Siyonist işgal rejiminin, Mescidi Aksa’yı her yönden asker kuşatmasına alması ve kapılarına elektronik dedektör cihazları yerleştirmek suretiyle insanları bu cihazlardan geçmeye zorlaması karşısında dün Filistin’de ve İslâm dünyasının her tarafında Mescidi Aksa için öfke Cuması olarak değerlendirildi. Bu vesileyle gerek Filistin’de ve gerekse dünya genelinde çeşitli faaliyetler düzenlendi, basın açıklamaları yapıldı. 

Filistin’de halkın Kudüs’e ve Mescidi Aksa’ya toplanması talebiyle bazı küçük camilerde Cuma namazı kılınmadı. Buraların cemaatlerinden Cuma namazı için Mescidi Aksa’ya veya işgal rejimine karşı tepkilerin de ortaya konacağı bazı merkezi noktalara gitmeleri istendi. 

Kudüs’te ise Mescidi Aksa dışındaki camilerde Cuma namazı kılınmayacağı, bütün herkesin Cuma namazlarını kılmak için Mescidi Aksa’ya ve çevresine toplanması ancak işgal güçlerinin kapılara yerleştirdiği dedektör cihazlarından da geçilmemesi istendi ve bu cihazlardan geçmeye zorlanmaları durumunda namazın Mescidi Aksa’nın kapılarının önlerinde ve çevresindeki caddelerde kılınacağı bildirildi. 

İşgal rejimi Kudüs’ü adeta bir askerî karargâha dönüştürdü. Caddelere ve binaların çatılarına askerler yerleştirildi. Eski Kudüs’e giriş için kullanılan kapılara çok sayıda asker yerleştirildi ve buralardan geçişler sıkı bir denetime tabi tutuldu. Bazı yerlerden geçişler engellendi. 

Dışarıdan Kudüs’e yolcu getiren otobüslerin girişi sabahın erken saatlerinden itibaren engellendi. O yüzden Kudüs dışından Mescidi Aksa’da namaz kılmak için gelenlerin otobüslerle girmeleri engellendi. 

Ayrıca işgal rejimi gerek Mescidi Aksa’ya ve gerekse Eski Kudüs’e giriş için erkeklere elli yaş şartı getirdi. Yani Eski Kudüs dışından gelip de bu bölgeye girmek isteyen erkeklerden elli yaşın altında olanlar içeri sokulmadı. Eski Kudüs’ün içinde bulunanlardan da elli yaşın altında olan erkeklerin Mescidi Aksa içine girmeleri engellendi. 

Cemaat yine yerleştirilen dedektör cihazlarından geçmeye zorlandı ve bu cihazların konduğu kapıların çevresinde büyük polis yığınları oluşturuldu. Fakat gelenler bu cihazlardan geçmeme konusunda ısrar ettiler. Dolayısıyla namazlarını dedektörlerin yerleştirildiği kapıların dışında ve caddelerde kılmak zorunda bırakıldılar. 

İşgal güçleri ayrıca Mescidi Aksa çevresinde namazlarını kılanlara ses bombalarıyla ve silahlarla saldırıda bulundular. Aldığımız son bilgilere göre saldırılarda en az bir kişi şehit olurken, birkaçı ağır olmak üzere onlarca insan da yaralandı. 

Filistin Kızılayı’nın verdiği bilgilere göre işgal güçleri yaralıların hastanelere nakli konusunda da büyük zorluklar çıkardılar. O yüzden Kızılay bünyesinde çalışan sağlık görevlileri kalabalıkların toplandığı caddelere sağlık kabinleri kurarak yaralıların bazılarına buralarda müdahale etmeye çalıştılar. 

İşgal güçleri Eski Kudüs içinde Mescidi Aksa dışında da bazı yerlerde Cuma namazı için gelenlere saldırılarda bulundular. Örneğin Kalendiye kapısında oluşturulan geçiş noktasından Filistinlilerin birçoğunun geçmesine izin verilmemesi sebebiyle burada binlerce kişi toplandı. Bunlar Cuma namazlarını burada kılmaya çalıştılar. Ancak işgal güçleri burada da Cuma namazlarını kılmaya çalışanlara silahlarla ve ses bombalarıyla saldırdılar. Buradaki saldırıda da onlarca kişinin yaralandığı haber verildi. 

Benzer olaylar El-Cevz ve Babu’l-Amud bölgelerinde de yaşandı. Babu’l-Amud bölgesinde sözde sivil yahudi yerleşimcilerin de işgalci askerlerle birlikte, Cuma namazı için toplanan Filistinlilere silahla saldırı düzenledikleri görüldü. 

Filistin’in Kudüs dışında kalan bölgelerinde de halk Mescidi Aksa’ya sahip çıkmak ve siyonist işgal rejiminin uygulamalarını protesto etmek için gösteriler düzenledi. 

Gazze’de El-Umeri Camisi’nde Cuma namazını kıldıran Hamas Siyasi Birim Başkanı İsmail Heniyye, Kudüs’e sahip çıkılmasının önemi üzerinde durdu ve işgal rejiminin bu uygulamaları devam ettiremeyeceğini vurguladı. Heniyye, Mescidi Aksa için sürdürülen savaşın Filistin halkının ve tüm İslâm ümmetinin ortak savaşı olduğunu dile getirdi. 

Filistin İslâmî Direniş Hareketi (Hamas) bugünü Mescidi Aksa’ya sahip çıkılması için Öfke Cuması ilan etti. O yüzden işgal rejiminin Mescidi Aksa’yla ilgili oyunlarına tepki amacıyla Filistin’in her tarafında gösteriler düzenlenecek. İslâm dünyasının değişik şehirlerinde de işgal güçlerinin bu kutsal mabedi bir yahudi mabedine dönüştürme planlarına tepki amacıyla çeşitli gösteriler ve eylemler düzenlenecek. İstanbul’da da Beyazıt Meydanı’nda Cuma namazı sonrasında Mescidi Aksa’ya sahip çıkmak ve siyonist işgal rejiminin uygulamalarına tepki amacıyla bir gösteri düzenlenecek. 

Bu gösterileri ve tepkileri önemsiz ve sonuçsuz olarak değerlendirmek son derece hatalıdır. Ses çıkarmanın ve tepki göstermenin alternatifi ses çıkarmamak ve tepkisiz kalmaktır. Ses çıkarmak, protesto etmek ve tepki göstermek sonuç getirmeyecek de sessiz ve tepkisiz kalmak mı sonuç getirecek? Aksine sessiz ve tepkisiz kalmak siyonist işgalcinin daha da cesaretlenmesine neden olmaktadır. İşgalci siyonistin bugün Mescidi Aksa’ya karşı bütün bunları yapma cesareti göstermesi büyük ölçüde İslâm âleminin sessizliğinden kaynaklanmaktadır. Fakat işgalci saldırganın aşırılıkları karşısında Müslüman halkların kendine gelmesi ve Mescidi Aksa’ya sahip çıkmak için harekete geçmesi onu geri adım atmaya zorlamaktadır. 

Her ne kadar Arap dünyasındaki dikta rejimleri kendi geleceklerini kurtarmak için ihanetin zirvesine tırmansa ve İslâm âleminde yönetimlerin duyarsızlığından kamuoyunun da dikkatlerinin kanayan yaralar üzerinde yoğunlaşmasından kaynaklanan bir ilgi zayıflığı olsa da Mescidi Aksa’nın murabıtları oraya sahip çıkma konusunda kararlılıklarından vazgeçmiş değiller. O yüzden işgalcinin bu kutsal mabedi hedef alan ateşi her zaman kendine dönmüştür. 29 Eylül 2000’de Ariel Şaron’un siyasi şov amaçlı Mescidi Aksa baskını Aksa İntifadasının patlamasına neden olmuştu. Bunun öncesinde ve sonrasında da işgalcinin onu hedef alan girişimlerinin tümü kendini zor duruma sokmuştur.

İşgal rejimi 2015’te Mescidi Aksa’yı yahudilerle Müslümanlar arasında paylaştırma planını uygulamaya geçirmek için bir yasa tasarısı hazırladı ve onu parlamentosunun gündemine aldı. Fakat Filistin halkının tepkisi karşısında bu tasarıyı rafa kaldırmak zorunda kaldı. Ne var ki onu rafa kaldırması tümüyle devreden çıkarması anlamına gelmiyordu. Sonrasında bu tasarının altyapısını ve zeminini oluşturmak amacıyla yahudileri organize etmeye çalıştı. 

Şimdi de 14 Temmuz 2017 tarihinde işgalci polislerin, yahudileri Mescidi Aksa’ya baskın düzenlemeleri için himaye etmesi karşısındaki tepkiden kaynaklanan olayları gerekçe göstererek paylaştırma planının şartlarını oluşturmaya çalışıyor. Buna kesinlikle fırsat vermemek gerekir. Çünkü Mescidi Aksa’ya sahip çıkma görevi sadece Filistinlilere özel bir görev değildir. Bu görev ve sorumluluk bütün İslâm dünyasını ilgilendirmektedir. 

