 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
.Gazze’yi Orta Çağa gömmek ne demek?
Israil Başbakanı “Gazze’yi Orta Çağa götüreceğiz” demiş. Kendilerinin yaptıklarına bakılırsa İsrail Orta Çağa çoktan taşınmış.
Israil Başbakanı “Gazze’yi Orta Çağa götüreceğiz” demiş. Kendilerinin yaptıklarına bakılırsa İsrail Orta Çağa çoktan taşınmış. Orta çağ 375-1453 arası döneme verilen ad. Bu dönemde Hristiyan Dünyasında halk, işkence zulüm altında inim inim inliyor, Derebeylerin astığı astık, kestiği kestikti. İstanbul’un fethi ile birlikte Hristiyan halk da, vatandaşlık haklarının tadını duymaya başladı. İnsan olduğunu anladı. Şimdi İsrail bütün silahlı güçleri ile Gazze’nin üstüne bela olup yağmakta. Bebek Çocuk, yaşlı, kadın demeden toplu bir soykırım yapmaktadır. İsrail halkı ise Gazze’ye bakan tepelere piknik sepetleri ile çıkmış, Gazze’nin boğazlanmasını dürbünle zevkle seyrediyor. İnsan öldürülmesini seyretmekten zevk almak Orta Çağ zihniyetidir. Bunun Orta Çağda yaşanmış birçok misali var: Bir tanesi de Kazıklı Voyvoda. Esas adı Vlad Tebeş olan Romen derebeyi, Kendi halkını sindirmek için, ufak bir suç işleyeni bile en ağır şekilde cezalandırırdı. Ölüm cezalarını kazığa vurdurmak şeklinde icra ettirirdi. İnfazları kendi önünde ve içki sofrasında iken yaptırırdı... Bir gün Vlad’a “insanların canhıraş feryatları ve kan kokuları arasında yemek yemekten rahatsız olmuyor musun” diyen en sevdiği komutanını hemen kazığa vurdurdu. Ve dedi ki: “Seni daha yüksek bir kazıkla cezalandırdım ki; aşağıdaki kokulardan rahatsız olmayasın!..” Vlad’ın kendi ifadesine göre; 23.900 Türk ve Bulgar’ı öldürttü. 20.000’den fazla Osmanlı esirini kazığa vurdurdu...İsrail’in söylediği Orta Çağ işte buydu. İsrailliler de şimdi, piknik sepetlerindeki nevalelerine; Gazzeli çocuk ve bebeklerin ölüm feryatlarını katık ediyorlar. Orta Çağda caniler, zalimler öldürdüklerinin listesini tutardı. İsrail’in cinayetlerinin listesini ise insanlık tarihi tutuyor. Türkiye’de sayın Başbakan, idam cezası geri dönebilir mi diye bir fikir cimnastiği yapınca; AB yetkilileri ayağa fırladı. Suriye’de her gün en az yüz kişi ölürken, Gazze’de yüzbinlerin evi başına yıkılırken, bebekler parçalanırken; AB yetkilileri nedense kör ve sağırları oynuyorlar. Her şeyi yaratan, hepsini görüyor ve biliyor. Allahü teala “İmhal ederim fakat ihmal etmem” buyuyor... *** Kıymetli okuyucularım: 1995 senesinden bugüne kadar, bu sütunlarda sizlerle beraber oldum. Dünyada her şeyin bir sonu vardır. Ben de bugün sizlere bu son yazımı sunuyorum. Ben haklarımı helâl ettim. Sizlerden de helâllik diliyorum. Hoşça kalınız...
nasayfa > Haber > Osmanlı’da nükleer harp gücü olsaydı
Osmanlı’da nükleer harp gücü olsaydı
Bugün dünya en çok, nükleer silahlardan çekiniyor. Bunun için dünya siyasetine yön verdiğini düşünen bazı devletler bunun kısıtlanması veya sayısının dondurulması için, aralarında görüşmeler yapıp anlaşmalar da imzalıyor.
A-
A+
Bugün dünya en çok, nükleer silahlardan çekiniyor. Bunun için dünya siyasetine yön verdiğini düşünen bazı devletler bunun kısıtlanması veya sayısının dondurulması için, aralarında görüşmeler yapıp anlaşmalar da imzalıyor. Netice, dostlar alışverişte görsün! Bazı devrini tamamlamış nükleer füze veya başlıkları güya imha edip; yerine daha ölümcüllerini imal ediyorlar. Herhangi bir devlet masumane tıbbi ihtiyaçlar için nükleer bir tesis kursa burnundan getiriyorlar. Bu konuda son inciyi de 31 Ekim 2012’de İsrail Savunma Bakanı Ehud Barak dünya gündemine yuvarladı: “İran Nükleer silah yaparsa Türkiye de ister...” Peki Barak’a sormak lazım: Türkiye bunu kimden ister? Yani dünyada izin verecek makam kimdir? Sahi İsrail bu izni nereden almış ki nükleer silaha sahip olmuş! Fransa’ya kim izin verdi? Dahası uzar gider... İsrail’in bunca silah sanayiine yatırımları nedendir? Savunma amaçlı mı yoksa, silah tüccarlığı mı? Nükleer silahları kesinlikle tümden ve ciddi yasaklamak lazım. Çünkü bu silahla bütün yaratıklar suçsuz yere imha ediliyor. Afrika gergedanından, topraktaki en küçük mikroplara, her türlü nebata kadar, her şey imha oluyor. Yani canlı hayatın kökü kurutuluyor... Evet bir insanın veya devletin düşmanı olabilir. Onunla mertçe savaşır ve yapabilirse onu imha eder. Ama o memleketteki karıncanın, yeşilliklerin ne suçu var! Nükleer silahlar, Kimyasal gazlar ve diğer Biyolojik harp silah araç ve gereçlerinin imali, bulundurulması, dağıtımı ve de kullanımı külliyen insanlık suçu kabul edilmeli. Diyeceksiniz ki bunu kim yapacak? Suriye’de yüzbine yakın insan, bir tabii afette değil silahla öldürülünce kılını bile kıpırdatmayan hatta “daha müdahale zamanı değil!” diyen bir Birleşmiş Milletler mi?.. O teşkilat, değil müdahale, ölü kaldırıcılık bile yapamaz!.. Osmanlı kendi zamanında devrinin en güçlü silahlarını yaptı. İstese kitle imha silahı da yapardı. Ama onun işi öldürmek değil, saldıranı def etmekti. Suçu olan cezalandırılırdı, masumlar korunurdu. Yaratılan her şeye şefkat ve merhamet gösterilirdi. Devrimizin devletlerinin çoğunun politikası sömürmek ve öldürmek üzerine kurulu. Ama Sandy geliyor, tek yumrukta yüzlerce insan ölüyor 100 milyar dolar zarar ve ziyan... Böyle bir felaketin gelebileceğini keşke Bağdad’da İmam-ı Azam hazretlerinin türbesini bombalamadan önce düşünselerdi. Teknolojide ilerleyen ve fakat yaratılanlara acımayanlara, sille-i ilahi her an gelebilir!..
.
Din adamı nasıl olmalıdır
Her insanın bir inancı vardır. İnsanlar doğuştan bilgisizdirler. Çeşitli eğitim kurumlarında eğitimler alarak bilgi dağarcığını ömür boyu doldururlar. Din bilgilerini de aileden ve din adamlarından öğrenirler.
A-
A+
Her insanın bir inancı vardır. İnsanlar doğuştan bilgisizdirler. Çeşitli eğitim kurumlarında eğitimler alarak bilgi dağarcığını ömür boyu doldururlar. Din bilgilerini de aileden ve din adamlarından öğrenirler. Her öğretmen gibi din adamı da; muhatabına ve çevresine yumuşak yaklaşır, iyi örnek olur. Çünkü inanç işleri zorla değil, gönülle ve sevgiyle kabullenilir. Osmanlı idarecileri buna çok itina ettiler. Bugün moral motivasyon denilen konularda din adamlarından çok yardım aldılar. Ordu sefere giderken devrin meşhur âlimleri padişaha başvurarak; savaşa dua ordusu olarak katılmayı isterlerdi. Bazen de padişah onları rica ile davet ederdi... Zigetvar öncesi Bursa’ya gelen Kanuni, 6 padişahın ve Emirsultan’ın türbesini ve yaşayan Bahri Dedeyi de ziyaretle ona bin altın hediye eder. Bahri Dede padişah gittikten sonra, Osmanlı ordusu sefere çıkarken, bu sefere katılmak için başvurur. Bazı çekemeyenler “Bak bin altın yetmedi herhalde, yine altın için sefere gidiyor” derler. Bahri Dede İstanbul’dan Zigetvar’a kadar, konak yerlerinde askerlerle çok güzel sohbetler eder. İki aylık Zigetvar muhasarasında, askerlerin azmini arttırmak için çok çalışır. Kanuni’nin vefatı gecesinin sabahında Zigetvar alınır. Şehzade Selim’e “tahta buyurun” habercisi gider. 2’nci Selim, Belgrad’a geldiğinde, muzaffer ordu, cülus bahşişi için mırıldanmaya başlar. Bu uzun seferde hazinede para yok denecek kadar azalmıştır. Ordu biraz da kırgın İstanbul’a döner. Bahri Dede de Bursa’ya gider. 2 gün sonra tekrar İstanbul’a gelip Selim Hanla görüşmek ister. Ve padişaha; “Efendim; rahmetli babanız sefer öncesi Bursa’da bana bin altın hediye etmişti. Bu parayı saklayıp, ben de sefere katıldım. Devletimin hazine sıkıntısı malumdur. Buyurun bu bin altını size getirdim” der. Hakiki din adamı paraya pula kafa yormaz... Fatih İstanbul’u aldığında, Ayasofya’nın avlusunun sol tarafında bir yuvarlak kule görür. “Burası nedir?” diye sorar. Cevabında; “Efendim kule üç katlı ve Papazların hazinesidir. Her papazın bu kulede bir hazine odası var” derler. Fatih acı acı gülümser ve der ki: “Papazlar böyle mal peşinde koşarlarsa, devletleri yıkılmakta geç bile kalmış. Keşke paralarını vatan savunmasına kullansalardı!..”
.Budist rahipler Arakanlı Müslümanlara kan ağlatmayı; bu sene Kurban Bayramında da, vahşice sürdürdü. Rahipler Buda inancının güya temsilci ve liderleri. Çok ağır eğitimlerden geçerler. Tam bir kan dökücü savaşçı olurlar. Bu eğitimin tatbikatını da Arakan Müslümanları üzerinde yaparlar. Halen Birmanya’da oluk gibi Müslüman kanı akıtılıyor. Dünya seyrediyor. Yazıklar olsun! Arakan Müslümanları masum, garip ve de bu zulüm karşısında çaresizdirler. İnsan haklarının, demokrasinin kahraman savunucularından tık yok. Herhalde bunları insan yerine koymuyorlar... Nobel komitesi 2012 Barış Ödülünü AB’ye layık gördü. 27 üyeli AB ekonomisi can çekişirken; Komite ona can suyu vermek için ödülle kuyrukluyor. Yani ölmek üzere olan bir hayvanı, son çare kuyruğundan çekiştirerek ayağa kaldırmaya çalışıyor. Herhalde 2013 senesi Barış Ödülünü de, Arakan Müslümanlarına açıkça soykırım uygulayan Budist rahiplere vereceklerdir!.. 1824’ten beri İngilizler Birmanya’yı Hindistan’a bağlamak için, binlerce yerli Müslümanı öldürdüler. 1915-1916 Çanakkale kara muharebelerinde esir aldıkları Türk askerlerini; Kıbrıs, Mısır, Hindistan ve Birmanya’ya naklettiler. Buralarda çeşitli çok ağır işlerde, ölünceye kadar çalıştırdılar. Birmanya’da en az 2000 esir Mehmetçik şehit oldu. Esirlerin böyle çalıştırılması açık ve ağır insanlık suçudur. Bunun, suçlularından hesabı sorulmalı. Bütün dünya görsün barbar kimmiş!.. Arakan Müslümanları, çoluk çocuğunun boğazlarından keserek; Birinci Dünya Harbi sırasında, Osmanlı devletine para yardımında bulundular. Şimdi hükûmetimiz binlerce km uzağımızdaki bu kardeşlerimize yapabildiği kadar yardım göndermektedir. Bazı gafiller ise bunu “biz kendi işimize bakalım” diyerek suç gibi gösterme gayretindedir. Onlara da esef ediyorum. Bir Budist rahip ne için savaş sporlarını öğrenir. Onun işi insanların kalbini yumuşatmak değil mi?!. Bu, din adamlığını açık istismardır. Gerçi İngiltere’deki bazı Protestan kilisesi mensupları, Katolik olan İrlandalılardan, Protestan kilisesi için döve döve vergi aldılar. Alamadıklarını da; evleriyle birlikte yaktılar. Şimdi de İngiltere, acz içinde boğulan ekonomisine, can suları arıyor. Son 200 senedir İngiliz sömürgelerinde, zulümden ölenlerin kafataslarından Himalayalar büyüklüğünde kule yapılırdı!..
.
.
Halep’in harabına dünya seyirci kalamaz!..
15 Ekim 2012’de Halep’teki Dünya Din ve Kültür Mirası olan Emevi Camii, Esad güçlerince yakıldı. Bu camiyi, miladi 715 tarihinde, Emevi halifesi Velid bin Abdülmelik inşa ettirdi.
15 Ekim 2012’de Halep’teki Dünya Din ve Kültür Mirası olan Emevi Camii, Esad güçlerince yakıldı. Bu camiyi, miladi 715 tarihinde, Emevi halifesi Velid bin Abdülmelik inşa ettirdi. Daha önceden bu yerde, Hristiyanlarca çok önemli bilinen bir kilise ve din eğitim müesseseleri vardı. Caminin içinde, Zekeriyya aleyhisselamın, omuz ve kafa tasının bulunduğu söylenen şebekeli bir kabir var. Caminin 17 kapısı var. Halep’in ticari kalbi ve İkinci Abdülhamid Han’ın yaptırdığı Hamidiye veya Medine Çarşısına da açılan kapıları var. Avlusuna Osmanlı devrinde ayakkabı ile girilmezdi. Şimdi ise bırakın ayakkabıyı, bombalarla giriliyor. Avlu zeminine döşenen taşları Dördüncü Murad Han yaptırdı. Bu taşlar yazın serin, kışın ise ılık olur. Çorapla basan üşümez. İşte şimdi bunlar bombalanıyor. Hamidiye Çarşısının 99 kapısı var denir. Çarşının etrafında, İslam tarihi için çok mühim olan ve hazineler değerinde Osmanlı yapısı, tarihî cami ve külliyeleri var. Mesela Hüsreviye Camii 1544, Adiliye Camii 1556, Karamaniye Camii 1544, Behramiye Camii 1580, İbşir Paşa Külliyesi 1652 tarihlerinde inşa edildiler. Bunlar Halep’teki tarihî eserlerden sadece birkaçıdır. 1258’deki Moğol istilasında, Hülagü zalimi kaleyi, şehri yakıp yerle bir ettiği gibi, kale halkını da kılıçtan geçirdi... Osmanlı, Halep’i 1516’da aldığında tek silah atmadı. Kale halkına çok müşfik ve adaletli davrandı. Şimdi Beşar Esad, halkına zulümde izinden gittiği babasını fersah fersah geçmiştir. Hür ve Demokratik Dünya bu trajediyi, maalesef ellerini oğuşturarak seyrediyor. Türkiye’nin milletçe, Suriye’de barışı sağlama gayretlerine de, içimizdeki bazı siyasetçiler Esad’a arka çıkarak zulme ortak oluyorlar. Halep’in adı İbrahim aleyhisselam zamanındaki bereket ve bolluğundan “bol süt sağılan şehir” anlamına gelir. Şimdi bu şehirde koyunlardan süt sağmak yerine kendi, vatandaşının damarlarından kan sağılmakta. Nüfusunun en az % 7’si Türkiye dahil yurt dışına sığınarak; evsiz barksız mülteci durumundalar... Zalim bir zulme giriftar olur ahir, elbette olur ev yıkanın hanesi viran!..
.
Payaslıların mühim isteği
TGRT televizyonu için, muhtelif il ve ilçelerimizde çekimlere gidiyorum. Halkımızla da görüşmelerim oluyor. 2009 senesi baharında da Antakya ve ilçelerinde çekimler yaptım.
A-
A+
TGRT televizyonu için, muhtelif il ve ilçelerimizde çekimlere gidiyorum. Halkımızla da görüşmelerim oluyor. 2009 senesi baharında da Antakya ve ilçelerinde çekimler yaptım. Bu hafta Payas beldesindeki seyirci ve okuyucularımdan birçok mail ve telefon geldi. Payaslılar üzgünler ve kırgınlar. Halen TBMM’de görüşülmekte olan ve büyükşehirlerin sayısını artırıp, mevcutlarının da sınırlarını değiştirecek olan tasarıya göre; 40.000’e yakın nüfusu olan Payas belde teşkilatı kaldırılıyor. Tasarıya göre nüfusu 50.000 ve yukarı olan yerler ilçe olacak ve belediyeleri kalabilecek. Payaslılar diyor ki: “1980’den beri beldemize her uğrayan devlet büyüğü bize, siz birçok ilçeden daha büyüksünüz. Sizi ilçe yapacağız sözü verdiler. 30 senedir beldenin nüfusu artmaya devam etti, ama bir türlü ilçe olamadık. Şimdi de beldelik elden gidiyor. Komşumuz olan Karayılan Beldesi Payas’a bağlanarak, 50.000 nüfuslu bir sanayi ilçesi olabilir...” Ben bana ulaşan dilekleri aktarıyorum. Payas gerçekten Türkiye’nin çelik sanayinin kalbi gibidir. İSDEMİR fabrikaları ile 100’den fazla sıcak demir çekme atölyeleri ve bunların ürünlerinin her gün yüzlerce kamyon ve TIR’la ülkenin her yerine taşındığı, belediyenin sosyal çalışmaları ile halkın huzur bulduğu, örnek su arıtma tesisi ile birçok il ve ilçeye rehber olmuş, 40.000 nüfuslu bir beldedir. 17. yy’ın 2’nci yarısında, yolu Payas’a düşen Evliya Çelebi o tarihte bile 850 dükkân olduğunu yazar. Osmanlı döneminde karadan hacca gidenlerin en önemli konaklama tesisi olan Payas Külliyesi halen dipdiri ve ayaktadır. Yüz binlerce hacının beldeye kokusu sinmiştir. İstikbalde bölgenin sanayi ve turizm merkezi olma şansı çok yüksektir... Payas Osmanlının çok mühim kalesi ve limanı idi. Payas Külliyesi gibi sapasağlam ayakta kalmış Anadolu’da bir tane daha bulunamaz. Üstelik de Anadolu illerinde nüfusu 50.000’in altında olan yüze yakın ilçe var. Payas Haçlı Seferleri esnasında Uzeyr ve Gündüzoğulları ile istilacılara kahramanca karşı koymuştur. Bunlar da bendenizin tespitleri. Bu güzel belde halkı devletinden ilçe olmayı bekliyor. İnşallah devletimizin kararı da bu yönde gelişir...
.
Hasta adam" diyenlerin akıbeti ibretlik!..
1800’lü senelerden beri bazı Avrupalı devlet adamlarının gözünde Osmanlı “hasta adam” olarak görülürdü. Devletin adını söylemek yerine kod adı kullanırlardı...
A-
A+
1800’lü senelerden beri bazı Avrupalı devlet adamlarının gözünde Osmanlı “hasta adam” olarak görülürdü. Devletin adını söylemek yerine kod adı kullanırlardı... Zaman geldi İngilizler Rusya’ya bu hastanın mirasını paylaşmayı bile teklif ettiler: 1853 senesi ocağında Rus Çarı 1’inci Nikola, İngiliz elçisi Sir Hamilton’u gayriresmi ve protokolsüz kabulünde. “Osmanlı bir hasta adamdır. Aramızda anlaşalım, bu hastanın ölümü halinde, mirasını beraber taksim edelim. Başkalarının karışması işi zora sokar” demiştir. İngiltere ise kendi sinsi planları icabı, bunu hem reddetti hem de Osmanlıya ihbar etti. Bu hadiseden 10 ay sonra 1853 ekiminde İngiltere, Osmanlı devletini Rusya ile harbe tutuşturdu. Ve 4 sene sürecek Kırım Harbi çıktı. İngiltere, Osmanlının yanında 80.000 asker ile yer aldı. Hem Rusya’nın tersane ve harp gemileri imha oldu, hem de Osmanlı devleti ilk defa Avrupa’dan dış borç almaya mecbur kaldı. Yani İngiliz her iki tarafı da mahvetti. 2004’te İngiliz eski Dışişleri Bakanı Jack Straw bir beyanatında: “İngiltere’nin dış siyasetinde çok tehlikeli ve yüz karası Orta Doğu siyaseti vardır. Bununla yüzleşme zamanı geldi” demişti. Devrin İngiliz başkanına gazeteciler sordular: “Siz bu açıklamaya ne diyorsunuz ?”. Başbakan ise “gerçekleri söylemiş” diyerek kabullenmişti. Şimdi 2012 eski Dışişleri Bakanı Straw kitabında diyor ki: “Şimdi İngiltere başta olmak üzere AB ülkeleri ‘hasta adam’dır. Yüz elli sene hasta adam dediğimiz Türkler ise gelişti büyüdü ve dünyaya örnek bir yönetim sergiliyor...” Doğru ve hakkın teslimi denebilir. Ancak, Orta Doğudan İngiltere’nin eli tamamen çekilirse, Batılılar da bu toprakları sömürmekten ümidini keserse Orta Doğu insanı huzura kavuşacaktır...
Denizler aşırı ısınırsa!..
Bu sene başından beri, denizlerde aşırı bir ısınma var... Bu ısınma fiziki olarak iklim üzerinde, çok menfi etkiler yapar. Isınma ve buna bağlı aşırı buharlaşma; çok ani patlayan tayfun, hortum ve fırtınalara sebep olur. Zaten 2012 senesini böyle bir afetler içinde yaşayarak geçiriyoruz. Sonumuz hayır olsun inşallah...
Bu sene başından beri, denizlerde aşırı bir ısınma var... Bu ısınma fiziki olarak iklim üzerinde, çok menfi etkiler yapar. Isınma ve buna bağlı aşırı buharlaşma; çok ani patlayan tayfun, hortum ve fırtınalara sebep olur. Zaten 2012 senesini böyle bir afetler içinde yaşayarak geçiriyoruz. Sonumuz hayır olsun inşallah... Dünyanın %75'i sularla yani denizlerle kaplı. Bu denizlerin de en az yarısında, şimdi de "askerî ısınma" başladı ve hızla yayılıyor... Dünya denizlerine göre avuç içi kadar olan Doğu Akdeniz'de, halen en az beş-altı devletin askerî gemileri, birbirlerinden ayrı; ama borda bordaya tatbikatlar yapıyorlar... Basra Körfezinde yine dört devletin deniz filoları cirit atıyor... Güney Amerika doğu sahilleri harp gemisi kaynıyor... Çin ile Japonya arasındaki denizlerde, bir askerî çatışmanın şimşekleri çakıyor... Bu saydıklarımın ayrı ayrı her biri dünya çapında toplu bir krizin habercisidir... Bir yerden çıkacak bir ateş, petrol yangını gibi çok hızla yayılacaktır. Devletler arasındaki gizli görüşmeler trafiği, çok yüksektir. Bazı devletler aralarında durmadan gizli anlaşmalar imzalıyorlar. Yani özet olarak kanaatim; birileri bu gidişe dur diyecek temaslar yapmazsa; beklenen hakiki "üçüncü dünya harbi"nin homurtularını duymaya başlayabiliriz!.. Böyle bir durumda dünyada öyle bir yıkım yaşanır ki, dünya teknolojisi, bir anda 500 sene öncesine gidebilir. Yer altı şehirlerinde bile yer bulamayanlar olabilir. Niyet hayır, âkıbet hayır, diyorum
.
Kültür hazinelerimiz yurduna dönüyor
1873 senesinde Alman arkeologların Troya harabelerinden kaçak kazılarla elde edip, yurt dışına kaçırdıkları Troya Hazinelerinden 24 parçası Anadolu’ya getirildi. Yakında da asıl yerine kavuşacaktır. Kültür Bakanlığımızın çalışmaları ile bu başarılmıştır. Emeği geçen herkesi tebrik ediyorum...
A-
A+
1873 senesinde Alman arkeologların Troya harabelerinden kaçak kazılarla elde edip, yurt dışına kaçırdıkları Troya Hazinelerinden 24 parçası Anadolu’ya getirildi. Yakında da asıl yerine kavuşacaktır. Kültür Bakanlığımızın çalışmaları ile bu başarılmıştır. Emeği geçen herkesi tebrik ediyorum... Elmalı sikkeleri de 1995’lerde böyle yakalanarak ülkeye getirtilmişti. Ama halen her bir 51 gramlık altın 14 Dekadrahmi getirilemedi... 2002 senesinde yine bazı kötü ellerin çalıp yurt dışına kaçırdığı, Bursa Yenişehir Sinan Paşa Camii’nin kapı üstü kitabe yazısı çinileri de 10 yıllık bir çalışma ile ve yine Kültür Bakanı Sayın Ertuğrul Günay’ın sıkı takibiyle 8 Ağustos 2012’de yurduna kavuşmuş oldu... Batılı bazı kimselerin sömürge zihniyeti bir türlü yıkılamadı. Türlü kılıklarda ülkemize gelen Batılı kaçakçılar, kelebek türünden endemik soğanlı bitkilere, eşsiz Türk çinilerinden halı-kilim ve elyazması kitaplara kadar, yani Anadolu’nun tapu senetlerini gizli yollardan ülkelerine kaçırıyorlar. “Ah yerde, dua dilde kalmaz” demişler. Böyle vatansever kimseler idarede bulundukça; kaçakçıların yaptıkları da yanlarına kalmayacaktır... Bursa’nın Yenişehir ilçesi, Osmanlı devletinin tarihinde ilk kurduğu şehirdir. Sinan Paşa rahmetli buraya çok büyük bir külliye kurmuştur. Külliyenin camisi ve imaret mutfağı sapasağlam haldedir. Kervansarayı, mektebi, medresesi hamamı ise yerin altında sayılır. Kazı ve restorasyonlara hız verildiği takdirde bu güzel külliye de, çolak olmaktan kurtarılmış olacaktır... İnegöl Belediyesinin kurduğu Kent Müzesi, önümüzde güzel bir örnektir. Bu müzelerin bütün ilçelere yaygınlaştırılması için sayın bakanın himmetlerini bekliyoruz...
