Cennet ve cehennem bir sonsuz hayattır. Cennete girenler de cehenneme girenler de orada, sonsuza kadar gittikleri yerde kalacaklardır. Sonsuz bir ömür süreceklerdir. Bir grubun ömrü işkenceler içinde, huzursuzluk içinde geçecek. Bir kısmının ise mutluluk içinde, huzur içinde…

Mutluluğun ve huzurun dünya üzerinde başlaması asıldır. Çünkü insanlar kazandıkları dereceler ve kaybettikleri dereceler itibari ile hesaba çekileceklerdir. Kimin kazandığı dereceler kaybettiği derecelerden fazlaysa onlar, dünyada en az yarı yarıya mutluluğu yaşamış olanlardır. Kimin de kaybettiği dereceler kazandığı derecelerden fazlaysa onlar, her zaman mutsuz olan insanlardır.

Allah’a ulaşmayı dilemekle başlayan bir hayatın sahibi olan 1. grup, dünya mutluluğun yarısını en asgarî standartlarda yaşarlar. Diğerleri hiçbir zaman yaşayamazlar. Ne demek istiyoruz? Şunu demek istiyoruz. Eğer bir insan ellerini açıp da Allahû Tealâ’ya: “Yarabbi! Ben ruhunu hayattayken Sana ulaştırmak istiyorum. Lütfen bu talebimi kabul buyur! Beni de ermiş evliyalarından kıl! Ey Yüce Allah’ım! Ne olur bunu gerçekleştir!” derse, böyle bir talepte bulunan bir kişi, bu talebi istediği şekilde yapsın, sadece ruhunu Allah’a ulaşmayı dilesin, eğer bu dilek kalpten bir dilekse, Allahû Tealâ onu en iyi bilendir. Kişi kelimeleri doğru dürüst yerine koyamaz, kullanamaz ama dileği kalptendir; o mutlaka cennete girer. Kişi en güzel kelimelerle Allahû Tealâ’ya hitap eder ama dileği kalpten değildir; o kişinin gideceği yer, kelime kullanmaktaki ustalığı hangi seviyede olursa olsun cehennemdir.

Öyleyse “Allahû Tealâ bizden ne istiyor? Neden istiyor?” suallerinin cevabını arayın. Allahû Tealâ bizden ne istiyor? Mutlaka Allah’a ruhumuzu ulaştırmayı istiyor. Bu dileğin sonucu nedir? Bu dileğin sonucu, Allah’ın o kişinin ruhunu Kendisine mutlaka ulaştırmasıdır. Bu dileğin sonucu, Allah’a ulaşmayı dilediği zaman o kişinin 1. kat cenneti hak etmesidir. Eğer bu kişinin 7-8 aylık bir hayatı varsa, o kişi mutlaka bu süre içerisinde mürşidine ulaşacaktır, tâbî olacaktır.

Allah’a ulaşmayı dileyen bir kişi mutlaka mürşid ihtiyacını duyar. Mutlaka Allah’tan sorar, tâbî olur. Tâbî olduğu zaman 2. kat cennetin sahibidir. Tâbiiyetinden sonra nefsine, nefs tezkiyesi sebebiyle nurların birikimi başlar. Nefsinin kalbinde 7 safhada, 7 defa %7’den %49 nur birikimi gerçekleşir. Başlangıçta da kişinin kalbinde %2 rahmet birikimi oluşmuştur. Böylece %51 nur birikimi ile kişinin ruhu, her %7 nur birikiminde bir gök katı aşarak Allah’ın Zat’ına ulaşır. Bu ulaşma o kişiyi ermiş evliya kılar; Allah’a ulaşmış, ermiş. Bu kişinin öldükten sonra gideceği cennet, 3. kat cennettir.

Peki, bu kişinin dünya mutluluğu? Allahû Tealâ nefsinin kalbinde 7 defa 7; %49, başlangıçtaki %2 ile beraber %51 nur birikimi gerçekleştirmiştir. O kişi bu sebeple dünya mutluluğunun yarısını yaşamaktadır. Ne olur? Dünya mutluluğunun yarısını yaşar, yarı yarıya mutlu olur.

Peki, kıyâmetten sonra? Allah’a ulaşmayı dilediği için 1. kat cenneti elde etmiştir. Mürşidine tâbî olduğu için 2. kat cenneti elde etmiştir. Ruhunu Allah’a hayattayken Allah ulaştırdığı için 3. kat cenneti hak etmiştir. Dünya mutluluğunun yarısı ve 3. kat cenneti, Allahû Tealâ bu kişiye bir hiç karşılığı, sadece bir dilek karşılığı vermiştir.

Peki, ne demek istiyoruz? Şunu demek istiyoruz: İnsanlar, Allahû Tealâ’nın kendilerini sadece insan oldukları için ne kadar çok sevdiğini bilmiyorlar. Bu anlattığımız şeyler, zamanımızın üniversitelerimizde okutulan dîn kitaplarının hiçbirisinde mevcut değil. İmam Hatip liselerinde de durum değişik değil.

Öyleyse ne olmuş? 14 asır evvel Hz. Muhammed Mustafa (S.A.V) Efendimiz, Peygamber Efendimiz zamanında İslâm yaşanmış; 7 safha ve 4 teslim:

1- Hepsi Allah’a ulaşmayı dilemişler, 3. basamak.

2- Hepsi kâinatın en büyük mürşidine tâbî olmuşlar, 14. Basamak.

3- Hepsi ruhlarını Allah’a ulaştırmışlar, 21. basamak.

4- Hepsi fizik vücutlarını Allah’a teslim etmişler, 25. basamak.

5- Hepsi nefslerini Allah’a teslim etmişler, 26. basamak.

6- Hepsi irşad olmuşlar, 27. basamak.

7- Hepsi iradelerini de Allah’a teslim edip irşada memur ve mezun kılınmışlar, 28. basamak. (İster ensar olsun, ister muhacirîn.)

Bu neyi ifade eder? Şunu ifade eder: Onlar Kur’ân’ın lafzını da ruhunu da gerçekleştirmişler. Aradan 14 asır geçmiş. 14 asır sonra bugün, dînin insanları cehennemden kurtaracak olan bütün hükümleri artık dîn âlimleri tarafından bilinmiyor. Ne İmam Hatip liselerinde ne üniversitelerimizde öğretilmiyor. İnsanların bunları unutmasına sebebiyet veren şey, gene insanımız, insanlar…

Kur’ân’daki farzlara bakıyoruz; 7 safhanın 7’si de farz kılınmış. 14 asır evvel sahâbenin hayatına bakıyoruz; 7 safhanın 7’sini de, hepsini gerçekleştirmişler. Yani? Yani, Kur’ân’daki İslâm’ı yaşamışlar. Şeytan, işte en çok buna içerler. En çok kızdığı şey budur: İnsanların ruhlarını, vechlerini, nefslerini ve iradelerini Allah’a teslim etmiş olmaları hali.

Şu anda şeytanın dünya üzerinde yaşayan insanlar arasında en çok kızdığı, içerlediği insan; o biziz. Çünkü onun insanlara asırlardan beri unutturmayı başardığı bu hakikatler; bunlar Tevrat hakikatleri, İncil hakikatleri, Kur’ân-ı Kerim hakikatleridir.

Dînler yok, sadece bir tek dîn var: Hz. İbrâhîm’in hanif dîni. O’ndan evvel Hz. Nuh’un dîni. Evvelâ, ilk evvel, Hz. Âdem’in dîni. Öyleyse, başka bir dîn olmuş mu? Hayır, olmamış. Allahû Tealâ diyor ki:

-42/ŞÛRÂ-13: Şerea lekum mined dîni mâ vassâ bihî nûhan vellezî evhaynâ ileyke ve mâ vassaynâ bihî ibrâhîme ve mûsâ ve îsâ, en ekîmûd dîne ve lâ teteferrekû fîh(fîhi), kebure alâl muşrikîne mâ ted’ûhum ileyh(ileyhi), allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb(yunîbu).
(Allah) dînde, onunla Hz. Nuh’a vasiyet ettiği (farz kıldığı) şeyi (şeriati); “Dîni ikame edin (ayakta, hayatta tutun) ve onda (dînde) fırkalara ayrılmayın.” diye Hz. İbrâhîm’e, Hz. Musa’ya ve Hz. İsa’ya vasiyet ettiğimiz şeyi Sana da vahyederek, size de şeriat kıldı. Senin onları, kendisine çağırdığın şey (Allah’a ulaşmayı dileme) müşriklere zor geldi. Allah, dilediğini Kendisine seçer ve O’na yöneleni, Kendisine ulaştırır (ruhunu hayatta iken Kendisine ulaştırır).

“Hz. Nuh’a, Hz. İbrâhîm’e, Hz. Musa’ya ve Hz. İsa’ya verdiğimiz şeriatı sana ve sahâbene de şeriat kıldık. Dîni ayakta tutun ve fırkalara ayrılmayın diye.”

Şimdi eğer Allahû Tealâ 7 safhanın 7’sini de farz kılmışsa ve zamanımızın dîn âlimleri -sadece bizim ülkemizde değil, bütün İslâm âleminde dîn âlimlerimiz- bunları unutmuşlarsa, İslâm’ın 5 şartıyla samimi olarak kurtulacaklarını zannediyorlarsa, o zaman evvelâ yahudilerin, sonra hristiyanların düştüğü tuzağa İslâm da düşmüş olmuyor mu? Oluyordu. Neden geçmiş zaman kullanıyoruz? Çünkü artık olmayacak. Önümüzdeki günlerde bu söylediklerimizin incelendiğini göreceğiz.

Dîn adamlarımız söylediklerimizin gerçek olduğuna hiç ihtimal vermiyorlar. Çünkü öğrendikleri ilmin insanları kurtuluşa ulaştıracağına ve her noktasıyla doğru olduğuna öylesine inandırılmışlar ki. İşte buna hâb-ı gaflet (gaflet uykusu) deniyor.