Bu kutsal mabede, İslâm’ın ilk kıblesine, üç harem mescitten birine, Resûlullah (s.a.s.)’ın isra ve mirac durağına, yüz yıllar boyunca peygamberlerin tevhit mücadelelerinin merkezi olmuş mekâna ümmetin hep birlikte sahip çıkması, herkesin ne yapabileceğini bulunduğu konuma göre belirlemesi gerekir. 

Herkesin mutlaka yapabileceği bir şeyler vardır. İşgal rejiminin uygulamalarını protesto eylemlerine iştirak etme imkânı olanların bunu kendileri için bir fırsat olarak değerlendirmeleri ve “Mescidi Aksa için benim de bir şey yapma imkânım var” diyerek harekete geçmeleri gerekir. Bu imkândan yoksun olanların bilgilendirme çalışmalarına katkıda bulunmaları veya yapılan çalışmalara imkânları ölçüsünde destek vermeleri gerekir.

Siyonist işgal rejimi uzun süreden beri Mescidi Aksa’yı paylaştırma planını hayata geçirmek için muhtelif taktiklere başvuruyor. Bu konuda işgal yönetimi aşırı olarak tanımlanan siyonist teşkilatlarla işbirliği yapıyor. Bu amaçla yahudiler tarafından Mescidi Aksa’ya gündelik olarak baskınlar düzenleniyor. Bu baskınların amacı kesinlikle ziyaret değil yahudilerin de bu mabet üzerinde hak talep ettiklerini ileri sürmek ve bundan dolayı paylaştırma planını hayata geçirmenin zeminini oluşturmaktır. 

İşgal rejiminin himayesi altında ve siyonist teşkilatların organizasyonuyla, işgal polislerinin yakın korumasıyla gerçekleştirilen bütün bu baskınlar Filistinlileri ciddi şekilde rahatsız ediyor. Dolayısıyla 14 Temmuz Cuma günü meydana gelen olayları, gençlerin işgal polislerine karşı eylem düzenlemelerini ve  vuku bulan çatışmaları bu çerçevede ele almak gerekir. Çünkü Filistinli gençlerin eylemleri işgal polislerinin himayesiyle Mescidi Aksa’ya yahudi gruplar tarafından düzenlenen gündelik baskınlara karşı bir tepkidir. Bu tepki neticesinde çatışmalar meydana geldi ve işgalcilerden iki polis öldürülürken bir polis ağır yaralandı, eylemi düzenleyen üç genç de işgal güçlerinin saldırısında hayatını kaybetti. 

İşgal yönetimi bu olayı gerekçe göstererek her hafta ortalama yüz bin kişinin Cuma namazı kıldığı Mescidi Aksa’yı Cuma namazına kapattı. Siyonist işgal rejimi 1969’dan bu yana yani 48 yıldan beri Mescidi Aksa’yı bazı vakit namazlarında kapattıysa da Cuma namazına kapatma cesareti gösterememişti. Bu onun kendisinin müsamahakâr tutumundan değil doğacak sonuçlardan çekinmesinden kaynaklanıyordu. Eğer ki bu konuda korku ve endişesi olmasaydı işgal rejiminin asıl gayesi bu mabedi Müslümanların ibadetine tamamen kapatmaktı. Ama doğacak sonuçların kendisi için tehlikeli olacağını tahmin ettiği için böyle bir şeye cesaret edememişti. Dolayısıyla Müslümanların ve özellikle Kudüs ahalisinin her ne bahaneyle ve her ne amaçla olursa olsun Mescidi Aksa’nın Cuma namazına kapatılmasına sessiz kalması beklenemezdi. 

İşgal rejiminin cami içinde namaz kılınmasını ve ezan okunmasını engellemesine rağmen yine de Müslümanlar Cuma namazlarını kılmak amacıyla toplandılar. Büyük bir kalabalık oluştu. İşgal güçleri Müslümanların içeri girmelerini engellemek için Mescidi Aksa’yı her yönden polis kuşatmasına almışlardı. Müslümanlar yine de Cuma namazlarını bu kutsal mabedin çevresinde kıldılar. 

İşgal güçleri Mescidi Aksa’yı Cuma namazından itibaren iki gün süreyle vakit namazlarına da kapattılar. Bu muamele Filistin’in her tarafında ve İslâm dünyasında tepkilere neden oldu. Tepkiler ve protestolar karşısında işgalciler 16 Temmuz Pazar günü öğle vaktinden itibaren bu mabedin ziyarete ve ibadete açılacağını açıkladılar. Fakat bu kez Müslümanların girişte kullanmalarına izin verdikleri kapılara elektronik dedektör cihazları yerleştirmişlerdi ve gelenlerin bu cihazlardan geçmelerini istiyorlardı. Fakat Müslümanlar bu cihazlardan geçmeyi kabul etmediler. Çünkü bunu kabul etmeleri durumunda o cihazlar kapılarda kalıcı hale getirilecekti. Kapılarına bu tür cihazların yerleştirilmesi için Mescidi Aksa’nın her yönden esir alınması, insanların vakit namazlarında ve Cuma namazlarında içeri girmelerinin iyice zorlaştırılması sonucu doğuracaktı. O yüzden cihazlardan geçmeyi reddederek namazlarını Esbat kapısı önünde kıldılar. Zaman zaman işgal güçleriyle namaza gelen Müslümanlar arasında çatışmalar da oldu. 

İşgal güçleri 18 Temmuz gecesi yatsı namazlarını Esbat kapısı önünde kılan Müslümanlara saldırdılar. En az otuz beş Müslümanın yaralandığı bu saldırıda Mescidi Aksa’nın vaizlerinden ve Filistin’in ileri gelen ilim adamlarından İkrime Sabri de yaralanarak hastaneye kaldırıldı. 

Bu olaylar üzerine Hamas önümüzdeki Cuma gününü Öfke Cuması ilan ederek Mescidi Aksa’ya destek için meydanlara çıkılmasını istedi. 

Musul’da IŞİD’in hakimiyet oluşturmasından önce Bağdat’taki Nuri El-Maliki yönetimiyle bölgedeki aşiretler arasında savaş vardı. Aşiretler kendilerine baskı uygulayan Bağdat yönetimini istemiyor ve bu yönetimin Şiileştirme faaliyetlerinin durdurulmasını istiyorlardı. İran’la ve ABD ile işbirliği içindeki Bağdat yönetimi Musul bölgesinde sürdürdüğü bu savaşın gerekçelerini izah etmekte zorluk çekiyordu. 

Böyle bir dönemde IŞİD bölgeye baskın yaptı ve Bağdat yönetiminin askerleri bu örgütün milisleri karşısında hiçbir direnç göstermeden bölgeyi tamamen onlara teslim ettiler. Böylece bölgedeki savaş artık IŞİD’e karşı savaşa dönüştü. Savaşın bir tarafında IŞİD diğer tarafında ise Bağdat yönetimi ve ona destek veren uluslararası koalisyon ile İran’ın görevlendirdiği Kasım Süleymani’nin milis güçleri vardı. 

Fakat saldırılardan birinci derecede zarar görenler siviller oldu. Bağdat yönetiminin safında savaşan ve IŞİD’in bir kopyası niteliği taşıyan Haşdi Şa’bi milisleri kontrolü ele geçirdikleri bölgelerde sivil halka yoğun bir şekilde baskı yapıyorlardı. 

Son dönemde Musul’da IŞİD hâkimiyetine tamamen son verildiği ve kontrolün Bağdat yönetimine geçtiği açıklandı. Bu süreçte daha önce Bağdat yönetimini ve onun Şiileştirme faaliyetini istemeyen aşiretler de elleri kolları bağlı bir şekilde Haşdi Şa’bi milislerine teslim edilmiş oldu. 

Irak ordusu sivil halka eziyet eden Haşdi Şa’bi’yle işbirliği içinde. Dolayısıyla bölge halkı açısından değişen tek şey IŞİD’in gitmesi yerini Haşdi Şa’bi’nin alması oldu. 

Şimdi bölgede mezhepçi temele dayalı tasfiye politikasının gerekçesi ailelerin IŞİD’le bağlantılarının kurulması. Bir aileden herhangi bir kişinin IŞİD’le bağlantısının kurulabilmesi o ailenin tümünün mahkûm edilmesine ve “rehabilitasyon kampı” olarak nitelendirilen zulüm kampına taşınmasına gerekçe oluşturabiliyor. 

HRW’nin yaptığı açıklamalara göre Bağdat yönetimi tarafından, IŞİD’le bağlantısı kurulan ailelerin toplu bir cezalandırmaya tabi tutulması için şimdi özel kamplar oluşturulmaya başlandı. HRW Bağdat yönetiminin bu amaçla ilk kampı 9 Temmuz tarihinde Musul’un 14 km doğusunda Bertele’de kurduğunu, kendilerinin de bu kampı 11 Temmuz tarihinde ziyaret ettiklerini dile getirdi. 

Verilen bilgilere göre Bağdat yönetimi bu kampın IŞİD’le bağlantılı ailelerin psikolojik ve fikri yönden rehabilitasyonu için değerlendirileceğini iddia ediyor. Fakat HRW buranın rehabilitasyonla hiçbir ilgisinin olmadığını, buranın tam anlamıyla bir esir ve toplama kampı niteliği taşıdığını dile getirdi. Aileler de buraya rehabilitasyon amacıyla değil toplu cezalandırmaya tabi tutulmak amacıyla getiriliyor. 