Tarihî eserlerin restorasyonu için eleman nasıl yetişecek?
Son on senedir ülkedeki tarihî eserlerin restorasyonu hızla devam ediyor. Birçok il ve ilçedeki tarihî eserler sanki çiçek açtılar. İşim icabı bu eserlerle iç içe mesai yapmaktayım. Yapılan çalışmaları da yakından görmekteyim. Ekim 2012 başında toplanacak “camilerin mimarisi ile ilgili uluslararası toplantı”ya belki faydası olur ümidiyle bu yazıyı kaleme aldım...
A-
A+
Son on senedir ülkedeki tarihî eserlerin restorasyonu hızla devam ediyor. Birçok il ve ilçedeki tarihî eserler sanki çiçek açtılar. İşim icabı bu eserlerle iç içe mesai yapmaktayım. Yapılan çalışmaları da yakından görmekteyim. Ekim 2012 başında toplanacak “camilerin mimarisi ile ilgili uluslararası toplantı”ya belki faydası olur ümidiyle bu yazıyı kaleme aldım... Yeni inşa edilen camilerin dış görünüşleri ile iç elemanlarında; tarihî görüntüden çok uzak olduğunu görüyorum. Sanki bazı sanatçıların, değişik görüntülü saç stili ve makyajlarıyla imaj yapmaları gibi; eskiye benzemesin de, nasıl olursa olsun anlayışıyla birçok şeylere benzetilen camiler inşa ediliyor... Bildiğim kadarıyla, kubbe mimarisi dünyanın en sağlam sistemidir. Miladi 1000’li senelerde inşa edilen Lusinyan eserlerinde, beşik tonoz ve sivri kemer yayılmaya çalışıldıysa da; kavisli mimarinin sağlamlığı ve estetiği tartışılamaz... Olur olmaz planlarla yapılan camilerde, çökme kazalarını beklemek olumsuz bir bakış değildir. On senedir bu sütunlarda yazıyorum: Tarihî eserlerin hemen hepsi taş mimaridir. Üniversitelerimizde “beton mimari mühendis ve mimarları” mezun ediliyor. Restorasyonlarda her şantiyenin şefleri beton mimari mezunu. Vakıflar Genel Müdürlüğüne, kanunla yetki verilerek; “Tarihî Eserler Üniversitesi” kurulmalıdır. Bu üniversitede; taş ve ahşap mimari, hat ve tezhip, minare uzmanı mühendis ve mimarlar yetiştirilmeli. Bundan böyle; restorasyon ekipleri böyle diploma ve uzmanlığı olan elemanlarca yapılmalı. Aksi halde mevcut tarihî eserlerimizi 50 sene içinde kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya kalacağız. Bu sese ilgililerin kulak vermesini bekliyorum
.
Dünyayı karıştırmak isteyenlere dikkat!..
ABD’de 11 Eylül 2001’de yani 11 sene önce “İkiz Kuleler” ve Pentagon’a ölümcül saldırılar yapıldı. Çok insan telef oldu. Hemen elde hiçbir delil olmadan Müslümanların saldırısı dendi.
A-
A+
ABD’de 11 Eylül 2001’de yani 11 sene önce “İkiz Kuleler” ve Pentagon’a ölümcül saldırılar yapıldı. Çok insan telef oldu. Hemen elde hiçbir delil olmadan Müslümanların saldırısı dendi. CIA başkanı bilgilerin doğru olmadığını söyledi. Devrin Başkanı işi daha ileri taşıyıp “Haçlı Seferleri yeniden başladı” diyerek 1092’lerdeki Haçlı Seferlerini de kabullendi. Halen de bu gizli yani, Müslümanlara atılmış iftira olarak kaldı... 29 Kasım 2011’de, Norveç’te bir katil 77 kişiyi topluca katletti. Katil olayı, yabancılara karşı bir eylem şeklinde anlattı. Yabancılar kim? Elbette ki Müslümanlar... 20 sene hapis cezası verildi. Öldürdüğü 4 kişi başına bir sene hapis... Florida’da bir rahip Kur’an-ı kerimi yakacağını ilan etti. İlan etmeden de yakabilirdi. Ama mesele cüretle meydan okumaktı!. Şimdi de İsrail asıllı ABD vatandaşı Sam Bacil, filimdeki maksadını dünyaya anlattı: “İslam kanserdir, Müslümanlar da yok edilmesi gereken böceklerdir. Bu film ile İslam’ın nefret içerikli bir din olduğunu göstereceğim. Bu film için 100 İsrailli bağışçıdan 5 milyon dolar aldım ve filmi İsrail için yaptım...” dedi. Yani 2 milyar Müslümanı tahrik ediyor. Yani saldırın, yakın diyor. Bu tahriklere çok ama çok dikkat edelim. Bana göre bu ABD vatandaşının maksadı dine hakaret ve filme müşteri çekmek de değil. Öyleyse ne? Maksadı kan ağlayan Batı ekonomisine can suyu vermek. Velev ki milyonlarca insanın kanına da mal olsa, hiç üzülmeyecektir. Orta Doğu’da süren karışıklıklar Batının silah sanayiine nefes aldıramadı. İsrail ekonomisi de bütçe açıklarıyla can çekişiyor. Geriye Müslümanların üstüne giderek bol silah ve mühimmat satışıdır. Yani paradır. Hiçbir Müslüman bu oyuna gelmemeli. “Men sabere, zafere.” Sabreden zafere kavuşur. ABD’de 48 milyon Ateist-Paganist, 18 milyon Budist 12 milyon Hindu ve 18 milyon Müslüman var. Sihler elinde kılıç gezerken Müslümanlara ABD başkanı her sene iftar veriyor. Müslümanlar her ülkede, devletle barışıktır. İsveç silah üretir ve Türkiye‘nin en mühim derdi teröristlerin silahını temin eder. Avrupa’da Paganizm hızla yayılıyor İngiltere’de 400 bin civarında Paganist var. Batı bir inanç buhranı içinde boğulurken, İsrail’in silah fabrikalarına 24 saat vardiya yaptırmaya hiçbir Müslüman sebep olmamalı. Marangoz Sam Bacil bundan netice alamamalı. Bizden de bazı gafiller bu filmi ülkeye getirmeye kalkarsa bunlara da prim vermeyelim. Öfkeyle kalkan, zararla harab olur!..
.
Osmanlı’da hainlerin cezası!
600 seneden fazla ayakta kalabilen Osmanlı devletinde adalet başta gelirdi. Halka zulmedip haksız kazanç elde ettikleri sabit olanların o güne kadarki mal varlığı “zoralım”a tabi tutulurdu. En mühim suç ise ihanetti. İhaneti sabit olanlar, kim olursa olsun ölüm cezasına çarptırılırdı.
A-
A+
600 seneden fazla ayakta kalabilen Osmanlı devletinde adalet başta gelirdi. Halka zulmedip haksız kazanç elde ettikleri sabit olanların o güne kadarki mal varlığı “zoralım”a tabi tutulurdu. En mühim suç ise ihanetti. İhaneti sabit olanlar, kim olursa olsun ölüm cezasına çarptırılırdı. Bütün mallarına yani mirasına, devletçe el konurdu. Bu mallardan mirasçılarına tek akçe verilmezdi. Bu mal ve para kirli sayılırdı. Malları mezatta sattırılır elde edilen paraların hepsi fakir fukaraya dağıtılırdı. Hatta bazen sadece gayrimüslimlere dağıtılırdı. Hainin kabrine taş dikilmezdi. Hainin sağlığında yaptığı bazı hayır eserler varsa bunlar yıkılmazdı; ancak cami, medrese, hamam gibi halkın kullandığı yerlerdeki bani yani yaptıran kitabesi, kırılarak yerinden çıkarılırdı. Peki kimler hain sayılırdı: Osmanlı devleti aleyhine çalışan, düşmanlarla bilerek irtibat kurduğu ispatlananlar. Düşmana bilerek yardım edip onları kendi devletine saldırmaya teşvik edenler. Seferde kendi askeri arasında, seferden vazgeçirici konuşmalar yapanlar vs... Çünkü ihanetin nelerde olacağı o kadar da önemli değildi. Kaş göz işareti ile, muhabbetle sarılmakla bile ihanet mümkündü. Sadakatin ve ihanetin meydana geldiği yer aslında o kişinin kalbi idi. Kalbe fesat girince hiçbir şey yapmasa bile, o kalbin sahibi haindir... İhanete bu kadar ağır ceza belki ağır gibi gelebilir. İhanet çok zehirli bir yılana süt verip beslemek gibidir. O yılanın kaç kişiyi nerelerde sokacağı, yutacağı belli değildir. İhaneti bilip “aman başıma bir iş gelmesin, bana dokunmayan yılan bin yaşasın” diye düşünenler de hainin ta kendisidir. O hainin beslediği yılan da, dönüp ilk kendine hizmet edeni sokar. Kanuni Sultan Süleyman han, devrin şeyhülislamı Ebussuud Efendi’ye bir mektupla “Allah korusun Devlet-i Osmaninin yıkılışı neden olur” diye sorar. Şeyhülislamın cevabı ise “Neme lazım”dır. Sonra anlaşılır ki “Bir devlet ‘bana ne, neme lazım’ denirse yıkılır” demektir. Devletine sahip çıkmak yardımcı olmak her vatandaşın dinî ve millî görevidir. Bunu yapmayanlar, boş verenler de konumu ne olursa olsun haindirler. Tarihte yine görülmüştür ki hainler, hizmet ettikleri katillerce ilk imha edilenler olmuştur!.. 20 Ağustos 2012 günü Gaziantep’teki terörist saldırısında şehid olanlara rahmet,yaralananlara acil şifa diliyor, hainleri ve onlarla kol kola olanları da lanetliyorum.
.
Şerefül mekân...
Buyuruluyor ki: Şerefül mekân bil mekîn; yani bir yerin şerefi orada yaşamışlar veya yaşayanlarla artar ya da eksilir. Yani cansız olan şeylere, oradaki eşref-i mahlukat olan insan şeref verir.
A-
A+
Buyuruluyor ki: Şerefül mekân bil mekîn; yani bir yerin şerefi orada yaşamışlar veya yaşayanlarla artar ya da eksilir. Yani cansız olan şeylere, oradaki eşref-i mahlukat olan insan şeref verir. Ancak dünyada beş yer vardır ki onların şerefi, yaratılmaları ile Yaratan tarafından verilmiştir. İlk dördü; Kabe-i Şerif, Kabr-i Saadet, Mescid-i Aksa ve camiler, mescitlerdir. Beşincisi ise; Yaratanın kullarına, onlara doğru yolu gösteren hizmetleri Allah için yapmaktır. Bu hizmeti yapanlar kim ve hangi makam sahibi olurlarsa olsun; yaptıkları hizmet ancak yapanları şereflendirir... Türk devlet adamları son senelerde yurt dışına, sadece resmî davetlerle, resmî görüşmeler yapmaya gitmiyor. Afrika’da, Uzak Doğu ve Orta Doğuda başta maddi yoklu olmak üzere, yaşadıkları ülkelerde eritilmek istenen garip gurebaya her konuda yardım eli uzatmaya gidiyor. Devlet adamları devletin imkanlarıyla muhtaçlara el uzatıyor. Halkın kampanyalarla topladığı yardımı ulaştırıyor. Cumhurbaşkanı, başbakan ve bazı bakanların dış ziyaretlerinde yüzlerce iş adamımız da bulunuyor. İş bağlamak için. Somali’ye ziyarette tek tük de olsa iş adamı da katıldı. Dışişleri bakanımızın Arakan ziyaretine ise iş adamlarımızdan kimse yoktu. Bazı sivil yardım kuruluşları ile hayırlı hizmetler veren TİKA ilgilileri bulundu. Gönül isterdi ki 100 iş adamı kendileri bir uçak kiralayarak, Arakan’a uçsaydı. Orada bu gariplere “biz de varız” deselerdi. Kızılay başkanına yardım çeklerini orada takdim etselerdi. İşte bu hayır işlerinin şerefi onların yedi sülalesine yeterdi... Bir de işgüzarlığa soyunan bazı yazarlar, “Türkiye’de bu kadar ihtiyaç sahibi varken, binlerce km ötede bazı insanlara niye yardım?.. Bizdekileri doyursalar ya” diyorlar. Yurt içinde devletin gıda dahil yardımları zaten yağmur gibi yağıyor. Bu işgüzarlar dönüp de eğlence mekânlarına bakıp, oraya gelenlere merhamet tavsiyesinde bulunsalar ya!.. Nasıl olsa müdavimi oldukları böyle yerlerin müşterilerinden çok dostları vardır... Bir diğer ve mühim husus ise, Yaratanın muhtaç kullarına yardım edip dua ve sevgi kazanmak nasip işidir. Herkese nasip olmaz ki. Nasibi olanlara ne mutlu. Bayramları da böyle güzel işleri yapabilmek için büyük fırsat bilmeliyiz. Bütün okuyucularımın seyircilerimin ve dinleyicilerimin mübarek Ramazan Bayramını tebrik eder daha nicelerine huzur ve saadetle kavuşmalarını dilerim.
..
Bayram yaklaşırken...
Ramazan-şerifin sonuna gelmiş gibiyiz. Bir ay boyunca hemen her il ve ilçede belediyelerce iftar programları düzenlendi. Bunların büyük bir bölümü de iftar sonrası kültür etkinlikleriyle devam etti...
A-
A+
Ramazan-şerifin sonuna gelmiş gibiyiz. Bir ay boyunca hemen her il ve ilçede belediyelerce iftar programları düzenlendi. Bunların büyük bir bölümü de iftar sonrası kültür etkinlikleriyle devam etti... Bu faaliyetlerin faydası sadece karın doyurmak ve neşeyle eğlenmek şeklinde anlaşılmamalı. Acizane düşüncem, insanlar birbirleriyle az da olsa beraber oldular. Bu asrın insanları; başta aile fertleri, günlük koşuşturmada, ev halkı olarak sofrada bile beraber olamıyordu. İftar çadırları bir ölçüde bunu sağladı. İnsanlar yan yana masalarda, birbirleriyle sohbet etti, tanıştı ve dertleşti... Birçok hemşehri ve arkadaşını gördü... Toplum mühendisleri birçok kanallarda insanlara sulhü tavsiye diyorlar. Tavsiyem iftar çadırlarının neleri çözdüğünü, sulhü sağladığını bîtaraf şekilde incelesinler ve hatta bunu geliştirsinler. Bunun faydalarını bilimsel olarak ortaya koysunlar. Ve hatta bunun senede sadece bir ay değil 12 ay devamı için teklifler sunsunlar... Evet sahi bu yardımlaşma neden bir ayla sınırlı. Bence bu 12 ay devam etmeli. Ve çadırda değil artık yerleşik düzende olmalı. Osmanlıdan bize kalan yurt çapında binlerce imaret ve medrese ve hanlar var. Sapasağlam ayaktalar. Bunların pek azı, o da konusu ile alakasız işlere tahsis edilmiş. Bina insanlandırılmış ama maksada uygun değil... Vakıflar Genel Müdürlüğü bu eserlerin binlercesini 9 senedir tamir ve restore etti. Vakıflar Bankası bazı vakıf dışı konulara sponsorluk fonu ayıracağına, bence bu konuya el atarak millî barışa hizmetini artırabilir. Eminönü’ndeki Yeni Caminin muallak vakıflarından sadece biri olan Mısır Çarşısı’nın, 105 dükkânından aylık kira geliri tahminime göre, bir milyon lirayı bulur. Bu ve benzerleri gelirler iftar çadırından, imaret ve sabit aşevlerine bizi rahat şekilde geçirir. Bütün okuyucularımın mübarek bayramını şimdiden tebrik ederim.
.
Halep’in başına gelenler
Halep şehri, Türk sınırına 60 km, Kilis il merkezine ise 70 km uzaklıktadır. Suriye’nin 2’nci büyük şehridir. Nüfusu 4 milyon civarında, yani Suriye nüfusunun beşte biri kadar. Halep ve Türk sınırına kadar olan bölgede,Türk nüfus çok fazladır.
A-
A
Halep şehri, Türk sınırına 60 km, Kilis il merkezine ise 70 km uzaklıktadır. Suriye’nin 2’nci büyük şehridir. Nüfusu 4 milyon civarında, yani Suriye nüfusunun beşte biri kadar. Halep ve Türk sınırına kadar olan bölgede,Türk nüfus çok fazladır. 2010 senesinde Halep’te trafik bir keşmekeşti. İsteyen istediği yere aracını bırakıp giderdi. Koca şehirde bir alt veya üst geçit yoktu. Polis kıyafetleri beynelmilel ölçülerden çok uzaktı. Türkiye ile ilişkiler arttıkça hızlı bir toparlanma başladı. Gaziantep Büyükşehir Belediyesiyle iş birliği yapılınca; yanlış park eden araçlara kelepçe takılır oldu. Trafikte hızlı düzelme başladı. Halep Büyük Çarşısında alışveriş canlandı. Türkiye birçok imkânlarını seferber etti. Suriye-Türkiye arasında ortak sivil uçuşlar yapıldı. G.Antep’e, Kilis’e Hatay’a öğle yemeğine gelen binlerce Suriyeli aileye rastladık. Bu kardeşçe ilişkiler arasına birileri girdi ve bugün iki ülke arasında çok gergin bir durum doğdu. 1914’e kadar Osmanlının toprağı olan Suriye, Batılı güçlerin plan ve kışkırtmalarıyla ayrı bir devlet yapıldı. Şimdi de yine birileri bu ülkeyi üçe bölmeye kalkıyor. 1516’da 1’nci Selim Han, Halep’i hiç kan dökmeden aldı. Halep ve Şam’ı hızla imar etti. 400 sene Orta doğu toprakları tam bir huzur iklimi yaşadı. Osmanlı öncesinde 1254’lerde Cengiz Han’ın torunu Hülagü önce Bağdad’ı sonra da Haleb’i kan gölüne çevirdi. Ta ki ordusu Şam civarında imha oluncaya kadar. Kanuni Sultan Süleyman Han aylarca Halep’in misafiri oldu. Halep Osmanlının “Beylerbeyi”lik merkezi idi. Hemen her beylerbeyi Halep’e kalıcı; dinî ve sosyal tesisler yaptı. Yani Osmanlı Halep’e kendinden verdi... Bugün Halep bombalanıyor, yakılıyor, yıkılıyor, insanlar öldürülüyor. Hemen ve kesin olarak bu kan ve yıkım durdurulmazsa, Orta Doğuda siyasi dengeleri onarılmaz yaralar alacaktır. Bu da bütün Dünyayı sarsacaktır. Bir şeyi yıkmak kolaydır. Güç kuvvet istemez, akılsız olmak yeter. Ama onu yapabilmek seneler alır. Çok para, emek ve akıl ister. Suriye’de yaşananlar bütün İslam âlemini üzmektedir. Hele mübarek ramazan-ı şerifte Müslümanları kan ağlatmaktadır...
.
Bosna’da katliamın yıl dönümü
11 Temmuz 2012’de Srebrenitsa’da şanlı bir yürüyüş yapıldı. 1995 senesinde 8500 Müslüman Boşnak, Sırplarca vahşiyane bir şekilde katledilmişti. Bu sene katliamın 17’nci senesi olarak bir anma yürüyüşüydü... Morgda bekletilen 520 Boşnak’ın cenazesi, Potoçai Kabristanında defnedildi. 2000 kişi halen kayıptır...
A-
A+
11 Temmuz 2012’de Srebrenitsa’da şanlı bir yürüyüş yapıldı. 1995 senesinde 8500 Müslüman Boşnak, Sırplarca vahşiyane bir şekilde katledilmişti. Bu sene katliamın 17’nci senesi olarak bir anma yürüyüşüydü... Morgda bekletilen 520 Boşnak’ın cenazesi, Potoçai Kabristanında defnedildi. 2000 kişi halen kayıptır... Sırpların bu vahşeti hür ve demokrat dünyanın gözü önünde cereyan etti. BM’nin Barış Gücü askerlerinin gözetim ve kontrolünde; sırf Müslüman oldukları için 10.000’e yakın insan katledildi. Cinayetin emrini veren katilbaşı Ratko Mladiç 1995’ten 2011’e kadar yakalanamadı. 16 sene Avrupa’nın göbeğinde böyle bir katil saklanabiliyor. Yaşasın Avrupa! Birleşmiş milletler Komutanı güya güvenlik gerekçesiyle Boşnakların bütün silahlarını toplattı. Bir süre sonra Boşnaklara saldırılar artınca, Müslümanlar BM’nin Hollandalı Komutanından silahlarını geri istedi. Hollandalı komutan Thom Karreman bunu reddetti. Üstelik Hollandalı askerler aldıkları emir üzerine şehri de boşalttı. Hollandalı komutan Birleşmiş Milletler kuvveti oldukları için kendilerine önceden sığınan 25.000 Müslüman mülteciyi ve şehri Sırplara yani Ratko Mladiçe teslim etti... Şimdi Mladiç Lahey Uluslararası Adalet Divanında yargılanıyor. Aradan 17 sene geçmiş. Bence Avrupa’da bir Müslüman için en kolay yapabileceği şey ölmektir. Bunu öldüren suçlu için de en zor şey mahkûm olmaktır... Ratko’nun, Hollandalı komutana hediye verirken çekilmiş videosu da var. Srebrenitsa katliamı öncesinde, Ratko bir kameraya şöyle konuştu: “İşte 11 Temmuz 1995’te Sırp şehri Srebrenitsa’dayız. Büyük bir Sırp bayramı arifesinde iken bu şehri Sırp milletine armağan ediyoruz. Nihayet, yeniçerilere karşı ayaklanmamızdan sonra bu toprakta Türklerden intikam almamızın vakti geldi...” İşte Avrupa’nın evrensel adalet anlayışı. Uluslararası mahkeme nerede faaliyet gösteriyor? Hollanda’da. Müslümanları Ratko’ya teslim eden Hollandalı komutana, bugüne kadar sanık veya tanık olarak bu mahkeme bir davette bulundu mu? Hayır. Bu BM’nin insan hakları deyince sadece Hristiyanların haklarını anladığı apaçık ortada. Kıbrıs’ta 1960’tan sonra görev yapan BM askerlerinin ve bilhassa Hollandalıların, Türk ve Rum toplumlarını birbirine kırdırmaya çalıştıklarının da çok canlı şahitleri var. Huylu huyundan vazgeçer mi?
.
Davud-u Kayseri’nin kabri kayıp mı?
Davud-u Kayseri hazretleri Osmanlı Devletinin ilk müderrisidir. 1261’de Kayseri’de doğdu. İlk tahsilini ailesinden aldı ve oradaki mekteplerde yaptı. O devirde Konya ve Kayseri Anadolu’nun mühim ilim merkezleri idi. Sadreddin-i Konevi’nin öğrencisi olan Kemaleddin Kâşâni’den ilim öğrendi. Kahire’de okuduktan sonra Kayseri’ye döndü...
A-
A+
Davud-u Kayseri hazretleri Osmanlı Devletinin ilk müderrisidir. 1261’de Kayseri’de doğdu. İlk tahsilini ailesinden aldı ve oradaki mekteplerde yaptı. O devirde Konya ve Kayseri Anadolu’nun mühim ilim merkezleri idi. Sadreddin-i Konevi’nin öğrencisi olan Kemaleddin Kâşâni’den ilim öğrendi. Kahire’de okuduktan sonra Kayseri’ye döndü... 1331’de Orhan Gazi, İznik’i sabır politikası ile kan dökmeden fethetti. Hemen bir medrese imaret, hamamla birlikte bir de cami yaptırdı. İmarette fakirlere ilk yemeği Orhan Gazi kendi eliyle dağıttı. Medreseye de ilk müderris olarak Davud-u Kayseri hazretlerini tayin etti... Bu büyük ilim adamı, Osmanlının ilk ilim yuvasının temellerini İznik’te attı. Zamanın en gelişmiş üniversitesini kurdu. Osmanlının yetiştirdiği binlerce âlimin ilim babası sayılır. 1336’dan 1350’ye kadar 15 sene müderrislikten sonra, görev başındayken 89 yaşında vefat etti. İznik’te defnedildi... Türkçe ve Arabi kitaplarının sayısı 50’ye yakındır. Muhyiddin-i Arabi’den birçok manevi feyizler aldı. Kabri halen İznik Eşrefzade Mah. Davud-u Kayseri Sokak’tadır. Kabir yeri, sokak ismine kadar doğru. Ama halen bulunduğu yer “makam kabri”dir. Burası sonradan tanzim edilmiş. Esas kabri, 50 metre kadar ileride bulunan evlerden birinin bodrumunda deniyor. Maalesef “İznik belediyesi şu ana kadar bu meseleyi bir çözüme kavuşturamadı” diye biliyorum. Makam kabri ise bir çınarın dibinde, daracık bir alanda. Çınar da artık bakımsızlıktan yolcu gibi... Bursa büyükşehir belediye başkanı, Bursa merkez ilçelerdeki çalışmaları ile Bursa’nın tarihî güzelliklerini pırıl pırıl ortaya çıkarmıştır. İstiyoruz ki İznik’teki tarihî eserlere de bir el atılsa. Her gün binlerce yerli ve yabancı turist İznik’i ziyaret etmektedir. Davud-u Kayseri hazretlerinin esas kabrinin olduğu yeri uygun bir yolla kamulaştırıp; tarihî görünümlü ferah bir türbeye dönüştürmeyi Sayın Recep Altepe’nin kısa zamanda başaracağına eminim... İznik Ayasofya Camii müzelikten kurtarıldı. İbadete açıldı. Ancak daha önceki restorede pencere çerçeveleri herhâlde unutulmuş. Halen kabası bitmiş inşaat görüntüsünde. Çok az bir emek ve masrafla bunun da halledileceğine inanıyorum. Babaya yapılan oğla; ölüye hizmet diriye hizmettir...