Peki dîn adamlarımız bu konuda suçlu olabilirler mi? Hayır, samimiyetle zannettiklerinin doğru olduğunu düşünüyorlar ve doğru olduğuna inanıyorlar. Kesin şekilde inandırılmışlar. Çünkü âlim olarak kabul ettikleri insanlar, onlara bunları söylemiş. “Nebîler, kendilerine kitap verilmeyen peygamberlerdir.” demişler. En azından “peygamberlerdir” sözü doğru. Ama nebîler kendilerine kitap verilmeyen değil, verilenlerdir; verilen peygamberlerdir. Zaten şeriat kitabı sadece peygamberlere verilir.

Akait: “Resûller kendilerine kitap verilen peygamberlerdir.” diyor. Tam aksine, resûller kendilerine kitap verilmeyenlerdir. Bir açıdan daha yanlış: Bütün resûller peygamber değildir. Eğer velî resûl ise, onların üzerlerinde nübüvvet müessesesi, peygamber müessesesi yoksa ki biz onlardan biriyiz. Biz bir peygamber değiliz. Bunu 100 bin defa söylememize rağmen insanlar bize: “Sen peygamberlik iddia ediyorsun.” diyorlar. Arkasında ne var? İşte bu Kur’ân’dan habersizlik var.

Şimdi muhtevaya baktığımız zaman ne görüyoruz? Biz en azından cehenneme doğru gitmekte olan şu 70 milyondan fazla insanı cehennemden kurtarmak isteyen Allah’ın Resûl’üyüz. Böyle bir sözü söylediğimiz zaman bize kızıyorlar. Bir iddiada bulunmuşuz zannediyorlar. Oysaki bunu tahkik etmek zor değil ki. Hacet namazını kılarsınız. Boy abdestini alırsınız evvelâ. Gecenin şimdiki saatle 12 olmasını beklersiniz. 12’den sonraki sabah namazına kadar olan devrede, Allahû Tealâ’dan hacet namazını kılıp bizi sorarsınız. Sorduğunuz zaman aldığınız cevap sakın sizi şaşırtmasın. Öyleyse, kim olduğumuzu o zaman öğreneceksiniz.

Şimdi bütün bunları söylemekten muradımız ne? Muradımız çok açık bir murat. Bizim insanımız da dahil olmak üzere bütün İslâm âlemi, şu anda öğrendikleri o yanlış, batıl ilim sebebiyle cehenneme doğru yol alıyorlar. Kendileri hakikatleri bilecek bir ilmin sahibi olmadıkları için, ilmin sahibi kabul ettikleri dîn adamlarına müracaat ediyorlar. Dîn adamlarımız da ne yazık ki hiç tahkik etmek gereğini duymadan: “Hayır! Onun söyledikleri doğru olamaz. Doğru değil.” diyorlar. Şimdi burada bir vebal almak yok mu? Dîn adamlarımız henüz buna ihtimal vermiyorlar. Söylediklerinin doğru olduğu zannı, onları bütünüyle sarmış durumda.

Gözümüzün önünde milyonlarca insan cehenneme doğru yol alıyor. Dîn adamlarımıza hep çağrıda bulunuyoruz: Gelin, karşılıklı konuşalım. Elimizde kâinatın en sağlam delili var: Kur’ân-ı Kerim.

Niçin en sağlam delil diyoruz? Peygamber Efendimiz (S.A.V) buyuruyor ki: “Benim hadîslerim tartışılacaktır. Kur’ân’a bakın. Hiçbir hadîsim Kur’ân’a aykırı olamaz.” diyor.

Öyleyse, kâinatın en sağlam delili Kur’ân-ı Kerim elimizde. Onların hiç bilmediği, hayatlarında duymadığı Kur’ân âyetlerini söylemekle vazifelendirildik. Herşeyi ispat ettik.

Neyi ispat ettik? İslâm’ın 7 safhası olduğunu ispat ettik:

1- Allah’a ulaşmayı dilemek (3. basamak)

2- Mürşide ulaşıp, tâbiiyet (14. basamak)

3- Ruhun Allah’a ulaşıp teslim olması (21. basamak)

4- Fizik vücudun teslimi (25. basamak)

5- Nefsin teslimi (26. basamak)

6- Muhlis olmak (27. basamak)

7- İradeyi Allah’a teslim edip irşad makamına tayin olmak (28. basamak)

Biz neyi ispat ettik bugüne kadar? Kur’ân-ı Kerim’de 7 safhanın 7’sinin de farz olduğunu ispat ettik. Bir âyetle iki âyetle değil, pek çok âyetle ispat ettik. Yani inceledikleri zaman inkâr etmenin, onları yalanlamanın mümkün olmadığını görecekler. O zaman öğrendikleri ilmin ne kendilerini ne de İslâm âlemini kurtuluşa ulaştıramayacağını görecekler.

Peki, yalnız İslâm mı unutmuş? Hayır, hristiyanlar da unutmuş, yahudiler de unutmuş, museviler de unutmuş, hepsi unutmuşlar. Eğer bu zamanda Allahû Tealâ bizi seçip bize bunları öğretmeseydi, hiç kimse öğrenmiş olmayacaktı.

Öyleyse, Tevrat’a bakıyoruz; 7 safha ve 4 tane teslim, Tevrat’ta farz kılınmış. Yeter mi? Hayır, yetmez. Hz. Musa ve O’na tabî olanların hepsi bunu yaşamışlar. Tevrat kesin olarak bunları ispat ediyor.

İncil, Tevrat’taki bu 7 safhayı tasdik ediyor. Hz. Musa’nın ve O’na tâbî olanların 7 safhayı da yaşadıklarını söylüyor.

Kur’ân-ı Kerim, Hz. Musa’nın ve O’na tabî olanların hepsinin 7 safha ve 4 teslimi yaşadıklarını söylüyor. Yetmez, gene Kur’ân-ı Kerim, Hz. Musa’ya ve O’nunla beraber olanlara 7 safhanın 7’sinin de farz kılındığını ispat ediyor. 3 kitap, birbiriyle tam uyum halinde yani bizim ispatımız sadece Kur’ân-ı Kerim’den değil, aynı zamanda Tevrat’tan, aynı zamanda İncil’den. Başka bir dîn hiç olmamış ki!

Sonra İncil ne söylüyor? İncil’de de şunu görüyoruz. Hz. İsa ve O’na tâbî olanlara 7 safhanın 7’si de İncil’de farz kılınmış. Gene İncil’de 7 safhanın 7’sinin de yaşandığını görüyoruz.

Kur’ân-ı Kerim de hem Hz. Musa’ya hem Hz. İsa’ya hem Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e 7 safhanın 7’sinin de farz kılındığı, Hz. Musa’nın ve O’na tâbî olanların, Hz. İsa’nın ve O’na tâbî olanların, Hz. Muhammed Mustafa (S.A.V) Efendimiz, Peygamber Efendimiz ve O’na tâbî olanların hepsinin 7 safha ve 4 teslimi yaşadıklarını söylüyor. Yeter mi? Hayır, yetmez. Bu 3 mukaddes kitabın üçü de, Tevrat da İncil de Kur’ân-ı Kerim de, Hz. İbrâhîm ve O’na tâbî olanların 7 safhanın 7’sini de yaşadıklarını, 7 safhanın 7’sinin de Hz. İbrâhîm’e ve O’na tâbî olanlara farz kılındığını yazıyor.

Şimdi bunları kesin delillerle ispat edebilecek olan biz varız. Kardeşlerimiz devamlı araştırmalar içerisindeler. Bunların hepsinin doğru olduğunu, kesin bir şekilde bütün dünyaya ispat edeceğiz. Elbette bu birtakım insanların işine gelmeyecek. Ama konunun o tarafı şu anda sohbetimizin dışında. Biz bu hakikatleri tahkik etmeyen, tetkik etmek gereği duymayan ve kulaklarının üstüne yatan dîn adamlarımız için hüzün duyuyoruz. O kadar eminler ki o kendilerine öğretilen ilmin doğru olduğundan… Onlara diyoruz ki: O kadar emin olmayın. İlmin, sizin öğrendiğiniz İslâm ilminin hangi cephesinde olursanız olun, İslâm öğretisinin hangi muhtevasında olursanız olun; isterseniz kelâm, isterseniz hadîs, isterseniz Kur’ân okullarınızda, üniversitelerinizde öğrendiğiniz, master yaptığınız, doktora yaptığınız, doçentliğinizi, profesörlüğünüzü kazandığınız hangi ilim dalıysa, o ilim dallarının hepsi, kaynaklarını Kur’ân-ı Kerim’den alırlar.

Şimdi biz biliyoruz ki; dîn adamlarımız samimiyetle İslâm’ın 5 şartının -namaz kılmak, oruç tutmak, zekât vermek, hacca gitmek, kelime-i şahadet getirmek- bütün insanları cehennemden kurtarmaya yeterli olduğunu zannediyorlar. Biz de 32 yıldır bunun yetersiz olduğunu söylüyoruz. Kitaplarla değil, Kur’ân’la hareket etmek mecburiyetindeyiz. Kur’ân’ı esas almak mecburiyetindeyiz. Peygamber Efendimiz (S.A.V) hakkında söylenilen bütün hadîsleri de Kur’ân’la karşılaştırmak mecburiyetindeyiz. Kendisi böyle emrediyor. Diyor ki: “Benim hadîslerim tartışılacaktır. Kur’ân’a bakın. Hiçbir hadîsim Kur’ân’a aykırı olamaz.” Biliyor mu bugünlere geleceğimizi? Elbette biliyor.

Biz Allahû Tealâ’nın aldığımız, bütün dünya insanını kurtuluşa ulaştıracak olan bir ilmin sahibiyiz. Bunun övünmekle falan alâkası yok. Herkes bizim bu konuda ne kadar tevazu sahibi olduğumuzu bilir. Gerisi palavradır. Şimdi doğru oturalım, doğru konuşalım.

