak lâzım... Allahü teâlâ dünyâda vermezse kabirde verir. Kabirde vermezse mahşerde verir. Daha olmazsa mîzanda verir, sıratta verir, cennette verir. Ama verir. Yeter ki, kul istesin.”
.Söz dinlemeyenin hâli!..
26-02-2018 02:00
Manisa’da medfun bulunan Kadı Şeyh Efendi “rahmetullahi aleyh” hazretleri, bir grup talebesiyle sefere çıktı bir gün.
Dönüşte Manisa’ya iyice yaklaşmışlardı.
Talebesinden biri;
“Hocam! Ben önden gidip, gelmekte olduğumuzu arkadaşlara haber vereyim” diye arz etti.
Kadı Şeyh Efendi;
“Lüzum yok, habersiz gidelim de sürpriz olsun” buyurdu.
Lâkin o, söz dinlemedi.
Ondan habersiz düştü yola.
Bir müddet gitmişti ki, yolda âniden bir “yılan” çıktı önüne.
Çok iri ve korkunçtu!
Yolun tam ortasındaydı.
Heybetle durmuştu.
Geçit vermiyordu!
Yılan engeliyle karşılaşınca, anladı yaptığı hatâyı...
Pişmân olup geri döndü.
Hocası onu gördü ve “mânâlı” gülümseyerek;
“Gidemedin mi evlât?” buyurdu.
Talebe büktü boynunu:
“Göndermediniz hocam.”
Ona şefkatle bakıp;
“İzinsiz iş yaparsan, işte böyle olur. Bir daha öyle şey yapma!” buyurdu
Talebe bin pişmândı.
Mahcup ve perîşandı.
Hocasının elini öpüp; “Affedin hocam. Bir daha size sormadan iş yapmayacağım” dedi.
Hocası da ona;
“Pekâlâ evlâdım, ben de seni affettim” buyurdu..
.Sultân Baba'nın hürmetine!.."
27-02-2018 02:00
Bugün, Gölcük'te yatan bir “Allah dostundan” bahsedeceğiz.
Sultân Baba’dan.
"Rahmetullahi aleyh"...
Sevenlerinden biri gemiyle seyahata çıktı bir gün.
Bir gece fırtınaya tutuldular. “Sıra dağlar” misâli art arda gelen dalgalar, hurdaya çevirdi gemiyi.
Yolcular hep denize dökülmek üzere idi.
Bu kişi ellerini açtı.
“Yâ Rabbî! Sultân Baba'nın hatırı için beni kurtar” dedi.
Allaha yalvardı.
O esnâda bir “el” kavradı belinden.
Ve sağ sâlim bıraktı sâhile.
Adam sağa sola baktı.
Kimseyi göremedi.
İzmit'e döndüğünde, doğruca geldi Sultân Baba’nın yanına.
Mübârek zât, ona muhabbetle bakıp;
“Geçmiş olsun kardeşim... Allah dostlarının hürmetine Cenâb-ı Hak kurtardı seni” buyurdu.
O arz etti ki:
“Beni siz kurtardınız efendim.”
Buyurdu ki:
“Her iyilik ve yardım, yalnız Allahü teâlâdandır.”
“Ama hocam” diyordu ki, eliyle, "sus!" işâreti yaptı.
Adam sustu.
Ama merak etmişti.
Sultân Baba;
“Allahü teâlâ, ihsânını kullarının eliyle yapar. Çünkü âdet-i ilâhîsi böyledir” buyurdu.
.Gider, geri dönersiniz!.."
28-02-2018 02:00
Sultân Baba “rahmetullahi aleyh”, Gölcük'te yatan bir velîdir. Bir gün bir grup insan, huzûruna geldiler bu zâtın.
Ve kendisine;
“Hocam! Biz Hacca gitmek istiyoruz bir emriniz var mı?” diye sordular.
Mübârek zât;
“Bu sene kalsın. Ertesi yıl gidersiniz” buyurdu.
Ancak onlar hazırlıklarını yapmışlardı.
“Bu sene gitseydik çok iyi olacaktı hocam” dediler.
Buyurdu ki:
“Siz bilirsiniz, gider ve geri dönersiniz!”
Bu kimseler, bu cevaptan “izin" manasını çıkardılar.
Hâlbuki “siz bilirsiniz" demek “benim rızâm yok" demekti...
Neyse, yola çıktılar.
Ancak yanlış gemiye binmişlerdi. Birçok yerlere uğrayarak gidince, hac vaktine yetişemeyip, yarı yoldan geri döndüler.
Mübârek zât; "Gider, geri dönersiniz" buyurmuştu ya...
Dediği gibi oldu.
Gelip özür dilediler bu büyük velîden.
Ve bir yıl geçti...
Hac mevsimi geldi.
Aynı kişiler yine gelip, hac için, izin istediler. “Selâmetle gidin. İnşallah görüşürüz” buyurdu.
O gün yola çıktılar.
Mekke'ye vardılar.
Fakat o da ne?!..
Sultân Baba da oradaydı.
Şaşırdılar tabii?!
"İnşallah görüşürüz" buyurmuştu ya. Bu sözün hikmetini o zaman anladılar...
."Bana yardım edin!.."
01-03-2018 02:00
Bugün, Gebze'de medfun bulunan bir Hak dostundan bahsedeceğiz.
İlyas Bey’den.
“Rahimehullah”...
Bu zât, Gebze'nin fethine katılmış ve şehit düşmüş bu toprakta.
Bir gün biri gelip;
“Çok fakîrim, ne olur bana yardım edin” diye yalvardı. Ancak İlyas Bey'in de parası yoktu.
Ona, zengin bir tüccarın adresini verip; “Ona git, benden selâm söyle. Sana şu kadar para versin, ben sonra öderim” buyurdu.
Adam “başüstüne" dedi.
Ve gidip söyledi bunu o tüccara. Ancak tüccar kaçındı yardım etmekten.
Fakîr, mahzun olarak geri döndü.
Mübârek zât sordu:
“Verdi mi parayı?”
“Hayır, vermedi.”
Mübârek çok üzüldü!
Mahzun bir edâ ile;
“Pekâlâ” dedi sâdece.
Aynı gün, o tüccara para lâzım oldu.
Emretti bir adamına. “Bana kasadan bir kese altın getir!”
Adam “başüstüne" deyip gitti kasaya.
Bir kese “altın” alıp, verdi tüccara.
Tüccar, keseyi açınca donup kaldı.
Zîra altın değil, “bakır" vardı kesenin içinde.
Gözlerine inanamadı...
Hâlbuki bizzat kendi eliyle koymuştu altınları o keseye. Ancak düşününce anladı hikmetini.
Kendi kendine;
“Ben, o Allah adamını incittim" deyip, koştu bu zâtın huzûruna. Elini öpüp özür diledi. Ve bir daha ayrılmadı yanından...
.İbâdet edenlerin kibri!..
02-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, Horasan'da yetişen evliyânın büyüklerindendir. 781 senesinde Bağdat‘ta vefât etti.
Kabri de oradadır.
Kendini bilmezin biri, sokakta bir şeyler yiyerek gidiyordu ki, bu velîyi gördü birden...
Ve alay etti bu Allah adamıyla. Şânına yakışmıyan kelimeler kullandı.
Mübârek zât hiç oralı olmadı.
Devam etti yoluna.
Ama kalbi kırılmıştı.
Birkaç dakika geçti...
Aynı yerde, adamın ölüsüyle karşılaştı insanlar. Yediği o şey boğazında kalmış ve ölümüne sebep olmuştu...
Bu büyükleri üzmeye gelmez...
● ● ●
Bir gün bu zâta; "Efendim, kibirler içerisinde en kötüsü hangisidir?" diye sordular.
Biraz durdu.
Cevâbında;
"İbâdet edenlerin kibridir" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de;
"Her an Allahü teâlâyı hâtırlayan ve Onu bir an unutmayanlar, güler bir hâlde cennete gireceklerdir" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de biri gelip, kıyâmetten sordu bu velîye.
Ona cevâbında;
"Doğduğu günden ölünceye kadar her ânını secde ederek geçiren kimse bile, kıyâmet gününün şiddetinden, sevaplarını az görür" buyurdu.
.Hangi güzel yüzdür ki…
03-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, İmâm-ı âzam hazretlerinin talebesi olup, kabr-i şerîfi Bağdat'tadır.
Kanaat ehli olup çok ibâdet yapardı.
Para ve dünyâ malı hiç yoktu gönlünde.
Haram ve şüphelilerden kaçınır, gece gündüz Rabbine ibâdete sarılırdı.
● ● ●
Gençliğinde bir kadından; “Hangi güzel yüzdür ki, toprak olmadı. Hangi tatlı gözdür ki, yere akmadı” beytini işitince duygulandı.
Ve çok da ağladı!
Doğruca İmâm-ı âzam hazretlerinin huzûruna vardı. Ve işittiği bu beyti arz edip; “Efendim, ben şimdi ne yapayım?” diye sordu.
Hazret-i İmâm;
“Önce İslâmiyet’i öğren” buyurdu.
Onun emriyle bütün ilmihâl bilgilerini öğrendi. Yirmi sene Hazret-i İmâm'ın dersine devam etti.
“Zâhirî ilimler”de mütehassıs oldu.
İslâm’a öyle kuvvetli sarıldı ki, hayâtı örnek oldu çok insana.
Sonraları “uzleti” tercih etti. Ancak İmâm-ı âzam hazretleri bunu haber alınca, kendisine;
“İnsanlar arasına gir. Talebe kardeşlerinin arasına gel, fakat hiç konuşma, sâdece dersine çalış” buyurdu.
Hazret-i Dâvud da;
“Peki efendim” dedi.
Ve bir sene müddetle hiç konuşmadı.
İmâm-ı âzam hazretlerinin emrine uyunca, mânevî derecesi de kat kat yükseldi...
.Niçin acele gidersiniz?"
04-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, evliyânın büyüklerindendir.
Nefsiyle mücâdele ederek evliyâlık yolunda kemâle gelmişti.
Dışarı pek çıkmazdı.
Ancak namaz için câmiye çıkar, kılınca da çok acele eve dönerdi hemen.
Bir gün kendisine;
“Niçin böyle acele eve gidiyorsun?” diye sordular.
Cevâbında;
“Beni bekliyenler var” buyurdu.
Sordular:
“Kim bekliyor efendim?”
“Kabristandakiler” buyurdu. “Sonsuz yolculuğa hazırlık yapmam gerekiyor. Onun için acele gidiyorum.”
● ● ●
Bir gün yine câmiden çıktı. Acele eve gidiyordu ki, “Bu aceleniz nedir efendim?” dediler.
Büyük velî;
“Gönlü dünyâya bağlı insanları görünce kalbim dünyâya meylediyor. Onları görmemek için hızlı gidiyorum” buyurdu.
Sordular:
“Efendim, insanlarla niçin konuşmuyorsunuz?”
Cevâben;
“Kiminle konuşayım? Gönlünü dünyâya kaptırmış olanlarla konuşsam kalbim kararıyor. Akıllı olanlar da bana emir ve yasakları hâtırlatmıyor, hatâ ve kusurumu söylemiyorlar. Bana, bunlardan
da fayda gelmiyor” buyurdu...
."Kalbim çok katılaştı!.."
05-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, bir gün Câfer-i sâdık hazretlerine;
“Kalbim katılaştı, bana nasîhat eyle” diye ricâ etti.
O da cevâben;
“Ey Dâvud! Sen zâhid birisin, benim nasihatime ihtiyâcın var mı?” buyurdu.
Hazret-i Dâvud;
“Evet, sen Resûlün torunusun ve Onun kanından zerre taşıyorsun.
Bunun için herkes senin nasîhatine muhtaçtır” dedi.
Câfer-i Sâdık;
“İyi ama ben de korkuyorum!” buyurdu.
“Sen neden korkuyorsun?” diye sorunca;
“Dedem Resûlullah, kıyâmet günü bana; ‘Sen benim torunum olursun da niçin benim dînime tam uymazsın? Bugün nesebin faydası olmaz. Herkes, ancak İslâm’a uymakla kurtulur’ derse diye çok korkuyorum!” buyurdu.
Hazret-i Dâvud;
“Yâ İlâhî! O böyle korkarsa, o gün Dâvud’un hâli nice olur?” dedi.
Ve uzlete çekildi. Ama dünyâyı tutmuştu şânı, şöhreti.
● ● ●
Dâvud-i Tâî zamânında insanlar, âlimlere gelip; “Hazret-i Dâvud'un ne iyi hâli var ki, ismi dillerde dolaşıyor. Hâlbuki kendisi insanlardan kaçıyor” diye sordular.
Onlar cevâben;
“Bu, her zaman böyledir. Kim kullardan yüz çevirip Rabbine dönerse, öyle şeref bulur ki, kimsenin aklı ermez” dediler.
.Hıçkırarak ağlıyordu!..
06-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, bir gece evinin damına çıktı. Orada günahlarını düşünüp hıçkırarak ağlamaya başladı!
Sonra gökyüzüne baktı.
Rabbini tefekküre daldı.
Allahü teâlânın sonsuz kudret ve azametini fikredip, bayıldı.
Ve kendi damından komşunun damına düştü
Gürültüyü duyan adam, heyecânla koştu yukarı.
Hırsız var zannetmişti.
Onu görünce sordu:
“Sen mi düştün yâ Dâvud?”
“Evet, ben düşmüşüm.”
“Hayırdır, nasıl düştün?”
Buyurdu ki;
“Rabbimi tefekkür ediyordum. Sonra mahşerdeki hâlimi düşünüp dehşete kapıldım! Sonrasını hâtırlamıyorum.”
● ● ●
Bir gün de bâzı dostları “Zaifsiniz. Size yağlı bir yemek getirsek, yer misiniz efendim?” dediler.
Cevâben;
“Yerim” buyurdu.
Gerçekten de çok açtı.
Yemeye ihtiyâcı vardı.
Ancak yemek gelince, değişti fikri.
Yiyemedi.
Zîra az ileride oturan yetîm ve kimsesizleri hâtırlamıştı.
Onun için yiyemedi.
Yemeği getirene;
“Sen bu yemeği, filân evde oturan yetîm ve kimsesizlere götür. Onlar yesinler” buyurdu.
.Ölünce hesâba çekileceksin!
07-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, Allah adamlarındandır.
İmâm-ı âzam hazretlerinin dersine devam edince, mübârek kalbi İlâhî nurlarla doldu.
Halîfe Hârun Reşid, bir gün bu zâta gelerek;
“Bana nasîhat eder misin” diye ricâ etti.
Büyük velî;
“Ey Hârun! Günahtan çok sakın! Zîra ölünce hesâba çekileceksin. Milletine de sakın zulmetme, bilâkis onlara acı, yoksa mahşer gününde hepsi senden dâvâcı olurlar” buyurdu.
Hârun Reşid bu velî zâtı, gözyaşları içinde dinledi!
Ve memnun olup, bir kese “altın” verdi kendisine.
Ama o, almadı.
“Param, ölünceye kadar bana yeter” buyurdu.
Zîra o, evini satmıştı.
O helâl para için de;
"Yâ Rabbî! Bu para ne zaman biterse ömrüm de bitsin" diye duâ etmişti...
Ve o paranın, kaç gün idare edeceğini de bildirmişti Hârun Reşid'e.
Halîfe, defterini çıkardı...
Ve not etti bu târihi.
Aradan bir müddet geçti...
Bir gün bâzı kimselere;
“Dâvud-i Tâî hazretleri bugün vefât etmiştir” dedi.
Onlar şaşırıp;
“Nereden biliyorsunuz?” dediler.
“Parası bugün bitti” dedi.
Gerçekten de o gün, “ölüm” haberi geldi...
.Kabrim belli olmasın!.."
08-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretlerinin vefâtından bir gün önce, bir sevdiği yanına gitti.
Gördü ki; başını kerpiçten yastığına koymuş, uyuyor.
Başında bekledi.
Uyanınca;
“Ey Dâvud, dışarda çok güzel bir hava var. İstersen seni bıraz dışarı çıkarayım” dedi.
Ama o, istemedi.
O kişi, şaşırıp da sebebini sorunca;
“Ömrümde hiç nefsime uymadım. Ölürsem beni şu duvarın ardına gömün. Yerim belli olmasın. Sağlığımda uzlette yaşadım. Kabirde de öyle yatayım” buyurdu.
● ● ●
O gün sabaha kadar devamlı namaz kıldı.
Gözyaşlarıyla, duâ ve niyazda bulundu!
En son secdeye vardı.
Fecir sökene kadar başını kaldırmadı secdeden.
Annesi bunu gördü.
Hâliyle merak etti...
Yaklaşıp bakınca vefât etmiş olduğunu gördü.
Çok üzüldü.
O an bir ses duydu.
Gâip’ten geliyordu.
Kulak verip dinledi.
“Bugün Dâvud-i Tâî Rabbine ve cennet nîmetlerine kavuştu... Cennet hûrileri, onun için süslendiler. Ne mutlu Dâvud'a ki, murâdına erdi!” diyordu...
.Ateşe dayanacağın kadar!..
09-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretlerinden bir kişi nasîhat istedi.
Ona cevâben;
“Bu dünyâya, burada kalacağın kadar; âhirete de orada kalacağın kadar çalış” dedi.
Ve devam edip;
“Ateşe dayanacağın kadar günah işle. Allahü teâlâya, muhtaç olduğun kadar ibâdet eyle” buyurdu.
● ● ●
Bir gün pazara çıkmıştı.
Hurma gördü bir satıcıda.
Biraz almak istedi.
Ama parası yoktu...
Satıcıya;
“Bana bir dirhem kıymetinde hurma verir misin? Parasını yarın vereyim” buyurdu.
Ancak satıcı tanımıyordu onu.
Cevâben;
“Veresiye satmıyorum” dedi.
O, bu cevâbı aldı.
Ayrılıp gitti oradan.
Komşu satıcılar;
“Sen ne yaptın. O zât Dâvud-i Tâî hazretleriydi” dediler.
Adam bunu duydu.
Çok pişman oldu.
Üzüldü yaptığına!
Bir kesenin içine "bin dirhem" koyup koştu arkasından.
Ve yetişti kendisine.
Keseyi arz edince;
“Benim bunlarla işim yok… Ben, nefsime haddini bildirmek istemiştim! Meğer bir dirhem bile îtibârı yokmuş. Bunu, o da anladı” buyurdu.
.Kapı yoktu evinde!..
10-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretlerinin evine biri geldi bir gün.
Ama hiçbir eşya görmedi içeride.
Kerpiçten bir yastığı vardı.
Bir hasırı, bir de su kabı.
Dikkat etti.
Kapı bile yoktu evinde.
Kendisine;
“İsterseniz bir kapı takalım eve. Vahşî hayvanlar zarar vermesinler” dedi.
Buyurdu ki:
“Lüzum yok.”
“Neden efendim?”
“Beni bu dünyâdaki vahşîlerden korursunuz. Peki, kabirdekilerden kim koruyacak? Hem mezardaki yılanlar öyle büyüktür ki, dünyâdakiler hiç kalır ona göre” buyurdu.
● ● ●
Bir gün bu zâta; "Huzûra ermenin yolu nedir efendim?" diye sordular.
Cevâbında;
"Sabırdır" buyurdu.
Ve îzah etti.
"Huzûr'u, bir odanın içinde kilitli farz edin. İşte o odanın anahtarı sabırdır. Sabrederseniz kapı açılır ve huzûra kavuşursunuz.”
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
"Kardeşlerim! Dünyâya gönül kaptırmayan; mal, mevkî, şöhret kazanmak ve başa geçmek sevdâsında olmayan din âlimleri, peygamberlerin vârisleri ve insanların en iyileridir" dedi.
Ve ilâve etti:
"Kıyâmet günü, bunların mürekkebi, Allahü teâlâ için canını veren şehitlerin kanıyla tartılacak ve mürekkep daha ağır gelecektir.”
.Gözüm dünyâ ehli birini görmesin!”
11-03-2018 02:00
Halîfe Hârun Reşid, bir gün Ebû Yûsüf hazretlerine; “Gel, seninle Dâvud-i Tâî hazretlerini ziyârete gidelim" dedi.
Ve gidip kapıyı çaldılar.
Fakat açılmadı kapı.
Halîfe, kendisini tanıtıp, tekrar çaldı.
Yine açılmadı.
Yaşlı annesi;
“Evlâdım! Sultân kapına gelmiş, açıp içeri alsana” dedi.
O, cevâben;
“Mâzur gör anne. Dünyâ ehli birini görmek istemiyorum” buyurdu.
Annesi ısrâr edince açtı.
Ama o girince;
“Gözüm dünyâ ehli birini görmesin!” dedi.
Ve söndürdü kandilini...
● ● ●
Bir gün de sevdikleri; "Efendim niçin böyle kaçar gibi acele gidiyorsunuz?" diye sordular.
Onlara cevâben;
"Kalbi dünyâya bağlı insanları görünce kalbim kararıyor. Böyle kişileri görmemek için acele gidiyorum" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de ağlıyor, gözyaşlarını yüzüne sürüyordu! Kendisine "Gözyaşlarını niçin yüzüne sürüyorsun?" dediler.
Bir "âh!" etti
Ve cevâben;
"Allah korkusuyla akan gözyaşının ıslattığı uzuvları, Allahü teâlâ yârın cehennemde yakmaz!" buyurdu.
.Bu dünyânın bir saati…
12-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, büyük velîdir.
Bir gün sohbetinde;
"Bu dünyânın bir saati, kıyâmetin bin senesinden daha iyi ve hayırlıdır" buyurdu.
Merakla sordular:
"Niçin efendim?"
"Çünkü bu bir saatte, iyi bir amel yapıp, Allahü teâlânın rızâsı kazanılabilir. Ama o bin senede hiçbir şey yapılamaz" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de;
"Efendim, insanlar arasına niçin karışmıyorsunuz?" dediler.
Onlara döndü.
Sitemli olarak;
"İnsanlar bana Allahü teâlânın emir ve yasaklardan bahsetmiyor, hatâlarımı söylemiyorlar. Böyle insanlarla niçin oturayım?" buyurdu.
● ● ●
Bir gün sohbetinde; "Müminin ölümü, büyük saadettir. Çünkü ölümle Rabbine kavuşacaktır" buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Kulun eceli gelir.
Son nefesleridir.
O anda kendisine Peygamberimiz aleyhissalâtü vesselâm gösterilir ve kendisine; “Bunu tanıyor musun?” diye sorulur.
Müminler bakar.
“Tanıyorum” der.
Ve Onu görmenin lezzetiyle ölüm acısını duymaz.
Kâfirler ise;
“Tanımıyorum” der.
Ve sonsuz felâkete düşerler!
.Cehennem ateşini hatırladı!..
13-03-2018 02:00
İmâm-ı Âzam'ın oğlu Hammâd ile Ebû Yûsüf hazretleri, Dâvud-i Tâî hazretlerini “rahmetullahi aleyhim” ziyârete geldiler bir gün.
Fakîrdi mübârek.
Ama aldırmıyordu.
Hammâd, ona dört bin dirhem verip "Bu para, babamdan mîrastır, lütfen kabul et" dedi.
Hazret-i Dâvud;
"Pekâlâ" deyip aldı.
Sonra geri verip;
"Eğer birinden bir şey kabul etseydim, önce senden kabul ederdim" buyurdu.
Ebû Yûsüf, Hammâd'ın kulağına eğilip, yavaşça;
"Paraları Dâvud'un önüne saç!" dedi.
O da öyle yaptı...
Hazret-i Dâvud;
"Bütün dünyâdaki altınları önüme yığsanız, bana şu topraktan âdi gelir" buyurdu.
Bunu duyup duygulandılar...
Ve bir müddet ağladılar!
● ● ●
Bir gün de, içi “ateş” dolu bir tandır gördü.
“Cehennem ateşini” hâtırladı.
Ve düşüp bayıldı!
Binek üzerinde hâtırlasa, yere yuvarlanırdı.
Bir gün öyle oldu.
Bayılıp düştü!
Evine ilettiler.
Bir gök gürültüsü işitse, şimşek çaksa veyâ şiddetli bir rüzgâr esse, "Bütün bunlar, benim gibi bir günahkârın aranızda olması sebebiyledir" derdi...
.Cennete ne ile girilir?
14-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretlerine, bir gün; “Cennete ne ile girilir efendim?" diye sordular.
Cevâbında;
"Takvâ ile" buyurdu.
"Takvâ nedir efendim?"
"Takvâ, haramlardan sakınmaktır" buyurdu.
● ● ●
İbni Semmak hazretleri, Dâvud-i Tâî hazretlerine;
“Bana nasîhat et" dedi.
Cevâben;
"Öyle hayat yaşa ki, Allahü teâlâ seni haram bir iş üzerinde görmesin" buyurdu.
O, çok hoşlandı.
"Yine söyle" dedi.
O vakit; "Kötülerden, aslandan kaçar gibi kaç, iyilerden de hiç ayrılma!" buyurdu.
● ● ●
Biri de nasîhat isteyince;
"Dünya için dünyada kalacağın kadar, âhiret için de, âhirette kalacağın kadar çalış" buyurdu.
● ● ●
Kız kardeşi anlatır:
Bir gece namaza durdu...
Mümin sûresinin başından okumaya başladı.
Bir âyete geldi.
Devam edemedi.
Zîra bu âyette; “Ey Resûlüm! Müşrikleri kıyâmet günüyle korkut. O gün zâlimlerin şefâatçisi yoktur” buyuruluyordu.
Bu âyeti okudu...
Bir daha okudu...
Bir daha, bir daha... Derken sabaha kadar, hep bu âyet-i kerîmeyi tekrar tekrar okuyup, hürgür hüngür ağladı!..
.Rabbime ne cevap veririm?
15-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, bir gün sohbetinde; "Kardeşlerim! Allahü teâlânın size verdiği nîmetlerden, muhtaç olanlara verin, yoksa elinizden çıkar" buyurdu.
Ve ilâve etti:
Hadîs-i şerifte;
“Allahü teâlâ bâzı kullarına çok nimetler ihsân etmiştir. Bu nimetleri muhtaç olanlara vermezlerse, ellerinden alıp da başkalarına verir” buyuruldu.
● ● ●
Dâvud-i Tâî hazretlerine, bir gün akrabâsından biri gelip;
“Bana nasîhat ediniz" deyince, çok ağladı!
Sonra ona;
"Gece ve gündüz, bu yolculukta birer konak yeri gibidir. Âhirete gideceğimiz muhakkak olduğuna göre oraya hazırlık yapalım" dedi.
Gözyaşını sildi!
Ve titrek sesle;
"Ben bunları sana söylüyorum, fakat bilesin ki bu nasîhate senden çok, benim ihtiyâcım var" buyurdu.
● ● ●
Hazret-i Dâvud “rahmetullahi aleyh” bir gün ilâç içmişti.
Evdekiler bu zâta;
"İlâç içtin, biraz dışarı çık, yürü, güneşlen" dediler.
Başını öne eğdi.
Ve sonra kaldırıp;
"Mahşer günü, Hak teâlâ bana, ‘niçin lüzumsuz birkaç adım yürüdün?’ diye sorarsa, ne cevap veririm?" buyurdu...
.Kalbi “nur” ile doldu
16-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, İmâm-ı âzam hazretlerinin talebesi olup kabr-i şerîfi Bağdat'tadır.
Kanaat ehli olup çok ibâdet yapardı.
Para ve dünyâ malı hiç yoktu gönlünde.
Haram ve şüphelilerden kaçınır, gece gündüz Rabbine ibâdete sarılırdı.
Uzlete çekilmeden önce İmâm-ı âzam hazretlerinin hiçbir dersini kaçırmazdı.
Hocası ona;
"Uzlet et" dedi.
Bu emirle uzlete çekildi.
Ve kalbi “nur"la doldu.
Bundan sonra İmâm-ı âzam hazretleri, Dâvud-i Tâî hazretlerinin ziyâretine gelir, ona iltifatlarda bulunurdu.
● ● ●
Hazret-i Dâvud, bir gün sohbetinde "Müslümanları sevindirmeye bakın" buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hadîs-i şerîfte ‘Farzlardan sonra amellerin en üstünü, bir mümini sevindirmektir’ buyuruldu.”
● ● ●
Bir kimse, Dâvud-i Tâî hazretlerinin yanına geldi ve onu hayranlıkla seyretmeye başladı.
Hazret-i Dâvud, o kişiye dönüp;
"Bilmiyor musun, çok konuşmak kadar çok bakmak da hoş bir şey değildir?" buyurdu.
Adam önüne baktı.
Sonra başını kaldırdı.
Ve nasîhat isteyince;
"Münker ve Nekir melekleri seni bekliyor, onlara vereceğin cevâbı hazırla!" buyurdu.
.Ömür, büyük sermâyedir
17-03-2018 02:00
Kûfe'de bâzı kimseler, Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretlerine gelerek "Bize nasîhat eder misiniz?" dediler.
Büyük velî;
"Ömür, büyük sermâyedir; onu boşa harcamayın. En güzel iş, İslâmiyet’i iyi öğrenmek, öğretmek ve bu bilgisiyle amel etmektir" buyurdu.
● ● ●
Bir sohbetinde;
"Kabirdekiler, dünyâda işledikleri günahlar için, kabirlerinde acı azap çekiyorlar" buyurdu.
Ağlamaya başladı!
Ve gözyaşları aktı!
Sözüne devamla;
"Şu anda, mevtâlar kabirlerinde, işledikleri günahlar için büyük ‘pişmânlık’ içindedirler. Bugün yaşayanlar da yarın ölünce, çok pişmân olacak ve ‘âh, keşke hiç günah işlemeseydim’ diyecekler” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta;
"Müslüman kime denir efendim?" diye sordular.
Büyük velî;
"İmân edip de kendini İslâmiyet’e uyduran, Müslümandır. İslâmiyet’i kendi arzusuna uydurmak isteyen, Müslüman değildir" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de; "Rabbimden üç şey istedim. Dünyâya hiç rağbet etmeyeyim. Namazlarımı O’nun beğendiği gibi kılayım. Ve şehitlik rütbesine kavuşayım" buyurdu...
.En büyük dert nedir?
18-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, dâima hüzünlüydü! Geceleri Hak teâlâya yalvarır ve çok duâ ederdi.
Bir gece kalktı.
Ve ellerini açtı.
"Yâ Rabbî! Sana olan korkum ve sevgim, bende büyük dert olup, öbür dertlerimi unutturdu, beni affet" dedi.
● ● ●
Bir gün bu zâta;
“Bir annenin, birinci vazifesi nedir efendim?" diye sordular.
Büyük velî;
"Annenin birinci vazîfesi, çocuklarına dînini, îmânını, yâni İslâmiyeti öğretmektir. Dînini bilen çocuk, kötü arkadaşlara aldanmaz. Annesi babası gibi hâlis bir Müslüman olur" buyurdu.
● ● ●
Yine bir sohbetinde;
"İslâmiyet, faydalı bir ilâç gibidir. Kim içerse muhakkak şifâya kavuşur" dedi.
Ve ardından;
"İslâmiyetin emir ve yasaklarına, inanarak uyanlar, tatbîk edenler, dünyâda da âhirette de faydasına kavuşurlar" buyurdu.
Sordular ki:
"İnanmadan tatbîk edenler de kavuşur mu efendim?”
Büyük velî;
"Onlar; uydukları nisbette dünyâda faydasını görürler. Ama âhirette ellerine bir şey geçmez. Çünkü cennete girmek, ancak îmânla mümkündür" buyurdu...
.Açık havaya çıkarayım mı?
19-03-2018 02:00
Bir kimse anlatıyor:
Hazret-i Dâvud'un “rahmetullahi aleyh” hastalandığını duyup ziyâretine gittim.
Hava çok sıcaktı...
Baktım, Kur’ân-ı kerîmden “cehennem ateşi” geçen bir âyet-i kerîmeyi tekrar tekrar okuyor ve gözyaşı döküyordu!
Yanına yaklaştım.
Ve kendisine; “Seni açık havaya çıkarayım mı?” dedim.
Cevâben; “Hayır istemem, ben ölürsem cenâzemi şu duvarın arkasına gömün” dedi.
Merak etmiştim...
“Niçin?” dedim.
Cevâben; “Sağlığımda uzletteydim. Ölünce de uzlette olmak, kimsenin görmediği bir yerde yatmak istiyorum” buyurdu.
● ● ●
Bir gün kelime-i tevhîdin fazîletine dâir çok şeyler anlatıp "Bu hususta çok hadîs-i şerîf var" dedi.
Cemaat ricâ ettiler;
"Birini söyleseniz."
Büyük velî; "Peygamber Efendimiz ‘Bir kimse inanarak Lâ ilâhe illallah derse, muhakkak cennete girer’ buyuruyor" dedi.
● ● ●
Bir sohbette, cemaatten biri; "Evliyâlar kerâmet gösterir. Bu zât ise göstermiyor. Acabâ nedendir?" diye düşündü...
Bu, ona malum oldu.
Ve o kimseye dönüp;
"Kerâmet şart değildir, mühim de değildir. Mühim olan; İslâmiyete tam uymaktır ve asıl kerâmet de budur" buyurdu.
."Cennet, Dâvut için süslendi!.."
20-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri vefât ettiği gece, semâdan bir ses işitildi.
"Ey insanlar! Dâvud-i Tâî, Allahü teâlânın rahmetine kavuşmuştur. Allahü teâlâ ondan râzı olmuştur" diyordu.
Bir velî de diyor ki:
"Dâvud-i Tâî'nin vefât ettiği gece çok melek gördüm.
Bir sevinç içinde;
“Cennet-i âlâ, Dâvud için süslenip hazırlandı” diyorlardı.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdiklerine; "Bir mümin, bir müminin yüzüne muhabbetle bakarsa, Cenâb-ı Hak onu affeder. Yine bir Müslüman; bir Müslümanı sevindirirse, Allahü teâlâ ona nâfile hac ve umre sevâbı verir" dedi.
Hikmetini sordular.
Cevâbında;
"Çünkü Allahü teâlâ, kullarının çok kazanmasını, âhirette kârlı çıkmasını istiyor. Onun için böyle bahâneler yaratıyor" buyurdu.
● ● ●
Bir sohbette de, Peygamber Efendimizin, hazret-i Âişe vâlidemize şöyle buyurduğunu nakletti:
“Yâ Âişe, üç yerde, kimse kimseyi hâtırlayamaz. Mîzan’da sevâbının ağır veyâ hafif geldiği belli olana kadar. Amel defterinin, sağdan mı, soldan mı, arkadan mı verileceğini öğreninceye kadar. Ve bir de Sırat köprüsünü geçerken kurtulup kurtulamayacağını öğreninceye kadar.”
."Onun ağlama seslerini işitirdim!”
21-03-2018 02:00
Ebû Hâlid anlatıyor:
“Evimiz, Hazret-i Dâvud'un “rahmetullahi aleyh” eviyle karşı karşıyaydı. Ben, gecenin hangi saatinde uyansam, Dâvud-i Tâî hazretlerinin ışıklarını yanar vaziyette görürdüm.
Geceleri uyumazdı.
Ya duâ ederdi.
Ya da ağlardı!
Ben her gece onun duâ ve ağlama seslerini işitirdim!”
● ● ●
Bir kimse anlatıyor:
Bir gece rüyâmda Dâvud-i Tâî hazretlerini gördüm. Bana bakıp “Şu anda dünyâ zindanından kurtuldum” dedi.
Sabah oldu.
Evine gittim.
Vefât etmiş olduğunu gördüm.
Haberi duyan koştu. Cenâzesini taşımakla şereflenmek için binlerce insan toplandı kabri başında.
İbni Semmak;
“Ey Dâvud! Kabir zindanına girmeden, kendini dünyâda hapsettin. Hesap günü gelmeden, kendini hesâba çektin. Bugün de Allahü teâlânın rahmetine ve cennetine kavuştun!” dedi.
● ● ●
Bu zât bir sohbette "Eti konuşturan, yağı gördüren, kemiği işittiren Allahü teâlâyı tesbîh ederim" buyurdu.
Anlayamadılar?!
Ve îzah istediler.
Cevâbında;
"Burada 'et'ten maksat (dil), 'yağ'dan maksat (göz), 'kemik'ten maksat da (kulak) idi" buyurdu...
.Niçin evlenmiyorsun?"
22-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretlerinin huzûruna bir gün bâzı sevdikleri gelerek "Efendim, niçin evlenmiyorsunuz?" diye sordular.
Büyük velî;
"Evliliğin mesûliyeti çoktur. Sâliha bir hanımla evlenirsem, onun hukûkuna riâyet edemem diye korkuyorum. ‘kul hakkı’ var!" buyurdu.
"Nasıl kul hakkı?"
Dediklerinde de;
"Şöyle ki; zevcemin kalbini incitirsem ‘kul hakkı’ olur. Eğer helâl etmezse mahşer gününde ödemek çok zordur" buyurdu.
Merak ettiler;
"Nasıl yâni efendim?"
"Meselâ birinin üstünde zerre kadar ‘kul hakkı’ varsa; bu ufacık hak için, o gün, bir yıllık kabul olmuş namaz sevâbı alınıp, alacaklıya verilecektir" buyurdu.
Sordular:
“Ya yoksa efendim?"
"O zaman alacaklının günahları alınıp, buna yüklenir ve cehenneme atılır" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta "Tasavvuf nedir?" diye sordular.
Cevâben;
"Hakîkî din âlimlerinden birine tâbi olup, onun feyiz ve bereketlerinden istifâde etmek ve ondan öğrendiği gibi yaşamaktır" buyurdu.
Yine bu babda:
"Eğer imkânım olsaydı, ayaklarım da sağlam olsaydı evliyâya sevgisi olanları ziyâret için, dünyânın bir ucuna giderdim" sözünü sık sık söylerdi.
.Emr-i mâruf ne demektir?
23-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretlerinin huzuruna, bir gün bazı kimseler geldiler ve;
"Emr-i mâruf nedir efendim?" diye sordular.
Cevâbında;
"Emr-i mâruf, Allah'ın dînini Onun kullarına öğretmektir ve Hak katında çok sevaptır" buyurdu.
Ve daha açıkladı:
"Bir insanı bir ‘dünya sıkıntısından’ kurtarmak, bütün cihânın nâfile ibâdetlerinden daha sevaptır. ‘Âhiret sıkıntısından’ kurtarmanın sevâbını düşünün" buyurdu.
Ve ilâve etti:
"İnsanlar, yaptıkları ‘emr-i mâruf’ hizmetine karşılık, cennette kavuşacakları nîmetleri bilseler, sevinçten sokaklarda oynarlardı..."
● ● ●
Bu zât bir gün de "Ölüme çâre yok... Mümin olsun, kâfir olsun bir gün ölecek" buyurdu.
Dinleyenler;
"Ölüm acısını herkes duyar mı ki?" dediler.
"Kâfirler çok şiddetli hissederler" buyurdu.
Sordular ki:
"Ya müminler?"
"Onlar öldüğünü anlamaz bile... Bir bakar ki, ölmüş. ‘Aaa ben ölmüşüm’ der, o kadar.”
● ● ●
Bu zât anlatıyor:
Muâz bin Cebel hazretlerinin rivâyeti ile Resûlullah Efendimiz; “Kim kalbinden ihlâsla ve yakînle, (Lâ ilâhe illallah) derse, cennete girer ve ona cehennem ateşi hiç dokunmaz” buyurdu.
.Farkında bile değilim!..
24-03-2018 02:00
Fudayl bin İyâd hazretleri; Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri ile ömründe iki defâ görüşmüş, karşılıklı sohbette bulunmuştu.
Bir gün, yine gitmişti bu büyük zâtın evine.
Oturup sohbet ettiler.
Fudayl bin İyâd, bir ara tavana baktı.
Ve hazret-i Dâvud'a;
"Ey Dâvud! Baksana, evin tavanı çatlamış, hem neredeyse üstümüze yıkılacak" dedi.
O, başını kaldırdı.
Hazret-i Fudayl'e;
"Ben nice zamandır bu evdeyim. Bırak tavandaki çatlağı, tavan var mı, yok mu, onun bile farkında değilim" diye cevap verdi.
● ● ●
İbni Semmak hazretleri de, bir gün Dâvud-i Tâî hazretlerini ziyârete geldi.
Sohbet ettiler.
İbni Semmak;
“Ey Dâvud, bana biraz nasîhat eder misin" dedi.
Hazret-i Dâvud;
"Öyle hayat sür ki, Allahü teâlâ seni, yasak ettiği günah bir işi yaparken görmesin" buyurdu.
İbni Semmak;
"Ne güzel" dedi.
Çok hoşuna gitti.
Ve “yine söyle” dedi.
Hazret-i Dâvud;
"Öyle yaşa ki, Allahü teâlâ seni, emirlerinden birini terk ettiğini görmesin" buyurdu.
O, bunu da duydu.
"Yine söyle" dedi.
O vakit de; "Dünyâyı ve dünyâ zevklerini öyle terk et ki, iftârın ölüm olsun" buyurdu.
.Kullar beğensin diye yaptın!"
25-03-2018 02:00
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri; bir kabrin yanından geçiyordu ki, gâipten bir ses duydu.
Kulak verdi.
"Ben zekât vermedim mi, namaz kılmadım mı, oruç tutmadım mı, falan hayırlı işi yapmadım mı?" diyordu.
İkinci bir “ses” de, o kişiye cevâben;
"Evet yaptın, ama Allah için değil; insanlar beğensin diye yaptın. Yalnız kalınca da Allah’a âsi oldun" diyordu.
● ● ●
Bu zât vefât ettiği gece, birisi onu rüyâsında görüp “Nasılsın?" diye sordu.
O da cevâben;
"Zindandan kurtuldum" dedi.
O kimse sabah uyanıp, bu rüyâsını kendisine anlatmak için evine gittiğinde, vefât etmiş olduğunu öğrendi.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine; "Sizi cehenneme düşmekten muhâfaza edecek olan şeyleri çoğaltınız" buyurdu.
Sordular ki:
"O şey nedir?"
Cevap verip;
"Allah’ın kullarına ihsân ve iyilik yapmaktır" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de kendisine;
"Zühdün gâyesi nedir efendim?" dediler.
Cevâbında;
"Zühd, dünyâdan kesilmektir. Nîmet gelince şımarmamak, gelmeyince de üzülmemektir" buyurdu.
."Ne nâzik el, yanmasa bâri!"
26-03-2018 02:00
Bir gün Halîfe Hârun Reşid, Ebû Yûsüf hazretlerine rahmetullahi aleyh, "Beni, Dâvud'a götür. Öğüt nasîhat isteyip duâsını alayım" dedi.
Evine vardılar.
Müsâfaha ettiler.
Hazret-i Dâvud Halîfenin elini tutunca "Ne nâzik el, cehennemde yanmasa bâri" buyurdu.
Helife duygulandı!
Ve nasîhat istedi.
O zaman;
"Ey Halîfe! Allah’ın kullarına zulmetme ki, âhirette altından kalkamazsın" buyurdu.
Bunu işiten Hârun Reşid ağlayıp, gözyaşı döktü!
● ● ●
Bir sohbetinde de;
"Allahü teâlâ, müstahak olmayan, azâbı hak etmeyen hiçbir kimseye azap yapmaz. Yâni azap yaptığı kimseler, muhakkak ki, ona lâyıktır" buyurdu.
"Nasıl?" dediler.
Cevâbında;
"Bir kimse Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uymaz, uymadığına pişmân olmaz, üzülmez, hiç de aldırmaz, tövbe dahi etmezse, bu kimse nasıl azâba müstahak olmasın?" buyurdu.
● ● ●
Sohbetlerinde ekseriya;
"Kardeşlerim! Herkesin mutlaka tadacağı ve kimsenin çâre bulamadığı ‘ölüm’ için şimdiden hazırlanınız... Çünkü ölüm geldikten sonra ‘âh!’ etmekten, pişmân olmaktan başka yapacak bir şey olmaz" buyururdu
."Namaz vakti geçiyor!.."
27-03-2018 02:00
Dede Halîfe “rahmetullahi aleyh”, Osmanlı âlim ve evliyâsının meşhurlarındandır.
Amasya'da yaşadı.
İznik'te vefât etti...
● ● ●
Bu zât birkaç talebesiyle seyahate çıktı bir gün.
Az sonra suları bitti.
Ancak hem içmek için lâzımdı su, hem de abdest için.
Talebeler etrâfa dağılıp su aradılar.
Ancak bulamayıp geri döndüler.
Namaz vakti de geçmek üzereydi ki, telâşla bu zâta geldiler.
“Hocam! Namaz geçiyor, ne yapacağız?”
Mübârek zât açtı ellerini.
“Yâ Rabbî! Bize sonsuz hazînenden su ihsân eyle” diye yalvardı.
Sonra da kalktı ve asasını yere vurdu
Kudret-i ilâhîyle “su” fışkırdı o yerden.
Serin ve lezzetliydi.
Abdestlerini aldılar ve susuzluklarını giderdiler.
● ● ●
Bir gün, bu zâta;
“Size en hoş gelen amel nedir?" diye sordular.
Cevâbında;
"Mümin kardeşlerimi sevindirip ferahlandırmaktır" dedi.
Sordular yine:
"Ondan sonra nedir?"
Cevâbında;
"Mümin kardeşlerime ikrâm etmektir" buyurdu...
.Hazreti Hızır'ı görmek için...
28-03-2018 02:00
Baba Nîmetullah Nahcivânî “rahmetullahi aleyh”, Osmanlılar zamanında yetişen velîlerdendir. 1514’te Konya'nın Akşehir kasabasında vefât etti.
Bir gün biri geldi.
Arz etti bu zâta:
“Hocam! Size bir şey sorabilir miyim?”
“Buyur kardeşim, sor.”
“Hocam! Ben, Hızır aleyhisselâmla görüşmeyi çok istiyorum, ne yapmam lâzım acabâ?”
Buyurdu ki:
“Üç şeye dikkat et.”
“Onlar nedir hocam?”
“Birincisi; elinden geldiğince İslâmiyete uymaya çalış. İkincisi, kalbinde Müslümanlara karşı kin ve haset, kıskançlık bulundurma. Üçüncüsü de, bu alçak dünyâya düşkün olma.”
Adam sevindi...
Ve sordu ki:
“Bunları yaparsam görüşür müyüm hocam?”
“İnşallah. Hızır aleyhisselâm, kendisinde bu üç haslet bulunan kimselerle görüşür” buyurdu.
● ● ●
Allah’tan çok korkardı! Kıyâmet günü hâtırına gelince ağlar, orada olanlar teselli ederlerdi!
Bir annesi vardı.
Yaşlı ve hasta.
Hizmetinden ayrılmaz ve "Eğer annemin hizmeti olmasaydı, o zaman yardıma muhtaç olan insanları arar, bulur ve onlara hizmet ederdim" derdi...
."Kimse eli boş dönmesin!"
29-03-2018 02:00
Dede Ömer Rûşenî “rahmetullahi aleyh”, evliyânın büyüklerindendir...
Aydın'da doğdu.
Tebriz'de vefât etti...
Bir sene hacca gitti.
Arafat ovasında, hacıların yalvarmalarını ve içli iniltilerini görünce, ellerini açıp;
“Yâ Rabbî! Bu Müslümanların haccını kabul et. Haccı kabul edilmeyen biri varsa, benim hac sevâbımı ona yaz. Kimse ‘eli boş’ dönmesin buradan” diye duâ etti.
O gece rüyâ gördü.
Şöyle nidâ edildi kendisine:
“Ey sevgili kulum! Bütün bu insanların haclarını, senin hürmetine kabul ettim... Yeter ki, sen üzülme.”
O anda uyandı...
Şükür secdesine vardı sevincinden.
● ● ●
Bu zât şöyle anlatıyor:
Hadîs-i şerîfte Peygamber Efendimiz buyurdular ki: “Kıyâmet günü, kulun ameli getirilir, oraya mahsus olan terâzinin bir gözüne konur.
Melekler tartar.
Ama hafif gelir.
Tâ ki, Allahü teâlâ tarafından mühürlenmiş bir sahîfe getirilip, sevap kefesine konunca bu kefe ağır gelir. Görürler ki, bu sahîfede “Lâ ilâhe illallah” yazılıdır.
● ● ●
Bu zât sevdiklerine; "Bende, hoş olmayan bir hâl görürseniz lütfen bana söyleyiniz ki, hâlimi düzelteyim. Zîra bir kimse, din kardeşinde kötü bir hâl görür de bunu ona bildirmezse, faydalı olamaz" buyururdu.
."Hesâbına bir daha bakın!"
30-03-2018 02:00
Bedreddîn Serhendî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, Hindistan’da yetişen büyük velîlerdendir. 1688'de vefât etti...
Bu zât bir gün şunu anlattı sevdiklerine:
Vaktiyle bir mümin vefât eder.
Mîzan'da amelleri tartılır.
Günahları ağır gelir.
Melekler, onu tutup, cehenneme sürüklerler. Cenâb-ı Hak, bildiği hâlde “Ey melekler! O kulumu nereye götürüyorsunuz?” diye sorar.
Melekler derler ki:
“Cehenneme götürüyoruz.”
Hak teâlâ buyurur ki:
“Hesâbına bir daha bakın!”
Melekler dönüp bakarlar ki, sevap kefesi ağır basmış.
Bu defâ geri dönüp, cennetin yolunu tutarlar. Adam merak edip;
“Ey melekler beni nereye götürüyorsunuz?’ diye sorar.
“Cennete” derler.
“Beni cehennemden kurtarıp cennete götüren şey nedir? Ne amel etmişim ki, sevaplarım ağır geldi?” diye sorar.
Melekler dönüp Mîzan'a baktıklarında, sevap kefesinde iki kürek “toprak” görürler.
Hak teâlâya;
“Yâ Rabbî! Bu toprak nedir ki, bu kulunun sevaplarını o kadar arttırdı?” diye sorarlar.
Hak Teâlâ;
“Benim bir dostum vefât etmişti... Bu da o cenâzeye iştirak edip, o dostumun kabrine iki kürek toprak attı. İşte o sevdiğim kulumun ölüsüne hizmet ettiği için bu sevâbı kazandı” buyurur...
.Söyleyin şu adama, gitsin buradan!"
31-03-2018 02:00
Bâlî Efendi “rahmetullahi aleyh” hazretleri, Anadolu evliyâsının büyüklerindendir...
1572'de İstanbul'da vefât etti. Bu zâtı bir düğün yemeğine dâvet ettiler.
Kabul edip teşrîf etti.
Ancak yemek sırasında birisi yüksek sesle malayani, boş şeyler konuşup üzdü bu büyük velîyi.
Mübârek zât onun bu hareketinden rahatsız olmuştu...
Ev sâhibini çağırdı.
Yavaşça kendisine;
“Şu adama söyleyin. Ya sussun, ya da gitsin buradan!” diye fısıldadı kulağına.
Ev sâhibi “başüstüne” dedi.
Ve gidip îkaz etti adamı.
Ancak o, susmadığı gibi, dışarı da çıkmadı.
Devam etti edepsizliğine.
Ev sâhibi çâresizdi!..
Geri gelip büktü boynunu. Hani “ne yapayım, dinlemiyor" demek istedi.
Mübârek zât;
“Üzülme. O şimdi burayı terk edecek” buyurdu.
Hakîkaten o an kapı çalındı.
Bir çocuk, heyecânla girdi...
O adamın yanına koşup “Yetiş amca, sizin çocuk damdan aşağı düştü!” dedi. Bunu duyan adam fırladı hemen dışarı.
Gidiş o gidiş.
Bir daha da gelmedi oraya.
Oradakiler hayretle birbirlerine bakışıp “Allah dostlarını üzenlerin cezâsı acele verilir!” diyorlardı birbirlerine...
..Çok cömert bir zâttı
01-04-2018 02:00
Demir Hoca “rahmetullahi aleyh”, Nevşehir'de yaşayan velîlerden olup, kabr-i şerifi oradadır.
Çok cömert bir zâttı.
Kendisine bir “hediye” gelseydi hemen fakîrlere dağıtır, kendine bir şey ayırmazdı.
Kendisi de muhtaçtı hâlbuki...
Hanımı bir gün dert yandı kendisine.
Dedi ki:
“Efendi! Biliyorsun ki, bizler fakîr ve muhtâcız.”
“Evet hanım.”
“İhtiyaçlarımızı temin edemiyoruz.”
“Evet, öyle”
“Ama sen, zenginler gibi davranıyorsun. Bize gelen hediyeleri başkalarına dağıtıyorsun.”
Mübârek sordu:
“Peki hanım, ne yapmamı istiyorsun?”
“Ne bileyim, hani birazını da bize ayırsan diyorum. Kendimiz muhtaçken dağıtmak olur mu?”
Mübârek zât birden
Ciddîleşti ve sordu:
“Bak hanım! Bize neden böyle çok hediye geliyor, sebebini hiç düşündün mü?”
Hanım merak etti...
“Hayır, nedenmiş?”
“Dağıttığım için; ben dağıtmasam hiç hediye gelmez bize. Sen verirsen Allah da sana verir. Bu, böyledir her zaman.”
Kadıncağız mahcuptu!
“Haklısın bey” dedi.
Ardından da;
“Anladım Efendi. Çok iyi anladım. Sen bildiğin gibi yap, vermeye devam et” dedi..
."Ben kötü söz bilmem ki!.."
02-04-2018 02:00
Demirtaş Muhammedî “rahmetullahi aleyh” Mısır'da yetişen büyük velîlerden olup, kabr-i şerifi, Mısır’ın Hüseyniyye beldesinde bulunan kendi zâviyesindedir.
Bir gün birkaç sevdiğiyle yolda giderken birisi hakâret etti bu zâta.
O, hiç cevap vermedi...
Ve devam etti yoluna.
Adam bunu görünce ileri gidip daha çirkin şeyler söyledi. Yine cevap vermeyince yanındakilerin sabrı taştı.
Ve kendisine;
“Hocam! O size hakâret ediyor, siz susuyorsunuz” dediler.
Büyük velî onlara sordu:
“Peki ne yapsaydım?”
Onlar da;
“Cevap verin, siz de ona bir şeyler söyleyin” dediler.
“Ne söyleyeyim?”
“Onu kötüleyin. Çirkin şeyler söyleyin meselâ.”
Buyurdu ki:
“Ben çirkin söz bilmem ki... O söylüyorsa içindekileri döküyor. Bilirsiniz, her kaptan içinde olan dışına sızar.”
● ● ●
Bir gün bu zâta; "Efendim, hiç çalışmayıp da ‘rızkımız ayağımıza gelir’ diyen kimseler var. Bu hususta siz ne buyurursunuz?" dediler.
Büyük zât;
"Onlar hem câhil, hem de ahmak kimselerdir. İbrâhim aleyhisselâm gibi bir büyük peygamber, hattâ bütün peygamberler de rızık için sebeplere yapışır, çalışıp kazanarak geçimlerini sağlarlardı" buyurdu.
.Ben hâkimlik yapamam!"
03-04-2018 02:00
Derviş Ahmed Semerkandî hazretleri, Mâverâünnehr bölgesinde yetişen âlim ve velîlerin büyüklerinden bir mübârek zâttır.
Bir zaman, kadı/hâkim yapmak istediler bu zâtı.
Ancak o, kabul etmedi.
Kadı olursam “kul hakkına” girerim diye korktu!
Isrâr ettiler.
Yine kabul etmedi.
Zorladıklarında;
“Ben hâkimlik yapamam!” buyurdu:
“Hayır yaparsın” dediler.
“Yemînle söylüyorum ki, ben hâkimlik yapamam.”
Kızdılar bu defâ.
“Sen yalan söylüyorsun!” dediler.
Buyurdu ki:
“Pekâlâ, yalan söyleyen birini mi kadı yapacaksınız?”
Hayret ile birbirlerine bakıp lâfı değiştirdiler.
“Yok, doğru söylüyorsun.”
“Doğru söylüyorsam inanın öyleyse, ben hâkimlik yapamam diyorum size.”
Bir cevap veremeyip vazgeçtiler kadı yapmaktan.
● ● ●
Bir gün de bu zâta "İyi insan nasıl olur efendim?" diye sordular.
Onlara baktı.
Ve cevâben;
"İyi insan güzel huylu olur. Nitekim hadîs-i şerîfte ‘İmân-ı kâmil olanınız, ahlâkı güzel olanınızdır’ buyuruluyor" dedi...
.Nefisten kurtulmanın çâresi!..
04-04-2018 02:00
Derviş Muhammed “rahmetullahi aleyh” hazretleri, dayısı olan Kadı Muhammed Zâhid hazretlerinin sohbetinde kemâle geldi.
Ondan önce nefsiyle çokca mücâdele etti.
O zamanlar insanlardan bîgâne yaşıyor, nefsinin şerrinden kurtulmak için çalışıyordu.
On beş sene riyâzet ve mücâhede yaptı...
Nefsiyle çok uğraştı.
Her şeyi yaptıysa da yine kavuşamadı murâdına.
Çâresizlik içinde ellerini kaldırıp;
“Yâ İlâhî!.. Bu nefsimin şerrinden kurtulmam için bana yardım et” diye yalvardı.
Elini yüzüne sürerken Hızır aleyhisselâmı gördü yanı başında.
Hazreti Hızır;
“Eğer bu isteğine kavuşmak istiyorsan, dayın Muhammed Zâhid’in hizmetine gir. Zîra nefisten kurtulmanın tek çâresi, nefsinden kurtulanların sohbetidir” dedi.
O bunun işitti.
Anladı asıl işi.
Sevincinden ellerini açıp;
“Yâ İlâhî!.. Sana sonsuz kere şükürler olsun ki, bu işin çâresini bana öğrettin” dedi.
Ve koştu dayısının huzûruna.
Az zamanda kurtuldu nefsinin isteklerinden.
Resûlullah’ın (aleyhissalâtü vesselâm) mübârek kalbinden “fışkıran nurlar” kalpten kalbe akarak onun kalbine aktılar...
.Evliyâya kötü gözle bakmak!..
05-04-2018 02:00
Dimitrofçalı Muslihiddîn Efendi “rahmetullahi aleyh”, Rumeli evliyâsının büyüklerinden olup, kabr-i şerifi Dimitrofça şehrindedir...
O devirde bir kişi vardı.
Bilmiyordu bu zâtın büyüklüğünü.
Bir gece rüyâ gördü.
Sevgili Peygamberimiz o beldeye teşrîf etmiş ve bu zâtın dergâhında sohbet etmekteydi.
O kimseyi gördü.
Ve ona bakarak;
"Ey filân! ‘Allah adamları’na kötü gözle bakmak felâkettir” buyurdular.
Heyecân içinde uyandı!
Mânevî bir haz içindeydi.
Sabah koştu dergâha.
O zât içerideydi.
Ve oturuyordu...
Hem de tam Resûlullah Efendimizin “aleyhisselâm” rüyâda oturduğu yerde oturuyordu...
O içeri girince ona bakarak "Ey filân! ‘Allah adamları’na kötü gözle bakmak felâkettir” buyurdu.
Adamcağız bunu işitince sarıldı ellerine.
Hürmetle öptü.
Ve bir daha ayrılmadı sohbetinden...
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine;
"Din nasîhattir. Her Müslüman elinde ne imkân varsa onunla Allah'ın kullarına emr-i mâruf yapmalıdır" buyurdu.
Dinleyenler sordu:
"Nasıl yapalım efendim?"
Büyük velî;
"İlmi olan ilmiyle, malı olan malıyla, mevkîsi olan mevkîsiyle yapar" buyurdu...
.Hocamın hürmetine"
06-04-2018 02:00
Derviş Muhammed hazretleri “rahmetullahi aleyh”, evliyânın büyüklerindendir. Hindistan’da, Büster kasabasının Dasferar köyünde vefât etti..
Talebesinden biri, izin alıp sefere çıktı bir gün.
Yolda kaybetti kâfileyi.
Uçsuz bucaksız bir sahrâda kalmıştı tek başına.
Çâresizdi!..
Açtı ellerini.
“Yâ Rabbî! Hocamın hürmetine bana yardım et. Yetiştir beni kâfileme” diye yalvardı.
Elini yüzüne sürerken “hocasını” gördü yanı başında. Mübârek zât ona buyurdu ki:
“Yum gözünü!”
Genç, yumdu gözünü.
Açtığında kâfilenin hemen ardında buldu kendini.
Çok sevinmişti...
“Yâ Rabbî! Sana şükürler olsun” dedi ve “şükür secdesine” kapandı.
● ● ●
Bu zât bir gün şunu anlattı:
Sevgili Peygamberimiz, Eshâb-ı kirâm’a “Cennette öyle köşkler vardır ki, içinde bulunan kimse her dilediği yeri görür ve dilediği her yere kendini gösterir” buyurdu.
Bir sahâbî kalktı.
