 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Yok böyle siyaset!
21 Aralık 2018
Türk siyasetinin en büyük açmazı, kapı gibi güvenilir bir ana muhalefetinin olmamasıdır. Öyle ya; iktidarın yegâne alternatifi odur. Bir bakıma, böyle bir ana muhalefet olmadığı içindir ki vesayet odaklarına gün doğmuş ve demokrasiden ümit keserek darbe yapmayı maharet bilmişlerdir.
Vesayet odaklarının, ana muhalefetten iktidar umutları olsaydı, seçim dönemini bekler ve darbe gibi bir kepazeliğin öncüsü olmazlardı. Nitekim 60 ihtilalini yapanlar, muhalefet liderini başbakanlığa getirmekle kalmamış, kendisine bağlılıklarını şu meşum (uğursuz) cümleyle dile getirmişlerdi: “Paşam, emirleriniz bize Peygamber buyruğudur.”
Toplumsal olarak diğer bir şanssızlığımız da, ortanın solu diyerek yola çıkan ana muhalefetimiz, solu da kendine benzetmiş ve dünyada emsali bulunmayan, ne idüğü belirsiz bir yapıya bürünmüştür.
.Görevi ise, fitne ateşini yakmak ve tüm insanlığı (!) o ateşin içinde boğmaktır. Bu ateş kıyamet ateşidir; zira insanoğlu yaratılalı beri böyle bir fitne, bu büyüklükte bir yangın görmemiştir!
Ne demek istediğimizi ve dünyanın yarınki halinin nasıl olacağını, ahtapot gibi sarmalanıp zehirletilen Türkiye’ye ve Türk insanına bakıp anlayabiliriz!
Kazdıkça yerin dibinden fışkırıyorlar; hafta geçmiyor ki onlarca Fitnetullah örgüt mensubu hakkında yakalanma kararı verilmiş olmasın!
Şayet farkına varılıp beli kırılmasaydı, ‘yecüc-mecüc’ taifesi gibi her tarafı kaplayacak ve hak ve hakikat namına ne varsa hepsini ve her şeyi kurutacaklardı.
Cenab-ı Allah milletimize acıdı ve bu melunun şeytani yüzünü bize gösterdiği gibi, onunla mücadele gücü ve kararlılığını da verdi.
.
Demokrasinin neresindeyiz?
26 Haziran 2019
Seçilmiş başbakan, bakan ve milletvekillerimize reva gördüğümüz muamelenin, dünya demokrasi tarihinde başka bir örneği yoktur. Sözde bir mahkeme sonucunda da Başbakanımızla birlikte iki bakanımızı asmış, onlarca bakan ve milletvekillerini de çeşitli cezalara çarptırmayı maharet bilmiştik.
Bu kepazelikle yetinmemiş; ayrıca, bu uğursuz (meşum) günü bayram ilan etmiştik.
Halbuki elimize hiçbir şey geçmemişti ama çok şeyler kaybetmiştik. Çeyrek asır sonra kendilerine iade-i itibarda bulunabildik; naaşlarını, atılmış oldukları çukurlardan çıkartıp, kendilerine anıtmezarlar yaptık.
Şehit Adnan Menderes ve arkadaşlarının ruhları aramızda ve belli ki birilerini ebediyete kadar rahat bırakmayacak.
Tabiatıyla, kaybeden ülkemiz, ülkemiz insanı ve ülkemizin sahip olmaya çalıştığı demokrasi oluyor. Bugün hâlâ sağlıklı ve kâmil manada bir demokrasiye sahip değilsek, bunun sebebi işte o darağaçlarıdır.
Zira o darağaçları yalnızca merhum Menderes ve arkadaşları için dikilmemişti; bütün bir ülkenin geleceği için dikilmişti. İpte sallananlar, başbakan ve bakanların yanı sıra, ülkemizin demokrasisiydi. Milli iradenin ta kendisiydi.
Nitekim o darağaçları, sonra gelen her başbakanın kâbusu olmuştur.
Ve yine belli ki hiç ibret alınmıyor ve tarih mütemadiyen tekerrür ediyor. Bizde, Mısır’da ve dünyanın muhtelif yerlerinde.
İpin ucu p..tun elinde olunca, hem bizde ve hem de dünyanın muhtelif yerlerinde daha çok demokrasicilik oyunu oynanır.
Vaktiyle bizdeki darbeyi de ABD yapmıştı, daha sonraları Mısır’dakini de. Bizde, demokrasiyi katlederek adına ‘Hürriyet ve Demokrasi Bayramı’ dedi; Mısır’da da, halkın seçtiğini alaşağı edip, yerine zorla getirdiği zorba yönetime ‘meşru’ dedi.
Evet, dünyanın jandarmalığını yapan ABD’ye göre Mısır’daki darbe yönetimi meşrudur. Daha açık ifadesiyle, dünyanın neresinde olursa olsun ve rejim olarak hangi adı taşırlarsa taşısın, ABD’ye uşaklık eden her sistem meşrudur.
Dikkat ediniz, darbecilerin zihniyetleri hep aynıdır. Son derece korkaktırlar, en çok da ölümüne sebep olduklarının ruhlarından korkarlar.
Nitekim ne Menderes ve arkadaşlarının ve ne de Mursi’nin cenazelerini ailelerine teslim etmediler, edemediler.
Mısır da tıpkı bizim gibi, bir gün demokrasiye geçtiğinde, Mursi’nin kıymetini anlayacak ve ondan af dileyecektir ama...
Şairin dediği gibi; “Hiç ibret alınsaydı, tarih tekerrür mü ederdi!”
İbret alınmıyor ki darbe heveslileri her an tekerrür
için aportta beklemekte!
.
Demokrasinin kıymetini bilelim!
24 Haziran 2019
Bakınız; Mısır’ın seçimle iş başına gelmiş yegâne lideri Muhammed Mursi, topu topu 11 ay iktidarda kalabildi ve en yakını General Sisi tarafından alaşağı edilip zindana atıldı.
Ve o zindan hayatında yargılanırken, mahkeme salonunda kafes içinde kalp krizi geçirdi. Kimseye müdahale ettirmediler ve herkesin gözleri önünde can çekişerek şehit oldu.
Aynı badireleri bizim demokrasimiz çok acı bedeller ödeyerek atlattı. Üstelik her on yılda bir demokrasimiz kesintiye uğratıldı ve tabir caizse siyaset ve siyasiler pırasa gibi doğrandı.
60 İhtilali’nde bizim de Yassıada zindanlarımız siyasilerle dolup taştı. Adına ‘yüksek’ denilen, gerçekte çukur olan uyduruk bir mahkemenin özeti, tarihe kara bir leke olarak geçen şu cümle idi: “Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor!”
Ne denebilir ki? Dün olduğu gibi, bugün de ve hatta yarınlarda da: “Zalimler için yaşasın cehennem!”
Dikkat edilirse, tüm darbelerde cezalandırılanlar siyasilerden ziyade millettir. Zira o siyasileri mevcut makamlara taşıyan milletin ta kendisidir. Öyle ya, hiçbir siyasi kendiliğinden vekil, bakan ya da başbakan, başkan olmaz, olamaz. Millet tarafından sandıktan seçilerek gelirler.
Şu halde; gerçekte cezalandırılan, zindanlarda çürütülen ve hatta darağaçlarında sallandırılan millettir. Milletin iradesidir. Yani tek kelime ile demokrasidir. Çünkü millet hizmetten mahrum edilmiştir.
Demokrasilerde iktidarlar sandıkla gelir, sandıkla giderler. Demokrasinin diğer rejimlerden farkı ve en güzel yanı da budur: Seçimle gelip, seçimle gidebilmek ve seçimle gidenin tekrar seçimle gelebilmesidir.
Neticede İstanbul için bir belediye başkanı seçtik; atla deve değil! Nitekim daha önce de her biri Anadolu illerinden daha büyük olan İstanbul’un 39 ilçesinin belediye başkanlarını seçmiştik.
İşleri abartmakta ve bağlamından koparmakta üzerimize yok. Sanki İstanbul’a belediye başkanı değil de, ölüm-kalım savaşı veriyorduk!
Son 25 senedir İstanbul’u AK Partili belediye başkanları yönetti, ondan önce de onlarca sene başka partililer yönetti. İyi yönettiler veya kötü yönettiler; mühim olan milletin hakemliğine başvurmak, milletin verdiği karneyle sınıfı geçmek veya sınıfta kalmaktır.
Ya Birinci Dünya Savaşı hiç yaşanmamış olsaydı? Strateji oyunu tarihi senaryoları simüle ediyor
Mahkeme kadıya mülk değildir; 25 senedir İstanbul’u AK Partili belediye başkanları yönetiyordu. Dile kolay, çeyrek asır; insan her gün bal yerse bıkar. Nitekim İstanbul halkı da bıktığını gösterdi ve CHP’li aday Ekrem İmamoğlu’nu tercih etti.
Böylece CHP için iktidar olabilmenin yolu da açılmış oldu. Çünkü AK Parti’yi merkezi yönetime taşıyıp iktidar yapan, öncelikle İstanbul belediyelerinde sergiledikleri olağanüstü hizmet anlayışıdır.
Aynı performansı gösterme sırası CHP’de; bize düşen tebrik etmek ve başarı dileklerimizi sunmak.
AK Parti niçin kaybettiğinin muhasebesini yapıp, kendine çekidüzen vermeli; CHP de elde ettiği bu şansı iyi değerlendirmeli ve bu tarihi fırsatı kaçırmamalıdır.
Sonuçta; sandıkla her şey güzel, gelmek de güzel, gitmek de. Yeter ki her iki taraf da gerekli dersleri çıkarsın ve millete hizmet yolunda yarışsın.
.
Adalet mülkün temelidir!
10 Haziran 2019
Cehaleti tahsil etmiş yığınla insan, ‘Adalet mülkün temelidir’ sözündeki ‘mülk’ kelimesini mal, mülk, zenginlik zannediyor. Zenginin adaleti de kendisi gibi olur deyip; akılları sıra, dünyadaki adaletsizliğe sebep uyduruyorlar.
Adalet mülkün (devletin) temelidir. Adaletsiz devlet zalimdir ve er ya da geç yıkılmaya mahkûmdur. Zira zülüm payidar olmaz (sonsuza değin devam etmez).
Adalet, hak ve hukukun galebe çalmasıyla vücut bulur. Bundan dolayıdır ki, hukukun üstünlüğü adildir, üstünlerin hukuku zulmün ta kendisidir.
Adaletsizliğin bizim toplumumuza yansımasında; üstünler hukuku hanesine ayrıca darbeler hukuku da eklenerek zulme tüy dikmiştir.
Bütün bu olumsuzlukların temelinde, halka rağmen iş görmek yatar. Demokrasiyle taban tabana zıt olan bu zihniyete göre halk hastadır ve hastaya ilaç sorulmaz, verilir!
Zorla da olsa, tatbik edilir!
İşte; ta ‘Taçlı demokrasi -Meşrutiyet’ döneminden bugüne gelinceye kadar, demokrasimizi taçlı olmaktan kurtardık ama istenilen kıvama bir türlü kavuşturamadık.
Demokrasimizin adına ‘ Çok partili parlamenter sistem’ deyip, Meclis’in duvarına da ‘Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir’ yazdık; lakin bunların hepsi lafta kaldı. Göstermelik icraatlar, ölü yüzüne pudra sürmekten farksızdı.
Zira; Demokrasi halkın idaresi olmasına rağmen, biz hiçbir zaman halka güvenmedik ve halka rağmen iş görmeyi maharet bildik.
Bu yüzden hukuk sistemimiz ve adaletimiz hep ‘güdük’ kaldı. Demokrasi güdümlü olunca, hukukun güdük kalması kaçınılmazdı.
Bundan dolayıdır ki, bizim hukuk tarihimiz bir nevi hukuksuzluklar ve cinayetler tarihidir.
Yüz karası şu ifadeler, tuzu kokuttuğumuzun resmidir: ‘Sanıkların idamına, şahitlerin bilahare dinlenmesine!’, ‘Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor!’, ‘Bir sağdan bir soldan asalım, denge sağlansın!’…
Bakınız yarım asır önce İsmet İnönü şunu söylüyordu: ‘Şartlar tamam olduğunda, milletler için ihtilal meşru bir haktır!’
Bugün de Abdullah Gül; ‘İçişlerinizi düzenlemezseniz, darbe ve dış müdahale kaçınılmaz olur!’ diyor.
Görüldüğü üzere; bunca bedel ödememizi rağmen, demokrasi ve hukuk ve zihniyet bakımından bir arpa boyu yol alamamışız.
Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan ‘Adalet ve Yargı Reform Paketi’ni bayram öncesinde açıkladı. 9 amaç başlığı altında sunulan paketin her bir maddesine susamış bir toplumuz.
Bir an önce kuvveden fiile çıkartılması herkesin beklentisi.
FETÖ istilasından kurtulmaya çalışan yargıda yapılmak istenen bu reformlar, adil bir toplumun ayak sesleri mesabesindedir.
İstisnasız herkese lazım olan hukukun üzerine hep birlikte titremeliyiz.
.
Gözler HSK’da!
7 Haziran 2019
NATO’ya girdiğimiz günden beri ülkemizin ayarlarıyla oynanıyor. Düzeltmemiz gerekli denilerek yapılan her darbeyle ülke Çarşamba Pazarı’na döndürüldü. 15 Temmuz 2016 iç savaş girişimiyle de iş tamamen şirazesinden çıkartıldı.
Düşünün: Tüm demokratik ülkelerde çıkan pis kokular yargı tuzuyla yok edilir. Bizim ülkemizde yargıyı (tuzu) kokuttular. Kimi kime şikâyet edebilir veya ettiğimizde ne elde edebilirdik?
Savcı ve hâkimlerimizin dörtte biri (4000’e yakın) meslekten ihraç edildi. Geri kalanların da ne olduğunu sağlıklı şekilde biliyor muyuz? İşin en tuhaf tarafı ise başta FETÖ olmak üzere her türlü terör örgütüyle, içeriden ele geçirilmeye çalışılan bu yargı yapısıyla mücadele etmemizdir!
Bir taraftan, suya sabuna dokunmadan temizlik yapılamaz denilecek, diğer yandan da, temizlik yapılacak su ve sabunun kirli olup olmadığı tartışılacak!
Gel de ayıkla pirincin taşını!
Bu saatten sonra, “Sen şunu yaptın, ben bunu yaptım, sen daha fazlasını yaptın” denilerek birbirini suçlamanın manası yoktur. Hele siyasetçilerin birbirlerini suçlamalarına hiç gerek yoktur. Zira onlar, karakuşi bir demokrasinin sadece yolcuları olarak görülüp değerlendirilmişlerdir.
Hancı hep başkaları olmuştur!
YSK’yı da pis kokuları yok etmesi gerekli kurumlarımızdan biliyoruz.
İstanbul seçimlerine itiraz üzerine sandıkların yalnızca yüzde onu sayıldı ve 15 bin oy Binali Yıldırım’ın hanesine yazıldı. Hepsinin yeniden sayılmasına yapılan itiraz
ise reddedildi.
Halbuki yeniden tüm oylar sayılabilseydi, seçimin iptaline ve yenilenmesine gerek kalmazdı.
Attıkları zaman mangalda kül bırakmayan bir kısım yazarların “Ortada yolsuzluk ve hırsızlık olmamasına rağmen seçim iptal edildi” dediğine bakmayın. Bir adayın aldığı 108 oy sıfır olarak işlenmiş ve bu şekilde çarpıtılarak yapılan onca haltın sonucunda bu adaya 15 bin dolayında
oy eklenmiş.
Bu, hırsızlık ya da yolsuzluk değilse nedir?
Üstelik toplam sandığın yüzde onunda böyle. Ya hepsi sayılsaydı durum ne olurdu?
YSK, aynı sandık kurullarıyla seçimi yenileyeceğini açıklayınca kızılca kıyamet koptu. YSK kararına itiraz edildiği gibi, kurum, eleştirilerin boy hedefi haline geldi.
YSK Başkanı Sadi Güven yaptığı açıklamada şu ifadelere yer verdi: “31 Mart Mahalli İdareler Genel Seçimleri’nde İstanbul’a bağlı seçim müdürlüklerinde görev yapan müdür ve diğer sorumlular hakkında, seçimin iptaline dayanak oluşturan usulsüz işlemler nedeniyle disiplin soruşturması başlatılmış ve sandık kurulu başkanlarının ve memur üyelerinin usulsüz olarak belirlenmesindeki yoğunluk dikkate alınarak, 13 seçim müdürü başka illere görevlendirilmiştir.”
Güven ayrıca: “Hâkimler ve Savcılar Kanunu’nun (hâkim ve savcıların suçlarına iştirak edenler aynı soruşturma ve kovuşturma mercilerine tabidirler) hükmü gereğince, ilçe seçim kurul başkanlarının yanı sıra diğer sorumlular hakkındaki suç duyurusu kararını HSK’ya gönderdiklerini” ifade etti.
İfade edildiği gibi, “İlçe seçim kurulu başkanlarının ilçedeki en kıdemli hâkim olması yasal zorunluluk olup, hâkimlerin görev yerleri Hâkimler ve Savcılar Kurulu tarafından belirlenmektedir. Hâkimlerin atanmaları ve görevden alınmaları Yüksek Seçim Kurulunun yetkisi dâhilinde değildir.”
Görüldüğü üzere, YSK topu Hâkimler ve Savcılar Kurulu’na attı.
Hâkim atamalarının yapılıp yapılmayacağı herkesin merak konusu
.
Dönüm noktası
15 Mayıs 2019
14 Mayıs 1950 Türk demok- rasisinin dönüm noktasıdır. Daha açık ifadesiyle Türk milletini demokrasiyle tanıştıran kutlu günün adıdır 14 Mayıs.
Hâlbuki bir önceki (1946) seçimlerde demokrasiye geçmiş ve çok partili bir hayatın ilk ciddi adımını atmıştık. Ama gelin görün ki; bize bahşedilen demokrasimizin ilk çocuğu prematüre doğmuştu.
Halka tepeden bakan bir güruh, ‘halk kim ki, idaresi ne olsun!’ dedi ve ‘açık oy gizli tasnif’ kepazeliğini seçim kanununa soktu. Akla hayale gelmedik hileler ve hokkabazlıklar yapıldı; karakuşi demokrasi eski tas eski hamam olarak yoluna devam etti.
1950 yılına gelindiğinde, CHP, 27 yıllık tek partili iktidarını geride bırakıyordu.
Oylar gizli verilip şeffaf olarak sayılınca; bir devir bitti ve yepyeni bir devir; demokrasi devri başladı. Artık Meclis duvarında yazan ‘Egemenlik milletindir’ levhasının burnu uzamayacak ve onun karşısında oturan milletvekillerinin yüzleri kızarmayacaktı.
Açıktan sayılan oyların sonucunda DP 408, CHP 69 milletvekili çıkarmıştı.
Ordu Komutanı Orgeneral Kurtcebe Noyan, seçimlere müdahale edebilecekleri haberini İsmet Paşa’ya iletir. Bu denli bir askeri müdahale için yalnızca on yıl beklenir ve demokrasi şirazesinden çıkar.
İktidar partisi (DP) mensupları; Cumhurbaşkanı, başbakan, bakanlar, milletvekilleri ve yandaş olarak belirlenen yüzlerce kişi Yassıada zindanlarına sürülür.
Başbakan ve iki bakanı idam edilir.
Darağacın- daki başbakanın son sözleri: ‘ Size dargın değilim. Sizin ve diğer zavallıların iplerinin hangi efendiler tarafından idare edildiğini biliyoruz. Onlara da dargın değilim. Kellemi onlara götürdüğünüzde deyiniz ki: Hürriyet uğruna ortaya koyduğu başını 17 sene evvel almadığınız için müteşekkirdir. İdam edilmek için ortada hiçbir sebep yok. Ölüme bu kadar metanetle gittiğimi silahların gölgesinde yaşayan kahraman efendilerinize acaba söyleyebilecek misiniz?..’ oldu.
Demokrasimiz, süregelen her on yılda bir kesintiye uğratıldı ve her seferinde çok ağır bedeller ödendi. Demokrasinin nimetlerini bürokrasi yiyor lakin bedelini halk ve halkın seçtikleri ödüyordu.
Aradan geçen bu 69 yıllık süre içiresinde köprülerin altından ne sular aktı; celladına âşıklarımız, bir milim mesafe kat etmediğimizi söyleyedursun lakin haklı oldukları bir taraf var.
69 sene evvel, halkın seçtiği Adnan Menderes’e birileri hangi gözle bakıyorsa, bugün de Sayın Erdoğan’a aynı gözle bakan ve onun idam edilmesini dört gözle bekleyen birileri var.
Bunlar gerçekte klinik vakadır ve her birinin ayrı ayrı incelenmesi gerekir.
Görünen o ki, bu kafa yalnızca bir partiye münhasır değildir. Bu bir zihniyettir ve az ya da çok bütün partilerde mevcuttur.
Bütün bunların temelinde demokrasi hazımsızlığı, yani millete güvensizlik yatmaktadır.
Hem halk diyorlar; hem de göbeğini kaşıyan halktan ve onun seçtiğinden ne olur diyorlar!
Vah ki, ne vah!
.
ABD’nin dini imanı para!
8 Mayıs 2019
Eski kavimleri toplumlarındaki suç ve ceza algısı helak etmiştir. Şöyle ki suçu işleyen zengin veya o zenginin yakını ise, olay örtbas edilir ve her hangi bir ceza verilmezdi. Buna karşılık aynı suçu işleyen fakir kişi veya onun yakını ise, kişi, sözde adalet adına en şiddetli cezaya çarptırılırdı.
Dünyanın jandarmalığını yapan ABD, elinde tuttuğu adalet terazisiyle işte böyle tartıyor: Hangi suçu işlemiş olursan ol, zenginsen masumsun, fakirsen suçlu. ABD’nin dünyaya nizamat verirken dağıttığı adalet budur.
ABD’ye göre, devlet terörü işleyen ve plajdaki çocuklara değin masum insanları hunharca katleden İsrail masumdur ve işgal ettiği Golan Tepeleri’ni ilhak etmesi hakkıdır.
ABD’ye göre, Venezuela’nın seçimle iş başına gelmiş devlet başkanı diktatördür. Bu diktatör (!), koltuğunu ABD’nin tayin ettiği muhalif bir lidere terk etmelidir. Aksi halde, Venezuela halkı açlığa ve karanlığa mahkûm edilir. Bitmedi, daha sonra, aynı ülke ABD tarafından işgal edilmekle tehdit edilir.
ABD’ye göre, Mısır’daki, İsrail yanlısı darbeci General Sisi demokrat, seçimle iş başına gelen ve zorla makamından uzaklaştırılan Mursi teröristtir.
ABD’ye göre, müttefiki Türkiye ile savaş halinde olan YPG-PYD ve PKK birer terör örgütü değil, direnişçi yani, ülkelerinin (!) bağımsızlığı için savaşan direnişçi-gerilladır ve bu yüzden her türlü silah ve mühimmat yardımını hak etmektedirler.
ABD’ye göre, FETÖ bir terör örgütü değil, bir dini cemaat ve üyeleri de masum birer müritten ibaret. Dolayısıyla, Türkiye’deki darbe girişimlerinden ve özellikle 15 Temmuz’daki hain girişimden bu cemaatin yakından uzaktan bir ilişkisi yoktur.
Yani bütün bunları cinler yaptı; Türkiye’deki savcılar ve hâkimler bu masum cemaat üyelerine iftira atıyor ve onları haksız yere cezalandırıyor.
ABD’ye göre, gazeteci Cemal Kaşıkçı’nın konsolosluk binasında Suudi Prens M. Bin Salman tarafından parçalattırılıp yok edilmesi, sıradan bir polis-adliye vakası. Bu yüzden, “Bir gazeteci için milyarlarca dolarlık ticaret tehlikeye atılamazdı” ve atılmadı.
ABD, dünyayı köpeksiz köy gördüğünden değneksiz dolaşıyor ve tabir caizse çayın taşıyla çayın kuşunu vuruyor. Suudi Kralı’na resmen, “Biz olmasak, iki haftalık ömrün olur” diyerek milyarlarca dolarlık haracı resmen aparıyor.
Kral’ın, öncekiler böyle bir para istemiyorlardı sözüne karşı Trump “Onlar aptaldı!” diyecek kadar pişkin ve bir o kadar küstahça tavır sergiliyor.
ABD’ye göre, Türkiye, İran’la olan petrol ticaretini kesmeli ve bunun yerine, İsrail iş birlikçisi olan Suudilerle ve BAE ile ticaret yapmalı. Oysa ABD, bu ülkelerden aldığı haraçlarla terör örgütlerini destekliyor.
Terör destekçisi ülkelerle iş birliği yapmamızı isteyen ABD, gerçekte Türkiye’ye şu teklifte bulunuyor: Paranla kiralık katil tut ve kendini bunlara vurdur!
Niye gülüyorsunuz? FETÖ ile de aynı şeyi yapmadı mı?
Ya daha önceki darbeler? Hepsi aynı oyunun değişik versiyonları değil mi?
Din-iman para olunca böyle oluyor demek ki!
.
NATO’ya hayır!
3 Mayıs 2019
NATO, iki kutuplu dünyanın, Sovyet tehdidine karşı kurulan bir askeri pakttı. Sovyetler’in başını çektiği paktın adı ise, Varşova Paktı idi. Eski Varşova Paktı üyeleri olan Polonya, Çek Cumhuriyeti, Macaristan 1999’da NATO’ya katıldı. Daha sonra, diğer Doğu Avrupa ülkelerinin (Estonya, Letonya, Litvanya, Slovenya, Slovakya, Bulgaristan ve Romanya) de katılımıyla NATO üyesi ülke sayısı 26’ya çıktı.
Uluslararası Askeri İttifak olarak bilinen Kuzey Atlantik Paktı, teşkilat dışında kalan ülkelerden gelebilecek saldırılara karşı ortak savunma yapmak amacıyla kurulmuştur.
NATO’nun en önemli özelliği, anlaşma metinlerinde de geçen, üye ülkelerden herhangi birine yapılan saldırının tüm üye ülkelere yapılmış olarak kabul edilmesidir.
Fransa, NATO’nun kurucu üyeleri arasında bulunmasına rağmen, eski Cumhurbaşkanı General Charles de Gaulle, NATO’ya her zaman şüpheyle baktı. Zira bu denli bir askeri yapılanmada, bütün müttefiklerin ABD’nin kontrolüne geçtiğine inandı.
Bu yüzden Fransa’yı 1966 yılında NATO’nun askeri kanadından ve yapılanmasından çekti. De Gaulle bu kararı alırken NATO’nun genel merkezi ve askeri karargâhları Paris’te bulunuyordu.
Genel merkez ve karargâhlar Brüksel’e taşındı.
Yunanistan da tıpkı Türkiye gibi 1952 yılında NATO’ya girdi. Yunanistan da 1974 Kıbrıs Barış Harekâtı’nı bahane ederek, NATO’nun askeri kanadından ayrıldı. Yunanistan’ın ayrılmasıyla oluşan boşluğu da Türkiye ile doldurdular.
Yunanistan’ın 1982 yılında, NATO’nun askeri kanadına dönüşünü, Türkiye’deki darbe hükümetine (12 Eylül) kabul ettirdiler. Fransa da 1996’da askeri kanada dönüş yaptı.
NATO, yukarıda zikredilen 5. maddeyi (Bir üyeye yapılan saldırının tüm üyelere yapılmış olması ve tüm üyelerin birlikte mukabelede bulunmaları) yalnızca, 2001 yıllında, New York’taki İkiz Kuleler’in vurulmasında işletti ve Afganistan’a müttefik ordu gönderildi.
NATO bahane edilerek, müttefik ülkelerin başta askeriye olmak üzere tüm kurum ve kuruluşların kılcallarına değin nüfuz edildiğini Türkiye’de gördük (FETÖ) ve bu uğursuz halle mücadeleyi sürdürüyoruz.
De Gaulle haklı çıktı; NATO’ya ait tüm müttefik ülkeler ABD’nin kontrolündedir.
Sovyetler’in parçalanmasıyla Varşova Paktı da dağıldı; dolayısıyla düşünülen tehdit de ortadan kalktı. Türkiye-Rusya münasebetleri Türkiye-ABD münasebetlerinden çok daha iyi bir noktaya geldi.
Türkiye, teröre karşı 40 yıldır düşük yoğunluklu bir savaş yürütüyor; NATO müttefiklerimiz bize yardım edeceklerine, terör örgütlerine yardım ettiler ve etmeye devam ediyorlar.
‘Gladyo’ yapılandırmalarıyla içeride darbe üstüne darbeye girişiyorlar.
Kendi kontrollerinden çıkmamızı istemiyorlar.
Bu yüzden S-400 almamıza karşılar; bu yüzden savaş halinde olduğumuz terör örgütlerini silahlandırıp üzerimize saldırıyorlar; bu yüzden İsrail’le dost bir Arap NATO’su kurmak için çalışıyorlar; bu yüzden İran, Doğu Akdeniz ve Afrika üzerinden kuşatıyorlar; bu yüzden ekonomimizi baltalıyorlar. Bu yüzden bir terör örgütü deyip savaştığımız FETÖ’yü onlar masum bir dini cemaat olarak algılıyor ve Türkiye’nin üzerlerine gitmesini kınıyorlar.
Bunlar ve bunlar gibi daha nice dayatmalar yüzünden NATO’ya hayır deyip, kurulacak yeni dünyada yerimizi almalıyız.
Sayın Bahçeli’nin işaret ettiği gibi, “Kovboy bilmelidir ki, al atını, yap tımarını diyeceğimiz günler, inanıyorum ki çok uzak değildir!”
.
Meydanların dili
20 Mart 2019
Birinci Dünya Savaşı sonlarında İngilizler Şam’ı işgal ettiklerinde, İngiliz komutan, General Allenby doğruca Selahaddin Eyyubi’nin mezarına gidip sandukasını tekmeler ve “Kalk Seladin! Biz geldik!” diyerek ‘haçlı’ kinini kusar.
Bundan tam bir asır sonra da, bu kez, dünyadaki tüm mazlumların sesi olan Türkiye Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan’ın hafifçe tökezlediği bir seçim sonucunda şu değerlendirme yapıldı: “Yeni bin yılın Selahaddin Eyyubi’si son metroda durduruldu!”
Durdurulmadığını, takip eden seçim sonuçlarıyla görüp deliye döndüler.
Türkiye’nin ve Sayın Erdoğan’ın suçu, arı kovanına çomak sokmasıdır. Dünyadaki hangi lider, İsrail Cumhurbaşkanı’nın yüzüne: “Siz plajdaki çocukları öldürmesini çok iyi bilirsiniz!” ve BM Genel Kurulu’nda tüm ülke liderlerinin yüzüne, “Dünya beşten büyüktür!” dedi, diyebildi.
Yiğit düştüğü yerden kalkar; Türkiye dün olduğu gibi bugün ve yarınlarda hep mazlumların sesi oldu ve olmaya devam edecek. Bundan dolayı da mazlumları sömüren zalimlerin hedefinde.
Şu halde, Sayın Erdoğan’ın dillendirdiği beka meselesi, yalnızca Türkiye için olmayıp dünyadaki tüm mazlumlar içindir.
Sayın Erdoğan’ın Karadeniz Ereğlisi, Sakarya ve Kocaeli mitinglerini yerinde takip ettim.
Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki meydanlar gümbür gümbür ve Sayın Erdoğan sevgisinden hiçbir şey kaybetmemiş.
Çarşılarda yaptığımız nabız yoklamalarında, esnafın sıkıntılı olduğunu gözlemledik. Halk da pahalılıktan şikâyetçi. Ama esnaf da halk da bilinçli; bu duruma, içerideki ve dışarıdaki Türkiye düşmanlarının sebep olduğunu biliyorlar.
Öyle üç kilo soğana, iki kilo patlıcana davasını satacak vatandaş yok; halk her şeyin farkında.
Türkiye’nin özetini, Sayın Erdoğan yerinde, Sakarya’da dillendirdi: “...Yüz üstü çok süründün, ayağa kalk Sakarya!”
Sakarya’nın şahsında bu haykırış gerçekte, Türkiye’ye ve dünyadaki tüm mazlumlaradır.
Yeni Zelenda’daki hunharca saldırının hedefinde de Türkiye ve Sayın Erdoğan var! Cani sürülerinin gördüğü Türkiye’nin yükselişi gerçeğini, içimizden birileri göremiyorsa heyhat!
Yine bundan dolayıdır ki Türkiye’deki her seçim, devlet ve millet ve hatta tüm mazlum milletler için beka meselesidir.
Zira Türkiye’nin sesi kısılırsa, onların ümüğü sıkılır.
Cesaret ve umut Türkiye’dedir; Türkiye’dir.
Meydanların en önemli göstergesi ise platformun önünü hıncahınç dolduran kadınların coşkusu, heyecanı ve Sayın Erdoğan’a olan sevgi ve umut dolu bakışlarıdır.
Zaten seçimlerin kazananı da kazandıranı da onlardır.
.
İşte Batı bu!
15 Mart 2019
Avrupa Parlamentosu, Türkiye ile müzakerelerin askıya alınmasını öneren Türkiye raporunu kabul etti. Doğrusu, bu skandal rapora da, karara da şaşırmadık; şaşıranların da aklına şaşarız.
Zira biz bu Avrupa’nın gerçek yüzünü 15 Temmuz’daki aşağılık darbe girişiminde gördük.
Türkiye’de demokrasinin kalbi olan parlamentomuz bombalandı; Avrupa Parlamentosu bombalayanların yanında yer aldı ve onların yandaşlarını Genel Kurul’unda konuşturdu.
Bunu da gizlemiyorlar; nitekim mahut raporda, Türkiye’nin yurt dışındaki FETÖ örgütü mensuplarına yönelik operasyonlarından ‘üzüntü duyulduğu’ belirtiliyor. Yani şecaat arz ederken sirkatin söylüyorlar!
Rapordaki eleştiri konularına dikkat ettiğimizde, Avrupa’nın bize olan bakış açısını görmüş oluruz:
FETÖ operasyonları kapsamında uzun tutukluluk süreleri ve kötü muameleden endişe duyuyorlar.
Ankara yönetimi Akkuyu Nükleer Santral inşaatını durdurmalı.
Türkiye, Kıbrıs’taki askeri varlığına son vermeli.
Ayasofya, zinhar camiye dönüştürülmemeli.
Türkiye, Suriye’nin kuzeyinde yürüttüğü askeri harekâtları sonlandırsın.
Türkiye, Ermenistan’la ilişkilerini normalleştirsin ve iki ülke arasındaki sınır kapısını açsın.
Yani kısaca bize demek istedikleri şu: FETÖ’nün yurt içinde ve dışındaki takibini bırakın; ülkeyi terör örgütlerine ve onların dışarıdaki ağalarına teslim edin!
Suriye’deki harekâtlara son vererek, ülke güvenliğinizi terör örgütlerine havale edin ve ülkenizin bölünmesini sadece seyredin!
Dikkat ederseniz, Avrupa’nın bize olan bakış açısı ile ABD’nin bakış açısı aynı. Tepeden bakıyorlar ve bizi kendilerinin uydusu olarak görüyorlar.
AB, Türkiye’de idam kaldırılıncaya kadar başımızın etini yedi; bunun yanında ne ABD’deki idamlara karşı oldu ne de Mısır’daki katliam şeklinde yapılan idamlara
ses çıkardı.
Açıktan söyleyemiyorlar; gerçekte AB, Türkiye’den, Türkiye’nin büyüklüğünden korkuyor. Zira Türkiye’nin büyüklüğü AB karar mekanizmalarını kökünden değiştirir diye endişe ediyorlar.
İngiltere’nin ayrılmak istemesiyle birlikte AB zaten çatırdıyor. Ayakta durmakta zorlanan bir yapı, Türkiye gibi nüfusu kalabalık ve güçlü bir ülkeden boşuna korkmuyor!
Avrupa’nın zihniyetini, mültecilere karşı takındıkları tavırda görebiliriz; denizlerde boğulsunlar, yeter ki kendilerinin kapılarını zorlamasınlar!
Daha dün, İslam diye, Avrupa’nın ortasındaki Bosna’ya reva gördükleri vahşeti ne çabuk unuttuk?
Bu Avrupa’dan mı biz
insanlık dersi alacağız?
Bakınız, 1963 yılından beri biz o kapıda bekliyoruz; onlar bekletmekten bıktı, biz beklemekten bıkmayacak mıyız?
Tak sepeti koluna, herkes yoluna!
.
Pusuda bekleyenler!
8 Mart 2019
Sevgili Mehmet Soysal’ın 18 Şubat tarihli ‘Rabarba siyaseti’ başlıklı yazısı çok ses getirdi. Bir kısım köşe yazarları bu yazıyı kaynak (mehaz) göstererek, kendi duygu ve düşüncelerini dile getirdi.
İyi de oldu; zira sevgili Soysal, yerinde tespitleriyle Pandora’nın kutusunun kapağını açtı.
Malum, AK Parti’nin kurucu kurmaylarının büyük çoğunluğu, Erbakan’ın siyasi çizgisinden geliyor. Bir farkla ki o da ‘yenilikçilerin’ Milli Görüş gömleğini çıkarttıklarını ilan etmeleriydi.
Kuruluşta, Sayın Erdoğan siyasi yasaklıydı ama hareketin dinamosuydu; her şey onun ve onun gibilerin mağduriyeti etrafında şekilleniyordu.
Dava arkadaşlarının kader birliği kısa zamanda iktidar oldu; o gün bugündür de iktidardalar.
Uzun süreli iktidarları müddetince çetin sınavlardan geçtiler. Hükümetlerine muhtıra verildi; iktidardaki partilerine kapatılma davası açıldı.
Herkesin unuttuğu bir gerçek var; parti, her zaman FETÖ tarafından kuşatma altında tutuldu. Zira ne tür kadro isteniyorsa, bu örgüt tarafından rahatlıkla karşılanabiliyordu.
AK Parti’yi ve ülkemizi bölünüp parçalanmaktan iki şey kurtardı; birincisi, ilk dönem iktidarlarında Cumhurbaşkanlığında Necdet Sezer’in bulunmasıdır. O kişi, kendi kötü niyetiyle yaptı ama sonucu iyi oldu. Onun döneminde hiçbir hâkim, savcı ve üst düzey bürokrat atanamadı.
Atansaydı, ülke tamamen FETÖ’nün kontrolüne girecekti; yani kısmen olan şey tamamen olacaktı ve iş bitecekti!
İkincisi ise, Sayın Erdoğan’ın, onca baskılara rağmen, bürokrasi de gösterdiği hoşgörüyü milletvekili tespitlerinde göstermemesi ve bu konuda inisiyatifi elden bırakmamasıdır.
5-10’la sınırladığı FETÖ’cü milletvekili sayısını 80-100’lere çıkartsaydı, bugün ne tek başına bir iktidardan ve ne de istikrardan söz edebilirdik.
Bunu da Sayın Erdoğan’ın siyasetteki engin deneyimine borçluyuz. Nitekim vaktiyle Erbakan’ın başında bulunduğu Milli Selamet Partisi’ni de aynı zihniyet ortadan ikiye bölmüştü.