.
Köln mahkemesinin sünnet kararı...
Alman hakim, 14 yaşından önce erkek çocukların ebeveyni tarafından sünnet ettirilmesini yasakladı. Bunu da demokrasi adına verdiğini söyledi. Sünnet olma veya ettirme, adı üstünde dinî ve önemli bir görevin ifasıdır.
.Alman hakim, 14 yaşından önce erkek çocukların ebeveyni tarafından sünnet ettirilmesini yasakladı. Bunu da demokrasi adına verdiğini söyledi. Sünnet olma veya ettirme, adı üstünde dinî ve önemli bir görevin ifasıdır. Bu da her insanın dinini, istediği gibi yaşayabilmesinin sağlanması devletin garantisindedir emri ile ters düşüyor. Anne baba yani ebeveynin, çocuklarından 18 yaşına kadar sorumlu oldukları da demokrasinin emridir. Ebeveynin dikkatsizliğinden çocuk düşüp yaralansa, yansa ve hatta ölse anne baba sorumludur ve ceza alır. İnsanların dokunulmazı olan dinî yaşantısında ise anne baba 14 yaşına kadar karışamayacak. O ana kadar çocuk her şeyine kendi mi karar verdi ki; 14 yaşında kendi karar verecek! Eğer bu mantıktan yola çıkılırsa: Hiçbir kilisede, çocuklara vaftiz yağı sürülemez, şaraplı ekmek yalatılamaz. Hristiyanların bebeklerinin din seçme hakkı yok mu? Niye kilisede ve dine girme töreni yapılır. Hakim ona karışmıyor. Yoksa Alman hakimler tek gözle mi görüyorlar?!. Hiçbir çocuğu anne babası berbere götürüp saç tıraşı yaptıramayacak. Hatta tırnaklarını bile kesemeyecekler. Çocuğa hiçbir iğne ve aşı yaptırılmayacak. Hele okullarda okutulması ayrı bir facia sayılacak. Çocuk belki de hiç okumak istemeyecek. Ama kanunlar bu minik yavruları zorla mecburi bir eğitime tabi tutuyor. Çocuğa alınacak kıyafetlerde bile seçim hakkı tanımayan anne baba kodese girecek. 14 yaş öncesi eve geç gelen veya geceleri gelmeyen çocuklara anne baba karışamayacak... Nasreddin Hoca kar helvası karar. Yiyince boğazı şişer. “Hocam nasıldı?” diye soranlara; “Kar helvasını ben keşfettim ama kendim de tadını beğenmedim” der merhum Hoca... Bana göre bazı hukukçular saçmalıyor. Demokrasi ve hürriyet verelim derken; anne ve babalar, vahşi hayvanlarda olduğu kadar da yavrularına öğretmenlik yapamayacak bir noktaya geldi. Almanya-Köln Kardinali Joachim Meisner sünnet yasağının dinî özgürlüklerde kısıtlama manasına geldiğini, sünnetin özellikle Yahudilerde anne babaya verilmiş dinî bir görev olduğunu söylemiş. Almanların Kardinali bile Müslümanlarda sünnetin anne baba görevi olduğunu bilmiyor veya insan haklarından saymıyor. Alın size Avrupa medeniyeti! Kendinden başkasını vahşi sayan medeniyet... Sahi bunların hukukunun kaynağı nedir? Zannederim kaynak din kitapları değil. Öyleyse, bilmem hangi filozofun dipsiz kuyu olan teorilerinin peşinden insanlar koşmaya mecbur mu?.
.
Abdülaziz Han'a kıyanların akıbeti!..
29 Mayıs 1876'da bir ihtilalle Abdülaziz Han tahttan indirildi. İhtilal komitesi 64 kişiydi. Harbiye Komutanı Süleyman Paşa, padişahın yüzüne "Millet seni azletti" dedi. İnsana yakışmaz bir şekilde, padişah önce Topkapı Sarayında hapsedildi. Sonra kayıkla Fer'iyye Sarayına götürüldü. Orada intihar süsü verilerek canına kıyıldı...
A-
A+
29 Mayıs 1876'da bir ihtilalle Abdülaziz Han tahttan indirildi. İhtilal komitesi 64 kişiydi. Harbiye Komutanı Süleyman Paşa, padişahın yüzüne "Millet seni azletti" dedi. İnsana yakışmaz bir şekilde, padişah önce Topkapı Sarayında hapsedildi. Sonra kayıkla Fer'iyye Sarayına götürüldü. Orada intihar süsü verilerek canına kıyıldı... Bu ihtilalin elebaşları Mütercim Rüşdi Paşa, Hüseyin Avni Paşa, Midhat Paşa ve Hasan Hayrullah Efendi idi. "Erkan-ı Erbaa" yani dörtlü çete idi. Bu dört kişi de 1861-1876 arasında, tam 15 sene, padişahtan hep iyilik ve ihsan gördüler. Ancak İngiltere'nin ellerine verdiği "İhtilal dosyası"na da bire bir uymaktan geri durmadılar... Hüseyin Avni, ihtilalin 16'ncı gününde Yzb. Çerkes Hasan Bey tarafından Bayezit'teki Mithad Paşa'nın konağında kurşunlanarak öldürüldü. Hüseyin Avni'ye padişah, Kuzguncuk'ta bir muhteşem yalı hediye etmişti. Hüseyin Avni sık sık "Kinim Dinimdir" derdi. Midhat Paşa ise mutfaktaki dönme dolaba saklanarak canını kurtarmıştı. Mithat Paşa "Devlet-i aliyye payidar olamaz. Ta ki bir Hristiyan hükümeti gelmeli" derdi. Daha sonra 2'nci Abdülhamid Han zamanı kurulan mahkemece önce ölüme mahkûm; sonra ceza sürgüne çevrilip 1881'de Cidde-Taif'e sürgün edildi. 1884'de sağ küreğinde çıkan Şirpençeden sürgünde öldü... Mütercim Rüşdi Paşa ise Abdülaziz Han tarafından 3 defa Sadrazam yapıldı. Çok kültürlü bir insan olmasına rağmen İhtilalcilerin fitnelerine kandı ve ahir ömründe hasta ve çok düşkün olarak; 1882'de 71 yaşındayken Manisa'daki çiftliğinde öldü... Hasan Hayrullah Efendi ise 12 Mayıs 1876'da Abdülaziz Han tarafından Şeyhülislam yapıldı. Bundan 15 gün sonra velinimetinin hal'ine "Kapı Gibi" fetva verdi. Velinimetinin ölümüne sebep oldu. 1877'de Taif'e sürgüne gönderildi. Gıyabında ölüm cezasına çarptırıldı. 1898'de sürgünde 64 yaşındayken öldü... İhtilalcilerin kullandığı Harbiye Komutanı Süleyman Paşa da, "93 Harbi"nde Şıpka'yı kaybederek, Rusların Yeşilköy'e kadar gelmesine sebep oldu... Eee etme bulma dünyası. Eden fazlasıyla bulur...
.
Kaz ciğeri ve Gurabahane-i Laklakan
ABD’nin California eyaletinde 1 Temmuz 2012’den itibaren kaz ciğeri satışı yasaklanıyor. Bunun bağımlıları yani tiryakileri de pek çokmuş.
A-
A+
ABD’nin California eyaletinde 1 Temmuz 2012’den itibaren kaz ciğeri satışı yasaklanıyor. Bunun bağımlıları yani tiryakileri de pek çokmuş. Bu yasağa iki gözü iki çeşme ağlayanların röportajları boy boy. “1 Temmuz’a kadar yiyebileceğim kadarını yemeye çalışıyorum” diye ağlayanlar, çatlayıncaya kadar yiyen Neron’u hatırlatıyor. Ciğerleri büyük olsun diye, kazlara ölümcül beslenme yaptırılıyor. Bu yüzen yüz binlerde kaz ölüyor... Yetişmiş kazın ciğeri lezzetli olsun diye kazlar boğularak öldürülüyor! Tam bir vahşet. Arjantin bifteği aşkına buzağılar doğar doğmaz, dört ayağı bir arada bağlanıp, bir yanı üzere yatırılıyor. Tek adım atmadan kasaba veriliyor... Fok yavruları kürkü uğruna canlı canlı kafalarına sopa vura vura öldürülüyor... Dişleri için filler, kürkleri için panter, kaplan vaşak ne biliyorsanız canlı canlı derileri yüzülüyor... Daha da niceleri!.. Sahi bu malların alıcıları nerelerde ve kimler? Bizim 200 senedir, medeniyetine kavuşmaya can attığımız Batıda! Yani Türk’e asılardır barbar diyenlerin ülkesinde. Bir lokma ciğer uğruna bu kadar zulme değer mi? Kurban Bayramında tertemiz eziyetsiz kurban kesimlerimize vahşet diyenlere ithaf olunur... Hasta olup göçemeyen göçmen kuşlara, dünyada ilk hastane kuran ecdadımızdı. Bugün Bursa Büyükşehir Belediye Başkanlığı bu hayırlı ismi yaşatmak için, Irgandı Köprüsü yanında kurduğu sağlık ocağına bu ismi verdi: Gurabahane-i Laklakan. Yani “garip leyleklerin evi”... Kaza ciğeri için zulmedenler Batıda, leyleklere hayır yapılan yerin isminden zevk alanlar da Türklerde... Fatihin oğlu İkinci Bayezid Han devri (1481-1512) Osmanlı donanmasında; keskin gözleri sebebiyle maymunlara, seren direklerinde gözcülük yaptırıldı. Sonra İstanbul halkından bazıları da evlerinde maymun beslemeye başladı. İş zevk-ü sefa ve oyun eğlenceye dönüşünce, hayvanlara eziyet edildiği düşünülerek; evlerde maymun bulundurmak ve bu zulme sebep olduğu için de donanmada maymun kullanmak devletçe yasaklandı... İnsan eşrefi mahlukat, yani yaratılanların en şereflisidir. Bu en şerefli mahluk olan insan, lüksü için diğer yaratılanlara eziyeti mubah görüyor. İşte Batı medeniyetinin bugün geldiği nokta. Yunus Emre hazretleri ne güzel söylemiş: “Yaratılanı hoş gör, Yaratandan ötürü...” İbretlik değil mi?
.
Osmanlı’da sopalı eğitim yoktu
Son günlerde Osmanlı eğitim sisteminde sopa olduğu iftiralarını yazanlara rastlıyoruz...
A-
A+
Son günlerde Osmanlı eğitim sisteminde sopa olduğu iftiralarını yazanlara rastlıyoruz... 1947 senesinde okul sırasına oturdum. Okul hayatım boyunca gerek bazı kitaplarımızda, gerekse zamanın yazılı basınında, sık sık falakalı eğitimi okuttular... Karikatürlerde, kafasında sarık benzeri püsküllü külah, siyah sakallı, sırtında cübbeye benzer giyecekle, bir elinde tesbih diğer elinde kazma sapından kalın sopa ve falakayı tutan gözleri yuvalarından uğramış öğrenciler... Bu zihnime kazındı. Hâlâ da gözümün önünde... Bunca senedir Osmanlı tarihi ile ilgili araştırmalar yapıyorum. Bu karikatür benzeri tek bir olay okumadım. Peki bu nereden çıkmıştı. Hâlâ tam olarak bulabilmiş değilim... Geçenlerde Molla Gürani hazretlerinin ırkıyla ilgili bir yazıda şunu okudum: “Fatih’e hocalık yapmış olan Molla Gürani Hazretleri, haşarı bir çocuk olduğu söylenen Fatih’e, ilk dersinde yaramazlık yapınca sopa attı!..” Bunu yazan yazar da, mutlaka benim gibi kendinin bütün okul hayatında, Osmanlı’da falakalı eğitim olduğunu okuyarak büyüdü. Fatih işinin aslı ise muteber kitaplarda şöyle yazıyor: “Şehzade Mehmet 11 yaşlarındayken, artık ciddi eğitimler alma zamanı gelmiştir. Bu sırada Mısır’dan Edirne’ye gelmiş olan, derin âlim Molla Gürani’ye 2’nci Murad Han oğlu Mehmed’i yetiştirmesini rica eder. Fatih’in hareketli bir çocuk olduğunu öğrenen Molla Gürani onu ilk derste kibarca ve zekice uyaracaktır. İlk tanışma dersinde Fatihe sorar; -Arabi bilgin nasıl? Cevap: -Çok iyi efendim... Hoca hemen önüne el kadar yazılı bir kâğıt uzatır ve ‘Bu cümleyi bir tahlil et’ der. Kâğıttaki cümle “Darabtühü tediben” yani onu uslandırmak için dövdüm demek. Fatih cümleyi çözer ama, manadaki görünmez ikazı da hemen anlar. Bundan sonra da derslerine çok ciddi olarak eğilir...” Görüldüğü gibi ortada göstermelik de olsa sopa yok. “Molla Gürani Fatih’i dövdü” diyen iftira etmiş olur. Osmanlı’da hiçbir devirde dayaklı eğitim yapılmadı. Dayak ancak okuldan başka bazı yerlerde; o da suçlulara ceza niyetine atılmıştır. Osmanlı’da öğretmen infaz savcısı, öğrenci de suçlu değildi.
.
Toplumun kilit taşları!..
İşim icabı araştırmalar yaparken; incelediğim eserlerde kapıların üstündeki kemerlerin tam ortasına gelen kilit taşlarına çok dikkat ederim. Bir kilit taşında yıpranma olmuşsa onun üstüne denk gelen duvar veya kubbe kasnağı vs.’sinde mutlaka çatlaklar ortaya çıkıyor. Bu çatlaklar da kısa zamanda ana yapıyı yıkılmakla karşı karşıya getiriyor...
A-
A+
İşim icabı araştırmalar yaparken; incelediğim eserlerde kapıların üstündeki kemerlerin tam ortasına gelen kilit taşlarına çok dikkat ederim. Bir kilit taşında yıpranma olmuşsa onun üstüne denk gelen duvar veya kubbe kasnağı vs.’sinde mutlaka çatlaklar ortaya çıkıyor. Bu çatlaklar da kısa zamanda ana yapıyı yıkılmakla karşı karşıya getiriyor... Toplumlar da binalara benzer. Onları da ayakta tutan kilit taşlarıdır. Bunun da en mühimi bizleri büyüten, sebeb-i hayatımız olan babalarımız dedelerimiz, anne ve ninelerimizdir. Bazı toplumlar zamanla materyalizme kayıyor. Yani insanları maddi görüntülerine göre tartıyorlar. Yaşlı, beli bükük saçları ağarmışları görünce, onların güçsüzlükleri sebebiyle; bırakın hürmeti, bazen çöpe atılacak nesne muamelesi yapmaya başlıyorlar. Sevimsiz aşağılayıcı kelimelerle laf atmalar da cabası... Bilmiyorlar ki kendileri de bir gün o görüntüye bürünüverecekler de haberleri olmayacak. Evet yaşlanınca insan bazı fiziki güçlerini kaybederler. Ancak hayat tecrübesi gibi bir hazneye de maliktirler. Büyüklerine hürmette kusur edenler, gün gelir hürmetsizliğe çarpılırlar... Edirne evliyalarından rahmetli Aşık Efendi’ye bir gün bir talebesi gelerek “Efendim nasihatinizi almaya geldim” diye arz eder. O gence o büyük zat sevgi ile şöyle bir bakar ve “Evladım evde yaşlı insan var mı?” diye sorar. Ondan, “Evet var efendim. 90 yaşında bir annem var” cevabını alan Aşık Efendi “İhtiyarlara hizmet etmek, çok büyük nîmettir. Hele bunlar, (Anne) veya (Baba) olursa, daha büyük nimettir. Onu sakın incitmeyin. Hizmet edip gönlünü alın. Zira annenin babanın duası (bulunmaz ganîmettir). Unutma, bir evde bir yaşlıya hizmet ediliyorsa, (o evde yapılan duâları) Allahü teala kabul eder” buyurur... Şimdilerde her sene mayıs ayında anneler günü, haziranda babalar günü adıyla, aman ayıp olmasın kuşkusuyla, anne babalarımızı hatırlamak acaba ne kadar içten ve gönül alıcı oluyor!.. Doğrusu şüphe duymuyor değilim. Kalbden yapılan kutlamalar ay ve güne bağlı, maddi hediyelerle destekli ne derece gönül alıcı olur doğrusu tartışılır...
.
Tarih kültürünü sevdirmek ve yaymak için
Yaptığım TV programlarında, tarih kültürünü sevdirmek ve yaymak için senelerdir gayret içindeyim. Kültür ve Turizm Bakanlığının bu konudaki çalışmaları, işimi kolaylaştırmaktadır.
A-
A+
Yaptığım TV programlarında, tarih kültürünü sevdirmek ve yaymak için senelerdir gayret içindeyim. Kültür ve Turizm Bakanlığının bu konudaki çalışmaları, işimi kolaylaştırmaktadır. Sayın Ertuğrul Günay’ın bakan olduğu günden beri, birçok ezberleri bozan çalışmaları bu işteki teşviklerimden biridir. Müze kartı uygulamasıyla halkın müzelere ilgisi çekildi. Mevcut müzelerimizin sayısı Türkiye’ye yetmemeye başladı. Müze deyince önceleri çoğunlukla, kazılardan çıkan arkeolojik eşyanın sergilendiği yerler ezberi, etnografyayı unutturuyordu. Artık bu ezber de bozuldu. Zengin Anadolu-Türk kültürünün canlı şahidi etnografik eserlerin sergilenme sayısı, gün geçtikçe hızla artıyor. Ancak Anadolu’daki mevcudun yüzde onu bile toplanabilmiş değil. Yasal olarak bunların bağışlarının teşviki gerekmektedir. Marmaris’e 10 km kala, Muğla yolundaki özel bir müzeyi gezdim. Hikâyesini dinledim. Sayın bakanımıza duyurmayı vazife bildim... Ahmet Urkay isimli bir iş adamı, bu eserleri toplamayı kendine hobi edinmiş ve bir özel müze kurmuş. 50 sene dağ taş dolaşmış. Gençliğinde Denizli bezlerini, çarşaf bohçalarda köy köy satarmış. Adı “Çarşafçı Ahmet”... Sonra köylerde dokunan halıları alarak satmaya başlamış. Artık adı “Halıcı”ya çıkmış. Bugünkü müzesini, 9 dönümlük bir araziye kurmuş. Binlerce 200-300 senelik halı ve kilim eserleri buldukça almış ve ücretsiz müzesinde ziyaretçilere tanıtıyor... Toroslar’daki göçerlerin deve heybelerinden, Kars’ın ilçelerindeki natürel halı ve kilimlere kadar. Türkiye’nin yüzölçümü kadar yeri gezmiş. Bu işten zevk alıyor. Sordum “Devletten bir talebin var mı?” diye. Devletten tek talebi, “Yaşım yetmişi geçti. Devletimden, benden sonra da buranın devamını bekliyorum. Burası ben öldükten sonra devam etmezse; kabrimde rahat yatamam” diyor. Ahşap eşyalardan, 2500 senelik zeytin sıkma değirmenlerine, Gülyağı imbiğinden, karavana kazanlarına kadar o kadar çok eşya var ki, bunlarla en az on adet müze kurulması işten değil... Bu hizmet, geçmişe bağımızı güçlendirecek, Anadolu medeniyetini dünyaya anlatacaktır. Yatırım istemeyen müze turizmini yukarılara taşımamıza hizmet edecekti
.
Kaybolan cami avluları
Son günlerde, bir zamanlar birçok caminin -açık artırma ile- satıldığı gündeme düşüverdi!.. Anadolu’nun birçok şehrinde tarihî camilerin 5-10-20 lira gibi bedellerle ihalede satıldığını çok okudum. Bunların birçoğu yıkılıp yerine büyük iş hanları yapıldı.
A-
A+
Son günlerde, bir zamanlar birçok caminin -açık artırma ile- satıldığı gündeme düşüverdi!.. Anadolu’nun birçok şehrinde tarihî camilerin 5-10-20 lira gibi bedellerle ihalede satıldığını çok okudum. Bunların birçoğu yıkılıp yerine büyük iş hanları yapıldı. Bazılarını da belediyeler bedelsiz olarak alıp şehrin merkez meydanına veya pazar yerlerine kattı. Rahmetli dedem, Mucur ilçesinin bugün ortasında park olan yerindeki caminin yıkılışını görünce, kimseye bir şey söyleyemeden, koşarak eve gelip; yerlere kapanarak hüngür hüngür ağlamış. Ninem sorunca; “yıllarca direğine dayanarak vaazlar dinlediğim caminin, kazmalarla yıkılışına dayanamadım, başıma ağrılar girdi” demiş. Dedem bu olaydan sonra başına giren bu ağrı ile kısa sürede vefat etmiş. Kim bilir kaç kişi kaç şehirde, dedem gibi üzüntüden vefat etti... Cami satma ve yıkma işinde kimse karşı çıkamadı, ağızlarını açamadı ve derdinden öldü. Bu bir zulümdür, yapanlar da zalim! Bir de satılmaya korkulup avluları çalınan, duvarları yıkılıp meydanlara katılan camiler var. Bunlardan bildiklerimi saysam gazetemizin 24 sayfası yetmez. İşte bazıları: Üsküdar iskeledeki Mihrimâh Sultan Camii’nin avlu duvarları, avludaki imareti ve kervansarayı 1942’lerde, devrin Üsküdar kaymakamının sözlü “yıkılsın” emri ile yıkılarak imaretin yerine umumi hela, artan yerlere de Üsküdar-Beykoz otobüsleri durakları kondu... Aynı dönemde Eminönü’ndeki tarihî Yeni Cami’nin 40 dönümlük avlu duvarı, sıbyan mektebi, imareti ve helaları; zamanın Cumhurbaşkanının emriyle yıkılarak, Eminönü Meydanına katıldı. Şimdilerde caminin merdivenleri yerli ve yabancı Turistlerin dinlenme platformu, meydan da güvercinlere yem yeme mahalli olmuş. Bu caminin bildiğim kadarı ile hanımlar tuvaleti ve abdest alma yeri halen de yoktur. Çiçek pazarı denen yer de bu avluya dahildir. Çiçek pazarındaki 7’şer kabinlik ve yere gömülü helaların ne kadar ihtiyacı karşıladığını bir ilgili gidip, insanların nasıl bir sıkıntı çektiklerini keşke görse, hatta yaşasa. Bu avlunun sahasında, caminin sebiline kadar olan kısımda nice bankaların devasa şube binaları nasıl ve ne hakla gelip buralara oturmuş! Bir soranı çıkar elbet! Sadece İstanbul-Fatih ilçesinde avlusunun tamamını veya bir kısmını kaybetmiş 50’den fazla cami sayabilirim. Bu camilerin vakfiye şartlarını hiçe sayanlara Meclisçe bir önerge ile hesap sorulmalıdır. Bir yiğit çıkar elbet.
.
Betonarme sınıfta kaldı!
Betonarme inşaat usulü ciddi olarak henüz 100 yılını dolduramadan, kötü sinyaller veriyor. Her türlü teknik inşaat ve laboratuvar imkânlarımız elimizdeyken, betonarme yıllara ve çevre şartlarına yenik düştü.
A-
A+
Betonarme inşaat usulü ciddi olarak henüz 100 yılını dolduramadan, kötü sinyaller veriyor. Her türlü teknik inşaat ve laboratuvar imkânlarımız elimizdeyken, betonarme yıllara ve çevre şartlarına yenik düştü. Çimentonun prizlenme olayını sanki tam çözemedik gibi. Çimento içine konan destek demirleri ile uyumu iyi gözlenemedi. Betonun genleşme katsayısı ile her türlü demirin ve hatta metallerin uyumu konusu meçhuller silsilesidir. Demirin beton içindeki korozyonu nasıl önlenecek. Ve daha niceleri... Betonarme yapılar 50 seneden sonra her türlü falsoyu verebiliyor. Alın size Çaycuma’daki köprü. 255 metre uzunluğunda ve 1951’de inşa edilmiş. 2012 senesi 6 Nisan’da çöküyor ve birçok cana mal oluyor. 15 kişiye yakın kayıp var. Köprü ayakları altına gelen tabliyeleri görmek, rapor vermeye yeter de artar. Trakya arazisi büyük kısmıyla kalın et topraktır. Kayalıklar azdır. Edirne İstanbul arasında Karıştıran, Fatih ve Mimar Sinan Köprüleri sapasağlam. Uzunköprü’deki Ergene Köprüsü araç trafiğine açıktır. Edirne ilindeki 9 tarihî köprü dimdik ayakta. Mimar Sinan Büyükçekmece’deki köprüyü tamamen bataklık üzerine oturtmuştur. 1566’dan beri sapasağlamdır... Osmanlının köprü mimarisi iyi incelenmeli. Üniversitelerde mühim bir ders olarak okutulmalıdır. Rahmetli Menderes 1950 seçimleri öncesinde Urfa’ya gitmek için yola çıkar. Birecik’te Fırat yolunu keser. Birecik halkı mevcut kayıkları yan yana bağlayarak Karşıyaka semti ile Ulucami arasını yüzer köprü olarak birleştirir. Baştan başa halı döşerler. Menderes yaptığı konuşmada; gözyaşlarıyla “bir dahaki seçime kadar buraya köprü yapılacak” der. 1952 sonunda inşaat güçlüklerle başlar. Şantiyede kasti ölümler olur. Şantiye şefi kazaen ölür!!! O günün kayıkçıları kazançlarını düşünür. 1955’te köprü biter. Açılışa rahmetli gelir. Birecik hanımları, kurdeleyi kesecek altın makasın konacağı tepsiye; köprünün resminin bulunduğu güzel bir örtü işlemişlerdir. Ve köprü açılır. 720 metre uzunluğunda ve 10 metre genişliğinde... Türkiye’nin halen de en uzun kara yolu beton köprüsüdür. Şu anda 57 seneliktir. Güneydoğuyu ve Doğuyu Türkiye’nin batısına bağlayan kritik bir geçiştir... Derim ki aman dikkat! Ve bunun alternatif yolları hemen icra safhasına konmalıdır. Bundan böyle köprüleri her ne halde ise de taştan inşa etmenin tekniğini uygulayalım...