Biz, Allahû Tealâ tarafından dîn ilmi öğretilmiş olan birisiyiz. Bir övünmeden bahsetmiyoruz. Şu anda 19 ciltlik bir Kur’ân-ı Kerim tefsirimiz var; 9800 sayfa. Ne demek istiyoruz? Şu anda dünya üzerindeki en geniş Kur’ân-ı Kerim açıklaması bize aittir. Biz, kendimizi kastetmiyoruz. Allah ile beraberiz. Bize Kur’ân-ı Kerim’i Allah öğretti. Öyleyse, var mı dünyada 9800 sayfalık bir başka Kur’ân-ı Kerim külliyatı? 19 ciltten oluşuyor. Bilgisayarda var. İnceleyin bakalım, bir yanlış bulabilecek misiniz? İnceleyin bakalım, birbirine uymayan 2 tane âyet açıklaması görebilecek misiniz? Halep ordaysa, arşın burada!

Öyleyse, sevgili dîn adamlarımız! Size Allah’tan ilim almayan birisi seslenmiyor. O ilmin Allahû Tealâ tarafından sahibi kılınan birisi sesleniyor. Açın bilgisayarınızı, Kur’ân-ı Kerim’imizi baştan sona inceleyin bakalım; birbirine uymayan bir şeyler görebilecek misiniz. Belki de size 9800 sayfayı incelemek kolay gelmeyecektir. Ama bu Allah’ın bize yaptırdığı, dünya Kur’ân-ı Kerim dizaynının en üstün nüshası. Niye öyle söylüyoruz? Biz yapmadık, yaptırıldık. Allah bize Kur’ân’ı öğretti. “Va mı bunun başka bi izah tazı?” Kimi hatırlattı size? İsim vermeyelim.

Sevgili kardeşlerim, can dostlarım, gönül dostlarım ve özellikle muhterem dîn adamları! Lütfen bilgisayarlarınızda dilediğiniz âyeti seçip inceleyin. O âyetin başka hangi âyetlerle irtibatı olduğunu da orada, bizim Kur’ân-ı Kerim tefsirimizde göreceksiniz. Herbir âyet, eğer başka âyetlerle direkt ilişkili değilse, yeterli miktarda verilmemişse, mutlaka bir âyette daha bir ilâvesini bulacaksınız. Başka âyetlerle bütün âyetlerin ilişkisi, o Kur’ân-ı Kerim mealinde incelenmiştir. Söylediklerimizin bir şaka olmadığını, bilgisayara koyduğumuz 19 ciltlik bir Kur’ân-ı Kerim demeti (9800 küsur sayfa), kesin olarak ispat eder. Yeter mi? Hayır, yetmez. En az 10 senedir -10 seneden çok daha fazla ama 10 senedir diyelim en az- bilgisayarda bütün konuşmalarımızı yerleştirdik ve herkesin ulaşmasına zemin hazırladık. Oradan binlerce konuşmamızı dinleyebilirsiniz. Herbirinde Kur’ân âyetleriyle konuştuğumuzu göreceksiniz.

Ne demek istiyoruz? Şunu demek istiyoruz: Biz konuşmuyoruz. Biz sadece öğretilen bir vasıtayız. Biz Allah’ın telefonuyuz. Gelecek günlerde, son savaşlardan sonra bir dünya sulh ve sükûnu sağlanacaktır. İlluminati’nin dünya hâkimiyetinin sona erdiğini göreceksiniz. Bütün dünyayı sulh ve sükûnun kapladığı bir muhteşem dünya sulhu tablosuyla karşılaşacaksınız. İşte o noktaya geldiğiniz zaman bu konuda tereddüdü olanların, şüphesi olanların ayakları suya erecektir. Ama neden o zaman? Neden şimdi tahkik etmiyorsunuz? Yaptıklarından çekinen birisi olsaydık, size böyle konuşabilir miydik? Mal meydanda değil mi? Eserler ortada değil mi? Bunca senelik bütün söylediklerimiz bilgisayarın hafızasına girmiş. İnceleyin, 15 sene evveline gidin. 15 sene evvel ne söylemişiz? Şimdi ne söylüyoruz? Kur’ân-ı Kerim’i açın, bütün âyetlerini inceleyin ve bildiğinizi zannettiğiniz birçok âyetin yanlış olduğunu göreceksiniz. Çünkü doğrusu orada.

Size bir şey sormak istiyorum. Allahû Tealâ Ra’d-21 ve 22’de diyor ki:

-13/RA'D-21: Vellezîne yasılûne mâ emerallâhu bihî en yûsale ve yahşevne rabbehum ve yehâfûne sûel hisâb(hisâbi).
Ve onlar Allah’ın (ölümden evvel), Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi (ruhlarını), O’na (Allah’a) ulaştırırlar. Ve Rab’lerine karşı huşû duyarlar ve kötü hesaptan (cehenneme girmekten) korkarlar.

-13/RA'D-22: Vellezîne saberûbtigâe vechi rabbihim ve ekâmûs salâte ve enfekû mimmâ rezaknâhum sirren ve alâniyeten ve yedreûne bil hasenetis seyyiete ulâike lehum ukbed dâr(dâri).
Onlar, sabırla Rab’lerinin vechini (Zat’ını, Zat’a ulaşmayı ve Allah’ın Zat’ını görmeyi) dileyenler ve namazı ikame edenler, onları rızıklandırdığımız şeylerden gizli ve açıkça infâk edenlerdir. Ve seyyiati, hasenat ile (iyilikle) savan kimselerdir. İşte onlar için, bu dünyanın (güzel bir) akıbeti (sonucu) vardır.

“Vellezîne: ve onlar” demek değil mi? Samimiyetle söyleyin şimdi bana.

“yasılûne: vasıl ederler, ulaştırırlar” değil mi?

“mâ: şey” değil mi?

“emerallâhu: Allah’ın emrettiği” değil mi?

“bihî: O’na” değil mi?

“yûsale: ulaştırırlar” değil mi?

Hangisine hayır diyebilirsiniz ki?

Öyleyse, aranızda en güvendiğiniz birilerini seçin. Onların Kur’ân-ı Kerim’de bu âyet-i kerimeye verdiği mânâya dikkatle, ibretle, utanç duymamaya çalışarak bakın. Orada: “Onlar akrabalık bağlarını kuvvetlendirirler.” ifadesini göreceksiniz, utanç duymuyorsanız eğer.

En güvendiğiniz kim? İsim vermek istiyorum. Kimi kast ettiğimi anlamışsınızdır. En çok tecrübeli olduğunu zannettiğiniz, en çok doğruları söylediğini zannettiğiniz kişi; onun Kur’ân-ı Kerim’ine bakın. “Onlar akrabalık bağlarını kuvvetlendirirler. Sılayı rahma riayet ederler.” Aynen böyle yazılmış! Ötekiler de bundan farklı ifadeler kullanmamış.

Sevgili kardeşlerim! Bir utanç tablosu sergiledik. Ülkemizde kullanılan 23 tane Kur’ân-ı Kerim var. Birisi bizim, 22 tane Kur’ân-ı Kerim kalıyor geriye. O 22 tane Kur’ân-ı Kerim’deki hidayet kavramını inceledik. Ne gördük dersiniz? Bir facia ile karşılaştık.

Hidayet; insan ruhunun o kişi hayattayken Allah’a ulaşmasına denir.

İşte 2 âyet-i kerime:

-3/ÂLİ İMRÂN-73: Ve lâ tu’minû illâ li men tebia dînekum, kul innel hudâ hudallâhi en yu’tâ ehadun misle mâ ûtîtum ev yuhâccûkum inde rabbikum, kul innel fadla bi yedillâh(yedillâhi), yu’tîhi men yeşâ’(yeşâu), vallâhu vâsiun alîm(alîmun).
Ve (Ehli Kitap): “Sizin dîninize tâbî olandan başkasına inanmayın.” (dediler). (Habibim onlara) De ki: “Muhakkak ki hidayet Allah'a ulaşmaktır. (İnsanın ruhunun ölmeden önce Allah’a ulaşmasıdır.) Size verilenin bir benzerinin, bir başkasına verilmesidir.” Yoksa onlar, Rabbiniz'in huzurunda, sizinle çekişiyorlar mı? (Onlara) De ki: “Muhakkak ki fazl Allah’ın elindedir. Onu dilediğine verir.” Ve Allah, Vâsi’dir (ilmi geniştir, herşeyi kapsar), Alîm'dir (en iyi bilendir).

-2/BAKARA-120: Ve len terdâ ankel yahûdu ve lân nasârâ hattâ tettebia milletehum, kul inne hudâllâhi huvel hudâ, ve le initteba’te ehvâehum ba’dellezî câeke minel ilmi mâ leke minallâhi min veliyyin ve lâ nasîr(nasîrin).
Ve sen onların dînine tâbî olmadıkça (uymadıkça) ne yahudiler ve ne de hristiyanlar senden asla razı olmazlar. De ki: “Muhakkak ki Allah’a ulaşmak (Allah’ın kendisine ulaştırması) işte o, hidayettir.” . Sana gelen ilimden sonra eğer gerçekten onların hevalarına uyarsan, senin için Allah’tan bir dost ve bir yardımcı yoktur.

“innel hudâ hudallâh”

“inne: muhakkak ki

el hudâ: hidayet

hudallâh: Allah’a ulaşmaktır.”

“inne hudâllâhi huvel hudâ”

“inne: muhakkak ki

hudallâhi: Allah’a ulaşmak

huve: işte o

el hudâ: hidayettir.”

Doğru mu? Yanlış mı? Yanlış olduğunu iddia edebilecek birisi var mı içinizde? Bunu bir kitap olarak yayınladık. 22 tane Kur’ân-ı Kerim mealinde, hidayet nasıl gizlenir, bunu gözlerin önüne serdik ve sizlerin kılı bile kımıldamadı.

Peki, hangi cesaretle Kur’ân-ı Kerim’in gerçeklerini saklamaya cüret ediliyor? Bir gün Allah’ın bir Resûl’ü gelip bunların yanlış olduğunu haykırmayacak mı zannediyorsunuz? Henüz insanımız bunları anlayabilecek seviyede olmayabilir. Ama yol yakınken, siz doğrunun yanında yer almalısınız. İçinde bulunduğunuz bu batıl statünün, size, dîn adamları size, bir fayda sağlamasının mümkün olmadığını, bunun sizi ancak dalâlette bırakacağını düşünün. Hidayet varken, neden dalâleti seçtiğinizi kendi kendinize sorun. Ne kadar korkunç bir tablo değil mi? Dîn adamı olmak, insanlara dîn öğretmek ama hidayette olamamak…

Şimdi bu söylediklerimizden hiç ibret almayan, söylediklerimizi dikkate almayan, gerçekleştirmek gereğini duymayan sizlerden sevgili kardeşlerim, acaba hanginiz ruhunuzu Allah’a ulaşmayı dilediniz? Dileyenler, demek ki bizi izliyorlar. Onlar zaten hidayete adım atmışlardır.