Sayın Erdoğan hiçbir fanin gösteremeyeceği özveriyi ‘kardeşim’ dediği Abdullah Gül’e gösterdi ve onu Cumhurbaşkanı yaptı.
Çocukluk yıllarımızdan beri birlikte olduğumuz bu zevatla ilgili şahsi tespitim şudur: İçlerinde lider olabilecek ve kitleleri peşinden sürükleyebilecek tek kişi Sayın Erdoğan’dır. Diğerleri tamamen onun gölgesinde filizlenmiştir.
Mevcut lider ve liderlikleri konuşulanlar arasında zihni berrak olan tek kişi Sayın Erdoğan’dır. Sayın Erdoğan’ın olaylar karşısında tavrı nettir ve onu saklamaz. Diğerleri öyle değildir; ketumdurlar ve kafalarının gerisindekileri kimse bilmez!
Bunlar, davamız dedikleri trenden atladılar. İkbal bulsalardı devam edeceklerdi.
Yeniden ikbal elde etmek için, Sayın Erdoğan’ın düşmesini bekliyorlar. Bunun için, düne kadar düşmanımız dedikleriyle ortak iş tutup, Sayın Erdoğan’a yükleniyorlar.
Mertçe karşısına dikilemiyorlar, pusuda bekliyorlar! Demek ki bu milleti hiç tanımıyorlar; zira bizim milletimiz şahsiyete meftundur. Korkak tilkinin gölgesinde yatmak yerine aslanla boğuşmayı yeğler.
Milleti tanımak isterlerse, 15 Temmuz gecesi, tanklara bedenlerini siper edenlerin filmini bir kez daha izlesinler!
Böylece, Hanya’yı Konya’yı görüp ayaklarını denk alırlar!
.
Nereden nereye?
1 Mart 2019
Bizim gibi, siyasi yönden rüşdünü ispatlayamamış ve dışarıya bağımlı ülkelerde darbeler kaçınılmazdır. Bunun da sebebi gayet açıktır; çünkü savunmasını bile dışarıya havale eden bir ülkenin şahsiyetini müdrik olması beklenemez.
Böyle bir ülke kendi adına karar veremez, verse de uygulayamaz.
Türkiye, 2. Dünya Savaşı’na girmedi ama savaşın sonuçlarını iliklerine kadar yaşadı.
Savaşın galibi ABD idi; ‘kurtlar sofrası’ndaki taksimde Türkiye, ABD’nin hegemonyasına bırakılmıştı. Çok partili demokratik (!) hayata geçip, NATO’ya girebilecektik ama bütün bunların bedelini de ödeyecektik!
1947 yılında ABD ile imzaladığımız anlaşmada, yalnızca savunmamızı değil, eğitim politikamızı da onlara havale ettik. 27 Aralık 1947’de imzaladığımız Fulbright anlaşmasının 5. maddesi şöyledir: “Komisyon, dördü T.C. vatandaşı ve dördü ABD vatandaşı olmak üzere sekiz üyeden kurulu olacaktır. Bunlara ek olarak, Türkiye’deki ABD diplomatik heyetin başı, (Amerika Büyükelçisi) komisyonun fahri başkanı olacaktır. Komisyonda oyların eşit olması halinde kesin oyu misyon şefi (ABD Büyükelçisi) verecektir.”
Herkes, Menderes politikalarıyla ABD’ye teslim olduğumuzu sanır ama durum öyle değildir.
Menderes, NATO’ya girişimizle birlikte, tüm bu ABD politikalarını perçinlemiştir. Buna karşılık olarak da ABD, şemsiyesi altına aldığı (!) ülkelere Marshall yardımında bulunmuştur.
Kendimizi hem içeriden hem dışarıdan gözetlenebilir, kontrol edilebilir hale getirdik.
Böylece, askerimizin ayağındaki potinden elinde tuttuğu piyade tüfeğine ve ilkokul çağındaki çocuklarımızın sıralarına konulan süt tozuna kadar hemen her şeyimiz Amerikan menşeli olmuştu.
Bize “Sizin hiçbir şey yapmanıza gerek yok, her şeyinizi biz temin ediyoruz, edeceğiz” dediler.
Türkiye’de askeri üsleri vardı ve biz onlar için ileri karakol konumundaydık. Bizden istedikleri ise, çizilen çizginin dışına çıkmamamızdı. Belli ki bizi ne oldurup, ne öldüreceklerdi!
Oysaki bizim ne tarihimiz, ne coğrafyamız ve ne de milli karakterimiz buna müsaitti.
Boyunduruktan kurtulmak için çeşitli zamanlarda birçok hamleler yaptık; her seferinde darbeyle hizaya sokulduk!
Kıbrıs bizim turnusol kâğıdımız oldu; 64’teki akametimiz ve 73’teki çıkarma harekâtımızla Hanya’yı Konya’yı gördük!
Kendileri de gördüğümüzün farkında olacak ki, bu kez, içimizde kurguladıkları bombanın fitilini ateşlediler (PKK).
36 yıldır PKK belasıyla uğraşıyoruz; onlara göre köreldik ama gerçekte bilendik.
Onlar darbelere, bizler direnmeye devam ettik. Onlar, FETÖ ile akılları sıra altın vuruşu denediler, biz de direnişin destanını yazdık.
ABD, bölgemizde yine nizam-nizamsızlık peşinde; eğitip donattığı terör örgütleriyle sınırları zorluyor.
Hesapları altüst eden ülke Türkiye oldu.
Artık cephede de, masada da güçlü Türkiye var.
.
Yanlışta ısrar!
15 Şubat 2019
Ta Osmanlı gününden beri aynı yanlışları yapmaya ısrarla devam ediyoruz. Bunun da ana sebebi, hukuk devleti olmak yerine, kanun devleti olmayı yeğlememizdir.
Hukuk devleti olamayınca, başta devletin kendisi olmak üzere, tüm kurum ve kuruluşlar iğreti durur. Her şey dağınıktır, yani hiçbir şey yerli yerinde değildir.
Bu ise, adaletsizliğin daniskasıdır.
Herkes asli işini çerez görür, başka işlerle uğraşmayı maharet bilir. Devlet bile.
Devletin en önemli görevi, varlığını koruyup sürdürmesidir. Ordular, güvenlik kurum ve kuruluşları, istihbarat örgütleri hep bu yüzden vardır.
Yeni dünya düzeninde savaş konsepti değişti; ülkeler artık dışarıdan değil, içeriden fethediliyorlar. Bunun da en tartışmasız ve su götürür yolu eğitimdir.
Osmanlı’nın en uzun asrı olan çöküş sürecinde, imparatorluğun muhtelif yerlerinde yüzlerce yabancı okulu açıldı. Fransa’nın başlattığı bu yıkıcı hamleyi İngiltere, ABD ve diğer Batılı ülkeler devam ettirdi.
Türk çocukları bu okullarda misyoner öğretmenler tarafından eğitildiler ve bizden kopartılarak devşirildiler.
İngiliz ve Fransız emellerine hizmet eden ‘Jön Türkler’ bile, padişahı devirmeleriyle birlikte koca bir imparatorluğu da beraberinde yıkacaklarını bilemediler.
İngiltere’nin başlatıp ABD’nin devam ettirdiği ve neredeyse tüm dünya ülkelerinde mantar gibi türetilen FETÖ tipi eğitim kurumları da aynı gayeye hizmet etmektedir.
Sadece 40 yıllık bir eğitim faaliyetiyle bir ülke gençliğinin nasıl devşirildiğini ve devlet kurumlarının A’dan Z’ye nasıl ele geçirildiğini görmedik mi?
Devlet, devletliğini bilip, bu eğitim kurumlarını adam gibi denetleseydi, bunlar saman altından su yürütebilirler miydi?
Mahalle bakkalı, komşusunun süper zeki çocuğunu birilerinin takip ettiğini, eğitimi için her türlü masrafı kendilerinin yapacaklarını ve hatta üstüne kendisine veya ailesine maaş vereceklerini biliyor ve bu duruma hayret ediyorken, devlet, bu ve bunun gibi on binlercesini niye bilmiyor ve ne yapıyordu?
Ne yaptığını ben size söyleyeyim: Bütün dünya ülkelerinde olduğu gibi bizim ülkemizde de yöneticiler, çocuklarını, bunların dershane ve okullarına verebilmek için adeta yarışıyorlardı!
Devletimizin devlet imkânlarıyla değil okul açabilmek, elçilik açamadığı ülkelerde, bu yapının cirit attığını görüyor, ülkenin yapamadığını bir cemaatin (!) nasıl yapabildiğini sorgulamıyorduk.
Haraca bağlanan esnafımız, iş adamlarımız kazançlarını periyodik olarak bu yapıya boca ederken, firavunun ehramına (piramit) taş taşıdıklarını nereden bileceklerdi?
Devlet her kademedeki yöneticileriyle ve hatta yurt dışındaki büyükelçileriyle bu yapının içinde ve yanında olursa, millet ne yapsın?
Millet ne yapması gerektiğini, kandırıldığını anladığı o dehşet günlerinde (17-25 Aralık ve 15 Temmuz) hep gösterdi, gösteriyor.
Demek ki asıl eksiğimiz devlet; devlet devletliğini bilip görevini ifa etmiyor.
Yeniden yapılandırılan devletin temel öğeleri, dileriz, bu kez yerli yerine oturtulur.
Böylece, başıboş bırakılan millet de kapanın elinde kalmaz!
.
Normalleşmeye mahkûmuz!
6 Şubat 2019
1946 seçimleri ilk demokrasi deneyimimiz olacaktı. Dışarısının telkiniyle çok partili hayata geçişimize, seçimleri kaybetmeme adına formülü bulmuştuk: “Açık oy, gizli tasnif!”
Dünyanın gözleri önünde bu kepazeliği utanmadan işledik.
İktidarı kaybetmemek için sergilenen bu iğrençlikten 1950 seçimleriyle kurtulduk ama asıl tehlikeyi fark etmedik. Bu ise, idari ve askeri olarak ABD’nin güdümünde olmaktı.
Seçtiklerimiz ülkeyi idare edecek sandık; fena halde yanılmışız.
Milletçe içteki vesayet odaklarıyla boğuşurken, peş peşe yapılan darbeler ve darbe anayasalarıyla ipleri tamamen dışarıya vererek, mahut vesayeti kurumlaştırdık.
İş öyle bir noktaya geldi ki koca parlamentoyu ABD’den talimatla gönderilen ve adeta genel vali yetkisinde olan Kemal Derviş’in emrine amade kıldık!
Öylesine sıfırı tüketip duvara toslamıştık ki müstevlilerin maşası konumundaki Kemal Derviş’in reçetelerini bile hayat iksiri olarak görüyorduk.
Halbuki IMF’nin reçeteleriyle yarım asırdır ölü yüzüne pudra sürüyorduk; ölü canlanmadığı gibi, her seferinde daha fazla pudra tüketiyordu.
23. dönemde parlamentoda bulundum. Hafta sonları dâhil, günler geceler boyu adeta kanun makinesi gibi çalıştık. Yaptığımız iş, delilerin taşlarla doldurduğu kuyulardan taşları çıkarmaktı.
Bunca anormalliğin olduğu bir ülkede normalleşmenin imkân ve ihtimali yoktu.
Sonuçta, yorganın her tarafını bitlerin kapladığı
görüldü ve
onları ayıklama yerine yorgan yakıldı.
Başkanlık sistemine geçildi.
Eskiden korkuyla yaşıyorduk; o kış ya komünizm gelecekti veya her daim irtica tehlikesi bir yerlerden sökün edecekti!
Vesayet odakları ellerindeki bu sopalarla halkı tedip edip hizaya sokuyordu. Hizaya girmemekte direnenleri ise hapse
atıyordu.
Devlet halkına deli muamelesi yapıp pösteki saydırıyor, millet de devletine düşman gözüyle bakıyordu.
Bugünden geriye dönüp baktığımızda, milletçe,
neleri kavga malzemesi yaptığımızı görüp hayıflanıyoruz ve bir o kadar da kahroluyoruz.
Bu arada, içimizde
katiline âşık tipler türedi, bunlar hâlâ eskinin
özlemiyle yanıp tutuşuyorlar. Avcının yakaladığı maymun misali, kafese tıkılıp götürülürken bile, kendisine yem olarak bırakılan fındıkları avucunda tutup sıkmaya ve bırakmamaya devam ediyor!
Bilmiyorlar ki eskiye rağbet olsaydı, bitpazarına nur yağardı!
Ağır bedeller ödeyerek gelebildiğimiz bu
günümüzün kıymetini bilelim; bunun için de kendimize yapılmasını istemediğimiz hiçbir şeyi başkasına reva görmeyelim.
Aksi halde, bir sittin sene daha normalleşemeyiz.
.
ABD sarmalı!
30 Ocak 2019
2. Dünya Savaşı’ndan sonra, dünyanın ABD sarmalına girdiği, onun da elindeki bu imkânı tepe tepe kullandığı ve hepsinden önemlisi, kendisini ‘la yüs’el’ sorulamaz-mesul olmaz gördüğü bir gerçektir.
Dünyanın jandarmalığına soyunan ABD, savaştan galip çıkmanın pervasızlığıyla, köpeksiz gördüğü dünyada değneksiz dolaşmaktadır. Bu cümleden olarak, koskoca Amerika kıtasını arka bahçesi ilan ederek, kimsenin burnunu sokmasına müsaade etmedi.
Ama kendisinin dünyada burnunu sokmadığı ve karıştırmadığı yer kalmadı.
NATO’yu ABD ordusu gibi, IMF’yi ve Dünya Bankası’nı kendi milli kurumları, doları da bir ticari araç-meta olarak değil, ülkeleri hizaya getirmek için kırbaç (!) olarak görüp, kullanıyor.
Kurtuluşu (!) ABD’ye teslim olmakta gören onca devlet yanında, yalnızca, Küba direndi.
Son yıllarda da petrol ülkesi olan Venezuela direniyor. Daha doğru ifadeyle, direnmek istiyor. Önceki başkan Hugo Chavez de teslim olmak istememişti, lakin bedelini ağır ödedi.
Şimdiki başkan Maduro da ABD’ye eyvallah etmeyeceğini ilan etti. ABD bu ülkeyi önce ekonomik yönden felç etti, ardından da seçilmiş başkan Maduro’yu tanımadığını açıkladı.
Ne hazin bir tecellidir ki dünyanın birçok demokratik ülkesi bu denli bir demokrasi katline evet derken, totaliter sayılabilecek bir kısım ülke de hayır dedi. Çoğu ise, seyirci kalmakla yetindi.
Darbelere karşı olduğunu her fırsatta dile getiren Türkiye Cumhurbaşkanı, Maduro’yu telefonla arayarak, dik durması gerektiğini ve Türkiye’nin yanlarında olduğu mesajını verdi.
ABD aynısını daha evvel Mısır’da yapmış, yüzde 52 oyla seçilmiş Cumhurbaşkanı Mursi’yi indirerek, onun yerine getirdiği Sisi’yi devlet başkanı olarak tanımıştı.
Belli ki Batı ve ABD için demokrasi yalnızca bahaneden ibarettir. Öyle ya, Trump’ın Suudi sarayında kılıç dansı yaptığı liderlerin, hangisinin ülkesinde demokrasi var?
Demokrasi havarisi kesilen ABD, demokrasiyi katlederek yaptığı darbelerle çok tehlikeli bir oyun oynuyor. Bakınız, Venezuela’da meclis başkanını başkan olarak tanıdığını ve tanınması gerektiğini dünyaya ilan etti.
ABD, ambargo altındaki ülkenin petrol şirketlerine de yaptırım karar aldı.
Trump, aba altından sopa göstererek, Türkiye’ye de aynı şeyleri söyledi. Kürtlere (YPG) dokunursanız ekonominizi mahvederiz dedi. Bunu neyle yapacak? Elbette ki elinde bulundurduğu uluslararası mali sistemle; dolarla, IMF ile, Dünya Bankası ile vb.
Bakınız, ABD’nin arka bahçesi konumundaki Almanya bile (Merkel) tek yanlı çalışan uluslararası sistemin bu şekilde sürdürülemeyeceğini ve bir an önce reform yapılması gerektiğini söyledi.
Sayın Erdoğan da “Dünya beşten büyüktür!” diye haykırırken aynı gerçeğin üstünü çiziyordu. Lakin ülkelerin uluslararası sisteme olan mahkûmiyetleri hepsinin elini kolunu bağlıyor ve mağdur oldukları bu gerçeği dillendiremiyorlar.
Dillendirebilen de ancak Merkel gibi siyasi hayatı bittikten sonra ifade edebiliyor.
Yeni bir dünyanın kuruluş formülü bir an önce bulunup tatbik mevkiine konulmalıdır. Zira eski dünyanın duvara toslaması ve o toslamayla birlikte alev topuna dönmesi işten bile değildir.
Halkçı geçinip emekten yana olduklarını iddia etmelerine karşın, fildişi kulelerde oturup, viski yudumlayarak, halkla alay etmeyi ve kafalarındaki cinlikleri halka dayatmayı solculuk bilmişlerdir.
FETÖ’nün borazanlığında gemi azıya almış, evlere şenlik bir muhalefet anlayışımız var. Bakınız, ana muhalefetin lideri olacak kişi, ülkenin seçilmiş başbakanı hakkında uyduruk (montaj) ses kasetlerini (FETÖ imalatı) Meclis’in çatısı altında, parti grubuna ve tüm Türkiye’ye yayınladı.
Araştırmadan, etmeden, bilmeden (bilmiyoruz, belki de bilerek!) eline tutuşturulan o kasetleri yayınlamak ve onlara dayanarak başbakanı ‘başçalan’ diye yaftalamak, siyaset kitabının neresinde yazıyor? Dünyanın hiçbir yerinde böyle bir siyaset yok!
Atılan onca iftira ve yapılan hakaretler mahkeme kararlarıyla tespit ve tescilli, zira ödenen tazminatlar ortada. Ama hiçbir şey olmamış gibi aynı tezvirat gırla gidiyor.
Aynı adam, dün de Almanya’ya gittiğinde Türkiye’yi jurnallemiş ve Türkiye’de can güvenliğinin olmadığını söyleyerek turist olarak seyahat edilmemesini salık vermişti.
Bugün de aynı yere gittiğinde, Türkiye ve Türk düşmanlarıyla görüştü ve Türkiye’yi karaladı.
Bu ne menem bir muhalefettir ki hep bir ağızdan, bir Saray edebiyatıdır tutturmuş gidiyorlar. Ayol! Bu Saray denilen mekân, Türkiye’nin temsil mekânı olup milletin malı mıdır, yoksa Sayın Erdoğan’ın şahsi mülkiyeti midir?
Ayıptır, ayıp!
Bakınız, İstanbul’daki vilayet binasını Osmanlı yaptı ama şimdi orayı Cumhuriyet’in valisi makam olarak kullanıyor. Osmanlı’nın esamisi ve hatta gelip geçen onca validen hiçbirisinin esamisi okunuyor mu?
Demek ki neymiş? Şahıslar geçici, mekânlar ve devlet devamlıdır.
Orası, milletin parasıyla yapılan, milletin temsil makamından başka bir şey olmayıp, şahıs planında kimsenin mülkü değildir. Hele hele orada temsilci ve geçici olarak bulunanların hiç değildir.
Hangi mahkeme kadıya mülk kalmıştır?
Sayın Erdoğan bugün var, yarın yok. Gidince, ağzınızda pelesenk ettiğiniz ‘Saray’ı beraberinde mi götürecek?
O Saray denilerek karalanmak istenen yerden 82 milyonluk Türkiye idare ediliyor. Bin bir odası var diyerek, ağızlardan salya akıtmanın manası var mı? Zira onlar yatak odaları değil, hepsi çalışma odası yani ofis. Bu millete hizmet üreten mekânlar; bin değil, beş bin olmadığına dertlenin asıl.
Muhalefet dediğin, iktidara karşı yeni ve çok daha cazip politikalar üretir, projeler yapar, teklifler sunar. Bizdeki gibi ‘işkembe’ siyaseti yapmaz!
Bilinmelidir ki siyasetçinin yaptığı küfür ve hakareti millet üzerine alınıyor, zira onları kendisi seçiyor.
Millet de küfür ve hakaretin karşılığını sandıkta veriyor, başka ne yapsın?
Hâlâ akıllanmayacak mısınız?
Solculuğa da, solculara da, muhalefete de yazık ettiniz!
Bu kafayla, tek başarınız olan, sittin senedir iktidar olamamaktan da ibret almıyorsanız, biz daha ne diyelim?
.
Adaylar ve ittifaklar
30 Kasım 2018
Belediye başkanlığı makamı çok özveri isteyen, meşakkatli ve aynı oranda da kutsal bir görevdir. Zira halkın efendisi, halka hizmet edendir.
Yerel makamlar halkla iç içe olduğundan, bu yöneticiler, yapıp ettikleriyle, tavır ve davranışlarıyla her an halkın gözleri önündedirler. Bundan dolayı da temsil ettikleri partilerinin barometreleridirler.
En kötü yönetici, kibirli olup yanına yaklaşılamayan kişidir; o, bu haliyle derhal halkın nefretini kazanır ve artık ne yapsa beyhudedir (boş).
Demokrasi tarihimiz boyunca halkımız, seçip makama getirdikleriyle pek müşerref olamadı. Zira seçildikten sonra halktan koptular ve makam kapıları halka duvar oldu.
Halka sürekli tepeden baktılar; halkı, halkın ihtiyaçlarını dinleyip tespit etmek ve gereğini yapmak yerine, fildişi kulelerinde ‘vur patlasın-çal oynasın’la zaman öldürdüler.
Belediyelerin kapılarını halka açan ve halka dönük politikalar üreten ilk parti Refah Partisi olmuştur. Özellikle, çöp dağlarının sıralandığı, halkının susuzluk ve havasızlıktan kırıldığı İstanbul şehrinde sergilenen belediye hizmetleri, mahut partiyi merkezi yönetimin iktidarına taşımıştır.
Halk, kendisine yapılan hizmetleri bire bir görüp, tercihini o yönde kullanmıştır. Hizmet yerine burnu havada gezen, halktan kopuk ve hizmetten yoksun başkanları da ‘istenmeyenler’ olarak değerlendirmiş ve sandıklara gömmüştür.
Sayın Erdoğan buna ‘gönül belediyeciliği’ diyor ki, doğrudur. Halkın gönlünde taht kurmayan başkanlar, yalnız kendi seçilemeyişleriyle kalmıyor, partilerine de zarar veriyorlar.
Yerel seçimlerin kendine mahsus şartları vardır; seçim kazanmak isteyen partilerin bunları dikkate alıp özen göstermesi gerekir. Ben yaptım oldu mantığı, yerel seçimler için tek kelimeyle mantıksızlıktır ve halkla alay etmektir.
Bundan dolayıdır ki halkın nabzını tutmak ve sağlıklı anketler yapmak ve tarafsız kanaat önderlerinin gözlemlerine değer vermek çok önemlidir.
Parti teşkilatını kale almayan, teşkilata rağmen seçim kazanırım diyen zihniyet iflasa mahkûmdur. Seçimi kazanmak isteyen partiler, halkın tercihleri doğrultusunda, teşkilatla tecrübeyi ve dinamizmi harmanlayarak aday belirlemek zorundadır.
Zira tüm siyasi partilerin son genel seçimlerdeki oy oranları gerçeği, gerçeğin ta kendisini haykırdı ve herkesin aklını başına devşirmesine neden oldu!
Büyükşehirler dâhil birçok şehrin belediye başkanları, kendi seçimi değil diye veya sevmediği adaylar var diye genel seçimlerde çalışmadı ve partilerinin oy kaybetmesine neden oldular.
Büyükşehir belediye başkanı olup, kendi partisinden olan ilçe belediye başkanlıklarını ziyaret etmeyen başkanların varlığı biliniyor ve bunlar, bir bir not edildi!
Yapılan anketler de yerel seçimlerin, yalnız başına ‘lidere endeksli’ olarak ve hatta tek bir partinin kazanamayacağını gösterdi. Bundan dolayı da ittifak şart oldu.
Nitekim CHP de MHP dışındaki muhalefet partileriyle ittifak yapmak zorunda kaldı.
Beri tarafta da Sayın Bahçeli, Cumhur İttifakı’nın gereğini yaptı ve sürpriz bir kararla üç büyük şehirde aday çıkarmayıp AK Parti’nin adaylarını destekleyeceklerini açıkladı. Sıra AK Parti’de; o da gerekeni yapmalı ve MHP’nin güçlü olduğu illerde MHP’li adayları desteklemelidir.
Zira ittifakın gereği, jeste karşı jesttir.
.
Türkiye yol ayrımında!
28 Kasım 2018
Malum, demokrasi hayatımızda parlamenter sistemi işletemedik. Sistem, sürekli kaos ve istikrarsızlığa neden olan koalisyonlar ve daha da vahimi, her on yılda bir darbe üretti.
Dünyadaki diğer parlamenter sistemler darbe üretmiyor da Türkiye’deki sistem neden üretiyor biliyor musunuz? Bizimkisi gerçek manada sistemsizlik de ondan.
Bizdeki ne menem demokratik parlamenter sistemse, halkın seçip başına geçirdiği başbakanı ve bakanlarını asıp, adına da “demokrasi bayramı” demeyi maharet bilmiş.
Halkın liderinin katledilmesi ve kahir ekseriyetinin kan ağlaması, “bayram” olarak ilan ediliyor.
Darağacında sallandırılanlar, gerçekte ne başbakan ve ne de bakanlarıydı; halkın kendisiydi ve halkın yarınlara ait umutlarıydı. Zira bundan böyle gelecek başbakanların makam odaları darağaçlarının gölgesinde kurulacaktı!
Bu halin tipik örneğini, uzun yıllar başbakanlık koltuğunda oturan Süleyman Demirel’in şahsında ve herkesi şaşırtan savrulmuş icraatlarında görmekteyiz.
O Süleyman Demirel ki kâh kömürden elmasa, kâh elmastan kömüre dönüşerek, kendi tabiriyle rodeoculuk oynadı. Huysuz atın üzerinde durmak için çok zorlandı ve çok kez düştü, düşürüldü.
Onca acı tecrübelerden sonra Türkiye, sırtındaki deli gömleğini yırtıp Başkanlık sistemine geçti. Bu sistemde, Cumhurbaşkanlığı ve genel seçimlerinden sonra, ilk defa yerel seçimler yapılacak. Bu seçimler de kazasız belasız atlatılınca, Türkiye, 4-5 yıl sakin ve istikrarlı yönetimlere kavuşmuş olacak.
Daha da önemlisi, bu süre içerisinde, Başkanlık sistemi kuvveden fiile çıkmış olacak. Yani beklentiler gerçekleştirilmiş olacak.
Bundan dolayıdır ki Türkiye kelimenin tam anlamıyla yol ayrımındadır.
Zira içimizde ve dışımızda birileri bu sistemi çalıştırmamak ve Türkiye’nin yeniden kaotik ortama sürüklenmesini istemektedir. Bunlar sistemin çalışmaması ve tıkanması için her yolu deniyorlar, denemeye devam edecekler.
Onlar da biliyor ki sistem kökleşip yerleşince, çanlarına ot tıkanacak ve sürekli arzu ettikleri kötü emelleri bir daha gerçekleşmeyecektir.
Oynanmak istenen oyunları ve açık söyleyelim, yapılmak istenen envaiçeşit darbeleri gören ve Türkiye’nin beka sorununa işaret eden yegâne siyasetçi Sayın Devlet Bahçeli olmuştur.
Başkanlık sistemi de onun eseridir; bu sistemin kökleşip yerleşmesi için çalışan, çırpınan, özveride bulunan ve milletten takdir toplayan da kendisidir.
Hiçbir ön şart öne sürmeksizin İstanbul, Ankara ve İzmir’de aday çıkarmayacaklarını ve AK Parti’nin adaylarını destekleyeceklerini söylemesi, onun devlet adamlığı kumaşına sahip olduğunu gösterir.
Bu şekildeki hareket, önce vatanım, sonra partim ve en sonra ben diyen vatanseverlik göstergesidir. Kendi söylemiyle, üstünü bir daha çizerek belirtmeliyiz ki “Vatan elden çıktıktan sonra, bütün belediye başkanlarını kazansak bile, bu ne ifade eder?”
Not: AK Parti’nin Cumhur İttifakı’na yaklaşımı ve adayları cuma yazısında
.
Yine bürokrasi!
17 Ekim 2018
Ta İttihat ve Terakki’den, ondan bire bir tevarüs eden CHP’nin tek partili yönetimlerinde devlet, hükümet ve bürokrasi iç içeydi. Yani bir ilin CHP’li il başkanı ile belediye başkanı ve valisi aynı kişiydi.
Uzun müddet süren tek partili sistem, bürokrasiyi A’dan Z’ye kendinden yapmıştı. Bundan dolayıdır ki eskiler CHP’ye memur partisi derlerdi. Çok partili hayata geçince de CHP’nin karşısında yer alan (CHP’nin içinden çıkmış olmasına rağmen) DP’ye de köylü partisi denilirdi.
Nasıl denilmesin ki? CHP’nin iktidarında şekerin kilosu memura on kuruştan verilirken, vatandaşa beş liradan satılıyordu. Böyle bir memur rakip partiyi hazmedebilir mi?
Bürokrasi kelimesi de Fransızca kökenli olup, ‘büro’ (daire-memurlar) ve ‘krasi’ (güç-iktidar) kelimelerinin bileşiminden oluşur ve büroların iktidarı anlamına gelir.
Bu güç (bürokrasi), yönetim erkiyle (devlet-hükümet) de birleşince, ortaya bizdeki gibi, halkına zulmeden, halkına rağmen iş gören (görmemek için bin bir dereden su getirten) devlet anlayışı çıktı.
1950 seçimleriyle halk, CHP’yi iktidardan uzaklaştırdı ama bürokrasi olduğu yerde kaldı. İşte bu bürokrasi, CHP’nin dışında gelen tüm iktidarları düşman belledi ve onlara ayak diredi.
Bürokrasi, kendi partisini seçmeyen halktan adeta intikam aldı.
Böylece devletle milletin arası açıldı. Bu durumu fırsat bilen odaklar, devletine düşman olan halktan, her çeşit terör örgütüne militan bulmakta zorlanmadı.
Bütün bu olumsuzluklara ilaveten, gelen iktidarları ‘iğdiş’ etmek üzere ‘vesayet anayasaları’ yapılınca, devletinin karşısındaki halk, dokuz kocalı Hürmüz’e döndü.
Vesayet rejimini ortadan kaldırmak için yoğun gayretler sarf edildi. MHP’nin tarihe geçen desteğiyle Başkanlık sistemine geçilerek, devletin tepe yönetimindeki vesayet ortadan kaldırıldı.
Yasama (TBMM) ve Yürütme (Hükümet) istedikleri kadar kanun çıkarsın veya KHK ve yönetmelikler çıkarsın, bunları halka tatbik edecek (uygulayacak) bürokratlardır.
Bürokratlar eskinin alışkanlıklarıyla, hem hükümete ve hem de halka ayak diremeye devam ediyorlar. Daha doğrusu, zihniyetlerinin gereğini yapıyorlar.
Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan, kamu hizmetlerinde bürokrasinin azaltılmasına ilişkin bir genelge yayımladı. Resmi Gazete’de yayımlanan genelgede: “Milletimize hizmetlerin süratli ve en iyi şekilde sunulması, devlet ve millet bütünleşmesini zedeleyen davranışlardan kaçınılması gerekmektedir. Bu itibarla, kamu kurum ve kuruluşlarına yapılan tüm başvurularda, talebin sonuçlandırılması, başka bir idari makamın görev alanında kalsa dahi başvurular anında incelenerek takip edilecek, talebin ilk başvuru yerinde neticelendirilmesine özen gösterilecek, başvuru sahibine yapılan işlemler hakkında gecikmeksizin nihai ve kesin bilgi verilecek” denilmektedir.
Kırk yıllık Yani, olur mu Kani; ne dersiniz?
Hidayete ererse olur değil mi; o da zihniyet değişmesinden başkası değildir.
Asıl mesele budur, bu da ‘atomu parçalamaktan zordur!’
.
Muhalefet nereye? -1-
6 Ağustos 2018
Başından beri söylüyoruz; Türk siyasetinde asıl sorun muhalefette. Zira ana muhalefeti temsil eden parti, bir türlü iktidara alternatif olamamaktadır.
Onca muhalefet partilerinin onca yenilgilerden sonra da ders çıkaramadıklarını ve gerekli önlemleri alamadıklarını ibretle izliyoruz.
İşin bundan da vahimi, muhalefet partileri daha kendi içlerindeki düzeni kurabilmiş değiller.
Kendi tabirleriyle ‘içten yanmalı motor’ görüntüsündeler ama sözü edilen motorlarda bir itme gücü var; bunlar da o da yok. Sadece kendilerini yakıp bitiriyorlar.
Muhalefet partisi olup da yeni sistemi okuyabilen ve kendisini ‘doğru’ yerde konumlandırabilen yegane parti MHP’dir. Çünkü yeni sistem yüzde 50 artı 1’i şart koşuyor.
Buna göre konumlanıp; iktidar yahut muhalefet bloğunda yer alma zorunluluğu var. Artık eskisi gibi; küçük olsun benim olsun anlayışıyla siyasetçilik oyunu oynamanın manası kalmadı.
Örneğin: Başkan (tek parti veya ittifak) yüzde 52 ile seçilmişse; alternatifi (rakibi) olan adayın da (tek başına ya da ittifak) yüzde 48 bandında olması gerekir.
CHP, 24 Haziran seçimleri öncesinde şark kurnazlığı yaparak birkaç tavşanın peşine birden düştü; umulanın aksine hiç birisini yakalayamadı.
Partinin lideri Cumhurbaşkanlığına aday olmayıp başkasını çıkardı; bu da başına bela oldu. Halbuki böyle yapmakla, adaylık yarışında ondan kurtulmayı umuyordu.
Tam tersi oldu; Kılıçdaroğlu, istifa etmeyip liderlikte direnince parti, ortasından ikiye bölünmüş oldu. Karşılıklı iki taraf, vuruşarak yerel seçimlere gidiliyor.
Kavganın temelinde ‘ben’ var; halbuki nice ‘ben’ler geldi; ne kavga bitti ve ne de istenilen sonuca gidilebildi.
Diğer muhalefet partilerinin de CHP’den aşağı kalır tarafları yok. Benzemezlerin zoraki birlikteliği pazara kadarmış.
İYİ Parti’deki liderlik konusu; bir şöyle bir böyle demelerin ardından Sayın Akşener ikna edildi! Akşener zaten liderdi; asıl merak edilen; Akşener’in, parti içindeki benzemezleri ne şekilde ikna edip bir arada tutup tutamayacağı sorunu idi.
Daha doğrusu parti içindeki CHP’lilerle MHP’lilerin doku uyuşmazlıklarının nasıl giderileceğiydi.
İşte bu uyuşmazlığın giderilip giderilememesi veya nasıl giderilmesi; İYİ Parti’nin ömrünü, ‘bugün mü, yarın mı’ şeklinde belirleyecektir.
Hiç kimse; ilk seçimde alınan 5 milyon oya güvenip de gelecek hesabı yapmasın; zira o, bir proje idi ve tutmadı. 5 milyon oy ise, geldiği gibi gider!
Nereye gider diye sormayın, elbette ki geldikleri yere gider.
Gelinen ve gidilen yerlerde de, eskisi gibi fazla alternatif olmayacak; ya muhalefet, ya da iktidar bloğu var artık.
Zira yeni sistemde ‘küsurat(arta kalan parça) partileri tabela olarak kalmaya mahkumdur.
Dikkat ederseniz; muhalefet partilerini daha içlerini düzene sokamadılar; halbuki asıl işleri dışarıda, halkla..
Malum; seçimler delegenin oyuyla değil halkın oyuyla kazanılıp kaybediliyor.
.Bizdeki muhalefet partilerinin en büyük açmazı, içlerinde yapısal problemlerle enerjilerini tüketmeleridir.
Örneğin: CHP, demokrasiye geçtiğimiz günden beri sürekli seçim kaybediyor. Yetmiş yıla yaklaşan bir zaman diliminde, halkın oylarıyla iktidara gelememiş bir partiden söz ediyoruz.
Onca lider değişimine karşın, problem devam ettiğine göre; çareyi yine lider değişiminde aramanın manası var mı?
Ha Kılıçdaroğlu olmuş, ha İnce olmuş ne fark eder?
Doğrusu; Sayın Kılıçdaroğlu, bir, bilemediniz iki seçim kaybedince istifa etmeliydi. İstifa etmeyip direnmesi, hem partiyi ve hem de kendisini yıprattı ve elan da yıpratmaya devam ediyor.
CHP’deki delege savaşı, belli ki mahkemeye gidecek.
Mahkemeli veya mahkemesiz; partinin bu haliyle ortadan ikiye bölünmüşlüğü hayra alamet değil.
Parti merkezinin delege imzalarını yetersiz görüp Kurultaya gitmemesi; parti içindeki sorunu giderek büyütür ve partiyi bölünmenin eşiğini getirir.
Parti içindeki sıkışan gazı almanın yegane yolu Kurultaydır. Kimse, mahalli seçimleri bahane edip Kurultaydan kaçamaz. Sakıncası olsaydı, diğer partiler Kongrelerini toplamazdı.
Kurultaylar, parti yöneticilerine güvenin tazelendiği yerlerdir. Çekişme halinde olan, birbirlerini suçlayıp duranların ne kendilerine ve ne de muhataplarına güvenleri vardır.
Böylesine güven telkin etmeyen kişilere halk nasıl güvenip oy verecek?
CHP’nin asıl derdi, liderden ziyade, zihniyet meselesidir. Halka rağmen politika üretmeyi maharet sayıyorlar. Kendileri itiraf ediyor; iktidarın halk için, halkın menfaatine ürettiği politikalara bile karşı gelmeyi muhalefetin gereği biliyorlar.
Partinin köklerinden gelen ve parti genel sekreteri iken İnönü gibi tarihi bir şahsiyeti, liderlikten istifa ettirip genel başkan olan Bülent Ecevit bile, CHP’nin kodlarını değiştirememiştir. Çareyi ise, başka parti kurmakta bulmuş; zihniyet değişikliğine gittiği yeni partisiyle iktidar olabilmişti(DSP).
Zihniyet değişikliği derken; Ecevit, yalnızca dine ve dindara saygılı olacaklarını parti programına yazıp, dillendirerek iktidar olabilmişti.
Burada bir kısım okuyucularımız; CHP zaten dine ve dindarlara saygılı değil mi diye sorabilir.
CHP’nin dine ve dindara saygılı olmasını bir kenara koyun; CHP’nin kodlarında dine ve dindara karşı oluşun yanında, illa ki, din ve dindar olunacaksa; o da İslamiyet’in anlattığı şekilde değil, kendilerinin halka zorla dayattıkları bir din ve dindarlık anlayışı olmalıdır.
