ehlisunnnetde - M ORUÇ GB 2004-05

ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

ehlisunnnetde

Yanlış adres yanlış reçete 2.1.2004 Bütün dünyada insanlar, hızlı bir şekilde bunalıma sürüklenmekte; mutsuzluk, huzursuzluk her tarafı sarmış durumda. Bunalımda en büyük oran da gelir seviyesi yüksek olan Batı ülkelerinde görülmektedir. Geçenlerde yayınlanın AA’nın bir araştırma haberine göre, İngiltere'de ruh sağlığı hekimlerinin 5 yıl öncesine göre 8 milyon kutu daha fazla depresyon ilacı reçetesi yazdıkları açıklandı. Uzmanlar, önceki seneler 10.8 milyon kutu depresyon ilacı reçetesi yazan doktorların, 2002'de 26.6 milyon kutu ilaç yazdıklarını bildirdiler. Bütün ülkeler söz birliği etmişçesine, gelir seviyesini nasıl artırırız, milleti nasıl zengin yaparız bunun peşinde. İnsan, sadece maddi bir varlık olarak düşünülmekte, yemesi, içmesi ve eğlenmesi sağlandığında kişilerin huzura kavuşacağı zannedilmekte. İnsanın beden ve ruhtan meydana geldiği unutulmakta. Hal böyle olunca da, insanı insan yapan diğer, canlı varlıklardan ayıran ruh yok farzedildiği için de insanlar bunalıma girmekte, her yıl intihar oranları artmaktadır. Bu önemli ihmal ve yanlışlık ülkemiz için de geçerlidir. Bilhassa anne- babalar, sadece çocuğumuz iyi bir eğitim alsın, iyi bir bölümden, iyi bir üniversiteden mezun olsun düşüncesindeler. Tek hedef bu olunca, çocuklar yarış atı muamelesi görmektedir. Aileler bütün varını yoğunu bu uğurda sarf etmekte; çocuk kimlerle görüşüyor, sosyal yönü, ahlaki, dini yönü ne durumda, yaşı ile orantılı olarak ruhi yönünü geliştiren bu manevi değerlerde de gelişme oluyor mu, kimse bunun üzerinde durmuyor. Hal böyle olunca ne oluyor? Genç, ya kendini tamamen derse veriyor, kendisini toplumdan tecrit ediyor. Bunun sonucunda, ruhi yönden bir gelişme olmadığı için, bu yönü doldurulmadığı için de içine kapanıyor, bir nevi robotlaşıyor. En iyi üniversiteden derece ile mezun olabiliyor, fakat sosyal yönü gelişmediği için yapa yalınız ortada kalıyor. Aldığı diploma onu ayakta tutamıyor. Topluma uyum sağlayamadığı için de ruh sağlığı bozuluyor. Depresyon, bunalım derken intihar ile hayatı son buluyor. Ya da genç, ana babasının ihmal ettiği, doldurmadığı boşluğu kendisi doldurmaya çalışıyor. Bunun için de kontrolsuz arkadaşlar ve çevreler edinmeye çalışıyor. Delikanlılık çağında olduğu, doğruyu eğriden ayırt edecek tecrübeye de sahip olmadığı için farkında olmadan uyuşturucu tacirlerinin kucağına düşüyor. İçindeki ruhi boşluğu bu şekilde doldurmaya çalışıyor. Susamış kimsenin deniz suyu ile susuzluğunu gidermeye çalışması gibi , huzura rahata kavuşmak için aldığı uyuşturucunun dozunu her gün biraz daha artırmakta böylece hayatı feci şekilde son bulmaktadır. ABD'de yapılan bir araştırmada, ülkedeki 3 milyon gencin intiharı ciddi olarak düşündüğü ya da en az bir kez denediği ortaya çıktı. Yayımlanan raporda, 2000 yılında, Amerikalı 14-17 yaşlarındaki gençlerin yaklaşık yüzde 13'ününün intiharı düşündüğü ve bu gençlerden sadece yüzde 36'sının psikiyatrik tedavi ya da terapi gördüğü kaydedildi. Araştırmaya göre, bu 3 milyon gençten üçte birinin, son 12 ay içinde intiharı gerçekten denediği de belirtildi. İntihar düşüncesinin ana nedeninin depresyon olduğunu belirten uzmanlar, gençlere tedavi edilmeyen depresyonla intihar riski arasındaki bağlantıyı fark etmeleri için yardım edilmesi gerektiğini kaydetti. Peki, gençlerimizi böyle bunalımlardan kurtulmak veya korunmak için ne yapacağız? Aslında ne yapmak lazım diye uzun uzun düşünmeye, araştırmalar yapmaya gerek yok. Çenab-ı hak, insanın hem dünyada hem de ahırette rahat ve huzur içinde olması için reçeteyi de bildirmiş. Bu da her devirde peygamberler vasıtasıyla gönderdiği kitaplar ve dinlerdir. En son ve en mükemmel din olarak da, Kur’an-ı kerimi ve Muhammed aleyhisselamı göndermiştir. Tecrübe ile sabittir ki, 1400 yıldır, bunlara uyan, Peygamber Efendimizin varisi olan İslam büyüklerinin bildirdiği iman ve ibadet bilgilerine inanan ve inandığı gibi yaşayan kimseler huzura kavuşmuşlar ve huzur içinde ahırete intikal etmişlerdir. Huzurun adresi burasıdır, başka adreste huzur arayan bunalımdan feci sonlardan kurtulamaz. Anne şefkatinden mahrum kalan çocuklar 3.1.2004 Dün bahsetmiştik. İnsanın bir maddi yönü bir de manevi yönü var, diye. İnsanı insan yapan bu iki unsur. Bunlardan biri ihmal edilirse insan insan olmaktan çıkar. Batı, insan da dahil her şeyi madde olarak görmekte, bütün çalışmalarını, araştırmalarını buna yönelik yapmaktadır. Bunun için de, Batı’da insanlar insan olmaktan çıkmıştır. Hayvanların bile yapmadıkları sapık ilişkiler, alkol ve uyuşturucu insanların vazgeçilmez alışkanlıkları haline gelmiştir. Dolayısıyla hayvandan daha aşağı hale düşmüşlerdir. Çareyi yanlış adreste aradıkları için de uyuşturucu kullanma oranları her gün artmaktadır. “Avrupa Birliği Uyuşturucu İzleme Merkezi (EMCDDA) tarafından yapılan bir araştırmada, AB ülkeleri vatandaşlarının yüzde 20'sinin hayatlarında en az bir kere esrar kullandığı belirlendi. Hazırlanan yıllık rapora göre, 15-34 yaş grubundaki kişilerin yüzde 44'ünün hayatlarında en az bir kere esrar kullanmakta, AB ülkeleri dünyanın en büyük esrar pazarını teşkil emekte. Raporda, AB üyesi ve aday ülkelerde alkol tüketiminin giderek arttığı da ifade edilmekte ve özellikle genç nesil arasında alkol kullanımının artmasından endişe duyulduğu bildirilmekte. EMCCDA raporuna göre, Danimarka'da 15-16 yaş grubundaki gençlerin yüzde 89'u hayatlarında en az bir kere sarhoş olmuşlar.İrlanda ve Norveçli gençler, sürekli alkol tüketiminde AB ülkeleri içinde ilk sıralarda yer almakta. AB ülkeleri içinde uyuşturucu ile mücadele konusunda önlemlerin ve işbirliğinin arttığı hatırlatılan raporda, AB'ye üye 15 ülke ve Norveç'te uyuşturucuyla mücadele konusunda yılda yaklaşık 2.5 milyar euro harcandığı kaydedildi.” Batı ile irtibatımız arttıkça bu insanlık dışı alışkanlıklar bizim toplumumuzda da hızla artmaktadır. Son yıllarda da, Batı’ya göre oranlar biraz düşük de olsa hızla yayılmaktadır. Devletimiz, Emniyetimiz bu konuda kampanyalar düzenleyerek bunlarla kararlı bir şekilde mücadele etmekte ise de, kapatılan kapıların yerine her gün yenileri açıldığı için bu tür alışkanlıklar önüne geçilemez hale gelmiştir. Burada en büyük görev ailelere düşmektedir. Çocukları ile daha küçük yaşlardan itibaren ilgilenen, onları başıboş bırakmayan, onlara manevi yönden destek veren aile çocukları bu tür kötü alışkanlıklardan uzak kalmaktadırlar. Eskiden evlerde yaşlılar olurdu, bu yaşlı dedeler, neneler çocukları dizlerine oturtur, onlara masallar, hikayeler anlatarak çocuğun bilinç altına, kötü alışkanlıkları olan kimselerin başlarına neler geldiğini, kötü huyu olmayan iyi insanın herkes tarafından ne kadar sevildiğini yerleştirirler. Çocuklar şuuraltı olarak, kötü alışkanlıklardan, kötü insanlardan kaçarlardı. Kendileri de, iyi insanları model olarak alırlardı. . Şimdiki çocuklar böyle dedelerden nenelerden mahrum kaldıkları gibi, anne şefkatinden, sevgisinden de mahrum ve uzak bir şekilde yetişmekteler. Bu, çocuklarda büyük bir boşluk meydana getirmektedir. Daha sonra çocuk, bu boşluğu başka şekillerde doldurmaya çalışmaktadır. Fakat bu boşluk hiçbir zaman doldurulamamaktadır. Hayatının her safhasında bu boşluğun bedelini ödemektedir. AA’nın haberine göre, İngiltere'de yapılan bir araştırma, çalışan annelerin çocuklarının duygusal açıdan yavaş geliştiğini, matematik ve okumada geri kaldığını ortaya koydu. Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Enstitüsü tarafından yapılan araştırmaya göre, çalışan annelerin çocuklarının dezavantajı, ilkokul sıralarında başlıyor ve ilk yetişkinlik günlerine kadar sürüyor. Araştırmacılar, bu dezavantajın çocuğun yaşıtlarına göre eğitimde daha başarısız olmasına ve ilk yetişkinlik döneminde işsizlik ihtimalinin artmasına yol açıyor. Araştırmacılara göre, annenin eğitim ve kazanç düzeyinin yükselmesi dezavantajı ortadan kaldırmaya yetmiyor ve bu tür annelerin çocukları da annesinin ilgisiyle büyüyen çocuklara göre kötü alışkanlıklara eğilimle daha başarısız bir öğrencilik ve gençlik dönemi geçiriyor. “Onbin Türk genci Hıristiyan oldu!” 9.1.2004 Yıllardır yazıyoruz: Batı’nın Anadolu’da gözü var; uzun vadede ülkemiz insanlarını önce Hıristiyan yapıp sonra da, Anadolu’ya kültürel yönden sahip olmak, arkasından da Osmanlı, Selçuklu öncesine geri döndürmek... diye. Son yıllarda yoğunlaşan Misyonerlik faaliyetleri bu sinsi planın iyice ortaya çıkmaya başladığını göstermektedir. Toplumun her kesiminden hissedilmeye başlandı bu Anadolu’yu eski halina çevirme gayretleri. Türk Diyanet Vakıf-Sen Başkanı Bilal Eser’in geçen hafta bu konularla ilgili açıklamaları tüyler ürpertici. Ülkemizdeki bu vahim durumu bakınız sayın Eser nasıl açıklıyor: “ Şu anda Türkiye’de 150 bin misyoner geziyor. Bunlar ilçelere hatta köylere kadar ulaşmış durumdalar. Daha ziyade gençler üzerinde faaliyet gösteriyorlar. Özellikle de üniversiteliler üzerinde. Ülkemizde en fazla zayiat veren il Antalya. Misyonerler o kadar planlı, programlı yürütüyorlar ki bu işi, gördüğünüz, duyduğunuz zaman tüyleriniz diken diken oluyor. Adamlar daha önce Türkiye’ye gelmiş araştırma yapmışlar. Sonra ülkelerinde ‘bu insanları nasıl bu yola sevk ederiz’ diye düşünmüşler.. Etütlerini tamamladıktan sonra gelmişler ülkemize, planlarını bu çerçevede ortaya koyuyorlar. Hıristiyan misyonerler iki bölüme ayrılıyor. Birini Protestan, diğerini ise Katolik misyonerler oluşturuyor. Protestan olanlar bunların ayak kesimi.. Ama Katolik misyonerler öyle değil. Bunlar, büyük para babaları. Kökü dışarıda olan bazı kuruluşlarla irtibat ve işbirliği halinde. Medyayı etkiliyorlar. Yıllar önce İzmir’de bir okulda bir olay cereyan etti. Basının, iki öğrencinin dinden çıktığını duyurması ve olayın üzerine gitmesi sonucu sözkonusu okulun kapatılması ile sonuçlandı olay. Ama bugün bazı medya organlarında misyonerler reklamlarını yapabiliyorlar. Nereden nereye.. Adamlar iliklerimize kadar işleme cüretini gösterebiliyorlar ve bunu ellerini kollarını sallaya sallaya yapabiliyorlar. Bunların yoğun propagandaları sebebiyle 10 bin gencimiz Hıristiyan olmuştur. Bu konuda vebal; Diyanet İşleri Başkanlığı, Milli Eğitim Bakanlığı ve İlahiyat Fakülteleri’ndedir. Diyanet İşleri Başkanlığı üzerine düşeni tam olarak yerine getirseydi, biz bu gençleri kaybetmeyebilirdik.” Hadiseye sadece dini yönden bakmak da yanlış olur. Yukarada bahsettğimiz gibi bu faaliyetlaerin arkasında emperyalizm, sömürü, siyasî emeller bulunmaktadır. Onlar Anadolu'yu "Gasb edilmiş bir yurt" olarak görüyorlar ve yeniden fethetmek istiyorlar. Tıpkı Endülüs'te yapmış oldukları gibi Anadolu’dan da Müslümanları tamamen çıkartıp burayı bir Bizans ülkesi haline getirme siyaset ve stratejisini takip ediyorlar. Dolayısıyla misyonerlik faaliyetleri bizim varlığımızla, varoluşumuzla ilgili hayatî bir tehlike ve tehdittir. Batı dünyasındaki Hıristayan gençlerin Müslüman olmasında , onlar açısından böyle bir tehdit ve tehlike yoktur. İnsanlık tarihi boyunca inançlar, dinler mücadelesi olmuş, bundan sonra da olacak. Bugün yasalar gereği her insanın kendi düşüncesini yayma hakları vardır. Fakat bunun eşit şartlarda olması lazım. Oyunun kurallana göre oynanması lazım. Eğer oyunda şike varsa, hile varsa herkesin neticeye itiraz hakkı olur. İki asırdır; çeşitli, hilerler, desiselerle güçten, kuvvetten düşürülmüş, ekonomik yönden çökertilmiş, kör topal hale getirilmiş, ayakta zor duran bir Müslüman, dünyanın süper gücü ABD ve AB ülkelerini arkasına almış, her türlü ekonomik, siyasi desteğini sağlamış Misyonerler karşısında nasıl mücadele edecek? Buna eşit şartlarda mücadele denebilir mi? Fakat herşeye rağmen kör topal da olsak, kendimizi ve çoluk çocuğumuzu dini yönden en iyi şekilde yetiştirip dinimizi, ülkemizi bu büyük tehlikeden korumak zorundayız. Biz elimizden geleni yaparsak mesele kalmaz. Onların bir hesabı varsa Cenab-ı Hakkın da bir hesabı var. Beşyüzbin Kazak genci İncil okuyor! 10.1.2004 Dün ülkemizdeki misyonerlik faaliyetlerinden bahsetmiştik. Zannetmeyin ki bu faaliyetler sadece Türkiye’de yapılıyor. Aynı hızla Türk devletlerinde de bu çalışmalar yapılıyor. Hatta diyebiliriz ki, buralarda artık meyveleri toplamaya başladılar. Çünkü bu insanların üzerinden 70 yıllık dinsizlik silindiri geçti. Yetmiş yıldır, dinden uzak yaşadılar. Dinlerini anlatacak, yayacak kimseleri yoktu. Bunun için de bu ülkelerin insanları sadece “ Müslümanım” diyebiliyor. Bunun dışında hiçbir din bilgileri yok. Bir eski bakanımız bakınız bu ülkelerin içler acısı hallerini nasıl anlatıyor: “ Bir aya yakındır ulu Türkistanda’yım... Kırgızlar’ın ikinci kurultayına katıldım. Kazakistan’da Ahmet Yesevî Üniversitesi’nin yeni dönemi ile uğraşıyorum. Yeni açılan ‘Ahmet Yesevi Ortalığı’nı yerleştiriyorum. Buralarda çok iyi işler var. Çok da iyi gelişmeler... Ancak içimizi acı ile dolduran konular da var. Bunların başında, globalizmin, dinî evangalist akımların bölgede hızla yaygınlaşması geliyor. Bir Kazak dost, beşyüzbine yakın gencin yolundan saptığını söylüyor. Kazak Türkçesi’nden İnciller’in okunduğu, Kazak Türkçesi’nden dinî şarkıların söylendiği bu ülkelerde papazları Kazak olan kiliseler çoğalıyor. Bütün coğrafyada ciddi bir tehlike var. Öte yandan Vehhâbîlik bağnazlığı yayılıyor ve misyonerlerin ekmeğine yağ sürülüyor. Bol dolarlı iyi yetiştirilmiş misyonerlerin bu faaliyetleri artık küçümsenecek bir iş olmaktan çoktan çıktı. Yeni Diyanet İşleri Başkanımıza selam ederim. Şimdi baş sorumlulardan birisi oldu. Mehmet Aydın Bakanımıza ise mahsus selam... ‘Hocam durmak vakti değil... İmdat!’ Bir profesör ‘ibâdete gideceğiz’ diyor. ‘Nereye’ deyince ‘şirkevine’ diyor. Şirkevi, Kazak Türkçesi’nde kilise... ‘Neden Hıristiyan oldun’ sorusunun karşılığına dikkat ‘Ne fark eder hepsi aynı değil mi?’ Buyurun ‘diyalog’cular. Buyrun, eserinizi seyredin... Demiyorum ki, miysonerlik ‘diyalog’çuların eseri... Diyorum ki, Müslümanlar arasında modalaştırılan “diyalog”, Hıristiyanlığın yayılmasına zemin hazırlıyor... Müslümanlık, Hıristiyanlık, Yahudilik hepsi ‘İbrahîmî’ din ise... Ve de hepsi aynı ise... Ve de hepsi Cennete gidecekse... Para alan cami yerine para veren kilise daha çekici olabiliyor. Üstelik bir de öz dilde ibâdet... Kendisini Müslüman sayan ve bunun sorumluluğunu duyan herkesin bu konuyu derinden düşünmesi ‘farz-ı ayn’. Konu ele alınmalı. Konu enine boyuna irdelenmeli, tartışılmalı, danışılmalı ve etkili önlemler alınmalıdır. Şu ‘diyaloğ”laşan diyalog saçmalığına da artık son verilmelidir. Ne ‘dinler arası diyaloğu?’ Açın bakın Yüce Kur’an’a, sizin İbrahîmî dediğiniz dinler için ne söylüyor. İbrahim Hıristiyan mı, Yahudi mi yoksa Müslüman mı? Bana gelince, dilimin döndüğünce, gücümün yettiğince, aklımın erdiğince uğraşıyorum. Bulduğum en kestirme çözüm ise ulu Türkistan’da ve elbette Kafkasya’da ve Türkiye’de Ahmet Yesevi Yolu’nu yaygınlaştırmak. Ahmet Yesevi Ortalığı bunun için... Orada sadece geçmişimizi değil, geleceğimizi araştırıyoruz.” Evet, sayın bakanın da ifade ettiği gibi şu anda, yalnız Türkiye’de ve Türk devletlerinde değil Müslümanın olduğu her yerde şu iki tehlike var. Birincisi, İslam adı altında Vehhabilik, Selefilik gibi İslam dışı reformcu, terörist bozuk akımlar. İkincisi, bunların yaptığı tahribatın üzerine çöreklenen misyonerlik ve Vatikan’ın diyalog faaliyetleri. Ormandaki ağaç demiş ki, balta değil sapı beni üzüyor. Bizden biri olan sapı olmasa balta bize zarar veremeyecek!.. Bir baltaya sap olalım, fakat böyle bir baltaya sap olmaktan Allaha sığınalım! Dinin kaynağı beşeri değil ilâhidir 16. 1.2004 20. asra damgasını vuran ideolojik soğuk savaşların yerini 20.asrın sonlarına doğru, globalleşme hareketi sebebiyle ferdi düşünce ve yorumlar aldı. Bu gelişme sadece ekonomi ve siyasi alanda deği, dini alanda da kendini gösterdi. Bu yorumlardan en çok da, müslümanlar etkilendi. Her önüne gelen kendi felsefi düşüncesine göre dini yorumlamaya kalkıştı. İnsanların 1400 yıllık nakle yani vahye dayalı dinin inanç ve ibadet kuralları büyük ölçüde zarar gördü. Halbuki dinin kaynağı beşeri değil ilahidir. Tartışma kabul etmez. Bunun için insanların tartışarak ortaya koyduğu düşünce sistemi din olmaz. İnsan aklına, mantığına dayalı felsefi bir sitem olur. Bütün islâm âlimleri kendi akıllarını ön plâna çıkarmayıp, neticeye varmada Kur'ân-ı kerîmi, hadîs-i şerîfleri esas almışlardır. Kaynak aynı olunca, netice de aynı olmuştur. İslâm âlimleri her düşünceyi incelemişler. Doğru veya yanlış olduğunu bildirmişler. Bundan maksatları da müslümanların tehlikeye düşmesine meydan vermemektir... Nitekim çalışmalarıyla, müslümanları tehlikeye düşmekten korumuşlardır. Dokuzuncu yüz yılda yaşamış olan, beşinci Abbâsî halîfesi Hârûnürreşîd zamanında, Bağdâd'a (Dâr-ül-hikmet) isminde bir müessese kurulmuştu. Ayrıca Harran’da da böyle ilim merkezleri kurulmuştu. O zaman Harran dünyanın belli başlı ilim merkezlerinden biriydi. Buralarda Yunancadan ve Latinceden eserler tercüme edildi. İlk olarak Eflâtûn'un, Aristo'nun eserleri Arabîye tercüme edildi. İslâm âlimleri bunları dikkat ile tetkîk ettiler. Yunan ve Latin filozoflarının fikirlerini inceleyip bunların hatâlı, bozuk yönlerini ortaya koydular. Âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflere, açıkça ters düşen fikirleri tesbit ettiler. Mesela, Aristo ve onun yolunda olan felsefecilere göre, cisimlerin maddeleri de, sıfatları da kadîmdir. Yâni ezelidir, hep vardır, derler. Yâni bu dünya böyle gelmiş gider, derler. Bu sözün yanlış olduğunu, modern kimya da kesin olarak bildirmektedir. Böyle inanan ve söyliyen, müslümânlıktan çıkar. Kâfir olur. Aristo'nun tesiri altında kalan Fârâbî ve İbni Sina da böyle demektedir. Nitekim, İslâm âlimlerinin gözbebeği olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine yazdığı mektupta şöyle söylemektedir: "İbni Sînâ'yı çok sevgi ile anlatıyorsunuz. Hâlbuki, onun bozuk inanışları, Ehl-i sünnet i'tikadına uygun değildir ve kâfirliğine ve dalâletine sebep olmuştur. İmâm-ı Gazâlî, eski Yunan felsefecilerinin sözlerini bildirdikten sonra, ‘Onlar ve onların yolunda bulunanlar kâfir olmuşlardır’ diyor." İmâm-ı Gazalî, İmam-ı Rabbânî gibi her ilimde söz sahibi olan meşhur islâm âlimleri bu felsefecilerin, en mühim îman bilgilerine inanmadıklarını görmüşler, küfrlerine yâni dinden çıkmalarına sebep olan yanlış inanışlarını uzun uzun izah ederek bildirmişlerdir. Kendileri ise, Resûlullahın ve Eshâb-ı kiramın bildirdiklerine uymuşlar, eski felcefecilerin bunlara uymıyan fikirlerini delilleriyle reddetmişler, böylece islâm dînini, Hıristiyanlık gibi bozulmaktan korumuşlardır. Şimdi bazı çevreler, İslamiyletin de Hıristiyanlık gibi bozulması, aslından uzaklaştırılması, protestanlaştırılması için, dine şahsı düşünceleri, felsefi yorumları katmak istiyorlar. Bu sinsi oyuna alet olmamak için şahsi yorumlara dayalı dini kitaplara, TV programlarına itibar etmemelidir. Dinimizi, nakle dayalı Ehli sünnet alimlerinin kitaplarından öğrenmeliyiz. 1400 yıldır dinimiz böyle öğrenilmiş, bizlere bu yolla ulaşmıştır. Bizden sonrakilere de ulaşabilmesi için bu yolun takip edilmesi şarttır. Akıl ve mantığın dinimizdeki yeri 17.1.2004 Son yıllarda çok kimse, “İslamiyet akıl ve mantık dinidir” deyip kendi kısa aklına göre dinde yorum yapmaktadır. Evet, dinde aklın mantığın yeri önemlidir, aklı olmayanın dini de olmaz. Fakat dinin kaynağı akıl ve mantık değildir. Her şeyi akla mantığa göre yorumlamaya çalışırsak, insan sayısı kadar din çıkar ortaya. Yani insan sayısı kadar dinsizlik çıkar. Bunun için Kur'an-ı kerimdeki emirlerini ve islâmiyetin hükümlerinin hepsini akla uydurmaya, akla beğendirmeye kalkışan, Peygamberlik makamının derecesini anlamamış ve ona inanmamış olur. İslamiyette aklın ermediği şeyler çoktur. Fakat, akla uymayan birşey yoktur. Âhıret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler ve Ona ibâdet şekilleri, eğer aklın çerçevesi içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak, bilinebilselerdi, binlerce Peygamberin gönderilmesine lüzûm kalmazdı. İnsanlar, dünya ve âhıret saadetini kendileri görebilir, bulabilirdi ve Allahü teâlâ, hâşâ Peygamberleri boş yere ve lüzûmsuz göndermiş olurdu. Hiçbir akıl, âhıret bilgilerini bulamıyacağı, çözemiyeceği içindir ki, Allahü teâlâ, her asırda, dünyanın her tarafına, Peygamber göndermiş ve en son ve kıyamete kadar değiştirmemek üzere ve bütün dünyaya, Peygamber olarak, Muhammed aleyhisselâmı göndermiştir. Aklı olmıyan delidir. Aklını kullanmıyan sefîhdir. Yâni israfçıdır, yerli yerinde kullanmaz. Akla uygun iş yapmamak sefâhattir. Aklı az olan da ahmaktır. Yalnız akla uyup, yalnız ona güvenip, aklın ermediği şeylerde yanılan kimse, felsefecidir. Aklın erdiği şeylerde ona güvenen, aklın ermediği, yanıldığı yerlerde, Kur'ân-ı kerîmin ışığı altında akla doğruyu gösteren yüksek insanlar ise, islâm âlimleridir. Dini, bir felsefe, düşünce olarak görmek demek, dinin kaynağının, insanlar olduğuna inanmak demektir. Halbuki, İslamiyet, insanları ebedi saadete götürmek için, Allahü teâlâ tarafından gösterilen yoludur. Demekki dinin sahibi Allahü teâlâdır. Cenâb-ı Hakkın bildirdiği bir sisteme, düşünce, felsefe demek çok yanlış olur. Düşünce, fikir, insanlara mahsus şeylerdir. Bu sözler cenab-ı Hak için kullanılamaz. Böyle söylemek, insanı dinden çıkartır. İslamiyyette felsefe yoktur... İslâm felsefesi, islâm filozofu olmaz! Felsefenin çok çok üstünde olan islâm ilimleri ve felsefecilerin çok çok üstünde olan islâm âlimleri vardır... İslâm bilgilerine felsefe demek, pırlantayı cam parçalarına benzetmek gibidir. İslâm âlimlerine felsefeci demek de, aslana kedi demek gibi olup, bu yüksek âlimlere hakâret etmek olur. Akıl, göz gibidir, din bilgileri de ışık gibidir. Yâni insanın aklı, gözü gibi zayıf yaratılmıştır. Gözümüz, maddeleri, cisimleri karanlıkta göremiyor. Allahü teâlâ, görme organımızdan faydalanmamız için, güneşi, ışığı yaratmıştır. Güneşin ve çeşitli ışık kaynaklarının nuru olmasaydı, gözümüz işe yaramazdı. Tehlikeli cisimlerden, zararlı yerlerden kaçamaz, faydalı şeyleri bulamazdık. Evet, gözünü açmıyan veya gözü bozuk olan, güneşten faydalanamaz. Fakat, bunların güneşe kabahat bulmaya hakları olmaz. Aklımız da, yalnız başına ma'neviyyâtı, faydalı, zararlı şeyleri anlıyamıyor. Allahü teâlâ, aklımızdan fâidelenmemiz için, peygamberleri, gönderdi. Akıl ile herşey halledilmiş olsaydı, peygamberlerin gönderilmesi lüzumsuz olurdu. Peygamberler, dünyâda ve âhırette râhat etmek yolunu bildirmeseydi, aklımız bulamaz, işe yaramazdı. Tehlikelerden, zararlardan kurtulamazdık. Bunun gibi, İslâmiyyet uymıyan veya aklı az olan kimseler ve milletler, peygamberlerden faydalanamaz. Dünyada ve âhıretde tehlikelerden, kendilerini koruyamazlar. Geleceğimiz gençlerin iyi yetişmesine bağlı 23.1.2004 Gün geçmiyor ki, gazetelerde, televizyonlarda fuhşa dayalı cinayetlerden ve uyuşturucudan ölen gençler ile ilgili bir haber çıkmış olmasın. Her gün yüzlerce genç, magazin, televole haberlerine, renkli yaşantılara aldanıp evinden, ailesinden ayrılıyor ve büyük şehirlere gelip batakhanelerde kurda kuşa yem oluyor. Günümüzde hiç kimse, benim oğlum, benim kızım böyle tehlikelerden uzaktır, deme lüksüne sahip değildir. Gençler sokağa çıkmasa bile, evinde oturduğu yerden, televizyon ve internet siteleri vasıtası ile bu renkli mekanlarla irtibata geçebiliyor. Bunun örnekleri sayılamayacak kadar çoktur. Çocukları ile yakınen ilgilenmeyen, onları manevi yönden yetiştirmeyen nice mazbut ailelerin, nice hocaların, hatta şeyh, cemaat lideri diye nitelendirilen kimselerin çocuklarının da bu yola düştükleri bilinen gençeklerdir. Bu işin garantisi yoktur. Bunun için her ana-baba, hissettirmeden çocuğunu takip etmelidir. Kimlerle arkadaşlık kuruyor, nerelere gidip geliyor, hâl ve hareketleri nasıldır, hangi programlara ilgi duyuyor, zaafları nelerdir bunları adım adım takip etmek mecburiyetindedirler. Devir sertlik devri değildir. Onlarla arkadaş gibi olup, sevgi ile yaklaşmalıyız. Yönlendirmemizi, vermek istediklerimizi bu yolla vermeliyiz. Başı boş bırakılan çocuğu başkaları yetiştirir. Eskiden gence evde verilen bir islâm terbiyesine karşı, sokak yanî cemiyet, toplum dokuz veriyordu. Şimdi tersi oldu. Çocuk, evde verilen terbiyenin dokuzunu, sokağa çıktığı zaman kaybediyor. Yukarıda bahsettiğimiz gibi artık sokağa çıkmalarına da lüzum kalmadı; evler de sokak gibi oldu. Bazı ana-baba çocuklarına kıyamıyor. Daha yaşı küçük, büyüğünce öğrenir, büyüğünce yapar diyor. Meselâ, onları sabah namazına kaldırmıyor. Bu, ana-babanın çocuğuna yapmış olduğu en büyük kötülüktür. Çocuğunu kendi eli ile ateşe, Cehenneme atmasıdır. Ağaç yaş iken eğilir atasözü meşhurdur. Çocuk küçükken buna alışırsa, büyüyünce kalkması kolay olur. Alışmamış ise, daha sonra zor gelir ve böyle devam eder. Peygamber efendimiz, “Bütün çocuklar müslümanlığa elverişli olarak dünyaya gelir. Bunları, sonra anaları, babaları hıristiyan, yahûdî ve dinsiz yapar” sözü ile müslümanlığın yerleştirilmesinde ve yok edilmesinde en önemli işin, gençlikte olduğunu bildiriyor. Eğer çocuğa âkıl bâliğ olduğu hâlde, bilmesi gereken îmân bilgileri öğretilmemiş ise, bu çocuk dinden çıkar mürted olur. Çocuklarına îmânı, islâmı öğretmeyen analar babalar, çocuklarını müslüman olmaktan mahrûm etmiş, kâfir olmalarına sebep olmuş olurlar. Çocukları ile birlikte, kendileri de Cehennemde bunun cezâsını, azâbını çekerler. Namazları, oruçları ve hacca gitmeleri, kendilerini bu azâbdan kurtaramaz. O hâlde, her müslümanın birinci vazîfesi, evlâdına islâmiyeti ve Kur'ân-ı kerîmi öğretmektir. Evlâd, büyük ni'mettir. Ni'metin kıymeti bilinmezse, elden gider. Çocuklarımıza dinin emir ve yasaklarını öğretmek, dine uygun yaşamalarını sağlamak, çocukların haklarını ifâ etmektir. Bu önemli vazifeyi yerine getirmeyen ana-baba baba onun işlediği günahlara ortak olur. Gençlere dini öğretmenin bu kadar önemli olmasının sebebi nedir? İslâmın temeli, îmânı, farzları ve harâmları öğrenmek ve öğretmektir. Allahü teâlâ, peygamberleri bunun için göndermiştir. Allahü teâlâ, müslümanlara “Emr-i ma'rûf” yapmağı emrediyor. Yâni, benim emirlerimi, bildiriniz, öğretiniz diyor ve “Nehy-i anilmünker” yapmağı emrediyor. Yâni, yasak ettiğim harâmları bildiriniz ve yapılmasına râzı olmayınız, diyor. Gençlere bunlar öğretilmediği zaman, islâmiyet yıkılır, yok olur. Bizler önce üzerimize düşeni yapıyor muyuz, yapmıyor muyuz, buna bakmamız lâzımdır. Gençlere sahip çıkıyor muyuz? 24.1.2004 Eskiden, anne-baba, çocuğunun öncelikle, dinine bağlı, İslam ahlakı ile bezenmiş iyi bir insan olarak yetişmesini isterdi. Bunun için elinden geleni yapardı. İyi bir mesleği olsun, bol para kazansın zengin olsun gibi düşünceler aklının kenarından bile geçmezdi. İleride bu özelliklere sahip kimsenin zaten iyi bir meslek sahibi olacağına inanırdı. Şimdi ise, çocuk daha anaokulunda iken hangi okullarda okuyacağının hesabı yapılmakta. İlk okuldan itibaren kurslar başlamakta. Bu uğurda milyorlar harcanmakta. Çocuğun manevi, ahlaki yönü ise akıllara gelmemekte. Gelse bile camideki Kur’an kursuna bir ay göndeririz hallolur düşüncesi hakim. Bir gencin hayatta ve ayakta kalabilmesi, kendine, çevresine, vatanına faydalı olabilmesi için kuş gibi, uçak gibi iki kanada sahip olması lazımdır. Bunlardan biri olmazsa veya eksik olursa genç, topluma yük olur zararlı olur. Evlâdını manevi yönden yetiştirmesi babanın en önemli vazifesidir. Bunu yerine getirmeyen babalardan, evlâtları âhırette dâvâcı olacaklardır. Evlâdın baba üzerinde hakkı sorulduğunda, Resûlullah efendimiz buyurdu ki: "Evlâdın, babası üzerinde üç hakkı vardır. Bunlar: 1- Doğduğu zaman ona iyi bir isim koyması, 2- Kavrayacak duruma gelince, Kur'ân-ı kerîmi ve din bilgilerini öğretmesi, 3- Evlenme çağına erişince de evlendirmesi." Bir defasında, yanında oğlu olduğu hâlde, Hazret-i Ömer'e bir adam geldi ve,”Yâ Ömer! Bu oğlum bana karşı geliyor” diyerek oğlunu şikâyet etti. Bunun üzerine Hazret-i Ömer, o kimsenin oğluna, “Babana nasıl karşı geliyorsun? Allahtan korkmuyor musun? Babanın, evlâdı üzerindeki haklarını bilmiyor musun” dedi. Bu sırada genç sordu: “ Ey mü'minlerin emîri, babanın evlâdı üzerindeki haklarını biliyorum. Peki, evlâdın, baba üzerinde hiç hakkı yok mudur? Hazret-i Ömer cevap verdi: “Olmaz olur mu hiç! Elbette vardır. Bu haklardan biri, babanın temiz ve asîl bir hanımla evlenmiş olmasıdır. Eğer erkek, bayağı bir kadınla evlenmiş olursa, bu hâl, ondan doğacak çocuklar için bir ar meselesi olur. Evlâdın, babası üzerindeki haklarından biri de kendisine iyi bir isim koymasıdır. Ve nihâyet, evlâdına dinini öğretmesidir.” Hazret-i Ömer'den bu sözleri dinleyen genç dedi ki: “Vallahi babam bu söylediklerinin hiçbirini yapmadı. Benim annem asîl bir kadın değildir. Dörtyüz dirhem karşılığında babamın satın aldığı Sind'li birisidir. Sonra, bana güzel bir isim değil bilâkis çirkin bir isim koymuş. Ayrıca bugüne kadar bana dinimi öğretmedi, Kur'ân-ı kerîmden bir âyet bile öğretmedi.” Gencin bu sözleri üzerine Hazret-i Ömer celâllendi. Gencin babasına dönerek, “Oğlum bana karşı geliyor, diye bana şikâyete geliyorsun. Hâlbuki o sana karşı gelmezden önce, sen ona karşı gelmişsin. Önce onun şikâyet için bana gelmesi lâzımdı. Haydi git!” diyerek azarladı. Gençler öğretim için aileden ayrılınca da anne baba çocuğunu takip etmelidir. Başıboş bırakmamaladır. Vatanına milletine bağlı, ahlaka, dürüstlüğe önem veren yurtlarda kalmasını sağlamalıdır. Topluma faydalı insan yetişmesine gayret eden yurtlara, üniversiteye gieden çocuğu olsun olmayın herkesin destek vermesi gerekir. İşte bu yurtlardanr biri de, İHLAS VAKFI öğrenci yurtlarıdır. Her sene olduğu gibi bu sene de, İhlas vakfı yurtlarında kalan, ülkemizdeki ve Türk devletlerindeki fakir öğrencilerinin yemek ihtiyaçlarını karşılamak için vekalet yolu ile kurban bağışını kabul etmektedir. Çorbada bizim de tuzumuz olsun diyenlerin gönül rahatlığı ile destek verebilecekleri yurtlardır buralar. Vakıf yetkilelerinin verdiği bilgiye göre bu seneki kurban fiyatları; 190, 225 ve 260 milyondur. Geniş bilgi ve vekalet vermek için 0212 513 99 00- 45149 00 numaralı telefonlara müracaat edilebilir. Temcit pilavı haline gelen kurban tartışmaları 30.1.2004 Her sene olduğu gibi, kurban bayramı vesilesiyle bu sene de; kurban kesmek sünnet mi vacibip mi, kesilmese de bedeli fakirlere verilse olur mu olmaz mı... gibi konular gündemde. Sanki islamiyet yeni geldi, emir ve yasakları bugüne kadar bilinmiyor! Halbuki nisaba malik olana kurban kesmenin vacip olduğunu, kurban kesmeyip bunun bedeli 100 misli fazlasıyla fakirlere verilse bile kurbanın kesilmiş sayılmayacağını bırakın ilim sahibi olanı sokaktaki sıradan bir kimse bile bilir. Bu tür tartışmalar sadece kurban ile sınırlı değil tabii ki. İslamiyeti sorgulama, dinin her emrini her yasağını tartışmaya açma ve bu yolla din hakkında şüpheler meydana getirme, kafaları karıştırma faaliyetleri son yıllarda iyice hızlandı. Peki bu mide bulandırıcı faaliyetlerin sebebi ne? Sebebi şu: Gerek Avrupa gerekse ABD nezdinde, İslamiyet bugün hala potansiyel bir tehlike. İslamiyet gerçek, orijinal şekliyle yaşandığı müddetçe bunlar için büyük tehlike devam ediyor demektir. AB’ye girdiğimizde, inanç boşluğu içinde olan Hıristiyanların, toplu olarak Müslüman olmaları riski onların uykularını kaçırıyor. Bunun tahlilini yapan Batı, içeriden dışarıdan İslamiyeti bozma, orijinal halinden uzaklıştırma faaliyetine hız verdi. Son yıllarda gündemden düşmeyen dini tartışmalar; dinler arası diyalog ve hoşgörü, İslamda reform, erkek müslümanlığı, Müslüman feminist kadın gibi konuların ortaya atılması İslam dinini aslından uzaklaştırma faaliyetinin birer parçasıdır. Dikkat edilirse, dinde reformu, değişimi savunan Batı’nın Türkiye ayağını temsil eren kimseler devamlı, “ Din, Allah, Peygamber; dinde ne varsa herşeyi tartışalım. Tartışılmadık bir şey bırakmayalım” sloganları ile dini tartışmaları gündemde tutuyorlar. Her ortamda, “ Tesettür, namaz... herşeyi tartışalım, kelam ve fıkıh kitapları tartışmayı önlediği ve standart bir inanış ve ibadet şartı getirdiği için İslam bu hale geldi” gibi sözlerle kafaları kırıştırıyorlar. Her gün tartışmanın dozunu biraz daha artırıyorlar. Allahın varlığını bile tartışmaya açacak kadar işi ileriye götürüyorlar. “Beş vakit namaz nereden çıktı, üç olmaz mı, iki olmaz mı gibi bir soru olabilir. Bu tartışılabilir. Allah'ın varlığını tartışan bir geleneğe sahibiz biz. Allah'ın varlığını, birliğini, sıfatlarını tartışmışız, farklı görüşler ortaya çıkarmışız. Tatmin olmuyorsanız her şeyi tartışabilirsiniz. Dinin kendisini de, din gerekli mi, değil miyi de tartışırsınız.... Bir insan, Peygamber'in açıklamalarını da kaale almıyorum' derse, dini çok iyi anlayamaz ama tabii gene bu onun tercihidir. Kişinin böyle bir tercih yapma hakkı vardır. ” gibi sözlerle 1400 yıllık kemikleşmiş dini değerlerimizin yıkılmasının yolunu açıyorlar. Halbuki tartışacak şeyler var tartışılmayacak şeyler. Din peşin kabule dayanır. Ya inanırsın ya da inanmazsın. Fakat kimsenin kendi inancını din haline getirmeye hakkı yoktur. Nasıl ki, fennin, teknolojinin esası tartışmaya dayalı ise, bu ilimler ancak tartışmayla gelişip olgunlayşıyorsa, din de tartışmamak, olduğu gibi kabul etmekle mükemmelliğini, orijinalliğini koruyabilir, gerçek din olarak kalabilir. Biz bugüne kadar tartışılması gerekeni tartışmadık, hep tartışılmaması gerekeni tartıştık. Çok şükür halkımız bu yersiz, hatta kasıtlı tartışmalara hiç iltifat etmiyor. Bu tartışmalara kulağını tıkadığı için hiç duymuyor bile. Çünkü, firaset sahibi halkımız maksadın üzüm yemek değil bağcıyı dövmek olduğunu biliyor.. Halkımız şunu da iyi biliyor: Bu tartışmayı başlatanların bu tarakta bezleri yoktur. Onlar inanmadıkları için kurban kesmiyorlardı zaten. Cahillikle itham ettikleri halkımız çok iyi biliyor bunları. Bunun için bunları muhutap bile almıyor. Kurban kesme oranı her yıl artmaya devam ediyor. Bayramlar sevinç günlerimizdir 31.1.2004 Çok şükür yarın bir bayramı daha idrak etmiş olacağız. Bayram günleri sevinmek, neşelenmek lâzımdır. Peygamber efendimiz Medine'ye hicret edince, Medinelilerin cahiliye adetlerinden kalma bayramları kutladıklarını görünce; “Allahü teâlâ size onlardan daha hayırlı iki bayram (Ramazan ve Kurban Bayramı) ihsan etti.” buyurdu. Bayram günleri, günahların affedildiği, rahmet kapılarının açıldığı günlerdir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Rahmet kapıları dört gece açılır. O gecelerde yapılan dua, tövbe reddolmaz. Ramazan ve Kurban bayramının birinci geceleri, Berat gecesi ve arefe gecesi.” Hazreti. Ebu Bekir, kızı hazreti. Aişe validemizin evine gidince, iki hizmetçinin tef çalıp neşelendiklerini gördü. Ensar-ı kiramın kahramanlıklarını övüyor, destan söylüyorlardı.Hazreti Ebu Bekir, Resulullahın evinde böyle şey yapılmasının uygun olmayacağını bildirerek, onların susmalarını söyledi. Peygamber efendimiz buyurdu ki:“Ya Eba Bekir, onlara mâni olma! Her kavmin bir bayramı vardır, bu da bizim bayramımızdır. Bayram sevinç günleridir.” Müslümanı sevindirmek çok sevaptır. Bayramlar, Müslümanların birbirini sevindirmesine birer vesiledir. Bayram günleri şunları yapmak sünnettir: Erken kalkmak, gusül abdesti almak, misvak ile dişleri temizlemek, güzel koku sürünmek, yeni ve temiz elbise giyrek, sevindiğini belli etmek, kurban kesen, o gün ilk olarak kurban eti yemek, o gün yüzük takmak, camiye erken ve yürüyerek gitmek ve dönüşte başka yoldan gelmek. Çünkü, ibadet yapılan yerler ve ibadet için gidip-gelinen yollar, kıyamet günü şahitlik edeceklerdir. Bayram tekbirlerini, Kurban bayramında cehren, açıktan söylemek, müminleri güler yüzle ve “Selamün aleyküm” diyerek karşılamak, fakirlere çok sadaka vermek, İslâmiyeti doğru olarak yaymak için çalışanlara yardım etmek, dargın olanları barıştırmak, akrabayı ve din kardeşlerini ziyaret etmek, onlara hediye götürmek ve erkeklerin, kabirleri ziyaret etmeleri de sünnettir. Teşrik tekbirleri Arefe günü, yani bugün sabah namazından, dördüncü günü ikindi namazına kadar, yirmiüç vakitte, hacıların ve hacca gitmeyenlerin, erkek-kadın herkesin, cemaat ile kılsın veya yalnız kılsın, farz namazda veya bu bayramdaki farzlardan birini, yine bu bayram günlerinden birinde kaza edince, selam verir vermez, “Allahümme entesselam...” demeden evvel, bir kere “Tekbir-i teşrik” okuması vaciptir.Teşrik tekbiri olarak, “Allahü ekber, Allahü ekber. Lâ ilâhe illallah. Vallahü ekber, Allahü ekber ve lillahil-hamd” denir. Cuma namazlarından sonra da okunur. Bayram namazından sonra okumak müstehaptır. Cenaze namazından sonra okunmaz. Camiden çıktıktan veya konuştuktan sonra okumak lâzım değildir. İmam, tekbiri unutursa, cemaat terk etmez. Erkekler yüksek sesle okuyabilir. Bayram namazı Bayram namazı iki rekâttir. Cemaatle kılınır, yalnız kılınmaz. Birinci rekâtte Sübhaneke’den sonra eller üç defa kulaklara kaldırılıp, her defasında tekbir getirilir ve iki yana uzatılır, üçüncüsünde, göbek altına bağlanır. Sonra Fatiha ve zamm-ı sure okunup, rükû ve secdeler yapılır. Ayağa kalkılarak, ikinci rekâtte Fatiha ve zamm-ı sure okunduktan sonra, iki el yine üç kere kulaklara götürülür ve her defasında tekbir getirilir. Üçüncüde de, eller yana salınır. Dördüncü tekbirde, eller kaldırılmayıp, rükûya eğilinir. Secdeler yapılır ve oturulup Ettehıyyatü ve salevat duâlarından sonra selam verilir. Bu vesile ile bütün okuyucularımızın bayramlarını tebrik eder, daha nice bayramlara sıhhat ve afiyet içinde kuvuşmaları için Cenab-ı Hakka niyaz ederim. Dostun ahmak ise vay haline! 6.2.2004 Günümüz insanının en büyük sıkıntılarından biri de, güvenilir, gerçek bir dost bulamamasıdır. Hele bir de dost edindikleri ahmak ise vay o kmisenin haline. Ahmak dostla ilgili Mesnevî’de ibretli bir hikaye var. Bugün sizlere bu kıssayı arz etmek istiyorum: Ormanların kralı arslan, bir ayıya saldırmıştı. Ayı can havliyle bundan kurtulmak için bağırıyordu. Ayının sesini duyan bir avcı gelip, onu arslanın elinden kurtardı. Ayı, arslandan kurtulunca, kendisini kurtaranın peşine düştü. Onun yaptığı iyiliğin karşılığını vermek istiyordu. Adama karşı kendisinde bir muhabbet hasıl olmuştu. Adam da ayıyı sevdi. Beraber dolaşmaya başladılar. Adamı, ayı ile beraber gören iyi niyetli birisi, “Bu hâl nedir, ayıyla senin ne işin var?diye sordu. O şöyle cevap verdi: “Bu ayıya bir arslan saldırmıştı. Ben de onu kurtardım. Bu hadiseden sonra benimle dost oldu. Yanımdan hiç ayrılmıyor.” Bunun üzerine iyi niyetli kimse şöyle bir ikazda bulundu: “Ey arkadaş! Ayıya gönül verme! Ahmağın dostluğu, düşmanlıktan kötüdür. Ne yapacaksan yap, onu yanından uzaklaştır!” Adam bu ikazı yanlış anladı:”Sen bunu hasedinden söylüyorsun. Ayının bana karşı dostluğunu, sevgisini bilsen böyle söylemezsin! Böyle bir sevgiden ne zarar gelir?” dedi. İyi niyetli kimse ikazını şöyle şürdürdü: “Ahmağın sevgisi insanı aldatır. Ben seni kıskanmıyorum. Kıskansam bile, benim hasetçiliğim onun sevgisinden iyidir? Ey kişi beni iyi dinle! Eğer mutlaka dost edinmek istiyorsan, ayıyı değil de, kendi cinsinden birini seç! “ Adam ayı ile dostlukta ısrarlıydı: “Haydi işine git hasetçi! Ben, kimden zarar, kimden de fayda geleceğini bilmeyecek kadar aptal mıyım?” diyerek iyi niyetli kimseyi yanından uzaklıştırmak istedi. İyi niyetli kimse son olarak şunları söyledi: “Başına bir iş gelecek diye korkuyorum. Onunla yalnız kalma, hiç olmazsa ayıyla ormana girme! Adamın bütün gayreti, konuşması boşunaydı. Hiç faydası olmadı. Söylenen sözler adamın kulağının birinden girip, ötekisinden çıktı. O kimsenin sözünü, kıskandığı için söylüyor zannetti. Nasihat veren kimse, aralarındaki konuşmasına şöyle devam etti:””Madem sözlerimi dikkate almıyorsun, ben de gidiyorum. “ “ Bir an evvel git! Boşuna boşboğazlık yapmayalım.” “Ey kişi son defa söylüyorum. Ben senin düşmanın değilim. Gel peşime takıl. Ayıdan dost olmaz. Bunları senin iyiliğin için söylüyorum.” “Sen yoluna devam et! Benim uykum geldi. Biraz yatıp uyuyacağım.” “Uyuyacaksan bir akıllıya sığınarak uyu. Bir gönül dostu bul! Ayının korumasına güvenme!” Sonra o kimse, onu kıymetli dostu ayı ile başbaşa bırakıp gitti. Ayının dostluğuna güvenen kimse, yatıp uyudu. Bu konuşmalardan önce, ayının bulup getirdiği balı yiyen adamın, yüzünde bal bulaşığı kalmıştı. Sinekler yüzüne konuyordu. Ayı, iyilik olsun, rahat uyusun diye adamın üzerine konan sinekleri kovalamaya başladı. Fakat kovaladığı sinekler tekrar geliyor, o da tekrar kovalıyordu. Bu şekilde ayı ile sinekler arasında mücadele epey devam etti. Sonunda ayı kızdı. Dağdan değirmen taşı büyüklüğünde bir taşı alıp, adamın başında beklemeye başladı. Birkaç sinek yine gelip adamın yüzüne kondu. Bu sefer ayı, “Şu sinekleri öldüreyim de, dostum rahat uyusun(!)” diye getirdiği taşı, sineklerin üzerine öyle bir vurdu ki, adamın başı yamyassı oldu. Zavallı kelime-i şehadet bile getiremedi. Ahmağın sevgisi, dostluğu tıpkı ayının sevgisi, dostluğu kadar olur. Bunun için ahmaklardan uzak durmak lazımdır. Atalarımız, “Ahmak dostun olacağına, akıllı düşmanın olsun” demişlerdir. Ahmak adamın başına gelenler! 7.2.2004 Bugün de yine Mesnevî'den ibretli bir hikaye ve bununla ilgili Mevlana hazretlerinden nasihatlar nakletmak istiyorum: Ahmağın biri İsa aleyhisselam ile yolculuk yapıyordu. Adam yolculuk esnasında, İsa aleyhisselamın, ölüleri, Allahü teâlânın izniyle dirilttiğini görünce, dedi ki: - Ne olur, "ism-i a'zam" duâsını bana öğret de, ben de senin gibi ölüleri dirilteyim. İsa aleyhisselam şöyle cevap verdi: - Sen buna layık değilsin. Bu duâyı öğrenmemen, senin için daha hayırlıdır. - Zararına da olsa, ben bu duâyı öğrenmeyi çok istiyorum, bana muhakkak öğret. Adam çok ısrar edince, kendisine "ism-i a'zamı" öğretti. Yolda giderken, bir çukurda kemik yığını gördüler. İsm-i a'zamı öğrenen kimse, bir an önce merakını yenmek için, hemen öğrendiği duâyı okudu. Allahü teâlânın izniyle, oradaki ölüler dirildi. Kemiklerin arasında bir de aslan ölüsü vardı. O da hemen dirildi. Duâyı okuyan adama saldırıp, onu parçaladı. İsa aleyhisselam aslana dedi ki: “ Neden önce bu adamı parçaladın?” Şöyle cevap verdi:” O buna layıktı. Çünkü, duayı iyi niyetle öğrenmedi aynıca sana eziyet ediyor ve seni sıkıntıya sokuyordu.” Nice kimseler, kükremiş aslan gibi, birçok dünya malına sahip olur, fakat bunları yiyemeden ölür. Ya Rabbi, bizi hırs ve gafletten kurtar! Sonra aslan dedi ki: - Bu av mutlak, öğüt ve ibret içindi. O adam rızkım olsaydı, ölüler arasında ne işim vardı, ölüp çürür müydüm? Nimetin kadrini bilmelidir. Merkep temiz suyun kıymetini bilmediği için, suya boynunu değil, ayağını uzatır. Ey kimse, buradaki aslan nefsi temsil eder. Nefsinin dirilmesini isteme, o senin can düşmanındır. Dirildiğinde, ilk parçalayacağı sen olacaksın. Nefs, köpek misali gibidir. Köpeğin dostu kemiktir. Köpek, kemik bulunca rahatlar. Nefsin gıdasını verip, onu rahatlandırma ve onu besleyerek düşmanını kuvvetlendirme! Ey kimse, yalnız başkalarının hâline bakma! Bunların hâlinden ibret al! Hep başkalarının hâline ağlama, gel biraz da kendi hâline ağla! Ey kimse, yanlışlar ortaya dökülünce, tevzi, dağıtım memuru gibi bunları hemen başkalarına dağıtma! Bunları kendine al! Herkes senin gibi başkasına havale ederse, yanlışlar ortada kalır. Yanlışları bertaraf etmek mümkün olmaz. Hz. Ali Hendek savaşında, bir düşman askerini alt edip, yere yatırdı. Kılıcını çekti. Tam vuracağı zaman, düşman askeri Hz. Ali'nin yüzüne tükürdü. Hz. Ali kılıcını kınına koydu. Onunla savaşmaktan vazgeçti. Ölümünü bekleyen kimse, bu işten bir şey anlamadı. Hayretle kendisine sordu: - Kılıcını çekmiştin. Beni öldürmene hiçbir engel yokken neden vazgeçtin? Öfken birden yatıştı. Hz. Ali şöyle cevap verdi: - Ben kılıcımı Allah için vuruyordum. Ben Allahın arslanıyım. Nefsin esiri değilim. Sen, benim şahsıma karşı yaptığın hareketten sonra seni öldürseydim, nefsim için öldürmüş olabilirdim. Hâlbuki her yaptığımı Allah için yapmam lazımdır. Ben saman çöpü değilim. Hilm, yumuşaklık, sabır, adalet dağıyım. Kasırga nasıl olur da, bu dağı yerinden oynatabilir. O sadece saman çöpünü uçurabilir. Öfke, padişahlara padişahtır. Fakat bizim kölemizdir. Ben öfkeye de gem vurmuşum. Burçlar ve fal hurafesi 13.2.2004 Son yıllarda burç ve fal tutkuları iyice yaygınlaştı. Gazetelerin fal köşelerine ilaveten internet siteleri de ortaya çıkıncı borsa, hava tahmin raporu takip eder gibi günlük olarak burçlar takip edilmeye başlandı. O gün eline para geçecek mi, geçmeyecek mi, sağlık durumu nasıl olacak, iş ortağı ile kavga edecek mi etmeyecek mi, başına kötü bir şey gelecek mi, gelmeyecek mi gibi konular günlük yapılacak mutat işler haline geldi. Hatta anne karnındaki çocuğun karakterini burçlar yolu ile öğrenme çabasına girildi. Daha enteresanı bazı anne babalar istemediği burçta çocuğu doğmasın diye, bebeğin doğumunu sezeryan ile gününden önce talep etmektedir. Bütün bu saçmalıklar, cahillikler inanç yönünden ne kadar erozyona, zafiyete uğradığımızı göstermektedir. Kaza ve kadere inanan, gaybı, geleceği sadece Allahın bileceğine iman eden bir Müslüman böyle hurafelerden uzak durur. Burçlara olan ilginin halkımızın bu konulardaki inançlarında büyük boşlukların olduğunu göstermektir. Bu boşluk insanların falcılara, kahinlere bel bağlamasına sebep olmuş. Bu kadar, ilmi ve teknolojik gelişmelere rağmen bugün de insanların büyük bir bölümü bu illetten, hurafelerden kendini kurtaramamaktadır. Maalesef gazetelerin en çok okunan köşeleri, burç ve fal köşeleri... Sıradan bir mahalle gazetede bile fal köşelerine rastlamaktayız Bu tür hurafeler sadece bizde değil, Batı’da da çok yaygın. Bilhassa, teknolojinin zirvede olduğu Amerika’da meslek haline gelmiş. Her semtte astrologlar, adım başı falcı dükkanları, büroları açmış. Burçlarla ilgili olarak yapılan bazı istatistiki bilgiler şöyle: 1- Bir çok ülkedeki araştırma sonucuna göre nüfusun %50'den fazlası burçlara inanıyor. 2- Büyük şehirlerde yaşayanlar kırsal kesimlere nazaran daha fazla burçlara inanıyor ve uğraşıyorlar. 3- Astronomi bilen hiç bir bilim adamı burçlara inanmamaktadır. 4- Kalabalık şehirlerde, sosyal problemler daha fazla olduğundan burçlara inancı daha yaygındır. 5) Kadınlar erkeklere göre daha fazla burçlarla ilgileniyor ve uğraşıyorlar. 6) Daha çok fen bilimi eğitimi görmeyen sanatçılar ve işadamları burçlarla ilgileniyor. Falcılara ve medyumlara inananların karekteristik özelliklerini de şöyle özetliyorlar: Kalabalık toplumlarda refah içinde yaşasalar bile kendilerine güvenleri sarsılan, sosyal bunalımlara giren, inancını kaybeden insanlar burçlar ve fal ile sorunlarına bir çözüm aramaktadırlar. Eğer burçlara dayalı fallar doğru olsaydı, bugün öncelikle gökcisimleriyle uğraşan astronomlar birer astrolog olurdu. Çünkü toplumda gökcisimlerini en iyi bilenler ve tanıyanlar astronomlardır. Astrologlara göre Başak burcunda doğanlar iyi idareci olamazken, Kova burcunda doğanların hepsi bilimadamı olmaktadır. Halbuki, Gauquelin isimli bir araştırmacı yaptığı istatistik bir çalışma sonunda, on farklı mesleğe sahip 15560 kişinin burçları ile meslekleri arasında herhangi bir ilişkinin olmadığını göstermiştir. Yine, Culver isimli araştırmacı 1981'de yaptığı çalışmada 300 kişinin fiziksel özellikleriyle burçları arasında hiç bir ilişki olmadığını ortaya koymuştur. Tıp doktorları üzerinde yıldız haritaları ele alınarak ve yaklaşık 100 denek kullanılarak yapılan istatistik bir çalışma sonunda, gökcisimlerinin konumlarıyla insanların davranışları arasında ilişki kurmanın mümkün olmadığı görülmüştür. Yine benzer olarak, A.Ü.F.F. Astronomi ve Uzay Bilimleri Bölümü'ndeki öğrenci ve öğretim elemanlarından oluşan 112 kişinin horoskopları çıkartılarak, aralarındaki istatistiki ilişkinin araştırıldığı bir çalışmada da, kişilerin burç yüzdelerinin rasgele dağıldığı, anlamlı bir dağılımın olmadığı ortaya çıkmıştır. Bilim adamlarının burçlarla ilgili bildirisi 14.2.2004 Bugün Batı’da hemen hemen her kesimde bizde ise maneviyattan uzak veya maneviyatı zayıf sosyete kesimde çok kimsenin her gün danıştığı bir falcısı, medyumu bulunmaktadır. Bunlar, şöyle bir iş kurmak istiyorum başarılı olabilecek miyim, işlerim iyi gitmiyor ne yapayım, kızım evde kaldı nasıl evlendirebilirim?... gibi soruların muhatapları. Verdikleri cevaplar da hep gelecekten haber vermekle ilgili. Halbuki dinimizde, gelecekten haber vermek, buna inanmak insanın dinden çıkmasına sebeptir. Dolayısıyla dinini bilen bir kimsenin yapacağı işler değil bunlar. Günümüzün yerli yabancı ilim adamları da böyle şeylerin hurafe olduğunu söylemekteler. Bu tür işlerle uğraşan kimselere ilim adamlarının verdiği ilmi cevaplara yer vermek istiyorum: Amerika'da "The Humanist" dergisi geçtiğimiz yıllarda astrolojiye karşı önemli bir bildiri yayınlamıştı. Bu, 18'i Nobel ödülü almış 186 bilimadamı tarafından imzalanan bir çağrıdır. Bir emekli astronomi profesörü (B.J. Bok), bir bilimsel makale yazarı (L.E. Jerome) ve bir felsefe profesörü (P. Kurtz) tarafından kaleme alınan bildirinin metni özetle şöyledir: "Bir çok bilim adamı astrolojinin dünyanın büyük bir kısmında giderek yaygınlaşmasından, kabul görmesinden ciddi endişe duymaktadır. Aşağıda imzası bulunan bizler astrologların özel ya da genel olarak yaptıkları kehanetlerin ve verdikleri öğütlerin kabul görmesi tehlikesine karşı toplumu uyarmak istiyoruz. Astrolojiye inanmak isteyenler, ilkelerinin hiç bir bilimsel temele dayanmadığını bilmelidirler." Astrolojiyle ilgili pek çok araştırma hep aynı sonuca varmaktadır: Astrolojinin öne sürdüğü tezlerin hiç birinde ilmi gerçeklik payı yoktur. İddiaların tamamı bir safsatanın ürünüdür. Astrologların evrenin gerçek fiziksel yapısıyla ilgili ya hiç bilgisi yoktur ya da çok sınırlı ve yanlış bilgiye sahiptirler. Astroloji, altı ay Güneş ve gezegenlerin hiç görülmediği kutup bölgelerinde doğan kişilerin burçları konusunda hiç bir açıklama getirememiştir. Benzer olarak doğum, uzayda veya başka bir gezegende olsaydı falı ne olurdu? Tıp bilimi, bebek anne karnındayken bile çevreden, dış uyarılardan etkilendiğini ispatlamıştır. Oysa astroloji için sadece ve sadece doğum anı çok önemli olup, doğum öncesi etkiler hiç dikkate alınmamaktadır. 5000 yıldır insanlığın gündeminde olan astroloji, bu yönde insanlığa hiç bir yarar sağlamamıştır; bilimsel düşünceye göre bundan sonra da sağlaması beklenmemektedir. Bu gerçeğin de halka gösterilebilmesi için biz astronomlara bazı görevler düşmektedir. Bunun için yapılabilecek bazı faaliyetler şunlar olabilir : 1- Basın yayın organlarını kullanarak toplumun aydınlatılmaya çalışılması. Ancak bu konuda kullanılabilecek bu türden yayın kaynakları sadece bilimsel yayın organları olmalıdır. Çünkü, zaten medyanın hemen hemen tamamı astrolojiyi kendi çıkarları uğruna kullanmaktadır. 2 - Astronomi bölümlerince periyodik olarak "astronomi günleri" düzenlenerek belli kesimleri eğitmek suretiyle, astrolojinin ne tür bir aldatmaca olduğunun gözler önüne serilmesi. 3 - Astrolojinin anlamsızlığını ve gereksizliğini gözler önüne seren ilmi bir bildiri yayınlaması. Çünkü, bilim adamlarına göre hiç bir gerçeklik payı olmayan astrolojiden çıkar sağlamak, aldatmadan, hatta dolandırıcılıktan başka bir şey değildir. 4 - Kendilerine ve çevrelerine karşı güvenlerini yitiren, sosyal bunalımlara düşen insanların, bu zararlı inançla kendilerini avutup zaman geçirmelerine mani olunmalı, kendilerine astrolog diyen umut tacirlerine alet olmaktan kurtarılmalı. Cem Karaca’nın ardından 20.2.2004 Geçen hafta Cem Karaca dualarla toprağa verildi. Cem Karaca’nın ölümü, vasiyeti, cenaze merasimi günlerce basınımızın önemli konuları arasında yer aldı. Bu ölüm olayında benim şahsen takdir ettiğim, cesurca bulduğum yaptığı vasiyettir. “Hiçbir tören istemiyorum, sadece dini tören istiyorum, beni duaları gömün, alkış istemiyorum” demesi, diyebilmesi bence önemli bir olaydır. Çok faydalı bir çığır açmadır. Bu konuyu biraz sonra açmak istiyorum. Fakat bundan önce şunu ifade edeyim. Tabii ki bu takdirim, Cem Karaca’yı olduğu gibi takdir ettiğim, bütün düşüncelerini, inancını aynen kabul ettiğim manasında algılanmamalıdır. Çünkü onun inancı, yaşayışı benimkinden çok farklı idi. Sık sık televizyonlara bizzat kendisi ifade ettiği gibi, Bektaşi kökenliydi. Bektaşi tarikatının inançlarına saygılı olmakla beraber, benim inandığım ve yaşadığım sade Müslüman inancından farklı şeylerdi bunlar. Bunun için taşları yerli yerine koymak gerekir. Toplum olarak abartmayı çok seven bir milletiz. Bunun için de çok duygusalız. Gazetelerdeki haberlere bakıyorum, herkes kendi kafasına göre abartılmış birşeyler yazıyor. İnancımıza göre insanın hali son nefeste belli olur. Onu da biz bilemyez. Allah bilir. Gönül ister ki, herkes imanla gitsin, Cennette yerini alsın. Tabii ki bunun da şartları vardır. Peygamber efendimiz bununla ilgili buyuruyor ki: “ İnsan nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl ölürse öyle haşrolunur!” Bu hassas konuyu daha fazla uzatmadan Necip Fazıl’ın bir sözü ile noktalayayım:” “İmanlı ölen herkese Allah rahmet eylesin!” Şimdi gelelim alkış istememesi ve dualalarla gömülmesi arzusuna. Bu vasiyet gerçekten takdir edilmesi gereken bir davranıştır. Çünkü, bilerek bilmeyerek biri bir yanlışlık yapıyor, bu yanlışlık ikaz edilmediği, doğrusu bildirilmediği için bir müddet sonra o sanki dinin bir kuralıymış gibi kalıyor. Sonra da bunu kaldırmak mümkün olmuyor. Bunun için din görevlilerin çekinmeden yapılması gereken ikazları yapması şarttır. Eğer cenaze merasimi dini inançtan dolayı yapılıyorsa – ki bunda kimsenin şüphesi yokdinin bildirdiği şekilde yapılması kadar tabii ne olabilir? Şunun bunun yapması ile yapılan dini vazife olmaz. Yapanın düşüncesi olur. Dinimiz her hususta olduğu gibi, cenazeye yapılacak dini vecibeleri de bildirmiş. 1400 yıldan beri bunlar hiç değiştirilmeden tatbik edilmiş. Yapılan bir işin dini olabilmesi için, kaynağının dini olması lazımdır. Dinimizin esas kaynağı Kur’an-ı kerimdir, Peygamber efendimizin sünnetidir, bunun açıklaması olan müctehid alimlerin fıkıh kitaplarında bildirdikleri fetvalarıdır. Dolayısıyla işin dini olabilmesi için mutlaka bu kaynaklara dayandırılması gerekir. Bugün maalesef bunlar bir kenara atılmış her önüne gelen kendi aklına göre bir şey yapmaya kalkışıyor. Bu kaynaklara baktığımz zaman cenaze merasiminde; slogan atmanın, alkış tutmanın, çiçek atmanın, çelenk göndermenin, mezar taşına resim koymanın, yakaya resim takmanın, siyah elbise giymenin, saygı duruşunda bulunmanın, bağırıp çağırmanın, ağıt yakmanın olmadığını görüyoruz. Dini kaynaklarda olmayan şeyi yapmanın birçok zararı vardır. Başta, dinde olmayan bir şey yapıldığı için, insan günaha girer. İkincisi, yapılan bu işin ölüye faydası olmadığı gibi tam aksine zararı olur; bunlardan üzüntü duyar, sıkıntı çeker. Üçüncüsü de hiçbir faydası olmayan bir iş yapıldığı için yapılanlar israf olur. İsraf da haramdır. Kısacası, bu yapılanlar ile kişi, hem dine, hem dünyasına, hem ölüye zarar vermiş olur. Yapanlar genelde bilmedikleri için, cahilliğinden dolayı yapmaktadırlar. Bunların iyi niyetle yapılması da mazeret olmaz. Dini yayanağı olmayan iyi niyetler, insanı Cehenneme götürür Çünkü, Cehennemin. yolları iyi niyet taşları ile döşelidir. Alkış cahiliye devri âdetidir 21.2.2004 Dün, dini merasimlerin dine uygun yaplamasından, cenaze merasiminde “Alkış” tutmanın dinde yeri olmadığından bahsetmiştik. Burada en büyük görev din adamlarına düşmektedir. Bunun için sık sık ikaz etmeleri, “Dinimizde alkışlama yoktur. Eğer mevtaya iyilik yapmak istiyorsanız, lütfen alkışlamayın, dua edin, Fatiha okuyun!” diyerek çok önemli dini bir vecibenin yerine getirilmesine vesile olmalıdırlar. Çünkü, herkes herşeyi bilemez. Neyin dinde yeri vardır, neyin yok; bu ancak ikazlarla mümkündür. İslamiyet nerden gelirse gelsin ve hangi maksatla olursa olsun batıl inanç, bid’at, örf ve adetleri yasaklamıştır. Maalesef cenaze ile ilgili yapılması gereken işlemlerin arasına çoğu zaman bilgisizlik, menfaat temini, bazen de eski din ve kültürlerin etkisinden kalınarak bid’at ve hurafelerin karıştığı görülmektedir. Cenazeye çelenk gönderilmesi cenazenin katafalka konularak uzun süre bekletilmesi, saygı duruşunda bulunulması, görev yaptığı yer veya yerlere götürülerek başında nutuk çekilmesi, bando ve marşların eşliğinde teşyi edilmesi, cenazenin bekletildiği yerlerde veya kabrin başında mum yakılması, çiçek bırakılması gibi davranışlar, bid’atların en çok dikkat çekenleri arasındadır. Gerçekten acı, üzüntü, gözyaşı, ıstırap ve ayrılık ateşinin tutuştuğu bir törende aykırı davranışta bulunmak o andaki teslimiyet, vecd ve samimiyetle uyumlu düşmemektedir. İşte uygun olmayan bu davranışlardan biri de cenaze nakil ve defni esnasında ona saygı adına tutulan alkışlardır. Tarih ve kültürümüzde cenaze merasimi dışında alkış vardır. Alkış daha çok hayatta olanlarla dünyevi işlerde bağlılığını, sevgisini, ispatlamak için el çırpmak maksadıyla takdir hislerini dile getirmektir. Nitekim Osmanlı döneminde de yapılan bir çok protokol hizmetlerinde alkışın bu amaçla icra edildiği görülmektedir. Eskiden araplar alkışı dini merasimlerinde de kullanıyorlardı. Bunun için Kuran-ı kerimde dua, Kabe'yi tavaf ve namaz kılmak gibi hallerde ıslık ve alkışın bir işaret olarak Cahiliye dönemi Arapları tarafından kullanıldığı bildirilmektedir. Onların bu eylemi Kuran-ı kerim'in şu ayeti ile kınanmıştır: 'Onların Beytullah yanındaki duaları da ıslık çalmak ve el çırpmaktan başka bir şey değildir.' (8/35) Müşriklerin bazı erkek ve kadınları Beytullah'ı çıplak olarak tavaf ediyorlardı. Tavaf esnasında parmaklarını birbirine kenetleyip ağızlarına götürerek ıslık çalıyorlar, bir taraftan da ellerini çırparak alkış tutuyorlardı. Bu da iddialarına göre onların duası idi. Islık ve el çırpma olayı dua, ibadet ve hatıra adına yapılmış olsa bile tasvip görmemiştir. Bu nedenle son yıllarda bazı cenaze törenlerinde toplanan kalabalıklar da el çırpmayı bir adet hatta cenazeye karşı tabii bir görev ve anlayış haline getirmişlerdir. Halbuki hangi amaçla olursa olsun bu doğru bir iş değildir. Cenazeye olan saygı ve üzüntümüzün bir işareti olmaktan da uzaktır. Tersine ağıt yakmak, yüksek sesle ağlayarak feryat etmek onu nasıl rahatsız ediyorsa, alkış ve ıslık gibi hiçbir dini mesnedi olmayan hareketler de onun ruhunun incinmesine sebep olur. Bunun için bu tür yanlış davranış ve uygulamaların daha fazla yaygınlaşıp tabii bir teamül haline gelmeden önüne geçilmelidir. Hem cenaze sahibi hem de cenaze törenlerine katılanlar yeterince aydınlatılmalıdır. Cenaze törenleri son görevdir. Bu son önemli görevin ölen kimseye faydası olacak şekilde olması gerekir. Bu da alkışla olmaz. Çünkü tuttulan alkışların, ölene hiçbir faydası yoktur, aksine her ikisine de zararı vardır. Aklı başında olan bir kimse hem kendine hem de mevtasına zarar vermek istemez! Wall Street Journal’ın araştırması 27.2.2004 Avrupa, Amerika gibi gelişmiş ülkeler, teknoloji, insan hakları, sosyal adalet gibi konularda devamlı yükseliş kaydediyorlarsa da, insanı insan yapan hayvanlardan ayıran ahlaksızlık, fuhuş gibi konularda da her gün irtifa kaybetmektedirler. Batı’ya yaklaştıkça biz de bundan nasibimizi almaktayız. Avrupa Birliği’ne girdiğimizde bizi bekleyen en büyük tehlike de budur. Şimdiden bununla ilgili savunma, koruma tedbirlerini almazsak bir müddet sonra onlardan farkımız kalmaz. Daha Avrupa Birliği’ne girmeden bu tehlikenin sinyalleri gelmeye başladı. Geçenlerde bir gazetenin manşetten verdiği haber bu acı gerçeği göstermektedir. Bu haberde, iki erkeğin; Alman vatandaşı olmuş bir Türk genci ile Türk vatandaşı bir Türk gencinin Almanya’da resmen evlendikleri bildiriliyordu. Cenab-ı Hakkın, lanetlediği, çirkin iş buyurduğu ve bu yüzden bir kavmi (Lut kavmini) helâk ettiği, Hıristiyanlık dahil bütün dinlerin yasakladığı bir fiile sözde Hıristiyan olan bir millet resmen müsaade ediyor. Batı’da erkek- kadın ve kadın kadına fuhuş, zina zaten hayatın normal bir parçası haline gelmiş durumda. Batı bu tür ahlaksızlıklara engel olmak bir yana her türlü kolaylığı, desteği vermektedir. İnsanları hayvanlaştırmak hatta hayvandan daha aşağı hale getirme gayreti içindeler. Milletlerin dışa dönük huzur ve emniyetini sağlamakla görevli Birleşmiş Milletler de milletlerin iç huzurunu bozmak için kapıyı aralamış durumda. Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Koffi Annan, Geçenlerde Birleşmiş Milletler bünyesinde çalışan homoseksüel çiftlerin evliliğinin de, geleneksel evliler gibi tanınacağını, bunun da Birleşmiş Milletleri, toplumsal, dini ve kültürel açıdan zenginleştireceğini söyledi. İnsanların sözde rahat ve huzurunu sağlamak maksadı ile ortaya çıkan kuruluşlar, bir taraftan bazı faydalı işler yaparken diğer taraftan öyle hatalar yapıyorlar ki, insan insan olmaktan çıkıyor. Bazı yönlerden insanları medeniyetin zirvesine taşıırken diğer yönden vahşetin, gayri insaniliğin zirvesine taşıyorlar. Sonra da, kimse evlenmiyor, nüfus artışı eksiye düştü, bunu nasıl artıya çıkartabiliriz bunun planlarını yapıyorlar. Ailenin, evliliğin korunması ve evliliği kötü yönde etkileyen nedenler üzerine araştırmalar yapıyorlar. Bu konuda yapılan bir araştırmanın özeti şöyle: (A.A)’ nın New York mahreçli haberine göre, Wall Street Journal gazetesinde yayımlanan bir araştırmaya göre, işyerinde karşı cinsten çok sayıda kişi bulunması, evliliklerin yüzde 70 oranında bozulmasına yol açtığı, aynı cinsten insanların bir arada çalıştığı işyerlerindeyse benzeri duruma rastlanmadığı tespit edildi. 7 yıl süren araştırmanın 1.500 işyerinde çalışan 37.000 çalışanı kapsadığı bildirildi. Araştırmanın ilginç bir sonucu, karşı cinsten çok sayıda insanın bulunduğu işyerlerinde flörte başlayanların evli ya da bekar olmasının fazla önemli olmadığı, her iki kesiminde meşru evliliğe büyük darbe vurduğu tespit edildi. Araştırmaya göre, böyle işyerlerinde çalışanların üçte biri boşanmışsa evli bir çalışanın boşanma ihtimali yüzde 43 oranında artıyor. Ayrıca işyerinde aynı cinsten çok sayıda bekar çalışan bulunması halinde, boşanma riskinin yüksek olduğu, zamanla bu iş arkadaşlarını kendine örnek alan evli bir çalışanın boşanma riskinin yüzde 60 arttığı kaydedildi. Araştırmaya katılanlar, evli de olsalar, karşı cinsten biri eğlence olsun diye kendileriyle flört etmeye başlayınca, buna karşılık verdiklerini itiraf ettiler. Ancak böyle başlayan masum flörtlerin zamanla ciddi ilişkiye dönüştüğü ve evlilikleri tahrip ettiği belirlendi. Gerçekten Avrupa’yı anlamak mümkün değil. Bir taraftan böyle doğru tespitlerde bulunuyorlar, diğer taraftan bu tespitlerin tersini yapmak için de ellerinden geleni yapıyorlar. Beş yılda birbirlerini tanıyamayanlar 28.2.2004 Dün, Amerikan Wall Street Journal gazetesinin, evliliğin en büyük düşmanının flört ve iş arkadaşlığının olduğuna dair bir araştırmasına yer vermiştim. Bugün de evlilik öncesi flörtün evliliğin üzerindeki etkileri üzerinde durmak istiyorum. Evlenmek, yuva kurmak, insanın hayatını değiştiren, hayatın dönüm noktasını meydana getiren bir olaydır. Yanlış bir tercih, insanın dünyasını karartır. Hattâ insanın âhıretine de tesîr ederek, sonsuz azâba sebep olabilir. Dış görünüşe aldanıp da yanlış karar vermekten sakınmalıdır. Çünkü evlilik hayatına başladıktan sonra, geri dönmek zordur ve kötü huylu kimsenin, bundan sonra düzeltilmesi de kolay değildir. Evlilik öncesi eşlerin birbirlerini tanımalarında bir çok meşru yol vardır. Fakat bir çok genç bugün flört yolunu tercih etmektedir. Flört; kız ve erkeğin arkadaşlık kurmasıdır. Bu yolla gençlerin birbirini tanımaları mümkün değil. Çünkü her iki tarafta rol yapacak, gerçek yönlerini saklayacak, karşı tarafın arzu ettiği yönlerini ön plana çıkartacaktır. Beş yıllık arkadaşlıktan sonra evlenip üç ay sonra da, “Bu güne kadar gerçek halini tanıyamamışım” diyerek ayrılan çok kimseye şahit oluyoruz. Çoğu zaman flört bir tuzak olarak kullanılmaktadır. Bu arkadaşlıkta çok defa kız, erkek tarafından kandırıldıktan sonra bir paçavra gibi sokağa terk edilmektedir. Simsarların kucağına itilmektedir. Flört, akıl-mantık hislerini altüst eder. Bu işin en mühim özelliği de, sık sık arkadaş değiştirmektir. Kızı kandırıp terkeden erkek hâin, kandırılan kız da maskara durumuna düşer. Bu işte çok defa, iffet elden gider. Nâmûslu Müslüman bir kız için bundan büyük felâket olamaz. Flörtle meydana gelen tahrîk, gençleri huzursuz, rahatsız ve saldırgan hâle getirir. Flört, birçok gençleri serseri, müsrif ve perişan hâle sokar. Gençler arasında aşağılık kompleksi, kıskançlık, kin, nefret, karamsarlık, düşmanlık, anarşi ve çeşitli rûhî bunalımlar doğurur. Hattâ intihârlara sebep olur. Flört, zamanla tenhâda buluşmaya sevkeder. Sonunda, birçok gencin başı belâya girer. Genelde bu hissî eğlencelerden sonra hep soğukluk olur. Genç erkek, kokladığı çiçekten hemen doyar, sonra başka renkte bir çiçek arar. Artık gördüğü bu sahne onu avutmaz. Çünkü ondaki esrar, onu çeken câzibe, bağ ve düğümler çözülmüştür. O artık başka bir câzibe, daha esrarlı bir düğüm ister, başka eğlenceleri kovalar. Bu durum evlendikten sonra da devam eder. Bekârken çok kimseyle görüşen, çok kimseyle eğlenen erkek ve kızda, evlendikten sonra da çok kimseyle görüşme arzûsu devam eder. Bir kişiye bağlı kalmak, zamanla onu sıkmaya başlar, değişiklik arayışına girer. Bunun sonucu olarak, her gün gazetelerde boy boy resimlerini gördüğümüz cinâyetler meydana gelir. Bugün yüzlerce âile bu yüzden perişan olmaktadır. Bir kısmı hapishanede, bir kısmı da kendini mezarda bulmaktadır. Bir anlık gaflet, değişiklik arzûsu, kişilerin hem dünyasını, hem de âhıretlerini karartmaktadır. Çok gence belki bunlar manâsız gelir. Çünkü birisine gönlünü kaptıran gence verilecek nasîhat, deli saçması kabûl edilir. Onun için Peygamber efendimiz, “Sevgi insanı sağır ve kör eder” buyurmuştur. Sağıra ne anlatsanız, ne söylerseniz duymaz. Bu bakımdan ileri görüşlü, tecrübeli sâlih ana-babanın tavsiyelerine de mutlaka uymalıdır! Ana-baba, oğlunun veya kızının evleneceği kişiye, evlâtlarının gözü ile bakmaz. Acı tecrübelerin verdiği firâsetle bakar. Ana-baba sadece görünüşe değil, perdenin arkasına da bakar. Perde gerçeği görmeye mâni olur. İnsanı yanıltır. Bunun için böyle önemli, hayati bir konuda gençlerin kendi başlarına karar vermeleri büyük risktir, tehlikelidir. Anne-baba ve çevredeki güvenilir kimselerin görüşleri de mutlaka alınmalıdır. 'Ilımlı İslam'dan maksad ne? 6.3.2004 Bugün sizlere geçen hafta gazetelerde yayınlanan bir haberi sunarak bununla ilgili kısa bir yorum yapmak istiyorum. Bu haber şöyleydi: “Diyanet İşleri Başkanı Ali Bardakoğlu, Washington'da “ılımlı İslam” Türkiye modelinin İslam dünyasında uygulanmasına ilişkin görüşmeler yapıyor. Utah Üniversitesi'nde İslam konulu bir konferansa katılan Bardakoğlu, ABD Dışişleri Bakanlığı ve ABD Ulusal Güvenlik Konseyi (NSC) yetkilileriyle bir araya geldi. NSC yetkilileriyle “Ilımlı İslam” ve Türkiye örneğini tartıştıklarını belirten Bardakoğlu, Diyanet İşleri Başkanlığı olarak bu konuda işbirliğine hazır olduklarını ifade ettiğini söyledi. Bardakoğlu, NSC'nin, ılımlı modelin Ortadoğu'da desteklenmesi bakımından somut öneri sunduğunu kaydetti. ABD'nin, dinin teröre destek veren görüntüsünden rahatsız olduğunu belirten Bardakoğlu, bu çerçevede Türkiye'yi önemli örnek olarak gördüklerini, Türkiye'deki laik demokrasinin, mevcut tablodaki payını bildiklerini kaydetti. Bardakoğlu, Türkiye'nin geleneksel dini bilgisinin, teröre hiçbir zaman zemin olmadığını, dışarıdan gelen, "yama" dini bilginin radikal unsurları desteklediğini söyledi. AB'ye girmenin hem Türkiye hem de AB açısından kazanım olduğuna işaret eden Bardakoğlu, AB'nin Türkiye'yi içine alarak, dinlerarası barış örneği vereceğini kaydetti. Washington'da 10 yıl önce 59 dönüm arazi üzerinde temeli atılan Türk Amerikan İslam Vakfı'nın (TAYIF) canlandırılması projesi üzerinde çalışacaklarını da belirten Bardakoğlu, Diyanet İşleri Başkanlığı'nın ABD'deki ilgili bilimsel ve akademik faaliyetlere de katılması gerektiğini bildirdi. Ali Bardakoğlu, Washington'da Georgetown Üniversitesi'nin Hıristiyan ve Müslüman Anlayış Merkezi ile İslam ve Demokrasi Merkezi adlı kuruluşların temsilcileriyle ayrı ayrı görüşmelerde bulundu. New York'a hareket edecek olan Bardakoğlu, burada da Türk dernek ve cami yetkilileriyle toplantılar yapacak, Musevi Konseyler Birliği adlı kuruluşun temsilcileriyle bir araya gelecek.” (Yeni Şafak- 27.2.2004) Son yıllarda Ülkemizde ve Batı Hıristiyan âleminde hiç gündemden dürüşülmeyen “Ilımlı İslam” modelinin ne olduğu tam olarak açıklığa kavuşturulmadı. Bu, asırlardır ecdadımızın yaşadığı ve dünyaya yaydığı, terörden, anarşiden uzak, herkesin inancına saygılı “Ehli sünnet” itikadı ise diyeceğimiz bir şey yok. Çünkü bu inanç gerçek İslamı temsil eder, bu sayede asırlarca her din mensubu rahat bir şekilde yaşadı. Eğer, ılımlı islamdan maksadın, İslamın light hale getirilmiş şekli yani protestanlaştırılarak, İslamda reform yaparak yeni bir model ortaya koymak ise bu gerçek İslamı temsil etmediği için dine büyük zarar verir. Çünkü, reform, ıslah etmek, bozulmuş bir şeyi düzelterek, eskiyi doğru haline getirmek demektir. Hıristiyanlık bozulduğu için reform yapıldı. Müslümanlık bozulmadığı için böyle bir hareket ise tam tersine onu bozmak olur. İslamiyet her çağa uygundur, reforma ihtiyacı yoktur. Bunu sadece biz söylemiyoruz. Bir zamanlar komünizmin fikir babası meşhur fikir adamı Roger Garaudy “Niçin İslâmı seçtiniz? sorusuna “İslâmı seçmekle çağı seçtim" şeklinde cevap verdikten sonra şöyle devam ediyor: "İslam, çağları arkasında sürükleyen bir dindir. Diğer dinler ise, çağların arkasında sürüklendi. İslam dışındaki bütün dinler zamana uyduruldu. Reforma tabi tutuldu. Mukaddes kitablar zamana göre tahrif edildi. Kur'an-ı kerim ise, indirildiği günden beri hep zamana hükmetti. O, zamanı değil, zaman onu izledi. Zaman yaşlandıkça o gençleşti. Bu, çağlar üstü bir olaydır. Bugüne kadar, bunca savaşların bıraktığı korkunç, sosyal, siyasi ve ekonomik sarsıntılardan daha büyük bir olaydır. İslâm, bütün düşüncelere hakimdir. Fakat bunlardan hiçbiri, İslama hakim değildir." İslam çağa uymuyor diye reform yapmak isteyenler, bilerek veya bilmeyerek İslamın yıkılmasına yardım etmiş olurlar. İstedikleri yeni Müslüman modeli 7.3.2004 Hıristiyan Batı âlemi, İslamiyeti yok etmek için yaptığı asırlar süren mücadeleden bir netice alamayınca; kendileri ile uyumlu, istedikleri tarafa yönlendirebilecekleri, sınırlarını kendilerinin çizdiği yeni bir “İslam” yeni bir “Müslüman” modeli geliştirmeye karar verdi. “Hoşgörü” “ılımlı” “Light İslam” adını verdikleri bu modelde; emir ve yasağı olmayan, tatlıya, tuzluya karışmayan, haftada bir cumaya giden, bayram namazlarını kılan, cenazesi camiden kalkan ve Müslüman mezarlığına gömülen bir Müslüman tipi esas alınmaktadır. Bu yolla, dinin dinamik değerleri, emir ve yasakları yok edilerek, ilâhî olmayan tamamen insan düşüncesine dayalı felsefî bir sistem geliştirmek istiyorlar. Bu çalışmanın içinde sadece Vatikan değil ABD’de var. Bunu açıkca da ifade ediyorlar: “AA‘ nin Washington mahreçli ve 23 Eylül 2003 tarihli haberi özetle şöyle: “CIA ve ABD Federal Soruşturma Bürosu FBI hakkında yazdığı kitaplarla tanınan Ronald Kessler “CIA Savaşta” (The CIA at War) adlı kitabında, CIA Direktörü George Tenet ve diğer üst düzey CIA yetkilileriyle yaptığı görüşmelere de yer verdi. ‘İslamda, öteki dinlerde olduğu gibi ruhban sınıfı olmadığı için herhangi bir kişi kendini dini lider olarak adlandırabilir. Bu yüzden CIA, bazı din adamlarını para ile satın aldığı gibi, sahte dini liderler de çıkarttı.’ Ayrıca kitapta, CIA’nin, kendilerini din adamı olarak tanıtan ve Müslüman olmayanlar hakkında daha yumuşak dini mesajlar verecek görevlileri işe aldığı ifade edildi. Bir CIA kaynağının “Radyo istasyonlarının yönetimini devralıyor ve din adamlarını destekliyoruz. Propagandaya geri dönüş. Ilımlı Müslümanlar çıkartıyoruz” şeklindeki sözlerine yer verdi. Bu yönde fetvalar veya dini yazılar yayınlamaları için din adamlarına para verildiği de bildirildi.” Şimdi de, araştırmacı - yazar Serdar Kuru’nun bu konu ile ilgili yorumuna (yorumdan pasajlara) yer verelim: “Bugünlerde elime çok ilginç bir kitap geçti. Kitap, CIA ve FBI üzerine çeşitli kitapların da yazarı olan Ronald Kesslerin " The CIA at War" çalışması. Yazar CIA’nin İslamda kesin kurallara ve hiyerarşiye bağlı resmi bir ruhban sınıfı olmadığını analiz ettiğini bunun üzerine çeşitli din adamlarına rüşvet vermek dışında kendi din adamlarını da ortaya çıkarttığını söylemekte. CIA tarafından şekillendirilen bu "din adamı" ajanların kendilerini şeyh, hoca, molla ve dini lider olarak tanıtıp bütün islam aleminde "ılımlı" ve "hoşgörülü" islam modelini vaaz ettiklerini belirtmiş. Kitapta görüşlerine başvurulan ismi açıklanmayan bir CIA kaynağı teşkilatın şu anda dünya çapında elindeki tüm propaganda tekniklerini kullanarak bu sahte din adamlarını destekledikleri ve kendi "ılımlı müslüman" modellerini kendilerinin çıkarttığını söylemekte. Sonuç olarak özellikle 1980lerden sonra dünyaya yayılan emperyalizme, kapitalizme ve siyonizme "hoşgörüyle" bakan islam ve Müslüman versiyonlarının nereden seri üretim yapıldığı hakkında bu kitap oldukça zihin açıcı bir görev yapmakta.” Batı’nın yaptığı bütün bu çalışmaların gerçek sebebi şu: Dünya küçüldü. Herkes çeşitli vesilelerle gittiği yerlerde fikirlerini, inançlarını yaymakta. Batı alemi, Hıristiyanlığın mensuplarını tatmin etmediğini, yeni bir inanç arayışı içinde olduklarını görüyor. Ya gerçek İslam bu inanç boşluğunu doldurursa!.. Hıristiyanlık yok olursa!... İşte bütün korkuları bu... Bunun için de İslamiyeti Hıristiyanlığa benzetmek istiyorlar. Maksatları İslamiyetin içini boşaltarak potansiyel tehlike(!) olmaktan çıkartmak. Bazı kesimlerce ikide bir gündeme getirilen Ahkam ayetlerini yok farzetme veya bu âyetleri yeniden yorumlama gayretleri bunu gösteriyor. Böylece asli unsurları yok edilmiş bir İslamiyet cazibesini kaybedecek, Batı’da taraftar bulamayacak. Hıristiyan alemi de rahat bir uyku uyuyacak! Herkese ayrı bir din yaklaşımı! 12.3.2004 Geçenlerde, Milliyet gazetesinde, “Problem nerede? Dinde mi, dini anlayışlarda mı? Çözüm için 'dinde reform' yapılmalı? “ konularını ihtiva eden bir yazı dizisi yayınlardı. Günümüzün meşhur ilahiyatçılarının konu ile ilgili görüşlerine geniş yer verildi. Bütün ilahiyatçılar şu üç noktada hem fikirler: 1- Dinde akıl esas alınmalı. 2- İctihat kapısının açılmalı. 3- Dinde refrom yapılmalı. Bazı ilahiyatçılar ‘dinde reforma gerek yok, dinde değişim kafi’ fikrini savunuyorsa da, değişimden neyi kastektiklerine bakıldığında, onların da reform istedikleri, fakat halkın reform kelimesine karşı olan allerjilerini bildikleri için daha yumuşak bir ifade olan ‘değişim’i tercih ettikleri anlaşılıyor. Diyorları ki: “Toplumun yeni sorunlarına çözüm için içtihat kaçınılmazdır. İçtihatta da en önemli unsur akıldır. Reform ve içtihat yapmak, kayıtsız ve şartsız düşünmekle olur. İslamda reform yapmaya içtihat denir. Bundan dolayı her müçtehit reformcudur.İslamın din bilgisi kaynağı akıl ve Kuran'dır. Kuran'a gidip fıkhın, tasavvufun, kelamın, hüküm ve kurallarını gözden geçirip değiştirmenin temel kuralı şudur: Ayetleri günümüzün şartlarına göre insanın, toplumun, yararına göre yeniden yorumlamaktır." İctihad gerekli mi gereksiz mi, bugün ictihad yapacak kimse var mı? Konularını yarına bırakıp, dinimizde aklın yeri üzerinde durmak istiyorum bugün. Dikkat ediyorsanız, alimler ve hazret-i Peygamberden hiç söz edilmiyor. Alimlerden sonra Peygamber efendimizi de devre dışı bıraktı bunlar. Hep akıl ön planda. Çünkü hazret-i Peygambere de tam itimatları yok. Halbuki din, Resûl-i Ekrem efendimizin, Allahü teâlâ tarafından, Peygamber olarak, bütün insanlara getirdiği ve bildirdiği emirlerin hepsine güvenmek ve inanmaktır. Peygambere inanmamak veya i'timâd etmemek, ona yalancı demek olur. Yalancılık kusûrdur. Kusûru olan kimse, Peygamber olamaz. Muhammed aleyhisselâmın, Peygamber olarak bildirdiği şeyleri, akla, mantığa, tecrübeye ve felsefeye danışmaksızın, tasdîk ve i'tikâd etmektir, inanmaktır din. Akla uygun olduğu için tasdîk ederse, aklı tasdîk etmiş olur. Resûlü tasdîk etmiş olmaz. Veyahud, Resûlü ve aklı birlikte tasdîk etmiş olur ki, o zaman Peygambere i'timâd tam olmaz. Her şey akıl ile halledilebilseyde Peygamberlere lüzüm kalmazdı. Aklın kapasitesi sınırlı olduğu ve tek başına doğruyu, yanlışı ayırt edemediği için Peygamberler gönderildi. Herkes kendi aklı ile bu din bilgilerini bulmaya çalışırsa, yeryüzündeki insan sayısı kadar bozuk düşünce, din ortaya çıkar. Çünkü, herkesin anlayışı, düşüncesi, fikir yapısı bir değildir. Dünyalık meselelerde bile, herkes başka başka düşünmekte, herkes ayrı bir fikir yürütmektedir. Dünya işlerinde bile böyle olunca, aklın ermediği, anlıyamadığı âhıret bilgilerinde doğruyu bulmak hiç mümkün olur mu? Dinimizin emir ve yasaklarını doğru olarak bildiren sadece Ehl-i sünnet âlimleri olmuştur. Zaten, ben ehli- sünnet i'tikâdındayım demek, Peygamber efendimiz ve Eshâbı nasıl inanmışlar ise, ben de öyle inandım demektir. Ehl-i sünnet âlimlerini taklîd etmek, onların yolundan gitmek, insanı bozuk, zararlı inanıştan kurtarır. Çünkü, Ehl-i sünnet âlimleri, aklın ermediği bilgilerde, yalnız Kur'ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere uymuşlar, akıllarını yalnız bu ikisinin m'nâlarını arayıp bulmakta ve onları anlamakta kullanmışlardır. Bu manâları, Eshâb-ı kirâmdan, Onlar da, Resûlullahdan öğrenmişler ve öğrendiklerini kitaplarına yazmışlardır. Yalnız aklı esas alanlar yolda kalıp helak olmuşlar, vahyi yani peygamberin bildirdiklerini esas alanlar kurtulmuşlardır. Nitekim, İmâm-ı Gazâlî hazretleri "Gördüm ki akıl izmihlâl (yıkılma) içindedir. Akıl daha kendisinden bile habersizdir.Her şey peygamberlik gerçeğindedir. Bu gerçeğe yapıştım ve kurtuldum." demiştir. Zamane müctehidlerinden ictihadlar! 13.3.2004 Dün, aklın dinimizdeki yeri üzerinde durmuştuk. Bugün de ictihadın dinimizdeki yeri üzerinde durmak istiyorum. Milliyet gazetisindeki, dinde reform yazı dizisinde bir ilahiyatçı prof. " Kapanmış ictihat kapısını açmak gerekir. Ancak, her önüne gelenin 'ictihat yapıyorum, bu da benim ictihadım' diyerek dini ifsat etmesi, bozması da yanlış olur. Buna mani olunmalıdır. Ancak ehli olan ictihad yapmalıdır” diyor. İctihad konusunda işte bütün mesele burada düğümleniyor. Önce şunu ifade edeyim. Aklı başında, dini seven ve kayıran, hazret-i Peygambere ve onun varisleri olan alimlere hürmeti olan herkes bugün ictihada lüzum olmadığını, geçmişteki müctehid alimlerin yaptıkları ictihadların yeterli olduğunu ve bundan sonra da dini konularda kimsenin sıkıntıya düşmeyeceğini bildiriyorlar. Şimdi faraza, ictihada luzum var kabul edelim. Yine az sayıda da olsa ictihad yapacak ehil kimse var kabul edelim. Peki, herkes benim ictihadım doğru diyeceğine göre, hangisinin doğru, kimin ehil kimin ehil olmadığını nasıl ayırt edeceğiz. Şimdi size, işin vahametini göstermek için zamane müctehidlerinin bazı ictihadlarını(!) sunmak istiyorum: Bir ilahiyatçı Prof. çıkıyor: “Kadınların başı açık, Kuran okumaları, namaz kılmaları caizdir. Başı örtmek, namazla ilgili değildir. Hatta evde kimse yoksa çıplak olarak da kadın namaz kılabilir.” diyor. Başka bir ilahiyatçı milletvekili de * Allah Kuran'da örtünmeyi toplulukların örflerine bırakmıştır. Örf her topluluğun hukuku, kültürü, yorumunu kapsar. Dolayısıyla benim yorumuma göre, bir kadın 'riş-burç ve hamilelik bölgesini kapattığında dinin örtünme kurallarını da yerine getirmiş olur. Bu zamana ait bir örnekle söyleyecek olursak, tek parçalık bir mayo ile vücudunu örten kadın 'minumum örtünmenin' koşullarını da tamamlamış olur. Benim 'kadında örtünme' içtihatım budur.' diyor. (Güler Kömürcü, Haber Türk, 02.03.2004) Başka biri çıkıp, “ Kur’anda bugün bildiğimiz beş vakit namaz açıkca bildirilmemiş. Kur’anda geçen salat kelimesinin manası dua, anmak, hatırlamak manasındadır. Günlük işleri arasında, birkaç defa Allahı anmak, hatırlamakla Kur’anın namaz emri yerine getirilmiş olur.” diyor. Daha neler neler söylüyorlar... Benim kafama takılan şu: Bildiğim kadarı ile ilahiyatta öğretim üyesi olmak için Müslüman olma şartı yoktur. Müslüman olmayan biri veya nüfus kağıdında Müslüman görünen biri İslam dinine zarar vermek için ictihad adı altında dini yıkma faaliyetinde bulunsa buna kim mani olacak? Sen ehilsin ictihad yapabilirsin, sen değilsin yapamazsın, diye kim yetki verecek. Eskiden kimse böyle bir şeye teşebbüste bulunamazdı. Aklından bile geçiremezdi. Çünkü bunun şartları vardı. Her önüne gelen ben müctehidim diye ortaya çıkamazdı. Çıksa bile haddi bildirilirdi. Şimidi de kısaca müctehidde olması gereken bazı şartları sıralayalım: Arapçayı iyi bilmesi, kelimelerin, hakîki ve mecaz mânâlarını bilmesi, fıkıh âlimi olması, hükümlerin delillerini bilmesi, Kur’ân-ı kerîmi ezberlemiş olması, Kur’ân-ı kerîmin bütün âyetlerinin tefsirlerini bilmesi, âyet-i kerîmelerin nüzûl sebebini yâni hangi hâdise üzerine ve ne için indiğini, hükmünün kaldırılıp, kaldırılmadığını bilmesi lâzımdır. Hadîs-i şerîflerin sahihlerini, çeşitlerini, râvîlerini, hadîs-i şerîfin niçin, nerede ve ne zaman söylendiğini bilmesi, Kütüb-i Sitte ve diğer hadis kitaplarında geçen yüzbinlerce hadîs-i şerîfi, rivâyet edenlerle birlikte ezberlemesi lâzımdır. Müslüman olması kafi değil ayrıca verâ sâhibi, nefsi tezkiye bulmuş, sâdık, emin olması lâzımdır. Bunun yanında, zamânın fen bilgilerinden de yeteri kadar bilmesi şarttır. Şimdi sormak lazım: Müctehidlik taslayanlarda bu şartlardan hangileri mevcut. “Verâ sâhibi, nefsi tezkiye bulmuş, sâdık, emin” kaç kişi var? Bu şartları bunlar bildiğine göre, ictihad, reform adı altında dini yok etme veya İslam dini adı altında gerçek dinle ilgisi olmayan, USA patentli “Ilımlı” bir İslam modeli mi ortaya konulmak istenmektedir. Diplama evliliğinin sıkıntıları 19.3.2004 Son yıllarda toplumun çekirdeğini oluşturan ailede büyük sarsıntılar yaşanmakta. Boşanma oranları gün be gün artmakta. Bunun pek çok sebepleri olmakla beraber istatistiklere göre önemli bir oran teşkil eden “Diplama evliliği” konusu üzerinde durmak istiyorum bugün. Bu konu ile ilgili, Aydın Abalı’nın “Genç Beyin” dergisinde yayınlanan önemli tespitlerini sizlerle paylaşmak istiyorum: Evlilikte, aile hayatında yüksek öğrenimin kaliteyi artırması beklenirken; diplomalar enâniyet (benlik) yansına yol açmakta, o da sinir harbi başlatmakta, sonunda incir çekirdeğim bile doldurmayacak konular yüzenden çıkan tartışmalar büyük meydan muharebelerine dönüşmekte ve sonunda mahkeme yolu görünmektedir. Gerekçe bildiğiniz gibi: "Şiddetli geçimsizlik..." Peki, yuvayı yapan dişi kuş yüksek öğrenim görünce neden problem yaşanır? Neden üniversite okumuş hanım birikimini aileyi cennete çevirip kendisine, eşine ve çocuklarına iki cihan saadeti yaşatmak için kullanmaz? Çünkü tahsil onda, eğitim onda, bilgi ve beceri onda, problem çözme kabiliyeti onda, geniş düşünmek onda, akademik yaklaşım onda... Fakat gelin görün ki, bizim köyün çobanı Haydar Amca'nın, elleri orakla yonca otu dermekten nasır tutmuş kızı Gülsüm Hanım mutlu bir evlilik sürdürüyor; Boğaziçi Üniversitesi Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik (PDR) bölümünü derece bitirmiş Emel Hanım'in aile hayatı cehennem! Evlilik işkence halini almış, her saat kimsenin üstün gelmediği ve gelemeyeceği bir tartışma var. Emel Hanım elâleme psikolojik danışmanlık ve rehberlik yapmada çok marifetli ama eşine bu danışmanlık hizmetini veremiyor bir türlü... Olmuyor, yürümüyor, gitmiyor işte! Yürüyenler de " mecburiyetten" yürüyor. İmajı ve klası zarar görmesin diye yıllardır aynı evde bekâr gibi yaşayan, evi pansiyon olarak kullanan öyle evliler var ki. Örneğin Melih Bey, her ABD'deki meşhur bir üniversitede doktora öğrencisiyken tanışmış meslektaşı ve eşi Figen Hanım'la... 4 yıl flört ederek evlenmişler. Evlilikleri "mecburen" yürüyor, her tartışmada boşanmaya karar veriyorlar ama çevrenin baskısıyla buna cesaret edemiyorlar bir türlü... Melih Bey anlatıyor: "Figen onuruna ve kişiliğine çok düşkün. Ben ise ondan daha fazla düşkünüm. Çok basit bir şey, meselâ diş macununun bitmiş olması bile birkaç dakika içinde kariyer yarışı ve münakaşaya dönebiliyor. Figen sinirlenince dev bir ateş topunu andırıyor; kızgınken ağzından çıkanları teybe kaydedip Nobel Jürisi'ne dinletsem, duyduklarıma sabretttiğim için Nobel Barış Ödülü'nü bana verirler." Gerçek olan şu ki: Kendisine ve kariyerine güvenen, icabında eşine bağlı kalmadan geçinebilecek durumda olan, her halükârda kendi çarkını çevirebileceğine inanan, "ene" sine (benlik) toz kondurmayan, muhatabından kayıtsız şartsız saygı bekleyen, özgürlüğüne uzanacak elleri derhal kırmaya hazır bir kişilik. Hal böyle olunca niçin boyun eğsin! Her gün binayı 7.4 şiddetinde sarsan tartışmaları, kavga döğüşleri, bağırıp çağırmaları dinlemekten apartman sakinleri bile rahatsız olur. "Tartışacaksanız sessiz olun be kardeşim! Birbirinizi dinlemeyi öğrenin önce... İkiniz de konuşuyorsunuz habire, hiç susmuyorsunuz ki! Biraz da tartışmamayı deneyin be kardeşim!" diye ikaz etmek zorunda kalırlar. Olup bitenlere seyirci olan akraba ve taallukat da muzdarip: "Bunlarda aile mahremiyeti denen şey hiç mi yok Allah aşkına? Biraz da kol kırılsın yen içinde yahu; Allah Allah! Herkes her şeyi bütün incelikleriyle biliyor, anında öğreniyor; böyle aile mi olur? Bunlarınki sadece gurur ve kibir yarışı, başka bir şey değil! Sizinki nasıl yüksek eğitim? Koca koca diplomalarınızdan utanın!” diye müdahale ederler. (Yarın da, diploma evliliği yapmış kimselere “huzurlu evlilik” için önemli tavsiyelerimiz olacak!) Kariyer evliliğinde dikkat edilecek hususlar 20.3.2004 Dün kariyer evliliklerinde ortaya çıkan bazı sıkıntılardan bahsetmiştik. Bugün de bu sıkıntıları aşma yollarına değinelim. 1- İstisnalar hariç, yüksek öğrenim günümüz insanına sadece bilgi veriyor; eğitim ve hayat tecrübesi kazandırmıyor maalesef... Hayatta her şeyin bir bedeli vardır; kariyer yapmış hanımın bedeli usandıracak derecede nazdır, beklentilerdir, doyumsuzluktur, olması gerekenin üzerinde bir ilgidir, emrine amade olmaktır. 2- Yüksek öğrenimli hanımın sahip bulunduğu akademik birikimin bir şekilde deşarj edilmesi sağlanmalı, ona çeşitli meşru ve mantıklı imkânlar sunulmalı, fırsatlar verilmelidir. Örneğin Boğaziçi'nden mezun olmuş birini eve kapatmek zordur, belki de imkânsızdır. Yüksek tahsilli evli hanımlarda görünen depresif problemler, akademik birikimin şarj ve deşarj devridaiminin yapılamamasından kaynaklanmaktadır. Yüksek tahsilli bir hanımla evliliği göze alan kişi, bütün bu fedâkârlıkları düşünüp uygulamak durumundadır. 3- Hem akademik kariyerin, eğitimin, başarının kendisi için önem arz ettiğini söyleyen; hem de bu özelliklere sahip bir hanım bulunca da ondan kendisinin hizmetçisi olmasını bekleyen kişi tamamen haksızdır. Çünkü ilmin tevazuu artırdığı dönemlerde yaşamıyoruz maalesef, günümüzde bilgi enâniyeti (benlik, kibir, gurur) körüklemektedir. Erkek yaratılış itibariyle, yani fıtrî olarak hanımından itaat bekler. Yüksek tahsilli bir hanıma talimatlar vermek, onu verilen bütün emirleri yerine getiren olarak görmek neredeyse imkânsızdır. 4- Yüksek tahsilli kadın kariyerine, diplomasına, eğitimine güvenerek kendisini daha bağımsız, özgür, minnetsiz hisseder. Eşini evinin tek direği, maddî ve manevî desteği halinde görmez. Hatta birçoğu evlilik safhasındayken bile "Yürümezse yürümez!" mantığını aklından geçirmekte, bir nevi boşanmaya tâ en baştan kendisini hazırlamaktadır. Bu sebeple yüksek tahsilliler arasında boşanma daha yaygındır. Böyle biriyle evlenmiş kişinin aklından asla çıkmaması ve dikkatli davranması gereken esaslardan biridir bu... 5- Yüksek tahsilli hanımla geçinmenin yolu, onu diğerlerinden hayli fazla miktarda dinlemeyi öğrenmektir. Konuşulanlar mantıksız, desteksiz, mesnetsiz, hayalî de olsa dinlemek ve dinlemek... Çünkü onun buna daha fazla ihtiyacı vardır. Aksi halde fazladan sarf edeceğiniz her kelime size yüz misli olarak geri dönecektir. "Dinleyebilme" işini kavrarsanız, evliliğinizin 15 yılını atlattıktan sonra taşların yerine oturacağından ve artık size de konuşma hakkı tanınacağından emin olabilirsiniz! 6- Yüksek tahsilli hanım tebrik ve takdir edilmeye bayılır, tenkit edilmeye ise asla ve kat'â tahammül gösteremez. Tebrik ve takdir cimrisi bir toplum olduğumuz kesin, hiç değilse onu eleştirmekten kaçının! Küçümseyici, alaycı konuşma herkesi sinirlendirir ama yüksek tahsilli hanımı kelimenin tam anlamıyla çileden çıkarır. 7- Yüksek tahsilli hanımı yoğun alışverişler, topluluk içinde şahsına değer verilmesi, kendisiyle neredeyse her şeyin sorulması, özel günlerin unutulmaması, birlikte gezip dolaşma, seyahat etme.. rahatlatır. 8- Yüksek tahsilli hanımla konuşurken dikkatli olmalısınız. Çok küçük bir söz veya fiiliniz ondan hiç beklemediğiniz tepkiye yol açabilir. Madem diploma evliliği yaptınız, o halde tartışırken geri adım atan siz olmalısınız ki ortam yatışsın. Aksi halde düello sabahlara kadar sürebilir. 9- Hayat arkadaşlığı için kimi seçtiğinizi devamlı hatırınızda tutun. İradenize daha fazla hakim olun, en son söylenecek sözü en başta söylemeyin, milimetrik ayarla evliliğinizin 15 yılını kazasız belâsız atlatmaya bakın. Kalan diğer yıllarda inşallah her şey rayına oturacaktır.. Evlilikte esas güzel huyluluktur 20.3.2004 Dînimiz her husûsta olduğu gibi, evlilik husûsunda da nelere dikkat etmek gerekli olduğunu bildirmiştir. Dikkat edilecek husûslardan biri de, evlenilecek kadının güzel huylu olmasıdır. Eğer güzel huyu esas alınmaz, mesleği, kariyeri, tahsili esas alınırsa kişinin hem dünyası hem de âhıreti kararır. Huzur yuvası olması geken ev Cehennem azabına dönüşür. Bunun nice acı örnekleri vardır. Sadece güzellikten, tahsilden yola çıkan yolda kalır. Bu kaide sadece bizim için değil, her millet için geçerlidir. Meselâ, Üçüncü Napolyon dünyanın en güzel kadını sayılan Teba Kontesi Marie Evgenie ile evlenmeye karar verdiğini açıkladığında, ortalık karıştı. Tecrübeliler, “Bu iş olmaz” dediler. Napolyon tepkilere kulak asmadı. “Sevdiğim kadını tercih ediyorum” diyerek güzelliği esas alarak evlilik kararını gerçekleştirdi. İkisi de birbirlerini çok seviyorlardı. Şöhretliydiler. Güzeldiler. Büyük servete sahiptiler. İyi bir öğrenim görmüşlerdi. Fakat bir şey eksikti. O da, kadın, güzelliğinin aksine çok huysuzdu. Napolyon’un gözünü güzellik kamaştırdığı için, bu yönünü göremedi. Fakat çok geçmeden bu evlilik yıkıldı. Ne Evgenie’nin imparatoriçe olması, ne aşklarının kuvveti, ne de tahtın göz kamaştırıcı kudreti bu evliliğin yok olmasını önleyemedi. Evgenie, Napolyon için tam bir baş belâsı olmuştu. Şüpheler içinde kıvranan Evgenie, Napolyon’un en meşgul anında yanına gider, en önemli görüşmelerini keser, bağırır, çağırırdı. Aklına estikçe kızkardeşinin yanına kaçar, eşini şikâyet eder, ağlar, sızlar, sonunda dönüp yine Napolyon’a hakâretler yağdırırdı. Bir sürü muhteşem sarayın sahibi olan Napolyon, bir an başını dinleyebilmek için bir oda bulmaktan âciz kalıyordu. Karısının o eşsiz güzelliği, onun için korkulu rüyâ hâline gelmişti. Eskiden onun yüzüne baktığında rahatlayan Napolyon, artık onun yüzünü görmediği anlar rahat olabiliyordu. Huysuzluğun zehirli dumanları, bu evliliği de boğmuştu. Kadın dırdırı bir imparatoru bile evinden kaçırtmıştı. * * * Meşhur Rus yazarı, Tolstoy da güzelliği dillere destan, iyi öğrenim görmüş bir kadınla evlenmişti. Kısa zaman sonra, karısının bir işkence makinasından farkı kalmamıştı. Tolstoy düşündüğü gibi yaşamak istediğini söyledikçe, karısı kendini yerlere atar, yeminlerle intihâr edeceğini söyler, ağlar, bağırır, çağırır, hakâret ederdi. Öyle bir an geldi ki, Tolstoy’un biricik isteği bu sinir krizlerinden kurtulabilmek oldu. Etrafına yalvarıyordu: “Ne olur, karımın yanıma gelmesine müsaade etmeyin!” En sonunda, evindeki bu Cehennem hayatı, içindeki huzuru tarumar etti. Karlı bir gecede soğuk karanlığa doğru atıldı. Evinden uzaklaştı. Onbir gün sonra bir istasyonda zatürreden ölürken, yine tek isteği vardı: “Karımı yanıma sokmayın! Mezarıma da gelmesin!” Kötü huylu bir kadının güzelliği, kariyeri çirkin insana güzel bir elbise giydirmeye benzer. Elbisenin güzelliği o şahsa hiçbir şey kazandıramadığı gibi; kötü bir huyun yerleştiği vücûdun güzelliği de ona hiçbir asâlet kazandıramaz. * * * Abraham Lincoln vurularak öldürülmüştü. Fakat hayatının faciası, uğradığı bu suikast değildir. Onun uğradığı esas facia evliliği idi. Yirmiüç yıl boyunca hergün hayatına ayrı bir suikast oldu. Çünkü karısı onu devamlı üzüyor, eziyor, aç bir fare gibi rûhunu kemiriyordu. Bayan Lincoln’un canhıraş feryâdları, ağır hakâretleri, azarlamaları, hergün sokağa taşardı. Komşularının onun öfke dalgalarına şâhit olmadıkları gün yoktu. Bayan Lincoln yalnız sözle saldırmaz, tecâvüzün her hudûdunu geçerdi. Bayan Lincoln’un hiddet ve şiddeti ile ilgili birçok olay hâlâ anlatılır. Bu huysuzlukları öyle çılgınca şeyler yaptırmıştır ki, Lincoln’un tek mutlu anı karısını görmediği anlar olmuştur. İmparatoriçe Evgenie, Bayan Lincoln ve Kontes Tolstoy kocalarının hayatlarına birer felâket gibi çöküp, onları da, kendilerini de mahvettiler. Evliliklerini çekilmez bir bağ hâline getirdiler. İstanbul’da yirmi yıl boşanma davâlarına bakan meşhûr bir avukat diyor ki: Kocaların evlerini terketmelerinin en önemli sebebinin, karılarının dırdırı olduğunu gördüm. Çoğu kadın, işte evliliklerinin mezarını böyle kazıyorlar. Aile hayatınızı huzurlu kılmak ve evliliği Cehennem azâbına çevirmemek için, herşeyden önce tahsil değil kadında güzel huy aramalıdır. Sevgili Peygamberimiz, 1400 sene evvel aile huzurunun folmülünü şöyle bildirmiştir: “Kadın, ya malı için veya güzelliği için, yâhud dîni için alınır. Siz dîni olanı, güzel huylu olanı alınız! Malı için alan, malına kavuşamaz. Yalnız güzelliği için alan, güzelliğinden mahrûm kalır.” Amerika’nın yeniden keşfi 26.3.2004 İnsanın yaratılışında vardır: Her insan ölmek istemez, en azından sağlıklı ve uzun yaşamayı arzu eder. Aslında dinimiz bunun da yolunu göstermiş. İslamiyet bildirdiği şekilde yaşayan bu arzusuna kavuşmuş olur. Bilim adamları bu konuda devamlı çalışmalar yapmaktadırlar. Aslında Amerika’nın yeniden keşfine gerek yok. Yıllarca yaptıkları araştırma neticelerine bakıyorsunuz, İslamiyetin bildirdiği hayat tarzına bire bir uyuyor. Son yapılan bir araştırmada da aynı neticelere varılmış: Amerikan Profesörler Birliği'nin hükümet desteğiyle yaptığı bir araştırmaya göre; kişinin seçtiği hayat tarzı sağlıklı bir hayat üzerinde yüzde 80 etkili oluyor. Araştırmanın başında bulunan profesör David Demko, "Daha uzun ve sağlıklı nasıl yaşayabilirim" sorusunun cevabında, insan hayatında önemli dört faktörü tespit etmiş. Bunlar, “niçin yaşıyorum?” sorusuna uygun bir hayat, doğru beslenme, düzenli çalışmak ve hareket; son olarak da işlek bir zekaya sahip olmak. Sağlıklı bir hayat tarzına başlamak için asla geç kalınmadığını söyleyen Demko, zararın neresinden dönülürse kâr olduğunun da altını çiziyor. Şimdi profesörler kurulunun sağlıklı bir hayat için tespit ettiği hususlara bir bakalım bir de bu hususta dinimiz ne diyor ona bakalım: - Boş durmamak, devamlı çalışmak. En önemlisi de, çalışmayı sevmek. İmkanlar elveriyorsa, ücretsiz gönüllü olarak çalışmak. Bununla ilgili Peygamber efendimiz hadis-i şeriflerde bakınız ne buyuruyor: “En güzel rızık, helale, harama dikkat edilerek alın teri ile kazanılandır.”, “Çalışıp kazanmak her Müslümana farzdır.”, “İbadet on kısımdır, dokuzu çalışıp helal kazanmaktır”, “Cihad, sadece kılıç sallamak değildir. Ana babaya, evlada bakmak, kimseye muhtaç olmamak için çalışmak da cihaddır. Çalışıp kimseye yük olmayan mücahiddir.” , “Bir kimsenin malayani ile uğraşması, boş vakit geçirmesi, Allahü teâlânın onu sevmediğine işarettir” - İlim sahibi olmak. Ne yaptığını, niçin yaptığını bilmek. Dinimiz de insanın her yaptığını “niçin” yaptığı bilmesini emrediyor. Bu da ancak, ilim ile ihlas ile olur. Nitekim hadis-i şeriflerde şöyle buyurulmaktadır: “Heves edilecek iki kimse vardır: Biri, Allahü teâlânın verdiği ilimle amel edip başkasına da öğreten, ikincisi de, Allahın verdiği serveti hayra sarfedendir.”, “Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibâdetten daha sevabdır.” “İlim yolunu tutana, Allah Cennet yolunu açar.”, “Melekler, ilim talebesinden memnun oldukları için kanatlarını onların üzerine gererler.”, “İlimden bir mesele öğrenmek, dünyadaki her şeyden kıymetlidir.” - Evli olmak. "bekarlık sultanlıklıktır" safsatasına kulak asmamak. Hem erkek hem de kadın için sağlık ve uzun ömürlü olmada evliliğin büyük etkisi vardır. Peygamber efendimiz de bizzat kendisi evlenmiş, İslamiyette ruhbanlığın yeri olmadığını bildirmiş: “Evlenen, dininin yarısını korumuştur.”, “Sizin çokluğunuzla, diğer ümmetlere karşı iftihar ederim” hadis-i şerifleri ile evlenmeyi teşvik etmektedir. - Neşeli olmak. Olup bitenlere takılıp, niçin böyle oldu, nasıl bunu yapabilir tarzında düşüncelere dalıp, kendini strese sokmamak. Yoğun çalışmalar ve üzücü olaylar karşısında sıkılan insanın, neşeli olmaya ihtiyacı vardır. Üzüntüyü dağıtmak, unutturmak için ara sıra fıkra anlatmak, şakalaşmak iyi olur. Peygamber efendimizin de şakalaştığı, “Ben de şaka yaparım, fakat doğru konuşurum” buyurduğu hadis kitaplarında bildirilmektedir. Bir defasında, yaşlı bir kadına, “Cennete kocakarı girmez” buyurunca, kadıncağız üzülür. Bunun üzerine kadına, “Sen o zaman genç olursun” buyurur. Dinimiz, güler yüzlü, yumuşak ve cana yakın olmayı emrediyor. Bu insana rahatlık verir, stresten, üzüntüden kurtarır. İnsanı ruhen rahatlatır. Ruhen bedenen rahat olan insan da, sağlıklı olur, uzun ömürlü olur. (Araştırma raporunun kalan maddelerine isterseniz yarın devam edelim) “Bütün iyilikler İslamın içinde...” 27.3.2004 Amerikan Profesörler Birliği'nin sağlıklı bir hayat için tespit ettiğini maddelere bugün de devam ediyoruz: - Beyin cimnastiği yapmak. Dinimizde buna tefekkür denilmektedir. Bunun ne kadar önemli olduğunu peygamberimiz bakınız nasıl ifade buyuruyor: “Allahın yarattıkları hakkında bir saat tefekkür, bir gece ibâdet etmekten daha kıymetlidir.” , “Allahın azameti, Cennet ve Cehennem hakkında bir an tefekkür, bir geceyi ibâdetle geçirmekten daha kıymetlidir.”, “Bir saat tefekkür, bir sene ibâdetten kıymetlidir.” - Az yemek ve dengeli beslenmek abur cubur şeyler yememek. Az yemenin faydasını bakınız Resulullah efendimiz veciz şekilde nasıl ifade buyuruyorlar: “İnsan kalbi, tarladaki ekin gibidir. Yemek, yağmur gibidir. Fazla su, ekini kuruttuğu gibi, fazla gıdâ kalbi öldürür.” Az yiyebilmek ustalıktır, çok yemek hastalıktır. Evliya az uyur, az yer, az içer, sıratı kuş gibi geçer. Çok yiyen çok uyur, herkesten tembel olur. Tokluk, hastalık dolu çanaktır, açlık sağlığa kaynaktır. Çok yemek hederdir, çok uyumak kederdir. Çok yemek zihni çalıştırmaz, çok uyumak menzile ulaştırmaz. Az yiyenin kalb gözü körleşmez, açlıkla hastalık birleşmez. - Sigara, içki, uyuşturucu türü zararlı şeyler kullanmamak. İslâmiyet, alkollü içkileri, kumarı ve uyuşturucu maddeleri haram etmiştir. Dünyadaki en büyük fenalıklar, bu üç belâdan hasıl olmaktadır. Kur'an-ı kerimde mealen, “Şeytan, içki ve kumar ile aranıza düşmanlık ve kin sokmak, sizi Allahı anmaktan ve namazdan alıkoymak ister. Artık hepiniz vazgeçin!” buyuruldu. (Maide 91) Hadis-i şeriflerde de, “İçkiden sakının! Ağaç dal budak saldığı gibi, içki de, kötülük saçar.”, “İçki her kötülüğün anahtarıdır.”, “İçki, günahların en büyüğü, bütün kötülüklerin başıdır.” “İçkide ilaç özelliği yoktur. Hastalık yapar.” - Kilolu olmamak. Eğer, olunması gereken kilo ile mevcut durum arasında uçurumlar varsa, bu sağlıklı hayat için büyük tehlike demektir. Kilolu olmak çok yemek yemeğe bağlıdır. Peygamber efendimiz çok yememeği tavsiye buyurmuştur: “Hastalıkların başı çok yemektir. İlaçların başı perhizdir” , “Allahü teâlâ, çok yiyip içeni ve çok uyuyanı sevmez.” ,”Çok yiyip içmekle kalbinizi öldürmeyin!” ,”Allahü teâlâ, çok yiyip içeni ve çok uyuyanı sevmez.” Çok yemek akıl için kıtlıktır, zeka için sakatlıktır. Oburluk insana düşman olur, çok yiyenler pişman olur. Çok yemek, çok uyumak, çok konuşmak, kalbe sıkıntı verir, mide şişer, kalb ölür, acıkınca tekrar dirilir. Çok yiyen çok uyur, çok uyuyan çok konuşur, çok konuşan nimetten mahrum olur. Çok yiyen unutkan olur, yüzü gülmez somurtkan olur. - Canlıları sevmek, onlara karşı merhametli olmak. Zaten dinimizin esası da merhamete dayanır. Nitekim bir bedevi, Peygamber efendimize gelerek, bana İslâmiyet nedir, anlat aklıma yatarsa, dediğini yaparım, deyince Efendimiz, ona, "İslâmiyet, et- ta'zimü bi emrillah veş-şefekatü alâ halkıllâh, yani, İslamiyet, Allahü teâlânın emirlerini yapmak, onun bütün yaratıklarına şefkat göstermektir" buyurdu. Başka bir hadis-i şeriflerinde de, “ Ben lânet etmek için gönderilmedim. Hayır duâ etmek, her mahlûka merhamet etmek için gönderildim. Ben, insanların azap çekmesi için değil, herkese iyilik etmek ve insanların huzura kavuşması için gönderildim.” “Merhamet edenlere Rahman da merhamet eder. Yerdekilere merhamet ederseniz, göktekiler de size merhamet eder. Yerdekilere merhamet etmezseniz, göktekiler de size merhamet etmez.”buyurmuştur. Araştırma raporundaki maddeler daha devam ediyor. Fakat hepsini almaya yerimiz müsait değil. Bütün bunlardan sonra, işim özetini son devir İslam büyüklerinden Abdülhakim Arvasi hazretlerinden dinleyelim: “Bütün faydalı, iyi şeyler İslam dairesinin içindedir. Bunun dışında hiçbir iyilik ve fayda yoktur” Cenaze merasimleri de değişti! 