Ve Efendimize;
“Yâ Resûlallah! Böyle köşkler kimlere verilecek?” diye sordu.
Resûl-i ekrem;
“Güzel huylu, tatlı sözlü, kimseye yük olmayan ve herkesin yükünü çeken kimselere verilecektir” buyurdu.
.Sevmenin alâmeti nedir?
07-04-2018 02:00
Dimitrofçalı Muslihiddîn Efendi, “rahmetullahi aleyh”, Rumeli Evliyâsının büyüklerinden olup, kabr-i şerifi Dimitrofça şehrindedir...
Bir gün bu zâta;
"Hocam! Allahü teâlânın bir kulunu sevdiğinin alâmeti, işâreti var mıdır?" diye sordular.
Cevâbında;
"Vardır" buyurdu.
"O alâmet nedir?" dediklerinde "O kimse hep hayırlı işlerle meşgul olur. İnsanlar fayda görürler kendisinden" buyurdu.
Sordular yine:
"Ya sevmiyorsa efendim?"
Büyük velî;
"Allahü teâlânın sevmediği kimse, hep malayaniyle vakit geçirir. Yâni ne dîne, ne de dünyâya hiçbir faydası olmayan boş işlerle uğraşır” buyurdu.
Ve sordu onlara:
“Daha açık söyleyeyim mi?"
"Buyurun” dediler.
O vakit büyük zât;
"Allahü teâlânın bir kimseyi sevdiğine alâmet; o kimsenin iyi işler yapması, sevmediğine alâmet de kötü işler yapmasıdır” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de;
"Müslüman anne babanın yüzüne şefkatle bir defâ bakan kişiye, kabul olmuş bir hac sevâbı verilecektir" buyurdu.
Dinleyenler;
"Ya bin kere bakarsa?" dediklerinde;
Büyük velî;
"Bin kere bakarsa, bin hac sevâbı verilir" buyurdu...
.Böyle nereye gidiyorsun?
08-04-2018 02:00
Dimitrofçalı Muslihiddîn Efendi “rahmetullahi aleyh” Rumeli Evliyâsının büyüklerindendir.
Muslihiddîn Efendi, soğuk bir kış gününde çoluk çocuğunun maîşetini, temin ettiği dükkânında çalışırken bir “kadın” ve iki çocuğunun yoldan geçtiğini gördü.
Çocuklara acıdı.
Zîra üşüyorlardı.
Koşup yetişti ve; "Bre kadın! Bu garipleri bu kış gününde sokağa dökmüş, böyle nereye gidiyorsun?" dedi.
Kadın çâresizdi.
Ağlayarak;
"Babaları öldü. Bir zâlim de sahte senetle, bunlara miras kalan çiftliği ellerinden aldı. Bunun için mahkemeye gidiyorum" dedi.
Ağlamaya devam etti!
O ara zâlim de geldi.
Büyük zât, o zâlime;
"Bre insafsız! Bu gariplerden ne istersin?" diye çıkıştı.
Sonra da onları kadıya götürüp;
“Şu kadıncağızın işini hâllediver" dedi. Kadı Efendi, hâdiseyi inceleyince adamın yalan söylediğini anladı...
Elindeki senedi aldı.
Gözleri önünde yırttı.
Yetîmlere senet yazdı.
Ve ellerine verdi.
Muslihiddîn Efendi de bu yetîmciklerin bütün ihtiyaçlarını görüp köylerine gönderdi...
Kadın ve yetîmleri, gözyaşlarıyla duâ ettiler bu Allah dostuna!..
.Çabuk evden çıkın!.."
09-04-2018 02:00
Ali el-Harîrî hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Şam'da yetişen büyük velîlerdendir. Şam'da vefât etti...
Aynı mahallede oturan bir aile vardı o devirde.
Ancak evleri ahşap ve eskiydi. Bir akşam üzeri otururlarken bu mübârek zât belirdi.
Ve onlara;
“Çabuk evden çıkın!” dedi.
Ve kayboldu gözden...
Adam ve hanımı o an kalkıp dışarı fırladılar.
Ancak şaşırmışlardı?!
Birbirlerine bakıp;
“Hayırdır inşallah, rüyâ mı gördük hayâl miydi yoksa?” dediler.
Onlar böyle konuşurken çatırtılar gelmeye başladı duvarlardan.
Gittikçe de arttı.
Ve evleri yıkıldı.
Onlar; hâdiseyi hayret içinde seyredip sonra koştular bu zâtın huzûruna! Olanları anlatacaklardı.
Büyük velî;
“Geçmiş olsun! Gelen, mala gelsin, size bir şey olmadı ya?” buyurdu.
Onlar da;
“Sâyenizde hocam” dediler. Ve teşekkür edip ayrıldılar huzûrundan...
● ● ●
Bir gün bu zâta;
"İyi bir Müslüman nasıl olmalıdır efendim?" diye sordular.
Cevâben;
"İyi bir Müslüman; hiç kimseyi gıybet etmez, kimseye sû-i zanda bulunmaz, kimseyi kötü bilmez ve hiç kimseyle alay etmez" buyurdu...
.Şu koyunu al, bana getir!.."
10-04-2018 02:00
Ali el-Harîrî hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Şam'da yetişen büyük velîlerdendir.
Büyük âlim Takıyyüddîn bin Salâh, Ali el-Harîrî hazretlerini ziyârete geldi. Ali el-Harîrî;
"Misâfirimize bir şey ikrâm etmemiz lâzım" dedi.
O sırada bir “koyun sürüsü” geldi o havâliye, yayıldılar.
Bu zât, bir gence;
"Git, şu koyunlardan kendisi ve kuyruğu iri olan alaca renkli koyunu getir!" buyurdu.
Takıyyüddîn kalbinden;
"Bu koyunu yemek câiz olmaz. Onlar yese de, ben yemem" diye düşündü...
Koyunu kestiler.
Sonra pişirdiler.
O anda nefes nefese biri gelip;
"Az önce buradan bir koyun sürüsü geçti mi?" diye sordu.
Dediler ki:
"Niçin soruyorsun?"
“O sürüde, iri kuyruklu, alaca renkli bir koyunu, Ali Harîrî hazretlerine ve sevdiklerine yedirmeyi nezretmiştim” dedi.
Oradakiler;
"Bahsettiğin koyun, şu sofradaki koyundur" dediler.
O kişi çok sevinip;
"Çok şükür, isâbet olmuş.
Koyun, sâhibini bulmuş!" dedi.
Takıyyüddîn;
"Tövbeler olsun" dedi.
Çok pişmân oldu.
Ve derhâl Ali El Harîrî hazretlerinden özür ve af dileyip, bir daha yanından ayrılmadı...
.Benim bir plânım var..."
11-04-2018 02:00
Ebdal Murâd “rahmetullahi aleyh”, Bursa’da yetişen velîlerden olup, kabr-i şerîfi Bursa'dadır.
Kalp gözü açık bir velîydi.
Ancak bâzısı çekemiyordu bu zâtı.
Bunlardan biri vardı.
İleri gitti bu hususta.
Kendi gibi düşünen birkaç kişiyi evinde topladı ve onlara;
“Benim bir plânım var” dedi.
Onlar, “Nasıl?” diye sordular.
Dedi ki:
“Bir toplantı tertipleyelim hemen. Onu da çağıralım. O ne söylerse, ben tersini söyleyip mahcup edeceğim onu!”
Hemen itiraz edip;
“Hayır olmaz, sakın öyle bir şey yapma!” dediler.
“Neden?” dedi.
“Bu zât tekin değildir. Korkarız sen mahcup olursun” dediler.
Ama o, ısrâr etti.
“Yapacağım” dedi.
Tam o anda kapı çalındı. Adam koşup açtığında, bu velîyi gördü eşikte.
Afalladı tabii, şaşırdı!
“Buyurun!” dedi mecbûren.
Mübârek zât girdi içeri.
Sonra ona dönerek;
“Lâ ilâhe illallah. Muhammedün Resûlullah!” dedi.
Ve ardından;
“Haydi, gücün yetiyorsa tersini söyle!” buyurdu.
Adam şoktaydı!..
Hemen kalkıp sarıldı ellerine.
“Amân efendim, affedin” dedi.
Özürler diledi.
Sonra da en kıymetli “talebesi” oldu bu büyük velî’nin.
.Nereye gidiyordu acaba?
12-04-2018 02:00
İbrâhim bin Mûsâ “rahmetullahi aleyh” hazretleri, Mısır'da yetişen velîlerdendir.
Kerâmet sâhibiydi.
Şöyle ki:
Bâzen atına atlayıp süratle bir yerlere gider; saatler sonra tozlara ve kana bulanmış olarak geri dönerdi.
Bir defâsında yine öyle oldu.
Kanlı elbiselerle geri döndü.
Yakınları çok merak ettiler...
Ancak çekinirlerdi hikmetini sormaya.
Kendi de bir şey söylemiyordu.
Birkaç gün geçti...
Şam tarafından bir “kâfile” geldi oraya.
O civârda kâfirlerle Müslümanların yaptığı savaşı şöyle anlattılar:
“Düşman ordusu çok kuvvetliydi.
Müslümanlar tam mağlup olmak üzereydi ki, son üç günde durum değişti birden...”
Sordular ki;
“Nasıl değişti?”
Şöyle anlattılar:
“İbrâhim bin Mûsâ hazretlerini, at üzerinde, harp meydanında gördük. En ön safta savaşıyor, (Allah Allah!) diyerek düşmana saldırıyor, önüne geleni yere seriyordu!
Moralimiz düzeldi...
Kendimize geldik.
Mânen kuvvetlendik.
Art arda yaptığımız hücumlarla düşmanı püskürttük!
Mübârek zât düşman komutanını da öldürünce, kâfirler perîşan olup kaçmaya başladılar!
Biz de arkalarından kovaladık. Zafer bizim oldu elhamdülillah...”
.Bir dakika efendi!.."
13-04-2018 02:00
Ali Dede Bosnevî hazretleri Bosna'nın Mostar kasabasında doğdu. Zigetvar Kalesi civârında vefât etti.
Bir gün çarşıya gitti bu zât.
Bir dükkândan alışveriş yaptı.
Aldığı şeyler “bir altın” tuttu.
Verdi bir altını.
Giderken adam bağırdı ardından:
“Bir dakika efendi.”
“Hayırdır bir şey mi var?”
“Bu altın sahte!”
Buyurdu ki:
“Ben size hâlis altın verdim. Başkasıyla karıştırmış olmayasınız.”
“Hayır, sahte altın verdin!”
“Pekâlâ” buyurdu.
Ve aldığı malları bırakıp çıktı.
Ama kalbi kırılmıştı.
O çıkınca dükkân sâhibinin karnına bir “sancı” girdi. Sanki bıçak saplanmıştı böğrüne.
Acıyla kıvranıyordu.
O anda kalbi döndü.
“Eyvâh ben ne yaptım! O, mübârek bir kişi olmalı ki, bana bu cezâyı verdi Allah” diye düşündü...
Bin pişmândı yaptığına.
Bu düşünce koştu peşinden.
Ve yetişip yalvardı ki:
“Ne olur, beni affedin.”
“Hayrola ne oldu?”
“Ben size yalan söyledim. Altınınız sahte değildi. Asıl sahtekâr bendim. Ama çok pişmânım” dedi.
Büyük velî, merhamet nazarıyla bir baktı ona.
O bakışla sancısı durdu.
Tamâmen iyileşti.
Hürmetle öptü mübârek elini. Ve “talebesi” olmakla şereflendi...
."Duâ edin, çocuğumuz olsun"
14-04-2018 02:00
Ebû Abdullah el Basrî “rahmetullahi aleyh”, Basra'da yetişen evliyâdandır. Kabr-i şerîfi Basra'dadır.
Sevdiklerinden bir kimse vardı ki, çocuğu olmuyordu.
Bu kişi bir gün bu zâta gelip arz etti:
“Efendim bir mâruzatım var.”
“Buyur evlâdım, söyle.”
“Otuz yıllık evliyiz hocam. Ancak hiç çocuğumuz olmadı. Ama hanım da, ben de, hayırlısıyla bir çocuğumuzun olmasını çok arzu ediyoruz. Duâ buyursanız da, Allahü teâlâ bize bir çocuk ihsân etse.”
Buyurdu ki:
“Çocuk istiyorsanız, tövbe istiğfâra devam edin!”
Adam şaşırdı!
“Tövbeye mi devam edelim?”
“Evet evlâdım.”
“Anlamadım hocam. Niye tövbe edelim ki?”
Mübârek gülümsedi:
“Siz çocuk istemiyor musunuz?”
“Evet, çok istiyoruz.”
“Öyleyse istiğfârı çok okuyun. İstiğfâr, her kapıyı açar. Çocuğunuz olunca, ismini Mehmet koyun. İnşallah sâlihlerden olur.”
Adam anladı nihâyet.
“Başüstüne” dedi.
Böylece erkek çocukları olacağını da öğrenmişti.
Elini öpüp ayrıldı huzurdan.
Çok geçmeden bir “erkek çocukları” oldu.
Adını “Mehmet” koydular.
.Bu gemiye binmeyin!"
15-04-2018 02:00
Ali Behçet Efendi “rahmetullahi aleyh” hazretleri, Anadolu’da yetişen evliyâdandır.
Konya'da doğdu.
1822'de vefât etti...
Bu zâtın iki talebesi, uzun bir yolculuğa çıktılar bir zaman.
Deniz yoluyla gideceklerdi.
Bunun için geldiler rıhtıma.
Tam gemiye bineceklerdi.
O sırada hocaları gözüktü bir anda.
Eliyle işaret edip;
“Bu gemiye binmeyin. Şu gemiye binin!" dedi.
Ve kayboldu gözden...
Gençler şaşırmışlardı?!
“Allah Allah! hocamız bizi îkaz etti. Bunun bir hikmeti olsa gerek" dediler.
Böyle deyip öbür gemiye bindiler.
Birkaç gün sonra şiddetli fırtına çıktı denizde! Buna rağmen selâmetle vardılar sâhile.
Fakat birinci gemi batmış ve bütün yolcuları boğulmuştu.
Gençler bu haberi alınca anladılar o sözün hikmetini.
Ve bağlılıkları, daha da arttı hocalarına.
● ● ●
Bu büyük zât, sevdiği bir gence; "Senin en kıymetli sermâyen ömründür. Bunu en kıymetli şeyleri yaparak değerlendir" buyurdu.
Delikanlı sordu:
"Ne yapayım efendim?"
Cevâben;
"Dînini öğren, öğrendiklerinle amel et, hesap günü gelmeden kendini hesâba çek!" buyurdu...
.Bir kıza âşık olmuştu!..
16-04-2018 02:00
Ebû Abdullah Dîneverî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, evliyânın büyüklerindendir.
Dînever'de vefât etti.
O devirde gencin biri, bir kıza âşık olmuştu.
Onunla evlenmek istiyordu.
Fakat annesi râzı değildi ve “Hayır, onunla evlenmeyeceksin!” diyordu oğluna.
Haklıydı da.
Zîra kızın hâli uygun değildi.
Ama genç, kaptırmıştı bir defâ kalbini o kıza.
Annesini de kırmak istemiyordu.
İki arada bir derede kalmıştı...
Düşündü taşındı...
Sonunda annesini de yanına alıp geldi bu zâtın huzûruna.
Hürmetle elini öpüp;
“Efendim, ben, uygunsuz bir kıza âşığım. Elimde değil, deli gibi seviyorum onu. Gücünüz yetiyorsa soğutun beni bu kızdan. Kalbimden çıkıp gitsin sevgisi. Onun yerine sizi seveyim” diye arz etti.
Gencin bu samîmî îtirafı ve hâlis niyeti hoşuna gitti bu zâtın.
Ona şefkatle bakıp;
“Seni sevdim evlâdım, sen artık benimsin!” buyurdu.
O anda bir şey oldu.
Gencin kalbi değişti.
Çıktı o kızın sevgisi.
Yerine bu velînin sevgisi girdi...
Kızdan iyice soğudu.
Bu velîye âşık oldu.
İşte “Allah adamları” böyledir. Bir nazarla çalarlar insanların kalbini.
Fethederler içten içe.
Asıl "kerâmet" de budur işte...
.Cenâze suyumu ısıt!.."
17-04-2018 02:00
Ebû Abdullah Hodramî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, evliyânın büyüklerindendir...
Yemen yakınlarında vefât etti...
Anlatıldığına göre; bir gün gusül abdesti aldı bu zât.
Sonra hanımını çağırdı.
Onunla helâlleşti.
Sonra kendisine; “Hanım! Az sonra ecel şerbetini içeceğim. Çabuk cenâze suyumu ısıt. Ama fazla sıcak olmasın! Tanıdıklara da haber ver. Gelip cenâzemde hazır bulunsunlar!” buyurdu.
Kadın şaşırdı tabii, üzüldü!
Ancak ciddiydi iş.
Ağlayarak çıktı evden!
Dolaşıp haber verdi bütün tanıdıklara.
Geri geldiğinde, namaz kılarken buldu beyini.
Mübârek zât namazını bitirip; “Yâ Rabbî! Bana bir emânet vermiştin, şimdi onu alacaksın. Hazırım dâvetine. Seni ve Resûlünü çok seviyorum, beni bu sevgime bağışla” diye duâ etti...
Sonra şehâdeti söyledi.
Ve rûhunu teslim etti...
● ● ●
Bir gün bu zâta; "İnsan alın yazısını bilebilir mi efendim?" diye sordular.
Buyurdu ki:
"Bilebilir."
"Nasıl bilir efendim?"
"Gönlünde ne yatıyorsa, alın yazısı odur... Meselâ bir ırmağın akış yönünden, hangi noktada denize döküleceği anlaşılır değil mi?"
"Evet efendim."
"İşte insanın alın yazısı da, yaptığı işlerden anlaşılır" buyurdu...
.Siz mi beni buldunuz?
18-04-2018 02:00
Ahmed Derdîrî hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir. Kahire'de vefât etti...
Bu zât sohbet ediyordu...
Bir ara talebelerine; “Evlâtlarım! Siz mi beni buldunuz; ben mi sizi buldum?” diye sordu.
Talebeler;
“Biz sizi bulduk” dediler.
Tabii yanılmışlardı...
Onlar böyle deyince; “Pekâlâ, mâdem siz beni buldunuz, bulun beni öyleyse!” buyurdu.
Ve kayboldu gözden...
Gençler şaşırdılar.
O zaman anladılar hatâ ettiklerini.
Çünkü göremediler hocalarını.
“Eyvâh biz ne yaptık?” dediler.
Pişmân olmuşlardı.
Ağlayıp gözyaşı döktüler!
Sonra bütün kalpleriyle; “Efendim, affedin bizi, hata ettik. Siz bizi buldunuz” dediler.
O anda gördüler hocalarını.
Aynı yerinde oturuyordu.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdiği bir gence "Oğlum! Allahü teâlânın sana nasıl davranmasını istiyorsan, sen de Onun kullarına öylece davran" buyurdu.
Ve ekledi:
"Unutma, muvaffak olmanın sırrı iki şeydir."
Genç adam sordu:
"Onlar nedir efendim?"
Büyük velî;
"Biri; günahlardan sakınmak, öbürü Allahü teâlânın kullarına iyilik etmektir. Bu ikisini yapan, evliyâdır" buyurdu.
."Heeey baba!.. Ne bu hâlin?"
19-04-2018 02:00
Alâüddevle Derdîrî hazretleri “rahmetullahi aleyh” Horasan'da yetişen velîlerdendir. 1336'da Sûfiâbâd şehrinde vefât etti...
Bu zât, bir gün yolda giderken kendini bilmez bir “gençle” karşılaştı...
Aile terbiyesi almamıştı...
Aşağılamak istedi bu Allah dostunu.
Câhilliğin verdiği cesâretle hakâret etmeye yeltendi. Karşısına dikilip yılışık bir tavırla;
“Hey Baba, ne bu hâlin?” dedi.
Mübârek zât, önce vakarla baktı gence.
“Hâlimde ne var evlâdım?”
Delikanlı sırıtarak;
“Görmüyor musun, kaftanının bir ucu eğilmiş” dedi.
Büyük zât anladı gencin maksadını.
Birden celâllendi!
Ona sertçe bakıp;
“Benim kaftanım değil, senin ağzın eğilmiş!” buyurdu.
Sonra yürüyüp gitti.
O anda gencin ağzı eğildi.
Bir kelime konuşamadı.
Çok çirkin bir hâl aldı.
İşte o zaman hatasını anladı. Koştu peşinden bu Allah dostunun.
Ayaklarına kapanıp;
“Beni affet, bilemedim!” dedi.
Çok özürler diledi.
Merhamet deryası olan büyük velî, affetti genci.
Onu yerden kaldırıp, şefkatle baktı bir kez.
O bakışla düzeldi gencin ağzı. Delikanlı elini öpüp “talebesi” olmakla şereflendi o gün...
.İçimden duâ ettim
20-04-2018 02:00
Alâeddîn bin Esat Lâhorî “rahmetullahi aleyh” Hindistan’da yetişen evliyâdandır.
1397'de Pani-püt şehrinde vefât etti...
Bir gün bazı sevdikleriyle kabristana gitti bu zât.
Kabir ziyâreti sırasında bir ara gözlerini kapatıp bir müddet sonra açtı.
Yanındakiler bunu fark edip hikmetini sordular.
“İçimden duâ ettim” buyurdu.
Sordular ki:
“Ne duâ ettiniz hocam?”
“Yâ Rabbî! Mevtâların hâllerini bana bildir!" diye yalvardım.
“Bildirildi mi efendim?”
“Evet, Cenâb-ı Hak gözümden perdeyi kaldırdı. O an bütün mevtâları gördüm. Aralarında bir şey paylaşıyorlardı.”
Sordular yine:
“Ne paylaşıyorlardı efendim?”
“Bir hafta önce Allah dostlarından biri buradan geçerken, üç İhlâs bir Fâtiha okuyup, bütün mevtâlara hediye etmiş. Öyle çok sevap hâsıl olmuş ki, o günden beri paylaştıkları hâlde hâlâ bitirememişler”
buyurdu.
● ● ●
Bu zât, bir gün de cemaatine "Size, nefis ve şeytanın zararından kurtulmanın reçetesini söyleyeyim mi?" diye sordu.
"Seviniriz" dediler.
O zaman;
"Bunun ilâcı, kurtulanlarla beraber olmaktır. Zîra bir cemaatin içinde Allah’ın sevdiği biri varsa, Cenâb-ı Hak o zâtın hürmetine hepsini affeder" buyurdu.
.Dünyâlık için ağlanır mı?
21-04-2018 02:00
Ebû Abdullah Mehaî hazretleri “rahmetullahi aleyh” Cünd şehrinin bir köyünde vefât etti.
Çok merhametli bir zâttı. Öyle ki; insanların günah işlediğini görünce, üzüntüsünden ağlardı!
Bir gün hırsız girdi evine.
Bütün eşyasını alıp götürdü.
Büyük zât eve girip vaziyeti görünce başladı ağlamaya!
Hanımının garibine gitti bu hâl, ve ona;
“Efendi! Hiç dünyâlık için ağlanır mı?” dedi.
“Ben onun için ağlamıyorum ki!”
“Ya ne için ağlıyorsun?”
“Hırsız için ağlıyorum.”
“Hiçbir şey anlamadım bey.”
“Hanım niye anlamıyorsun? Bu adam hırsızlık yapmadı mı?”
“Evet yaptı...”
“Yaptığı günah değil miydi?”
“Elbette günahtı.”
“Peki, günâhın karşılığı nedir âhirette?”
“Cehennem ateşidir.”
“İyi ya, nasıl yanacak o ateşte? O acıya nasıl dayanacak. İşte ona ağlıyorum” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sohbetinde; "Yumuşak huylu, hilim sâhibi kimse, gündüzleri oruç tutan, geceleri namaz kılan kimsenin derecesine kavuşacaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Bir hadîs-i şerîfte (Gadap [kızgınlık] zamanında yumuşak davrananı Allahü teâlâ çok sever) buyuruldu.”
.Niçin bayılıp düştü?
22-04-2018 02:00
Ebû Abdullah Merrâkuşî hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir...
Kahire'de vefât etti...
O devirde “iki kişi” kavgaya tutuşmuştu. Ancak biri güçlü kuvvetli, diğeri ise zayıftı.
Güçlü olan, vurup yere yatırdı zayıfı.
Ve belinden bıçağı çıkardı. Tam adama saplamak üzereydi ki, bu zât gördü onu ileriden.
Ve koştu hemen.
Kulağına bir şeyler fısıldadı.
İşte ne olduysa o anda oldu…
Eli ayağı kesildi adamın.
Rengi kaçtı.
Elindeki “bıçak” yere düştü...
Kendi de yıkıldı bir tarafa!
İnsanlar koşup geldiklerinde, zor nefes alıyordu!
Sordular ki:
“Hayrola, niçin düştün?”
Yüzü kireç gibiydi.
Ve tâkati yoktu konuşmaya.
Gözleriyle bu zâtı işâret edip;
“İşte şu giden ihtiyar" diyebildi ancak.
Kimse bir şey anlamamıştı.
“Ne oldu, anlatsana” dediler.
Güçlükle mırıldandı:
“O ihtiyar, kulağıma eğilip; 'Senin bu yaptığını Allah görüyor' dedi. Sonrasını hâtırlamıyorum...”
İnsanlar birbirlerine;
“İşte Allah korkusu budur" diyorlardı.
O da kalkıp koştu bu velî zâtın arkasından.
Elini öpüp “talebesi” olmakla şereflendi...
.Artık takatimiz kalmadı!.."
23-04-2018 02:00
Ahmed bin İdris hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir...
1837'de Yemen'de vefât etti...
Bir sene “müthiş bir kuraklık” olmuştu o havâlide. İnsanlar, susuzluktan ızdıraba düştüler.
Ve bu zâta gelip;
“Efendim çok perişanız” diye dert yandılar.
Büyük velî;
“Biliyorum kardeşlerim. Ama ne yapabiliriz ki?” buyurdu.
Onlar da;
“Bir duâ etseniz de yağmur yağsa” dediler.
“Pekâlâ toplanın, sahrâya çıkıyoruz” buyurdu.
Ve bütün şehir halkı, kadın erkek, yaşlı genç, birlikte sahrâya çıktılar.
Kendisi yüksekçe bir tepeye çıktı ve;
“Ey insanlar! Hepiniz günahkâr olduğunuzu itiraf ediyor musunuz?” diye seslendi.
Bir ağızdan;
“Evet, biz çok günahkârız. Ama şimdi pişmân olduk, tövbe ediyoruz” diye bağırdılar.
O zaman açtı ellerini.
“Yâ Rabbî! Sen Kur’ân-ı kerîm’de ‘Tövbe edenlerin duâsını kabul ederim’ buyuruyorsun. İşte biz de, günahlarımıza pişman olduk, tövbe ettik. Bizi affet ve bize yağmur ihsân eyle” diye yalvardı.
Daha duâsı bitmemişti ki, gök gürlemeye başladı.
Ardından boşandı rahmet.
Öyle ki; toprak da doydu suya, insanlar da...
.Gemi parçalanmak üzereydi ki...
24-04-2018 02:00
Ahmed bin İbrâhim el Vâsıtî hazretleri “rahmetullahi aleyh” Vâsıt şehrinde doğdu.
1311'de Şam'da vefât etti...
Bu zât deniz yolculuğuna çıktı bir gün. Ancak büyük bir “fırtına” koptu denizde.
Gemi başladı sallanmaya. Dalgalar büyüdü. Neredeyse gemi parçalanmak üzereydi...
Yolcular korktu.
Açtı ellerini mübârek.
“Yâ Rabbî! Sevdiğin kulların hatır ve hürmetine dindir bu fırtınayı” diye yalvardı.
Ellerini yüzüne sürerken dindi o “korkunç” fırtına.
Sütlimân oldu deniz.
Tehlike geçti.
Herkes rahatladı.
Yolcular sevinçle;
“Nasıl duâ ettiniz ki, korkunç fırtına durdu?” dediler.
Büyük velî;
“Araya vesîle koyarak, yâni ‘sevdiğin kullar hürmetine’ diyerek yalvardım. Cenâb-ı Hakk’ın öyle mübârek kulları vardır ki; onların hürmetine edilen duâları geri çevirmez” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de dostları;
“Bir kimsenin velî olduğu nasıl anlaşılır efendim?" diye sordular bu büyük velî zâta.
Cevâbında;
"Tatlı dili, güzel ahlâkı, güler yüzü, cömertliği, münâkaşa etmemesi, özürleri kabul etmesi ve herkese merhamet etmesiyle anlaşılır" buyurdu.
.Ayağını uzatıp yatmazdı...
25-04-2018 02:00
Ebû Abdullah el Mukrî hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir...
Nişâbur'da vefât etti. Ömrü insanlara hizmetle geçti bu zâtın. Sonunda bir hastalığa yakalandı.
Ölüm hastalığıydı bu.
Ateşler içinde kıvrandığı hâlde, edeple “diz üstü” oturur, ayağını uzatıp da yatmazdı.
Hâlbuki oturacak gücü tâkati yoktu.
Bu hâl dikkatini çekti oğlunun.
Yanına gelip diz çöktü...
“Babacığım!”
“Buyur evlâdım.”
“Ağır hastasınız şu anda.”
“Evet, elhamdülillah.”
“Hani diyorum ki, şöyle ayaklarınızı uzatıp da yatsanız olmaz mı? Rahat edersiniz.”
Oğlunu dinledi.
Şefkatle bakıp;
“Güzel oğlum, iyi güzel dersin. Uzatayım da, kime karşı uzatayım?” buyurdu.
Delikanlı sağına ve soluna bakıp;
“Burada kimse yok ki” dedi.
Babası;
“Var evlâdım!.. Senin görmediğin kimseler var burada. Melekler var. Onlara karşı mı ayak uzatayım?” buyurdu.
Oğlu pişmân oldu öyle söylediğine.
“Özür dilerim babacığım” dedi.
Ve açtı Kur’ân-ı kerîm’i,
Başladı sesli okumaya.
Az sonra babası "Allah!” dedi. Rûhunu teslim etti...
.“Merak mı ettin oğul?”
26-04-2018 02:00
Ebû Abdullah Rodbârî hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir... Bağdat'ta yaşadı. Kabr-i şerîfi, Sur şehrindedir.
Çok cömert bir zâttı.
Maddî bir darlığa düşen, ona koşar, ihtiyâcı kadar parayı alıp ferahlardı.
Bir gün aldı oğlunu.
Birlikte, dışarı çıktı.
Para kesesi oğlunun elindeydi. Rastladığı fakîrlere şöyle bir bakardı. Bâzısı için;
“Buna iki dirhem ver!”
Bâzısı için de;
“Üç dirhem ver!” derdi.
Oğlu da verirdi.
Az sonra bir delikanlıya rastladılar.
Ancak “zengin” bir görünüşü vardı gencin. Buna rağmen “Buna yüz dirhem ver!” dedi.
Oğlu şaşırdı tabii!..
Zîra o âna kadar beş dirhemden fazla vermemişlerdi kimseye. Üstelik fakîr de değildi bu genç.
Yâni ihtiyâcı yoktu.
Çalışabilirdi de.
Bunu çok merak ettiyse de sormaya utandı babasından! Ancak babası anladı onun merakını.
Sevgiyle baktı ona.
“Merak mı ettin oğul?”
“Evet baba, mâzur gör.”
Buyurdu ki:
“Dinle oğul… Önceki fakîrler kendileri için aldılar. Onun için onlara ihtiyaçları kadar verdik. O ise muhtaç değildi. Bizden aldığını fakîrlere dağıtacaktı, şimdi anladın mı?”
“Anladım babacığım.”
.“Bu et size helâl değil!.."
27-04-2018 02:00
Ebû Abdullah Sübeyhî hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir...
Tus şehrinde vefât etti. Bu zât bir sene “nâfile hacca” niyetlendi. Ancak hanımı hâmileydi. Bir gün burnuna “et kokusu” geldi bu hanımın.
Ve bunu beyine söyleyip;
“Efendi! Şu kızarmış eti kim pişiriyorsa, git benim için bir parça iste. Canım çekti” dedi.
Gitti mübârek zât.
Baktı ki, et kokusu fakîr bir evden yayılıyor. Kapıyı çalıp utanarak söyledi hanımının isteğini.
Ev sâhibi kadıncağız, büktü boynunu.
“Maalesef veremeyeceğim” dedi. Büyük velî dönüp gidiyordu ki, kadın seslendi arkasından;
“Komşu bir dakika!”
“Buyur bacım.”
“Niçin veremiyorum biliyor musunuz?”
“Hayır, niçin?”
“Bu et size helâl değil de onun için!”
“Neden helâl değil?”
“Şöyle ki; biz, çoluk çocuk üç gündür açız. Beyim öldü! Hiçbir gelirimiz de yok... Çocuklar açlıktan ağlıyordu ki, ben dayanamayıp sokağa çıktım. Ölmüş bir hayvan gördüm. Ondan zarûret miktârı kesip, gizlice eve getirdim. Onu pişiriyorum” dedi.
Ve ağlamaya başladı!
Mübâreğin de gözleri yaşarmıştı.
Elini koynuna götürdü.
Bir kesede biriktirdiği umre parasının tamâmını bu kadıncağıza uzatıp, “Şunu al, bu size bir müddet yeter” dedi.
Kadın çok sevindi...
Duâlar etti kendisine...
."Rüyâda Resûlullahı gördüm"
28-04-2018 02:00
Ebû Abdullah Turuğbâdî hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir...
Tus şehrinde vefât etti...
Bu mübârek zât, bir gün, iki oğlunu yanına çağırdı.
Ve onlara;
“Evlâtlarım! Bu gece rüyâda, Resûlullah Efendimizi gördüm” buyurdu.
Sordular hemen:
“Hayırdır inşallah. Nasıl gördün babacığım?”
Dedi ki;
Efendimiz bana; “Dünyânın sıkıntısını çektiğin yeter. Artık bana gel” buyurdular.
Çocuklar merak etmişlerdi;
Sordular ki:
“Sen ne dedin babacığım?”
“Başüstüne” dedim.
Ama sordum hemen:
“Yâ Resûlallah! Size getirecek bir armağanım yoktur. Hediye olarak size ne getireyim acabâ?”
Buyurdular ki:
“Oğullarını getir!"
Onlar bunu duydular.
Sevinçten hopladılar.
“Öyle miii, ne güzel babacığım?”
“Evet, şimdi söyleyin. Resûlullahın huzûruna giderken hanginiz benimle gelir? Hanginizi götüreyim?” diye sordu onlara.
İkisi bir ağızdan;
“Beni götür, beni götür!” diye haykırdılar sevinçle!
Çok memnun oldu.
Bunun üzerine “üç tabut” yaptırdı o gün. Akşama doğru, üçü de göç etti bu âlemden...
."Sana yazıklar olsun!.."
29-04-2018 02:00
Ebû Abdullah Turuğbâdî hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir...
Tus şehrinde vefât etti...
Bu zâtın yaşadığı Tus şehrinde büyük bir “kıtlık” vardı... Öyle ki; insanlar birbirini yiyecek dereceye varmıştı.
Bir gün eve geldi.
Ve ambarına girdi...
İki ölçek buğdayı olduğunu görünce içine bir “ateş” düştü...
Kendi kendine;
"Ey Ebû Abdullah! Müslümanlara şefkatin bu mu senin? Onlar açlıktan kırılırken sen ambarında buğday saklıyorsun. Yazıklar olsun sana" dedi.
Ağlamaya başladı!
Aklı başından gitti.
Evinden ayrılıp sahrâlara düştü... Uzun zaman açlık çekerek riyâzete başladı. Nefsinin kötü arzularından kurtulmak için çâreler aradı.
Mücâhede yaptı...
Pek çok uğraştı.
Sâdece Allah’ı zikrediyor, Onun kullarına merhamet ediyordu. O ara Ebû Osmân-ı Hîrî hazretlerini tanıyıp onun sohbetlerine devam ederek “büyük bir velî” oldu.
● ● ●
Bir gün sohbetinde; "Evliyânın bakışı devâ, sohbeti hasta ve ölü kalplere şifâdır. Onları gören, Allahü teâlâyı hâtırlar" buyurdu.
Dinleyenler;
"Öyle mübârek zâtlar yoksa efendim?" dediler.
Cevâben;
“Onlar yoksa kitapları vardır. Onların kitaplarını okuyup, yüksek ve seçilmiş olduklarına inanan ve bunun için onları seven de, onların ruhlarından feyz alır” buyurdu.
."Kalkınız, onu karşılayınız!.."
30-04-2018 02:00
Ebû Abdullah Turuğbâdî hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir...
Tus şehrinde vefât etti...
Bir gün talebeleriyle yolculuğa çıkmıştı. Yolda yemek için bir yere oturdular. O sırada Keşmir'de bulunan Hallâc-ı Mensûr da yola çıkmıştı.
Talebelerine;
"Biri geliyor, şu şu vasıflardadır. Kalkın, onu karşılayın!" dedi.
Az sonra Hallâc-ı Mensûr, yanında iki köpeği olduğu hâlde Ebû Abdullah'ın yanına geldi.
Bu zat onu görünce, yemeğini bıraktı.
Ve ayağa kalktı.
Yerine Hallâc-ı Mensûr'u oturtup çok izzet ve ikrâm etti. Talebelerin şaşırdığını görünce "Siz, onun dışına bakmayın. O, nefsinin arzularından kurtulmuştur" buyurdu.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdiklerine;
"Kardeşlerim, hadîs-i şerîfte (Evliyânın anıldığı yere rahmet iner) buyuruldu dedi.
Ve ilâve etti:
"Bu hadîs-i şerîf, evliyâyı severek hâtırlayanın, feyz ve berekete kavuşacağını ve duâlarının kabul olacağını haber veriyor. Herkes muhabbeti miktârınca o büyüklerin feyizlerinden ve nurlarından istifâde eder.”
Bir gün de sohbetinde;
"Bir kimse ibâdetlerini kusurlu görünce, bunların kıymeti artar. Böylece kabul edilmeye lâyık olurlar. Siz de iyiliklerinizi kusurlu görmeye çalışınız" buyurdu.
.Şu insanlara bir bak!.."
01-05-2018 02:00
Tâbiîn’in büyüklerinden Ebû Abdurrahman Sülemî hazretleri Irak’ta vefât etti.
Bir gün bir talebesiyle sokakta giderken insanlardan bâzısına selâm veriyor, kimine vermiyordu. Bu hâl, dikkatini çekti gencin.
Kendi kendine;
“Niçin böyle yapıyor?" diye geçirdi içinden...
Mübârek zât onun bu düşüncesini anlayıp durdu. Bir eliyle onun gözlerini sıvazlayıp;
“Şu insanlara bir bak, ne göreceksin?” dedi.
Delıkanlı;
“Başüstüne” dedi.
Ve yoldan geçenlere baktı.
Kimini “maymun” sûretinde gördü, kimini de “hınzır”. Kimi “tilki” sûretindeydi, kimi de “çakal”.
Bâzısını da, “kurt” veyâ “köpek” sûretinde gördü.
Bunların arasında, tek tük insanlar da vardı.
İşin hikmetini anlamıştı...
Hocasının elini öpüp;
“Affedin hocam. Siz her şeyi yerli yerinde yaparsınız” dedi.
Mübârek zât tebessüm etti.
Ve devam ettiler yollarına.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
"Kardeşlerim! İbâdetlerinizin çirkin tarafı olmadığını sanmayınız. Biraz incelerseniz, hepsini ‘çirkin’ bulur, hattâ güzelliğin kokusunu bile duymazsınız. Böyle olan kimse, kendini beğenmez. Kendini beğenmiyeniyse Allahü teâlâ çok sever" buyurdu.
."O keklikleri yiyebilirsin!..”
02-05-2018 02:00
Horasan'da, Çeşt şehrinde yaşayıp orada vefât eden Ebû Ahmed Ebdâl Çeştî hazretleri devrinde bir kişi ava çıkmıştı bir gün.
Birkaç keklik avladı.
Dönerken içinden;
“Ben bu keklikleri avladım, ama yemek câiz mi acabâ?” diye düşündü...
O an rastladı bu zâta.
Durdu ve selâm verdi...
Tam bu mevzûyu ona soracaktı ki, lüzum kalmadı.
Zîra büyük velî;
“Câizdir” buyurdu.
Adam afalladı birden...
Ve sordu hemence:
“Ne câizdir hocam?”
“Avladığın o keklikleri yiyebilirsin” buyurdu.
Adam duygulandı.
Ona olan sevgisi arttı.
Ertesi gün evine gidip “talebesi” olmakla şereflendi...
● ● ●
Bir gün de;
“Hocam! Evliyâya karşı nasıl davranmamız gerekir?” diye sordular bu mübârek zâta.
Cevâbında;
“Evliyâ zâtların büyüklüğünü bilmeli, inanmalı, onları çok sevip saygı ve edepte kusur etmemelidir” buyurdu.
Bu defâ;
“Onlar neden kıymetlidir hocam?” diye sordular.
Cevâbında;
“Çünkü onlar; Allahü teâlâyı, Allahü teâlâ da onları çok sever. Onlar için kıyâmet gününde korku ve hüzün yoktur!” buyurdu.
."Bunu yesin, bir şeyi kalmaz!"
03-05-2018 02:00
Hama şehrinde yaşayıp Halep'te vefât eden Ahmed Hamâmî hazretleri, bir gün Sultâna gitti.
Ve emr-i mâruf yaptı.
Ama o, memnun olmadı.
İyi muâmelede bulunmadı.
O vakit kalbi kırıldı mübâreğin.
Mahzun oldu, üzüldü!
Derken akşam oldu.
Birden hastalandı Sultân.
Ağrıdan kıvranıyordu.
Doktorlar âciz kaldılar...
Ölecek duruma gelmiştı ki, bu hâl, mâlum oldu bu velîye.
Yine de acıdı ona.
Biraz bal gönderip;
“Bunu yerse iyileşir” buyurdu.
Sultân bir kaşık yedi.
Kesildi ağrısı.
Hiçbir şeyi kalmadı.
Bu sefer utandı yaptığına!
Hemen dergâha koşup;
“Özür dilerim” dedi.
Ve artık ayrılmadı yanından...
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde "Allah'ın kullarını sevindirin" buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Bir kimse bir mümin kardeşini sevindirince Allahü teâlâ o “sevinç”ten bir “melek” yaratır. Bu kişi ölüp kabre girince o melek gelip sorar:
“Beni tanıyor musun?”
“Hayır, sen kimsin?”
Melek cevâben;
“Ben; senin bir Müslüman kardeşine vermiş olduğun sevincim. Bugün seni sevindirmek ve suâl meleklerine cevap verirken sana yardımcı olmak için geldim” der...
.Çabuk terk et burayı!.."
04-05-2018 02:00
Mekke-i mükerremede vefât eden büyük velî Ebû Ahmed el Kalânisî hazretlerinin bulunduğu şehre yeni bir vâli tâyin olmuştu... Ancak yeni vâli kıymetini bilmiyordu bu zâtın.
Ona yukarıdan bakıyordu.
Sık sık rahatsız ediyordu.
Bir gün de ansızın dergâha geldi ve paldır küldür içeri girip “Çabuk terk et burayı!” diye bağırdı.
Büyük velî sordu:
“Niçin terk edeyim?”
“Çünkü sen insanları yoldan çıkarıyorsun!” dedi.
Mübârek zât da;
“Pekâlâ gideriz! Ama şu anda hanımınız doğum sancısı çekiyor. Siz eve koşun. Biz de duâ edelim. İnşallah kurtulsun, o zaman gideriz” buyurdu.
Vâli eve koştu. Baktı ki, herkesin yüzü gülüyor. Yakınları sevinçle yanına gelip “Müjde! Bir oğlun oldu!” dediler.
Hanım da sevinçliydi...
Beyine şunları anlattı:
“Ağrıdan kıvranıyordum. Nûr yüzlü bir zât göründü ve ‘Korkma, sana duâ ediyorum. İnşallah kolay kurtulacaksın’ dedi.
Ve kayboldu gözden...
O böyle der demez sancılarım dindi.
Doğum ânında hiç acı hissetmedim.
Çok merak ediyorum.
Acabâ kimdi o zât?”
Vâli anlamıştı meseleyi.
“Ben biliyorum” dedi.
Ve koştu dergâha.
Ellerine sarılıp;
“Özür dilerim hocam. Lütfen affedin!” diye yalvardı.
Artık müdâvimi olmuştu dergâhın...
.Çok zengindi
05-05-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden ve Horasan âlimlerinden Ebû Ali Cürcânî hazretleri, çok zengin olmasıyla meşhurdu o yörede.
Bir gün “iki kişi” oturmuş, bu işi onu konuşuyorlardı.
Bir tânesi;
“Bu zât çok zengindir” dedi.
Öbürü onu tasdîk etti:
“Evet biliyorum.”
“Nasıl bu kadar zengin olmuş?”
“Bilmiyorum.”
Onlar böyle konuşurken oraya geldi bu mübârek zât.
Onlara bakıp;
“Evet, dünyâlığımız çoktur. Ama dünyâ, kalbimizde değil, cebimizdedir” buyurdu.
Anlayamadılar:
“Cebinizde mi?”
“Evet, paranın yeri ceptir, cüzdandır, ama kalp değildir. Kalbe ‘para sevgisi’ girdi mi, o kalpten hayır gelmez” buyurdu.
Ve ekledi:
“Kalp, Allah sevgisinin yeridir, paranın değil.”
O anda, ikisinin de kalbinden “dünyâ sevgisi” çıktı. Yerine “Allah sevgisi” girdi... Artık “talebesi” olmuşlardı bu büyük velînin...
● ● ●
Bir gün bâzı sevdikleri "Güzel huy nedir efendim?" diye sordular bu zâta.
Cevâben;
"Münâkaşa etmemektir" buyurdu.
Ve ekledi:
-Bir hadîs-i şerîfte (Haklı olduğu hâlde dahi münâkaşa etmeyen kimseye, cennetin kenarında bir köşk verilecektir) buyuruldu.
.Kabir konuşuyor!..
06-05-2018 02:00
Horasan evliyâsından Ebû Ali Cürcânî hazretlerine “rahmetullahi aleyh” bir gün;
“Efendim, insan kabre girince hâli nasıl olur?” diye sordular.
Mübârek şöyle anlattı:
Bir kimse vefât edince; onun için değişik bir hayat başlar.
Defin bitip cemaat dağılırken, gidenlerin ayak seslerini işitir.
Mezarında “yalnız başına” kalır.
Amellerinden başka kimse olmaz yanında.
O anda bir “ses” duyar.
Mezarı, ona seslenip;
“Ey Âdemoğlu! Nihâyet içime girdin. Buranın nasıl bir yer olduğunu biliyor muydun? Yoksa öğrenmek lüzumunu hissetmedin mi?.. İşte görüyorsun ki, burası hem çok dardır, hem de çok karanlık. Hem olmaz bu yerde ne yatak, ne de yastık” der.
O, bunları duyar.
Ve hâliyle irkilir.
Mezar devam edip;
“Üstümde çok günahlar işledin de tövbe etmedinse, şimdi benim içimde azaptan kurtulamazsın. Eğer hazırlıksız geldinse, seni bu azaplardan ne malın kurtarabilir, ne de paraların” der.
● ● ●
Bu zât bir gün Allah sevgisinden bahsediyordu.
Dinleyenlere:
"Kalbimde Allah sevgisi, Allah muhabbeti yerleştikten sonra, başıma gelen şeylere hiç aldırmam. Bu muhabbet olduktan sonra hiçbir şey umurumda değil" buyurdu...
.Onu tahkir eyleme!"
07-05-2018 02:00
Ebû Ali Cürcânî hazretleri, bir gün şunu anlattı cemaate:
Sâlih bir Müslüman öldüğünde, namazı kılınıp kabre konur.
Gâipten bir “ses” duyar.
O ses, bu kabre hitâben;
“Ey kabir! Bu, sâlih bir Müslümandır. Onu sakın tahkir eyleme! O, Rabbine inanıp ibâdetlerini yaptı... Hep İslâm’a uygun yaşadı. Emr-i mâruf yaparak dînine hizmet etti. Onun için bu mümine en ufak bir sıkıntı gösterme” der.
Sonra kabri genişler.
Cennet yaygıları serilir.
Sonra çok nurlu ve güzel bir kimse gelir yanına.
Onu görünce;
“Ey nurlu kişi, sen kimsin ki, bu tenhâ yerde gelip beni sevindirirsin?” diye sorar.
O sevimli kişi;
“Ben; senin, dünyâda yaptığın iyi amellerinim. Hak teâlâ, beni o iyi amellerden halk etti. Seni burada garip ve yalnız bırakmamak için vazifeli geldim” der.
O ameller onu dört yandan kuşatır.
Ve gelecek zararlardan muhâfaza ederler.
● ● ●
Bir gün bu zâta;
"Efendim, zikir meclisi nedir?" diye sordular.
Cevâbında;
"Namaz nasıl kılınır, oruç nasıl tutulur, nikâh nasıl yapılır, alışveriş nasıl olur, sonra abdest ve gusül, helâl ve haram gibi meselelerin konuşulduğu meclistir" buyurdu.
.Vakitsiz bir ziyâret!..
08-05-2018 02:00
Anadolu'da yetişen Ahmed Eflâkî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, 1360 senesinde Konya’da vefât etti. Kabr-i şerifi, Celâleddîn-i Rûmî hazretlerinin türbesi civârındadır.
Bir akşam vakti sevdiklerinden birinin evine gitmişti.
Ancak vakitsiz bir ziyâretti bu.
Hoşbeşten sonra sordu ev sâhibine:
“Sizin bu eviniz çok eski değil mi?”
Adam cevapladı:
“Evet efendim... Dedemizden kalma eski bir yapıdır.”
Mübârek zât şöyle bir etrâfa göz gezdirdikten sonra “Bu gece bu evde kalmasanız iyi olur” buyurdu.
Adam sordu ki:
“Nerede kalalım hocam?”
“Bize gidelim. Sizi misâfir edeyim bu gece.”
Adamcağız merak etmişti...
“Niçin hocam, niçin bu evde kalmayalım ki?”
“Kalmayın işte.”
İyice meraklandı.
“Ama neden hocam?”
“Bu ev, bu gece yıkılabilir de onun için.”
“Yıkılabilir mi?”
“Evet, kalbime öyle geliyor.
Tehlikeden kaçmak lâzım.”
Adamcağız mecburen;
“Peki, siz bilirsiniz” dedi.
Ve o gece terk ettiler evi.
Sabah gidip baktılar.
Evlerini yıkılmış gördüler.
Evet, ev o gece yıkılmıştı!
Allah'a şükredip, bu “Allah adamı”na da çok duâ ve teşekkür ettiler.
.Ey su! Allah’ın izniyle çık!.."
09-05-2018 02:00
Ahmed Eflâkî Efendi “rahmetullahi aleyh”, 1300’lü yıllarda Anadolu'da yaşıyan evliyâdandır. Konya’da vefât etti...
Kabr-i şerîfi de oradadır.
Bu zât birkaç talebesiyle yolculuğa çıktı bir gün.
Az sonra namaz vakti girdi...
Bir kuyu başında konakladılar.
Ancak su derindeydi.
İp ve kova da yoktu yanlarında.
Şaşırıp kaldılar!
Büyük velî içinden;
“Yâ Rabbî! Abdest alacağız, bize yardım et” diye sessizce duâ etti...
Sonra kalkıp kuyu ağzına geldi.
Ve aşağıya doğru;
“Ey su! Allah’ın izniyle çık ki, abdest alalım” diye seslendi.
O anda su yükseldi.
Hattâ taştı kuyu ağzından.
Talebeler sevindiler...
Abdest alıp namazlarını kıldılar.
Sonra aralarında, "su nasıl yükseldi" diye konuşuyorlardı ki, mübârek zât bunu işitip “Bu, hiç mühim değil” buyurdu.
Sordular ki:
“Mühim olan nedir hocam?”
Büyük zât;
“İslâmiyete uymaktır. Dînden kıl ucu kadar ayrılan kimsede de böyle hâller görülebilir. Ama o, istidracdır ki, Allah’a sığınırız böyle şeyden” buyurdu.
Ardından;
“En büyük kerâmet; İslâmiyete tam uymaktır. Farzları yapıp haramlardan kaçınmak gibi fazîlet yoktur dînimizde... En mühim farz ise namazdır. Meselâ bir vakit namazım kazâya kalacağına bin defâ ölmeyi tercîh ederim” buyurdu.
."Hocanızın kıymetini bilin!.."
10-05-2018 02:00
Bir gün merhum Mahmut Genç Abinin evine gitmiştim. Baktım, Ahmed Mekkî Efendi de orada idi.
Birkaç arkadaş daha vardı.
Yemek yeniyordu.
Ben de oturdum sofraya. Nâfiye Abla'nın peşirdiği nefis yemekleri yedikten sonra sohbet oldu.
Mekkî Efendi dedi ki:
(Hocanızın kıymetini bilin. Hilmi Bey, babamın göz nûruydu. Ehibbâ arasında Onun yeri ayrıydı... Babamın son günlerinde yer yatağı sermiştik. Ziyâretine gelenler, elini öpüp sandalyelere otururdu. Ama Hilmi Bey gelince, Onun elini bırakmaz, kendi yanına oturtur ve “Senin yerin, her zaman burası” derdi.
Elini eline alır ve “sık” derdi.
Öyle zannediyorum ki, o günlerde babam, kalbinde ne varsa, hepsini onun kalbine akıttı.)
Bunları anlattı.
Ve şöyle devam etti:
“Tam İlmihâl'i inceledim. Babamdan işittiği bilgileri, Ehl-i sünnet âlimlerinin kıymetli kitaplarından kaynak göstererek yazmış. Hilmi Bey, bu kitâbın başına, benden bir “takrîz” yazmamı istedi. Ben de Arapça olarak birkaç kelime yazdım...”
Nâfiye Abla diyor ki:
“Mekkî Efendi bize sık gelirdi, yemek yerdi, bizim beyle sohbet ederlerdi. Ben bâzan kapıdan dinlerdim. Bizimkine;
“Çok şanslısınız, bugün dünya yüzünde sizin gibi bir Ehl-i sünnet arkadaş topluluğu olduğunu zannetmiyorum” dediğini hâtırlıyorum...
.Başka kitaba lüzum yok"
11-05-2018 02:00
Ahmed Mekkî Efendi hazretleri, büyük âlim ve velîydi.
Bir gün Müftülüğe bir zât geldi.
50'li yaşlardaydı.
Gâyet vakûrdu ve heybetli bir kişiydi.
Seyyitlere benzettim.
Müftü Efendi'ye çok saygılı davranması dikkatimi çekti.
Bir miktar sohbet ettiler.
Sonra, asıl geliş sebebini arz edip;
“Efendim, dînî konularda bir kitap hazırladım, şu anda baskıya hazır. Matbaaya vermeden önce tasvîbinizi ve duânızı almak istemiştim” dedi.
Ben işimi bırakıp, dikkat kesildim.
Ne cevap verecekti acabâ?
Merak etmiştim.
Müftü Efendi;
“Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye kitâbı varken, başka kitaba lüzum yok. Çünkü ben o kitâbı inceledim, her şey var onun içinde” buyurdu.
Sonra ekledi:
“Yırt at o yazdıklarını!”
O heybetli zât;
“Peki efendim, nasıl emrederseniz” dedi.
Az daha sohbet ettiler.
Sonra o zât izin aldı.
Ve ayrıldı.
O günü hiç unutamıyorum.
Bana çok tesîr etmişti.
Ancak o zâtı merak etmiştim.
Kimdi acaba?
Sordum Müftü Efendiye;
“O şahıs kimdi efendim?”
Buyurdu ki:
“Senatör Fâruk Işık Bey’di."
.İşte büyüklük budur...
12-05-2018 02:00
Bendenizin Ahmed Mekkî Efendi'nin yanında çalıştığım senelerde, oğullarından Baha Bey kansere yakalanmıştı.
Mübârek zât, oğlunun hastalığına çok üzülüyordu.
Birlikte ziyâretine gidiyorduk.
Karşıda bir evde kalıyordu.
Her gidişinde Yûsüf sûresi'ni okuyordu üzerine.
Ayrıca her vaazının sonunda uzun uzun duâlar ediyor, şifâ bulması için Allah’a yalvarıyordu.
Ne gerekiyorsa yapıyordu.
Kendini paralıyordu âdeta.
Ben kendi kendime;
"Baha Bey vefât ederse Ahmed Mekkî Efendi'ye bir hâl olur" diyordum.
Ve bir gün geldi acı haber.
Hemen koşup o eve gittim.
Yolda hep Ahmed Mekkî Efendi'yi düşünüyordum.
Acabâ ne hâldeydi?
"Herhâlde kendinde değildir, baygın yatıyordur" diyordum.
Nihâyet eve vardım.
Fakat çok şaşırdım?!.
Zîrâ yanılmıştım.
Mübârek, gâyet neşeli görünüyor, gelenleri güler yüzle karşılıyordu.
Ev, cenâze evi değildi.
'Bayram evi’ydi sanki.
Çok duygulandım.
Hayrette kaldım.
Kalbimden;
"İşte büyüklük budur" dedim.
Velhâsıl tevekkül’ün, kadere rızânın ve Hakk’a teslîmiyetin müşahhas misâlini görmüştüm orada...
.Âlimi, âlim anlar...
13-05-2018 02:00
Ahmed Mekkî Efendi pazar günleri, Fâtih Câmii'nde ikindiden sonra vaaz ediyordu.
Bir gün vaazdan sonra birlikte çıktık.
Malta çarşısından geçtik.
Müstakimzâde Sokağına girdik.
Ben çantasını taşıyordum.
Âbimin evine gidiyorduk.
Ona Arabî okutuyordu.
Müstakimzâde sokağında, babası Abdülhakîm Efendi'nin talebesinden, Hüseyin Hilmi Efendi oturuyordu.
Vakit akşama yakındı.
Yürüyerek Hilmi Efendi’nin evinin köşesine gelmiştik ki durdu birden.
Ben de durdum.
Bana dönüp;
“Abdüllatîf! Gel bu yoldan gitmeyelim” buyurdu.
“Neden efendim?” dedim.
“Hilmi beyin evinin önünden, bir hâl hatır sormadan yürüyüp gidersek, ona karşı edepsizlik yapmış oluruz” dedi.
Câhil cesûr olur ya.
“İsterseniz kapıyı çalıp bir selâm verelim” dedim.
“Yok hayır, akşam ezânı yakın, belki abdest hazırlığı yapıyordur, rahatsız etmeyelim. En iyisi gel şuradan gidelim” dedi.
Soldan aşağıya kıvrıldık.
Ve büyükçe bir adayı dolaşıp, âbimin evine gittik.
Çok şaşırmıştım!..
Hâlbuki kendisi de büyük âlimdi.
Hem Hilmi Efendi’den daha yaşlıydı.
Ve Ona hocalık yapmıştı.
Seyyid idi üstelik.
İnceliğe bakar mısınız?
İlme hürmete. Âlime saygıya.
Ve tevâzuya...
Bu davranışı, çok tesîr etmişti bana o gün. Büyüklerimiz; "Âlimi, âlim anlar" buyurmuşlar ya... İşte misâli...
.Çok sadaka verirdi...
14-05-2018 02:00
Ahmed Mekkî Efendi’nin maddî durumu pek iyi değildi. Bununla berâber çok sadaka verirdi.
Kadıköy iskelesinden müftülüğe kadar, yol üstünde aralıklarla oturmuş dilenciler vardı o zamanlar. Bunlara mutlaka bir şey verip sevindirirdi.
Bir defâsında, içimden geçti ki:
"Bu dilencilere vermese olmaz mı sanki?"
Ona mâlum oldu.
Ve bana dönüp;
"Essadâkatü tedfe'ül belâ ve tezîdül ömür" dedi.
Anlamadım tabii.
İlk defâ duyuyordum.
Hemen sordum:
“Bu okuduğunuz nedir efendim?”
“Hadîs-i şerîf.”
“Ne mânâya geliyor?”
“Sadaka, gelecek belâları önler ve ömrü uzatır, Efendimiz öyle buyuruyor.”
Öyle düşündüğüme pişmân olup tövbe ettim hemen.
●●●
Ahmed Mekkî Efendi'ye, dînî bir suâl sorulduğunda, bâzen;
“Kitaplara bir bakayım, sen şu gün gel, cevâbını al!” derdi.
Bir gün yine böyle demişti birine.
Adam gidince bâzı kitapları açtı.
Okuyup araştırdı.
Sonra da bana;
“Fetvâ defterini getir!” dedi.
Alıp götürdüm.
Bu defterin, soldan sağa doğru birçok bölümleri vardı.