Musul’daki yargı organları da bazı ailelerin burada güya rehabilitasyona tabi tutulmasına hükmediyor. 

Kurulan söz konusu kampa şimdiye kadar 170 ailenin getirildiği ifade edildi. Bunların hepsi Musul’dan değil çevresindeki ikamet bölgeleri olan Enbar, Babil, Diali, Salahuddin ve Ninova’dan da getirilenler var. 

Kampta şartların çok kötü olduğu, insanların ciddi eziyet çektikleri ifade ediliyor. Ayrıca verilen bilgilere göre şimdiye kadar yirmi kişinin hayatını kaybettiği tespit edildi. Bunlardan bazıları nakil esnasında bazıları da kampta hayatını kaybetti. Bunların ölüm sebeplerinin çoğunlukla aşırı sıcak ve susuzluk olduğu ifade edildi. Ölenlerin çoğunluğunu da kadınlar ve çocuklar oluşturuyor. 

Ayrıca söz konusu kamp sözde rehabilitasyon iddiasıyla kurulması planlanan kampların ilki durumunda. Toplamda 2800 aile için böyle kamplar kurulması planlanıyor. 

HRW kurulan sözde rehabilitasyon gerçekte esir kampları niteliğindeki bu kamplarda başvurulan muamelelerin savaş suçları kategorisine girdiğine dikkat çekti. 

Ümmetin birliğini ve idari otoriteyi temsil eden hilafetin etkisiz hale getirilmesinden sonra İslam coğrafyasının küçük parçalara ayrılması dışarıdan yönlendirilen müdahalelere kapıları açık bırakan yönetim sorunlarını da beraberinde getirdi. Bu müdahaleler çoğu zaman halktan değil dış güçler tarafından desteklenen darbeler vasıtasıyla gerçekleştirildi. Sadece yarım asırlık süreye onlarca darbenin sığdırıldığı görülecektir.

Fakat emperyalizmin hizmetindeki sistemleri meşrulaştırmada dayanılan demokrasilerde çare tükenmediği için kullanılan tek araç da sandık değil. Sandıklı demokrasilerden istedikleri sonucu elde edemedikleri zaman silahlı demokrasiye geçmeleri zor olmuyor. Demokrasiye ayar verilmesi için icabında tanklar yürütülüyor.

Halkın büyük bir çoğunluğunun seçimi olsa bile onların çıkarlarının ve hesaplarının tersine olan sonuç hatalıdır, yanlış sonuçtur. Orada demokrasiye mutlaka bir ayar verilmesi, seçenlerin kulağının çekilmesi gerekir. Gerekirse ayar işlemi için sandıklar rafa kaldırılır ve silahlı demokrasi devreye girer. Çünkü onlara göre hatalı seçim yapanların seçme hakları olamaz ve hiç kimse seçme hakkını küresel emperyalist güçler ve onlara hizmet eden yerli işbirlikçiler aleyhine kullanamaz. Kendilerine seçme hakkı ve özgürlüğü verilmiş olanların bunu küresel emperyalizm aleyhine kullanmaya kalkışmaları durumunda hâkim güçlerin de kullandırmama yetkileri olacaktır. Bunun için gerek gördüklerinde tankları, silahları devreye sokmaları yani sopanın ucunu göstermeleri mümkündür ve bundan dolayı kimse onları demokrasinin çizdiği sınırların dışına çıkmakla suçlayamaz. Çünkü onlar gevşeyen vidaları sıkmak, dökülen parçaları onarmak ve böylece halkın özgür iradesinden etkilenmeyecek çelikleştirilmiş demokrasiyle onun karşısına çıkmak için ayar verme haklarını kullanmaktadırlar.

Küresel emperyalizm demokrasi konusunda söylediklerinde hiçbir zaman samimi ve gerçekçi olmamıştır. Çünkü onların anladığı demokrasi kendilerinin çıkarlarına hizmet eden demokrasidir. Bu yüzden Türkiye’de halka karşı darbe yapmaya kalkışanları ve onları yönlendirenleri himaye etmekte, işledikleri suçlardan dolayı yargılanmalarına müsaade etmemektedirler. Üstelik Türkiye’de sivil yönetime karşı darbe girişiminde bulunanların sadece meşru yönetime karşı gayri meşru darbe yöntemine başvurmak dışında başta toplu cinayetler olmak üzere pek çok suç işlediklerini bildikleri halde. 

Mısır’daki Sisi cuntasını arsız bir şekilde desteklediler ve hâlen de destekliyorlar. Çünkü bu cunta onların Mısır’la ilgili çıkarlarının ve özellikle de Filistin’de siyonist işgalin planlarının, uyguladığı ablukanın devamının güvencesi olmuştur. Mısır’da halka seçme hakkı verilmesi durumunda bu halkın siyonist işgalle işbirliği yapmamayı tercih eden bir kadroyu seçtiğini gözleriyle gördü ve tecrübe ettiler. O yüzden önce fitne savaşını sonra da silahın gücünü kullanarak yönetime gayri meşru bir şekilde el koyan cuntacıları desteklediler. 

Cezayir’de halkın İslamî hareketi desteklediğini gördükleri zaman da aynı tavrı sergilemiş ve hemen silahlı güçleri göreve çağırmışlardı. Bu ülkede bugün hâlâ askerî cuntanın gölgesindeki yönetimin hâkimiyeti elinde tutuyor olmasının tek sebebi küresel emperyalizmin cuntacılara verdiği destektir. 

Küresel emperyalizmin aynı tutumunu daha birçok askerî darbe karşısında sergilediğini gördük. Bugün İslam dünyasında hâlâ birçok ülkede dikta yönetiminin devam ediyor olmasının sebebi bu ülkelerin halklarına özgür seçim hakkı verilmesi durumunda onların küresel emperyalizmle işbirliği yaparak kendi halklarına ihanet edenleri değil kendi halklarıyla işbirliği yapanları seçeceğinin tahmin edilmesidir. 

Suudi Arabistan’ın liderliğindeki diktatörler çetesinin Katar’a karşı başlattığı ablukanın arkasında ABD’nin olduğunu daha önce değişik vesilelerle dile getirmiştik. Gerçi bu ülkelerin 2014’te Katar’a karşı bir başka ortak atak gerçekleştirmiş olmaları kendilerinin de buna istekli olduklarını gösteriyordu. Ancak 21 Mayıs 2017’de düzenlenen ve ABD Başkanı Trump’ın da iştirak ettiği Riyad Zirvesi’nin hemen ardından başlatılması bu kez talimatların doğrudan ABD’den ve onun siyonist işgal rejiminin yararına krizler çıkarmaya istekli başkanından alındığını çok açık bir şekilde gözler önüne seriyordu. 

Zaten ablukanın başlatılmasının hemen arkasından ABD Başkanı Donald Trump’ın yaptığı açıklamalar ve diktatörler çetesinin tutumunu sahiplenmesi, kendisinin Riyad Zirvesi’nde terörün daha fazla finanse edilemeyeceğini söylediğini liderlerin de Katar’ı işaret ettiklerini özellikle vurgulaması bu konudaki tahminleri teyit etti ve herhangi bir şüpheye mahal bırakmayacak şekilde meseleye açıklık kazandırdı. 

Fakat bütün bunlara rağmen krizin bir tarafında duran Suudi Arabistan’la 380 milyar dolarlık silah anlaşması yapmasının ardından diğer tarafındaki Katar’la da 12 milyar dolarlık bir silah anlaşması yapması kendisinin aslında çıkarlarını öncelediğini ortaya koyuyordu. Bir yandan krizin şartlarını ve zeminini oluştururken diğer yandan da her iki tarafla silah anlaşması yapmak suretiyle kendi ekonomisine yeni katkılar sağlamaya çalışıyordu. 

Görüldüğü kadarıyla ABD diktatörler çetesini saldırtırken kendisi Katar’dan tümüyle vazgeçme niyetinde değildi. Ama diktatörler çetesi Trump’ın kendilerini tahrik etmek amacıyla verdiği desteği belki Katar’a oldum olasıya yüklenmek için yeterli güç ve enerji kaynağı olarak gördü. 

Fakat ABD’nin son günlerde Körfez krizi karşısında farklı bir siyaset izlemeye başladığı dikkat çekiyor. Trump’ın Dışişleri Bakanı Rex Tillerson 10 Temmuz Pazartesi günü başlattığı bölgeye yönelik ziyaretleriyle şimdi de meseleye çözüm bulma girişimine geçmiş gibi görünüyor. 

Tillerson’un ilk durağı aracı ülke rolü üstlenen Kuveyt’ti. Ardından Salı günü Katar’a bir ziyarette bulunduktan sonra Çarşamba günü de Suudi Arabistan’a geçti. 

Katar’ı ziyareti esnasında ilginç açıklamalarda bulundu. Katar’ın Körfez meselesi karşısında izlediği tutumun ve verdiği cevapların gayet açık ve mantıklı olduğunu söyledi. Oysa diktatörler çetesinin Dışişleri bakanları, on üç maddelik talepler listesine Katar’ın verdiği cevabı aldıktan sonra Kahire’de düzenledikleri toplantıdan sonra yaptıkları açıklamada bunun tam tersini söylemişlerdi. 