2.4.2004 Bir çok şey gibi cenaze merasimleri de değişti günümüzde. Eskiden cenaze merasimlerde bir ağırlık ciddiyet vardı. Cenaze sahipleri göz yaşlarını daha çok içilerine dökerlerdi. Allaha tam bir tevekkül vardı, “ Allah verdi Allah aldı, veren de O alan da o” diyerek sabır gösterilirdi. Şimdi ise bağırmalar çağırmalar, kendini yerlere atmalar, “bizleri bırakıp nereye gidiyorsun” türü serzenişler... Sanki kendisi bırakıp gidiyor! Bunlar hep Allaha isyandır! Her meselede olduğu gibi, bu ölüm acısında da nasıl davranmamız gerektiğini Resûlullah efendimiz bildirdi. Buyurdu ki; "Bir kimseye bir musîbet yetiştiğinde, eğer ağlayıp yakasını yırtsa, o kimsenin dîni parça parça olur. Eğer yüzünü yırtsa, Allah da, ona kendi cemâlini görmeyi harâm eder. Eğer vaveylâ koparıp figân eylerse, Allah onun duâsını kabûl etmez. Eğer ölü üzerine ağlayıcı getirse; Allah üzerine, o kişiyi, o ölüyü ve ağlayıcıyı bir araya toplayıp hepsini Cehenneme atmak vacip olur." Dâvüd aleyhisselâm eshâbı arasında otururken biraz uyuklayıp gözünü açtı ve güldü. Dediler ki: “Ey Allahın resûlü, ne sebepten güldün?” Dâvüd aleyhisselâm, onlara cevap olarak dedi ki: “Cennette çocukların birbirine elma atarak eğlenip oynadıklarını gördüm. Yalnız bunlardan birisi vardı ki, bir kenarda üzgün üzgün duruyor, onların oyununa katılmıyordu. Ben onlara: “ Bu çocuk niçin sizinle oynamıyor, böyle yaslı yaslı oturuyor? Hâlbuki Cennet sevinç ve saâdet evidir, gam ve gussa yeri değidir, dedim.” Bunun üzerine bana şöyle cevap verdiler: “ Bunun arkasından dökülen göz yaşı vardır. Bağırıp çağırma vardır. Onun için bu âlemde gülmez.” Ölünün arkasından sabırsızlık ederek bağıra çağıra ağlayan bir kimse üç türlü kötülüğe sebep olur: 1- Sabır sevâbdan mahrûm kalır. 2- Günâha girmiş olur. 3- Ölüsünü sıkıntıya sokmuş olur. Ancak bağırıp çağırmadan sessizce ağlamak bir zarar vermez. Çünkü bu şekilde ağlamak, kişinin ihtiyarında olmayan ve yemek, uyumak gibi insanın tabiatından gelen bir şeydir. Bunun için böyle ağlamak günâh değildir. Hattâ Resûl aleyhisselâm, oğlu hazret-i İbrâhim dünyadan göçtüğü zaman elinde olmadan sessizce ağladı. Bunun üzerine; “ Siz de mi ağlıyorsunuz, yâ Resûlallah? Hâlbuki sen bizi, ağlamaktan nehyederdin “diye suâl edenlere cevap verip buyurdu ki: “Bilmez misiniz ki, Allah, gözü yaşlı ve gönlü üzüntülü hiç kimseye azâb etmez. Ancak şu sebeple azâb eder, diyerek mübârek dillerini işâret ettiler. Ya'nî azâba müstehak olmak, diliyle "Ah, vah" gibi nidâlar çıkararak ve yüksek sesle bağıra çağıra söylenerek ağlamaktır. Aynı zamanda ölünün arkasından meziyetlerini sayıp dökmek, şiir okur gibi ağlamaktır. Ağıt yakmaktır. Fatıma binti Ahmed, şöyle anlatır: "Onbeş yaşında yiğit oğlum öldüğü zaman sabredemedim, yüksek sesle çok ağladım. Her zamanda böyle bir genç öldüğünde kendimi tutamaz, ağlardım. Bir sene sonra rü'yâmda, daha önce ölmüş olan oğlumu gördüm. Yüzünde türlü türlü kabarcıklar hâlinde çıbanlar vardı. Ona dedim ki: “Ey canım oğlum, bu yüzündeki çirkin hastalık ne hastalığıdır?” Oğlum cevap olarak dedi ki: “ Ey anacığım, işte senin gözünün yaşı beni böyle eyledi.” Uyandığım zaman hemen tevbe ettim ki, bir daha bundan sonra böyle yapmıyayım. Ondan sonra her zaman umardım ki, oğlumu bir daha görüp de hâlini sorayım. Nihâyet bir gece yine rü'yâmda gördüm. Evvelki hâli tamamen gitmişti. Sevine sevine bana duâlar etti ve dedi ki: “Ey ana! Allah seni kabir azâbından halâs etsin ki, ağlamayı terk etmek suretiyle beni kabir azâbından kurtarmış oldun. Ey ana! Benim için duâ et ve sadaka ver. Çünkü biz kabir ehli, sizin duânıza muhtâcız.” Gördüğümüzden ibret almıyoruz! 3.4.2004 Geçenlerde bir cenazeye gitmiştim. Mezarlıkta cenaze mezara konurken, biraz ileride, iki kişinin hararetli bir şeklide iş görüşmesi yaptıklarına, alacak verecek meselesi üzerinde konuştuklarına şahit oldum. Hemen onun arkasındaki kişiler de neşeli bir şekilde biribirleriyle şakalaşıyorlardı. Demek ki ölüm hadisesi bile kalbleri yumuşatmamış, dünyaya bağlığı sarsmamış. Daha bir gün önce beraber yiyip içtiği kimsenin mezara konulması bunları hiç mi hiç etkilememiş. Bu ve bunun gibi olaylar kalblerimizin ne kadar katılaştığını, taşlaştığını gösteren ibretli olaylardır. Peki bu çok zararlı “kalb hastalğı” ndan nasıl kurtulacağız? Birgün, Eshâb-ı kirâmın büyüklerinden, Ebüdderdâ hazretlerine bir kişi gelerek dedi ki: “Yâ Ebüdderdâ! Benim büyük bir hastalığım var. Bunun tedâvisinde bana yardımcı ol! Bu hastalıktan kurtulmam için hangi ilâçları kullanayım?” Ebüdderdâ sordu: “Hastalığın nedir? “ “Hastalığım şu: Benim kalbimde dünyaya karşı aşırı sevgi var. Dünya, âdetâ kalbimi işgâl etmiş. Kıldığım namazlardan haz duymuyorum. İbâdetlerimden bir tat, lezzet alamıyorum. Yâ Ebüdderdâ, ne olur beni bu hastalıktan kurtar!” Ebüdderdâ hazretleri bu kişiye şu nasîhatı yaptı: “Sık sık hasta ziyâretlerine git! Cenâze namazlarında bulun! Kabirleri ziyâret et! Bu üç şeyi muntazam yaparsan bu hastalıktan kurtulursun! Sendeki dünya sevgisi yok olur. Kalbin nûrlanır, kalb gözün açılır. Kalbin yufkalaşır!” Bu kişi bildirilen üç şeye bir müddet devam etti, fakat kendi hâlinde herhangi bir değişiklik hissetmedi. Üzüntülü bir şekilde tekrar Ebüdderdâ hazretlerine gidip dedi ki: “Yâ Ebüdderdâ! Tavsiyelerini aynen yerine getirdim. Fakat kendimde hiçbir değişiklik görmüyorum. Ne olur beni bu hastalıktan kurtar! “ “Ey kişi, bildirdiğim gibi, hastaları yokladın mı, cenâzelerde bulundun mu, kabir ziyâretleri yaptın mı?” “ “Evet, devamlı bu üç şeyle meşgûl oldum.” Bunun üzerine, Ebüdderdâ hazretleri şöyle buyurdu: “Öyle ise sen, cenâzeye bir hayvan ölüsüne gider gibi gitmişsin! Şimdi söyliyeceklerimi iyi dinle: Hasta ziyâretlerine gittiğin vakit, birgün senin de onun gibi zayıf, hâlsiz, yatağa uzanmış olacağını düşün! Bir yudum suyu bile eline alıp içemiyecek, başkalarının yardımı ile içebileceksin! Bütün bu gerçeklere rağmen hâlâ dünyaya bağlanmaktaki maksadın ne? Görüyorsun ki, dünya zenginliği, insanın bu hâle gelmesine mâni olamamaktadır. Bunları, hastanın yanında düşün ve nefsine şöyle de: Şunun hâline bak, ibret al! Senin de sonun budur, o hâlde dünya muhabbetinden elini çek! Cenâze namazına gittiğin zaman düşün ki, bu kimseyi, bütün dünya nimetlerinden ayırmışlar. Tabutun içine koyup musalla taşının üzerine bırakmışlar. Yakınları, çok sevdiği ve bütün ömrünü onlar için harcadığı çocukları onu geriden seyrediyorlar. Mezarlığa vardığında, kabirde yatanların hâlini düşün! Birgün sen de onlar gibi olacaksın! Nâzik bedenin çürüyüp böceklere yem olacaktır.” Ebüdderdâ hazretleri sözünü şöyle tamamladı: - Ey kişi, işte üç şeyi yaparken bunları düşünüp, kendini bunların yerine koyarsan, kısa zamanda bu tehlikeli hastalıktan kurtulursun! O kişi, bu nasîhatlara aynen uydu. Kısa zamanda bu hastalıktan kurtuldu. Dünyadan tiksinmeye başladı. Kalbi nûrlandı. Kalb gözleri açıldı. Hakkı bâtıldan ayırdı. Bundan sonra bütün ömrünü, âhıreti düşünerek, ona hazırlanmakla geçirdi. Ebüdderdâ hazretlerini gördüğünde: - Allah senden râzı olsun! Kalb gözümün açılmasına, gerçekleri görmeme vesîle oldun, dedi. Demek ki, hastalığı bilmek kafi değil. Hastalıktan kurtulmak için luzumlu ilacı kullanmak da gerekiyor! İşte o zaman gördüklerimzden ibret alabiliriz! Hazret-i İsa ölmedi; göğe kaldırıldı! 9.4.2004 Son zamanlarda Hazret-i İsa tartışması hiç gündemden düşmüyor. Aslında sadece bu konu değil, Müslümanların kafasını karıştırmak, 1400 yıllık İslam inancını sarsmak için her gün yeni bir dini konu tartışmaya açılıyor. Maksat belli; Müslümanları geçmişten koparmak sonra da kendilerine göre yeni bir İslam modeli ortaya koymak. Daha önce günlerce, gazetelerde ve TV’lerde bu konu ile ilgili şunlar tartışıldı: Hazret-i İsa öldü mü, ölmedi mi? Tekrar gelecek mi gelmeyecek mi? Şimdi de gelecekse nasıl gelecek, konusu tartışılıyor. Bu konularda bugün insanlar üç gruba ayrılmış durumda: 1- Yahudiler gibi İsa aleyhisselamın öldüğüne inananlar. Mısırlı Abduh, Şeltut vb kimseler böyle inanıyor. 2- Hazreti İsa’nın ölmediğine ve tekrar geri geleceğine inanan fakat bu geri gelişin, ruh ve beden olarak değil de, şahsı manevi; uzlaşmaya, barışa, diyaloğa dayalı bir hareket, bir akım, bir esinti şeklinde olacağına inananlar. İbni Teymiye, İbn Kayyım ve bunun yolunda olan Ehli sünnet dışı bazı kimseler böyle inanıyor. 3- Hazret-i İsa’nın ölmediğine, onun yerine, İsa aleyhisselema ihanet havari Yehuda’nın çarmıha gerildiğine, hazreti İsa’nın kıyamete yakın tekrar ruh ve beden beraber olarak geleceğine, evlenip çocuğu olacağına, Deccal ile savaş yapacağına, 40 yıl hüküm sürüp Medine’de Resulullah efendimizin yanına defnedileceğine inanlar. 1400 yıldan beri Ehli sünnet inancında olan Müslümanlar hep böyle inanmışlardır. Şimdi bunlarla ilgili bugüne kadar yapılan tartışmalara ve gösterilen delillere bir bakalım: Son devir Ehli sünnet alimlerinden şeyhülislam vekili Muhammed Zahid el-Kevserî, Mısır’da bulunduğu sıralarda, Hz. İsa’nın kıyamete yakın yeryüzüne ineceği meselesine dair “Nazretu’n-Abira” isminde bir kitap yazmıştır. Kevseri, bu konuda Kur’an-ı kerimde bulunan ayetleri ele alarak inceledikten sonra, bu ayetlerin Hz. İsa’nın ineceğini çok açık, sarih, kesin bir şekilde ifade eder. Üstad Kevseri konu ile ilgili hadislerin mütevatir derecesine ulaşan hadisler olduğunu belirtir. Mütevatir hadis, her asırda yalan söylemesi mümkün olmayan çok kimselerin bildirdjği hadislerdir. Mütevatir hadislerin akide ve inanç konusunda kesin bir delil olduğu konusunda, alimler arasında tartışmasız kabul edilen müşterek görüşü hatırlatır. Akide ve inanç konusunda mütevatir hadisler de Kuran ayetleri gibi bir kaynak oluşturur. Bu konuda alimler arasında herhangi bir tartışma mevcut değildir. Kevseri, Kuran ve sünnet naslarının yanı sıra, bu hususta eskiden beri Müslüman alimlerin arasında görüş birliği (icma) olduğunu belirtir. İslam alimleri, Hz. İsa Mesih’in kıyametten önce yeryüzüne ineceği ve aynı zamanda zuhur edecek olan kötülük ve şerrin lideri Deccali öldüreceği hususunda birleşmişlerdir. Bu husus çeşitli muteber sahih hadis kitaplarında yer almış, bunun yanı sıra eski-yeni akaid kitaplarında kıyamet alametleri arasında sayılmıştır. Bu mesele, bu konuda gelen ayet ve hadislerin açık anlamları ve buna dayanan ortak dini kanaat nedeniyle içtihadi bir mesele olarak addedilmemiştir… Tam tersine ümmet içinde herkesin paylaştığı ortak bir dini akide olarak kabul edilmiştir.. Bu konu geçmişte de Ehli sünnet dışı kimseler tarafından zaman zaman dile getirildiği için, İslam alimleri, İsa aleyhisselamın ölmediğine, ruh ve beden beraber olarak tekrar geleceğine dair 20’den fazla kitap yazmışlardır. Bunlardan biri de Hindistan’ın büyük alimlerinden Enver Şah Keşmiri'dir. Keşmiri, Et-Tasrih bima tevatere fi nüzuli Mesih adlı eserinde, İsa aleyhisselamın geleceği konusundaki hadisi-i şeriflerin mütevatir olduklarını inkarının küfür olduğunu bildiriyor. Çünkü, mütevatir hadisler kesin bir bilgidir. Bu haberlerin doğru veya yanlış olması hiç kimse tarafından tartışma konusu yapılamaz. Bu nedenle Fıkıh usulü alimleri bunları mutlaka kabul etmenin, gereğiyle amel etmenin zorunlu olduğunu belirtirler. İtikat konularında Kur’an-ı Kerimin yanı sıra ve onunla birlikte mütevatir hadislerin dini bir delil ve hüccet olduğunu tartışmasız kabul ederler. Mucizeye inanmak Kur’an-ı kerimin emri 10.4.2004 Hazret-i İsa’nın ölmediği ve kıyamete yakın tekrar geleceği konusuna bugün de devam ediyoruz. Hazreti İsa’nın göğe kaldırılması, kıyamete yakın ruh ve beden olarak tekrar gelecek olması normal bir olay değildir; bunlar birer mucizedir. Muhammed Abduh, Reşid Rıza, Mustafa el-Meraği Mahmud Şeltut gibiler işte bunun için inanmıyorlar. Çünkü bu ekolün mensupları mucize kavramı konusunda iman zaafı yaşarlar. Mucizelerden büyük rahatsızlık duyar, Kur’an-ı kerimde her nerede bir mucizeye rastlasalar, o olayın bir mucize olmadığını, sıradan, doğal bir şey olduğunu ispatlamak için ellerinden geleni yaparlar. Mesela Fil Suresinde Cenab-ı Hakk’ın Kabeyi yıkmak maksadıyla gelen Habeş ordusu üzerine sürü sürü, kuşlar gönderdiği, bu kuşların ordunun üzerine siccilden taşlar attığı anlatılır.. Sonsuz kudret sahibi Allahü teala, bu azgın orduyu kuşların attığı taşlarla yenilmiş ekin yaprağı gibi yaparak helak eder. Abduh bu sureyi tefsir ederken, o zamanda çiçek ve kızamık hastalığı ortaya çıktığını belirtir. Bu hastalığa ise, ayette kuş olarak açıklanan sineklerin ayaklarına bulaşmış olan mikropların sebep olduğu fikrini ortaya atar. Halbuki Kur’an-ı kerimin pek çok surelerinde Hz. İbrahim, Hz Musa, Hz. İsa, Hz. Süleyman, Hz. Davud, Hz. Salih gibi bir çok peygamberlerin mucizeleri anlatılmaktadır. Hz. İsa’nın doğumundan bahseden ayetler, onun hiç evlenmemiş bir bakireden, babasız olarak doğduğunu bahseder. (Kuran, 3/47; 19/20) Çocuk daha beşikte iken dile gelmiş ve konuşmuştur. (19/29-33) Risalet görevini yaparken Allah’ın izni ve kudretiyle anadan doğma körlerin gözlerini açmış, mezarda yatan ölüleri diriltmiştir. Kuran-ı kerimde tekrar tekrar anlatılan bu mucizeleri çeşitli şekillerde tevil etmek ve bunları bir mucize olmaktan çıkarmak mümkün değildir. Bu yapılmaya çalışılırsa ayetler işaret ettikleri hakiki manalarından çıkarılarak tahrif edilmiş olurlar.. Kura’n-ı kerimdeki bütün bu mucizelere inanan, Hz. İsa’nın ruh ve beden olarak yükseltilmesi ve yine ruh ve beden olarak inmesine de inanmak zorundadır. Zaten Kur’an-ı kerimde, hazret-i İsanın ölmediği açık bir şekilde bildirilmektedir: “Ve “biz Allah’ın peygamberi Meryem oğlu Mesih İsa’yı öldürdük” demeleri sebebiyle (onları rahmetimizden kovduk…) Halbuki onlar onu öldürmediler, onu asmadılar da. Fakat kendilerine benzeri gösterildi. Onun hakkında ihtilafa düşenler bir şek ve şüphe içindedirler. Onların buna (onun katline) aid hiçbir bilgileri yoktur. Ancak zanna uymaktadırlar. Onu kesinlikle öldürmemişlerdir. Tersine Allah onu kendisine yükseltmiştir… (Nisa, 157,158) . Bu ayetten Hz. İsanın göğe yükseldiği anlaşılmaktadır. Zira bu ayette yükseltmek ve yukarı kaldırmak kelimesi (Rafea) kullanılmaktadır. Yükseltmek ve yukarı kaldırmak kelimesi bir şeyi aşağıdan yukarıya nakletmek anlamına gelir. Ali İmran Suresi 55. Ayette de, “Ey İsa, doğrusu seni teveffi ettireceğim. Seni kendime yükselteceğim ve seni küfredenlerden temizleyeceğim…” buyurulmaktadır. Kevseri, Nazretun Abira, kitabında “teveffi” kelimesini şöyle izah eder: Hz. İsa’nın geleceğini inkar edenler, bu kelimenin vefat ve öldürmek manasına geldiğini, dolayısıyla onun ölmüş olduğunu ileri sürmekteler… Halbuki teveffi kelimesi başka manalara da gelmektedir. Bunlardan biri de “kabzetmek ve almak”tır. Mecaz olarak canını almak, öldürmek anlamına da gelir. Zemahşeri’nin “Esasu’l-Belağa” adı sözlüğünden anlaşılan budur. O halde ayetin anlamı : Seni yerden alacağım ve kendime, semama kaldıracağım, şeklindedir. Teveffi kelimesinin “Almak, Kabzetmek” anlamına gelişine Kur’anı- kerimden şu örnekler de gösterilebilir: “Allah, ölümleri anında canları alır (teveffi ettirir); ölmeyenleri ise uykularında alır (teveffi ettirir…)” (Zümer :42), “Geceleyin sizleri teveffi ettiren ve gündüzün neler yaptığınız bilen O’dur. “ (Enam :60) Yukardaki her iki ayette de geceleyin uykuda ruhların bir çeşit alınmasına (uyku haline) teveffi denilmiştir. Açıktır ki bu ayetlerde teveffi, ölüm anlamına gelmemektedir. İşte bunlar gibi Hz. İsa hakkındaki ayette geçen teveffi de ölüm anlamında değil, yükseltmek, yukarı kaldırmak manasındadır. İsa aleyhisselam ölmemiştir; göğe kaldırılmıştır. Hazret-i İsa ruh ve beden olarak gelecek! 16.4.2004 Geçen hafta yarım kalan, Hazret-i İsa’nın ölmediği, kıyamete yakın ruh ve beden olarak tekrar geleceği hususuna bu hafta da devam etmek istiyorum. Bu hususta kafalar çok karıştırıldı. İslam alimleri, “Bu hususta icma hasıl oldu, buna inanmayan dinden çıkar” buyurdukları için bu konu doğru itikat açısından önem arz etmektedir. Hindistan’da yetişmiş büyük İslam alimi Enver Şah Keşmirî (1292-1352 Hicri) Hz. Meryem oğlu Hz.İsa’nın yeniden geleceği hakkında bildiriler bütün hadis-i şerifleri bir araya toplamış. “et-Tasrih bimâ tevâtera fi nuzuli el-Mesih” adını verdiği bir eser vucuda getirmiştir. Kitapta, bu konudaki 100’den fazla mütevatir hadis-i şerife yer verilmiştir İsa aleyhisselamın ruh ve beden olarak geleceğini haber veren hadisi şeriflerden bazıları: Hz. Ebu Hureyre'nin rivayetine göre Resûlullah şöyle buyurdu: "Nefsim elinde olana yemin ederim ki, Meryem oğlu İsa, adil bir yönetici olarak aranıza inecektir. Sonra haçı kıracak, domuzu öldürecek ve harbe son verecektir. O zaman servet öylesine bollaşacak ki, hiç kimse onu kabul etmeyecek ve Allah huzurunda bir secde'de bulunmak dünya ve içindekilerden daha hayırlı görülecektir. (Buhari: Kitab-ül-Ehâdis'il-Enbiya, Bâbü Nüzûl'i İsa İbn Meryem'; Müslim: Bâbü Nüzüli İsa; Ebvâb el-Fiten, Bâbün fi Nüzûli İsa; Müsned-i Ahmed: Merviyyatü Ebi Hureyre) Hz. Ebu Hureyre'den gelen bir başka rivayet şöyledir: "Meryem oğlu İsa, nüzül etmedikçe kıyamet kopmayacaktır..." (Buhari, Kitab-ül-Mezâlim, Bâbü Kesris-Salib; İbn Mâce, Kitab-ül-Fiten) Hz. Ebu Hureyre; Rasûlullah efendimizin (Deccâl'ın zuhuruyla ilgili haberleri zikrettikten sonra) şöyle dediğini rivayet etmektedir: Müslümanların onunla (Deccâl'la) savaşmak üzere hazırlık yapıp, saf bağlayıp ikame'de bulunulduğu sırada nüzûl edecek. Ve Allah'ın düşmanı (yani, Deccâl) onu görür görmez, tuzun suda eridiği gibi erimeye başlayacaktır. Eğer İsa onu kendi haline bırakırsa, öyle eriyip ölecektir. Fakat Allah onu İsa'nın eliyle öldürecek ve İsa mızrağı üzerindeki kanını Müslümanlara gösterecektir. (Mişkât: Kitab ül-Fiten; referans Müslim'edir.) Ebu Hureyre'nin rivayetine göre Resûlullah şöyle buyurmuştur: "Onunla (yani İsa Mesih ile) benim aramda peygamber yoktur ve o nüzül edecektir. Şu halde onu gördüğünüzde tanıyın. Orta boylu, açık tenlidir. İki parçalı sarı bir elbise giymiş olacaktır. Saçları adeta üzerinden su damlıyor gibi olacaktır ama ıslak olmayacaktır. İslâm uğruna hasımlarla savaşacak, haçı kıracak, domuzu öldürecek ve cizye' yi kaldıracaktır. Allah İslâm'ın dışındaki tüm ümmetlere son verecek ve Mesih, Deccâl'ı katledecek ve dünyada 40 yıl kalıp ölecek ve cenaze namazını Müslümanlar kılacaktır. (Ebu Dâvud: Kitâb el-Melâhim; Müsned-i Ahmed: Merviyyât-ı Ebû Hureyre). Abdullah bin Amr bin As, Rasûlullah'ın şöyle dediğini rivayet ediyor: "Deccâl, ümmetin içinde zuhur edecek ve kırk şu kadar yaşayacak. Sonra Allah Meryem oğlu İsa'yı gönderecek. O, Urve bin Mesûd'a (ki bir sahabi'dir.) çok benzeyecek. Deccâl'ı izleyip öldürecek. Sonra yedi yıl boyunca insanlar o durumda yaşayacak ki iki kişi arasında ne kötü niyet, ne de düşmanlık mevcud olacak." (Müslim: Zikrü'd-Deccâl) Hz Aişe (Deccâl haberi ile ilgili olarak) rivayet etmiştir: Sonra İsa inecek ve Deccâl'i öldürecek. Bundan sonra İsa yeryüzünde adil bir imam ve hak tanır bir yönetici olarak kırk yıl kalacaktır. (Müsnedi Ahmed) İmran bin Husayn Resûlullah'ın şöyle dediğini rivayet ediyor: "Ümmetimden daima Hak üzere sebat eden ve düşmanları alteden bir grup olacak. Tâ ki Allah'ın hükmü gele ve Meryem oğlu İsa nuzül ede..." (Müsned-i Ahmed) Bütün bu hadis-i şeriflerden, İsa aleyhisselamın şahsı manevi olarak değil ruh ve beden olarak geleceği açıkça anlaşılmaktadır. Bu konuda farklı yol tutmak, İslam âlimlerin söz birliğinden ayrılmak, kötü bir çığır açmak olur. Yanlış yorumlara itibar edilmemeli! 17.4.2004 İsa aleyhisselamın geleceğini bildiren hadis-i şeriflere bugün de devam ediyoruz: Câbir bin Abdullah, Rasûlullah efendimizin (Deccâl'dan söz ederken) şöyle dediğini rivayet ediyor: "İşte tam o sıralarda Müslümanlar arasında Meryem oğlu İsa Aleyhisselâm zuhur edecektir. Sonra insanlar namaz için kalktıklarında kendisine sorularak "Öne geç ve bize namaz kıldır. Fakat O, "Hayır, sizin kendi önderiniz geçip namazı kıldırmalıdır." diyecektir. Sonra sabah namazını edâ ettikten sonra, Müslümanlar Deccâl ile savaşmaya çıkacaklardır. Buyurdu ki: "O yalancı, İsa'yı görünce tuzun suda eridiği gibi eriyecektir. Sonra İsa, ona doğru ilerleyecek ve onu katledecektir. Ve öyle bir durum olacaktır ki, ağaçlar ve taşlar "Arkamda bir Yahudi gizleniyor " diye bağıracaklardır. Deccâl'a tâbi olanlardan hiçbiri kalmayacaktır ki İsa kendisini öldürmemiş olsun." (Müsned-i Ahmed, Rivayâtu Câbir bin Abdullah) Hazret-i Nevvas bin Sam'ân Kitâbî, (Deccâl haberiyle ilgili olarak) şunları rivayet ediyor: "Deccâl şunları yaparken Allah Meryem oğlu Mesih'i gönderecek ve o, Dimaşk'ın (Şam) doğu kesimine beyaz minarenin yakınına sarı elbiseli ve iki meleğin kanatlarına yaslanmış olarak inecektir. Başını eğdiğinde saçlarından su damlıyor gibi olacaktır, başını kaldırdığında da âdeta inci misali damlalar aşağı dökülüyormuş hissini verecektir. Nefesindeki havanın ulaştığı yerlerdeki ve görüş ufkunun içinde kalan bütün kâfirler ölecektir. Sonra Meryem'in oğlu, Deccâl'ın peşine düşecek ve onu Lud kapısında kaltedip, öldürecektir." (Müslim: Zikrüd'-Deccâl, Ebû Dâvud: Kitab el-Melâhim: Tirmizi: Ebvab el-Fiten; İbn Mâce: Kitab el-Fiten.) Huzeyfe bin Esîd el-Gifarî anlatıyor: "Bir keresinde Rasûlullah meclisimize teşrif etti. Biz o esnada aramızda konuşmaktaydık. "Ne hakkında konuşuyorsunuz" diye sordu. "Kıyamet hakkında konuşuyorduk" dediler. "On alamet belirmedikçe kıyamet kopmaz." dedi ve sonra on âlameti saydı: (1) Duman, (2) Deccâl, (3) Dâbbet'ül-Arz, (4) Güneşin batıdan doğması, (5) Meryem oğlu İsa'nın nüzulu, (6) Ye'cüc ve Me'cüc, (7) Üç büyük yer kayması: Biri doğu'da (8) İkincisi batı'da, (9) Üçüncüsü Arap yarımadasında, (10) Yemen'de çıkacak ve insanlığı mahşere kadar körükleyen bir yangın." (Müslim: Kitab el-Fiten, Ebu Dâvud: Kitab el-Melâhim.) Ebu Umâme Bâhilî (Deccal'i uzun bir hâdis içinde zikrederken) rivayet ediyor: Selâm verildikten sonra İsa şöyle diyecek: "Kapıyı açın." Kapı açılacak, karşılarına 70.000 silâhlı Yahudiyle Deccâl çıkacak. O, İsa'ya bakar bakmaz tuzun suda eridiği gibi erimeye başlayacak ve kaçmaya başlayacaktır. İsa şöyle diyecek: "Sana öyle bir nefes edeceğim ki, seni öldürecek." Sonra onu Lud kapısının doğu yakasında altedecek ve Allah Yahudileri yenilgiye uğratacak... Ve yeryüzü tıpkı kabın suyla dolması gibi Müslümanlarla dolacak. Tüm dünya bir de aynı Kelime'yi zikredecek, ona uyacak ve Allah'tan başkasına ibadet edilmeyecektir. (İbn Mâce: Kitab el-Fiten) Semüra bin Cündüp (Uzun bir hadiste) rivayet etmiştir ki, Resûlullah şöyle dedi: "Sonra o sabah Meryem oğlu İsa, Müslümanlarla bir olacak ve Allah, Deccâl ile ordusunu hezimete uğratacaktır. Ta ki duvarlar ve ağaç kökleri haykıracaktır: "Ey mü'min, bir kâfir arkamda saklanıyor, gel ve öldür onu." (Müsned-i Ahmed, Hâkim). Rasullah'ın azadlısı Sefîne (Deccâl ile ilgili haberden söz ederken) rivayet ediyor: Sonra İsa inecek ve Allah, Afik tepesi yakınlarında Deccâl'i öldürecektir. (Müsned-i Ahmed) İki gündür yayınladığımız mütevatir hadis-i şeriflerden açıkça anlaşılıyor ki, İsa aleyhisselam gelecek. Bu gelmesi de, şahsi manevi, bir hareket, bir akım şeklinde olmayacak. Ruh ve beden olarak olacak. Bunu da, hadis-i şeriflerde geçen, adil bir yönetici olacak, hac ve umre yapacak, namaz kılacak, Deccali öldürdüğünde mızrağı üzerinde kan olacak, orta boylu, açık tenli, iki parçalı elbise giyecek, 40 yıl kalıp ölecek ve namazını Müslümanlar kıldıracak, Dimaşk'ın (Şam) doğu kesimine beyaz minarenin yakınına sarı elbiseli ve iki meleğin kanatlarına yaslanmış olarak inecektir... gibi ifadelerden anlaşılmaktadır. Bu hadis-i şeriflerin ve nusül ile ilgili diğer hadislerin mütevatir olduğunu müfessir ibn-i Cerir etTaberi, el-Aburi, İbn-i Atiyye, Müfessir el-Kurtubi, Müfessir Ebu Hayyan, Müfessir ibn-i Kesir, Buhari şarihi Hafız ibn-i Hacer el-Askalani…. Keza Sahih-i Buhari’yi şerh eden el-Keşmiri kitaplarında açıklamışlardır. Sormak hakkımız değil mi : Taberi, Ebu Hayyan, Kurtubi, İbn-i Kesir gibi seçkin tefsir otoritelerinin, Hafız İbn-i Hacer gibi bir hadis uzmanın karşısında saf tutan bozuk bir görüşün ne gibi ilmi bir değeri olabilir?! Bugüne kadar, Ehli sünnet alimleri, bu açık ifadelere hiçbir yorum getirmemişler, olduğu gibi inanmışlardır. Bundan sonra da, ehli sünnet yolunda olanların böyle inanmaları, Ehli sünnet dışı yorumlara itibar etmemeleri gerekir. “Sen daha iyisini bilirsin!” 23.4.2004 Geçenlerde, kariyer sahibi kadınla evliliğin sıkıntılarından bahsetmiştik. Bugün de, kariyer sahibi bir erkekle evli kadının sıkıntısız, huzurlu bir aile için dikkat edeceği hususlara değinmek istiyoruz. Tecrübeler göstermiştir ki, kendisini iyi yetiştirip geliştirmiş olması şartıyla, ilköğretim mezunu hanımla yüksek tahsilli bey de mutlu beraberlik yaşayabiliyor. Yüksek tahsilli beyin evlilikteki psikolojisini tahlil ettiğimizde karşımıza ilginç özellikler çıkıyor. İşte "yüksek tahsilli beyle geçinme sanatı"nın önemli ve hassas incelikleri: Yüksek tahsilli bey için "haddini bilmek" önemli bir özelliktir. Bunun için ukalâlık sınırlarını zorlayıcı üslûp ve konuşma alışkanlığı ciddî problem demektir. Hanımların iyi geçim için diline daha fazla sahip olması, en son söylenecek sözü en başta söylememesi, bilgiçlik taslamaktan kaçınması, konuşurken gereksiz ayrıntılara girmemesi gerekir. Her insan gibi yüksek tahsilli bey de, iltifat, övgü ister. Fakat yapılacak övgü, tebrik ve takdir ifadesi olu orta olursa tepki çeker; ters etkiye yol açar. Bu motivasyonun yerini ve zamanını, dozunu ve üslûbunu iyi ayarlayamayan bir hanım, beyefendiye ne kadar şatafatlı methiyeler dizse de etkili olamaz; bilakis hatları koparabilir. Erkeğin meslekî faaliyetlerine fazla zaman ayırması eşini sevmediğinden kaynaklanmaz. Hele sanatkâr ruhlu yanı varsa, bu beyin tek istediği kendisinin serbest bırakılması; meslekî özeline girilmemesi, akıl verilmemesidir. Geçimsizlik istenmiyorsa, böyle bir beye gerekli anlayış, hoşgörü, sabır ve tahammül gösterilmelidir. "Fazla naz âşık usandırır" sözü sanki yüksek tahsilli beyler için söylenmiştir. Sıradan insan nazın altında işve arar, fakat yüksek tahsilli bey bunu zaman kaybı ve gereksiz meşguliyet olarak görür. Böyle bir beyle evlenen hanım, nazın ve mızıltının dozunu iyi ayarlamalı; aşırı beklentiler içine girmemelidir. Hanımlar yaratılış itibariyle gezip tozmaya, seyahate, tatile, çıkıp dolaşmaya fazla meraklıdırlar. Yüksek tahsilli beylerse genellikle seyahati sevmez ve bu konuda ısrar istemezler. Yılda bir defalık tatil plânı bile onların gözünde ciddî derttir. Mecburen seyahat gerekse bile kaldıkları yerde hemen sıkılırlar, bir an evvel kendilerini evlerine atmak isterler. Kazara yap-tıkları tatilde bile işlerini düşünürler. Bu anlayışla karşılanmalıdır. Evlenip çoluk çocuğa karışsa bile yüksek tahsilli bey yalnız kalmak ister, kalabalıktan hiç hoşlanmaz. Elâlemin başkalarıyla paylaştıklarını genelde kendisiyle paylaşır, eşiyle bile değil! Bu özellik birçok hanımı deli etse de değişen bir şey olmaz. En iyisi, problemsiz evlilik için yüksek tahsilli beyi yalnız bırakmaktır. Yüksek tahsilli beyin belki de en karakteristik özelliği, eşi veya başkası tarafından dedektif gibi takip edilmekten nefret duymasıdır. Bir çok boşanmanın esasını bu davranış teşkil eder. Daha çok yüksek tahsilli hanımlar beylerini yakın markaja alıp sıkı denetim ve kontrol altında bulundururlar. Halbuki yüksek tahsilli bey kendisini sokaktaki insan gibi çeşitli hatalar yapmayacak kadar eğitimli, donanımlı ve özdenetimli kabul eder. Dolayısıyla güven eksikliği imasına bile tahammül edemez. Şu tür cümlelerden hoşlanır: * Benim fikrim bu ama sen daha iyisini bilirsin! * Seninle ve başarılarınla iftihar ediyoruz! * Bu akşam özel olarak istediğin bir yemek varsa onu yapayım! * Sen ailemizin direğisin! Allah seni başımızdan eksik etmesin! * Kendini hiç üzme, köşe taşı yerde durmaz; sen köşe taşısın, elbet bir gün istediğin yere geleceğine inanıyorum!” Şu davranışlardan hoşlanmaz: Dayatma, aşırı ısrar, küçümsemek, mesleğinin aşağılanması, tenkit edilmek, kendisine fikir danışılmadan iş yapılması...Tabii bütün bu tespitler sadece kariyer sahibi erkekler için değil, bütün erkekler için geçerli aslında. (Genç Beyin Ekibi) Kadıköy’de evlenip Karaköy’de ayrılanlar 24.4.2004 Günümüzde Kadıköy'de evlenip Karaköy'de boşananlar çok...Çünkü pazarda domates seçerken bile hassasiyet gösteren gençler eş seçiminde aynı hassasiyeti göstermiyor genellikle... 4 yıl flört ettiği kişiyle evlenip 4 ay geçinemeden soluğu mahkemede alarak "şiddetli geçimsizlik" ten boşananların sayılan her gün artıyor. Bunun için evlilik muhabbetine akıl da katılmalıdır. Ana-babanın tavsiyelerine, çevredeki aklı başında kimselerin sözlerine de kulak verilmelidir. Bir de günümüzde "diploma evliliği" çok oluyor. Bu tür evlilikler ya yürümüyor ya da "mecburen, mecburiyetten" yürütülmeye çalışılıyor. Türkiye'de ayıp olmasın diye mecburen yürütülen evliliklerin sayısı tahmin edilenden fazla! Yuvayı yapan dişi kuştur. Evlilikte hanımefendiler "yuva yıkıcı" değil, "yuva yapıcı" özelliklerini unutmamalılar. Anahtar kelime "fedâkârlık". Anahtar cümleyse şu: "Küçük şeylerle mutlu olmasını öğren ve silgini büyük tut!" Aranan kişi ol ki, aradığını bulasın. Tek başınayken mutlu olabilen kişinin mutluluğu evlendiğinde paylaştıkça artar. Deneme yanılma yolu ile huzurlu bir evliliğin prensiplerini tespit eden Laura Doyle'un mutlu evlilik reçetesinde "kadının eşine boyun eğmesi" tavsiyeside bulunuyor. Sitesinde mutlu evlilik reçetesini açıklayan Doyle, kadınlara diyor ki: "Çalışma hayatında patronluk taslayabilirsiniz. Fakat evin kapısından içeri girdiğinizde kadınlığınızı hatırlayın ve erkeksi tavırlardan vazgeçin!" Doyle'a göre kadın olmak, "konuşmadan önce iki kere düşünmek; erkeği şoförlüğü, giyimi, yemek tarzı ve zevki konusunda tenkit etmemek; onu olduğu gibi kabul etmek. Otoyolda yanlış yola saptığı veya palyaço gibi giyindiği zaman bile karışmamak..." Doyle, "Yolda kaybedeceğiniz 20 dakika, mutlu bir 20 yıllık evliliğin yanında hiçtir" diyor. Mutsuz çiftlere telefonda danışmanlık hizmeti veren, ülkenin dört bir yanında seminerler düzenleyen Doyle'un bu tavsiyelerini normal olarak feministler müthiş öfkeyle karşılıyor, Doyle'u evlilik konusunda geri kafalıkla suçluyorlar. "Sevda masalı" “Biz evleniyoruz” türünden programlar sadece reyting amaçlı... Bir kere bu konuda kimse kimseyi aldatmasın. Bu programların en faydalı tarafı, aklı başında evlilere eşlerinin kıymetini bilmeyi veya farketmeyi öğretmesi... Seyredenler genellikle şu itirafta bulunuyorlar: "Çok şükür son derece mantıklı ve doğal yollarla yapmışız eş seçimimizi! Böyle maskaralıklara düşmemişiz!" Bu tür evliliklere "vitrin evliliği" demek lâzım. Vitrinde sergilenen şeyler ne kadar kalıcıysa, böyle evlilikler de o kadar kalıcı olur. Şöyle bir problem de var: Günümüz gençlerinin önemli bir kısmının depresif, intihar düşünen, halinden şikâyetçi, problemli, mutsuz, huzursuz, bunalımlı, psikolojik bakımdan dengesiz olmalarının sorumlusu biraz da bu tür programlar... Çünkü özendirici oluyor; ekranda seyrettiğini gerçek hayatta denemeye kalkan bir genç, hiç beklemediği tepkilerle karşılaşınca depresyona giriyor, saldırgan tutumlar sergiliyor. Dikkat ederseniz söz konusu programlarda genellikle tartışmalar, atışmalar, kapışmalar, kıskançlıklar, agresif özellikler konu ediliyor ve reyting yapıyor. İnsan, kalbine karşılık bir kalbin bulunmasını fıtraten ister. Evlilik insanı hamlıktan çıkarıp pişiren, mayalayıp şekillendiren, derli toplu hale getiren bir kurumdur. Evlendiği halde dağıtan, kendini iyice salıverenlerin mutlaka başka problemleri vardır. Bekârlık sultanlıksa, evlilik imparatorluktur. Evlilik bir holdingin veya imparatorluğun ilk adımıdır. ABD'de 1955'te boşanma oranı %15'ti, 2003'te %55... ABD yönetimi üniversiteleri aile kurumunu ve evliliği yaygınlaştırmak için devamlı yönlendiriyor. Çünkü evlilik dışı faaliyetler tarihte birçok süper gücü bitirmiş, tarih sahnesinden silmiştir. (Genç Beyin Ekibi) Yarın Mevlid kandili 30.4.2004 Mevlid kandili, âlemlerin sultanı sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın dünyayı şereflendirdiği gece... Resûlullah efendimiz, hicretten 53 sene evvel Rebî'ul-evvel ayının onikinci Pazartesi gecesi sabaha karşı, güneş henüz doğmamış; tan yeri ahenk ve ihtişam ile ağarırken O kararmış dünyayı aydınlattı... Bütün kainatın dört gözle beklediği bu mukaddes doğum, mîlâdî 571 yılına ve Nisan ayının yirmisine rastlamaktaydı. Bu geceye, Peygamber efendimizin doğum zamanı manasına Mevlid Gecesi adı verildi. Bu gece, Kadir gecesinden sonra en kıymetli gecedir. Hatta bu geceden daha kıymetli olduğunu bildiren âlimler de oldu.Mevlid gecesinde Resûlullah efendimiz doğduğu için sevinenler affolunur. Bu gece Peygamber efendimizin doğduğu sırada görülen hâlleri, mucizeleri okumak, dinlemek, öğrenmek çok sevaptır. Her peygamberin ümmeti, kendi peygamberinin doğum zamanını bayram yapmıştır. Müslümanlar da Muhammed aleyhisselâmın doğum zamanını bayram yaptılar. Dünyanın dört bir tarafındaki Müslümanlar, her sene bu geceyi Mevlid kandili olarak kutlamaktadır. Her yerde Mevlid kasîdeleri okunarak, Resûlullah hâtırlanmaktadır. Mevlid günü ve gecesinin şerefi, kıymeti çoktur. Kendisine tâbi olanlar için kurtuluş vesîlesi olan Resûlullah efendimizin doğumu için sevinmek, Cehennem azabından kurtulmaya sebep olur. Bu geceye hürmet etmek, sevinmek, bütün senenin bereketli olmasına vesile olur. Mevlid gününün fâzileti Cuma günü gibidir. Cuma günü, Cehennem azâbının durdurulduğu hadîs-i şerîf ile bildirilmiştir. Bunun gibi, Mevlid gününde de azab yapılmaz. Mevlid geceleri sevindiğini göstermeli, çok sadaka vermeli, davet vermeli,davet edilen ziyâfetlere gitmelidir. Ayrıca bu gece kaza namazları kılmalı, Kur'ân-ı kerîm okumalı, dua, tevbe etmeli, hayır hasenat yapmalı, Müslümanları sevindirmeli, bunların sevablarını ölülere de göndermelidir. Bu gecelere saygı göstermelidir. Saygı göstermek günah işlememekle olur. Bütün müminlerin, bu mübarek gece ve günlerin kadrini çok iyi bilmeleri, mümkün mertebe en güzel biçimde değerlendirmeleri gerekir. Bu gün ve gecelerde, evlerimiz gerçek bir bayram havasına bürünmeli, akraba, dost ve yakın arkadaşlar bir araya gelerek “Kâinata rahmet olarak gönderilen” Yüce Peygamberi şanına lâyık bir şekilde, büyük bir aşkla hatırlamalı, çoluk ve çocuğumuzun gönül ve kafaları, sevgi nûrları ile aydınlatılmalı... 1400 yıldan beri, İslâm Dünyası’nda “Mevlid Kandilleri” hep böylece karşılanmış, bu tebrik işi bir “gün” ve “gece”ye sığmamış, müminler, Rebiülevvel’in tamamını “Mevlid Ayı” olarak değerlendirmişlerdir. Bu, tâ Eshab-ı kiram’dan beri böyledir ve kıyamete kadar böyle kalmalıdır. Günümüzde, bu mübarek gün ve geceleri değerlendirmek konusunda, müminlerin sorumlulukları daha da artmış bulunmaktadır. Çünkü dinimizi yakınen tanımayan bazı kimseler, yazıları ile programları ile hiç ara vermeksizin, yüce dinimize, Şanlı Peygamberimize ve mukaddeslerimize doğrudan veya dolaylı yoldan dil uzatmayı marifet bilmekte... 1400 yıldır beşeriyete yol gösteren, bütün sahte mâbutları yıkarak Allah’a giden yolu açan, milyarlarca insanın gönlünde taht kuran, birçok milletin kültür ve medeniyetine ruh veren, dünyayı yeniden şekillendiren ve dünya yaşadıkça etkisi giderek büyüyen Yüce dinimize dil uzatmak için kitap yazan, program yapan nasipsizler, varsın kendi nasipsizliklerine yansınlar. Kesin olarak bilmek gerekir ki, şöhret olmak için çırpınan bu zavallılar, kendilerinden öncekiler gibi çok yakın zamanda unutulup gidecekler, fakat, saldırmak cüretini gösterdikleri bu Yüce Peygamber, yine bütün haşmeti ile mevcudiyetini sürdürecektir. Mevlid kandiliniz mübarek olsun 1.5.2004 Bu gece Mevlid Kandili. Dün, Peygamberimizin kararmış dünyayı teşrifi ile aydınlattığından, mevlid kandilinin öneminden bahsetmiştik. Bugün de, gelmiş gelecek bütün insanların ahlâkından üstün olan olan, O serverin güzel ahlâkından denizde damla misali bir nebze bahsetmek istiyorum. Allahü teâlâ, sevgili Peygamberine verdiği iyilikleri, ihsanları sayarak kendine güzel huylar verdiğini “Sen güzel huylu olarak yaratıldın.” mealindeki ayet-i kerime ile bildirmektedir. Çok kimselerin İslâm dinine girmesine, Resulullahın bu güzel ahlâkı sebep olmuştur. Muhammed aleyhisselamın bin mucizesi görüldü, dost düşman herkes de buna şahid oldu. Bu kadar mucizelerin en kıymetlisi, “edepli olması” ve “güzel huyları” idi. Güzel huyu, yumuşaklığı, affı, sabrı, ihsanı, ikramı, o kadar çoktu ki, herkesi hayran bırakırdı. Görenler ve işitenler seve seve Müslüman olurdu. Hiçbir hareketinde, hiçbir işinde, hiçbir sözünde, hiçbir zaman, hiçbir çirkinlik, hiçbir kusur görülmemiştir. Kendisi için kimseye gücenmediği halde, din düşmanlarına, dine dil ve el uzatanlara karşı sert ve şiddetli idi. Herkese karşı yumuşak olmasaydı, peygamberlik heybetinden, büyüklük hallerinden, kimse yanında oturmaya ve sözünü dinlemeye takat getiremezdi. Fakirle, zenginle, büyükle, küçükle karşılaşınca, önce selam verirdi. Bunlarla müsafeha etmek için, mübarek elini önce uzatırdı. Her kim olursa olsun, çağrılan yere giderdi. Önüne konulan şeyi, az olsa da, hafif, aşağı görmezdi.İyilik etmesini sever idi. Herkesle iyi geçinirdi. Güler yüzlü, tatlı sözlü idi. Söylerken gülmezdi. Üzüntülü görünürdü. Aşağı gönüllü idi. Heybetli idi. Yani saygı ve korku hasıl ederdi. Fakat, kaba değildi. Nazik idi. Cömert idi. Fakat, israf etmez, faydasız yere birşey vermezdi. Herkese acırdı. Mübarek başı hep önüne eğik idi. Kimseden birşey beklemezdi. Kimseye kötülük düşünmezdi. Bir savaşta kendisini öldürmek için mücadele eden müşriklerin yok olması için dua buyurması istendiğinde, “Ben, lanet etmek için, insanların azap çekmesi için gönderilmedim. Ben herkese iyilik etmek için, insanların huzura kavuşması için gönderildim” buyurdu. Büyük, küçük; köle, hizmetçi herkesin derdi ile ilgilenirdi. Bir gün, Peygamber efendimiz çarşıya giderken, bir hizmetçi kızın ağladığını görünce, “Kızım, niçin böyle ağlıyorsun?” diye sordu. “Bir Yahudinin hizmetçisiyim. Bana bir dirhem verdi. Yarım dirhem ile bir şişe ve yarım dirhem ile de yağ satın al dedi. Bunları alıp gidiyordum. Elimden düştü. Hem şişe, hem de yağ gitti. Şimdi ne yapacağımı şaşırdım.” diye cevap verince, yanındaki son dirhemini kıza verdi, “Bununla şişe ve yağ al. Evine götür” buyurdu. Kızcağız, “Eve geç kaldığım için, Yahudinin beni döveceğinden korkuyorum” dedi. “Korkma! Seninle birlikte gelir, sana birşey yapmamasını söylerim” buyurdu. Onunla beraber eve gelip, kapıyı çaldılar. Yahudi kapıyı açıp, Resulullahı görünce şaşırıp kaldı. Yahudiye, olanı biteni anlatıp, kıza birşey yapmaması için şefaat buyurdu. Yahudi, Resulullahın ayaklarına kapanıp, “Binlerce insanın baş tacı olan, binlerce arslanın, emrini yapmak için beklediği ey yüce Peygamber! Bir hizmetçi kız için, benim gibi bir miskinin kapısını şereflendirdin. Ya Resulallah bu kızı senin şerefine azad ettim. Bana imanı, islamı öğret. Huzurunda müslüman olayım,”dedi. Resul aleyhisselam, ona müslümanlığı öğretti. Müslüman oldu... Çoluğuna çocuğuna da anlattı. Hepsi Müslüman oldu. Bunlar hep Resulullahın güzel huylarının bereketi ile oldu. Dünya ve ahıret saadetine kavuşmak isteyen, Muhammed aleyhisselama tabi olması, onun bildirdikleri ile amel etmesi lazımdır... Bu vesile ile siz değerli okuyucularımızın kandillerini tebrik eder, dünya ve ahiret saadeti dilerim. İmam-ı a’zâm Ebû Hanife 7.5.2004 Dün, İmam-ı a’zâm Ebû Hanife hazretlerinin ölüm yıl dönümüydü. Ölüm yıl dönümleri vesilesi ile bir çok kimse anılmakta, hatta anma haftaları düzenlenmektedir. Her nedense bu tür günleri düzenleyenlerinin aklına İmam-ı azam hazretleri gelmemektedir. Halbuki İmam-ı a’zam sıradan bir kimse değildir. İslam tarihinde, rehber edinilen, yolundan en çok gidilen başka bir şahıs yoktur. Bugün bütün dünyadaki Müslümanların dörtte üçü, onun yolundadır. Dünyadaki müslüman nufusu 1.5 milyar kabul edecek olursak, bunun bir milyar 125 milyonusu onun yolunda gitmektedir. Dini öğrenmede, yaşamada onu kendine rehber edinmiştir. Kalan dörtte birinde de ortaktır. İslâmiyette ev sâhibi, âile reîsi odur. Bütün diğer müctehidler, onun çocuklarıdır. Ehl-i sünnetin reîsi, fıkhın kurucusu odur. Yolu yani mezhebi, Türkler vasıtasıyla özellikle Osmânlı devleti zamanında dünyanın her tarafına yayıldı. Osmanlının resmi mezhebi gibi oldu. Fakat buna rağmen maalesef Türkiye de dahil olmak üzere İslam aleminde son 100- 150 yıldan beri sitemli bir şekilde, bu mübarek zat unutturulmaya çalışılmakta, hatta bununla da kalınmayıp sinsi bir şekilde kötülünmektedir. Tabii ki bu düşmanlık sadece İmam-ı azam hazretlerine mahsus değildir, bununla beraber diğer üç büyük mezhep imamı ve meşhur alimler de bu sinsi unutturma ve düşmanlık tuzağının içindedirler. Mezhep konusunda cehalet alışmış yürümüş... Mezhebin ne olduğunu, önemini bilenlerin sayısı her gün azalmaktardır. Bakıyorsunuz adam, İmama-ı azam hazretlerinin bildirdiğine yani ictihadına göre, abdest alıyor, namaz kılıyor; lafa gelince de, ben mezheplere karşıyım, hiçbir mezhebi kabul etmiyorum, diyor. Kendine yazık ediyor. Hazret-i Ali, bu günleri görüp haber vermiş; “Size bu Kûfe şehrinde bulunan, Ebû Hanîfe adında birini haber vereyim. Onun kalbi ilim ve hikmet ile dolu olacaktır. Âhir zamanda, birçok kimse, onun kıymetini bilmeyerek helâk olacaktır.” buyurmuştur. Halbuki biraz insafı olan bu gerçeği görür. Çünkü, imam-ı azam hazretleri imamların evveli, evlası, efdali ve en üstünü, müslimanların imamı, tabiinin yükseği, ümmetin ışığı, imamların, müctehidlerin medârı iftiharıdır. İslâm dünyâsında ilimleri ilk defa tedvin ve tasnif eden odur. Din bilgilerini kelâm, fıkıh, tefsir, hadis, vs. isimleri altında ayırarak bu ilimlere âit kâideleri tesbit etti. Onun menkıbeleri hakkında söylenen sözler, yazılan yazılar anlatmakla bitmez. Hakkında alimlerin ve velilerin cildlerle kitab yazdıkları İmâm-ı a’zamın, her halini, kemalini, zekasını, ilmini, içtihad ve istinbatının derinliğini anlatmak imkansızdır. Fıkhtaki çok geniş bilgisini ve hele kıyâstaki hârik-ul'âde kuvvetini ve zühd ve takvâdaki ve hilm ve salâhtaki, akıllara hayret veren üstünlüğünü bildiren kitaplar, sayılamıyacak kadar çoktur. İmam-ı a’zam, az söyler, çok düşünürdü. “Ömrümde bir kerre güldüm. Ona da pişmânım” demiştir. Bazı din konularında, talebesi ile, başkaları ile münâzara, konuşma yapardı. Bir gece, yatsı namazını cemâ'at ile kılıp çıkarken bir konu üzerinde talebesi Züfer ile konuşmaya başladı. Konuşma sabâh ezânına kadar sürdü. Sabah namazını da kılıp öyle çıktılar. Kendisi zaman zaman dini konularda münazara yapar fakat yakınlarının yapmasına mani olurdu. Bir gün oğlu Hammad, “Bize müsaade etmiyorsunuz fakat kendiniz yapıyorsunuz!” diye sorunca şöyle cevap verdi: “Biz münazara yaparken karşımızdakinin yanılacak kayıp düşecek diye korkudan başımızda kuş varmış gibi dikkatli durururz. Siz ise, bilakis arkadaşınızın düşmesini, yanılmasını istiyorsunuz. Arkadaşının kayıp düşmesini isteyen, arkadaşını tekfir etmek istiyor demektedir. Arkadaşının küfre düşmesini isteyen ondan önce kendisi küfre düşer.” İşte İmam-ı azam hazretleri, bir baba şefkatiyle Müslümanları, yanlışlıktan, küfürden korumak için böyle hassas davranırdı. İmam-ı a’zâm Ebû Hanife (2) 8.5.2004 İmâm-ı a’zam Ebu Hanefi hazretleri, Allahü teâlânın rızasından başka bir düşüncesi olmayan büyük bir âlimdi. Dinden soranlara İslâmiyeti dosdoğru şekliyle bildirir, tâviz vermez, bu yolda hiçbir şeyden çekinmezdi. Onun kitaplarına, ders halkasına ve fetvâlarına herhangi bir siyâsî düşünce ve güç, nefsânî arzu ve menfaat, şahsî dostluk ve düşmanlık gibi unsurlar aslâ girmemiştir. Devlette resmi görev almamış, siyasete hiç karışmamıştır. Bütün ısrarlara, tehditlere, zulümlere rağmen kendisine teklif edilen Temyiz reisliğini kabul etmemiş; ölümü de bu yüzden olmuştur. Fitneden, anarşiden hep uzak kalmıştır. Kurucusu olduğu, Ehli sünnet yolunda, hangi şartlarda olursa olsun devlete isyan etmemek, yolunun esasları arasında yer almıştır. Kuvvetli şahsiyeti, keskin zekâsı, üstün aklı, engin ilmi, heybeti, geniş muhâkemesi, muhabbeti ve câzibesi ile karşılaştığı herkese tesir eder, gönüllerini cezbederdi. Karşısına çıkan ve uzun tetkiki gerektiren bazı meseleleri, derin bir mütâlaadan sonra, böyle olmayanları ise anında ve olayın açık misâlleriyle cevaplandırırdı. En inatçı ve peşin hükümlü muârızlarını bile, en kolay bir yoldan cevaplandırarak ikna ederdi. Devlette resmi vazife almak istemiyordu. Halife Mansûr kendisini kadı yapmak isteyince, “ Ey Emir’ül-mü’minin! Ben bu işe layık değilim. Layık değilim diyorum. Eğer doğru söylüyorsam, layık değilim. Eğer yalan söyüyorsam, yalan söyliyen, müslimanlara kadı olmaz. Ve sen Allah’ın halifesi, yalan söyliyeni kendine halife yapmazsın”. Halife bu cevap karşısında sustu. Kadı yapmaktan vazgeçti. Bir defasında da halife, Azrâil aleyhisselamı rüyada görüp, kaç sene daha yaşayacağını sordu. Azrâil Aleyhisselam beş parmağını kaldırdı ve ona işaret etdi. Halife bu rü’yanın ta’birini bir çok kimselerden sordu. Tatmin edici bir ta’bir bulunamadı. Acaba beş sene ömrüm mü kaldı diye endişeye kapıldı. Ebu Hanife’ye sordu. Tabirinde, beş parmak, beş şey’i bilmeye işaretdir. Bu beş şey’, yani kimsenin bilmediği beş şey, ayet-i kerimede bildirilen beş şeydir. Bunlardan biri de, insanın ne zaman öleceğidir. Hazret-i imam, bir gün otururken, bir kimse önünden geçiyordu. İmam dedi ki, şu kimse garibdir, muallimdir ve koynunda tatlı vardır. İmamın yanında olanlar o kimseye, bunları sordular. İmamın dediği gibi çıkınca İmama: “Bunu nasıl anladınız?” diye sordular, buyudu ki, onu sağına soluna bakar, halinde değişmeler olduğunu gördüm. Anladım ki, bu memleketin yabancısıdır. Yine gördüm ki, yanına çocuklar gelse, onlara dikkatlice bakar, bundan muallim olduğunu anladım. Ve yine gördüm ki, koynuna sinekler giriyor, buradan, koynunda tatlı olduğunu anladım. Haramdan çok korkardı. Kûfe şehrinin köylerini haydutlar basıp, koyunları kaçırmışlardı. Bu çalınan koyunlar şehirde kesilip, halka satılabilir düşüncesi ile o günden beri ,yedi sene Kûfe’de koyun eti yemedi. Çünki, bir koyunun yedi yıl yaşayacağını öğrenmişdi. Dâvûd-ı Tâî, “O bir yıldızdır. Karanlıkta kalanlar onunla yol bulur, hidayete kavuşur.” buyurdu. Hafız Abdülazîz ibni Revvâd der ki: “Ebû Hanîfe’yi seven, Ehl-i sünnet vel-cemâat mezhebindedir. Ona buğz eden, kötüleyen bid’at sâhibidir. Ebû Hanîfe bizimle insanlar arasında miyârdır (ölçüdür). Onu sevenin, ona yüzünü dönenin Ehl-i sünnet olduğunu; buğz edenin bid’at sâhibi olduğunu anlarız.” İslâm âlimleri, İmâm-ı a’zamı bir ağacın gövdesine, diğer âlim ve evliyayı da bu ağacın dallarına benzetmişler, O’nun her bakımdan büyük ve üstün olduğunu, diğerlerinin ise bir veya birkaç bakımdan büyük kemâlâta (olgunluklara, üstünlüklere) erdiklerini belirtmişlerdir. Ebû Ahvas der ki, eğer kendisine üç güne kadar öleceksin deseler yapmakda olduğu amelden, ibadetten daha fazlasını yapamazdı. Çünkü her zaman en çok ibadet ediyordu. Kimler medeni kimler vahşi! 14.5.2004 Son günlerde, ABD askerlerinin Irak’ta uyguladıkları işkenceleri, zulümleri ibretle izliyoruz. Çeresiz insanlara yapılan vahşetin resimlerini, görüntülerini gazetelerde, TV’lerde seyrederken tüylerimiz ürperiyor. Hatta bazı gazeteler ve televizyonlar bu insanlık dışı görüntüleri, çocuklar korkmasın, ruh dengeleri bozulmasın diye sansürleyerek verdi. Bunları yapanlar bu iğrenç görüntülerin karşısına geçip kahkaha atabiliyorlar. Bu kimselerin insan olmaları mümkün değildir. Böyleleri Kur’an-ı kerim ifadesiyle “Onlar hayvandır hatta hayvandan daha aşağıdırlar” İşin en ilgiç olanı da bunları yapanların ilkel bir toplumun askerleri olmayıp teknolojide zirvede olan bir süper devetin askerleri olması. Sadece teknolojide zirve diyebiliyoruz, medeniyette zirve diyemiyoruz. Çünkü medeni insanların yapacağı şeyler değil bunlar. Tarihe baktığımzda, süper devletler, insan haklarına riayet edip, adaletle hükmettikleri sürece ayakta kalabilmişler; adaletten ayrılıp zulme, vahşete yöneldiklerinde fazla ayakta kalamamışlardır. Tarihin kara sayfalarında yerlerini almışlardır. Bu tür vahşetler sadece bugüne mahsus uygulamalar değildir. Tarih boyunca, dinden, insanlıktan uzaklaşan her millet buna benzer iğrenç uygulamalara yönelmiştir. Mesela, Asurlular düşman esirlerinin derisini yüzüp ele geçirdikleri şehrin kapısına asmayı, şehirde bulunan kadın, çoçuk yaşlı kim varsa öldürmeyi milli bir görev telakki ediyorlardı. Eski Yunanlılar ve Romalılar esirlere her türlü işkenceyi reva görüyorlar, vücudlarını parçalıyorlar, büyük küçük, kadın erkek demeden herkesi öldürüyorlardı. Sözde semavi din mensubu olduklarını iddia eden Yahudi ve Hıristiyanlar da bunlardan farklı değildir. Mesela, Yahudilerin Kutsal kitap kabul ettikleri Talmut’ta, savaştan sonra kadın, çocuk, yaşlı her canlının hatta hayvanhların bile öldürülmesi hükmedilmişti. İslamdan önce Araplarda bunlardan farklı değlidi. Esirler toplu olarak yakılıyor veya bazı organları kesilmek suretiyle işkenceye tabi tutulduktan sonra öldürülüyorlardı. Kadın alınıp satılan cinsel bir meta, mal hükmünde idi. Yakın tarihte sözde medeni devletler toplanıp kadının statüsünü tespit ettiler. Cinselliğinin istismar edilmemesi için, 1907 Lahey 4. Sözleşmesine ek nizamname ile aile şerefi ve haklarına saygı gösterileceği hususu karara bağlandı. 1949 tarihli Cenevre 4. sözleşmesi ile de, tecavüz, fuhuşa zorlama vb davranışlara karşı Birleşmiş Millerler kadınları himayesi altına aldı. Fakat bütün bunlara rağmen, devletler hukukunda güçlü olanın istediğini yapabilme alışkanlığı devam etti, kadının korunmasını kayda alan maddeler kağıt üzerinde kaldı. 2. Dünya savaşı esnasında, Almanya’da 1.9 milyon kadın Rus askerlerinin tecavüzüne uğradı. Almanların da, Doğu Avrupa ülkelerinde, 3 milyon kadına tecavüz ettikleri ve bunlardan 1.5 milyon çocuğun dünyaya geldiği bilinmektedir. Nazilerin Batı Avrupa ülkelerindeki tecavüzleri sonucunda doğan çocukların sayısı ise 100 binin üzerindedir. Yine, 2. Dünya savaşında, Japonlar Kore’de, Amerikalılar, Filipinlerde on binlerce kadına özel şekilde hazırlanmış mekanlarda tecavüz etti ve bunları sürekli olarak fuhuşa zorladılar. 1992 yılı başlarında Bosna-Hersek’te başlayan savaş sırasında Sıprların 10 -15 yaşlarındaki çocuklardan ve ihtiyar kadınlara varana kadar tecavuz ettikleri Boşnak kadını sayısı 40 binin üzerindedir. Dikkat ederseniz, bütün bu vahşetleri yapan kimseler, İslamiyetten nasibini almamış milletlerdir. Kendi dindaşlarına bile bu vahşetleri yapmaktan çekinmemişlerdir. Bunların gerçek din ile de ilgilerinin kalmadığı anlaşılıyor. Çünkü dinler, İnsanların dünya ve ahırette huzur içinde yaşamaları için gelmiştir. Bunun tersine hareket eden kimselerin gerçek dinle ilgisi olmadığı anlaşılır. Tarihi belgeler, arşivler artada; Asrı sadetten tutun da, Emeviler, Abbasiler, Selçuklulur, Osmanlılar zamanında, elde edilen ülkelerde, bu tür vahşetlerin işlendiği vaki midir? Bütün Batılı tarihçiler de, bu milletlerin adaletten ayrılmadıklarını, bu devirlerde zulm ve vahşetlerin yaşanmadığını ittifakla bildirmektedirler. İşte aradaki fark; kimlerin medeni kimlerin vahşi oldukları ortada!.. İslam dininde esirleri konumu 15.5.2004 Dinimiz İslamiyet, savaş esirlerinin herşeyden önce insan olduklarını; dolayısıyla insanca muamele görmeleri gerektiğini temel prensip olarak kabul etmiştir. Esirlere insanca muamele yapılamayacaksa; onların yiyecek, giyecek barınacak gibi zaruri ihtiyaçları karşılanamayacaksa esir alınmamasını, alınmış olanların ise serbest bırakılmasını tavsiye etmiştir. Dinimiz, öldürmeyi değil affı her zaman ön planda tutmuştur. Bunun için Müslümanlar, bırakın masumlara zulmetmeyi, kendilerine zulüm edenleri bile affetmişlerdir. Mesela, Peygamber Efendimiz, Mekke’nin fethinden sonra, kendisine ve diğer Müslümanlara yaptıkları zulüm ve işkencelere rağmen Mekkelilerin hepsini affetmiştir. Bedir Savaşında esir alınan Ebu Azze’nin, beş kız çoçuğum var, bakacak kimseleri yok, demesi üzerine karşılıksız serbest bırakılmıştır. İslam tarihinde fetihlerin çoğunun barış yolu ile yapıldığı görülür. Müslümanlarla barış içinde yaşamak isteyen milletlerle antlaşmalar yapılmış, antlaşmalara uydukları sürece savaştan kaçınmışlardır. Fetihlerden sonra, hiç kimseye dokunulmayarak halk zımmi statüsüne sokulmuş ve toprakları vergi karşılığında kendilerine bırakılmıştır. Savaşlarda, muharip erkekler dışında, sivillere, kadın, çocuk ve yaşlılara, sakatlara, din adamlarına ve diğer insanlara bilfiil savaşmadıkları sürece, bırakın işkenceyi, kimsenin kılına bile dokunulmmaıştır. Dinimiz, esirlerin insani ihtiyaçlarının devlet tarafından karşılanacağını bildirmiştir.Kur’an-ı kerimde iyi kulların özellikleri sayılırken, “ Onlar kendi canları çektiği halde yemeği fakire, yetime ve esire yedirirler” buyurulmuştur. (İnsan, 76/8) Bir defasında bir esirin, “Açım beni doyurun; susuzum bana su verin” demesi üzerine Peygamberiz, “Bunlar senin tabii ihtiyacındır” karşılığını vermiştir. Peygamberimiz savaşlarda, çocukların annelerinden ayırılmamasını emretmiştir. “ Kim bir anne ile çocuğunu ayırırsa Allah da kıyamet gününde onunla sevdiğinin ayırsın” buyurmuştur. Peygamberimiz, esirlere iyi davranılmasını emretmiş, onlara eziyet ve işkence yapılmasını şiddetle yasaklamıştır. Ondan bilgi almak için bile olsa işkence edilmesini uygun görmemiştir. Bazı azılı İslam düşmalarının, uzuvlarının kesilmesi teklifi yapıldığında, Peygamberimiz, “ Ben bunu yapamam. Peygamber de olsam, Allah da beni bu şekilde cezalandırır” buyurmuştur.Yine, “Öldürme konusunda insanların en çekingeni ve merhametlisi Müslümanlardır” buyurmuştur. Savaşta öldürülen bir patriğin başı Medine’ye Hz. Ebu bekir’e gönderildiğinde buna çok üzülmüş, “Onlar da bize böyle davrandılar” denilince, “ Biz, Farslılarla, Bizanslıları mı örnek alacağız” cevabını vermiştir. Dinimiz esirlere kötü muameleyi yasakladığı gibi, kadınların kişilik ve iffetlerine de belirli bir hukuk düzenlemesi getirerek güvence altına almıştır. Hukuki bir statüye kavuşturulmadan onlarla cinsi münasebeti haram kılmıştır. Kur’an-ı kerimde, insanların köleleştirilmesine dair tek bir ayet bulunmamasına karşılık kölelerin azad edilmesi, serbest bıraklması çeşitli vesilelerle teşvik edilmiş; yemini, oruç kefareti öldürme gibi cezalarda köle azad etmeyi mecbur kılmıştır. Batılıların da itiraf ettikleri gibi, Müslümanlar kölelere çok iyi davranmışlar, onları ailelerinin bir ferdi gibi muamele etmişlerdir. Cenevre sözleşmesinde yer alan hükümler incelendiğinde, esirler ile ilgili insani hakların 14 asır önce İslam hukunda fazlasıyla yer aldığı görülür. İşte gerçek medeniyet, işte gerçek insan hakkı. Gerisi lafu gizaf. Kasımiye Medresesi dile gelse de.... 21.5.2004 Temcit pilavını da geçti bu diyalog görüşmeleri. Belli aralıklarla planlı bir şekilde milletin önüne sürülüyor. Şanlıurfa’dan sonra, “Dinlerarası Diyalog ve Hoşgörü” mensupları bu defa da Mardin’de bir araya geldi. Bu konu ile ilgili gazetelerdeki haber özetle şöyleydi: “İslamiyet, Hıristiyanlık ve Museviliğin önde gelen din adamlarının üç yıl önce Şanlıurfa’nın Harran ilçesinden dünyaya verdikleri barış ve hoşgörü mesajı dün sınır ilimiz Mardin’deki tarihî Kasımiye Medresesi’nde yankı buldu. Ezan ve çan sesinin aynı anda duyulduğu sempozyumda sanatçı Mahsun Kırmızıgül’ün okuduğu duygu yüklü şarkı, toplantıya katılanlar tarafından coşkuyla alkışlandı.” Tarihi medresinin duvarları dile gelse de duyduğu ıstırabı bizlere bir aktarabilse... Asırlardır, İslam dinin anlatıldığı, İslam inancının yayıldığı mekan şimdi nelere maruz kalıyor. Tarihi boyunca, Kur’an-ı kerimin emri gereğince bu mekanda, Hıristiyanlar, Yahudilerle dost olunamayacağı, onların dini simgelerinin ne maksatla olursa olsun taşınamayacağı, taşandığı takdirde dinden çıkılacağı öğretilen medresenin alnına büyük bir haç asılmıştı. Çalgı, şarkı ve Çan sesleri tarihi mekanın iliklerine kadar işliyordu. Bu durum karşısında medresenin ve bu medresiye kuranların ruhlarının çektiği ıstırabı düşünebiliyor musunuz? Diyalogçular daha sonra Dayruzzafaran Kilisesine geçiyorlar. Papazlar ayin yaparken, Müslümanlar da namaz kılıyor. Sanki Mardin’de hiç cami yok, namaz kılınacak yer bulunamadı. İşte diyalogçuların en büyük yanlışları burada. Tabii ki, diyalog yapılacak, fakat bu insani boyutta olacak. Başka din mensupları ile alış-veriş yapılacak, onlarla iyi ilişkilerde kurulacak. Ancak bu beraberlik mabetlere taşınmayacak. Taşınırsa dinlerin birleştirilmesine yol açar. Hıristiyan Kilisesinde ayinini yapsın. Müslüman Camide namazını kılsın. Hıristiyanın Camide, Müslümanın Kilisede ne işi var. Diyalog dinler arasında değil, din mensupları arısında olur. Sapla samanı karıştırmamak gerekir. Her zaman söylüyoruz. Tarih boyunca Hıristiyanlar hiçbir zaman samimi olmadılar. Hep ikiyüzlükü yaptılar. Fırsat bulunca hep arkadan vurdular. Bugün de böyle olduğundan hiç şüpheniz olmasın. Bununla ilgini geçmişte pek çok tecrübeler yaşanmıştır. Daha önce bunları “Dinlerarası Diyalog Tuzağı” kitabımda sizlere sunmuştuk. Habertürk’ün 15.5.2004 tarihli “Vatikan diğer yüzünü gösterdi” başlıkla haberine göre, Vatikan, Katolik kadınları, Müslümanlarla evlenmemeleri konusunda uyarmış. Bu konuda çok dikkatli olunmasını tavsiye etmiş. İşte bunların hoşgörü anlayışı. Diyalog eşit şartlarda, eşit imkanlarda olursa bir mana ifade eder. Bugün müslümanların, Hıristiyanlarla, Yahudilerle aynı şartlarda olduğunu kim söyleyebilir. Hıristiyanların, maddi, siyasi yönden mukayesesi mümkün değil. Her ikisinin de arkasında, Batılı Hıristiyan devletlerin olduğunu, süper güçlerin himayesinde olduklarını bilmeyen var mı? Daha şimdiden protokol gezilerinde bile, onların kültürlerinin tanıtımı ön plana çıkmaya başladı. Mardin’deki toplantıya katılan Ali Bulaç’ın bildirdiğine göre, Mardin’de daha çok Hıristiyan eserleri gezilmiş. Hatta İstanbul Müftüsü Sayın Mustafa Çağrıcı bu rahatsızlığını dile getirmiş: İslami eserleri göremediklerini, bundan büyük bir üzüntü duyduklarını söylemiş. “Sanki bir Süryani şehrini gezdik, Hıristiyan renklerden, çizgilerden başka bir şey göremedik.” diye serzenişte bulunmuş. (Gecikmeden dolayı böyle olduğunu ifade ediyorlarsa da, aynı şekilde gezide Süryani eserlerinden de kısıntı yapılabilirdi) Az da olsa, Dinlerarası diyalog tehlikesini anlayan, dillendiren din adamlarımız da var. Mesela, Almanya’nın Günzburg şehrinde, Diyanet İşleri Başkanlığı Türk-İslam Birliği (DİTİB) çatısı altında 12.5.2005 günü organize edilen Kutlu Doğum kutlaması programında konuşan İskenderun Müftüsü Remzi Yavuz, dini ve milli benliğimizden ödün verilemeyeceğini, dinlerarası diyalog diye alevlendirilen sözde akımın de 1970’ li yıllarda Vatikanda Katolik dünyasının Müslümanları İslam dininden uzaklaştırabilmek için ortaya attıkları sinsi bir oyun olduğunu belirtmiş, tüm Müslümanları bu konuda uyanık olmaya davet ettmiştir. Bir gün gelecek diğer din adamları da, Vatikan’ın organize ettiği “Dinlerarası Diyalog” un gerçek yüzünü anlayacak; fakat korkarım ki iş işten çoktan geçmiş olacak!.. Nasıl inanacağımıza da onlar karar veriyor 22.5.2004 Batı Hıristiyan alemi (İngilizlerin klavuzluğunda), Osmanlıyı yıktıktan sonra planladıkları bir süreç sonunda İslamiyeti tamamen yer yüzünden kaldılarabileceklerini düşünüyorlardı. Çalışmalar, 70’li yıllarda “Allah” diyecek kimse kalmayacak şekilde yürütülüyordu. Fakat hesap tutmadı. İslama ilgi dana da arttı. Bunun üzerine 80’li yıllarda, komünizmmin çöküşünden sonra yeni bir proje ortaya konuldu. Bu projenin özeti şöyle: Bugün, en büyük tehlike halini alan İslamiyeti tamamen ortadan kaldıramayacağımız anlaşıldığına göre, biz kendimiz bir İslam geliştirelim, bunu Müslümanların ileri gelenleri vasıtası ile sunup kabul ettirelim. Bizim konktrolumuzda, istediğim tarafa yönlendirebileceğimiz bir İslam ortaya çıkartalım. Bu şekilde, bizim açımızdan İslam tehlike olmaktan çıkmış olur. Şimdi bütün dünyada, özellikle İslam dünyasında bu projenin gerçekleşmesine çalışılmaktadır. Bunun ismi, ılımlı İslam mı olur, light İslam mı olur; bu o kadar önemli değil. Önemli olan, gerçek İslam olmayacağıdır. ABD’nin, Vatikan’ın tasvibinden geçmiş olmasıdır. Dinlerarası Diyalog projesinin arkasında da, 11 Eylül eyleminin arkasında da, El Kaide vahşetlerinin arkasımnda da hep bu çalışma var. Bu tür eylemlerle, Müslümanlar sürekli suçlandı, aşağılandı. Sonunda, Müslümanlar kendilerini savunmak zorunda kaldı: Bu tür eylemlerde bulunanlar gerçek müslümanlık değildir, bunlar gerçek müslümanları temsil etmez diyerek karşı atağa geçtiler. Batı’nın istediği de zaten buydu. O zaman gerçek İslam neyse ortaya koyun biz de görelim, dediler. Osmanlının yıkılmasından sonra dağınık ve başsız kalan İslam aleminde, gerçek İslam şudur, budur tartışması başladı. İşte tam bu safhada istedikleri İslamı, değişik ülkelerde, değişik kesimler kanalıyla sunmaya başladılar. El altından kendilerinin yönlendirdikleri kitap yazma, barış ve hoşgörü maskeli uluslar arası konferanslar, toplantılar furyası başladı. Bu meyanda, Batı’nın kendi yazdıkları kitaplara, Kitab-ı mukaddes, ilahi kitap deme alışkanlığı olduğu için, Müslümanlar için de böyle bir kitap yazma ihtiyacını duymuşlar. Değerli yazar Ebubekir Sifil’in bu konuda entresan bir tespiti aktarmak istiyorum sizlere. Bu tespit özetle şöyle: “Mısır'da neşredilen "el-Usbû" dergisinde yer alan bir habere göre, bu kitabın yazımına başlandı. Bu maksatla ABD Dış İşleri Bakanlığı bünyesinde kurulan “Arap ve İslam Ülkelerinde Dinî Söylemi Geliştirme Komisyonu” tarafından hazırlanan ve 12 ciltte tamamlanması tasarlanan "el-Furkânu'l-Hakk" isimli bir kitabın birinci cildi hazır bile... Kitabın çıkan ilk cildi, diğer ciltler hazırlanırken göz önünde bulundurulması gereken hususlar noktasındaki tepki ve tekliflerini almak maksadıyla çeşitli merkezlere gizlice gönderildi. Konunun ABD patentli Büyük Ortadoğu Projesi ile ilgisi açık. Ortadoğu'nun hali hazırına nizamat vermek ve bu bölgeyi yeniden tanımlayıp dizayn etmek gibi "büyük" bir projenin sadece askerî ve ekonomik operasyonlarla hayata geçirilemeyeceğini gören küresel zorbalar, Ortadoğu halklarını bölgeyi bekleyen dönüşüme zihnî olarak da hazırlamak için Müslümanlar'ın "Kitap" telakkisini, "son ve değişmez ilahî vahiy"den, Kutsal Kitap külliyatının öngörülerine itiraz etmeyen, hatta onları paylaşan anlayışa doğru evriltmek niyetinde. Böylece, Yahudi ve Hristiyan değerleri üzerine inşa edilmiş, "güllük gülistanlık" bir "barış" ortamı. Şu kadar ki, bu "barış", egemenlerin egemenliğinin tescil edildiği, köleleştirilmesi gerekenlere köleliği kabulden başka bir şansın bırakılmadığı bir ortam üzerine kurulacak! “ İslam alemi tamamen Batı’nın kuşatması altında. Müslümanların nasıl inanacağına bile onlar karar vermek istiyor. Müslümanları kendisine benzetmek istiyor. Bugün Hıristiyan aleminde Hıristiyanlığın sadece ismi var; dine dayalı, emir ve yasakları, ahlakları yok; çünkü buların hepsini yok ettiler. “Allah’ın indirdiğini bırak, sen kendi dinini kendin yaz” kampanyası ile de, İslamın içini boşaltıp, gerçek islamla ilgili olmayan kendilerinin tesis ettiği bir din ortaya çıkartmak istiyorlar. İslamiyeti protestanlaştırmak istiyorlar. Ne diyelim: Gerçek İslamı anlatmak, olup bitenleri duyurmak ve “Allah kendi İslâm’ını başka İslâm’lardan korusun.” diye dua etmekten başka yapacak bir şeyimiz yok. Bilerek veya bilmeylerek bu oyunlara alet olanlar şu bilsinler: “İslâm’ın İslâm’dan başka bir şey olmadığına inanmakla Müslüman olunur. Aksi halde Müslüman olmaz.” Bataklık yerine sineklerle mücadele yapılırsa 28.5.2004 Son aylarda, Filistin, Irak haberleri Gazetelerin, Televizyonların gündemlerinin ilk sıralarından düşmediği için uyuşturucu bataklığana düşmüş gençlerimizin içler acısı halleri Medyada pek yer olmaz oldu. Halbuki, eskisine göre gençlerin uyuşturucu bataklığına düşme oranları her gün daha artmakta, bu illet yüzünden gün geçmiyor ki birkaç gencimiz heba olmuş olmasın. Bütün bunlara rağmen bu konuda ciddi bir çalışma da yapılmıyor. Sadece sineklerle mücadele edildiği, bataklıklar kurutulmadığı hatta, çoğaltıldığı için de zayiat hergün artmaktadır. Bütün kötülüklerde olduğu gibi uyuşturu pisliğinin kaynağı Batı’dır. Batı ile yakınlaşmamız artıkça uyuştucu illeti de ülkemizde yaygınlaşmaktadır. Batı tehlikenin boyutlarını geç de olsa farketti fakat, çareyi yanlış adreste aradığı için bu bakatlıktan kurtulamıyor, gün geçkiçe de bu bataklığa daha da batıyor: Avrupa Birliği Uyuşturucu İzleme Merkezi (EMCDDA) tarafından yapılan bir araştırmada, AB ülkeleri vatandaşlarının yüzde 20'sinin hayatlarında en az bir kere esrar kullandığı belirlendi. Danimarka'da 15-16 yaş grubundaki gençlerin yüzde 89'u hayatlarında en az bir kere sarhoş oluyorlar. İrlanda ve Norveçli gençler, sürekli alkol tüketiminde AB ülkeleri içinde ilk sıralarda yer alıyor. AB'ye üye 15 ülke ve Norveç'te uyuşturucuyla mücadele konusunda yılda yaklaşık 2.5 yılda milyar euro harcanıyor. Geçiş yolu üzerinde bulunun ülkemize, Batı’ya sadece geçiş esnasında uyuşturucunun bıraktığı paranın 25 milyor dolar olduğu konuşuluyor. Sadece geçiş ücreti bu olursa malın kendisinin değeri ne kadar olur siz tahmin edin. Bu kadar büyük miktarda giden zehir girdiği yerde neler yapmaz. İçkinin uyuşturucuya alt yapı oluşturduğunu bilmeyen yok. Fakat Batı’da su gibi içki içimliyor. Su yerine bira kullanılıyor. Reklamlar serbest olduğu gibi ayrıca özendiriliyor. İçki içilmeyen yemek ve resmi özel protokol yok. Ondan sonra da, bu gençler niçin böyle oldu deniliyor. Mesela, Almanya’da yapılan anketler, alkol zehirlenmesiyle hastaneye kaldırılan 16 yaşından küçük genç sayısının bir yılda 3 katına çıktığını gösteriyor. Bilim adamları, gençleri alkole teşvik edenlerin başında meşrubat üreten şirketlerin geldiğini belirtiyorlar. Gençlere hitap eden votkalı limonata gibi içecekler geçen yıl 100 milyon şişe satılmış. Yukarada bahsettğimiz gibi, Batı bataklıkla değil, sineklerle mücadele ediyor. Çünkü, gençleri, içkiden, uyuşturucudan korumlanın yolu, aileden maneviyattan geçer. Sen, yıllardır aileyi yıkman için elinden geleni yap, ailenin temeline dinamit koyma anlamına gelen her türlü sapık ilişki serbest bırak, erkek erkeğe evlenmeye kanuni zemin hazırla; yine sen, 18 yaşını bulmuş gençleri kız erkek demeden evden uzuklaştır, ne haliniz varsa görün de, sonra da gençlerimiz uyuşturucu tacirlerinin eline nasıl düşüyor diye araştırma yap. Evden atılan bu genç kızlar, gençler için hazırlanan “randevu evi “ olarak kullanılan apartmanlarda sözde kiracı olarak kalmaktadırlar. Kümesten tavuk seçer gibi seçilen gençlerin ücreti 30 euro. Peki, bu kadar genç kızı burada çalışmaya nasıl razı edebiliyor bu kiracılar, diyeceksiniz? Bu ev sahipleri, aynı zamanda uyuşturucu madde kaçakçılarının ele başlarıdır. Beyaz zehire alıştırılmış gençler, paraları tükenince tutkularını, sürdürebilmek için, kendileri gibi uyuşturucu maddeye alıştırdıkları sevgilililerini buralarda çalışmaya ikna ediyorlar. Bir de bakarsınız ki, çok iyi bir ailenin evden atılmış genç kızı, bu seks apartmanlarından birinde, kendisine 25-30 euro ödeyecek yabancı erkeği bekliyor. Çünkü, alıştığı uyuşturucu maddeye kavuşmanın tek çaresi budur! Aileden, maneviyattan uzak, başıboş bırakılmış Batı gençliğinin hali bu. Peki ülkemizdeki gençlerin durumu nedir? Yarın da bunun üzerinde duralım! Uyuşturucudan ölen “örnek” gösterilirse 29.5.2004 Dün, uyuşturucu bataklığına düşmüş, Batı gençliğinin durumunu ele almıştık. Bugün de, ülkemizdeki gençleri ele almak istiyorum. Liselerde -özellikle zengin muhitlerdeki liselerde- hızla yayılan uyuşturucu alışkanlığı, ortaöğretime kadar indi. Polis uyuşturucu tacirleri ile mücadele ediyor ama, sadece polisin mücadelesi ile iş bitmiyor. Bataklık kurutulmadığı için tam bir netice almak mümkün olmuyor. Bu mücadelede, en büyük iş ailelere düşüyor. Sonra da, medyaya. Magazin basın sanatçıları devamlı haber yaparak genç nesilleri bunlara özendiriyor. Gençler bunların sadece sanatına değil günlük yaşayışına da ilgi duyuyor. Bunların çoğunun bu bataklıkla ilgisi bilindiği için, “çağdaş insan” olabilmek için uyuşdturucuya da yabancı olmamak gerektiğini zannediyor. Kültüren faaliyetlerde: yarışmalarda, ödüllendirmelerde sanatçıların bu yönüne de bakılması lazım. Fakat buna pek dikkat edildiğ yok. Örneğin, ilk kadın tiyatro sanatçısı ve modern dünyanın örnek kadını olarak gösterilip, adına ödül törenleri düzenlenen Afife Jale uyuşturucu bağımlısı biri idi. Türk Tiyatrosu’nun ilk kadın oyuncusu Afife Jale, bağımlısı olduğu kokain yüzünden hayatını kaybetmişti. Afife Jale’nin yanısıra birçok ünlü sanatçının uyuşturucu tedavisi görmesi veya uyuşturucudan dolayı hayatını kaybetmesi “çağdaş” dünyanın uyuşturucu batağına ne denli saplandığını açıkça ortaya koyuyor. Bu ve bunun gibi örnekler, topluma nasıl bir çarpık zihniyetin pompalandığını da gözler önüne seriyor. Bu mücadelede, Aile, basın ve polis üzerine düşeni eksiksiz olarak yapmadıkça gençlerimizi bu illetten kurtulmak mümkün değildir. Aileler herşeyden önce, çocuklarını manevi yönden yetiştirmeleri, haramı helalı öğretmeleri şarttır. Bunun vicdanlara yerleştirilmesi gerekir. Böyle yapılırsa ailesinden uzak kaldığı yerde de sahip olduğu Allah korkusu kötülüklerden korur. Ayrıca ihtiyaçsızlık da, insanları azgınlığa, yanlış yollara sürükler. Bunun için aileler çocuklara ihtiyaçtan fazla para vermemelidir. Çocuğum sıkıntıya düşmesin diye her istedğini vermekle çocuğa en büyük kötülük yapılmış olmaktadır. Anne- baba, çocuğun çevresini daima kontrol etmelidir. Kimlerle görüşüyor, nerelere gidiyor bilmelidir. Pek çok aile oğlunun arkadaşları eve geldiğinde, ev kirlenecek, dağılacak diye tepki gösteriyor. Ev kirlenmesinde nereye giderse gitsin diyor. Genç nereye gidecek? En yakın kahvehaneye gidecek. Burada, önce bira sonra diğer içkilere alışacak. Sonra da, bunun devamı olan uyuşrurucuya sıra gelecek. Zaten uyuşturuvu tacirlari buralarda kol geziyor. Basın da, sanatçılar ile ilgili magazin haberlerinde uyuşturucu ile ilgisi olan sanatçıları gündemde tutmamalıdır. Sanatçılardaki manevi boşluk onları bu tür yanlış yollara sevk etmektedir. Nitekim Psikiyatrist Dr. Sefa Saygılı, “Bu insanlarda bir manevi doyumsuzluk var. Bu doyumsuzluğu maddiyatla tatmin etmeye çalışmaları, onları uyuşturucu gibi bağımlılık oluşturan maddeleri kullanmaya sevkediyor. Şöhret ve para sahibi üst gelire sahip bu insanları bir yerden sonra gece hayatı gibi eğlenceler de tatmin etmeyince, kendilerini uyuşturucunun pençesinde buluyorlar. Zaten içinde bulundukları ortam da buna müsait” diyor. Yeşilay eski Başkanı Selahattin Kaptanağası da, ”Sanatçılar maalesef bulundukları konumun ne kadar önemli olduğunun bilincinde değiller. Para ve şöhretle maddi tatmini yaşayan sanatçılar, manevi tatminlere yöneliyorlar. Maddi güçlerini kullanarak, manevi duygularını tatmin edeceklerini zannediyorlar. Bu da onları uyuşturucu gibi maddelere sevkediyor.” diyor. Basını da şöyle uyarıyor: “Medya, insanların bu konudaki eğitiminde öncü olmalıdır. Özellikle gençleri böyle bir yaşama özendiren programlardan kaçınmalıdır. Maalesef magazin programları gençleri adeta zehirlemektedir” Bayan başkanın başı dertte! 4.6.2004 Geçenlerde 2012 Olimpiyatları talebimiz biliyorsunuz red edildi. Bundan dolayı bazılarınız üzülmüş olabilir. Sakın üzülmeyin. Red sebebiyle ne kadar büyük bir sıkıntıdan, ne kadar büyük bir rezaletten kurtulduğumuzu Habertürk’ün 27.05.2004 tarihli haberinden öğrendim. Bundan dolayı özellikle İstalbul Belediye Başkanı’na geçmiş olsun diyorum. Habere göre, 2004 olimpiyatlarında Atina sokaklar fahişe kaynayacakmış, Tıpkı Atlanta ve Sydney'de olduğu gibi. Atina'da da büyük bir fahişe topluluğunun şehre akın etmesi bekleniyormuş. Bu arada olimpiyatların, olmazsa olmaz bir kuralını da öğrenmiş oldum. Olimpiyat kurallarına göre olimpiyatların yapılacağı şehirde, gelenleri mutlu edecek sayıda fahişe bulunması gerekiyormuş... Sıkıntı burada başlıyor... Belediye yetkilileri 50 -100 kişi olsa kolay diyor. Fakat geleceklerin sayısı Atina nüfusunun yüzde 5'ini bulunca iş zorlaşıyor. Tabii ki Atina kendi iç kaynaklarını kullanarak bu işin altından kalkamıyor.. Bunun için Atina'nın kadın belediye başkanı Dora Bakoyannis’ bu günlerde çok telaşlıymış. Oyunlara aylar kaldığı için de çaresiz kalmış. Hemen komşu ülkeler aklına gelmiş. Türkiye'ye ve diğer komşu ülkelere haber yollayarak yardım talep etmiş. Duruma 'el atmalarını' ve 'fahişe açığını' kapatmalarını istemiş... Ne yapsın kadıncağız, sıkıntıya düşünce hemen komşuları aklına gelmiş. Komşularından acele cevap bekliyormuş. Olumlu cevap gelmezse işi zor. Olimpiyat kurallarına uyulmadığı için 2004 Olimpiyatları iptal edilme tehlikesi ile karşı karşıya. Bakalım bayan başkan bu sıkıntıyı nasıl atlatacak! Dış destek gelene kadar da, olimpiyatların yapılacağı günlerde Atina'da bir merkezden yönetilen 30 tane genelev açılması planlanmış. Ama, sorunlar bu 30 genelevle de bitmiyor. Bu arada başka bir iç problem baş göstermiş Atina’da. Problem 'Yunan fahişeler hareketi'nin (kege) bayan başkanı Dımıtra Kanelepulo’un geçtiğimiz günlerde yaptığı zehir zemberek açıklaması. Yeni açılacak genelevlerin okul, kütühane ve kilise gibi kamusal hizmet mekanlarının 200 metre yakınına açılmasının yasak olmasından dem vuran Kanelepulo'ya göre, bu karar kayıt dışı fuhuşu artıracak. Ve haksız rekabete yol açacak. Olan Yunanlı fahişelere olacak, fiyat indirmek zorunda kalacağız' diyor başkan. Onun telaşı da fahişelik fiyatlarının aşağıya çekilmiş olmasından. Bütün bu problemler karşısında artık tüm dünyada Atina'nın çuvallama ihtimali konuşuluyor. Bu durum tabii ki Atina belediye başkanının uykularını kaçırıyor. Bugüne kadar ben zannederdim ki, Olimpiyat oyunlarında sadece spor yapılır. Organizasyonun gayesi bu. Demek ki, binlerce kişiye yarı açık genelevi sunma görevi de varmış. Aileyi, ahlakı değerleri yok etme gibi bir vazifesi de varmış. Bu ve bunun gibi organizasyonlar, insanoğlunun maneviyattan, dinin kontrolundan çıktığında neler yapabileceğini göstermesi bakımından çok ibretli. İşin tuhafı bütün bunları, özgürlük ve medeniyet adına yapmaları. Bir taraftan kadın haklarından bahsederlerken diğer taraftan kadını seks kölesi yapmaları. İnsanı insan yapan, hayvanlardan ayırt eden hayayı, ahlakı yok ediyorlar; bunu da insanlara iyilik olarak sunuyorlar. İşin garibi bu tür istismarlara hiçbir kadın hakları savunucu derneğinden de tepki gelmemesi. Demek ki olup bitenden onlar da memnun. Hıristiyanlar, ellerindeki tahrif edilmiş İncil’de bile geçen, Lut kavminin fuhuştan dolayı başlarına gelenler ile Pompei halkının başına gelenlerden ibret almıyorlar. İnsan diyecek şey bulamıyor. Zaten Cenab-ı Hak böyleleri yerini bildirmiş, bize diyecek bir şey bırakmamış. Ayet-i kerimede şöyle bildiriliyor: “ Onlar hayvan gibidirler; hatta hayvandan daha aşağıdırlar.” (Furkan,44). Aslında bunların Hıristiyanlığa falan da inandığı yok. Para ve şehvet tapınakları olmuş bunların!.. Peygamber Efendimiz de , ahir zamanda fuhuşun, zinanın çok yayılacağını, sokaklarda, caddelerde aleni olacağını haber veriyor. Hatta yoldan geçenler, yolun kenarına çekilin de, yürümemize mani olmayın denileceğini bildiriliyor. Artık hızlı bir şekilde, o günlere gittiğimiz anlaşılıyor. İşte aradaki fark bu! 5.6.2004 Dün, ilk defa Eski Yunanlılarda başlatılan ve tanrıları Zeus için yapılan dini merasimin bir parçası sayılan Olimpiyat oyunlarında yapılan fuhuştan, ahlaksızlıklardan bahsetmiştik. Başlangıcı sahte bir tanrıya dayanan bir organizasyondan başka ne beklenir! Batı’nın, Hıristiyan aleminin ahlaksızlığı sadece bu Olimpiyat Oyunları ile sınırlı değil tabii ki. Her türlü kültürel, sportif faaliyetlerde bu tür ahlaksızlık organizasyonun bir parçası haline gelmiş. Kültürel, sportif, ticari... her yerde kadın istismarı var. Ahlaksızlık, fuhuş, her türlü sapıklık Batı medeniyetinin bir parçası haline geldi. Gittikleri her yere de bu ahlaksızlığı götürüyorlar. İsla aleyhisselamın buyurduğu gibi, “ İnsan kendinde olandan verir”. Mesela Balkanlara girdikten sonra, fuhuş dev boyutlara ulaştı. Artık 11 yaşındaki kız çocukları bile fuhuş ağının içinde. Fuhuşa talep ise Birleşmiş Milletler ve NATO'nun Kosova'da görev yapan kırkbin kişilik uluslararası barış gücünden geliyor. Sözde halkın özgürlüğü için gidenler, onları fuhşun kölesi yapıyorlar. Uluslararası Af Örgütü raporuna göre, yüzlerce kadın bölgede, fuhuşu örgütleyen çeteler tarafından oradan oraya götürülüyor ve esir muamelesi görüyorlar. Af Örgütü, Kosova'daki uluslararası güçleri bu kadınların insan haklarını korumamakla ve bir çok olayda bizzat fuhuşun içinde yer almakla suçluyor.. Doğu Avrupa ülkelerinden her yıl 120 bin dolayında kadın fuhuş için Batı Avrupa ülkelerine getiriliyor. AB tarafından yapılan bir araştırmaya göre, Doğu Avrupa ülkelerinden getirilen yaklaşık 500 bin kadını fuhuşa zorlayan şebekelerin toplam geliri her yıl yaklaşık 15 milyar euro'yu buluyor. Almanya'daki bulunan yaklaşık 200 bin yabancı hayat kadınının çoğu Rusya, Litvanya, Polonya, Ukrayna ve Bulgaristan'dan getiriliyor. Araştırmada, Fuhuşa zorlanan kadınların çoğunun ölümle tehdit edildiği, tecavüze uğradığı ve sürekli baskı altında tutulduğu, fahişelik yapan her 2 yabanc ı kadından birinin kandırılarak bir Batı Avrupa ülkesine getirildiği ifade edildi. Irak’a gidenlerin de yerli halka yaptıkları, baskıları, genç kızara- kadınlara olan tecavüzleri her gün gazetelerden okuyoruz. Afganistana’a gittiklerinin haftasında, ilk yaptıkları işlerden biri de güzellik salonları açmak oldu. Maksatları güzellik salonu adı altında, randevu evi açmak tabii ki. Avrupada aile hayatı artık bitti. Cinsi hayattaki sapıklık hayvanlarda bile yok. Yapılan araştırmaya göre, Hollanda'da birlikte yaşayan çiftlerin yaklaşık yarısının, partnerleriyle akit yaparak aynı evde oturdukları tespit edildi. Bu oran, çiftlerin yaş grubu yükseldikçe daha da artış gösteriyor. Merkezi İstatistik Bürosu'nca yapılan kayıt taramasına göre, Ocak 2003 itibariyle evlenmeden birlikte yaşayan eşlerin sayısı milyonlarla ifade ediliyor. Büroya göre, gençler arasında birlikte yaşama oranı daha ileri yaş gruplarından yüksek olmasına karşın, bu grup içerisinde, eşiyle birliktelik belge imzalayanların oranı oldukça düşük bir düzeyde kalıyor. Gençlerin evlenmemesi, aile hayatının yok edilmesi için ellerinden geleni yaptıkları gibi şimdi de, zar zor devam ettirilen az sayıdaki evlilikleri yıkmak için yeni bir oyun sergileniyor. Almanya’da başlatılan 10 günlük misafir uygulamasına göre; bir ailenin kadını, başka bir aileye 10 günlüğüne misafir gidiyor. O ailenin kadını da, karşı aileye gidiyor. Bu şekilde giden kadınlar, 10 günlük süre zarfında, gittikleri evdeki çocuklara annelik, babalarına da eşlik yapıyorlar. Bu oyunu en iyi şekilde oynayan, gittikleri evde en iyi şekilde uyum sağlayan kadınlara da yarışmalarla ödül veriliyor. Bu, fuhşun girmediği az sayıdaki aileyi de pisliğe bulaştırmaktır. Bu rezaletler şeytanın bile aklına gelmez. Bunlar şeytana bile parmak ısırtıyorlar. Osmanlı, Balkanlarda, Irakta... asırlarca hüküm sürdü. Hiçbir Türk askerinin bırakın tecavüzü kadına kıza yan gözle bile bakmadığını kendi tarihçileri söylüyor. İşte aradaki fark. Onları gayeleri gittileri yerleri maddi manevi sömürmek. Osmanlı ise almak için değil vermek için gidiyordu. Kendi isteği ile Müslüman olanlara dünya ve ahıret saadeti sunuyor. Müslüman olmayanlara da, dünya rahatlığı. Osmanlı ister Müslüman olsun isten gayri müslim, herkesi önce insan olarak görüyor. Bir insana nasıl muamele yapılacaksa öyle davranıyordu. Gittiği ülkedeki insanın, malını, canını, namusunu korumak onun birinci vazifesi idi. Çünkü mensubu olduğu İslamiyet böyle emrediyordu. İnsanı insan yapan Hak dindir. Bu yoksa insan azgınlaşır, canavarlaşır. Yapamayacağı bir şey olmaz. Vahşi hayvanların yaptığı bunların yaptıklarının yanında çok hafif kalır. Sözde medeni insanların, özgürlük, insan hakları adına yaptıkları vahşetleri her gün ibretle seyrediyoruz. Herhalde hayvanlar, böyle insan olmaktansa, hayvan olarak yaratıldıklarına şükrediyorlarladır. Diyalogçuların kulakları çınlasın! 11.6.2004 Dinlerarası diyaloğu başlatan Vatikan’ın, bu konuda samimi olmadığını, bu poroje ile İslamiyetin yayılmasına, güçlenmesine mani olmak istediğini, misyoner faaliyetleri için diyaloğu bir vasıta olarak gördüğünü devamlı yazıyoruz. Fakat ülkemizdeki diyalogçular bir türlü buna inanmıyorlar. Şimdi aynı şeyleri Hıristiyanlar da söylüyor. Bakalım yine inanmamakta ısrar edecekler mi? Vatikan, diyaloğun bir şartı olarak hiçbir dinin başka bir dini kötülemeyeceğini, yayılmasına mani olmayacağını söylemesine rağmen kendisi tam tersine hareket etmektedir.Demek ki bu şart sadece Müslamanlar için geçerli. Almanya'da yayımlanan Welt Am Sonntag gazetesi, 30 Mayıs 2004 tarihli nüshasında 'Milyonlar Muhammed'e Karşı' manşetiyle yayınladığı bir raporda, Vatikan'ın, İslam'ın yayılmasını engellemek ve Hz. Muhammed'i karalamak için Katolik Kilisesi'ne bağlı gizli bir misyonerlik örgütüne milyar dolarlık fon tahsis ettiği yazılı. Bu raporda özetle şöyle deniliyor: Vatikan, Katolik Kilsesi'ne bağlı, dünyanın dört bir yanında şubeleri olan ve gizli misyonerlik faaliyeti ile İslam'ın yayılmasını engelliyor. Vatikan, büyük bir meblağdan oluşan bu fonunu, gizli "Congregation for the Evangelization of Peoples (İnsanları Evangelist Yapma Cemaati)"in vasıtasıyla kullanıyor. Raporu yayınlayan Andreas Englisch, cemaatin öncelikli hedefinin Hz. Muhammed'in insanlığın gözündeki imajını zedelemek yoluyla İslam'ın yayılmasını frenlemek ve insanların İslam dinine gösterdiği ilgiyi azaltmak olduğunu ifade ediyor. Raporda, Hıristiyanlaştırma Cemaati'nin bir çok hükümetten sosyal, kültürel ve ekonomik yardım gördüğü belirtilerek, birçok hükümet yetkilisi ve diplomatın cemaatten Katolik inancın yaygınlaşması için ellerinden gelen hiç bir desteği esirgemedikleri belirtiliyor. Raporda, Papa'nın İnsanları Hıristiyanlaştırma Cemaati'ne verdiği açık desteğin altı çizilerek, Papa'nın Katolik inancın yeryüzünde yaygınlaştırılması için gereken tüm yeni metod, yol ve yöntemlerin kullanılması yönünde talimatlarının titizlikle uygulandığı belirtiliyor. Fakir ülkelerdeki Müslümanlara bedava sağlık hizmetleri verilerek Hıristiyanlaştırılması, diğer bölgelerde ise, Hıristiyan-Müslüman diyaloğunun desteklenmesi adı altında çalışmalar sürdürülmesi tavsiye edilen raporda, Müslüman ülkelerde yürütülen bu çalışmaların kesinlikle gizli tutulması isteniyor. İnsanları Hıristiyanlaştırma Cemaati katı ve acımasız kurallarla yönetiliyor. Buna örnek olarak, cemaatin idarecilerinden Kardinal Crescenzio Sepe'nin, cemaat çalışanlarını "askerlerim" diye çağırmasını gösteriliyor. Cemaate bağlı 1081 kişi, Hıristiyanlığı yaymanın yasaklandığı dünyanın değişik ülkelerinde gizli misyonerlik faaliyeti yürütülüyor. Misyonerliğin resmen yasaklandığı Suudi Arabistan, Yemen, Çin, Vietnam ve Kamboçya gibi ülkelerde misyonerlik çalışmaları bu cemaat üyeleri tarafından büyük bir gizlilik içinde yürütülüyor. Dünyanın değişik ülkelerinden 85 bin papaz ve piskopos ile 450 bin misyonerin desteğini gören cemaat, geçen yıl dünyanın farklı bölgelerinde yürütülen 280 ayrı proje kapsamında 65 bin papaz görevlendirdi. Cemaat bünyesinde papaz ve yönetici ordusundan ayrı olarak misyonerlik faaliyeti yürüten 1 milyon insan daha çalışıyor. Bu misyonerler, yaz-kış, uzak-yakın, güvenli-tehlikeli ayırımı gözetmeden bütün bölgelere giderek maddi sıkıntı içindeki insanlara Hıristiyanlığı aşılamaya çalışıyor. Cemaat sağlık ve eğitim kurumları bakımından büyük ve güçlü bir alt yapıya sahip. Cemaatin, 42 bin okul, bin 600 hastane, 6 bin ilk yardım kliniği, 780 AIDS yardım ve tedavi merkezi ile 12 bin ofisi bulunuyor. Tüm bu kurumların ihtiyaç sahipleri ile fakirlere hizmet adı altında aslında Hıristiyanlık propagandası yapıyor. “Diyalog vasıtasıyla, Hıristiyanları Müslümanlaştırmaya kalkışmak en büyük dinsizliktir” diyen içimizdeki diyalogçuların kulakları çınlasın! Anadolu’yu eski toprakları olarak görüyorlar 12.6.2004 Dün, Vatikan’ın, İslamiyetin yayılmasını önlemek ve Hıristiyanlığı yaymak için dünya çapında başlattığı seferberlikten bahsetmiştim. Bugün bu seferberliğin bir parçası olarak ülkemizde yaptıkları yıkımdan söz etmek istiyorum: Misyonerler ülkemizde her bölge için farklı çalışma yapıyorlar. Mesela, Güneydoğu'da Kürtçe İncil ile Kürtçe dini kitap ve CD dağıtıyorlar. Hıristiyanlık propagandası içeren Kürtçe filmleri yayınlamaları için yerel televizyonlara büyük paralar teklif ediyorlar. Kendilerine ilgi gösterenlere vize kolaylığı gösteriylorlar, öğrencilere bedava kurs ve okuma imkanı sağlıyorlar. Türkiye için hedefleri; 10 yıl içinde 5 milyon kişiyi Hıristiyanlaştırmak. Hal böyle olunca misyonerlik faaliyetleri, Türkiye'nin millî bütünlüğünü tehdit eder noktaya ulaştı. Kanunî boşlukları iyi kullanan misyonerler, etnik kökenleri kaşıyarak, yeni azınlıklar oluşturma gayretindeler. Emniyet birimlerinin, topladığı istihbarat bilgilerine göre, Türkiye'deki misyoner çalışmaları, Ermeni Toprakları Merkezi, Avrupa Kiliseler Birliği, Ortodoks Kiliseler Birliği ve Dünya Kiliseler Birliği üyesi kişiler tarafından yürütülüyor.Türkiye'deki misyoner faaliyetleri, Karadeniz'de Pontus, Güneydoğu'da Yezidîlik, Keldanîlik ve Hıristiyan Kürtler, Doğu Anadolu'da Ermenilik, Ege Bölgesi ve İstanbul'da ise "Hıristiyanlığın Eski Toprakları" şifreleri ile gündeme getirilip, etnik kökenler öne çıkarılıyor. İstanbul başta olmak üzere, büyük şehirlerde bazı radyo istasyonlarından Türkçe Hıristiyanlık propagandası yapılıyor. Misyonerler, Marmara Depremi'nin ardından yardım yapma bahanesiyle, bu bölgeyi adeta istila etti. Yardım etme bahanesiyle bölgeyi saran misyonerler, depremzede vatandaşları, maddi yardım karşılığında din değiştirmeye zorladı. Sivil toplum kuruluşu adı altında bölgeye yerleşen misyonerler, Vatikan'a bağlı "Cartias" adlı misyoner örgütle bağlantılı çalışıyorlar. Vatikan ve CIA ile ortak çalışan"Cartias" örgütünün plânı şöyle açıklandı: "İlk hedefleri, halkın millî devlet bilincini ve millî kimliği yıpratmak. Bunun için para harcamaktan kaçınmıyor, yardım üstüne yardım dağıtıyor ve 'Bak senin devletin yapmadı, ben yapıyorum' diyorlar. İncil dağıtıyorlar, para veriyorlar, kiliseye götürüyorlar. AB ülkelerindeki şehirlerin Türk belediyeleri ile "kardeş şehir" ilan edilmesinin, belediyelerle irtibat kurulmasının, yardımlar dağıtılmasının ardında, Türk millî kimliğini yok etme plânı yatıyor". Misyonerlerin yoğun olarak faaliyet yürüttüğü bölgelerin başında Güneydoğu Anadolu Bölgesi geliyor. Bu bölgede Yezidîlik, Keldanîlik ve Hıristiyan Kürtler şifreleri ile faaliyet yürüten misyonerler, her fırsatta Kürtçe'yi kullanıyor. AB'ye uyum amacıyla Kürtçe yayının serbest hale getirilmesini fırsat olarak değerlendiren misyonerler, bölgede yüz binlerce Kürtçe CD, İncil ve Hıristiyanlık ve Kürtçülük propagandası içeren kitap dağıttı. İstihbarat birimlerinin topladığı bilgilere göre, vatandaşlar, para karşılığında Hıristiyanlığı seçmeye yönlendiriliyor. Birçok vaftiz töreninin Fırat Nehri'nde yapıldığını fotoğraflarla belgeleyen yetkililer, bu törenlerde bazı Avrupa ülkelerinin konsolosluk görevlilerinin de hazır bulunduğunu, bu elçilik yetkililerinin Avrupa ülkelerine gitmek için vize almak isteyen vatandaşlara, vaftiz töreni sonrasında kolaylık sağladığını belirtti. Öte yandan misyonerlerin, bölgedeki yerel televizyon kanalları ile radyoları kıskaca aldığı, yerel radyo-tv yöneticilerine, Kürtçe'nin çeşitli lehçeleriyle dublaj yapılmış Hıristiyanlık propagandası içeren görsel ve sesli kaset ve CD'leri yayınlamaların karşılığında önemli paraların teklif edildiği kaydedildi. Misyonerlerin, Kürtçe öğrendikten sonra bölgeye geldiğine dikkat çeken yetkililer, Güneydoğu Anadolu ile birlikte Irak'ta da Hıristiyanlığın yaygınlaşması için çalışma yürüttüklerini, Hıristiyanlık propagandası içeren Kürtçe ve Arapça film çekimleri yapıldığı kaydedildi. ATO tarafından hazırlanan raporda da, bu faaliyetlerin “Misyonerlik Haçlı zihniyetinin devamı” olarak gösterilmektedir. Raporda, Türkiye’nin misyonerlerin hedefi haline geldiği belirtiliyor. Faaliyetlerini Karadeniz ve Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nde yoğunlaştıran misyonerler, çeşitli piknik, gezi, ev toplantıları gibi sosyal faaliyetler ve ayin, kış okulu, seminer, konferans gibi eğitim amaçlı organizasyonlar ile sempatizan kazanıyor, denilmektedir. Diyaloga zarar gelecek korkusuyla Vatikan gibi bırakın yurt dışında İslamı yayma işini, yurt içinde bile neredeyse Müslümanım bile demekten korkan diyalogçular bütün bunlardan sonra bakalım ne diyecekler, merak ediyorum. Kur’an-ı kerimin “Tarihselliği” zırvası 18.6.2004 Batı Hıristiyan âlemi, savaşla, güç kullanarak İslamı yok edemeyeceğini anlayınca, 18.yüzyıldan itibaren, taktik değiştirerek İslamı içeriden yıkmaya yöneldi. Bunun için, adı islam olan gerçekte İslam ile ilgisi olmayan akımlar, fraksiyon ortaya çıkarttılar. Bunları el altından desteklediler. Dinde reform, modernizm, tarihsellik... gibi akımlar bu tür çalışmaların bir ürünüdür. Bu akımlarla önce, İslamı bozulmadan, orijinal haliyle bizlere ulaştıran alimlere karşı itimat sarsıcı faaliyetlerde bulundular. Hemen arkasından, mevdu idi, uydurma idi, tarihseldi iddiaları ile Hadis-i şeriflere karşı itimat sarsıldı. Şimdi sıra geldi Kur’an-ı kerime. Şimdi de, “Tarihsellik” savsatası ile Yüce Kitabımız Kur’an-ı kerim hakkında şüphe ve tereddütler oluşturma peşindeler. İslam düşmanlarının oyununa gelmemek için, tarihsellik nedir, bu yolla ne yapılmak isteniyor bilmemiz gerekiyor. Tarihselciler, “Kur’an, tarihsel bir metindir. Nazil olduğu çağdaki insanlara göre hükümler getirmiştir. Dolayısıyla günümüz şartlarına göre, yeni yorumlarlar ve hükümler gerekir. Bu hükümler, Kur’anın açık hükümlerine aykırı bile olsa bu yapılmalıdır. Hadisler için de aynı yaklaşım lazımdır.” Tarihselciler, böylece, ahkam ayetlerini yok farzedip İslamiyeti ilahi bir din olmaktan çıkartıp beşeri bir sistem haline getirmek istiyorlar. Yani adı İslam olan, gerçekten İslam ile ilgisi olmayan tamamen ahlaki değerlere havi bir inanç sistemi ortaya çıkartmak istiyorlar. Tarihsellik (tarihte kalmış, miadını doldurmuş) fikrin ilk ortaya atan Necmeddin et-Tûfî sayılır. Tûfî, ibâdetlerde değil, fakat mânâ ve gâyelerini aklın kavrayabileceğini iddia ettiği, muamelât ve dünyevî siyâsete dair ahkâmın, dayanağı ne olursa olsun, zamanın değişmesiyle maslahata uygun olarak değiştirilebileceğini söylemiştir. Tûfî’nin, bu bozuk fikirleri itibar görmeyip unutulmuş iken, Musa Cârullah Beykiyef, Muhammed Abduh, Sir Ahmed Han, Cemaleddin Efgânî, Muhammed Abduh, Reşid Rızâ, Hamidulluh, Fazlurrahman, Muhammed Arkoun, Nasr Hamid Ebû Zeyd, Hasan Hanefî gibi kimseler tarafından yeniden canlandırıldı. Ülkemizde ise, Mehmet Sait Hatipoğlu, Hayri Kırbaşoğlu, Hüseyin Atay ve Y.Nuri Öztürk gibi modernist ilahiyatçılar bu ekolü temsil etmektedirler. Bu akımın önce gelenleri, faizi yasaklayan, çeşitli suçların cezalarını bildiren, kadının statüsünü belirleyen, miras taksiminin nasıl olacağını tayin eden ahkam ayetlerinin zamana göre değişebiliceğini söylerken, daha sonra gelen ilahiyatçılar, namaz, zekat hac gibi ibâdetlerde, hatta, Cennete, Cehenneme inanma gibi itikad ile ilgili ayetlerde de değişiklik olabileceğini iddia etmeye başladılar. Her Ehli sünnet dışı akımda olduğu gibi bu yıkıcı akımda da, referans aldıkları kimse İbn Teymiyye’dir. Bunun için İbni Teymiye Protestanlığın kurucusu Luther’e benzetilir. Tarihselciler İbni Teymiye gibi kendilerine hareket noktası olarak aklı almışlar; akıl ile nakil çatışırsa, akıl esas alınır diyerek gerektiğinde nasslardan sarf-ı nazar etmeyi kabullenmişlerdir. Tarihselciler, Müslümanların geri kalmasının müsebbibi olarak İslamiyete uymayan, dinin emirlerini yerine getirmeyen Müslümanları değil, İslamiyetin kendisini görmektedirler. Suçlu olarak kendilerini değil dini görmekteler. Bu geri kalmışlıktan kurtulmak için de, dinin emir ve yasaklarının Batı’nın ön gördüğü sisteme göre yeniden şekillenmesini istiyorlar. Başka bir ifade ile, Hıristiyanlıkta olduğu gibi, dinin hiçbir şeye karışmamasını sosyal hayattan tamamen çekilmesini, ilahi sistemin yerini, ahlaki, felsefi temele dayalı beşeri bir sistemlerin almasını istiyorlar. Bu akım hedefine uluştığında, gerçek manada İslamiyet kalmayacağı için de, Batı rahat bir nefes alacak. Artık uykuları kaçmayacak!.. Müslümanları sömürmeleri, köleleştirmeleri daha kolay olacak. Tarihselcilerin hedefi; yeni bir din! 19.6.2004 Dün, tarihselcilerin Kur’an-ı kerimdeki Ahkam ayetleri için, “ tarihte kaldı, miadını doldurdu” şeklindeki zırvalarından bahsederek, İsmi İslam olan fakat emir ve yasağı olmayan sadece ahlaki, felsefi bir inanç sistemi kurmak istediklerinden bahsetmiştim. Halbuki din, sadece ahlâk kâidelerinden ibâret olsaydı, bunun için vahye, peygambere ve mukaddes kitaplara gerek kalmazdı. Cemiyetteki yaygın vicdan, ahlâk prensiplerini tesbit etmeye kâfi gelirdi. Veya sadece ahlakî hükümlerden ibaret kalmış Hıristiyanlık kâfi gelebilir; hazreti Muhammed’in gönderilmesine ihtiyaç olmazdı. İnsanlar, kabul edip etmemekte hürdür. Ancak kabul ettiği zaman, aklını değil, vahyi tasdik etmek durumundadır. Yalnızca akla uygun olsun denirse, o zaman vahy değil, akıl tasdik edilmiş olur ki bu sisteme artık din değil, felsefe denir. Batı destekli “Tarihselciler”, Kur’an-ı kerimi, belli bir zaman belli bir insan topluğuna hitap ettiğini iddia ederek, İslamiyetin son din olduğunu inancını sarsmak istiyorlar. Halbuki İslamiyet, daha önceki semâvî hukuk kuralları gibi muayyen bir beldeye ya da kavme şâmil değildir. İslâm hukuku belirli bir zaman veya mekân ile kayıtlı olmaksızın bütün zamanlar ve mekânlar için câri hükümler getirmiştir. Bütün zamanların hukuku oluşu onun devamlılık özelliğinin tezâhürüdür. Bunun yanı sıra İslâm hukuku millet, soy, belde ve din farkı aranmaksızın bütün insanlara tatbik edilebilirlik hususiyeti taşır. Cihanşümul bir hukuk sistemi olma hususiyeti gereği, İslâm hukuku hükümleri çeşitli durumlara uyum sağlamaya elverişli olarak konulmuştur. İslamiyet son din olduğu için değişmesi söz konusu değildir. Cenab-ı Hak dini değiştirme yetkisini Resulüne bile vermemiş değildir. Nitekim “Onlara âyetlerimiz açıkça okunduğu zaman, öldükten sonra bize kavuşmayı beklemeyenler, «ya bundan başka bir Kur’an getir veya bunu değiştir!» dediler. De ki: «Onu kendiliğimden getirmem benim için olacak şey değildir. Ben, bana vahyolunandan başkasına uymam. Çünki sizin arzularınıza uyar da Rabbime isyan edersem, elbette büyük günün azâbından korkarım»” meâlindeki bir âyette (Yûnus: 15) Hazret-i Peygamber’in bile Kur’an-ı kerîm hükümlerini değiştirmeye salâhiyetli olmadığı bildirilmiştir. “Allah’ın kelimelerini değiştirebilecek kimse yoktur” (En’am: 34, Kehf: 27) ve “Allah’ın sözlerinde aslâ değişme yoktur” (Yûnus: 64) meâlindeki âyetlerde bu husus te’yid edilmektedir. Bir başka deyişle İslâm hukuku bütünüyle ya vardır, ya da yoktur. İslâm ulemâsı, İslâm hukukunun referans kaynağı olan İslâm dininin cihanşümul bir din olduğunu; her din gibi nasslara (dogmalara) dayandığını; bu nassların vaz’ı itibariyle de tekemmül ettiğini ve binâenaleyh zamanla mutlak olarak değişmesinin söz konusu olmadığını bildirmişlerdir. Nitekim Kur’an-ı kerîm âyetlerinin iniş itibariyle sonuncuları arasında bulunan ve Hazret-i Peygamber’in Vedâ haccında gelen “Bugün size dininizi kemâle erdirdim. Üzerinizdeki nimetimi tamamladım. Din olarak sizin için İslâmiyeti seçtim ve ondan râzı oldum” (Mâide: 3) meâlindeki âyet ile “Yaş ve kuru ne varsa hepsi Kur’an-ı kerîmde mevcuttur” (En’am: 59), “Bu Kitap’ta hiçbir şeyi eksik bırakmadık” (En’am: 38), “Rabbinin sözü doğruluk ve adâlet bakımından tamamlanmıştır. O’nun sözlerini değiştirebilecek kimse yoktur” (En’am: 115) ve “Bu Kitab’ı sana herşey için bir açıklama, bir hidâyet ve rahmet kaynağı ve müslümanlar için de bir müjdeci olarak indirdik” (Nahl: 89) meâlindeki âyetler İslâm hukukunun değişmez ve kemâle ermiş vasfını göstermektedir. Bu açık ayet-i kerime hükümlerine rağmen, Kur’an-ı kerimin tarihselliğini (tarihte kalma, miadını doldurma) iddia edenlerin, İslamiyletle ne kadar ilgilerinin kaldığına siz karar verin artık! Osmanlı da çok çekmişti bunlardan! 25.6.2004 NATO’nun, 28-29 Temmuz’da İstanbul’da yapacağı toplantı için güvenlik tedbirleri en üst düzende. Aylardır bunun çalışması yapılıyor. Kara, deniz ve hava yolu trafiğinde büyük kısıtlama olacak. Toplantı boyunca savaş uçakları İstanbul semalarında sürekli dolaşacak. Tabiri caiz ise kuş uçurtmayacaklar. Bütün bu alınan tedbirler, basına yansıyınca, “Kime karşı” sorusunu gündeme getirdi. Herkesin ortak görüşü, “İslami teröre” karşı. İslam ile terör kelimeleri bir araya gelemez, fakat eylemleri yapanlar kendilerini Müslüman olarak tanıttıkları için bu tabir kullanılyor. İster istemez bütün Müslümanları yaralıyor bu tabir. Müslümanlar için ne kadar üzücü bir şey değil mi? Bütün dünyada, terör konusu gündeme gelince hemen İslamiyet hatıra geliyor. İslami kötülemede, gözden düşürmede bundan daha kötü bir propaganda olamaz herhalde? İnsanlara huzur vermek için gönderilen İslamiyet ve asırlar boyunca bu huzuru dünyaya tattıran Müslümanlar için bundan daha kötü bir imaj olur mu? Olaylara bu açıdan bakınca, İslamla en küçük bir ilgisi olanın dinine bu kadar zarar veremeyeceği aklına geliyor insanın. O zaman ya bunların İslamla ilgileri yok veya birileri İslama zarar vermek için bunları kullanıyor. Her ne şekilde olursa olsun, olaylardan ibret almak, verilen zararı gücümüz yettiği kadar azaltmak için İslam adına ortaya çıkıp, Müslümanlara bu kadar zarar veren terör örgütlerinin kaynağını bilmek tarihi seyrlerini takip etmek önemli bir görev olmalı bizler için. Dini tabirle fitneyi, bugünkü ifadeyle terörü İslamiyet şiddetle yasaklamıştır. Mensuplarını bu felaketten uzak tutmuştur. Peygamber Efendimiz, fitne çıkaranları lanetlemiştir. Bunun için, İslamiyetin gerçek temsilcileri olan Ehli sünnet Müslümanları bundan hep uzak kalmışlar, teröre hiç bulaşmamışlardır. Tarih boyunca Müslümanların başına gelen bu musibetlere, Müslüman kimliği ile ortaya çıkıp İslamiyeti istismar eden kimseler sebep olmuştur. Bugün terör deyince, Selefili meşrepli Vehhabilik ve El - Kaide örgütü akla geliyor. 