Zira CHP’nin tek başına iktidar olduğu yıllarda, okullarda okutulan tarih dersi kitaplarında (Din dersi zaten kaldırılmıştı); Kur’an-ı kerim ayetlerinin (vahyin) Allah tarafından indirilmediği ve haşa Hz. Muhammed’in bunları söylediği yazılıdır.
Yine bu cümleden olarak; CHP’nin içinde, kendilerince sözde en dindarları olan Şemsettin Günaltay ( Başbakan), Kur’an-ı kerimin ayetlerinin Mekki ve Medeni olduğunu, bunlardan yalnızca Mekki (Mekke’de nazil olan ayetler) olanlarını dikkate alınabileceğini, Medeni (Medine’de nazil olan ayetler) olanların ise, kale alınmaması gerektiğini söylemişti.
Görüldüğü üzere; kendisine din dayatan CHP’ye bu halk, neden ve nasıl oy verecekti?
Vermedi ve sittin senedir de vermiyor!
CHP, bu yanlıştan süratle dönmeli ve halktan özür dilemelidir
.Demokrasimizi, ta kurulduğu günden günümüze değin vesayet altında tuttuğumuzdan olacak, kâmil manada bir siyasi partiler kanunu çıkarıp yürürlüğe koyamadık.
İktidarda olsun, muhalefette olsun, herhangi bir partinin veya parti mensubu olan bir milletvekilinin Siyasi Partiler Kanunu’nu değiştirelim diye bir teklifi neden olmadı ve olmuyor?
Siyasi parti liderleri ve etraflarındaki kişiler (parti yönetimleri, genel merkezler), bir şekilde işgal ettikleri bu makamlardan öylesine memnun ve mutludurlar ki bu denli antidemokratik kanunu değiştirmeyi akıllarının ucundan geçirmedikleri gibi, ondan daha beter bir tüzük çıkarmayı ve onunla idare etmeyi yeğlerler.
Böylece, siyasi parti genel başkanları ve parti merkezleri kraldan daha fazla yetkiyle donanırlar.
Mevcut kanun ve parti tüzüklerine göre, parti liderleri isterlerse (istemem derken bile yan cebime koy derler!) tüm teşkilatı (milletvekilleri, delegeler, il-ilçe ve genel merkez örgütleri) tek sesli hale getirip, kendilerine bağlı ‘kurşun asker’ haline getirebilir.
Vesayet oluşumu yalnızca devlet yönetimimizde yok; siyasi partilerimizde bunun daniskası var.
Herhangi bir il ya da ilçe örgütü, liderin veya genel merkezin aleyhinde en ufak bir serzenişte bulunsun, anında kapıya konulurlar. Örgüt halindeyseler, derhal iptal edilip yenisi belirlenir.
Seçimle işbaşına gelen il ya da ilçe örgüt mensupları, parti liderinin veya parti yönetiminin istediği kişilerden oluşmamışsa, o kongreler yok sayılıp, önce atamayla belirlenir ve daha sonra yine seçim yapılır. İstenilen kişiler iş başına getirilinceye kadar bu seçimler (kongreler) yenilenir.
Kısaca, hiçbir siyasi partide aykırı seslere tahammül edilmez.
İşte bu yüzden, delege sayısının beşte bir oyuyla (225 kişi) kurultay toplama imkânı varken, parti tüzüklerinde yapılan değişikliklerle seçimli kurultay için, salt çoğunluk kararı getirilmiştir.
Salt çoğunluğu bulsanız bile, kurultayı toplamamak için kırk dereden nasıl su getirildiğini hepimiz görüyoruz.
İşte bu yüzden, partinin önünde açlık grevine gitmekten ve parti önüne koltuk atmaktan başka çare görülemiyor!
Bu mudur demokrasi?
İçin için kaynayan muhalefet partileri her geçen gün kan kaybediyor. Hakkını teslim edelim; Muharrem İnce doğru söylüyor: “Kurultay bir gün bile geciktirilmeksizin yapılmalıdır.”
Sayın Kılıçdaroğlu kendi delegesine güvenemiyorsa, bu halk kendisine ve partisine nasıl güvenecek?
Kılıçdaroğlu, MYK üyelerini değiştirerek kurultayın önünü şimdilik kesmiş oldu. Halbuki partiye yenilgiyi tattıran eski MYK üyelerini de kendisi belirlemişti.
Şu halde değişmesi gereken, belirleyen mi, belirlenenler mi?
Muharrem İnce ve arkadaşlarının bu oldubittiye ‘tıpış tıpış’ evet diyeceklerini hiç sanmıyoruz.
Kılıçdaroğlu’nun şahsi koltuk hırsı, Cumhuriyet’in bu en köklü partisini ‘kayyum’a doğru sürüklüyor!
.
CHP’de sular durulmaz!
6 Temmuz 2018
CHP’nin asıl problemi, kronik muhalefet olması ve asla iktidar ümidi vermemesidir.
Partinin sürekli muhalefette kalması ve parti yönetiminin bu hali kanıksayıp kabullenmesi anlaşılır gibi değildir. Ve bu hal gerçek CHP’lileri çileden çıkarmaktadır.
Türkiye’mizin de en büyük şanssızlığı, ülkemizde gerçek bir sol partinin bulunmayışı ve CHP gibi halktan kopuk sözde seçkinci bir partinin solcu olarak piyasaya çıkmasıdır.
Zavallı solcular seneler senesi CHP’nin sözde solculuğuyla boşuna avundular.
CHP’nin bu denli jakoben ve kendi içinde hizipçi anlayışına, ömrünü bu partiye veren Bülent Ecevit bile yaranamamış ve partisinden ayrılarak ayrı bir siyasi parti kurmuştur.
İsminde halk kelimesinin yer alması bir siyasi partiyi halkçı göstermez. Halkçı olabilmek için halkı tanımak, halkın değerlerini paylaşmak ve halkla bütünleşmek gerekir.
Solculuğun ve halkçılığın olmazsa olmazı, halka, halkın değerlerine saygılı olmaktır.
Gençler hatırlamaz ama yaşlılar çok iyi bilir; eskiden CHP’ye memur partisi denirdi. Yani devletten geçinen bürokratların partisi. Bunlar halka tepeden bakar, halkı insan yerine koymaz, halkın üç kuruşluk işini görmek için on kuruşluk canını alır, halkı kapısında süründürmekten zevk alır, bunun için de bugün git yarın gel demeyi diline pelesenk ederler.
Daha eskilerde ise, şekerin kıtlığında memura kilosu on kuruşa verilen şeker, halka kilosu beş liradan dayatılmıştır. Oysaki kendisine beş liraya dayatılan o halk, delikli kuruşa, meteliğe kursun sıkıyordu.
Yine kendine dayatılan 5 lira yol vergisini ödeyeme-diğinden, bu halk, aylarca taş ocaklarında çalışmaya mecbur ve mahkûm edilmiştir.
Yine eskiler çok iyi bileceklerdir; CHP, milli bayramlarımızı halktan kopuk olarak, balolarda kutlardı. Redingotlu, papyonlu, fötr şapkalı bu kişileri, kasketli, başı açık, serpuşlu, vb. geniş halk kesimi tiyatro seyreder gibi uzaktan, hayret ve ibretle izlerdi.
Daha sonra anladılar ki bu tip baloları, müstevlilerin (işgal güçlerinin) genel valileri halka rağmen ve halka gözdağı vermek için yapıyor ve halkta aksi tesir yapıyor, bundan vaz geçtiler!
Solcu ezilenden, garip gurabadan, fakir fukaradan yana olur; onların hakkını hukukunu savunur. Bizde ise, daha çok tuzu kurular ve halktan, halkın değerlerinden ayrı yaşayanlar solcu geçiniyor.
Halkın nabzını kısmen de olsa ancak Bülent Ecevit tutabilmiş ve ilk defe işçinin, varoşlardaki garip gurabanın oyunu alabilmişti.
Şimdi iş tam tersine döndü; varoşlardan AK Parti oy alırken, Kadıköy, Beşiktaş, Bakırköy, şişli gibi tuzu kuru semtlerden CHP oy alıyor.
Mahut semtlerden alınan bu oylar sosyolojik izaha muhtaçtır.
CHP şunu çok iyi bilmelidir ki iktidara giden yol bir avuç azınlığın cebinden (zenginlik) değil, geniş halk yığınlarının kalbinden geçmektedir.
İşte asıl bu kalbe giden yol yordam bulunmalıdır.
Aksi halde, daha çok kendi aranızda yarışır, kongre üzerine kongreler yapar ve lider değiştirirsiniz ama!..
.
Ağzı olan konuşuyor!
4 Temmuz 2018
Türkiye’miz müthiş bir demokrasi sınavından geçti. Milletimiz bu sınavı yüzünün akıyla verdi.
Yenilen pehlivan güreşe doymaz diyeceğiz ama bizdeki öyle de değil. Yenilgiyi galibiyet gibi sunan, yalnızca bize özgü anlayış ve hatta bir geleneğimiz var. Mahut geleneği İttihat Terakki’den tevarüs ettik.
İttihat Terakki paşaları, düşman karşısında emsali görülmedik hezimetlerini milletten gizler; zafer kazanmış gibi görkemli törenlerle başkente (İstanbul) girmeyi maharet bilirlerdi.
Duayen meslektaşlarımızdan Rauf Tamer’in ironiyle vurguladığı gibi, hem diktatör ve hem de seçimin kaybedeni... Bari seçimlerin hakkını verin ve diktatör(!) kazandı deyin ki lafınızın bir tarafından tutulabilsin! İşin tuhafına bakın ki yüz kızarmadan edilebilen bu lafın dinleyeni ve hatta alkışlayanı olan bir ülkede yaşıyoruz.
AK Parti’yi, bir önceki seçimlerde aldığı oylarla kıyaslayıp (49-42) seçimlerin mağlubu ilan ediyorlar. Kime yenilmiş, hangi rakibi yüzde 42’nin üzerinde bir oy alabilmiş? Böyle bir parti yok; kendisine en yakın partiyle arasında 20 puanlık, açık ara fark var.
Muhalefet, dokuz seçimdir üst üste kaybedip bunun muhasebesini yapacağına, iktidarın ezici çoğunlukla değil de çoğunlukla yenmesinden medet umuyor.
Ayrıca Cumhurbaşkanlığı için verilen oyları ittifak içinde değerlendirip, yüzde 52.6 ile seçilene bir lafınız olmuyor, olamıyor ama aynı ittifakın Meclis’teki yüzde 53.7 (344 milletvekili) görmezden geliniyor. Tek başına AK Parti’nin aldığı oy küçümseniyor. Burada da en yakın partiyle arasında 20 puan fark var.
Değerlendirme neye göre? AK Parti’nin bir önceki seçimlerde aldığı oya göre. AK Parti AK Parti’yle mi yarışıyor ki böyle bir yaklaşım tarzı sergileniyor?
Bu tabloda, muhalefetin kendi derdine yanmaktan gayri çaresi yoktur; bunun yanında AK Parti’ye kendi içinden söylenecek laf çoktur!
Dışarıdan gazel okuyanlar olarak bizler, dost acı söyler kabilinden düşüncelerimizi samimiyetle dile getirelim: Yandaşları ve karşıtları bir tarafa bırakarak, siyaseti yansız ve objektif değerlendirmeleriyle öne çıkan Rauf Tamer’in, kitaplık çaptaki bir tespitine yer vermek zorundayım.
"Tayyip Erdoğan tek adam mı, tek başına mı?!"
Sayın Erdoğan’ın şahsının aldığı oyla, partisinin aldığı oy kıyaslandığında, çalışkanlıkta ve başarıda liderin ne denli yalnız bırakıldığı ve tüm bu başarıları neredeyse tek başına elde ettiği ve partiyi de bizzat peşinden sürüklediği apaçık ortadadır.
Mesleğimiz icabı konuştuğumuz onlarca, yüzlerce kişi, AK Partili oldukları halde, belediyelerden (!) ve milletvekillerinden ve teşkilattan dolayı MHP’ye oy verdiklerini ama reisten şaşmadıklarını ifade ettiler.
Sayın Erdoğan "Gerekli mesajı aldık" dedi. Ne diyelim; bir musibet bin nasihatten yeğdir.
.
Takke düştü, kel göründü!
29 Haziran 2018
Türkiye, demokrasi tarihinin en önemli seçimini yüzde 88 gibi yüksek bir katılımla ve yüzünün akıyla geride bıraktı.
Birinciye “kuruluş”, ikinciye “demokrasiye geçiş”, bu üçüncüye ise “demokrasi-milli irade” deyip, cumhuriyeti üç evrede değerlendirebiliriz.
Daha ilk günden Meclis’in duvarına “Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir” diyerek yola çıktık ama milletin egemenliğinin önüne sayısız şartlar ve engeller koymayı maharet bildik.
Bunu da vesayet anayasaları ve vesayet odakları marifetiyle gerçekleştirdik.
Demokrasilerde baş tacı yapılması gereken milleti öylesine aşağıladık ve öylesine adam yerine koymadık ki bizzat cumhuriyeti bile demokrasi diye ona yutturmaya çalıştık!
24 Haziran seçimleriyle millet, kendi adına (milli irade) taze bir başlangıç yaptı. Bu güne kadar hep amatör ligde oynatıldı. 24 Haziran’da ilk defa milli oldu.
Önüne konulan sandıkla, bizzat (doğrudan) hem cumhurbaşkanını ve o cumhurbaşkanının başkanlık edeceği hükümeti (yürütme erkini) belirledi. Artık ne koalisyon hükümetleri, ne “güvenoyu” ve ne de “gensoru” handikapları var.
Bundan böyle siyaset kurumu, kendini(!) ve halkını kandıramayacak. Tersine çevrilen demokrasi piramidi düzeltilip kaidesi üzerine oturtulacak.
Eskiden (vesayet dönemlerinde) tersine çevrilen piramidin en altında millet vardı ve altta kalanın canı çıksın deniyordu.
Ayrı oldukları şeklinde millete yutturulan; Yasama (Meclis) ve Yürütme (hükümet), gerçekte iç içe idi ve hatta Meclis, hükümetin emrindeydi.
Halkın seçtiklerinin tümü ise, vesayet dolayısıyla askeri ve sivil bürokrasinin elinde adeta oyuncaktı. Örneğin, millet seçtikçe onlar kapatıyor ve ülkeyi siyasi partiler mezarlığı haline getiriyorlardı.
Mahut bürokrasi öylesine pervasız davranıyor ve öylesine gemi azıya alıyordu ki tek başına iktidarda olan AK Parti’yi bile “laikliğe karşıt eylemlerinin odağı haline gelmek!”le suçluyor ve kapatılmasını istiyordu.
Bakınız, AK Parti suçlandığı konuların hemen hepsini hayata geçirdi, laiklik ise hâlâ yerinde duruyor! Kimsenin laiklikle bir problemi yok; lakin laikliği dine ve dindarlara baskı aracı olarak gören ve bu şekilde uygulamaya kalkışanlarda problem var.
Evet, Atatürk Türk kadınının başını açtı ama başını açanı medeni, açmayanı öcü ilan etmedi. Başta kendi annesi ve eşi olmak üzere kimseyi buna zorlamadı.
Kraldan fazla kralcı kesilenler ise, başörtüsü gördüklerinde cin çarpmışa dönüyorlardı.
Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi ile demokrasi piramidinin en üstüne, yani olması gereken yere millet konularak, gerçek belirleyici oldu.
24 Haziran seçimleriyle milli irade şahlanmış ve millet, dosta ve düşmana, demokrasinin ne olduğunun ve ne olması gerektiğinin dersini vermiştir.
Kimilerince “kıllı”, “göbeğini kaşıyan” ve “cahil” diye yaftalanıp güdülmesi gerektiği söylenen bu millet, 24 Haziran seçimleriyle kendini ‘güdücü’ olarak konumlandırmış ve mahut zevatı önüne katmış ve sandığa gömmüştür.
.
Evlere şenlik demokrasi!
13 Haziran 2018
Demokrasi, halkın idaresi ama bizim demokrasimizde halk yalnızca dekor olarak kullanıldı.
Halkın seçip iktidar yaptığı, lakin bir türlü muktedir olmayan iktidarların boyunlarına davulu astık ama tokmağı hep başkalarının eline verdik.
İçeride yapılan ihtilalleri “Bizim çocuklar başardı” diyerek ülkesine jurnalleyen CIA ajanı (CIA Ankara büro şefi- Paul Henze), Kasım Gülek’le Enver Altaylı’nın sıkı dostuydu.
ABD’nin CHP kanalıyla içimize yerleştirdiği Kasım Gülek, Moon tarikatından olup, Fitnetullah Gülen’in hamisiydi.
CIA ajanının ‘bizim’ dedikleri, içimizden devşirdikleri TSK’ya mensup(!) generallerdi.
Daha sonraları aynı subaylar, FETÖ bireyleri olarak devşirilecek ve darbe üstüne darbelere yeltenip, kendi Meclis’lerini bombalayacaklardı.
Paul Henze ile Kasım Gülek öldüler, Enver Altaylı ise, Ankara’da tutuklu; F. Gülen de terörist başı olarak ABD’den talep edilenlerin başında geliyor.
Evlere şenlik demokrasimizle sözde iktidarlarımız, iç ve dış vesayet odaklarıyla köşe kapmaca oynayıp durmuş ve böylece ülkeyi yönettiklerini zannetmişler.
Türk siyasetinin 40 yılına damgasını vurmuş olan Süleyman Demirel, tek başına da olsa, iktidarlarının icraatını “Selden kütük kapma!” olarak ifade ederdi.
Türk demokrasinin önündeki sel, gerçekte tufan olup, hakikati bize ceket astarımızın içinde unutturdu.
Unuttuğumuz gerçeğimizi ve unutturulan tüm gerçekleri, dilenci misali Avrupa’nın kapılarında arar olduk.
Halbuki tüm insanlık şahsiyete meftundur; asıl varken de kimse taklitlere ve hatta müsveddelere itibar etmez.
Etmedi de nitekim. Biz onlardan gözüktükçe sırıttık; onlar da sürekli ellerinin tersiyle ittiler.
Ve asla bizden değilsin ve olamazsın dediler, diyorlar.
Hakikati tersyüz edip örtenlerin (küfrün) tek bir millet olduğunu geç de olsa anlayacak ve lakin bu kez de anlamamakta ısrar eden içimizdeki beyinsizler aynı küfür seli olarak karşımıza dikilecekti.
Demokrasi adına bizlere sözde insan hak ve hürriyetlerini aratırlarken, bizim birbirimize ve devletimizle olan güvenimizi sarstılar, kamplaştırıp ayrıştırdılar.
Kişilerin birbirine ve devletine, devletin de halkına adeta düşman edildiği bir toplumdan hayır gelir mi?
Bunlar ayyuka çıkıp kardeş kardeşi boğazlamaya başladığında da aynı vesayet odakları bu kez, “barışı temin amacıyla” sökün ediyor ve bizlere, evlere şenlik demokrasiyi bile çok görerek darbe yapıyordu.
Kendisine kanser gösterilen halk ise, vereme razı oluyordu!
Kaos, darbe ve faşizm üreten mahut sistemle buraya kadar!
.
Siyasi irade
1 Haziran 2018
İdari sistemimizin adına demokrasi deyip, Meclis’in duvarına “Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir!” diye yazmışız ama bu halin, gerçek manada uygulamasını hep gelecek baharlara bırakmışız!
Buna gerekçe olarak da kendimize göre bir sürü bahaneler uydurduk.
“Rejim yeni” dedik, “Halk cahil” dedik, “Bir sürü reform yaptık, bunların benimsenmesi zaman alacak” dedik, “İç ve dış tehdit var” dedik, “Bu kış komünizm gelebilir” dedik, “Profesörle çobanın oyu aynı olabilir mi?” dedik. Bunlar ve bunlar gibi daha nece bahaneler yetmezmiş gibi, iktidar gücünün yalnızca yüzde 20’lik kısmını kullanabilen hükümetleri, “Çizmeyi aştın!” diyerek alaşağı ettik.
Bütün bunlarla da yetinmeyip, içimizdeki vesayet odaklarının iplerini dışarıdaki ağababalarının eline verdik. (NATO-Avrupa-ABD)
Halkı (STK’ları) küçümseyip, umursamadık. Peki ya devlet aklı?
O, gerçekleri en yalın şekilde görmesine rağmen neden önlem almadı?
Bel bağladığımız ABD’nin Kıbrıs konusundaki düşmanca tavrını (Johnson mektubu, silah ambargosu), YPG/PYG/PKK’ya silah-mühimmat ve personel verip üzerimize salmasını, bu örgütlere envaiçeşit silahları verdiğini, Cumhurbaşkanımızın koruma polislerinden tabancaları bile esirgediğini, kendisiyle ve başkalarıyla yapmak istediğimiz hava savunma sistemlerini engellediğini, FETÖ elebaşını elinde tutup bize vermediği gibi, aleyhimizde olabilecek her işte kullandığını, PKK’nın beyninin bulunduğu Kandil’e, ABD’den habersiz hava taarruzları düzenleyip sonuç alacakken, üst üste tehditler savurup kendilerini karşımızda bulacağımızı söylediklerini ve daha nice kalleşliklerini, kahpeliklerini görüp, bilip, yaşamamıza rağmen, biz
hâlâ onlarla dost ve müttefikliğe (!) devam
etmedik mi?
İçimizdeki tüm bu olumsuzluklara, bizi birbirimize düşürerek, küstürerek, düşman ederek ve asla bir araya getirmeyerek sebep oldular. Daha açık ifadesiyle, devlet-millet birliğimizi dağıttılar.
Siyaset (iktidarı ve muhalefetiyle), bürokrasi (askeri ve siviliyle) ve tüm kurum ve kuruluşlarıyla herkes ayrı telden çaldı. Tek ortak noktaları, birbirlerine olan düşmanlıktı.
Adına demokrasi deyip, davulu siyasi iktidarın boynuna astık, lakin tokmağı sürekli başkalarının eline verdik.
Yetkisi ve sorumluluğu olmadığı halde, siyasetten en acımasız şekilde (idam ederek) ve en hafifinden sandıkta hesap sorduk ama suçun yüzde 80’lik kısmını icra edenler hep unutuldu, unutturuldu!
Cici demokrasimizin şu haline bakın ki kanunla ve anayasayla sorumsuz kıldığımız cumhurbaşkanlarını yargılayacak şart ve usulleri vazettiğimiz halde, silahlı ve silahsız gücü eline verip, o da gücünü iktidarları alaşağı etmede kullanan ve gerçek iktidar gücü olan Genelkurmay başkanlarını yargılamayı
akıl edememişiz!
Yargıladığımızda da guguk haline getirdiğimiz hukukla yargılayabilmişiz.
İşte, içeride ve dışarıdan verdiğimiz demokratik savaşın özünde, iradenin ‘iktidarın’ gerçek sahibini (halkı) arayış vardır. Zira mevcut haliyle, kimin eli kimin cebinde
olduğu belli değil.
Getirilmek istenen yeni sistemle, Sezar’ın hakkı Sezar’a verilecek ve bundan böyle gerçek sorumlulardan hesap sorulabilecektir.
.
Vekil pazarı!
14 Mayıs 2018
Milli iradenin istiskali adına yüz karası bir hali yaşadık; yaşıyoruz.
CHP’li 15 milletvekili, parti lideri tarafından emirle İP’li yapıldı; oradaki ipsizlik (lüzumsuzluk) fark edilince de, yine emirle geri döndürüldü.
Bu kepaze hali demokrasi adına yaptıklarını söyleyenler; adeta bir meta (mal) gibi alınıp verilen milletvekillerini de ‘demokrasi kahramanı’ ilan ettiler.
Yeni nesiller görsünler ve CHP’nin hali pür melalini anlasınlar.
Bizler, eski kuşaklar CHP’nin cemaziyelevvelini zaten biliyoruz. Bu zihniyet, halka tepeden bakar ve halkın kararlarının bunların gözünde hiçbir değeri olmayıp esamisi okunmaz..
Mahut zihniyete göre halk, adeta hastadır; hastaya hangi ilacı kullanacağı sorulmaz; tatbik edilir. Bundan dolayıdır ki, halkın CHP’li olarak seçip Meclis’e gönderdiği milletvekilleri, bir anda başka partili olabiliyor.
Belli ki, erken seçim kararı, bazılarının aklını başından almış ve şaşkına çevirmiştir. Buna bir de zamanın fevkalade darlığı da eklenince; yalancının mumu yatsıya kadar bile sürmemiş; pat diye aniden sönüvermiştir.
Yine bundan dolayıdır ki, CHP isminin tersiyle müsemmadır. Halk partisi değil, halka rağmen bir parti olduğunu göstermiştir.
Yine belli ki: Birileri bir oyun kurguluyor ve başrolü CHP lideri Kılıçdaroğlu’na veriyor. Başroldeki adamın en önemli görevi, kendisine üflenen çatı adayını (Abdullah Gül) müttefiklerine kabul ettirmektir.
Bunun için de her şeyi ama her şeyi yapabileceklerini bizzat kendileri ifade etmiştir.
Hedeflerinde; referandumda alınan yüzde 48,5 dolayındaki oy vardı. Bunu yüzde 50’nin üzerine çıkarmanın hesabı içindeydiler. Deniz Baykal da buna ikna edilmişti. CHP’nin içindeki bir kısım muhalif ise, öyle veya böyle ikna edilecekti.
Çünkü; yüzde 48,5’i yüzde 50’nin üzerine çıkarabilmenin tek yolu AK Parti’den oy devşirmekti. Bunu da; her bakımdan ‘kullanışlı’ gördükleri Abdullah Gül ile başarabilirlerdi.
Yani hesap; AK Parti’nin bölünmesi üzerine kurgulanmıştı.
Ama gel gelelim evdeki hesap çarşıya uymadı; İP genel başkanı Meral Akşener’i ikna edemediler. Partisine grup kurdurulması (15 milletvekili transfer) karşılığında bile ikna edemediler.
Edemediler; çünkü ona da birileri ‘Cumhurbaşkanı’ olacaksın diye üflemişlerdi.
Bu yüzden ‘çatı’ adayına değil, kendine oynadı ve Kılıçdaroğlu’nu; Karamollaoğlu ve Gül’le baş başa bırakarak yüzüstü bıraktı.
İmza destekli adaylığında ısrar edip, pazara sürülen vekilleri ve ‘çatı adayı projesini’ boşa çıkardı.
Sonuçta; sepeti koluna herkes yoluna; da, bütün bunlar gitmiyor milletin hoşuna!
Gitmez ve gitmeyecek de…
.Dağ fare doğurdu!
7 Mayıs 2018
CHP’nin, günlerdir sözde gizlenen ve açıklandığında rakiplerini çıldırtacak Cumhurbaşkanı adayının ismi Muharrem İnce olarak açıklanınca; hemen herkesin ortak kanaati; ‘dağ fare doğurdu!’ oldu.
Malum; haftalar boyu ‘çatı aday’ üzerinde çalışılmış; bulundu zannedilen Abdullah Gül projesi fos çıkınca; derin hayal kırıklığı içindeki partiden homurtular yükselmiş ve adayın mutlaka CHP’den olması gerektiği vurgulanmıştır.
İktidar alternatifi olan ana muhalefet partisinin; bu denli hayati bir konuda kendisini edilgen kılması ve Cumhurbaşkanı adayını başka kapılarda araması, doğrusu anlaşılır gibi değildi.
Kılıçdaroğlu, ‘Gül’ projesi ile aklı sıra; iktidar partisinin oylarını devşirecekti. Halbuki ‘Gül’ projesine CHP’lilerin büyük çoğunluğu oy vermeyecek ve pirince giderken evdeki bulgurdan da olunacaktı.
Mesele sonunda; ‘Gül’ olmadı, Muharrem İnce verelim! şeklinde noktalandı.
Yeni sistemde ülkeyi, halk tarafından seçilen Cumhurbaşkanı yönetecek; zira Bakanlar Kurulu’nu (hükümet) bizzat Cumhurbaşkanı belirleyip atayacak.
Ülke yönetimini partideki bir arkadaşına bırakan bir siyasi, kendi partisinin genel başkanlık koltuğunu ne kadar devam ettirebilir?
Belli ki, ‘zoraki’ aday yapılan Muharrem İnce Cumhurbaşkanlığı için aranan ve bulunan bir kişi değil. Zira Muharrem İnce’yi CHP genel başkanlığına layık görmeyenler, nasıl olur da Türkiye’nin idaresini onun eline verirler; o yüce makama layık görürler?
Demek ki hesap başka; Kılıçdaroğlu açısından kazanamayacağı belli bir adaydan, parti içinden de büsbütün kurtulmak ve genel başkanlık koltuğunda oturmaya devam etmek...
Ama kazın ayağı öyle mi; şayet Muharrem İnce CHP’nin oylarını arttırırsa, Cumhurbaşkanlığı seçimini kaybetse bile Kılıçdaroğlu artık o koltukta oturabilecek mi?
Yine belli ki, Kılıçdaroğlu; her ne kadar Muharrem İnce’yi CHP’nin adayı olarak ilan etse de; bilerek veya bilmeyerek (!) İYİ parti genel başkanı Meral Akşener’in adaylığına göz kırpmaktadır.
Nitekim görünen köy kılavuz istemez. İYİ parti’nin seçime girmesi için elinden geleni ardına koymadı; 15 milletvekili arkadaşını emirle mahut partiye gönderdi.
Halbuki Kılıçdaroğlu’nun, ‘Gül’ oyununu bozan bizzat Meral Akşener’di ve bunu, bizzat kendi Cumhurbaşkanlığı adaylığı adına yaptığını söylüyordu.
Kılıçdaroğlu bununla yetinmedi; Meral Akşener’in Cumhurbaşkanlığı adaylığı için gerekli yüz bin imzanın ‘FETÖ’ ile dillendirilmesi karşısında kızıp, bu yüz bin imzanın da CHP’li vatandaşlar tarafından verilmesini istedi.
Dışarıdan adayımız Muharrem İnce diyor ama el altından Meral Akşener’e mi çalışıyor ne?!
Bütün bunlardan da anlaşılıyor ki, Kılıçdaroğlu o çok arzuladığı ve üzerine titrediği ana muhalefet koltuğuna daha fazla oturamayacak.
Dikkat edilirse kendisi o makama, liderinin kazılan kuyuya düşürülmesi ile gelmişti. O gün bugün kendisi de devamlı kuyu kazmakta ve koskoca ana muhalefet partisini ‘edilgen’ kılmaktadır.
Bu da; bizzat kendisinin kazdığı kuyulardan birine, er ya da geç düşeceğinin işaretidir.
.
Kılıçdaroğlu havlu attı!
4 Mayıs 2018
İçimizde hâlâ 24 Haziran seçimlerinin ne manaya geldiğini ve bu seçimlerin ülkemize neler getireceğini bilmeyenlerimiz var.
Cumhuriyet kurulduktan sonra yapılan onca seçimin içinde en önemlisi 24 Haziran seçimleridir. Çünkü bu seçimler ülkeye kulvar (yarış şeridi) değiştirecek, ülkeyi kara tren yolundan hızlı tren yoluna sokacaktır.
Malum, 1946 yılına kadar tek partili bir sistemle idare edildik. 46’da çok partili sistemle birlikte parlamenter modeli benimsedik. Tüm bunlar halka sorulmadan (tepeden dayatılarak) yapıldı.
Tek partili ve çok partili parlamenter sistemi bir asra yakın bir müddettir denedik. Bunca zaman içerisinde ne badireler atlattığımız cümle âlemin malumudur.
Bu müddet zarfında üç askeri darbe olmuş, bir başbakan ve iki bakan idam edilmiş, iki defa sil baştan anayasa yapılmış, yetmemiş, mahut anayasaların onlarca maddelerinde değişikliğe gidilmiş.
28 Şubat ‘postmodern’ darbesi yaşanmış, halkın seçtiği iktidar alaşağı edilmiş, 27 Nisan muhtırası verilmiş ve tek başına iktidarda olan bir partiye kapatılma davası açılmıştır.
Sonuç olarak, vesayet altındaki parlamenter sistemin bir hayrını görememişiz. Bir ileri gitmişsek, iki geride kalmışız.
Halkımıza mahut vesayet rejimi bile çok görülmüş olmalı ki 367 garabetiyle Meclis’in önü tıkanmış ve ona, cumhurbaşkanlığı seçimi yaptırılmamıştır. Demokrasiyi katleden bu durum şimdiye kadar zaten sorunlu olan cumhurbaşkanlığı seçimlerine tüy dikmiştir.
Halka gitmekten başka çare bırakılmayınca, halka gidilmiş ve cumhurbaşkanını halk bizzat seçmiştir. 1981 Anayasası ile yetkili ve lakin sorumsuz kılınan cumhurbaşkanını, üstüne üstlük bir de halkın kendisi doğrudan seçince, sistem otomatikman ve kendiliğinden değişmiş oldu.
Bir kısım siyasiler ve onların medyadaki kalemşorları “AK Parti rejimi değiştiriyor!” diye söyleyip, yazıp çiziyor ama işin doğrusu, sistem değişikliğinin müsebbipleri sistemi tıkayanlar ve onu çalışamaz hale getirenlerdir.
Halkımızın yapmış olduğu en son anayasa değişikliğiyle de Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’ne (Başkanlık) gidilmiş, yetkilerle donatılan cumhurbaşkanlığı makamı, icraatlarından sorumlu kılınmıştır.
Önümüzdeki beş yıl için hükümeti ve üst düzey bürokrasiyi bizzat belirleyecek bir cumhurbaşkanını seçmek için sandığa gidiyoruz. Yani devlet başkanı aynı zamanda başbakanlık görevini de yürütecek.
Siyasi partiler iktidar olmak için vardırlar. Parlamenter sistemde iktidarı (hükümeti) başbakan belirler; Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nde ise Cumhurbaşkanı belirliyor.
Şu halde, iktidara talip olan bir siyasi partinin gelen başkanının Cumhurbaşkanlığına adaylığı kadar tabii bir şey olamaz. Bunun aksini yapmak, ben iktidar olayım ama muktedir olmayayım demektir.
Diğer bir ifadeyle, davul benim boynumda, tokmak başkasında olsun demektir.
Bu durum, daha işin başında havlu atmak
değil de nedir?
Bu tuhaf halin tek ve belki de son örneği Sayın Kılıçdaroğlu’dur. Sayın Kılıçdaroğlu kendinden başka kimi aday gösterirse göstersin, o aday kazansa da kaybetse de işin kaybedeni kendisi olacaktır!
Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan da olacak!
.
FETÖ’nün ayakları!
6 Nisan 2018
Ana muhalefet lideri Kılıçdaroğlu’nun “FETÖ’nün siyasi ayağının başı Cumhurbaşkanlığı makamını işgal etmekte olan Recep Tayyip Erdoğan’dır” şeklindeki sözü, FETÖ’nün siyasi ayağı tartışmalarına tek kelimeyle tüy dikti!
Bu söz, 17-25 Aralık darbe teşebbüslerinin öncesini kapsıyorsa, o takdirde maksadını aşmış olur. Zira Sayın Erdoğan’ın, bu yapıyla ‘cemaat’ diye adlandırıldığında bile organik bir bağı yoktu; herkes gibi o da ‘iyi niyetli’ olmuştu.
Aldatılmışlık veya kandırılmışlık noktasında ise, evet doğrudur; dünyanın bu en gizli örgütünün aldatmadığı ve kandırmadığı insan yok gibidir. 50-60 yıllık geçmişe baktığımızda, Türkiye’de kandırılmadık asker, sivil bürokrat, iş adamı, siyasetçi, parti lideri yoktur.
(Erbakan hariç)
Bunu da Sayın Erdoğan gizlemiyor; “Aldatıldık, Allah ve millet bizi affetsin” diyor.
Yok eğer, 17-25 Aralık’tan sonrası kastediliyorsa, bu takdirde de Sayın Erdoğan’ın düşman ilan edilip yalnızlığa itildiği ve Sayın Erdoğan’ın bu yapıyla tek başına bu mücadeleye giriştiği apaçık ortadadır.
Sayın Kılıçdaroğlu’nun da böyle bir iddiada bulunup, kendisini kargalara bile güldüreceğini zannetmiyoruz!
FETÖ PDY ortaya çıktıktan sonra, iş esas çığırından çıkıyor. Vaktiyle sözde cemaatin yanında olmayan CHP, bu kez devletin kırmızı kitabında suç örgütü olarak yer alan FETÖ PDY ile paralel hareket etti ve FETÖ’nün uyduruk materyalleriyle siyaset üretti.
TBMM kürsüsünden FETÖ’nün düzmece ses kayıtlarını yayınladı.
Toplumun her kesimine nüfuz etmiş böyle bir yapının siyasete nüfuz etmemesi düşünülebilir mi? Elbette siyasi ayağı var;
hem de her siyasi partide var.
Siyasi ayağı hariç, FETÖ’nün diğer ayakları ortaya çıkarıldı, çıkarılıyor. Peki, siyasi ayağı ortaya çıkarılabilir mi? Bu sorunun cevabını vermek için FETÖ’nün insan devşirirken kullandığı metotları bilmek lazım.
İnandırıp devşirdikleri siyasetçiler ya kendiliklerinden ya da deşifre edilerek parti bünyelerinden çıkarılıp atılabilir ama kriptolar, gizli olarak görevlerine devam ederler!
Şantaj ve diğer baskı metotlarıyla kullanışlı hale getirilen kripto siyasi FETÖ’cüler, kendilerini gizlemek zorundadırlar! Bu gibi siyasileri veya diğer meslek mensuplarını ancak FETÖ ile mücadelede ayak sürümelerinden tahmin edebilirsiniz!
!
Daha ileriye gidebilmek, FETÖ’nün tamamen bitirilmesi ve merkezindeki bilgi bankasının ele geçirilmesiyle mümkün olabilir.
Şu halde, ana muhalefet partisinin bu çıkışı, tamamen FETÖ ile yapılmaya çalışılan mücadeleyi sulandırmaya matuftur.
Bu da terör örgütünün ekmeğine yağ sürmekten başka bir mana ifade etmez
.
Fitnetullah!
4 Nisan 2018
Bir kısım yazar arkadaşlarımız, malum şahsa ‘Fethullah’ dememek için Fetullah diye yazıp çiziyor
Bir kısım yazar arkadaşlarımız, malum şahsa ‘Fethullah’ dememek için Fetullah diye yazıp çiziyor. Bir kısmı da F.G. şeklinde yazıp, o mübarek ismi lekelemek istemiyor.
Bela, imtihan, bozgunculuk, bölücülük, insanları isyana kışkırtmak gibi anlamlara gelen fitne, haksız yere insan öldürmekten çok daha kötü ve çok daha büyük günahtır.
Fitne, bireysel günahların yansımasından öte, toplumu ve hatta toplumları kaosa, kargaşaya sürükleyeceğinden, insanoğlunun başına gelebilecek en büyük bela olarak görülmüştür.
FETÖ’nün dehşetengiz serencamına bakın ki din temelli gözükmesine ve dinsel örgütlenmesine rağmen, din, onların kötü emelleri için yalnızca bir araçtan ibarettir.
Nitekim dikkatle incelendiğinde, asıl işlerinin dinleri bozmak (tahrif), her bir dinden bir şeyler alıp karıştırarak, ortaya tamamen karakuşi, yapay bir din koymak oldukları anlaşılır.