Hidayete adım atmak, Allah’a ulaşmayı dilemekle gerçekleşir ve kişiyi mutlaka cennete ulaştırır. Bir tek dilek: Allah’a hayattayken mülâki olmayı dilemek. İşte Rûm Suresi 31. âyet-i kerime:

-30/RÛM-31: Munîbîne ileyhi vettekûhu ve ekîmûs salâte ve lâ tekûnû minel muşrikîn(muşrikîne).
O’na (Allah’a) yönelin (Allah’a ulaşmayı dileyin) ve O'na karşı takva sahibi olun. Ve namazı ikame edin (namaz kılın). Ve (böylece) müşriklerden olmayın.

“Allah’a yönel (ruhunu hayattayken Allah’a ulaştırmayı dile, Allah’a münîb ol.”

Münîb olmak; enîbu, munîbîne, munîb kelimeleri, üçü de aynı kökten geliyor. Münîb olmak; Allah’a ulaşmayı dilemek demek.

Allahû Tealâ diyor ki:

-42/ŞÛRÂ-13: Şerea lekum mined dîni mâ vassâ bihî nûhan vellezî evhaynâ ileyke ve mâ vassaynâ bihî ibrâhîme ve mûsâ ve îsâ, en ekîmûd dîne ve lâ teteferrekû fîh(fîhi), kebure alâl muşrikîne mâ ted’ûhum ileyh(ileyhi), allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb(yunîbu).
(Allah) dînde, onunla Hz. Nuh’a vasiyet ettiği (farz kıldığı) şeyi (şeriati); “Dîni ikame edin (ayakta, hayatta tutun) ve onda (dînde) fırkalara ayrılmayın.” diye Hz. İbrâhîm’e, Hz. Musa’ya ve Hz. İsa’ya vasiyet ettiğimiz şeyi Sana da vahyederek, size de şeriat kıldı. Senin onları, kendisine çağırdığın şey (Allah’a ulaşmayı dileme) müşriklere zor geldi. Allah, dilediğini Kendisine seçer ve O’na yöneleni, Kendisine ulaştırır (ruhunu hayatta iken Kendisine ulaştırır).

“Kim Bana ulaşmayı dilerse Ben onu Kendime ulaştırırım.”

“allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb: Allah, insanlardan dilediğini Kendisine seçer. Ama onlardan kim Allah’a münîb olursa, ruhunu hayattayken Allah’a ulaştırmayı dilerse, Allah onları yani onların ruhunu Kendisine ulaştırır.” diyor.

Öyleyse aranızdan -bu hakikatleri bilmediğini düşünelim ama en azından bu kadarcığına bile sahip olamayanlar- sizler sadece eskilerin size öğrettiklerinin doğru olduğunu zanneder. Bizim anlattıklarımızın onlara uymadığı cihetle doğru olmadığını zannederek okumak zahmetine bile katlanmadığınız ihtarlarımız aklımıza geliyor. Siz yalnız kendinizden sorumlu değilsiniz ki, sevgili dîn adamlarımız. Siz 70 milyon insanın cehenneme gitmesinden sorumlusunuz.

Acaba kalbinizden bir sızı hissetmiyor musunuz? Onlar, siz Allah’ın hakikatlerini ciddiye almıyorsunuz diye cehenneme gidecekler. Hiç kalbinizde bir sızı hissetmiyor musunuz? Gerçek mi? Sizlere Kur’ân âyetleri tesir etmiyorsa… Onlar da, sadece onları kullanarak konuşmamıza izin verilir. Allahû Tealâ bize Kur’ân’ı öğretti. O’nun öğrettiği Kur’ân’ın ne olduğunu, o 19 ciltlik Kur’ân-ı Kerim’i inceleyerek öğrenebilirsiniz. Kelime kelime Kur’ân-ı Kerim. Hiç lügata bakmanız gerekmiyor. Her âyetin, o âyette geçen bütün kelimelerinin Türkçe anlamı, orada mutlak olarak var. Hiç kimse zahmete katlanıp lügatlardan mânâ aramayacak. Her kelimenin mânâsını orada bulacaksınız.

Onu dikkatle inceleyin, bakalım hata bulabilecek misiniz? Tamamlayabilen olursa, 9800 küsur sayfayı tamamlayabilen olursa aranızda, onlarla konuşmak isteriz. O zaman bizimle beraber gene olmayacak mısınız? Ama siz bu işi gerçekleştirene kadar, geçen seneler içinde ölecek olan milyonların, sadece sizlerin görevini yapmaması sebebiyle cehenneme gidecekleri, hiç vicdanınızı sızlatmayacak mı?

Ne zaman şu karanlık bulutların arkasından çıkacaksınız, sevgili dîn adamlarımız? Ne zaman dünyayı aydınlatan MİHR’in -yani güneşin, biliyorsunuz Farsça’da güneş demek MİHR kelimesi- aydınlığına ulaşacaksınız?

Biz, sizden sadece tahkik etmenizi istiyoruz. “Bize inanın.” demiyoruz. Tahkik ettiğiniz zaman, bunu söylemeye neden gerek görmediğimizi de fark edeceksiniz. Gerek yok çünkü siz, bize katılacaksınız. Biz, sizi davet etmeyeceğiz.

Sevgili kardeşlerim! Dünya dönüyor. İnsanlar doğuyorlar, büyüyorlar ve ölüyorlar. Bilmiyorum, 1 yılda bizim ülkemizde ölenlerin sayısı kaç bindir? Onlar şu anda bu hakikatleri, siz onlara onların sorduklarında hakikati söylemediğiniz için bilmiyorlar. Bu konu da sakın yanlış anlaşılmasın. Sizi neden öyle yaptınız diye suçlamıyoruz. Siz size göre doğru olanı yaptığınızı düşünüyorsunuz. Diyorsunuz ki: “Bizim ilmimiz bize yeter.” Bu sualin cevabı var. Bu ifadenin cevabı var. Hayır, yetmez. Siz kendiniz de cehennemden kurtulamazsınız.

Allah’a ulaşmayı dilemeyen bir kişi takva sahibi olamaz. Sadece 1 âyet söyleyelim. Bu Rûm Suresinin 31. âyet-i kerimesi, sadece münîb olanların takva sahibi olduğunu söylüyor. Bir sonraki âyet-i kerime (Rûm-32) ötekilerinse şirkte olduğunu söylüyor:

-30/RÛM-32: Minellezîne ferrakû dînehum ve kânû şiyeâ(şiyean), kullu hızbin bimâ ledeyhim ferihûn(ferihûne).
(O müşriklerden olmayın ki) onlar, dînlerinde fırkalara ayrıldılar ve grup grup oldular. Bütün gruplar, kendilerinde olanla ferahlanırlar.

Bu bir gizli şirktir. Allahû Tealâ diyor ki: “Allah’a mülâki olmayı dileyin, O’na yönelin ve böylece Allah’a karşı takva sahibi olun ve namaz kılın ve müşriklerden olmayın. O müşriklerden olmayın ki; onlar dînlerinde fırkalara ayrılmışlardır. Herbiri kendi elindekiyle ferahlanırlar.”

Öyleyse, bir tek fırka var. Bir de geri kalan bütün fırkalar var. Yani 72 tane fırka birbirinden ayrılmış durumda. Ayrı ayrı 72 fırka, bir de 72 fırkanın herbirinin içinde küçük gruplar, 73. fırkayı oluşturuyor. Onlar, Allah’a mülâki olmayı dileyenler. Sizler dilediniz mi? Belki aranızda böyle bir dileği hiç duymayan da vardır.

İster açık şirkte olsun ister gizli şirkte, şirkte olan hiç kimse takva sahibi olamaz. Ama Allahû Tealâ da cennete sadece takva sahiplerinin gideceğini söylüyor. Kaf Suresinde Allahû Tealâ diyor ki:

-50/KAF-31: Ve uzlifetil cennetu lil muttekîne gayre baîdin.
Ve cennet, takva sahipleri için uzak olmayarak yaklaştırıldı.

-50/KAF-32: Hâzâ mâ tûadûne li kulli evvâbin hafîz(hafîzin).
İşte size vaadolunan şey budur (cennettir). Bütün evvab (ruhu Allah’a ulaşarak sığınmış), ve hafîz olanlar (başlarının üzerine devrin imamının ruhu ulaşmış olanlar) için.

“Ve uzlifetil cennetu lil muttekîne gayre baîdin: Cennet, takva sahipleri için uzak olmayarak yaklaştırıldı.”

“gayre baîdin: uzak olmayarak” diyor.

“Hâzâ mâ tûadûne: İşte bu vaat ettiğimiz şey, size vaadolunan şey, işte budur.

li kulli evvâbin hafîz: bütün evvab ve hafîz olanlar için.”

Evvab; meaba varmış, ruhunu hayattayken Allah’a ulaştırmış olanlar. Hafîz de, daha önceki seviyede mürşidine ulaşıp devrin imamının ruhu başının üzerine gelip, önden arkaya doğru uzanarak başının üzerinde yer almış, onun tarafından muhafaza altına alınmış olan insanlar.

“Cennet, takva sahipleri için uzak olmayarak yaklaştırıldı.” diyor.

Peki, cehennemden Allah’a ulaşmayı dilemeyen bir insanın kurtulamayacağına dair ikinci bir âyet-i kerime ister miydiniz? Allahû Tealâ Yûnus Suresinin 7 ve 8. âyet-i kerimelerinde buyuruyor ki:

-10/YÛNUS-7: İnnellezîne lâ yercûne likâenâ ve radû bil hayâtid dunyâ vatme'ennû bihâ vellezîne hum an âyâtinâ gâfilûn(gâfilûne).
Muhakkak ki onlar, Bize ulaşmayı (hayatta iken ruhlarını Allah’a ulaştırmayı) dilemezler. Dünya hayatından razı olmuşlardır ve onunla doyuma ulaşmışlardır ve onlar âyetlerimizden gâfil olanlardır.