1730’lı yıllarda başlayan bu terörü, tamamen ortadan kaldırmaya Osmanlının ömrü kifayet etmedi. Osmanlı yıkıldığında bu bela devam ediyordu. Bugün de hala devam ediyor. Vehhabiler, özellikle Türk devletlerinde, Kafkaslarda (Çeçenlerde), Afganistanda, Balkanlarda aç insanlara milyarlarca dolar dağıtarak bozuk inançlarını hızla yaymaktadırlar. İsminin İslam olmasına bakmayın, Selefi meşrepli Vehhabiliği, 1737 senesinde Abdülvehhâb oğlu Muhammed’i kullanarak Arabistan’da kuran İngilizlerdir. Kısa zaman sonra, İngilizlerin siyasî ve askerî yardımları ile, Arabistan’da cahil çöl bedeviler arasında hızla yayıldı. Bu hareket Necd şeyhi olan Muhammed bin Suud’dan siyasi destek gördü. Abdülvehhaboğlu bunun kızı ile evliydi. İngilizler de, bol para vererek ve siyasî, askerî yardımlar vaad ederek, Abdülvehhâb oğlu Muhammed ile işbirliği yapmasını temin etti. Vehhâbîliliği yaymak için, gaddar Muhammed bin Suud’u maşa olarak kullandı. Vehhabiler önce Mekkeye saldırdılar. İlk saldırıda Mekke’ye giremediler fakat çok kan döktüler. Mekke’ye giremeyince bu defa da, Tâif şehrine asker gönderdiler. Önlerine çıkanları, kadın, erkek ve çocuk demeyip öldürdüler. Beşikteki yavruları bile parçaladılar. Sokaklar kan gölüne dönüştü. Sokak ortasındaki cesetleri kendileri kaldırmadıkları gibi başkalarının da kaldırımalarına müsaade etmediler. Cesetler kurda kuşa yem oldu. İngiliz destekli bu vahşetlere o zamanlar Batı’nın hiç sesi çikmadı. Şimdi silah kendilerine de dönünce İslamı suçluyorlar. Buna hiç mi hiç hakları yok. Aslında bizim onları suçlamamız lazım. Çünkü bugüne kadar Selefiliği, Vehhabiliği kuran, besleyen ve destekleyen onlardır. İslam ve Terör 26.6.2004 Son yıllarda özellile de İstanbul’daki NATO toplantısının gündeme geldiği şu günlerde “İslami terör” tabiri sık sık kullanılmakta, bazıları da bunnu fırsat bilerek İslamiyeti kötülemekte ve İslamiyeti terörün kaynağı olarak göstermektedir. Bu, dinimi yapılan en büyük haksızlıktır. İslamiyette bu iki kelimenin yanyana gelmesi mümkün değildir. Geliş gayesi insanları hem dünyada hem ahirette huzura kavuşturmak olan İslamiyetin huzursuzluk, anarşi kaynağı olması mümkün mü? İslâm dini, birlik beraberliği, yardımlaşmayı, kanunlara karşı gelmemeyi, fitne, yani anarşi çıkarmamayı, Müslüman olsun olmasın herkesin hakkını gözetmeyi, kimseyi incitmemeyi emretmektedir. İslam büyükleri, tarih boyunca, isyandan, anarşiden uzak kalmışlar, taraftarlarını da buna bulaştırmamışlardır. Ehl-i sünnetin reisi büyük alim İmam-ı a'zam Ebu Hanife hazretleri, ikinci bin yılın mücedidi İmam-ı Rabbani hazretleri kendilerine yapılan haksızlığa, zulme rağmen devlete isyan etmemişler, talebelerini de isyandan uzak tutmuşlardır. Zaten, İmam-ı a'zam hazretlerine göre, ehli sünnet olmanın şartlarından biri de her halükârda devlete isyan etmemektir. Niçin bu kadar fitneden, anarşiden uzak kaldılar? Çünkü, Peygamberimiz böyle emrediyor: " Fitne çıkarana lanet olsun!" "Fitne zamanında, devletinize tâbi olunuz. Size zulüm edilse, mallarınız alınsa da, ona itaât ediniz!". "Fitne zamanında, İslâmiyyete sarılınız. Kendinizi kurtarınız. Başkalarına akıl vermeyiniz! Evinizden dışarı çıkmayınız. Dilinizi tutunuz!". "Fitne zamanında, çok kimse öldürülür. Onların arasına karışmıyan kurtulur". "Fitnecilere karışmayan, saadete kavuşur. Fitneye yakalanıp, sabreden de, saadete kavuşur". "Allah'a kasem ederim ki, insanlar öyle bir devir yaşayacaklar ki, kâtil niçin öldürdüğünü, maktûl niçin öldürüldüğünü bilmeyecek" Bu nasıl olacak? diye sorulduğu zaman Hz. Peygamber şu açıklamayı yapar: "İşte bu fitnedir; ölen de öldüren de cehennemdedir." Bütün bu emirlerden sonra bir Müslüman anarşiye, teröre nasıl karışabilir? Kim olursa olsun bir insanı nasıl öldürülebilir? Kur'ân-ı Kerîm herşeyden önce insanoğluna diğer mahlukat arasında mümtaz, üstün bir yer vermiştir. Böyle, müstesna bir yeri olan varlığa yapılacak tecavüzleri Cenab-ı Hak karşılıksız bırakmayacak, en ağır şekilde cezalandıracaktır. İnsanı fitneye, teröre sürükleyen etkenlerin başı yine cehalettir. Çünkü, cahil kimselerin kandırılması çok kolaydır. Hz. Peygamberin fitneden korunma hususunda Huzeyfe'ye yaptığı şu tavsiye bunun ne kadar önemli olduğunu göstermektedir. "Dinini bildiğin müddetçe fitne sana zarar vermez. Fitne, bâtıl ile hakkı birbirinden tefrik edemeyip karıştırdığın zaman ortaya çıkar" Memleketimizde, yetmişli yıllara kadar Müslümanlar Peygamberimizin bu emirlerine uymuşlar, fitneden, kargaşadan uzak kalmışlardır. Çünkü Osmanlıdan kalma fitneden uzak durma geleneği vardı. Daha sonraları, ilim azalıp, ticari ve siyasi maksatlarla piyasaya sürülen, anarşi, terör, isyan gibi dinimizde yeri olmayan ihtilalci fikirlerin ateşli savunucuları, Hasan el Benna, Seyid Kutup, Mevdudi, Ali Şeriati, Humeyni, Cemalettin Efgani ve gününüzdeki uzantıları olan reformist kimselerin kitapları tercüme edilip, piyasaya sürülünce durum değişti. El - Kaide yanlıları da bu tür kitapları okumaktadırlar. Kur'ân-ı Kerîm'de bir kişiği öldürme cinâyeti, bütün insanları öldürme cinâyetine denk tutulur: "Kim, haksız olarak birini öldürürse, bütün insanları öldürmüş gibi olur. Kim bir canı kurtarırsa, bütün insanları kurtarmış gibi olur."(Maide- 32) Cenab-ı Hakkın bu açık emrine rağmen Müslüman kimliği ile akıl almaz vahşetler işlenebiliyorsa, işin içinde art niyet var demektir. Bu da, dış güçlerin insanları Müslümanlıktan uzaklaştırmak için, hazırladıkları bir senaryoyu akla getirmektedir. Tarihselciliğin hamisi Batı’dır 2.7.2004 Son yıllarda, Türkiye’de ve diğer İslam aleminde bazı ilahiyatçılar Kur’an-ı kerimin “Tarihselliği” (Tarihte kalma, miadını doldurma) iddia edilerek Kur’an-ı kerimin yeniden yorumlanması, ahkam ile ilgili ayetler miadını doldurduğu(haşa!) için nazarı dikkate alınmaması fikri savunulmaktadır. Bu husus, sadece İslam ülkelerinde değil, Batılı bazı yazar ve düşünürler tarafından da dile getirilmektedir. Görünüşte bunların birbiri ile bağlantısı yokmuş gibi görünse de, işin çine girildiğinde aralarında esasslı bir bağlantının olduğu görülür. Daha doğrusu bu hareketi başlatan yönlendiren Batılı oryantalistlerdir. Müslümanlar, “ Kökten dinci” “Siyasal islamcı” “Fundemandalist” “Ilımlı” “Muhafazakar” gibi tasniflere tabi tutularak belli bir grupta yer almaları için zorlandılar. Batı’nın istediği gurupta yer alanlar el altından desteklendi. Aydın, modern müslüman isimleri ile meşhur edildiler. Mesela, M.Abduh, Reşid Rıza ve Fuzlurrahman gibi modernistler, tarihselciler Charls Adams tarafından, “ İslamic modernism” diye takdim edilerek övülmektedir. Yine Muhammed Arkoun, Tarık el-Bişri , Zeki Necib Mahmud, Abdullah Laroui gibi tarihselciler de, Leonard Binder tarafından, “ İslamic Liberalism” adı altında örnek akım olarak lanse edilmektedir. Böyle davranmalarının sebebi, Batı kendi değerlerini tamamen İslam alemine adepte etmek istiyor. Gerçek İslamın da buna mani olduğunu bildikleri için, sanki Kur’an-ı kerimi anlamada, yaşamada bir problem varmış gibi göstererek; Modernlik, tarihsellik gibi projelerle bu engeli ortadan kaldırmak istiyorlar. Aslında, İslamiyette, Kur’an-ı kerimi anlamada, Hadis-i şeriflerde bir problem, sıknıntı yok. Peygamberimiz Kur’an-ı kerimi açıklamış, İslam alimleri bunu naklettmiş, 18. asra kadar bu hükümler tatbik edilmiş, İslam aleminde bu hususta hiçbir problem yaşanmamış. Problemi çıkartan, İslam alemine sokak kendileridir. Batı, yeni bir dünya düzeni kurmak istediği ve Müslümanlara da bu yeni düzende “sömürge” rolü verdiği için bu mesele üzerinde duruyor. Aslında dini yeniden yorumlanması meselesi dini olmaktan ziyade siyasi bir olaydır. Müslümanların daha iyi nasıl müslüman olacakları meselesi değil, Müslümanların Batı’ya nasıl adepte edileceği meselesidir. Bugüne kadar İçtihad kapısı kapalı tutulduğu için İslamiyet bu hale geldi, suçlaması da Batı kaynaklıdır. Bunların içtihaddan anladıkları, bu kapıyı açarak İslamı istedikleri gibi yorumlayıp tehlike olmaktan çıkartmaktır. Dinsizliği ile meşhur Batı yanlısı Abdullah Cevdet’in çıkardığı dergiye, “İçtihad” adını vermesi manidardır. Bunların ictihaddan anladıkları bu tür bir ictihaddır. Bütün bu gelişmeler dinin doğru olarak anlaşılması için değil, dinin gerçek hayattan çıkartılması içindir. Dini, sosyal hayattan çekerek tamamen vicdani hale getirmektir. Kur’an-ı kerimi tarihsillek perspektifinden yorumlayarak, Kur’ansız, Peygambersiz; şekil ve muhtevasız, uygulamasız herhangi bir talebi olmayan vicdani bir inanış şekline sokmak istiyorlar. Nitekim, Batı’nın örnek Müslüman olarak takdim ettiği Sorbonne’da profesör olan tarihselci Muhammed Arkoun’na göre, öncelikle yapılması gereken, din ile Kur’anın birbirinden ayrılarak kur’anın Allah kelamı olduğu inancının çürütülmesidir. Tarihselcilerin bir özelliği de zaten, Kur’anı kerimin Cebrail aleyhisbselan kanalıyla gelen ilahi bir metin olmadığı, peygamberin kalbine doğan düşünceler olduğuna inanmalarıdır. Bütün bunlardan anlaşılıyor ki, tarihselcilerin amacı; imanın şartı olan, Kur’an-ı kerime iman inancını yıkmak, Kur’an-ı kerimi, istedikleri zaman, istedikleri şekilde değiştirebilecekleri beşeri bir kitap haline getirmek. Tarihselcilerin sinsi gayeleri 3.7.2004 Tarihselciler, Kur’an-ı kerim ayetlerini, mahalli, coğrafik, tarihi, sosyal ve ahlaki gibi bölümlere ayırarak; her devirde geçerli olan ayetlerin sadece ahlaki ayetler olduğunu iddia ediyorlar. Böylece bir çırpıda, Kur’an-ı kerimin dörte üçünü geçersiz hale getirmek istiyorlar. Halbuki Kur’an-ı kerim bir bütündür. Bir ayetini bile kabul etmemek tamamını kabul etmemek demektir. Aslında bunlar Kura’nı kerimin tamamını kabul etmiyorlar, fakat şimdilik ancak bu kadarını söyleyebiliyorlar. Tarihselciler, Vahye değil akla inanıyorlar; Vahye ihtiyaç olmadan Akıl ile herşeyin hallolacağını söylüyorlar. Mesela, Muhammed Arkoun, aklı bilmi herşeyin üzerinde tutmakta, Kur’an-ı kerimin tamamını tenkit kapsamına almaktadır. Tarihselliğin mimarlarından Fazlurrahman da, nakli delilleri yok farzedip, beşeri çözümleri ön palana çıkartmaktadır. Ona göre; “Dinden ve Kur’an-ı kerimden asıl maksat, ahlaki hayattır. Asıl hata, Kur’anın bir hukuk kitabı olarak görülmesidir. Kur’an ahlak ve adaleti bildirir. Bunlar da zamana göre değişir. Adaletin temini dün başka bugün başka olabilir.” Halbuki, İslamda, inanç, ibadet, ahlak, muamelat ve cezalar birbiri ile iç içedir. Muamelatta, cezalarda tarihsilliği savunmak bir süre sonunda insanı ibadet ve ahlakta, sonra da inançta tarihselliğe götürür. Allahü teâlâ, değişen tarih ve coğrafyalarda yeni kitaplar göndermeyeceğini, bundan sonraki çözümlerin Kur’an-ı kerime göre yapılacağını bildirmiştir. Tarihselciler dinin hükümlerini yorumlarken illet yerine hikmeti esas almaktadırlar. Hükümlerde, hikmet açık olarak bildirimediği ve sınırları belli olmadığı için sui istimale düşmek her zaman mümkündür. Mesela, seferilikte dört rekatli namazların iki rekat olarak kılınmasının illeti sefer, hikmeti meşakkattir. Seferilik varsa meşakkat olmasa da namazlar iki kılınır. Seferilik yoksa ne kadar meşakkat olursa olsun namaz iki rekat olarak kılınamaz. Aynı yanlış mantıkla Faiz ve zekat, sadece fakirlerin durumun düzeltilmesi şeklinde düşünülürse, fakirlerin olmadığı bir toplumda faizin yasak olmaması ve zakatın farz olmaması gerekir. Bu da Kur’an-ı kerimde geçen açık hükümlerin bir tarafa bırakılması demektir. Halbuki, zekat İslamın şartlarından mali bir ibadettir. Yine ezanı bir duyurudan ibaret görüp bunun yerine başka bir duyuru şeklini benimsemek dinin bu emri ile alay etmek hafife almak olur. Ezan, hem ibadetin bir parçasıdır, hem de bizzatihi bir ibadettir. Ezan ile namaza çağırmak, ezanın pek çok hikmetinden sadece biridir. Bizim bilmedğimiz nice hikmetler vardır. Bütün ibadetler için de bu böyledir. Bazılarınızın “ Bu kadar saçmalıklara, zırvalara kim inanır!” diye içinden geçebilir. Zamanımız, propaganda devridir, alt yapı, temel bilgi az olduğu için kimin sesi çok çıkıyorsa o fikir kabul görüyor. Örneğin; Kur’anı kerimde, Yahudileri, Hıristiyanları kötüleyen pek çok ayet olmasına ve “onları dost edinmeyin” açık emrine rağmen, tarihselciler, “ Bu hüküm o zamanki Yahudiler ve Hıristiyar içindir, bugünküleri içine almaz dedikleri ve bunu yaydıkları için halktan çok kimse, Hıristiyanlara sempati duymaya, “Onlar da Cennete gidecek” şeklinde inanmaya başlamıştır. Aslında tarihselcilik Hıristiyan Batı kültürünün problemlerini çözmek için ortaya atılmış bir metottur. Bunu, tamamen farklı olan hiçbir benzerliği olmayan İslamiyet için uygulamak metodolojinin tabiatına aykırıdır. Çünkü, tarihsellik beşeri bir metin olan ve belli bir süre için olan İncillerin anlaşılması için ortaya atılmıştır. İlahi olan ve kıyamete kadar yürürlükte kalacak bir metin olan Kur’an-ı kerimi bu metot ile yorumlamaya kalkışmak İslamı yıkmak ile eş anlamlıdır. Aklın çok olmasının alameti 9.7.2004 Bir toplumda Allah korkusu azalmışsa veya yok olmuşsa o toplum için tehlike çanları çalmaya başlamış demektir. Allah korkusu da millete din adamlarından yayılır. Son yıllarda ülkemizdeki din adamlarına baktığımzda, bu korkunun neredeyse kalmadığını açık bir şekilde görüyoruz. Bunun delili de, basına yansıyan konuşmalar, TV’lerdeki tartışmalardır. Din adına konuşmak Allah adına konuşmak demektir. Dolayısıyla bu konularda konuşurken, insanın tüylerinin ürpermesi, ağzından yanlış bir söz çıkmaması için titremesi gerekir. Ama ne gezer; konuşmalara, tartışmalara bakıyorsunuz tam tersine, sanki din kendisine inmişcesine fütursuzca ahkam kesebiliyor din adamları. Her biri ayrı bir telden çalıyor. Birinin ak dediğine diğer beyaz diyebiliyor. Örneğin, ebedi olarak Cehennemde kalacaklarını bildiren açık ayeti kerimelere ve hadis-i şeriflere ağmen, bir ilahiyatçı çıkıyor: Kitap ehli yani Hıristiyanlar da Yahudiler de Cennete gidecek, diyor. Bir başka ilahiyatçı hzını alamıyor: Hayır, sadece onlar değil, neye inanırsa inansın; ister budist, ister zerdüş inanan herkes Cennete girecek, diyebiliyor. Misalleri çoğaltabiliriz. Hemen hemen her konuda böyleler. Bu kargaşayı gören halk da, hangisine göre amel edeceğini bilemiyor; din adamlarından dolayısıyla dinden soğuyor. İnsanın ister istemez aklına geliyor: Acaba esas maksat da bu mudur? Halbuki Allah korkusunun dinimizde önemle bir yeri vardır. Akıllı olmak bile Allah korkusu ile ölçülmektedir. Hadis-i şerifte, “Aklın çok olması, Allah korkusunun çokluğu ile belli olur” buyuruldu. İnsanların her bakımdan en üstünü olan Muhammed aleyhisselâm, “Allahü teâlâdan en çok korkanınız ve çekineniniz, benim” buyuruyor. Bu hadis-i şerif ve bu mealdeki diğer hadis-i şerifler, Allah korkusunun ne kadar önemli olduğunu göstermektedirler. Allah’tan korkmak, bir zâlimden korkmak gibi sanılmamalıdır. Bu korku, saygı ve sevgi ile karışık olan bir korkudur. Âşıkların sevgililerine karşı yazdıkları şiirlerde, böyle korku içinde olduklarını bildiren beytleri az değildir. Sevgilisini, kendinden pek yüksek bilen bir âşık, kendini o sevgiye lâyık görmiyerek, hislerini böyle korku ile anlatmaktadır. Allah korkusu ve Allah sevgisi, insanları saadet ve huzura kavuşturan iki kanad gibidir. Biri eksik olursa saadete kavuşulamaz. Allah’tan korkan bir kimse, Onun emirlerini yapmaya, yasaklarından sakınmaya titizlikle çalışır. Hiç kimseye kötülük yapmaz. Kendine kötülük yapanlara sabreder. Yaptığı kusurlara tevbe eder. Sözünün eri olur. Her iyiliği Allah için yapar. Kimsenin malına, canına, namusuna göz dikmez. Çalışırken, alış veriş ederken, kimsenin hakkını yemez. Herkese iyilik eder. Şüpheli şeylerden kaçınır. Makam sahiplerine yaltaklanmaz. İlim ve ahlâk sahiplerine saygı gösterir. Arkadaşlarını sever ve kendini sevdirir. Kötü kimselere nasihat verir. Onlara uymaz. Küçüklerine merhametli ve şefkatli olur. Kimseyi çekiştirmez. Keyfi peşinde koşmaz. Zararlı ve hatta faydasız birşey söylemez. Kimseye sert davranmaz. Cömerd olur. Mâlı ve mevkı'i herkese iyilik etmek için ister. Riyâkârlık, iki yüzlülük yapmaz. Kendini beğenmez. Allahü teâlânın her an gördüğünü ve bildiğini düşünerek hiç kötülük yapmaz. Onun emirlerine sarılır. Hadis-i şerifte “Benim bildiğimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız” buyuruldu. Bütün bunlara rağmen, bir kimse çıkıp fütürsuzca konuşabiliyorsa, ya ayet-i kerimelere, hadis-i şeriflere önem vermiyordur; ya da, inanmıyordur. Her iki şık da ne büyük felaket! Allahü teala ıslah etsin demekten başka elimizden bir şey gelmiyor. Adalet ayakta kalma sebebi 10.7.2004 Bugün bazı güçlü devletler, adaleti bir tarafa bırakıp; ben ne dersem o olacak, çünkü güç bende, anlayışı ile yaklaşıyor olaylara. Bir devleti, bir milleti ayakta tutan adalettir. Gerçek adalet karşısında çobanla devlet başkanı eşit olur. Bu yoksa devlet ne kadar güçlü olursa olsun yıkılmaya. Yok olmaya mahkumdur. Adaletsiz güç, insanlık için büyük tehlikedir. Fakat güç, adaletin kontrolünde ise insanlık için büyük bir nimettir. Dünya tarihinde böyle kontrollü güç, çok az zamanlarda görülmüştür. Bu az bulunan örneklerden biri Osmanlı devletidir. En güçlü zamanlarında bile adaletten ayrılmamıştır. Bunun için de asırlarsa hüküm sürmüştür. Fakat son zamanlarında Osmanlıda Batı’nın desteği ile adeletten uzak İttihat Terakki zihniyeti hakim olunca bu iki unsur tartışılır hale gelmiştir. Bunun için de Osmanlı mevcudiyetini devam ettirememiştir. Kendisine bağlı olan milletler tek tek kopmaya başlamıştır. Bununla ilgili ibretli bir anektod aktarmak istiyorum: Osmanlıların son devirlerinde, Arap ülkelerinin İngilizlerle işbirliği yapıp Osmanlıyı arkadan vurdukları bir zamanda, Arabistan cephesi subayı Dr.Hayi Bey, harbin sonlarına doğru bir arap aşireti tarafından seyyar hastanesiyle birlikte esir edilmişti. Aşiret reisi doktora sordu, “ Niçin böyle nefretle bakıyorsun? “ “Çünkü siz, bizi arkadan vurdunuz! İngilizlerle birleştiniz!” Aşiret reisi dakikalarca sustu. Nihayet kolay unutulamayacak bir sesle, tane tane konuşmaya başladı: “Doktor bey.. Biz Arabız ve Müslümanız elhamdülillâh... Osmanlı Devleti de Müslümandır. Dedelerimiz asırlarca bu din kardeşliği için Araplıklarını hatırlamadılar. Osmanlılardan ayrılsalar dinlerini mi kaybederlerdi? Elbette hayır. Hallerinden memnundular ve ondan hatırlamadılar. Fakat hatırlamamak vazgeçmek değildir doktor bey. Dediğim gibi onlar memnundular. Çünkü Osmanlılar âdildi ve kuvvetliydi. Adalet ve kuvvet! Bunların ikisi bir arada olunca mesele kalmaz. Bir başka ırkı veya kavmi elde tutabilmek için bunlar lâzımdır. Hem de tam olarak olması lâzımdır. Osmanlı Devleti ise uzun zamandır ne âdil, ne de kuvvetli. İttihatçıların, Cemal Paşaların yaptığı zulümler ortada. Sığınacak bir yer aradık, İngilizler, refah vâdettiler. Onlara kandık. Siz şimdi bize hain, hem de din haini gözüyle bakıyorsunuz. Allah adına yemin ederim ki, biz hain değiliz, biz yaşamak, ayakta kalmak için böyle yaptık.” Nimetin kıymeti bilinmezse nimet elden gider; bu genel kural. Osmanlının çöküşünde kabahati hep dışarıda aramak yanlış olur. Halk son zamanlarda sahip olduğu nimetin kıymetini bilmedi. Cenab-ı Hak da nimeti ondan aldı. Mekke’de bir küçük mescidde bundan birkaç yıl evvel bir cum’a hutmesinde Arap bir hatîbin şu ifâdeleri ne kadar mânidardır : “Ey mü’minler! Bir milletin, Allâh yolunda olduğu, O’nun emirlerine sıkı sıkıya bağlı bulunduğu, Kur’ân-ı kerimin muhtevâsındaki ahlâk ve insaniyyetin canlı bir timsâlini gerçekleştirdiği ve i’lâ-yı kelimetullâh yolunda yürüdüğü zaman nasıl azîz olduğunu ve bunun aksine bir yolda yürüdüğü zaman da nasıl zelîl bir hâle düştüğünü anlamak isteyenler, bir muazzam Osmanlıya, bir de onun bugünkü nesline baksınlar! Onlar, Allâh yolunda yürüdükleri zaman buraya vâliler, kumandanlar, paşalar ve idâreciler gönderiyorlardı. Şimdi ise eli kazma-kürekli işçiler gönderiyorlar!...” Bu gerçeği müşâhede eden Edmondo de Amicis de şunları söyler: “Şimdiki Türkler, ecdâdının değerinde değildir. Zîrâ bugünküler, bizim teknik ve teknolojimizin yerine yaşayışımızı, nefsânî rahatlık sebeplerimizi, ayıplarımızı, kötülüklerimizi benimsemiştir. Bunun için Osmanlı Türk seciyesinin bütün iyi taraflarını kaybettikleri de bir gerçektir. Onların, Batıdan hâsıl ettikleri şeyler; inançsız, para düşkünü, her türlü dînî, millî ananelerin düşmanı ve kötü rûhlu insanlar ile atalarının pabuçları dahî olmayacak kadar ahlâksız bir gürûhu taklitten ibarettir.” Telafisi olmayan pişmanlıklar! 16.7.2004 Teknoloji ilerledikçe, sosyal ve ticari hayatta tuzaklar da şekil değiştirerek artmaktadır. Bu tazaklar birçok ticari şirketi ve şahısları iflas noktasını getirdiği gibi, sahıslar üzerinde de ahlaki yönden telafisi mümkün olmayan yaralar açmaktadır. Bilhassa iyi niyetli insanlar herkesi kendisi gibi kabul ettikleri için, büyük zarara uğramaktatırlar. Ticari yöndeki tuzaklar daha sonra bir şeklide telafi edilmektedir. Fakat ahlaki yöndeki tuzaklar, namus ve iffetle ilgili olduğu için telafisi mümkün olmamaktadır. Bu tuzağa daha çok, genç kızlarımız ve kadınlarımız düşmektedir. Son yıllardaki, kadınlara yönelik, “Özgürlük” “Eşitlik” “Kadınlar da toplumda yerini almalıdır” gibi “sokağa” yönlendirici propagandalarla genç kızlarımız ve kadınlarımızda kendi başına hareket etme alışkanlığı gelişti. Benim de aklım var, ben de doğruyu yanlışı bilirim, tehlikelerden kendimi korurum, anne-babamın, kocamın yardımına ihtiyacım yoktur... gibi yanlış ve yanlış olduğu kadar tehlikeli düşüncelere kapıldılar. Bu yanlış düşüncelerin tabii sonucu olarak da ağır bir bedel ödemektedirler. Bu bedel hayatlarına mal olmaktadır. Halbuki anne-baba şöyle yap, şöyle yapma derken kendilerinden ziyade çocuklarını düşünmekte. Onların iyiliği için nasihat etmekte. Bu yönlendirme de yılların tecrübesine dayanmakta. Daha önce, teknolojik bir tuzak olan chat’leşme üzerine birkaç yazı yazmıştım. Yaşanan bazı olaylardan örnekler vermiştim. Bilgisayar, internet çok faydalı bir teknoloji ürünüdür. Fakat kontrollu olarak kullanılmadığı zaman da akıllara durgunluk verecek derecede zararlı olmaktadır. Geçenlerde bir gazete, genç bir bayanın başına gelenlere kendi ağzından yer verilmişti. Genç kızlarımız ve genç hanımlarımızın ibretle okuması gereken bir olaydı bu. Bir cahilliğin, bir gafletin nelere mal olacağı açısından hafızalara kazınması gereken bu olaydan ders alınması için özetle sunmak istedim. “Ben 29 yaşında, 10 yıllık evli, 9 yaşında bir oğlu olan, çalışan bir kadınım. Eşim oldukça hoşgörülü bir insan ama ben onun sevgisine ihanet ettim. Sırf o görevde olduğunda benim canım sıkılmasın, oğlumuz öğrensin diye, evimize bilgisayar almıştı. O yokken, ben sık sık internete girer, bazen de chat yapardım. Bir gün bir tavla sitesinde rakibimle konuşup, onun dünya görüşü, terbiyesi, zekası ve düşünce yapısını öğrendikçe, onu daha da çok merak etmeye başladım. Uzun bir süre yazıştıktan sonra, onu tanımak istediğimi söyledim. Benim evli bir kadın olduğumu biliyordu. İki arkadaş gibi buluşmaya başladık. Bir akşam beni lüks bir restorana davet etti. Ardından birer kahve içmek için evine gitmiştik. Evine önce de gitmiş, ters bir hareketini görmemiştim. Ama o gün çok farklı olacaktı. Kahvelerimizi içip sohbet ederken, birden evin içi hiç tanımadığım yedi erkek peyda oldu. Bağırırsam beni öldüreceklerini söylüyorlardı. Kaçamadım. Bunların tecavüzüne uğradım. Ve o güvendiğim, saygı duyduğum adam, benim bu durumda resimlerimi çekti, kasete de aldı. Sabaha karşı bıraktılar, yüzüne tükürdüm ama ‘Aşkım, artık her çağrışımda geleceksin, sıkıysa gelme de göreyim’diye, beni tehdit etti. Şimdi bu şerefsiz adamın kölesi oldum. Kocamın ve oğlumun yüzüne bakacak halim kalmadı. Resim ile kaseti alabilmek uğruna, her çağrışında gidiyorum, bazen yalnız onunla, bazen de bulduğu erkeklerle birlikte olmak zorunda kalıyorum. Bu durumdan nasıl kurtulacağımı da bilemiyorum.” (Hürriyet, 4.6.2004) İşte kocadan, anne-babadan habersiz yapılan işin bedeli. Kimse; ne yaptığımı bilirim, benim başına böy şey gelmez demesin. Dinimize, örf adetimize aykırı davranın enin de sonunda bunun bedelini acı bir şekilde öder. Tabii ki bu sadece dünyadaki cezası ahıretteki cezası ayrı... Zulmeden yok olmaya mahkumdur! 17.7.2004 Zulüm yok olma, adalet var olma sebebidir. Adalet, bir milletin, bir devletin ayakta kalmasında en önemli etkendir. Adalet o kadar önemli bir şeydir ki, adaleti sağlayanlar asırlar geçse de unutulmaz. Hayırla yadelidir; emsal, örnek gösterilir. Her devirde, Müslüman, gayri müslim herke tarafından örnek gösterilenlerin biri de Hz. Ömer’dir. Adaletin en önemli simgelerinden biri de özel mülkiyetin dokunulmazlığıdır. Hazret-i Ömer’in bir valisi Kûfe şehrinde bir köşk yaptırmak istedi. Arsaya bitişik bir mecûsînin evini satın almak îcâp etti. Mecûsî ise, satmak istemedi. Satması için ısrar edildi. Fakat o satmamakta kararlıydı. Ancak, yine de korku içindeydi. Mecûsî, satmaz isem acaba başıma bir iş gelir mi, bana bir kötülükleri dokunur mu diye endişeleniyordu. Evine gidip hanımına danıştı. Hanımı, “Onların Medîne'de bir Emîr-ülmü'minînleri var. O'na gidip şikâyet et “ dedi.Mecûsî, netice alacağından pek emin değildi. Koskoca Devlet başkanı benim arsam ile mi ilgilenecek, diyordu kendi kendine. Belki bir ümit, diyerek yola koyuldu. Medîne'ye varıp Halîfenin sarayını sordu: “ Onun sarayı, köşkü yok. Kendisi şehir dışına çıktı” dediler. Gidip aradı. Askerleri, muhâfızları göremedi. Toprak üstünde uyumuş birini gördü. Buna, “Halîfe Ömer'i arıyorum, gördün mü?” diye sordu. Hâlbuki bu zât, hazret-i Ömer idi. Hazret-i Ömer sordu:”O'nu niçin arıyorsun?” “O'nun valisi, benim evimi zor ile satın almak istiyor. Onu kendisine şikâyet etmeğe geldim.” “Ben Ömer'im benimle beraber gel” dedi. Bu nasıl hükümdar, böyle hükümdar mı olur diye, mecûsî çok şaşırdı. Hazret-i Ömer , mecûsî ile evine geldi. Kâğıt istedi. Evde kâğıt bulamadı. Bir kürek kemiği gördü. Bunu istedi. Kemik üzerine valiye hitaben şöyle yazdı: “ Bismillâhirrahmânirrahîm. Bu mecûsînin kalbini kırma! Yoksa, hemen yanıma gel!..” Mecûsî, kemiği alıp evine geldi. Hanımına dert yandı: “Hanım, boşuna yoruldum. Bu kemik parçasını kumandana verirsem, alay ediliyor sanıp, çok kızar. Bana bir zarar verir.” Hanımı ısrar etti: “Hayır o sana bir zarar veremez. Git mutlaka bu kemiği ona götür.” Kadının ısrâr etmesi üzerine valiye gitti. Vali, askerleri arasında oturmuş, neş'e ile konuşuyordu. Gözü, uzakta duran mecûsînin elindeki kemikteki yazıya ilişti. Emîr-ül-mü'minîn hazret-i Ömer'in yazısını tanıyıp ansızın rengi soldu. Bu âni değişikliğe herkes şaşırdı. Vali, mecûsînin yanına gelip, “Her ne istersen yapayım. Aman beni Ömer'in karşısına çıkarma! Zîrâ O'nun cezâsına tâkat getiremem” dedi. Mecûsî, kumandanın bu yalvarmasını görünce, hayretten aklı gitti. Aklı başına gelince, hemen Müslüman oldu. “Böyle birden bire nasıl Müslüman oldun” diyenlere, şöyle cevap veriyordu: “Bunların Emîrlerini gördüm. Yamalı hırkasını örtünmüş, toprak üstünde uyuyordu. Büyük kumandanların, valilerin bundan titrediklerini de gördüm. Bunların hak dinde olduklarını anladım. Benim gibi, ateşe tapan bir kimseye böyle adâlet yapılması, ancak hak olan dîne inananlarda olur.” İşte bu adaleti sayesinde, on senelik devlet başkanlığı süresinde, Suriye, Filistin, Mısır, İran ve İrak’ı devletinin sınırları içine aldı. Huzur ve sükunun hakim olduğu, Kuzey Afrika’dan, Türkistan’a, Azerbeycan’dan Yemen’e kadar uzanan iki milyon kilometre karelik bir İslam devleti meydana geldi. Zulmedenin gücü ne olursa olsun yok olmaya mahkumdur. Cenâb-ı Hak, imhâl eder, fakat ihmâl etmez. Nitekim ayet-i kerimede zalimler için , “Onları takdir edilen bir müddete kadar erteliyor.” (Nahl, 61) buyurulmaktadır. Karşılaştığımız en büyük tehlike! 23.7.2004 Geçen hafta, yirmi senedir görüştüğümüz değerli bir dostum, “Ağabeyimin üniversitede okuyan iki çocuğu var. Bir görüşmemizde bunların, ’Amuca, Hıristiyanlar da kendilerine göre ibadet ediyorlar, Allaha inanıyorlar. Bunlar için kafir görüyoruz, bunlar niçin Cehenneme gitsinler, bu bizim mantığımıza ters geliyor...’ sözleri üzerine irkilip kaldım. Adeta nutkum tutuldu, ne cevap vereceğimi bilemedim. Cevap versem de zaten bizi dinledikleri yok. Bunlara karşı ne yapalım ne tavsiye edersin?” diye sorunca gerçekten ben de irkildim, tüylerim diken diken oldu. Tehlikenin bu kadar yakında olduğuna bizzat şahit oldum. Bu ve buna benzer örnekler son yıllarda iyice arttı. Bütün bunlar, Vatikan’ın Dinlerarası diyalog ve hoşgörü projesinin (yeni haçlı saldırısının) neticesi. Denebilir ki, İslam tarihi boyunca, Müslümanlar belki de bu kadar büyük bir tehlike ile ilk defa karşı karşıyalar. Fakat ne yazık ki, bu tehlikeyi idrak eden kişilerin sayı çok az. Belki de esas tehlike bu vurdumduymazlık. Niçin en büyük tehlike? İslam tarihi boyunca, her devirde İslamı yok etmek isteyen cereyanlar, akımlar olmuş. Fakat bunlar; mevzi, lokal boyutta kalmış. Bugün ise uluslararası boyutta. İslam alimleri, sözleri ile yazıları ile kısa zamanda böyle zararlı lokal akımları etkisiz hale getirmiş. Akım biraz daha büyük boyutta ise, devlet araya girmiş, devlet gücü ile yok edilmiş. Çünkü her devirde öyle veya böyle bir İslam devleti vardı. Devletin himaye ettiği İslam alimleri vardı. Şimdi ise, dünyada gerçek manada ne İslam alimi kaldı ne İslam devleti. Bugün, Ehli sünnet garip, arkasında siyasi ve ekonomik bir destek de yok. Geçmişteki İslamiyeti yok etmek için ortaya çıkan akımların arksında kuvvetli bir destek yoktu. Bunun için ayakta kalmaları ve zararları fazla olmadı. Dinlerarası diyalog ile getirilmesi tasarlanan, sınırlarını kendilerinin çizdiği “Ilımlı İslam” ın arkasında dünyanın süper güçleri var. Bir hareketin başarıya ulaşması için siyasi ve ekonomik güç lazımdır. Vatikan’ın başını çektiği bu akımın arkasında bunların ikisi de var. Bu iki gücü de ağır şekilde kullanacaklarını kendileri söylüyor. Ilımlı İslamın mimarlarından olan Fukuyama, Ilımlı İslam dışında hiçbir İslami inanca hayat hakkı tanımayacağız, diyor. Yine geçmişteki İslama zarar vermek için ortaya çıkan akımlar İslamın aslına yönelik faaliyetlerde bulunmuyorlardı. Teferruat denebilecek, halifelik sırası, mezar ziyareti, türbe yapılması gibi konularla uğraşıyorlardı. Şimdi ise, Dinlerarası diyalog ile doğrudan İslamın aslı, özü olan Hubbu fillah-bugdu fillah ve Emri maruf hedef alındı. Ayet-i kerimelerde, hadisi şeriflerde, İslam büyüklerinin sözlerinde; İmanın altı şartının yani, imanın geçerli olabilmesi için önce Hubbu fillah buğdu fillah ( Müslümanları Allah için sevmek, Müslüman olmayanları Allah için sevmemek. Bu ise kalb ile olur. Fiili düşmanlıkla, saldırı ile değil. ) inancının olmasının şart olduğu, emri marufun ise farz olduğu bildirilmektedir. Bugün Vatikan’ın başını çektiği Dinlerarası diyalog ile bunlar yok edilmeye çalışılmaktadır. “Hıristiyanlık, Yahudilik Müslümanlık gibi hak olan semavi bir dindir. Onlar da Allaha inanıyor, onlar da kendilerine göre ibadet yapıyor. Onlar da Cennete gidecek. Dolayısıyla onlar da din kardeşimizdir.” Propagandası ile İslamın temeli dinamitlenmektedir. Halkımızda, alt yapı, temel bilgiler eksik olduğu için de çok kimse bundan etkilenmektedir. İşte bunlardan dolayı en büyük tehlike ile karşı karşıyayız! Halbuki bu tür inanışlar Müslümanı dinden çıkartır. Çünkü, ayet-i kerimelerde, “Allah indinde hak din ancak İslâmdır.” (A. İmran 19) “Kim İslâmdan başka din ararsa, bilsin ki, bulduğu din asla kabul edilmeyecektir.” (A. İmran 85) buyurulmaktadır. Hadis-i şerifte ise, “Nefsim yed-i kudretinde olan Allah’a yemin ederim ki, bu ümmetten biri veya Yahudi ve Hıristiyan bir kişi beni dinlemez ve getirdiğimi kabul etmeden ölürse, kesinlikle Cehennemlik olur.” buyurulmaktadır. İslamı günümüze taşıyan değerler 24.7.2004 Vatikan ve diğer Hıristiyan aleminin geçmişten ders aldığı anlaşılıyor. Bunun için Haçlı seferleri gibi kaba kuvvetle yapılan saldırılardan bir netice alamayınca, İslamı dışarıdan değil içeriden yıkmaya yöneldiler. Yaptıkları çalışmalarla gördüler ki, İslamı ayakta tutan ve günümüze taşıyan Müslümanlardaki, Hubbu fillah-bugdu fillan ve Emru maruf inancıdır Yani, Allah dostlarını Allah için sevmek, Allahın düşmanlarını, (dinimize göre, Müslüman olmayan herkes Allahın düşmanıdır) Yahudileri, Hıristiyanları sevmemektir. (Tabii ki sevip sevmemek kalb işidir. Onlara fiili düşmanlık, saldırı değildir.) Bugün bu iki kavrama değinmek, dinimizdeki yerini, önemini bildirmek istiyorum. Hubbu fillah, buğdu fillâh, imanın esasıdır. İmanın altı şartının geçerli olup olmaması bu esasa bağlıdır. Eğer bir müslümanda bunlar yoksa, inancının, ibadetinin bir kıymeti yoktur. Hadis-i şeriflerde bunların önemi şöyle bildirilmektedir: “İmanın en sağlam temeli ve en kuvvetli alameti, hubb-i fillah, buğd-ı fillahtır.” (Ebu Davüd). “İmanın temeli Mümini sevmek ve kâfiri sevmemektir.” (İmamı Ahmed). “İmanın efdali Allah için sevgi, Allah için buğzdur.” (Taberânî) “Bir kavmi sevip de onlarla dostluk kuran, kıyamette onlarla haşrolur” (Taberânî) Kur’an-ı kerimde de bu hususuta şöyle buyurulmaktadır: “Ey iman edenler, Yahudileri de, Hıristiyanları da dost edinmeyin! Onlar, (İslâma olan düşmanlıklarında) birbirinin dostudur. Onları dost edinen de onlardan olur. Allahü teâlâ, (kâfirleri dost edinip, kendine) zulmedenlere hidayet etmez.” (Maide 51) “Müminler, müminleri bırakıp da, kâfirleri dost edinmesinler! Onları dost edinenler, Allah’ın dostluğunu bırakmış olurlar.” (Ali İmran 28) “Allah’a ve ahiret gününe iman edenler, babaları veya oğulları veya kardeşleri ya da akrabaları olsa bile Allah'a ve Resûlüne düşman olanları sevmezler.” (Mücadele22) Emr-i ma’rûf ve Nehy-i anilmünkere gelince; İslâmiyette, iyilikleri yayıp, kötülüklere mani olmanın önemi büyüktür. İslâmiyeti ayakta tutan ve günümüze taşıyan da budur. Din-i islâmın temeli, imânı, farzları ve haramları öğrenmek ve öğretmektir. Allahü teâlâ, Peygamberleri bunun için göndermiştir. Gençlere bunlar öğretilmediği zaman, islâmiyet yıkılır, yok olur. Allahü teâlâ, müslimânlara “Emr-i ma’rûf” yapmağı emirediyor. Yani, benim emirlerimi bildiriniz, öğretiniz diyor ve “Nehy-i anilmünker”i emrediyor. Yani, yasak ettiğim haramları bildiriniz ve yapılmasına râzı olmayınız, diyor. Kur’an-ı kerimde bunun önemi şöyle bildiriliyor: “Siz, insanların iyiliği için ortaya çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz; iyiliği emreder, kötülükten meneder ve Allah'a inanırsınız. Ehl-i kitap da inansaydı, elbet bu, kendileri için çok iyi olurdu.” (Ali imran-110) “Namazı kıl, iyiliği emret, kötülükten vazgeçirmeye çalış, başına gelenlere sabret. Doğrusu bunlar, azmedilmeye değer işlerdir.” (Lokman-17) Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyuruyor ki. “Emr-i maruf ve nehy-i münkerde bulunmıyanlar bizden değildir.” (Tirmizî) “Birbirinize müslümânlığı öğretiniz. Emr-i ma’rûfu bırakır iseniz, Allahü teâlâ, en kötünüzü başınıza musallat eder ve düâlarınızı kabûl etmez”. (Bezzar) Vatikan bunların önemini bildiği için üzerinde çok duruyor. “Diyolag- Hoşgörü” vasıtasıyla, İslamı günümüze taşıyan bu değerleri yok etmek istiyor. İnsan kendi dinini niçin yaymaya çalışır? Kendi dininin doğru, diğerlerinin yanlış olduğuna inandığı için. Diğer dinler de doğru kabul edilirse, o zaman niçin kendi dinini yaymaya çalışsın ki! Vatikan’ın gayesi de bu. Zamanla İslamı unutturup yok etmek!.. “Hatta hayvanlardan daha aşağıdırlar” 30.7.2004 Yeryüzünde, insanoğlu kadar zararlı, tehlikeli, vahşi ikinci bir varlık yoktur. Vahşi hayvan dediğimiz hayvanların yaptığı zararlar bile İnsanın yaptığı vahşetlerin yanında çok hafif kalır. En vahşi hayvan bile karnı doyunca durur. Tabii şekilde cihsel ihtiyacını karşılayınca başka aşırılıklara, sapıklıklara yönelmez. Mesela, siz hiç hayvanlarda sapık (Homoseksüel) ilişki olduğunu duydunuz mu? Yine yetişken bir erkek hayvanın üç beş aylık dişi yavruya tecavüz ettiğini gördünüz mü, duydunuz mu? Görmezsiniz, duymazsınız. Çünkü evcil olsun, vahşi olsun her hayvan nerede duracağını, ne yapacağını bilir. Bunun ötesinde bir şey yapmaz. Ya insanoğlu? Ne doyunca durmasını bilir ne de, tabii cinsi ihtiyacını normal bir şekilde karşılamasını. Tıka basa, midesini çatlatana kadar yemek insana ait bir marifet. Yine cinsi sapıklıkların her türlüsü insanoğluna ait bir vahşet. İnsanoğlu Cenab-ı Hakkın, bildirdiği sınırı aşınca, insanlıktan çıkıyor, hayvandan daha aşağı duruma düşüyor. Nitekim ayet-i kerimede, böyleleri için “Onlar hayvan gibidirler hatta hayvanlardan daha aşağıdırlar” buyurulmuştur. Bunun çeşitli örneklerini hergün görüyoruz, yaşıyoruz. Geçenlerde, bir Türk işadamı ile yapılan röportaj bu vahşetlerin ne safhaya geldiğini göstermesi bakımından çok ibretlidir. Bu kadarına da pes doğrusu dedirtecek cinsten bir iğrençlik. Türkiye de dahil pek çok ülkedeki insan olduklarını unutmuş zenginler, Tayland’daki fakir, çaresiz ailelerin 10-12 yaşlarındaki kız çocuklarının başına leş kargaları gibi üşüşmüş durumdalar. Bakınız bir iş adamımız yaptığı iğrençlikleri nasıl anlatıyor: “Geceleri açılan ünlü alışveriş pazarı Patpong’a gidiyorum. Go go barlarda, Taylandlı yüzlerce kız çocuğu müşteri avına çıkıyor. Bar tezgahı üzerinde tangalı kızlar dans ederken ben içerek ortama ayak uydurmaya çalışıyorum. Bardan beğendiğin kızla çıkmanın bir bedeli var. Bu da 1000 ile 1500 baht (20-25 dolar) arasında değişiyor. Sadece go go barlar değil, şehirdeki birçok gece kulübü, hatta dünyaca ünlü Hard Rock Cafe’nin Bangkok şubesi de çocuk fahişelerle dolu. Çocuklar çok rahat davranıyor. Kapıdan girer girmez boynunuza sarılıyor. Tayland’ta fuhuş çok yaygın. Kızlar birkaç dolar için her türlü cinsel fanteziyi rahatlıkla kabul ediyor. Marketlerde bile satılan kitaplarda pazarlıkların İngilizce ve Tayland dilinde nasıl yapılacağı anlatılıyor: “Bana içki ısmarlamalısın. Bardan birlikte çıkmak istiyorsan şu kadar ödemelisin. Gecelik ücretin ne kadar?” gibi kalıp cümleleri kullanarak anlaşıyoruz. Bu esnada kendi çocuklarım gözümün önüne gelmiyor değil. Ayrıca bu işi yapan tek Türk de ben değilim. Oraya giden bütün işadamları bu tür maceralar yaşıyor ama hepsi benim gibi açık sözlü davranıp size konuşmaz. Erkeklerin şehvet duygusunu dizginlenmesi çok zor. Ben de içimdeki şeytanı zaptedemedim o kadar... “ Son yıllarda Türk işadamlarının da rağbet ettiği bu sektörde liderlik Amerikalı erkeklerde. Kamboçya, Filipinler, Tayland ve Rosta Rika olmak üzere fakirliğin ve eğitimsizliğin yaygın olduğu ülkelere seks turizmi için akın eden bu insanların amacı, birkaç dolar karşılığında yaşları 13'ün altındaki çocuklarla her türlü cinsel fanteziyi yaşamak. Dünya çapında seks işçisi olarak çalıştırılan çoçuk sayısı ise 10 milyon dolarlarla ölçülüyor. Bu organizasyonlar çoğunlukla internet üzerinden gerçekleştiriliyor. Bangkok sokakları Uzadoğu'da adım başı Türk erkeklerine rastlanan yerlerin başında geliyor. Fiyatlar bazan 4-5 dolara kadar düşüyor. Aracıların çocuk için ailelerin ellerine birkaç dolar sıkıştırmak yeterli. Satın alınan çocuklar bir yere kapatılıyor. Kaldıkları yerler elektrikli çitle çevriliyor. Kendilerini değersiz hissetmeleri için düzenli olarak aşağılanıyor. O hale getirilmiş ki, zavallı çocuklar ne yaptıklarının farkında bile değiller. Onlar için sıradan bir iş. Çocuklar farkında değil, peki o koca koca adamlar da mı farkında değil? Şimdi siz bunlara insan diyebilir misiniz? Bunlara hayvan denildiği takdirde, hayvanlara hakaret olmaz mı? Hazin iki hayat hikayesi 31.7.2004 Bugün sizlere ibretli iki hayat hikayesi sunmak istiyorum. Aileden, örf - adetten, inançtan uzak; anne-baba bedduası almış iki gencin hazin hayat hikayeleri bu. Babası, 1902 doğumlu oğlu Selahattin’in hukukçu olmasını istiyordu. O ise, Ticaret Mektebi'ni bırakıp müziğe başlamıştı. Bir gün sofrada dostları oğlunu sordular. Selahattin de sofradaydı. "Selahattin çalgıcı oldu" dedi. Selahattin ayağa fırladı ve "Babacığım, rica ederim, ben çalgıcı değil, sanatkârım" diye diklendi. Babası diklenmsine çok kızdı. Bunun üzerine Selahattin, ceketini alıp evi terk etmek üzere kapıya yöneldi. Babası, yanı başında bulunan gaz lambasını oğluna doğru fırlattı. Çıkan yangını güç bela söndürdüler. Selahattin kapıyı çarpıp çıkmıştı bile...Seneler sonra besteleri ile meşhur Selahattin Pınar oldu... Selahattin ile aynı yaşta olan Afife Jale ise, İstanbul Kız Sanayi Mektebi'nde okuyordu. Ama onun aklı tiyatrodaydı. Halbuki o yıllar Müslüman kadınlara sahneye çıkmak yasaktı. Buna rağmen 16 yaşında talebe olarak gayri müslimlerin devam ettiği Darülbedai'ye tiyatrocu olmak için başvurdu. Babası, kızını bu sevdadan vazgeçirmek için çok uğraştı. Başaramayınca sertleşti. Ona "Fahişe" dediği bir gün "Benim Afife diye bir kızım yok" diye gürledi. Zaten Afife artık sahnede, "Jale" adını kullanıyordu. Sanatı için baba evini terk etti. Afife ve Selahattin bir bahar akşamı karşılaştılar bir konserde. Selahattin Pınar tambur çalıyordu. Afife Jale ise sahnedeydi. Afife, "Tiyatrodaki ilk Müslüman kadın oyuncu" olarak tarihe geçmiş, ancak tiyatro zaptiye tarafından basılınca kapı önüne konulmuştu. İşsiz, sahnesiz ve kimsesizdi. Acısını, yatıştırıcı haplarla dindirmeye çalışıyordu. İkisi de 25 yaşındaydı. Evden kovulmuş bu iki genç, tanışmalarının ardından evlendiler. Pınar çaldı; Afife dinledi... Ancak bu günler uzun sürmedi. Afife, tiyatrosuz yaşayamıyordu ve tiyatronun boşluğunu uyuşturucularla dolduruyordu. Suriyeli bir eczacı onu morfine alıştırmıştı. Selahattin Pınar, bir gün eşinin öğle uykusu için çekildiği odasının anahtar deliğinden içeri baktığında, damarına morfin şırınga ettiğini gördü ve çöktü. Morfin için eczacıyla ilişkiye girmişti Afife... Ama Pınar, eşine öfkeden çok, merhamet duyuyordu..Onu hayata döndürebilmek için çırpınmaya başladı. Sürekli melankolik besteler yapar olmuştu. Çırpındılar, bu gidişi geri çevirebilmek için... Olmadı! Selahattin Pınar, kendisi de morfin tuzağına düşer gibi oldu. Bunun üzerine Afife, "Terk et beni" diye yalvardı ona... "Yoksa sen de mahvolacaksın, bırak beni gideyim" dedi. Pınar, 6 ay sonra Afife Jale'yi terk etti. Şimdi ikisi için de en kötü yıllar başlıyordu. Afife, kimsesiz ve beş parasız, tenha parklarda yatıp kalkar, aşevlerinde karnını doyururken ayrıldığı eşinin kendisinin ardından yazdığı şarkıları taş plaktan dinleyip ağladı. Ayrılık acısını yeni bir evlilikle dindirmeyi deneyen Selahattin Pınar ise hiç birlikte olmadığı bu kadından kısa sürede ayrıldı. Afife Jale, kimsesizliğinin, terk edilmişliğinin, yoksulluğunun son durağı Balıklı Rum Hastanesi'nde, bir deri bir kemik veda etti hayata...Ölümü, gazetelere haber bile olmadı. Cenazesine 4 kişi katıldı. Mezar yeri de mektupları ve fotoğraflarıyla birlikte kaybolup gitti. Unutuldu. Selahattin Pınar ise, bir süre sonra müdavimi olduğu Todori meyhanesine devam etti. Doktorların yasak ettiği ne varsa hepsini ısmarlayıp sofrayı döşetti. Rakısını yudumlarken son nefesini verdi. "Her yıl ölüm yıldönümümde mezarıma bir büyük rakı dökün" diye vasiyet etti. Can Dündar’dan özetlediğim bu iki hazin hayat hikayesi gerçekten çok ibretli. Tabii ki ibretlerden kendisine ders çıkartanlara!.. “İhanetin bedelini ödüyoruz!” 6.8.2004 Geçenlerde bazı milletvekillerimiz Filistin’e gittiler. Dönüşte, geziye ilişkin bilgi veren Türkiye-Filistin Parlamentolararası Dostluk Grubu Başkanı Hüseyin Tanrıverdi, bölgeyi ziyaretleri sırasında Bakan Tamari’nin, “Osmanlı Türkü’nün kıymetini bilemedik. Onlara ihanet ettik. İhanetin bedelini ödedik, ödemeye devam ediyoruz. Bize yardım edin ve yeni bir sayfa açalım.” dediğini aktarıyor. Sayın Tanrıverdi ayrıca, TBMM’de düzenlediği basın toplantısına, “Sizlere mazlum ve mağdur Filistin halkının sevgilerini, anaların gözyaşlarını, çocukların feryatlarını getirdim.” sözleriyle başladı. Tanrıverdi, Arafat’ın, “Mescid-i Aksa’nın adını siz verdiniz. Orası sizin, siz koruyun.” şeklindeki sözlerine yer verdi. Filistin halkından yıllardır bu tür itiraflar geliyordu. İlk defa devlet erkanından böyle bir itiraf yapılıyor. Ne dersiniz? Arafat’ın, Filistin’in Osmanlı toprağı olduğunu hatırlaması, Tamari’nin, “Osmanlıya ihanet ettik açıklaması çok geç kalmış bir itiraf değil mi?. Şimdi adama, “Basra harab olduktan sonra...” demezler mi? Yaşı ellinin üzerinde olanlar hatırlarlar. 1970’li yıllarda, Türkiye Cumhuriyetini yıkıp yerine sosyalist, komünist bir devlet kurmak isteyen teröristler eğitimlerini hep filistinde, Filistin Kurtuluş Teşkilatında görürlerdi. Terör eylemlerinin planlarını bu teşkilattan alırlardı. Osmanlının mülkü olan topraklarda oturup, “Osmanlı Türküne” bu yaptıkları reva mı idi. Osmanlıya yaptıkları yetmiyormuş gibi, Osmanlıdan sonra kurulan Türk Devletini de arkadan vururken hiç vicdanları sızlamadı mı? Peki o zamanlar hiç Osmanlı Türkünü hatırlamayanlar şimdi niçin hatırlıyorlar? Çünkü, Osmanlıyı arkadan vurmak ve yeni kurulan devletini de zayıf duruma düşmesini sağlamak için bazı dış güçler, devletler bunlara destek veriyorlardı. Şimdi maksatları hasıl oldu. Artık bunlara ihtiyaç kalmadı. Şimdi sıra onları yok etmeye geldi. Bunun için yalnız ve çaresiz kaldılar. Sarı, beyaz ve siyah öküz hikayesinde olduğu gibi, sıra artık sarı öküze geldi. Çünkü daha önce, beyaz öküz ile iş birliği yapıp siyah öküzü, daha sonra da sarı öküz ile iş birliği yapıp beyaz oküzü yok etmişlerdi. Artık bu saatten sonra sarı öküzün ayakta kalması çok zor! Sevgili Peygamberimiz her devir içini geçerli şaşmaz ölçüyü bildirmiş. “Allahü teâlâ, bir zalime yardım edene, o zalimi musallat eder.” Şair ne demiş: Hâşâ, zulmetmez kuluna hüdâsı, herkesin çektiği kendi cezâsı. Asırlardır içeride ve dışarıda yapılan Osmanlı düşmanlığını anlamak çok zor. Çünkü Osmanlı hiçbir millete, hiçbir devlete düşmanlık etmedi, kimseye zarar vermedi. Din, ırk gözetmeden herkesin iyiliği için çalıştı. Bugün ayakta olan pek çok Batı ülkesinin varoluş sebebi Osmanlıdır. Eğer Osmanlı olmasaydı, bugün İstanbul’daki patrik de olmazdı. Vatikan çoktan bunları ortadan kaldırmıştı. Şimdi dost gibi görünseler de, Papalığın, Patrikhane üzerinde ezeli bir düşmanlığı vardı. İlk fırsatta bir kaşık suda boğacaktı. Kimseye kötülük yapmadığı halde bu kadar millet ve devlet Osmanlıya niçin bu katar düşman kesildi? Çünkü, insanoğlunun nefsinde iyiliğe, güzelliğe düşmanlık var. Bunun için geçmişte kendilerine dünya ve ahıret saadeti sunan peygamberlere bile düşman oldu, onların pek çoğunu katletti. Allahü teâlâ kime kötülük yapıyor? Herkese hayat, rızık ondan geldiği halde dünyada en çok düşmanı olan Cenab-ı Hak değil mi? İkinci olarak dünyada en çok düşmanı olan insanlara doğru yolu göstermeleri için gönderdiği peygamberlerdir. Peygamberler kime ne kötülük yaptılar? Üçüncü olarak da en çok düşmanı olan, Allahü teâlânın bildirdiği, peygamberlerin gösterdiği yolu yayan Allah adamlarıdır. Bunlara verilen eziyetleri kitaplar yazmaktadır. Bütün bunlara düşman olan insanoğlu Osmanlıya niçin düşman olmasın ki? Öfke nice ocakları söndürdü 7.8.2004 Her gün gazetelerde okuyoruz, televizyonlardan seyretiyoruz, “Öfkelendi arkadaşını öldürdü” “Öfkelendi hanımını öldürdü” türünden haberleri. İnsanların çoğunun başına ne gelmiş ise, hep bu öfke sebebiyle gelmiştir. Bir anlık öfke, insanın dünya ve âhıretini karartmaya yetmiştir. Öfke sebebi ile nice ocaklar sönmüştür. Resûlullah efendimiz öfkenin ne kadar tehlikeli olduğunu şu hadîs-i şerîler ile işaret buyurmuştur. “Muhakkak ki öfke, bir köz parçasıdır. “, “Kim ki öfkesinin gerektirdiği şeyi yapmağa muktedir olduğu hâlde yapmaz da öfkesini yenerse, kıyâmet günü Allahü teâlâ, onun kalbini hoşnutlukla doldurur.” Allühe teâlâ da, “ Ey ademoğlu! Öfkelendiğin zaman beni hatırla ki , ben de gadaplandığın zaman seni hatırlayayım ve yardımımla seni memnun edeyim. Şüphesiz ki, benim sana olan yardımım, senin kendi nefsine yapacağın yardımdan daha hayırlıdır.” buyurmaktadır. İnsan öfkelendiği zaman karar verirken dikkatli olmalı. Bu hâldeyken verilen karar sıhhatli olmaz. Çünkü öfke aklı örter. Ömer İbni Abdül'azîz, öfkelendiği bir şahsa şöyle dedi: “Eğer beni öfkelendirmemiş olsaydın, seni mutlaka cezâlandırırdım!. Şimdi adâleti gözetemem diye seni cezâlandırmıyorum.” Allahü teâlâ, Kur'ân-ı keriminde buyurdu ki: “Cennet ve Allahın mağfireti, gerek darlık ve gerekse bolluk hâllerinde yedirip - içirenler ve öfkelenince öfkesini yenenler için hazırlandı.” Yine Ömer İbni Abdül'azîz başka bir gün bir sarhoş gördü. Onu yakalattırıp cezâlandırmak istedi. Fakat sarhoş, ileri geri konuşarak halîfeye sövdü. Bunun üzerine halîfe, onu o an cezâlandırmaktan vazgeçti, cezayı tehir etti.. Kendisine, "Küfredince, sarhoşu cezâlandırmaktan niçin vazgeçtin?" diye sorulunca, şu cevâbı verdi: “ O, bana küfretmekle beni öfkelendirdi. Eğer bunun üzerine ben onu cezâlandırmış olsaydım, bunu öfkemden dolayı yapmış olacaktım. Hâlbuki, onu öfkemden dolayı değil, Allahü teâlânın emrine muhâlif bir fiili işlediği için cezâlandırmam gerekir. Kendi öfkemden dolayı bir müslümanı cezâlandırmağa râzı olamam.” Nehrân bin Meymûn'un akıllı, Müslüman ilim sahibi bir kölesi vardı. Bir gün sofraya yemek getirirken ayağı kaydı, çorbayı efendisinin üstüne döktü. Meymûn, onu cezâlandırmak istedi. Fakat köle kendisine şöyle dedi: “A benim efendim, Allahın, "Öfkelenince öfkelerini yutanlar..." kelâmı ile amel et!” Hizmetçinin bu hatırlatması karşısında Meymûn: “Onunla amel ettim” dedi ve öfkesini yendi, kölesini cezâlandırmadı. Fakat köle hemen peşinden, "Âyetin ondan sonraki "İnsanları affedenler.." kısmıyla da amel etmelisin!" dedi. “Onunla da amel ettim, seni affettim” cevâbını verdi. Köle bu sefer de; Daha sonraki "Allah iyilik edenleri sever." kısmıyla da amel et! diyerek, efendisinin, ayrıca kendisine bir de iyilik yapmasını istedi. Meymûn onu da yaptı kölesine, “Sana iyilik de ettim. Haydi, bundan böyle Allah rızâsı için hürsün, serbestsin,”dedi. Resûl aleyhisselâm şöyle buyurdu: Kimde şu üç haslet yoksa, îmânın tadını bulamaz: 1- Câhilin, câhilce hareketini savuşturacak bir yumuşaklık, 2- Kendisini harâmdan koruyacak bir takvâ, 3- İnsanları idâre edecek, onlarla iyi geçinecek bir ahlâk. Allahü teâlâ, iyileri şöyle övüyor: “Onlar, bollukta ve darlıkta da infak eder, öfkelerini yener, insanları affederler.” (A.İmran 134) Öfkelenen, peygamber efendimizin bildirdiği, (Allahümmagfirli-zenbi ve ezhib gayza kalbi ve ecirni mineşşeytan) duâsını okumalıdır! NOT: Değerli dostumuz Doç. Dr. Ekrem Buğra Ekinci'nin, “Osmanlı mahkemeleri” adında bir eseri çıktı. Osmanlılardaki adalet ve hoşgörüyü delilleriyle ve misalleriyle gözler önüne seriyor. Okuyucularımıza önemli tavsiye ederim. (Arı Sanat, 0212 520 41 51) Başarısının sırrı kimseyi incitmemek 13.8.2004 Sa'dî Şîrâzî hazretlerinden kıssalar: Hükümdar İskender'e sordular: “Doğu ve batı memleketlerini ne ile aldın? Önceki hükümdarların hazîneleri, varlıkları ve askerleri çok daha fazla olduğu hâlde, onlara böyle bir fetih nasîb olmamıştı. Bunun sırrı nedir?” Cevap verdi: “Hangi memleketi aldımsa, halkını incitmedim ve büyüklerinin adını ancak iyilikle andım.” Taht, hükümdarlık, zafer madem ki gelip geçiyor, hepsi hiçtir. Geçmişlerin adını iyilikle yaşat ki, senin adın da iyilikle anılsın. İnsanların iyi bir isim bırakması, altın yaldızlı saray bırakmasından daha hayırlıdır. Vezîrlerden biri, Zünnûn-i Mısrî hazretlerinin huzuruna çıktı: “Gece gündüz sultâna hizmet etmekle meşgulüm. İyiliğini umuyorum ama kötülüğünden de korkuyorum” diye himmet, yardım istedi. Büyük velî ağladı, dedi ki: “Sultândan korktuğun kadar Allahü teâlâdan korksaydın sıddîklardan, iyilerden biri olurdun.” Eski İran hükümdarlarından adaleti ile meşhur Nûşirevan ava çıkmıştı. Bir hayvanı kesip ateşe koydular. Yanlarında tuz yoktu; getirsin diye köye bir adam gönderdiler. Nûşirevan:”Tuzu para ile al ki, bedava alma âdeti çıkmasın, köy harap olmasın” dedi. “Bu kadarcık şeyden ne zarar gelir” diye sordular. “Cihânda zulmün temeli ufacık bir şeydi. Ama her gelen onu büyüttü. Nihâyet şimdiki duruma ulaştı” de cevap verdi. Devri kötü olan zâlim, dünyada kalmaz ama, üzerinde sonsuz la'netler kalır. Her zaman adâletle hareket etmelidir. Adâlet üçe ayrılır: Birincisi, Allahü teâlâya kulluk etmektir. Allahü teâlânın merhameti, ni'metleri, ihsânları, her mahlûka yayılmıştır. Ni'metlerinin en büyüğü, kullarına saâdet yolunu göstermesidir. Hakları yok iken, hepsini en güzel şekilde yaratmıştır. Ebedî ni'metler, iyilikler vermiştir. Böyle bir sâhibe, yaratana ibâdet etmek, O'nun ihsân ettiği ni'metlere şükretmek elbette lâzımdır. Adâlet için sâhibinin hakkını gözetmek îcâb eder. Her insanın yaratanına karşı borçlu olduğu bu kulluk hakkını edâ etmesi lâzımdır. Adâletin ikinci kısmı, insanların hakkını edâ etmektir. Devlete, âmirlere, kanûnlara karşı gelmemek, âlimlere hürmet, emânetlere vefâ, alış-veriş haklarını edâ, va'dlerini ifâ etmek lâzımdır. Üçüncüsü, geçmişlerin haklarını edâ etmektir. Bu da, onların borçlarını ödemek, vasiyetlerini ifâ etmek, vakıflarını muhâfaza ve bıraktığı hayrât ve hasenâtı devam ettirmekle olur. *** Adamın biri hükümdara müjde getirdi: - Azrâil aleyhisselâm, filanca düşmanının canını aldı. Seni ondan kurtardı. Hükümdar sordu: - Beni bırakacağını, canımı almayacağını da ondan işittin mi? "Değil mi ki, sonunda ölüm vardır ve bu can göç yolunu tutacaktır. O hâlde, ister taht üzerinde can vermişsin, ister toprak üzerinde ne fark eder?" *** Pırlanta olsa ne fayda? 14.8.2004 Sa'dî Şîrâzî hazretlerinden kıssalar: Basra cevâhircilerinin toplantısında birisi anlatıyordu: “Bir zaman çölde yolumu kaybetmiştim. Yanımda yiyecek diye bir şey kalmamıştı. Ölmeyi gönlüme koyduğum sırada ansızın inci dolu bir kese buldum. Bunu, kavrulmuş buğday sandığım andaki zevki ve sevinci, inci olduğunu öğrenince de duyduğum acıyı ve ye'si hiç unutamam.” Kuru çöllerde, kumların ortasında susuzun ağzında inci olmuş, sedef olmuş, ne çıkar? İdâm edilen adamın kemerinde ha altın bulunmuş, ha saksı kırığı. Ne fayda? Bir mürid, pîrine, onun bunun ziyâretime çok gelmelerinden zahmet çekiyorum. Kıymetli vakitlerim bu gelip gitmelerle perişan oluyor. Ne yapayım? dedi. Pîr cevap verdi: “Yoksul olanlarına borç verirsin; zengin olanlarından da birşey istersin. Bir daha etrafında dolaşmazlar.” Toplantılarımızda şakacı, güler yüzlü, tatlı dilli bir genç bulunuyordu. Gönlü hiç gamlanmaz, dudakları tebessümden kavuşmazdı. Aradan bir süre geçti. Onunla karşılaşmak nasîb olmadı. Daha sonra kendisini gördüm; evlenmiş, çocukları olmuş, neşesinin kökü kesilmiş, hevesinin gülü solmuş... “Bu ne hâl?” diye sordum. “Çoluk çocuğa karıştığımdan beri çocukluk etmedim” dedi. İhtiyarlık uzun saçlarımı ağarttı. Zamanın değişmesi beni korkutmaya yetiyor. Yine de bu heves ne? Madem ki ihtiyar oldun, vazgeç çocukluktan. Oyunu, zarâfeti gençlere bırak. Bir kocakarı, saçını siyaha boyamıştı. "Nineciğim, dedim, farzet ki boya ile saçın karardı, ama bu kambur bel doğrulmaz ki..." * * * Arap hükümdarlarından birine Leylâ ile Mecnûn'un hikâyesini anlattılar. "Bunca fazîletine, belâgatine rağmen çöllere dalmış, irâdesinin dizginini elinden kaptırmış!.." diye Mecnûn'un perişanlığını sayıp döktüler. Hükümdar, Mecnûn'u huzûruna getirtti: “İnsanlık şerefinde ne kusûr gördün de hayvan tabiatına girip insanca yaşamayı terkettin” diye, onu kınamaya başladı. Mecnûn inledi, cevap verdi: “Nice gerçek dostlarım, Leylâ'yı sevdim diye beni kınadılar. Ama onu bir gün görmüş olsalar, bana hak verirlerdi.” Hükümdarın gönlüne Leylâ'yı görme arzûsu geldi. Bunca fitneye sebep olan güzelliği bilmek istiyordu. Kızı bulmalarını emretti. Adamları, Arap kabîlelerini dolaştılar. Leylâ'yı ele geçirdiler. Saraya getirip hükümdarın karşısında durdurdular. Padişah onun şekline baktı: Kara yağız, zayıf endamlı bir kızdı. Leylâ, gözüne hakîr göründü. Kayda değer bir güzelliği yoktu. Mecnûn, hükümdarın gönlünden geçenleri kavradı: - Padişahım dedi, Leylâ'ya Mecnûn'un gözü ile bakmalısın ki ancak o zaman eşsiz güzelliğini farkedersin. * * * Bir hükümdar hiddetlenip günâhsız birinin öldürülmesini emretmişti. Adamcağız: - Bana hiddet edip de kendi azâbını isteme padişahım, dedi. Padişah, "Nasıl?" diye sorunca şu cevabı verdi: - Benden bu elem, acı bir anda geçer ama, sen bunun günâhını ebedî çekersin. Padişah düşündü, adamın söylediklerini doğru buldu. Onu öldürme sevdâsından vazgeçti. Eski kavimleri ahlâksızlık helâk etti 20.8.2004 Geçenlerde çamışır makinesi bozulmuştu. Servise haber verdik. Eleman geldi. Arızayı tespit ettikten sonra, normal şartlarda bu arızanın olmaması lazım, en son ne yıkamıştınız diye sordu. Paspasların yıkandığını öğrenince, bu makine çamaşır yıkamak içindir, paspas, için halı için ayrı makinemiz var, lütfen makineyi yapılış gayesine uygun işlerde kullanın ikazında bulundu. Tabii ki, kullanım dışı kullandığımz için de masrafları ödemek zorunda kalmıştık. Bütün makineler, vasıtalar yapılış maksadına uygun kullanılması lazımdır. Örneğin, kamyon yük taşımak içindir, otobüs insan taşımak içindir. Kamyonla insan, otobüslü taş toprak taşımaya karkarsak, vasıtalar da insanlar da zarar görür. Bu kural insan için de geçerlidir. Bir asırdır, feminizm akımı ile bilhassa Batı’da kadına yaratılış gayesinde aykırı yük yüklenmektedir. Bunun için de kadınlar bunalıma girmiştir. Ruh dengeleri, kimyaları bozulmuştur. Kadınların yüzde doksanı psikolog ve sosyologların kapılarını aşındırmaktadırlar. Arızanın, sıkıntının asıl sebebine inilmediği için de sinir ilaçları ile kadınlar sadece uyutulmakta tedavi olmadıkları için de sıkıntı çoğalarak devam etmektedir. Kadınların ruh dengesinin bozulması cemiyetin temel taşı olan aileyi yıktı, aile toplumun çekirdeğini teşkil ettiği için de toplumun yapısı bozuldu. Toplumlar ahlaki ve sosyal yönden hızlı bir şekilde çökünktü içine girdi. Fuhuş ve sapık ilişkiler alabildiğine yayıldı. Çöküntünün farkına varan birçok kuruluş bu tehlikeli gidişe dur demeleri için ilgilileri uyarmaktadır. Gerçek İncil ile, gerçek İsevilik ile ilgisi kalmayan Papalık bile gerçek İncil’den kalma kırıntılar ile Batı’daki bu gelişmenin zararlarını dile getiren bir bildiri yayınladı. Papa 2. John Paul, bu bildiri ile kilise liderlerini küresel feminist hareketlere karşı önlem almaya çağırdı. Kadın ve erkeklerin temelde eşit olduklarını savunan feminist hareketlerin dünya toplumlarını tehdit ettiğini söyleyen Papa, bu konuyla ilgili 37 sayfalık bir mektup yayınladı. Mektupta ağırlıklı olarak feminizmin kadınları annelik görevleri ve sorumluluklarını göz ardı ettiğini kadın ve erkeklerin biyolojik farklılıklarının feminizm tarafından bulandırıldığını bildirdi. Vatikan mektupta, günümüz kadınının evi ve işi arasında kaldığı, bunun sonucunda da çocuk doğurma, annelik ve ev bakımı gibi geleneksel rollerini bir kenara ittikleri ifade edildi. Bunun son yıllarda özellikle Avrupa'daki doğum ve doğurganlık oranlarındaki dramatik düşüşlerin temel nedeni olduğunu belirten Papa, kadınları "ev"e çağırdı. Kilise yetkililerince yapılan açıklamalar da, geleneklerin ve ahlaki değerlerin genç kadınların artan "bencillikleri"yle paraya ve rahatlarına daha çok değer vermeleri sonucunda paramparça olduğu bildirdi. Vatikan, Hıristiyan ülkelerin hükümetlerine de çağrıda bulunarak bu tehlikeli gidişe çare bulunmasını istedi. Papa 2. John Paul'ün açıklamalarında eşcinselliğe de yer verildi. Cinselliği yanlış yönlendiren tüm düşünce ve eylemleri "kınayan" Papa, eşcinsel evliliklerinin toplumun ahlaki değerlerini çürüttüğüne işaret etti. Vatikan, kilise liderlerini acilen harekete geçmeleri ve etkili önlemler almaları konusunda sert şekilde uyardı. Papa, "cinsiyetin doğuştan gelen bir özellik olduğunu ancak cinsel kimliğin tümüyle toplumun yönlendirmesi sonucu oluştuğunu" söyledi. 2. John Paul'ün önümüzdeki günlerde aile ve çocukların "ahlaki" eğitimine yönelik yoğun bir kampanya başlatacağı bildirildi. Pek çok papazın homoseksüel olduğu bir camianın lideri olan Papanın bu bildirisi ne kadar etkili olur belli değil. Ancak, toplumların ayakta kalabilmesi için aileye sahip çıkmanın, ailenin temel taşı olan kadını, feministlerin istismarcıların elinden kurtarmanın zamını geldi ve geçiyor bile. Çünkü geçmişteki bütün toplumlar aileye önem verilmemesi sebebiyile ortaya çıkan ahlaki çöküntüden helak olmuşlardır. Bu arada şunu da ifade etmeden geçemiyeceğim. Papa’nın yaptığı bu açıklamayı Diyanet İşleri Başkanı yapsaydı, laikliğin elden gittiği, şeriat özlemi, kadının dört duvar arasına habsedileceği gibi akıl almaz suçlamalara maruz kalırdı Diyanet İşleri Başkanı. Bu da, ülkemizde ne diyanet işleri başkanın ne aydınların düşüncelerini rahat bir şekilde açıklayamadığını göstermektedir. Çünkü ülkemizde yıllardır belli bir kesim düşüncelerini istedikleri gibi açıklama hakkına sahiptirler. Bunlar birinci sınıf vatandaş diğerleri ikinci sınıf. Diğerleri ancak bunların uygun gördüğü kadar düşüncelerini açıklayabilirler. Herkes birinci sınıf vatandaş olma hakını elde ettiği gün ülkemizde gerçek demokresidin söz edelebilir. Zaten AB’ye karşı çıkanlar da bu imtiyazlı sınıfa mensup olanlardır. Ailenin çöktüğü toplumlar da çöktü 21.8.2004 Dün Batı’da, yıkılan ailenin tekrar tesisi için çalışıldığından bahsetmiştim. Bugün de Türkiye’deki durumundan bahsetmek istiyorum. Türkiye’de Batı kadar olmasa da ailede hızlı bir çöküş yaşanıyor. “Önce ahlâk ve maneviyat” diyen görüşün gittikçe dışlandığı ve hatta suçlandığı Türkiye’de “toplumun temeli olan” aile büyük bir sarsıntı geçiriyor. Son 5 yılda 744 bin boşanma dâvâsı açıldı. Batı’nın teknolojisini alma yerine yaşam tarzı benimsendiği için Türkiye’de, kendi öz değerlerinden uzaklaşma başladı. Batı insanı gibi sorumsuz yaşama tercih edildi. İşte bunun sonucu: Boşanma dâvâları, her yıl katlanarak artıyor! Ankara Ticaret Odası’nın (ATO) hazırladığı rapora göre 1999’da boşanma davalarında yüzde 6 artış olurken 2003 yılında bu rakam yüzde 21 çıktı. En çok boşanma olayı İstanbul, Ankara ve İzmir gibi büyük şehirlerde görülürken boşanmaların yüzde 45’i evliliğin ilk 5 yılında gerçekleşiyor. Olumsuz ekonomik ve sosyal şartların ve buna çare olabilecek “manevî değerler”in olmaması ailede intiharları da artırdı. Dünya Sağlık Örgütü’ne göre her 40 saniyede bir kişi intihar ederek ölüyor. Her 3 saniyede bir kişi de intihara teşebbüs ediyor. Son 45 yılda tüm dünyada intihar olayları yüzde 60 artmış durumda. Avrupa ülkelerinde intihar görülme sıklığı yüzbinde 25 ile İskandinav ülkelerinde, en az ise yüzbinde 10 ile İspanya’da görülüyor. 2000 yılı verilerine göre Türkiye’de bu oran henüz kadınlarda yüzbinde 3.4, erkeklerde ise 2.4. Türkiye Avrupa ülkelerine kıyasla intihar vakalarında hâlâ iyi durumda. Ancak Türkiye’de intihar olayları Avrupa ülkelerine göre daha hızlı artıyor. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu uzmanlarınca hazırlanan bir rapora göre, intiharların en önemli nedeni yüzde 36’lık bir oranla hastalık olarak gösteriliyor. Aile geçimsizliği ve geçim zorluğu ise ikinci ve üçüncü sırada yer alıyor. Rapora göre, son 30 yılda 40 bin kişinin intihar ettiği Türkiye’de sadece 2003 yılında 8 bin 432 intihar girişimi, bin 661 intihar olmak üzere toplam 10 bini aşkın intihar olayı yaşandı. Geçen yıl en çok ‘’intihara teşebbüs edilen iller’’ sıralamasında 850 kişiyle Ankara birinci, 585 kişiyle Bursa ikinci, 448 kişiyle Konya üçüncü, 430 kişiyle İstanbul dördüncü, 294 kişiyle İçel beşinci, 286 kişiyle İzmir altıncı sırada yer aldı. Türkiye’de ve dünyadaki bütün bu olumsuzlukların sebebi aileye önem verilememesidir. Ailenin çöküşünün altında da maneviyata önem verilmemesi ve kadının istismarı vardır. Kadının yaratılış gayesinin dışında istihdamı vardır. Yerli yabancı birçok aydın artık bu gerçeği görmektedir. Nitekim, İngiltere’nin önde gelen bayan doktorlarından Prof.Carol Black, kadın doktorların sayısının artmasının bu mesleğin etkinliğini yitirmesine neden olduğunu söyledi. Royal College of Physicians (Kraliyet Doktorlar Koleji) başkanı Black, "Bir meslekte erkek egemenliği bittiğinde o meslek gücünü kaybediyor" dedi. Black, tepki alan açıklamalarını, kadınların vakitlerinin çoğunu aileleriyle geçirme isteğine ve özel yaşamlarını iş yaşamlarının üzerinde tutmalarına bağladı. "Kadınlar, gecelerini toplantılarda geçirmek istemez" diyen Black, kadınların Rusya'da tıpta, İngiltere'de de öğretmenlikte egemen olduğunu belirterek, bu ülkelerde bu iki mesleğin etkisini kaybettiğini savundu. İngiltere'de yeni mezun olan doktorların yüzde 60'ından fazlasını kadınların oluşturduğunu söyleyen Black, kadın tıp öğrencilerinin artışı sürerse 8 yıl içinde ülkedeki kadın doktorların sayısının erkek doktorlardan fazla olacağından İngiltere’de de tıbbın etkinliğinin azalacağı endişesini belirtti. (Milliyet, 4.8.2004) Böyle bir açıklamayı ülkemizdeki bir profesör yapsaydı başına gelmedik kalmazdı. Hele bir de namnazında abdestinde Müslüman bir prof. yapsaydı, ne gericiliği ne de çağdışılığı kalırdı. İşte ülkemezdeki aydınlarla Batı’daki aydınlar arasındaki tipik fark. Düşündüklerini rahat ifade edebilme farkı. Bu önemli fark kalkmadıkça ülkemizde gerçek manada demokresiden, insan haklarından, din ve vicdan hürriyetinden bahsetmek mümkün olmayacaktır. NOT: Bazı okuyucularım eski yazıları posta ile veya mail ile göndermemi istiyorlar. Geçmişteki 10 senelik yazıların tamamı www.mehmetoruc.com sitesine konulmuştur. Bu yazılar ve ilgi duyulacak diğer yazılar için bu sitesi müracaat edilebilir. Anne babalar gençlere acıyın, yuvalarını yıkmayın! 27.8.2004 Evliliğimizin ilk haftasıydı. Ellerini öpüp hayır dualarını almak için, Muhammed Bâkır amca ile hanımı Maide teyzeyi ziyarete gitmiştik. Rahmetli Muhammed Bâkır efendi, Seyyid Fehim hazretlerinin torunudur. Yaşı o zaman seksenin üzerinde idi. Hanımı Maide teyzenin yaşı da ona yakındı. Hal hatır sorduktan sonra, bizim hanım Maide teyze ile, ben de Muhammed Bâkır amca ile sohbete daldık. Benim bir kulağım Muhammed Bâkır amcada, diğeri de Maide teyzede; ne nasihat edecek ne diyecek diye merak ediyorum. Maide teyze yakınlarından kimler var, diye bizim hanıma sordu. O da, annem, abim ve kız kardeşlerim var diye cevap verince, daha başka kimlerin var diye diğer bütün akrabalarını da saydırdı. Sonra kendisi doğu şivesi ile söze başladı. “Bak kızım dedi, şimdi senin ne anan var, ne abin var ne kardeşlerin ne de diğer akrabaların, bunların hepsini öldü kabul et. Sonra, sadece bu var, diye beni işaret etti. Eğer bunu böyle kabul edersen, rahat edersin. Sıkıştığın zaman akrabalarına sığınırsan, onları bir kurtarıcı gibi görürsen, bu hayat bitmez, dünyayı kendine zindan edersin.” Muhammed Bâkır amca da konuyu dönüp dolaştırıp evlilik üzerine getirdi. Dedi ki, “Bak oğlum, bu kızcağız Cenab-ı Hakkın sana bir emanetidir. Emanetin muhafazası gerekir. Kendisine zarar verecek her şeyden bunu korumakla mükellefsin. Kendi anne babandan da koruyacaksın. Çünkü evlilikte en çok zarar erkek ve kızın yakınlarından gelir. Sizin artık işiniz aşınız onlardan ayrı. Kendi işinizi kendiniz görmeyi öğrenin. Sıkıştığınız zaman anne babanızdan yardım istemeyin. Kendi tecrübelerinizle, imkanlarınızla ayakta kalmayı öğrenin. Sizin halinizi sizden başka kimse bilmez. Birbirinize destek olun dışarıdan destek aramayın.” O zamanlar bu nasihatlarin önemini bugünkü kadar anlayamamıştım. Kızların anne babalarına sığınmaları, erkeklerin anne bablarının tesiri ile kıza zulmetmeleri ve ailelerin de gereksiz müdahalesi ile yıkılan nice yuvalara şahid olunca çok daha iyi anladım bu nasihatların önemini. Gençler arasında hiçbir ciddi problem olmamasına rağmen, kız tarafının damadı avuçlarının içine alma gayretleri, erkek tarafının da kızı anne babasından koparmak için yaptıkları akıl almaz mücadele yeni kurulan yuvaları çatır çatır yıkmaktadır. Gençlerden aldığım bu husustaki şikayetler dudakları uçuklatacak cinsten.Yediği yemekten, giydiği elbisesine, günlük harcamasından haftalık gezisine kadar karışan kız yakınları. Düğünde hediye gelen altınların nasıl değerlendirileceğinden tutun da, kız tarafına hangi aralıkla nasıl gidileceğinden ne tür hediyeler alınacağına, nerede çalışacağına dair müdahaleler. Damadın tayini başka bir ile çıktığında kızlarını göndermeyenler aileler... İnsan, “Madem kızın bu kadar kıymetli idiyse ve dizinin dibinden de ayırmayacaktın niçin evlendirdin?” demeden duramıyor. Aileler kuşun yuvadan uctuğunu bir türlü kabullenemiyorlar. Artık onların yeni bir yuvası var. Bu yuva kendileri ve çocukları içindir. Bunun dışındakiler anne baba da olsa misafirdirler. Bir misafirin müdahalesi ne kadar olursa onların da müdahalesi ancak o kadar olmalıdır. İki ayrı ruh iki ayrı bedenin uyum sağlaması kolay değil. Gençler bunun mücadelesini verirken bir de anne babaları ile mücadele vermeğe kalkınca işler iyice karışıyor. Ya ruh dengeleri bozuluyor ömür boyu bunun sıkıntısını çekiyorlar ya da, evlilik sona eriyor. Her iki tarafta uzaktan akrabam olan iki genç evlenmişlerdi. Her iki taraftan da o kadar müdahale oldu ki, gençler gizlice Avusturalya’ya kaçmak zorunda kaldılar. Evliliği ancak böyle kurtarabildiler. Şimdi anne babalar çocuklarının ve torunlarının hasreti ile kavruluyorlar. Hergün göz yaşı döküyorlar. Kendilerine de çocuklarına da kimsenin yapamayacağı kötülüğü yaptılar. Hani derler ya, insanın kendine yaptığı kötülüğü cümle alem toplansa yapamaz. Anne babalara sesleniyorum. Lüftfen çocukları rahat bırakın. İyilik yapalım derken, onların yuvalarını yıkmayın. Cenab-ı Hakkın, “Allah, evlerinizi, sizin için bir huzur ve sükûn yeri yaptı.” buyurduğu evleri zindana çevirmeyin. Aileler gençlere iyilik değil kötülük yapıyor! 28.8.2004 Dün, anne babaların yeni evli gençlere yerli yersiz müdahaleleri sonucu pek çok çiçeği burnunda evlilerin ayrıldıklarından bahsetmiştim. Dünkü bu yazı üzerine İzmir’den bir genç aradı. Evliliği, üç sene önce bir sene dolmadan bitmiş. Bitiş sebebini şöyle anlattı: Evimiz kayınpederlerin evine yakındı. Sabah ben işe giderken hanım da hazırlanıyor benimle beraber evden çıkıyor annesine gidiyordu. Akşam çoğu zaman annesinden alıp getiriyordum. İş dönüşü evde olduğu zaman da annesi bizim evde oluyordu. Başbaşa rahat bir şekilde kaldığımız nadirattandı. Bir müddet böyle devam etti. Bir gün hanıma, bu böyle olmaz, biz artık evlendik, ayrı bir evimiz var. Herkes evinde başbaşa, yalnız kalmak ister. Ayrı bir evimiz olduğunu kabullen, emanetçi gibi olma. Annene söyle, devamlı burada olmasın. Sen de, hergün annelere gitme. Hafta sonunda beraber giderez. Hasretini giderirsin, dedim. Önce razı olmadı. Ben annemsiz duramam, dediyse de ben ısrar edince mecburen razı oldu. Bu defa da, telefonla görüşmeye başladılar. Herkese gelen telefon parasının 3-4 katı fatura gelmeye başladı. Kendisini defalarca ikaz ettim. Hatta, kayınvalideye de durumu söyledim. Telefon etmesini çok görüyorsun, tabii ki arayacak diye kızından taraf oldu. Bir müddet daha sabrettim. Değişen bir şey yok. Sonunda bu konu tartışmaya dönüştü.Tartışmadan annesinin haberi oldu hemen. Nasihat edecekleri yerde, kızlarını alıp götürdüler. Gidiş o gidiş, bir daha da bir araya gelemedik. Evliliğimiz fındık kabuğunu doldurmayan bir sebepten bitti.” Evlilikte ilk aylar çok önemlidir. Kadın evine alışmalı, evini kabullenmelidir. Bunun için, evin ana babanın biraz uzağında olmasında büyük fayda vardır. Birçok kız annesi, aynı mahallede hatta aynı apartmanın karşı dairesinde olmasını istiyor. Aslında bu, kızına iyilik değil kötülüktür. Kız tarafına yakın olunca, herhangi bir şeyden dolayı kızının üzgün olduğunu gören anne baba eyvah, damat kızı dövmüş, üzmüş gibi yanlış düşüncelere kapılıp araya girerler sıkıntıya sebep olurlar. Erkek tarafına yakın olunca da sıkıntı olur. Örneğin insanlık hali kız hasta olabilir. Bunun için yemek hazırlayamaz, ütüsünü yapamaz. Bu hali gören erkeğin ana babası eyvah oğlumuz aç suzuz kalıyor, elbisesi bile ütülenmemiş diyerek kıza sıkıntı verirler. Kayserili Osman amca anlatmıştı: Damadı ziyaretine gelince, damat tatlı gel, demiş. Damat ta sonraki gelişinde tatlı getir anlamış baklava ile gelmiş. Osman amca yine, damat tatlı gel, demiş. Bir dahaki gelişinde, bir değil iki kilo baklava getirmiş. Osman amca yine, oğlum tatlı gel deyince artık sormak zorunda kalmış. Osman amca demiş ki, oğlum tatlı gelden maksadım, sık gelme seyrek gel. Seyrek gelince kıymetin artar, aramız tatlı olur, demek istedim, demiş. Evliliğin ilk aylarında aileler çocukları kendi yanlarına çekme gayreti yerine, herkes kendini karşı tarafın yerine koysa problem kendiliğinden çözülecek daha doğrusu problem olmayacak. Daha da ilerisi, kız tarafı erkek tarafını tutar, onun avukatlığını yapar, erkek tarafı da kız tarafını düşünür onları memnun etmeye çalışırsa, aileler arasında memnun etme yarışı başlar, her iki ailede rahat eder. Aslında erkeği ailesinden koparmak kız tarafına fayda değil zarar getirir. Oğullarının kendilerini terk ettiğini gören anne baba, maddi manevi destektlerinin çekerler. Her fırsatta, evliliğinin devamı için değil yıkılması için çalışırlar. Bunun için böyle bir hareket hem dinen hem de örfen uygun olmaz. Netice de o yaşa kadar, büyütmüş okutmuş ilerisi için büyük hayaller içinde olan ailenin hayalleri yıkılır. Onların beddualarının alınmasına sebep olur. Beddua ve kin üzerinde olan yeni aile fazla ayakta kalamaz. Erkek tarafının da kızı ailesinden tamamen koparmak istemesi çok yanlış olur. Belli ölçülerde irtibat mutlaka devam etmelidir. Yeni yuvanın mesafe olarak erkek tarafına daha yakın olması da hem dinimizin hem de örfümüzün gereğidir. Çok mahzurlu, dinen uygun olmayan bir hal değilse, kız tarafı her zaman tartışmalarda kızının değil damadının yanında yer almalıdır. Asırlardır müslümanlar böyle hareket etmişlerdir. Bunu da Resulullah efendimizin uygulamalarından öğrenmişlerdir. Resulullah efendimizin mübarek kızları Rukiye validemiz, üzerine cariye aldığı için kocası hazret-i Osmanı babasına şikayet etti: Resulullah efendimiz, “Ey benim kızım! Eğer Allahü teâlânın rızâsını ve benim rızâmı istersen, bir ân durma, var evine ki, Osman’ın ayaklarına yüzünü sürüp, özür dile. Yoksa ne Hakkın huzurunda, ne de benim huzurumda yerin kalır.” deyip ve bir ân durdurmayıp, Hazreti Osman’ın huzuruna gönderdi.(Dört Büyük Halife) Ufak bir tartışmada, hemen kızana arka çıkan anne babaların Peygamber efendimizin bu nasihatlarından ders almalıdırlar. “Bana göre” modası 3.9.2004 Son yıllarda dini yayınlarda “Bana göre” modası başladı. Herkes kendi aklına göre dini anlatmaya daha doğrusu kendi düşüncesini din diye ortaya koymaya başladı. Akıl doğruyu bulabilseydi peygamberlere, kitaplara ihtiyaç olmazdı. Evet, Allahü teâlâ, insanı yaratınca, ona hakkı bâtıldan, iyiyi kötüden, faydalıyı zararlıdan ayırabilmesi için akıl gibi anlayıcı bir kuvvet bir ölçü vermiştir. Ancak, Allahü teâlâya ait bilgilerde ölçü olmaz. Mahlûklara ait bilgilerde ölçü olur. Akıl, insandan insana değiştiği için, ba'zı insanlar mahlûklara ait bilgilerde isâbet kaydettiği halde, bazıları yanılabilir. Acaba insan, bir yol gösterici, bir kılavuz olmadan aklı ile Allahü teâlânın bildirdiği doğru yolu bulabilir miydi? Tarihi inceliyecek olursak, insanların kendi başlarına ve önlerinde Allahü teâlânın gönderdiği bir rehber olmadan yola çıkıldığında, hep yanlış yollara saptıklarını görürüz. İnsan, kendisini yaratan büyük kudret sahibinin var olduğunu, aklı sayesinde düşündü. Fakat, ona giden yolu bulamadı. Bunu önce etrafında aradı. Kendisine en büyük faydası olan Güneşi, yaratıcı sandı ve ona tapmağa başladı. Sonra büyük tabiat güçlerini, fırtınayı, ateşi, kabaran denizi, yanardağları ve benzerlerini gördükçe, bunları yaratıcının yardımcıları sandı. Herbiri için bir sûret, simge yapmağa kalktı. Bundan da putlar doğdu. İnsanlar, bunların gazabından korktu ve onlara kurbanlar kesti. Hattâ, insanları bile bu putlara kurban ettiler. Her yeni olayla, o olayı simgeleyen putların miktarı da arttı. İslâmiyet başladığı zaman, Kâ'be'de 360 put vardı. Bugün bile güneşe ve ateşe tapanlar vardır. Bunlara şaşmamalıdır. Çünkü, Peygamber olmadan yâni rehbersiz, karanlıkta doğru yol bulunamaz. Peygamberler olmadan insanın yaratanını tanıması, ona nasıl ibâdet edeceğini aklı ile bulması mümkün değildir. O zaman aklın fonksiyonu nedir? Yâni akıl ne işe yarar? Aklın yaratılış maksadı nedir? diye sorulacak olursa: Akıl, göz gibidir, din bilgileri de ışık gibidir. Yâni insanın aklı, gözü gibi zayıf yaratılmıştır. Gözümüz, maddeleri, cisimleri karanlıkta göremiyor. Allahü teâlâ, görme âletimizden faydalanabilmemiz için, güneşi, ışığı yaratmıştır. Güneşin ve çeşitli ışık kaynaklarının ışığı olmasaydı, gözümüz işe yaramazdı. Tehlikeli cisimlerden, zararlı yerlerden kaçamaz, faydalı şeyleri bulamazdık. Evet, gözünü açmıyan veya gözü bozuk olan, Güneşten faydalanamaz. Fakat, bunların Güneş'e kabahat bulmağa hakları olmaz. Demek ki akıl cenâb-ı Hakkın insanlara verdiği nimetlerin en kıymetlilerindendir. Fakat, akıl da yanlız başına bir işe yaramıyor. Akıldan gerektiği şekilde istifade edebilmek için, onu yaradılış maksadına uygun olarak kullanmak lazımdır. Aklımız da, yalnız başına maneviyâtı, faydalı, zararlı şeyleri anlayamıyor. Allahü teâlâ, aklımızdan faydalanmamız için, Peygamberleri, dînin ışığını yarattı. Peygamberler, dünyada ve âhırette rahat etmek yolunu bildirmeseydi, aklımızla bulamazdık. Tehlikelerden, zararlardan kurtulamazdık. Evet, İslâmiyete uymayan veya aklı az olan kimseler ve milletler, Peygamberlerden faydalanamaz. Dünyada ve âhırette tehlikelerden, zararlardan kurtulamaz. Fen vasıtaları, mevki, rütbe, para ne kadar bol olursa olsun, peygamberlerin gösterdiği yoldan gitmedikçe, hiçbir fert, hiçbir toplum mesûd olamaz. Ne kadar neşeli, sevinçli görünseler de içleri kan ağlamaktadır. Dünyada da, âhırette de rahat ve mesûd yaşayanlar, ancak, peygamberlere uyanlardır. Şunu da bilmelidir ki, rahata ve saâdete kavuşmak için, müslüman olduğunu söylemek, müslüman görünmek yetişmez. Müslümanlığı iyi öğrenmek ve emirlere, yasaklara uymak lâzımdır Akıl ile anlaşılan şeyler, his uzuvları ile anlaşılanların üstünde olduğu ve bunların yanlışını çıkardığı gibi, yâni his uzuvlarımız, akıl ile anlaşılan şeyleri anlıyamıyacağı gibi, akıl da, peygamberlik makâmında anlaşılan şeyleri kavramaktan âcizdir. İnanmaktan başka çaresi yoktur. Akıl, anlıyamadığı şeyleri nasıl ölçebilir? Bunların doğru ve yanlış olduğuna nasıl karar verebilir? Yaratılan yaratanı anlayamaz! 4.9.2004 Herşeyin bir kapasitesi olduğu gibi, aklın da bir kapasitesi vardır. Aklın kapasitesi zorlanırsa, insanı şaşırtır, yanlış yola götürür. Meselâ, peygamberlerin söyledikleri ahıret bilgilerini, akıl ile araştırmağa uğraşmak, düz yolda güç giden, yüklü bir arabayı, yokuşa çıkarmak için zorlamağa benzer. At yokuşa doğru kamçılanırsa, çabalaya çabalaya, ya yıkılıp canı çıkar, yahut alışmış olduğu düz yola kavuşmak için sağa sola ve geriye kıvrılarak arabayı yıkar ve eşyalar harap olur. Akıl da yürüyemediği, anlıyamadığı âhıret bilgilerini çözmeğe zorlanırsa, ya yıkılıp, insan, aklını kaçırır veya bunları alışmış olduğu, dünya işlerine benzetmeğe kalkışarak yanılır, aldanır ve herkesi aldatır. Akıl, his kuvvetleri ile anlaşılabilen veya hissedilenlere benzeyen ve onlara bağlılıkları bulunan şeyleri birbirleri ile ölçerek, iyilerini kötülerinden ayırmağa yarıyan, bir ölçü âletidir. Böyle şeylere bağlılıkları olmıyan varlıklara eremiyeceğinden, şaşırıp kalır. Bilinmeyen şeyi bilinen şeye benzeterek neticeye varmak istiyen yanılır. Aklın peygamberlik bilgileri yanında, hiç kıymeti yoktur. Mukayese bile kabul etmez. Çünkü peygamberler, Allahın, yaratanın bildirdiklerini söylemektedirler. Yâni bilginin kaynağı Allahü teâlâdır. Akıl ise, Allahın yarattığı bir varlıktır. Yaratan ile yaratılan hiç mukayese edilebilir mi? Bütün bunlardan şu netice çıkıyor: Peygamberlerin bildirdikleri şeylere, akla danışmaksızın inanmaktan başka çâre yoktur. Zaten, peygamberlere tâbi olmak, akla uygun, aklın istediği ve beğendiği bir yoldur. Peygamberlerin, aklın dışında ve üstünde bulunan sözlerini, akla danışmağa kalkışmak, akla aykırı bir iş olur. Gecenin koyu karanlığında bilinmeyen yerlerde, pervâsızca yürümeğe ve engin denizde, acemi kaptanın, pusulasız yol almasına benzer ki, her an uçuruma, girdâba düşebilir. Niketim, felsefeciler ve tecrübeleri hayalleri ile izâha kalkışan maddeciler, akılları dışında bulunan sözlerinin çoğunda yanılmış, bir yandan birçok hakîkatleri meydana çıkarırlarken, bir taraftan da, insanların saâdet-i ebediyyeye kavuşmalarına mâni olmuşlardır. Aklına, zekâsına güvenenler, aklının, zekâsının yanılmadığını zannedenler, kendilerini ve kendilerine inananları dünya ve ahıret saâdetinden mahrum bırakmışlardır. Sonsuz, Cehennem ateşine sürüklemişlerdir. Meselâ, Eflâtun, yaptığı çalışmalar sonucunda nefsinde meydana gelen safâyı, bazı halleri görünce, peygamberlere uymak lâzım olmadığını sandı. "Biz temizlenmiş insanlarız. Temizleyicilere ihtiyacımız kalmamıştır." dedi. Böylece peygamberlere inanmadı. Başkalarının da inanmasına mani oldu. Diğer felsefeciler ve buların yolunda gidenler de böyledir. Bunlar, peygamberlere uymadan, yalnız riyâzet çekmekle hâsıl olan hallerin, altın yaldızla örtülen bakır gibi veya şekerle kaplanan zehir gibi olduğunu anlayamadılar. Bakırla karışık altını saf hâlde ayırmak için ve nefsi zararlı halden kurtarıp faydalı hale getirmek için, peygamberlere uymak lâzımdır. Hakîkî hakîm ve tabîb olan Allahü teâlâ, Peygamberleri ve bunların dinlerini, nefs-i emmâreyi, nefsin kötülüklerini yıkmak, azgınlıktan kurtarmak için gönderdi. Onu yıkmak, ıslah etmek, kurtarmak için bu büyüklere uymaktan başka çaresi olmadığını bildirdi. Peygamberlere uymadıkça, binlerle riyâzetler ve mücâhedeler yapılsa, bunların hiçbir faydası olmaz. Tersine, azgınlığı artar, onun hastalığını giderecek yegâne ilâç, peygamberlerin getirdikleri dinlerdir. Bundan başka hiçbir şey, insanı felâketten kurtaramaz! înimizde aklın ermediği şeyler çoktur. Fakat, akla uymayan birşey yoktur. Âhıret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler ve Ona ibâdet şekilleri, eğer aklın çerçevesi içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak, bilinebilselerdi, binlerce peygamberin gönderilmesine lüzûm kalmazdı. İnsanlar, dünya ve âhıret saâdetini kendileri görebilir, bulabilirdi ve Allahü teâlâ, hâşâ peygamberleri boş yere ve lüzûmsuz göndermiş olurdu. İslamiyet aşırılıklardan men eder! 10.9.2004 Daha önce, yeni evliliklerde ailelerin yerli yersiz müdahaleleri ile yıkılan yuvalardan bahsetmiştim. Bu hafta da, anne babalarının çocuklarına neden bu kadar aşırı ilgi gösteriyorlar. Bunun üzerinde durmak istiyorum. Bunun pek çok sebebi olmakla beraber esas sebep sevgide aşırıya kaçmak, sınırı aşmaktır. Birçok konuda olduğu gibi burada da orta yolu bırakıp uç noktalara kaymaktır. Dinimizde her şeyin olduğu gibi sevginin yeri, sınırı bildirilmiştir. Örneğin, anne baba sevgisi ayrı, hanım sevgisi ayrı, çocuk sevgisi ayrı... Bunların sınırları ve dereceleri bellidir. Bunların da üstünde bir de Peygamber ve Allah sevgisi var. Dinimizin bildirdiği bu sınırlar aşılırsa, bir başkasının hakkına tecavüz olacağından zulüm başlar. Bu da hem dünyada hem de ahırette sıkıntı demektir. Haksızlığın zulmün olduğu yerde huzur olmaz, huzursuzluk olur. Bunun için anne baba ve çocuklar hak ve hukuklarının sınırlarını çok iyi bilip bunları aşmamalıdır. Anne babanın kendi çocukları da olsa onların hakkını gasb etmeye hakları yoktur. Çocukları üzernide her türlü tasarrufta bulunma salahiyetine sahip değildirler. Ancak dinimizin müsaade ettiği kadar müdahale edebilirler. Sevgide aşırılıktan bahsettik. Örneği birçok anne baba konuşma esnasında derler, “ Biz çocuklarımız için varız, onlar için yaşıyoruz...” Bu aklı başında bir Müslümana yakışan söz değildir. Bir insan sadece çocuklar için nasıl yaşar? Müslüman öncelikle dini için ahıreti için yaşar. Nihayetinde, çocuklar anne babaya cenab-ı Hakkın birer emanetidir. Emanet muhafaza edilir; onun için yaşanmaz. Çok kız babası, kızlarına o kadar düşkünler ki, istemeye gelecekler, kız gidecek diye ödleri kopuyor. Bütün bunlar ölçüyü aşmanın, aşırılığa kaçmanın alametleridir. Bu durum İnanç zafiyetinin, inanç boşluğunun bir ifadesidir. Bu boşluğu başka şekilde doldurma gayretleridir. Dinimize göre, bir kız evlenme çağına gelince, uygun biri talip olduğunda hemen evlendirilir. İslam büyükleri buna çok dikkat etmişler. Bunu geciktirilmesi caiz olmayan şeyler sınıfına sokmuşlardır. Cenab-ı Hak anne babaya verdiği emanetçilik vazifesi bu çağda sona erer. Bu vazife bittiği halde, erkeğin şusu busu yok diye kızlarını evlendirmeyen mesul olmuş olur. Çünkü evlenmek gençlerin hakkıdır. Dinimizin önemli bir emridir. Ayrıca normal hayatın vazgeçilmez bir parçasıdır. Çünkü dünya hayatı bunun üzerine bina edilmiştir. Evlenmeyen gencin ruhi ve bedeni dengesi bozulur. Dikkat edilirse, genelde evlenmeyen kimselerin ruhsal yönden rahatsız olduğu görülür. Evlendirdikten sonra da, emanetçilik vazifesi bitmiş olacağı için emanetçilik vazifesine hala devam etmek istenirse, başkasının hakkına tecavüz edilmiş olur ki, bu da büyük bir zulüm olur. Evlendirip onların yeni bir yuva kurmalarından sonra eskisi gibi yakından değil artık uzaktan ilgilenmesi gerekir. Çünkü birinci derece ilgilenme sona ermiştir. Kızdan artık babası değil kocası mesuldür. Erkek ise hem kendinden hem de hanımından sorumludur. Babanın evlenen oğlu ve kızı üzerinde mesuliyeti kalmamıştır artık. Hak ve hukukta, sevgide sınır çok önemlidir. Sınır korunmaz, hanım, çocuk maksat haline gelirse o zaman durum çok tehlikeli boyuta varır. Bunun tehlikesi nedir, maksat çocuk olunca ne olur? Bunun cevabını dört asır önce İmam-ı Rabbanî hazretleri kısa ve öz olarak şöyle ifade etmiş: “Kişinin maksadı neyse mabudu o olur.” İnsanoğlunun başına gelen bütün sıkıntıların sebebi orta yolu bırakıp aşırılılığa kaçmasıdır. Yarın da dinimizin emrettiği orta yol nedir? Bunun üzerinde durmak istiyorum. Doğru yol “Orta yol” dur! 11.9.2004 Dün, insanoğlunun başına gelen bütün sıkıntılar, belalar, Cenab-ı Hakkın bildirdiği orta yolu bırakıp kendi kısa akıllarına göre açtıkları yollara sapmalarının neticesidir, demiştik. Aşırılıklar insanı hep orta yoldan, doğru yoldan uzaklaştıran birer tuzaktır. Konumuzla ilgili bir örnek verecek olursak; Batı’da aşırıya kaçıp çocuklar onsekiz yaşına gelince, kız olsun erkek olsun anne babası emanetçiliği bırakıp, ne halin varsa gör, diyerek sokağa bırakıyor. Aile bağları büyük ölçüde bu yaşta bitiyor. Aileler ile çocukları arasında yeteri kadar sağlam bağ olmadığı için de bugün Batı’da aile yok olmak üzeredir. Ailenin yok edildiği toplumların da ayakta kalması mümkün değildir. Tarihte bunun örnekleri çok görülmüştür. Bizde de, pek çok anne baba diğer bir aşırı uçta yer alıyor. Yani çocuklara karşı olması gerekenden fazla bir sevgi ve bağlılık ile aile yapısı bozuluyor. Genç evliler, hayatiyetlerini normal bir şekilde devam ettiremiyorlar. Her aşırılıkta olduğu gibi sevgide de aşırı gidilirse nerede duracağı belli olmaz. Farkında olmadan insanı Allahtan başka şeylere tapma noktasına getirir. Çünkü, insanın maksadı neyse taptığı o odur. Eğer bir insan Allahı unutup, hep para için çalışırsa, o, artık paraya tapıyor, demektir. Yine sadece çocukları için yaşıyorsa, bunlara olan sevgisi herşeyin üzerine çıkmışsa ona tapıyor demektir. Eğer kişinin gayesi, maksadı cenab-ı Hak ise, herşey ona kavuşmada bir vasıta ise onun mabudu Allahtır. Artık onun her şeyi, her işi ahiret olur; evi, arabası, parası, çoluk çocuğu ahireti kazanmada birer vasıta olur. Dinimizin emrettiği de budur. Kur’an-nı kerimin bir çok ayetinde bu konuda bizler uyarılmaktayız. Mal ve çocukların birer imtihan olduğu, bunların insanı Allahtan alıkoymaması gerektiği mealen şöyle bildirilmektedir: “Ey iman edenler! Mallarınız ve çocuklarınız sizi Allahı anmaktan alıkoymasın. Kim bunu yaparsa işte onlar ziyana uğrayanlardır.” (Münafikun, 9) “Doğrusu mallarınız ve çocuklarınız bir imtihandır. Büyük ecir ise Allah katındadır.” (Tekabun,15) Bunun için de sevgide aşırıya kaçmamak, dengeyi korumak ve doğru yol olan orta yolda olmak gerekiyor. Hadis-i şerifte “İşlerin hayırlısı vasat (orta) olanıdır.” buyuruldu. Çünkü iyilik, doğruluk demek, tam orta yol demektir. Ortanın sağında, solunda olmak, iyilikten, doğruluktan ayrılmak olur. Hûd sûresinde mealen “Emrolunduğun doğru yolda bulun!” buyurulmuştur. Orta yol, hak yol, doğru yol birdir. Bu da Ehli sünnet yoludur. Bozuk yollar ise, çoktur. Hattâ sonsuzdur. Allahü teâlâ, dinleri, nefsin arzularını ve aşırılıklarını önlemek için göndermiştir. Emir ve yasaklar taşkınlıklarını önlemek içindir. Nefsin taşkınlıkları, insanı sefâlete, âile fâcialarına, felaketlere sürükler. Allahü teâlâ nefsin arzularına uymağı sınırlıyan, hem de nefsi temizleyip aşırı, taşkın olmaktan kurtaran emirler ve yasaklar gönderdi. Peygamberleri ile gönderdiği bu emir ve yasakların toplamına (İslâmiyet) denir. İslâmiyete uymak, nefsin bu aşırı arzuları frenlediği, tahdîd ettiği için, insana acı, zor gelir. Bunun için insan, islâmiyete uymak istemez. Nefse uymak ister. Saadete kavuşmak istemez. Felakete sürüklenmek ister. Allahü teâlâ, dünya arzularını, lezzetlerini yasak etmedi. Bunları, azgın, taşkın, zararlı olarak kullanmağı yasak etti. İnsan dine uymazsa, sahibinin, yaratanının gadabına, azâbına düçâr olur. Dine uyan kul, mesûd, rahat olur. Yaratanı onu sever. Dünya ziraat yeridir. Tarlayı ekmeyip, tohumları yiyerek nefsin arzuları doğrultusunda zevk ve safâ süren, mahsûl almaktan mahrum kalacağı gibi, dünya hayatını, geçici zevkleri, nefsin arzularını taşkın ve şaşkın olarak yapmakla geçiren de, ahıretteki ebedî nîmetlerden, sonsuz zevklerden mahrum olur. Resulullahın Hıristiyanları imana daveti 17.9.2004 Geçen gün Almanya’dan bir okuyucum aradı. Fikir alış verişinde bulunduk. Kendisine, son zamanlarda burada, “ Kitap ehli yani, Hıristiyanlar ve Yahudiler de Cennete girecek. Çünkü onlar da kendi dinlerine göre ibadet ediyorlar. Onlar da, semavi dinlere mensupturlar” gibi saçma fikirler konuşuluyor. Oralar da durum nasıl” diye sordum. Şöyle cevap verdi: “Hıristiyanlarla iç içe yaşadığımız için, bu tür düşünceler burada daha da yaygınlaştı. Hiçbir grup ile irtibatı olmayan sıradan esnafın çoğu bile böyle inanıyor. Hıristiyanları, neredeyse din kardeşi olarak görüyorlar. Samimi dostluklar, beraber oturup kalkmalar, beraber eğlencelere katılmalar, gezip dolaşmalar günden güne artıyor. Buralarda, Müslümanların Hıristiyanlara bakışı çok değişti. Eski bakış açısı neredeyse kalmadı.” Bu kadar yoğun çalışma ve propaganda yapıldı. Böyle bir neticenin ortaya çıkacağı belli idi. Bütün bunlardan anlaşılıyor ki, Vatikan, diyalog, hoşgörü maskesi ile adım adım hedefine ulaşıyor. Batıl da olsa, yanlış ta olsa, Cenab-ı Hak çalışana emeğinin karşılığını verir. Fakat, ahırette de sebep olanlardan bunun hesabını soracak, ahırette bunları Hıristiyanların, Yahudilerin yanına gönderecek. Hadis-i şerifte, “ Kişi sevdiği ile beraber olacak” buyurulu. Eğer onlar da hak dinde iseler, onlar da Cennete gidecekse, 14 asırdır Müslümanlar, gayri müslimleri Müslüman yapmak için niçin uğraştılar. Peygamberimiz, Hıristiyan hükümdarlara niçin imana davet mektubu gönderdi. Onlarla Hayber, Mute, Tebük... gibi savaşları niçin yaptı. Haşa peygamberimiz de Kur’an-ı kerimi yanlış mı anladı? Peygamberimiz sadece müşrikleri değil, Yahudileri ve Hıristiyanları da İmana davet etti. Mesela, Resûlullah efendimize, Necrândan bir hıristiyan heyeti gelmişti. İçlerinde ahır zaman Peygamberinin alâmetlerini İncîlde okumuş olanlar da vardı. Fakat onlar dünya mevkini, şöhretini sevdikleri için Müsliman olmıyorlardı. Hz.Îsâ için, bazan Allah diyorlar, bazan Allahın oğlu, bazan da, üç tanrıdan biri diyorlardı. Allah demelerine sebeb, ölüleri diriltir, hastaları iyi ederdi. Kayıbları haber verir, çamurdan kuş yapıp üfleyince uçardı diyorlardı. Allahın oğlu olduğuna sebeb, belli bir babası olmaması idi. Üçten birisi olmasına sebeb de, Allah (yapdık, yarattık) diyor. Eğer bir olsaydı, (yapdım, yarattım) derdi diyorlardı. Resûlullah, bunları dîne, imana davet etti. Birkaç âyet-i kerîme okudu. Îmâna gelmediler. “Biz senden önce îmân ettik” dediler. Resûlullah , “Yalan söylüyorsunuz! Allahın oğlu var diyenin îmânı olmaz” buyurdu. Allahın oğlu değilse, o hâlde bunun babası kim, dediler. Resûlullah buyurdu ki: Allahü teâlâ, hiç ölmez ve herşeyi varlıkta tutan Odur. Îsâ “aleyhisselâm” ise yok idi ve yok olacaktır. Babasına benzemiyen hiçbir yavru var mı? Rabbimiz herşeyi yaratıyor, büyütüyor, besliyor. Hâlbuki Îsâ “aleyhisselâm” bunların birini yapmıyordu. Rabbimiz yemez, içmez. Onda değişiklik olmaz. Îsâ aleyhisselâmın anası var idi. O, her çocuk gibi dünyaya geldi. Onlar gibi beslendi. Yer, içer, zararlı maddeleri kendinden atardı.O hâlde, Îsâ “aleyhisselâm” sandığınız gibi nasıl olur? Onlar, birşey demeyip, sustular. İnat edip iman etmediler. Allahü teâlâ, onları mübâheleye çağırmasını emretti. Resûlullah bana inanmıyorsanız, gelin sizinle mübâhele edelim. Yanî, (Hangimiz zâlim isek, yalancı isek, Allahü teâlâ ona la’net etsin, diyelim!) buyurdu. Bunun üzerine, “Bunun Peygamber olduğu herşeyinden anlaşılıyor. Bununla mübâhele edersek, ne biz kurtuluruz, ne de, bizden sonra gelenlerimiz kurtulur. Muhakkak bir belâya uğrarız!” dediler. Mübâhele etmekten kaçındılar, iman da etmediler. (Seadet-i Ebediyye) Resulullahın gelmesiyle nesh edilmiş, yürürlükten kaldırılmış Hıristiyanlık hak din kabul edilirse, Peygamberimizin gönderilmesi, İslama davetleri luzumsuz boş şeyler olurdu. 14 asırdır İslam alimleri ittifakla bildiriyor ki, Resulullahın gelmesiyle İslamiyetten başka hak din olduğuna inanan dinden çıkar. “Hak din ancak İslâmdır!” 18.9.2004 Dün, yurt içinde ve yurt dışında, Hıristiyanlığın da hak din olduğu, dolayısıyla bugünkü Hıristiyanların da, Cennete gidecekleri propagandasının yapıldığı ve taraftar da bulduğu konusundan bahsetmiştim. Halbuki Kur’an-ı kerim, İslamiyetin “son din” olduğunu, diğerlerinin geçersiz olduğundan kabul edilemeyeceklerini açıkca bildirmiştir. Dolayısıyla bir Müslüman bunun aksini düşünemez. Böyle düşündüğü, inandığı hatta şüphe ettiği takdirde dinden çıkmış olur. İslamiyetin son din olduğu ayet-i kerimelerde mealen şöyle bildirilmiştir: “Bugün, dininizi kemale erdirdim, ikmal ettim. Size olan nimetlerimi tamamladım ve sizin için din olarak İslâmı seçtim.” (Maide 3) “Allah indinde hak din ancak İslâmdır.” (A. İmran 19) “Kim İslâmdan başka din ararsa, bilsin ki, bulduğu din asla kabul edilmeyecektir.” (A. İmran 85) Resulullah efendimiz, İslamiyeti kabul etmeyen Yahudilerin ve Hıristiyanların, Allaha iman etmiş sayılmayacağını bunların Cehennemlik olduğunu açıkca bildirmiştir. Dört büyük müctehid imamdan biri olan İmam-ı Ahmed bin Hanbel’in meşhur hadis kitabı olan ElMüsned isimli eserde, sahabeden Ebu Hureyre’nin rivayet ettiği şu hadis-i şerif bunu açıkca göstermektedir: “Resulullaha biri geldi ve ‘Ey Allahın resulü! Hıristiyanlardan Allaha ve Resulüne inanarak İncil’e sâdık biri veya aynı şekilde Allaha ve Resûlüne inanarak Tevrat’a bağlı biri, sonradan sana tâbi olmazsa, bu kişiler hakkında ne buyurursunuz?’ dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber şöyle buyurdu: “Nefsim yed-i kudretinde olan Allaha yemin ederim ki, bu ümmetten biri veya Yahudi ve Hıristiyan bir kişi beni dinlemez ve getirdiğimi kabul etmeden ölürse, kesinlikle Cehennemlik olur.” Bu konu ile ilgili diğer bazı hadis-i şeriflerde de şöyle buyuruldu: “Beni duyup iman etmeyen Yahudi ve Hıristiyan elbette Cehenneme girecektir.” (Hakim) “Cennete sadece Müslüman olan girer.” (Buhari) Bugün dünya ve ahıret saadetine kavuşmak, ancak ve yalnız, dünya ve âhıretin efendisi olan, Muhammed aleyhisselâma tâbi olmağa bağlıdır. Ona tâbi olmak İslamiyeti beğenip, seve seve yapmak ve Onun emirlerini ve İslâmiyetin kıymet verdiği, üstün tuttuğu şeyleri ve âlimlerini, velilerini büyük bilip, hurmet etmektir ve Onun dînini yaymaya uğraşmak demektir. Ona doğru bir şekilde iman etmektir. Kalbde doğru imanın bulunmasına alâmet, kâfirleri sevmeyip, onlara mahsûs olan ve kâfirlik alâmeti olan şeyleri yapmamaktır. Çünkü islâm ile küfür, birbirinin aksidir, zıddıdır. Birinin bulunduğu yerde, diğeri bulunamaz, gider. Bu iki zıd şey, bir arada bulunamaz. Bunlardan birisine kıymet vermek, diğerini hakâret ve kötülemek olur. Kâfirlere izzet veren, hurmet eden, dost edinen Müslümanları tahkîr etmiş, alçaltmış olur. Hak teâlâ, Ali İmrân sûresi 149. ayetinde kâfirlere kıymet verenlerin ve onlara uyanların, dost edinenlerin aldandıklarını ve pişman olacaklarını (mealen) şöyle beyân buyurmaktadır: “Ey iman edenler! Eğer kâfirlere uyarsanız, gerisin geriye (eski dininize) döndürürler de, hüsrana uğrayanların durumuna düşersiniz. Dünyada ve âhıretde zarar edersiniz” Müslüman olmayanları sevmek ve onlarla kaynaşmak, insanı Allahü teâlâya ve Onun Peygamberine düşman olmağa sürükler. Bunlar, Kelime-i tevhîdi söyleyip, inanıyorum derler. Namaz kılar ve her ibâdeti yaparlar. Hâlbuki, bilmezler ki, böyle yanlış hareketleri, onların imanlarını temelinden alıp götürür; haberleri bile olmaz İbni Sina, Farabi ve diğer felsefecilerin küfre düştükleri yerler 24.9.2004 Bugün İslam aleminin durumu ortada. Her kafadan bir ses çkıyor. Birinin ak dediğine diğeri kara diyebiliyor. İslam adına kimisi kafa kesiyor, kimisi katliam yapıyor. Halbuki İslam tarihi boyunca gerçek Müslümanlar terörden, anarşiden hep uzak durmuşlar. Bırakın insan öldürmeyi hayvanlara bile eziyet, zulüm yapmamışlar. İslamı farklı anlama, nakli bırakıp akli, felsefi yorumlara sapmayla ortaya çıkmıştır. Bunun böyle olacağını Ehli sünnet İslam alimleri bildikleri için, Müslümanları dini konularda akli yorumlardan, felsefeden uzak tutmuşlar, hep nakli esas almışlardır. Çünkü felsefe, dini bir tarafa bırakıp her şeyin aslını akıl ile aramayı, böylece akıl ile neticeye varmayı kendine gaye edinmiştir. Halbuki, sadece akıl ile neticeye varmlak mümkün değildir. Çünkü düşüncenin doğrusu da yanlışı da olur. Nitekim, her felsefeci, kendisinden önceki düşünce sisteminin yanlış olduğunu söyleyip, kendisi yeni bir ekol, yeni bir düşünce sistemi kurmuştur. İslâm âlimleri ise birbirlerini tasdik etmişler, hiçbiri, bir diğerini yalanlamamıştır. Çünkü hepsinin kaynağı birdir. Kendi akıllarını ön plâna çıkarmayıp, neticeye varmada dinin bildirdiklerini esas almışlardır. Kaynak aynı olunca, netice de aynı olmuştur. İslam alemine aklı, felsefiyi ölçü olarak sokan İbni Sina, Farabi.. gibi felsefecilerdir. İslam alimleri bunların hatalarını yanlışlarını tek tek ortaya çıkartmışlardır. İslâm âlimleri her düşünceyi incelemişler. Doğruyu, yanlışı bildirmişler. Müslümanların tehlikeye düşmesine meydan vermemişlerdir. Örneğin İmam-ı Gazali, İbni Sina ve Farabi’nin, 20 konuda İslam inancına ters düştüğünü söylemiş, bunlardan üçünün ise açık küfür olduğunu bildirmiştir. Bunlar: 1- Ahırette, beden diriltilmeyecek azaba ve mükafata uğrayacak beden değil ruhtur. 2- Kainat sonradan yaratılmamıştır, ezelden beri vardı. 3- Allah külliyatı, bütünü bilir cüzziyatı, küçük şeyleri bilmez. (el-munkız, 23-24) İbrahim bin Hamevi ise şöyle söylemektedir: “İmam-ı Gazali’nin yaşadığı devir ile daha sonraki devirlerde yaşayan muteber alimler, İbni Sina ve Farabi’nin mutlak küfrüne hükmetmişlerdir.” ( İbni Hacer, Lisan’ul mizan, II.293) Meşhur tarihçi İzzettin İbnül Esir ise, İbni Sina’nın, Alaüddevle Ebu cafer ibn Kakeveyh’in hizmetine girdiğini, bu zatın inancının bozuk olduğunda şüphe olmadığını, bu bu bozukluğu sebebiyle İbni Sina’yı ilhad, (Dinsizlik) ve Şeiratın reddi yolunda eserler yazmaya teşvik ettiğini bildirmiştir. ( El- Kamil IX.456) Birçok darül hadiste hocalık etmiş eser sahibi bir alim olan fakih ve muhaddis İbnüs Salah Şehrezuri, “İbni Sina İslam alimlerinden değildir, belki ins şeytanlarından bir şeytandır” demiştir. (İbnül İmad, III.237) Bozuk fikirleri ile dini İslamda büyük yara açmış olan İbni Teymiyye bile, İbni Sina ve Farabi gibi felsefecilerin yıkıcı fikirleri karşısında sessiz kalamamış bunların küfre düştüklerini açıkca söylemiştir. Aristo’nun takipcisi İbni Sina ve Farabi gibi filazofları, İslam alimlerinden farklı olarak, kainatın ezeli olduğunu, bedenin diriltilmeyeceği, azabın ruha olacağını söyledikleri için “mülhidler” sınıfına sokmuştur. Ona göre, bunlar İslam alimi değil felsefecidirler. Zira o devrin kadılarından birine, İbni Sina İslam filozoflarından mıdır” diye sorulduğunda, İslamda filozof olmaz” cevabını vermiştir. (Mecmuül fetava IX.186) Aynı kitapta, İbni Sina zındıklıkla, dehrilikle ve batinilikle itham etmiştir Zaten, İbni Sina’nın yetiştiği aile ortamı da uygun bir ortam değildi. Çünkü, babası ve ağabeyi mülhid Batıni Karamitilerin halefleri olan Fatimi bir aileden idi. Bu sebeple felsefeye merak sardığını bizzak İbni Sina kendisi söylemektedir. ( Mecmuül fetava IX.134) Bu ve buna benzer inançlarından dolayı, felsefecilerin bütün fikirlerini incelemiş olan İmam-ı Gazali ve İmam-ı Rabbani gibi İslam büyükleri bunların imanlarını kaybettiklerini küfre düştüklerini bildirmişlerdir. Felsefeciler Peygamberimizi sahtekârlıkla suçluyorlar! 25.9.2004 İslâm alimleri zamanlarındaki bütün fen bilgilerini okuyup öğrendikten sonra, islâmiyyetin gösterdiği yolda, kalblerini açarak, nefslerini temizliyerek, aklın erişemediği bilgilerde nakle uyarak doğruyu bulmuşlar, hakikate varmışlardır. Dini bilgilere felsefeyi sokmamışlardır. Bunun için İslam alimlerine felsefeci denilemez. Çünkü, felsefeciler, kendi başına hakikatı bulması mümkün olmıyan, kendi kısa aklının esîri, mahkûmu zavallı kimselerdir... Hiç böyle bir kişiyi İslâm âlimiyle kıyaslamak mümkün mü? Felsefeciler aklın dar kalıbında sıkışıp kalmış kimselerdir. Zaten, bunun için gerçeğe ulaşamamışlardır. Çünkü aklın ve rûhun mahiyetini bilmezler. Bunlar bilinmezse neticeye varılamaz. Netice zarar ve hüsran olur. İbni Sina, Farabi gibi felsefeciler dine felsefeyi soktukları için kendilerine ve arkalarından gidenlere büyük zarar vermişlerdir. Mesela, Farabi nübüvveti rüya olarak gördüğü için Filozofu peygamberlerden üstün tutmaktadır. İbni Sina ise peygamberlerde üç özellik bulunduğunu bunlara sahip olan herkesin peygamber olabileceğini söylemektedir. 1- Peygamber ilahi veya başkasından öğrenim görmeden ilme nail olur. 2- Bilgisini nefsinde hayal eder, nurani şekiller görür, tıpkı rüya gibi, kendinde sesler duyar. 3- Kendisinde faal bir kuvvet vardır. Onunla garip şeyler.