Ortaya koydukları sözde dinin rükünlerinin (asıl, cüz) tamamı narkoza endekslidir. Narkozla (Fitnetullah’ın eylem ve söylemleri) beyinler uyuşturuluyor ve ruhlar esir alınıyor!
Bundan dolayadır ki kötü din adamı, kötülerin en kötüsüdür. En azılı kötü bile kötü din adamının eline su dökemez. Kıyamet de zaten bu denli kötü din adamlarının yüzünden kopacaktır!
Zira bunlar, insanı Allah’a (c.c) götüren sayısız yolları tıkayanlardır. Yine bundan dolayı da kötü din adamları cehennem ehlinin köpekleri olacaktır. Bunların böyle olduğunu bizzat Hz. Peygamber buyuruyor.
Bu fesat ocağının Türkiye’yi merkez üs seçmesi de dikkate değerdir. Neden bir başka İslam ülkesi değil de Türkiye? Çünkü yiğit düştüğü yerden kalkar! Bir daha kalkamaması için yiğidin başının koparılması istenmiştir!
O yiğit de tüm mazlum milletlerin hamisi ve tüm dünya ülkelerinin gözlerini diktiği Türkiye’den başkası değildir!
Bundan dolayıdır ki pergelin sivri ucu Türkiye’ye batırılıp, hedefteki daire çizilmek istenmiştir. Daha sonra, o daire tüm dünyayı kapsayacak şekilde tamamlanmıştır.
Fitnetullah, elli yıl boyunca mazlum ve mağdur rolünü oynamış, eğitim gibi masum bir şemsiyenin altında gerçek yüzünü gizlemiştir.
.Darbe tehdidi devam ediyor!
23 Ocak 2019
Üzerinde yaşadığımız Ortadoğu’nun diğer bir adı da darbeler coğrafyasıdır. Vaktiyle bu coğrafyayı şekillendiren mütegallibe (zorba takımı) güçleri, buralardaki ülkelerin yönetimlerinin iplerini sürekli ellerinde bulundurdular. En ufak bir elden kaçırma tehlikesinde de darbe yaptılar.
Bu durumun tipik örneğini kendi ülkemizde görebiliriz: Merhum Adnan Menderes kalkınma hamlelerine girişti. Bunun için de kredi ve teknoloji transferi için dost ve müttefik bildiği ülkelerin kapısını çaldı. Başta ABD olmak üzere tüm dostlar (!) kapıları yüzüne kapadı.
O da bu durum karşısında Sovyetler’e yöneldi. Bu yöneliş ise, 1960 darbesini ve Menderes’in sonunu getirdi.
Keza, Süleyman Demirel’in 1965-70 arası döneminde, yüzde 5 enflasyonla, yüzde 7’lik kalkınma sağlanabilmiştir. Demirel de bu kalkınma hamlesinin bedelini, 1970 Muhtırası ile iktidardan düşürülmeyle ödemiştir.
Daha sonraki kalkınma dönemini merhum Turgut Özal’la (1983-93) yaşadık. Yüksek enflasyonla birlikte, ülke şantiye görünümündeydi. O da şaibeli bir ölümle aramızdan ayrıldı ve Türkiye ‘fetret’ devrine yeniden girdi.
2002 yılına gelindiğinde, ülke, her şeyiyle duvara toslamıştı. Devletin tüm gelirleri borçlarının faizlerini karşılayamıyor; gecelik faizler yüzde 7000’leri zorluyor, enflasyon ise yüzde 150’lerle ifade ediliyordu.
Milletimiz engin sağduyusuyla her ‘fetret devri’nden sonra olduğu gibi, yine şeytanın bacağını kırdı. Bir siyasi partiyi tek başına iktidara getirerek, istikrarı sağladı.
On altı yıllık iktidarı boyunca AK Parti de üst üste muhtıralara ve darbelere maruz kaldı. Önceki iktidarların maruz kaldığı darbe sebeplerine bakınca, AK Parti bunların daniskasını hak etti! Zira onların hepsinin yaptığı kalkınma hamlelerinin onlarca mislini tek başına yaptı.
IMF’nin borcunu keserek, yeni bir stand-by anlaşması imzalamayarak, uluslararası sermayenin emrine girmeyi reddetti.
Dost ve müttefiklerinden tedarik edemediği hava savunma sistemini Rusya’dan alıyor.
Kudüs konusunda dünyayı ayağa kaldırarak, ABD’yi onursuz yalnızlığa itti.
Dolar tahakkümüne boyun eğmemek için, birçok ülkeyle milli paralarla ticarete yöneldi.
ABD’nin kurup geliştirdiği, donatıp eğittiği ve üzerimize saldığı terör örgütleriyle kıyasıya savaşa girişti. Ve bu savaş, henüz bitmiş olmayıp, sonuçları itibarıyla ne getireceği de belli değildir.
Satır başları halinde yalnızca birkaçını zikrettiğimiz bu hususlardan her biri başlı başına darbe sebebidir.
Üzülerek ifade edelim ki FETÖ’nün devlet ve millet hayatımızın kılcallarına değin nüfuz etmesi yüzünden, ülkemizde hâlâ darbe tehdidi ve tehlikesi mevcuttur. Zira bunların hepsi, ölü taklidi (takiye) yaparak içimizde yaşamaktadırlar.
Hâlâ ümitleri var ve hiçbiri pişman olmuş değildir. Siz hiç kendiliğinden savcılığa gidip de itirafçı olan FETÖ’cü gördünüz mü? Yakalandıktan sonra, kendilerini kurtarmak için itirafçı olanlar var sadece.
Asla unutmamalıyız ki yaralı yedi başlı ejderha, sağlamından çok daha tehlikelidir.
Bütün gücümüzle, tüm kurum ve kuruluşlarımızla üzerlerine gidip seferberlik başlatmalıyız.
Acırsak, acınır hale gelmemiz işten bile değildir.
.
Selden kütük kapmak!
18 Ocak 2019
Süleyman Demirel’in siyaset tarihimize geçmiş enteresan bir sözü vardır. “Selden kütük kapmak!” Halka hizmet için seçilen iktidarlar (muktedir olmayan -hiçbir zaman da olmadı-) iç ve dış muhalefetin yıkıcı ve hatta kahredici baskıları karşısında yapabildiklerini “selden kütük kapmak” ve “rodeo oyunu oynamak” şeklinde değerlendirirdi.
Bu sözlerin ne manaya geldiği şimdi çok daha iyi anlaşılıyor.
Meğerse Türkiye, NATO’ya girdiği günden beri, iktidarcılık oynuyormuş. Zira ülkeyi, seçilen iktidarlar (siyaset) değil, ülkenin tüm kurum ve kuruluşlarının kılcallarına değin nüfuz etmiş olan “gizli bir el” yönetiyormuş.
Başvuru Ücreti Olmadan iPara'lı Olun, 1 Saatte Satışa Başlayın
iPara
|
Patrocinado
Demokrasimizi kepaze etme pahasına gerçekleştirdiğimiz onca aşağılık darbeleri bile kendimiz yapmamış, başkaları, bizi kullanarak ve bize karşı hayata geçirmiş.
Yani ne sandıktan çıkan iktidarlar halk adına muktedir olabilmiş ve ne de yapılan onca darbeler, iddia edildiği gibi halkın adına gerçekleştirilmişti.
Sorumlu mevkilere getirdiklerimiz, içinde bulundukları vahim durumları açıklayamıyor, darağacına giderken bile arzu ve temennilerini ancak şu cümleyle dile getirebiliyorlardı: “Allah böyle muhalefeti bu ülkeye bir daha göstermesin!”
Bakınız, kenevir bitkisi çok stratejik bir ürün; ilaç sanayiinden kâğıt üretimine, kumaş üretiminden otomotive değin pek çok alanda kullanılabiliyor.
Türkiye, ABD’nin dayatmasıyla haşhaş üretimini terk etti. 1971 Muhtırası ile gelen darbe hükümetinin ilk icraatı haşhaş ekimini yasaklamaktı. Daha sonra, Bülent Ecevit, ekimde direnince hem iktidardan uzaklaştırıldı hem de Türkiye’ye karşı ambargo uygulandı.
İç ve dış terör örgütleriyle kıyasıya bir mücadeleye girişen hükümet, kritik öneme sahip Hint kenevirinin 19 ilimizde yetiştirilmesi için karar aldı.
Hemen akabinde ABD Başkanı Trump’ın akla ziyan açıklaması geldi.
Hiçbir demokratik ve diplomatik teamüle uymayan bu açıklama, gerçekte savaş sebebidir. İşin tuhafına bakın ki dünyanın jandarmalığına soyunan ABD gibi süper bir gücü, bir dediği bir dediğini tutmayan, sabahleyin gülücükler dağıtıp akşamleyin tehdit eden tuhaf bir adam idare ediyor.
Türkiye, Kürtlere müdahale ederse, Türk ekonomisini mahvedecekmiş. Peh! Peh! Peh!
Kim söylüyor bunu? Türkiye’nin dostu ve müttefiki ve hatta stratejik ortağı olan ABD’nin lideri.
Akabinde kendisiyle yapılan telefon görüşmesinde de yıllar önce Türkiye’nin istediği “20 mil güvenli bölge” kavramını dillendirdi ve ayrıca, “Ekonomik potansiyelimizi geliştirelim!” dedi.
Bir dediği bir dediğini tutmayan bir lider ve birbirlerine kontra giden birkaç ABD ile karşı karşıyayız.
Açıkça itiraf etmek lazım ki Türkiye’nin, kendisine dost gözüken, gerçekte ise, kılcallarına değin nüfuz ederek kendisini sömüren ve her türlü düşmanlığı sergileyen ABD ile bu günlere gelebilmesi bile büyük mesele!
Meğerse bizim seçtiklerimiz ülke idare etmemiş, yangından mal kaçırmaya çalışmış.
Yangın enkazı olarak teslim alınan ülkenin temelleri yeni yeni atılıyor!
Üstelik ABD’ye ve onun içimizde oluşturduğu urlarına rağmen!
.
2018-2019...
2 Ocak 2019
2018 yılı zor olmasına karşın, Türkiye zoru başardı. Sıkıntılar olmadı mı; elbette oldu ve halen daha devam eden sıkıntılarımız mevcut.
Ama yaşadığımız coğrafyada, etrafımızdaki ateş çemberine bakarsak, mevcut sıkıntılarımızın keyfe keder olduğunu görürüz. Bu günlere de şükür.
Malum, Ortadoğu’da haritalar yeniden çizilmek isteniyor. Geçen asrın başlarındaki çizimde, Osmanlı nasıl hedefe konduysa, bu yeni çizimde de hedef tahtasında Türkiye var.
Osmanlı’ya dışarıdan yedi düvel (devletler) saldırdı. Türkiye’ye ise, hem içeriden ve hem dışarıdan, üstelik dost ve müttefiklerimiz başta olmak üzere saldırdı ve saldırmaya devam ediyor.
Güç ve kudretten düşürdükleri Osmanlı’yı parçalayarak taksim ettiler.
Türkiye’yi ise, güç ve kudretten düşüremedikleri gibi (iç ve dış terör saldırılarıyla), Türkiye bilenerek daha da güçlendi ve hem terör örgütlerine ve hem de onların dışarıdaki ağababalarına karşı gerekli savaşı (fiili ve diplomatik) hakkıyla verdi ve vermeye devam ediyor.
Sınırları ve idari şekli belirlenen ülke olması beklenen Türkiye, belirleyen konuma ulaştı.
Bu hercümerç içinde, anayasasında gerekli değişiklikleri yaparak, kendi idari şeklini (Başkanlık) belirledi. Böylece yönetimde istikrarsızlıktan kurtuldu.
Yine malum, Türkiye’miz içeride darbelerle malul, vesayet odaklı sözde demokrasiyle idare ediliyordu. Bu bile çok görülmüş olacak ki her on yılda bir, kafası bozdurulan askere, yönetime el koyduruldu ve ülke onlarca yıl geriye götürüldü.
Başkanlık sistemine geçerek, Türkiye, şekli demokrasiden kurtuldu. Demokrasicilik oynadığımız dönemde başı atanmışlar çeker, seçilmişler ise, yolcu misali, geldikleri gibi giderlerdi.
TBMM’de Milli Savunma Komisyonu üyeliği yaptığımdan biliyorum; askeriye, seçilmiş hükümetler için hep kapalı kutuydu. Başları (Genelkurmay Başkanı) şeklen başbakana bağlıydı.
Bağlı (!) olduğu başbakana ve hükümetine karşı darbe yapar ve bunu, utanmadan demokrasi adına yaptığını ileri sürerdi. Biz de bunu milletçe yerdik!
Uhulet ve suhuletle bir geçiş yapılarak (Genelkurmay Başkanı Milli Savunma Bakanı yapılarak), Genelkurmay Başkanlığı ve kuvvet komutanlıkları Milli Savunma Bakanlığı’na bağlandı.
Taşlar yerli yerine oturtulunca, terörle mücadelede, tarihinde olmadığı kadar başarılara imza atıldı. İçerideki terör bitme noktasına getirildi. Oysa geçen otuz yılda, terörle sadece mücadele ettiğimizi sanmıştık!
Dışarıdaki terör için de yeni konsepte geçildi; teröristi içeride beklemek yerine, dışarı çıkıp, inlerinde imha edilmeleri sağlandı.
Bütün bunlar için, Türkiye’nin güçlü olması, gücünü kendinden alması, kararlı olması ve kararları kendisinin vermesi gerekir.
Bağımsızlık da bu olsa gerektir.
Bağımsızlık yanlısı olduğunu ileri süren bir kısım aklıevvellerin yavelerine bakmayın; onların bağırıp çağırmaları ve tüm çırpınışları, vesayet erklerinin ellerinden alınıp cascavlak ortada kalmalarından dolayıdır.
2018’deki bunca saldırıları başarıyla atlatan Türkiye’mizin 2019’a umutla bakmaması için hiçbir sebep yoktur.
.Ne günlere kaldık!
28 Aralık 2018
Bu günler için “Yevmül beter-kötü gün” diye boşuna söylememişler. Öylesine kötü ki her gelen gün önceki günü aratıyor.
Zamanımızda hemen her şeyin iyi-kötü bir sahibi var; yalnız, Osmanlı’nın yıkılışından sonra muazzez dinimiz sahipsiz kaldı.
Hele de tekkeler ve zaviyeler kapatılıp, okullardan din dersleri kaldırılıp, dindarlar üzerine şu veya bu şekilde baskılar uygulanınca, uzunca bir süre din sahası boş kaldı, olan da yerin dibine çekildi ve tabir caizse kapanın elinde kaldı.
Burada üstat Necip Fazıl merhumun bir tespitini yazmadan edemeyeceğim: “Vaktiyle önümüzde bir buz dağı vardı (yasaklar). Onu nefesimizle erittik. Ama gelin görün ki bugün meydan yeri çamur deryasından geçilememektedir. Gelin de işin içinden çıkın!”
Yani dindarlar üzerinde baskılar ve dine getirilen yasaklar kalktı lakin bu serbestlikle ortalık bataklık haline geldi. Din adına her kafadan ayrı sesler çıkıyor ve tam bir keşmekeş hali yaşanıyor.
Devlet eliyle imam-hatip liseleri, vaktiyle Yüksek İslam Enstitüleri ve ilahiyat fakülteleri açıldı. Dini ilimlerin yanında sosyal ve fen bilimleri de bu okulların müfredatlarında yer alınca milletçe sevindik.
Devletin gözlem ve denetiminde aydın din adamı yetiştirmeyi amaçladık.
Eğitimin hemen her sahasında olduğu gibi, dini sahadaki başarısızlığımız da ortada. Dini eğitimde başarılı olsaydık ve dini kurumlarımız, başta Diyanet İşleri Başkanlığı görevinin sorumluluğunun idrakinde olsaydı, insanımız FETÖ gibi şarlatanların elinde maskara olur muydu?
İnsanımız dinini doğru öğrenebilseydi, bu şeytan ve avaneleri onları ifsat edebilir miydi?
Adam ilahiyat fakültesinde nasılsa bir prof.luk payesi kapmış; öğrencilere tefsir (Kuran-ı Kerim’in açıklaması) dersi veriyor. Verdiği derse ihanet edercesine anlattığı şeye bakın ve buz kesilin! Adam, bu saçmalıklarıyla, Kuran-ı Kerim’deki ayetleri inkâr ettiği gibi, Hz. Peygamber’i (aleyhisselam) ve hatta Allah Teâlâ’yı yalancılıkla itham ettiğinin farkında değil!
Kullanma cüretinde bulunduğu şu cümleye bakın: “Kuran’daki bu keskin üslup ve tekil hüküm değişikliklerinin tek tek ve lafzen Allah tarafından belirlendiği kanaatinde değilim.” Bunu da ne için söylüyor biliyor musunuz sevgili okuyucularım; Tevbe suresindeki bir ayette Yahudiler hakkında “Allahsızlar” şeklindeki nitelemeyi Allah’a yakıştıramıyormuş.
Ayol! Bugün Müslümanım diyen kişilerin içinde Allahsızlar yok mu?
Dahası, ayetler, Peygamber’in kalbine genel mana olarak vahyediliyormuş; Peygamber onlardan mana çıkarıp (istinbat) Arap lisanındaki kelimelerle ifade ediyormuş.
Yani Peygamber, bunlar Allah kelamıdır diyerek, kendi yaptıklarını ümmetinden saklamış, yalan söylemiş!
Bu adam ayet (lafzı ve manası Allah tarafından belirlenen) ve hadis-i kudsi (manası Allah’tan, kelimeleri Peygamber’e ait) arasındaki farkı bilmiyor mu?
Breh! Breh! Breh!
Allah Teâlâ, “Bu Kuran’ı biz indirdik ve onu (bozulmaktan) biz koruyacağız” buyuruyor. Bu adam, daha başlangıçta Kuran’ın Hz. Peygamber tarafından bozulduğunu yaveliyor!
Kuran-ı Kerim lafzen ve mana itibarıyla mucizdir. Yani insan tarafından onun bir benzeri yapılamaz. Bu hususta Kuran’da, insanlara ve cinlere davet şeklinde meydan okuma bile vardır. Yani bu kelam beşer sözü ise, insanlar ve cinler toplanın ve birbirinize yardım edin ve bir benzerini siz yapın da görelim buyurmaktadır.
Diyanet, bu denli hezeyanlar hakkında sade suya tirit kabilinden bir açıklama yaptı ama YÖK hâlâ suskunluğunu sürdürüyor!
Hoca bu ise, bunun yetiştirdiği talebesi nasıl olacak?
Kendini bilmez bir kısım kalemşorlar da bu saçmalıkların mazur görülmesini, ilim (!) adamlarının bu tür tartışmalarının hoş görülmesini yazıp çiziyorlar.
İlim ve adam mı? İlmi ve adamlığı kim kaybetmiş? Soytarılık ne zamandan beri ilim adamlığı oldu? Sizin bu söylediklerinizi, imanla şereflenemeyen Batılı müsteşrikler bile iddia edemedi, siz kim oluyorsunuz?
Müslüman mahallesinin salyangoz satıcıları, yanlış yerde dükkân açtınız.
Başka kapıya, marş!
.
Dünya savaşı devam ediyor!
3 Aralık 2018
Birinci Dünya Savaşı’nın sonuçlarından en önemlisi, dünya nizamının alt-üst olması ve tüm güçsüz devletlerin, zorba devletler elinde sömürü aracı olarak tutsak edilmesidir.
Bu savaşın sonunda dünya, kurt taksimi ile pay edilmişti. İmparatorluklar yıkılmış, en büyük yıkım da Osmanlı’da gerçekleşmişti. Zira diğerlerinin yalnızca maddi yapıları parçalanırken, Osmanlı’nın maddesiyle birlikte manası da yok edilmek istenmiştir.
Bugün, dünya üzerinde Hıristiyanlığın Papalığı, sembolik de olsa (!) devlet (Vatikan) olarak varlığını sürdürmektedir. Manevi nüfuzunu ise, tartışmaya bile gerek yoktur.
Yalnızca maddiyat taksiminde bile anlaşamayan Batının zorba devletleri, 2. Büyük savaşa tutuşmuş ve bunun sonucunda da, dünyaya yeniden nizamat vermeye çalışm
Madde ve manasıyla yok edildiği sanılan Osmanlı, külleri üzerinden doğarak; yedi düvele karşı ‘Kurtuluş Savaşı’ vermiş ve Türkiye Cumhuriyeti’ni kurmuştur.
1919 Paris’teki kurt taksiminden tam yüz sene sonra yine Paris ve tüm aç kurtların gözleri yine Osmanlı’nın eski topraklarında; yani Orta-Doğu’da.
Dün, atlar tepişirken eşekler eziliyordu; bugün ise, vesayet savaşları marifetiyle tepişen de ezilen de eşekler.. Orta-doğu ülkelerinde böylesi liderler (Sisi, mb. Salman, Zayed, Esad vb.)olduğu müddetçe, sırtlarına, daha çok semer vurulur.
1919’da teslim bayrağı çekilip, en ağır şartlara boyun eğilirken, yüz sene sonra bugün; kendisine oynanan oyunları, karşı oyunla ve gerektiğinde de ‘zor’la bozan ve bozma kudretinde olan bir Türkiye var!
Artık kendisine kurulan terör tuzağına düşen ve mahut bitleri yorganda tek tek ayıklayan bir Türkiye yok; bunun yerine Fizan’da da olsa, terör yuvalarını bir bir tespit ve imha eden ve bitli yorganı bütünüyle yakmak azim ve kararlılığında olan bir Türkiye var.
Düne kadar aklıyla oynanan bir Türkiye vardı ve hatta bugün bile bu aşağılık hale yeltenen akıldaneler var ve bunlar hala Taklıyla alay etmeye çalışıyorlar. (PKK’nın sözde liderlerini ihbar edene ödül!, DAEŞ’ten bizi korumak adına skonuşlanan gözlem noktaları!)
Güç zehirlenmesine uğrayan ‘zorba’ devletler, 1919’un ve onu takip eden 1945’in zaman tünellerinde kalmışlar ki, bugün yine aynı teraneleri çalıyorlar.
Birinci ve İkinci Büyük Savaşların sonlarındaki kurt taksiminden doymayan açgözlüler, bir Üçüncü Büyük Savaş’ın fitili ateşlemek için adeta yarışıyorlar.
Orta-Doğu’nun yeniden parçalanıp ufalanması için, Türkiye’yi saf dışı etmek gerekiyordu. Bunun için de, Türkiye’yi; üst üste darbelerle içeriden, o olmadığı takdirde, güney sınırından kuşatılarak dışarıdan gelecek darbelerle parçalayıp bertaraf etmek istiyorlar.
Yeni Türkiye, savunmasını taarruzla yapınca ve bundan böyle de yapmaya devam edeceğini açıklayınca, kurt oyunu bozuldu.
ABD, terör örgütlerine yığdığı silah ve mühimmatla; Fırat’ın doğusunda ayak sürüyor ama nereye kadar?
Türkiye, kararlı tutumuyla Fırat’ın batısında yaptığını, doğusunda da yapacağını ısrarla dillendiriyor: ‘Bir gece ansızın gelebiliriz!’
.
ABD’ye elini veren..
26 Kasım 2018
ABD, dünyanın başlangı-cından beri kurulan hiçbir ülkeye benzemiyor. İstikbalin tarihçisi ABD’yi tarif ederken; milenyum çağının modern görünümlü mafya devleti demek zorunda kalacaktır.
Çünkü ona elini veren kolunu kurtaramıyor!
İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra dünya yeniden kurulurken; parselasyonda ülkeler, galip güçler tarafından paylaşılmış; ülkeler, sahip oldukları zenginliklere göre adeta kapanın elinde kalmışlardır.
Malum 1945’teki Yalta Konferansı ile dünya iki kutuplu olarak parsellenmişti. Türkiye, BM Teşkilatı’nın kurucu üyesi ve aynı zamanda Yalta Konferansı’nda sınırları belirlenen iki kutuplu dünyanın, ‘hür’ ‘kapitalist’ kısmında yer almanın karşılığında demokrasiye (çok partili hayata) geçileceği taahhüdünde bulun(durul)muştur. (25 Nisan 1945- San Francisco Konferansı)
Yani biz, öyle iddia edildiği gibi isteyerek ve üzerine atlayarak demokrasiye geçmiş falan değiliz. Bu hali, o günkü idarecilerimizin engin demokrasi tutkularına mal ederler ki, A’dan Z’ye yanlıştır.
BM’lere girmemiz bile, Almanya ve Japonya’ya savaş ilanı etmemiz şartına bağlanmıştır. Nitekim öyle de olmuştur; şart konulan tarihe bir hafta kala (23 Şubat) Türkiye savaş ilanı yapmış ve ancak o şekilde BM’nin kurucu üyesi olabilmiştir.
İnönü, işte bu cebri hürriyet telkini ( demokrasiye-çok partili hayata geçiş zorlamasını) ile 19 Mayıs 1945 törenlerinde şöyle demiştir: ‘ memleketin siyaset ve fikir hayatında demokrasi prensipleri daha geniş ölçüde hüküm sürecektir.
Nitekim İnönü’nün, çok partili hayata geçmedeki bu sözü ve Türkiye’nin bu yöndeki taahhüdü gereği 7 Haziran 1945 ‘de Celal Bayar, Adnan Menderes, Refik Koraltan ve Fuat Köprülü CHP Grup Başkanlığına ‘ Dörtlü takrir’ diye anılan önergelerinde; bütün dünyanın demokrasi yolunda ilerlediği, Türkiye’nin de bu yöndeki adımlarını hızla atması gerektiği talep ediliyordu.
Daha demokrasinin nimetini görmeden, Kore Savaşı patlak verdi ve Türkiye, Kore’ye asker gönderme karşılığında NATO’ya alındı. O gün bugündür NATO’nun yalnızca külfetinde yer aldık.
Cici demokrasinin elma şekerini yalatma karşılığında ABD, ülkemizin tüm kurum ve kuruluşlarının en ücra köşelerine kadar nüfuz etti. Güdümüne aldığı askeri ve sivil bürokrasi ile on yılda bir ihtilal yaptırarak; demokrasimizle adeta tahterevalli oynadı.
Sovyetleri öcü gösterip yöneticilerimize de, sürekli; ‘bu kış komünizm gelecek!’ dedirttiler.
Her kış beklenen komünizm bir türlü gelmedi gelmesine de; o korkuyla ülkeyi ABD’ye (NATO) teslim ettik. O da bizimle kedinin fareyle oynaması gibi oynadı.
Hem silah yapmamıza müsaade etmedi ve hem de savaş halindeyken bize, NATO’nun tüfeklerini kullanamazsınız dedi. Bununla da yetinmeyip ardından silah ambargosunu dayadı.
Batı cephesinde yeni bir şey yok; ABD dün ne idiyse bugün de aynıdır.
Dün Irak’ta ne yapmak isteyip de gerçekleştirdi ise, bugün de Suriye’de aynı şeyleri yapmak istiyor.
O günkü bahanesi, nasıl ki Saddam’ın kimyasal silahları idiyse, bugünün DAEŞ bahanesi de aynıdır.
Türkiye dün ABD’nin yanındaydı ve kendisine oynanan oyunun farkında değildi. ABD’ye her türlü desteği sağlıyor ve bu yüzden başta komşuları olmak üzere tüm bölgenin tepkisini çekiyordu. (İsrail hariç)
Ev Tipi Elektrik Güneş Enerjisi Fiyatları Sizi Şaşırtabilir
Solar Sistemler | Sponsorlu Reklamlar
|
Patrocinado
Bugün ise; bizi güneyimizden kuşatıp bölmek isteyen ABD ile karşı karşıyadır.
Artık oyuna gelen bir Türkiye yok, oyun kuran bir Türkiye var!
ABD hala üç maymunu oynamamızı istiyor.
Bilmiyor ki, artık maymun gözünü açtı!
.
Suud’un melaneti!
16 Kasım 2018
Suudi Arabistan yalnız bugün değil, kurulduğu günden beri uydu (uşak) konumunda bir ülkedir. Dolayısıyla, elinde bulundurduğu petrol nimetini, asla halkının çıkarları doğrultusunda kullanmadı, kullanmıyor ve daha önemlisi
kullanamaz.
Bir kere şu hususun üstünü kalın çizgiyle çizmekte fayda var: Ortadoğu’daki hiçbir ülkenin rejimlerinin ne oldukları Batı’nın umurunda değildir. Onların tek hedefi sömürmektir; etini yedikleri tavuğun kümesinin darlığına veya genişliğine bakmazlar. Kümesteki horozun, kendilerine olan itaatine bakarlar; bağlılık tamsa, gerisi teferruattır.
İngiliz, vaktiyle bunları kandırıp Osmanlı’ya ihanet ettirirken, en büyük kötülüğü muazzez dinimize yaptılar. Vehhabilik gibi sapık bir mezhep (daha ziyade siyasi bir oluşum) uydurarak, kendinden olmayanları kâfir ilan ettiler.
Ellerindeki muazzam para gücüyle de, bu sapık inanışlarını diğer İslam beldelerine yaydılar ve halen de yaymaya devam ediyorlar. Bizim ülkemizde de birçok kişi bu sapık cereyanın tesirinde kalarak, hezeyan saçmaktadır.
Özellikle Mısır’da, Suudi Arabistan’da, Bağdat’ta, vb. ilahiyat okuyan Türk öğrenciler, oralarda aldıkları zehri, bizim memleketimizdeki imam-hatip liselerinde, ilahiyat fakültelerinde, TV ekranlarında ve cami kürsülerinde kusmaktadırlar.
Hacca veya umreye gidenler görmüşlerdir; Vehhabi inancında olan Suud’lu askerler, Peygamber Efendimizin (aleyhisselam) kabrinde dua edilmesine şirk deyip müsaade etmezler. Neymiş efendim; kabirdeki ölüymüş, ölüden bir şey istemek şirkmiş.
Birincisi: Kabirdeki Peygamber, şehit veya âşık (Hak âşığı) ise, ölü değildir. Orada ibadet ve taat halinde olup manevi olarak rızıklandırılmaktadırlar. Böyle olduğunu bildiren ayet-i kerime ve çokça hadis-i şerif var. İkincisi: Ziyaret yapan kişi,
kabirdekinden
(ölü veya diri-ruh ölmez; mübarek ruhlar, kabrine geleni görür ve bundan dolayı da ziyaretçi önce selam verir) bir şey istemiyor; kabirdekini vesile ederek (onun hatırına diyerek) Allah Teâlâ’dan istiyor.
Bu zihniyete göre, kabir ziyareti yapılamazmış, bu durum şirkmiş. Yani Allah Teâlâ’ya ortak koşmakmış.
Türkiye’mizde de bu sapık düşünceye kapılan bazı ilahiyat prof.ları televizyon ekranlarına çıkarak, “ ‘Şefaat ya Rasulallah - ey Allah’ın resulü bana şefaat
et!’ şeklinde dua etmek de şirktir, dinden çıkmakla eş değerdir” diyorlar.
Bin dört yüz küsur seneden beri gelen bütün Müslümanlar, şefaate kavuşmak için can atmışlardır. Bu durum bugün de böyledir. Bu ahmaklara göre, gelmiş geçmiş ve bugünkü Müslümanların hepsi müşrik olup Allah’a ortak koşmaktadır.
İslam âlemini yalan, iftira ve deli saçması hezeyanlarla hançerlemeye çalışan şeytanın maskaralarını ve cüretlerini görün ve ibret alın! Tüm bu sapıklıkların temelinde Vehhabilik vardır.
Dememiz o ki Suudi Arabistan yalnızca hunharca cinayetler işlemiyor; muazzez dinimizi de ifsat (bozmak) etmek ve çığırından çıkarmak için elinden geleni ardına koymuyor.
FETÖ’nün sapıklıkları karşısında 40 sene susan Diyanet İşleri Başkanlığı, Vehhabi sapıklıkları karşısında ne yapıyor?
Halkı aydınlatacak bir cuma hutbesi hazırlamak
o kadar zor mu?
Bunun için de mi bir 40 sene bekleyelim?
.
Batı’nın kurtarıcılığı
19 Ekim 2018
Kurt kocayınca (güç ve kuvvetten düşünce) köpeğin maskarası olur. Üzerinde yaşamakta olduğumuz bu netameli coğrafyada güçsüzlere yer yoktur. Bu coğrafyada ‘kendin’ olarak yaşamak istiyorsan güçlü olmak zorundasın. Güçsüzsen ancak güçlülere tabi olarak (uydu) yaşayabilirsin.
Coğrafya kaderdir ve biz Türkler, tarih boyunca hep çetin coğrafyalarda yaşadık. Nasıl yaşadığımızı tarihler yazıyor; güçlü ve kendimiz olarak yaşadık ve en önemlisi, başkalarından farklı olarak yaşattık. Malum, başkaları yaşamak için sürekli öldürdü ve öldürüyor.
Güç ve kuvvetten düştüğümüzde de başımıza nelerin geldiğini yine tarihler yazıyor.
Son imparatorluğumuzun enkazı üzerine, yeniden inşa ettiğimiz genç devletimiz de tüm dünyanın gözlerinin üzerinde olduğu, aynı netameli coğrafyada bulunuyor.
Bizi batırıp tarih sahnesinden silmek isteyenler, Milli Mücadele ile ‘yeniden doğuşa’ şahit olunca, kuzu postuna bürünüp dostluklarını ilan ettiler ve kurtarıcılığa soyundular.
Akılları sıra bizi yanlarına çekip, birlikte kalkınacaktık.
Cebri hürriyet (zoraki demokrasiye geçiş) telkiniyle dâhil olduğumuz NATO ve yeni dost ve müttefiklerimiz bizi hep külfette hatırladılar.
Merhum Menderes bunların gerçek yüzlerini görüp, milli hamlelere girişip ‘kendimiz’ olmaya kalkışınca darağacını boyladı.
Ta çöküş yıllarında, Kurtuluş Savaşı öncesinde de kurtuluşu yabancı mandasında arayanlar vardı. Kimi İngiliz, kimileri de ABD mandasını arzuluyordu.
1960 İhtilali bizi bizden kopardı ve o günkü askeri idarenin başındaki Cemal Gürsel döneminde IMF ile ilk stand-by anlaşması imzalandı (1 Ocak 1961). Ondan sonra da aynı askeri yönetimin başbakanlığa getirdiği İsmet İnönü, 1965 yılına kadar IMF’den 55.5 milyon SDR borç aldı.
Bundan sonra da Süleyman Demirel, Bülent Ecevit, Turgut Özal, Tansu Çiller müteaddit defa IMF’den borç para aldılar (toplam 19 stand-by anlaşması).
Verilen bu paraları, onların istedikleri yerlerde kullanabiliyor ve asla yatırıma dönüştüremiyorduk. Devamlı faiz sarmalında kalıp, bir önceki borcun faizi bile bitmeden yenisini alıyorduk.
Gırtlağa kadar borçlanarak yakamızı kaptırmış, ne olabiliyor ve ne de ölüyorduk.
Onların istedikleri şekilde, tek kelimeyle sürünüyorduk.
Başbakan Recep Tayyip Erdoğan yönetimindeki Türkiye, IMF ile son stand-by anlaşmasını 2005 yılında 6.6 milyar SDR için yaptı.
Aynı Erdoğan, öncekiler de dâhil, IMF’ye olan tüm borçları 2013 yılında ödeyerek (toplam 23.5 milyar dolar) sıfırladı.
Bütün bunlar, Batı adına Türkiye’nin kontrolden çıktığını ve ‘kendi’ olmaya doğru gittiğini gösteriyor. Menderes’i hazmedemeyen Batı, Erdoğan’ı mı hazmedecekti?
Bu yüzden, Sayın Erdoğan’ı çeşitli darbelerle düşürmeye yeltendiler. Bunlardan hiçbirinde başarılı olamadılar. Dün, güçsüz buldukları bileği istedikleri gibi bükebiliyorlardı.
Bugün öyle mi?
Ekonomik savaşlarla da başarılı olamayacaklar ve göreceksiniz, ava giderken kendileri avlanacaklar. Bakalım, içimizdeki, IMF’nin kapısını çalalım diyenler utanacaklar mı?
Zira artık haddi bildirilen bir Türkiye yok; had bildiren bir Türkiye var!
Yeni sistemin kodları -1-
8 Ekim 2018
Kaç yazıdır bu konunun üzerinde duruyorum. Eski sistemde bizzat parlamenterlik yapmış ve sistemin tıkanıklığını görmüş birisi olarak, yani ağaçtan düşmüş birisi olarak, gerçekleri dile getirmeye çalışıyorum.
Eski sistem, yani Parlamenter Hükümet Sistemi, vesayet yüzünden (bizde uygulanan şekliyle) demokrasinin erkleri olan yasama-yürütme ve yargının yapılanmalarını ve işleyişlerini milli iradenin dışına çıkarmıştı.
Oysaki gerçek demokrasilerde; yürütme millet için var ve millete hizmet eder, yasama millet için kanun çıkarır ve millet adına denetler, yargı, bağımsız mahkemeler eliyle millet adına karar verir.
Dünyadaki demokratik ülkelerde Meclisler çok rahat çalışırlar; haftanın üç günü dörder saat çalışıp, bir ay zarfında bir-iki kanun çıkarmakla yetinirler.
Parlamenterlik yaptığım dönemden biliyorum; haftanın her günü ve üstelik sabahlara kadar çalışıp kanun çıkarmaya çalışırdık. Bu durum bugün de aynıdır.
Yapılan işin ne olduğunu ben size söyleyeyim: önceleri, delilerin taşla doldurduğu kuyulardan taş çıkarmak! Diğer bir deyişle; millete rağmen yapılanları, millet için yapılır hale getirmek.
Vesayete endeksli tabu sisteminden kurtulmak kolay olmadı.
Yapılan vesayet anayasalarıyla bu toplum, tam 45 yıldır (1961-2016) alçak sürünmeye mahkum edildi!
Halkın seçip işin başına getirdiğini sandığı tüm hükümetler, mahut vesayet odakları tarafından cüzzamlı addedilmiş; millete hizmet için yapılan tüm icraatlar tu-kaka edilmiştir.
Yürütme yetkisini hükümetin dışında hemen herkese veren 61 anayasası, önce kısmen değiştirildi; bilahare 82 yılında yenisi yapılarak tümden yürürlükten kaldırıldı.
Sebebini de, yine aynı vesayet odakları, millete bol geldiği için daraltılmalı şeklinde açıklamışlardı!
Gerçekte yapılan ise, eski vesayetçilerin yaptığına yenilerinin tüy dikmesinden başka bir şey değildi.
Yenisi de, kaç kez değiştirilmesine rağmen hala demokratik kıvama getirilebilmiş değildir.
Eski sistemde Cumhurbaşkanlığı seçimleri bile ihtilallere zemin hazırlıyordu. Sivil Cumhurbaşkanlarına ‘öcü’ gibi bakılıyor; merhum Özal’ın Çankaya’ya çıkışı, Atatürk’ün ruhunun Çankaya’nın penceresinden çıkışı şeklinde yazılıp çiziliyordu.
