 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Bölge’nin “emniyet sübabı”, PKK’yı bitirecek yegâne aktör: HÜDAPAR
Yusuf Kaplan
2/01/2015 Cuma
Seçimlerden önce, fitne fesat tohumları ekerek ülkeyi germek, kaosun eşiğine sürüklemek ve bizi birbirimize düşürmek istiyorlar.
Basirete ve ferasete ekmek kadar, su kadar ihtiyaç duyduğumuz bir sürece giriyoruz.
ETNİK BİLİNÇ, KARDEŞLİĞİ DE, TÜRKİYE’Yİ DE BİTİRİR!
Bu ülkeyi bölünmenin ve kardeş kavgasının eşiğine sürüklenmekten kurtaracak şey, etnik bilinç değil, medeniyet fikrini yeşertecek ümmet bilincidir.
Özelde HÜDAPAR’lılarda, genelde bölgenin bütün İslâmî cemaatlerinde, kanaat önderlerinde güçlü bir ümmet bilinci var. Yüreği yangın yerine dönen insanlar bunlar!
Unutmayalım: Kardeşlik şiiri, ümmet bilinciyle hakikat şarkısına dönüşür. Bu kaçınılmaz olarak böyledir.
Eğer ümmet bilincinin yerini etnik bilinç alırsa, kardeşlik de biter, Türkiye de -Allah muhafaza!
ÜÇ ATEŞ ARASINDA: JÖN-TÜRKLER, JÖN-KÜRTLER VE BEYAZ TÜRKLER
Bu ülke, hiç kimse’den çekmedi “jön”lerden çektiği kadar!
Jön-Türkler, Osmanlı’yı batırdı.
Kemalist jön-Türkler, bu ülkenin kuyusunu kazdı.
Bölgenin Müslüman halkı üç ateş arasında.
Kemalist Jön-Kürtler, Kemalist neo-Jön-Türkler ve Kapitalist Beyaz-Türkler. Bunların üçü de bu ülkenin altını oyuyorlar sadece!
Yeter artık, diyorum.
Evet, bölge insanı tepeden şekillendirecek, İslâm’la ilişkilerini bitirecek Kemalist Jön-Kürtler kuşağı geliyor!
Hem Müslüman Kürt kimliğini yok edecekler hem de Kürtleri küresel zorbaların kölesi hâline getirecekler!
“PKK, CAMİLERE GELİP, KUR’ÂN OKUYANLARI TEHDİT ETTİ”
Sık sık bölgeye gidiyorum. Oradaki insanlarla yerinde görüşüyorum. Bu konudaki hassasiyetim buradan geliyor.
Bakın bir kardeşimiz, twitter’daki yazışmamızda, PKK/HPD’nin yaptığı iğrençlikleri nasıl anlatıyor:
“Hocam oradaki kardeşlerimiz Camilerde Kuran dersi bile veremiyor. Ben bizzat buna şahit oldum. PKK gelip tehdit etti.”
Nedir bu?
Kelimenin tam anlamıyla Rezalet!
Bunlar Kemalist Jön-Kürtler!
Kemalizm, işte böyle ayağına kurşun sıktı ve bizi çıkmaz sokağın eşiğine fırlattı!
CEHENNEME ÇEVİRİRLERDİ!
HÜDAPAR’lılara yapılan zulümler, PKK/HDP’lilere yapılsaydı, dünyayı ayağa kaldırır, kıyameti koparırlardı! Ülkeyi ateşe verir, cehenneme çevirirlerdi!
HÜDAPAR’a, gösterdiği basiret ve feraset için teşekkür borcumuz var.
Yasin Börü’ye yapılan vahşet, gözümün önüne gelince, çıldırasım geliyor! O ne hunharca şeydi! Kimse görmedi: Ne BBC, ne de NYT!
HÜDAPAR: “EMNİYET SÜBABI”
Siyasî taraftarlığı bırakarak, şu hayatî gerçeği bir yere kazıyalım kalın harflerle: HÜDAPAR, bölgenin ve ülkenin “emniyet sübabı”dır.
Bu konuda, sadece bölgesel düzlemde, HÜDAPAR’ın oynadığı bu hayatî rolü, yine twitter’da yazıştığımız Serdar Ayhan isimli bir kardeşimiz, aynen şu sözcüklerle anlatıyor:
“Hocam bizde kendi bölgemizden şahidiz ki, evlerimizi bile onlar muhafaza etti. Bacılarımızı güvenli yerlere götürdüler... Farklı cemaate mensup olan tüm fertleri koruyup kolladılar.
Hakikaten Hüda Par’ı takdir etmemek elde değil...”
Unutmayalım: HÜDAPAR mensuplarının sabırlarını taşırmak, çıldırtmak istediler. Ama onlar oyuna gelmediler. Özelde HÜDAPAR, genelde bölgenin duyarlı Müslüman halkı, ümmet bilinciyle hareket ederek, oynanan oyunu püskürtecekler!
Teşekkür ve dua edelim.
HÜDAPAR’DAN PKK’YI BİTİRECEK SAĞDUYULU TAVIR
HÜDAPAR mensubu bazı insanlar, twitter’da, bu konuda önemli açıklamalar yaptılar bendenize. “@HudaParlilar” başlıklı hesaptan yapılan açıklamaları burada da paylaşıyorum sizlerle:
“HDP Saldıracak, Kan Dökecek, Kürdü Kürde Düşman Edecek. Ama Biz Hamdolsun Halkımız İçin Hep Sağduyu, Dedik”
“@HudaParlilar”ın şu açıklaması da çok önemli ve hayatî:
“Boyun Eğmeyeceğiz, Sabredeceğiz, Sükunetli ve Sağduyulu Davranacağız...”
Evet, çok önemli bir açıklama bu!
Her ne sûretle olursa olsun, HÜDAPAR, bu sağduyulu tavrını sürdürürse, PKK biter.
Benzer, sağduyulu açıklamaları HDP’lilerden de beklemek hakkımız. Ama ben pek fazla ümitli değilim.
TARİHÎ ROL VE SORUMLULUK
Burada spesifik olarak HÜDAPAR’dan sözediyorum ama genelde bölgenin mazlum Müslüman halkını kastediyorum. HÜDAPAR, artık sembolleşti: Özellikle de Yasin Börü’nün hunharca katledilmesinden sonra gösterdiği sağduyuyla.
Bu nedenle özelde HÜDAPAR’ın, genelde bölgenin Müslüman halkının, bölgedeki İslâmî çevrelerin ve cemaatlerin, çözüm sürecinde tarihî bir rolleri ve sorumlulukları olduğunu hatırlatmak istiyorum.Peygamberi devre dışı bırakan bir din, kısa devre yapar!
Yusuf Kaplan
4/01/2015 Pazar
Hz. Peygamber (sav)’in kendisinin (=”kişisel tarihi”nin) ve mesajının, bütün insanlık, özellikle de tarihlerinin en zorlu dönemlerinden birini yaşayan biz Müslümanlar için neler “söylediğini”, ne anlam ifade ettiğini anlamaya, kavramaya ve hayata geçirmeye her zamankinden daha çok ihtiyaç hissediyoruz.
Hz. Peygamber’i, bir insan ve bir peygamber olarak bütün veçheleriyle, bütün yapıp-ettikleriyle, yani “kişisel tarihi”yle bir bütün olarak anlamadan Kur’ân’ın söylemini de, sadece Müslümanlara değil bütün insanlığa hitap eden İslam’ın mesajını ve vaadlerini de anlayabilmek ve idrak edebilmek mümkün değil.
İşte bu nokta, İslâm’ı, içi/özü boşaltılmış, başkalaştırılmış, aslî dinamikleri aşındırılmış diğer muharref dinlerden, dünya görüşlerinden ayıran; şartlar ne olursa olsun, tarihin farklı dilimlerinde yaşayan bütün Müslümanlar’a dinamizm kazandıran, dinamizmlerini sürgit canlı kılan İslâm’ın en özgün, nev-i şahsına münhasır en hayatî noktalarından biridir.
VAHYİN EFENDİMİZ’DE HAYAT BULMASI, HAYAT OLMASI VE HAYAT SUNMASI
Peygamberimiz, İslâm’ı, Kur’ân’ın bütün insanlığa, bütün âlemlere, hayatın her alanına hitabeden (ama) bütünlüklü söylemini, bizzat hayata aktaran, nasıl aktarılabileceği konusunda fiilen örneklik eden, kılavuzluk yapan bir insan ve bir peygamber.
Peygamberimiz'in, peygamber olduktan sonraki “kişisel tarihi”, İslâm’ın anlam ve sembol haritalarının, kök-paradigmalarının, anlamlandırma pratiklerinin değişik zamanlarda ve mekanlarda nasıl anlaşılıp, idrak edilip hayata aktarılabileceğini “gösteren” bir “zaman dilimi” olduğu için, İslâm’ın “özü, özeti’’dir.
İşte Müslümanlara düşen şey, insan ve elçi olarak Peygamberimiz’le, Peygamberimiz’in “kişisel tarihi”yle özetlenen, örneklenen, İslâm’ın özüne, değişik zamanlarda ve mekanlarda bihakkın nüfûz ederek yeniden-hayata geçirmek ve yepyeni şekillerde hayatiyet kazandırmaktır.
İslâm’ın, Hz. Peygamber'in bir insan ve peygamber olarak ‘’kişisel tarihi”nde özetlenmesi ve örneklenmesi, İslâm’ın her şart ve durumda geçerli olabilecek aslî özelliklerini, mahiyetini de kendiliğinden ele veriyor.
Sadece İslâm’a özgü olan bu özgün durum, İslâm’ın aynı anda hem beşerî hem ilahi olanı; hem fizikseli, hem fizikötesini; hem burayı ve şimdiyi, hem de ‘’öte’’yi aynı anda meczeden, kucaklayan, ihata eden bir din, bir tasavvur, bir hayat anlayışı olduğunu gösteriyor.
Bu durum, bütün zamanlarda ve mekanlarda İslâm’ın insana, hayata, kâinâta ve bunlar arasındaki ilişkilere ilişkin olarak her zaman yepyeni şeyler söyleyebilecek bir dinamizme, bir duyarlığa sahip olduğunu ortaya koyması bakımından çok önemli.
Bu nedenledir ki, İslam’ın, bir din, bir tasavvur, bir hayat anlayışı olarak, insanı da, hayatı da, toplumu da, kâinâtı da parçalamasını, parçalı olarak algılamasını, dolayısıyla bir Müslümanın hangi şartlar altında ve hangi zaman diliminde yaşarsa yaşasın, ontolojik bir güvensizlik duygusu yaşamasını önlüyor.
Böylelikle, bura ile öte, fizik ile fizikötesi, “din” ile dünya arasında yaratıcı, imajinatif bir irtibat kurulduğu için, Müslüman, bir yandan kendisini, eşyayı, dünyayı tanrılaştırmaya, putlaştırmaya aslâ kalkışamıyor; öte yandan da bir Müslümanın doğayı, diğer insanları, diğer âlemleri ve kültürleri kontrol etmeye, kendi süflî çıkarları için kullanmaya veya tahrip etmeye ya da yok etmeye kalkışması imkânsızlaşıyor.
DİNE, ZAMANLAR VE MEKÂNLAR ÜSTÜ ÖZELLİĞİNİ PEYGAMBER KAZANDIRIR
Bu teorik arkaplanın pratiğe nasıl aktarılabileceği konusunda ise Peygamberimiz'in “kişisel tarihi” bize örneklik teşkil ediyor.
Peygamberimiz’in “kişisel tarihi”, İslâm’ın salt zamanlar ve mekanlar üstü bir veçheye değil, aynı zamanda zamansal ve mekansal bir veçheye sahip olduğunu da gösteriyor: Kur’ân’ın aynı zamanda, peyderpey, 23 yıllık bir zamana yayılarak vahyedilmesi, bu açıdan çok önemli.
İşte bu, İslâm’ın fiilî durumlara uygulanması gereken bir mesajı ve niteliği olduğunu gösteriyor. Bu süreçte Peygamberimiz, sadece Kur’ân’ı aktarmakla kalmıyor; aynı zamanda gerek yaşadığı coğrafyada, gerekse komşu coğrafyalarda hâkim olan kültürlerle de ilişkiye geçerek İslâm’ın mesajını hayata geçiriyor.
Bizzat Peygamberimiz'in “kişisel tarihi”, İslâm’ın bu kişisel tarih’le özetlenmesi, örneklenmesi, İslâm’ın aynı zamanda güçlü bir tarih ve zaman nosyonuna, diyalojik bir niteliğe sahip olduğunu ortaya koyuyor.
İşte Peygamberimiz'in kendi kişisel tarihi boyunca, değişenle değişmeyen, görünür olanla görünür olmayan, ilahî olanla beşerî olan arasında kurduğu bu özgün ilişki ve iletişim biçimi, biz Müslümanların değişen zaman ve mekânlarda İslâm’ı nasıl idrak edip hayata geçirebileceğimiz konusunda önemli ipuçları veriyor bize.
Bu durum, aynı zamanda, İslâm’ın, kendine özgü bir dinamizme sahip olduğunu, bu dinamizmin her hâl ve şartta yeniden harekete geçirilebileceğini kendiliğinden ortaya koyuyor. Yeter ki biz, sahip olduğumuz idraki müdrik olalım.
O yüzden, son söz olarak şunu söylüyorum: Peygambersiz, din anlaşılmaz. İyice anlaşılmaz hâle gelir.
Peygamberi devre dışı bırakan bir dinin kısa devre yapması ve hayattan çekilmesi mukadderdir. Tarihe bakın göreceksiniz bu gerçeği.İslâm’la postmodern savaş süreci Avrupa’da...
Yusuf Kaplan
9/01/2015 Cuma
7 Ocak 2015: Avrupa’nın intihar tarihi! Paris tetikçisi, Avrupa’nın ipi’ni çekti! 07 James Bond “Filmi” gibi tarihe geçti!
Tehlikeli bir oyun var: İpin ucunu kaçırmak üzere Avrupa. Kendi ayağına kurşun sıkıyor.
Son aylarda Avrupa’da Pegida üzerinden ırkçılık ve İslamofobi’nin beklenmedik ölçüde tehlikeli bir şekilde tırmandığı... Avrupa’da, çeşitli kentlerde, bizzat Avrupalılar tarafından İslamofobi’yi protesto gösterileri düzenlendiği bir sırada...
Yıllardır ardarda Hz. Peygamber’in karikatürlerini yayımlayan Fransız mizah dergisi Charlie Hebdo’ya bir saldırı gerçekleştiriliyor!
12 kişi ölüyor, çok sayıda insan yaralanıyor.
Sadece Fransa ya da Avrupa değil, dünya ayağa kalkıyor!
AVRUPA’NIN 11 EYLÜL TEZGÂHI!
Bu saldırıdan sonra ırkçılık, İslamofobi, İslâm düşmanlığı tavan yapacak! Müslüman avı başlayacak!
İnce ve iyi planlanmış bir tezgâh bu!
Kimse kimseyi kandırmasın! Fransız derin devletinin İslamofobi’yi tırmandırmak için tezgâhladığı bir saldırı!
İslamofobi, İslâm’a karşı postmodern yöntemlerle sürdürülen sinsi bir “haçlı savaşı”dır.
***
Şiddet eylemlerini aslâ onaylayamayız! Ama zokayı da yutamayız! Avrupa’nın 11 Eylül tezgâhı bu!
Avrupa’da hızla kışkırtılan İslamofobi’ye gün doğdu! Avrupa’da dalga dalga yayılan İslâm düşmanlığını meşrulaştırmanın yegâne yolu!
***
Dünyayı aptal yerine koyan bir tezgâhla karşı karşıyayız yine!
Fransa Cumhurbaşkanı Hollande, saldırının arkasından yaptığı açıklamada “barbarca bir saldırı bu. Fransız Cumhuriyeti, kendisini, özgürlüklerimizi barbar hakların saldırısından korumasını bilir!” dedi.
Yapılan açıklamalar hep bu minvalde. Avrupa Derin Devleti’nin büyük bir tezgâhı bu!
TÜRKİYE’DEKİ “FRANSIZLAR!”
Türkiye’deki bu ülkeye de İslâm’a da “Fransız!” sözümona “Türk medyası!” tastamam Fransız ağzıyla işliyor saldırıyı.
Sözgelişi, CNN International’da bile, “Fransız istihbaratı bu saldırı planını neden farkedemedi?” sorusu tartışılırken
CNN Türk Fransız Tv’si gibi yayın yapıyor!
Gerek Amerikan CNN’ine, gerek BBC’ye, gerekse Fransız televizyonlarında saldırı -en azından şimdilik- arkaplanı, nedenleri açısından işleniyor. Herkes “bu saldırı, uzun bir planlamanın sonucu” diyor.
“FRANSIZ DEVLETİ NEDEN ENGELLEYEMEDİ?”
BBC’ye konuşan "French Institute of International Affairs adlı“ düşünce” kuruluşundan Dominique Moisi, çok ilginç şeyler söyledi saldırıyla ilgili olarak. İşte söyledikleri:
“Böyle bir saldırı bekleniyordu Paris’te. Ama ne zaman olacağı bilinmiyordu.
Yılbaşından önce Fransız polisi ve istihbaratı yüksek alarma geçirilmişti. Paris metrosunda, kamu binalarında güvenlik üst düzeye çıkarılmıştı. Bu silahlar nereden geldi? Fransız devleti, bu saldırıyı neden öngöremedi ve engelleyemedi?”
İSLÂM’LA MEDYA ÜZERİNDEN POSTMODERN SAVAŞ!
Büyük bir felâket geliyor: İslâm’a büyük bir saldırı yapacaklar.
Müslümanları perişan edecekler. Sadece Avrupa’daki değil, bütün dünyadaki Müslümanları!
İslâm’la postmodern savaş süreci’nin bir uzantısı, bu kez Fransa’da yaşanıyor.
Savaşlar, meydanlarda yapılmıyor artık! Önce medyalarda veriliyor. Zihinler teslim alınıyor.
Böylelikle her türlü saldırıyı, işgali meşrûlaştıracak bir zemin oluşturulmuş oluyor!
SAVAŞLAR, MEYDANLARDA DEĞİL MEDYALARDA SÜRDÜRÜLÜYOR!
Nietzsche “modernler, nedenlerle sonuçları birbirine karıştırırlar.
Sonuçlara odaklanır, sonuçları neden olarak konumlandırırlar” demişti.
Medyayla savaşın mantığı tam da Nietzsche’nin bu gözlemine uyuyor.
Son durum’u, “işte mesele bu!” diye sunuyor medya.
Medya, bir algı operasyonu gerçekleştiriyor bu yolla.
Hâdisenin arkaplanını, nedenlerini atlıyor ve adeta “vurun abalıya!” diye hedef tahtasına yatırıyor linç etmek, “işini bitirmek” istediği “aktörleri”!
Algı operasyonları üzerinden algılarımızı körleştiriliyor.
PARİS’TE AVRUPA DEĞİL, İSLÂM VURULDU!
Terörize et! İslamofobi’yi yay, İslâm düşmanlığını kışkırt!
Sonra da “terörist var! Terörist bunlar!” diye yaygarayı bas!
İğrençsiniz vesselâm, çok iğrenç!
***
Her türlü şiddeti kınayacağız, lanetleyeceğiz ama sizin tezgâhınızı da deşifre edeceğiz. Ve bu kez zokayı aslâ yutmayacağız!
Paris’te Avrupa vurulmadı, İslâm vuruldu. Hedef buydu!
Batı başkentlerinde, Paris’te, Londra’da, New York’ta ve tabiî Telaviv’de, kapalı kapılar ardında, ne şampanyalar patlatıldı,
ne kadehler tokuşturuldu!Balkanlar “öksüz”; bizi bekliyor
Yusuf Kaplan
8/02/2015 Pazar
Osmanlı çökünce, Arap dünyası ve Kafkaslar gibi Balkanlar da dağıldı, kendi kaderine terkedildi.
Nice zulümler gördü bir asır gibi kısa bir zaman dilimi içinde...
Balkanlar öksüz 100 yıldır... Bize bakıyor... Bizi bekliyor...
SINIRLAR DA, SORUNLAR DA İNGİLİZLERİN ESERİ
İşkodra Yunus Emre Kültür Merkezi’mizin parlak müdürü Ömer Demirbaş kardeşimin daveti üzerine üç gündür Arnavutluk’tayım. Yunus Emre’deki ve diğer öncü kuruluşların faaliyetleriyle ilgili gözlemlerimi yarınki yazıda sizlerle paylaşacağım.
Ama önce şu: Balkanlar, Arap dünyası ve Kafkaslar’daki sınırların hepsi yapay. Bu sınırlar, orta vadede (20-25 yıl içinde) silbaştan yeniden çizilecek.
Bölgemizin üç ana aks’ını oluşturan Osmanlı medeniyet coğrafyasındaki bu sınırların da, burada yaşanan sorunların da altında büyük ölçüde İngilizlerin imzası var.
İNGİLİZLERİN STRATEJİK HEDEFLERİ
İngilizler, 200 yıldır, bütün stratejilerini, esas itibariyle İslâm dünyası için geliştirmiş durumdalar.
İki hedefleri var İngilizlerin: Birincisi, doğalgaz ve petrol yataklarını kontrol etmek.
İkincisi ve daha önemlisi de, İslâm dünyasının yeniden ayağa kalkmasını, yeniden tarih yapacak, dolayısıyla bütün küresel dengeleri alt üst edecek köklü bir medeniyet sıçraması gerçekleştirmesini önlemek.
SÜNNÎ-ŞİÎ ÇATIŞMASI VE TÜRKİYE’NİN KUŞATILMASI
O yüzden geleneksel İngiliz politikası, bu üç ana bölgeyi, “parçala-böl-yönet” stratejisiyle, diktatörlerin işbaşında olduğu uydu-ulus devletler üzerinden kontrol etmekti.
Şimdi İngilizler, postmodern süreçte, büyük bir strateji değişikliğine gittiler: Uydu-ulus devletlerin yanısıra ve ötesinde, uydu uluslararası örgütler üzerinden bölgeyi yeniden dizayn etmek.
Bunu başarabilmenin yolu da, İŞİD gibi örgütleri kullanarak, İslâm dünyasını tam ortadan ikiye yarmak ve Sünnî-Şiî çatışmasının temellerini atarak İslâm dünyasının toparlanarak ayağa kalkmasına öldürücü bir darbe vurmak.
Bu nedenle, küresel sistemdeki diğer aktörlerle birlikte, İran’ın önünü açıyorlar.
Pakistan’ın paçavraya çevrilmesi ve Mısır’ın çökertilmesiyle bu konuda çok büyük mesafe katetti İngilizler.
Sonuçta, orta ve uzun vadede, İslâm dünyasını toparlayabilecek, yeni bir medeniyet hamlesini gerçekleştirebilecek Türkiye’yi kuşatmaya çalışıyorlar.
TÜRKİYE’NİN BALKAN STRATEJİSİ NE OLMALI?
Bütün bunları, Osmanlı coğrafyasını sürgit hallaç pamuğu gibi savurarak yapıyorlar.
İşte Balkanlar, etnik ve demografik açıdan paramparça edildi, ediliyor.
İngilizler, kısa vadede sonuç alabilirler ama orta ve uzun vadede eğer Türkiye Balkanlar’la ilgili köklü bir stratejisi geliştirirse, Balkanları karıştıran İngilizler de, Almanlar da hedeflerine ulaşmakta zorlanırlar.
Bu nedenle Türkiye’nin İngilizleri ve Almanları devre dışı bırakacak kapsamlı bir Balkan strateji geliştirmesi gerekiyor.
Böyle bir Balkan stratejisinin bir kaç ayağı olmalı.
Her şeyden önce: Yunus Emre Kültür Merkezleri, TİKA ve Diyanet’in faaliyet alanları stratejik hedefler doğrultunda yeniden tanımlanmalı ve genişletilmeli.
Asalet, feraset, adalet sacayaklarından oluşan Osmanlı medeniyetinin ruhunun ve misyonunun canlandırılması, yaygınlaştırılması için bütün imkânlar seferber edilmeli.
Balkanlar, sadece Osmanlı’yla birlikte barış adasına dönüştü ve hiç kimsenin dinine, diline, etnisitesine saldırı sözkonusu olmadı.
Balkanlarda, Diyanet, bütün cemaatlerle dirsek temasına geçerek, selefî akımları püskürtecek, gönülleri fethedecek irfanî geleneğimizi yeniden diriltecek projeler üzerinde yoğunlaşmalı.
Son olarak da, cemaatlerin -özellikle Hüdai Vakfı, İHH gibi oluşumların- önü sonuna kadar açılmalı ve önlerindeki bütün resmî engeller kaldırılmalı.
MEDENİYET FİKRİYATI VE TATBİKATI
Eğer Türkiye, bir sıçrama gerçekleştirebilirse, Balkanlar toparlanabilir ve bu dağınık hâline ancak o zaman biz son verebiliriz.
Türkiye’nin sıçrama yapabilmesinin, Balkanları yeniden toparlayabilmesinin tek yolu, kısa, orta ve uzun vadeli stratejik hedeflere dayanan köklü, kuşatıcı, kucaklayıcı ve yalnızca Balkanların değil bölgemizin önünü açacak esaslı bir medeniyet fikri/yatı geliştirebilmesinden ve bu fikriyatı adım adım hayata geçirebilmesinden geçiyor.
HÜDAİ VAKFI’NIN SESSİZ DEVRİMİ
Bu çerçevede, Hüdai Vakfı, Balkanların genelinde olduğu gibi Arnavutluk’ta da adeta seferber olmuş, kardeşlerimizin elinden tutuyor. Yalnızca bizim hayata ve harekete geçirebileceğimiz ahlâk ve ruh medeniyetinin tohumlarını ekiyor muhkem bir şekilde.
Başta Osman Nuri Topbaş Hocaefendi olmak üzere, özelde Arnavutluk’ta genelde Balkanlar’da “sessiz devrim” gerçekleştiren bütün gönül eri öncü kardeşlerimize şükran borçluyuz.
Allah (cc) yollarını açık etsin. Siz de bu öncü gayretler ve hizmetler için maddî-manevî desteklerinizi, dualarınızı esirgemeyin.
Yarınki yazıda Yunus Emre’lerin, TİKA’nın, İHH’nin ve Hüdai Vakfı gibi gönülleri fetheden öncü oluşumların faaliyetlerini -önerilerimle birlikte- ayrıntılı olarak sizlerle paylaşacağım.
Sözün özü: Balkanlar yüzyıldır öksüz. Bizim toparlanmamızı ve yeniden bölgeye kol-kanat germemizi bekliyor...Osmanlı yaşasaydı, dünya böyle olmazdı!
Yusuf Kaplan
9/02/2015 Pazartesi
Osmanlı durduruldu; Balkanların kalbi durdu. Kafkasların kalbi durdu. Araplar kıyıya vurdu.
Ve dünyanın dengesi bozuldu: Osmanlı, denge unsuruydu çünkü.
Birinci Dünya Savaşı ve ardından İkinci Dünya Savaşı’yla birlikte Avrupa’daki emperyalist güçler, bu kez, silahı birbirlerine doğrulttu ve Avrupa, tarihten çekildi.
OSMANLI YAŞASAYDI...
Birinci Dünya Savaşı’nın temel amacı, Osmanlı’yı durdurmak ve tarihten uzaklaştırmaktı.
Başardılar.
Ve dünyayı daha iyi, daha vahşîce yöntemlerle paylaşmaya başladı emperyalist Batılılar...
Ama bu defa, bu açgözlülük çok kısa sürdü.
Hiç kuşkusuz, Batılıların Osmanlı’yı durdurmak için geliştirdikleri stratejiler, sonunda, -Jöntürklerin beyinsizlikleriyle- hedefine ulaşmıştı.
Fakat emperyalist Batılıların hesap edemedikleri bir şey vardı: Onlar, bir hesap yapıyorsa, Celâl ve Cemâl Sahibi Allah da bir hesap yapıyordu: Allah, emperyalist Batılıları, birbirine kırdırdı ve Avrupa’yı da tarihten uzaklaştırdı.
Şu gerçek artık bütün çıplaklığıyla gün ışığına çıktı: Osmanlı, yaşıyor olsaydı, dünya böyle olmazdı.
OSMANLI: İNSANLIĞIN BARIŞ ADASI
Elbette ki, Osmanlı tarihe karıştı. Ama şunu bilin ki, Osmanlı’nın ruhu Balkanlarda, Kafkaslarda ve Ortadoğu’da bütün diriliğiyle yaşıyor.
Yaşıyor; çünkü yalnızca Osmanlı, dünyanın bu en zor kavşak noktasını, 400 küsur yıl barış adasına çevirmişti.
Dârü’l-İslâm kurulmuş ve dârü’s-selâm’a (barış, güven ve adalet yurdu’na) kavuşulmuştu.
O yüzden, Ahmet Cevdet Paşa, “çöküş asrı”nda bile “Osmanlı, insanlığın son adası” diyebiliyordu.
O yüzden, Osmanlı’yı durduran İngilizlerin büyük tarihçisi Toynbee, “Osmanlı’nın durdurulduğunu” ve “insanlığın geleceği” olduğunu söyleyebiliyordu.
Balkanlara, Kafkaslara ve Ortadoğu’ya açıldığınızda, size hep Osmanlı’yı hatırlatmalarının, “âhh Osmanlı!” diye hayıflanmalarının sırrı bu tespitlerde yatıyordu:
Bugün, Osmanlı’nın başardığı şeyi, Batılılar aslâ başaramamışlardı ve başarabilmeleri de imkânsızdı. Bunu en iyi Batılı büyük tarihçiler ve düşünürler biliyor ve yeri-zamanı geldiğinde dile getiriyor.
OSMANLI’NIN ÜÇ SÜTUNU: ASALET, FERASET VE ADALET
Fernand Braudel, Pax Romana (Roma Düzeni) ve pax Ameriana’nın “askerî zorbalık düzeni”ne dayandığını söylemişti.
“Pax Ottomana”, Sulh Düzeni’ydi.
Batılılar, farklı kültürlerle, medeniyetlerle ve dinlerle birarada yaşama tecrübesine sahip olmamışlardı tarihleri boyunca.
Farklı kültürlerle, dinlerle ve medeniyetlerle birarada nasıl yaşanabileceğinin en mükemmel örneğini Osmanlı medeniyet tecrübesi gerçekleştirmişti.
Asalet, feraset ve adalet ilkeleri, Osmanlı’nın yalnızca kendisini vareden ilkeler değildi; aynı zamanda başka dinlerle, kültürlerle ve medeniyetlerle kurduğu ilişkileri de belirleyen yegâne ve vazgeçilmez ilkelerdi.
O yüzden, Osmanlı, hiç bir kültürün kökünü kazımadı Batılıların yaptığı gibi. Hiç bir medeniyetin önünü tıkamadı. Hiç bir dinin kuyusunu kazmadı, farklı düşünüyor veya inanıyor diye hiç kimseyi yakmak, yok etmek için cadı kazanları, engizisyonlar kurmadı.
İşte bu nedenle, “Osmanlı insanlığın geleceğidir.”
OSMANLI’NIN DİRİLTİCİ RUHU BALKANLARDA YAŞIYOR!
Bu gerçeği, Arnavutluk seyahatim sırasında karşılaştığım bütün Müslümanlar açıkça dile getiriyorlar:
“Osmanlı gitti, biz öksüz kaldık. Bir gün, Türkiye, derlenir toparlanır, bize sahip çıkar diye hep umutlandık. Son yıllarda, bu umudumuz gerçeğe dönüşmeye başladı. Allah, yürekten yaptığımız dualarımızı karşılıksız bırakmadı.”
Karşılaştığımız herkesin söylediği şey bu.
Neden peki?
Şundan tabiî ki: Osmanlı’yı vareden ruh ve karşılıklı varolma iradesi, insanlığın insanca bir dünya kurabilmesinin yolunu açabilecek yegâne anahtardır.
Bu ruh, Batılıların yaptığı gibi, işgale, yakıp yıkmaya ve yok etmeye değil, gönülleri fethetmeye, var etmeye ve birlikte ortak bir dünya kurmaya imkân tanıyan asil ve diriltici bir ruh.
İşte Osmanlı’nın insanlığa armağan ettiği bu asil ruh, bugüne kadar aşılamadı.
Osmanlı, bizzat kendi çocukları tarafından bile anlaşılamadığı için, Osmanlı’nın aşılamadığı da hakkıyla anlaşılmadı.
BALKANLAR DÜŞERSE, TÜRKİYE DE DÜŞER!
Osmanlı’nın bu özelliğini en iyi anlayanlar, Balkanlardaki Müslümanlar.
O yüzden Balkanlara sahip çıkalım. Balkanlarla sağlam köprüler kuralım.
Yoksa, 25 yılda her şey biter. Balkanlardaki Müslümanların umutları suya düşer. Biz de bunun vebalini hiç bir zaman ödeyemeyiz.
Unutmayalım: Balkanlar düşerse, Türkiye de, Türkiye’nin umut olma hayalleri de suya düşer.
Ama umutlanmamız için güçlü nedenlerimiz var: TİKA, Yunus Emre Kültür Merkezleri, İHH, Diyanet ve özellikle de Hüdai Vakfı, Balkanlarda sessiz devrim yapıyorlar. Kalıcı ve köksalıcı tohumlar ekiyor, diriltici ruh üflüyorlar.
Bunlar da Cuma günkü yazıya artık..
.Geliyorum diyen felâket: Neo-pagan tefessüh!
Yusuf Kaplan
15/02/2015 Pazar
20 yaşında gencecik bir üniversite öğrencisiydi Özgecan: Evine gitmek için dolmuşa binmişti. Üç “hayvan” tarafından önce tecavüz edildi, sonra bıçaklandı ve sonunda da yakıldı!
Ne kadar aşağılık, ne kadar hunharca bir vahşet bu!
Bu ülkenin nasıl bir dekandasın / tefessühün, nasıl ayartıcı ve pespaye bir dekadans’la dans’ın eşiğine yuvarlandığının iğrenç göstergesidir bu!
Bu ülkede toplumun bittiğinin, insanın bittiğinin, ahlâkın dibe vurduğunun ürpertici bir resmidir bu!
DİZİLER, TOPLUMU KURŞUNA DİZİYOR!
Bakın, bütün bu tefessüh, ahlâkî dejenerasyon, sosyal çözülme kendiliğinden, bir gecede zuhûr etmedi.
Onyıllardır bu toplum, sefih bir sekülerleşme / paganlaşma sürecinin eşiğine sürükleniyor...
Her yerde sefahet diz boyu: Televizyonlarda, bütün dizilerde, tecavüzler, ardından yaşanan cinayetler “reyting ölçüsü!” bu ülkede!
Öte yandan neredeyse her kanalda pespaye gençlik dizileri yayınlanıyor. Ve bu dizilerin tek bir hikâyesi var: Kız/oğlan tavlamak!
Kızlar oğlanların, oğlanların kızların peşinde koşturuyor sadece!
Bu ne rezillik böyle!
Bu gençlik dizileri ahlâkı, kişiliği, değerleri, idealizmi değil, ahlâksızlığı, kişiliksizliği, değerlerin altını oymayı, toplumu takmamayı idealize ediyorlar!
PAGANLAŞAN VE ÇÖZÜLEN TOPLUM
Ortaya çıkan sosyo-kültürel tablo ürpertici: Tam anlamıyla tefessüh. Hız ve haz peşinde koşturan çocuklar!
Kariyeri, parayı, cinselliği, hazzı, aldatmayı, kız veya erkek arkadaşına sahip olmayı kutsayan tefessüh etmiş bir kuşak zuhûr ediyor!
Sefih bireyselliği, açgözlü çıkarcılığı, ölümcül bencilliği, öldürücü tüketim köleliğini kutsayan neo-seküler, neo-pagan bir toplum icat ediyor medyalar da, kültür endüstrisi de, film, futbol, müzik ve internet endüstrisi de.
Paganlaşan, paganlaştıkça hazcılığı, egoizmi, narsizmi tavan yapan; toplumsal dokuyu yerle bir eden; yüzyılların birikimi, çilesi ile oluşturan ahlâk ve değer ölçülerini, anlam ve sembol haritalarını tepetaklak eden seküler-kapitalizmin gönüllü kölelerine dönüşen bir toplumda, elbette ki, her tür cinayet alır başını gider, boşanma oranları patlar, kadın veya erkek bedeni sadece haz / tüketim nesnesine dönüştürülür, sonunda tecavüzler kontrol edilemez hâle gelir...
Toplum biter, aile çöker, değerler değersizleşir, hayat bayatlar, insan azmanlaşır...
DEKADANT MEDYA REJİMİ YIKILMALI!
Şunu bilelim: Bu ülkede, son çeyrek asırda medyanın yaptığı sosyo-kültürel tahribatı, laik devrimler yapamamıştır.
O yüzden Türkiye’nin medya rejimi, bizim insanı yücelten, hayatı zenginleştiren, başkalarına saygıyı, sevgiyi, karşılıklı yardımlaşmayı, dayanışmayı öğütleyen derûnî anlam, sembol ve değer haritalarımız çerçevesinde yeniden yapılandırılmalıdır.
Hızı, hazzı, cinselliği, bencilliği, narsizmi, kariyerizmi kutsayan; tecavüzü, aldatmayı normalleştiren; her türlü gayr-ı meşrû cinsel ilişkiyi meşrûlaştıran dekadant, pespaye dizileri çekenler, “izleyici böyle istiyor!” diyerek hem inanılmaz bir ikiyüzlülük hem de pespaye bir küstahlık sergiliyorlar!
Toplum değil, siz böyle istiyorsunuz beyler, siz! Dünün sosyalistleri, bugünün açgözlü kapitalistleri, konformistleri ve oportunistleri, siz!
Tek derdiniz, iki dizi çekip köşeyi dönmek!
Gece-gündüz, “cinsel özgürlük, bireysellik, kariyerizm, egoizm” naraları atarsanız, olacağı budur!
Toplum tefessüh ettirdiniz, “laik papazlar”, toplumu bitirdiniz!
Yalnızca kendi hazlarınızı, kendi bireysel tatminlerinizi, maddî çıkarlarınızı düşündünüz!
Hazzı, cinselliği putlaştırdınız ve sonunda bu ülkenin insanının mezarını kazdınız!
SUÇLU HEPİMİZİZ: SADECE SEYREDİYORUZ ÇÜNKÜ
Bir yanda tecavüz sapıklığı! Öte yanda Sevgililer Günü çılgınlığı! Hayret gerçekten!
Özgecan’ı hunharca katledenler biziz, hepimiz! Bu sefih medya düzenine, değerlerimizi, anlam haritalarımızı yerle bir eden, çocuklarımızı hızın, hazzın, bencilliğin kölesi hâline getiren bu dizilere ve beraberinde yaşanan sefih sekülerleşme biçimlerine seyirci kalan bizler!
Daha önce de defalarca yazdım: Bu toplum, böyle gidemez: Her Allah’ın günü, bu toplumun değerleri, anlam haritaları kurşuna dizilirken, sessiz kalmayı sürdürürsek, bu toplum çöker.
Burada hükümete, devlete, cemaatlere, fertlere ve toplumun bütününe çok önemli görevler düşüyor: Herkes sorunluluğunun bilinciyle hareket etmeli.
NEO-PAGAN TEFESSÜHE “DUR!” DEMELİYİZ!
Bu neo-pagan sosyo-kültürel çözülmeye “dur!” demeli.
Yoksa iki kuşak içinde, bu toplum bırakınız Müslüman bir toplum olarak kalmayı, toplum olarak bile varlığını sürdüremeyecek kadar dağılmaktan, unufak olmaktan kurtulamayacaktır.
Uyanalım ve sorumluluklarımızı kuşanalım, gelecek kuşaklarımızı kendi ellerimizle sosyo-kültürel intiharın eşiğine sürüklenmekten kurtarmanın yollarını bulmaya bakalım.
twitter.com/yenisafakwriteTürkiye’nin pagan medyayla ve cinayetleriyle imtihanı
Yusuf Kaplan
16/02/2015 Pazartesi
Bir toplumu tanımak mı istiyorsunuz?
Medyalarına ve bu medyaları nasıl kullandıklarına bakın.
SAVAŞLAR, MEYDAN’LARDA DEĞİL MEDYA’LARDA KAZANILIYOR!’
Bir toplumu yok etmek mi istiyorsunuz?
Algılama biçimlerini değiştirin. Böylelikle zihinleri köleleşsin, beyin ölümü gerçekleşsin, istenilen şekillerde yönlendirilebilecek hâle gelsin.
Renkli devrimler mi yapacaksınız, türlü operasyonlar mı tezgâhlayacaksınız, bir ülkeyi kaosa mı sürükleyeceksiniz, dolayısıyla siyasî, ekonomik ve stratejik olarak kontrol altına mı alacaksınız?
Hiç dert etmeyin: Elinizde medya gibi bir silahınız var. Medya bombardımanına tutun: Kitlelerin algı biçimlerini değiştirmeniz, zihinlerini istediğiniz şekillerde biçimlendirmeniz, yönlendirmeniz kâfidir.
O yüzden bütün küresel, bölgesel ve yerel operasyonlar, önce medya’larda yapılıyor, sonra -gerek kalırsa- meydan’lara taşınıyor.
O yüzden zaferler, savaş meydanlarından verilen askerî savaşlarla kazanılmıyor artık: Medyalarda sürdürülen medyatik savaşlarla kazanılıyor.
Bir ülkeyi, medya bombardımanına tabi tutarak dize getirmeniz, silahlarla savaşarak dize getirmenizden hem daha kolay hem de çok çok daha az maliyetli ve külfetli zira.
TÜRKİYE’DE MEDYA CİNAYETİ!
İşte Türkiye’de yapılan şey tam da bu. Bu ülkenin medyası yok. Bu ülkenin kültürel değerlerini, anlam haritalarını, medeniyet iddialarını eksene alan, tartışan bir medya rejimi yok bu toplumun.
Yabancılaştırıcı, yozlaştırıcı ve sığlaştırıcı sömürge kafalı bir medya rejimi hâkim ülkede.
Pespaye diziler, iğrenç televizyon programları, kültürel değerlerimizi lime lime ediyor, kurşuna diziyor: “Özgecan katilleri” yetiştiriyor!
Medya, ahlâkî normlarımızı, kültürel değerlerimizi delik deşik ediyor. Ahlâksızlığı, yozlaşmayı, sığlaşmayı norm hâline getiriyor!
Tam bir cinayet bu! Sömürgeciler bile yapamazdı bunu! Türk medyası mı şimdi bu?
RTÜK, niçin varsın, ne işe yararsın sen?
“ANANI TÜRK TELEVİZYONUNDA GÖRDÜM!”
Pespaye Türk dizileri, iğrenç televizyon programları sadece bu toplumu kurşuna dizmiyor. Girdiği her toplumu kurşuna diziyor.
Araplar arasında bir küfür yaygınlaşmış. Araplar, birbirlerine kızdıkları zaman şöyle küfrediyorlarmış (Özür dileyerek aktarıyorum):
“Ananı Türk televizyonunda gördüm!”
Bu rezillik bize yeter!
Dün, ilâ-yı kelimetullah’ın yayılması için cehd eden bir toplum, bugün başka Müslüman toplumların ahlâkını bozacak işlere imza atıyor!
Ne günlere kaldık yahu!
MEDYA, NÜKLEER SİLAHLARDAN TEHLİKELİDİR
Daha önce de zikretmiştim: Büyük düşünür Heidegger, şöyle der: “Kamera, izleyiciye yöneltilmiş silahtır.”
Medya, bir iletişim aracı değildir. Güç ve tahakküm kurma aracıdır. Medyalara hâkim olan, çeki düzen veren güçler, dünyaya boyun eğdirirler.
Medya, nükleer silahlardan daha tehlikelidir. Silah, doğrudan, acıtarak ve bağırtarak öldürür. Medya dolaylı olarak, acıtmadan, ayartarak öldürür.
Medyanın gücü, kitlelere “dolaylı olarak hitap etmesi”nden olmasından kaynaklanır. İnsanlar, “ne olacak canım, sonuçta, izlediğimiz şey film, kurmaca” diye medyayı fazla önemsemezler.
Oysa medyanın ihtiyacını duyduğu ve gücünü pekiştirmesine, gücüne güç katmasına imkân sağlayan şey tam da bu “örtük, dolaylı etkisi ve gücü”dür.
ÇATIŞMA’YA DEĞİL KONUŞMA’YA DAYALI BİR MEDYA
Medyada varsanız, varlığınızı koruyabilirsiniz. Medyada yoksanız, yok olmaktan kurtulamayabilirsiniz.
Bu, madalyonun görünen yüzü. Bir de madalyonun, görünmeyen diğer yüzü var.
Mevcut medyalar, Batı uygarlığının felsefî temellerinin bir yansıması: Batı uygarlığı çatışma’ya dayanır: Tanrı ile insan, ruh’la beden, erkek’le kadın vesaire arasındaki çatışma / kaos fikrine.
Oysa bizde hakikat, çatışma fikrinden ziyade denge (kozmos ve bütünlük) fikrine dayanır: İnsan, tabiat ve bütün varlıklar arasındaki denge.
Bu nedenle, bu medyaları, yok olmamak için bir süreliğine kullanmak zorundayız.
Daha sonraki süreçte, kendi medyalarımızı kurmamız, medyada kendi dilimizi kuracak felsefî ve estetik bir çaba ortaya koymamız kaçınılmazdır.
Bu çatışmacı, yıkıcı ve yok edici medyalarla bir yere gidemeyiz, bir dünya kuramayız. Varlıklar, insanlar ve tabiat arasındaki dengeyi, karşılıklı varolmayı ve varetmeyi esas alan bir medya rejimi ve dili kurmak, geleceğimizi teminat altına almanın ve bir gelecek sunmanın temel yollarından biridir.
Türkiye’deki mevcut medya, seküler / pagan Batılı çatışmacı medya dilinin en pespaye hâlini kullanıyor ve yozlaştırıcı, soysuzlaştırıcı ve sığlaştırıcı bir işlev görüyor.
Bu medya düzeni yıkılıp, kendi kültürel anlam ve sembol haritalarımız doğrultusunda husumeti değil saygıyı, nefreti değil sevgi’yi, çatışma’yı değil konuşma’yı eksene alan, bize özgü bir medya rejimi ve dili kuramazsak, mevcut soysuz ve yoz medyaya daha çook Özgecan’lar kurban veririz. Vesselâm.
twitter.com/yenisafakwriter
Medyanın “kusursuz cinayet”i!
Yusuf Kaplan
20/02/2015 Cuma
Cins adam Paul Feyerabend, “Batı uygarlığı, dünya üzerindeki hâkimiyetini iki şeye borçlu: Reklam ve silah”, demişti.
Reklam, Grekler’de “ikna”ydı. Ortaçağlar’da Kilise’yle birlikte, “misyonerlik” faaliyetine, Modernlik’le birlikteyse, medya’ya, medyayla gerçekletirilen propaganda ve “beyin yıkama” eylemine dönütü.
ÇAĞIMIZIN PAPAZLARI: MEDYALAR
Çağımızın papazları, medyalar artık.
Hegel, “gazete, modern insanın sabah ibadetidir,” derken, özelde gazetenin, genelde medya’nın hem “kutsanmış” hem de “kuşatıcı” özelliğine dikkat çekiyordu aslında.
Hayatımız, medyalar’da “dönüyor”; medyalar, başdöndürüyor ve hayatımızı medyalar yönlendiriyor.
Feyerabend’in silahı, yerini medyaya terketti: Medya silahına.
Zaferler, savaş meydanlarında kazanılmıyor artık. Medya ekranlarında kazanılıyor.
İKİYÜZLÜ BİR CANAVAR!
Medya, ikiyüzlü bir canavardır. Sağ gösterip sol vuran bir canavar!
Önce, şiddeti, cinayeti, tecavüzü özendirir.
Sonra da, hiç yüksünmeden cinayeti hem istismar eder hem de tepe tepe sömürür!
İkiyüzlü bir canavardan ancak bu beklenir çünkü!
Medyanın nasıl ikiyüzlü bir canavar olduğunu o ürpertici, insanı çıldırtıcı Özgecan cinayetinde bütün çıplaklığıyla ve iğrençliğiyle gördük.
Bir yandan, ahlâksızlığın dibini bulmuş iğrenç bir tecavüz ve ardından ürpertici bir cinayet işleniyor.
Öte yandansa, önce, toplumun bütün değerlerini, ahlâkî normlarını yerle bir eden, ahlâksızlığı, soysuzlaşmayı, sığlaşmayı norm hâline getiren kapitalist, açgözlü, reytingci ikiyüzlü medya, cinayeti, tecavüzü özendiriyor;
Sonra, istismar ediyor, sömürdükçe sömürüyor...
Daha sonra da, bütün bunlar yetmiyormuş gibi, sanki bu cinayetin sorumlusu, kaynağı İslâm’mış gibi, İslâm’a saldırıyor!
Sonuçta ikiyüzlü medya hem gerçekleri çarpıtıyor, hem cinayeti bir takım çevrelerin ideolojik emellerine âlet ediyor hem de böylelikle Özgecan’ı ikinci kez öldürüyor!
Yuh, diyorum sadece, yuh!
Tam bir “kusursuz cinayet” bu!
Asıl cinayet, üzerinde kafa yorulması gereken cinayet medyanın işlediği bu çifte cinayet gerçekte!
MEDYANIN İŞLEDİĞİ KUSURSUZ CİNAYET!
Medya, kötü ruhlu’dur: “Kötü” olan, “iyi” haberdir medya için!
Bunun klişe ama oldukça öğretici örneği “insanın köpeği ısırması” hâdisesidir.
Bütün dünyada cârî mevcut “kötü ruhlu” veya “karanlık ruhlu” seküler medyada, eğer bir köpek insanı ısırmışsa, bu, “kötü” haberdir. Bunun “iyi” haber olabilmesi için, “insanın köpeği ısırması” sözkonusu olmalıdır.
İşte bu nedenledir ki, medya bize “beyaz haberler” getirmez: “Beyaz haberler” nedir, bilmez, zira. Ruhsuzdur, ruhu kararmıştır aslında.
O yüzden karanlığın izini sürer yalnızca! Ve insanı karanlığın içine gömer: Bu karanlık, insanın mezarıdır: Kafesi! Ayartıcı kafesi ama!
Bu ayartıcı, uyuşturucu, narkoz etkisi yapıcı, hipnotize ederek canlı cenazeye dönüştürücü ölümcül Karanlık’la yaşamaya, mezarın karanlığında ayartılarak, hatta haz alarak yaşamaya alışmalıdır insan, der, adeta medya insana!
Bu, tam da cins adam Jean Baudrillard’ın düşünmeye kışkırtıcı ifadesiyle “medyanın işlediği kusursuz cinayet”tir!
Hem gerçekleri öldüren, meta’ya dönüştüren, hem de insanı ayartarak canlı cenazeye dönüştüren kusursuz bir cinayet!
ANADOLU KITASI: İNSANLIĞIN SON ADASI!
Bizi, bu ikiyüzlü medyanın işlediği kusursuz cinayetten kurtaracak formülü, asıl acıyı iliklerine kadar yaşayan Özgecan’ın asil ve vakur babası Mehmet Arslan verdi: Bu ülkenin insanını, değerlerini, kültürünü aşağılayan celladına âşık asalaklara dönüşen kişilere tokat gibi verilmiş bir cevap olarak görülmesi gereken şu tarihî sözü söyledi:
“Anadolu, Nuh’un gemisi gibidir.”
Bu ülkeyi, işte Özgecan’ın babasında görülen, insanımızın bu asil ve vakur ruhu kurtaracak!
İnsanını hakir gören, gladyatörlere dönüşen medyatörlerin, ikiyüzlü medyanın kompleksli aydınlarının istismarcı, aşağılayıcı, “karanlık ruhu” değil!
CELLADINA ÂŞIK KOMPLEKSLİ AYDINLAR!
Bu ülkenin celladına / Batı’ya âşık kompleksli bir aydını var: Medyaya da kurulmuş durumdalar.
Batı medyası, Batı kültürünü, değerlerini dünyaya yayar.
Bu ülkedeki mankurtlaştırıcı, yozlaştırıcı, sığlaştırıcı medyalar ve bu medyalarda köşeleri kapan bu adamlarsa, bizim kültürümüzü, değerlerimizi, anlam haritalarımızı yıkmakla uğraşırlar!
Bir yandan özgürlük, kadın özgürlüğü filan gibi nârâlar atarlar. Ama öte yandan, şekil bir’de de görüldüğü üzere, köle ruhludur bunlar!Medyatik şiddet, fiîlî şiddetten daha şiddetli ve tehlikeli
Yusuf Kaplan
22/02/2015 Pazar
Modernlik: Küçük azınlığın büyük çoğunluğu kontrol ve kolonize etmesi.
Bir yanda elitler var, öte yanda elitlerin bir şekilde yönetime kattıkları ama peşlerine taktıkları kitleler.
İZLEYİCİ’DEN DİKİZLEYİCİ’YE...
Foucault, bu durumu, Panopticon üzerinden enfes bir şekilde anlatır. Panopticon, hapishane yöneticisinin (veya gardiyanın) hapishane kulesinden bütün hücreleri merkezden / tepeden kontrol etmesidir.
Panopticon metaforu, modernliği çok iyi açıklar: İktidar aygıtlarına sahip küçük bir azınlık, büyük çoğunluğu izler, kontrol eder.
Postmodern süreçte, bu ilişki biçimi değişti: Büyük çoğunluk, küçük azınlığı dik/izlemeye başladı bu kez. İnsanın medya tarafından ayartılarak ve estetize yöntemlerle dik/izleyici konuma yerleştirilerek kontrol altına alındığı, Synopticon düzeni.
İKİ TÜR MEDYATİK ŞİDDET
Medyatik şiddet’ten sözederken iki tür medyatik şiddete dikkat çekmek istiyorum..
Birincisi, bildik hikâye: Medyada gerek haberlerde gerekse dizilerde, yarışma programlarında, “reality show”larda vesaire gördüğümüz görülür, açık şiddet.
Ne var ki, medyatik şiddetten sözederken yalnızca medyanın şiddeti resmetmesini, hikâyeler, karakterler üzerinden şiddet üretmesini anlamak, medyanın doğasını, dilini, medyatik şiddettin gerçek mahiyetini, felsefî temellerini anlayamamak demek.
Asıl medyatik şiddet, medyanın hikâyeler üzerinden ürettiği şiddet değil, bir medyanın gerçekle ilişkisinden, gerçeği dönüştürmesinden, sanal / medyatik olarak üretilen gerçekliğin fiîlî gerçekliğin yerine yerleşmesinden üretilen söylemsel / felsefî şiddet.
MEDYA MI BİZE “BAKIYOR”, BİZ Mİ MEDYAYA BAKIYORUZ?
Felsefî düzlemde karşımıza çıkan medyatik şiddet sadece bu kadarla sınırlı değil; bir de medyanın hayatımızdaki ontolojik konumuna ilişkin bir boyutu var.
Medya, hayatımızda merkezî bir konum işgal ettiği için, bir araç / bir nesne olarak medya Özne’leşiyor. Bu araca maruz kalan insan ise, Nesne’leşiyor.
Soru şu o hâlde: Medya mı bize “bakıyor”, biz mi medyaya bakıyoruz?
Başka bir ifadeyle, bakan, gören, gösteren, tanımlayan biz miyiz, medya mı?
Elbette ki medya: Biz medyanın yaptığı eylem/ler/i seyrediyoruz.
SÖYLEMSEL ŞİDDET, EYLEMSEL ŞİDDET’TEN DAHA TEHLİKELİ
Foucault, söylemsel şiddetin eylemsel şiddetten daha tehlikeli olduğunu söyler. İlk bakışta düşünmediğimiz, düşünemeyeceğimiz bir tespit bu. Ama gerçek böyle.
Medya çağında, söylem gerçek’ten ya da fiîlî eylem’den daha gerçek, daha etkili, daha belirleyici.
Medyanın fendi, gerçeği yendi, diyebiliriz. Tüfek icat oldu, mertlik bozuldu diyen bilgelik, medya için böyle söylerdi herhalde.
Medya çağında, medya hükümran. Medya çağında, insan medyanın kurbanı. Medyaları kullananlar elbette ki insanlar ama sonuçta, medya, insanı kullanıyor...
Şöyle ki: Hem hayat medyalar’la yürüyor, medyalar’da yürüyor; medyalar üzerinde/n işliyor.
Hem de medya yani araçlar, insanın da, amaçların da önüne geçiyor. Sonuçta gerçek medyatikleşiyor, medya hem gerçek katına yükseliyor hem de hayatı medya şekillendiriyor.
Sonuçta, medya gerçeği buharlaştırıyor, sanal gerçek, fizîkî-fiîlî gerçeğin yerine geçiyor. Cins adam Paul Virilio, bu olguya, “gerçeğin kazaya uğratılması” der.
MEDYANIN DİLİ VE SÖYLEMİ
Söylemin; bir dili, mantığı, felsefesi ve işleyiş düzeneği var. Eylemin olduğu gibi.
Eylem’le söylem arasındaki ilişkiler bir hayli karmaşık.
Medyanın dili ve dünyası, bir söylem üretir. Medyanın dünyası gibi söylemi de sanaldır. Görüntü, ses, yazı, renk üzerinden işler.
Hayat somut, medya soyuttur. Medyanın dili o yüzden söylemseldir. Fiîlî gerçekliğe değil sanal gerçekliğe dayanır.
ŞİDDETİN MEDYASI, MEDYANIN ŞİDDETİ
Şiddetle medya arasında birebir ilişki kurmak yanlış elbette. Medya, doğrudan şiddet üretmez, medyadaki şiddet, gündelik hayatta hemen karşılık bulmaz.
Bu, medyadaki şiddetin hayatta şiddet üretmediği anlamına gelmez. Aksine medya, şiddeti doğrudan değil dolaylı olarak izleyiciye veya hayata yansır.
Başka bir deyişle, medyanın izleyiciyle ilişkisi dolaylı bir ilişkidir.
Medyanın izleyiciyle doğrudan değil dolaylı ilişki kurması, medyadaki şiddetin gündelik hayattaki doğrudan, fiîlî şiddetten daha karmaşık ama daha derinlemesine, kalıcı, köksalıcı sonuçlar doğurmasına yol açar.
Özlü bir ifadeyle, medyatik şiddet, fiîlî şiddetten daha tehlikelidir.
Dünyayı, içinde yaşadığımız çağı anlamanın yolu medyayı anlamaktan geçer. Medyayı anlayamazsak, çağı da anlamakta zorlanırız.
Sözün özü: Medyadaki şiddeti konuşmak önemli; ama daha önemlisi medyanın bizatihî kendisinin ürettiği, gerçekliği buharlaştıran şiddet daha önemli.Nerede çocuksu ruhun “ses”i, nerede?
Yusuf Kaplan
27/02/2015 Cuma
Mozart”ın, hayatı boyunca hep ‘’çocuk’’ kaldığı söylenir: Bir biyograf”ının aktardığı ayrıntı ilginçtir: Mozart, çok erken yaşta ergen olmuştur ama hayatı boyunca hep çocuk kalmıştır. Çocuksu ruhunu koruyabildiği için, ruhun labirentlerinde, en derin bölmelerinde gezintiye çıkabilmiş, oradan devşirdiği meyveleri insanlığa sunabilmiştir.
Mozart”ın hayatı boyunca çocuk kalmasının nedeni, ‘’ses’’le kurduğu olağanüstü ilişkide gizlidir. Çocuksu ruh ile ses arasındaki ilişki, üzerinde kafa yormaya değer harikulâde bir ilişkidir.
***
Ses, ilâhî olan”la beşerî olan arasındaki ‘’titreşim teli’’dir. İlâhî olan”la beşerî olan arasındaki medcezir, ses”le gerçekleşir.
İki tür ses»ten sözedebiliriz: Dış ses, yani fizîkî ses; bir de fiziğin ötesine uzanan, fizikî ses»in de kaynağını oluşturan fizikötesi iç ses.
Ses bahsini, dâhî bir müzisyenden kalkarak konu edinmem, elbette ki, tesadüfî değil. Büyük müzisyenleri büyük müzisyen yapan şey, fizîkî sesle kurdukları ilişkinin harikulâdeliği değil, fizikötesi sesle ilişki kurabilmeyi başarabilmiş olma dâhîlikleridir. Meraği ve Itrî, Bach ve Mahler bu dehânın ayrıksı örnekleridir.
Bir ney sesini derûnî ve etkileyici kılan şey, neyzen”in beslendiği ve ney”iyle üflediği ses”in asıl Sahibi”nin ne olduğunu bihakkın idrak edebilmesi ve neyiyle bize bu İlâhî Ses”ten seslenebiliyor, ses verebiliyor olmasıdır.
***
Ayrıca fizikî ses”le fizikötesi ses, ilk bakışta zannedebileceğimiz gibi, birbirinden kopuk da değildir. ‘’Kopuk’’ olan, ‘’kopan’’, ses”le irtibatını yitiren, dolayısıyla iç sesine kulak tıkayan biziz çünkü. Çocuksu ruhlarını yitiren, birbirlerinin kopyeleri ‘’insan müsveddeleri’’...
Oysa çocuksu ruh, iki ses arasındaki medcezir”i her dâim yaşayan ve yakalayabilen, bu iki sesi de her dâim duyan bir latifliğe sahiptir.
Zira çocuksu ruh, fıtratın sesi”dir; bozulmamış, kirlenmemiş, saf, arı duru, katışıksız fıtratın hakikatinin şifrelendiği, dercedildiği ve kendisinde tecellî ettiği ruhun sesi. Çocuksu ruhu yaşayan ve taşıyan başta peygamberler ve bilge kişiler olmak üzere, büyük şairler, müzisyenler, sanatçılar ve düşünürler, hem mülk âleminde, hem de melekût âleminde soluk alıp verebilen ve bundan bizi de nasiplendiren çocuk ruhlu insanlardır.
Bu topraklarda bu garip ‘’ses”sizlik’’ ortamında, bu ruhun beni en fazla çarpan örnekleri Bediüzzaman, Sezai Karakoç ve Mustafa Ruhi Şirin”dir.
***
İbn Arabi Hazretleri, soluduğumuz hava şeklinde tecellî eden fizikî sesle, çocuksu ruhun kaynağı fizikötesi ses arasında kopmaz bir irtibat olduğunu söyler ve bunu enfes bir şekilde izah eder: Solduğumuz hava, Rahman»ın rahmet nefesidir: Hava»nın varlığını biz en çok rüzgârla hissederiz: Rüzgâr, her dâim eser. Ama biz rüzgârı her dâim hissedemeyiz.
Rüzgârın işi ve işlevi, havayı ‘’nefes’’e dönüştürmektir: Rüzgâr, böylelikle bütün varlığa hayat bahşeder ve bütün varlıklar arasında irtibat tesis eder: Hayat aşısı yapar bütün varlıklara: Hayat aşısı, hakikatin tohumlarının şifrelendiği bir Hakk progamıdır.
İşte rüzgâr, hayat tohumu ekerek bu programı yerlerine yerleştirir; ruh da bu programı hayata geçirir, ekilen tohumu yeşertir ve meyveye durdurur.
Arapça”da rüzgâr anlamına gelen ‘’rîh’’ sözcüğü, ruh sözcüğüyle aynı anlam kümesine aittir: Sadece aynı kökten türemezler; aynı köke yönelirler; bizi de aynı kök”e yöneltirler.
Hayatın dölyatağı kalptir. Ruh, insana, Rahman”ın nefesini üfleyen bir ‘’elçi’’ gibidir. Ruh, Rahman”ın rahmet ve kudret elidir: Rahman”ın rahmet ve kudret eli, kalbe değince, ses olarak dile gelir, hayat bulur ve hayat sunar bize.
***
Çocuğun da, çocuksu ruhun da en gelişkin melekesi, ‹›ses››tir: Melekût âleminden gelen hakikatin sesi, hakikatin nefesi, iç sesi: En derûnî kaynağın, şırıl şırıl akan, çocuğu, çocuksu ruhu her dâim yıkayan, arındıran, arı, duru ve saf kılan ırmağı. Bu ‹›ırmak››tan kana kana içenler ve bize de içirenler, yukarıda da söylediğim gibi, çocuksu ruhlarını yitirmeyen dâhiler ve ‹›deli››ler, peygamberler ve veli»lerdir.
Ses, ruhun nefesi, kalbin meyvesidir: Ruhun nefesi, bir ney üflemesi gibi çocuğa hayat bahşeder: Çocuk, anne karnındayken kalbine üflenen ruhun nefesiyle durdurak demeden sema eder, kendisine hayat bahşeden Rabbini zikreder, Rabbine kendince şükreder.
***
Çocuğu kutsayan ama çocuksu ruhu yoksayan, daha da kötüsü, yok eden bir çağda yaşıyoruz. Oysa çocuksu ruhun ve bu ruhun dillendirdiği sesin yitirilmesi, insanın hayatı bitirmesi ve hakikati yitirmesiyle sonuçlanır.
Haksızlıklara isyan edebilmek ve hakikatin izini sürebilmek, ancak çocuksu ruha ve çocuksu ruhun sesine kulak kabartabilmekle mümkündür.
O hâlde nerede çocuksu ruhunuz, insanı hakikat eri kılan ‘’ses’’iniz, nerede?
Not: Daha önce bu sütunda yayınlanan yazımı yeniden yayınlıyorum.
.Bu Müslüman toplum, kendi anayasasını yapamayacak mı?
Yusuf Kaplan
4/03/2016 Cuma
Anayasa, toplumsal sözleşmedir. Bu toplum anayasa yapamadı. Bu topluma Fransız, İsviçre, faşist İtalya'dan ithal edilen anayasalar dayatıldı.
Bu topluma anayasa yaptırmak istemiyorlar hâlâ! Yaşadığımız terörün, iç ve dış kuşatmanın nedenlerinden biri de bu!
Türkiye'de en temel sorunlarımızdan biri, bir meseleyi olduğu gibi değil de, tersinden, takla atarak, hatta gerekirse kırk takla attırarak, takiyye yaparak, takiyye yapmaya zorlayarak anlatmak. Siz buna iki yüzlülük de diyebilirsiniz, münafıklık da, yerine göre.
Dürüst değiliz. Kimseden de dürüst olmasını istemiyoruz. Dürüst insanların işimize çomak sokacaklarına inanıyoruz!
Türkiye'de anayasa ile İslâm arasında doğrusal / birbirini besleyen, birbirini çeken bir ilişki yoktur; aksine, birbirini iten ters bir ilişki / ilişkisizlik vardır.
Mesela anayasa ile İslâm kelimelerini birlikte kullanmak bile tedirgin ediyor insanı.
Neden?
Çünkü hemen zorba, iki yüzlü, takiyyeci oportünistlerin, tastamam “zihinsizleştirilmiş zihin” hastalığından mustarip yazarları, kapıkulları, “vay sen misin, bunu söyleyen?” diyerek haber yapıp, hatta manşet yapıp ilkel bir saldırı başlatabilirler. Çünkü vicdanla, din'le, iman'la sorunlu hatta kavgalı adamlar bunlar.
İkincisi, anayasa ile İslâm kelimelerini birlikte kullanmak, bazılarının, “Sırası mı şimdi? Bir çuval inciri berbat etmeyelim,” şeklinde bir vaziyeti kurtarma kaygısıyla hareket etmelerine yol açabilir ama böyle yapmakla bu insanlar, Türkiye'deki temel sorunu, Türkiye'nin İslâm'ı ne yapacağı, İslâm'ı neden itip kaktığımız, aşağıladığımız, devletin hayatından da, milletin hayatından da uzaklaştırma kavgası verdiğimiz sorununu bir kez daha ertelemiş olurlar, olacaklar.
Oysa yeni bir anayasanın yapıldığı bir zaman diliminde, anayasa ile İslâm, Türkiye ile İslâm arasında kopan, niçin koptuğu açıklanmayan ilişkisizlik sorununu şimdi konuşmayacaksak ne zaman konuşacağız?
“Hele şu anayasayı iyi kötü yapalım, ondan sonra konuşuruz,” diyenler bu ülkede hep dayak yemeye, hep itilip kakılmaya alışmış kişilerdir.
Anayasa yapılmadan önce en ateistinden en laikine, en dindarından en gayr-ı müslimine kadar herkes konuşmalı, kendi taleplerini, duyarlıklarını, önceliklerini dillendirmeli.
Ancak bizim bu ülkede atladığımız, asıl yakıcı gerçek şu: Anayasayı toplum yapar. Anayasa, toplumun temel değerlerinin, dünyaya bakışının, bakış açılarının, anlam haritalarının özü ve özetidir.
Peki, Türkiye'de böyle midir?
Hayır.
Türkiye'de yapılan anayasa'larla, bu ülkede İslâm'la ilişkisi sürgit problemli, tarihsiz, medeniyet bilinci yok edilmiş, ufku daraltılmış, nevzuhûr, köksüz, “soysuzlaştırılmaya çalışılan” bir toplum icat edilmiştir.
Hemen tepki vermeyin lütfen: Televolelerden o birbirinin kopyesi, sığ, ilkel, kakafonik, iğrenç dizilere, Raina'lardan Leila'lara yayılan ve millete küfretmeyi büyük yazarlık sanan “ezberci ulusolcu bidon kafalı”larca geliştirilen kültür, Bach'ların ve Itrî'nin, Mahler'in, Wagner'in ve Meraği'nin soylu kültürü müdür; yoksa...?
Bu konuda kısmen başarılı olunmuştur ama toplumun İslâm'dan uzaklaştırılma çabaları geri tepmiştir.
Bu toplum müslümanlığını hatırlamış, İslâm'ın bu ülkenin hayatının her alanından sömürgeci Batılıların yapamayacağı bir hızla ve cesaretle uzaklaştırıldığını görünce bu duruma “dur” demiş, müdahale etmeye başlamıştır. Ama bu müdahale ne kadar anlamlı ve etkili bir müdahaledir, bunu söylemek çok zor.
Fakat şurası kesin: Bu toplum anayasalarla içerden teslim alınmış, anayasalar marifetiyle İslâm'la arası açılmaya çalışılmıştır: Başörtüsü yasağı bunun en berbat, aşağılık, en ilkel örneğiydi. Bir ülke, kendi çocuklarına bu kadar zulmedebildi, değil mi?
Anlaşılır ve hazmedilir bir şey değil bu. Bu toplum, kendi anayasasını, kendi inançları, dünya ve hayat tasavvuru, anlam haritaları ve anlamlandırma pratikleri doğrultusunda kendisi yapar. Başka türlüsü millete zulümdür. Ülkenin önünün kesilmesi demektir.
Türkiye'nin anayasaları, önce İslâm'ı, İslâmî iddiaları anayasadan çıkardı; sonra da bu toplumu, İslâmî iddialardan vazgeçirerek tanınamaz, tuhaf, Batılıların karikatürü, komedyası, kompleksli bir toplum hâline getirmeye çalışıyorlar.
Bu duruma artık son verilmeli. Bu toplum kendi anayasasını yapmalıdır. Bu konuda taviz verilmemelidir. Bu mesele, Türkiye'nin bağımsızlığıyla, İstiklal ve istikbal mücadelesiyle ilgili hayatî bir meseledir vesselâm.Hukuk diktası” sona erdirilmediği sürece...
Yusuf Kaplan
6/03/2016 Pazar
Yazının sonunda söyleyeceğim şeyi başında söyleyeyim: Bu ülke, tavan'dan hukuk üzerinden laik kurumlar yoluyla, sosyolojik olarak da taban'dan laik eğitim sistemi vasıtasıyla kendi kendini sömürgeleştirdi.
Böylelikle bütün medeniyet iddialarını terketti.
Böylelikle Müslüman kimliği yok olma tehlikesiyle karşı karşıya getirildi.
Böylelikle Batılıların Türkiye'yi fiilen işgal etmelerine gerek kalmadı: Batılıların işgal ettiklerinde yapacaklarını içimizdeki yerli sömürgeciler içeriden hukuk ve eğitim sistemi aracılığıyla yaptılar.
MODERN HUKUK: HÜKMETME'NİN DAYANAĞI
Hukukun fazla geliştiği yerde de, hukukun hiç gelişmediği yerde de, hukuk yoktur aslında.
Hukukun gelişmediği yerde, yalnızca açık zulüm vardır; hukukun fazla geliştiği yerde ise örtük zulüm hükümfermâdır. Dolayısıyla her iki yerde de hukuksuzluk hükümrandır yalnızca.
Modern hukuk, aşırı gelişmiş bir hukuktur. Modern hukukun aşırı gelişmiş olması, hukuk düşüncesinin değil, siyaset düşüncesinin gelişmiş olmasının sonucudur.
Başka bir deyişle, modern Batı hukuku antroposantrik'tir / insan-merkezcidir: İnsanı her şeyin merkezine alır. Tanrılaştırır. Hükümran kılar. Ama sonuçta, bütün hakları izafileştirir, çatışmaları keskinleştirir ve insanın, sistemin hükümranlığına kurban gitmesine yol açar.
O yüzden modern Batı hukuku, siyasetin ve siyaset düşüncesinin yedeğinde gelişmiştir: Siyasetin temel hedefi hükmetmektir; siyaset düşüncesinin temel meselesi ise, hükümranlık problemi.
İşte bu nedenle, modern Batı hukuku, kaçınılmaz olarak, insanı, “potansiyel suçlu” ve “potansiyel kötü” olarak görür. Modern siyaset felsefesinin, hukuk düşüncesinin ve liberal fikriyatın kurucu babalarından Thomas Hobbes'un “insan, insanın kurdudur” demesinin gerisinde yatan temel sâik burada gizlidir.
Hak ve hakikat fikrinden yoksun bir hukuk nosyonu, ne kadar insan-merkezci olursa olsun insanı ve hayatı eksene almaz; sistemi ve sistemin bekasını eksene alır. Ve insanı, sistemin önünde “takoz” olarak görür. Tanrı'ya, tabiata ve insanlara HÜKMETMEK, yegâne varlık ve varoluş nedenine dönüşür.