-10/YÛNUS-8: Ulâike me'vâhumun nâru bimâ kânû yeksibûn(yeksibûne).
İşte onların kazandıkları (dereceler) gereğince varacakları yer ateştir (cehennemdir).

“İnnellezîne lâ yercûne likâenâ: Onlar ki muhakkak surette Bize rücû etmeyi, ruhunu hayattayken Bize irca etmeyi, ulaştırmayı dilemezler.”

“lâ yercûne: dilemezler.

inne: muhakkak ki

ellezîne: onlar

lâ yercûne: dilemezler

likâe: ulaştırmayı, vasıl etmeyi

nâ: Bize”

“Bize rücû etmeyi yani ruhlarını Bize geri göndermeyi, geri döndürerek Bize ruhlarını ulaştırmayı dilemezler.”

“ve radû: ve razıdırlar

bi: ile” (Türkçe’de “-den, -dan” ekiyle ifade ediliyor.)

hayâtid dunyâ: dünya hayatı ile razıdırlar. (Arapça’daki ifade öyle ama Türkçe’deki: Dünya hayatından razıdırlar.)

vatme’ennû bihâ: (başındaki “va” ve) ondan itminan duyuyorlar, onunla tatmin oluyorlar.

vellezîne: onlar

hum: ki onlar (Bir defa daha söylüyor Allahû Tealâ.)

an âyâtinâ: âyetlerimizden

gâfilûn: gâfildirler

ulâike: işte onlar

me’vâhumun: işte onlar ki, onların mevası, gidecekleri yer

ulâike me’vâhumun nâru: Onlar ki, işte onların gidecekleri yer, ateştir.

bimâ kânû yeksibûn: iktisap ettikleri sebebiyle, iktisap ettikleri dereceler sebebiyle

bimâ: sebebiyle

kânû yeksibûn: iktisap ettikleri dereceler sebebiyle gidecekleri yer cehennemdir.” diyor.

Kim bu insanlar? Allahû Tealâ: “Onlar Bize dünya hayatında ulaşmayı dilemeyenlerdir.” diyor.

Bu 2 grup âyetin birinde Rûm-31 ve 32 var. Allah’a ulaşmayı dileyerek takva sahibi olan ve şirkten kurtulanlar var. Gördük ki cennet, sadece takva sahiplerine ait. Şirkte olan hiç kimsenin takva sahibi olamayacağı için cennete girmesi mümkün değil.

Bu 2. grup âyetin diğerinde yani Yûnus Suresinin 7 ve 8. âyetlerinde, Allahû Tealâ, Allah’a mülâki olmayı dilemeyenlerin gidecekleri yerin ateş olduğu, onların âyetlerinden, gâfil olduklarını ve gidecekleri yerin cehennem olduğunu söylüyor. “vellezîne hum an âyâtinâ gâfilûn: Onlar âyetlerimizden gâfildirler.” diyor.

Şimdi biz, size eğer sorarsak: Bu âyetleri hiç izlediniz mi? Bunların mânâsını düşündünüz mü?

Biz, size gideceğiniz yerin cehennem olduğunu hatırlatıyoruz. Bu bizim, Allahû Tealâ tarafından öğretilmiş görevimiz. Hiç düşünmüyor musunuz sevgili kardeşlerimiz, hiç Arapça okumamış bir insan, bunların mânâsını bilip de 19 ciltlik, 9800 küsur sayfalık bir Kur’ân-ı Kerim’i, hiçbir noktasında hata olmaksızın nasıl gerçekleştirebilir? Bir insan bunu yapabilir mi? Biz de, size açık açık söylüyoruz: Biz değiliz, diyoruz. Biz yapamayız. Biz bir telefonuz. Allahû Tealâ’nın telefonuyuz. O’nun söylettiklerini söyleyebiliriz. Şu anda da biz kendimiz mi konuşuyor zannediyorsunuz? O söyletiyor. Ama sizler de dahil olmak üzere, insanlığı kurtaracak olan bir ikinci kişi yok. Bugün yaşayanlar arasında bu görevle görevli olan sadece biz varız. Öyleyse, başka kişi yok demekle neyi kastediyoruz? Bu seviyede birisi yok. Yoksa Allahû Tealâ bütün kavimlerde Allah’ın bir resûlünün mutlaka bütün devirlerde yaşadığını söylüyor. “Bütün devirlerde, bütün kavimlerde resûl beas ederiz, hayata getiririz. Birbiri ardından hayata getiririz. Yani hiçbir kavmi hiçbir zaman resûlsüz bırakmayız.” diyor:

-17/İSRÂ-15: Menihtedâ fe innemâ yehtedî li nefsih(nefsihî), ve men dalle fe innemâ yadıllu aleyhâ, ve lâ teziru vâziretun vizre uhrâ, ve mâ kunnâ muazzibîne hattâ neb’ase resûlâ(resûlen).
Kim hidayete erdiyse, sadece kendi nefsi için (nefsini tezkiye ettiği için) hidayete erer. Öyleyse kim dalâlette ise sorumluluğu sadece kendi üzerinde olarak dalâlette kalır. Yük taşıyan (günahı yüklenen) bir kimse, bir başkasının yükünü (günahını) yüklenmez. Ve Biz, bir resûl göndermedikçe azap edici olmadık.

“Biz bir resûl göndermeden hiçbir kavmi, kavimdeki hiç kimseyi cehenneme göndermeyiz. Biz bir resûl göndermedikçe, hiç kimseye, hiçbir kavme azap edici olmadık.” diyor.

Öyleyse, Allahû Tealâ: “Biz bütün kavimlerde ardarda resûl vücuda getiririz. Bütün kavimlere ardarda resûl göndeririz. Yani o kavimlerden birini risaletle vazifelendiririz.” diyor.

Bütün devirlerde, bütün kavimlerde hep Allah’ın resûlü var. Şimdi bize şu veya bu istikamette öğrendiğiniz hudutlu ilimle farklı şeyler söyleyeceksiniz, biliyoruz. Ama hepsinin, söyleyeceğiniz herşeyin cevabı Kur’ân-ı Kerim’de, sizin yüzünüzü aklamayacak bir şekilde yer almış durumda.

Öyleyse, hepinizden bir dileğimiz var. Söylediklerimizi incelemek sizin için bir lütuf olamamalı, bir görev olmalı. Allah’a karşı sizin kazandığınız paranın helâl olmasını garanti etmeniz için bunun elzem olduğu kanısındayız.

Sevgili dîn adamlarımız! Hepinizi ne kadar çok sevdiğimizi lütfen bize sormayın. Allah’a sorun. Hacet namazını kılarsanız, perşembeyi cumaya bağlayan gece, gece yarısından sonra boy abdesti alarak, Allah’tan sorarsanız hepiniz cevap alacaksınız. Bundan emin olan birisi konuşmuyor. Allah’ın bunları söylettiği birisi konuşuyor. Bu emin olan kişiden çok daha öte bir vasfı ifade eder. Böyle olup olmadığını, o 19 cildi tetkik ettiğiniz zaman, onların âyetlerindeki tutarlılık, sağlamlık size çok şeyler anlatacaktır diye düşünüyoruz. Kaldı ki o yalnız Kur’ân-ı Kerim. Biz kaç bin saatlik bir konuşmalar dizisini tamamladık. Fihristten çıkartın hangi konuyu tetkik etmek istiyorsanız. Bir kişi olmayın, birkaç kişi olun. Onun da bölümlerini aranızda bölün ve de bütün eserleri tetkik edin. Onlardaki yanlışlıkları göreceksiniz. Ama burada göremezsiniz. Ne demek istiyoruz? Çünkü onlar, Allah’ın bize söylettikleri. Zaman içerisinde yeni açıklamalarla konu genişletilmiştir. Nihayette bütün konular son şeklini almış, vuzuha kavuşmuştur. Tutarlılık, 9800 küsur sayfada bütün boyutlarıyla yerleşmiştir.

Öyleyse, bu insanları kurtarmak için, huzura ulaştırmak için asıl ifadesiyle, bütün dünya insanını kurtarmak için el ele vermemiz gerekmiyor mu sevgili dîn adamlarımız? Neden bizim karşımızdasınız, yanımızda değilsiniz? Vicdanınıza bunu sorun.

Gelecek günlerde bulutlar dağılacak, kimliğimiz kesin ve açık bir şekilde ortaya çıkacak. Düşünmüyor musunuz? Biz, sizin hacet namazını kılmanızı istiyoruz. Bizden sormanızı istemiyoruz. İnsanlardan bizi sormanızı istemiyoruz. Siz, Allah’tan soracaksınız, bizatihi Allah’tan. Allahû Tealâ’dan böyle bir vaad almamış olsaydık, biz size bunu hiçbir zaman söylemezdik. Sadece O’nun söylettiklerini söylüyoruz. O söylüyorsa: “Hacet namazını kılın. Ben size doğruları söylüyorum.” demiş oluyorsa bizim ağzımızdan, o zaman sormamakla, O’na sormamakla vebal almıyor musunuz? Bunca milyon insanın, ölenlerinin hakikatleri…

Siz bilmiyorsunuz, kınamıyoruz sizi. Ne olur bizi yanlış anlamayın! Biz sizin öğrendiğiniz ilme hayranız. Biz fıkıh bilmeyiz. Biz kelâm bilmeyiz. Biz sizin öğrendiğiniz ilmi bilmeyiz. Sadece Allahû Tealâ bize ne öğretmişse onu biliriz. Ama şunu da biliyoruz ki; bu ilim, Allah’ın bize öğrettiği bu ilim, insanları kurtaracak olan ilim. O istiyor ki; herkes cennete girsin. Ne yazık ki bunu insanların serbest iradesine bırakmış. Serbest iradenin harekete geçmesi için o kişinin ikna olması lâzım, tatmin olması lâzım, tahkik edip söylediğimiz herşeyin doğru olduğuna inanması lâzım.