Aynı odaklar; AK Partili birini Cumhurbaşkanı seçtirmemek için e-muhtıra yayınlıyor ve; ‘sözde değil, özde Atatürkçü adayların arandığı ihtar ediliyordu.
Dertleri belliydi: Halkın seçtiği hükümetleri çalışamaz ve millete hizmet yapamaz hale getirmek..
Bizdeki muhalefet bile kendisini vesayetin odağına konumlandırdığından; iktidarlar ağızlarıyla kuş tutsalar hikaye idi! Zira onlar, iktidarların yaptıkları en müspet şeyleri bile menfi göstermeyi görev addetmişlerdi.
Eski sistemden çıkarak, deli gömleğinden kurtulduk. Şimdi ise, yeni sistemi var gücümüzle yerleştirmek zorundayız.
.
Yeni sistemin kodları -2-
10 Ekim 2018
Yeni sistemde Cumhurbaşkanlığı kararnamelerini dillerine dolayanlar var. Halbuki bu sistemde yürütme tek kanattan oluşmaktadır. Bu yüzden yürütme yetkisini kullanan Cumhur-başkanı’nın sorumsuzluğu kaldırılmış, belli şartlarla cezai sorumluluğu getirilmiştir.
Üstelik yeni sistemin kararnameleri, eskisi gibi Meclis’in raflarında olup, ‘Biz yaptık oldu!’ cinsinden değildir. Demokrasinin ruhuna uygun şekildedir. Şöyle ki: Olağanüstü hal sırasında çıkarılan Cumhurbaşkanlığı kararnameleri Resmi Gazete’de yayımlandıkları gün TBMM’nin onayına sunulmak ve yayım tarihinden itibaren üç ay içerisinde görüşülüp sonuçlandırılmak zorundadır.
Üç ay içinde sonuçlandırılmayan Cumhurbaşkanlığı kararnameleri yürürlükten kalkmaktadır.
Daha önce de yazmıştık; yeni sistemde ne Cumhurbaşkanlığı ve ne de Bakanlar Kurulu (Kabine), TBMM’ye kanun teklifi veya tasarısı sunamıyorlar. Bunun tek istisnası, Cumhurbaşkanı’nın sadece bütçe ve kesin hesap kanununu Meclis’e sunmasıdır.
Cumhurbaşkanı’nın Meclis’e sunduğu bütçe kanun teklifi süresinde yürürlüğü konulamazsa, geçici bütçe kanunu çıkarılır. Geçici bütçe kanununun da çıkarılmaması durumunda, yeni bütçe kanunu kabul edilinceye kadar, bir önceki yılın bütçesi, yeniden değerleme oranına göre artırılarak uygulanır.
Görüldüğü üzere, eski sistemde her şey Meclis’i tıkamak ve hükümetin elini kolunu bağlamak için yapılmış (güvenoyu, gensoru, bütçe oylaması, vb.). Yeni sistemde ise, bütün bunlar kaldırılarak veya demokratik şekle sokularak millete hizmetin önü açılmıştır.
Yine yeni sistemde: Bir kişi seçim döneminde ya cumhurbaşkanı adayı ya da milletvekili adayı olabilecektir. Yürütme makamı, seçim dönemi dışında boşalmışsa ve yeni seçilen cumhurbaşkanı milletvekili ise, milletvekilliği düşecektir. Aynı şekilde bakanlar da milletvekili sıfatını taşıyamayacaktır.
Yani hükümet hükümetliğini, Meclis Meclisliğini bilecek, herkes kendi işine bakacak ve başkalarının işine burnunu sokamayacaktır.
Bu durumda, Meclis, kanun çıkarmada ve denetimde daha güçlü kılınmış olmuyor mu?
Yoksa hükümetleri sudan sebeplerle düşürmek ve aldıkları kararları iptal ettirmek ve getirdiği bütçeyi onaylamayarak düşmelerine sebep olmak mı Meclis’e güç katıyor?
Milletin seçip işbaşı yaptırdığı hükümeti çalışamaz kılmak ve düşmesini sağlamak; millete rağmen iş yapmak, millete dayatmak ve milleti horlamak değil de nedir?
Yeni sistem, milleti, işin odağına koyarak, baş tacı ediyor; amaç, devletin tüm kurum ve kuruluşlarına milli iradeyi yansıtmasıdır.
Millete hizmetin önünü açmak için yapılan tüm bu girişimler, elbette vesayet odaklarının ve onlardan beslenen kimi kesimlerin hoşuna gitmeyecektir.
Zira, yeni sistemle onların çanlarına ot tıkandı! Millete hizmetin ‘garson’luktan geçtiğini ve asla efelenmek olmadığını ve millete dayatılamayacağını, herkes gibi onlar da anladılar.
Bugün anlamadılarsa, yarın mutlaka anlayacaklardır.
Zira atı alan Üsküdar’ı geçti!
Geçmişler ola!
.
Dünyaya haykırış! -1-
28 Eylül 2018
New York’taki BM Genel Kurulu ülke liderlerinin enteresan konuşmalarına sahne oldu.
Bunlardan iki tanesi çok ilginçti; biri ABD Başkanı Trump’ınki, diğeri ise Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan’nınki.
Diğer bir anlatımla, bu yılki BM Genel Kurulu zalimle mazlumların sesine sahne oldu.
Trump her zamanki gibi afra tafra satarak kibrini sergiledi. Dolayısıyla, her kibirli gibi, daha da sevimsizleşti. İki yıldır başkanlık koltuğuna oturmasına karşın, ABD’yi önceki tüm başkanlardan daha ileriye götürdüğünü söyleyince, oturumu izleyen devlet ve hükümet başkanları kendilerini gülmekten alamadılar.
Trump ise, hiçbir şey olmamış gibi pişkince, küstahça ve çelişkili tavrını sürdürdü.
Trump, alışılagelmiş ABD başkanları gibi değil, adeta İsrail Cumhurbaşkanı adına konuştu. Bu cümleden olarak da hedefine İran’ı koydu.
Halbuki İran’ı şirazesinden çıkaran önceki ABD Başkanı Obama’ydı. O gün birinin ‘kaç’ dediğine, bugün bir diğeri ‘tut’ diyor!
Belli ki Irak ve Suriye ile başaramadığı Ortadoğu’daki harita değişikliğini işe İran’ı da katarak başarmak istiyor.
Bu niyetini de gizlemeden, aşikâre yapıyor.
Ortadoğu’da birçok ülke (Irak, Suriye, İran, Suudi Arabistan ve hatta Türkiye) bölünecek ve bunlar küçük lokmalar halinde İsrail’in önüne sürülecek!
Hesap bu!
Zavallı, akılsız Kürtler ise hâlâ ABD’den kendilerine lütfedilecek bağımsız (!) Kürt devletlerinin hayaliyle kan dökmeye devam ediyorlar.
Bu tür oluşumların, İsrail’in ‘arz-ı mevud’u (Tanrı’nın kendilerine vaat ettiği kutsal topraklar - Nil ile Fırat arası) için çerez olacağını akıl edemiyorlar.
Trump, İran’ı tu kaka etmekle kalmadı, İran’la ham petrol ticareti yapan ve yapacak ülkeleri de tehdit etti. Tüm ülkelerden, İran’la münasebetlerini kesmelerini istedi.
Suriye için ise bilinen eski teranesini yineledi, “Kimyasal silah kullanılırsa ABD harekete geçer” dedi.
Suriyeli mültecileri barındıran ülkeleri takdir edip överken Ürdün’ün adını verdi ama dört milyon mülteciyi barındıran Türkiye’nin adını ağzına alamadı! Ürdün ve diğer ülkeler diyerek geçiştirdi.
Trump, kibrinde öylesine ileri gitti ki kuruluşlarında ABD’nin öncülük ettiği İnsan Hakları gibi uluslararası örgütlerden çekildiklerini duyurdu. Kendini dünyanın ağası konumunda gören bu zorba zihniyet, başka ülkelerle birlikte eşit şartlarda üyelik yapamazmış!
Malum, karınca, öleceğine yakın kanatlanır!
Kanatlanan Trump’ın uçuşu da hayra alamet olmasa gerektir
Sayın Erdoğan BM Genel Kurulu’nda mazlumların sesi olarak, yalın gerçekleri zalimlerin yüzlerine haykırdı.
Dünyanın,
2. Dünya Savaşı sonrasındaki şartlarda olmadığını, hak ve adalet ölçülerine göre yeniden kurulması gerektiğini vurguladı.
Dünya beşten büyüktür vurgusunu tekrarlayarak; mahut beşin dışında kalan
ve gadre uğrayan ülkeleri uyanmaya, silkinmeye ve ayağa kalkmaya çağırdı.
İngiliz önderliğinde kurulan ve önceki adıyla Cemiyet- Akvam olan sözde uluslararası kuruluş, daha sonrasında,
BM adını aldı ve ABD’nin güdümüne girdi.
Sayın Erdoğan, dünyadaki olaylar karşısında gerekeni yapmayan ve seyirci konumunda kalan BM Güvenlik Konseyi üyesi ülkeleri de (beş ülke) zalim ilan etti.
Öyle ya; dün Bosna’da, bugün Filistin’de, Somali’de, Myanmar’da yapılan katliamlara seyirci kalan BM zalim değil de nedir?
Yalnızca 62 insanın mal varlıklarının, dünya nüfusunun yarısının sahip olduklarından daha fazla olduğuna işaret eden Sayın Erdoğan, dünyanın bir kesiminde milyonlarca insan açlıkla kıvranırken,
diğer birçok kesimlerde insanların obez olduklarını vurguladı.
Kurt taksiminin yürürlükte olduğu dünyamızda adaletten, barıştan, huzurdan
ve hepsinden önemlisi insanlıktan bahsetmenin imkanı var mı?
Sayın Erdoğan, dünyanın büyük bir kısmını sarmalına alan FETÖ tehlikesine işaretle; bizim ağzımızın yandığını, bizden ibret alarak önlem alınması gerektiği söyledi.
Bunu söylerken de; FETÖ mensuplarını ülkelerinde barındıran başta ABD olmak üzere diğerlerini terörü desteklemekle itham etti. FETÖ elebaşının ABD’yi mesken tuttuğunu ve buradan dünyanın 160 ülkesine terör ihraç ettiğinin altını çizdi.
Tüm ülke liderlerini FETÖ ile
mücadeleye çağırdı.
ABD, dünya üzerindeki terörist ülkeleri işaret edip hedefe koyarken; kendini ve İsrail’i görmezden gelerek, cambaza baktırıyor.
Sözde dost ve müttefikimiz gözüken ABD’nin, güney sınırımızın bitişiğindeki terör örgütlerini ağır silah ve mühimmatlarla donatmasını eleştirerek; Fırat’ın batısında yapılanın, doğusunda da yapılacağını ve Irak sınırına kadar olan yerleri ‘terör koridoru’ olmaktan çıkaracağını ifade etti.
Zalimlerle mazlumların karşı karşıya geldiği dünyamız artık yol ayrımındadır; zira böyle gelmiş ama böyle gitmez, gidemez!
Düne kadar zarlar cıvalıydı ve zalimlerin her attıkları düşeş geliyordu!
Artık vakit, zalimlerin akıttıkları kan ve gözyaşlarında boğulma vaktidir.
Rusya, asırların hayalini nihayet gerçekleştirerek, o da Akdeniz’e (sıcak sulara) indi. Başta ABD olmak üzere, tüm batılı emperyalistler doğu Akdeniz’de konuşlu.
Belli ki, herkes kıyamet savaşına hazırlanıyor!
Bu dünyada herkes ektiğini biçer.. Bu dünyanın bir adı da, etme-bulma dünyasıdır!
Dost mu, uşak mı?!
31 Ağustos 2018
ABD ne arıyor? Gerçekten, bu ABD kendine dost mu arıyor, uşak mı?
ABD gücüne güveniyor ve bu gücün sarhoşluğuyla ‘Ben yaptım oldu!’ mantığıyla (mantıksızlığıyla) tüm dünyayı idare etmeye kalkıyor.
Onun bu hukuk tanımaz tavırlarına karşı çıkanları ise, önce tehdit edip daha sonra yaptırımlarla cezalandırmaya yelteniyor.
Aslında kabahat bizde; 1947’den beri ABD bizim içimizde ve bizi içeriden kemiriyor. Biz hâlâ onun dostluğuna ve müttefikliğine methiyeler düzüyoruz.
ABD’nin bizi uşak olarak görüp, bize köle muamelesi yaptığını anlamamız için 70 sene mi geçmesi gerekiyordu?
Malum, kaleler içlerinden fethedilir. Bizim içimizde onların işbirlikçileri olmasa, düşmanla el ele verip içerideki halkı sindirmeselerdi bu denli sınırsız mesafe kat edemezlerdi.
Oysaki biz millet olarak, seçip başa geçirdiklerimizi ve atayıp amir konumuna getirdiklerimizi hep bizi savunsunlar, bizim başımızı öne eğdirmesinler diye baş tacı ettik.
Uşak olup, bizi satsınlar diye görevlendirmedik!
Ülkelerine ziyarete giden başbakanlarımızı istiskal edip, boynu bükük gönderen ABD’ye hep birlikte karşı durabildik mi?
Aynı başbakanımız, bu kez Sovyetler’le iş tutmaya kalkışınca idamla cezalandırıldı. Biz ise, bu uğursuz eylemi alkışladık ve bu uğursuz günü bayram diye kutladık.
ABD, içimizdeki beyinsizlerle iş tutarak onca darbeye imza atıyor ve biz her seferinde NATO’ya CENTO’ya bağlılığımızı, katilimize âşık olurcasına ilanı aşk ediyoruz!
Halbuki NATO’ya bağlılığımızın ne menem şey olduğunu nimet-külfet dengesizliğinde görmüştük. Zira her külfete katlanmamızı karşın, ihtiyaç duyduğumuz nimetini bir türlü göremedik.
Talep ettiğimizde de meşhur Johnson mektubu ve bilahare ABD ve NATO ambargolarıyla karşılaşmıştık.
1974 yılında Kıbrıs’a çıkarma yaptığımızda, NATO silahlarını ve bu arada askerimizin elindeki piyade tüfeğini (G-3) bile kullanamayacağımızı bize bildirdiler.
Bugün de PKK’ya, YPG’ye, PYD’ye, vb.ne bize karşı kullanılmak üzere vermiş oldukları silah, mühimmat ve lojistik destekleri görünce, ABD’nin bize karşı olan düşmanca tavrının değişmediğini ve değişmeyeceğini anlıyoruz.
Zira böyle dost ve müttefik düşman başına!
Evet, yine başa dönelim ve can alıcı soruyu bir daha soralım: Asıl kabahat onlarda mı, bizde mi?
Sürekli düşmanla iş tutan içimizdeki beyinsizlerde mi?
Şu affedilmez gerçeği kabul etmek zorundayız ki ABD, 70 sene boyunca, içimizde, kendisine uşaklık yapacak insanları devşirdi ve biz bunun farkında olmadık, olamadık!
Bu ayıp da bize yeter de artar bile!
Hazır ol cenge!
17 Ağustos 2018
Atalarımız, coğrafya-mızda hayatın tanımını ne güzel özetlemişler: Hazır ol cenge, istiyorsan sulhu salah! Yani bölgende barış içinde yaşamak istiyorsan, her an savaşa hazırlıklı olmalısın.
Zira bu denli netameli coğrafyalarda ancak güçlü olanlar yaşayabilir. Her türlü gücünle, dosta güven düşmana korku salmalısın!
Günümüzdeki şekliyle, hak güçlünün olduğu (diğer bir deyişle, güçlünün her daim haklı olduğu) dünyamızda, güce tapılmaktadır.
Hele bizim gibi bir coğrafyada yaşıyorsanız, güçlü olduğunuz müddetçe dostunuz ve dostlarınız vardır. Üstelik ne kadar güçlü iseniz o kadar çok dostunuz (!) vardır.
Dünya yaratılalı beri her kuralın bir istisnası vardır ve lakin bir kuralın hiç istisnası yoktur ve kıyamete kadar da olmayacaktır.
Bu da, kuralları güçlü olanın belirlemesidir.
Ayrıca, dünya üzerinde kâmil manada bir adaletin olamayacağının açık delilidir.
Zaten bu dünyada adalet yok ki öbür dünya var! Yani adaletin en kâmil manada gerçekleşeceği bir hesap günü (mahkeme-i kübra) ve bütün bunların sonucunda da cennet ve cehennem var.
Dünyadaki düzen, gücün kimin veya kimlerin elinde olduğuyla ilgilidir. Şayet güç adil insanların elindeyse, dünya düzeni adalete meyleder; zorba kişilerin elindeyse zulme ve haksızlığa meyleder.
Tek kutuplu kalan dünyanın jandarması ABD’dir; o da gücünü sömürü (zulüm) aracı olarak kullanmaktadır. Birinci büyük savaştan sonra bu gücü İngiltere kullandı ve tüm dünyayı kendi arzusu yönünde şekillendirdi.
İkinci büyük savaştan sonra ise, bu güç ABD’nin eline geçti. O da kendisine göre tüm dünyaya bir çekidüzen verdi. Dikkat ediniz; kendilerine göre düzen verdiler, aslında yaptıkları tek kelimeyle kaos yani düzensizliktir. Tek kelimeyle sömürü düzenidir.
Her şey en ince yerinden, zulüm ise en kalın yerinden kopar.
Kopma sırası şimdi, zulümlerinin kalınlığı heyula teşkil eden ABD’ye geldi.
Trump bu süreci hızlandıran bir fenomenden başka bir şey değildir.
Altın karşılığı basılan dolar sistemi 1974’te bitti; o gün bugündür ABD Doları uzatmaları oynadı. Ve artık duvara tosladı. Toslanan duvarın arkasında ise, ABD Doları’nın karşısında olan (olmak zorunda kalan) bütün bir dünya var.
AB, zaten dolara paralel olan euro ile bir yere kadar götürebiliyordu. Rusya, Çin, Hindistan, Brezilya, Türkiye, İran ise, dolar hegemonyasına çoktan başkaldırmıştı. Kendi milli paralarıyla ticaret için üst üste anlaşmalar yapıyorlardı.
Kuduran ABD, ne yapacağını bilmez bir şaşkınlıkla, dost düşman demeden saldırıya geçti.
Türkiye zaten hedefte olan bir ülkeydi. Zira işbaşına gelen her milli iktidar, anti Amerikancı politika güttüğünde, bu durum, içerideki ABD işbirlikçileriyle (asker ve sivil) bertaraf ediliyordu.
AK Parti iktidarlarıyla birlikte, içimizdeki ABD işbirlikçilerinin kolu kanadı kırıldı. ABD’ye akıtılan milyarlarca dolarlık musluklar kesildi. (FETÖ)
ABD, başından beri bu oyunun farkındadır; o yüzden mevcut iktidara karşı darbe üstüne darbe düzenlemektedir.
Her bir darbe ve özellikle 15 Temmuz darbesi milletimizi birbirine kenetledi. Yeni darbeler için içimizde işbirlikçi bulamayınca, ekonomik savaş başlattı.
Hem de o tapındıkları dolar üzerinden.
Her şerde bir hayır vardır; göreceksiniz, dolar çıbanının patlatılması da Türkiye’ye nasip olacaktır.
..
Dünya yeniden kuruluyor!
15 Ağustos 2018
Sovyetler’in yıkılışından sonra, tek kutuplu kalan dünyanın başını çeken ABD’nin, emperyal bir anlayışla dünya hakimiyetine kalkışacağı kehanet değildi.
Güç zehirlenmesi yaşayan ABD, sahip olduğu gücü kontrolsüz kullanmaya kalkınca, tüm dünyayı karşısına aldı.
ABD, yalnızlığını, BM’nin Kudüs konulu oylamasında gördü ve kelimenin tam anlamıyla çıldırdı!
Ona göre, kollayıp beslediği ve koruyup gözettiği uydu ve uşak konumundaki ülkeler, efendilerine başkaldırmıştı.
ABD’yi tüm cihana rezil eden bu ülkeler, yaptıklarının bedelini ödemeliydi.
Bu yüzden, daha önce mikro düzeyde başlatmış olduğu ticaret savaşını, makro düzeye yayarak, neredeyse tüm ülkeleri karşısına aldı. Baksanıza; 2. Dünya Savaşı’ndan sonra ABD’nin vesayeti altındaki Almanya bile, alınan ambargo kararlarını tanımayacağını açıkladı.
Bu ise, akıllı bir ülkenin takınacağı tavır değildi.
Dedik ya, güç zehirlenmesi ABD’deki gücü, kontrolsüz güç haline getirdi.
ABD’nin, tüm dünya ülkelerini karşısına alıp da başlatmış olduğu ticaret savaşlarına bakınca, insanın, Trump 2. Hitler mi diyeceği geliyor!
Alman Kayzeri Hitler de, fazla güçlenince, birinci savaşın intikamını İkinci Cihan Savaşı’nı başlatarak almak istedi. Delice saldırdı. Şayet Alman orduları Rusya’da soğuktan donmasaydı ve ABD, eski kıtanın imdadına yetişmeseydi, tüm Avrupa’yı işgal edecekti.
Aynı delice tavrı, bu kez ABD Başkanı Trump sergilemekte ve tüm dünya ülkeleriyle adeta kedinin fare iye oynaması gibi oynamak istemektedir.
Dileriz, ABD’nin içinden bu gidişe dur diyecekler çıkacaktır. Aksi halde, çıkacak savaş, ne birinciye ve ne de ikinci savaşa benzer.
Kendilerinin de beklediği ve gelmesi için can attıkları ‘kıyamet savaşı’ olur bu!
İşte bu üçüncü büyük savaşın galibi olmaz!
ABD, bu yaklaşımıyla, kendi elleriyle kurduğu eski dünyayı yıkıyor ve bu yıkılan dünyanın üzerinde yeni bir oluşumu zorluyor.
“Ya bendensiniz, ya karşımdasınız!” söyleminin başka manası olmasa gerektir.
Bu, bir yerde dolarla tüm diğer para birimlerinin savaşıdır.
ABD ile başta Çin ve Rusya ve diğer ülkeler arasında başlatılan milyarlarca dolarlık ekonomik savaşın, yalnızca ekonomik düzeyde kalacağını kim iddia edebilir?
AVVA Marka Günleri'nde Büyük İndirim Heyecanı
AVVA
Arabanın değeri ne bilmiyorsan, biz biliyoruz.
Carvak
by Taboola
Türkiye de, maalesef bu savaştan fazlasıyla nasibini alan bir ülke konumundadır.
ABD’nin hedefindedir ve şu an üst üste maruz kaldığı darbelerin ekonomik olanıyla yüz yüzedir.
Göreceksiniz: Öncekileri başaramadıkları gibi, bunu da başaramayacaklar.
Yeter ki birbirimize ve ülkemize güvenelim...
.
ABD: ‘Suyumu bulandırıyorsun!’
13 Ağustos 2018
Hemen her devlette olduğu gibi; ABD Başkanları da ABD derin devletinin emrindedir.
İyi de; ABD derin devleti adına, şimdiye kadar her kafadan ayrı sesler çıktığı pek görülmedi!. Bu yüzden olsa gerektir ki, ‘şaka gibi’ ABD’nin başına çöreklenen Trump, kısa zamanda sustalı maymuna döndü.
İsrail devleti kurulduğundan beri, tüm ABD başkanları, İsrail’e hamilik yaparlar. Trump ise, hepsinden çok daha ileri giderek; koskoca ABD’yi İsrail’in yörüngesine soktu.
Bu an itibariyle İsrail’de ve ABD’de, birbirine paralel dinci anlayışlar iktidardadır. Birisi, Yahudi ırkçılığı temeline dayanan Siyonizm, diğeri ise, Yahudilikle Hristiyanlığın karışımı olan Evangelizm’dir.
Kendisi de evangelist olan Trump’ın etrafı, evangelistlerle kuşatılmıştır.
Bu yüzden; şimdiye dek hiçbir başkanın almadığı, alamadığı Kudüs kararını Trump aldı. ‘Kıyamet Savaşı’na hazırlanan bu inanç mensupları; ABD başkanlığına getirdikleri Trump vasıtasıyla dünyanın sinir uçlarıyla oynamaktadır.
Trump’ın pervasızca alıp uygulamaya koyduğu kararlar, ABD’yi dünya üzerinde süratle yalnızlığa itiyor. ABD, BM Güvenlik Konseyi üyesi diğer ülkelerle birlikte İran’a yapılan anlaşmayı tek taraflı olarak feshetti. Bununla yetinse iyi; üstüne üstlük İran’a karşı ambargo uyguluyor.
Ayrıca; İran’la iş yapanlar, ABD ile iş yapamaz tehdidini savuruyor.
Bir papazı bahane ederek; NATO müttefiki (!) olan Türkiye’ye karşı; tehdit, yaptırım ve dolar savaşına girişiyor.
AB ülkeleri, Rusya, Çin ve diğer birçok ülke, ABD’nin bu denli Deli Dumrul kararını tanımadığını açıkladı. Türkiye ise; ‘ bizi İran ısıtıyor’ diyerek daha başından tavrını koymuştu. Zaten ekonomik krizle boğuşmakta olan İran’da halk sokaklarda. Belli ki, ABD bu yaptırımlarla İran’daki rejimi zorluyor.
ABD daha agresifleşirse, korkarız yanında İsrail’den başkasını bulamayacak.
ABD, hukuki hiçbir gerekçe göstermeden sergilediği bu tavırlarıyla ‘suyumu bulandırıyorsun!’ diyor.
Ta Suriye iç savaşının başından beri sergilediği ikircikli tavırlarla, Türkiye’ye karşı da aynı oyunu oynamadı mı ABD?
Papazların kralını ülkesinde barındırıp, dünyanın başına bela eden ABD, FETÖ ve PKK bağlantısı olduğu iddiasıyla yargılanan bir papazı, Türkiye’ye karşı şantaj malzemesi olarak kullanıyor.
Papaz bahane, sömürü şahane kabilinden; papazla birlikte FETÖ’cüleri de gönderin diyor. ABD’nin, dilinin altındaki asıl derdi; Türkiye’nin Rusya’dan alacağı S-400 füze sistemi ve Türkiye’nin nükleer atılımlarıdır.
Çin’le, Rusya’yla, İran’la milli paralarla yapılan ticaret anlaşmalarıdır. Hepsinden önemlisi; İsrail’in hedefleri için en büyük engelin Türkiye olduğunu görüyor! Bu yüzden dolara, ‘kuğunun son ötüşü’nü yaptırıyor!
Deliyi dönen Trump tüm dünyayı, bir alamete bindirip, hızla kıyamete doğru sürüklüyor.
.
Irkçılık hortluyor!
30 Temmuz 2018
Kıyamet savaşı OrtaDoğu’dan ve İsrail’in yüzünden çıkacak.
O İsrail ki, kurulduğu günden beri kabına sığmıyor; genişledikçe genişliyor ve işgal ettiği toprakları, asıl sahipleri olan Filistinli Araplara dar ediyor.
Attığı her haksız adım karşısında; BM’in aleyhine çıkardığı hiçbir kararı tanımadı ve bildiğini okudu.
Bütün bu pervasızlıklarına karşı en ufak bir yaptırımla karşılaşmadı.
Oysa ki İsrail, dünyadaki devletler sıralamasında demokratik yönetimler arasında yer alıyor.
ABD’yi arkasına alarak yaptığı enva-i
çeşit zulüm ve baskılara bakıldığında; demokratik değerleri hiçe sayan ve hatta onların katili bir devletle karşılaşılır.
Zira demokratik değerler ırkçılığı yasaklar. İsrail parlamentosunun son çıkardığı kanun ise, ırkçılığın daniskası olup, insanlığın
yüzkarasıdır.
Topyekun insanlık, bu denli bir yüzkaralığı hak ediyor mu derseniz; maalesef evet demek zorundayız. Çünkü İsrail, tüm bu vahşeti ve cinayetleri işlerken, bir kısım sözde büyük devletler bu zulmü desteklerken diğerleri bu duruma sessiz ve seyirci kalıyor.
Yalnız teşvikçi devletler değil, ses çıkarmayan da; zulme rıza zulümdür gereği aynı suça ortaktırlar.
İsrail parlamentosundan çıkan son kanuna göre; mahut topraklarda Yahudi’den başkasına hayat hakkı tanınmıyor. Sözde; ‘Tanrı’nın kutsadığı topraklarda, Tanrı’nın ari ırk olarak yarattığı yüce Yahudi halkı yaşayabilir!’ miş.
Ve aynı sakil (çirkin) anlayışa göre; Yahudi ırkına mensup olmayan diğer tüm insanlar, bu üstün ırka hizmet etmek için yaratılmış kölelerdir!
Bu denli bir Yahudi zihniyeti; insanlık adına bu zulümleri işledikçe Tanrı’nın bağışlamasına kavuşacak ve bunun karşılığı olarak da Tanrı, kendilerine vadetmiş olduğu ‘arz-ı mev’ud’u’ ( Fırat’la Nil arasında kalan, Yahudi ırkına adanan topraklar!) sunacağına inanır.
Sayın Erdoğan, Filistinlileri yok sayan mahut Yahudi Ulus Devlet Yasası’na sert tepki gösterdi ve bu anlaşılmaz halin bölgeyi ve dünyayı ateşe boğacağı uyarısında bulundu.
Sayın Erdoğan, İslam dünyasını, Hıristiyan alemini, özgürlükçü tüm devletlerini İsrail’e karşı harekete geçmeye çağırdı ve bu yasanın; Hitler’in ari ırk saplantısından farklı olmadığını vurgulayarak ‘Hitler’in ruhu, İsrail’in yöneticilerinde hortlamıştır’ dedi.
Bizler baştan beri, İsrail’in Siyonizm prensiplerine bağlı ırkçı ve faşist bir devlet olduğunu, devamlı yazıp çiziyor ve söylüyoruz. Söz ve yazılarımız dikkate alınmadığı gibi, ‘iftiracı’ olarak da suçlanıyorduk.
İsrail, bu yasayla ırkçılığını tescilledi ve böylece; dünyanın başına bela olduğunu ve bundan böyle de bela olmaya devam edeceğini haykırmış oldu.
ABD sayesinde bölgedeki tek nükleer güce sahip olan İsrail gemi azıya alarak; dün de Kudüs’ü İsrail’in başkenti ilan etmişti. Dünya ülkeleri kahir ekseriyeti ile bu tehlikeli gidişe dur demek istedi ama ABD; ‘dünyayı besten küçük gördüğü için’ bu kararı veto etti.
Dünya beşten büyük olmadığı müddetçe İsrail, gemi azıya almaya devam edecek ve er ya da geç kıyametin fitilini ateşleyecektir.
.
Milli iradenin zaferi!
27 Haziran 2018
1946 yılında başlayan demokrasi mücadelemiz bütün hızıyla sürüyor.
Demokrasinin olmazsa olmazı sandıktır ve biz milletçe bu sandık işini çok iyi beceriyoruz.
Lakin niyetimiz bozuk olduğundan, sandıktan çıkana gerekli özeni göstermiyoruz. Özeni göstermek şöyle dursun, adeta sandıktan intikam alıyoruz.
Bu yüzden, demokrasi tarihimizi darbeler tarihi olarak tescilledik.
Vaktiyle dışarıya satılmış bir kısım Osmanlı paşaları, yabancı sefaretlerin adamları olup onlar adına iş yaparlardı. İşlerinin kolaylaşması için de hizmetinde bulundukları devletlerin Babıali’ye (halifeye ve hükümete) baskı yapmalarını isterlerdi.
Mahut alışkanlık, vesayet anayasaları vesayet odaklarıyla günümüze kadar devam etti. Etrafımızda aynı alışkanlığı sürdürmek isteyen başta ABD olmak üzere düzineyle devlet var.
İçimizdeki satılmışların ve medyunu oldukları yabancıların ortak kanaatleri şudur: Türk milleti demokratik açıdan henüz rüşdünü ispat etmiş değildir. Kahir ekseriyetiyle cahil halk yığınlarından ibarettir. Dolayısıyla, böyle bir halkın demokratik talep ve beklentileri olamaz. O halde yapılması gereken şey, böyle bir halka dayatmaktır.
Hastaya ilaç sorulmaz; reçetesi yazılır ve ilaçlar zorla da olsa tatbik edilir.
Kaleler içlerinden fethedilir. İçimizdeki beyinsizlerin işledikleri yüzünden, düşman pervasızca saldırmakta ve FETÖ misali örgütler vasıtasıyla devletin kılcallarına kadar nüfuz edebilmektedir.
Yetmiş seneyi aşkın bir zamandır milletimize karşı oynanan demokrasicilik oyunu artık bozuluyor. Nihayet siyasi irade kararını verdi ve topu emanetin gerçek sahibine, millete attı. Bundan böyle vesayet odaklarının dediği değil, halkın dediği olacak.
Artık darbeler tarihi değil, gerçek demokrasi tarihi yazılacak.
Bu cümleden olarak, millet, kaos ve darbe üreten vesayet odaklı parlamenter sisteme son vererek başkanlık sistemine geçti. Bunun için yapılan referandumla açmış olduğu parantezi 24 Haziran seçimleriyle kapattı. Hem de birinci turda...
Yeni sistemle, halk kendi oylarıyla cumhurbaşkanını ve onun başkanlık edeceği hükümeti bizzat seçiyor. Parlamenter sistemde hükümetin teşkili ve güvenoyu alıp göreve başlaması haftalar alıyordu.
Başkanlık sistemiyle birlikte parlamento asıl görevine (kanun yapma ve denetim) yoğunlaşacak; hepsinden önemlisi sistem, hükümetsizlikten ve koalisyonlardan korunmuş olacak. Parlamenterlik yaptığımdan biliyorum; eski sistem deliye pösteki saydırma modeliydi dense yeridir.
İstikrarsızlıktan ve koalisyonlardan çok çeken İtalya, koalisyon hükümet modelini yasakladı ve seçimlerden yüzde 40 alan siyasi partiyi tek başına iktidara taşıyacak seçim sistemi getirdi.
Bu yüzden bizde de sürekli ‘hükümetçilik’ oynandı ve hükümetlerin ortalama ömrü 18 ayla sınırlı kaldı. 18 aylık bir hükümet hangi köklü kararı alabilir? Hangi devasa projelere imza atabilir? Farzımuhal imza atılsa bile, o projeler tamamlanabilir mi?
Bunları hep denemedik mi? Bir iktidarın attığı fabrika temellerini diğer bir iktidar gelip sökmedi mi? Atılan temeller Ankara’ya Meclis bahçesine getirtilip teşhir edilmedi mi? Siyasi istikrarsızlık herkesi perişan etmedi mi?
Tüm bu kepazeliklere son vermek için, yaşasın gerçek demokrasi ve halkın iktidarı!
.
Düşman okları!
22 Haziran 2018
Ötekileştirmeyi, birbirine karşı gelmeyi, tefrikayı ve muhalefeti anlamsız şekilde sürdürüyoruz.
Öyle ki dünün solcuları bugün sağcı oldu, dünün sağcıları bugün solcu oldu; diğer bir ifadeyle, dün solun savunduğu konuları bugün sağcılar savunur ve hatta yapar oldu.
Politika yapılacak ve elbette yarışılacak ve hatta kimi fikirlere karşı da gelinecek, ancak, gerçek saptırılmayacak ve hakikate dil uzatılmayacaktır.
Apaçık ortada duran gerçekleri, faraza bugünün hangi gün olduğunu da tartışmaya açarsak bir yere varamayız.
Türkiye’miz içeriden ve dışarıdan kuşatma altındadır. Bağımsızlığımıza kasteden düşman dört bir koldan saldırmaktadır.
Bu, yalnızca bugünün meselesi de değildir; Türkiye ne zaman kendi ayakları üzerine doğrulmaya kalktıysa tefe konmuştur.
Düşmanın hedefi çok açık: Uydu, yönlendirilen, dışarıya muhtaç; sürekli dilenen (el avuç açan) bir Türkiye istiyor. Bu şartla bizi devlet kabul ettiklerini her fırsatta söylüyorlar.
Güç ve cesaret aldıkları tek kaynak, bizim dağınıklığımız, birbirimizi ötekileştirmemiz.
Onlara göre, komşularımızla münasebet kuramayız, İslam ülkeleriyle yakınlaşamayız, kendi silahımızı (tank, tüfek, top, uçak, füze, denizaltı, uçak gemisi vb.) yapamayız, kendi (yerli) otomobilimizi üretemeyiz, hava savunma sistemi için Rusya’dan veya başka bir ülkeden bu silahı satın alamayız, onlarla ortaklaşa yapamayız.
Kısaca, bağımsız olamayız.
Bağımsızlık için adım atanı, Menderes gibi sallandırırlar! Adnan Menderes’e ülkemizin ihtiyacı olan silahları parasıyla vermediler; o da Sovyetler’e yanaştı. Sen misin bize rağmen iş yapan? Sen uşaksın ve uşak olarak kalacaksın deyip, içimizdeki uşakları marifetiyle ihtilal yapıp Menderes’in ipini çektiler.
Aynı oyun bugün de tezgâhlanıyor; dost ve müttefikimiz (!!!) olan ABD, ortağı olduğumuz F-35’leri vermemek için ayak sürüyor. Bunu daha da ileri götürüp Türkiye’ye karşı hasmane tutum olarak neler yapılabileceğinin raporunu hazırlıyor.
Neymiş efendim, Türkiye, Rusya’dan S-400 hava savunma sistemi alamazmış.
Ülkemin buna ihtiyacı var; o halde sen ver!
Hayır, veremem!
Beni hem savunmasız bırakacaksın ve hem de savunma yapmama engel olacaksın. Yahu! Senin ettiğini değme düşman etmiyor; sen nasıl dostsun, nasıl müttefiksin?
Senin ne menem dost olduğunu arkalarında durduğun, TIR’lar ve uçaklar dolusu silahlarla desteklediğin ve üzerimize saldığın envaiçeşit terör örgütlerinde görüyorum!
Tıpkı mahut arsız hırsız gibisin: Baba hırsızı tuttum. Getir oğlum. Gelmiyor baba. Bırak gitsin o halde. Bıraktım ama gitmiyor!
Sizin gibi dostların (!) okları gerçeği, gerçeğin ta kendisini ne güzel gösteriyor.
.
Deliler geçidi!
28 Mayıs 2018
Tuhaflıklar ülkesinde yaşıyoruz diyeceğim ama inanın, tuhaf kelimesi de hafif kalıyor.
Hakikat güneşimizi ceket astarımızın içinde unuttuğumuz (unutturulduğumuz) günden beri, onun bunun elinde oyuncak olarak, bir o yana bir bu yana sürüklenip duruyoruz.
Başımızı iki elimizin arasına alıp muhasebeye giriştiğimizde; biz neyiz, kimiz, neye memuruz; nereye gidiyoruz, neden bizimle uğraşıyorlar sorularına yanıt bulmakta zorlanıyoruz..
Zorlanıyoruz, çünkü dünle irtibatımızı kestiler ve okullarımızda tarihimizi okurken; Orta-Asya bozkırlarından birden 20. Asra Cumhuriyet’e geldiğimizi gördük. Selçuklu ve Osmanlı dönemleri flu bırakılmıştı.