Özetle, modern Batı hukukunda, geliştirilen onca “hümanist” ve “liberal” söyleme rağmen, aslolan hikmet ve adalet, hakikat ve hakkaniyet değil, hükmetmek ve hâkimiyet kurmak, sistemin bekasını teminat altına almaktır.
Bu da kimi zaman açık, çoğu zaman da örtük zulümle sonuçlan/mışt/ır. 400 yıllık Batı hâkimiyeti tarihi, bu iki zulüm türünün geçit resmi gibidir o yüzden.
İSLÂM HUKUKU: HİKMET VE ADALETİN KAYNAĞI
Oysa İslâm hukuku, hükmetmeyi değil, hikmeti ve izzeti; hâkimiyet kurmayı değil, hakikati ve adaleti esas alır.
O yüzden İslâm, insanı, insanın kurdu değil, yurdu, umudu ve ufku olarak. Tanıma'yı, tanışma'yı ve tanış olma'yı eksene alır her alanda ve her düzlemde.
Hikmeti yitirenler, izzetlerini ve iffetlerini yitirmekten; hakikati yitirenlerse, adaleti ve hakkaniyeti bitirmekten kurtulamazlar. Ve sonuçta, kendi bitişlerinin tohumlarını ekmiş olurlar.
Hikmet, her şeyin başıdır. Hakikatse, hikmetin yegâne kaynağı ve adaletin tek dayanağı.
Bir yerde hukuk, hikmete dayanır ve hakikate yaslanırsa, orada adalet ve hakkaniyet tecellî eder. Ama bir yerde hukuk, hükmetmeye dayanır ve hâkimiyet kurmaya yaslanırsa, orada adalet biter ve hakkaniyet de, merhamet de çekilir aradan ve sürgün yer, başka yere gider oradan.
TÜRKİYE'DEKİ HUKUKUN ÖZÜ DEĞİL, SÖZÜ GÜR SADECE!
Türkiye'de özgün ve özgür bir hukuk sistemi yok. Yok; çünkü, Türkiye'deki hukuk sisteminin özü gür değil. Sözü gür sadece. Toplumu silbaştan sekülerleştirmek için Batı'dan ithal edilen ve tepeden dayatılan, o yüzden de zorba nitelikler arzeden bir makina, toplumu adam etmek için sopa işlevi görür.
Modernleşme sürecinde, aslında biz hukukumuzu yitirdik, hakikati yitirdiğimiz için… Adaleti bitirdik, hakikati terkettiğimiz için… Merhameti ve vicdanı kaybettik, Hakk'ın rahmet sesine kulaklarımızı tıkadığımız için…
Hak ve hukuk fikrini yitirdik, “el çabukluğu marifet” diyerek medeniyetimizin köklü hukukunu yoksaydığımız için… Batıdan hukuk devşirerek nevzuhûr hükümranlar icat ettiğimiz ve milletin hukukunu gasbettiğimiz için… Ve nihayet milleti “karambole getirerek” Hakk”ın hakikat çağrısını, hukuk, hayat ve anlam haritasını «çarmıha gerdiğimiz” için…
“DİKTA”YA DÖNÜŞEN HUKUK!
Sonuçta bir deyim yerindeyse, bir “hukuk diktası” kurduk, topluma tepeden laik bir kimlik dayattık. Hukukla toplumun önünü kestik: Bunun en somut iki göstergesi, 30 yıl hukuk yoluyla dayatılan başörtüsü yasağı ve Türkiye'nin kapatılan partiler mezarlığına dönüşmesidir.
Türkiye, Batılılar tarafından fiilen sömürgeleştirilemedi ama kurumları hukuk diktasıyla İslâm'dan temizleyerek, toplumu da eğitim sistemiyle İslâmî duyarlıklardan, ruhtan ve kimlikten uzaklaştırarak içeriden sömürgeleştirildi bu ülke!
Böylelikle bu ülkenin Batılılar tarafından işgal edilmesine gerek kalmadı; zihnimiz işgal edildi ve toplum bütün kurumlarıyla İslâm'dan arındırıldı!
Bu toplum, bundan büyük bir cinayet yaşamadı. Hukuk diktasının, dolayısıyla Batılıların içimizdeki “beyinsizleri” kullanarak elde ettikleri zafer bu!
Bu “hukuk diktası” tartışılmadığı ve aşılamadığı sürece bu toplum belini doğrulatamaz. Vesselâm.
.Hukuk “kılıf”ı: Demokles’in kılıcı!
Yusuf Kaplan
7/03/2016 Pazartesi
Bu ülke bağımsız değil. Bu ülkede “ipler” bu ülkenin çocuklarının elinde değil hâlâ zira!
Ülkede son yarım asırdır yaşanan, zaman zaman şiddet boyutlarına ulaşan “kavga”nın nedeni burada gizli: Bu toplumun
dışarıdan askerî darbelerle
,içeridense
hem Batı'dan aşırılan, tepeden dayatılan
laik hukuk rejimiyle önünün kesilmesinde
hem de
sığ, kaba-saba pozitivist ve zihni dondurucu eğitim sistemiyle zihninin uyuşturulmasında ve körleştirilmesinde
yani!
TÜRKİYE'DEKİ HUKUK SİSTEMİ EMPERYALİSTTİR!
Felix Guattari
, çağın cins adamlarından biri. Bizi, çağın ağlarına karşı teyakkuza çağıran, çağın zihinsel ağlarını, bilinçaltının labirentlerinde yolculuk yaparak kırma çabası gösteren bir cins adam.
Guattari, “
bütün dilbilcimciler, emperyalisttir!
” der ve bu aforizmasını şöyle izah eder: “
Dilbilimciler, dilin her şeyi açıklayabileceğini söyleyerek, dili öldürürler.
»
Guattari'nin dilbilimciler ve dil konusunda söylediklerini Türkiye'deki laik-pejmürde hukuk sistemine aynen uyarlayabiliriz.
Türkiye'deki laik hukuk sistemi “emperyalisttir”!
Üstelik de Batılı emperyalistlerin kölesi katmerli bir emperyalizmdir bu!
“Emperyalisttir”; çünkü
Türkiye'de her şey hukukun esareti altındad
ır ve hukuk sistemi, halkın iradesinin yansıdığı yegâne kurumlar olan yasama ve yürütme üzerinde de tek hükümrandır;
demoklesin
kılıcı gibi durmaktadır.
BU ÜLKEDE HUKUK “KRAL”DIR, HUKUK SİSTEMİ İSE "KRALLIK”!
Bu ülkede, görünüşte, kral da, krallık da yok! Ama gerçekte,
bu ülkede hukuk, “kral”dır; hukuk sistemi ise “krallık”!
“Hukuk kralları”, bu milletin dostu değil, düşmanı olduklarını göstermişlerdir!
Türkiye'nin -paşa keyifleri nasıl istiyorsa öyle hareket eden- hukuk krallığının krallarının “astığı astık, kestiği kestik”tir, deyim yerindeyse!
O yüzden bu ülkenin ruh köklerinin yegâne temsilcileri âlimleri, öncü isimleri, hukuksuz hukuk krallığının kralları tarafından İstiklâl Mahkemeleri'nde yargısız infazla idam sehpasına gönderilmiştir!
O yüzden, bu ülkenin önünü açan, yarma harekâtları yapan, hayatlarını “
maskeli balo
”ları bitirmeye adayan, kendilerini hakikatin dostu olarak milletin geleceği için “yakan” devlet adamları, hukuksuz “hukuk krallığı”nın “kralları” tarafından “yargısız” idam sehpasına gönderilmiştir.
“KRALLIK” BİTECEK, “KRALLAR” HAKK'A HAVALE EDİLECEK!
Türkiye'nin hukuksuz hukuk krallığının kralları, yine işbaşı yapıyor: Yine bu ülkenin altını oyuyor. Bu ülkenin tarihî yürüyüşünü «yargısı
z infaz”la durdurma savaşı
veriyor!
Ama bu millet, artık dostunu düşmanını iyi biliyor!
O yüzden hukuksuz hukuk krallığını bitirecek, krallarını Hakk'a havale edecek! Az kaldı! Biraz daha sabır!
MENDERES'İN İDAMA GİDERKEN SÖYLEDİĞİ TARİHÎ SÖZLER...
Bu ülkenin hukuksuz hukuk krallığının kralları tarafından “
yargısız infaz
”la idam edilen “Menderesler”i, bu hakikati iyi bildikleri için, kefenleriyle dolaştılar bu ülkede!
Kefenleriyle ölesiye hizmet ettiler, ediyorlar bu millete!
Bu milletin makus talihini yenmek, önünü açmak, tarihî yürüyüşünü yeniden başlatmak için...
Millet, onca çile, onca yargısız infazdan sonra dostunu, düşmanını çok iyi biliyor artık.
O yüzden Menderes, idam sehpasına giderken, şu tarihî sözleri söyleyebilmiştir:
“Bir Menderes gider, bir Menderes gelir.Halkın vicdanını susturamazsınız. Bu millet kendisine hizmet edeni unutmaz.
Ben sussam, millet susmaz, vicdan susmaz, hakikat susmaz.”
«Canımıza kastedenler, belkicanımızı alabilirler ama bizi milletin kalbinden atamazlar
.»
“Allah, bu memleketi zalimlerin hışmından korusun; fitneye, fesada fırsat vermesin. Bu bayrağı rüzgârsız bırakmasın. Gönül yolculuğuna çıkarken hakkınızı helal edin!”
AYM, “NE İŞE” YARAR VE NEDEN LÂYÜSEL'DİR?Türkiye'de zihni körleştiren berbat bir akıl tutulması yaşanıyor: İnsanlar, ölüleri bile yarıştırıyor!Bu, bir toplumun vicdanının susması, donmasıdır
!Benzer bir akıl tutulması, Anayasa Mahkemesi'nin (AYM) konumu ve kararları konusunda da yaşanıyor: AYM'nin verdiği kararlar, ideolojik / siyasî kamplaşmalara göre yargılanıyor: Verilen karar, bir tarafın hoşuna gidiyorsa, alkışlanıyor; yoksa yuhalanıyor.
Daha da
traji-komik
olan da şu: Dün AYM'nin kendi taraftarları hakkında verdiği olumsuz kararı yuhalayanlar, bugün olumlu bir karar vermişse, alkışlıyorlar!
Akıl tutulması
değil de, nedir bu?
Oysa asıl sorun, bizatihî mevcut hukuk rejiminin varlık nedeni ve işletiliş biçimi! Tartışılması, konuşulması gereken asıl yakıcı sorun bu ama kimse oralı bile değil!
Şunu görelim artık: Anayasa Mahkemesi, “lâyüseldir”: Aldığı kararlar, sorgulanamaz ve tartışılamazdır!
Nedir bu? Hukuk diktası,
hukuk rejiminin tanrılaştı
rılması
Milletin, laik hukuk örgütleri tarafından esir alınması
, iradesine ipotek konulması, hiçe sayılması!
Millet iradesine karşı “sorumsuz”, “lâyüsel” bir kurum, kime ve hangi güce karşı sorumludur, “ne işe yarar” öyleyse, diye sormak boynumuzun borcudur!
Dahası, böyle bir kurumun, türlü güçler tarafından Türkiye'nin altını oyacak şekilde kullanılmamasının hiçbir garantisi de yoktur. Öyle değil miKültür’den Hikmet’e...
Yusuf Kaplan
3/04/2016 Pazar
İki asırdır iliklerimize kadar yaşadığımız ikinci büyük medeniyet buhranı, bizim hem Müslümanca duyma ve düşünme meleke'lerimizi hem de Müslümanca yaşama ve varolma zemin'imizi yok etti.
Bir hâdiseye nasıl Müslümanca bakılabileceğini bilmiyoruz artık. Müslümanca bir hayat-dünyanın, sözgelişi mimarinin, şehrin, müesseselerin nasıl inşa edileceğini ve yaşatılabileceğini de.
“DİL” / MEKKE, YER / MEDİNE VE YÖN / MEDENİYET
Zihnimizi, dolayısıyla Müslümanca idrak, tefekkür melekelerimizi, istidatlarımızı, kısacası kendi “kavram”larımızı ve bakış açılarımızı kaybettik öncelikle.
Dil'lerini /Mekke'lerini kaybeden toplumlar, yer'lerini / Medine'lerini kaybetmekten de, Yön'lerini / medeniyet'lerini yitirmekten de kurtulamazlar.
Niçin peki?
Şunun için: Mekke'de Müslüman zihni, dili, âmentüsü, çağrısı inşa edilir; Medine'deyse, Müslüman zemin'i, yer'i, hayat'ı ve çağ'ı. Mekke ve Medine'nin hâsılası, Medeniyet dolayısıyla Sünnet-i Seniyye'dir.
Mekke / “dil” ve Medine / zemin çökerse, medeniyetin çökmesi de mukadderdir.
Çok müşahhas, anlaşılabilir bir örnekle bu söylediklerimizi gözler önüne serelim: İstanbul, 100 yıl, 200 yıl önce neredeyse nüfusunun yarıya yakını gayr-ı müslimlerden oluşan bir şehirdi; ama Müslüman bir şehirdi. Oysa şu an nüfusunun % 95'inden fazlası Müslümanlardan oluşan bir “şehir” ama Müslüman bir şehir değil, ne yazık ki!
Eğer hem Müslüman zihnine, idrakine, tefekkür melekelerine ve istidatlarına hem de Müslüman hayat ve varolma zemin'ine kavuşamadığımız sürece, medeniyet yolculuğuna da çıkamayız, Müslümanca bir hayat-dünya da kuramayız.
O yüzden önce zihnimizin çağdaş hurafelerden arındırılması, “ümmîleştirilmesi” gerekiyor.
İşte bu yazıda, “kültür” kavramına ilişkin ezberlerimizi alt üst edecek, bizi zihinsel bir berraklığa ulaştıracak bir tartışma yapmak istiyorum.
SORUN, “KÜLTÜRSÜZLEŞME” DEĞİL, KÜLTÜR'ÜN KENDİSİ
İnsanlık tarihi boyunca, insanlığın ilk kez kozmos, yani düzen, uyum ve bütünlük fikrini yitirdiği ve kaos yani düzensizlik, uyumsuzluk ve parça fikrine alıştırıldığı bir çağda yaşıyoruz. Nasıl ki, katışıksız bir kozmos fikri, gerçekleşemeyecek bir fikirse; aynı şekilde, salt kaosun hâkim olduğu yer de yaşanamayacak bir hayat-dünya demektir.
Ancak kozmos'la kaos da aynı varoluş ve hakîkat düzlemine ait değildir. Çünkü kozmos, aslî'dir; kaos arızî.
Çağımızda kozmos yok olmuş, kaos hâkimdir: Çağımız, kaos çağıdır.
Kozmos'un yitirilmesi, kaosun hâkim olması, hem medeniyet fikrinin yitirilmesiyle ilgili, hem de medeniyet fikrini yok eden bir şeydir. Oysa kozmos fikrinin yitirildiği bir yerde, sadece insanın değil, bütün varlıkların varlığı ve geleceği de tehlikeye girer.
BATI UYGARLIĞI, KÜLTÜR'DÜR, KAOS ÜRETİR
Batı uygarlığı, kaos uygarlığıdır. Batı uygarlığı, bir medeniyet değil, kültür'dür.
Medeniyet'in kurucu ilkesi Kozmos'tur: Kozmos, insanın insanlaşma ve kendini aşma sürecidir; kaos, dolayısıyla kültür'se insanın kozmos'tan, dolayısıyla ilâhî olan'dan ayrılma, tabiattan uzaklaşma, tabiata hâkim olma, sonuçta, azmanlaşma ve insanlığından uzaklaşma süreci.
Kozmos ilkesi, kaos fikrini ve gerçeğini yoksaymaz; kaos gerçeğini tanır ve kaos'u da ihata eder. Kozmos ilkesi'nin hâkim olduğu bir hayat-dünya tasavvuru, kaosu büsbütün ortadan kaldırmaz; kaosun hâkim olma imkânlarını ortadan kaldırır.
Oysa kültür'ün kurucu ilkesi kaostur. Kaosun hâkim olduğu bir hayat-dünya tasavvuru kozmos'u da yok eder.
Kozmos aslî, kaos ise arızî bir fenomen olduğu için, kaosun hâkim olduğu yerde, her tür arızanın üretilmesi, insan da dâhil bütün varlıkların her şeyi tarumar edici taarruzlara maruz kalması kaçınılmazdır.
Kadîm medeniyetlerdeki kozmos ve kaos gerilimi, antik Yunan uygarlığıyla birlikte tabiat ve kültür gerilimine dönüştü. Antik Yunan uygarlığı, kozmos'u dolayısıyla medeniyet'i yok eden, kaosu, dolayısıyla kültür'ü / insan'ı hâkim kılan sürecin temellerini attı.
Burada Socrates-sonrası süreci kastediyoruz. Socrates-öncesi süreçte, bir kozmos idraki hâlâ mevcuttu. Ama Socrates'ten sonraki süreçte, kozmos idraki ve fikri, yerini insanın tanrılaştırıldığı bir kaos, bir kültür sürecine terk etmiştir.
Heidegger'in, düşünce'nin Socrates'le birlikte bittiğini söylerken dikkat çektiği şey işte bu yakıcı gerçekti.
KÜLTÜR'ÜN ZAFERİ, İNSAN'IN VE TABİAT'IN YENİLGİSİ
Medeniyet ve dolayısıyla kozmos fikrinin yitirildiği ve hatta yok edildiği; kültür ve dolayısıyla kaos sürecinin hayatımıza hâkim olmaya başladığı dönüm noktası, modernliktir. Modernler, varlığı ve hakîkati, tabiat ve kültür gerilimine indirgeyerek anlamaya çalıştılar ve sonunda kültür, tabiata da, hayata da hükümran oldu, Kültür'ün zaferi, Tabiat'ın ve İnsan'ın yenilgisiyle sonuçlandı!
Kültür, yapaydır. Tabiat, hakîkîdir. Kültürün aslî bir dayanağı yoktur; o yüzden dayanıksızdır.
Kültür, üretilen bir şeydir; oysa Tabiat, üretir. Kültür de üretir ama ürettiklerini Tabiat üzerinden üretir: Tabiat olmasa kültür de olmaz: Kültür, varlığını Tabiata borçludur.
Tabiat, bir âyettir, işarettir; Kültür, bu âyetin, işâretin şifrelerinin çözülerek yok edilmesi sürecidir.
Tabiat ile Kültür arasındaki savaşı, görünüşte, Kültür kazandı.
Ama bu, insanın kaybetmesiyle sonuçlandı.
HİKMET'İN İZİNİ SÜRMEK...
Bu zafer, Descartes'ın “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız» sözünde de ifade edildiği gibi, insanın, tabiat'ı teslim almasına ve kültürü, dolayısıyla kaosu hayatımıza hâkim kılmasına yol açtı: Tabiat “yapar”; Kültür, yıkar çünkü.
Kültür, aslî bir kurucu ilke'ye dayanmadığı, yapay ve arızî olduğu için sürekli olarak insanı her tür saldırıya açık hâle getirir ve tüketir her şeyi.
Yazıyı, sarsıcı bir aforizmayla noktalayalım: Kültür'ü sözlüklerimizden de, hayatımızdan da at/a/madığımız sürece insanlık, insanlık yüzü göremeyecek.
Ve Kültür, hayatımızda merkezî yerini korumaya devam ettiği sürece, insanlık, temel varoluşsal sorunlarının neler olduğunu bile anlamakta zorlanacak; dolayısıyla sulh ve sükûna, hak ve hakîkate, hukuk ve adalete dayalı bir medeniyet kurmayı başaramayacak; kaoslar, katastroflar ve türbülanslarla yaşamaya alıştırılacağız.
İyi de, nereye kadar?
“Biz” yeniden gelinceye ve yeniden Hikmet'in izini sürünceye kadar...
Söz'ün özü: İlim ve irfanın hâsılası olan Hikmet'e ulaşamadığımız sürece kaosun dünyasında debelenir dururuz, birbirimizle boğuşuruz bütün insanlık olarak.
Zira kültür, sahip olma güdüsüdür: İnsan'ı güder. Hikmet ise olma / kemâl merdivenlerini tırmanma cehdi ve gayretinin en ekmel noktasıdır. O yüzden İnsanın, kendini ve bu dünyayı aşmasına imkân tanır.
Hikmet, en iyi ifadesini Sünnet-ı Seniyye'de bulur. Sünnet-i Seniyye'yi terkeden insan Kültür'e mahkûm olur ve “tanrı” rolünü oynamaya başlar. Vesselâm.Medyatik sömürgecilik, siber terörizm ve Panama Belgeleri
Yusuf Kaplan
10/04/2016 Pazar
Batı uygarlığı, modern meydan okuma'dan bu yana dünyaya tek başına ve yalnızca sosyal darwinizm yöntemiyle yani orman kanunları'yla çeki düzen veriyor.
Son üç asırdır yaşanan hikâye bu.
İNSANLIĞIN BAŞINA GELMİŞ EN BÜYÜK FELÂKETİN ADI: BATI
O yüzden, Batı uygarlığı, insanlığın başına gelmiş en büyük felâkettir. Bütün medeniyetlerin kökünü kazıyan, hiç bir medeniyete hayat hakkı tanımayan bir uygarlık, insanlığın başına gelmiş en büyük felâket değil de nedir, değil mi?
Batılılar, farklı dinlerle, medeniyetlerle ve kültürlerle barış içinde yaşanabilecek, karşılıklı alış-verişe dayalı bir dünya kurmayı başaramadılar. Bunun nasıl bir şey olduğunu da, böylesi bir şeyin nasıl gerçekleştirilebileceğini de bilmiyorlar. Daha önemlisi de, böyle bir dertleri filan da yok Batılıların. Hiç bir zaman da olmadı zaten!
Ama bir yandan “uygarlık, insan hakları, özgürlükler” sloganlarını atıyorlar, bütün dünyayı bu şekilde ayartıyorlar, zihnen teslim alıyorlar; öte yandan da diktatörlerle iş tutuyor, kendilerine boyun eğmeyen ülkeleri istedikleri zaman işgal ediyor, liderlerini “canavar”laştırıyorlar!
Sömürgecilik, Batılıların dünyaya armağan ettikleri bir işgal yöntemi. Batı uygarlığı, tam anlamıyla bir kontrol ve kolonizasyon biçimi: Bütün insanlığa, insanlığın medeniyet birikimine saldırının zirvesi, en yıkıcı örneği.
İnsanlık tarihinde, tarihte geliştirilmiş bütün medeniyet birikimlerine saldıran, hepsinin köklerini kazıyan, ruh köklerini kurutan böylesine saldırgan bir uygarlık tecrübesi yaşanmadı!
PANAMA BELGELERİ NE, NEYİN GÖSTERGESİ!
Bu temel, yakıcı gerçekleri bilmeden dünyada, coğrafyamızda ve ülkemizde yaşanan hiç bir esaslı sorunu anlayamayacağımızı artık görelim.
Meselâ Wikileaks belgelerinin veya şimdilerde patlatılan Panama belgelerinin anlaşılması, anlamlandırılması ve anlaşılması konusunda Türkiye'de tam bir entelektüel sefalet, sığlık yaşandığı gözleniyor.
Wikileaks fenomeni, Panama belgeleri nedir, nasıl anlamak gerekir öyleyse?
KAOS VE KATASTROFTAN DÜZEN ÇIKARMAK!
İçinde yaşadığımız çağ, bir katastroflar, felâketler ve şoklar çağı.
Modern çağ ile postmodern çağı buluşturan kilit kavram, katastrof kavramı. Katastrof, modern durum için de, postmodern durum için de anormal değil, normal bir durum. Modernler de, postmodernler de, “katastrofla yaşamayı öğrenmek zorundayız” diyegeldiler hep.
Nitekim,
Thomas Hobbes
, modern devleti, “
trafik polisi” metaforuyla
açıklıyordu ünlü Leviathan'ında.
Hannah Arendt
de, biraz daha ileri giderek,
ilerleme ile katastrofun bir madalyonun iki yüzü
olduğunu söylüyordu
The Origins of Totatlitarianism
başlıklı öncü çalışmasında.
Ve nihayet
Walter Benjamin
, modernliğin yıkıcılığına dikkat çekiyordu “
On the Concept of History
» başlıklı önemli makalesinde.
Modernliğin katastrofa, felâkete ve şoklara dayanarak varlığını sürdürebilme durumu, yalnızca düşünürlerin metinlerinde tasvir edilmez. Aynı zamanda çağdaş resim sanatının büyük sanatçılarının tablolarında da resmedilir:
Gericault, Goya
ve
Picasso
gibi ressamların tablolarına damgasını vuran fenomen tam da bu fenomendir.
DEMOKRASİ'NİN BİTİŞİ, DROMOKRASİ'NİN ZAFERİ!
Modernlik, katastrof kavramı üzerinden işleyen mevcudiyetini, hız ve hareket saplantısı üzerinden meşrûlaştırıyordu. Postmodernlikle birlikte, modernliğin
hız
ve
hareket
kavramlarına dayanan siyaset teolojisine
haz
ve/veya
ayartı
kavramı eklendi;
postmodern siyaset teolojisi
, teslisine kavuştu böylelikle.
Modern katastrof teorisi ve siyaset teolojisi, maddî dünyanın, fizik gerçekliğin, zâhirî olan'ın, dolayısıyla kıtaların, ülkelerin ve insanların kontrol ve kolonizasyonuyla Batı uygarlığının hâkimiyetini sürdürmesine aracılık ediyordu.
Postmodern süreçte, bu durum bambaşka bir boyut kazandı. Bu kez, postmodern katastrof teorisinin ve siyaset teolojisinin hız, hareket ve haz veya ayartı üçlemesini / teslisini hayata geçirerek fizik gerçekliğin değil, görünmeyen, sanal gerçekliğin; kıtaların ve ülkelerin değil, insanların duygu, bilinçaltı ve arzularının kontrol ve kolonizasyonu üzerinden Batı uygarlığının hâkimiyetini sürdürdüğünü gözlemliyoruz.
Nedir bu? Demokrasi'nin bitişi, dromokrasi'nin zaferini ilan edişi!
FİÎLÎ İŞGALE ZİHNÎ İŞGAL EKLENDİ
Özetle önceden modernler, istedikleri yeri fiîlî olarak işgal ediyorlardı; şimdi, postmodernler medyalar üzerinden zihnî işgale başvuruyorlar.
Batılılar, çağımızda, artık zihinleri işgal ederek, iğdiş ederek, delik deşik ederek hem dünya üzerindeki haksız hegemonyalarını sürdürüyorlar hem de işledikleri cinayetleri, gerçekleştirdikleri zorbaca işgalleri meşrûlaştırıyorlar!
Ulvi Alacakaptan'ın çok esprili bir sloganı vardır: Oyuna gelmeyin “oyun”a gelin, der Ulvi Ağabey. İkinci “oyun” sözcüğündeki tırnak işaretlerini kaldırırsak Wikileaks fenomeni ve Panama belgeleriyle birlikte yaşadığımız katastrofu anlama konusunda biraz mesafe katedebiliriz diye düşünüyorum.
Artık
demokrasi
'nin değil
dromokrasi
'nin yani hızın ve ayartının hâkim olduğu; zihinleri teslim alan medyatik kuşatmayla, medyatik sömürgecilikle birlikte üretilen totaliterliğin ürünü siber terörizmin her şeyi allak bullak eden; insanları, insanlığın en temel varoşsal sorunları konusunda duyarsızlaşmaya, kayıtsızlaşmaya iten bir nihilizmin eşiğine sürüklediği şaşırtıcı, şoke edici bir oyun'la ve ayartıcı bir küresel sahne'yle karşı karşıyayız.
Yeni bir sömürgecilik ve emperyalizm çağındayız: Batılılar, dünya üzerinde artık siber terörizm'le hâkimiyet kurmaya, işledikleri cinayetleri, gerçekleştirdikleri işgalleri siber veya sanal terörizm'le garanti altına çalışıyorlar: Kendilerine boyun eğmeyen ülkeleri, liderleri, siber terörizm'le, sanal medyalarla vurarak dize getirme savaşı veriyorlar!
Mesele budur!
.Sekülerleşme felâketi ve dünyaya diriltici soluk üfleyecek öncü kuşakların gelişi...
Yusuf Kaplan
11/04/2016 Pazartesi
Türkiye'de entelijansiya olmadığı için ya da Türk entelijansiyası celladına âşık yersiz-yurtsuz bir “tasmalı” çekirge olduğu için dünyayı da, kendi dünyasını da tanımıyor.
TÜRKİYE'NİN ÖNÜNDEKİ TAKOZ: AYDIN
O yüzden Türk aydını, Türkiye'nin önünde takoz gibi duruyor! Türkiye'nin en temel sorunu aydın sorunu!
O yüzden hem
dünyanın
hem
coğrafyamızın
hem de
ülkemizin temel varoluşsa
l sorunlarına ilişkin
en hayatî, en temel soruları sorabilmiş bile değiliz henüz!
O yüzden sorun'un, dünyanın, coğrafyamızın, ülkemizin temel varoluşsal sorunlarının ne/ler olduğunu bilmiyoruz.
O yüzden doğru sorular soramıyoruz. Yanlış sorular soruyoruz sürekli olarak. Oysa
yanlış soruların doğru cevabı olmaz.
CEVAP BEKLEYEN SORULAR...
Sözgelişi: Sekülerleşme ne demektir? Sekülerleşme, nerede, niçin ve nasıl ortaya çıktı; nasıl bir dünyanın çocuğu? Dünyayı nasıl bir ontolojik felâketin eşiğine sürükledi?
Yaratıcı fikrinin, hakikat fikrinin yitirilmesinde, fizik gerçekliğin kutsanmasında, fizikötesi gerçekliğin yoksayılmasında, insanlığın varoluşsal kaosun, dolayısıyla ontolojik şiddetin eşiğine sürüklenmesinde, tabiatın delik deşik edilmesinde, bütün medeniyetlerin kökünün kazınmasında sekülerleşme dolayısıyla modernleşme dolayısıyla da Batı uygarlığı nasıl bir yıkıcı rol oynadı?
Türkiye'nin sekülerleştirilmesi ne anlam ifade ediyor? Türkiye'deki sekülerleşme projesi, kimler tarafından, hangi amaca hizmet etmek amacıyla başlatıldı ve hâlen de niçin sorgusuz sualsiz sürdürülüyor?
Bu soruları çoğaltabiliriz; ama bu kadarı kâfî.
SEKÜLERLEŞME NEDİR, NE DEĞİLDİR?
Sekülerleşmenin sözlük anlamı, dünyevîleşmek demek.
Terminolojik anlamı ise,
insanın “Tanr
ı
"
dan
, din'den bağımsızlaşması, kopması
; otorite, hegemonya ve meşruiyet kaynaklarını Tanrı-merkezli bir din'e dayandırmaması; insanın aklını, özgür iradesini ve seçimini “kilise” otoritesinden ve tasallutundan kurtarması anlamına geliyor.
Sekülerleşme, münhasıran Batılı/pagan toplumlara ait bir olgu; Batı'da ortaya çıktı.
İSLÂM, PARÇALI DEĞİL BÜTÜNCÜL BAKAR
İ
slâm
,
modernlik
/
sekülerlik gibi parçalı değil, bütüncül bakar dünyaya
: O yüzden dünyayı yoksaymaz ya da kutsamaz Batı uygarlığı tecrübesinde olduğu gibi.
Aksine İslâm, dünya ile ukba arasında, fizik gerçeklikle fizikötesi gerçeklik arasında, iç ile dış dünya arasında, enfüs'le âfâk arasında, ruh'la beden arasında bir
denge
kurar. Bu denge'yi sadece İslâm kurmuştur tarih boyunca.
Müslüman toplumların Ortaçağlarda, Kilise'nin hükümran olduğu zamanlarda olduğu gibi, akıllarını, özgür iradelerini kullanamamaları gibi bir sorunları yoktu. İnsanların akıllarını ve özgür iradelerini ipotek altına alan bir
kilise makinasının
varlığı sözkonusu değildi çünkü. O yüzden, İslâm dünyasında akıl-din, bilim-din, cami-devlet çatışması gibi bir sorun yaşanmadı hiç bir zaman.
Bu nedenledir ki, Müslümanlar, mevcut bütün medeniyetlerle temasa geçtiler, bütün medeniyetlerin birikimlerinden yararlanmasını bildiler ve bu arada, antik Yunan pagan düşüncesiyle de yaratıcı şekillerde temas kurmayı başardılar.
BATILILAR, ATALARINI BİLE BİZDEN ÖĞRENDİLER
Oysa Batılılar, kendi ataları antik Yunanların pagan düşüncesiyle Müslümanlar üzerinden temas kurabilmişlerdi. Fakat Kilise Hıristiyanlığı, önce
Aziz Augustine
, sonra da 12. yüzyılda
Thomas Aquinas
'nın sistemleştirici çabaları sonrasında
antik Yunan pagan düşüncesi
tarafından yutulmaktan kurtulamadı.
Oysa Grek düşüncesi de, Müslümanların temâsâ geçtikleri bütün diğer düşünce gelenekleri de
İ
slâm
düşüncesini yutmayı
baş
arama
dı.
SEKÜLERLEŞME: ÖZGÜRLEŞME Mİ, KÖLELEŞME Mİ?
Batı'da kilise için vurucu ve yıkıcı darbe, sekülerleşme süreci içinse kurucu darbe,
Kopernik
,
Newton
ve
Descartes
tarafından temelleri atılan “
bilimsel devrim
”le gerçekleştirilmişti.
Sekülerleşme süreçleri, insanı her bakımdan özgürleştirmeyi vaadediyordu.
Oysa bugün geldiğimiz noktada,
sekülerleşme
süreç
leri
, hem
insanı ve toplumu yok etti, ontolojik şiddet üretti
, hem
hayatı anlamsızlaştırdı
; hem de insanı hız ve haz arasına hapsederek dünyanın sorunlarına yabancılaştırdı,
hakikatten uzaklaştırdı.
Aracın, gücün ve güç üreten ara
ç
ların putlaştırılmasına
yol açarak, aracı/gücü ellerinde bulunduran aktörlerin azmanlaşmalarına, vicdansızlaşmalarına zemin hazırladı. Ve dünyayı yaşanılamayacak bir yer hâline dönüştüren küresel/postmodern yeni-sömürgeciliğin adı, adresi ve keşif kolu oldu.
İKİ VAROLUŞSAL SORUN
Bugün bütün insanlığı ve bizi ilgilendiren iki yakıcı soru var burada:
İnsanlığı ilgilendiren soru/n şu: Sekülerleşme,
modern s
üreç
te, dini, dünyadan uzaklaştırdı
. Postmodern s
üreç
te
ise
dünyevî olan her şeyi dinselleştirdi
; din dışı kutsallıklar icat etti: İnsanlığı
neo-paganizmin
eşiğine fırlattı.
Hız, haz ve ayartının kıskacında tarihinin en büyük varoluşsal sorunlarından birini yaşıyor insanlık. Bunun en temel nedeni sekülerizm ve sekülerizmin dölyatağı paganizmdir. İnsanlık, bu sorunu nereye kadar görebiliyor acaba?
Bizi ilgilendiren soru ise şu: Batılılar, kendilerini büyük bir felsefî, dolayısıyla sosyal ve ahlâkî krizin eşiğine fırlatan
sekülerleşme sü
recini,
İ
slâm
'
ı
n
protestanlaştırılması projesi
ç
er
ç
evesinde
, neden İslâm dünyasına zorla dayatmaya çalışıyorlar acaba?
İNSANLIĞIN "SUSUZLUĞUNU" GİDERECEK HAKİKAT FİKRİ BİZDE
Sonuç olarak,
sekülerizm ve dölyatağı paganizm ve postmodern
türevleri
üzerinde kafa yoramazsak, insanlığın büyük
bir
çölleşmenin
, yokoluşun eşiğine sürüklenmesini önleyemeyiz.
Bunun için
İ
slâm
'
ı
n kozmos ile
kaos arasındaki dengeyi muhkem bir şekilde kuran
, insanlığın yaşadığı varoluşsal çöküşü ve “susuzluğunu” giderecek giderecek hakikat tasavvuruna ihtiyacı var dünyanın.
İşte insanlığın “susuzluğunu”, ontolojik boşluğunu giderecek kuşatıcı ve kucaklayıcı hakikat tasavvuru bizde. Ama “kalın bir şal”la üzeri örtülmüş vaziyette. Keşfedilmeyi, taze bir solukla insanlığa sunulmayı bekliyor: İnsanlığa bu diriltici soluğu üfleyecek, bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan öncü kuşaklarını...
Cuma günkü yazıda,
Sivas'tan, Arifan
Külliyesi'nden
gelmekte olan bu öncü kuşağı yazacağım...
İslâm dünyası”, İslâm’ın etrafında toplanamadığı sürece...
Yusuf Kaplan
15/04/2016 Cuma
Bir türlü İslâm'ın etrafında toplanamayan “İslâm dünyası” bu kez yeniden İstanbul'da toplandı.
Niçin toplandı? “İslâm dünyası”nın sorunlarını görüşmek için!
Öncelikli olarak “İslâm dünyası”nın kavraması gereken bazı temel varoluşsal meseleler var. Bu temel meseleleri kavramadan hiç sorunu kalıcı olarak halletmesi ve karara bağlayabilmesi mümkün değil “İslâm dünyası”nın.
İkinci olarak, İslâm'ın etrafında toplanamadığı sürece, nerede toplanırsa toplansın, ne kadar toplanırsa toplansın, hiç bir anlamı ve faydası olmayacak bu toplantıların. Şimdiye kadar yapılan onca toplantı, bunun ispatı, değil mi?
“İslâm dünyası”nın kavraması gereken temel varoluşsal sorunlar neler, peki?
“İSLÂM DÜNYASI”NIN DÜNYASI NERESİ?
Her şeyden önce, daha önce de dikkat çektiğim gibi, “İslâm dünyası” nitelemesinin bizatihî kendisi sorunlu: “İslâm dünyası” diye bir yer yok. Müslüman halkların yaşadığı, haritaları sömürgeciler tarafından çizilen, sorunları sömürgeciler tarafından icat edilen bir “yok-ülke”den, olmayan bir yer'den sözediyoruz.
“İslâm dünyası”, İslâm'ın dünyası değil; İslâm'ın şekillendirdiği bir dünya hiç değil. Yukarıda da değindiğim üzere, her bakımdan sömürgecilerin şekillendirdiği, sınırlarını çizdiği, sorunlarını belirlediği, nerede, nasıl hareket etmelerine hâlâ (!) sömürgecilerin karar verdiği bir dünya! Dünyası olmayan, kendi dünyasında yaşamayan bir dünya.
Daha da vahimi, kendi dünyasında yaşamadığının farkında bile olmayan absürd bir dünya burası!
Absürdlüğün hangi boyutlarda seyrettiğini anlamak için sözümona “İslâm dünyası”nda kurulan teşkilatlara ve ne işe yaradıklarına bakmak yeterli!
İSLÂM'IN ÖNÜNÜ KESMEK İÇİN KURULMUŞ ABSÜRD ÖRGÜTLER!
Meselâ bir Arap Birliği Örgütü var! Ne işe yarar bu örgüt? Arapların hiç bir hayatî meselesini çözüme kavuşturmamak için elinden ne gelirse yapar!
Niçin?
Bu örgüt bizzat küresel sistem tarafından Arap ülkelerini avutmak ve dolayısıyla kontrol altında tutmak için kurulmuştur çünkü!
Böyle tonla örgüt var “İslâm dünyası”nda!
İslâm Konferansı Örgütü (İKÖ), bu işe yaramaz örgütlerin başında geliyor. Adı bile yeteri kadar aşağılayıcı! Ve Müslümanların ne kadar köle olduklarını, beceriksiz olduklarını, perişan durumda olduklarını göstermeye yetiyor sadece örgütün adı bile.
O yüzden bu mesele farkedildi ve örgütün adı değiştirildi İslâm İşbirliği Teşkilatı (İİT) olarak! Esas itibariyle yalnızca bir tabela değişikliğiydi bu.
İKÖ de, İİT de Müslümanların çok büyük sorunlar, katliamlar, işgaller ve inanılmaz, insanlıkdışı işkenceler yaşadıkları bir zaman diliminde hiç bir işe yaramadı.
Pardon! Bir işe yaradı: Müslümanların ne kadar âciz, sahipsiz ve kimsesiz olduğunu göstermeye, daha da acısı, emperyalistlerin bu örgütlerle Müslüman dünyayı avutma konusunda ne denli başarılı olduklarını göstermeye, elbette!
Yakınlarda “İslâm Ordusu” denen, uyduruk bir örgüt daha eklendi bu örgütlere! Bu örgütü kim kurdurdu, niçin kurdurdu, henüz yeterince bilgimiz yok! Ama şunu biliyoruz artık bunca işe yaramayan örgüt tecrübesinden sonra: Bu örgüt de, Müslüman toplumları, belli bir süreliğine de olsa avutmaya ve kontrol altında tutmaya yarayacak.
Niçin?
Küresel zorbaların dünyaya orman kanunları'yla sosyal darwinizm ilkesizliğiyle çeki düzen verdikleri bir aralıkta, “İslâm Ordusu” denen örgütün, hiç bir karar alma ve uygulama imkânının olmayacağını söylemek için kâhin olmaya gerek yok çünkü!
YAPILMASI GEREKENLER...
O halde ne olacak bu hâl, neler yapılmalı?
1-Öncelikle, “İslâm dünyası”, hem dünyada hem de “İslâm dünyası”nda neler yaşandığını derinlemesine kavrayabilecek entelektüel bir çaba ortaya koymak zorunda.
Dünyanın modernlikten bu yana bütün kavram ve kurumlarının Batılılar tarafından nasıl belirlendiğini ortaya koyacak derinlemesine entelektüel arkeoloji çalışmaları yapılmalı.
Ardından Müslümanların tarihleri boyunca yaşadıkları bu en büyük krizin ikinci büyük medeniyet buhranı olduğu, bunun da Müslümanların varlık nedenini oluşturan Müslüman Zihni'nin ve Müslümanların yaşama ve varoluş Zemini'nin yitirilmesi yakıcı gerçeğinden başka bir şey olmadığı bütün boyutlarıyla idrak edilebilmeli.
2-Hâlihazırda, “İslâm dünyası” denen coğrafyanın bağımsız olmadığı artık görülmeli.
3-Üçüncü olarak, Müslüman halklar, cemaatler, çeşitli STK'lar arasında Müslümanların sorunları mercek altına alınmalı, bir medeniyet fikrinin temelleri atılmalı ve Müslümanların sorunları bu medeniyet fikri çerçevesinde anlamlandırılmalı ve tartışılmalı.
4-Müslüman toplumlar arasında fikir, kültür, sanat ve medya gibi temel alanlarda işbirliği çalışmalarına hız verilmeli. Bütün bu alanlardaki trafik hızlandırılmalı, yoğunlaştırılmalı.
5-Müslüman toplumlar arasında güçlü fikir, gençlik, kültür, sanat hareketleri geliştirilmeli, medyanın bütün alanlarında büyük ortak projeler gerçekleştirilmeli.
İSLÂM'IN ETRAFINDA TOPLANILMADAN ASLÂ!
Özetle... Müslümanlar, önce içinde yaşadıkları dünyanın temel varoluşsal sorunlarını çok iyi tahlil edebilmeli, sonra Müslüman Zihni ve Müslüman Zemini'nin temellerini atabilmeli ve nihayet ittihad-ı İslâm'a gidecek yolun önce ümmîleşmek (çağ'ı iyi tanıyarak çağ'ın ağlarını ve bağlarını aşmak) sonra da uzun bir ümmet ve medeniyet yolculuğuna çıkmak olduğu yakıcı gerçeğini görmeli, bunun izini sürmeli...
Yoksa İslâm'ın etrafında toplanamayan Müslüman ülkelerin toplantı üstüne toplantı yapmalarının hiç bir anlamı, değeri ve hayırhah sonucu olmayacaktır. Vesselâm.
Ehl-i Sünnet, İslâm’ın omurgasıdır; omurga çökerse, İslâm büyük darbe yer!
Yusuf Kaplan
17/04/2016 Pazar
İslâm dünyasının sorunu sanki mezhep çatışmasıymış gibi bir atmosfer oluşturmaya, bunun için mezhepleri kaşımaya, mezhep çatışması icat etmeye çalışıyorlar!
SORUN, MEZHEP ÇATIŞMASI DEĞİL, BAĞIMSIZLIK SORUNU!
Oysa İslâm dünyasının sorunu, mezhep çatışması değildir. İslâm dünyasının sorunu bağımsızlık sorunudur.
İslâm dünyasının asıl sorununu hem gizlemeye hem de mezhep çatışması gibi sahte sorunlar icat ederek Müslümanları birbirine düşürmeye, kırdırmaya çalışıyorlar; böyle böyle tam anlamıyla hedef saptırıyorlar!
Önce şunu bilelim: İslâm dünyasında tarih boyunca mezhepler arasında çatışmadan ötürü Müslümanlar birbirleriyle boğuşmadılar. Tarih boyunca İslâm dünyasının belini büken asıl çatışmalar dışarıdan gelen saldırılardan ötürü yaşandı.
DIŞARDAN SALDIRILAR İSLÂM DÜNYASINI PERİŞAN ETTİ!
Sözgelişi, birinci büyük medeniyet buhranı, Müslümanların kendi aralarındaki gerilimlerden veya sorunlardan değil, bizatihî dışarıdan yani Moğol ve Haçlı saldırılarından kaynaklanmıştı.
Bir başka hayatî nokta da şu: Mezhep çatışması gibi görünen çatışmalar, aslında siyasî gerilimlerden, iktidar çatışmalarından ibaretti esas itibariyle.
Bugün de, iki asırdır iliklerimize kadar yaşadığımız ikinci büyük medeniyet buhranı, esas itibariyle, modernliğin meydan okuması, dolayısıyla Batılıların bütün medeniyetlerin, dinlerin ve kültürlerin kökünü kazıma saldırılarının bir sonucudur.
MÜSLÜMAN ZİHİN VE MÜSLÜMAN ZEMİN ÇÖKTÜ!
Batılılar, önce sömürgecilik tecavüzüyle ardından emperyalizm tecavüzüyle hem mevcut
medeniyetlerin varlık nedenlerini
hem de
varoluş ve yaşama zemin'lerini
yerle bir ettiler.
Bunun “
dış güçler paranoyası
"yla filan bir alakası yok. Yaşanan acı gerçek açıkça şu: Batılılar, modern ve postmodern süreçlerde önce
fiilen
sonra
zihnen
bütün
medeniyetlerin zihin'lerini ve zemin'lerini tarumar
ettiler. Dünyayı köleleştirdiler.
Eğer bu yakıcı gerçeği göremezseniz, dünyada, coğrafyamızda ve ülkemizde yaşanan hiç bir temel varoluşsal sorunu anlama, anlamlandırma ve aşabilme konusunda hiç bir entellektüel mesafe katedemezsiniz.
Özetle ve altını çizerek söylüyorum: Batı uygarlığı, bütün medeniyetlere, dinlere ve kültürlere ölümcül darbe vurdu, geliştirdiği, Heidegger'in “vahşî canavar" olarak tarif ettiği kaba veya smart teknolojik silahlarla bütün medeniyetleri kendine boyun eğdirdi.
Cins bilim felsefecisi Paul Feyerabend, “Batı uygarlığı dünya üzerindeki hâkimiyetini iki şeye borçlu: Silah ve reklam / medya" dememişti boşuna değil mi?
Buradan geleceğim nokta önemli: Batılılar, İslâm dünyasını önce kaba güç'le işgal ettiler, böl, parçala, yönet ilkesiyle her şeylerini ele geçirdiler ve kaynaklarını talan ettiler; sonra da postkolonyal süreçte, kendilerinin kontrol ettiği uydu elitleri devletlerin başına diktiler!
Şu ân Batı uygarlığının dışında hiç bir medeniyet varlık nedenini ve varoluş zeminini koruyabilecek durumda değil tam da bu nedenle.
Batılılar, bir yandan özgürlükler, insan hakları, demokrasi retorikleri geliştiriyorlar ama öte yandan da istedikleri yeri işgal ediyor, istedikleri lideri deviriyorlar.
İşte bu nedenledir ki, Obama, Türkiye›deki demokrasiden şikâyet ederken, Mısır'daki darbeden ve diktatörlükten şikâyet etmeyi aklının ucundan bile geçirmiyor!
Bütün bunları bundan sonra söyleyeceklerimin arkaplanını ve teorik temelini oluşturması için yazdım.
Şunu bileceksiniz: İslâm dünyasının en temel sorunu bağımsızlık sorunudur. Mezhep çatışması vesaire sorunu değildir.
HARİCÎLER VE ŞİA'NIN ÖNÜ AÇILIYOR!
Batılıların 100 yıllık en hayatî projesi şu: Bin yıldır, İslâm dünyasını dimdik ayakta tutan, içerden ve dışardan gerçekleştirilen bütün teorik ve pratik nitelikli saldırıları püskürtmesine yol açan Ehl-i Sünnet Omurga'yı çökertmek!
O yüzden Batılılar, özellikle de İngilizler, 200 yıldır, önce Vehhâbilik, ardından tam anlamıyla selefsizlik anlamına gelen neo-selefilik üzerinden İslâm tarihinde hiç bir zaman omurga konuma yükselemeyen haricî mantığına İslâm anlayışının omurgası hâline getiriyorlar. Afrika'dan Asya'nın en ücra noktalarına, Arap dünyasından Balkanlar ve Kafkaslara kadar bu haricî mantığı şu ân omurga konumuna yükseltilmiş durumda.
Şimdi ikinci aşamasını hayata geçiriyor Batılılar bu stratejilerinin: Şia'nın önünü alabildiğine açarak, İslâm dünyasında bu hâricî mantığını benimseyen aktörlerle Şia'yı karşı karşıya getirmek ve sonra da “bakın İslâm dünyası mezhep çatışmalarıyla birbirinin boğazına çökmek üzere!" diyebilecekleri yapay ve sahte bir çatışma ortamı icat etmek ve maalesef bunu gerçeğe dönüştürmek için inanılmaz çaba gösteriyorlar!
Biz de bu zokayı yutuyoruz!
HEDEF: EHL-İ SÜNNET OMURGAYI ÇÖKERTMEK!
Sonuçta
hedef Ehl-i Sünnet Omurga'yı çökertmek!
Şunu çok iyi biliyor Batılılar: Eğer Ehl-i Sünnet Omurga çökertilirse, İslâm akidevî olarak çok büyük darbe yer. Müslüman toplumları akidevî olarak bir daha bir araya toplayacak, ayağa kaldıracak, saldırıları püskürtecek sütun çöker!
Biraz basiret, feraset ve stratejik zekâ lütfen!
Bu mesele çok hayatî! Yarınki yazıda bu meseleyi mercek altına almaya devam edeceğim.Dikkat! Âmentümüze, İslâm’ın temellerine saldırıyorlar!
Yusuf Kaplan
18/04/2016 Pazartesi
Tarihin silbaştan yeniden yapıldığı zorlu bir süreçten geçiyoruz.
Bütün büyük doğumlar büyük sancıların çocuğudur.
Tarihi, fikir, oluş ve varoluş çilesi çekmeyi göze alan, bedel ödemekten kaçınmayan toplumlar yapar.
SELÇUKLU MAYASI VE OSMANLI RUHU, KÜRESEL BARIŞ YURDU KURDU
Anadolu, işte böylesi bir çileyle yoğruldu.
O yüzden Anadolu'ya ekilen Selçuklu mayası tuttu.
O yüzden Anadolu'da yeşertilen, hakikatten süt emen, Hakikat'in “çocukları” Mekke'den ve Medine'den beslenen, esinlenen, kendini her şeyden önce Devlet-i Âliyye-i Muhammediye olarak gören, hâdimü'l-harameyn olarak nefes alıp veren Osmanlı ruhu, Anadolu'da hayat buldu, Anadolu'da hayat oldu ve dünyaya Anadolu'dan hayat sundu.
Dünyada
gerçek anlamda küresel adalet ve barış düzenini, küresel Dâru's-Selâm'ı (Barış Yurdu'nu) ve Dâru'l-İnsan'ı
(
İ
nsanlık Yurdu'nu) Osmanlı
kurdu
.
Özetle Selçuklu'nun ve Selahaddin'in çocuklarının ektiği tohumlar, Osmanlı'yla meyveye durdu: Üç kıta, işte ancak o zaman tam altı asır, küresel ölçekte huzura ve sükûna kavuştu. Bu, tarihte ilk ve son defa küresel ölçekte sözkonusu oldu.
Sadece bu gerçek bile, geleceği, geleceğin tarihini kimin, ne'yin, hangi ilkelerin ve ne tür bir medeniyet fikrinin belirleyebileceğini göstermeye çok iyi yetiyor olsa gerek.
ÂKÎDEYİ SARSACAK TEHLİKELİ İŞLER...
İşte tam da bu nedenle, dün Osmanlı'yı durduran ve dünyayı bir asırda -üstelik de özgürlükler, insan hakları ve demokrasi retoriğiyle- cehenneme çevirenler, aynı gerekçelerle çeyrek asırdır Türkiye'yi kuşatıyor, etrafını ateş çemberine çeviriyor, ülkede mezhepleri, hadisleri, Efendimiz'in (sav) konumunu tartışmaya açarak bu Müslüman Omurga'yı birbirine düşürmeye ve içerden çökertmeye çalışıyorlar.
Burada yalnızca Batılıların değil, içerideki Sünnet-i Seniyye ve mezhepleri tartışmaya açan,
zihinlerinin çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştüğünü göremeyecek kadar sığlaşan
bazı çapsızların ve aymazların da aynı ölçüde sorumlu olduklarını hatırlatmama bile gerek yok.
Ama asıl kavranması gereken mesele şu: İslâm'a karşı İslâm savaşı stratejisini Batılılar geliştirdiler. İslâm'ın terörle özdeşleştirilmesi, “
ı
lımlı
İ
slâm
”, “
siyasal İslâm
” gibi nitelemeleri ve projeleri yine bizzat Batılılar geliştirdiler.
Hadisleri tartışmaya açarak,
Hz. Peygamber'in (sav) konumunu sarsma projesini
önce iki asır evvelinden Batılı akademide, sonra da medya üzerinden bütün dünya ölçeğinde Batılılar bir proje olarak yine Batılılar geliştirdiler.
Mezheplerin tartışmaya açılması projesi de yine önce Batılı akademyanın, sonra da Batılı medyanın ve siyasanın geliştirdiği bir projedir.
Hedef: İslâm akîdesini sarsmak, önce Müslüman entelijansiyasının, sonra da Müslüman halkın zihnini çağdaş hurafelerle doldurmak ve yıkmak, böylelikle Müslüman kitlelerin İslâm inançlarını tarumâr etmek!
MEZHEP ÇATIŞMASI DEĞİL, İKTİDAR SAVAŞI
Tam bin yıl önce Selçuk çocukları Haçlılarla, Selahaddin çocukları da daha çok Mısır'dan Tunus'a kadar fitneci Şia'yla savaştı.
Burada Şia'yla savaşta, mesele, mezhep meselesi değil, iktidar meselesiydi. Üstelik de Moğol ve Haçlı saldırılarıyla boğuşulurken, Müslümanların birliğinin, dirliğinin önünde takoz gibi duran Şia / Fars tehdidiyle ve fitnesiyle savaşılmak zorunda kalınmıştı.
Ayrıca İslâm tarihinde mezhep savaşı gibi görünen çatışmalar, aslında, temelde, siyasiydi ve iktidar çatışmalarıydı.
İSLÂM'I, EHL-İ SÜNNET OMURGA AYAKTA TUTTU
Kritik soru şu: İslâm dünyası, Şia üzerinden birleştirilebilir miydi? En fazla % 10 oranında olan bir aktör, İslâm dünyasını elbette birleştiremezdi!
O yüzden ana Omurga'nın güçlendirilmesi gerekiyordu: İşte Ehl-i Sünnet Omurga, bu hem tarihî hem de akîdevî gerekçelerle tahkim edilmek zorundaydı.
Selçuk, Selahaddin ve Osman çocukları
tam da bunu yaptılar: Bin yıl önce, İslâm dünyasını Ehl-i Sünnet Omurga üzerinden akîdevî, fikrî ve siyasî olarak birleştirecek
üç
sarsılmaz sütun
diktiler. İşte
bu üç ana sütun, bin yıl İslâm dünyasının iç ve dış saldırılardan korunmasının garantisi oldu
.
Bugün de bin yıl sonra yaşadığımız ikinci büyük medeniyet krizinde benzer sorunların yaşanıyor olması oldukça dikkat çekici.
Bin yıl önceki gibi 100 yıldır, Batılıların kuşatması altında İslâm dünyası.
Yine bin yıl önceki gibi,
Müslümanların birlik, dirlik ve kardeşliklerinin teminatı
akîdevî, fikrî ve siyasî üç ana sütun yıkılmaya çalışılıyor
.
Hz. Peygamber'in konumunu sarsacak tartışmalar da, mezhepleri yoksayan tartışmalar da akîdeyi, fikrî temelleri ve siyasî bütünleşme zeminini yerle bir etmekle sonuçlanacak tehlikeli tartışmalar.
Hz. Peygamberi (sav) devre dışı bırakırsanız, din kısa devre yapar: Önüne gelen, dini kafasına göre yorumlar ve ortaya sahte bir din çıkar.
MEZHEPLER, DEĞİŞKENLERİN SÂBİTELERİ YUTMASINI ÖNLER
Mezhepleri kaldırıp atarsanız, mezhepsizlik tek din olur: Ortaya kelle sayısı kadar Kur'ân, kelle sayısı kadar İslâm çıkar!
Herkes din'e uyacağına, kafasına göre din uydurur
. Protestanlığın tarihine bakın göreceksiniz bu ürpertici gerçeği.
Şunu üç temel gerçeği iyi bileceksiniz:
1-Mezhepler, değişkenlerin, sâbiteleri yutmasını önler.
2-Mezhepler, değişkenlerin, sâbite'ler tarafından yorumlanmasını mümkün kılar.
3-Mezhepler, değişkenlerin, sâbite katına yükseltilmesinin önüne set çeker.
Özetle: Hadislerin, mezheplerin tartışılmaya açılması, Müslüman toplumlarda Müslüman Omurga'nınçökertilmesini hedefliyor. Müslüman Omurga'nın korunması, ancak akîde, fikir ve siyasî bütünlüğün teminatı Ehl-i Sünnet Omurga'nın korunmasıyla mümkün olabilir.
Ehl-i Sünnet Omurga çökerse, Müslümanların birlik hayalleri de suya düşer
. Dolayısıyla tarihin yeniden yapıldığı bir süreçte, Müslümanların tarihin yapılmasında kilit rol oynamaları aslâ mümkün olamaz.
Elbette ki, mezhepçilik yapmayalım. Ama mezhepsizliğin tek mezhep hatta kaçınılmaz olarak din katına yükseltilmesine de aslâ gözyummayalım. Yoksa
önüne gelen dini kafasına göre yorumlar
ve
ortada hiç bir muhkem ortak payda kalmaz
. Benden uyarması..Ergenekon’un “tezgâh” olduğunu yazmıştım 8 yıl önce!
Yusuf Kaplan
22/04/2016 Cuma
Ergenekon Davası, Yargıtay tarafından bozuldu. Hem esastan hem de usulden üstelik!
Ergenekon Davası, neydi, ne'yi hedefliyordu, davanın zuhûr ettirildiği günlerde hiç anlaşılamadı.
O vakitler, bu davanın, tezgâh olduğunu yazmıştım! Tabii, aforoz edilmiştim; özellikle de PÇete tarafından!
Bu davayla Türkiye'nin kimyası bozulmaya çalışılıyordu: Küllerinden doğarak yeniden medeniyet iddialarına sahip çıkan bir Türkiye'nin önü kesilmek, Türkiye bir kez daha içeriden teslim alınmak isteniyordu!
ERGENEKON'LA, PARALEL-DİN İCAT EDİLMESİ HEDEFLENİYORDU!
Yakın hedef: Küresel sisteme itiraz etmeyecek bir elitokrasi ve bürokrasi icat etmekti.
Asıl hedef ise, İslâm'ı dönüştürecek, protestanlaştıracak, ruhunu boşaltacak küre ölçekli yansımaları olacak büyük bir operasyona imza atmaktı: “Paralel bir din” icat edilmek isteniyordu!
Türkiye'nin İslâmî kadrosu, yine İslâmî görünümlü bir çete tarafından teslim alınıp tasfiye edilecekti.
Böylelikle Türkiye'nin, küresel sisteme itiraz edecek taze bir
medeniyet yürüyüşüne soyunması önlenmiş olacaktı!
Sadece Türkiye'ye değil İslâm'ın bizatihî kendisine ihanetti bu: Ve bu
ihanet, İslâmî kılıklı ve kılıflı bir çete eliyle gerçekleştirilecekti!
Yani, bin yıl önceki senaryo bir kez daha sahnelenecekti!
Ama bütün hesaplar suya düştü:
Erdoğan
, kararlı liderliğiyle
Türkiye'nin ekonomisini, stratejik hedeflerini büyüttü
: Böylelikle
korunaklı bir duvar
ördü: Dışardan ve içerden yapılan
saldırıların hepsi püskürtüldü!
8 YIL ÖNCE UYARMIŞTIM!
Burada 8 yıl önce yazdığım iki yazıdan ilgili pasajları sizlerle bir kez daha paylaşmak istiyorum:
Gelen tehlikeyi ve tezgâhlanan oyunu,
aforoz edilmeyi göze alarak hasbelkader nasıl gördüğümüzü ve yetkilileri nasıl uyardığımızı gösteriyor bu yazılar.
Bu yazıları, bugünlere ve yarın olabileceklere ''ışık tuttuğu'' için okuyucuların ısrarı üzerine yeniden yayımlıyorum.
18 Temmuz 2008
tarihli birinci Ergenekon yazım şöyle:
“ERGENEKON''UN ''GETİRDİKLERİ" VE "GÖTÜRDÜKLERİ"
Ergenekon operasyonu konusunda yine ipin ucunu kaçırdığımız görülüyor.
Bazıları, Ergenekon operasyonunun bir milat olacağını bile söyleyebiliyorlar.
ERGENEKON, YERLİ BİR İRADENİN ÜRÜNÜ MÜ?
Her şeyden önce, Ergenekon operasyonu, acaba bütünüyle yerli bir iradenin ürünü mü?
Ergenekon operasyonunun bir milat olup olmadığına karar verebilmek için bu operasyonun gerisindeki gerçek iradenin, gücün ve sâikin ne olduğunu çok iyi bilmemiz veya görebiliyor olmamız gerekiyor.
Ben şahsen,
bu operasyonun bütünüyle yerli bir iradenin ürünü olduğuna dair ciddî kuşkular
taşıyorum.
ABD'nin özellikle istihbarat aşamasında çok belirleyici rol oynadığını düşünüyorum.
Burada kafa karıştıran sorun tam da bundan sonra devreye giriyor:
Türkiye'deki laikçi “derin
ç
ete»
yapılanması,
NATO-ürünü bir yapılanma
değil miydi zaten?
O hâlde, burada ortaya çıkan
ç
elişkiyi nasıl açıklayacağız
öyleyse?
"LAİKÇİ ŞEBEKE“NİN YERİNE" YENİ BİR ŞEBEKE“
Elbette ki şöyle açıklayacağız: ABD, şimdiye kadar ABD'ye çalışan bilumum laikçi tipleri tasfiye ediyor. Yeni bir şebekeyle çalışmak istiyor. Sözümona bazı «İslâmî kesimlerle” çalışmak istiyor.
Ancak bu şekilde
İ
slâmcıları
kontrol altına alabileceğini ve
önlerini kesebileceğini
düşünüyor.
Niçin peki? Başka seçeneği kalmadığı için.
YAĞMURDAN KAÇARKEN DOLUYA TUTULMAYALIM SAKIN!
Ergenekon operasyonu, yeni küresel süreçte hem Türkiye'nin Asya seçeneğini hem deİ
slâmî
bir yörünge oluşturma seç
eneğini iptal etmeyi ama
ç
lıyor
olabilir.
Bu nedenle ne yapıp edip bu operasyonun yerli bir iradenin hâkim olacağı bir operasyona; köklü bir temizlik harekâtına dönüştürülmesinin yollarını araştırmamız gerekiyor.
Aksi takdirde
yağmurdan ka
ç
arken doluya tutulmak
gibi bir açmazla ve trajediyle karşılaşmaktan kurtulamayabiliriz.
***
28 Temmuz 2008
tarihli ikinci Ergenekon yazım ise şöyle:
“ERGENEKON''LA ''DOLMUŞA BİNDİRİLMEDİĞİMİZDEN'' EMİN MİYİZ?"
Türkiye'yi tam ortadan ikiye bölen Ergenekon söylemlerine, operasyonların yürütülüş ve medyada yansıtılış biçimlerine ciddî itirazlarım var.
Aptal yerine konulduğumuz
ve fenâ hâlde «
dolmuşa bindirildiğimiz
” hissi var içimde.
''LAİKÇİ ŞEBEKE''NİN TASFİYESİ VE "BAŞKA BİR ŞEBEKE''NİN İKAMESİ
Ergenekon davası, neyin ve kimin davası?
Türkiye'nin hakîkaten düzlüğe çıkmasını sağlayacak, ülkemizin önünü tıkayan urların, virüslerin gerçekten temizlenmesi hikâyesi mi bu operasyon?
Yoksa ABD'nin yaklaşık 50 yıldır kullandığı, ABD'nin çıkarlarını korumak için ''çalışan'' ama artık ''işi bittiğine'' karar verilen, adına ulusalcı denmesine rağmen bu milletin temel değerleriyle, tarih yapmamızı mümkün kılan
İ
slâmî
ruhuyla kavgalı
‹›
laikç
i şebeke''nin tasfiye
edilerek ABD için
küresel öl
ç
ekte daha kullanışlı başka bir “şebeke”nin ikamesi “operasyon”u
mu?
İ
slâm
'
ı
n ehlileştirilmesi, sekülerleştirilmesi, bizzat kalenin iç
erden
teslim alınarak
Türkiye'nin ruhunun, bu kez bu ruhu temsil ettiği düşünülen aktörlere “elmaşekerleri verilerek” yok edilmesi çabası mı bütün olup bitenler?
Eğer böyleyse, yazıklar olsun!
SAHİBİ AYNI OLAN BİR DOLMUŞTAN İNDİRİLİP BAŞKA BİR DOLMUŞA BİNDİRİLİYORUZ!
Bir asırdır Türkiye'nin başına belâ olan, laikçi şebekenin çökertilmesi, elbette ki, takdirle karşılanacak bir cesaret örneğidir.
Ancak her şeye rağmen eğer yeni bir dünya kuruluyor ve Türkiye'ye de orada yeni bir
Truva atı rolü bi
ç
iliyorsa
, fena hâlde
dolmuşa bindirildiğimizi
ve ayartıcı bir şekilde
dolduruşa getirildiğimizi nasıl olur da göremeyiz, göremiyoruz, anlayamıyorum doğrusu.
.İnsanlık, yeni bir doğuma gebe...
Yusuf Kaplan
24/04/2016 Pazar
Yeni bir dünya kurulacak. Bu kesin.
Haritalar yeniden çiziliyor: Siyasî haritalar, kültürel haritalar, entelektüel haritalar, stratejik haritalar silbaştan yeniden şekilleniyor. Bu nedenle büyük bölgesel ve küresel sorunlar yeniden belirleniyor.
YARIN, YİNE BURADA OLACAK...
Ve bütün bunlar bizim etrafımızda yaşanıyor: Türkiye'nin merkezinde olduğu münbit coğrafyada. İnsanlık tarihinin yapıldığı coğrafya burası.
Dün, tarih burada yapıldı. Bugün
burada
yapılmıyor ama
buradan
yapılıyor... bizim üzerimizden hem de!
Bugün, burada değil: Biz burada değiliz çünkü
.Dün, buradaydı, biz buradaydık zira. O yüzden tarih burada yapıldı, biz yaptık tarihi bin yıl boyunca. Müslümanlar.
Yarın, yine burada olacak. Biz burada olursak, biz yeniden toparlanır ayağa kalkarsak,
yarın burada olacak ve tarihi, bu coğrafyanın çocukları olarak biz yapacağız
yeniden.
BATI, İNSANI “ÜRETEN MAKİNA”DAN “TÜKETEN HAYVAN”A DÖNÜŞTÜRDÜ!
Kabaca iki asırdır biz burada değiliz; bütün iddialarımız terkettik; o yüzden tarih yap/a/mıyoruz 100 yıldır, tarihte tatil yapıyoruz yalnızca: Tarihi, buradan,
bizim üzerimizden Batılılar yapıyor
.
Ama hiç de iyi sınav veremedi Batılılar: Bizim altı
asır barış yurdu, insanlık yurdu inşa ettiğimiz
bu coğrafyayı
bir asırda tam anlamıyla cehenneme çevirdiler
; kana, gözyaşına boğdular.
Bu kaçınılmazdı; çünkü Batı uygarlığının insan, kâinât ve Yaratıcı'dan oluşan, merkezinde Yaratıcı'nın yer aldığı
büyük varlık zinciri
fikri yok: Tanrı fikrini yok ettiler. Kâinâtı delik deşik ettiler.
İnsan'ı çölleştirdiler: Önce modern süreçte “
üreten makina
»
olarak, şimdi de
postmodern
süreçte
“tüketen hayvan
” olarak insanı
insanaltı bir varlık
derekesine düşürdüler.
NİHİLİZM: ONTOLOJİK İNTİHAR VE İŞGALLER
Bizim
ahsen-i takvîm
ilkesi üzerinden inşa ettiğimiz, herkese hayat hakkı tanıyan, insanın emaneti ve hilafeti üstlendiği, o yüzden yeryüzünde adaleti, hakkaniyeti, silmi, selâmeti ve kardeşliği tesis ettiği
hakikat medeniyeti çökertildi
.
Yerine insanın Tanrı rolünü oynamaya kalkıştığı; zamanla tabiatı da insanı da kontrol, kolonize ve tahrip eden; insanı hızın, haz'ın, ayartının ve tüketimin kölesi hâline getirerek,
esfel-i sâfilîn'e
(kötülüğü emreden nefsinin esirine) dönüştüren; insanlığı önce
izâfîleşme'nin
, ardından da
nihilizmin
eşiğine sürükleyen büyük bir çölleşme üretti seküler modern ve postmodern Batı uygarlığı.
Bu
ontolojik çölleşme, ontolojik şiddetle sonuçlandı
: Batılı seküler-pagan insan, tanrı rolü oynadı, azmanlaştı; sonra tahtını yitirdi; kendini de, tanrıyı da karikatürize etti.
Bu kez
içgüdüleri, bitmek bilmeyen güç iştihası, Batılı insanı gütmeye başladı
: İşgaller, haksızlıklar, kan ve gözyaşı sundu insanlığa yalnızca.
Ekonomik, teknolojik, maddî refahla insanın çölleşmesinin, insanın yaşadığı varoluşsal çöküşünün, manevî olarak savruluşunun üzerini örttü.
İ
nsan, hayattan kaçarak hayata tutunuyor
şimdi: Ertelenemeyen arzularına, dizginleyemediği egosuna, ayartıcı dünyevî ve ruhsuz araçlara kaçarak hayata tutunmaya çalışıyor.
Bunun sonu nihilizmdir:
insanın varoluşsal intiharı
.GÜÇLÜLER, GÜÇSÜZLERİ EZİYOR!
Nihilizmi
ekonomik nihilizm, siyasî nihilizm, askerî nihilizm
biçimlerinde iliklerimize kadar yaşıyoruz: Ekonomik küresel kapitalist düzen de, siyasî düzen de, askerî düzen de
sosyal darwinizm
üzerinden işliyor: Güçlüler, güçsüzleri eziyor.
Güçlüler, bütün insan hakları, özgürlükler, demokrasi söylemlerine rağmen dünyaya “
orman
kanunları
”na göre çeki düzen veriyor. İstedikleri yeri işgal ediyor, istedikleri hukuksuzlukları kılıfına uydurarak işlemekte sakınca görmüyor.
Dünyada iki dünya savaşından sonra kurulan bütün küresel kurumlar, yalnızca
zorbalığı, hukuksuzluğu, gücün gücünü, egemenin egemenliğini kutsuyor.
Sömürgecilik bitti güya. Ama postkolonyal süreçte, İkinci Dünya Savaşı sonrasında hukuk kılıfıyla, küresel kurumlar aracılığıyla yeni şekillerde sürüyor, sürdürülüyor.
Nietzsche
'nin bir asır önce attığı çığlıkla toparlayalım söylediklerimizi:
Avrupa uygarlığı, ölüler evini andırıyor. Virüs, bütün v
ücudu kaplamak
üzere
...
Çöl
büyüyor
...
Çöl
büyüyor
...
”
TARİHİ BİZ YAPACAĞIZ YENİDEN AMA NASIL?
Tarih, hep burada yapıldı. 2 asırdır biz çekildik; o yüzden burada yapılmıyor ama BURADAN yapılıyor.
Batılılar, buradan çekip gittiklerinde tarihi yapamayacaklarını çok iyi biliyorlar.
100 yıl önce Osmanlıyı durdurdular ve bizi tarihten uzaklaştırdılar: Biz gidince onlar geldi ama sadece coğrafyamızı değil, bütün dünyayı burada kurdukları hegemonya üzerinden cehenneme çevirdiler.
Şimdi Türkiye geliyor: Vartayı atlattık.
Eğer büyük hatalar yapmaz, geleceğe iyi hazırlanırsak tarihi biz yapacağız
yeniden. Bunu görüyor Batılılar. O yüzden etrafımızı ateş çemberine çeviriyorlar.