.
Kıbrıs’taki evkaf malları
Türkiye’deki Vakıflar Genel Müdürlüğünün karşılığı, KKTC’deki Evkaf İdaresi Genel Müdürlüğüdür. Tam bir Vakıf insan olan sayın Mustafa Kaymakamzade Beyle Lefkoşa’da bir görüşmemiz oldu. Kıbrıs’ın tamamındaki vakıf malları ve eserlerinin durumunu sordum. Şunları öğrendim:
A-
A+
Türkiye’deki Vakıflar Genel Müdürlüğünün karşılığı, KKTC’deki Evkaf İdaresi Genel Müdürlüğüdür. Tam bir Vakıf insan olan sayın Mustafa Kaymakamzade Beyle Lefkoşa’da bir görüşmemiz oldu. Kıbrıs’ın tamamındaki vakıf malları ve eserlerinin durumunu sordum. Şunları öğrendim: 1878’e, yani Kıbrıs’ın idaresinin İngiltere’ye geçici olarak devrine kadar, 350.000 dönüm vakıf arazisi vardı. Yani Kıbrıs’ın dağları hariç tarıma müsait arazisinin üçte biri evkafa aitti. Geçici şartla Kıbrıs’a yerleşen İngiliz idaresi, vakıf gayri menkullerini başta arazi olmak üzere, Rumlara kuponla yani tapu ile satmıştır. Sömürge idaresi babasının malı gibi, bunları rayicin çok altında bedelle satarak elden çıkarmış. O günün ve bu günün yasalarına göre dünyanın hiçbir yerinde vakıf mallar, vakfeden veya mütevellinin iradesiyle ve buna zaruret varsa satılabilir. Bu satışların milletlerarası hukuk kurumlarına dava açılarak müsebbipleri ortaya çıkarılıp mahkum edilmelidir. Vefat edenlerin hesabını da İngiltere vermelidir. İngiltere “Biz Lozan’da bu hesabı kapattık” diyerek işin içinden sıyrılamaz. Lozan’da evkaf malları ile ilgili hiçbir madde yok. Zaten olamaz da. Ben şahsen, İngiliz vatandaşlarının halen Kıbrıs’taki mallarının büyük bir kısmının Türk evkafı mülkleri olduğu kanaatindeyin. Türklerin 1956 senesine kadar ve binbir güçlükle İngiliz idaresine karşı verdikleri; evkaf malları savaşında, İngilizler çaresiz kalarak Türk evkaf idaresinin kuruluşunu kabul ettiler. Ama şahıslara peşkeş çekilen mallar, bir daha geri dönmedi. Lefkoşa’nın ticari merkezindeki evkaf malı olan Büyük Han’ı, İngiliz idaresi uzun süre cezaevi olarak kullandı. Sarayönü Camiini nikah dairesi, Haydar Paşa Camii’ni de sergi salonu yaptı. Gazi Mağusa’daki Sinan Paşa Camii’ni patates ve buğday ambarı, Medreseyi ise lokanta yaptılar. Yani tarihî eserleri hep maksatları dışında suiitimal ettiler. Bazı AB ülkeleri Ermeni diasporasına yaranmak için iftiralara yalan demeyi yasaklayacağına, AB ülkelerindeki Türk ve Müslüman evkafının mallarının hukukunu araştırıp hakları sahiplerine teslim etsinler!.. Bence Kıbrıs meselesinin en temel meselesi, bu evkaf düğümünün Adil çözümüdür. Halen Güneydeki Türk evkaf mallarında büyük kayıplar olmaktadır.
.
Millet atının üstünde
Son senelerde yaşanan ibretlik hadiselere bakıp şaşıyorum! Aklım ereli tam 60 senedir gözlerim neler gördü, kulaklarım neler duydu.
A-
A+
Son senelerde yaşanan ibretlik hadiselere bakıp şaşıyorum! Aklım ereli tam 60 senedir gözlerim neler gördü, kulaklarım neler duydu. 14 Mayıs 1950’de Demokrat Parti’nin seçimi kazanması halka, cezaevinden kurtulanların neşe ve sevincini yaşattı. Sanki halk “ben istediğimi seçtim” diye yollara düşmüştü. Yine bir mayıs günü, 27 mayıs 1960’ta bu sevinci elinden alınan insanların endişe ve hüzünlerini gördüm. Milletin atı çalınmıştı. Malum rüyada at görmek murattır derler ya. Kuyruk edebiyatı dillerde pelesenkti. 1971’de bazı güçlerin silahlı çatışması sokaklarda kan dökmeye başladı. Sanki ülke iki kampa bölünmüş ve millet çatışıyordu. Ara ki atı bulasın! Milletin atı dağlara kaçmıştı... 12 Eylül 1980’de güya birileri milletini atını bulduklarını söyleyerek önümüze huysuz bir at diktiler. Bu at önüne geleni kapıyor, ardına geleni tepiyordu. Milletin atını, hep at hırsızları çalıyordu. 1997’de “postmodern” adını haykırarak milletin atı bir tavlaya hapsedildi. Millete “Bu at sizin ama, biz onu emniyete almak için bu tavlaya kapattık” dendi. Ama kimse buna inanmadı. At hapisti, açtı, çıplaktı, atın arpasına el uzatılmış, onun yemiyle gulyabaniler besleniyordu... Derken millete bir imdat geldi. Millet tehditlere aldırmadan, tehlikeleri de göze alarak atını hapisten kurtarmıştı. Bu sefer at hırsızları, atı geri almak için, “atımız çalındı” mitingleri yaptılar. Ama nafile! Millet, atına binmişti. Aydınlık ufuklara doğru nallarından kıvılcımlar çıkartarak dörtnala gidiyordu... Atı çalanlar da hesap vermeye başladılar. “Bu millet bu ata layık değil” iftirasıyla, milleti aşağı görenler, şimdi “ben atı çalmadım” savunmasındalar... Geçmiş zamanda bir at hırsızı varmış. Çaldığı atı satar, parasıyla hayatını sürdürürmüş. Bir gün yanında yetişkin oğlu ile yolda giderken oğluna, önlerinde bir at üstünde giden adamı göstermiş ve demiş ki: “Oğlum şu at üstünde giden adamı ve atını görüyor musun?” Oğlu “Evet baba atı çok güzel” demiş. Babası “Oğlum ben bir at hırsızıyım. Bu adam hep güzel atlara biner. Ben 40 senedir bu adamın atını çalarım. O da her seferinde daha güzel yeni bir at alır, biner. O dürüstlüğü ile halen atının üzerinde, bense görüyorsun 40 yıllık at hırsızı her zaman olduğu gibi yine yayayım” der... Şimdi diyorum ki necib milletim yine atının üzerinde. “At hırsızları” ise suçlarının hesabını vermekle meşgul...
.
Şehitleri uğurlarken...
Afganistan’ın başkenti Kabil’de 17 Mart günü meydana gelen müessif helikopter kazasında, muhtelif rütbelerden 12 askerimiz şehit oldu. 20 Mart 2012 Salı günü toplu tören ve cenaze namazından sonra da memleketlerinde toprağa verildiler...
A-
A+
Afganistan’ın başkenti Kabil’de 17 Mart günü meydana gelen müessif helikopter kazasında, muhtelif rütbelerden 12 askerimiz şehit oldu. 20 Mart 2012 Salı günü toplu tören ve cenaze namazından sonra da memleketlerinde toprağa verildiler... Törene her kademeden devlet büyükleri, şehitlerin yakınları ve aileleri katıldı. Çocuklarının babalarını uğurlayışı içten ve çok vakurdu. Vatan uğruna babasız kalmışlardı. Onlara dualar okudular. Güneydoğu terör olaylarında çarpışırken yaralanan gazilerimizin de bu törene katılmaları ve onların ardından gözyaşı dökmeleri beni çok etkiledi. Ve bana Medine-i münevverede 1919 Ocak ayında şehrin İngilizlere tesliminden sonra, Medine Kızılay Hastanesinde tedavi görmekte olan gazilerimizin bir olayını hatırlattı... Fahreddin Türkkan Paşanın direnmesine rağmen şehir İngilizlerin kontrolüne geçti. Sağlam askerler esirler olarak Yenbu limanına sevk edildi. Yaralılar ise şehirde Kızılay Hastanesindeler... Hastanedeki tıbbi ilaç ve aletler Medine emirinin adamlarına teslim edildi. Tedavi görmekte olan gazilere, şehir halkı Harem’de yani Mescid-i nebevide bir yemek ziyafeti verdiler. Yemek sonrası gaziler, çarpışmalarda şehit olan silah arkadaşlarının defnedildiği Uhud Şehitliğine gittiler. Kiminin bir ayağı yok elleri sağlam; kiminin kolları yok ayakları sağlam. Birbirlerine el ve ayak olarak bu gaziler kervanı; Uhud Şehitliğine vardılar... Arkadaşlarının kabirleri üzerine kapanıp ağlayıp, şehitlere şöyle haykırdılar: “Ey kardeşlerimiz! Sizler vatan yolunda şehit oldunuz. Bizlerse beceremedik. Bize nasib olmadı. Ve şimdi de bu topraklardan bizleri kovuyorlar. Haklarınızı helal ediniz...” Bu manzarayı gören Medine halkı da ağlamaya başladı. Ve bu gaziler ordusu artlarına baka baka hastanelerine döndü... Nedense Kabil şehitlerinin törenine gelmiş gazilerimizi görünce, bu gazilerimizi de, Medine gazilerine benzettim. Ve işin acı tarafı törenlerin yapıldığı gün Nevruz bahane edilerek polislerimiz şehit edildi. Onlarca da yaralı. Medine-i münevverede o gün çarpışanların torunlarına ne oldu. Aramıza nasıl bir zehir akıtıldı da, biz bu kavgaları görüyoruz. Hak ve vatan yolunda şehit olanlara rahmet, gazi kalanlara hayırlı ömürler diliyorum...
.
Arap Camii freskleri sıvandı mı?
Bazı TV kanalları son 6 aydır, onarımda olan İstanbul Karaköy’deki Arap Camii restoresini dillerine doladılar: 1- Efendim bu cami bir Bizans kilisesinin üstüne Müslüman tarafından sonradan yapıldı.
A-
A+
Bazı TV kanalları son 6 aydır, onarımda olan İstanbul Karaköy’deki Arap Camii restoresini dillerine doladılar: 1- Efendim bu cami bir Bizans kilisesinin üstüne Müslüman tarafından sonradan yapıldı. Çünkü bodrumunda Dominiken Papazlarının mezarları var. Restore ederken bunları örtbas ettiler. 2- Mart ayında da yeni bir iftira sağanağı başladı. Arap Camii duvarlarındaki baha biçilmez freskler alçıpanla kapatılmış. Böylece milyonlarca dolar kazancımızın önü kesilmiş. Yani Turistler buraya freskler için akın edeceklermiş... Keşke freskler kalsa ve hatta cami değil müze olsaydı, diye bir kesim bilim adamı yanıp yakınıyor... Türkiye’nin Turizm gelirinin artması için çırpınan bu kişilere soralım: Topkapı sarayında hiçbir Bizans yapısı yok. Ama kış ve yaz her gün 10 binden fazla yabancı turist geziyor. Ayasofya yarıdan çoğu cami halinde iken günlük 5000 kişiyi bulmuyor. Arap Camii’nin bir kilisenin yerine yapıldığı husus külliyen yalandır. Çünkü hicri 95 yani miladi 717’de İslam Anadolu ordusu komutanı Abdülmelik oğlu Mesleme, Erzurum ve Trabzon’u fetihten sonra İznik’i de alarak Çanakkale Boğazından Rumeliye geçti. Ve oradan İstanbul üzerine yürüdü. Kağıthane deresini tarihî Sünnet Köprüsü civarından geçip İstanbul’un tam karşısına, bugünkü Arap Camiinin olduğu yere ordugah kurdu. İstanbul’u kuşattı. Bir sene sürdü. O sıralar bölge Galata Kulesi bir köşesinde olmak üzere üçgen şekilde bir kale idi. Sahilde yerleşim yoktu. Buradaki bir tarlaya şimdiki camiyi yaptı. 5 sene kadar kaldılar. Sonra muhasara kaldırıldı. Ordu Şam’a döndü. 25 sene kadar Bizans belki gelebilirler diye korkudan camiye dokunamadı. Sonra Bizans İmparatoru burayı Dominiken papazlarına peşkeş çekti. Onlar da alt katını kendileri için gömü yeri yaptı... İstanbul’un Fethinde bu bölge Cenevizlerde idi. Fatih onların hiçbir kilisesini camiye çevirmedi. 2’nci Bayezid zamanı İspanya’dan canını kurtaran Müslümanlara burası ibadethane olarak verildi. Adına da “Arap Camii” dendi... Hristiyanlıkta fresk ve ikona başlangıçta hiç yoktu. 1054’lerde kralların zoruyla dine sokuldu. Ayasofya’daki ve diğer yapılardaki sonradan monte ikonaları tarihî gösterme gayretini, 1854’lerde Ayasofya’yı güya tamir eden İsviçreli Katolik Fossati kardeşlere sormak lazım. Gaspar bunun ustasıydı... Tarihimizi yalanlar üzerinde götürmeye bir son vermelidir. Kültür ve Turizm Bakanımız Sayın Günay’dan bu meseleyi vuzuha kavuşturacak bir açıklama bekliyorum.
.
Her köye bir kütüphane kampanyasını destekleyelim
Siyasal Bilgiler Fakültesinde halen öğrenci bir kardeşimiz; “Her köye bir kütüphane kurma” kampanyasını başlattıklarını, uzun bir maille anlatmış. Ve devamla, “İlk kütüphanemizi bir sene önce Sivas-Altınyayla ilçesi Başyayla köyüne kurduk. Üç bin kitap mevcuduyla açılışını yaptık. Halkımızın böyle bir kültür hizmetine kavuşmaktan ne derece mutlu olduğunu gördük.
A-
A+
Siyasal Bilgiler Fakültesinde halen öğrenci bir kardeşimiz; “Her köye bir kütüphane kurma” kampanyasını başlattıklarını, uzun bir maille anlatmış. Ve devamla, “İlk kütüphanemizi bir sene önce Sivas-Altınyayla ilçesi Başyayla köyüne kurduk. Üç bin kitap mevcuduyla açılışını yaptık. Halkımızın böyle bir kültür hizmetine kavuşmaktan ne derece mutlu olduğunu gördük. Bu bize şevk verdi. Köy kütüphanesinden bütün halk istifade ediyor. Komşu köylerden kitap için gelenler çok oluyor. Bundan cesaret alarak, şimdi de bu sene, Yozgat-Çekerek ilçesi Karahacılı köyünde, 5000 kitaplı bir köy kütüphanesi açıyoruz. Kütüphaneyi 22 Nisan 2012 günü açmaya kararlıyız. Bu kütüphaneyi de halkımızın desteğiyle açtığımızda, çıtayı daha da yükselterek, aynı anda iki köyde, iki kütüphane açmayı planladık” diye yazıyor... İnşallah bu gençler devletimizin kültür elçisi kaymakamları, valileri olsunlar... Dinimizin ilk emri “oku” düsturumuz olmalıdır. Kitapları gönderilebileceğimiz adres: Halil İbrahim Aktaş, Bahçelievler Mah. Atatürk Bulvarı No: 7 Çekerek-Yozgat. Müteşebbis gençlerin telefonu: Mücahit Gündoğdu 0544 531 00 84, 0542 559 02 49. Ömür kısa, zaman az. Bunu iyi kullanmalıyız. Bu kampanyaya her okuyucumun destek vermesi pek güzel bir hizmet olacaktır. İnanıyorum ki hemen göndereceğiniz kitaplarla Çekerek-Karahacılı köyü kütüphanesi dolduğu gibi iki köye daha kütüphane kurulabilecek miktarda olacaktır. Bu kıymetli gençler iyi niyetle bir yola çıkmışlar. Bunlara yardımcı olmak hem milli hem de manevi bir borcumuzdur. Fransa’da 65.000 kütüphane varken; ülkemizde yaklaşık 1.500 kütüphane olması bizleri derin derin düşündürmelidir. Bu gençler bu ayıbımızı azaltmak için yola çıkmışlar. Önlerini açalım. Bu fırsatı değerlendirelim. Kitapsız olan toplumların nasıl vahşileştikleri tarih boyunca görülmüştür, görülecektir de. Ecdadımız camilerin içine yüzlerce kütüphane kurdular. Camileri eğitim merkezi yaptılar. Köylerde kurulacak kütüphaneler nice cevherleri ortaya çıkaracaktır. Gençlere başarılar diliyor, sizlerin de himmetinizi bekliyorum...
.
Kaçaznuni itiraf etmişti!
Ovanes Kaçaznuni, 1918’de kurulan Ermenistan hükûmetinin ilk başbakanı. Taşnaksutyun Partisi’nin de lideriydi. 1867’de Ahıska’da doğdu. 1938’de Ermenistan’da öldü. Kaçaznuni, 1923’te Bükreş’te, Paris Konferansı’na rapor sundu. Ermeniler buna çok kızdı. Sonra bu rapor Ermenistan’da yasaklandı. Toplatıldı. Bu Rapor, Moskova’daki Lenin Kütüphanesi’nde Rusça olarak bulundu ve Türkçe’ye çevrildi. Özetle raporda:
A-
A+
Ovanes Kaçaznuni, 1918’de kurulan Ermenistan hükûmetinin ilk başbakanı. Taşnaksutyun Partisi’nin de lideriydi. 1867’de Ahıska’da doğdu. 1938’de Ermenistan’da öldü. Kaçaznuni, 1923’te Bükreş’te, Paris Konferansı’na rapor sundu. Ermeniler buna çok kızdı. Sonra bu rapor Ermenistan’da yasaklandı. Toplatıldı. Bu Rapor, Moskova’daki Lenin Kütüphanesi’nde Rusça olarak bulundu ve Türkçe’ye çevrildi. Özetle raporda: “1914’te Türkiye daha savaşa girmemişken; bizler Güney Kafkasya’da hızlı şekilde gönüllü birlikleri kurduk. Taşnaksutyun Partisi (EDDP) birlikleri kurup, güya Ermenileri harbe hazırladı. Ermeniler kayıtsız şartsız Rusya’ya bağlandık. Sadakatimiz ve yardımlara karşı, Rus Çarı Ermenistan’ın istiklalini bize hediye edecekti. Kendimizi hipnoz etmiştik. Rüyadaydık. 1915 yazında Türkiye, Ermenileri tehcire tabi tuttu. Çünkü biz Ermenilerin Osmanlıya ihanetini başarı saydık. Ruslar ve Avrupalıların bizi kullandıklarını çok geç anladık. Bizi maşa yaptılar. Var olan huzurumuz bitmişti. Fransızlar, İngilizler, Amerikalılar, Gürcüler, Bolşevikler; Türkler hariç bütün dünya bizi kolayca aldattı, atlattı ve ihanet etti, oysa bizler safça dünya savaşının Ermeniler için yapıldığına inandırılmıştık. Türklere karşı ayaklandık ve savaştık, öldük ve öldürdük. Teröre yöneldik. Suikastlarla, birçok kan döktük. Geçmişin kalıntısı Taşnak Partisi, artık son bulmalıdır. Taşnaksutyun Partisi intihar etmişti. Milletini mahvetmiştir...” Kaçaznuni bu itirafları yaptıktan sonra görevinden ayrıldı. Batılılar Osmanlının devamı olan Türkiye’ye karşı Ermenileri maşa olarak kullanmaya devam ediyor. Yani Ermeni insanını, ekonomik imkanlarını kullanarak Türkiye’ye baskı yapma yolundan dönmüyorlar. Şimdi başlarındaki şu ekonomik kriz belasından bir fırsat bulabilseler neler neler yapacaklar!.. Yakında AB ülkelerine borç verme görüşmeleri başlarsa hiç şaşmayalım. Keser döndü, sap döndü. Şimdi de hesap döndü. Bonjour monsieur Sarkozy!..
.
Ölüm haktır, dünya ise hayal
Kâinatta her canlı doğar, yaşar ve ölür. Dünya kurulalı bu hep böyle olmuştur. Kıyamete kadar da böyle olacağına inanıyoruz. Bunu yaşayan her insan da bilir, bilmesi lazım. Doğmayı nasıl sevinçle karşılıyorsak, ölümü de öyle gerçek bilmeliyiz.
A-
A+
Kâinatta her canlı doğar, yaşar ve ölür. Dünya kurulalı bu hep böyle olmuştur. Kıyamete kadar da böyle olacağına inanıyoruz. Bunu yaşayan her insan da bilir, bilmesi lazım. Doğmayı nasıl sevinçle karşılıyorsak, ölümü de öyle gerçek bilmeliyiz. Esas bu. Ancak yaşananlarda bunu çok az görüyoruz. Ölüm geldi cihane, baş ağrısı bahane. Görüntülü ve yazılı medyada sık sık gördüğümüz; kaza veya tedavide hayatını kaybeden yakınları için ağlayanların yanında, buna sebep olduğu düşüncesiyle, yeni öldürme sahneleri. Yani madem benim eşim öldü, bunun doktorunu da ben öldürürüm! Madem benim çocuğum kazada öldü, ben de aracın şoförünü öldürürüm, zihniyeti, maalesef toplumda kol geziyor. Bunun adı beynelmilel hukukta “ihkakı haktır”. Yani kendi hakkını kendi almaktır veya almaya kalkışmaktır. Hani medeniyet, hani demokrasi? Benim yakınım ölünce ki olabilir; kendi yakını ölünce karşı taraf cani ve hemen lime lime edilmeli mi? Olmaz böyle şey! Toplum bilimciler, toplum mühendisleri bunun çaresine kafa yormalı. Âdem aleyhiselamdan beri milyonlarca senedir milyarlarca kişi öldü. Yine de olacak. Topluma bağlı yaşamaya mecbur insanların nasıl ikna edileceği çok önemlidir. Eğer bunun çaresi, inançları kuvvetlendirmekten geçiyorsa, çaresine bakılmalı. Bunun ihmalinde, hukuk profesörü veya bir yargıcın bile “ihkakı hakka kalkışmasını” hiç yadırgamayalım. Bunu son cenazelerde de sık sık görmekteyiz. Ölenin camlı fotoğrafın öpmek, tabutuna yüz sürmek, ne ölene bir faydası var ne de yapana! O kişi ölmüştür. Ne alkış ona fayda verir, ne de ağlayıp feryad etmek. Bu hal, insandan başka diğer hayvanlarda bile çok sakin ve ölçülüdür. Ölenin geriye bıraktıkları için, “ne yapabilirim?”i düşünen kaç kişi var. İş alayiş ve sitayişten öteye gitmiyor. Cahiliye döneminde Dehriyye, Seneviyye, Felasife, Veseniyye ve Brehmenlerin yaptıklarına benzer işlerin ölene ve yakınlarına hiçbir faydası yok. Elbette ki yakınlarımızı sevmek insani görevimizdir. Ama bu bir yere kadar olmalı. Bu olmazsa sosyal hayatımızda daha büyük çalkantılar yaşamamız kaçınılmazdır.
.
Ada satın” diyen dostlar!
2012 senesi Şubat ayı inanıyorum ki, Yunan hükumeti başta olmak üzere bütün Yunanlılar için kâbus gibi geçti. Sokaklar ateş içindeydi. Millet meclisleri bir arenayı andırıyordu.
A-
A+
2012 senesi Şubat ayı inanıyorum ki, Yunan hükumeti başta olmak üzere bütün Yunanlılar için kâbus gibi geçti. Sokaklar ateş içindeydi. Millet meclisleri bir arenayı andırıyordu. AB ise başta ekonomik tedbirler için olmak üzere, ülkenin her şeyine karışıp; talimat üstüne talimat veriyordu. Tabii ki borçluluk kolay değil. Borç yiğidin kamçısı ama, böylesi sanki idam ilmeği idi. Tam bu hengamede, Avusturyalı bir bakan “Yunanistan borçlarını ödemek ve ekonomik refaha kavuşmak için, bazı adalarını satmalı” tavsiyesinde bulundu. Buna kimse ses çıkaramadı. Çıkaran olduysa da ben duymadım. Avusturya malum İsviçre ile birlikte Vatikan’ın askerî korumasını üstlenmiştir. Yani Papaların gözbebeğidir. Avusturya Katolik ama, bunu daha çok milliyetçilik şeklinde bilir ve tam yaşar. Laiklik mi? Geçiniz. Onlar için bu aldatmacadır. Ama bizlere de emirleridir. Yunanistan halkı ise çoğunlukla, Rum Ortodoks’tur. Ne Yunan Aynaroz’dan, ne de Fener Rum Patrikhanesinden, bu konuda “tık” yok. Bulgar, Rus vs. Ortodokslar ise sanki memnunlar gibi. Yani Slav ve Balkan Ortodoksluğu çok çatallı bir dağınıklık yaşıyor. Bazı Patrikler, Dünya Patrikliği davasını bir kenara bırakıp, zillete düşen dindaşlarının davasında, bari üç beş kelime etmeliydi. Yunan toprağı Fatih döneminde Osmanlı topraklarına katıldı. 1460’lardan 1821’e kadar Balkanlar, Macaristan ve Romanya bölgesi, pamuk ellerle yönetilen bir “huzuristan” idi. Halkın refah seviyesi bugüne göre çok çok yüksekti. Sanki bir elleri yağda bir elleri balda... Ama İngiliz ve Fransızlar bu yöre halkına huzur vadederek 200 sene kadar sürecek bir savaşın içine itiverdiler. Bulgar Rus’un pençesine düştü. Yunanistan ise “kadim Yunan medeniyeti” hilesiyle Avrupa’nın boyunduruğuna düştü. İstiklal harbimiz esnasında ,Yunan’ı ülkemize saldırtarak iki taraftan yüz binlerce gencin ölümünü zevkle seyrettiler. Tıpkı şimdiki gibi. Sanki Anadolu’da evleri başına yıkılan, yakılan, öldürülen masumların ahı, Atina sokaklarının yakılmasıyla çıkar gibi. İnsan yine de acıyor. Türkiye istese, o adaların satılanlarının hepsini alır. Ama almayalım. Ben derim ki; AB ne yaparsa yapsın, Türk hükumeti Yunanistan’a “ileri seviyede Ekonomik İşbirliği Anlaşması”nı teklif etmeli. Ve Ege Denizini, hatta Akdenizi yüzyıllar sürecek “Huzur Denizi” yapma
.