O söyledi, ben yazdım.
Özellikle, “cevâbın hangi kitâbın, hangi sayfasından alındığı” ilgimi çekmişti.
Ama Ahmed Mekkî Efendi vefât etti.
O defterin de işi bitti.
Çünkü yerine gelen genç müftü, hiç bakmazdı kitâba.
Kafadan cevap verirdi!..
"Ben bu makâma lâyık değilim"
15-05-2018 02:00
Ahmed Mekkî Efendi, müftülük makamında pek oturmaz, misafirler için konulmuş olan sandalyelerde otururdu.
Hâlbuki O vefât edince; yerine gelen genç müftü, Onun "lâyık değilim" diyerek oturmadığı müftülük koltuğunu ve masasını beğenmemiş, yenileriyle değiştirmişti hemen.
Kendisi döner koltuğuna oturur, sigarasını yakar, gelenlerle siyâsî meseleler konuşurdu daha ziyâde.
Dînî suâllere de kitâba bakmadan;
“Bana göre şöyledir” der ve îzâh etmeye çalışırdı güyâ.
Ama dinleyenler bir şey anlamazdı.
Nitekim bir "Şekerci Amca" vardı o devirde.
Zaman zaman müftülüğe gelir, Ahmed Mekkî Efendi'ye dînî suâller sorar, cevâbını alır, memnun olarak giderdi.
Bu şekerci bir gün yine geldi.
Yeni müftüye bir mesele sordu.
Ben, yan odadan kulak kabarttım.
Yarım saat bir şeyler anlattı.
Ama hiçbir şey anlamadım.
Az sonra Şekerci, izin isteyip kalktı.
Ve hışımla geldi yanıma.
Burnundan soluyordu.
“Yâhu bu nasıl müftü? Bir şey sordum, yarım saat konuştu, Vallâhi hiçbir şey anlamadım” dedi.
Cevaben;
“Ben de anlamadım” dedim.
Şekerci Amca;
“Hâlbuki ben rahmetli Müftü Efendi'ye bir şey sorduğumda iki kelimeyle cevap verir, beni doyururdu, ben buraya bir daha gelmem!” deyip gitti.
Bir daha da gelmedi...
Zâten Ahmed Mekkî Efendi'den sonra dînî soru sormak için gelenler günden güne azalmış, daha sonra tamâmen kesilmişti...
.O kızı sana alalım"
16-05-2018 02:00
Bir gün kayınbirâderim Yüksel Ekinci Bey, sabah üzeri müftülüğe gelerek Ahmed Mekkî Efendi'yi öğle yemeğine dâvet etti evlerine.
Müftü Efendi kırmadı.
“Peki, Abdüllâtif'le geliriz” buyurdu.
Öğle vakti birlikte gittik.
Sıcak bir gündü. Bahçede oturduk.
Sonra içeri geçip namazları kıldık.
Yemeği de yiyip ayrıldık...
Henüz üç beş adım atmıştık ki, mübârek, döndü bana;
“Yüksel Bey'in sâliha bir kız kardeşi var, ben onu tanıyorum, onu sana alalım!” buyurdu.
Ben içimden; "Şaka yapıyor" dedim.
Ve cevap vermedim.
Sâdece gülümsedim.
Ama o, çok ciddiymiş.
Tekrar bana dönüp;
“Alalım alalım, tam sana lâyık bir kız!” buyurdu.
Üzmemek için;
“Peki efendim” dedim.
Ama o zaman talebeydim.
Üniversitede okuyordum.
Evlenecek durumum da yoktu.
Öylesine “peki” demiştim.
Aradan üç sene geçti.
Ahmed Mekkî Efendi, göç etti bu dünyadan.
Ben bu işi unutmuştum bile.
Ama hâdiseler öyle gelişti ki, biz o kızla evlendik.
Çok da mutlu olduk.
Dediği olmuştu mübâreğin.
Nûr içinde yatsın.
Cenâb-ı Hak şefâatine kavuştursun...
.Benim telkînimi de sen ver!"
17-05-2018 02:00
Ahmed Mekkî Efendi hazretleri çok mütevâzı idi. Bizim gibileri adam yerine koyar, evimize gelir, bizimle oturur yemek yerdi.
Bir gün evimize geldi.
Yâni gariphânemize.
Babası Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin vefâtını, bize şöyle anlattı:
(Babamın son günleriydi. Yeğeni Fâruk Işık Bey’in evinde, yer yatağı sermiştik. Misâfirler, kenardaki sandalyelerde otururdu. Ama Hilmi Bey gelince, onu yanına oturtur ve kendisine “Senin yerin hep burası” derdi.
Dikkat ederdim.
Elini sıktırırdı Ona.
Az gevşetse, yine “sık” derdi. Öyle zannediyorum ki o günlerde babam, kalbinde ne varsa, hepsini onun kalbine akıttı.
Babam vefât edince, dâmâdı İbrâhîm Bey’in Keçiören’deki evine götürüp bahçede gaslettik ve sonra Bağlum’a götürdük.
Namâzı kılındı.
Sonra kabre konuldu. Oranın imâmı bana dönüp; “Haydi kabre in de, babanın başındaki sargıyı aç, sünnettir” dedi.
Ben devamlı ağlıyordum.
“Ben inemem, Hilmi insin” dedim. Sağ olsun kabre o indi.
Sonra toprakla örtüldü.
İmâm, bu defâ bana “Gel, babanın başında telkîn ver” dedi.
Ben yine imâma;
“Babam Hilmi’yi çok severdi, sesini tanır, hoşuna gider, telkîni o versin” dedim.
Telkîni de o verdi.
Şimdi de kendisine;
“Ben ölürsem, benim telkînimi de sen verirsin” diye vasiyet ettim. O da kabul etti, siz de şâhit olun.)
.Otuz iki yaşında şehit edildi
18-05-2018 02:00
Büyük âlim ve velî Muhammed Sıddîk Arvâsî, Seyyid Fehîm Arvâsî hazretlerinin oğludur.
“Otuz iki” yaşında Ermeniler tarafından şehit edildi!
Abdülmecid Efendi der ki:
(Benim yazım düzgündü. Hocamız Abdülhakîm Efendi, Muhammed Sıddîk'ın hilâfetnâmesini bana yazdırdı.
Bunu yazdırdıktan sonra onunla bir hafta, hiç ilgilenmedi.
Sıddîk Efendi;
“Herhâlde büyük bir kabâhatim oldu” diye üzülüyordu!
Başını kaldıramıyordu.
“Ne hata yaptım?” diyordu.
Abdülhakîm Efendi, bana;
"Muhammed Sıddîk'a söyle, yarın atına binsin ve buralardan gitsin” buyurdu.
Kendisine söyledim.
Pek çok üzüldü.
Ve gönlü kırık gitti.
Fakat, Çevkan Suyunun yanına varmıştı ki, hocamız Abdülhakîm Arvâsî hazretleri, kendisi bizzat ardından gidip onu geri çağırdılar. Ve koluna girip, “iki âşık” gibi, beraber yürüyerek geri geldiler.
Herkes onlara bakıyordu.
Hocamız, Muhammed Sıddîk'a hilâfetnâmesini bizzât verip, onunla halkın gözü önünde, sevgi ve muhabbetle ilgilendi.
Çok iltifatlar etti.
Ve uğurlayıp gönderdi...
Sonra bize dönüp, önce gösterdiği sert muâmele için;
"Sıddîk Efendinin her şeyi tamamdı, ancak kalbinde ‘Seyyid Fehîm hazretlerinin oğluyum’ diye bir nokta vardı, onu da sildik” buyurdu.)
.Biz hesâba dâhil değiliz!"
19-05-2018 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretleri “rahmetullahi aleyh” sülâle-i Resûl’den bir büyük âlim zâttır. İlmiyle âmil, büyük bir velî idi.
Yanında çok âlimler yetişti.
Güzel simâlı, buğday benizliydi.
Nûrlu ve sevimliydi.
Kaşları hilâl gibi kabarık ve inceydi.
Gözleri irice görünür, hürmet telkin edici bir vakar sâhibiydi...
Her hâli İslâmiyet’e uygundu.
Onun varlığı bir ihsân-ı ilâhîydi bu millete. Çok da mütevâzıydı.
"Ben" demezdi aslâ.
Kendisine iltifat edilince:
“Biz hesâba dâhil değiliz” buyururdu.
Sohbetlerinde;
“Bizler hâzır olsak sayılmayız, gâip olsak aranmayız” derdi.
Hâlbuki her ilimde deryâ idi.
Tasavvufta büyük evliyâ idi.
Birçok fen adamlarının, hattâ profesörlerin, çözülmez sandıkları çetin meseleleri bir kalemde çözer, aydınlatırdı zihinleri.
Bâzen sormadan cevaplardı.
Kerâmet göstermekten kaçınırdı.
Onda, Resûlullah’ın ahlâkı vardı.
Sanki o devirden bugüne yadigârdı.
Misâfiri çok severdi.
Ziyâretlere giderdi.
Sohbetlerinde “Tek bir vakit namazım kazâya kalacağına, bin defâ ölmeyi tercîh ederim” derdi.
Sevdiklerine;
“Bir velî ‘ben’ demez. Zîra bunu söylemek için mevzû bulamaz” buyururdu.
Ve sık sık;
“Hak teâlâ bir kula imân verdiyse, ne ki ona vermedi. İmân vermediyse, ne ki ona verdi?” derdi.
."Adam kıtlığında müftü benim!"
20-05-2018 02:00
Bir gün Ahmed Mekkî Efendi yine kenardaki sandalyelerde oturuyordu ki içeri bir adam girdi.
Uzun boyluydu.
Kırk yaşlarında ve kasketliydi.
Müftü koltuğunu boş görünce;
“Müftü Efendi yok mu?” diye sordu.
Mekkî Efendi cevap verdi:
“Müftüyü ne yapacaksın?”
“Dînî bir mesele soracaktım.”
“Bize sorabilirsin.”
“Hayır, size sormam.”
“Sor kardeşim, biliyorsak söyleriz.”
Adamın canı sıkıldı.
“Bu, dînî meseledir, onun için Müftüye soracağım, Müftü Efendi ne zaman gelecek?” dedi.
O zaman mecbur kaldı mübârek.
“Adam kıtlığında müftü benim” buyurdu.
Adam şaşırdı!..
Suâlini sordu.
Cevâbını aldı.
Ve huzur içinde ayrıldı.
O adam kadar, ben de şaşırmıştım!
Ama merâkım da zâil olmuştu böylece.
● ● ●
Ahmet Mekkî Efendinin yanında, benim kimyâ hocam Hüseyin Hilmi Işık Efendinin küçük kitapları bulunurdu.
“Îmân ve İslâm”
“Ehli Sünnet Yolu”
Müftülüğe gelenlere, bilhassa gençlere, o kitaplardan verirdi.
Ben de veriyordum.
Ama o, daha çok veriyordu.
Bâzen ihtidâ edenler oluyordu. Yâni gayrimüslim iken Müslüman olmak istiyenler, müftülüğe gelirdi. Mekkî Efendi onlara Kelime-i şehâdeti söyletiyor, sonra da ellerine "Îmân ve İslâm" kitabını verip, gönderiyordu...
.Çok günâh işliyorum!"
21-05-2018 02:00
Allah dostlarından Ahmed Mekkî Efendi hazretlerine bir gün “bir genç” geldi ve;
“Efendim, çok günâh işliyorum, bundan kurtulmak için ne yapayım?” diye suâl etti.
Mübârek, sordu ona:
“O günâhları herkesin gözü önünde mi işliyorsun evlâdım?”
“Hayır efendim, gizli işliyorum.”
“Kimse görmüyor mu?”
“Hayır efendim, görmüyor.”
Mânâlı mânâlı baktı gence:
“Peki, Allah da mı görmüyor evlâdım?”
Genç şaşırdı:
Benzi “kül gibi” oldu.
Ve sesi titreyerek sordu:
“O görür, değil mi efendim?”
“Tabii ya, Ona gizli mi var evlâdım?”
Genç kızardı, bozardı.
Neredeyse ağlayacaktı.
“Evliyânın sözünde rabbânî tesir vardır” buyurulmuş ya.
İşte isbâtı.
● ● ●
Mekkî Efendi hazretleri, torunlarından Baha Beyin oğlu Mehmed'i çok sever, onu bizzât okuturdu. Her hafta bir gün evlerine giderdik. Ona iki kitap okuturdu.
“Elifbâ”
"Îmân ve İslâm"
Bu iki kitabı, sırtlarından kendi eliyle dikip kaplamıştı.
Önce “Elifbâ”yı okuturdu.
Sonra “Îmân ve İslâm”ı.
Ayrıca benim kimyâ hocam Hüseyin Hilmi Efendi’nin yazmış olduğu bu “Îmân ve İslâm” ile “Ehli Sünnet Yolu” kitâplarından müftülüğe bolca getirir, kendisini ziyârete gelenlere hediye ederdi.
.Oku bakalım, yazdığımı beğenecek misin?"
22-05-2018 02:00
Benim liseden kimyâ hocam Hüseyin Hilmi Bey, Ahmed Mekkî Efendi’ye, eczâcı Fâtih Güner Bey’le "Seâdeti Ebediyye" kitabını gönderip, kitabın başına bir “takrîz” yazmasını ricâ etmişler.
Fâtih Bey kitâbı getirdi.
Mekkî Efendi’ye verdi.
O da alıp, Fâtih Bey'e;
“Üç gün sonra gel al” buyurdu.
Üç gün sonra müftülüğe geldiğimde, Mekkî Efendi’nin benden önce gelmiş olduğunu gördüm.
Beni yanına çağırdı.
Ve "Seâdeti Ebediyye" kitabını önüme sürüp, “Oku bakalım, yazdığımı beğenecek misin?” dedi.
“Estağfirullah” dedim.
Kitabın ilk sayfasına, Arabî olarak bir “takriz” yazmıştı. Arabî bilmediğim için çat pat okumaya çalışıyordum ki, kendisi okudu ve tercüme etti.
Sonra bana dönüp;
“Nasıl, güzel olmuş mu?” dedi.
“Estağfirullah efendim, çok güzel olmuş” dedim. Az sonra Fâtih Güner Bey geldi. Kitabı ona verip hocama gönderdi.
Fâtih Bey diyor ki:
Hüseyin Hilmi Efendi, kitâbı alıp takrîzi okuyunca memnun oldu ve bana; “Seâdet-i Ebediyye kitâbına sizin de bir hizmetiniz geçti kardeşim” dediler.
Mekkî Efendi, o gün bana;
“Abdüllatif, ümit ediyorum ki, bu kitabı hazret-i Mehdî okur ve bununla amel eder” buyurdu.
Hiç şaşırmadım.
Çünkü aynı şeyi başka arkadaşlara da, çok sevdiği Enver Ören Ağabey'e de, hattâ Hilmi Efendi’nin kendisine de defâlarca söylediğini biliyordum...
."Hanımına karşı öyle ol ki!.."
23-05-2018 02:00
Yıl 1967... Ahmed Mekkî Efendi, bir gün evlilikle ilgili bana nasîhat edip;
“Abdüllâtif! İleride evlendiğin zaman hanımına karşı öyle ol ki, senin, onu çok sevdiğini bilsin. Hattâ ‘Beyim beni; anasından, babasından bile çok seviyor’ desin, öyle inansın” buyurdu.
Ve ekledi:
“Bunu yapabilirsen mesut olur, rahat yaşarsın.”
Çok hoşuma gitmişti.
Ve kalbime işlemişti.
O an içimden;
"İnşallah öyle olurum!” dedim.
Ve tuttum bu nasîhati.
Gerçekten de mesut oldum.
Ve rahat ettim.
Büyüklerin sözü, ilâç gibidir.
Kullanan, faydasını görür.
Nasîhat, bir kimseye söylense de, aslında herkes içindir. Büyüklerimiz; "Kılıç, kullanan içindir" buyurmuşlar.
● ● ●
Bir gün de bazı gençler müftülüğe gelerek; “Efendim, dînimizi nereden öğrenelim?” diye sordular.
Ahmet Mekkî Efendi;
“Ehl-i sünnet âlimlerinin yazmış olduğu doğru ilmihâl kitaplarından öğrenin” buyurdu.
Gençler bu defâ;
“Öyle doğru bir ilmihâli nereden bulacağız?” dediler.
Müftü Efendi;
“Bende var” deyip, masasının üstünde duran “Tam İlmihâl"i alıp uzattı onlara.
Gençler;
“Bunun fiyatı nedir?” dediler.
“Bana duâ etmektir” buyurdu.
Gençler sevinerek çıkıp gittiler...
.Bu kitapta her şey var
24-05-2018 02:00
Ahmet Mekkî Efendi “rahmetullahi aleyh” pazar günleri Fâtih Câmii'nde vaaz ederdi.
Yine bir pazar günü vaaza gitmek için hazırlanırken muhterem hanımları; “Efendi! Bugün vaaza gitmeseniz olmaz mı?” diyor.
“Neden hanım?”
“Hava çok soğuk, şiddetli tipi var dışarıda, göz gözü görmüyor.”
O giyinmeye devam ederken;
“Gitmem lâzım” buyuruyor.
Hanımefendisi diretince;
“Hanım, bir Müslüman vaaz için gelir de beni bulamazsa, bunun hesâbını nasıl veririm âhirette, bu işin vebâli var” buyuruyor.
Ve çıkıp gidiyor.
Hem şiddetli kar ve tipide.
Hem de yarım saat yürüyerek...
● ● ●
Bir gün de müftülüğe bir genç geldi. Müftü Efendiye bir şeyler sordu ve cevaplarını aldı.
Tam giderken;
“Efendim, bana, okuyacağım bir din kitabı tavsiye eder misiniz” dedi.
Müftü Efendi eğildi.
Masasının altındaki çantadan, bir “Îman ve İslâm” kitabı alıp verdi ve “Bunu oku, gel, sana başka kitap vereyim” buyurdu.
Delikanlı ertesi gün gelip;
“Bunu okudum” dedi.
Bu defâ ona bir “Ehl-i Sünnet Yolu” kitabını uzattı ve “Bunu da oku, gel başka vereyim” dedi.
Ertesi gün geldiğinde “Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye” kitabını verip, “Bu kitabı okursan, başka şey okumana lüzum kalmaz. Çünkü bu kitapta, bir Müslümana lâzım olan her bilgi var” buyurdu...
.Bu, öyle bir kitapdır ki…
25-05-2018 02:00
Ahmet Mekkî Efendi’yi “rahmetullahi aleyh” vefat ettikten sonra bir gece rüyâda gördüm. Sultân Selîm Câmii'nin şadırvanında abdest alıyordu.
Yaklaşıp;
“Efendim âhirette bana şefâat edecek misiniz?” diye sordum.
Başını kaldırdı.
Ve bana bakıp;
“Edeceğim, edeceğim!” buyurdu.
Sevinçle uyandım.
O günlerde babasının talebelerinden Hilmi Efendi’nin evine gitmiştim.
Beni görünce;
“Abdüllâtif, senin Mekkî Abi’ye yaptığın hizmet, sana dünyâda da yeter, âhirette de yeter” buyurmuştu.
Çok sevinmiştim...
● ● ●
Bir gün müftülüğe bir kişi geldi, Müftü Efendi’ye selâm verip oturdu.
Çantasını açtı.
Bir kitap çıkardı.
Dikkat ettim, “Tâm İlmihâl Seâdet-i Ebediyye” kitâbı idi.
Onu Müftü Efendiye uzatıp, “Efendim, ben bu kitâbı okuyorum ve zevk alıyorum. Ancak bir akrabam; (Sakın o kitâbı okuma, içinde yanlış şeyler var) dedi. Kafam karıştı, siz ne dersiniz?” diye sordu.
Mekkî Efendi de;
“Bu, öyle bir kitap ki, bunun gibisi bugüne kadar yazılmamış, kıyâmete kadar da zor yazılır. Bir Müslümâna lâzım olan bütün bilgiler bunda var, sen bunu okumaya devam et” buyurdu.
Adam sevindi.
Teşekkür etti.
Ve Müftü Efendi’nin elini öpüp huzur içinde ayrılıp gitti...
.Hanımını hoş tut!.."
26-05-2018 02:00
Ahmed Mekkî Efendi’yle “rahmetullahi aleyh” bir akşam müftülükten eve dönüyorduk.
Vapurdan inip otobüs durağına doğru yürüdük.
Karaköy'de tam alt geçide giriyorduk ki, birden durdu.
Ve bana dönüp;
“Abdüllâtif, ileride evlenirsen hanımını hoş tut, onu sakın üzme. Hanımlar zayıftır, üzülünce hasta olurlar” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Sözümü dinlersen rahat edersin.”
Bu nasîhatini hiç unutmadım.
Daha doğrusu unutamadım.
Büyükler, kalpten konuşurlarmış.
Kalpten çıkan da kalbe girermiş.
Benim de kalbime girmişti.
Hattâ kazınmıştı sanki.
Onu dinledim.
Ve rahat ettim...
● ● ●
Bir gün iki genç gelip, Müftü Efendiye; “Efendim, dînimizi nereden öğrenelim?” diye sordular.
Ahmet Mekkî Efendi;
“Ehl-i Sünnet âlimlerinin kitaplarından, meselâ Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye kitâbından öğreniniz. Bu kitâbı okuyan, hem dînini doğru olarak öğrenir hem de feyiz alır” buyurdu.
Sordular ki:
“Feyiz nedir efendim?”
“Feyiz, nûr demektir. Yâni bu kitâbı okuyanın kalbi nurlanır. Çünkü bu kitâbın içindeki bilgilerin hepsi, Ehl-i sünnet âlimlerinin sözleridir. İşte o büyüklerin kalbindeki feyizler, bu kitâba sinmiştir. Bu kitâbı okuyanlar, o feyizlerden istifâde ederler” buyurdu.
.Seâdet-i Ebediyye kitabı varken..."
27-05-2018 02:00
Ahmed Mekkî Efendi “rahmetullahi aleyh” hiç abdestsiz durmazdı.
Yaz aylarında müftülük sıcak olurdu.
Zîrâ ikindide güneş alırdı.
Klima da yoktu o zamanlar.
İşte bu yüzden olacak, bâzen oturduğu yerde uyukladığı olurdu.
Hani üç beş dakîka kadar.
Ama uyanır uyanmaz, doğruca şadırvana gider, abdestini tâzelerdi.
Bu hâl, dikkatimi çekerdi benim.
Hayranlık duyardım...
● ● ●
Bir gün de bize gelmişti.
O zaman bekârdım.
Beş altı kişi aynı evde kalıyorduk. Masanın üstünde Türkçe “Kimyâ-yı Seâdet” kitabını görüp;
“Bunu kim okuyor?” diye sordu.
Filân arkadaş dedik.
“Seâdet-i Ebediyye kitabı varken bu okunur mu?” buyurdu.
Biz şaşırdık.
Anlayamadık.
Ve kendilerine; Efendim, “İmâm-ı Gazâlî hazretleri büyük âlim değil mi?” dedik.
Mekkî Efendi;
“Elbette büyük âlim. Hattâ bizim anlayamıyacağımız kadar büyük âlim. Ama İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin bu kitâbı, bin sene evvelki insanların hâline göre yazılmış” dedi.
Biz durumu anladık.
O, sözüne devamla;
“Hâlbuki “Tam İlmihâl” kitabı, bu zamanın şartlarına göre, yâni şimdiki insanların ihtiyaçları göz önünde tutularak yazılmıştır. Ben bu kitabı uzun uzun inceledim ve ilk sayfasına bir “takrîz” yazdım. Bir Müslümana lâzım olan bütün bilgiler onda var” buyurdu...
."Tembelsiniz, ilme çalışmıyorsunuz!"
28-05-2018 02:00
Ahmed Mekkî Efendi'nin “rahmetullahi aleyh” vefâtından bir hafta önce muhterem hanımları, banyoyu yakıp;
“Banyo yapar mısınız?” diye sormuş kendisine.
Mübârek istememiş.
Hanımefendisi;
“Neden?” deyince;
“Lüzum yok, yakında Ali Sezer beni yıkar” buyurmuş.
Ali Sezer, Kadıköy'de bir câmide imâmdı o zaman.
Ama ilim sâhibi bir imâm.
Hâlen hayâtta kendisi.
Bu mübârek zâttan yıllarca okumuş ve ilminden çok istifâde etmişti.
En sevdiği talebesiydi mübâreğin.
Gerçekten de lüzum yokmuş banyo almasına.
Bir hafta sonra vefât etti çünkü.
Cenâzesini Ali Sezer Hoca yıkadı.
Namâzını da o kıldırdı.
● ● ●
Ahmet Mekkî Efendi sık sık bir şey söylerdi bize. Ben şahsen belki onbeş yirmi defa duymuşumdur. Çünkü her mevzû açılışta bunu söylerdi. Başka sevdikleri de bilirler.
O da şu idi:
(Kıymetinizi bilin ve ona göre çalışın. Zîra Peygamber Efendimiz; “Benim ve eshâbımın yolunda yürüyen bir topluluk, benim zamanımdan, tâ kıyâmete kadar, dünyada kesintisiz olarak, devamlı, hep bulunacaktır” buyuruyor.
Sayıları bâzen çoğalır.
Bâzen azalır.
Bâzen de yer değiştirir.
Ama hep bulunur. İşte Peygamber Efendimizin müjdelediği o topluluk, sizlersiniz, ama siz de tembelsiniz, ilme çalışmıyorsunuz) der ve sitem ederdi bize...
.Evliyâyı üzmenin cezâsı!..
29-05-2018 02:00
Anadolu'da yetişip Bursa'da vefat eden Açıkbaş Mahmut Efendi’yi bir genç üzmüştü bir gün.
Nâzik kalbini incitmişti.
Ve lâkin bu yaptığı, hayır getirmedi ona.
Aynı gün yakalandı bir hastalığa. Öyle ki; ağrıdan kıvranıyor, ilâç da tesir etmiyordu...
Ne yapsa, faydasızdı.
Sonra anladı hatâsını...
Bir “Allah adamı”nı üzdüğü için bu derde yakalandığını idrak etti nihâyet.
Pişmân oldu yaptığına.
Fırladı ve düştü yola...
Bu büyük velînin huzûruna varıp, özür dileyecekti kendisinden.
Ancak o, buna karar verdiği anda, ağrısı hafifledi biraz...
İyileştiğini hissetti açıkca. Kapısına gelince tamamen geçti...
Tam kapıyı çalacaktı ki, kapı kendiliğinden açıldı.
Ve büyük zât gülümseyerek karşıladı kendisini.
“Buyur evlâdım, hoş geldin.”
“Hoşbulduk efendim” dedi.
İçeri geçip oturdular.
Mübârek zât “Geçmiş olsun oğlum. İnşallah bir daha böyle bir hastalığa yakalanmazsın” buyurdu.
Ve sordu ona:
“Pişmân mısın?”
“Hem de nasıl efendim.”
“Çok iyi. Pişmânlık tövbedir oğlum. Tövbe de büyük nîmettir. Bir daha kimsenin kalbini kırma. Zîra kalp kırmak, Kâbe’yi yıkmaktan daha büyük günahtır” buyurdu.
Genç, öptü bu zâtın elini.
En sevdiği “talebesi” oldu sonunda...
."Bizim ev şu adrestedir"
30-05-2018 02:00
Hindistan evliyâsından Ahmed Şeybânî hazretleri zamanında, o yerin vâlisi rüyâ gördü bir gece...
Nûr yüzlü bir ihtiyar yanına gelip “Evlât! Bizim ev şu adrestedir, gelirsen görüşür, sohbet ederiz” dedi.
Vâli çok sevmişti bu nûrâni ihtiyarı.
“Peki efendim” dedi.
Uyandığında kalbi heyecanla çarpıyordu. “Allah Allah" dedi kendi kendine. “Bu sevimli zât kimdi acaba? Beni evine çağırıyor.”
O sabah çıktı evinden.
Evi bulup, çaldı kapıyı...
Kapı açıldığında, gece rüyâda gördüğü o “nûrlu ihtiyarı” gördü karşısında.
Mübârek zât tebessümle karşıladı kendisini:
“Hoş geldin evlât! Çağırmasak geleceğin yoktu” dedi.
Oturup sohbet ettiler.
Bir ara sinekler doluştu odaya. Binlerce sivrisinek. Vâli rahatsız olup kovmak istedi onları.
Ama ne mümkün.
Binlercesi âdeta hücûm edip, sıva gibi kapladılar yüzünü.
Büyük zât, vâlinin âciz kaldığını görünce kalktı hemen.
Ve pencereyi açıp;
“Haydi bakayım, hepiniz dışarı çıkın!” diye seslendi.
Binlerce sinek bir anda terk ettiler odayı.
Sanki “emir almış” gibi.
Vâli hayret içindeydi!
Kalkıp hürmetle öptü elini.
Dergâhın müdâvimiydi artık.
.Hayvan büktü boynunu
31-05-2018 02:00
Fas'ta yetişen velîlerden Ebû Ya’zî Mağribî hazretleri Fas’ta vefat edip, Bâît kasabasında defnedildi. Bir gün birkaç talebesiyle kırlara gezintiye çıkmıştı.
Yolları bir ormana çıktı nihâyet.
Derken bir “ayı” sesiyle irkildiler!
Ve bir adam peydah oldu o ara.
Can havliyle kaçıyor, bir ayı da arkasından kovalıyordu onu!
Talebeler korktular.
Hemen hocalarının arkasına sığındılar!
Büyük velî, hayvanın önüne geçti.
İki kolunu iki yana uzatıp “Duur!” diye seslendi.
Hayvan zınk diye durdu.
Ve “büyük zât”ı görünce,
Hürmetle büktü boynunu...
Sanki özür diliyordu bu “Allah dostu”ndan.
Mübârek, hiddetle bağırdı o hayvana:
“Çabuk terk et burayı!..”
Hayvan, bir “suçlu” edâsıyla boyun eğip uzaklaştı oradan.
Hem de arka arka.
Talebeler şaşkınlık içindeydi!
Hayret ve merakla sordular:
“Bu nasıl oldu hocam?”
“Ne nasıl oldu?”
“Hayvan size itaat etti.”
“Şaşırdınız mı?”
“Hem de çok.”
Büyük zât; “Şaşacak bir şey yok çocuklar. İnsanlar Allahü teâlâya itaat ederlerse Allah'ın mahlûkları da ona itaat ederler. İtaat etmezlerse mahlûklar da ona itaat etmezler. Bu böyledir her zaman” buyurdu...
."Annenin babanın duâsını al!"
01-06-2018 02:00
Mısır evliyâsından Ahmed-ez Zâhid hazretlerinin talebesinden Ömer adında bir “genç”, bu zâtın huzûruna geldi bir gün.
Ve kendisine;
“Hocam! İzin verirseniz memlekete gitmek istiyorum” dedi.
Büyük zât;
“Hayhay evlâdım!.. Git tabii, iyi olur” buyurdu.
“Yarın çıksam hocam?”
“Tabii ya, anneni babanı ziyâret eder, duâlarını alırsın.”
Delikanlı sevinmişti...
Hocasının elini öpüp çıkıyordu ki, seslendi arkasından;
“Giderken bal götür babana!”
“Başüstüne” dedi.
O gün düştü yola...
Memleketine vardığında gördü ki babası ağır hasta. Getirdiği balı verdi annesine.
Kadıncağız balı görünce çok şaşırdı!
Oğluna sarılıp; “Nereden akıl ettin bunu oğlum?” dedi.
“Hayrola anneciğim!.
Bal mı lâzımdı yoksa?”
“Evet ya, doktorlar babana bal yemesini söylediler. Ama yoktu buralarda. Çâresizdik. Sen Hızır gibi yetiştin oğlum.”
Çok sevindi buna.
Annesine dönüp;
“Hocam söyledi anne, ben nereden bileyim” dedi.
Kadıncağız;
“Ya, öyleyse bil o hocanın kıymetini oğlum. Sakın ayrılma yanından” dedi.
Sonra açıp, o balı yedirdiler hastaya.
Kısa zamanda kavuştu şifâya...
.Doğum günü yaklaşmıştı
02-06-2018 02:00
Şam'da yetişen velîlerden Ebû Ubeyd Busrî hazretleri, 859 senesinde vefât etti. Bu zâtın sevdiklerinden birinin hanımı doğum yapacaktı.
Doğum günü iyice yaklaştı.
Kadıncağız ricâ etti beyine:
“Efendi!..”
“Buyur hanım.”
“Ebû Ubeyd hazretlerine gidip duâ istesen diyorum.”
Adam merak etti:
“Hayrola, ne için?”
“Doğumun kolay olması için” dedi.
Adamcağız;
“Peki olur” deyip çıktı evden.
Varıp çaldı hocasının kapısını.
Mübârek zât açtı kapıyı;
“Buyur evlâdım, hoş geldin.”
“Hoşbulduk hocam.”
Tam duâ istiyecekti ki, bu büyük velî zât;
“Hayırlı olsun, Cenâb-ı Hak sâlihlerden eylesin inşallah. Adını Hasan koyarsın” buyurdu.
Adam duâ istemeye gelmişti.
Doğum haberini aldı ondan.
Dönüp eve geldiğinde, yakınları sevinç içinde;
“Müjde, müjde, bir oğlun oldu!” dediler kendisine.
O zâten biliyordu.
Adını "Hasan" koydu bebeğin...
● ● ●
Bu büyük zât bir arkadaşına yazdığı mektupta;
"Ey kardeşim! Kendine nasîhat eden, yine kendin ol. Bir kusûrun olduğu zaman başkalarının uyarmalarını bekleme… Bu, güzel bir haslettir; ama artık kalmadı" diye yazdı.
.Herhâlde hayâl görüyorum!"
03-06-2018 02:00
Yemen velîlerinden Ebû Şu’be Hadramî hazretleri, Hadramut’ta doğdu. 1277 senesinde, Aden şehrinde vefât etti.
Hırsızın biri, bu zâtın evine girmeyi tasarladı bir gece yarısı. Sessizce bahçe duvarına tırmandı.
Ve yavaşca atladı içeri.
Ortalık zifirî karanlıktı.
Fakat o da ne?!..
O bahçeye atlar atlamaz, bir anda aydınlandı o yer.
“Gündüz” gibi oldu.
Korktu ve tekrar duvara tırmanıp zor attı kendini dışarı! Ancak o anda yine zifirî karanlık oldu o yer.
Fenâ hâlde şaşırmıştı?!
“Hayâl mi görüyorum" diye düşündü...
Ve tekrar tırmanıp atladı içeri.
Fakat o anda gündüz gibi aydınlık oldu yine.
Telâşlanıp, acele dışarı atladı! O anda yine “karanlık” oldu her taraf.
Bir türlü uyanamıyordu.
Üçüncü teşebbüsünde, büyük velî seslendi pencereden.
“Delikanlı, az gelir misin!”
Ürkerek gitti yanına.
Büyük zât ona bir miktar para verip;
“Bunu al, bir daha ihtiyâcın olursa bize gel” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Ama kapıdan buyur!”
Hırsız yapıştı ellerine mübâreğin.
Tövbe edip “talebesi” olmakla şereflendi..
."Hocamız bana duâ etsin"
04-06-2018 02:00
İstanbul'da yetişen velîlerden Ebû Saîd bin Sun'ullah hazretleri Tebrîz’de doğdu. 1572 senesinde İstanbul’da vefât etti.
Bu zâtın, Ahmed Efendi diye bir sevdiği vardı.
O, bir gün hastalandı.
Hemen bir mektup yazıp gönderdi bu zâtın yakın bir talebesine.
Mektubunda;
“Hocamıza selâmımı söyle, bana duâ etsin!” diye yazdı.
Ama, hasta olduğunu o talebeye bildirmedi.
Mektup ulaşınca, açıp okudu. Ve koştu hemen bu zâta.
“Hocam! Ahmed Efendi'den mektup aldım, size selâmları var, duâ istiyor” diye arz etti.
Ebû Saîd hazretleri;
“Aleyküm selâm” dedi.
Ve ardından;
“Sen de ona selâm yaz. Şu şu ilâçları kullanırsa inşallah iyileşir diye de bildir ona” buyurdu.
Talebe, cevaben;
“Peki efendim” dedi.
Ve bildirdi bunu mektupla kendisine.
Ahmed Efendi, o ilâçları kullanıp şifâya kavuştu...
● ● ●
Bu zât, kendisine kötü sözler söyleyen bir kimseye;
"Bu dediklerini Allah işitiyor. Şâyet ben âhirette hesaptan kurtulup da cennete girersem, bu sözlerin bana zararı olmaz" dedi.
Ve ilâve etti:
"Ama cehenneme düşersem, o zaman bu dediklerinden daha kötü biri olduğumu anlarım.”
."Çocuklarımız on gündür aç!"
05-06-2018 02:00
Hindistan velîlerinden Abdülvehhâb Müttekî hazretleri Mendev’de doğdu. Mekke'de vefât edip, Ma’lâh Kabristanı'na defnedildi.
Bu zâtın yanına bir gün bâzı insanlar gelip dert yandılar:
“Hocam! Biz falan köyden geliyoruz. Bir derdimiz var da, onu arz edecektik zât-ı âlinize.”
Büyük zât dinleyip;
“Buyurun” dedi.
Onlar da;
“Hocam! Biz buğdaylarımızı öğütemiyoruz. Zîra değirmenimizin suyu âniden kesildi. On gündür çocuklarımız aç kaldılar. Çok zor durumdayız” diye arz ettiler.
Mübârek zât dedi ki:
“Ne yapsak acaba?”
“Bir duâ etseniz hocam. Cenâb-ı Hak geri çevirmez sizin duânızı.”
Büyük velî;
“Estağfirullah” dedi.
Ve ellerini açıp;
“Yâ Rabbî! Bu kullarına sonsuz kereminden su gönder de dönsün değirmenleri” diye yalvardı.
Duâsı bitmeden bir “şarıltı” koptu...
Günlerdir akmayan su, başladı akmaya. Ve döndürdü değirmenin taşını.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
"Âhirette azâba düşen bir kulun, bu azâba nasıl düştüğüne şaşırmam. Ama cehennemden kurtulup sonsuz cennet nîmetlerine kavuşanın, buna nasıl kavuştuğuna şaşarım" dedi.
Ve ardından;
"İyi biliniz ki Allahü teâlâ bir kuluna, îmânla ölmekten daha büyük bir nîmet vermemiştir" buyurdu.
..."Keşke annem beni doğurmasaydı!"
06-06-2018 02:00
Kuhistan'a bağlı Âbiz köyünde doğan Alaaddîn Âbizî hazretleri, 1486 senesinde vefât etti.
Kabri, Herat‘ta Sa’deddîn-i Kaşgârî hazretlerinin kabri yanındadır.
Bu zât, Allah korkusundan devamlı ağlar, “Keşke annem beni doğurmasaydı!" derdi
Dâima âhireti düşünürdü.
Ölüm hazırlığı içindeydi.
Bir gün sevdiklerine;
“Rabbimden üç şey istedim" buyurdu.
Sordular ki:
“Onlar nedir efendim?”
Buyurdu ki:
“Dünyaya rağbet etmemeyi, çok namaz kılmayı ve şehit olarak Rabbime kavuşmayı.”
Sordular:
“Peki, kavuştunuz mu bu şeylere?”
Buyurdu ki:
“İlk ikisine kavuştum, üçüncüyü bekliyorum.”
Ömrünün sonlarında katıldı bir gazâya, şehit olup kavuştu son arzusuna da.
● ● ●
Bu zât geceleri ibâdet yapmazdı.
Erkenden yatardı.
Uykusunu alırdı.
İnsanlar merak edip, bunun hikmetini sordular.
Cevabında;
"Geceyi uyuyarak geçirip sabahleyin Rabbime karşı ‘mahcup’ ve ‘pişmân’ olarak kalkmayı; bütün geceyi ibâdetle geçirip de sabaha ‘kendimi beğenmiş’ olarak çıkmaktan daha çok severim" buyurdu.
.Ne yiyip ne içiyorsunuz?
07-06-2018 02:00
Yemen velîlerinden Ebû Bekr bin Abdurrahmân Sekkaf hazretleri, Terîm'de vefât etti.
O devirde birkaç genç, şeytana uyup kıra gittiler bir gün. Eğlenip içki içeceklerdi orada.
Yine de kimseye görünmemek için tenhâ yer seçtiler. Biliyorlardı fenâ bir iş yaptıklarını.
Olacak bu ya...
Tam içki içerlerken, bu zât uzaktan gördü bu gençleri.
İçki içtiklerini anladı...
Ve yaklaşıp sordu:
“Gençler, ne yiyip ne içiyorsunuz böyle?”
“Evden öteberi getirdik, onları yiyoruz” dediler.
“O şişelerde ne var?”
“Bal şerbeti.”
“Ben de içebilir miyim?”
Bir korku sardı gençleri!
“Ee, şeyy hocam, tabii buyurun için. Ama hoşunuza gitmeyebilir” dediler.
Büyük velî;
“Olsun, ben her şerbeti severim” buyurdu.
Ellerinden alıp, içti.
Ve gençlere dönüp;
“Evet bal şerbeti, çok da nefis” buyurdu.
Ve kendi doldurup verdi o gençlere.
“Alın, siz de için!”
Gençler o zâtın elinden alıp içtiklerinde şaşkına döndüler!
Zîra o, bal şerbetiydi.
Bunu görünce, hepsi çok duygulanıp hemen tövbe ettiler. Sonra ellerine sarılıp, “talebesi” oldular aynı gün...
."Bunları niçin topluyorsun?"
08-06-2018 02:00
Bursa velîlerinden Tokatlı Hayreddîn Efendi, Edirne‘de doğdu. 1608 senesinde Bursa’da vefât etti.
Çok şefkatli, çok cömert ve yardımsever bir zâttı.
Şöyle ki;
Umre için yola çıktı bir gün. Yol arkadaşları da vardı yanında. Henüz şehirden çıkmamışlardı ki yolda bir “kız çocuğu”nu gördü.
Çok acıdı hâline.
Üstü başı yırtıktı. Bir çöplükten yiyecek artığı topluyordu.
Ona yaklaşıp sordu:
“Evlâdım! Niçin bunları topluyorsun?”
Kızcağız büktü boynunu...
“Amca, biz yetim iki kardeşiz. Bir de annemiz var. Üçümüz de üç gündür açız” dedi.
Acıdı mübârek.
“Yâ, öyle mi yavrum?”
“Evet amca. Buradan yiyecek bir şeyler bulabilir miyim diye bakıyordum.”
Mübareğin gözleri yaşardı.
O anda vazgeçti umreden.
Bütün parasını verdi o kıza.
Yol arkadaşları;
“Hocam ne yaptınız, bütün paranızı o çocuğa verdiniz, birlikte umreye gitmiyor muyduk?” dediler.
Buyurdu ki:
“Benim umrem bu olsun.”
Sordular:
“Bu, umrenin yerini tutar mı?”
Cevâben;
“Hem de fazlasıyla tutar. Zîra biz ‘nâfile' bir ibadet için gidiyorduk. Yâni farz değildi üstümüze. Ben bu acıklı manzarayı görünce vazgeçtim bu nâfile ibâdetten. Siz gidin” dedi.
.Yalnızlıktan sıkılmıyor musunuz?
09-06-2018 02:00
Şam'da yetişen evliyâdan Ebû Bekr-i Dükkî hazretleri, 100 yaşını geçmiş olarak Şam'da vefât etti.
Gündüzü ilimle geçirirdi, geceyi de ibâdetle.
Emânete çok titizdi.
Meselâ birinden aldığı kalemi sâhibine vermeyi unutunca, bir günlük yolu geri giderek onu sâhibine verdiği meşhurdur.
Ayrıca da;
Resûlullah Efendimizin ve Eshâb-ı kirâm’ın hayatlarını çok okur, okurken de ağlardı!
Bir gün sevdikleri;
“Hocam! Evde yalnızlıktan sıkılmıyor musunuz, arada bir çıkıp dolaşsanız” dediler.
Cevaben;
“Ben yalnız değilim ki” buyurdu.
Şaşkın hâlde birbirlerine bakıştılar!
“Yalnız değil misiniz?”
“Evet, değilim.”
“İyi de kimlerle berabersiniz?”
“Peygamber Efendimizle ve Onun Eshâbıyla beraberim her gün. Onlarla olan, hiç yalnızlık duyar mı?” buyurdu.
O zaman kavradılar meseleyi.
“Affedersiniz hocam. Biz bunu düşünememiştik” dediler.
● ● ●
Bu zât, Allah korkusundan ve âhirette hesap verme endîşesinden "toprak" olmayı arzu ederdi!
Allah’tan korkardı!
Sohbetlerinde;
"Rabbim bana, cennet veyâ cehenneme girmekle, toprak olmak arasında tercîh hakkı verseydi, toprak olmayı tercîh ederdim!" buyururdu.
.Allah sana şifâ versin
10-06-2018 02:00
Halep'te yetişen velîlerden Ebû Bekir bin Ebû Vefâ hazretleri, 1583 senesinde vefât etti.
Bu zâtın zamanında fakir bir Müslüman hastalandı bir gün.
Kimsesi yoktu garibin.
Hastalığı günden güne ağırlaştı! Çâresizlik içinde kıvranırken rüyâ gördü bir gece...
Nûr yüzlü bir kişi, oturdu başucuna.
Tanımadığı bu sevimli kişi, bu “büyük velî”den başkası değildi.
Elini onun başına koyup;
“Cenâb-ı Hak sana şifâ versin!” diye duâ etti. O anda ağrıları dindi adamcağızın.
Sevinç içinde baktı.
Ve bu büyük zâta;
“Siz ne iyi insansınız” deyiverdi.
O zât da;
“Estağfirullah, ben günahkâr biriyim. Hasta olduğunu işittim, duâ etmeye geldim” buyurdu.
İyice merak etti...
Ve sordu hemen:
“İsminizi bağışlar mısınız?”
“Adım, Ebû Bekir” dedi.
Ve kayboldu gözden...
Adam uyanıp fırladı ayağa.
Turp gibiydi artık...
● ● ●
Biri de bu zâta; “İnsan için en faydalı şey nedir efendim?” diye sordu.
Buyurdu ki;
“İyi arkadaştır.”
“En zararlı şey nedir hocam?”
Cevâbında;
“Kötü arkadaştır. Ancak kötü arkadaş yalnız insandan olmaz. Seni doğru yoldan uzaklaştıran her şey; meselâ okuduğun kitap zararlıysa, o bile 'kötü arkadaş'tır” buyurdu...
.Bir kıza âşık olmuştu!..
11-06-2018 02:00
Anadolu evliyâsından İsmavlı Dede zamanında bir genç, yolda bir “kız” gördü. Kızın güzelliği yaktı gönlünü.
Âşık oldu bir anda.
Bir daha göremedi.
Göremedi ama, gündüz hayâlindeydi o kız; gece rüyâsında.
Unutmak istiyordu.
Ama ne mümkün.
Bunalıma girmek üzereydi...
Açtı ellerini.
“Yâ Rabbî! Kurtar beni bu sıkıntıdan, zîra dayanamıyorum artık” diye yalvardı.
Ve çıktı dışarı.
Yolda bu büyük zâtla karşılaştı... İsmavlı Dede, onu görür görmez anladı derdini.
Yaklaşıp sordu:
“Senin bir derdin mi var evlât?”
“Evet efendim, çok dertliyim.”
Mübârek zât açtı ellerini;
“Allah kurtarsın evlâdım!.. Unuttursun sana o kızı, çıkarsın gönlünden” diye duâ etti...
Ve devam etti yoluna.
Genç, o anda kurtuldu derdinden.
Unuttu o kızı. Kuş gibi hafiflediğini hissetti.
Kendi kendine;
“Allah Allah, bu zât kimdi ki bir bakışta anladı derdimi ve bir duâsıyla kurtuldum bu dertten” dedi.
Koşup yetişti arkasından.
Ve sordu:
“İsminizi bağışlar mısınız?”
“Bana, İsmavlı Dede derler” buyurdu.
Genç, hürmetle öptü elini.
Ve “talebesi” olmakla şereflendi...
."İlk suâlleri namazdan oldu!"
12-06-2018 02:00
Nişâbur'da yetişen velîlerden Ebû Bekr El Ferrâ hazretleri, 980 senesinde vefât etti.
Bu zâtın bir talebesi sefere çıktı bir gün. O zamanki şartlarda zor ve zahmetliydi yolculuk.
Her yerde “su” yoktu.
Abdest ve namazda zorluklar yaşanırdı. Bu genç talebe, sefer dönüşü geldi hocasının yanına. Velî zâtın ilk suâli “namaz”dan oldu.
Ve o talebeye;
“Yol boyunca namazlarını vaktinde kılabildin mi evlâdım?” diye sordu.
Cevâben;
“Elhamdülillah, kıldım hocam” dedi.
Mübârek zât ;
Mâşallah, mübârek olsun evlâdım... Çünkü Müslüman demek, namaz demektir” buyurdu.
Genç sordu:
“Namazı kazâya bırakmak için özür var mıdır hocam?”
“Evet, iki özür var. Uyku ve unutmak” buyurdu.
“Başka yok mu?”
Mübârek gülümsedi;
“Bir de ölüm tabii”
Delikanlı almıştı mesajı…
Ve sordu:
“Yâni hocam, insan yaşıyorsa, mutlaka namazını kılmalıdır, öyle mi?”
Mübârek zât;
“Evet, aynen öyle. Çünkü namaz, ‘nefes almak’ gibidir bu dinde. Müslüman, nefes aldığı müddetce namazını kılacaktır” buyurdu.
."Babanın rızâsını al!.."
13-06-2018 02:00
Nişâbur velîlerinden Ebû Bekr el Ferrâ hazretleri hakkında, bir sevdiği şöyle anlatıyor:
Bir zaman “nâfile hacca” gitmek üzere yola çıktık.
Nişâbur'a vardığımızda, Ebû Bekr el-Ferrâ ile görüşmek istedim.
Ama yalnız değildim.
Arkadaşlarım vardı.
Onlarla istişâre ettim.
Arkadaşlarım bana;
“Onu ziyâret edersen, anne babanın rızâsını alman için seni geri gönderir. Hacdan dönüşte ziyâret edersin” dediler.
Fakat ben, arkadaşlarımın tavsiyelerine aldırmayıp bu büyük zâtın mescide gittim.
İçeri girip selâm verdim.
O, selâmımı aldı.
Ve sordu bana:
“Nerelisin evlât?”
“Heratlıyım” dedim.
“Nereye gidiyorsun?”
“Hacca gidiyorum?”
“Baban var mı?”
“Evet, var efendim.”
“Geri dön ve onun rızâsını al” buyurdu.
“Peki efendim” dedim.
Ve oradan ayrıldım.
Arkadaşlar bana;
“Geri dönme!” diye ısrar ettiler.
Ben, yine dönüp babamın rızâsını istedim.
Babam sordu:
“Bunun için mi döndün?”
“Evet babacığım” dedim.
Çok memnun olup gözleri yaşardı ve bana yürekten duâ etti. İşte bu duâ berektiyle çok maddî ve mânevî nîmetlere kavuştum...
.Gerçek mümin nasıl olur?
14-06-2018 02:00
Nişâbur'da yetişen velîlerden Ebû Bekr el Ferrâ hazretleri “rahmetullahi aleyh”, 980 senesinde Nişâbur'da vefât etti.
Bir gün bu zâta;
"Efendim, kişinin amellerine, neye göre ecir ve sevap verilir?" diye sordular.
Gelen kişilere baktı.
Ve onlara cevâben;
"Kişinin ameline, o işe verdiği ehemmiyet miktarınca, onu işlerken yaptığı hatâlara üzülmesi miktarınca ve o amelin sünnet-i seniyyeye uygun olması için gösterdiği gayret miktarınca sevap verilir” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de biri geldi bu zâta.
“Gerçek mümin nasıl olur?” diye soracaktı.
Ancak içeri girince unuttu.
Bir müddet sohbet ettikten sonra bu zâta;
“Ben artık kalkayım” deyip izin istedi.
Mübârek zât;
“Az daha otur evlâdım, belki soracağın bir şey vardır” diyerek hâtırlatmak istedi.
Ama hâtırlamadı.
O zaman;
“Peki, sen bilirsin” buyurdu.
Tam giderken;
“Gerçek mümin; elinden ve dilinden kimsenin zarar görmediği kimsedir” buyurdu.
Adam bunu işitince bu zâta olan sevgisi kat kat arttı...
.Üzülmeyin çocuklar, sevinin!
15-06-2018 02:00
Kuhistan'da yetişen velîlerden Ebû Bekr-i Kisâî hazretlerinin dergâhı her gün dolup taşardı.
Ancak zamanla dar geldi dergâh. Genişletmek istedi mübârek. Ama şu işe bakın ki dergâhın iki yanındaki evlerde oturan kimseler, kıymetini bilmiyorlardı bu zâtın.
Satmadılar evlerini.
Büyük velî, çok para teklif etti. Yine râzı edemedi. Talebeler geldiler hocalarına, dediler ki:
“Çok üzgünüz hocam.”
Buyurdu ki:
“Üzülmeyin çocuklar, sevinin.”
“Sevinelim mi, neden?”
“Çünkü yakında hâllolacak bu iş.”
“İnşallah hocam” dediler.
O gece seher vaktinde, büyük zât, açtı ellerini.
“Yâ Rabbî! Senin rızân için istiyoruz bu yerleri. Çevir kalplerini bu kişilerin” diye yalvardı.
O böyle duâ ettiği esnâda rüyâ görüyordu o komşular.
Şöyle ki;
Kıyâmet kopmuş. İnsanların amelleri tartılıyordu. Sıra bu ikisine geldi. Melekler dediler ki:
“Siz cennete gidecektiniz. Ama şimdi cehenneme gideceksiniz.”
“Neden?”
“Evinizi o zâta satmadınız diye.”
“Satsaydık cennete mi girecektik?”
“Evet.”
O anda uyandılar.
Anlamışlardı hatâlarını.
Koştular hemen bu zâtın huzûruna. “Evlerimiz sizindir. Para da istemiyoruz. Yeter ki affedin bizi” dediler...
.Büyükler imtihan edilmez!..
16-06-2018 02:00
Tus, yâni Meşhed şehrinde yaşayan velîlerden Ebû Bekr-i Nessâc hazretleri, Meşhed şehrinde doğdu, aynı yerde vefât etti.
Bu zâtın zamanında bir “hoca” vardı ki, kötü olarak tanıyordu bu Allah dostu velî zâtı.
Başkalarına aldanmıştı.
Bir gün, kendi kendine;
“Gideyim, şu kimseye bâzı dînî suâller sorup imtihan edeyim. Hem öyle zor şeyler sorayım ki, bilemeyip mahcup olsun talebesinin yanında" diye düşündü...
Bu düşünceyle yattı.
Ama, kalkamadı sabah namazına.
“Neyse” deyip çıktı evden. Yolda bâzı suâller hazırlayıp girdi dergâha. O esnâda büyük velî, sohbet ediyordu. O içeri girince, mevzûyu değiştirip gençlere buyurdu ki:
“Kibirden sakının!”
Bir talebe sordu:
“Kibir nedir hocam?”
“Kibir, kendisini başkasından üstün görmektir. Meselâ bâzıları vardır ki, kendini âlim sanıp imtihana yeltenir bir başkasını. Ona suâller sorup mahcup olmasını bekler. Böyleleri sabah namazına bile kalkamazlar” buyurdu.
Bunları söyledi.
Ve tek tek cevap verdi onun hazırladığı o suâllere.
Hoca bu kerâmeti gördü.
Anladı hatâsını.
Mahcup oldu yaptığına!
Huzûruna varıp;
“Affedin” dedi.
Elini öpüp “talebesi” olmakla şereflendi...
.Namazda vefat etmişti...
17-06-2018 02:00
Edremit toprağını nurlandıran velîlerden Sağma Dede’nin vefat şekli enteresandır.
Şöyle ki;
Ömrünün son gününde namaza durdu odasında. Az sonra hanımı girdi odaya.
Bir şey soracaktı.
Ancak odasına girdi.
Namazda gördü onu.
Çıkıp, biraz sonra tekrar girdi. Ama yine namazdaydı.
Kendi kendine;
“Allah Allah!.. Hiç böyle uzun namaz kılmazdı" dedi.
Birkaç defâ girdi çıktı.
Her girdiğinde namazda otururken gördü onu. Son defâ yine böyle görünce meraklandı.
Ve vardı yanına.
Fakat o da ne?!..
Nefes almıyordu.
Nabzına baktı.
Vefat etmiş olduğunu gördü seccâdesi üzerinde...
● ● ●
Bu büyük zât bir gün birkaç kişiyle sohbet ediyordu.
Bir aralık onlara;
“Kardeşlerim! ‘Ben’ demek çok kötüdür, hattâ bidattir, bid'at ehliyse cehennemin köpekleridir” buyurdu.
Sordular:
“Ben" demekten murat, kendini beğenmek midir efendim?”
Büyük velî;
“Evet, bidatlerin başı ‘ben’ demektir. ‘Ben bilirim, ben yaparım’ demek ne kadar çirkindir” buyurdu..
.Kerâmet görmeden inanmam!"
18-06-2018 02:00
Edremit velîlerinden olan Sağma Dede, kalp gözü açık, mübarek bir ârif zât idi.
Şöyle ki;
Bir gün bir sevdiğini ziyârete gitti. Evde başkaları da vardı.
Ancak içlerinden biri, bu zâtın evliyâdan olduğuna pek inanmıyordu.
Kötü biliyordu.
Kendi kendine;
“Bu zâta evliyâ diyorlar. Ama bir kerâmetini görmeden inanmam" diye düşündü...
O sırada ev sâhibi geldi.
Şerbet dağıttı herkese.
O şüpheci adam;
“Eğer şerbetin yarısını içip kalanını bana verirse, inanırım evliyâ olduğuna" diye düşündü...
Böyle geçirdi içinden.
Ve beklemeye başladı.
Sağma Dede, şerbetin yarısını içti. Kalanını o kimseye uzatıp;
“Buyurun, işte tam yarısı” dedi.
Adam, alıp içti şerbeti.
Ama mahcup olmuştu.
Büyük velî, ordakilere;
“En büyük kerâmet nedir, biliyor musunuz? diye sordu.
Onlar da;
“Bilmiyoruz efendim” dediler.
Buyurdu ki:
“En büyük kerâmet; istikâmettir. İstikâmet de, her işinde İslâmiyet’e uymak ve buna ölünceye kadar aynen devam etmektir.”
O kimse kaçırmıyordu artık bu zâtın sohbetlerini...
.Şuraya bir sofra kurun da..."
19-06-2018 02:00
Bağdat'ta yetişen velîlerden Ebû Bekr bin Sa’dân hazretlerinin sevdiklerinden birinin hanımı, bir gece rüyâda gördü bu zâtı.
Evlerine teşrif etmiş ve;
“Karnım çok aç. Bir sofra kurun da yemek yiyelim!” buyurmuştu.
Kadın uyandı uykudan.
Anlattı bu rüyâyı beyine.
O da çok sevinip;
“Hayırdır inşallah” dedi. “Yoksa bize mi teşrif edecekler?”
Hanım;
“Neden olmasın” deyince; “Öyleyse hazırla yemekleri, inşallah teşrif ederler” dedi.
Kadın pişirdi yemekleri.
Sofrayı da donattı.
Ve çalındı kapıları.
Koşup açtıklarında, bu büyük velîyi gördüler eşikte.
Sevinçle karşıladılar.
Ve hürmetle; “Buyurun efendim. Hoş safâ geldiniz!” dediler.
Mübârek girer girmez;
“Çok açım. Bir sofra hazırlayın da yemek yiyelim!” buyurdu.
Onlar da;
“Sofra hazır, buyurun” dediler.
Yemekten sonra duâ edip ayrıldı mübârek...
● ● ●
Bu zât, bir gün gençlere;
"Din kardeşlerinizin işlerine yardım edin. Allahü teâlâ bunun karşılığını mutlaka size verir" buyurdu.
Yine buyurdu ki:
Peygamberimiz;
“Bir kimse din kardeşinin bir işini yaparsa, binlerle melek o kimse için duâ eder. O işi yapmaya giderken, her adımı için bir günâhı affolur” buyuruyor.
."Bunları budamak lâzım..."
20-06-2018 02:00
Edremit'te yetişen velîlerden Somuncu Dede “rahmetullahi aleyh” bir gün bir talebesini alıp dergâhın yanındaki fidanlığa gitti.
Fidanları budadılar.
Bir ara o gence;
“Bak evlâdım!.. Şu yan sürgünleri görüyor musun, işte bunları budamak lâzım” buyurdu.
Talebe sordu:
“Neden hocam?”