.İlk çağ ve Avrupa’nın Orta çağ tarihlerini derinlemesine okumuş ve haklı olarak ‘karanlık çağ’ hükmünü vermiştik. Orta çağ karanlığının tüm dünyayı kapladığını zannettik.
Halbuki Orta Çağ İslam’ın ve İslam aleminin altın çağı idi; bundan bihaberdik.
Enerji çağında, yurt olarak enerji kaynakları üzerinde bulunuyorduk. Bu kaynakları elimizden alma pahasına; Cihan Harbi çıkarıp Cihan Devletimizi yıktılar.
Yakılıp yıkılan devletimizin külleri üzerine yeni devletimizi kurduk. Anadolu Yaylası üzerinde kurduğumuz yeni devletimiz, bu kez de enerji hatları üzerindeydi.
Bir saniyemiz dahi boş bırakılmaksızın adım adım takip edildik; 1950 yılına geldiğimizde, dışarıdan kuşatılmışlığa içeriden de kurumsal işgal ilave edilerek; sözde bağımsız, demokratik, sosyal ve hukuk devletimizi ilan ettik ama…
Devletlerin olmazsa olmazı askeri güçleridir; NATO ile beraber post-modern teslimiyetçiliğe boyun eğdik. Öyle ki; ABD’nin vermiş olduğu süttozu (Marshall yardımı) ile çocuklarımıza bakabilecek, yine ABD’nin verdiği potinle askerimizi giydirebilecektik.
İlk demokrasi tecrübemizi ( çok partili parlamenter sistemi); Başbakanımızla birlikte iki bakanını darağacına sallandırtmakta sonuçlandırdık. Demokrasiyi rafa kaldırmanın adını da; 27 Mayıs Demokrasi ve Anayasa Bayramı olarak ilan ettik!
Dünyanın hiçbir yerinde ve hiçbir insan türünde aynı anda hem yas tutan ve hem de bayram yapan (hürriyeti kaldırıp hürriyet bayramı yapan) görülmemiştir. Ama gelin görün ki, bizi aynı anda hem ağlatıp hem oynattılar!
Bu ülkenin başbakanı, Afrika’daki ihtilallerden haberdar olduğunu ancak, burnunun dibindeki darbeyi bilmediğini acı acı dile getirirken bile; kendisine karşı darbe yapan MİT’i dizayn etmekten acizdi. Çünkü MİT, CIA’nin şubesi gibi çalışmaktaydı.
Hepsinden önemlisi; ülkenin aydın geçinenleri halkına, halkının değerlerine ve halkının seçtiklerine düşmandı. Düşmandı, çünkü köklerinden koparılmış ve hakikatten habersizdi.
Bizim ülkemiz; bütün dillerin konuşulduğu lakin kimsenin kimseyi anlamadığı Babil Kulesi’ni andırıyordu. Bu halimizden de, en ziyade dışarısı istifade ediyor ve iliklerimize kadar bizi sömürüyordu.
Biz ise; kimilerine göre ‘füruat’ olan başörtüsü gibi deli saçması konular etrafında birbirimizi yerden yere vuruyorduk.
Yüz yıl boyunca kavga ettik. Bugün geriye dönüp baktığımızda; katiline aşık çok azımız dışında, niçin kavga ettiğimizi de bilmiyoruz.
Bu ülkedeki akıl hastanesindeki bir hastaya; içeride kaç kişi oldukları sorulunca, haklı olarak şu cevabı vermiş: Siz dışarıda
kaç kişisiniz?!
Bilenimiz var mı?
.
Türkiye’nin konumu
25 Mayıs 2018
Türkiye’miz yalnızca coğrafi konumunun netameli olması dolayısıyla önem arz etmiyor. Dünyanın en eski ve en çetrefil coğrafyasında (üç kıta, yedi iklimde) konuşlanarak imparatorluk kurmuş, etkisi ve yankısı asırlar boyu sürmüştür.
Bizim çekildiğimiz yerlerden, o gün bugündür kan ve gözyaşı eksik olmamışsa, bunu, oralardaki halklardan ziyade, oraları işgal edenlerin niyet ve uygulamalarında aramak lazımdır.
Türkler, özellikle Müslüman olduktan sonra fethettikleri hiçbir yeri sömürmemiş, bilakis, o yerleri mamur ve yaşayanları da mutlu kılmak için ellerinden geleni yapmışlardır.
Balkanlar’daki Hıristiyan önderlerin, Türk sarığını kendi haçlılarına tercih etmeleri bundan dolayıdır.
Türkler, inançlarının gereği olarak, hiç kimsenin dinine, ırkına, ırzına, malına ve diline dokunmamıştır, dokunamamıştır.
Öyle olmasaydı, Osmanlı topraklarının üzerinde 60’a yakın ülke kurulamazdı. Bunların hepsi de kendi dinlerine, dillerine, ırklarına, ırzlarına ve mallarına sahip olarak hayatlarını devam ettirdiler ve bu sayede şimdi de ettirebilmekteler.
Bir de Endülüs’e (İspanya’ya) bakın; oradaki İslam devletini yıkan ve işgal eden Haçlılar bir tek Müslüman ve hatta Yahudi bırakmaksızın, çoğunu ateşte yakarak hepsinin köklerini kazıdılar.
Türklerin dışında Türkçe konuşan devlet, millet bulunmazken, sömürge haline getirilen dünya uluslarının, kendilerinin olmayan hangi yabancı dille konuştuklarını dikkatlerinize sunarım!
Afrikalı çok mu meftundu Fransızcaya veya Uzakdoğulu İngilizceye?!
Bu özeni gösteren
Türk barbar;
bu zulmü yapan Batılı ise uygar öyle mi?
Türkiye, böyle bir muhteşem imparatorluğun bakiyesi olarak, tarihi sorumluluğumuzun idraki içinde hareket etmeliyiz. Hâlâ bizim sultanlarımızın adına hutbe okuyan ve gönüllerinde Türkler ve Türkiye umudunu taşıyan insanlara sırtımızı dönemeyiz.
Biz Türkler varlık nedenimizi tüm mazlumların koruyup kollayıcısı olarak biliriz ve bunu gücümüz oranında yaptık ve yaparız.
Kim ne dese desin, Türk olarak (insan olarak da olması gereken) tarihi misyonumuz budur ve bunu yapmaktan bizi kimse alıkoyamaz!
Onların ellerinde buldozerler var ve yıkmaya memurlar ve yıktıkça yıkıyorlar. Bizimse elimizde yalnızca kazma kürek var, onunla yapmaya, düzeltmeye çalışıyoruz.
Her kap içindekini sızdırdı, sızdırıyor!
Ve herkes kendisine yakışanı yapıyor!
Dün, İspanya’daki mazlum Yahudilere ve dünyanın diğer yerlerindeki tüm mazlumlara el uzattığımız gibi, bugün de Arakanlı, Suriyeli, Iraklı, Filistinli mazlumlara el uzatıyoruz. Din-dil-mezhep-ırk ayrımı yapmaksızın tüm mazlumları bağrımıza basıyoruz.
Akdeniz’i ceset tarlasına çevirenler utansın!
Sahile vuran bebek cesedinin üzerine kapanıp tüm dünyaya haykıralım: Bu ölen yalnızca bir bebek değil,
sizin insanlığınızdır!
.
Daha çok bedel öderiz!
23 Mayıs 2018
İnsan bilmediğinin düşmanıdır; en çok da dinimizi bilmiyoruz veya bildiğimizi zannediyoruz; bu halimizle en başta dinimize düşmanız!
En büyük felaketimiz cehaletimizdir. Cahil olmasak, dini yönden zırcahil olmasak, Fitnetullah gibi şarlatanlar bizleri bir maden gibi işletip istediği kalıba dökebilir miydi?
Kim bu Fitnetullah? İlkokul tahsilli ama şeytani zekâya sahip bir madrabaz. Said-i Nursi’nin kitaplarını ezberlemiş ve o kitaplara kendi hayaliyle, dini diye bin bir türlü yalanı ve iftirayı ilave ederek ve bütün bunları da salya sümük anlatan bir hain.
Citroen Yetkili Servis!
Citroën
by Taboola
Yüzünde sima-i salihinden (temiz, nurlu yüz) eser bulunmayan ve at hırsızını andıran bu adam, nasıl oluyor da bunca okumuş etmiş kişileri peşinden sürükleyebiliyor?
Tahsili ve makamı ne olursa olsun, bahse konu insanların hiçbirisi dinlerini bilmiyor da ondan. Dolayısıyla, bu satılmış hainin anlattıklarını din zannediyorlar.
Dinini bilmeyen şeytanın maskarası olur; tıpkı bunun gibi, dini bilgisizliğimizle salya sümük ağlayan bu şeytanın elinde oyuncak olduk.
Bakınız, çok açık söylüyorum; dinimizi, aynı şekilde bilmemeye devam edersek, daha çok şeytanların maskarası oluruz, haberiniz olsun!
Asgariden dinimizin temel hükümlerini (yalnızca inanç-akaid bilgileri) bilsek, bu ve bunun gibilerin soytarı olduklarını görür, anlarız ve asla bu tuzaklara düşmeyiz.
İmam-ı Rabbani diyor ki: “... Bir insanın Allah adamı olduğunu anlamak çok kolaydır. Onu görüp dinleyince, insanda Allah ve ahiret aşkı artıp dünya sevgisi azalıyorsa o, Allah adamıdır. Tam tersi oluyorsa, o bir sahtekârdır. Peki, bunlardan hiçbiri olmuyorsa, o dinleyen kişi kendine dikkat etsin, o belli ki histen ve idrakten yoksundur ve o insan bile değildir!”
Şu halde hem dinimizi bileceğiz ve hem de ne aradığımızı bileceğiz; samimi olacağız; dünyayı mı arıyoruz, ahireti mi?
Ne demişler: Arayan bulur; Mevla’sını da, belasını da!..
Kusura bakılmasın ama demek ki biz bunca yıl belamızı aramışız!
İsra Suresi’nde, insanoğlunun bu tuhaf halini anlatan bir ayet-i kerime var: “İnsan, şerrin peşinden hayra koşuyormuşçasına koşar. İnsan ne kadar acelecidir?!”
Bu tip insanı, şeytanın ayrıca aldatmasına gerek yoktur. Zira bu insan türü nefs-i mücessemi ile şeytanlaşmıştır. Onun yapar gibi gözüktüğü tüm ibadetler, kendini Allah’a yakınlaştırmak yerine, uzaklaştırdıkça uzaklaştırır.
Fitnetullah: “Vahye dayalı, hayatın her alanını kuşatan İslam’ı tehlikeli görüyorum” derken, onunla birlikte karşılıklı ağlaşıp salya sümük akıtanlar, özde mi, sözde mi Müslüman’dı?
Aynı melunun Papa’ya olan arzında: “Papalığın başlatmış olduğu dinler arası diyalog misyonunun bir parçası olduğunu... En aciz bir şekilde bu kıymetli hizmetlerini icra yolunda mütevazı yardımlarını sunmak için...” kapılarına gidip el etek öptüğünde, Diyanet’imiz ve mangalda kül bırakmayan anlı şanlı din adamlarımız neredeydiler?
Nerede olacaklar?
Aynı fitne ateşine körükle gitmekte yarış halindeydiler!
İbretle bakılıp gerekli tedbirler alınmazsa, çok daha kötü günlerde, daha ağır bedelleri ödemeye hazır olalım!
Efendilik mi uşaklık mı?
21 Mayıs 2018
Allah (c.c.) insanı eşya ve hadiseleri hükmü altına alması ve yönetmesi için yarattı.
İnsanoğlu yaratılışı gereği açgözlüdür; yani doyumsuzdur. Öyle ki, insanın sahip olduğu nefsi, hadsiz ve hesapsız şekilde Tanrılık iddiasında bulunur. Nefsin arzuları öylesine aşırıdır ki; evrenin idaresinde gerçek Tanrı ile ilahlıkta ortak olsa bile, gerçek Tanrı’yı yok edip, tek başına kalmak ister.
İnsanoğlundaki bu özellikleri en iyi onu yaratan bilir. İşte insanoğlunun doğuştan sahip olduğu bu özelliği ile çamura saplanmaması için, Allah ona kurtuluş önderleri (Peygamberler) ve kurtuluş reçeteleri (Kutsal kitaplar) göndermiş ve böylece hastalıklarından kurtulup erdeme ve saadete kavuşmasını dilemiştir.
Allah (c.c.) insanoğlunu dünya yaşamında sınava tabi tutmuş; merhametinin ifadesi olarak da, sınav sorularını ve bunların cevaplarını kendisine bildirmiştir.
Dikkat edilirse; sınav sorularının cevaplarını bilmek kafi değildir; bildiklerini yapması gerekir.
Eczane raflarında duran en tesirli ilaçların bile kullanılmadıktan sonra kimseye faydası yoktur.
İnsanoğlunun başına gelebilecek felaketlerin başında zulüm gelmektedir. Zulme rıza göstermek, sessiz kalmak da zulümdür. İnanan insan, şahit olduğu bir kötülüğü eliyle düzeltmekle mükelleftir. Buna gücü yetmezse diliyle karşı koyacaktır. Buna da imkan bulamazsa, kalbiyle buğz edecektir; onu beğenmeyecek ve kınayacaktır.
Daha dün Arakan’da, bugün Filistin’de insanlara zulmediliyor ve masum kanı akıtılıyor.
Koskoca İslam aleminde Türkiye’den başka kimsenin sesi çıkmıyor. Allah’ın kendilerine bahşetmiş olduğu efendiliği bırakıp uşak olmayı ve bunun da gereği olarak susmayı tercih etmişler!
Kimi İslam (!) ülkeleri zilleti (aşağılığı) izzete (yüceliğe) tercih ederek; zalimlerin yanında yer alıp zulme ortaklıkta yarış halindeler. (Mısır, Suudi Arabistan, B.A.E., Bahreyn)
İnanç ve onurları ile ölmek yerine onursuzca yaşamayı yeğliyorlar.
Efendilik yerine uşaklığı tercih ediyorlar.
Bilmiyorlar ki: Bugün Kudüs’te başlatılan işgal, yarın Mekke-Medine ve daha sonraki günlerde Şam, Bağdat ve İstanbul olarak devam edecektir!
Kudüs’ün işgaliyle gerçekte başlatılan Kıyamet Savaşı’dır.
Kahir ekseriyetiyle Hristiyan ülkeleri de; inançları gereği kutsal bildikleri Kudüs’ün İsrail’e peşkeş çekilmesine göz yumuyorlar ve ses çıkarmıyorlar.
Başlatılan Kıyamet Savaşı’nda küfür, tek bir millet olduğunu ve saflarını sıkılaştırdığını göstermesine rağmen; İslam alemi, üzerine ölü toprağı serpilmişçesine uyumaktadır.
Bilmeliyiz ki; gafletten öte, bu ihanet uykusunun uyanışı yoktur ve olmayacaktır!
.
Düşmanlık üzerine siyaset!
11 Mayıs 2018
Türkiye’miz çok netameli bir süreçten geçiyor. Öyle ki ülkeyi idare etmekte olanlar vahametin farkına varıp erken seçim kararı aldılar.
Geçen asrın başında Osmanlı’ya oynanan oyun bu kez Türkiye Cumhuriyeti’ne oynanmak isteniyor. Bunun sebebi gayet açıktır: Türkiye, yapıp ettikleriyle çok oluyor ve onun bu hali Batı’yı, Batılı ülkeleri ürkütüyor.
Ya Türkiye güçlenip, bölgesel ve hele küresel bir güç olarak karşımıza çıkarsa diye ödleri kopuyor. Çünkü onların Türkiye’ye biçtikleri rol, ‘uydu’ olmaktı.
Türkiye, Batılı dostları (!) tarafından kendisine ne denirse onu yapacak ve asla kendisine çizilen sınırın dışına çıkmayacaktı. Hep belirlenen ülke olacaktı, asla belirleyen konuma ulaşmayacaktı.
Türkiye, onca acı tecrübelerden sonra, kendisine biçilen ‘deli gömleği’ni yırtıp attı ve mahut dostlarına (!) rağmen kendi ayakları üzerine durup ayağa kalktı.
Diklenmeden dik durup, muhataplarıyla eşit şartlarda devlet olmanın gereklerini yaptı, yapıyor.
Dikkat ederseniz, Türkiye’yi idare edenler bu denli rüşt ispatını, içerideki vesayet odaklarıyla, bu odakların dışarıdaki ağa-babalarına karşı aynı anda yaptı.
Belli ki dışarısı içeride kendilerine payanda arıyor ve Tayyip Erdoğan düşmanlığı üzerinde bir politika yürütüyorlar. Dost ve müttefikimiz (!) olan Avrupa’nın hiçbir ülkesinde Tayyip Erdoğan’a ve onun bakanlarına miting
yapma veya kapalı salon toplantısı yapma müsaadesi vermiyorlar.
Dışarısının bu denli hastalığı içerideki bir kısım siyasilere de bulaşmış olacak ki onlar da tüm siyasetlerini Tayyip Erdoğan düşmanlığı üzerine bina ettiler.
Tayyip Erdoğan düşmanlığı üzerine ‘çatı adayı’ arayışına girdiler. Bunu başaramayınca, aynı duyguyla ‘ittifak’ kurdular.
Tayyip Erdoğan gitsin de ne olursa olsun deyip, sözde ‘Kuvayımilliye’ birlikteliği kurmaya kalkıştılar.
Yahu! Kuvayımilliye düşmana karşı kurulmuştu; içerideki siyasi rakipleri düşman addedip toplumu bölmenin manası var mı? Bu hal, gerçek düşmanların ekmeğine yağ sürmekten öte ne mana ifade eder?
15 Temmuz darbesiyle Türkiye’yi paramparça edeceklerdi.
Bunu başaramadılar ancak boş durmuyorlar; ülkemizi bölmek ve bunun için de kardeşi kardeşe düşürmek için her türlü alçaklığı sergiliyorlar.
Hangi siyasi görüşten olurlarsa olsunlar, tüm siyasilere tavsiyemiz; halkımız huzur, birlik ve kardeşlik istiyor. Toplumu ayrıştırmak isteyenlere, toplumun bir kısmını ötekileştirenlere ve birbirine düşman gözüyle bakanlara asla prim vermez.
Zira bilinmelidir ki keskin sirke kabına zarar verir!
.
Batı’nın yüzü!
9 Mayıs 2018
Fransa’nın eski Cumhurbaşkanı Sarkozy’nin dâhil olduğu 300 Fransız, Kuran-ı Kerim’in, sözde barbarlık içeren ayetlerinin kutsal kitaptan çıkarılması için imza kampanyası başlattı.
İddiaları da Kuran-ı Kerim’deki bazı ayetlerin sözde Yahudi düşmanlığı yapmasıymış.
Aynı Fransa dün de sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) hakkında yapılan iğrenç yayınlarla çalkalanmıştı.
Bakınız, medeni bildiğimiz Batı, medeniyetin, gerçekte m’sinde bile değildir. Daha, “Senin dinin sana, benimki banadır” çizgisine bile gelebilmiş değildir.
İslam dinini ve onun kutsallarını en büyük yalanlarla ve en iğrenç iftiralarla karalamaya çalışmaları boşuna değil.
Zira bunca yalan ve iftiralara rağmen, dünyada yükselen ve parıldayan yegâne din İslamiyet’tir.
Gerçekte vahşet üzerine kurulu, makyajla maskelenmiş medeniyetlerinin (!) gerçek yüzü, daha doğrusu yüzsüzlüğü, işte budur: İftira at, tutmazsa izi kalır!
Doğrusu, hiçbir berrak zihinde izi kalmaz, lakin kendi zift dolu karanlık kafalarında onulmaz yarıklar oluşur ki bu da onların sorunudur.
İslam tarihi de ortadadır, kendilerinin tarihi de. Müslümanların fethettiği (ele geçirdiği) hiçbir beldede katliam yapılmamıştır. Buna, her şeyden önce inandıkları din (İslamiyet) müsaade etmemektedir.
Bunları biz değil, tarih söylüyor: Avrupa’nın büyük bir kısmı, asırlar boyu Müslümanların (Osmanlı) elinde kaldı. (Yunanistan, Bulgaristan, Makedonya, Romanya, Polonya, Avusturya, Macaristan, Sırbistan, Hırvatistan, Karadağ, vb.)
Buralarda yaşamakta olan herkes, hangi dine, dile, renge, mezhebe sahip olurlarsa olsunlar, İslam adaletinin gölgesinde özgürce yaşadılar. Hiç kimsenin canına, malına, aklına, dinine, mezhebine, namusuna karışılmadı ve dokunulmadı.
Karışılamaz ve dokunulamaz, zira “Dinde zorlama yoktur” İslamiyet’in gereğidir.
Dokunulmadı ve karışılmadı ki bütün bu milletler, tarihten tevarüs ettikleri tüm değerleriyle günümüze intikal edebildiler.
Onların da Müslümanlardan ele geçirdikleri Endülüs’e (İspanya) bir bakalım: Değil Müslümanların, Yahudilerin bile köklerini kazıdılar; ateşlerde yakıp akla hayale gelmedik işkencelere tabi tuttular.
O Fransa ki daha dün (1945) Cezayir’de yaptığı katliamlarda 1.5 milyon insanı katletti.
Kuran-ı Kerim’in bir kısım ayetlerinin çıkarılmasını isteyen Batı, belli ki bizi de kendilerine benzetmek istiyorlar. Zira kendi ellerindeki İncil asıl kitap değildir. Kendilerinin tahrif ederek yazdıkları yüzlerce kitap içinden seçtikleri ve üstelik birbirleriyle çelişen dört ayrı İncil’dir. (Matta, Yuhanna, Luka ve Markos)
Buna rağmen, kendi kutsallarıdır deyip, bunlara laf etmeyiz. Ama kendi kutsalımıza ve kutsallarımıza da asla laf ettirmeyiz. Edenleri de en yüksek sedayla lanetleriz; lanetliyoruz!
Akılları sıra Kuran-ı Kerim’i de buna benzetecekler! Halbuki Kuran-ı Kerim’in değil bir ayeti, bir harfi bile değiştirilemez. Bu şekilde kıyamete kadar baki kalacağını bizzat Allahü Teâla buyuruyor: “Kuran’ı kesinlikle biz indirdik; elbette onu yine biz koruyacağız.” (Hicr suresi, 9. ayet meali)
.
Dava adamlığı
27 Nisan 2018
Her çeşit dava, kendisine gönül veren gayretli insanların omuzları üzerinde yükselir. Diğer bir ifadeyle, hangi dava olursa olsun, onu kuvveden fiile çıkaracak olan, o davanın yılmaz bekçileridir.
Malum, Cumhurbaşkanlığı makamı, 2007 yılında altın tepsi içinde Sayın Tayyip Erdoğan’a sunulmuştu! Hiçbir faninin elinin tersiyle itemeyeceği bu yüce makamı dava adamı olan Sayın Erdoğan itti ve “Benim, bizim Cumhurbaşkanı adayımız kardeşim Sayın Abdullah Gül’dür” dedi.
Oysa o Abdullah Gül, vesayet odaklarınca ‘özde Atatürkçü!’ bilinmiyor ve mahut kesimler onu o yüce makama layık görmüyordu. Sayın Erdoğan iktidardaki partisinin kapatılması pahasına bu riski göze aldı ve dava arkadaşı bildiği Sayın Abdullah Gül’ü o makama çıkardı.
Dava adamı olabilmenin, sanıldığından fazla olmazsa olmazı vardır.
Bunların başında ihlas, yani davasında samimi olmak gelir. Dava adamı, öyle üzümün sapına armudun çöpüne bakmaz; resmin büyüğüne, tamamına bakar.
Dava adamı, davası için vardır. Bunun tersi olan, davaları kendileri için olanlar, nefislerine tapan zavallılardır. Zira dava adamı, davasına gelen musibeti tehlikeli ve zararlı görür, nefsine karşı yapılanlara ise, gülüp geçer.
Dava adamı, davası uğruna ölümü seve seve göze alır. Nefsinin ölümünü göze alan yiğit, nefsine karşı işlenen ufak tefek cinayetlerden dolayı üzülür mü? Bilakis sevinir zira bilir ki bütün bunlar davasının güçlendiğinin işaretleridir.
Dava adamı bundan dolayıdır ki nefsine karşı bu türlü cinayetler işlenmediği takdirde üzülür; üzülmelidir. Zira doğrunun düşmanı şeytan ve taifesi boş durmamaktadır!
Dava adamlığının bir diğer olmazsa olmazı da ‘kullanışlı’ olmamasıdır. Zira dava adamı kullanır ama kendini asla kullandırtmaz.
Dikkat edilirse, günlerdir Sayın Abdullah Gül hakkında konuşulanların yekûnu, onun kullanılması yönündedir. Bunu da gizlemiyorlar ve açıktan dillendiriyorlar.
Sayın Gül, muhal farz böyle bir hataya düşüp ‘kullanışlı’ konuma girerse (biz asla böyle bir şey yapacağına ihtimal vermiyoruz) zaten dava adamlığından sıyrılmış demektir.
Daha açık ifadesiyle, onun dava adamlığı konusunda hata edilmiş ve ‘hor, öksüz ve büyük olan dava (bin bir başlı kartal), kanaryaya taşıtılmak’ istenmiştir!
Üstelik mahut kullanılma biçimi öyle sıradan olmayıp, öz davasına ve kendi dava arkadaşlarına karşı düşmanlık yapması şeklinde sunuluyor!
Aslında bu aşağılık sunumu yapanlar, muhataplarının aynalarında kendilerini görüyorlar ve çürümüş öz ciğerlerinin ufunetini kusup ortalığı kokutmak istiyorlar!
Ne acı!
Niyet beyanından önce niyet okumak gibi bir yanlışa düşmeden, şimdilik kaydıyla bu kadarla yetiniyoruz.
Dost acı söyler ama doğruyu söyler!
Ve... Eden, kendine eder!
.
Merhum Özal
23 Nisan 2018
Demokrasi tarihimizde; ‘bir Özal vardı diyeler..’
Dedik, diyoruz ve kendisine sonsuz rahmetler diliyoruz.
Malum; vesayet altında olan ve ağır aksak işleyen bir demokrasiye sahiptik. Bir-ikisi dışında gelip geçen tüm siyasi liderlerimiz, idare-i maslahatçı olup; etliye-sütlüye karışmadan patinaj yaparak gittiler.
Merhum Özal ise, farklı bir kişilikti. Özel sektörde, askerlerle ve siyasilerle en üst düzeyde çalışarak; sistemi, sistemin köreltilen noktalarını yerinde gördü.
Siyasilerle el ele vererek, mahut aksaklıkları yenmek için çok uğraştı; lakin birlikte çalıştığı siyasilerde gerekli mücadele ruhunu göremeyince bizzat siyasete girdi.
İhtilal sonrası (1983) yapılan ilk seçimlerde partisi tek başına iktidar oldu.
Devraldığı Türkiye her yönüyle içine kapalı bir rejimdi. Yurt dışına çıkmak isteyenler dövizi (100, en fazla 200 dolar) yalnızca Merkez Bankasından temin edebilirdi. Türk Parasını Koruma Yasası adı altında bir kandırmaca vardı; cebinde yabancı para taşımak eroin taşımakla aynı derece suçtu.
Türk iş dünyası ihracat nedir bilmezdi. Parada resmi kurla piyasa kuru arasında yüzde elli fark vardı. Turizm, turist, turistik tesis, tatil köyü, beş yıldızlı otel, tur, tur operatörü gibi kelime ve kavramlar yalnızca sözlüklerde, ansiklopedilerde bulunur; Türk insanının hayatlarının bunlarla, yakından ve uzaktan bir ilgisi bulunmazdı.
Özal, ülkemizde liberalizmin öncüsü oldu. Hantal devleti (KİT) özelleştirerek ekonomiye işlerlik ve karlılık kazandırdı.
Özel radyo ve televizyonların, sivilde telsiz kullanımının, her kademedeki (ana-ilk-orta- üniversite) eğitiminin önünü açarak; yıkılmaz bilinen tabuları yıktı.
Merhum Özal’ın en önemli özelliği; o tüm bu tabuları yıkarken, kimseyi ötekileştirmedi ve kimsenin kalbini kırmadı. Siyasetin nankörlüğüne bakın ki, yine de kimseye ve hatta en yakın arkadaşlarına bile yaranamadı.
Halbuki Özal, Türk siyaset tarihinde; dört eğilimli siyaset erbabını bir araya getirip tek çatı altında barındıran ender bir şahsiyetti.
O da Türkiye için çıkar yolun Başkanlık sistemi olduğunu biliyor ve sürekli dillendiriyordu.
Şayet o, askeri vesayet sistemini köklerinden sarsmasaydı; demokrasi, insan hak ve hürriyetleri adına bugünkü kazanımları elde edemezdik.
Hemen her fani gibi Özal’ın da sağlığında kıymeti bilinmedi.
Vefatından sonra iktidara gelenler, Özal’dan intikam alırcasına icraat yaptılar ama nafile. Zira Özal, macunu tüpten çıkarmıştı.
28 Şubat’ta, vesayet erbabının kendisi bile onca esip gürlemesine rağmen, suyu tersine akıtamadı!
Asker-sivil tüm vesayet odakları 2002 seçimleriyle havlu atıp; iktidarı, Özal’ın fikriyatının devamı olan AK Parti kadrolarına teslim ettiler.
Sayın Erdoğan, merhum Özal’ın açtığı yoldan; maddede ve manada kalkınmışlık hedefine koşuyor.
Nur içinde yatsın!
.
Kimse meraklısı değil, ama...
25 Nisan 2018
Hiç kimse sıkıyönetimle veya olağanüstü halle yönetilmenin meraklısı değildir.
AK Parti iktidara gelinceye kadar, ülkemizin Güneydoğu Bölgesi seneler senesi olağanüstü halle idare ediliyordu. Daha işin başında (seçimlere 5 yıl varken) iktidarın ilk yaptığı iş, olağanüstü hali kaldırmak olmuştu.
İçimizdeki bir kısım şuursuzlar farkında olmasalar da Türkiye’miz, tarihinde bir örneği olmayan iç ve dış yıkım tehditleriyle karşı karşıyadır.
Malum, vaktiyle (1920) TBMM açılmış, bundan üç sene sonra Cumhuriyet ilan edilmişti. Bu üç sene zarfında ülkemiz insanı Kurtuluş Savaşı verdi. Savaşı yürüten Meclis’in adı bu yüzden “Gazi Meclis” olmuştur.
C3 Aircross SUV Daha İddialı ve Daha Konforlu!
Citroën
by Taboola
Kararların süratle alınabilip yürürlüğe konulması için, bu Meclis ne yaptı biliyor musunuz? Meclis tüm yetkilerini (üç aylık süreyle) başkanına (M. Kemal’e) devretti.
İnanın bu günkü halimizin o günden aşağı kalır yanı yoktur. Üstelik bu günkü düşman, devlet ve millet bünyelerimizi içeriden kemiriyor. Yani çok daha sinsi ve çok daha beter.
Çünkü bu günkü düşmanlığın tarihte örneği yok.
Ve yine inanın; ülke olarak ikinci bir kurtuluş savaşı veriyoruz. Tarihte hangi ülke böylesine yıkıcı bir tehditle karşı karşıya kalmıştır? Vali, kaymakam, emniyet müdürü, hâkim, savcı, polis şefi, polis, general, albay, yarbay, binbaşı, yüzbaşı, üsteğmen, teğmen, bakanlık daire başkanları ve müdürleri, Milli Eğitim müdürü, okul müdürü, öğretmen, iş adamı, vb.
Bunları çoğaltarak (örneğin: 81 ilin 76’sının emniyet müdürü) ve başlarına terörist kelimesini ekleyerek okuyun! Binlerce subayın, on binlerce polisin, binlerce hâkim ve savcının önüne terörist kelimesini koyup okuyun!
Bu manzara karşısında irkilmeyen, dehşete kapılmayan ve hepsinden önemlisi ne gerekiyorsa yapmayan insan olabilir mi? Bu kepaze halin neyini tartışabiliriz?
Bu hali şu yaptı, bu yaptı diyerek birbirimizi karalamanın manası yok! Çünkü böyle bir tabloyu içimizde yapabilecek kimse ve kimseler yok! Bu, tamamen devletimizin kodlarını eline geçiren dış güçlerin işi. Uluslararası boyutta işler bunlar...
Değirmen gitmiş elden, bizler hâlâ onun gürültüsünün kavgasındayız!
El âleme kendimizi daha fazla güldürmeden, el ele vererek, hep birlikte mücadeleye girişelim. Herkes olduğu yerde safını belli etsin ve gücü oranında bu kahpelerle mücadele etsin.
15 Temmuz gecesi gösterdiğimiz kararlı direnişimizi sürdürelim. Devlet ve milletimizin beka mücadelesine yalnızca Cumhurbaşkanı ile bir avuç hâkim, savcı ve istihbaratçıya bırakmayalım.
Bu ülke hepimizin ve hiçbirimizin gidebilecek başka bir ülkesi yok.
Olağanüstü hal olmadan bu mücadele yapılabilir mi? Yapılabilir diyenler, bilelim ki kuzgunu leşe davet edenlerdir.
Ama biz, gelin hep birlikte, “Devlet başa!” diye haykıralım!
.
Türkiye ekseni
18 Nisan 2018
Milletlerin hayatları da tıpkı insanların hayatları gibi inişli çıkışlıdır.
Milletimizin son iki yüz yıllık serencamı, sırtlanların saldırıları karşısında, iniş ve çıkışların en keskinlerine sahne olmuş, başına gelenler pişmiş tavuğun başına gelmemiştir.
Tarihçi İlber Ortaylı’nın ifadesiyle, ‘Osmanlı en uzun asrını’ yıkılışla noktalamış; kendisine kefen biçenlerin gözünde tarih sahnesinden silinmişti.
Neticede üç kıta yedi iklimde hüküm süren cihan devletimizi kaybettik. Anadolu yaylasına sıkışan milletimizin M. Kemal Atatürk öncülüğünde diriliş için sergilediği azim ve kararlılık, onu, külleri üzerinden yeşertip yeni devletine kavuşturdu.
Geçen yüz yıl boyunca, dost düşman hemen herkes yeni devletimizin de ensesinde boza pişirdi. Dertleri, eskisiyle ve yenisiyle devletimizi vesayet altında tutup, kendi eksenleri etrafında ‘uydu’ kılmaktı.
Sovyet tehdidiyle NATO’ya girmek istememiz, bölüşümde paylarına düştüğümüz müttefiklerimize(!) gökte aradıklarını yerde buldurdu. Önce NATO’yla, sonra FETÖ ile devlet ve millet hayatımızın kılcallarına değin nüfuz ettiler.
En ufak bir yerli ve milli hamleye kalkışımız, mahut güçlerin içimizdeki iş birlikçileriyle el ele vererek darbe yapmış ve gelip geçen her iktidara hadleri bildirilmiştir!
15 Temmuz 2016 FETÖ darbe girişimi ise hepsine tüy dikti. Dip dalgası şeklinde gelen bu darbe girişimi, bilerek veya bilmeyerek, gaflet, dalalet ve hatta ihanet içinde olan herkesi derinden sarstı.
İçeriden ve dışarıdan kuşatılmış-lığımızı dehşet içinde görerek irkildik ve titredik. Zira biz, bizden koparılmış, evlat babaya, kardeş kardeşe düşman edilmişti.
Dünyanın bu en masum Türk ailesinin ocaklarına ateşler düşürülmüştü.
Son Türk devletinin tüm kurum ve kuruluşlarının temelleri dinamitlenmiş, buralarda devlet ve milletine hizmet etmek için yetişenler, kendi devlet ve milletine düşman edilmişti.
Aldatılmışlığın kızgınlığıyla ve elbette ki devlet aklıyla hareket ederek, devlet ve millet bünyesindeki kangren olan uzuvları kesip atmaya başladık.
Elli yıl boyunca için için, gizlice yakılan bu fitne ateşinin söndürülmesi uzun yıllar alacağa benziyor.
Yerli ve milli olmayı esas alarak, devletin de yeniden yapılandırılması gerekiyor.
Hepsinden önemlisi, yeni yapılandırmada ‘Türkiye ekseni’ esas alınmalı. Bölgesel güç konumundaki Türkiye’ye artık kimse rol biçemez. Başta terör olmak üzere diğer gayri ahlaki yaklaşımlarla kimse Türkiye’ye had bildiremez.
Ortadoğu haritaların revize etmek isteyen güçler, Türkiye’nin yeni eksenli halini göz önüne alarak masaya oturmalıdır. Ki, bu ekseni Türkiye’nin kendisi, kendi gücüyle oluşturuyor.
İstedikleri kadar oyun içinde oyun kursunlar, Türkiye artık oyun bozucu rolündedir
.
Eksen mi vardı?
11 Nisan 2018
Türkiye’nin İran ve Rusya ile yakınlaşma-sından dolayı, dış politikasında ‘eksen kayması’ndan söz ediliyor. Buna da Suriye konusunda ortaklaşa başlattıkları Astana süreci ve Türkiye’nin Rusya ile yapmış olduğu ticari anlaşmalar (Akkuyu Nükleer Santrali, S-400 füze sistemi) gerekçe gösteriliyor.
Sayın Erdoğan’ın başbakanlığı döneminde, katıldığı Davos toplantısındaki “One minute” çıkışında da aynı kaygılar dile getirilmiş ve Türkiye’nin yalnızlığa itileceği vurgulanmıştı.
Dün bu sözlerin bir mantığı olabilirdi ama bugün böyle bir şey söz konusu değildir.
Zira Türkiye düne kadar Batı’ya endeksli, adeta ‘uydu’ konumunda bir ülkeydi. Zamanın başbakanları ABD’den gelecek telefonlara göre hareket eder ve Türkiye’den edilecek telefonların ABD’de uzun uzun çalması ve açılmamasından endişeyle yürekleri hoplardı.
Bunu da utanmadan, Türk halkının gözlerine bakarak dillendirirlerdi.
Şimdilik bu kadar açıklamakla yetineceğimiz mahut Türkiye’nin ekseninin olduğunu kim iddia edebilirdi? İradesi kendi elinde olmayan bir ülkenin ekseni olsa ne, olmasa ne?
Türkiye’de ocak kızışıp, iş başa düşünce, eksenin ne idüğüyle birlikte, dost da düşman da görüldü.
Bize dost ve müttefik gözükenlerin düşmanlıklarını dün de görmüştük. ABD Başkanı Johnson’ın İnönü’ye yazdığı ‘tehdit’ mektubunun mürekkebi hâlâ kurumuş değil. Aynı dost ve müttefikin Kıbrıs Barış Harekâtı’ndan sonra uyguladığı ambargo da hafızalarda tazeliğini korumakta.
PKK’yı sözde terör örgütü ilan edip ona ve türevlerine devlet vaadiyle yaptığı, silah, mühimmat ve eleman desteğine ne demeli?
Elbette “Böyle dost, düşman başına!” demeli!
Bundan böyle, kartların açıkta oynandığı bu oyunda kimse ‘blöf’ yapamaz; yapmamalı. Yaparsa da yalnızca kendisini kandırdığını bilmeli!