Camilerdeki mefruşatın yerleştirilmesi nasıl olmalı?
Bilhassa tarihî camilerde senelerdir belgesel çekimi yapmaktayım. Son on senedir tarihî cami ve diğer yapılardaki restorasyon çalışmaları bence memnuniyet vericidir.
A-
A+
Bilhassa tarihî camilerde senelerdir belgesel çekimi yapmaktayım. Son on senedir tarihî cami ve diğer yapılardaki restorasyon çalışmaları bence memnuniyet vericidir. Vakıflar genel müdürlüğünün ekipleri yaz-kış, gece-gündüz büyük bir gayret içindeler. Fakat bilhassa camilerde iç tefrişlerde ilaveler kirlilik yapıyor. Vakıflar işi bitirip gidiyor. Sonrasında, bir hayırsever bir veya birkaç duvar saatini cami için hayrına alıyor. Üstüne de firmasının amblemini basmış veya adı yazılı. Böylesi hayır malına uygun olmadığı gibi, namazda cemaatin dikkatini dağıtıyor! Uygun yere takılmadığında, duvarlardaki tarihî hat yazılarının görüntüsünü altüst ediyor. Levhaların yarısı okunuyor. Klima montesi ise çok sıkıntılara sebep oluyor. Tarihî yapılara delik delinip borular geçiriliyor, Kablolar döşenirken yüzlerce kroşe çakılıp çirkinlik artırılıyor. Duvarlardaki aplikler, ışıldakların görüntüleri bir ayrı sıkıntı. Diyanet teşkilatından cami imamlıklarına gönderilen muhtelif duyurular, emirler çok değişik şekilde kapılara duvarlar bantlanıyor. “Cep telefonunu kapat!” ikaz resimleri bambaşka. Cami görevlilerinin cep telefonlarının duyurusu çok faydalı, ama kapılara, duvarlara kâğıt yapıştırmak iyi görünmüyor. Mümkün mü bilemem: Her türlü bilgi levhası ve duyurular için, Türkiye genelinde standart ölçülerde ve taşınabilir ayaklı bir “Duyuru panosu” planı her camiye gönderilse. Hayırsever olan cami cemaatince bu panolar yaptırılabilir. Böylece camilerin duvarı, kapısı, camları bant kalıntılarından kurtulur. Tarihî camileri görmeye gelen turistler bu yazıları kendileri için zannediyor. Fıtra miktarları duyurusunu, camilere giriş ücreti sanıyor. Bir de minarelerde ve camilerin muhtelif iç ve dış yüzlerindeki hoparlörlerin halini bir esasa bağlasak. Hoparlörün görüntüsü bir ayrı sıkıntı. Gelen sesin şiddeti bir ayrı dert. Hoparlörün dibinde namaza duran bir kişi 80 desibel sesin bombardımanı ile kalbini toplayamıyor. Cami iç mekanlarındaki hoparlörlerin tamamen kaldırılması nice sıkıntıları halledecektir. Camilerdeki oturma sıra ve sandalyelerini kaldırmada, başarılarına şahit olduğumuz Diyanet İşleri Başkanı Prof. Dr. Sayın Mehmet Görmez’in bunun üstesinden geleceğine inanıyorum...
.
Batı medeniyeti yamuluyor!..
1800’lü senelerden beri, bazı kimselerce milletin önüne, hep Batı medeniyeti örnek olarak sunuldu. Sonra bu, yasalara da katıldı. Kendimizi Batı medeniyetine sanki göbekten bağlı veya yapışık ikizler gibi hissederdik. O hedefe koşmak sanki tek idealimizdi. İnsan etrafı tanıdıktan sonra, şöyle bir şeyler düşünmeye mecbur oluyor:
A-
A+
1800’lü senelerden beri, bazı kimselerce milletin önüne, hep Batı medeniyeti örnek olarak sunuldu. Sonra bu, yasalara da katıldı. Kendimizi Batı medeniyetine sanki göbekten bağlı veya yapışık ikizler gibi hissederdik. O hedefe koşmak sanki tek idealimizdi. İnsan etrafı tanıdıktan sonra, şöyle bir şeyler düşünmeye mecbur oluyor: Bu batı medeniyeti acaba kaç yaşında? Milletimiz Batıyı hedef almadan başka bir medeniyete mensup muydu, yoksa medeni olmayan vahşiler miydik? Tarihî çevreye bakıyorsunuz, çok kıymetli, hatta Batıda binde biri olmayan binlerce sosyal yapı ve tesis görüyorsunuz. Bunun yanında Batıdaki bir Bastille zindanı, Batı şatolarındaki insan yutan kuyularımız yok. Öyleyse Batı medeniyeti nedir? Yoksa bir yutturmaca mı? 8 Şubat 2012’de, Fransız İçişleri Bakanı Claude Gueant’ın, bir öğrenci grubuna hitaben yaptığı konuşmada sarf ettiği “her medeniyet, her kültür, her din bizim cumhuriyetçi prensiplerimizden bakıldığında aynı değerde değildir” diyor. Halbuki biz onlardan nice kanunlarımızı kopya etmiştik. Aynı kanun “onlarda medeni, bizde vahşet mi” diyesim geliyor!.. Bizdeki kanun için kalkan parmaklar mı farklı? Aynı bakan nisan 2011’de; “Ülkemizdeki Müslümanların sayısının artması çok ciddi bir problem” demişti. Sarkozy de içişleri bakanıyken Fransa’daki yabancı topluluklarına “çöplükler, süprüntüler” demişti. İşte Fransız İhtilali diye başımızda taşıdığımız Devrimlerin Fransa’daki meyveleri. “Soykırım olmadı diyeni tık içeri kanunu” da ihtilalin 2012 model meyvesi... Batının tarihdeki medeniyet ölçülerine de bakalım: Fransız Victor Hugo “Oradan Türkler geçti: Her şey harabe ve matem” diyor. Bir İngiliz Lord Owen: “Geleceğin Avrupa’sında Türkler asla yer alamayacaklardır.” İngiliz Lord Salisbury ise; “Fanatik ve cahil insanlar. Barbar millet. Türkler her zaman Türk kalacaklardır ve Avrupalılaşamayacaklardır. Parlamentoları var diye Türklere zaaf göstermeyelim. Ne tip insan olduklarını unutmayalım” diyor. Yani Batı medeniyeti dedikleri ya yamuktu veya zoru görünce yamuldular! Kanaatim “Haçlı Seferleri” ile yamulmuşlardı. Yamuk şeyler hiç dik duramazlar. Ancak bir çukuru doldurabilirler!..
.
Haydarpaşa Garı’nın acı hikâyesi!..
1 Şubat 2012’de Haydarpaşa garında 2 seneliğine faaliyetler durduruldu. İnsanlar hatıralarını severler. Bu gar binası da gurbete çıkan hemen her insanımızın hatıralarıyla dolu. YHT gibi çok kaliteli bir hizmet uğruna yapılan bu tatile sevinerek katlanmalıyız...
.1 Şubat 2012’de Haydarpaşa garında 2 seneliğine faaliyetler durduruldu. İnsanlar hatıralarını severler. Bu gar binası da gurbete çıkan hemen her insanımızın hatıralarıyla dolu. YHT gibi çok kaliteli bir hizmet uğruna yapılan bu tatile sevinerek katlanmalıyız... Bu gar binası 1906-1908 senelerinde yapıldı. Garın mimarisi Almanlardan, masrafı da bizden. İstanbul-Bağdat tren yolu için yapıldı. Devamında hat Haleb’den itibaren Şam ve Medine’ye uzatıldı. Çok stratejik bir ulaşım hattı. Doğru dürüst yolu olmayan Orta Doğuya, bir can suyu. Yani son yüz senedir en kritik petrol bölgesinin nefes alması idi. İttihadcıların idareye el koyması, Trablusgarp, Birinci Dünya Harbi ve Anadolunun işgali canavarlığı hep bunun için yapıldı. 1’inci Dünya Harbi sırasında Lawrence ve hempalarının 4 sene tek hedefi bu demiryolunu imha idi. Harp devam ederken; Kût’te, İngiliz ‘D’ Seferi Kuvvetleri Komutanı General Townshend, biriliği ile 29 nisan 1916’da, Halil Paşa’ya esir düştü. Teslim alınan 5 General 3000 İngiliz, 7000 Hintli asker ve 3300 sivil silahlarını teslim etti. Townshend ise zati silahlarını teslim etmedi. Bu levazımat ve cephanesinin Türk ordusunun eline geçmesine engel oldu. Townshend 22 günde bir şerefli misafir yolculuğu ile 20 Mayıs 1916’da İstanbul’a getirildi. Bu esir her işinde serbestti. Yüzmeden ava çıkmaya kadar. Heybeliada’da ikametine köşk tahsis edildi, Enver Paşa dahil sadrazam ve o günün bütün bakanları evlerinde misafir edip şerefine partiler düzenlediler. Harp devam ederken; Türk tarafının bütün askerî bilgilerine, bu esir vâkıf idi. İstanbul’a gelişinin 16’ncı ayı, 24 Eylul 1917’de Haydarpaşa Garı sabotaj sonucu patlatıldı. Yangını o sıra Heybeliada’da olan esir general hatıralarında şöyle anlatır: “Buradan alevlerin karanlıkta bir dil şeklinde göğe yükseldiğini görüyordum. Yangın; tren istasyonu civarında bir şalopeden rıhtıma bomba taşınırken, istimli bir vincin kırılmasından çıkmıştı. Patlamada İstasyon, bir anda alevler içinde kaldı. İstasyonda Bağdat sefer kuvvetine gönderilmek üzere Halep’e hareket etmeye hazır petrol yüklü trenler vardı. Yaklaşık bin kişi telef (şehid) oldu. İstasyonda çok miktarda cephane ve mermi bulunuyordu. İnfilak eden mühimmat, fişek gibi havaya uçup, Boğaz’daki gemilerin üzerine yağdı. Meydana gelen zarar beş milyon lira vardı...” Bir esirin vâkıf olduğu bilgiler, okuyucumun takdirine sunulur.
.
Edirne sellerden nasıl kurtulur?
Senelerdir Edirne’ye gider gelirim. Çok defalar çekimler yaptım. Kışını, baharını, yazını gördüm.
A-
A+
Senelerdir Edirne’ye gider gelirim. Çok defalar çekimler yaptım. Kışını, baharını, yazını gördüm. 1361-1452 arası 92 sene, Osmanlının başkentliğini yapan bu gazi şehir, birçok devletin merakını çeker, iştahını kabartır. Yeri gelmiş 1828, 1878 senelerinde Ruslar istila etmiş ve nice tarihî eserlerimizi tarumar, hatta yağmalamışlardır. 1912’de Bulgarlar yakıp yıkıp Edirneliye kan ağlattılar. Lozan Anlaşmasıyla Avrupa’nın bazı devletleri, masa başında Edirne’nin arazisini budayıp; güdük bıraktılar... Edirne il merkezi Bulgaristan’a 18, Yunanistan’a ise 7 km’dir. İl merkezi hududa bu kadar yakın bir ilimiz daha yok... Avrupalı Edirne’ye zulmetmiştir. Bu taşkınlar da Lozan’a konan zalim maddelerden kaynaklanır. Türkiye uğraşıp dursun! Edirne merkezinde 10 tane tarihî köprü, üç tane nehir var. Tunca Edirne’ye girerken ortasında bir ada yaparak iki kola ayrılır, bir de Meriç Nehri. Bu kadar köprüsü ve üç nehirli olan bir il merkezimiz daha yok. Arazisi dümdüz ve ziraate elverişlidir. Halkın çoğunun geliri tarımdandır. Her sene yaşanan seller çiftçiyi çok zorda bırakmaktadır. Nehir kıyısındaki deri işleme fabrikaları çok zarar görmektedir. Nehirler kıyısındaki dinlenme yerlerini işletenler de sıkıntıdadır. Ecdat burayı köprülerle donatmıştır. Şimdi bu köprüler aynı nehirlerin akmasına bazı hallerde yetmiyor. Peki sebep ne? Fikrimce bu olaya çözüm yolları şöyle sıralanabilir: 1- Mevcud Toprak seddelerde aşırı tahribat var. İsteyen nehirden sulama suyu almak için, bazen belediye atık su deşarjı için seddede yarıklar açabiliyorlar. Bu seddeler özel kanunlarla korunmalıdır. 2- Tarihî köprüler yapılalı en az 500 sene oldu. Tarih boyunca seylaplarda, mevcut köprülerin bazı gözleri dolmuştur. Nehirlerin zemini teressübatla mil doludur. Nehirlerin normal su derinliği çok azdır. Gerisi çamur. Nehir tabanları ve kıyıları taranarak acilen ıslah edilmelidir. 3- Nehir kıyılarında mevcud söğütlükler çok yaşlıdır. Çürümekte olan bu ağaçlar her selde kırılıp, köprülere gelip dayanır. Su akacak gözleri tıkar. Bunların bakımları hiç mi hiç yapılmıyor. Nehir yatağı devamlı daralıyor. 4- Bir uzun soluklu proje ile mevcut toprak seddeler, beton bloklardan ve toprak üstü en az üç metre yüksek olacak şekilde yenilenmelidir. İnanıyorum ki Türkiye bunu çok kısa zamanda başaracaktır... ..... Geçen cuma günü ebediyete uğurladığımız büyük tarihçi ve yazar Yılmaz Öztuna’ya Allah’tan rahmet, ailesine ve sevenlerine sabr-ı cemil diliyorum...
.
Lejyon donörleri atınız
Lejyon donör nişanları, Fransız çıkarlarına güya insanlık adına verdiği, onurlu bir Devlet Nişanı. Herkese verilmez.
A-
A+
Lejyon donör nişanları, Fransız çıkarlarına güya insanlık adına verdiği, onurlu bir Devlet Nişanı. Herkese verilmez. Lejyon, Fransız sömürge siyasetinde, sömürgelerde başkaldıranları öldürmek veya susturmak için, dünyanın her yerinden bulunup tutulmuş, paralı yabancı askerlerdir. Ölünceye kadar bol para. Ölünce de kaldır at. Yani kelimenin tam manasıyla “Paralı katil!” Halen Fransa sömürgelerinde resmî veya gayri resmî bu örgüt çalışması vardır. Herhalde bu katillerden de bahsetmeyi bundan sonra Fransa yasaklar... Türkiye’de her ne sebeple olursa olsun Lejyon nişanı olanlar götürüp Fransız elçiliğinin kapısına assınlar. Veya Sarkozy’ye postalasınlar. Milletini seven böyle olur. 24 Ağustos 1572’de, yani Saint Barthelmy Yortusu sabaha karşı, Katolik olmayan Huguenot denilen Protestanlar evleri yakılarak katledildi. Yekunu yüzbin kişiyi geçer. Sadece Paris’te öldürülenler elli bin kişiden fazlaydı. Katliamı Fransa kralı IX. Charles, annesi Ana Kraliçe Katherine Mecidis eliyle yaptırdı. Öldürüleceklerin kapılarına, 23 Ağustos akşamı, özel çarpı işaretleri kondu. Gece yarısını geçe, öldürücüler parola olarak, özel beyaz masum kıyafetleri giyerek, hazırladıkları meşalelerini ateşlediler. Evlerinden kaçabilenleri de sokak sokak kovalayıp, kuduz köpek itlaf eder gibi, sopalarla başlarını ezdiler... Protestan lideri Amiral Gaspard de Coligny bu katliamdan yaralı kurtuldu. Onu da ağır yaralı yattığı yerde suikast ile öldürdüler. Asilzadelerden çok protestan vardı. Onları da protokole göre ve ibret için; Kralın huzurunda parçaladılar. Vahşeti gören Kral aklını kaçırdı. 15 günde öldü. Şu anda Fransa’da, bu katliamdan söz etmeyi yasaklayan bir yasa herhalde yok! Çünkü Victor Hugo bu katliam için “Seine Nehri kıpkızıl aktı” yazıyor. Meşhur Fransız İhtilali bu olaydan 220 sene sonra oldu. O ihtilalde bir seferinde, Seine Nehrinde şişirilmiş tulumlardan yapılmış keleklere bindirilen binlerce papaz, tulumları oklarla patlatılarak nehirde boğuldular. Her halde bunundan bahsetmeyi yasaklayan bir yasa da yok. Eh ne yapayım: Ermeni meselesini yazamazsam; ben de bundan sonra Fransız katliamlarını yazarım!.
.
Türkiye’nin yazılım sistemi ne olmalı?
Ülkemizde internet kullanıcılığı, Avrupa Birliği ülkelerinin önünde gitmekte. Avrupa kendi yazılım sistemlerini kurarak Microsoft ile göbek bağını kesmiş görünüyor.
A-
A+
Ülkemizde internet kullanıcılığı, Avrupa Birliği ülkelerinin önünde gitmekte. Avrupa kendi yazılım sistemlerini kurarak Microsoft ile göbek bağını kesmiş görünüyor. Ulaştırma Bakanı Sayın Binali Yıldırım, FATİH projesini anlatırken, “İki sistem olacak. İsteyen Microsoft’u, isteyen de Pardus’u kullanabilecek” demişti. Malum Pardus, her konuda başarı ve buluşlarıyla göğsümüzü kabartan devlet kurumu TÜBİTAK’ın ülkemize kazandırdığı bir yazılım sistemi. Yani kendi bağımızın üzümü Bu sistemin gelişmesinde binlerce gönüllümüzün de görev üstlendiğini duyuyoruz. Hükûmetin başta sayın başbakanımız olmak üzere bütün üyelerinin Milli Eğitime ve e-Devlet’e sarf ettikleri üstün gayretler takdire şayandır. Bütçenin en büyük payı, Milli Eğitime ayrıldı. Okul yıllarımızda nice öğretmenlerimiz tebeşir tozundan gırtlak hastalıklarına yakalandı, niceleri de vefat etti. O zamanlar gırtlak hastalığı, öğretmenlere has bir meslek hastalığı idi. Şimdi e-Devletin ardından, e-Eğitim de bütün hızıyla devreye alındı. Ne mutlu gençlerimize... Bilgisayarın iki ana bölümü yazılım ve donanımdır. TÜBİTAK’ın her ikisinde de ARGE çalışmaları takdire şayandır. Yazılımda dünyadan ayrı bir Pardus ile yola devam elbette ki baş arzumuz. Ancak geniş düşünmeye mecburuz. Türkiye artık global düşünmek ve hareket etmek zorunda. Bugün Türkiye’nin adımlarına bakan, uygulamalarını örnek alan onlarca devlet var. Sadece Pardus’la yola devam şimdilik bazı kayıplara sebep olabilir. Bulgaristan gibi “olmadı pardon. Gelsin Microsoft” durumuna düşmemeliyiz. e-Eğitimle şimdilik yaygın bir Pardus uygulaması olmalı. Dış dünya ile irtibat demek olan Microsoft’a da bir süre daha devam... Her ne kadar birçok gizli konularda bazı istenmeyen istihbarat zaafı tehlikesi mevcut ise de, şimdilik tamamen terkinin zararları daha çok. Son yıllarda Aselsan’daki bazı yazılım değişikliği riskleri hiç unutulmamalı. Ama yine de gönülden inanıyorum ki, Türkiye yazılım ve donanımda çok yakın bir gelecekte, dünyanın tavrını gözlediği bir numara olmaya adaydır. Osmanlı devleti haritacılık ve tıbda yüzlerce sene, dünyada bir numara idi. Şu andaki idarecilerimizin, bu işleri çok iyi halledeceklerine, ülkemizi birçok konuda bir numara yapacaklarına inanmalı ve güvenmeliyiz...
.
Oluz Höyük’teki buluntular neyin şahidi?
2007’den beri devam etmekte olan, Amasya Oluz Höyük kazılarındaki son buluntular, Dergilerde makalelerle, TV’lerde de tarih programlarında, yeni bir keşif gibi epeyce yer buldu.
A-
A+
2007’den beri devam etmekte olan, Amasya Oluz Höyük kazılarındaki son buluntular, Dergilerde makalelerle, TV’lerde de tarih programlarında, yeni bir keşif gibi epeyce yer buldu. 8 Ocak akşamı bir TV kanalında açık oturum şeklinde, Türkiye’nin üç saygın bilim adamı bir moderatörün yönetiminde, kazılardaki buluntulardan 6 yaşında bir kız çocuğu iskeletini tartıştılar. İskeletin kulağı hizasında sağda tunç küpe halkası ve üstünde takılı muska benzeri bir şey. Sol kulak hizası ise tunç bir küpe, göğüs sağında tunç fibula yani çengelli iğne görülmüş. TV tartışmasında moderatör, bu buluntular için peşinen raporunu verdi: “Bu bir Türk-İslam kızı iskeleti. Buluntular Türklerin eski inançları olan Şamanizm usulü. Anadolu’ya gelen Türk boyları da böyle idi. Yani Kayı Boyu da Anadolu’ya gelip daha sonra Osmanlı olduğu dönemde, halen İslam’a girmemiş olabilir...” Tartışmayı yöneten böylece bir anda taraf oldu. Kazı başkanı ben Arkeologum deyip, bu bilgisiz tartışmadan sıyrıldı. Diğer iki bilim adamı ise; moderatöre karşı savunmaya geçtiler. Şöyle ki: “Türkler hiçbir zaman Şamanist olmadılar. Binlerce yıldır Türkler İslam’dan önce de, Gök Tanrı dininde idi. Şamanizm hiçbir zaman zaten din olmadı. Taraftar toplamak için din kılığında görünmeye çalıştı. Gök Tanrı inancında olanların göç hedefi Batı Avrupa idi. İslamiyet’le Miladi 639’larda tanışan Türk boyları ise Anadolu ve Irak bölgesine göçtüler. Bu yüzlerce sene dalga dalga devam etti. Semavi dinleri vurulacak hedef gören Moğollar ise, Onları topluca imhaya kalkıştı. Bir grup Türk boyu da onların mezaliminden Anadolu’ya göçtüler...” Tartışma bir buçuk saatten fazla sürdü. Benim Moderatörden anladığım: “Kayı Boyu yani Osmanlı, Söğüt’e geldiğinde bile Müslüman değildi!..” Türklerin önceki Gök Tanrı dini önceden gelmiş bir peygamberin getirdiği dinin sonradan bozulan hali olabilir. 1000 sene önce öldüğü tahmin edilen 6 yaşındaki kız çocuğu iskeleti, sayın moderatöre sanki bunları müjdelemiş. Kırşehir’deki Kalehöyük kazıları 1986’dan beri 26 senedir devam ediyor. M.Ö. 4000 senelerine kadar uzanan 4 katlı yapılaşma bulunan höyükte, Japonlar kazı yapıyor. Bizans ve Roma döneminde Anadolu’da izlerine rastlanan Chnamane ismin bazı cahillerce Şaman olarak alındı. Al sana bir cahiliyet örneği. Bilim adamları bu kelimenin Gök anlamı taşıdığını ne kadar haykırsalar da, cahile bu tesir etmiyor. Kellim kellim la yenfa... Bize bu cennet vatanı ve üstün medeniyeti miras bırakan Osmanlı’ya iftira kimseye şeref vermez!..
.
Noel Baba motifi özlemi!..
2012’nin yılbaşı akşamı, Türkiye genelinde Noel Baba mankenlerini bol bol gördük. O kırmızlı kıyafet insanlara ve bazı canlılara da giydirildi.
2012’nin yılbaşı akşamı, Türkiye genelinde Noel Baba mankenlerini bol bol gördük. O kırmızlı kıyafet insanlara ve bazı canlılara da giydirildi. Neredeyse Çin’deki Mao dönemi tekdüze kıyafet haline gelecek zannettim. Buna laf söyleyene de aşkolsun. Amma Samsun Sakatlar Derneği, engelli yavruya da o günün hatırasına birer özürlü arabası hediye etmiş. O yavrulara sanki birer ayak hediye etmiş gibi. Ne güzel ve hayırlı iş. Özürlü yavrular çocuk yaşında. Reşid değiller. Bu hayra ben de sevindim. Bir gazetedeki haberde aynen şöyle diyor: “Samsun Sakatlar Derneği Başkanı Yakup Beyazer, yılbaşı akşamı yanına aldığı Noel Baba ile birlikte iki engelli çocuğa tekerlekli sandalye götürdü. Tekerlekli sandalyeye kavuşan çocuklar, hem bunun heyecanını; hem de Noel Baba görmenin mutluluğunu yaşadı...” Çocuklar arabaya çok sevinmişler. İyi. Noel Baba görmenin de mutluğunu yaşamışlar! Ama o da ne? Kendi kendime sordum: Bir Müslüman ailenin küçük çocuğu, Noel Baba mankeninden neden mutlu olur? Noel Baba ritüeli dinimizde var mı? Yok. Tarihimizde var mı? Yok. Kültürümüzde var mı? Yok. Şamanizmde var mı?.. Daha nicelerini sayarak sizi yormak ve kızdırmak istemem. Budizm de dahil eşyaya tapınanlarda ve Hristiyanların Ortodokslarında bile olmayan sadece Katoliklerin lanse ettiği ve Katolikliği hatırlatan motiften, Samsunlu yavruya ne?.. Bir Nasreddin Hoca motifi olsaydı utanacakmıydık? Osman Gazi’den tutun 100 Türk büyüğünden birinin mankeni olsaydı ayıp mı olurdu. Hadi onlar Osmanlıyı hatırlatır, bir oyuncak ayıya bunu verdirseydik ya! Bir dernek bir özürlüye araba hediye ederken; neden yılbaşını bekler. O tekerlekli sandalye onlar için hayat demek. Araç o gün mü ellerine geldi. Zannederim hassaten o güne denk getirilmiştir... Yani bu iş bana göre hiç olmadı. Yerine uymadı. Reşid olmayan bir yavru; Kur’an-ı kerim kursuna yazılamazken, ona bir başka inancı telkin eder gibi törenler düzenlemek hangi akla hizmettir. Peki bu davranışlarla laiklik bağdaşır mı? Bence bağdaşmaz!..