ABD Dışişleri Bakanı aynı zamanda Katar Emiriyle, terörün finanse edilmesine karşı ortak bir mücadele verilmesi konusunda anlaşma imzaladı. ABD’nin burada kullandığı üslûp farklıydı. Katar’ın terörü desteklediğine dair bir ithamda bulunulmadan “terörün finanse edilmesine karşı ortak mücadele verilmesi”nden söz ediliyordu. Diktatörler çetesi ise Katar’dan suçlu olduğunu peşinen kabul etmesini sonra da kendilerinin verdikleri talimat doğrultusunda suçu işlemekten vazgeçtiğini ilan etmesini istemişlerdi. Diktatörler çetesi bu konuda kendilerinin katakulleye getirildiklerini gizlemek için Tillerson’un Doha ittifakının kendilerinin yıllardan beri devam eden baskılarının bir sonucu olduğunu ama bu kadarının yeterli olmadığını iddia ettiler. 

Verilen bilgilere göre Tillerson, Katar’daki münasebetleri esnasında krize taraf ülkelerin hepsinin Dışişleri bakanlarının bir masa etrafında toplanmalarını teklif etti. Bunu Katar olayların başlangıcında talep etmişti ancak diktatörler çetesi anlaşmak değil dikte etmek ve yaptırmak istediğinden buna yanaşmamışlardı. 

Anlaşıldığı kadarıyla Trump’ın ipiyle kuyuya inen diktatörler gerçekte kendilerini zelil duruma düşürdüklerini biraz geç fark edecekler. 

Gazze’ye on bir yıldan beri abluka uygulanıyor ve bu abluka tabii ki birinci derecede siyonist işgal rejiminin bölgeye yönelik politikasıyla ilgilidir. Fakat böyle bir ablukanın yıllardan beri uygulanabiliyor olmasının ve her geçen gün biraz daha katı hale gelmesinin sorumlusu işgal rejimiyle işbirliği içinde olan ve onun hesabına Gazze’yi kıskaca alan yönetimlerdir. Ramallah’taki Mahmud Abbas yönetimi de ablukanın başlatıldığı tarihten bu yana sürekli işgal rejiminin yanında yer almış ve ablukanın uygulanmasında onun hesabına Gazze’yi sıkıştırmıştır. Bunda tabii uluslararası mekanizmanın onu Filistin konusunda resmi muhatap saymasının sağladığı imkânların da büyük rolü var. 

Abbas yönetimi son zamanlarda Gazze’ye uyguladığı abluka ve baskıyı daha da şiddetlendirdi. O yüzden bölgedeki ahalinin sıkıntıları her geçen gün biraz daha artıyor. Bu yönüyle Abbas yönetiminin Filistin açısından bir Baas rejiminden veya Sisi cuntasından farkı yoktur. 

Abbas yönetiminin uygulamalarından dolayı son dönemde Gazze’de çekilen sıkıntılardan biri hastalara yönelik vahşi siyasetten kaynaklanıyor. Abluka yüzünden Gazze’deki hastaneler tam kapasiteyle çalışamadığı gibi önemli tedavi araçlarından ve ilaçlardan yoksun bırakılmıştır. Dolayısıyla bölgedeki hastaların birçoğunun tedavi için dışarı çıkmaları, tam kapasiteyle çalışan hastanelere nakledilmeleri gerekiyor. Fakat biraz önce ifade ettiğimiz üzere uluslararası mekanizmada Filistin konusunda Abbas yönetiminin muhatap alınmasından dolayı Gazze’de tedavileri mümkün olmayan hastaların dışarı çıkarılabilmeleri için resmî işlemlerin Abbas yönetimi tarafından yapılması ve onun tarafından onay belgesinin verilmesi gerekiyor. Fakat Abbas yönetimi Gazze’yi ablukaya alma konusunda siyonist işgal rejiminden çok daha katı davrandığından hastaların dışarı çıkarılması konusunda yapılan müracaatlara ya hiç olumlu cevap vermiyor ya da cevabı uzun süre geciktiriyor. Bu da hastaların tedavilerinin engellenmesi sebebiyle hayatlarını kaybetmelerine neden oluyor. Son günlerde bölgede bu yüzden onlarca hasta hayatını kaybetti. Bunların da büyük çoğunluğunu çocuk yaştakiler ve özellikle de bebekler oluşturuyor. Bu insanların tedavilerinin, tam kapasiteli hastanelere nakledilmelerinin engellenmesi de bir tür idam şeklidir. İpe çekme yoluyla değil de dolaylı bir şekilde idam ediliyorlar. Bu idam işlemini de işgal rejimiyle işbirliği içinde olan ve Gazze halkının siyasi tercihinden dolayı bu halka karşı hâlâ kin ve nefret dolu olan Abbas yönetimi gerçekleştiriyor. 

Abbas yönetimi geçtiğimiz günlerde Gazze bölgesinde çalışan memurlardan 6145 kişiyi zorunlu bir şekilde erken emekliliğe sevk etti. Normalde Abbas yönetimi Gazze’deki memurların yarıdan çoğunun kadroya geçirilmesini engellediğinden onların maaşlarını zaten ödemiyor. Kadroya geçirilmiş olanları da zorunlu bir şekilde erken emekliliğe sevk ederek gelirlerini büyük ölçüde kısıtlıyor veya tamamen kesiyor. Abbas yönetimi bu kararın herhangi bir ekonomik sebebe binaen değil doğrudan Hamas’a karşı alınan bir karar olduğunu da açıktan söyledi. Memurların gelirlerinin kısılması tabii bölgedeki ekonomik sıkıntıların daha da artmasına neden oluyor. İnsanlar tamamen dışarıdan gönderilecek yardımlara eli mahkûm hale geliyorlar. 

Eski esirlerin ve şehit ailelerinin maaşlarının kesilmesinden ve Abbas yönetiminin talebi doğrultusunda işgal rejiminin bölgeye verilen elektrik miktarını ciddi şekilde azaltmasından daha önce söz etmiştik. 

Abbas yönetimi bütün bu uygulamalara Hamas’a karşı başvurduğu iddiasında bulunuyor. Fakat belli bir hareket veya teşkilat değil bütün bölge halkı ciddi şekilde etkileniyor. Bu arada Abbas yönetiminin, Fetih örgütünden ihraç ettiği Muhammed Dahlân’la arasındaki ihtilafın faturasını da ilginç bir şekilde Gazze halkına kestiğini hatırlatalım. Yani Abbas tüm siyasi ihtilaflarının hesabını Gazze  halkına çıkarıyor ve bu halka işkence ederek içindeki intikam duygularını yatıştırmaya çalışıyor. 

Geçtiğimiz günlerde, Lübnan’a iltica etmiş Suriyeli mültecilerin yaşadığı kamplardan Arsal mülteci kampına gerek Lübnan ordusu ve gerekse Hizb’e yakın oldukları ifade edilen ve Lübnan’ın Şebbiha çeteleri olarak nitelendirilen bazı milisler tarafından saldırılar düzenlendi. Bu saldırılarda kampta bazı yerlerde yangınlar çıktı ve yangınlar ölüm olaylarına da neden oldu. 

Olayların arkasından mülteci kamplarında yaşayan Suriyelilerden bazıları gözaltına alındı ve bunlardan bazıları sorgulama esnasında hayatını kaybetti. Sorgulama esnasında hayatlarını kaybedenlerin sayısı hakkında farklı rakamlar verildi. Bizim bu yazıyı yazdığımız sırada bazı kaynaklarda beş cenazenin ailelerine teslim edildiği, üç cenazenin de teslim edilmek üzere bekletildiği ifade ediliyordu. Bazı kaynaklarda ise yedi cenazenin teslim edildiği bilgisi vardı. Buna göre sorgulama esnasında hayatlarını kaybedenlerin sayısı sekiz ile on arasında değişiyor. Yangından dolayı hayatlarını kaybedenler ise bunun dışında. 

Sorgulama esnasında ölenlerin ölüm sebepleriyle ilgili olarak bağımsız kaynakların verdiği bilgilerde işkenceye dikkat çekiliyor. Fakat Lübnan ordusunun doktorları tarafından hazırlanan raporlarda işkence ve saldırı iddialarının doğru olmadığı, ölenlerin kişisel tıbbi sorunlarından ve müzmin hastalıklarından dolayı hayatlarını kaybettikleri ifade edildi. Ordunun sözcülüğünü yapan Lübnanlı yazarlar da bu raporlardan hareketle ordu bünyesinde çalışan doktorların ve yargı yetkililerinin yasalara göre hareket ettiklerini herhangi bir işkence veya saldırı olayının olması durumunda bunun ortaya çıkarılacağını söyleyerek ölüm sebeplerinin işkence veya saldırı değil raporlarda belirtildiği şekilde hastalık olduğunu iddia ettiler. 