Cevabında;
“Bunlar budanırsa fidanlar daha çabuk büyür ve daha çok meyve verirler. Bir Müslüman da nefsinin günah olan arzularını keserse, îmânı daha bir nurlanır, kuvvetlenir ve parlak olur” buyurdu.
Sonra etrâfa baktı.
Yeşillik bir yeri gördü.
O yeri ona gösterip;
“Ben ölürsem, beni oraya defnedersiniz” buyurdu.
Delikanlı üzüldü!
Hocasına dönüp;
“Aman hocam. Allah uzun ömürler versin size. İnşallah biz görmeyiz o günleri” dedi.
Mübârek mahzun idi.
Üzgün bir edâ ile;
“Görürsünüz, görürsünüz, hem de pek yakında!” buyurdu.
O gece hastalandı mübârek.
Ve kavuştu rahmet-i rahmâna.
Gençler gözyaşıyla ağladılar.
Namâzını kıldılar.
Gösterdiği yere defnettiler.
.Bana onu çağırın!.."
21-06-2018 02:00
Edremit evliyâsından Somuncu Dede’nin “rahmetullahi aleyh” çok sevdiği bir kimse vardı ki, adamcağız hastalandı bir gün.
Ve gittikçe arttı hastalık.
Meğer ölüm hastalığıymış.
O gece ağırlaştı iyice.
Artık son nefeslerini veriyordu ki, güçlükle mırıldandı:
“Bana onu çağırın!”
Oğlu sordu:
“Kimi çağıralım baba?”
“Somuncu Dede'yi çağırın. Son nefesimi onun yanında vermek istiyorum” dedi.
Çocuk fırladı hemen.
Vakit gece yarısıydı...
Az sonra ileriden kendisine doğru gelen bir “karaltı” gördü.
Az daha yaklaşınca tanıyıp çok şaşırdı!
Zîra o gelen, Somuncu Dede idi.
Hem hızlı adımlarla geliyordu.
Sevinçle sordu:
“Hocam, nereye böyle?”
“Size geliyorum.”
“Ne tesadüf, ben de sizi almaya geliyordum efendim.”
Mübârek zât sordu:
“Baban mı çağırdı?”
“Evet hocam.”
“Haydi öyleyse acele edelim de yetişelim vefat etmeden” buyurdu.
Ve eve geldiler.
Adamcağız bu büyük zâtı gördü.
Sevinip gülümsedi.
“Şehâdeti” söyledi.
Ve rûhunu teslim etti...
."Ona bir bardak su vermem!.."
22-06-2018 02:00
Yemen'de yetişen velîlerden Ebû Bekr bin Sâlim Ayderus hazretleri, Terîm’de doğdu. Hadramût köylerinden birinde vefât etti.
Ancak hasetçi biri, aleyhinde çalışıyordu bu Hak Dostu’nun.
Gıybetini yapardı ötede beride.
Hattâ bu zâtı sevenleri çağırıp;
“Sizin o çok sevdiğiniz hoca, bozuk bir kişidir” dedi.
Adamlar şaşırdılar:
“Bozuk mu dedin?”
“Evet, bozuk.”
“Sen neler söylüyorsun?”
“O, sizi kandırıyor. Kendi menfaatini düşünüyor. Onun nesini seviyorsunuz ki? Elimde olsa ona bir bardak su vermem” dedi.
Misâfirler huzursuz oldu.
İzin isteyip dağıldılar...
Onlar gidince olacak oldu.
Müthiş bir “harâret” bastı o hasetçi adamın vücûdunu.
Ateş gittikçe artıyordu.
Alev alev yanıyordu.
Nihâyet yakınları bu zâta gelip, arz ettiler onun durumunu.
Büyük zât, acıyıp;
“Onun ilâcı bizdedir. Bize olan haset ateşini söndürürse, onun içindeki ateş de söner!” buyurdu.
Bunu ona söylediler.
Adamın kalbi değişti.
Ona olan soğukluğu, “sevgiye” dönüştü. Kalbindeki “haset ateşi” söner sönmez, vücudunun ateşi de söndü hemen. Huzurunda tövbe etti ve “talebesi” olmakla şereflendi...
."Bu işimi kim hâlledebilir?"
23-06-2018 02:00
Yemen'de yetişen velîlerden Ebû Bekr Es-Sekkaf hazretleri Terîm’de doğdu. 1427 senesinde aynı yerde vefât etti.
Medresede okurken hocasını çok sever, onun rızâsını almaya çalışırdı her fırsatta.
Bir gün hocası talebelere; “Çocuklar, bugün benim şöyle şöyle bir işim var. Bunu kim hâlledebilir içinizde?” diye sordu.
Kimseden ses çıkmadı.
Yalnız bu, ayağa fırlayıp;
“Emredin hocam. O iş neyse yapıp geleyim” dedi.
Hocası memnun oldu.
Ancak rızâ göstermedi.
“Sen henüz yenisin” dedi.
O, tekrardan;
“Olsun hocam” dedi.
Hocası;
“Yok, dersine mâni olur belki. Başkası gitsin” dedi.
Ancak o, ısrar etti:
“Hocam! Sizin hizmetinizi görmek, benim için her şeyden daha mühim ve sevgilidir. Ne olur, izin verin hâlledip geleyim” dedi.
Âdeta yalvardı.
Hocası memnun oldu.
Açtı ellerini.
“Yâ Rabbî! Bu genç fethetti gönlümü. Sen de onun kalp gözünü aç, gönlünü mânevî ilimlerle doldur” diye duâ etti.
İşte, ne olduysa o anda oldu. Bu duâ bereketiyle açıldı kalp gözü. Ve okyanuslar gibi feyiz akmaya başladı gönlüne.
Kısa zamanda yükseldi.
Zamanının bir tânesi oldu.
."Anneciğim, ne olur izin ver!.."
24-06-2018 02:00
Edremit'in hâkim bir tepesinde medfun bulunan Şipşip Dede, henüz on yaşlarında bir çocuk iken, câmiye gitti bir gün.
Câmi bahçesinde oturmuş sohbet eden yaşlı Müslümanları gördü orada. Bu nûr yüzlü insanlar, ilim öğrenmenin fazîletinden bahsediyorlardı. Merak edip kulak kabarttı.
O sözleri hoşuna gitti.
Hele bir cümlesi kalbine işledi âdeta.
O cümleyi tekrar etti kendi kendine;
“Kıyâmette, âlimlerin mürekkebi, şehitlerin kanıyla tartılacak ve mürekkep ağır gelecektir.”
O, bunu duydu.
Çok duygulandı!
Ve koştu annesine.
Nefes nefeseydi...
“Anneciğim! Ne olur izin ver.”
Annesi şaşırdı!
“Hayırdır oğlum, ne izni?”
“Gidip ilim tahsil edeceğim anne, ben âlim olmak istiyorum.”
Kadıncağız sevindi...
Muhabbetle sarılıp;
“Âferin oğlum, çok iyi edersin” dedi ona.
Bu cevâba çok sevind.
“Sahi mi anneciğim. İzin veriyor musun?”
“Tabii yavrum, sen yeter ki ilim öğren, duâlarım seninle” dedi.
O gün vedâlaştı.
Ve çıktı evinden.
Kalbi, ilim öğrenme aşkıyla yanıp tutuşuyordu. Zamanın en meşhur âlimlerinden ders aldı. Ve “büyük bir âlim” olarak döndü geri...
.Şeytan vesvese vermişti!..
25-06-2018 02:00
Anadolu velîlerinden Mustafa Emin Ağa’nın talebesinden biri, bir gün izin alıp köyüne gitti.
Ancak orada bir şey oldu!
Şeytan, musallat oldu gence.
Vesveseler verdi.
O da buna aldandı.
Ve kendi kendine;
“Sahi ben, niçin bir hocaya tâbi olup tıkıldım şu medreseye. Burada ilim öğrenip de ne yapacağım? Boş ver, köyüme gelmişken bir daha dönmeyeyim. Burada keyfimce yaşıyayım" dedi.
Böyle düşündü.
Ve o akşam yattı.
Gece, bu zâtı gördü rüyâda.
Mübarek, bu gence geldi.
Ve muhabbetle bakarak;
“Yanlış düşünüyorsun evladım!.. İnsanın bir hocası olması ne güzel şeydir” buyurdu.
Delikanlı mahcuptu!
Önüne baktı.
Hocası devam edip;
“Şeytan seni aldatıyor oğlum, uyma ona. Bu köyde keyfince yaşayıp da nereye varacaksın? Çabuk gel, seni bekliyorum” dedi.
Ve kayboldu gözden...
Genç o an uyandı...
Ama çok pişmandı.
Anladı hatasını...
O sabah, yola düştü.
Ve kavuştu hocasına.
Mübarek elini öptü.
Özürler diledi.
Ve bir daha da ayrılmadı yanından...
."Biz yemek seçmeyiz"
26-06-2018 02:00
Anadolu evliyâsından Mustafa Emin Ağa, lokmasına çok dikkat eder, helâlden yerdi mutlaka.
Bir gün kendini bilmez biri, aklı sıra imtihana yeltendi bu “Hak dostu”nu.
Evine dâvet etti.
Yemek ziyâfetine.
Güya haram parayla hazırladığı yemeği yedirecekti ona.
Emin Ağa dâveti kabul etti.
Ve gelip oturdu sofraya.
Ev sâhibi iltifat edip;
“Buyurun hocam. Kusurumuza bakmayın, fazla bir şey yapamadık” dedi.
Yemesini bekledi.
Ancak o, el uzatmadı yemeğe.
Adam bunu fark edince;
“Niçin yemiyorsunuz, yoksa beğenmediniz mi yemekleri?” diye sordu
Büyük zât;
“Estağfirullah, biz yemek seçmeyiz” buyurdu.
O, bu defa dedi ki:
“Buyurun öyleyse.”
Büyük velî;
“Kusura bakmayın. Bu yemekten yiyemeyeceğim.”
“Neden efendim?”
“Çünkü ‘haram kokusu’ geliyor bu sofradan.”
Bu kerâmeti gördü.
İnsafa geldi adam...
Utandı yaptığına!
“Özür dilerim” dedi.
Ve elini öpüp “talebesi” olmakla şereflendi...
Uzun yıllar hizmetinde bulunup, kâmil bir insan” oldu neticede...
.İnsanları ferahlatmak, ibâdettir
27-06-2018 02:00
İran'da yaşayan velîlerden Ebû Bekir Tamistânî hazretleri, 951 senesinde Nişâbur’da vefât etti.
Bu zât ömrü boyunca insanlara faydalı oldu.
Sıkıntısını giderdi Müslümanların. Çünkü o, insanlara hizmeti, “ibâdet” biliyor ve bu yolda hâtırına bile getirmiyordu kendi menfaatini. Hanımı, onun bu hâline acıyordu...
Sordu bir gün:
“Efendi! Ne bu hâlin?”
“Ne olmuş hâlime?”
“Ne bileyim, çok yoruyorsun kendini.”
“Evet, ama Allah için yoruluyorum. O’nun kullarını ferahlatmak ibâdettir hanım.”
Kadıncağız;
“İyi ama çok yoruluyorsun, kendine dinlenecek bir zaman ayırsan, çok iyi olur” dedi.
Mübârek zât;
“Üzülme hanım, elbet dinleneceğim” buyurdu.
Kadıncağız;
“İyi de ömür bitti Efendi. Ne zaman dinleneceksin?”
Cevap üç kelimeydi:
“İnşallah teneşir tahtasında...”
● ● ●
Bir gün de bazı dostları "İhlâslı olmanın alâmeti nedir efendim?" diye sordular.
Cevabında;
"İhlâslı Müslümanı methetseler, hiç sevinmez. Çünkü onun, insanlarla işi yoktur. Onun işi, sırf Allah iledir. Yalnız Allah'ın rızâsını düşünür. Onu kazanmaya bakar. Her işini, Allah emrettiği için yapar ve sevâbını da Ondan bekler" buyurdu.
.Dînimiz bu şeylere kıymet vermez!"
28-06-2018 02:00
Irak'ta yetişen velîlerden Ebû Bekr-i Vâsıtî hazretleri aslen Fergânelidir. Merv'e yerleşti. 932 senesinde Merv’de vefât etti.
Onun zamanında bir grup “insan” geldi bu havâliye.
Sokak sokak dolaşarak ateş yemek, ateşe girmek, yâhut dilleri üzerinde kılıç gezdirmek gibi gösteriler yapıp insanların dikkatlerini çektiler.
Halk bunu gördü.
Ve bu zâta gelip;
“Hocam! Bu insanların yaptıkları şeyler hakkında ne buyurursunuz?” diye sordular.
Büyük velî;
“Bu gibi işlerin, dînimizle hiçbir ilgisi alâkası yoktur. İslâmiyet, böyle şeylere bir zerre kıymet vermez” buyurdu.
Ve sordu onlara:
“Asıl mârifet nedir, biliyor musunuz?”
“Nedir hocam?”
Buyurdu ki:
“İslâmiyet’e uymaktır. İslâm’ın bir emrini yapmanın yanında, bu işler lüzumsuz, hattâ günahtır.”
● ● ●
Bir gün de gencin biri; “Efendim, çok günah işliyorum, bu fenâ hâlden kurtulmak için bana ne tavsiye edersiniz?" diye sordu.
Cevabında;
"Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını oku. Allah adamlarının kitabını okuyanın kalbi nurlanır, temizlenir ve parlar. Böylece günahlar o kimseye çirkin gelir" buyurdu.
.Şeytan vesvese verdi
29-06-2018 02:00
Anadolu velîlerinden Yûsüf Sinan Efendi zamanında bir “genç”, köyünden çıkıp geldi bu zâtın dergâhına.
Ve başladı derse.
Çok sevdi bu zâtı.
Yûsüf Sinan Efendi, onun bu hâlis sevgisini gördü. Ve kendi tesbîhini ona hediye etti.
Ancak ne hikmettir bilinmez, köyünde davarları ölmeye, tarlaları kurumaya başladı gencin.
Bozuldu işleri.
Şeytan vesvese verip; “Bu dergâh uğursuzluk getirdi sana. Ayrıl git buradan” dedi.
Genç, şeytana aldandı.
Aldığı tesbîhi iâde etti.
Ve döndü köyüne...
Aradan otuz sene geçti. Bir gün bu büyük velî, mihrâba geçmiş, namaza duracaktı ki, boşluğa doğru bir “yumruk” sallayıp, sonra namaza durdu...
Ancak bu hâl, ön saftaki talebenin garibine gitti ve sordular:
“Hocam, neydi o hâl?”
Buyurdu ki:
“Otuz yıl önce, bizden tesbîh alıp da sonra iâde eden bir genç vardı ya, işte o, az önce ölüm hâlindeydi ve şeytan, îmânını çalmak istiyordu. Allah'ın izniyle yetişip kovduk şeytanı. Elhamdülillah îmânla göçtü dünyadan.
Gençler;
“Ama o, sizin kıymetinizi bilmemişti” dediler.
Büyük zât;
“Olsun. Üç gün de olsa, bizi sevmişti ya. İşte o sevgisinin hürmetine kurtuldu bu tehlikeden” buyurdu..
.O gelince ayağa kalkmayalım"
30-06-2018 02:00
Anadolu velîlerinden Yûsüf Sinan Efendi’nin ziyaretine, Sultân gelirdi zaman zaman.
Bazen de Sultan, onu çağırıyordu sarayına.
O geldiğinde saray görevlileri karşılar, hürmetle selâmlayıp kapının perdesini kaldırırlardı.
Ancak bir süre geçti.
Görevliler değişti.
Yeni gelenler, bilmiyordu bu zâtın büyüklüğünü. Eskiler tembih ettiyse de aldırış etmediler.
Ve bir gün, bu velî zâtın saraya geleceği duyuldu.
Görevliler fısıldaşıp;
“O gelince, ayağa kalkmayalım ve perdeyi de kaldırmayalım” dediler.
Ve sözleştiler:
“Tamam mı?”
“Tamam!”
Az sonra geldi bu zât.
Ama hiç de öyle olmadı!
Görevliler “ok gibi” fırlayıp kalktılar, perdeyi de kaldırdılar.
Sonra birbirlerine bakıp;
“Biz ne yaptık? Hani ayağa kalkmayacaktık. Perdeyi de kaldırmayacaktık” dediler.
Bir tânesi;
“Arkadaşlar! Her şey ortada. Bu zât gerçek bir Allah adamı. Eğer öyle olmasaydı biz böyle hürmetli davranamazdık” dedi.
Öbürleri de;
“Evet, doğru söylüyor. Allahü teâlânın azîz ettiğini zelil etmeye kimsenin gücü yetmez. Bizim de yetmedi işte” dediler.
Ve “talebesi” oldular bu büyük velînin...
.Kazandığını dağıtırdı
01-07-2018 02:00
Allah dostlarından Ebû Câfer Haddâd hazretleri, aslen Bağdatlıdır. Dünyaya değer vermemesi ve ibâdete düşkünlüğüyle tanınırdı.
Demircilik yapardı.
Günde bir dînar on akçe
kazanınca, işi bırakırdı.
Eline geçen parayı, akşamla yatsı arasında dağıtırdı.
Fakirleri dolaşırdı.
Kapılarını çalardı.
Kazancının tamamını böyle dağıtır, kendine bir şey ayırmazdı.
Oruç tutmak haram olan Ramazan Bayramı'nın birinci günüyle Kurban Bayramı'nın dört günü hâriç, bütün sene oruç tutardı.
Akşam olunca Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinin kapısına gelirdi.
“Kuru ekmek” alırdı.
Ve iftarını yapardı.
Kendinde ne varsa, muhtaç olanlara dağıtır, ama hiç kimseden hiçbir şey istemezdi.
● ● ●
Bu zât şöyle anlatır:
Yanımızda çok çalışan ve çok ibâdet eden bir genç vardı. Başkalarının
gıybetini yapardı.
Sonra kayboldu...
Kötülerle oldu.
Bir gün bu kimseyi, o kötü insanların yanından çıkarken gördüm.
Kendisine;
“Bu hâle nasıl düştün?”
diye sordum.
Cevâben;
“Gıybet hastalığı beni bu hâle düşürdü” dedi.
.Konuşmada güçlük çekiyordu
02-07-2018 02:00
Bağdat'ta yetişen velîlerden Ebû Câfer Haddâd el-Kebîr hazretleri zamanında bir adamın dilinde biraz tutukluk vardı.
Zor konuşuyordu...
Bir gece yatmadan;
“Yâ Rabbî! Bu hastalığımın şifâsı her ne ise, o şeyi bana bildir” diye duâ etti ve yattı.
Rüyâda bu zâtı gördü.
Ve kendisine;
“Hocam! Bende dil tutukluğu var, ne yapmamı tavsiye edersiniz?” diye sordu.
Büyük velî;
“Şöyle şöyle yap, inşallah âcilen şifâya kavuşursun!” buyurdu.
Adam uyandı...
Ve o tavsiyeyi unutmamak için kaydetti hemen. Ancak rüyâ olduğu için pek ehemmiyet vermedi.
Aradan bir ay geçti...
Bu zâta gitti bir gün.
Ve arz etti:
“Hocam! Benim dilimde biraz tutukluk var, ne tavsiye edersiniz acaba?”
Mübârek güldü.
“Söyledik ya.”
Adamcağız rüyâyı unutmuştu bile...
Sordu hemen:
“Ne zaman söylediniz efendim?”
“Bir ay kadar oluyor.”
O anda hatırladı.
“Hâ, rüyâda mı?”
“Evet, sen de uyanınca kaydetmiştin hani. İşte o dediklerimi yaparsan inşallah şifâya kavuşursun” buyurdu.
Adam çok duygulandı! Mübâreğin elini öpüp, çıktı huzurdan. O denilenleri yapınca kavuştu şifâya.
.On yedi adet hurma
03-07-2018 02:00
Ebû Câfer el-Meczum hazretlerinin bir sevdiği, rüyâda Resûlullahı gördü bir gece...
Efendimiz, bu zâtın dergâhına teşrif etmişlerdi. Önlerinde de bir tabak "hurma" vardı. O hurmadan bir avuç alıp buna verdiler.
Adam alıp saydı.
On yedi tâne idi.
O anda uyandı. Çok heyecanlıydı!
Kendi kendine; “Hayırdır inşallah, bakalım rüyâ neye çıkacak?" dedi.
Merak etmişti.
Kalktı, giyindi.
Ve dergâha gitti.
Gördüğü rüyâyı anlatacaktı bu zâta. Ancak gördüğü manzara karşısında çok şaşırdı! Zîra bu mübârek zât, Resûlullah’ın rüyâda oturduğu yerde oturuyor, önünde de bir tabak “hurma” duruyordu...
Huzûruna vardı.
Karşısına oturdu.
Mübârek zât, bir avuç “hurma” alıp uzattı bu kimseye.
Adam aldı hurmaları.
Rüyâdaki gibi saydı.
Tam “on yedi” tâne olduğunu gördü. Hayreti bir kat daha arttı! O, bu şaşkınlık içindeyken, bu zât sordu:
“Şaşırdın mı?”
“Evet hocam, çok şaşırdım?!”
“Niye şaşırdın ki?”
“Tam ‘on yedi’ hurma.”
“Daha fazla mı bekliyordun? Ben, Resûlullahın verdiği kadar verdim. O daha çok verseydi, ben de çok verirdim” dedi.
Adam duygulandı!
Hürmetle elini öpüp, sevinçle ayrıldı huzûrundan...
.Beni çok sevindirdin
04-07-2018 02:00
Anadolu velîlerinden Palamut Dede’nin bir menkıbesi anlatılır halk arasında:
Şöyle ki:
Evinde hiç yiyecek yoktu bir gün.
Olacak bu ya, o gün de bir misâfiri geldi uzaktan.
Ona ikrâm edecek bir şeyi olmayınca çâresizlikten iyice sıkılmıştı ki, o anda çalındı kapısı.
Gelen, genç komşusu idi.
Elinde bir tepsi vardı.
Onu bu zâta uzatıp;
“Hocam! Bu böreği sizin için yaptırdım, lütfen kabul buyurunuz” diye arz etti.
Mübârek, sevinçle aldı böreği.
Ve doyurdu misâfirini.
Çok memnun olmuştu...
Ertesi gün çağırdı onu.
Delikanlı koşup geldi:
“Buyurun hocam.”
“Evlâdım! Dün beni çok sevindirdin. Öyle bir zamanda getirdin ki o böreği, fevkalâde makbûle geçti. Allah senden râzı olsun. Şimdi sıra bende. Dile benden ne dilersen” buyurdu.
Genç adam arzetti:
“Sağlığınız hocam.”
“Yok, bir şey iste.”
“Şeyy, hocam..”
“Sıkılma evlâdım, söyle.”
Arz etti ki:
“Kalp gözümün açılması en büyük arzumdur hocam.”
Mübârek zât;
“Pekâlâ” dedi.
Ve ellerini açıp;
“Yâ Rabbî! Aç bunun kalp gözünü” diye yalvardı.
Duâsı ânında kabul oldu.
Açıldı gencin kalp gözü.
.Onun bizden ne farkı var?
05-07-2018 02:00
Nişâbur'da yetişen velîlerden Ebû Câfer bin Sinan hazretleri 923 senesinde vefât etti.
Bir gün bâzı talebesiyle kıra, gezintiye çıkmıştı.
Ancak talebe arasında yeni gelen bir “genç” vardı ki, nedense büyüklüğüne inanmıyordu bu zâtın.
Onu sevmiyordu.
Sevemiyordu.
Kendi kendine;
“O da insan, biz de. Onun bizlerden ne farkı var ki?" diyordu.
O böyle düşünürken, bir “kurdun” dağ tarafından koşarak o tarafa doğru geldiği görüldü.
Gençler onu gördüler.
Korkuya kapıldılar!
Ancak mübârek zât, rahatlattı onları:
“Korkmayın çocuklar, bir şey yapmaz!” buyurdu.
Kurt, bu velînin önüne geldi.
İki ön ayağını havaya kaldırdı.
İki arka ayağının üzerine oturdu.
Ve lisân-ı hâliyle;
“Sen Allah'ın sevgili bir kulusun, ben buna inandım" demek istiyordu sanki...
Mübârek duygulandı.
Ve o gence dönüp;
“Heyhaaat! Dağlardaki hayvanlar inandı da, bâzıları hâlâ inanmıyor” buyurdu.
Genç, anladı hatâsını...
Özür diledi bu zâttan.
Ve en hâlis talebesi oldu bu “Allah dostu”nun.
.Yana yana “mürşit” arıyordu
06-07-2018 02:00
Basra'da yetişen velîlerden Ebû Saîd bin el-Arabî hazretleri, Mekke’de ikâmet ederdi. 952 senesinde orada vefât etti.
Onun zamanında, "saat tamirciliği" yapan bir genç, “mürşit” arıyordu yana yana. Seherleri; “Yâ Rabbî! Beni sevdiğin bir kuluna kavuştur” diye dua ederdi.
Olacak bu ya...
O günlerde, dergâhın saati bozuldu âniden.
Ebû Saîd hazretleri, o genci tanıyordu. Talebeden biriyle çağırttı onu dergâha.
Delikanlının duası kabul olmuş, aradığı zâtın dergâhına gelmişti. Ama bu zâtın, “aradığı mürşit” olduğunu nereden bilsin?
Saati tamir edip duvara astı ve;
“Tamam, saat çalışıyor" dedi.
Ancak bu zât bir “nazar” etti saate.
Çalışmakta olan saat durdu yine.
Delikanlı şaşırdı!
Tekrar indirdi saati.
Tamir edip astı yerine.
Fakat bu büyük velînin bir “nazarıyla” saat durdu yine. Üçüncü defa yine çalıştırıp astı. Ancak yine öyle olunca, kavradı meseleyi.
Kendi kendine;
“Tamam, ben aradığımı buldum. Benim bozuk kalbimi tamir edecek usta, bu galiba" dedi.
Böyle düşündü...
Bu zât ona dönüp;
“Evet evlâdım, aradığını buldun, mübârek olsun” buyurdu.
Genç, zeki ve kâbiliyetliydi.
Sarıldı ellerine.
“Efendim, ben sizi değil, siz beni buldunuz” dedi...
.Bu zamanın en faziletlisi
07-07-2018 02:00
Balıkesir'de yaşayan velîlerden Narlı Dede’nin kabr-i şerîfi, Havran ilçesinin Temâşalık köyü yakınındadır. Talebesinden biri, bir gece Efendimizi gördü rüyâsında.
Ve kendilerine;
“Yâ Resûlallah! Bu zamanın en faziletlisi kimdir?” diye sordu.
Efendimiz;
“Senin hocandır” buyurdular.
Sevinç içinde uyandı... Sabah olunca koştu hemen hocasının huzûruna.
Gördüğü rüyâyı anlatacaktı ona.
Hocası sordu:
“Rüyâ mı anlatacaksın oğlum?”
“Evet hocam.”
“Vazgeç oğlum, anlatma” buyurdu.
Talebe şaşırdı!
“Neden efendim?”
Büyük zât;
“Bizim yolumuzda rüyâlara kıymet verilmez de ondan evlâdım... Biliyorum, Efendimizi gördün rüyâda. Ama rüyâlar tâbire muhtaçtır. Sen rüyâda değil, uyanıkken ele geçene bak! Asıl o kıymetlidir” buyurdu.
● ● ●
Bir gün bu bu zâta; "Efendim, çok yaşamak istiyoruz, ne tavsiye edersiniz?" dediler.
Buyurdu ki:
"Ölümü düşünün.”
Sordular ki;
"Hikmeti ne hocam?"
"Ölümü çok düşünmek, ömrü uzatır da onun için" buyurdu...
."Canım tâze hurma istiyor"
08-07-2018 02:00
Kabr-i şerîfi Havran ilçesinin Temâşalık köyü yakınında bulunan Narlı Dede henüz gençken yaşlı babası hastalandı bir gün.
Adamcağız günden güne ağırlaştı!
Artık “son nefeslerini” alıyordu. Bir gece bunu çağırıp;
“Oğlum! Benim canım tâze hurma istiyor” dedi.
Narlı Dede;
“Peki babacığım, hemen getiriyorum!” dedi.
Dedi ama, o yörede hurma yetişmiyordu.
Üstelik de, tâze hurma mevsimi değildi.
Ne yapsın?
Çekildi bir köşeye.
Açtı ellerini.
“Yâ Rabbî! Sen her şeye kâdirsin. Bana yardım et” dedi.
Rabbine yalvardı.
Gözlerini açtığında kendisini bir hurma bahçesinde buldu.
Tâze hurmalar salkım salkım sallanıyordu dallarda.
Onlardan bir iki “salkım” koparır koparmaz, kendisini evde buldu yine.
Tâze hurmalar elindeydi.
Hemen babasına koştu.
Yaşlı adam tâze hurmaları görünce çok sevinip sordu:
“Bunları nereden buldun oğlum?”
“Allah gönderdi babacığım.”
Gözleri yaşardı adamın.
“Âmennâ evlâdım. O, her şeye kâdirdir” dedi.
Bir iki tâne yedi.
Ve “Allah” diyerek rûhunu teslim etti...
.Bir “suçlu” edâsıyla uzaklaştı
09-07-2018 02:00
Anadolu'nun Havran ilçesinde yaşıyan Narlı Dede’nin kabr-i şerîfi Havran ilçesinin Temâşalık köyü yakınında bulunmaktadır.
Talebeleri, uzun bir sefere çıkmışlardı.
Bir müddet sonra önlerine, iri ve korkunç bir “kurt” çıktı.
Yol vermiyordu hayvan.
Çocuklar, korkudan yola devam edemediler! Geri dönüp söylediler bunu hocalarına.
Mübârek zât kalktı.
Birlikte gittiler o yere.
Koca kurt, bütün heybetiyle yol ortasında dikilmiş duruyordu!
Ancak, bu zâtı gördü.
Hemen büktü boynunu...
Ve âdeta bir “suçlu” edâsıyla uzaklaştı oradan.
Gençler, hem sevinmişti.
Hem de merak etmişlerdi...
Sordular hemen:
“Bu nasıl oldu hocam?”
Buyurdu ki:
“Hikmetini mi soruyorsunuz?”
“Evet hocam, çok merak ettik” dediler.
Buyurdu ki:
“Şu üç şeyi unutmayın çocuklar. Kim Allah'tan korkarsa, bütün mahlûkat da ondan korkar! Kim Allah'ı severse, herkes de onu sever. Kim Allah'ın emirlerine itâat ederse, bütün mahlûklar da ona itâat eder... Şimdi anladınız mı hikmetini?”
Gençler;
“Evet hocam, çok iyi anladık” dediler...
.Hastalıkta şifâ vardır...
10-07-2018 02:00
Anadolu velîlerinden Narlı Dede’nin kabr-i şerîfi, Havran ilçesinin Temâşalık köyü yakınındadır.
Huzûruna bir kimse geldi.
Ama fenâ hâlde hastaydı.
Güçlükle duruyordu ayakta.
Büyük velî onu gördü.
Ve sordu hemen:
“Siz hastasınız gâliba.”
“Evet hocam rahatsızım.”
Buyurdu ki:
“Hastalıkta şifâ vardır kardeşim.”
Adam şaşırdı!
“Hastalıkta şifâ mı vardır?”
“Evet.”
“Anlamadım, nasıl yâni?”
Buyurdu ki:
“Bak kardeşim!.. Hasta olan insanın kalbi kırık olur. Günah işlemek, içinden gelmez. Dünya zevklerinden el çeker. Ölümü düşünür, tövbe eder. İşte bütün bunlar; kalbin şifâsıdır. Kalp, ölümü ve âhireti düşündükçe zindeleşir. Günah işledikçe de hasta olur, şimdi anladın mı?”
Adamcağız;
“Evet hocam, çok iyi anladım. Hastalıkta şifâ vardır” dedi.
● ● ●
Bu zâta bir gün sordular ki:
“Nefsimizi nasıl kırarız efendim?”
Cevâben;
“İstişâre edin. Zîra nefis, istişâre etmek istemez. ‘Ben de biliyorum’ der. Yolda bir mümine rastlarsanız önce siz selâm verin. Müsâfaha ederken önce siz uzatın elinizi. Kırıldığınız kimseden önce siz özür dileyin. Öfkelenmeyin, halîm olun, çok çalışın, tembel olmayın, bunlar da nefsi kırar” buyurdu.
.Deniz suyu tatlı oldu
11-07-2018 02:00
Kabr-i şerîfi Belh şehrinde bulunan büyük velî Ebû Nasr-ı Pârisâ hazretleri, bir gün bazı talebeleriyle deniz yolculuğuna çıkmışlardı.
Ancak biraz gittiler.
Gemide bitti suları.
Çocuklar fazlaca susayıp, başladılar kıvranmaya.
Büyük velî durumu sezdi.
Denizden bir kap su alıp;
“İşte su… İçin” buyurdu.
Gençler şaşırdılar?!
Birbirlerine baktılar:
“Ama bu, deniz suyu hocam.”
“Evet, deniz suyu.”
Gençler, içlerinden;
"Deniz suyu tuzludur, nasıl içeceğiz?" diye düşünmeye başladılar?!
Mübârek zât;
“Tuzlu değil, tatlı su” buyurdu.
Gençler iyice şaşırdılar!
“Tatlı mı efendim?”
“Evet tatlı. İsterseniz bir için.
Çok beğeneceksiniz.”
Gençler;
“Başüstüne” dediler.
Ve o suyu içtiler.
Tatlı ve lezzetli bir su idi.
Öyle ki; aratmıyordu menbâ sularını.
Büyük velî sordu onlara:
“Şaşırdınız mı çocuklar?”
“Hem de çok hocam.”
Büyük zât;
“Hiç şaşırmayın. Çünkü bu işi yapan Cenâb-ı Hak'tır. O, her şeye kâdirdir. Toprağı altın yapar, tuzlu suyu tatlı. Ona göre güçlük yoktur” buyurdu.
.İnşallah burada kalırsınız"
12-07-2018 02:00
İstanbul'da yaşayıp 1876'da vefat eden büyük velî Feyzullah Efendi’nin kabr-i şerîfi, Halıcılar semtindeki dergâhındadır.
Bir gün bu zâtın huzûruna, o yerin kadısı geldi.
Ve arz etti ki:
“Hocam, tâyinim çıktı. Falan yere gideceğim. Hakkınızı helâl edin. Yarın sabah yola çıkmam gerekiyor.”
Velî zât düşündü.
Ve kadıya dönüp;
“İnşallah burada kalırsınız” buyurdu.
Kadı Efendi şaşırdı!
“Ama hocam tâyinim çıktı, ben de tebellüğ ettim... Bu iş kesinleşti. Yarın yola çıkıyorum” dedi.
Feyzullah Efendi;
“Senin yerin burası. Bir yere gitmeyeceksin!” buyurdu
Kadı, şaşkın bir hâlde idi.
Elini öpüp, ayrıldı huzurdan.
Çıkar çıkmaz, mahkeme kâtibiyle karşılaştı kapıda.
Kâtip, nefes nefeseydi:
“Kadı Efendi, ben de sizi arıyordum.”
“Hayrola ne var?”
“Sizin tâyininiz kaldı. Başkası tâyin edildi oraya.”
“Başkası mı?”
“Evet, siz burada kaldınız, haberiniz olsun.”
Kadı bu haberi aldı.
Ve kendi kendine;
“Hey güzel Allah'ım! Bizim bilmediklerimizi, dostlarına bildiriyorsun" dedi.
.Kötü arkadaşları terk edeceksin!”
13-07-2018 02:00
Kabr-i şerîfi Gönen'de bulunan Paşa Dede hazretlerine bir genç gelip talebe olmuştu...
Ancak, bir müddet geçti.
Nedense soğudu ilimden.
Kötü arkadaşlara uydu.
Ve bir gece terk etti dergâhı. Ancak Paşa Dede farkındaydı bunun. İstemedi onun ayrılmasını. O istemeyince o da gidemedi.
Şöyle ki;
Genç, dergâhtan ayrılmış gidiyordu ki “hocasının sûretini” gördü karşısında. Kollarını iki yana açmış, yol vermiyordu geçmesine.
Genç, şaşkındı!
Kendi kendine; “Hayâl mi görüyorum. Hocamın gece vakti ne işi var buralarda?" dedi.
Ve devam etti yoluna.
Ancak birkaç adım gitti.
Yine gördü hocasını.
Büyük velînin sûreti, bütün heybetiyle yine karşısındaydı!
Korkup, yumdu gözlerini!
Açtığında yine gördü onu.
Kendi kendine;
“Hocam gitmemi istemiyor" diye düşündü.
Ve geri döndü.
Hocası, onu görünce sordu:
“Gidemedin mi evlât?”
“Göndermediniz hocam.”
“İyi ki döndün oğlum, ayrılmana razı değildim.”
“Affedin hocam.”
“Bir şartla affederim. O kötü arkadaşları terk edeceksin!”
“Başüstüne” dedi ve terk etti onları.
Bir müddet sonra icâzetini alıp döndü memleketine...
.Çocuk korkudan titriyordu!
14-07-2018 02:00
Gönen evliyâsından ve Allah adamlarından Paşa Dede, bir gün aldı bir talebesini, ormana, odun kesmeye gittiler ikisi birlikte.
Su lâzım oldu.
Talebe, bir ara su aramak için ayrılıp geri geldiğinde, dehşet verici bir manzarayla karşılaştı!
Bir mânâ veremedi.
Zîra “koca bir aslan”, başını hocasının dizine koymuş uyuyordu.
Korkudan yaklaşamadı!
Paşa Dede seslendi:
“Korkma evlâdım, gel!”
Çocuk, korkuyordu.
Ve titriyordu âdeta!
“Nasıl geleyim hocam. Ya arslan saldırırsa?”
Tekrar çağırdı:
“Sana gel diyorum evlâdım, bir şey yapmaz!”
Delikanlı ufak adımlarla yaklaştı.
Gerçekten koca arslan uyuyordu.
İyice yaklaşınca;
“Hocam bu nasıl oldu?” diye sordu.
Hocası da;
“Evlâdım! Sen suya gidince, bu aslan yanıma geldi. Çok yorgun ve uykusuzdu. Başını dizime koyup uyudu” dedi.
Gencin korkusu devam ediyordu!
“Ya uyanırsa hocam? Affedin, çok korkuyorum."
Büyük zât;
“Uyansa da korkma! Biz, hiçbir Allah kuluna zarar vermiyoruz. Onun için bu da bize zarar vermez. Sen rahat ol” buyurdu.
Gerçekten az sonra uyandı...
Ve yavaşça terk etti o yeri...
.Nefsin seni aldatıyor!..
15-07-2018 02:00
Büyük velîlerden Atâ Sülemî hazretleri Basra’da doğdu. 757 (h.140) senesinde vefât etti.
Günahlara dalmış bir genç gelip, nasîhat istedi bir gün.
Zîra bu zâtı seviyordu.
Mübârek zât ona şefkat ve sevgiyle bakıp;
“Nefsin seni aldatıyor evlâdım! Uyma ona” buyurdu.
Ama bu gencin hiçbir şeyden haberi yoktu...
Sordu hemen:
“Nefsim mi aldatıyor hocam?”
“Evet, nefis dâima haram ve günahları ister oğlum. Nefislerine uyanlar cehennem yolunu seçmiş olurlar” buyurdu.
Genç adam;
“Ama ben, bilmeden günah işliyorum efendim” dedi.
Büyük zât;
“Bilmemek özür değil ki evlâdım!.. İslâmiyeti bilmemek özür olmadığı gibi, ayrıca da çok büyük günahtır. Çünkü İslâmiyeti öğrenmek, kadın erkek her Müslümana farzdır” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bazı gençler;
“Efendim, kul hakkı neden zordur?” diye sordular.
Büyük zât;
“Allah affetmez de, ondan. Ama bundan kurtulmanın çâresi var” buyurdu.
Sordular:
“O nedir efendim?
Buyurdu ki:
“Dünyâda iken helâlleşmektir.
Âhirete kalırsa, çok zor olur.”
.Büyükler imtihan edilmez!..
16-07-2018 02:00
Anadolu’da yaşayan ve Allah dostlarından olan Mehmet Dede’yi çekemeyen bazı kimseler vardı ki, bunlar bir gün toplanıp geldiler bu zâtın nurlu dergâhına.
Maksatları, imtihan etmekti bu velî zâtı.
Şöyle ki;
Kendilerince çok zor olan bazı dînî sualleri ona soracak, bilemeyince de güya mahcup edeceklerdi kendisini.
Ancak kimin huzuruna girdiklerinin farkında değillerdi.
Mehmet Dede, ilk bakışta anladı bunların maksatlarını.
Gözlerini yumdu...
Ve kalbinden;
“Yâ Rabbî! Bunlar beni mahcup etmeye gelmişler. Sen onları mahcup eyle ve hidâyet ver kendilerine” diye duâ etti.
Onlar girip oturdu.
Ancak hepsi, şaşkınca ve bön bön birbirlerine bakıştılar bir süre. Çünkü unutmuşlardı ne soracaklarını. Silinmişti hâfızalarından o sualler. Allahü teâlâ unutturmuştu onlara.
Tek kelime bile hatırlayamadılar.
Ve yetişti hidâyet.
Anladılar hatalarını.
Mahcup ve pişmân olmuşlardı yaptıklarına! Büyük velî bu hâli görünce;
“Yâ Rabbî! Bunları eski hâllerine çevir” diye duâ etti içinden...
O anda hâtırladılar soracakları sualleri.
Ama çok mahcup olmuşlardı! Elini öpüp, özür dilediler kendisinden...
.“Haram, ateş gibidir evlâdım!.."
17-07-2018 02:00
Nişâbur'da yetişen velîlerden Ebû Muhammed Râzî hazretleri, aslen Reyli olup, 964 (h.353) senesinde Nişâbur’da vefât etti.
Aradan dört sene geçti.
Kabrini açmak icap etti.
Zîra bir tarafı göçmüştü.
Tâmir edilecekti.
İlgililer toplandılar. Ve dikkatle açtılar mübârek kabrini.
Fakat o da ne?!..
Gözlerine inanamadı hiç kimse. Çünkü mübârek bedeni hiç bozulmamış, defnedildiği gibi taptâze duruyordu...
Sanki o gün defnedilmiş.
Hattâ boncuk boncuk ter damlaları vardı alnında.
Bunu gördüler.
Gözyaşlarını tutamadılar! Evet, toprak, Peygamberlerin vücûdunu çürütmediği gibi, Peygamber vârisi olan bâzı Allah dostlarının vücutlarını da çürütmüyor.
Bu, bir gerçek.
● ● ●
Bu velî, bir gence;
“Haram, ateş gibidir evlâdım. Rabbimiz, hiç yoktan yaratıp, bunca nimetleri vermişken, bir kul Ona karşı nasıl bir günah işleyebilir?”
buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine; “Bir müminin güzelliği, nasıl ölçülür, biliyor musunuz?” diye sordu.
“Bilmiyoruz efendim” diye arz ettiler.
Buyurdu ki:
"Müminin güzelliği, ne namaz kılması, ne de oruç tutmasıyla belli olmaz. Kimsenin kalbini kırmamasıyla anlaşılır.”
.Herhâlde ecelim yakın!.."
18-07-2018 02:00
Balıkesir'de yetişen velîlerden Tekir Dede bir gün talebesiyle dolaşırken küçük bir fidanlığa geldiler. Fidanlığın içinde, bir velînin kabri vardı.
Mübârek zât geldi.
Oraya varıp durdu.
Ve o kabri gösterip; “Burada, Allah dostlarından biri yatıyor... Dün gece kendisini rüyâda gördüm, beni yanına çağırdı” buyurdu.
Gençler merak edip;
“Hayırdır inşallah” dediler.
Ve tâbirini sordular.
Mübârek zât;
“Herhâlde ecelim yakın” buyurdu.
Gençler üzüldüler!
“Allahü teâlâ geçinden versin hocam” dediler.
Büyük zât;
“Takdir neyse, o olur. Ölürsem, beni bu zâtın yanına defnediniz” buyurdu
Ne diyeceklerini bilemediler?!
Üzüntü içinde;
“Aman hocam, Cenâb-ı Hak sizi başımızdan eksik etmesin. İnşallah sağlık ve sıhhatle daha çok yaşarsınız” dediler.
Büyük velî;
“Hayır çocuklar. Siz hemen bu velî zâtın yanında, benim için bir kabir kazın” buyurdu.
Talebeler şaşkındı!
Birbirlerine baktılar.
Yapacak bir şey yoktu...
Kederlerini kalplerine gömüp, neticeyi beklediler!
Tekir Dede, talebesinin hepsiyle o an helâlleşti.
Ve o gece ayrıldı dünyadan. O kabrin yanına defnettiler kendisini...
."Kurtar beni bu göz ağrısından"
19-07-2018 02:00
Balıkesir toprağını nurlandıran velîlerden Tekir Dede’nin talebesinden birinin gözleri ağrımıştı bir gün.
Bu yüzden o gün dersini yapamadı.
Ve gece yatarken;
“Yâ Rabbî! Hocamın hürmetine şifâ ver bana. Kurtar beni bu göz ağrısından” diye duâ etti...
O gece bir rüyâ gördü.
Rüyâda hocası geldi.
Elini gencin gözlerine sürüp; “Yâ Rabbî! Şifâ ver bunun gözlerine” diye duâ etti.
Sonra teselli edip;
“Üzülme evlâdım, inşallah kurtulursun bu ağrıdan” buyurdu.
Delikanlı sabah uyandı...
Ağrıdan eser kalmamıştı...
Sevinçle koştu dergâha.
Müjde verecekti hocasına.
Tekir Dede onu görünce;
“Gözlerinin ağrısı geçti mi?” diye sordu.
Delikanlı;
“Evet hocam, sâyenizde kurtuldum ağrıdan” dedi.
Hocası da;
“Hayır evlâdım, benden değil. Kula gelen her iyilik, Allahü teâlânın ihsânı iledir. Şifâyı veren O’dur. Bana değil, Allahü teâlâya şükretmen lâzım” buyurdu.
Delikanlı anladı işi.
Ve sordu hemen:
“Ona nasıl şükredilir hocam?”
Buyurdu ki:
“Şükretmek, İslâmiyet’e uymakla olur evlâdım.”
.Allah bir kulunu severse...
20-07-2018 02:00
İran'da yaşamış velîlerden Ebû İshak Şîrâzî hazretleri bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki;
“Allahü teâlâ bir kulunu severse, ona iki nimet verir” buyurdu.
Sordular ki:
“Onlar nedir efendim?”
Buyurdu ki:
“Birincisi; o kimseye, sevdiği bir kulunu tanıtır. Yâni hakîkî bir İslâm âlimini, Allah dostu bir velîyi tanıtır ve sevdirir.”
Sordular yine:
“İkinci nimet nedir hocam?”
Buyurdu ki:
“Hayırlı bir iş. Yâni insanların dünyasına veyâ âhiretine faydası olan bir işte çalıştırır.”
Sordular:
“Daha çok severse?”
“O zaman dert ve belâ verir ona. Ama bu dertleri nimet bilir o kimseler. Derd-ü belâyı, kemende benzetmiştir büyükler. Cenâb-ı Hak, sevdiklerini bu kementle tutup kendine çeker” buyurdu.
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde de bazı sevdiklerine;
“Günâhın büyüğü küçüğü olmaz.
Yâni günâhın küçüğü de büyüktür” buyurdu.
Dinleyenler;
“Bunu biraz açıklar mısınız efendim” dediklerinde;
Büyük velî;
“Günâhın cinsi değil, kime karşı işlendiği mühimdir. Kul, günâh işlemekle kime karşı gelmiş, kime isyân etmiştir? Tabii ki Allahü teâlâya isyân edilmiştir, öyle ise, günâhın küçüğü de, çok büyüktür” buyurdu.
.Demek oğlum vefat etti!.."
21-07-2018 02:00
Bandırma'da yaşayan velîlerden Kerpiçli Dede’nin küçük oğlu hastalandı bir gün.
İsmi Necâti idi.
Günden güne ağırlaştı! Bir gün Kerpiçli Dede dergâhtayken küçük Necâti rûhunu teslim eti.
Ailesi telâşa kapıldılar!
Zîra bu haberi, babasına nasıl söyleyeceklerdi?..
Yakınlarından biri üstlendi bu vazîfeyi.
Ve koştu dergâha.
O esnada mübârek zat, tatlı tatlı sohbet ediyor, “ölüm”den bahsediyordu hem de.
Haberci girdi içeri.
Kerpiçli Dede baktı ona:
“Hoş geldin kardeşim.”
“Hoş bulduk hocam.”
“Ne o, bir haber mi var?”
“Evet hocam.”
“Hayırdır, ne oldu?”
“Şeyy, hocam…”
“Söyle kardeşim, ne var?”
“Efendim, şeyy…”
“Hâ anladım. Necati vefat etti diyeceksin.”
“Ee, evet hocam.”
Büyük velî, “innâ lillah…” âyetini okuyup, “Eee, ne yapalım. Hepimizin âkıbeti bu. Hepimiz öleceğiz. Allah hepimize, son nefeste îmân selâmeti versin" dedi.
Sonra kalkıp, eve gitti.
Oğlunu bizzat kendi yıkadı.
Namazını kıldırdı...
Ve defnetti kabrine.
Gözlerinden akan yaşlar toprağı ıslattı. Ancak râzıydı Rabbinin işinden. İsyan etmedi. Çünkü bu “evlât” nimetini veren de O idi, alan da...
."Aramızda ne fark var?"
22-07-2018 02:00
Kabr-i şerîfi Bandırma'da bulunan Kerpiçli Dede, talebeleriyle sohbet ediyordu ki, “Evlâtlarım! Sizinle benim aramda ne fark var, biliyor musunuz?” diye sordu.
Dediler ki:
“Çok fark var efendim.”
Buyurdu ki:
“Hayır, sâdece iki fark var. Birincisi; ben yaşlıyım siz gençsiniz. İkincisi de benim günâhım çok, sizinki az. Onun için bu günâhı çok kula duâ edin” buyurdu.
● ● ●
Bir gün bâzı gençler gelip;
“Efendim, hakîkî bir Müslüman nasıl olur?” diye sordular.
Büyük velî, onlara;
“Hakîkî Müslüman; her şeyden önce tam ve mükemmel bir insandır... Güler yüzlü, tatlı dilli, doğru sözlüdür. Kızmak nedir bilmez” diye cevap verdi.
● ● ●
Bir sohbetinde de;
“Ehl-i sünnet âlimlerini ve evliyâları seven ve İslâma hizmet eden bir mümin çok şanslıdır. Çünkü hadîs-i şerîfte; ‘Unutulmuş bir sünnetimi meydana çıkarana yüz şehit sevâbı vardır’ buyuruldu” diye nakletti.
Dinleyenler;
“Bu müjdeye nasıl kavuşulur efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Bunun için Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını herkese dağıtarak, hediye ederek veya satarak İslâmiyeti yaymaya çalışmak lâzımdır” buyurdu.
.Allah neşeni artırsın!"
24-07-2018 02:00
Hindistan'da yetişen velîlerden Gulâm Muhammed Mâsum hazretleri, 1748 senesinde vefât etti. Bir sevdiğinin düğün yemeğine gitmişti bir gün.
Herkes edeple otururken, gencin biri gevezelik ediyor, gülünç şeyler anlatarak hem kendi gülüyor, hem de ordakileri güldürüyordu.
Büyük zât hiç kızmadı.
Acıyıp şefkatle baktı ve “Ey genç, Allah neşeni artırsın! Ne için böyle çok sevinçlisin?” dedi.
Genç cevap vermedi...
O tekrar sordu:
“Ölüm ve âhirete hazır mısın ki böyle çok gülüyorsun kuzum?”
Delikanlı önüne baktı.
Ve pişmânlık içinde;
“Özür dilerim” dedi.
Utancından kıpkırmızı olmuştu!
Büyük velî sevdi bu genci.
Nasîhate devamla;
“Evlâdım! Ecel âni gelir, hepimiz ölüme hazırlanmalıyız” buyurdu.
Delikanlı edeple sordu:
“Gençler de mi hocam?”
“Elbette… Ölüm, genç ihtiyar tanır mı evlâdım? Gülmeyi bırakıp ölüme hazırlan ki, üç gün sonra kabirde olabilirsin.”
Delikanlı şaşırdı!
“Üç gün mü dediniz?”
“Evet, hemen tövbe et oğlum. Zîra günâhına tövbe eden hiç günah işlememiş gibidir.”
Genç, tövbe etti.
İmânını, itikadını düzeltti. Namaza başladı. Kabir suâllerini öğrenip cevaplarını ezberledi ve üç gün sonra vefat etti!..
.Hayrola, derdin nedir?"
25-07-2018 02:00
Bandırma'da yaşayan Hak dostlarından Ağlayan Dede’nin huzuruna bir köylü gelip dert yandı bir gün;
“Çok sıkıntıdayım hocam.”
Mübârek zât sordu:
“Hayrola, nedir derdin?”
“Sormayın efendim… Birinden borç para almıştım. Bugüne kadar ödeyemedim, bu borç yükünün altında eziliyorum. Gidecek hiç kimsem de yok.”
Büyük velî sordu:
“Borcun ne kadar?”
“On bin dirhem.”
Mübârek zât;
“Üzülme, inşallah hallederiz. Sen şimdi git, yarın aynı saatte yine gel! Sultânın adamları o saatte burada olacaklar. Ben sohbet ederken yanıma yaklaş ve bu kadar parayı iste benden” buyurdu.
Adamcağız;
“Peki hocam” dedi.
Ertesi gün geldi, bu zâtın kulağına eğilip, on bin dirhem parayı istedi.
Sonra geri çekilip, oturdu bir kenarda.
Onun bu hareketi, Sultânın adamlarının dikkatini çekti tabii. Çok da merak etmişlerdi bu işi.
Sordular hemen:
“O adam sizden bir şey mi istedi?”
“Evet ya, zavallının borcu varmış ama ödeyemiyormuş. Kimsesi de yokmuş garibin. Çâresiz gelip benden istedi.”
“Ne kadarmış borcu?”
“On bin dirhem.”
Sultânın adamları o kimseyi çağırıp verdiler bu kadar parayı kendisine. Köylü, sevinçten uçuyordu..
.Aşçının kalp gözü açıktı!..
26-07-2018 02:00
Kabr-i şerîfi Manisa-Kırkağaç'ta bulunan Hak dostlarından Sarı Hoca, dergâhında talebe okutur ve her ihtiyaçlarını karşılardı.
Bir de aşçısı vardı.
Osman Dede.
Kalp gözü açıktı. Bir gün Sarı Hoca, talebesiyle sohbet ederken Osman Dede tefekküre daldı.
Kendi kendine;
“Şu anda İslâm askeri küffârla cihad ediyor. Keşke ben de onlarla gitseydim. Hem cihad sevâbı kazanır, hem de bir esir yakalardım. Yaşım ilerledi. Yoruluyorum. O esiri getirir, yanımda çalıştırırdım" diyordu.
O böyle düşünürken, birden harp meydanında buldu kendini. Savaşın tam ortasında.
Bir “kılıç” geçirdi eline.
Daldı düşmanın içine...
Ve bir “esir” yakaladı. Ancak bu esir, güçlü ve kuvvetli biriydi. Onun elinden kurtulmak için çırpınıyor, Osman Dede’yse bırakmamak için uğraşıyordu.
Ve bir “ses”le ayıldı.
Zîra Sarı Hoca ona;
“Sıkı tut, sakın bırakma!” diye seslenmişti.
Bu sesle uyandı. Ve dergâhta, hocasının sohbetinde buldu kendini. Sarı Hoca, ona bakıp;
“Osman Dede üzülme. O esiri bir başka asker tuttu. Yakında getirecek. Onu sana yardımcı veririz. Çünkü sen yaşlandın artık. Çok yoruluyorsun” buyurdu.
Osman Dede kalktı.
Öptü hocasının elini.
Ona olan “sevgi ve ihlâsı” bir kat daha artmıştı bu vesîleyle..
.
.Hazırlanın, Hicaz'a gidiyoruz!
27-07-2018 02:00
Kabr-i şerîfi Manisa-Kırkağaç'ta bulunan Hak dostlarından Sarı Hoca, bir sene oğullarına;
“Eşyamızı hazırlayın. Hicaz'a gidiyoruz!” buyurdu.
Oğulları da; “Peki babacığım!” dediler.
Ve Sevinç içinde hazırlığa koyuldular.
Yöre halkına da haber verilmişti. Şehir dışında “büyük bir ziyâfet” verildi o gün herkese.
Yemekten sonra Sarı Hoca herkesle, tek tek vedâlaştı.
Helâllik diledi.
Ve yola çıktılar...
Bir miktar gitmişlerdi ki, tekrar çağırdı oğullarını.
Ve onlara;
“Eşyaları toplayın! Geri dönüyoruz” buyurdu.
Çocuklar şaşırdı!
Ve sordular:
“Hayırdır babacığım, ne oldu?”
“Gitmemize izin yok” buyurdu.
Hiçbir şey anlamadılar.
“İzin mi yok, nasıl yâni?”
“Rabbimize kavuşma vakti gelmiş çocuklar. Hicaz'a gidecek kadar ömrümüz kalmamış” dedi.
Gençler, çâresizce büktüler boyunlarını.
“Başüstüne babacım” dediler.
Topladılar eşyaları...
Hakîkaten kasabaya döner dönmez hastalandı mübârek.
Üç gün sonra da vefat edip kavuştu Rabbine.
.Acaba özürlü mü ki?
28-07-2018 02:00
Allah dostlarından Sefer Efendi, Anadolu‘nun fethi için bölgeye gelen Horasan erenlerinden olup, türbesi, Demirci ilçesinde, Şeyh-i İlâhî Câmii bahçesindedir.
Bu zâtı seven birinin çocuğu oldu bir gün. Nûr topu gibi güzel, sevimli bir oğlan çocuğu idi bu.
Fakat ağlamıyordu.
Anne babanın içine bir “kurt” düştü bu yüzden. “Acaba çocuğumuz özürlü mü?" diye endişeye kapıldılar.
Aldılar bebeği.
Koştular bu zâta.
“Hocam! Bu bebek bizim, yeni doğdu. Ama hiç ağlamıyor” dediler.
Buyurdu ki:
“Ağlamasın, ne var bunda?”
“Acaba özürlü mü hocam?”
“Hayır, hiç merak etmeyin. Çocuğunuz gâyet normal ve sıhhatli mâşallah.”
Sordular:
“Peki ama niye hiç ağlamıyor?”
“Uslu çocuk da onun için.
Anne baba pek tatmin olmadılar bu cevaptan.
Mübârek zât bunu fark etti.
Çocuğu kucakladı.
Ve kulağına eğilip;
“Ey çocuk! Sen, uslu olduğun için ağlamıyorsun, biliyorum. Ama annen baban üzülüyorlar. Haydi biraz ağla ki, özürlü olmadığını anlasınlar” diye fısıldadı.
O böyle söyler söylemez, çocuk başladı ağlamaya!
Annesi sevincinden ne yapacağını bilemedi?!
Aldı çocuğunu. Bastı bağrına.
Sefer Efendi’ye teşekkür edip, huzur içinde evlerine döndüler..
.Develerimi kaybettim!..
29-07-2018 02:00
Kabr-i şerîfi Manisa'nın Demirci ilçesinde olan Şeymer Hasan Dede’nin sevdiklerinden birinin, develeri kayboldu bir gün.
Çok aradı, bulamadı.
Yorgun argın döndü.
Bu işe bir çâre düşünürken Hasan Dede geldi aklına. Derhâl koşup çaldı kapısını.
Açılınca;
“Hocam! Ne olur, bize bir himmet edin” diye yalvardı.
“Hayrola, ne oldu?”
“Develerimi kaybettim!”
“Aradın mı peki?”
“Evet hocam. Her yeri aradım, hiçbir yerde yoklar.”
Hasan Dede, eliyle bir yönü işâret edip sordu:
“Falan yere de baktın mı?”
“Baktım hocam, orada da yoklar.”
“Bir daha bak, belki görememişsindir” buyurdu.
Adam almıştı işâreti.
“Peki hocam” dedi.
Ve koşturdu o yere.
Evet, develer oradaydı.
Hem de tam târif ettiği yerde...
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde; “Bir kimsenin îmân ile öleceği, son nefeste belli olur. Bir kişi bu devlete kavuşunca Allahü teâlânın ihsânları başlar” dedi.
Sordular:
“Nasıl yani efendim?”
Buyurdu ki:
“O şanslı kimseye Azrâil aleyhisselâm gelir ve; ‘Hiç korkma. Erhamürrâhimîne gidiyorsun. Asıl vatanına kavuşuyorsun. Büyük devlete erişiyorsun!’ der. Böyle olan kimseye, bundan daha sevinçli haber olmaz.”
.Biraz yeşil ot topla getir!"