O zaman sevgili dîn adamlarımız, burada size vazife düşmüyor mu? Öyle mi düşünüyorsunuz? Asıl sizin tahkik etmeniz lâzım. Söylediklerimizi tahkik etmek elinizde. İşte 9800 sayfalık bir eser var önünüzde. İşte kaç bin tane konuşmadan oluşan bir hazine var önünüzde. Hangi konuyu isterseniz alfabetik fihriste bakın, seçin; o konuda 5-6 tane konuşma bulacaksınız. Hepsini toplayın, hepsini inceleyin. Tekâmül statüsünün hangi safhalarda zaman itibari ile nasıl geliştiğini, sonunda nereye ulaştığını, nasıl sapmaz, ne kadar sağlam bir zemine ulaştığını teker teker inceleyin. Aranızda iş bölümü yapın. Hepiniz ayrı bir konuyu alın, inceleyin. Hiçbir yerde sizi sükûtu hayale ulaştıracak olan bir şey göremeyeceksiniz. “Biz de onu bir adam sanmıştık. İşte söyledikleri yanlış.” diyemeyeceksiniz. Çünkü onları biz söylemiyoruz.

Anlamıyor musunuz hâlâ? Bu sizin için son derece önemli bir şey değil mi? İnsanlardan ilim almayan birisi, bir Kur’ân tefsiri yapıyor. 10 bin sayfaya 200 sayfa bile kalmamış, 9800 küsur sayfa. Bilmem kaç bin tane konuşması var ve de hepsi birbiriyle tutarlı. Açık açık da söylüyor: “Bunları ben söylemiyorum, Allah bana söyletiyor.” diyor. O söyletmeseydi yanlışlarla dolu konuşma yapmamız söz konusu olmaz mıydı?

Biz söylemeden evvel, Allah’a mülâki olmanın bir değer olduğunu, Allah’a mülâki olmayı dilemezseniz takva sahibi olamayacağınızı, cehenneme gideceğinizi, mü’min olamayacağınızı hanginiz biliyordunuz? Bütün ufuklar Allahû Tealâ tarafından açıldı. Bizim konuşmalarımızla açıldı. Herşeyin birbirini tuttuğu, günlük güneşlik yeni bir dünyaya gözlerinizi açtınız. Hayır, bir kısmınız açmadınız; hâlâ gözleriniz kapalı.

Sevgili kardeşlerim! Sizi o kadar çok seviyoruz ki! Bu ilmi almazsanız, yalnız siz öğrenmediğiniz için cehenneme gidecek olan o milyonlarca insanın yanında sizin için de kurtuluşun olmadığını hâlâ anlamıyor musunuz sevgili kardeşlerimiz? Biz sizin karşınızda olan birisi değiliz. Sizin dostunuzuz. Sizi kurtarmak istiyoruz. Anlamıyor musunuz? Bu ilimle cehennemden kurtulmanızın mümkün olmadığını hâlâ anlamıyor musunuz?

Sevgili dîn adamlarımız! Sizleri çok seviyoruz. Sadece hepinizin kurtulması değil hedefimiz. Bize verilen görev, bütün dünyanın kurtulması. Ama daha kendi ülkemizde bile bunu sağlayabilmiş değiliz. Arkasında kim var? Sizler varsınız. Söylediklerimizi inceleyip onların hepsinin Kur’ân hakikatleri olduğunu, siz o insanlara anlatmadığınız sürece hep bu vebalin altında kalacaksınız. Anlamıyor musunuz? Neden bu kadar kendimizden emin olduğumuzu anlamıyor musunuz? Biz kendimizden emin değiliz, Allah’tan eminiz. Allah da bizden emin. Çünkü biz sadece O’nun bize söylettiklerini söyleyebiliriz. Başka bir şey söylemek yetkimiz yoktur.

Muhterem dîn adamları! Burada sözlerimiz tamamlanıyor. İnşaallah hepinizi ne kadar çok sevdiğimiz konusunda, hepinizin kurtuluşu istikametinde Allah’a ne kadar dua ettiğimiz konusunda bir tereddüdünüzün kalmayacağı günlere ulaşırsınız. Biz sizin karşınızda değiliz. Hiç kimseye karşı kalbimizde kin tutmamız, zaten mümkün değildir. Nefs tezkiyesini değil, tasfiyesini Allahû Tealâ bizde gerçekleştirdi. Bizim düşmanımız yoktur. İnsanlar bize düşman olabilirler. Ama biz hiç kimseye kızamayız, kin tutamayız sevgili kardeşlerim. Biliriz ki; insanlar kendi hatalarının hesabını Allah’a vereceklerdir, bize değil. Öyleyse, hepinizi çok ama çok sevdiğimizi bir kere daha belirtiyoruz muhterem dîn adamlarımız!

Allahû Tealâ’nın hepinizi hem cennet saadetine hem dünya saadetine ulaştırmasını Yüce Rabbimizden dileyerek sözlerimizi inşaallah burada tamamlıyoruz. Allah hepinizden razı olsun!


.

Ahd müessesesi, Allah ile olan ilişkilerimizde önemli bir yer işgal eder. Allahû Tealâ A’raf Suresinin 172.âyet-i kerimesinde diyor ki:

-7/A'RÂF-172: Ve iz ehaze rabbuke min benî âdeme min zuhûrihim zurriyyetehum ve eşhedehum alâ enfusihim, e lestu birabbikum, kâlû belâ, şehidnâ, en tekûlû yevmel kıyâmeti innâ kunnâ an hâzâ gâfilîn(gâfilîne).
Ve kıyâmet günü, gerçekten biz bundan gâfildik (gâfilleriz) dersiniz diye (dememeniz için), senin Rabbin, Âdemoğullarının sırtlarından onların zürriyetlerini aldığı zaman onları, nefsleri üzerine şahit tuttu. (Allahû Tealâ şöyle buyurdu): “Ben, sizin Rabbiniz değil miyim?” Dediler ki: “Evet, (Sen, bizim Rabbimizsin), biz şahit olduk.”

“Biz bütün Âdemoğullarını birbirinin sırtlarından çıkararak huzurumuzda hepsini topladık ve onlara dedik ki: (e lestu birabbikum) Ben sizin Rabbiniz değil miyim? (kâlû) dediler ki (belâ) evet.”

Negatif suallerin pozitif cevabı “belâ: Evet, Sen bizim Rabbimizsin.”

Allahû Tealâ “Kıyâmet günü ‘Ben bundan haberdar değildim.’ demesinler diye onların ruhlarını ve fizik vücutlarını nefslerine şahit kıldım.” diyor. İşte olay bu olay. Acaba bundan sonra ne olmuş? Maide Suresi 7. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ diyor ki:

-5/MÂİDE-7: Vezkurû ni’metellâhi aleykum ve mîsâkahullezî vâsekakum bihî, iz kultum semi’nâ ve ata’nâ, vettekûllâh(vettekûllâhe), innallâhe alîmun bizâtis sudûr(sudûri).
Allah’ın, sizin üzerinizdeki ni’metini ve: “İşittik ve itaat ettik” dediğiniz zaman, onunla sizi bağladığı misâkınızı hatırlayın. Allah’a karşı takvâ sahibi olun, Muhakkak ki O, göğüslerde (sinelerde) olanı en iyi bilir.

“Allah’a verdiğiniz misakı hatırlayın. ‘İşittik ve itaat ettik.’ demiştiniz. Allah da sizlerden misak almıştı.”

İşte o gün, “e lestu birabbikum” günü, Allahû Tealâ bütün insanlarla konuşuyor. “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” Sual. Cevap: “Belâ: Evet, Sen bizim Rabbimizsin.” Onun üzerine Allahû Tealâ buyuruyor ki: “Ben sizin Rabbiniz olduğuma göre, Bana teslim olacağınıza dair sizlerden yemin istiyorum ey nefsler, misak istiyorum ey ruhlar, ahd istiyorum ey fizik vücutlar. Sözlerimi işittiniz mi?” Biz de diyoruz ki: “İşittik.” Allahû Tealâ buyuruyor ki: “Öyleyse itaat edin.”

Ruhlar biz hayattayken, dünya hayatını yaşarken, ruhumuzu Allah’a ulaştıracağımıza dair Allah’a misak veriyor. Fizik vücutlar, biz dünya hayatını yaşarken, fizik vücudumuzu Allah’a teslim edeceğimize dair ahd veriyor. Nefsler ise Allahû Tealâ’ya nefsimizi Allah’a teslim edeceğimize dair yemin veriyor.

Burada her şey bitiyor mu? Hayır, bitmiyor. Âyet-i kerime “İşittik ve itaat ettik. dediniz.” diyor. Allahû Tealâ’nın ”Sözlerimi işittiniz mi?” talebi üzerine diyoruz ki: “semi’nâ: İşittik.” Allahû Tealâ da ruhumuzdan, vechimizden, nefsimizden; ruhumuzu, vechimizi ve nefsimizi Allah’a teslim edeceğimize dair yemin, misak ve ahd istiyor. Biz de bu yemini, misak ve ahdi veriyoruz, emre itaat ediyoruz.

Herşey bitiyor mu? Hayır, bitmiyor. Bu noktadan sonra olay devam ediyor ve farklı bir olayla karşı karşıya kalıyoruz. Allahû Tealâ’nın İlâhi İradesi devreye giriyor ve bizim irademize sesleniyor: “Senden de misak istiyorum. Sen de bana teslim olacaksın.” diyor. İrademiz de Allahû Teala’ya Allah’a teslim olması konusunda misak veriyor.

Öyleyse ruhumuz Allah’a misak vermiş ama irademiz de irademizin Allah’a teslimi sadedinde Allah’a misak vermiş. İşte bu misake baktığımız zaman, bu iradenin teslimi misakinin gerçekleşebilmesi, önce ruhumuzun sonra fizik vücudumuzun, sonra da nefsimizin Allah’a teslim olmasını gerektirir. Bu üçü Allah’a teslim olmamışsa,  irademizin Allah’a teslimi hiçbir zaman mümkün değildir.