Fakat
korkunun ecele faydası yok: Su akacak, yatağını bulacak: Biz gelince onlar gidecek...
Yeni bir dünyanın kurulmasında Türkiye belirleyici bir rol oynayacak. Tıpkı bin yıl önce olduğu gibi.
Geleceğin dünyası bizim dünyamız olacak: Dünya bize gebe. Bizse hakikate.
Peki biz gerçekten geliyor muyuz? Son kale Türkiye, İslâm dünyasını nasıl toparlayacak ve yeni bir yürüyüşe yol yaparak, baraj yaparak, köprü yaparak mı, insan inşa ederek, insanlığın yükünü omuzlarında taşıyan öncü bir kuşak yetiştirerek mi soyunacak?
Elbette ki, ön alacak, ön açacak vefakâr, cefakâr, fikir, oluş ve varoluş çilesi çekecek öncü kuşaklar olmadan,
10 yılda 100 yılın tohumlarını ekecek yeni Gazâlîler, yeni Râzîler, yeni İmam Rabbânî'ler, yeni Sinan'lar, yeni Itrî'ler yetiştirecek köklü bir maarif sistemi kurulmadan yeni bir dünya kuramayız.
Bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan,
ilim, irfan ve hikmet yolculukları yapacak
, bizim ve insanlığın önünü açacak bu
öncü
kuşak nasıl yetiştirilecek
öyleyse?
İşte yarınki yazıda bu hayatî meseleyi mercek altına alacağım. Yarını bekleyin... Vesselâm.Sanat, zamanın ve mekânın İslâmileştirilmesi meselesi
Yusuf Kaplan
20/06/2016 Pazartesi
Son yıllarda, “İslâm medeniyetine bir saldırı var!” gibi cümleleri sıklıkla duyuyoruz. Ama İslâm medeniyeti diye bir şey var mı, diye hiç sormuyoruz.
İslâm medeniyeti, Osmanlı'nın durdurulmasıyla tarihe karıştı. Gökkubbe çöktü. Müslüman zihni ve Müslümanca yaşama zemini de göçtü.
İslâm medeniyetinin fiilen yaşamıyor oluşunun en temel nedeni, teşbîhî boyutun, yani Müslümanca yaşama zemininin, yani Medine sürecinin, yani beşerî şuur düzleminin inşa edilememesidir. Bu mesele kavranamadığı için, yanlış sorular sorup, yanlış cevaplar üretmekten kurtulamıyoruz.
ASLİYÂT VE TECELLİYÂT
İslâm'ın da, İslâm düşüncesinin de özgünlüğü, tevhid'e dayalı olmasında gizlidir
. Tevhid'in tek başına bir anlam ifade etmesi mümkün değildir. İslâm medeniyetinin Tevhid'e dayanan iki temel ekseni; üç de temel motoriği vardır.
İki temel eksen
, kelime-i tevhid ya da kelime-i şehâdette ifade edilir: Birinci şehâdet, tevhid'in
tenzîhî / aşkın
(=ilâhî alana açılan) boyutunu; İkinci şehâdet ise, tevhid'in
teşbîhî / içkin
(=beşerî alana açılan) boyutunu oluşturur.
Birinci şehadet,
İslâm medeniyetinin “
yaratıcı ruh
”unu, yani
aslî dinamikleri
;
ikinci şehâdetse,
Hz. Peygamber'in (asv) sîretinde ve sûretinde tahakkuk eden
kurucu irade'sini
yani
usûlünü
verir bize.
Birinci eksen,
asliyât
; ikinci eksense bu asliyâtın, bizzat Hz. Peygamber'in sîretinde ve sûretinde
tecellîyâtıdır
.
Sadece bu iki ekseni göz önünde bulundurarak, İslâm'ı hayatımızda münferiden ve müştereken vücut buldurtabilmemiz ve vücut oldurtabilmemiz mümkün değildir. Hz. Peygamber'in sîretini bizim sûretimiz ve sîretimiz hâline dönüştürmemiz şarttır.
ÜÇÜNCÜ ALAN: İKİNCİ TECELLİYÂT
İşte bunun için,
ikinci tecelliyât
diye tarif edebileceğimiz
üçüncü bir alan
inşa etmemiz gerekiyor. Bu üçüncü alan'ın ne olduğunu ve nasıl tahakkuk ettirilebileceğini
İslâm'ın hayata geçiriliş süreçlerini
ya da motoriklerini kavradığımız zaman idrak edebiliriz.
Üç temel motorik, Tevhid, Tenzih ve Teşbih boyutlarından oluşur. Tevhid, ancak tenzih ve teşbih düzlemlerinde tecellî ettiği zaman, insan hayatında hayatiyet kazanabilir.
Tenzih
boyutu, mekke sürecinde münferit müslim şahsiyet ve zihin inşasıyla;
Teşbih
boyutu medine sürecinde müşterek mümin şahsiyet ve zemin inşasıyla tahakkuk ettirilmiştir. İkisinin toplamından
Tevhid'in
hayat bulması, hayat olması ve herkese hayat sunmasının mümkün olduğu süreçler gerçekleşir.
VAHYİN HAYAT OLMASI: ÜÇÜNCÜ ALAN'IN İNŞASI
Teşbih boyutu, vahiy bitmesine rağmen vahiyle mücehhez kılınması gereken üçüncü bir alan'dır: İşte bu
üçüncü alan, medeniyet sürecine
denk gelir ve medeniyet sürecinin işetilebilmesi için, Hz. Peygamber'in sîretinde tecellî eden Tevhid'in bizim sûretimizde tecellî ettirilmesi bizim mükellefiyetimizdir.
O yüzden bu teşbîhî alan'ın inşa edilebilmesi, vahyin olmadığı bir zamanda ve mekânda tahakkuk ettirileceği için, zamanın ve mekânın İslâmî bir sûrete büründürülmesi ile mümkün olabilir.
Eğer zamanı ve mekânı İslâmî bir sûrete büründürememişsek, bunun nedeni, sîretimizi (ruhumuzu, hayatımızı, bedenimizi) İslâmî bir sûrete dönüştüremeyişimizdir.
Müslümanların bu teşbîhî alanı terk etmeleri, İslâmîleştirme çabası içine gir/e/memeleri en yakıcı sorunumuzdur.
İslâm'ı sadece tenzîhî boyuta endekslemek, Allah'ı hayatımızdan uzaklaştırmakla
, sadece
teşbîhî boyuta endekslemek ise insanı
(nefsini, arzularını, dünyayı vs.)
tanrılaştırma açmazıyla sonuçlanabilir
.Yaratıcı'nın hayatımızın her alanında tecellî etmesi teşbîhî boyuta (medeniyet sürecine) hayat ve hayatiyet kazandırmakla mümkün olabilecek bir şeydir.
Sadece teorik bir çabadan sözetmiyorum burada. Medine göçmüşse, medeniyet de göçmüş demektir.
İstanbul
, 100 sene, 200 sene önce
yarı yarıya gayr-ı müslimlerin yaşadığı bir şehirdi ama Müslüman bir şehirdi.
Bugün yüzde 95, 96, 97 oranında
Müslümanların yaşadığı bir şehir ama Müslüman bir şehir değil.
Onun için temel meselemiz, mekke (ilâhî şiâr) ve medîne (peygamberî şuur) süreçlerini eksene alarak, vahiyle kopmaz bir irtibat kuran beşerî şiiri hayata geçirebilme meselesidir.
Beşerî şiirin tahakkuk ettirilebilmesi, Hz. Peygamber'in (sav) sîretini sûretimiz hâline getirebilmekle mümkün olabilir. Ki bu da, önce «
zihnî
” (aslî, tasavvurî, ilâhî), sonra
irfanî
(teşbîhî, peygamberî) idrak düzlemleriyle donanarak hayata geçirilen bir soyutlama ve müşahhaslaştırma (kavrama ve uygulama) işlemiyle gerçekleştirilebilecek bir ameliyedir.
HAKİKAT VE SANAT, SÎRET VE SÛRET
İşte bu ameliyenin gerçekleştirilebileceği alan, en geniş anlamıyla, “sanat”tır.
Sanat
, ilâhî / tevhîdî hakîkatin
peygamberî sîrette tecelliyatının beşerî sûrette yeniden tecellî
ettirilmesi işlemidir: Yani zamanın ve mekânın İslâmîleştirilmesi çabasıdır.
Kendimize ve etrafımıza şöyle bir bakalım:
Zamanımızı ve mekânımızı ne kadar İslâmîleştirebiliyoruz?
Sadece müşterek düzlemde değil, münferit düzlemde de…
Memlekette
TOKİ diye bir canavar
dolaşıyor! Bize
Müslüman şehir nedir, nasıldır
sorusunun cevabını vermek, modelini ortaya koymak yerine,
iliklerimize kadar yaşadığımız kültürel şizofreniyi
adeta ispat eden sarsak, ruhsuz ve kimliksiz mekânlar, evler, şehirler yapıyor.
Bizim hayat, hakikat ve sanat tasavvurumuz üzerinden mekânımızı ve zamanımızı yeniden tanzim edemezsek, bütün yaptığımız maddî atılımların hepsi boşa gider. Dünyada
cami yapamayan tek ülke biziz
.
Sinan'ın camilerinin bile berbat karikatürü camilerimiz.
Sinan'ın torunlarının, bugün Saraybosna'da, Üsküp'te, Balkanların, Libya'ya kadar Arap dünyasının dört bir tarafında
dünyanın en şirin, en şiir şehirlerinin mimarlarının
bugün bırakınız kendilerinin şehir yapamamalarını, kendi şehirlerini bile koruyamıyor olmaları, ne kadar sarsıcı bir medeniyet krizi yaşadığımızı gözler önüne seriyor olsa gerek.Dünyayı bekleyen tehlike: Avrupa sorunu
Yusuf Kaplan
26/06/2016 Pazar
İngilizler, hem Avrupa'nın he de İngiltere'nin kaderini değiştirecek bir oylama yaptılar: Avrupa'dan çıkmaya karar verdiler. Başta başkent Londra olmak üzere Galler, İskoçya ve Kuzey İrlanda, Avrupa'ya evet dedi. Ama İngilizler hayır dedi.
Özetle ortaya çıkan tablo: İngiltere için de, Avrupa için de sonun başlangıcıdır.
AVRUPA ÜZERİNDE DOLAŞAN KARA BULUTLAR!
Marx, Komünist Manifesto'ya, “Avrupa''nın üzerinde kara bulutlar dolaşıyor”
diyerek giriş yapmıştı. Aradan handiyse bir buçuk asra yakın bir süre geçti; bu karabulutlar gitti geldi, gitti geldi ve şu ân Avrupa'nın üzerinde yeni kara bulutlar dolaşmaya başladı…
Bu yeni “kara bulutlar” Avrupa''yı fenâ hâlde sarsıyor, çatırdatıyor… Yarın, dünyamız, nasıl baş edeceğini bilemeyeceği yeni ve büyük bir sorunla boğuşmak zorunda kalacak: “Avrupa sorunu”yla.
Eğer Yunanistan'dan İngiltere'ye, Fransa'dan Portekiz'e kadar
Avrupa'nın bütününe yayılma istidadı gösteren ekonomik kriz önlenemez de
, şu an ürpertici ipuçlarını gördüğümüz
ırkçılık
ve
islamofobi
gibi büyük ölçekli bir sosyal ve siyasî kargaşaya dönüşecek olursa, işte o zaman,
“Avrupa sorunu”, yalnızca Avrupa'nın sorunu olmayacak, bütün dünyanın başına büyük felâketler
gelmesine yol açacak
küresel bir sorun
, bütün dünyanın sorunu olacak.
Alain Touraine'in “Avrupa'yı Kurmak”
başlıklı kışkırtıcı kitabında vurguladığı gibi,
Avrupa, paradokslar kıtası veya yumağı: Bir çatışmalar ve uzlaşmalar coğrafyası.
Bütün insanlık tarihi inişli-çıkışlı bir seyrüsefer izliyor elbette. Ama Avrupa'nın yaşadığı tarihî seyrüsefer, hem mahiyeti, hem de maliyeti bakımından bütün insanlığı ilgilendiriyor öncelikli olarak: “Avrupa sorunu”, hem bizzat Avrupa'nın kendi sorunu; hem de dünyanın sorunu çünkü.
IRKÇILIK VE İSLAMOFOBİ
Bütün Avrupa'yı sarma emareleri gösteren
ekonomik kriz, çoktan sosyal ve siyasî krizlere dönüşmeye başladı bile
: Fransa'dan Hollanda'ya, Almanya'dan Avusturya'ya ve İtalya'ya kadar, ırkçılık ve islamofobi birlikte tırmanışa geçmiş durumda: Fransa'da ırkçı Le Pen, hızla yükseliyor. İngiltere'de ırkçı Nationalist Party süratle tırmanıyor. Kezâ Holanda'da da, Avusturya'da da ırkçılık ve islamofobi kontrolden çıkmak üzere.
Avrupa'da ırkçılığın yükselişinin birincil gerekçesi görünüşte ekonomik kriz, gerçekte ise İslâm düşmanlığı.
Fransa'da
Bayan Le Pen, “Müslümanların cumaları sokaklara taşacak kadar camileri doldurmalarından kaygı duyduklarını»
söylüyor.
Müslüman göçmen nüfusun Fransa'dan “sürülmesi”nden sözediyor Fransız politikacılar. Sadece Le Pen değil, başkaları da.
Eşitlik, özgürlük ve kardeşlik
” sloganlarıyla
dünyayı sarsan Aydınlanma'nın, Fransız Devrimi'nin çocuklarına bakar mısınız!
AVRUPA'DA SONUN BAŞLANGICI
İslâm düşmanlığı, buzdağının görünen çok küçük bir kısmı yalnızca. Bir de görünmeyen büyük kısmı var: “Avrupa sorunu” sadece Avrupa'yı kaosa sürüklemekle kalmayacak. Avrupa'nın yaklaşık 400 yıldan bu yana bütün dünyanın temel entelektüel, siyasî, sosyal ve iktisadî kavramlarını ve kurumlarını belirleyen kıta olması nedeniyle, Avrupa''nın «çöküş»ü, bütün dünyayı etkileyecek büyük felâketlere yol açacak.
Çatışmaların ve uzlaşmaların Avrupa'sı, uzlaşmalardan ziyade çatışmaların dölyatağı olacak ve bütün dünyayı yeniden büyük çatışmaların eşiğine sürükleme tehlikesi sunacak gibi görünüyor.
O yüzden, “
Avrupa sorunu”nun neden olacağı sorunların ve tehlikenin
önlenebilmesi, önüne geçilebilmesi ve Marx'ın Avrupa'da kol gezdiğini söylediği kara bulutların dünyaya sıçramaması için Avrupa'yı yakından tanımak gerekiyor: Avrupalıların nerede, hangi durumlarda, nasıl hareket edebileceklerini kestirebilmek için buna şiddetle ihtiyacımız var.
Yazıyı iki yakıcı tespitle sonlandıralım:
Birincisi şu:
Avrupa, yaratıcı ruhtan çok, yıkıcı ruhun hâkim olduğu bir kıta
. Dünya tarihinin akışını değiştiren ve durduran bir yaratıcılık sözkonusu; ama üç asır içinde mevcut bütün medeniyetleri tarihten silen ya da fosilleştiren bir yıkıcılığa dönüşmüş “vahşî” bir yaratıcılık bu.
İkincisi de şu:
Avrupa, dışarıdan kuruldu ve içeriden vuruldu ya da yıkıldı hep. Yani Avrupa''yı kuranlar “başkaları”, yıkanlar ise kendileri oldu sürekli olarak.
Avrupa'da yaşanan ekonomik krizin bu kez bütün dünyanın geleceğini etkileyecek büyük sonuçları olacak: Onun için muhtemel ve müstakbel “Avrupa sorunu”na hazırlıklı olmak için Avrupa'nın nasıl kurulduğunu (ve yıkıldığını) biraz yakından bilmemiz gerekiyor. Bu da başka bir yazının konusu.
.Küresel sistemde İngiliz-Yahudi kapışması!
Yusuf Kaplan
27/06/2016 Pazartesi
İnsan türü, ezberi çok seviyor: Ezber, rahatlatıyor insanı; kafa konforunu rahatsız etmiyor çünkü.
Ezberlerle yaşıyoruz; üstelik de ne olduğunu, ne'ye ve nereye dayandığını, nereden kaynaklandığını çok iyi bilmediğimiz ezberlerle.
O yüzden ezberlerimizin altüst olması, en son düşüneceğimiz şey. Dedim ya: Kim rahatının kaçmasını ister?
Ama
bu yazıda ezberlerinizi yerle bir edeceğimi
söyleyeyim yazının başındayken.
KAPİTALİST SİSTEMİ İNGİLİZLER KURDULAR. AMA...
En büyük ezberlerimizden biri şu: Dünyayı İngilizlerle Yahudiler el ele, kol kola, omuz omuza vermişler, keyiflerine göre yönetiyorlar!
İkinci bir ezber de şu: Dünyayı Amerikalılarla Avrupalılar yönetiyor.
Şimdi bu iki ezbere yakından bakalım, nasıl döküleceğimizi göreceksiniz: Dünyayı görünüşte Washington şekillendiriyor ama sadece görünüşte! Washington ya da Amerika, Yahudi hegemonyası demek.
Amerika, küresel sistemin sopasıdır;
kaba güçtür, beyin değildir.
Küresel sistemin beyni, İngilizlerdir.
İki büyük sanayi devrimini İngilizler yaptılar. Cârî kapitalist küresel sistemi, İngilizler kurdular.
Adına
ekonomi-politik devrim
dediğimiz, insanı “
homo economicus” / “ekonomik insan
” olarak tanımlayan vahşî, gayr-ı insanî,
insanı ezip geçen bir sistem bu
.
Makinayı insanın önüne geçiren, insanı makinanın peşinden sürükleyen,
insanı makinaya, paraya, üretime kilitleyerek hapseden
, ontolojik olarak katleden bir sistem.
YAHUDİLERİN GELİŞİ: SOYKIRIM ZAFERİ!
Gelmek istediğim nokta önemli:
Amerika'yı İngilizler kurdu ama Yahudilerle birlikte.
İngilizler, Yahudilerin tıpkı kendileri gibi açgözlü olduklarını bildikleri için (kapitalist sistemi büyütme kaygısıyla) Yahudilerin önünü açtılar.
Ama zamanla
Yahudiler, Amerika'da finans-kapitali, sistemi ele geçirdiler: İngilizlerin önünü kestiler,
İngilizleri Amerikan sisteminden attılar, uzaklaştırdılar.
Özellikle de
İkinci Dünya Savaşı'ndan, soykırımın yegâne muzaffer çıktığı,
Yahudilerin önce Amerika'yı, sonra da sistemi ele geçirdikleri ve İngilizleri Amerika'dan da, sistemden de uzaklaştırdıkları bir düzen kuruldu 1945'lerden sonra.
Tabiî İngilizler de, Almanlar da büyük darbe yediler. Özellikle
Almanya, Avrupa tarihinden silindi. İngiltere
de küresel
kapitalist sistemi kuran imparator olma özelliğini yitirdi.
Düzenin başına Yahudiler yerleşti: Soykırım zaferi!
Tabiî kendilerinin ellerinden tuttukları Yahudilerin kendilerine arkadan büyük darbe vuracaklarını tahmin edebiliyor olmalıydılar ama edemediler ya da açgözlülükleri buna izin vermedi yahut da Yahudi soykırımını hazırladılar sinsice!
Yahudiler, trajedilerin çocuğudur; kendi yazdıkları ve yaptıkları ama sonunda kendilerini yıkan, perişan eden, paranoyaklaştıran trajedilerin.
Velhasıl,
Yahudiler, ikinci dünya savaşından sonra Amerika'yı her bakımdan teslim aldılar:
Ekonomisine, medyasına, akademyasına, Silicon Vadisi'ne, Hollywood'una, silah endüstrisine, Pentagon'una vesaire el koydular, hâkim oldular, Amerika'yı teslim aldılar. Dünyayı oradan şekillendiriyorlar.
Soykırım gibi büyük bir trajedi üzerinden dünyanın efendileri oldular!
Ancak 70 milyon insanın kanı üzerine kurulan bu hegemonyayı sürdürmek öyle kolay olmayacaktı. İngilizler, 1980'li yıllara kadar toparlandılar. Almanlar da hakezâ!
İNGİLİZLERİN YENİDEN GELİŞİ: 2008 KRİZİ, IŞİD VE AB DARBESİ
İngilizler, Yahudilere, ilk büyük darbeyi
önce Soğuk Savaşı sona erdirerek sonra da 2008 ekonomik krizini patlatarak vurdular.
Nihâî darbeyi
ise,
IŞİD üzerinden -İran'la birlikte!- Ortadoğu'nun siyasî, stratejik haritalarını çizerek gerçekleştiriyor İngilizler!
Yahudilere dokunmadılar. Ama Yahudilere dokunmayarak dokundular ve intikamlarını aldılar Yahudilerden!
Bölgedeki bütün ipleri ele geçirdiler ve
bu ipleri, bizim boynumuza
(ve bizimle birlikte Yahudilerin boynuna) doladılar.
Bu arada,
Avrupa Birliği projesine (yani Almanya'ya da) büyük darbe
vurdular İngilizler. Portekiz'den Yunanistan'a kadar Avrupa'nın güneyini çökerttiler. Ve nihayet,
Avrupa'nın temellerini sarsacak işlere imza attılar,
AB'nin yürümeyeceğine karar verdiler ve AB'den çıkma kararı aldılar.
Ama bu karar çok riskli bir karar:
Avrupa, arkadan büyük tekme yemiş oldu
. Ve şok yaşadı. İngiltere'yi bir daha birliğe almayacaklarını açıkladı AB'li yöneticiler son toplantılarında.
İngiltere'de Galler, İskoçya ve Kuzey İrlanda İngiltere'den (Britanya'dan) ayrılma kampanyalarını hızlandırdılar. İngiliz yönetimi, bu tartışmaları dizginleyebileceğini ve yönlendirebileceğini düşündüğü içindir ki, AB'den ayrılma referandumuna izin verdi.
İNGİLİZLERE KARŞI YAHUDİLERLE İŞBİRLİĞİ!
İngilizler, yaş tahtaya basmazlar.
Hesap-kitap yapmadan, İngiltere'nin, dolayısıyla Avrupa'nın tarihini derinden etkileyecek tarihî bir konuda rastgele adım atmazlar.
Ama bu süreç,
İngilizlerin çok fütursuzca
gittiğini gösteriyor: Bir taraftan
IŞİD üzerinden bölgemizi allak bullak ettiler ve Türkiye'yi en güçlendiği dönemde içeriden ve dışarıdan perişan ettiler.
Öbür taraftan Almanya'yı vurdular AB üzerinden, yere serdiler!
İngilizler geliyor! Hem de çok berbat bir şekilde, büyük risk alarak geliyorlar! Tarihi yeniden kendileri yapabilmek için.
İngilizlere aslâ güvenilmez. Şeytana pabucunu ters giydirecek
tıynette, sinsilikte bir tür'dür İngilizler.
Türkiye,
İngilizlerin saldırısını püskürtebilmek için Yahudilerle anlaşıyor! Çok riskli bir iş bu.
Allah yardım etsin bu ülkeye. Bu kadarını söyleyeyim şimdilik.İngilizlerin iki asırlık oyunlarının merkezinde neden Türkiye var?
Yusuf Kaplan
1/07/2016 Cuma
Altını çizerek vurgulamak istiyorum: Küresel kapitalist sistemi kuranlar, kodlarını belirleyenler ve ruhsuz, vahşî kapitalizmle insanlığın ruhunu çalanlar İngilizler.
Kapitalizm, herkesi dize getirdi. İçeriden çözdü ve çökertti. Japonya böyle teslim alındı. Çin, Hindistan böyle teslim alınıyor.
Osmanlı kapitalizme direndiği için bilfiil çöktü. Osmanlı kapitalizme direndiği için bilkuvve yaşıyor. Herkes Osmanlı'nın adalet, barış, hakkaniyet sistemini özlüyor Osmanlı'nın hâkim olduğu coğrafyalarda.
İKİ ASIRLIK İNGİLİZ HİKÂYESİ: OSMANLI DURDURULDU, TÜRKİYE VURULUYOR
Kapitalizmin kurucusu İngilizler, Osmanlı'yı teslim alamadı ama Türkiye'yi teslim aldı. Kapitalizm, düvel-i muazzama ile üzerine üzerine gelerek Osmanlı'yı dışardan durdurdu nihayetinde. Türkiye'yi ise laikleşme projesinin temellerinin atıldığı Lozan düzeniyle içeriden vurdu.
İngilizlerin bütün 200 yıllık oyunlarının merkezinde Türkiye var!
Neden peki?
Bunun iki nedeni var.
Birincisi, Türkiye, 1000 yıldır İslâm'ın bayraktarlığını yaptı. Yeniden bu rolü oynamaya kalkışabilir. O yüzden Lozan düzeniyle içeriden teslim alındı ve İslâm'dan uzaklaştırıldı her alanda ve her bakımdan.
İkincisi, petrol ve doğal gaz yatakları, Osmanlı coğrafyasındaydı. O yüzden Osmanlı mutlaka durdurulmalıydı ve bir daha belini doğrultamaması için İslâmla ilişkileri dondurulan, bütün kurumları İslâm'a karşı konumlandırılan, laik bir Türkiye kurulmalıydı. Bu, Türkiye'nin içerden teslim alınması demekti.
Başardılar. Hem de o kadar başardılar ki, Türkiye'nin laik çocukları Türkiye'yi kuran laikliğin Türkiye'nin temellerini, ruhköklerini kurutan, anlam haritalarını yerle bir eden bir işlev gördüğünü göremiyorlar; aksine laikliğin Türkiye'yi kurtardığını düşünüyorlar!
Bu İngilizlerin başarısıdır!
Şimdi benzer bir oyunu maşa örgütler üzerinden sahneliyor İngilizler:
DAEŞ'le İslâm dünyasının halklarını İslâm'dan uzaklaştırmak!
OSMANLI'NIN DURDURULMASI VE DÜNYAMIZIN PARÇALANMASI
Amerika, 2001 yılına kadar “dünyaya demokrasi ihraç eden ülke” olarak alkışlanıyordu. Ancak 2001 yılından itibaren Amerika, “güvenliği önceleyen” strateji değişikliğine gittiği zamandan bu yana lanetleniyor. Lanetleniyor; çünkü Amerika'nın güvenliği önceleyen stratejisi, dünyayı kaosun ve tam bir çıkmaz sokağın eşiğine getirip bıraktı.
Burada göremediğimiz yakıcı sorun şu: Amerika'nın demokrasi ihracı, yeni bir emperyalizm biçiminden başka bir şey değil. İngilizlerin dünya sistemine çeki düzen verdikleri 19. yüzyılda bu “oyun”un adı, “medenîleştirme misyonu”ydu. Medenîleştirme misyonu, örtük veya yeni sömürgecilik döneminin başlangıcıydı: Temel hedefi, dünyada özelde İngiliz, genelde Batı hâkimiyetini tesis etmek, bu hâkimiyete direnecek ülkeleri ve aktörleri devre dışı bırakmak, tarihten uzaklaştırmak, tarih yapan ülke konumundan tarihte tatil yapan ülke konumuna getirebilmekti.
Bu sürecin sonunda, İngiltere''nin amacı, merkezini Doğu Akdeniz havzası ile Hint Okyanusu havzasında kalan İslâm dünyasının oluşturduğu bölgede Abdülhamit döneminde hızla güçlenen Osmanlı'yı durdurmak ve bölgeyi, hinterlandıyla birlikte olabilecek en küçük parçalara bölebilmek ve böylelikle dünya üzerinde mümkünse İngiliz hâkimiyetinin pekiştirilmesini, eğer bu mümkün olmazsa, kuzenleri Amerika''nın hâkimiyetinin tesis edilmesini gerçekleştirmekti.
İngilizler, hedeflerine ulaşmayı büyük ölçüde başardılar:
Osmanlı durduruldu; İslâm dünyası paramparça edildi ve haritalar -adeta cetvelle- yeniden çizildi
.
Asıl hedef, Osmanlı'nın durdurulmasıydı; çünkü Avrupalı düvel-i muazzama, sömürgelerinde birbirleriyle kıyasıya boğuşuyorlardı ve Avrupalı devletler arasındaki boğuşma, sonunda Avrupa'nın içine de sıçramıştı.
İşte İngilizler burada bizim göremediğimiz ve bu kafayla da sittin sene göremeyeceğimiz esaslı bir şeyi çok iyi (ön)gördüler:
Eğer Osmanlı, dolayısıyla İslâm medeniyeti durdurulamayacak olursa, Avrupa ülkeleri zaten birbirlerine girecekler ve Avrupa büyük bir felâketin eşiğine sürüklenecekti:
Önce kendileri, kendileri olmazsa kuzenleri Amerikalıların bölgeye hâkim olması, Batı uygarlığının varlığını ve hâkimiyetini sürdürebilmesi açısından bir hayat memat meselesiydi.
Osmanlı'nın durdurulmasıyla birlikte, hem İslâm dünyası paramparça edilmiş oldu; hem de Osmanlı coğrafyasındaki doğal gaz ve petrol yatakları bölge dışındaki emperyalist ülkelerin kontrolüne girmiş oldu.
LAİK TÜRKİYENİN KURULMASI VE TÜRKLERİN UYUTULMASI
Osmanlının durdurulmasından sonraki süreçte,
Lozan'da
, biz Türklere, görünüşte, toprak üzerinde
bağımsızlığımız verildi; ama iddialarımızı,
bizim tarih yapmamızı mümkün kılan, ruhumuzu ve varlık nedenimizi oluşturan medeniyet iddialarımızı terk etmemiz istendi bizden.
Biz de buna, nasılsa “bağımsızlığımızı koruyoruz” diyerek evet dedik. Bunun, yani iddialarımızı terk etmenin Türkiye'nin bağımsızlığını yitirmesi anlamına gelebileceğini, Türkiye'nin, kendisinden uygulaması istenen sekülerleşme projesiyle kendi kendini sömürgeleştirmesi (zihnen, ruhen ve sûretâ
İslâm'dan uzaklaşıp metamorfoza uğrayarak yokolması
) gibi büyük bir tarihî yok oluş serüvenine soyunduğunu göremedik bile.
Şu ân gelinen noktada,
Amerikan küresel hâkimiyeti meşrûiyetini çoktan yitirdi ve çatırdamak
üzere... İngilizler, bu süreçte birinci derece rol oynadılar. Kendilerini İkinci Dünya Savaşı be soykırım hikâyesiyle tarihten uzaklaştıran Amerika'yı yani Yahudileri -her zaman oynadıkları oyunu oynayarak- arkadan vurdular.
Dahası, Türkiye'deki uluslararası stratejistlerin göremedikleri terör örgütlerini acımasızca kullanarak önalan aşağılık bir İngiliz atağıyla karşı karşıyayız.
İngilizler, çok tehlikeli girdiler bölgemize ve maşa örgütler üzerinden 10 sene gibi kısa bir zaman dilimi içinde bölgemizi cehenneme çevirdiler!
Ve bütün oyunlarını, yeniden Türkiye üzerinden sahneliyorlar.
Dışardan
etrafımızı ateş çemberine çeviriyorlar;
içerden
terörle terbiye etmek ve ölümcül darbeyi vurmak / parçalamak istiyorlar!
O yüzden daha önce de defalarca yazıp söylediğim gibi
Türkiye'nin, dışarıda, düşmanlarını azaltması, müttefiklerini çoğaltması; içeride ise hızla İslâmîleşme sürecine girmesi
gerekiyor. Yoksa yok olmaktan kurtulamayız.
O yüzden İngilizlere dikkat, diyorum.Türkiye düşerse, umut biter... Denge stratejisi şart!
Yusuf Kaplan
3/07/2016 Pazar
Türkiye, içerden ve dışardan çok yönlü bir kuşatmayla karşı karşıya iki asırdır. Bu bir masal değil! Gerçek. Göremediğimiz ya da görmek istemediğimiz komediye dönüşen trajedimiz.
Türkiye'nin -iyi kötü- medeniyet coğrafyasına açılması, bizim medeniyet coğrafyamızı 2 asırdır işgal ve talan eden sömürgeci emperyalistlerin hoşuna gitmedi, gitmiyor, hiç bir zaman da gitmeyecek.
2 ASIRLIK KUŞATMAYI GÖREMİYORUZ!
Türk entelijansiyası bunu göremedi hâlâ!
Göremezdi: Dünyada ülkesinin başına ne geldiğini anlayamayan tek entelijansiya Türkiye'de var!
Celladına âşık tasmalı çekirgeler yalnızca bu ülkenin acınası çocukları!
Türkiye'nin henüz bir medeniyet iddiası yok; hissiyatı var. Bu hissiyat, bütün İslâm dünyasında karşılık buldu. Bütün mazlum dünyada bile!
Bu hissiyatın, fikriyata evrilebileceğini görüyor Batılılar. O yüzden çok ürküyorlar bizden!
Şu ân son
5-6 yıldır, Türkiye, hem mazlum dünyanın umudu hem de Batı dünyasının korkusu, kâbusu, korkulu rüyası oldu.
Bizim gelmemiz, onların gitmesiyle sonuçlanacak çünkü: Biz yeniden gelince, emperyalistler bölgemizin petrol ve doğal gaz yataklarını haramîler, modern eşkiyalar olarak çalıp çırpamayacaklar!
Bizim bölgemizdeki hâkimiyetlerini zamanla yitirecekler ve sonuçta buradan defolup gidecekler emperyalistler.
Sadece buradan çekilmiş olmayacaklar, tarihi yapan bir aktör olarak tarihten de çekilme sürecine girecekler...
Unutmayalım: Batılılar dünya üzerindeki hegemonyalarını, Osmanlı coğrafyası üzerindeki hegemonyalarına borçlular. Batılılar, Osmanlı coğrafyasından uzaklaştırıldıklarında, sadece bir coğrafyadan değil tarihten de uzaklaşmış, uzaklaştırılmış olacaklar.
O yüzden üzerimize üzerimize geliyorlar hem içerden hem dışardan hem enlemesine hem de boylamasına Türkiye'yi kuşatmaya, Türkiye'ye diz çöktürmeye çalışıyorlar.
BÜYÜK HATA YAPAMAYIZ: İNİSİYATİF ALMAK ZORUNDAYIZ
Ancak bu süreçte biz ne yapıyoruz Türkiye olarak?
Stratejik, ekonomik olarak büyük işlere imza atıyoruz ama büyük hatalar da yapıyoruz.
Büyük hataların başında Rusya ve Mısır'la yaşadığımız krizler var.
Rusya'yla ilişki kopmaz. Rusya, aks / eksen ülkesidir.
Aks ülkesiyle ilişkiyi koparırsanız, Batılılar, buldukları ilk fırsatta kafanızı koparırlar sizin. 4-5 sene önce tam tamına bunu yazmıştım bir kaç kez. O zaman kimse dinlemedi. Zılgıtı yedim. Linç edildim.
Aynı şey Mısır'la ilişkiler faslında da geçerli.
İngilizlerin 2 asırlık temel stratejisi, Türkiye ile Mısır'ın aslâ yanyana gelmemesi, köklü ilişkiler kurmaması şeklindedir
. Eğer siz bunu bilmiyorsanız, işimiz zor, ödemektir.
Türkiye, bağımsız bir ülke değil.
Türkiye, yalnızca teritoryal / toprak olarak bağımsız. Nitekim Erdoğan da bunu Türkiye'nin istiklal ve istikbal mücadelesi olarak ifade ediyor. (Özür dileyerek, bu tanımlamaların bendenize ait olduğunu hatırlatmak isterim. Yeni Şafak'ın arşivine bakın kaç yazı yazmışım bu istiklal ve istikbal mücadelesi meselesiyle ilgili olarak, görmüş olursunuz.)
Türkiye'nin
istiklal ve istikbal mücadelesi
verdiği, ufkunu medeniyet coğrafyasına genişlettiği, ekonomisini ve stratejik imkânlarını büyüttüğü bir zaman diliminde şunu iyi bileceksiniz: Türkiye, hedef ülke hâline gelecektir; büyüyorsunuz, geliyorsunuz diye tören yapmayacaklar herhalde, değil mi?
Bu durumda siz de temkinli, basiretli, ferasetli gideceksiniz: Sürekli inisiyatif alacaksınız. İş işten geçtikten sonra gidip teslim olmak gibi tehlikeli bir yönelime izin vermeyeceksiniz Allah korusun.
Rusya meselesinde Türkiye tuzağa düşürüldü.
2 ASIRDIR İNGİLİZLERLE SAVAŞ HÂLİNDEYİZ!
Son iki yazımda dikkat çektim: İngilizler, bizim bin yıldır kurduğumuz
Ehl-i Sünnet Omurga'yı yıkıyor
, yerine 2 asırdır adım adım, ama son çeyrek asırda hızla
hâricî mantığını ana omurga
konumuna yerleştiriyor. İngilizlerle çok sinsi bir savaş hâli yaşıyoruz.
İkinci olarak küresel sistemde yarım asırdır
İngiliz-Yahudi kapışması
yaşanıyor. Bu meseleyi Pazartesi günkü yazımda ayrıntılı olarak yazmıştım. Burada tekrarlamayacağım.
İsrail, bizim hiç bir zaman dostumuz olmadı. Türkiye, İsrail'in kölesi, uydusu gibi hareket etti kurulduğu yıldan bu yana. İnanılmaz bir onursuzluk bu!
Buna dur denildi.
Ama öte yandan örgütler üzerinden, İngilizler hem Yahudileri hem de Türkiye'yi fena hâlde köşeye sıkıştırdı. İran'ın (müstakbel Şiî-Sünnî çatışmasının) önü alabildiğine açıldı.
Türkiye, fena hâlde köşe kıstırıldı.
Türkiye'nin İngilizlerle masaya oturmasını beklemeyin. Çıldırtırlar İngilizler! Yaşadığımıza pişman ederler. Bakınız Arap dünyasının lime lime edilmiş hâli. Bakınız: Paramparça edilen Müslüman Hindistan.
BATILILARA, YAHUDİLERE GÜVENİLMEZ AMA BU ÜLKEYİ DE KORUMAK ZORUNDAYIZ
İngilizler soğukkanlı, Yahudiler tezcanlıdır. İkisi de açgözlüdür, kapitalizmin iflah olmaz orangutanlarıdır.
Ama Türkiye'nin İngilizlerin enlemesine ve boylamasına bölgemize yerleşmesi, örgütleri fütursuzca kullanması, FETÖ'nün beynini şekillendirmesi, özetle içerden ve dışarıdan üzerimize üzerimize gelmesi Türkiye'nin Almanya'yla birlikte Yahudilerle (dikkat: İsrail biraz semboliktir, asıl mesele Amerika'yı kontrol eden Yahudi gücüyle) ittifak yapması kaçınılmazdı.
İsrail'le, Almanya'la, Amerika'yla, Rusya'yla dost olmaktan sözetmiyorum. Denge ve strateji dehası Abdülhamid'in izinden giderek küresel güçlerle ittifat yapmaktan sözediyorum. Bu ülkelerin hiç birine güvenilmez sonsuza dek.
Ama dünya böyle.
Türkiye'nin düşmemesi gerekiyor.
Türkiye düşerse, mazlumların umudu da suya düşer,
Müslümanlar kolay kolay bellerini doğrultamazlar. Her yeri çökerttiler, her yeri. Pakistan'ı, Mısır'ı, Irak'ı, Arap Yarımadası'nı vesaire her yeri.
O yüzden
linç edilmeyi göze alsam da, Türkiye'nin uçuruma doğru yuvarlandığını gördüm ve haykırdım
:
Türkiye, düşmanlarını azaltmak, müttefiklerini çoğaltmak zorundadır, dedim aylarca.
Nihayet bu noktaya gelindi.
Yine Türkiye, eğitimde, gençlik'te, medyada, kültür, fikir ve sanat hayatında tam anlamıyla işgal altındadır. Hiç bir ülke böyle bir şeye izin vermez. O yüzden
Türkiye'nin yeniden İslâmîleşme, ruh köklerine, medeniyet dinamiklerine kavuşma yolculuğunu
vakit kaybetmeden başlatması ve hızlandırması, varlığını koruyabilmesinin yegâne şartıdır.Türkiye’nin önündeki iki takoz: Batılılar ve Batıcılar
Yusuf Kaplan
10/07/2016 Pazar
Bu coğrafyaya müslümanlık adına, Müslümanlık için ayak bastık. Zamanla İslâm medeniyetinin en önemli çekim merkezlerinden ve havzalarından biri hâline getirdik bu coğrafyayı.
Ne zaman ki biz bu coğrafyayı mesken tuttuk, bu coğrafyaya iskan ettik; duyarlıklarımızı, ruhumuzu bu coğrafyanın taşına, toprağına nakşettik, işte o zaman bu coğrafya ve bu coğrafyanın hinterlandı olan İslâm coğrafyası yüzyıllarca sükun buldu, huzur buldu.
MEDENİYETLER ÇATIŞMASINA GİDEN SÜREÇ...
Eğer
biz Müslümanlar olarak bu coğrafyaya yerleşmeseydik, Müslümanların ve İslâm medeniyetinin alacağı siyasî, coğrafi ve kültürel şekil ve bilinç çok farklı olacaktı.
Eğer Müslümanlar olarak Rum ellerine (=Avrupa kıtasının içlerine) kadar açılarak İslâm coğrafyasının çekirdeği, belkemiği, bütün medeniyetlerin beşiği olan Maveraünnehir ve hinterlandını güvenilir,
muhkem bir güvenlik şemsiyesi altına almasaydık, Haçlıların saldırılarını göğüsleyebilmemiz ve durdurabilmemiz son derece zor olabilirdi.
İşte bu nedenledir ki, Avrupalı güçler, başka coğrafyaları, kıtaları ve kültürleri yok edebilmek, hegemonyaları altına alabilmek için
İslâm medeniyetine karşı verdikleri mücadelede karşılarında hep bizi buldular. Yine biz kaldık sadece.
İslâm coğrafyasına karşı başlatılan kuşatma harekatı Osmanlı'yla üç yüz yıl boyunca savaşmalarına ve Osmanlı'yı çökertmelerine kadar vardı. Osmanlı'nın çökertilmesi, İslâm medeniyetinin fiilen yok edilmesi anlamına geliyordu.
TÜRKİYE KUŞATILDI VE İSLÂM HAYATIN HER ALANINDAN UZAKLAŞTIRILDI
Osmanlı çökertilmişti ve yerine kurulan genç Türkiye Cumhuriyeti Osmanlı'nın iddialarına ve misyonuna sahiplenmediğini alenen tüm dünyaya ilan etti. Buna rağmen
Batılı hegemonik güçler Türkiye'ye her zaman belli bir mesafeden ve paranoyak bir kuşkuyla bakmaktan
geri durmadılar.
Çünkü
tarihin nasıl işlediğini, toplumsal ve kültürel değişimin genel geçer yasalarını
çok iyi bilen Batılı güçler, Türkiye Cumhuriyeti, her ne kadar Osmanlı'nın iddialarına ve misyonuna sahiplenmediğini ilan etmiş olsa da, fiilen böylesi bir şeyin pek mümkün olamayacağının çok iyi farkındalar.
Bu yüzden
Batılılar, biz “resmî” olarak “kendi”mizi ne kadar inkâr ettiğimizi
, yüzyılların mücadelesi, deneyimi ve birikimiyle oluşan kültürel ve toplumsal dinamiklerimizi reddettiğimizi söylersek söyleyelim,
bizim bir gün Osmanlı'nın misyonuyla hareket edeceğimizi
düşünüyor ve bize sürgit
kuşkuyla bakıyorlar.
Dolayısıyla Türkiye'nin tıpkı Osmanlı'da olduğu gibi bugün veya yarın
Müslümanlığın iktidar aygıtlarını tanımlayacak ve belirleyecek bir konuma gelmesini önlemek için Türkiye'yi kuşatıyorlar.
Bir asırdır.
Türkiye'nin Batılı hegemonik güçlerin çıkarlarını koruyacak “
istikrar unsuru
” (=kendi medeniyet iddiaların reddeden Batılıların uydusu) bir ülke olarak kalması için yoğun çaba gösteriyorlar.
Tekrar ediyorum: Biz bu coğrafyaya müslümanlık adına ve müslümanlık için yerleştik. Yine biz bu
coğrafyayı emperyalist güçlere karşı korumak için müslümanlık adına ve müslümanlığın bize bahşettiği ruhla kan ve can verdik.
Ancak böylesine can alıcı tarihî gerçekler gün gibi ortadayken ve bu toplumun, her şeye rağmen kendisini Müslüman olarak tanımlamayı ve bu topraklarda Müslüman olarak varolmayı aslâ terkedemeyeceği her geçen gün daha açık ve net bir şekilde ortaya çıkmasına rağmen Müslümanlık uğruna dökülen kanlarla yaşamayı başardığımız
bu topraklarda hegemonik güçlerin çıkarlarını korumaktan başka bir şey yapmayan bir avuç seküler Batıcı azınlık
bu coğrafyada İslâm'ı, HAYATIN her alanından (kurumlardan, askerî bürokrasiden, kültür-sanat hayatından, en önemlisi de eğitim kurumlarından)
uzaklaştırdı
.
İSLÂM, YEGÂNE VARLIK NEDENİMİZ VE SİGORTAMIZ
Oysa
İslâm
, bu toplumun da, bölgemizin de -genelde-
tek varlık nedeni, birliğinin, dirliğinin, kardeşliğinin yegâne sigortasıdır.
Bugün Türkiye hem içerden hem de dışardan tam bu nedenle kuşatılıyor: Türkiye'nin medeniyet iddialarını üstlenmesi,
Batılıları ve içerideki seküler uzantıları Batıcıları ürpertiyor.
Eğer Türkiye, medeniyet iddialarını benimseyen bir yörüngeye girecek olursa, bu, bizim orta ve uzun vadede bölgenin tarihini Batılıarın değil yeniden bizim yapacağımız, Barılılarınsa buradan defolup gitmeleri anlamına geliyor.
Türkiye'nin hem
bölge ülkelerine öncülük
etmeye kalkışmasını önlemek için dışardan, Türkiye'nin
İslâmî bir medeniyet yürüyüşüne soyunacak şekilde eğitim, kültür, siyaset, fikir ve sanat hayatını silbaştan İslâmîleştirmesini
önlemek için de içeriden kuşatıyorlar bizi.
TÜRKİYE HEM MEDENİYET İDDİALARINI SAHİPLENMELİ HEM DE DENGE STRATEJİSİ İZLEMELİ
Bugün
Türkiye'nin etrafının ateş çemberine çevrilmesinin de, içinin terör belâsını maruz bırakılmasının da temel nedeni,
Türkiye'nin artık yeniden tarih yapacak, özne olacak bir medeniyet yürüyüşüne soyunma iradesi göstermiş olmasıdır.
Türkiye'nin bölgeye çeki-düzen vermesine ve iç yapısının da İslâmî bir yörüngeye oturtulmasına içeriden
Batılıların
gerçek anlamda uydusu azgın azınlık
Batıcılar
tarafından büyük bir tepki verildi bir asır boyunca. Bu tepki şu ân anlamsızlaştı.
Türkiye, medeniyet iddalarına sahiplenecek hem içeriyi hem de bölgesini şekillendirecek bir yolculuğa çıkacak.
Batılılar ve içimizdeki Batıcı kelaynaklar ne kadar direnirlerse dirensinler, bildiğimiz dünya çöktü ve yeni bir dünya kurulacak.
Bölgemizde yaşanan
kaos
, yeni bir dünyanın kurulmasıyla sonuçlanacak.
İşte tam bu noktada,
Türkiye zekice stratejiler geliştirerek
bölgenin tarihinin yapılmasında hem
medeniyet iddialarını
adım adım hayata geçirecek bir yolculuğa çıkmalı hem de bu süreçte Batılılardan ve içimizdeki laik Batıcılardan gelecek tepkileri etkisiz hâle getirebilmek için Cuma günkü yazımda da dikkat çektiğim gibi, strateji dehası
Sultan Abdülhamid'in o zekice denge stratejisine benzer bir stratejiyi
uygulamaya koymalıdır.Yeni bir dünya kurulacak, Türkiye kurucu rol oynayacak...
Yusuf Kaplan
8/07/2016 Cuma
Yeni bir dünya kuruluyor... Bildiğimiz dünyanın sonuna doğru hızla ilerliyoruz: Sonun başlangıcı yaşadıklarımız.
Bir yüzyıla inanılmaz trajediler, katliamlar, işgaller ve işkenceler sığdırdı insanlık. Son yüzyıl, bizzat Batılı tarihçiler tarafından “
insanlığın en karanlık yüzyılı
” olarak adlandırılıyor o yüzden. Bu başlığı taşıyan yüzlerce kitap yayımlandı Batı'da.
YA ÇÖKECEĞİZ YA DA YENİDEN GELECEĞİZ...
İnsanlığın en karanlık yüzyılı olarak adlandırılıyorsa bir zaman dilimi, orada zaman durmuş demektir, değil mi? Yeni bir zaman başlayacak, insanlık yeni bir arayışa soyunacak, taze bir yolculuğa çıkacak demektir.
Kısacası: Yeni bir dünya kurulacak demektir.
Bir yüzyıl, o yüzyılı yapan uygarlığın çocukları tarafından “insanlığın en karanlık yüzyılı” olarak adlandırılıyor.
İyi de, bizim gibi tarihte tatil yapan, yönünü şaşışan, hep
ödünç akılla, ödünç bir dünyada yaşayan
metamorfoz yemiş toplumlarda hâlâ böyle bir uygarlığın yüceltiliyor olması ne'yin göstergesidir, peki?
Önceki cümlede ifade ettiğim ödünç akılla, ödünç bir dünyada yaşadığımız gerçeğinin örtük bir şekilde ifşası ve bu dünyanın bir gün, hem de hiç de uzak olmayan bir gelecekte paldır küldür çökeceği korkusunun mevcut yapıları, kurumları, düzeni ve düzeneği yitirmeme kaygısı.
Kendi dünyalarında değil de ödünç bir dünyada ve ödünç akılla yaşayan toplumlar,
ya er veya geç çökmeye ya da eninde-sonunda kendi dünyalarını keşfetmeye mahkûmdur.
İKİ TEMEL SORUN
Buradan geleceğim nokta hayatî: Kendi dünyamızda yaşamadığımız için, bildiğimiz dünyanın sorunlarını kavramakta, bildiğimiz dünyanın sona geldiğimizi görmekte, görsek bile kabul etmekte zorlanıyoruz.
Bu nedenle de, yeni bir dünyanın kurulmakta olduğunu, yeni bir dünyanın kurulmasında son bin yıllık insanlık tarihin 7-8 asrını yapan bir medeniyetin çocukları olarak, bizim bu noktada yeniden kilit rol oynayabileceğimizi göremiyoruz. Batılılar görüyor, onun için bütün yüzyıllık büyük stratejilerini Osmanlı coğrafyası üzerinde planlıyor ve yine bunun için biz geldiğimizde kendilerinin gideceklerini bizden daha iyi biliyor, etrafımızı ateş çemberine çeviriyorlar.
İşte tam bu kritik noktada
kavramakta zorlandığımız iki temel sorun
var:
Birincisi
, içinde yaşadığımız
dünyanın nereye gittiği meselesi
.
İkincisi
, bizim bu kritik süreçte
sahip olduğumuz ama henüz tam anlamıyla farkında olmadığımız imkânlar
ve bu imkânları bir medeniyet fikri çerçevesinde yeniden nasıl hayata ve harekete geçirebileceğimiz yakıcı sorunu.
YENİ DÜNYA'YI İNGİLİZLER KURMAK İSTİYOR HEM DE BİZİM ÜZERİMİZDEN!
Birinci sorundan başlayalım: Son iki yüzyılı belirleyen
küresel kapitalist sistemi, İngilizler kurdu, kodlarını onlar belirledi. Dolayısıyla dünya haritası onların eseri
.
Daha önce de yazdığım gibi, İngilizler, genelde küresel kapitalist sistemi, özelde ABD'yi Yahudilerle birlikte kurdular. Ama İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra
Yahudiler
, ABD'ye hâkim oldular, İngilizleri hem sistemden hem de ABD'den kovdular.
Fakat İngilizler yarım asırda toparlandılar ve
en iyi kendilerinin bildikleri merkez İslâm coğrafyası üzerinden
hem yeniden küresel haritaları belirleme hem de Yahudileri cezalandırma savaşı vermeye başladılar son çeyrek asırdan bu yana artan bir hızla.
Gelinen noktada,
örgütler üzerinden Türkiye'nin güneyine yerleştiler
ve merkez İslâm coğrafyasının bin yıllık ana omurgasını oluşturan
Ehl-i Sünnet Omurga'yı çökertme savaşı
veriyorlar.
Önce örgütleri Şiilerin üzerine salıyorlar; böylelikle
İran'ın önünü açıyorlar
: Çeyrek asırda İran, Irak'a ve şimdi de Suriye'ye yerleştirildi. Körfez bölgesine yerleştirildi. Sina Yarımadası'na, Umman'a kadar yerleştirildi.
Kısa vadede hedef, mezhep, kabile, etnik çatışmaları hızlandırmak. Orta vadede bölgenin siyasî, coğrafî ve stratejik haritalarını çizmek. Uzun vadede ise Şiî-Sünnî çatışmasına giden yapıtaşlarını döşemek.
Varılmak istenen sonuç, bin yıldır bizim kurduğumuz Ehl-i Sünnet Omurga'yı çökertmek, iki asırdır adım adım kendilerinin tohumlarını ektiği hâricî mantığına dayalı sığ ve tehlikeli İslâm anlayışını Müslüman toplumların omurgası hâline getirmek. Sonuçta, bir yanda Şia, öte yanda hâricîlerin olduğu, bu iki marjinal eğilimin ana omurga konumuna yükseltildiği, birbirleriyle sürekli çatışmalarını sağlayacak onlarca yapay devletçiğin icat edildiği kaotik, dolayısıyla kolaylıkla kontrol edilebilir bir İslâm dünyası icat etmek.
Dün
Hindistan'ı İngilizler parçaladılar. Osmanlı'yı İngilizler çökerttiler
. Malay Havzası'nı, Afrika'nın Doğu'sunu İngilizler şekillendirdiler.
Şimdi bütün bu havzaları, lime lime ederek küçücük dilimlere bölecekler. Böylelikle küresel sisteme direnen tek güç olan İslâm, böylelikle dize getirilecek.
İşte tam bu süreçte
Türkiye'nin içerden ve dışardan kuşatılması, ülkenin iç savaşın eşiğine fırlatılması gerekiyor.
Şimdiye kadar iç-savaş meselesinde sonuç alamadılar. O yüzden Türkiye'yi dışardan kuşatıyorlardı.
NİHAYET TÜRKİYE STRATEJİK DENGELERİ BELİRLEYEBİLECEK BİR YOLA GİRDİ...
Aylardır şunu haykırıyorum: Türkiye, bu kuşatmayı yarmak zorundadır. Üzerimize büyük bir Buzdağı geliyor ve bu buzdağı kartopu gibi büyüyor.
Türkiye,
bu kuşatmayı yalnızca denge stratejisi izleyerek yarabilir
. Bunun yolu da, düşmanları azaltmak, müttefikleri artırmaktan geçer. Rusya'yla, Mısır'la ilişki kopmaz. Bölgesel ve küresel aktörlerle çatışma değil, dengeleyici bir alan açma stratejisi izlemek zorundayız.
Bunları söyledim diye linç edildim
. İnsanlar, bilip bilmeden saldırdılar. Şimdi Türkiye, hatasını gördü, yanlıştan döndü ve söylediğim noktaya geldi.
Unutmayalım:
Dalga-kırılmadan dalga-kurulmaz
. Biz, önce dalga-kurmaya kalktık. O yüzden hata yaptık. Geç de olsa hatadan dönüldü. Kara göründü çok şükür.
Strateji dehası Abdülhamid'in denge stratejisi ile gidersek
, orta ve uzun vadede dengeleri biz belirleriz. Ve
yeni bir dünyanın kurulmasında kurucu rol oynarız
işte o zaman Allah'ın izniyle.
.Bir asırda, ödünç akıl’la, yokoluş çukurunun eşiğine fırlatıldık... Ama...
Yusuf Kaplan
11/07/2016 Pazartesi
Dünkü yazımda, “bir asırda bölgemizi cehenneme çeviren Batılılar, biz gelince, bölgemizden defolup gidecekler” diye yazdım. Ama, sözümona solcu-sosyalist bir site bundan rahatsız oldu; üstelik de “Yusuf Kaplan, Batıcılar, defolup gitsinler, dedi” diyerek provokatif, yalan bir haber yaptı.
İnanılır gibi değil gerçekten!
SIĞLIĞIN DİBİ!
Madem solcu-sosyalist filansınız
, “
emperyalist Batılılar defolup gidecekler!” dedim diye, neden rahatsız oluyorsunuz ki?
İkincisi, bendeniz, “Batıcılar vs.
defolup gitsinler / gidecekler!” diyecek kadar sığlaşacak biri değilim.
Ama
hiç söylemediğim bir şeyi sanki söylemişim gibi duyurmuşlar!
O yüzden a-sosyal medyada, bu sitenin attığı iğrenç başlıktan sonra yazıyı okumadan -özür dilerim ama- “
sürüler hâlinde” saldırmaya başladı çapsız, sığ tipler!
Bu nasıl bir şeydir, nasıl bir sorumsuzluk örneğidir böyle?
Medyatör gibi çalışan bir gladyatör gibisiniz
, gerçekten!
En önemlisi de şu: Siz,
kime çalışıyorsunuz?
Entelektüel solun düştüğü acıklı durum bu! Yazık!
YAŞADIĞIMIZ HAYAT ÜZERİNDE DÜŞÜNMEK...
Bilge adam
Socrates
, “
üzerinde düşünülmeyen hayat, yaşamaya değmez
” demişti öğrencisine. Öğrencisi de, tam da Socrates gibi bilge bir kişinin öğrencisi olduğunu kanıtlayan şöyle bir karşılık vermişti üstadına: “
Yaşanılmayan hayat, üzerinde düşünmeye değmez
.”
Peki, biz hayatımız üzerinde düşünebiliyor muyuz?
Hayır.
Neden?
Yaşadığımız ya da
yaşadığımızı sandığımız ama gerçekte sürüklendiğimiz / yuvarlandığımız hayat
, üzerinde düşünmeye değmeyen bir hayat olduğu için mi; yoksa düşünme kabiliyetlerinden yoksun olduğumuz için mi?
Cumhuriyet Türkiye'si bir asra yaklaştı; ama hâlâ özgün, kendine özgü,
ufuk ve zihin açıcı bir aklı yok!
Oysa kendine özgü bir aklı olmayan düşünebilir mi? Varolabilir mi? Var olduğunu iddia edebilir mi? Varlığını sürdürebilir mi?
Dünyaya esaslı bir şey söyleyebilir mi?
BİR ASIRLIK AKIL TUTULMASI: ÇOCUKLARIMIZI ÖLDÜRÜYORUZ...
Cumhuriyet Türkiyesi
'nin bir aklı var; ama
ödünç bir akıl
bu: Doğduğu, anavatanı Avrupa'da bile çoktan aşılan, anakronikleşen (tarih-dışına itilen), kıyasıya tartışılan Fransız Aydınlanmacılığının kendimize benzettiğimiz (=tanınamaz hâle getirdiğimiz, dondurduğumuz), eklektik (=devşirmeci) bir ruhla (ruhsuzlukla) içini boşalttığımız; kör, körleştirici ve köleleştirici bir inatla zoraki olarak yaşatmaya türlü tuhaf antlar içtiğimiz, “
kullanım süresi çoktan geçmiş” bir Fransız aklı bizim ödünç aklımız!
Ödünç bir akıl'la düşünebilir miyiz?
Ödünç bir akılla, üzerinde düşünmeye değer, yaşanılan ve
yaşamaya değer bir hayat kurabilir miyiz?
Fransızlardan ödünç aldığımız ya da daha iyi bir ifadeyle “aşırdığımız” akıl, aklî kabiliyetlerimizi dumura uğratan, yalnızca
güç ve çıkar çevrelerinin güçlerini ve çıkarlarını pekiştirmelerine yarayan kaba, aklamacı bir akılcılık
. Başka bir şey değil. Bunu görüyor olmalıyız artık.
Fransızlardan ödünç aldığımız akıl, büyük düşünür
Nietzsche'nin “laik bilim kilisesi” olarak kıyasıya eleştirdiği pozitivist Batılı bilimi din'in yerine yerleştirerek bilimi putlaştıran
; İslâm'ı dar bir alana hapsederek boğan, bu milletin nefes alamaz hâle gelmesine neden olan; İslâm'a dayalı değer, ahlâk, zihin ve davranış biçimlerini tahrip ettiği için
Batı kültürünün posası çıkmış ürünlerini tepe tepe tüketen, kendisi hiç bir şey üretemeyen
; o yüzden de
bedenen burada zihnen Batı'da yaşayan şizofrenik (çift kişilikli) kuşaklar yetiştirerek
Batılıların zihnen kölesi hâline getiren; çocuklarını
top ile pop, arabesk ile eurobesk
arasına fırlatan; orta eğitimde uyuşturucu, cinayet şebekelerinin cirit atmasına yol açan; bize yarardan çok zarar getiren
ezberci, şabloncu primitif bir pozitivist akıldan
başka bir şey midir?
Bu ülkeyi Batılı emperyalistlere teslim etmemek için 1870'li yıllardan itibaren dört bir cephede tam yarım asır savaştık biz. Ama sonunda Batılı sömürgecilerin yapmak istediklerini kendi ellerimizle yapmayı marifet sandık ve
ülkeyi tepeden tırnağa sekülerleştirerek her alanda İslâm'dan arındırdık,
böylelikle
kendi kendimizi sömürgeleştirdik
. Çocuklarımıza güçlü bir kültür, tarih ve medeniyet şuuru kazandırmayı, “irtica, gericilik, yobazlık” olarak gördük ve iddialarını, ideallerini, rüyalarını yitirmiş, Batılıların yoz, sığ, köleleştirici, uyuşturucu üçüncü sınıf popüler ve seküler kültürlerini, hayat tarzlarını, bakış açılarını, ikonlarını, idollerini, hayallerini
çocuklarımıza tam bir sömürgeci marifetiyle zerkettik.
Tam bir akıl tutulması bu. Öyle bir akıl tutulması ki bu; özeleştiriden yoksun. Hâlâ “analitik” ve eleştirel melekelerimiz işlemiyor. Hâlâ kendimizle, yapıp-ettiklerimizle yüzleşmekten kaçınmayı tek çıkar yol olarak görüyoruz: Ve tam bir çocuksuluk hâli bu aynı zamanda. En küçük tartışma, “analiz”, eleştiri girişimine bile tahammül edemiyor, bu eleştirileri yapan yazarları, fikir adamlarını bile linç etmekten, karakter suikastine tabi tutmaktan çekinmiyoruz.
BİR ASIRDIR YOKOLUŞ ÇUKURUNUN EŞİĞİNE FIRLATILMAK...
Nedir bu?
Tam da
ödünç aklın
, aslâ
eleştiriye tahammülü olmadığını
, yalnızca
körkütük saldırı biçimleri
üretmeye yaradığını gösteren
zihinsel körleşme, entelektüel opaque'leşme (donma)
hâli bu!
Bunlar, sözümona en entelektüel kesimleri!
En entelektüel kesimleri bile, yalan habere, linç girişimine itibar ediyorsa
, diğer çevrelerin entelektüel melekelerinin nasıl yerlerde süründüğünü siz düşünün artık!
Zırnık kadar fikir yok! Ama küfür gırla! Beyin değil, kasıkları çalışıyor bunların yalnızca!
Dekadansla dans, kaygan zeminlerde patinaj yapmak tam da böyle bir şey işte!
Yazık gerçekten, çok yazık!
Yaşadığımız, kendimizi inkârla başlayan ama kültürel, varoluşsal intiharla sonuçlanan bu bir asırlık yolculuğun bizi getirdiği nokta komediye dönüşen bir trajedi:
Ödünç akılların bizi bir yere götürmeyeceğini; yokoluş çukuruna fırlatacağını görelim
artık.Kimse kimseyi kovamaz!
Yusuf Kaplan
15/07/2016 Cuma
"Türkiye'nin önündeki iki takoz: Batılılar ve Batıcılar” başlıklı bir yazı yazdım. Yazıda, “altı asır barış yurdu inşa ettiğimiz üç kıtayı, Batılılar bir asırda cehenneme çevirdiler. Biz gelince, Batılı emperyalistler buradan defolup gidecekler” dedim.
Kızılca kıyamet koptu: Etkili laik-solcu bir site, benim “laikler bu ülkeyi terketsinler” dediğimi ilan etti!
Ardından a-sosyal medyada “beyinleri değil kasıkları çalışan” tipler “sürüler hâlinde” saldırıya geçtiler!
Bazı yazarlar,
yazdıklarımı okumadan yazılar döşendiler!
İnanılır gibi değil gerçekten! Sığlığın dibi bu!
BAŞKA ÜLKELERDE FARKLI AYDINLAR AYNI RÜYALARI BÜYÜTÜRLER
İngiltere'de, Fransa'da, Almanya'da, Rusya'da, Çin'de, Japonya'da, sosyalisti de, gelenekçisi de, milliyetçisi de
kendi ülkeleri için nefes alıp verirler, müşterek rüyalarını büyütürler.
Türkiye'de böyle bir şeyi düşünmek bile hayaldir.
Sözgelişi, Fransız sosyalisti de, dindarı da aynı uygarlığın, aynı düşünce dünyasının çocuğudur!
Pascal
, bir dindar için olduğu kadar bir sosyalist için de önemli bir düşünürdür.
Descartes
da,
Bergson
da hakezâ!
Derrida
, Marx üzerinde de,
Levi-Strauss
üzerinde de,
Freud
üzerinde de,
Nietzsche
üzerinde de yazar, düşünür;
devâsâ bir kitap yazacak kadar din üzerinde de!
Benzer gözlemleri Almanlar için de yapabiliriz; İngilizler, İtalyanlar, İspanyollar, Ruslar ve Japonlar için de. Örnekleri uzatmaya gerek yok.
Dahası
Socrates, Eflatun, Aristo “ölmemiştir”
; hâlâ canlıdır, yaşarlar; sürgit yeniden-keşfedilirler.
Niçin?
Kurucu
oldukları için. Dolayısıyla bu düşünürleri çekip çıkardığınızda
ortada ne Descartes kalır, ne Kant! Ne Picasso kalır, ne de Wagner!
LAİK AYDIN: CELLADINA ÂŞIK GARPZEDE, TASMALI ÇEKİRGE!
Türkiye'deki
laik-solcu aydınlarsa
, gerçekte pek anlamadıkları
Batılı düşünürleri, sanatçıları afrodizyak bir zevkle
zikrederler ama iş bizim medeniyet dünyamızı, düşünce, sanat, estetik, ahlâk, siyaset, kısacası “hayat-dünyamızı” kuran ya da yeniden yorumlayarak canlı tutan kurucu şahsiyetlerimize (
İbn Sina'ya, İbn Arabî'ye, İbn Haldun'a, Yunus'a, Mevlânâ'ya, Itrî'ye, Sinan'a, Gazâlî'ye
) gelince “burun kıvırırlar”! Hatta “
gerici, yobaz
” yaftasını yapıştırırlar!
Nedir bu?
Metamorfoz yemektir! Cellâdına âşık olmaktır. Garpzedelilik, tasmalı çekirge'liktir!
Bu aydın tipi, sadece bu ülkeye özgüdür!
Dünyanın hiç bir yerinde, nefes alıp verdiği toprakların kurucu şahsiyetlerini “gerici, yobaz” diye aşağılayan böyle bir hilkat garibesi yoktur!
BU ÜLKE İÇERİDEN TESLİM ALINDI!
Dürüst olalım:
Bu ülkede bir gasp eylemi yaşandı
: Bu toplum, sömürgeciler tarafından teslim alınamadı; garpzede laikler tarafından içerden teslim alındı. Ve bu toplumun bin yıllık insanlık tarihini yapan İslâm'ın sunduğu medeniyet dinamikleri dinamitlendi:
Ülkenin bütün kurumları, yapıları sekülerleştirilerek İslâm'dan “temizlendi”!
Tanpınar
, yaşanan bu travmayı, “
kültürel inkâr
” olarak tanımlamıştı.”Kültürel inkâr”, laiklerin marifetiyle zamanla “
kültürel intihar
”a dönüştü.
Sonuç şu: Türkiye, dünyada sömürgeleştirilemeyen tek ülkedir. Ama dünyada kendi kendini sömürgeleştiren tek ülke de Türkiye'dir!
CAMİSİ, KİLİSESİ, HAVRASI OLMAYAN YER İSLÂM MEDENİYETİ DEĞİLDİR
Bu ülkede, kimse kimseyi kovamaz. Bu ülke hepimizin.
Bu ülkede tarihî cinayetler işlenmiş olabilir. Ama bendeniz -her zaman- şunu söylüyorum: Biz, üç kıtada, altı asır farklı dinlere, kültürlere, etnisitelere mensup toplumları, halkları,
Medine'den süt emen bir “barış yurdu” kurarak
bir arada yaşatmayı başarmışsak, yarın da başarırız.
Nasıl ki,
Rahmet Peygamberi Efendimiz (sav) Medine'de İslâm Devleti'ni kurduğunda
, önceden Müslümanları yurtlarından süren, inanılmaz işkencelere tâbi tutan müşrikleri, (Endülüs'te Müslümanların kökünü kazıyan Batılılar gibi) Hıristiyan ve Yahudileri sürmemiş, köklerini kazımamış, aksine bir masa etrafında toplayarak
Medine Sözleşmesi
yapmışsa, biz de, bu ülkede, buradan kimseyi sürecek bir ilkellik gösteremeyiz.
Bu ülkede birileri (bazı laik kesimler) zırt pırt “
dinciler Suudi Arabistan'a!
” ilkelliği gösterdiler; hâlâ da gösteriyorlar! Bu, onların sığlıklarını, yaşadıkları
bir asırlık suçluluk psikolojisini
ele verir!
Bu ülkenin medeniyet dinamiklerine, bu dinamiklerin kaynağı
İslâm'a küfredenlere, hakaret edenlere sessiz kalamayız.
Ama Rahmet Peygamberi'nin ümmeti olarak da, hiç kimseyi bu ülkeden kovma sığlığına soyunamayız. Biz yapamayız bunu!
Bizim gücümüz burada gizli işte!
Medine'den süt etmiş bir medeniyetin çocukları olarak şunu insanlık tarihinde sadece biz söyleyebiliriz:
Kilisesi, camisi, havrası olmayan yer İslâm medeniyeti değildir.
Böyle bir sözü, dün hiç bir Batılı düşünür söyleyemedi; bugün söyleyemiyor; yarın da söyleyebilmesi mümkün değil.
Biz söyleyebiliriz sadece. Niçin? İnsanlık tarihinde farklı dinlerin, kültürlerin, etnisitelerin bir arada yaşayabildiği,
dârü's-selâm (barış-yurdu) ve dârü'l-insan (insanlık-yurdu'nu) biz kurduk yalnızca!
Böyle bir şeyi, ne Çinliler, ne Hintliler, ne de Batılılar kurabildiler! Tarih, bunun tanığı.
TOPLUMUN GÖNÜL VE RUH ZENGİNLİĞİNE AYDINLAR DA SAHİP OLURSA BİZİ KİMSE DURDURAMAZ!
Sözün özü, insanlar, bilip bilmeden saldıracaklarına, yazdıklarıma şöyle bir bakma zahmeti gösterselerdi, keşke. Bu arada,
@t24 sitesinden de bir özür ve düzeltme bekliyorum; yoksa hukûkî yola başvuracağım.
Bu toplum, bir asır önce,
yokolmanın eşiğinden döndü
; ama bu toplumu
İslâm'dan uzaklaştırma girişimlerinin hepsini -iyi kötü- püskürttü
.
Bu toprakları İslâm'a mezar yaptırmadı
; bilerek veya bilmeyerek İslâm'a saldıran zavallılara da pabuç bırakmayacak. Ama bunu hiç bir zaman
kendisi gibi düşünmeyenleri ülkeden kovmaya kalkışarak yapmayacak.
Bu toplumdaki gönül ve ruh zenginliğine bu ülkenin laik aydınları da ulaşırsa
, bu toplumun önünde bilip-bilmeden
takoz
olduğunu görür de, ülkenin medeniyet ve ruh birikimine savaş açmak yerine (hiç olmazsa Batı ülkelerinde gözlendiği gibi) sahip çıkmaya başlarsa, bu ülkenin önünde kimse duramaz.Âleme nizam verecek bir millet, ne illetlerle boğuşturuluyor, görüyorsunuz!
Yusuf Kaplan
18/07/2016 Pazartesi
Sosyal medyada zaman zaman darbe tehlikesine dikkat çektiğimde, “hayal gücün ne kadar geniş böyle Hoca!” diye eleştirildim hep.
15 Temmuz darbe girişimi püskürtüldü. Bu aziz millet, göğsünü tanklara siper etti, darbecilere geçit vermedi; darbecilere darbe yapan asil bir millet olarak tarihe geçti.
DARBE PÜSKÜRTÜLDÜ AMA TEHLİKE BİTMEDİ!
Şunu iyi bilin:
Darbe püskürtüldü ama Türkiye'de darbe tehlikesi bitmedi!
Ne zamana kadar sürecek bu darbe tehlikesi peki?
Bu ülkede, bütün ipler, milletin eline geçtiği zamana kadar...
Bu ülkede, ipler, bu ülkenin has, çilekeş çocuklarının elinde değil hâlâ! O yüzden bir istiklal ve istikbal mücadelesi veriyoruz, diyoruz ya!