(Mucizeler) gösteri. Bunlar sihrbazların gösterilerinden farklı değildir. ( Kitabün nübüvvet, 4,22,168,210) İbni Sina ve bununla beraber olan diğer felsefeciler, Hz. Peygamberin bildirdikleri kendi düşüncelerine ters olunca, Hazret-i Peygamberin hayal ile söylediğini iddia ederek, gördükleri bu hallleri halka vahiy olarak bildirdiklerini, peygamberi haşa insanları aldatan bir münafık olarak takdim ederek ağır küfür ve cehaletin içine düşmüşlerdir ( Mearücül vusul 181) Şu tespitler de felsefecilerin dinden ne kadar uzak olduğunu göstermesi bakımından ibretlilir: “Müslümanlar arasında musiki yoktu. Hicri 2. asrın sonlarına kadar, tasavvufçular arasında def, ney, dümbelek, raks gibi şeyler bulunmuyordu. Dört mezheb imamına göre eğlence, müzik aletleri külliyen haramdır. Böyle olduğu halde, bu bidata, bu harama teşvikte bulunanlar olmuştur ki, bunlar: İbnür Ravendi, Farabi, İbni Sina gibi zındıklardır” (Mecmuül fetava, XI.570) “İbni Sina, Putperest Aristo’nun vezirlik yaptığı Makedonyalı İskender’i Kur’an-ı kerimde geçen Zulkarneyn olarak takdim etmiştir.” (Mecmuül fetava, XI.171,172) “İbni Sina, harika bir zekaya sahipti. Kısa aklı peşinde gidip Hz. Peygambere muhalefet etmiş bir filazoftur.” (Tarihül islam, XXIX 232) İbni Teymiyyenin talebesi olup onun gibi bozuk fikirlere sahip El Cevziyye de bu felsefecilere şiddetli tepki göstermiştir. Hulagu’nun veziri Nasureddin Tusi’den bahsederken şöyle söylüyor: “ Tusi, mülhidler (Dinsizler) için medreseler yaptırdı ve mülhidlerin imamı İbni Sina’nın İşarat kitabını Kur’anın yerine koymak istedi, ama buna muktedir olamadı.” (İğasetül lehfan, 370) Aklımız yalnız başına ahıret bilgilerini anlayamadığı için Allahü teâlâ peygamberleri gönderdi. Akıl ile herşey halledilmiş olsaydı, peygamberlerin gönderilmesi lüzumsuz olurdu. Peygamberler, dünyâda ve âhırette rahat etmek yolunu bildirmeseydi, aklımız bu yolu bulamaz, o zamanda bir işe yaramazdı. Tehlikelerden, zararlardan kurtulamazdık. Bunun için İslam alimleri, Resûlullahın ve Eshâb-ı kiramın bildirdiklerine uymuşlar, felcefecilerin bunlara uymıyan fikirlerini delilleriyle reddetmişler, böylece islâm dînini, Hıristiyanlık gibi bozulmaktan korumuşlardır. Altın kasadaki nasîhatlar 1.10.2004 Peygamber Efendimizin, "Ben âdil sultan zamanında dünyaya geldim" buyurduğu adâletiyle meşhur hükümdar Nûşirevân-i Âdil arzû etti ki; kendisine rehber olmak için bazı nasîhatler tertip edilsin. Bu maksatla, zamanın âlimlerini topladı. Bunların içinden yirmi üç tanesini seçtirdi ve onlara, "Her biriniz bir hikmet söyleyiniz ki, hem ben istifade edeyim, hem de benden sonra gelenler" dedi. Her birisinin yazdığı hikmetli sözleri altınla yazdırdı. Bunları, yine altından bir kasa yaptırıp, altın bir anahtar ile de kilitledikten sonra hazinesine koydurdu. Ne zaman ki, müşkül bir iş ile karşılaşırsa, bu hikmetleri okur ve ona göre karar verirdi: 1- Kendinizi biliniz, ilim ve iyi edep öğrenmeyi arzû ediniz. Malı ilimden yüksek tutmayınız. Ahiret için azık toplayınız. Ahireti dünyaya satmayınız. Söylenmeyecek sözleri söylemeyiniz. Aranmakla bulunmayacak şeyi aramayınız. 2- Hikmet sahiplerinin nasîhatlarını hakîr görmeyiniz. İşlerde acele etmeyiniz. İşleri vaktinde yapınız. İşleri bilene emrediniz. Zararlı işlerden sakınınız. İşlerin önüne ve arkasına dikkat ediniz. Akıllılarla istişâre ediniz. Tecrübe edilmişi tecrübe etmeyiniz. İhtiyarların sözlerine önem veriniz. 3- Herkes sizi takvânız ve iyilikleriniz ile tanısın. Kanaati zenginlik biliniz. Sağlığın kadrini biliniz. Kimsenin üzüntüsü ve elemi ile sevinmeyiniz. 4- Dert ve belâ sahiplerinden ibret alınız. Yerinde hâsıl olan zararın, yersiz hâsıl olan menfaatten iyi olduğunu biliniz. İnsanlara her zaman müdâra ediniz, dîniniz için dünyalık verin. Her nerede müdâra lâzım olursa sertleşmeyiniz. Dost ve düşmanla barışta bulununuz. 5- İşleriniz kendi gücünüzü aşmasın. İnsanlardan ihsânı esirgemeyiniz. Elinizi ve dilinizi kollayınız. Lâyık olmayan işlerden uzak kalınız. 6- Fenâ komşudan, fenâ arkadaştan sakınınız. Arkadaşsız yola çıkmayınız. Fenâ ve aslı belli olmayanlarla yolculuk yapmayınız. 7- Çorak yere tohum ekmeyiniz. Sonradan görmüşlerden borç almayınız. Aslı belli olmayanlardan kız istemeyiniz. Kıymetsiz insanlarla oturmayınız. Allahtan korkmayandan korkunuz. 8- Malı kendinize fedâ ediniz. Ahmak, sarhoş ve deliye nasîhat etmeyiniz. Nasîhatı anlayana yapınız. Nasîhatınızı kıymetli tutunuz. Elinizin altındakilere merhamet ediniz. Kimsenin ekmeğine göz dikmeyiniz. 9- Açların yanında yemek yemeyiniz. Ekmeğinizi açlardan esirgemeyiniz. Çocuklar ve kadınlara karşı tedbirli olun. Yabancı kadını evinize uğratmayınız. Dünya nimeti ile kibirlenmeyiniz. Kadınların hîlelerinden emin olmayınız. 10- Kimsenin evinin işine karışmayınız. Yabancı kimselere evinizin yolunu göstermeyiniz. Karı koca arasında aracı olmayınız. Başkasının bir şeyine sahibinden fazla şefkatlı olunuz 11- Kibirli insanlardan korkunuz. Devlet adamlarına düşmanlık etmeyiniz. Kadın ve erkek hiç kimseye zulüm etmeyiniz. 12- Ana ve baba hakkını gözetiniz. Akrabalarınızdan kesilmeyiniz. İnsan ile ahdı muhafaza ediniz. Ahdınızı yerine getiriniz. Davetsiz kimseye misâfir gitmeyiniz. Misâfirinizi kıymetli tutunuz. Eğer bir kimse size muhtâç olursa, kudretiniz dahilinde ihtiyâcını yerine getirmeye çalışınız. 13- Bilgide ileri olanları büyük tutunuz. İlim öğretmeyi ayıp tutanları insan saymayınız. İnsanın selâmetinin, lisanına dikkatte olduğunu biliniz. Lâyık olmayan sözü söylemeyiniz. (Devamı yarın) Altın kasadaki nasîhatlar (2) 2.10.2004 Dünkü yazımızda adaletiyle meşhur hükümdar Nuşireva'ın yirmiüç âlimden aldığı yirmiüç nasihattan onüçünü yayınlamıştık. Bu gün de geri kalanlarınnı veriyoruz. 14- Fenâ söz söylemeyi âdet etmeyiniz. Lâyık olmayan söze kulak vermeyiniz. Gıybet yapmayınız. Sözden anlamayana söz söylemeyiniz. Her ne ki lisanen söyledinizse, o işi yapınız. 15- İyilerin ziyâretine rağbet gösteriniz. Salâh sahipleri ile sohbet ediniz. Ölüleri iyilikle yâd ediniz. Dosta ve düşmana nasîhattan geri kalmayınız. Ölen babanızın vasiyetini yerine getiriniz. İlim tahsiline hırslı olunuz. İlimsiz bir iş işlemeyiniz. 16- Herkesin sözüne emin olmayınız. Güzel sözleri herkese işittiriniz. Doğru ya da yalana yemîn etmeyiniz. Dünyadan fazla âhiret dostu olunuz. Yetimin malına göz dikmeyiniz. Gençlikte ihtiyarlıktan endişe ediniz. İhtiyarlık ihtiyaçlarını gençlikte hazırlayınız. 17- Kış hazırlığını yazın yapınız. Bugünün işini yarına bırakmayınız. Mütehassıs doktor söylemedikçe şunun bunun sözü ile kan aldırmayınız. 18- Cömertliği âdet ediniz. Bencillikten uzak olunuz. Ehil olmayanların sohbetinde bulunmayınız. Hacetinizi cömertlerden isteyiniz. Borçluları sıkıştırmayınız. Dostlarınızı hatâlarından dolayı îkaz ediniz. 19- Evlâtlarınıza hüner ve sanat öğretiniz. Halinizi dosttan ve düşmandan saklı tutunuz. Gizli söyleşilen yerleri dinlemeyiniz. 20- Emirlerin huzurunda gözlerinizi muhafaza ediniz. Sözlerinizi ölçülü söyleyiniz. 21- Ni'met ve bolluk zamanında dostlarınızı anınız. Düşmanı küçümsemeyiniz. Düşmanın dost görünmesinden endişe ediniz. 22- Emniyet zamanında daha çok korkunuz. Belâ vaktinde sabrediniz. Darlıkta genişlik zamanını hatırlayınız. Genişlikte darlık zamanını düşününüz. Vaatlerinize vefâ gösteriniz. Ümitlileri ümitsiz etmeyiniz. Bir görüşte kimseye aldanmayınız. Başkalarının aybını araştırmayınız. 23- Kendi yükünüzü başkasına yüklemeyiniz. Fenâ huyluları dost edinmeyiniz. Hak sözü yerden gökten üstün tutunuz. Cenâb-ı Hakka rücû etmeyi en güzel amel biliniz. Lokman Hakîm'in, sorulan bazı suâllere verdiği cevaplar: - İnsanların en akıllısı kimdir? - Zamanın kendisine uymamasından canını sıkmayandır... - İnsanların alicenâbı kimdir? - Ahireti dünya ni'metine tercih edendir... - İnsanların en zengini kimdir? - Kâmil akıl sahibi olandır... - Hangi tatlıdır ki, tadanı öldürür? - Şehvettir... - Hangi ateştir ki, sahibini yakar? - Hasettir... - Hangi binadır ki, hiç bir zaman harap olmaz? - Adâlettir... - Hangi acıdır ki, sonu tatlı olur? - Sabırdır... - Hangi tatlıdır ki, sonu acı olur? - Acele etmektir... - Hangi hastalıktır ki, tabipler ilâcından âcizdir? - Ahmaklıktır... Kâmil insanın alameti dört şeydir: 1- Dostlarla istişâre etmek. 2- Düşmana müdâra etmek. 3- Nefsânî isteklerinin ateşini söndürmek. 4- Söylemek üzere olduğu acı sözü yutmak. “Bir millet, kendini bozmadıkça...” 8.10.2004 Ayakta kalmak, hayatı idame ettirebilmek için farkı muhafaza etmek şarttır. Peki fark nedir? Fark, orijinalliktir, diğerlerinden ayıran özelliklerdir. Bir cemiyeti, cemaati, inancı, hatta devleti bu farklılıklar ayakta tutar. Orijinalliğini muhafaza edemeyen toplumlar dağılır; tarihe karışır. Bunun geçmişte sayısız örnekleri vardır. Osmanlıyı altı asır sapa sağlam ayakta tutan, dünya imparatorluğu haline getiren orijinalliği idi; diğer devletlerden farkı idi. Bu orijinallik Batı hayranı enteller tarafından bozulunca, asli unsurlar bir bir yok olup, devlette sarsıntı başladı. Sözde aydınların körü körüne, her şeyi ile Batılılaşma gayreti, devletin sonunu hazırladı. Son yıllarda, Müslümanların başına gelenler de, farkı muhafaza edememekten dolayıdır. Müslüman olmalarına rağmen, yaşayış olarak pek çok ülkede Müslümanların gayri müslimlerden farkları kalmadı. Çocuklarına meşhur Müslüman isimleri konulmaz oldu. Düğünlerde ve diğer örf adetlerde arada hiçbir fark fark kalmadı. Fark muhafaza edilmediğinde, sadece cemiyetler, devletler yok olmaz. İnançlar, dinler için de bu kural geçerli. Mesela bugün Peygamber efendimizden bu yana devam ede gelen “Ehli sünnet vel cemaat” itikadına sahip insan sayısı çok azaldı. Eskiden bütün İslam ülkeleri bu itikada sahipti. Bu itikadın aslına, orijinaline sahip çıkılmadığı ve yaşanmadığı için de Müslümanların başı dertten kurtulmuyor. Bırakın ehli sünnet itikadına mensup Müslümanı bulmayı, Ehli sünnet’in ne olduğunu bilen bile yok. İslam ülkelerinin Batı’dan farkı kalmadı. Hadis-i şerifte, “Kendini bir kavme benzeten onlardan olur” buyuruldu. Bu hadis-i şerif, âhlâkını, ibadetlerini, yaşayışlarını gayri müslimlere benzeten, onların kötü âdetlerine uyanları, haramlara “güzel sanat” ismini takanları haber vermektedir. Bir fikrin, bir inancın ayakta kalabilmesi “farkın” devamlı gündemde tutulması ve bu farkın yaşanması ile mümkündür. Bunun için de; aynı inancı taşıyan kimselerin her vesile ile beraber olmaları, birbirlerinden kopmamaları gerekir. Aralarındaki ufak tefek meseleler ayrılığa sebep olmamalıdır. Sürüden ayrılanı kurt kapar. Sevgiyi, muhabbeti gideren, dedikodu, gıybet gibi aşağılıklara tenezzül edilmemelidir. Yine aynı inancı taşıyan kimselerin, zaruri beraberliklerin dışında, farklı, bozuk inançta ve yaşayıştaki kimselerden uzak kalmaları, bunlarla sosyal aktivitelere girmemeleri gerekir. Çünkü, kötülükler, kötü huylar, bozuk inançlar bulaşıcı hastalıklardan daha hızlı yayılır. Bunlara dikkat etmeyen, belli bir ideali, şuurlu bir inancı olmayan sıradan bir kimse, durumuna düşer. İdeali olmayan; davasını, inancını yaşayamaz ve yaşatamaz. Kendisinden sonraki nesillere intikal ettiremez. Yaşanmayan davanın, “Orijinalliği” “farkı” zamanla yok olur. Farkı kaybeden farkında olmadan kendini de kaybeder. İnandığı gibi yaşamayan, daha sonra yaşadığı gibi inanmaya başlar. Ondan sonra da, bize ne oldu, biz eskiden şöyleydik, böyledik, demenin faydası olmaz. İnsan kendini değiştirmedikçe, Cenab-ı hak verdiği nimetleri geri almaz. Allahü teâlâ, Kur’an-ı kerimde, “Bir millet, kendini bozmadıkça, Allah onlara verdiğini değiştirmez.” buyurmaktadır. Rüzgâr eken fırtına beçir, diye boşuna dememişlerdir. İnsanın kendini bozulmaktan muhafaza etmesi kolay değildir. Azgın sele kapılmış kimsenin kendini koruyabilmesinden daha zordur. İnsan önce kendisini, sonra çoluk çocuğunu sonra da çevresini kurtarmanın gayreti içinde olmalıdır. Bir müslümanın imanını kurtarmak yüz kafiri müslüman yapmaktan daha kıymetlidir. Bu da ancak, “farkı” “Orijinalliği” muhafaza etmekle mümkündür. “Külfete, sıkıntıya girmeyin!” 9.10.2004 Eski dostluklar, “çat-kapı “ teklifsiz ziyaretler gün geçtikçe azalmakta, herkes kendi kabuğuna çekilmekte. Aynı apartmakda yıllarca oturupta kapılarını çalmayan komşuluklar gelişmekte. Sosyal bir varlık olan; bunun için de, konuşma, görüşme dertleşme ihtiyacı olan insanoğlunu bu tür yeni gelişmeler streslere, depresyonlara hatta intiharlara sürüklüyor. İnsanın bu tür olumsuzluktan kurtulabilmesi için konuşması, dertleşmesi deşarj olması gerekir. Bunun için de gereğinde en mahrem meselesini bile açıp dertleşebileceği güvenilir dostlara ihtiyacı vardır. Samimi dostlukların azalmasının pek çok sebebi varsa da bugün teşrifat (Protokol) üzerinde durmak istiyorum. Meselâ gidiyorsunuz bir dostunuzun evine... Kalacağınız süre zaten az. Çoktandır görüşememişsiniz, hâl hatır sorup hasret gidereceksiniz. Ama ne mümkün? Daha oturur oturmaz servis telâşı başlıyor. Önce çaylar, arkasından çeşit çeşit pastalar, börekler geliyor. Ziyafete gitmediğiniz için de bunları yemede zorlanıyorsunuz. Ayıp olmasın, beğenmedi denilmesin diye kendinizi zorlayarak mecburen yiyorsunuz. Ne kadar zorlasanız da pastaların bir kısmını yiyemiyorsunuz. Çay servisi bitince, kalan pastalar kaldırılıyor. Nereye gidiyor bunlar biliyor musunuz? Söyleyeyim, aynen çöpe... İşte size israfın âlâsı. Daha bitmedi; çay pasta servisinin arkasından meyve servisi başlıyor. Hem de çeşit çeşit... Midede her çeşite yer kalırmış, derler. Onları da midenizin bir köşesine yerleştiriyorsunuz. Zaten o zamana kadar da gitme zamanı geliyor. Sizi de bize bekleriz, diyerek müsaade isteyip kalkıyorsunuz. Sözde sohbet etmeye, hâl hatır sormaya gelmiştiniz... Sadece; nasılsınız, iyi misiniz diye sorabiliyor; ev sahibi de, çok şükür iyiyiz, diyebiliyor... Şimdi olanları sıralayalım: 1- Zaman israfı oluyor. Dertleşip, deşarj olmak, kitap okumak gibi faydalı işlere harcanacak zamanı yeme içme mücadelesi ile geçiriyorsunuz. 2- Yapılan ikramlar çok masraflı olduğu için, maddî imkânsızlıktan kimseyi çağıramıyorsunuz. Çağıramadığınız için de başkasını ziyarete gidemiyorsunuz. Böylece ziyaretler, dostluklar azalıyor. Bu ziyaretlerin boşluğunu, parklarda, kırlarda, piknik yerlerinde, sahillerde doldurmaya çalışıyorsunuz. Tabiî ki mümkün olmuyor... 3- İkramların birçoğu çöpe atıldığı için israf yapmış, yani haram işlemiş oluyoruz. Ayrıca zorla, yani doyduktan sonra yenildiği için de günaha giriyoruz. İnsanların birbirlerine ikramı külfetsiz olursa, çok güzeldir. Dinimiz ikramı, hediyeleşmeyi emreder. Hadis-i şerifte, “Sizin hayırlınız, yemek yedireninizdir.” buyurulmuş. Fakat sıkıntıya girmemek, daha faydalı işlere mâni olmamak şartıyla tabiî ki... Çünkü, dinimizde bir de şöyle bir kaide var: Ehem mühime tercih olunur. Yani çok önemli az önemliye tercih edilir. Ayrıca haram işlenerek, hizmet, ibadet yapılmaz. Dinimiz, misafire hazırda ne varsa onu vermeyi, külfete girmemeyi, çeşit çeşit ve pahalı yemekler ikram etmemeyi emreder. Peygamber efendimiz, “Külfete, sıkıntıya girmeyin!” buyururdu. Külfet, insanları birbirinden uzaklaştırır. Hz. Ali, yemeğe davet edilince, üç şartla kabul ederdi: Bir şey almak için çarşıya gitmeyeceksin. Evinde olanla yetineceksin. Benim yüzümden kendini, çoluk çocuğunu sıkıntıya sokmayacaksın. İş hayatı da ev hayatına benziyor: Amerikalı bir devlet adamı Türkiye’ye ziyarete gelmişti. Dönüşte kendisine,”Türkiye’deki çalışma hayatını nasıl buldunuz?” diye sordular. Üç kelime ile özetledi Türkiye’nin durumunu: Eating, meeting, briefing... Yani yemek, toplantı, yapılacak iş hakkında bilgi verme... Bir arkadaşa sormuştum, “Ne yapıyorsunuz, nasıl gidiyor işler?” diye... O da cevap vermişti: “Toplantılardan arta kalan vakitte iş yapmaya çalışıyoruz...” Onbir ayın sultanı; Ramazan ayı 15.10.2004 Çok şükür bugün mübarek Ramazan ayına tekrar kavuştuk. Cenab-ı Hak, daha nice Ramazanlara sağlık ve afiyet içinde erişmek nasip eylesin. Adem aleyhisselamdan beri hak dinlerin hepsinde oruç vardı. Oruç tutmak bize, yâni ümmet-i Muhammede hicretten, Peygamber efendimizin Mekke'den Medine'ye hicretinden onsekiz ay sonra, Şaban ayının onuncu günü, Bedir gazâsından bir ay önce farz oldu. Ramazan, yanmak demektir. Çünkü bu ayda oruç tutan ve tevbe edenlerin günâhları yanar, yok olur. İslâmın beş şartından dördüncüsü, mübârek Ramazan ayında, hergün oruç tutmaktır. Resûl aleyhisselâm: “Ramazan ayı gelince, Cennet kapıları açılır. Cehennem kapıları kapanır ve şeytanlar bağlanır” buyurdu. Peygamber efendimiz, Şaban ayının son günü bir hutbesinde şöyle buyurdu: “Ey müslümanlar! Üzerinize öyle büyük bir ay gölge vermek üzeredir ki, bu aydaki bir gece ki bu Kadir gecesidir, bin aydan daha faydalıdır. Allahü teâlâ, bu ayda, hergün oruç tutulmasını emretti. Bu ayda, geceleri terâvîh namazı kılmak da sünnettir. Bu ayda, Allah için ufak bir iyilik yapmak, başka aylarda, farz yapmış gibidir. Bu ayda, bir farz yapmak, başka ayda yetmiş farz yapmak gibidir. Bu ay, sabır ayıdır. Sabredenin gideceği yer Cennettir. Bu ay, iyi geçinmek ayıdır. Bu ayda mü'minlerin rızkı artar. Bir kimse, bu ayda, bir oruçluya iftâr verirse, günâhları affolur. Hak teâlâ, onu Cehennem ateşinden âzâd eder. O oruçlunun sevabı kadar, ona sevap verilir.” Resûlullahın bu hutbesini dinliyen Eshâb-ı kirâm şunu sordular: “Yâ Resûlallah! Her birimiz, bir oruçluya iftâr edecek, onu doyuracak kadar zengin değiliz. Bu büyük sevaptan mahrum mu kalacağız?” Resûl aleyhisselâm Eshâbına şöyle cevap verdi:” Bir hurma ile iftâr verene de, yalnız su ile oruç açtırana da, biraz süt ikrâm edene de, bu sevap verilecektir. Bu ay, öyle bir aydır ki, ilk günleri rahmet, ortası af ve mağfiret ve sonu Cehennemden âzâd olmaktır. Bu ayda, emri altında olanların yâni işçinin, memûrun, askerin ve talebenin vazîfesini hafîfletenleri Allahü teâlâ affedip, Cehennem ateşinden kurtarır.” Peygamber efendimiz devamla şöyle buyurdu:” Bu ayda dört şeyi çok yapınız! Bunun ikisini Allahü teâlâ çok sever. Bunlar, Kelîme-i şehâdet söylemek ve istiğfâr etmektir. İkisini de, zaten her zaman yapmanız lâzımdır. Bunlar da Allahü teâlâdan Cenneti istemek ve Cehennem ateşinden O'na sığınmaktır. Bu ayda, bir oruçluya su veren bir kimse, Kıyâmet günü susuz kalmıyacaktır.” Her ibadette olduğu gibi, oruç tutmada da niyet çok önemlidir. Oruç Allah rızası için tutulmalıdır. Rejim için, âdet olarak tutulan orucun faydası olmaz. Peygamber efendimiz şöyle buyurdu: “ Bir kimse, Ramazan ayında oruç tutmayı farz bilir, vazîfe bilir ve orucun sevabını, Allahü teâlâdan beklerse, geçmiş günâhları affolur.” Bu hadîs-i şerîften anlaşılıyor ki, orucun Allahın emri olduğuna inanmak ve sevap beklemek lâzımdır. Oruç tutmanın güç olmasından şikâyet etmemek şarttır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Allahü teâlâ benim ümmetime, Ramazan-ı şerîfte beş şey ihsân eder ki, bunları hiçbir peygambere vermemiştir: 1- Ramazanın birinci gecesi, Allahü teâlâ mü'minlere rahmet eder. Rahmet ile baktığı kuluna hiç azap etmez. 2- İftâr zamanında, oruçlunun ağız kokusu, Allahü teâlâya, her kokudan daha güzel gelir. 3- Melekler, Ramazanın her gece ve gündüzünde, oruç tutanların affolması için duâ eder. 4- Allahü teâlâ, oruç tutanlara, âhırette vermek için, Ramazan-ı şerîfte Cennette yer ta'yîn eder. 5- Ramazan-ı şerîfin son günü, oruç tutan mü'minlerin hepsini affeder. Yâni Ramazan ayının tamamını oruçlu geçirenleri affeder. En kıymetli ay 16.10.2004 Ramazan ayı, diğer aylarla mukayese edilemeyecek kadar önemli bir aydır. Sevapların, mükafatların kat kat fazlasıyla verildiği bir aydır. Bunun için bu ayın kıymetini bilip, fırsatları kaçırmamak lazımdır. İslâm âlimlerinin büyüklerinden, İmâm-ı Rabbânî hazretleri Ramazan ayının üstünlüğünü şöyle bildirmektedir: “Ramazan-ı şerîf ayında yapılan nâfile namaz, zikir, sadaka ve bütün nâfile ibâdetlere verilen sevâb, başka aylarda yapılan farzlar gibidir. Bu ayda yapılan bir farz, başka aylarda yapılan yetmiş farz gibidir. Bu ayda, bir oruçluya iftâr verenin günâhları affolur. Cehennemden âzâd olur. O oruçlunun sevâbı kadar, ayrıca buna da sevâb verilir. O oruçlunun sevâbı hiç azalmaz. Bu ayda, emri altında bulunanların işlerini hafîfleten, onların ibâdet etmelerine kolaylık gösteren âmirler de affolur. Cehennemden âzâd olur. Resûlullah, bu ayda, esîrleri âzâd eder, her istenilen şeyi verirdi. Bu ayda ibâdet ve iyi iş yapabilenlere, bütün sene, bu işleri yapmak nasip olur. Bu aya saygısızlık edenin, günâh işleyenin bütün senesi, günâh işlemekle geçer. Bu ayı fırsat bilmelidir. Elden geldiği kadar ibâdet etmelidir. Allahü teâlânın râzı olduğu işleri yapmalıdır. Bu ayı, âhıreti kazanmak için fırsat bilmelidir. Kur'ân-ı kerîm Ramazanda indi. Kadir gecesi, bu aydadır.” Ramazân-ı şerîfte, hurma ile iftâr etmek sünnettir. Güneşin battığı iyi anlaşılınca, önce E'ûzü ve Besmele okuyup "Allahümme yâ vâsi'al - magfireh igfirli ve li- vâlideyye ve li-üstâziyye ve lil mü'minîne vel mü'minât yevme yekûmülhisâb" denir. Bir iki lokma iftârlık yiyip, “Zehebezzama' vebtelletil urûk ve sebe-tel-ecr inşâallahü teâlâ.” duâsını okumak sünnettir. Bundan sonra yemeğe başlanır.. (Duânın başındaki "Z" peltek olan "Zel" harfidir. Zama'daki ise "Zı" harfidir. Sebe'deki "S" ise peltek "Se" dir.) Oruca, akşam ezânından, ertesi gün, dahve vaktine yâni öğleye bir saat kalana kadar niyet edilebilir. İmsâk vaktinden evvel niyet ederken, “Niyet ettim, yarın oruç tutmaya” denir. İmsaktan sonra niyet ederken, “Bugün oruç tutmaya” denir. Kazâ ve keffâret orucuna ve mu'ayyen olmayan adak oruçlarına fecirden sonra niyet edilemez. Ramazanda, iftârı acele etmek ve sahûru, geciktirmek sünnettir. Resûlullah "sallallahü aleyhi ve sellem", bu iki sünneti yapmağa çok dikkat ederdi. Sahûru geciktirmek ve iftârı çabuk yapmak, belki insanın aczini gösterdiği için sünnet olmuştur. Zaten ibâdet, aczi ve ihtiyâcı göstermek demektir. Ramazan-ı şerîf orucu, her müslümana farz olduğu gibi, tutamıyanların kazâ etmeleri de farzdır. Herhangi bir özür ile Ramazanda oruç tutamıyanlar, Ramazandan hemen sonra, kazâsını tutmalıdır. Kazâ namazı borcu olanların, kazâ orucu olanların nâfile ibâdetlerle meşgûl olması, boşuna zahmet çekmektir. Önce farz borçları yerine getirmeli, ödemelidir. Ancak farz borçlardan kurtulduktan sonra, nâfile olarak yapılan ibâdetlerin bir fâidesi olur. Bu, oruçta olduğu gibi namazda ve diğer ibadetlerde de böyledir. Önce farz borçları ödemeli sonra nafile ile meşgul olmalıdır. Hadîs-i şerîfte, “Ay'ı görünce oruç tutunuz! Tekrâr görünce, orucu bırakınız!” buyuruldu. Ramazana başlamak için Şa'bânın yirmidokuzuncu günü, güneş battıktan sonra, hilâli, yâni gökte yeni Ay'ı aramak ve Ay'ı görmek, eğer görülmezse, Şa'bân ayını otuz güne tamamlamak lâzımdır. Ramazanın girişi bu şekilde yapılmayan yerlerde, oruca takvimlerdeki bildirilen günde başlamak ve bayramdan sonra, başlangıç ve bitişteki hata ihtimaline karşı iki gün kazâ orucu tutmak gerekir. Yaşayarak örnek olmak 22.10.2004 İnsan, ruh ve bedenden meydana gelen bir varlıktır. Bunlardan her ikisinin de ihtiyacı karşılanır, tatmin edilirse insan huzurlu olur. Bu sağlanamazsa insan sıkıntı ve huzursuzluktan kurtulamaz. Günümüzde bedenin ihtiyacı fazlasıyla karşılanıyor, fakat ruhun ihtiyacı karşılanmadığı için huzursuzluk had safhadadır. Ruhun en önemli ihtiyacı gerçek bir din ve doğru bir imandır. Bunu sağlayamadığı müddetçe insan kendini boşlukta hisseder. Bu açığı kapatmanın yollarını arar. Teknoloji yönünden en ileri, en gelişmiş milletlere mensûb insanlar bile, bu ihtiyâcı tatmîn için, türlü türlü sapık düşüncelere, uydurma fikirlere bağlanmışlardır. Akıl almaz çılgınlıklar yapılmıştır. Örneğin Jim Jones adlı sapık bir papaz, kendine bağladığı yüzlerce kişinin kendilerini öldürmelerini istemiştir. Hâlbuki bu insanlar, İslâmı tanısalardı, Müslüman olsalardı, "Barış ve sükûnet, selâmet, Allaha teslîm olmak" demek olan islâm dîni, onlara aradıkları gönül rahatlığını verecekti. Böyle sapıklıklara, vahşetlere düşmeyeceklerdi. Ne yazık ki, biz Müslümanlar dînimizi dünyaya gereği gibi anlatamıyoruz. Bunda, bizim de dînimize tam bağlı olmamamızın ve onun emirlerine tam uymamamızın tesîri vardır. İslâm dînini teblîg etmek istiyen bir kimsenin önce kendisinin bizzat örnek bir Müslüman olması lazımdır. Böyle doğru ve dürüst hareket edersek, bizi gören ve başka bir dîne bağlı olan kimseler, bize hayran kalacak ve Müslüman olmakla şerefleneceklerdir.. Mesela, 1960'lı yıllarda kapılarını Türklere açan Avrupa'da, bugün beş milyonun üzerinde Türk yaşamaktadır. Beş milyon deyip geçmeyin, bugün beş milyonun altında nüfusu olan dünyada pek çok devlet var. Eğer bu beş milyon insan, dînimizi iyi bilen, dînimizin güzel ahlâkı ile ahlâklanan, yaşayışıyla, çalışmasıyla, kısacası her haliyle dört dörtlük Müslüman olsaydı inanın bugün Avrupa'nın çehresi değişirdi. Fakat biz ne yaptık, bırakın iyi örnek olmayı tam tersine kötü örnek olduk. Avrupa'nın nezdinde, Türk kelimesi ile Müslüman kelimesi eş anlamlıdır. Dolayısıyla dîni bilsin bilmesin, eğer bir kimse Türkse Müslümandır, İslâmı temsil etmektedir. Böyle kimseler sebebiyle Avrupalı İslâmiyetten soğudu. Bugün de dış güçler, dünyaya İslamiyeti kötü göstermek için ellerinden geleni yapıyorlar. Terör hareketlerinin perde arkasında da bunlar var. İslamiyetin, bütün dünyaya kılıç zoruyla yayıldığı zannedilmesin. O, bilakis örnek insanlar vâsıtasıyla yayıldı. Osmanlılar bir yeri fethedince, kimseyi Müslüman olmaya zorlamazlar, Anadolu'dan oralara Müslüman aileler yerleştirirlerdi. Bu örnek insanların vasıtasıyla, yerli halk İslâmiyeti, İslâmın güzel ahlâkını, adâletini tanır, kısa zamanda Müslüman olurlardı. Bosna'nın, Arnavutluk'un kısacası Balkanlar'daki yerli halkın Müslüman olmaları hep böyle olmuştur. Hattâ Anadolu'nun müslümanlaşması da böyle olmuştur. Çeşitli yerlerden, Türkistan'dan, Horasan'dan gelen Alperenler, Anadolu'nun en ücra köşelerine kadar gidip yerleşmişler, sessiz sedâsız yaşayışları ile yerli halka İslâmı sevdirmişlerdir. Asırlar önce Anadolu'nun tamamı gayrı müslim idi. Bugün yüzde 99'u Müslüman. Müslüman olmayanlar, öldürülmediğine göre, bir yerlere sürgün olmadıklarına göre, bu yerli halk ne oldu? Büyük çoğunluğu kendiliğinden Müslüman oldu. Biz, hakîkî bir Müslümana yakışır bir tarzda hareket edersek, Müslümanların adedi daha çok artacak, çoğaldıkça, dünyada yanlış i'tikâdlar, inanışlar azalacak ve insanlık arzûladığı barış ve sükûna, rahat ve huzûra kavuşacaktır. Bu bir hayâl değildir, görülmüş, tecrübe edilmiştir. Osmanlılar, İslâm ahlâkı ile üç kıtaya yayılıp, çeşitli inançtaki, dildeki, ırktaki, renkteki insanları 6 asır rahat ve huzur içinde yaşatmadılar mı? Osmanlıda din gayreti 23.10.2004 Osmanlıların İslâmiyete hizmetleri, bir şâheserdir. bir âbidedir. Tarih meydanına dikilmiş olan bu dev âbideyi görmemek için kör veya bir Türk düşmanı olmak lâzımdır. Osmanlıları “Osmanlı “ yapan İslâmiyettir. Diğer Türk boylarının ekserîsi, İslâmiyet ile şereflenmedikleri için yok olup gittiler. Büyüyüp kıtalara hükmetmek, sadece Osmanlı Türklerine nasîb oldu. İslâmiyete hizmette Eshâb-ı kirâmdan sonra Osmanlılar ikinci oldular. Bu kadar millet arasında hizmette ikinci olmak, Osmanlılar için büyük bir şereftir. Mü’minlerin şerefli emîri Hz. Ömer, “Biz, zelîl, aşağı kimselerdik. Allahü teâlâ, bizleri Müslüman yapmakla şereflendirdi” buyuruyor. İslâmiyetin, her çeşit fazîlet ve şerefler kaynağı olduğunu bilmiyen câhiller, İslâmiyete şeref verilecek sanırlar. Bazı sinsi İslam düşmanlarının iddia ettikleri gibi, İslâmiyet, Osmanlıların elinde, hiçbir şey kaybetmemiş, Türklerin elinde İslâm dondurulmamış, gelişmesi durdurulmamıştır. Osmanlılar, askerlikte olduğu gibi, diğer sahalarda da başarılı olmuşlar, ilme gereken önemi fazlasıyla vermişlerdir. İctihâda da mani olmamışlar ancak, hicri dördüncü asırdan sonra mutlak müctehid yetişmediği için, bu kapı kendiliğinden kapanmış, mutlak müctehid yetişmemiştir. Fakat fıkıh ilmi çok gelişmiş, imparatorluğun en ücrâ köşesine kadar, fıkıh, ilmihal kitapları ulaştırılmıştır. Dînini bilmiyen câhil kimse bırakılmamıştır. Osmanlılar ahlâkta da yüksek dereceleri yakalamışlardır. Tarihte bunun birçok örnekleri vardır. Meselâ, İstanbul’dan Viyana’ya doğru giden İslâm ordusu, Belgrad yakınlarında, bir su başında mola veriyor. Çeşme, abdest alan, kaplarına su dolduran askerlerle dolu. Yakındaki bir kilisenin papazı, güzel kızları süslüyor. Ellerine birer kap verip, çeşmeye gönderiyor. Papaz pencereden gizlice seyrediyor. Kızlar gelince, askerler hemen kenara çekiliyor. Hiçbir asker, güzel kızlara dönüp de yan gözle bile bakmıyor. Kızlar rahatça kaplarını doldurup kiliseye dönüyorlar. Papaz, İslâm askerlerinin bu güzel ahlâkını, fazîletini, edebini ve merhametini görünce; “Bu ordu hiç yenilmez. Boş yere kanınızı dökmeyin” diyerek Haçlı kumandanlarına haber gönderir. Osmanlı sultanları, kendilerini İslâmın birer hizmetçisi olarak görmüşlerdir. Meselâ Abbâsîlerden sonra, İslâm halîfelerine Mısır’da zindan hayatı yaşatan, hilâfet haklarını onlardan gasbedenler, hutbelerde kendilerine, “Sultânül-haremeyn” ya’nî mübârek yerlerin sultanı demekten hayâ etmiyorlardı. Yavuz Sultan Selîm Hân 1517 senesinde, Mısır’ı fethedip, halîfeyi esâretten kurtarıp, Mekke ve Medîne’yi idâresi altına alınca, alışkanlıkla kendisine de sultânül-haremeyn diyen hatîbi susturup; “Benim için, o mübârek makâmların hizmetçisi olmaktan daha büyük şeref olamaz. Bana, Hâdimül-haremeyn deyin!” buyurduğunu tarih kitapları yazmaktadır. Sultan ikinci Abdülhamîd hân, siyâsal bilgileri birincilikle bitireni, her sene saraya kâtib alırdı. Böylece, gençleri çalışmaya teşvîk ederdi. Kâtib seçilen Es’ad bey kitabında diyor ki: Bir gece yarısı şifre yazdım. İmzâ için, Sultanın yatak odasının kapısını çaldım. Açılmadı. Bir daha çaldım. Yine açılmadı. Üçüncü olarak kapıyı çalacağım zaman, kapı açıldı. Karşıma çıkan Sultan, havlu ile yüzünü siliyordu. Dedi ki: “Evlât, seni beklettim. Kusûruma bakma! Daha birinci çalışta kalktım.Gece yarısı, mühim bir imza için geldiğini anladım. Abdestsiz idim. Bu milletin hiçbir kâğıdını abdestsiz imza etmedim. Abdest almak için geciktim. Oku da dinliyeyim.” Sonra Besmele çekerek imzaladı ve “Hayrlı olsun inşâallah” dedi. İşte Osmanlı sultanları İslâmiyete böyle bağlı, böyle saygılı idi. Dine böyle saygılı oldukları için de, herkes bunlara saygılı idi. Üç asırlık planın meyveleri 29.10.2004 Şimdi motor gücü ile kesme yapıldığı için pek kalmadı. Eskiden taş kesme ustaları vardı. Büyük bir taş kütlesini ele alır. Taşın büyüklüğüne göre, aynı hizada 3-5 tane çelik çiviye taşa çakar. Elindeki balyozu her birine sıra ile tık tık tık diye vurur. Bu vuruş, aynı sıra ve aynı tempo ile istikrarlı, kararlı bir şekilde devam eder. Vakti saati gelince taş şak diye ikiye ayrılırdı. Her sene olduğu gibi bu sene de Ramazan münasebetiyle dinlerarası diyalog faaliyetleri; papazlı hahamlı İftar yemekleri taş ustasının kararlılığı ile devam ediyor. Aklı selim insanların, “Diyaloğu camiye, kiliseye, iftar sofralarına sokmayın, çünkü böyle bir davranış dinleri birleştirmeye yolaçar, bu da dinlere yapılacak en büyük köktülüktür. Dinler değil din mensupları arasında yapılması gereken, kimsenin itirazının olmadığı insani boyutlu diyaloğun da dini mekanların dışınıda olması gerekir” demelerine rağmen diyalogçular ısrarla bu yanlış ve tehlikeli faaliyetlere devam etmektedirler. Bu kararlı ve ısrarlı faaliyetler onların açısından netice vermeye de başladı. Eskiden Müslümanların kafasında, şimdikinden çok farklı bir papaz bir haham tipi ve onların inançları ile ilgili de negatif bir düşünce vardı. Şimdi artık bunlar değişmeye, bunun yerini, onların yaşayışlarına, inançlarına sempati duyan, onların da Cennete gideceğine inanan pozitif bir düşünce almaya başladı. Bunun için de, iftarlarda, noellerde, ayinlerde beraberlikler, karşılıklı evlilikler, kız alıp vermeler gelişti. Kur’an-ı kerimin, “Ey iman edenler, Yahudileri de, Hıristiyanları da dost edinmeyin! Onlar, (İslâma olan düşmanlıklarında) birbirinin dostudur. Onları dost edinen de onlardan olur. Allahü teâlâ, (kâfirleri dost edinip, kendine) zulmedenlere hidayet etmez.” (Maide 51) emrine rağmen, dostluklar hayli ilerledi. Peki bu noktala nasıl elindi? Tabii ki, taş ustasının kararlığı ile. Mesela, 1730’lu yıllarda İngiltere Sömürge Bakanlığı’nın hazırladığı, (İngiliz Casusunun İtirafları kitabında bahsedilen) “İslamı Nasıl Yıkabiliriz” kitabında ne yapılacağı madde madde yazılmış. Örneğin beşinci maddede Müslüman kılığındaki casuslara,” Müslümanlara, hazret-i Peygamberin İslamdan kastının, sadece Müslümanlar değil, Hıristiyanların ve Yahudilerin de dahil olduğu, Allaha inanan, ‘La ilaha illallah’ diyen herkesin buna dahil olduğu inancını yayacaksınız” emri verilmektedir. Bu misyonun devamı olarak 19.yüzyılın sonlarına doğru Türkistan’da ortaya çıkan Musa Carullah önderliğindeki “Ceditçilik” yani dinde reform hareketinin belli başlı fikirlerinden biri de, “Ahırette Rahmeti ilahinin sadece Müslümanlarla sınırlı olmadığı, Allaha inanan herkesi kuşattığı” fikri idi. 1730’lu yıllarda buna inanan belki bir tek Müslüman çıkmamıştır. Fakat onlar, taş ustasının yaptığı gibi ısrarla söylemeğe devam ettiler. Bugün, o tarihten 275 sene sonra dünyanın dört bir yanında pek çok Müslüman artık İngilizlerin planladığı gibi inanmaya başladı. Peki bu durum karşısında bizler ne yapacağız? Bunların yaptığının tersini yapacağız. Taş ustasının yaptığı gibi yılmadan, usanmadan gerçekleri anlatmaya devam edeceğiz. Bu gerçek de şudur: Son din İslam, son peygamber Muhammed aleyhisselamdır. Kur’an-ı kerimde. “Allah indinde hak din ancak İslâmdır.” buyurulmuştur (A. İmran 19). Peygamber efendimiz gelip, kur’an-ı kerim inince, diğer kutsal kitaplar nesh edilmiş, yürürlükten kaldırılmıştır. Yeryüzündeki herkesin, Müslüman olması yani, Muhammed aliyhisselama inanması ve itaat etmesi Cenab-ı Hak tarafından emredilmiştir. Bu şekilde inanan gerçek iman sahibi olmuş; inanmayan kafir olmuş olur. Kafir olan da, sonsuz olarak Cehennemde kalacaktır. Bu husus dinimizde imanla ilgili kesin bilgi olduğu için, buna bu şekilde inanmayan dinden çıkmış olur. Bunun ben Müslümanın demesi, ibadet etmesi bir şey ifade etmez. Mısır hükümetinin ezan projesi 30.10.2004 Geçenlerde gazetelerde Mısır’da din adamlarının ve halkın tepkisini çektiği ve protesto yürüyüşlerinin düzenlendiği bir hadise ile ilgili haber vardı. Haberin özeti şöyleydi: “Mısır hükümeti, yüksek volüm nedeniyle ses kirliliği meydana getirdiği gerekçe gösterilerek ezanın radyodan günde 5 vakit radyodan yayımlanmasını önerdi. Proje hayata geçirilirse, başkent Kahire'de camiler ezan okumayacak. Halk günde 5 vakit radyolardan yapılacak ezan yayınıyla namaza davet edilecek.” Halkın ve din adamlarının tepki gösterdiği hükümetin ezan projesinin özeti böyleydi. Din adamlarının tepki göstermeye hiç hakları yok aslında. Hatta böyle bir projede onların da vebali, günahı var. Çünkü sen iyi niyetle de olsa, dinin bildirdiklerinin dışına çıkar, bidat işlersen, zamanında Mısır’da ibadetlerde hoparlöre cevaz verirsen neticesi de bu olur tabi. Bununlada kalmayacak merkezi ezan, merkezi radyolu ezan, merkezi vaaz derken arkasından merkezi, sesli görüntülü namaz da gelecek bunda hiç şüpheniz olmasın. Merkezi bir camide veya rodyoda, TV’de namaz kılınacak, evinden dükkanından herkes buna uyacak. Bunu yapanlara ilmen, mantıken tatmin edici bir cevap ta veremezsiniz. Hoparlörden çıkan ses neyse, radyodan çıkan ses de odur çünkü. Bidat öyle bir şey ki, kapıyı az da olsa aralamaya gör, bir zaman sonra kapının sonuna kadar açıldığını, daha sonra kapının da sökülüp atıldığını görürsün. Bunun için, 14 asırdır, Ehli sünnet alimleri sünnete uymada taviz vermemişler, bidatle mücadele edip ne bahasına olursa olsun içeri sokmamışlardır. Çünkü, içeri soktuğun zaman, çıkaramazsın, çıkarmaya kaltığın zaman sapıklıkla, dinsizlikle suçlanırsın. Konumuzla ilgili bir anektot aktarayım. Yıllar önce bir iş adamımız şöyle anlatmıştı: “Anadolumuzun şirin bir ilinin valisini dostum olduğu için ziyarete gitmiştim. Cuma günü idi. Beraber Cuma namazına gittik. Gittiğimiz cami 40- 50 kişilik küçücük tarihi bir cami idi. Namaz başladı. İmam o küçük yerde hoparlörü sonuna kadar açtı. Ne okuduğu hutbe anlaşılıyordu, ne de kıldırdığı namaz. Camiden çıktıktan sonra yolda vali dert yandı: “Bu kadar da olmaz arkadaş. Adam küçücük yerde açtı hoparlörü. Nerdeyse kulaklarımın zarı patlayacaktı. Namazdan hiçbir tat almadan, ne huşu kaldı ve manevi haz.” Vali beyin bu şikayeti üzerine ben de dedim ki, “Bir o kadar da benden. Namazın bitmesini zor bekledim, hemen kendimi dışarı attım.” Sonra valiye şu teklifi yaptım. “Nasıl olsa yolumuzun üzerinde uğrayıp bu durumu Müftüye bildirelim.” Vali de uygun gördü. Beraber müftüyü ziyarete gittik. Çay kahveden sonra Vali bey söze girdi: “Müftü bey arkadaşımla, filan camide Cuma namazını kıldık. Fakat her ikimizde kendimizi sesten dışarı zor attık. Küçücük bir camide bu hoparlöre ne luzumu var. Müftü efendi de, demez mi, “Bir o kadar da benden. Ben de, kenar bir semte gideyim diye falan camiye gittim. Hoparlör sesinden öyle rahatsız oldum ki anlatamam.” Tam konuşmaların bu safhasında, araya girerek dedim ki, “İlin mülkki amiri olan sayın valimiz rahatsız, ilimizin sayın müftüsü rahatsız. Vatandaş olarak ben rahatsızım. Madem öyle, iş sayın müftümüze kalıyor. Din görevlilerine bir tamim yayınlayıp bu rahatsızlığı ortadan kaldıracak, o kadar basit. “ Müftü bey söz aldı. “Beyler mesele o kadar basit değil, kolay değil. Bir bidat halkın arasına girmiş ise onu çıkarmanız çok zordur. Ben böyle bir şey yapmaya kalksam, adım mürted (dinsiz) müftüye çıkar. Halk protesto eder, sürüm sürüm süründürürler beni. Onun için yapılacak bir şey yok, kusurabakmayın.” İşte size iki ibretli olay. Bidate kapıyı araladığınzda işin sonu nererele varıyor... “Ramazan eğlenceleri “ rezaleti 5.11.2004 Ramazan ayında, yapılan iyiliklere, ibadetlere yetmiş kat fazla sevap verildiği gibi, işlenen günahlar da yetmiş kat fazlası ile yazılır. Bunun için bir müslüman yaptıklarına Ramazanda daha çok dikkat etmesi sevap getirecek bir iş yapamıyorsa hiç olmazsa günah işlememesi lazımdır. Son yıllarda İstanbul’da Ramazan aylarında “Direklerarası” “Feshane” şenlikleri adı ile başlayan rezaletler İstanbul’un her semtine yayılmaya başladı. Bu rezalet ilk önce, “Direklerarası eğlenceleri” adı altında Osmanlıların son zamanlardında bazı masonik, İttihat terakkici idareciler ve dinle ilgilisi olmayan Batı hayranı bazı sanatçılar tarafından başlatılmıştı. Fazlada uzun sürmedi. Osmanlının, Osmanlı ile alakası olmayan bir adetini yaşatmak isteyenler, Osmanlının altı asırdır, Ramazana hürmete dayalı yaşayışlarını niçin esas almazlar. Çünkü bu işlerine gelmemektedir. Mübarek ramazan ayı münasebetiyle düzenlenen bu şenliklerde, dinimizce haram olan eğlencelerin her türlüsünün sergilenmesi; kadın şarkıcıların, transparan denebilecek kıyafetlerde sahneye çıkartılması en başta ramazan ayına açık bir hakarettir, dinle alay etmektir. Eskiden bü tür eğlencelere Ramazanda ara verilirdi. Eğlence yerlerinin kapısına” Ramazan dolayısıyla kapalıyız” yazılırdı. Bu tür dinen uygun olmayan işleri yapanlar bile, Ramazanda evine çekilir tövbe istiğfar edip, ibadet ile vakit geçirirlerdi. Gayri müslimler bile eğlence yerlerini kapatırlardı. Bugün bu işlere ön ayak olanlar, Ramazana, İslam dinine gayri müslimler kadar bile saygılı davranmamış oluyorlar. Anlaşılan, bazıları bu bir ayı da Müslümanlara çok gördü. Bir ay günahlara ara verilmesinden rahatsız oldular. “Ramazan eğlenceleri” kılığında bu boşluğu doldurmak istiyorlar. Müslümanlara aralıksız 12 ay günah işletmek istiyorlar. İslamiyeti kaba kuvvetle, fikirle yıkamayan dış güçler, sinsi bir şekilde dinimizin her emrini bir şekilde ortadan kaldırmağa ve her yasağını da bir şekilde delmeğe yöneldiler. Son zamanlarda lüks otellerde yaygınlaşan, tasavvuf müziği adı altındaki, ud, keman eşliğindeki çalgılı iftar yemekleri, iftar sonrası “Ramazan eğlenceleri” bu tür çalışmaların birer ürünüdür. Bununla yapılmak istenen; orucunu tutan, hatta namazını da kılan fakat, akşam olunca da içkisini içen, haram helal demeden her türlü eğelencenin içinde olan, saygısız “Hayasız” bir toplum ortaya çıkartmak. Çünkü İslam düşmanları iyi biliyorlar ki, haya kalkınca arkasından iman da kalkar. Çünkü, hayâ, imanın esasındandır. Hayâsı olan Allahtan utandığı için günahtan çekinir. İnsanlardan utanmıyan Allahtan da utanmaz. Cebrâil aleyhisselâm, aklı, hayâyı ve îmânı Âdem aleyhisselâma getirip,”Yâ Âdem! Allahü teâlâ sana selâm ediyor. Getirdiğim şu üç hediyeden birini kabûl etmeni emir buyurdu” dedi. Âdem aleyhisselâm, ”Getirdiğin bu üç hediyeden aklı kabûl ediyorum” deyip aklı aldı. Bunun üzerine Cebrâil aleyhisselâm îmân ile hayâya, “Siz gidebilirsiniz” dedi. Îman, “Allahü teâlâ bana emreyledi ki, akıl nerede ise, sen orada ol! Bunun için ben akıldan ayrılıp gidemem!” dedi. Hayâ da, “Allahü teâlâ bana da aynı şekilde emreyledi. Ben de, akıldan ayrılıp gidemem” dedi. Allahü teâlâ kime akıl verirse, hayâ ile îmân da onunla beraber bulunur. Aklı olmıyanın ne hayâsı ne de îmânı bulunur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki, “Hayâ ile iman, ikiz kardeştir. Biri giderse diğeri de gider.” Böyle mübarek bir ayda, böyle hayasızlıklara sebep olanlar iyi düşünmelidir. Bir iyiliğe sebep olanlar o iyilik devam ettiği müddetçe sevap alacakları gibi, bir kötülüğe vesile olanlar da bu kötülük işlendiği müddetçe işlenen bütün günahlardan buna da yazılacaktır. Bu öldüktan sonra da devam edecektir. Azlık çokluk değil niyet önemli 6.11.2004 Yapılan hayır hasenata bire yetmiş sevap verildiği bu mübarek Ramazan ayında az çok demeden insanlara yardımcı olmaya çalışılmalıdır. Atalarımız, “Çok veren maldan, az veren candan” demişlerdir. Önemli olan verilenin azlığı çokluğu değil, ne niyetle verildiğidir. Niyetin ne kadar önemli olduğunu bildirmek için eshab-ı kiramdan Sehl bin Hanif hazretlerinin başına gelen ibretli olayı nakletmek istiyorum: Sehl bin Hanîf hazretleri, Peygamber aleyhisselâmın yanından hiç ayrılmazdı. Devamlı O'nun hizmetlerinde bulunmayı bir şeref sayar, bütün savaşlara katılırdı. Hendek gazâsı hazırlıklarında ve hendek kazmada hiç durmadan akıllara durgunluk veren gayretle çalışmıştı. Bu gazâda müşriklere çok ok atmış. Peygamber aleyhisselâmın sevgisini daha çok kazanmıştı. Hendek gazâsına katılarak onların üzerlerine yürümüş, burada da büyük kahramanlıklar göstermişdi. Hicretin sekizinci yılında Mekke fethine katılmış, hemen bunun ardından Hüneyn gazâsına iştirak etmişti. Burada bütün kuvvetiyle düşmanlarla savaşmıştır. Sehl bin Hanîf hazretlerinin bu üstün gayreti ile ilgili olarak hakkında Allahü teâlâ tarafından bir âyet-i kerîme bile gönderilmiştir. Şöyle ki: Hicretin dokuzuncu yılında, Peygamber aleyhisselam Tebük savaşı hazırlığına başlayınca, bütün Eshabı yardıma çağırdı. Peygamberimizin teşviklerinin sonunda bilhassa zengin olanları çok miktarda yardım ettiler. Bu hâli gören Sehl bin Hanîf hazretleri çok duygulandı. Fakir olduğu ve Peygamberimizin bu yardım davetine katılamadığı için çok üzüldü. Hemen eve gidip çocuklarının ihtiyaçları için ayırmış olduğu iki ölçek hurmayı getirerek Peygamber aleyhisselâma teslim etti ve, “Ey Allahü teâlânın Resûlü! Bundan başka evde hiçbir yiyecek şeyimiz yoktur. Bu benim ve kızımın yardımlarıdır. Kabûl buyurunuz ve bize bereketle duâ edin” diye yalvardı. Peygamber aleyhisselâm, hazret-i Sehl bin Hanîf'in getirdiği hurmaları bizzat kendi mübârek elleriyle diğer hurmaların üzerine koyup bereketle duâ etti. Bu hali gören, münâfıklar, “Allahü tealânın Sehl bin Hanîf'in iki ölçek hurmasına ihtiyacı yoktur! Bu kadarcık hurma getirilir mi, ayıp değil mi “diyerek onun bu istek ve arzusunu ayıplayarak kınadılar. Hatta Sehl bin Hanîf hazretlerinin Allahü teâlâya ve Peygamber aleyhisselâma karşı olan samimi duygu içerisindeki davranışını, hafife alarak Medine şehrinin sokaklarında alay konusu ettiler. Sokakta onu gördükleri zaman güldüler. Münâfıkların bu davranışları üzerine, Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmin Tevbe sûresinin yetmiş dokuzuncu âyet-i kerîmesini indirdi: "Sadaka hususunda bağışlarda bulunan mü'minlerle bir türlü, gücünün yettiğinden başkasını bulamayan fakirlerle başka türlü eğlenenler yok mu? Allahü teâlâ onları maskaraya çevirmiştir. Onlar için pek acıklı bir azâb vardır." Allahü teâlâ bu âyet-i kerîme ile Sehl bin Hanîf'in samimi hareketini övdü. Münâfıkları ise susturdu. Halis niyetle, Allah rızası için yapılan hayır hasenatın, sadakanın dünyada ve ahırette pek çok faydası vardır: 1- Malı temizler: Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Malınızdaki günah kirlerini sadaka ile temizleyin!” 2- Günahları temizler. 3- Hastalıktan ve belâdan korur. 4- Muhtaçları sevindirir. 5- Rızkı artırır, malı bereketlendirir. Şeytan, malı ya israf ettirir veya cimrilik ettirir, hayra harcamaktan alıkor "Yoksul olursun, elin daralır" diye korkutur. Sadakanın malı azaltmayacağı ayet-i kerimelerde de şöyle bildirilmiştir: “Mallarını Allah yolunda harcayanların hali, yedi başak bitiren ve her başağında yüz dane bulunan bir tohuma benzer. Allah dilediğine daha fazla da verir.” (Bekara 261) “Oruç tutanları affettim!” 12.11.2004 Peygamber efendimizin, “İlk günleri rahmet, ortası af ve magfiret ve sonu Cehennemden azâd olmaktır.” buyurduğu Ramazan-ı şeref ayının sonuna geldik. İnşaallah bizler de Cehannemden azad edilen, kurtulan kimseler sınıfına dahil oluruz. Bu ayın diğer aylardan çok farklı üstünlüğü ve fazileti vardır. Resulullah efendimiz, Ramazan-ı şerîf ayının bu üstünlüklerini şöyle bildiriyor: Cennet her sene, Ramazan-ı şerîfin gelmesiyle süslenir. Ramazanın ilk gecesinde, Arş'ın altında Mesire adlı bir rüzgar esip, Cennet ağaçlarının dallarını, budaklarını, kapılarının halkalarını sallar. Dinliyenlerin hiç duymadıkları güzel sesler onlardan duyulur. Cennet meleklerinin büyüğü olan Rıdvan'a, bu gece hangi gecedir, diye sorulduğunda, bu gece Şehr-i Ramazanın ilk gecesidir, diye cevap verir. Bunun üzerine Allahü teâlâ buyurur ki: - Ey Rıdvan! Cennet kapılarını aç! Ey Mâlik Cehennem kapılarını kapa! Ey Cebrâil, yeryüzüne in şeytanları bağla, hapset ki, Habibimin ümmetinin orucunu bozmasınlar. Allahü teâlâ Ramazan-ı şerîfin her gecesinde üç defa buyurur ki: - Benden birşey istiyen var mıdır? İstediğini vereyim. Tevbe eden var mıdır? Tevbesini kabûl edeyim. İstigfar eden var mıdır? Magfiretime kavuşturayım. Allahü teâlâ Ramazan-ı şerîfin her gününde, iftâr vaktinde, kendilerine azap edilmesi gereken milyonlarca kişiyi Cehennemden azâd eder. Cum'a günü ve gecesi olunca, her saatte azap edilmesi gereken bin kerre bin kişiyi Cehennemden azâd eder. Ramazan-ı şerîfin son günü olunca, o gün Ramazan-ı şerîfin ilk gününden son gününe kadar Cehennemden azâd ettiklerinin toplamı kadar kimseleri Cehennemden azâd eder. Kadir gecesi olunca, Allahü teâlânın emriyle, Cebrâil aleyhisselâm yeşil bir sancakla büyük bir melek kalabalığı içinde yeryüzüne inip sancağını Kâ'beye diker. Cebrâil aleyhisselâmın altıyüz kanadı vardır. Bu kanatlarını ancak Kadir gecesinde açar. Kanatları açılınca doğuyu batıyı kaplar. Cebrâil aleyhisselâm meleklere:” Muhammed aleyhisselâmın ümmetinin arasına girin, der.” Melekler de, aralarına girip, ibâdet eden, namaz kılan, zikreden kimselere selâm verip, onlarla musâfeha ederler. Duâlarının kabûl olunduğunu bildirirler. Tan yeri ağarıncaya kadar böyle devam eder. Daha sonra, Cebrâil aleyhisselâm meleklere "Herkes yerli yerine gitsin." der. Melekler, Cebrâil aleyhisselâma sorar: “Ey Cebrâil! Allahü teâlâ Muhammed aleyhisselâmın ümmetinin isteklerini verdi mi?” Cebrâil aleyhisselâm şöyle cevap verir: “Allahü teâlâ onlara nazar etti. Dört sınıf insan hariç diğerlerini affeyledi. Bunlar: İçki içmeğe devam edenler, ana-babasına âsî olanlar, yakın akrabâya ziyâreti terkedenler ve Ehl-i sünnet vel-cemâ'atten ayrılanlar...” Bayram sabahı olduğunda, Allahü teâlâ meleklerini her tarafa dağıtır. Melekler yeryüzüne inerler. Sokak başlarına dururlar. Cin ve insanlardan başka her canlının duyabileceği bir sesle seslenirler: “Ey Muhammed aleyhisselâmın ümmeti, çok büyük sevâblar veren, büyük günâhları affeden Rabbinize dönün!” Câmiye gitmek üzere evlerinden çıktıklarında, Allahü teâlâ meleklerine şöyle buyurur:” Ey benim meleklerim, siz şâhit olunuz ki, Ramazan-ı şerîfte oruç tutanlardan râzı oldum ve onları affettim.” Daha sonra Allahü teâlâ şöyle buyurur: “Ey kullarım, bugün benden dilediğinizi isteyiniz! Bugün âhıretiniz için istediğiniz her şeyi veririm. Dünyanız için istediğiniz şeye de sizin için nazar ederim. Benim emirlerime uyduğunuz müddetçe, ben sizin hatalarınızı, kusurlarınızı örterim. Sizi rezil ve rüsvâ etmem. Sizler evlerinize magfiret olunmuş olarak dönünüz. Zira beni râzı ettiniz, sizden râzı oldum.” Rahmet kapısının açıldığı gece 13.11.2004 Yarın bayram günü, bu gece de bayram gecesidir. Bayram gecesini ihyâ edenlerin büyük saâdete kavuşacağı bildirilmiştir. Hadîs-i şerîfte, “Rahmet kapıları dört gece açılır. O gecelerde yapılan duâ, tevbe, red olunmaz. Ramazan Bayramı'nın ve Kurban Bayramı'nın birinci geceleri, Şa'bânın onbeşinci (Berât) gecesi ve arefe gecesi.” buyurulmuştur. Bayramların da ayrı bir önemi vardır dinimizde. Peygamber efendimiz, ”Her kavmin bir bayramı vardır, bu da bizim bayramımızdır. Bayram sevinç günleridir.” buyurdu. Demek ki, bayramlarda hem kendimiz sevineceğiz hem de başklarını sevindireceğiz. Müslümanı sevindirmek çok sevaptır. Bayramlar, müslümanların birbirini sevindirmesine birer vesîledir. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: “Allahü teâlânın en çok sevdiği amellerden biri, mümini sevindirmek, üzüntüsünü gidermek, borcunu ödemek, yâhut aç iken onu doyurmaktır.” “Bir mümini sevindireni, Allahü teâlâ da Kıyâmette sevindirir.” Bayram günü, akrabayı, dostları ziyaret etmeli, bayramlarını tebrik etmelidir. Çocuklar sevindirilmelidir. Bilhassa, yetim, kimsesiz çocuklar, aranıp bulunmalı, bayram sevincinden mahrum bırakılmamalıdır. Bayram günü, karşılaşılan mü'minlere güler yüzle selâm vermek, fakirlere çok sadaka vermek, İslâmiyete doğru olarak hizmet edenlere yardım etmek, dargınları barıştırmak, akrabâyı, din kardeşlerini ziyâret etmek, onlara hediye götürmek sünnettir. Bir bayram günü Peygamber efendimiz evinden çıkmış, mescide gidiyordu. Yolda bayram sevinci içinde oynayan çocuklara rastladı. Hepsi bayramlık yeni elbiseler giymiş, sevinç içinde sağa sola koşuyorlardı. İçlerinde zayıf ve çelimsiz bir çocuk vardı. Eski ve yırtık elbiseleri içinde melûl ve mahzûn bir kenara çekilmiş, neş'e ve sevinç içinde oynayan çocuklara bakıyordu. Peygamber efendimiz bu çocuğa buyurdu ki: - Yavrum, niye arkadaşlarınla gülüp oynamıyorsun da bir kenara çekilmiş böyle duruyorsun? Çocuk, Peygamber efendimizi tanıyamamıştı. Dedi ki: - Ben hem öksüzüm, hem de yetimim. Babam, şehîd oldu. Annem başka biriyle evlendi. Peygamber efendimiz çocuğun şefkatle elinden tuttu. Sevgiyle saçlarını okşadı. - Yavrum, Muhammed'in (aleyhisselâm) baban Âişe'nin annen, torunları Hasan ile Hüseyin'in de kadeşin olmasını ister misin? Yetim yavru, karşısındaki şefkat dolu, nûr yüzlü insanın Peygamber efendimiz olduğunu anlayınca sevinçle dedi ki: - Yâ Resûlallah, nasıl istemem? Efendimiz çocuğun elinden tutarak evine götürdü. Yedirip, içirip, yeni elbiseler giydirdi. Çocuklar onu tanıyıp etrafına toplandılar. Durumundaki değişikliği görüp sordular: - Nedir sendeki bu hâl? Yetim çocuk başından geçenleri anlattı. Diğer çocuklar, bu yetim yavrunun hazret-i Peygamber tarafından evlâtlığa alındığını duyunca: "Keşke bizim babalarımız da, o savaşta şehîd düşselerdi de bizi de Peygamber efendimiz evlâtlığa alsaydı." dediler. Resûlullahı ağlatan haber 19.11.2004 Allahü teâlâdan korkmalı, fakat Onun rahmetinden ümidi kesmemelidir! Ümit, korkudan çok olmalıdır. Böyle olanın ibâdetleri zevkli olur. Gençlerde korkunun daha fazla olması, ihtiyarlarda recanın daha fazla olması gerekir. Zümer suresindeki 53.ayet-i kerimede, “Allah bütün günahları affeder. O gafurdur, rahimdir” buyuruldu. Allahü teâlâ, Dâvüd aleyhisselâma şöyle buyurdu: “Ey Dâvüd, günâhkârları müjdele. Sıddîkları da korkut.” Dâvüd aleyhisselâm sordu: - Yâ Rabbî, günâhkârları nasıl müjdeleyip sıddîkları nasıl korkutayım? - Ne kadar büyük olursa olsun, dilediğim takdirde her günâhı affetme gücüne sahip olduğumu söyleyerek günâhkârları müjdele. Amellerine mâğrûr olmamalarını söyleyerek sıddîkları da korkut. Zîrâ ben bir kimseye adâletimi ve hesâbımı tatbik edersem onun bende alacağı olmaz. Peygamber efendimiz buyurdu ki: - Eğer mü'min, işlenen günâhlar karşılığında Allahın nezdinde olan cezâyı bilmiş olsaydı, hiç bir kimse Cennete girme arzûsunu besliyemezdi. Eğer kâfir de Allahın indindeki rahmetin bolluğunu bilmiş olsaydı, O'nun rahmetinden hiç bir kimse ümit kesmezdi. Bir defasında Hazret-i Ömer, Peygamber efendimizin yanına gitmişti. Kendisini ağlar hâlde buldu. Sordu: “Ağlamana sebep nedir yâ Resûlallah?” Resûl aleyhisselâm buyurdu:”Biraz önce bana Cebrâil aleyhisselâm gelerek, Allahın, müslüman olarak ihtiyarlamış birisine azâb etmekten hayâ ettiğini söyledi. Allah, bir kulunu azâb etmekten utanır da, müslüman olarak ihtiyârlık demlerine ermiş birisi, şânı yüce olan Allaha âsî olmaktan nasıl utanmaz!..” İhtiyarlık demlerine ermiş olanların bu şerefi bilmeleri, Allaha şükretmeleri, O'ndan ve yazıcı meleklerden utanmaları, günâh işlemekten sakınmaları ve Allaha ibâdet ve tâ'at yoluna yönelmeleri gerekir. Çünkü, ekinin hasat zamanı gelince artık beklenmez. Hemen biçilerek harman yapılır. Aynı şekilde, gençlerin de Allahü teâlâdan korkmaları, günâh işlemekten kaçınmaları ve Allaha ibâdet ve tâ'ate yönelmeleri lâzımdır. Zîrâ hiç bir kimse, ecelinin ne zaman geleceğini bilmez. Gençliğinde Allahü teâlâya tâ'at ve ibâdet yolunda bulunanlar bahtiyâr olurlar. Allahü teâlâ, gençliğini kendisine itâat yolunda geçirenleri, yarın kıyâmette Arşın altında gölgelendirir. Nitekim bu husûs hadîs-i şerîflerde bildirilmiştir. Resûl aleyhisselâm şöyle buyurur: Kıyâmet günü, hiç bir gölgenin bulunmadığı ve ancak kendi himâyesi bulunduğu bir anda, şânı yüce olan Allah yedi zümre insanı kendi Arş'ının gölgesinde gölgelendirir: Bunlardan biri, âdil devlet reisidir. İkincisi, Allaha ibâdet yolunda bulunan gençtir. Üçüncüsü, câmiden çıktıktan sonra yine câmiye gireceği zamana kadar kalbi oraya bağlı kalan kişidir. Dördüncüsü, birbirlerini Allah için sevenler, Allah için bir araya gelip Allah için ayrılanlardır. Beşincisi, tenhâlarda, Allahü tâlâyı zikrederek gözlerinden yaş dökenlerdir. Altıncısı, sadaka verenler ve bunu, sağ elinin verdiğini sol eli bilmeyecek şekilde gizli yapanlardır. Yedincisi, nikâhlısı olmayan güzel bir kadın kendisine teklifte bulunduğu zaman, "Ben Allahtan kokarım!" diyerek kadının isteğini reddedenler ve nefsine hâkim olanlardır. Önem sırasının önemi 20.11.2004 Cenâb-ı Hakkın bütün insanlardan ilk önce istediği îmândır. Son din olan islâmiyete inanmalarıdır. Bir insanın îmânı yoksa, islâmiyete, Muhammed aleyhisselâma inanmamış ise, insanlara ne kadar iyi, faydalı iş yaparsa yapsın hiçbir faydası olmaz. Meselâ Edison ampulü bulmak suretiyle, gecelerin aydınlanmasına, bütün insanların rahat etmesine vesîle oldu. Fakat, müslüman olmadığı için bu iyiliğin âhırette kendisine hiç bir faydası olmayacaktır. Meselâ, insanları doyurmak, onlara ikrâmda bulunmak çok sevaptır. Muhammed aleyhisselâma inanmamış çok zengin bir kimse, yeryüzündeki bütün fakir ve muhtaç kimseleri doyursa, onların her türlü ihtiyaçlarını görse, âhırette bu yaptıklarının yine hiç faydasını görmiyecektir. Çünkü Allahü teâlâ, bütün insanlardan, önce îmân etmelerini istiyor. Bundan sonra diğer emir ve yasaklarına uyulmasını istiyor. Îmân olmadıkça, diğer yapılanlar değerlendirmeye alınmayacaktır. İkinci olarak istenilen şey, îmânın yanî inanılacak îmân bilgilerinin hakiki islâm âlimlerinin bildirdiklerine uygun olmasıdır. Îmân, Ehl-i sünnet âlimlerinin anladıklarına uymuyor ise, bu kimsenin yaptığı ibâdetlerin, kıldığı namazın, tuttuğu orucun, yaptığı hayır hasenâtın hiç mi hiç kıymeti olmaz. Çünkü Muhammed aleyhisselâma inanıp müslüman olduktan sonra da, bu inanmanın, i'tikâdın, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi olması lâzımdır. Rastgele bir îmân da makbûl değildir. A.Nablusi hazretleri buyuruyor ki: Muhammed aleyhisselamın ümmeti 73 fırkaya ayrıldı. Bunlardan 72 fırkası, doğru yoldan ayrılmış, “Bid'at ehli” olmuştur. Bunlar bozuk inançlarının cezası olarak Cehenneme girecektir. Fakat, müslüman oldukları için, Cehennemde sonsuz kalmıyacak, azab gördükten sonra, çıkarılacaktır. Hadis-i şerifte, “Ümmetim 73 fırkaya ayrılır, 72si dalalete düşer ve Cehenneme gider, yalnız bir fırkası kurtulur. Bu fırka, benim ve Eshabımın yolunda gidenlerdir” buyuruldu. Fırka-i naciye, denilen kurtuluş fırkasına da (Ehl-i sünnet) denir. Her bid'at sâhibinin, türedi reformcuların ve doğru yoldan kayarak dalâlete düşerek, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden çıkardıklarını iddia ettikleri bozuk fikirleri geçerli değildir. Cehenneme gideceği hadîs-i şerîfle bildirilen 72 bozuk fırkanın hepsi bozuk fikirlerini Kur'ân-ı kerîmden, hadîs-i şerîflerden çıkardıklarını iddia etmişlerdir. Bugün bidat fırkası da kalmadı gibi. Saflar imanlı imansız olarak iki gruba ayrılmış durumdadır. Îmânın, i'tikâdın bozukluğu o kadar büyük bir günâh, o kadar büyük suç ki, ibâdetleri yapmamanın, harâm işlemenin günâhı ile mukayese bile edilemez. Deniz yanında damla bile değildir. Bunun için îmânın düzgün olmasına çok önem vermeliyiz. Düzgün bir îmândan sonra, herkese lâzım olan şey, dinin emir ve yasaklarını öğrenmektir. Bütün işlerimizi, öğrendiklerimize uygun yapmaktır. İlk önce öğrenilecek ve yapılacak en önemli ibâdet de namazdır. Âhırette îmândan sonra, namazdan sorulacaktır. Namaz dinin direğidir. Direk olmaz ise bina ayakta kalamaz, eninde sonunda yıkılır. Namaz kılmıyanın diğer ibâdetleri kabûl olmaz, ya'nî va'dedilen o büyük sevâba kavuşamaz. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: “Kıyâmet günü, îmândan sonra, ilk suâl namazdan olacaktır.” “Allahü teâlâ buyuracak ki, ey kulum, namaz hesâbının altından kalkarsan, kurtuluş senindir. Öteki hesapları kolaylaştırırım!” “Namaz dînin direğidir. Namaz kılan, dînini doğrultmuş olur. Namaz kılmıyan, dînini yıkmış olur.” İ'tikâdı düzeltmeden önce dinin emir ve yasaklarını öğrenmenin hiç faydası olmaz. Bu ikisi birlikte düzelmedikçe de, ibâdetlerin faydası olmaz. Bu üçü birlikte yapılmadıkça, kalb temizlenmez. Din, bu üç esas üzerine kurulmuştur. İnsanların en iyileri ve en kötüleri 26.11.2004 İnsanlar içinde ruhları en yüksek ve en olgun en iyi olanları, Peygamberlerdir. Bunlar hatâ etmekten, şaşırmaktan, gafletten, hıyânet etmekten, taassub ve inattan ve nefse uymaktan ve garez, kin bağlamaktan mâsumdurlar. Peygamberler, Allahü teâlânın kendilerine bildirdiği şeyleri söylerler ve açıklarlar. Onların bildirdikleri din bilgileri, emirler ve yasaklar hep doğrudur. Hiçbiri bâtıl, bozuk değildir. Peygamberlerden sonra insanların en yüksek ve en olgun olanları, Peygamberlerin sahâbîleridir. Çünkü bunlar, Peygamberlerin sohbetinde yetişmiş, olgunlaşmış, temizlenmişlerdir. Hep, Peygamberlerden işittiklerini bildirmişler ve açıklamışlardır. Bunların da bildirdiklerinin, hepsi doğrudur. Bunlar da yukarıda bildirilen kötülüklerden mahfûzdurlar. Eshâb-ı kirâmdan sonra, insanların en üstünleri, Eshâb-ı kirâmı gören ve onların sohbetinde yetişen Müslümanlardır. Bunlara, “Tâbiîn” denir. Bunlar, bütün bilgilerini Eshâb-ı kirâmdan almışlardır. Tâbiînden sonra, insanların en üstünleri, Tâbiîni gören ve onların sohbetinde yetişen Müslümanlardır. Bunlara “Tebe'ı tâbiîn” denir. Bunlardan sonra gelen asırlarda, kıyâmete kadar bulunan insanların en üstünleri, en iyileri de, bunlara tâbi olan, bunların bildirdiklerini öğrenip, yollarında bulunan Alimlerdir. Zekî, akıllı ve dinin sınırlarını aşmıyan bir kimse, bunlara uyarak doğru yoldan ayrılmaz. Aklına uyarak, müctehid imamların dört mezhebinden dışarı çıkmaz Müslümanların, böyle bir âlimi bulması, bilmediklerini bundan sorup öğrenmesi veya kitaplarından okuması bütün işlerini bunun bildirdiklerine uygun yapması lâzımdır. Çünkü, böyle bir âlim, Allahü teâlânın kullarını hatâdan korumak ve herşeyi doğru yapmalarını sağlamak için yaratmış olduğu mânevi ilâcları, yâni ruhun tedâvîsi bilgilerini bilir ve insanlara bildirir. Ruh hastalarını, idrâksiz olanları tedâvî eder. Böyle bir âlimin her sözü, her yazısı, her işi ve inanışı, dine uygundur. Her şeyi doğru olarak anlar. Her işinden Allahü teâlâ râzıdır. Allahü teâlâ, rızasına kavuşmak istiyenlere, rızasına kavuşturan yolları gösterir. Allahü teâlâ, îman edenleri ve îmanın îcâblarını yapanları zulmetlerden, sıkıntılardan kurtarır. Bunları nûra, huzura, saadete kavuşturur. Bunlar, her zaman ve her işlerinde, rahat ve huzur içinde olurlar. Bunlar, kıyâmet gününde, Peygamberlerin, Sıddîkların, şehitlerin ve sâlih müslümanların yanında bulunurlar. Bir din adamı, hangi asırda bulunursa bulunsun, Peygamberin ve Eshâbının bildirdiklerine uymazsa, sözleri, işleri ve îtikadı bunların bildirdiklerine uygun olmazsa ve nefsine, düşüncelerine uyarak dinin dışına taşarsa ve aklına uyarak İslamiyetin inceliklerine karşı gelir, anlıyamadığı bilgilerde dört mezhebin dışına taşarsa, bu kimsenin kötü din adamı olduğu anlaşılır. Allahü teâlâ bunun kalbini mühürlemiştir. Gözleri hak yolu göremez. Kulakları doğru sözü işitemez. Buna, kıyâmette büyük azâb vardır. Allahü teâlâ, bunu sevmez. Bunun gibi olanlar, Peygamberlerin düşmanıdırlar. Bunlar, kendilerini doğru yolda sanır. Yaptıklarını beğenirler. Hâlbuki, bunlar şeytanın yolundadırlar. Bunlardan aklını toparlayıp doğruya dönebilen çok azdır. Bunların her sözü tatlı olur. Yaldızlı olur. Faydalı görünür. Hâlbuki, düşündükleri, beğendikleri şeyler hep kötüdür. Cahilleri aldatarak kötü yola, felakete sürüklerler. Sözleri, kar yığınları gibi parlak, lekesiz görünür. Fakat, hakîkat güneşi karşısında eriyip giderler. Bunlar Allahü teâlânın kalblerini kararttığı ve mühürlediği kötü din adamlarıdır. Bunlar, bulaşıcı hastalık mikrobu taşıyan hastalar gibidir. Bunlara yaklaşanlar zarâr görür. Bunların zarârına yakalanmamak için yanlarına yaklaşmamak lâzımdır. Aksi takdirde hastalık bulaşır insanın dünyası ve ahıreti harap olur. Kötü din adamı kanalizasyona benzer 27.11.2004 İlim, çok kıymetli bir şeydir. Bunun için, bazı ilim sahipleri, kendilerini üstün ve şerefli sanır. Böyle kimselerin ilmine cehâlet demek daha doğru olur. Gerçek ilim, insana aczini, kusûrunu ve Rabbinin büyüklüğünü, üstünlüğünü bildirir. Yaradanına karşı korkusunu ve mahlûklara karşı alçak gönüllülüğünü arttırır. Kul haklarına dikkat ettirir. Böyle ilmi öğretmek ve öğrenmek farzdır. İlmin kıymetli, şerefli olması, sâlih, iyi niyete bağlıdır. Bunun için ilmi, câhillikten ve nefsinin kötü isteklerinden kurtulmak için öğrenmek lâzımdır. Ayrıca ilim, amel etmek ve başkalarına öğretmek ve bunları ihlâs ile yapmak için öğrenilir. Amel ve ihlâs ile olmayan ilim zararlıdır. Hadîs-i şerîfte, “Allah için olmayan ilmin sahibi, Cehennemde ateşler üzerine oturtulacaktır” buyuruldu. Makam, şan-şöhret için, dünyalık ele geçirmek için ilim öğrenmek, yanî dîni dünyaya âlet etmek, altın kaşıkla necâset yemeye benzer. Dîni dünya kazancına âlet edenler, din hırsızlarıdır. Hadîs-i şerîfte, “Bu ümmetin âlimleri iki türlü olacaktır: Birincileri, ilimleri ile insanlara faydalı olacaktır. Onlardan bir karşılık beklemiyeceklerdir. Böyle olan insana denizdeki balıklar ve yeryüzündeki hayvanlar ve havadaki kuşlar duâ edeceklerdir. İlmi başkalarına faydalı olmayan, ilmini dünyalık ele geçirmek için kullananlara kıyâmette Cehennem ateşinden yular vurulacaktır” buyuruldu. İslâmiyete uyan, ilmini dünyalık menfaatlerine âlet etmiyen âlim, etrafına ışık saçan ışık kaynağı gibidir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Kıyâmet günü bir din adamı getirilip Cehenneme atılır. Cehennemdeki tanıdıkları, sen dünyada Allahın emirlerini bildirirdin. Niçin bu azâba düştün derler. Evet, günâhtır yapmayın derdim, kendim yapardım. Yapınız dediklerimi de yapmazdım. Bunun için, cezâsını çekiyorum der.” Emânetçinin kendisine bırakılan malları muhâfaza etmekte emîn olması lâzım geldiği gibi, din âliminin de, islâm bilgilerini bozulmaktan muhâfaza etmekte emîn olması lâzımdır. Resûlullah efendimiz, “Âlimlerin kötüsü, insanların en kötüsüdür” buyurdu. Çünkü âlimler, bilerek günâh işlemektedir. Kötü din adamı, kanalizasyona benzer. Görünüşte, sağlam, san'at eseridir. İçi ise, pislik doludur. Hadîs-i şerîfte, “Kıyâmet günü azâbların en şiddetlisi, ilmi kendisine faydalı olmıyan din adamınadır” buyuruldu. Başka bir hadîs-i şerîfte, “Cehennemde azâb çekenlerden bazıları, kötü kokular yayar. Bu koku diğerlerine ateşten daha fazla azâb verir. Sen ne günâh işledin ki, böyle pis koku çıkarıyorsun denildikte, ben din adamı idim. Bildiklerimi yapmazdım der” buyuruldu. Ebûdderdâ hazretleri, İlmi ile âmil olmıyan din adamına âlim denilmez, buyurdu. İblîs, bütün dinleri biliyordu. Fakat ilmi ile amel etmedi. Çölde kalan kimsenin yanında çeşitli silâhlar bulunsa, bunları kullanmasını iyi bilse ve çok cesûr olsa, kendisine hücûm eden arslana karşı kullanmadıkça, bu silâhların fâidesi olur mu? Elbette olmaz. Bunun gibi, din bilgilerinden yüzbin mesele öğrense, bunları kullanmadıkça, faydasını görmez. Hasta olan kimse de, derdinin en iyi ilâcını bulunsa, bunu kullanmadıkça ona faydası olmaz. Allahü teâlâ, bilip de amel etmiyenleri, Cum'a sûresi beşinci âyetinde merkebe, A'râf sûresi yüzyetmişbeş ve yüzyetmişaltıncı âyetinde ise köpeğe benzetmektedir. İlmiyle amel etmeyen, insanları yanlış yollara sürükleyen âlim, hayatı tehlikede olan bir hükümdar gibidir. Hükümdarı yakalayıp öldürecekleri zaman, "Keşke bir hizmetçi olsaydım da bu tehlike ile karşılaşmasaydım." diyecektir. Nice kötü din adamı da, ahırette, "Keşke câhil olsaydım da insanları yanlış yola sürüklemeseydim." diyecektir. Diyanet’in takdire şayan tepkisi 3.12.2004 Diyanet İşleri Başkanlığı’nın uygulamalarından zaman zaman eleştirdiklerim oldu. Tabii ki bunlar, yapılan güzel, iyi işleri tebriğe, takdire mani değildir. Kimden sadır olursa olsun güzellikleri bildirmek, yaymak hepimizin vazifesidir Diyanet, yaklaşık yüz yıldan beri, yapılagelen kasıtlı, maksatlı tanıtımlara ilk defa açık tepki gösterdi. Yapılan yanlışlığı mukayeseli bir şekilde ortaya koydu. Tanıtımcılara ikazlarda bulundu. Yaplan yanlışların, dinimize, milletimize verdiği zararları gündeme taşıdı. Akşam Gazesi’nin haberine göre; Diyanet İşleri Başkanlığı'nın, yerli filmlerde din adamlarına yönelik bakıştan duyduğu rahatsızlık, bu ay başında düzenlenen İkinci Uluslararası Dini Yayınlar Kongresi'nin sonuç bildirgesinde de yer aldı. Bildirgede, Amerikan film endüstrisi Hollywood ile yerli film ve dizilerde canlandırılan din adamları karşılaştırıldı. Hollywood filmlerinde din adamlarının kültürlü, saygın, uzlaştırıcı tiplemelerle canlandırıldığı belirtilen bildirgede, Türk Sineması'nda ise din adamlarının kaba, gerici, yobaz, hayata hurafelerle bakan, toplumun ahlaki ve estetik değerlerini hiçe sayan tipler olarak gösterildiği vurgulandı. Yapımcı, yönetmen, rejisör ve yayıncıların uyarıldığı sonuç bildirgesinde, din adamlarına karşı toplumda saygı duyulan imajın aşındırılmasının, dine karşı olumsuz yaklaşımların doğmasına neden olduğu belirtildi. Ayrıca, Milli Mücadele'yi konu alan filmlerde ise din adamlarının düşmanla işbirliği yapan vatan hainleri olarak gösterildikleri dile getirildi. Bazı bölgelerde yaşanan kadın ezilmişliği, törelerden kaynaklanan birtakım trajik durumların İslam'ın gereğiymiş gibi gösterilmesinin kabul edilemez olduğu kaydedildi. Türk filmlerinde ve özel yapımlarda din adamlarının zihinlerde mevcut kötü imajın silinerek, toplumla barışık, hayatın her safhasında halkla içiçe olan, bilgili, kültürlü ve saygın insanlar olarak gösterilmesi istendi. 'Dinin çağdaşlığın karşıtı bir sunumla verilip, din adamlarının da bilim ve sanata karşı çıkan, gerici, yobaz, üfürükçü olarak takdimi asla kabul edilemez.' ifadesine yer verilerek, din görevlisini filme aktaracak senaristler, cami eksenli din hizmetleri gibi araştırmalardan haberdar olmaya ve bu konuda yeterli araştırmalar yapmaya çağrıldı. Gerçekten de, bir asırdır Avrupa yanlısı küçük bir azınlık temsillerde, mizâhlarda, komedilerde, karikatürlerde, filmlerde, plâklarda, televizyonlarda ve radyolarda, Müslümanlarla ve din büyükleri ile ve Allahü teâlânın emirleri ile hep alay etti. Bütün buralarda Müslüman olarak pis, gülünç bir serseriyi gösterdiler. Müslümanları ve Müslümanlığı tahkîr ederek, onu sevimsiz ve nefrete şâyân olarak tanıttılar. Müslüman büyüklerine ve Müslümanlığın büyük tanıdığı şeylere çirkin ismler taktılar. İttihâdcıların, 1910’lu yıllarda bile bugünküleri aratmayacak şekilde müstehcen yayın yapan gazeteleri, dergileri kara köpeklere arab arab derken, arab saçı, arab sabunu gibi sözlerle ve kara fatma böceği gibi uydurma ismlerle Arapların nezdinde, Peygamberimiz Arap ırkıdan olduğu için Peygamberimizle, Müslümanlıkla alay ettiler. (Peygamberimiz siyah tenli değildi, beyaz tenli idi) Halbuki, dinimizin emri gereğince, hürmet gösterilecek, ta'zîm olunacak şeyleri tahkîr etmek; kötülenecek şeyleri, ta'zîm etmek, hürmek göstermek insanı dinden çıkartır.Meselâ, Allahü teâlânın evliyâsı, enbiyâsı, âlimleri ve bunların sözleri, fıkh kitapları, fetvâları ta'zîm edilecek, hürmet gösterilecek iken tahkîr edilirse, kötülenirse dinden çıkılmış olur. (Maksatları da buydu zaten) . Müslümanlar medeniyetin temsilcisidir 4.12.2004 Dün, Diyanet İşleri Başkanlığı’nın, Batı’da filmlerde Hıristiyan din adamlarını kibar, kültürlü aydın kimse olarak lanse edilmesine karşılık, yerli filmlerde din adamlarının cahil, kaba, kültürsüz dünyadan habersiz olarak gösterilmesinden duyduğu üzüntüyü konu edinmiştim. Bugün de bununla ilgili bazı ilim adamlarının görüşlerine yer vermek istiyorum: “Diyanet İşleri Başkanlığı'nın 'imaj' uyarısı çok yerinde. Hıristiyan dünyasında hiçbir papaz, din adamı filmlerde karikatürize edilmez. Küçük düşürülmez, alaya alınmaz. Yahudi din adamları için de aynı tutum vardır. Hatta yapılan filmlerde din adamlarına karşı saygı uyandırması konusunda bir titizlik gösterilir. Bizde ise yapılan küçültücü, alaya alıcı filmler ya da din adamları karakterleri toplumdaki din ve ahlak yapısını bozar. Özellikle gençlerin, çocukların din adamlarına ve dine bakışı zarara uğrar.” “Diyanet'in girişimi doğru. Avrupa'daki filmler din adamlarını rencide etmiyor. Türkiye'de cüz'i miktarda da olsa karikatürize edilecek din adamları var. Bunları eleştiren, yeren komediler, filmler yapılabilir. Ama sadece azınlıkta kalan bu örnekleri öne çıkarmayı doğru bulmuyorum. Olumlu örnekleri verip de yanında da bu tip örnekler var demek belki daha doğru. Türkiye'de misyonerlik faaliyetleri had safhada. Film yapımcıları belki iyi niyetliler ama farkında olmadan misyonerlerin ekmeğine de yağ sürüyorlar. Toplumun dine bakışını zedeliyorlar.” “Yanlış din anlayışı ve din adamı imajını düzeltmek, kendi milli, dini ve kültürel değerlerimizi tartışılır hale getirmekten kurtarmak ve AB sürecinde ülkemizin saygınlığını artırmak için, sosyal ve kültürel projelerin ilim adamlarının görüşü alınarak hazırlanması kaçınılmazdır. Bu sebeple kurumlar arası periyodik toplantılar düzenlenmelidir. Milli Mücadele yıllarını anlatan edebi eserlerde, din adamları veya dindarlar, gelen düşmanla işbirliği yapan ve kurtuluş mücadelesinin önüne taş koymaya çalışan tipler olarak çizilmişlerdir. Ateşten Gömlek, Vurun Kahbeye (1923), Ankara Postası (1929), Bir Millet Uyanıyor (1932) Kalpaklılar (1959), Düşman Yolları Kesti (1959) gibi filmlerde ideolojik bir yaklaşımla, din adamları jurnalci, çıkarcı, kendi çıkarı için başkasının gözünü oymaya hazır tipler olarak sunulmuş, Türk insanının iç dünyası, bu iç dünyaya biçim veren tarihi, ekonomik, toplumsal oluşumlar filmlerde yansıtılmamıştır.” Halbuki Milli Mücadele’de İslam büyüklerinin talebeleri ile beraber düşmanla savaştığı bir çoğunun şehid düştüğü tarihi vesikalarda yazılıdır. Ayrıca İslam tarihi boyunca, gericilikle itham edilen İslam alimleri yeniliklere karşı olmak bir yana fenne teknolojiye hep destek olmuşlar. Birçok buluşa öncülük etmişlerdir. Avrupa tamamen ilkel bir hayat sürerken Müslümanların Endülüs üzerinden Avrupaya girmeleri ile Avrupalı medeniyetle tanışmış. Müslümanların ilme, medeniyete yaptıkları hizmetleri anlatan birçok kaynak mevcuttur. Bunlardan, “İslamın Garbı Medenileştirmesi” ve “ Avrupa’nın Üzerinde Doğan Güneş” kitapları örnekleri ile bu hizmetleri geniş bir şekilde anlatmaktadır. Bugün, aklı başında olan insaf sahibi ilim adamları, ilim ile fennin evvela müslümânlar tarafından kurulduğunu söz birliği ile kabûl etmektedir. Batılı ilim adamları da, bunu tasdîk etmektedirler. İslâm ülkelerine sızarak ve Müslümân görünerek, sözlerini dinletmek imkânını bulan bazı islâm düşmanları, fennin yeni buluş ve imkânlarını, yaptıkları yeni silâhları anlatıp “Bunlar gâvur îcâdıdır, bunları kullananlar kâfir olur” diyerek, câhilleri aldattılar. Allahü teâlânın “Her şeyi öğreniniz!” emrinden uzak tutmak istediler. Bugün ders kitaplarında isimleri geçen, Galile, Kopernik, Newton, gibi Avrupalı ilim adamları dünyanın döndüğünü Müslümanların kitaplarından öğrenip söyleyince, bu sözleri önceleri suç sayıldı. Hatta Galile, papazlar tarafından muhâkeme edilerek idama mahküm edildi. Bir asırdan fazla bir zamandır yapılan, Müslümanları küçük düşürücü, alay edici filmler, yayınlar Müslüman çocuklarının dinden, Müslümanlıktan soğutmak, uzaklaştırmak için Batı’nın teşvik ettiği bir plandı. Bugünkü manzaraya bakıldığında bu sinsi planda da hayli başarılı olunduğu açıkca görülmektedir. Diyanet son noktayı koydu 10.12.2004 Son yıllarda, gereksiz olarak bir çok dini konu tartışmaya açılıyor; bilen bilmeyen herkes bir şey söylüyor; neticede haklı olarak halkımızın kafası karışıyor. Bu tartışmalardan birisi de, bugünkü Hıristiyanlığın ve Yahudiliğin hak din olup olmadığı, mensuplarının Cennete gidip gitmeyeceği konusudur. Halbuki dinimiz 1400 yıl önce bu konudaki hükmünü bildirmiş, günümüze kadar da bu konu hiçbir zaman tartışma konusu olmamıştır. Zaman zaman bu köşede, bu zararlı tartışmaya son verilmesini ve yetkililerin bu konudaki dinimizin hükmünü bildirmelerini istemiştim. Diyanet İşleri Başkanlığı imzası ile Mail adresime bu konu ile ilgili tartışmalara son noktayı koyan, 2.12.2004 tarihli açık ve net bir açıklama geldi. Kendilerine teşekkür ederek, açıklamayı aynen yayınlıyorum: Sayın Mehmet ORUÇ İslamiyet, kendinden önceki dinlerin hükmünü kaldırmıştır. Bu itibarla, hangi dine mensup bulunursa bulunsun, tüm insanlar İslam'a girmekle yükümlüdürler. Müslümanlar dışındaki kutsal kitap sahibi din mensupları için ehl-i kitap terimi kullanılır. Kur'an-ı Kerim'deki ehl-i kitap tabiriyle Yahudilerle Hıristiyanlar kastedilmektedir. Kur'an-ı Kerîm de Hıristiyanların Hz. Muhammed (s.a.v.) ve O'na indirilen Kur'an-ı Kerim'e inanmadıkları ve Hz. İsa (a.s.)'ya, Allah'ın oğlu ve üçün üçüncüsü dediklerinden dolayı kâfir oldukları bildirilmektedir. Kuran-ı Kerim'de, Yahudi ve Hıristiyanların bozuk inançları yüzünden imansız durumuna düşmeleri hakkında şöyle buyurulur: "Şüphesiz ki: "Allah ancak Meryemoğlu İsa Mesih'tir", diyenler kâfir olmuşlardır. Ey Muhammed! Deki: "Allah, Meryemoğlu İsa Mesih'i, anasını ve bütün yeryüzündekileri helâk etmek istese, O'na kim engel olabilir? Göklerin, yerin ve ikisi arasındakilerin mülkiyeti yalnız Allah'a aittir. O, dilediğini yaratır. Allah her şeye kadirdir" (el-Mâide, 5/17). Peygamberlik müessesesini kökten kabul etmemek veya herhangi bir peygamberin nübüvvetini inkâr da küfürdür. Bu yüzden diğer peygamberleri kabul etmekle birlikte Hz. İsa (a.s.) ve Hz. Muhammed (s.a.v.)'i Allah'ın (c.c.) elçisi olarak kabul etmeyen yahudiler, yine Hz. Muhammed (s.a.v.)'in peygamberliğini tanımayan hıristiyanlar küfre düşmüşlerdir. Bir peygambere ilâhlık isnat etmek de küfürdür. Nitekim Hristiyanlar Hz. İsa (a.s.)'nın Allah olduğunu söyledikleri için kâfir sayılmışlardır (bk. el-Mâide 5/17, 72). "Yahudiler; "Uzeyr Allah'ın oğludur" dediler. Hristiyanlar da: "Mesih (İsa) Allah'ı n oğludur" dediler. Bu, onların ağızlarıyla geveledikleri sözler olup, güya bununla, daha önce yaşayan inkarcıların sözlerini taklit ediyorlar" (et- Tevbe, 9/ 30). Bir kısmına İşaret ettiğimiz bu âyetlerden açıkça anlaşılmaktadır ki, Allahu Teâlâ'nın varlığına ve birliğine, Hz. Muhammed (S.A.V.)"in O'nun kulu ve elçisi olduğuna ve Kur'an-ı Kerim'deki bütün esaslara, olduğu gibi iman etmeyen hiçbir kimse İslam inancına göre müslüman değildir. Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimizin peygamber olarak gönderilmesinden sonra bütün insanların ve bilhassa Yahudi ve Hıristiyanların kendi dinî kitapları gereğince Hz. Muhammed (S.A.V.)'in peygamberliğini tasdik edip İslam'ı kabul etmeleri gerekir. Aksi takdirde kendi kitaplarını ve dinlerini inkar etmiş olurlar. Bu itibarla Allah'ın varlığına ve birliğine, Hz. Muhammed (S.A.V.)"in O'nun kulu ve elçisi olduğuna ve Kur'an-ı Kerim'deki bütün esaslara, olduğu gibi iman etmeyen bir kimse İslam inancına göre cennete giremez. DİYANET İŞLERİ BAŞKANLIĞI İmam-ı Rabbanî “Kuddise sirruh” 11.12.2004 Büyük velî, İmam-ı Rabbanî hazretleri, 380 sene önce bugün vefat etmiştir (1624). Cenâb-ı Hak şefaatlerine nail eylesin! Sene-i devriyesi münasebetiyle, kısaca kendilerinden bahsetmek istiyorum. İmam-ı Rabbanî hazretleri, Hindistan'da yetişen dünya çapında meşhur İslâm âlimi ve büyük bir velîdir. Âriflerin ışığı, velîlerin önderi, müslümanların baş tâcı, müceddid, müctehid ve İslâm âlimlerinin gözbebeğidir. İnsanların itikad, ibadet ve ahlâk hususunda doğruyu öğrenmelerini, öğrendikleri bu bilgiler ile amel etmelerini sağlayan, insanları, Allahü teâlânın rızasına kavuşturmak için rehberlik eden ve kendilerine, “Silsile-i aliyye” denilen İslâm âlimlerinin yirmiüçüncüsüdür. Hicrî ikinci bin yılının müceddidi, yenileyicisi olmasından dolayı “Müceddid-i elf-i sânî”, tasavvufun İslâmiyetten ayrı bir şey olmadığını, İslâmiyete uygun bir şey olduğunu isbat ederek, ahkâm-ı İslâmiyye ile tasavvufu birleştirdiği için de, “Sıla” ismi verilmiştir. İslam büyükleri, "Ümmetimden Sıla isminde biri gelir. Onun şefâ'ati ile çok kimseler Cennete girer" hadis-i şerifi ile İmam-ı Rabbani hazretlerin geleceğinin haber verildiği bildirmişlerdir. Hz. Ömer'in soyundan olduğu için, “Farukî” nesebiyle anılmış, Serhend şehrinden olduğu için de, oraya nisbetle “Serhendî” nisbeti verilmiştir. İmam-ı Rabbanî hazretlerinin, daha çocukluğunda fevkalâde hâlleri görülmeye başladı. Çocuk iken, şiddetli bir hastalığa tutulmuştu. O zamanın meşhur evliyasından Şâh Kemâl Kihtelî Kâdirî'ye götürüp, duâsını istediler. Şâh Kemâl Kâdirî, İmam-ı Rabbanî'yi görünce, büyük bir hayranlıkla bakarak, babasına; “Hiç üzülmeyiniz! Bu çocuk çok yaşayacak, ilmiyle amil, büyük bir âlim ve eşsiz bir ârif olacak” demiştir. İmam-ı Rabbanî hazretleri, benzeri az yetişen, müstesna bir İslâm âlimi ve büyük bir mürşid-i kâmildir. Peygamberimizin vefatından bin sene sonra da İslâm düşmanları, dine, imana insafsızca saldırmışlardı. Allahü teâlâ, kullarına acıyarak, İmam-ı Rabbanî hazretleri gibi bir müceddid yarattı. Ona derin ilimler ihsan eyledi. Onun vasıtasıyla, din düşmanlarının korkunç saldırısını durdurdu. Hakkı bâtıldan ayırıp, bâtılı kalblerden kaldırdı. Bu yüce İmamın mektupları ve kitapları, insanları gafletten uyandırdı. Dünyaya ışık saldı. İmam-ı Rabbanî hazretlerinin, yıllarca dine yaptığı bu büyük hizmetlerini, ehl-i sünnet itikadının ve doğru din bilgilerinin yayıldığını, bid'atlerin kalktığını ve sağlam, ikna edici delillerle kendi sapık fikirlerinin çürütüldüklerini gören bazı sapık kimseler, her devirde olduğu gibi, ona cephe aldılar, haset ve iftira etmeye başladılar. Fakat bu mübarek zata zarar veremediler. Ömrü boyunca bunlarla mücadele edip, dini doğru olarak bütün dünyaya yaydı. Bozuk inançlardan, her tarafa yayılmış bid'atlerden dini temizledi. Berrak hâle getirdi. İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin Mektûbât kitabı çok kıymetlidir. Büyük İslâm âlimi seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri, "Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs kitaplarından sonra, islâm kitaplarının en üstünü İmâm-ı Rabbânî'nin Mektûbâtıdır. İslâm âleminde, İmâm-ı Rabbânî'nin Mektûbâtı kadar kıymetli bir kitap daha yazılmamıştır” buyurmüştur. Mektûbât üç cild olup 526 mektubun toplanmasından meydana gelmiştir. Kelâm, fıkıh ve tasavvuf bilgilerini anlatan uçsuz bir deryâ, eşsiz bir hazînedir. Mektûbâtın birinci cildi, Hakikat Kitabevi (0212 5234556) tarafından “Mücdeci Mektuplar” adı ile tercüme edilmiştir. Diğer iki cildden anlaşılması kolay olan 110 mektup ise tercüme edilerek, Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye kitabının çeşitli bölümlerine serpiştirilmiştir. Şimdi de Evangelist saldırısı 17.12.2004 Müslümanlar şimdi de Evangelist saldırısı ile karşı karşıyalar. Bünye sağlam ise, iç ve dış saldırılar fazla etkili olamaz. Vücuta zarar vermeye gücü yetmez. Bünye zafiyet içersinde ise, en küçüğünden en büyüğüne kadar bütün zararlı etkenler meydanı doldurur. Bir asırdan fazla zamandır, İslam alemi zafiyet içersinde. Bunun için de asırlardır İslama gizli - açık diş bileyen irili ufaklı bütün güçler tek tek ortaya çıkmaya başladı. Eskiden İslama karşı başlatılan her hareketin, her Haçlı saldırısının arkasında Vatikan yani Papalık bulunurdu. Şimdi ise bugüne kadar pek bilinmeyen, yeni bir taarruzla karşı karşı İslam âlemi. Bu da, güçlü siyasi ve ekomonik desteği olan Evangelist akımıdır. Gizli veya açık her saldırı ancak güçle; siyasi veya maddi destekle varlık gösterebilir. İşte Evangelisler bugün bunu fazlasıyla sağladıkları için meydana inmiş durumdalır. Peki, Evangelist, Evangelizm, nedir? Evangelizm aslı, Protestanlığa yani Martin Luther'e dayanır. Evangelist yeni İncil, yeni müjde demektir. Luther Papaya, Vatikan’a karşı olarak kurduğu yeni kiliseye "Evangelist Kilise Hareketi" ismini vermişti. Papalığın yaptıklarına karşı çıktığı, protesto ettiği için bunlara “Protestan” denildi. Martin Luther Kiliseyi reforma tabi tuttu. Mesela, Katoliklerde faiz yasak iken Protestanlar serbest bıraktı. Protestanlar ahiretten çok dünya işlerine ağırlık verdiler. Ticarette dini kurallar kaldırılarak liberal bir hale getirildi. İbadetler önemsizleştirildi. Bunun için de Protestanlığın bu köklü değişiklikleri bir reform hareketi olarak değerlendirildi. Ancak Protestanlar "kıyamete" ve "Mesihe" ayrı bir değer veriyorlar. Ahır zamandaki "iyi" ile "kötü" arasında yani Evangelistlerle Müslümanlar arasında büyük savaş çıkacağına gelecek olan kıyameti hızlandırmak, kendi lehlerine çevirmek için ellerinden geleni yapmaları gerektiğine inanıyorlar. Katoliklerin aksine Yahidilerle iş birliği halindeler. Bu büyük savaşta güç birliği için bunu zaruri görüyorlar. Evangelistler,1867’de ABD’deki Kiliseler Konseyini kurdu. ABD’de fundamentalist Hıristiyanlar, diğerleri ile anlaşamazlığa düşerek Evangelist adını benimsediler. Bunlar tahrif edilmiş İncil’in tutucu yorumunu benimseyen radikal Hıristiyanlardır. Bugün ABD’de Evangelist tabiri, Liberal zıddı, bağnaz manasında kullanılıyor. Muhafazakar, ılımlı Hıristiyanlar bundan rahatsızlık ve endişe duymaktadırlar. Evangelistler, bugün Amerika’da devletin belli bir kesimi tarafından desteklenen en etkili Hıristiyan tarikatı durumundalar. Gösterdikleri hızlı gelişim ve uyguladıkları akil almaz radikal, acımasız projeler sadece İslam ülkelerinin değil, ABD'deki aklı selim araştırcıların da ciddi şekilde kabusu olmaya başladı. Çünkü, tarih boyunca, Hıristiyanların dine dayalı radikal saldırıları çok acımasız olmuştur. Evangelistler 1950 yılında sadece 4 milyon kişilerdi. 2004 yılında bütün ülkelerdeki toplam sayıları 500 milyona ulaştı. Bu rakam Hıristiyan nüfusunun dörtte birine eşit. Her gün yaklaşık 52 bin kişi Evangelist oluyor. İleriki yıllarda tüm Hıristiyan nüfusunun yarısı olacakları tahmin ediliyor. 70 milyon kişilik nüfusla en çok Amerika’da yaşıyorlar. Amerika’nın ardından en yoğun bulundukları ülke Brezilya (30 milyon). Evangelistlerin şu anki güçlü durumu 1970’li yıllarda ortaya çıkan yeni Evangelizm akımıyla oluştu. Şili’de Hıristiyanların 4’te biri Evangelist. Evangalizm, Kaliforniya’da üniversitede ders olarak okutuluyor. Bugün, dünya üzerinde faaliyet gösteren 1 milyonun üzerinde misyonerleri mevcuttur. Harvard Üniversitesi'nde ilâhiyat profesörü olan Harvey Cox "Tanrı'ya Dönüş" adlı kitabında, iki Hıristiyandan birinin Evangelist olacağını ve 21'inci asrın en büyük dininin Evangelizm olacağını iddia etmektedir. Niçin olmasın? Arkalarında, dünyanın süper gücü olan bir devlet var; sınırsız siyasi ve maddi destek var. Tabii ki evdeki hesap pazara uyarsa! Evangelistler ne yapmak istiyor? 18.12.2004 Öncelikle, nüfuz ettikleri ABD vasıtasıyla, Ortadoğu’yu Hıristiyanların kontrolü altına almak. Siyasi güç zaten Ortadoğuya hakim. Evangelislere de bölgeye çok sayıda misyoner göndererek Hıristiyanlık propagandası yapmak kalıyor. Bunu da fazlasıyla yapıyorlar zaten. Netice de almaya başladılar. Irak’ta yıllarca Saddam’ın zulmünde dolayı dini öğrenemeyen cahil kalan 400 Iraklı, din değiştirdi. Bu mezhebe bağlı 9 kilise açıldı. Ülkede 900 bin İncil dağıtıldı. Irak'ın başkenti Bağdat'ta sıradan bir Pazar günü, 8 ayda kurulan 9 Evangelist kilisesinden ayinler yükseliyor. Kilise kapılarında ise uzun kuyruklar oluşuyor. Bazıları Hıristiyanlığı anlatması için bir misyoneri, bazıları ise yalnızca kiliselerin dağıttığı, dolarları ve bedava yemeği bekliyor. Los Angeles Times gazetesi, muhabiri Charles Duhigg bu faaliyetleri gazete manşetine taşıdı. Evangelizmin Irak'ta nasıl yaydığı şöyle anlatılıyor: “Dokuz kilisenin ardından 10'uncusu inşa ediliyor. Kilise başına Amerika'daki Evangelistler'den 100'er bin dolar gönderiliyor. Şu anda Irak'ta bu tarikata bağlı yüzlerce misyoner var. Evangelistler genelde aç ve perişan halre bulunan Müslüman halka, ilaç ve gıda yardımlarıyla sesleniyor. Yardımların yanında halka Irak'a gönderilen 900 bin Arapça İncil dağıtılıyor. Irak'ta misyonerlik yapan Tom Craig "Tanrı ve Başkan bize İsa'yı Ortadoğu'ya getirme şansı doğurdu. Bu bana verilen bir emir" diyerek misyonunu açıkça söylüyor. Kyle Fisk adlı bir diğer misyoner daha da iddialı: "Irak, İsa'yı Ortadoğu'ya yaymak için merkez olacak" diyor. Kiliseye gelen Iraklıların hepsi korkuyor. Halide Hamit (30) bu korkuyu "Kilisede huzur ve sevgiyi buldum. Ancak buraya geldiğimi kimseye söyleyemiyorum. Fotoğrafım çekilirse kaçarım. Çok tehlikeli" diye anlatıyor. Rana ise bir başka noktaya değiniyor: “Babam da Müslümandı. Benim kiliseden uzak durmamı istiyordu. Ancak kilisedekiler ona iş bulup anneme de gıda yardımı yapınca her şey değişti.” Amaç Irak'ı Ortadoğu'da Evangelizm'in merkezi yapmak ve tıpkı İncil'de sözü edildiği gibi dünyanın bütün kavimlerini bu Kilisede toplamak.” Bunun yapılabilmesi için de, Müslümanların kendi inançlarından koparılması gerikiyor. Bu maksatla ABD'nin Teksas eyaletinde Evangelistlere ait bir yayınevi, Kur'an-ı kerimi tahrif ederek hazırladığı ve kutsal kitap olduğunu öne sürdüğü yeni bir kitap yayınladı. "Gerçek Furkan" adıyla piyasaya sürülen kitap, Arapça ve ingilizce olarak basıldı. Tefsirinin de yapılıp yayınlanması düşünülen kitabın, yakında 20 dile tercüme edileceği de belirtiliyor. "İbrahimi Dinler" vurgusunun yapıldığı kitapta, genelde Kur'an-ı kerim olmak üzere, İncil'den ve Tevrat'tan alıntılar bulunuyor. 21. yüzyılın kutsal kitabı olarak tanıtılan kitap, "Hoşgörü” Dinlerarası diyalog” “Barış kitabı" ve "Üç Dinin kitabı" gibi sloganlar ile tanıtılıyor. Kuveyt'te yayımlanan haftalık "el-Usbu" gazetesi baş yazarı Dr. Mustafa Bekri, Kur'an kerimin tahrif edilmesi çalışmalarının birkaç yıldır sürdüğünü ve bunun da Amerikalı Yahudiler tarafından bizzat desteklendiğini, finanse edildiğini yazdı. Kitapta, Ortadoğu'nun Yahudi ve Hıristiyanların diyarı olduğu vurgulanıyor. El-Usbu gazetesi, kitabın "Büyük Ortadoðu Projesi"nin bir ürünü olduğunu kaydetti. 20 yıl içinde ABD'nin Ortadoğu'yu demokratikleştirme projesinin meyvesini vereceği belirtilen kitabın bölümlerinde, bunun sonucunda İslam dünyasının Hıristiyanlaştırılacağını bildirildi. Evangelistler, Hazret-i İsa'ya düşman olan, gerçek İncil'i kabul etmeyen Yahudilerle sıkı fıkı dostturlar ve iş birliği yapmaktadırlar. Hazret-i İsa'ya iman eden Müslümanlara karşı ise en şiddetli ve amansız düşmandırlar. Hedef ortak düşman İslam olunca, nasılda hemen biraraya gelebiliyorlar. “Küfür tek millettir”, hadis-i şerifi, “Onlar birbirinin dostudur” (Maide, 51) âyeti kerimesi bunların bu halini haber vermektedir zaten. Evangelistler, şu anda ülkemizde de irili ufaklı birçok kilise açmışlardır. Binlerce de daire ve ev şeklinde kiliseleri, Evangelistliği yayma peşinde. Evangelistler, Müslüman Türkiye'ye ve İslâm âlemine karşı yeni bir Haçlı Seferi başlatmışlardır. İslâm dinini yeryüzünden silmeye, Kudüs merkez olmak üzere, Ortadoğuda, Hıristiyan Yahudi ittifakının hakimiyetini tesis etmeye kararlılar. Herkes inandığı yolda mücadele eder. Müslümanlara da burada düşen iş; İslama muhafaza etmede, yaymada en az olanlar kadar kararlı olmaktır. Bunun yolu da, İslami asli kaynaklardan doğru bir şekilde öğrenip hakkıyla yaşamlaktan geçer. “Tarihte ve Günümüzde Ehli sünnet” 24.12.2004 Aralık ayı başlarında İSAV, Eresin Otel’de üç gün süren, (3-5.12.2004) “ Tarihte ve Günümüzde Ehli sünnet” konulu milletlerarası ilmi bir toplantı düzenlendi. Bugün bu toplantıdan bahsetmek istiyorum. Gündem yoğunluğu sebebi ile bu önmeli toplatıyı konu etmem biraz gecikti. Böyle önemli bir konuyu gündeme getirdikleri için vakıf yetkililerine teşekker ediyorum. Toplatının açılış konuşmasında vakıf başkanı Prof.Dr. Ali Özek, günüz İslam aleminin bu sıkıntılı durumundan kurtuluşunun Ehli Sünnette olduğunu çünkü, çıkış yolunun, orta yolun Ehli sünnet olduğu vurguladı. Diyanet İşleri Başkanı sayın Ali Bardakoğlu da, “Biz dini yeniden inşa edecek değiliz, geçmişi yok farzedemiyiz” diyerek, geçmişi karalayan, dinde reform yanlılarına önemli bir mesaj verdi. Basın bülteninde de,” Bilindiği gibi İslam toplumunda ana gövdeyi teşkil eden ve çok geniş bir coğrafyaya yayılmış olan, “Ehli Sünnet”, on asra aşkın bir zamandan beri sahih (doğru) akidiye (İnancı) temsil etmektedir” denilerek, birbik ve beraberliğin adresi gösterildi. şekilde vurgulanmış oldu. Toplantıda dağıtılan, emekli ilahiyat öğretim üyesi ve İSAV vakfı başkanı sayın Ali Özek’in tercüme ettiği, asırlardır Ehli sünnetin medreselerde okutulan, Ehli sünnetin esaslarını bildiren Akâd-i Nesefî ‘nin girişine yaptığı “Ehli Sünnet” hakkındaki açıklamasını bugün sizlerle paylaşmak istiyorum: “Ehl-i Sünnet ve’l-cemaat tabiri bilindiği gibi hicri dördüncü asrın başlarında ortaya çıktı. Rasûlüllah’ın vefatından sonra İslâm Âlemi’nde inançla ilgili olarak pek çok mezhep ortaya çıktı. Bunlardan ilki ‘Havâriç’ idi. İslâm’ın özüne aykırı düşüncelerinden dolayı ‘İslâm’dan çıkmışlar’ anlamında kendilerine Haricî, Havâriç denildi. Bunlar şiddet ve baskı taraftarı kimselerdi. Havariç ile birlikte Şi’a ortaya çıktı. Şi’a’nın ortaya çıkışı daha ziyade siyasi idi. Daha sonra dini inanca dönüştü. Hicrî dördüncü asra gelinceye kadar İslâm Âlemi’nde pek çok görüşler ortaya atıldı. Bunların belli başlıları: Havariç, Şî’a, Mu’tezile, Cehmiyye, Mulhide’ gibi adlarla anılan akide mezhepleri idi. İşte Ehl-i Sünnet bu sayılan aşırılık ve şiddet taraftarı görüşlere karış bir alternatif olarak çıktı ve kendilerine Sünneti rehber edindiği için ‘Ehl-i Sünnet’ denildi. Ehl-i Sünnet’in dayanağı, kitap ve sünnettir. Ehl-i Sünnet’de ana fikir, iman ve amel ilişkisidir. Mu’tezile ve diğer mezheplerden Ehl-i Sünnet mezhebini ayıran en önemli özellik, amellerin imana dahil olmamasıdır. Zira Ehl-i Sünnet dışı mezhepler amel üzerinde durarak Müslümanları sıkıntıya sokmuşlar, ‘ameli olmayan veya ameli eksik olan Müslümanları kâfir saymışlar’, bazıları da şiddete başvurarak zorlama yolunu tutmuşlardır. İslâm Âlemi’nde şiddet ve baskı taraftarı olan ve kendilerine son zamanlarda ‘Selefî!’ adını veren bazı gruplar, şiddet ve baskıyı esas kabul etmelerinden dolayı Ehl-i Sünnet’ inancından uzaklaşmışlardır. Olayların tairhi akışına baktığımızda görürüz ki, Müslümanlar, hicri dördüncü asra gelinceye kadar İslâm’ı yorumlarken oldukça farklı görüş ve düşünceler ortaya atmışlar ve sonunda Bağdat’da Ebu’l-hasen el-Eş’arî ve Semerkant’ta Ebû Mansur Mâturidî tarafından aynı anda takrir edilen Ehl-i Sünnet mezhebinin görüşleri Müslümanların büyük çoğunluğu tarafından benimsenmiş ve hicri beşinci asırdan hicri on üçüncü asra kadar bütün İslâm Dünyası’nda huzur ve sükuna vesile olmuşlardır. Osmanlı Devlet’nin zayıflaması, çökmesi ve hilafetin ilgasyıla İslâm Âlemi’nde meydana gelen otorite boşluğu ve İslâm Ülkeri’nin büyük çoğunluğunun müstemleke haline gelmesiyle Müslümanlar arasında yeni düşünceler zuhur etmiştir. Bu düşünceler genelde, reaksiyon şeklindedir ve pek az gruplar arasında şiddet içermektedir. Zira Ehl-i Sünnet akidesi artık zayıflamıştır. Ayrıca İslâm düşmanları artık sadece Ehl-i Sünnet Müslümanlğına saldırmaya başlamışlardır. Zira, on dokuzuncu asra kadar Müslümanları bir arada tutan Ehl-i Sünnet’in zayıflaması yoluyla Müslümanları parçalamak hedeflenmiştir. Bugün Müslümanların güçlenmesi, yeniden kendilerini idrak etmeleri, yabancı ideolojilere yem olmamaları, birlik ve beraberliklerini yeniden kurmaları ve gerçek anlamda hem Müslüman olmaları hem de çağdaş hayata ve teknoloji gelişmelere ayak uydurmaları için Ehl-i Sünnet akîdesine dört elle sarılmaları gerekir. Akaidi Nesefi risalesi 25.12.2004 Dün, İSAV (İslami Araştırmalar Vakfı) Başkarı Prof.Dr. Ali Özek beyin tercüme ettiği ve bu vakfın düzenlediği “Tarihte ve Günümüzde Ehli sünnet” toplantısında ücretsiz dağıtılan Ömer Nesefi’nin Akaidi Nesefi risalesinden bahsetmiştim. Bugün, Ehli sünnetin esaslarını bildiren bu risalenin özetini sizlere sunmak istiyorum. Sayın Özek, asırlardır ders kitabı olarak okutulan bu risale için, “ Kanaatimce, şu anda da akaid dersleri için en uygun kitap” diyerek Ehli Sünnet itikadının birlik beraberlik için önemini vurgulamıştır. “Allahü teâlâ birdir, kadîm olan Zatı ile vardır. Ondan başka herşey, Onun var etmesi ile var olmuştur. Sonunda yine yok olacaklardır. Felsefeciler bu gerçeklere karşıdırlar. Akıl, ilmin bir sebebi ve vasıtasıdır. İlham, bir şeyin doğru olduğunu bilmeye yeterli sebep ve vasıta değildir. Allahü teâlâ yarattıklarına benzemez. O, mekandan münezzehtir. Allahü teâlânın, zâtı ile kâim ezeli sıfatları vardır. O, kendisine has ezeli bir kelam ile söyleyicidir O'nun kelamı harf ve ses cinsinden değildir. Allahü teâlâ ahırette görülecektir. Kur'an-ı kerimde "O günde nice parlak gözler Rab'lerine nazar edecekler." buyurulur. (kıyame, 22,23). Hadis-i Şerifte ise "Siz on dördünde ayı gördüğünüz gibi Rabbinizi mutlaka göreceksiniz" buyurulmuştur. Bu görme, mekandan, cihetten, ışıktan, mesafeden münezzeh olarak vuku' bulacaktır. Küfür, iman, tâ'at ve isyan gibi kuldan sâdır olan fiilleri yaratan Allahü teâlâdır. Kulun kendi ihtiyarında olan fiillere karşılık olmak üzere mükafat alırlar veya cezalandırılırlar. Kula, takatinin dışından olan şeyler yüklenmez Helal veya haram, herkes kendi rızkını tüketir. Kafirler ve bazı asi mü'minler için kabir azabının varlığı haktır. Allahın bildiği ve irade ettiği şekilde kabirde ehl-i tâ'at için nimetlerin bulunduğu, yine kabirde Münker ve nekir melekleri tarafından ölüye sorular sorulacağı peygamberden bize aktrarılan delillerle sabittir. Ba's yani öldükten sonra yeniden dirilmek haktır. Amellerin tartılacağı terazi, havz-ı Kevser, Sırat köprüsü, Cennet ve Cehennem haktır. Cennet ve Cehennemin ne kendileri, ne de onların içinde bulunanlar yok olmayacaklar, ebedi kalacaklardır. Büyük günah mü'min olan kimseyi imandan çıkarmadığı gibi küfre de sokmaz.. Büyük günah işleyenlere peygamberlerin sefaat edebilecekleri nakli delillerle sabittir. İslâm'ın yasak ettiği bir şeyi helal saymak küfürdür. İmanda azlık çokluk olmaz. Peygamberlerin ilki Hazret-i Adem, sonu Hazret-i Muhammed aleyhisselâmdır. Melekler, Allah'ın kullarıdır. Onun emriyle hareket ederler. Meleklerde erkeklik ve dişilik yoktur. Allahü teâlânın peygamberlerine indirdiği kitapları vardır. Allah; emirlerini, yasaklarını, vaadlerini, uyarılarını bu kitaplarda bildirmiştir. Mirac haktır, uyanık iken vuku bulmuştur. Evliyânın kerametleri haktır. Bu gibi fevkalâde haller peygamberde görülürse mucize, diğer insanlarda görülürse keramet adını alır. Peygamberimizden sonra insanların en üstünü Hz.Ebû Bekir Siddîk,sonra Hz.Ömer elFâruk, sonra Hz.Osman Zinnûreyn, sonra Hz.Ali Mürtezâ'dır. Halifelikleri de bu sıraya göre gerçekleşmiştir. Eshabı kiramın hepsi sadece hayırla yâd edilir. Hiçbir veli, peygamber derecesine eremez. Hiçbir kuldan teklif ve sorumluluk sakıt olmaz İslâmın getirdiği haramları helal saymak, İslâm ile alay etmek küfürdür. Allahtan ümit kesmek küfürdür. Allah'ın azabından kurtulacağını düşünmek küfürdür. Kâhinlerin söylediklerini doğrulamak küfürdür. Dirilerin ölüler için yaptıkları dualar ve hayırlar kabul edilir. Allahü teâlâ duaları kabul eder ve ihtiyaçları giderir. Deccal'ın çıkması, Dâbbetü'l-arz, Ye'cüc ve Me'cüc'un zuhuru, Hazret-i İsa'nın gökten yere inmesi, güneşin batıdan doğması gibi peygamberin haber vediği kıyamet alametleri haktır.” Yılbaşı çılgınlığı 31.12.2004 Yılbaşı çılgınlığı dolayısıyla; binlerce çam fidanının sökülüp atıldığı, ağaç katliamlarının acımasızca gerçekleştirildiği günlerdeyiz. Fakat çevrecilerden ses yok. Okullarda, mağazalarda Noel Baba olarak Aziz Nikolaos efsanesinin boy gösterdiği; Hıristiyanlık propagandasının diz boyu olduğu aralık ayının sonuna geldik... Fakat, dini konularda kendilerini uzman ilân eden kimselerden tık yok. Zabıta kuvvetlerinin ve çöpçülerin korkulu rüyası yılbaşı ise kapıda... Bütün bunların sebebi olan; yılbaşı, noel nedir, ne zaman başladı? Bunun üzerinde duralım isterseniz bugün. Yılbaşının, noelin iç içe yaşandığı, Hıristiyan aleminin noeli kutlamaları, 4.asırda Roma İmparatorlarının birincisi olan Kostantin ile başlar. Kostantin, Eflatun’un ortaya koyduğu teslis “Trinite” yani üç tanrı inancını, papazlara yazdırdığı yeni İncile koydurdu ve noel’i bayram ilan etti. Böylece yeni bir Hıristiyanlık dini doğmuş oldu. Noel kutlamaları ve yeni yıl hep Hz.İsanın doğum günü üzerine bina edilmektedir. Halbuki, Hz. İsa’nın doğumu hakkında, o zamanın edib ve münevverlerinin eserlerinde hiçbir bilgiye rastlanmamaktadır. Çünkü, İseviler, az ve asırlarca gizli yaşadıklarından, milad doğru anlaşılmamıştır. Aralık ayının yirmibirinde, yirmibeşinde veya ocak ayının altıncı veya başka gün olduğu sanıldığı gibi, bugünkü miladi senenin beş sene fazla olduğu, çeşitli dillerdeki kendi kitaplarında yazılıdır. Miladi sene, hicri sene gibi doğru ve kat’i olmayıp, günü de senesi de şüpheli ve yanlıştır. Mesela, İmam-ı Rabbani hazretlerinin bildirdiğine göre, üçyüz seneden fazla olarak noksandır ve İsa aleyhisselam ile Muhammed aleyhisselâm arasındaki zaman, bin seneden az değildir. Kendilerine göre bir kurtarıcı tanrıya inanan putperest kavimlerin ayinlerinin en mühimi, kişinin tanrı ile birleştiğine, bütünleştiğine inandıkları, sembolik et yiyip, içki içme ayinleridir. Bu kavimler, bir müddet sonra tanrılarını güneş tanrısı inancı ile birleştirdiler. Her bir kurtarıcı tanrının, kış başlangıcında doğduğuna inanıldı. Kış başlangıcı ise, Julian takvimine göre 25 Aralıktır. Hıristiyanlar da, İsa aleyhisselamı kurtarıcı bir tanrı yaparak, bu tarihte doğduğunu kabul ettiler ve bu geceyi “Noel” olarak her sene kutlamaya başladılar. En küçük vak’aları bile yazan Roma tarihçilerinin, İsa aleyhisselam gibi büyük bir peygamber hakkında derin bir sükut göstermeleri ayrıca dikkate şayandır. Hıristiyanların kutladığı noel bir uydurmadan ibarettir. Hatta bazı Hıristiyan teşkilatlarının da artık noeli bir hurafe kabul ettikleri, dünya basınında çıkan haberler arasındadır. Nitekim, ABD’de yayınlanan 17 Aralık 1996 tarihli haftalık Newsweek dergisi bu gerçeği şöyle dile getirmektedir: “Noel baba bir hurafeden ibarettir. Gerçekle hiçbir ilgisi yoktur. Ticari maksatlarla sonradan uydurulmuştur. Hediyelik eşya sektörüne milyonlarca dolar kazandıran Noel baba, kapitalizmin oyuncağı olmuştur. Tarihçi, Stephan Nissenbaun, (Yılbaşı ile mücadele) “The battle for Christmas” kitabında Hıristiyanlığın temelinde yılbaşı kutlamalarının ve Noel babanın bulunmadığını, bunun yasaklanmasının gerekli olduğunu bildirmektedir.” Dinimize göre, Hıristiyanların noel gecelerine ve diğer paskalyalarına hürmet etmek, o zamanlarda onların adetlerini onlar gibi yapmak caiz değildir, insanı dinden çıkarır. Noel ile yılbaşı farklı şeylerdir. Yeni yıla bir kudsiyet, manevi bir değer yüklemeden yeni yılı tebrik etmekte, hayırlı olmasını temenni etmekte dinen mahzur yoktur.