22. basamakta ruhumuz Allah’a teslim olur, Allah’ın Zat’ında yok olarak. 25. basamakta fizik vücudumuz Allah’a teslim olur. 26. basamakta nefsimiz Allah’a teslim olur. 28. basamağın 5. kademesinde irademiz Allah’a teslim olur. Böylece Allah’a verdiğimiz yeminimizi de misakimizi de ahdimizi de irademizin Allah’a verdiği misaki de gerçekleştiririz.

Peki, hepsi bu kadar mı? Hayır. Allahû Tealâ bir de bizden ahd istiyor. İşte Allahû Tealâ’nın bizden istediği bu ahd; ruhumuzu, vechimizi, nefsimizi ve irademizi Allah’a teslim etmemizi bütünüyle emreden bir müessesedir.

Ne olmuştu? Ruhumuz teslim olacağına dair Allah’a misak vermişti. Fizik vücudumuz ahd vermişti, nefsimiz yemin vermişti. Bunları yerine getirmek yeminimizi, misakimizi ve ahdimizi yerine getirmekti.

Bunların ötesinde Allahû Tealâ irademizden misak istiyor, irademizi Allahû Tealâ’ya teslim etmek için. Herbirisi ait olduğu asıldan isteniyor. Ruhtan isteniyor, fizik vücuttan isteniyor, neftsen isteniyor ve iradeden isteniyor. Peki, bunların hepsinden birden istenen bir yemin var mı? Böyle bir yemin türü var, onun da adı ahd; ruhumuzun da vechimizin de nefsimizin de irademizin de Allah’a teslimi emri.

Allahû Tealâ Kur’ân-ı Kerim’inde bu konuları muhteşem bir şekilde açıklamıştır. Nasıl biz Allah’a yemin misak ve ahd vermişsek, arkasından irademiz Allah’a bir de misak vermişse, arkasından dört tanesi birden Allahû Tealâ’ya ahd vermişlerse, toplamı birden hepsi birarada iken Allah’a verdikleri yeminin türü ahddir.

Allahû Tealâ’nın cephesinden de duruma bakıyoruz. Allahû Tealâ buyuruyor:

-6/EN'ÂM-152: Ve lâ takrebû mâlel yetîmi illâ billetî hiye ahsenu hattâ yebluga eşudduhu, ve evfûl keyle vel mîzâne bil kıst(kıstı), lâ nukellifu nefsen illâ vus’ahâ ve izâ kultum fa’dilû ve lev kâne zâ kurbâ, ve bi ahdillâhi evfû, zâlikum vassâkum bihî leallekum tezekkerûn(tezekkerûne).
Yetimin malına, o en kuvvetli çağına gelinceye kadar, en güzel şekliyle olmadıkça yaklaşmayın. Ölçü ve tartıyı adaletle yerine getirin. Kimseyi gücünün dışında (bir şey ile) sorumlu tutmayız. Söylediğiniz zaman, yakınınız olsa bile, artık adaletle söyleyin. Allah’ın ahdini yerine getirin (ifa edin). Böylece tezekkür edersiniz diye, (Allah) işte böyle, size onunla vasiyet (emir) etti.

-6/EN'ÂM-153: Ve enne hâzâ sırâtî mustekîmen fettebiûhu, ve lâ tettebiûs subule fe teferreka bikum an sebilihi, zâlikum vassâkum bihî leallekum tettekûn(tettekûne).
Ve muhakkak ki; bu, Benim mustakîm olan yolumdur. Öyleyse ona tâbî olun. Ve (başka) yollara tâbî olmayın ki; o taktirde sizi, onun yolundan ayırır. İşte böyle size onunla vasiyet etti(emretti). Umulur ki böylece siz takva sahibi olursunuz.

Allahû Tealâ diyor ki: “Allah’ın ahdini ifa edin, yerine getirin. İşte bu Sıratı Mustakîm’dir. Sıratı Mustakim’e tabi olun ve müşriklerden olmayın.” Ama âyet-i kerime orada bitmiyor ve şöyle devam ediyor: “Allah’ın vasiyetini yerine getirin ki takva sahibi olasınız. İşte bu takva, son takvadır. Sakın Allah’ın Sıratı Mustakîm’inden ayrılmayın. Sıratı Mustakîm’in üzerinde olun.”

Burada Allah’ın ahdi ve vasiyeti geçiyor. Konuyu incelediğimiz zaman şunu görüyoruz: Allah’ın ahdi, sadece irademizi Allah’a teslim etmemiz için Allah’ın bizden aldığı misaktir. İrademizin Allah’a teslim olmak konusunda Allah’a verdiği bizim misakimiz, Allah’ın ahdini oluşturuyor.

Allah’ın vasiyeti ise bizim ahdimizi oluşturuyor. Ruhumuzu, vechimizi, nefsimizi ve irademizi hepsini birden Allah’a teslim etmemiz Allah’ın vasiyetidir. “O vasiyeti yerine getirin ki asıl takvanın sahibi olasınız.” diyor Allahû Tealâ. Bu takva, bihakkın takvadır, takvaların en üst kademesidir. Ruhun da vechin de nefsin de iradenin de Allah’a teslimini ifade eder.

Allahû Tealâ insanların Allah’a verdiği misaklerini ve yeminlerini yerine getirmelerini istiyor. İnsanların Allah’a verdiği yeminler, ruhumuzun, vechimizin ve nefsimizin Allah’a verdiği yeminlerdir. Buna irademizin Allah’a verdiği misak eklendiği zaman, bu hepimizin ahdi oluyor. Bu ahd ruhumuzun, vechimizin, nefsimizin ve irademizin Allah’a verdiği yemin, misak, ahd ve misakin bütününü içeriyor ve sadece ahd adını alıyor. Dört teslim birden içeriyor: ruhun, vechin, nefsin ve iradenin Allah’a teslimi. Allah cephesinden baktığımız zaman bu, Allah’ın bize olan vasiyetidir. “Böyle olun ki; Allah’ın vasiyetini yerine getirin ki bihakkın takvaya ulaşasınız.” diyor. Nihai takvaya ancak böyle ulaşılabiliyor.

Sevgili kardeşlerim, şimdi beraberce Rad Suresinin 20. ve 21. âyetlerine bakıyoruz. Allahû Tealâ burada da konuya aynı standartlarda açıklama getirmiş.

-13/RA'D-20: Ellezîne yûfûne bi ahdillâhi ve lâ yankudûnel misâk(misâka).
Onlar, Allah’ın ahdini ifa ederler (ruhlarını, vechlerini, nefslerini ve iradelerini Allah’a teslim ederler). Ve misaklerini (diğer teslimlerle birlikte iradelerini de Allah’a teslim edeceklerine dair misaklerini) bozmazlar.

-13/RA'D-21: Vellezîne yasılûne mâ emerallâhu bihî en yûsale ve yahşevne rabbehum ve yehâfûne sûel hisâb(hisâbi).
Ve onlar Allah’ın (ölümden evvel), Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi (ruhlarını), O’na (Allah’a) ulaştırırlar. Ve Rab’lerine karşı huşû duyarlar ve kötü hesaptan (cehenneme girmekten) korkarlar.

“Ellezîne yûfûne bi ahdillâhi: Onlar Allah’ın ahdini yerine getirirler.”

Ellezîne: Onlar ki;

Yûfûne: İfa ederler,

bi ahdillâhi: Allah’ın ahdini.

Yani iradelerini Allah’a teslim ederler. Allah’ın ahdi, irademizi Allah’a teslim etmekti. “Allah’ın ahdini ifa ederler ve iradelerini Allah’a teslim ederler.”

“Ve lâ yenkudûnel misâk: Böylece misaklerini bozmazlar.”

İşte her kim Allah’ın ahdini ifa ederse, misakini bozmaz. Allah’ın ahdi neydi? İrademizin Allah’a teslimiydi. Bizim irademizin Allah’a verdiği misak neydi? İrademizin Allah’a teslimiydi. Öyleyse Allah’ın ahdini yerine getiren kişi, iradesini Allah’a teslim eden kişidir. Ve iradenin Allah’a teslimi, bizim irademizin Allah’a verdiği misaki ifade eder. Allah açısından da irademizin teslimini isteyen emir, Allah’ın ahdidir.

Öyleyse âyet-i kerime son derece açık bir şekilde bunu içeriyor. Ruhumuzun, vechimizin, nefsimizin ve irademizin Allah’a tesliminin hepsini değil, irademizin Allah’a teslimini içeriyor. Ama ne var ki ruhumuzu, vechimizi ve nefsimizi Allah’a teslim etmezsek irademizi hiçbir şekilde Allah’a teslim etmemiz mümkün değildir. Ne diyor Allahû Tealâ: “Onlar Allah’ın ahdini ifa ederler ve misaklerini bozmazlar.”

Allah’ın ahdi, irademizin teslimi; misakimiz, irademizin teslimi. Allah’ın ahdini ifa eden, iradesini Allah’a teslim etmiştir. Ama daha evvel mutlaka ruhunu, vechini, nefsini Allah’a teslim etmiş olması da asıldır.

Burada “ve lâ yenkudûnel misâk: Onlar misaklerini bozmazlar.” sözü, bir sonraki âyet-i kerimede çok güzel bir netice değişikliğine sebebiyet veriyor. Allahû Tealâ “Onlar misaklerini bozmazlar.” dedikten sonra, Rad Suresi 21. âyette diyor ki:

“Vellezîne yasılûne mâ emerallâhu bihî en yûsale: Ve onlar Allah’ın Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi yani ruhlarını O’na ulaştırırlar.”

Ruhlarını Allah’a ulaştıran bu insanlar ne yapmışlar? Misaklerini bozmamışlar. Ne demiştik? Ruhumuz Allah’a ezelde misak vermiş, sadece ruhumuzun Allah’a teslimi konusunda. Fizik vücudumuz Allah’a ahd vermiş, fizik vücudumuzun Allah’a teslimi konusunda. Nefsimiz Allahû Tealâ’ya yemin vermiş, Allah’a nefsimizin teslimi konusunda. Ruhumuzun yemini misak, fizik vücudumuzun yemini ahd ve nefsimizin yemini yemin. Buradan, Allahû Tealâ Rad suresi 20. Âyet-i kerimede “Onlar misaklerini bozmaz.” dedikten sonra ruhumuzun misaki çıkıyor ortaya.