.
Ağlatan diktatör!..
Kuzey Kore lideri Kim Jong-İl 17 aralık 2011’de öldü. 28 Aralıkta gömülmesine kadar bütün ülke ağlamaya mahkûmdu. 29 Aralıkta bu mahkûmiyet bitti. 12 günlük bir ağlama maratonu.
A-
A+
Kuzey Kore lideri Kim Jong-İl 17 aralık 2011’de öldü. 28 Aralıkta gömülmesine kadar bütün ülke ağlamaya mahkûmdu. 29 Aralıkta bu mahkûmiyet bitti. 12 günlük bir ağlama maratonu. Dünyada bir eşi daha yok. Bu lider sağlığında da yıllarca hem ülkesi insanını, hem de komşularını hep ağlattı. Dünyayı nükleer savaş tehlikesinin kıyısına kadar getirdi. Bir demir yumruk, insanların tepesinde. Nasıl sevinileceğini, nasıl ağlanacağını diktatör yani devlet tespit ediyor ve emrediyor. Hatta ağlarken yapılacak haykırış ve çırpınışlar bile önceden halka öğretilip antrenmanı yaptırılıyor... Ağlamak da gülmek de insanlara has bir vergidir. Duygudur. Yaratan bunu “eşref-i mahlukat” buyurduğu insanlara vermiştir. Bu da bir inanmaktır. Yani insan iyi olduğuna inandığı kimsenin kaybına hislenir ve günlerce ağlar. Hatta dağlara düşer. Sevdiği birine kavuşunca da içinden gelen coşkuyla havalara zıplar. Gerçi bazı futbolcular, gol attıklarında gösterişli şekilde sevinmezse, onu döven taraftarlar da oluyor! Demek ki onlar da diktatör düşüncelidir... Demokrasiyi hep böyle bilmek lazım. İnsanlar sevdiklerini seçmeli. Başına dikilip de, şuna oy ver diyenler halkına zulmedenlerdir. Kuzey Kore halkı bakalım gülmeyi bilmeyen yeni tombul diktatörüne, ne kadar sabredebilecek... Osmanlı devlet idaresi her ne kadar demokrat değil ise de, demokrasiyi aratmayacak şekilde adil bir idare uygulardı. İnsanları mutlu idi. İttihadcılar işbaşına kardeşlik, hürriyet sloganlarıyla geldiler, millete gülmeyi unutturdular. Vatandaşlar arasına ırk nifakı soktular. Ve arkalarında bir harabe bırakarak yurt dışına kaçtılar. Enver Paşa Sarıkamış Harekâtı öncesi, mevsimin bu harbe müsaade etmediğini arz eden, Erzurum ordu komutanı Ahmet İzzet Paşaya, “Paşa benim akademide hocam olmasaydın şimdi senin apoletlerini sökerdim” diye haykırdı. Neticede 115 bin şehid karlara düştü. Diktatör Enver Paşa yanılmıştı. Ama ne fayda! Sonra da 4 senede binlerce örnek... Allah ülkemizi ve bütün insanlığı diktatörlerin şerrinden korusun. Okuyucularımın yeni yıllarını kutlar daha nicelerine huzur ve saadetle erişmelerini dilerim.
XXXXXXXXXXXXX
osmanlilar.gen.tr/Yazarlar/ismail-yagci
İsmail Yağcı Yazıları. Özür dilemeye kalkan özürlüler · Özür dilemek, ama kimden · Türkler Avrupa ya neden gitti? İstan
.Yazılar
Özür dilemeye kalkan özürlüler
İsmail Yağcı
Türkiye’nin yüzlerce iç ve dış önemli meselesinin hepsi bir tarafa,1915’te Ermenilerin çektiği sıkıntılar için özür dileme krizine tutulmak bir tarafa. Aynı dönemde, yurduna saldıran düşmanlara karşı savaşan 5 milyona yakın Türk genci, bütün yokluklara rağmen bayrağı, milleti, istiklali uğruna ya şehit, ya gazi oldular. Durduk yerde, bu milleti anlamsız bir harbe sokarak; Devleti paramparça edenlere hesap sorulamadı. Ama bizim özürlüler, Ermenilerden özür diliyor. Sorsanız ne oldu da bu yola girdiniz, bilmezler. Bunu öğrenmek için, Türkiye’deki milyonlarca resmî ve özel belgeye bir göz atıvermek yeterdi. Ama maksatları, Türkiye dış siyasette sıkıştırılsın, kıvransın, dış mihraklar yani ‘ANCA’cılar habire onların da sırtını sıvazlasın.
24 Nisan 1915 Tehcir olaylarında yaşananları öğrenmek isteyen okuyucularıma, 1915 tehcir zamanı Kayseri belediye başkanı olan rahmetli Rıfat Çalıka’nın hatıralarını okumalarını tavsiye ederim. Rıfat bey göçe giden Ermeni köylülerin tarlalarındaki mahsulü olgunlaşınca, amele tutarak hasat yaptırıp, Türk silahlı kuvvetleri ihtiyacına gönderir. Sahibi Ermeni’ye, bedeli kadar ordumuz borçlandırılır. Bunların belgeleri var. 1895 Ermeni ayaklanmaları öncesinde 20 seneden fazla, Trabzon limanındaki tahmil tahliye işlerini Ermenilerden kurulu Hamal bölükleri yapar. Avrupa devletlerinden gelen gemileri boşaltırlarken, Daşnak ve Hınçakçılara gizlice gönderilmiş silah ve cephane sandıklarını, bu Ermeni hamallar çetecilere ulaştırırlar. Daşnak ve Hınçak da, bu silahlarla 1897’den 1914’e kadar Türkleri katleder.
Van, Kars, Erzurum, Bitlis ve daha nice vilayetlerin köylerinde yanan tandırlara atılan masum Türk yavrularının özrünü kim, kimden dileyecek?!. Düzmece imza listelerinde ismi olan kimseler, bu listelere itiraz edip, bunu kamuoyuna açıklamazlarsa, necip milletimizin gözünde Türklük davasına iftira ve ihanet etmiş sayılacaklardır!..
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/ozur-dilemeye-kalkan-ozurluler.html#sthash.CRhvvsJa.dpufYazılar
Türkler Avrupa ya neden gitti?
İsmail Yağcı
Yavuz Sultan Selim Hanın vefatı ile, yerine oğlu Şehzade Süleyman hükümdar oldu. Devlet işlerini kanunlara bağlamakla işe başladı. Avrupa devletleri arasındaki güçsüzlerin ezilmesini önlemek için yollara düştü. 1521’de Macar toprağı olan Belgrad’a ilk seferi yaptı. 1526’da Mohaç ovasında, Macaristan’ı yutmak isteyen Avusturyalılarla yapılan savaşta zafer kazanıldı. Mohaç’ı müteakip Buda şehrine geçildi. Buda yani Budin şehrinin ileri gelenleri, Osmanlıların davranışlarından o kadar memnun oldular ki, Kanuni’yi karşılamak için kilometrelerce yol geldiler ve “Hoş geldiniz” dediler. Kanuni onları ferahlatacak sözler söyledi. Buda ile Peşte şehirleri arasında, genişliği 1000 m olan Tuna nehri akar... Budalılar Peşte’ye geçmekte çok zorlandıklarını söyleyip, kendilerine yardım edilmesini istediler.
Kanuni, Tuna üzerine, bir haftada güzel bir köprü kurdurdu. Budalılar artık çok rahatlamıştı. Kolayca karşıya geçmeye inanamıyorlardı. Bu arada Avusturya casusları, bazı Budinlileri kandırarak, mahallelerini sokaklarını kundaklayarak yangınlar çıkarttılar. Sultanın yanındaki Sadrazam İbrahim Paşa bizzat nezaret ederek, yangınları kısa sürede söndürttü. Çünkü Osmanlıda bir yerde yangın çıktığında, Sadrazamın olay yerine gitmesi ve söndürme işlerini idare etmesi kanundu. Macarlar bu gelenleri çok sevdiler. Bir gün duydular ki, ertesi gün Müslümanların Kurban Bayramıdır. Çok merak ediyorlardı. Acaba nasıl kutlanacaktı.
Ertesi gün topluca bayram namazını kılanlardan binlerce insan tebrikleşip, yüzlerce hayvan kestiler. Yazık değil mi bu kadar hayvanı kestiler diye Macarlar acıyordu. Sonra sorup öğrendiler ki, bu kurban edilen hayvanların etleri, fakirlere dağıtılıyordu. Ve Macar fakirlerine de veriliyordu. Macar halkı yine şaşırmıştı. Bu gelenler nasıl işgalciydi? Kendi adamlarının yaktıkları evlerinin ateşini Türkler söndürüyordu. Kendi dinlerinin icabı kestikleri kurbanları, Macar fakirlerine de veriyorlardı. Halbuki kendi Derebeyi ve Kontları, fakirlerden aldıkları vergilerle keyif sürerken, fakirlere dönüp bakmıyor, bir lokma vermiyordu. Yerli halk kısa sürede Türklerle kaynaştı. Onların giyim kuşamlarını benimsedi. Dillerini de sevdiler.
Türkler 140 senelik beraberlikten sonra 1686’da Macaristan’dan çekildi.
Şu anda Macar konuşma dilinde, günlük hayatta 300’den fazla Türkçe kelime kullanılır. Sade başkent Budapeşte’de, ismi Török yani Türk olan bine yakın cadde ve sokak var.
Demek ki Türkler Avrupa’ya emperyalist emellerle gitmedi. Onlara huzur götürdüler.
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/turkler-avrupa-ya-neden-gitti.html#sthash.Uh7CsMeo.dpuf
.Yazılar
Ertuğrul faciasını anarken...
İsmail Yağcı
Ertuğrul Fırkateyninin Japon Denizindeki kazada batışı, basınımızda üstünkörü yazılır çizilir. İşin aslına pek de inilmez. Bu savaş gemisi neden Japonya’ya gitti, neden battı? Kültür ve Turizm Bakanlığı veya esasen Genelkurmay başkanlığımızın koordinatörlüğünde, herhangi bir üniversitemizce bir panel düzenlenebilir... 1887’de Japon İmparatoru, amcasını bir harp gemisiyle İstanbul’a resmi ziyaret için gönderir. Bu dostluk ziyaretine aynıyla karşılık vermek, milletimiz için onur meselesidir. Ve ziyaret hemen yapılmalıdır. Zamanın padişahı harp gemisine karşı bir Türk harp gemisiyle iadeyi ziyareti yaptıracaktır. Türk donanmasında ise, teknik personel çoğunluk İngiliz olmak üzere yabancıdır. Abdülaziz zamanında bazı İngiliz çarkçıların, padişahın Sultaniye gemisine bile sabotajları bilinmektedir. Konu göz önüne alınarak, komutanından dümencisine kadar Türk personelden bir gemi hazırlanır. Ertuğrul Fırkateyni hem yelkenli hem de motorludur. O sene yeni mezun olan bahriyeli subayların hepsi, gemi komutanı Yarbay Ali Bey ve Albay Osman Beyin komutasındaki kafileye dahil edilir.
15 Temmuz 1888’de, Gemi Japonya’ya hareket eder. Birçok fırtına ve zorluklardan sonra 28 Haziran 1889’da Yokahama limanına ulaşır. Komutan Albay Osman, yolda padişah tarafından paşalığa yükseltilir. Japonya’da fevkalade hüsnü kabul görülür. Esnaf hiçbir Türk askerinden alışverişlerinde para almaz.
Gelirken uğranan limanlardan su ve gıda maddeleri alınır. Maalesef bunlardan Kolera da bulaşmıştır. Japonya’da iken birçok askerimiz bu hastalıktan ölür. Türkiyeyi temsil görevini hakkıyla yapan Osman Paşa, hastalığın verdiği tedirginlikle, bir an önce yurda dönebilmek için komutanlıktan izin alır. Ve dönüş başlar. 17 Eylül 1889’da dönüş seferinin üçüncü gününde, denizlerdeki fırtına tehlikeli hâl alır. Fırtına gemiyi hızla hızla sürükler ve Kaşimozaki yakınındaki kayalıklara bindirir. 1090 kişilik personelden 587’si şehit olur. Diğerleri Japon köylülerce kurtarılır. Japonlar Türk askerine her türlü yardımı yapar. Hastanelerde tedavileri biten askerlerimizi, iki Japon askeri gemisi yurdumuzu getirir. Şehitlerin anısına da, Kaşimozaki feneri yakına bir anıt dikilir.
Japonların askerimize yardımı her türlü övgünün üstündedir. Türk milleti bu yardımları sebebiyle Japonlara minnettardır.
Kanaatimce o resmi ziyaret yapılmalıydı. Devletin temsil görevleri tıpkı bir savaş gibi gecikmeyi kabul etmez. Ertuğrul da donanmanın en güçlüsü. Şehitlerimizi rahmetle anıyorum...
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/ertugrul-faciasini-anarken.html#sthash.GanCtPta.dpuf
.Yazılar
Çanakkale Deniz Zaferi ve sonrası
İsmail Yağcı
18 Mart 1915 Çanakkale Deniz Zaferimizin bir yıl dönümünü daha nasipse yarın milletçe törenlerle kutlayacağız. Bu zafer Türk ordusunun kazandığı son deniz zaferidir. Ancak Avrupa Birliğine giriş manevralarımızın da, yazıp, söylediklerimize gölgesi düşmüyor değil. 1914’ün Avrupa’sında Almanya ile İngiltere arasında sanayi, ekonomik ve ona bağlı olarak askeri alanda büyük bir rekabet yaşanmakta. Buna ilave olarak sömürgecilik damarları da kabarmıştır.
Yani Batının medeniyet denilen tek dişi kalmış canavarı, soyacak toprak arayışında.
Bulduklarını da kanını kurutuncaya kadar sömürüyor.
O günün sömürüleridir ki, bugün Afrika’da ölümcül açlık felaketi kâbus olmuştur.
Osmanlı devletinin toprağı Mısır’ı İngiltere ve Fransa Kuzey Afrika’yı yutmuş, Orta Doğuda ise Lübnan ve Suriye ile Çukurova’ya göz dikmiştir. Rusya ise Kırım’ı kanlı bir şekilde işgal etmiş, “Doksanüç Harbi”nde işgal ettiği Türk topraklarından çekilmemekte ısrarlı.
Bu durumda harbi başlatacak Osmanlı idi.
Tam tersine, sömürgeciler ortada hiçbir sebep yokken yurdumuza saldırdılar.
Deniz yoluyla Osmanlı başkentine ulaşıp, devleti teslim alacaklardı. Silah ve Tonilato bakımından en güçlü filolar ile saldırdılar. Sonu onlara hezimet oldu. Karanlık limanın suları mezarları oldu. Bunlar hep anlatılır.
Deniz ve kara muharebelerinde düşman askerlerinin kökenlerine de bir bakalım.
İşte dökümü:
İngiliz ordusunda; Mısırlı, Hintli, Avustralyalı ve Yenizelandalı askerler var. Subayları generalleri ise İngilizler. Yani Dominyon idaresi.
Fransız ordusunda; Madagaskar, La Reunion, Senegal ve bütün Kuzey Afrika’dan Müslüman askerler. İdarecileri Fransız subayları, generalleri...
Rus Ordusunda ise; Orta Asya’daki her Türk topluluğundan, Kafkaslardan Müslüman askerler ve Doğu Anadolu’da yurt vaat edip kandırdıkları Ermeniler. İdarecileri de hep Rus...
İşte 600 senelik Osmanlıyı yıkmaya yeltenen Batılıların koalisyon güçleri topluluğu.
Ama idare onlarda. Ölen askerler ise hep yabancı. Bu tam bir vahşettir.
İngiliz’in İstanbul’a saldırmasının asıl sebebi ise: Dünyanın en kritik su yolu İstanbul Boğazını Ruslara kaptırmamak ve elinde tutmak.
Rusya müttefikleri ama, sadece ölmeye.
Nitekim İngilizler Lenin’i, Almanya’da yetiştirip; finanse etti ve savaşın bitmesine beş kala Rusya’ya sevk edip Kasım 1917 Komünist İhtilalini yaptırdı. Rusya da bu savaş sonu ganimetinde avucunu yaladı.
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/canakkale-deniz-zaferi-ve-sonrasi.html#sthash.Imew3Krr.dpuf
.Yazılar
Açe Osmanlı ilişkileri
İsmail Yağcı
Aralık 2004 sonunda Güney Doğu Asya’da çok şiddetli bir deprem oldu. Merkez üssü, denizde ve çok derinlerde olan depremlerin sonucunda, tsunami denilen deniz dibi dalgaları sahile yakın su yüzüne çıkarak, önüne geleni yutar. Bu son depremde maalesef milyonlarca insanı evsiz barksız bırakan ve 300 binden fazlasının ölümüne sebep olan acı bir felaket yaşandı. Bu felaketten en çok zarar gören de Endonezya’nın Sumatra adasının kuzey kısmında bulunan Açe’nin insanları oldu. Sumatra adasının yüz ölçümü Türkiye’nin toprakları kadardır. Avrupa devletleri Orta Çağda bir nevi milli soygunculuk olan sömürgeciliğe başlayınca, Portekizliler, Açe Sultanlığına saldırdılar. Bu ülke insanları Müslüman idi. Portekizliler hem sömürüyorlar hem de öldürüyorlardı. Açe Sultanı çok bunalmıştı. Kanuni Sultan Süleyman’ın son dönemlerinde, İstanbul’a bir elçilik heyeti gönderdi. Elçi İstanbul’a iki senede gelebildi. Ancak heyet geldiğinde, Kanuni bu dünyaya veda etmiş, yerine oğlu İkinci Selim geçmişti. Açe Sultanı mektubunda, Portekizlilerin halkına çok zulmettiğini, bunları def edebilmek için silah ve mühimmat ile askerî gemilere ihtiyaçları olduğunu, Java adalarındaki diğer toplulukların da sıkıntı çektiklerini bildiriyordu. Selim Han böyle bir isteği geri çevirmedi. 1567-1568’de, bir miktar silah ve askerî malzeme ile birlikte, onlara balık hediye etmek yerine balık tutmayı öğretircesine; teknik personel de gönderdi. 19 gemi dolusu top döküm malzeme ve kalıpları, gemi inşa alet ve edevatı ile birlikte 5000 kadar teknik personel, kurulan bir filo ile Kurdoğlu Hızır Reis’in emrinde, çok meşakkatli bir yolculuktan sonra Açe’ye ulaştı. Barbaros’un emrindeki komutanlarından Kurdoğlu Musluhiddin Reis’in oğlu olan Hızır Reis, bir müddet orada kalarak, askerî işleri, savunma mevzilerini düzene koydu. Açe ordusunun üst düzey kurmay heyeti, Türklerden kuruldu. Türk top döküm ve gemi inşa ustalarından isteyenlere de orada kalabilme izni verildi. Gidenlerin yarıdan çoğu orada kaldı. Evlendiler, çoluk çocuk sahibi oldular. Şimdi felaketten en çok zarar görenler işte bu subayların ve ustaların torunlarıdır. Türk basını ilk zamanlar bu konudan habersiz kaldı. Zira okullarımızda, ne Sumatra seferleri, ne Seydi Ali Reis’in Hind Denizi maceralarını okumamışlardı, okumamıştık. Mareşal Fevzi Çakmak’ın Genelkurmay Başkanı olduğu dönemde, Genelkurmay Başkanlığı Seydi Ali Reis’in mücadelesini anlatan bir askerî kitap bastırmıştı. Bu kitabı on sene öncesine kadar sahaflarda bulabiliyorduk. Şimdi o da kalmadı. Başta Hükumet olmak üzere bilhassa İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığının Açe çalışmalarını takdirle karşılıyorum. Gönül isterdi ki, İstanbul Belediye Başkanlığımız, basın mensuplarına bir Açe gezisi düzenlesin. Böylece halkımıza Açe’nin ne olduğunu daha güzel anlatalım. Bir TV yapımcısı olarak, bu ecdat yadigarı yerlerde çekimler yapıp Türk milletine sunmayı ne kadar isterdim... Zelzeleden bir hafta sonrasına kadar Türk basın yayın kuruluşları Açe adının doğrusunu yazamadık. Böyle bir gezi bundan sonra bu adı doğru yazmamızı sağlasa yine kârdır.
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/ace-osmanli-iliskileri.html#sthash.Fe5n82dt.dpuf
.Yazılar
Özür dilemek, ama kimden
İsmail Yağcı
Üç hafta önce bazı gazete yazarları, Ermenilerden özür dilenmesi gerektiğini vurgulayan masumane yazılar yazdı. Bu özür işi şimdi azdı. İnternette dolaşan imza listelerinin düzmece ve hayali olduğu artık aşikârdır. Malum özür dileme listesinin başlık yazısı: 1915’te Osmanlı Ermenilerinin maruz kaldığı ‘Büyük Felâket’e duyarsız kalınmasını, bunun inkâr edilmesini vicdanım kabul etmiyor. Bu adaletsizliği reddediyor, kendi payıma Ermeni kardeşlerimin duygu ve acılarını paylaşıyor, onlardan özür diliyorum. Kimden dileniyor? Osmanlı Ermenilerinden.Ne zaman için? 1915’teki olaylar için. O dönemde öldürülen Osmanlı tebası Türkler, Kürtler, Rumlar, Yahudilerin özrünü niye dilemezler. Çünkü malum kimseler, Ermenilerin avukatıdır. Neden 1915? Kasım 1914’te Rus orduları Doğubeyazıt’tan Osmanlı toprağına girerken; binlerce Türk ve Kürt, Rus ordularında görevli Ermeni subay ve erlerce katledildi. Rus Ordusu Erzurum’a girdiğinde, onların kılavuzu Ermenilerdi. Erzurum’daki zenginleri ve eşrafın isimlerini, kimin kaç yetişkin kızı var bilgilerini Ruslara, yerli Ermeniler verdi. Türk ordusunun cephanelik ve gıda ambarlarını Ermeniler havaya uçurdu. Bir gecede 3000 Erzurum delikanlısını evlerinden “demir yolundaki karları temizleteceğiz” diye toplayanlar Ermenilerdi. Bu gençleri topluca, Kanlıdere’de boğazlayanlar da onlar. Ilıca Camii’nin avlusuna 1.5 metre yüksekliğinde Türk cesetlerini yığanlar da onlardı. Tercan-Sansa köyünde öldürdükleri Türklerin bacaklarını ağaçlara asıp üzerine, “okkası 10 paraya” kağıtları yapıştıranlar da, Rus ordusu ile gelen Ermenilerdi...
Özürcü güruhu! Size sesleniyorum: Gelin, 1829, 1878, 1895, 1896, 1905 ve 1914’te yaşananları konuşalım. Sizin bana göre, Ermenilere özür borcunuz yok. Çünkü özür için öncelikle Türk gibi düşünmek lazım. Gelin hemen Türk milletinden özür dileyin!..
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/ozur-dilemek-ama-kimden.html#sthash.gLNAmi4i.dpuf
.Yazılar
İstanbul'un gül bahçeleri
İsmail Yağcı
İstanbul hakkında yazılan kitaplarda “imparatorlukların başkenti” ifadesine hep rastlarız.
Osmanlı devleti zamanında İstanbul, dünyanın en huzurlu yaşanan şehri idi. Başkent olmanın elbetteki ayrıcalığı vardı. Devletin idare merkezi, Topkapı Sarayı idi. 700.000 metrekarelik alanda konuşlanmış sarayın, 80.000 metrekaresinde yönetim binaları ve padişahın evi vardı. Bu bölümde bile %17 civarı binalar %83 ise yine yeşil alandı. Bilhassa birinci avludan denize yani Balıkhane kapısına doğru inen yokuşun sol yamacı, olduğu gibi gül bahçesi idi.
Bu güllerin ekserisi, bugün Isparta gülü dediğimiz gül yağı elde edilen cinslerdendi. Gül yapraklarından yağ elde etmek için, her türlü damıtma sistemi yani imbikler ve ambalaj tesisleri vardı. Her sene kilolarca gül yağı elde edilirdi. Yamacın denize doğru düzleştiği alana Gülhane Meydanı denirdi. Yamaçta da adı Gülhane olan bir köşk vardı. Köşkün tarafında padişahın huzurunda, cirit, güreş ve benzeri spor müsabakaları yapılırdı. Dini bayramlarda bayramın ikinci gününe, “Gülhane Günü” adı verilmişti. Halk da bayramın ikinci gününü Gülhane Günü olarak bilir ve kutlardı. Sarayda da böyle idi. 1839’daki “Gülhane Hattı Hümayunu”nun okunması işte bu meydanda Gülhane Köşkü önünden yapıldı. Şimdiki Gülhane Parkı ise sarayın has bahçesine dahil ağaçlık bir alan idi. Meydanın surlara doğru bölümünde, sarayın 120 yataklı hastanesi vardı. Kırım Harbi zamanında 1855’te meydanın alt taraflarına, o günün ahşap barakalarından iki hastane daha kuruldu. Bunlara da Gülhane dendi. 1897’deki Osmanlı-Yunan Harbi, Balkan ve Birinci Dünya Harbi ile İstanbul’un İşgal günlerinde bu Gülhane Hastanesi çok önemli görevler başardı. İşte bugünkü GATA’nın başlangıç noktası bu gül bahçeleri idi. Topkapı Sarayı Müzesi Müdürlüğü, “2010 Dünya Kültür Başkenti” projesine müzeyi yetiştirmek üzere sıkı bir çalışmanın içindedir. Bahçeler ve yollar eskiye nazaran tanınmayacak kadar iyi duruma getirilmiştir.