XXXXXXXXXXXXXXXXXX

“Önce dinden uzaklaştırın!” 7.1.2005 Son aylarda, yoğunlaşan misyonerlik faaliyetleri sebebiyle toplumda istikbale yönelik endişeler oluştu. Resmi, özel, tüzel her kesimden, “Dinimiz alden gidiyor” feryatları yükselmeye başladı. Basına yansıdığı kadarı ile, son MGK toplantısının gündem konularından biri de, “misyonerlik faaliyetleri” idi. Türk Silahlı Kuvvetlerimiz de, bu konu ile ilgili geniş kapsamlı bir rapor hazırladı. Mukaddes dinimiz ile ilgili bu hassiyetler gerçekten sevindirici. Bu önemli konuya girmeden önce, endişe duyulan bu misyoner faaliyetleri bu duruma nasıl geldi, bunun bir özetini sunmak istiyorum. Batı dünyası, yani Hıristiyan âlemi, ilk zamanlar İslamiyeti pek ciddiye almadı. Arabistan yarımadasında, Araplar arasında dini bir mücadele olarak baktı olaya. İslamiyet Arabistan dışına taşıp, doğuya, batıya, özellikle de Anadolu kapılarına dayanıp, Bizansı, Avrupayı tehdit eder duruma gelince Hıristiyan âlemi telaşlandı. Derhal, Haçlı seferlerini başlattılar. Fakat, seferler yenilgi ile neticelendi. Hıristiyan âlemi bu yenilgiyi bir türlü hazmedemedi. Osmanlılar zamanında da her fırsatta saldırıya devam ettiler. Ancak, asırlar süren savaşlara rağmen bir netice alamamaları onları farklı taktik uygulamaya sevketti. Kaba kuvvetle bir yere varamayacaklarını anlayarak, Müslümanları içeriden yıkmaya karar verdiler. Yetiştirdikleri casuslarla (Hempher, Lawrens gibi) ve Müslümanların arasından satın aldıkları kimseler vasıtasıyla bozuk mezhepler ortaya çıkartarak İslamın esaslarını bozmaya, parçalamaya, İslam aleminin ana gövdesini, birlik beraberliği teşkil eden Ehli sünnet itikadını yıkmaya yöneldiler. Bozuk inançları yayıp Ehli sünnet zafiyete uğratılınca da, Osmanlı yıkıldı, İslam alemi paramparça oldu. Bundan sonra da planın ikinci bölümü devreye sokuldu. Bu da, İslam alemindeki meydana gelen bu boşluğu Hıristiyanlık ile doldurmaktı. İslam alemindeki yoğun misyonerlik faaliyetleri bu çalışmanın bir parçasıdır. Tabii ki bir müslümanı Hıristiyan yapmak kolay değildir. Bunun bir hazırlık safhası olacaktı. Hazırlık safhasında Müslümarları dinden soğutmayı ve dinden uzaklaştırmayı hedeflediler. Çünkü, İslam tarihi boyunca, sağlam bir inanca sahip olan bir müslümanın din değiştirdiği vaki değildir. Misyonerlerin önde gelen isimlerinden Zwemer, 1930'ların başında Kudüs'te Zeytindağı'nda toplanan misyonerler kongresinde yaptığı konuşmada bakınız bu hazırlık safhasını nasıl anlatıyor: 'Hristiyan devletlerin, sizden İslam ülkelerinde yerine getirmenizi istediği asıl görev, Müslümanların Hristiyan yapılması değildir. Asıl göreviniz Müslüman ülkelerdeki nesillerin dinini öğrenmesine mani olmak, öncelikle onları dinlerinden soğutmak ve uzaklaştırmaktır. Ve sizler bu çalışmalarınızla İslam ülkelerindeki emperyalist hareketin öncüleri olacaksınız. Böylece Müslüman halkların genç kuşakları emperyalizmin onlara sunduğu fikirleri benimseyecektir. Bu süreçte kuşaklar, ciddi konulara hiç ilgi göstermeyen, ancak amaçsız ve kendi çıkarını gözeten ve isteklerine kavuşmak için herşeyi yapmaya hazır hale gelecektir.' Ülkemizdeki ve diğer İslam ülkelerindeki halkların ve gençlerin şuursuz, idealsiz halleri, istikbale yönelik düşüncesizlikleri, Batı hayranlıkları, Hıristiyanların Zwemer'in yukarıdaki hedeflerinde hayli yol aldıklarını gösters miyor mu?. Bugün Ortadoğuda Osmanlı ve Türk düşmanlığı çok yaygındır. Yıllarca Batı’nın etkisi ile ders kitaplarında ve Basında bu düşmanlık körüknlendi. Bunun neticesinde, Osmanlı ile, dolayısıyla Ehli sünnet ile irtibatları kesilen İslam ülkeleri boşlukta kaldılar. Şimdi sıra geldi bu boşluğun doldurulmasına, Müslüman halkların Hıristiyanlıştırmasına. Yoğunlaşan misyoner faaliyetlerinin sebebi bu. Peki, çare nedir? 8.1.2005 Dün, Hıristiyan aleminin Müslümanları Hıristiyanlaştırmak için uzun bir hazırlık devresi planladıklarını misyonerdlerin önde gelenlerinden Zwemer'in ağzından nakletmiştim. Şimdi ise artık doğrudan Hıristiyanlaştırma devresine girdiler. Bu maksatla, Bütün İslam ülkelerinde olduğu gibi, ülkemizde de “misyonerlik” faaliyetleri son zamanlarda yoğun bir şekilde sürmektedir. Bu maksatla büyük şehirlerimizde kilise açma ve apartman dairelerinde “kilise ev” faaliyetleri başladı. İstihbarat birimlerimiz, ülke güvenliğini tehlikeye sokacak bu faaliyetleri yakından takip etmektedir. İstihbarat raporlarında, Türkiye'de misyonerlik faaliyetlerinin, birçok ülkede bulunan Ermeni Toprakları Merkezi, Avrupa Kiliseler Birliği, Ortodoks Kiliseler Birliği, Dünya Kiliseler Birliği üyesi kişiler tarafından sürdürüldüğü ifade edilmektedir. Son zamanlarda Türklerin sempatisini kazandıkları için Güney Kore vatandaşları da misyoner olarak kullanılmaktadır. Misyonerler insanları etkilemek ve taraftar bulmak için Karadeniz'de Pontus, Güneydoğu'da Yezidilik, Keldanilik ve Hristiyan Kürtler, Doğu Anadolu'da Ermenilik, Ege ve İstanbul'da ise Hristiyanlığın 'eski toprakları' söylemini kullanmaktadırlar. Silahlı Kuvvetlerimiz de, son yıllarda yurt genelinde arttığı bilinen misyonerlik faaliyetlerini masaya yatırdı. TSK’nın “Ülkemizdeki ve Dünyadaki Misyonerlik Faaliyetleri” başlığıyla hazırlattığı raporda, Türkiye’de faaliyet gösteren Protestan misyonerlerin, 2020 yılına kadar Müslümanların yüzde 10’unu Hıristiyanlaştırmayı ve 1 milyon İncil dağıtmayı hedefledikleri bildirildi. Raporda, misyonerlerin manevi boşluk içerisinde olduğunu kabul ettikleri Alevi ve Kürt vatandaşları üzerinde daha fazla yoğunlaştıkları ifade edilmektedir. Rapora göre misyonerler, Türkiye'deki İslam anlayışını, Sünni ve Alevi diye ikiye ayırıp stratejilerini bu ayrım üzerinde yoğunlaştırıyorlar. Protestan misyonerler, iki-üç yıl içinde gizli nitelik taşımayan teoloji (tanrı bilim) enstitüsü kurarak, din adamı ihtiyaçlarını buradan karşılayacaklar. TSK'nın raporunda, Türkiye'de, 47'si Protestanlara, 9'u Bahailere, 13'ü Yehova Şahitlerine ait olmak üzere tespit edilebilen 69 adet resmi olmayan ibadet yeri bulunduğuna yer verildi. Çalışmada son yıllarda misyonerlik faaliyetlerinin artmasına paralel olarak, İslam dininden Hıristiyanlık dinine ve diğer inanışlara (Bahailik, Yehova Şahitleri vb.) geçen Türk vatandaşlarının sayısının 5 bin civarında olduğu belirtiliyor. 3 yıl içinde resmi olarak (185) kişinin Hıristiyanlığı, 1 kişinin de Yahudiliği seçerek din değiştirdiği tespit edildi. Misyonerlerin amaçlarına ulaşabilmek için, hedef olarak, dini bilgiden yoksun, manevi boşluk içindeki gençler ile daha çok Kürt ve Alevi vatandaşları seçtiklerine dikkat çekilen raporda şu görüşlere yer verildi: Misyonerler savaş, iç çatışma ve terör ortamında yaşayanlar ile deprem gibi doğal afetlere maruz kalanları da kazanmaya çalışıyor. Açtıkları kilise evlerde de, toplumun dini değerlerinin içi Hıristiyan motifleriyle dolduruluyor.” denildi. "Misyonerliğin Metotları" başlığı altındaki bölümde ise misyonerlerin genellikle kendilerini gizleyerek çalışmalarını yürüttükleri, mümkün olduğunca da yerli halkı öne çıkarttıkları belirtiliyor. Peki, bu faaliyettlerden, ülkemizin ve milletimizin zarar görmemesi için çare nedir? Çare, misyonerlerin yaptığının tersini yapmaktır: Misyonerler milletimizi, farklı inançlara ve ırklara ayırarak parçalamak istiyorlar. Biz de asırlardır, birlik ve beraberliğin, huzurun, barışın adresi olan, misyonerlerin yok etmek istedikleri Ehli sünnet ana gövde etrafında taplanmalıyız. Dinimizi asli kaynaklardan, fıkıh ve ilmihal kitaplarından öğrenmeliyiz. Dinini bilen ve yaşayan sağlam itikatlı kimseye misyonerler zarar veremez. Emanet sahibine ulaşmalı 14.1.2005 Hiçbir kültür, hiçbir inanç kendiliğinden devam etmez, sonraki kuşaklara intikal etmez. Ancak, kendinden önceki kuşaktan emanet olarak alınan bu değerler, kendinden sonraki kuşaklara ulaştırmakla devam eder. Bu da ancak, iyi bir çalışma ile, maddi manevi destekle olur. Üzerinde bulunduğumuz topraklarda nice medeniyetler, nice kültürler gelip geçmiş. Bunlar kültürlerine, örf ve adetlerine sahip çıkmadıkları, kendilerinden sonraki nesillere nakletmedikleri için yok olup gitmişler. Aynı durum bizim için de geçerlidir. Vatanımıza, milletimize, dinimize sahip çıkmazsak birkaç nesil sonra bu topraklarda başka kültürlerin, başka dinlerin hakim olması kaçınılmazdır. Allah korusun, böyle bir şey olduğunda, hem ecdadımız hem de bizden sonraki çocuklarımız, torunlarımız bizden davacı olurlar. Ecdadımız; size size emanet ettiğimiz bayrağı niçin sizden sonrakilere ulaştırmadınız, emanete hıyanet ettiğiniz diye; bizden sonrakiler ise, size gelen emaneti bize ulaştırmadığınız için biz dinden, manevi değerlerden uzaklaştık, bunun sorumlusu sizsiniz diye ahırette hesap soralarlar. Bu kolay verilecek bir hesap değildir. Bunun için vatanımıza, dinimize sahip çıkmak zorundayız. Vatana, dine sahip çıkmak önce gençlere sahip çıkmakla başlar. Bu da, vatanını, milletini, devletini seven gençler yetiştirmekle olur. Eğer gençlere sahip çıkılmaz, örf - adetlerimize, ananelerimize, milli kültürümüze uygun yetiştirilmezse, boşluk meydana gelir. Meydana gelen bu boşluğu da birileri doldurur... Hiçbir kap boş kalmaz. Nasreddin Hoca’nın yaptığı gibi, testiyi kırmadan önce, tedbiri almak gerekir. Testi kırıldıktan sonra, ah, vah etmek testiyi geri getirmez. Bugün bazı gençlerimiz, yanlış yollara sapmışsa, şunun bunun maşası olmuşsa, kabahat sadece onların değil; fert fert hepimizin bunda payı vardır. Gençlerimize sahip çıkmanın en verimli devresi de fırtınaların estiği üniversite çağıdır. Bu dönemi kazasız belasız atlatan genç, hayata atılmış, artık yolunu çizmiş olur. Çeşitli zararlı akımlardan hiç bir şekilde etkilenmez. Devletimizin bu maksatla, yurtlar açarak gençliğe sahip çıkmakta. Ancak, devletin de imkanları sınırlı olduğu için, bütün üniversite ve yüksek okul öğrencilerine yatma, yeme- içme imkanı sunamamaktadır. Bu açığı doldurmak için birçok vakıf, halktan sağladıkları yardımlarla, Devlete destek olarak özel yurtlar açmıştır. İmkanları nispetinde gençleri, buralarda barındırıp, vatanımıza, devletimize faydalı halde yetişmesi için gayret etmektedir. İşte, bu vakıflardan biri de “İhlas vakfı”dır. İhlas Vakfı, Türk Dünyası'ndan ve Anadolu'dan gelen binlerce fakir öğrenciye her türlü yardımı yapmaktadır. İhlas Vakfı Öğrenci Yurtları'nda, Türk Dünyası'ndan gelen öğrenciler ücretsiz olarak kalmaktadır. Yurtlarda 3 öğün yemek çıkmakta, Vakıf bu öğrencilere sevgi ve şefkat kucağını açmaktadır. İhlas Vakfı öğrenci yurtlarının bir yıllık et ihtiyacı, hayırsever vatandaşlarımızın verdikleri Kurban Vekaletleri ile karşılanmaktadır. Böyle hayır kurumlarını ve ilim yuvalarını bütün hayırseverlerin her türlü imkan ile desteklemesi ve yardım etmesi, milli, dini bir vazifedir. Bilgili, kültürlü, inançlı öğrencilerin yetişmesinde kurban vekaleti vererek bu hizmetlere ortak olalım, destek verelim. Kurban Vekaleti vermek isteyen hayırsever vatandaşların, kendilerine en yakın İhlas Vakfı Öğrenci Yurdu'na uğrayarak veya aşağıdaki adrese telefon ederek, Kurban Vekaleti vermeleri mümkün olmaktadır. (İrtibat için telefon: 0 212 513 99 00 - 451 49 00 ) Aydınlar gerçek İslama ulaşamıyor 15.1.2005 Geçenlerde gazeteler, ateistliği, tanrı tanımazlığı ile ünlü 81 yaşındaki İngiliz felsefe profesörü Antony Flew’in “U” dönüşü yaparak artık bir yaratıcıya inandığını, bugüne kadar verdiği yanlış fikirden dolayı özür dilediğini yazdılar. Bu tür dönüş haberlerine son yıllarda sık sık rastlıyoruz.. 19.asır inançsızlığın yaygın olduğu bir asırdı. Bu asırda, pozitivist görüşe yani inançsızlığa inanmış fen adamlarında, fennin gelişmesiyle dinin sona ereceği inancı hakimdi. Bunların tahminlerine göre, 20.yüz yılda, din diye bir şey kalmayacaktı. Fakat yanıldılar; bilhassa 20 yüz yılın ikinci yarısından sonra hızlı bir şekilde dine yöneliş başladı. İnançsızlığın hakim olduğu devrede de yaratıcıya inan kimseler yok değildi. Amerikan fen adamı Edison bunlardandı. Birçok buluşları yanında, ilk elektrik ampulünü yaparak her yeri aydınlatan bu meşhûr kâşif hakkında, onun en yakın mesâi arkadaşı olan Martin André Rosonoff, şu hâtırayı anlatıyor: Birgün laboratuvara girince, Edison'u kendinden geçmiş, çok dalgın bir hâlde, hiç kımıldamadan, elinde tuttuğu cıva kabına baktığını gördüm. Beni görünce dedi ki “Şu civaya bak! Bu ne muazzam bir eserdir! “Ben cıvaya bakınca bunu yaratanın büyüklüğüne hayran oluyorum. Bunun özelliklerini düşündükçe, aklım başımdan gidiyor. Bana dünyadaki bütün insanlar hayrandır. Benim yaptığım birçok keşifleri, birçok yeni buluşları birer hârika, birer başarı zannediyorlar. Beni, insan üstü bir varlık gibi görmek istiyorlar. Hâlbuki, ne büyük hatâ! Ben, beş para bile etmiyen bir insanım. Benim keşiflerim esâsen dünyada bulunan, fakat o zamana kadar insanların göremedikleri büyük hârikaların ufacık bir kısmını meydana çıkarmaktan ibârettir. Bunu ben yaptım diyen bir insan, en büyük yalancı, en büyük budaladır. İnsan, elinden hiçbir şey gelmiyen âciz bir mahlûktur. İnsan, ancak bir parça konuşabilen, biraz düşünebilen bir mahlûktur. İyi düşünse, kibre, gurûra kapılmaz, aksine, ne kadar boş olduğunun farkına varır. ” Ünlü Rus yazarı Solzhenitsyn de, birgün, bir üniversitede Amerikan gençlerini başına toplıyarak onlara, şöyle hitap etti: "Ben buraya gelince, çok bahtiyâr olacağımı zannetmiştim. Ne yazık ki, burada da büyük bir boşluk hissediyorum. Çünkü siz, artık maddenin esîri olmuşsunuz. Evet, burada hürriyet var, herkes istediğini yapıyor. Fakat, rûhları bomboş. Hâlbuki, insanı hakîkî insan yapan, onun gelişmiş, temizlenmiş rûhudur. Size tavsiyem şudur: Rûhunuzu geliştirmeye, güzelleştirmeye bakın! Ancak o zaman, memleketinizde bulunan ve sizi de üzen çirkinlikler yok olmaya başlar. Dîne önem verin! Din, insan rûhunun gıdâsıdır. Dînine bağlı insanlar, her işte sizin en büyük yardımcınız olacaktır. Çünkü, onları Allah korkusu doğru yoldan ayırmaz. Sizin en büyük zâbıta kuvvetiniz bile, herkesi gece gündüz murâkabe edemez. İnsanları fenâlıktan alıkoyan polis değil, onların duyduğu Allah korkusudur." Türkiye'ye gelip, atomda saklı muazzam enerji hakkında serî konferanslar veren atom bilgini W. Heisenberg diyor ki: "Bütün konferanslarımda atomdaki enerjiden nasıl istifâde edilebileceğini anlattım. Şimdi aklımıza haklı olarak şu suâl gelmektedir: Bu muazzam kudreti, küçücük yere kim ve nasıl koydu? Buna ancak metafizik (ilâhiyat) cevap verecektir. Buna da, İslâm dîni cevap verir. Arkadaşım atom âlimi Hahn ile aynı fikirdeyiz." Bugün bu tür aydınların, fen adamlarının en büyük sıkıntısı gerçek İslama ulaşamamalıdır. İslam diye sunulan inancın da onları tatmin etmemesidir. Gerçek İslama ulaştıkları zaman aklı selim bütün fen adamları ve aydınlar seve seve Müslüman olacaklardır. Bunu gören Yahudiler ve Hıristiyanlar, ismi İslam olan ve gerçekte İslamla ilgisi olmayan, içi boşaltılmış “Light islam” “IIımlı islam” veya terörü esas alan İslamı ortaya çıkartarak fen adamlarının İslama yönelişlerinin önünü kesiyorlar. Hakiki bayram Cennette 21 Ocak 2005 Cuma Dünyadaki bu bayramlar hakiki bayram değil; Müslüman için hakiki bayram Cennete girdiği zamandır. Buradaki bayramlar aynada görülen görüntü gibidir. Tabii ki hakiki bayramın şartları var. Cennete gitmek kolay değil. Cenab-ı Hakkın razı olması sevmesi gerekir. Allahü teâlâ bir kulunu severse, ona iki şey nasib eder: 1) Ona iyi insanları tanıtır. 2) Razı olduğu işi yaptırtır. Daha da çok severse, derd ve bela verir. Cennete girebilmek için mümin her işini ihlasla, Allah rızası için yapması lazımdır. Bir kimsenin ihlası ne kadar artarsa o kadar çok hizmet eder. Bir kimsenin ne kadar hizmeti artarsa onun o oranda ihlası da artar. Allahü teâlânın kıymet verdiğine değer vermelidir. İnsanların kıymet verdiğine kıymet veren kıymetsizdir. Allahü teâlânın kıymet verdiğine kıymet veren azizdir. Allahü teâlânın aziz ettiğini, kimse zelil edemez. Allahü teâlânın zelil ettiğini, kimse aziz edemez. Herkese iyilik yapmaya mecbur değiliz. Fakat, hiç kimseye kötülük yapmaya da mezun değiliz. Müslüman olsun kâfir olsun kimseye kötülük yapamayız. Bu asırda korkak yaşayan, ürkek yaşayan kurtulur. Allahü teâlâ herkesin iyi bir Müslüman olmasını ister. İyi bir Müslümanın alameti de şunlardır: 1) Küfrü ve kâfirleri sevmez. 2) İbadetler kolay gelir; zevkli ve şevkli olur. Bu da ancak, iyi kimselerle görüşüp onlarla sohbet etmekle ve kitap okuyup dinimizi iyi öğrenip yaşamakla olur. Bir insan en bulaşıcı hastalık olan cüzzamlı bir kişinin yanında 7 sene kalsa, cüzzamın geçmeme ihtimali vardır. Fakat bir evde bulunan kötü bir insan, başka bir odada dahi olsa, ondaki kötü huylar mutlaka geçer. Kötülükler çabuk yayılır; çünkü nefsimiz kötüdür. Bir sepet üzümdeki bir tane çürük üzüm, bütün sepeti çürütür. Fakat sağlam üzümler o çürüğü kurtaramazlar. Dünyada en güzel şey; dünyaya düşkün olmamaktır. Dünyada en güzel rızk (para), helal kazançtır. Helal parayla beslenen vücuda ibadetler kolay gelir. Ölünce dört şey sorulacaktır: 1) Vücudunu nerede eskittin? 2) Vaktini nerede harcadın? 3) İlmini nerede kullandın? 4) Parayı nereden kazandın, nereye sarfettin?Çok para kazanmak ma’rifet değil, çok sevâb kazanmak marifet. Yazılacaklar yazıldı, söylenecekler söylendi. Bunları yapan kurtulur. Kısa zamanın kıymetini bilmeyen, uzun zamanın kıymetini anlamaz. Başarısızlığın sırrı: Cenab-ı Hakkın kendisine emanet olarak verdiklerini sahiplenmektir. Bu benimdir, demektir. İlmine; benim ilmimdir, görüşüne; benim görüşümdür, başarısına; benim başarımdır, sıhhatine; benim sıhhatimdir, malına; benim malımdır, diyen başarısızdır. Cihad, Allah için Onun kullarına hizmettir. Bu hizmetin kolay tarafı yoktur. Bu hizmet, ihlas ister, fedakarlık ister, müdara ister, kısacası güzel ahlâk ister. Bu hizmet memurlukla mukayese edilmez. İzin, mesai, gece-gündüz mefhumları düşünülmez. İnsanlara hizmette sıkıntıları nimet bilmek gerekir. Çok çalışan, çok sıkıntı çeken, çok nimete kavuşur. Sevgi yakınlık ister, kaçan mahrum kalır; gözlerden ırak olan gönülden de ırak olur. Allahü teâlâ hayır murad ettiği kimseyi dinde fakih yapar ve kalbindeki dünya muhabbetini çıkarır. O kimse kendi kusurlarını görmeye başlar; kendi kusurlarını görmekten, başkalarının kusurlarını araştıramaz olur. Müslüman dünyada hiçbir insanı incitmez. Müslüman gür bir su gibidir. Kirleri temizler. Hayatta en zor ve sevabı en çok olan ibadet namaz kılmaktır. Namazı şartlarına uygun olarak kılan her ibadeti kolay yapar. Nicelik değil nitelik önemli 22.1.2005 Eshabı kiram, Peygamber efendimizin beraber İslamiyeti yaydığı eşsiz insanlar, bir avuç olmalarına rağmen kısa zamanda İslamiyeti bütün dünyaya yaydılar. Çünkü başarıda sayı değil nitelik önemlidir. Peki bu eşsiz insanların belli başlı özellikleri nelerdi? 1. Fakirdiler 2. Gariptiler. 3. Biribirlerini aşk derecesinde severlerdi. 4. Yaptıklarından dünyalık bir menfaat beklemezlerdi. 5. Sadece Allühü teâlânın rızası için mücadele ederlerdi. Ahırete yönelik işlerde insanlara genelde şunlar engel olur. 1. Makam, mevki. 2. Ünvan, 3 . Para, 4. İtibar, 5. Dünya menfaati. Bunların hizmette çok faydaları varsa da, kontrol elden kaçarsa o derece de hizmet için zararlı olabilirler. Bunun için bu dünyalık değerler insanı değiştirmemelidir. İnsan kendisini değiştirmezse Allahü teâlâ da ona verdiği nimetleri değiştirmez.. Herkeste şef olmak arzusu vardır. Bu, insanın tabî'atı gereğidir. Bu hâl ancak ve yalnız âhirete yüzü dönük olanlarda olmaz. Dine hizmette menfaatler aradan çekilmelidir, kimse tenkid edilmemelidir. Kendimizi, yaptıklarımızı beğenip kibire gurura kapılmamalıyız. Yaptığımızı değil yapmadığımızı söylemeliyiz. Bir gün öleceğiz ve yaptıklarımızın hesabını vereceğiz. "Ben olmazsam bu işi başkası yapamaz” denilmemelidir. Kabirler bensiz olmaz, zannedenlerle doludur. Ben olmazsak bu işler daha iyi olur, engel binim nefsimdir, demelidir. Kesinlikle hiç bir kulun, ister müslüman olsun, ister kâfir olsun hiç kimsenin bedduâsını almamalıyız. Âhireti düşünen huzurludur. Dünyayı, dünya malını düşünen huzursuzdur. 80 sene sürünmeye râzı olalım, Cehennem azâbına aslâ râzı olmayalım. Her zaman güler yüzlü, tatlı dilli olmalıyız. Kendimizi suçladığımız ân, kendimizi hesaba çektiğimiz an rahat ve huzur buluruz. Çocuğun istikbâlini garantiye almak, onun iyi müslüman olmasını sağlamakla mümkündür. Diploma ile istikbâl garantiye alınmış olmaz.Hattâ felaketine sebep olabilir.İyi müslüman olunca diploma işe yarar. Yaptığımız ibâdetleri, hizmetleri Allah rızâsı için yapmalıyız. Başkası görsün diye yaparsak boşa gider. Aferin almak için, gösteriş için, öğünmek için yapılan hizmet burada kalır. Dünyada alacağını alır ahırette bir kıymeti olmaz. Hatta bundan dolayı azaba düçar olur. Üç grup insan vardır: Birinci grupta olanlar, yaptıklarını, dîn-i islâmın yayılmasında, ihlâsla yanî Allahü teâlânın rızâsı için yaparlar. Bunlar seve seve çalışırlar, samimîdirler. Ne ile karşılaşırlarsa karşılassınlar yüzlerini ekşitmezler, Allahü teâlâdan beklerler. Bunlar son nefeslerinde rahat olurlar.. İkinci grupta olanların niyetleri bozuktur. İhlâsla çalışmazlar, Allahü teâlânın rızâsını düşünmezler; ama seve seve çalışırlar. Mesleklerini sevdiklerinden, aldıkları parayı helâl ettirmek isterler. Bunların niyeti karışıktır. Dolayısı ile son nefeste işleri zordur. 3 . Grupta olanlar, ne ihlâs, ne de seve seve çalışırlar. Ne niyetle çalıştıkları belli değildir. Sûi niyetlidirler, zoraki çalışırlar, bunların sonu felâkettir. Allahü teâlâ râzı olduğu kullarını razı olduğu işlerde istihdâm eder. Bir insan çok kıymetli bir işi kime verir? Çok sevdiğine, çok güvendiğine verir. İşte, bu dîn-i islâmı yaymayı Habîbim dediği ve çok sevdiği Peygamber sallallahü aleyhi ve sellem Efendimize verdi. Peygamberimizden sonra bu hizmetleri, Allahü teâlâ sevdiği kullarına vermiştir. Alimler peygamberlerin varisleridirler. Mü'min demek, affedici insan demektir. Mü'min demek, güleryüzlü, tatlı dilli insan demektir. İyi insan, kimseye yük olmaz ve herkesin yükünü çeker. Dünya; şeytân, nefs, para; bu üç sac ayağı üzerine kurulmuştur. Bu felâketten kurtulmak ilimle olur, iyi insan arasında bulunmakla olur. Herkes pişman! 28.1.2005 Dün, Osmanlı Devleti’nin 706. kuruluş yıl dönümüydü. 1299 yılında küçücük bir devlet olarak kurulan Osmanlı Devleti, her dindeki ve ırktaki milletlere gösterdiği adalet ve merhamet sebebiyle üç kıtaya hükmeden, gittiği her yere huzur getüren imparatorluk haline geldi. Balığın denizden çıktıktan sonra denizin kıymetini anladığı gibi, herkes Osmanlı yıkıldıktan sonra onun kıymetini anladı. Çünkü Osmanlı tarih sahnesinden çekildikten sonra dünyanın dengesi bozuldu. Asırlardır, anarşi, terör nedir bilmiyen, Ortadoğu, Balkanlar ve Osmanlı ile irtibatlı diğer bölgeler kargaşa ve terör bölgeleri haline geldi. Osmanlının zayıflamasını fırsat bilerek bağımsızlık hevesiye ile ayaklanan milletler çok geçmeden ne kadar büyük hata işlediklerini anladılar. Fakat iş içten çoktan gemişti. Bugün Ortadoğu’da akan kanın sebebi, Osmanlıdan doğan boşluğun doldurulamamasıdır. Başka bir ifade ile Osmanlıya yapılan yanlışlığın bedeli ödenmektedir. Bunu kendileride açıkca ifade ediyorlar; görüştüğümüz birçok yaşlı Filistinli ve diğer bölgelerdeki insanlar “Osmanlıya yaptığımız ihanetin bedelini ödüyoruz” diyorlar. Bu sadece bizim dışımızdaki milletler için mi geçerlidir? Hayır, bizim için de geçerli bu durum. Bugün eğer, dünya siyasetinde önmeli bir yerimiz yoksa, dünya siyasetinin sevk ve idaresinde söz sahibi değilsek, geçmişimizi, şanlı mazimizi yok farzetmemizdendir. Geçmişe sahip çıkmamamızdandır. Sen geçmişini bir çırpıda silip atarsan, başkaları hayda hayda yapar bunu. Öyle veya böyle her millet geçmişine sahip çıkar. Çünkü geçmişi olmayanın geleceği de olmaz. İnsanlar gibi, milletler de, devletler de hata yapar. Geçmişi toptan silip atmak yerine, geçmişteki yanlışları tekrarlamamak ve doğruları devam ettirmek gerekir. Kültürler ve medeniyetler kolay oluşmaz; asırların birikimidir bu değerler. Bu değerler aynı zamanda milletlerin ruhu gibidir. Ruhsuz beden ayakta kalamayacağı gibi, kendine has kültürü olmayan milletler de ayakta kalamaz. Osmanlının yıkılması ile onu yıkanlar da zarar gördü. Halen de görmekteler. Osmanlı inançta İslamın ana gövdesini temsil eden Ehli sünneti temsil ediyordu. Ehli sünnet aşırılıklardan, terörden, anarşiden uzak olduğu için Osmanlılar ve Osmanlının idaresi altında bulunan diğer dinlerdeki milletler huzur içinde yaşadılar. Osmanlının yıkılması ile beraber, huzurun barışın temsilcisi olan Ehli sünnet de zayıfladı, ağırlığını, etkisini kaybetti. Ortadoğu’da İngilizler tarafından Vehhabilik, selefilik gibi aşırı dini ekoller teşekkül ettirildi. Osmanlı idaresindeki milletleri İslamiyetten uzaklaştırmak için eski kültürlerine yönlendirildiler. Mısır’da Firavunculuk, Suriye’de Baasçılık, Irak’ta Babilliler öne çıkartıldı. Batı böyle yapmakla bu bölgelerde İslamiyetin yok olacağını, bu insanların ya Hıristiyan veya dinsiz olacağını düşündü. İslamiyetten korktuklaro için de, Müslüman kalmasınlar da ne olurlarsa olsunlar düşüncesi güdüldü. Fakat Batı’nın hesabı tutmadı. İnanç boşluğuna düşen bölge halkı, fanatik, aşırı, inançların eline düştü. Bunlar canlı bomba gibi akıl almaz terör uygulamaları ile Batı’nın karşısına geçtiler. Batı’nın kendi kurduğu veya yönlendirdiği bozuk dini akımlar birer, ejderha, ahtapot haline gelip kendilerine saldırmaya başlayınca, Batı Osmanlıyı dolayısıyla Ehli sünneti yıkmakla ne büyük hata işlediğini anladı. Şimdi bu hatasını nasıl telafi edebileceklerinin telaşındalar. Başta Amerikalılar olmak üzere, bütün Batılı araştırmacılar Başbakanlık Osmanrlı Arşivinden çıkmıyorlar. Osmanlıların bu bölgeyi altı asırdan fazla nasıl huzur ve barış içinde yaşattılar, bunun sırrı neydi, bunu araştırıyorlar. Aslında onlar da biliyorlar; huzur ve barış adresinin Ehli sünnet itikadında olduğunu. Fakat, hücrelerine kadar işlemiş İslam düşmanlığı bu gerçeği görmelerine mani oluyor. İslam aleminin bu inanç etrafında tekrar toplanıp eski güçlerine ulaşmalarından korkuyorlar. Bunun için kendi kontrollerinde ve güdümünde olacak light, ılımlı İslam gibi modeller geliştirme peşindeler. Osmanlı nasıl başardı? 29.1.2005 Dün Osmanlının yıkılışından sonra idaresi altındaki ülkelerdeki sıkıntılardan, terör ve anarşiden bahsetmiştik. Osmanlılar, çeşit çeşit dillerde, dinlerde; başka başka âdet ve ananelere bağlı olan milyonlarca insana, aralarındaki farkları bıraktırarak, onları bir ideal veya fikir etrafında toplayıp, üç kıtaya uzanan muazzam bir imparatorluk kurmuşlar. Bu muazzam iş nasıl yapıldı, nasıl başarıldı ? Öncelikle bunu iyi bilmek lâzımdır. Çokları bunun kaba kuvvetle, savaşla yapıldığını zanneder. Halbuki, Osmanlıların bu başarısı yalnızca askeri değildi. Yani kaba kuvvete dayanmıyordu. Askeri yöntem Osmanlıların başvurdukları en son çare idi. Öyleyse, onları mefkurelerine ulaştıran ve uzun ömürlü kılan esas amiller nelerdi? Bu başarıyı kazanmakta nasıl ve hangi metotları kullanmışlardı? Başarılı olmalarını sağlayan birçok metodları vardı. Bu metodlardan biri, belki de en önemlisi örnek bir hayat sunmalarıdır. Anadolu’da yerli halka, gerek inançları ve töreleri, gerekse daha geniş ifadesi ile kültürleri üzerinde herhangi bir baskı uygulanmamıştır. Geldikleri bölgelerin değerlerini yok etmemişler, faydalı olanlarını hangi kültürden gelirse gelsin kabul etmişlerdir. Kimseyi, yaşayışlarından, inançlarından dolayı kınamamışlar, onları Müslüman olmaya da zorlamamışlardır. Yaptıkları tek şey; yerli halk arasına Müslüman Türklerin getirilerek yerleştirilmesi, kendi inançlarının gereğini en arı ve duru haliyle yaşamak suretiyle onlara, bilmedikleri, görmekdikleri bir hayat tarzı sunmaları idi. Bu şekilde, yerli halk, kendi hayat tarzları ile Müslüman Türklerin hayat tarzlarını görüp, mukayese yapabilme fırsatına sahip kılınmış oluyorlardı. Bu tür faaliyetlerin asıl maksadı İslam ahlâkını gayrı müslimlere tanıtmaktır. Bu tanıtma faaliyetlerine baskı denilemeyeceği gibi, propaganda demek bile güçtür. Çünkü, hiçbir propaganda ve hiçbir reklam gerçeğin yüzde yüz ifadesi değildir. Bu örnek yaşayış ise gerçeği aynen yansıtmaktır. Sadece Anadolu’nun değil, birçok ülkenin fethinde, İslâmın güzel ahlâkı ile bezenmiş kimselerin büyük rolü olmuştur. Resulullah efendimiz, Hudeybiye anlaşmasını, bütün olumsuz maddelerine rağmen, bir maddesi için kabul etmişti. Bu madde, Müslümanların müşriklerle rahatça görüşebilmelerini sağlamaktaydı. Bu görüşmeler ile birçok müşrik Müslüman olmuştu. Bir şeye inandırmanın en kolay, en sağlam yolu, görerek yaşıyarak örnek olmaktan geçer. Mesela eskiden Alperen denilen kimseler vardı. Bunların her biri, tasavvuf büyüklerinin sohbetlerinde, dergahlarda yetişmiş kimselerdi. Dinimizin güzel ahlakı ile bezenmişlerdi. Hal ile, söz ile, yaşayış ile örnek kimselerdi. İslamiyeti yaymak için kendilerini adamışlardı. Eshab-ı kiram gibi geri dönmemek üzere çeşitli memleketlere dağılmışlar, oralarda İslamiyeti tanıtmakla ömürlerini tamamlamışlardı. Ta Semerkant’tan, Buhara’dan kalkıp Anadolu’ya, Rum diyarına gelmişlerdi. Netice olarak, Osmanlı Devleti’nin hızlı bir şekilde gelişip yayılması, gönüllerde taht kurarak üç kıtaya hakim olması, dünyanın gelmiş geçmiş en büyük ve güçlü devletlerinden birisi haline gelebilmesi, İslam ahlâkına sımsıkı sarılmalarının neticesidir. İslam ahlâkını güzel metotlarla tatbik etmelerinin neticesidir... . Bunun içindir ki, “lisân-ı hâl, lisân-ı kalden entakdır” demişlerdir. Hâl hareket ile yapılan, söz ile yapılandan üstündür, demektir. Böyle olmasaydı, bu devletin böylesine güçlenip, adalet ve huzur içinde yaklaşık 6 asır ayakta kalması mümkün olamazdı. Bu hususta Osman Gazinin vasiyeti ibretli bir vesikadır. İslâmın güzel ahlâkına uyarak örnek olmalıdır. Herkese tatlı dil, güler yüz göstermek, kimseyi incitmemek, kimsenin malına, ırzına göz dikmemek, en te’sîrli, en fâideli nasîhat yapmak olur. Kuru gürültünün faydası yok 4.2.2005 Son aylarda yoğunlaşan misyonerlik faaliyetlerinden herkes şikayetçi. Aslında misyoner faaliyetleri yeni değildir. 150 yılı aşkın süredir bu faaliyet devam ediyor. Fakat bazı tarihi dönüm noktalarında doz artırıldığı için daha çok fark ediliyor. Geçmişte de, Tanzimat ve Gülhane Fermanı ile yoğunlaştırılmıştı. Şimdi ise, AB süreci ile yine dozaj artırıldı. Bilhassa, aşırı Batı hayranı Reşîd Paşa’nın hazırladığı, "Gülhâne Fermânı"ndan sonra, Osmanlı Devletindeki misyoner faaliyetleri yoğunluk kazandı. Bu maksatla Anadolu'nun en güzel yerlerine kolejler kuruldu. Fermândan sonra, Harput'ta, Fırat Koleji açıldı. Bu binâ yapılırken hiç bir masraftan kaçınılmadı. Bu arada misyonerler, Harput ovasında 62 adet misyonerlik merkezi ve 21 adet de kilise açmışlardı. Altmışaltı ermeni köyünden 62'sinde misyoner teşkilâtı kurulmuş ve her üç köy için bir kilise yapılmıştı. Yediden yetmişe, bütün ermeniler müslümanlara ve Osmanlıya karşı düşman edilmişti. Misyoner kadınlar da, ermeni kadınlarını ve kızlarını bu husûsta yetiştirmek için, büyük gayret sarfetmişlerdi. Meşhûr kadın misyoner Maria A.West, daha sonra neşrettiği (Romence of Missongn) kitâbında, "Ermenilerin rûhuna girdik, hayâtlarında ihtilâl yaptık" demektedir. Bu maksatla Fırat Kolajinden sonra Gaziantep'te Antep Koleji ve Merzifon'da Anadolu Koleji, İstanbul'da ise Robert Koleji açıldı.. Meselâ Merzifon’daki Kolejde, hiç Türk talebe yoktu. 135 talebeden 108'i ermeni, 27'si de rumdu. Bunlar yatılı olarak Anadolu'nun her yerinden toplanmış talebelerdi. Müdürü, diğerlerinde olduğu gibi, bir râhipti. Bu arada, Anadolu kaynamaya başladı. Ermeni komitacılar, müslümanları insâfsızca katlediyor, müslüman köyleri yakıyor, vatanın bekçisi ve sâhibi Osmanlıya hayat hakkı tanımıyordu. Yapılan araştırma sonucu, 1893 deki büyük katliamları yapan komitacıların bu kolejde yuvalandıkları, bütün faaliyetlerini burada yaptıkları ve başkanlarının Kayayan ve Tumayan adlı kolej öğretmenlerinin olduğu ortaya çıkarıldı. Bunun üzerine misyonerler, bütün dünyayı ayağa kaldırdılar. Bu iki ermeniyi kurtarmak için, Amerika'da ve İngiltere'de çok büyük gösteriler tertîp ettiler. Bu sebeple, İngiltere ile Osmanlı devletinin arası açıldı. İşin tuhafı, 1893 de, İngiliz misyonerlerin tertîb ettiği bu gösterilerde Merzifon Anadolu Kolejinin müdürü de, Londra'da bunların içinde idi. Batı, geçmişte zorbalıkla, vahşetle yaptığı misyonerlik faaliyetlerini bugün kibar bir görüntü vererek icra etmektedir. Batı’nın Osmanlı düşanlığının da gerçek sebebi din idi. Osmanlıya Müslüman oldukları için düşmandılar, bunun için Osmanlıyı yıktılar. Peki bu durum muvacehesinde biz ne yapmalıyız? Gerçekleri, realiteyi bilip buna göre hareket etmeliyiz. Hıristiyanlar, Müslüman mahallesinde nasıl salyangoz satar, nasıl İncil dağıtırlar, diyerek bağırıp çağırmanın hiçbir faydası yoktur. Geçmişte de (Tanzimattan beri) bugün de bu faaliyetleri yasaklayan kanuni bir engel yoktur. Mevcut kanunlara göre, herkes kendi dini inancını yayar, kimse buna engel olamaz. Bugün yapılacak iş, Müslümanların da dinlerini yaymak için aynı şekilde yoğun faaliyet göstermeleridir. Adamlar ta, Amarika’dan, İngiltere’den, Almanya’dan kalkıp gelip ülkemizde dinlerini tanıtan ücretsiz kitap dağıtıyorlar. Bizler burada ne yapıyoruz? Kaç kişiye dinimizi anlatan; “İslam Ahlakı” “Herkese lazım Olan İman” gibi kitap hediye ettik, kaç kişiye dinimizi anlattık? Bunun muhasebesini yapalım. 150 yıldır çalışmalarına rağmen bir netice alamıyorlardı, fakat son yıllarda netice almaya başladılar. Çünkü, dinimizi bilen ve yaşayan azaldı; dinden bihaber hale geldik. İslam tarihi boyunca, dinini bilen ve yaşayan bir tek Hıristiyan olmuş Müslüman yoktur. Güzel dinimiz öğretilmez inançta boşluk bırakılırsa birileri gelip bu boşluğu doldurur. Buna kimse mani olamaz. Misyonerlerin ülkemizde ne işi var, diye kuru gürültünün de bir faydası olmaz. Ecdadımızın bize emanet ettiği güzel dinimizi bizden sonrakilere ulaştırmak zorundayız. Yoksa ahırette, hem ecdamızın hem de bizden sonri nesilerin iki elleri bizim yakamazda olacaktır. Bunu unutmayalım! Çare; dinimizi yaymak 5.2.2005 Dün, Hıristiyan misyonerlerle en iyi mücadelenin, dinimizi öğrenmek ve öğretmekle olacağını söylemiştik. Kısacası tek çare; dinimizi yaymak. Dinimizde buna Emr-i maruf ve nehy-i münker denir. Maruf, dinimizin emrettiği hususlardır. Münker ise, dinimizin yasakladığı, yani Allahü teâlânın razı olmadığı işlerdir. Dini yayma işi yani emr-i maruf çok mühimdir. Emr-i maruf yapılmazsa, dinimiz unutulur, yok olur. Aradan 1400 yıl geçmesine rağmen bugün İslamiyet bize ulaşmışsa bu emri maruf sebebiyle, bizden öncekilerin dini yaymasıyla olmuştur. Din doğru olarak öğretilmezse cehalet ve sapıklık yayılır. Din adı altında birçok dinsizlikler ortaya çıkar. Bunun için dinimizde emri marufun çok önemli bir yeri vardır. Emr-i maruf ve nehy-i münker yapılmazsa, o ülkenin başına büyük belâlar gelir. En büyük belalardan biri de, dinin unutulması ve o ülkenin Hıristiyanlaşmasıdır. Bundan büyük bela, zillet olur mu? Geçmiş ümmetlerde, Allahü teâlâ, bir meleğe, bir beldenin altını üstüne getirmesini emretti. O melek, bu kasabada hiç günah işlemiyen bir zatın da olduğunu, o zatı kurtarıp kurtarmıyacağını suâl edince, Cenab-ı Hak, "Bütün şehir halkı ile onu da alt üst et! Çünkü o zat, günah işliyenlere yüzünü ekşitmemiştir" buyurdu. Bunun için, misyonerlerin yaptıkları faaliyetleri görenin, işitenin gafletten uyanması ve; bu kendi batıl dinini yaymak için bu kadar uğraşıyor ben ne yapıyorum, diye üzülmesi; gücü, imkanı nisbetinde İslamiyetin yayılmasına çalışması lazımdır. Peygamber efendimize, “İçinde iyilerin de bulunduğu bir ülke helak olur mu?” diye soruldu. Cevabında, “Evet helak olur. Çünkü günah işlendiğinde, iyiler sükut edince, hepsi helak olur.” buyurdu. Dini yaymanın önemi büyük olduğu için mükafatı da büyüktür. Nitekim, hadis-i şerifte, “Bütün ibâdetlere verilen sevap, Allah yolunda savaşa verilen sevaba göre, deniz yanında bir damla su gibidir. Savaşın sevabı da, emr-i maruf ve nehy-i münker sevabı yanında denize göre, bir damla su gibidir.” buyurulmuştur. Dini yayma işi yani emri maruf farzdır. İlmi, imkanı nisbetinde buna katılmamak büyük vebaldir. Peygamber efendimiz, “ İmkânı var iken, emr-i maruf ve nehy-i münker yapmıyan bizden değildir.” buyurmuştur. Ayrıca Peygamberimiz, “Emr-i maruf ve nehy-i münker yapılmaması kıyamet alâmetidir.” buyurmuştur. Hz. Aişe tarafından bildirilen hadis-i şerifte de: “İçinde peygamberler gibi ibâdet eden seksen bin kişi bulunan bir ülke azaba maruz kalmıştır. Çünkü onlar, Allah için buğzetmedi, emr-i maruf ve nehy-i münkerde bulunmadı.” buyurulmuştur. Emr-i mâruf iki yolla yapılır: Birincisi, söz, yazı ve her çeşit yayın vâsıtası iledir. Bunu yaparken, bilgi az ise ve şahsa, âdetlere, kanûnlara dikkat ve riâyet edilmezse, fitneye sebep olabilir. Dinimizde fitne, anarşi çıkarmak da haramdır, büyük günahtır. İkinci yol, hâl ile, islâmın güzel ahlâkına uyarak, örnek olmaktır. Herkese tatlı dil, güler yüz göstermek, kimseyi incitmemek, kimsenin malına, ırzına göz dikmemek, kanûnlara uymak, borçlarını ödemek, en tesîrli, en faydalı nasihat yapmak olur. Bunun içindir ki, “lisan-ı hâl, lisan-ı kalden entaktır” demişlerdir. Hâl hareket ile, örnek olarak yapılan, söz ile yapılandan üstündür, demektir. İslâmın güzel ahlâkına uygun yaşamak, emr-i mâruf ve nehy-i münker yapmanın en güzel yoludur. Mühim bir farzı yapmaktır.Bunun için, kimse ile tartışma, münakaşa yapmadan, dinimizin güzel ahlakını, emir ve yasaklarını bildiren kıymetli kitapları çevremize, münasebette olduğumuz kimselere güler yüzle, tatlı dille vermek veya bu hizmeti yapan kuruluşlara destek olmak lazımdır. Dinimizin bu önemli emri karşısında duyarsız kalmak, bizleri dünyada da ahirette de büyük sıkıntılara sokar. (Bu konularda daha geniş bilgi için; www.mehmetoruc.com sitesine müracaat edilebilir.) “Azdıran zenginlikten sana sığınırım!” 11.2.2005 Malezya Başbakanı, “Büyük bir felaket yaşadık, fakat el uzatan, yardım eden İslam ülkesi sayısı çok az ” diye üzüntüsünü bildirdi, geçmi olsun ziyaretinde bulunun Başbakanımız Sayın Erdoğan’a. Nasıl üzülmesin, Güney Asya felaketinden sonra, anne babası öldüğü için ortada kalan üç bin Müslüman çocuğuna Müslümanlar değil Hıristiyan misyonerler sahip çıktı. Bu sahipsiz çocukları korumaları altına aldılar. Bu çocukları himayeleri altında almakttaki maksatlı belli; hıristiyan olarak yetiştirmek. Zaten bunu saklamıyorlar da açıkca söylüyorlar. Bu haberden sonra ülkemizdeki, hali vakti yerinde: yazlığı kışlığı olan villalarda yaşayan zengin Müslümanlardan da hiçbir ses çıkmadı. Tabiri caiz ise kılları bile kıpırdamadı. Duyarsızlığın neme lazımcılığın bu kadarına da pes doğrusu. Diyeceksiniz ki, zenginlerimiz öyle bir rehavet içindeler ki, bırak dünyanın bir ucundaki çocukları, burunlarının dibindeki çocukları ve muhtaçları bile görmüyorlar. Bir çok Müslüman genç, öğrenimlerini devam ettirebilmek için dış kaynaklı kuruluşlardan burs alarak onların tuzağına düşüyorlar zenginlerimizin ruhu bile duymuyor. Bir gün duyarlar, fakat iş işten çoktan geçmiş olur. Şairin dediği gibi; "Mâla mülke olma mağrûr, deme var mı ben gibi?, Bir muhâlif yel eser, savrulur harman gibi." Çünkü, dini inancımıza göre, Allahü teâlâ Müslüman bir kuluna dünyalık bir nimet vermişse, keyf sürüp yan gelip yatması, gururlanması için değil, şükrünü yapması yani bu nimetleri Allah yolunda harcaması, Müslüman kardeşleri ile paylaşması, sıkıntıda olan kimselerin yardımına koşması içindir. Cenab-ı Hakkın verdiği nimetin şükrü ancak böyle yapılır. Bunun için herkes, içinde bulunduğu nimetin kıymetini bilmelidir. Nimetin kıymeti bilinirse, artar, bilinmezse elden gider. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Allahü teâlâ, bir kimseye nimet verir ve insanların ihtiyaçlarını ona düşürür de, o da onların ihtiyaçlarını gidermezse, nimeti yok olmaya mahkumdur.” Elden gittiği, yok olduğu gibi bir de bunun azabına düçar olur. Nitekim Allahü teâlâ Kur’an-ı kerimde “Şükrederseniz, nimetlerimi artırırım. Nankörlük ederseniz, azabım çok şiddetlidir” buyuruyor. (İbrahim 7) Başka bir ayet-i kerimlede de mealen, "Dünyâ malından, sarıldığınız, sakladığınız her şey, yanınızda kalmıyacak, sizden ayrılacaktır. Ancak Allah rızâsı için yaptığınız iyilikler ve ibâdetler sizinle beraber kalacaktır." (Nahl 96) buyurulmaktadır. Tarih boyunca ne zaman ki, Müslümanlar zahidliği bırakıp dünyaya düşkün olmuşlar; rahatlarına, keyflerine düşkün hale gelmişler; arkasından sıkıntılar ve zilletler gelmiş. Diğer milletlerin oyuncağı hale gelmişler. Evliyanın büyüklerinden Ebu Bekir Verrak hazretleri buyuruyor ki: "İnsanlarda üç sınıf önemlidir: Devlet adamları, âlimler ve zâhidler. Devlet adamları bozulunca, halkın huzûru bozulur. Âlimler bozulunca, halkın dîni zayıflar. Varını yoğunu Allah yolunda harcayan zâhidler bozulunca da, ahlâk fesâda uğrar. Devlet adamlarının kötülüğü zulüm ile, âlimlerin bozukluğu hırs ve tamah ile, dünyâya düşkün olmayanların, zâhidlerin bozulması da riyâ ve gösteriş ile olur." Seksenli yıllara kadar genelde Müsülmanlar garip veya orta halli idiler. Bunun için sıradan Müslümanlar arasında, cemaatler arasında yardımlaşma dayanışma çok fazlaydı. Gösteriş merakı yoktu. Herkes, varını yoğunu Allah yolunda harcıyordu. Kardeşlik duyguları çok yüksekti. Yapılan her işte, ihlas yani Allah rızası öndeydi. Fakat seksenli yıllardan sonraki zenginlikler bize pek yaramadı. Para hepimizi değiştirdi. Bencillikl ön plana çıktı. Bu da birlik beraberliği ve dayanışmayı zafiyete uğrattı. Zenginlik de fakirlik de bir imtihandır. Fakat zenginliğin imtihanı daha zordur. Çünkü, zenginlik, Cenab-ı Hakkın razı olduğu yolda kullanıldığında insan için dünya ve ahıret için büyük bir saadet olduğu gibi, faydalı yolda kullanılmadığında da bir o kadar tehlikedir. Zenginliği faydalı yolda kullanmak kolay değildir. Zenginlik çoğu kimsenin felaketine sebep olmuştur. Bunun için Peygamber efendimiz, “Ya Rabbi, azdıran fakirlik ve azdıran zenginlikten sana sığınırım” buyururak bizim de böyle dua etmemize işaret buyurmuşlardır. Var olma yok olma mücadelesi 12.2.2005 Dün, Güney Asya’daki üçbin Müslüman çocuğun Hıristiyan misyonerler tarafından Hıristiyanlaştırmak üzere himayelerine aldıklarından ve Ülkemizdeki zenginlerin, duyarsızlığından neme lazımcılığından bahsetmiştik. Bugün de bununla ilgili bir menkıbe ile konumuza devam edelim: Birgün cihan padişahı Kanunî Sultan Süleyman Han, aynı zamanda süt kardeşi olan evliyanın büyüklerinden Yahya Efendi hazretlerine bir mektup göndererek şunu sorar: - Ağabey! Sen ilâhî sırlara vâkıfsın, bilirsin. Kerem eyle de bize geleceğimizin ne olacağını haber ver! Devletimiz yok olacak mı? Yok olacaksa, bu hangi sebepten olacak? Mektubu okuyan Yahya Efendi hazretleri eline kâğıt kalem alıp; “Kardeşim, neme gerek!” diye iri harflerle yazıp Kanunî’ye gönderir. Kanunî, Yahya Efendiden gelen mektubu okuduğunda; “Böyle önemli bir konuda nasıl ilgisiz kalabilir, nasıl böyle cevap verir?” diye hayretler içinde kalır. İşin aslını öğrenmek için hemen kalkıp, Yahya Efendinin Beşiktaş’taki dergâhına gelerek der ki: - Ağabey! Ne olur gizlemeyip, suâlime cevap veriniz! Biz de ona göre hareket edelim. Yahya Efendi bunun üzerine tebessüm ederek cevap verir: - Biz cevap verdik. Bu sözümüzü anlayamamanıza şaşarız. - Nasıl? - Ülkende haksızlık, adam kayırma, rüşvet yayılırsa; işitenler de, “Neme gerek!” derse ve onu önlemeye çalışmazlarsa; sonra koyunu kurt değil de çoban yerse; bilenler de bunu söylemeyip gizlerse; fakirlerin, muhtaçların, gariplerin feryadı göklere çıkıp, bunları taşlardan başkası işitmezse; işte o zaman felâket başlar... Neslinin, devletinin yok olmasından o zaman korkulur. Hazînelerin boşalır. Askerin itâat etmez olur ve yolundan gitmezler. Yok olmak mukadderdir.” buyurdu. Kânûnî bunları işitince, göz yaşlarını tutamadı. Yahyâ Efendiye olan sevgisi daha da arttı. Yahya Efendinin sözleri asırlar sanra aynen vuku buldu. Neticede, altı asırlık devlet bu sebeplerden yıkıldı, yok oldu... Bugün bütün dünyada, her inanç sahibi ya ayakta kalabilmek için ya da, başka inançlardaki insanları kendisine çekebilmek için kıyasıya bir mücadele vermektedir. Bu uğurda akıl almaz paralar, milyar dolarlar harcamaktadırlar. Her inanç sahibi biliyor ki, gerekli mücadeleyi yapmazsa bir gün yok olacaktır. Bu konuda, en az mücadele eden, hatta ileriye yönelik bir mücadelesi olmayan sadece Müslümanlardır. Batı, Müslümanların temsilcisi, hamisi Osmanlıyı yıkmakla kalmamış, Müslümanların başına öyle gaileler açmış ki, bırakın ilerisini önlerini görecek hal bırakmamış. Müslümanların üzerine âdeta ölü toprağı serpilmiş. Üç kitaya yayılmış olan Osmanlıyı Anadoluya hapseden, ellerinden gelse asil Türk milletini tekrar Orta Asya’ya gönderecekler. Bunun mümkün olmadığını bildikleri için de yerinde imha planları yapıyorlar. Bu da, Anadolu halkının Hıristiyanlaştırılmasıdır. Çoklarınızın aklından bu nasıl olur, bu kadar insan nasıl Hıristiyan olur, diye içinden geçebilir. Bunlara, on asır önce Anadolu’nun tamamının Hıristiyan olduğunu hatırlatırım. Kaynağı devam etmeyen nehrin uzun süre akması mümkün değildir. Çocuklarımıza ciddi ve doğru bir şekilde din öğretilmez, bizden sonrakilere intikal ettirilmezse, birkaç nesil sonra milletimizin varlık sebebi İslamiyet kalmaz. Milli güvenliğimiz de tehlikeye düşer. Bunun için neme lazımcılığı bırakıp, üzerimizdeki ölü toprağını atarak dinimize sahip çıkmak, dini olduğu kadar milli bir görevimiz olmalıdır. Aşûre gecesi ve günü 18.2.2005 Bu akşam Aşûre gecesi, yarın da Aşûre günüdür. Muharrem ayının onuncu gününe Aşûre günü, dokuzuncu günü ile onuncu günü arasındaki geceye de Aşûre gecesi denir. Muharrem ayı, Kur’ân-ı kerîmde kıymet verilen dört aydan biridir. Aşûre gecesi, bu ayın en kıymetli gecesidir. Allahü teâlâ, birçok duâları Aşûre günü kabûl buyurdu. Nitekim, Resulullah Efendimiz, “Allahü teâlâ, Aşûre gününü üstün kılmıştır. Allahü teâlâ, gökleri, yeri, dağları, denizleri, yıldızları, Arşı ve melekleri, Âdem aleyhisselâmı, Aşûre günü yarattı. İbrâhim aleyhisselâmın dünyaya gelişi ve Nemrud’un ateşinden kurtuluşu Aşûre günü oldu. Oğlunun yerine kesmek için büyük koç ihsân edildi. Firavun’un boğuluşu, Îsâ aleyhisselâmın göğe kaldırılışı, Eyyûb aleyhisselâmın belâdan kurtuluşu, Aşûre gününde olmuştur.” buyurmuştur. Aşûre gününün fazîletleri hakkında diğer hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: “Aşûre gününün fazîletine kavuşmaya bakınız. Çünkü o gün, Allahü teâlânın günler arasında seçtiği mübârek bir gündür. Bugün oruç tutan kimseye, Allahü teâlâ, meleklerin, peygamberlerin, şehîdlerin ve sâlihlerin ibâdetleri kadar sevâb verir.” “Aşûre günü oruç tutun! Çoluk çocuğunuza iyilik yapın! Bir kimse, Aşûre günü çoluk çocuğuna iyilik yapıp, sevindirse, Allahü teâlâ, ona senenin diğer günlerini iyi eder” “Ramazan-ı şerîf ayındaki oruçlardan sonra, en fazîletli oruç, Muharrem ayının orucudur. Farz namazlardan sonra en fazîletli namaz gece namazıdır.” “Aşûre gününün orucu, bir senelik geçmiş günâhlara keffârettir.” “Aşûre günü zerre kadar sadaka veren kimseye, Allahü teâlâ Uhud dağı kadar sevâb verir.” “Aşûre günü gusleden, Allahü teâlâ katında annesinden yeni doğmuş gibi günâhlarından temizlenir.” “Aşûre günü bir yetimin başını okşayan kimseyi, Allahü teâlâ, yetimin saçının her kılı için Cennette bir derece yükseltir.” “Muharrem ayında bir gün oruç tutana, bugüne karşılık otuz gün oruç sevâbı yazılır.” “Aşûre gecesi oruçlu bir mü’mine iftâr verene, Allahü teâlâ katında bütün Ümmet-i Muhammede iftâr vermiş, karınlarını doyurmuş gibi sevâb yazılır.” (Sadece Aşûre günü oruç tutmak mekruh olduğu için, bir gün öncesi veya bir gün sonrası ile beraber tutulmalıdır.) Nûh aleyhisselâm gemide aşûre tatlısı pişirdiği için Müslümanların, Aşure günü, aşûre pişirmesi ibâdet olmaz. Peygamber efendimiz ve Eshâb-ı kirâm böyle yapmadı. Bugün aşûre pişirmeyi ibâdet sanmak bid’attır, günâhtır. Peygamber efendimizin yaptığı veya emrettiği şeyleri yapmak ibâdet olur. Din kitaplarının yazmadığı, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirmediği şeyleri yapmak, sevâb olmaz, günâh olur. Bugüne mahsûs ibâdet sanmadan herhangi bir tatlı yapmak, tanıdıklara ziyâfet, fakîrlere sadaka vermek sünnettir, ibâdettir. Hz. Hüseyin, 10 muharremde şehîd edildi. O yüce imâmın şehîd edilmesi, bütün Müslümanlar için büyük musîbet ve üzüntüdür. Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Ali’ ve Hz. Hamza’nın şehîd edilmeleri de, böyle büyük musîbet ve üzüntüdür. Fakat, peygamberimiz, Hz. Hamza’nın şehîd edildiği günün yıldönümlerinde mâtem [yas] tutmadı. Mâtem tutmayı da emretmedi. Mâtem yasak olmasaydı, herkesten önce Peygamber efendimizin ölümü için mâtem tutulurdu. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki; “Mâtem tutan, ölmeden tevbe etmezse, kıyâmette şiddetli azâb görür.” “Matem tutan kimse, ölmeden tevbe etmezse, kıyamet günü şiddetli azab görecektir.” “İki şey vardır ki, insanı küfre sürükler. Birisi, bir kimsenin soyuna söğmek, ikincisi, ölü için matem tutmaktır.” (Müslim) Matem yapmak, bağırıp çağırmak, ilk olarak Muhtar-ı Sekafi tarafından ortaya çıkarıldı. Bu bid'at, zamanla bir ibadetmiş gibi yayıldı. Halbuki Muhtar-ı Sekafi, bunu Kufe ahalisini aldatıp, onları Emevilerle harbe sürüklemek, böylece h ükumeti ele geçirmek için bir hile olarak yapmıştı. Bütün bu açık hükümlere rağmen, cahiliye devrinden kalma bir adet olan matem, maalesef günümüze kadar gelmiştir. Bu maksatla, her yıl Muharrem’in onunda matem merasimleri düzenlenmektedir. Matem tutmanın ne yüce şehidimize ne bunu yapanlara bir faydası olmadığı gibi, aksine zararı vardır. Bu ve buna benzer davranışların Resulullah efendimizin ortaya koyduğu ve uyulmasını istediği emirlere ters olduğu ortadadır. Yine günümüzde Resulullah’ın yasakladığı ölüler için tutulan matemler, tabuta sarılarak, kendini yerlere atarak,dövünerek ve bağırarak ağlamalar, Müslümanlar arasında ne yazık ki, yer etmiş bulunmaktadır. Müslümanların bu tür davranışlara karşı duyarlı olmaları, Dinimizin emirlerine aykırı işler yapmamaları, Resulullahı ve mubarek torununu üzmemeleri gerekir. Ehli Beyti sevmek farz 19.2.2005 Bugün Aşûre günü. Aşûre günü mübarek bir gündür.Yerler, gökler, melekler, Arş ve Adem aleyhisselam bu günde yaratıldığı gibi, İbrahim aleyhisselamın ateşten kurtulması, oğlu Hz.İsmail’in yerine kesmek için büyük koç ihsan edilmesi, Firavun'un boğulması, Eyyub aleyhisselamın sıhhat bulması, Yunus aleyhisselamın balığın karnından kurtulması gibi güzel şeyler de hep Aşure Gününde olmuştu. Bununla beraber Aşure günü, Resululluh efendimizin mübarek torunu Hazret-i Hüseyin’in Kerbela’da şehid edildiği gündür. Bu elim hadiseyi hatırladıkça Müslümanların yürekleri sızlar, gözleri kan ağlar. Bu faciadan dolayı yüreği sızlamıyan bir Müsliman zaten düşünülemez. Çünkü Ehli sünnet İslam büyükleri Ehl-i Beyti sevmenin her mümine farz olduğunu bildirmişlerdir. Ehl-i Beyt ile ilgili Peygamber efendimiz, “Benden sonra size iki emanet bırakıyorum. Bunlara yapışırsanız, yoldan çıkmazsınız. Birisi, ikincisinden daha büyüktür. Biri Allahü teâlânın kitâbı olan Kur’ân-ı kerîmdir ki, gökten yere kadar uzanmış, sağlam bir iptir. İkincisi, Ehl-i Beytimdir. Bunların ikisi birbirinden ayrılmaz. Bunlara uymayan Benim yolumdan ayrılır.” buyurdu. Dinimiz her işte “ölçülü” olmayı emreder. Bunun için sevgide ve düşmanlıkta haddi aşmamak, dinimizin dışına çıkmamak lazımdır. Çünkü, bir kimse ne kadar, zalim olursa olsun, ne kadar alçakça işler yaparsın yapsın, açıkça dini inkar etmedikçe, inanılacak şeylere inandığı müddetçe, Müslümandır, buna kafir denilemez. Yezid, zalimliğine, caniliğe sebep olmasına rağmen, İslâmiyete düşman değildi. Namaz kıldığı, İslamiyete yaymak için cihad ettiği tarihi bir gerçektir. İstanbul’u fethetmeye gelen ordunun başında Yezid vardı ve emrinde Hz. Halid bin Zeyd ve Mesleme gibi Eshab-ı kiramın büyükler bulunuyordu. Kerbela’nın sebebi, Yezid’in din düşmanlığından değil, Hz.Hüseyin’in kendisine karşı geldiği için saltanatının tehlikeye gireceği korkusundandı. Babası Hazret Muaviye, Eshab-ı kiramdandı, Resulullahın kayın biraderi ve vahiy katibi idi, Onun zamanında İslamiyet geniş bir coğrafyaya yayıldı. Kerbela bunun vefatından çok sonra meydana geldi. Bundan dolayı onu suçlayamayız. Kerbela vahşetini kimse savunmuyor, kimse bununla övünmüyor. Bunun için bu vahşeti öne çıkarmanın, her sene gündeme getirmenin kimseye faydası yoktur. Aksine, İslam tarihinin en büyük yarasını deşmek olur. Müslümanları üzmek olur. Müslümanlar arasına tefrika sokmak olur. İnsanlık, düşmanlıktan değil, kardeşlikten fayda görmüştür. Ateş düştüğü yeri yakar, Bu olaya en çok üzülenler, Hazreti Hüseyin’in soyundan gelen seyyidlerdir. Çünkü, dedeleriydi. O’nun mübarek kanını taşıyorlardı. Fakat buna rağmen Abdülkadır-ı Geylani, Ahmed Bedevi, Ahmet Rufai, Abdülhakim Arvasi gibi seyyidlerin büyükleri ve meşhurları bağırlarına taş basıp asırlarca bu olayı dile getirmediler. Olaya sebep olanları küfürle itham etmediler. Bizler de bu şerefli insanlar gibi davranıp bu vicdanları paralayan cinayetleri konuşmamalıyız. Ayrıca, konuştuğumuz zaman kime ne faydası olacak? Bu mübarek şehidler geri mi gelecek? Tabii ki hayır, sadece acılar tazelenecek, birlik ve beraberliğimiz bozulacak. Huzur içinde ve kardeşçe yaşamak için bunları dile getirmemek şarttır. Sözümüzü büyük imam İmam-ı Şafi hazretlerinin şu tarihi sözü ile bitirelim: “Allahü teâlâ, bu kanlara ellerimizi bulaştırmaktan bizleri korudu. Biz de dillerimizi bulaştırmaktan korumalıyız!” İyilik eden kazanır! 25.2.2005 Dost düşman herkese iyilik yapmalı, ihsanda bulunmalı, başkalarının ihtiyaçlarını görmelidir.”İyilik ettim kötülük buldum” dememelidir. Kişinin yaptığı iyilik bir şekilde kendine döner. Balık bilmezse Halık bilir, sözü meşhurdu. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Herkes, kendisine ihsân edeni sever. Bu sevgi, insanın cibilliyetinde yâni yaratılışında mevcttur." Bunun için Müslüman, kâfir herkese, tatlı dil ve güler yüz göstermelidir.İnsanlara yapılacak en aydalı ihsan, en kıymetli hediyye, tatlı dil ve güler yüzdür. İneğe tapan kâfirleri görünce, ineğin ağzına saman vererek, düşman olmalarına mâni olmalıdır. Kimse ile münakaşa etmemelidir. Münâkaşa, dostluğu azaltır, düşmanlığı artırır. Kimseye kızmamalıdır. Hadîs-i şerîfe,"Gadab etme" buyuruldu.Başka bir hadîs-i şerîfte de,"Sadaka vermekle mal azalmaz. Allahü teâlâ, affedenleri azîz eder. Allah rızâsı için affedini, Allahü teâlâ yükseltir." buyuruldu. İnsanın yaratılışında, malı, parayı sevme vardır. Ayrıca gadab vardır. Gadab, insanı intikama, kibre götürür. Bu hadîs-i şerîf, bu kötü huyların ilâcını bildiriyor. Sadakayı, zekatı emrediyor. Affederek, gadabı, intikamı temizliyor. Kendisine iyilik etmiyene hediyye vermek de, ihsanın en üstün derecesidir. Kötülük edene ihsânda bulunmak, ihsanlığın en yüksek derecesidir. Bu sıfatlar, düşmanı dost yapar.İsâ aleyhisselâm buyurdu ki: "Diş kıranın, dişi kırılır. Burun, kulak kesenin, burnu kulağı kesilir, demiştim. Şimdi ise, kötülük yapana karşı, kötülük yapmayınız. Sağ yanağınıza vurana, sol yanağınızı çeviriniz, diyorum." İbn-ül Arabî hazretleri buyurdu ki:"Kötülük edene iyilik yapan kimse, ni'metlerin şükrünü yapmış olur. İyilik edene kötülük yapan kimse, küfrân-ı ni'met etmiş olur." Hadis-i şerifte, “Müslüman müslümanın kardeşidir. Birbirlerini incitmezler, üzmezler. Bir kimse, din kardeşinin bir işine yardım etse, Allahü teâlâ da onun işini kolaylaştırır. Bir kimse, bir müslümanın sıkıntısını giderir, onu sevindirirse, kıyamet gününün en sıkıntılı zamanlarında, Allahü teâlâ onu sıkıntıdan kurtarır. Bir kimse, bir müslümanın aybını, kusurunu örterse, Allahü teâlâ, kıyamet günü onun ayıplarını, kabahatlerini örter.” buyuruldu. İmâm-ı Rabbânî hazretleri Mektubatında buyuruyor ki: "Allahü teâlâ, aşırı hareketlerden korusun! Ortalama, adâlet üzere doğru yolda bulunmak nasîb etsin! Allahü teâlânın, bir kuluna, faydalı, güzel işler yapmayı, çok kimsenin ihtiyâçlarını sağlamasını nasib etmesi, çok kimsenin ona sığınması, bu kul için pek büyük bir ni'mettir! Allahü teâlâ, kullarına ıyâlim demiş, çok merhametli olduğu için, herkesin rızkını, nafakasını kendi üzerine almıştır. Allahü teâlâ, bu ıyâlinden birkaçının rızıkları, nafakaları için ve bunların yetişmeleri, râhat yaşamaları için bir kulunu görevlendirirse, bu kuluna büyük ihsân etmiş olur. Bu büyük ni'mete kavuşup da, bunun için şükretmesini bilen kimse, çok tâlihli, pek bahtiyârdır. Bunun kıymetini bilip, şükretmek, kendi sâhibinin, Rabbinin ıyâline hizmet etmeği saâdet ve şeref bilmek ve Rabbinin kullarını, yetiştirmekle övünmek, akıl îcâbıdır." Uhud gazâsında Reslullahın mübârek yüzü yaralanıp, mübârek dişi kırılınca, Eshâb-ı kirâm çok üzüldüler: “Duâ et, Allahü teâlâ, cezalarını versin” dediler. Peygamber efendimiz: " La'net etmek için gönderilmedim. Hayır duâ etmek için, her mahluka merhamet etmek için gönderildim," buyurdu. Sonra da şöyle duâ etti: " Yâ Rabbî! Bunlara hidâyet ver. Tanımıyorlar, bilmiyorlar, Bilselerdi böyle yapmazlardı!" buyurdu. Zarâfet ve nezâket 26.2.2005 İki üç asır önce İstanbul'da veya Osmanlılının herhangi bir şehrinde yaşayan ecdadımız mezarından kalkasa, bizlerin yaşayışını; zarafetten, nezaketten insanlıktan uzak perişan halimizi görse buraların kendi ülkesi olduğuna inanması mümkün değildir. Gerçekten de, Osmanlılar, gönüllerini süsleyen İslam ahlâkının zarâfet ve nezâket nümuneleriyle dolu bir hayat yaşamışlardır. Dolayısıyla Avrupa'da insanlar âdetâ kralların eli altında esir muâmelesine tâbî tutularak çok ağır şartlarda yaşarken, Osmanlılarda Müslüman olmayan halk bile, devletin koruması altında gayet huzur ve rahat içinde ömür sürmekteydi. Osmanlının bu kadar merhametli, şefkatli olmasının esas kaynağı İslamiyetti. Herkese karşı gösterdiği iyilik ve insâniyeti, gayr-i müslimler, kendi dindaşlarından bile göremezlerdi. Osmanlıların bu hallerini Hıristiyan araştırmacı seyyahlardan dinleyelim: L. H. Delamarre: "İstanbul civarındaki gezintilerimde ben hep bu milletin lutufkârlığına misâfirperverliğine şâhid oldum. Rast geldiğim hangi Türke yol sorsam, hemen bana rehberlik bulunuyor, yiyecek ve içecek şeyler hususunda elinden geleni esirgemiyordu. Onların bütün davranışlarında mükemmel bir insaniyet ve kibârlık göze çarpıyordu." Dr. A. Brayer: "Osmanlılar'da öyle bir ruh vardır ki, bu sayede onlar, her Allah misâfirine mukaddes bir nîmet nazarıyla bakarlar. Ev sâhibi, misâfirine evinin en güzel odasını tahsîs ederek her hizmetini canla başla yapar. Hattâ misâfiri hastalandığı zaman hekîme götürür parasını dahî verir. Zîrâ misâfire masraf yaptırmayı ayıp saymaktadırlar. Misâfir, evden ayrılırken de orada kalmak suretiyle gösterdiği lutufkârlığın bir minnet ve şükran hâtırası olarak ev sahibinden kendisine birkaç hediye de takdîm edilir." Osmanlılar, koğuculuk, iftirâ, karalama, küfür, kin, garaz, kumar, intihar, düello ve cinâyet gibi her türlü fenâlıklardan son derece kaçınıp korunmaya çalışmalardır. Öyle ki dıştan bakanlar, onların bu fenâlıkları âdetâ bilmediklerine hükmetmişlerdir. Bu hali Du Loir, şöyle ifade eder: "Türkler herhangi bir intikâm hissi beslemekten son derece çekinirler: Dînlerinin bu hususa âid bir hükmü mucibince, Cuma namazına başlamadan önce düşmanlarını afvettiklerini âdetâ îlân etmek durumundadırlar. Aksi halde, namazlarının makbul olmayacağına inanırlar. Ayrıca her bayramın birinci günü de onlar için umumî bir barış günüdür. Birbirlerine rastladıklarında musâfaha ederler ve küçükler büyüğünün eline öptükten sonra ellerini başlarına götürüp "Bayramın mübârek olsun!" derler." "Küfürbazlık, öfke ve intikâm hissinin müşterek mahsulü olduğu gibi, kumarbazlığın da tabiî bir neticesidir. Bu, hıristiyan memleketlerinde pek yaygın bir şekilde ve tamamıyla mevcuddur. Ancak Osmanlıların sokaklarında da evlerinde de hiçbir küfür sözü işitilmez. Bunun yüzümüzü kızartacak ve bizi hayrete düşürecek tarafı da, Osmanlıların yalnız ağızlarında değil, lisanlarında da küfür kelimelerinin bulunmayışıdır. Onlar yalnız "Vallâhi" şeklinde Allâh'a yemin ederler.” Nitekim o devre şâhid olan yaşlı kimseler bilirler ki, bir şahsın kendisini kızdıran bir meselede muhâtabı için kullandığı cümleler: "Lâ havle..." veya; "Hay Allâh derdini alsın!" "Fesübhanallâh!" "Hasbünallâhü ve ni'mel-vekîl!" "Yâ sabır!" gibi güzel ve telkîn edici ifâdelerden ibarettir. Dergahlarda da duvarlara asılı levhalarda tesellî ve sabır için söylenen : "Bu da geçer yâ hu", "Vazgeç yâ hu!" ve "Hoş gör yâ hu!" gibi sözler meşhurdur. Bugün ise, bu güzel, teselli edici, rahatlatıcı sözlerin yerini, “ Allah belanı versin”, “ “Allah kahretsin” “Lanet olasıca” ... gibi sözler aldı. Nereden nereye! St. Valentine efsanesi 27.2.2005 Batı'dan bize empoze edilen özel "Günler" o kadar çoğaldı ki, saymaya kalksak tam olarak sayamamız mümkün olmaz. Bu günlerin aslını, çıkış sebebini araştırdığımzda hepsinin "Hıristiyan kaynaklı" olduğunu görüyoruz. Hangisinin kapağını kaldırırsanız kaldırın altında mutlaka Hıristiyanlık propagandası vardır. Ayrıca Batı'da günah mevhumu olmadığı, olsa bile Pazar günü papaza gidip üç beş dolar vererek insanlar kendisini temize çıkarttığı için, bir önem de ifade etmemektedir. Bunun için de, bu günlerde, Hıristiyanlığın propagandası yanında, sevgili, aşk gibi kavramlar altında zina, fuhuş, gibi her türlü ahlaksızlığın önü açılmakta ve bunlar meşrulaştırılmaktadır. Böyle bir millet için, böyle bir inanç sahibi kimseler için, bunlar normaldir. Her din mensubu her fırsatta, bir şekilde kendi dininin propagandasını yapmak, dinini yaymak ister. Her ahlaksız da ahlaksızlığını yaymak, kendine taraftar bulmak ister. Beni garibime giden, Müslümanların kendi günleri yerine bunlara sahip çıkması, üstelikte dört elle sarılması. Şimdi gelelim, geçenlerde kutlanan, Saint Valentine's Day yani "Sevgililer Günü" efsanesine. Değerlerinde olduğu gibi, bunun kaynağında da, Hıristiyan motifi var. Valentine, bir Hıristiyan azizidir. III. Yüzyılda, Roma İmparatoru II. Claudius, aşırı savaş ve askerlik tutkunuydu, her yetişmiş erkeğin muhakkak asker olmasını istiyordu, askerliğe engel oluor düşüncesiyle evlenmeyi dahi yasaklamıştı. Aziz olarak kabul edilen filozof Valentinus' bu emre uymadı. Bunun için yakalandı ve hapse atıldı. Valentinus'un hapiste olduğu günlerde yaşananlar efsaneye dönüşerek günümüze kadar ulaşrılmıştır. Şimdi gelelim bu efsane vesilesi ile yapılan Hıristiyanlık propagandasına. Hapishaneyi korumakla görevli gardiyanın kızkardeşi Julia'nın gözleri doğuştan görmemektedir, gardiyan Valentinus'un anlattığı Hz.İsa ile ilgili öykülerin arasında, körlerin gözlerinin açıldığını öğrenince, kardeşini gizlice Valentinus'un yanına getirir, ondan yardım ister. Valentinus onu önce Hıristiyan yapar. Sonunda, Valentinus, "Tanrı bizim için en iyi olanı yapar, yeter ki buna inanalım." der. Julia, yere diz çöker ve,"İnanmak istiyorum, yardım et." der. Beraberce duaya başlarlar. Birden hücrenin içersi altın renkli bir ışıkla aydınlanır ve Julia haykırır; "Valentinus, görüyorum, görüyorum." Ertesi gün Valentinus ölür. Ölmeden önce Julia'ya son bir not yazar, Tanrı'ya hep yakın olmasını öğütler. Mektup, ertesi gün Julia'ya ulaşır, o günün tarihi 14 Şubat 270'dir. Valentinus, sonradan Papa I. Julius tarafından, "Porta Valentini" adı verilen bir kemer kapısının altına gömülür. Julia, mezarın yanına pembe çiçekler açan bir badem ağacı diker. Günümüzde sevginin ve dostluğun simgesinin badem ağacı olması buradan kaynaklanır. Ayrıca, 15 Şubat tarihi Roma tanrıçalarından Februata Juno adına yapılan kutsama töreninin günüdür; birbirleriyle ilk kez cinsel ilişkiye girecek gençlerin adlarının yazıldığı parşömenler, o gün tanrıçaya sunulurdu. Yine Roma'da 15 Şubat'ta kutlanan gençlerin aşk festivalinin özgün adı Lupercalia'dır, geleneksel olarak hediyeler verilirdi. Bu iki tören 14. Şubat'ta birleştirildi. Kuşların, özellikle kumruların çiftleşme döneminin başlangıcı kabul edilen Şubat ayı döneminde, gençler de onları örnek alarak eşleşirlerdi. Günümüzdeki yorumuyla "St Valentine" yani Sevgililer Günü, Roma'daki gibi sevenlerin birbirlerine sevgilerini Valentinus'un son mesajında olduğu gibi küçük kartlar ve hediyelerle sunmaları şeklinde kutlanmaktadır. İşte Sevgililer Günün aslı astarı bu. Aklı başında bir Müslüman bu günü, kabullenip kutlayabilir mi, bunu sizin takdirinize bırakıyorum. İki çocuktan biri evlilik dışı 28.2.2005 Dün, Batı’daki “Günlerden” bahsetmiştik. Bunların, Hıristiyanlığı yaymak amaçlı olduğunu ve bu günler vasatısıyla, zinayı, fuhuşu her türlü ahlaksızlığı yaymanın, meşrulaştırmanın hedeflendiğinden bahsetmiştik. Aslında Hıristiyan din adamları bu konuda bir kısır döngüye yakalanmış durumdalar. Dinden uzaklaşan, gençleri dine çekebilmek için, onların hoşuna gideceği, içki, flört, zina, fuhuş gibi zararlı eylemleri meşrulaştırarak, onların dine ilgisini çekmek istiyor. Bu tür ahlaksızlıklara alışan gençlik ise iyice dinden uzaklaşıyor. O hale geldi ki, Papalık homoseksüelliğe bile cevaz verdi, böyle adamları papaz olarak çalışmasına razı oldu. Dinden uzaklaşmasınlar diye insanlık dışı her türlü kötülüklere göz yumunca da, Avrupa’da aile hayatı bitti. Evlilik dışı Gayri meşru ilişkiler, meşru hale geldi. Zaten çok düşük bir orana sahip olan evliliklerin yarısı da kısa sürede ayrılma ile neticeleniyor. Belçika Ulusal İstatistik Enstitüsü (INS) verilerine göre de, Belçika'da evlenen 40 bin 400 çiftin, 30 bin 600 çifti boşandı. Son 5 yılda evlilik oranının yüzde 20 azaldığını, boşanmaların yüzde 30 arttığını belirten INS'in verileri, Belçika'da boşanma ile sonuçlanan evlilik oranının yüzde 60'a yaklaştığını gösterdi. Yani, 40 bin kişi evleniyor, 30 bini aynı sene ayrılıyor. Bu da, evlilik dışı çocuk oranını artırıyor. Mesela, Fransa’da yapılan son araştırmaya göre, eçen yıl doğan her 2 çocuktan birinin evlilik dışı ilişkilerin sonucu dünyaya geldiği ortaya çıktı. Le Monde gazetesinin, Fransa Ulusal İstatistik ve Araştırma Kurumu verilerine dayanarak verdiği haberine göre, Fransa'daki evliliklerin sayısında son 4 yılda yüzde 6'lık bir azalma meydana geldi. Son 35 yıl baz alındığında ise bu oran yüzde 40'u buluyor. Son 40 yıl içinde dünyaya gelen evlilik dışı çocukların oranı da yüzde 6'dan yüzde 47'ye yükseldi. Evlenme yaşı da son 10 yıl içinde ortalama 3 yaş artarak, erkeklerde 30'a, kadınlarda ise 25'e çıktı. (17.2.2005 Milliyet) Sen Sevgilil Gününde, öpüşme yarışması, bilmem ne yarışması yapar, ahlak, haya ne varsa yok edersen olacağı bu. İşin üzücü tarafı şu ki, millet olarak biz de hızlı bir şekilde, Batının bu tür, maneviyatı, ahlakı ayaklar altına olan günlerine, organizasyonlarına atepte olmak için yarışıyoruz. İstemeyen de toplum baskısı ile mecbur ediliyor. Bankalararası Kart Merkezleri’nin açıklamasına göre, sevgililer gününde, geçen yıla oranla kredi kartı ile altın satışları %302 artmış. Biliyorsunuz, kredi kartı ile altın alışverişleri nakite göre daha pahalıdır. Buna rağmen, erkekler borç harç hediye almaya mecbur kalmışlar. İnsanımız dini günlerimiz olan bayram günlerinde bile kendisini hediye almaya bu kadar mecbur hissetmiyor. Bir milleti ayatta tutan kendi milli manevi değerleridir. Bugün tarihe mal olmuş, unutulmuş milletler, kendi orijinal değerlerini muhafaza edemedikleri için yok oldular. Tanzimattan beri Batı özentisi hastalığına yakalandık. Bu özenti her yıl ilerleyerek, taklitten de çıkarak, dinleri de dahil artık tamamen onlardan olma şekline yöneldi. Nitekim, bir zamanlar Mahmut Esat "Türkiye'yi İslâmiyet'ten ayırıp, çağdaşlaştırmak için nasıl Hıristiyan yapmamız lazım" tartışmasını başlatmıştı. Batı hayranı Mithat Paşa da, aynı şeyi söylememiş miydi? Bu günleri Resulullah efendimiz zaten haber vermişti. Bir hadis-i şerifinde, “Yemin ederim ki bir zaman gelir siz, Hıristiyan ve Yahudilere öylesine tâbi olursunuz ki, âdetlerinin peşinde, karış karış, onların ardı sıra yürürsünüz, arşın arşın, saat saat, adım adım onları takip edersiniz hatta öyle olur ki, eğer onlar kertenkele deliğine girseler, oranın tehlikeli olduğunu, zehrli olduğunu düşünmeyerek siz de oraya dâhil olursunuz.” (İmamı Süyûtî) Cenab-ı hak, aklımızı, idrakimizi artırır da, inşaallah bizler bu hadis-i şerifte bildirilen kimselerden olmayız! Diyanet’in karşı atağı 4.3.2005 Misyonerlik faaliyetleri, son aylarda değişik bir ivme kazandı. Bu faaliyetlerin yan bir ürünü olan “Dinlerarası Diyalog” un devamlı gündemde tutulması da bu değişikliğin bir parçasıdır. Daha önce sadece dini yönden tehlike teşkil eden bu faaliyetler, ülke güvenliği açısından da ciddi tehlike oluşturmaya başladı. Bunun farkına varan devlet kuruluşlarımız ve istihbarat birimlerimiz karşı atağa geçerek tehlikeyi bertaraf edecek ciddi tedbirler almaya yöneldiler. Her adım başı misyonerlerle karşı karşıya gelen vatandaşlarımız, “Bizim Diyanetimiz nerede, bunlara karşı niçin tedbir almıyor?” diye tepki gösteriyorlardı. Diyanet İşleri Başkanlığı bu haklı tepkileri dikkate alarak gerekli çalışmaları başlattı. Diyanet Dergisi’nin Şubat ayı sayısında, Diyanet İşleri Başkan Yardımcısı Doç. Dr. Mehmet Görmez bu çalışmaları açıkladı. Halkımızın da katkıta bulunmaları ve destek vermeleri için bu faaliyetleri duyurmayı önemli bir vazife bildim. Bu çalışmalar özetle şöyle bildiriliyordu: “Tarihte Afrika’ya yönelik ilk misyonerlik hareketleri, bu hareketin sadece bir din telkini olmaktan çok siyasî, sosyal ve ekonomik amaçlarla bir inanç ve kültür coğrafyası oluşturma teşebbüsü olduğunun en açık göstergesidir. Kenya’nın ilk başbakanı olan Jomo Kenyatta (1889-1978), misyonerlerin gayesini çarpıcı bir biçimde şöyle özetler: “Hristiyanlık Afrika’ya geldiğinde Afrikalıların toprakları, madenleri; Hristiyanların ise ellerinde sadece İncilleri vardı. Hristiyanlar bize gözlerimizi kapayarak dua ve ibadet etmemiz gerektiğini telkin ettiler. Gözlerimizi açtığımızda onlar bizim topraklarımızı, madenlerimizi, biz de onların İncillerini almıştık. Onların elinde topraklarımızın tapuları, bizim elimizde İncil vardı...” Bu sözler siyasî bir nutuk değil, tarihî bir gerçektir. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararları, herkesin kendi inancını anlatma ve tebliğ etmede özgür olduğunu söyler. Ancak kamu güvenliğini tehdit eden ve evrensel ahlâk normlarını dışlayan istismarcı prozelitizmi bundan hariç tutar. Misyonerler bu kuralı çiğniyor. Doğumevi, düşkünler yurdu ve hastanelerde dağıtılan malzemeler, o malzemeler verilirken yapılan telkinler bunun bir tezahürüdür. Esasında böyle bir yöntem bütün ilâhî dinlere göre ahlâk dışı bir yaklaşımdır. Bizim kültürümüz bunu kaldırmaz. Kullandıkları argümanlar da yöntemleri gibi ahlâk dışıdır. İslâm’ı kötülemek için kullandıkları bütün argümanlar, ilmî ve ahlâkî değildir. Her şeyden önce bir Hristiyanın Müslüman olması kolaydır, ancak bir Müslümanın Hristiyanlaşması kadar zor bir şey yoktur. Bunun için hiçbir misyoner, doğrudan bir Müslümana ben seni Hristiyanlaştırmaya geldim, demez. Onun inancından ve kültüründen bir şeyler koparmaya çalışır. Argümanlarından bazı örnekler vermek gerekirse... En çok kullandıkları argüman, Hristiyanlığın kendi mensuplarını ileri götürdüğü, buna karşın İslâm’ın geri bıraktığı iddiasıdır. Tabiî az çok tarih okuyan bunun yanlış olduğunu bilir. Rönesans, reform ve aydınlanma hareketleri Hristiyanlığa bir tepki olarak ortaya çıktığı nı herkes bilir. İleri olduğu iddia edilen batılı düşünce, Hristiyanlıktan uzaklaştıkça özgürleşmiştir! Aynı şeyleri İslâm için söylemek mümkün değildir. Eğer sizin muradınız dininizi tebliğ etmek ise ve eğer gayeniz Hz. İsa’ya imanı sağlamak ise neden önceliği, uyuşturucu bağımlısı, satanist vs. gibi pek çok sapıklıklara saplanmış insanlara vermiyorsunuz da, dünyanın en uzak ülkelerinde Müslüman gençlere yöneliyorsunuz?” (Devamı yarın) Diyanet’in karşı atağı (2) 5.3.2005 Diyanet İşleri Başkan Yardımcısı Doç.Dr. Mehmet Görmez’in misyonerlerle mücadele faaliyetleri hakkındaki açıklaması: “Başkanlığımızda oluşan bilgi bankasındaki bütün bilgi ve araştırmalar analize tâbi tutulduğunda, misyonerlik faaliyetlerine zemin teşkil eden şartları, bireysel ve toplumsal zaafları şu şekilde sıralamak mümkündür: Halkımızın mensubu olduğu İslâm dini hakkında yeterli bilgisinin olmaması, ülkemizde giderek manevî, ahlâkî ve kültürel değerlerin zayıflaması, çeşitli sebeplerle dinin örselenmesi, zaman zaman gericilik ve yobazlıkla özdeşleştirilmesi, İslâm’ın şiddet ve terörle bağdaştırılması ve Hristiyanlığın sevgi ve barış temalarıyla sunulması, film ve popüler kitaplarla bu propagandanın yaygınlaşması. Kur’an-ı Kerim, Ehl-i Kitapla mücadele yöntemimizi “Onlarla en güzel bir şekilde mücadele et.” ayetiyle ortaya koymuştur. Biz bu mücadelede; tarihî hoşgörüyü, din ve vicdan özgürlüğünü engelleyici nitelikte herhangi bir olaya sebebiyet vermemeyi, dinleri bir rekabet ortamına sokmamayı, misyonerlik faaliyetlerini abartmamayı esas aldık. Misyonerlik hareketlerine karşı bizim çalışmalarımızı üç kategoride ele alabiliriz. Birincisi bilgilendirme faaliyetleridir. Misyonerlik faaliyetleri hakkında toplumu aydınlatmak amacıyla çeşitli il ve ilçelerde Müftülükler tarafından tertiplenen periyodik konferans, panel ve sempozyumlar devam etmektedir. Bu bağlamda, 15-17 Nisan 2005 tarihinde Çanakkale’de “Türk Dünyasında Misyonerlik” konulu bir sempozyum gerçekleştirilecektir. Sempozyuma konunun uzmanı akademisyenler ile Başkanlığın yetkilileri katılacak ve misyonerlikle ilgili alan araştırmaları değerlendirilerek bilimsel çerçevede konunun boyutları ortaya konulacaktır. İkincisi yayın faaliyetidir. Bu konuda; 1.Misyonerlik faaliyetlerinin çeşitli yönleriyle ilgili broşür, kitap, CD türünde yayınlar hazırlanmaktadır. 2. Konu hakkında din görevlilerini bilgilendirmek amacıyla,“Misyonerlik” adlı bir kitapçık yazdırılmış olup baskıya hazırlanmaktadır. 3. “Dünya Dinleri” adlı bir proje telif aşamasındadır. 4. Batılı bilim ve devlet adamlarından İslâm dinini tercih edenlerin hayat hikâyelerini anlatan “Neden Müslüman Oldum” türünde bir seri hazırlanmaktadır. 5. Ücretsiz dağıtılmak üzere misyonerlik faaliyetlerinin hedef ve amacını anlatan küçük kitapçıklar hazırlanmaktadır. 6. Misyonerlerin gerek kendi dinlerini yüceltmek, gerekse İslâm dinini kötülemek için kullandığı argümanlara yönelik kitaplar hazırlanmaktadır. 7. Konuyla ilgili TV ve radyo yayınlarına yönelik program projeleri hazırlanmaktadır. Üçüncüsü eğitim faaliyetidir. Diyanet İşleri Başkanlığı, misyonerlik faaliyetleri hakkında kısa vadede önce kendi personelini meslek içi eğitim kursları, seminer ve toplantılarla yetiştirmeyi hedeflemektedir. Ayrıca resmî ve sivil kurum ve kuruluşlarla ortak çalışmalar içindeyiz.” Bu konuda, Diyanet İşleri Başkanı Bardakoğlu da, "Misyonerlik konusunu yasaklarla çözemeyiz. Bununla mücadeleyi; ancak kendi inançlarımızı, kendi dinimizi anlatarak, halkımızı daha iyi aydınlatarak yapabiliriz." demiştir. Misyonerlerler en iyi mücadele yolu, dinimizi iyi bilmek ve yaşamaktır. Bilen yaşayan etki altında kalmaz. Bunun için misyonerler, dini yaşayışı olmayan, zayıf inançlı kimselere çengel atıyorlar. Çocuk eğitiminde yeni devir 11.3.2005 Her işte olduğu gibi, çocuk eğitiminde de, “orta yol” da olmak çok önemlidir. İnsanoğlu nedense hep uçlarda dolaşıyor, aşırılıklara kaçıyor. Bunun sebebi de orta yolda olmak zordur. Çünkü bu denge ister, dikkat ister. Kısacası bilgi ve emek ister. 1950’li yıllara kadar, çocuklar üzerinde aşırı bir baskı vardı. Amerikalı ünlü yazar Benjamin Spock’ın 1946 yılında yazdığı, çocuk terbiyesi ile ilgili meşhur kitabından sonra dengeler değişti, anne baba bu defa başka bir uça kaydı.Evde söz sahibi çocuklar oldu. Her iş, çocukların isteğine göre planlanmaya başlandı. Çünkü Spock, 40'tan fazla ülkede basılan kitaplarında, anne ve babaların çocuklarına katı eğitim uygulamak yerine onlarla arkadaş olmalarını onların her iseklerine uymalarını savunuyordu. Spock, yeni tezi ile çocuk eğitimi konusundaki tüm kuralları yerle bir ediyordu. Ancak Spock'un görüşlerinin çok da doğru olmadığı anlaşıldı. Çünkü, sürekli sıkılan, depresyona giren, kendisine hedef koyamayan ve hiçbir şeyden keyif alamayan bu kuşak yanlış yönlendirmenin eseriydi. Batı'da son dönemde çok popüler olan çocuk eğitimi konulu kitaplar, onların her isteğini yerine getirmenin yanlış olduğunu savunuyor. Uzmanlar, 'bazı' cezaların da gerekli olduğu görüşündeler. Bu sayede çocuk bencil ve şımarık olmayacak; ileride ne istediğini bilen olgun bir insan haline gelecek. Geçenlerde, Sabah Gazetesi’nde Eylem Bilgiç’in “Arkadaş değil anne baba olun” başlıkla bir araştırma haberi yayınlandı. Çocukların eğitimi ile ilgili önemli gerçeklere yer verilen bu haber özetle şöyleydi: Son 10-15 yıldır ailedeki hakimiyeti ellerinde bulunduran çocuklar artık dizginleri gerçek sahibine vermeye başladı. Bunun en büyük nedeni, sınırsız özgürlük tanınan çocukların mutsuz olması. Hayatlarını çocuklarının isteklerine göre yönlendiren anne ve babaların yerini 'disiplinli' anne ve babalar alıyor. 'Modern' olarak nitelenen ebeveyn, çocuklarını şımartmamayı öğreniyor. Anne babalar, yıllardır ağızlarından çıkacak tek bir kelime için çocuklarının gözlerinin içine baktı; hangi peyniri yemek istediğini, sandaletlerini mi, spor ayakkabılarını mı giyeceğini sordu. "Soğuk olmasına rağmen montunu giymek istemiyor musun, önemli değil, biz de arabayı önceden ısıtırız" dedi. Sonuç olarak da şımarık, dünyanın kendi etrafında döndüğünü sanan, bencil çocuklar yetiştirdiler. Artık bu ebeveynin yerini "Ben ne dersem o olacak" diyen 21. yüzyıl anne ve babası alıyor. Amerika ve Avrupa'da çocuk yetiştirme üzerine çıkan kitaplar, anne ve babaları çocuklarının suyuna gitmemeleri için uyarıyor. Çok fazla üstüne titremenin, şımartmanın çocukları “megolaman” laştıracağı vurgulanıyor. Hatta işi anne babaya emirler yağdırmaya kadar götüreceklerine dikkat çekiliyor. Uzmanlara göre bu yetiştiriliş tarzı, çocuklar üzerindeki olumsuz etkisini, büyüyüp gerçek dünyayla karşı karşıya kaldıkları zaman da gösteriyor. Birer yetişkin haline geldiklerinde "özel" olmadıklarını ve herkesle aynı şartlar altında yaşamak zorunda kaldıklarını gören dünün şımarık çocukları, iş ve ikili ilişkilerde birçok şeyle savaşmak zorunda kalıyor. Zamanı geri çevirmek ise artık imkansız. (Yarın da, bu konuda uzmanların görüşlerine yer vereceğiz) Sorumlulukları sürekli hissettirilmeli 12.3.2005 Dün, ailede çocukların her istediğinin yerine getirilmesi, onları gelecekte olumsuz yönde etkilediğinden bahsederek, anne babalara, “Arkadaş değil anne baba olun!” tavsiyesinde bulunmuştuk. Bugün de bu konuda uzmanların görüşlerdine yer vereceğiz. Florida'nın önde gelen psikologlarından Dr. Perry Buffington: Daha birkaç yıl öncesine kadar, çocuklarının her istediğini yerine getirerek onların bağlılığını kazanmaya çalışan anne babaların aslında onlara büyük zarar verdiğini savunan bir avuç insandık. Ama gün geçtikçe bu gerçeği fark edenlerin sayısı hızla artıyor. Evin generali anne babalar olmalı; lider konumda olduklarını çocuklarına göstermeli ve onlara sorumluluklarını sürekli hissettirmeliler. Mesela çocuğunuza verdiğiniz isim konusunda bile dikkatli olun ve moda isimlerden uzak durun. Örneğin ailenizde saygı duyduğunuz, değerli insanların isimlerini seçin. Böylelikle o kişide hayranlık duyduğunuz değerleri çocuklarınıza da kolaylıkla aşılayabilirsiniz. Çocuklar disiplini erken yaşlarda öğrenmelidir. Böylelikle büyüdükçe anne babaları kendilerine sınırlar koymaya başladığında buna uyum göstermekte zorlanmazlar. Anne baba gerektiği zamanlarda çocuklara bağırmalıdır. Gerektiğinde cezalandırmalıdır. Verilecek küçük cezalar çocukların sorumluluk sahibi olarak yetişmelerinde önemli rol oynuyor. Yanlış bir şey yaptıklarında bir hafta boyunca çizgi film izlemelerini yasaklamak, tüm hafta sonu evden çıkmalarına izin vermemek, yatağa erken bir saatte göndermek, kısa bir süre de olsa kapının önüne koymak, tabaklarındaki tüm yemeği bitirmezlerse ertesi akşam yatağa aç göndermek, bebze yemeyi reddettiklerinde sevdiği yemekten mahrum bırakmak, harçlığını kesmek, sevdiği oyuncağını elinden almak gibi cezalar verilmelidir. Yine anne ve babanın elindeki en güçlü silah, "bakış"... Özellikle topluluk içinde ebeveynin çocuğunu gözleriyle disiplin altında tutması ve sorumluluklarını hatırlatması gerekir. Çocukları disiplin içinde yetiştirmenin onlara sevgi göstermemek anlamına gelmez. Anne babalara çocuklarının güzel davranışlarını onayladıklarını göstermekten de kaçınmamaları gerekir. Doç. Dr. Bengi Semerci (Psikiyatrist): Bütün dünyada bu işin uzmanlarının koyduğu genel bir kural var: Çocuklar ne 90'lardaki gibi aşırı özgürlükçü ne de aşırı katı kurallarla yetiştirilmeli. Buradaki özgürlük kelimesi tırnak içinde olmalı. Çünkü bu 'özgürlük'le, hakkını savunabilen, kendi ayakları üstünde durabilen, isteklerini gerçekleştirmek için kendi başına adımlar atabilecek çocuklar kastediliyor. Çocuğun aşırı disiplinli bir şekilde yetişmesi de doğru değil. Çocuk yetiştirmedeki doğru kural çocuğu dinlemek, söylediklerine kulak vermek ve onun gelişmekte, büyümekte olduğunu, bizim ona bir şey öğretmekle yükümlü olduğumuzu unutmamaktır. Onunla gerektiğinde konuşmalı, gerektiğinde ödül, gerektiğinde ceza vermeli ama evet ve hayırı, doğruyu, yanlışı da öğretmeliyiz. Prof. Dr. Nahit Motavallı Mukaddes (Çocuk ve Ergen Psikiyatristi): Beyin belli bir yaştan sonra tam gelişmesini tamamlar. Bu nedenle küçük yaştaki çocukları karar vermek durumunda bırakmak uygunsuz bir davranıştır. Dolayısıyla mutlaka belli bir yaşa kadar ailenin çocuğu yönlendirmesi gerekir.Küçük yaştaki çocuklar henüz karar verme, planlama yeteneklerine kavuşmamıştır. Beyinleri geliştikten sonra bunu yapabilirler. Disiplinden de anlaşılması gereken çocuğun her konuda sınırını bilmesidir. Bu katı, ağır ceza anlamına gelmez. Tabii çocuğun zarar verici düzeyde bir davranışı olursa onu sevdiği bir şeyden mahrum bırakarak ceza verilebilir. Ama bu çocuğun kişiliğini zedeleyici, onur kırıcı bir ceza olmamalı. Çocuğunuzun cep harçlığının bir bölümünü yaptığı her yaramazlıktan sonra geri alın. Yaramazlığı iyice artarsa haftalığını kesin ya da en sevdiği oyuncağını alın. 'Uslu' bir çocuk olana kadar oyuncağını geri vermeyeceğinizi söyleyin. Prof Dr. Nevzat Tarhan (Psikiyatrist):Yedi yaşına kadar çocukta gerçeklik duygusu gelişmemiştir. Anne çocuğa "Bu senin değil, alma" dediğinde çocuk anlamaz, boş boş bakar. Çünkü mülkiyet duygusu gelişmemiştir. Her şeyin kendisine ait olacağını düşünür, doğuştan ben merkezcidir. Hatta hırsızlık her çocuğun geçtiği bir süreçtir. Kalem, silgi, para gibi herşeyi daha çok sahip olma duygusu ile toplar. Anne ve babanın rolü burada önemlidir. Yalanın, hırsızlığın yanlış olduğu çocuğa öğretilmelidir. Vazoyu kıran çocuk elinde vazo parçaları varken ben kırmadım diyebilir. Annenin aşırı tepkisi veya ilgisizliği çocuğun bu konudaki değerlerini oluşturacaktır. Çocuk taktir edilmek, ilgi ve şefkat beklentisi için yalan söyleyebilir. Cezadan kurtulmak veya suçu saklamak için, eleştiriden kaçmak için, olduğu gibi değil büyüklerin istediği gibi görünmek için yalan söyleyebilir. Bazı çocuklarda çocuksu düşmanlık, kıskançlık duygusu da yalan söyletebilir. Çocuğun yanlış ana-baba tutumlarına karşı tek silahı genelde yalan söyleme olmakta ;yalan davranış kalıbı huy haline gelmektedir. Bir gün büyük suç işleyen gencin idamına karar verilir. İdam sehpasında gence son isteği sorulur. O da annesinin dilini öpmek istediğini söyler. Anne çağırılır. Genç annesinin dilini öperken ısırır. Sonra şöyle der:”Bana küçükken yalan söylemeyi öğrettin , ben de böyle oldum”. Çocuğuna işine yarayacağı zaman yalan söyleyebileceği düşüncesini öğreten ve gösteren anne-baba çocuğun geleceğini şekillendirmiş olmaktadır. Yalanı teşvik eden aile olmamak amaç olmalıdır. Çocuk taklit-tekrar yöntemi ile öğrenir: Sinemaya giden ana-baba diş hekimine gidiyorum derse, kapı çaldığında evvela çocuğuna yok dedirtirse o çocuk doğru bir genç olamaz. Ahmet Bey 6 ve 7 yaşlarında iki oğlu ile bir gişeden geçiyorlar. 6 yaşındaki çocuklar ücretsiz. Baba gişe memuruna çocuğunun birinin yedi yaşında olduğunu söyleyip ödemesini yapıyor. Gişe memuru “siz söylemeseydiniz ben yaşlarını bilemezdim” diyor. Baba “Ama onlar zaten biliyorlar” cevabını veriyor. Yukarıdaki örnek doğruluğun vaaz veya konferans şeklinde anlatılması değil, yaşayarak, örnek olma dili ile anlatılması gerektiği mesajını vermektedir. Ayşe evde oynarken tabağı kırdı. Annesine karşı savunma olarak ben kırmadım diyordu. Ama kırdığı her halinden belliydi. Anne “Bak kızım bu tabağı sen kırmışsın, belli oluyor, ama şunu bil ; doğru olmak, gerçekleri söylemek tabaktan daha önemlidir” der. Böylece çocuğa doğruluğun erdemi örnek dili ile anlatılmış oluyordu. “Doğrularda aç eğrilerden tok görmedim” gibi değerli sözler, yalancıya insanların güvenmemesi gibi kötü sonuçlar çocuğun bilinç altına işlenmelidir. Görüldüğü gibi doğruluk, dürüstlük herkeste olması gereken özellikler ama öyle azaldı ki “Ne dürüst insan” diye parmakla göstermeye başladık. Dürüstlük yaratılıştan değildir İnsanoğlu doğduğunda sonsuz iyi, sonsuz kötü olmaya açık olarak doğar. Ergenlik dönemi kadar ailesinin ve toplumun daha sonrada kendi tercihlerine göre doğrular ve eğriler arasında yolunu çizer. Dürüst bireyler için dürüstlüğün öğretilmesi gerekmektedir. Yaratılıştan melek gibi masum insan hayat karşısında kendi haline bırakılırsa , bilinç altındaki saldırganlık, bencillik , cinsellik gibi dürtülerin etkisi ile canavarlaşır. Bu nedenle anne ve babaya büyük sorumluluklar düşmektedir. Ceza noktası Her evde, çocukların kötü davranışlarından dolayı cezalarını çekecekleri bir yer olmalı. O noktanın, orada tek başlarına otururken evdeki diğer kişilerin iyi vakit geçirdiğini görebilecekleri bir yer olmasına dikkat edin. Çocuklar da depresyonda 18.3.2005 Kadınlar depresyonda, erkekler depresyonda derken çocukları da depresyona soktuk. Böylece halkayı tamamladık... Geçen hafta, çocuğun her isteğine “evet” demenin zararlarından bahsetmiştik. Newsweek dergisi de, çocuklarına "hayır" diyemeyen aileleri kapak yaptı. Dergiye görüş bildiren uzmanlara göre mutlu, kendine güvenli bir çocuk yetiştirmek için zaman zaman hayır demeyi de öğrenmek gerekiyor. Dergi, her şeye evet diyen ailelerin nasıl ortaya çıktığını, bu durumun çocuk üzerindeki beklenmedik psikolojik etkilerini araştırdı. Dergiye göre asla hayır diyemeyen çocuk merkezli aile tipi, daha çok 90'lı yıllarda görülmeye başladı. Aileler çocuklarını özel okullarda okutup, dans derslerine götürmeye, onların "ama arkadaşımda var!" dediği şeyleri satın almaya ve istedikleri her şeyi yapmaya başladı. Bu davranış biçimi ailelerin mutlu ve başarılı çocuklar yetiştirme isteğinden kaynaklansa da, tam tersi bir durumu ortaya çıkardı. Uzmanlar kesin bir tavırla hayır diyemeyen ailelerin, çocuğun kendini daha çok güvende hissetmesine değil, aksine çocuğun sınırları bilmemesine yol açtığı için, kendini güvensiz hissetmesine sebep olduğunu söylüyor. Çocuklar bir şeye sahip olabilmek için çalışılması gerektiğini, başarının değerini bu yüzden anlayamıyor. Hayatta da istedikleri her şeye istedikleri anda sahip olabileceklerini sanıyorlar. Fakat gerçek hayatta olaylar, ailelerinde yaşadıkları tarzda gelişmiyor. Bu da çocukların kendilerine olan güvenlerini kaybetmesine sebep oluyor. Çocuk başarılı olmak, takdir edilmek ve bir şeye sahip olmak için çalışması gerektiğini anlayamıyor. Daha da kötüsü hayatta karşılaştığı aksilikler karşısında güçlü bir şekilde ayakta kalamıyor. Ve hep birilerinin desteğine, onayına ihtiyaç duyuyor. Çocuk her istediği yerine getirildiği için, istedikleri arasında hangisinin daha önemli ve öncelikli olduğunu anlayamıyor. Sadece istiyor, istedikleri de ailesi tarafından yerine getiriliyor. Bu da doyumsuz çocukların ortaya çıkmasına sebep oluyor. Bu çocuklar için depresyon, ilerleyen yaşlarda sürekli nükseden bir hastalık halini alıyor. Çocuklar daha bencil, daha ben merkezci oluyor. Paylaşmak, ortak bir iş yapmak gibi şeylerin değerini ise bir türlü anlayamıyor. Peki buna sebep ne? Araştırmalara göre çocuklar bir sene içinde 40 binden fazla reklam izliyor. Bu da onların bu reklamlardan etkilenmesine, reklamlarda gördükleri şeyleri istemesine sebep oluyor. Ayrıca sürekli izledikleri müzik programları ve bu programlara konuk olan şarkıcılar da onların daha çok şey istemesine neden oluyor. Örneğin televizyona çıkan yıldızların giydiği kıyafetlerden almak istiyorlar. Çocuklar böylece, daha küçük yaşlardan itibaren çeşitli markalarla tanışmış oluyor. Uzmanlar ABD'de her yıl ailelerin, çocukların lüks tüketimi için 53.8 milyar dolar harcadığını belirtiyor. Yine ABD'de 12-19 yaş arasındakiler, sadece kendileri için her yıl yaklaşık 175 milyar dolar harcıyor. Özellikle son yıllarda, iş yerinde geçirilen saatler daha değerli hale geldiği ve çocuklarıyla geçirdikleri saatler giderek azaldığı için, aileler bu zamanı çocuklarına hayır dedikten sonra yaşadıkları tartışmalarla geçirmek istemiyorlar. Ancak uzmanlar ailelere, çocuğun hayatta bazı limitlerin olduğunu anlayabilmesi için, kısacası çocukların iyiliği için hayır demeyi öğrenmelerini tavsiye ediyor. Sadece, hayır deyip kestirip atmak değil, sebeplerini de onların anlayacağı dil ile anlatmak gerekir. Bu da kolay bir iş değil, sabır ve zaman gerektiren bir iş. Bu göze alamayan aileler, istenileni verip kurtulmak istiyordlar. Fakat, bu ileride aile için çocuk için daha büyük sıkıntılara yol açıyor. Bunun için sabırla usanmadan anlatmaya, onları hayatın gerçekleri ile tanıştırmaya çalışmak şart. Batı kendini sorguluyor 19.3.2005 Batı son yıllarda birçok konuda kendini sorgulamaya başladı. İlim adamları “Nerede hata yaptık?” demeye başladı. Atı alan üsküdar’ı geçti ama, zararın neresinden dönülürse kârdır. En azından Batı’nın peşine takılmış bizim gibi ülkeler aynı hatalara düşmemiş olurlur. Batı’nın son 50 yılda yaptığı en büyük hata, aile fertlerine özgürlük gayesiyle aile üzerinde yaptıkları tahribattı. Özgürlük adına, fuhuş ve cinsi sapıklıklıkların her türlüsü meşru hale getirildi. Bu da, Batı’da aile hayatını bitirdi. Birçok ülkede, nüfus artışı eksilerde. Bu da, ülkenin aydınlarını gelecek ile ilgili ciddi endişelere sevketti. Bu konularda ciddi bilimsel araştırmalara yönelmek zorunda kaldılar. Gazetelerde aileyi kurtarmakla ilgili makaleler, yorumlar sıklaştı. Geçenlerde İngiliz Daily Mail gazetesinde boşanmaların artması ve ailenin çökmesi ile ilgili bir haber yayanlandı. Daily Mail gazetesinin bu haberine göre; günümüz kadını artık aileden, cinsellikten uzaklaşıyor. Yapılan araştırmalar gösteriyor ki; modern kadının artık buna ayıracak zamanı yok. Günümüz kadını, 50'li yılların kadınlarına oranla, daha çok kariyerini ve iş yaşamını düşündüğü için, evdeki eşine daha az zaman ayırıyor. 