Küreselleşen ve adeta büyük bir köy halini alan dünyamızda etkin ülke olacaksanız, çok yönlü oynamak ve menfaatleriniz doğrultusunda herkesle iş tutmak zorundasınız.
Hele de birbirimizin küllerine muhtaç olduğumuz komşularımızla!
Üzerinde yaşamakta olduğumuz bu netameli coğrafyada ya güçlü olup, kendi ayaklarınız üzerinde yaşayacaksınız ya da güçsüz olup onun bunun güdümünde sürekli oksijen çadırında yaşatılacaksınız!
Dost ve müttefik bildiğimiz ülkeler bizimle olan birlikteliklerinde oksijen çadırlarını sürekli yanlarında taşıdılar! Bir gün olsun hastayı normal odaya alıp iyileşmesine imkân vermediler.
NATO’da birlikte olduğumuz Yunanistan’ın Rusya’dan edindiği S-300 füze savunma sistemine ses çıkarmayan ABD, Türkiye’nin edineceği S-400 füze sistemi için hop oturup hop kalkıyor!
Sebebi belli; Türkiye tehditlere açık, savunmasız bir ülke olarak kalsın istiyorlar.
Rusya Dışişleri Bakanı Sergey Lavrov, “Batı sonrası döneme geçiyoruz, herkes buna hazırlıklı olsun!” diyor.
Türkiye’nin de siyasi gerçekliği önce içeride, halka yönelik olarak dönüştü. Vesayete alışık Batı bunu hazmedemiyor ve dolayısıyla istemiyor.
Türk milletinden alınan güçle, aynı siyasi gerçeklik Batı’ya yönelik de dönüştürülüyor, dönüştürülecek.
Vesayetçiler başka kapıya!
.Bürokrasi
30 Mart 2018
'Zorba (ceberut) devlet' anlayışında bir bürokrasimiz mevcut. Baş belası bu bürokrasiyi biz Osmanlı’dan, onlar da Fransa’dan almıştı. Fransa ise mahut demokrasiyi Afrika’daki sömürgeleri için tasarlayıp uygulamaya koymuştu. Gayr-i insani gördükleri bu uygulamayı daha sonra kaldırmıştı.
Biz ise son iki yüz yıldır yakalandığımız bu hastalığın müptelası olduk. Zira bu hal, vatandaşıyla arası olmayan, vatandaşına tepeden bakan ve onu insan yerine koymayan devletin arayıp da bulamadığı bir yoldu.
Halkına tahakküm eden ‘zorba devlet’, insan-yetki ilişkisindeki psikolojiyi kullanarak, kendini erişilmez, halkı ise devlet kapısında sürünen ‘sürü’ olarak konumlandırdı.
Oysaki devletler vatandaşları için vardır; amir millettir, devlet ise garson hüviyetinde olmalıdır. Bizde, vatandaş insan sayılmadığından, onun beyanı esas alınmıyor. Ya yalan beyanda bulunursa denilip, milyonlarca dürüst vatandaş, üç beş yalancıya, sahtekâra, düzenbaza mahkûm ediliyor.
Devlet böyle yapmakla sahtekârın, düzenbazın, yalancının işlerinin aksadığını mı zannediyorsunuz? İşi aksayan dürüst vatandaş, yalancı ve sahtekârlar ise her zaman ve her ortamda bir yolunu bulup işlerini görüyor, gördürüyor.
Bürokrasi denilen illet, bu pespaye işte de insanı, insan psikolojisini kullandı. Öyle ki yetkiyi alıp masanın ardına oturan kişi, huzuruna gelen babasını bile tanımadı. Sürekli devletin ve devletlünün asık suratını gösterdi.
Merhum Turgut Özal, 80’li yılların başında, bürokrasiyle mücadele edeceğini ve vatandaşını insan yerine koyacağını vaat ederek iktidara geldi. O gün bugün bu mücadele yapılmasına rağmen bürokrasi yenilmiş değil.
Çünkü geçen iki asır boyunca deliler tüm kuyuları taşlarla doldurdu; şimdi ise her bir taşın çıkarılması için kırk akıllının uğraşması gerekiyor!
Başbakan Binali Yıldırım bürokrasiyi ortadan kaldırmak amaçlı 76 maddelik bir yasanın yakında Meclis gündemine geleceğini söyledi.
İçişleri Bakanı Süleyman Soylu da Emniyet’in kendi işine döneceğini, ehliyet ve pasaport işlemlerinin 2 Nisan itibarıyla nüfus müdürlüklerinde yapılacağını açıkladı.
Soylu, ayrıca, bakanlıkça yürütülen bazı hizmetlerin yapısında değişiklikler ve sadeleştirmeler yapmayı kararlaştırdıklarını belirterek, bu hizmetler için istenen toplam 2 bin 185 belgeden 754 tanesini kaldırdıklarını, böylece 2016 verileriyle hesaplandığında 75 milyon 777 bin Türk Lirası tasarruf sağladıklarını bildirdi.
Başbakan Yıldırım da “...Akıl teri döktük. Bu bir devrim. Bu yıl sonuna kadar her türlü iş e-devlet üzerinden yapılacak. Artık bürokrasi tuş oluyor. Kolaylaştırın, zorlaştırmayın. Bürokrasiyi ne kadar basitleştirirsek, ülke olarak bundan kârlı çıkarız. Eskiden bir ayda bir işyeri açabiliyordunuz, şimdi bir saatte oluyor; daha da düşebilir. 67 maddelik paket yakında Meclis’te olacak” dedi.
Hadi bakalım!
.
Batının yüzü mü, yüzsüzlüğü mü? -1-
5 Mart 2018
Kalabalık bir iş adamları gurubu ve yine kalabalık bir gazeteci ekibiyle, Cumhur-başkanımızın Afrika seyahatine refakat ettik.
Cezayir, Moritanya, Senegal ve Mali’yi kapsayan ziyaretler, geçen hafta boyunca sürdü.
Gördüklerimize şaşırmadık ama doğrusu bu kadarını da beklemiyorduk.
Asırlar boyu ezilen, horlanan, enva-i çeşit işkencelere tabi tutulan, madde ve manasıyla bütünüyle sömürülen Afrikalı, hala aynı boyunduruk altında inim inim inletiliyor.
60’lı yıllarda sözde bağımsızlıklarını kazanmışlar ama bu, yalnızca kağıt üzerinde…
Müstevlilerin engizisyonu elan devam etmekte ve Afrikalının sahip olduğu başta altın olmak üzere tüm yer altı zenginlikleri Batıya akmakta…
Bu kirli alışverişin adı tek kelime ile ‘kurt taksimi’; zira taraflardan birisi devamlı alıyor diğeri ise, devamlı veriyor. Buna rağmen veren, alana asla yaranamadı ve asla insan yerine konulmadı, konulmuyor.
Siyah adamın dökülen kanında ve dinmeyen gözyaşında, Batının yüzsüzlüğünü ve sözde inşa etmiş olduğu medeniyetin soysuzluğunu görürsünüz. Zira o kan ve gözyaşı aralıksız akmakta, bununla beraber caniler, emdikleri kandan bir türlü doyamamaktadırlar.
Batılı beyaz adamın inşa ettiği medeniyetin gerçek adı’ korku ve sömürü imparatorluğudur’. Batılı beyaz adam Afrikalıyı insan olarak görmedi; üzerine korku saldı, kesti, doğradı, biçti… Çoğunu öldürdü, kalanını köleleştirdi.
Asırlar boyu süren bu katliamlar, sağ kalabilenlerinde ve onların sonraki nesillerinde derin travmalar oluşturdu.
Öyle ki; siyah adam beyazı gördüğünde aslandan korkup kaçar gibi kaçıyor!
Zira siyahlar için beyaz adamlar, sırtlan sürüsünden farksız!
Batı medeniyeti dediğimiz Avrupa ve Amerika, mazlum kanından ve gözyaşından oluşan bu deryada yaşıyor ve gerçekte; manen ölü (leş) yüzünü makyajla süsleyerek caka satıyor!
Eski İngiliz başbakanı Margaret Teacher’in ifade ettiği gibi, ‘ ..Sahip olduğumuz medeniyetin üzeri sırla kaplıdır ve bu sır asla çizilmeye gelmez. Zira altından, birbirimizin yüzünü bakamayacağımız canavarlıklar, zulüm, işkence ve sömürü çıkar!..’
AVVA Trendyol - 500 TL'ye 75 TL İndirim
AVVA
E-Fatura Zorunluluğunuz 1 Temmuz'da Başladı Mı?
DİA Yazılım
by Taboola
Afrika’da bu sır, bu örtü yok; enva-i çeşit zulüm, baskı ve işkence; eskisiyle ve yenisiyle, abidevi olarak cascavlak ortada!
Bundan dolayadır ki, Afrika’ya giden ve oraları gören insanlar (!), insanlıklarından utanmakta birbirinin yüzüne bakamamaktadır.
İstikbalin tarihçisi, Batı medeniyetini (!) ancak ‘sırtlanın sırça sarayı!’ seklinde özetleyebilir.
Şükürler olsun ki, mazlumların koruyucusu uyuyan dev Türkiye uyanmakta ve onlara sahip çıkmaktadır.
Daha önemlisi; Türkiye’nin kendilerine sağladığı özgüvenle bu ülkelerin Batıya bakışları değişti. Korkunun yerini umut aldı ve yavaş yavaş ‘teslimiyetçilik’ten kurtulmaya başladılar. (Devam edecek F.B.)
Batı’nın yüzü mü, yüzsüzlüğü mü? -2-
7 Mart 2018
Kırmızı ve siyah, edebi metinlerde sevginin nişanesi olarak hayallerimizi süslerdi. Oysa Afrika’da gördük ki bu renkler siyahi bir çehrenin göz pınarlarından çıkıp, yüzde derin izler bırakarak süzülen kandan gözyaşını simgeliyor.
Tarihin garip tecellisine bakın ki kara Afrika’nın bahtı da kara oldu.
Geçen asrın başlarında talih bizim de yüzümüze gülmedi; yüz yıldır kendi dertlerimizle boğuşuyoruz. Değil Afrika’ya bakmak, burnumuzun dibindeki komşularımızla bile tüm münasebetlerimiz kestirildi.
Er ya da geç; günü geldi ve devran değişti. ‘Afrika olmazsa olmazımızdır!’ deyip, siyahi kıtanın yollarını arşınlayan ve hepsinden önemlisi, Batı’nın vampir gibi saldırdıklarına muhabbetle yaklaşan bir lider geldi. Zira bu lider, yeni dünya düzeninde Afrika ile birlikte yürümekte kararlı!
Bundan dolayı da tüm mazlumların umudu oldu.
60-70 yıl önce bağımsızlıklarını kazanan birçok Afrika ülkesine Cumhurbaşkanlığı seviyesinde ziyaretler ilk kez gerçekleştiriliyor.
Emperyalist Batı, onları iliklerine kadar sömürerek sefaletin kucağına itti. Öyle ki Afrikalı birçok ülkede halk sokakta doğup, sokakta yaşıyor.
Günlük yaşayan bu insanların yarına, yarınlara dair en ufak bir beklentileri yok.
Yığınla halklar köleleştirilip hadleri(!) bildirilmiş!
Onlar da tarihlerinde ilk defa beyaz adamın kendilerine şefkatle yaklaştığına şahit olup, hayret ediyorlar! Üstelik bu beyaz adamlar kendileriyle aynı safta namaz kılıyorlar!
FETÖ (Batı), Afrika’yı da gergef gibi işlemiş; Türkiye’nin girişimleriyle mahut okullar süratle Maarif Vakfı’na devrediliyor.
Türkiye bununla yetinmiyor, bu ülkelerdeki üniversite öğrencilerine kapılarını açıyor.
Emperyalistlerin doymak bilmeyen iştihalarını görüyor musunuz; bunca sömürdükleri yetmezmiş gibi, FETÖ marifetiyle yarınlarını da büsbütün karartmak istiyorlar.
Türkiye’deki kahpe darbe girişimi onların da akıllarını başlarına getirtti.
Türkiye’nin Afrika açılımı devam edecek; nitekim 12 olan büyükelçilik sayısı 42’ye çıkarıldı. Bu durum, mazlumların hamisi olan Türkiye’de ‘fetret devri’nin bittiğini gösteriyor!
FETÖ ile mücadelede Türkiye’nin hedefinde Güney Afrika Cumhuriyeti var. Zira FETÖ’nün en güçlü olduğu yer burasıdır.
Emperyalistlerin kahpe planlarının hedefinde ‘Türk’ ve ‘Türkiye’ vardı. ‘Türk okulları!’ diyerek buralarda kökleşmeye çalıştılar.
Türkiye’de okul. Afrika’da Türk okulu!..
Simsiyah bulutlar dağıldı, şafak söktü. Artık Türk’ün ne olduğunu gösterme vakti!
Kolay gelsin.
.
Batı’nın yüzü mü, yüzsüzlüğü mü? ?
9 Mart 2018
Bunca kaosun içine sürüklenen ve daha da sürüklenecek olan âlemde, yeni bir dünya düzeni kurulmak zorunda.
İşte Afrika, kurulacak bu yeni dünya düzeninin parlayan yıldızı olacaktır.
Bundan dolayadır ki başta ABD, Çin ve AB olmak üzere, dünya güçlerinin gözü Afrika kıtasındadır. Onların emelleri malum: Zira perşembenin gelişi çarşambadan bellidir.
İçlerinde ehvenişer olan Çin bile, manalarına ilişmeden, maddesini yüklenip ülkesine götürüyor.
Yalnız Türkiye’dir ki kendilerine muhabbetle yaklaşıyor ve birlikte kalkınmanın yolunu yordamını gösteriyor. Balık verirken, balığın nasıl tutulacağını da kendilerine gösteriyor.
2005 yılında başlatılan Afrika açılım süreci, Türkiye’nin küresel bir güç olmasının yanı sıra, tarihi misyonunun da gereğidir.
Evet, bütün devletler almak, yalnızca almak için giderlerken, yalnızca Türkiye vermek için gidiyor Afrika’ya.
Her kap, içindekini sızdırdı, sızdırıyor: İngiltere, Fransa, İtalya, Portekiz, İspanya, Hollanda, Almanya, Belçika ve tabii ABD (FETÖ) yalnızca sömürmek, maddi ve manevi talan için Afrika’dalar.
Cezayir’i iliklerine kadar emen vampirler, oraya bir rafineriyi bile çok gördüler!
Türkiye’nin hakça ve insanca yaklaşımları, Afrika halklarında derin bir Erdoğan ve Türk sevgisi oluşturdu. Bu durumu, Türk heyetini karşılamaya gelen insanların ellerindeki Türk bayraklarını coşkulu sallayışlarında ve sevinç gözyaşlarında görebilirsiniz.
Bu sevgi, mahut zihniyeti rahatsız etmiş olmalı ki Cezayirli bir gazeteci Sayın Erdoğan’a “Buraları işgale mi geldiniz?” diye sordu. Sayın Erdoğan’ın yanıtı ise; sömürgecilerle birlikte onların işbirlikçilerinin yüzlerinde patlayan bir Osmanlı şamarı niteliğindeydi: “O niyetle gelmiş olsaydık, sen o soruyu Fransızca değil, Türkçe sorardın!”
İşte bu cümle bütün Afrika tarihini, dünüyle bugünüyle ve üstelik mukayeseli olarak özetlemektedir.
Bütün bu gerçekliğe rağmen Türkler barbar, Batılılar medeni öyle mi?
Yalan söyleyen tarih utansın!
Batı’nın küresel zulmünün yansımalarını bütün bir Afrika kıtasının hemen her noktasında görmeniz mümkündür. Zira hangi taşı kaldırsan ve nereye baksan zulüm ve sefalet fışkırıyor!
Vaktiyle her bir köşesi kültürle-sanatla yoğrulan bu büyülü beldeler, Batılı sırtlanların işgal ve talanından sonra korku dehlizlerine dönüşmüş!
Afrika ayağa kalkacak, kalkmak zorunda...
Zira Afrika’nın şahsında tüm mazlum milletler ayağa kalktığında, dünya beşten büyük olacak!
O vakit, terazi düzgün tartacak ve hak yerini bulacak. O güne kadar, bu kavga kıyasıya devam edecek. Kimlerin hangi safta oldukları bugünden belli ama bu saflar daha da sıklaşıp netleşecek.
Türkiye, dün olduğu gibi bugün de zalimin hasmı, mazlumun dostu...
.Tarihin garip tecellisine bakın ki kara Afrika’nın bahtı da kara oldu.
Geçen asrın başlarında talih bizim de yüzümüze gülmedi; yüz yıldır kendi dertlerimizle boğuşuyoruz. Değil Afrika’ya bakmak, burnumuzun dibindeki komşularımızla bile tüm münasebetlerimiz kestirildi.
Er ya da geç; günü geldi ve devran değişti. ‘Afrika olmazsa olmazımızdır!’ deyip, siyahi kıtanın yollarını arşınlayan ve hepsinden önemlisi, Batı’nın vampir gibi saldırdıklarına muhabbetle yaklaşan bir lider geldi. Zira bu lider, yeni dünya düzeninde Afrika ile birlikte yürümekte karar
Bundan dolayı da tüm mazlumların umudu oldu.
60-70 yıl önce bağımsızlıklarını kazanan birçok Afrika ülkesine Cumhurbaşkanlığı seviyesinde ziyaretler ilk kez gerçekleştiriliyor.
Emperyalist Batı, onları iliklerine kadar sömürerek sefaletin kucağına itti. Öyle ki Afrikalı birçok ülkede halk sokakta doğup, sokakta yaşıyor.
Günlük yaşayan bu insanların yarına, yarınlara dair en ufak bir beklentileri yok.
Yığınla halklar köleleştirilip hadleri(!) bildirilmiş!
Onlar da tarihlerinde ilk defa beyaz adamın kendilerine şefkatle yaklaştığına şahit olup, hayret ediyorlar! Üstelik bu beyaz adamlar kendileriyle aynı safta namaz kılıyorlar!
FETÖ (Batı), Afrika’yı da gergef gibi işlemiş; Türkiye’nin girişimleriyle mahut okullar süratle Maarif Vakfı’na devrediliyor.
Türkiye bununla yetinmiyor, bu ülkelerdeki üniversite öğrencilerine kapılarını açıyor.
Emperyalistlerin doymak bilmeyen iştihalarını görüyor musunuz; bunca sömürdükleri yetmezmiş gibi, FETÖ marifetiyle yarınlarını da büsbütün karartmak istiyorlar.
Türkiye’deki kahpe darbe girişimi onların da akıllarını başlarına getirtti.
Türkiye’nin Afrika açılımı devam edecek; nitekim 12 olan büyükelçilik sayısı 42’ye çıkarıldı. Bu durum, mazlumların hamisi olan Türkiye’de ‘fetret devri’nin bittiğini gösteriyor!
FETÖ ile mücadelede Türkiye’nin hedefinde Güney Afrika Cumhuriyeti var. Zira FETÖ’nün en güçlü olduğu yer burasıdır.
Emperyalistlerin kahpe planlarının hedefinde ‘Türk’ ve ‘Türkiye’ vardı. ‘Türk okulları!’ diyerek buralarda kökleşmeye çalıştılar.
Türkiye’de okul. Afrika’da Türk okulu!..
Simsiyah bulutlar dağıldı, şafak söktü. Artık Türk’ün ne olduğunu gösterme vakti!
Kolay gelsin
.
Yeni dünya düzeni(!)
28 Şubat 2018
ABD Başkanı Trump’la birlikte dünyanın gidişatına bakıp, yeni dünya düzensizliği demek daha doğru olacağından, başlıktaki ünlemi bilerek koyduk.
Aslında tüm dünyanın hayal kırıklığı, ABD’nin zenci başkanı Obama ile başlamıştı. Halbuki ne büyük umutlarla gelmişti! Meğerse, beklenti o yönde olduğu için, Obama’nın kişiliğinde, aranan prototip bulundu ve onun şahsında gaz alınarak, beklenti boşa çıkartıldı.
Dünya âlem cambaza baktırıldı.
İçimizdeki ve dışımızdaki Amerikalıların araştırmalarına göre, Türkiye’de de yükselen değer dindi ve milenyumla birlikte Türkiye’de (onlara göre) din(ci) (!) bir partinin iktidarı kaçınılmazdı.
Bu hesabı elli yıl öncesinden yapmışlar ve ona göre de kendilerince önlemini almışlardı.
CIA yönlendirmesindeki MİT (Fuat Doğu), Diyanet (Yaşar Tunagür), CHP (Kasım Gülek) başlangıçta, daha sonraları ise başta DSP-Bülent Ecevit olmak üzere tüm siyasi partiler ve bunların genel başkanları-başbakanlar, asker ve sivil cumhurbaşkanları (RP-Necmettin Erbakan hariç) bilerek ve bilmeyerek FETÖ’nün Türkiye Devleti’nin kılcallarına değin, derinine yerleşmesine, yerleştirilmesine göz yumdular, yumduruldular.
Bu uğurda öylesine sınırsız mesafeler alınmıştır ki Türkiye’de irili ufaklı her kurum ve kuruluşta hangi taşı kaldırsanız altından FETÖ hortlar hale gelmiştir.
Türkiye’de, ABD’nin aksine, gaz almak yerine, üst üste yapılan darbelerle, sözde ‘balans ayarı yapılarak’ toplum gerilerek ayrıştırılmış, devletine küstürülmüştü. Hepsinden önemlisi, genç ve ışıltılı beyinler pırasa gibi doğranmış, gelecek karartılarak umutlar köreltilmiştir.
Milenyumla birlikte korkulan başa gelmişti; zira AK Parti tek başına iktidar olmuştu! O halde yarım asırdır kurgulanan proje hayata geçirilmeliydi. Bunun için denenmedik yol kalmadı; iktidardaki partinin kapatılmak istenmesinden tutun, üst üste yapılan darbe girişimleriyle Sayın Erdoğan ve AK Parti bitirilmek istendi.
15 Temmuz’da bu girişimlerin en alçakçasına pik yaptırılarak, Türkiye iç savaşın eşiğine getirildi.
İki şeyi hesap edemediler; bunlardan birincisi Türk milletinin bunlara karşı öfke patlaması içinde olduğunu, bir diğeri de Sayın Erdoğan’daki cesaret ve gözü karalıktı.
AVVA Marka Günleri'nde Büyük İndirim Heyecanı
AVVA
E-Fatura Zorunluluğunuz 1 Temmuz'da Başladı Mı?
DİA Yazılım
by Taboola
Öyle anlaşılıyor ki Trump’la birlikte dünyadaki düzensizlik artarak devam edecek, özellikle bizim bölgemizdeki kargaşa ayyuka çıkacaktır ve çıkmaktadır.
Bugüne değin mikser görevleriyle neden oldukları bunca kan ve gözyaşı, ABD ile İsrail’in yanına hep kâr kaldı. Başta Türkiye ile birlikte, tüm ezilen ülkelerdeki uyanma, silkinme ve kendilerine geliş, zorba devletlerin uykularını kaçırdı ve daha da kaçıracak!
Kudüs kararıyla ‘değersiz yalnızlığa’ itilen ABD ile İsrail’in yeni çılgınlıkları dünyanın düzensizliğine tüy dikecek ve insanlık, tarihinin en büyük utancını yaşayacaktır.
Bunlarda ise, utanılacak yüz kalmadığından, tükürsen yağmur yağdı sanırlar!
.
Zamana oynamak!
19 Şubat 2018
Türkiye’nin ABD ve diğer büyük devletlerle olan ilişkileri, geçen asrın başlarındaki Osmanlı-İngiltere ve diğer düvel-i muazzama ile olan ilişkilerine benziyor.
Yüz yıl aradan sonra, tarihi adeta yeniden yaşıyoruz.
O gün, maddemize ve manamıza musallat olan müstevliler; yerli ve milli duruş sergileyen Sultan Abdülhamid’i hedef tahtasına oturtmuşlar, onu alaşağı edip Cihan İmparatorluğumuzu yıkmak istediler. Onca düşman karşısında dik duran sultanın sahip olduğu siyasi dehasıyla ve böylesi bir dehanın üstün gayretleri sonucunda, söz konusu olan parçalanma süreci 33 sene ertelenebildi.
Citroen Yetkili Servis!
Citroën
by Taboola
Sonrası malum.. Yalnız burada bir hususu ifade etmekte yarar var: Osmanlı yedi düvelle savaşmasına rağmen yenilmedi. İçeridekilerin (askeri ve sivil bürokrasi ile devlet ve siyaset adamları) ihanetleri ve meydanda kazanılan zaferlerin masada kaybedilmesi yüzünden yenildi!
İhanetin boyutunu hesap edebilmek açısından şu kadarını söyleyelim ki; şehit kanları ile yoğrulup fethedilen kimi vatan diyarı, tek kurşun atmadan düşmana teslim edilmiştir!
Bundan dolayıdır ki, Osmanlının son iki yüz yıllık tarihinin özeti ‘ ihanetler tarihi’dir.
Bugün de aynı oyun sergileniyor. Bu kez hedefteki ülke Türkiye Cumhuriyeti; hedefteki kişi de onun başındaki Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’dır.
Erdoğan da tıpkı Sultan Abdülhamid gibi yerli ve milli duruş sergiliyor; dik duruyor ve hepsinden önemlisi, dost ve müttefik gözüken ülkelerin yüzlerindeki maskelerini yırtarak, dünya aleme ilan ve rezil ediyor.
Hedefe koydukları böyle bir ülkeyi, karşılarına alıp yenemediler. İçeriden kuşatıp çökertmek istediler, olmadı.
Hep birlikte içeriden ve dışarıdan kuşatıp boğmak ve parçalamak istediler. Bir de ne görsünler; uyandırdıkları dev, hücuma geçip sınır ötesinde harekat üzerine harekat düzenliyor!
Ava gidenler avlanmış ve ‘medeniyet’ denilen canavar, cascavlak ortaya çıkmıştır!
İçeriden, dışarıdan kuşatmayla ve her ikisiyle birlikte çökertemedikleri düşmanı yenebilmek için, bu kez yeni bir metot deniyorlar: Hedefi, yanına (kendi safına) alıp, büküp sindirmek ve bitirmek!..
ABD ile aramızdaki köprülerin atılmasına ramak kala geldiler ve şimdiye kadar tutmadıkları yüzüncü sözlerinin, yüz birincisini vererek işi zamana yaydılar.
Sayın Erdoğan’ seversiniz sevmezsiniz, bu, sizin bileceğiniz iş ama Sayın Erdoğan bugün kovandaki ana arı konumundadır. Ona bir şey olursa (Allah saklasın!) tıpkı Sultan Abdülhamid Han’ın alaşağı edildikten sonraki hale döneriz!
Hani ya; söz konusu vatansa gerisi teferruattı?
Türkiye, haklı olduğu davasında, yapılması zorunlu ve bir o kadar onurlu bir iş yapıyor. Kimsenin toprağında gözü olmadan vatanını savunuyor, hem de aslanlar gibi.
Bizi başarıya götürecek tek şeyin birlik ve beraberlik olduğunu bilelim ve bunun için de, bugün değilse ne zaman? diye hep birlikte haykıralım!
Zira bilmeliyiz ki, gereği yapılmayan bugünün yarını yoktur ve olmayacaktır!
.
2. Abdülhamid Han
16 Şubat 2018
Kendi zamanında ve vefatından sonra hakkında yalan yanlış, iftira ve doğru şeklinde en çok konuşulan ve yazılıp çizilen şahsiyet Sultan 2. Abdülhamid Han’dır.
İlber Ortaylı’nın yerinde tespitiyle, “İmparatorluğun en uzun asrı”nda yaşamış ve bunun üçte birlik kısmının sorumluluğunu fiilen üstlenen “dünyanın son hükümdarı, son evrensel imparator Sultan 2. Abdülhamid Han’dır” (33 sene).
Liderler ne denli ışıltılı beyinlere sahip olurlarsa olsunlar, onların yüzlerini ak edecek ellerinin altındaki kadrolardır. İstediğiniz kadar güzel kanunlar çıkarın; bunları, gerektiği şekilde uygulayıp, halka uygulatacak bürokrasiden yoksunsanız istenen sonuca ulaşamazsınız.
Bu dönem, yetişmiş insan kalitesi yönünden incelendiğinde, “kaht-ı rical-devlet adamı yoksunluğu” göze çarpar. Halbuki Sultan Abdülhamid Han eğitim üzerine titremiş, bugün bile en köklü eğitim ve öğretim kurumlarımızın temeli onun döneminde atılmıştır.
Ama gelin görün ki Attilâ İlhan’ın ifade ittiği gibi, “Türk aydını Batı’nın manevi ajanıdır ve Türkiye’nin yüzde 10’luk bir hain kontenjanı vardır!” Yine Attilâ İlhan’ın “Hangi Batı?” adlı kitabında Atatürk’ün şu sözü yer alır: “Münevverlerimiz belki bütün cihanı tanır, lakin kendimizi (kendi milletimizi) bilmez.”
Nitekim aydınımızın devşirilip ülkesine nasıl düşman edildiğini bugün de görmüyor muyuz? (FETÖ)
Sultan Abdülhamid Han’ı Atatürk’le çarpıştıranlar ve birini yüceltip diğerini sözde karalayanlar halt ediyorlar! İnsaf ehli, her iki şahsiyeti kendi devirlerinde ve kendi icraatlarıyla değerlendirir. Biri, bir imparatorluk sultanı, diğeri ise, yıkılan mahut imparatorluğun külleri üzerinde kurulan genç Cumhuriyet’in önderi.
Her ikisi de kendi zamanlarında yapıp ettikleriyle emsalsiz şahsiyetlerdir.
Sultan Abdülhamid Han’ı en ziyade karalayanlar ve anlamayanlar, kendi zamanında yaşayanlardır. Örneğin, İttihat Terakki’nin karalamalarına Cumhuriyet dönemi erişememiştir!
Abdülhamid Han’ın içimizdeki düşmanlarının kinlerinin büyüklüğüne ve basiretsizliklerinin sınırsızlığına ve de doymak bilmeyen hırslarına bakın ki onu alaşağı edip ele geçirdikleri, üç kıta yedi iklimde hüküm süren 600 yıllık imparatorluğu yalnızca on sene içinde (1908-1918) yer ile yeksan ettiler.
İşte o büyük Hakan, içeride bu denli çapsız ve kinleri dinleri olan bir sürü hainle birlikte, dışarıda da bu hainlerin iplerini ellerinde tutan envaiçeşit düşmanla boğuştu.
Şahsi deha ve üstün gayretleriyle yürüttüğü siyaseti yerli ve yabancı siyaset ve devlet adamlarına parmak ısırttırdı. Alman imparatoru Wilhelm siyaseti ondan öğrendiğini söylüyor ve Prens Bismarck tam bir Abdülhamid Han düşmanı olduğu halde, onu asrın en büyük siyasi dehası diye gösteriyordu.
İçimizdeki hainler güruhunun şaşkınlıklarına bakın ki padişahlar içinde en dindarının zamanında “Şeriat isteriz!” diye mitingler yapılıyor ve bu “veli padişah”, “Dini kitapları yaktırıyor!” ithamıyla suçlanıp tahtından zorla indiriliyordu!
O, Beylerbeyi Sarayı’nda göz hapsindeyken, 10 Şubat 1918’de gözlerini yumduğu andan yalnızca 8 ay 20 gün sonra (30 Ekim 1918); İttihat Terakki sergerdelerinin (fitnenin elebaşlarının) elinde bulunan devletin yıkılış fermanı imzalanacaktır.
Herkesin ama herkesin fermanlarının yazılıp defterlerinin dürüleceği gerçek dava Mahkeme-i Kübra’da görülecektir!
.
Nush ile uslanmayan…
12 Şubat 2018
Şair: ‘Nush ile uslanmayanı etmeli tekdir; tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir!’ der.
Emperyalist güçler kendilerine ‘uydu’ olarak konumladıkları ülkelerin uyanmasını asla istemezler. Öncelikle mahut ülkelerin iktidarlarını belirleyip iş başı yaptırırlar ve onları, kendi kötü emelleri için manivela gibi kullanırlar.
Bununla yetinseler bir derece; ülkede gelişmekte olan her türlü kaynağı kurutmak, üretilen enerjiyi toprağa verdirmek, yetişmekte olan genç beyinleri köreltmek ve topyekün ülke insanını ‘meşguliyetle tedaviye!’ tabi tutarak mankurtlaştırmak için enva-i çeşit tuzaklar kurarlar.
Bu tuzakların başında; şu veya bu sebeple kurup geliştirdikleri ve çökertmek istedikleri ülkelerin başına musallat ettikleri terör örgütleri gelir.
Böylece; taş atıp kolları yorulmaz!
Üzülerek ifade edelim ki, bir imparatorluk bakiyesi olan Türkiye’ye de, yıllar boyu bu gözle baktılar. Yüzümüze dost gözüküp, sürekli arkamızdan dolandılar.
Türkiye, kendilerine dostça davranıp, ‘peki’ dedikçe ve çoğu kez de alttan almasına rağmen bunlara yaranamadı.
Türkiye, iplerini ağa-babalarının elinde tuttuğu terör örgütlerince, içeriden ve dışarıdan kuşatıldı ve üst üste darbelere maruz bırakıldı, bırakılıyor.
Böylece Türkiye’ye iki seçenek kaldı; ya teslim olup ülke paramparça edilecekti, ya da dik durup azim ve kararlılıkla ülke müdafaası yapılacaktı.
Kimilerimiz farkında olmasa da; kendi ayakları üzerinde doğrulan Türkiye, yeni bir ‘ Kurtuluş Savaşı’ vermektedir.
Tarih tekerrürden ibarettir. Dün, petrol yüzünden Cihan Savaşı çıkartıp bizi Cihan Devletimizden edenler bugün de, yine aynı gerekçe ile petrol ve enerji kaynakları ve onların güzergahı yüzünden savaş çıkartıp bizi boğmak ve ülkemizi parçalamak istiyorlar.
Muhataplarımız ne nasihatten, ne tekdirden anladılar; artık tek seçenek kötek kaldı.
En iyi müdafaa taarruzdur ilkesiyle; yüz sene öncesinden bize zorla anlattıklarını, biz bugün, kendilerine anlatmak zorundayız!
O gün, ‘Hasta Adam’ diye tanımladıkları Cihan Devletimizi parçalayıp taksim ettiler.
Bugünse, kuzu sandıkları ve her daim suyumu bulandırıyorsun deyip yutmaya çalıştıkları uyuyan devi uyandırdılar!
Müstevliler yüz yıl öncesinden açtıkları kahpe parantezi kapatamamanın çılgınlığını yaşıyor.
Bu çılgınlıkla; düne kadar saman altından su yürüttükleri gizli(!) düşmanlıklarını, bugün alenileştirip açıktan yapıyor ve silahlandırdıkları terör örgütleriyle birlikte karşımıza dikiliyorlar.
Bundan böyle, oluşturulacak yeni dengelerin çerçevesini ‘silah-güç’ belirleyecektir.
Zira kapatılmak istenen ‘parantez’ oyununu, dün olduğu gibi bugün de ‘zor’ bozacaktır!
.
Yalancının mumu
26 Ocak 2018
Dünyanın yegâne süper gücü ABD yönetiminde tam bir kakofoni hâkim, her kafadan ayrı sesler çıkıyor. Dolayısıyla, ABD’nin ne yaptığını ve ne yapacağını kimse kestiremiyor. İşin bundan da tuhafı, ABD’nin nereye savrulacağını yönetimindekiler de bilmiyor!
En derininden yüzeyindekine değin birçok ABD olması doğal, ancak bunların birbirlerine kontra gitmesi ve bunların ülke yönetimini (governance) çorbaya çevirmesi anlaşılır gibi değil.
ABD yönetimindeki bu denli bir istikrarsızlık, ister istemez dünyayı da etkiliyor ve çözüm bekleyen pek çok sorun giderek daha karmaşık ve içinden çıkılmaz bir hal alıyor.
Bu durumun tipik örneği Suriye’dir. ABD, Suriye sorununda başında beri yalpa yapıyor ve bir dediği diğerini tutmuyor.
İşin başında Esed’e karşı tavır aldı; merkezi yönetime karşı oluşturulan koalisyonda yer aldı. Aradan geçen yedi yıl içinde girmediği kılık, boyanmadığı renk kalmadı.
Önceki hedefi Esed’di; yeni hedefi ise, belli ki Erdoğan’dır. Zira Erdoğan bertaraf edilmeden Türkiye bölünemez ve hayal edilen Küçük İsrail (Büyük Kürdistan) kurulamaz.
En son geldiği nokta ise, Türkiye’nin düşmanı terör örgütleriyle bir olup onları silahlandırıp, Türkiye sınırı boyunca konuşlandırmak. Sözde bahanesi de bunları DAEŞ’e karşı kullanmaktı.
Yalanı yatsıya kadar sürmedi; DAEŞ militanlarını da silahlarıyla birlikte PYD’ye katıp Türkiye’nin karşısına dikti.
Türkiye, politik yönden ne dediyse, dinletemedi.
Sonunda Türkiye derdini, herkesin (dost-düşman) anladığı dilden anlatmaya başlayınca, ABD, neden sonra, “Gelin, birlikte sınırda güvenlik şeridi oluşturalım!” demez mi?
Bizde buna, amiyane tabirle, “Uyan da balığa çıkalım!” denir.
Yedi yıl boyunca Türkiye’nin dilinde tüy bitti; “Gelin, uçuşa yasak bölge ilan edelim”, “Gelin, bir güvenlik koridoru oluşturalım; Suriyeli mültecileri bu güvenlikle alanlarda iskân ettirelim. Böylece, başta Suriye’nin komşuları olmak üzere, Avrupa ülkelerini mülteci akınından koruyalım...”
Bütün bunları duymazdan gelip, akan kanın teşvikçisi olanlar, Türkiye’nin harekâtıyla oyunlarının bozulduğunu görünce, “Birlikte çalışalım” demeye başladı.
Akılları sıra, böylece, bir yandan krallıklarının çıplaklığı örtülecek, diğer yandan da hazır başarıya konacaklar.
Halbuki tutarsızlıkları ayyuka çıkan ABD, ‘ne dediği belli olmayan’, ‘verdiği sözleri tutmayan’, ‘terör örgütlerini silahlandırıp dost ve müttefikinin karşısına diken, güvensiz’ bir ülke konumunda artık. Baksanıza, Trump-Erdoğan görüşmesinin içeriği bile çarpıtılarak yansıtılıyor!
Üst üste darbelere girişen, FETÖ elebaşını yanında barındırıp Türkiye’ye vermeyen ABD, hangi yüzle “Gelin, birlikte yapalım!” diyebiliyor?
Birlikte yapalım da sınırlarımızı FETÖ misali kripto örgüt mensuplarına teslim edelim; öyle mi?
.
Herkes şaşkın
24 Ocak 2018
Ağa babaları tarafından kendilerine onca silah ve mühimmat verilip, gece gündüz eğitilen ve sözde devletlerinin ordusu kurulmaya çalışılan PYD, Türk taarruzuyla birlikte, tek kelimeyle şaşkına döndü.
Sömürgeci güçler ve destekledikleri terör örgütleri, kendilerine söz verildiği şekilde sözde devletlerinin hayalini kurarlarken, doğrusu, Türkiye’den bu denli kararlı ve kapsamlı bir harekâtı beklemiyorlardı.