15 Temmuz gecesi, bu asil millet, üzerine üzerine gelen tanklara doğru yürüdü; tankların üzerine çıktı; 161 asil insan, bu ve benzeri çatışmalarda şehit düştü. Gazetemizin yetenekli, emektar fotoğraf muhabirlerinden, hayat dolu güzel insan, değerli kardeşim Mustafa Cambaz, tam da tanklara göğsünü siper ettiği sırada şehit edildi.
Aynı şekilde, -Ahmet Tezcan'ın o nefis ifadeleriyle söylersem- “yürüyüşü, duruşu, gülüşü ve dostluğuyla, servetini davası uğruna harcamasıyla, yüzlerce insana maddî-manevî bakımdan kol kanat germesiyle güzel insan” Erol Olçak kardeşim ve gencecik oğlu da Boğaziçi Köprüsü'nde tankların üzerine yürüdüğünde aynı şekilde şehit edildi.
Sevgili Mustafa ve Erol kardeşim ile gencecik çocuğuna ve bütün diğer şehitlerimize Allah'tan rahmet, ailelerine başsağlığı diliyorum. Onlar güzel insanlardı, güzel atlara binerek güzel bir ölümle ebedî âleme yürüdüler...
“İP” VE “KÖPRÜ”: YOKOLUŞ VE YENİDEN-DOĞRULUŞUN İKİ METAFORU
Burada bu ülkede iplerin bu ülkenin has çocuklarının elinde de olmaması yakıcı sorunu ile güzel insanların Köprü'de şehit edilmelerini semiyolojik olarak okuduğumuzda, zihin açıcı bir noktaya gelebileceğimizi düşünüyorum.
İp
” ve “
köprü
”: Yaşadığımız
bir asırlık yokoluş ve yeniden-doğruluş serüvenimizi çok iyi özetleyen
iki güçlü metafor.
Bir asır önce, bu milletin boynuna bir “ip” geçirildi:
Laiklik ipi
bu. Batılı
emperyalistler tarafından sömürgeleştirilemeyen bu ülke, laiklik ipi'yle sömürge kafalı elitler, celladına âşık tasmalı çekirgeler tarafından içeriden zihnen sömürgeleştirildi.
Bu toplumun üç kıtada bin yıllık insanlık tarihini yapmasını mümkün kılan medeniyet dinamikleri, medeniyet iddiaları reddedildi; Türkiye, tepeden, Jakoben yöntemlerle kimlik değiştirmeye, medeniyet değiştirmeye icbar edildi.
Siyasî, iktisadî, kültürel, entellektüel, hukûkî, askerî
iktidar aygıtları yani “ipler”
bu ülkenin has çocuklarının ellerinden alındı;
gasp edildi
.
Türkiye, tarih yapan bir aktörden tarihte tatil yapan bir figürana
dönüştürüldü.
TÜRKİYE, MEDENİYET YÜRÜYÜŞÜNE SOYUNMASIN DİYE KUŞATILIYOR!
Âleme bin yıl nizam veren bir millet, tam bir asır, travmatik illetlerle boğuşmaya mahkûm edildi
: Tarih yapmış hiç bir toplumun yaşamadığı bir yokoluş felaketiydi bu: Bütün rüyalarını, iddialarını, hayallerini, hafızasını, tarihini, tarihî derinliğini inkâr etmeye sürüklendi: Daha önce de dikkat çektiğim gibi, Batı'ya özenen, ödünç akılla, ödünç kavramlarla, ödünç bir dünyada yaşamaya icbar edilen bir yokoluş serüveniydi bu!
İşte bu yokoluş serüvenine karşı ilk büyük direniş, rahmetli Menderes'le gerçekleştirildi.
Menderes, bir yarma harekâtı başlattı ama hayatıyla ödedi
. Aynı serüveni
Özal
da yaşadı.
Erbakan
da. Şimdi de
Erdoğan
yaşıyor.
Erdoğan, “ipler”in bu ülkenin has çocuklarının eline geçmesi mücadelesi veriyor
: O yüzden inanılmaz engellerle karşı karşıya kalıyor.
Bu engelleri, birer birer aşma savaşı veriyor. Ama attığı her büyük adımda, önüne yeni büyük engeller çıkarılıyor: İşte 15 Temmuz darbe girişimi, bunun son ve ürpertici örneği!
Türkiye, bir asır önce yörüngesini yitirdi; tarihî kimliğini, medeniyet bilincini
. Türkiye'nin ekseni bir asır önce kaydırıldı; Türkiye, bin yıllık medeniyet ruhundan ve yolculuğundan uzaklaştırıldı.
İşte son 30 yıldan bu yana yaşadığımız, son yıllarda iyice tırmanan bütün sorunlarımızın gerisinde bu yokoluş ve yokoluşa direniş hikâyemiz yatıyor.
Köprü'de tanklara direnme, engelleri aşarak
karşı tarafa geçmenin, kendi dünyamıza ulaşma mücadelesinin güzel bir metaforu aslında.
Dünyanın büyük bir
küresel medeniyet bunalımı
yaşadığı bir zaman diliminde, işte bu köprüleri aşma, engelleri ortadan kaldırma,
bir asır önce bizim fiiîlî coğrafyamız olan hâlihazırda ruh ve gönül coğrafyamızı
oluşturan
bölgemizin kaderine yeniden bizim
-diğer kardeşlerimizle birlikte- çeki düzen verme yolculuğuna soyunmamızın önü kesiliyor!
15 TEMMUZ, DİRENİŞİN VE DİRİLİŞİN MİLADİ OLABİLİR...
O yüzden Türkiye yeniden bütün bölgeyi harekete geçirecek, gerçek anlamda bağımsızlığına kavuşturacak bir
medeniyet yolculuğuna soyunmasın diye kuşatılıyor
; hem içerden hem de dışardan.
O yüzden Türkiye, âleme nizam vermesin diye, içerde ve dışarıda boğulmaya çalışılıyor.
Meselenin traji-komik tarafı şu: Türkiye'ye bir asırdır vaziyet edenler, küresel seküler sistemin kendilerine biçtikleri rolü oynuyor,
vaziyeti idare etme kavgası
veriyorlar:
Köleleşmenin, celladına âşık olmanın, yokedici kavgası bu!
Beyhûde, nafile bir kavga bu: Köklerine karşı savaşanlar, köklerini kurutmaktan ve sürgünlerini uzatmaktan başka bir şey yapamazlar! Köksüz ağaç meyve vermez çünkü! Bunun sonu, çöldür ve ölümdür.
Türkiye, köksüzleşmeye, çölleşmeye, ruhsuzlaşmaya direndikçe, medeniyet iddialarıyla ve ruhuyla donandıkça içerden ve dışardan karıştırılıyor. Bin yıl âlem nizam vermiş bir millet, ürpertici illetlerle boğuşmaya mahkûm ediliyor.
İşte
15 Temmuz
, “ipler”i şer güçlerin ve şebek-e-lerinin elinden alarak bir
direni
şin, dirilişin, kenetlenişin
ve farklılıkları zedelemeden, bu toplumu ortak bir
medeniyet fikri çerçevesinde harekete geçirişin miladı olabilir.
Son istiklal ve istikbal mücadelesi başladı...
Yusuf Kaplan
22/07/2016 Cuma
15 Temmuz'da karşı karşıya kaldığımız saldırı, darbe-terör saldırılarının ötesinde bir saldırıydı. Türkiye'yi işgal girişimiydi.
Halkın, iradesine sahip çıkması
, kendini tankların önüne atarak destan yazması
ve
bir kaç aydır izlemeye başladığımız
denge stratejisi, bu saldırının püskürtülmesini sağladı
.
Bu saldırı, NATO patentli,
ABD-İngiltere tezgâhıydı.
Şunu iyi bilin:
Saldırının püskürtülmesi, ABD ve İngiltere yönetimini çıldırttı.
Öyle ki, saldırıya uğrayan NATO üyesi bir ülkeye destek vermesi gereken NATO, patronu
ABD Dışişleri Bakanı John Kerry
'nin ağzından “
Türkiye'yi NATO'dan uzaklaştırmakla” tehdit etti!
Sonra bu açıklama düzeltilmeye çalışıldı ama ok yaydan çıkmıştı bir kere.
OSMANLI'Y
I HANGİ
GEREK
ÇELER
LE
DURDURDULARSA, TÜRKİYE'Yİ DE AYNI GEREKÇELERLE KUŞATIYORLAR!
Dün, Haçlılar, bizimle, bu topraklarda yaşayan bu topraklardaki Müslümanlarla hangi gerekçelerle savaştılarsa, bugün de
Haçlıların çocukları Batılılar, aynı gerek
ç
elerle Türkiye'yi kuşatmaya ve durdurmaya
ç
alışıyorlar.
Dün, Haçlı (ve Moğol) saldırıları sonrasında İslâm medeniyeti
ilk büyük medeniyet krizini
yaşamıştı. Birinci büyük medeniyet krizini,
Sel
ç
uklular, Eyyûbîler ve Osmanlıların
verdikleri mücadelelerle aştık.
İkinci büyük medeniyet krizini
ise, Avrupalı düvel-i muazzama'nın iki asır Osmanlı'yı durdurmak için gerçekleştirdikleri saldırıyla yaşıyoruz.
Müslüman zihni ve zemini büyük bir krizle malul.
Sonuçta Avrupalılar, Osmanlı'yı durdurdular.
Burada kulağımıza küpe etmemiz gereken yakıcı gerçek şu:
Dün, Avrupalılar, hangi gerek
ç
elerle Osmanlı'yı durdurduIarsa, bugün de aynı gerek
ç
elerle Türkiye'yi vuruyor ve kuşatıyorlar: Türkiye'nin toparlanması ve İslâm dünyasını toparlamaya soyunması bu!
Türkiye son çeyrek asırda, özellikle de son on yılda gerçekleştirdiği atılımlarla İslâm dünyasının,
mazlumların umudu olduğunu ispatladı
yeniden. Bu mesaj, Batılılar tarafından da, mazlum Müslüman halklar tarafından da net bir şekilde alındı.
SON KALE TÜ
RKİYE'Yİ DÜŞÜ
REMEYECEKLER!
Pakistan, Mısır düşürüldü. Irak, Suriye, Afganistan, Arabistan Yarımadası'nın büyük bir bölümü paçavraya çevrildi.
Ama
hem Türkiye düşürülemedi
hem de İslâm dünyasını, dün olduğu gibi yarın da
toparlayabilecek, ayağa kaldırabilecek tek aktörün Türkiye olduğu dünya âleme gösterildi.
Tarihî derinliğiyle, kültürel zenginliğiyle, bütün farklı dinleri, kültürleri sulh ve selam yurdu kurarak birarada yaşatmayı başaran tek küresel medeniyet tecrübesi birikimiyle,
Türkiye, küllerinden doğacak, yeniden insanlığın önünü a
ç
acak hakikat medeniyeti yolculuğ
una
çıkacak...
Su akacak, yatağını bulacak...
Bütün kültürlerin ve medeniyetlerin kökünü kazıyan üç asırlık zorba Batı uygarlığı son yolculuğuna uğurlanacak...
İnsanlık, yeniden adaletin, hakkaniyetin, sulhün, kardeşliğin ve herkese hayat hakkı tanıyan hakikat medeniyetinin merhamet ve şefkat kanatlarına sığınacak...
Bu, olacak...
Bunun olmaması için çeyrek asırdır
Türkiye'yi dışardan kuşatıyorlar
, etrafını ateş çemberine çeviriyorlar;
içeriden karıştırıyorlar
, iç savaşın eşiğine sürükleyerek hadım etmeye, kısacası Türkiye'ye diz çöktürmeye çalışıyorlar!
Ama biz hem teslim bayrağı çekmeyeceğimizi hem de bölgemizin geleceğine yeniden -gerekli hazırlıkları yaparak- ancak bizim yön ve şekil verebileceğimizi gösterdik.
O yüzden yaşadığımız süreç,
son istiklal ve istikbal mücadelesi süreci...
SALDIRILARI PÜSKÜRTECEK KÖKLÜ STRATEJİLER
Bu saldırıları püskürtebilmenin bir kaç önemli yolu var:
1-Türkiye, orta ve uzun vadede bizzat üyesi olduğu Batı ittifakının NATO, AB kurumları ve bizzat
Batı ülkelerinin saldırısıyla kaşı karşıya kalabilir
. Açık saldırılardan sözediyorum!
Bu
saldırıları püskürtebilmenin en önemli yolu
, dış politikada,
denge stratejisi
izlemektir. Tıpkı denge dehası Sultan Abdülhamid gibi.
Denge stratejisinin bir gereği olarak düşmanlarını azaltmanın ve müttefiklerini artırmanın yollarını, imkânlarını artırmalıdır Türkiye.
Şunu unutmamak gerekiyor:
NATO, AB gibi projeler, Türkiye'nin aslî projeleri değildir ve olamaz.
Türkiye, bu kurumlara iki gerekçeyle üye olabilir: Birincisi,
Batı'dan gelebilecek saldırıların önünü
kesmiş olmak; ikincisi de kendi tarihî
medeniyet yolculuğuna soyunabilmek amacıyla zaman kazanmak
için.
2-İçerde ise, bir yandan toplumun bütün farklı kesimlerini bütünleştirecek, kenetleyecek, ülkeyi leş kargalarına yem etmeyecek bir atmosfer oluşturmak ve bu çerçevede politikalar geliştirmek zorunda Türkiye.
Dışardan ve içerden büyük saldırılarla karşı karşıya kalan bir ülke, içerde kardeşliği, kenetlenmeyi sağlamakla mükelleftir. Mesele, Türkiye'nin bekasıyla ilgilidir
.
İYİ
HAZIRLANMAMIZ GEREK
3-Son olarak, bu ülkenin kangrene dönüşen
toplumun kültürel dinamiklerini dinamitleyen, mankurtlaşmış kuşaklar yetiştiren eğitim, medya, kültür, sanat dünyası bizim medeniyet dinamiklerimiz ekseninde silbaştan yeniden inşa edilmelidir.
O yüzden yaşadığımız şey, birkaç yıldır söylediğim gibi bizim istiklal ve istikbal mücadelemiz.
Bu istiklal ve istikbal mücadelesini hakkıyla verebilmek için sadece siyasete değil, aynı zamanda hatta daha çok da düşünceye, sanata, eğitime, gençliğe yoğunlaşmamız, medeniyet fikrini ilmek ilmek örmemiz, özümsememiz ve sonra “Ya Allah, ya Bismillah” diyerek yola çıkmaya başlamamız gerekiyor. VesselâmMüslümanların yüzkarası, şer güçlerin maskarası oldunuz!
Yusuf Kaplan
24/07/2016 Pazar
Müslümanların yüzkarası, şer güçlerin maskarası Pensilvanyalı zât, 15 Temmuz darbe girişiminde göğsünü tanklara karşı siper eden bu ülkenin çilekeş insanlarına “ahmak” dedi; Türkiye'yi tehdit etti.
Yetmedi;
Türkiye'nin DAEŞ'i filan desteklediği propagandası yapıyor Batı medyasından!
Batılıları Türkiye'nin üzerine salmaya çalışıyor
, Türkiye'yi Suriyelileştirecek, iç çatışmanın eşiğine sürükleyecek tezviratlar yapıyor!
Böyle bir ihanet görmedi bu ülke! Lanet olsun size!
Bugün sizlerle, 17-25 Aralık sürecinde bu kirli PÇete'yi deşifre ettiğim bir yazımı, çok küçük değişikliklerle yeniden paylaşıyorum. Buyurunuz:
İSLÂM'I VE HZ. PEYGAMBER'İ İHTİRASLARINIZA ''MEZE'' YAPMAKTAN HAYA ETMEDİĞİNİZ İÇİN...
İslâm'ı
, İslâm'ın ulvî kaynaklarını, kafanıza göre, kendi
şebekenizin çıkarlarına göre, işinize nasıl geliyorsa öylece çarpıtarak, paçavraya çevirerek tepe tepe kullanmakta
hiç bir sakınca görmediğiniz için...
Hz. Peygamber'i (sav) sahte rüyalarınızla, ihtiraslarınıza, şebekenizin çıkarlarına âlet etmekten haya etmediğiniz için
...Hz. Peygamber'i, kamyona bindirerek saf Müslümanları dolduruşa getirme hayasızlığı sergilemekten çekinmediğiniz için...
BATILILARLA DİYALOG YAPARKEN, MÜSLÜMANLARA DARBE VURDUĞUNUZ İÇİN...
Hz. Peygamber'i
, Türkiye'de kitleleri ayartmak amacıyla
ihtiraslarınız uğruna kullanmaktan
,
Batı'da ise, diyalog ve hoşgörü karartmasıyla hasıraltı etmekten
zırnık kadar tedirginlik duymadığınız için...
Batılı Yahudi ve Hıristiyanlarla ilişki kurarken diyalog ve hoşgörüden taviz vermezken, Müslümanlarla ilişkilerinizde empatiden zerre kadar eser olmadığı için...
Küresel ihtiraslarınıza ulaşmak
amacıyla
Türkiye'de Bediüzzaman'ı, Batı'da Mevlânâ'yı kullanmakta
hiç bir sakınca görmediğiniz için...
ALLAH'A YASLANACAĞINIZA, ŞER GÜÇLERE YASLANDIĞINIZ İÇİN...
Size boyun eğmediği, ülkeyi şebekenizin adamlarına teslim etmeye yanaşmadığı gerekçesiyle, -önünüzü açan, şebekenizi kat be kat büyüten-
Erdoğan'ı
her ne pahasına olursa olsun ''
ipe gönderme'', yok etme konusunda gözükara bir savaş
vermekten çekinmediğiniz için...
28 Şubat'ın generallerine
''kurumlarınızın anahtarlarını vermeye hazır olduğunuzu'' ilan ederken, aynı davranışı Erdoğan gibi Müslüman bir lidere karşı göstermek şöyle dursun, -
dünya müslümanlarının gece gündüz dua ettiği- ''uzun adam”a beddua üstüne beddua
etmekten çekinmediğiniz için...
İslâm dünyasının Türkiye'yi bir umut olarak gördüğü
bir zaman diliminde, her ne pahasına olursa olsun,
bu umudu söndürmekte hiç bir sakınca görmediğiniz için...
İpler
''in henüz bu ülkenin çocuklarının elinde olmadığı bir zaman diliminde,
Anadolu çocuklarının bu zillete son verme
, ülkeye sahip çıkma mücadelesinde -kendi ihtiraslarınız uğruna!- onları
arkadan vurmakta bir an bile tereddüt etmediğiniz için...
Önünüze gelen herkesi kullanmakta ve ''son kullanım tarihi'' geçtikten sonra da kaldırıp atmakta hiç bir beis görmediğiniz için...
Her hâl ve şartta
Allah'a yaslanacağınıza, küresel şer güçlere yaslanma aymazlığı
gösterdiğiniz için...
EN ZOR ZAMANLARINDA MÜSLÜMANLARI ARKADAN VURDUĞUNUZ İÇİN...
Küresel şer şebekeleriyle ve onların Türkiye'deki şubeleriyle
kirli ve esrarengiz ittifaklar
kurarak
saf çocuğu masum Anadolu'nun mazlum çocuklarının kuyusunu kazmakta
hiç bir sakınca görmediğiniz için...
Müslümanların en zor/lu zamanlarında hem Türkiye'de hem de dünyada, bütün hayatî sorunlarında Müslümanları yapayalnız bıraktığınız için...
Hem Türkiye'de hem de dünyada, Müslümanların varoluş mücadelelerini sabote etmekte hiç bir vicdan azabı çekmediğiniz için...
Küresel sistemin lordlarının önünde süklüm püklüm
olmaktan ötürü hiç bir
zillet hâli
yaşamadığınız için...
Bu toprakların masum insanlarının maddî yardımlarını,
İslâmî bir eğitim modeli geliştirmek yerine
, dünyanın dört bir tarafında seküler eğitim kurumları kurarak çarçur ettiğiniz için...
MAZLUMLARIN ÂHINA KULAK TIKAYIP, ZALİMLERİN ÖNÜNDE DİZ ÇÖKTÜĞÜNÜZ İÇİN...
Müslümanlarla gülüp, Müslümanlarla ağlamadığınız için...
Sürekli olarak küresel zorbaların, zâlimlerin, karanlık güçlerin yanında yer aldığınız için...
Mazlumların âhına, dertlerine ortak olmadığınız için...
Kendi imparatorluğunuza ulaştıracak, İslâm'ı protestanlaştıracak her yolu, her türlü kirli ittifakı, her türlü esrarengiz ilişkiyi mübah
gördüğünüz için...
Ümmet şuurunu yok ettiğiniz, kardeşlik ruhunu öldürdüğünüz için...
Hem
kendi intiharınızı hem ülkenin intiharını hazırlayarak masum Anadolu çocuklarının ve Türkiye'ye umut olarak bakan mazlum Müslüman halkların umutlarını karartmakta
hiç bir sakınca görmediğiniz için...
MÜSLÜMANLARIN YÜZKARASI, KÜRESEL GÜÇLERİN MASKARASI OLDUNUZ!
Hakikate teslim olarak hakikat bayrağını göndere dikme mücahedesi vereceğinize, hakikati teslim alarak ve şer güçlere teslim olarak
şer güçlerin taşeronluğunu
yapmaktan ve kardeşlerinizin kuyusunu kazmaktan çekinmediğiniz,
15 Temmuz gecesi, bu ülkenin ordusunun tanklarıyla bu ülkenin çilekeş insanlarını ezmekte
bir ân bile tereddüt etmediğiniz için...
Müslümanların yüzkarası, küresel şebekelerin ve şer güçlerin maskarası oldunuz.
Ve deşifre oldunuz!
Bu masum millet ve mazlum ümmet, ihanetinizin hesabını burada da, öte'de de soracak sizden, elbet!On Emir
Yusuf Kaplan
25/07/2016 Pazartesi
Paralel devlet tehlikesi değil paralel din tehlikesi var. Bu kirli Pçete'nin bu kadar fütursuzlaşmasının nedeni budur.
Küresel sistem,
bütün dinleri hadım etti, dize getirdi ama İslâm'ı hadım edemedi, dize getiremedi
. Bu postmodern haşhaşîleri kullanarak İslâm'ı dize getirmek, protestanlaştırmak, içini boşaltmak,
küresel sisteme itiraz etmeyen, dünyaya söyleyeceği hiçbir şey kalmayan
“
seküler bir din
”e dönüştürmek istiyor.
O yüzden bu şebekenin önünü
dünyanın dört bir tarafında sonuna kadar açıyor..
.
O yüzden bu şebekenin
şifrelerinin iyi çözülmesi
gerekiyor.
Bu kirli PÇete'yi deşifre ettiğim -için ölümle tehdit edildiğim!- yazılarımı
sizlerle paylaşmaya devam ediyorum.
17 Aralık sürecinde yazdığım ve çok sayıda dile çevrilen yazımı, küçük değişikliklerle sizlerle yeniden paylaşıyorum. Buyurunuz:
1-ZORBALARDAN DEĞİL, ALLAH'TAN KORKACAKSINIZ!
Zorbalardan değil, sadece Allah'tan medet umacaksınız!
Zorbaların, zalimlerin, insanlık ve hakikat düşmanlarının değil, yalnızca Allah'ın ''mevlâ''nız (dostunuz, sığınağınız, dayanağınız) olduğunu aslâ unutmayacaksınız!
Allah'tan başkasını mevlâ edinenlerin, belâsını bulacağını
iyi bileceksiniz!
Bugün önünüzü açan küresel zorbaların, yarın, ipinizi çekmekten çekinmeyeceklerini aslâ gözardı etmeyeceksiniz!
2-TAKİYYE'YE DEĞİL, TAKVA'YA SARILACAKSINIZ!
Takiyyeciliğin ikiyüzlülük
; Takva'nın ise ikiyüzlülükle yüzleşmek, ikiyüzlülüğü yenmek, yalnızca Allah'a yönelmek olduğunu idrak edeceksiniz!
Takiyyeciliğin, insanın kimliğini, niyetini ve hedefini gizlediğini ama sonunda, kişinin kalbini körleştireceğini, kişiliğini bitireceğini bileceksiniz! Ve
hem “takiyyenin anası” İran'a saldırıp hem de takiyyecilik yapmaya
kalkışmayacaksınız!
İhtirasın değil, ihlasın peşinde koşturacaksını
z!
Kendi ihtiraslarınız, kendi ''şebeke''nizin iktidarı için ülkeyi yangın yerine çevirmeye, kaosun eşiğine sürüklemeye hakkınız olmadığını unutmayacaksınız!
3-MÜSLÜMANLARA DEĞİL, Ş
ER G
ÜÇLERE TUZAK KURACAKSINIZ!
Bu ülkede ''ipler'' hâlâ bu ülkenin çocuklarının elinde değil. Türkiye, fiilen teslim alınmadı ama zihnen teslim alındı; dışarıdan sömürgeleştirilemedi ama içeriden sömürgeleştirildi ve yüzyıldır tarihten sürgün edildi.
Öte yandan İslâm dünyası kan ağlıyor. İslâm dünyası, iki asırdır, Batılıların esareti altında yaşıyor: Batılılar insan haklarını, hukuku ve vicdanı hiçe sayarak diktatörleri ve darbeleri destekliyor her yerde.
Türkiye'nin, bölgenin
umudu
olmaya başladığı, ''
altın vuruş
''u yapmaya hazırlandığı kritik bir zaman diliminde, mazlum ve masum halkların,
ç
ileke
ş Müslümanların umudunu söndürmeye
kalkışmayacaksınız.
Şer güçlerin güçlerine güç
, zul
ümlerine zulüm katma cinayetine ortak olmayacaksınız
.
Müslümanları arkadan vurmayacaksınız
. Müslümanlara da, ülkenizin kimsesiz insanlarına da
ihanet etmeye ve tuzak kurmaya
kalkışmayacaksınız!
4-MEVZİ
LER
İNİ YİTİ
RENLER
İ
N MUVAZENELER
İNİ DE YİTİ
RECEKLER
İNİ BİLECEKSİNİ
Z!
Yerinizi bileceksiniz: Zalimlerin yanında değil, mazlumların yanında mevzileneceksiniz.
Mevzilerini yitirenlerin muvazenelerini / dengelerini de yitireceklerini ve düşeceklerini bileceksiniz!
Mevziyi aslâ terketmeyeceksiniz! Zaman mevzi'yi koruma zamanıdır.
Mevzi'nin, küresel güçlerin hatlarını korumak değil, ülkemizin ve mazlum halkları
n direni
ş, diriliş ve varoluş koridorlarını a
ç
mak olduğunu aslâ unutmayacaksınız.
5-ARA
Ç
LARI, AMA
ÇLARIN ÖN
ÜNE GE
ÇİRMEYECEKSİNİ
Z!
Araçları amaçların önüne geçirdiğiniz andan itibaren, amaçlarınızı da, yolunuzu da, istikametinizi de yitireceğinizi unutmayacaksınız!
Ara
ç
ları putlaştırdığınız zaman, ''amaca ulaşmak i
ç
in her yol mübahtır'' Makyavelist ilkesizliğin bütün ilkelerinizi yerle bir edeceğini
iyi bileceksiniz!
Başarıya değil, hakikate odaklanacaksını
z!
Ölçünüz, başarıya kilitlenmek değil, hakikatin izini sürmek olacak!
Ayartıcı araçlara ve kışkırtıcı
şer güçlere değil, Hakk'a ve Hakk'ın diriltici hakikatine
ve rahmet elçisine boyun eğeceksiniz!
6-ZALİ
MLER
İN DEĞİ
L, MAZLUMLARIN
Ç
OCUKLARI
İÇİN GÖZYAŞ
I D
ÖKECEKSİNİ
Z!
Zira zalimlerin çocukları için döktüğünüz gözyaşının, yarın, mazlumların çocuklarını önüne katarak silip süpürecek bir
zul
ü
m seline d
önüşeceğini, bu selin sizi de, bizi de boğacağını
aslâ unutmayacaksınız.
Müslümanlar için
beddua etmeyeceksiniz; dua edeceksiniz
sadece!
Eğer ille de
beddua edecekseniz, zalimler i
ç
in, hakikat düşmanları i
ç
in, insanlık düşmanları i
ç
in beddua edeceksiniz!
Müslümanların önünde
takoz olmayacaksınız
; hakikat düşmanlarının, insanlık düşmanlarının önünde takoz olacaksınız!
7-”ŞEBEKE”
BAYRA
Ğ
INI DE
ĞİL,
ÜMMET BAYRA
Ğ
INI DALGALANDIRACAKSINIZ!
Kör ve körleştirici bir ''şebeke'' bilinciyle değil, diriltici ve herkese ruh üfleyici
bütün cemaatleri kardeş bilen ümmet bilinciyle
hareket edeceksiniz! Ümmet bilinciyle hareket ettiğiniz zaman,
cemaatin cemadata / taşa dönüşmesini
önleyebileceğinizi bileceksiniz!
Kardeş olacaksınız, türdeş değil.
Kalbiniz, şebekenizin çocukları için değil, ümmetin masum ve mazlum çocukları için atacak!
''Şebeke'' bayrağını değil, Ümmet bayrağını dalgalandırmaya bakacaksınız!
8-AÇIK OYNAYACAKSINIZ! KİRLİ OYUNLARA BAŞBURMAYACAKSINIZ!
Kirli oyunlara, kirli yöntemlere, kirli ittifaklara başvurmayacaksını
z!
İç ve dış şer şebekeleriyle karanlık ittifaklar kurarak
Müslümanlar i
ç
in, ülkeniz i
ç
in kirli oyunlar tezgâhlamayacaksını
z!
Hangi güç odaklarıyla, ne tür ittifaklar içine girdiğinizi açıklayacaksınız!
9-HAKİ
KAT
İ
TESL
İM ALMAYACAKSINIZ, HAKİ
KETE TESL
İM OLMAYA BAKACAKSINIZ!
Hakikatin çocuğu olmaya bakacaksınız!
Hakikati ''
ç
ocuğunuz'', ''oyuncağınız'' yapmaya, hakikatle oynamaya, hakikati oyuncağa
ç
evirmeye
kalkışmayacaksınız!
''Hakikat ben''im'', ''benim hakikatim tek hakikattir'' demeyeceksiniz.
Tıpkı
Bediüzzaman
gibi, ''
Ben, hakikatin bende''siyim, hizmet
ç
isiyim'', diyeceksiniz! Yoksa Hakk'ın sillesini yemekten kurtulamayacağınızı
aslâ unutmayacaksınız!
10-Sİ
LLE-TOKAT YESEN
İZ DE
ÜLKEN
İZİ
TERKETMEYECEKS
İNİ
Z!
''Hangi akla hizmet Frengistan'da bu kişi!'' dedirtmeyeceksiniz!
Frengistan'da, İslâm düşmanlarının, hakikat ve insanlık düşmanlarının ellerinde istedikleri zaman, istedikleri şekilde sizi kullanacaklarını unutmayacaksınız!
Tıpkı
Bediüzzaman gibi, sille yiyecekseniz, tekme yiyeceksiniz ama aslâ ülkenizi terketmeye
yeltenmeyeceksiniz!
Mücadelenizi ülkenizde vereceksiniz! Eğer mücadelenizi Frengistan'da vermeye kalkışırsanız, bunun
bedelini isteyeceklerini
aslâ unutmayacaksınız!
Frengistan'da bedel olarak sizden izzetinizi satmanızı isteyeceklerini
aslâ gözardı etmeyeceksiniz!
İzzetinizi yitirdiğiniz zaman, hizmetin hezimete dönüşeceğini iyi bileceksiniz!
*
Ek: Geldiğiniz noktayı göreceksiniz artık:
Dostlarınızı düşman, azılı İslâm düşmanlarını dost yaptığınızı bile göremiyorsanız hâlâ, Allah kurtarsın sizi
, diyorum. Vesselâm.
.Bu toprakları bize ve İslâm’a mezar yapmak istiyorlar ama başaramayacaklar!
Yusuf Kaplan
22/08/2016 Pazartesi
15 Temmuz saldırısının artçı saldırıları sürüyor: Elazığ ve Van'dan sonra Gaziantep de ateşe verildi! Fay hatlarımızı patlatmak ve Türkiye'yi önce iç savaşın eşiğine sürüklemek, ardından da işgale hazır hâle getirmek istiyorlar!
Emperyalistler, bin yıl şehid kanıyla yoğrulan, buradan üç kıtaya adalet, kardeşlik ve sulh armağan eden aşılamamış bir medeniyet modeli sunan
bu toprakları bize ve İslâm'a mezar yapmak istiyorlar!
Emperyalistlerin asıl hedefleri bu.
Geçenlerde vefat eden büyük tarihçimiz Halil İnalcık, bu yakıcı ve ürpertici gerçeği, özlü bir şekilde şöyle dile getirmişti: “Batı, İstanbul'un fethini ve Ayasofya'yı hiçbir zaman unutmadı!"
Emperyalistler, içimizdeki
uşaklarını kullanarak bizi tam kalbimizden, yani kardeşliğimizden vurmaya
, bu toprakları bize ve varlık nedenimiz olan İslâm'a mezar yapma hedefini adım adım gerçekleştirmeye çalışıyorlar!
Bu üç şehrimizin ortak özelliği mezhebî ve etnik farklılıklara rağmen
üçünün de barış adası, kardeşlik adası ve huzur adası olması.
FARKLILIKLARIMIZI NİR KENARA BIRAKMAK VE KENETLENMEK ZORUNDAYIZ!
Biliyorsunuz, benim,
laikliğe karşı, Kemalizme karşı rezervlerim, önemli felsefî eleştirilerim
var. Yine 15 Temmuz saldırısından sonra televizyonların sanki ağız birliği, söz birliği etmişçesine,
15 Temmuz ruhunu ve bu ruh doğrultusunda Türkiye'yi nasıl inşa edebiliriz
meselesini konuşmak yerine, 15 Temmuz gecesi tanklara göğsünü siper eden cemaatleri açıkça hedef göstermelerinden ötürü sert ve ses getiren eleştirilerim oldu.
Bu ülkenin hâs çocuğu olarak
gerek laikliğe ve Kemalizme, gerekse cemaatlerin hedef gösterilmesine yönelik eleştirilerimi şimdilik erteliyorum
ve şunu söylüyorum:
Türkiye'ye karşı büyük bir saldırı var!
Türkiye'nin birliğini, dirliğini, kardeşliğini ve bütünlüğünü yok ederek bize ve bizim bu topraklardaki varlık nedenimizi oluşturan İslâmî iddialarımızı yok etmeye yönelik çok büyük bir saldırı bu!
Böylesine büyük bir saldırının olduğu bir zaman diliminde
bütün ideolojik farklılıklarımızı, mezhebî ve etnik farklılıklarımızı bir tarafa bırakmak
ve
ülkeye yapılan bu çok yönlü saldırıyı hep birlikte püskürtmek zorundayız!
Şunu aslâ unutmamamız gerekiyor: Batılı emperyalistler, artık bizzat kendileri saldırmıyorlar bir yere. Önce taşeronlarını, maşalarını kullanıyorlar; sonrasında da gerektiğinde de bizzat işgal ediyorlar!
FETÖ, PKK-PYD, DAEŞ gibi örgütler, aynı merkezden yönlendiriliyor,
aynı merkezden emir alıyorlar! 7 Haziran seçimlerinden 15 Temmuz saldırısına kadar yaşadıklarımızla bu gerçek ispatlandı!
BATILILARIN ÜÇ HEDEFİ
Buradan geleceğim nokta hayatî...
Batılıların üç hedefi
var:
1-Terör örgütlerini kullanarak
Türkiye'yi iç savaşın eşiğine sürüklemek...
2-Ardından
Türkiye'yi NATO, OECD gibi Batılı kurumlardan ihraç etmek...
3-Son olarak da kaosa sürüklenen, Batılı kurumlardan çıkartılan
Türkiye'yi türlü çeşitli bahanelerle işgal etmek!
Türkiye
15 Temmuz saldırısına
maruz kaldı!
Hiç bir Batı ülkesi, Türkiye'nin yanında olduğunu açıklamadı.
Hatta NATO'nun patronu ABD'nin Dışişleri Bakanı
John Kerry, “Türkiye'nin NATO'dan çıkarılabileceği
" anlamına gelen sözler sarfetti. Sonradan bu açıklamalarından “çarkettiğini" dillendiren sözler söylese de,
ok yaydan çıkmıştı bir kere!
Bakın, burada atladığımız ama aslâ atlayamayacağımız çok önemli bir nokta var:
NATO, NATO üyesi bir ülkeye saldırı olduğunda, öncelikle bu saldırıya karşı olmak ve böyle saldırıyı önlemekle mükelleftir
. Ama böyle bir açıklamanın yapılmış olması,
henüz göremediğimiz
yakın geleceğe ilişkin
Batılıların Türkiye'yle ilgili tezgâhlarının habercisidir.
Nedir bu?
Şudur:
Batılılar, taşeron örgütleri kullanarak Türkiye'yi kaosa, iç savaşa sürüklemek, ardından , Türkiye'yi Batı'ya karşı sert söylemler geliştirmeye kışkırtmak, böylelikle Türkiye'yi Batılı kurumlardan çıkarmak ve işgal etmek için bahane oluşturmak istiyorlar!
BÜYÜK TUZAĞA DİKKAT!
Bu, bir tuzaktır. Hem de
büyük bir tuzak
. Bizim şu ana kadar içine sürüklendiğimiz, yarın ortam iyice gerginleştikçe daha da fazla sürükleneceğimiz hâlet-i ruhiyeyle kolayca düşürüleceğimiz çok büyük bir tuzak!
Bu toplum, bin yıldır dünya tarihini yaptı üç kıtada. Sömürgeleştirilemedi; kimseyi de sömürgeleştirmedi.
En zor zamanlarda, toparlandı ve bu zorlukların üstesinden gelmesini çok iyi bildi.
Şimdi tam da böylesi zor bir dönemecin eşiğine sürükleniyoruz:
15 Temmuz saldırısını püskürttük. Batılılar çıldırdılar
. O yüzden iç savaş çıkartacak taşeronlarını devreye soktular.
Türkiye'nin projesi, İslâm dünyasını toplayacak İslâm birliği projesi olmak zorundadır
. Bu ancak güçlü, köklü maddî ve manevî temellere, imkânlara sahip olduğumuz zaman hayata geçirebileceğimiz
Medeniyet atılımıyla gerçeğe dönüşebilir.
Fakat iki asırdır, özellikle de son bir asırdır;
İslâm dünyası köle
; Batılıların kölesi, işgali altında.
Şu aşamada yapabileceğimiz şey,
düşmanlarımızın düşmanlıklarını üzerimize yöneltemeyecekleri çapta zekice ve onları ters köşe yapacak derinlikli stratejiler geliştirmek.
Bunun için de,
dalgayı kırıncaya kadar, Batılı kurumlardan çıkmamak!
Lanet olsun NATO'suna da, AB'sine de, OECD'sine de! Ama şunu aslâ gözardı edemeyiz:
Türkiye'yi Batı kurumlarından çıkarıp, bahane üreterek vuracak hatta işgal edecekler!
Yukarıda da söylediğim gibi, bu bir tuzaktır.
Birinci Dünya Savaşı'na da bu tür tuzaklarla itildik
ve koskoca altı asırlık çınarı devirdiler; 8-10 yıl içinde tarihten sildiler.
KURTLAR SOFRASI KURULDU, BASİRETİMİZİ KUŞANMA VAKTİ!
Yüzyıl sonra da
aynı senaryo sahneleniyor: Kurtlar sofrası kuruldu: Türkiye'ye tuzak üstüne tuzak kuruyorlar.
Batılı kurumlardan çıkarılmamız en büyük tuzaktır:
Şu aşamada Batılılar, NATO üyesi bir Türkiye'yi aslâ açıkça vuramazlar! Ama NATO'dan çıkarılacak bir Türkiye'nin üzerine hep birlikte çullanırlar ve paramparça ederler -Allah muhafaza!
O yüzden
basireti ve feraseti elden bırakamayız!
Batılılara nefretimizi büyütürken, dalga kırma aşamasından dalga kurma aşamasına geçmemizi sağlayacak kadar Türkiye'yi de büyütmek, maddî ve manevî temellerimizi sarsılmaz bir şekilde güçlendirmek zorundayız.
Eğer basiretsiz ve ferasetsiz hareket edersek, Türkiye'yi iç savaşa sürüklerler. Türkiye'yi Batı kurumlarından çıkaracak tuzaklar kurar, kışkırtmalar yaparlar; eğer biz de bu tuzaklara düşersek Batılıların topyekûn Türkiye'yi vurmalarının zeminini oluşturmuş oluruz.
Özetle:
Tuzaklarla, tezgâhlarla sürdürülen adı konulmamış bir savaş var! Zokayı yutmaz, farklılıklarımızı kaşımaz da kenetlenirsek, bu belâları defeder, bölgemizin önünü açacak büyük bir medeniyet yolculuğuna çıkmaya başlarız -inşallah.
Türkiye’ye, kendi ayağına kurşun sıktırıyorlar!
Yusuf Kaplan
26/08/2016 Cuma
Şundan kesinkes eminim artık: 15 Temmuz saldırısı, bu toplumun İslâmî varlığını topyekûn yok etmeyi, medeniyet iddialarının yegâne kaynağını oluşturan ruhköklerini bitirmeyi amaçlayan bir saldırıydı.
Ve bu saldırı, bütün hızıyla sürüyor...
Fakat biz 15 Temmuz'un ne olduğunu bile kavrayabilmiş değiliz hâlâ!
15 TEMMUZ SALDIRISI, İSLÂM'A KARŞI KÜRESEL BİR SALDIRIDIR!
İnsanlar, 15 Temmuz'un ikinci ayağı gelecek mi, diye son derece tedirginler, haklı olarak.
Yakıcı mesele şu burada: 15 Temmuz'da yaşanan saldırının nasıl bir saldırı olduğunu tespit edemezsek, karşı karşıya kaldığımız tehlikeyle başarılı bir şekilde aslâ mücadele edemeyiz.
Önce şunu görelim, artık:
15 Temmuz, İslâm'a karşı gerçekleştirilen küresel bir saldırıdır.
Altını çizerek tekrar ediyorum: 15 Temmuz, küresel sistem tarafından İslâm'a karşı başlatılan son derece sofistike, karmaşık,
kafa karıştırıcı, hedef saptırıcı, çok iyi planlanmış küresel bir saldırıdır.
SEKÜLER BİR “HAÇLI” SAVAŞI”YLA KARŞI KARŞIYAYIZ!
İngilizlerin kurduğu, kodlarını belirlediği
küresel kapitalist sistem, iki asırdır, İslâm'la savaşıyor.
Bu, İslâm'a karşı iki asırdır sürdürülen seküler bir Haçlı savaşıdır. İngilizler, bu seküler haçlı savaşını Şark Meselesi olarak bilinen stratejiyi adım adım hayata geçirerek sürdürüyorlar.
İngilizlerin “
Şark Meselesi
” stratejisiyle hayata geçirdikleri,
iki aşamalı bir savaş
bu:
Birinci aşaması,
tarih yapan bir aktör olarak İslâm'ı tarihten uzaklaştırmak/tı
: Osmanlı'yı durdurmakla bu birinci aşamayı başardılar.
İKİ “PARALEL DİN”: NEO-HÂRİCİLİK VE FETÖ
Şark meselesinin ikinci ayağı ise,
Müslümanları İslâm'dan uzaklaştırmak.
Bunu da iki ana aktör üzerinden, iki zıt “paralel din” (
neo-hâricîlik veya neo-selefîlik ve Protestan İslâm
) icat ederek gerçekleştirmeye çalışıyorlar -bir asırdan fazla bir süredir.
Bu süreç, hem
Vehhâbiliğin
icat edilmesiyle hem de
Kemalist fundamentalizmle başlatılan
, bizim seküler ve İslâmî entelijansiyamızın henüz tam olarak kavrayamadığı çok tehlikeli bir süreçtir.
İngilizler,
birinci “paralel din”i, Vehhâbilik üzerinden hâricî mantığına dayanan
, İslâm'ı şiddetle, terörle özdeşleştiren DAEŞ vesaire gibi neo-selefî'likle icat etmeyi başardılar. Öyle ki,
hâricî mantığı, İslâm dünyasında tarihte ilk defa Müslüman toplumların omurgası hâline geldi
. Bu İslâm'ın geleceği acısından son derece tehlikeli bir süreçtir.
Sonuçta sözümona “İslâm Devleti” kurdurdukları DAEŞ vesaire gibi örgütlerle kitleleri İslâm'dan nefret ettirme, uzaklaştırma konusunda büyük bir mesafe katettiler.
İşte
15 Temmuz, kitleleri İslâm'dan uzaklaştırma sürecinde geliştirilen ikinci paralel din tehlikesinin FETÖ üzerinden devreye girdirilmesidir.
Ortaya çıkan manzarayı çok iyi okumak ve buradan geleceğe projeksiyon yapmak
durumundayız:
Küresel sistem, İslâm'ı içerden dönüştürmeye ve dize getirmeye çalışıyor.
15 Temmuz'la İslâm'ın yeniden tarih yapma imkânları, İslâm'ı dönüştürecek işte bu iki “paralel din” üzerinden dinamitlenmek ve bitirilmek istendi.
DİKKAT! DÜNYAYA SUNACAĞIMIZ ŞEYİ BİZZAT BİZE YOK ETTİRMEYE ÇALIŞIYORLAR!
Şunu iyi bilelim:
15 Temmuz bitmiş bir saldırı değil, süregiden ve değişik yöntemlerle sürdürülen bir saldırıdır.
Bu saldırıyı maddeler hâlinde şöyle özetlemek mümkün:
1-FETÖ kullanılarak, cemaatler vuruluyor...
2-FETÖ'nün bir “cemaat” olduğu zihinlere kazınarak, fosilleşmiş laikçi-Kemalizmin önü açılıyor...
3-Yapılmak istenen şey, Türk toplumunun varlık nedenini oluşturan İslâmî ruhköklerini kurutmak.
4-Böylelikle, bu toplumun bin yıl tarih yapmasını mümkün kılan ve tam da İslâm'ın yeniden tarih yapacak yegâne kaynağını oluşturan Ehl-i Sünnet Omurga'nın çökertilmesi hedefleniyor...
Ehl-i Sünnet Omurga'nın varlığını sürdüren yegâne kaynak cemaatlerdir
; özellikle de bizim ruh köklerimizi oluşturan, yaşatan
tasavvufî cemaatlerdir.
Elbette ki, iki asırlık
medeniyet krizi
sürecinde
cemaatlerin yaşadığı sorunları, zaafları da konuşmamız
gerekiyor; bu, başka bir yazının konusu.
Ama asıl mesele şu:
Tasavvufî cemaatleri etkisiz hâle getirmek demek, bu toplumun ruh köklerini yok edecek tehlikeli tohumları ekmek demektir.
Tasavvufî cemaatleri yok etmek demek, Yunus'u, Mevlânâ'yı, İmam Rabbânî'yi, Gazâlî'yi, Nakşibendî geleneği, Itrî'yi, Akşemseddin'i, Fatih'i, Molla Gurânî'yi, Sinan'ı, Şeyh Galib'i yok etmek demektir
. Bu kurucu şahsiyetleri yok etmek, bu toplumun Kur'ân ve Sünnet'ten süt emerek inşa ettiği
bin yıllık mimarî, sanat, estetik ve hayat birikimini ve ruhunu yok etmek demektir.
En önemlisi de, hâricî mantığına ve İslâm'ın protestanlaştırılması tehlikesine karşı Kur'ân ve Sünnet'e dayalı olarak geliştirilen İslâmî ilim, irfan ve hikmet tecrübesi üzerinden inşa ettiğimiz gönülleri fethedecek irfânî geleneğe ve ruha dünyanın şiddetle ihtiyaç hissettiği bir zaman diliminde cemaatlerin hedef tahtasına yatırılması,
bizim bin yıllık medeniyet dinamiklerimizin bizzat kendi ellerimizle dinamitlenmesi demektir.
15 Temmuz saldırısından sonra yapılan şey tam da bu işte:
Bizim dünyaya sunacağımız hazine, bizim ruh köklerimiz yerle bir ediliyor
.
Eğer bizim
ruh köklerimizin yok edilmesine göz yumarsak, bu toplum çöker
ve dünyaya sunacağımız Ehl-i Sünnet Omurga'ya dayanarak geliştirdiğimiz
ruh köklerimizden beslenecek medeniyet fikri de suya düşer.
Ülkeyi yöneten insanları bu tuzağa karşı müteyakkız olmaya ve gereken adımları gecikmeden atmaya davet ediyorum.
YANLIŞ BİR TRENE BİNDİRİLMEK VE TRENDE TERS YÖNE KOŞMAK...
Yazıyı, sizi ters köşe yaparak bitireyim...
Büyük düşünür
Nietzsche
, şöyle bir şey söylemişti: “
Yanlış bir trene binmişsiniz! Ama trende koridorda ters yöne doğru koşup duruyorsunuz! Boşuna koşturursunuz!
”
Nietzsche
, felsefî düzlemde önemli bir durumalış'tan sözediyor; ama
sanki bizim yüzyıllık savuruluşumuzu anlatıyor gibi
, öyle değil mi?İslâm, tek vazgeçilemezimiz olmazsa, varlığımızı bile sürdüremeyiz!
Yusuf Kaplan
28/08/2016 Pazar
15 Temmuz'un ne olduğunu, nasıl bir şey yaşadığımızı kavramakta zorlanıyoruz.
15 Temmuz, darbe filan değildir; İslâm'a karşı “içerden” gerçekleştirilen çok yönlü küresel bir saldırıdır.
Yani: İslâm'ın, tarih yapıcı bir aktör olarak yeniden tarih sahnesine çıkmasını durdurmayı amaçlayan, hedef yaptıran, sağ gösterip sol vuran, kafa karıştıran postmodern bir saldırıdır 15 Temmuz.
BİZİM TRAJEDİMİZ: ÇAĞ'I DA, KENDİ'Nİ DE TANIYAMAMAK!
Türkiye'de,
tarih felsefesi
ve kuşatıcı bir
medeniyet perspektifine sahip fikir adamları olmadığı için
, 15 Temmuz saldırısını anlamakta çok zorlanıyoruz!
Şunu söylemiştim: Öncelikli olarak,
içinde yaşadığınız çağ'ı tanıyamazsanız, tanımlanırsınız.
Ve tanıyamadığınız bir çağ'ı değiştirme iddiasında bulunamazsınız!
İkincisi ve daha önemlisi de, kendinizi, kendi tarihî derinliğinizi,
medeniyet dinamiklerinizi ve ruhunuzu kavrayamazsanız
, içinde yaşadığınız çağ'ı tanıma; çağ'ın ağlarını, bağlarını ve bağlamlarını aşma; insanlığın önünü açacak esaslı bir
hakikat medeniyeti yolculuğuna çıkma konusunda hiç bir mesafe katemezsiniz!
İKİNCİ MEDENİYET KRİZİ: MÜSLÜMAN ZİHNİ'NİN VE MÜSLÜMANCA YAŞAMA ZEMİNİ'NİN ÇÖKÜŞÜ
İki asırdır, Müslümanlar,
ikinci büyük medeniyet krizini
yaşıyorlar iliklerine kadar. Bu kriz, Müslümanların tarihlerinde yaşadıkları,
en büyük varoluşsal bunalım
. İlk kez yaşadıkları bir
fetret dönemi
Hem İslâm'la hem de dünyayla ilişkilerini sakatlayan derin bir buhran...
Bu süreçte, Müslüman toplumlar, hem Müslümanca algılama, duyma ve düşünme melekelerini, kısacası
hem
Müslüman Zihni'ni yitirdiler; hem de Müslümanca yaşama Zemin'ini...
Müslüman zihnine ve Müslümanca yaşama zemin'ine sahip olamadığımız için, yaşadığımız sorunları tanımlayabilecek Müslümanca bakış açılarından yoksunuz. O yüzden yaşadığımız çağ'ı tanımlayamıyoruz; sürekli olarak tanımlanıyoruz.
KISACA EVRENSEL MÜSLÜMAN TARİH FELSEFESİ
Müslüman zihnine ulaşmak, Müslümanca yaşama Zemin'inin yapıtaşlarını da döşeyebilecek bir yere ulaşmak demek.
Müslüman zihnine ulaşmak, çağ'ın ağlarını, bağlarını ve bağlamlarını da aşacak bir
dil'e, yer'e ve yön'e sahip olmak demek.
Buna göre,
Mekke sürecinde,
Müslüman zihni
(dil'i, şahsiyeti ve elbette ki, akîdesi) inşa ediliyor; böylelikle çağrı kuruluyor; çakıl taşları temizleniyor. Bu süreç, sözkonusu tarih felsefesinin, dikey eksenini yani
Yaratıcı Ruh'unu
oluşturuyor.
Medine sürecinde, Yaratıcı Ruh, Kurucu İrade'yi inşa ediyor
; Medine'de yapı-taşlarını döşüyor ve çağrı çağ'ını kuruyor; Müslüman Zihni, tam olarak işleyeceği Müslümanca yaşama Zemin'ine kavuşuyor.
Burada insanlık tarihini açıklayacak evrensel bir İslâmî tarih felsefesinin anahatlarını vermiş oldum size.
POSTMODERN Ç/AĞ: SAĞ GÖSTERİP SOL VURMAK!
Bu tarih felsefesinin sunduğu medeniyet perspektifiyle çağa ve 15 Temmuz saldırısına bakalım...
İçinde yaşadığımız çağ,
postmodern bir çağ
:
Ayartıcı bir ağ
bu çağ aslında: Bir yandan her şey küre ölçeğinde cereyan ediyor, bütün sınırlar ortadan kalkıyor ama öte yandan özellikle de medyalar üzerinden ayartıcı, kitleleri hız'a, haz'a, ego'ya, para'ya, fetişlere hapseden uyutucu, uyuşturucu ve uyuzlaştırıcı bir dünya icat ediliyor.
İşte böylesi bir ortamda, bu çağ'ı kuran ve kodlarını en etkili şekilde kullanan Batılılar ve dünyadaki uzantıları,
medyaları
kitlelerin zihin'lerini delik deşik edecek, ufuklarını yok edecek,
düşünme melekelerini yerle bir edecek
şekilde kullanıyorlar!
Postmodern çağ, kaos üzerinden düzen üretiyor!
Böylelikle düzensizlikler, iç karışıklıklar üzerinden hegemonyasını pekiştirecek bir düzen kuruyor... Ama
bu düzen, son derece yapay ve kırılgan: Kodlarını kırarsanız, çökertebilirsiniz bu düzeni!
FETÖ ÜZERİNDEN İSLÂMÎ RUH KÖKLERİMİZİ DİNAMİTLİYORLAR!
15 Temmuz işte bu postmodern düzensizlikten düzen ve hegemonya çıkarma çabasının ürünü bir saldırı.
15 Temmuz'u, -kaset, montaj, şantaj, Makyavelizm, yalan, iftira vesaire gibi- İslâmî ahlâkı, yöntemleri ve davranış biçimlerini yerle bir ederek varolan FETÖ üzerinden gerçekleştirdiler.
15 Temmuz gecesinden bu yana şunu yapıyorlar: “FETÖ, Müslüman bir cemaatti ve Müslüman bir cemaatin ne kadar iğrençleşeceğini görün, siz siz olun, cemaatleri aslâ devlete sokmayın” diyorlar...
Amaç
görünüşte cemaatleri ama gerçekte İslâm'ı bu ülkenin hem devlet hem de toplum hayatından sonsuza dek uzaklaştırmak...
Ve çoktan
fosilleşmiş Kemalizmi
, dünyada Fransa'nın dışında hiç bir örneği kalmayan,
Batılı düşünürlerce kıyasıya tartışılan, manevî / zihnî çöküşün kaynağı olarak görülen laikliği
bu topluma dayatmak!
Öyle bir
medya darbesi
yaşanıyor ki,
İslâmî çevreler bile
bu ayartıcı medya darbesini yiyorlar ve
“cemaatlerin ne işi var devlet'te?”
diyebiliyorlar!
Bu nedir? Bu, zokayı yutmak demektir; tek kelimeyle,
intihardır
.
İSLÂM'IN TEK VAZGEÇİLEMEZİMİZ OLMASI İÇİN CEMAATLERE DÜŞEN YÜKÜMLÜLÜKLER
Oysa üzerinde kafa yormamız gereken mesele şu: Eğer bir
15 Temmuz ruhu
varsa,
bu ruhun, İslâm'ı bizim tek vazgeçilemezimiz katına nasıl yükseltebileceği
meselesine odaklanmaktır.
Altını çizerek herkesi uyarıyorum:
Yapılmak istenen şey, FETÖ'yü bahane ederek, görünüşte cemaatlere vurmak ama gerçekte bu toplumun bin yıllık İslâmî ruh köklerini kurutmaktır.
İşte burada İslâmî cemaatlere çok büyük görevler düşüyor. Bunları kısaca şöyle özetleyeyim burada:
1-
Cemaatler, cemaati değil cemiyeti düşünmeli.
2-Cemaatler, bu toplumda
İslâm'ın tek vazgeçilemezimiz olduğu
gerçeğini hayata geçirecek şekilde
toplumu yeniden Müslümanlaştıracak uzun bir yolculuğa çıkmalı.
3-Cemaatler,
yeni Gazâlî'ler, Râzî'ler, Rabbânî'ler, Sinan'lar, Itrî'ler yetiştirecek bir ilim, irfan ve hikmet yolculuğuna, geleceğimizi kuracak köklü bir maarif seferberliğine soyunmalı...
Laik bir devlet'te, İslâm'ın önünü açacak şey, devlet değil; hatalarını gözden geçiren, birbirlerinin ve toplumun önünü açacak, yeniden tarih yapacak İslâmî cemaatlerdir.
Ancak o zaman İslâm yeniden tek vazgeçilemezimiz katına yükselebilir.
Eğer İslâm, yeniden tek vazgeçilemezimiz katına yükseltilemezse, bu gidişle, bu topraklardaki varlığımızı koruyabilmemiz bile tehlikeye girer...
Benden hatırlatması...15 Temmuz rüzgârını, kalıcı bir ruha dönüştüremezsek...
Yusuf Kaplan
29/08/2016 Pazartesi
Her şeyin allak bullak olduğu, kültür'ün, medyanın ve gençliğin hızla çözüldüğü bir ânda, Allah (cc) imdadımıza yetişti tam zamanında. Üstelik de, ölüp ölüp dirildiğimiz Türkiye'nin en uzun gecesinde, ürpertici bir şer'den diriltici bir hayır halketti.
Önce bir kasırga esti o karanlık 15 Temmuz gecesinde... Her şeyi silip süpürebilecek bir tsunami.
Sonra Celâl ve Cemâl sahibi, Rahman ve Rahîm olan Allah (cc) yardımını esirgemedi.
Kasırgayı dindirdi, rüzgâra dönüştürüverdi
; diriltici bir rüzgâra hem de...
Millet, kendini keşfetti; farkını farketti...
İşte bu rüzgârın kalıcı bir ruha dönüştürülmesi gerekiyor şimdi. Bizi bekleyen en büyük mesele, bu.
Bu rüzgâr, kalıcı bir ruha nasıl dönüştürülecek peki?
KASIRGA DİNDİRİLİYOR, YÖN BULUNUYOR AMA İSTİKAMET YİTİRİLİYOR...
Türkiye, fırtınalı bir denizde ölümcül dalgalarla boğuşuyor bir asırdır... Batı'dan gelen kasırga, zaman zaman “gemi”yi batıracak kadar sert esiyor... Öyle ki,
toplum, Batılılar tarafından dışardan teslim alınamıyor; zihnen ve fiilen Batılıların uyduları Batıcılar tarafından içerden teslim alınıyor...
Bu milletin varlık nedenini, bin yıldır tarih yapma irade'sini, tarihî derinliğini ve medeniyet ruhunu oluşturan
İslâm, önce tavan'dan devletin, sonra da zamanla taban'dan toplumun hayatından uzaklaştırılıyor...
Ülke hızla seküleştiriliyor; ruhunu, ruh köklerini yitirme tehlikesinin eşiğine sürükleniyor
... Fırtına, bazen öylesine sert esiyor ki,
toplum, İslâm'ı büsbütün kaybetme tehlikesiyle
karşı karşıya kalıyor...
Ama bu millet, fırtınalara, kasırgalara karşı
dalgakıran gibi
direniyor...
Yarma harekâtları
gerçekleştiriyor... 1960'lardan itibaren
Necip Fazıl'ın öncülük ettiği Büyük Doğu fikriyatı, Sezai Karakoç'un yılmaz gayretleriyle diriliş tohumlarını ekiyor...
Bu ülke,
İsmet Özel, Cemil Meriç, Nurettin Topçu, Rasim Özdenören, Erol Güngör
gibi öncü kuşakların önünü açan hakikat adamları yetiştirmeyi başarıyor...
Batılılar
tarafından boynumuza
tasma
olarak geçirilen,
Batıcılar
tarafından da onyıllarca
sopa
olarak kullanılan
laikçiliğin bütün baskılarına rağmen
hem de...
Burada
Rahmetli Erbakan Hoca'nın İslâmî şuur sahibi
, yukarıda zikrettiğim düşünürlerden ve mecralardan beslenen öncü bir kuşak yetiştirme çabasını da zikretmem gerekiyor.
Bu arada Mısır ve İran'dan, ardından Batı'dan gelen
çeviri faaliyetleriyle
bu toplum toparlanıyor gibi oluyor... “
Toparlanıyor gibi oluyor
” diyorum; çünkü
bedeli ödenmemiş, hakedilmemiş ve faturası ağır olacak kitlesel / yüzeysel bir Müslümanlaşma patlaması yaşanıyor...
Özetle: Kasırga dindiriliyor, yön bulunuyor ama istikamet yitiriliyor...
SİYASA VE PİYASA, MÜSLÜMANLARI BOZUYOR...
Bu entelektüel ve siyasî sürecin sonunda Müslümanlar, Özal'la birlikte
iktidar'la, para'yla (siyasa'ya ve piyasa'yla) tanışıyor... Konformizme alışıyor, sekülerleşiyor ve İslâmî duyarlıklarını yavaş yavaş yitiriyor...
Dolayısıyla sonuç, hiç de beklendiği olmuyor (Burada, haklı olarak, “ne bekleniyordu ki?” diye sorabiliriz!):
Siyasa ve piyasa, Müslümanları bozuyor...
Cemaatler STKlaşıyor, STKlar siyasa'ya ve piyasa'ya eklemlenerek ruhsuzlaşmaya başlıyor...
Gelinen noktada,
15 yıllık Ak Parti iktidarı, maddî bakımdan büyük kalkınma hamleleri gerçekleştiriyor ama bu süreçte manevî (eğitim, fikir, kültür, sanat, gençlik ve medya alanındaki) atılımlar ihmal ediliyor...
Tam “
nereye sürükleniyoruz böyle?” derken, 15 Temmuz fırtınası patlak veriyor ama bir anda rüzgâra dönüşüyor...
Bu “sahipsiz”, çilekeş, asil millet, eşi görülmemiş bir destan yazıyor: Tankların önüne yatıyor, tarihe ruh üflüyor... Kendini keşfediyor...
RÜZGÂR, KALICI BİR RUHA DÖNÜŞTÜRÜLEBİLECEK Mİ?
İşte bu 15 Temmuz'da esen rüzgârın kalıcı bir ruha dönüştürülmesi gerekiyor... Eğer buradan
kalıcı bir ruh üretemezsek, bir süre sonra rüzgârın söneceğini, her şeyi kaybedeceğimizi bilelim.
Arapça'da,
rüzgâr
, “
rîh
” demek. “Rîh”, tahmin edebileceğiniz gibi, “
ruh
” kelimesiyle aynı kökten gelen, bizi de
aynı “kök”e / gök'e yönelten
çok önemli bir kelime.
Rüzgârın esmediğini zannettiğimiz zamanlarda da eser rüzgâr.
Rüzgâr, melekût âleminden mülk âlemine diriltici bir aşı yapar
: Melekût âleminden süt emen insanlar, rüzgârla yapılan bu aşı'yı, hayat bahşedici bir ruha dönüştürmeyi başarırlar...
Ancak biz 15 Temmuz rüzgârının nasıl kalıcı bir ruha dönüştürülebileceği meselesi üzerinde kafa yormadan, bu kez, henüz göremediğimiz, “
derin”den gelen bir fırtına, bu toplumun İslâmî ruh köklerinin kaynağı ve sigortası cemaatleri silip süpürecek bir saldırı üretiyor... Ama biz, gelen saldırıyı göremeyecek kadar medya darbesi yiyoruz her Allah'ın günü...
Böyle giderse, 15 Temmuz rüzgârı kalıcı bir ruha dönüşmeden sönüp gidecek...
15 TEMMUZ RÜZGÂRI, KALICI, KÖKSALICI VE DİRİLTİCİ BİR RUHA NASIL DÖNÜŞTÜRÜLECEK?
15 Temmuz rüzgârının kalıcı bir ruha dönüştürülebilmesinin öncelikli yolu, ülkedeki bütün İslâmî kesimlerin, özellikle de cemaatlerin,
siyasa'nın ve piyasa'nın değil, Hakikat'in izini sürme yolculuğuna çıkmalarından geçiyor.
Bu, siyaseti, siyasî şuuru ve durumalış'ı ihmal etmemiz gerektiği anlamına gelmiyor. Aslâ!
Aksine bu,
önceliklerimizi, hakikat'in ölçülerine göre silbaştan yeniden belirlememiz
gerektiği anlamına geliyor. Başka bir ifadeyle,
araç'larla amaç'ları karıştırmamamız;
araçları, amaçların doğrultusunda kullanma çabası ortaya koymamız gerektiği anlamına geliyor...
Türkiye'de kalıcı bir ruh “üretilecekse”, bu ruh, tavan'dan değil taban'dan “üretilecek”...
Cemaatler, siyasetle vesaireyle bağlantılarını koparmadan ama kendilerini
insan yetiştirme, cemiyet ruhunu ve dinamiklerini güçlendirme, cemiyeti silbaştan yeniden-Müslümanlaştırma
çabasına yoğunlaştıracaklar.
Devletten bir şey beklemeyecek cemaatler
; devlet, onlardan yön ve istikamet tayin edecek,
İslâmî bir gelecek inşa edecek
köklü bir şeyler bekleyecek...
İlke ve tarihî tecrübe şu burada:
Akşemseddin'leri ve Molla Gurânî'leri olmayan Fatih'lerin kör ve topal kalacağı; yüklerinin çok ağır, işlerininse çok zor olacağı iyi bilinecek...
Vesselâm.
Bu yazı, bu hayatî meseleye bir giriş oldu; sonraki yazılarda, bu mesele üzerine derinlemesine gideceğim... Asıl meselemiz, bu, çünkü...
Dışardan ve içerden çift yönlü bir saldırı var! Basiret ve teyakkuz şart!
Yusuf Kaplan
2/09/2016 Cuma
Küresel sistem, Soğuk Savaş'ın bitirilmesinden itibaren çeyrek asırdır İslâm'la savaşıyor.
Postmodern bir savaş bu. Postmodern; yani iki yüzlü!
15 Temmuz saldırısı, küresel sistemin İslâm'la savaşının uzantısı
, anlamakta zorlandığımız, son derece karmaşık ve çok yönlü bir saldırı.
BATILILAR, HAYAL KIRIKLIĞINA UĞRADI VE İSLÂM'LA SAVAŞI BAŞLATTI
Şunu henüz göremedik bile:
Soğuk Savaş, İslâm'la savaş için bitirildi
. Batılılar, postkolonyal süreçte, İslâm dünyasını bu kez içerden köleleştirdiler; İslâm dünyasına
Batılıların uydusu Nasır vesaire gibi diktatörleri
diktiler;
sosyalizm ve ulusalcılık gibi seküler ideolojileri ihraç ettiler
ama bütün bu tezgâhların hiç biri
İslâm'ı fosilleştirmeyi başaramadı.
Aksine 1970'lerden itibaren
İslâm dünyasını İslâm'dan uzaklaştırmayı amaçlayan
sosyalizm ve ulusalcılık gibi
seküler projeler
, sonuç itibariyle, hem
fiyaskoyla sonuçlandı
hem de
İslâm
, Fas'tan Malezya'ya kadar İslâm dünyasının siyasî, fikrî, sosyal ve ahlâkî olarak
yeniden omurgası
konumuna yükseldi.
Oysa Batılılar, Osmanlı'yı durdukları zaman İslâm'ın tarih sahnesinden çekildiğine hükmetmişlerdi. Bu iş bitti, diye düşünmüşlerdi
Ama tam tersi oldu. Bu işin bitmediği, İslâm'ın bütün diriliğini koruduğu, Müslüman toplumlara ruh vermeyi sürdürdüğü görüldü: Batılıların sömürgeleştirdikleri Müslüman coğrafyaların hepsinde de
İslâm hem bütün seküler ideolojileri ezdi geçti; hem de Müslüman toplumların yeniden toparlanabileceği umudunu yeşertti.
TÜRKİYE, İSLÂM'I TERKETMEDİ, BATILILARI ŞOK ETTİ!
Bu süreçte
Türkiye, İslâm'ı, İslâmî ruhunu kaybetmenin eşiğinden döndü
Laikleşme
projesiyle
Türkiye'nin içerden teslim alınabileceği
ve İslâmî ruhunu unutacağı düşünülmüştü.
Burada da tam tersi oldu. Bu toplum,
yarma harekâtları
gerçekleştirdi, İslâmî kimliğine ve ruhuna -iyi kötü- sahip çıktığını gösterdi.
15 Temmuz direnişi, İslâmî kimliğin ve ruhun küllerinden doğuşunun ve şahlanışının bir göstergesiydi.
Batılılar, böyle bir şahlanış beklemiyorlardı. O yüzden büyük şok yaşadılar. Türkiye'ye saldırı olmasına rağmen Batı ittifakının ve kurumlarının bir üyesi olan Türkiye'ye yapılan bu saldırıyı kınamak yerine saldırıya direnen
Erdoğan'ı ve Türkiye'yi kınadılar!
Böylelikle takke düştü ve kel göründü: Bu saldırının bizzat Batılılar tarafından tezgâhlandığı gün gibi ortaya çıkmış oldu.
Maskeli balo son buldu.
OYUNU GÖREMEZSEK, SALDIRIYI PÜSKÜRTEMEYİZ!
Yazının başında da söyledim: 15 Temmuz saldırısı, küresel sistemin İslâm'la postmodern yöntemlerle savaşının bir uzantısı.
Kavramakta zorlandığımız en hayatî meselelerden biri burada gizli:
Küresel sistem, görünüşte terörizm'le savaşıyormuş gibi yapıyor ama gerçekte İslâm'la savaşıyor
. Sağ gösterip sol vuruyor. İşte
postmodern iki yüzlü savaş bu
şekilde sürdürülüyor...
Bunu biraz açalım...
Küresel sistemin lordları Batılılar, bir yandan İslâm'ın “barış dini” olduğunu söylüyorlar ama öte yandan da postmodern yöntemlerle İslâm'ı terörle özdeşleştirecek bir strateji yürütüyorlar.
İslâm'ı terörle özdeşleştirme stratejisini
hem
medya
hem de kendi kurdukları ve kukla olarak istedikleri gibi kullandıkları
terör örgütleri
üzerinden yürütüyorlar!
15 Temmuz saldırısından sonra bu
postmodern, iki yüzlü savaş biçimini Türkiye'ye karşı da yürütmeye
başladılar: Bir yandan
medya üzerinden Türkiye vuruluyor, Erdoğan, Hitler'i aratmayacak bir diktatör
olarak sunuluyor. Öte yandan da 7 Haziran seçimlerinden itibaren başlatılan terör örgütleri üzerinden Türkiye'yi vurma, köşeye sıkıştırma savaşı veriliyor...
Bu İslâm'la postmodern savaş süreci Türkiye'deki medyalar üzerinden de bütün hızıyla yine medya üzerinden sürdürülüyor: Neredeyse belli başlı bütün televizyonlar, adeta söz birliği etmişçesine
görünüşte cemaatleri hedef gösteriyor, gerçekte İslâm'ı vuruyor...
Ve
laikliğin / Kemalizm'in önünü alabildiğine açıyor...
Oysa bu küresel ölçekte süründürülen İslâm'la postmodern savaş sürecinin Türkiye'de sürdürülmesinden başka bir şey değil.
Ürpertici olan şu: Toplum, bu zokayı yutmuş durumda... Siyaset bu tuzağın farkına varamadı bile...
BÜYÜK HATA YAPMA LÜKSÜMÜZ YOK!
Özetle:
Küresel sistem, çeyrek asırdır ikiyüzlü / postmodern yöntemlerle İslâm'la savaşıyor. Bu savaş, 15 Temmuz saldırısıyla Türkiye üzerinden yürütülüyor ve bundan sonra Türkiye, bu savaşın merkez üssü olarak belirlendi.
Türkiye
hem içerden hem de dışardan büyük bir saldırı ile karşı karşıya...
Türkiye,
dışardan
-terör örgütleri üzerinden-
Suriyelileştirilerek parçalanmak isteniyor...
İçerdense
, bu toplumun tarihî derinliğinin, medeniyet dinamiklerinin yegâne kaynağını oluşturan -görünüşte- cemaatler, tarikatler -gerçekte İslâm- hedef tahtasına yatırılarak
bu toplumun direnç noktaları yerle bir edilmek isteniyor.
O yüzden
içerde de dışarda da büyük hata yapma lüksümüz yok.
Dışardan ve içerden kurulan tuzaklara ve geliştirilen tezgâhlara karşı
hem basiretli hem de teyakkuz hâlinde
olmak zorundayız... Vesselâm.
İnsanlığın yükünü omuzlarımızda hissetmek ve geleceği fethetmek...
Yusuf Kaplan
4/09/2016 Pazar
İnsanlığın diriltici bir soluğa ihtiyacı var...