Allahû Tealâ “Ve onlar Allah’ın Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi Allah’a ulaştırırlar, misaklerini bozmazlar. Misakleri, ruhlarını Allah’a ulaştırmaktı. Onu gerçekleştirirler.” diyor. “Onlar Allah’a, Allah’ın Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi O’na, Allah’a ulaştırırlar.” diyor.

Öyleyse irademizi Allah’a ulaştırmak gibi ruhumuzu Allah’a ulaştırmak gibi bir temel görevimiz var. Bu, ruhumuzun Allah’a ulaştırılmasıdır. Adı da misaktir. Öyleyse Rad Suresinin 20. âyet-i kerimesindeki “Ve onlar misaklerini bozmazlar.” ile 21. âyet-i kerimeyi birleştirdiğimiz zaman ruhumuzun misaki ortaya çıkıyor. Ama Rad Suresinin 20. âyet-i kerimesini tek başına alırsak, o zaman da irademizin misaki ortaya çıkıyor. İkisi, birbirinden çok farklı iki hüküm doğuruyor.

Öyleyse, Allahû Tealâ’nın indinde herşey en güzel standartlarda oluşuyor. Âyet-i kerimenin devamında Allahû Tealâ diyor ki:

“Onlar Allah’ı, Allah’ın vechini dileyenlerdir. Onlar misaklerini bozmazlar.”

“Ve yehâfûne sûel hisâb: Kötü hesaptan korkarlar yani kazandıkları derecelerin kaybettikleri derecelerden az oluşundan korkarlar.”

“Ve yahşevne rabbehum: Ve Rab’lerine karşı huşû duyarlar.”

“Vellezîne saberûbtigâe vechi rabbihim: Onlar sabırla Allah’ın Zat’ını dileyenlerdir.”

İşte sevgili kardeşlerim, bu âyette bulunan, bu Allah’ın Zat’ını dileme müessesesi, iki nevi dilemeyi ifade eder.

1- Allah’ın Zat’ına insan ruhunun ulaşması, 21. basamaktaki bir olaydır. Allah’a ulaşmayı dileriz. Mürşidimize ulaşıp tâbî oluruz ve 7 safhada ruhumuzu Allah’a ulaştırırız. 7 tane gök katı aşar ruhumuz ve Allah’a ulaşır. Ruhumuzu Allah’a ulaştırmak; ulaştırmak üzere Allah’ın Zat’ını dilemeyi ifade eder.

2- Ama bir de Allah’ın Zat’ını görmek üzere Allah’ı dilemek vardır. Bu dilek, Allah’ın Zat’ını böyle dilemek, en son basamağı ifade eder; 28. basamağın 5. kademesini.

Öyleyse böyle bir dizaynda, 28. basamağın 5. kademesi, iradenin Allah’a teslimi bize neyi sağlar? Allah’ın Zat’ını görmeyi sağlar. Öyleyse Allah’ın Zat’ı görülebilir mi? Evet, görülebilir ama bu gözlerle değil, baş gözleriyle değil, buradaki gözle, kalp gözüyle. Allahû Tealâ iradesini Allah’a teslim eden kişiye rüyetullahı nasip eder; Allah’ın Zat’ının görülmesini.

İşte Allah ile olan ilişkilerimizde muhtevaya baktığımız zaman gördüğümüz şey nedir? Gördüğümüz şey, Allah’ın Zat’ını dilemek iki safha içerir:

1. safhada Allah’ın Zat’ına insanın ruhu ulaşır. Bu Allah’ı dilemenin 1. safhasıdır. Son safhada ise Allah’ın Zat’ı görülür. Allah’a ulaşmayı dileyen kişi Allah’a ulaştıktan sonra, daimî zikre ulaşmayı Allahû Tealâ ona nasip kılmışsa, o kişi mutlaka iradesini Allah’a teslim edecektir ve irşad makamının sahibi olacaktır.

O noktadan sonra olaylar birbirini takip eder. Kişi Allahû Tealâ’dan tam 19 mertebe müzeyyen olma müessesesini, Allah’ın kendisine ihsan etmesini bekleyerek bu istikamette Allah’a devamlı taleplerle ulaşır. Zikrini arttırmıştır, Allahû Tealâ onun günahlarını örtmüştür, salâh nuru vermiştir, günahlarını sevaba çevirmiştir ve onun iradesini teslim almıştır. Ardarda bu olaylar vücuda gelir ve kişi iradesini de Allah’a teslim eder.

Görülüyor ki Allahû Tealâ hem iradenin Allah’a teslimini hem ruhun Allah’a teslimini misak adıyla öyle ustaca kullanmış ki; konunun başı ile sonu arasında tam bir denge, tam bir ahenk kuruluyor.

Rad Suresi 20. âyet-i kerimesini bütün olarak alanlar için Allah’ın Zat’ının görülmesi söz konusudur. Rad Suresinin 20. âyet-i kerimesinin “Onlar misaklerini bozmazlar.” kesimini Rad Suresi 21. âyet-i kerimesindeki “Ve onlar Allah’ın Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi Allah’a ulaştırırlar.” ifadesiyle birleştirirseniz, o zaman yine Allah’ı dilemek söz konusudur ama bu Allah’a ruhu ulaştırmayı dilemek şeklindedir.

Rad Suresi 20. âyet-i kerimesininAllah’ın Zat’ının görülmesini de ifade ettiğini nereden anlıyoruz? Rad Suresinin 21. âyet-i kerimesinden sonra 22. ve 23. âyet-i kerimelerine baktığımız zaman; Allahû Tealâ o kişilerin gideceği yerden bahsettiğini görüyoruz: “Onlar Adn cennetlerine girerler.” diyor.

-13/RA'D-22: Vellezîne saberûbtigâe vechi rabbihim ve ekâmûs salâte ve enfekû mimmâ rezaknâhum sirren ve alâniyeten ve yedreûne bil hasenetis seyyiete ulâike lehum ukbed dâr(dâri).
Onlar, sabırla Rab’lerinin vechini (Zat’ını, Zat’a ulaşmayı ve Allah’ın Zat’ını görmeyi) dileyenler ve namazı ikame edenler, onları rızıklandırdığımız şeylerden gizli ve açıkça infâk edenlerdir. Ve seyyiati, hasenat ile (iyilikle) savan kimselerdir. İşte onlar için, bu dünyanın (güzel bir) akıbeti (sonucu) vardır.

-13/RA'D-23: Cennâtu adnin yedhulûnehâ ve men salaha min âbâihim ve ezvâcihim ve zurriyyâtihim vel melâiketu yedhulûne aleyhim min kulli bâb(bâbin).
Adn cennetleri (vardır). Onların babalarından ve eşlerinden ve zürriyyetlerinden salâha ulaşan kimseler, ona (adn cennetlerine) girerler. Ve her kapıdan melekler, onların yanlarına girerler.

Burada Allahû Tealâ iradelerini de Allah’a teslim eden o kişilerden bahsediyor. Onlardan her zaman “Onlar kötülüğe iyilikle mukabele edenlerdir.” şeklinde bir bahisle bahsediyor.

İşte burada bir sonuç var. Allahû Tealâ muhteşem bir statü içinde, hem ruhumuzu Allah’a ulaştırmaya misak adını vermiş, bizim Allah’a verdiğimiz misakimiz olarak değerlendiriyor. Hem de sadece irademizin teslimine de yine misak diyor. Hem fizik vücudumuzun Allah’a teslimine ahd diyor. Hem de Allahû Tealâ bizim ahdimize ruhumuzu, vechimizi, nefsimizi ve irademizi, hepsini birden teslim ettiğimiz bir statü içinde bir açıklamayı getiriyor.

Allahû Tealâ’nın indinde öyle bir muhteşem dizayn kurulmuş ki; âyetlerin muhtevasına baktığımız zaman, her âyette birbirini tamamlayan bir açıklama buluyorsunuz ve karmaşık olan hüviyet, neticede çok açık bir hüviyete dönüşüyor. Onun için Kur’ân’nın tefsiri, insanlar tarafından yapılamaz. Kur’an’ın tefsiri, Allahû Tealâ’nın öğretisi ile gerçekleşen bir müessesedir. Eğer Allahû Tealâ bize bunları öğretmeseydi, biz de sizlere öğretemezdik. Bu kavramlar, ayrı ayrı âyetlerde, öyle bir şekilde Allahû Tealâ tarafından dizayn edilmiş ki; Allahû Teala tam anlattığımızı açıklıyor. Allah’a sonsuz hamd ve şükrederiz ki bize Allahû Tealâ Kur’an’ı öğretti.

İşte bu yemin, misak ve ahd müessesesi de iki ahd, iki misaktan oluşan, bir de yeminden oluşan, Kur’an-ı Kerim’in açıklamalar dizisidir. Ancak Allahû Tealâ açıklamayı yaparsa aydınlanır. Yoksa insanlar çok karmaşık mefhumlar olarak değerlendirir.

Allahû Tealâ Al-i İmran Suresinin 76. âyet-i kerimesinde: “Kim yeminlerini ve ahdini ifa ederse.” diye bir ifade kullanıyor.

-3/ÂLİ İMRÂN-76: Belâ men evfâ bi ahdihî vettekâ fe innallâhe yuhibbul muttekîn(muttekîne).
Hayır, (öyle değil)! Kim (Allah ile olan) ahdini yerine getirir ve takva sahibi olursa, o taktirde muhakkak ki Allah, takva sahiplerini sever.

Yeminleri, ruhun, vechin, nefsin teslim edilmesini ifade ediyor. Yemin, misak ve ahd. “Allah’ın ahdini” deyince Allahû Tealâ, yemin, misak ve ahdin arkasından Allah’ın ahdi geliyor yani irademizin teslimi geliyor. Kelimelerin muhtevasından, cümlenin gelişinden hep aynı neticeleri çıkartıyorsunuz ama Allahû Tealâ size bunu öğretmişse tabiî.