30-07-2018 02:00
Anadolu evliyâsından Şeymer Hasan Dede’nin kabri, Manisa’nın Demirci ilçesindedir.
Henüz ilim tahsîline başladığı çocukluk günlerinde, babası çağırdı onu.
Ve kendisine;
“Oğlum! Bahçeye git de koyunlar için biraz yeşil ot topla getir!" dedi.
Küçük Hasan;
“Peki babacığım!” dedi.
Ve koştu bahçeye.
Ancak biraz sonra, eli boş geri döndü.
Babası sordu:
“Oğlum, ot yok muydu bahçede?”
“Vardı babacığım.”
“Niye getirmedin öyleyse?”
“Koparmaya kıyamadım baba.”
“Kıyamadın mı, neden?”
“Bütün yeşil otlar ‘Allah, Allah’ diye zikrediyordu. Onun için koparamadım” dedi.
Babası duygulandı!
Anlamıştı oğlunun manevî mertebesini...
● ● ●
Bu zât henüz küçükken oynayan çocukları gördü bir gün.
Ve sordu babasına:
“Bu çocuklar niçin oynar babacığım?”
“Her çocuk gibi oynuyorlar işte.”
“İyi ama biz oyun için mi yaratıldık?”
“Hayır oğlum.”
“Allahü teâlâ bizi yalnız ibâdet etmek için yaratmadı mı?”
“Elbette.”
“Öyleyse Rabbimize ibâdet etmek varken, bu çocuklar oynamaya nasıl vakit buluyorlar, şaşıyorum babacığım.”
.Benim bir dostum var..."
31-07-2018 02:00
Anadolu evliyâsından Şeymer Hasan Dede’nin kabri, Manisa’nın Demirci ilçesindedir. Bu zât bir gün şunu anlattı sevdiklerine:
Allahü teâlâ Mûsâ aleyhisselâma “Yâ Mûsâ! Falan şehirde benim bir dostum vefat etti. Git, onu İslâm’ın vecîbelerine göre defnet” buyurdu.
Mûsâ Nebî gitti o şehre.
Ve buldu o kimseyi.
Yakınları, bir “vîrâne”ye terk etmişlerdi kendisini.
Sordu onlara:
“Niçin böyle yaptınız?”
Onlar cevâben;
“O, son derece kötü bir hayat yaşadı. Yapmadığı günah ve kötülük kalmadı, onun için böyle yaptık” dediler.
Mûsâ Nebî, onu, oradan çıkardı. Dînî usullere göre yıkadı. Kefenleyip defnetti.
Sonra da;
“Yâ Rabbî! Yakınlarının bile kötü bilip günahları sebebiyle terk ettiği bu kişiye ‘dostum’ buyurdun. Bunun hikmeti nedir?” diye sordu.
Hak teâlâ buyurdu ki:
“Evet, o çok iğrenç bir hayat sürdü. Ailesi de bu sebeple terk etti onu. Ama o kulum, ölmeden evvel tövbe etti.”
Sordu ki:
“Nasıl tövbe etti yâ Rabbî?”
Hak teâlâ;
“Büyük pişmânlık içinde, gözyaşları dökerek; (Yâ Rabbî! Bütün ömrüm günahla geçti. Ama şimdi çok pişmânım. Sen gizleyici ve affedicisin. Yakınlarım beni terk etti. Ama sen terk etmezsin, beni affet) dedi, ben de onu affettim ve dostlarımın arasına dâhil ettim” buyurdu.
.
.Yâ Rabbî! Kurtar beni bu adamdan!"
01-08-2018 02:00
Demirci toprağını nurlandıran Balzat Hacı Baba, Horasan erenlerinden olup, Anadolu‘nun fethi için bölgeye gelmiştir.
Kerâmet ehli olup, mübârek bir zât idi.
Şöyle ki;
O devirde genç bir kadın, tek başına evinden çıkmış, karşı köye gidiyordu. Akşamüzeri, tenhâ bir mevkîye gelmişti.
Edepsiz birisi onu gördü.
Ve musallat olmak istedi.
Kadıncağız büyük bir korkuya kapıldı!
Çâresizdi! Kalbinden sessizce “Yâ Rabbî! Beni bu adamın şerrinden ancak sen kurtarabilirsin. Balzat Hacı Baba hürmetine bana yardım et" diye yalvardı.
Adam, iyice yaklaşmıştı ve tam kadını tutmak üzereydi.
Âniden “koca bir yılan” belirdi.
Ve fecî şekilde soktu o ahlâksızı.
Cansız yere yıkıldı!
Kadıncağız kurtuldu...
Ancak korkusundan yolunu şaşırdı bu defâ!
Bilemedi ne yöne gideceğini.
Vakit ilerlemiş, iyice “karanlık” bastırmıştı.
Gözlerini kapadı.
Ve kalbinden “Yâ Rabbî! O zâtın hürmetine beni köyüme ulaştır” diye yalvardı.
Gözlerini açınca bir at gördü.
Bu büyük velî de yanındaydı.
Kadıncağıza;
“Bacım buna bin. O seni köyüne ulaştırır!” buyurdu.
Ve kayboldu gözden...
Kadın o ata binip ulaştı köyüne.
.Mühim bir şey mi oldu?
02-08-2018 02:00
Manisa velîlerinden Balzat Hacı Baba Horasan erenlerinden olup, Anadolu'nun fethi için bölgeye gelmiştir.
Bir gün evinde otururken birden ellerini kaldırıp harâretle duâ etmeye başladı.
Bu hâl, evdekilerin dikkatini çekti.
Az sonra sâkinleşince sordular:
“Hayırdır inşallah Efendi.
Mühim bir şey mi oldu?”
Büyük velî;
“Okyanusta bir gemi fırtınaya tutuldu. İçinde sevdiklerimiz de vardı. Onlar; bizi vesîle edip Allahü teâlâdan yardım istediler. Onlar için duâ ettim” buyurdu.
Sordular:
“Kurtuldular mı bâri?”
“Çok şükür, o şiddetli fırtına dindi ve kurtuldular.”
Birkaç gün geçti...
Bazı kimseler geldi.
Ve bu büyük zâta;
“Hocam, size teşekküre geldik” dediler.
Sordu:
“Hayırdır, ne teşekkürü?”
Dediler ki:
“Hocam! Biz gemide seyahat ederken bir gece fırtına çıktı. Gemimiz tam batmak üzereydi ki, sizi vesîle edip duâ ettik. Fırtına dindi ve çok şükür kurtulduk.”
Büyük zât;
“İnsanlar her şeyden ümîdini kesip de Allahü teâlâdan yardım isterlerse, Cenâb-ı Hak onları elbette o sıkıntıdan kurtarır. Allah diyen mahrum olmaz” buyurdu.
.Tâhir Efendi'nin hürmetine...
03-08-2018 02:00
Anadolu'nun Kula ilçesinde medfun bulunan Tâhir Efendi Allah adamlarındandır.
Devrinde Müslüman olmayan birisi hastalanmıştı bir gün.
Tabipler çâre bulamadı.
Hasta gittikçe ağırlaştı!
Ölecek hâle geldi.
Ve bir gece, çâresizlikten Tâhir Efendi'yi düşündü.
Kendi Müslüman değilse de, bu zâtın, Allah'a yakın bir mübarek kişi olduğunu biliyordu.
Hüsnüzannı vardı
Onu vesîle ederek;
“Yâ Rabbî! O zât senin sevgili bir kulunsa, onun hürmetine bana şifâ ver!” dedi.
Böyle duâ etti...
Ellerini yüzüne sürerken o esnâda çalındı kapısı.
Açtığında Tâhir Efendi'yi gördü eşikte.
Çok şaşırmıştı?!
Çok da sevindi.
“Buyurun efendim, hoş geldiniz, safâlar getirdiniz” dedi.
Ancak girmedi mübârek.
Elinde üç beş tâne taze “elma” vardı.
Onları adama uzatıp;
“Bunlardan ye. Allah'ın izniyle iyileşirsin” dedi.
Ve ayrıldı.
Adam o elmalardan yedi.
Ve iyileşti birden...
Öyle ki; hastalıktan eser kalmadı vücudunda.
Sonrası mâlum...
Şehâdeti söyleyip Müslüman oldu...
."Rabbimden bir tek şey istiyorum"
04-08-2018 02:00
Ahmed Kihtû Efendi, Hindistan evliyâsının büyüklerinden olup, Delhi şehrinde doğdu.
Gıybetten çok korkar, herkese de bunun zararını anlatırdı.
Bir gün dergâhtaydı.
Sohbette dostlarına;
“Ben, Rabbimden tek bir şey istiyorum!” buyurdu.
Dinleyenler sordular:
“O nedir ki efendim?”
Buyurdu ki:
“O’na, hiç gıybet etmemiş bir kul olarak kavuşmak. Rabbimden bunu istiyorum.”
Hikmetini sordular.
“Çünkü gıybet, ‘kul hakkı’na girer de ondan. Kıyâmet gününde hiç kimse beni böyle bir şey için arasın istemiyorum” buyurdu.
Sordular yine:
“Bunun için ne yapmalıyız?”
“Dünyadayken helâlleşin!”
“Ya helâl etmezse?”
“Ne yapıp edin, o helâlliği alın, yoksa âhirette çâresi bulunmaz” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta;
“Cennete gitmenin yolu nedir efendim?” diye sordular.
Buyurdu ki:
“Resûlullah’a uymaktır.”
“İmânın esası nedir?”
“Resûlullahı sevmektir. Şaşıyorum şu insanlara. Olur olmaz kişilere muhabbet besliyorlar da, Peygamber Efendimizi sevmeyi o kadar benimsemiyorlar!..”
.Dostlarını görünce iyileşti...
05-08-2018 02:00
Balıkesir evliyâsından ve Allah dostlarından olan Yürek Dede hastalandı bir gün.
Öyle ki; ayağa kalkacak tâkati, gücü kalmadı.
Hanımı, yemeğini yanına getirir, abdest almasına yardım ederdi. Ama bir gün sevenleri ziyâretine geldi bu büyük zâtın.
Onları görünce fırladı yataktan.
Ve koyu bir sohbete koyuldu onlarla.
Unuttu hastalığını. Kendinden geçti âdeta.
Hanımı da bitişik odada olup, onun bu hâline taaccüp etmişti.
Ve misâfirler gidince hışımla girdi yanına.
“Efendi! Ne bu hâlin?”
“Hayrola hanım, ne oldu?”
“Hani sen hastaydın.”
“Evet hastaydım.”
“Kusura bakma ama ben senin hastalığına inanmıyorum artık.”
Merakla sordu:
“Neden hanım, ne oldu ki?”
“Misâfirlerle nasıl konuşuyordun öyle. Bütün nazın bana mıydı? Bundan sonra, bana hastayım falan deme sakın! Hizmet de bekleme, tamam mı?”
Bayağı sinirlenmişti!
Gülümsedi Mübârek:
“Haklısın hanım; ama ne yapayım, elimde değil” dedi.
Kadın yumuşadı;
“Neymiş elinde olmayan?”
“Gönül dostlarını görünce hastalığımı unutuyorum hanım. Allahü teâlâdan bahsedince ve İslâmiyet’ten konuşunca, kendimden geçiyorum. Rabbim güç kuvvet veriyor, şifâ buluyorum” buyurdu.
."Ey genç, seni sevdim!"
06-08-2018 02:00
Balıkesir erenlerinden Yürek Dede zamanında bir “genç”, elinde sazıyla köy köy dolaşır, saz çalıp eğlendirirdi insanları.
Bir gün de çalıyordu.
Bu zât ile karşılaştı...
Onu görünce heybetinden korktu!
Ve sazını sakladı eteğine. Kendisini azarlayacağını sandı. Lâkin mübârek zât azarlamadı...
Hattâ şefkatle;
“Ey genç! Seni sevdim. Bize gel oturup konuşalım, sohbet ederiz” buyurdu.
Bu iltifat karşısında şaşırdı delikanlı!
“Peki efendim” dedi.
Ve o gün katıldı sohbete.
Çok hoşuna gitti.
Çok da zevk aldı.
Ayrılırken;
“Efendim, izniniz olursa her gün sohbetinize gelmek istiyorum” dedi.
Buyurdu ki:
“Tabii, her gün bekliyorum.
“Ama bir şartım var hocam.”
“Hayrola, neymiş şartın?”
“Saz çalmama izin vereceksiniz.”
“Pekâlâ” buyurdu.
Ardından sordu:
“İyi de, neden bu şartı koşuyorsun evlâdım?”
“Çünkü öyle alışmışım ki, vazgeçmem imkânsız!”
Buyurdu ki:
“Peki, çal çalabilirsen!”
Genç ayrılıp eve geldi.
Ancak tamamen değişmişti kalbi.
Eve gelince ilk işi sazı kırmak oldu.
Zîra “saz” tutkusu gitmişti kalbinden.
Hattâ saza olan sevgisi, “nefrete” dönüşmüştü bir anda.
.Niçin böyle yaptınız?
07-08-2018 02:00
Türkistan evliyâsından Kadı Muhammed Zâhid hazretleri, 1530 (H.936) senesinde Semerkand’a bağlı Hisar‘ın Vahş köyünde vefât etti. Mübârek kabri oradadır.
Bir gün şunu anlattı:
Evliyânın büyüklerinden Bâyezid-i Bistâmî hazretleri, talebeleriyle bir şehre gitmek için yola çıktılar...
Şehre yaklaşmışlardı.
Enteresan bir şey oldu...
Şöyle ki;
Ahâlinin akın akın kendisini karşılamak üzere yollara döküldüklerini gördü hayretle.
Çıkınından ekmeğini çıkardı...
Ve hızlı hızlı yemeğe başladı.
Ahâli bu hareketi gördü.
Ona hiç yakıştıramayıp;
“Allah Allah!.. Biz bu zâtı evliyâ bilirdik. Meğer ne kaba, ne kötü bir adammış!" dediler.
Ve dağılıp gittiler.
Talebeleri sordu:
“Hocam! Niçin böyle yaptınız?”
Buyurdu ki:
“Kalbime kibir gelmesinden korktum!”
“Ama yanlış anladılar.”
“Olsun, kalbime kibir gelseydi, Allahü teâlânın gadabına uğrardım!" buyurdu.
● ● ●
Bu zâta bâzı gençler;
“Efendim, Ehl-i sünnet bir Müslüman, öldüğünde cehenneme girecek mi?” diye sordular.
Buyurdu ki:
“Eğer günahları çok ve bunlar tövbe ve istiğfâr ile veya şefâat ile affolunmadı ise, bu günahları kadar cehennemde yanması câizdir.”
.Bir “mürşit” arıyordu...
08-08-2018 02:00
Türkistan evliyâsından Kadı Muhammed Zâhid hazretleri, 1530'da Semerkand’a bağlı Hisar'ın bir köyünde vefât etti. Kabri oradadır.
Kendisi şöyle anlatıyor:
Talebelik çağındaydım...
Semerkant'tan Hirat’a doğru yola çıktım. Maksadım, beni yetiştirecek bir “mürşit” bulmaktı.
Bir köye uğradım.
Bu köye Ubeydullah-ı Ahrâr adında bir “evliyâ” zâtın geldiğini öğrendim.
Ziyâretine gittim.
O zât bana sordu:
“Sen neredensin?”
“Semerkantlıyım."
“Nereye gidiyorsun?”
“Hirat’a gideceğim.”
“Hirat'a niçin gidiyorsun?”
“Niyetim, tasavvufa girmektir.”
O zaman bana bakıp;
“Mübârek olsun” dedi.
Sonra elimi tuttu.
Ve sevgiyle kendine çekti.
Ben o anda bayılmışım!
Ayıldığımda, Hirat fikri silinmemişti kalbimden.
Bu hâlimi anlayıp;
“Peki, git bakalım” dedi.
Bunu “izin” sayıp yola çıktım.
Yolda hayvanım hastalandı.
Hayvandan inip yürüdüm.
Bu sefer gözlerim ağrıdı.
Sonra “sıtma”ya tutuldum.
O zaman uyandım.
“O zât gitmemi istemiyor” dedim içimden.
Ve geri döndüm. Bir daha da ayrılmadım yanından...
İnsan kötü kalpli olunca…
09-08-2018 02:00
Allah dostlarından ve Niğde'de medfun olan Kemâl Ümmî hazretleri, bir gün şunu anlattı:
İyi kalpli bir vezir, yoksullara devlet hazînesinden borç para veriyor “ne zaman ödeyeceğim?” diye soranlara “Pâdişah ölünce” diyordu.
Kötü kalpli biri bunu duydu.
Hemen koştu Pâdişah'a:
“Hükümdârım! Sizin veziriniz devlet hazînesinden halka borç para dağıtıyor. Vâdesini de sizin ölümünüze bağlıyor” dedi.
“Niçin böyle yapıyor?”
“Demek ki niyeti kötü Sultân'ım. Sizin bir an önce ölmenizi istiyor. Siz ölünce de, paraları zimmetine geçirecek.”
Pâdişah endişelendi.
Ve çağırıp sordu vezire:
“Sen böyle böyle yapıyormuşsun, doğru mu?”
“Evet doğru Pâdişah'ım.”
“Niçin böyle yapıyorsun?”
“Çok yaşamanız için.”
Hükümdar sordu:
“Nasıl yâni?”
“Hünkârım, her borçlu, borcunun vâdesinin çabuk dolmasını istemez. Geç gelsin diye duâ eder, öyle değil mi?”
“Evet, öyledir.”
Vezir bu defa,
“İşte benim borç verdiğim kimseler de, borçlarının vâdesi çabuk dolmasın diye, size uzun ömür diliyor, ölmemeniz için gece gündüz duâ ediyorlar” dedi.
Pâdişah rahatladı...
Bu veziri çok sevdi.
Ve o gammazcı adamı cezâlandırdı...
.Beterin beteri vardır!..
10-08-2018 02:00
Mekke-i Mükerreme'de medfun bulunan Muhammed Can hazretleri, bir gün şu hâdiseyi anlattı:
İsâ aleyhisselâm bir yoldan giderken ağaç altında oturmuş, harâretle duâ eden birine rastladı.
Adamcağız;
“Yâ Rabbî! Zenginlere vermediğin nimetleri bana verdin. Sana sonsuz şükürler olsun” diyordu.
İsâ Peygamber baktı.
Adamın kör, kötürüm ve baraslı olduğunu fark etti.
Ve sordu ona:
“Sen hangi nimetler için böyle şükrediyorsun?”
O cevâben;
“Kalbim, Allahü teâlânın sevgisiyle dolu, para sevgisiyle değil. Dilim de Allahü teâlâyı zikrediyor, parayı değil, yetmez mi?" dedi
Bu, İsâ Nebî’nin çok hoşuna gitti.
Eğilip, iki kaşının arasından öpüverdi.
O anda iki gözü açıldı adamın. İsâ Aleyhisselâm’a dikkatle bakıp sordu:
“Sen İsâ Nebî misin?”
“Evet, ben İsâ'yım.”
“Seni bana gösteren Rabbime şükürler olsun” dedi.
İsâ Nebî, onun elinden tutup “Haydi, ayağa kalk!” buyurdu.
Adam fırlayıp kalktı.
Turp gibi olmuştu.
Hemence secdeye varıp; “Yâ Rabbî! Ben kör ve kötürümken bu âzâlarla günah işlemekten uzaktım, şimdi bunları ihsân ettin, beni günah işlemekten yine sen koru!” diye yalvardı
İsâ Nebî de;
“Âmin” dedi.
Ve yoluna devam etti...
.Her işi Allah için yapın!
11-08-2018 02:00
Hindistan evliyâsından Muhammed Mazhar hazretleri 1883 (h.1301) senesinde Medîne-i münevverede vefât etti. Babası Ahmed Saîd-i Fârûkî’nin kabri yanında medfûndur.
Bir gün birkaç sevdiğine;
“Kardeşlerim! Her ne yaparsanız, mutlaka Allah için yapın, yoksa mahşerde faydasını göremezsiniz” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Mahşerde bir “âlim” getirilir.
Ki, çok kitaplar yazmıştır.
Melekler, onu cennete götürürken Hak teâlâ sorar:
“Onu nereye götürüyorsunuz?”’
“Cennete yâ Rabbî!”
“Neden?”
“Bu kulun, pek çok dînî kitaplar yazdı. Ve insanlara İslâmiyyeti anlattı, onun için” derler.
Rabbimiz buyurur ki:
“Hayır, o kitapları, ‘ne çok ilmi var’ desinler diye yazdı. Öyle de dediler. Onu cehenneme götürün!”
Cehenneme götürürler...
● ● ●
Sonra da şunu anlattı:
O gün, bir “şehit” getirilir.
Ki, kan revan içindedir.
Melekler, onu da cennete götürürken Hak teâlâ sorar:
“Onu nereye götürüyorsunuz?”
“Cennete yâ Rabbî!”
“Niçin?”
“Bu kulun bir harpte kâfirlerle çok şiddetle çarpıştı ve yaralanıp şehit oldu” derler.
Rabbimiz buyurur ki:
“Hayır, o, ‘ne kahraman kişi’ desinler diye harp etti. Öyle de dediler. Onu cehenneme götürün!" Onu da cehenneme götürürler!..
."Bu kadar ilmi neye borçlusunuz?"
12-08-2018 02:00
Mısır evliyâsından İbrâhim Kabâdî hazretleri, 1446 (h.850) târihinde vefât etti.
Bir gün bu zâta;
“Bu kadar ilmi neye borçlusunuz?” diye sordular.
Buyurdu ki:
“Bir hadîs-i şerîfe borçluyum.”
“O, hangi hadîs?”
“Peygamber Efendimiz; ‘Yarın yaparım diyen, ziyân etti’ buyuruyor. Bu hadîs-i şerîfi kendime düstur edindim” dedi.
● ● ●
Bu zât ölüm döşeğindeydi ki, sevdiği birisi geldi ziyâretine.
Ve duâ etti içinden:
“Yâ Rabbî! Bu mübârek kulun cömert insandı. Bunun canını kolay al da zahmet çekmesin.”
Bu zât gözünü açıp;
“Bana kim duâ etti?” diye sordu.
O kimse de;
“Ben ettim” dedi.
Buyurdu ki:
“Az önce melek'ül-mevt yanıma geldi ve ‘Korkma! Biz, cömertlerin rûhunu incitmeden alırız’ dedi.”
● ● ●
Bu zât, bir gün ellerini kaldırmış; "Yâ Rabbî! Bana, âfiyette olduğum bir gün ihsân eyle" diye yalvarıyordu.
Biri bunu işitip;
“Siz âfiyette değil misiniz?" diye sordu.
Cevâbında;
"Âfiyette olduğum gün, Allahü teâlâya hiçbir günah işlemediğim gündür" buyurdu.
.Resûlün emriyle geldim"
13-08-2018 02:00
Osmanlı devletinin kuruluş yıllarında Anadolu'da bir “İslâm âlimi” vardı.
Seyyid Alaaddîn.
"Rahmetullahi aleyh"
Bu zât, 1456 târihinde yüz elli yaşlarında vefât etti. Kabr-i şerîfi, İçel'e bağlı Gülnar ilçesinin Zeyne kasabasındadır.
O devirde bir râhip Semerkant'a gelmiş, halkın itikadını bozmaya çalışıyor, meselâ İsâ Nebî için, “O, ilahtır” diyordu.
Semerkant hükümdârı Sultan Hâlid idi. Âlimler, hükümdâra;
“Sultânım! Anadolu'da Seyyid Alaaddîn adında bir büyük âlim var. Ona haber iletelim. Bu râhibe, ancak o cevap verebilir” dediler.
Sultan da;
“Derhâl mektup yazıp, dâvet edin kendisini” diye emretti.
Ve Seyyid Alaaddîn geldi.
Sultânın gözlerinden öpüp;
“Ey Hâlid! Resûlün emriyle geldim. Haydi, o râhibi çağır da münazara edelim” dedi.
Ertesi gün oldu...
Câmide buluştular.
Râhip, Seyyid Alaaddîn’i görür görmez şehâdeti getirip Müslüman oldu.
Kendisine sorduar:
“Neden îmân ettin?”
Râhip, Seyyid Alaaddîn'e dönüp “Dün gece rüyâmda gördüğüm zât sizdiniz. Bütün suâllerime, rüyâda cevap verdiniz ve beni tatmin ettiniz, hiç şüphem kalmadı. Uyanınca, söz verdim” dedi.
Sordular:
“Neye söz verdiniz?”
Cevâbında;
“Sizi görür görmez, derhal îmân edeceğime söz verdim” dedi.
."Şu adamı susturun!.."
14-08-2018 02:00
Mevlânâ Seyyid İbrâhim Efendi, Allah adamlarındandır. 1528 senesinde vefât etti. Kabri, İstanbul Eyüp Sultan Câmii yakınındadır.
Bu zâtın sevenleri olduğu gibi sevmeyenleri de vardır. Nitekim biri vardır ki bu zâta dil uzatır.
Gıybetini yapar.
Ama büyük zât aldırmaz.
Hattâ cevap bile vermez.
Bir gün sevenleri; “Efendim, şu adamı susturun” derler.
Cevabında;
“Hayır! Eden kendine eder” buyurur.
Derler ki:
“İzin verin, biz söyleyelim.”
“Hayır, bırakın söylesin.
Her kaptan içindeki dışarı sızar” buyurur.
İyi de, o kimse ahlâksızdır.
Meydanı boş bulunca azıtır.
Hakaretini daha da arttırır. O zamana kadar sabreden İbrâhim Efendi, bu defâ çok üzülür!
Nâzik kalbi incinir.
Döner sevdiklerine;
“Onun dili, bir daha döner mi? O hakâretlerine devam edebilir mi?” buyurur.
Eyvâh, ok yaydan çıkmıştır.
“Allah dostu” kırılmıştır.
İşte ne olduysa o an olur.
Adamın dili tutulur.
Bir kelime konuşamaz olur.
Büyüklerimiz;
"Evliyâ, açıkta duran kılıç gibidir. Onlara sataşan, o kılıca boynunu vurur” buyurmuştur.
Velîler Allah dostudur.
Onların hürmetine yağdırılır yağmur, kar.
Onların kalplerinden, kalplere feyiz akar.
.Kendinizi, vermeye alıştırın!
15-08-2018 02:00
İstanbul-Eyüp'te medfun bulunan büyük velî Mevlânâ Seyyid İbrâhim hazretleri bir gün;
“Kardeşlerim! Kendinizi vermeye alıştırın. Çünkü bize kalacak olan, verdiğimizdir” buyurdu.
Sonra şunu anlattı:
Bir Kurban Bayramı günü, Resûllullah Efendimiz dışarıdan eve geldi.
Âişe vâlidemize;
“Kurban etini ne yaptın?” diye sordular.
Cevaben;
“Hepsini dağıttım, iki kürek bize kaldı” diye arz etti.
Resûl-i Ekrem;
“Öyleyse iki kürek hâriç, hepsi bize kaldı” buyurdular.
● ● ●
Bir gün “ateş” dolu bir tandır gördü.
“Cehennem ateşini” hatırladı ve düşüp bayıldı! Binek üzerinde iken hatırlasa, yere yuvarlanırdı.
Bir gün öyle oldu.
Ve bayılıp düştü!
Evine ilettiler.
Bir gök gürültüsü işitse, şimşek çaksa veya şiddetli bir rüzgâr esse; "Bütün bunlar benim gibi bir günahkârın aranızda olması sebebiyledir" diye düşünürdü.
● ● ●
Bir sevdiği, bu zât hakkında; "Evliyâlar kerâmet gösterir. Bu zât göstermiyor, neden?" diye düşünmüştü.
Bu ona mâlûm oldu.
Ve o kişiye dönüp; "Kerâmet şart değildir, mühim de değildir. Mühim olan; İslâmiyet’e tam uymaktır ve asıl kerâmet de budur" buyurdu.
.Bu dünya hayâldir...
16-08-2018 02:00
Şam evliyâsından Muhammed Ebû Müslim hazretlerini bir “din adamı” çekemiyor, aleyhinde konuşuyordu.
Sevenleri bir gün;
“Efendim, filân hoca aleyhinizde konuşuyor” dediler.
Cevâbında;
“Sabredin. Onun bu düşmanlığı, dostluğa dönüşecek” buyurdu.
O anda kapı çalındı.
Açtığında o “hoca”yı gördüler eşikte.
Hıçkırarak ağlıyordu!
Büyük zât; “Gördüğünüz rüyâdan haberdârız. Murâdınız neyse, söyleyin” buyurdu.
O kişi anlattı:
Efendim, dün gece kendi kendime; “Yâ Rabbî! Habîbinin cemâlini hiç görmedim. Acabâ ne kusurum var?” diye düşündüm...
O ara uyumuşum.
Rüyâda denildi ki:
“Sen onu göremezsin!”
“Neden?” dedim.
“ÇünküResûlullah sana kırgın. Onun sevdiklerini sevmiyorsun” denildi.
Sizi gördüm o ara. Efendimizin yanında, edeple oturuyordunuz.
Bunları anlatıp;
“Ne olur beni affedin efendim. Sizi seviyorum” dedi.
Ve ayrılıp gitti.
Ertesi sabah tekrar geldi. Bu defâ da sevinçten ağlıyordu...
“Resûlullah Efendimizi rüyâda gördüm. Bu, tamamen sizin himmetiniz” dedi.
Ve talebesi olmakla şereflendi...
.Kalbi nurla doldu...
17-08-2018 02:00
Muînüddîn-i Çeştî hazretleri seyyiddir. Evlâd-ı Resûldür yani...
Hindistan'da yaşadı.
Yüz yaşına gelince, Ecmir’de vefât etti.
Babası vefât edince, bir “üzüm bağı” mîras kaldı kendisine. Bir gün bu bağda oturuyordu...
Bir Hak âşığı geldi.
O zâta hürmetinden, fırlayıp kalktı hemen. Elini öpüp gölge bir yere oturttu. En güzel üzümlerden toplayıp ikrâm etti.
Ancak o, hiç rağbet etmedi üzümlere.
İç cebinden çıkardığı kuru ekmekten koparıp yedi.
Genç Muînüddîn çok sevmişti bu zâtı.
İçi ısınmıştı ona. O sevimli zât, yediği “kuru ekmek”ten Muînüddîn'in ağzına da bir “lokma” koydu.
Ne olduysa o an oldu.
Muînüddîn'in kalbi nurla doldu.
Yâni “dünya sevgisi” çıkıp, “Allah sevgisi” girdi yerine.
Muînüddîn, “bana ne oldu?" diye düşünürken göremedi o zâtı bir daha. Kaybolmuştu gözden.
O günden îtibâren bir mürşit aramaya başladı.
Bir gün Osmân-ı Hârûnî hazretlerini gördü.
Yirmi yıl hizmet etti ona.
O da onu yetiştirip verdi icâzetini.
O esnâda bir “kerpiç” duruyordu önlerinde.
Hocasının emriyle onu eline alınca “altın” oldu bir anda.
Hocası bunu görüp;
“Senin işin tamamdır. Sen de başkalarını yetiştir!” buyurdu...
.Başarılı insan kimdir?
18-08-2018 02:00
Muînüddîn-i Çeştî hazretleri seyyiddir. Yüz yaşında Ecmir’de vefât etti...
Bir gün bir talebesi;
“Başarı nedir efendim?” diye sordu.
Cevâbında;
“Başarı; öldükten sonra işe yarayan şeydir. Yâni bir şey, âhirette işe yaramayacaksa ona başarı denmez. Asıl başarı; âhirette kendisini cehennem ateşinden koruyabilmektir” buyurdu.
Ve ekledi:
“Kendisini ateşte yanmaktan koruyamayan kimse, ne yaparsa yapsın, başarılı sayılmaz.”
● ● ●
Bir gün de bu zâta; "Muvaffak olmanızı neye borçlusunuz efendim?" diye sordular.
Cevâbında;
"Bir hadîs-i şerîfe uymama borçluyum" buyurdu.
Sordular ki:
"O, hangi hadîs efendim?”
Cevâben;
"Helekel müsevvifûn. Bu hadîs-i şerîfi kendime düstur yaptım ve hayırlı işleri ânında yapıp, az sonraya bile tehir etmedim" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de;
"Tasavvuf nedir?" diye sordular.
Cevâben;
"Hakîkî din âlimlerinden birine bağlanıp ona teslim olmak, onun feyiz ve bereketlerinden istifâde etmek ve ondan öğrendiği gibi yaşamaktır" buyurdu.
."Muînüddîn'i çağırınız!.."
19-08-2018 02:00
Büyük velî Muînüddîn-i Çeştî hazretleri bir seyahatte Beytullah'a uğradı.
Kâbe-i şerîfi tavaf etti.
Sonra Medîne'ye geldi.
Ravda-yı şerîfte Resûl-i mücteba'yı baş gözüyle gördü.
Şöyle ki;
Mescid-i Nebî'ye girer girmez, Ravda-i şerîften “Gel yâ Muînüddîn!” diye bir ses işitti...
Çok tatlı bir sesti.
Üstelik Resûlullah’ın mübârek kabrinden geliyordu...
Kendi kendine;
“Rüyâ mı görüyorum?” dedi.
O ara bir “ses” daha duydu bu büyük zât.
Kulak verdi:
“Bana, Muînüddîn'i çağırınız!” diyordu.
Türbedâr da işitti. Ve cemaatin arasında dolaşarak “Muînüddîn! Muînüddîn!” diye seslendi telâşla.
Birkaç yerden;
“Buyur!.. Buyur!”.. diyenler olunca şaşırdı! Birkaç tâne Muînüddîn vardı zîra.
Ravda'ya yaklaşıp;
“Hangisi gelsin yâ Resûlallah?” diye sordu edeple.
Ravda’dan cevap geldi:
“Çeştî olanı gelsin!”
O zaman cemaate dönüp;
“Efendimiz, Muînüddîn Çeştî'yi çağırıyor!” diye seslendi.
Büyük velî, edeple yaklaştı Ravda'ya. Ve baş gözüyle gördü Peygamber Efendimizi...
.Öyleyse, ölüme hazırlan!.."
20-08-2018 02:00
Muînüddîn-i Çeştî hazretleri seyyiddir. Evlâd-ı Resûldür yani.
Hindistan'da yaşadı.
Yüz yaşında, Ecmir’de vefât etti...
Bu velî, nasîhat isteyen bir gence;
“Evlâdım! Öleceğin vakit Azrâil aleyhisselâm rûhunu almaya gelirse kabul etme, kov gitsin!” buyurdu.
Delikanlı şaşırdı;
“Nasıl olur efendim, melek hiç kovulur mu?”
Buyurdu ki:
“Öyleyse şimdiden ölüme hazırlan!”
Ardından;
“Mezarda Münker-Nekir melekleri suâl için gelirlerse onları da kov! Seni suâle çekmesinler” buyurdu.
Genç, şaşırdı yine;
“Onları da kovamam efendim” dedi.
Büyük zât;
“Öyleyse şimdiden kabir suâllerine cevap hazırla!” buyurdu
● ● ●
Bir gün bu zâta;
"Hocam! Cennete ne ile girilir?" diye sordular.
Cevâben;
"Allah’ın rahmetiyle girilir" buyurdu.
Sordular yine:
"Herkes mi?”
"Evet, Efendimiz aleyhisselâm bir gün ‘Hiçbir kul, kendi ameliyle cennete giremez. Ancak Allahü teâlânın rahmetiyle girebilir’ buyurmuştur” dedi.
.Silahlanıp çıkardı evden!..
21-08-2018 02:00
Hindistan evliyâsından Ahmed Abdullah Radulevî hazretleri “rahmetullahi aleyh” Radûl şehrinde doğdu, aynı yerde vefât etti
Bu zât, bazen silahlarını kuşanıp acele evden çıkar, bir müddet sonra dönüp gelirdi üstü başı kan içinde.
Hanımı da bu hâli görür, ses çıkarmazdı önceleri.
Ama bir gün yine silâhlarını kapıp hızla çıktı evden...
Biraz sonra, yine kanlar içinde geldi.
Hanımı dayanamadı artık.
Geldi yanına;
“Efendi” dedi
“Buyur hanım.”
“Kusura bakma, sormadan edemeyeceğim. Sen, zaman zaman silâhlanıp gider, sonra kanlı elbiselerle geri dönersin, iyi de, nedir bu hâl, bunu bana açıklar mısın?”
Büyük velî;
“Olur hanım, söyleyeyim. Ama bir şartla... Ben hayatta olduğum müddetçe kimseye söylemeyeceksin” buyurdu.
Hanımı;
“Söylemem” dedi.
Büyük velî;
“Dinle öyleyse… Dünyanın herhangi bir yerinde Müslümanlarla kâfirler harbe tutuşsalar, biz acele gider, müminlere yardım ederiz. Bu, bizim vazîfemizdir, şimdi anladın mı?” buyurdu.
Hanımı;
“Anladım efendi” dedi.
Ve onu daha çok sevdi..
.Rehbersiz olmaz!..
22-08-2018 02:00
Ahmed Abdülhak Radulî hazretleri, Radul şehrinde doğdu, bu şehirde vefât etti.
Gençliğinde bir “mürşit” arıyordu.
Bir gece rüyâda “Aradığın rehber, Pani-püt şehrindedir” denildi
Sevinçle uyandı...
Ve o an çıktı yola...
O mürşit, Celâleddîn-i Pâni Pütî hazretleriydi.
Talebeyi toplayıp;
“Mükellef bir sofra donatın ki, kıymetli bir misâfirimiz geliyor” buyurdu.
Sofra hazırdı az sonra.
Ve beklenen misâfir geldi.
Onu iltifatlarla karşıladılar.
Ancak o, bu büyük ilgi ve tezâhürâtı görünce atını döndürüp hızla uzaklaştı oradan.
Ve kendi kendine;
"Aradığım bu değildir. Zîra Allah adamları böyle şaşaalı olmazlar" dedi.
O gün akşama kadar at sürdü bu niyetle. Bir yere gelip, sordu ilk rastladığına:
“Burası neredir?”
“Pani-püt şehri.”
"Allah Allah! Pani-püt şehrinden ayrılalı saatler oldu" dedi. Tekrar yola çıkıp at koşturdu saatlerce.
Ve sordu birine:
“Bu şehrin adı nedir?”
“Pani-püt.”
Etrâfa bakınca, Celâleddîn-i Pâni Putî hazretlerinin dergâhının önünde olduğunu anladı.
Kendi kendine;
"Aradığım, bu zâttır. Çünkü beni bırakmıyor" dedi.
Büyük bir iştiyakla girdi içeri. "Evliyâ" olarak çıktı o dergâhtan..
.Hamurlar altın oldu!..
23-08-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Ahmed bin Abdurrahman es-Sekkaf hazretleri, çok cömert olup, misâfiri eksik olmazdı evinde.
Ancak kendisi, hanımıyla birlikte mütevâzı bir hayat yaşıyordu.
Hanımı bir gün hamur yoğururken şeytan “vesvese” verdi kendisine.
Ve işini yarım bırakıp, koştu beyinin yanına.
“Efendi!...”
“Buyur hanım.”
“Biliyorsun gelenimiz gidenimiz çok, hattâ beylerin, paşaların hanımları bile geliyor bazen.”
“Evet, doğru.”
“İyi ama, onları hep şu eski elbiseyle karşılıyorum. İkinci bir elbisem yoktur. Hani diyorum ki, bir tâne daha diktirsek. Arada onu da giyerim ha. Ne dersin?”
Mübârek zât sevgiyle baktı ona;
“Hanım! Sen hamur yoğurmuyor muydun?”
“Evet, ama cevap vermedin.”
“Sen git bak bakalım, hamur ne vaziyette? Bunu sonra konuşuruz” buyurdu.
Hanım “peki” dedi.
Ve mutfağa gitti.
Bir de ne görsün?!
Hamur teknesi, çil çil “altın” dolu.
Evet, hamur “altın” olmuştu teknede.
Kadıncağız bunu görüp, hemen anladı hatâsını...
Pişmân oldu sözlerine.
Ağlayarak geri geldi!
“A efendi, tövbe ettim... Ne olur affet. Bir daha senden dünyalık bir şey istemeyeceğim” dedi.
Geri döndüğünde, tekne "hamurla” doluydu yine...
.Kul hakkı mühimdir
24-08-2018 02:00
Semerkant'ta yetişen büyük velîlerden Ebül Abbâs Dîneverî hazretleri, aynı yerde vefât etti.
Bu zât, bir cumâ günü, namaz için çıktı evden...
Ancak hava yağmurluydu.
Yerler de çamurdu.
Biraz yürüyünce çamurlandı pabuçları. Temizlemek için bakındı etrâfa.
Bir bahçe duvarı gördü.
Taşlarına sürüp temizledi.
Sonra câmiye gitti.
Namaz kılarken “Eyvâh" dedi kendi kendine. “Ben ne yaptım? Başkasının duvarını kirlettim çamurla.”
“Kul hakkı”na girdiği için huzursuz olmuştu...
Namazdan sonra sorup soruşturdu...
Ve buldu ev sâhibini. Meğer gayrimüslimmiş adam.
Durumu anlatıp;
“Ne olur hakkınızı helâl edin!” dedi.
Adam şaşırdı;
“Helâllik isteyecek ne var ki?”
“Duvarınızı kirlettim.”
“Olsun, alt tarafı duvar.
Zâten çamur içindeydi.”
“Doğru, ama bu bir ‘kul hakkı’dır. Lütfen helâl edin.”
Adam duygulandı:
“Peki, helâl olsun. Ama bir şeyi merak ettim. Bu incelik ve insan haklarına saygı, nereden kaynaklanıyor?”
“Dînimizden.”
“Dininiz mi emrediyor bunu size?”
“Evet, İslâm’da ‘kul hakkı’ çok mühimdir.”
“Yaa, ne güzel” dedi.
Bir müddet “sessizlik” oldu. Sonra "Kelime-i şehâdet" yankılandı odada...
."İbâdetten zevk alamıyorum"
25-08-2018 02:00
Trablus'ta vefât eden büyük velî Ahmed bin Süleyman Ervâdî hazretleri Ervâd kasabasında doğdu. 1858 senesinde Trablusşam'da vefât etti. Dibâ Mescidi yanına defnedildi.
Bu zât, henüz genç idi...
Bir gün sordu annesine:
“Anneciğim! İbâdetlerimden pek lezzet alamıyorum, acabâ sebep ne olabilir?”
Annesi;
“Bilmiyorum” dedi.
Kalbi rahat etmedi.
“Bir düşün” dedi.
“Neyi düşüneyim oğlum?”
“Meselâ beni emzirdiğin günleri. O günlerde haram bir şey yemiş olabilir misin acabâ?”
Annesi uzun uzun düşündü...
Ve hâtırladı...
“Evet oğlum, öyle bir şey olmuştu” dedi.
Genç heyecanla sordu:
“Nasıl oldu, anlatsana.”
Annesi anlattı:
Bir gün komşuya gitmiştim. Mutfağında sevdiğim bir yemek pişiyordu... Ona yardım edeyim derken yemeğin tadına bakmıştım. Ev sâhibine söylemeden yemiştim...”
Bunu duyunca sevindi...
“Tamam anne, işte sebep bu. Anneciğim! Hemen git, helâlleş o kadınla” dedi.
Kadıncağız hak verdi oğluna.
“Peki oğlum, hemen gidip helâlleşeyim!” dedi.
Ve gitti, hâdiseyi anlatıp helâlleşti kadınla. Mübârek zât, ondan sonra zevk almaya başladı ibâdetlerinden...
.Haydi ne yapacaksan yap!
26-08-2018 02:00
Bir gün büyük velî Muînüddîn-i Çeştî hazretlerine bir kimse gelip, edeple oturdu karşısında.
Ve arz etti ki:
“Efendim, çoktandır zât-ı âlinizi görmek istiyordum. Çok şükür, bugün sizi görmekle şereflendim” dedi.
Büyük velî, dinledi.
Ama hiç iltifat etmedi.
Kıymet vermedi.
Üstelik ona sertçe bakıp;
“Haydi, ne için geldinse, yap yapacağını!” buyurdu.
Adamın hâli değişti...
Kızardı, bozardı...
Bütün âzâları, titremeye başladı onun heybetinden!
Ve ağlayarak;
“Efendim, asıl niyetim, sizi öldürmekti! Çok pişmânım.
Lütfen bu suçumu affedin” dedi.
Sonra iç cebine soktu elini.
Bir “bıçak” çıkarıp koydu bu velî zâtın önüne;
Ve pişmanlıkla;
“Suçluyum, nasıl isterseniz cezâmı öyle verin!” dedi.
Büyük velî;
“Bu yolda, kötülük eden
kimseye de iyilik yapılır” buyurdu.
Ve el kaldırıp;
“Yâ İlâhî! Bu kulun günahlarını affet ve kendisini, sevdiğin kullarından eyle” dedi.
Böyle duâ etti ona...
Adamın kalbi değişti.
Yâni kalp gözü açıldı.
Ve “evliyâ” oldu.
.Bile bile kılmazsa…
27-08-2018 02:00
Bir gün, büyük velî Muînüddîn-i Çeştî hazretlerine, bazı kimseler gelip, kendisine “namaz”dan suâl ettiler.
Cevâben;
“Namaz, çok mühim bir ibâdettir” buyurdu.
Ve îzah etti:
“İbâdetler îmândan değildir. Yâni bir ibâdeti terk etmek, îmânı gidermez. Ama namaz için hüküm böyle değil.”
Sordular:
“Onun hükmü nasıldır efendim?”
Cevâben;
“Birçok büyük âlim; ‘Bile bile namaz kılmayan ve namaz vakti geçerken üzülmeyen kimsenin îmânı gider’ buyuruyor” dedi.
Ve açıkladı:
“Yâni namazı vazîfe kabul etmeyen, hiç özrü yokken kılmayan, kılmadığı için de üzülmeyen kimsenin îmânı gider, Allah korusun!”
Sordular:
“Ya üzülüyorsa efendim?”
“Üzülürse îmânlı olduğu anlaşılır.”
● ● ●
Bir gün de şunu anlattı:
Birisi Resûlullah Efendimize gelip;
“Yâ Resûlallah! Kıyâmet ne zamandır?’ dedi.
Efendimiz ona;
“Kıyâmet için ne hazırladın?” diye sordu.
O kimse de;
“Fazla bir şey hazırlamadım yâ Resûlallah, ama Allah ve Resûlünü çok seviyorum” dedi.
Resûl-i Ekrem;
“Öyleyse âhirette sevdiğin kimselerle beraber olursun” buyurdu.
.Ateşperestler îmân ediyor
28-08-2018 02:00
Büyük velî Muînüddîn-i Çeştî hazretlerinin zamanında Bağdat'ta “yedi kişi” vardı ki, ateşe tapıyorlardı.
Açlık ve susuzluk çekerek sonunda istidrâca kavuştular.
Câhil halk, bunları evliyâ zannederdi.
Bunlar, Muînüddîn-i Çeştî hazretlerini işitip, görüşmek istediler. Fakat onu görünce büyük bir dehşete kapıldılar!
Sonra bir titreme aldı bedenlerini!.
Mübârek zât onlara; “Sizler, Allah varken niçin ateşe tapıyorsunuz?” diye sordu.
Cevâben;
“Âhirette bizi yakmasın diye tapıyoruz” dediler.
Büyük velî;
“Ey ahmaklar, ateşe tapan, âhirette yanmaktan kurtulamaz. Sizler de âhirette yanacaksınız. Ben Allaha tapıyorum. Onun için ateş beni dünyada da yakmaz, âhirette de” buyurdu.
Onlar da;
“Böyle diyorsanız, isbat etmelisiniz” dediler.
Muînüddîn-i Çeştî, içi “kor ateş” dolu bir mangal getirdi odaya.
Ve Allah'a sığınarak o “kızgın közleri” avuçladı!
Onlar; hayret ve dehşetle bakarken “kor ateş” sönüverdi onun avcunda!
O esnâda gâipten bir “ses” duydular.
“Ateş, hâlis mü’mine aslâ zarar veremez!” diyordu.
Artık bahâneleri kalmamıştı. Şehâdeti getirip, oracıkta müslüman oldular.
.Kulun isteği olmaz
29-08-2018 02:00
Muînüddîn-i Çeştî hazretleri, talebelerinden Hamîdüddîn Nâgurî hazretlerine, bir gün;
"Sen, dünya ve âhirette azîz ve mükerrem olmayı ister misin?" diye sordu.
Hamîdüddîn;
"Kulun isteği olmaz efendim” diye cevap verdi.
Muînüddîn-i Çeştî hazretleri, bu cevâbı beğenip;
"Dünyayı terkeden Hamîdüddîn” diyerek iltifat buyurdu.
● ● ●
Nasîhat isteyen bir gence; "Dünya için hiçbir şeye kızma!” buyurdu.
Gencin hoşuna gitti.
Yine nasihat istedi.
O vakit büyük zât;
"Kim kendini, Firavun'dan daha iyi, daha hayırlı zannederse, kibirli olduğunu gösterir” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
"Sizi cehenneme düşmekten muhâfaza edecek olan şeyleri çoğaltınız" buyurdu.
Sordular ki:
"O şey nedir?"
"Allah’ın kullarına ihsân ve iyilik yapmaktır" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta; "Zühd nedir efendim?" dediler.
Cevâbında;
"Zühd, nîmet gelince şımarmamak, gelmeyince de üzülmemektir" dedi.
Sordular yine:
"Tevâzu nedir?"
Cevâbında; "Evinden çıktığında karşılaştığın herkesi kendinden üstün bilmendir" buyurdu.
.Ben tarafımı belli ediyorum
30-08-2018 02:00
Osmanlı Devleti'nin ikinci şeyhülislâmı olan Fahreddîn-i Acemî hazretleri, 1460 (H.865) senesinde Edirne’de vefât etti.
Dârülhadîs Câmii önüne defnedildi.
Bu zât bir gün şunu anlattı sevdiklerine;
Nemrut, İbrâhim Aleyhisselâmı içine atmak için büyük bir “ateş” yakmıştı.
O ara bir karınca, ağzında su, ateşe doğru gidiyordu.
Ona sordular ki:
“Ey karınca! Böyle nereye gidiyorsun?”
Dedi ki:
“Şu ateşi söndürmeye.”
“O ateş, bu bir damlacık su ile söner mi hiç?”
“Sönmez elbet.”
“Öyleyse niye kendini yoruyorsun?”
Karınca;
“Ben tarafımı belli ediyorum, İbrâhim Aleyhisselâmın yanmasını istemiyorum. O ateşi söndürmek isteyenlerin tarafındayım” dedi.
● ● ●
Yine gördüler ki, bir yılan, devamlı, o ateşe üflüyor.
Merak ettiler.
Sordular ona da:
“Sen ne yapıyorsun öyle?”
“Ateşe üflüyorum.”
“Neden?”
“Ateş büyüsün diye. Çünkü ben, İbrâhimin yanmasını istiyorum. Onu yakmak isteyenlerin tarafındayım” dedi.
.Hepiniz çok kıymetlisiniz
31-08-2018 02:00
Büyük velî Ahmet Mekkî Efendi hazretleri, bir gün gençlere;
“Birbirinizi Allah için sevin. Bir araya geldiğinizde faydalı şeyler konuşun, veyâ açın bir ilmihâl kitâbı okuyun” buyurdu.
Sonra da Fârisî bir beyit okudu...
Mânâsı şöyle:
"Bir iki kişi, bir iki nefeslik de olsa Allah için bir araya gelir, Allah'tan bahsederlerse, gökteki melekler oraya imrenir, gıbta ederler.”
● ● ●
Bir gün de gençlere;
“Kıymetinizi bilin. Siz hepiniz çok kıymetli, çok değerli insanlarsınız” buyurdu.
Gençler sordu:
“Neden efendim?”
Büyük velî;
“Çünkü bu doğru îmân, bu ehl-i sünnet îtikadı, bu Allah için sevgi ve Allah için İslâm'a hizmet; ancak Allahü teâlânın sevdiği kullarına nasîb olur da onun için” buyurdu.
● ● ●
Yine bir sohbetinde;
"Allahü teâlâ, müstehak olmayan, hak etmeyen hiçbir kimseye azap yapmaz. Azap yaptığı kimseler, muhakkak o azâbı hak etmiştir" buyurdu.
"Nasıl?" dediler.
Onlara cevâben;
"Bir kimse, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uymaz, uymadığına pişmân olmaz, üzülmez, aldırmaz, tövbe dahî etmezse, bu kimse nasıl azâba müstehak olmasın?" buyurdu.
.Bir çocuğumuz olsa…
01-09-2018 02:00
Yûsüf Mahdum hazretleri, duâları kabul olan velîlerdendir. 1485 senesinde Şirvan’da vefât etti. Bu zâtın hizmetlerini gören yaşlıca bir kimse vardı.
Mehmet Dede…
Ancak yaşlanmasına rağmen hiç çocuğu olmamıştı. Hanımıyla birlikte buna çok üzülüyorlardı.
Bir gün, açtı bu işi bu büyük “velî”ye:
“Efendim, otuz yıldır evliyiz, Çocuğumuz olmuyor” dedi.
Mübârek sordu:
“Üzülüyor musun?”
“Evet efendim, Rabbimiz bir oğul verse, ben ölürsem, oğlum baksa hizmetinize” diye arz etti.
O an yağmur yağıyordu...
Yûsüf Mahdum, ona;
“Bana, bir bardak yağmur suyu getir!” buyurdu.
Koşup getirdi hemen.
O suya, “Fâtiha-i şerîfe”yi okuyup; “Fâtiha, her şeye şifâdır. İkiniz de üçer yudum için bundan. İnşallah sizin de murâdınız hâsıl olur” buyurdu.
İkisi de içtiler bu sudan. Çok geçmeden bir oğulları oldu.
Fakat bebek âmâ idi, yâni kördü.
Getirip arz etti hocasına.
Mübârek zât;
“Bu çocuk büyüyünce, büyük bir âlim olur ve ilmiyle irşat eder nice insanları” buyurdu.
Sonra kucağına aldı onu.
Sağ kulağına ezân okudu...
Sol kulağına da ikâmet.
O anda iki gözü de açıldı bebeğin.
Gülüyordu. Büyüdüğünde “büyük bir âlim” oldu ve ilmiyle “feyiz” saçtı insanlara.
..Bir nazarı kâfi geldi
02-09-2018 02:00
Ebül Feth-i Serahsî hazretleri, devrinin bir tekiydi. Ebül Fadl-ı Serahsî hazretlerinin talebesidir.
Her velî gibi, o da hocasını çok severdi.
Her kavuştuğu şeyi, onun bereketinden bilirdi.
Bir gün bâzı dostları;
“Efendim, bu yüksek mertebeye nasıl yükseldiniz?” diye sordular.
Cevâbında;
“Hocamın sâyesinde” buyurdu.
Ve şöyle anlattı:
“Bir gün bir derenin kenarında yürüyordum.
Hocam Ebül Fadl da su üstünden bu tarafa doğru geliyordu...
Bana, şefkatle bir kere baktı.
İşte ne olduysa o bakışla oldu...
O bir nazar, alçakdan yükseğe kaldırdı beni.”
Ve şöyle özetledi;
“Maddî ve mânevî ne kazandımsa hepsi de hocamın bereketidir.”
● ● ●
Bu zât bir gün;
"Bir kişi Allah'a âsi, isyankâr olsa, mahlûklar da ona isyân eder. Ben; Rabbime isyân edip etmediğimi, hayvanlarımın bana olan tavrından anlarım" buyurdu.
Dinleyenler sordu:
"Nasıl anlarsınız?"
Cevâben;
"Şöyle ki; Ben Rabbime itaat edersem, onlar da bana itaat eder, ben Rabbime isyân edersem, onlar da bana isyân ederler" buyurdu.
.Kerâmet sâhibiydi
03-09-2018 02:00
Büyük velî Ebül Feth-i Serahsî hazretlerine, bir gün bâzı sevdikleri gelip. “Bize hocanızdan bahseder misiniz?” dediler.
O da şöyle anlattı:
“Hocam, sıkıntılara sabreder, hiç şikâyet etmezdi. Hak teâlâ onun her isteğini ânında yaratırdı.”
Dinliyenler;
“Bu hususta bir misâl verir misiniz efendim” dediler.
O, şöyle anlattı:
Evimizin önünde bir “dut ağacı” vardı. Mevsimi gelince dut yaprağı toplardım o ağaçtan.
Bir gün yine ağaca çıkmış, yaprak topluyordum ki, hocamı, ağacın altında gördüm birden...
Ne zaman gelmişti?
Hiç farketmemişitm.
Mübârek hocam, “aşk-ı İlâhî” tesiriyle etrâfındakileri görmezdi.
Beni de farketmedi o gün.
Ellerini kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Biraz akçeye ihtiyâcım var. Ama bunu, senden gayri hiç kimseye söyliyemem” dedi.
O an dikkatle baktım.
Koca ağaç “altın” oldu.
Kökünden yaprağına kadar.
Ama hiç şaşırmadım.
Zîra böyle hâller, hocam için gâyet normal şeylerdi.
Hocam o vakit;
“Yâ İlâhel âlemîn! Ne çok kerem sâhibisin, ben, az bir şey istemiştim” dedi.
Ve ayrılıp gitti...
O ayrılınca ağaç eski hâline döndü yine.
.Kurtulan gemi
04-09-2018 02:00
Ebül Feth-i Serahsî hazretleri, büyük velîlerdendir.
Kendisi anlatır:
Bir iş için Mısır'a gitmem gerekiyordu.
Hocamın huzûruna varıp izin istedim.
Bana, cevâben;
“Deniz yolculuğu tehlikelidir. Gitmesen olmaz mı?” dedi.
Ben, arz ettim ki:
“Gitsem iyi olacak.”
“Peki git, ama bir sıkıntıya düşersen şu duâyı okuyup beni hâtırla!” buyurdu.
“Başüstüne” dedim.
Yol arkadaşlarımla bir “gemi”ye bindik.
Gece olunca şiddetli bir “rüzgâr” çıkıp sallanmaya başladı gemi.
Büyük bir endîşeye kapılmıştık!
Ben de korkumdan, kendimden geçmiştim ki, hocamın gür sesiyle irkildim!
Bana diyordu ki:
“Sana ne demiştim? Hani duâ okuyup beni hâtırlayacaktın!”
Kendime geldim.
O duâyı okuyup;
“Hocam! Himmetinize muhtâcız” dedim o an.
O esnâda uzaklardan birinin su üstünden yürüyerek bize doğru geldiğini farkettik.
O gelen “hocam” idi.
Gemiye yaklaşınca;
“Yâ Rabbî! Lütfet, şu deniz durulsun ve halk kurtulsun” diye duâ etti...
O anda durdu dalgalar. Deniz sâkinleşti. Hocamın sâyesinde kurtulmuştuk.
.Bir kıza âşıktı
05-09-2018 02:00
Bedîüddîn-i Sehârenpurî hazretleri,
Gençliğinde İmâm-ı Rabbânî hazretlerini sever, sohbetine katılır; ama sohbetten çıkınca âşık olduğu bir “kıza” giderdi hemen.
Bu, bir gün yine sohbete gelmişti.
İmâm-ı Rabbânî, ona şefkatle bakıp “Evlâdım! Niçin namaz kılmıyor ve niçin günahtan sakınmıyorsun?” buyurdu.
Bedîüddîn cevâben;
“Ben böyle sözleri çok dinledim. Bana öğüt nasîhat tesir etmiyor. Husûsî bir teveccüh buyurursanız belki o zaman düzelirim” dedi.
Büyük velî;
“Öyleyse yarın bu niyetle gel” buyurdu.
Bedîüddîn;
“Peki efendim” deyip ayrıldı. Ertesi sabah tam sohbete gidecekti ki, o sevdiği “kız” misâfirliğe geldi onlara.
O gelince iş değişti.
Ve o kızdan ayrılıp, gidemedi sohbete. Üç gün sona gitti!
Büyük İmâm sordu: “Niçin gelmedin Bedîüddîn? Üç gün önce ikimiz ne sözleşmiştik?”
Büktü boynunu...
İmâm-ı Rabbânî;
“Mâdem geldin, abdest al, iki rekât namaz kıl, sonra bana gel” buyurdu.
Buyurdukları gibi yaptı...
Büyük velî, onu husûsî odasına alıp bir “teveccüh” etti.
İşte o anda iş bitti.
Bu mânevî tesirle bayılıp düştü! Kendine geldiğinde yokladı kalbini.
O “kızın sevgisi” kalmamıştı.
.İşimden istifa edeyim mi?
06-09-2018 02:00
Büyük velî Bedîüddîn-i Sehârenpurî hazretleri, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin sohbetlerine gittiği günlerde memurluk yapıyordu bir devlet dairesinde.
Bir gün, hocasına;
“İşimden istifa edeyim mi?” diye sordu.