Müzenin kıymetli yöneticilerinin, tarihî gülhane bahçelerine de el atarak, Isparta gülleri diktirmesini ve bu bölümü de halkın ziyaretine açmasını başaracağından hiç şüphem yoktur. Bekliyorum...
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/istanbul-un-gul-bahceleri.html#sthash.Eoayt3EA.dpuf
.Yazılar
İstiklal Savaşının son gazisi
İsmail Yağcı
İstiklal Savaşının son gazisi Yakup Tatar Amcayı da, nisanın ilk haftasında sessiz sedasız uğurladık. Cenab-ı Hak tan hem Yakup Amcaya, hem de onun gibi vatanı, bayrağı, istiklali, namusu ve inançları uğrunda ahirete göçen şehitlerimize rahmetler diliyorum.
Yakup Amca bugüne kadar hayatta kalmış son gazi idi. Yani istiklal gazilerinin artçısı idi.
Yakup Amcanın şahsında, bütün şehitlerimiz için haykırmak geliyor içimden.
İstiklal Savaşını biz kimlere karşı verdik. Elbette ki güzel vatanımıza saldıran kara emelli düşmanlarımıza karşı verdik. Onlar şimdi neredeler Onlar şimdi artık devir değişti diyerek yanımızdalar.
İki kişi kavga etse, davalaşsalar, hakim kavgayı ilk başlatanı mahkum eder.
Türkiye8217;nin Yunan8217;la, Fransız8217;la, İtalyan la ve İngiliz le o dönemde nasıl bir ihtilafı vardı?
Hiç yoktu. Zaten kendileri yazıp kendileri tatbik ettikleri Mondros Mütarekesi ile milletimizin elini kolunu bağlamışlardı. Topların kamalarını, tüfeklerin mekanizmalarını toplamışlardı.
Yani sıkıca eli ayağı bağlanmış bir milletin üzerine, batının düvel-i muazzaması saldırdı.
Bu nasıl muazzamalık Milyonlarca gencimiz ya şehit, ya da Yakup Amca gibi gazi ve engelli oldular.
Ben eski hesapları kurcalamıyorum. Ama bu zulmü vahşeti bize yapanların, bize özür borçları var. Bu borcu derhal ödemeliler. Son istiklal gazisi de gitti.
Onun yerine yenilerini tekrar çoğaltmaya kalkanların karşısında, artık güçlü bir Türkiye vardır. İhtiyar nüfusları ile, gençlerinin 498217;u rapor ile çürüğe ayrılanlar, geç kalmadan özür borçlarını ödemeliler.
Bu millet doğusundan batısına bütün vatandaşları ile İstiklal Savaşında onların karşısına dikildi. Ve geldikleri gibi gittiler.
Şimdi ise karanlık emelleri uğruna, gençlerimizi birbirine kırdırmaya, dağlarda terörist üretimine çalışanların, bombaları ellerinde patlayacaktır.
Yakup Amca İstiklal Harbinin son gazisi idi. Ancak gazilerimiz daha bitmedi. Kore gazileri, Kıbrıs gazileri, terör olaylarında yaralanıp gazilik mertebesine eren daha binlerce aslanımız var.
Allah onlara hayırlı uzun ömürler versin.
Bizlere de onların kıymetini bilmemizi nasip etsin.
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/istiklal-savasinin-son-gazisi.html#sthash.CcICBbBU.dpuf
.Yazılar
Osmanlı Tersaneleri ve Günümüzde Durum
İsmail Yağcı
Geçen haftaki yazımda, tersanelerimizin askerî deniz vasıtaları yapımına yönlendirilmesini yazmıştım. Kimseden ses çıkmadı. Ama ilgili bakanlığın müfettişler görevlendirerek; durumu incelettiğini öğrendik...
Ama zannedilmesin ki, Tuzla Tersaneleri askerî gemi yapabilir mi incelemesi yapılacak? Duyduğuma göre, Tersanelerdeki iş güvenliği ihlalleri inceleniyor.
Herkes bilir ki, Tersaneler ağır sanayi iş koludur. Hatta ağırın da ağırı; orada kimse yorgan dikmiyor, ya da kaneviçe işlemiyor. Bugünün gemi inşaatı demek, kalın demir ve sacların gemiye dönüştürülmesi ve elektroniğin her dalı demektir. Her an her kazaya açıktır.
Malazgirt zaferiyle beraber Türkler Anadoluya kesin yerleşmeye başladılar. Batıya gittikçe önlerine deniz çıktı. Umur Bey zamanında Aydınoğulları Beyliği, Foça bölgesi ve Selçuk Ayaslug limanlarında kurduğu tersanelerle 400 parça gemi inşa etti. Bu sayede Batı Anadolu Türkleşti.
Osmanlı Devleti Murad-ı Hüdavendigar zamanında başlayan ve 2nci Murad Han zamanında iyice kökleşen Gelibolu tersaneleri ile, daha büyük Harp gemileri inşasına hız verdi. O sayededir ki; Fatih Sultan Mehmed Han İstanbulu muhasara ettiğinde, Bizansa indirici yumruğu Haliçe karadan geçirdiği 70 parça gemi ile vurdu.
Osmanlıda tersaneler, en kritik iş kolu idi. Tersane Nazırı doğrudan padişahtan emir alırdı. Branşında en usta olanların idaresinde iş yürütülürdü. Hammaliye işleri esirlere ve esnaftan halka hile yaparken yakalanan suçlulara, ceza olarak yaptırılırdı.
Yine de bu hileciler ve esirlerin yaşama şartları, çok huzurlu ve konforlu idi. Bu bilgiler, o devirde İstanbulu ziyaret eden yabancı seyyahların yazdıkları hatıralarında açıkça görülür.
Osmanlı donanması Sultan Abdülaziz zamanında dünyanın ikinci büyüğü konumundaydı.
Taşkızak ve Hasköy tersaneleri zırhlı harp gemileri inşa ediyordu. Osmanlının eski haşmetli günlerine dönmesinden korkanlar, Abdülaziz Hanın canına kastettiler.
2nci Abdülhamid Han zamanında ise, İttihad Terakkicileri her konuda destekleyen Fransa ve İngiltere, onu da bir ihtilalle alaşağı ederek, İttihatçıları iktidar yaptılar. Bu ihtilali müteakip, yeni Hükumetin ilk işi, Taşkızak Tersanelerindeki tezgâh ve makineleri satışa çıkarmak oldu.
Taşkızak gemi tezgâhları, 400.000 altına İtalyanlara satıldı. Bu satıştan bir sene sonra aynı hükumet, milyonlarca altına İngiltereye Sultan Osman ve Reşadiye Dretnotlarının yapım siparişini verdi.
Şimdi gelelim Tuzla Tersanesi kazalarına:
Meslek liselerinde eğitime getirilen acımasız kısıtlamalar, işte bugün her iş kolunda ölümlü kazalara davetiye çıkarmaktadır.
Meslek liseleri Türkiyede tekniker açığını kapatmaktaydı.
Mühendis ile usta arasında, her iki tarafı da anlayabilen bir tekniker mutlaka gereklidir. Teknik liselerde okuyanlar mağdur edilerek, öğrenci sayısı hızla düştü.
Malum marifet iltifata tabidir.
Böylece şimdiki Davutpaşa ve Tuzla facialarını yaşamaya başladık. Kime ne diyeceksiniz?.. Muasır medeniyet seviyesine böyle gelemezdik.
Son karikatürize olay, Norveçin 100.000 işçi istemesi masalı... Norveç Türkiyeden işçi alsa bile teknik eğitim almış işçiler alacaktır. Aslında tekniker eğitimi görmüş her Türk genci, dünyanın her yerinde her zaman iş bulur. Yanlıştan dönmek fazilettir.
Biz farkına varmadan insanımızı işsizliğe mi mahkum ettik acab
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/osmanli-tersaneleri-ve-gunumuz
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
|
Türkiye’nin yüzlerce iç ve dış önemli meselesinin hepsi bir tarafa,1915’te Ermenilerin çektiği sıkıntılar için özür dileme krizine tutulmak bir tarafa. Aynı dönemde, yurduna saldıran düşmanlara karşı savaşan 5 milyona yakın Türk genci, bütün yokluklara rağmen bayrağı, milleti, istiklali uğruna ya şehit, ya gazi oldular. Durduk yerde, bu milleti anlamsız bir harbe sokarak; Devleti paramparça edenlere hesap sorulamadı. Ama bizim özürlüler, Ermenilerden özür diliyor. Sorsanız ne oldu da bu yola girdiniz, bilmezler. Bunu öğrenmek için, Türkiye’deki milyonlarca resmî ve özel belgeye bir göz atıvermek yeterdi. Ama maksatları, Türkiye dış siyasette sıkıştırılsın, kıvransın, dış mihraklar yani ‘ANCA’cılar habire onların da sırtını sıvazlasın.
24 Nisan 1915 Tehcir olaylarında yaşananları öğrenmek isteyen okuyucularıma, 1915 tehcir zamanı Kayseri belediye başkanı olan rahmetli Rıfat Çalıka’nın hatıralarını okumalarını tavsiye ederim. Rıfat bey göçe giden Ermeni köylülerin tarlalarındaki mahsulü olgunlaşınca, amele tutarak hasat yaptırıp, Türk silahlı kuvvetleri ihtiyacına gönderir. Sahibi Ermeni’ye, bedeli kadar ordumuz borçlandırılır. Bunların belgeleri var. 1895 Ermeni ayaklanmaları öncesinde 20 seneden fazla, Trabzon limanındaki tahmil tahliye işlerini Ermenilerden kurulu Hamal bölükleri yapar. Avrupa devletlerinden gelen gemileri boşaltırlarken, Daşnak ve Hınçakçılara gizlice gönderilmiş silah ve cephane sandıklarını, bu Ermeni hamallar çetecilere ulaştırırlar. Daşnak ve Hınçak da, bu silahlarla 1897’den 1914’e kadar Türkleri katleder.
Van, Kars, Erzurum, Bitlis ve daha nice vilayetlerin köylerinde yanan tandırlara atılan masum Türk yavrularının özrünü kim, kimden dileyecek?!. Düzmece imza listelerinde ismi olan kimseler, bu listelere itiraz edip, bunu kamuoyuna açıklamazlarsa, necip milletimizin gözünde Türklük davasına iftira ve ihanet etmiş sayılacaklardır!..
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/ozur-dilemeye-kalkan-ozurluler.html#sthash.CRhvvsJa.dpufYazılar
Yavuz Sultan Selim Hanın vefatı ile, yerine oğlu Şehzade Süleyman hükümdar oldu. Devlet işlerini kanunlara bağlamakla işe başladı. Avrupa devletleri arasındaki güçsüzlerin ezilmesini önlemek için yollara düştü. 1521’de Macar toprağı olan Belgrad’a ilk seferi yaptı. 1526’da Mohaç ovasında, Macaristan’ı yutmak isteyen Avusturyalılarla yapılan savaşta zafer kazanıldı. Mohaç’ı müteakip Buda şehrine geçildi. Buda yani Budin şehrinin ileri gelenleri, Osmanlıların davranışlarından o kadar memnun oldular ki, Kanuni’yi karşılamak için kilometrelerce yol geldiler ve “Hoş geldiniz” dediler. Kanuni onları ferahlatacak sözler söyledi. Buda ile Peşte şehirleri arasında, genişliği 1000 m olan Tuna nehri akar... Budalılar Peşte’ye geçmekte çok zorlandıklarını söyleyip, kendilerine yardım edilmesini istediler.
Kanuni, Tuna üzerine, bir haftada güzel bir köprü kurdurdu. Budalılar artık çok rahatlamıştı. Kolayca karşıya geçmeye inanamıyorlardı. Bu arada Avusturya casusları, bazı Budinlileri kandırarak, mahallelerini sokaklarını kundaklayarak yangınlar çıkarttılar. Sultanın yanındaki Sadrazam İbrahim Paşa bizzat nezaret ederek, yangınları kısa sürede söndürttü. Çünkü Osmanlıda bir yerde yangın çıktığında, Sadrazamın olay yerine gitmesi ve söndürme işlerini idare etmesi kanundu. Macarlar bu gelenleri çok sevdiler. Bir gün duydular ki, ertesi gün Müslümanların Kurban Bayramıdır. Çok merak ediyorlardı. Acaba nasıl kutlanacaktı.
Ertesi gün topluca bayram namazını kılanlardan binlerce insan tebrikleşip, yüzlerce hayvan kestiler. Yazık değil mi bu kadar hayvanı kestiler diye Macarlar acıyordu. Sonra sorup öğrendiler ki, bu kurban edilen hayvanların etleri, fakirlere dağıtılıyordu. Ve Macar fakirlerine de veriliyordu. Macar halkı yine şaşırmıştı. Bu gelenler nasıl işgalciydi? Kendi adamlarının yaktıkları evlerinin ateşini Türkler söndürüyordu. Kendi dinlerinin icabı kestikleri kurbanları, Macar fakirlerine de veriyorlardı. Halbuki kendi Derebeyi ve Kontları, fakirlerden aldıkları vergilerle keyif sürerken, fakirlere dönüp bakmıyor, bir lokma vermiyordu. Yerli halk kısa sürede Türklerle kaynaştı. Onların giyim kuşamlarını benimsedi. Dillerini de sevdiler.
Türkler 140 senelik beraberlikten sonra 1686’da Macaristan’dan çekildi.
Şu anda Macar konuşma dilinde, günlük hayatta 300’den fazla Türkçe kelime kullanılır. Sade başkent Budapeşte’de, ismi Török yani Türk olan bine yakın cadde ve sokak var.
Demek ki Türkler Avrupa’ya emperyalist emellerle gitmedi. Onlara huzur götürdüler.
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/turkler-avrupa-ya-neden-gitti.html#sthash.Uh7CsMeo.dpuf
.Yazılar
Ertuğrul Fırkateyninin Japon Denizindeki kazada batışı, basınımızda üstünkörü yazılır çizilir. İşin aslına pek de inilmez. Bu savaş gemisi neden Japonya’ya gitti, neden battı? Kültür ve Turizm Bakanlığı veya esasen Genelkurmay başkanlığımızın koordinatörlüğünde, herhangi bir üniversitemizce bir panel düzenlenebilir... 1887’de Japon İmparatoru, amcasını bir harp gemisiyle İstanbul’a resmi ziyaret için gönderir. Bu dostluk ziyaretine aynıyla karşılık vermek, milletimiz için onur meselesidir. Ve ziyaret hemen yapılmalıdır. Zamanın padişahı harp gemisine karşı bir Türk harp gemisiyle iadeyi ziyareti yaptıracaktır. Türk donanmasında ise, teknik personel çoğunluk İngiliz olmak üzere yabancıdır. Abdülaziz zamanında bazı İngiliz çarkçıların, padişahın Sultaniye gemisine bile sabotajları bilinmektedir. Konu göz önüne alınarak, komutanından dümencisine kadar Türk personelden bir gemi hazırlanır. Ertuğrul Fırkateyni hem yelkenli hem de motorludur. O sene yeni mezun olan bahriyeli subayların hepsi, gemi komutanı Yarbay Ali Bey ve Albay Osman Beyin komutasındaki kafileye dahil edilir.
15 Temmuz 1888’de, Gemi Japonya’ya hareket eder. Birçok fırtına ve zorluklardan sonra 28 Haziran 1889’da Yokahama limanına ulaşır. Komutan Albay Osman, yolda padişah tarafından paşalığa yükseltilir. Japonya’da fevkalade hüsnü kabul görülür. Esnaf hiçbir Türk askerinden alışverişlerinde para almaz.
Gelirken uğranan limanlardan su ve gıda maddeleri alınır. Maalesef bunlardan Kolera da bulaşmıştır. Japonya’da iken birçok askerimiz bu hastalıktan ölür. Türkiyeyi temsil görevini hakkıyla yapan Osman Paşa, hastalığın verdiği tedirginlikle, bir an önce yurda dönebilmek için komutanlıktan izin alır. Ve dönüş başlar. 17 Eylül 1889’da dönüş seferinin üçüncü gününde, denizlerdeki fırtına tehlikeli hâl alır. Fırtına gemiyi hızla hızla sürükler ve Kaşimozaki yakınındaki kayalıklara bindirir. 1090 kişilik personelden 587’si şehit olur. Diğerleri Japon köylülerce kurtarılır. Japonlar Türk askerine her türlü yardımı yapar. Hastanelerde tedavileri biten askerlerimizi, iki Japon askeri gemisi yurdumuzu getirir. Şehitlerin anısına da, Kaşimozaki feneri yakına bir anıt dikilir.
Japonların askerimize yardımı her türlü övgünün üstündedir. Türk milleti bu yardımları sebebiyle Japonlara minnettardır.
Kanaatimce o resmi ziyaret yapılmalıydı. Devletin temsil görevleri tıpkı bir savaş gibi gecikmeyi kabul etmez. Ertuğrul da donanmanın en güçlüsü. Şehitlerimizi rahmetle anıyorum...
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/ertugrul-faciasini-anarken.html#sthash.GanCtPta.dpuf
.Yazılar
18 Mart 1915 Çanakkale Deniz Zaferimizin bir yıl dönümünü daha nasipse yarın milletçe törenlerle kutlayacağız. Bu zafer Türk ordusunun kazandığı son deniz zaferidir. Ancak Avrupa Birliğine giriş manevralarımızın da, yazıp, söylediklerimize gölgesi düşmüyor değil. 1914’ün Avrupa’sında Almanya ile İngiltere arasında sanayi, ekonomik ve ona bağlı olarak askeri alanda büyük bir rekabet yaşanmakta. Buna ilave olarak sömürgecilik damarları da kabarmıştır.
Yani Batının medeniyet denilen tek dişi kalmış canavarı, soyacak toprak arayışında.
Bulduklarını da kanını kurutuncaya kadar sömürüyor.
O günün sömürüleridir ki, bugün Afrika’da ölümcül açlık felaketi kâbus olmuştur.
Osmanlı devletinin toprağı Mısır’ı İngiltere ve Fransa Kuzey Afrika’yı yutmuş, Orta Doğuda ise Lübnan ve Suriye ile Çukurova’ya göz dikmiştir. Rusya ise Kırım’ı kanlı bir şekilde işgal etmiş, “Doksanüç Harbi”nde işgal ettiği Türk topraklarından çekilmemekte ısrarlı.
Bu durumda harbi başlatacak Osmanlı idi.
Tam tersine, sömürgeciler ortada hiçbir sebep yokken yurdumuza saldırdılar.
Deniz yoluyla Osmanlı başkentine ulaşıp, devleti teslim alacaklardı. Silah ve Tonilato bakımından en güçlü filolar ile saldırdılar. Sonu onlara hezimet oldu. Karanlık limanın suları mezarları oldu. Bunlar hep anlatılır.
Deniz ve kara muharebelerinde düşman askerlerinin kökenlerine de bir bakalım.
İşte dökümü:
İngiliz ordusunda; Mısırlı, Hintli, Avustralyalı ve Yenizelandalı askerler var. Subayları generalleri ise İngilizler. Yani Dominyon idaresi.
Fransız ordusunda; Madagaskar, La Reunion, Senegal ve bütün Kuzey Afrika’dan Müslüman askerler. İdarecileri Fransız subayları, generalleri...
Rus Ordusunda ise; Orta Asya’daki her Türk topluluğundan, Kafkaslardan Müslüman askerler ve Doğu Anadolu’da yurt vaat edip kandırdıkları Ermeniler. İdarecileri de hep Rus...
İşte 600 senelik Osmanlıyı yıkmaya yeltenen Batılıların koalisyon güçleri topluluğu.
Ama idare onlarda. Ölen askerler ise hep yabancı. Bu tam bir vahşettir.
İngiliz’in İstanbul’a saldırmasının asıl sebebi ise: Dünyanın en kritik su yolu İstanbul Boğazını Ruslara kaptırmamak ve elinde tutmak.
Rusya müttefikleri ama, sadece ölmeye.
Nitekim İngilizler Lenin’i, Almanya’da yetiştirip; finanse etti ve savaşın bitmesine beş kala Rusya’ya sevk edip Kasım 1917 Komünist İhtilalini yaptırdı. Rusya da bu savaş sonu ganimetinde avucunu yaladı.
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/canakkale-deniz-zaferi-ve-sonrasi.html#sthash.Imew3Krr.dpuf
.Yazılar
Aralık 2004 sonunda Güney Doğu Asya’da çok şiddetli bir deprem oldu. Merkez üssü, denizde ve çok derinlerde olan depremlerin sonucunda, tsunami denilen deniz dibi dalgaları sahile yakın su yüzüne çıkarak, önüne geleni yutar. Bu son depremde maalesef milyonlarca insanı evsiz barksız bırakan ve 300 binden fazlasının ölümüne sebep olan acı bir felaket yaşandı. Bu felaketten en çok zarar gören de Endonezya’nın Sumatra adasının kuzey kısmında bulunan Açe’nin insanları oldu. Sumatra adasının yüz ölçümü Türkiye’nin toprakları kadardır. Avrupa devletleri Orta Çağda bir nevi milli soygunculuk olan sömürgeciliğe başlayınca, Portekizliler, Açe Sultanlığına saldırdılar. Bu ülke insanları Müslüman idi. Portekizliler hem sömürüyorlar hem de öldürüyorlardı. Açe Sultanı çok bunalmıştı. Kanuni Sultan Süleyman’ın son dönemlerinde, İstanbul’a bir elçilik heyeti gönderdi. Elçi İstanbul’a iki senede gelebildi. Ancak heyet geldiğinde, Kanuni bu dünyaya veda etmiş, yerine oğlu İkinci Selim geçmişti. Açe Sultanı mektubunda, Portekizlilerin halkına çok zulmettiğini, bunları def edebilmek için silah ve mühimmat ile askerî gemilere ihtiyaçları olduğunu, Java adalarındaki diğer toplulukların da sıkıntı çektiklerini bildiriyordu. Selim Han böyle bir isteği geri çevirmedi. 1567-1568’de, bir miktar silah ve askerî malzeme ile birlikte, onlara balık hediye etmek yerine balık tutmayı öğretircesine; teknik personel de gönderdi. 19 gemi dolusu top döküm malzeme ve kalıpları, gemi inşa alet ve edevatı ile birlikte 5000 kadar teknik personel, kurulan bir filo ile Kurdoğlu Hızır Reis’in emrinde, çok meşakkatli bir yolculuktan sonra Açe’ye ulaştı. Barbaros’un emrindeki komutanlarından Kurdoğlu Musluhiddin Reis’in oğlu olan Hızır Reis, bir müddet orada kalarak, askerî işleri, savunma mevzilerini düzene koydu. Açe ordusunun üst düzey kurmay heyeti, Türklerden kuruldu. Türk top döküm ve gemi inşa ustalarından isteyenlere de orada kalabilme izni verildi. Gidenlerin yarıdan çoğu orada kaldı. Evlendiler, çoluk çocuk sahibi oldular. Şimdi felaketten en çok zarar görenler işte bu subayların ve ustaların torunlarıdır. Türk basını ilk zamanlar bu konudan habersiz kaldı. Zira okullarımızda, ne Sumatra seferleri, ne Seydi Ali Reis’in Hind Denizi maceralarını okumamışlardı, okumamıştık. Mareşal Fevzi Çakmak’ın Genelkurmay Başkanı olduğu dönemde, Genelkurmay Başkanlığı Seydi Ali Reis’in mücadelesini anlatan bir askerî kitap bastırmıştı. Bu kitabı on sene öncesine kadar sahaflarda bulabiliyorduk. Şimdi o da kalmadı. Başta Hükumet olmak üzere bilhassa İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığının Açe çalışmalarını takdirle karşılıyorum. Gönül isterdi ki, İstanbul Belediye Başkanlığımız, basın mensuplarına bir Açe gezisi düzenlesin. Böylece halkımıza Açe’nin ne olduğunu daha güzel anlatalım. Bir TV yapımcısı olarak, bu ecdat yadigarı yerlerde çekimler yapıp Türk milletine sunmayı ne kadar isterdim... Zelzeleden bir hafta sonrasına kadar Türk basın yayın kuruluşları Açe adının doğrusunu yazamadık. Böyle bir gezi bundan sonra bu adı doğru yazmamızı sağlasa yine kârdır.