50'li yıllarda 30 yaşlarında evli bir kadının, kocasına haftada ortalama iki gece ayırabiliyordu, günümüzde ise haftada bir, hatta on günde bire düştü. Çünkü o dönemde kadının önceliği; eşini mutlu etmek, yemek pişirmek, evi temizlemek ve çocuklarla ilgilenmekti. Şimde öncelikler değişti. Bir kadın magazin dergisi olan Prima'nın araştırmasına göreyse; günümüzde, çalışan modern kadın yorucu geçen iş günü sonrası kocasına ayıracak vakit bulamıyor. Modern, kendi ayakları üzerinde duran kadınlar kendilerinde 'eş görevlerini' yerine getirmek zorunluluğu hissetmiyor. Prima dergisinin editörlerinden Maire Fahey, "40 ve 50'li yıllarda kadınlar kendilerini adeta eşlerinin ve ailelerinin mutluluklarına adamışlardı. Günümüzde ise, kadınların tek derdi; kariyerleri. İş hayatları, kariyer hırsları, özel ilişkilerinin önüne geçiyor" diyor. Bu da, erkelerin gayri meşru arayışlarına, boşanmaların artmasına, ailenin çökmesine sebep oluyor. Pek çok araştırma gösteriyor ki; 50'li yıllarda mutlu aile tabloları vardı. 60'lı yıllarda cinsel devrim yaşandı ve kürtajın yasallaştı. 70'li yıllarda feminizm fikri giderek taraftar sayısını artırdı ve kadınlar erkeklerle eşit haklara sahip olabilmek ve ekonomik özgürlük için mücadele ettiler. O yıllarda kadınlarda evlilik yaşı ortalama 20 idi. 80'li yıllarda kariyere odaklı kadınların sayısı giderek arttı ve 90'lı yıllarda boşanma sayısı tavana vurdu. Son on yılda kadınların evlenme yaşı ortalama 27'ye çıktı. Cambridge Üniversitesi Sosyal Psikoloji uzmanlarından Dr. Terri Apter, "50'li ve 60'lı yıllarda yaşayan kadınlar hayatlarını dolduracak çok fazla şey bulamıyorlardı, fakat günümüz kadınlarının yapacak çok işi var. Boş vakitlerin giderek azalması, yüklerinin artması; iş hayatı kadınların cinsel hayatlarını ve aile düzenini olumsuz yönde etkiliyor" diyor. (SABAH, 30.08.2004) İngiltere’de, Bristol, Edinburg, Aberdeen ve Glasgow üniversitelerinden bilim adamlarının 30 yıl boyunca yaptığı araştırmanın sonuçlarına göre ise, zeki kadınlar yalnız kariyer için değil, ayrıca evlilik için de mücadele etmek zorunda... Çünkü erkekler, eş olarak kendilerinden daha az zeki, kariyer sahibi olmayan kadınları tercih ediyor. Araştırmaya göre, kariyer sahibi kadınlar evliliklerini sürdürmek için de özel çaba harcıyor. 900 kadın ve erkeğin 10 yaşında IQ'larını ölçen ve 40'lı yaşlarına kadar yaşamlarının nasıl geliştiğini izleyen bilim adamları, zeki birer öğrenci olan kız çocuklarının evlilik hayatlarında başarılı olamadıklarını ortaya koydu. (Milliyet, 4.1.2005) Her kurum gibi ailenin de olmazsa olmaz prensipleri var. Bunlara uyulmazsa aile ayakta kalamaz. Ayrıca aile başka kurumlara benzemez, yıkılınca tekrar inşa edilemez, giden geri gelmez. Din sorgulanır hale getirildi 25.3.2005 Geçen hafta, televizyonlarda, gazetelerde tartışma konusu yapılan bir haber vardı: New York’ta bir kilisede ilahiyatçı bayan bir profesör, kadın erkek karışık cematin önüne geçip Cuma namazı kıldırıyor. Sözde namaza başı, kolu açık kadınlar da katılıyor. Namaz sonrası yapılan açıklamada, "Bu olay, kadınlara yönelik eşitsizliğe dikkati çekmek için düzenlendi. İslam içersinde haklarımız için duruyoruz. Artık daha fazla arka kapıları ve gölgelikleri kabul etmeyeceğiz" deniliyor. Geçen cuma akşama kadar, televizyonlarda bu rezaletin tartışması yapıldı. Onlar konuşur da bizim ilahiyatçılarımız konuşmaz mı, onlar da ahkam kestiler. Kimisi olur diyor, kimisi olmaz, diyor; niçin olurdu niçin olmazdı konularının tartışıldığı bu olayda medyamıza epey renkli malzeme çıktı. Bu tartışmaları takip ederken ABD’li meşhur misyoner ve iş adamı, Al Dobra‘nın şu sözünü hatırladım. “ Hedefimiz bir Müslümanı doğrudan dininden dördürmek değildir. Önce bir fitne tohumu ekeceğiz o çürüyecek, bir daha ekeceğiz o da çürüyecek, üçüncüsü çatlayıp filiz verecek. Bu filiz büyüyecek ve Müslümanlar dinlerini sorgulayacak hale gelecek. Bunu yaptığımız an, vazife yapılmış olacak” (Sivil Örümcek Ağında) ABD Dış Eski İşleri Bakanı Kissinger'in "İslam diğer dinlerle değil asıl İslam kendi içinde çatışacak" yani “çatıştırılacak” sözü de, 11 Eylül'ün gölgesinde İslam'a yönelik küresel bir savaş yürüten Amerika’nın İslama karşı devlet politikasını yansıtmaktadır. Evet, bu duruma geldikten sonra bir şey yapmalarına gerek yok, Müslümanların kendi kendilerine verdikleri zarar yeter de artar bile. Al Dobra’nın bu sözü, her Müslümanın bilmesi ve çocuklarını öğretmesi gereken önemli bir tespit. Bugün bu hedefe varılmıştır. Misyonerler büyük bir başarı kazanmış olup, Müslümanları İslamiyeti sorgulama noktasına getirmişlerdir. Sorgulama ise şüphenin bir tezahürüdür. Şimdi bu noktaya nasıl gelindi, hedefe nasıl ulaşıldı, bunun kısa bir özetini verelim. Ondört asırdan beri, dinde sorgulama diye bir şey yoktu. Çünkü din sorgulamaya değil, kesin şeksiz şüphesiz kabule dayanır. Ya kubul edersin veya etmezsin bu kişinin sorumluluğunda bir şeydir. Kabul ettikten sonra da, olduğu gibi inanmak zorundasın. İlave veya çıkarma yapmaya kalkarsan o ilahi din değil, senin düşüncen olur. Buna da din denilmez. Eskiden bu sorgulama sadece ilahiyatçılar arasında oluyordu. Son zamanlarda artık halkada bulaşmaya başladı bu hastalık. Her zararlı şey gibi, bu hastalığın mikrobu da bize Batı’dan geldi. Asrı saadetten beri güç kullanarak yıkamadıkları İslamiyeti, ancak içlerine mikrop salarak yıkabilecekleri düşüncesinin bir mahsülüdür bu tür olaylar ve tartışmalar. Mikrobun sağlam bedene zarar veremeyeceğini bildikleri için de, önce Müslümanları zaafa uğrattılar. Müslümanların en büyük zaafları da cahilliktir, dinin temel değerlerinin, esaslarının bilinmemesidir. Nitekim, hadis-i şerifte “Nerede ilim varsa, orada müslümanlık vardır. Nerede ilim yoksa, orada kâfirlik vardır!” buyuruldu. Geç de olsa, Müslümanlığın ilme dayandığını, ilim olmadığı takdirde yıkmalarının kolay olacağını öğrendikten sonra çeşitli yollarla Müslümanları cahil bırakmak için planlar yaptılar. Misyonerlerin önde gelen isimlerinden Zwemer, 1930'ların başında Kudüs'te Zeytindağı'nda toplanan misyonerler kongresinde yaptığı konuşma da, bunu açıkca göstermektedir: “Sizin göreviniz, Müslümanların Hristiyan yapılması değildir. Asıl göreviniz Müslüman ülkelerdeki nesillerin dinini öğrenmesine mani olmak, öncelikle onları dinlerinden soğutmak ve uzaklaştırmaktır.” Eğer İslamiyet, günümüze kadar bozulmadan, aslına uygun bir şekilde gelebilmişse bu ilim ile yani, İslamiyetin toplumun her kesimine özellikle gençlere, ilmihal ve fıkıh kitapları yolu ile öğretilmesi ve yaşatılması ile olmuştur. Çünkü, suyu kesilen değirmenden un beklemek akıl dışı bir bekleyiş olur. Din öğretilmezse, bugün New York’ta yapılan maskaralıklar, yarın ülkemizde ve diğer bütün İslam ülkelerinde hakim olur. İslamiyetin sadece adı kalır; İslam adına yapılanların gerçek İslam ile bir ilgisi kalmaz. Yapılmak istenen de zaten bu. Çanakkale savaşında Namaz 26.3.2005 İngiliz’in, vakit vakit gemilerden, siperden... Yine bolca gülle, bomba savurduğu bir gündü. Hızlı hızlı geçiyordum, tehlikeli bir yerden Birden bire gözlerime büyük bir şey göründü. Böyle büyük görünen şey küçücük bir insandı Fakat bana çok dokundu, ayakalarım bağlandı. Ateşlerin yaladığı bu düzlükten geçenler Güllelerin cehennemî yağmurundan kaçarken... Yolun biraz kenarında, tek başına bir nefer, Pervasızca bombalardan, ateşlerden, her şeyden.. Kendisine, süngüsünden bir mihrabcık kurmuştu, Sonra onun karşısında namazına durmuştu. Ne, havada ıslık çalan.. ve düştüğü yerlere Kızıgın çelik dahmelerle ölüm saçan gülleler... Ne, semâda ifrit gibi, vızıldayan tayyâre... Ne dünyalık bir düşünce, ne bir korku, ne keder Onun demir yüreğini oynatmaktan acizdi, Sanki toplar, şarapneller tehlikesiz.. sessizdi! Potinleri yanındaydı... onun büyük saygısı, Kunduralı ibadeti görmüyordu müvafık. Böyle bir yüreğin bütün işi, kaygısı, Elbet Hakk’ın rızasına olmalıydı mutâbık Kuru toprak üzerinde, kundurasız kılınan Bu namazın, pek uygun bir kubbesiydi âsmân! Bir çam, ona gölgesinde yapmış idi seccade. Sanki tekbir alıyordu vakit vakit top sesi... Gözlerinin sade akı beyaz kalan yüzünde Parlıyordu o sarsılmaz imanın gölgesi Bir müslüman nasıl olur, bu levhadan anladım, Hürmetlerle –yavaş yavaş- sokuldum beş on adım Başındaki kabalağın gölgesine gömülen Süzük gözler, dikilmişti o süngüden mihraba Hakkın büyük divanında, eli bağlı, duruken Artık o, can kaygısını almıyordu hesaba Allah Allah, bu, bu ne yüksek bir imandır ya Rabbi Bir müslüman, ne byük bir kahramandır, ya Rabbi! Kahramandır, çünkü toplar etrafında patlarken Zerre kadar titremedi, namazını bozmadı Dört yanına ateş saçan türlü türlü afetten Sanki onu koruyordu bir meleğin kanadı Onun, böyle tevekkülü bana pek çok dokundu Yüreğimiz bir şey ezdi... iki gözüm sulandı Ey medeni İngilizler! Daha varsa getirin İnsanları, göme göme öldürecek şeyleri: Getirin de şu cenneti, cehenneme çevirin Bakın onlar korkutur mu, bu Müslüman neferi Bunu, hala anlamıyor ne (Hamilton) ne Garey Müslüman’ı korkutamaz Allah’tan başka şey Böyle dalgın, düşünerek geçerken ben yanından Sağa sola selam verdi, namazını bitirdi Sonra, biraz kımıldadı.. ellerini-Yaradan Tâ gerisine duâ için – gök yüzüne çevirdi. Şimdi, artık Allah’ına döküyordu derdini Gözlerini kapamıştı.. unutmuştu kendini Tâ gerisine karşı boynu bükük duran bir nefer Korku bilmez bir yiğitti.. hürmetlerle eğildim! Duâsına, mutlak amin diyorlardı melekler Kendimi pek fazla gördüm.. usul usul çekildim Ben giderken, kulağıma değdi onun sadası.. (Allahümme salli alâ seyyidinâ) duası Şimdi, hala nerede bir kabalaklı askeri, Görse gözüm, hatırlarım o kahraman neferi! (Ahmed Nedim, Harp mecmuası, sayı: 4, s.56-57 Teşr’in-i sâni 331-Kasım 1915-) “İslamiyet hak din diyemeyecek miyiz?” 1 Nisan 2005 Avrupa Birliği’nin Türkiye’yi almada en çok korktuğu, çekindiği Türkiye’nin Müslüman bir ülke olmasıdır. Bunu açıkça söylemeseler de, dolaylı yollardan ima etmektedirler. Korkularının sebebi de şu: Şu anda, Batı’da Hıristiyanlık bitmiş bir durumdadır. Gençlerin dinle ilgileri kalmamıştır. Sadece yaşı ellinin üzerindeki insanlar Hıristiyanlığa inanıyor. Bunlar da öldükten sonra Hıristiyanlık kalmayacak. İşte tam bu sırada, Türkiye Avrupa Birliğine üye olur, Müslümanlar bütün Avrupaya dağılır; bunları gören inanç boşluğundaki insanlar Müslüman olur ve Avrupa’nın dini çehresi değişir diye korkuyorlar. Bunun için, çeşitli yollarla İslamiyeti içeriden çökertip, rağbet görmeyecek, ilgi çekmeyecek hale sokmak istiyorlar. Çünkü, ancak gerçek İslam Batı’daki inançsız kimselerin ilgisini çeker, Hıristiylanlık gibi adı olan kendi olmayan bir İslamiyet Batı’nın ilgisini çekmez. Avrupa Birliği’ne girmeden ve girdikten sonra da “İslamı Protestanlaştırma” faaliyetleri devam edecek; gizli açık müdahaleler olacak. Daha şimdiden rahatsız olmaya ve müdahale etmeye başladılar bile. Örneğin Diyanet İşleri Başkanlığı’nın Çanakkale Zaferi’nin 90. yıldönümü ve misyonerlik faaliyetleri nedeniyle camilerde okuttuğu hutbeler, AB üyesi ülkelerde ve Amerika’da tepkilere neden oldu. AB’nin genişlemeden sorumlu komiseri Olli Rehn,Dışişleri Bakanı Abdullah Gül’ün Brüksel ziyareti sırasında, bu hutbelerden duyulan rahatsızlığı dile getirdi. Özellikle, Diyanet’in 11 Mart tarihli hutbesinde yeralan “İslam’ı ve Müslümanları tarihten silmek için sözde kutsal ordular oluşturdular, ancak nihai amaçlarına ulaşamadılar”, “Allah katında tek din İslamdır” cümlelerinden rahatsız olduklarını bildirerek “ayrımcılık” yapmakla suçladılar. Bunun için, ABD ve AB’nin önümüzdeki günlerde İslâm ülkelerine yönelik bazı yeni uygulamalar içine girecekleri gelen haberler arasında. Bu uygulamalar çerçevesinde cami imamlarının ve cuma hutbelerinin kontrol altına alınacağı da kaydedildi. Sayın Bakan hutbede “dini ayrımcılık” yapıldığı iddiasına tepki göstererek, “İslam dini son ve hak dindir. Bir Müslümanın bunu söylemesinden doğal bir şey olamaz. ‘İslam dini son dindir ve hak dindir’ diyemeyecek miyiz?” diye sordu. “O hutbede dini ayrımcılık göremiyorum. Her gün kilisede İsa’sız kurtuluş yoktur denilerek dua ediliyor. Bütün Hıristiyanların ifadesi budur. O öyle inanıyor, biz böyle inanıyoruz. Kendi dininiz ile ilgili dinimize nasıl inanıyorsak öyle anlatmak zorundayız. Her Müslüman İslam’ın en son din olduğuna hak din olduğuna inanmak zorundadır. Böyle inandığı için Müslüman olur.” dedi. Diyanet İşleri Başkan Yardımcısı Doç. Dr. Fikret Karaman da, İslamiyeti anlatmanın asli görevleri olduğunu bildirerek, misyonerlik faaliyetlerinin son günlerde daha da yoğunlaştığını bu hususta başka kuruluşlara da görev düştüğünü belirtti. Özellikle Balkanlar ve Türk Cumhuriyetlerinde yaygın olan misyonerlik faaliyetlerin bir bölümünün Anadolu topraklarında da yayıldığını belirten Karaman: “Misyonerlik faaliyetleri değişik görüntü ve metotlarla yürütülmektedir. Bu hususta kamu ve eğitim kurumları, sivil toplum kuruluşları, basın ve yayın organları gerekli duyarlılığı göstermelidir. Siyasi otorite tarafından da ihtiyaç duyulan alanlarda yasal düzenlemeler yapılmalıdır. Buna göre ülkemizi ve insanımızı misyonerlik faaliyetlerine karşı korumak, ilgili kurumların ortak bir görevi olmalıdır” dedi. Sayın Karaman’ın dediği gibi, Batı’nın bu oyununa gelmemek için, bütün kurum ve kuruluşlarımızla, İslamiyetin doğru olarak öğretilmesine yardımcı olmak zorundayız. Sayın Başbakanın da dediği gibi, biz dinimizi temel kaynaklarımızdan en iyi şekilde öğrenir ve öğrenirsek, Batı avucunu yalar. “Din olarak yalnızca İslâm’ı seçtim” 2 Nisan 2005 Dün, Diyanet İşleri Başkanlığı’nın İslamiyetin son ve yegane Hak din olduğuna dair okuttuğu hutbeden ve AB’nin ayrımcılık yapıldığı gerekçesi ile bundan rahatsız olduğundan bahsetmiştik. Belki merak edenleriniz olmuştur. Bugün de bu, olay konusu hutbeyi sizlere sunmak istiyorum. Bu vesile ile de, böyle güzel bir hutbe hazırlattığı için “Diyanet’e” teşekkür ediyorum. Son yıllarda yapılan kasıtlı tartışmalardan dolayı halkımızda, “Acaba Hıristiyanlık da hak din mi, onlar da Cennete girecek mi?” şüphesi oluşmuştu. Diyanet’in bu konudaki açık tavrı ile şüpheler bertaraf oldu. Büyük bir tehlikenin önüne geçilmiş olundu. Gelelim şimdi hutbeye: “Yüce Rabbimiz, on dört asır önce, âlemlere rahmet olarak gönderdiği son peygamber Hz. Muhammed aracılığıyla İslâm Dini’ni bütün insanlığa tebliğ etti. Allah’ın varlığına iman etmek, O’nun birliğini kabul etmek, O’na hiçbir şeyi ortak koşmamak ve yalnızca O’na ibadet etmek, bu dinin temelini teşkil ediyordu. Bu ilahi mesaj, aynı zamanda insanlığı hakka ve hakikate, adalete, bilgiye ve hikmete dayanan güzel ahlâka davet ediyordu. Zulmü, cehaleti ve fitneyi terk etmeye; fakiri, yoksulu, yetimi, yolda kalmışı koruyup kollamaya; komşusu aç iken tok yatmamaya çağırıyordu. Bu evrensel çağrı, kısa sürede bütün dünyada, insanların yüreklerinde yankı buldu. Öyle ki, bir kişinin tebliği ile başlayan İslâm, kısa zamanda dünyanın en hızlı yayılan ve insanları, şefkatli kucağına çeken bir din haline geldi. Daha bir asır geçmeden Asya’dan Kuzey Afrika’ya, Atlas Okyanusundan Çin Seddine kadar insanlar, İslâm’la şereflendiler. Allah katında yegane hak din olan İslâm’ın (Al-i İmran, 3/19 ) bu hızla yayılışına ve insanların akın akın onu kabul etmesine tahammül edemeyen nice güçler, bu ilerleyişin önüne geçmek ve insanların kalplerini İslâm’a açmalarını engellemek için her türlü yola başvurdular. İslâm’ı ve Müslümanları tarihten silmek için sözde kutsal ordular (Haçlı orduları) oluşturdular, ancak nihai amaçlarına ulaşamadılar. Çünkü karşılarındaki insanlar; tevhit, adalet, takva ve kendine güven; zulme, şirke, küfre ve haksızlığa karşı koyma gibi değerleri bünyesinde barındıran yüce bir dine mensup idiler. Tarihte olduğu gibi günümüzde de aynı güçler, İslam’ı; çıkarları ve egemenlikleri karşısında en büyük engel gördükleri için insanlarımızı bu dinden koparmak amacıyla planlı ve organize bir şekilde çalışmaktadırlar. Özellikle etnik ayrımcılıktan, mezhep farklılıklarından, yaşanan bazı ekonomik ve siyasî sıkıntılardan ve hatta deprem, sel, kıtlık ve benzeri âfetlerden yararlanarak, çocuklarımızın ve gençlerimizin imanını çalmaya çalışmaktadırlar. Bu faaliyetlerinde, özellikle dinî bilgisi zayıf, ailesi veya çevresiyle çeşitli sorunlar yaşayan insanlarımız, bu tür odakların öncelikli hedefleri olmaktadır. Sürdürülen bütün bu çabaların da başarısızlıkla neticeleneceğine inancımız tamdır. Ancak bu konuda, biz Müslümanlara önemli görevler düşmektedir. Öncelikle dinimizin, değerini bilmeliyiz. Başta tevhit inancı olmak üzere İslâm’ın iman, ibadet ve ahlâk esaslarına sıkı sıkıya sarılmalıyız. Çocuklarımıza ve gençlerimize inanç ve değerlerimizi öğretmeliyiz. Birbirimizle olan ilişkilerimizde kişisel menfaatleri ve geçici dünyevî arzuları değil; adaleti, sevgiyi, hoşgörüyü ve yardımlaşmayı esas almalıyız. Dinimize ve manevî değerlerimize sahip çıkmalıyız. Din olarak sadece İslamı seçtiğini Cenab-ı Hak, Kur’an-ı Kerim’in en son nazil olduğu bilinen ayet-i kerimesinde mealen şöyle buyuruyor:”Bugün dininizi, sizin için kemale erdirdim, size verdiğim nimetimi tamamladım ve size, din olarak yalnızca İslâm’ı seçtim.”( Maide, 5/3) Davasına hizmette başarılı idi 8.4.2005 Papa II.Jean Paul bugün toprağa veriliyor.Toprağı bol olsun. Herkesin ortak fikri, yüzyıl içinde gelen en başarılı Papa olması. Çünkü, Vatikan’ın sınırlarına adeta hapsolmuş, unutulmuş bir Hıristiyanlığı bütün dünyaya tanıttı. 26 yıllık Papalığı döneminde 128 ülkeyi dolaştı. Komünizmin çoküşünde önemli bir rolü olduğu için sadece Rusya ve Çin kabul etmedi. Hıristiyanlığın gelişmesi açısından bakacak olursak gerçekten başarılı bir liderdi.Tabii ki, biz bu açıdan bakacak değiliz. Biz kendi açımızdan bakarız. Dinimiz İslamiyete zararı mı oldu faydası mı, bizim için önemli olan budur. Papa II.Jean Paul zamanına kadar, Hıristiyanlar param parçaydı, birbirleri ile uğraşıyorlardı; Hıristiyan devletler de, komünizmle boğuşuyorlardı. Papa gerçek tehlikenin komünizm değil, İslamiyet olduğunu ileri sürerek, Rusya’nın çökmesinden sonra, Batı dünyasının bütün güçleri ile beraber “Yeşil kuşak” projesi doğrultusunda Müslümanlar üzerine çevrilmesini sağladı. Ezeli düşmanı İstanbul Ortodoks Patriğine ve diğer Hıristiyan mezhep liderlerine barış turları yaparak Hıristiyan birliğini gerçekleştirdi. Yahudilerle de yakınlık kurdu. Aynı barış turlarını İslam ülkelerine de yaptı. Camilere girdi, kendisine verilen Kur’an-ı kerimi öptü... Fakat bu turlarda diğer turlar gibi samimi değildi. Bir taraftan, dinler kardeştir, zorlama olmasın derken diğer taraftan, 2000 yılında dindaşlarına yayınladığı mesajında, "Birinci bin yılda Avrupa Hıristiyanlaştırıldı. İkinci bin yılda Amerika ve Afrika Hıristiyanlaştırıldı. Üçüncü bin yılda ise Asya'yı Hıristiyanlaştıralım." diyordu. Yine Sen Pietro Kilisesi’nde, 25.6.2000 günü pazar ayininde, “Kilise ile diğer dinler arasındaki barışa evet. Ama aynı zamanda tek kurtarıcının İsa olduğunu ilan etmek gerekiyor’’ diyordu. Papa II. Jean Paul zeki biriydi. Müslümanlarla açıkca mücadele ile, düşmanlıkla bir yere varılamadığını geçmişteki tecrübelerden görmüştü. Müslümanlara dost, barışsever görünerek kaleyi içeriden fethetmenin daha kolay ve daha etkili olacağını keşfetti. Bunun için Müslümanlar arasına tefrika, reform fikirlerini sokarak İslamiyeti tartışılır hale getirilmesine ön ayak oldu. Kadınların Cemaate Cuma namazı kıldırmaları, Ortadoğu’da dağıtılan sahte “Furkan” tefsiri, bu tartışmalardan sadece bir ikisi. Müslümanlar 14 asırdır tartışmadıkları konuları, Papa’nın geliştirdiği “İbrahimi Dinler” projesiyle tartışır hale geldiler. Dün bir okuyucum aradı. Şöyle bir soru sordu: “Biz burada bir grup arkadaş kendi aramızda tartışıyoruz. Bir kısmımız, ölen Papa, barışsever, iyi bir insandı bunun için Cennete girecek diyor. Bir kısmımız da, bir insan Muhammed aleyhisselamı kabul edip Müslüman olmadıkça Cennete giremez, diyor, siz ne dersiniz?” İşte bence Papa’nın en önemli başarısı bu. Bugüne kadar hiçbir Papa’nın elde edemediği bir başarı. Eskiden, Müslüman olmayan birinin Cennete gideceğini aklından bile geçirmeyen Müslümanlar, bugün bunun tartışmasını yapar hale geldiler. Papa, belki dindaşlarına karşı, barış sever, savaşa karşı olmasında samimi olabilir. Fakat, Müslümanlara karşı da böyle miydi? Böyle olmadığını şu olayla gösterdi. 27.4.2003 tarihinde düzenlenen ayinde, 17. asırda yaşamış olan Avianolu Marco adındaki papazı Hıristiyan inancına göre 'aziz'liğin bir alt basamağı kabul edilen 'ermiş' mertebesine yükseltti. Bu papaz, Merzifonlu Kara Mustafa Paşa'nın 1683'teki Viyana kuşatmasında cephelerde verdiği, ‘‘Haçın altında toplanın! Meryem adına savaşın! Türkler'i yenin! Hıristiyanlık adına büyük düşman Türkler'e karşı savaşı kazanmak için Tanrıya olan imanımızı güçlendirmemiz lázımdır. Bunu yapmadan önce neye kalkışırsak kalkışalım, netice alamayız. Tanrı barış değil, savaş istiyor.” diye vaaz vermiş bu yüzden ordumuz korkunç bir bozguna uğramış ve bu bozgun Avrupa'daki topraklarımızı kaybetmemize sebep olmuştur. (Murat Bardakçı - Hürriyet,11.5.2003) Papa’nın ülkemizin AB’ye girmesine karşı olması, PKK’yı kınamaması, Türklerin Ermenilere karşı soy kırımı yaptıkları iddiası ayrı bir barış sever örneği (!) Evet, Papa II.Jean Paul başarılıydı, fakat kendi inanç ve davasına hizmette başarılıydı. Sıra İslamiyette! 9.4.2005 Alman Der Spiegel Dergisi'nde, Fransız düşünür Bernard Henri Levy, bir yazısında İslam aydınlanmasında din adamlarına büyük görev düştüğünü belirterek şöyle diyordu: ‘‘Hıristiyan ve Yahudi din adamları yüzyıllarca önce nasıl kendi kutsal kitap ve yazılarını gözden geçirip onunla hesaplaştıysa, şimdi de kendi kutsal kitapları üzerinde hesaplaşma sırası İslam bilginlerinde.’’ Bu sözün açık manası şu: Yahudilik ve Hıristiyanlığın ilahi olma, yani Allah tarafından gönderilen orijinal mesaj özelliği yok edildi. Şimdi sıra İslamiyette. İslamiyetin orijinalliğini bozmak, ilahi özelliğini yok etmek şart, diyor. Başka bir ifade ile, İslamın da, “Protestanlaştırılması” lazım diyor. Diyanet Dergisi bir sayısında bunu nasıl yapacaklarını şöyle açıklıyordu: “İnsanlığın kurtuluşu için gönderilmiş olan İslâm Dini, kıyamete kadar sürecektir. Hak ve son din İslâm geldiğinde, daha önce gelen ve tahrif edilen diğer dinlerin hükümlerini kaldırmıştır. Çünkü İslâm dini bütün insanlığın yaratılışına uygun temel prensiplere sahiptir. Akılla ve ilmî gerçeklerle çelişmez. Bu gerçeği göremeyen Roma Katolik Kilisesi, Avrupa’ya tamamen hakim olduktan sonra, önce dünyayı silah gücü ile Hırıstiyanlaştırmaya çalıştı. Bu sebeple Haçlı seferleri düzenlendi. Haçlı orduları dalgalar halinde Müslüman ülkelerinin üzerine yürüdüler. Yapılan savaşlarla gayelerine erişemeyeceklerini anlayınca, Papa ve Hırıstiyan hükümdarlar bu işi barış yolu ile ve tatlılıkla yapmaya karar verdiler. İşte bugünkü Vatikan’ın faaliyetlerinin temeli bu karara dayanır. Tek gaye ve amaçları; Batı emperyalistlerinin emelleri önüne çekilmiş kalın bir duvar olan İslâmı yıkmak ve Müslümanları ezmek, Müslüman ruhunda İslâm inancını sarsmak ve onları hırıstiyanlaştırmaktır. Bu gayelerine ulaşabilmek için de şu faaliyetlerde bulunuyorlar: İslâm karşıtı fikirleri yaymak. Müslüman çocuklarının sırf maddeci bir terbiyeyle yetiştirilmesini sağlamak ve onlar ile tarihleri arasına perde germek. İslâmı modern hayata ayak uyduramama gibi kusurlarla itham ederek fikrî hücûma geçmek ve modern hayatın mefhumlarını İslâmdan üstün göstermek suretiyle Müslümanları dinlerinden ayırmaya zorlamak. Bu fikirleri de yıllardan beri; barış, toplumsal ahenk, endüstriyel ilişkilerin insancıllaştırılması, ırkların özgürleştirilmesi, sınıf farklarının giderilmesi ve dinlerarası diyalog, hoşgörü gibi evrensel insanî değerleri işliyorlar. Fakat hiç de samimi olmadıkları ortadadır. Keşke Hırıstiyanlık, bu projelerinin ardında samimiyet besleseydi! Keşke yakın geçmişte Azerbaycan’da, diğer Türk Cumhuriyetlerinde, Bosna-Hersek’te, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nde; Kosova’da biçare müslümanların acil birçok ihtiyacını gidermek karşılığında onların vicdanlarını satın almaya kalkan misyonerlere engel olsaydı! Ülkemizdeki hassas konuları iyi bilmektedirler. Bu hassas konularda fırsatını düşürdükleri anda devreye girmektedirler. Misyonerler Türkiye’de dinî hayatın zayıflamasını fırsat bilip, bu boşluktan azami ölçüde yararlanmaktadırlar. Her fırsatta soydaşlarımıza din değiştirmek karşılığında mâlî destek sağlayacaklarını vadetmektedirler. Bunun manası; vicdanların para ile satın alınmaya çalışılması demektir. Tolerans, sevgi, barış ve kardeşlik gibi süslü sloganlarla yola çıkanlar, aynı hoşgörüyü, toleransı; İslâma tanımadıktan ve düşmanlıklarından vazgeçmedikten sonra bunlara kim inanır? Sonuç olarak Kur’an-ı kerimin ifadesiyle: “Allah katında hak din İslâm’dır.” “Kim İslâmdan başka bir din ararsa, bu din asla kabul olunmaz ve o ahirette de büyük zarara uğrayanlardandır.” Herşeyin gerçeğini en iyi bilen Yüce Allah olduğuna göre; O’nun orijinal kelâmı olan Kur’an-ı kerimin mesajına kulak vermekten başka insanlık için kurtuluş çaresi yoktur. Bunun için; misyonerlik faaliyetleri başta olmak üzere ülkemizi, dinimizi ve milletimizi bölmeye yönelik her türlü yıkıcı faaliyet karşısında dikkatli olmak zorundayız. Bunlara karşı mücadele etmek için öncelikle yeni yetişen nesillerimizi bu cereyanlara karşı sağlam ve doyurucu bilgilerle techiz etmek durumundayız. Genç nesillerle beraber bütün ülke insanını millî ve manevî değerlerle donatmalıyız. Bu uyarılara kayıtsız kalındıktan sonra ortaya çıkan manzara karşısında hayıflanmanın faydası olmayacaktır. Her fırsatta gereken tedbirleri almak, bu vatanı bize emanet edenlere karşı bir vefa ve namus borcudur. Bu aynı zamanda her Müslümanın vazifesidir.” (Hasan Yıldırım-Diyanet Dergisi,sayı 106) “Huzurun kaynağı Aile” 15.4.2004 Aile, canlılar içinde sadece insanlara bahşedilmiş değerli bir müessesedir. İnsanı diğer canlılardan ayırt eden önemli bir farktır. Bu farkın yok olması insanı insanlıktan uzaklaştırır. Aile toplumun temel taşıdır. Her bina temel taşlar üzerinde yükselir. Bir binanın temel taşları sağlam değilse ömrü uzun olmaz, ufak bir sarsıntıda yıkılır. 19.yüzyılda, Sanayi Devrimi ile beraber birçok ülkede, özellikle de Batı ülkelerinde, kapitalist patronların kadını ekonomik yönden istismara başlaması ile bu temel taşlar yerinden oynadı; aile büyük sarsıntı geçirdi. Buna bağlı olarak toplumlar da sarsıntıya uğradı; huzursuzluk, manevi boşluk had safhaya ulaştı. Bu sarsıntı ülkemizde, biraz hafif seyir göstermekle beraber günbegün, şiddetini artırmakta, Batı ülkelerine erişebilme yarışını sürdürmektedir. Bunun için de, aile geçimisizlikleri, aile içi şiddet uygulamaları, boşanmalar hızla artmaktadır. Bütün bunların sebebi, ailede köşe taşları mesabesinde olan, anne, baba ve çocukların yerlerinden oynatılmasından ve yerli yerinde olmamalarındandır. Çünkü her taş yerinde ağırdır, hele bu taş temelde köşe taşı olursa. Ailede, toplumda tekrar huzurun sağlanması da, bu köşe taşlarının yerine konulması ve tabii fonksiyonlarını yerine getirmelerinin sağlanması ile mümkündür. İşte biz, bu çalışmamızda, aile fertlerinin aile içindeki rollerini ve ailenin toplumdaki yerini göstermeye çalıştık. Bunu yaparken de, kendi düşüncemizi değil, asırlardır oluşmuş, kemikleşmiş örf ve adetlerimizi, mensubu olmakla iftihar ettiğimiz dinimizin emir ve yasaklarını esas aldık. Hepimiz, aldığımız bir cihazı kullanmadan önce, bunu imal eden mühendislerin hazırladığı “kullanma kılavuzunu” okuruz. Çünkü bu cihazdan en iyi bir şekilde verim alınabilmesi için nasıl kullanılması lazım geldiğini en iyi bilenlerin onlar olduğuna inanırız. Bunun gibi, insanı ve aile fertlerini yaratan, onlardan en iyi şekilde nasıl istifade edileceğini, ailede huzurun sağlanması için rollerinin ne olması lazım geldiğini en iyi Allahü teâlâ bilir. Bunun dışındaki bilgiler deneme yanılmaya bağlı yarım yamalak bilgilerdir. Bu bilgiler insanları, toplumları yanıltabilir. Bugün faydalı gibi görülen işlerin yarın ne kadar zararlı olduğunu çoğu kez görmekteyiz. Her meselede olduğu gibi, aile yaşayışımızda da, nasıl hareket etmemiz gerekiyor, ailedeki rollerimiz nelerdir, bunları İslam büyüklerinin kıymetli kitaplarından öğrenip yaşamaya çalışmamız lazımdır. Biz bu kitabımızda bunu yapmaya; kıymetli kitaplardan istifade ederek, bu eşsiz bilgileri sizlere sunmaya çalıştık. Kur’an-ı kerimde, “Allah, evlerinizi, sizin için bir huzur ve sükûn yeri yaptı.” (Nahl-80) buyurulmaktadır. Evlerimizin, huzur ve sükûn yeri olması da, Allahü teâlânın bildirdiklerine uymaya bağlı. Bunlara ne kadar uyulursa, huzur ve sükûn da o derece fazla olur. Uyulmazsa, her önüne gelen kural koymaya kalkışırsa, evlerde huzur kalmaz. Evlerinde huzur olmayan toplumların sokaklarında da huzur olmaz. Cemiyet, nerede, ne zaman infilak edeceği belli olmayan serseri mayına döner. Bundan bütün insanlık zarar görür. Cenab-ı Hak, hepimizin evini, ailesini huzurlu eylesin. Amin. Bu yazı, siz değerli okuyucularımın ısrarlı talepleri üzerine hazırlanan , “Huzurun Kaynağı Aile” kitabımın önsözüdür. Kitap; Ailenin Önemi, Evlilik ve Aile hayatı, Çocuk Eğitimi bölümlerinden oluşmaktadır. Kitapta, yüz yıldır toplumda kadının nasıl istismar edilip sömürüldüğü ve aileyi yok etmek için tezgahlanan sinsi oyunlar belgelere dayalı olarak işlenmektedir. (Arı Sanat Yayınevi, 0212 520 41 51) Terbiye için servet gerekmez 16.4.2005 Anne ve baba, çocuk için tam bir örnek olmalıdır. Anne baba çocuğa karşı davranışlarında tam bir fikir ve görüş birliğinde olmalıdır. Yani anne ve babadan biri sert davrandığı zaman diğeri şefkat göstermemeli, biri tarafından verilen ceza, diğeri tarafından affolunmamalıdır. Bilinmelidir ki, yerinde ve haklı olarak verilen ceza, çocuğun sevgisini hiçbir zaman azaltmaz. Bilakis ciddi ve yerinde ceza veren anne baba, körü körüne sevgi gösteren, her şeye göz yuman anne ve babadan daha çok sevilir, sayılır. Demek ki çocuk terbiyesinde sevgi, şefkat ve bağlılık mühim olmakla beraber, ciddiyet ve geçici sertlik de çok önemli birer faktördür. Çocuğa iyi bir terbiye verebilmek için, anne baba ve diğer âile fertlerinin bütün terbiye prensiplerini tam uygulamasıyla berâber, âile hayâtının düzenli olmasının yanında anne babanın da iyi geçimli olması şarttır. Anne baba geçimsizliği, hele ayrılığı kadar çocuk rûhunda fırtınalar koparan bir hâdise yok gibidir. Unutulmamalıdır ki, çocuklar anne babayı ideâl birer insan olarak görürler. Onlar gibi olmak ve onlar gibi hareket etmek isterler. Huy ve alışkanlıklarını çabuk kaparlar. Onun için çocuk dünyaya geldikten sonra, anne ve baba bütün yönleriyle, olduklarından daha iyi olmak mecburiyetindedirler. Kardeşi olmayan çocukların terbiyesi daha zor ve hatta bir problem olabilir. Halbuki birkaç çocuğun terbiyesi daha kolaydır. Her çocuk kendiliğinden itaat etmesini ve uysallığı öğrenir. Kardeşlerinin de istekleri olabileceğini ve onların da anne baba sevgisine en az kendisi kadar ihtiyacı olduğunu anlar. Daha doğrusu her şeyini kardeşleriyle paylaşmasını bilir. Böylece karşılıklı sevgi ve hürmeti erkenden öğrenen çocuklar, cemiyete kendini hazırlayarak yetişir. Ancak anne ve babanın her çocuğa aynı sevgi ve bağlılığı göstermesi şarttır. İyi bir terbiye verebilmek ve cemiyete faydalı bir fert yetiştirmek için para ve servete ihtiyaç yoktur. Hattâ zenginlik ve lüks hayat, ekseriyâ çocuğun fenâ yetişmesine sebeb olabilir. Çünkü acı da olsa, varlık içindeki bâzı anne babaların kendi zevk ve eğlencesini düşünerek, çocuklarını ihmâl ettikleri bir gerçektir. Halbuki anne babanın bu ihmalleri çocuk rûhunda fırtınalar koparabilir ve bu fırtınaların, çocuğu nereye sürükleyeceği belli olmaz. Diğer taraftan, zenginlik ve hudutsuz imkânlar, çocuğu kötü yollara saptırabilir. Müşâhede ve tecrübelere göre, yokluk içerisinde büyümesine rağmen iyi terbiye alan çocuk, daha fazla insan sevgisiyle yetişmekte ve cemiyete daha faydalı olmaktadır. Fakat bu, “Âilelerin çocuklarının daha iyi yetişmesi için fakirlik şarttır.” mânâsına alınmamalıdır; ama âile varlıklı olsa bile, bu varlık çocukta şuurlaştırılmamalı ve çocuk âile servetine güvenmeden yetiştirilmelidir. Batılı araştırmacılar çocuk terbiyesinde din, ceza ve mükâfât, oyun ve oyuncaklar, okul gibi faktörlerin önemli olduğunu bildirirler. Çocuk terbiyesi dinlerin belli başlı mevzularındandır. Hayatı, dünya ve âhiret olmak üzere iki büyük safhada, ikincisini birincisinin devâmı olarak takdim eden İslâm dîni; insan ömrünü de doğum öncesinden başlayarak çocukluk, erginlik, yetişkinlik, olgunluk ve yaşlılık olarak safha safha, fakat bir zincirin halkaları şeklinde bütün olarak ele alır. Bu arada çocuk terbiyesinin esaslarını, modern pedagogların uzun araştırmalar sonucu elde ettikleri umdeleri de içine almış bir halde, mükemmel bir sistem şeklinde tesbit etmiştir. Çocuk terbiyesiyle ilgili hükümler incelendiğinde, Batılı yazarların saydığı faktörlerin asırlardır İslâm dîninde var olduğu görülür. (Huzurun Kaynağı Aile kitabından. Arı sanat, 0212 520 41 51) Kötürüm adamın şükrü 22.4.2005 İsa aleyhisselam bir ağacın altında kendinden geçmiş bir halde dua eden birini görür. Dikkatlice baktığında adamın ayakları tutmayan bir kötürüm olduğunu anlar. Sonra iki gözünün de görmediği farkeder. Vücuduna dikkatlice baktığında ise cildinde baras hastalığı olduğunu görür. Ama adam bütün bunlara rağmen ellerini kaldırmış mutluluktan uçacakmış gibi dua ediyordu: “Ey nice zenginlere vermediği nimeti bana ikram eden Rabbim! Sana ağaçların yaprakları sayısınca şükürler olsun!.. “ Hazret-i İsa kötürüm adama yaklaşır: -Ayağın yürümüyor, gözün görmüyor. Bedenin de sağlıklı görünmüyor? Buna rağmen çoğu zenginlere verilmeyen nimetlerin sana verildiğini düşünmekte, bunun için de büyük bir mutlulukla şükretmektesin. Hangi nimettir nice zenginlere verilmediği halde sana verilen? Kapalı gözleriyle sesin geldiği yana yönelen kötürüm adam şöyle der: -Efendi! Allahü teala bana öyle bir kalp vermiş ki, o kalple Onu tanıyorum. Öyle de bir dil vermiş ki, o dille de ona şükrediyorum. Halbuki, dünyanın serveti elinde olan nice zenginler var ki, kalbinde Onu tanıma sevinci, dilinde de Ona şükretme mutluluğu yoktur. Ama gel gör ki, ayakları topal, gözleri kör, bedeninde hastalıklar bulunan bu kötürüm adama Rabbim, bu sevgiyi ihsan eylemiş, bu nimetin farkına varma tefekkürünü nasip eylemiş. İşte bunu düşününce kendimi tutamıyor ve: “Nice zenginlere vermediği nimeti bana veren Rabbim! Sana ağaçların yaprakları sayısınca şükürler olsun!” diye teşekkür etmekten kendimi alamıyorum. Baş gözü kapalı da olsa kalp gözü açık olan bu adama yaklaşan İsa aleyhisselam: -Ver şu elini öyle ise! diyerek elinden tutar, eğilerek görmeyen gözlerinden öper. Peygamberin dudaklarının değdiği gözler anında açılır. Karşısındakinin İsa aleyhisselam olduğunu görünce heyecanlanan adam: -Sen şu ölüleri dirilten, hastalara şifalar bahşeden mucizelerin sahibi Peygamber değil misin? der. İsa Peygamber: -Belli olmuyor mu? deyince: -Gözlerimden belli oluyor da ayaklarımdan henüz belli değil, der. Tebessüm eden İsa aleyhisselam: -Sen hele bir ayağa kalkmayı dene! Deyince, silkinen kötürüm adam dimdik ayağa kalkar. Ayakları üzerine dikilebildiğini anlayınca söylediği ilk sözü şu olur: -Ey Allahın Nebisi, sendeki bu mucizeler de O’ndan değil mi? Öyle ise izin ver de geç kalmayayım, O’na şükredeyim, diyerek hemen yere iner, başını secdeye koyar ve der ki: -Rabbim! Seni tanıyan bir kalple, şükreden bir dil nimetinin şükrünü yapmaktan acizken, şimdi gören bir çift gözle, yürüyen iki de ayak lütfettin. Artık bilemiyorum nasıl şükretmem gerekiyor bu eşsiz nimetler karşısında? Bu sırada çevreden toplanan halk, gösterdiği bu mucizelerden dolayı İsa aleyhisselamın elini öpmek isterler. Ama Allahın Peygamberi işaret eder: “Benim değil secdedeki şu kötürüm adamın elini öpün!.. “ Derler ki: “Onu secdeye indiren nimetlere biz baştan beri sahibiz. Ama hiç birimiz onun duyduğu gibi bir mutluluk duymadık.” Hazreti İsa bunlara şu cevabı verir: “Öyle ise tefekkür edin, siz de düşünün. Düşünen sahip olduğu nimetin farkına varır. Düşünmeyen ise kendisini mahrumiyette sanır!” “Bunları kim yaptı?” 23.4.2005 Bir gün, Resûlullah efendimiz eshâbının toplandığı bir yere gelmişti. Onlara şöyle buyurdu: Az önce, kardeşim Cebrâil yanımdan ayrıldı. Bana şu hadiseyi anlattı: “Yâ Resûlallah! Allahın kullarından biri, beş yüz yıldan beri bir adada tek başına yaşamaktaydı. Allahü teâlâ, o kula adada parmak kalınlığında, tatlı bir su verdi. Bir de nar ağacı verdi. Her gün bir nar olur. Her akşam o kul, adanın yüksek yerinden abdest almaya deniz kenarına iner. Narı alır, yer, suyunu içer, sonra namaza dururdu. Beşyüz yılını böyle ibâdetle geçirdi. Ölüm zamanı gelince, Rabbinden secdede rûhunu teslim etmek, cesedine hiçbir şey yol bulup gelmemek, dirilinceye kadar böyle secdede kalmak için, niyâzda bulundu. Alllahü teâlâ, onun her dileğini yerine getirdi. Allahü teâlâ bu kimsenin vefâtından sonra meleklerine emretti: - Bu kulumu rahmetimle Cennete koyunuz! O kul itiraz etti. Beşyüz yıl aralıksız ibâdet ettiği için ameli ile Cennete girmek istiyordu. Cenâb-ı Hak meleklere emretti: - Kulumun hesâbına bakın; ni'metimle amelini karşılaştırın! Melekler, bu kulun yaptığı amelleri ve Cenâb-ı Hakkın bu kuluna yaptığı ihsânları karşılaştırdılar. Bu hesap sonunda şu netice alındı: Onun beş yüz senelik ibâdeti, sadece görme ni'metinin, gözün karşılığı bile değildir. Kendindeki diğer ni'metler karşılıksız kalır. Bunun üzerine Allahü teâlâ şu emri verdi: - Bu kulumu Cehenneme atın! Cehenneme götürülürken o kul, yaptığı büyük yanlışlığı farkederek şöyle yalvardı. Bu kulun yalvarıp yakarması neticesinde Allahü teâlâ meleklerine geri getirmelerini emretti. Ona, Allahü teâlâ sordu: - Kulum, sen hiçbir şey değilken, seni kim yarattı? - Yâ Rabbî, sen yarattın! - Bu senin amelinle mi oldu, yoksa rahmetimle mi? - Rahmetinle yâ Rabbî! - Beş yüz sene sana ibâdet kuvvetini kim verdi? - Sen verdin, yâ Rabbî! - Seni o adanın ortasında kim yerleştirdi? Tuzlu denizden sana kim tatlı suyu çıkardı? Her gece sana bir tane nar veren kim? Ve sen, bu sırada, rûhunu secde hâlinde almamı istedin ve duânı kabûl ettim. Bunları kim yaptı? - Sen, yâ Rabbî! - Evet, bütün bunlar benim rahmetimle oldu. Şimdi seni, rahmetimle Cennetime koyuyorum. Allahü teâlâ mü'minlerde bir zümreyi kabirlerinden kanatlı olarak diriltir. Sûr üfürüldüğü zaman kabirlerinden uçarlar. Cennet-i a'lâya koşarlar. Onları melekler karşılar ve onlara sorarlar: - Siz kimsiniz? Bu ni'metlere nasıl kavuştunuz? Siz dünyada nasıl bir amel işlediniz? - Biz O'na kulluk ettik. Yaptıklarımıza değil, O'nun rahmetine güvendik. O'ndan başka herşeyden yüz çevirdik. Başkasından bir şey beklemedik. Allahü teâlâ bize hesâb çekilecek bir dünyalık vermedi. Onun için böyle kolay geldik.” Resulullahtan soğutma gayretleri 29.4.2005 Son yıllarda, İslam düşmanı bazı dış güçler ve bunların içimizdeki uzantıları sinsi bir şekilde Müslümanları Resulullah Efendimizden soğutmaya çalışmaktadırlar. Resulullahı, yerlerin göklerin bütün kainatın Onun hürmetine yaratıldığı, Cenab-ı Hakkın Habibi olan bir peygamber değilde, sıradan bir insan olarak tanıtıyorlar. Haşa Kur’an-ı kerimi getirip işi bitmiş bir “Postacı” olarak görüyorlar. İnsanları Ona tabi olmaya, uymaya değil kendi kafalarına göre mana verdikleri Kur’an-ı kerim meallerine uymaya yönlendiriylorlar. Halbuki Cenâb-ı Hak, Ona tâbi olmayı, Ona uymağı çok sever. Ona uymanın ufak bir zerresi, bütün dünya lezzetlerinden ve bütün âhıret nîmetlerinden daha üstündür. Hakîkî üstünlük, Onun sünnet-i seniyyesine tâbi olmaktır ve insanlık şerefi ve meziyyeti, Onun getirdiği dine uymaktır. Ona uymak için, önce îman etmek yani Onun peygamberliğini ve bildirdiklerini kabul etmek sonra müslümanlığı iyice öğrenmek, sonra farzları edâ edip haramlardan sakınmak, daha sonra, sünnetleri yapıp mekruhlardan kaçınmak lâzımdır. Bunlardan sonra, mubâhlarda da Ona uymaya çalışmalıdır. Allahü teâlâ Onu, dünyadaki bütün insanları saadete dâvet için gönderdi ve Sebe' sûresi, yirmisekizinci âyetinde meâlen, “Ey sevgili Peygamberim ! Seni, dünyadaki bütün insanlara ebedî saadeti müjdelemek ve bu saadet yolunu göstermek için, beşeriyyete gönderiyorum” İmrân sûresi, otuzbirinci âyetinde de meâlen, “Ey sevgili Peygamberim ! Onlara de ki, eğer Allahü teâlâyı seviyorsanız ve Allahü teâlânın da, sizi sevmesini istiyorsanız, bana tâbi olunuz! Allahü teâlâ bana tâbi olanları sever” buyurulmaktadır. Onların iddia ettikleri gibi Allahü teâlânın bildirdikleri ile Resulullahın bildirdikleri ayrı şeyler değildir. Cenâb-ı Hak, Kur'an-ı kerimde, Nisâ sûresi, sekseninci âyetinde, Muhammed aleyhisselâma itaat etmenin, kendisine itaat etmek olduğunu bildiriyor. O hâlde, Onun Resûlüne itaat edilmedikce, Ona itaat edilmiş olmaz. Bunun pek kat'î ve kuvvetli olduğunu bildirmek için, âyet-i kerimede “Elbette muhakkak böyledir” buyurdu ve bazı doğru düşünmiyenlerin, bu iki itaati birbirinden ayrı görmelerine meydan bırakmadı. Allahü teâlâ, yine Nisâ sûresinin yüzellinci ve yüzellibirinci âyet-i kerimelerinde de meâlen, “Kâfirler, Allahü teâlânın emirleri ile Peygamberlerinin emirlerini birbirinden ayırmak istiyorlar. Bir kısmına inanırız; bir kısmına inanmayız diyorlar. Îman ile küfür arasında bir yol açmak istiyorlar. Onların hepsi kâfirdir. Kâfirlerin hepsine Cehennem azâbını, çok acı azâbları hazırladık” buyurarak, Resulullahın bildikleri ile Cenab-ı Hakkın bildirdiklerini ayrı tutanların sonsuz Cehennmede kalacağını bildirmektedir. Muhammed aleyhisselâma tam ve kusursuz tâbi olabilmek için, Onu tam ve kusursuz sevmek lâzımdır. Bunun alâmeti de, Onun düşmanlarını düşman bilmek, Onu beğenmeyenleri sevmemektir. İki zıd şeyin muhabbeti bir kalbde, bir arada yerleşemez. Resulullaha tam ve doğru tabii olabilmek için “Ehl-i sünnet” âlimlerinin kitaplarında bildirdikleri gibi, bir îman ve îtikat etmek şarttır. Kıyâmette kurtuluş yolu, bunların gösterdiği yoldur. Allahü teâlânın Peygamberinin ve Onun Eshâbının yolunu kitaplara geçiren, değiştirilmekten ve bozulmaktan koruyan, “Ehl-i sünnet” âlimleridir. Bu birkaç günlük hayat, eğer dünya ve âhıretin en kıymetli insanı olan, Muhammed aleyhisselâma tâbi olarak geçirilirse, saadet-i ebediyye, sonsuz necât, kurtuluş umulur. Yoksa Ona tâbi olmadıkça, herşey, hiçtir. Ona uymadıkça, her yapılan hayr, iyilik, burada kalır, âhırette ele birşey geçmez. Boşa giden iyilikler 30.4.2005 Âhırette Cehennemden kurtulmak, sonsuz Cennet nimetlerine kavuşmak yalnız Muhammed aleyhisselâma tâbi olanlara mahsûstur. Dünyada yapılan hayrât ve hasenât, yâni bütün iyilikler, bütün keşifler, bütün hâller ve bütün ilimler Resûlullahın yolunda bulunmak şartı ile, âhırette işe yarar. Yoksa, Allahü teâlânın Peygamberine tâbi olmayanların yaptığı her iyilik, dünyada kalır ve âhıretin harap olmasına sebep olur. Bir kimse, binlerce sene ibâdet etse ve ömrünü, nefsini temizlemekle geçirse ve güzel huyları ile yanındakilere ve keşfettiği âletler ile, bütün insanlara faydalı olsa, Muhammed aleyhisselâma tâbi olmadıkça ebedî saadete kavuşamaz. Ona tâbi olmak için, îman etmek ve İslamiyeti öğrenmek ve yapmak lâzımdır. Kalbde doğru îmanın bulunmasına alâmet, kâfirleri Allahın düşman bilip, onlara mahsûs olan ve kâfirlik alâmeti olan şeyleri yapmamaktır. Çünkü islâm ile küfür, birbirinin aksidir, zıddıdır. Birinin bulunduğu yerde, diğeri bulunamaz, gider. Bu iki zıd şey, bir arada bulunamaz. Bunlardan birisine kıymet vermek, diğerini hakâret ve kötülemek olur. İslâmiyetin izzeti ve şerefi, küfrü ve kâfirleri aşağılamakla olur. Kâfirlere izzet veren, hurmet eden, müslümanları tahkîr etmiş, alçaltmış olur. İmrân sûresi, seksenbeşinci âyetinde meâlen: “Muhammed aleyhisselâmın getirdiği İslâm dîninden başka din istiyenlerin, dinlerini Allahü teâlâ sevmez ve kabûl etmez. Dîn-i islâma arka çeviren, âhırette ziyân edecek, Cehenneme girecektir” buyuruldu. Muhammed Resûlullah, mahbûb-i Rabbil'âlemîndir. Yâni Allahü teâlânın sevgilisidir. Her şeyin en iyisi, sevgiliye verilir. Allahü teâlâ, “Sen olmasaydın, gökleri yaratmazdım!” buyurdu Evliyanın büyüklerinden Seyyid Abdülhakîm Efendi buyurdu ki: “Her Peygamber, kendi zamanında, kendi mekânında, kendi kavminin hepsinden, her bakımdan üstündür. Muhammed aleyhisselam ise, her zamanda, her memlekette, yâni dünya yaratıldığı günden, kıyâmet kopuncaya kadar, gelmiş ve gelecek, bütün varlıkların, her bakımdan en üstünüdür. Hiç kimse, hiçbir bakımdan Onun üstünde değildir. Bu güç birşey değildir. Dilediğini yapan, her istediğini yaratan, Onu böyle yaratmıştır” Allahü teâlâ, bir insanda bulunabilecek, görünür görünmez bütün iyilikleri, bütün üstünlükleri, bütün güzellikleri, sevgilisinde toplamıştır. Meselâ, insanların en güzel yüzlüsü ve gayet nûrânî benizlisi idi. Mübârek yüzü, kırmızı ile karışık beyaz olup, ay gibi nûrlanırdı. Sözleri gayet tatlı olup, gönülleri alır, ruhları cezb ederdi. Aklı o kadar çoktu ki, Arabistân yarım adasında, sert, inatçı insanlar arasında gelip, çok güzel idare ederek ve cefâlarına sabrederek, onları yumuşaklığa ve itaate getirdi. Çoğu dinlerini bırakıp müslüman oldu ve dîn-i islâm yolunda harp etti. Onun uğrunda mallarını, yurtlarını feda edip, kanlarını akıttı. Hâlbuki, böyle şeylere alışık değildiler. Resulullahın güzel huyu, yumuşaklığı, affı, sabrı, ihsânı, ikrâmı, o kadar çoktu ki, herkesi hayrân bırakırdı. Görenler ve işitenler seve seve müslüman olurdu. Hiçbir hareketinde, hiçbir işinde, hiçbir sözünde, hiçbir zaman, hiçbir çirkinlik, hiçbir kusur görülmemiştir. Kendisi için kimseye gücenmediği hâlde, din düşmanlarına, dîne dil ve el uzatanlara karşı sert ve şiddetli idi. Herkese karşı yumuşak olmasaydı, Peygamberlik heybetinden, büyüklük hâllerinden, kimse yanında oturmaya ve sözünü dinlemeye tâkat getiremezdi. Özetleyecek olursak, dünya ve ahıret saadeti için, Resulullaha iman etmek, ona tabi olup bildirdiği yolda yürümek şarttır. Onun yolunu da, en doğru şekilde sadece “Ehli sünnet” alimleri bildirmişlerdir. Kıyamet alametleri (1) 6.5.2005 Artık o hale geldi ki, Batı’da ne yapılıyorsa, ne konuşuluyorsa, ne tartışılıyorsa ertesi gün ülkemizde de aynı şeyler yapılıyor. Bu günleri Resulullah efendimiz zaten haber vermişti. Bir hadis-i şerifinde, “Yemin ederim ki bir zaman gelir siz, Hıristiyan ve Yahudilere öylesine tâbi olursunuz ki, âdetlerinin peşinde, karış karış, onların ardı sıra yürürsünüz, arşın arşın, saat saat, adım adım onları takip edersiniz hatta öyle olur ki, eğer onlar kertenkele deliğine girseler, oranın tehlikeli olduğunu, zehrli olduğunu düşünmeyerek siz de oraya dâhil olursunuz.” (İmamı Süyûtî) Son günlerde Batı’da, Kıyamet aletleri tartışılıyor. Hemen bizde de, bunun tartışması başlatıldı. Hıristiyanlar kendi dinlerine göre, ülkemizdekiler de kendi yorumlarına göre bu alemetleri vermeye başladığı için doğru ile yanlış karıştı. Bu önemli dini konuyu en doğru şekilde, Resulullahın ve Eshabının varisleri olan “Ehli Sünnet” alimleri açıklamışlardır. Bu alametler kısaca şöyle bildirilmiştir: Kur’ân-ı kerîm’de A’râf sûresi 187. âyet-i kerîmesinde meâlen; “Habîbim! Sana kıyâmet ne zaman kopar, diye sorarlar. De ki: Onu ancak Rabbim bilir. Onu kimse bilemez. Vakti gelince onu ancak Alahü teâlâ meydana çıkarır. O size ansızın gelir.” buyurulmuştur. Fakat kıyâmetin alâmetleri hadis-i şeriflerde bildirilmiştir. Bu alâmetler iki kısımdır. Biri “Küçük alâmetler” olup, sayıları pekçoktur. Bunların birçokları görülmüş ve meydana çıkmaya devam etmektedir. Bir kısmı da büyük alâmetlerdir. Bunların sayısı bildirilmiştir. Bu alâmetler çıkmadıkça kıyâmet kopmaz. Ehli sünnet alimlerinin bildirdiği “Küçük alâmetler” den bazıları şunlardır: İnsanlardan ilim kalkıp, câhillik çok olur. Câhiller başa geçip, câhillikleri ile insanlara hükmeder. İnsanlardan emânet kalkar, yâni emin kişi bulunmaz ve aşağı insanlar yüksek tutulur. Âlimler zulüm ve fısk (günah) işler, ilmi, para karşılığı öğretirler.İbâdet edenlerin çoğu da din bilgilerinden habersiz olup âdet üzere ibâdet ederler. Zararından kurtulmak için, insanlara ikram olunur. Erkek karısına uyup, anasına muhâlefet ve isyan eder. Aşağı kimseler, meclislerde, toplantılarda söz ve nutuk söyler. Oyun ve çalgı âletleri çok kullanılır. Sonra gelenler, önce gelmiş olanlara bilgisiz ve ahmak der. Erkek ile kadınlar arasında harama, günaha vâsıta olanlar çok olur. İyi bilinen kimsede zerre kadar îmân bulunmaz. Adam öldürmek ve fitne çok olur. Bid’atler çıkıp, sünnetler terk olunur. Deccal vekilleri çıkıp, insanları doğru yoldan çıkarır. Her köşede zâlim ve cebbarlar görünüp, zorla insanların mallarını elinden alır. İnsanlarda, birbirine karşı sevgi kalmaz. Doğru söyleyene insanlar kızıp, onu başlarından kovmaya, işinden ayırmaya çalışır. Fuhuş, zina yayılır. Veled-i zina çoğalır. İçki çok içilir. İyilik tavsiye edilmez, kötülük men edilmez. Günaha teşvik artar ve iyiliğe mani olunur. Camilerde Kur'an-ı kerim teganni ile okunur. Akrabalık münasebetleri zayıflayıp kopar. Evlad, ana-babasına kin güder. Büyükler, küçüklere acımaz, küçükler de büyükleri saymaz.İltimas, rüşvet ve tefecilik çoğalır. Dünya menfaati için din alet edilir. Gençler, günahlara dalıp, kadınlar işi azıtarak baştan çıkar. Hadîs-i şerîfte; “Gençleriniz fâsık olunca, sizin hâliniz ne olur?” ve “Kadınlarınız taşkınlık edip, İslâmiyetin hudûdunu aşınca hâliniz ne olur?” buyruldu. İslâmiyete uygun işler ayıp sayılıp, terk olunur. Tuğyan, taşkınlık yapılıp, yeme, içme ve giyinmede isrâf edilir. Zengin aziz tutulur.Yüksek binalar yapılır. İslâm dîninin izin vermediği şekilde hareket edilir. Kadınlar evde söz sahibi olur. İslâmın ismi, Kur’ân-ı kerîmin resmi kalır. Yâni emirlerine uyulmaz. Nitekim hadîs-i şerîfte; “Yakında insanlar üzerine bir zaman gelir ki, İslâmın ancak ismi, Kur’ân-ı kerîmin ancak resmi kalır. Mescitleri (câmileri) görünüşte mâmur, lâkin hidâyet ve irşâd yönünden haraptır.” buyruldu. (Yarın; Kıyametin büyük alâmetleri) Kıyamet alametleri (2) 7.5.2005 Kıyametin Büyük alâmetleri: Eshâb-ı kirâmdan bir cemâatin, kıyâmetten konuştuğu bir sırada Peygamber efendimiz buyurdu ki: “On büyük alâmet görülmeyince, kıyâmet kopmaz: Duman, Deccâl, Dâbbetülerd, güneşin batıdan doğması, Îsâ’nın (aleyhisselâm) gökten inmesi, Ye’cüc ve Me’cücün çıkması, doğuda-batıda ve Arabistan’da çökme olacak, bunlardan sonra Yemen’den bir ateş çıkıp halkı bir araya getirecektir.” Diğer sahih hadislerde hazret-i Mehdî’nin geleceği de bildirilmektedir. Bir hadîs-i şerîfte; “Kıyâmet kopmadan önce, Allahü teâlâ benim evlâdımdan birisini yaratır ki, ismi benim ismim gibi, babasının ismi, benim babamın ismi gibi olur ve dünyâyı adâletle doldurur. Ondan önce dünyâ zulümle doluyken, onun zamanında adâlet ile dolar.” buyruldu. Bu alâmetlerden biri ortaya çıkınca, diğerleri birbiri ardından ortaya çıkar. Duman: Büyük bir duman her tarafı kaplayacaktır. Dumandan sorulunca sevgili Peygamberimiz; “Semânın (gökyüzünün) apaçık duman getirdiği günü bekle ki, müşriklerin hâlini göresin.” meâlindeki Duhân sûresinin 10. âyet-i kerîmesini okudu. Sonra buyurdu ki: “Doğu ile batı arası dumanla dolar. Kırk gün, kırk gece kalır. Mü’minler nezle gibi küçük bir hastalığa tutulur. Kâfirler, sarhoşlar gibi olup, burunlarından, kulaklarından ve arkalarından duman çıkar.” Deccâl: Deccâl hakkında pekçok hadîs-i şerîf vardır. Buyruldu ki: “Geçmiş peygamberler şaşı, kör ve yalancı olan Deccâl’in, büyük fitne ve musîbet olduğunu haber verip, ümmetlerini, onun şerrinden, zararından korkuttular.” Zîrâ Âdem aleyhisselâmdan kıyâmete kadar, onun gibi büyük musîbet, korkunç düşman dünyâya gelmemiştir. Âhir zamında, kıyâmete yakın meydana çıkıp, çok memleketleri istilâ eder. İnsanlara ilâh olduğunu söyleyerek, onları aldatır. Dünyâda kırk gün kalır. Onu, Îsâ aleyhisselâm öldürür. Dâbbet-ül-Erd: Kıyâmete yakın çıkacak olan büyük bir hayvandır. Mekke-i mükerremede Safâ Tepesi altından çıkar. Onda her hayvanın rengi ve benzerliği bulunur. O kadar kuvvetlidir ki, kime kavuşmak istese yetişir. Onu öldürmek isteyen, başaramaz. Allahü teâlâ, Neml sûresi 82. âyet-i kerîmesinde meâlen; “Kıyâmet yaklaştığı zaman, onlar için yerden dâbbe (hayvan) çıkarırız.” buyurdu. Güneşin batıdan doğuşu: Peygamber efendimiz buyuruyor ki: “Güneş batıdan doğmayınca, kıyâmet kopmaz. Güneş batıdan doğunca, bütün insanlar Yahûdîler, Hıristiyanlar îmân ederler.” Fakat fayda vermez. Bir Cumâ gecesi, her zamanki gibi güneş batar. Üç gün doğmaz. Sonra âdet dışı olarak batıdan doğar. Bu doğuş mecazi değil fiziki olacaktır. Îsâ aleyhisselâmın gökten inmesi: Îsâ aleyhisselâm ölmemiştir, göktedir. Kıyâmete yakın, gökten inip, Deccâl’ı öldürür. Hazret-i Mehdî de onun yanında olacaktır. Hadîs-i şerîfte; “Îsâ aleyhisselâm yeryüzüne iner. Evlenir ve bir oğlu dünyaya gelir. Kırk beş yıl yaşar. Sonra vefât eder ve benim kabrimde defnolunur. Ve ben Ebû Bekr ile Ömer arasında Îsâ (aleyhisselâm) ile beraber bir kabirden kalkarım.” buyruldu. Ye’cüc ve Me’cüc: Allahü teâlâ Enbiyâ sûresi 96. âyetinde meâlen; “Ye’cüc ve Me’cüc, seddi yıkıp her yüksek yerden süratle çıkarlar.” buyuruyor. Ye’cüc ve Me’cüc denilen kimseler, Nûh aleyhisselâmın oğlu Yâfes’in soyundandır. Yüzleri yassı, gözleri küçük, kulakları çok büyük, boyları kısadır. Herbirinin bin çocuğu olur. Arkasında kaldıkları seddi hergün oyarlar. Kâfirdirler. Sed arkasından çıkınca insanlara saldırırlar. İnsanlar, şehirlere, binâlara saklanırlar. Hayvanları yiyip bitirirler. Nehirleri içip kuruturlar. Îsâ aleyhisselâm ile eshâbı duâ ederler. Boyunlarında yara hâsıl olup, bir gecede hepsi ölür. Hayvanlar bunları yiyerek çoğalırlar. Pis kokularından dünyâ yaşanmayacak bir hâl alır. Ye’cüc ve Me’cüc’ün çok eski zamanda, bir duvar arkasında bırakılmış, kıyâmete yakın, yeryüzüne yayılacak iki kötü millet olduğu, Kur’ân-ı kerîmde haber verilmiştir. Arkeolojik araştırmalar, yer altında kalmış şehirleri, dağ tepelerindeki deniz fosillerini bulduğuna göre, o duvarın bugün meydanda bulunması ve insanların çok sayıda olmaları lâzım gelmez. Nitekim, bugünkü milyarlarca insan, nasıl iki kişiden meydana geldiyse, o iki milletin de, bugün nerede oldukları bilinmeyen birkaç kişiden üreyerek yeryüzünü kaplayacakları düşünülebilir. Üç yerin batması: Hadîs-i şerîfte; “Kıyâmetten önce biri doğuda, biri batıda ve biri de Arabistan’da olmak üzere üç yer batması olur.” buyruldu. Üç gece, ardarda ay tutulur. Hicaz’dan ateşin çıkması: Resûlulah efendimiz buyurdular ki: “Kıyâmetten önce, Hicaz diyârından bir ateş çıkar. Basra’da bulunan develerin boyunlarını aydınlatır.” Yâni etrafa ışık saçar. Diğer bir hadîs-i şerîfte; “Ateş zuhûr eder. İnsanları bir araya toplar. İnsanlar saf saf olup kaçarlar. Bir deve üstünde iki, üç, dört, beş kişi binip uzaklaşırlar. Kalanların hepsini kuşatır. Onları bir araya toplar. Onların arkalarından gider. Sabah akşam onlardan ayrılmaz.” buyruldu. Bu ateş, bütün alâmetlerin sonudur. Hazret-i Mehdî: İsmi Muhammed, babasının ismi Abdullah’tır. Hazret-i Fâtımâ evlâdından âdil bir devlet reîsi ve zamanın halîfesi olup, mutlak müctehid derecesine yükselmiş ve velî olan mübârek bir zattır. Allahü teâlâ, dilediği zaman yaratıp insanlara gönderir, İslâm dînine yardım için gönderilir. Bir hadîs-i şerîfte buyruldu ki: “İsmini duyduğunuz kimselerden, yeryüzüne dört kişi mâlik oldu. İkisi mü’min, ikisi de kâfir idi. Mü’min olan iki kişi, Zülkarneyn ile Süleymân (aleyhisselâm) idi. Kâfir olan ikisi de, Nemrûd ile Buhtunnasar idi. Beşinci olarak, yeryüzüne, benim evlâdımdan biri, yâni Mehdî de mâlik olacaktır.” Alâmetlerin hepsinin tamam olmasından sonra misk ve anber kokusu gibi ferahlatıcı serin rüzgarlar esip, bütün müminler vefât eder. Dünyâda Allah diyen kimse kalmaz. Kur’ân-ı kerîmin bütün hükümleri yeryüzünden kalkıp, halkın hepsi cehâlette kalır. Yeryüzünde yalnız kâfirler kalıp, hayvanlar gibi türlü fesat, zulüm ve çok azgınlık yaparlar. Bütün cihân küfür, sapıklık ve fesat ile dolar. İşte bu hâlde sûra üflenip, onların başına ansızın kıyâmet kopar. Hadîs-i şerîfte; “Kıyâmet insanların kötüleri ve kâfirler üzerine kopar.” buyruldu. Cennete ve Cehenneme gideceklerin adedi tamam olunca kıyâmet kopar. Sûrun üflenmesi: Sûr, büyük bir boynuz şeklinde olup, vakti gelince, Allahü teâlâ, İsrâfil adındaki meleğe emreder. Bir hadîs-i şerîfte; “İsrâfil (aleyhisselâm) sûru, ağzında lokma gibi tutup, kulağını açıp Allahü teâlâdan, üflemek için izin bekler durur. Ben nasıl rahat olurum.” buyruldu. Sûra birinci defâ üfürüldüğünde, çıkan sesin heybetinden yedi kat göklerde olan melekler ve yedi kat yerde olan mahlûkların hepsi, kıyâmet koptu sanarak yüzlerinin üstüne düşüp can verirler. Allahü teâlâ Neml sûresi 87. âyetinde meâlen; “Ey habîbim! Sûra üfürüleceği günü hatırla ki, o gün (Allahü teâlânın diledikleri dışında) göklerde ve yerde olanlar çok büyük korkuda olurlar.” Zümer sûresi 68. âyetinde meâlen; “Birinci sûra üfürüldüğünde göklerde ve yerde olanların hepsi ölür. Allahü teâlânın diledikleri müstesnâ.” buyruldu. Yalnız mukarrebin denilen meleklerden sekiz tanesi kalır. Bunlardan dördü Cebrâil, Mikâil, Rıdvan ve Azrâil (aleyhimüsselâm)dir. Diğer dördü, Hamele-i arş melekleridir ki, birisi İsrâfil aleyhisselâmdır. Allahü teâlânın emri ile Azrâil aleyhisselâm, diğer yedi meleğin de ruhlarını kabzedip alır. Sonra kendi rûhunu alırken bir feryâd eder ki, yüksek sesi gökleri geçip yerlere gider. O hâlde, her canlı ölümün tadını alıp, fânî olacaktır. Allahü teâlâdan başka her şey yok idi ve hepsi yine yok olacaklardır. Kıyâmet kopacağı zaman, yıldızlar yerlerinden ayrılıp dağılacak, gökler parçalanacak, yeryüzü ve dağlar da parça parça olacak, hepsi yok olacaklardır. Böyle olacaklarını Kur’ân-ı kerîm açıkca bildirmektedir. El-Hâkka sûresi, 13, 14 ve 15. âyet-i kerîmelerinde meâlen; “Sûra ilk üfürülünce, yeryüzü ve dağlar, yerlerinden kaldırılıp silkilecektir. O gün kıyâmet kopacak, gök yarılacak ve dağılacaktır.” ve Tekvîr sûresi 1, 2 ve 3. âyet-i kerîmelerinde meâlen; “Güneşin karardığı, yıldızların yerlerinden ayrılıp döküldükleri ve dağların dağılıp saçıldıkları zamana...” ve İnfitâr sûresi 1 ve 2. âyet-i kerîmelerinde meâlen; “Gökün yarıldığı ve yıldızların dağılıp yok oldukları zaman...” ve Mü’min sûresi 16. âyet-i kerîmesinde meâlen; “Bugün mülk ve tasarruf kimindir?” (Nerededir, gururlu, kibirli cebbârlar, nerededir mülk bizimdir, sizi biz yarattık, diyenler) der. Demek ki, benim ortağım ve benzerim yoktur buyurup, yine kendisi cevap verir ve; “Mülk ve tasarruf ancak, kahhâr olan Allah’ındır ve O’na mahsustur.” buyurur. Sonra bir müddet, bir rivâyete göre kırk yıl âlemler harap ve ıssız kalır. Kuvvetli bir rüzgâr ile yeryüzü öyle düz olur ki, dikili bir ağaç kalmayıp, bir ucundan diğer ucu görünür. Yeryüzü büyük bir meydan hâline getirilir. Rengi, beyaz gümüş gibi, gökler de kızıl altın gibi olur. Binlerce yeryüzü genişliğinde mahşer yeri kurulur. Önce ve sonra yaratılanların hepsini alır. Buraya Arasat Meydanı denir. Tekrar dirilme zamanı gelince, Allahü teâlâ yeryüzüne bir yağmur yağdırır. Kırk gün devam eder. Yerin içine işler. Toprağa düşmüş ve parçalanmış cesetler o gün, tam ceset haline gelip, evvelki şekillerini alarak, bakla gibi yeryüzünde biterler. Her beden kendi kemâline ulaşır. Böylece kemikler, etler gaz olduktan sonra hepsi yine bir araya gelecek, herkes öldüğü zamandaki, şekli, boyu ve organları ile mezardan kalkacaktır. Herkesin kuyruk sokumu kemiği değişmez. Başka âzâ organlar bu kemik üzerine yeniden yaratılır. Bugün biliniyor ki, Allahü teâlâ, toprak maddelerini, azotlu, fosforlu tuzları, bitki fabrikasında, proteinlere (yumurta akı maddelerine) döndürmekte, bu nebâtî proteinleri de, hayvan vücudunda, ete ve kemiğe ve âzâ şekline çevirmektedir. Bugün fen bunu anlayabildiği gibi, katalizör ismini verdiğimiz maddeler yardımı ile, binlerce sene sürecek olan kimyâ reaksiyonlarını, bir saniyede pek çabuk yapabiliyor. Allahü teâlânın, toprak maddelerini, birkaç senede, et, kemik maddelerine çevirdiğini, bugün bildiğimize göre, bir anda da çevireceği, fen yolu ile kolayca anlaşılmaktadır. Allahü teâlâ, toprak maddelerini, bir anda organik hâle çevirip, ruhu bu bedene bağlıyarak, ilk âdemi yarattığı gibi, kıyâmette de, elemanları, bir anda bir araya toplayıp, insan vücudunu yapacak. Bugün, fizik, kimyâ, fizyoloji ve astronomi gibi ilimlerde Allahü teâlânın kudretini iyi anlayan, zekî kimseler, Âdem aleyhisselâmın ve kıyâmette bütün insan ve hayvanların topraktan çıkarılacaklarını, bir fen olayı olarak, kolayca anlayabilir. Bir asır evvel, Müslümanlar buna, anlamadan inanıyordu. Artık bugün basit bir fennî olay şeklinde görünüyor ve pek bedihî (açık) olarak inanılıyor. Birinci surdan sonra Allahü teâlâ, İsrâfil aleyhisselâmı diriltir ve ikinci defâ sûra üfürmesini emreder. Nitekim Allahü teâlâ, Zümer sûresi 68. âyetinde meâlen; “Sonra ikinci defâ üfürülünce, o anda bütün ölüler dirilip mezarlarından kalkıp, şaşkınlık içinde, acabâ ne olacak diye bekler dururlar.” buyruluyor. Kamer sûresi 7. âyetinde meâlen; “Kabirlerinden çıkıp, dağılmış çekirgeler gibi, nereye gideceklerini bilmezler.” buyuruyor. İsrâfil aleyhisselâm, ikinci defâ sûru öyle yumuşak ve latîf üfler ki, sûrun içinde yerleştirilmiş bulunan ruhlar, hemen ufuklara yayılır ve her ruh kendi bedenini bulur. Koyun sürüsü içinde her kuzu kendi anasını bulduğu gibi, her can kendi cismini bulur. Önce ve sonra yaratılan bütün mahlûklar, melekler, hûrîler, cinnîler, şeytanlar, denizde ve karada yaşayan vahşî hayvanlar ve bütün haşereler bir anda tamâmen canlanıp, mahşer yerine her taraftan bir anda toplanırlar. Peygamberlerine, velîlere, âlimlere, sâlihlere Cennetten elbiseler ve buraklar (binek hayvanları) gelir. Elbiseleri giyip, buraklara binerler. Bunlar Arşın gölgesine gidip minber ve kürsîler üzerinde rahat ve selâmetle otururlar. Geri kalan mahlûkların hepsi aç, susuz, çıplak baş açık, yalın ayak, yaya olarak düşe kalka Arasat Meydanına gelip mahşer yerinde haşrolurlar . Çok sıkışıp, ayakta dururlar. Başlarına güneş bir mil kadar yaklaşıp sıcaktan tere batarlar. Kimi topuğuna, kimi dizine, kimi göğsüne, kimi boğazına kadar ter içinde kalır. Çokları da ter denizine gömülür. Mahşerde terâzi kurulur. Herkes hesâba çekilir. Boynuzsuz koç, boynuzlu koçtan hakkını alır . Suâl ve hesaptan sonra, müminler Cennete girince, burada sonsuz kalacaklar, Cennetten hiç çıkmayacaklardır. Bunun gibi kâfirler de, Cehenneme girince, Cehennemde sonsuz kalacaklar, ebedî azâb çekeceklerdir. Bunların azaplarının azaltılması câiz değildir. Allahü teâlâ meâlen buyuruyor ki: “Onların azâpları hafifletilmeyecek, onlara hiç yardım olunmayacaktır.” (Bakara sûresi: 86). Kalbinde zerre kadar îmânı olanları, günâhları çok ise, Cehenneme belki sokarlar. Günahları kadar azâp ederlerse de, sonunda Cehennemden çıkarırlar ve onun yüzünü siyâh yapmazlar. Kâfirlerin yüzleri ise, siyah yapılır. Müminleri Cehennemde zincirlere bağlamazlar. Böylece kalplerindeki zerre îmânın hürmeti, kıymeti belli olur. “Sen Namazı da kazâ et!” 13.5.2005 Sa'dî Şîrâzî hazretlerinden kıssalar: Zâhid olarak bilinen fakat riyakar olan biri, padişahın misâfiri olmuştu. Sofraya oturduklarında, her zaman yediğinden daha az yedi. Namaza kalktıklarında her zamankinden daha yavaş kıldı. Padişahın, kendisini takdîr etmesini istiyordu. Evine dönünce sofra kurdurdu, yemek istedi. Anlayışlı bir oğlu vardı. Babasına: - Sultânın ziyâfetinde birşey yemedin mi, baba? diye sordu. - Onların önünde ayıplamasınlar diye işe yarayacak kadar birşey yemedim, dedi. Çocuk cevap verdi: - Öyleyse namazı da kazâ et sen! Çünkü onu da işe yarayacak gibi kılmamışsındır. Ey hünerlerini avucunda tutup, ayıplarını koltuğunda saklayan mağrur, âciz gününde bu geçmez parayla ne alacaksın? İhlâs sahibi, ibâdet yaparken başkalarına göstermeyi hiç düşünmez. Bunun ibâdetlerini başkalarının görmesi ihlâsına zarar vermez. Hadîs-i şerîfte, “Allahü teâlâyı görür gibi ibâdet et! Sen görmüyor isen de, O, seni görmektedir” buyuruldu. Başkalarının sevgisine ve medhetmelerine kavuşmak için, dünya işleri ile, onlara iyilik yapmak, riyâ olur. İbâdet ile olan riyâ bundan daha fenâdır. Allahü teâlânın rızâsını hiç düşünmeden yapılan riyâ, hepsinden daha fenâdır. İbâdet yaparak Allahü teâlâdan dünya menfaatlerini istemek, riyâ olmaz. * * * Birisi bir âbide (çok ibâdet edene) dedi ki: - Filân âbid hakkında sen ne dersin? Başkaları onun aleyhine konuşuyor. Âbid cevap verdi: - Dışında ayıp görmüyorum. İçine gelince, gaybı bilmiyorum. Kimi âbid kılığında görürsen yine âbid bil, iyi insan diye kabûl et! Onun içinde olanı bilmesen ne çıkar? * * * Bir adamcağızın gözü ağrıdı. Bir baytara (veterinere) gitti, ilâç istedi. Baytar, hayvanlara sürdüğü ilâçtan onun gözüne de sürdü. Adam kör oldu. Dâvâyı hakime arz ettiler. O da: - Baytarın hiç de kabahatı yok, tazminat ödemesi gerekmez, dedi. Çünkü bu adam aklı başında biri olsaydı baytara gitmezdi. Akıllı kimse, önemli işleri rastgele kimselere vermez. Hasır dokuyan da dokuyucudur, ama onu ipek tezgâhının başına oturtmazlar. *** Zâlim hükümdarlardan biri, bir âbide sordu: - İbâdetlerden hangisi üstündür? Bana nasıl bir ibâdet tavsiye edersin? Âbid cevap verdi: - Sana uyku tavsiye ederim. Ta ki, o bir nefeslik süre içinde halkı incitmeyesin! Halk rahat etsin. Senin uyuman, uyanıklığından iyidir. Uykusu uyanıklığından hayırlı olana yazıklar olsun! Herkes âdil olmak zorundadır. Bir insanda adâlet huyunun bulunabilmesi için, önce kendi hareketlerinde, a'zâsında adâlet bulunmalıdır. Her a'zâsını, ne için yaratıldı ise, o yolda kullanmalıdır. Allahü teâlânın âdetini değiştirip, onları aklın ve islâmiyetin beğenmediği yerlerde kullanmamalıdır. Çoluk çocuğu varsa, onlara karşı da, akla ve dîne uygun hareket etmeli, dînin gösterdiği güzel ahlâktan sapmamalıdır. Güzel ahlâk ile huylanmalıdır. Emri altında olanlara merhamet etmeyenler, kıyâmet günü Allahü teâlânın merhametinden uzak kalacaklardır. Herşeyin hayırlısı 14.5.2005 Sa'dî Şîrâzî hazretlerinden kıssalar: Yoksul bir kimsenin hanımı, bir çocuğunun olmasını çok arzû ediyordu. Gece gündüz yalvararak dedi ki: "Eğer şânı yüce Allah bana bir oğul verirse, giydiğim şu hırkadan başka neyim varsa dervişlere dağıtayım." Allahü teâlâ duâsını kabûl etti. Günü geldi bir erkek çocuğu oldu. Fakîr şenlik etti. Adadığı gibi, dostlarına sofra kurdu. Sevincine diyecek yoktu. Yıllardan sonra Şam seferinden dönüyordum. O kimsenin mahallesinden geçtim. Durumlarını sordum. Dediler ki: - O fakîr kimse şimdi zindanda hapis. - Sebep ne? - Oğlu şarap içmiş, kavga etmiş, birinin kanına girmiş, şehirden kaçmış. Ayırmak için kavgada babası da olduğundan yakalayıp hapse attılar. Dedim ki: - Bu belâyı Allahtan yalvara yalvara istemişti. Ey anlayışlı kimse, kadınların yılan doğurmaları, hayırsız evlât doğurmalarından daha iyidir. Bunun için birşey isterken mutlaka hayırlısını istemelidir. *** Yalnız yaşayan bir derviş, sahranın bir köşesinde oturuyordu. Yanından bir padişah geçti. Derviş, başını kaldırıp hükümdara iltifat etmedi. Padişah da, saltanatın verdiği azamet dolayısiyle, öfkelendi: Vezir dervişe dedi ki: - Yeryüzünün padişahı yanından geçti. Niçin saygı göstermedin? Terbiyenin icâbını neden yerine getirmedin? Derviş cevap verdi: - Padişaha söyle de, kim kendisinden ni'met umuyorsa saygıyı ondan beklesin. Şunu da bilsin ki, padişahlar halkın koruması içindir, halk padişaha boyun eğmek için değil. Her ne kadar ni'met, onun devlet kudretiyle elde edilirse de, padişah, fakîrin koruyucusudur. Koyun, çoban için değildir. Fakat çoban, koyun içindir. Padişah, dervişin sözünü beğendi: - Benden bir şey iste, dedi. Derviş cevap verdi: - Bir daha beni rahatsız etmemenizi istiyorum. Padişah: - O hâlde bana öğüt ver, deyince derviş şunu söyledi: - Şimdi elinde nimet varken düşün! Bu devlet de, saltanat da elden ele geçip gidecektir. Kalıcı olan ahıret için yapılandır. Yapılan ibadet bile olsa Allah rızası için yapılmamışsa dünyalık olur, dünyada kalır. Hadîs-i şerîfte, “Dünyalık olan şeyler, mel'ûndur. Allah için olan şeyler, Allahü teâlânın râzı olduğu şeyler, mel'ûn değildir” buyuruldu. Dünyalık olan şeylerin, Allahü teâlâ indinde hiç kıymeti yoktur. Dîne uyarak kazanılan ve kullanılan rızık, dünyalık olmaz. Dünya nimeti olur. Hadîs-i şerîfte, “Dünyalık olan şeylerin Allah indinde sivrisinek kanadı kadar kıymeti olsaydı, kâfire bir yudum su vermezdi” buyuruldu. Kâfirlere, dünyalığı çok vererek, onları felâkete sürüklemektedir. Hadîs-i şerîflerde, “Mü'minin Allah indinde kıymeti, topladığı dünyalık kadar azalır” ve “Dünya sevgisi arttıkça, âhırete olan zararı da artar. Âhıret sevgisi arttıkça, dünyanın ona zararı azalır” buyuruldu. Hazret-i Ali diyor ki; dünya ile âhıret, şark ile garb gibidir. Birine yaklaşan, diğerinden uzaklaşır. İş işten geçmeden! 20.5.2005 Kendi örf ve adetlerimize, manevi değerlerimeze sırt çevirip, top yekün Batı’ya yöneldiğimizden beri, çocuklarımız ailelerinden kopuk olarak yetiştirildi. Buna bağlı olarak da, çocukların ailelerine, anne babalarına bakışı değişti. Çünkü çocuklara devamlı şu aşılanıyordu: Anne babanız cahil, geri kafalıdır, olayları bakışı sığ veya yanlıştır. Siz modern çağda yaşıyorsunuz, anne babanızın sözüne göre değil, çağdaş değerlere göre hareket edin. (Tabii ki, çağdaş değerlerin içinde din yoktu.) Anne babanızla takışmayın fakat onların fikirlerini de dikkate almayın. Siz kendiniz düşünün, kendiniz karar verin... Ancak, sinsice onların düşünmesine fırsat vermeden kendileri yönlendirdiler gençleri. Hal böyle olunca, bu zihniyette yetişen gençler, manevi değerlerimize ve anne babanın söylediği her şöze şüphe gözü ile baktılar. Hatta onların söylediklerinin tersini yaptılar. Neticede, geçmişimizle, örf ve adetimizle ilgisi olmayan kendini, arayışta, boşlukta bulan bir gençlik yetişti. Boşlukta olduğu için de, çoğu kurda kuşa yem oldu. Kimi fuhuş batağında, kimi uyuşturucu mafyasının tuzağında, kimi anarşide kimi de satanizm gibi inançsızlıkta buldu kendini. Gençler, iş işten geçtikten sonra, eyvah ben ne yaptım, cahil diye küçümsediğim anne babamın, büyüklerimin dediklerine uysaydım bunların hiçbiri başıma gelmeyecekti, dediler. Fakat giden geri gelmiyordu. Fakat işin güzel tarafı bazılarının bunu itiraf edebilmeleriydi. Bu itiraf hiç olmazsa, kendilerinden sonra gelen gençlere ibret olur da onlar bu bataklıklara saplanmazlar. Bu ibretlil itiraflardan birini sunmak istiyorum sizlere. Bu, 19 yaşında Satanizm batağına düşmüş, bu uğurda kız ardaşanı boğarak öldüren ve 36 yıla mahkum olan genç bir kız Gülşah’ın itirafı: “Arayış her ergenlik çağı gencinin sorunudur. Bulunduğunuz konum, içine girdiğiniz çevre, yaşadığınız hayat biçimi, bir şekilde sizi bir yerlere getiriyor. Ama siz o sırada bunun farkında olamıyorsunuz. Ve iş işten geçtikten sonra ‘Ben bu duruma nasıl geldim?’ diyorsunuz. Sonuçta bulunduğumuz ülke şartları içinde milyonlarca Gülşah var. Ben bunlardan sadece biriyim. Dışarıda bu tuzaklardan kurtulmayı bekleyen milyonlarca genç var. Dışarıda uyuşturucu var, kötü amaçlar var, gençleri bunlara tutsak etmek isteyenler var... Hepsi birer tuzak tabii ki. Dolayısıyla, hayatı tanımaya çalışan gençlerin bu tür şeylerden etkilenmeleri de kaçınılmaz oluyor... Bir tabak kırmıyor, bir çatal kaybetmiyorsunuz ki! Kıydığınız bir hayat, bir insan, bir can. Peki ne oldu da canavarlaştı, bir zamanlar anne ve babalarının kötülüklerden koruması için Allah’a yalvardığı bu çocuklar? İşte bu söyleşim, bu sorulara cevap arayabilmek, yavruları için kaygılanan anne ve babalara ‘bir şeyler’ anlatabilmek için yapıldı. O ‘bir şeyler’ ki, eksikliği çocuklarımızı akıl almaz serüvenlere, trajedilere sürükleyebiliyor. Ya onun, ya da onunla birlikte Cezaevinde tek başıma kalınca kendimle hesaplaşmaya, çeki düzen vermeye başladım... Her şeyi bu duruma getiren yine insanın kendisi. Suçu başkalarında arayacağınıza kendinizde aramanız gerekiyor. Etrafımda hiç mi iyi örnekler yoktu? Niye iyileri örnek alamadım? Neden böyle oldu, ben niçin bu duruma geldim?. İçimde çok büyük pişmanlık var. Bir yanda da haksız yere ölmüş bir insan var. Amaçsız ve adice... Acım çok fazla benim. Ömür boyu hapis cezası alsam bile, onun yanında hiçbir şey ifade etmiyor. O da bir genç kızdı. Onun da duyguları, ailesi, ulaşmak istediği hedefleri vardı. Bunlara saçma sapan bir şey uğruna engel olundu. Acım bu nedenle çok büyük ve hiç bitmeyecek... Kişilik arayışları gençleri mutlaka bir şeylere özendirir. Gençseniz kendinize dikkat edin. Toplumda sizin zayıflıklarınızı kullanarak kötüye yönlendirebilecek çok fazla kötü var. Onlardan geri tutsunlar kendilerini. Gençliğe bunu söylemek istiyorum.” (Hürriyet, 22.2.2005) İyi Müslüman olmak 21.5.2005 İyi Müslüman demek salih Müslüman yani, her işinde dinin emir ve yasaklarını gözeten, kalben ve bedenen İslamiyeti yaşayan kimse demektir. Evliyânın büyüklerinden Şakik bin İbrâhim hazretlerine, “Bir kimsenin sâlih olup olmadığı nasıl anlaşılır?” diye sorduklarında şöyle cevap verdi: Bu üç şeyle anlaşılır: 1- Salih insanlar bundan hoşlanırlar, yaptıklarından başkaları memnun olurlarsa iyi insan demektir. 2- Bir kimse, Allahü teâlânın emirlerini yaptığında değil de, dünya rahatlığı ve mevkisi ile ilgili işleri yaptığında hoşlanır, bunu çok arzû ederse, bu kimse sâlih değildir. 3- Ölümü düşündüğünde, nefsi ölmekten kaçmıyor ve her zaman kendini ölüme hazır hissediyorsa bu insan sâlih kimsedir. Bir kimsede, bu üç özellik bir araya gelmişse, bu kimsenin Allahü teâlâya yalvarıp, bu hâli kendisinden almaması, kendisine gurur gelmemesi için yalvarması lâzımdır. Sâlih müslüman, yaptığını sırf Allah rızâsı için yapar. Böyle kimse, kendi nefsinin isteklerini değil, Allahü teâlânın isteklerini, emirlerini yapar. Böylece zararlı, kötü işlerden kendini kurtarmış olur. Çünkü Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerîmde meâlen, “Şüphesiz ki nefs, bütün gücü ile kötülüğe meyyaldir, kötülüğü yaptırır.” buyurulmuştur. Sâlih kimse, amellerinin karşılığını sadece Allahtan bekler. Başkalarının övmeleri, kötülemeleri ona hiç te'sîr etmez. Büyüklerden birisi buyurdu ki: - Kişi ibâdet yaparken, koyun çobanından ibret almalı, onun gibi olmalıdır. - Koyun çobanından nasıl ibret alınır? diye sorduklarında şöyle cevap verdi: - Koyun çobanı, sürüsünün yanında namaz kılar. Fakat kıldığı bu namaz sebebiyle koyunların kendisini methetmelerini beklemez. Her zaman nasıl kılıyorsa öyle kılar. Koyunlar görüyor diye namazı farklı kılmaz. İşte kendini bilen, sâlih müslüman böyle olur. Başkalarının, kendi hakkında söyliyecekleri şeylere aldırmaz. İnsanların varlığı ile yokluğu bir olur. Sâlih kimseler ibâdet ederken şu dört şeye dikkat ederler: 1- Yapacağı ibâdet hakkında yeterli bilgi sahibidir. 2- İbâdete başlarken önce niyyetini düzeltir. 3- İbâdetine sabırla devam eder. 4- Yaptığını, ihlâs ile yapar, ihlâsı elden bırakmaz. Hayır sahibi sâlih insanlar, birbirlerine yazdıkları nasîhat mektuplarında şu üç şeyi yazarlardı: 1- Her kim âhıret için çalışırsa, dünya işleri de kendiliğinden olur, Allah ona kâfîdir. 2- Kim Allah ile arasını düzeltirse yâni Allahü teâlânın emirlerini yapar, yasaklarından kaçınırsa, Allah da insanlarla onun arasını düzeltir. Herkes ona iyi muâmele eder. Geçimleri iyi olur. 3- Kim kalbini, niyyetini düzeltirse Allah da onun diğer işlerini düzeltir. Yâni kalbini düzeltir. Yaptıklarını Allah rızâsı için yaparsa, Allahü teâlâ da, dinin emirlerine uymayı ona kolay eyler. Büyüklerden biri buyurdu ki: Allahü teâlâ kötü kimseleri şu üç şeyle cezâlandırır: 1- İlim verir, fakat ilmi ile amel etmeyi nasip etmez. 2- Sâlihlerle arkadaşlık eder, onların hâlleri ile hâllenmeyi nasip etmez. Onların kadrini, kıymetini bilemez. 3- İbâdet kapılarını açar fakat, ihlâs kapılarını kapar. Bunların üçüne de sebep, o kişinin kalbinin bozuk olmasıdır. Kalbini düzelten kimseler, böyle cezâlara mübtelâ olmazlar. Akıl almaz bir teklif 27.5.2005 Son, 50-60 yıldan beri, Batı’da, “Kadın-erkek eşitliği”,”Özgürlük”, “Kadın hakları” sloganları ile ortayı çıkılıp işlenen cinayetlerin ardı arkası kesilmiyor. Önce kadınları mahvettiler; kadınları kadınlıktan çıkardılar. Kadını kurtarma bahanesiyle cinselliğini her alanda kullanarak akıl almaz şekilde kadını istismar ettiler... Şimdi sırada çocuklar var. Şu rezalete bakın. Geçenlerde, Danimarka Kadın-Erkek Eşitliği Bakanı bayan Eva Kjer, pornografinin çağdaş toplumun bir parçası olduğunu söyleyerek aileleri çocuklarını pornoya alıştırmaya çağırdı. Kadın-Erkek Eşitliği Bakanı Eva Kjer Hansen, tüm dünyada aileler çocuklarını pornodan ve aşırı cinsel içerikli görüntülerden korumaya çalışırken ailelere böyle bir çağrısıda bulundu. Amerika'nın New York kentinde Birleşmiş Milletler Kadın Konferansı'nda konuşan Danimarkalı Bakan Hansen, ailelere şu öneride bulundu: Çocukların porno endüstrisi karşısında tam donanımlı hale gelmesi için anne ve babaların onları pornoya alıştırmaları gerekiyor... Çocukların aşırı cinsel içerikli görüntülerden korunması gerektiğini belirten ve bu amaçta birçok çalışma yapan kadın örgütleri ve akademisyenler, bir bakandan üstelik de bir kadın bakandan bu tarz bir yaklaşım beklemediklerini belirtti. Hansen'in bu açıklamalarına en sert tepki de kendi hem cinslerinden geldi. Ülkenin etkin kadın grupları, Bakan Hansen'in açıklamalarını ve yaklaşımını kınarken, Kadınlar Konseyi Başkanı Randi İversen, "Hansen'i dinlerken bir Bakan mı konuşuyor yoksa porna sektöründen bir temsilcisi mi konuşuyor anlamakta güçlük çektim" dedi. İversen, verdiği bu tepkide yalnız değildi. Kadın erkek eşitliği konusunda akademik araştırmalar yapan Eşitlik Merkezi Başkanı Karen Sjörup da "Bu tam bir felaket. Sayın Bakan, piyasa güçlerinin her dayatmasını kabul etmemizi bekliyor olmalı" dedi. Ve Hansen'in porno endüstrisinin etkisiyle bu şekilde konuştuğu imasında bulundu. Bu tür, çağrılar, bilgilendirme adı altındaki yanlış uygulamar sebebiyle Avrupa’da aile yok olmak üzeredir. Eski klasik muhafzakar aile türü nerede ise kalmamışktır. Fuhuş artık sıradan bir davranış halini almıştır. Okullar, sosyal tesisler bir fuhuş merkezi halini almıştır. Kendi araştırmaları ile bu rezalet gözler önüne serilmiş durumdadır. Örneğin İngiltere’de yapılan son araştırmaya göre, 14 yaşındaki kızların dörtte biri fuhuş yapmış ve ortalama 3 kişiyle birlikte olmuşlar. İşin başka bir içler acısı yönü de, bu çocukların bu işleri alkollü olarak yapmalarıdır. Demek ki, daha bu yaşlarda çocuklar alkole alışıyor. Ailede, annesinin, babasının meşrubat içer gibi içki içtiği gören çocuğun buna alışması gayet normal. Yapılan bu araştırmaya göre yüzde 60’ı bu hale düşmelerinde alkolün büyük rolü olduğunu itiraf etmişlerdir. Yarısı da, daha sonra pişman olduklarını söylemişlerdir. Yüzde 29’u ise ne yaptığının farkında bile değil. 13-14 yaşındanki çocuktan başka ne beklenir ki. Yaş ortalaması 14 olan 2 bin okuyucusu arasında soruşturma yapan ‘Bliss’ Dergisi’nin bulgularına göre, 13 yaş ya da altındakilerin yüzde 16’sı, 14 yaşındakilerin yüzde 22’si, 15 yaş ya da üstündekilerin yüzde 48’i içki ve fuhuş pisliğine bulaşmış. Ankete cevap verenlerin yüzde 75’i görsel baskı ve tahrik sebebiyle böyle bir yola girdiklerini söylemişlerdir. Yüzde 70’i ise cinsellik hakkında bilgilerinin olmadığını itiraf etmişlerlerdir. (Hürriyet, 25.3.2005) Yapılan araştırmalarda tablo böyle iken, bayan bakan kalkıyor, çocuklara porna filmi gösterilmesi çağsınıda bulunuyor. Batı ile ilgili bu tür haberleri ve araştırmaları vermekten baksadım, Batı’nın zannedildiği güllük gülüstanlık olmadığını, ne tür tehlikelerin bizi beklediğini; şimdiden tedbir almazsak aynı akıbete bizim de düşeceğimizi bildirmek içindir. Komşudaki yangına karşı tedbir almaz isek bizim evimizin de yanması kaçınılmazdır. En kıymetli iş! 28.5.2005 Hayatta ilim öğrenmekten daha kıymetli, daha güzel birşey yoktur. Bir Müslümanın, kendisine farz olan bir meseleyi öğrenmesi bütün dünya nimetlerine sahip olmasından daha iyidir. Çünkü, işlerin hepsi, ilim ile doğru olur, ilimsiz birşey yapılamaz. Peygamber efendimize: - İşlerin hangisi üstündür, diye üç kere suâl edildi. Peygamber efendimiz her seferinde: - İlimdir, buyurdu. - Yâ Resûlallah bunun hikmeti nedir? diye suâl edildiğinde: - Çünkü hiçbir şey ilimsiz doğru olmaz ve onsuz hiç kıymeti olmaz, buyurdu İnsan birçok sıkıntılara katlanarak, amel işlemektedir. Bunlar ilimsiz olarak yapılırsa, hepsi boşa gidebilir. İlim ve ibâdetin aslı iki şey ile elde edilir: Birincisi, kalbin dünya sevgisinden kurtulması, ikincisi de az yimek, mideyi tıkabasa doldurmamaktır. İbâdetlerde ihlâs ancak bu iki şey ile elde edilir. Bir kimsenin kalbi dünya sevgisi ile, dünya nimetlerine muhabbet ile doluysa, ondan ihlâslı amel meydana gelmez. Midesi dolu olan kimsede de nefsin arzûları eksik olmaz. Bu arzûlar, kalbi tesîr altına alır. Böyle bir kimsenin de cenâb-ı Hak nazarında kıymeti yoktur. Mübâhların fazlasından ve haramlardan sakınmalı, nefsin hoşuna giden kötü işlerden uzak durmalıdır. Fesatlık, çekememezlik, kin, kendini beğenme, cimrilik gibi kötü huyları kalbden çıkarmak lâzımdır. Bir kimsenin, itâ'atli iyi huylu kul olabilmesi için dört şart vardır: 1- Uzun emelli olmamak. 2- Cenâb-ı Hakkın va'dinden emîn olmak. 3- Cenâb-ı hakkın taksimine yâni verdiği rızıklara râzı olmak. 4- Mideyi haramlardan korumak. Kim ki, bu dört şeyi yerine getirirse, nefsini itaat altına almış olur. Eski kitaplarda bununla ilgili şu misal verilir: İnsan bedeni eğerlenmiş bir at gibidir. Eğer, atın eğeri ve gemi gereği gibi yapılmışsa, harp yerinde çok işe yarar. Eğer at terbiye edilmemişse, eğeri düzgün değilse işe yarayacağı yerde huysuzluk eder. Hem kendi kanının dökülmesine, hem de sahibinin ölmesine, mahvolmasına sebep olur. Nefsine hâkim olan her ni'mete kavuşur. Âyet-i kerîmede meâlen, “Nefsini hevâ ve şehvetlerden uzak tutan kimsenin menzil ve karargâhı Cennettir.” buyurulmuştur. A'raf sûresinde de meâlen, “... Bu kimsenin hâli, koğsan da, kendi hâlinde bıraksan da, dilini çıkartıp soluyan köpek gibidir...” buyurularak, nefsinin arzûları peşinde koşan kimse köpeğe benzetilmiştir. Hadîs-i şerîfte de, “İnsanlar, yâ âlim veya talebedir. Bu ikisinden olmıyanda hayır yoktur.” buyuruldu. Bütün bunlardan anlaşılıyor ki, akıllı olan kimse, yâ âlim olur yâ talebe. Bugün gerçek manada âlim bulmak çok zor olduğu için, din bilgilerini eski âlimlerin fıkıh kitaplarından öğrenmek zorundayız. İlmihâlini bilmiyen kimse mutlaka öğrenmelidir. Ancak, dinini bilen ve yaşayan kimse Peygamber efendimizin buyurduğu hayırlı kimselerden olur. Nefsi terbiye etmek zor değildir. Uğraşıldığı takdîrde en azgın köpekler bile terbiye edilmektedir. İlim sahibi olan, tevbe edip, nefsi ile mücâdele eden, Allahü teâlânın lütûf ve keremine mazhar olur. Böyle kimse, Allahü teâlânın beğendiği kimsedir. Onun gönlü Allahü teâlânın nazargâhıdır. Bu kimse sadece Allahü teâlânın rızâsını istediği için, ihsânlardan mahrûm kalmaz. Tepki gösterdikleri şeye bakın! 3.6.2005 İnsanlar bir alem oldu. Artık, kimin ne zaman, nasıl tepki vereceğini tahmin etmek pek kolay olmuyor. Daha da ilerisi, bakıyorsunuz olumlu tepki vermesi gereken tam tersine olmsuz tepki veriyor; olumsuz tepki vermesi gereken de olumlu tepki veriyor. Kısacası herşey tersine döndü. Örnek mi istiyorsunuz işte size tipik bir örnek: Geçenlerde Milli Savunma Bakanı Sayın Vecdi Gönül’ün, “ Avrupa'da yaşayan 450 milyon insandan yüzde 27'sinin gayri meşru. Avrupa kadının kıymetini bilmiyor,Türk kadını evinin süsü, erkeğin şerefidir" sözlerine büyük tepki geldi. Bu sert tepki kimden geldi biliyor musunuz; kadın siyasetçiler ve kadın haklarını savunan örgütlerden. Bir kadın siyasetçi, Avrupa'daki hemcinslerinin nasıl doğum yaptığının Gönül'ü ilgilendirmediğini belirterek, "Asıl Türkiye'deki kadınların sorunlarıyla uğraşması gerek" diye tepki gösterdi. Bu kadınların sorunu değil mi? Bir başka bayan siyasetçi de, “ O ülkelerdeki çocukların nasıl doğdukları onları ilgilendirir. Avrupa'da kaç kişinin evlilik dışı doğduğundan ona ne? “ diye cevap verdi. Bir başka bayan da,”Kadın evin süsü” ne kafaya takmış. Bu onu koltuk, vazo, dolap gibi, evin malı olarak görmektir, diyor. Bir kadın örgütü başkanı da,'Kadın evin süsüdür' anlayışı ile kadını erkeğin malı olarak görüldüğü iddiasında bulunuyor. Bir başkasının tepkisi de, sayın bakanın 'Kadın erkeğin şerefidir' sözüne. Ne günlere kaldık. Sayın bakan, kadının ve ailenin toplumdaki önemini vurgulamak, başka bir ifade ile kadına ve çocuklara sahip çıkmak adına bir söz söylüyor; kadınlarımız teşekkür edeceklerine en ağır şekilde onu suçluyorlar. Namusu, şerefi savunmak da demek ki artık suç oluyor. Bugün bu insani değerleri savunmayan aksine, serbestlit, özgürlük adına yok eden Batı’nın durumu ortada: 1950’li yıllarda, İsveç Parlamentosu, cinsel özgürlüğü kısıtlayan bütün yasaları bir çırpıda ortadan kaldırmıştı. Peki bu serbestliğin neticesinde ne oldu? Bu furya hergün hızını daha da artırarak ilerledi. Normal ilişkilerin yanında her türlü sapık ilişkiler boy göstermeye başladı. Bununla da kalmadı; arkasından alkolizm ve uyuşturucu müptelâsı furyası başladı. Bu sapıklıklar tabiî bir hâl aldı. Böyle olmayanlar ayıplanmaya, aşağılanmaya başlandı. Artık iş çığrından çıkmıştı İsveç’te. Birtakım ruh ve sinir hastalarının yaşadığı, intihar olaylarının en önde olduğu bir ülke oldu İsveç. Mutluluk için yaptıkları yanlış tedavi sonunda, İsveç; alkol ve uyuşturucu müptelâsı, ruhen tükenmiş bunak, melânkolik, şizofren insanlarla dolu mutsuzluk ülkesi oldu. Aile hayatı yok oldu. Aile şirket hâline dönüştü. Karı koca arasındaki aşk ve muhabbetten eser kalmadı. İsveç, “Açık hava akıl ve ruh hastalıkları hastanesine” dönüştü. Yalnız İsveç mi? Hayır. Bu bulaşıcı ruh hastalığı, kısa zamanda, diğer Avrupa ülkelerine, Amerika’ya da yayıldı. Bütün bunlar niçin oldu? Batı, İnsan tabiatını zorladı. İnsan neslinin devamı için zorunlu olan kadın erkek ilişkisindeki meşru sınırı kaldırdı. Hâlbuki sınırsızlık hayvanlara mahsustur. Onlar bile, ihtiyacını gördükten sonra durmasını bilirler. Aşırılık olmaz onlarda. Allahü teâlâ onları öyle yaratmış. İnsana cinsel özgürlük vermek, onları hayvan yerine koymak olur. Batı, düz yoldan giden insanları, uçuruma yuvarladı. Uçuruma giden insanın helâk olmadan duramayacağını hesaba katmadı. Yaratıcının, insanın bedenen ve ruhen sağlıklı olabilmesi için bildirdiği kuralları hiçe saydı. Her türlü aşırılığı ve sapıklığı doğru kabul etti. Yanlış tedavi uyguladı. İnsana ilâç yerine zehir şırınga etti. Neticesinde de insanlar, insanlıktan çıktı... İmânsız gitmenin sebepleri 4.6.2005 Son nefes çok önemlidir. Kimse sonundan emin değildir. Bundan herkes korkmuştur. Çünkü, insanın kalbi değişebilir. Ölüm zamanı müthiş bir zamandır. O vakitte kalbin neye karar kılacağı bilinemez. Hattâ âriflerden biri şöyle buyurmuştur: "Bir kimsenin elli sene îmân üzere olduğunu bilsem, yanımdan bir duvar arkasına gitmek kadar uzaklaşsa, îmân üzere olduğuna şâhidlik edemem. Çünkü kalb her an değişebilir." Süfyân-ı Sevrî hazretleri ölüm zamanında ağlayınca dediler ki, " Allahü teâlânın affının senin günahından büyük olduğunu bilmez misin?" Bunlara şöyle cevap verdi: "Îmanla öleceğimi bilsem, dağlar kadar günahım olsa yine korkmam." Îmânsız gitmeye sebep olan şeyler çok ise de bunun iki sebebi vardır: Bunlardan birincisi, ömrün, bozuk, bâtıl i'tikâd üzere geçmesidir. Böyle kimseler, yaptığı işin, i'tikâdının bozuk olduğunu bilmediği için, tevbe de edemez. Ve bu sapık hâli ile vefât eder. Bunun için, önce i'tikâdı düzeltmek, ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi inanmak lâzımdır. Ehl-i sünnet i'tikâdı, Peygamber efendimiz ve eshâbının i'tikâdıdır. İkincisi, îmânın zayıf olması, dünya sevgisinin çok, Allah sevgisinin az olmasıdır. On şey, son nefeste îmansız gitmeye sebep olacağı bildirilmiştir: 1- Allahü teâlânın emirlerini ve yasaklarını öğrenmemek, 2- Îmanını, Ehl-i sünnet îtikatına göre düzeltmemek, 3- Dünya malına, rütbesine, şöhretine düşkün olmak, 4- İnsanlara, hayvanlara, kendine zulüm, eziyyet etmek, 5- Allahü teâlâya ve iyilik gelmesine sebep olanlara şükretmemek, 6- Îmansız olmaktan korkmamak, 7- Beş vakit namazı vaktinde kılmamak, 8- Fâiz alıp vermek, 9- Dînine bağlı olan müslümanları aşağı görmek, 10- Fuhuş, kötü, çirkin sözleri, yazıları ve resmleri söylemek, yazmak ve yapmak. Ölüm zamanı, dünya sevgisi ağır gelirse, îmânsız gitmesine sebep olur. Bunun için, dünya malına muhabbet etmemeli, şehîd olarak ölmeyi arzû etmelidir. Her namazdan sonra, şehîd olarak ölebilmek için duâ etmelidir. Çünkü, şehîdlik mertebesine kavuşan kimsenin kalbinden dünya sevgisi çıkar gönlü Allah sevgisi ile dolar. Îmânla giden kimselerin kalbinde, vefâtları yaklaşınca dünya sevgisi, tamahı kalmaz. Kalbi Allah sevgisi ile dolar. Çünkü Allah sevgisi ile dünya sevgisi bir arada bulunmaz. Birinin girdiği yerden diğeri çıkar. Allah sevgisinin artıp, dünya sevgisinin azalması, yok olması için, her zaman dinin hududunu gözetmeli, dinin bildirdiği sınırdan sınırını dışarı çıkmamalıdır. Dinin emirlerine, ihlâsla sarılan kimsenin kalbinde dünya sevgisi kalmaz, bunun yerine Allah sevgisi dolar. Kalbde böyle Allah sevgisi hâkim olunca, o kimse îmânla gider. Âyet-i kerîmede meâlen buyuruldu ki: “Ey habîbim, hicreti terk edenlere de ki, eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, kabîleniz, elinize geçirdiğiniz mallar, kesattan korka geldiğiniz bir ticâret ve hoşunuza gitmekte olan meskenler, size Allahtan O'nun Peygamberinden ve O'nun yolundaki bir cihâddan daha sevgili ise, artık Allahın emri gelinceye kadar bekleyin! Allahü teâlâ fâsıklar güruhunu hidâyete erdirmez.” İslâm büyükleri, son nefesle ilgili çok şeyler nakletmişlerdir. Son nefesi düşündükçe, o büyüklükleri ile çok üzülürlerdi. Hazret-i Ebû Bekir, "Keşke kuş olsaydım", Ebû Zer hazretleri "Keşke bir ağaç olsaydım", Hazret-i Ömer, "Keşke anası Ömer'i doğurmasaydı." buyururdu. Gençlik nereye gidiyor? 