Çünkü onlar da biliyordu ki kendilerine karşı yapılacak bir harekât, gerçekte ABD’ye veya Rusya’ya karşı yapılmış olacaktı. Yine onlara göre, Türkiye dâhil dünyadaki hiçbir ülke böylesi bir deliliği göze alamazdı!
Zira Türkiye de diğer ülkeler gibi DAEŞ algısıyla uyutulmuştu! Olsa olsa, DAEŞ’e karşı yapılabilecek bir harekâtın meşruiyeti olabilirdi. DAEŞ ise, ABD’nin gözetiminde kendilerinin refakatinde sırra kadem bastığına (!) göre (doğrusu, Türkiye’ye karşı savaştırılmak üzere PYD saflarına katıldı); daha önce aynı gerekçeyle yapılan El Bab harekâtı gibi bir operasyonun olabileceğine inanmaları mümkün değildi.
Hem nasıl inansınlar ki dünyanın bir numaralı süper gücünün üniformalı askerleri yanlarında; aynı ülkenin bayrakları, kendilerine hibe edilen tankların üzerinde, adeta resmigeçit yaparak gövde gösterisi yapıyorlardı.
Bir imparatorluk bakiyesi olan Türkiye ise, NATO’ya bağlı (!), ABD’nin dost ve müttefiki ve stratejik ortağıdır. Dolayısıyla, şimdiye kadar olduğu gibi, bundan böyle de ABD’nin sözünden çıkmaz. Böyle bir ülke, ABD ile savaşı nasıl göze alır? Hayali bile abesle iştigal!..
Aaaa! Bir de ne görsünler? Türkiye güpegündüz vakitte (17.15) harekât başlattı. Dünya ülkeleri şaşkınlıktan bir gün boyunca kendilerine gelemedi. Oysa Türkiye, birçoğunu harekât öncesi haberdar etmişti.
Neden sonra, ABD’den beklenmeyen bir açıklama geldi ve hemen herkes sukutuhayale uğradı. Zira ABD, endişeli olduğunu, harekâtın süre ve kapsamının belli olması gereğine işaret etti.
Şaşkına dönen PYD’nin güvendiği dağlara (ABD ve Rusya) kar yağmıştı.
Emperyalistler tarafından bu, kaçıncı aldatılmaydı? Belli ki onlar aldatmaktan bıkacak ama mahut terör örgütleri aldatılmaktan bıkmayacaktı!
Hiç kimse kusura kalmasın! Köprülerin altından çok sular aktı ve yeni Türkiye, emperyalistlerin arzuladıkları o eski Türkiye değil. Kendi ayakları üzerinde duran ve yere emin basan Türkiye, güvenliği için, başta dost ve müttefikleri (!) olmak üzere artık kimselere muhtaç değil!
Bundan böyle, Türkiye hakkında karar vermek isteyenler, Türkiye’nin vereceği kararlara dikkat etmelidirler.
Zira Türkiye, düne kadar eşkıyanın gece ne yapacağı belli olmaz düsturuyla uyuyamıyordu. Bundan böyle ise, Türkiye’nin güpegündüz ne yapacağı endişesiyle mahut eşkıya ve yandaşları uyuyamıyor ve uyuyamayacak!
.
Demokrasi anlayışı!
17 Ocak 2018
Dünyanın hiçbir demok-ratik ülkesinde olmayan tuhaf bir olguyla karşı karşıyayız. Üstelik bu, bugünün meselesi de değildir. Halkına sırtını dönme, halkını kale almama, ona tepeden bakma, onun değerlerini küçümseme ve hatta reddetme şeklinde özetleyebileceğimiz bu hal, bizim dinmek bilmeyen kanayan yaramızdır.
Özellikle okumuş (okumuş ama anlamamış!) ve hak etmediği (çilesini çekmediği) mal varlığıyla zengin olmuş kişilerde oluşan bu hastalığın adı ‘aydın çıkmazı!’dır. Bunların kerametleri kendilerinden menkuldür.
Başvuru Ücreti Olmadan iPara'lı Olun, 1 Saatte Satışa Başlayın
iPara
by Taboola
Her şeyin en doğrusunu yalnızca bunlar bilir; daha önemlisi, bu zihniyet kendini seçilmiş görür. Dolayısıyla, kendilerinden başka hiç kimsede bu hakkı görmezler!
Cumhuriyet’in üçüncü döneminde milletçe büyük bir dönüşüm sağladık ve Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’ni getirdik. Parlamentonun ve halkımızın oylarıyla sistem değişikliğine gittik.
Birinci ve ikinci Cumhuriyet dönemlerindeki değişikliklerde halka başvurulmadı.
Bakınız; ikinci Cumhuriyet dönemine (çok partili-demokratik hayata geçiş) 1946 seçimleriyle birlikte geçilecekken, mahut zihniyet tarafından bu durum engellendi. Bir sonraki 1950 seçimlerine kaldı.
Bunun da yegâne sebebi 46 seçimlerinin demokratik olmamasıydı. Bu seçimlere ‘açık oy, gizli tasnif!’ şeklindeki bir garabetle girmiştik. Bu denli absürt bir kanunla yapılan seçim sonuçlarına bile tahammül edilmedi; sandıklar yakılıp tahrip edilerek, sonuçlar, mahut zihniyetin keyfine göre yazıldı!
Bu yüz karası kanun kaldırıldıktan sonra, yapılan ilk seçimlerde (1950), demokrasinin varlığını ve işlerliğini yalnızca kendi partilerinin kazanmış olmasına bağlayan bu zihniyet, o gün bugündür demokrasi arayışındadır!
Halkın seçtikleri ile halkın kendisi hükümet etme modelinde sistem değişikliğine gitti. Artık yapılması gereken nedir? Bir an evvel uyum yasalarını çıkarmaktır değil mi? Ve üstelik bu, anayasal bir zorunluluktur.
Hukuk devletini dilinden düşürmeyen bu zihniyet, yardımcı olmak şöyle dursun, suları yukarıya akıtmak istercesine hâlâ parlamenter sistemin içinde debelenmeye çalışıyor!
Ayol! Güneşe evet ama ışığına hayır demenin bir manası var mı?
Anayasa ve kanunlara göre, bir taraftan, Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nin seçimlerine gireceksin, diğer taraftan da ben bu sistemi tanımıyorum diyeceksin!
Adama gülerler!
Ha, bu sistemi beğenmeyebilir ve hatta değiştirmek ve yeniden parlamenter sisteme dönmek isteyebilirsin! Bunun da yolu yöntemi bellidir. Ama bu yol ve yöntem, asla istemezük (!) naraları atmak değildir!
1950 seçimlerindeki gibi ‘madara’ olunmak istenmiyorsa, gerek şart, halka değer vermek ve yetkinin halkın elinde olduğunu bilmektir!
Aksi halde, pişmiş aşa su katmak istemenin manası olmasa gerektir!
.
Kurtlarla dans!
22 Aralık 2017
Dün İngilizlerin sinsice oynadığı oyunu, bugün ABD fincancı dükkânına giren deve misali oynuyor.
Diğer bir ifadeyle, tek kutuplu kalan dünyanın lideri olarak, köpeksiz gördüğü köyde değneksiz dolaşıyor!
Ortadoğu’da İsrail ve bu petrol olduğu müddetçe, başta İsrail olmak üzere, tüm emperyalistlerin gözleri ve kanlı elleri bu topraklar üzerinde oldu ve olmaya devam edecektir.
Kutsalların bulunduğu bu netameli bölgede, petrolün keşfinden sonra başlayan kurt dansı, neden olacağı bir Üçüncü Dünya Savaşı’na, bu da dünyanın sonuna işaret etmektedir!
ABD Irak’ı işgal ederken, bölgenin sayılı askeri gücüne sahip Saddam orduları tek kurşun atmadan teslim oldu. Bunu da Irak ordusuna yerleştirdikleri, oranın FETÖ’sü, Kesnizani tarikatı (!) marifetiyle gerçekleştirdiler.
Kesnizani, FETÖ ve DAEŞ’in birbirlerinden farkı yoktu; hepsi sözde din adına idi ve adına savaştıkları dini (İslamiyet’i) karalamak için akla hayale gelmeyen vahşetleri sergilemekle görevliydiler.
ABD, işte, bulandırdığı bu suda avlanıyor; yayınladığı Milli Güvenlik Siyaset Belgesi’nde güç kullanacağını ilan etti. Yetmedi; BM Genel Kurulu’na gelen oylamadan önce yapılan açıklamada, tasarıya lehte oy kullanan ülkelere finansal desteğini kesme tehdidinde bulundu!
ABD ile İsrail bölgede yeni bir cephe oluşturuyor: BAE, Suudi Arabistan ve Mısır. Bunların hedefinde de İran, Filistin, Lübnan ve Yemen var.
Din, mezhep veya ırk temelli bu savaşlarda hangi ülke hangi dilden anlıyorsa,
o fitne ateşlenecek; bölge alev topuna döndürülüp paramparça edilecek!
Tüm dünyanın karşı olmasına rağmen, ABD’nin Kudüs hakkındaki skandal kararı bu fitili çoktan ateşledi!
İİT’nin Türkiye öncülüğündeki Kudüs kararı ve BM Güvenlik Konseyi’nin eski kararında ısrar etmesi, ABD’nin bunu VETO etmesi; ABD ile İsrail’i kötülükleriyle baş başa bıraktı. BM Genel Kurulu’na havale edilen bu kararın, orada da tüm dünyanın oyunu alıp ABD ile İsrail yalnız kalsa bile, bir yaptırım gücü yok.
İsrail bu güne kadar hangi BM veya BM Güvenlik Konseyi kararına uydu ki bu karara uysun?! Zaten daha şimdiden “Kudüs’ün İsrail’in başkenti olmasına, uluslararası onaya gerek yok!” diyerek restini çekti bile.
Uzmanlar, BM kararının yaptırım gücü olmasa da ahlaki değeri olduğunda ısrar ediyorlar. İyi de ya karşınızda ahlaksızlığı ahlak edinenler varsa?!
Öte yandan, ABD, Suriye iç savaşında başından beri verdiği hiçbir sözde durmamış ve uluslararası camiada inanılırlığını ve güvenilirliğini tamamen yitirmiştir. Tüm dünyayı karşısına aldığı Kudüs kararı ise, onun bu denli ‘değersiz’ yalnızlığına tüy dikti! Türkiye de yıllar yılı ABD’yi dost ve müttefik bildiği ve ona inandığı için onca açmazlara düşmüştür.
Safların ayrılıp, dostla düşmanın belirginleştiği bu arenada, asıl kurt dansı
yeni başlıyor!
.
ABD’nin niyeti bozuk!
13 Aralık 2017
ABD’nin dünya üzerinde dostu ve müttefiki olan tek bir ülke vardır; o da İsrail’dir!
Bunun manası da şudur: ABD herkesin anladığı şekilde bir devlet normuna oturmamaktadır.
Devletlerde gizliliğin olması ve hatta gizli devletin bulunması doğaldır. ABD’ninki bundan farklı olarak, gizliden de gizlidir!
Ama öyle bir zamanda yaşıyoruz ki gizlinin ömrünün kısalığı, gizlenmesine değmiyor. Hem o nasıl bir gizliliktir ki bilinmiş olsun? Bilinen şeyin saklısı, gizlisi mi olurmuş?
Gizli olarak bilinen mason örgütlerinin ipliği pazara çıkmadı mı?
İnsanın doğasında güce tapınma vardır. İnsanoğlu kafasında öldürdüğü Tanrı’nın yerine yeni bir güç keşfedip ona tapındı: O güç, her şeyi ama her şeyi satın alabilen paradan başkası değildi.
İşte paranın hüküm sürdüğü imparatorluğun tipik örneğini ABD’de görmekteyiz: Dünyanın en zengin 8 Yahudi ailesinin yönetiminde ve yönlendirmesinde olan bu devletin yönetim ve yönlendirmesinde de hemen hemen bütün dünya devletleri...
Bu da demektir ki İsrail’in arkasında ABD’nin olmasından ziyade, ABD’nin arkasında İsrail vardır.
Ne demek istediğimizin daha iyi anlaşılması için, dünya üzerinde ABD’den başka herhangi bir devletin merkez bankasının özel sektörün elinde olduğu başka bir devlet yoktur.
Yani FED (ABD Merkez Bankası) zengin Yahudi ailesinin elindedir; doları bunlar basıp ABD’ye satarlar. J. F. Kennedy dolar basımını bunların elinden almak isteyince, bunu canıyla ödemiştir!
İsrail tüm dünyanın gözleri önünde bebekler dahil, sivilleri misket bombalarıyla katlederken işlediği terörist devlet suçunu görmezden gelip BM Güvenlik Konseyi’nde VETO eden ABD’den başkası olmadı.
Bugün de aynı İsrail devleti terör suçu işlemeye devam ediyor. Trump’a Kudüs’ü İsrail’in başkenti ilan ettiren ve ABD Büyükelçiliği’nin Tel Aviv’den Kudüs’e nakil kararını verdiren de mahut Yahudi gücüdür.
Diğer bir ifadeyle, Trump buna memur ve mecburdur.
İpleri İsrail’in elinde olan bir ABD’nin niyeti asla düzgün olamaz; dün ak dediğine bugün kara demeye, dünya kamuoyu nezdinde rezil ve rüsva olma pahasına mecbur, hatta mahkûmdur.
Bakınız, İsrail kurulduğu günden (1948) beri Filistin’in topraklarını işgal ederek genişlemektedir.
Hedefi, para yerine koydukları Tanrı’nın kendilerine vaat etmiş olduğu kutsal topraklara sahip olmaktır. Arz-ı mevut denilen bu coğrafya Nil ile Fırat’ın arasıdır ki bu toprakların bir kısmı Türkiye’nin sınırları içindedir.
ABD’nin conileri boşuna Türkiye sınırında konuşlanmadı; PYD/YPG’ye ikinci İsrail’i kurdurmak için oradalar!
ABD’nin yanılgısı, Kudüs ateşini, Afganistan, Irak ve Suriye ateşleriyle karıştırmasıdır.
Bilmiyorlar ki tutuşturmak istedikleri bu ateş önce İsrail’i ve beraberindeki ABD’yi yakıp bitirmeden kıyamet kopmaz!
.
Bu da Yunan zulmü!
11 Aralık 2017
Osmanlı sofrasını yağma-layan istilacı güçlerin ne kendileri rahat etti ve ne de aleme huzur verdiler. O gün bugündür, Osmanlı bakiyesi toprak üzerinden kan, gözyaşı ve ah-ü figan eksik olmadı, olmuyor.
Orta-Doğu’ya, Kafkaslara, Balkanlara ve Osmanlının renginin ve kokusunun sindiği tüm coğrafyalara bakın; ya vampir gibi emilip sömürülmekteler, ya da en ufak bir direnme hallerinde, üzerlerinden silindir gibi geçilmekte, kendilerine işkence ve vahşetin her türlüsü uygulanmaktadır.
AB ülkesi olan ve Batı medeniyetinin kadim beşiği olan Yunanistan, Batı Trakya’da kendi halinde yaşamakta olan bir avuç (150 bin) Türk’ün varlığına tahammül edemiyor; kendi vatandaşı olan bu azınlığın en tabii hakkı olan insan haklarını ellerinden alıyor. (Baskılardan bunalan Türkler, Lozan’la birlikte 700 bin iken, göç ede ede bu rakama düştüler)
Düşünün; Yunanistan, yedi asra yakın bir zamandır o topraklarda yaşayan Müslüman Türklere Türk demiyor, diyemiyor; Müslüman azınlık demekle yetiniyor. Sivil toplum örgütünün tabelasındaki Türk kelimesini, yasaklayıp indirtiyor.
Oysa ki Batı Trakya Türkleri ile İstanbul’daki Rumlar, Lozan Antlaşması’na göre aynı haklara sahip. Gelin görün ki, Yunanistan bu antlaşmayı görmezden geliyor ve Türklerin eğitimden, vakıflara, müftü seçimine ve hatta en tabii insan haklarına kadar her şeyi ellerinden alınıyor.
Batı Trakya Türkü kendi mülkünü satamıyor; evinin çürümüş çatısını onaramıyor.
Yunanistan; Batı Trakya Türkünü adeta kendi vatandaşı saymamış; ekonomik olarak yokluğa mahkum etmiş; traktör ehliyeti almasına bile mani olmuş; kendi müftüsünü seçtirmemiş; bunun yerine hükümet tarafından atanan müftüyü (!) dayatmıştır.
Türklerin seyahat özgürlükleri kısıtlanmış; eğitim hakları gasp edilmiş, Türk vakıf malları yağmalanmıştır.
Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan, tüm bunları ve iki ülke arasında zamanla oluşan sorunları dillendirdi; bunları el ele vererek çözümlemeyi önerdi. Yunanlı devlet yetkililerine Lozan’ı hatırlatıp güncellenmesini talep etti. Yunanlı muhataplarını hakka, hukuka ve akl-ı selime davet etti. Yunan Başbakanı suçüstü yakalanmanın telaşıyla Kıbrıs sorununu ve sorunlarla yaşıt ömrüne vurgu yapmak zorunda kaldı.
Sayın Erdoğan ise onlara beklemenin bir alemi olmadığını ve yapılması gerekenleri; şimdi değilse ne zaman deyip, derhal işe koyulmanın lüzumuna işaret etti.
Gümülcine’ye geçen Sayın Cumhurbaşkanı orada; kendisini gözyaşları içinde dinleyen Türklere hitap etti ve Yunanlı yetkililere söylediği sorunlara; 4 Türk milletvekilinin sahip çıkıp bunları takip etmelerini istedi.
Torunlarının ellerinde ayakta durmakta zorlanan, 90’lık ihtiyar Türk; Türkiye Cumhurbaşkanı’nı 65 yıl beklemenin yorgunluğu, lakin bir an olsun eksilmeyen umuduyla sevinç gözyaşları döküyordu.
Her yanıyla Osmanlı coğrafyası: Bir dokun bin ah işit!
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
.ABD’nin İngiltere’den farkı, İngiliz’in sessiz ve derinden oynadığı kahpeliği, ABD’nin züccaciye dükkânına giren fil gibi yapmasıdır.
Ortadoğu’da İngiltere’den kaptığı rolü, mafya metotlarıyla icra ederken, dostla düşmanı ayırmıyor ve olaylara bodoslamasına dalıyor.
Irak’ta işledikleri vahşetin ardından, İngiltere suçunu itiraf edip günah çıkarmasına rağmen, ABD, seri katil pişkinliğiyle cinayetlerine devam etti, ediyor, ettiriyor.
Irak’ta kurup palazlandırdığı DAEŞ’i manivela gibi kullanarak, onca zulümleri yaptırdığı yetmemiş olacak ki bu sırtlan sürülerini Suriye’de konuşlandırıp, yaptırdığı vahşetle PKK/PYD’nin önünü açtı.
DAEŞ’in boşalttığı alanlara PKK/PYD/YPG’yi yerleştirdi.
Türkiye’nin dışında hiç kimse ABD’ye “Ne yapıyorsun? Bir terör örgütünü başka bir terör örgütüyle bitirmekten maksadın nedir? Neye hizmet ediyorsun? KAN KANLA TEMİZLENİR Mİ?” demedi, diyemedi.
Irak’ı ve Suriye’yi böylesine ateş üstünde tutup, bölgenin tamamını (Ortadoğu) kıyamet ateşine atacak senaryolar yazıp uygulamaya yelteniyor.
İran’dan Yemen’e, Suudi Arabistan’dan Türkiye’ye kadar tüm bölge ülkeleri diken üstünde!
İran’ın Körfez boyunca yayılmasına önce göz yumdu; şimdilerde ise bu yayılmacılığın hesabını Suudi Arabistan’a sordurmak için üstüne kışkırtıyor.
ABD bütün bu kepazeliklere bir yenisini ve üstelik daniskasını ekleyerek, Kudüs’ü İsrail’in başkenti ilan etti. Oysa, ABD’de 1995 yılında alınmış olan bu netameli kararı, bugüne kadar hiçbir başkan uygulamamıştı.
Başkan Trump ise bu durumu, daha seçim öncesinde vadetmişti.
Kararı imzalamadan önceki açıklamasında da İsrail ile Filistin barışının önündeki en büyük engelin böylece kaldırılmış olacağını ileri sürdü.
Halbuki Kudüs, bölgenin de barışın da kilit taşıdır.
Dünya kamuoyu ABD’nin bu yöndeki karnesinin yakın tanığıdır: Dün Irak’a demokrasi getiriyorum diyerek bölgeyi kana buladı; bugün de bölgeye barış(!) getirmek için Kudüs’ü İsrail’e peşkeş çekiyor.
İsrail de mal bulmuş Mağribi gibi, “Erdoğan tanısın ya da tanımasın; Kudüs Yahudilerin üç bin yıllık, İsrail’in de yetmiş yıllık başkentidir” deyiverdi.
Türkiye, “BM kararlarına ve dolayısıyla uluslararası hukuka aykırı olan bu karar, bizim için yok hükmündedir” dedi.
Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas, Trump’ın bu kararını reddettiklerini bildirdi; Filistinliler savaşacaklarını açıkladı.
Şimdi gözler dönem başkanlığını Türkiye’nin yaptığı İslam İşbirliği Teşkilatı’nın İstanbul’da yapılacak toplantısında.
Zira kalpleri Kudüs için çarpan ülkelerin halkları sokaklara indi bile.
..
Akılsız başlar!
24 Kasım 2017
Osmanlı’nın enkazı üzerinde, sınırları cetvelle çizilmiş onlarca devlet (devletçik) var. Başta Ortadoğu’dakiler olmak üzere, bu devletlerin ortak özelliği ‘güdümlü devlet’ olmalarıdır.
Birinci büyük savaşın galibi İngilizler öyle uygun görmüşler: Bu devletlerdeki insanlar, yöneticilerinin elinde esir olacak; o yöneticiler de İngilizlerin elinde esir olacaktı!
Bu da baskı ve zulümle icra edilecekti.
İkinci büyük savaştan sonra ise, bu savaşın galibi olan ABD, mahut patron kulübünde yerini aldı ve aynı bölgenin parselasyonunda belirleyici (nazım) rol oynadı.
Birinci ve ikinci büyük savaşlar sebep ve sonuçları itibarıyla bitmediler ve insanlık var olduğu müddetçe de bitmeyecekler!
Sebep, muhatabının elindekini ve dolayısıyla muhatabını yemek; sonuç ise doymak ve yetinmektir. Doymak şöyle dursun, her geçen gün iştihalar daha da kabardığına göre, bu açlık (doyumsuzluk) kıyamete kadar devam edecektir.
Emperyalistlerin hedefi, bölge insanını akılsız başlara yönettirip, onları başsız ayaklar haline getirmek ve böylece onları biteviye sömürmektir.
Enerjiyi ve onun güzergâhını kontrol edebilmek için Ortadoğu’da sürekli karışıklık çıkarıldı. Milyonlarca insanın kanı akıtıldı, on milyonlarcası evinden yurdundan edildi.
Bütün bu kepazeliklerin asıl sebebi petrol iken, demokrasi adı altında çeşitli yalan ve iftiralar atılarak sebebin bunlar olduğu söylendi.
Doğulu ve Batılı emperyal güçler, bölgeye yerleşip, enerjiyi ve onun güzergâhını kontrol altına alınca ‘pardon!’ deyip başa döndüler.
Suriye’de tarafların katılımıyla ulusal kongre toplanıp, anayasa hazırlayacak ve yapılacak adil bir seçimle de ülkenin geleceği belirlenecek.
Bu durum, en başından beri Türkiye’nin tezi değil miydi? Türkiye bunun için akılsız başlara az mı dil döktü? Bunca kan akmayıp, ülke yıkılmadan önce bu yola başvurulsaydı olmaz mıydı?
Olmazdı; çünkü o zaman ağa-babaları ‘kurt taksimi’nde zorlanabilirdi!
Şimdi çok kolay; her tarafın kolu kanadı kırık, tüm stratejik yerler işgal altında ve hepsinden önemlisi, kurulmakta olan ‘kurtlar sofrası’nda ev sahipliği yapması gereken akılsız başlar, misafir konumunda!
Masada sığıntı olarak varlar ve ne yapacakları konusunda muhataplarının ağızlarının içine bakıyorlar!
Öyle ki artık her şeye razılar, razı olmak zorundalar.
Bütün bunlardan sonra zarardan geri dönülür mü derseniz; onu da kurtların insafı bilir!
Tarihimize de ihanet ettik!
27 Ekim 2017
Önceki yazımızda ‘yığın mimarimiz(!)’le şehirlerimize, insanımıza ve yarınlarımıza ihanet ettiğimizi yazmıştık
Önceki yazımızda ‘yığın mimarimiz(!)’le şehirlerimize, insanımıza ve yarınlarımıza ihanet ettiğimizi yazmıştık. Belli ki burada bir ihanetimizi yazmayı ihmal etmişiz, o da tarihimize olan ihanetimizdir.
Dünü olmayanların yarınlarının olamayacağı açıktır.
Başta İstanbul olmak üzere pek çok şehrimiz çeşitli medeniyetlere ev sahipliği yapmış tarihi kentlerdir. Diğer bir ifadeyle, bu denli kadim şehirlerimizin tanığı tarihtir.
Sözde şehirleşme ve yine sözde modernleşme adına ilk yaptığımız iş, tarihi eserlerimizi yıkarak, yakarak, en hafifinden ölüme terk ederek, tarihin tanıklığını somuttan soyuta indirgedik.
Artık o eserlerin yerinde yeller esiyor ve yalnızca resim ya da yazıyla kitaplarda, ‘gizli’ tanıklık yapabiliyorlar!
Zamanımız düşünürünün yerinde bir tespiti var: “... Süleymaniye’nin ihtişamı karşısında inşa ettiğimiz gecekondu ile dilimizi çıkarıp tarihle ve o görkemlilikle alay etmek(!) mevkiindeydik.”
Şimdilerde ise, gecekonduyu yıkıp, onun yerine Süleymaniye’nin minaresine tepeden bakan, bir demir veya beton yığınıyla ‘tepegöz’ binalar diker olduk.
Zihniyete bakın ki yol açmak veya mevcut yolu genişletmek için tarihi binalara, eserlere kıyıldı.
Dünya üzerinde tarihi eserlerini yok etmek için kanun çıkaran ve uygulayan bizden başka bir millet yoktur ve olamaz! Zira bu, ancak vahşet içeren vahşi bir düşmanlıkla yapılır; o da yalnızca bizde var.
Her medeniyetin kendine özgü mimari çizgileri vardır; yaptıkları eserlere bakılınca, o adlarla anılırlar. Örneğin; bu Selçuklu, bu Osmanlı, bu Babür, bu Barok, bu Rokoko, vb. mimarisi gibi çeşitli ve belirgin özellikler yansıtırlar.
Yukarıda saydığımız imparatorluk mimarileri ve bunlardan başka daha niceleri Türk’tür. Bunların her birine Viyana’dan Çin Seddi’ne kadarki geniş coğrafyada rastlarız.
Maveraünnehir illeri, özellikle Özbekistan ve Hindistan’daki Babür (Tac Mahal) Türk-İslam mimarisinin şahika noktasını sergiler.
Türk’ün Orta Asya steplerinde ‘soğan kubbe’yle çınlayan ilahi sedası, batıya açıldıkça, Anadolu yaylasında ve Balkanlar’da topyekûn gökyüzünü kubbeleştirerek yankılanır.
Atalarımız insanı toprağa bağlayarak ve ufkunu olabildiğince açarak müstesna ve kendisine imrendirecek medeniyetler oluşturdu.
Biz ise, insanımızı topraktan kopararak ve ufkunu kapatarak medeniyet yerine vahşete mahkûm ettik.
Doyumsuzluğumuzun hızı öylesine gemi azıya aldı ki altı ay süresince uğramadığınız bir semte geldiğinizde karşınıza bilmediğiniz, tanımadığınız ucube bir şehir çıkıyor!
Bu acelecilik, hırs ve doyumsuzluk şeytanda olsaydı hırsından çatlar, meydanı kendisini işsiz bırakan insan müsveddelerine bırakırdı!
İnsanın gözünü toprak doyurur diye boşuna dememişler.
.
.
Akılsız başın cezasını ayaklar çeker!
20 Ekim 2017
İnsanın kendine ettiğini kimseler ona yapamaz. Toplumlar da öyledir; onları da kendilerinden olan basiretsiz liderler felakete sürüklerler.
Bağımsızlık, Kürt lider Barzani’nin çocukluk hayaliymiş. İyi de, senin hayallerinin gerçekleşmesini, seni bakıp kollayan, en sıkışık zamanında yardımına koşan Türkiye’nin ateşe atılmasında mı buldun?
O Türkiye ki seni ve atalarını kaç kere düşman elinden ve ölümlerden kurtardı!
Şimdi de kalkıp, mahut düşmanlarınla sözde dost olup, onlara bel bağlayarak, gerçek dostun ve kardeşin olan Türkiye’nin arkasından dolanıyorsun!
Aklın sıra fırsatçılık yapıyorsun ama sana fırsat olarak sunulanın gerçekte bela olduğunu göremiyorsun.
Tam da siyasi geleceğinin söndüğü bir dönemde, kendini kurtarmak adına giriştiğin ‘bağımsızlık referandumu’ kısa vadede seni kurtarsa da temsil ettiğin toplumu ve uzun vadede seni, asla!..
Temsil ettiğin toplumu kurtarmayacağı gibi, onları ateşin ortasına atacak ve o ateşte dün olduğu gibi bugün de senin soydaşların yani Kürtler yanacak!
ABD Dışişleri Bakanı’nın, İngiltere’yi ve Fransa’yı yanına alarak ve sözde sana ve temsil ettiğin topluma güvence veren mektubu deşifre oldu.
ABD her daim olduğu gibi tavşana kaç tazıya tut diyerek, seni ‘bağımsızlık referandumuna’ itti. Merkezi yönetim saldırınca da kurtuluşu kaçmakta buldun; güvendiğin ABD ise, ‘tarafsızım!’ diyerek seni yüzüstü bıraktı.
Başta Türkiye olmak üzere tüm komşularınla papaz oldun; aynı ABD dün de Irak merkezi yönetimine güvence verip onların yanında duruyordu!
Irak’ın merkezinde oluşturduğu Şii yönetim yüzünden DAEŞ hortladı; bütün bunları ABD bir plan dahilinde yaptı.
Artık bölgede ister mezhep kökenli ve ister ırk kökenli olsun her türlü kavganın mağlubu Müslümanlar, galibi ise, sizi bu oyunlara getiren Batılılar olacak.
Yahu! Daha dün aynı Batılılar, Kürt’ü Kürt’e (Talabani-Barzani) kırdırmıyor muydu? Sizi, insan ve kardeş muamelesi yapıp barıştıran ve sizlere TC pasaportu verip dünyaya açan Türkiye değil miydi?
Ne oldu da Türkiye’nin düşmanlarıyla, savaşmakta olduğu düşmanlarıyla dost oluverdiniz?! Peşmerge ile PKK aynı siperde poz vermeye utanmıyor musunuz?
Aklınız sıra çok uyanıksınız ama Türkiye’yi, sınırları cetvelle çizilmiş uydu devletlerle karıştırıyorsunuz. Bundan dolayı da Türkiye’nin sabrını hep yanlış yerde ve zamanda deniyorsunuz!
Geçen bir asır boyunca önce İngiltere ve ardından ABD, sonrasında ise her ikisi birden, size kaç kere güvence verip yarı yolda bıraktı? O oyunlar yüzünden akıttığınız kanlar az mı geldi ki yine aynı oyunlara bel bağlıyorsunuz?!
Ne diyelim; kendine acımayana ACINMAZ!
.
Aymazlığın bedeli!
4 Ekim 2017
Türkiye, 1 Mart 2003’teki “tezkere” aymazlığının bedelini ödüyor, velakin içimizdekilerden bazıları aynı aymazlıklarını inatla sürdürmekteler.
O zamanki demokrasimiz askere endeksli olup, “vesayet” rejimiydi. Seçilmişler, idarenin yalnızca yüzde yirmilik kısmına hükmedebiliyordu, geride kalan yüzde sekseni ise vesayet odaklarının elindeydi.
Bundan dolayıdır ki dışarıdakiler (ABD, AB, vb.) bizimle iş tutacakları zaman devamlı surette askeri muhatap alıyorlar, yapmak veya yapmamak istediklerini onlar vasıtasıyla yerine getiriyorlardı.
2003’te AK Parti iktidardaydı ama Sayın Erdoğan yasaklı olduğundan başbakan değildi. Abdullah Gül Başbakan, Bülent Arınç Meclis Başkanı ve A. Necdet Sezer Cumhurbaşkanı idi. Genelkurmay Başkanı ise Hilmi Özkök’tü.
ABD, Türkiye’deki havaalanlarını, limanları, yolları onarmış, çıkarma ve askeri harekât için uygun hale getirmişti. Yani tezkerenin çıkacağından emindi. Askerleriyle, silah ve mühimmatlarıyla, gemileriyle gelip Mersin Limanı açıklarında kararı günlerce bekledi.
Başta A. Necdet Sezer, o günkü ana muhalefet CHP ve özellikle lideri Deniz Baykal, iktidar partisinden Bülent Arınç ve bir kısım milletvekili (Doğu kökenli) yeri göğü inleterek tezkereye karşı çıktılar. Abdullah Gül de gerekli ağırlığı koymadı. ABD’nin esas itibarıyla gözünün içine baktığı asker ise, tarihinde ilk defa sessiz (müstenkif-çekimser) kaldı.
Sayın Erdoğan, tezkerenin lehinde çalışmasına ve hatta Meclis’teki oylamada, lehteki oylar daha fazla olmasına rağmen, nitelikli çoğunluk olmadığından tezkere geçmemiş sayıldı.
Hayretler içinde kalan ABD, rezil olmuştu. Zira güvendiği dağlara kar yağmıştı. ABD bizi bırakıp güneye yöneldi ve Kürtlerle iş tuttu. Bize karşı da şu lafı etti: “Türkiye’de asker, liderlik (!) rolünü üstlenmemiş ve gereğini yapmamıştır!”
İşte ABD, Türkiye ile ve dolayısıyla askerle ilgili kalemi o dönemde kırdı! Eğer o kalem kırılmamış olsaydı; Türkiye Genelkurmay Başkanı normal bir mahkemede yargılanamazdı!
ABD, tüm o hukuk cinayetlerini işleterek (FETÖ eliyle) askerden ve Türkiye’den intikamını aldı ve halen daha almaya devam etmektedir!
Koskoca Türkiye’yi bırakıp da Türkiye’nin düşmanı konumundaki terör örgütlerini silahlandırmasını başka bir şeyle izah edemezsiniz!
Hâlâ güvenlik şeridini anlamayan ve “Irak’ın toprağında ne işimiz var?” diyen gafiller, Irak’taki Başika kampını ve Suriye’deki Fırat Kalkanı harekâtını görmüyorlar mı? Ki, bu alanları daha da genişletmeliyiz. Bu yerlere toprak edinmek için mi girdik, yahut giriyoruz? Rusya’ya ve İran’a anlatabildiğimizi size anlatamıyoruz!
Cetvelle çizilen Ortadoğu’nun suni sınırlarında bir tek taş dahi oynatılırsa, yıkılacak enkazın altından çok az kişi sağ çıkar!
Alev topunun bölgeyle sınırlı kalacağını düşünenler, yanıldıklarını ateşi tadınca anlayacaklar ama iş işten çoktan geçmiş olacak!
.
Kürdistan’ın hedefi Türkiye’dir!
2 Ekim 2017
Türkiye’nin yumuşak başlılığını dün de anlamadılar bugün de.. Kadife kaplı çelik yumruk olduğunu görmediler ve bundan dolayı da sürekli yanıldılar!
Sınırlarımızın hemen ötesinde oynanmakta olan uluslar arası oyunun en büyük hedefi Türkiye’dir. Zira Kürtlerin kahir ekseriyeti Türkiye’de yaşamaktadır.
Bundan dolayı da; Türkiye’yi merkez üs addedip darbe üzerine darbeler yapıldı. FETÖ kullanılarak yapılan 15 Temmuz darbesi de, Büyük Kürdistan hedefine, parçalanan Türkiye topraklarından başlamak hevesi idi.
Zaten bunun işaretleri de daha öncesinden verilmişti. Erdoğan düşmanlığının akılları örtmesi yüzünden, HDP 80 milletvekili ile Meclis’e girmiş olmasına rağmen, Meclis’te demokratik mücadele ile yetinilmemiş; Güney-Doğu illerimizde özyönetim talep edilmiş ve bunun için de ‘çukur siyaseti’ tercih edilmişti!
Yahu! Daha dün, hapisteki Kürt genci annesiyle bile konuşturulmazken, bu iktidar Kürtçe yayın yapan televizyon kurdu; Kürtçe propagandayı serbest kıldı; yığınla demokratik hak ve hukuk temin etti. Depremde yıkılan beldeleri Türk-Kürt demeden bir yılda ayağa kaldırdı.
Tüm şimşekleri üzerine çekme pahasına; ‘Çözüm süreci’ başlattı; uzatılan dostluk eline; tünellerle, çukurlarla, kalaşnikoflarla, mayınlarla, canlı ve cansız bombalarla alçakça ve kalleşçe karşılık verildi.
Demek ki (devletine sadık Kürt kardeşlerimizi tenzih ederek) bunların, hakla hukukla demokrasiyle bir ilgileri yok; bunların her birisi birer kılıf; zira kafalarının arkasında tek bir şey var, o da Türkiye’yi bölmek ve Kürdistan’ı kurmak!
Barzani ise, yüzümüze gülüp arkamızdan kuyumuzu kazdı; biz onun hatırına merkezi Bağdat hükümetiyle köprüleri atarken, meğerse o, arkamızdan dolanıyormuş!
Suriye’deki rejim bile;
YPG (PKK)’nin Kuzey Suriye’de kurmak istedikleri otonom bölgeyi konuşmaya hazır olduklarını söyledi.
Böylece; Kuzey Irak’ta kurulan Kürdistan, Kuzey Suriye koridoru ile Akdeniz’e açılabilecek!
Dikkat edilirse; oynanmak istenen oyunun her parçası Türkiye’nin aleyhinde ve Türkiye’yi parçalamaya yönelik.
Burada dikkat edilmesi gereken husus; Kürt kardeşlerimizin demokratik haklarını sonuna kadar savunmak ve bir maceraya sürüklenmemeleri için gerekli tedbirleri almaktır.
Zaten yöre halkı Anayasa referandumunda, HDP gibi düşünmeyerek devletinin yanında olduğunu gösterdi.
Türkiye elindeki fırsatları teperek; sakal-bıyık ikilemi ile karşı karşıya kalmıştır. Bunlardan birincisi Şii yayılmacılığı, bir diğeri de Kürt yayılmacılığıdır. Her ikisi de DAEŞ bahanesi ile gerçekleştirildi.
Bıçak kemiğe dayandı, artık; ‘ya devlet başa, ya kuzgun leşe!’…
..
|
| Bugün 703 ziyaretçi (1781 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