Bu soluğu biz üfleyebiliriz yalnızca: Biz, yani yeniden
insanlığın yükünü omuzlarında taşıdığı
şuuruyla nefes alıp vererek toparlanabilecek Müslüman toplumlar.
Türkiye'nin, bu süreçte
yükü
çok ağır,
yükümlülükleri
de bir hayli fazla.
Eğer
Türkiye, tarihî yükümlülüklerini yerine getiremezse, bu yükün altında kalır
; insanlık, çıkmaz sokağın eşiğine yuvarlanır...
YORGUN DÜŞEN İNSANLIK VE HAKİKAT GÜNEŞİ'NİN DOĞUŞU...
İslâm
, tarih sahnesine çıktı; ilk yüzyılda bütün dünya coğrafyasını harakete geçirdi; yalnızca duran
tarihi yürütmekle kalmadı
, inanılmaz bir şekilde
hızlandırdı da
: İslâm'ın tarih sahnesine çıkması, bütün kıtaların ve
medeniyetlerin hareketlenmesine ve tarihin bereketlenmesine
yol açtı.
Çin
medeniyeti ve
Hint
medeniyeti yorgun düşmüştü.
Afrika
kıtası,
fırtına öncesi bir sessizliğe
gömülmüştü. Önce
Müslümanlar
gelecek, Afrika'da taze yemişler verecek bir
bahar mevsimi
yeşerteceklerdi. Ama ardından
Avrupalılar
gelecek,
dondurucu bir kış mevsimi
patlak verecek, her şeyi tarumâr edecek, Afrika'nın hem zenginliklerini yağmalayacak hem de tarihin tanık olduğu en büyük kültürel tecâvüze ve yıkıma imza atacaklardı.
Öyle ki,
Tanzanya'nın Zenzibar Adası'nda Portekizlilerin kurdukları
, tarihin en barbarca cinayetlerine tanıklık eden
Kölelik İstasyonu
'yla Afrikalıları zincirlere burup Avrupa'ya ve Amerika kıtasına sürgün edeceklerdi. Avrupalıların sözümona “
uygarlaştırma misyonu
”yla yaptıkları şey, kelimenin tam anlamıyla
barbarca bir cinayetti
. Bu cinayete
Osmanlı, “dur!” diyecekti
sadece.
Atlantik'in öte yakasında, “
Latin Amerika” medeniyetleri
, kendi dünyalarına kilitlenmişler ve Avrupalı haydutlar tarafından tarihten silinmişlerdi.
Avrupa'ya gelince... 5. Hıristiyan yüzyılından itibaren Batı Roma tarihe gömülüyor, Kilise-öncesi Avrupa, barbar istilâlarının kasıp kavurduğu kavimler göçüyle hallaç pamuğu gibi savruluyordu.
Dünya, yeni bir doğuma, taze bir başlangıca gebeydi. İnsanlığı yepyeni bir yolculuğa çıkaracak Hakikat Güneş'inin doğmasını bekliyordu insanlık...
O doğum, hiç beklenmedik yerde, devâsâ bir çölde gerçekleşti ve 23 yıl gibi çok kısa bir zaman dilimi içinde
çölü muazzam ve verimli bir vahaya çevirdi...
Tarih tekerleği, İslâm'ın doğuşuyla birlikte, yarım yüzyıl içinde bir kaç kat hızla dönmeye, bütün kıtalara can vermeye başladı:
Böylelikle,
İslâm
, insanlık tarihinin akışının şekillendirilmesinde tastamam bir
milat
rolü oynadı.
BATILILAR DA, MAZLUM HALKLAR DA BİZE BAKIYOR...
Ayaklarımızı bastığımız yer, herhangi bir toprak parçası değil. Burası, 1400 yıl boyunca insanlığın yükünü omuzlarında hisseden, insanlığa adaletin ve hakkaniyetin, asaletin ve medeniyetin ne demek olduğunu öğreten
hakikat medeniyetinin gökkubbesinin altında tam altı asır herkesin serinlediği
, kendine geldiği,
Batılıların bir asırda cehenneme çevirdiği
, tarihin yapıldığı yer, merkez üssü.
Dünya, Türkiye'ye bakıyor
. Eğer derin nefes alarak “ayna”ya bakabilirsek, tarihi sil baştan önyargısız bir şekilde okuyabilir ve
üzeri kalın bir şalla örtülen kollektif hafızamızın yeniden bizi tarihe kışkırttığını görebilirsek
dünyanın neden bize baktığını da görebileceğiz.
Batılılar da bize bakıyor, bütün mazlum Müslüman halklar da! Çünkü yalnızca Türkiye hem dize getirilemedi hem de dize getirilmeye direndi, direnmeye ve mazlum halklara umut vermeyi sürdürmeye kararlı olduğunu gösterdi:
15 Temmuz
, bunun en mükemmel örneği.
MERHAMETİN, RUHUN VE UMUDUN ADI: TÜRKİYE
Son çeyrek asırda neredeyse
her yer düşürüldü ama Türkiye düşürülemedi
. Dahası daha da güçlendi, umut verdi.
İnsanlığın yükünü omuzlarında taşıdığını, insanlığa umut aşısı yaptığını
dünya âleme açıkça ilan etti.
Balkanlardan Kafkaslara, Afrika'nın içlerinden Asya'nın en ücra köşelerine kadar bütün dünyaya “
ölmedik, geliyoruz; küllerimizden doğuyoruz
” dedik.
Batılılar, bu çeyrek asır zarfında, Bosna'dan Ruanda'ya, Afganistan'dan Irak ve Suriye'ye kadar işgal üstüne işgallere, katliam üstüne katliamlara imza atarken biz Somali'de açlıktan ölmek üzere olan Somali halkına el uzattık, Somali'nin yarasını sardık bütün toplum olarak harekete geçerek seferber olduk.
Yine Suriye'de yaşanan katliamlardan Türkiye'ye sığınan Suriyeli mazlum kardeşlerimize kapılarımız açtık, bir
Ensar ruhuyla
her şeyimizi paylaştık.
Sadece Somali ve Suriye'deki kardeşlerimize
uzattığımız şefkat, merhamet ve kardeşlik eli, çeyrek asırda katliam üstüne katliam yapan Batılıları ürkütmeye yetti! Bu, bizim gelişimiz, onların gidişi anlamına geliyordu çünkü...
Batılılar, daha henüz
laik bir ülkede
yaşıyor olmamızın yol açtığı travmatik sorunlarla kıran kırana boğuştuğumuz zorlu bir zaman diliminde bile,
dünyanın mazlum halklarına umut ışığı olmamızdan fenâ hâlde ürktüler. Ve Türkiye'yi dışarıdan ve içerden kuşatma altına alacak bütün senaryoları devreye girdirdiler.
İçeride HDPKK'yı, DEAŞ'ı ve diğer sosyalist terör örgütlerini alabildiğine örgütleyerek
Türkiye'yi kaosun ve iç savaşın eşiğine sürüklemeye çalıştılar,
çalışıyorlar!
Dışarıda ise, yine terör örgütlerini kullanarak etrafımızı ateş çemberine çeviriyorlar!
KENETLENME VE RUH KÖKLERİMİZİ DİRİLTME SÜRECİ...
Eğer Türkiye, Türkiye'ye dört bir taraftan küresel bir saldırının gerçekleştirildiği bir zaman diliminde, dikkatlerini dışarıya çevirebilir ve içeride
önce bir kenetlenme
, sonra da insanlığın önünü açacak bir medeniyet yolculuğuna çıkılmasını sağlayacak
umut ve ufuk vadeden çok yönlü bir İslâmîleşme
gerçekleştirebilirse, bu, orta ve uzun vadede bizim tarihin akışını şekillendirecek bir yolculuğa çıkmamıza imkân tanır.
Türkiye'ye küresel bir saldırının sözkonusu olduğu bir zaman diliminde,
Türkiye, enerjisini içeride tüketmemeli
, tam aksine Batılıların Türkiye'ye yaptığı saldırı üzerinde yoğunlaş/tır/malı, böylelikle daha muhkem şekilde
bütünleşmenin, kenetlenmenin ve fikir, sanat, kültür, medya ve gençlik alanlarında ruhköklerimizi muhkemleştirecek bir İslâmîleşmenin yapı taşlarını döşemeli
adım adım...
Şunu aslâ unutmayalım: Batılıların içeriden ve dışarıdan gerçekleştirdikleri saldırı ve tezgâhların birincil hedefi, Türkiye'yi sosyal kaosun, etnik ayrışmanın ve iç çatışmanın eşiğine sürüklemek. Bunun ikinci aşaması, iç-savaş ve Türkiye'nin parçalanmasıdır -Allah muhafaza!
Tam da dört bir taraftan Türkiye'nin kuşatıldığı bir zaman diliminde, dikkatlerimizi öncelikli olarak bu saldırıya ve kuşatmaya yöneltebilirsek, bunun için de
toplumun kendine gelmesini
sağlayabilirsek, işte o zaman hem
Batılıların tezgâhlarını başlarına yıkarız, hem de içeride bütünleşmenin ve ruh köklerimizi diriltmenin yapıtaşlarını döşemeye başlarız...
Uyarıyorum: 15 Temmuz’un 2. ve 3. dalgaları geliyor...
Yusuf Kaplan
5/09/2016 Pazartesi
15 Temmuz karanlık, felâket dolu bir gece olarak başladı; ama aydınlık, rahmet yüklü bir yere ulaştırdı bizi.
Tanklara karşı göğsünü siper eden yürek ülkesi Anadolu kıtasının çocukları, tarihin akışını değiştirecek taze bir doğuma, yeniden, dimdik bir doğruluşa imza attı; eşi görülmemiş bir destan yazdı.
15 Temmuz, bir milat oldu; umut ışığı sundu.
DİKKAT! 15 TEMMUZ'UN UMUT IŞIĞI SÖNDÜRÜLMEYE ÇALIŞILIYOR!
Ancak 16 Temmuz'dan itibaren bu
umut ışığı birileri tarafından söndürülmeye çalışılıyor ama bunu göremiyoruz işte!
15 Temmuz gecesi, bu milletin ruh köklerinden fışkıran ruhu şahlandı. 16 Temmuz'dan itibaren bu ruh günbegün boğulmaya, yok edilmeye çalışılıyor.
15 Temmuz gecesi, tankların altına yatanlar, bu ülkenin ruh köklerinden süt emen kimsesiz, asil insanlardı.
16 Temmuz'dan itibaren, birileri düğmeye bastı; NATO kafalı Kemalist generalleri art arda ekranlara çıkarmaya başladı.
Fırsatperest Kemalist ve laik tipler, 15 Temmuz'u var eden ruhun kaynağını oluşturan cemaatleri, tarikatleri hedef tahtasına yatırıyorlar.
Görünüşte amaçları,
FETÖ'yü cemaat olarak sunmak, “cemaatlerin Türkiye için ne kadar tehlikeli olduğu” algısı
oluşturmak... Ama gerçekte,
asıl amaçları,
cemaatler, tarikatler üzerinden 15 Temmuz'da şahlanan, bizim tarih yapmamıza imkân tanıyan ruhun ana kaynağı
İslâm'ı vurmak!
Özür dilerim ama
bunu göremeyen ya salaktır ya da asalak!
15 TEMMUZ SÜRECİ, 28 ŞUBAT'TAN DAHA TEHLİKELİ!
Buradan geleceğim nokta hayatî:
15 Temmuz süreci diye bir süreç başlatıldı
. Tıpkı
28 Şubat süreci gibi, sağ gösterip sol vuruyorlar
, yanı cemaatleri, tarikatleri gösterip bu ülkenin İslâmî ruh köklerini çökertmeye çalışıyorlar.
15 Temmuz süreci'nin 28 Şubat sürecinin bir uzantısı
olduğunu, 28 Şubat'tan
daha karmaşık ama daha tehlikeli
bir süreç olduğunu görelim lütfen.
Kemalist generaller, NATO eğitimi almış, beyinleri NATO'da yıkanmış
, geçmişlerinde solculuk-sosyalistlik sosu bulaşmış türedi ama tehlikeli tipler.
Tehlikeli; çünkü amaçları FETÖ'yü bahane edip cemaatleri ve tarikatleri hedef göstererek bu toplumun bu topraklarda bin yıldır dünya tarihini yapmasını mümkün kılan medeniyet dinamiklerimizi, iddialarımızı ve ruhumuzu yok etmek.
SAVAŞI, MEYDANLARDA KAZANDIK, EKRANLARDA KAYBETTİK, MASADA KAYBEDEMEYİZ!
Tam bir asır önce yaşadıklarımız yeniden sahneleniyor: Bir asır önce de, bizzat
Mustafa Kemal'in
-destek almak için-
Hâkimiyet-i Milliye
gazetesinde yazdığı bütün yazılarda “
Millî MÜCAHEDE
” olarak adlandırdığı savaşta ve sonrasında yaşananları yaşıyoruz 16 Temmuz'dan sonra da.
Bir asır önce de
sarıklılar savaşmıştı ama kalpaklılar, devleti kurmuş
,
Akif, Karabekir
vesaire
örneklerinde görüldüğü gibi,
bu toprakların ruhunu temsil eden kadrolar devletten temizlenmiş, uzaklaştırılmıştı.
Bir asır sonra da
meydanlardaki savaşı halk kazandı, devleti kurtardı; ama ekranlarda savaşı kaybettik; masada da kaybetmek üzereyiz!
Eğer ekranlarda FETÖyü bahane ederek, cemaatleri, tarikatleri hedef gösteren, ama
asıl hedefleri bu ülkenin ruh köklerini ve varlık nedenini oluşturan İslâm'ı bu toplumun hayatından uzaklaştırma
kaygısı güden NATO eğitimli, Kemalist generaller ve ulusolcu Kemalist-laik tiplerin
ekranlarda verdiği savaş durdurulamazsa, 28 Şubat'tan daha berbat, ürpertici bir sürecin bizi beklediği aslâ unutulmamalı.
15 TEMMUZ'UN 2. VE 3. DALGALARI...
Bakın bu kez, sadece NATO kafalı generaller, ulusolcu Kemalist-laik tipler sürdürmüyor bu savaşı. Aynı zamanda
yeni-FETÖ'cü tiplerle işbirliği yaparak bu tipleri piyasa'ya sürüyorlar.
Bu
ikinci dalga'da tezgâhlanan oyun çok tehlikeli
: Bu kez bir yandan Kemalist-laikler, öte yandan bu yeni-FETÖcü tipler cemaatlere, tarikatlere saldırmaya başlayacaklar... 15 Temmuz'un ikinci dalgası bu. Bu dalga 16 Temmuz'dan itibaren çoktan başladı bile; şimdi alabildiğine alevlendiriliyor...
Buradan
üçüncü dalga'ya
geçilecek
ve bu toplumun bu topraklardaki bin yıllık köklerinin -iyi kötü temsilcisi olan-
cemaatler ve tarikatler, iki yaylım ateşi arasında
kalacaklar...
Üçüncü dalga'da,
cemaatler birbirine düşürülecek, fitne-fesat alacak başını gidecek... Böyle böyle toplum, saçma sapan tartışmalarla İslâm'dan soğutulacak, laiklerin kucağına itilecek...
LAİKLİK, “KUTSAL İNEK” Mİ?
Burada tartışılması gereken mesele,
laiklik
.
Laiklik ne, peki?
Batılıların dışardan işgal edemedikleri bu toplumu içerden ele geçirmek,
toplumun
İslâmî iddialarını bitirmek ve ruh köklerini yok etmek için bu topluma tepeden dayatılan bir pranga, laiklik!
O yüzden
laikliği dokunulmaz “kutsal ineğe” dönüştürdüler
; kutsadılar ve laikliği bahane ederek bu toplumun has çocuklarının canına okudular...
Darbeleri laiklik adına yaptılar!
Bu milletin hakkını, hukukunu, haysiyetini ve irade'sini koruyan adamlarını
laiklik adına astılar, laiklik adına yok ettiler...
Yaklaşık yarım asır
başörtüsü
üzerinden bu millete laiklik adına zulmettiler...
Sonunda
FETÖ'nün önünü açarak, orduyu ele geçirmesini göz yumdular;
kendilerine zihnen / göbekten bağlı NATOcu askerler ve ulusolcu ahmakları kullanarak
İslâm'a FETÖ üzerinden sinsi bir savaş başlattılar!
Oysa dünyada Fransa ve Türkiye'den başka laik ülke yok.
Anayasasında “değiştirilmesi bile teklif edilemez” denilecek kadar laikliğin kutsandığı
ve tepeden dayatıldığı
ikinci bir ülke yok şu dünyada.
Daha ürpertici olan nokta da şu:
Batı'da bütün büyük düşünürler, laikliği kıyasıya tartışıyorlar...
Sözgelişi
Fransız ve ateist
düşünürlerden
Luc Ferry, laikliği “sahte din”
olarak tanımlıyor... Sadece bu bir örnek bile her şeyi anlatmaya yetiyor olsa gerek...
Ama
bizde laikliği tartışmaya kalkışan herkes
kolaylıkla topa tutuluyor ve
aforoz ediliyor!
Nedir bu, peki?
Dogmalardan kurtulacağı
” söylenen bir ülkenin
tek bir dogmaya mahkûm olması
, elbette ki!
GELEN TEHLİKEYİ GÖRELİM LÜTFEN!
Tam da Türkiye'nin
mazlum halkların umudu
olduğu, Somali ve Suriye örneklerinde görüldüğü üzere,
dünyaya merhametin ve ruhun ne demek olduğunu öğrettiği
bir zaman diliminde, bu ülkenin,
cemaatler üzerinden İslâm'a karşı sinsi ve büyük bir saldırıyla maruz kalması, kendi ayağına kurşun sıkmasıdır.
Buradan bütün yöneticilerimizi bir kez daha uyarıyorum: Gelen tehlikeyi görelim lütfen!
Elbette 15 Temmuz'dan sonra oluşan atmosferde yeşeren
birliğimiz, bütünlüğümüz, kardeşliğimiz üzerinde titreyelim ama birilerinin bu ülkenin altını oymalarına, ruh köklerini kurutmalarına da aslâ göz yummayalım!
Vesselâm.Osmanlı hangi gerekçeyle durdurulduysa Türkiye de aynı gerekçeyle kuşatılıyor!
Yusuf Kaplan
9/09/2016 Cuma
Farkında mısınız, bilmiyorum: Dünyanın geleceğini belirleyebilecek bütün büyük ölçekli küresel sorunlar Türkiye'nin etrafında yaşanıyor.
Irak'ın işgal edilmesinin ve parçalanmasının nedeni de, Suriye'nin cehenneme çevrilmesinin ve parçalanmanın eşiğine sürüklenmesinin nedeni de
Türkiye'nin önce hem içerden hem de dışardan kuşatılması, sonra da parçalanmasıdır.
Eğer bunu göremiyorsak, hiç bir şeyi göremiyoruz demektir.
CEVABI VERİLMESİ GEREKEN ÜÇ HAYATÎ SORU
Cevabı verilmesi gereken üç hayatî soru var.
Birincisi
: Batılı emperyalistler, dünyanın geleceğini
neden
Türkiye'nin etrafını cehenneme çevirerek, dolayısıyla Türkiye'yi çift yönlü bir kuşatmaya kalkışarak gerçekleştirme kaygısı güdüyorlar?
İkincisi
: Türkiye, bu çift yönlü kuşatmayı
nasıl
püskürtebilir?
Üçüncüsü ve en önemlisi de, Türkiye'nin aydınları, özellikle de
laik-Kemalist-ulusolcu aydınları, Türkiye'nin neden kuşatıldığı konusunda niçin hiç bir fikre sahip değiller?
Bu üç soruyu topluca cevaplandırmaya çalışacağım bu yazıda kısaca.
BATILILAR SÖMÜRDÜ, OSMANLI BİRARADA NASIL YAŞANABİLECEĞİNİ GÖSTERDİ
Osmanlı hangi gerekçelerle durdurulduysa, Türkiye de aynı gerekçelerle kuşatılıyor.
İyi de, Osmanlı ile Türkiye aynı “şey” mi?
Osmanlı'nın varlık nedeni, İslâm'dı:
İslâm'ın sunduğu bir medeniyet iddiası vardı: İnsanlığa hakikat medeniyetini ulaştırmak.
Osmanlı, iddiasını hayata geçirmeyi başardı. Üstelik de tarihte bir benzerine rastlanmayacak ölçekte!
Laik Batılılar, bütün dünyayı sömürgeleştirdiler
; bütün medeniyetlerin ya kökünü kazıdılar ya da fosilleştirdiler. Hiç birine hayat hakkı tanımadılar...
Çin, Hint ve Japon medeniyetleri gibi yaşamaya direnenleri de
kapitalistleştirerek
, yani kendine benzeterek
yuttular, uyuttular ve direnç noktalarını kırdılar.
Oysa aynı zaman dilimi içinde, üç kıtada altı asır hükümfermâ olan ve varlık nedenini İslâm'ın oluşturduğu
Osmanlı, tarihte gelmiş geçmiş bütün medeniyetlerin üzerine oturmasına rağmen hiç birini yok etmedi;
aksine hepsinden -vahyin filtresinden geçirerek- beslendi; hepsini de besledi. Hiç birini yutmadı; hiç biri tarafından da yutulmadı: Temel dayanakları sağlamdı zira.
Batılı emperyalistler, Osmanlı'yı durdurmak için inanılmaz savaşlar verdiler. İçerden ve dışardan büyük tezgâhlar çevirdiler.
Sadece bir örnek kâfî: Batılılar, özellikle de İngilizler, Tanizamat'tan itibaren Osmanlı entelijansiyasının beynini yıkadılar; bir kısmını resmen satın aldılar. Öyle ki, yalnızca
Abdülhamid döneminde Avrupa'da 98 gazete ve dergi çıkarttılar Osmanlı ve Abdülhamid aleyhine yayın yapan
. Birinci sınıf tarihçilerimizden
Ali Birinci Hoca
bu konuda çığır açıcı çalışmalara imza attı.
LAİKLİK, BU TOPLUMUN MEDENİYET İDDİALARINI YOK ETME PROJESİDİR!
Sonunda Osmanlı durduruldu, yerine Türkiye Cumhuriyeti kuruldu.
Biraz önce de söylediğim gibi,
Osmanlı'nın varlık nedeni İslâm'dı. Laik Türkiye Cumhuriyeti'nin varlık nedeni ise, İslâmî iddialarımızı reddetmek ve terketmekti.
Tanpınar
, bunu, “
kültürel inkâr
” diye tarif etmişti. Kültürel inkâr, kaçınılmaz olarak
kültürel intihara dönüşecekti
.
Bu yakıcı gerçeği, laik Cumhuriyetin elitlerini yetiştiren
kadro hareketi'nin kurucusu
Şevket Süreyya Aydemir
bile itiraf edecekti: “
Her şeyi yıktık ama yerine hiç bir şey yapamadık
” diye dile getirecekti İnkılap ve Kadro
başlıklı kitabında bunu.
Sözü uzatmaya gerek yok: Türkiye Cumhuriyeti, ister Batılıların saldırılarını püskürtme kaygısıyla olsun isterse bile isteye olsun,
laikliği
,bu ülkeyi İslâmî iddialarını yok etmek üzere benimsemiş ve bütün kurumları İslâm'dan arındırarak laikleştirmişti.
TÜRKİYE, MEDENİYET İDDİALARINA SAHİP ÇIKINCA KUŞATILDI
Kimse kimseyi kandırmasın. Hele de, “laik devlet, kimsenin dinine, ibadetine karşıyor mu?” diyerek milleti aptal yerine koymasın, milletle kafa bulmaya kalkışmasın. Çok komik oluyor çünkü!
Ama bu
toplum, İslâmî iddialarının yok edilmesine göz yummadı; yarma harekâtları gerçekleştirerek direndi.
Ve Türkiye'nin
yeniden medeniyet iddialarına sahip çıkacağını
, bir sonraki aşamada,
İslâm dünyasını toparlayabilecek bir noktaya ulaşacağını
gösterdi.
İşte ne olduysa,
bu gerçeğin
yaklaşık 30 yıldır, bizzat
Batılılar tarafından anlaşılmaya başlanmasıyla oldu.
Türkiye'nin etrafı kuşatıldı; Irak işgal edildi; Suriye ve Irak'ta
DAEŞ
icat edildi; Türkiye hem içerden hem dışardan -başta
PKK
terör örgütü olmak üzere- parçalanmakla tehdit edildi.
Son olarak bizzat
FETÖ
kullanılarak büyük bir saldırıya maruz kaldı ama bu saldırı bu asil millet tarafından destansı bir şekilde püskürtüldü.
Özetle: Türkiye'nin kuşatılmasının nedeni, bizim, yeniden medeniyet iddialarımıza sahip çıkarak gelmekte olduğumuzu hissettirmemizdi.
Bunun en önemli iki göstergesi, Suriye'deki mazlumlara kol kanat germemiz ve Somali'yi, hep birlikte seferber olarak -Allah'ın yardımıyla- açlıktan kurtarmamızdı. Bu iki önemli hâdiseyle
şunu söylemiş olduk emperyalist laik Batılılılara
:Dünyada, ruh, yalnızca Anadolu kıtasında var. Merhamet ve şefkat eli ancak Anadolu kıtasından dünyaya uzanacak...
İşte bu
mesaj alındı ve Türkiye kuşatıldı.
BAŞKALARININ KAVRAMLARIYLA KENDİ DÜNYANIZI KURAMAZSINIZ
Fakat bizim dünyaya sunacağımız şey, hangi din ve inançtan olursa olsun, adalete, merhamete, barışa ve kardeşliğe dayalı işte bu hakikat medeniyeti fikri olmasına rağmen Türkiye'de
16 Temmuz'dan itibaren fosilleşmiş laiklik pompalanıyor mütemadiyen.
Bir laik Batılıların ortaya koydukları emperyalist, sömürgeci, işgalci barbarlık tecrübesine bakın, bir de bizim herkese hayat hakkı tanıyan, insanlığa adalet, hakkaniyet ve sulh armağan eden İslâmî ilkelere dayalı medeniyet tecrübemize bakın ve elinizi vicdanınıza koyun, -dünyada bizden başka yalnızca Fransa'da uygulanan ve karikatüre dönüşen-
laiklik tasmasını bu milletin boynuna geçirmeye kalkışmayın.
Şunu söylüyorum sadece: Başkalarının kavramlarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız. Dünyanın “kralı” olamazsınız. Kendi dünyanınızı da kaybedersiniz ve dünyanın krallarının soytarıları olursunuz yalnızca.
.Gülenizm, Kemalizm’in çocuğudur!
Yusuf Kaplan
11/09/2016 Pazar
Yazının sonunda söyleyeceğim şeyi başında söyleyeyim:
Gülenizm, İslâm'ı dönüştürme projesidir ve Kemalizm'in çocuğudur.
Kemalizm, Gülenizm'e 40 yıl boyunca “can” verdi; Gülenizm ise, Kemalizm'e kan veriyor, önünü açıyor şimdi...
ÇAĞI VE KENDİMİZİ TANIMADAN ASLÂ!
İçinde yaşadığımız çağı da, kendimizi, kendi dünyamızı, medeniyet dinamiklerimizi de tanımıyoruz. O yüzden yaşadığımız sorunları anlamakta ve aşmakta çok zorlanıyoruz.
İçinde yaşadığınız çağı tanıyamazsanız, tanımlanırsınız, demiştim. Tanıyamadığınız ve sürekli tanımlandığınız bir çağı değiştirme iddiasında bulunamazsınız.
İçinde yaşadığınız çağı tanıyabilmenin yolu, kendinizi iyi tanımanızdan ve kendiniz olarak tarihe müdahalede bulunabilecek bir özgüvene, dolayısıyla çağı dönüştürebilecek ölçüde esaslı bir entelektüel birikime sahip olmaktan geçer.
Kendini tanıyamayan toplumlar, tarih yapamazlar.
Tarih yapmalarını mümkün kılan ruhköklerini ve anlam haritalarını yitiren toplumlar, aslâ tarih yapamazlar, başkalarının yaptıkları tarihte tatil yaparlar sadece. Ve tatil, tabiatı icabı geçici olduğu için, bir süre sonra biter ve tarihte tatil yapan toplumlar da tarihten silinir giderler.
MODERNLİK, İNSANI TANRILAŞTIRDI, İNSAN KENDİNİ DE UNUTTU
İçinde yaşadığımız dünya nasıl bir yer? Bu dünyada bizim bir yerimiz var mı?
Hem çağ'la, içinde yaşadığımız dünyayla hem de kendimizle, bu dünyadaki yerimizle ilgili iki yakıcı soru bu.
İçinde yaşadığımız dünya, sadece Batılıların kurdukları bir dünya.
Rönesans ve Reformasyon'la birlikte başlayan, “aydınlanma devrimleri”, siyasî devrimler ve iktisadî devrimlerle oluşan ve sonuçta Batılıların dünya üzerinde hegemonya kurdukları bir dünya bu.
Biz buna modernliğin meydan okuması diyoruz. Modernlik, dini hayattan uzaklaştırdı. Sekülerizmi, dinselleştirdi; Peter Gay'in nefis tanımlamasıyla, pagan bir dünya kurdu; dolayısıyla Tanrı fikrini, hakikat fikrini yok etti. Önce insanı, ardından da da araçları (güç üreten bilim, teknoloji gibi araçları) tanrılaştırdı.
Sonuçta, ilerlemeci tarih tasavvuru nedeniyle, Batılılar, hem kendilerinden önceki medeniyetleri ve tarih tecrübesini küçümsediler ve yok ettiler hem de daha önemlisi de felsefî olarak Tanrı'yı unutan insan, kendini de unuttu. Bura'yı ve şimdi'yi kutsadı.
Büyük düşünür Nietzsche, (Heidegger'in daha sonra “insanın varlığı, Tanrı'yı ve kendini unutması” olarak tarif edeceği) bu ontolojik yok oluş sürecini, çok çarpıcı bir şekilde şöyle özetleyecekti: “Modernlik, nedenlerle sonuçları birbirine karıştırdı ve sonuçta modernler, sonucu, neden olarak konumlandırdı.”
POSTMODERNLİK, İNSANI “PORNOGRAFİ”YE HAPSETTİ, ÇOCUKSULAŞTIRDI!
İşte içinde yaşadığımız çağı, dolayısıyla Gülenizm-Kemalizm iliskisini anlamamızı kolaylaştıracak ipucu burada gizli.
Modern-seküler insan, kendini, dolayısıyla bura'yı ve şimdi'yi merkeze alarak düşünen, ufku daralan bir insan türü.
Postmodern insana gelince, bura'nın ve şimdi'nin merkeze alınması, medyanın her yerde hâzır ve nâzır olması nedeniyle, insanı, ayartıcı “pornografik” algı biçimlerine hapsediyor: Ayrıntıya yoğunlaştırıyor; üstelik de ayartarak yapıyor bunu.
Postmodern insan, algılama ve düşünme melekelerini kaybediyor; yalnızca duygularıyla hareket ediyor: Çocuksulaşıyor yani!
GÜLENİZM İLE KEMALİZM ARASINDAKİ GÖREMEDİĞİMİZ İLİŞKİ!
Sorduğum ikinci soruya ve Gülenizm-Kemalizm ilişkisine tam da buradan giriş yapabiliriz şimdi.
Türkiye, başkalarının kurdukları dünyada, onların kavramlarıyla yaşamaya çalışan bir figüran rolü oynuyor sadece. Adı üstünde, “laiklik” / sekülerizm, Batılıları özetleyen yegâne kurucu çerçeve olduğu için, Laik Türkiye, kendi medeniyet iddiaları olmayan, başkalarının dünyasında oraya buraya sürüklenen bir nesne sadece.
Türkiye'nin sekülerleşme / Batılılaşma serüveni, tepeden laik bir toplum icat etme talihsizliği, çıkmaz bir sokağın içine itilmesi yani!
Kemalizm, toplumu sekülerleştirme projesiydi. Bu toplumun bin yıl boyunca dünya tarihini yapmasını mümkün kılan İslâmî iddialarını terketme, inkâr etme fikri.
Kemalistler-laikler, buna çağdaşlaşma projesi, diyegeldiler. Oysa bu, ağdaşlaşma'yla sonuçlanacaktı kaçınılmaz olarak. Olmayacak duaya amin demekti bu! Köksüz ağaç meyve vermezdi, çünkü!
Gülenizm ile Kemalizm'in yolu tam bu noktada kesişiyor:
Gülenizm, İslâm'ı protestanlaştırarak dönüştürme, direnç noktalarını kırma, ruhunu yok etme, küresel sisteme boyun eğdirme projesidir ve Kemalizm'in çocuğudur.
Kemalizm ile Gülenizm arasındaki tek fark şu: Kemalizm, (tıpkı Gülenizm gibi takiyyenin en büyüğünü yaparak) irticayı yok etmeye çalıştığını söyledi onyıllarca. Asıl hedefi, bu toplumu tepeden tırnağa laikleştirmek ve ülkenin İslâmî iddialar üzerinden yeni bir medeniyet yolculuğuna soyunmasının önünü tıkamaktı.
Özetle, irtica takiyyesi yapsa da, Kemalizm, doğrudan İslâm'ı devre dışı bırakmayı hedeflemişti. Tutmadı. Püskürtüldü bu proje.
Gülenizm ise, İslâm'ı içerden dönüştürme projesi. Bu da tutmayacak ve püskürtülecek inşallah.
GÜLENİZM, KEMALİZM'İN ÇOCUĞUDUR!
Özetle: Gülenizm, Kemalizm'in çocuğudur: 28 Şubat sürecinde yaşananlara bakmak bu yakıcı gerçeği görmek için yeterli: Kemalizm, Gülenizm'e can verdi. Gülenizm ise, Kemalizm'e kan veriyor.
Kemalist-laik-ulusolcular, o yüzden, FETÖyü bahane ederek bütün cemaatlerin altını oyuyorlar.
Fakat asıl hedef, cemaatler değil; asıl hedef, İslâm!
28 Şubat'tan daha karmaşık, kafa karıştırıcı, son derece sinsi / postmodern ve tehlikeli bir oyun oynanıyor. Cemaatleri gösterip, İslâm'ı vuruyorlar! İğrenç bir tezgâh bu!
Zokayı yutmamak, oyunu görmek ve püskürtmek zorundayız. Bu ülkenin has çocukları, hâinler, düzenbazlar ve namussuzlar kadar cesur olamazsa, bu ülke batar -Allah muhafaza!
Duyarsızlığın ve saygısızlığın bu kadarına da “pes!”
Yusuf Kaplan
16/09/2016 Cuma
Bayramda bile, bayramı zehir etmek sadece bizim ülkemize özgü bir “ilkellik” örneği! Ne yazık ki, böyle.
Batı'da bile
bir toplumun inanç sistemi, ibadetleri böylesine aşağılanmaz!
Böyle bir şey görmedim hiç bir yerde!
Daha bayramın ilk gününde, hatta arefe gününden itibaren sosyal medyada, şurda-burda kurbanın, “
ilkel bir katliam
” olduğunu söyleyerek bayramı bu yıl da zehir ettiler bir kez daha!
Kurbanın ölümsüzlük fikrini öğreten
derin felsefî anlamını
, sosyolojik olarak
oluşturduğu kardeşlik ortamını
idrak edebileseler, yaptıkları bunca hakaretten utanırlar!
Ama ne gezer!
Bayramı tatile dönüştürüp
Bodrum'ları “bedroom”lara
çevirecek kadar
topluma da, toplumun ruh köklerine de uzak ve yabancılaşmış
“
türedi türler
” bunlar! Özür dilerim ama bu kadar aziz bir bayrama bile aşağılayarak bakanlar, olsa olsa “asalak” olabilirler yalnızca!
KURBAN MI
“
KATL
İAM”, SİZ Mİ
CELLADINA
ÂŞIK “KURBAN”
LARSINIZ?
Kurbanı “katliam” olarak nitelendirenler,
kurban fikrinden yoksun -âşık oldukları- Batılıların sadece 20. yüzyılda 100 milyona yakın insanı nasıl kurban ettiklerini, katlettiklerini
düşünsünler, önce.
İnsana varoluşu ve hakikati, hayatı ve ölüm hakikatini öğreten kurban “
barbar
”! Yalnızca bir asırda 100 milyon insanı katleden Batı “
uygar
”, öyle mi?
Bu nedir, aslında?
Dibine kadar
aşağılık kompleksidir.
Hatta
düpedüz İslâm nefretidir
.
Bu İslâm nefreti neden sadece bu ülkede var? Ve bu kadar nefreti ne zaman, ni
ç
in ve nasıl biriktirdiniz, arkadaşlar?
İslâm ne yaptı size ki, bu denli nefret ve husûmet besliyorsunuz?
Evet, Batılılar, yeryüzünde hegemonya kurmak için 100 milyon insan katleder, “medenî” olur! Müslümanlar, eti filan için değil yalnızca Allah rızası için kurban kesince “vahşî”?
Cellad
ına âşık olmak değ
il de ne, bu?
Daha da vahimi şu: Ülkenin çok büyük bir tehlikenin, hayat-memat mücadelesi verdiğimiz ürpertici bir felâketin eşiğinden geçtiği zorlu bir süreçte,
toplumu birleştiren, bütünleştiren, kardeşliği pekiştiren yegâne kaynağa, muazzez bir bayrama vesile olan kurban'a bu kadar hakaret etmek neye yarar, ne işe yarar, kimin işine yarar, bu toplumda nasıl derşn yaralar açar, hiç mi düşünmez misiniz siz
, ey bu toplumda yaşayan ama bu toplumu aşağılamayı marifet sanan tuhaf, acınası insanlar?
NE'Y
İ KURBAN ETTİĞİNİ
HATIRLA!
Kurban ne, nasıl bir şey, ne anlam ifade ediyor?
Bunları çokça yazdım; ama burada kısaca da olsa bir kez daha hatırlatmakta yarar var.
Kurban, mü'minin,
İbrahimî şeksiz-şüphesiz bir iman ve sadakatle, İsmâilî tam teslimiyet ve refakatle -başta en büyük put nefsini ve- bütün beşerî putları yerle bir etmesi...
Kurban, kişinin en değerli ''şey''inden tereddütsüz vazgeçebilmesi...
İşte o zaman, beşer, insanlaşır, emaneti üstlenecek bir mertebeye ulaşır ve önünde
sonsuz sonsuzluk koridorları açılır.
En değerli şeylerinden vazge
ç
emeyenler, kurbanın değerini hiç bir zaman idrak edemezler çünkü.
Vazgeç ki, kendine gelerek kendinden geçebilecek bir düzleme geçebilmen mümkün olabilsin.
DUYARSIZLIĞIN VE SAYGISIZLIĞIN BU KADARINA DA “PES!”
Şunu söylüyorum sadece: Birazcık kafanız basıyorsa, Kurbanın derin anlam dünyasını, hayatı yaşanılır kılan hayat-dünyasını, hiç olmazsa, Batılı düşünürlerden okuyun. Sözgelişi, parlak ve cins beyin,
Kierkegaard'ın zihin açıcı metinlerine bakın...
...Diyorum ama havaya konuştuğumu çok iyi biliyorum: Bu “türedi türlerde”,
ne Kierkegaard'ı anlayacak çap var
; ne de en azından ekmeğini yediği, suyunu içtiği toprakların
insanına ve inançlarına saygı!
Kaygı'sız adamlar bunlar!
Ceplerine, keyiflerine düşkün, toplumu değil yalnızca kendilerini ve çıkarlarını düşünen kayıtsız ve duyarsız insanlar! Acınası varlıklar! Özür dilerim ama böyle!
Oysa
Mü'minin, Rabbine yaklaşarak bütün insanlara, yoksullara, tabiata ve hakikate yaklaşmasını...
Meleklerin seferber olmasını...
Yerle göğün buluşmasını...
Bütün
varlıkların kozmik bir semâya durmasını...
Farklılıkların ortadan kalkmasını...
Herkesin kendi farkının farkına varmasını, Hakkın katına ulaşmasını...
Bütün insanların bir şekilde
bütünleşmesini ve ümmîleşmesini, kardeş olmasını ve bir olmasını
, saf'la
şmasını, arınmasını ve kula, para'ya-pula kulluğu redderek hür olmasını...
Velhasılı kelâm toplumun kenetlenmesini, kardeş olmasını, dargınlıkları ortadan kaldırmasını... mümkün kılan
muazzam ve muazzez bir ibadete ve bayrama “barbarlık bu!” diyen insanların insanlığından şüphe ederim
. Vesselâm.Türkiye’ye niçin saldırıyorlar ve nasıl püskürtebiliriz?
Yusuf Kaplan
18/09/2016 Pazar
Türkiye, Batı ittifakının bir üyesi. Ama bizzat Batılılar tarafından içerden ve dışardan hem kuşatılıyor hem de karıştırılıyor.
Bunu hep birlikte bütün toplum kesimleri olarak iliklerimize kadar yaşıyoruz.
Cevabı henüz verilemeyen soru şu:
İyi de, Batılılar, neden Türkiye'yi hedef tahtasına yatırdılar?
BATILILARIN TÜRKİYE'Yİ HEDEF TAHTASINA YATIRMALARININ NEDENİ
Toplumun
seküler kesimleri ve aydınları
, Batılıların, Türkiye'yi hedef tahtasına yatırmasını, Türkiye'nin izlediği
dış politikaların yanlış olmasına
bağlıyorlar.
Bu argümana göre, Türkiye'nin dış politikada yaptığı bazı yanlışlıklar, hem Türkiye'nin işini zora soktu hem de içerde yaşanan terör sorununun patlamasına neden oldu.
Bu argüman
doğru ama sorunun kaynağı bu değil
.
Batılıların Türkiye'yi hedef tahtasına yatırmalarının
asıl nedeni,
Türkiye'nin şu ya da bu şekilde bütün eksikliklerine ve yetersizliklerine rağmen bir
medeniyet iddiasını sahiplendiğini ilan etmesi.
Başka bir ifadeyle, bir asırdır
Anadolu yarımadasına sıkışan Türkiye'nin yeniden medeniyet coğrafyasına açılması...
Ve bu açılımı da hem stratejik hem kültürel hem de ekonomik olarak yapması...
Türkiye'nin resmen
Somali'ye
yaptığı yardım,
Suriyeli mazlumlara
kucak açması, Türkiye'nin medeniyet coğrafyasına el atmasının, uzanmasının sonuçları...
SOMALİ STRATEJİSİ, İNGİLİZLERİ ÜRKÜTMEYE YETTİ!
Burada
Somali'ye yaptığımız açılımın stratejik değerinin her bakımdan çok büyük
olduğunu hatırlatmak isterim.
Öncelikli olarak Suriye kapısının üzerimize kapatılmasıyla birlikte, Türkiye, Somali'ye yaptığı stratejik açılımla,
hem Kızıldeniz'e hem de Hint Okyanusu'na açılma imkânını yakaladı.
Türkiye'nin Somali üzerinden gerçekleştirdiği bu atılım,
Osmanlı'nın Yemen stratejisine benzetilebilir:
Osmanlı Yemen'i kontrol ederek
hem okyanusa açılmış hem de Mekke ve Medine'nin güvenliğini garanti altına almış ve böylelikle İslâm dünyasının tartışılmaz lideri
olmuştu.
Benzer bir durum bir noktaya kadar da olsa Somali üzerinden gerçekleştirdiğimiz stratejik açılımda da sözkonusu: Türkiye, Somali'den dolanarak hem okyanusa açılma hem de Mekke'nin ve Medine'nin güvenliğini garanti altına alacak bir imkâna kavuşuyor ve
İslâm dünyasının liderliğini fiilen üstlenmeye hazır olduğunu
ilan etmiş oluyor böylelikle.
İşte Somali üzerinden gerçekleştirdiğimiz bu stratejik açılım, Batılıları, özellikle de
İngilizleri çıldırttı!
Somali ve sözünü ettiğim stratejik hat yalnızca İngilizlerden sorulurdu zira!
İNGİLİZLERİN KARŞI ATAKLARI VE TEZGÂHLARI
İngilizler, bunun faturasını bize tuzak üstüne tuzak kurarak ödettiler!
Suriye
politikasında bize yanlışlar yaptırdılar.
Rusya'yla
aramızı bozacak bir oyun tezgâhladılar.
Mısır'la
ilişkimizin kopmasını sağlayacak büyük bir tuzak kurdular: Selefileri destekleyerek darbe yaptılar ve Türkiye'yi Mısır'dan uzaklaştırdılar.
Biz, Osmanlı çocuğu olarak
Mısır'da İhvan'ın yanısıra Selefileri ve diğer bazı aktörleri de markaja alabilmiş olsaydık
, İngilizler Suudlar üzerinden Selefileri harekete geçirerek darbe yapamayacaklardı.
Şunu bilmiyorduk zira: İngilizlerin Türkiye ile Mısır arasındaki ilişkilere dair iki asırlık ana stratejileri her ne suretle olursa olsun
İslâm dünyasının bu iki ana gövdesinin yanyana gelmesine aslâ izin vermemek!
YOL AYIRIMININ EŞİĞİNDEYİZ...
Türkiye, üç kıtada kabaca bin yıllık dünya tarihini yapan bir aktör olarak sonsuza dek Batı ittifakının bir üyesi olarak kalamaz. Batı ittifakının üyesi olmamız, Osmanlı'nın çökertilmesinden sonra
belayı defetme ve zaman kazanma
amacı gütmek zorundaydı.
Ama Türkiye'ye çeki düzen veren
laik elitler, Batı'yla kurduğumuz bu ilişkiyi Türkiye'nin kimlik ve medeniyet değiştirme projesi
olarak algıladılar ve öyle de uyguladılar.
Yüzyıldır yaşadığımız gerilim
işte buradan kaynaklanıyor...
Oysa
hiç bir toplum, medeniyet iddialarını terkederek tarihte varlık da gösteremez sonsuza dek varlığını da sürdüremez.
Türkiye, medeniyet değiştirmekle, “
ben medeniyet iddiamı terkediyorum
”, demiş oluyordu Batılılara. Bu, “
ben kendimi inkâr ediyorum
” demekti. Bunun sonu,
intihar
demekti.
Şunu söylüyorum hep:
Başkalarının kavramlarıyla kendi dünyanızı kurmazsınız. Kendi dünyanızı da kaybedersiniz ve zamanla tarihten silinir gidersiniz.
Türkiye, yeniden medeniyet iddialarına sahip çıkamazsa, başkalarının kavramlarıyla başkalaşma süreci hızlanır ve sonunda çıkmaz sokağın eşiğine yuvarlanır.
Türkiye, yol ayırımının eşiğine gelip dayandı. Ya dünya tarihini yapan medeniyet iddialarına sahip çıkacak ya da Batılıların tarih yaptığı bir dünyada Batılıların güdümünde ve gölgesinde tarihte tatil yapmaya devam edecek ama sonunda tatil bitecek ve tarihten silinecek...
Temel varoluşsal meselemiz bu.
Türkiye'nin celladına âşık entelijansiyası bu gerçeği göremeyecek kadar zihnen Batı kültürünün kölesi.
Türkiye, yeniden medeniyet iddialarıyla donanacak ve elbette ki zorlu bir yolculuğa çıkacaktı.
İşte
Türkiye seçimini medeniyet iddialarına sahip çıkmak şeklinde yapınca, içerden ve dışardan kuşatıldı, karıştırıldı ve nihayet 15 Temmuz'da fiilen ürpertici bir saldırıya maruz kaldı.
Somali'de de, Suriyeli mazlumlar meselesinde de ve 15 Temmuz gecesinde de
bu millet, dünyada ruhun yalnızca bu toprakların insanında olduğunu dünya âleme gösterdi. İşte bu, Batılıları ürkütmeye yetti!
Şurası kesin artık:
Batı, resmen ve dolaylı yollarla Türkiye'yle savaşıyor. Türkiye'nin diz çöktürülmeli için içimizdeki her tür hâini kullanıyor...
ATMAMIZ GEREKEN 5 HAYATÎ ADIM
Bu noktada atmamız gereken
5 hayatî adım
var:
1-
Büyük hata yapmamak.
2-
Tuzağa yakalanmamak.
Birinci Dünya Savaşı'na böyle sürüklendiğimizi aslâ unutmayalım.
3-
Toplumun kenetlenmesini sağlamak.
4-
Denge stratejisi
izleyerek zamanla dengeleri kuracak adımları sabırla, basiretle ve ferasetle atmak...
5-Ve en önemlisi de, tam bir
kangrene
dönüşen başta
eğitim
sistemi olmak üzere,
fikir, sanat, kültür, gençlik, medya sorunlarını, bizim medeniyet dinamiklerimiz ekseninde
kısa, orta ve uzun vadeli projelerle
kalıcı olarak çözüme kavuşturmak.
Eğer önümüzdeki
10 yılda gelecek 100 yılın tohumlarını ekemezsek, yok oluruz.
Benden hatırlatması...İngilizlerin 2 asırlık projeleri: İslâm’sız Dünya ve “İslâm”sız İslâm
Yusuf Kaplan
19/09/2016 Pazartesi
İngilizlerin iki asırdır iki aşamalı olarak uyguladıkları temel strateji şu:
Genelde
1-İslâm'sız Dünya
2-”İslâm'sız” İslâm
Özelde
1-İslâm'sız Türkiye
2-Türkiye'siz İslâm.
Eğer
Şark Meselesi
olarak adlandırılan, benim burada özlü bir şekilde formülleştirerek özetlediğim bu
iki asırlık İngiliz stratejisini bilemezseniz, hiç bir şeyi anlayamaz ve çözemezsiniz.
İNGİLİZLERİ ÇÖZEMEZSEK HİÇ BİR ŞEYİ ANLAYAMAYIZ!
Ama önce İngilizlerin gücünü ve bu süreçte oynadıkları ve oynayacaklarını abartmadığımı kısaca ortaya koymam gerekiyor...
İki Sanayi Devrimi'ni yapanlar,
kapitalist sistemi kuranlar ve kodlarını kurgulayanlar
İngilizler.
O yüzden merkezinde bizim coğrafyamızın bulunduğu Fas'tan Malezya'ya kadar
İslâm dünyasının sorunlarını ve sınırlarını belirleyenler İngilizler yine.
İşte bu nedenle,
İslâm dünyasını, sorunlarını, imkânlarını ve zaaflarını en iyi bilenler de İngilizler.
İngilizleri, en az iki asırlık temel stratejilerini iyi çözmeden, hem çeyrek asırdır yaşanan küresel sorunları, güç mücadelelerini ve bu uğurda verilen savaşları anlayabilmek hem de bu sorunların nasıl çözülebileceği konusunda zihin ve ön açıcı şekilde kafa patlatabilmek çok zordur, diyorum.
İSLÂM'SIZ DÜNYA'DAN “İSLÂM'SIZ” İSLÂM'A...
Şimdi yukarıda verdiğim formülü açabiliriz... Yaşadığımız temel varoluşsal sorunların kökeni burada gizli çünkü.
İngilizlerin iki asırlık küresel stratejilerinin merkezinde İslâm var
: İslâm'ın, önce ilk aşamada tarih yapan bir aktör olarak tarihten uzaklaştırılması ?
İslâm'sız Dünya
); sonra da ikinci aşamada Müslümanların İslâm'dan uzaklaştırılması (protestanlaştırılmış, dönüştürülmüş, küresel sisteme boyun eğecek kadar hadım edilmiş
“İslâm'sız” İslâm
) stratejisi var.
Ve nihayet geleceğe ilişkin olarak da İslâm'ın alacağı şekli belirlemeyi eksene alan sinsi bir stratejileri var İngilizlerin.
İngilizler bu karmaşık, çok yönlü büyük stratejiyi adım adım uyguluyorlar...
Osmanlı'yı durdurarak, İslâm'ın tarih yapan bir aktör olarak tarihten uzaklaştırılmasını, dolayısıyla
İslâm'sız Dünya
stratejisini hayata geçirmeyi başardılar.
Türkiye'nin kurulması ve Vehhâbiliğin icat edilmesiyle de
“İslâm'sız” İslâm
stratejisini hayata geçirmeye başladılar.
HÂRİCİLİK PARALEL DİNİ
Geldiğimiz nokta itibariyle
iki “paralel din”
icat ettiler: Vehhâbilik üzerinden neo-selefîliği ürettiler, neo-selefîlik üzerinden de terör örgütlerini... Ve hâricî mantığına dayalı, kendisi gibi düşünmeyen herkesi tekfir eden, İslâm tarihinin hiç bir döneminde gözlenmeyen ruhsuz bir din anlayışını İslâm dünyasının omurgası hâline getirmeyi de başardılar İngilizler.
Bakın burası çok önemli, çok hayatî.
Tarihte ilk defa hâricî mantığına dayalı bir İslâm anlayışı, Müslüman toplumların omurgası hâline getirildi.
Buradan varılmak istenen sonuç, İslâm'ı terörle özdeşleştirmek hem özelde
Müslümanları İslâm'dan uzaklaştırmak
hem de genelde dinin tarihin mezarını boyladığı
Batı'da kitlelerin küresel bir dünyada İslâm'a ilgilerini kırmak ve nefretlerini artırmak
...
FETÖ PARALEL DİNİ
Bununla yetinmediler. İkinci bir paralel din daha icat ederek “
İslâm'sız” İslâm
projesini bir adım daha öteye götürdüler: Bu ikinci paralel din, protestanlaştırılmış, ruhu çalınmış, küresel sisteme boyun eğerek bütün iddialarını terkeden
FETÖ dini.
FETÖ dini'ne nasıl gelindi peki?
Yazının başında verdiğim ikinci formül adım adım hayata geçirilerek...
Laik Türkiye
projesiyle önce
İslâm'sız Türkiye
projesi gerçeğe dönüştürüldü:
İslâm, bütün kurumlardan temizlendi
; eğitimden, kültür hayatından, düşünce ve sanat hayatından, siyasetten uzaklaştırıldı; sadece namaz, oruç gibi ibadetlere indirgendi; camiye hapsedildi;
laik bir din anlayışına dönüştürülerek İslâm sadece bireysel bir inanç
meselesi hâline getirildi!
İkinci aşamada da sadece
Türkiye'de uygulanan kaskatı laiklik pratiği ile FETÖ gibi oluşumların önü açıldı!
FETÖ, Türkiye'ye saldırıldı!
Ve bu topraklardaki
bin yıllık ruh köklerimizin -iyi kötü- temsilcisi olan cemaatler, tarikatler FETÖ'yle aynı kefeye koyuldu
; cemaatlerin Türkiye'nin altını oymaktan başka bir işe yaramadığı algısı -çok büyük bir başarıyla- oluşturuldu; Müslüman kitleler, siyasetçiler ve din adamlarına bile bu zoka yutturuldu; böylelikle Kemalizmin-laikliğin önü alabildiğine açıldı...
Adım adım kitleler İslâm'dan soğutulmaya,
bu
ülkedeki bütün darbelerin, hukuk, siyaset ve inanç cinayetlerinin gerisindeki laikliğin inanılmaz bir şekilde önü açılmaya çalışılıyor.
..
FELÂKETİN ADI: İSLÂM'SIZ TÜRKİYE'DEN TÜRKİYE'SİZ İSLÂM'A...
Uzun vadede amaç, Türkiye'nin İslâmî iddialarına aslâ sahiplenmemesi
, dolayısıyla İslâm dünyasına öncülük edebilecek
ruh köklerinin kurutulması ve Türkiye'siz İslâm
stratejisinin aşama aşama hayata geçirilmesi!
Türkiye'nin başına gelebilecek en büyük felâket budur!
Dolaylı olarak dünyanın başına gelebilecek en büyük felâket de budur; budur, çünkü bir medeniyet fikrinin Türkiye tarafından yeniden dünyaya sunulmasının önü ancak böyle kesilebilir!
Oysa bu toplum şunu unutmamalı aslâ:
Bu ülkenin varlık nedeni İslâm'dır
.
Bu toplum, ancak Müslüman olduktan sonra bu topraklarda üç kıtanın tarihini yapmış henüz anlaşılamamış ve aşılamamış
herkese, her dine, her inanca, her düşünceye hayat hakkı tanıyan ilk ve son küresel medeniyet tecrübesini insanlığa sunmayı başarmıştır.
ÇIKIŞ YOLU: KENETLENMEK VE İSLÂMÎLEŞMEK...
Özetle, dünkü yazımda da dikkat çektiğim gibi, Türkiye'nin
içerde
yapması gereken şey,
toplumun kenetlenmesini sağlamak ve laik kesimlerin inanç ve hayat tarzlarını teminat altına alacak kuşatıcı ve kucaklayıcı bir medeniyet fikri
çerçevesinde
toplumun yeniden İslâmîleşmesini
mümkün kılacak eğitim, kültür, gençlik, medya hayatında büyük atılımlar yapmak...
Dışarda
ise Türkiye'yi, tıpkı Birinci Dünya Savaşı'nda olduğu gibi tuzağa düşürmek ve hep birlikte vurmak için fırsat kollayan açkurtların oyununa gelmemek.
Hem pes etmemek hem de tuzağa düşmemek ve toplumu germeden geleceğe emin adımlarla yürümemizi sağlayabilecek köklü yapı taşlarını adım adım döşemek...
Zorlu günlerden geçiyoruz... Allah, yardımını esirgemesin... Âmin.
Medeniyet perspektifi ve pergel metaforu olmadan aslâ!
Yusuf Kaplan
25/09/2016 Pazar
Türkiye'nin, en temel varoluşsal sorunu, medeniyet iddialarını ve medeniyet perspektifini yitirmesidir.
Medeniyet iddialarının yitirilmesi, yönümüzü ve yörün
gemizi yitirmemizle sonuçlandı
. Bu da, kaçınılmaz olarak, ülkemizde, coğrafyamızda ve dünyada yaşanan hâdiselere çığır açıcı şekillerde bakabilmemizi mümkün kılacak
bakış açılarımızı kaybetmemize
yol açtı.
Sonuçta, Batılılaşma / sekülerleşme projesiyle
başkalarının iddialarını
benimsedik.
Başkalarının perspektifleriyle
kendi sorunlarımıza bakma aymazlığı sergiledik. O yüzden
hiç bir sorunu tam olarak anlayamıyor, anlamlandıramıyor ve hâl yoluna koyamıyoruz.
AŞIRI ÖZGÜVEN DUYGUSU DA, AŞAĞILIK KOMPLEKSİ DE TEHLİKELİDİR
Sonuçta, bizim yaşadığımız varoluşsal sorunlara bile başkalarının iddialarıyla ve bakış açılarıyla baktığımız için, çözmek için el attığımız
bütün sorunlar kangrene dönüşüyor
, daha da içinden çıkılmaz hâller alıyor.
Ve daha vahim bir felâketin,
özgüven kaybının ve aşağılık kompleksinin eşiğine fırlatıyor
hepimizi...
Bir toplum için
aşağılık kompleksi ne kadar yıkıcı
ve tehlikesiyse; başkalarını, başka medeniyetleri ve kültürleri gözardı eden
aşırı özgüven duygusu da aynı ölçüde yıkıcı
ve tehlikelidir.
Osmanlı'nın çöküşünde bu aşırı-özgüven duygusu belirleyici bir rol oynadı.
Tanzimat'tan bu yana eşiğine sürüklendiğimiz, Cumhuriyet'le birlikte tehlikeli boyutlar kazanan Batı'ya karşı duyduğumuz aşağılık kompleksi ise bütün hayatımıza, bütün kesimlere, bütün kurumlarımıza sirayet etti.
İki asırdır bizi perişan ediyor bu aşağılık kompleksi...
YÜZYILDIR KAYGAN ZEMİNLERDE PATİNAJ YAPIYORUZ YALNIZCA...
Batı'ya karşı duyduğumuz aşağılık kompleksi, hem bizim kendimize olan güvenimizi yetirmemize hem de her şeyi Batı'dan ithal eden nesneleşmiş bir topluma dönüşmemize yol açtı.
Bunun çok ağır sonuçları oldu:
Yönümüzü, yörüngemizi, iddialarımızı, kimliğimizi kaybettik
. Tarih bilincimizi linç ettik. Batı'da üretilen her şeyi kutsadık; kendimizi, kendi medeniyet iddialarımızı ve bakış açılarımızı kaldırıp attık.
Ortaya çıkan manzara çok ürkütücü:
Said Halim Paşa
'nın dediği gibi,
Batılılar üretiyor; biz de Batılıların ürettiklerini tepe tepe tüketiyoruz
:
Kaygan zeminlerde patinaj yapıyoruz.
O yüzden
fikirde, sanatta, kültürde dünyaya hiç bir orijinal fikir ve akım armağan edemedik
. Bu, mümkün değildi zaten. Yalnızca Batılıların ürettiklerini tüketen, onların bakış açılarıyla bakan bir toplum yalnızca nesneleşebilir, hiç bir zaman özneleşemezdi.
Ama ürpertici olan nokta şu burada: Bunun, yani en temel meselemizin, yönümüzü de, yörüngemizi de, medeniyet iddialarımızı ve bakış açılarımızı da yitirdiğimizin, dolayısıyla tarihi yalnızca Batılıların yaptığının, bizim ise ancak Batılıların yaptıkları tarihte tatil yaptığımızın,
Batılıların figüranına, hatta soytarısına dönüştüğümüzün
, bu sürecin
böyle devam etmesi hâlinde tarihten çekilmemizin kaçınılmaz olduğunun farkında bile değiliz hâlâ!
İDDİALARINIZI KORUYABİLDİĞİNİZ ZAMAN BİR DÜNYA KURABİLİRSİNİZ...
Oysa bir toplum ancak
iddialarını koruyabildiği
, değişen şartlarda zihin ve ufuk açıcı şekillerde
yenileyebildiği
, yeniden üretebildiği zaman
en zor sorunlarını bile nasıl aşabileceğinin yollarını da bulabilir.
Yine
başkalarının bambaşka tarihî, sosyal ve kültürel şartlarda geliştirdikleri kavramlarla ve bakış açılarıyla, kendi dünyanızı kurabilmeniz de, daha önemlisi de kendi sorunlarınızı anlayabilmemiz ve çözüm yoluna koyabilmeniz de imkânsızdır.
Kendi sorunlarınızı anlama ve çözme sürecinde, elbette ki, başka medeniyetlerden ve kültürlerden de besleneceksiniz. Ama kendi sorunlarınızı yalnızca başkalarının kavramlarıyla ve bakış açılarıyla anlamaya, anlamlandırmaya ve aşmaya kalkıştığınız zaman bu
çabanızın geri tepeceğini, sizi çıkmaz sokakların eşiğine fırlatacağını
da çok iyi bileceksiniz.
MEDENİYET PERSPEKTİFİ VE PERGEL METAFORU OLMADAN ASLÂ!
Eğitim meselesi, bir medeniyet meselesidir
. Bir ülkenin eğitim sistemi, müfredatı, yöntemleri kendine ait olduğu zaman o ülkenin çocukları, özgüven sahibi olabilir, başka medeniyetlerden de yararlanma imkânları geliştirebilir.
Aynı şekilde
medya da, kültür de, sanat da, siyaset de, iktisat da bir medeniyet meselesidir
. Hem medeniyet iddiaları üzerinden yükselebilir hem de medeniyet perspektifiyle ele alınabilir.
Medeniyet perspektifi, her şeye, bütünlüklü bakma imkânları ve melekeleri kazandırır.
Medeniyet perspektifi, insanlık tarihi ölçeğinde zengin bir bakış açısı, özgüven duygusu ve başka medeniyetlere kompleksiz bakabilme zeminleri sunar.
Medeniyet perspektifi, genç kuşakları da, aydınları da
dar ve miyoplaştırıcı bakış açılarından kurtarır
; en önemlisi de medeniyet iddialarına sahip kişilerin
başka çağlara ve çağrılara açılabilmesine imkân tanır.
Bizim medeniyetimizin insanlığa armağan ettiği
ve insanlık tarihinin yapılmasında kilit rol oynayan zihin, ufuk ve çığır açıcı muazzam bir perspektif var:
Hz. Mevlânâ'ya ait
, doğrudan
Fussilet sûresi 53. âyetten beslenen
pergel metaforu
bu.
Pergel metaforu,
pergelin sâbit ayağını
kendi medeniyet iddialarınıza basmanızı, oradan beslenerek,
pergelin hareketli ayağıyla bütün medeniyetlere, kültürlere ve dünyalara açılmanızı mümkün kılar.
Unutmayalım: İnsanlık tarihindeki bütün büyük atılımlar, Hz. Mevlânâ'dan önce de, sonra da işte bu pergel metaforuyla gerçekleştirilebilmiş ve insanlığın önünü açabilmiştir.
Sözün özü: Başta eğitim olmak üzere, medya, kültür, sanat, siyaset, iktisat vs. gibi bütün alanlarda
pergelini yitiren toplumlar, yönlerini ve yörüngelerini de yitirilirler, insanlığa zihin ve çığır açıcı hiç bir şey armağan edemezler.
Daha da vahimi ise,
tarih yapamazlar, tarihte tatil yaparlar, soytarılaşırlar
ve bir süre sonra da
tarihin çöp sepetini boylarlar
. Vesselâm.
İnsansız Şehir ve Şehirsiz İnsan’la nereye kadar?
Yusuf Kaplan
26/09/2016 Pazartesi
Önümüzdeki 10 yılda gelecek 100 yılın tohumlarını ekemezsek, yok oluruz, demiştim.
Başta eğitim olmak üzere, fikir, sanat, kültür, medya ve gençlik'te medeniyet dinamiklerimiz ekseninde devrim yapamazsak, yaptığımız maddî atılımların hepsi boşa gider; geleceğe emin adımlarla yürümeyi geçtim, varlığımızı sürdürebilmemiz de tehlikeye girer.
Bu arada umudunu bize bağlayan mazlum ümmetin umutları da suya düşer.
Medeniyetler, şehirlerde yeşerir.
Bütün peygamberler, şehirlere gönderilmiştir. Bu mesele üzerinde derinlemesine kafa yormak zorundayız.
İlkemiz şu olmalı burada:
Din, mekke'de hayat bulur; medine'de hayat sunar; medeniyet sürecinde de hayat sunar
bütün insanlığa ve varlığa...
Bu yazıda hem seküler kent fikri hem de
Müslüman şehir / medine tasavvuru
konusunda bir iki cümle kurmak niyetindeyim.
SEKÜLER KENTLER: TAŞLAŞMIŞ, RUHSUZ MEZARLIKLAR
Öncelikle, burada
kent ile şehri ayrı anlamlara sahip iki ayrı “dünya”
olarak görmemiz gerektiğini hatırlatmak istiyorum bir kez daha.
Kaldı ki, Batılı düşünürler bu meselede zihin açıcı fikirler geliştirdiler. Sözgelişi,
Deleuze, kent'i / city'yi, “garnizon”
metaforuyla açıklarken;
medine'yi / şehir'i “galaksi”
metaforuyla ifade eder.
Bu ayırım, son derece kışkırtıcıdır; bu mesele üzerinde çok yazdığım için bu kadarla yetiniyorum burada.
Paul Virilio, modern
seküler kentlerin “ölü mezarlıkları andırdığını
»
söylerken hiç de yabana atılmaması gereken bir tespitte bulunur.
Sekülerleşmeni ürünü kentleşme, ş
ehri
öldürdü çünkü. Sadece şehri değil; insanı da.
Buradaki yakıcı paradoksu görüyor olmalısınız: Modernleşme, doğuşunu kentlere borçlu aslında: Kentleşme olmasaydı, modernleşme de olamazdı. Modernleşme, kentlerle varoldu; ama şehri de, şehrin tabiî çocuğu olan insanı da yok etti.
Bunun öncelikli nedeni, kent'in bizim yaşadığımız derin bir tarihî tecrübenin ürünü olmaması: Kenti biz modernleşme serencamımızın bir sonucu olarak her şey gibi Batı'dan ithal ettik. O yüzden
kent, T
ürkiye'de tutmadı; şehri de tuzla buz etti.
Peki, kent Batı'da tuttu mu?
Tuttu ama insanı da yuttu
bu arada.
İnsansa kentte kendini de, kendi hakikatini de, hakikatin kendisini de unuttu
tabiatıyla.
Modern kent
, kalabalık yığınlardan oluşan
insanın sürgün yeri
gerçekte: İnsanın insan olabilmesi, kalabalıkların ortasındaki sürgün yerinde yitirdiği insanî özelliklerini hatırlayabilmesi için, kentten, kent sürgününden kurtulabilmesi şart.
POLİS'TEN NET-ROPOLİS'E...
Polis'ten metropolis'e, oradan megapolis'e
kadar yaşadığı serüven, insanın kentin yerine yerli yerince yerleşebileceği yeni yerler, muhkem, sarsılmaz yerleşim alanları arayışına soyunmasına yol açtı: İşte adına
sanal-kent
veya sanal-âlem dediğimiz
net-ro-polis
, bu arayış çabasının bir sonucu.
Peki sanal-kent ya da net-ro-polis ne, nasıl bir yer?
Kentin de öldüğü bir yer; yersiz-yurtsuzluk hâli. Bir kaçış mahalli. Kentin de, insanın da, hakikatin de, fizik gerçekliğin de buharlaştığı, sırra kadem bastığı bir göçebelik, tastamam bir göçüş, bir göçmüşlük labirenti.
PEYGAMBERLER YURDU: BARIŞ YURDU MEDİNE / ŞEHİR
Oysa
şehir
, bütün varlıkların, bütün hakikatlerin, bütün farklılıkların ve çeşitliklerin yaşanabildiği, tecrübe edilebildiği sürekli varoluş ve diriliş mekânı.
Yaratıcı'nın müdahalesine her ân hazır, tabiatın yemişlerini devşirmeye her zaman hazırlıklı bir
keşif ve mükâşefe aktörü
: Şehir / medine, yalnızca Müslümanlara özgü bir varoluş, bir tekevvün mekânı.
Çünkü şehir / medine, her şeyden önce peygamberlerin yurdu.
Kutlu kitabımızda,
bütün peygamberlerin şehirlere gönderildikleri
açıkça vurgulanır: Çünkü
şehir, â
lemin, varl
ıklar âleminin özü ve özetidir.
İnsan da, zübde-i âlemdir
: Âlemin, kâinâtın, tabiatın ve
bütü
n varl
ıkların dengesini korumak
, sadece insanlar arasında,
sadece inananlar arasında değil, bütün yaratılmışlar arasında
mizanı, dengeyi, ölçüyü, adaleti temin ve tesis
etmek ve teminat altına almakla mükellef kılınmıştır insan.
İnsan, varlıklar âleminin bir parçası olduğu ve varlıklar âleminde
Allah'ın adaletini tesis etmekle yükümlü
kılındığı için, insanın, inanan insanın başka insanlara da, başka varlıklara da, tabiata da zarar vermesi, diğer insanlar ve varlıklar üzerinde de, tabiat üzerinde de
tahakküm kurması düşünülemez
. İnsan bu yükümlülüğünü yerine getirdiği ölçüde
hakîkî kul
olur.
Bu nedenle Müslüman şehir, kendisine emanetin yüklendiği, emniyeti teminat altına almakla yükümlü kılındığı mesuliyetleri yerine getirdiği yer olabildiği ölçüde, insanı, inanmış insanı yansıtır:
Tıpkı inanmış insan gibi,
Müslüman şehir de mütevazidir; âdildir; ilmin şehridir; güvenilirdir
: O yüzden
Müslümanların yurdu, darus's-selâm
olarak adlandırılır.
MÜSLÜMAN ŞEHİRLER İNŞA EDEMEDİĞİMİZ SÜRECE....
İşte bu nedenledir ki,
bugüne kadar farklı dinlere, kültürlere ve inan
ç
lara mensup toplulukların bir arada, sulh ve bütünleşme ortamı i
ç
inde yaşayabildikleri şehirleri Müslümanlar inşa etmiştir
yalnızca.
Sözgelişi, Osmanlı İstanbul'unun, Kudüs'ün, Saraybosna'nın, Üsküp'ün, Kurtuba'nın, Kahire'nin, Bağdat'ın ve Şam'ın benzerleri başka medeniyetlerde görülememiştir. Farklılıkların tecrübe edilebildiği, farklılıklardan yararlanılabilen, farklılıkların farklılıklarını zenginlik ve derinlik olarak sunabildikleri şehirler yalnızca Müslüman şehirler olmuştur.
Ancak bugün
Müslüman şehirler
ne yazık ki, varlıklarını, canlılıklarını sürdürebilecek bir medeniyet ruhuna,
medeniyet bilincine ve medeniyet iddialarına sahip olmaktan uzak oldukları i
ç
in can
ç
ekişiyorlar.
Özetle,
yeniden Müslüman şehirler inşa edemediğimiz sürece, dünyaya insana dair hi
ç
bir ş
ey s
öyleyemeyeceğimizi, yeniden ve taze ruh üfleyecek şekilde yenilenerek gelemeyeceğimizi iyi
bilelim
, derim. Vesselâm.
Ezberler çöpe: Lozan, bizim ölüm fermanımızdı!
Yusuf Kaplan
30/09/2016 Cuma
Bu ülkeye Sevr'de ölüm gösterildi ama Lozan'la sıtmaya razı edildi Türkiye.
Lozan, bizim ölüm fermanımızdı
: Türkiye, dışardan işgal edilemedi ama laik elitler tarafından
tepeden laikleştirilerek, İslâmî iddiaları yok edilerek, içerden ele geçirildi.
Fiilen sömürgeleştirlemeyen
bu ülke, Lozan süreci'yle birlikte laikleştirildi ve dolayısıyla zihnen
kendi kendini sömürgeleştirme
sürecine girdirildi.
Sonuçta, dünyada dışardan sömürgeleştirilemeyen tek ülke Türkiye, içerden kendi kendini sömürgeleştiren yine tek ülke olarak tarihe geçti!
Özetle: Türkiye, Lozan süreci'yle birlikte kaskatı bir laikleşme / Batılılaşma çıkmaz sokağının eşiğine sürüklendi; böylelikle
Batılı emperyalistlerin önündeki en büyük potansiyel engel bertaraf edildi.