İmâm-ı Rabbânî;
“Hayır, işine devam et” buyurdu.
Sözünü dinlediği için çok büyük nîmetlere kavuştu...
Kendisi anlatıyor:
“Sılaya gitmek için İmâm-ı Rabbânî'den izin istedim.
İzin verdiler.
Ayrılıp yola koyuldum.
Ancak Burhanpur'a gidinceye kadar o da rûhen yanımdaydı.
Hiç ayrılmadı yanımdan.
Yolda, “Cûki” denilen bir sihirbâzın yanına gittim.
Maksadım, hâlini görmekti. O, Hind kâfiri olup, istidrac sâhibi bir sihirbazdı.
Sihirle hârikulâde işler yapıyor, insanların takdirini topluyordu.
Ancak beni görünce;
“Ey Bedîüddîn! İmâm-ı Rabbânî'yi bırakıp da buraya niye geldin?.. O, öyle büyük biridir ki, onun gibi bir velî, bugün yeryüzünde, hiçbir yerde yoktur” dedi.
Ben hayret edip;
“Mâdem öyle, sen niçin o büyük zâtın sohbetine gelmiyorsun?” dedim.
Cevâbında;
“Ben de olgunlaştım. Ona ihtiyâcım yoktur” dedi. Ve devam etti küfrüne.
.Eğer câiz olsaydı
07-09-2018 02:00
Büyük velî Bedîüddîn-i Sehârenpurî hazretleri, bir gün;
“Beyinin hukûkunu gözetmeyen bir kadın, Allahü teâlânın hakkını gözetmemiş sayılır” buyurdu.
Sordular:
“Ya rızâsını kazanırsa efendim?”
Cevâbında;
“O zaman cennete kolay girer. Zîra Sevgili Peygamberimiz; ‘İnsanın insana secde etmesi câiz olsaydı, hanımların beylerine secde etmelerini emrederdim’ buyuruyor” diye nakletti
● ● ●
Bedîüddîn-i Sehârenpurî hazretleri şöyle anlatıyor:
Birinin ısrârı üzerine, bir şeyhin kabir ziyâretine gidiyorduk. Ama üstâdımın o şeyhe “kırgın” olduğunu biliyor, ısrar üzerine, kerhen gidiyordum.
Yâni istemeyerek gidiyordum.
Hem de, kalbimden;
“Hocam bana kırılır mı?” diye endîşe ediyordum!
Nihâyet kabre vardık.
Sandukanın yanına oturmuştum ki, koca bir “arslan”ın dolaştığını gördüm.
Göz ucuyla bir baktım.
Kızgın ve hiddetliydi.
Ve bana bakıyordu.
Dikkat ettim. Gözleri, hocamın gözleriydi aynen.
Ne yapacağımı şaşırdım.
Ve titremeye başladım!
Zîra hocamın ‘öfkeli’ hâlini, o aslanda görmüştüm açıkça. Artık bir saniye bile duramayacaktım. Kalkıp hızla uzaklaştım oradan.
.Babamın hâli nasıldır?
08-09-2018 02:00
Bedîüddîn-i Sehârenpurî hazretleri İmâm-ı Rabbânî’den “icâzet” alıp kulları irşat için memleketine yeni dönmüştü.
Bir ahbâbı vardı.
O bir gün gelerek;
“Efendim, geçen gün babam vefât etti. Hâlini çok merak ediyorum. Acabâ nasıldır?” diye sordu.
Bedîüddîn hazretleri, gözlerini yumdu.
Az sonra açıp;
“Müjde! Babanın hâli çok iyidir” buyurdu.
Adam çok sevindi.
Ve gözleri parladı.
Sordu ki:
“Sahi mi efendim, iyi mi?”
“Evet, çok iyi” dedi.
Ve ardından;
“O şu anda cennette. Beyaz bir elbise giymiş, ‘Rahatım çok iyi. Büyüklerin sohbetindeyim. Çağırmasaydınız gelmezdim’ diyor” buyurdu.
Sonra babasının eşkâlini târif edip;
“Şöyle şöyle birini görüyorum Cennette. Babanız o mudur?” diye sordu.
Adam sevinçle;
“Evet efendim... Aynen babamı târif ettiniz. Allah sizden râzı olsun” dedi.
Büyük velî;
“Âmin, cümlemizden kardeşim” buyurdu.
.Bir mürşit arıyordu...
09-09-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Muhammed Bâkî Billâh hazretleri, 1563 senesinde Kabil şehrinde doğdu. 1603'te Delhi’de vefât etti.
Gençliğinde “ilim öğrenmek” aşkıyla yanıyor, kendini bu yolda yetiştirecek bir zâtı arıyordu.
Ama ne aramak!..
Yaşlı annesi de bu hâline üzülüyor, gece yarılarında sahrâlara çıkıp duâ ediyordu oğlu için.
Bir gece yine çıktı.
Ve ağlayarak; “Yâ Rabbî! Ya oğlumu murâdına kavuştur, ya da benim canımı al ki, artık tahammülüm kalmadı” diye yalvardı.
O gece rüyâ gördü oğlu.
O zamanın en büyük mürşidi olan Muhammed İmkenegî hazretlerini görmüştü.
Bu büyük zât;
“Ey oğlum! Sen beni arıyorsun, ben senin yolunu bekliyorum” buyurdu.
Uyanınca sevince garkoldu.
Zîra aradığı mürşidi bulmuştu.
Ve o gün Buhâra'ya gitti.
Sevinçle huzûruna girdi...
Birlikte odaya çekildiler.
Baş başa sohbet ettiler.
Üç gün içinde en yüksek mertebeye çıkardı onu tasavvufta.
Sonra da ona;
“İşiniz tamam oldu, Hindistana avdet edin” buyurdu.
Ardından;;
“Öyle görüyorum ki, Hindistan'da çok büyük bir evliyâ çıkacak. O zât sizi bekliyor. Sizden feyiz alarak zamanın kutbu olacak ve cümle âlem, onun irşâdıyla nurlanacak” buyurdu.
.Ne kabahatim oldu ki!.."
10-09-2018 02:00
Büyük velî Muhammed Bâkî Billâh hazretlerinin annesi, oğlunun dergâhında çalışır, severek yapardı her hizmeti.
Dergâhta yemekleri o yapar, yorulunca bir hasırın üstünde kıvrılır yatardı.
Oğlu bunu gördü.
Acıdı onun hâline.
Ve yemek yapma işini ondan aldı.
Genç birine verdi.
Ancak annesi çok üzüldü bu işe! Kederlendi, neşesi kaçtı bu yüzden.
Mutfaktakilere;
“Ne kabahatim oldu ki, bu kıymetli hizmetten mahrum ediliyorum? Benim, bu hizmetlerden gayri bir sermayem yoktu. Bu dünyada yaşamaktaki tek maksadım da bu idi. Âhirette kurtuluş ümidim, bu hizmetlerdi. Ne yazık ki, kaçırdım bu nimeti, o da gitti elimden” dedi.
Çok kederliydi.
Onun bu hâlini, gidip oğlu Bâkî Billâh hazretlerine haber verdiler...
Bu defâ oğlu üzüldü!
Bunu beklemiyordu.
Haberi getirene;
“Ben, ona acıdığım için yemek hizmetlerini ondan almıştım. Ama mademki üzülüyor, yine kendisine verin” buyurdu.
Koştular hemen.
Müjde verdiler annesine.
Çok sevindi mübârek hâtun.
Gitti o üzüntüsü.
Sevince garkoldu.
Allahü teâlâya şükretti.
Oğluna da teşekkür...
.Sen, Bâkî Billâh'a git!
11-09-2018 02:00
Büyük velî Muhammed Bâkî Billâh hazretleri, çok mütevâzıydı. Hâlini gizler, talebe olmak için gelenleri, “tecrübe için” geri gönderirdi.
Eğer çok sâdık biri gelirse, o zaman kabul eder ve ilgi gösterirdi.
O vakit bir genç vardı.
Bir “mürşit” arıyordu.
Ama bulamıyordu.
Bir gece açtı ellerini:
“Yâ İlâhî!.. Beni, kâmil bir mürşide kavuştur!” dedi.
Yalvardı Rabbine.
O gece rüyâ gördü;
Kendisine;
“Yarın git, Bâkî Billâh hazretlerine teslim ol” denildi.
Sabahleyin kalktı.
Sevinçle gitti bu zâta. Rüyâsını anlatıp talebesi olmak istediğini arz etti.
Ancak Bâkî Billâh;
“Aradığın başkası olsa gerek. Sen kendine bir rehber arıyorsun. Ama o kişi ben değilim” buyurdu.
O genç de;
“Peki efendim” dedi.
Ve dönüp geri gitti.
Fakat o gece yattı.
Aynı rüyâyı gördü.
Gâipten ona;
“Aradığın o idi. Sen yine git... Kabul etmese de ayrılma eşiğinden” denildi.
Genç sevinip, tekrar gitti.
Ve isteğini ona tekrar etti.
Bu sefer kabul edip;
“Peki kal” buyurdu...
.Şimdi ne yapacağım?
12-09-2018 02:00
Büyük velî Muhammed Bâkî Billâh hazretlerinin talebesinden Hâce Hüsameddîn şöyle anlatıyor:
Ben, hocam Bâkî Billâh hazretlerine, talebe olmak için gitmiştim.
Cevâben bana;
“Aradığın ben değilim” buyurdu.
Çok üzüldüm!
Mahzun bir hâlde ayrıldım huzurdan...
Memleketime döndüm.
Şaşkın vaziyette;
“Şimdi ben ne yapacağım?” dedim içimden.
Hayretlerte kalmıştım.
Ne yapacağımı şaşırmıştım!
Ben böyle üzülürken, bir beyti hâtırladım.
O beyitte şöyle deniyordu;
"Aradığın o idi.
Ne için döndün geri?
Ayrılmaz tatlıcıdan,
Kovsalar da sineği..."
Bu beytin tesiriyle tekrar gittim. Çok şükür kabul etti. Sevinip şükrettim Rabbime.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdiklerine; "Din nasihattir. Her Müslüman elinde ne imkân varsa, onunla Allah'ın kullarına emr-i mâruf yapmalıdır" buyurdu.
Sordular ki:
"Nasıl yapalım efendim?"
Büyük velî;
"İlmi olan ilmiyle, malı olan malıyla, mevkîsi olan mevkisiyle yapar" buyurdu..
.Bir teveccüh edince…
13-09-2018 02:00
Büyük velî Muhammed Bâkî Billâh hazretleri zamanında bir kimse vardı ki, tasavvufa girmek ve bu yolda yükselmek istiyordu.
Bunun için, çok duâ ediyor, ama eremiyordu murâdına.
Bir gün, Bâkî Billâh
ismini duydu bu kişi.
Ve bu zâtın, tasavvuftaki yüksek derecesini öğrendi.
Çok sevindi tabii.
Ânında karar verdi.
O zâta gidecekti,
Ertesi gün bu mübârek zâtı at üstünde giderken gördü. Ve koşup edeple yaklaştı kendisine.
Atının dizginine yapışıp;
“Lütfen beni de talebeliğe kabul edin” diye yalvardı.
Büyük velî indi atından.
Şefkatle kucakladı onu.
Teveccüh etti kendisine.
Sonra ellerini kaldırıp;
“Yâ İlâhî!.. Sen bunu isteğine kavuştur” diye duâ etti...
Bu duâyla kalp gözü açıldı adamın.
Evliyâ oldu o anda...
Zîra Bâkî Billâh hazretleri duâ etmişti...
● ● ●
Bu zât, bir gün;
"Müslüman anne babanın yüzüne şefkatle bir defâ bakan kişiye, kabul olmuş bir hac sevâbı verilecektir" buyurdu.
Dinliyenler;
"Bin kere baksa efendim?" dediler.
Büyük velî;
"Bin kere bakarsa, bin hac sevâbı verilir" buyurdu.
.Küçükten belliydi
14-09-2018 02:00
Muhammed Bâkî Billâh hazretleri, evliyânın büyüklerindendir.
İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin hocasıydı.
Delhi'de, kırk yaşında vefât etti...
Henüz çocukken ileride “büyük zât olacağı” belliydi hâllerinden. Zâhirî ilimleri bitirince bir “tasavvuf rehberi” aradı harâretle.
● ● ●
Nihâyet Muhammed İmkenegî adındaki bir “Evliyâ zât” rüyâsına girdi.
Ona sevgiyle baktı.
Ne istediğini sordu.
Ve adresini verip;
“Bizim eve gel” buyurdu.
Ertesi gün koştu o kapıya...
Yanında üç gün kaldı.
Alacağını aldı.
Delhi'ye döndü yine.
Ama “icâzetli” olarak.
● ● ●
Hocasından aldığı nurları, sâdık ve hâlis talebelerinin kalplerine akıttı.
Duyanlar, akın akın sohbetine gelir, feyiz ve bereketine kavuşurlardı bu zâtın.
İki üç sene gibi kısa müddet içinde yanında pek çok âlim ve evliyâ yetişti ki, İmâm-ı Rabbânî hazretleri bunlardan biriydi meselâ.
● ● ●
Bin senede gelen velîlerin incisiydi.
O kemâle gelince, Bâkî Billâh hazretleri bütün talebesini ona havâle etti.
Kendi de edeple gelir, istifâde ederdi sohbetinden...
.Bu zamanın kutbu
15-09-2018 02:00
Muhammed Bâkî Billâh hazretlerinin bir talebesi şöyle anlatıyor:
Hocam Bâkî Billâh hazretlerini henüz görmeden, kendisini rüyâda görmüştüm bir gece.
Şöyle ki;
Çıplak bir at üzerinde gidiyor ve bir ses “Bu zamanın kutb'u, bu zâttır” diyordu.
O sabah uyandım.
Ve kendisine gidip;
“Beni de talebeliğe alın efendim” diye yalvardım.
Cevâben bana;
“Benim bu şeylerle ilgim yok, senin aradığın başkası olsa gerek” buyurdu.
Çok üzüldüm.
Ümitsiz bir hâldeydim.
Ağlamaya başladım!
Zîra gidecek başka kapı yoktu...
Beni böyle görünce, acıdı.
İhlâsımı anlayıp, huzûruna çağırdı.
Çok ilgi ve iltifat gösterdi.
Ve yüksek mertebelere çıkardı beni.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdiklerine;
“İki şeyi unutun, iki şeyi unutmayın” buyurdu.
Sordular:
“Neleri unutalım, neleri unutmayalım efendim?”
Buyurdu ki:
“Yaptığınız iyilikleri ve size yapılan kötülükleri unutun. Allahü teâlâyı ve ölümü hiç unutmayın...”
.Bir nazarı kâfiydi
16-09-2018 02:00
Muhammed Bâkî Billâh hazretleri çok şefkatliydi. Bir zamanlar “kıtlık” olmuştu Lâhor'da…
Bir lokma ekmeğe, muhtaçtı insanlar.
Onların bu hâline öyle çok üzülürdü ki evinde yemek yemezdi!
Sebebini soranlara;
“İnsanlar açlıktan kırılırken bizim yememiz insafa sığar mı?” buyururdu.
Evine getirilen yemekleri yemeyip fakirlere dağıtırdı.
Delhi'ye, atla giderdi ekseriyâ.
Ama yolda yaya giden fakirleri görseydi, atından inip, bindirirdi onları atına.
Kendisini tanımasınlar diye de “tebdîl-i kıyâfetle” gider, şehre yaklaşınca kendi binerdi tekrar ata.
“Mânevî himmeti” de çok olurdu insanlara.
Talebesi olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebeyle “yoğurt” göndermişti kendisine.
Talebe gidip, çaldı kapısını.
Bu büyük velî de kapıyı açtı.
Gelen talebeden yoğurt kabını aldı.
Ve onun yüzüne şefkatle bakıp; “Senin ismin ne?” dedi.
Genç tanıttı kendisini.
“Peki, hocana selâm söyle” buyurdu.
Bu kadarcık görüşüp de geri döndüğünde, “evliyâlık hâlleri” başladı o talebede.
İmâm-ı Rabbânî sordu:
“Sana böyle ne oldu?”
O, kendinden geçmiş hâlde; “Bilmiyorum efendim... Her yerde bir ‘nûr’ görüyorum” dedi..
.Bir şefkatle bakınca…
17-09-2018 02:00
Muhammed Bâkî Billâh hazretlerinin zamanında bir “genç” vardı ki, tek arzusu evliyâlık yolunda yükselmekti.
Her çâreye başvurdu bunun için.
Çok büyük zâtlar gördü. Ama bir türlü kalp gözü açılmıyordu.
Bir gece yarısı kalkıp;
“Yâ Rabbî!.. Beni, çok sevdiğin bir dostuna kavuştur” diye yalvardı Rabbine.
Duâsı kabul oldu.
Ertesi gün kavuştu murâdına.
O gün işitti “Bâkî Billâh” ismini.
Henüz o zâtı görmeden, sevgisi yer etti kalbinde.
Ertesi gün yolda giderken gördü yine bu büyük velîyi.
Peşinden koştu.
Atının dizginine yapışıp; “Efendim, bana bir himmet edin de kalp gözüm açılsın” diye yalvardı. Bâkî Billâh hazretleri, atından indi.
Kucakladı o genci.
Ve şefkatle bakıp;
“Yâ Rabbî! Bu kulunu, murâdına kavuştur” diye duâ etti.
Ânında kabul oldu duâsı.
Açıldı kalp gözü.
● ● ●
Bu zât bir gün sohbetinde; “Bir şey mutlaka olacaksa, muhakkak, kesin başa gelecekse, onu siz olmuş bilin” buyurdu. Neden? Çünkü bir gün olacak.
Ve ekledi:
“Onun için en mutlu, en huzurlu, en mesut insan, ölümü hatırlayandır. Ölüm, frendir çünkü. Ölümü düşünen, fenâlık yapamaz. Allah’tan korkar.”
.Kusurumuzu bağışlayın…"
18-09-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Muhammed Bâkî Billâh hazretleri, bir gün birkaç talebesiyle bir velînin kabrini ziyârete gittiler.
Türbedâr, onların geldiğini görünce kalktı ve acele bir iskemle getirip koydu kabrin yanına.
Üzerine de bir “minder” yerleştirdi.
Bâkî Billâh hazretleri otursun diye.
O esnâda bir adam geldi, iskemleyi görünce sordu:
“Bunu kim için getirdiniz?”
“Bâkî Billâh hazretleri için” dediler.
Adam kızıp;
“Onun bizden ne farkı var ki iskemle ve minder koyuyorsunuz!” diye bağırmaya başladı.
Gençler üzüldüler!
O esnâda Bâkî Billâh hazretleri geldi.
O kişi bu zâtı görünce; “Sen kimsin ki senin için iskemle ve minder koyuyorlar?” diye çıkıştı!
Bâkî Billâh hazretleri, mübarek eliyle adamın terini sildi.
Ve tatlı bir ses ile;
“Buyurduğunuz gibi ben bu şeylere lâyık değilim. Ama benden habersiz getirmişler. Haberim olsaydı koydurmazdım. Kusurumuzu bağışlayın” buyurdu.
Sonra birkaç “altın” çıkardı...
Ve adamın avcuna koyup;
“Bu benim hediyemdir. Lütfen kabul edin” buyurdu.
Adam, ne yapacağını, ne diyeceğini bilemedi.
Utandı, mahcup oldu. Gözlerine “yaş” doldu. Eline sarılıp hürmetle öptü. Ve özür dileyip, pişmân olarak geri döndü...
.Kendisini gizlerdi...
19-09-2018 02:00
Muhammed Bâkî Billâh hazretlerinin çok kerâmetleri vardı.
Ama hiç belli etmezdi.
Üç yaşında bir “çocuk”, yüksek bir duvardan, taş zemine düşmüştü bir gün.
Kulağından kan gelip kesildi nefesi.
Hayat belirtisi kalmamıştı çocukta.
Annesi, onu kucağına aldı.
Koştu hazreti Bâkî Billâha.
Ve ağlayarak;
“Efendim!.. Bir himmet edin de çocuğumuz yaşasın” dedi.
Yalvardı âdeta.
Büyük velî üzüldü.
Acıdı kadıncağıza.
Duâ etti içinden...
Hayata dönmesi için yalvardı Rabbine. Ancak gizlemeye çalıştı bu kerâmetini.
Talebelere;
“Bana, bir tıp kitâbı getirin.
Bakalım çocuk kurtulur mu” buyurdu.
Talebeler;
“Başüstüne” dediler.
Ve koşup, bir “Tıp kitabı” getirdiler.
Mübârek zât aldı kitabı ve başladı rastgele sayfalarını çevirmeye.
Lalettayin bir sayfaya gelince durdu.
O yeri, okur gibi yaparak;
“Üzülme bacım, çocuğun yaşayacak” buyurdu.
O anda çocuk açtı gözlerini...
Sonra canlanıp geldi eski hâline.
.Duâsı makbul oldu
20-09-2018 02:00
Evliyânın büyüklerimden Muhammed Bâkî Billâh hazretlerinin yanına, Hristiyan ve Yahûdîlerden bir grup insan geldi.
Onları îmâna dâvet etti.
Ancak kabul etmediler.
Bunun üzerine; “Yâ Rabbî! Bunlara hidâyet ver de cehennemde yanmasınlar” diye duâ etti...
Az sonra önünde diz çöküp, kelime-i şehâdeti söylediler.
Dahası, eliyle meshetti yüzlerini.
O anda perde kalktı gözlerinden.
Kerâmet sâhibi oldular bir anda.
Birbirlerine bakıp;
“Biz nasıl îmân ettik?” dediler.
Büyük velî gülümseyip;
“Hidâyet Allah'tandır kardeşlerim. Biz sâdece duâ ettik” buyurdu.
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde;
“Bir şey mutlaka olacaksa, onu siz olmuş bilin” buyurdu. Neden? Çünkü mutlak olacak.
Ve ekledi:
“Onun için en mutlu insan, ölümü hatırlayandır. Ölüm, frendir çünkü. Ölümü düşünen, fenalık yapamaz. Allah’tan korkar. Sevgili Peygamberimiz (Size iki vâiz bırakıyorum. Biri konuşur, öbürü susar) buyurdu.
Merak ettiler.
“Bunlar nedir ki efendim?”
Buyurdu ki:
“Konuşan vâiz, Kur’ân-ı kerîm, susan vâiz 'ölüm’dür...”
.İçki içen genç...
21-09-2018 02:00
Muhammed Bâkî Billâh hazretlerinin genç bir komşusu vardı. İçki içiyor ve her fenâlığı yapıyordu.
Mübârek zât o gencin bu hâlini biliyor, ama bir şey demiyordu.
Ancak talebesinden biri ihbar edince; memurlar, yakalayıp hapse attılar bu genci.
Bâkî Billâh hazretleri bu hâdiseyi duydu.
Ve çağırıp, sitem etti ihbar eden o talebesine.
İhbarcı genç;
“Ama efendim zâten fâsık, günahkâr birisiydi” deyiverdi.
Hocası bir âh edip;
“Sen kendini iyi mi biliyorsun ki, onu fâsık görüyorsun? Hâlbuki biz, kendimizi ondan farklı görmüyoruz” buyurdu.
Sonra da bizzat ilgilenip, çıkardı o genci hapisten.
Fâsık genç, çok duygulandı bundan.
Yaptıklarına “pişmanlık” duydu. Gönülden tövbe etti ve o günahları yapmadı bir daha...
● ● ●
Bir gün de talebelerine;
“Kıymetinizi bilin. Siz hepiniz çok kıymetli, çok değerli insanlarsınız” buyurdu.
Gençler sordu:
“Niçin kıymetliyiz hocam?”
“Çünkü bu doğru îmân, bu Ehl-i sünnet îtikâdı, bu Allah için sevgi ve Allah için İslâma hizmet, ancak ve yalnız Allahü teâlânın sevdiği kullarına nasip olur da onun için” buyurdu.
."Biz iyi olsaydık!.."
22-09-2018 02:00
Muhammed Bâkî Billâh hazretleri; talebesinde kötü bir hâl görseydi kusuru kendinde arar;
“Bütün bunlar bizden oluyor. Biz iyi olsaydık talebemiz de iyi olurdu” buyururdu.
Emr-i mârufu da yumuşak yapar, bir gönül yıkmamaya çok dikkat ederdi.
● ● ●
Birini uygunsuz iş yaparken görse “Bu, doğru değildir” diye ortaya söylerdi.
Onun yanında kimse kimseyi kötüleyemezdi. Çünkü bilirlerdi böyle şeylere üzüldüğünü.
Hattâ kimsenin kalbinden bile geçemezdi böyle şeyler.
Zîrâ birinin kalbinden geçseydi, hemen anlayıp, bir yolla îkaz ederdi onu.
● ● ●
Bir gün bâzı sevdiklerine; “Biz çok şanslıyız” buyurdu.
Sordular:
“Neden efendim?
“Çünkü biz Ehl-i sünnet gemisine bindik. O gemiye bindikten sonra hangi katta olursan ol, hiç önemli değil. Gideceği yer belli çünkü.”
Sordular:
“Bu gemi nereye gidiyor efendim?”
Cevâben;
“Bu gemi, yolcularını Cennete götürüyor” buyurdu.
Ve bir müjde verdi:
“Bu büyükler, ileride gemiden atacaklarını, baştan gemiye almazlar. Eğer gemiye almışlarsa, bitmiştir o iş. Bir daha atılmaz o gemiden...”
.Dünyalığa kıymet vermezdi...
23-09-2018 02:00
Büyük velî Muhammed Bâkî Billâh hazretleri “rahmetullahi aleyh”, giyinmede sâdeliği severdi.
Her gün, aynı yemeği getirseler bile, “Başka yemek getiriniz!”
demezdi.
Hep abdestli olmaya çalışırdı.
Zayıftı, yine de çok ibâdet yapardı.
İbâdet yaparken yorulsa, kalkıp abdestini tâzeler ve ibâdetine devam ederdi yine.
● ● ●
İslâmiyetin her emrine riâyet ederdi, uyardı.
Bir edebi bile yapmaktan kaçınmazdı.
Bilhassa dergâhta yemek pişirenlerin abdestsiz olmasına izin vermez; bu hususta onlara;
“Bir edebe riâyet edilmezse feyiz yolu kesilir” buyururdu.
Hak teâlâ, Muhammed Bâkî Billâh hazretlerini öyle yaratmıştı ki, onu gören herkes, Allahü teâlâyı hâtırlardı muhakkak.
Bir gün Hindûların köyünden geçiyordu. Hindûlardan onu kim görse Allah'ı hâtırladılar hemen.
Bir mânâ veremediler.
Birbirlerine dönüp;
“Bize ne oldu? Bu giden zât nasıl bir kimsedir ki, onu görünce Allah'ı hâtırladık” dediler.
Şaşırıp kaldılar.
Hâlbuki mütevâzı idi.
Şöhretten kaçar ve buna sebep olacak bir şey yapmazdı.
Kendisini o kadar gizlemesine rağmen, insanlar yine çok çekinirdi kendisinden...
.Bâkî Billah hazretlerinin vefâtı
24-09-2018 02:00
Muhammed Bâkî Billâh hazretlerinin yaşı kırka erince, kalmadı dünyâya rağbeti.
O günlerde hanımına;
“Yakında benim için büyük bir hâdise olacak” derdi.
Bu hâli talebesine de bildirmek için;
“Velîlerden birine, gâipten çok yakında vefât edeceği bildirilmiş” buyurdu.
“Kimdir o zât efendim?” dediler.
Kendisi olduğunu söylemedi.
Hastalığın şiddeti artınca; “Birkaç gün Delhi'den ayrılmayın. Zîrâ son günlerimi yaşıyorum” buyurdu.
Ayrılık işâretleri görünürdü artık.
Gözleri, “elvedâ” der gibi bakıyordu!
Talebeleri ağlamaya başladılar!
O sırada bir kişi “Allah!” dedi.
Başını süratle o yöne çevirdi.
Sonra kendi de “Allah!” dedi.
Ve rûhuhu teslim etti.
Kabir yeri için istişâre yapıldı.
Karar verilen yere kazdılar mezarını.
Cemaat, tabutu omuzlayıp, o yere doğru yürümeye başladılar.
Fakat o da ne?!..
Tabut, başka yöne gidiyorlardı. Bir yere gelince öyle ağırlaştı ki, bir milim ileri gitmedi.
“Bunda bir hikmet var” deyip, o yere defnettiler.
Birisi hâtırlayıp;
“Bu yeri beğenmişti, hattâ bu yerin toprağından elbisesine yapışmıştı da ‘Bu toprak, eteğimizi tuttu. Ölürsem, kabrimi bu yerde kazın!’ buyurmuştu” dedi.
.On yedi yaşındaydı...
25-09-2018 02:00
Kutbüddîn Bahtiyar Kâkî hazretleri, büyük velîlerdendir. Delhi’de yaşayıp 633 (m. 1235) senesinde Hindistan’da, Delhi’de vefât etti.
Bir buçuk yaşında iken, babası ayrıldı dünyâdan.
Onun yetişmesiyle annesi meşgul oldu.
Daha sonra Muînüddîn-i Çeştî adında bir evliyâ zât, bir gün bir vesîleyle oraya gelmişti.
Kutbüddîn, “on yedi” yaşındaydı o zaman...
Bu zâtı görünce, gayriihtiyârî kalbi meyletti bu büyük velîye.
Talebesi olmayı istedi.
Bu niyetle yanına gitti.
Ve yalvardı bunun için.
O da kalp gözüyle bakıp, onun yüksek istîdâdını gördü ve kabul etti bu dileğini.
O büyük velînin feyiz ve himmetiyle, tasavvufun yüksek makamlarına yükseldi.
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde;
“Kardeşlerim, Allahü teâlâ bir kuluna iki şey vermişse, ona her şeyi vermiş demektir” buyurdu.
Sordular:
“Onlar nedir efendim?”
Buyurdu ki:
“Biri, dînin sâhibi olan Peygamber Efendimize (aleyhissalâtü vesselâm) îmân etmek, Ona tâbi olmak, Onun yolunda yürümek, ikincisi de, kendisine dînini öğreten hocasını çok sevmektir.”
.Akrep ve yılan!..
26-09-2018 02:00
Büyük velî Kutbüddîn Bahtiyar Kâkî hazretleri bir gün şunu anlattı sevdiklerine;
Bir arkadaşımla sefere çıkmıştık. Bir nehrin kenarında mola verdik. Ancak garip bir hâdise oldu orada. Koca bir “akrep” hızla gidiyordu...
Tâkip ettik. Az ileride büyük bir “yılan”ı sokup öldürdü.
Şaşırmıştık ikimiz de!
Biz bunun hikmetini düşünüyorduk ki, az ötede bir adamın uyuduğunu görüp hayretimiz daha da arttı!
Ne “akrep”ten haberi vardı adamın, ne de “yılan”dan.
Ben, arkadaşıma;
“Bu kişi, mübârek biri olsa gerek. Çünkü akrep, o yılanı öldürmek sûretiyle hizmet etti bu adama” dedim. Ancak, fenâ bir koku hissettik adamın üzerinde.
Şarap kokuyordu.
Meğer şarap içip sızmış o yere. Biz, bu olanlara bir mânâ arıyorduk ki, gâipten bir sesle irkildik!
“Biz lütfumuzu hep iyi insanlara saçsaydık, böyle günahkâr kullara kim bakardı?" diyordu.
O adam, bu sesle uyandı.
Yılanı da görünce sarardı.
Biz olanları kendisine anlatınca, çok duygulanıp “nedâmet yaşı” doldu gözlerine.
O gün içkiyi bıraktı.
Dahası, ibâdete başladı.
Yetmiş defâ hac yaptı...
Hem de “yaya” olarak.
İlim ve ibâdete sarılıp, o zamanın en büyük âlimlerinden oldu.
.Görülmemiş bir iftira!..
27-09-2018 02:00
Kutbüddîn-i Bahtiyar Kâkî hazretleri, bir gün, o yerin Sultânı ile kol kola dolaşıyordu ki, ağlayıp feryat eden bir “kadın” çıktı önlerine!
Ve sultâna yaklaşıp;
“Ey efendim! Lütfen bizi nikâh edin. Çok zor durumdayım” diye dert yandı.
Hükümdâr sordu:
“Kiminle nikâhlanmak istiyorsun?”
Kadın, Kutbüddîn Bahtiyar hazretlerini göstererek;
“İşte şu kimseyle” dedi.
“Niçin böyle bir şey istiyorsun?”
“Çünkü ben, gayrimeşrû olarak ondan hâmile kaldım” dedi.
Sultân, bu sözler karşısında hayretten donakaldı. Evet, inanmadıysa da, temizlemek lâzımdı bu iftirâyı.
Kutbüddîn hazretleri, yüzünü Ecmir’e döndürüp, kalben “imdât” istedi hocası Muînüddîn-i Çeştî hazretlerinden.
Ecmir ile o yer arasında, iki yüz elli sekiz kilometre mesafe vardı. O anda Muînüddîn-i Çeştî hazretleri, hızlı adımlarla geldi ve o iftirâcı kadına doğru dönüp;
“Ey bu kadının karnındaki çocuk! Bu ahlâksız kadının iddiâsı doğru mu?” diye seslendi.
O an kadının karnından, şöyle bir ses duydular:
“Benim annem olacak bu şerefsiz kadının sözleri iftirâdır, sakın inanmayın! Kutbüddîn Bahtiyar'ı çekemiyenler, onu halkın gözünden düşürmek için bu kadını âlet ettiler ve bu alçak plânlarını ona yaptırdılar.”
.Hediye almazdı
28-09-2018 02:00
Büyük velî Kutbüddîn-i Bahtiyar Kâkî hazretleri, fakîrâne bir hayat yaşardı.
Hâlbuki Sultân bile Onun emrini bekliyor “Bir işâret buyurun, kâfi" diyordu.
Buna rağmen kimseden bir şey istemezdi.
Mübârek hanımı, bakkaldan borç olarak bir şeyler almak istediğinde; bakkalın hanımı onu üzecek şeyler söylemiş ve üzmüştü bu kadıncağızı.
Akşam beyine anlattı bu olanları.
Büyük velî;
“Ey hanım! Biraz şu odaya gelir misin!” buyurdu.
Geldiğinde, kendisine odanın köşesini gösterip;
“Bak hanım!.. Ne zaman istersen ‘Besmele’ okumak şartıyla burada istediğin kadar ‘kâk’ bulursun” buyurdu.
Onun “kâk” dediği şey, bildiğimiz “kek”, yâni “ekmek” idi. İsminin sonundaki “Kâkî” kelimesi de bu vaka üzerine söylenmiştir...
● ● ●
Bir gün buyurdu ki:
“Yüzyirmidört bin kadar Peygamberin hepsi de, ümmetlerine şu nasihati yapmıştır: (Eğer utanmıyorsan, her şeyi yaparsın.)
Bu, bir tehdittir. Onun için Sevgili Peygamberimiz; (Hayâ, îmânın bir parçasıdır) buyuruyor.
Utanmak, bir nimettir. İnsan utanmazsa her şeyi yapar. Onun için bütün Peygamberler; (Utanmayan her şeyi yapar) buyurmuşlardır.
.Halının ucunu kaldır!
29-09-2018 02:00
Bir gün, saray nâzırı, Kutbüddîn Bahtiyâr Kâkî hazretlerinin huzûruna gelerek;
“Efendim! Falan falan köylerin bütün gelirlerini, izninizle size bağlamak istiyoruz. Siz de talebenize sarf edersiniz” dedi.
Ancak kabul etmedi bu teklîfi büyük velî.
Nâzır şaşırdı!
Çok da merak etti.
Ve sordu hemen:
“Bağışlayın hocam, neden istemiyorsunuz acabâ?”
“İhtiyâcım yok da ondan.”
“Olur mu hocam, para her insana lâzımdır, parasız yaşanmaz ki.”
O vakit mecbur kalıp;
“Oturduğun halının ucunu az kaldır” buyurdu.
Kaldırınca, hayretten gözleri “faltaşı gibi” açıldı!
Zîra halı altında nehir gibi “altın” akıyordu.
Kutbüddîn hazretleri;
“Biz bunu bile istemezken o dediğin köylere mi iltifat edeceğiz? Haydi şimdi gidin de bir daha böyle bir teklîfle gelmeyin karşımıza” buyurdu.
Vezîr mahcup oldu!
“Peki efendim” dedi.
Başı önünde ayrıldı.
Gördüklerini, gidip anlattı Sultâna.
Sultân, o günden sonra daha çok kıymet verdi bu “Allah dostu”na...
.Hayır, ısrâr etme, alamam!
30-09-2018 02:00
Büyük velî Kutbüddîn Bahtiyâr Kâkî hazretlerine, birisi bir “hediye” getirip arz etmişti.
Ancak o reddedip;
“Alamam” buyurdu.
Isrâr ettiyse de;
“Hayır, ısrâr etme!” buyurdu.
Adam çok şaşırdı!
“Niçin almıyorsunuz?” diye sordu.
Büyük zât;
“Bizim büyüklerimiz; kimseden bir menfaat kabul etmediler ki, ben de alayım. Eğer kabul edersem, yarın mahşer gününde büyüklerimizin önünde mahcup olmaz mıyım?” buyurdu
O kimse mahcup olup;
“Haklısınız” dedi.
Ve elini öpüp geri gitti.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdiklerine;
"Allah'ın kullarını sevindirin" buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Bir kimse, bir mümin kardeşini sevindirince Allahü teâlâ o sevinçten bir “melek” yaratır. Bu kimse ölüp kabre konunca, o melek yanına gelir.
Ve o kimseye sorar:
“Beni tanıyor musun?”
“Hayır, sen kimsin?”
“Ben; senin, bir Müslüman kardeşine vermiş olduğun sevincim. Bugün seni sevindirmek ve suâl meleklerine cevap verirken, sana yardımcı olmak için geldim” der...
.Resûlullah’ı gördü rüyâda
01-10-2018 02:00
Kutbüddîn Bahtiyâr Kâkî hazretleri bir gün şunu anlattı sevdiklerine:
Gâyet fakîr bir kimsenin, âcilen “beş yüz dirhem” paraya ihtiyâcı olmuştu.
Ama kimden istesin?
El açıp yalvardı Allaha.
Gece yatınca, Resûlullah Efendimizi gördü rüyâda.
Resûl-i ekrem, ona;
“Nişâbur'da Ebül Hasan adında zengin bir kimse var. Ona benden selâm söyle. İstediğin parayı versin. Rüyâna inanmazsa, ‘Her gece beş yüz salevât okurdun, dün gece unuttun!’ de kendisine” buyurdu.
Fakîr, o sabah uyandı...
O gün gitti Nişâbur’a.
O zenginin evini öğrenip çaldı kapısını.
Kapıya çıkınca;
“Efendim, Resûlullah’ın size selâmları var. Rüyâda bana (Ebül Hasan'a git, ihtiyâcın olan parayı sana versin) buyurdular” dedi.
Ebül Hasan;
“Aleyküm selâm” dedi.
Ve sordu:
Bu rüyâya nasıl inanayım?”
Fakîr hazırlıklıydı.
“Siz her gün Resûlullah Efendimize beş yüz salevât-ı şerîfe okurken dün gece unutmuşsunuz” dedi.
“Bunu nereden biliyorsun?”
“Resûlullah haber verdi.”
“Öyle miii?” deyip fırladı.
Secde-i şükre vardı.
Ve beş yüz dirhem verip;
“Bu, ihtiyâcın için” dedi.
Sonra bin dirhem verip;
“Bu da, Resûlullah Efendimizin şerefine” dedi.
Fakîr, teşekkür edip ayrıldı.
Giderken şükrediyordu Rabbine.
."Muhabbet Şehidi..."
02-10-2018 02:00
Büyük velî Kutbüddîn Bahtiyâr Kâkî hazretleri, ömrünün son “yirmi beş” yılında, rahatça yatıp uyumadı yatağında.
Âşıkları, kendisini görmeye gelseydi;
“Allah'tan çok korkunuz! Resûlünü de çok sevip Ona tâbi olunuz. Zîra bütün saadetlerin başı, o Resûle uymaktır” buyururdu.
Onlara böyle derdi.
Tekrar aşk-ı ilâhîyle kalbini dağlardı!
Sonra, bu sevgiyle geçerdi kendinden.
Bu iki sevgiyle yanıp kavrulurdu!
Bir gün yine bu aşk ve muhabbetle kendinden geçmişti ki, bu hâldeyken rûhunu teslim etti!
Rabbine, bu aşkla kavuştu.
İşte bunun içindir ki;
"Muhabbet Şehidi" denilir kendisine.
● ● ●
Bu büyük velîye;
"Efendim, zikir meclisi nedir?" diye sordular bir gün.
Cevâbında;
"Namaz nasıl kılınır, oruç nasıl tutulur, nikâh nasıl yapılır, alışveriş nasıl olur, abdest, gusül, helâl ve haram, gibi meselelerin konuşulduğu meclistir" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de; "Kul için en kıymetli şey nedir efendim?" diye sordular bu zâta.
Cevâben;
"Dînini bilmektir" buyurdu.
."Kapıdaki âşığı içeri al!.."
03-10-2018 02:00
Hindistan’da yetişen velîlerden Emîr Hüsrev Dehlevî hazretleri 725 (m. 1325) senesinde vefât edip, Dehlî’nin Gıyâspûr mahallesinde, Nizâmüddîn-i Evliyâ’nın türbesi yakınında defnolundu.
Çocukken, babası elinden tutup, büyük velîlerden Hâce Nizâmeddîn hazretlerine götürdü bir gün.
Tam dergâh önüne gelince;
“Babacığım, siz girin” dedi.
Ve yanık çocuk sesiyle, şu beyitleri okudu kapıda:
Âşık Hüsrev, kapınızdadır.
İçeri girmeye izin var mıdır?
İzniniz olursa, girer içeri.
Yoksa ağlayarak dönecek geri.
Nizâmeddîn Evliyâ hazretleri, bu sesi işitip hizmetçisine;
“Kapıdaki âşığı içeri al!” buyurdu.
Koşup, kapıyı açtı hizmetçi.
Emîr Hüsrev edeple içeri girdi.
Ve büyük velî’nin elini öpüp, oturdu huzûrunda.
O gün girdiği kapıdan, bir “evliyâ” olarak çıktı.
● ● ●
Bir gün bu zâta;
"İbâdetlerin en mühimi nedir efendim?" diye sordular.
Cevâbında;
"En mühim ibâdet; bütün ibâdetleri kendinde toplayan ve insanı Allahü teâlâya en çok yaklaştıran, namazdır" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de buyurdu ki:
“Namazı doğru kılmakla şereflenen bir kimse, çirkin şeyler yapmaktan korunmuş olur.
Âyet-i kerîmede meâlen;
(Doğru kılınan namaz, insanı kötülüklerden herhâlde uzaklaştırır) buyuruldu.”
.Bir çift eski ayakkabı...
04-10-2018 02:00
Hindistan evliyâsından Emîr Hüsrev Dehlevî hazretleri, 725 (m. 1325) senesinde vefât etti.
Türbesi Delhi şehrindedir.
Çok fakîr biri, Hâce Nizâmeddîn hazretlerinin cömertliğini duyup huzûruna geldi bir gün.
Ve arz etti hâlini.
Ancak bu velînin, o an için bir çift “eski ayakkabı”dan başka yoktu bir dünyâlığı.
O eski ayakkabıyı verdi ona.
Ama az buldu fakîr bu ihsânı.
Kendi kendine;
“Böyle cömert kimseden, bu da çok az" diyordu.
Kederli olarak geri döndü!
Ve konakladı bir handa.
O gece, Emîr Hüsrev hazretleri de ticâretten dönerken aynı hana indi.
Kendi kendine;
"Allah Allah! Bu handa, hocamın kokusu var!" dedi.
Bu güzel koku, o fakirin odasından geliyordu.
Kapıyı tıklatıp girdi içeri;
“Selâmün aleyküm!”
“Aleyküm selâm!”
“Nereden geliyorsunuz?”
“Nizâmeddîn Evliyâ hazretlerine uğradım, ama bir çift eski pabuçtan başka bir şey alamadım” dedi.
Hüsrev Dehlevî;
“Sen onu bana ver. Karşılığında bütün altın ve mücevherlerimi sana vereyim” dedi.
“Şaka mı yapıyorsunuz?”
“Hayır, çok ciddîyim.”
“Ama nasıl olur?”
“Aaaah âh! Sen bunun kıymetini bilseydin; bu pabuçları almak için, bundan daha fazlasını verirdin” dedi.
.Bir balıkçı hikâyesi...
05-10-2018 02:00
Hâce Nizâmeddîn Evliyâ hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine:
Fakîr bir adam oltayla “balık” tutarken pâdişah bunu görüp; “Oltana ilk takılan şey ne olursa, sana, onun ağırlığınca ‘altın’ vereceğim” dedi.
Oltaya bir şey takıldı.
Ortası delik bir kemik.
Hükümdâr;
“Şansın bu kadarmış” dedi.
Ve o garibi alıp saraya gitti.
Adamlarına;
“Bu balıkçıya, şu kemiğin ağırlığınca ‘altın’ verin!” diye emretti.
Memurlar o kemiği alıp terâzinin bir kefesine koydular.
Öbür kefeye de “altın liralar” koymaya başladılar.
Bir, beş, on, yirmi, elli...
Hayret!?...
Kefe doldu taştı.
Ama kemik tarafı “bir milim” bile oynamadı yerinden.
"Bunda bir sır var" dediler.
Ve bir bilge kişiye gidip;
“Bu işin sırrı nedir?” diye sordular.
Bilge kişi dedi ki:
“Bu kemik, açgözlü bir insanın göz çukurudur. Siz bunu tartmak için hazîneyi koysanız yine de tartamazsınız.”
“Neden?”
“Çünkü doymaz. Bunu ancak ‘bir avuç toprak’ doyurur” dedi.
Bir avuç toprak getirip, öbür kefeye koydular.
Kefe ânında yukarı kalktı!..
.Büyüklere ‘peki’ demek
06-10-2018 02:00
Buhara’da yetişen Alaaddîn-i Attâr hazretleri, büyük bir velîydi. 1400 senesinde Buhârâ’nın Cağanyân nâhiyesinde vefât etti. Çok zengin, soylu bir aileye sâhipti.
Gençken Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin huzuruna edeple girerek;
“Efendim, beni de talebeliğe kabul eder misiniz?” diye ricâ etti.
Büyük velî buyurdu ki:
“Kabul ederiz, ama bir şartla. Bir sepet elma alıp, bu elmaları kendi mahallende satacaksın.”
“Başüstüne” dedi.
Ve bir sepet elma alıp, taktı koluna.
Bir köşebaşında durup, akşama kadar sattı o elmaları.
Nihayet akşam oldu.
Hocasına gelip;
“Emrinizi yaptım efendim” dedi.
Büyük velî;
“Bir sepet daha al, bu defa kardeşlerinin dükkânı önünde durup da sat” buyurdu.
Alaaddîn yine;
“Peki efendim” dedi.
Ve bir sepet elma alıp, kardeşlerinin dükkânı önünde sattı o elmaları.
Kardeşleri kızıp;
“Bizi rezil ettin. Maksadın paraysa, ne kadar istiyorsan verelim. Çok şükür zenginiz. Elma satacak kadar düşmedik. Senin yüzünden rezil oluyoruz” dediler.
Fakat o dinlemedi.
Onun tek gâyesi, o büyük velîye talebe olabilmekti.
Ve kazandı imtihanı.
O zâta “peki” dediği için kabul olundu talebeliğe...
.Alaaddîn, atla şu nehre!"
07-10-2018 02:00
Büyük velî Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, talebeleri içinde en fazla Alaaddîn-i Attâr'ı seviyordu.
Diğerleri bunu merak ediyor; "Hocamız, onu niçin bizden çok seviyor?" diyorlardı içlerinden.
Bir gün hep birlikte bir nehir kenarına gittiler.
Büyük velî sohbete başladı.
Bir ara Alaaddîn'e dönüp;
“Alaaddîn kalk!” diye seslendi.
O, bu emirle fırlayıp kalktı.
Bütün talebeler dikkat kesilmişti.
Acaba ne diyecekti Alaaddîn'e?
Onlar merakla bekliyorlardı ki;
“Atla şu nehre!” diye emretti ona.
O da hiç düşünmeden;
“Başüstüne hocam” dedi.
Ve bıraktı kendini azgın suya.
Sonra, hiçbir şey olmamış gibi, sohbete devam edildi.
Ancak, o talebeler, şaşkınlık içindeydi!
Zîra Alaaddîn kaybolmuştu su içinde.
Birkaç saat böyle geçti...
Bütün talebeler;
"Alaaddîn boğuldu” diyorlardı.
O anda hocaları;
“Alaaddîn çık sudan!” diye seslendi.
Bu emirle, Alaaddîn çıktı nehirden.
Ve gelip oturdu hocasının önünde.
Baktılar, elbisesi ıslanmamıştı bile.
Talebeler o zaman anladılar onu niçin çok sevdiğini...
.Tuğladan yastık!..
08-10-2018 02:00
Buhara’da yetişen Alaaddîn-i Attâr hazretleri, büyük bir velîydi. 1400 senesinde Buhârâ’nın Cağanyân nâhiyesinde vefât etti.
Babası, çok zengin biriydi Buhâra'da.
Öldüğünde çok mal ve para bırakmıştı.
Ama Alaaddîn, hiçbir şey almadı o mallardan.
Gidip Behâeddîn Buhârî hazretlerine talebe oldu.
O, bütün dikkatini, derslerine vermişti.
Hocası, onun kalbindeki cevheri gördü.
Ve hanımına;
“Kızımız büluğa erince, bana haber ver” buyurdu.
Haber alınca Alaaddîn'in odacığına gitti doğruca.
O an Alaaddîn, bir hasırın üstünde ders çalışıyordu.
Hocasını gördü.
Ve fırladı ayağa.
Mübârek içeri girip, etrafa şöyle bir baktı.
Bir “kırık testi”si vardı odanın köşesinde.
Bir de “tuğla”sı.
Ona buyurdu ki:
“Sana bir teklîfim var.”
“Buyurun hocam, emredin.”
“Kabul edersen, seni kızımla evlendirmek istiyorum, ne diyorsun?”
Alaaddîn şaşırdı!
Ve cevâben;
“Bu, bana çok büyük bir lütuf olur.
Ama hiç dünyâlığım yok efendim” diye arz etti.
Hacası da;
“Biliyorum evlâdım, ama evlenmek için dünyâlık şart değil ki. Rızkınıza gelince, Allahü teâlâ rızka kefîldir” buyurdu.
Ve düğünleri olup evlendiler...
.Sevgi kimden?
09-10-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Alaaddîn-i Attâr hazretleri anlatıyor:
Hocam Behâeddîn-i Buhârî, beni talebeliğe kabul edince; onu o kadar sevdim ve öyle bağlandım ki, bir an bile ayrılmak istemiyordum yanından.
Zîra onun yanında geçirdiğim az bir zaman, onsuz geçen yıllardan daha kıymetliydi benim için.
Birine bir teveccüh etseydi, tasavvufun en yüksek derecesine yükseltirdi bir anda.
Bir gün beraberdik.
Bana bakıp sordu:
“Alaaddîn, beni seviyor musun?”
“Hem de çok seviyorum” diye arz ettim.
Sordu yine:
“Peki bu sevgi senden midir, benden mi?”
“Sevgi benden efendim, ama hidâyetime siz sebep oldunuz” dedim.
O zaman;
“Peki öyleyse” buyurdu.
Ve sustu...
O anda, o muhabbet silindi kalbimden.
Az önce, onun muhabbetiyle yanarken, şimdi ondan bir zerre bile kalmamıştı.
Buz gibi olmuştum.
Hatâ ettiğimi anladım...
Büyük pişmânlık içinde;
“Affedin hocam, bendeki o sevgi de zât-ı âlinizden geliyormuş” dedim.
Mahcup olmuştum.
Hocama baktım.
Tebessüm ediyordu.
O anda kalbim, onun muhabbetiyle doldu...
.Siz mi beni buldunuz?
10-10-2018 02:00
Buhara’da yetişen Alaaddîn-i Attâr hazretleri, büyük bir velîydi. Bir gün talebesiyle sohbet ediyordu...
Bir ara sohbeti kesip;
“Siz mi beni buldunuz, yoksa ben mi sizi?” diye sordu.
Talebeler;
“Biz fakîrler sizi bulduk efendim” dediler.
O zaman;
“Peki, bulun beni öyleyse!” buyurdu.
Ve kayboldu gözden...
Hatâ ettiklerini anladılar...
Büyük pişmânlık içinde;
“Hatâ ettik efendim, affedin. Elbette ki, siz bizi buldunuz” dediler.
Böyle der demez gördüler yine hocalarını karşılarında...
● ● ●
Bu zât, bir gün bir gence;
“Güzel ahlâkın en güzeli nedir, bilir misin?” diye sordu.
Delikanlı;
"Bilmiyorum efendim" dedi.
Büyük zât;
"İnsanlara yumuşak davranmaktır. Sertlik, ne ailede, ne iş yerinde, ne de devlette geçer akçe değildir" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
“Müminin alâmetlerinden biri nedir, biliyor musunuz?" diye sordu.
"Bilmiyoruz efendim" dediler.
Büyük zât;
"Mümin; verdiği zaman sevinen, günah işlediği zaman üzülen kimsedir" buyurdu...
."Oğlunun gözleri açılacak!"
11-10-2018 02:00
Hadîs âlimlerinin en büyüğü olan İmâm-ı Buhârî hazretleri, 1400 senesinde Buhârâ’nın Cağanyân nâhiyesinde vefât etti.
Henüz küçükken, babası vefât etti...
Tahsîlini, annesi aldı üzerine.
Çocukken gözlerine bir hastalık gelmiş ve bir müddet sonra görmez olmuştu iki gözü de.
Kadıncağız gece gündüz duâ ediyor, şifâ vermesi için Allahü teâlâya yalvarıyordu.
İbrâhim aleyhisselâmı gördü gece rüyâsında.
Ve duâ istedi ondan.
İbrâhim aleyhisselâm;
“Ey hâtun! Üzülme. Hak teâlâ oğlunun gözlerini açacak” buyurdu.
Uyanıp, oğlunun yanına koştu.
İki gözünün de açılmış olduğunu gördü.
Ve şükretti Rabbine.
On beş yaşına gelmemişti.
Yetmiş bin hadîs ezberledi.
Hem de râvîleriyle birlikte.
On altı yaşında iken, bütün hadîs kitaplarını ezberlemişti.
Kırk yaşına kadar bin hadîs âlimiyle görüşüp konuştu.
Böylece hadîs ilminde, “İmâm” unvânını aldı.
Bu da, “üç yüz bin”den fazla hadîs-i şerîf ezberlemiş olduğunu gösteriyordu.
Sahîh-i Buhârî kitâbını, on altı senede yazmıştı.
Her bir hadîs-i şerîfi yazmadan önce gusül abdesti alırdı.
Beytullah'ta iki rekât namaz kılıp istihâre yapar; sahîh olduğuna tam kanaat getirirse, ancak o zaman “Besmele” okuyarak yazardı o hadîsi kitâbına...
."Yâ Rabbî!.. Al ruhumu!"
12-10-2018 02:00
Hadîs âlimlerinin en büyüğü olan İmâm-ı Buhârî hazretlerinin ilminin üstünlüğü ve dîninin bütünlüğü her yere yayılınca insanlar her taraftan yanına üşüştü.
Ancak bâzı kimseler haset edip, hakkında “dedikodu” çıkardılar.
O da Nişâbur'dan, Buhâra'ya göç etti.
İnsanlar, akın akın gelip, ziyâret ediyordu kendisini.
Oranın vâlisi bir memuruna;
“Git İmâm'a söyle, yanıma gelsin!” diye emir verdi.
O görevli de gelip;
“Vâlimiz sizi huzûruna çağırıyor. Zîra ilmi; bizzat ağzınızdan dinlemeyi ve çocuklarına da ders vermenizi istiyor” dedi.
Büyük İmâm;
“İlim almak isteyen, ilmin yanına gelir. Âlim onun ayağına gitmez. Çocukları da ders için buraya gelsin” buyurdu.
Bu cevap nefsine ağır geldi vâlinin.
Gururuna dokundu.
Hattâ çok öfkelenip;
“Öyleyse terk etsin Buhâra’yı!” dedi.
Bir ay geçmemişti ki, o vâli bir yolsuzluk yapıp alındı görevden. Hazret-i İmâm oradan çıktı.
Semerkant'a gidiyordu.
Orada da hakkında “dedikodu” yapıldığını işitti.
Hâliyle çok üzüldü!
Daraldı temiz rûhu.
O gece teheccüd kılıyordu.
Namazın secdesinde;
“Yâ Rabbî! Al rûhumu” diye yalvardı.
O gece ayrıldı dünyâdan...
.İlk lokma benden..."
13-10-2018 02:00
Âşık Efendi, Edirne'de yaşayan Allah dostlarındandır. Hasan Sezâi Dergâhı'nda talebe yetiştirirdi.
1567 senesinde vefât etti.
Zâviyenin yanına defnedildi.
Bir gün sevenlerinden bir “genç” bu zâtı ziyâret için çıktı evinden.
Giderken de;
"Gideyim, Âşık Efendi'nin hânesinde pişen bereketli yemeklerden yiyeyim. Onun ekmeğinde şifâ vardır. Hele kendi eliyle ağzıma lokma koysa, ne saadettir" dedi
Böyle geçirdi içinden...
Bu düşünceyle geldi.
Girdi dergâhtan içeri.
Âşık Efendi, onu güler yüzle karşıladı.
“Hoş geldin” dedi.
Hoşbeşten sonra çıktı.
Bir sofra ile döndü ve;
“Buyur evlâdım. Çoktandır bizim evde yemek yemedin, özlemişsindir” buyurdu.
Genç adam;
“Evet hocam, özledim” dedi.
Büyük zât;
“Ben de acıkmıştım, haydi birlikte yiyelim” buyurdu.
Oturdular sofraya.
Âşık Efendi, Besmeleyle bir lokma aldı.
Ve gencin ağzına koyup:
“İlk lokma benden” dedi.
Ve “Şifâ olsun” buyurdu..
Delikanlı mest oldu.
Çok mutluydu...
İçinden;
"Elhamdülillah yâ Rabbî! Sana şükürler olsun ki, bana böyle bir mübârek zâtı tanıttın" diyordu..
.Evinizde yaşlı var mı?
14-10-2018 02:00
Âşık Efendi, Edirne'de yaşayan Allah dostlarındandır.
Bir gün sevdiği gençlerden biri gelip;
“Bir nasîhatinizi almaya geldim efendim” diye arz etti.
Mübârek zât sordu:
“Evlâdım! Sizin evde yaşlı insan var mıdır?”
“Var efendim.”
“Kimdir o?”
“Annem efendim, doksan yaşında.”
Gence sevgiyle bakıp;
“Evlâdım! İhtiyarlara hizmet etmek, çok büyük nimettir. Hele bu, anne veya baba olursa, daha büyük nimettir. Onu sakın incitmeyin! Hizmet edip gönlünü almaya bakın. Onun duâsı bulunmaz ganîmettir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Unutma, bir evde bir yaşlıya hizmet ediliyorsa, o evde yapılan duâları Allahü teâlâ kabul eder.”
● ● ●
Bir gün de sohbetinde;
"Allah adamlarını çok sevin ve onların hayat tarzını kendinize örnek alın. Allah dostlarını sevmek, insanın ihlâsını arttırır" buyurdu.
Sordular ki:
"Efendim, bu dünyâda kim kimi seviyorsa, âhirette de onunla beraber olacakmış, öyle mi?"
Büyük velî;
"Evet" dedi.
Ve Peygamber Efendimizin;
"Kişi, dünyâda ve âhirette sevdiğiyle beraberdir" buyurduğunu nakletti...
.Bir damat arıyordu...
15-10-2018 02:00
Büyük velîlerden Şâh Şücâ-i Kirmânî hazretleri, Kirman Pâdişâhının oğlu olup, 889'da vefât etti.
Bu zâtın çok sâliha bir “kızı” vardı ki, Kirman vilâyetnin en güzel kızıydı.
Çok isteyeni vardı. Babası kimseye vermiyordu.
Çünkü o, “takvâ ehli” bir dâmat arıyordu.
Nihâyet câmide tâdil-i erkânla namaz kılan bir “genç” gördü.
Onu gıbtayla seyretti.
Selâm verince yanına gitti.
“Selâmün aleyküm evlât.”
“Aleyküm selâm bey amca.”
“Evli misin evlâdım.”
“Hayır efendim, bekârım.”
“Güzel.. Bak ne diyeceğim. Hem güzel, hem de takvâ sâhibi bir kız olsa, onunla evlenir misin?”