Fakat teslim alınan cesetlerin üzerindeki işkence izlerini gözler önüne seren fotoğraflar kamuoyunun dikkatine sunuldu. Fotoğraflarda işkence, dayak ve kamçı izleri bedenlerin üzerinde çok belirgin bir şekilde görülüyor. Cesetleri görenler de işkence izlerine bizzat şahit olduklarını dile getirdiler. Ayrıca sorgulama esnasında sekiz - on kişinin hepsinin kişisel sağlık sorunlarından veya müzmin hastalıklarından dolayı hayatlarını kaybettiklerinin iddia edilmesi inandırıcı gelmiyor. Sadece bir iki kişi ölmüş olsaydı belki bunların kişisel sağlık sorunlarından dolayı korku veya anlık sıkıntı sebebiyle hayatını kaybettiği söylenebilirdi. Sekiz on kişinin hepsinin maruz kaldığı tıbbi soruna binaen hayatını kaybettiği söyleniyorsa o zaman yine işin içinde bir aşırılığın olduğu, insanların maruz kaldıkları sağlık sorunlarının tehlikeli bir şekilde dışa yansımasına neden olan bir psikolojik tehdit ve baskıya başvurulduğu gerçeğinin kabul edilmesi gerekir. Kaldı ki ölenlerin üzerinde işkence izleri çok belirgin bir şekilde görülüyor. Bu gerçek ordu doktorlarının hazırladıkları raporlarda ordu yetkililerinin aşırılığını görmezden geldiklerini, yasaların kendilerine verdiği yetkileri gerçeklerin ortaya çıkarılması, suçluların tespit edilmesi için değil suçların üstünün örtülmesi için kullandıklarını gösteriyor. Dolasıyla onların yasalara göre çalıştıkları iddiasından hareketle işkence olayının üstü örtülemez. İşkence iddiasının suçlu Lübnan ordusuna hizmet eden, bu ordunun işlediği suçların üstünü kapatma görevini yerine getiren doktorların raporlarına göre değil de uluslararası insan hakları kuruluşlarının murakabesinde bağımsız doktorların hazırlayacağı raporlara göre ele alınması gerekir.

Söz konusu ölüm olaylarıyla ilgili dikkat çeken bir gelişme de teslim edilen cesetlerin bir an önce defnedilmesi yani ortadan kaldırılması için ailelere baskı yapılması oldu. Bu da aslında işkence gerçeğinin bağımsız kuruluşlar tarafından araştırılmasına fırsat verilmemesi amacını taşıyordu. 

Lübnan’da bu olayların yaşandığı sırada Türkiye’de de Suriyeli mültecileri hedef alan tahrik faaliyetleri dikkat çekti. Bu acaba bir tesadüf müydü yoksa planlı bir provokasyon mu? 

Lübnan’daki saldırıları ve işkenceleri protesto amacıyla Özgür-Der’in öncülüğünde bugün 12.00’de Teşvikiye’de Lübnan Konsolosluğu önünde bir protesto eylemi düzenlenecek. 

Arap dünyasındaki dört zulüm rejiminin bir araya gelmesiyle oluşturulan diktatörler çetesi önce teröre destek verme ve İran’la sıkı bir münasebet içine girme suçlamasıyla Katar’a karşı abluka başlattılar. Sonra yaptıkları açıklamalar gerçek amaçlarının farklı olduğunu açığa çıkardı. Uzun süre Katar’a ilettikleri herhangi bir talepleri olmadı. Sadece dışarıdan suçlamalarda bulunmakla yetindiler. En sonunda Kuveyt vasıtasıyla yönelttikleri on üç maddelik talepler listesi oldu. 

Listede yer alan taleplerinin tamamen saçma olduğunu daha önce dile getirmiştik. Aslında Katar’ın kendisinden istenenleri yerine getirmesi ablukacı ülkelerin tam bir vesayetine girmeyi kabul etmesi anlamına gelecekti ve bunun da fiili olarak ablukadan bir farkı olmayacaktı. Hatta belki ablukadan daha kötü bir duruma razı olmuş olacaktı.

Ablukacı ülkeler isteklerine cevap verilmesi için Katar’a önce on gün süre tanıdıklarını bildirdiler. Açıklamalarına göre kendilerine bu on günlük süre içinde olumlu bir şekilde cevap verilmemesi durumunda liste geçerliliğini kaybedecekti. Yani bir bakıma ablukacı ülkeler listeye yeni talepler ekleme hakkı elde etmiş veya Katar’a karşı yeni baskı araçları kullanma imkânına sahip olacaklardı. Sürenin dolmasından sonra 48 saat daha ek süre verdiklerini açıkladılar. 

Sergiledikleri tavırlarında tam anlamıyla kabadayı havası estiriyorlardı. Adeta birini rehin almış ve karşılığında fidye isteyen, bunun için mühlet veren ve o mühlet içinde istenenin verilmemesi durumunda rehineyi öldüreceği tehdidinde bulunan eşkıya çetesinin yaptığı gibi yapıyorlardı. O yüzden yapılan açıklamalar aynı zamanda ciddi tehditler içeriyordu. 

Bu arada ablukanın takibinin sadece dört ülke tarafından yapıldığını, taleplerin de bu dört ülke tarafından iletildiğini özellikle belirtelim. Bunlar da Suudi Arabistan, Mısır, BAE ve Bahreyn’dir. Libya ve Yemen’in ülke olarak ablukaya katıldıkları iddiası tamamen çarpıtmadır. Bu iki ülkeden sadece Suudi Arabistan ve BAE’nin güdümündeki birer örgüt katılıyor. Katar’la ilişkilerini kestiklerini söyleyen diğer bazı ülkeler de Suudi Arabistan’ın baskılarına boyun eğmek zorunda kalmışlardır ve ablukanın, ilişkilerdeki kopukluğun devam etmesine istekli değillerdir. 

Katar Dışişleri Bakanı Muhammed bin Abdurrahman Âli Sânî ülkesinin cevabını Pazartesi günü yani 3 Temmuz 2017 tarihinde Kuveyt Emiri Sabah El-Ahmed Es-Sabah’a iletti. Suudi Arabistan Dışişleri Bakanı Adil El-Cubeyr de Kuveyt’in Bakanlar Kurulu’nun işlerini takipten sorumlu Devlet Bakanı Muhammed El-Abdullah Es-Sabah’la Salı günü Cidde’de bir araya gelerek Katar’ın cevabını aldı ve verilen cevap hakkında görüşme yaptı. Ablukacı ülkeler 5 Temmuz Çarşamba sabahı da resmî bir açıklamayla Katar’ın cevabını Kuveyt vasıtasıyla aldıklarını kendilerinin de uygun bir zamanda cevap vereceklerini bildirdiler. 

Katar tarafından yapılan açıklamada cevabın genel çerçevede olduğu, ülkelerinin egemenliğine dokunulmasını ve başkalarının vesayeti altına girmeyi kabul etmedikleri, bağımsızlıklarına dokunmayacak konularda da diyaloğa açık oldukları vurgulandı. Katar cevabında teröre destek verdiğine dair suçlamaları da reddediyordu. 

Ablukacı ülkelerin istihbarat teşkilatlarının yöneticileri Salı günü Mısır cuntasının misafiri olarak Kahire’de bir toplantı gerçekleştirerek durum değerlendirmesi yaptılar. Katar’ın cevabını aldıklarına dair resmi açıklamalarını yapmalarının ardından da Çarşamba günü abluka çetesi dört ülkenin Dışişleri bakanlarının Kahire’de bir toplantı yapacağı duyurulmuştu. 

Bu arada Katar, kamuoyuna yaptığı açıklamada kendisine yönelik abluka uygulamalarının uluslararası yasalara aykırı olduğunu dile getirdi. 

Abluka çetesi aslında Arap dünyasında arzuladığı desteği bulabilmiş değildir. Fakat arkalarında ABD ve İsrail’in bulunmasından dolayı kendilerini güçlü hissediyorlar. O yüzden tutumlarında ısrarlı davranıyorlar. 

Bir süre önce Musul’un merkezindeki Büyük Nuri Camisi veya bir diğer adıyla Musul Ulu Camisi bombalanmıştı. Irak tarafından yapılan açıklamaya göre IŞİD bu camiyi kaybedeceğini anlayınca kendisi bombalayarak tahrip etti. Fakat IŞİD tarafından yapılan açıklamada caminin ABD’nin hava saldırılarında bombalandığı ve tahrip edildiği iddia edildi. Her iki taraf da böyle önemli bir eserin tahrip edilmesinden dolayı karşı tarafı suçladı ve şiddetle eleştirdi. 

Büyük Nuri Camisi’nin IŞİD açısından özel bir anlamı vardı. Çünkü Musul’da “İslâm Devleti” adını verdiği sözde devletin ve hilafetin kuruluşunu buradan ilan etmişti ve taraftar kitlesine mesajlarını burada okunan hutbelerle vermeye çalışıyordu. Dolayısıyla böyle bir camiyi kendi elleriyle yıkması Musul’da hâkimiyetini sürdürmekten artık tamamen ümidi kesmesi anlamına gelecekti. ABD’nin bu camiyi hava saldırılarında özellikle hedef alması ise örgütü kıskaca alması ve ana merkezini tahrip etmesi anlamına gelecekti. Ancak cami Musul’daki önemli bir eser olduğundan taraflar tahrip edilmesi konusunda kendilerine yöneltilen ithamları kabul etmeyerek karşı tarafı suçladı. Medya organları tarafından gündeme getirilen haberler ve iddialar sebebiyle kamuoyu büyük ölçüde bombalama işleminin IŞİD’in bizzat kendisi tarafından gerçekleştirildiğine ikna edildi. Fakat bombalama ve yıkımın ABD saldırıları neticesinde gerçekleştirilmiş olması da ihtimal dışında değildi. 