10.6.2005 Emniyet Genel müdürlüğü Sözcü’sü bir açıklamasında, '' Çocukların işlediği suçlarda artış var, 18 yaş altındaki çocukların yüzde 25.56’sı suç işliyor, bazı illerimizde bu oranın yüzde 40'lar seviyesine ulaştığı, her geçen gün bu oranın arttığı istatistiki verilerden anlaşılmıştır'' demişti. Evet, çocukların suç işleme oranın her gün arttığını günlük haberlerde açıkca görüyoruz. Önceleri hırsızlık, gasb, cinayet, alkol, uyuşturucu kullanma suçları görülürken son zamanlarda çocuklarda fuhuşun da yaygınlaşmaya başladığını basından takip ediyoruz. Aileden yeterli terbiyeyi alamayan çocuklar, TV’lerden, internetten gördüklerini, öğrendiklerini dışarıda fırsat bulduğunda şuursuzca tatbike kalkışıyorr. İşte size son haftada gazetelere yansıyan birkaç örnek: “15 yaşındaki çocuk ablasını öldürdü.”, “14 yaşındaki çocuk annesini öldürdü.”, “Bursa'da, ilköğretim 1 ve 8'inci sınıftaki, 12 - 14 yaşındaki erkek öğrenciler okul tuvaletinde sınıf arkadışı kıza tecavüz etti. Videoya çekilen görültüler CD halinde meraklılara satıyor...” Bu ve bunlara benzer daha nice olaylar. Bütün bu olup bitenlere karşı ne gibi tedbir alınıyor? Hiç. Tedbiri bırakın, teşvik bile ediliyor. Kadınları, cinsel bir meta olarak gören ve onu bir reklâm vasıtası olarak kullanan firmalar, şimdi de, çocuk yaştaki kızlara el attı... Geçenlerde, Ege Bölgesinde, bir lisede Miss Pearl Of The World Güzellik Yarışması'nın Türkiye elemesi yapıldı. Sponsor firma sahiplerinin "jüri" olduğu yarışmada 13 aday yarıştı. Mahalli idarecilerin gözleri önünde kızlar yarı çıplak podyuma çıkarılıp "güzel"lik yarışmasına sokuldu. Elemede, 17 yaşındaki lise öğrencisi bir kız birinci seçildi. Bu olayları görünce insan ister istemez, ne oluyor, nereye gidiyoruz, geleceğimizi emenet edeceğimiz gençler bunlar mı olacak? demekten kendini alamıyor. Sadece ben değil aklı selim sahibi pek çok kimse bu endişeyi taşıyor. Bunlardan biri de, Akşam Gazetesi’nden Zülfikar Doğan. Sayın Doğan bu endişesini bakınız nasıl dile gitiriyor: “Bir yandan sekiz yıllık temel eğitim dedik, diğer yandan bunun sosyal, eğitsel ve sistem alt yapısını tam kuramadık gibi geliyor. Okula yeni başlayan 7 yaşındaki kız, ya da oğlan çocuğuyla, ergenlik çağında 13 - 14 - 15 yaşında, cinselliğinin farkına varmış, kız - erkek aynı binada okuyor. Küçükler aciz korumasız. Sadece tecavüz değil, dayak, tehdit, korkutma, parasını, saatini alma gibi olaylar da yaşanıyor. Küçükler, abilere, ablalara 'ses' çıkartamıyor. Tehdit altındaki çocuk, korku ile kimseye bir şey de söyleyemiyor. Ortaya çıkan, polise, adliyeye intikal eden kimi olaylara bakarsanız, bazılarında tecavüz yıllarca sürüyor! Bir de yeni eğitim planlamasında, zorunlu eğitimin 11 - 12 yıla çıkartılması durumunda, 17 - 18 yaşındaki 'lise' çağında, genç kız ve delikanlılarla, 7 - 10 - 14 yaşındaki kızların, oğlanların aynı okul binasını, tuvaleti, yatılı okullarda yatakhaneyi paylaştığını düşünün. Sübyancılık, eşcinsellik, lezbiyenlik, çocuk tecavüzleri alıp başını gider mi? Ölümler, öldürmeler, küçükleri ezen, soyan okul çeteleri artarak türer mi? 14 yaşında katil olan, 12 yaşında tecavüze uğrayan, ya da tecavüz eden bu çocuklar, geleceğin gençleri, anneleri - babaları. Ya da mafya liderleri - fedaileri, çete reisleri. Veya, genelev kadınları, tele kızları, beden satıcıları, kendi çocuklarını, kızlarını - oğullarını satanlar olacak mı? Bu sorunları yaşayanlara ne sosyal, ne psikolojik, ne eğitsel destek var mı? Yok! Ekonomide her şey iyiye gitse, pespembe olsa da giderek ruhları - bedenleri 'tahrip olmuş' çocukların, gençlerin sayısının arttığı, 'kaybedecek bir şeyi olmayanların' çoğaldığı bir toplumda siz o paraları harcayabilir misiniz? Refahın tadına varabilir misiniz?” ( Akşam, 3.6.2005) Anne babalar, “Çocuklar doğruyu eğriyi kendileri bulsun” aldatmacasına kanmadan çocuklarını adım adım takip edip, en azından en tehlikeli, en kritik devreleri olan “ergenlik” yaşını salimen atlatmasına yardımcı olmak zorundalar. Yoksa son pişmanlık işe yaramayacak! Nimete şükretmeyince 11.6.2005 İnsanoğlunun en büyük eksikliklerinden biri de, sahip olduğu nimetlerin kıymetini bilmemesi ve bu nimetleri sahiplenerek elinden çıkabileceğini düşünmemesidir. Halbuki verilen her nimetin bir veriliş maksadı vardır. Buna uygun davranılmazsa nimet elden gider. Cenab-ı Hakın, gönderdiği nimetlerin kıymeti bilinir, şükrü yapılırsa bunlar artırılır. Şükrü yapılmazsa elinden alır, almakla kalmaz şiddetli azab eder. Geçmişte bunların sayısız örnekleri vardır. Bunlardan biri de, Sebe halkının başına gelenlerdir. Sebe Yemen'de San'a şehrine üç günlük mesafede kurulmuş bir şehirdi. Bu bölge çok imar edilmiş bir beldeydi. Mağrib seddi yani ilk baraj yapılarak bölgenin su ihtiyacı karşılanmış hem de selden korunmuştu. Baştan başa birbirlerine bitişik köyler ve bahçelerle kaplıydı. Sebe beldesinde, eziyet verici canlılar, hayvanlar, sivri sinek ve diğer sinekler, pire, akrep, yılan gibi haşerat yoktu. Bunlar başka bölgeden gelseler de burada yaşayamayıp ölüyorlardı. Bu beldeye gelen hastalar iyileşirdi. Allahü teâlâ, bu beldenin halkına bunlar gibi daha birçok nimetler vermişti. Halk, refâh ve huzûr içinde yaşıyordu. Allahü teâlâ bu kadar nimet verdiği bu kavme birçok peygamber göndererek onları dine davet etti. Peygamberler onlara Allahü teâlânın nimetlerini hatırlattılar. Allahü teâlânın emirlerine uymazlarsa, azâba uğrayacaklarını anlatıp, korkuttular. Fakat, Sebe halkı, "Allahın bize nimet verdiğine filan biz inanmayız" dediler.Sebe sûresinde, Sebe halkı için, “Fakat onlar, bu kadar nimetin şükründen yüz çevirdiler” buyuruldu. Daha sonra, bir sel gelip, bunların evlerini bahçelerini su altında bıraktı. O güzelim bahçeler harap oldu. Allahü teâlâ kendilerine köstebeği musallat etti. Köstebekler, Mağrib seddini alttan deldi, seddeki su aktı, bütün bahçeler, bağlar harap hâle geldi. Sebe halkının gururlanıp, kibirleneceği bir şey kalmadı. Bütün nimetler ellerinden alındı. Sebe sûresinde meâlen, “İşte biz onları, ni'mete nankörlükleri sebebiyle böyle cezâlandırdık. Biz ancak nimete nankörlük edenleri cezâlandırırız” buyuruldu. Sebe halkı, refah ve bolluğa şükretmedikleri gibi, bu rahat ve huzûrdan da şikâyet etmeğe başlamışlardı. Rahatlık kendilerini rahatsız etti;sıkıntı ve meşakkat ister oldular. Nitekim, İsrailoğulları da çölde yedikleri bıldırcın ve helvadan bıktıklarını bildirerek, soğan, sarımsak, bakla gibi yiyecekler istemişlerdi. Verilen nimetlerin kıymetini bilmeyen Sebe halkının başlarına gelen çeşitli musîbetler sonra sağ kalanları, çevre beldelere dağıldılar. Hepsi çok perişan oldu. Bunların bu hâli, çevrede yaşıyan kavimlere birer ibret oldu. Bu hâdiseler darb-ı mesel hâlinde anlatılmaya başlandı. Bu husûsta, Sebe' sûresinde, “Şüphesiz ki bunda, çok sabır, çok şükreden için, elbette ibret vardır” buyurulmuştur. Bir nimetin gelmesine vasıta olan kimseye teşekkür edileceğini herkes bilir. Bu, insanlık îcâbıdır. O hâlde, her nimetin hakîkî sâhibi olan Allahü teâlâya şükretmek, insanlık îcâbıdır. Aklın lüzûm gösterdiği bir vazîfe, bir borçtur. Fakat, O'na nasıl şükredeceklerini insanlar anlıyamazlar. O'na karşı söylenmesini güzel sandıkları şeyler, O'na çirkin gelebilir. O'nu büyültmek, hürmet etmek sandıkları, hakâret ve küçültmek olabilir. O'na hürmet ve şükür şekilleri, yine O'ndan bildirilmedikçe, O'na lâyık olacağına güvenilemez ve O'nun kabûl edeceği bir ibâdet olamaz. Çünkü, insanların hamdetmeleri, O'na belki hakâret olur. İşte, O'nun tarafından bildirilen, tazîm, hürmet ve şükür şekli, Peygamberlerin bildirdikleri dinlerdir. Ona kalb ile yapılacak hürmetler, dil ile yapılacak şükürler, dinde gösterilmiştir. Her uzvun yapacağı işleri, açık ve geniş olarak, dinimiz beyân buyurmuştur. Verilen nimetler, Cenab-ı Hakkın bildirdiği şekilde kullanılınca, bu nimetin şükrü yapılmış olur. “Nasıl yaşarsanız...” 17.6.2005 Bazan gazetelerde insanı derin düşünceye sevkeden, ibretli haberler çıkıyor. İşte size birkaç örnek: “Tek kişilik dans şovlarıyla ün kazanan 83 yaşındaki Şemsettin Ünlü, hayata gözlerini bir dans pistinde yumdu. Yakınlarının ‘hiç yaşlanmayan çocuk’ olarak tanımladığı Ünlü, vasiyetini şu şekilde açıklamıştı: ‘Cenazemin ardından müzikle dans edin. Akşamına da bira için, çalın, eğlenin!’ Hiçbir etkinliğini kaçırmayan Şemsi Amca’yı bluesseverler daha çok Efes Pilsen Blues Festivalleri’ndeki tek kişilik şovlarıyla tanıdılar. Dans pistinin açılışını hep o yapardı. Eğlenceye, dansa, kadınlara; kısacası yaşama aşırı düşkündü. Eşi Ülker’le birlikte Condrad Plaza’ya giden tanınmış dansçı Şemsettin Ünlü, gece boyunca arkadaşlarıyla dans edip pistten inmedi. Gecenin sonuna doğru dans ettiği pistte fenalaşan Blues Dede, oturdukları masaya geldi ve eşinin kucağına yığılarak kalp krizinden öldü.” (Hürriyet, 20.5.2005) “Kolon kanserine karşı tedaviyi reddeden 76 yaşındaki ünlü sunucu Orhan Boran Kansere karşı kemoterapiyi redderek ‘Öleceksem böyle ayakta öleyim’ dedi.”(Sabah, 27.5.2005) Meşhur şarkıcı Zeki Müren de yıllar önce sahnede ölmüştü. Yine meşhur müzisyen Selahattin Pınar da, vasiyetinde, her yıl ölüm yıldönümünde, kabrine rakı dökülmesini vasiyet etmiş, kendisi de meyhanede ölmüştü. Bütün bunlar peygamber efendimizin şu eşsiz sözlerini hatırlıtıyor insana: “Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz. Nasıl ölürseniz öyle dirilirsiniz!” İnsanlık tarihi boyunca herkesin kabul ettiği, kimsenin şüphe etmediği bir gerçek var. O da ölüm gerçeği. Kimse bundan kaçamamıştır. Dünyaya milyarlarca insan gelmiş. Bir müddet yaşamışlar. Sonra, ölüp gitmişler. Bunların bazıları zengin imiş, bazıları fakir. Kimi güzel imiş, kimi çirkin. Kimi zâlim imiş, kimi mazlum. O hâllerinin de hepsi geçti, unutuldu. Onların bir kısmı inandı, müslüman oldu, bir kısmı da inanmadı. Fakat inanan da inammayan da öldü, dünyada kalmadı. Bir islam büyüğü insanın bu kaçınılmaz sonu ile ilgili şöyle buyuruyor: Ey insan! İyi düşün! Birkaç sene sonra, sen de, bunlardan biri olacaksın. Şimdi, geçmiş senelerin nasıl bir hayâl oldu ise, o zaman, bütün ömrün, bütün hayatın, çalışmaların, didinmelerin hep hayal, bir rü'yâ gibi olacak. O zaman, sen o iki kısmın hangisinden olmak istersin? Hiçbirinden olmak istemem diyemezsin. Buna imkan yok! Çaresiz, onların arasına gideceksin! Allahın var olduğunu, Cennete, Cehenneme inanmayı, akıl da, ilim de, fen de red edemiyor. Böyle şey olamaz diyemiyorlar. İnanmıyanlar, inkâr etmelerine akıl ile, fen ile bir vesika gösteremiyorlar. Hâlbuki inanmak lâzım olduğunu gösteren vesikalar sayılamıyacak kadar çoktur. Dünya kütübhâneleri bu vesikaları bildiren kitaplarla doludur. Onlar nefslerine, zevklerine aldanarak inkâr ediyorlar. Zevklerinden başka birşey düşünmiyorlar. Hâlbuki, islâmiyet zevki yasak etmemiştir. Zevklenmenin zararlı olmasını yasaklamıştır. O hâlde, aklı olan kimse, zevklerini Allahü teâlânın gösterdiği yoldan temin eder. İslâmın güzel ahlâkı ile süslenir. Herkese iyilik eder. Kendisine kötülük yapanlara iyilikle karşılık verir. İyilik yapamazsa, hiç olmazsa sabreder. Yıkıcı olmaz. Yapıcı olur. Böylece, kendisi de hem zevklerine, hem de rahata, huzura kavuşur. Hem de, âhıretin sonsuz azâblarından kurtulur. Görülüyor ki, bütün rahatlıkların, saadetlerin başı, iman etmekte, müslüman olmaktadır. İman etmek de, çok kolaydır. İman, altı şeyi öğrenip, bunlara kalbinden, inanmak demektir. Îman eden, Allahü teâlânın emirlerine teslim olur. Böylece, müslüman olur, sonsuz saadete kavuşur. Gerçek hayat 18.6.2005 Toplumun huzurunu bozan, insanları birbirine düşüren olayların gerçek sebebi ölümü düşünmemektir. Ölüm ve sonrasını düşünen insan, kendi menfaatleri ve eğlenceleri için başkalarına zarar veremez. Peygamberimiz, “Lezzetleri yıkan, eğlencelere son veren ölümü çok hâtırlayınız!” buyurdu. Bunun için İslâm büyükleri, hergün en az bir kere ölümü hatırlamayı âdet edinmişti. Muhammed Behâeddîn-i Buhârî hazretleri hergün yirmi kere, kendini ölmüş, mezara konmuş düşünürdü. Çünkü, ölümü çok hatırlamak, insanların hakkını hukukunu tanımaya, dinin emirlerine sarılmaya ve günâhlardan sakınmaya sebep olur. Haram işlemeye cesâreti azaltır. Ayrıca daima ölümü düşünen kimsenin ömrü uzun olur. Ölümü unutup, çok uzun ömürlü olacağını zannedenlerin ise ömrü kısa olur. Ölmek, yok olmak değildir. Ölüm, rûhun bedene olan bağlılığının sona ermesidir. Rûhun, bedenden ayrılmasıdır. Ölüm, insanın bir hâlden başka bir hâle dönmesidir. Bir evden, bir eve göç etmektir. Ömer bin Abdül'azîz hazretleri, “Sizler, ancak ebediyyet, sonsuzluk için yaratıldınız! Lâkin bir evden, bir eve göç edersiniz!” buyurdu. İnsan, ölümü istemez. İnsan yaşamağı sever. Hâlbuki ölüm, ona hayırlıdır. Sâlih olan mümin, ölüm ile, dünyanın eziyet ve yorgunluğundan kurtulur. Ölüm, mümine hediyedir, nimettir. Zâlimlerin ölümü ile ise memleketler ve insanlar râhata kavuşur. Din düşmanlarından bir zâlimin ölümü üzerine bir şair şu beyti söylemiştir: Ne kendi etti râhat, ne âlem etti huzûr,/Yıkıldı gitti cihândan, dayansın ehl-i kubûr. Müminin rûhunun bedenden ayrılması, esîrin hapisten kurtulması gibidir. Mümin öldükten sonra, bu dünyaya geri gelmek istemez. Yalnız şehîdler, ahırette kendilerine verilen ni'metleri görünce, dünyaya geri gelip, bir daha şehîd olmak ister. Müminlere ahırette çok ikrâmlarda bulunulacaktır. Müminlere yapılacak ikrâmlardan birincisi, ölümdeki sevinçtir, rahatlıktır. Mümini râhatlatan, ancak Allahü teâlâya kavuşmaktır. Her mümine ölüm, hayatından daha iyidir. Azrâil aleyhisselâm, İbrâhîm aleyhisselâmdan rûhunu almak için izin istedikte, İbrâhîm aleyhisselâm: - Dost, dostun canını alır mı? dedi. Allahü teâlâ, Azrâil aleyhisselâma: - Dost dosta kavuşmaktan kaçınır mı? diye sormasını emretti. Bunun üzerine İbrâhîm aleyhisselâm: - Yâ Rabbî! Rûhumu hemen al! diye duâ etti. Bir an önce, Rabbine kavuşmak istedi. Allahü teâlânın emirlerine uyan bir mümine, ölümden daha sevinçli birşey olmaz. Allahü teâlâya kavuşmağı seven mümin, ölümü ister. Çünkü ölüm, dostu dosta kavuşturan bir köprüdür. Cenneti seven ve ona hazırlanan insan ölümü sever. Çünkü, ölüm olmayınca, Cennete girilmez. Salih, iyi bir insan ölür ölmez, Allahü teâlânın ihsânları başlar. Saadet sâhibi şu kimsedir ki, Azrâil aleyhisselâm gelip, “Korkma, Erhamürrâhimîne gidiyorsun. Asıl vatanına kavuşuyorsun. Büyük devlete erişiyorsun!” der. Böyle kimseye, bundan daha şerefli birgün yoktur. Bu dünya, bir konaktır. O cihâna bakınca zindandır. Bu geçici varlık, bir görünüştür. Gölge gibi, yavaş yavaş çekilmekte, geçip gitmektedir. Hadîs-i şerîfte, “İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar.” buyuruldu. Dünya hayatı, rüyâ gibidir. Ölen kimse uyanınca, rüyâ bitecek, gerçek hayat başlıyacaktır. Müslümanın ölümü, hayattır. Hem de, sonsuz hayat! Okullar tatile girmişken 24.6.2005 Geçenlerde, yirmi yaşlarında bir okuyucum gelmişti. Namazında abdestinde, dini konularda hassas bir gençti. Her işinde dine uygun yaşamak için gayret ettiğini gördüm. Ancak konuşma sırasında Kur’an-ı kerimi okumasını bilmediği öğrenince çok hayret ettim ve çok üzüldüm. Çocukluğunda, anne babasının öğretmediğini sonra da fırsat bulamadığını söyledi. Bir Müslümanın mukaddes kitabını okuyamaması, öğrenmemesi affedilecek bir hata değildir. Bu çok zor bir iş de değildir. Ciddi bir şekilde üzerine düşen bir kimse onbeş günde rahatlıkla öğrenir. Çok şükür kırklı yıllardaki gibi öğrenme yasağı ve engelleri ile karşı karşıya da değiliz. O yıllalardaki bütün engellemelere rağmen, herkes yine de çocuklarına Kur’an-ı kerimi öğretmiştir, bilmiyen nerede ise yok gibiydi. En azından günümüze göre bilenlerin orarın çok yüksekti. Bunun için, bu rahatlıklar ve imkanlar içinde, kendimiz öğrenmez ve çocuklarımıza öğretmez isen bunun vebali büyük olur. Ahırette bunun hesabını veremeyiz. Tabii ki Kur’an-ı kerimi en kolay öğrenme zamanı çocukluk devresidir. Bunun için burada, anne-babaya büyük bir görev düşüyor. Çocuklarına küçük yaşlara tecvid üzere Kur’an-ı kerimi öğretmek ve namaz surelerini ve dualarını ezberletmek zorudadırlar. Çocuklar büyüdükten sonra, evlenip aile, iş meşgalesi başlayınca öğrenmesi zorlaşır. Bunun için okullan tatile girmişken, yaz tatili başlamışken camilere gönderip çocukların Kur’an-ı kerimi öğrenmeleri muhakkak sağlanmalıdır. Camilere göndermekle kalmayıp takibi de yapılmalıdır. Genelde çocuklar yaz tatilinde kursa gidiyorlar. Kur’an-ı kerimi öğreniyorlar. Okul başlayınca bıraktıkları için ertesi yaza kadar öğrendiklerini de unutuyorlar. Tekrar kursa gönderiliyor, tekrar unutuyorlar. Bu kısır döngü devam ediyor. Netice de Kur’an-ı kerim istenildiği gibi öğrenilemiyor. Bunun için anne-baba, yaz tatili sonunda ara verdirmeden devamını sağlamalıdır. Günde yardım sayfa da olsa ara verilmeden okutulursa unutulmamış olur. Anne baba, Kur’an-ı kerim okumasını biliyorsa kendileri bunu kendileri takip etmelidir. Bilmiyorlarsa, bilen ehil birini icabında eve çağırıp ücretini vererek özel ders verdirmelidir. Çocuklarımızı ilk okuldan itibaren üniversiteye kadar dershaneye gönderiyoruz, milyarlar harcıyoruz. Çocuklarımızın dünyalık geleceği için nasıl bu harcamaları yapıyorsak gerekiyorsa ücretle öğretmen tutup çocuklarımıza Kur’an-ı kerimimizi ve zaruri iman ibadet bilgileri öğretmek zorundayız. Eğer bu konuda üzerimize düşeni yapmazsak, en azından derslerine verdiğimiz önemi Kur’an-ı kerimi öğrenmede göstermezsek, dinimize gereği kadar önem vermediğimiz manası çıkar ki, bu tehlikeli bir durumdur. Kur'an-ı kerimi öğrenmek, öğretmek ve okumak çok sevabdır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: “En hayırlınız, Kur'an-ı kerimi öğrenen ve öğreteninizdir.” (Buharî) (Kur'an okuyun! Çünkü kıyamette şefaat eder.) (Müslim) “Kur'an okunan yere rahmet yağar, melekler hazır olur.” (Buharî) Bir Müslümanın evinde, Kur’an-ı kerimi bilenin olmaması, Kur’an-ı kerim okunmaması düşünülemez. Ecdadımız, Kur’an-ı kerime hürmet ve O’nun emirleri doğrultusunda çalıştıkları için üç kıt’aya hükmettiler, bütün dünyaya adalet ve güzel ahlakı yaydılar. Kur’an-ı kerim okumanın dünya ve ahıret sayısız faydaları vardır. Hadis-i şerifte, “Kur'an okunan evin hayrı artar, sakinlerini sıkmaz, melekler toplanır, şeytanlar oradan uzaklaşır. Kur'an okunmıyan ev, içindekilere dar gelir, sıkıntı verir, bereketsiz olur. Melekler uzaklaşır, şeytanlar oraya dolar.” (Darimi) buyuruldu. Meleklerin uzaklaştığı, şeytanların dolduğu eve Müslümanın evi denebilir mi? Dinini bilmiyenin dini yoktur 25.6.2005 Dün, Kur’an-ı kerim öğretmenin ve öğrenmenin önemi üzerinde durmuştuk. Kur’an-ı kerim öğrenmenin dinimizde çok önemli bir yeri vardır. Büyük sevaba ve nimetlere kavuşulur. Peygamber efendimiz, “Çocuklarına Kur'an-ı kerim öğretenlere veya Kur'an-ı kerim hocasına gönderenlere, öğretilen Kur'anın her harfi için, on kere Kâbe-i muazzama ziyareti sevabı verilir ve kıyamette, başına devlet tacı konur. Bütün insanlar görüp imrenir.” buyurmuştur. Sadece, Kur’nı kerimi öğrenmekle kalmayıp en azından namaz kılacak kadar sure ve duayı da tecvid üzere ezberletmek lazımdır. Çünkü namaz kılmak için bunlar şarttır. Bu kadarı bilinmezse namaz kılınamaz. Halbuki namaz dinin direğidir. Direksiz bina düşünülemeyeceği gibi namazsız da Müslüman düşünülemez. Hadis-i şerifte, "Namaz dinin direğidir. Onu doğru kılan dinini korumuş, terkeden dinini yıkmış olur" buyuruldu. Ayrıca çocuklara, Kur’an-ı kerimin açıklaması, tefsiri mahiyetinde olan İlmihal kitaplarından zaruri iman ve ibadet bilgilerinin de öğretilmesi şarttır. (Bu bilgilerin doğrudan Kuran meallerinden öğrenilmesi mümkün değildir.) Bu çok önemlidir. Çünkü, Müslüman ana babanın çocuğu âkıl bâlig olduğu zaman, yalnız “Lâ ilâhe illallah Muhammedün resûlullah” demekle müslüman olmaz. İmanı ve islâmı bilmesi, anlatması da lâzımdır. İmanı anlatmak demek, inanılacak altı şeyi anlamak ve sorunca söylemek demektir. İslâmı bilmek demek, Allahü teâlânın emirlerinin ve yasaklarının hepsini beğenip kabûl etmek demektir. Bunun için her Müslümanın, çocuğuna Âmentüyü yani imanın şartlarını ezberletmesi ve mânasını öğretmesi lâzımdır. Âkıl bâlig olunca imanı, islâmı bilmiyen yeterli ilmi olmayan kimse, Müslüman olmaz. Ben Müslümanım demekle, Müslüman olmaz. Dinini bilmiyenin dini yoktur. Hadis-i şerifte, “İlim bulunan yerde müslümanlık vardır. İlim bulunmayan yerde müslümanlık kalmaz.” buyuruldu. Çocuklarına imanı, islâmı öğretmiyen analar babalar, çocuklarını müslüman olmaktan mahrum etmiş, kâfir olmalarına sebep olmuş olurlar. Çocukları ile birlikte, kendileri de Cehennemde bunun cezâsını, azâbını çekerler. Namazları, orucları ve hacca gitmeleri, kendilerini bu azaptan kurtaramaz. Çünkü, başkasının ve hele kendi yavrularının kâfir olmasına sebep olan kimse de, kâfir olur. Hadis-i şerifte, “Çok Müslüman evladı, babaları yüzünden Veyl ismindeki Cehenneme gidecektir. Çünkü bunların babaları, yalnız para kazanmak ve keyf sürmek hırsına düşüp ve yalnız dünya işleri arkasında koşup, evladlarına müslümanlığı ve Kur'an-ı kerimi öğretmediler. Ben böyle babalardan uzağım. Onlar da benden uzaktır. Çocuklarına dinlerini öğretmiyenler Cehenneme gidecektir.” buyuruldu. Bu duruma düşmemek için, anne - baba, çocukların anlayabilceği seviyede hazırlanmış ilmihal kitaplarından (Mesela, Hakikat kitabevi’nin, “Namaz Kitabı”ndan) okuyup çocuklarına anlatması, tekrarlatması lazımdır. Kitabı çocuğun eline verip “al oku!” demekle istenilen netice alınamaz. Böylece anne baba hem çocuğuna zaruri iman ve ibadet bilgilerini öğretmiş hem de kendisi bilgilerini tazelemiş olur. Dininin öğrenilmesine ve öğretilmesine verilen sevap cihada verilen sevaptan daha çoktur. Hadis-i şerifte, “Bütün ameller, Allah için cihada nisbetle, büyük deniz yanında bir damla su gibidir. Allah yolunda cihad ve bütün ameller, emr-i maruf (dinin emirlerini öğrenmek ve öğretmek) ve nehy-i münkere (dinin yasakladığı şeylerin yapılmasına mani olmak) nisbetle yine bir damla gibidir.” buyuruldu. Aklı maksada uygun kullanmak 29.7.2005 Allahü teâlâ, insanı yaratınca, ona hakkı bâtıldan, iyiyi kötüden, faydalıyı zararlıdan ayırabilmesi için akıl gibi anlayıcı bir kuvvet vermiştir. Akıl bir ölçü âletidir. Allahü teâlâya ait bilgilerde ölçü olmaz. Mahlûklara ait bilgilerde ölçü olur. Akıl, insandan insana değiştiği için, bazı insanlar mahlûklara ait bilgilerde isâbet ettiği halde, bazıları yanılabilir. Acaba insan, bir yol gösterici, bir kılavuz olmadan aklı ile Allahü teâlânın bildirdiği doğru yolu bulabilir miydi? Tarihi inceliyecek olursak, insanların kendi başlarına ve önlerinde Allahü teâlânın gönderdiği bir rehber olmadan gittiklerinde, hep yanlış yollara saptıklarını görürüz. İnsan, kendisini yaratan büyük kudret sahibinin var olduğunu, aklı sayesinde düşündü. Fakat, ona giden yolu bulamadı. Bunu önce etrafında aradı. Kendisine en büyük faydası olan Güneş'i, yaratıcı sandı ve ona tapmağa başladı. Sonra büyük tabiat güçlerini, fırtınayı, ateşi, kabaran denizi, yanardağları ve benzerlerini gördükçe, bunları yaratıcının yardımcıları sandı. Her biri için bir sûret, simge yapmağa kalktı. Bundan da putlar doğdu. İnsanlar, bunların gazabından korktu ve onlara kurbanlar kesti. Hattâ, insanları bile bu putlara kurban ettiler. Her yeni olayla, o olayı simgeleyen putların miktarı da arttı. İslâmiyet başladığı zaman, Kâ'be'de 360 put vardı. İnsan, Peygamber olmadan, rehbersiz karanlıkta doğru yolu bulunamaz. Peygamberler olmadan insanın yaratanını tanıması, ona nasıl ibâdet edeceğini aklı ile bulması mümkün değildir. O zaman aklın fonksiyonu nedir? Yâni akıl ne işe yarar? Aklın yaratılış maksadı nedir? diye sorulacak olursa: Akıl, göz gibidir, din bilgileri de ışık gibidir. Yani insanın aklı, gözü gibi zayıf yaratılmıştır. Gözümüz, maddeleri, cisimleri karanlıkta göremiyor. Allahü teâlâ, görme âletimizden faydalanabilmemiz için, Güneş'i, ışığı yaratmıştır. Güneş'in ve çeşitli ışık kaynaklarının ışığı olmasaydı, gözümüz işe yaramazdı. Evet, gözünü açmayan veya gözü görmeyen, Güneş'ten faydalanamaz. Fakat, bunların Güneş'e kabahat bulmağa hakları olmaz. Demek ki akıl cenâb-ı Hakkın insanlara verdiğini nimetlerin en kıymetlilerinden. Fakat, akıl da yanlız başına bir işe yaramıyor. Akıldan gerektiği şekilde istifade edebilmek için, onu yaradılış maksadına uygun olarak kullanmak lazımdır. Allahü teâlâ, aklımızdan faydalanmamız için, Peygamberleri, dînin ışığını yarattı. Peygamberler, dünyada ve âhırette rahat etmek yolunu bildirmeseydi, aklımızla bulamazdık. Tehlikelerden, zararlardan kurtulamazdık. Evet, İslâmiyete uymıyan veya aklı az olan kimseler ve milletler, Peygamberlerden faydalanamaz. Dünyada ve âhırette tehlikelerden, zararlardan kurtulamaz. Fen vasıtaları, mevki, rütbe, para ne kadar bol olursa olsun, peygamberlerin gösterdiği yoldan gitmedikçe, hiçbir fert, hiçbir toplum mesûd olamaz. Ne kadar neşeli, sevinçli görünseler de içleri kan ağlamaktadır. Dünyada da, âhırette de rahat ve mesûd yaşıyanlar, ancak, peygamberlere uyanlardır. Akıl ile anlaşılan şeyler, his uzuvları ile anlaşılanların üstünde olduğu ve bunların yanlışını çıkardığı gibi, yani his uzuvlarımız, akıl ile anlaşılan şeyleri anlıyamıyacağı gibi, akıl da, peygamberlik makâmında anlaşılan şeyleri kavramaktan âcizdir. İnanmaktan başka çaresi yoktur. Akıl, anlıyamadığı şeyleri nasıl ölçebilir? Bunların doğru ve yanlış olduğuna nasıl karar verebilir? Aklımızın kapasitesi 30.7.2005 Herşeyin bir kapasitesi olduğu gibi, aklın da bir kapasitesi vardır. Aklın kapasitesi zorlanırsa, insanı şaşırtır, yanlış yola götürür. Meselâ, peygamberlerin söyledikleri ahıret bilgilerini, akıl ile araştırmağa uğraşmak, düz yolda güç giden, yüklü bir arabayı, yokuşa çıkarmak için zorlamağa benzer. At yokuşa doğru kamçılanırsa, çabalaya çabalaya, ya yıkılıp canı çıkar, yahut alışmış olduğu düz yola kavuşmak için sağa sola ve geriye kıvrılarak arabayı yıkar ve eşyalar harap olur. Akıl da yürüyemediği, anlıyamadığı âhıret bilgilerini çözmeğe zorlanırsa insan, aklını kaçırır veya bunları alışmış olduğu, dünya işlerine benzetmeğe kalkışarak yanılır, aldanır ve herkesi aldatır. Akıl, his kuvvetleri ile anlaşılabilen veya hissedilenlere benzeyen ve onlara bağlılıkları bulunan şeyleri birbirleri ile ölçerek, iyilerini kötülerinden ayırmağa yarıyan, bir ölçü âletidir. Böyle şeylere bağlılıkları olmıyan varlıklara eremiyeceğinden, şaşırıp kalır. Bilinmiyen şeyi bilinen şeye benzeterek neticeye varmak istiyen yanılır. Aklın peygamberlik bilgileri yanında, hiç kıymeti yoktur. Mukayese bile kabul etmez. Çünkü peygamberler, Allahın, yaratanın bildirdiklerini söylemektedirler. Yini bilginin kaynağı Allahü teâlâdır. Akıl ise, Allahın yarattığı bir varlıktır. Yaratan ile yaratılan hiç mukayese edilebilir mi? Bütün bunlardan şu netice çıkıyor: Peygamberlerin bildirdikleri şeylere, akla danışmaksızın inanmaktan başka çâre yoktur. Zaten, peygamberlere tâbi olmak, akla uygun, aklın istediği ve beğendiği bir yoldur. Peygamberlerin, aklın dışında ve üstünde bulunan sözlerini, akla danışmağa kalkışmak, akla aykırı bir iş olur. Gecenin koyu karanlığında bilinmiyen yerlerde, pervâsızca yürümeğe ve engin denizde, acemi kaptanın, pusulasız yol almasına benzer ki, her an uçuruma, girdâba düşebilirler. Niketim, felsefeciler ve tecrübeleri hayalleri ile izâha kalkışan maddeciler, akılları dışında bulunan sözlerinin çoğunda yanılmış, bir yandan birçok hakîkatleri meydana çıkarırlarken, bir taraftan da, insanların saâdet-i ebediyyeye kavuşmalarına mâni olmuşlardır. Aklına, zekâsına güvenenler, aklının, zekâsının yanılmadığını zannedenler, kendilerini ve kendilerine inananları dünya ve ahıret saâdetinden mahrum bırakmışlardır. Sonsuz, Cehennem ateşine sürüklemişlerdir. Meselâ, Eflâtun, yaptığı çalışmalar sonucunda nefsinde meydana gelen bazı halleri görünce, peygamberlere uymak lâzım olmadığını sandı. "Biz temizlenmiş insanlarız. Temizleyicilere ihtiyacımız kalmamıştır." diyerek aynı devirde yaşayan hazreti İsa ile görüşmedi. Diğer felsefeciler ve buların yolunda gidenler de böyledir. Hakîkî hakîm ve tabîb olan Allahü teâlâ, Peygamberleri ve bunların dinlerini, nefs-i emmâreyi, nefsin kötülüklerini yıkmak, azgınlıktan kurtarmak için gönderdi. Onu yıkmak, ıslah etmek, kurtarmak için bu büyüklere uymaktan başka çaresi olmadığını bildirdi. Nefsin azgınlıklarından kurtaracak yegâne ilâç, peygamberlerin getirdikleri dinlerdir. Bundan başka hiçbir şey, insanı felâketten kurtaramaz! Dînimizde aklın ermediği şeyler çoktur. Fakat, akla uymayan birşey yoktur. Âhıret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler ve Ona ibâdet şekilleri, eğer aklın çerçevesi içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak, bilinebilselerdi, binlerce peygamberin gönderilmesine lüzûm kalmazdı. İnsanlar, dünya ve âhıret saâdetini kendileri görebilir, bulabilirdi ve Allahü teâlâ, hâşâ peygamberleri boş yere ve lüzûmsuz göndermiş olurdu. Bütün iyiliklerin kaynağı 5.8.2005 Bütün iyiliklerin kaynağı dindir. İlâhi dinler olmasaydı, memleketlerin imârı, insanların rahatı, yanî medeniyyet olmaz, insanlık, canavarlık şeklini alırdı. Dinin emirlerinden uzaklaştıkça, bütün insanların, geçimsizlik, sefâlet, işkence, sıkıntı ile kıvrandıkları görülmektedir. Fen âletleri, teknoloji, medenî vâsıtalar, akıllara hayret verecek şekilde ilerlediği hâlde, dünyadaki huzursuzluğun, insanlıktaki sıkıntının azalmadığı, arttığı göze çarpmaktadır. Dinin dışında, rahat huzur arayanın hâli, susuzluğunu deniz suyu ile gidermeye çalışanın hâline benzer. Deniz suyu içtikçe, suzuzluğu artar. Susuzluğu arttıkça, yeniden su içer. Bu durum o kimsenin çatlaması ile son bulur. Bir toplumun, maneviyatsız, huzura kavuşması mümkün değildir. Bugün Batı’nın refah seviyesi çok ilerdedir. İnsanların her türlü maddi ihtiyaçları görülmektedir. En iyi evlerde oturmakta, en iyi şekilde gıdasını almakta, maddi yönden hiçbir sıkıntı çekmemektedirler. Fakat buna rağmen, istatistikler incelendiğinde, intihar olaylarının en yüksek olduğu yerlerin, bu refah seviyesi yüksek olan yerler olduğu açıkça görülmektedir. Afrika'da, açlıktan bir deri bir kemik kalmış, barınacak bir barakası bile olmayan, sokakta yatıp kalkan insanlarda ise intihar olayları çok daha azdır. İnsan sadece maddeden ibâret değildir. Bunun için insana huzuru, saâdeti verebilmek için maddiyatı ve maneviyatı paralel götürmek lâzımdır. Burada denge bozulursa sıkıntı başlar. Zaten bütün sıkıntıların kaynağı bu dengeyi sağlayamamaktır. Allahü teâlâ, insanların saâdetlerine sebep olan şeyleri emretti. Emrettiği şeylerin hepsi, insanın faydasına olan şeylerdir. Felâketlerine sebep olanları da yasak etti. Dinli olsun, dinsiz olsun, bir kimse bilerek veya bilmiyerek, bu emir ve yasaklara uyduğu kadar, dünyada rahat ve huzur içinde yaşar. Faydalı ilâcı kullanan herkesin dertten kurtulması gibidir. Dinsiz kimselerin ve milletlerin birçok işlerinde başarılı olduklarını görüyoruz. Bunun sebebi Kur'ân-ı kerîmin emirlerine uygun olarak çalıştıkları içindir. Fakat bu başarının faydası sadece dünyada oluyor. Âhırette ise bir faydası olmuyor. Meselâ, bir kimse, içki, zinâ gibi şeyleri dinimiz yasak ettiği için terk ederse, hem dünyada, hem de âhırette faydasını görür. Midesine dokunduğu için içkiyi terk eden sadece dünyada faydasını görür, âhırette faydasını görmez.Bunun için, âhırette faydasına kavuşabilmek için, Kur'ân-ı kerîme îmân ederek, niyyet ederek yapmak lâzımdır. Dinimiz, ne kadar çok olursa olsun çalışıp kazanmak, fen, tıp, matematik, geometri, mimarlık ve harp vasıtalarını öğrenmek, yapmak; kısaca insanlara rahat, huzur ve saâdet sağlıyan her medenî vasıtaları yapmayı emretmektedir. Bunların hepsini, Allahü teâlânın gösterdiği şekillerde, yollarda ve şartlarda yapmak ve kullanmak ibâdet olur. Allahü teâlâ, böyle müslümanlardan râzı olur. Bunlara âhirette sonsuz ni'metler, saâdetler ihsân eder. Dinimiz, mal, mülk gibi dünyalık edinmeyi yasaklamıyor. Dünya malına tapınmayı yani maksadın, gâyenin mal, mülk edinmek olmasını yasaklıyor. Dünya malının, âhıreti kazanmada vasıta yapılmasını emrediyor. Paranın kalbe sokulmasını yasaklıyor, sadece cepte kalmasını istiyor. İslâm dîninde, ilim, fen, teknik, sanat ve ticâreti emreden, bunlar için çalışmayı teşvîk eden nice emirler, âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîfler vardır. Çünkü medenî bir toplumun, bir milletin kurtuluşu ve saâdeti fakîrlik ile olamaz. Saadete kavuşmak için 6.8.2005 Cenab-ı Hak, saadete, huzura kavuşmak için, önce kendisine ve peygamberlerine inanmak lâzım olduğunu bildirmiş, sonra kitaplarındaki emirlere uymayı emretmiştir. En son ve Kıyâmete kadar değiştirmemek üzere ve bütün dünyaya peygamber olarak, Muhammed aleyhisselâmı göndermiştir. Allahü teâlâ, kullarına çok acımakta, onların dünyada rahat ve huzûr içinde yaşamalarını istemektedir. Bunun için, her asırda insanlar arasından seçtiği en üstün, en iyi kimseleri peygamber yapmış, bunlara kitaplar göndererek huzûr, saâdet yolunu göstermiştir. Kör olanın yol gösterenlere teslim olması gibi ve çâresizlikten şaşırmış olan hastanın merhametli doktorlara kendini teslim etmesi gibi, insanların da, aklın ermiyeceği faydalara kavuşabilmeleri ve felâketlerden kurtulabilmeleri için, gönderdiği peygamberlere teslim olmalarını diledi. Bütün peygamberler, akıl ile bulunacak dünya işlerine fen bilgilerine, tecrübeye dayanan teknik buluşlara dokunmayıp, yalnız bunları araştırmak, bulup faydalanmak için çalışmağı emir ve teşvik buyurmuş, kendileri dünya işlerinden her birinin, insanları ebedî saâdete ve felâkete nasıl sürükliyebileceklerini anlatmış ve Allahü teâlânın beğendiği ve beğenmediği şeyleri açık olarak bildirmişlerdir. Böylece ahırette, kimse ben aklım ile bu kadar bulabildim, seni aklım ile bu kadar tanıyabildim, ibâdet edebildim diyemiyecek, mazeret gösteremiyecektir. Peygamberlerin, Allahü teâlâdan bildirdikleri haberlerin hepsi doğrudur. Hepsine îmân etmek lâzımdır. Akıl, doğruyu, iyiyi bulan bir âlet ise de, yalnız başına bulamaz, noksandır. Peygamberlerin gelmesi ile tamamlanmıştır. Kullara özür, bahâne kalmamıştır. Peygamberlerin birincisi hazret-i Âdem'dir. Sonuncusu ise, hazret-i Muhammed aleyhisselâmdır. Peygamberlerin hepsine îmân etmek lâzımdır. Hepsi masûm, yani günâhsız ve doğru sözlüdür. Bunlardan birine inanmamak, hepsine inanmamak demektir. Çünkü, hepsi aynı îmânı bildirmiştir. Yani, hepsinin dinlerinin aslı, temeli (yâni îmân edilecek şeyleri) birdir. Peygamberlik makâmı aklın ve düşüncenin dışında ve üstündedir. Aklın eremeyeceği, anlıyamıyacağı çok şeyler vardır ki, bunlar peygamberlik makâmında anlaşılır. Herşey akıl ile anlaşılabilseydi, peygamberler gönderilmezdi. Âhıret azabları, peygamberler göndererek bildirilmezdi. Allahü teâlâ, İsrâ sûresinin onbeşinci âyetinde, “Biz, peygamber göndermedikçe azâb yapıcı değiliz” buyurdu. Bu âyet-i kerîmeden anlaşılıyor ki, Allahü teâlânın var olduğunu, bir olduğunu anlamak için, tabiattaki nizâmı, düzeni incelemek, peygamberlerin haber vermelerinden ve bu haberleri işiterek, okuyarak öğrenmek farzdır. Peygamberlerin bildirdiklerini aklına, mantığına vurup ondan sonra inansa, kabûl etse, böyle inanmak da geçerli olmaz. Çünkü, o zaman, peygambere değil aklına inanmış olur. Halbuki, îmân gaybadır. Akıl çok şeyi anlar. Fakat herşeyi anlıyamaz. Anlaması da kusursuz, tam değildir. Çok şeyleri, peygamberler bildirdikten sonra anlamaktadır. Peygamberlerin gelmesi ile, insanların özür ve bahâne yapmaları önlenmiştir. Nisâ sûresinin 164. âyetinde, “Peygamberleri, müjde vermek için ve korkutmak için gönderdim. Böylece, insanların Allahü teâlâya özür, bahâne yapmaları önlendi” buyuruldu. Din bilgilerini akıl ile inceleyip, akla uygun olup olmamasına kalkışmak, aklın hiç yanılmaz olduğuna güvenmek olur ve peygamberlik makâmına inanmamak olur. “Uzun yaşam” seansları! 12.8.2005 Ülkemizin önde gelen zenginlerinden olan Rahmi Koç bir röportajında, “Zenginlik öyle bir şey ki, rahat bir şekilde ölemiyorsun bile, süründürüyorlar seni” demişti. Şimdi zenginlerin sürünmesi Çin’e kadar uzamış. ABD ve Avrupa’daki 60’ını aşmış ünlü zenginler ölüm korkusu ile Çin'e akın ediyorlarmış. Çünkü bu ülkedeki bir tıp merkezi, hastalıkları tedavi edip, ömrü uzattığını iddia ediyormuş. Bunu duyan zenginler bir seans için 40 bin dolar vermeyi göze alarak Çin’e gidiyorlar. Tabii ki bu bir seanslık bir iş değil. 'Uzun yaşam' için 30 seans gerekliymiş. Yani tedaviye gidenin 1.2 milyon doları gözden çıkarması gerekiyormuş. Netice mi, bir ümit. Başka bir ifade ile “sürünme” seasları. Ne demişler, korkunun ölüme faydası yok. Çok yaşama arzusu bir nevi ölümden kaçış. Ölümden korkmak, ölümden kaçış ahıret inancının zayıf veya olmadığını gösterir. Dünyada ne kadar çok kalırsam kardır, düşüncesinin mahsülüdür. İmanı kuvvetli Müslüman için böyle bir korku söz konusu olmaz. Çünkü ölüme çare olmadığını bilir. Nitekim hadis-i şerifte “Allahü teâlâ, her hastalığın ilacını yaratmıştır. Yalnız ölüme çare yoktur.” buyurulmuştur. Dinimizin bildirdiği kötü huylardan, kalb hastalıklarından birisi de çok yaşama arzûsudur, yanî "Tûl-i emel"dir. Çok yaşama, uzun ömür sürme arzûsu, âhıreti unutup zevk ve safâ içinde yaşamaya sürükler insanı. Ancak, ibâdet yapmak için, dine hizmet için çok yaşamayı istemek, tûl-i emel olmaz. Âhıreti unutup, çok yaşama hevesine kapılanlar, ibâdetleri vaktinde yapmazlar. Tevbe etmeyi terk ederler. Kalbleri katı olur. Ölümü hatırlamazlar. Va'z ve nasîhattan ibret almazlar. Hâlbuki, ölümü unutmak bütün felâketlerin başıdır. Hadîs-i şerîflerde, “Lezzetlere son veren şeyi çok hatırlayınız.” “Gece ve gündüz ölümü hatırlayan kimse, kıyâmet günü şehîdler yanında olacaktır.” buyuruldu. Çok yaşama arzûsuna kapılan bütün ömrünü, dünya malına ve makamına kavuşmak için harcar. Âhireti unutur. Yalnız dünya zevkini düşünür. Böylece, âhıreti kazanma yeri olan dünya hayatını boşuna geçirmiş olur. İnsanların en kötüsü durumuna düşer. Hadîs-i şerîfte, “İnsanların en kötüsü, ömrü uzun, ameli kötü olandır” buyuruldu. Âhıreti unutmadan, dünyada uzun bir ömür sürüp, faydalı amel yapmak çok kıymetlidir. Bu kimse ömrünü sonsuz âhıret hayatını kazanmada kullanmış olur. Yaratılış gâyesine uygun yaşamış olur. Hadîs-i şerîfte, “İnsanların en iyisi ömrü uzun ve ameli güzel olan kimsedir” buyuruldu. Dünya, tohum ekme yeridir. Hasat toplama yeri, âhırettir. Bunun için, burada tohum ekmeden, âhırete hazırlık yapmadan ölmek felâkettir. Âhırete hazırlık da, İslâmiyete uymakla olur. Tûl-i emel sahibi olmanın zararlarını ve ölümü hatırlamanın faydalarını öğrenmelidir. Hadîs-i şerîfte, “Ölümü çok hatırlayınız. Onu hatırlamak, insanı günâh işlemekten korur ve âhırete zararlı olan şeylerden sakınmağa sebep olur” buyuruldu. Eshâb-ı kirâmdan Bera' bin Âzib hazretleri anlatır: Bir cenâzeyi defnetmek için götürdük. Resûlullah efendimiz, kabir başına oturdu. Ağlamağa başladı. Mübârek gözyaşları toprağa damladı. Sonra, “Ey kardeşlerim! Hepiniz buna hazırlanınız” buyurdu. Hadîs-i şerîflte,”Cennete gitmek isteyen, uzun emel sahibi olmasın. Dünya işleri ile uğraşması ölümü unutturmasın. Harâm işlemekte Allahtan hayâ etsin.” buyuruldu. Çok yaşamayı değil, sağlık ve âfiyet ile, Cenâb-ı Hakkın emrettiği gibi yaşamayı istemelidir. Kertenkele deliğine girse bile 13.8.2005 Müslümanın emekliliği, bir kenara çekilip ölümü beklemesi olamaz. Çünkü her yaşta yapabileceği bir iş vardır. Her işinde kendine göre sıkıntısı olur. Kısacası, Müslümana dünyada rahat yoktur, Müslümanın rahatı, dinlenmesi kabirdedir, Cennettedir. Nitekim, bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Mü'minlerde, üç şeyden biri bulunur: Kıllet yâni fakîrlik, illet yâni hastalık, zillet, yâni i'tibârsızlık.” Dünyada, müminden belâ, sıkıntı eksik olmaz. Hadis-i şerifte, “Mümin, kertenkele deliğine girse de, ona eza edecek biri musallat olur.” buyuruldu. Sıkıntılar, musibetler, günahlara kefaret olur. Sıkıntı istememeli; fakat sıkıntılardan da şikayet etmemelidir! Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Belâyı nimet, rahatı musibet saymayan, kâmil mümin değildir.” Barbaros Hayreddin Paşa yaşlanınca, Sinan Kaptan’ı sefere gönderir sonra da, kendi kendine: “Elhamdülillah, Allahü teâlânın yardımı ile nerede düşman varsa yola getirdik, bize baş kaldıracak düşman bırakmadık. Gazâ yoluna da tekneleri göndererek boş bırakmadık. Artık biraz da kendi rahatımıza bakalım” der. O gece rüyasında, nûrânî yüzlü bir zât der ki:”Yâ Hayreddin! Yalan dünyada rahat olmaz. Rahat, Cennet-i a'lâda olur. Seferlere devam et! Cenâb-ı Hakkın yardımı seninledir.” Uyanınca, hatasını anlayıp, tövbe eder. Kendi kendine: “Gördün mü erenlerin yüce himmetini. ‘Biraz da kendi rahatımıza bakalım’ sözümüzü beğenmediler. Elhamdülillah ki, bizi îkâz ettiler” der. Bu îkâzın şükrü olarak, fakirlere sadakalar dağıtır. Açları doyurur, fakirleri, giydirir. Sonra da hemen sefer hazırlıklarına başlar. Seferden önce bir gece: “ Yâ Rabbî, sen bize yardım et, adayı almamızı nasîb eyle” diye duâ edip yatar. O gece yine rüyasında erenler görünür, ona, “Ey Hayreddin, sen kalbini rahat tut, niyyetini hâlis eyle! Adanın fethi yakındır” derler. O gün, Sinan kaptan seferden döner. Neş'e içinde, limana girerler. Ganimet malları ile dönmüşlerdi. Birçok top da cabası idi. Topları adaya karşı çevirip, teslim olmaları için haber gönderir. Fakat kabûl etmezler. Epey karşılıklı top atışı yapılır fakat kale düşmez. Bir gece sabaha kadar ibâdet edip yalvarır. Ağlıyarak şöyle duâ eder: - Yâ İlâhel âlemîn! Şüphesiz sen her şeyi kolaylaştırıcısın! Şu kalenin fethini ben zayıf kuluna kolaylaştır. Beni din düşmanlarının önünde hor ve hakîr eyleme! Nusret ve kuvvet verici sensin. Sana sığındım, sana güvendim. Sonra da bir ara gaflet bastırrır. Uykuya daldığında, nûr yüzlü bir ihtiyar: - Ey Hayreddin! Niçin elem çekersin. Gönlünü hoş tut! Herşeyin bir vakti, saati vardır. Vakitsiz kuş bile uçmaz. Filân gece, askerlerini teknelere doldur, filânca saat kalenin filân yerinden hücum edin! Hak teâlânın yardımı sizin iledir, der. Sabah olunca, teknelerin hepsini denize indirir. Gece olmasını bekler. O saat gelince zifiri bir karanlık basar. Rahat bir şekilde, adaya çıkar ve kale fetholunur. Bunu duyan, İspanya Kralı çılgına döner. Haberi getiren kendi adamını dahi öldürtür. Barbaros, Müslümanların işlerini kolaylaştıran Cenâb-ı Hakka niyâzda bulunur. Secdeye kapanıp: “Yâ Rabbî! Kuvvet ve nusret verici sensin. Ben senin yaşlı zayıf bir kulunum. Yaptıklarımı kendimden bilmekten muhâfaza eyle! Ben sadece bir vasıtayım. Beni boş bırakma, son nefesime kadar her zaman hayırlı işlere vesîle kıl! Her zaman İslâmı yaymakla meşgûl eyle” diye yalvarır . Tipik bir din istismarı örneği 19.8.2005 Geçen hafta, Vatikan Yüksek Mahkemesi Başkanı Kardinal Francis Stafford’un imzasıyla yayımlanan bir endüljans kararnamesiyle Papa’nın Köln ziyaretine iştirak eden Katolik katılımcıların tüm günahlarının bağışlanacağı duyuruldu. Gazetelerin, Papa’nın “miting promosyonu”, “görkem rüşveti” olarak verdiği haberin aslı şu: Yeni Papa, ilk yurtdışı gezisini 18-21 Ağustos tarihlerinde memleketi Almanya’ya yapacak. Papa 16’ncı Benedikt, gezisinin görkemli geçmesini istiyor. Görkem de katılımın çokluğuna bağlı. En az bir milyon insanın katılmasını istiyor. Bu kadar insanın toplanması tabii ki kolay değil. Ancak bütün günahların affedileceği (!) genel af vaadi bu kadar insanı toplayabilir. Papa bununla da yetinmiyor. İtalya’dan, özel tren, otobüs ve uçak seferleriyle Köln’e 40 bin kişiyi beraberinde götürüyor. Kilise yetkililerinin hedefi, olabildiğince kalabalık bir Katolik topluluğunu Köln’de bir araya getirebilmek. Papa’nın bu genel aff tuzağı her zaman yapılan bir uygulama değil. İlk kez Haçlı Seferleri döneminde başlamıştı. Kilise o dönemde Kudüs’ü Müslümanlardan geri almak için savaşa katılan Katoliklere tüm günahlarını bağışlama garantisi vermişti. O zamandan beri bu uygulama tekrarlanmamıştı. Demek ki, Haçlı seferleri kadar önemli bir açılımla karşı karşıya ki Papa böyle bir karar aldı. Papanın bu kararı, Hıristiyan dünyasının inanç bakımından dibe vurmuş durumda olmasının bir göstergesidir. Mensuplarını ancak böyle akıl almaz bir vaad ile toplayabiliyor. Son yıllarda, İslam ülkelerine yönelmelerinin sebebi de zaten budur. Kendi mensuplarından ümidini kesince, yıllarca cahil bırakılmış, kömünizmin pençesinde dinlerini unutturulmuş Türk devletlerine ve diğer İslam ülkelerine yönelmişler ve milyon dolarlar dağıtarak zavallı insanları kendi dinlerine çekmeye çalışmışlardı. Papaların geçmişte de buna benzer uygulamaları çok görülmüştü. Mesela, Ortaçağ, Hıristiyanlık dîninin en korkunç ve en karanlık bir devridir. Âdetâ papaların elinde oyuncak hâline gelmiştir. Papalar, istemediği her kişiyi dinden afaroz ediyor, istediğini affediyor, para karşılığı Cennet’ten arsa satıyordu. Hattâ o kadar ki, Engizisyon mahkemelerinde, binlerce insanı afaroz ettikten sonra işkenceyle öldürtüyorlardı. Hazret-i Îsâ’nın telkin ettiği insanlık, merhamet, şefkât, iyilik ve güzellik esasları tamâmen unutuldu. Bunun yerini taassup, kin, nefret ve düşmanlık aldı. Papalar, makamlarını kuvvetlendirmek ve servetlerini arttırmak için akıl almaz yollara başvurdular. İlmin ve fennin karşısına dikildiler. Galileo, Kopernik, Newton dünyanın döndüğünü, İslâm âlimlerinin yazdığı kitaplardan öğrenip söyleyince, bu sözleri suç sayıldı. Galileo, papa tarafından afaroz edildi. Vatan için mücâdele eden Jandark’ı sihirbazlıkla itham ederek diri diri yaktılar. 1077 yılında afaroz edilen Alman imparatoru IV. Henri, affedilmek için bir kış günü Vatikan’a gelerek günlerce yalın ayak karlar üzerinde bekledi. Bugün, Papalık Roma’da bir devlet şeklinde yaşatılmaktadır. Papa, Vatikan sarayında bir hükümdar gibi hareket etmektedir. Papa’ya bu hakkın tanınması, 1870’te İtalya birliğinin kurulup Roma’nın ele geçirilmesinden sonra olmuştur. Papaların Hıristiyan devletleri üzerindeki siyâsî otoriteleri kalkmakla berâber, halka tesir etmede ve kilise adına vergi toplanmasındaki tesirlerini devâm ettirmektedirler. Lüks bir hayat yaşayan papanın ve papalığın masrafları Hıristiyan halkından toplanan zoraki “kilise vergisi” ile karşılanmaktadır. İslam cemiyetinde ruhban veya din adamları sınıfı bulunmadığı gibi, aforoz uygulaması da yoktur. İslamiyet’te günahkarların günahlarını ancak Allahü teala affeder. Yukarıda bildirilen akıl almaz istismar ancak, sonradan papaların, papazların bozduğu, kendi menfaatleri doğrultusunda ilave ve çıkarmalar yaptığı ilahi özelliğini kaybetmiş bir dinde bulunabilir. Mümin kimsenin özellikleri 20.8.2005 Hakiki müminde şu altı haslet, özellik bulunur: 1- İbâdet eder. İbâdetini hiç aksatmaz. 2- İlim öğrenir. Zarûrî ilimlerden mahrûm kalmaz. 3- Kimseye fenâlık, kötülük yapmaz. Herkese iyilik yapmak için gayret eder. 4- Harâmlardan sakınır. Cenâb-ı Hakkın yasak ettiği şeylerden uzak durur. 5- Kimsenin malına göz dikmez. Kul hakkından çok sakınır. 6- Ölümü hiç unutmaz. Her zaman ölüme hazır olur. Bugün, İnsanlara yapılacak en faydalı ihsân, en kıymetli hediye, tatlı dil ve güler yüzdür. İneğe tapan kâfirleri görünce, ineğin ağzına ot vererek, düşman olmalarına mâni olmalıdır. Kimse ile münâkaşa etmemelidir. Münâkaşa, dostluğu azaltır, düşmanlığı arttırır. Kimseye kızmamalıdır. Hadîs-i şerîfte, “Gadab etme!” buyuruldu Nefsine düşkün olan, nefsinin arzûlarına kavuşmak için, yardım edenleri sever. Akıl ve ilim sâhibi ise, medenî insan olmasına, dinin emirlerini öğrenmesine yardım edenleri sever. Kısacası, iyi kimseler, iyileri sever. Habîsler, şerli, fenâ kimseler, kötüleri severler.Bir kimsenin sevdiklerine, arkadaşlarına bakılarak, onun nasıl kimse olduğu anlaşılır. Müslüman, din kardeşlerinin haklarına riâyet eder. Mü'minin mü'minde yedi hakkı vardır: 1- Da'vetine gitmek, 2- Hasta olunca ziyâret etmek, 3- Cenâzesine gitmek, 4- Nasîhat etmek, 5- Selâm vermek, 6- Zâlimin elinden kurtarmak, 7- Aksırdıkta “Elhamdülillah” deyince, “Yerhamükellah” demek. Bir kimse, dört şeyi gizlese, insanların hayırlısı olur: 1- Fakîrliğini, 2- Sadakasını, 3- Musîbetini, 4- Belâsını. Cennet dört kimseye müştaktır, bunları bekler, özler: 1- Dili zikredici olan, her işinde Cenâb-ı Hakkı hatırlayan, 2- Devamlı Kur'ân-ı kerim okuyan, 3- Yemek yedirici olan, 4- Ramazan ayında oruçlu olan. Her kişi, aşağıda yazılı yedi şeyi dilinden düşürmemelidir: 1- Her işinde “Besmele” çekmeyi. 2- Her işi tamam edince, “Elhamdülillah” demeyi. 3- Filân yere gideceğim, filân işi yapacağım dediğinde, “İnşâallah” demeyi. 4- Bir musîbet işittiğinde, “İnnâ lillah ve innâ ileyhi râci'ûn” demeyi. 5- Bir hatâ söylemiş ise, tevbe ve istiğfâr etmeyi. 6- “Lâ ilâhe illallahü vahdehu lâ şerîke leh, lehül-mülkü ve lehül-hamdü ve hüve alâ külli şey'in kadîr” kelime-i tayyibesine devam etmeyi. 7- “Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resûlüh” kelime-i şerîfesini çok söylemeyi. Ayrıca mü'min şu duâyı gece ve gündüz çok okumalıdır: “Sübhânellahi vel-hamdülillahi velâ ilâhe illallahü vallahü ekber velâ havle velâ kuvvete illâ billah-il-aliyyil'azîm.” Anadolu’nun Türklere açılması 26.8.2005 Bugün 26 Ağustos Cuma... Bundan 934 sene önce, 1071 yılında Ağustos’un 26’sı Cuma günü Türk İslam tarihinin dönüm noktalarından birini teşkil eden önemli bir savaşın yıl dönümü. Bu, Türklere Anadolu’yu kazandıran Malazgirt zaferi... Bu zafer, dînî, millî, siyâsî, askerî neticeleri ve Türk-İslâm târihinin en büyük zaferlerinden biri olması bakımından önemlidir. Selçuklu Türkleri, Malazgirt Meydan Muhârebesinden daha yıllar önce Allahü teâlânın dînini yaymak için Anadolu içlerine gazâ akınları tertib ettiler. Buralara İslamı yaşayarak gösteren Alperenleri yerleştirdiler. Türklerin bu faaliyetleri, Bizans Devletini telaşlandırdı. Akıncıların bu gazâlarında, Anadolu halkına terör ve tahribâttan ziyâde adâletle muâmelesi, zâlimleri ortadan kaldırmaları, can, mal, ırz emniyetini sağlamaları, bölge halkının Müslüman idâresini gönülden tercih etmelerine yol açtı. Bizans’ın ancak meşhur târihi entrikalarla yüzyıllardan beri Anadolu’da hâkimiyetini koruyabilmesi, zulme varan sıkı tedbirleri, halka kötü muâmelesi, yerli halkın Türklerin idâresini tercih etmelerini daha da kolaylaştırdı. Sultan Alparslan Anadoluya girmede kararlıydı. Bunu haber alan Bizans İmparatoru Diojen, doğuya yönelerek, “Doğu hudutlarımızda büyük bir İslâm tehlikesi belirmiştir. Bu tehlikeyi büyümeden ortadan kaldırmalıyız. Ordunun başında; bu tehlikeyi kesin olarak kaldırmaya gidiyorum.” diyerek o da karalılığını gösterdi. İmparator, yalnız Anadolu’yu elinde bulundurmak ve Türkleri yok etmek değil, bütün İslâm ülkelerini de almaya karar vermişti. İstilâ edeceği İslâm ülkelerindeki câmilerin yerine kiliseler açmayı ve bu sûretle İslâm dînini ortadan kaldırmayı da aklına koymuştu. Kendinden ve ordusundan emindi. Gururlu ve kibirli bir şekilde, Alparslan’ın barış için gelen heyet başkanına; “Kışlamak için İsfehan’ın mı, yoksa Hemedan’ın mı” daha iyi olduğunu sordu. Barış teklifini şiddetle reddedip; “Sultânınıza söyleyiniz; kendileriyle barış müzâkerelerini Rey’de yapacağım, ordumu İsfehan’da kışlatıp, Hemedan’da sulayacağım.” dedi. Heyet başkanı da, Diojen’e; “Atlarınızın Hemedan’da kışlayacaklarından ben de eminim, fakat sizin nerede kışlayacağınızı bilemiyorum.” diyerek gereken karşılığı verdi. Selçuklu Sultanı Alparslan, âlim ve devlet adamlarının tavsiyesiyle, muhârebeyi 26 Ağustos Cuma günü yapmayı tercih etti. İki ordu, Malazgirt ovasında karşılaştı. Sultan Aplarslan’ın ince savaş taktikleri ve Cenab-ı Hakkın yardımı ile, 40 bin kişilik ordu ile 200 bin kişilik Bizans ordusunu perişan etti. Diyojen esir alındı. Kazanılan büyük zaferden dolayı Abbâsî Halifesi, Sultan’a tebrik ve teşekkür mektupları gönderdi. Birçok İslâm şâiri, Alparslan’ı metheden kasideler yazdılar. Türklerin yeni yurt edinmesini sağlayan Malazgirt Zaferinden sonra, on beş yıl içinde Anadolu ele geçirildi. Bu zaferle Anadolu’nun tapusu, Türklerin eline geçti. Bu bakımdan, Malazgirt Zaferi, Türk ve dünyâ târihinde bir dönüm noktası oldu. Anadolu’ya, burayı vatan edinen Selçuklu Türkleri ile diğer Türk boyları yerleştirildi. Bozkır kültüründen, İslâm medeniyeti dâiresine bütünüyle giren Türklerin dünyâ görüşü daha da gelişti. Doğudan gelen göçebe Türkler, Anadolu’da yerleşik medeniyete geçirildi. Şehirler kurup geliştirerek kültür, sanat, sosyal müesseseler tesis edildi. Kıymetli mîmârî eserleriyle bu yerleşim merkezleri süslendi. Daha sonra Selçukluluların devamı olan Osmanlılar, bu medeniyeti Avrupa içlerine kadar götürdüler. “Biz bid’at nedir, bilmeyiz!” 27.8.2005 Dün, yıl dönümü münasebetiyle Malazgirt Savaşı’ndan bahsetmiştim. Bugün de bu savaşın kahraman komutanı, Sultan Alparslan’dan bahsetmek istiyorum. Sultan Alparslan Türk milletinin en büyük kahramanlarındandır. İyi bir tahsil gördü, sayısız zafer kazanarak mertliği ve iyi kumandanlığı ile ün saldı. Büyük bir devlet adamı olarak tarihe adı geçen Nizamülmülk’ü vezir tayin etti. Başına buyruk beylerle mücadeleye girişen Alparslan, hepsini bir bayrak altına toplamayı başardı. Böylece Selçuklu Devleti kuvvetlendi. Alparslan, dinine bağlı ihlaslı bir Müslümandı. 26 Ağustos Cuma günü askerlerini toplayan Alparslan atından inerek secdeye vardı ve; “Ya Rabbi! Seni kendime vekil yapıyor; azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda savaşıyorum. Ya Rabbi! Niyetim halistir; bana yardım et; sözlerimde hilaf varsa beni kahret!” diye dua etti. Sonra atına bindi askerlerine dönerek şöyle seslendi: “Ey askerlerim! Eğer şehid olursam bu beyaz elbise kefenim olsun. Zaferi kazanırsak istikbal bizimdir.” Kahramanlığı ve yiğitliği yanında çok da merhametliydi. Adaletten ayrılmazdı. Malazgirt meydanındaki mücâdeleden yenik çıkan İmparator, Sultan’ın huzuruna getirildiğinde, utancından başını kaldıramıyordu. Sultan Alparslan, onu nezâketle kabul edip oturttu, gönlünü aldı. Diojen, muhârebe öncesi muazzam ordusunun Türkleri muhakkak yeneceğine inandığını îtirâf etti. Sultan Alparslan; “Eğer zafer sizin olsaydı, bana ne yapardın?” diye sordu. Diojen öldürteceğini söyledi. Alparslan; “Benim size ne yapacağımı düşünüyorsunuz?” diye sordu. “Ya öldürtürsünüz, yâhut İslâm memleketlerinde bir esir gibi dolaştırır, süründürürsünüz. Belki de... Fakat onu düşünmek bile istemiyorum; mümkün görmüyorum, ama... Belki de, affedersiniz. Çünkü sen Müslümansın!” dedi. Alparslan yenilgiye uğramış bir insanı daha da küçük düşürmek istemedi. Hiç ümid etmediği şekilde onu affetti, Sultan Alparslan, Malazgirt zaferinden sonra 1072 senesinde çok sayıda atlı ile Maveraünnehr’e doğru sefere çıktı. Türkleri bir bayrak altında toplamak istiyordu. Ordunun başında Buhara’ya yaklaştı. Amuderya nehri üzerinde bulunan Hana kalesini muhasara etti. Kale komutanı, batıni sapık fırkasına mensup Yusuf el-Harezmi, kalenin fazla dayanamayacağını anladı ve teslim olacağını bildirdi. Hain Yusuf, Alparslan’ın huzuruna çıkarıldığı sırada Sultan’a hücum edip, hançer ile yaraladı. Yusuf’u derhal öldürdüler. Fakat Sultan Alparslan da aldığı yaralardan kurtulamadı. Dördüncü günü, 25 Ekim 1072 tarihinde; “Her ne zaman düşman üzerine azmetsem, Allahü tealaya sığınır, O’ndan yardım isterdim. Dün bir tepe üzerine çıktığımda, askerimin çokluğundan, ordumun büyüklüğünden bana, ayağımın altındaki dağ sallanıyor gibi geldi. “Ben, dünyanın hükümdarıyım. Bana kim galip gelebilir?” diye bir düşünce kalbime geldi. İşte bunun neticesi olarak, cenab-ı Hak, aciz bir kulu ile beni cezalandırdı. Kalbimden geçen bu düşünceden ve daha önce işlemiş olduğum hata ve kusurlarımdan dolayı Allahü tealadan af diliyor, tövbe ediyorum. La ilahe illallah Muhammedün resulullah!...” diyerek şehid oldu. Tahran yakınlarındaki Rey şehrine defnedildi. Sultan Alparslan saltanatı müddetince İslam dinine hizmet etti. İslamiyeti içten yıkmaya çalışan gizli düşmanlara ve batıni, hareketlerine karşı çok hassastı. Hatta bir defasında; “Kaç defa söyledim. Biz, bu ülkeleri Allahü tealanın izniyle silah kuvveti ile aldık. Temiz müslümanlarız, bid’at nedir bilmeyiz. Bu sebepledir ki, Allahü teala, halis Türkleri aziz kıldı.” demişti. Az bela geldiği için üzülenler! 2.9.2005 Günümüz insanı, bela ve musibetlere karşı çok dayanıksız ve sabırsız. Başına bir iş geldiğinde hemen isyan ediyor. Bu isyan sıkıntının gelmesine sebep olan insanlardan başlayarak Cenab-ı Hakka kadar uzanıyor. Halbuki, akıllı bir insan, kârını zararını bilen bir insan, başına bir belâ gelince, sabrettiği ve metânet gösterdiği takdirde elde edeceği sevâbı düşünür. Bir musîbete mâruz kalan ve Allahü teâlâ için sabır ve tahammül gösteren kimse, o derece sevâba nâil olur ki, kıyâmet gününde, kendisine niçin daha fazla bela ve musibet verilmediği için üzülür. Çünkü, Allahü teâlâ, bir musîbete düçâr kalıp da sabır ve tahammül gösterenlere büyük sevaplar vereceğini bildirmiştir. Nitekim şöyle buyurmuştur: “Yemin olsun, sizi biraz korku, biraz açlık, biraz da mallardan, canlardan ve mahsûllerden yana eksiltme sûretiyle imtihan edeceğiz.” “Sabredenlere lûtuf ve keremimi müjdele. Ki onlar, kendilerine bir belâ geldiği zaman, "Biz dünyada Allaha teslim olmuş kullarız ve biz âhırette de ancak ona döneceğiz!" diyenlerdir. Onlar var ya, işte Rablerinden mağfiretler ve rahmet hep onların üzerinedir ve onlar, doğru yola erdirilenlerin tâ kendileridir.” Resûlullah, oğlu İbrâhim vefât ettiği zaman ağladı, gözlerinden yaşlar aktı. Bu durumu gören sahâbeden bazıları sordular ki: “Ağlamaktan bizleri men etmemiş miydiniz? Resûl aleyhisselâm şöyle cevap verdi: “Hayır. Ben böyle ağlamayı yasaklamadım. Gözyaşı dökmeyi yasaklamadım. Ben feryâd - figân etmeyi, bağırıp çağırmayı, ağıt söylemeyi, yırtınıp - dövünmeyi, üstünü - başını yolmayı, şeytan sesini ve müzikli mersiyeyi yasakladım. Zîrâ bunlar, birer oyundur, oynaştır, şeytanın çalgısıdır. Benim bu ağlayışım ve gözyaşı döküşüm ise bir rahmettir ki, şânı yüce olan Allahü teâlâ onu merhametlilerin kalblerine koymuştur. Hem, merhamet etmiyene merhamet olunmaz...” Hasan-ı Basrî hazretleri buyurdu ki: Allahü teâlâ hatâ olarak veya unutarak yaptıklarımızı bağışladı. Bize, hoşlanmıyacağımız, yâhut gücümüzün yetmiyeceği şeyleri teklif etmedi. Normal zamanlar için harâm kıldığı bir çok şeyi zarûret hâllerinde helâl saydı. Bize beş şey verdi: 1- Bize dünyayı fazlından verdi, borç olarak geri istedi. Ahlâkımızı güzelleştirmek için dünyada her ne amel yapar, O'na verirsek, O, bunun karşılığını bize bire on, bire yediyüz olarak verir. Bundan başka vereceklerini de hesâba katmaz. 2- Bizi, hoşlanmıyacağımız bir şeye mâruz bırakır. Biz de buna sabreder, tahammül gösterirsek bu vesîleyle, O da bize mağfiretler ve rahmet verir. Nitekim Allahü teâlâ buyurur: “Onlar var ya, işte Rablerinden mağfiretler ve rahmet hep onlaradır ve onlar, doğru yola erdirilenlerin tâ kendileridir.” 3- Şükredersek ni'metini artırır. Nitekim yüce Allah buyurur: “Yemîn olsun, şükrederseniz elbette ni'metimi artırırım. Yemîn olsun, nankörlük ederseniz, hiç şüphesiz, benim azâbım gerçekten çetindir.” 4- Bir kimse, ne kadar büyük günâh işlese de, sonra tevbe istiğfâr etse, Allah onun tevbesini kabûl eder. Nitekim Allahü teâlâ şöyle buyurur: “Şüphesiz ki Allah, hem çok tevbe - istiğfâr edip günâhlardan dönenleri, hem de kötü ahlâktan temizlenenleri sever.” Ölüm ve musîbet ânında "İnnâ lillâh..." demek yalnız ümmet-i Muhammede mahsûstur. "İnnâ lillâh ve innâ ileyhi râci'ûn!" Yanî, hepimiz Allahın emrinde ve dileği altındayız ve hepimiz O'nun huzûruna çıkacağız! Bizler, O'nun yardımı ile, O'nun kazâsına râzı olduk, demektir. Bekara sûresi yüzellialtıncı âyetinde meâlen, “Mü'minlere bir sıkıntı gelince, innâ lillâh ve innâ ileyhi râci'ûn derler” buyuruldu. Zahmetsiz sevap kazanma yolları! 3.9.2005 Eshâb-ı kirâmın ileri gelenlerinden Ebûdderdâ hazretleri anlatır: Süleyman aleyhisselâmın bir oğlu ölmüştü. O, buna çok üzülmüştü. Bunun üzerine kendisine, Allahü teâlânın emri ile iki melek geldi. Fakat onlar, birbirinden dâvâcı iki insan sûretinde gelmişlerdi. İki davalı gibi onun önüne oturdular. Birisi söze başlayarak dedi ki: - Ben ekin ekmiştim. Fakat mahsûl alamadım. Zîrâ bu adam oradan geçerek benim ekinimi çiğnedi ve mahsûl alamamama sebep oldu!.. Süleyman aleyhisselâm hakem sıfatiyle ötekine sordu: - Sen ne dersin bunun sözüne ? Diğeri cevap verdi: - Yoldan gidiyordum. Bir ekine rastgeldim. Sağa gittim, sola gittim. Geçecek bir yer yok. Her taraf ekilmiş. Mecbûren çiğneyip geçmek zorunda kaldım. Bu cevap üzerine Süleyman aleyhisselâm bu sefer birinciye dönerek sordu: - Halka geçecek bir yol gerektiğini bilmiyor musun? Yolu ekerek niçin kapattın? Süleyman aleyhisselâmın bu sözü üzerine, insan sûretindeki melek taşı gediğine koydu: - Peki, sen çocuğun öldü diye niye tasalanıp duruyorsun? Âhırete gitmek için mutlaka bir yol gerektiğini, bunun da ölüm olduğunu bilmiyor musun? Bunun üzerine Süleyman aleyhisselâm üzülmekten vazgeçti. Çocuğunun ölümü için bir daha tasalanmadı. Resûl aleyhisselâm buyurdu ki: Kim ki bir musîbete düçâr olur da Allahü teâlânın emrettiği gibi söyleyerek, "İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râci'ûn "Yâ Rabbî! Marûz kaldığım bu musîbetle beni mükâfatlandır, bu musîbetin peşinden bana hayır ver!" derse, Allah onun istediğini verir. Evliyânın büyüklerinden Hasan-ı Basrî hazretleri anlatır: Mûsâ aleyhisselâm Cenâb-ı Hakka sordu: - Yâ Rabbî, hastaları ziyâret edenlere ne gibi ecirler verirsin? Allahü teâlâ buyurdu: - Analarından doğdukları günkü gibi günâhsız hâle getiririm. Mûsâ aleyhisselâm sordu: - Cenâzeleri teşyî edenlere ne gibi ecirler verirsin? Allahü teâlâ buyurdu: - Onlar öldüğü zaman cenâzelerine katılmak üzere melekler gönderirim. Önce kabre kadar onu teşyî ederler. Yanında bulunup onu uğurlarlar. Daha sonra kıyâmet günü de mahşer yerine teşyî ederler. Mûsâ aleyhisselâm sordu: - Musîbetlere düçâr olanlara tâziyede bulananlar için ne gibi ecirler verirsin? Allahü teâlâ buyurdu: - Hiç bir himâyenin bulunmadığı ve ancak benim himâyemin bulunduğu kıyâmet günü, onları himâyeme alırım. Enes bin Mâlik hazretlerinin bildirdiği bir hadîs-i şerîfte, Resûl aleyhisselâm buyurdu ki: - Allah indinde, kişinin, yumuşaklıkla yendiği öfke ile, sabırla karşıladığı musîbetten daha sevimli iki şey yoktur. Yine Allah nezdinde, kişinin, fîsebilillah döktüğü bir damla kan ile, gecenin karanlığında Allahtan başka kimsenin görmediği bir sırada, secdede iken döktüğü bir damla göz yaşından daha sevimli iki katre yoktur. Ve son olarak Allahü teâlâ nezdinde, kişinin, farz namazları kılmak için attığı bir adım ile, akrabâ ve yakınlarını ziyâret etmek maksadıyla attığı bir adımdan daha sevimli iki adım yoktur. Osmanlı huzuru nasıl sağladı? 9.9.2005 Son yıllarda, Batılı araştırmacılar Osmanlı arşivlerinden çıkmıyorlar. Sürekli Osmanlı yönetimini inceliyorlar. Osmanlı nasıl oldu da, altı asır boyunca, bu kadar çeşitli ırk ve inançtaki insanları bir arada tutabildi, üç kıtada huzur ve emniyeti sağlayabildi. Bunun üzerinde duruyorlar. ABD eski başkanı Clinton Türkiye’ye geldiği vakit “Osmanlıdan çok istifade ediyoruz” demişti. Fakat gelişmelere bakınca pek de istifade edemedikleri anlaşılıyor. Çünkü her sistem orijinaldir, kendi içinde bir bütünlük arz eder. Sistemin bir bölümü alındığında istenilen netice elde edilemez. Osmanlı sistemin temelini de, İslam adaleti ve ahlakı oluşturuyordu. Bu olmadığı takdirde Osmanlı sisteminin bazı bölümleri taklid edilerek netice alınamaz. Osmanlılar, ilhâk ettikleri bölgelerin halklarına tam bir vicdân ve inanç hürriyeti tanıyorlardı. Onlara karşı davranışlarında adâlet ilkelerinden ayrılmıyorlardı. Adaleti temsil eden Kadılar, yükselme devrinde, âdilâne hükümleri ve her husûsta kötülüklere aman vermeyen ciddî kontrolleri ile yalnız Müslüman tebaa üzerinde değil, aynı zamanda Hıristiyan tebaa arasında da Osmanlı idâresine karşı büyük bir bağlılık ve sempati meydana getirmeye muvaffak olmuşlardı. Osmanlı Devlet adamları şüphe yok ki, toplum psikolojisini çok iyi biliyorlardı. Esasen onlar toplumlarından hiçbir yönden ve hiçbir zaman ayrılmamış, kopmamışlardı. Bunun içindir ki, toplumların yaşayışı üzerinde kolaylıkla tesîr yapabiliyorlardı. Onlar, içinden çıktıkları kitlelerin ve fethettikleri yerlerin halklarının dışında veya uzağında kalmıyorlardı. Toplumlarıyla kaynaşmışlardı. Netîce olarak denebilir ki, eğer Osmanlı Devleti sonraki asırlarda daha da hızlı bir şekilde gelişip, yalnızca kılıç kuvveti ile değil, gönüllerde taht kurarak üç kıtaya yayılmış ve dünyanın gelmiş geçmiş en büyük ve güçlü devletlerinden birisi hâline gelebilmiş ise, bu, İslâm ahlâkına sımsıkı sarılmalarının netîcesidir. İslâm ahlâkını birçok güzel metotlarla tatbik etmelerindendir. Aksi hâlde, bu devletin böylesine güçlenip yaklaşık 6 asır ayakta kalması mümkün olamazdı. Bu hususta Osman Gâzînin vasiyeti ibretli bir vesîkadır. Ömrü İslâmiyeti yaymakla geçen Osman Gâzî, Müslümanları rahata, huzûra kavuşturmak için çalıştı. Vefât edeceği zaman, oğlu Orhan Bey’e gönderdiği vasiyetnâmesi, İslâmiyete olan sevgi ve saygısını ve halkının rahat ve huzûrunu düşündüğünü ve insan haklarına olan gönülden bağlılığını açıkça bildirmektedir: “Allahü teâlânın emirlerine muhâlif bir iş işlemiyesin! Bilmediğini din âlimlerinden sorup anlıyasın! İyice bilmeyince bir işe başlamıyasın! Sana itâ'at edenleri hoş tutasın! Askerine ihsânı eksik etmiyesin ki, insan ihsânın kulcağızıdır. Zâlim olma! Âlemi adâletle şenlendir. Ve Allah için cihâdı terk etmiyerek beni şâd et! Alimlere ri'âyet eyle ki, din işleri nizâm bulsun! Nerede bir ilim ehli duyarsan, ona rağbet, ikbâl ve hilm, yumuşaklık göster! Askerine ve malına gurûr getirip, dinden uzaklaşma! Bizim mesleğimiz Allah yoludur ve maksadımız Allahın dînini yaymaktır. Yoksa, kuru kavga ve cihângirlik da'vâsı değildir. Sana da bunlar yaraşır. Dâimâ herkese ihsânda bulun! Memleket işlerini noksansız gör! Hepinizi Allahü teâlâya emânet ediyorum.” Osmanlı sultanları, bu vasiyetnâmeye cândan sarılmış, devletin altıyüz sene hiç değişmiyen anayasası olmuştur. Osmanlıyı Osmanlı yapan bu düstur olmuştur. “Mal ile mülk ile ilgimiz yok!” 10.9.2005 Osmanlı Devleti’nin kurucusu Osman Gâzî’nin oğlu Orhan Gâzî, her gittiği yerde, Allah dostlarını arar sorar, hayır duâlarını almaya çalışırdı. Devletin hayâtiyetini devam ettirebilmek için, bunları hoşnut etmenin şart olduğuna inanırdı. Bir zaman İnegöl civârında, hayli derviş bulunduğunu işitti. Hemen dostu Korkut Alp'a haber göndererek, bu dervişler hakkında bilgi istedi. O da bu konuyu araştırıp, “ Bizim yörede, garip bir derviş vardır, dağda, ovada dolaşır. Kurtla, geyikle söyleşir. Mubârek bir kişidir” diye cevap gönderdi. Orhan Gâzî gelen haberciye, “Bu derviş acep kimin talebesidir? diye sordu. O da, “ Seyyid Vefâ hazretlerinin yolunda olduğunu söyler efendim” cevabını verdi. Orhan Gâzî, bu dervişin, üzmeden yanına getirilmesini istedi. Fakat, bütün uğraşmalara rağmen, bu kimseyi getiremediler. Orhan Gâzî merak edip gelenlere, “ Bu derviş niçin yanımıza gelmek istemez? diye sordu. “Efendim, bunlar gönül ehli kimselerdir. Her da'veti kabûl etmezler. Eğer gelmek îcâb ederse, kendiliklerinden gelirler. Siz fazla üzerine gitmeyiniz. Bir gün gelir, sizi memnûn eder” cevabını alınca, Orhan Gâzî, boynunu büktü. Beklemeye başladı. Uzun bir süre sonra bu derviş bir kavak ağacı fidesi alıp, Sultan Orhan'ın sarayına gitti. Elindeki ağacı sarayın bahçesine dikmek için çalışıyordu. Bunu görenler hemen gidip, Sultana durumu bildirdiler. Orhan Gâzî gelince, derviş, “Sultanım bu bizim hediyemizdir. Burada kaldığı müddetçe duâlarımız sizinle beraberdir” deyip, geldiği dağa gitmek üzere saraydan ayrıldı. Sultan Orhan da arkasına düştü. Bir müddet gittikten sonra ona yetişip sordu: - Senin rahat etmen için, şu İnegöl yöresini tümüyle sana verdim, lütfen kabûl eyle. - Bizim mal ile mülk ile ilgimiz yoktur. Mülk Allahındır, sen onu ehline ver. - Ehli kimlerdir? - Hak teâlâ dünya mülkünün idâresini senin gibi sultanlara verdi. Sen bununla Müslümanların işlerini gör! Onlara yardımcı ol! - Hiç olmazsa çok az bir yer kabûl et! - Peki o zaman kalbin kırılmasın, şu tepecik kâfidir. Ben vefât edince, oraya defnedersiniz. Dünyada mezar kazılacak kadar bir yer kâfidir. Orhan Gâzî az bir şey de olsa kabûl ettirebildiği için sevindi. Dervişin duâsını en sonunda alabildiği için memnûn oldu. Derviş vefât edince, o tepeye defnedildi. Sonra da üzerine türbe yapıldı. Şimdi oraya "Geyikli Baba" denilmektedir. Orhan Gâzî son derece merhametli, halîm, selîm birisi idi. Kolay kolay kızmaz, kızdığında da belli etmezdi. Çok âdildi. İslâm dininin emir ve yasaklarına çok bağlı idi. Orhan Gâzî'nin ahlâkına hayran olup, adâletine gıpta eden Hıristiyanlar, O'nun idâresine geçmeyi gönüllü olarak isterlerdi. Birçok Hıristiyan belde, kendiliğinden idâresini kabûl etmişlerdi. Her zaman âlimlerle, evliyâ ile istişâre eder, fırsat buldukça onların sohbetlerini kaçırmazdı. Çok mükemmel bir idâreci idi. Osmanlı nüfûzunu artırıp, devleti müesseseleştiren O'dur. Oğluna yaptığı vasiyette dedi ki: "Oğul, saltanatınla, mağrûr olma! Unutma ki, dünya Sultan Süleyman'a kalmamıştır. Saltanat, Allahü teâlânın dinine hizmette büyük bir fırsattır. Bu fırsatı iyi değerlendir! Ey oğul, adâletle hükmeyle! Gâzîleri gözet! Dine hizmet edenlere hizmeti şeref say! Fakîrleri doyur. Zâlimleri cezâlandırmada gecikme! Adâletin en kötüsü, geç tecellî edendir. Sonunda, hüküm isâbetli bile olsa, geciken adâlet zulümdür." "Diline sahip olan ne mutlu!" 16.9.2005 Dil için, kendisi küçük; fakat, cürmü, yaptığı işler büyük demişlerdir. İnsanın başına gelen işler, genelde dili sebebiyle gelir. Dilini tutanın, başı selâmette olur. Nitekim Resûlullah efendimiz, "Diline sahip olan ve kusûrlarına gözyaşı döken kimseye ne mutlu!" buyurmuştur. Evliyânın büyüklerinden Hasan-ı Basrî hazretleri dili şöyle anlatır: Hikmet sâhibi insanın dili, kalbinin ötesindedir. Bir şey konuşmak istediği zaman, önce kalbine gelir. Eğer faydalı bir şey ise konuşur. Değilse konuşmaz. Kalbi onu dile birakmaz. O da konuşamaz. Câhillerin ise kalbi, dilinin ötesindedir. Bir şey konuşmak istediği zaman, o şey geriye doğru kalbe gitmez. Diline geleni hemen konuşur. Resûlullah efendimiz, Ebû Zer-i Gıfârî hazretlerine şöyle buyurdu: “Aklı olan bir kimsenin dilini tutması gerekir. Konuştuğu her sözün hesabını vereceğini bilen bir kimse az konuşur. Ne dünyasını ve ne de âhıretini ilgilendirmeyen sözler sarfetmez.” Hazret-i Ali buyurdu ki: Ben, Resûlullah efendimizden işittim, şöyle buyurdu: “Akıllı insana yaraşan; geçim husûslarının, âhıreti ilgilendiren hâllerin ve aîlevî mes'elelerin dışında, konuşmamaktır. Hâline bakmak, dilini ve midesini faydasız şeylerden ve harâmdan korumaktır.” Bir defasında Lokman Hakîm, Davûd aleyhisselâma gitmişti. Yanına varınca onun zırh dikmekte olduğunu gördü. Bunun ne işe yaradığını merâk etti. Fakat sormadı. Hikmet ehli olması ona engel oldu. Dilini tuttu. Davûd aleyhisselâm zırhını bitirince ayağa kalktı. Onu giydi. Sonra, “ Harp için zırh ne iyi şey! Harp için zırh yapan insan ne iyi insan!” dedi. Sormadan sorusunun cevabını alan Lokman Hakîm de şöyle dedi: “Sükût gerçekten bir hikmet imiş. Yazık ki onu yapan azdır.” İlim bir kemâldir, bir zînettir. Sükût da selâmettir. Konuşmalarda sözü uzatmamalıdır. Sükût eden, konuşmayan pişmanlık duymaz. Fakat kişi konuştuklarından defalarca pişmanlık duymuştur. "Yiğidi öldüren, ayak sürçmesi değil, dil sürçmesidir " demişlerdir. Yiğit, dilinin hatâsı sebebiyle değerini düşürür. Hapsedilmeğe dilden daha lâyık bir şey yoktur. Kişinin dilinde, konuşmasında, kendisini hiç ilgilendirmeyen nice sözler bulunur. Onu ağza sağlam bir kilitle kilitlemek gerekir. Şakacı kimselerden çıkmış nice sözler vardır ki, âdetâ yaydan fırlamış bir ok gibi sâhiplerini ansızın mahvetmişlerdir. Başkasını güldüreyim derken kendisi küfre düşmüş, dinden çıkmıştır. Sükût etmek, şaka sözden de hayırlıdır. Sükût eden selâmet bulur. Mutlaka konuşmak zorunda kalan âdil konuşmalıdır. Dostların yanında da ifrâta kaçmamalıdır. Hikmet ehlinden biri buyurdu ki: Sükûtta, dili korumada, yedibin fayda vardır. Bu yedibin faydanın tamamı yedi cümle ile ifâde edilmiştir. Bu yedi cümle şunlar: 1- Sükût, zahmetsiz, meşakkatsiz bir ibâdettir. 2- Sükût, mücevhersiz bir zînettir. 3- Sükût, kuvvetsiz, hâkimiyetsiz bir heybettir. 4- Sükût, sûrsuz bir kaledir. 5- Sükût, hiç bir kimseden özür dilemeğe muhtâç olmamaktır. 6- Sükût, Kirâmen Kâtibin meleklerinin rahatıdır. 7- Sükût, kusûrlarla ayıpların birer örtüsüdür. Âlimin süsü, câhilin örtüsüdür. En iyi ve en kötü iki şey 17.9.2005 İnsanın bedeni genel olarak şu üç kısımdan meydana gelmiştir: Birircisi, kalbidir. İkincisi, dilidir. Üçüncüsü de vücudunun diğer uzuvlarıdır. Cenâb-ı Hak, bu üç kısımdan her birine bir özellik, bir şeref vermiştir. Meselâ kalbi, kendini ve birliğini tanıyacak kabiliyette yaratmak sûretiyle onu şereflendirmiştir. Dili ise, kendisinden başka ilâh bulunmadığına şehâdet edecek ve Kur'ân-ı kerîm okuyacak bir yetenekte yaratmak sûretiyle şereflendirmiştir. Diğer uzuvları da namaz kılacak, oruç tutacak ve diğer ibâdetleri yapacak bir kabiliyette yaratarak şereflendirmiştir. Ayrıca, Allahü teâlâ, insan vücudunun her bir organına bir gözcü, bir muhâfız dikmiş; kalbin muhâfazasını ise, kendi velâyeti altına almıştır. Öyle ki, kulun kalbindekini Allahtan başkası bilemez. Allahü teâlâ, insanın diline birtakım muhâfızlar koymuştur. Meselâ Kur'ân-ı kerîmde, “İnsanoğlu bir söz sarfetmeye dursun, onun yanında mutlaka hazır bir gözcü vardır” buyurulmuştur. Diğer uzuvlara da birtakım emirler ve yasaklar yüklemiş, bazı şeyleri yapmakla, bazılarından da sakınmakla onlar sorumlu tutulmuştur. Bütün bunlardan sonra da, her bir organın, mükellef olduğu vazîfeye vefâ göstermesi; îmânda sebât etmesi, kimseye hased etmemesi, hıyânet etmemesi, hîle yapmaması gerekir. Dilin vefâsı, gıybet etmemesi, yalan söylememesi, lüzûmsuz, boş sözler sarfetmemesidir. Diğer organların vefâsı da, Cenâb-ı Hakkın emirlerine karşı gelmemesi, hiç bir müslümana sıkıntı, ezâ vermemesidir. Bir kimse, kalbin mükellef olduğu şeyleri, dil ile reddederse o kâfir olur, dinden çıkar. Âzâsının mükellef olduğu şeyleri edâ etmezse, meselâ kalb ile tasdîk ve dil ile ikrâr etmekle beraber, namazını kılmaz, orucunu tutmazsa o da günâhkâr olmuş olur. Bir defasında hazret-i Ömer, bir genci görünce şöyle buyurdu: “Delikanlı! Eğer üç şeyin kötülüğünden kendini korursan, geçlik çağının sebep olduğu şeyden korunmuş olursun: Dilinin kötülüğünden, cinsî arzularının kötülüğünden, bir de midenin kötülüğünden korunursan, kendini gençliğin kötülüklerinden korumuş olursun.” Hazret-i Lokman Hakîm birisinin işinde çalışıyordu. Çalıştığı kimse, “Şu koyunu kes ve en güzel iki parçasını pişirip bana getir!” dedi. Hazret-i Lokman koyunu kesti, yüreği ile dilini pişirip efendisine sundu. Başka bir zaman da, en kötü iki parçasını istedi. Hazret-i Lokman, bu defa da yine yüreği ile dilini pişirip götürdü. O kimse bunun sebebini sorunca buyurdu ki: “Temiz oldukları takdirde bedende kalb ile dilden daha güzel iki et parçası yoktur. Pis oldukları takdirde ise onlardan daha kötü iki et parçası yoktur.” Peygamber efendimiz, Muâz İbni Cebel hazretlerini Yemen'e göndermişti. Hazret-i Muâz, vedâ edip ayrılırken şöyle dedi: - Yâ Resûlallah bana nasîhat et. Resûlullah efendimiz dilini işâret ederek buyurdular: - Diline sâhip ol. Muâz, tekrar nasîhat istedi. Peygamber efendimiz, - Yâ Muâz! İnsanların yüzüstü Cehenneme düşmelerine sebep, dillerinden başkası değildir, buyurdu. Osmanlıların başarı sırrı 23.9.2005 Osmanlıların, türlü türlü kanı taşıyan, türlü dil konuşan, başka başka âdet ve ananelere bağlı olan milyonlarca insanı, aralarındaki farkları bıraktırarak, bir inanç veya fikir etrafında toplayıp, muazzam bir imparatorluk kurduklarını biliyoruz. Osmanlıların bu başarısı yanlızca askerî değildi. Yani kaba kuvvete dayanmıyordu. Askerî yöntem Osmanlıların başvurdukları en son çâre idi. Öyleyse, onları mefkûrelerine ulaştıran ve uzun ömürlü kılan esas âmiller nelerdi? Bu başarıyı kazanmakta nasıl ve hangi metodları kullanmışlardı? Başarılı olmalarını sağalayan birçok metodları vardı. Bu medodlardan biri, belki de en önemlisi örnek bir hayat sunmalarıdır. Anadolu'da yerli halka, gerek inançları ve töreleri, gerekse daha geniş ifâdesi ile kültürleri üzerinde herhangi bir baskı uygulanmamıştır. Avrupa ortaçağında görülen engizisyonlar ve benzeri uygulamalar, İslâm âleminin hiçbir devrinde görülmediği gibi, Osmanlılarda da ne devlet ve ne de diğer ileri gelenlerce veya belli bazı teşkilatlarca bilinen ve uygulanan şeyler değildi. Aksine tam bir inanç hürriyeti hâkimdi. Çünkü, İslâmiyetin, "Dinde zorlama yoktur" prensibine Osmanlılar sâdık kalıyorlardı. Kimse zorla Müslüman olmaya zorlanmıyordu. Yaptıkları tek şey; yerli halk arasına Müslüman Türklerin getirilerek yerleştirilmesi, kendi inançlarının gereğini en arı ve duru hâliyle yaşamak suretiyle onlara bir alternatif sunmaları idi. Bu şekilde, yerli halk, kendi hayat tarzları ile Müslüman Türklerin hayat tarzlarını görüp, mukayese yapabilme fırsatına sahip kılınmış oluyorlardı. Bu gâye ile Yıldırım Bayezid, İstanbul'u muhasara ettikten bir müddet sonra Timur Han ile araları açılınca, muhasarayı kaldırmak için Bizans ile anlaşırken koydurduğu anlaşma maddelerinden birisinin gereği olarak İstanbul'un Sirkeci kesiminde, Taraklı, Göynük beldelerinden ve Karadeniz sahillerinden 700 hanelik bir Müslüman-Türk mahallesi kurdurmuştur. Bu tür faaliyetlerin asıl maksadı İslâm ahlâkını gayrı müslimlere tanıtmaktır. Bu tanıtma faaliyetlerine baskı denilemeyeceği gibi, propaganda demek bile güçtür. Çünkü, hiçbir propoganda ve hiçbir reklam gerçeğin yüzde yüz ifâdesi değildir. Bu örnek yaşayış ise gerçeği aynen yansıtmaktır. Osmanlıların ilk dönemlerindeki kültürel tanıtım faaliyetlerinde ve bilhassa iskân edilen nüfus içerisinde gönüllü olarak yer alan, yahut da başka uç bölgelerine kendiliklerinden giderek yerleşen, tekke ve tasavvuf mensuplarının da önemli payları olmuştur. Sadece Anadolu'nun değil, birçok ülkenin fethinde, tasavvufun güzel ahlâkı ile bezenmiş kimselerin büyük rolü olmuştur. Resûlullah efendimiz, Hudeybiye anlaşmasını, bütün olumsuz maddelerine rağmen, bir maddesi için kabûl etmişti. Bu madde, Müslümanların müşriklerle rahatça görüşebilmelerini sağlamaktaydı. Bu görüşmeler ile birçok müşrik Müslüman olmuştu. Bir şeye inandırmanın en kolay, en sağlam yolu, görerek yaşıyarak örnek olmaktan geçer. Meselâ eskiden Alperenler denilen kimseler vardı. Bunların her biri, tasavvuf büyüklerinin sohbetlerinde, dergâhlarda yetişmiş kimselerdi. Dînimizin güzel ahlâkı ile bezenmişlerdi. Hâl ile, söz ile, yaşayış ile örnek kimselerdi. İslâmiyeti yaymak için kendilerini adamışlardı. Eshâb-ı kirâm gibi geri dönmemek üzere çeşitli memleketlere dağılmışlar, oralarda İslâmiyeti tanıtmakla ömürlerini tamamlamışlardı. Tâ Semerkant'tan, Buhara'dan kalkıp Anadolu'ya, Rum diyârına gelmişlerdi. Osmanlılarda tolerans 24.9.2005 Osmanlılar, muazzam güç ve kudretlerinin yanında çok sâde kaldılar. Gösterişe değil mütevâziliğe önem verdiler. Kendilerine tâbi bir devlet haline getirdikleri Bizans sarayları yanında, kaldıkları yerler sıradan bir köşk mesâbesinde idi. İçerisinde yaşanılan hayat da, güçlerine göre sâde ve çok basitti. Gösterişten, şâşâdan uzak kaldıkları gibi, yerli halka, biz üstünüz, istediğimizi yaparız gibi tahakkümde bulunmadılar. Onlara çok müsamahakâr davrandılar. Osmanlıları hedeflerine ulaştıran yöntemlerden birisi de, zaten budur. Onlar fetih bölgelerinde yerli halka karşı öylesine müsamahakârâne davranıyorlardı ki, yerli halk bu davranışları kendi yöneticilerinin yönetim tarzları ile mukâyese ettiklerinde arada muazzam bir fark olduğunu görüyorlardı. Bu fark da onların gönüllerinin İslâma ve dolayısıyla Osmanlılara ısınmasına sebep oluyordu. Bunu yabancılar bile dile getirmektedir. Meselâ, yabancı bir tarihçi Gibbons bu husûsta şunları yazmaktadır: "Osman Gâzi, dîninde o kadar saf ve temiz idi ki, sanki, büyük adaşı halîfe Osman'ın ve daha evvelki halîfelerin ikinci nüshası idi. Dînî gayreti ile heyecanlı olmak ve dînî, hayatta en birinci ve evvelki gâye yapmak manâsına alınırsa; Osman Gâzi mutaassıptı yanî dinden tâviz vermezdi. Fakat, başkasının inancına da karışmazdı. Kimseye zulmetmezdi. Eğer bunlar, Hıristiyanlara ezâ etmeye, sıkıntı vermeye kalkmış olsa idi, Rum ve Ermeni kiliselerini yıktırmış olsaydı, Osman oğullarının bu kadar gelişmesi, yerli halkın Müslüman olması mümkün olmazdı. Atilla ve Cengiz Han, aynı ırktan olmalarına ve göz kamaştırıcı muzafferiyetlerine rağmen, akıncı olarak kalmışlardır. Başarıları devamlı olmamıştır. Kalıcı bir imparatorluk kuramamışlardır. Kendi milliyetlerini bile muhafaza edememişlerdir. Karadeniz'in güneyinden Avrupa'ya geçen Türkler Müslüman olup, dinleri için mücadele etmedikleri için eriyip yok olmuşlardır. Osman Gâzi’nin eseri, onlarınkinden daha devamlı ve neticeleri itibariyle tesîri çok daha geniş ve şumüllü idi. Çünkü O, sükûnet içerisinde iş görüyor, evvelkileri ise boru ve trampet sesleri arasında yakıp-yıkıyorlardı. Şu hâlde O'na bunların üstünde bir mevki vermemiz icâbeder. Filhakika bunlardan acaba hangisi bir millete adını verebilmiştir?!.. 600 küsûr sene hüküm sürebilmiştir.?" Gerçekte Osmanlılar, devlet eliyle ve gönüllü tasavvuf ehli dervişler vâsıtasıyla İslâmı tanıtmaya çalışırken, muhataplarına son derecede müsamahakârâne davranmışlardır, zorlamalara iltifat etmemişlerdir. Hıristiyan halk, kendi dinleri ve din adamları ile bu yeni din ve dînin temsilcilerini karşılaştırdıkları zaman, aradaki farkı ve üstünlüğü açık bir şekilde görmüşler ve kendiliklerinden İslâmı benimsemişler ve Türk-İslâm kültür dairesi içerisine girmişlerdir. Meselâ şu olay bu konuda bize gerekli fikri vermeye kâfidir sanırız: Bursa uzun zaman kuşatmadan sonra, "kimsenin canına dokunulmayacağına" dâir antlaşma yapılarak teslim alındıktan sonra, şehri terketmiyerek orada gönüllü olarak kalan Tekfur'un vezirinin, Rumların şehri teslim sebepleri sorulduğu zaman Orhan Gâzî'ye verdiği cevap ilginçtir: "Sizin devletiniz günden güne büyüdü, bizim devletimiz küçüldü. Babanızın idâresine geçen köylülerimiz memnun kalıp, size itâat ettiler. Bir daha bizi anmadılar. Rahat oldular ve biz de bu rahatlığa heves ettik" diyor ve sonra da şunları ekliyor: "Tekfur yaramaz insan oldu... Bu âlemin değişmesi eksik değil. Şimdi gerileme sırası bize geldi..." Çok konuşan çok yanılır 30 Eylül 2005 Cuma İnsanın yaşayışında, dünya ve âhiret hayatında, dilinin, konuşmasının büyük önemi vardır. İnsan bir söz ile müslüman olduğu gibi, bir söz ile de dinden çıkabilir. Kişinin dili, konuşması, onun iç düyasından dışarıya açılan bir perceresidir. Ağzını açar açmaz hemen kötü söz söyliyen kimse için hemen karar verilir: Bu kimse, ahlâksız terbiyesiz biri. Bunun için, sözüne dikkat etmeli, kötü, faydasız söz söylememelidir. Hadîs-i şerîfte, “Fuhş, kötü söyliyenlerin Cennete girmeleri harâmdır” buyuruldu. Yanî, Müstehcen, kötü, ayıp söz söyleyen bunun azâbını çekmedikçe Cennete giremez. Kötü söz söylemeyi alışkanlık hâline getiren hayâsız olur. Bir hadîs-i şerîfte, “Hayâ, îmândandır. Fuhş, kötü söylemek, cefâdandır. Îmân Cennete, cefâ Cehenneme götürür”buyuruldu. Hayâ ve îmân birlikte bulunur. Biri yok olursa, diğeri de yok olur. Kadın hayâsı da şehveti de, erkekten dokuz kat fazladır. Bir hadîs-i şerîfte, “Fuhş, kötü söz, insanın lekesi, hayâ, zîynetidir”buyuruldu. Kötü söz söylemek ile ilgili, hattâ lüzümsuz, boş söz söylemenin zararları ile ilgili büyüklerimizin pek çok sözleri vardır. Evliyânın büyüklerinden Hasan-ı Basri hazretleri buyurdu ki: Çok konuşan çok yanılır. Çok malı, mülkü, serveti olup da onu yerinde ve zamanında harcamayanın hesâbı çok zor olur. Ahlâkı kötü olan, kendisini azâba atar. Süfyân-ı Sevrî hazretleri buyurdu ki: Suçsuz bir insana bir ok atmak, ona dil uzatmaktan daha iyidir. Çünkü dil uzatma, hiç bir zaman hedefinden şaşmaz. Atılan bir ok ise ba’zan hedefe isâbet etmiyebilir. Ebû Sa’îd-i Hudrî hazretleri buyurdu ki: İnsanoğlu sabahleyin kalkınca, onun bütün uzuvları diline şöyle derler: “Ey dil! Allah seni doğru yola sevketsin. Zîrâ sen doğru yolda olursan, biz de doğru yolda oluruz. Sen doğru yoldan saparsan, hepimiz saparız. “ Eshâb-ı kirâmın büyüklerinden Ebû Zer-i Gıfârî hazretleri, Kâbe’nin yanında durarak şöyle dedi: “Ey ahâli, sizden biri bir yolculuğa çıkmış olsa, azıksız aslâ çıkmaz. Mutlaka bir yol hazırlığı yapar. Yanına yiyecek, içecek, para vesâire alır. Dünya hayâtında bir yolculuğa çıkan bir insan, azık almadan çıkmazsa, ya âhıret yolculuğuna çıkacak birisi, azıksız nasıl çıkar?” Orada bulunanlar, “Bizim âhıret azığımız nedir ey Ebû Zer?” diye sorunca, şöyle cevap verdi: “Dünyayı iki kısma ayırınız. Birini dünyalık elde etmeğe, diğerini de âhiret hazırlığı yapmağa tahsîs ediniz. Üçüncüsü size zararlı olur, fayda vermez. Konuşmalarınızı ikiye ayırınız. Biri, dünyevî mes’elelerinize faydalı olacak husûslara tahsîs edilmiş olsun. Diğeri de ebedî âhiret hazırlığı husûslarına ayrılmış olsun. Üçüncüsü faydalı olmaz, zararlı olur. Malınızı, mülkünüzü, servetinizi ikiye ayırınız. Bir kısmını âile efradınızın geçimine harcayınız. Diğer kısmını da âhiret hazırlığı için hayır yollarına sarfediniz. Üçüncüsü faydalı olmaz, zararlı olur. Îsâ aleyhisselâm şöyle buyurmuştur: “Faydasız söz konuşmayınız ki kalbiniz kararmasın. Kararmış kalb Allahtan uzaktır. Fakat siz bunun farkına varamazsınız.” Eshâb-ı kirâmdan birisi buyurdu ki: “Kalbinde bir karartı, bedeninde bir gevşeklik, rızkında bir kıtlık görürsen, bil ki, sen mutlaka lüzûmsuz, boş şeyler konuşmuşsundur.” “Yaradanından korkmayan kimse...” 1.10.2005 Osmanlı Devleti'nin kurucusu, Osman Bey'in vefâtına yakın oğlu Orhan Bey'e yaptığı vasiyeti şöyle: "Oğul, din işlerini herşeyden evvel ele alıp, yürütmek birinci vazîfen olsun! Sakın bu husûsta gevşeklik yapmayasın! Çünkü, bir farzın yerine getirilmesine vesîle olmak, bütün dünyaya sahip olmaktan çok daha iyidir. Din gayreti olmıyan, sefâlete, perişanlığa düşer. Dini bütün olmıyan kimselere devlet işlerini verme. Zîrâ, Yaradanından korkmıyan bir kimse, yarattıklarından hiç korkmaz. Zulümden ve bütün bid'atlerden yanî dinde yeri olmıyan şeylerden son derece uzak dur. Seni zulme ve bidate teşvîk edip, sürükleyenleri devlet hizmetinden uzaklaştır, uzaklaştırmazsan bu senin yıkılışına vesîle olur. Allah rızâsı için, devlet hizmetinde ömrünü tüketen sâdık devlet adamlarını dâima gözet! Böyle kıymetli kimselerin vefâtından sonra, çoluk-çocuğunu koru, ihtiyaçlarını karşıla! Kimsenin mülküne dokunma, hak sahiplerinin hakkını ver! Lâyık olanlara, ikrâm ve ihsânda bulun! Bilhassa, askerleri iyi koru, bunların ihtiyaçlarını karşıla, rahat olmalarını sağla! Devletin ayakta kalmasını sağlıyan, hakîkî âlimleri ve fazîlet sâhiplerini, edip ve yazarları, san'at erbâbını koru! Onlara hürmet, ikrâm ve ihsânda bulun! Bir ülkede olgun bir âlimin, bir evliyânın, bulunduğunu duyarsan, onu memnûn ederek ülkene getir. Onlara her türlü imkânı tanıyarak ülkene yerleştir ki, din ve devlet işleri nizama girsin! Sakın orduya ve zenginliğe mağrûr olma! Hakîkî âlim ve âriflere hürmet edip, sarayında onlara yer ver. Benim hâlimi örnek al! Hiç lâyık olmadığım hâlde, bunlara hürmet ettiğim için, bu duruma geldim. Allahü teâlânın nice ihsânlarına kavuştum. Müslümanları ve sana itâat eden gayr-i müslîm kimseleri himâye et! Devletin parasını, isrâf eyleme, ihtiyaçların dışında harcama! Senden sonra geleceklere de aynı nasîhatte bulun! Dâima âdalet ile hükmeyle! Ey oğlum, bir işe başlıyacağın vakit, Allahü teâlâya sığın! Gücüne, kuvvetine, askerine güvenme! Halkını memnûn et! Halkının sana karşı olan güveninin sarsılmasından son derece sakın! Allahü teâlânın emirlerine aykırı iş yapmayasın! Bilmediğin şeyleri, âlimlerden sorup anlıyasın! İyice bilmeden bir işe başlamayasın! Her zaman ihsân sâhibi olasın. İnsan, ihsânın kulcağızıdır. Allah için cihâdı terk etmiyerek benim rûhumu şâd eyle! Şunu da bil ki, bizim yolumuz, Allah yoludur. Maksadımız Allahü teâlânın dinini yaymaktır. Yoksa kuru bir cihangirlik davâsında değiliz. Sana da zaten bunlar yaraşır. Hepinizi Allahü teâlâya emânet ediyorum." Osmanlı sultanları yukarıdaki vasiyete candan sarılmış, devletin altıyüz sene hiç değişmiyen anayasası olmuştur. Osman Gâzî Osmanlı Padişahlarının ilkidir. 1258'de Söğüt'te doğdu. Çocukluğundan beri iyi bir eğitim gördü. Mükemmel bir asker ve devlet adamı olarak yetişti. Sık sık, Edebâli hazretlerinin dergâhına gider, misâfir olurdu. Daha sonra da damadı oldu. ------------------------------------- HUZURUN KAYNAĞI AİLE Kitabının ikinci baskısı çıktı. Mevcutu kalmadığı için bulamayanlar, Arı Sanat Yayınevi’nden (0212 520 41 51) ve kitapçılardan temin edebilirler. Ramazana saygının mükafatı 7.10.2005 Bir Müslüman inançlarının gereğini tam yapamıyorsa en azından bundan üzüntü duyması ve başkalarının ibadetlerine saygı göstermesi gerekir. Örneği mübarek Ramazan ayındayız. Ramazan ayına saygılı olmak, hürmet göstermek, şartlarına uygun olarak oruç tutmakla, namaz kılmakla ve dinin diğer emir ve yasaklarına uymakla olur. Herhangi bir özür ile oruç tutamayanların, bu aya hürmet için, oruç tutamadıkları günlerde, gizli yemeleri ile olur. Çünkü, bu aya, oruç tutana hürmetsizlik imanı tehlikeye sokar. Oruca hürmet çok önemlidir. Eskiden, bugünkü gibi değildi. Bırakın Müslümanları, gayrı müslimler bile Müslümanların orucuna hürmet ederler, açıktan yemezlerdi. Geçmiş zamanlarda yine böyle bir Ramazanda, gayrı müslim bir kimse, evine geldiğinde, çocuğunu, evin önünde açıktan yemek yerken görür. Hemen oğlunu azarlar: - Evladım, bilmiyor musun, bugün müslümanların oruç tutma günü. Nasıl böyle onların gözü önünde karnını doyuruyorsun? Çabuk gir içeri! Bir daha böyle, açıktan yediğini görmeyeyim! Aradan bir zaman geçtikten sonra, bu kimse vefat eder. Bu kimseyi, Müslüman komşusu rüyada görür. Kendisini çok güzel yerlerde, rahat bir şekilde görünce, merak edip kendisine, “Senin bulunduğun bu yer neresidir?” diye sorar. “Cennettir.” Cevabı üzerine, “Peki dünyada iken, İslâm dinine sen inanmazdın. Nasıl oldu da cennete girdin?” sorusunu sorar: “Doğru, son zamanlarıma kadar Müslüman değildim. Fakat, vefatıma yakın, iman edip, müslüman oldum.” der. Nasıl Müslüman olduğunu da şöyle anlatır. Bu büyük nimete kavuşmama sebep şu: Birgün Ramazanda, çocuğumu açıktan yemek yediği için azarlayıp, ondan, oruca hürmet etmesini istemiştim. Cenab-ı Hak, beni bu hürmetim sebebiyle âhir ömrümde, iman ile şereflendirdi. Gördüğün gibi cennette rahat içindeyim. Her zaman bilhassa bu ayda, Allahü teâlânın gadabına sebep olabilecek bütün kötülüklerden, haramlardan sakınmak, iman, ibadet bilgilerini, haramları öğrenmek, kul haklarından sakınmak, varsa helalleşmek, günahlardan tevbe etmek lazımdır. Bu ayda eski günah yüklü defterleri kapatıp tertemiz yeni bir defter açma ayıdır. İnsanın bir yıllık yaptığı yanlışları, günahları hatırlayıp bunlardan uzaklaşma ve bir daha geri dönmemek için fırsat ayıdır. Herşeyden önce, itikadı düzeltmelidir. İslâm büyüklerinin bildirdiği itikadı öğrenmek ve buna göre inanmak lazımdır. İtikad düzgün olmazsa, tutulan oruçların, yapılan diğer ibadetlerin, bir faydası olmaz. Çünkü, itikadı bozuk olanların, yani Peygamber efendimizin, Eshabının bildirdiği şekilde inanılacak şeylere inanmayanın muhakkak cehenneme gidecekleri hadis-i şerifte bildirilmiştir. Bunun için, ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı ilmihal kitaplarını alıp okumalı, doğru imanı öğrenmeli, ibadetleri yapmalı, haramlardan sakınmalıdır. Allahü teâlâ, şartlarına uygun yapılan tevbeleri kabul edeceğini vâdetmiştir. Böyle mübarek günleri, ayları fırsat bilip, çok çok tevbe-istigfar etmeli, affedilmek için, cenab-ı Hakka yalvarmalıdır. Sonra ibadetleri, haram ve helal olanları öğrenmeli ve bunlara göre ibadet yapmaya çalışmalıdır. Kıymetli zamanlarda, bu bilgileri okumak, öğrenmek, nafile namazdan ve diğer bütün nafile ibadetlerden çok kıymetlidir. Ramazan orucu, İslâmın temel direklerinden biridir. Bu direği zedelemeyelim. Aksi halde, bina çöker... Hem dünyamız hem de ahıretimiz harap olur. İşte yardım böyle yapılır! 