Genç, şaşırdı birden.
“Şeyy, bilmem ki, hiç düşünmedim.”
“Düşün öyleyse.”
“Amca, kim bana kız verir ki?”
“Neden oğlum?”
“Ne bileyim, hiç dünyâlığım yok da.”
“Olmasın, dünyâlık mühim değil ki.”
Delikanlı iyice meraklanmıştı.
Sordu hemen: “Kim bu kız amca?”
“Benim kızım. Hem güzel, hem takvâ ehli. Onu sana vermek istiyorum.”
Genç sevindi tabii:
“Bilmem ki, siz istedikten sonra.”
Büyük zât; “Tamam evlâdım. Mübârek olsun” buyurdu.
Nişan, düğün yapıldı.
Mesut bir hayat yaşadılar...
.Keramet görmek istiyordu
16-10-2018 02:00
Bir genç, Şâh Şücâ-i Kirmânî hazretlerinin “büyük bir velî” olduğunu işitip, ziyâretine gitti bir gün.
Sohbetini dinledi.
Çok istifâde etti.
Ancak bir kerâmetini görmek istiyordu bu büyük velînin.
Yanında üç gün kaldı.
Hiç kerâmet görmedi.
Kendi kendine;
"Gideyim, bir daha da gelmeyeyim" diye düşündü.
O esnâda büyük zât genci yanına çağırıp;
“Evlâdım! Üç gündür sohbetimize geliyorsun, lâkin murâdın nedir?” diye sordu.
Genç sükût edince;
“Bak evlât! Eğer bizim yanımıza bir kerâmet göreyim diye geliyorsan; bizde öyle şeyler arama” buyurdu.
Delikanlı içinden;
"Ama evliyâ zâtlarda kerâmet olur" diye düşündü...
O zât bunu anladı...
Ve o gence dönüp;
“Sohbetimizi dinledikten sonra kendinde müsbet bir değişiklik hissediyor musun evlâdım?” diye sordu.
Delikanlı;
Evet efendim, hissediyorum” deyince de;
“İşte asıl kerâmet budur” buyurdu.
Genç, anladı hakîkati.
Ve bir daha ayrılmadı o kapıdan...
.Ben ona ağlamıyorum ki...
17-10-2018 02:00
Semerkant'ta medfun Muhammed bin Fadl Belhî hazretleri büyük velîlerdendir.
Semerkant‘ta kadılık yaptı.
931 yılında burada vefât etti.
Bir gün şunu anlattı:
Nuh aleyhisselâm zamanında insanlar bin sene kadar yaşardı. O devirde bir kadının oğlu öldü.
İki gözü iki çeşme ağlıyordu.
Bir komşusu tâziye için geldi.
Ve onu tesellî edip;
“Niye bu kadar ağlıyorsun komşu. Allahü teâlânın takdîri böyleymiş, sabret” dedi.
Dertli kadın;
“Elbette öyledir. Ama ben, ona ağlamıyorum ki” dedi.
“Ya neye ağlıyorsun?”
“Yavrum fazla bir gün görmedi de. Annelik şefkatiyle ağlıyorum işte.”
Kadın merak etti:
“Oğlun kaç yaşındaydı ki?”
“İki yüz yetmiş beş.”
Komşu kadın;
“Vâh vaaah! Gerçekten de gençmiş. Ama yine de şükret. Sen böyle ağlarsan, âhir zamanda gelecek ümmet ne yapsın?” dedi
Öbürü sordu:
“Onların ömürleri kısa mı olacakmış?”
“Evet, ancak elli altmış sene.”
“Yaa, peki, onlar bizim gibi ev de yapacaklar mıymış acabâ?”
“Hem de kaç tâne. Köşkleri, sarayları bile olacakmış.”
Kadın çok şaşırıp;
“Ben onların yerinde olsaydım, bu kadarcık kısa ömürde çadırımın kazığını bile değiştirmezdim” dedi...
."İkindiyi Mekke'de kılsak"
18-10-2018 02:00
Büyük İslâm âlimi İmâm-ı Süyûtî hazretleri, 911 (m. 1505) senesinde, Mısır’da vefât etti.
Yedi yaşına gelmeden Kur’ân-ı kerîmi ezberledi.
İslâm ilimlerinin hepsini öğrendi.
Ve "Şeyh-ül İslâm" oldu.
Bir talebesi anlatıyor:
Bir gün hocam bize geldi.
Oturup sohbet ettik.
İkindi yaklaşınca; “Evlâdım! İkindiyi Mekke'de kılsak diyorum. Haydi kalk, beraber gidelim. Ama başkası bilmesin” buyurdu.
Evimizin önüne çıktık.
Bana bakıp;
“Yum gözlerini!” dedi.
Yumdum. Elimi tuttu.
Birlikte birkaç adım yürüdük.
Sonra durup;
“Gözlerini aç!” buyurdu.
Açınca afalladım.
Zîra baktım ki, Mekke'deyiz.
Birlikte Sahâbe-i kirâm’ın kabirlerini ziyâret ettik.
Mescid-i haram'a yürüdük.
Kâbe-i şerîfi tavaf ettik.
Zemzem suyundan içtik.
Hocam bana bakıp “İstersen benimle Mısır'a gel. İstersen hac mevsimine kadar burada kal!" buyurdu.
“Sizinle gelmek isterim” diye arz ettim.
“Pekâlâ, yum gözlerini!” buyurdu.
Yumdum. Az sonra;
“Şimdi aç!” buyurdu.
Açtım. Gördüm ki, Mısır'dayız.
Tam da evimizin önünde...
.İşte senin ilâcın!.."
19-10-2018 02:00
Büyük İslâm âlimlerinden İmâm-ı Kastalânî hazretleri, Kâhire’de doğdu. 923 (m. 1517) senesi muharremin yedisinde, Kâhire’de vefât etti.
Bu zât, bir hastalığa yakalanmıştı.
Çok tabiplere gitti.
Bir çâre bulamadı.
Nihâyet Resûlullah’ı araya koyup;
“Yâ Rabbî! Habîbinin hürmetine, bana şifâ ihsân eyle” diye duâ etti.
Sonra da yattı.
Bir büyük zât göründü rüyâsında.
Elindeki reçeteyi uzatıp;
“İşte senin ilâcın! Bu reçete, Resûlullah Efendimizin emriyle yazılmıştır” dedi.
Uyanıp tatbîk etti hemen.
Ve kurtuldu o dertten...
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Bir Müslüman bir günah işlediği vakit pişmanlık duyarsa, onun bu pişmanlığı, onun için bulunmaz nimettir” buyurdu.
Sordular:
“Neden efendim?”
Cevâbında;
“Çünkü bu pişmanlığı, tövbe demektir. Eğer üzülmez ve günah işlemek tatlı gelirse, bu, günahta ısrardır ki, pek çok tehlikelidir” buyurdu.
Merak edip;
“Nasıl bir tehlike efendim?” dediler.
Cevâbında;
“Îmânına zarar verebilir mâzallah” buyurdu...
.Bir nazarı kâfi geldi
20-10-2018 02:00
Büyük velî Ebül Feth-i Serahsî hazretleri; her velî gibi hocasını çok sever, her kavuştuğu şeyi “onun bereketinden” bilirdi.
Bir gün bâzı dostları;
“Efendim, bu yüksek mertebeye nasıl yükseldiniz?” diye sordular.
Cevâben;
“Hocamın sâyesinde” buyurdu.
Ve şöyle anlattı:
"Ben bir gün, bir derenin kenarında yürüyordum.
Hocam Ebül Feth de, su üstünden bu tarafa doğru geliyordu...
Bana, şefkatle bir kere baktı.
İşte ne olduysa o bakışla oldu.
O bir nazar, alçaklardan yükseklere kaldırdı beni.
Maddî ve mânevî ne kazandımsa hocamın bereketidir.”
● ● ●
Bu zât bir gün de sevdiklerine;
“Bir zaman gelecek, dünyâda hakîkî mürşit bulunmayacak. Yazık o milletin hâline” buyurdu.
Merak edip;
“Onlara tavsiyeniz var mı efendim?” diye sordular
Cevâbında;
“Bir İslâm âliminin kitâbını okusunlar. Onların kitaplarının okunduğu yere ‘rahmet’ yağar. Hem o büyüklerin ruhlarından istifâde edilir” buyurdu...
.Sizi çok seviyorum"
21-10-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Yâkub-i Çerhî hazretleri, 851 (m. 1447) senesinde vefât etti.
Kabr-i şerîfi, Gazne şehrinin Hülfetû köyündedir.
Zâhirî ilimleri bitirip ve “icâzet” alıp tam memleketine dönecekti ki, evliyânın büyüklerinden Behâeddîn-i Buhârî hazretlerini işitti birinden.
Görmeden çok sevdi kendisini.
Bu sevgiyle tutuştu, yandı kalbi.
Yerini öğrenip evine gitti.
Huzûruna girince, o zât;
“Tam dönecek zaman mı bize geliyorsunuz?” dedi.
Çok mahcup oldu.
Boynunu büküp;
“Sizi çok seviyorum. Siz, Allahü teâlânın sevgili bir kulusunuz” dedi.
Büyük velî sordu:
“Nereden biliyorsun?”
Cevâbında;
“Peygamberimiz; ‘Allahü teâlâ bir kulunu severse, onu, diğer kullarına da sevdirir’ buyuruyor. Bana da sizi sevdirdi. Efendim, beni de talebeliğe kabul ediniz” diye arz etti.
Büyük velî;
“Bu işe büyüklerimiz karar verir. Bu gece belli olur. Büyüklerimiz kabul ederse, biz de kabul ederiz” buyurdu.
Yâkub-i Çerhî diyor ki:
“Ömrümde hiç böyle çetin bir gece geçirmemiştim. ‘Kabul edecekler mi bu bîçâreyi?’ diye düşünerek zor geçirdim o geceyi.
Sabah namazını beraber kıldık.
Duâdan sonra bana dönüp;
'Müjde ey Yâkub!
Seni kabul ettiler!' buyurdu.
O gün hizmetine girdim.
Himmetiyle tasavvufun zirvesine yükseldim..."
.Mahşerdeki dünya!..
22-10-2018 02:00
Ebülleys-i Semerkandî hazretleri, 373 (m. 983) senesi Cemâzil-âhır ayında vefât etti.
Bir gün şunu anlattı:
Hak teâlâ mahşerde bu dünyaya “insan” sûreti verip herkesin görebileceği bir yerde bulundurur.
Şöyle ki;
Saçları karmakarışık.
Gözleri mosmor.
Dili dışarı sarkmış.
Kapkara, çirkin suratlı.
Bir “kocakarı” gibidir.
Bir melek seslenir:
“Ey insanlar! Bunu tanır mısınız?”
Mahşer halkı;
“Tanımıyoruz” derler.
Melek onlara;
“Hani uğrunda kavga eder, dövüşürdünüz! Hattâ birbirinizi vurup öldürürdünüz! İşte çoğunuzu aldatan dünya, kaşsınızda gördüğünüz şu çirkin şeydir” der.
Sonra zebânîler gelir.
Onu yerde sürüklerler.
Cehenneme götürürler.
O sürüklenirken;
“Yâ Rabbî! Bana tâbi olup ardımca yürüyenler, seni bırakıp da bana gönül verenler nerede? Dün benim peşimden kimler geldiyse, bugün de benimle birlikte ateşe atılsınlar” der.
Onlar; mahşer içinden seçilir.
Dünya ile birlikte ateşe atılır.
Fakat bakarlar ki, şeytan da ateşte.
Hep serzenişte bulunup;
“Biz senin yüzünden buraya atıldık. Haydi bir şey yap da, bizi buradan kurtar” derler.
Şeytan cevâben;
“Siz, dîninizi hiç merak etmediniz ve âlimlerden uzak durdunuz ve okunan ezânları işitmediniz. O hâlde siz, kendi kendinizi bu azâba attınız, öyleyse suçu niçin üstüme atarsınız?” der.
.Ne zengin adam!.."
23-10-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Ebülleys-i Semerkandî hazretleri, bir gün sevdiklerine;
“İbâdetlerini riyâ ile, gösteriş için yapanların hâli şu kimseye benzer ki, kesesini ‘çakıl taşlarıyla’ doldurmuş. Herkes onun için ‘ne zengin adam’ derler. Ama onlarla bir şey alacak olsa, kimse ona bir kuruşluk mal bile vermez” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“İbâdet yapmakta da hâlis niyet yoksa, Allahü teâlâ o amellere hiç değer vermez.”
● ● ●
Bir gün de şunu anlattı:
Vaktiyle birkaç kişi kabristana gidip "Bir duâ edelim de ölülerden biri dirilip, bize ölüm ve âhiretten haber versin. Biz de ona göre bir hazırlık yapalım" dediler.
Ve birlikte duâ ettiler.
Hak teâlânın izniyle, bir mevtâ dirilip kalktı.
Ve derhâl dile gelip;
“Ey insanlar! Şu mezarda doksan senedir yatıyorum. Ama hâlâ ölümün acısını unutamadım! Yâni ölüyormuşum gibi, o acıyı her an hissediyorum. Ömrümüzü boş şeylerle harcamışız. Bâri siz öyle yapmayın, yoksa siz de bizim gibi çok pişmânlık çekersiniz” diye seslendi.
● ● ●
Bir gün de bu zâta;
“Müslümanlık kısaca nedir efendim?” diye sordular.
Cevâben;
“Allahü teâlânın emir ve yasaklarına hürmetli olmak, saygı göstermek ve Onun mahlûklarına merhamet etmek, onlara acımaktır” buyurdu.
.Yardım edebilir miyim?"
24-10-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Ârif-i Rîvegerî hazretleri, 606 (m. 1209) senesinde Rîvgir’de vefât etti. Kabri de oradadır. O yörede Abdülhâlık-ı Goncdüvânî adındaki büyük velî, çarşıdan öteberi almış, evine dönüyordu ki, genç Ârif gördü onu.
Edeple yaklaşıp;
“Efendim, izin verirseniz yardım edeyim” dedi.
Kabul edip, elinde olanları verdi ona.
Eve gelince;
“Sağol evlât! Bir saat sonra gelirsen birlikte yemek yeriz” buyurdu.
“Peki efendim” deyip ayrıldı.
Bir saat sonra geldi tekrar.
Yemek yiyip sohbet ettiler.
Sohbetten öyle tat aldı ki, o günden sonra gitmedi artık medreseye.
Çünkü aradığını bulmuştu.
Ama medrese hocaları kızıyorlardı ona.
Hattâ bir tânesi hiddetle;
“Çabuk mektebine dön!” dedi.
Fakat kendisi bir gün evvel bir “günah” işlemiş, tövbe de etmemişti.
Genç Ârif, ona;
“Efendim, siz benimle uğraşacağınıza, oturup dünkü günâhınıza tövbe edin” deyiverdi.
O bunu işitince şaşırdı!
Utandı, mahcup oldu!
İyi de, nereden biliyordu günah işlediğini?
Merak edip araştırdı.
Ve bu kerâmetin, ona nereden geldiğini anlayıp koştu o kapıya. Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretlerinin yanında tövbe edip “talebesi” olmakla şereflendi...
.Adını Ali koy!.."
25-10-2018 02:00
Hindistan evliyâsından ve Silsile-i aliyye denilen büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, seyyiddir.
1745'te Hindistan’ın Pencab şehrinde doğdu.
1824'te Delhi’de vefât etti.
Kabri, Şâhcihân Câmii yakınındaki dergâhındadır.
Bu zât henüz dünyâya gelmeden, babası rüyâ gördü onun hakkında.
Ali bin Ebî Tâlib (radıyallahü anh), ona rüyâda;
“Allah, sana bir oğul verecek ki, büyüdüğünde yüksek bir velî olacaktır. O doğunca ismini Ali koy” buyurdu.
Resûlullah Efendimiz de, amcasına rüyâda görünüp bir oğlu olacağını müjdelemiş ve;
“İsmini Abdullah koy” buyurmuştu.
Nihâyet vakti doldu.
O bahtlı çocuk doğdu.
Ona hem Ali, hem de Abdullah ismini verdiler.
Yirmi iki yaşında, Mazhar-ı Cân-ı Cânân hazretlerini tanımakla şereflendi.
Henüz ilk görüşmede;
“Beni de talebeliğe kabul edin” diye ricâ etti.
Büyük velî;
“Kabul ederiz, ama bizim yolumuz zordur. Bu yol, ‘tuzsuz taş’ yalamaya benzer. İstersen kendine zevkli ve şevkli bir yol ve üstat bul, ona tâbi ol” buyurdu.
Ama genç Abdullah;
“Efendim, ben sizi istiyor, kabul buyurmanızı gönülden diliyorum” dedi.
O zaman;
“Pekâlâ, kabul ettik” buyurdu.
Ve yetiştirip “mutlak icâzet” verdi kendisine...
.O, herkese acırdı
26-10-2018 02:00
Hindistan evliyâsından ve Silsile-i aliyye denilen büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, seyyiddir.
1824'te Delhi’de vefât etti.
Bir “hâkim” komşusu vardı.
Ama bu zâtı sevmiyordu.
Aleyhinde konuşur, gıybetini yapardı.
O, bir gün bir “suçtan” hapse düştü!
Abdullah-ı Dehlevî hazretleri bunu işitince çok üzüldü!
Ve uğraşıp çıkardı onu hapishâneden.
O kimse insafa geldi.
Tövbe edip “talebesi” olmakla şereflendi...
● ● ●
Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, kâmil bir mürşit olup, insanların kalbine “nûr” ve “feyiz” veriyordu.
Yanında dünyâ kelâmı konuşmaya izin vermez, hele gıybet eden olursa ânında sustururdu.
Bununla da kalmaz;
“Kötülenecek biri varsa, o da benim” buyururdu.
Sohbetlerinde;
“Gıybet büyük günahtır, cezâsı dahi çok ağırdır” derdi sık sık.
Bir gün ziyâretine geldiler.
Sultân'ın gıybetini yaptılar.
O gün de oruçluydu.
O gıybet yapanlara;
“Bugün oruçluydum, sevâbı gitti” buyurdu.
O kimseler hayret edip;
“Ama efendim, siz kimseyi gıybet etmediniz ki” dediler.
Büyük velî;
“Evet, ama gıybeti dinledim. Dinleyen de gıybet günâhına ortaktır” buyurdu...
.O, Resûlü çok severdi
27-10-2018 02:00
Hindistan evliyasından ve Silsile-i aliyye denilen büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, Resûlullah Efendimizi çok sever, ismini işitince kendinden geçerdi.
Bir gün su istedi hizmetçisinden.
Hizmetçi suyu verirken;
“Allah'ın Resûlünün sevgisi, nûru ve feyzi, üzerinize olsun” dedi.
Bu duâya çok sevindi...
Kalkıp öptü hizmetçinin alnından.
Mübârek odasından bazen çok nefis “kokular” yayılırdı.
O zaman talebeleri;
“Herhâlde Resûlullah’ın mübârek rûhu yine hocamızı ziyârete geldi” derlerdi.
● ● ●
Bu büyük velî, Resûlullah Efendimize olan muhabbet ve hasretten, dayanamaz hâle geldi.
O aşkla çok ağladı!
Sonra da uyuyakaldı.
Resûlullah’ı gördü rüyâsında.
Büyük bir muhabbetle huzûruna vardı.
Sevgiyle sarıldılar birbirlerine.
● ● ●
Bir gün bu zâta;
“Efendim, bedbaht olmanın alâmeti nedir?" diye sordular.
Cevâbında;
“İlmi olup da amel yapmamak ve ameli olup da, ihlâsı olmamaktır” buyurdu.
Ve ekledi:
“Üçüncü alâmetiyse bir velî sohbetine kavuşamamaktır. Zîra bir ‘Allah adamı’nı tanımamak, kötü bahtlı olmanın en büyük nişânıdır.”
.Sevdiğin bir kulunun hürmetine..."
28-10-2018 02:00
Hindistan evliyâsından ve Silsile-i aliyye denilen büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, 1824'te Delhi’de vefat etti.
Onun zamanında Delhi Câmii imâmının oğlu hastalanmıştı.
Doktorlar çâre bulamadı.
Çok zor durumdalardı.
Babası, bir gece el açıp;
“Yâ Rabbî! Sevdiğin bir kulunun hürmetine oğluma şifâ ihsân et” dedi.
Rabbine yalvardı.
Sonra da uyudu.
Rüyâsında Abdullah-ı Dehlevî hazretlerini gördü kendi evlerinde.
Hasta oğluna bir şeyler ikrâm ediyordu.
Çok sevindi...
Kendi kendine;
“İnşallah oğlum iyi olacak" dedi.
Ve uyandı...
Koştu oğlunun yanına.
Sıhhate kavuşmuş gördü.
Turp gibi olmuştu çocuk.
Sevinip şükretti Rabbine.
Sonra kıymetli bir “hediye” alarak bu büyük velîyi ziyârete gitti.
Mübârek zât tebessümle;
“Bu nedir, geceki hizmetimizin ücreti midir yoksa?” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de biri bu zâta gelip;
“Bu devirde arkadaşlık yok, güzel ilişkiler kalmadı” diye dert yandı.
Büyük velî;
“Kardeşim! Derdini paylaşacak arkadaş ararsan, tabii bulamazsın. Ama sıkıntısını gidermek istediğin, derdini dinleyip tesellî edeceğin bir arkadaş arıyorsan, böylesi çoktur” buyurdu...
.Çabuk uzaklaş buradan!
29-10-2018 02:00
Hindistan evliyâsından Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin talebesinden biri, yolda gidiyordu ki, bir ara “hocasını” görür gibi oldu yanında.
Hocası kendisine;
“Çabuk uzaklaş buradan. Harâmiler geliyor, kâfileyi basacaklar!” buyurdu.
Ve kayboldu gözden...
O, bu emirle hızla uzaklaştı kâfileden.
Hakîkaten soyguncular bastı kâfileyi.
Bir tek o kurtulmuştu yolculardan.
● ● ●
Talebeden biri de şöyle anlatıyor:
Ben, hocamı henüz tanımazken, bir gece rüyâda gördüm.
Beni Delhi'ye çağırdı.
Hâlbuki Delhi'den çok uzaktı benim yerim.
Ama öyle çok sevmiştim ki, bir an önce görmek istiyordum kendisini.
Artık dayanamadım.
Ve o gün yola düştüm.
Ama yolu şaşırıp, uzaklara gitmişim.
Hiç tanımadığım yerlerdi.
Kendi kendime;
“Ne tarafa gitsem?” diye düşünüyordum.
Derken biri çıktı önüme.
Rüyâda gördüğüm zâttı.
Eliyle işâret edip;
“Şu yöne git!” dedi.
Ve kayboldu gözden...
Ben o yöne gidince buldum doğru yolu.
Huzûruna varınca;
“Yolda olanı kimseye söyleme!” buyurdu.
“Başüstüne efendim” dedim.
Ve bir daha ayrılmadım yanından...
.Niçin duâ etmiyor ki?
30-10-2018 02:00
Hindistan evliyâsının büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin bir talebesi hastalanmıştı.
Babası bu zâta gelip duâ istedi.
Ama duâ etmedi mübârek zât.
Adamcağız üzüldü!
Kendi kendine;
"Niçin duâ etmiyor?" diye düşünürken;
“Allah rahmet eylesin” buyurdu.
Anlamıştı niçin duâ etmediğini.
Üzüntüyle geri döndü.
Eve vardığında oğlu vefât etmişti...
● ● ●
Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin bir talebesinin amcasını, zamânın hükümdârı, hiç suçu yokken yakalatıp hapsetmişti apar topar.
O talebe de Abdullah-ı Dehlevî hazretlerine gelip anlattı meseleyi.
Ve yardım istedi kendisinden.
Büyük velî, o talebeye;
“Mâdem öyle, git amcanı hapisten çıkar” buyurdu.
Genç şaşırdı!
Ve arz etti ki:
“Nasıl çıkarayım hocam, hapishânenin içi dışı çok sayıda asker ve bekçilerle sarılmış vaziyette.”
Büyük zât;
“Ne diyorsam onu yap evlâdım. Hapishâneye git ve çıkar amcanı oradan.”
Talebe;
“Başüstüne efendim” dedi.
Ve yanına birini alıp, gitti o hapishâneye.
Elini kolunu sallayarak girdi içeri. Amcasını alıp çıkardı dışarı. O kadar bekçi, asker ve o kadar muhâfız, koruma, girip çıktıklarından haberdar olmadılar...
.
Bir duâ etseniz de...
31-10-2018 02:00
Hindistan evliyâsının büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin huzûruna, bir gün biri gelip;
“Efendim, oğlum çoktandır kayıp. Bir duâ etseniz de Rabbimiz tekrar ihsân etse onu bize” dedi.
Ve çok yalvardı.
O da cevâben;
“Oğlunuz şu anda evdedir” buyurdu.
Adam şaşırdı!
Ve inanamadı.
“Nasıl olur efendim. Şimdi evden geliyorum” dedi,
Büyük velî yine;
“Sen eve git. Allahü teâlâ onu size ihsân etti tekrar” buyurdu.
Adamcağız;
“Peki efendim” dedi.
Ve koştu hemen.
Gördü ki, oğlu gelmiş.
Evde oturuyor.
Sevgiyle sarılıp, şükretti Rabbine...
● ● ●
Bir gün de; “Müslümanlık kısaca nedir efendim?” diye sordular bu büyük zâta.
Cevâben;
“Müslümanlık, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına hürmetli, saygılı olmak ve Onun mahlûklarına acımaktır” buyurdu.
Bir gün de;
“Müminin şiârı nedir efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Güler yüz, tatlı dildir. Münâfıklar, çatık kaşlı ve asık suratlı olurlar” buyurdu.
.Bir nazar etti, o kadar
01-11-2018 02:00
Bir gün birisi, ölüm yatağındaki hastasını sırtlayıp, bir seher vakti Abdullah-ı Dehlevî hazretlerine geldi.
“Ey efendim! Hastamız ağırlaştı. Bir duâ etseniz; belki şifâ bulur” dedi.
Mübârek zât, bir baktı hastaya.
Bir şeyciği kalmadı adamın.
Şifâya kavuştu tamâmen.
● ● ●
Böyle binlerce hasta, bu zâttan duâ alıp, şifâya kavuşurlardı o devirde.
Bu sebeple kapısının önü, devamlı “kalabalık” olurdu.
Lâkin kendisinin de “üç hastalığı” vardı.
Hattâ bu yüzden “özürlü” kılardı hep namazlarını.
● ● ●
Bir sevdiği;
“Efendim, kim hasta olsa, kapınıza gelip sizden duâ istiyor ve şifâya kavuşuyorlar. Hâlbuki sizin de hastalıklarınız var. Hikmeti nedir ki, kendinize duâ etmiyorsunuz?” diye sordu.
Büyük velî;
“Onlar dertlerinden kurtulmak istiyorlar. Biz de onlara duâ ediyoruz. Cenâb-ı Hak onlara şifâ ihsân ediyor”
buyurdu.
Ve ardından;
“Ama biz, dertlerimizden râzıyız. Kurtulmak istemiyoruz onlardan. Çünkü Rabbimiz gönderiyor onları. Hem dert ve belâ, Sevgilinin kemendidir ki, sevdiklerini bu kementle tutup kendine çekiyor” buyurdu.
Ve sordu:
“Şimdi anladın mı sebebini?”
“Anladım hocam. Allah râzı olsun."Bir nazar etti, o kadar
.Yağmur yağana kadar
02-11-2018 02:00
Hindistan evliyâsının büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretleri zamânında, bir ara “kıtlık” olmuştu Delhi'de...
İnsanlar sıkıntı çekiyordu.
Bu zât da üzülüyordu.
Zîra çok merhametliydi…
Bir gün kendi, mescidin avlusuna çıktı.
Kızgın güneş altında uzun müddet oturdu.
Sonra el kaldırıp;
“Yâ İlâhî!.. Bu âciz kul, yağmur yağıncaya kadar buradan gitmemeye karar verdim” dedi.
Yalvardı Rabbine.
Sonra kuvvetli bir “yağmur” başladı.
Nehirler gibi “su” boşaldı gökten.
Zîra Onlar; Allah'ın nazlı kullarıdır.
O zâtların hürmetine yağar yağmur, kar.
Onların hatırına kalplere feyiz akar.
Resûlullah’tan gelen feyiz ve nurlar, onların kalplerinden herkese vâsıl olur.
● ● ●
Bir gün de bazı sevdikleri;
“Zikir nedir efendim?” diye sordular
Onlara cevâben;
“Zikir, İslâmiyete uymaktır” buyurdu.
Anlayamadılar.
Bunu fark edip;
“Yâni İslâmiyete tam uyan bir kimsenin her hareketi, 'zikir’dir. Eğer böyle değilse, eline tesbîh alıp da binlerce defâ, 'Allah, Allah, Allah' dese de, aslâ zikretmiş sayılmaz” buyurdu.
.Hristiyan gencin îmânı
03-11-2018 02:00
Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, çok büyük evliyâdır. Nice fâsık, günahkâr kimseler, hattâ kâfirler, Onun bir teveccühüyle hidâyete kavuşurlardı.
Meselâ güzel, yakışıklı bir Hristiyan genç vardı.
Bu genç, her nasılsa bu zâtın dergâhının önünden geçerken merak edip içeri girdi...
Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, o sırada bâzı talebesiyle sohbet ediyordu...
O da bir kenara oturdu.
Severek sohbeti dinledi.
Hiç duymadığı şeylerdi bunlar.
Büyük zevk aldı anlatılanlardan.
Talebeler içlerinen;
“Bu Hristiyanın burada ne işi var ki?” diyorlardı.
Büyük velî şefkatle bir “nazar” etti ona.
O anda gencin kalbinde “tatlı bir şeyler” dolaşmaya başladı. İmân nûruyla aydınlandı.
Hidâyet gelmişti.
Şehâdeti getirdi.
Ve îmânla şereflendi oracıkta.
● ● ●
Bu zât bir sohbette;
“Bir Müslüman, bir günah işlediğinde, pişmanlık duyarsa, bu pişmanlığı, onun için bulunmaz nimettir” buyurdu.
Sordular:
“Neden efendim?”
Buyurdu ki:
“Çünkü bu pişmanlığı, tövbe demektir. Allah korusun, eğer üzülmek olmaz ve günah işlemek tatlı gelirse, bu hâl, günahta ısrardır ki, imânına zarar verebilir mâzallah.”
.Allah her şeye kâdirdir
04-11-2018 02:00
Hindistan evliyâsının büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, bir gün yanına birini alıp, akrabâsından ihtiyar bir kadıncağızın ziyâretine gitti.
Hanımın kızı vefât etmişti...
Onu tâziye için gitti evine.
Ve tesellî için;
“Üzülme bacım. Rabbimiz, onun yerine sana daha iyi bir evlât verir” buyurdu.
Kadıncağız, başını olumsuzca sallayıp;
“Nerede hocam, ben de kocam da yaşlandık artık. Bizim gibi ihtiyarların hiç çocuğu olur mu?” dedi.
Büyük velî;
“Neden olmasın. Allahü teâlâ her şeye kâdirdir. Üzülmeyin, sizin de çocuğunuz olabilir” buyurdu.
Ve ayrıldı oradan.
Bir câmiye girip namaz kıldı.
Ve ellerini duâya kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Bunlara çocuk ver!” diye yalvardı Rabbine.
Aradan bir sene geçti...
Bir “oğlan çocuk” ihsân etti onlara Hak teâlâ...
● ● ●
Bir gün de bâzı gençler; “Efendim, insana en önce lâzım olan şey nedir?” diye sordular.
Cevâbında;
“Önce lâzım olan şey; itikadını Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiğine göre düzeltmektir” buyurdu.
Sordular:
“Ondan sonra nedir?”
“İmândan sonra ibâdete sıra gelir” buyurdu.
.Hayır, satmıyorum!..
05-11-2018 02:00
Hindistan evliyâsının büyüklerinden olan Abdullah Dehlevî hazretlerinin dergâhının yanında, binaya bitişik arsası vardı bir kadının.
Talebeler çoğalınca, dergâh dar gelmeye başladı.
Yâni genişletilmesi gerekiyordu biraz.
Bitişik arsayı da medreseye katmayı düşündüler.
Ancak arsasını satmıyordu bu kadın.
Isrâr ettiler.
Ama o yine;
“Hayır, satmıyorum! Siz başka arsa bakın!” dedi.
Ne kadar ısrâr ettilerse de sürdürdü bu inâdını.
Son bir defâ gidip;
“Eğer parayla satmaktan utanıyorsan, hediye ettiğini söyle. Biz parayı gizli olarak göndeririz sana” dediler.
Son cevâbı da;
“Hayır!” oldu.
Bunu duyunca, incindi büyük velî…
Şiddetle kırıldı o kadına! Bir şey buyurmadı, ama o günden itibâren her gün, bu kadının ailesinden bir kimse ölmeye başladı.
Nihâyet, bir oğlu kaldı.
O da birden hastalandı.
İşte o zaman aklı başına geldi kadının.
Hemen birisiyle;
“Arsam, dergâhınıza hediyem olsun. Para da istemiyorum” diye haber gönderdi.
Bu haber o zâta ulaşınca kurtuldu çocuk hastalıktan.
Şifâya kavuştu...
Kadın, sevindi.
Artık seviyordu bu “Allah dostu”nu. Çocuğu büyüyünce, götürüp yazdırdı o medreseye..
.Bir nazarı kâfiydi…
06-11-2018 02:00
Hindistan evliyâsının büyüklerinden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin sözü ve nasihati öyle tesirliydi ki, insanları doğru yola çekmek için bir nazarı kâfiydi.
Bir gün “genç biri” gelip;
“Efendim, ben de büyüklerin yoluna girmek istiyorum” diye arz etti.
Büyük velî;
“Peki evlâdım, mâdem öyle, sen de her talebe gibi başla çalışmaya” buyurdu.
Fakat gencin istediği bu değildi.
“Efendim, çalışacak olduktan sonra her yerde mürşit var; ben size başka maksatla geldim” dedi.
Mübârek zât sordu:
“Ne istiyorsun bizden?”
“Hiç zahmete girmeden, çalışmadan murâdımın hâsıl olmasını istiyorum efendim.”
O zaman gülümseyip;
“Pekâlâ, gel bakalım. Sana, sıkıntı çektirmeden vermeye çalışalım” buyurdu.
Ve bir nazar etti gence.
Genç, kendinden geçti.
Daldı başka âlemlere.
Kalbine nehirler gibi “feyiz” akmaya başladı.
Evliyâlığın zirvesine çıkmıştı bir anda.
Kendine geldiğinde sordu ona talebeler:
“Sana ne oldu az önce?”
Dedi ki:
“Kalbimde ne kadar fenâ huylar varsa, hepsi çıkıp gitti. Onların yerine, İlâhî feyiz ve nurlar doldu...
."Allahın kullarına hizmet edin!"
07-11-2018 02:00
Hindistan evliyâsının büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin vefâtı yaklaşınca, talebelerini huzuruna çağırdı.
Vasiyet olarak;
“Evlâtlarım! Kalbinizde Allah dostlarına olan sevgiyi çoğaltın. Güzel ahlâkla amel edin. Allahın kullarına hizmete ehemmiyet verin ve bunu ibâdet bilin” buyurdu.
Ve tembîh etti:
Eğer ölürsem, cenazemin ardından şu beyti okuyun:
“Kerîmin huzûruna, azıksız geldim.
Ne iyi amelim var, ne ibâdetim.
Kerîmin huzûruna azıkla gitmek,
Bundan daha çirkin bir şey yok derim.”
Vefâtı yaklaşınca, dostlarını çağırdı.
Ve onlara;
“Kardeşlerim! Hâlis mümin odur ki; kalbi, Rabbinin sevgisiyle yanar. O, bilmediği bir aşkla şaşkın hâldedir! Yemek içmek düşünmez, gözünün yaşı dinmez. Günahlarından utanıp başını yerden kaldıramaz!” buyurdu.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Kardeşlerim! İnsanın en büyük düşmanı, nefsidir. Dînin her bir emrinde bu nefsi kırmak vardır ve nefis kırılırsa netice hayır olur” buyurdu.
Ve ardından;
“İstişâre etmek, nefsi kırar. Zîra nefis, istişâre etmeyi, fikir sormayı istemez” buyurdu.
Sordular:
“Neden efendim?”
Buyurdu ki:
“Çünkü, ‘ben de biliyorum’ der!..”
.Uyumakla Allah'a yaklaşılmaz”
08-11-2018 02:00
Mısır evliyâsından Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri, 675 (m. 1276) senesinde Mısır’ın Tanta şehrinde vefât etti.
Sülâle-i Resûl’den olup, kerâmetleri meşhurdur.
Hem seyyiddir, hem de şerîf.
Gençliğinde babasıyla Mekke'ye gitti.
Beytullaha yakın bir yerde uyuyordu.
Ve bir “ses” duydu!
Gâipten geliyordu...
“Ey Ahmed! Uyan da Rabbini an. İnsan uyumakla Allah'a yaklaşamaz” diyordu kendisine.
Kalktı abdest aldı.
Ve tekrar uyudu.
Aynı sesi yine duydu.
“Ey Ahmed, uyan ve kalk! Rabbini sevenlere, uyumak yakışır mı?” diyordu bu defa.
Fırlayıp kalktı.
Son olarak da;
“Ey Ahmed, yüksek derecelere kavuşmak isteyen, ne uyur, ne de yiyebilir. Sen de nefsinle mücâdele et. Zîra sen yüksek derecelere ereceksin!” denildi.
O günden sonra ilme ve ibâdetlere yöneldi.
Hep Allah'ı düşünür, Onu anardı.
Kalbinde, iz yoktu dünyâdan.
Din ilminde sâhili görünmeyen bir denizdi.
Yüzünde öyle heybet vardı ki, bakmaya cesâret edemezdi insanlar!
İşte bu yüzdendir ki;
“Peçe” ile gizlerdi yüzünü.
Bunun için “Bedevî” denildi.
Devamlı oruç tutardı.
Bir “zeytin” tanesiyle yapardı iftar ve sahurunu.
Uzun boylu, heybetliydi.
Ve buğday benizliydi.
Çok nûrlu ve sevimliydi.
Gözleri doğuştan sürmeliydi.
.Yüzüne bakamazlardı!..
09-11-2018 02:00
Mısır evliyâsından Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri; gece gündüz Rabbini düşünür, Onun muhabbetiyle kendinden geçer ve hareket edemezdi âdeta.
Böyle durumlarda gözlerini semâya diker, kırk gün veya daha çok kalırdı o hâlde.
Gözlerinin karası “ateş koru” gibiydi.
Mübârek simâsında öyle bir heybet vardı ki, bakmak için kimsede cesâret olmazdı!
Onun için “peçeyle” örterdi devamlı.
● ● ●
Abdülmecid adındaki bir talebesi, onun mübârek yüzünü görmeyi çok arzu ediyordu.
Ama söyleyemiyordu.
Nihâyet bir gün;
“Efendim, örtünüzü açsanız da mübârek yüzünüzü bir görsem” deyiverdi.
Büyük velî;
“Dayanamazsın. Zîra gözlerime bir defa bakmak, bir can mukâbilidir! Bu, senin de canına mal olabilir” buyurdu.
Genç, iknâ olmadı.
Yâni inanamadı.
Buna rağmen;
“Olsun efendim. Bir kerecik göreyim. Gam değil, ondan sonra ölürsem de öleyim. Çünkü bu hususta gücüm ve tâkatim kalmadı artık” deyiverdi.
Büyük velî;
“Peki öyleyse” dedi,
Ve kaldırdı örtüsünü.
O âşık genç, yüzünü bir kerecik görür görmez “Allaaah!” deyip düştü. Ve ruhunu teslim etti! Gerçekten bir bakışı, canından etti onu.
.Kap düştü, süt döküldü...
10-11-2018 02:00
Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri, yanına gelenlere, konuşmadan önce bir kere teveccüh eder, çok câhil biri de olsa, o 'nazar'la bütün dereceleri geçirirdi.
Ve yine o kimseyle hiçbir şey konuşmadan, “mutlak icâzetini” verir, gönderirdi.
Bu zâtı seven bir kimse, sırtında “süt kabıyla” geçiyordu bir yoldan.
O sırada bu büyük velî de, karşıdan geliyordu...
Mübârek zât eliyle bir işâret etti kaba.
Kap yere düştü...
Süt döküldü.
Adamcağız üzüldü!
Ama işin hikmetini bilmiyordu garip.
Ne zaman ki, kabın içinden
Çıkan, “ölü bir yılanı” gördü.
O zaman çok sevindi işte.
Zîra süt dökülmeseydi, yılanı göremeyecek ve o sütü içip zehirleneceklerdi.
● ● ●
Bu zât şöyle anlatıyor:
Büyüklerden biri, bir kimseyi namaz kılarken rükû ve secdelerini tamam yapmadığını gördü.
Buna çok üzüldü.
Ve sordu hemen:
“Sen ne kadar zamandır böyle namaz kılıyorsun?”
O kimse dedi:
“Kırk senedir.”
“Sen kırk senedir namaz kılmamışsın. Eğer ölürsen, Muhammed Resûlullahın dîni üzere ölmezsin” buyurdu...
.Boynuzdaki bebek!..
11-11-2018 02:00
Seyyid Ahmed Bedevî hazretlerinin bir talebesi vardı ki, adı Abdül'âl idi. Bu doğunca, annesi onu kundaklayıp, kucağına alıp, bağa gitmişti.
Olacak bu ya;
Bitişik bağdan bir “boğa” geldi ve orada dolaşmaya başladı. Bebeğin yanından geçerken yavrucağın “kundak bağı”, nasıl olduysa, boğanın boynuzuna takıldı.
Bebek, asılı kaldı.
Annesi korkudan bayıldı!
Köy halkı haber alınca, hemen koştular oraya.
Lâkin boğaya yaklaşmak ne mümkün.
Zîra o kalabalık insanları görünce daha hırçınlaşıyor, kuduruyordu âdeta!
O sırada gâipten bir “el” uzanıp, aldı onu boğanın boynuzundan!
Ve yavaşcacık yere koydu.
Aradan çok seneler geçti...
Abdül'âl büyüyüp, delikanlı oldu.
Ahmed Bedevî hazretlerini tanıdı.
Ve en üstün “talebesi” oldu hattâ.
Artık bu büyük velî’den ayrılmıyor; bu sebeple de uzun müddet uzak kalıyordu evinden.
Ama annesi üzülüyordu!
Zîra oğlunu özlüyordu.
Hattâ sitem ediyordu bu büyük zâta.
Büyük velî bunu anlayıp, şu haberi gönderdi ona:
“Vaktiyle, bu oğlun kundaklı bebekken, kundak bağı, boğanın boynuzuna takılmıştı da, sonra kurtulunca ne kadar sevinmiştin. O gün, onu oradan biiznillah biz uzanıp almış ve onu ölümden kurtarmıştık. Şimdi de âhirette, cehennemden kurtulması için uğraşıyoruz. Niçin üzülüyorsun, sevinmen lâzım.”
Kadın, bu haberi aldı.
Ona olan sevgisi arttı.
.Buğday al ve onu biriktir"
12-11-2018 02:00
Seyyid Ahmed Bedevî hazretlerinin Şeyh Rekin adında çok sevdiği biri vardı ki, buğday ticareti yapardı.
Büyük velî onu çağırıp;
“Ey Rekin! Bana ilham oldu ki; yakın zamanda bu diyârda büyük bir ‘kıtlık’ olacak” buyurdu.
Ve ekledi:
“Sen şimdi bol miktarda buğday alıp biriktir. O ‘kıtlıkta’ insanlara ucuza satıp hayır duâlarını alırsın.”
“Peki efendim” dedi.
Ve yaptı bu dediğini.
Derken müthiş bir “kıtlık” baş gösterdi memlekette. Hocasının buyurduğu gibi biriktirdiği o buğdayı millete ucuz satıp, çok duâ aldı.
Sonra da hacca gitmeye niyet etti ve izin istedi bu büyük zâttan.
Büyük velî;
“Pekâlâ, git” buyurdu.
Çıkarken, duvarda asılı bir aba yani hırka gördü.
Büyük velî sordu:
“Onu çok mu sevdin?”
“Evet efendim. Onu da yanıma alabilir miyim?”
“Al, ama kaybetme.”
“İnşallah kaybetmem efendim.”
“Pekâlâ, al öyleyse.”
Şeyh Rekin, abayı alıp çıktı.
Ama hac dönüşü kaybetti onu.
Perişan vaziyette döndü ve Ahmed Bedevî hazretlerinin yanına geldi.
Fakat o da ne?!..
Aynı “hırka”, aynı yerde asılıydı.
Büyük velî sordu:
“Abayı görünce hayret mi ettin?”
“Evet hocam, ben onu kaybetmiştim.”
“Sen kaybettin, biz bulduk” buyurdu.
Ve tekrar hediye etti kendisine...
."Güzellikle gönder"
13-11-2018 02:00
Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri devrinde “zalim bir vâli” vardı. Bu zalim, bu zatın talebesinden Şeyh Rekin'e birini gönderip;
“Bu diyarda yalnız sende zahire varmış. Gönderdiğim kişiyle bana bolca gönder” dedi.
Ardından da;
“Güzellikle gönder. Zorla almaya beni mecbur etme!” diye de tehdit etti!
Şeyh Rekin ne yapsın?
Hocasına arz etti bunu.
Büyük velî de;
“O vâliye, ‘Hiç zahirem yok. Hattâ tek bir buğday tanesi bile kalmadı’ de” buyurdu.
“Peki efendim” deyip çıktı.
Sonra vâlinin adamı geldi:
“Vâlinin emridir. Bana, şu kadar buğday vereceksin!” dedi.
O cevaben dedi ki:
“Maalesef, hiç zahirem yok.”
Adam inanmadı:
“Aç ambarı, göster!”
Şeyh Rekin açtı ambarı.
Adam içeri girip baktı dört bir yana.
Tek bir buğday tanesi bile göremedi.
Sinirli sinirli çıkıp gitti!
Hâlbuki, ağzına kadar buğday doluydu ambar...
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde; “Düşman karşısında bir farz namazı kılmak mümkün olduğu hâlde terk etmek, yedi yüz büyük günah işlemiş gibidir” buyurdu.
Sordular ki:
“Namazı kazaya bırakmak için hiç özür yok mudur efendim?”
Buyurdu ki:
“İki özür var. Biri uyumak, öbürü unutmaktır.”
.Velîlerde kusur aramak!..
14-11-2018 02:00
Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri zamanında Mısır’da Başkadılık yapan Takıyyüddîn adında biri vardı ki, Ahmed-i Bedevî hazretlerinin büyüklüğünü bilir, severdi kendisini.
Ancak bâzıları, iftirâ atıp, “dedikodu” yaparlardı bu velî zâtın aleyhinde.
Bu da onları duydu.
Hâliyle zihni karıştı...
Gerçeği öğrenmek gâyesiyle ziyaretine gitti bir gün.
Söz arasında;
“Hakkınızda bazı sözler işittim. Bazı kimseler, cemaate gitmediğinizi, hatta bazen de hiç namaz kılmadığınızı söylüyorlar. İnanmadım, ama yine de zihnim karıştı” dedi.
Gadaba geldi bu zât.
Sert bir nazar etti ona.
Takıyyüddîn Efendi, bu nazarın şiddetinden bayılıp düştü! Ayılınca ıssız bir sahranın ortasında buldu kendini.
Hata ettiğini anladı.
O anda nurlu bir zât belirdi ve ona dedi ki:
“Mısır'dan, iki aylık uzak mesafedesin. Sen şimdi şu ilerideki câmiye git. Ahmed Bedevî hazretleri az sonra orayı teşrîf eder. Ondan özür dile. Seni, ancak o kurtarır bu sıkıntıdan.”
“Peki efendim” dedi.
Ve gitti o câmiye.
Büyük velînin arkasında namaz kıldıktan sonra özür dileyip affını istedi.
Mübârek zât;
“Hızır'a rastlamasaydın bu ıssız sahralarda işin zordu” buyurdu.
Sırtını sıvazlayıp;
“Haydi git. Çoluk çocuğun özlemiştir” dedi.
O anda evlerinin önünde buldu kendini...
.Balık ve kılçık
15-11-2018 02:00
Mısır evliyâsından Seyyid Ahmed Bedevî hazretlerinin vefatından sonra Ebül Kays bin Ketîle adında bir âlim Mısır'dan çıkıp Seyyid Ahmed Bedevî hazretlerinin medfun olduğu yere gelmişti.
Gerçi bu zâtın nâmını işitmişti.
Ama bilmiyordu üstünlüğünü.
İnsanların onun türbesine karşı gösterdiği büyük ilgiyi görünce hayretine gitti bu hâl!
Kendi de ilim sâhibiydi...
Oranın halkını toplayıp;
“Ey insanlar! Bu zâta bu kadar ilgi ve iltifat niye? Bu zâtı ben de tanıyorum. Ama lüzumundan fazladır sizin bu ilginiz” dedi.
Onlar bu âlim için “yabancıdır” deyip üstünde pek durmadılar.
Evlerine götürdüler...
Yemek ikrâm ettiler.
Sofrada balık da vardı.
Adamcağız balığı yerken boğazına bir “kılçık” takıldı. Öyle ki; ne ileri gidiyordu, ne de geri. Ne kadar uğraştılarsa da çıkmadı kılçık.
Izdırabı günbegün artıyordu.
Ama hiç kimse çâre bulamadı.
Yemek ve içmekten de kesildi.
Hiç böyle bir “dert” gelmemişti başına.
Kendi kendine; "Ben o zâta sû-i zanda bulundum. Bunun için bu geldi başıma" diye düşündü...
Koştu mübârek türbesine.
İki diz üzerine edeple oturdu.
Yasin-i şerîfi okumaya başladı.
Yarısına gelmemişti ki, bir gıcık geldi boğazına.
Ve kuvvetle öksürdü. O öksürükle fırlayıp çıktı kılçık. Yasin-i şerîfi tamamladı. Ve gönderdi mübârek ruhuna...
.Niçin gelmiyorsun?
16-11-2018 02:00
Seyyid Ahmed Bedevî hazretlerinin mübarek türbesinde, her yıl, doğum gününde “mevlid-i şerîf” okutulurdu.
Bu, âdetti o havâlide.
O devirde yaşayan evliyâdan biri, o seneki mevlid cemiyetine gitmemeyi düşünüyordu.
O gece Ahmed Bedevî hazretlerini gördü rüyâsında.
Büyük velî, kendisine;
“Niçin gelmek istemiyorsun bizim mevlidimize? Hâlbuki Resûlullah Efendimiz ve Eshâb-ı kirâm, hattâ sâir peygamberler de bu mevlid cemiyetine katılırlar” buyurdu.
O anda uyandı.
Anladı hatâsını.
Yola çıkıp yetişti cemiyete.
Ve bir daha da terk etmedi.
● ● ●
Bir genç de, nasîhat istedi bu velî zâttan.
Cevaben ona;
“Müminleri sevindir” buyurdu.
Genç sordu:
“Nasıl sevindireyim efendim?”
“Bir sıkıntısını gider, bir derdine derman ol.”
“Bu iş, çok mu sevaptır efendim?” dediğinde;
“Evet, Peygamber Efendimiz; ‘Allahü teâlânın, farzlardan sonra en çok sevdiği ve beğendiği iş, bir mümini sevindirmektir’ buyuruyor” diye cevap verdi.
● ● ●
Bazı gençler de nasîhat istedi bu büyük velîden.
Cevâbında;
“Ey gençler! Gıybetten çok sakının. Zîra bu günah zinâ yapmaktan daha büyük günahtır” buyurdu
.Eğer gelirseniz…
17-11-2018 02:00
İmâm-ı Şa’rânî hazretleri, Seyyid Ahmed-i Bedevî hazretleri hakkında şunu anlatıyor:
Bu zat için her sene “mevlid cemiyeti” tertiplenirdi. Bir sene bu mevlid cemiyeti gününden bir gün önce, Ahmed Bedevî hazretlerini rüyâda gördüm.
Çok nûrluydu.
Bana bakıp;
“Kardeşim! Bu sene bizim mevlid cemiyetimize gelirseniz, size melûhiye yemeği ikrâm ederiz” buyurdu.
Uyanıp mevlid için yola çıktım.
Ve vaktinde yetiştim cemiyete.
Ancak kime misâfir olsam, “melûhiye yemeği” ikrâm ediyorlardı bana.
Merak edip, sordum.
Ve şunu öğrendim ki; meğer o büyük zât, herkesin rüyâsına girip, bu hususta tembîh etmiş...
● ● ●
Bir gün sevdikleri;
“Efendim, duâlarımızın kabul olması için şartlar var mıdır?” diye sordular.
Büyük zât cevâben;
“Evet var. Önce Ehl-i sünnet itikadında olmak ve dört hak mezhebden birinde bulunmak, ayrıca farzları yapmak da lâzımdır” buyurdu.
● ● ●
Yine bir sohbetinde; “Kardeşlerim! Ben sizlere, müminin alâmetlerinden birini diyeyim mi?” diye sordu.
“Seviniriz efendim” dediler.
O zaman büyük velî;
“Mümin; verdiği zaman sevinen, günah işlediği zaman üzülen kişidir” buyurdu.
."Yetiş yâ Seyyid Ahmed!.."
18-11-2018 02:00
İmâm-ı Şa’rânî hazretleri anlatıyor:
Bir kimse ticârî bir seferden dönüyordu ki “harâmîler” onun kıymetli mallarla döndüğünü öğrenip, kestiler yolunu.
Tüccar, çâresizdi!..
O an ellerini açıp;
“Yetiş yâ Seyyid Ahmed!” dedi, o kadar!
O an nûrlu bir zât belirdi.
Bu, Bedevî hazretleriydi.
Ve tek başına kaçırttı haydutları o bölgeden.
● ● ●
Yine bir Müslüman da merkebini kaybetmişti.
Çok aradı, bulamadı.
Çok üzüldü, bunaldı!
Son çâre Ahmed Bedevî hazretlerinin türbesine gelip, bir “Fâtiha” okudu...
Sonra da;
“Yâ Seyyid hazretleri! Ahdolsun ki, merkebim gelmedikçe buradan gitmeye niyetim yoktur” dedi.
Ve beklemeye başladı.
Himmetine güveni çoktu.
Aradan birkaç dakika geçmemişti ki, kapı önünde sesini duydu merkebinin.
İmdât yetişmişti.
Bir “Fâtiha” daha okuyup gönderdi mübârek rûhuna.
Ve merkebine binip evine gitti.
● ● ●
Bir mübârek zâta, bazı gençler gelip;
“Nasıl muvaffak oldunuz efendim?” diye sordular.
Büyük velî;
“Helekel-müsevvifûn hadîs-i şerîfini, kendime rehber edindim. Bu hadîsin mânâsı; ‘Tövbeyi ve iyi işleri sonraya bırakarak fırsatı kaçıranlar helâk oldu, ziyân etti’ demektir” buyurdu.
.Evliyâya düşmanlık!..
19-11-2018 02:00
Seyyid Ahmed Bedevî hazretlerinin büyüklüğüne inanmayan kimseler vardı o devirde.
Yine bir âdet vardı.
Her sene, belirli bir günde, bu zâtın kabrinin başında, “mevlid cemiyeti” tertip edilirdi.
Ve bu cemiyete çok kimseler gelirdi uzaktan yakından.
Büyük kalabalık olurdu.
Bir vâli, bu zâta düşmanlığından, mevlid cemiyetine katılmak isteyenlere izin vermez ve göndermezdi hiç kimseyi.
Muhammed Şenâvî adlı bir âlim, nasîhat vermek için gitti bu vâliye.
Ahmed Bedevî hazretlerinin, büyük velî olduğunu söyledi.
Ama o inanmadı.
Devam etti düşmanlığına.
Muhammed Şenâvî üzüldü!
Büyük velînin nurlu türbesine gitti ve; “Efendim, bu vâli sizin mevlidinize katılmak isteyenlere izin vermiyor. Kendisine nasîhat ettimse de dinlemedi. Onu size havâle ediyorum” diye arz etti.
O an bir “ses” duydu...
“Üzülme evlâdım! O bize dil uzatıyorsa, elbette cezâsını çekecektir” diyordu.
Çok geçmeden tesiri görüldü.
Vâlinin dilinde bir “yara” çıktı.
Bir şey yiyemiyor ve bir kelime bile konuşamıyordu.
Hakîr ve zelîl hâlde ölüp gitti.
Ama bu, dünyâdaki cezâsıydı elbette ki.
Âhiretteki kat kat olacaktı...
.Ölüm acısı çok şiddetlidir
20-11-2018 02:00
İmâm-ı Şa’rânî hazretleri naklediyor:
Benim ilk hocam İmâm-ı Şenâvî hazretleridir.
Beni talebeliğe ilk kabul ettiğinde Ahmed Bedevî hazretlerinin kabrine gittik önce.
Bu zâta hitâben;
“Efendim, bu kişi, bizim sevdiklerimizdendir. Yüksek himmetinizle bunun da kalbini nurlandırınız” diye arz etti.
O an ses geldi kabirden.
Büyük velî ona cevâben;
“Peki, olur evlâdım” buyurmuştu.
O anda, ‘nûr’lu ellerini gördüm kabir üzerinde.
Uzatıp kuvvetle tuttu elimi.
Eğildim, hürmetle öptüm.
O anda değişiklik hissettim kalbimde.
Sanki kalp gözüm açılmıştı.
● ● ●
Bu zât bir gün de sevdiklerine;
“Ölüm acısı çok şiddetlidir” buyurdu.
“Nasıl efendim?” dediklerinde;
“Sanki bir diken dalını bir kişinin içine koymuşlar, kuvvetli bir kimse onu çekiyor. Kestiğini kesiyor, kalan kalıyor gibi olur” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri;
“Efendim, dertlerden kurtulamıyoruz, bize, ne tavsiye edersiniz?” diye sordular.
Cevâbında;
“Duâ eder, yalvarırsanız, hiç gam kalmaz. Duâ etmemek, kederlerin en büyüğüdür. Allahü teâlâ, duâ edenleri sever. Ayrıca dertleri, belâları, nîmet bilmelidir” buyurdu.
.Haset ediyordu, ama…
21-11-2018 02:00
Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri zamanında bir Müslüman, nedense “sû-i zan”da bulunurdu bu büyük velîye.
Hele onun doğum ve vefat tarihlerinde düzenlenen mevlid cemiyetlerinde iyice huzursuz olurdu.
Gerçi Müslümandı.
Biraz ilmi de vardı.
Ama “hasedinden” yapıyordu bütün bunları.
Tâ ki, silleyi yiyene kadar.
Nitekim bu kötü davranışları yüzünden gadabına uğradı bu zâtın.
Bütün ilimler hâfızasından silindi.
En basit şeyleri de bilemez oldu.
Kendi adını bile unuttu.
O vakit anladı hatâsını...
Kendi kendine;
"Ey ahmak nefsim! Büyük zâtlarda hatâ kusur aramak Müslümana yakışır mı? Böyle büyük bir insan dünyâya az gelmişken, sen nasıl bu zâta sû-i zan edersin. Sana yazıklar olsun" dedi.
Geldi nurlu türbesine.
Ve edeple diz çöküp;
“Efendim, bendeniz, utanmadan size sû-i zan ettim. Ama şimdi çok pişmânım. Himmet buyurun da, kurtulayım bu kötü hâlden” diye yalvardı.
O anda bir ses duydu.
Kabirden geliyordu.
“Ey kişi! Bu hâlden kurtulursun, ama bir daha yapmamak şartıyla” diyordu.
Bunu işitince;
“Peki efendim, söz, bir daha yapmayacağım” diye fısıldadı.
O anda kurtuldu o hâlinden.
Bilgiler geri geldi hâfızasına...
.Bunlar kimdir acabâ?
22-11-2018 02:00
Abdülvehhâb-ı Şa’rânî hazretleri anlatıyor:
Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri için okunacak mevlid-i şerîf için toplanmıştık.
Ancak hiç tanımadığımız kimseler vardı aramızda.
Çok merak ettim...
Yanlarına sokulup;
“Sizi ilk defâ görüyorum. Buraya, ne maksatla ve nereden geldiniz?” diye sordum.
Cevâbında;
“Biz Hindistan'dan geldik. Gâyemiz, Ahmed Bedevî hazretlerini ziyâret ve Mevlid-i Nebevîyi dinlemektir” dediler.
Sordum yine:
“İyi de, Hindistan buraya çok uzak. Ahmed Bedevî hazretlerini siz nereden tanıyorsunuz?"
O kimseler;
“Onu tanımayan mı var! Dünyânın her yerinde oturan Müslümanlar, onu tanır. Hattâ okyanusların ötesinde yaşıyan Müslümanlar bile o zâtı tanır” dediler.