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/ace-osmanli-iliskileri.html#sthash.Fe5n82dt.dpuf
.Yazılar
Üç hafta önce bazı gazete yazarları, Ermenilerden özür dilenmesi gerektiğini vurgulayan masumane yazılar yazdı. Bu özür işi şimdi azdı. İnternette dolaşan imza listelerinin düzmece ve hayali olduğu artık aşikârdır. Malum özür dileme listesinin başlık yazısı: 1915’te Osmanlı Ermenilerinin maruz kaldığı ‘Büyük Felâket’e duyarsız kalınmasını, bunun inkâr edilmesini vicdanım kabul etmiyor. Bu adaletsizliği reddediyor, kendi payıma Ermeni kardeşlerimin duygu ve acılarını paylaşıyor, onlardan özür diliyorum. Kimden dileniyor? Osmanlı Ermenilerinden.Ne zaman için? 1915’teki olaylar için. O dönemde öldürülen Osmanlı tebası Türkler, Kürtler, Rumlar, Yahudilerin özrünü niye dilemezler. Çünkü malum kimseler, Ermenilerin avukatıdır. Neden 1915? Kasım 1914’te Rus orduları Doğubeyazıt’tan Osmanlı toprağına girerken; binlerce Türk ve Kürt, Rus ordularında görevli Ermeni subay ve erlerce katledildi. Rus Ordusu Erzurum’a girdiğinde, onların kılavuzu Ermenilerdi. Erzurum’daki zenginleri ve eşrafın isimlerini, kimin kaç yetişkin kızı var bilgilerini Ruslara, yerli Ermeniler verdi. Türk ordusunun cephanelik ve gıda ambarlarını Ermeniler havaya uçurdu. Bir gecede 3000 Erzurum delikanlısını evlerinden “demir yolundaki karları temizleteceğiz” diye toplayanlar Ermenilerdi. Bu gençleri topluca, Kanlıdere’de boğazlayanlar da onlar. Ilıca Camii’nin avlusuna 1.5 metre yüksekliğinde Türk cesetlerini yığanlar da onlardı. Tercan-Sansa köyünde öldürdükleri Türklerin bacaklarını ağaçlara asıp üzerine, “okkası 10 paraya” kağıtları yapıştıranlar da, Rus ordusu ile gelen Ermenilerdi...
Özürcü güruhu! Size sesleniyorum: Gelin, 1829, 1878, 1895, 1896, 1905 ve 1914’te yaşananları konuşalım. Sizin bana göre, Ermenilere özür borcunuz yok. Çünkü özür için öncelikle Türk gibi düşünmek lazım. Gelin hemen Türk milletinden özür dileyin!..
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/ozur-dilemek-ama-kimden.html#sthash.gLNAmi4i.dpuf
.Yazılar
İstanbul hakkında yazılan kitaplarda “imparatorlukların başkenti” ifadesine hep rastlarız.
Osmanlı devleti zamanında İstanbul, dünyanın en huzurlu yaşanan şehri idi. Başkent olmanın elbetteki ayrıcalığı vardı. Devletin idare merkezi, Topkapı Sarayı idi. 700.000 metrekarelik alanda konuşlanmış sarayın, 80.000 metrekaresinde yönetim binaları ve padişahın evi vardı. Bu bölümde bile %17 civarı binalar %83 ise yine yeşil alandı. Bilhassa birinci avludan denize yani Balıkhane kapısına doğru inen yokuşun sol yamacı, olduğu gibi gül bahçesi idi.
Bu güllerin ekserisi, bugün Isparta gülü dediğimiz gül yağı elde edilen cinslerdendi. Gül yapraklarından yağ elde etmek için, her türlü damıtma sistemi yani imbikler ve ambalaj tesisleri vardı. Her sene kilolarca gül yağı elde edilirdi. Yamacın denize doğru düzleştiği alana Gülhane Meydanı denirdi. Yamaçta da adı Gülhane olan bir köşk vardı. Köşkün tarafında padişahın huzurunda, cirit, güreş ve benzeri spor müsabakaları yapılırdı. Dini bayramlarda bayramın ikinci gününe, “Gülhane Günü” adı verilmişti. Halk da bayramın ikinci gününü Gülhane Günü olarak bilir ve kutlardı. Sarayda da böyle idi. 1839’daki “Gülhane Hattı Hümayunu”nun okunması işte bu meydanda Gülhane Köşkü önünden yapıldı. Şimdiki Gülhane Parkı ise sarayın has bahçesine dahil ağaçlık bir alan idi. Meydanın surlara doğru bölümünde, sarayın 120 yataklı hastanesi vardı. Kırım Harbi zamanında 1855’te meydanın alt taraflarına, o günün ahşap barakalarından iki hastane daha kuruldu. Bunlara da Gülhane dendi. 1897’deki Osmanlı-Yunan Harbi, Balkan ve Birinci Dünya Harbi ile İstanbul’un İşgal günlerinde bu Gülhane Hastanesi çok önemli görevler başardı. İşte bugünkü GATA’nın başlangıç noktası bu gül bahçeleri idi. Topkapı Sarayı Müzesi Müdürlüğü, “2010 Dünya Kültür Başkenti” projesine müzeyi yetiştirmek üzere sıkı bir çalışmanın içindedir. Bahçeler ve yollar eskiye nazaran tanınmayacak kadar iyi duruma getirilmiştir.
Müzenin kıymetli yöneticilerinin, tarihî gülhane bahçelerine de el atarak, Isparta gülleri diktirmesini ve bu bölümü de halkın ziyaretine açmasını başaracağından hiç şüphem yoktur. Bekliyorum...
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/istanbul-un-gul-bahceleri.html#sthash.Eoayt3EA.dpuf
.Yazılar
İstiklal Savaşının son gazisi Yakup Tatar Amcayı da, nisanın ilk haftasında sessiz sedasız uğurladık. Cenab-ı Hak tan hem Yakup Amcaya, hem de onun gibi vatanı, bayrağı, istiklali, namusu ve inançları uğrunda ahirete göçen şehitlerimize rahmetler diliyorum.
Yakup Amca bugüne kadar hayatta kalmış son gazi idi. Yani istiklal gazilerinin artçısı idi.
Yakup Amcanın şahsında, bütün şehitlerimiz için haykırmak geliyor içimden.
İstiklal Savaşını biz kimlere karşı verdik. Elbette ki güzel vatanımıza saldıran kara emelli düşmanlarımıza karşı verdik. Onlar şimdi neredeler Onlar şimdi artık devir değişti diyerek yanımızdalar.
İki kişi kavga etse, davalaşsalar, hakim kavgayı ilk başlatanı mahkum eder.
Türkiye8217;nin Yunan8217;la, Fransız8217;la, İtalyan la ve İngiliz le o dönemde nasıl bir ihtilafı vardı?
Hiç yoktu. Zaten kendileri yazıp kendileri tatbik ettikleri Mondros Mütarekesi ile milletimizin elini kolunu bağlamışlardı. Topların kamalarını, tüfeklerin mekanizmalarını toplamışlardı.
Yani sıkıca eli ayağı bağlanmış bir milletin üzerine, batının düvel-i muazzaması saldırdı.
Bu nasıl muazzamalık Milyonlarca gencimiz ya şehit, ya da Yakup Amca gibi gazi ve engelli oldular.
Ben eski hesapları kurcalamıyorum. Ama bu zulmü vahşeti bize yapanların, bize özür borçları var. Bu borcu derhal ödemeliler. Son istiklal gazisi de gitti.
Onun yerine yenilerini tekrar çoğaltmaya kalkanların karşısında, artık güçlü bir Türkiye vardır. İhtiyar nüfusları ile, gençlerinin 498217;u rapor ile çürüğe ayrılanlar, geç kalmadan özür borçlarını ödemeliler.
Bu millet doğusundan batısına bütün vatandaşları ile İstiklal Savaşında onların karşısına dikildi. Ve geldikleri gibi gittiler.
Şimdi ise karanlık emelleri uğruna, gençlerimizi birbirine kırdırmaya, dağlarda terörist üretimine çalışanların, bombaları ellerinde patlayacaktır.
Yakup Amca İstiklal Harbinin son gazisi idi. Ancak gazilerimiz daha bitmedi. Kore gazileri, Kıbrıs gazileri, terör olaylarında yaralanıp gazilik mertebesine eren daha binlerce aslanımız var.
Allah onlara hayırlı uzun ömürler versin.
Bizlere de onların kıymetini bilmemizi nasip etsin.
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/istiklal-savasinin-son-gazisi.html#sthash.CcICBbBU.dpuf
.Yazılar
Geçen haftaki yazımda, tersanelerimizin askerî deniz vasıtaları yapımına yönlendirilmesini yazmıştım. Kimseden ses çıkmadı. Ama ilgili bakanlığın müfettişler görevlendirerek; durumu incelettiğini öğrendik...
Ama zannedilmesin ki, Tuzla Tersaneleri askerî gemi yapabilir mi incelemesi yapılacak? Duyduğuma göre, Tersanelerdeki iş güvenliği ihlalleri inceleniyor.
Herkes bilir ki, Tersaneler ağır sanayi iş koludur. Hatta ağırın da ağırı; orada kimse yorgan dikmiyor, ya da kaneviçe işlemiyor. Bugünün gemi inşaatı demek, kalın demir ve sacların gemiye dönüştürülmesi ve elektroniğin her dalı demektir. Her an her kazaya açıktır.
Malazgirt zaferiyle beraber Türkler Anadoluya kesin yerleşmeye başladılar. Batıya gittikçe önlerine deniz çıktı. Umur Bey zamanında Aydınoğulları Beyliği, Foça bölgesi ve Selçuk Ayaslug limanlarında kurduğu tersanelerle 400 parça gemi inşa etti. Bu sayede Batı Anadolu Türkleşti.
Osmanlı Devleti Murad-ı Hüdavendigar zamanında başlayan ve 2nci Murad Han zamanında iyice kökleşen Gelibolu tersaneleri ile, daha büyük Harp gemileri inşasına hız verdi. O sayededir ki; Fatih Sultan Mehmed Han İstanbulu muhasara ettiğinde, Bizansa indirici yumruğu Haliçe karadan geçirdiği 70 parça gemi ile vurdu.
Osmanlıda tersaneler, en kritik iş kolu idi. Tersane Nazırı doğrudan padişahtan emir alırdı. Branşında en usta olanların idaresinde iş yürütülürdü. Hammaliye işleri esirlere ve esnaftan halka hile yaparken yakalanan suçlulara, ceza olarak yaptırılırdı.
Yine de bu hileciler ve esirlerin yaşama şartları, çok huzurlu ve konforlu idi. Bu bilgiler, o devirde İstanbulu ziyaret eden yabancı seyyahların yazdıkları hatıralarında açıkça görülür.
Osmanlı donanması Sultan Abdülaziz zamanında dünyanın ikinci büyüğü konumundaydı.
Taşkızak ve Hasköy tersaneleri zırhlı harp gemileri inşa ediyordu. Osmanlının eski haşmetli günlerine dönmesinden korkanlar, Abdülaziz Hanın canına kastettiler.
2nci Abdülhamid Han zamanında ise, İttihad Terakkicileri her konuda destekleyen Fransa ve İngiltere, onu da bir ihtilalle alaşağı ederek, İttihatçıları iktidar yaptılar. Bu ihtilali müteakip, yeni Hükumetin ilk işi, Taşkızak Tersanelerindeki tezgâh ve makineleri satışa çıkarmak oldu.
Taşkızak gemi tezgâhları, 400.000 altına İtalyanlara satıldı. Bu satıştan bir sene sonra aynı hükumet, milyonlarca altına İngiltereye Sultan Osman ve Reşadiye Dretnotlarının yapım siparişini verdi.
Şimdi gelelim Tuzla Tersanesi kazalarına:
Meslek liselerinde eğitime getirilen acımasız kısıtlamalar, işte bugün her iş kolunda ölümlü kazalara davetiye çıkarmaktadır.
Meslek liseleri Türkiyede tekniker açığını kapatmaktaydı.
Mühendis ile usta arasında, her iki tarafı da anlayabilen bir tekniker mutlaka gereklidir. Teknik liselerde okuyanlar mağdur edilerek, öğrenci sayısı hızla düştü.
Malum marifet iltifata tabidir.
Böylece şimdiki Davutpaşa ve Tuzla facialarını yaşamaya başladık. Kime ne diyeceksiniz?.. Muasır medeniyet seviyesine böyle gelemezdik.
Son karikatürize olay, Norveçin 100.000 işçi istemesi masalı... Norveç Türkiyeden işçi alsa bile teknik eğitim almış işçiler alacaktır. Aslında tekniker eğitimi görmüş her Türk genci, dünyanın her yerinde her zaman iş bulur. Yanlıştan dönmek fazilettir.
Biz farkına varmadan insanımızı işsizliğe mi mahkum ettik acab
- See more at: http://osmanlilar.gen.tr/Yazilar/osmanli-tersaneleri-ve-gunumuzde-durum.html#sthash.m20QNv1L.dpufA
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
www.haberler.com › Haber
22 May 2008 - İSMAİL YAĞCI KİMDİR? 1941'de Kırşehir'in Mucur kazasında doğdu. İlk ve Orta tahsilini aynı yerde yaptı. 195
https://www.youtube.com/watch?v=ZYEW_xE-rOc
17 Şub 2015 - ysnksk tarafından yüklendi
SERHAT İBRAHİMOĞLU'NUN SUNDUĞU NET BAKIŞ PROGRAMINDA KONUĞUMUZ TARİHÇİ-YAZAR İSMAİL ...
Gazze’yi Orta Çağa gömmek ne demek?
Israil Başbakanı “Gazze’yi Orta Çağa götüreceğiz” demiş. Kendilerinin yaptıklarına bakılırsa İsrail Orta Çağa çoktan taşınmış.
Israil Başbakanı “Gazze’yi Orta Çağa götüreceğiz” demiş. Kendilerinin yaptıklarına bakılırsa İsrail Orta Çağa çoktan taşınmış. Orta çağ 375-1453 arası döneme verilen ad. Bu dönemde Hristiyan Dünyasında halk, işkence zulüm altında inim inim inliyor, Derebeylerin astığı astık, kestiği kestikti. İstanbul’un fethi ile birlikte Hristiyan halk da, vatandaşlık haklarının tadını duymaya başladı. İnsan olduğunu anladı. Şimdi İsrail bütün silahlı güçleri ile Gazze’nin üstüne bela olup yağmakta. Bebek Çocuk, yaşlı, kadın demeden toplu bir soykırım yapmaktadır. İsrail halkı ise Gazze’ye bakan tepelere piknik sepetleri ile çıkmış, Gazze’nin boğazlanmasını dürbünle zevkle seyrediyor. İnsan öldürülmesini seyretmekten zevk almak Orta Çağ zihniyetidir. Bunun Orta Çağda yaşanmış birçok misali var: Bir tanesi de Kazıklı Voyvoda. Esas adı Vlad Tebeş olan Romen derebeyi, Kendi halkını sindirmek için, ufak bir suç işleyeni bile en ağır şekilde cezalandırırdı. Ölüm cezalarını kazığa vurdurmak şeklinde icra ettirirdi. İnfazları kendi önünde ve içki sofrasında iken yaptırırdı... Bir gün Vlad’a “insanların canhıraş feryatları ve kan kokuları arasında yemek yemekten rahatsız olmuyor musun” diyen en sevdiği komutanını hemen kazığa vurdurdu. Ve dedi ki: “Seni daha yüksek bir kazıkla cezalandırdım ki; aşağıdaki kokulardan rahatsız olmayasın!..” Vlad’ın kendi ifadesine göre; 23.900 Türk ve Bulgar’ı öldürttü. 20.000’den fazla Osmanlı esirini kazığa vurdurdu...İsrail’in söylediği Orta Çağ işte buydu. İsrailliler de şimdi, piknik sepetlerindeki nevalelerine; Gazzeli çocuk ve bebeklerin ölüm feryatlarını katık ediyorlar. Orta Çağda caniler, zalimler öldürdüklerinin listesini tutardı. İsrail’in cinayetlerinin listesini ise insanlık tarihi tutuyor. Türkiye’de sayın Başbakan, idam cezası geri dönebilir mi diye bir fikir cimnastiği yapınca; AB yetkilileri ayağa fırladı. Suriye’de her gün en az yüz kişi ölürken, Gazze’de yüzbinlerin evi başına yıkılırken, bebekler parçalanırken; AB yetkilileri nedense kör ve sağırları oynuyorlar. Her şeyi yaratan, hepsini görüyor ve biliyor. Allahü teala “İmhal ederim fakat ihmal etmem” buyuyor... *** Kıymetli okuyucularım: 1995 senesinden bugüne kadar, bu sütunlarda sizlerle beraber oldum. Dünyada her şeyin bir sonu vardır. Ben de bugün sizlere bu son yazımı sunuyorum. Ben haklarımı helâl ettim. Sizlerden de helâllik diliyorum. Hoşça kalınız...
.
Osmanlı’da nükleer harp gücü olsaydı
Bugün dünya en çok, nükleer silahlardan çekiniyor. Bunun için dünya siyasetine yön verdiğini düşünen bazı devletler bunun kısıtlanması veya sayısının dondurulması için, aralarında görüşmeler yapıp anlaşmalar da imzalıyor.
Bugün dünya en çok, nükleer silahlardan çekiniyor. Bunun için dünya siyasetine yön verdiğini düşünen bazı devletler bunun kısıtlanması veya sayısının dondurulması için, aralarında görüşmeler yapıp anlaşmalar da imzalıyor. Netice, dostlar alışverişte görsün! Bazı devrini tamamlamış nükleer füze veya başlıkları güya imha edip; yerine daha ölümcüllerini imal ediyorlar. Herhangi bir devlet masumane tıbbi ihtiyaçlar için nükleer bir tesis kursa burnundan getiriyorlar. Bu konuda son inciyi de 31 Ekim 2012’de İsrail Savunma Bakanı Ehud Barak dünya gündemine yuvarladı: “İran Nükleer silah yaparsa Türkiye de ister...” Peki Barak’a sormak lazım: Türkiye bunu kimden ister? Yani dünyada izin verecek makam kimdir? Sahi İsrail bu izni nereden almış ki nükleer silaha sahip olmuş! Fransa’ya kim izin verdi? Dahası uzar gider... İsrail’in bunca silah sanayiine yatırımları nedendir? Savunma amaçlı mı yoksa, silah tüccarlığı mı? Nükleer silahları kesinlikle tümden ve ciddi yasaklamak lazım. Çünkü bu silahla bütün yaratıklar suçsuz yere imha ediliyor. Afrika gergedanından, topraktaki en küçük mikroplara, her türlü nebata kadar, her şey imha oluyor. Yani canlı hayatın kökü kurutuluyor... Evet bir insanın veya devletin düşmanı olabilir. Onunla mertçe savaşır ve yapabilirse onu imha eder. Ama o memleketteki karıncanın, yeşilliklerin ne suçu var! Nükleer silahlar, Kimyasal gazlar ve diğer Biyolojik harp silah araç ve gereçlerinin imali, bulundurulması, dağıtımı ve de kullanımı külliyen insanlık suçu kabul edilmeli. Diyeceksiniz ki bunu kim yapacak? Suriye’de yüzbine yakın insan, bir tabii afette değil silahla öldürülünce kılını bile kıpırdatmayan hatta “daha müdahale zamanı değil!” diyen bir Birleşmiş Milletler mi?.. O teşkilat, değil müdahale, ölü kaldırıcılık bile yapamaz!.. Osmanlı kendi zamanında devrinin en güçlü silahlarını yaptı. İstese kitle imha silahı da yapardı. Ama onun işi öldürmek değil, saldıranı def etmekti. Suçu olan cezalandırılırdı, masumlar korunurdu. Yaratılan her şeye şefkat ve merhamet gösterilirdi. Devrimizin devletlerinin çoğunun politikası sömürmek ve öldürmek üzerine kurulu. Ama Sandy geliyor, tek yumrukta yüzlerce insan ölüyor 100 milyar dolar zarar ve ziyan... Böyle bir felaketin gelebileceğini keşke Bağdad’da İmam-ı Azam hazretlerinin türbesini bombalamadan önce düşünselerdi. Teknolojide ilerleyen ve fakat yaratılanlara acımayanlara, sille-i ilahi her an gelebilir!..
.
Din adamı nasıl olmalıdır
Her insanın bir inancı vardır. İnsanlar doğuştan bilgisizdirler. Çeşitli eğitim kurumlarında eğitimler alarak bilgi dağarcığını ömür boyu doldururlar. Din bilgilerini de aileden ve din adamlarından öğrenirler.
Her insanın bir inancı vardır. İnsanlar doğuştan bilgisizdirler. Çeşitli eğitim kurumlarında eğitimler alarak bilgi dağarcığını ömür boyu doldururlar. Din bilgilerini de aileden ve din adamlarından öğrenirler. Her öğretmen gibi din adamı da; muhatabına ve çevresine yumuşak yaklaşır, iyi örnek olur. Çünkü inanç işleri zorla değil, gönülle ve sevgiyle kabullenilir. Osmanlı idarecileri buna çok itina ettiler. Bugün moral motivasyon denilen konularda din adamlarından çok yardım aldılar. Ordu sefere giderken devrin meşhur âlimleri padişaha başvurarak; savaşa dua ordusu olarak katılmayı isterlerdi. Bazen de padişah onları rica ile davet ederdi... Zigetvar öncesi Bursa’ya gelen Kanuni, 6 padişahın ve Emirsultan’ın türbesini ve yaşayan Bahri Dedeyi de ziyaretle ona bin altın hediye eder. Bahri Dede padişah gittikten sonra, Osmanlı ordusu sefere çıkarken, bu sefere katılmak için başvurur. Bazı çekemeyenler “Bak bin altın yetmedi herhalde, yine altın için sefere gidiyor” derler. Bahri Dede İstanbul’dan Zigetvar’a kadar, konak yerlerinde askerlerle çok güzel sohbetler eder. İki aylık Zigetvar muhasarasında, askerlerin azmini arttırmak için çok çalışır. Kanuni’nin vefatı gecesinin sabahında Zigetvar alınır. Şehzade Selim’e “tahta buyurun” habercisi gider. 2’nci Selim, Belgrad’a geldiğinde, muzaffer ordu, cülus bahşişi için mırıldanmaya başlar. Bu uzun seferde hazinede para yok denecek kadar azalmıştır. Ordu biraz da kırgın İstanbul’a döner. Bahri Dede de Bursa’ya gider. 2 gün sonra tekrar İstanbul’a gelip Selim Hanla görüşmek ister. Ve padişaha; “Efendim; rahmetli babanız sefer öncesi Bursa’da bana bin altın hediye etmişti. Bu parayı saklayıp, ben de sefere katıldım. Devletimin hazine sıkıntısı malumdur. Buyurun bu bin altını size getirdim” der. Hakiki din adamı paraya pula kafa yormaz... Fatih İstanbul’u aldığında, Ayasofya’nın avlusunun sol tarafında bir yuvarlak kule görür. “Burası nedir?” diye sorar. Cevabında; “Efendim kule üç katlı ve Papazların hazinesidir. Her papazın bu kulede bir hazine odası var” derler. Fatih acı acı gülümser ve der ki: “Papazlar böyle mal peşinde koşarlarsa, devletleri yıkılmakta geç bile kalmış. Keşke paralarını vatan savunmasına kullansalardı!..”
.
Cellat mı din adamı mı?
Budist rahipler Arakanlı Müslümanlara kan ağlatmayı; bu sene Kurban Bayramında da, vahşice sürdürdü. Rahipler Buda inancının güya temsilci ve liderleri. Çok ağır eğitimlerden geçerler.
Budist rahipler Arakanlı Müslümanlara kan ağlatmayı; bu sene Kurban Bayramında da, vahşice sürdürdü. Rahipler Buda inancının güya temsilci ve liderleri. Çok ağır eğitimlerden geçerler. Tam bir kan dökücü savaşçı olurlar. Bu eğitimin tatbikatını da Arakan Müslümanları üzerinde yaparlar. Halen Birmanya’da oluk gibi Müslüman kanı akıtılıyor. Dünya seyrediyor. Yazıklar olsun! Arakan Müslümanları masum, garip ve de bu zulüm karşısında çaresizdirler. İnsan haklarının, demokrasinin kahraman savunucularından tık yok. Herhalde bunları insan yerine koymuyorlar... Nobel komitesi 2012 Barış Ödülünü AB’ye layık gördü. 27 üyeli AB ekonomisi can çekişirken; Komite ona can suyu vermek için ödülle kuyrukluyor. Yani ölmek üzere olan bir hayvanı, son çare kuyruğundan çekiştirerek ayağa kaldırmaya çalışıyor. Herhalde 2013 senesi Barış Ödülünü de, Arakan Müslümanlarına açıkça soykırım uygulayan Budist rahiplere vereceklerdir!.. 1824’ten beri İngilizler Birmanya’yı Hindistan’a bağlamak için, binlerce yerli Müslümanı öldürdüler. 1915-1916 Çanakkale kara muharebelerinde esir aldıkları Türk askerlerini; Kıbrıs, Mısır, Hindistan ve Birmanya’ya naklettiler. Buralarda çeşitli çok ağır işlerde, ölünceye kadar çalıştırdılar. Birmanya’da en az 2000 esir Mehmetçik şehit oldu. Esirlerin böyle çalıştırılması açık ve ağır insanlık suçudur. Bunun, suçlularından hesabı sorulmalı. Bütün dünya görsün barbar kimmiş!.. Arakan Müslümanları, çoluk çocuğunun boğazlarından keserek; Birinci Dünya Harbi sırasında, Osmanlı devletine para yardımında bulundular. Şimdi hükûmetimiz binlerce km uzağımızdaki bu kardeşlerimize yapabildiği kadar yardım göndermektedir. Bazı gafiller ise bunu “biz kendi işimize bakalım” diyerek suç gibi gösterme gayretindedir. Onlara da esef ediyorum. Bir Budist rahip ne için savaş sporlarını öğrenir. Onun işi insanların kalbini yumuşatmak değil mi?!. Bu, din adamlığını açık istismardır. Gerçi İngiltere’deki bazı Protestan kilisesi mensupları, Katolik olan İrlandalılardan, Protestan kilisesi için döve döve vergi aldılar. Alamadıklarını da; evleriyle birlikte yaktılar. Şimdi de İngiltere, acz içinde boğulan ekonomisine, can suları arıyor. Son 200 senedir İngiliz sömürgelerinde, zulümden ölenlerin kafataslarından Himalayalar büyüklüğünde kule yapılırdı!..
.
Cellat mı din adamı mı?
|
| Bugün 112 ziyaretçi (233 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
| |
| |
 |
|
.
|
| Bugün 540 ziyaretçi (1393 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
0 
0