Büyük Nuri Camisi’nin bombalanmasının üzerinden fazla zaman geçmeden geçtiğimiz Perşembe günü Irak yönetimi tarafından yapılan açıklamada bu caminin ve tarihi El-Hudeba minaresinin Irak ordu birlikleri ve Haşdi Şabi milisleri tarafından ele geçirildiği böylece IŞİD’in Musul’daki hâkimiyetine tamamen son verildiği, örgütün sözde hilafetinin de son bulduğu açıklandı. Bağdat’taki yönetim adına yapılan açıklamada Musul’da her yerin bu örgütün hakimiyetinden kurtarıldığı, örgütün militanlarının da teslim olmaktan başka bir seçeneklerinin bulunmadığı iddia edildi. Bu arada İran tarafından yapılan açıklamada örgütün lideri Ebu Bekir El-Bağdadi’nin öldürüldüğü, bu konudaki bilgilerin birkaç kanaldan doğrulandığı dolayısıyla örgüt liderinin öldürüldüğü konusunda herhangi bir şüphenin kalmadığı ifade edildi. 

IŞİD’in Irak ve Suriye’de oynanan oyunun bir parçası olduğunu gerek Irak’taki Amerikan işgaline, gerekse Suriye’de Baas diktasına ve onu sağlama almak amacıyla ülkeyi işgal eden dış güçlere karşı verilen mücadeleye zarardan başka bir şey getirmediğini daha önce değişik vesilelerle dile getirmiştik. Bu örgüt komplonun bir parçasıdır ve kendisine ihtiyaç kalmadığında etkisiz hale getirilmesi de mümkündür. Musul ve çevresinin örgüte teslim edilmesi de oyunun bir parçasıydı. Musul’un  bu örgüte teslim edilmesinden sonra Musul çevresinde çeşitli oyunlar oynandı. IŞİD’e karşı olduğu söylenen savaştan da büyük ölçüde siviller zarar gördü. Bir milyona yakın sivil yaşadığı bölgeyi terk ederek başka yerlere iltica etmek zorunda kaldı. Bu insanların tabii kendi bölgelerine dönebilmeleri için Haşdi Şa’bi terörüne de son verilmesi gerekiyor. Haşdi Şa’bi’nin de IŞİD’in Şii milislerle oluşturulmuş bir  kopyası olduğunun ve uyguladığı yöntem açısından IŞİD’den bir farkı olmadığının bilinmesi gerekir. 

IŞİD’in Musul’daki varlığına son verilmesi Irak’taki hâkimiyetini ve sözde devletinin merkezini kaybetmesi anlamına gelse de tamamen yok olması ve etkisiz hale getirilmesi anlamına gelmiyor. Suriye toprakları üzerinde hâlâ geniş bir alan üzerinde kontrolü elinde bulunduruyor. Ayrıca küresel güçlerin onun Suriye’deki varlığına şimdilik ihtiyaç duyduklarını sanıyoruz. 

Ekonomik güç ve imkânları insanların inanç ve düşünce dünyalarına hükmetme amacıyla kullanma geleneği bayağı eskidir. Hatta bunun şeytanla başladığını söyleyebiliriz. Çünkü ekonomik imkânları ve dünyanın çekiciliklerini söz konusu amaç için kullanmanın iki yönü var. Bir yönünü teşvik ve tahrik diğer yönünü ise baskı ve engelleme oluşturmaktadır. Şeytanın bunun birinci şeklini sıkça kullandığını Kur’an-ı Kerim’in âyetlerinden ve Resûlullah (s.a.s.)’in hadîslerinden öğreniyoruz.

Fakat zulüm rejimleri veya zulmü insanların inanç dünyalarına hükmetmenin en kestirme yolu olarak gören kişiler daha çok ikinci metottan yararlanmaya çalışmışlardır. Bundan dolayı tarihte ve günümüzde insanların inanç dünyalarına hükmetmek, fikren ikna edici olamasalar da kitleleri birtakım dayatma inanç ilkelerini onaylamaya zorlamak için ekonomik kuşatmaya başvurulduğunu görürüz.

Katar’a uygulanan ablukanın arka planında ABD’nin olduğu gelişmelerin seyrinden anlaşılıyor. Fakat uygulayıcı ülkelerin de buna istekli oldukları geçmişte ve bugün sergiledikleri tutumdan anlaşılıyor. Çünkü 2014’te de Körfez İşbirliği Konseyi (KİK) üyesi ülkelerin güvenlik ve istikrarıyla ilgili Riyad Anlaşması’nı bahane ederek Katar’dan büyükelçilerini çekme kararı almışlardı. Gerçekte anlaşma Katar’ın uygulamalarına engel oluşturan bir detay içermiyordu. Detaylar tamamen Riyad çetesinin kendi yorumlarına dayanıyordu. Fakat onların asıl amaçları Katar’a “suyumuzu bulandırıyorsun” demekti ve bunun için de kendilerine Riyad Anlaşması’nı gerekçe göstermişlerdi. O zaman Katar’la diplomatik ilişkilerini bir süre tamamen kestiler. Ama istedikleri sonucu almalarının mümkün olmayacağını anlamaları üzerine yeniden ilişkilerini başlatma ihtiyacı duydular. 

Son abluka planını dikte eden ABD olsa da uygulayıcılar dört ülkedir. Bunların başını Suudi Arabistan çekiyor. Diğerleri de Mısır, BAE ve Bahreyn’dir. Olayların başlangıcında Yemen ve Libya’nın da dâhil edilmesi tamamen çarpıtma idi. Çünkü Libya’da ablukaya destek veren sadece Halife Haftar çetesidir. Bu çete de zaten Suudi Arabistan’ın finansmanıyla ayakta duran ve BAE tarafından yönlendirilen bir fitne örgütüdür ve ülke olarak Libya’yı temsil etmez. Bu ülkedeki merkezi yönetim ise ablukanın içinde yer almadı. Yemen’de de yine Suudi Arabistan’ın yönlendirdiği ve askerî yönden desteklediği Abdurabbih Mansur El-Hadi’nin hükümeti ablukaya destek verdi. Onun hükümeti de Aden ve çevresine hükmediyor. Yemen’in tümü üzerinde söz sahibi olmadığı gibi ülke içinde hâlen devam eden iç çatışmanın bir tarafı durumundadır. Dolayısıyla işin içine bu iki ülkenin dâhil edilmesi ablukacılar çetesinin kendilerini kalabalık göstermek amacıyla oynadıkları bir oyundu ve maalesef bu oyunlarında medyayı yanıltmayı başardılar. 

Abluka cephesine sonradan dâhil olanlar, Suudi Arabistan’ın baskılarına boyun eğerek onun talimatlarına göre hareket etme ihtiyacı duyan zayıf ülkelerdir. Ama bunlardan bazılarının Suudi Arabistan’ın tüm dayatmalarına direnerek ablukaya iştirak etmemekte ısrarlı davrandıklarını da gözden kaçırmamak gerekir. Bunlardan özellikle Somali ve Eritre’yi zikredebiliriz. Afrika’daki diğer bazı ülkeler de Suudi Arabistan’ın dayatmalarına direnmeyi başardılar. Bazı ülkeler üzerinde de zaten Suudi Arabistan’ın herhangi bir etkisi yoktu, dolayısıyla onlar işin içine hiç karışmadılar. 

ABD’nin tutumu ise daha önce de dile getirdiğimiz üzere iki yüzlüdür. Bir tarafta Suudi Arabistan’ın Dış İşleri Bakanı ileri sürdükleri şartların tartışmaya açık olmadığını söylerken diğer tarafta ABD’nin BM Daimi Temsilcisi Nikki Haley Körfez meselesinin çözümü için her iki tarafı da diyaloğa zorlamak gerektiğini söylüyor. Bu da ABD’nin perdenin önünde bir türlü arkasında başka türlü konuştuğunu gösteriyor. 

Bir ülkenin yönetimi kendi valisinden bile bunları isteyemez. Örneğin hükümet valisinden herhangi bir televizyon kanalını kapatmasını istese valinin, “Hukuka uygun ve kesinleşmiş bir mahkeme kararı olmadan benim bu kanalı kapatma imkânım yok” diye cevap verme hakkı var. Dolayısıyla bir ülkenin hükümeti kendi valisinden bile herhangi bir medya organını zorbalığa başvurarak kapatma talebinde bulunamaz. Katar karşısında ortak cephe oluşturan diktatörler çetesi bu ülkeden El-Cezire’yi ve onunla bağlantılı tüm medya organlarını kapatmasını istiyor. Böyle bir talepte bulunulması, başlatılan ablukanın gerçekte Katar’ın teröre destek verdiği için olduğu iddiasını da tamamen geçersiz kılmaktadır. 