LOZAN: İSLÂMÎ İDDİ
ALARIMIZIN TERKED
İLMESİ
Lozan Antlaşması'ın yıldönümlerinde hep o bildik içi boş, hayalî nutuklar atılır:
Lozan, “Türkiye'nin bağımsızlık ve
ç
ağdaşlaşma mücadelesinde bir dönüm noktasıdır” denilir.
“
Hangi bağımsızlık
” ve “
hangi
ç
ağdaşlaşma mücadelesi”
?
Söylenen şey şu: “Lozan, Türkiye'nin
misak-ı millî
sınırlarının belirlenmesinde ve
devrimlerin temelini teşkil eden, ülkedeki bütün kurumları
n, hatta g
ünlük hayatın laikleştirilmesi sürecinde kilit rol
oynayan kilometre taşlarından biridir”.
Ne demek bu?
Osmanlı'yla ve İslâm'la bağlantıları kesinkes koparan bir sürecin başlatılması demek.
Nitekim bu gerçeği dünyaca ünlü sosyal teorisyenlerimizden
Ş
erif Mardin
, “Türk modernleşmesi” genelinde şöyle telâffuz eder: “
Türk modernleşmesi, Türkleri İslâm kültüründen uzaklaştırma
ç
abasıdır.
”
Peki bunun, “Türkiye'nin bağımsızlaşması”yla ve “çağdaşlaşması”yla alakası ne?
Bir kere, Lozan dolayımında, “Türkiye'nin bağımsızlaşması” ile “çağdaşlaşması”ndan kastedilen şey aynı: Türkiye'nin laikleşme sürecine girmesi, önceden İslâm'a göre tanımlanan ve yapılandırılan siyasî, ekonomik ve kültürel iktidar aygıtlarının, sonuç itibariyle
Batılıların çıkarlarını
garanti alt
ına alan
değerlere, dinamiklere göre tanımlanmaya ve yapılandırılmaya başlanmasıdır.
Lozan süreci, Türkiye'nin resmen Osmanlı'dan ve dolayısıyla İslâm kültüründen koparılması ve Batı'ya bağımlı hâle getirilmesinin bir başka adıdır.
Başka bir ifadeyle, Batılılar tarafından fiilen teslim alınamayan Türkiye'nin zihnen (İslâm'dan uzaklaştırılarak) “teslim bayrağı çekmesi”,
bütün medeniyet iddialarından vazge
ç
tiğini küresel sistemin lordlarına açık
ç
a deklare etmesidir.
İyi de, “bağımsızlaşma” ve “çağdaşlaşma” bunun neresinde?
Bİ
R TERM
İNATÖR OLARAK LOZAN
Tanzimat'la birlikte başlayan süreç, hastalıklı bir savunma psikolojisi'nin ürünüydü.
Tanzimat'ın hamlesi, ülkenin, kendi iddialarından vazgeçerek Batı'ya “teslim olması”yla sonuçlandı.
İşte
Lozan, bu teslimiyet'in, dolayısıyla yenilgi'nin resmen tescil edilmesidir.
Düşünsenize, bir
Kurtuluş Savaşı
veriyoruz, “yedi düvel”i (Batılı sömürgecileri) Müslümanlığın verdiği dinamizm, ruh ve haysiyet'le ülkeden kovuyoruz; ondan sonra da bu galibiyetin ardından
Türkiye'yi her bakımdan Batı'ya bağımlı hâle getiriyor
, Batılı yörüngeye kilitliyoruz!
Türkiye, tarih yapmasını mümkün kılan ve bizim varlık nedenimizi oluşturan İslâmî iddialarını terkediyor;
medeniyet değiştirme
aymalığına soyunarak yörünge'sini yitiriyor,
İslâmî dinamiklerini kendi elleriyle dinamitliyor!
Gelin de çözün bu puzzle'ı (“bilmece”yi)!
O zamana kadar Osmanlı'yı dünyanın gelmiş geçmiş en büyük medeniyetlerinden biri hâline getiren
İslâm'ın sunduğu bütün iddiaları, yeni bir ruhla ve dinamizmle yeniden bir imkân, bir dinamik, bir güç haline getirebilmenin yollarını araştırmak yerine, bütün iddialarımızdan vazge
ç
iyoruz!
Söyleyeceğimiz, bağlanacağımız, bize ait hiçbir Söz, hiçbir İddia bırakmıyoruz; her bakımdan başkalarına bağımlı hâle geliyoruz.
Özetle:
Kendi medeniyet dinamiklerimiz, ruh köklerimizi inkâr ederek intiharın eşiğine sürükleniyoruz!
Olacak iş değil gerçekten: Tarihte başka bir toplumun yapmadığı, aslâ yapamayacağı bir intihar biçimi bu!
Gördüğünüz gibi
Lozan, bizim i
ç
in bir teminatör işlevi görmüştür
: Bizim iddialarımızı bitiren, bizi, başkalarının iddialarına ve projelerine bağımlı hale getiren, kısacası
kendi ayağımıza kurşun sıkmamız anlamına gelen bir terminatör.
Söyleyeceğimiz, bağlanacağımız bir şey bırakmamışsak, o halde bir şey söylememizi mümkün kılacak bir iddiamızın varolabildiğini nasıl ve neye dayanarak söyleyebiliriz ki?
Dayanacağımız, kendi başımıza ayakta durabilmemizi mümkün kılacak
bin yıllık köklü dayanaklarımızı, ruh köklerimizi bizzat biz yokediyoruz, sonra da kalkıp bağımsızlaştığımızdan sözediyoruz?
Akıl tutulması, zihin körleşmesi değil de, nedir bu peki?
MEDEN
İ
YET HAMLES
İ OLMADAN ASLÂ!
Bu sütunda bıkmadan usanmadan tekrarladığım şeyi, Lozan 'puzzle'ı dolayısıyla yeniden tekrarlamakta yarar görüyorum:
Türkiye'nin büyük bir güç, büyük bir ülke olabilmesi, kendine ait bir Söz'ünün, bir İddia'sının, bir Medeniyet Tasavvuru'nun olabilmesiyle mümkün.
Türkiye,
başkalarının iddialarını
, sözlerini, projelerini tekrarlamakla
bir çıkmazdan ötekine yuvarlanmaktan kurtulamayacak
, hep başkalarına bağımlı kalacak, itilecek-kakılacak yani Terminatör her zaman iş başında olacaktır.
Mazlum halkların, hatta Batılıların “
Türkiye, yeni bir hamle yapacak mı
, acaba?
”
diye bize baktıkları bir zaman diliminde,
Türkiye'nin güçlü bir medeniyet fikriyle donanması
, bunun için de
yakın ve uzak ge
ç
mişiyle derinlemesine yüzleşmesi, hesaplaşması ve geleceği kuracak bir medeniyet hamlesi başlatması gerekiyor...
Aksi takdirde
yaşadığımız köklü tarihî-kültürel sorunların hiç birini kalıcı olarak çözemez, bu topraklardaki varlığımızı bile koruyamaz
ve insanlığa umut olabilecek uzun, meşakkatli ama tarih-yapıcı bir medeniyet yolculuğuna çıkamayız.Hicret ruhu: Diriliş umudu ve ufku
Yusuf Kaplan
2/10/2016 Pazar
Bugün hicrî 1438 yılının ilk günü.
Çölden doğan Hakikat Güneşi'nin yeryüzüne ışık saçtığı, insanlığın önünü açtığı
hakikat medeniyeti yolculuğunun başlangıcı.
Diriliş takvimimizin başlangıç noktası.
İnsanı,
esfel-i sâfilîn
'den / en aşağı özelliklerden arındırarak
ahsen-i takvîm
'e / en yüce özelliklerle donatan,
insana eşref-i mahlûkât özellikleri kazandıran hakikat yolculuğunun miladı.
HİCRET RUHU: SÜFLÎ ÖZELLİKLERİ TERKETMEK, ULVÎ ÖZELLİKLERE YÖNELMEK
Çağdaş insan hızın, hazzın, ayartıcı hırslarının ve arzularının izini sürmeyi özgürleşmek sanıyor.
Ne büyük gaflet!
Bunlar, süflî / düşük özelliklerdir; insanı özgürleştirmez; en düşük özelliklerinin kölesi hâline getirir ve düşürür insanı.
Kişi,
süflî özelliklerinden kurtularak ulvî özelliklerle donanmaya başladığı zaman, her tür putu yenebilir ve ancak o zaman özgürleşebilir ve insanlaşabilir.
Süflî özellikler, “virüs” gibi yapışkandır
: Kişiyi, kendine mahkûm eder. Aklını, kalbini ve ruhunu öldürür kişinin.
Ulvî özellikler ise su gibi akışkandır
: Kişiyi sürgit akan su gibi sürekli olarak yıkar, temizler ve kirlerinden arındırır; hem dış dünyada, hem de iç dünyada leziz ve nefis yolculuklara çıkarır insanı. Dolayısıyla,
ulvî özellikler, insanın aklını da, kalbini de, ruhunu da diriltir, diri tutar.
Bu nedenle, ulvî özellikler, insanın diğer varlıklarla kopmaz irtibatlar kurmasını sağlar, önünde
u
ç
suz bucaksız koridorlar a
ç
ar
ve arş-ı a'lâ'ya yükseltir insanı.
İşte insanı, süflî özelliklerden arındırarak ulvî niteliklerle donatan şey,
hicret ruhudur.
Tarih, insanın hem dış dünyada, hem de iç dünyada ger
ç
ekleştirdiği hicret yolculuğuyla hayata ve hakikate kavuşur. İnsanı aziz yolculuklara çıkarır...
TARİHİ Y
Ü
R
ÜTEB
İLMEK İÇİN…
Tam bu noktada sorulması ve izi sürülmesi gereken, insanlık olarak varoluşsal sorunlarımızı kavramımızı ve insanca bir hayat kurmamızı sağlayabilecek temel soru şu galiba:
Tarih, alelade yürünülen bir yol mudur; yoksa, yürütülen fevkalade bir yolculuk mu?
Tarihte bir yürüyüş gerçekleştirmek, tarihi yürütmekle gerçeğe dönüşebilir.
Tarihte yürüyebilenler, ancak tarihi yürütmesini bilebilenlerdir.
Tarihi yürütenler
, ulvî özelliklerle donanan ve kemâl yolculuğuna çıkan insanlardır yalnızca.
Süflî özelliklerine mahkûm olan kişilerse, tarihte oraya buraya sürüklenirler ve hâkim konuma geçtikleri zaman da, hayatı çatışmalardan, işgallerden, tecavüzden geçilmeyen bir cehenneme çevirirler;
hakikati hayattan sürerek sürgün ettikleri i
ç
in insanları da
«s
ürüleştirirler”.
HAKİ
KAT
İ HAYATTAN S
Ü
RG
Ü
N
ETMEN
İ
N BEDEL
İ: ÖZGÜRLÜĞÜN YİTİRİLMESİ
Batı uygarlığı tarihi, süflî özelliklerinden kurtulamayanların
, hakikati hayattan sürgün ettikleri için bütün insanlığı «sürüleştirdikleri” bir
yokoluşlar ve yokedişler tarihidir.
Latin Amerika medeniyetleri
, bu yüzden tarihten sürülmüş, izleri silinmiştir.
Afrikalılar
, bu nedenle topraklarından koparılmış, zincirlere vurularak Avrupalara ve Amerikalara sürgün edilmiştir.
End
ülüs'ün kökü bu nedenle kazınmış, İspanya ve Portekiz Müslümanlara mezar edilmiştir.
O yüzden özgürlük sorunu,
Batı uygarlığı tarihinin hem teolojik, hem felsefî, hem de siyasî açıdan en temel sorunlarından biri olmuştur.
BİR VAROLUŞ
VE VARKILI
Ş TARİHİ
Müslümanların tarihi, insanın süflî özelliklerinden kurtularak insanlaşmasının, ulvî özelliklerle donanmasının örneklerinin ortaya konulduğu bir varoluş ve varkılış tarihidir.
Elbette ki, Müslümanların tarihinde de gözardı edilemeyecek sorunlar yaşanmıştır. Ama bu sorunlar, Batı uygarlığı tarihinde yaşanan sorunlarla karşılaştırıldığında devede kulak gibidir. Müslümanların tarihine panoramik bir şekilde bakıldığında bu gerçeği test edebiliriz kolaylıkla.
Müslümanların tarihi,
Mekke'de
müslümanlara nefes aldırmayanlara, Müslümanların
Medine'de
hayat ve varolma hakkı tanıdıkları;
Abbasiler
döneminde Arap yarımadasında ve hinterlandında; İspanya'da
End
ülüs'te
ve nihayet Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu coğrafyalarında
Osmanlı medeniyetinde birbirinden farklı bütün inan
ç
ların
, inanç ve düşünce sahiplerinin güven içinde varolabildikleri, kendilerini gerçekleştirebildikleri zeminlere ve imkânlara kavuşabildikleri
sadece Müslümanlar i
ç
in de
ğil, herkes i
ç
in bir darü'
s-sel
âm / barış yurdu tarihidir.
MEDEN
İYETİN YAPITAŞLARI, HİCRET RUHUYLA DÖŞ
EN
İR
Tarihte, hayatın hakikate, hakikatin hayata kavuşması da, insanın insanca bir hayat sürdürebilmesi de, nihayet
tarihi yürütebilmesi de yine hicretle mümkündür.
Hicret
, tarihin de, hayatın da çok katmanlı, her şeyi ve herkesi varedici derûnî bir mânâya ulaşmasıdır. Hicret, tarihin de, hayatın da kötülüklerden arınması ve bütün varlıklara diriltici bir nefes üfleyen kanatlandırıcı bir ruhla donanmasıdır.
Hicret, insanı süflî özelliklere mahkûm ve esir eden beşerliğinin, ulvî özelliklerle donanarak insanlaşmasının, kemâle ulaşma yolculuğunun bidayetine erişilmesi zorlu yürüyüşünün adıdır.
Medeniyetin yollarının yapıtaşları, Mekke'lerden Medine'lere ger
ç
ekleştirilen hicretlerle döşenir.
O yüzden, tarihte varoluş şartı hicrette, hicret ruhuyla donanabilmekte gizlidir.
Yeni hicrî yılımız mübarek olsun. Hayırlı ve taze başlangıçlara vesile olsun. Vesselâm.
.Ortadoğu’yu laiklik köleleştirdi, İslâm özgürleştirecek yeniden!
Yusuf Kaplan
28/10/2016 Cuma
Feridun Sinirlioğlu, özetle, “Ortadoğu'yu laiklik kurtaracak” demiş! Sinirlioğlu'nun bu açıklamasından yeni haberdâr oldum. Sinirlerim tepeme bindi!
Bu, stratejik açıdan basiretsizce bir açıklama değil yalnızca; en hafif ifadeyle, sinir edici bir açıklama bu!
Ortadoğu'yu köleleştiren şey laiklik oysa!
İSLÂM DÜNYASINI LAİKLİKLE KÖLELEŞTİRDİLER!
Batılılar, özellikle de İngilizler,
önce Osmanlı'yı çökerttiler
; Balkanları, Kafkaslar'ı ve Ortadoğu'yu “böl, parçala, yönet” stratejisiyle paramparça ettiler, cetvelle yapay sınırlar çizdiler,
yapay kabile devletleri
icat ettiler,
yapay sorunlar ihdas
ettiler; sonra da İkinci Dünya Savaşı'ndan itibaren
postkolonyal süreçte
güya Osmanlı coğrafyasında icat ettikleri bu devletlere kendi kontrollerindeki, uzaktan kumanda ettikleri
kukla laik diktatörler diktiler.
Burada bir ezberi bozmamız gerekiyor
: Başta Suud olmak üzere,
Körfez ülkelerindeki yönetimler, İslâmî yönetimler değildir.
Tek adamın veya bir kabilenin kontrolünde olan ve yalnızca Batılılara hizmet eden, Müslümanların tabiî kaynaklarını Batılı emperyalistlere peşkeş çeken diktatörlüklerdir.
Bütün İslâmî faaliyetleri bastıran, yok eden
, özellikle İngilizlerin ve Yahudilerin kontrolündeki “
İslâmî görünümlü” ama İslâm'ın önünü tıkamak, İslâm dünyasının ümmet şuuruyla toparlanmasını engellemek için icat ve ihdas edilmiş Batılıların kuklası
ya açıkça ve örtük şekillerde laik olan köle devletlerdir.
Sinirlioğlu ve benzeri devletin en tepesindeki kişilerin şunu iyi bilmesi gerekiyor:
Körfez ülkeleri görünüşte İslâmî ama gerçekte laik kabileci-diktatörlüklerle ayakta ve kontrol altında tutuluyor.
Baas ve türevleri kaskatı laik rejimlerin hâkim olduğu, yarım asırdan fazla bir süredir kendi Müslüman halklarına her türlü zulmü, baskıyı, işkenceyi, katliamı reva gören Mısır, Irak, Libya, Suriye, Cezayir gibi ülkeler ise,
putlaştırılan laik ve kukla tek adam diktatörlükleriyle ayakta ve kontrol altında tutuluyor.
Gerçek bu iken, “
Ortadoğu'yu laiklik kurtaracak” türünden açıklamalar, en hafif ifadeyle, yalnızca sömürgecilerin ekmeğine yağ sürer
ve iki asırdır Batılıların kölesi olan İslâm dünyasının bağımsızlık meselesini gözardı etmekle sonuçlanır.
Biz bunu yapamayız!
Böyle bir şeyi yapacak en son ülke Türkiye'dir!
GÖZARDI EDİLMEMESİ GEREKEN HAYATÎ GERÇEKLER
Burada atlanmaması ve mutlaka dikkat çekilmesi gereken bir kaç önemli hayatî mesele var.
Birincisi, laikliğin, İslâm dünyasında özgürlüklerin garantisi olduğu iddiası, tam anlamıyla masaldan ibarettir
.
Biraz önce de dikkat çektiğim gibi,
İslâm dünyası, bir yandan görünüşte İslâmî kılıklı ama gerçekte bütün İslâmî oluşumları bastıran kabileci diktatörlüklerin
, öte yandan da
Batılarca icat edilen kaskatı laik rejimlerin, putlaştırılan laik tek adam diktatörlüklerinin pençesinde kıvranıyor yarım asırdan fazla bir süredir.
İkincisi
, İslâm dünyasının dışında Kuzey Kore gibi bir iki ülke hâriç,
bu laik rejimlerin, yalnızca İslâm dünyasında ihdas edildiğini bilmiyoruz ya da görmek istemiyoruz! Neden acaba?
Üçüncüsü, genelde bütün Batı dünyasında hüküm süren
sekülerizmin
ve bir kaç Batı ülkesinde varlığını sürdüren
laikliğin Batı'da bütün boyutlarıyla tartışıldığını
, Batı dünyasının on yıllardır
post-sekülarizm
ve
post-laiklik
tartışmalarına sahne olduğunu bilmiyoruz bile.
Sığlık, başa belâ çünkü. Bu ülkenin en temel sorunu bu: Sığlık.
İNSANLIĞI LAİKLİK DEĞİL, İSLÂM'IN ADALET, HAKKANİYET VE MERHAMET MEDENİYETİ KURTARACAK...
Dördüncüsü
hayatı sadece bu dünyadan, fizik gerçeklikten ibaret gören sekülerizm, Batı dünyasında hayatı çölleştirdi;
insanı, yalnızca hızın, hazzın ve ayartının kölesi hâline getirdi
.
Din-dışı kutsallıkların
pıtrak gibi bittiği, sahte dinlerin, idollerin tanrısal işlevler gördüğü
bencil, insansız ve ruhsuz bir dünya icat etti.
Nietzshe'den, Husserl'den ve Heidegger'den, Weber'den itibaren Batı'daki bütün belli başlı düşünürler, modernliğin özünü oluşturan sekülerizmin insanı özgürleştirmek yerine, araçların, hızın, hazın ve ayartının kölesi hâline getirdiğini, insanın amaçlarını, hayatın anlamını yitirdiğini tartışıyorlar bir asırdır.
O yüzden
aklımızı başımıza devşirelim
ve
farklı dinlere, kültürlere, etnisitelere ve medeniyetlere mensup toplumları, darüsselâm / barış yurdu inşa ederek 6 asır bir arada yaşatan
en gelişmiş ve aşılamamış insanlık tecrübesinin Osmanlı medeniyet tecrübesi olduğunu görelim
.
Hiç olmazsa, birinci sınıf Batılı yazarların ve düşünürlerin neden “
Osmanlı, insanlığın geleceğidir
”, niçin “
bizi ancak Osmanlı ruhu kurtarabilir
!” dediklerini düşünelim -derin nefes alarak...
Sözün özü: Sekülerizmin ve laikliğin Batı'da bile kıyasıya tartışıldığı bir zaman diliminde, insanlığın önünü açacak, yeniden herkese adalet, merhamet ve hakikat medeniyetinin aşılamayan evrensel değerlerini sunacak
zorlu medeniyet yolculuğuna çıkmak için gerekli fikrî hazırlıkları yapmaya bakalım.
Laiklik, bu ülkenin ve İslâm dünyasının boynuna geçirilmiş bir tasmadır
.
İslâm dünyasını her bakımdan perişan eden, zihnen köleleştiren, kaynaklarını fiilen Batılılara peşkeş çekmek için ihdas edilen bir deli gömleğidir laiklik.
İslâm dünyası, bu deli gömleğini çıkarabildiği, kendine gelerek yeniden İslâm'ın sunduğu hakikat medeniyeti yolculuğuna soyunabildiği zaman kurtulabilir
. Vesselâm.Peygambersiz din, “biter”!
Yusuf Kaplan
31/10/2016 Pazartesi
iranlı yönetmen Mecid Mecîdî'nin filmi, estetik açıdan ne kadar güçlü, içerik açısındansa ne kadar etkileyici olursa olsun, akîdevî, kültürel ve siyasî sonuçları bakımından çok tehlikeli büyük bir oluşumun kilometre taşlarından biridir.
Öncelikli olarak, Hz. Peygamber'in bir trilojiden oluşan bu filmden itibaren yavaş yavaş bir oyuncu tarafından canlandırılması akîdevî açıdan
Hz. Peygamber'in konumunu sarsmayı, zamanla Hz. Peygamberi devre dışı bırakmayı hedefleyen hem İslâm'ı protestanlaştırma hem de Ehl-i Sünnet omurgayı çökertme projesinin bir parçasıdır.
Filmin zamanlaması
bu açıdan çok dikkat çekicidir.
Aklımızı başımıza devşirmezsek, çok büyük bir felâketin önünü kendi ellerimizle açmış olacağımızı göremiyoruz bile!
İşte bu ürpertici!
ÜÇ TEHLİKELİ ORYANTALİST PROJE
Oryantalistlerin İslâm dünyasında uygulanmak üzere son iki yüzyılda geliştirdikleri
üç tehlikeli proje
var:
1-Osmanlı'yı unutturmak.
2-İslâm düşüncesinin Gazâli'yle bittiği masalını yaymak.
3-Hz. Peygamber'in (sav) konumunu sarsmak.
Bu üçünün de buluştuğu çok önemli bir nokta var: Üçü de
kurucu
.
Gazâlî, yaklaşmakta olan birinci medeniyet krizini göğüsleyecek ve püskürtecek Ehl-i Sünnet omurgayı muhkemleştirecek üç büyük sütun dikti:
Akîdevî, fikrî ve siyasî üç muhkem sütun.
Gazâlî'nin diktiği bu üç sütun,
Selçuklu ve Eyyûbîlerin
çabalarıyla
Ehl-i Sünnet omurganın mayasını kardı; Osmanlı'nın çabalarıyla Ehl-i Sünnet omurgayı muhkemleştirecek muazzam bir ruha dönüştürüldü.
Bin yıl İslâm dünyası bu nedenle bütün saldırıları püskürttü; İslâm dünyasını sarsılmaz bir şekilde bin yıl diri tuttu, ayakta tuttu.
Oryantalistler, bu projenin ilk ikisini başardılar. Osmanlı'yı unutturdular; Gazâlî gibi kurucu bir öncü'ye, çok büyük bir darbe vurdular.
HZ. PEYGAMBER'İN KONUMUNU SARSMAK İSTİYORLAR!
Son çeyrek asırdır, üçüncü projeyi hayata geçirmeye çalışıyorlar adım adım.
Batılılar, Hz. Peygamber'i (sav) devre dışı bırakmayı başardıklarında dinin kısa devre yapacağını kendi protestanIık tarihlerinden çok iyi biliyorlar.
O yüzden Hz. Peygamber'in konumunu sarsmaya, bunun için de akîdeyi, mezhepleri ve hadisleri tartışmaya açmaya çalışıyorlar. Ama Müslümanlar burada zokayı yutmaya çoktan teşne durumdalar, ne yazık ki.
Sonra, sıra Kur'ân'a gelecek. Bu nedenle, peygamberimize saldırıyorlar.
İslâm'ın tarihte karşılaştığı en büyük saldırı bu! O yüzden Mecîdî'nin filmi gibi tehlikeli projelere karşı müteyakkız olmak zorundayız.
VAHY'İN EFENDİMİZ'DE HAYAT BULMASI, HAYAT OLMASI VE HAYAT SUNMASI
Peygamberimiz, İslâm'ı, Kur'ân'ın bütün insanlığa, bütün âlemlere, hayatın her alanına hitabeden (ama) bütünlüklü söylemini, bizzat hayata aktaran, nasıl aktarılabileceği konusunda fiilen örneklik eden, kılavuzluk yapan bir insan ve bir peygamber.
Peygamberimiz'in, peygamber olduktan sonraki “kişisel tarihi”, İslâm'ın anlam ve sembol haritalarının, kök-paradigmalarının, anlamlandırma pratiklerinin değişik zamanlarda ve mekanlarda nasıl anlaşılıp, idrak edilip hayata aktarılabileceğini “gösteren” bir “zaman dilimi” olduğu için, İslâm'ın “özü, özeti''dir.
İşte bu nokta, İslâm'ı, içi/özü boşaltılmış, başkalaştırılmış, aslî dinamikleri aşındırılmış diğer muharref dinlerden, dünya görüşlerinden ayıran; şartlar ne olursa olsun, tarihin farklı dilimlerinde yaşayan bütün
Müslümanlar'a dinamizm kazandıran, dinamizmlerini sürgit canlı kılan İslâm'ın en özgün, nev-i şahsına münhasır en hayatî noktalarından biridir.
Tam bu noktada, Müslümanlara düşen şey, insan ve elçi olarak Peygamberimiz'le, Peygamberimiz'in “kişisel tarihi”yle özetlenen, örneklenen, İslâm'ın özüne, değişik zamanlarda ve mekanlarda bihakkın nüfûz ederek yeniden-hayata geçirmek ve yepyeni şekillerde hayatiyet kazandırmaktır.
İslâm, aynı anda hem beşerî hem ilahî olanı; hem fizikseli, hem fizikötesini; hem burayı ve şimdiyi, hem de ''öte''yi aynı anda mezceden, kucaklayan, ihata eden bir din, bir tasavvur, bir hayat anlayışıdır.
Bu hayat tasavvuru, en mükemmel şekilde Peygamberimiz tarafından hayata aklarılmıştır.
Bu durum,
bütün zamanlarda ve mekanlarda İslâm'ın insana, hayata, kâinâta ve bunlar arasındaki ilişkilere ilişkin olarak her zaman yepyeni şeyler söyleyebilecek bir dinamizme, bir duyarlığa sahip olduğunu ortaya koyması bakımından çok önemli.
Bu nedenledir ki, bu, İslam'ın, bir din, bir tasavvur, bir hayat anlayışı olarak, insanı da, hayatı da, toplumu da, kâinâtı da parçalamasını, parçalı olarak algılamasını, dolayısıyla bir Müslümanın hangi şartlar altında ve hangi zaman diliminde yaşarsa yaşasın,
ontolojik bir güvensizlik duygusu yaşamasını önler.
Böylelikle, bura ile öte, fizik ile fizikötesi, “din” ile dünya arasında münbit, imajinatif bir irtibat kurulduğu için, Müslüman, bir yandan kendisini, eşyayı, dünyayı tanrılaştırmaya, putlaştırmaya aslâ kalkışamaz; öte yandan da bir Müslümanın tabiatı, diğer insanları, diğer âlemleri ve kültürleri kontrol etmeye, kendi süflî çıkarları için kullanmaya veya tahrip etmeye ya da yok etmeye kalkışması imkânsızlaşır.
DİNE, ZAMANLAR VE MEKÂNLAR ÜSTÜ ÖZELLİĞİNİ PEYGAMBER KAZANDIRIR
Bu teorik arkaplanın pratiğe nasıl aktarılabileceği konusunda ise Peygamberimiz'in “kişisel tarihi” bize örneklik teşkil eder.
Peygamberimiz'in “kişisel tarihi”, İslâm'ın salt zamanlar ve mekanlar üstü bir veçheye değil, aynı zamanda zamansal ve mekansal bir veçheye sahip olduğunu da gösterir: Kur'ân'ın aynı zamanda, peyderpey, 23 yıllık bir zamana yayılarak vahyedilmesi, bu açıdan çok önemlidir.
İşte bu, İslâm'ın fiilî durumlara uygulanması gereken bir mesajı ve niteliği olduğunu ortaya kayar. Bu süreçte Peygamberimiz, sadece Kur'ân'ı aktarmakla kalmaz; aynı zamanda gerek yaşadığı coğrafyada, gerekse komşu coğrafyalarda hâkim olan kültürlerle de ilişkiye geçerek İslâm'ın mesajını hayata geçirir.
Bizzat Peygamberimiz'in “kişisel tarihi”, İslâm'ın bu kişisel tarih'le özetlenmesi, örneklenmesi, İslâm'ın aynı zamanda güçlü bir tarih ve zaman nosyonuna, diyalojik bir niteliğe sahip olduğunu gözler önüne serer.
İşte Peygamberimiz'in kendi kişisel tarihi boyunca, değişenle değişmeyen, görünür olanla görünür olmayan, ilahî olanla beşerî olan arasında kurduğu bu özgün ilişki ve iletişim biçimi, biz
Müslümanların değişen zaman ve mekânlarda İslâm'ı nasıl idrak edip hayata geçirebileceğimiz konusunda önemli ipuçları sunar, rehberlik eder biz
e
.
Bu durum, aynı zamanda, İslâm'ın, kendine özgü bir dinamizme sahip olduğunu, bu dinamizmin her hâl ve şartta yeniden harekete geçirilebileceğini kendiliğinden ortaya koyar. Yeter ki biz, sahip olduğumuz idraki müdrik olalım.
O yüzden, şunu söylüyorum: Peygambersiz, din anlaşılmaz. İyice anlaşılmaz hâle gelir.
Peygamberi devre dışı bırakan bir dinin kısa devre yapması ve hayattan çekilmesi mukadderdir. Tarihe bakın göreceksiniz bu gerçeği.
O yüzden Hz Peygamber'e saldırı konusunda çok müteyakkız olmak zorunda olduğumuz tehlikeli bir zaman diliminin eşiğinden geçiyoruz.
Hz. Peygamber’in filmini yapmak cinayettir!
Yusuf Kaplan
30/10/2016 Pazar
Yazının sonunda söyleyeceğim şeyi başında söyleyeyim:
İranlı / Şiî yönetmen Mecîdî'nin Hz. Peygamber'le (sav) ilgili filmi, ne kadar etkileyici olursa olsun, sonuçta Hz. Peygamber'i (sav), İslâm'ın adım adım kurulduğu, teşekkül ettiği, şekillendiği dünyayı, duyarlıkları, ilkeleri, akîdeyi heretik Şiî duyarlıklarla anlatan, büyük sahabileri gözardı eden, Peygamber şuurunu ve dolayısıyla İslâm kavrayışını Şiî duyarlıklar üzerinden silbaştan tarif ederek,
Ehl-i Sünnet ana caddeyi yerle bir edecek son derece tehlikeli
bir film.
Hz. Peygamber'in (sav) konumunu sarsmaya, Ehl-i Sünnet Omurga'yı çökertme'ye dönük küresel sinsi bir projenin kilometre taşlarından biridir bu film.
MECÎDÎ, DÜNYA ÇAPINDA BİR YÖNETMENDİR AMA...
Önce bir hakkı teslim edelim:
Mecid Mecîdî, sadece İran'ın değil, dünyanın en parlak film yönetmenlerinden biridir. Kendine özgü şiirsel bir film dili geliştirmiş bir yönetmendir Mecîdî. Sadelikte derûnîliği, derûnîlikte sadeliği yakayabilmiş, İran'ın geleneksel sanat ve estetik birikimini, özellikle de mesnevî tarzını sinemaya uyarlamayı başarmış parlak bir sinemacıdır.
Adı, Tarkovsky'yle, Paradjanov'la, Semih Kaplanoğlu ve Aida Begiç'le anılmayı hakeden bir yönetmendir Mecîdî.
Mecîdî, öncü bir yönetmendir ama Hz. Peygamber'le ilgili yaptığı, bir trilojinin (üçlemenin) ilkini oluşturan son filmi, pek çok bakımdan tehlikeli bir filmdir.
Filmin neden tehlikeli olduğu meselesine geçmeden önce
film dili ve estetiği
konusunda bir iki cümle kurmam gerekiyor.
TEOLOJİ BİLMEYEN SİNEMADAN ANLAYAMAZ!
Film fenomenolojisinin en parlak isimlerinden
asırlık çınar
Dudley Andrews
, “
Teoloji bilmeyen, sinemadan anlayamaz
” der.
Herhangi bir filmi tam olarak anlayabilmek için teoloji bilmek gerekir.
Niçin peki?
Şunun için: Bazı filmlerde
oyuncu
, bazı filmlerde
yönetmen
, bazı filmlerde de
kamera, tanrısal roller ve işlevler üstlenir.
Ortalama film izleyicisi bunları bilmez; belki bilmesi de gerekmez.
Oyuncunun, yönetmenin ve kameranın tanrısal roller ve işlevler üstlenmesi ne demektir peki?
Şu: “Klasik” / popüler sinema filmelerinde oyuncu, Fransız yeni-dalga'sı başta olmak üzere sanatsal filmlerde yönetmen, ilk dönem bazı Sovyet Devrim Sineması filmlerinde de kamera her yerde hâzır ve nâzır (omnipresent) ve her şeye gücü yeten (omnipotent) tanrısal roller üstlenir.
“Klasik” / popüler filmler,
Aristocu dram geleceğinden
beslenir. Sadece sinemada değil, tiyatroda da, romanda da,
Aristocu dram geleneği, oyuncu'yu öne çıkarır. İzleyicileri oyuncularla özdeşleştirir. İzleyicinin düşünme ve eleştiri melekelerini öldürür.
Hatta klasik Hollywood sinemasının kurucu filmlerinde, baş-oyuncu (meselâ
bütün John Ford filmlerindeki ana-karakterler) İsa-Mesih rolü üstlenecek şekilde sunulur
: Kamera, ağır-çekimlerle (slow-motion'larla) ana karaktere doğru yaklaşır; karakter filmdeki bir karaktere bakmaz; doğrudan izleyiciye bakar; böylelikle
kamera ölçekleri ana-karakteri yüceltir; izleyici, İsa-Mesih'i temsil eden bu ana karakterle özdeşleştirilir.
Özellikle
Fransız yeni-dalga
sineması başta olmak üzere,
Avrupa sanat sinemalarında, yönetmen, auter / author yani “Sani” anlamında tanrısal
bir konumdadır.
Sovyet Devrim Sineması'nın bazı filmlerinde, yine bazı avant-garde filmlerde ise kamera
her yerde hâzır ve nâzır, her şeye gücü yeten bir
tanrısal rol
üstlenir.
Bütün buraya kadar anlattıklarımdan bir filmi, filmin dilini ve dünyasını bir bütün olarak anlayabilmek için neden teoloji bilmek gerektiği az çok anlaşılmış olmalı.
SİNEMADAN ANLAMAYAN BİR “DİN ADAMI”, BİR FİLM HAKKINDA HÜKÜM VEREMEZ!
O yüzden, Hz. Peygamber'le (sav) ilgili yapılan bir film hakkında lehte veya aleyhte hüküm verecek kişilerin,
dünyanın en iyi İslâmî âlimi olması yetmez; sinemanın dünyasını, estetiğini, dilini, dilin nasıl kurulduğunu çok iyi bilmesi gerekir.
Başka bir ifadeyle,
sinemadan zırnık kadar anlamayan (dolayısıyla hakkında hüküm verilecek bir meseleyi, mevzuyu bihakkın bilmeyen) din adamlarının, âlimlerin bir filme izin verme ya da vermeme yetkisi yoktur.
Sinemadan anlamayan bir din adamının bir film hakkında hüküm veya fetva vermesi hem kabul edilemez hem de tehlikelidir.
MECÎDÎ'NİN FİLMİ, HZ. PEYGAMBER'İN KONUMUNA VE EHL-İ SÜNNET OMURGA'YA SALDIRIDIR
Mecîdî'nin Hz. Peygamber'le (sav) ilgili filmine gelince...
Mecîdî, yazının başında da dikkat çektiğim gibi birinci sınıf bir yönetmendir. Ama
Mecîdî'nin filmi akîdevî, kültürel ve siyasî sonu
ç
ları bakımından
ç
ok tehlikeli bir filmdir.
Öncelikle,
Hz. Peygamber, canlandırılan oyuncuyla özdeşleştirilecek
... Tıpkı
Hz. Hamza'nın Anthony Quine'le özdeşleştirilmesi gibi.
Bu, işin başlangıcı... Bu film, peygamberimizin 13 yaşına kadar olan hayatını konu ediniyor. Ama film, bir üçleme.
Dahası,
bu film, Hz. Peygamber'le ilgili yapılacak filmlerin önünü sonuna kadar açacak... Bu çok tehlikeli bir gelişme!
İkincisi, film ne kadar etkileyici olursa olsun, sonuçta Hz. Peygamberi (sav), İslâm'ın adım adım kurulduğu, teşekkül ettiği, şekillendiği dünyayı, heretik Şiî duyarlıklarla anlatan, büyük sahabileri gözardı eden, Peygamber şuurunu ve dolayısıyla İslâm kavrayışını Şiî duyarlıklar üzerinden silbaştan tarif eden, Ehl-i Sünnet omurgayı tahrip edecek bir film bu.
Yarın, Hz. Peygamber'in gençliğini, peygamberliğini de çekecek bu fütursuz adamlar.
Dün,
Resimli Kur'ân
diye
lanet olası bir iş yapmışlardı bu İranlılar 25-30 yıl önce.
Sözün özü:
Bu film, Hz. Peygamber'in (sav) konumunu sarsmaya, Ehl-i Sünnet Omurga'yı çökertmeye ve İslâm'ı protestanlaştırmaya dönük sinsi bir projenin ilk tehlikeli adımlarından biridir.
Bu projeye su taşıyan, bu filme onay veya fetva veren herkes vebaldedir ve bunun vebali çok ağırdır. Bunun bedelini gelecek kuşaklar çok ağır ödeyecektir.
Benden hatırlatması...
Vesselam.
Mesele, film değil, anlamadınız mı hâlâ? Bir skandal var ortada!
Yusuf Kaplan
4/11/2016 Cuma
İran'lı parlak yönetmen Mecid Mecîdî, Peygamberimiz'in (sav) filmini yaptı.
Kaçınılmaz olarak yoğun tartışmalara yol açtı. Film etrafında yapılan tartışmaların niteliği, çapı elbette ki, tartışılır.
Ama önce şunu iyi bilmek gerekiyor: Mesele, sadece bir film meselesi değil, bunu görelim.
Estetik, akîdevî ve siyasî açıdan tam bir skandal var karşımızda!
“
Bu ifadeler, sert değil mi?
" diye sorabilecek olanlara, “
aslında hafif bile"
, diye cevap vereceğim, özür dileyerek...
Neden peki?
ESTETİK, AKÎDEVÎ VE SİYASÎ SKANDAL!
Mecîdî'nin filmi, bir filmden çok daha fazla bir şeydir. Hem özelde İslâm'ın, İslâm dünyasının hem de genelde bölgemizin ve dünyanın alacağı şekille ilgili bölgesel ve küresel sorunların, mühendislik projelerinin kilometre taşlarından birini oluşturuyor bu film.
Meseleye sadece bir film olarak bakamayız. Filmin kendisinden, dilinden, estetiğinden ve söylemek istediklerinden yola çıkarak baktığımızda bile
meselenin sadece bir film meselesi olmadığını, estetik, akîdevî ve siyasî bir skandalla
karşı karşıya olduğumuzu görebiliriz.
O yüzden
Mecîdî'nin filmine üç farklı açıdan
yakından bakmamız gerekiyor:
1-Film dili ve estetiği açısından;
2-Filmin akîdevî, fikrî ve siyasî mesajı
veya imaları açısından;
3-Filmin bölgesel ve küresel
olarak yol açabileceği muhtemel(en iyi planlanmış) sonuçları bakımından.
Bu üç açı'nın açıklığa kavuşturulmasını sağlayacak önemli bir soru var burada sorulması ve izi sürülmesi gereken.
Soru şu:
Hz. Peygamber'in (sav) konumunun sarsılmaya çalışıldığı
çeyrek asırlık bir süreçte
neden bir İ
ran'l
ı yönetmen, Hz. Peygamber'in filmini yapmaya çalışır ve bu filmle ne amaçla/n/mıştır acaba?
ESTETİK AÇIDAN FELÂKET, AKÎDEVÎ AÇIDAN TAM BİR SAKANDAL!
Filme, film dili ve estetiği açısından bakıldığında, bu filmin rastgele yapılmış bir film olmadığını rahatlıkla söyleyebilecek durumdayız.
Mecîdî, kendisinin “
fıtratın dili"
olarak adlandırdığı,
kendine özgü bir film dili kurmayı başarmış
ender yönetmenlerden biridir dünyada. Mecîdî'nin filmografisine baktığımızda bunu çok net bir şekilde görebiliyoruz.
Ama iş, “
Hz. Peygamber'in filmi
"ne gelince, haklı olarak
hayal kırıklığına
uğruyor insan.
Mecîdî, bu filmi,
Mecîdî filmi değil popüler Hollywood filmi
olarak yapmış.
Niçin?
Bunu, kendisi, izleyiciye son derece masumane gelecek şekilde şöyle açıklıyor: Bütün dünyaya ulaşsın, bütün izleyici etkilesin. (?!)
Bu, safça bakacak olursak,
Mecîdî'nin kendini inkâr etmesi demektir
. Mecîdî, tam da burada fıtratın dilini kullanacak bir film yapmalıydı, değil mi?
Aksine fıtratı yok eden, izleyiciyi köleleştiren, izleyicinin düşünme melekelerini yerle bir eden Hollywood tarzı bir film yapmak,
ne'yin ne'si, neyin sesi'dir peki?
Önce şunu hatırlatmak isterim:
Film dili, bir formdur. Her form, kendi normunu dayatır
. Her form, ürünü olduğu kültürün, medeniyetin varoluşsal normlarını yansıtır.
Hollywood formu, kendi normunu dayatacak, hem fıtratı yok edecek hem de sizin bakış açılarınızı yok edecektir.
Hz. Peygamber'i (sav) Hollywood'un diliyle anlatmak, Müslümanca duyarlıkların değil Batılı, seküler duyarlıkların üzerinden Hz. Peygamber'i (sav) tasvir ve tarif etmek gibi tehlikeli bir çıkmaz sokağın eşiğine sürükleyecektir yönetmeni de, izleyiciyi de.
Bunun
estetik-ontolojik
açıdan ne kadar tehlikeli olduğunu söylemeye bile gerek yok elbette.
İkincisi, Hz. Peygamber'in filminin yapılması, kaçınılmaz olarak
Hz. Peygamber'in bir oyuncu tarafından canlandırılması,
akîdevî açıdan son derece tehlikeli bir girişimin kapılarını sonuna kadar açacaktır.
Üstelik de bunun ayartıcı
Hollywood'un diliyle
yapılması, dahası bu filmin bir üçlemenin ilk filmi olması, akîdevî bakımdan çok büyük bir skandaldır.
Sonuçta varılmak istenen nokta:
Hıristiyan ikonografisine benzer sözümona bir Müslüman ikonografisinin icat edilmesi, bunun meşrû hâle getirilmesi, dolayısıyla dinin protestanlaştırılması ve paganlaştırılması gibi bir teolojik-ontolojik felâkete yol açacaktır.
Bundan büyük skandal olamaz. Filmin yaptığı şey tam da bu işte!
MEZHEP ÇATIŞMASININ TOHUMLARINI EKEN, EHL-İ SÜNNET OMURGAYA DARBE VURAN BİR PROJE
Gelelim üçüncü ve büyük meseleye...
Mecîdî'nin filmi ayartıcı bir tezgâh'ın son halkası!
Mecîdî'nin bilerek veya bilmeyerek birazdan açacağım ve tartışacağım büyük tezgâh'ın parçası olması çok da önemli değil. Ama yaptığı işle, bu tezgâha su taşıdığı ortada.
Bu büyük tezgâh'ın halkalarına dikkatle bakalım:
Batılılar
1-
Önce
İran'da
İslâm devleti kurdurttular ama Mısır'da izin bile vermediler, darbe yaptırttılar!
Dahası İran'da “İslâm Devleti"nin kurulmasından itibaren Batılılar, İran'ı “haydut, terörist devlet" ilan ederek çeyrek asırdır hedef tahtasına oturtmalarına rağmen
ne oldu da, ne değişti de, son yıllarda İran'ın önünü alabildiğine açtılar ama Batı ittifakının üyesi olan Türkiye'yi hedef tahtasına yatırdılar!
2-
Sonra
hem
güya İran'ı “düşman" ilan ederek... hem de DEAŞ
'la
İran'ın önünü a
ç
tılar
, hâlen de alabildiğine açıyorlar İran'ın önünü.
Ve İran'ın hem Türkiye'nin güneyine enlemesine ve boylamasına hem de Irak'tan Yemen'e kadar bütün bir Arabistan Yarımadası'na yerleşmesine göz yumuyorlar! Neden acaba?
3-
Son olarak
da geniş kitlelere ulaşması için Hollywood tarzı popüler bir dil kullanan Mecîdî filmiyle:
“Sünnîlik, uzlaşmaz, terörist üretiyor
Şia ise dinlerle diyalog, sevgi, merhamet sunuyor", demeye getiriyorlar!
Filmin en sinsi yanlarından biri de, hepimizi basiretli olmamız gereken zoraki icat edilmeye çalışılan mezhep savaşlarını kışkırtacak bütün akîdevî, fikrî, siyasî, kültürel, bölgesel ve küresel tohumları ustaca ekiyor olması.
Bu apaşikâr ortada olmasına rağmen bu filme bu gerekçelerle karşı çıkan insanların,
MEZHEP çatışmasının tohumlarını eken filme karşı çıkışlarına “mezhepçilik yapmayın!" denilmesi, zokayı yuttuğumuzun göstergesi.
Altını kalın harflerle çizerek herkesi uyarıyorum burada:
EHL-İ SÜNNET OMURGAYI ÇÖKERTMEK İÇİN ÇOK BÜYÜK BİR TEZGÂH BU!
UYUMAYALIM. AKLIMIZI BAŞIMIZA TOPLAYALIM.
ZOKAYI YUTMAYALIM. BU SKANDALA KARŞI ÇIKALIM.
.Ehl-i Sünnet Omurga’yı koruyabilirsek önümüzde kimse duramaz
Yusuf Kaplan
6/11/2016 Pazar
Ehl-i Sünnet omurga çökerse, din de çöker, ortada dinden eser kalmaz, diyorum, insanlar mezhepçilik yapmakla itham ediyorlar beni.
Çok sığ ve basiretsizce bir suçlama bu!
Önerilen ve hızla yaygınlaştığı gözlenen şey ne peki?
Şu: “Peygamberimizin mezhebi mi vardı? Mezhepler bölücü, İslâm bize yeter! Kur'ân bize yeter! Sünnet bize yeter!”
Nedir bu? Sığlığın ve basiretsizliğin dibidir elbette ki!
MEZHEPLER, BÖLÜCÜ DEĞİL BİRLEŞTİRİCİDİR!
Önce şunu iyi bilelim: “
Peygamberimizin mezhebi mi vardı? Mezhepler bölücü, İslâm bize yeter...!” diyen kişi, dinin ne olduğunu aslâ bilmiyor demektir. Hele de bunu bir ilâhiyat profesörü söylüyorsa, felâkettir!
“Peygamberimizin mezhebi mi vardı?” sorusunu soran kişinin dinden zırnık kadar anlamadığını, aklını başına devşirmesi ve haddini bilmesi gerektiğini, söylemekle yetiniyorum sadece.
“Mezhepler bölücü, İslâm bize yeter, diyen kişi”, mezheplerin ne olduğunu, niçin doğduğunu, mezhepsizliğin kişiyi dinsizliğin eşiğine fırlatacağını bilmiyor demektir ya da bir projedir.
İslâm tarihi boyunca,
Müslüman toplumların % 90'ını teşkil eden Ehl-i Sünnet omurga'yı oluşturan mezhepler bölücü değil, birleştirici ve bütünleştirici rol oynamıştır. Selçuklu, Eyyûbîler ve Osmanlı tecrübeleri bunun en mükemmel örneğidir.
İşte bu nedenledir ki, mezheplerin varlık sebebi, sâbitelerin değişkenler tarafından yutulmasının önüne set çekmek, sabiteler ışığında değişkenleri, değişen hâdiseleri, meseleleri sonuna kadar yorumlama imkânı sunmaktır.
Eğer mezhepler olmasaydı, tıpkı Hıristiyanlık'ta olduğu gibi, değişkenler, değişen şartlar, sâbiteleri yutar, ortada din filan kalmazdı.
Mezhepler, dinin değişkenler tarafından yutulmasının önüne set çektiği içindir ki, İslâm tarihinde mezhep çatışmaları yaşanmamıştır. İslâm tarihinde mezhep çatışmaları diye sunulan çatışmalar, esas itibarlariyle siyasî çatışmalardır.
Mezhep çatışmalarının ne demek olduğunu görmek için Batı tarihine bakacaksınız!
Sadece 1618-1648 yılları arasında yaşanan, değişkenleri sabitelerin yerine yerleştirdiği için sahte bir dine dönüşen Protestanlığın doğuşu sırasında
Din Savaşları sırasında Almanya'nın yarısının telef olduğunu görmeniz
, söylemek istediğim şeyin doğruluğunu sınamanız için kâfidir.
İslâm tarihinde,
Gazâlî'nin dâhiyâne bir gayretle Ehl-i Sünnet omurgayı muhkemleştirecek temelleri atmasından bu yana tam bin yıl boyunca, hem İslâm dünyası hem dikkate değer hiç bir mezhep çatışmasına sahne olmadı; aksine kenetlendi
; hem de sâbiteler korunduğu için değişkenlerin sâbiteler ışığında yorumlanmasının önü açıldı ve bütün medeniyetlerden -vahyin filtresinden geçirerek beslenen-, bütün medeniyetleri besleyen, -Batılılar gibi- hiç bir medeniyetin kökünü kazımayan, aksine bütün dinlere, kültürlere, medeniyetlere varolma ve kendini varetme hakkı tanıyan
insanlık tarihinin entelektüel, kültürel, siyasî bakı
mdan hen
üz aşılamamış ama anlaşılamamış ilk ve son muazzam medeniyet tecrübesi gerçekleştirilebildi.
Burada mezheplerin doğuşu, büyük müctehidlerde aranan şartlar gibi hayatî meselelerin çok iyi bilinmesi gerekiyor. Bu meseleyi sonraki yazılarda konu edineceğim.
DİN, NEDEN GERÇEK ÖZGÜRLÜKTÜR, KÜLTÜR NEDEN EN BÜYÜK “KÜFÜR”DÜR?
Yazının bundan sonraki bölümünde mezheplerin dayandığı sâbiteler nedeniyle dini nasıl koruduğunu, neden sanıldığının aksine zihni ve ufku alabildiğine açtığını, buna mukabil, değişkenleri kutsayan kültürün (münhasıran seküler-kapitalist Batı kültürünün) neden “küfür” olduğunu, insanın Tanrı fikrini ve hakikati yitirmesine yol açtığını, dünyayı cehenneme çevirdiğini ezberleri bozacak şekilde gözler önüne sermek istiyorum.
Din, sâbitelere dayanır. Dinin dışındaki bütün beşerî çabalar, buluşlar, yolculuklarsa değişkenlere.
Din'in kaynağı, ilâhîdir. Yani sağlam, sarsılmaz bir kök'ten beslenir. Kök, gök-ekini bir rahmet meyvesidir.
Dolayısıyla din, aslîdir; bütün beşerî yolculuklar bu arzda gerçekleşir, dolayısıyla arızîdir.
Din, aslî olduğu için, en temele, özün özüne, su katılmamış fıtrata çağırdığı için, bu temel, bu öz, bu fıtrat korunduğu ölçüde insanın ufku sonsuza açılır, sınırları aşacak bir noktaya ulaşır.
Din'in gücü sâbitelerinde gizlidir
: Din'in sâbiteleri, ne kadar beşer üstünden, ilâhî kaynak'tan gelirse, insanın önünü açma imkânları, insanın fıtratına ulaşma, kendini aşma, kendini merkeze alma düşüklüğü sergilememe, başkalarının dünyalarına ve sorunlarına vukûfiyet kesbetme araçları, yolları da o kadar artar.
Kültür, bu geçici arzda, sürgit değişen ve değişken dünyada beşerin yapıp ettikleridir. O yüzden değişkendir. O yüzden kültürü sâbitlemek, değişmez hâle getirmek “küfür”dür. Dolayısıyla kültür, en büyük “küfür”dür.
Neden en büyük “küfür”dür kültür?
Değişkeni sâbit hâle getirerek, değişmezin izini sürmeyi imkânsızlaştırdığı, değişmezin sâbite'nin üstünü örttüğü için en büyük küfürdür kültür.
Geçici olanı kalıcı kılmak, değişkeni değişmez yapmak, hayatın donması, zihnin körleşmesi, yeni ufuklara açılma imkânlarının iptal edilmesi ile sonuçlanır çünkü.
Din, sâbitelere inanmakla başlar. Dindeki en temel sâbiteler, ilâhî kaynağı rahmet eseri olarak bize bahşettiği akîdelerdir.
Din, sâbiteler üzerinden kişinin Yaratıcı'yla akit'leşmesidir.
Akit bozulduğu zaman, insan da bozulmaya başlar.
O yüzden akîdelerini yitiren insanları, toplumları yalnızca felâket dolu bir âkıbet bekler.
Niçin?
Din'in sâbitelerinin sunduğu akîdeleri terkeden insan, kendi icat ettiği değişkenleri değişmez katına yükseltmeye kalkışır, dolayısıyla değişkeni sâbitler;
değişkenin sâbitleştirilmesi nedeniyle insan, değişkenin sahip olduğu en temel ontolojik hususiyet olan arızîliğin yol açtığı marazîliklerin taarruzlarına maruz kalmaktan kendisini kurtaramaz.
MEZHEPLERİN İNKÂRI, İNTİHARA ÇAĞRIDIR!
“Kur'ân bize yeter, hadisler bize yeter, mezhepler bizi böler”, diyen insanlar, mezvilerini yitirdiklerini de, mevzi yitirildiği için mevzu'larını da bilemezler bile
: İçinde yaşadıkları çağda hükümfermâ olan çağdaş hurafeler çöplüğünde debelendiklerini, orada konuşlanarak, oradan konuştuklarını da aslâ idrak edemezler ve çağa rengini, şeklini, ruhunu ve dokusunu veren
kültürün kölelerine dönüştüklerini hiç bir zaman göremezler.
Uydurulmuş din'den sözederler ama değişken, gelip-geçici kültürün içinden, hâkim kültürün zihin setleri, görme biçimleri, idrak çerçeveleri üzerinden konuşurlar ama konuştukları yerin orası olmadığını kavrayacak yetilerden yoksun oldukları için değişkenleri sabite katına yükseltirler ve bizi çağdaş hurafeler çöplüğünün ağlarına, bağlarına, bağlamlarına ve dünyasına çağırırlar aslında.
İstedikleri kadar Kur'ân'a ve Sünnet'e çağırdıklarını söylesinler, mezilerini ve mevzularını yitirdikleri için dini çağın ağlarına ve bağlarına, bağlamlarına ve ayartıcı dünyasına hapsederler.
Sonuçta, Din, ruhunu yitirir, temelleri sarsılır, protestanlaşır.
Bir dinin protestanlaşması, o dinin paçavraya dönmesi, önüne gelenin dini kafasına, heva ve hevesine göre anlamasının, dinin dinden çıkmasının yollarını sonuna kadar açar...
Sözün özü: Tıpkı Protestanlık örneğinde ve bütün dinler tarihinde ve düşünce tarihinde karşımıza çıkan protestanlaşma çabalarında gözürdüğümüz ayartıcı ve yıkıcı gerçek şudur:
Sâbitelerini yitiren, değişkenlere teslim olan din, dilini de, yerini de, yönünü de yitirir ve değişkenler tarafından teslim alınır ve paçavraya çevrilir.
İşte o zaman çatışmalar, kavgalar alır başını gider. Vaziyet bir süre sonra anlaşılır ama artık ok yaydan çıkar, iş işten geçer...
Yerim bitti. Ama söyleyeceklerim henüz bitmedi. O yüzden burada başlangıç noktasında söylediklerimden ötürü yapılacak eleştirilerin özellikle mezheplerin doğuş ve varlık sebeplerini irdeleyeceğim sonraki yazıdan sonra yapılması durumunda bir anlam ifade edeceğini özellikle hatırlatmak isterim.
Son söz: Sonraki yazıya giriş cümlesi olarak şu hayatî cümleyi kuruyorum:
Ehl-i Sünnet Omurga'yı ve mezhepleri koruyabildiğimiz zaman bizim önümüzde kimse duramaz. Dün olduğu yarın da bizi ayağa kaldıracak olan yegâne atılım kaynağımız, Ehl-i Sünnet omurgayı ve hak mezhepleri koruyabilme konusunda atacağımız adımlardır.
Ancak Ehl-i Sünnet Omurga korunduğu zaman hem diğer mezhepler de korunabilir hem mezhep çatışmaları önlenebilir hem de saldırılar güçlü bir şekilde püskürtülebilir.
Oysa mezheplerin ve omurganın inkârı, sayısız sahte mezhebin türemesiyle sonuçlanır, bu da bizim topyekûn intiharımız anlamına gelir -Allah muhafaza.Ehl-i Sünnet Omurga’yı koruyamazsak un-ufak oluruz!
Yusuf Kaplan
7/11/2016 Pazartesi
İslâm dünyasının önündeki en büyük tehlike, mezhep çatışması tehlikesidir.
Burada büyük bir tezgâh ve anlamakta zorlandığımız ürpertici bir tuzak var.
Eğer zekice ve basiretle hareket edemezsek, bu tezgâhı göremez ve önleyemez, tuzağı bozamaz ve püskürtemeyiz.
YAPAY MEZHEP ÇATIŞMASI TEZGÂHI!
Tezgâh şu:
Mezhep çatışması, Müslüman toplumlardaki mezhepçilik tarafgirliğinden kaynaklanmayacak
.
Dahası, bu
mezhep çatışması, Ehl-i Sünnet mezheplerinin neden olacağı bir çatışma olmayacak
hiç bir zaman. Tarihte de böyle olmadı zaten.
Mezhep çatışması, bizzat Batılıların -özellikle de
İngilizlerin- Müslümanların iliklerine kadar yaşadıkları zaafları kaşımaları nedeniyle yapay olarak zuhûr ettirilecek
ve gerçeğe dönüştürülmeye çalışılacak... Hedef bu.
İşte bu
yapay mezhep çatışması tezgâhını, Suud-İran husûmeti icat ederek
adım adım hayata geçirmeye çalışıyor İngilizler.
VEHHÂBÎ-HÂRİCÎLERİ ŞİA'NIN ÜSTÜNE SALIYOR, İRAN'IN ÖNÜNÜ AÇIYORLAR...
İngilizler, yaklaşık iki asır önce
Vehhâbîliği icat ettiler
; Vehhâbîliğin ürünü neo-selefîler üzerinden önce
hâricî mantığını
çeşitli örgütler aracılığıyla bütün İslâm dünyasına yaydılar; sonra da neo-selefî hâricîler üzerinden
terör örgütleri
icat ettiler.
Sonuçta şöyle bir manzara zuhûr ettirildi:
Vehhâbîlik üzerinden üretilen hâricî mantığına Ehl-i Sünnet'i temsil etme rolü verildi
. Bütün dünyaya, özellikle de İslâm dünyasına -tam anlamıyla
selefsizlik
demek olan- bu
neo-selefî hâricî oluşumların ve örgütlerin Ehl-i Sünnet'in temsilcisi olduğu fikri yayıldı ve benimsetildi.
Burada sinsi ve son derece tehlikeli bir oyunun ilk aşaması sahneye konuldu:
Neo-selefî hâricî örgütleri, Şia'nın üzerine salınarak İran'ın önü açıldı
; böylelikle İran'ın bu saldırıya karşı koyması için gerekli bütün şartlar oluşturuldu.
Nihayetinde
neo-selefî hâricîlerle fanatik Şia karşı karşıya getirildi ve ortaya çıkan şeyin adına, “mezhep çatışması” denildi.
Oysa
Vehhâbî Suud da, Vehhâbîliğin ürünü neo-selefî hâricîler de, fıkhî bakımdan Ehl-i Sünnet'i temsil etmez, edemez.
Burada çevrilen
tezgâh, İran'ın önünü açmak için Ehl-i Sünnet'i teslim etme yetkisi olmayan hâricîlerin palazlandırılması, silahlandırılması ve kışkırtılmasıdır.
EHL-İ SÜNNET OMURGA GÜÇLENDİRİLEMEZSE...
İşte tam bu noktada bin yıllık bir mücahede ve mücadele sonrasında Selçuklu, Eyyûbîler ve Osmanlı'yla Ehl-i Sünnet omurgayı kuran ve koruyan bu topraklar ile Mısır ve hinterlandında Ehl-i Sünnet omurganın hızla güçlendirilmesi ve tahkim edilmesi gerekiyor.
İşte
bu kritik süreçte atılması gereken üç hayatî adım
var:
Birincisi,
gerçek Ehl-i Sünnet omurgayı Vehhâbîlerin ve türevlerinin temsil edemeyeceği
gerçeğini bütün dünyaya ilan etmek.
İkincisi, Suudlar ve İran üzerinden bir düşmanlık üreterek
yapay bir mezhep çatışması icat edilmeye çalışıldığını, bunun aslâ kabul edilemeyeceğini
, Müslümanların böyle bir tezgâha aslâ düşmeyeceğini, düşürülemeyeceğini yine bütün dünyaya haykırarak
bu yapay mezhep çatışması tezgâhını bozmak
ve bunun gerçek bir mezhep çatışmasına dönüşmesini her hâl ve şartta önlemek.
Üçüncüsü, belki de en önemlisi de, hâlihazırda
İslâm dünyasının yaklaşık % 90'ını oluşturan Ehl-i Sünnet omurganın güçlendirilmesi için gereken bütün adımları daha fazla gecikmeden hayata geçirmek.
EHL-İ SÜNNET OMURGA GÜÇLENDİRİLİRSE...
Eğer
Ehl-i Sünnet omurga yeniden tahkim edilebilirse
, bunun için de
çağın sorunlarını da, İslâm dünyasının varoluşsal sorunlarını da iyi kavrayan güçlü, köklü bir ilim, irfan ve hikmet geleneği
inşa edilerek
herkesi kuşatıcı, kucaklayıcı bir medeniyet fikrinin temelleri atılırsa
, bu zorlu ama zorunlu yolculuğun iki muazzam sonucu olacak:
Öncelikli olarak,
Ehl-i Sünnet omurganın yeniden ve muhkem bir şekilde tesisi
, İslâm dünyasında yapay olarak icat edilen ama zamanla gerçeğe dönüşme emareleri gösterdiği gözlenen
mezhep çatışması tezgâhını püskürtecek.
İkinci olarak da, tıpkı bin yıl önce birinci medeniyet krizinin hemen arefesinde Gazâlî'nin öncülüğünde gerçekleştirilen,
İslâm dünyasının bin yıl akîdevî, fikrî ve siyasî olarak birleşmesini ve bütünleşmesini sağlayan Ehl-i Sünnet omurga, yeni Gazâlîler yetiştirilerek yeniden tahkim edilebilirse
, bu, hem İslâm dünyasının
taze bir medeniyet yolculuğuna
çıkmasının sarsılmaz yapı taşlarını döşemiş olacak hem de tarihin silbaştan yeniden yapıldığı bir zaman diliminde
dünya tarihini yeniden Müslümanların yapmasını sağlayacak muhkem akîdevî, fikrî ve siyasî temellerin atılmasını sağlayacak.
Altını çizerek tekrar tekrar hatırlatmakta yarar görüyorum: Eğer Ehl-i Sünnet omurga yeniden güçlü bir şekilde inşa edilemezse, mezhepler yok sayılarak İslâm dünyasının birleştirilebileceği yanılgısına düşülür.
Oysa
mezheplerin yok sayılması, sayısız nevzuhûr mezhebin mantar gibi bitmesiyle sonuçlanır ve İslâm dünyası bir daha belini doğrultamaz.
MEZHEPSİZLİK ÇAĞRISI, BİZİ FELÂKETİN EŞİĞİNE SÜRÜKLER...
“Mezhepleri bir tarafa bırakalım, İslâm'ın etrafında toplanalım” çağrısı boş ve tehlikeli bir çağrıdır:
Tehlikelidir; çünkü
bu, İslâm dünyasının % 90'ını oluşturan omurganın çökertilmesi
ve ardından da
önüne gelenin İslâm'ı kafasına göre yorumlamaya kalkışacağı tam bir kaosun
, sonu gelmez çatışmaların eşiğine sürüklenmemiz anlamına gelir.
Batılıların, özellikle de
İngilizlerin çevirdikleri tezgâh
tam da budur:
Omurganın çökertilmesi ve İslâm dünyasının artık kontrolden çıkacak büyük bir kaosun, kargaşanın ve ürpertici çatışmaların eşiğine sürüklenmesi...
Sözün özü: Eğer İslâm dünyasının kahir ekseriyetini oluşturan omurga çökerse, İslâm dünyasının toparlanabilmesi de imkânsız hâlâ gelir.
Ehl-i Sünnet omurgadan sözetmek, mezhepçilik çağrısı yapmak değil, mezhepsizliğin tek mezhep hâline gelmesinin, dolayısıyla İslâm dünyasının büyük bir felâketin eşiğine sürüklenmesinin ancak omurganın muhkem bir şekilde kurulması hâlinde püskürtülebileceği ve yine ancak o zaman güçlü bir medeniyet yolculuğuna çıkılabileceği yakıcı gerçeğine dikkat çekmektir.
Omurga korunursa, bizi kimse mezhep çatışması tuzağına düşüremez ve hiç bir güç bizi çökertemez.
Yine Omurga yeniden muhkem bir şekilde kurulursa, geleceğimizi sarsılmaz temeller üzerinden kurabilmemiz ancak o zaman imkân dâhiline girebilir.
Eğer Omurga korunamazsa, birbirimizin boğazına çökmemiz kolay kolay önlenemez
-Allah muhafaza.
ABD seçimleri: Sistemin zaferi ve küresel çatışmanın ayak sesleri...
Yusuf Kaplan
11/11/2016 Cuma
ABD seçimleri, Türk televizyonlarından ân be ân, canlı verildi sabaha kadar...
Buraya kadar bir sorun yok: Dünyanın en güçlü ülkesinin seçimlerinin canlı verilmesi bir şekilde anlaşılabilir bir şeydir.
Ama sorun bundan sonra başlıyor:
Türk televizyonlarında
, istisnasız bütün televizyonlarda, ABD seçimlerinden ötürü
sunucuların, yorumcuların yaşadıkları heyecan gözyaşartıcıydı!
CELLADINA ÂŞIK BEYAZ TÜRKLERE ÜZÜLDÜM: ABD'DEN BANA NE!
Bir ân, işgal edilmiş bir ülkede gibi hissettim kendimi! Evet
Türkiye, fiilen işgal edilmemişti elbette; ama zihnen işgal edilmişti, kesinlikle!
Sabaha kadar Türk televizyonlarında neredeyse herkes
Hillary güzellemeleri
yaptı. Hillary kesin olarak kazanacaktı! Amerikan medyası, inanılmaz bir Hillary propagandası yapmıştı.
Ama Trump, herkesi ters köşe yapmayı başardı. Bizimkiler neye uğradıklarını şaşırdı!
ABD seçimleri'nde
Trump kazandı diye sevinmedim. Sabaha kadar Hillary trampetleri
ç
alan celladına âşık tasmalı çekirgelere, Beyaz Türkler'e üzüldüm!
Rahmetli Erbakan Hoca'nın dediği gibi, “
ABD'den bana ne!
” Trump'tan, Hillary Clinton'dan bana ne! Al birini vur ötekine!
YİNE İSRAİL'E HİZMET EDECEKLER... YİNE MÜSLÜMAN KANI DÖKECEKLER...
Ama aptal olmanın da âlemi yok: Amerikan seçimleri, dünya için önemli elbette.
Kısa vadede:
Ülkemizin ve bölgemizin huzuru açısından
bakmak...
Orta ve uzun vadede:
ABD'nin ve Batılı emperyalistlerin bölgemizden uzaklaştırılması için
uzun soluklu hazırlıklar yapmak zorundayız...
***
Ama şu aşamada kim başkan olmuş olursa olsun,
ABD'nin işgalci politikaları değilmeyecek
esas itibariyle. Önce bunu bir kenara kaydedelim.
Yine mazlum kanı dökecekler...
Yine İsrail'e hizmet edecekler...
Yine Müslümanların burnundan getirecekler...
O yüzden “bana ne” diyorum.
O yüzden “al birini, vur ötekine” diyorum.
Niçin?
Esas itibariyle kısa vadede, görünür bir gelecekte köklü bir değişiklik olmayacağı için.
Ama orta ve uzun vadede, ABD'nin de, diğer Batılı emperyalistlerin de, bölgemizden defolup gitmeleri için adım adım, zekice stratejiler geliştirmek, uzun bir yolculuğa hüküm giymek zorunda olduğumuzu hatırlatmak istiyorum.
AMERİKA, EMPERYALİZM DEMEKTİR!
İzini sürmemiz gereken soru şu bu noktada: Amerika nedir, nasıl bir ülkedir, ne'yi temsil eder, neden bizim bölgemize yerleşmiştir, Amerika'yla nasıl mücadele edebiliriz ve bölgemizden çekip gitmesini nasıl sağlayabiliriz?
Öncelikle şunu söylemek gerekiyor burada:
Amerika, hem Batı hegemonyasının şekli hem de Batı uygarlığının niteliği bakımından Avrupa'dan farklı bir “aşama”yı temsil ediyor.
Amerika, kelimenin tam anlamıyla
emperyalizmin ta kendisidir. Yeni, liberal bir emperyalizmdir bu
. O yüzden emperyalizmin tarihinde paradigma değişiminin adı ve adresidir. Görünür-görünmez yönleriyle gerçek emperyalizm, Amerikan emperyalizmidir.
Amerikan emperyalizminin doğasına ve özelliklerine geçmeden önce, Amerika'yı doğuran tarihî arkaplana biraz yakından bakmakta yarar var.
VESTFALYA BARIŞI VE AVRUPA DÜNYA DÜZENİ
1618-1648 yılları arasında yaşanan, Almanya'nın nüfusunun yarısının telef olmasına yol açan Otuz Yıl ya da Din Savaşları,
dünya tarihinin kaderini değiştiren bir sürece
işaret eder.
1648 yılında imzalanan Vestfalya Barışı,
ulus-devlet imparatorluklarının doğmasını sağladı; Avrupa içinde prenslikler arasında yüzyıllardır süregelen boğazlaşmaları sonlandırdı.
Avrupa'lıların hem dünya coğrafyasına yayılmalarını, sömürgecilik ve emperyalizm çabalarına soyunmalarını hızlandırdı hem de
1945 yılına kadar sürecek Avrupa Dünya Düzeni kurmalarını
sağladı.
Avrupa'da
Kilise tam ortadan ikiye parçalandı
. Adına “
büyük şizma / parçalanma
” denen bu süreç,
politika'nın tanrılaştırılmasına
yol açtı. Her şey
politikanın vesayeti
altına girdi.
Bu süreç, İngilizlerin gerçekleştirdikleri ama ikincisinden itibaren Amerikalıların gerçek boyutlarıyla hayata geçirdikleri
sanayi devrimleriyle
birlikte yerle bir oldu. Bu kez, politikanın ve her şeyin
ekonomi tanrısı
'nın boyunduruğu altına girdiğini görüyoruz.
Sonuçta Avrupa Dünya Düzeni, iki kanlı paylaşım savaşından sonra birdenbire çöktü! Hem de Avrupa gücünün zirvesine ulaştığı bir zaman diliminde.
AMERİKAN EMPERYALİZMİNİN GELİŞİ...
Avrupa'nın yerini 19. yüzyılın son çeyreğinden itibaren
üretim ekonomisini
yaygınlaştıran, ulus egemenliğini aşındıran
Amerikan ulus-üstü tecrübesi
aldı.
Böylelikle ikinci dünya savaşından sonraki süreçte
postfordist ekonomi yani tüketim ekonomisi, küreselleşmenin yegâne dünya düzeni olmasıyla sonuçlandı.
Küreselleşme, Amerikan hegemonyasının öteki adıdır
.
Bütün sınırları yıkan, şirketlerin, sivil toplum kuruluşlarının, çıkar çevrelerinin gücüne güç katan, ulusal egemenlik biçimlerini aşındıran ve kendi hukukunu evrensel hukuk diye dayatan Amerikan emperyalizmidir bu.
İKİ AMERİKA VE KÜRESEL ÇATIŞMANIN AYAK SESLERİ...