Ve ayrıca;
“Hattâ yalnız insanlar değil, cinler de onu tanır ve her yıl gelip, onun mevlidine katılırlar. Biz ne zaman daralsak, ondan imdât isteriz. Bi iznillah ânında yetişir imdâdımıza” diye ilâve ettiler.
● ● ●
Bir gün, bu velî zâta;
“Feyiz almak nasıl olur efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Allah dostları, yâni velîler, feyiz gelmesine vâsıtadır. Yâni o büyükler; menbadan, kaynaktan gelen suyu veren musluk gibidirler” buyurdu.
."Yetiş yâ Seyyid Ahmed!.."
23-11-2018 02:00
Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri, 675 (m. 1276) senesinde Mısır’da Tanta şehrinde vefât etti.
Kerâmetleri çoktur.
Biri şöyle:
Bir gün, bu zâtın kabri başında, “elleri kelepçeli” birine rastladı insanlar. Şaşkın bir vaziyette etrafına bakıyordu.
Yanına yaklaşıp;
“Senin bu hâlin nedir?” diye sordular.
Şöyle anlattı:
“Ben, bir işim için küffâr memleketine gitmiştim. İşimi hâlledip, dönüyordum ki, düşman askerleri beni esir alarak kelepçeye vurdular.
Ve çok eziyet ettiler.
Ahmed Bedevî hazretlerini hâtırlayıp “imdât” istedim rûhâniyetlerinden.
O anda nûrlu bir zât geldi.
Mübârek eliyle, tuttu elimi.
Bir de baktım, buradayım.
Bir şaşkınlık içinde etrâfıma bakıyordum ki, siz beni görüp yanımda toplandınız.”
En son şunu söyledi:
“Anladığım tek şey varsa, Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri, Allah'ın sevgili bir kuludur.”
● ● ●
Bir gün bu velî zâta;
“En zor iş nedir efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“En zor iş, hakkı bâtıldan ayırmaktır. Yâni hangisi doğru, hangisi yanlış? Kim sevilir, kim sevilmez? Bunu ayırabilmektir. Bunu da, ancak mürşid-i kâmil olanlar anlar” buyurdu.
."Sakın ondan yardım istemeyesin!"
24-11-2018 02:00
Sâlim adında bir Müslüman, başından geçenleri şöyle anlatıyor:
Küffâr memleketinde esirdim. Bir nöbetçi asker de başımda bekliyordu.
Bu asker, birinden;
“Müslümanlar darda kalınca, Seyyid Ahmed Bedevî adındaki bir evliyâdan yardım ister, O da gelip onları kurtarır” diye duymuş.
Bir gün bana;
“Sakın hâ!.. Sen de Seyyid Ahmed Bedevî denen evliyâdan yardım istemeyesin. Bunu sezersem pişman ederim seni, ona göre!” dedi.
Soktu beni bir sandık içine.
Kendisi de uzandı üzerine.
Ben, o sandığın içinde;
“Yâ Seyyid Ahmed! Allah'ın izniyle yetiş, bana yardım et” dedim.
Yardım istedim.
O anda yetişti mübârek.
Sandığı, üstündeki nöbetçi askerle birlikte alıp, bilinmeyen bir yere koyuverdi.
Beni sandıktan çıkardı...
Sonra kayboldu birden...
Asker de uyanıp sordu:
“Biz neredeyiz?”
İnsanlara sorduk.
“Burası, Mısır’a iki aylık yoldur” dediler.
Asker bunu duyunca;
“Neler oluyor?” dedi.
Ben de ona; “Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri getirdi bizi buraya. O ve onun gibi velîler, darda kalan kullara, işte böyle yardım ederler” dedim.
Merakla sordu:
“Sen yardım istedin mi?”
“Evet” dedim.
Asker, şehâdeti söyledi.
Ve îmânla şereflendi...
.Riyâ ve gösteriş
25-11-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Abdullah-i Mürteiş hazretleri, 328 (m. 939) da Bağdat’ta vefât etti.
Bu zât, her velî gibi riyâ ve gösterişten hiç hoşlanmazdı.
Bir ramazan günü idi.
Îtikâfa girdi bir câmide.
Orada ibâdet edecekti.
Fakat ikinci günde îtikâfı bırakıp, dışarı çıktı.
Bir daha da gitmedi.
Yakınları onu görüp;
“Siz îtikâfa girmiştiniz efendim. Niçin yarıda bırakıp çıktınız?” diye sordular.
Büyük zât;
“Câmide ibâdet yapanların gösteriş ve riyâ yaptıklarını görünce çıktım” buyurdu.
Ve ekledi:
“Hâlbuki ibâdet, Allah için yapılır. İnsanlara gösteriş olursa, o ibâdetin hiç kıymeti olmaz.”
● ● ●
Bâzı sevdikleri;
“Efendim, Müslüman nasıl olur?” diye sordular bu zâta.
Büyük velî, cevâben;
“Müslüman; güleryüzlü, tatlı sözlü olur. Güler yüz ve tatlı sözün, dînimizin yayılmasında mühim yeri vardır. Zîra böyle olmayan insanlar, dînimize pek faydalı olamazlar” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri;
“Efendim, Allahü teâlânın en çok sevdiği ibâdet nedir?” diye sordular.
Cevabında;
“Allahü teâlânın en sevdiği ibâdet, Müslümanların birbirini sevmesidir ki, bu haslet, îmânın da şartıdır zâten” buyurdu.
.Bir elbisem olsa da…
26-11-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Abdullah-i Mürteiş hazretleri, 328 (m. 939) da Bağdat’ta vefat etti.
Kerâmet sâhibi olup, kalpten geçeni anlar ve çok cömertlik yapardı insanlara.
Şöyle ki;
O devirde fakir biri, nafile hac yapmak istiyor, ama parasızlıktan gidemiyordu bir türlü.
Bir gün kalbinden;
"Abdullah-i Mürteiş hazretleri, cömert bir velîdir. Bana, bir yol elbisesiyle, on beş gümüş para verse, ne iyi olur” dedi.
Böyle temenni etti.
Ardından da;
“Bu parayla kova ve ip alır, o elbiseyi de üzerime giyer, Beytullah'a giderim" dedi.
Böyle düşündü.
Az sonra kapı çalındı.
Koşup açtığında, bu büyük velî zâtı gördü eşikte.
Çok şaşırdı!
Zira birkaç saniye önce o evliyâyı düşünüyordu...
Elinde bir paket vardı.
Bir de para kesesi.
Önce paketi uzatıp;
“Bunun içinde bir elbise var. Hacca gitmek istersen, bunu giyip gidersin diye düşündüm” buyurdu.
Sonra keseyi uzatıp;
“Bunda da, on beş gümüş para var, kova ve ip alırsın, bu hac yolunda lazım olur” dedi.
Ve ayrılıp gitti...
Fakir, gözyaşıyla duâ ediyordu arkasından!..
."Bu genç niçin dileniyor?.."
27-11-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Abdullah-i Mürteiş hazretleri, bir gün evinin önünde oturuyordu ki, bir genç gelip para istedi ondan.
Ama bir şey vermedi.
Zira gencin üzerinde “yeni bir elbise” vardı.
Hiç de fakire benzemiyordu.
Kalbinden;
"Bu genç niçin dileniyor? Yaşı henüz genç, sakat değil, elbisesi yeni. Bu hâlde dilenmek ona yakışıyor mu?" diye geçirdi.
O genç de ayrılıp gitti.
Eli boş, boynu bükük.
Ve kırılmış bir kalple.
O gidince pişman oldu böyle düşündüğüne.
Peşinden koştuysa da göremedi bir daha.
Kendi kendine;
"Ey nefsim, niçin kırdın onu? Rabbimiz rızık gönderirken bakıyor mu kullarının günâhına? Belki de o, Allahın sevgili bir kuluydu, kim bilir" diye düşündü...
Ve uyuyakaldı.
Rüyâsında Hazret-i Alî'yi “radıyallahü anh” gördü.
Yanında o genç vardı.
Alî bin Ebî Tâlip;
“Niçin üzdün bu genci? Paran da vardı hâlbuki. Parası varken fakîre vermeyeni, Allahü teâlâ sevmez” buyurdu.
O anda uyandı uykudan.
“Eyvâh ben ne yaptım!” dedi kalbinden.
Fırladı yataktan.
Dünyâlık nesi varsa tamamını tasadduk etti fukarâya. Ve o gün yola çıktı. Bağdat medresesinde, “on beş sene” ilim tahsil etti.
Sonra, Ebû Hafs-ı Haddâd hazretlerini tanımakla şereflendi.
.Beni bulamazsan, şu suya at!"
28-11-2018 02:00
Büyük fıkıh âlimi olan Muhammed bin İsmâil hazretleri, 1192 yılında Şam’da vefât etti.
Sırrî-yi Sekatî hazretlerinin talebesi olup, dokumacılıkla uğraşır; bunun için “Hayrünnessâc” diye tanınırdı halk arasında.
Bir gün Dicle Nehri kıyısında ibâdet ediyordu ki, bez dokuduğu müşterilerinden biri geldi.
Borcunu ödeyip;
“Efendim, bundan sonraki borcum için geldiğimde, sizi bulamazsam kime vereyim?” diye sordu.
Mübârek, nehri gösterip;
“Beni bulamazsan, şu nehre at” buyurdu.
Adamcağız;
“Peki efendim” dedi.
Ve ayrılıp gitti.
Birkaç gün sonra, borcunu ödemek için geldi yine oraya.
Fakat yoktu büyük velî.
Getirdiği parayı nehre atıp, gitti.
Az sonra Hayrünnessâc hazretleri geldiğinde, Dicle’nin kıyısı balıklarla doldu birden...
Her birinin ağzında “birer para” vardı. Su yüzüne çıkıp, onları teslim ettiler bu Allah dostuna.
● ● ●
Bir gün bu zâta biri geldi.
Bu velîden nasihat istedi.
O da cevaben;
“Müminleri sevindir” buyurdu.
“Bu iş çok mu sevap?” dediğinde;
“Evet, Peygamberimiz; ‘Allahü teâlânın, farzlardan sonra en çok sevdiği iş, bir mümini sevindirmektir’ buyuruyor” diye nakletti...
.Elinin parmakları kilitlendi!..
29-11-2018 02:00
Bir gün hırsızın biri, büyük âlim Muhammed bin İsmâil hazretlerinin arkasından sessizce yaklaşıp, cebinden bir miktar “para” aldı.
Ama o, paraları avcuna aldı.
Elinin parmakları kilitlendi.
Çok uğraştı, ama açamadı.
Düşününce hatasını anladı
Huzûruna geldi ve;
“Affedin beni efendim, çok pişmânım” dedi üzülerek.
Mübârek sordu:
“Hayrola neye pişmansın?”
“Cebinizden gizlice para çaldım! Ama parmaklarım kilitlendi, açılmıyor. Duâ edin de elim açılsın” dedi.
Mübârek zât duâ etti.
O anda açıldı parmakları.
Aldığı paraları iâde edince de;
“Sende kalsın. Ama bir daha yapmamaya söz ver” buyurdu.
Ellerine yapışıp;
“Söz hocam. Bir daha yapmayacağım” dedi.
● ● ●
Bir gün de dostlarına; “Emr-i mâruf, yani dîne hizmet etmek kime nasip olursa, çok sevinsin, çok şükretsin” buyurdu.
Dostları;
“Bu iş, çok mu sevap efendim?” dediklerinde;
“Elbette... Bir beldede küfre karşı emr-i mâruf yapılırsa, Allahü teâlâ o beldenin hak ettiği azâbı tehir eder. Emr-i mâruf yapılmayan beldeye ise azâb-ı İlâhî gelir” buyurdu.
."Her sıkıntıda beni hatırla!.."
30-11-2018 02:00
Câkir-el Kürdî hazretleri, Hanbelî mezhebinin büyük âlimlerinden olup, 550 (m. 1155) senesinde Irak’ta vefât etti.
Bir gün, bir talebesi;
“Efendim, izninizle uzun bir deniz yolculuğuna çıkacağım, duanızı almaya geldim” diye arz etti.
Büyük zat da;
“Hak teâlâ selâmet versin. Yolda bir sıkıntı olursa, beni hatırla. Allah'ın izniyle imdadına yetişirim” buyurdu.
Talebe;
“Peki efendim” deyip ayrıldı.
Aradan altı ay geçti...
Bu zat ailesiyle oturuyordu.
Birdenbire ayağa fırladı.
Sağa sola gidip, eliyle de bazı işaretler yaptı ve oturdu yine. Evdekiler merak edince;
“Bir talebemiz denizde boğulmak üzereydi, onu kurtardık” buyurdu.
Bir ay sonra geldi talebe.
Hocasının elini öptü ve;
“Efendim, siz yardım etmeseydiniz, hepimiz boğulacaktık” dedi.
Ve huzurdan ayrıldı.
Bir arkadaşına rastladı.
Hâdiseyi şöyle anlattı:
“Biz gemideydik.
Birden rüzgâr çıktı bir gece. Dalgalar “sıra dağlar” gibi geliyordu art arda.
Gemimiz batmak üzereydi.
Hocamı düşünüp yardım istedim.
O an geldi ve rüzgâra,
“Duuur!” işâreti yaptı.
Rüzgâr kesildi anında.
Sütliman oldu deniz.
Ve kendisi kayboldu gözden...
.Şikâyet edecekti, ama…
01-12-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Kadîb-ül Bân hazretleri, 1174'te Musul’da vefat etti.
Bu zâtın zamanında bir kişi vardı ki, “hasedinden” dolayı bu zatı sevmez ve büyüklüğünü inkâr ederdi.
Kalbinden;
“En iyisi, gidip Sultâna şikâyet edeyim. Musul'dan sürgün etsin, ben de rahat edeyim” dedi.
Ve bu niyetle çıktı evden...
Birkaç adım attı.
Biri çıktı karşısına:
“Dur bakalım, nereye gidiyorsun? Kadîb-ül Bân hazretlerini Sultâna şikâyet edeceksin değil mi?” dedi kendisine.
Cevap vermedi.
“Söyle bakalım, ne suçu var ki, şikâyet edeceksin onu Sultâna?”
Çok şaşırmıştı?!
Çünkü bu niyetini kimseye söylememiş, kalbinden düşünmüştü sadece.
Ama dönmedi niyetinden.
Saraya doğru yürüdü yine.
Başka biri çıktı karşısına:
Ve dedi ki:
“Sultâna gidip hocamızı şikâyet edeceksin değil mi? İyi de, ne suçu var ki, şikâyet ediyorsun?”
İyice şaşırmıştı?!
Sordu bu defa:
“Evet, ama ben bu niyetimi kimseye söylemedim. Siz ne biliyorsunuz benim bu fikrimi?”
“Bizi, o büyük zât gönderdi. Allah'ın velî kulları, kalpten geçenleri anlarlar. En iyisi sen vazgeç bu fikirden” dedi.
Zâten vazgeçmişti adam.
Geri dönüp, huzûruna gitti bu Allah dostunun.
Özür diledi.
Ve “talebesi” olmakla şereflendi...
.En büyük düşman
02-12-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden Kadîb-ül Bân hazretleri, bir sohbetinde; “Kardeşlerim! İnsanın en büyük düşmanı, nefsidir. Dînin her bir emrinde bu nefsi kırmak vardır ve nefis kırılırsa netice hayır olur” buyurdu.
Sordular:
“Nefsi nasıl kıralım efendim?”
Buyurdu ki:
“İstişâre edin ki, bu, nefsi kırar. Zîra nefis, istişâre etmek, fikir sormak istemez. ‘Ben de biliyorum’ der. Yolda bir mümine rastlarsanız önce siz selâm verin. Müsâfaha ederken önce siz uzatın elinizi.”
Ve şöyle devam etti:
“Kırıldığınız kimseden önce siz özür dileyin. Öfkelenmeyin, halîm olun, çok çalışın, tembel olmayın ki, bunlar da nefsi kırar.”
● ● ●
Bir gün sevdikleri, bu zata;
“Efendim, Allahü teâlânın en çok sevdiği kullar kimlerdir?” diye sordular.
Cevabında;
“Allahü teâlânın en çok râzı olduğu kimse, Onun kullarını üzmeyen, yük olmayan, bilâkis onları ferahlatıp sevindirendir” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri;
“Efendim, bir kimse sadece ‘Lâ ilâhe illallah’ dese fakat ‘Muhammedün Resûlullah’ demese, o kimse Müslüman olur mu?” diye sordular.
Cevâbında;
“Olmaz... Çünkü Kelime-i tevhîd bir bütündür. Herkes ‘Allah’ diyor. Kâfirler de zorda kalınca 'Allah' diyorlar. Ama Muhammed aleyhisselâmı peygamber tanımıyorlar. O zaman îmân olmuyor” buyurdu.
.Evliyâ himmeti dağı devirir!..
03-12-2018 02:00
Büyük velîlerden Kadîb-ül Bân hazretleri zamanında bir kimse vardı ki; yanında pehlivanlar gezdirir ve bunları güreştirip nam yapardı. Bu kişi, bir gün Kadîb-ül Bân hazretlerinin şehrine geldi.
Ve bir talebeye sordu:
“Hocanız nerededir?”
Talebe de;
“Falan göle gitmiştir” deyince, adam o göle gidip gördü ki, Kadîb-ül Bân hazretleri, gölün ortasında bağdaş kurmuş oturuyor.
Şaşırdı tabii.
Kıyıdan, ona;
“Ey Kadîb-ül Bân! Benim yanımda “kırk pehlivan” var ki, bunları yenebilen bir kimse çıkmadı bugüne kadar. İsterim ki, senin talebelerle de güreşsinler” diye seslendi.
Büyük velî;
“Benim talebelerimden çok zayıf, ufak tefek bir çocuk var. Git o çelimsiz çocuğa benden selâm söyle. Senin pehlivanlarla güreş tutsun” buyurdu.
Adam bir gururla geldi medreseye.
Zayıf olan talebeyi gördü.
Hocasının sözünü nakletti.
O çelimsiz çocuk.
“Emirleri baş göz üstüne” dedi.
Ve çıktı er meydanına.
Sanki gerçek pehlivandı.
O “kırk pehlivanın” her birini, bir hamlede tuttu ve kaldırıp sırtüstü yere vurdu.
Mağrur adam perişandı.
Çarpılmıştı sanki...
Büyük velî, ona bakıp;
“Evliyâ himmeti dağı bile devirir. Senin pehlivanların ne ki” buyurdu.
Adam acele terk etti bu havaliyi...
.Deriden su kabı
04-12-2018 02:00
Irak’ta yetişen evliyânın büyüklerinden Mâcid-ül Kürdî hazretleri 1166'da Irak’ta vefât etti. Bu zatın pek çok kerâmetleri vardı.
Bir tanesi şöyle:
Bir dostu vardı.
O kimse gelip;
“Efendim, tek başıma nâfile hacca gitmek istiyorum” dedi.
Ve dua istedi bu büyük velîden.
Ancak hiç azık almamıştı yanına.
Zira azık alacak parası yoktu.
Mâcid-ül Kürdî hazretleri, deriden su kabını uzatıp;
“Bunu al, yolda işe yarar” buyurdu.
Ve saydı kabın mârifetlerini:
“Bu, öyle kaptır ki, neye ihtiyacın olursa, içi onunla dolar. Mesela susadığında içinde (su) bulursun. Acıkınca da içi (yemek) ile dolar” dedi.
Ve ardandan;
“Abdest, gusül ve temizlik için de yine (su) bulursun bu kabın içinde” buyurdu.
Fakir çok sevinmişti...
Bu kabı aldı yanına
Koyuldu hac yoluna.
Gidip gelene kadar bu kırba yetti ona.
Acıkınca “yemek” buldu içinde, susayınca da “su”...
● ● ●
Bir gün bazı dostları;
“Efendim, duâlarımızın indallah kabul olması için bize ne tavsiye edersiniz?” diye sordular.
Cevabında;
“Büyükleri vesile ederek dua edin. Yâni (filan evliyanın hürmetine) diyerek dua edin. O zaman duanız kabul olur” buyurdu...
.Sofra ve yemekler
05-12-2018 02:00
Irak’ta yetişen evliyânın büyüklerinden Mâcid-ül Kürdî hazretlerinin oğlu anlatıyor:
Babamla aynı evde kaldığımız zamanlarda kapımıza kim gelse, karnını doyurur ve giderdi sevinerek.
Bir gün, yine birçok fakir gelip çok aç olduklarını söylediler babama.
Babam bana;
“Gir şu küçük odaya. Orada olan yemek sofrasını alıp buraya getir!" dedi.
Çok şaşırdım?!
Zira az önce o odadaydım.
Yemek nâmına bir şey yoktu...
Ama yine de itiraz etmedim.
“Peki babacığım!” deyip odaya girdim.
Bir de ne göreyim!
Mükellef bir sofra duruyor odanın tam ortasında.
Üzerinde çeşitli yemekler.
Ve türlü türlü meşrûbât.
Getirip koydum önlerine.
Oturup bir güzel yediler...
Ve Allah'a şükredip babama da teşekkür ederek ayrıldılar.
Biraz zaman geçti.
Otuz fakir daha geldi
Aç olduklarını söylediler.
Babam yine dedi ki:
“Git, odadaki sofrayı getir!”
Artık tereddüt etmedim.
“Başüstüne” dedim.
Girdim aynı odaya.
İkinci sofrayı da kucaklayıp getirdim misâfirlerin bulunduğu yere.
Onlar da yemek yiyip gittiler.
Ben alışmıştım bunlara.
Hiç yadırgamıyordum artık...
.Sevgi, itaat ve ihlas..
06-12-2018 02:00
Seyyid Abdülkâdir hazretlerinin yaşadığı Mültan şehrinde bir “kemik hastalığı” yayılmıştı.
Yakalanan ölüyordu.
Bu zâtın talebesinden Gıyâseddîn adında bir “genç” bir gece Efendimizi gördü rüyâsında.
Resûl-i ekrem, ona bir tüylü kanat verip;
“Bu kanadı, seyyid Abdülkâdir'e ver. Hasta olan bir uzva bunu dokundurur ve o hastaya on İhlâs-ı şerîf okursa Hak teâlâ şifâ yaratır” buyurdu.
Gıyâseddîn uyandı...
Tüylü kanat elindeydi.
Seyyid Abdülkâdir hazretleri de böyle bir “rüyâ” gördü aynı gece.
Sevgili Efendimiz, ona sevgiyle bakıp;
“Ey oğlum! Sana Gıyâseddîn'le bir tüylü kanat gönderiyorum. Onu, hastalara tatbik edersen, Hak teâlâ şifâ verir” buyurdu.
O, bunu tatbik etti.
O hastalık da bitti.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdiklerine;
“Ben gıybet etseydim, annemin babamın gıybetini yapardım” buyurdu.
Sordular ki:
“Niçin efendim?”
Cevâbında;
“Hiç olmazsa onların günahlarını alırdım. Onlara bir iyiliğim dokunurdu” buyurdu.
● ● ●
Bir sohbetinde de;
“Başarının üç şartı vardır” buyurdu.
Dediler ki;
“Onlar nedir?”
Cevâbında;
“Sevgi, itaat ve ihlastır. İhlasla yapılan, âhirete gider. İhlassız yapılansa dünyada kalır” buyurdu.
.Kardeşim Ömer..."
07-12-2018 02:00
Seyyid Abdülkâdir hazretleri şunu anlattı sevdiklerine:
Bir gün Peygamber Efendimiz, Hazret-i Ömer'e;
“Ey kardeşim Ömer! Bana da duâ et” buyurmuştu.
Hazret-i Ömer;
“Ben, bu ‘kardeşim’ sözünden daha güzel ve daha tatlı bir kelâm duymadım” demiştir.
Eshâb-ı kirâm;
“Yâ Resûlallah! Sizin de duâya ihtiyâcınız var mıdır?” diye sordular.
Efendimiz cevâben;
“Siz duâ edin. Faydası edene mi, yoksa edilene mi olur, o sonra belli olur” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sohbetinde;
“Kardeşlerim! Şeytan insanı iki yerde küfre düşürür. Bunların biri öfke, diğeri şehvettir. Öfke ânında akıl örtülür, şuur çalışmaz. İnsan ne dediğini, ne yaptığını bilemez. Şehvet de öyledir” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de dostları;
“Efendim, isteklerimize kavuşmak için, bize tavsiyeniz nedir?” dediler.
Cevabında;
“Tövbe ve istiğfâr edin. Çünkü tövbe ve istiğfârın açmadığı kapı yoktur” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de gençler;
“İslâmiyeti öğrenmek, herkese farz mıdır efendim?” diye sordular.
Cevabında;
“Evet, îmân bilgilerini, sonra farzları ve haramları öğrenmek her Müslümana farzdır” buyurdu.
."Bu kulun gözlerini aç!"
08-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri, Horasan’da 736'da doğup, aynı yerde 181 (m. 796)’da vefat etti.
Bu zata bir âmâ geldi.
Gözleri görmüyordu.
"Efendim, bir duâ buyurun da Allahü teâlâ gözlerimi açsın!" diye rica etti.
Mübarek zat;
"Yâ Rabbî! Bu kulunun gözlerini aç" diye dua etti.
O anda açıldı gözleri.
Ve görmeye başladı.
● ● ●
Kötü huylu biri, Abdullah bin Mübârek hazretlerinin yanına gelir, sohbetini dinler ve büyük zevk alırdı. Ancak bu fazla sürmedi.
Kötü arkadaşlara uydu.
Ve artık gelmez oldu.
Abdullah bin Mübârek hazretleri, onun bu kapıdan ayrılmasına çok üzüldü!
"Niçin üzülüyorsun?" dediler.
Cevabında;
"O zavallı bizden ayrıldı, ama kötü huyları ondan ayrılmadı. Bizim yanımızda bir müddet daha kalsaydı, ahlâkı düzelebilirdi" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri;
“İyi huylu olmak için bize ne tavsiye edersiniz efendim?” dediler.
Cevabında;
“İyi huylu olmak için, iyi huylu kişilerle arkadaşlık etmelidir. Çünkü insanın ahlâkı, arkadaşının huyu gibi olur. Ahlâk, hastalık gibi sârîdir, yani bulaşıcıdır” buyurdu.
.Cins bir atı vardı...
09-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri, 181 (m. 796)’da Horasan’da vefat etti.
Uzun bir yolculuğa çıkmıştı.
Bir müddet sonra bir yerde konakladı.
Cins bir atı vardı.
O namazdayken başkasına ait otlaktan ot yedi.
O, bunu öğrenince çok üzüldü!
O atı otlak sâhibine hediye etti.
Yaya olarak yoluna devam etti.
● ● ●
Bir gün de bu büyük bu zata;
"Efendim, Çok yaşamak istiyoruz, bizlere ne tavsiye edersiniz?" dediler.
Büyük zat;
"Ölümü çok düşünün” buyurdu.
Sordular ki:
"Hikmeti nedir?"
Cevaben;
"Çünkü ölümü düşünmek, ömrü uzatır" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bazı gençlere;
“İyi huylu olmaya bakın, çünkü iyi huylu olanlara büyük müjdeler var” buyurdu.
Merak edip;
“Hangi müjdeler efendim?” diye sordular.
Büyük velî;
“Hadîs-i şerîfte; ‘İnsan, güzel huyu sebebiyle cennetin en üstün, en yüksek derecelerine kavuşur. Nâfile ibâdetler, insanı bu derecelere kavuşturamaz. Kötü huy, insanı cehennemin en aşağı çukurlarına sürükler’ buyuruldu” diye cevap verdi.
.Niçin ağlıyormuş?
10-12-2018 02:00
Abdullah bin Mübârek hazretleri Şam'a giderken, yol kenarında “ölü bir merkep” gördü.
Yanında da biri vardı.
Ve devamlı ağlıyordu!
Adama yaklaşıp;
“Niçin ağlıyorsun?" diye sordu.
Adamcağız;
"Ben fakirim. Bunu üç yüz dirheme almıştım, ama öldü, ne yapacağım diye ağlıyorum" dedi.
İbni Mübârek, ona;
"Ben buna beş yüz dirhem veririm kabul mü?" buyurdu.
Fakir çok sevinip;
"Kabul" deyince, o fakire beş yüz dirhem verip, yoluna devam etti. Fakir, o gece rüyâsında mahşer meydanını gördü. Baktı ki, yeşillikler içinde, her tarafı altın ve yâkutlarla süslü bir merkep var.
Bir melek de;
"Bu kiminse, ona müjdeler olsun!" diye nidâ ediyordu.
Bu, kendi merkebiydi.
O meleğe dedi ki:
“Bu, merkep benim.”
Melek de ona;
"Evet senindi, ama öldüğüne sabretmediğin için başkasının oldu. Bak, üstünde ne yazıyor?" dedi.
Fakir baktı.
“Bu, Abdullah bin Mübârek’in bineğidir" yazıyordu.
O anda uyandı.
İbni Mübârek hazretlerini arayıp buldu.
Ve kendisine;
"Ben, dünkü satıştan vazgeçtim" dedi.
İbni Mübârek de;
"Ben de vazgeçtim ve bu beş yüz dirhemi de sana hediye ettim" buyurdu...
.Ben yalnız değilim ki…
11-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden ve Tebe-i tâbiîn’den olan Abdullah bin Mübârek hazretlerinin pek dışarı çıkmayıp, devamlı evinde hadîs-i şerîflerle meşgul olduğunu gören bazı dostları;
“Efendim, sizler yalnızlıktan rahatsız olmuyor musunuz?" dediler.
Büyük velî;
"Ben yalnız değilim ki... Gece gündüz Peygamber Efendimizle ve Eshâb-ı kirâm’la beraber olan, hiç yalnız olur mu?" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
“Her şeyden önce İslâmiyeti öğrenin. İlim, bir hazînedir. Anahtarı ise sorup öğrenmektir. Yâni İslâmiyeti öğrenip başkalarına öğretmek, günahlara keffârettir” buyurdu.
Dinleyenler;
“Yani, günahlarımız mı affedilir hocam” dediler.
Büyük zat cevaben;
“Evet, hadîs-i şerîfte ‘İlim öğretmek, günahlara keffârettir’ buyuruldu” dedi.
● ● ●
Bu zata bir gün bazı gençler gelip sordular ki:
“İbâdet nedir?”
Cevabında;
“İbâdet, bizi ve bütün kâinâtı yoktan var eden ve her an varlıkta durduran, görünür görünmez kaza ve belâlardan koruyan ve her an çeşitli nimetler ve iyilikler ihsan eden Allahü teâlânın emir ve yasaklarını yerine getirmektir” buyurdu...
.Kendine güvenen varsa…
12-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri, Abbâsiler devrinde, Bizanslılarla yapılan bir harbe katılmıştı.
İslâm ordusunda askerler hilâl şeklinde oturmuş, ortalarında ince yapılı, nûrâni “bir zât” bir şeyler anlatıyordu...
Derken sabah oldu.
İki ordu karşılaştılar.
Bizans ordusundan, iri yapılı, çelik zırhlara bürünmüş birisi, kılıç sallayarak çıktı ortaya.
Mağrûr bir hâlde müminlere karşı;
"Kendine güvenen varsa, çıksın karşıma" diye bağırdı.
İslâm ordusundan bir er çıktı.
Fakat şehit düştü!
İkinci bir yiğit çıktı.
O da şehit oldu!
Sonra birkaç er daha şehit olunca, Rum ordusunda “sevinç çığlıkları” yükselmeye başladı!
İşte o anda bir şey oldu.
Müslüman saflarından “heybetli” bir babayiğit çıkıp, o Rum'un karşısına dikildi!
Kılıcını âniden kaldırdı.
Ve şiddetle boynuna çaldı!
Müminler sevindiler.
Rum’un başı yerde yuvarlanırken, Müslüman saflarında “tekbîr sedâları” yükseldi.
Rumlar şaşkına döndüler!
Derken ikinci Rum çıktı.
O da aynı âkıbete uğradı.
İyi de, kimdi bu er?
Birkaç Rum askerini daha öldürüp yerine dönünce, bu kahramanın Abdullah bin Mübârek hazretleri olduğunu gördüler...
.Niçin geri dönüyoruz?.."
13-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri şöyle anlatıyor:
Bir sene, bizi seven bir grupla “nâfile hacca” gitmek üzere yola çıkmıştık...
Henüz köyümüzden ayrılmadan, bir kız çocuğunun yerlerden bir şey aradığını ve “ölü bir kuş” görüp aldığını gördüm.
Yanına gidip sordum:
“Kızım, bu kuş ölmüş.
Onu ne yapacaksın?”
Kızcağız mahcup bir tavırla;
“Yemek yapacağız” dedi.
Kızcağıza;
“Ölü kuştan yemek olur mu?” diye sordum.
Kızcağız ağladı!
Beni de ağlattı...
Sonra başını kaldırıp;
“Mecburuz amca, zira babam yok, annem ve bir kardeşim daha var. Üçümüz de, üç günden beri açız” dedi.
Bunları işitince içim yandı.
Gözlerimden yaşlar aktı.
Hac için ayırdığım paranın hepsini bu kızcağıza verip;
“Bunu annene götür” dedim.
Ve oradan geri döndük.
Yol arkadaşlarım;
“Niçin geri dönüyoruz?” deyince de;
“Bu zavallıların hâlini öğrenince nâfile hacca gitmemiz doğru olmaz. Bunları sevindirmek, nâfile hacdan çok daha sevaptır” diye cevap verdim...
.Misafirsiz yemezdi...
14-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri, yemek yedirmeyi çok sever, misafirsiz yemezdi.
Yakınları;
"Efendim, misafirsiz hiç sofraya oturmuyorsunuz, hikmeti nedir acaba?" dediler.
Cevabında;
"Misâfirle yenen yemekten yarın kıyâmet günü suâl yok da onun için" buyurdu.
Bir başkası da;
"Efendim, herkese çok ikrâmlar yapıyorsunuz, malınız azalıyor?" diye arz etti.
Ona cevâben;
"Evet, malım azalıyor, ama ömrüm de bitiyor" buyurdu.
● ● ●
Bir genç de, bu büyük velîden nasihat istedi.
Ona cevaben;
“Ey evladım! Dost düşman, herkesi güler yüz ve tatlı dille karşıla. Hiç kimseyle münakaşa etme, herkesin özrünü kabul et. Kusur ve kabahatlerini affedip zararlarına karşılık yapma!” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bazı sevdiklerine;
“Muhammed aleyhisselâmın güzel huyları pek çoktur. Her Müslümanın bunları öğrenmesi, bunlara göre yaşaması lâzımdır” buyurdu.
Cemaat sordu ki:
“Hikmeti ne efendim?”
Cevâbında;
“Bunu yapanlara, dünyada ve âhirette, felaket ve sıkıntılardan kurtulmak ve o iki cihan efendisinin şefâatlerine kavuşmak nasip olur” buyurdu.
.Hani söz vermiştin!"
15-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri şöyle anlatıyor:
Bir ateşperestle çalışıyorduk.
Namaz vakti gelince, ona;
“Bana zarar vermeyeceğine dâir söz verirsen, namaz kılacağım” dedim.
O da bana;
“Namazını kıl, benden sana zarar gelmez” dedi.
Bunun üzerine kalktım.
Ve namazımı kıldım.
Sonra da o bana;
“Ben de ibâdet yaparken, sen de bana zarar vermeyeceğine söz ver” dedi.
Ben de söz verdim.
Ama ateşe karşı secdeye varınca, dayanamadım.
Sözümü unuttum.
Din gayretiyle üzerine atıldım.
Onu öldürecektim.
Ama birden vazgeçtim.
Çünkü, gâipten bana;
“Ahdini bozma!” denildi.
Bunu işitip geri çekildim.
O, ibâdetini bitirince;
“Beni öldürmek istedin, sonra neden vazgeçtin?” diye sordu.
Ben cevaben;
“Allah'tan başkasına secde ettiğini görünce, dayanamadım. O anda can kulağıma (Ahdini bozma!) diye 'ses' geldi. Rabbimden korkup vazgeçtim” dedim.
O, bunu dinledi.
Çok hayret etti!
Ve bana dönüp;
“Gerçek Rab, senin Rabbindir! Çünkü düşmanı için dostunu azarlıyor! İşte, senin huzurunda Müslüman oluyorum” dedi.
Ve şehâdeti söyleyip iman etti...
.Sen Allah’ı bilir misin?"
16-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri, bir gün bir koyun sürüsüyle, yanında çocuk yaştaki çobanı gördü.
Ona acıyıp;
"Zavallı, bu yaşta çobanlık yapıyor. Şuna bir mesele öğreteyim" diye düşündü.
Sonra yanına varıp;
"Allahü teâlâyı bilir misin?" diye sordu.
Çocuk dedi ki:
"Kul, Sâhibini bilmez mi?"
"Peki, Onu ne ile biliyorsun?"
"Şu koyunlarımla.”
"Koyunlarla Onu nasıl biliyorsun?”
"Şöyle ki;
Bu koyunlar çobansız olmuyor. Bunları doyuracak ve koruyacak biri lâzım. İşte bundan anladım ki, bu kâinattaki insanları ve bütün canlıları da yaşatıp koruyacak biri lâzım. O da sonsuz kudret sâhibi olan Allahü teâlâdır" dedi.
Abdullah bin Mübârek bu cevâbı çok beğendi.
Ona biraz para verip yoluna devam etti.
***
Bu zât, bir sohbetinde;
“Yumuşak huylu olmaya çalışın, böyle olan kimselere büyük müjdeler var” buyurdu.
Dediler ki:
“Nasıl bir müjde?”
Büyük velî;
“Hadîs-i şerîfte; (Allahü teâlâ, yumuşak huylu olanları sever ve onlara yardım eder. Sert ve öfkeli olanlara ise yardım etmez) buyuruldu” diye cevap verdi.
.Sâliha bir kızı vardı...
17-12-2018 02:00
Vaktiyle Merv şehri kadısının, çok sâliha bir “kızı” vardı. Nice zenginler, makam ve mevki sahibi gençler istediyse de hiçbirine vermedi.
Kendi bağında çalışan “Mübârek” adında bir de kölesi vardı ki, o da takva sahibi bir “genç” idi.
Bir gün bu kölesine;
“Bana biraz üzüm kopar getir" dedi.
O da koşup getirdi.
Ancak “ekşiydi” üzümler.
"Tatlılarından getir" dedi.
"Hangileri tatlı, bilmiyorum" deyince de;
"Sübhânallah, iki aydır buradasın, hâlâ ekşisini tatlısını öğrenemedin mi?" dedi.
Köle bu defâ;
"Hiç yemedim ki, nasıl bileyim?" diye arz etti.
Onun bu cevabına hayran olup, kızını bu kölesine verdi.
Onların da bir “oğulları” oldu.
Abdullah ismini verdiler.
Abdullah bin Mübârek hazretleri, işte bu seçilmiş insanların evlâdıdır.
***
Bu zât, bir sohbetinde;
“Îmân, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerine uygun, devamlı ve sâbit olmalıdır” buyurdu.
“Nasıl yâni?” dediler.
O, daha açıklayıp;
“Yani bir an ayrılmayı düşünmemelidir. ‘Üç yıl sonra Müslümanlıktan çıkacağım’ diyen kimsenin, o andan itibaren imanı gider, Müslümanlıktan çıkmış olur” buyurdu.
.Hac sevabı kazandı!..
18-12-2018 02:00
Abdullah bin Mübârek hazretleri bir gece “rüyâ” görür.
Şöyle ki;
Gökten iki melek iner.
Ve hasbihâl ederler.
Biri sorar diğerine;
"Bu sene kaç kişi hacca geldi?"
"Altı yüz bin kişi.”
"Kaçının haccı kabul oldu?"
"Hiçbirinin. Ama Şam'da Alî bin Muvaffak diye biri var ki, hacca gelmediği hâlde, hac sevabı kazandı.”
O anda uyanır.
Şam'a gidip onu bulur.
Gördüğü rüyâyı anlatıp;
“Sen ne hayırlı iş yaptın ki, hac sevabını kazandın?" diye sorar.
O da şöyle anlatır:
Ben, ayakkabı tâmircisiyim. Otuz yıldır “nâfile hacca” gitmek istiyordum; ama parasızlıktan gidemiyordum. Bu sene o parayı tedârik ettim.
Ama yine gidemedim.”
"Neden gidemedin?"
“Fakir bir komşum vardı.
Bir gün ziyârete gittim.
Odada nefis “et kokusu” vardı.
Kendisine, şaka yollu;
“Ocakta et pişiyor gâliba, getir de yiyelim” dedim.
Garip başladı ağlamaya!
“Niçin ağlıyorsun?” deyince;
“Çocuklar üç gündür aç. Günlerce iş aradım, bulamadım. Yol kenarında bir ‘ölü hayvan’ gördüm. Zaruret miktarı kesip eve getirdim. Pişen o ettir” dedi.
Yüreğim sızladı.
Yol parasını ona verdim.
Abdullah bin Mübârek;
"Çok iyi yapmışsın" der.
Ve ağlayarak çıkıp gider!
.O, hâlimi biliyor!.."
19-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri, bir kış günü Nişâbur pazarında dolaşırken, sırtında yalnız ince bir gömlek olan “bir köle”nin soğuktan titrediğini gördü.
Yanına yaklaşıp;
"Efendine söyle de sana kalın bir palto alsın" dedi.
Köle cevâben;
“Söylememe lüzum yok" deyiverdi.
"Neden?" deyince;
"Çünkü O, beni görüyor ve hâlimi çok iyi biliyor" dedi.
Köleden bu cevabı aldı;
Çok duygulandı!
Ve feryat edip yere yığıldı!
Kendine geldiğinde;
"Ey insanlar! Sabrı, tevekkülü ve kanaati, bu köleden öğrenin” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
“Kardeşlerim! Bir namazı vaktinde bile bile kılmayan; yani bir namazın vakti geçerken o namazı kılmadığı için hiç üzülmeyen, dinden çıkar veyâhut ölürken imânsız gider!” buyurdu.
Dinleyenler;
“İmânsız mı gider efendim?” dediklerinde;
“Evet, bir vakit namazı geçirenin hâli böyle olursa, ya namazı hâtırına bile getirmeyen kimseler ve namazı vazife tanımayanlar ne olur? Namaza önem vermeyenin dinden çıkacağını, dört mezhebin bütün âlimleri söz birliği ile bildirmişlerdir” buyurdu...
.Çok günah işliyorum!.."
20-12-2018 02:00
Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretlerine, bir gün gencin biri;
“Efendim, çok günah işliyorum, bu fena hâlden kurtulmak için bana ne tavsiye edersiniz?" diye sordu.
Cevabında;
"Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını oku. Allah adamlarının kitabını okuyanın kalbi nurlanır, temizlenir ve parlar. Böylece bütün günahlar o kimseye çirkin ve iğrenç gelir" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta;
"İhlasın alameti nedir efendim?" diye sordular.
Cevabında;
"İhlâslı Müslümanı methetseler, hiç sevinmez. Çünkü onun, insanlarla işi yoktur. Onun işi Allah iledir. Yalnız Allah'ın rızasını düşünür. Onu kazanmaya bakar. Her işini, Allah emrettiği için yapar ve sevabını da Ondan bekler" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de huzuruna bir âmâ/görme engelli bir adam geldi ve;
“Efendim, duâ buyurunuz da gözlerim açılsın” diye arz etti.
Kırmadı adamı.
Ellerini açtı ve;
“Yâ Rabbî! Sevdiğin kullar hürmetine, aç bu kulunun gözlerini” diye duâ etti.
Duâ kabul oldu.
Anında açıldı adamın gözleri...
.Niçin üzülürsünüz?
21-12-2018 02:00
Abdullah bin Mübârek hazretlerinin derslerine, günahkâr ve kötü huylu bir kimse de geliyordu. Fakat bir aralık gelmez oldu.
Abdullah bin Mübârek hazretleri çok üzüldü onun derslere gelmeyişine!
Yakınları;
“Efendim, o kötü biriydi. Niçin üzülüyorsunuz?” dediler.
Büyük velî;
“O zavallı bizden ayrıldı, ama ‘kötü huyları’ ondan ayrılmadı. Hâlbuki yanımızda az daha kalsaydı, ‘kötü huyları’nı burada bırakıp da tertemiz giderdi. İşte ona üzülüyorum” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta;
“Bize, namazın üstünlüklerinden biraz bahseder misiniz efendim” dediler.
Cevabında;
“Doğru kılınan bir namaz, peygamberlerin sünneti, meleklerin sevdiği, yerin ve göklerin nûru, bedenin kuvveti, rızkın berekâtı ve duânın kabulü, ölüm meleğine şefâatçi ve kabirde ışık, Münker ve Nekir’e cevaptır” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sohbetinde;
“Yapılacak en mühim iş, imanını Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi düzeltmektir” buyurdu.
Sordular ki:
“Sonra ne mühimdir efendim?”
Cevabında;
“İmandan sonra en mühim emir, beş vakit namazdır. Beş vakit namaz kılmak, her Müslümana farz-ı ayndır ve kılmamak büyük günahtır” buyurdu.
.Artık dersinize gelmeyeceğim!.."
22-12-2018 02:00
Abdullah bin Mübârek hazretlerinin talebesinden Sehl bin Abdullah vardı ki, yakışıklı bir genç olup, çok takvâ sahibiydi...
Bir sabah derse geldi.
Ve bu büyük zâta;
“Artık sizin dersinize gelmeyeceğim” dedi üzülerek.
Büyük velî;
“Niçin evladım?” diye sorunca da;
“Buraya gelirken, kapı önünde çok ayıp bir hâdise vuku buldu” dedi.
Mübârek sordu ki:
“Nasıl bir hâdise evlâdım?”
O, çok sıkılarak;
“Tam kapıya yaklaşmıştım ki, sizin evin kızları dama çıkmış, oradan bana seslenerek; “bana gel, bana gel” diye işâret ediyordu.
Ve her biri gülerek; 'Benim Sehl'im! benim Sehl'im!’ diye beni kendilerine çağırıyorlardı” dedi.
Büyük velî anladı meseleyi.
O gece talebeleri toplayıp;
“Haydi, Sehl'in cenazesine gidiyoruz” buyurdu.
Evine varınca; vefât etmiş olduğunu gördüler gerçekten.
Talebeler çok şaşırıp;
“Efendim, siz, Sehl'in öleceğini nasıl bildiniz?” diye sordular.
Dünkü hâdiseyi anlatıp;
“Benim hiç kızım yok, Sehl'in gördükleri, cennet hûrileriydi. Vefât edeceğini öğrenip onu kendilerine davet etmişler” buyurdu...
.Kan vardı tabağında!..
23-12-2018 02:00
Habîb-i Acemî hazretleri aslen İranlı olup, 120 (m. 739)’da Basra’da vefât etti.
Gençliğinde, çok “zengin” olup, parasını fâizle verirdi insanlara.
Bir gün eve geldi.
Ve sofraya oturdu.
O ara kapıya bir “fakîr” gelip;
“Allah rızâsı için yiyecek bir şey verin” diye yalvardı.
Genç Habîb;
“Yemek yok!” dedi.
Ve kapattı kapıyı.
Fakîr, mahzun hâlde dönüp gitti.
O, yemek için sofraya geldiğinde “kan” vardı tabağında.
Şaşırdı, duygulandı!
Ve hatasını anladı.
"Keşke kovmasaydım" dedi içinden.
Hasan-ı Basrî hazretlerine gitmek için çıktı evden...
Ve yolda oynayan çocuklara rastladı.
Onu gören çocuklar, oyunu bırakıp kaçışmaya başladılar.
Kaçarken birbirlerine;
“Kaçın, kaçın!.. Şu gelen fâizcidir. Ayağından kalkan toz, üstümüze bulaşmasın!” diyorlardı.
Bu sözler “ok” gibi saplandı sînesine!
Hasan-ı Basrî hazretlerinin huzuruna vardı.
Sohbetini dinledi.
Günahlarına tövbe edip;
"İlâhî!.. Senin mağfiretin sonsuzdur, beni affet" diye yalvardı.
Sonra eve döndü.
Aynı çocuklar, onu görüp yine kaçışmaya başladılar.
Ama bu defâ;
“Kaçın, kaçın!.. Bu gelen kimse, tövbekârdır. Bizim ayağımızdan kalkan toz, o mübârek zâtın üzerine bulaşmasın!” diyorlardı.
.Ben buna lâyık değilim!.."
24-12-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden olan Habîb-i Acemî hazretlerinin bir “kulübesi” vardı ki, orada gece gündüz ibâdet ederdi.
Bir gece elbisesinin söküğünü dikiyordu.
Nasıl olduysa iğnesini düşürdü elinden. O anda “gün gibi” aydınlandı kulübe.
İğneyi gördü ve aldı.
Ama çok utanmıştı!
Yüzünü elleriyle kapatarak;
“Affet yâ Rabbî!.. Ben buna lâyık değilim” dedi.
Çok duygulandı.
Rabbinden utandı.
Ve ağladı hayâsından!
● ● ●
Bir komşusu anlatıyor:
Ben, her gün akşam eve vardığımda, “ağlama seslerini” işitirdim bizim yakın komşumuzun!
Kendi kendime;
“Acaba ne derdi var ki, böyle ağlıyor?” derdim.
Sebebini bilmezdim.
Sabah uyandığımda, yine ağladığını duyardım!
Merakım arttı.
Bir gün hanımına;
“Komşunun ne derdi var ki, böyle devamlı ağlıyor?” diye sordum.
O, cevâben;
“Bizim bey, hep ölümü düşünür. Akşam olunca, 'sabaha çıkar mıyım?' diye düşünüp ağlar! Sabah olunca da, 'akşama çıkar mıyım?' der, yine ağlar” dedi.
.Hiç hatırlayamadım!"
25-12-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden olan Habîb-i Acemî hazretlerinin yanına bir kimse gelip;
“Benim, senden yüz dirhem alacağım var” dedi.
Ve istedi bu parayı.
Büyük zât;
“Hiç hatırlayamadım. Yarın gel de bir çâresine bakalım” buyurdu.
Adam da gitti.
O, gece kalktı.
İki rekât namaz kılıp; "Yâ İlâhî!.. Bu kimse doğru diyorsa bu borcu ödemem için bana kolaylık ver. Eğer yalan diyorsa, onu sana havâle ettim, sen bilirsin" dedi.
Böyle niyazda bulundu...
O sabah felç oldu adam.
Hazret-i Habîb bunu işitti.
Yine de çok üzüldü.
Hemen ziyâretine gitti.
O, bu velî zâtı görünce utandı ve mahcup oldu.
Pişmanlık içinde;
“Ne olur affet. Nefsime uyup yalan söyledim. Aslında senden alacağım yoktu. Ben bu cezâyı hak ettim” dedi.
Çok üzgündü.
Ve ağlıyordu!
“Ey Habîb! Şifâ için bana duâ et” diye yalvardı.
Büyük velî acıdı.
Ellerini kaldırdı.
“Yâ İlâhî! Buna şifâ ver” diye duâ etti.
Adam o anda şifâ buldu.
Ve fırlayıp kalktı ayağa.
Sanki hiç hasta olmamıştı...
.Hasan-ı Basrî'yi gördün mü?"
26-12-2018 02:00
Bir gün zâlim Haccac; “Gidin, Hasan-ı Basrî'yi bulup bana getirin!” diye emretti adamlarına.
Adamlar, Hazret-i İmâmı aradılar, ama bulamadılar.
Habîb-i Acemî hazretlerinin, Fırat kenarında bir kulübesi vardı. Büyük velî de oradaydı.
Haccac’ın adamları;
“Her yere baktık. Bakmadığımız, sâdece Habîb’in kulübesi kaldı. Olsa olsa oradadır” dediler.
Ve o kulübeye geldiler.
Hazret-i Habîb'e sordular ki:
“Hasan-ı Basrî'yi gördün mü?”
“Evet, gördüm.”
“Nerede, çabuk söyle!”
Onlara kulübeyi gösterip;
“İşte, şu kulübemde” dedi.
Adamlar sevinçle daldılar içeri.
Ancak az sonra çıkıp;
“İçeride Hasan yok” dediler.
Habîb-i Acemî;
“O, şu anda içeride, siz göremiyorsanız ben ne yapayım” buyurdu.
Adamlar, hayret içindeydi.
“Herhâlde göremedik!” dediler.
Tekrar daldılar içeri.
Kızgın olarak çıkıp;
“Ey Habîb! Sen, ya yalan söylüyorsun, ya da bizimle alay ediyorsun” dediler.
Ve dönüp gittiler.
Hasan-ı Basrî hazretleri;
“Adamların elleri bana değiyordu da, yine de beni göremiyorlardı” buyurdu...
.O, bizi mahrum bırakmaz!"
27-12-2018 02:00
Habîb-i Acemî hazretleri, Fırat nehri kıyısında bir “kulübe” yapıp, orada kendini ibâdete vermiş ve bu sebeple evini ihmâl etmişti birkaç gün.
Hanımı bir gün ona;
“Ey Habîb! Hiç erzakımız kalmadı” diye dert yandı.
O, cevap vermedi...
“Ben çalışmaya gidiyorum” diyerek çıktı evden...
Doğruca kulübesine geldi.
Akşama kadar ibâdet etti.
Akşam eve gelince;
“Hanım üzülme! Zîra öyle bir zâta hizmet ediyorum ki, çok cömert, pek kerîm ve şefkati boldur. Bugün Onun hizmetinden hiç ayrılmadım. Bir şey istemeye de utandım. Ama ümit ediyorum ki, O, bizi mahrum bırakmaz” dedi.
Birkaç gün geçti...
Bir akşam, üzgün hâlde eve yaklaşıyordu ki, "nefis yemek kokuları" geldi burnuna.
Zevcesi karşıladı onu.
Neşeli görünüyordu;
“Efendi! Hizmet ettiğin o zât gerçekten ne kerîm ve ne cömert bir zâtmış” dedi sevinçle.
Sordu Hazret-i Habîb:
“Hayrola ne oldu ki;?”
“Daha ne olsun... Öğle üzeri beyazlar giyinmiş, yüzleri parlıyan birileri geldi evimize. Her biri erzak yüklü çuvalları sırtlamışlar ki, undan, tâ ete kadar her şey vardı içinde” dedi.
Habip sordu:
“Bir şey dediler mi?”
Hanımı cevâben;
“Evet, dediler. Bunları, beyinin hizmet ettiği zât gönderdi ve Habîb hizmetini arttırırsa, biz de onun ücretini arttırırız diye haber göndermiş” dedi...
.Bu mertebeye nasıl kavuştu?
28-12-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden olan Habîb-i Acemî hazretleri, 120 (m. 739) da vefat etti.
İnsanlar bu zâtı, terviye günü Basra'da, arefe günü Arafat'ta, bayram günü başka bir yerde görürlerdi.
Ve şaşırırlardı.
Bir sevdiği vardı.
O, kendi kendine;
"Habîb-i Acemî hazretleri, bu çok yüksek mertebeye acaba ne ile ve nasıl kavuştu?" diye geçirdi kalbinden.
O an bir “ses” duydu...
Gâipten geliyordu...
Kulak verdi o sese.
"Habîb bu dereceye, Rabbine olan aşırı sevgisi ve mahluklara olan şefkat ve merhameti sayesinde kavuştu" diyordu.
● ● ●
Vaktiyle bir kâtil vardı;
Ve îdâm edilmişti.
Yakınlarından biri, o gece bu kimseyi rüyâda gördü. Baktı ki, kıymetli elbiseler giymiş, cennet bahçelerinde dolaşıyor.
Çok şaşırdı!
Çok da merak etti.
Ve kendisine;
"Sen durduk yere adam öldürüp çok büyük günah işlemişken, bu büyük nîmete nasıl kavuştun?" diye sordu.
Adam neşeliydi.
Cevap olarak;
"Ben idâm sehpasındayken Habîb-i Acemî hazretleri oradan geçti ve bana acıyarak bir kere baktı. Bu nimete, o bir tek nazarın hürmetine kavuştum" dedi.
."Efendim, hizmetçiniz benim"
29-12-2018 02:00
Evliyânın büyüklerinden olan Habîb-i Acemî hazretlerinin hânesinde, otuz seneden beri hizmetini gören bir “câriyesi” vardı.
Bir gün onu gördü.
Ve kendisine;
"Ey hâtun! Hizmetçimi çağırır mısın?" dedi.
O, buna şaşırdı!
Hayretle baktı ve;
"Efendim, hizmetçiniz benim ve otuz senedir bu evde, sizinleyim" dedi.
Hazret-i Habîb;
"Kusura bakma, zîra Allahü teâlâya olan aşkım beni sarınca her şeyi unutur, hiçbir şeyi hatırlıyamam" buyurdu.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Hanımınıza karşı yumuşak ve iyi huylu olunuz! Peygamber Efendimiz böyle olan kimseleri methediyor” buyurdu.
Sordular:
“Nasıl methediyor efendim?”
Cevâbında;
“Peygamber Efendimiz, bir hadîs-i şerîfte; ‘İmânı en kuvvetli olanınız, ahlâkı en güzel ve zevcesine karşı en yumuşak olanınızdır’ buyuruyor” dedi.
● ● ●
Bir gün de bir genç; “Bana bir nasîhat eder misiniz efendim” diye rica etti.
Büyük zât ona;
“Kızarsan, öfkeni yen! Zira hadîs-i şerîfte, Resûlullah Efendimiz; ‘Kuvvetli olmak, başkalarını yenmek değildir. Kuvvetli olmak, kahraman olmak, kendi öfkesini yenmektir’ buyurdu” diye cevap verdi.
.Gemiye bineceğim!"
30-12-2018 02:00
Bir gün Hasan-ı Basrî hazretleri, Dicle Nehri kenarında gemi bekliyordu. O sırada Habîb-i Acemî hazretleri oraya geldi.
Ve sordu ona:
"Ne bekliyorsun?"
O da cevâben;
"Gemiye bineceğim, onu bekliyorum" dedi.
Hazret-i Habîb;
"Gemiye ne hâcet, suda yürüyerek geç" dedi.
Hasan-ı Basrî;
"Biz sebeplere yapışırız. Onun için gemiyi bekleyeceğiz" buyurdu.
Habîb-i Acemî;
"Sen, yakîn derecesine varmamışsın" diyerek, su üzerinde yürüdü ve karşıya geçti.
Hasan-ı Basrî;
"Sen de ilm-ül-yakîn derecesine ermemişsin" dedi.
Ve gemiyi bekledi.
Hâlbuki Hasan-ı Basrî hazretlerinin derecesi daha yüksekti.
● ● ●
Bir gün de bir genç;
“Efendim, hiç huzurum yok, ne yapayım?” diye dert yandı.
Ona cevaben;
“Öyleyse İslâmiyeti öğren ve tatbik et. İslâm’a uyan, dünyada da huzurlu olur, âhirette de” buyurdu.
● ● ●
Biri de bu zâta;
“Efendim, ben şehit olmak istiyorum. Acaba nasib olur mu?” diye sordu.
Ona cevaben;
“Üzülme. Namazını kılan ve altmış yaşını geçen Müslüman, şehit olarak ölür” buyurdu.
.Allah beni seviyor mu?"
31-12-2018 02:00
Habîb-i Acemî hazretlerine, bir gün bir “genç” gelip;
"Hocam, ben bir şeyi merak ediyorum" diye arz etti.
Büyük zât sordu:
"Neyi merak ediyorsun?"
"Allah beni seviyor mu?"
"Sen Allah’ı seviyor musun?"
"Vallahi seviyorum hocam."
"Öyleyse O da seni seviyordur. Çünkü Allah seni sevmese, sen Onu sevemezsin.”
"Hikmeti ne hocam?"
"Sevgi yukarıdan gelir evlât. Baba evlâdını sevmezse, evlât onu sevemez. Hoca talebesini sevmezse, talebe hocasını sevemez" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bir gence;
“Evlâdım! İnsanların kaybettiğini bulmaya çalış!” buyurdu.
Delikanlı sordu:
“O nedir ki, efendim?”
“Sevgi ve muhabbettir. Sertlikle bir yere varılamaz. Sert insan, yalnız adamdır, yalnız kalmaya mahkûmdur” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
“Haramlardan kaçınmak, iki türlüdür. Birinci kısmı, yalnız Allahü teâlânın hakkı olan günahlardan kaçınmaktır. İkinci kısmı, insanların hakları da bulunan günahlardan kaçınmaktır” buyurdu.
Sordular ki:
“Hangisi mühim efendim?”
Cevaben;
“İkinci kısmı daha mühimdir. Zîra Hak teâlâ hiçbir şeye muhtaç değildir ve çok merhametlidir. Kullar ise pekçok şeye muhtaç oldukları gibi, ayrıca cimridirler” buyurdu...
..
|
| Bugün 545 ziyaretçi (1400 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