Ablukacı ülkelerden BAE İran’la en üst düzeyde ilişkilerini ve geniş hacimli ticaretini sürdürürken Katar’dan İran’la tüm ilişkilerini kesmesinin istenmesi de tamamen saçmadır. Böyle bir talep de gerçekte Katar’ın devlet yapısına ve egemenliğine doğrudan müdahale anlamı taşır. Aynı şey Türkiye’yle yaptığı anlaşma gereğince kurulan askerî üssün kapatılması talebi için de söz konusudur. 

Ablukacı ülkelerin sunduğu talepler listesinin hemen hemen tamamı açısından aynı veya benzer şeylerin söylenmesi mümkündür. İsteklerin bazıları tamamen geçersiz iddialara dayanıyor ve Katar zaten bu tür maddelerde kendisine isnat edilen şeyleri yapmıyor. Bazıları da doğrudan egemenlik haklarına müdahale anlamı taşıyor. O yüzden bu istekleri yerine getirmesi de ablukacı ülkelerin efendiliğini kabul etmesi, kendisini de onlara bir köle gibi teslim etmesi anlamına gelecektir. 

Ablukacı ülkelerin bu tür şartlar ileri sürmeleri ya Katar’ı bir sömürge gibi kendilerine teslim olmaya zorlamayı ya da meseleyi tamamen çıkmaza sürüklemeyi amaçlıyordu. Çünkü bu ülkenin hem bu şartları kabul etmesinin hem de kendisinin bağımsız bir devlet olduğunu iddia etmesinin mümkün olamayacağını kendilerinin de tahmin edeceklerini sanıyoruz. 

Katar yönetimi bundan dolayı talepleri geri çevirdi ve kendisinin bu talepleri yerine getirmesinin mümkün olamayacağını açıkladı. Katar Dış İşleri Bakanı Muhammed bin Abdurrahman Âli Sâni abluka ülkelerinin öne sürdüğü taleplerin gerçekleri ifade etmediğini, tamamen iddialardan ibaret olduğunu, söz konusu ülkelerin Körfez meselesini çözme konusunda ciddi olduklarını göstermeleri için iddialarını ispatlayacak deliller ortaya koymaları gerektiğini söyledi. 

Suudi Arabistan Dış İşleri Bakanı Adil El-Cubeyr ise ileri sürdükleri şartların herhangi bir şekilde pazarlığa açık olmadığını, Katar’ın önündeki tek seçeneğin bu şartları kabul etmek olduğunu aksi takdirde izole edilmiş bir ülke olarak yaşamak zorunda kalacağını ifade etti. Yani şartlarının bir talep değil dayatma olduğunu ifade etmeye çalıştı. Bunu söylerken baskı ve yaptırım güçlerine güvendiğini anlatmaya çalışıyordu. Fakat Suudi Arabistan’ın sadece yanına aldığı BAE, Bahreyn ve Mısır’a değil aynı zamanda ABD’yi arkasına almış olmasına güvendiği, asıl onun verdiği gazla böyle konuştuğu kesindir. 

Fakat sadece mevcut ablukanın Katar’a dayatılan şartları kabul ettirmek için yeterli olamayacağını da görüyorlar. O yüzden BAE yeni yaptırımlara başvurabilecekleri tehdidinde bulundu. ABD’nin sergilediği tutum ise tamamen iki yüzlü, sahtekâr bir tutumdur. Ama Katar’a dayatılan bazı maddelerin kabul ettirilmesi konusunda da ısrarlı olduğunu hissettirmeye çalışıyor. 

Bilgi notu: Katar emirinin ve onunla aynı aşirete mensup olan diğer kişilerin ailevi intisabını ifade eden ibare İngilizcede genellikle “Al Thani” olarak yazıldığından Türkçeye çevrilirken buradaki “Al”, harfi tarif gibi algılanarak “el” şeklinde yazılıyor. Gerçekte ise harfi tarif değil, “Âli İmran” ibaresinde olduğu gibi aile mensubiyetini ifade eden ve ikinci kelimesi “peltek se” ile başlayan tamlamadır. “Sâni” ailesinden demektir. Doğru yazılışı “Âli Sâni”dir, Âl Sâni olarak da yazılabilir. 

Hakkında verilen bilgilerden anlaşıldığına göre gayrimenkul ticaretiyle uğraşan yani bir iş adamı olan yahudi damat Jared Kushner’in diplomatik alanda bir bilgi ve birikimi yok. Kayınpederi Trump’a müsteşarlık yapması da işgal ettiği makamın gerektirdiği bilgi ve tecrübeye sahip olmasından değil Başkana yakınlığından kaynaklanıyor. 

Filistin meselesiyle ilgili görüşmeleri organize edebilmesi için diplomatik tecrübenin yanı sıra bu meselenin alt konularını ve kimin ne düşündüğünü, meseleye nasıl yaklaştığını da bilmesi gerekiyor. Ancak bizim tahmin ettiğimize göre bu konuyla ilgili birikimi sadece yahudi kimliğinden kaynaklanıyor olabilir. Meselelerin arka planı, tartışmalar, tarafların talepleri hakkında bir bilgi ve birikiminin olduğunu sanmıyoruz.  Fakat onun bu konudaki eksiğinin meselelere vakıf bazı diplomatların ve özellikle ABD büyükelçisinin yanında dolaştırılması suretiyle giderilmesine çalışıldığı anlaşılıyor. 

Ayrıca bu ziyareti meseleyle ilgili ve görüşmelerin yeniden başlatılması yönünde bağlantılar kurmak için bölgeye düzenlediği ilk ziyareti. Bu ziyaretinin de kendi teklif ve önerilerini sunma amacından ziyade tartışma konularını, tarafların bu konulara nasıl yaklaştıklarını ve kimin ne istediğini, neye itiraz ettiğini öğrenme amaçlı bir bilgilenme ziyareti olduğu anlaşılıyor. Yanında dolaştırılan Amerikalı diplomatlar da bu çerçevede kendisini bilgilendirerek planlanan görüşmelere hazırlamaya çalışıyorlar. 

Kurulan bağlantıların ve yapılan görüşmelerin öncelikli amacı üç yıldan beri kopuk olan doğrudan görüşmelerin yeniden başlatılması. Gerçi bu kopukluk biraz vaziyet icabı. Arka planda kirli işlerin ve oyunların çevrilmesi için bağlantılar devam ediyor. Örneğin Gazze’nin kıskaca alınması, uzun yıllarını işgal zindanlarında geçirmiş eski esirlere ve şehit ailelerine ödenen maaşların kesilmesi için arka planda çevrilen kirli oyunlardan daha önceki yazılarımızda söz ettik. 

Jared Kushner bölgeye yaptığı ziyaret esnasında önce yakın dostu ve  kendisiyle aynı idealleri paylaştığı Netanyahu ile görüştü. Onunla görüşmesinin üç buçuk saat sürdüğü ifade edildi. ABD adına yapılan açıklamada bu görüşmenin çok faydalı ve verimli olduğu söylendi

•

Kushner, Netanyahu’yla yaptığı görüşmenin ardından 21 Haziran Çarşamba akşamı Filistin Yönetimi’nin başkenti olarak kullanılan Ramallah’ta özerk yönetimin lideri Mahmud Abbas’la bir araya geldi. Filistin özerk yönetiminin resmî haber ajansı Vefa tarafından yayınlanan haberde bu görüşmede bütün meselelerin ayrıntılı olarak ve derinlemesine görüşüldüğü ifade edildi. 

Habere göre Abbas yönetimi iki devletli çözüm formülü üzerinde durdu ve başkenti Doğu Kudüs olacak bir Filistin devletinin kurulması gerektiğini söyledi. 

Özerk yönetime yakın kaynaklar tarafından daha önce verilen haberlerde Abbas yönetiminin yeni birtakım  tavizler vermeye hazır olduğu dile getirilmişti. Bunların içinde işgal rejiminin yeni yerleşim merkezleri inşa etmesini bir süre sorun yapmamak olduğu da ifade ediliyordu. Tabii sen bir süre sorun etmediğin zaman işgalci kazığını çakıyor ve ondan sonra sorun etmenin bir faydası olmuyor. 

Kushner’in, 16 Haziran Cuma günü Filistinliler tarafından öldürülen siyonist bayan polisin ailesini ziyaret etmesi ve taziyelerini iletmesi de dikkat çekti. Siyonist zulmün öldürdüğü onlarca mağdur Filistinlinin ailelerinin çektiği acı ve ızdırap tabii ki onu ilgilendirmiyordu. 

Basın mensuplarının görüşmeleri izlemesine ve Kushner’e soru sormalarına izin verilmedi. Bunda da bizim tahminimize göre meseleler hakkında acemiliğinin ve sorulara cevap vermekte zorlanması veya uçuk cevaplar vermesi ihtimalinin rolü vardı. 

Mahmud Abbas ve Benyamin Netanyahu yönetimlerinin Katar’ın ablukaya alınmasıyla oluşan gündemden yararlanarak Gazze’nin elektriğini kısma konusunda oynadıkları ortak oyundan “Abbas ve Netanyahu’nun Katar fırsatçılığı” başlıklı yazımızda ayrıntılı olarak söz etmiştik. Sonrasında yahudilerin bazı insan hakları kuruluşlarının ve BM’nin yaptığı elektriğin kısılmaması yönündeki çağrılara rağmen Gazze’ye verilen elektriğin kademeli bir şekilde azaltılması programı uygulamaya kondu. Bu uygulama on bir yıldan beri sürdürülen insanlık dışı ve vahşi ablukaya rağmen onuruna sahip çıkan Gazze halkını siyonist işgale şartsız bir şekilde teslim olmaya zorlamayı amaçlıyor. Böyle bir amaç için uygulanan programın önünü açan kişi de ne yazık ki Filistin Yönetimi Başkanı olarak anılan fakat Filistin halkına en büyük ihaneti yapan Mahmud Abbas’tır. 