8.10.2005 Artık her şey yabancılaşmaya, sunîleşmeye, sahteleşmeye başladı zamanımızda. Arkadaşlık, dostluk, komşuluk vs. Son senelerde bununla da kalmadı, ibadetlerimize, hayır hasenatımıza da yansıdı bu sunîlikler, riyakârlıklar, gösterişler... Eskiden,”Sağ elinin verdiğini sol elin duymayacak” prensibi gereği, en yakınları bile yapılan yardımlardan haberi olmazdı hayırsever kişinin. Yaptığı iyiliği söylemek utanılacak bir işti. Yanında, yaptığı hasenatı konuşulduğunda, kulaklarına kadar kıpkırmızı olurdu o insan. Şimdi küçücük bir çeşmede bile boydan boya büyük harflerle, “Bu çeşme filânca tarafından yaptırılmıştır” levhasını görüyorsunuz. Hastahaneye gidiyorsunuz, süslü püslü levhalarda yazıyor: “Bu ünite filânca iş adamı tarafından yaptırılmıştır.” Bunlar sadece iki örnek... Yapılan hayır hasenatın kabul olması için, buna riyanın, yani gösterişin karışmamış olması; o işin Allahla kişi arasında kalması lâzımdır. Yapılan hayır hasenat; birilerinden “aferin” almak veya kendinin veya firmasının reklâmı için yapılıyorsa, o, hayır olmaktan çıkar. Gazetelere, TV’lere verilen ücretli reklâma döner. Yapılan iş, Allah rızası için değil de başkaları için yapılırsa, ahirette, Allahü teâlâdan karşılığını almak için gittiğinde, kendisine, “Sen o yaptığını aferin desinler diye yapmıştın. Nitekim aferin de dediler. Şimdi ne istiyorsun? Kimin için yaptıysan karşılığını git ondan iste!” denecektir. Eskiden Ramazanlarda, mübarek günlerde, çoğunlukla kılık kıyafet değiştirmiş, yani eski söyleyişi ile tebdil giyinmiş zenginler, hiç tanınmadıkları yerlere giderler; bakkal, kasap, manifatura vs. dükkânlarına girerler, müşterisi olmadığı bir zamanda yumuşak, mütevazı bir ifade ile, derlermiş ki, “Borç defterinizi açar mısınız?” Esnaf, onun tavrından ne maksatla geldiğini bilirmiş.... Defteri çıkarınca da, gelen kimse, durumuna göre şöyle dermiş: “Lütfen, baştan on sahifenin toplamını yapar mısınız?” “Silin borçlarını... “ der, öder çeker gidermiş... Esnaf da arkasından “Allah hayrını kabul etsin...” dermiş. Borcu ödenen, borcunu ödeyenin kim olduğunu; borcu sildiren de , kimi borçtan kurtardığını bilmezmiş. Çünkü hepsi sadece Allah rızası içinmiş... O günkülerin söyleyişi ile “rızayı İlâhi için” (Mesela günümüzde de, yurda gidip, on öğrencinin yıllık masrafı ne kadar deyip gizlice ödenemez mi?) İşte dinimizin emrettiği sadaka, hayır hasenat böyle yapılır. Böyle yapılırsa ahirette karşılığını bulur; aksi takdirde karşılığını alamayacağı gibi, riya, gösteriş karıştırdığı için hesabını verecektir. Bunu bir yerde anlatınca hemen sordular: “Esnaf daha sonra borçluya bunu haber vermez ve ayrıca ondan da alırsa?” “Hayır!... Böyle bir şeyin olması mümkün değil” dedim. Sebebini de şöyle izah ettim: Bir toplumda günlük hayatta geçerli olan değerler bir bütündür. Ayrıca, sağlam bağlarla bağlıdırlar birbirlerine. Böylesine iyi niyetli ve hassas bir toplumun içinden, öylesine nankör ve ahlâksız biri çıkmaz. Belki istisna kabilinden çıksa bile iflâh omaz; o toplumda barınamaz... Çünkü, hakim olan iyilikler, kötülükleri boğar. Şer sahibi, kötülükte ne kadar tecrübe sahibi olursa olsun, hiç ummadığı anda maskesi düşer... Hele yalnızca doğruluğun, dürüstlüğün, havadaki oksijen kadar yüreklere yaşama gücü verdiği o günlerde... Bunun için geçmişteki olayları değerlendirirken o günün şartlarını göz önünde tutmak gerekir. Yoksa varılan sonuç insanı yanıltır. Her sistem, bu sistemi kabullenmiş, canı gönülden sevmiş insanlar ile işler. Yaşayışı, değerleri çok farklı olan zamanımızın insanı ile bu yolu ihya etmek elbette mümkün değil... Allahü teâlânın övdüğü kimse 14.10.2005 Yapılan hayır hasenata bire yetmiş sevap verildiği bu mübarek Ramazan ayında az çok demeden insanlara yardımcı olmaya çalışılmalıdır. Atalarımız, “Çok veren maldan, az veren candan” demişlerdir. Önemli olan verilenin azlığı çokluğu değil, ne niyetle verildiğidir. Niyetin ne kadar önemli olduğunu bildirmek için eshab-ı kiramdan Sehl bin Hanif hazretlerinin başına gelen ibretli olayı nakletmek istiyorum: Sehl bin Hanîf hazretleri, Peygamber aleyhisselâmın yanından hiç ayrılmazdı. Devamlı O'nun hizmetlerinde bulunmayı bir şeref sayar, bütün savaşlara katılırdı. Hendek gazâsına katılarak, savaşta büyük kahramanlıklar göstermişdi. Hicretin sekizinci yılında Mekke fethine de katılmış, hemen bunun ardından Hüneyn gazâsına iştirak etmişti. Burada bütün kuvvetiyle düşmanlarla savaşmıştır. Sehl bin Hanîf hazretlerinin bu üstün gayreti ile ilgili olarak hakkında Allahü teâlâ tarafından bir âyet-i kerîme bile gönderilmiştir. Şöyle ki: Hicretin dokuzuncu yılında, Peygamber aleyhisselam Tebük savaşı hazırlığına başlayınca, bütün Eshabı yardıma çağırdı. Peygamberimizin teşviklerinin sonunda bilhassa zengin olanları çok miktarda yardım ettiler. Bu hâli gören Sehl bin Hanîf hazretleri çok duygulandı. Fakir olduğu ve Peygamberimizin bu yardım davetine katılamadığı için çok üzüldü. Hemen eve gidip çocuklarının ihtiyaçları için ayırmış olduğu iki ölçek hurmayı getirerek Peygamber aleyhisselâma teslim etti ve, “Ey Allahü teâlânın Resûlü! Bundan başka evde hiçbir yiyecek şeyimiz yoktur. Bu benim ve kızımın yardımlarıdır. Kabûl buyurunuz ve bize bereketle duâ edin” diye yalvardı. Peygamber aleyhisselâm, hazret-i Sehl bin Hanîf'in getirdiği hurmaları bizzat kendi mübârek elleriyle diğer hurmaların üzerine koyup bereketle duâ etti. Bu hali gören, münâfıklar, “Allahü tealânın Sehl bin Hanîf'in iki ölçek hurmasına ihtiyacı yoktur! Bu kadarcık hurma getirilir mi, ayıp değil mi “diyerek onun bu istek ve arzusunu ayıplayarak kınadılar. Hatta Sehl bin Hanîf hazretlerinin Allahü teâlâya ve Peygamber aleyhisselâma karşı olan samimi duygu içerisindeki davranışını, hafife alarak Medine şehrinin sokaklarında alay konusu ettiler. Sokakta onu gördükleri zaman güldüler. Münâfıkların bu davranışları üzerine, Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmin Tevbe sûresinin yetmiş dokuzuncu âyet-i kerîmesini indirdi: "Sadaka hususunda bağışlarda bulunan mü'minlerle bir türlü, gücünün yettiğinden başkasını bulamayan fakirlerle başka türlü eğlenenler yok mu? Allahü teâlâ onları maskaraya çevirmiştir. Onlar için pek acıklı bir azâb vardır." Allahü teâlâ bu âyet-i kerîme ile Sehl bin Hanîf'in samimi hareketini övdü. Münâfıkları ise susturdu. Halis niyetle, Allah rızası için yapılan hayır hasenatın, sadakanın dünyada ve ahırette pek çok faydası vardır: 1- Malı temizler: Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Malınızdaki günah kirlerini sadaka ile temizleyin!” 2- Günahları temizler. 3- Hastalıktan ve belâdan korur. 4- Muhtaçları sevindirir. 5- Rızkı artırır, malı bereketlendirir. Şeytan, malı ya israf ettirir veya cimrilik ettirir, hayra harcamaktan alıkor "Yoksul olursun, elin daralır" diye korkutur. Sadakanın malı azaltmayacağı ayet-i kerimelerde de şöyle bildirilmiştir: “Mallarını Allah yolunda harcayanların hali, yedi başak bitiren ve her başağında yüz dane bulunan bir tohuma benzer. Allah dilediğine daha fazla da verir.” (Bekara 261) Osmanlıda âile huzurunun kaynağı 15.10.2005 Son yıllarda ısrarlı bir şekilde aile dinamitlenmekte. Aileyi yıkmak, parçalamak için ne gerekiyorsa yapılmakta. Aslında aile ile uğraşmak, evi otele çevirmek bindiği dalı kesmek, toplumun huzurunu bombalamak demektir. Kadının da “eşitlik” adı altında, “Eşitsizliğe” sürüklenmesidir. Günümüzde ailenin ne hale geldiği göstermesi bakımından işte size ibretlik bir anektot: Evliliklerinin ertesi günü kocası hanımına, “ Bana bir bardak su getirir misin?” ricasında bulunur. Genç kadının cevabı: “ Elin ayağın tutuyor git kendin al!” Sonra arkdaşlarına da havasını atıyor: “ Daha ilk gün haddidi bildirdim!” Böyle bir evlilik ne kadar sürür, sürse bile o evde huzur olur mu? Bir milletin aile yapısı sağlam ise, Devlet yapısı da sağlam ve uzun ömürlü olur. Bunun en güzel örneği Osmanlı toplumudur. Zaman zaman devlet bünyesinde görülen çatlaklıklar, isyanlar âile sayesinde toplumun geneline sıçramamış ve bu millet en zor dönemlerde bile içinde bulunduğu hâlden sağlam aile yapısı sayesinde rahatça silkinip ayakları üstünde durmasını bilmiştir. Ne zaman ki Osmanlıda Ailede de Batı’ya özenti başladı toplumda da huzur kalmadı. Osmanlıda âile sağlamlığını temin eden başlıca âmil, dinimizin bildirdiği şekilde erkek ve kadının yaratılış gayelerine uygun olarak toplumda yerini almış olmasıdır. Erkek, rızkı temin için dış hizmette; hanım ise, âile yuvasını ve nesli muhâfazada içerde vazîfe görmüş, kendisini kocasına ve çocuklarına adamıştır. Bu güzel iş bölümünün bir semeresi olarak da toplumun huzur kaynağı olan: “Büyüklere hürmet ve itâat, küçüklere şefkat ve muhabbet” prensibi teşekkül etmiştir. Osmanlıda, bir âilede; evin reisi sıfatıyla babanın, onun yardımcısı sıfatıyla ananın ve onların gözlerinin nûru olarak da evlâdlarının vazîfeleri ayrı ayrı ve en mükemmel surette belirlenmiştir. Özellikle, kadın kocasına çocuklar da, ana-babalarına karşı hürmet, itâat ve gerekli hizmetle mükelleftir. Eğer ayrı yerlerde ya da muhtelif şehirlerde yaşıyorlarsa, küçükler için “sıla”, yâni ana-babanın olduğu yere gidip onları ziyâret etmeleri ve onların gönüllerini almaları mecbûriyeti vardır. İşte bundan dolayı Osmanlı ailesi huzurluydu. Maddi sıkıntılar, geçim darlığı bu huzuru bozamıyordu. Geniş, büyük aile yapısı sevgi ve hürmeti artırıyordu. Osmanlının bu huzurlu aile yapısı yabancı seyyahların da dikkatini çekmiştir: Dr. A. Brayer: “Osmanlı’da çocuklar, yetişip olgunluk yaşına geldikleri zaman ana ve babalarının yanlarında bulunmakla iftihar ederler. Oysa diğer memleketlerde çok defa çocuklar olgunluk çağına girer girmez, ana ve babalarından ayrılırlar. Hattâ bazen kendileri refâh içinde yaşadıkları halde onları sefâlete yakın bir hayat içinde bırakırlar. Bunlar, ana-babalarına karşı onların kendilerini çok ihtiyaçları olduğu bir devrede âdetâ yabancılaşırlar. Sevgi saygı diye bir şey kalmaz” Meşhur Fransız edîbi Pierro Loti de şöyle der: “Dünyânın hiçbir evinde, bir erkek hanımına bu derece saygılı ve hayran olamaz! Bu gerçeğin sırrı, Türk evinin, kadını tarafından hazırlanışındadır. Evin sâhibesi olan kadının giyişini, başındaki örtüden ayaklarında bulunan nefis işlemeli kumaşlı terliklere kadar âhenk içindedir. Kadın evine o kadar düşkün, temizliğine o kadar meraklı, kocasının ev hasretini giderecek öylesine bir zekâ ve eğitime sahiptir ki, evin erkeği akşam üzeri büyük bir hasretle kapıdan girer. Kadının temizliği maddî plânda bir çiçek kadar saftır. Bu madde temizliği kadının rûh temizliğinden gelir. O kadın içki, kumar ve dış dünyâyı bilmez. Dış dünyayı bilmeyen Osmanlı kadını, tecessüs illetinden de kurtulmuş olur. Evinde mesûd bir hayat yaşar. Kavga gürültü nedir bilmez. Gönlünü Allaha, kocasına, çocuklarına bağlar. Zihnini fuzûlî şeylerden koruduğu için rahat ve huzurludur. Dolayısıyla ahlâklıdır. Böyle olunca yuvasının hürmete şâyân, şerefli bir unsuru olur. ” ( Dinimize, örf ve adetlerimize uygun örnek bir ailenin özelliklerini için, HUZURUN KAYNAĞI AİLE kitabını önemle tavsiye ederim. Bunu ve Kainatın Efendisi, 365 Gün Dua kitaplarını Sultanahmet Kitap Fuarı, Arı Sanat standından temin edebilirsiniz.) Armutlu daha da güzelleşmiş 21.10.2005 Hatırlarsanız geçen sene bugünlerde İhlas Armutlu Tatil Köyü’nden bahsetmiştim. Geçtiğimiz günlerde yine Armutlu Tatil Köyü’ndeydim. Tesis geçen seneye göre artık iyice oturmuş, ufak tefek bazı eksiklikler giderilmiş. Tesiste, yaşlı, genç, çocuk, kadın - erkek her kesime hitap edecek ona hoş vakitler geçirtecek bölümler mevcut. Geçen seneye ilave olarak kamu kuruluşları ve özel kuruluşlardan toplantılar için kalabalık grupların geldiğini gördüm. Toplantıya katılanlar bir taşla iki kuş vurup, çoluk çocuklarını da getirerek ailece tatil yapma imkanını da yakalamış oluyorlar. Geçen sene daha çok Tatil Köyü’nün içinden bahsetmiştim. Dışına fazla yer ayıramamıştım. Bunun için bu sene günü birlik yapılan gezi programlarından bahsetmek istiyorum. Bir akşam üzeri bu gezileri düzenleyen Osman Öztürk Bey ile karşılaştım. Beni görünce, “ Ağabey yarın sabah dokuzda ailece hazır olun, Bursa gezimiz var!” dedi. Osman Bey’e hayır diyemedim (iyiki de dememişim). Ertesi sabah hazırlanıp Gemlik üzerinden 85 km. olan Bursa yoluna koyulduk. Ramazan-ı şerif ayı için düzenlenen özel programda (Bu geziler Ramazan haricinde de devam ediyor) Bursa’da ilk uğradığımız yer Emir Sultan Camii ve Türbesi oldu. Osman Gazi, Orhan Gazi, Eskici Mehmed Dede, Seyyid Ataullah, Molla Fenari, İsmail Hakkı Bursevi türbeleri ve Somuncu Baba Fırını, Yeşil Cami ziyaretlerinden sonra, buram buram tarih kokan, içinde yeni ev hiç olmayan tarihi 270 hanelik Cumalıkızık Köyü’ne gittik. Sempatik hali ve ibretli fıkraları ile bizleri neşelendiren rehberimiz Onur Bey, “ Gezilecek yer çok ancak bir günde ancak bu kadar yer ziyaret edilebiliyor, zaten iftar da yaklaştı” diyerek bizi aldı Uludağ eteklerindeki Saitabat Şelalesine götürdü. Şelale çevresinde bulunan restoranlardan birinde iftarımızı yapıp namazımızı kıldıktan sonra teravih için Ulucami’ye geldik. Teravihten sonra da geri dönüşe geçtik. Camiye gelene kadar, moralim, neşem yerindeydi. Bundan sonraki gördüklerim beni gerçekten üzdü. Sebebini anlatayım: Camiye doğu kapısından girdim. Kapının ağzında zar zor yer bulabildim. Yatsının farzını gürültü içinde kılıp selam verince bir de ne göreyim, arkam tamamen kadın cemaat ile dolu. Arada perde, ayrı bölüm falan yok. Çocuk ve kadın seslerinden huşu içinde namaz kılmak mümkün değil. Dışarı çıkıp belki yer bulurum ümidiyle caminin arka tarafına, arka kapıya yöneldim. Yer bulmak ne mümkün; kadın safları dışarı taşmış, dışarıda kılıyorlar. İçeriye dikkatlice baktığımda neredeyse caminin üçte birinin kadın cemaat ile dolu olduğunu gördüm. Arada, perde, bölme gibi hiçbir şey yok. Sonra caminin bitişiğindeki parka geçtim. Parkta Ramazan eğlenceleri düzenleniyor. Kapalı - açık kadın, çocuk, yaşlı, genç tıklım tıklım dolmuş. İtiş kakış ancak ilerleyebiliyorsunuz. Ortada bir sahne var. Konser hazırlıkları yapılıyor. Afişe baktım, tam bir cümbüş. Semazenler, ilahiler, şarkıcılar, türkücüler, Najat Uygur, ne ararsan var. Teravih bitip namazdan çıkanlar da yerlerini alınca curcuna başladı. Vur patlasın çal oynasın... Ramazan eğlenleceri, şarkılı türkülü kandil kutlamaları rezaletinin ben sadece Sultanahmet, Feshane, Mydonose Showland gibi yerlerde yapıldığını zannediyordum. Demek ki artık Anadolu’ya da taşmaya başlamış. İbadet ayı olan mübarek Ramazan ayı eğlence ayına dönüştürülmüş. Yıllardan beri dış güçlerin yapmak istedikleri buydu. İslamiyeti yok edemeyeceklerini anlayınca sulandırmaya karar verdiler. Kural yok, yasak, kaide yok, her akla gelen yapılacak. Kadın - erkek ayırımı olmadan camiye de gidecek, eğlence yerine de, Meyhaneye de. Namaz da kılacak içki de içecek. Varılmak istenen son nokta; görünüşte Müslüman fakat gerçekte Müslümanlıkla alakası kalmamış bir toplum ortaya çıkarmak. Vaziyete bakılınca hayli mesafe alındığı görülüyor! Osmanlı yadigârı bir köy 22.10.2005 Dün, İhlas Armutlu Tatil Köyü’nde kalırken günü birlik Bursa gezisinden bahsetmiştim. Özel Ramazan gezisinde dolaştığımız yerler arasında Uludağ eteklerinde Bursa’ya 15 km. mesafedeki tarihi Cumalıkızık köyü de vardı. Osmanlı mimari yapısının aynen muhafaza edildiği köy yerli yabancı araştırmacıların hayli dikkatini çekiyor. Kafilelerin birisi gidip diğeri geliyor. Bu köyün enteresan da bir kuruluş hikayesi var. Osmanlı Beyliği’nin kuruluş yıllarında Anadolu’ya akın eden Türk boylarından biri olan Kızık Boyu, Ertuğrul Gazi’den yurt ister. O da, “Keşiş (Uludağ) dağı eteklerine yerleşin. Oralar çok verimlidir, sizleri aç komaz. Ayrıca dostlukların artması için de sizin boyunuzdan yedi yiğidi, Kayı Boyu’nun en seçkin yedi kızı ile gelin edeceğim. Bu yedi yiğit ayrı ayrı birer oba oluştursun... “ der. Ertuğrul Gazi’nin emri üzerine evlenen bu gençler yedi ayrı “Kızık” köyünü oluştururlar. Bu köylere, Cumalıkızık, Bayındırkızık, Dallıkızık, Değirmenlikızık, Derekızık, Fidyekızık, Hamamlıkızık, adı verilir. Bu yedi köyden Cuma namazı kılınan, Cuma namazı için buraya toplanılan Cumalıkızık köyü daha fazla gelişmiş, diğerleri bu kadar varlık gösterememişler. 270 evden günümüze 180 ev ancak kalabilmiş. Bunların da neredeyse yarısı boş halde. Osmanlının bütün coğrafyasında gördüğümüz gibi, burada da evlerin yapılmasında, aile mahremiyetine son derece özen gösterilmiş. İslamiyetin emrettiği hayat tarzı esas alınmış. Haremliğe selamlığa yani yabancı erkeklerin kadınları görmesine imkan vermeyecek mimari tarz uygulanmış. Bunun için evlerin dış kısımlarında zemin ve birinci katlar ile avlular üç metre yüksekliğinde duvar ile çevrilmiş. Sokaktan ev içinin ve avlusunun görülmesi mümkün değil. Evlerin pencereleri de cumbalı ve kafeslidir. İçeriden dışarısı rahat görülebilir fakat dışarıdan içerisi görülemez halde. Bunlar, bütün gününü çocukları ile evin içinde geçiren kadının, rahat bir şekilde hareket edip, huzur içinde olması için düşünülmüş şeyler. Evlerin, konakların ana giriş kapılarında bile estetik ve incelik mevcut. Genelde evlerin ana giriş kapısı çift kanatlı. Kapılar ceviz ağacından yapılmış. Kapı kulpları ve tokmakları dövme demirden. Kapı tokmaklarında bir incelik daha görüyorsunuz. İki kanadın üzerinde bulunun tokmaklardan biri küçük biri büyük. Yani çıkardıkları sesler farklı. Küçük tokmak vurulduğunda gelenen kadın olduğu anlaşılıyor, evin kadını onu karşılıyor. Büyük tokmaktan ses gelmişse onu da evin erkeği karşılıyor. Bunları basite almayın, detay olarak görmeyin. Osmanlıyı Osmanlı yapan bu detaylardır. Evlerin en çok kullanılan mekanları hayat denilen giriş kısımlarıdır. Ürünler burada depolanıyor, ekmek burada pişiriliyor. Çamaşır yıkanıyor. Küçük baş hayvanların kümesleri burada, at arabası ve diğer kullanılan alet ve edevat buruda bulunuyor. Evlerin birinci katı kışlık bölümü. Burada yatak odaları, oturma odaları, banyo ve ocak yer alıyor. İkinci kat yazlık kısmı. Burada da yatak odaları, eyvan ve sedirler var. Köyün hamamı, kaldırım taşları ve ağaçları bile tarihi. Daha köyün girişinde tahminen 6-7 metre gövdesi olan çınar ağaçları sizi karşılıyor. Köyün etnoğrafya müzesi bile var. Bu tarihi özelliğinden dolayı Cumalıkızık köyü GEEAYK tarafından 1981 tarihinde “Tüm Özellikleri ile Kentsel Doğal Sit Alanı” ilan edilmiştir. Buna ilaveten Bursa, Kültür ve Tabiat Varlıkları Koruma Kurulu 1990 senesinde cami, hamam, çınarlar ve mezarlıklar anıt eser, 57 adet ev sivil mimarlık örneği olarak tescil edilmiştir. İnsan, bir köyde bile böyle bir mimariyi, zerafeti, inceliği görünce Osmanlının büyüklüğünü, medeniyetini daha iyi anlıyor. Altıyüz yıl dimdik ayakta kalabilmek tesadüfen olmamış. “Dinsizliğe köprü!” 28.10.2005 Her Ramazan olduğu gibi bu Ramazanda da, gazetelerin bazıları hediye olarak kupon karşılığı “Kur’an-ı kerim meali” veriyorlar. Gazeteler bu vesile ile satışlarını artırıyorlar, neticede kazanıyorlar, fakat okuyucu manevi yönden büyük zararda. Son yıllarda dış destekli meal okuma propagandaları dinde çok büyük bir tahribata ve karışıklığa sebep oldu... İslâmî otorite ve hiyerarşi kavramları yıkıldı... Söz ayağa düştü... Bir sürü ukalâ müctehid taslağı türedi... Dinde reform hareketleri başladı... Alimlere, mezheplere itimat yıkılarak mezhepsizliğin önü açıldı... Hemen arkasından da dinsizlik yayılmaya başladı. Zahidül Kevseri’nin dediği gibi “Mezhepsizlik dinsizliğe bir köprüdür.” zaten. İslâm düşmanları, asırlardır yaptıkları tecrübelerden, kaba kuvvetle bir yere varamayacaklarını anladılar. İslâm âlimleri, hak mezhepler, fıkıh kitapları olduğu müddetçe, kısmen zarar verebilseler de, ciddî bir zarar veremediklerini gördüler. Çünkü, İslâm âlimleri, mezhepler, fıkıh kitapları, İslâmiyeti koruyan sağlam birer kaledir. Bu kale sağlam olduğu müddetçe, İslâmiyete zarar vermeleri mümkün değildir. Bunun için, 18. asırdan itibaren, hücumlarını bu yöne çevirdiler. Âlimleri, kitapları kötülemek ve Müslümanların gözünden düşürmek, onları cahil bırakmak için ne lazımsa yaptılar. Cahil kimseyi kandırmak kolaydır. Bugün, reformcuların bu kadar taraftar toplamasının sebebi budur. Peygamber efendimiz, “İlim olan yerde müslümanlık vardır, ilim olmayan yerde müslümanlık yoktur” buyurmuştur. Bir Müslümanın önüne, dinini öğrenmesi için meal, tefsir koymak buna yapılabilecek en büyük kötülüktür aslında. Çünkü, herkes zekâsına, bilgisine göre bir şeyler anlayacak fakat, bu anladığı din olmayacak, kendi düşüncesi olacak. Zaten istenilen de bu. Hıristiyanlarda olduğu gibi, İslâmiyetin sadece “adı” kalsın. İngiliz Casusu Hempher bakınız hatıralarında bu konuyu nasıl anlatıyor: “İslam dinini yıkma çalışmalarından bir netice alamayınca, ümitsizliğe düştüm. Görevi bırakmak istedim. Müstemlekeler Bakanı bana şunları söyledi: “ Sen bu işlerin, birkaç senelik çalışma ile neticeleneceğini mi zannediyorsun? Bırak birkaç seneyi, bu ektiğimiz tohumların meyvelerini, ben de sen de göremeyeceğiz, belki de senin, benim torunlarımız bile göremeyecek. Bu tohumların meyvelerini en az yüz senede, belki de 150-200 senede ancak alabileceğiz. Çünkü, bugüne kadar İslâmiyeti ayakta tutan, din bilgileri olmuştur. Âlimleri, ilmi yok edip, halkı cahil bırakmadıkça, onların dinlerini bozmak mümkün değildir. Bunun için, âlimleri, mezhepleri hissettirmeden kötüleyeceğiz. Bir müddet sonra da, peygamber sözleri (hadis-i şerifler) hakkında, “Uydurmaydı, değildi” diyerek şüpheye düşüreceğiz. Ayetleri istediğimiz gibi yorumlayacağız... Ancak bunları başarıp, halkı cahil bıraktığımız zaman, meyveleri toplamaya başlayacağız. Bir kültürü, hele asırların birikimi olan din kültürünü yıkmak, kısa zamanda olacak şey değildir.” Hempher, 1700'lü yıllarda bu faaliyeti gösteriyordu. Gerçekten de iki yüzyıl sonra, 1900'lü yıllarda meyvelerini toplamaya başladılar. Mealden din öğrenmenin mümkün olmayacağı o kadar açık ki... Kur'an-ı kerim, İslâmiyetin temel kitabıdır, anayasasıdır. Bunu, Resulullahın, müctehid imamların ve diğer âlimlerin sözleri açıklar, tatbikini sağlar. Kur'an-ı kerimden başkasını kabul etmemek, bir devletin anayasasının dışındaki bütün, kanunlarını, tüzüklerini, yönetmeliklerini, genelgelerini kabul etmemek, onları yok saymak gibidir. Konunun daha iyi anlaşılabilmesi için meal nedir, ilk defa ne zaman ve kimseler tarafından çıkartılmış bunu da yarın ele almak istiyorum. Mealciliğin geçmişi 29.10.2005 Dün, bazı gazetelerin promosyon olarak verdikleri “Kur’an-ı kerim meali” konusunu ele almıştım. Meselenin daha iyi anlaşılabilmesi için, tercüme, meal işinin ne zaman ve kimler tarafından başlatılmış, bugün de bunun üzerinde durmak istiyorum. Sebilürreşad Mecmuası’nın 18 Safer 1924 tarihli ve 618 numaralı sayısında, “Yeni Kur’an Tercümesi” başlıklı yazıda, bu konu özetle şöyle anlatılıyor: Kur’an-ı kerimi tercüme etmek, basıp yaymak bir müddetten beri moda oldu. Ne gariptir ki, ilk defa bu işe teşebbüs eden, Zeki Megamiz isminde, Arap asıllı bir Hıristiyandır. Daha sonra Cihan Kütüphanesi (yayınevi) sahibi Ermeni Mihran Efendi acele olarak, diğer bir tercümenin basımına başladı ve az zamanda sona erdirerek, “Türkçe Kur’an” ismiyle yayınladı. Asırlardır, bütün ömürlerini dini yaymakla geçiren, bu uğurda hiçbir fedakârlıktan kaçınmayan İslâm âlimlerinin, Kur’an-ı kerimin tercümesini, meallerini hazırlamayıp da, gayrı müslimlerin böyle bir çalışma yapması, düşündürücü olsa gerekdir... Tercüme ve meal, gerçekten dine faydalı olsaydı, İslâm büyükleri bu faaliyeti gayrı müslimlere bırakırlar mıydı? Hıristiyan yayımcılar tarafından başlatılan Kur’an tercümesi kampanyaları, şiddetli tenkitlere mâruz kalmıştır. Kur’an-ı kerim tercüme ve meallerinin yayılması karşısında, Diyanet İşleri Başkanlığı da hareketsiz kalmamış, Müslüman halkı uyandırmak maksadıyla o tarihte bir beyanname yayımlamıştır. Bu beyanname özetle şöyleydi: 1- Kur’an tercümesi furyası, İkinci Meşrutiyet’in ilanından sonra başlamış zararlı bir faaliyettir. 2- İkinci Meşrutiyet’ten önce devlet, dini yayınları kontrol altında tutuyor ve ulu orta, yalanyanlış tercüme ve tefsirlerin neşrine asla müsaade etmiyordu. 3- Meşrutiyet’ten sonra, basın hürriyetinden istifade eden birtakım art niyetli kimseler, gayrı müslimler, sinsi gayelerine uygun Kur’an tercümeleri neşrine başlamışlardır. 4- Türkçe Kur’an demek, küfür sözüdür. Kur’an-ı kerim İlâhidir. Kur’an’ın tercümesi olmaz. 5- Kur’an tercümeleri vasıtasıyla, İslâm dünyasında bir reform hareketi başlatmak istemişler ve muvaffak da olmuşlardır. 6- İslâmiyeti halka ve gençlere Kur’an tercüme ve mealleri ile öğretmeye çalışmak, son derece yanlış ve zararlı bir metoddur. İslâmiyet, Kur’an tercümesinden değil, islam âlimlerinin, halk için yazdıkları akaid, fıkıh, ahlâk ( ilmihâl ) kitaplarından öğrenilir. Kişinin kendi anladığı, kendi düşüncesi din olmaz. Anadolu’muzun yetiştirdiği büyük âlimlerden İmam-ı Birgivî hazretleri, bu konu ile ilgili olarak şu hadis-i şerifleri bildirmektedir:“Bir kimse, Allahın kitabını kendi fikri, görüşü ile tefsir etse ve bu tefsirinde isabet etmiş bulunsa, açıklaması doğru olsa bile hata etmiş olur.” “Kim ki, Kur’an-ı kerimi kendi kafasına göre açıklarsa, cehennemdeki yerine hazırlansın.” Son devrin büyük din âlimlerinden Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi, Mes’eletü Tercümeti’l-Kur’an adlı eserinde, Kur’an tercümesi modasının arkasındaki gizli ve sinsi emelleri ve dinimizi içten yıkma plânlarını açıklamaktadır. Bu kitap Bedir Yayınevi tarafından basılmıştır. Netice olarak şunu söyleyebiliriz: Asırlardır din, meallerden, Kur’an tercümelerinden değil, fıkıh kitaplarından, ilmihâl kitaplarından öğrenilmiştir. Dinimizi doğru olarak öğrenebilmek için, bu sağlam yolu devam ettirmemiz, çıkmaz yollara sapmamamız şarttır. Çıkmaz yollara sapan, kurda kuşa yem olmaya mahkûmdur! Bayram ve sevinç 4.11.2005 Bayram günleri herkesin neşe ve sevinç içinde olduğu günlerdir. İmâm-ı Gazâlî hazretleri, bunun sebebini şöyle açıklamaktadır: 1- Müminler, Ramazan Bayramında, Allahü teâlânın farz kıldığı Ramazan orucunu tutabildikleri için çok sevinirler, bunu bayram kabûl ederler. 2- Bayramlar her sene tekrar geliyor. Bu sevinçli gün tekrarlandığı için bayram denilmiştir. 3- Bayramda Allahın ihsânı bol oluyor. Bol bol ihsâna kavuşulduğu, günahların affedildiği için bayram denilmiştir. 4- Bayram günü gelince üzüntüler unutuluyor. Bunun için bayram denilmiştir. Peygamber efendimiz Medine'ye hicret edince, Medinelilerin cahiliye adetlerinden kalma bayramları kutladıklarını görünce; “Allahü teâlâ size onlardan daha hayırlı iki bayram (Ramazan ve Kurban Bayramı) ihsan etti.” buyurdu. Bayram günleri, günahların affedildiği, rahmet kapılarının açıldığı günlerdir. Bayramlar aynı zamanda az zahmetle bol kazanç günleridir. Ebû Hüreyre hazretlerinin bildirdiği bir hadîs-i şerîfte Peygamber efendimiz, “Kim, Bayram günü, üçyüz defa "Sübhânallahi ve bi-hamdihi" der ve bunu müslümanların mevtâlarına hediye ederse, her kabre bin nûr girer. O kişi öldüğü zaman Allahü teâlâ o kişinin bin nûrunu da kabrine getirir.” Allahü teâlâ, Cenneti Ramazan Bayramı günü yarattı. Tûbâ ağacı o gün dikildi. Cebrâil aleyhisselâmı o gün vahiy elçiliğine seçti. Bayram günü sabah vakti olduğu zaman, Allahü teâlâ meleklere emreder. Onlar yeryüzüne inerler. Sokak başlarını tutarlar. İnsanlar ve cinlerden başka bütün mahlûkatın duyacağı bir sesle nidâ ederler. Derler: - Ey ümmet-i Muhammed, kalkın! Ceneb-ı Hak, büyük ihsânlarda bulunuyor, çok günâhları affediyor. Mü'minler bayram namazı kılmak üzere câmilere ve mescidlere toplandıkları zaman Allahü teâlâ meleklere hitap eder: - İşçi çalışınca karşılığı nedir? Melekler derler: - Ücretinin ödenmesidir! Şânı yüce olan Allah buyurur: - Sizi şahit tutuyorum. Ben onlara sevâb olarak rızâmı ve magfiretimi verdim. Tasavvuf büyükleri de, bir Müslümanın Allahü teâlânın emirlerine uyup, yasaklarından sakınarak, günâh işlemeden, harâm lokma yemeden geçirdiği günleri de bayram kabûl etmişlerdir. Hazret-i Ali bir kalabalığı eğlence içinde görüp, böyle eğlenip neşelenmelerinin sebebini sorduğunda onlar, "Bugün bayramımızdır" dediler. Bunun üzerine hazret-i Ali de; "Günâh işlemediğimiz günler de bizim bayramımızdır" buyurdu. Ayrıca Müslüman rûhunu teslim (vefât) edeceği zaman rahmet meleklerini, Cennetteki ni'metleri görünce, onları görmenin zevkiyle can verme vakti de Müslümanın bayramı olduğu bildirilmiştir. Müslümanlar bayram günlerine ayrı bir önem verirler. Zira bu günler, günahların affedildiği, birlik ve beraberlik duygularının pekiştirildiği, yoksulların sevindirildiği günler olması bakımından sevinç ve neşe kaynağıdır. Bayramları fırsat bilmeliyiz 5.11.2005 Bayramlar, Müslümanların kaynaşması, dostlukların tazelenmesi, kırgınlıkların giderilmesi, birlik ve beraberliğin güçlendirilmesi için çok güzel bir vesiledir. Bunun için, bayramlarda, ana-babayı, akrabayı, dostları ziyaret etmeli, bayramlarını tebrik etmelidir. Çocuklar sevindirilmelidir. Yetim, kimsesiz çocuklar aranıp bulunmalı, bayram sevincinden mahrum bırakılmamalıdır. Vefat eden yakınlarımızın kabirleri de ziyaret edilerek onlar da sevindirilmelidir. Bilhassa ana-babanın rızasını, duâsını almayı ihmal etmemelidir. Vefat etmişlerse, duadan mahrum bırakılmamalı; onların dostları, ahbabları ziyaret edilerek ahde vefa göstermelidir. Çünkü, Allahü teâlânın rızası, ana-babanın rızasına bağlıdır. Allahü teâlânın gazabı da, dinine bağlı olan ana-babanın gazabındadır. Peygamber efendimiz ”Cennet anababanın ayağı altındadır.” buyurmuştur. Ana-babasını razı eden kimse için, cennette iki kapı açılır. Bir kimsenin ana-babası zâlim olsalar dahî, onlara karşı gelmek, onlara sert konuşmak câiz değildir. Çeşitli vesilelerle, onların elleri öpülüp, duâları alınmalı, haklarını helal ettirmelidir. Allahü teâlâ, Musa aleyhisselama, “Ya Musa, günahlar içinde bir günah vardır ki, benim indimde çok ağır ve büyüktür. O da, ana-baba evladını çağırdığı zaman emrini dinlememesidir.” buyurdu. Ana-baba, kızıp birşey söylediği zaman, onlara karşılık vermemelidir. Emrettikleri şeyleri bir an önce yapıp, onların duâsını almalıdır. Onların üzülüp bedduâ etmelerinden korkmalıdır. Yanlış bir iş yapıp, onları üzünce, hemen ellerine sarılıp özür dilemelidir. İnsanın saadeti ve felâketi, onların kalblerinden gelen ve ağızlarından çıkacak olan sözdedir. Atılan ok tekrar geri gelmez. Onlar hayatta iken kıymetini bilip, hayır duâlarını almak lazımdır. Vefatlarından sonraki pişmanlık fayda vermez. Onlar hayatta iken ne yapıp yapıp, onları memnun etmelidir. İmanlı olup, cehennemden en son çıkacaklar, Allah yolunda olan ana-babasının İslâmiyete uygun olan emirlerine âsi olanlardır. Allahü teâlâ buyurdu ki: “Ya Musa, ana- babasını razı eden beni razı etmiş olur. Ana-babasını razı edip, bana âsi olan kimseyi dahî iyilerden sayarım. Ana-babasına âsi olan, bana mûti olsa bile, onu fenalar tarafına ilhak ederim.” Eshab-ı kiramdan biri gelip, Peygamber efendimize sordu: “Ya Resulallah! Anam-babam çok şefkatsizdir. Onlara nasıl itaat edeyim?” Peygamber efendimiz şöyle cevap verdi: “ Annen seni dokuz ay karnında gezdirdi. İki sene emzirdi. Seni büyütünceye kadar koynunda besledi, kucağında gezdirdi. Baban da seni büyütünceye kadar birçok zahmetlere katlanarak, seni besledi... İdare ve maişetini temin eyledi. Sana dinini, imanını öğrettiler. Seni İslâm terbiyesi ile büyüttüler. Şimdi nasıl olur da şefkatsiz olurlar? Bundan daha büyük ve kıymetli şefkat olur mu?” Yine birisi sordu: “Ya Resulallah, yaşlı anama elimle yedirip içiririm. Abdestini aldırır, sırtımda taşırım. Hakkını ödemiş olur muyum” Şöyle cevap verdi: “Hayır yüzde birini bile ödemiş olamazsın. O sana, yaşaman için hizmet ediyordu, sen ise, ölümünü bekliyerek hizmet ediyorsun. Ancak Allahü teâlâ, bu az iyiliğine karşılık çok sevab ihsan eder.” Şu hâlde ana-baba zâlim olup, evlada zulmetseler de yine onları üzmemeye çalışmalıdır! Hiç olmazsa bayramlarda bizzat giderek veya telefon ederek, hediye göndererek gönülleri alınmalıdır. Hip hop’çuların “İslami Müzik” saçmalığı 11.11.2005 Olup bitenleri, din adına yapılan rezaletleri gördükçe, ahir zamanda olduğumuzu daha iyi anlıyor insan. Hemen Ehli Sünnet Kasidesi’ndeki şu dörtlük akla geliyor: “Bugünkü şaşkın halleri eylemişti, Resul beyan/ Demişti: Birgün gelecek; garib olur bana uyan/ Her evde çalgı çalınır; işitilmez olur ezan/ Alim bulunmaz bir yerde cahillere kalır meydan. “ Bu girizgahtan sonra, gündem yoğunluğu ile bahsedemediğim geçen Ramazan ayında görülen renkli görültülere yer vermek istiyorum bugün. En renkli yerlerden biri de dini kitap fuarları. Buralara giden kendini, halk türküleri konserinde veya saz evinde zannediyor. Her türlü çalgı aleti eşliğinde söylenen ilahiler, dinleyenlerin nefsini okşayan yine çalgılı, defli ve dümbelekli kadın sesli ilahiler... Dikkatinizi çekti mi bilmiyorum; son yıllarda hızlı ve sinsi bir şekilde dinin içine müzik sokulmaya çalışılıyor. Çünkü dini bozmanın en kolay yollarından biri budur. Hıristiyanlığı aslından uzaklaştıran önemli unsurlarından biri de Kiliselere müziğin sokulmasıdır. İslamiyeti de Hıristiyanlığın durumuna düşürmek için müziğe ağırlık verilmektedir. Tabii ki böyle bir proje iç dinamiklerle yapılamaz. Etkili dış destek de lazım. Aşağıdaki gazete haberlerine bakılınca bu desteğin planlı bir şekilde sinsice fazlasıyla verildiği görülüyor: “Yedikule Zindanları, iftardan sonra zindan duvarlarını sarsacak kadar tempolu bir konsere tanıklık etti. Mustafa Özcan'ın Kur'an tilavetinden sonra Avusturya'dan gelen ve daha çok Türk Tasavvuf Musikisi icraasıyla tanınan Abdurrahman Toprak, soğuktan titreyen kalabalığı kendine eşlik ettirmeye çalışarak ilahi söyledi. Ardından bir zamanların 'Yeşil Pop' çuları sahneye çıktı. Daha sonra heyecanla Yusuf İslam'ın geldiği müjdelendi. Hip Hop şarkılarıyla İslam çağrısı yapan, Ramazan münasebetiyle özel olarak getirtilen Amerikalı müzik grubu Native Deen (Yerli Din) de sahnede yerini aldı. Her biri en fazla 20 yaşında üç tane çikolata renkli Afro-Amerikan, başlarındaki beyaz takkeler ile koşarak sahneye fırladı. Grubun üyeleri Joshua Salem, Naim Muhammed ve Abdülmelik Ahmed sahnede izleyici ile kurdukları diyalog açısından Yedikule Zindanlarındaki kalabalığı adeta kendinden geçirdi. En fazla ortaokul öğrencisi oldukları her halllerinden belli çocuklar, başlarına beyaz namaz takkelerini geçirmiş sahnenin hemen önünde 'hip hop' figürleriyle dans ettiler. Gece, Native Deen'in genç üyeleri ile öncüleri olan Yusuf İslam'ın birlikte söylediği sazlı sözlü 'Taleal Bedru' ile noktalandı.” Cat Stevens'in (Yusuf İslam’ın) Native Deen grubuyla birlikte verdiği renkli konseri izleyenler de çok renkli.. Erkeklerin yanı sıra, çılgınca eğlenen türbanlı genç kızlar ve kadınlar. Bir yanda mütedeyyin kalabalığın nasıl 'hip hop' izlediğini görüntülemeye çalışan medya, öbür yanda başlarında takkeleriyle sahnenin altında hiphop figürleriyle dans eden küçük çocuklar. Sahnede ise Yedikule'yi titreten ritimleriyle 'tekbir' getiren üç Afro-Amerikan... Yedikule'de verdikleri konser büyük rağbet gören Amerikalı Native Deen gurubu Eyüp Sultan'ı ziyaret edip, biri imam olup camide cemaatle namaz kılmayı da ihmal etmiyorlar. Gazetelerde bu fotoğraflar da yayınlanıyor. Verilen mesaj açık; namazımızı da kılıyoruz. Müziğin namaza, Müslümanlığa manisi yok. Ramazan aylarında yoğunlaştırılan bu faaliyetler projenin birinci aşamasıdır: Bu aşamada, dinimizce haram olan müziği meşru hale getirmek. (İbadetlerin içine sokularsa, mesela müzikli Kur’an-ı kerim okumak, mevlid, ilahi söylemek küfür olur.) Daha sonra da, müziği Hıristiyanlıkta olduğu gibi ibadetin bir parçası haline sokmak. Birinci aşamada hayli yol alındı. Müziğin girmediği Müslüman evi neredeyse kalmadı. Şap ile şeker karıştı 12.11.2005 Dün, İslamiyeti Hıristiyanlığa benzetmek için, içine müziği sokmak istediklerinden bahsederek bu konu ile ilgili örnekler vermiştim. Evet, geçen Ramazanda pek çok otelin kapısında, “Canlı müzik eşliğinde iftar” afişlerini gördük. İşte Istanbul’da beş yıldızlı bir otelin ilanı: “Zengin bir mönünün sonunda Çeşmi bülbül Fasıl grubu eşliğinde her akşam iftar...” Dört kız, ellerinde tambur, bendir, kanun ve ut eşliğinde, “Ben yanarım yane yane”,“Sordum sarı çiçeğe” ilahilerini seslendiriyorlar iftarda. Ardından saz eserleri ... Akşama kadar Allah için oruç tutan, akşam genç kızların seslendirdiği klasik Türk müziği eşliğinde iftar ediyor. Açıkca, ibadete haram karıştırıyor. Eğer bu yaptığını helal kabul ediyorsa bu haram küfre dönüşür. Artık şap ile şeker karıştı.Eskiden saflar ayrı ve netti. Kim ne yaptığını biliyordu. Herşeyin cılkı çıkmamıştı, curcunaya dönmemişti. İçki içecek olan meyhaneye, eğlenecek olan eğlence yerine, ibadet edecek olan da, camiye giderdi. Hem eğleneyim hem de ibadet edeyim, düşüncesi kimsenin aklından geçmezdi. Haram işleyen de günahını bildiği için üzülürdü. Üzüldüğü, yaptığını meşru görmediği için de küfre düşmezdi. Şimdi herşey birbirine karışmış durumda. İbadet mi yapıyor, eğleniyor mu belli değil. Bütün bunlar müziği ve haramları meşrulaştırmanın, haramı helali birbirine karıştırmanın yani “Dini sulandırma” projesinin bir parçasıdır. Görünüşe bakıldığında bu davranışlar halkın cahilliğine veriliyorsa da, bu o kadar basit bir hadise değildir. Müslümanlar bu hale planlı bir şekilde, belli bir proje doğrultusunda getiriliyor. Bu projenin içeride ve dışarıda bayraktarlığını yapan pek çok kimse var. Rock müziğinin başını çeken Cat Stevens diğer ismi ile Yusuf İslam’ın takip ettiği çizgi hayli enteresan. Önce İslam alimlerinin kitaplarından ve çevresindeki Müslüman kimselerden Müziğin haram olduğunu öğrenip Müslüman olmasıyla beraber müziği de bırakıyor. Daha sonra birden fikir değiştiriyor. Bu değişikliği de kendince şöyle yorumluyor: “Başlangıçta müzik konusunda şüphelerim oluşmuştu. Daha sonra Kur’ana ve hadislere baktım, müzük ile ilgili bir şey göremedim. İyi, faydalı şeyleri İslamiyet emrediyor. Müzik iyi ve faydalı olduğuna göre, haram olamaz diye yorumladım. Yeniden çalışmaya başladım.” Binlerce İslam alimi, Kur’an-ı kerime ve hadis-i şeriflere dayanarak Müziğin haram olduğunu söylüyorlar; bu ise, göremedim, diyor. Kendisine, “Yedikule'de hip-hop grubu Native Deen ile birlikte sahneye çıktınız. Bu hiphop tarzını nasıl buluyorsunuz?” diye soruyorlar, o da, “ Native Deen, gençleri İslam'a ve Allah'a çağırıyor. Albümleri insanlık adına son derece olumlu mesajlar içeriyor. Bence gayet de başarılı bir hip - hop örneği ortaya çıkarıyorlar.” diyor. Yani dinimizin haram kıldığı müzik vasıtasıyla gençler İslama çağrılıyor. Böyle çağrılarla gelenlerin İslami anlayışını, yaşayışını artık siz düşünün. Yapılan bu kadar İslam dışı davranışlardan sonra insan ister istemez şüpheye düşüyor. Acabalar akla geliyor. Bu tip insanlar, bu tip gruplar acaba belli maksatlar için mi Müslümanların arasına sokuluyor?! Dinimiz zahire göre hüküm verir. Müslüman oldum diyeni Müslüman kabul ederiz. Fakat bu, ihtiyatı elden bırakmaya da mani değildir. İstanbul’a geldiğinde görüştüğümüz Beyzadelerden yaşı doksanın üzerinde olan Fethi Sami Baltalimanı amca var. Bir konuşmamızda şunu söylemişti: “Evladım, ben altmış yıldır İngiltere’deyim. Siz benim kadar İngilizleri tanımazsınız. Bir İngiliz, ‘ben Müslüman oldum’ dese, dinimiz zahire göre hareket etmemizi emrettiği için onu Müslüman kabul ederim. Fakat onun samimiyetinden şüphe duyarım. Ben bir İngilizin samimi bir şekilde Müslüman olması çok zor!” Şimdi de Malazyalı İmad sahnede 18.11.2005 İngiliz Cat Stevens (Yusuf İslam), İngiltere’de müzik eğitimini tamamlayan Yusuf İslam’ın yetiştirmesi Azeri Sami Yusuf ve Amerikalı Native Deen gibi şarkıcılardan sonra şimdi de İngiliz kültürünün hakim olduğu Malezya’da ortaya çıkan şarkıcı İmad üzerinden, “İslami müzik” adı altında İslam alemine dolayısıyla İslamiyete müzik sokulmaya çalışılıyor. Son çalışmasının tanıtımı için İstanbul'a gelen ve basında geniş yer verilen İmad’ın Ramazan ayında İngilizce, Arapça, Fransızca ve Türkçe müzikli ilahi albümleri çıkmış. Sanatçı bir aileden geldiği söyleyen İmad, 14 yaşında medrese eğitimi aldığını, okulda hocalarının sesinin güzel olduğunu farkederek kendini müziğe yönlendirdiklerini ifade ediyor. Burada çaktırmadan ince bir mesaj veriliyor. Nedir bu? Medrese, dini eğitim verilen bir yer. Dolayısıyla müziğin dini açıdan bir sakıncası olmadığını, hatta medrese tarafından yönlendirildiğini vurgulamış oluyor. “İslami müzik” dedikleri nedir, diğer müziklerden farkı nedir? Aslında fark yok aralarında. Fark denebilecek tek şey bestelerde, “Allah” “Peygamber” gibi kelimelerin ve isimlerin geçmesi. Şimdiye kadar Batı’nın örf ve adetleri, her türlü ahlaksızlıkları içimize sokulmuştu. Sadece, Hıristiyanların kilise müziği kalmıştı. O da gelmeye başladı. Kilise müziğine karşılık olarak, “Tasavvuf müziği”, İslami müzik” adı altında dinimize, camilere müzik sokulmak isteniyor. Bir şeyin “İslami” olabilmesi için, dini kaynaklarda geçmesi, emredilmesi gerekir. Dinimizin asli kaynakları olan Kur’an-ı kerimde ve Hadis-i şeriflerde müziğin yeri yoktur. Aksine İslam alimleri, Kur’an-ı kerime ve hadis-i şeriflere dayalı olarak söz birliği ile müziğin İslamda yeri olmadığını, haram olduğunu bildirmişlerdir. Bunun için müzik kelimesinin “Tasavvuf” veya “İslam” kelimesi ile yanyana gelmesi mümkün değildir. “İslami Müzik” saçmalığını savunmak, zemzemin içine şarap katmak gibi çirkindir. Bu zemzeme yapılacak en büyük hakarettir. Birileri, vazifeleri gereği kasıtlı olarak bunu yapabilir fakat Müslümanların buna alet olması affedilebilir hata değildir. Bazıları, Peygamber Efendimizin Medine’ye teşriflerinde, kadınların def eşliğinde karşılamalarını, “Talea'l-Bedru’yu” söylemelerini ve Hz. Aişe’ye kadınların def çalıp oynamalarını dinletmesini delil göstermeye çalışıyorlar. Büyük İslam alimi İbn-i Hacer hazretleri bunların Benî Neccâr cariyeleri, köleleri olduğunu zaten kendilerinin "Bizler Benî Neccar'ın cariyeleriyiz, Muhammed ne güzel komşudur!" dedikleri bildirmiştir. Hz.Aişe'nin, Peygamberimizin yanında kasidelerini dinlediği kadınlar da birer cariyedir, hür kadın değildir. Görüldüğü gibi def çalıp kaside okuyan kimseler küçük çocuklarla cariyelerdir. Bunun böyle olduğunu İmam-ı Buharî de bildirmiştir. Hatta böyle bir karşılamanın olmadığını bildiren rivayetler de vardır. Çalgı aleti eşliğinde söylenen, ilahinin, şarkının, kasidenin dinimizde haram olduğunda söz birliği vardır. Hatta ilahinin müzik aleti ile söylenmesi ile ibadete müzik sokulduğu için haramdan öte küfür olduğu bildirilmiştir. Hadis-i şeriflerde, “İlk tegannî eden şeytândır” “Müzik, kalbde nifâk hâsıl eder”, “Allahü teâlâ, beni âlemlere rahmet olarak ve çalgıları, cahiliye adetleri ve putları yok etmek için gönderdi.” buyurulmuştur. İlahileri çalgı ile, ney çalarak okumak tehlikeli bid'attir. Harama helal diyen ve haramı ibâdete karıştıran kâfir olur. Resulullah efendimizin geldiği bir evde, küçük kızlar def çalıp şarkı söylüyorlardı. Şarkıyı bırakıp, Resulullahı övmeye başladılar. “Benden bahsetmeyin! Beni övmek (mevlid, ilahi) ibâdettir. Eğlence, oyun arasında ibâdet caiz değildir” buyurdu (Kimya-i saadet). Def, çalgı çalarak veya oyun arasında Kur'an okuyan, ibadet eden kâfir olur, dinden çıkar.(Tergib-üs-salât) "Hafızama ne yaptınız?" 19.11.2005 Günümüz gençliğinin ruh hali pek iyi görünmüyor. Sanki gençler uyur gezer gibi. Refleksleri neredeyse dumura uğramış. Şuur yok; olumlu veya olumsuz hiçbir şeye tepki veremiyorlar. Hiçbir şeyi ciddiye almıyorlar. Ciddiye aldıkları tek şey müzik. Ders çalışmada, yeme-içmede, sokakta, otobüste hep müzik ile baraberler. Kulaklarından kulaklık eksik olmuyor. Müzikle yatıp müzikle kalkıyorlar. Gençleri bu hale getiren, bu denli tahribata uğratan sebepler çok. Acaba bu sebepler arasında en büyük pay hangisinin? Bunu, bakınız Rus bilim adamı M.Şahanov, “Medeniyetin Yanılgısı” adlı kitabında nasıl anlatıyor: “Günümüzde en tehlikeli şey, insanın müzik vasıtasıyla tahribidir. Bir zamanlar Hitler'e sormuşlar, "Doğuda fethettiğimiz ülkelere nasıl bir eğitim tarzı uygulayalım?" diye soranlara "Onlara sabahtan akşama kadar hafif müzik dinleteceğiz. Onlara düşünme, okuma fırsatını vermemek lazım. Çünkü manevî derinliği olmayan insanlar kendilerini hep mutlu hissederler" der. Bugün Hitler'in hayalleri gerçekleşmiş durumda. Günümüzde müzik kültürü bizi istila etmiş durumda. İnsanı insan yapan edebiyat ve sanat otuzdokuzuncu-kırkıncı sıralara gerilemiş durumda. İlk sıralara, insanın hissiyatına hitap eden ve taklide sürükleyen araçlar çıkmış bulunuyor. Bilim adamları ispatlamıştır ki, insanlara, devamlı olarak tahrik edici müzik dinletildiği zaman beyinleri çalışamaz duruma geliyor. Yunus balıklarına tahrik edici müzik dinlettiler ve yüzlerce yunusun kendilerini karaya attığını gördüler. Günümüzde insanı uyuşturan, beyin faaliyetlerini, düşünmeyi zayıflatan birçok araç keşfedilmiştir. Bunların en önemlisi müziktir. Kazakistan'da 1986'da “Aralık hadiseleri” oldu. Bu olayları araştıran komite başkanı anlatıyor: Araştırma esnasında yanıma bir kız geldi ve başından geçen hadiseleri anlattı. Ölen gençleri de tanıyormuş. Bizi de sürekli takip ediyor ve dinliyorlarmış. Odadan çıktığımız zaman kızı yakalamışlar. KGB'de özel bir müzik odası varmış. Son sistem teknolojiyle donatılmış. Kızı müzik odasına sokmuşlar ve tavandan, tabandan, duvardan, hatta oturduğu masadan çeşitli müzikler dinletilmiş. Bir kaç saat bu odada tuttuktan sonra kızı akşam serbest bırakıyorlar. Başka günler yine çağırıp aynı odaya sokuyorlar. Ve iki üç uygulamadan sonra otobüs durağına bırakıyorlar. Fakat kız biliyor ki evi yakında fakat gideceği yeri bir türlü hatırlayamıyor. Geri dönerek KGB'nin kapısını çalıyor ve "Hafızama ne yaptınız?" diye bağırmaya başlıyor. "Bani adresime götürün" diye yalvarıyor. Bugün de aynı şekilde ses vasıtasıyla insanların beyinleri tahrip ediliyor. Bu süreç dünya çapında yaşanıyor. Fakat insanlar bunu tam olarak kavrayabilmiş değil.” Yeri gelmişken, müziğin dini açıdan durumuna da bir bakalım: “Dürr-ül-müntekâ” kitabında müziğin bütün dinlerde büyük haram olduğu yazılıdır. İncîlin yasak ettiği müziği, sonradan papazların Hıristiyan dînine, kiliseye soktuklarını Büyük İslam âlimi Zerkânî bildirmektedir. Bozuk dinler, kalbleri ve rûhları besliyemediği için, müziğin, her çeşit çalgı sesinin nefislere hoş gelmesi, nefisleri beslemesi rûhânî tesîr sanıldı. Bugünkü batı müziği, kilise müziğinden doğdu. Bugün yeryüzünü kaplıyan bozuk dinlerin hemen hepsinde, müzik, ibâdet hâlini almışdır. Müzik ile, her çeşit çalgı ile nefisler keyiflenmekte, şehvânî, hayvânî arzûlar kuvvetlenmektedir. Müzik insanları, alkolikler ve morfinmanlar gibi gaflet içinde, uyuşuk yaşatmaktadır. Dinimiz müziği boşuna yasaklamamıştır. Gençlerin içler acısı hali 25.11.2005 Türk Eğitim Sen’in Türkiye genelinde 40 ilde, 9-17 yaş grubundan, 13 bin 430 öğrenci üzerinde yaptırdığı anket çalışmasına göre; bu öğrencilerin yüzde 16'sının sigara, yüzde 11'inin alkol ve yüzde 2.9'unun uyuşturucu madde kullanmaktadır. 2004 yılında yaptığı araştırmada, öğrencilerin yüzde 13'ünün sigara, yüzde 7'sinin alkol ve yüzde 1.29'unun uyuşturucu kullandığı belirlenmişti. Bir yıl içinde, Sigara kullananlar öğrenci sayısının yüzde 3, Alkol kullananların yüzde 7, Uyuşturucu kullananların 1,61 oranında arttığı görülüyor. Araştırmaya sadece sokak çocukları dahil edildiğinde bu oran sigarada yüzde 84, alkolde yüzde 68, uyuşturucada yüzde 82. Geleceğimizi emanet edeceğimiz gençlerimizin durumu bu. Gençlerin bu hale gelmesinde zamanın, ortamın mutlaka önemli bir payı var. Fakat bu konuda önemli bir pay da anne babalarındır. Acaba biz üzerimize düşene yaptık mı, ne kadarını yaptık düşünrmemiz lazım. Babanın evlâdı üzerinde hakkı olduğu gibi, evlâdın da baba üzerinde hakkı vardır. Bu hakka dikkat etmiyen, bunun için kötü yola düşen çocuklar babalardan evlâtları âhırette davacı olacaklardır. Evlâdın baba üzerinde hakkı sorulduğunda, Resûlullah efendimiz buyurdu ki: "Evlâdın, babası üzerinde üç hakkı vardır. Bunlar: 1- Doğduğu zaman ona iyi bir isim koyması, 2- Kavrayacak duruma gelince Kur'an-ı kerîmi ve din bilgilerini öğretmesi, 3- Evlenme çağına erişince de evlendirmesi." Bir defasında, yanında oğlu olduğu hâlde, Hazret-i Ömer'e bir adam gelerek, - Yâ Ömer! Bu oğlum bana karşı geliyor, diyerek oğlunu şikâyet etti. Bunun üzerine Hazret-i Ömer, o kimsenin oğluna, “Babana nasıl karşı geliyorsun? Allahtan korkmuyor musun? Babanın, evlâdı üzerindeki haklarını bilmiyor musun? diye sorunca, genç de, “Ey mü'minlerin emiri, babanın evlâdı üzerindeki haklarını biliyorum. Peki, evlâdın, baba üzerinde hiç hakkı yok mudur? “ diye sordu. Hazret-i Ömer cevap verdi: - Olmaz olur mu hiç! Elbette vardır. Bu haklardan biri, babanın temiz ve asîl bir hanımla evlenmiş olmasıdır. Eğer erkek, bayağı bir kadınla evlenmiş olursa, bu hâl, ondan doğacak çocuklar için bir ar meselesi olur. Evlâdın, babası üzerindeki haklarından biri de kendisine iyi bir isim koymasıdır. Ve nihâyet, evlâdına dinini öğretmesidir. Hazret-i Ömer'den bu sözleri dinleyen genç dedi ki: - Vallahi babam bu söylediklerinin hiçbirini yapmadı. Benim annem asîl bir kadın değildir. Dörtyüz dirhem karşılığında babamın satın aldığı Sind'li birisidir. Sonra, bana güzel bir isim değil bilâkis çirkin bir isim koymuş. Ayrıca bugüne kadar bana dinimi öğretmedi, Kur'ân-ı kerîmden bir âyet bile öğretmedi. Gencin bu sözleri üzerine Hazret-i Ömer celâllendi. Gencin babasına dönerek, - Oğlum bana karşı geliyor, diye bana şikâyete geliyorsun. Hâlbuki o sana karşı gelmezden önce sen ona karşı gelmişsin. Önce onun şikâyet için bana gelmesi lâzımdı. Haydi git, diyerek azarladı. NOT: M.Necati Özfatura’nın başkanı bulunduğu Türkiye Yeşilay Cemiyeti, akol, sigara ve uyuşturucu ile mücadele etmek ve sokak çocuklarını kurtarmak amacıyla Valiliğin izniyle yeni bir calışma başlatmıştır. Bu çalışmaya maddi destek vermek isteyenler, Garanti Bankası Yeşilyurt şubesi nezdindeki ilgili hesaba para yatırabilirler. "Ne ekersen onu biçersin" 26.11.2005 Kişi, ana-babasına nasıl muamele ederse, çocukları da ona öyle muamele ederler. "Eden bulur" "Ne ekersen onu biçersin" gibi güzel ata sözlerimiz meşhurdur. Birisi bir yerde babasını dövüyordu. Etraftan yetişenler, “Bu ne hâl, utanmıyor musun, insan hiç babasını döver mi?” diye oğluna bağırdılar. Babayı oğlunun elinden kurtarmak istediler. Fakat dövülen şahıs, onlara dönüp o perişân hâliyle dedi ki: - Bırakın! Ben de burada babamı döverdim. Şimdi de aynı yerde evlâdım beni dövüyor. Onun suçu yok. Ben kendi yaptığımın cezâsını çekiyorum. Hikmet ehli bir zât buyurdu ki: - Anasına-babasına âsî olan, evlâdından hayır görmez. İşleri hakkında istişâre etmeyen ihtiyacını elde edemez. Ailesini idâre etmeyen hayatın tadını bulamaz. Peygamber efendimiz, “ Evlâdının iyiliği üzerine ona yardımcı olan ana- babaya Allah rahmet eylesin” buyurmuştur. Sâlihlerden biri, oğluna "Şunu yap, bunu yapma!" diye hiç emretmezdi. Kendisine bunun sebebi sorulduğunda şu cevabı verdi: “Bir şey istersem yapmaz da bana karşı gelir ve dolayısıyle Cehenneme müstehak olur, diye korkuyorum. Ben, evlâdımın ateşte yanmasını istemem.” Fudayl bin Iyâd hazretleri şöyle buyurdu: “Anaya-babaya iyilik etmek, akrabâ ve dostlara ziyârette bulunmak, âile efrâdı ile iyi geçinmek, helâl kazançlarla yaşamak, muhtaçlara ve ahbâba yedirip içirmek, dilini korumak ve evine bağlı olmak insanlık hasletlerindendir.” Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem buyurur: Dört şey, kişinin saâdetindendir. 1- Hanımının sâliha olması. 2- Kardeşlerinin sâlih olması. 3- Evlâtlarının iyi insanlar olması, 4- Rızkının kendi bulunduğu mahâlde kazanılır olması. Enes bin Mâlik hazretleri buyurdu ki: Yedi şey vardır ki, onlardan birini yapmış olan kimse, öldükten sonra da ecir, sevap kazanır: 1- Kim bir câmi yaptırırsa orada namaz kılınmakta devam edildiği sürece o kimse sevap kazanır. 2- Kim bir su getirip çeşme yaptırırsa, insanlar ondan su içtiği müddetçe, o kimse ecir alır. 3- Kim Kur'ân-ı kerîmi yazar ve okunmasını sağlarsa, o mushaf okunduğu sürece o kimse sevap kazanır. 4- Kim bir kuyu kazıp su çıkarırsa, o kuyu durduğu ve insanlar ondan faydalandığı müddetçe sevap kazanır. 5- Kim bir meyve ağacı dikerse, insanlar ve kuşlar onun meyvesinden yediği sürece kendisi de sevap kazanır. 6- Kim faydalı bir ilim öğretirse, bu ilimden faydalanıldığı sürece ecir kazanır. 7- Kim hayırlı ve kendisine duâ, istiğfar edecek bir evlât bırakırsa, o yaşadıkça annebabası da ecir ve sevap kazanır. Evlâdın alacağı ecir ve sevap da eksilmez. Eğer ana-baba evlâtlarına Kur'ân- ı kerîmi öğretmezler, onu sâlih bir insan olarak yetiştirmezlerse, o hayatta oldukça yapacağı kötülüklerin günâhı ebeveynine de yazılır. Evlâda yazılacak günâhtan da hiç eksilmez. Şeytanın maskarası olmamak için 2.12.2005 Dinimiz İslamiyyet, ilmi dâimâ medhetmiş, Müslümanları dâimâ ilme teşvik etmiştir. Zümer sûresi, dokuzuncu âyet-i kerîmesinde mealen, “Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu? Bilen elbette kıymetlidir.” buyurulmuştur. Peygamberimiz ise “İlim Çin'de bile olsa, gidin öğrenin.” “Nerede ilim varsa, orada müslümanlık vardır.” “Kadın erkek her Müslümana ilim öğrenmek farzdır!” buyurmuştur. Kadın erkek herkesin her ilmi (örneğin, fizik, kimya, astronomi..) öğrenmesi mümkün olmadığına göre, bir Müslümanın hangi ilmi ne kadar ve hangi sıraya göre öğrenmesi gerekir? sorusu akla geliyor haliyle. Dinimize göre, öncelikle öğrenilmesi farz olan ilim, iman, itikat bilgileridir. Bundan sonra, fıkıh ve ahlak bilgileri gelir. Bir kimse zaruri iman bilgilerini bilmiyorsa, inancında eksiklik varsa, yaptığı ibadetlerin bir faydası olmaz. İbadet bilgilerinde eksiklik varsa yaptığı ibadetler boşa gider. Bunun için kadın erkek herkesin bu bilgileri kendi ihtiyacı kadar öğrenmesi farzdır. Kitap okumayan, dinini öğrenmiyen câhil sofu, şeytanın maskarası olur. Bundan sonra, meslek ve fen bilgileri gelir. Bu bilgiler herkese farz değildir. Bu bilgileri de ihtiyacı olanın ihtiyaç miktarı kadarını öğrenmesi farzdır. Örneğin bir doktorun, doktorluk bilgilerini öğrenmesi farzdır. Bilgi eksikliğinden dolayı hastasına zarar vermişse, onun ölümüne sebep olmuşsa bundan mesul olur. İlim silah gibidir. Bu kadar önemli ve kıymetli olmasına rağmen kötü maksatla kullanıldığında ise o kadar çok zararlıdır. Çünkü ilim, kibir gibi kötü huylara da insanı sürükler. İlim, çok kıymetli olduğu için, ilim sâhibi kendini üstün ve şerefli sanır. Gurura, kibire kapılır. Bazılarının bilhassa Ramazan aylarında din adamı diye ortaya çıkıp, kendine ve dine ne kadar zarar verdiklerini esefle görüyoruz. İlimden gayenin, maksadın ne olduğu bilen gerçek alim kendini bunlardan korumasını bilir. Çünkü, hakîkî ilim, insana aczini, kusûrunu ve Rabbinin büyüklüğünü, üstünlüğünü bildirir. Yaratanına karşı korkusunu ve mahlûklara karşı mütevâzi olmasını arttırır. Kul haklarına önem verir. Böyle ilimi öğretmek ve öğrenmek farzdır. Gerçek ilim, ihlâs ile ibâdet etmeğe sebep olur. Amel ve ihlâs ile olmayan ilim zararlıdır. Hadîs-i şerîfte, “Allah için olmayan ilmin sâhibi Cehennemde ateşler üzerine oturtulacaktır” buyuruldu. Dini ilimlerde ilmi istismar etmek çok daha kötüdür. Bu hal, altın kaşıkla necâset yimeğe benzetilmiştir. Dîni dünya kazancına âlet edenler, din hırsızlarıdır. Hadîs-i şerîfte, “Din bilgilerini dünyalık ele geçirmek için edinenler, Cennetin kokusunu duymayacaklardır” buyuruldu. İlim sahipleri iki türlüdür. Hadîs-i şerîfte, “Bu ümmetin âlimleri iki türlü olacaktır: Birincileri, ilimleri ile insanlara faydalı olacaktır. Onlardan bir karşılık beklemiyeceklerdir. Böyle olan insana denizdeki balıklar ve yeryüzündeki hayvanlar ve havadaki kuşlar duâ edeceklerdir. İlmi başkalarına faydalı olmayan, ilmini dünyalık ele geçirmek için kullananlara kıyâmette Cehennem ateşinden yular vurulacaktır” buyuruldu. Diğer bir hadîs-i şerîfte, “Bir insan, yâ âlimdir, yâhut ilim öğrenmekte olan talebedir. Yâhut bunları sevmektedir. Bu üçünden başkaları ahırlarda uçan sinekler gibidir.” "İlmim eksik kalmasın!" 3.12.2005 Cenab-ı Hakkın rızasını, insanlara faydalı olmayı kendilerine gaye edinen hakîkî islâm âlimleri, ilim öğrenmek için herşeylerini terk etmişler. İmkansızlıklara rağmen binlerce talebe yetiştirmişlerdir. Mum ışığında, binlerce cild kitap yazarak bizlere miras bırakmışlardır. Bizler ise her türlü teknolojik imkanlara rağmen bunları okuyup istifade etmekten aciziz. İmâm-ı Ebû Yûsüf hazretlerinin onbeş yaşında oğlu vardı. Bu çok sevdiği oğlu bir gün ansızın vefât etti. Bu üzüntülü halende bile talebesine, “Defin işini size bıraktım. Ben üstâdımın dersine gidiyorum. Bugünkü dersi kaçırmıyayım” dedi. Ciğer pâresi olan, oğlunun cenâzesinde "ilmim eksik kalmasın" diye bulunmadı. Hazret-i imâmı vefâtından sonra rü'yâda gördüler. Cennette, büyük bir köşkün karşısında duruyordu. Köşkün yüksekliği Arşa varmıştı. “Bu köşk kimindir?” diye sorduklarında, “Benimdir” buyurdu. “Buna nasıl kavuştun diye sorulunca”, “İlim ve ilim öğrenmeye ve öğretmeye olan muhabbetim ile” buyurdu Hirevî hazretlerinin çocuklarından en büyüğü takvâ sâhibi âlim bir kimse idi. Vefât ederken babası, yastığı başında idi. Vefât edince, üstünü örttü. Medreseye gelip, her zamanki dersini aksatmadan bir cüz hadîs dersi verdi. Sonra medreseden çıkıp defin işine başladı. Defin işlerinden önce ders vermesinin sebebi sorulduğunda, "Oğlumun eceli geldi. Vefât etti. Bu iş Allahü teâlânın rızâsı ile olduğu için, ben de râzı oldum. Başka bir çâre bilmiyorum. Allahü teâlânın kazâsı ve emri böyle oldu. Bunun için talebelerimi dersten mahrum bırakamazdım" buyurdu. İlim ehlinin yanında bulunmanın fazîlet ve derecesi çok büyüktür. Resûlullah efendimiz buyurdu ki, “Bir kimse din âlimlerinin ve sâlihlerin yanî İslâmın beş şartını devam üzere yapanların yanına gitse, her bir adımına Hak teâlâ, kabûl olmuş nâfile bir hac sevâbı ihsân eder. Zîrâ, âlimleri ve sâlihleri Hak teâlâ sever. Allahü teâlânın evi olsaydı, bu kimse o evi ziyâret eyleseydi, ancak bu sevâbı kazanırdı.” Hassân bin Atıyye hazretlerinin rivâyet ettiği hadîs-i şerîfte, “Âlimin ölümüne üzülmiyen, münâfıktır. İnsanlar için, bir âlimin ölümünden daha büyük musîbet yoktur. Bir âlim ölünce, gökler ve göklerde olanlar, yetmiş gün ağlar” buyuruldu. Enes bin Mâlik'in haber verdiği hadîs-i şerîfte, “Âlime haksız olarak hakâret eden kimseyi, Allahü teâlâ, bütün insanlar arasında hakîr, rezîl eder. Âlime hurmet eden kimseyi, Allahü teâlâ, Peygamberler gibi azîz eder, şereflendirir” buyuruldu. Başka hadîs-i şerîfte de, “Bir kimse, âlimin sesinden yüksek sesle konuşursa, Allahü teâlâ, onu dünyada ve âhirette hakîr eder.” buyuruldu. Görülüyor ki, hakîkî âlimlere hurmet etmek lâzımdır. Alimim diyen herkesi de böyle kabul etmek günümüz için yanıltıcı olur. Çünkü, bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:” “Kıyâmete yakın hakîkî din bilgileri azalır. Câhil din adamları, kendi görüşleri ile fetvâ vererek, insanları doğru yoldan saptırırlar” Yine, hadîs-i şerîfte, “Bir zaman gelir ki, insanlar din adamından sokakta rastladıkları eşek ölüsünden kaçar gibi kaçarlar.” buyuruldu. İyi bilinmeli ki, insanı dalâletten, kötü yoldan ancak ilim kurtarır. Rehber olmadan doğru yola kavuşulamaz. Artık ahir zamandayız; gerçek alim neredeyse kalmadı. Bunun için, geçmişte Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı doğru din kitaplarını arayıp, bulmak bunları okuyarak dünyamızı ve ahıretimizi kurtarmak zorundayız. Batı’dan çekirdek aile manzarası 9.12.2005 Derginin birinde Batı’nın aile yapısını çok güzel ifade eden iki fotoğraf gördüm. İlk fotoğrafta, kucağında kedi bir kadın; diğerinde ise kucağında köpek olan bir kadın. Altında da, “ Batı’da çekirdek aile “ yazısı. Aileyi nihayet bu hale getirdiler. En iyimser bir yaklaşımla bu fotoğrafa bir de çocuk ilave edebiliriz o kadar. Aile fotoğrafından “Baba” çoktan çıkmış durumda. Batı hızla babadan uzaklaşıyor, babasız bir toplum haline geliyor. Yapılan araştırmalar da bunu doğruluyor. Bununla ilgili, Amerikan Değerleri Enstitüsü tarafından yayımlanan "Fatherless America=Babasız Amerika" adlı eser de, kitabın yazarı David Blankenhorn çarpıcı tespitlerde bulunuyor: "Batı giderek babasız bir cemiyet haline geliyor. Bir nesil önce Amerikalı çocuğun babalı bir evde büyümeyi ümit etmesi normaldi. Bugün Amerikan çocuklarının yüzde 40'ı babalarından ayrı yaşıyorlar. Otuz sene önce bu oran yüzde 20 idi. Bugün pek çok çocuk resmî kâğıtlardaki 'baba adı' hanesine ne yazacağını bile bilmiyor. Bu ülkede çocukların yarıdan fazlası, 18 yaşına ulaşmadan önce, çocukluk devrelerinin önemli bir kısmını babalarından ayrı geçiriyorlar. Bu ülkede, babaları tarafından terkedilmiş çocuk sayısı şimdiye kadar hiç böylesine kabarık olmadı. Şimdiye kadar, bir babaya sahip olmanın ne mânâya geldiğini öğrenmeden büyüyen çocuk sayısı böyle çok değildi. Babasızlık bu neslin en kötü nüfus bilgisidir. Toplumda 'mutlu çocuk'un azalmasının en önemli sebebidir.” İlim adamları bugün Batı’daki sosyal problemlerin kaynağını çocukların sıcak aile ortamından uzak yetişmelerinde aramaktadırlar. Başka bir ifade ile bu problemlerin çoğunun bir tek sebebe dayandığı görüşünde: Batı’da babalık kurumunun çöküşü. 1960'ların başında Amerikan ailelerinin hemen hemen yüzde 75'i ana, baba ve çocuklardan müteşekkildi, “çekirdek aile” dediğimiz yapıdaydı. Bugün o çekirdek de kırlmış, dağıtılmış. Artık “tek ebeveynli aile”ler vardır. Bugünkü istatistiklere göre bu oran üçte bire düşmüştür. Onların da yüzde 9O'ı anne ve çocuklardan meydana gelmektedir, baba ortada yoktur. Bugün 100 kadından 30'u babasız dünyaya gelmektedir. Yine ülkedeki 15-19 yaş arası genç kız nüfusunun yüzde 10'u evlenmeden doğum yapmaktadır ve çocukları "babasız"dır. Araştırmacı yazar Blankenhorn’a göre, boşanmalar, evlilik dışı çocuk doğumları, çocukların yoksulluk çekerek büyümesi, zorba gençlik, güvensiz çevre, ev içi şiddet olaylarının esas sebebi çocuklarda ebeveynin otoritesinin zayıflaması... Yani, çocuklann hayatından babanın uzaklaşmasıdır. İşin daha kötüsü yazara göre şifa bulunması gereken asıl hastalık, sadece "baba"yı kaybetmek değil, "babalık fikri"ni kaybetmek. Toplumun karşı karşıya bulunduğu en büyük kayıp, evlerden babaların kaybı değil, zihinlerden, gönüllerden babaya olan inancın, ihtiyacın kaybıdır. Başka bir ifade ile "Babasız da olunur. Baba zaten fazlalıktır." fikri. Çocuk psikolojisi üzerine isim yapmış Dr. Benjamin Spock da günümüz sosyal problemlerini eski değerleri kaybetmeye bağlamakta. Geçmişten övgüyle bahsetmekte: “19'uncu yüzyılda ve 20'inci yüzyılın başlarında Amerika'da ve Avrupa'da aile yapısı klasikti. Ana-babaların, büyükanne-büyükbabaların yaşlarına, tecrübelerine itaat ve hürmet uyum getiriyordu. Baba çekirdek ailenin reisi olarak tanınır ve bu görevini vakarla yürütürdü. Çocuklar büyüklerine saygı gösterirlerdi. Bugün ise, herşeye rağmen hâlâ yürüyebilen çok az sayıdaki aile bile gerginlik ve sıkıntı ile içice. Sadece ana veya sadece baba ile devam eden aile hayatında, geçimsizlikler çok yaygın. Yaşlılar değil hürmet beklemek, artık gençlerden sadece müsamaha görmeyi ümit edebiliyorlar. Artık birçok ailede baba, sofraya ya da sohbete reislik eden tesirli bir rol üstlenmiş değil, evin dışındaki işiyle meşgul. Televizyon komedilerinde baba, ekseriya, sersemce hareketler yapan bir maskara hüviyetinde canlandırılıyor. Anneler, güvenilir, saygıdeğer eğitici kimliklerini gitgide kaybediyor. Bazı ailelerde çocuklar büyüklerden daha fazla söz sahibi. Eskiden yemek saatleri bütün aileyi bir araya toplayan mühim bir âdet idi; bugün önemsiz, sıradan vakitler haline geldi. Hatta bazı evlerde masa etrafında aile fertlerinin toplandığı yemek saatleri mevcut bile değil." Sağlıklı toplum için aile önemli. Aile için de baba önemli. Baba otoritesi olmayan evde huzur olmaz. Baba ailenin direği. Direksiz ailenin hafif bir sarsıntıda, zarar görmesi, yıkılması kaçınılmazdır Ailenin çökme sebebi 10.12.2005 Batı’da sosyal problemler her gün daha da artmakta; önüne geçilemez hale gelmektedir. Biz de, Batı’yı taklid ettiğimiz oranda bundan nasibimizi almaktayız. Batılı ilim adamları, bu sıkıntıların, problemlerin sebepleri üzerinde geceli gündüzlü çalışmaktadırlar. Bununla ilgili makeleler, kitaplar yazmaktadırlar. Bunlardan biri olan Dr. Benjamin Spock, “Çocuklarımız İçin Daha İyi Bir dünya” kitabında, günümüz sosyal problemlerinin sebeplerini şöyle izah ediyor: “1- Semavi dinlere göre insan şerefli bir varlık olarak yaratılmıştır. Fakat son iki asırdır okullarda okutulan (Özellikle biyoloji, antropoloji, psikolojideki) maneviyattan uzak pozitivist, maddeci, inkarcı bilgiler Allah'a olan inancı temelinden sarstı. İnsanlık için münasip görülen daha aşağı mevkiin yavaş yavaş kabulü derin ve eziyet verici sonuçlar doğurdu, manevi inancımız boşaltıldı; fakat öyle yavaş boşaltıldı ki, çoğumuz nasıl, ne zaman olup bittiğini farkedemedik. 2- Biyoloji, antropoloji ve psikoloji insan varlığını anlamak için değerli ilimlerdir, fakat her biri insanlığı daha ziyade mekanik bir bakışla ve sınırlı olarak tanır. Onlar 'bir bütün olarak insan'ı, özellikle de bizi hayvanlardan ayırt eden, adına 'ruh' dediğimiz manevî halleri, idealizmi hesaba katmazlar. Bu ihmal birçok insanı müstehzi, aşağı bir sonuca götürür. Derler ki, yüksek idealler, gayeler için uğraşmayı bırakalım, bulunduğumuz bu alt tabakada, hayvanî tabiatımızla başbaşa zevkimize bakalım. 3- Değer ölçülerini reddetmemizin üçüncü sebebi, geçmişe şuursuzca başkaldırı ve düşüncesizce herşeye isyan. İnsanlarımızın önemli bir bölümü, inançlara, ideallere sahip çıkmadıkça toplum dikiş yerlerinden ayrılmaya devam edecek, dikiş tutmayacak. Eğer çocuklarımıza manevî değerleri kazandırmazsak, onlar televizyon programları, CD’ler ve diğer ticari reklam furyasının tazyiki altında maddeciliğin ortasına düşeceklerdir.” Bu manevi değerlerden uzak eğitim Batı’da aileyi de temelinden sarstı. California'lı psikiyatrist Judith VVallerstein, ana-babası boşanmış 131 çocuk üzerinde onbeş yıl müddetle inceleme yapmış. "Üzerinde o boşanma hadisesinin tesiri kalmayan, uyumlu, normal bir yetişkin haline gelen bir tek çocuk görmedik." diyor. Hepsi bunalımlı, okulda başarısız, içine kapanık, saldırgan... Psikiyatrist Wallerstein devam ediyor: “ Boşanma ve kadının erkekle eşit olma arzusunu elde etmesi ile her şeyin hallolacağı sanıldı. Gelin nokta bunun ne kadar yanlış olduğunu ortaya koydu” Batı’da bugün evliliklerin yarısından çoğu boşanma ile neticeleniyor. 30-40 sene önce böyle değildi. İnsanoğlunun fıtratında bir değişiklik olmadığına göre demek ki aynı şartlar bugün de olsa karı-kocalar daha iyi geçinebilecek. Peki bu geçimsizliğe sebep ne? Wallerstein bunu şöyle izah ediyor: "O zamanlar ailede roller net bir şekilde paylaşılmış, benimsenmişti. Erkek ekmeği getiren, kadın onu pişirendi. Halbuki bugün böyle değildir. Bugün roller karışmıştır. Sahnedeki rol karışıklığı oyunun düzensizliğine ve bozulmasına yol açmaktadır. Bugün aile hayatındaki sarsıntı sahnedeki iki esas oyuncu arasındaki çekişmeden, rol kavgasından kaynaklanmaktadır.Rol değişikliği isteyen kadın olduğuna göre bu işte en çok kadının karlı çıkması beklenirken tam tersi oldu. Ekmek getirme sorumluluğunu paylaşacak birini buldukları için erkekler, bu rol değişikliğinden kârlı çıktı. Yani kadınlar zararda. En büyük zarar gören ise, aile sıcaklığından eğitiminden uzak kalarak ruhi dengeleri bozulan çocuklar. ” Batılı uzmanların ortak görüşü: Sağlıklarını koruyamadığımız çocuklardan, birgün, toplum olarak kendimizi korumak zorunda kalacağız. Aynı manevi hastalık bizde de hızlı bir şekilde yayılmaktadır. Çocuklarımıza dinimiz İslamiyeti, sıcak aile hayatını yaşatmaksak aynı neticeler ile karşı karşıya gelmemiz kaçınılmaz olacaktır. Bir milletin aile yapısı çökmeden millet yıkılmaz. Değişmeyen gündem; İslamda Reform 17.12.2005 Son iki asırdır, Batı’nın teşviki ile İslam ülkelerinde her zaman “Dinde reform” konusu gündemi getirilir. Her platformda,”Dinde yenilik, dini çağa uydurma” konuları işlenir. Hakim güçler, Hıristiyanlıkta reform yaparak, kendi arzularına göre bir din ortaya çıkarttıkları gibi, İslamiyette de reform yaptırarak, sınırlarını kendilerinin çizdiği bir İslam ortaya çıkarmak yani İslamiyeti protestanlaştırmak istemektedirler. Bu arzu çeşitli vesilelerle, organizasyonlarla sık sık önümüze geterilmektedir. Geçen hafta Suudi Arabistan’ın Mekke kentinde yapılan, İKÖ’nün 3. Olağanüstü Zirvesi’nin, “Reformlar” ve “Aydınlanmış İslâm” gündemi ile toplanması mütedeyyin, muhafazakar Müslümanları endişeye sevketmiştir. İslam Konferansı Örgütü’nün son iki yıldır yapılan hemen tüm toplantılarının ana gündemini “reform” konusu oluşturdu, reform ve “Ilımlı İslam” konusunda birçok İslam ülkesi ciddi öneri paketleri hazırladı. Sayın Başbakanımızın da ifade ettiği gibi, İslam İslamdır; İslamın “Ilımlısı” “Radikalı” olmaz. Batı’nın ılımlıdan maksadı, içi boşaltılmış bir İslam. Buna rağmen, 1966’da kurulduğu günden bu yana çoğunlukla atıl duran İslam Konferansı Örgütü’nün reforma kilitlenip ılımlı İslamı gündeminin önemli konuları arasına alması, zirvenin “Ilımlı İslam Zirvesi” olarak adlandırılması “Dinde Reform” endişelerini artırmaktadır. İKÖ’nün hazırlamış olduğu reform paketlerinin bu konularla yağunlaşması, haliyle İslam’ın yeniden yorumlanması tartışmalarının bir kez daha gündeme getirileceği endişesini doğuruyor. Buna bağlı olarak; İslam dünyasındaki geri kalmışlığın ve siyasi karışıklığın, tıpkı Batılı oryantalistlerin yaptığı gibi İslam dinine yüklenerek İslâm’ın aslî kaynaklarına el atılacağından ve bu kaynakların yeni bir oryantalizm ile yeniden yorumlanmaya başlanacağından çekiniliyor. Şayet bu endişeler doğrulanırsa, Müslüman dünyanın geri kalmışlığı İslam’ın temel kaynaklarına yüklenecek, bu bağlamda bir takım operasyonlar düzenlenecek ve İslam dünyası, başkalarının kendi kalıplarıyla biçtiği bir elbiseyi giymeye zorlanacak. Bu endişelerle zirvenin nihayi karaları beklendi. Nihayet, İKÖ zirvesinde alınan kararlar "Mekke Bildirisi" adı altında yayınlandı. Bildiride yer alan, “Ilımlı İslam esas alınacak, İslam'ın esasında bir hoşgörü dini olduğu vurgulanacak, bütün İslam mezhepleri birbibiri ile dost olacak, kadınların da katıldığı bir fıkıh konseyi kurulacak, kadın haklarının iyileştirilmesi için birimler oluşturulacak, kültür alanında karşılıklı tercümeler teşvik edilecek, İKO medeniyetlerarası diyaloğa aktif katılacak” (Y.Şafak, 8.12.2005) gibi maddeler yukarıdaki endişeleri daha da artırdı. Alınan bu kararlar, 14 asırdır tatbik edilen İslamdan, öz değerlerimizden kaçışı, yeni açılımları, yabancıları taklide yönelmeyi işaret etmektedir. Böyle bir yaklaşım İslama bir şey kazandırmaz, aksine çok şey kaybettirir. İslam çağa uymuyor diye reform yapmak istiyenler, bilerek veya bilmiyerek İslamın yıkılmasına yardım etmiş olurlar. Çünkü İslamiyet her çağa uygundur, reforma ihtiyacı yoktur. Bunu sadece biz söylemiyoruz. Bir zamanlar komünizmin fikir babası meşhur fikir adamı Roger Garaudy “Niçin İslâmı seçtiniz? Sorusuna “İslâmı seçmekle çağı seçtim" şeklinde cevap verdikten sonra şöyle devam ediyor: "İslam, çağları arkasında sürükleyen bir dindir. Diğer dinler ise, çağların arkasında sürüklendi. İslam dışındaki bütün dinler zamana uyduruldu. Reforma tabi tutuldu. Mukaddes kitablar zamana göre tahrif edildi. Kur'an-ı kerim ise, indirildiği günden beri hep zamana hükmetti. O, zamanı değil, zaman onu izledi. Zaman yaşlandıkça o gençleşti. Bu, çağlar üstü bir olaydır. Bugüne kadar, bunca savaşların bıraktığı korkunç, sosyal, siyasi ve ekonomik sarsıntılardan daha büyük bir olaydır. İslâm, bütün çağlara, düşüncelere hakim, fakat bunlardan hiçbiri, İslama hakim değildir." “Ben o sözlerden bizarım!” 17.12.2005 Bugün Mevlana’yı anma haftasının son günündeyiz. Her sene olduğu gibi bu sene de, bu hafta dolayısıyla Hazret-i Mevlana ile İslamiyetle ilgisi olmayan, nice söz ve eylemlerle bu mübarek zatın sözde ruhu şâd edildi. Gerçek şu ki, dünyanın dört bir yanından gelen, dinli - dinsiz namazsız niyazsız kimselerin yaptıklarına kim bilir ne kadar üzülüyordur. Üzülmesi de yine bunları yapanlar içindir. Kendisini yanlış tanıtıp, yaptıkları iftiralar sebebiyle ahırette çekecekleri azablar içindir. Zaten, bir konuya, İslamiyetle ilgisi olmayan hatta düşman olan çevreler destek veriyorsa, teşvik ediyorsa orada biraz durmak lazım... Çünkü, bunlar bugüne kadar islamiyetin hayrına bir iş yapmamışlardır. Halbuki dinimize göre, bir islam büyüğü, ney, def çalarak dönerek anılmaz. Dine, insanlığa yaptığı hizmetleri anlatılır. Fatiha okuyarak, hatim indirerek, dua ederek ruhuna gönderilir... Hz. Mevlana’nın bilhassa “Gel, gel her kim olursan ol gel! Allaha şirk koşanlardan, mecûsilerden, puta tapanlardan da olsan gel!” sözü çok istismar ediliyor hümanistlerce. Bu açık istismar, Hz. Meylana’yı anlamamanın veya anlamak istememenin alametidir. Hz. Mevlana, kendisini, yolunu, inancını şu rubaisinde çok güzel anlatmaktadır: Ben sağ olduğum müddetçe Kur’an’ın kölesiyim. Ben Muhammed muhtarın yolunun tozuyum. Benim sözümden bundan başkasını kim naklederse, Ben ondan da bizarım, o sözlerden de bizarım. Bu sözlerden de açık şekilde anlaşılıyor ki, Hz. Mevlana, “Ben Kur’an-ı kerimin çizdiği dairenin dışına çıkmam. Beni bu dairenin dışında aramayın! Dinimizin yasakladığı şeyleri bana yüklerseniz üzülürüm” diyor. Kendisini sevenin, kendisi gibi olmak isteyenin, tövbe ederek Muhammed aleyhisselama inanıp Müslüman olmasını, Müslümanca yaşamasını istiyor. Eski inancında kalmasını istemiyor. İstemesi de düşünülemez. Çünkü, Müslümanın, herkesin Müslüman olsanı istemesi, bunun için çalışması asli görevidir; bu, dinin emridir. Mevlana Celaleddin-i Rûmi, olgun, alim ve veli bir Müslüman... Onun çeşitli din, mezheb, meşreb sahibi kimseleri kendisine hayran bırakan merhameti, insan sevgisi, tevazuu, gönül okşayıcılığı gibi üstün vasıfları, İslam dininin emrettiği güzel ahlakından bazı örneklerdir. Onda, bunlardan başka İslam ahlakının diğer husûsları da kemal derecesinde mevcuttu. Bunların hepsini saymak, İslamiyeti tamam olarak anlamak ve anlatmakla mümkün olur. Mevlana’yı, yalnız bir mütefekkir, şair gibi düşünmek ve öylece anlamaya çalışmak, aslı bırakıp, herhangi bir özelliği içinde sıkışıp kalmaya benzer. Bu ise, en azından Mevlana’yı çok eksik ve yarım anlamaya, hatta hiç anlamamaya sebep olabilir. Hz. Mevlananın arzusu herkesin Müslüman olması ve günahlardan kaçıp İslamı tam olarak yaşaması idi. Nitekim bir nasihatında şöyle buyurmuştur: “Gizli ve aşikâr Allahü teâlâdan korkunuz! Günahlardan sakınınız! Az yiyip, az uyuyup, az konuşunuz! Çok oruç tutunuz! Zamanlarınızı namaz kılarak değerlendiriniz! Daima şehveti terkedip, sefihlerle, cahillerle mücadele etmeyi, onlarla oturup kalkmayı bırakınız! Onları kendinize muhatap etmeyip, hep iyi insanlarla beraber olunuz! Ya hayır konuşunuz veya susunuz! Mahlukatın sıkıntılarına sabrediniz! Biliniz ki, insanların en hayırlısı, insanlara en faydalı olandır. İnsan su gibi latif, mütevazı, daima aşağıya akıcı ve yumuşak huylu olmalıdır. Su, toprağa karışır, meyvelerin büyümesini, canlıların içerek hayatlarının devam etmesini sağlar. O sulardan ruhlara ve bedenlere gıda temin edilip, menfaat sağlanır. Su toprağa gitmezse, topraktan ve sudan layıkıyla istifade edilmez.” “Yalvarıyorum lütfen yardım edin!” 23.12.2005 Bugün, bir bayan okuyucunun mektubunu sizlerle paylaşmak istiyorum: “Efendim gazetedeki yazılarınızı severek okuyoruz. Size bir sorunumuzdan bahsetmek istiyorum. Biz üç yıllık evliyiz ve iki çocuğumuz var. Ama git gide huzurumuz kaybolmaya başladı. Anne babamın bize sık sık gelmeleri, her işimize karışmaları bizi sürekli yanlarında istemeleri bizi artık yıprattı. “Huzurun Kaynağı Aile” isimli kitabınızı okuduk. Çok istifade ediyoruz. Oradaki bizim gibilerin problemleri ile kısım harikaydı. Size yalvarıyorum efendim o yazıları en yakın zamanda gazetede yayınlayabilir misiniz? Ailem yazılarınızı okuyor çünkü. Belki hatalarını fark ederler. Beyimle birlikte çok zor anlar yaşıyoruz. Ailem sürekli bizim yanlarında olmamızı istiyorlar. Torunları da olunca daha çok görüşmek istiyorlar. Torun sevgisi her şeyden öne geçiyor onlar için. Bizimde kendimize göre planlarımız oluyor ama bunu düşünemiyorlar. Biz gitmeyince de küsüyorlar. Böyle birşeyi kız anne babası isteyince ailede çok huzursuzluklar oluyor. Hangi erkek böyle birşeyi ister ki. Ailem beni hâlâ evdeki kızları olarak görüyorlar. Böyle yapacaklarsa neden evlendirdiler o zaman. Her gün ağlıyorum artık, sinirlerim mahfoldu. Bazen beyimle bu konuda tartışır bile olduk. Anne babamın yaptığı bu davranış bizi kopma noktasına doğru götürüyor. İşin garibi onlar hata yaptığının farkında değiller. Yaptıkları her şeyi normal görüyorlar. Bu durumu onlara anlatamıyoruz. Size yalvarıyorum efendim, en yakın zamanda köşenizde bu konuyu çok belirgin bir şekilde tekrar yazarsanız çok seviniriz. Allahın izniyle inşaallah bir yuvayı yıkılmaktan kurtarmış olacaksınız.” Maalesef anne babalar bu konuda büyük bir yanlışlık içersindeler. Sizin de ifade ettğiniz gibi bunun farkında da değiller. Herkes kendi yaptığını doğru zannedilor. O bahsi özetleyerek tekrar yayınlıyorum, inşaallah okurlar da hatalarını anlarlar ve vazgeçerler. “Aileler, çocuklarını evlendirdikten sonra, kuşun yuvadan uctuğunu bir türlü kabullenemiyorlar. Halbuki artık onların yeni bir yuvası var. Bu yuva kendileri ve çocukları içindir. Bunun dışındakiler anne baba da olsa misafirdirler. Misafirin bir eve, hergün her akşam geldiği, evden çıkmadığı nerede görülmüştür. Haftada bir görüşme normaldir, daha fazla sıklıktaki gelip gitmeler iyi niyetle de olsa sıkıntı doğrur. Anne babalar bu konuda dikkatli olmak zorundadırlar. Yuva yıkıldığı vakit, çocuklari ile beraber anne babalar da bu yıkıntının altında kalacaklarını unutuyorlar. Bir yuvanın yıkılmasına sebep olmanın hesabı dünyada da ahirette de ağır olur. İki ayrı ruh, iki ayrı bedenin uyum sağlaması kolay değil. Gençler bunun mücadelesini verirken bir de anne babaları ile mücadele vermeğe kalkınca işler iyice karışıyor. Ya ruh dengeleri bozuluyor ömür boyu bunun sıkıntısını çekiyorlar ya da, evlilik sona eriyor. Bir de kötü niyetli müdahaleler oluyor. Yeni evli gençler arasında hiçbir ciddi problem olmamasına rağmen kız tarafının damadı avuçlarının içine alma gayretleri, erkek tarafının da kızı anne babasından koparmak için yaptıkları akıl almaz mücadele yeni kurulan yuvaları çatır çatır yıkmaktadır. Gençlerden aldığım bu husustaki şikayetler dudakları uçuklatacak cinsten. İnsan, “Madem kızın bu kadar kıymetli idiyse ve dizinin dibinden de ayırmayacaktın niçin evlendirdin?” demeden duramıyor. Her iki tarafta uzaktan akrabam olan iki genç evlenmişlerdi. Her iki taraftan da o kadar müdahale oldu ki, gençler gizlice Avusturalya’ya kaçmak zorunda kaldılar. Evliliği ancak böyle kurtarabildiler. Şimdi anne babalar çocuklarının ve torunlarının hasreti ile kavruluyorlar. Hergün göz yaşı döküyorlar. Kendilerine de çocuklarına da kimsenin yapamayacağı kötülüğü yaptılar. Hani derler ya, insanın kendine yaptığı kötülüğü cümle alem toplansa yapamaz. Anne babalara sesleniyorum. Lüftfen çocukları rahat bırakın. İyilik yapalım derken, onların yuvalarını yıkmayın. Cenab-ı Hakkın, “Allah, evlerinizi, sizin için bir huzur ve sükûn yeri yaptı.” buyurduğu evleri zindana çevirmeyin.” (Bu konuya yarın da devam etmek istiyorum) Evli gençleri akıl almaz müdahaleler 24.12.2005 Dün, anne babasının sık sık evlerine gelmeleri, evlerinden çıkmamaları sebebi ile evliliğinin yıkılma noktasına geldiğine bildiren bir bayanın mektubana yer vermiştim. Bugün de evlilikleri biten bir erkeğin mektubuna yer vermek istiyorm. Bitiş sebebini şöyle anlatıyordu: “Evimiz kayınpederlerin evine yakındı. Sabah ben işe giderken hanım da hazırlanıyor benimle beraber evden çıkıyor annesine gidiyordu. Akşam çoğu zaman annesinden alıp getiriyordum. İş dönüşü evde olduğu zaman da annesi bizim evde oluyordu. Başbaşa rahat bir şekilde kaldığımız nadirattandı. Bir müddet böyle devam etti. Bir gün hanıma, bu böyle olmaz, biz artık evlendik, ayrı bir evimiz var. Herkes evinde başbaşa, yalnız kalmak ister. Ayrı bir evimiz olduğunu kabullen, emanetçi gibi olma. Annene söyle, çok sık gelmesin. Sen de, hergün annenlere gitme. Hafta sonlarında beraber giderez. Hasretini giderirsin, dedim. Bu defa da, telefonla görüşmeye başladılar. Herkese gelen telefon parasının 3-4 katı fatura gelmeye başladı. Kendisini defalarca ikaz ettim. Hatta, kayınvalideme de durumu söyledim. Telefon etmesini çok görüyorsun, tabii ki arayacak diye kızından taraf oldu. Bir müddet daha sabrettim. Değişen bir şey yok. Sonunda bu konu tartışmaya dönüştü.Tartışmadan annesinin haberi oldu hemen. Nasihat edecekleri yerde, kızlarını alıp götürdüler. Gidiş o gidiş, bir daha da bir araya gelemedik. Evliliğimiz fındık kabuğunu doldurmayan bir sebepten bitti. İbret olsun, başkalarının da yuvaları yıkılmasın diye bunu yazıyorum.” Evet, dün de bahsettim, evlilikte ilk aylar, ilk yıllar çok önemlidir. Kadın evine alışmalı, evini kabullenmelidir. Bunun için, evin ana babanın biraz uzağında olmasında büyük fayda vardır. Birçok kız annesi, aynı mahallede hatta aynı apartmanın karşı dairesinde olmasını istiyor. Aslında bu, kızına iyilik değil kötülüktür. Kız tarafına yakın olunca, herhangi bir şeyden dolayı kızının üzgün olduğunu gören anne baba eyvah, damat kızı dövmüş, üzmüş gibi yanlış düşüncelere kapılıp araya girerler sıkıntıya sebep olurlar. Erkek tarafına yakın olunca da sıkıntı olur. Örneğin insanlık hali kız hasta olabilir. Bunun için yemek hazırlayamaz, ütüsünü yapamaz. Bu hali gören erkeğin ana babası eyvah oğlumuz aç suzuz kalıyor, elbisesi bile ütülenmemiş diyerek geline sıkıntı verirler. Kayserili Osman amca anlatmıştı: Damadı ziyaretine gelince, damat tatlı gel, demiş. Damat ta sonraki gelişinde tatlı getir anlamış baklava ile gelmiş. Osman amca yine, damat tatlı gel, demiş. Bir dahaki gelişinde, bir değil iki kilo baklava getirmiş. Osman amca dayanamayıp demiş ki, oğlum tatlı gelden maksadım, sık gelme seyrek gel. Seyrek gelince kıymetin artar, aramız tatlı olur, demek istedim, demiş. Evliliğin ilk aylarında aileler çocukları kendi yanlarına çekme gayreti yerine, herkes kendini karşı tarafın yerine koysa problem kendiliğinden çözülecek daha doğrusu problem olmayacak. Daha da ilerisi, kız tarafı erkek tarafını tutar, onun avukatlığını yapar, erkek tarafı da kız tarafını düşünür onları memnun etmeye çalışırsa, aileler arasında memnun etme yarışı başlar, her iki ailede rahat eder. Çok mahzurlu, dinen uygun olmayan bir hal değilse, kız tarafı her zaman tartışmalarda kızının değil damadının yanında yer almalıdır. Asırlardır büyüklerimiz böyle hareket etmişlerdir. Resulullah efendimizin mübarek kızları Rukiye validemiz kocası hazret-i Osmanı babasına şikayet etti: Resulullah efendimiz, “Ey benim kızım! Eğer Allahü teâlânın rızâsını ve benim rızâmı istersen, bir ân durma, var evine git, Osman’ın ayaklarına yüzünü sürüp, özür dile. Yoksa ne Hakkın huzurunda, ne de benim huzurumda yerin kalır.” deyip ve bir ân durdurmayıp, Hazreti Osman’ın huzuruna gönderdi. Ufak bir tartışmada, hemen kızana arka çıkan anne babaların Peygamber efendimizin bu nasihatlarından ders almalıdırlar. (“Huzurun Kaynağı Aile” kitabından alınmıştır. Evlilik ve aile hayatı, çocuk eğitimi konularında emsalsiz bir eser. Arı Sanat yayınevi, 0212 5204151) “Hiçbir şeye inancımız yoktu!” 30.12.2005 Geçen hafta, bir haber kanalında ard arda yorumlu olarak verlen iki haberi seyredince şoke oldum; gözlerimle gördüğüm, kulaklarımla işittiğim yorumlara, görüntülere bir türlü inanamadım. Birinci haber verilirken “üzücü bir haber” diye başlandı. Habere konu olan kişiler açıkca gericilikle, çağdışılıkla suçlanıyordu. Haberin özeti şuydu: Erzurumspor Kulübü tesislerine getirdikleri bir din adamına, Erzurumspor'da yaşanan kötü gidişatın bir an önce son bulması için dua ettirmişler. İşte işlemiş oldukları büyük suç(!) bu. Bu suçları sebebiyle, gerici ve çağdışı oluyorlardı. Bu aslında açıkca İslam dininin ve buna inanların çağdışılıkla suçlanmasıdır. Çünkü duanın dinimizde önemli bir yeri vardır. Cenab-ı Hak, Kur’an-ı kerimde kensine dua edilmesini, sığınılmasını emretmektedir. Peygamber efendimiz de, “Allahü teâlânın katında duâdan daha makbûl ve kıymetli birşey yoktur.”, “Duâ, ibâdetin aslı ve özüdür.”, “Duâ yetmiş türlü kazayı önler.” buyurarak duanın dinimizdeki önemini açıkca ifade buyurmuşlardır. Dua ile alay etmek bu değerlerimizle alay etmektir. Hemen bu haberin ardından, “Şimdi de sevindirici” bir haber veriyoruz diyerek şu haber verildi: “İngiliz pop müzik yıldızı Sir Elton John, İngiltere'de eşcinsel evliliğe izin veren yeni yasanın yürürlüğe girmesiyle, 12 yıldır birlikte yaşadığı Kanadalı erkek arkadaşı David Furnish ile İngiltere Başbakanı Tony Blair’in de katıldığı bir törenle evlendi.” Bu çirkin, insanın yaratılışına aykırı eylemin Batı’da özellikle İngiltere’de çok yaygın olduğu bilinen bir gerçektir. Fakat beni şaşırtan, bir veya iki nesil öncesi Müslüman olan bir neslin bu iğrenç eylemi “sevindirici” haber olarak sunması. Dinimize göre, Homoseksüellik lanetlenen büyük günahtır. Buna “Livâta” denir. Enbiyâ sûresinde, livâtaya “Habîs iştir” buyuruluyor. Bir hadis-i şerifte de bu çirkin işi yapanlar için: “Allahü teâlâ ve melekleri ona lanet ederler ve Allah'ın rahmetine ulaşamaz." buyurulmaktadır. Yüzde doksanı Müslüman denilen bir ülkede böyle iğrenç bir eylem nasıl “sevindirici” haber olarak verilebilir, bunu anlamak mümkün değil. Dünyanın hiçbir yerinde, inansın inanmasın hiçbir aydın, milletinin kendi değerlerini alay konusu yapmaz, yapamaz. Kendilerine sözde entel, aydın denilen kesim bu hale tabii ki birkaç senede gelmedi. 150 yıllık maddeci, inançsız Batı özentisi bizi bu hale getirdi. Bakınız Yakup Kadri Karaosmanoğlu 14 Haziran 1920 tarihli İkdam Gazetesi’nde o günkü aydın(!) gençliğin perişan halini nasıl anlatıyor: “Ne yazık ki sıtmalı bir gençlik rüzgârı, devrin girdaplarıyla karışarak, bende iyi, saf ve mâsum ne varsa aldı götürdü. Ben derken biliniz ki mensup olduğum neslin nâmına söz söylüyorum. Bu neslin hiçbir şeye inancı yoktu ve ihtirası sonsuzdu. Kendinden önceki nesle karşı insafsız ve alaycı. Babamız söz söylerken kahkahalarla gülmeyi zekâmızın bir hakkı zannederdik. Ve henüz 18 yaşında iken, vâlidemize bir çocuk muâmelesi ederdik. Dînî hayata karşı olmayı ise şerefli bir şey sanırdık. “Namaz kılmayı bilmiyoruz.” demeyi âlimâne bir söz, alenen oruç yemeyi kahramannâme bir hareket ve büyük babamıza Voltaire’den bahsetmeyi bir fazilet telakki eylerdik. Vâlidemizin bir kese içinde baş ucumuza astığı Kur’ân-ı kerîm’i yerinden indirip ve kılıfından çıkarıp alelâde kitapların arasına sokmayı, en asrî ve en asil ve en zârif hareketlerden sayardık. Yegâne inandığımız, yegâne hürmet ettiğimiz şey ‘Batı’ idi, Batı’nın ilmi terakkiyâtı idi. Birbirimizi ikide bir, ‘20’inci asırdayız! Düşününüz efendim, 20’inci asır!’ derdik. 20’inci asır bizi aldattı, inançsız yaptı!” Seksenbeş sene önce yapılan bu itiraftan, pişmanlıktan bugün hala ders alınamamış olması hatada ısrar edilmesi ne kadar üzücü değil mi? Ormancılar ve zabıta alarmda 31.12.2005 Her sene, bu gece sokaklarda sızıp kalan sarhoşları toplamak için zabıta alarma geçer. Bu sene başka bir teşkilat daha alarma geçmiş bir haftadır. Gazete habelerine göre; bir haftadır, Ormancılar, Yılbaşında çam katliamı olmasın diye Türkiye çapında alarma geçmişler. Yılbaşından önce çam katliamı yapılmaması için motorlu sincap koruma ekipleri ile orman muhafaza memurları, gece-gündüz hafiye gibi çam ormanlarında nöbet tutuyor. Alarmda olan bölgelerden biri de, İzmir Orman Bölge Müdürlüğü. Genç fidanları kesen, söken fırsatçılara göz açtırmayan ekipler, İzmir’e yakın olan Yamanlar-Karagöl, Bornova, Çiçekli ve Gaziemir-Sarnıç’taki ağaçlandırma sahalarını sürekli gözetliyor. İzmir Orman Bölge Müdürü İsmail Üzmez, kesilen yılbaşı çamlarının özellikle genç ormanlardan seçildiğine dikkati çekerek, “Bu sorumsuz insanlar, bir gecelik eğlence uğruna, bizim onlarca yılda yetiştirdiğimiz güzelim fidanları kesip maddi menfaat sağlamaya kalkışıyor. Bunlara kesinlikle müsaade etmeyeceğiz. Yakalananların alacağı cezalar çok ağır.” diyerek, ormanlara zarar veren kişilerin ‘177 Alo Orman Yangın’ hattına bildirilmesini istedi. Başka ağaç da olsa katliam katliamdır fakat Hıristiyanlar, noelde, yılbaşında neden illa da çam ağacı ile süslerler bunu hiç merak ettiniz mi? Bunun sebebi şu: Hıristiyan âleminde çam süsleme âdeti çok eski değil, onyedinci yüzyılda bu geleneği ilk çıkartan Hıristiyan reformcusu Martin Luther. Luther, karlı bir kış gecesi ay ışığının bembeyaz karlar arasındaki çam ağacına vurduğunu, incecik dallarda biriken karların ışıl ışıl parladığını görür, bu manzaraya hayran olur. Evine girip ailesine, yakınlarına anlatır, fakat pek ilgilenen olmaz. O da dışarı çıkıp küçük bir çam ağacını keser, içeri getirip dışarıda hayran olduğu manzaraya benzer bir süsleme yapar. O gün bugündür çam katliamı sürüyor. Hıristiyanlar bu günlerde kar yağarsa "Beyaz Christmas" diyerek çok seviniyorlar; bunu bolluğun, mutluluğun işareti kabul ediyorlar. Gerçek dinler, insanlarla beraber tabiatın da korunmasını emreder. Katliamı özendiren bir din gerçek olabilir mi? Seçilen çam da rastgele bir çam değil. Teslisi, üçlü ilah inancını yansıtan üçgen görünümündeki mazı cinsi çam türü. En tepede Hazret-i isa'nın doğuşu canlandırılmış. Çam ağacı piramide benzediğinden dolayı o zamandan beri dinî bir sembol olarak kabul edilmiş. Süslenen her çamın tepesinde İsa aleyhisselamı temsilen iri bir yıldız,ışık görürülür. Yahut kırmızı bir kurdelâ. Bütün bunlar rastgele seçilmiş motifler değil. Her motifte dini semboller düşünülmüş. Hıristiyanların kullandıkları dini motiflerden biri de, “Noel baba” hurefesidir. Bununda aslında Hıristiyanlıkla ilgisi yoktur. Son yıllarda bunun bir hurafe olduğunu kendileri de kabul etmektedirler.Bazı Hıristiyan teşkilatlarının da artık noeli bir hurafe kabul ettikleri, dünya basınında sık sık çıkan haberler arasındadır. Nitekim, ABD’de yayınlanan 17 Aralık 1996 tarihli haftalık Newsweek dergisi bu gerçeği şöyle dile getirmektedir: “Noel baba bir hurafeden ibarettir. Gerçekle hiçbir ilgisi yoktur. Ticari maksatlarla sonradan uydurulmuştur. Hediyelik eşya sektörüne milyonlarca dolar kazandıran Noel baba, kapitalizmin oyuncağı olmuştur.” Tarihçi, Stephan Nissenbaun, (Yılbaşı ile mücadele) “The battle for Christmas” kitabında Hıristiyanlığın temelinde yılbaşı kutlamalarının ve Noel babanın bulunmadığını, bunun yasaklanmasının gerekli olduğunu bildirmektedir. Dinimize göre, Hıristiyanların noel gecelerine ve diğer paskalyalarına, bayramlarına hürmet etmek, o zamanlarda onların adetlerini onlar gibi yapmak caiz değildir, bunlar insanı dinden çıkarır. Noel ile yılbaşı farklı şeylerdir. Yeni yıla bir kudsiyet, manevi bir değer yüklemeden yeni yılı tebrik etmekte, hayırlı olmasını temenni etmekte dinen mahzur yoktur.

Bugün 788 ziyaretçi (1987 klik) kişi burdaydı!

Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?

Ücretsiz kaydol