En azından, iki Amerika var o yüzden.
Birincisi, küreselcilerin Amerikası
: Yahudi şirketlerin ve çıkar çevrelerinin güdümündeki, CIA'yi kullanan Yahudilerin Amerika'sı bu. Clinton'lar, bu Amerika'nın çocukları.
İkinci Amerika
, beyazların kontrolündeki, kendini vadetmek ve meşrulaştırmak için FBI'yı kullanan
WASP'tan
(Beyaz, Anglo-Sakson, Protestan'lardan) oluşan ulusalcı Amerika. Trump, işte bu Amerika'nın çocuğu.
İki Amerika'nın çıkarları zaman zaman örtüşüyor olsa da alttan alta büyük bir çatışmanın yaşandığını bilmek gerekiyor.
Özlü bir şekilde söylemek gerekirse,
“İngilizlerin” Amerika'sı ile Yahudilerin Amerikası bu
. Ve çatışma hâlinde bu iki Amerika. Yalnızca Amerika içinde değil küresel ölçekte de.
Velhasılı kelâm,
Trump'ın zaferi, kapitalist sistemin zaferidir. Trump'ı, sisteme başkaldıran adam diye sunanlar Yahudilerin kontrolündeki Amerika adına konuşuyorlar aslında.
Amerika'da yaşanan bu değişim ve çatışmanın sonuçlarını, küre ölçeğinde de göreceğiz önümüzdeki süreçte.
Büyük bir çatışmanın ayak sesleri bu... O yüzden Türkiye'nin yaşananları iyi tahlil etmesi ve ona göre köklü ve güçlü stratejiler geliştirmesi gerekiyor...
Burada son olarak şu kadarını söylemekle yetineyim: Günlerdir, haftalardır,
Amerika seçimlerinin dünyanın kaderini değiştireceği yazıldı çizildi!
Evet... ABD se
ç
imleri, dünyanın kaderini değiştirecek, denildi.
Oysa dünyanın kaderi, ABD, dünyanın yakasından düştüğünde, düşürüldüğünde değişecek!
Amerika: İnsanlığın başına gelmiş en büyük ontolojik felâket!
Yusuf Kaplan
13/11/2016 Pazar
Amerika'da seçimler oldu ama Amerika beklenmedik bir şekilde altüst oldu!
Neredeyse her bir köşesinde isyanlar aldı başını gitti... Cayır cayır yanıyor Amerika!
Şaşırtıcı olan nokta şu burada: Kimse Amerika'da ne oluyor, sorusunu, zihnimizi ve ufkumuzu açacak şekilde sormuyor ve bu soru üzerinde derinlemesine kafa yormuyor.
Neden peki?
Amerika'da ne oluyor, sorusunun cevabı başka bir soruda gizli:
Amerika nedir, nasıl bir tecrübedir
, dünyanın en büyük gücü olarak, daha önemlisi de,
Batı uygarlığının bütün kavramlarını ve kurumlarını geliştiren bir “yer” olarak Amerika insanlık için, insanlığın geleceği için ne anlam ifade ediyor acaba?
AVRUPA'YI VAREDEN DİNAMİK'LER, AVRUPA'YI YOK EDEN DİNAMİT'LERE NASIL DÖNÜŞTÜ?
Amerika, yaklaşık bir asırdır ama münhasıran da İkinci Paylaşım Savaşı'ndan itibaren Batı uygarlığını temsil ediyor.
Avrupa diye bir yer yok artık
: Avrupa, iki büyük paylaşım savaşından sonra
tam da gücünün zirvesine ulaştığı bir ânda paldır küldür çöktü!
Burası önemli:
Avrupa, dışardan bir saldırı sonrasında değil içerden çöktü
: Avrupa'yı vareden dinamikler, Avrupa'yı yok eden dinamit'lere dönüştü ve adeta bir bumerang etkisi yaparak Avrupa'yı vurdu ve durdurdu! Hem de Avrupalı emperyalist güçlerin birbirlerini -deyim yerindeyse- boğazlayarak...
Avrupa'nın çökmesine yol açan, Avrupa'yı vadeden dinamikler nelerdi peki?
Modernlikle birlikte Avrupa'nın Tanrı fikrini ve hakikat fikrini yitirmesi, önce insanı, sonra da güç üreten araçları tanrılaştırmasıydı bu.
İnsanın tanrılaştırılması, insanın kendine olan güvenini yitirmesine yol açtı
. Bunu,
ontolojik güvensizlik sorunu
olarak tarif ediyorum.
Tanrı fikrini yitiren bir insanın kendine olan güveni yitirmesi ve her şeyi tanrılaştırmaya başlaması kaçınılmazdır.
Bu yakıcı gerçeği,
ateist bir düşünür
olan
Jacques Lacan
çarpıcı bir şekilde şöyle ifade edecekti: “
Tanrı inancını yitiren bir insan, Tanrı inancını yitirdiği andan itibaren artık her şeyi tanrılaştırmaya başlar; bu kaçınılmazdır.
”
Tanrı inancını yitiren, o yüzden de
ontolojik güvensizlik duygusu yaşayan modern insan bu sorunu nasıl aşmaya çalışacaktı, peki? Epistemolojik güvenlik alanlarını genişleterek...
GÜCÜ ELE GEÇİRME GÜDÜSÜ TARAFINDAN GÜDÜLÜNCE, GÜCE YENİK DÜŞMEK MUKADDERDİR
Epistemolojik güvenlik alanlarını genişletmek ne demek, peki?
Bilgi'nin güç olarak konumlandırılması, dolayısıyla güç üreten araçların kutsanması.
Bilgi'yi, özellikle de güç üreten bir araç olarak bilgiyi, bütün bilim, teknoloji gibi araçları ele geçirme güdüsüyle hareket edilmesi ve insanın bu güç üreten araçlara sahip olarak yitirdiği kendine güven duygusunu tesis etmesi.
Oysa bu, ontolojik olarak çok tehlikeli bir sürecin yapıtaşlarını döşeyecek bir yönelimdi:
Modern insanın, bilgiyi güç olarak konumlandırması ve güç üreten araçları putlaştırması, araçları amaçların önüne geçirmesiyle, dolayısıyla insanın amacını yitirmesi ve araçların kölesi hâline gelmesiyle sonuçlanacaktı.
İşte Avrupa'nın paldır küldür çökmesine neden olan felsefî temel buydu:
Gücü ele geçirme güdüsü tarafından güdülmek ve sonunda güce yenik düşmek!
Amerika'yı vareden şey de, yok olmanın eşiğine sürükleyen şey de bu!
Avrupa, politik gücü tanrılaştırmıştı. Sanayi devrimleri, ekonomik gücün tanrılaştırılmasıyla sonuçlandı. Avrupa, ekonomik gücü, Amerika kadar üretken bir şekilde kullanmayı başaramadığı için çöktü.
Amerika
,
İkinci Sanayi Devrimi'ni
, (özellikle de bilişim / internet devrimi ya da sanal devrim olarak adlandıracağımız)
Üçüncü Sanayi Devrimi'ni gerçekleştirince, ekonomi-politik gücü ele geçirdi ve Avrupa tarihten çekildi.
Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz artık:
Avrupa'yı yerle bir eden felsefî temel, Amerika'yı da yerle bir edecek. Gücü kutsadıkça, güç, Amerika'yı ontolojik olarak ruhsuzlaştıracak, boğacak ve yok edecek...
AMERİKA, İNSANLIĞIN BAŞINA GELMİŞ EN BÜYÜK ONTOLOJİK FELÂKETTİR!
Avrupa gücü ile Amerikan gücü arasında önemli bir farklılık var: Avrupa, maddî gücü kontrol ve kolonize etmişti. Amerika ise buna ilâve olarak sanal teknoloji ile “manevî” gücü kontrol ve kolonize ederek varlığını sürdürüyor.
“Manevî güç”ten kastım,
zihnin, duyguların kontrol ve kolonize edilmesi. Dolayısıyla düşünce'nin, sanat'ın, dolayısıyla insanın ve hayat'ın bitmesi.
Şu ân Amerika'nın bütün insanlığı eşiğine sürüklediği şey,
post-düşünce, post-sanat, post-din, post-insan, post-hayat'tır...
Bu post'ları alabildiğine çoğaltabiliriz artık.
O yüzden düşüncenin, sanatın bittiği; din'in yerini, müzik, film, spor, medya, politika, kısacası kültür endüstrisinin ürettiği ikonlar üzerinden pıtrak gibi biten din-dışı kutsallıkların, neo-pagan dünyanın aldığı; insanın egosuna, kariyere, arzularına, hıza, hazza ve ayartıya yenik düştüğü,
algı kapılarını kapatan, düşünme melekelerini iptal eden pornografinin, dromokrasi'nin hükmünü ilan ettiği, ruhsuz ve hayatın çölleştiren bir dünya sunuyor Amerika.
Situationist cins adam Guy Debord'a
gönderme yaparak konuşacak olursak,
gösteri imparatorluğu Amerikan imparatorluğu
.
Başta medyatik imgeler olmak üzere
gösteri, gerçeği yutuyor, insanı uyutuyor
... Kitleleri hız, haz ve ertelenemez arzularla ayartarak, gerçek dünyadan uzaklaştırarak, insanlığın sorunlarına duyarsızlaştırarak ayakta tutuyor.
Baudrillard'ın
deyişiyle, “
kitle, enerjiye dönüşmüyor
”; insanlar, ayartılmış, narkoz yemiş;
sadece yiyen, içen ve çiftleşen ruhsuz ve çölleşmiş, kolaylıkla ayartılarak güdülebilecek kitlelere / nesnelere dönüşüyor.
Amerikan seçimlerinde, kitlelerin beşte dördünün medyada sunulanlara göre oy verdikleri gerçeği, söylediklerimizi doğruluyor; demokrasi'nin bitişini ve hız, haz ve ayartı rejimi dromokrasi'nin zaferini ilan ediyor.
O yüzden, Amerika, insanlığın başına gelmiş en büyük ontolojik felâkettir, diyorum.
ONTOLOJİK FELÂKETİ ANCAK İSLÂM ÖNLEYEBİLİR! O YÜZDEN İSLÂM'LA SAVAŞIYORLAR!
Şunu iyi bilelim:
Bu ontolojik yok oluş felâketiyle, çoktan zokayı yutan Çinliler, Japonlar, Ruslar filan değil yalnızca İslâm başa çıkabilir.
O yüzden başta Amerikalılar olmak üzere bütün
Batılılar, çeyrek asırdır ayartıcı, postmodern yöntemlerle terörle savaşıyormuş gibi yaparak İslâm'la savaşıyorlar.
Amerika üzerine düşünmeye yarın da devam edeceğiz ve Amerika'yla nasıl başa çıkabiliriz, sorusunun izini süreceğiz...
.XXXXXXXXXXXXXXXXXX
.
Ehl-i Sünnet Omurga’yı koruyabilirsek önümüzde kimse duramaz
Yusuf Kaplan
6/11/2016 Pazar
Ehl-i Sünnet omurga çökerse, din de çöker, ortada dinden eser kalmaz, diyorum, insanlar mezhepçilik yapmakla itham ediyorlar beni.
Çok sığ ve basiretsizce bir suçlama bu!
Önerilen ve hızla yaygınlaştığı gözlenen şey ne peki?
Şu: “Peygamberimizin mezhebi mi vardı? Mezhepler bölücü, İslâm bize yeter! Kur'ân bize yeter! Sünnet bize yeter!”
Nedir bu? Sığlığın ve basiretsizliğin dibidir elbette ki!
MEZHEPLER, BÖLÜCÜ DEĞİL BİRLEŞTİRİCİDİR!
Önce şunu iyi bilelim: “
Peygamberimizin mezhebi mi vardı? Mezhepler bölücü, İslâm bize yeter...!” diyen kişi, dinin ne olduğunu aslâ bilmiyor demektir. Hele de bunu bir ilâhiyat profesörü söylüyorsa, felâkettir!
“Peygamberimizin mezhebi mi vardı?” sorusunu soran kişinin dinden zırnık kadar anlamadığını, aklını başına devşirmesi ve haddini bilmesi gerektiğini, söylemekle yetiniyorum sadece.
“Mezhepler bölücü, İslâm bize yeter, diyen kişi”, mezheplerin ne olduğunu, niçin doğduğunu, mezhepsizliğin kişiyi dinsizliğin eşiğine fırlatacağını bilmiyor demektir ya da bir projedir.
İslâm tarihi boyunca,
Müslüman toplumların % 90'ını teşkil eden Ehl-i Sünnet omurga'yı oluşturan mezhepler bölücü değil, birleştirici ve bütünleştirici rol oynamıştır. Selçuklu, Eyyûbîler ve Osmanlı tecrübeleri bunun en mükemmel örneğidir.
İşte bu nedenledir ki, mezheplerin varlık sebebi, sâbitelerin değişkenler tarafından yutulmasının önüne set çekmek, sabiteler ışığında değişkenleri, değişen hâdiseleri, meseleleri sonuna kadar yorumlama imkânı sunmaktır.
Eğer mezhepler olmasaydı, tıpkı Hıristiyanlık'ta olduğu gibi, değişkenler, değişen şartlar, sâbiteleri yutar, ortada din filan kalmazdı.
Mezhepler, dinin değişkenler tarafından yutulmasının önüne set çektiği içindir ki, İslâm tarihinde mezhep çatışmaları yaşanmamıştır. İslâm tarihinde mezhep çatışmaları diye sunulan çatışmalar, esas itibarlariyle siyasî çatışmalardır.
Mezhep çatışmalarının ne demek olduğunu görmek için Batı tarihine bakacaksınız!
Sadece 1618-1648 yılları arasında yaşanan, değişkenleri sabitelerin yerine yerleştirdiği için sahte bir dine dönüşen Protestanlığın doğuşu sırasında
Din Savaşları sırasında Almanya'nın yarısının telef olduğunu görmeniz
, söylemek istediğim şeyin doğruluğunu sınamanız için kâfidir.
İslâm tarihinde,
Gazâlî'nin dâhiyâne bir gayretle Ehl-i Sünnet omurgayı muhkemleştirecek temelleri atmasından bu yana tam bin yıl boyunca, hem İslâm dünyası hem dikkate değer hiç bir mezhep çatışmasına sahne olmadı; aksine kenetlendi
; hem de sâbiteler korunduğu için değişkenlerin sâbiteler ışığında yorumlanmasının önü açıldı ve bütün medeniyetlerden -vahyin filtresinden geçirerek beslenen-, bütün medeniyetleri besleyen, -Batılılar gibi- hiç bir medeniyetin kökünü kazımayan, aksine bütün dinlere, kültürlere, medeniyetlere varolma ve kendini varetme hakkı tanıyan
insanlık tarihinin entelektüel, kültürel, siyasî bakı
mdan hen
üz aşılamamış ama anlaşılamamış ilk ve son muazzam medeniyet tecrübesi gerçekleştirilebildi.
Burada mezheplerin doğuşu, büyük müctehidlerde aranan şartlar gibi hayatî meselelerin çok iyi bilinmesi gerekiyor. Bu meseleyi sonraki yazılarda konu edineceğim.
DİN, NEDEN GERÇEK ÖZGÜRLÜKTÜR, KÜLTÜR NEDEN EN BÜYÜK “KÜFÜR”DÜR?
Yazının bundan sonraki bölümünde mezheplerin dayandığı sâbiteler nedeniyle dini nasıl koruduğunu, neden sanıldığının aksine zihni ve ufku alabildiğine açtığını, buna mukabil, değişkenleri kutsayan kültürün (münhasıran seküler-kapitalist Batı kültürünün) neden “küfür” olduğunu, insanın Tanrı fikrini ve hakikati yitirmesine yol açtığını, dünyayı cehenneme çevirdiğini ezberleri bozacak şekilde gözler önüne sermek istiyorum.
Din, sâbitelere dayanır. Dinin dışındaki bütün beşerî çabalar, buluşlar, yolculuklarsa değişkenlere.
Din'in kaynağı, ilâhîdir. Yani sağlam, sarsılmaz bir kök'ten beslenir. Kök, gök-ekini bir rahmet meyvesidir.
Dolayısıyla din, aslîdir; bütün beşerî yolculuklar bu arzda gerçekleşir, dolayısıyla arızîdir.
Din, aslî olduğu için, en temele, özün özüne, su katılmamış fıtrata çağırdığı için, bu temel, bu öz, bu fıtrat korunduğu ölçüde insanın ufku sonsuza açılır, sınırları aşacak bir noktaya ulaşır.
Din'in gücü sâbitelerinde gizlidir
: Din'in sâbiteleri, ne kadar beşer üstünden, ilâhî kaynak'tan gelirse, insanın önünü açma imkânları, insanın fıtratına ulaşma, kendini aşma, kendini merkeze alma düşüklüğü sergilememe, başkalarının dünyalarına ve sorunlarına vukûfiyet kesbetme araçları, yolları da o kadar artar.
Kültür, bu geçici arzda, sürgit değişen ve değişken dünyada beşerin yapıp ettikleridir. O yüzden değişkendir. O yüzden kültürü sâbitlemek, değişmez hâle getirmek “küfür”dür. Dolayısıyla kültür, en büyük “küfür”dür.
Neden en büyük “küfür”dür kültür?
Değişkeni sâbit hâle getirerek, değişmezin izini sürmeyi imkânsızlaştırdığı, değişmezin sâbite'nin üstünü örttüğü için en büyük küfürdür kültür.
Geçici olanı kalıcı kılmak, değişkeni değişmez yapmak, hayatın donması, zihnin körleşmesi, yeni ufuklara açılma imkânlarının iptal edilmesi ile sonuçlanır çünkü.
Din, sâbitelere inanmakla başlar. Dindeki en temel sâbiteler, ilâhî kaynağı rahmet eseri olarak bize bahşettiği akîdelerdir.
Din, sâbiteler üzerinden kişinin Yaratıcı'yla akit'leşmesidir.
Akit bozulduğu zaman, insan da bozulmaya başlar.
O yüzden akîdelerini yitiren insanları, toplumları yalnızca felâket dolu bir âkıbet bekler.
Niçin?
Din'in sâbitelerinin sunduğu akîdeleri terkeden insan, kendi icat ettiği değişkenleri değişmez katına yükseltmeye kalkışır, dolayısıyla değişkeni sâbitler;
değişkenin sâbitleştirilmesi nedeniyle insan, değişkenin sahip olduğu en temel ontolojik hususiyet olan arızîliğin yol açtığı marazîliklerin taarruzlarına maruz kalmaktan kendisini kurtaramaz.
MEZHEPLERİN İNKÂRI, İNTİHARA ÇAĞRIDIR!
“Kur'ân bize yeter, hadisler bize yeter, mezhepler bizi böler”, diyen insanlar, mezvilerini yitirdiklerini de, mevzi yitirildiği için mevzu'larını da bilemezler bile
: İçinde yaşadıkları çağda hükümfermâ olan çağdaş hurafeler çöplüğünde debelendiklerini, orada konuşlanarak, oradan konuştuklarını da aslâ idrak edemezler ve çağa rengini, şeklini, ruhunu ve dokusunu veren
kültürün kölelerine dönüştüklerini hiç bir zaman göremezler.
Uydurulmuş din'den sözederler ama değişken, gelip-geçici kültürün içinden, hâkim kültürün zihin setleri, görme biçimleri, idrak çerçeveleri üzerinden konuşurlar ama konuştukları yerin orası olmadığını kavrayacak yetilerden yoksun oldukları için değişkenleri sabite katına yükseltirler ve bizi çağdaş hurafeler çöplüğünün ağlarına, bağlarına, bağlamlarına ve dünyasına çağırırlar aslında.
İstedikleri kadar Kur'ân'a ve Sünnet'e çağırdıklarını söylesinler, mezilerini ve mevzularını yitirdikleri için dini çağın ağlarına ve bağlarına, bağlamlarına ve ayartıcı dünyasına hapsederler.
Sonuçta, Din, ruhunu yitirir, temelleri sarsılır, protestanlaşır.
Bir dinin protestanlaşması, o dinin paçavraya dönmesi, önüne gelenin dini kafasına, heva ve hevesine göre anlamasının, dinin dinden çıkmasının yollarını sonuna kadar açar...
Sözün özü: Tıpkı Protestanlık örneğinde ve bütün dinler tarihinde ve düşünce tarihinde karşımıza çıkan protestanlaşma çabalarında gözürdüğümüz ayartıcı ve yıkıcı gerçek şudur:
Sâbitelerini yitiren, değişkenlere teslim olan din, dilini de, yerini de, yönünü de yitirir ve değişkenler tarafından teslim alınır ve paçavraya çevrilir.
İşte o zaman çatışmalar, kavgalar alır başını gider. Vaziyet bir süre sonra anlaşılır ama artık ok yaydan çıkar, iş işten geçer...
Yerim bitti. Ama söyleyeceklerim henüz bitmedi. O yüzden burada başlangıç noktasında söylediklerimden ötürü yapılacak eleştirilerin özellikle mezheplerin doğuş ve varlık sebeplerini irdeleyeceğim sonraki yazıdan sonra yapılması durumunda bir anlam ifade edeceğini özellikle hatırlatmak isterim.
Son söz: Sonraki yazıya giriş cümlesi olarak şu hayatî cümleyi kuruyorum:
Ehl-i Sünnet Omurga'yı ve mezhepleri koruyabildiğimiz zaman bizim önümüzde kimse duramaz. Dün olduğu yarın da bizi ayağa kaldıracak olan yegâne atılım kaynağımız, Ehl-i Sünnet omurgayı ve hak mezhepleri koruyabilme konusunda atacağımız adımlardır.
Ancak Ehl-i Sünnet Omurga korunduğu zaman hem diğer mezhepler de korunabilir hem mezhep çatışmaları önlenebilir hem de saldırılar güçlü bir şekilde püskürtülebilir.
Oysa mezheplerin ve omurganın inkârı, sayısız sahte mezhebin türemesiyle sonuçlanır, bu da bizim topyekûn intiharımız anlamına gelir -Allah muhafaza.Ehl-i Sünnet Omurga’yı koruyamazsak un-ufak oluruz!
Yusuf Kaplan
7/11/2016 Pazartesi
İslâm dünyasının önündeki en büyük tehlike, mezhep çatışması tehlikesidir.
Burada büyük bir tezgâh ve anlamakta zorlandığımız ürpertici bir tuzak var.
Eğer zekice ve basiretle hareket edemezsek, bu tezgâhı göremez ve önleyemez, tuzağı bozamaz ve püskürtemeyiz.
YAPAY MEZHEP ÇATIŞMASI TEZGÂHI!
Tezgâh şu:
Mezhep çatışması, Müslüman toplumlardaki mezhepçilik tarafgirliğinden kaynaklanmayacak
.
Dahası, bu
mezhep çatışması, Ehl-i Sünnet mezheplerinin neden olacağı bir çatışma olmayacak
hiç bir zaman. Tarihte de böyle olmadı zaten.
Mezhep çatışması, bizzat Batılıların -özellikle de
İngilizlerin- Müslümanların iliklerine kadar yaşadıkları zaafları kaşımaları nedeniyle yapay olarak zuhûr ettirilecek
ve gerçeğe dönüştürülmeye çalışılacak... Hedef bu.
İşte bu
yapay mezhep çatışması tezgâhını, Suud-İran husûmeti icat ederek
adım adım hayata geçirmeye çalışıyor İngilizler.
VEHHÂBÎ-HÂRİCÎLERİ ŞİA'NIN ÜSTÜNE SALIYOR, İRAN'IN ÖNÜNÜ AÇIYORLAR...
İngilizler, yaklaşık iki asır önce
Vehhâbîliği icat ettiler
; Vehhâbîliğin ürünü neo-selefîler üzerinden önce
hâricî mantığını
çeşitli örgütler aracılığıyla bütün İslâm dünyasına yaydılar; sonra da neo-selefî hâricîler üzerinden
terör örgütleri
icat ettiler.
Sonuçta şöyle bir manzara zuhûr ettirildi:
Vehhâbîlik üzerinden üretilen hâricî mantığına Ehl-i Sünnet'i temsil etme rolü verildi
. Bütün dünyaya, özellikle de İslâm dünyasına -tam anlamıyla
selefsizlik
demek olan- bu
neo-selefî hâricî oluşumların ve örgütlerin Ehl-i Sünnet'in temsilcisi olduğu fikri yayıldı ve benimsetildi.
Burada sinsi ve son derece tehlikeli bir oyunun ilk aşaması sahneye konuldu:
Neo-selefî hâricî örgütleri, Şia'nın üzerine salınarak İran'ın önü açıldı
; böylelikle İran'ın bu saldırıya karşı koyması için gerekli bütün şartlar oluşturuldu.
Nihayetinde
neo-selefî hâricîlerle fanatik Şia karşı karşıya getirildi ve ortaya çıkan şeyin adına, “mezhep çatışması” denildi.
Oysa
Vehhâbî Suud da, Vehhâbîliğin ürünü neo-selefî hâricîler de, fıkhî bakımdan Ehl-i Sünnet'i temsil etmez, edemez.
Burada çevrilen
tezgâh, İran'ın önünü açmak için Ehl-i Sünnet'i teslim etme yetkisi olmayan hâricîlerin palazlandırılması, silahlandırılması ve kışkırtılmasıdır.
EHL-İ SÜNNET OMURGA GÜÇLENDİRİLEMEZSE...
İşte tam bu noktada bin yıllık bir mücahede ve mücadele sonrasında Selçuklu, Eyyûbîler ve Osmanlı'yla Ehl-i Sünnet omurgayı kuran ve koruyan bu topraklar ile Mısır ve hinterlandında Ehl-i Sünnet omurganın hızla güçlendirilmesi ve tahkim edilmesi gerekiyor.
İşte
bu kritik süreçte atılması gereken üç hayatî adım
var:
Birincisi,
gerçek Ehl-i Sünnet omurgayı Vehhâbîlerin ve türevlerinin temsil edemeyeceği
gerçeğini bütün dünyaya ilan etmek.
İkincisi, Suudlar ve İran üzerinden bir düşmanlık üreterek
yapay bir mezhep çatışması icat edilmeye çalışıldığını, bunun aslâ kabul edilemeyeceğini
, Müslümanların böyle bir tezgâha aslâ düşmeyeceğini, düşürülemeyeceğini yine bütün dünyaya haykırarak
bu yapay mezhep çatışması tezgâhını bozmak
ve bunun gerçek bir mezhep çatışmasına dönüşmesini her hâl ve şartta önlemek.
Üçüncüsü, belki de en önemlisi de, hâlihazırda
İslâm dünyasının yaklaşık % 90'ını oluşturan Ehl-i Sünnet omurganın güçlendirilmesi için gereken bütün adımları daha fazla gecikmeden hayata geçirmek.
EHL-İ SÜNNET OMURGA GÜÇLENDİRİLİRSE...
Eğer
Ehl-i Sünnet omurga yeniden tahkim edilebilirse
, bunun için de
çağın sorunlarını da, İslâm dünyasının varoluşsal sorunlarını da iyi kavrayan güçlü, köklü bir ilim, irfan ve hikmet geleneği
inşa edilerek
herkesi kuşatıcı, kucaklayıcı bir medeniyet fikrinin temelleri atılırsa
, bu zorlu ama zorunlu yolculuğun iki muazzam sonucu olacak:
Öncelikli olarak,
Ehl-i Sünnet omurganın yeniden ve muhkem bir şekilde tesisi
, İslâm dünyasında yapay olarak icat edilen ama zamanla gerçeğe dönüşme emareleri gösterdiği gözlenen
mezhep çatışması tezgâhını püskürtecek.
İkinci olarak da, tıpkı bin yıl önce birinci medeniyet krizinin hemen arefesinde Gazâlî'nin öncülüğünde gerçekleştirilen,
İslâm dünyasının bin yıl akîdevî, fikrî ve siyasî olarak birleşmesini ve bütünleşmesini sağlayan Ehl-i Sünnet omurga, yeni Gazâlîler yetiştirilerek yeniden tahkim edilebilirse
, bu, hem İslâm dünyasının
taze bir medeniyet yolculuğuna
çıkmasının sarsılmaz yapı taşlarını döşemiş olacak hem de tarihin silbaştan yeniden yapıldığı bir zaman diliminde
dünya tarihini yeniden Müslümanların yapmasını sağlayacak muhkem akîdevî, fikrî ve siyasî temellerin atılmasını sağlayacak.
Altını çizerek tekrar tekrar hatırlatmakta yarar görüyorum: Eğer Ehl-i Sünnet omurga yeniden güçlü bir şekilde inşa edilemezse, mezhepler yok sayılarak İslâm dünyasının birleştirilebileceği yanılgısına düşülür.
Oysa
mezheplerin yok sayılması, sayısız nevzuhûr mezhebin mantar gibi bitmesiyle sonuçlanır ve İslâm dünyası bir daha belini doğrultamaz.
MEZHEPSİZLİK ÇAĞRISI, BİZİ FELÂKETİN EŞİĞİNE SÜRÜKLER...
“Mezhepleri bir tarafa bırakalım, İslâm'ın etrafında toplanalım” çağrısı boş ve tehlikeli bir çağrıdır:
Tehlikelidir; çünkü
bu, İslâm dünyasının % 90'ını oluşturan omurganın çökertilmesi
ve ardından da
önüne gelenin İslâm'ı kafasına göre yorumlamaya kalkışacağı tam bir kaosun
, sonu gelmez çatışmaların eşiğine sürüklenmemiz anlamına gelir.
Batılıların, özellikle de
İngilizlerin çevirdikleri tezgâh
tam da budur:
Omurganın çökertilmesi ve İslâm dünyasının artık kontrolden çıkacak büyük bir kaosun, kargaşanın ve ürpertici çatışmaların eşiğine sürüklenmesi...
Sözün özü: Eğer İslâm dünyasının kahir ekseriyetini oluşturan omurga çökerse, İslâm dünyasının toparlanabilmesi de imkânsız hâlâ gelir.
Ehl-i Sünnet omurgadan sözetmek, mezhepçilik çağrısı yapmak değil, mezhepsizliğin tek mezhep hâline gelmesinin, dolayısıyla İslâm dünyasının büyük bir felâketin eşiğine sürüklenmesinin ancak omurganın muhkem bir şekilde kurulması hâlinde püskürtülebileceği ve yine ancak o zaman güçlü bir medeniyet yolculuğuna çıkılabileceği yakıcı gerçeğine dikkat çekmektir.
Omurga korunursa, bizi kimse mezhep çatışması tuzağına düşüremez ve hiç bir güç bizi çökertemez.
Yine Omurga yeniden muhkem bir şekilde kurulursa, geleceğimizi sarsılmaz temeller üzerinden kurabilmemiz ancak o zaman imkân dâhiline girebilir.
Eğer Omurga korunamazsa, birbirimizin boğazına çökmemiz kolay kolay önlenemez
-Allah muhafaza.
ABD seçimleri: Sistemin zaferi ve küresel çatışmanın ayak sesleri...
Yusuf Kaplan
11/11/2016 Cuma
ABD seçimleri, Türk televizyonlarından ân be ân, canlı verildi sabaha kadar...
Buraya kadar bir sorun yok: Dünyanın en güçlü ülkesinin seçimlerinin canlı verilmesi bir şekilde anlaşılabilir bir şeydir.
Ama sorun bundan sonra başlıyor:
Türk televizyonlarında
, istisnasız bütün televizyonlarda, ABD seçimlerinden ötürü
sunucuların, yorumcuların yaşadıkları heyecan gözyaşartıcıydı!
CELLADINA ÂŞIK BEYAZ TÜRKLERE ÜZÜLDÜM: ABD'DEN BANA NE!
Bir ân, işgal edilmiş bir ülkede gibi hissettim kendimi! Evet
Türkiye, fiilen işgal edilmemişti elbette; ama zihnen işgal edilmişti, kesinlikle!
Sabaha kadar Türk televizyonlarında neredeyse herkes
Hillary güzellemeleri
yaptı. Hillary kesin olarak kazanacaktı! Amerikan medyası, inanılmaz bir Hillary propagandası yapmıştı.
Ama Trump, herkesi ters köşe yapmayı başardı. Bizimkiler neye uğradıklarını şaşırdı!
ABD seçimleri'nde
Trump kazandı diye sevinmedim. Sabaha kadar Hillary trampetleri
ç
alan celladına âşık tasmalı çekirgelere, Beyaz Türkler'e üzüldüm!
Rahmetli Erbakan Hoca'nın dediği gibi, “
ABD'den bana ne!
” Trump'tan, Hillary Clinton'dan bana ne! Al birini vur ötekine!
YİNE İSRAİL'E HİZMET EDECEKLER... YİNE MÜSLÜMAN KANI DÖKECEKLER...
Ama aptal olmanın da âlemi yok: Amerikan seçimleri, dünya için önemli elbette.
Kısa vadede:
Ülkemizin ve bölgemizin huzuru açısından
bakmak...
Orta ve uzun vadede:
ABD'nin ve Batılı emperyalistlerin bölgemizden uzaklaştırılması için
uzun soluklu hazırlıklar yapmak zorundayız...
***
Ama şu aşamada kim başkan olmuş olursa olsun,
ABD'nin işgalci politikaları değilmeyecek
esas itibariyle. Önce bunu bir kenara kaydedelim.
Yine mazlum kanı dökecekler...
Yine İsrail'e hizmet edecekler...
Yine Müslümanların burnundan getirecekler...
O yüzden “bana ne” diyorum.
O yüzden “al birini, vur ötekine” diyorum.
Niçin?
Esas itibariyle kısa vadede, görünür bir gelecekte köklü bir değişiklik olmayacağı için.
Ama orta ve uzun vadede, ABD'nin de, diğer Batılı emperyalistlerin de, bölgemizden defolup gitmeleri için adım adım, zekice stratejiler geliştirmek, uzun bir yolculuğa hüküm giymek zorunda olduğumuzu hatırlatmak istiyorum.
AMERİKA, EMPERYALİZM DEMEKTİR!
İzini sürmemiz gereken soru şu bu noktada: Amerika nedir, nasıl bir ülkedir, ne'yi temsil eder, neden bizim bölgemize yerleşmiştir, Amerika'yla nasıl mücadele edebiliriz ve bölgemizden çekip gitmesini nasıl sağlayabiliriz?
Öncelikle şunu söylemek gerekiyor burada:
Amerika, hem Batı hegemonyasının şekli hem de Batı uygarlığının niteliği bakımından Avrupa'dan farklı bir “aşama”yı temsil ediyor.
Amerika, kelimenin tam anlamıyla
emperyalizmin ta kendisidir. Yeni, liberal bir emperyalizmdir bu
. O yüzden emperyalizmin tarihinde paradigma değişiminin adı ve adresidir. Görünür-görünmez yönleriyle gerçek emperyalizm, Amerikan emperyalizmidir.
Amerikan emperyalizminin doğasına ve özelliklerine geçmeden önce, Amerika'yı doğuran tarihî arkaplana biraz yakından bakmakta yarar var.
VESTFALYA BARIŞI VE AVRUPA DÜNYA DÜZENİ
1618-1648 yılları arasında yaşanan, Almanya'nın nüfusunun yarısının telef olmasına yol açan Otuz Yıl ya da Din Savaşları,
dünya tarihinin kaderini değiştiren bir sürece
işaret eder.
1648 yılında imzalanan Vestfalya Barışı,
ulus-devlet imparatorluklarının doğmasını sağladı; Avrupa içinde prenslikler arasında yüzyıllardır süregelen boğazlaşmaları sonlandırdı.
Avrupa'lıların hem dünya coğrafyasına yayılmalarını, sömürgecilik ve emperyalizm çabalarına soyunmalarını hızlandırdı hem de
1945 yılına kadar sürecek Avrupa Dünya Düzeni kurmalarını
sağladı.
Avrupa'da
Kilise tam ortadan ikiye parçalandı
. Adına “
büyük şizma / parçalanma
” denen bu süreç,
politika'nın tanrılaştırılmasına
yol açtı. Her şey
politikanın vesayeti
altına girdi.
Bu süreç, İngilizlerin gerçekleştirdikleri ama ikincisinden itibaren Amerikalıların gerçek boyutlarıyla hayata geçirdikleri
sanayi devrimleriyle
birlikte yerle bir oldu. Bu kez, politikanın ve her şeyin
ekonomi tanrısı
'nın boyunduruğu altına girdiğini görüyoruz.
Sonuçta Avrupa Dünya Düzeni, iki kanlı paylaşım savaşından sonra birdenbire çöktü! Hem de Avrupa gücünün zirvesine ulaştığı bir zaman diliminde.
AMERİKAN EMPERYALİZMİNİN GELİŞİ...
Avrupa'nın yerini 19. yüzyılın son çeyreğinden itibaren
üretim ekonomisini
yaygınlaştıran, ulus egemenliğini aşındıran
Amerikan ulus-üstü tecrübesi
aldı.
Böylelikle ikinci dünya savaşından sonraki süreçte
postfordist ekonomi yani tüketim ekonomisi, küreselleşmenin yegâne dünya düzeni olmasıyla sonuçlandı.
Küreselleşme, Amerikan hegemonyasının öteki adıdır
.
Bütün sınırları yıkan, şirketlerin, sivil toplum kuruluşlarının, çıkar çevrelerinin gücüne güç katan, ulusal egemenlik biçimlerini aşındıran ve kendi hukukunu evrensel hukuk diye dayatan Amerikan emperyalizmidir bu.
İKİ AMERİKA VE KÜRESEL ÇATIŞMANIN AYAK SESLERİ...
En azından, iki Amerika var o yüzden.
Birincisi, küreselcilerin Amerikası
: Yahudi şirketlerin ve çıkar çevrelerinin güdümündeki, CIA'yi kullanan Yahudilerin Amerika'sı bu. Clinton'lar, bu Amerika'nın çocukları.
İkinci Amerika
, beyazların kontrolündeki, kendini vadetmek ve meşrulaştırmak için FBI'yı kullanan
WASP'tan
(Beyaz, Anglo-Sakson, Protestan'lardan) oluşan ulusalcı Amerika. Trump, işte bu Amerika'nın çocuğu.
İki Amerika'nın çıkarları zaman zaman örtüşüyor olsa da alttan alta büyük bir çatışmanın yaşandığını bilmek gerekiyor.
Özlü bir şekilde söylemek gerekirse,
“İngilizlerin” Amerika'sı ile Yahudilerin Amerikası bu
. Ve çatışma hâlinde bu iki Amerika. Yalnızca Amerika içinde değil küresel ölçekte de.
Velhasılı kelâm,
Trump'ın zaferi, kapitalist sistemin zaferidir. Trump'ı, sisteme başkaldıran adam diye sunanlar Yahudilerin kontrolündeki Amerika adına konuşuyorlar aslında.
Amerika'da yaşanan bu değişim ve çatışmanın sonuçlarını, küre ölçeğinde de göreceğiz önümüzdeki süreçte.
Büyük bir çatışmanın ayak sesleri bu... O yüzden Türkiye'nin yaşananları iyi tahlil etmesi ve ona göre köklü ve güçlü stratejiler geliştirmesi gerekiyor...
Burada son olarak şu kadarını söylemekle yetineyim: Günlerdir, haftalardır,
Amerika seçimlerinin dünyanın kaderini değiştireceği yazıldı çizildi!
Evet... ABD se
ç
imleri, dünyanın kaderini değiştirecek, denildi.
Oysa dünyanın kaderi, ABD, dünyanın yakasından düştüğünde, düşürüldüğünde değişecek!
Amerika: İnsanlığın başına gelmiş en büyük ontolojik felâket!
Yusuf Kaplan
13/11/2016 Pazar
Amerika'da seçimler oldu ama Amerika beklenmedik bir şekilde altüst oldu!
Neredeyse her bir köşesinde isyanlar aldı başını gitti... Cayır cayır yanıyor Amerika!
Şaşırtıcı olan nokta şu burada: Kimse Amerika'da ne oluyor, sorusunu, zihnimizi ve ufkumuzu açacak şekilde sormuyor ve bu soru üzerinde derinlemesine kafa yormuyor.
Neden peki?
Amerika'da ne oluyor, sorusunun cevabı başka bir soruda gizli:
Amerika nedir, nasıl bir tecrübedir
, dünyanın en büyük gücü olarak, daha önemlisi de,
Batı uygarlığının bütün kavramlarını ve kurumlarını geliştiren bir “yer” olarak Amerika insanlık için, insanlığın geleceği için ne anlam ifade ediyor acaba?
AVRUPA'YI VAREDEN DİNAMİK'LER, AVRUPA'YI YOK EDEN DİNAMİT'LERE NASIL DÖNÜŞTÜ?
Amerika, yaklaşık bir asırdır ama münhasıran da İkinci Paylaşım Savaşı'ndan itibaren Batı uygarlığını temsil ediyor.
Avrupa diye bir yer yok artık
: Avrupa, iki büyük paylaşım savaşından sonra
tam da gücünün zirvesine ulaştığı bir ânda paldır küldür çöktü!
Burası önemli:
Avrupa, dışardan bir saldırı sonrasında değil içerden çöktü
: Avrupa'yı vareden dinamikler, Avrupa'yı yok eden dinamit'lere dönüştü ve adeta bir bumerang etkisi yaparak Avrupa'yı vurdu ve durdurdu! Hem de Avrupalı emperyalist güçlerin birbirlerini -deyim yerindeyse- boğazlayarak...
Avrupa'nın çökmesine yol açan, Avrupa'yı vadeden dinamikler nelerdi peki?
Modernlikle birlikte Avrupa'nın Tanrı fikrini ve hakikat fikrini yitirmesi, önce insanı, sonra da güç üreten araçları tanrılaştırmasıydı bu.
İnsanın tanrılaştırılması, insanın kendine olan güvenini yitirmesine yol açtı
. Bunu,
ontolojik güvensizlik sorunu
olarak tarif ediyorum.
Tanrı fikrini yitiren bir insanın kendine olan güveni yitirmesi ve her şeyi tanrılaştırmaya başlaması kaçınılmazdır.
Bu yakıcı gerçeği,
ateist bir düşünür
olan
Jacques Lacan
çarpıcı bir şekilde şöyle ifade edecekti: “
Tanrı inancını yitiren bir insan, Tanrı inancını yitirdiği andan itibaren artık her şeyi tanrılaştırmaya başlar; bu kaçınılmazdır.
”
Tanrı inancını yitiren, o yüzden de
ontolojik güvensizlik duygusu yaşayan modern insan bu sorunu nasıl aşmaya çalışacaktı, peki? Epistemolojik güvenlik alanlarını genişleterek...
GÜCÜ ELE GEÇİRME GÜDÜSÜ TARAFINDAN GÜDÜLÜNCE, GÜCE YENİK DÜŞMEK MUKADDERDİR
Epistemolojik güvenlik alanlarını genişletmek ne demek, peki?
Bilgi'nin güç olarak konumlandırılması, dolayısıyla güç üreten araçların kutsanması.
Bilgi'yi, özellikle de güç üreten bir araç olarak bilgiyi, bütün bilim, teknoloji gibi araçları ele geçirme güdüsüyle hareket edilmesi ve insanın bu güç üreten araçlara sahip olarak yitirdiği kendine güven duygusunu tesis etmesi.
Oysa bu, ontolojik olarak çok tehlikeli bir sürecin yapıtaşlarını döşeyecek bir yönelimdi:
Modern insanın, bilgiyi güç olarak konumlandırması ve güç üreten araçları putlaştırması, araçları amaçların önüne geçirmesiyle, dolayısıyla insanın amacını yitirmesi ve araçların kölesi hâline gelmesiyle sonuçlanacaktı.
İşte Avrupa'nın paldır küldür çökmesine neden olan felsefî temel buydu:
Gücü ele geçirme güdüsü tarafından güdülmek ve sonunda güce yenik düşmek!
Amerika'yı vareden şey de, yok olmanın eşiğine sürükleyen şey de bu!
Avrupa, politik gücü tanrılaştırmıştı. Sanayi devrimleri, ekonomik gücün tanrılaştırılmasıyla sonuçlandı. Avrupa, ekonomik gücü, Amerika kadar üretken bir şekilde kullanmayı başaramadığı için çöktü.
Amerika
,
İkinci Sanayi Devrimi'ni
, (özellikle de bilişim / internet devrimi ya da sanal devrim olarak adlandıracağımız)
Üçüncü Sanayi Devrimi'ni gerçekleştirince, ekonomi-politik gücü ele geçirdi ve Avrupa tarihten çekildi.
Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz artık:
Avrupa'yı yerle bir eden felsefî temel, Amerika'yı da yerle bir edecek. Gücü kutsadıkça, güç, Amerika'yı ontolojik olarak ruhsuzlaştıracak, boğacak ve yok edecek...
AMERİKA, İNSANLIĞIN BAŞINA GELMİŞ EN BÜYÜK ONTOLOJİK FELÂKETTİR!
Avrupa gücü ile Amerikan gücü arasında önemli bir farklılık var: Avrupa, maddî gücü kontrol ve kolonize etmişti. Amerika ise buna ilâve olarak sanal teknoloji ile “manevî” gücü kontrol ve kolonize ederek varlığını sürdürüyor.
“Manevî güç”ten kastım,
zihnin, duyguların kontrol ve kolonize edilmesi. Dolayısıyla düşünce'nin, sanat'ın, dolayısıyla insanın ve hayat'ın bitmesi.
Şu ân Amerika'nın bütün insanlığı eşiğine sürüklediği şey,
post-düşünce, post-sanat, post-din, post-insan, post-hayat'tır...
Bu post'ları alabildiğine çoğaltabiliriz artık.
O yüzden düşüncenin, sanatın bittiği; din'in yerini, müzik, film, spor, medya, politika, kısacası kültür endüstrisinin ürettiği ikonlar üzerinden pıtrak gibi biten din-dışı kutsallıkların, neo-pagan dünyanın aldığı; insanın egosuna, kariyere, arzularına, hıza, hazza ve ayartıya yenik düştüğü,
algı kapılarını kapatan, düşünme melekelerini iptal eden pornografinin, dromokrasi'nin hükmünü ilan ettiği, ruhsuz ve hayatın çölleştiren bir dünya sunuyor Amerika.
Situationist cins adam Guy Debord'a
gönderme yaparak konuşacak olursak,
gösteri imparatorluğu Amerikan imparatorluğu
.
Başta medyatik imgeler olmak üzere
gösteri, gerçeği yutuyor, insanı uyutuyor
... Kitleleri hız, haz ve ertelenemez arzularla ayartarak, gerçek dünyadan uzaklaştırarak, insanlığın sorunlarına duyarsızlaştırarak ayakta tutuyor.
Baudrillard'ın
deyişiyle, “
kitle, enerjiye dönüşmüyor
”; insanlar, ayartılmış, narkoz yemiş;
sadece yiyen, içen ve çiftleşen ruhsuz ve çölleşmiş, kolaylıkla ayartılarak güdülebilecek kitlelere / nesnelere dönüşüyor.
Amerikan seçimlerinde, kitlelerin beşte dördünün medyada sunulanlara göre oy verdikleri gerçeği, söylediklerimizi doğruluyor; demokrasi'nin bitişini ve hız, haz ve ayartı rejimi dromokrasi'nin zaferini ilan ediyor.
O yüzden, Amerika, insanlığın başına gelmiş en büyük ontolojik felâkettir, diyorum.
ONTOLOJİK FELÂKETİ ANCAK İSLÂM ÖNLEYEBİLİR! O YÜZDEN İSLÂM'LA SAVAŞIYORLAR!
Şunu iyi bilelim:
Bu ontolojik yok oluş felâketiyle, çoktan zokayı yutan Çinliler, Japonlar, Ruslar filan değil yalnızca İslâm başa çıkabilir.
O yüzden başta Amerikalılar olmak üzere bütün
Batılılar, çeyrek asırdır ayartıcı, postmodern yöntemlerle terörle savaşıyormuş gibi yaparak İslâm'la savaşıyorlar.
Amerika üzerine düşünmeye yarın da devam edeceğiz ve Amerika'yla nasıl başa çıkabiliriz, sorusunun izini süreceğiz...
.Amerika’nın gücü: Üniversite, Sistem, Kilise ve hepsine vaziyet eden Yahudi Gücü!
Yusuf Kaplan
14/11/2016 Pazartesi
ABD, dünyanın en güçlü ülkesi. Bunu biliyoruz.
Amerika'nın gücü, üç temel sacayağına dayanıyor: Birincisi, akademi ve Holywood ile Silicon Vadisi'nin başını çektiği popüler kültür endüstrisi.
İkincisi, siyasî, ekonomik ve teknolojik sistem.
Üçüncüsü de, kilise.
Ama bütün bunların gerisindeki güç,
Amerika'daki bütün güç ve iktidar aygıtlarını kontrol eden ve Amerika'yı cehenneme sürükleyen güç, Yahudiler!
ÜNİVERSİTENİN GÜCÜ
Dünyanın en gelişmiş, en üretken üniversiteleri Amerika'da.
Şu ân Amerika'da üç bin civarında üniversite var. Bu üniversitelerin hepsi birinci sınıf üniversiteler değil; çoğu işe yaramaz. Ama
dünya ölçeğinde, üniversite, entellektüel bir kriz yaşasa da
, yine de Amerikan üniversitelerinin belli bir eğitim standardı ve kalitesi olduğu apaşikâr.
Burada bir örnek olarak
Chicago
Ü
niversitesi
'ne dikkat çekmek istiyorum.
Robert Nisbet ve Edward Shils'lerin kuruculuğunu yaptıkları, sosyal teorinin, kadîm düşünce geleneklerini de dikkate alan, şimdilerde yeni kuşakları ve temsilcileri yetişen, ilerde daha fazla keşfedileceğinden hiç kuşku duymadığım
“Chicago Okulu”nu
ve bugüne kadar
en mü
kemmel
İslâm medeniyeti tarihi kitaplarından birini yazan Marshall Hodgson'ın yetiştiği, önemli akımlar geliştirmiş bir üniversite burası.
Chicago Üniversitesi, özellikle sosyal bilimlerde dünyanın en sayılı ve saygın üniversitelerinden biri. İlk bakışta 150-200 bin öğrencisi olan bir üniversiteyi andırıyor ve tipik Amerikan “kampüs” üniversitelerinden ayrılıyor. Ama 10 bin civarında öğrencisi var. Dev bir üniversite ama 10 bin öğrencisi var! Nedeni, Chicago Üniversitesi''nin “teaching” (yalnızca lisans eğitimi veren) değil, özellikle yüksek lisans eğitimi veren bir “
research” / araştırma üniversitesi
olması.
Üniversitenin çarpıcı bir başka özelliği de,
üniversitenin kampüsünde üç büyük tarihî kilisenin, bir havranın, bir budist tapınağının
ve nefis, estetik, şirin bir
caminin
bulunması. Ayrıca üniversitenin değişik binalarında namaz kılmak için küçük mescitler de var.
Bütün bunları görünce, bizim
YÖK belâsının bu ülkeye ne kadar zarar verdiğini
düşündüm ve kıyıda, köşede, koridor altlarında namaz kılmak zorunda kalan öğrencileri bile fişleyip “şişleyen” Türkiye'deki ilkel üniversite anlayışına bir kez daha kahrettim.
Akademisi güçlü olmayan, kendi kültür, tarih, düşünce, sanat ve medeniyet birikimini ıskalayan,
öğrencilerini ve akademisyenlerini “irtica” yaftasıyla üniversiteden kapı dışarı eden Türkiye'yi nasıl berbat ve ürkütücü bir yabancılaşmanın ve yok olmanın beklediğini düşünmekten kendimi alamadım.
(Popüler kültür endüstrisinin işleyişine, Amerikan toplumunu ve sistemini nasıl ayakta tuttuğuna önceki yazılarda değinmiştim; o yüzden bu konuyu geçiyorum).
SİYASÎ, EKONOMİK VE TEKNOLOJİK SİSTEM
Amerika'nın gücünün ikinci temel dayanağı, iyi kurulmuş,
güçlü bir siyasî, ekonomik ve teknolojik sisteme sahip olması.
Bu sistem, sağlam bir hukuk sistemi tarafından sıkı bir şekilde denetleniyor. Büyük yolsuzluklar, arızalar ve suistimaller bu demokratik hukuk sistemi tarafından kolaylıkla ve sert şekillerde cezalandırılıyor. O yüzden
polis,
ç
ok güçlü Amerika'da. Yetkileri de aşırı denecek kadar fazla.
Amerika'daki en azından
görünüşteki demokratik hukuk sisteminin çökmesi, Amerika'nın bir ânda büyük bir kaosun eşiğine sürüklenmesi i
ç
in yeterli.
Ekonominin gözle görülür bir şekilde çatırdaması, refah düzeyinin düşmesi, hukuk sisteminin çatırdamasına da neden olabilir Amerika'da.
Trump'ın seçilmesi üzerine ülke genelinde başkaldırıların başlaması, ekonomik bir kriz durumunda ülkenin nasıl bir anda çatırdayabileceğinin, parçalanmanın eşiğine sürüklenebileceğinin önemli bir göstergesi.
KİLİSE, AFYON İŞLEVİ GÖRÜYOR!
Amerika'nın gücünü oluşturan üçlü sacayağının üçüncü ayağını
kilise
oluşturuyor.
Amerika'da elbette ki Protestanlar çok güçlü. Hatta Protestanların tarihte “iktidar”ı ve "gücü” ellerine geçirdikleri en büyük ve belki de tek coğrafya Amerika. Her üç yüz-dört yüz metrede bir kilise var Amerika'da. Üstelik de bu kiliseler, âyinlerde dolup taşıyor. Ayrıca büyük ve tarihî kiliseler de Avrupa'da olduğu gibi bakımsız, kendi hâllerine terkedilmiş ve bomboş değiller.
Ama
kilisenin tek bir işlevi var: Marx'ın dediği gibi “kitleleri uyutan afyon işlevi görüyor” Kilise!
YAHUDİLER, AMERİKA'YI “YAKACAK”!
Belki de burada asıl üzerinde durulması gereken Amerika fotoğrafı, Yahudilerin Amerika'daki gücü.
Protestanlık, belki de ülkesine kavuştu Amerika'da ama Hıristiyanlığın kapitalizm tarafından yutulmasına katkıda bulundu yalnızca.
Yahudiler, tarihte ilk defa Amerika'da dünyanın gizli gücü hâline geldiler
: Amerikan medyasına, akademyasına, finans dünyasına, silah endüstrisine, Hollywood'una, Silicon Vadisi'ne, yani kültür ve eğlence endüstrisine, Pentagon'una Yahudiler hâkim, özellikle son yarım asırdan bu yana.
Amerika'yı Yahudiler ayakta tutuyor; ama Amerika'yı Yahudiler “yakacak” ve yıkacak yine!
Yahudilerin gücü kutsaması, herkesi kendi gücüne boyun eğdirmesi, asıl Amerika'nın, Beyaz Amerika'nın, özünde İngilizlerin kurduğu Amerika'nın, yanısıra da Hispanik ve zencilerden oluşan etnik Amerika'nın Yahudi gücüne başkaldırmasına yol açacak!
Trump'ın gelişi, bunun işareti.
Bütün bunların, bizim, islâm dünyasının ve dünyanın geleceği açısından ne anlam ifade ettiğini sonraki yazıda mercek altına alacağım.
Amerika'yı karanlık günler bekliyor
vesselâm.İnsanlığın en büyük sorunu: Batı saldırısı ve zihinleri istilâsı
Yusuf Kaplan
18/11/2016 Cuma
Dünya, çok büyük bir kaosun ve felâketin eşiğinden geçiyor.
İşgaller, katliamlar, iç-savaşlar bir türlü durmak bilmiyor.
İşgallerin, katliamların ve iç-savaşların en yoğun yaşandığı yer, bizim coğrafyamız.
Neden peki?
BÜTÜN DİNLERİ FOSİLLEŞTİRDİLER, YALNIZCA İSLÂM'I FOSİLLEŞTİRMEDİLER!
Şunun için: Batılılar, dünyayı kapitalistleştirdiler ve dize getirdiler.
Bütün medeniyetlerin ses'lerini kestiler, nefes'lerini yok ettiler.
Japonya'yı, Çin'i, Hindistan'ı kapitalistleştirdiler, kendilerine benzettiler, uyuttular, yuttular ve yok ettiler. Dahası: Yalnızca Japonya'yı, Çin'i, Hindistan'ı yok etmekle kalmadılar; Budizm'i, Hinduizm'i, Konfüçyanizm'i, Taoizm'i ve Şintoizm'i de hadım ettiler, fosilleştirdiler ve böylelikle
bütün büyük Doğu güçlerini hem bedenen hem ruhen dize getirdiler ve bitirdiler
Batılılar, aynı şeyi kısmen de olsa İslâm dünyasına da yaptılar. İslâm dünyasını işgal ettiler, köleleştirdiler iki asırdır.
İslâm dünyasının haritalarını çizdiler, derin sorunlar icat ettiler, yarım asırdan bu yana da İslâm dünyasına yerleştirdikleri, uzaktan kumanda ettikleri diktatörlerle İslâm dünyasına çeki düzen veriyorlar.
Bu süreç, yalnızca bir yere kadar sürecek, bir yerden sonra bitecek; bunu, en iyi Batılılar biliyor.
Ama bir şeyi başaramadılar Batılılar: İslâm dünyasını köleleştirdiler fakat Hinduizm'e, Budizm'e, Konfüçyanizm'e yaptıkları cinayeti İslâm'a yapamadılar: İslâm'ı dönüştüremediler, fosilleştiremediler, dize getiremediler.
İşte bunun için çıldırıyorlar. Ve İslâm'ı hadım etmek, fosilleştirmek ve dize getirmek için inanılmaz bir savaş veriyorlar -hem de pek çok cephede birden!
İSLÂM'I DİZE GETİRMENİN YOLU: İÇERDEN ÇÖKERTMEK İÇİN PARALEL DİNLER İCAT ETMEK!
Şunu çok iyi biliyor Batılılar:
Tıpkı Doğu dinleri gibi, eğer İslâm da fosilleştirilemez, dize getirilemez, teslim alınamazsa
, İslâm'ın yeniden İslâm dünyasını toparlayabilmesi, yeniden köklü bir
medeniyet yürüyüşü
gerçekleştirmesi,
insanlık tarihini yeniden İslâm'ın, dolayısıyla Müslümanların yapması aslâ önlenemez!
İşte bu nedenle, daha önce de dikkat çektiğim gibi,
İslâm'ı hadım etmek için paralel dinler icat ediyorlar:
Bir yandan Vehhâbîlik ve Selefîlik üzerinden hâricî mantığına dayalı, şiddete sürükledikleri bir paralel din icat etmek ve islâm eşittir terörizm denklemi kurarak
hem dünyayı İslâm'dan nefret ettirmek hem de İslâm dünyasını İslâm'dan uzaklaştırmak istiyorlar.
Öte yandan da
protestanlaştırılmış, ruhu yok edilmiş
, haksızlıklara, zorbalıklara itiraz etme imkânları bitirilmiş,
ehlîleştirilmiş, dize getirilmiş, kısacası fosilleştirilmiş bir İslâm icat etme savaşı veriyorlar.
O yüzden iki asırdır, özellikle de son çeyrek asırdır, bütün stratejilerini, İslâm'ın yeniden tarih yapacak bir medeniyet atılımı gerçekleştirmesini önlemek için geliştiriyor, o yüzden
hem İslâm dünyasını paramparça ederek hem de Müslümanların akidelerini tarumâr ederek
Müslüman toplumların İslâm'la ilişkilerini yerle bir edecek sapkın adamları, akımları ve projeleri İslâm dünyasına yerleştirmek için olağanüstü çaba gösteriyorlar.
Bir uçta Vehhâbilik, Neo-selefîlik ve hâricî mantığı, diğer uçta da Kadıyanîlik, FETÖ gibi sapkın oluşumlarla Müslüman toplumları birbirine düşürerek
Müslümanların topyekûn ayağa kalkmalarını sağlayacak ana İslâmî omurgaya ölümcül bir darbe vurma
, böylelikle İslâm'ı içerden dönüştürme, fosilleştirme, dize getirme ve nihâî olarak
İslâm dünyasından gelecek büyük bir medeniyet meydan okumasını daha doğmadan boğma savaşı veriyor Batılılar!
BATILI BÜYÜK DÜŞÜNÜRLER, İSLÂM'I NEDEN İNSANLIĞIN TEK SEÇENEĞİ OLARAK GÖRÜYORLAR?
Oysa belli başlı büyük Batılı düşünürlerin bile açıkça itiraf ettikleri gibi, insanlığın önündeki tek seçenek İslâm!
O yüzden büyük düşünür
Nietzsche
, “
İslâm'ı yok etme savaşı vermek yerine bizim kültürümüzden daha derinlikli olan İslâm kültürü önünde diz çökmeliydik!
” diye haykırmıştı.
O yüzden çağımızı en iyi anlayan cins düşünür
Jean Baudrillard
, İslâm'ın terörle özdeşleştirilip hedef tahtasına yatırılması üzerine, “
insanlığın önündeki tek seçeneği yok ediyoruz!
” diyerek isyan etmişti buna.
Yine o yüzden, çağımızın iki büyük tarih felsefecisinden biri
Arnold Toynbee
, İslâm'ın yeşerttiği Osmanlı medeniyet tecrübesi için, “
Osmanlı, insanlığın geleceğidir
” demişti.
Batılıların
neden bütün büyük stratejilerini
İslâm'ın yeniden bir medeniyet yürüyüşü gerçekleştirmesini önlemek için
İslâm ve İslâm dünyası, münhasıran da Türkiye üzerinden hayata geçirmeye çalıştıklarını
, sadece Toynbee'nin bu tespitine bakarak bile anlayabilmek mümkün.
Batılıların bütün dünyayı sömürgeleştirdikleri bir zaman diliminde Osmanlı, altı asır farklı dinlerin, kültürlerin, medeniyetlerin nasıl bir arada yaşayabileceğinin
henüz ulaşılamamış ve aşılamamış formülünü geliştirmiş
ve üç kıtanın kesişme noktasında
en az beş asır bir barış yurdu inşa etmişti.
Oysa Batılılar, Osmanlı'yı tarihten uzaklaştırdılar ve bir asırda dünyayı cehenneme çevirmeyi başardılar!
Mesele budur: Biz gelince, onlar gidecekler...
EN BERBAT KÖLELİK ZİHNÎ KÖLELİK!
Batılı birinci sınıf düşünürler, İslâm'la ilgili neden böylesine hayatî tespitlerde bulunurken, bu ülkenin metamorfoz yemiş, celladına âşık aydınları, kendi medeniyetimize sahip çıkacaklarına, yeni bir medeniyet yürüyüşüne nasıl soyunabiliriz, sorusunun izini süreceklerine, mazlumların son umudu olan Türkiye'yi içerden vurmaya ve Batılılara şikâyet etme aymazlığına soyunmaya kalkışıyorlar peki? Evet neden?
Velhâsılı kelâm:
Dünyanın karşı karşıya kaldığı bütün büyük varoluşsal sorunların gerisinde Batılılar var.
Dünyayı sömürgeleştirenler Batılılar.
Bütün dinlerin, kültürlerin,
medeniyetlerin nefes'lerini bitirenler, insanlığa katkıda bulunma fikrî zeminlerini yok edenler, köklerini kazıyanlar Batılılar.
Post-kolonyal süreçte, dünyanın haritalarını çizenler,
sahte ülkeler, sahte uluslar, sahte devletler icat edenler
, sözümona “bağımsızlık” verdikleri “yapay ülkelere” diktatörleri yerleştirenler, bölgemizi diktatörler üzerinden sömürenler de yine Batılılar!
Eğer
Humanizm, Rönesans ve Reformasyon
süreçlerinden itibaren
Batılıların geliştirdiği modern meydan okumanın bir yandan Tanrı'ya, hakikate, insana, tabiata ontolojik bir saldırı
olduğu,
öte yandan
da bütün dinlerin, kültürlerin, düşünce sistemlerinin ve medeniyetlerin kökünü kazıyan, özetle
insanlığa bir saldırı
olduğu yakıcı gerçeğini göremezseniz, hiç bir ulusal, bölgesel ve küresel sorunu tam olarak göremez ve çözemezsiniz!
Sözün özü:
En berbat kölelik, zihnî kölelik, zihinlerin istilâsıdır: Fiîlî işgali yok edebilirsiniz ama zihnî işgali yok edemezsiniz, o sizi yok eder! Vesselâm.
Önümüzü açacak bir öncü kuşak için 100 Kitaplık Okuma Listesi
Yusuf Kaplan
20/11/2016 Pazar
Bu ülkedeki eğitim sistemi pozitivist, ezberci ve hâlâ Batı-merkezci. Kendi dünyamızı, tarihimizi, toplumumuzu bile seküler-Batılı perspektiflerle öğretmeye kalkışıyor çocuklarımıza.
Ödünç akılla, ödünç bir dünya inşa etmeye çalışıyor: Boşuna çaba!
Yazık oluyor, bu ülkeye de, bu ülkenin çocuklarına da!
Oysa
başkalarının kavramlarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız. Kendi dünyanızı da tanınamaz hâlâ getirir ve yıkarsınız.
O yüzden bize ait olmayan dinamikler üzerinden kurulan bu eğitim sistemi, bizim dinamiklerimizi, ruh köklerimizi dinamitlemeye yarıyor yalnızca.
Tanpınar'ın “kültürel inkâr” dediği
bizim modernleşme / sekülerleşme serencamımız, sonuçta
bizi kültürel intiharın eşiğine getirip bırakıyor...
Bu eğitim sistemi, diploma veriyor yalnızca. Ve yetenek öğütüyor.
Böyle gitmez.
ÇAĞRI'SI ÇAĞ'INI KURACAK BİR ÖNCÜ KUŞAK OLMADAN ASLÂ!
Aynı durum, ülkemizin
fikir, sanat, kültür ve medya hayatında
da geçerli:
Tam bir entelektüel anarşi, nihilizm ve metamorfoz / başkalaşma hükümfermâ
: Fikir, sanat, kültür ve medya hayatımız, Batı'da üretilenleri, üstelik de Batı kültürünün posası çıkmış ürünlerini tepe tepe tüketmeyi marifet sanıyor! Böylelikle
kaygan zeminlerde patinaj yapıyoruz yalnızca!
Zaman kaybediyoruz... Çocuklarımızı kaybediyoruz... Geleceğimizi kaybediyoruz bu yoz eğitim, fikir, sanat, kültür ve medya rejimiyle.
Kendi kuyumuzu kazıyor, kendi ayağımıza kurşun sıkıyoruz.
Oysa yeniden keşfedilmeyi bekleyen, henüz hakkıyla anlaşılamış, aşılamamış, anlaşılamadığı için aşılamadığı da anlaşılamamış, Medine'den süt emen köklü bir medeniyet tecrübesine sahip bir ülkenin eğitim, fikir, sanat, kültür ve medya rejimi,
kabına sığmayan, öncü kuşaklar yetiştirebilmeli; fikir, sanat ve kültürde insanlığın önünü açacak, insanlığı yitirdiği hakikatle buluşturacak öncü atılımlara kaynaklık edebilmeli, değil mi?
Bendeniz, sözünü ettiğim medeniyet atılımına öncülük edecek, oluş, fikir ve “varoluş” çilesi çekecek, bu dünyada yaşayacak ama bu dünyayı yaşamayacak,
çağ aşacak, çağ açacak, çağrısı çağ'ını kuracak “bizim öncü kuşaklarımızı nasıl yetiştirebiliriz?”
yakıcı meselesi üzerinde kafa patlatıyorum, çırpınıp duruyorum yaklaşık çeyrek asırdır karınca kaderince...
YATAY VE DİKEY OKUMA
Bu çerçevede beş aşamadan oluşan
100 kitaplık bir Okuma Listesi
hazırladım. Hepsi
birinci sınıf yazarlar
tarafından yazılan kitaplar bunlar. Bir de
zihin ve ufuk açıcı bir okuma yöntemi
geliştirdim âcizâne.
Önce şunu söyleyeyim: Okuma, yatay ve dikey eksenlerden oluşur:
Yatay okuma
, genelden özele doğru ana kaynaklara götürecek, değişik seviyede gerçekleştirilen giriş okumalarıdır.
Dikey okuma
ise pergelin sabit ayağını kendi medeniyet ilkelerimize ve ruh köklerimize basarak, pergelin hareketli ayağıyla
bütün medeniyetlerin kurucu metinlerini
hazmederek, özümseyerek, tartışarak ve nihayetinde aşma çabası ortaya koyacak bir ruhla ve donanımla okumaya soyunmaktır.
Bu listenin ilk aşaması, dersten önce derd sahibi yapacak 20 kitaplık Birinci Aşama okumalarından oluşuyor. 65. kitaptan itibaren ana metinlere geçilecek Türkçe, Arapça ve İngilizcesinden.
BİRİNCİ AŞAMA OKUMA LİSTESİ
100 kitaplık Okuma Listesi'nin BİRİNCİ AŞ
AMA
kitap listesi:
1-İslam'ın Dirilişi-Sezai Karakoç.
2-İnsanlığın Dirilişi-Sezai Karakoç (Birinci Aşama bitince yeniden okunacak).
3-Diriliş Neslinin Amentüsü-Sezai Karakoç.
4-Sütun-(Hepsi değil, bazı bölümleri seçilerek okunacak)-Sezai Karakoç.
5-Yitik Cennet-Sezai Karakoç.
6-Geleceğimizde İslâm Var-Roger Garaudy.
7-Bu Ülke-Cemil Meriç (Birinci Aşama bitince yeniden okunacak).
8-Beş Şehir-Ahmet Hamdi Tanpınar-(Birinci Aşama bitince yeniden okunacak).
9-Yaşamak-Cahit Zarifoğlu (Birinci Aşama bitince yeniden okunacak).
10-İnsanlığın Medeniyet Destanı-Roger Garaudy.
11-Gül Yetiştiren Adam-(Anlatı) Rasim Özdenören
12-Yoksulluk İçimizde-(Hikâye) Mustafa Kutlu.
13-Ya Tahammül Ya Sefer-(Hikâye) Mustafa Kutlu.
14-Bu Böyledir-(Hikâye) Mustafa Kutlu.
15-Sır-(Hikâye) Mustafa Kutlu.
16-Uzun Hikâye-(Hikâye) Mustafa Kutlu.
17-Müslümanca Düşünme Üzerine Denemeler-Rasim Özdenören.
18-Üç Zor Mesele-İsmet Özel.
19-İslâm'ın Vadettikleri-Roger Garaudy.
20-Doğu ve Batı Arasında İslâm-Aliya İzzetbegoviç.
Not-1: Bunlar,
Ders'ten önce Dert
Sahibi yapacak kitaplar...
Not-2: İkinci Aşama okumalardan önce Yahya Kemal, Necip Fazıl, Sezai Karakoç, Erdem Beyazıt ve Cahit Zarifoğlu
şiirleri
üzerinde yoğunlaşılacak.
İLK AŞAMA OKUMA LİSTESİ'NİN 3 TEMEL GÂYESİ:
1-Dert sahibi yapmak.
2-Dil zevki kazandırmak.
3-Medeniyet perspektifi ve Müslümanca düşünme melekeleri kazandırmak.
4 KURŞUN KALEMLE OKUMA YÖNTEMİ VE GEREKÇESİ
Kitaplar,
mutlaka 4 Kurşun Kalem'le okunacak
. Bu okuma yöntemi, liste kadar önemli.
Neden 4 kurşun kalemle okuma yöntemi geliştirmeye ihtiyaç duydum, peki?
Kültürel, entelektüel ve pedagojik gerekçelerle elbette:
Görsel kültürün
hâkim olduğu bir çağda yaşıyoruz. Görsellik, zihnî faaliyeti yalnızca görüntü'ye indirgiyor; oysa
görüntü, hem ayartıcı hem de dolayısıyla zihnî melekeleri yoksullaştırıcı bir işlev görüyor.
Bu okuma yöntemiyle
görselliği, yazılı kültürün içinde eritmiş oluyorum
. Böylelikle ortaya
her sayfanın resim tablosuna dönüştüğü, estetik zevk de kazandıran zihni geliştirici bir “manzara”
çıkmış oluyor.
Kalemlerin işlevlerine ve nasıl kullanılacağına gelince...
1-
Yeşil Kalem'le:
Kilit
kavramların
altı çizilecek.
2-
Kırmızı Kalem'le: Önemli satırların
altı çizilecek.
3-
Mavi Kalem'le
: Atlanmayacak yerler işaretlenecek veya gerekirse çizilecek HAFİFÇE
4-
Siyah Kurşun Kalem'le:
Kitab'ın sayfalarının sağ ve sol kenarlarına notlar alınacak, başlıklar çıkarılacak, kavramlaştırmalar yapılacak ve ÜST BOŞLUKLARA EN ÖNEMLİ CÜMLE YAZILACAK...
Birinci Bölüm bitince, sırasıyla:
1-Önce yeşil kalemle çizilen yerler / kavramlar hızla okunacak...
2-Kırmızı kalemle çizilen satırlar okunacak...
3-Sayfaların üst taraflarına yazılan cümleler okunacak...
Bu üç işlemden sonra Kitabın İKİNCİ BÖLÜMÜNE GEÇİLECEK...
Bu 100 kitap bitince
ihtisaslaşma okumalarına
geçilecek...
Bu okumaları, arkadaşlarla birlikte yapıyorum İstanbul'da değişik yerlerde.
Gazenferağa Medresesi'nde, Balaban Tekkesi'nde -ve yakında Sabahattin Zaim Üniversitesi'nde.
MESELE OKUMAK DEĞİL, KELİMELERİ RUHA DÖNÜŞTÜRMEK...
Amacım yalnızca kitap okutmak değil; ruh kazandırmak. Mevcut eğitim sisteminin, fikir, sanat, kültür ve medya rejiminin genç kuşaklarımızı nasıl öldürdüğünü ispat etmek ve bu yoz sistemi “çökertmek”.
***
Sözün Özü: Bir “eğitim” çabası, genç kuşaklara şu beş temel şeyi vermiyorsa,
toplumun mezarını kazıyor demektir:
1-Ruh
2-Ahlâk
3-İdeal
4-Özgüven
5-Tevazu / Başkalarına saygı.
***
Yalnızca kabına sığmayan insanlar, karanlıkları aşabilir...
«kal
ıbımı
z»
ın rahatını bozabilir... ve kalbimize “yol a
ç
an” bir ışık sa
ç
abilir...
***
Ey Genç!
Önce
Der
t sahibi olacaksın.
Der
t, yaratılış sırrını okuma melekeleri ve ruh kazandıracak sana.
İşte o zaman, Ders'in ne olduğunu anlayacaksın.
***
Mesele, okumak mı
?
Hayı
r!
Kelimeleri ruha dönüştürebiliyor musun?
İşte bütün mesele bu! Gerisi, çelik çomak oyunu.
Ancak o zaman, zamanı aşar,
ç
ağlaya
ç
ağlaya akar, toprağı sularsın...
***
Herkese zihin açıcı “okumalar” diliyorum.Ne’yi yitirdiğini hatırla ey insan!
Yusuf Kaplan
21/11/2016 Pazartesi
Çağdaş insan, unuttu: Yaratıcı'yı unuttu. Kendini unuttu. Hayatı unuttu.
Üstelik de bütün ekonomik, kültürel, entelektüel sınırların ortadan kalktığı, her şeyin küre ölçeğinde cereyan ettiği bir zaman diliminde
yer-küre'de yer-körü oldu
; yer'ini de, kendini de unuttu.
Sonunda hız, haz ve gelip-geçici arzuların
estetize edici yöntemlerle
ayartıcı, baştan çıkarıcı bir işlev gördüğü
devâsâ bir ağ'a hapsoldu!
Bütün bunlar, insan, Hakikati yitirdiği için oldu.
İNSAN, HAKİKATİ NİÇİN YİTİRDİ PEKİ?
İyi de, Hakikati niçin yitirdi modern insan?
Hayata, dünyaya, “eşya”ya bölmeli, parçalı bakan, bütüncül bakamayan modern insan, seküler insan, hayatı sadece bu dünyadan ibaret gördüğü, o yüzden de dünyayı ele geçirme kavgası verdiği için yitirdi hakikati.
Postmodern insan ise, hakikati yitirdiği hakikatini de yitirdi.
Oysa yakıcı gerçek şuydu ama bilemedi insan:
Dünyayı dâr / yurt edinenler, dünyayı dar ederler insana sonunda
.
Bu şaşmaz, kaçınılmaz gerçekti. Ve insanlığı büyük katliamların, savaşların, çıkmaz sokakların eşiğine sürükleyen
büyük ontolojik felâket'ti.
Ey İnsan!
Ne'yi yitirdiğini hatırla, öyleyse!
NEDİR Kİ, HATIRLAMAK DEDİĞİN?
Hatırlamak,
ihtar
etmektir: “
Nereye böyle ey insan?
” diye, önce kişinin kendisini sigaya çekme melekelerini devreye girdirmek...
Hatırlamak, kendine gelmektir. Kendini bulmak...
En zor iş bu! Ama asıl iş de bu yine.
Önce kendini bulacaksın, kendin olacaksın ki, ey insan, insanlığa insanca yaşayabileceği bir hayat sunma hakkına ve hakikatine kavuşman mümkün olabilsin.
Öyleyse, kendini nasıl bulacaksın ve nasıl kendin olacak, kendini aşacak bir yolculuğa çıkacaksın?
Ne'yi yitirdiğini hatırlama zorlu çabasına soyunarak elbette...
Hatırlamak, seçme melekelerini harekete geçirmektir (=ihtiyar).
Hatırlamak,
seçim yapma hürriyetini
devreye girdirmektir ?
muhtariyet
).
Hatırlamak, özgürleşmektir
o yüzden:
Öz'ü gür'leştirmek, söz'ü güçlendirmek, göz'ü keskinleştirmek...
ÜMMÎLEŞMEK, ARINMAK İÇİN TEMÂŞÂ ŞART
Hatırlamak, durup düşünmektir; öz'e doğru yürümek...
Arapça'da “
meşâ
”, yürümek demektir.
Aynı kökten gelen, bizi gök-ekini kök'e, ve asıl kaynağı gök'e yönelten “
temâşâ
”, başkasıyla birlikte ayakları üzerinde seyr etmek, yürümek, yol almak demek.
Yakıcı soru şu burada: Ne demek “başkasıyla birlikte yürümek”?
Daha da önemlisi, kim bu “başkası” peki?
“
Başkası
”,
öncelikle sen'sin; unuttuğun sen. Dış ben'in, beden'in değil; İç ben'in, Ruh'un yani.
Temâşâ
meselesi, derin bir mesele. Etraflıca kafa patlatılması gerekiyor o yüzden.
Burada şu kadarını söylemekle yetineyim sadece:
Temâşâ
, kişinin kafasını, kafa tasını kaldırıp havaya, etrafa, sağa sola, dış dünyaya bakması değildir.
Temâşâ
, kişinin kendine bakması, kendine akması, kendine ulaşması ve kendini aşması, kendinden taşarak coşması, gürül gürül, çağlaya çağlaya yol alması,
ümmîleşme
? arınarak dirilme) yolculuğuna çıkması; sözün özü,
bütün kirlerden arınması, yunması, yıkanması, tertemiz bir ruhla ötelerin ötesine kanat çırpması...
BASAR HASARLARI GÖRÜR, BASİRET HİSARLAR ÖRER...
Unutma!
Bir basar vardır, bir de basiret.
Basar, çıplak gözdür.
Çıplak göz, görmez; “ekran”dır; görülenleri yansıtır sadece.
Bunu en iyi, malzemesi görsellik olan, ilk bakışta göze hitap eden
resim sanatıyla uğraşan
sanatçılar, sanat tarihçileri ve sanat felsefecileri bilirler.
Sözgelişi, çağımızın en büyük sanat tarihçisi
Ernst Gombrich, “çıplak göz kördür”,
der, tam da bu nedenle.
Çıplak göz, hasarları görür sadece; eşyanın hakikatine nüfûz edemez; onun için başka bir göze, görünenin ötesini görebilen ve gösterebilen bambaşka bir göze ihtiyaç vardır.
Rahman, rahmet sahibidir ve bu görünenin ötesini gösteren gözü de lûtfetmiştir bize:
Basîrettir
bu:
İç göz, derûnî göz
;
kalple deveran eden, zihinle cereyan eden, zikirle ve şükürle harekete geçen,
dirilen ve bizi de dirilten
hakikat gözü.
Özetle:
Basar, yani çıplak göz, hasarları görür sadece. Basiret, yani kalp gözü ise hisarlar örer insanın önünde; tırmanılacak ve aşılacak hisarlar...
EMANET NEDİR, BİLEMEDİN VE YİTİRDİN...
Promete, tanrılardan ateşi çalmıştı.
Görüldüğü gibi, bunun bedeli çok ağır oldu insanlığa: İnsan kendini unuttu. Tanrı'yı unuttu. Hakikati yitirdi.
Dünyayı orman kanunlarının hâkim olduğu, insanın araçların ve dünyanın kölesine dönüştüğü ürpertici bir cehennemin ortasına fırlattı.
Oysa insan, Yaratıcı'dan emaneti almıştı.
Ey İnsan!
Emanet nedir, bilemedin ve yitirdin.
Emniyetini, tabiî ki kaybedecektin...
Kaybettin de nitekim.
ÇAĞRI'SI ÇAĞ'INI KURACAK ZORLU BİR YOLCULUĞA ÇIKACAKSIN...
Ey İnsan!
Emaneti yeniden hakkıyla üstlenebilmek için çağrı'sı çağ'ını kuracak zorlu, yorucu, uzun bir yolculuğa çıkacaksın... Hakikat medeniyeti yolculuğuna...
Nasıl peki?
“Okuyarak...”
Okumak'tan kastım,
salt bilgilenmek amacıyla okumak değildir.
Okuma, bir hatırlama eylemidir:
Ne'yi yitirdiğini hatırlama, emaneti yeniden üstlenebilme soylu yolculuğuna çıkma faaliyeti...
Evet mesele, okumak değildir.
Mesele, yaratılış sınırını okuma melekeleri kazanmak, kelimeleri ruha dönüştürebilmektir...
Ancak o zaman, zamanı aşar, zamanın sınırlarından taşar, çağlaya çağlaya akar, toprağı sularsın...
Ancak o zaman, toprak meyveye durur; insana ne olduğunu, nerede durduğunu, emaneti nasıl olup da yitirdiğini hatırlatan bir
ayna
olur...
Okuma faslında şunu mutlaka hatırlatmakta fayda var:
Aslolan çok okumak değildir.
Aslolan iyi bir kitabı, döne döne, tabir caizse, adetâ semâ edercesine, hazmede hazmede okumaktır. Çünkü “okumak” “temizlik” operasyonu yapmak, özün özüne ulaşmaktır...
GÜRÜLTÜ, HAKİKATİ BOĞAR, DÜŞÜNCEYİ ÖLDÜRÜR...
Çağımızı kirleten, düşünme melekelerimizi öldüren, insanı sığlığa ve sıradanlığa mahkûm eden yakıcı ve yıkıcı bir olgu var:
Gürültü
.
İnsanın hatırlamasının, yaratılış sırrını okuma yolculuğuna çıkmasının önündeki en büyük duvar bu.
Unutma!
Gürültü, hakikati boğar, düşünceyi öldürür.
Oysa Hakikat, “sessizlik”te yeşerir...
Sessizce hatırladığı ve ulaştığı
der
û
nî ses'i nefes'e dönüştürür ve her dem taze yemişler verir...
Öyleyse
ne'yi yitirdiğini hatırlamaya bak...
Ve hayatı, eşyayı, dünyayı ama ille de kendini, dolayısıyla yaratılış sırrını okuyarak...
Dik duracağız ama teyakkuzu elden bırakmayacağız!
Yusuf Kaplan
25/11/2016 Cuma
Batılılar, terörü kullanarak ülkede önce sosyal bir kaos çıkarmak, ardından ülkeyi siyasî istikrarsızlığa sürüklemek ve sonra da ekonomiyi çökertmek istiyorlar.
HER YERİ ÇÖKERTTİLER AMA TÜRKİYE'Yİ ÇÖKERTEMEDİLER!
Şunu bir kez daha hatırlamak ve hatırlatmak gerekiyor:
Son on yılda Ukrayna'yı, Gürcistan'ı çökerttiler.
Arap dünyasını felç ettiler.
Afganistan'ı, Pakistan'ı hadım ettiler.
Arap yarımadasını, özellikle de Türkiye'nin güneyini cehenneme çevirdiler!
Ama defalarca çeşitli şekillerde, çeşitli yollarla saldırmalarına rağmen
Türkiye'ye diz çöktüremediler.
Bu saldırıların hepsini önledik Allah'a şükür.
ERDOĞAN, KORUNAKLI BİR DUVAR ÖRDÜ VE SALDIRILAR PÜSKÜRTÜLDÜ!
Bu saldırıları, iki dinamiği iyi harekete geçirerek püskürtebildik: Türkiye'nin büyüyen ekonomik gücü ve insanımızın artan duyarlığı, özgüveni, ülkesine sahip çıkması, dolayısıyla sarsılmaz imanıyla.
Son on yılda Erdoğan'ın yaptığı en büyük atılım, Türkiye'nin ekonomisini, ekonomik gücünü büyüten atılımdı.
Türkiye'nin ekonomik gücünün büyümesi, jeo-kültürel, jeo-politik ve jeo-stratejik atılımların ürünü olarak gerçekleşti.
Şunu demek istiyorum:
Türkiye'nin, dünyanın çeşitli güç merkezleriyle kurduğu üretken ilişkiler
ve başta medeniyet coğrafyası olmak üzere Brezilya'dan Çin'e kadar jeo-ekonomik, jeo-politik, jeo-kültürel ve jeo-stratejik olarak açılmayı başarması,
ekonomik olarak da atılım yapmasının önünü açtı.
Sonuçta,
Erdoğan, hem ekonomik hem de siyasî ve sosyal olarak halkı arkasına aldı ve bu halk desteğiyle Türkiye'ye karşı gerçekleştirilen bütün saldırıları püskürtebilecek korunaklı bir duvar ördü
.
O yüzden Türkiye'yi çökertme'ye dönük bütün saldırılar, bu
korunaklı duvara çarptı ve geri döndü. Böylelikle bütün saldırılar püskürtüldü.
Bundan sonraki süreci çok iyi okuyabilmemiz ve ona göre kalıcı ve köklü stratejiler geliştirmemiz gerekiyor her alanda.
TEK ÇIKIŞ YOLU: İSLÂM BİRLİĞİ
Burada öncelikle şunu söylemek zorundayım: Türkiye, uzun vadede, AB ile de, ABD ile de, Rusya veya Çin ile de ilişkilerini AB'ye, ABD'ye, Rusya veya Çin'e bağımlı bir ülke olarak sürdüremez. Bu ülkelerin hiç biri, bizim dostumuz olamaz; ancak konjonktürlere göre müttefikimiz olabilir.
Türkiye'nin de, bölgemizin de, hatta dünyanın da önünü açacak ve tarihin akışını değiştirecek projemiz İslâm Birliği Projesi olabilir. Türkiye'nin önünde başka seçenek yok.
Türkiye sadece ekonomik olarak güçlendikçe bile, bu, Batılıları çıldırtmaya yetiyor.
Batılılar şunu çok iyi biliyorlar çünkü: Türkiye'nin ekonomik olarak güçlenmesi, zamanla siyasî ve stratejik olarak güçlenmesine yol açacak; bu da, İslâm Birliği'nin yolunu açacak ve emperyalist Batılıların bölgeden defolup gitmelerine neden olacak!
EKONOMİK BÜYÜMENİN SONUÇ GETİREBİLMESİNİN TEK ŞARTI: “MANEVΔ ATILIM
Bunun için Türkiye'nin katetmesi gereken çok mesafe var daha...
Her şeyden önce şunu bilmek ve adımlarımızı ona göre atmak zorundayız: İslâm Birliği'nin mevcut şartlarda gerçekleşmesi çok kolay değil. Kolay değil; çünkü
İslâm dünyası hem bağımsız değil, Batılıların kölesi hem de her geçen gün işgallerle, iç-savaşlarla paramparça ediliyor.
Bu şartlarda öncelikli olarak Türkiye'nin ekonomisinin sarsılmaması gerekiyor; aksine üretim ekonomisi ekseninde güçlendirilmesi gerekiyor.
Elbette ki,
sadece ekonomik güçle tarihin akışını değiştirecek bir noktaya ulaşamayız
.
Türkiye, eğitim, medya, kültür, sanat ve fikir hayatını bizim medeniyet dinamiklerimiz doğrultusunda silbaştan yeniden yapılandıracak devrim niteliğinde atılımlar gerçekleştiremezse,
ekonomik büyüme, uzun vadede, toplumun sekülerleşme sürecinin kontrolden çıkmasına
, toplumun İslâmî kimliğinin ve duyarlıklarının aşınmasına ve yok olmasına yol açar:
Bu da, kendi ayağımıza kurşun sıkmamız anlamına gelir.
Bizim dik durmamızı sağlayacak şey ekonominin güçlü olmasıdır.
Ama yürümemizi, tarihin akışını belirleyebilecek konuma ulaşmamızı sağlayacak şeyse
, Türkiye'nin eğitim, kültür, medya, sanat ve fikir hayatının İslâmî duyarlıklar çerçevesinde silbaştan yeniden inşa edilmesidir. Bu da zaman alacak bir şeydir ama
burada geç kalırsak, ekonomik büyüme, toplumun sekülerleşme katsayısını artırır ve bizi fenâ halde vurur.
DİK DURACAĞIZ AMA HER DÂİM TEYAKKUZDA OLACAĞIZ!
Bütün bunlara rağmen
Türkiye'nin ekonomisinin sarsılmaması gerekiyor.
Çünkü karşı karşıya kaldığımız en yakın en büyük tehdit, Türkiye'nin ekonomik olarak çökertilmesi tehdididir.
Etrafımız ateş çemberi. Balkanlar, Kafkaslar ve özellikle de Türkiye'nin güneyi çok kırılgan ve her tür yeni, beklenmedik ve olağanüstü kaoslara, işgallere gebe...
Batılılar, Türkiye'nin ekonomisini vurarak, Türkiye'ye diz çöktürmek istiyorlar. Adana'daki terör saldırısı, bunun başlangıcı; sonucu değil.
Şunu aslâ unutmamak gerekiyor: Ekonomi sarsılırsa, Türkiye sosyal ve siyasî kaosa sürüklenir -Allah korusun!
Önümüzdeki süreçte izlememiz gereken strateji, bir yandan dik durmak ama öte yandan da aslâ teyakkuzu elden bırakmamak olmalı.
Teyakkuz'dan kastettiğim şey şu:
Türkiye, jeo-ekonomik stratejileriyle, jeo-politik stratejilerini eşgüdümlü götürmek zorundadır
.
Yaklaşık bir yıldır söylediğim ve hükümette karşılık bulduğunu gördüğüm şeyi, bir kez daha altını çizerek hatırlatıyorum: Türkiye, kendi yörüngesini çizmeye devam etmeli ama öte yandan da düşmanlarını azaltmalı ve müttefiklerini çoğaltmalı. Vesselâm.
Yüzyılın oyunu: “İslâm’a Karşı İslâm” Savaşı ve Türkiye’nin vurulması!
Yusuf Kaplan
27/11/2016 Pazar
Son 25 yılda, 1989'da Soğuk Savaş'ın bitirilmesinden bu yana Amerika'nın yerleştiği Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu'da sürekli büyüyen, etki alanları genişleyen iki ülke var: İngiltere ve İran.
Yine son 25 yılda hedef tahtasına yatırılan ülke ise Türkiye!
Daha önce yayımlanan bu yazımı son günlerdeki gelişmeler ışığında gözden geçirerek yeniden yayımlıyorum.
SOĞ
UK SAVA
ŞI, İNGİLİ
ZLER B
İTİRDİ. NİÇİN PEKİ
?
1980'lerde Margaret
Thatcher'
ın gelişi, Soğuk Savaş'ı sona erdirdi
. “Demir Leydi” lakabıyla anılan Thatcher, Demir Perde olarak adlandırılan sosyalist dünyayı, tarihin mezarlığına gömen fitili ateşledi:
Soğuk Savaş alelacele bitirildi; küresel sistem, kendisine yeni bir düşman icat etti: İslâm.
Yeni düşman, NATO Genel Sekreteri'nin ağzından telâffuz edildi açık
ç
a: “Küresel sistemin önündeki en büyük tehdit, İslam'dır,” denildi
ve “İslâm tehdidi”, NATO'nun resmî doktrini hâline getirildi NATO Genel Sekreteri Willy Cleas tarafından.
Bildik Soğuk savaş okumasını tersyüz edecek bir şey söylüyorum burada: ABD, tıpkı Rusya gibi süper güç olma özelliğini yitirdi. Soğuk Savaş sürecinde iki büyük süper güç vardı: ABD ve Sovyetler Birliği.
İşte
Soğuk Savaş'ın bitirilmesi, İngilizlerin sessiz, sinsice ve derinden tarihin akışını değiştirecek bir konuma gelmesini sağladı
-yaklaşık yarım asır sonra yeniden.
YAHUDİ
LER
İN TASFİYESİ
Soğuk
Savaş sürecinde ABD'ye her bakımdan ve her alanda Yahudiler yerleşmişti: Başka bir ifadeyle, Yahudiler, İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra ABD'yi ele geçirmişlerdi.
Soğuk Savaş'a son verilmesi, ABD'nin Yahudilerin egemenliğinden / işgalinden kurtulma kaygısının bir neticesiydi. Orta vadede yapılmak istenen buydu.
ABD, WASP demekti çünkü: Beyaz, Anglosakson ve Protestan yani.
İşte Yahudi katliamıyla sonu
ç
lanan İkinci Dünya Savaşı, Yahudilerin ABD'yi i
ç
eriden ele ge
ç
irmelerinin gerek
ç
esiydi.
Oysa ABD'yi kuranlar İngilizlerdi. Yahudilerin ABD'ye hâkim olmaları, İngilizlerin yalnızca ABD'deki hâkimiyetlerini değil aynı zamanda iki büyük Sanayi Devrimi'nin mimarı adalıların dünya üzerindeki hâkimiyetlerini de yitirmeleriyle sonuçlanmıştı. Sanayi Devrimlerini gerçekleştiren ve Osmanlı'yı çökerten
İngilizlerin Yahudiler tarafından ABD'den “kovulmaları”, İngilizlere
ç
ok ağır gelmişti.
İngilizler, bu süreçte, toparlandılar ve Thatcher'la birlikte Yahudileri küresel sistemden uzaklaştıracak hamleler yapmaya başladılar. Küresel kapitalist sistemi İngilizler Yahudilerle birlikte kurmuşlardı ama Yahudiler, İngilizlere -soykırım üzerinden- büyük darbe vurmuşlardı.
İSLÂ
M'IN YEN
İDEN TARİ
HE G
İRİŞİNİN Ö
NLENMES
İ
Altını çizerek söylüyorum:
Soğuk Savaş'ın bitirilmesinin uzun vadedeki asıl gerek
ç
esi, İslâm'ın yeniden tarih sahnesine çıkışını önlemekti.
İki asırdır, dünyaya şekil ve yön verenler; Osmanlı medeniyetini tarihe gömenler ve bütün egemenliklerini İsIâm dünyasının sorunlarını ve sınırlarını belirleyecek dahice ve sinsice bir strateji izleyenler İngilizlerdi. 0 yüzden
İslâm'ın yeniden tarih sahnesine çıkışını yalnızca İngilizler engelleyebilirdi.
Tam da bu nedenle, Soğuk Savaşı İngilizler bitirdiler. Niçin? Yukarıda söylediğim şeyi biraz daha açarak ifade etmem gerekirse, özelde Türkiye'nin, genelde İslâm dünyasının gelişini, sessiz ve derinden yeniden tarihe girişini gördükleri için.
İngilizler şöyle düşünüyorlardı: Eğer Türkiye, köklerine döner, yeniden İslâmî yörünge'sine kavuşursa, Osmanlı'nın küllerinden doğması, yeni şekillerde dirilmesi önlenemezdi, önlenemeyecekti. Türkiye'nin toparlanması, Türkiye'yi bekleyen, Türkiye'ye bakan Osmanlı coğrafyasının Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu'dan oluşan üç ana havzasının da Türkiye tarafından toparlanmasıyla sonuçlanacaktı zira.
T
Ü
RKİ
YE DURDURULMALI,
İ
RAN'IN
ÖN
Ü
AÇ
ILMALI'YDI! NEDEN K
İ
?
O yüzden
Türkiye durdurulmalı, İ
ran'
ın önü açılmalıydı. Bu arada 20. yüzyılın omurga Ehl-i Sünnet hareketi İhvan'a da büyük bir darbe vurulmalıydı.
Böylelikle İslâm dünyasının bin yıllık akidevî, fikrî ve siyasî birliğini sağlayan Selçuk ve Osman çocuklarının binbir çileyle kurdukları küresel İslâm düzeni nihâî olarak çökertilebilirdi.
İran'da devrim yapıldı Soğuk Savaş'In bitirilmesinden tam 10 yıl önce. İran devrimi bir şekilde oturduktan sonra Soğuk Savaş'ın bitirilmesine karar verildi. Ayartıcı, postmodern yöntemlerle yeni bir savaş başlatılıyordu küresel sistem tarafından: “İslâm'a Karşı İslâm” savaşıydı bu:
Suud ve İran gibi taş
eron
ülkelerle PYD, PKK, DEAŞ, Paralel gibi maşa örgütler üzerinden İslâm'ın gelişi i
ç
eriden durdurulacaktı. Çok zekice bir stratejiydi doğrusu. Doğrudan savaşlar dönemi bitiyor, proxy / vekâlet savaşları dönemi başlıyordu artık.
Y
Ü
ZYILLIK B
Ü
Y
Ü
K OYUN'UN ADI: “İSLÂM'A KARŞ
I
İSLÂM” SAVAŞI
“İslâm'a Karşı İslâm” savaşı, postmodern / sinsi bir savaş olacaktı ve üç ayağı vardı:
1
-İslâm'ı terörle özdeştirmeyi mümkün kılacak terör örgütleri icat etmek.
2-Il
ımlı İslâm projesi: Paralel din icat ederek İslam'ın genetiğiyle, Müslümanların genleriyle oynayarak İslâm'ı sekülerleştirmek, protestanize etmek ve bütün evrensel iddialarını yok etmek!
3-Yapay bir Sünnî-Şiî çatışması icat ederek bunu adım adım ger
ç
eğe dönüştürmek.
Şunu unutmayalım: Bu üç proje, birbiriyle irtibatlı ve eşgüdümlü olarak uygulanan “İslâm'a Karşı İslâm” savaşı stratejisinin parçaları.
İlk iki projede çok büyük mesefa katedildi. Şu an üçüncü projeye geçildi.
EKONOMİ SARSILIRSA, KAOS ÇIKAR!
Böylesi bir ortamda Batılıların başvurdukları son yöntem,
Türkiye'nin ekonomisini çökertmek!
Dünkü yazımda da altını çizerek vurgulamıştım: Türkiye, jeo-ekonomik stratejileriyle jeo-politik stratejilerini eşgüdümlü götürmeyi, güç merkezleriyle üretken ilişkiler kurmayı başardığı ülkeye sermaye girdi ve ekonomide atılım gerçekleştirilebildi.
Türkiye'ye tuzak kuruluyor olabilir
: Bizi Rusya'ya ve Çin'e sürüklemek ve arkadan vurmak istiyor olabilirler. Bunu aslâ gözardı etmeyelim.
Osmanlı I. Dünya Savaşına böyle sürüklendi ve silindi.
Rusya'yla, Çin'le ilişkilerimizi geliştirmemiz önemli. Ama Avrupa'ya da, Amerika'ya da, Rusya'ya ve Çin'e de sonuna kadar güvenemeyiz. Sadece ittifaklar yapabiliriz.
Türkiye'nin ekonomisi sarsılırsa, ülke sosyal ve siyasî kaosun eşiğine sürüklenir.
Ak Parti'ye oy veren seçmenin yarıdan fazlası, belki de daha fazlası, ekonomik gerekçelerle oy veriyor.
Sadece bu gerçek bile, ekonomik sarsıntının Türkiye'yi nasıl bir sosyal ve siyasî kaosun eşiğine sürükleyebileceğini göstermeye yetiyor olsa gerek.
Özetle:
Türkiye, dik duracak ama tuzaklara karşı da hazırlıklı olacak.
Ekonominin sarsılmaması ve Türkiye'nin küresel aktörler arasındaki bir çatışmanın ortasında beklenmedik bir savaş tuzağına düşürülmemesi için jeo-politik dengeleri çok iyi gözetecek. Vesselâm.Türkiye neresi, Avrupa nereye düşer?
Yusuf Kaplan
28/11/2016 Pazartesi
15 Temmuz saldırısı, özelde Türkiye-Avrupa, genelde Türkiye-Batı ilişkilerinde tam bir kırılma noktası oldu.
Avrupalıların geliştirdikleri, sömürge aydınlarının dillerine pelesenk ettikleri, “demokrasi, insan hakları, hukukun üstünlüğü ve özgürlükler” gibi Batılı söylemler 15 Temmuz saldırısından sonra kesinkes çöktü.
Özelde Avrupalılar, genelde
Batılılar hem Türkiye'ye hem de dünyaya bundan böyle “demokrasi, insan hakları, hukukun üstünlüğü ve özgürlükler” masalını yutturamazlar artık!
Hiç Avrupa ülkesi, hiç bir Avrupa kurumu, Türkiye'nin meclisini bombalayan, halkın üzerine tanklarla yürüyen, F-16'larla halka bombalar yağdıran bu
saldırıyı kınamadı bile!
Buna tenezzül bile etmedi!
Aksine art arda
Türkiye'yi kınayan açıklamalar yaptı
, Türkiye'nin cumhurbaşkanını “
diktatör
” olarak sunan yayınlar inanılmaz bir hızla arttı!
Neden peki?
AVRUPALILARI ÜRKÜTEN ŞEY...
Nedeni çok açıktı bunun: Avrupa, Türkiye'nin her bakımdan güçlenmesinden ve zamanla kendi rotasını kendisi çizecek bir yol izlemesinden çok ürkmüştü!
Neden ki?
Bunun nedeni de çok açıktı:
Eğer Türkiye kendi rotasını kendisi çizmeye başlayacak kadar güçlenirse, bu özelde Avrupa genelde Batı hâkimiyetinin sonunun başlangıcı olacaktı.
Her zaman söylediğim gibi: Biz gelince, onlar gidecekti çünkü.
Batılıların buradan çekip gitmesi, öncelikle, dünya üzerinde kurdukları haksız, hukuksuz, ayartıcı
hegemonyanın önce çatırdaması sonra da zamanla yıkılması
anlamına gelecekti.
İkincisi ve daha önemlisi de,
bizim gelişimiz
, Batı uygarlığının dünya üzerinde kurduğu
hegemonyanın kaba güce dayandığı
, dolayısıyla başka medeniyetlere hayat hakkı tanımadığı gerçeğinin günışığına çıkmasını sağlayacak/tı...
Bizim gelişimiz
, zamanla gerekli hazırlıkları yaptığımız zaman, insanlığa dün olduğu gibi, yarın da adaletin, hakkaniyetin, barışın hâkim olacağı, bütün medeniyetlerin insanlığa katkı sunacakları
yeni bir dünyanın kurulabilmesini mümkün kılacaktı.
TÜRK ENTELİJANSİYASI: HASTA, KOMADA!
Bu söylediklerime “
masal
” olarak bakan, bu toprakların ruhuyla irtibatları kopmuş; daha da vahimi, varlığını, bin yıl insanlık tarihine adalet, hakkaniyet ve barış armağan etmiş aziz bir medeniyetin beslediği bu toprakların ruh kökleriyle savaşmakta gören metamorfoz yemiş, celladına âşık,
Batılıların gönüllü acentası
, yersiz-yurtsuz,
ne kendini ne de Batı'yı derinlemesine tanıyabilmiş, bu
ülkenin önünde takoz gibi duran garpzede, tasmalı çekirge bir entelijansiya var bu ülkede!
Dünyanın hiç bir yerinde böyle bir entelijansiya yok!
Başkalarının rüyalarını, başkalarının iddialarını, başkalarının hayallerini kendi rüyası, kendi iddiası, kendi hayali olarak gören
bir entelijansiyanın entelektüel melekeleri körleşmiş, zihnen Batılıların kölesine dönüşmüş demektir.
Bakış'ı sakatlanmış, dünyaya söyleyecek hiç bir sözü kalmamış demektir.
“Türk” aydını
çok acıklı bir durumdadır: “
Serseri mayın” işlevi görüyor artık
: Türkiye'ye türlü şekillerde savaş ilan eden, Türkiye'yi karıştıran terör örgütlerini örgütleyen ve besleyen
Batılı ülkelere Türkiye'yi şikâyet edecek kadar onurunu yitirmiş bir gulyabaniyi andırıyor!
Türkiye'nin Batılılaşma serüvenine iman eden bu garpzede zihnen tedaviye muhtaç bir hasta şu ânda! Komada! Felçleşmiş durumda!
“TÜRK BATILILAŞMASININ NİHÂÎ BAŞARISIZLIĞI VE AĞIR FATURASI”
Batı düşüncesini de hakkıyla bilmek gibi bir derdi olmadı bu zavallının. Bilseydi,
Batılı düşünürlerin Türkiye'nin Batılılaşma çabasının çıkmaz sokak olarak baktıklarını da görebilirdi.
Batılı sosyal teorisyenlerden biri,
Serge Latouche
,
Dünyanın Batılılaşması
başlıklı kitabının Türkçe baskısına yazdığı önsözde çok sarsıcı gözlemlerde bulunmuştu:
“Türkiye, sömürge durumuna düşmeden, tüm enerjisiyle Batılılaşmaya karar vermiş ve girişmiş çok çarpıcı bir örnek. Aynı zamanda, bu atılımın karşılaştığı güçlükleri, direnişleri ve belki de nihâî başarısızlığı temsil ediyor.”
(
Ayrıntı
Yayınları, 1993, s. 9).
Latouche
, daha sonra, çok
sarsıcı bir soru
soruyor: “
Türkiye, sonuçta başkası olmayı bile beceremeyecek kadar köklerinden kopmalı mıydı?”
Sorduğu sorunun cevabını kendisi yine çarpıcı bir şekilde şöyle veriyor: “
Tepeden inme hiç bir reform, hatta Mustafa Kemal'in reformları bile, bir halkın ruhunu değiştiremez.”
Nitekim değiştiremedi de: 15 Temmuz direnişi, bu ruhun küllerinden doğuşu ve şahlanışıydı.
İşte bu ruh, Avrupalıları çıldırtmaya yetmiş, şoke etmiş,
Avrupalıların “demokrasi, insan hakları, hukukun üstünlüğü ve özgürlükler” gibi bir dertleri olmadığı gerçeğini bütün çıplaklığıyla gözler önüne sermişti.
AVRUPA'NIN KORKUSU... TÜRKİYE'NİN UMUDU...
Avrupa'nın korkusu, Osmanlı'nın durdurulmasıyla tarihten silindiğine hükmedilen ve Batılı bir cendereye girdirilen Türkiye'nin yeniden doğrulması, ayağa kalkması ve medeniyet iddiasına soyunmaya kalkışmasıydı!
Yaklaşık iki asır, Türkiye'nin özgüvenini yitiren metamorfoz yemiş aydınları, “
Avrupa neresi, Türkiye nereye düşer?
” sorusunun izini sürmüştü.
Boşuna bir çabaydı bu! Bizi büsbütün tarihten silecek bir intihardı sonuçta.
Oysa sorulması ve izi sürülmesi gereken soru, “
Türkiye neresi, Avrupa nereye düşer?”
sorusu olmalıydı.
İşte son yarım asırdan bu yana, Türkiye'nin hem Batı'yı iyi tanıyan hem de kendi medeniyet iddialarıyla donanan
yerli öncü kuşakları
, “
yeni bir dünya kurulacak, Türkiye de yeni bir dünyanın kurulmasında kurucu bir rol oynayacak”, diyorlardı.
ZORLU BİR SÜREÇ BİZİ BEKLİYOR...
Bundan sonraki süreç zorlu olacak: Özelde Avrupalılar genelde
Batılılar, bütün hesaplarını, Türkiye'nin insanlığın önünü açacak taze bir medeniyet yolculuğuna soyunma çabasını durdurmak için geliştirmiş durumdalar.
O yüzden
Batılılar, Türkiye'yi her fırsatta ve her bakımdan vurmaktan geri durmayacaklar.
Ama Türkiye de, yılmayacak
; ulaştığı ekonomik gücün çökertilmesine göz yummayacak, stratejik kararlar alacak,
tuzaklara karşı uyanık olacak
ve
uzun, zorlu bir medeniyet yolculuğuna soyunabilmesi için ekonomik adımların yanısıra eğitimde, düşüncede, kültürde, sanatta, medyada 10 yılda 100 yılın tohumlarını ekecek tarihî adımları atacak.
Şimdi bu zorlu sürece girmiş durumdayız...
Bundan sonraki süreçte
adımlarımızı gelecek yüzyılı hesap ederek, büyük hata yapmaktan özenle kaçınarak dikkatle atmak ve Türkiye'nin atacağı adımların tarihin akışını değiştirecek çapta adımlar olacağı gerçeğini hiç bir zaman unutmamak zorundayız.İki asırlık zillet bitecek, izzet süreci başlayacak...
.Yusuf Kaplan
2/12/2016 Cuma
Bugüne kadar, yaklaşık iki asırdır, Türkiye'nin kaderini -başta İngilizler olmak üzere- Batılı ülkeler belirliyordu.
Artık iki asırlık sürecin sonuna gelindi: Bundan böyle Türkiye, önce kendi kaderini -Allah'ın inayetiyle- kendisi belirleyecek, sonra da bölgenin ve Avrupa'nın kaderini belirleyecek bir konuma doğru adım adım ilerleyecek...
ZİLLET SÜRECİ BİTECEK, İZZET SÜRECİ BAŞLAYACAK...
Avrupa'yla yaşadığımız iki asırlık
zillet süreci bitecek
, artık bizim inisiyatif almaya başlayacağımız yeni bir süreç,
izzet süreci devreye girecek...
Türkiye-Avrupa ilişkilerinde köklü bir kırılma süreci yaşanıyor; bu
kırılma süreci, yeniden-kurulma sürecine evrilecek...
Söylediklerimden Avrupa ve Amerika ile ilişkilerimizin biteceği şeklinde bir sonuç çıkarmak yanlış olur.
Avrupa'yla da, Amerika'yla da ilişkilerimiz bitmeyecek; bizim belirlenen ve şekil verilen değil, belirleyen ve şekil veren, kısacası, nesne değil özne olacağımız yeni bir niteliğe bürünecek...
Bu, nasıl olacak, diye soruyorsunuz, doğal olarak.
TÜSİAD: TÜRKİYE'NİN EKONOMİK SERMAYESİ DEĞİL KÜRESEL SİSTEMİN POLİTİK SERMAYESİ
Elbette ki, kolay olmayacak. Ama olacak bu.
Şöyle ki: Türkiye hem maddî hem de manevî olarak atılım yapacak; böylelikle Batılıların Türkiye'yi içerden ve dışardan “vurma” ve “karıştırma” girişimleri ve tezgâhları püskürtülecek.
Türkiye, son on yılda, gözle görülür bir
maddî atılım
gerçekleştirdi; Türk ekonomisi,
dünyanın 17. ekonomisi
hâline geldi.
Ekonomide bu büyüme trendinin bilişim sektörü başta olmak üzere geliştirilmesi ve genişletilmesi gerekiyor.
TÜSİAD gibi aktörler, esas itibariyle, Türkiye'nin ekonomik sermayesi değil, küresel sistemin politik sermayesi.
Bunu aslâ unutmamak gerekiyor.
O yüzden bu tür ekonomik örgütler,
28 Şubat sürecinde de, 2001 ekonomik krizinde de küresel sistemin Truva atı gibi hareket ettiler
; sermayeyi dışarı kaçırdılar ve ülkeye büyük darbe vurdular!
GÜÇLÜ YERLİ EKONOMİ VE ÜRETİM EKONOMİSİ OLMADAN ASLÂ!
Bu nedenle,
güçlü bir yerli ekonominin kurulması şart
. Türk ekonomisine yön veren
TÜSİAD
gibi aktörler, gerçekte, Türkiye'nin çıkarlarını değil küresel sistemin çıkarlarını koruyup kollayan, aslında
Türkiye'nin altını oyan küresel sistemin kapıkulu
gibi faaliyet gösteren celladına âşık tasmalı çekirgeler.
Yarın Türkiye bir kriz yaşadığında Türkiye'yi ilk terk edecek aktörler bu tür aktörler!
O yüzden Türkiye'nin güçlü bir yerli / millî ekonomiye ve başta bilişim teknolojisi olmak üzere güçlü bir üretim ekonomisine kavuşması gerekiyor.
Ekonomik, dolayısıyla
maddî atılım, nicelikseldir
; Türkiye'nin hem kendi geleceğini hem de orta ve uzun vadede bölgenin hatta Avrupa'nın geleceğini şekillendirecek bir konuma ulaşabilmesi için
niteliksel atılım yapması zorunludur.
BÜYÜK MEDENİYET YOLCULUKLARI “MANEVΔ ATILIMLARLA GERÇEĞE DÖNÜŞTÜRÜLEBİLİR ANCAK...
Niteliksel atılım, kısaca, “
manevî atılım
”dır: Yani
düşünce, kültür, sanat, medya ve özellikle de eğitim alanında yeni Gazâlîler, Yunus'lar, Mevlânâ'lar, Sinan'lar, Itrî'ler... yetiştirmemizi sağlayacak,
insanlığı yeniden hakikat ve adaletle buluşturacak, dolayısıyla Batılılar gibi başka medeniyetlerin kökünü kazımayacak aksine bütün kültürlere ve medeniyetlere dün olduğu gibi yarın da hayat hakkı tanıyacak
uzun soluklu bir medeniyet atılımıdır bu
.
Önümüzdeki
10 yılda gelecek 100 yılın tohumlarını ekecek bu niteliksel atılımı, hakikat medeniyeti yolculuğunu başlatamazsak, niceliksel / ekonomik atılım, bir bumerang etkisi yapar, bizi vurur: Bütün duyarlıklarımızı aşındıran
sekülerleşme süreci, kontrolden çıkar
dünyaya ruh sunacak öncü kuşaklar değil
Batı kültürünün posası çıkmış ürünlerini burada tüketmeyi marifet sanan
ruhsuz güruhlar
zuhûr eder ve bu toplumun medeniyet yolculuğunu kurşuna dizer!
Şunu aslâ unutmamak gerekiyor: Bütün büyük yolculuklar,
medeniyet yolculukları, salt maddî atılımlarla değil, köklü ve güçlü “manevî” (fikir ve sanat, ilim, irfan ve hikmet) atılımlarıyla gerçekleştirilebilir ancak.
Batılılar,
gerçekleştirdiğimiz maddî atılımların, manevî atılıma, uzun soluklu bir medeniyet yürüyüşüne dönüşebileceğini hissettikleri için Türkiye'yi içerden ve dışardan vurmaktan ve kuşatmaktan çekinmiyorlar; ama boşuna çabalıyorlar.
Türkiye, vartayı atlattı çünkü.
Rotasını bulmaya başladı; bölgenin rotasını çizmeye hazırlanıyor adım adım...
Türkiye'nin Batı'dan, dolayısıyla Batılılaşmaktan başka seçeneği olmadığını sanan
entelektüel körleşme
yaşayan
garpzedeler bunu görmüyor ya da görmek istemiyor olabilirler ama Avrupa bunu çok iyi görüyor; o yüzden çıldırıyor!
Sözün özü:
Türkiye, iki asırlık zillet sürecine son noktayı koyacak ve küllerinden doğacak..
Maddî büyümeyi manevî büyümenin yedeğinde ve eşliğinde gerçekleştirmeye başladığı ân, Türkiye, izzetine ve haysiyetine yeniden kavuşacak, tarihte tatil yapan bir figürandan yeniden tarih yapan bir aktöre dönüşecek ve tarihin akışını değiştirecek bir yolculuğa çıkacak biiznillah...Nasıl bir gençlik?
Yusuf Kaplan
4/12/2016 Pazar
Genç nüfusu hızla artan bir ülke Türkiye. Ve genç nüfusunu su gibi harcayan bir ülke aynı zamanda!
Ne yazık ki, böyle!
Türkiye, genç kuşağını kaybediyor hızla: Sömürgeci ve zihni körleştirici eğitim sistemi; yoz ve yozlaştırıcı kültür hayatı; kültürel dinamiklerimizi dinamitleyen, yerle bir eden sığ, sığlaştırıcı, her şeyi çözücü medya rejimi çocuklarımızı ruhsuzlaştırıyor, elimizden alıyor...
Müslüman bir toplumda yaşıyoruz ama çocuklarımızı korumakta zorlanıyor, çocuklarımızı kaybediyoruz!
BİR YERDE RUH YOKSA GÜRÛH VARDIR!
Sadece gençlik dizilerine bakmanız bu gerçeği görmeniz için yeterli: Neredeyse bütün televizyonlarda gençlik dizileri var ve bu dizilerin hepsi de
aynı tema
etrafında dönüp duruyor:
Kız peşinde koşturan oğlanlar, oğlan peşinde koşturan kızlar!
Bu nedir?
Bir toplumun intiharıdır: Genç kuşağın çıkmaz sokağın eşiğine yuvarlanması!
Dünyanın hiç bir ülkesinde bu kadar sığ ve sığlaştırıcı, bu kadar yoz ve yozlaştırıcı bir kültürel saldırıya izin verilmez.
Bu gidişe bir dur denmeli, gençliğin zihnini ve kalbini, ruhunu ve ufkunu açacak işlere imza atılmalı.
Unutmayalım:
Bir yerde ruh yoksa, gürûh vardır yalnızca.
GENÇLERİNİ İHMAL EDENLER, GELECEKLERİNİ İMHA EDERLER
Ama şu yakıcı gerçeği aslâ unutmamak gerekiyor: Genç kuşaklarını ihmal eden toplumlar, geleceklerini imha ederler.
O yüzden en hayatî meselemiz genç kuşaklarımızı korumak, koruyabilmek.
Oysa
insanlığın önünü açacak, fikir, sanat, ahlâkta öncü kuşaklar yetiştiremeyen toplumlar, bırakınız büyük atılımlara imza atmayı, varlıklarını bile sürdürmezler!
Bu mesele en hayatî meselemiz: Her zaman söylediğim gibi, eğer önümüzdeki 10 yılda 100 yılın diriltici tohumlarını ekecek fikir, sanat, kültür, eğitim ve medyada kendi medeniyet dinamiklerimiz doğrultusunda devrim yapamazsak, yok olmaktan kurtulamayız.
Daha önce bu sütunda yayımlanan, sonraki yazılara temel teşkil edeceği düşüncesiyle bu yazımı gözden geçirerek, yenileyerek yeniden yayımlıyorum. Sonraki yazılarda gençlik ve eğitim meselesi üzerine gideceğim -ağır ülke ve dünya gündeminden fırsat bulabilirsem elbette.
Nasıl bir gençlik?
İlâhî Şiarlarla yoğrulan, Nebevî Şuurla donanan, Hakikat Ağacı'nı Beşerî Şiire durdurmak için Yola koyulan bir gençlik...
Rahmet Elçisi'nin yolunu yolu bilecek, başka bütün yolları elinin tersiyle iterek hiç bir kınayıcının kınamasına aldırmadan hakikatin izini sürecek bir gençlik...
Nasıl bir gençlik?
Hz. Ebûbekir olacak, bütün varlığa, insanlığa kol kanat gerecek, “cehennemi öyle daralt ki Ya Rab, başka kimseyi almasın” diyecek yüce gönüllü bir gençlik...
Hz. Ömer olacak, zifirî karanlıkta kapkaranlık bir kayada haksızlığa uğrayan kara bir karıncanın hakkını arayacak bir gençlik...
Hz. Osman olacak, iki yanından nûr akacak, hayası insanlara insanlığını hatırlatacak numûne-i imtisal olacak bir gençlik...
Hz. Ali olacak, müşriklerin öldürmek için karar verdikleri Efendimiz'in yatağına girecek kadar Peygamber sevgisi sınır tanımayan bir gençlik...
Nasıl bir gençlik?
Nâr'ın da, nûr'un da ateş olduğunu bilen, nûr'un aydınlığının bütün nâr'ları söndüreceği idrakiyle Hakk ateşinde yanan, pişen ve olgunlaşan bir gençlik..
Dünyanın ayartıcı nimetlerini elinin tersiyle iten, hayatını, hakikate gebe insanlığın “susuzluğu”nu giderecek “ırmakları» akıtmaya vakfeden bir gençlik...
Nasıl bir gençlik?
Refah'a değil felah'a odaklanacak... insanlığa sulh ve salah'ı geçici, ayartıcı, kalbi ve ruhu körleştirici, maddenin esiri kılıcı refahın değil, insanı maddeden özgürleştirecek, insanı ötelerin ötesine taşıyacak felah'ın hediye edeceği şuuruyla nefes alıp veren bir gençlik...
Varoluş alanını bu daracık dünyayla sınırlamayacak, gemisinde bütün insanlığa yer açacak, kucak açacak, Ötelerin ötesine kanat çırpacak bir gençlik...
Bu dünyaya var olmaya, konmaya değil, Hak ateşinde yanmaya, kor olmaya geldiğinin şuuruyla nefes alıp veren bir gençlik...
Bir eline güneşi, bir eline dünyayı verseler, davasından, iddiasından ve hakikatten aslâ vazgeçmeyecek şuurda bir gençlik...
Nasıl bir gençlik?
İnsanlığın sorunlarını mesele edinen, meselesiz insanın eninde sonunda köleleşeceği bilinciyle hareket ederek hakikatten süt emen, fikir, oluş ve “varoluş” çilesi çeken (=kendine gelerek kendinden geçme, «hiçleşerek” dirilme zorlu yolculuğuna çıkan) bir gençlik..
Kalbi “Ya Hakk!” diye atacak, beyni “Ey Hakikat!” diye zonklayacak, hakikatin hayat olması için bu dünyada yaşayacak ama bu dünyayı yaşamayacak, bu geçici dünyayı aşarak, kalıcı gerçek dünyaya ulaşma yolculuğuna çıkacak, insanlığın önüne dikilen hakikat yolculuğunu engelleyen engelleri bir bir aşacak, “uzun yola çıkmaya hüküm giymiş” bir gençlik...
Kendisi için ve bu dünya için değil, ilke'leri için, ilke'lerinin ülkü'lere dönüşmesi için, ülkü'lerinin ülke'sini bulması, dünyasını kurması için yaşayan bir gençlik...
İnsanlığın sorunlarıyla hemderd olan, Müslümanların sorunlarıyla hemdost olan, Ülkesinin sorunlarıyla hemhâl olan bir gençlik...
Nasıl bir gençlik?
Çağrı'sının Çağ'ını kurmasını, Hakikat Ağacı'nın gölgesinde herkesin serinlemesini, sükûn bulmasını sağlayacak, çağlaya çağlaya akacak, Çağlayan olacak bir gençlik...
Çağ'ın ağ'larını ve bağ'larını aşarak, insanın önündeki bütün putları kırarak ümmîleşecek / arınacak, insanca, hakça, kardeşçe dünya kuracak bir gençlik...
Dünyanın kendisine, kendisinin de hakikate gebe olduğu, insanlığın yükünü omuzlarında taşıdığı şuuruyla yaşayan, hakikat ağacını meyveye durdurma cehdiyle gecesini gündüz, gündüzünü gece yaparak yılmadan, yorulmadan çalışan bir gençlik...Taban’sız, kök’süz bir yolculuk talan’la ve yıkım’la sonuçlanır...
Yusuf Kaplan
5/12/2016 Pazartesi
Taban'dan, en temel'den, kök'ten başlamayan bir yolculuk köksalmaz, meyve vermez.
Taban'dan başlamayan, kök'ten fışkırmayan bir yolculuk uzun sürmez.
Taban'dan başlamayan, esinini ve besini gök'ten almayan bir yolculuk talan'la, tahribat'la ve yıkımla sonuçlanır.
Burada “taban” sözcüğünü hem felsefî hem de sosyolojik anlamda kullanıyorum.
Bu yazıda, yalnızca “taban”ın felsefî anlamının anlamına dâir kısa ama zihin açıcı bir yolculuğa çıkarmak niyetindeyim sizleri.
KÖK, GÖK-EKİNİ BİR “MEYVE”DİR
Felsefî anlamda taban, kök'le, dolayısıyla “gök”le ve “ruh kökü”yle irtibatlı bir kavram.
Şöyle ki:
Kök, gök-ekini bir meyvedir
: Rüzgâr eser, gök'le yer arasında aşı yapar, yağmur yağar, tohum toprakta köksalar, dalbudak olur ve meyveye durur...
Bütün bunlar
yalnızca fizik hâdisesi değildir; Rahmân'ın Rahmet eser'idir.
Böyle böyle
toprakta kök salan ağaç, insanla tabiat arasında sarsılmaz bir bağ kurar
.
Rüzgâr
(
rîh
) estikçe, gökten gelen “
yağmur
”, gökle kök arasında kurduğu bu
irtibatla
, insana, ötelerin ötesine ulaştıran, kanatlandıran bir
ruh
sunar.
İnsan, bu dünyada yalnız olmadığını anlar. Dahası, bu dünyanın dışında ve ötesinde bambaşka dünyalar, hakikatler ve hayatlar olduğu gerçeğinin farkına varır.
Geçen zaman, akıp giden hayat, bu dünyanın gelip geçici olduğunu, insanın burada göçebe olarak konakladığını, ân be ân
sonsuz bir hayata doğru yol aldığını hatırlatır insana gök'le kök arasındaki bu muhteşem kozmik münasebetle, alış-verişle, gidiş-gelişle ve akış-bakışla...
ÇAĞDAŞ İNSAN, AĞDAŞ İNSANA NASIL DÖNÜŞTÜ?
Kök'le gök arasındaki bu harikulâde irtibat, insanın dışında gerçekleşir.
Yaşanan şey, bir tabiat hâdisesidir ama yalnızca bir tabiat hâdisesinden
ibaret
değildir; bir
ibret
vesîlesidir; yaşanan bu hâdiseden yola çıkarak insanın yaratılış sırrını idrak ve
tabir
etme imkânları sunar insanın önüne ve unuttuğumuz ya da umursamadığımız
şu yakıcı oluş, varoluş ve diriliş hakikatini öğretir insana: Köksüz ağaç meyve vermez.
Çağdaş insan, ağdaş insan:
O yüzden
araçları kutsadı, araçların toprakla, tabiatla, kökle ve gökle irtibatını kopardı.
O yüzden
araçları amaç hâline getirdi ve araçların kölesi hâline geldi.
O yüzden
tabiatı talan etti; dünyayı orman kanunlarının hâkim olduğu acımasız ve ruhsuz bir cehenneme çevirdi.
Unuttuğu ya da göremediği muhkem varoluş ilkesi şuydu çünkü:
Dünyayı dâr / yurt edinenler, dünyayı insana dar ederler/di sonunda
. Bu kaçınılmazdı.
Önce kök'le gök arasında insanın dışında gerçekleşen irtibatı fark edemeyen ya da gözardı eden insan, sonra tabiatı delik deşik etti, yok etti.
Tabiatı yok eden insan, kendi tabiatını da yok edecek tehlikeli, tahrip edici ve yıkıcı bir felâketin tohumlarını ektiğini göremeyecek kadar zihnen ve rûhen çölleşmişti
.
Tabiatı yok ettiği andan itibaren önce kendi tabiatını, sonra da kendi ruhunu ve bizatihî kendisini de adım adım yok edeceğini görebilmesi imkânsızdı ağdaş insanın.
Yine o yüzden amaçlarını unuttu; insanın hayatını yalnızca bu dünyadan ibaret gördü;
tabiata hâkim olma güdüsü, insanın gücü, güç üreten araçları ele geçirme güdüsü tarafından güdülmesine, sonuçta, sahip olduğu araçların insana sahip olmasına yol açtı.
İşte bu zorlu, fırtınalı süreç, insanı makinalaştırdı; ruhsuz bir makinaya dönüştürdü; duyarsızlaştırdı ve acımasızlaştırdı.
Şu ân,
taban'sız, dolayısıyla kök'süz
çağdaş insan.
Tabansız düz koşu yapıyor: Fenâ hâlde düşecek...
Köksüz olduğu için de, ağaç meyve vermiyor; insanı ve hayatı yok edecek mermi üretiyor, makinalı, smart teknolojiler üretiyor yalnızca...
Dünyayı ve insanlığı, ruhsuz savaşların, acımasız katliamların, büyük felâketlerin eşiğine sürükleyecek
kendi cehenneminin yapı taşlarını döşüyor...
KALK AYAĞA! UYAN ASIRLIK KIŞ UYKUNDAN!
İnsanın yokoluş, daha doğrusu
kendini ve dünyayı yok ediş çılgınlığını sona erdirecek, gök'le kök arasındaki muhkem irtibatı yeniden tesis edecek
, yeniden hatırlatacak
bilgece bir sese
ve ötelerden getirilecek
diriltici nefese
, dünyayı cehenneme çeviren cinnet hâlinden kurtaracak zamanları ve mekânları delip geçen muazzez haykırışa ihtiyacı var insanlığın.
Bu ses, bu topraklarda gizli.
Bu ses, sensin, sende gizli.
İyi de sen neredesin ey hakikatten süt emen yürek ülkesinin çocuğu, hangi derelerde debelenmektesin?
İnsanlığın yok oluş çığlığına ne zaman ses vereceksin?
Ey bu toprakların çilekeş çocuğu!
Kalk ayağa!
Silkin asırlık kış uykundan!
İnsanlığın “susuzluğunu” giderecek, insanlığa Rahman'ın rahmet kanatlarını gerecek hakikat ağacının tohumunu toprağa düşür...
Felâketi, topyekûn diriliş imkânına dönüştürmenin yolları...
Yusuf Kaplan
9/12/2016 Cuma
Aylardır, yıllardır Halep'te, Arakan'da Müslümanlar katlediliyor... Çocuklar katlediliyor... Kadınlar katlediliyor...
Namusumuza kastediliyor...
Haysiyetimizle, izzetimizle, değerlerimizle alay ediliyor!
Çıldırma noktasına geldik artık!
“NEREDESİNİZ EY AŞAĞILIK İNSAN HAKLARI ÖRGÜTLERİ?” DİYE HAYKIRMIYORUM!
Neredesiniz ey aşağılık insan hakları örgütleri?
Katledilen, tecavüz edilen, namuslarına kastedilen Müslümanlar olunca neden sesiniz çıkmaz, neden dünyayı ayağa kaldırmazsınız?
O örgütlerinizin başlarındaki “insan hakları” ifadelerini sökün atın artık!
Neredesiniz “insan hakları, özgürlükler, demokrasi, hukukun üstünlüğü” diye diye katliamlarına katliam katan, dünyayı kana bulayan, Fransız sosyal teorisyen
Serge Latousche
'un ifadesiyle “
kandan beslenerek, kan emerek yaşayan” ey aşağılık Batılı devletler, neredesiniz?
Diktatörlüklere toz kondurmayan, Sisi'lerle, Mübarek'lerle, Esed'lerle ve bilumum diktatörlerle, halklarını katleden,
çocuklarını gözlerinin yaşına bakmadan öldüren, Halep gibi, Musul gibi, Bağdat gibi, Beyrut gibi o güzelim şiir-şehirlerini hayalet kentlere çevirmekten çekinmeyen, tarihe kara leke olarak geçen aşağılık zorbalarla, firavunlarla iş tutan
, bu iğrenç adamları kullanarak
Müslümanların canına okuyan, Müslümanlara nefes aldırmayan, sonra da insan haklarından, özgürlüklerden dem vuran, iki yüzlü Batılılar, neredesiniz?
BATILILARDAN ASLÂ MEDET UMULMAZ!
Ben de ne kadar safım değil mi?
Dünyayı dört asırdır kana bulayan, yağmalayan, talan eden, başkalarının sırtından geçinen,
başkalarının zenginliklerini, tabiî kaynaklarını çalarak zenginleşen,
refahın en üst düzeylerine ulaşan,
sonra da insanlığa uygarlık satan, “insan hakları, özgürlükler vesaire” dersi vermeye kalkışan Batılılara, “neredesiniz?” diye soruyorum
, “neden sessiz kalıyorsunuz!” diye çağrıda bulunuyorum, değil mi?
Olacak iş mi?
Dünyanın kanını emenlere, neredesiniz, neden sessiz kalıyorsunuz, diye çağrıda bulunulur mu?
Elbette ki değil.
Sadece “özgürlük, insan hakları, demokrasi, hukukun üstünlüğü” gibi sloganları dillerinden düşürmeyen ama insanlığa kasteden,
insanlığın geliştirdiği medeniyet birikimlerini, bu birikimlerin ruhunu oluşturan binyılların emeği, göznuru, çilesinin ürünü o güzelim şehirleri yerle bir ederek büyüyen ve gelişen, insanlığın kanını emerek beslenen ve zenginleşen Batılıların ne kadar iki yüzlü
olduklarını göstermek için kuruyorum bu cümleleri.
Zorbalardan medet umulmaz!
Dünyayı cehenneme çevirenlerden medet umulmaz!
Mazlumların, yoksulların, güçsüzlüklerin kanından beslenenlerden medet umulmaz!
BATI UYGARLIĞI: İNSANLIĞA SALDIRININ ÖTEKİ ADI!
Şunu aslâ unutmayacaksınız:
Batı uygarlığı, bütün insanlığa, insanlığın binlerce yıllık medeniyet birikimine saldırının adıdır.
Batı uygarlığı, Tanrı'ya, hakikate, tabiata ve insana saldırının adıdır.
Batı uygarlığı, dünyayı, dünyanın maddî zenginliklerini talan etmenin, manevî-kültürel zenginliklerini silip süpürmenin adıdır.
Batı uygarlığı, Haçlı Savaşları'nın, engizisyonların, Sömürgeciliğin, Emperyalizmin, Kapitalizmin yani saldırganlığın, yağmalamanın, katliamların, açgözlülüğün adıdır.
Bizim beş asır barış yurduna çevirdiğimiz Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu coğrafyasını, yalnızca bir asırda cehenneme çevirme başarısını göstermenin adıdır.
İslâm dünyasında kan, gözyaşı, katliamların sorumluları elbette ki, halklarına savaş açan diktatörlerdir. Ama asıl sorumlular, bu kukla adamlar değildir.
Kuklaları konuşarak, kuklaları kullanan kuklacıları atlayarak, kuklacıların dört asırdır dünya üzerinde gerçekleştirdikleri emperyalist hegemonyayı ve bu zorba hegemonyanın insanlığa ne denli pahalıya patladığını ıskalayarak Halep'in, Arakan'ın, Suriye'deki ve Irak'taki katliamların nereden kaynaklandığını aslâ göremeyiz.
Bölgemizi ve dünyamızı cehenneme çevirenlerin Batılılar ve kapitalist açgözlülükleri olduğu gerçeğini göremediğimiz ve Batılıların bölgemizden defolup gitmelerini sağlayamadığımız sürece İslâm dünyasındaki kan, gözyaşı, katliamlar ve iç savaşlar bitmeyecek!
Bunu iyi bilelim.
Batılıların Suriye'de, Irak'ta ne işi var arkadaş?
Defolup gitsinler, gölge etmesinler başka bir şey istemiyoruz emperyalistlerden!
Bir asırdır, özellikle de son çeyrek asırdır yaşadıklarımız bize bir şeyi ispat etti:
Batı uygarlığının o cilâlı, ayartıcı “insan hakları, demokrasi, hukukun üstünlüğü, özgürlükler” gibi söylemlerinin yalnızca Batılıların işgallerini, katliamlarını maskelemeye, üstünü örtmeye yaradığını gösterdi.
Dahası, dünyanın gözü önünde mazlum insanların,
çocukların katledilmesi ama sözümona müslüman ülkelerinin hiç birinin kılının kıpırdamaması, İslâm dünyası diye bir dünyanın olmadığını,
İslâm dünyasının, İslâm'ın değil sömürgeci Batılıların istedikleri gibi şekillendirdikleri, istedikleri adamları darbelerle filan başa getirerek diktatörler aracılığıyla kontrol ettikleri bir yer olduğu gerçeğini bir kez daha gözler önüne serdi.
TAVAN'DAN VE TABAN'DAN YAPILMASI GEREKENLER...
Halep'teki, Arakan'daki katliamları cârî kapitalist sistem yıkılmadığı sürece sona erdirebilmenin imkânsızlaştığı anlaşılmış olmalı.
Kısa vadeli ve palyatif çözümler, köklü çözümleri kangrene çeviriyor ve çözümlenemez hâlâ getiriyor.
Yapılacak ve sonuç almamızı sağlayacak tek şey var: İslâm Birliğinin adım adım kurulması ve sonunda emperyalistlerin coğrafyamızdan kovulması.
Bunun için izlenecek yöntem, ekonomik ilişkilerin artırılması, belli bir ekonomik güce ulaşılması. Ardından halkların İhvan gibi köklü, güçlü, sahici, samîmî İslâmî cemaatler üzerinden örgütlenmesi ve diktatörlüklerin yıkılması.
Bunu biraz açayım:
Bir yandan
tavan'dan
devletler bazında ekonomik ilişkilerin maksimum düzeye ulaştırılması, kaynakların paylaşılması, ittifakların kurulması, öte yandan
taban'dan
halklar, cemaatler arasındaki kültürel, entelektüel, medyatik işbirliği imkânlarının hızla artırılması.
Halklar, cemaatler ve sivil toplum kuruluşları arasında televizyon, sinema, müzik gibi kültürel ve sanatsal alanlardaki fikrî ilişkilerin, ortak projelerin hızlandırılması, zihnî prangaların kırılması ve ortadan kaldırılması gibi taban'dan yapılacak işbirliği girişimleri, tavan'dan yapılacak ekonomik, kültürel, siyasî ve zamanla askerî işbirliği girişimlerinin de altyapısını oluşturacaktır.
Bunun için
rahmetli Erbakan Hoca'nın kurduğu D-8 gibi büyük projeler hayata ve harekete geçirilebilir.
İslâm dünyası, iki asırdır ikinci büyük medeniyet krizini yaşıyor ve geldiğimiz noktada tarihinin en zorlu döneminden geçiyor.
Ama şunu aslâ unutmayalım: Her kriz hem bir imtihandır hem de bir imkân. Bütün büyük doğumlar, büyük yolculuklar, büyük krizlerin çocuğudur.
Yaşadığımız felâketleri, -yukarıda kısaca özetlediğim çerçeveyi derinlemesine geliştirerek- yeniden fikrî, zihnî, kültürel ve siyasî toparlanış ve diriliş imkânına dönüştürmenin yollarını bulmak zorundayız. Vesselâm.
Allah (cc), mazlum Müslümanlara rahmetiyle muamele etsin, yardımını esirgemesin, zâlimleri, emperyalistleri kahr-u perişan eylesin. Âmin.Üç mesele: Ribat, irtibat ve râbıta
Yusuf Kaplan
11/12/2016 Pazar
O kumayan bir toplumuz. Ama genç kuşaklar arasında çok parlak insanlar var. Okumak istiyorlar ama ne'yi, nasıl ve niçin okumaları gerektiğini bilmiyorlar. Bu konuda yol fenerlerine ihtiyaçları var.
Batı uygarlığı,
Socrates'ten Aristo'ya, Descartes'tan Kant'a ve Hegel'e kadar yalnızca bilme üzerinde yoğunlaştı; bilgi, zamanla enformasyona ve veri'ye dönüştü. Dünya üzerinde hegemonya kurmanın araçları olup çıktı.
Sonuçta, bilgeliğin ve Hikmet'in izleri silindi.
Bilgelikten kopuk bir bilgi, kaçınılmaz olarak kör bilinç üretti; bu da, insanı linç etti.
Oysa insanın meselesi, dolayısıyla eğitim çabası, sadece bilgilenmeye indirgenemezdi.
Mesele, bilmek değil, olmak'tır, kişinin bu dünyayı ve kendini aşması, aşkınlaşabilmesidir.
Bugün,
olma yolculuğu
'nun yapıtaşlarını deşifre eden daha önce yayımlanan bir yazımı, gözden geçirerek yeniden paylaşmak istiyorum sizlerle. Özellikle
100 Kitaplık Okuma Listesi
'ni takip eden okuyucuların bu yazıyı dikkatle okumalarında yarar var.
Ü
MMET: SELÂM/ET YURDU
Ümmet fikri konusunda da tastamam
zihn
î bir körleşmeyle
malul Türk entelijansiyası.
“
Ü
mmet
”, “her şeyin anası” demektir:
Yegâne hakikat, adalet ve selâm/et yurdudur ümmet.
Ümmet bilinci, kişinin, bütün dünyevî yüklerden arınmasını ve sadece hakikatin izini sürmesini mümkün kılan bir
başlangıç noktası ve kilometre taşıdır.
Kişi, ümmet bilincine sahip olduktan sonradır ki,
mesele
sahibi olabilir ve meselesinin hayata geçirilmesi için gerekli
mesuliyet'lerle
donanabilir. Mesuliyet, kişinin
sual
sorma kabiliyetlerini geliştirir.
MESELE, MESUL
İYET VE SUAL
Kişinin, sual sorabilmesi için mesuliyet sahibi olması, mesuliyet sahibi olabilmesi için de bir meselesi olması gerekir.
Meselesi olmayan insanlar, mesuliyet sahibi olamazlar. Mesuliyet sahibi olmayan insanlarsa, sual sormasını bilemezler.
Müslümanın temel meselesi, Rub
û
biyet fikrine sahip olabilmektir.
Rubûbiyet fikrine, ancak
ub
û
diyet fikrine
ve tatbikine sahip olmakla ulaşılabilir. Ubûdiyet fikrinin gerçeğe dönüşebilmesi ise, ancak
hilâfet şuuruna
sahip olmakla mümkün olabilir.
Özetle... Meselemiz rubûbiyet fikrini, mesuliyetimiz ubudiyet fiilini, sualimiz ise hilâfet mükellefiyetini ve hâl'ini hayata geçirmektir.RİBAT, İ
RT
İBAT VE RÂBITA
Rubûbiyet fikri, “
ne
” sorusuyla; ubûdiyet fiili, “
nasıl
” sorusuyla; “hilâfet” hâl'i de, “
ni
ç
in
” sorusuyla hayata geçirilebilir.
Rubûbiyet fikri, kişinin hakikat yolculuğuna çıkmasını mümkün kılan muhkem bir
ribat
hâlidir. Ribat, kişinin Rab'biyle (cc) “doğrudan” bağ kurmasıdır.
Ribat, kişinin yönünü Rabbine çevirmesinin, Rabbinden başka her şeyden yüz çevirmesinin yollarını sonuna kadar açar...
Rab'le kurulan bağ, “
doğrudan” olduğu i
ç
in, do
ğurgandır
. Böylelikle
hakikat, kişide HAYAT BULUR.
Ribat, kişinin hakikat çağrı'sıyla buluşmasının yol haritasını sunar kişiye. Yolculuk, ribatla başlar böylelikle...
Yolculuğun devam edebilmesi i
ç
in
ç
ağrı'nın
ç
ağ'ını kurma yollarını a
ç
ması gerekir
. Bunun yolu, kişinin hakikatle bihakkın ve doğrudan
irtibat'a
geçmesinden geçer.
Kişinin hakikatle irtibata geçebilmesi,
hakikatin kişinin HAYATI OLABİLMESİ
YLE
mümkün olabilir.
Ubûdiyet mesuliyetini yerine getirmesi, kişinin, hakikatle kurduğu bağ'ı,
bağlanma'ya
dönüştürebilmesinin sütunlarını dikmesine imkân tanır.
Hakikatin, hayat bulması, hayat olması, kişinin hilâfet yükümlülüğünü yerine getirmesiyle kemâle erebilir.
Hilâfet, kişinin hakikatle RABITA hâline ge
ç
mesiyle ger
ç
eğe dönüşür
ve kişinin hakikatle kurduğu irtibatı çağlayana dönüştürmesinin yollarını döşer...
RUBÛBİYET ÇAĞRISI, UBÛDİYET ÇAĞ
I VE H
İLÂFET ÇAĞLAYANI
Rub
û
biyet ribatı, kişiye aziz bir fikr-i selîm melekesi kazandırır.
Ub
û
diyet irtibatı, kişiyi nefis bir kalb-i selim'le irtibata ge
ç
irir.
Hilâfet râbıtası, leziz bir zevk-i selîm melekesi armağan eder kişiye.
Rubûbiyet ribatı, kişinin Hakk'a teslim olmasını, mâsivadan kurtulmasını ve Hakk'ın çağrısına pürdikkat kulak kesilmesini sağlar (islâm süreci).
Ubûdiyet irtibatı, kişinin hakikat'le arınmasını, bütün putları yıkmasını ve Hakk'ın çağrı'sının hakikat çağ'ını kurmasını mümkün kılar (iman süreci).
Hilâfet râbıtası ise, “kişi”nin mâverâya ulaşmasına, hakikat sarayını kurmasına ve çağrı'nın çağlayan'a dönüşmesine imkân tanır (ihsan süreci).
Kişi bu kemâl mertebelerini katettikçe, hakikat merdivenlerini tırmandıkça, hakkıyla kul olma (her şeyden özgürleşme) ve ümmet olma (her şeyin anası katına yükselme, arınma, kendi olma ve kendini bulma) yolculuğunda gözle görülür bir mesafe elde eder...
MERKEZ Ü
MMET: G
ÜNE
Ş ÜMMET
Müslümanlar, kitabımızda, işte bu nedenle “
ü
mmeten vasatan
” olarak tarif edilir. “Ümmeten vasatan”, “vasat ümmet” demek değildir, “
merkez ü
mmet
” demektir.
Merkez ü
mmet, m
ülk âlemine hükmeden ü
mmet de
ğil, melek
û
t âleminden sü
t emen
, melekût âleminin hakikat, adalet, hakkaniyet ışıklarıyla insanlığı ve varlığı aydınlatan, rahmet, bereket ve hayat kaynağı
Güneş Ü
mmet
demektir.
O yüzden,
hakikat medeniyeti, insanlığın ufkunda doğan, bütü
n varl
ığı
ve tabiat
ı hakikat şuuruyla aydınlatan, hakikat şiiriyle meyveye durduran bir güneş medeniyetidir.
Bil ki, ey insan! Rubûbiyet ribatını, ubûdiyet irtibatına ve hilâfet râbıtasına dönüştürme yolculuğuna soyunabildiğin (her) zaman, hakikat medeniyetinin güneşi yeniden doğacak, bütün varlığa hayat sunacak ve rûh üfleyecektir her dem yeni, her dem tâze bir nefesle ve hakikat şarkısını besteleyen ve herkesi sarıp sarmalayan derûnî bir sesle...
O hâlde, ey insan!
Meseleni bil ki,
Rubûbiyet ribatının çağrısına pür dikkat kulak kesilmen mümkün olabilsin!
Mesuliyetinle bihakkın donan ki,
ubûdiyet irtibatının sütunlarını dikeceği hakikat sarayına doğru yol alabilmen imkân dâhiline girebilsin!
Ve sual sorma melekelerini geliştir ki,
hakikat medeniyetinin güneşinin şafağı hakikat sarayının gökkubbesinin üzerinde çakabilsin! |
| Bugün 73 ziyaretçi (157 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
|
| Bugün 813 ziyaretçi (2076 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