Abbas ve Netanyahu ikilisi bir yandan da işgal zindanlarında yıllarca kaldıktan sonra özgürlüklerine kavuşanlara ve şehit ailelerine ödenen aylık maaşların kesilmesi için bir danışıklı dövüş oyunu oynuyor. Netanyahu’nun hükümeti Filistinlilerden toplayıp Abbas yönetimine devrettiği vergilerden, eski esirlere ve şehit ailelerine ödenen kadar miktarı gasp etme kararı aldı. Abbas’ın adamları görünüşte bu karara tepki gösterdiler ve bunun korsanlık olduğunu söylediler. Söyledikleri doğruydu ama kendileri de diğer tarafta eski esirlerin ve şehit ailelerinin önemli bir kısmının maaşını kesme kararı aldılar. 

Abbas - Netanyahu ikilisi bu dümenleri çevirirken ABD yönetimi de Filistin’deki direnişe, Hamas ve İslâmî Cihad gibi hareketlere destek veren ülkelere yaptırım uygulanmasına dair bir kanun tasarısını gündemine aldı. Maksat Filistin direnişini uluslararası alanda iyice kıskaca almak. 

ABD zulmü bir yandan da Filistin’deki İslâmî direnişin başını çeken Hamas’ın terör listesine alınması için BM teşkilatına baskı yapıyor. 

Bilindiği üzere Katar’ın kıskaca alınmasının en önemli sebeplerinden biri de zaten Filistin direnişine destek vermesi ve bu direnişin siyasi kanadını temsil eden kişilere kapılarını açmasıdır. Katar’a baskı yapılmasına devam edilmesinin amacı da bu konularda onu tavize zorlamak ve Filistin davasına hiçbir şekilde yardım etmeyeceğini taahhüt etmesini sağlamaktır. 

Bir yandan bu dümenler çevrilirken bir yandan da işgalin meşrulaştırılması ve Katar’ı ablukaya alan ülkelerin siyonist işgalle ilişkilerini normalleştirmelerinin önündeki engellerin kalkması için görüşmeler sürecinin yeniden başlatılması amacıyla atağa geçildi. 

ABD Başkanı Filistin meselesiyle ilgili doğrudan görüşmeler sürecinin yeniden başlatılması için Jared Kushner isimli yahudi damadını görevlendirdi. Trump’ın Filistin düşmanı ve siyonist işgalciye iyice yağ çeken, çok belirgin bir şekilde destek veren politikasının belirlenmesinde yahudi damadının etkili olduğu tahmin ediliyor. 

Kushner, kayınpederinin Suudi Arabistan ziyaretine iştirak edebilmek için, uçağının Şabat (Cumartesi) tatiline denk gelen bir vakitte kalkacağından dolayı hahamdan özel izin çıkarmıştı. Bu da hahamların ayrı bir özelliği. Kendilerini adeta Rab yerine koyarak onun yasakları veya emirleri üzerinde keyiflerine göre oynama yapabileceklerini, istedikleri için yasağı kaldırabileceklerini düşünüyorlar. 

Damat Kushner kayınpederinin en üst kademedeki müsteşarları arasında yer alıyor. Aynı zamanda sözde “barış (!)” görüşmelerini başlatmak yani ihanet gemisinin yeniden harekete geçmesi için dümenleri çevirmek üzere görevlendirildi. Bunun için bu hafta içinde Filistin’i ziyaret ederek işgal rejiminin başbakanı Netanyahu’yla ve Filistin özerk yönetiminin başkanı Abbas’la görüşmeler yaptı. 

Görüşmelerin mahiyeti hakkında fikir verebilmek için bu konuya müteakip yazımızda da devam etmemiz gerekiyor. 

Bugünkü Suudi Arabistan’ın ilk hamuru Osmanlı’ya isyan hareketleriyle oluşturuldu. Bu isyanların siyasi kanadının başını bir kabile reisi olan ancak Hicaz bölgesinde bağımsız bir devlet kurmak isteyen Muhammed bin Suud çekiyordu. İsyanları yönetenler 1821’de başkenti Riyad olan bir devlet ilan etti ancak 1843’te Osmanlı’ya bağlı özerk yönetim olarak kalmayı kabul ettiler. 1891’de bu yönetim dağıldı. 1902’de İkinci Abdülaziz bin Suud yeniden isyanları başlatarak Riyad merkezli bir devlet ilan etti. Bu devlet 1915’te İngilizlerle bir işbirliği anlaşması yaptı. Devletin otoritesi 1924’te Necd ve Hicaz Krallığı adını verdiği bir krallık oluşturdu. 1932’de de adı Suudi Arabistan Krallığı oldu. Kurucusu Abdülaziz bin Suud da 1953’te ölünceye kadar bu devletin krallığını yaptı. 

Abdülaziz’in ölmesinden sonra yerine sırayla oğulları geçtiler. O yüzden ondan sonraki Suud krallarının adları bin Abdülaziz diye biter. Abdullah bin Abdülaziz’den sonraki veliaht Nayif bin Abdülaziz idi. Fakat o Abdullah’ın sağlığında hayata veda etti. Dolayısıyla veliahtlık doğrudan şu anki kral Selman bin Abdülaziz’e geçti. Abdullah’ın 23 Ocak 2015’te ölmesinden sonra Selman kral oldu. 

Normalde Selman’dan sonra veliaht olarak Kardeşi Mukrin bin Abdülaziz atanmıştı. Fakat Selman veliaht sıralamasında bir taktik yoluyla değişiklik yaptı ve kardeşi Mukrin bin Abdülaziz’i devreden çıkararak tahta oturamadan ölen kardeşi Nayif’in oğlu Muhammed bin Nayif’i veliaht yaptı. Kendi oğlu Muhammed bin Selman’ı da ikinci sıraya koydu. Bu değişikliğin Mukrin’in isteği doğrultusunda yapıldığı söylendi. Böylece Selman’dan sonra krallık süreci de Abdülaziz’in oğullarından torunlarına geçmiş olacaktı. 

Diktatörler çetesinin Katar’a abluka kararı almasından sonra bazıları bu işin içinde Suudi Arabistan’daki krallığın içinde bir darbe planının da olduğu yönünde yorumlar yaptılar. Bu yorumcular Selman bin Abdülaziz’in oğlu Muhammed’in babasından sonra tahta oturmak ve amcasının oğlunu devreden çıkarmak için ABD Başkanı Trump ile gizli bir işbirliği yaptığını, onun da kendisinden buna karşılık Katar’ı kıskaca almasını istediğini onun da bu iş için babasını ikna ettiğini ve Trump’ın planını uyguladığını söylüyorlardı. 

Maalesef gelişmeler bu yönde yorumlar yapanları haklı çıkardı. 82 yaşında olan ve çeşitli hastalıklardan muzdarip olduğu söylenen, bir ayağı çukurdaki Selman, dün yani 21 Haziran 2017 sabahı aldığı bir kararla kardeşinin oğlu Muhammed bin Nayif’in veliahtlığını düşürerek kendi oğlu Muhammed bin Selman’ı birinci veliaht yaptı. Bu konuda çıkardığı kraliyet kararıyla aynı zamanda kardeşinin oğlunun Bakanlar Kurulu Başkan Yardımcılığı ve İçişleri Bakanlığı görevine de son verdi. Böylece Muhammed bin Nayif’e gerçek anlamda bir darbe yapılmış ve o da sap gibi ortada kalmış oldu. 

Suudi Arabistan Haber Ajansı’nın yayınladığı habere göre 31 yaşındaki Muhammed bin Selman birinci veliaht olduğu gibi aynı zamanda Bakanlar Kurulu Başkan Yardımcılığı görevini de devraldı. Savunma Bakanlığı görevi ise devam edecek. Dolayısıyla İçişleri Bakanlığı’na başka bir kişi tayin edilecek. 

Kralın bu konudaki kararı kraliyetin sözde Sadakat gerçekte dalkavuklar meclisine de sunuldu ve 35 üyeden 31’i onay oyu verdi. Böylece karar kesinlik kazanmış oldu. 

Suud medyası son dönemde yoğun bir şekilde Türkiye karşıtı bir yayın yapıyordu ve bayramdan sonra Türkiye’de bir darbe olacağını iddia ediyorlardı. Allah’ın izniyle bu konudaki bütün ümitleri kursaklarında kalacaktır. Ama kendi ülkelerindeki bu tehlikeli darbenin önüne geçemediler. Bakalım bu darbe nasıl bir gidişata neden olacak? 

Küresel emperyalizmin, onun himaye ettiği siyonist işgal rejiminin ve bu ikisinin güdümündeki yerli işbirlikçi rejimlerin Gazze’den istediği bütün haklarından vazgeçerek tamamen şartsız bir şekilde siyonist işgalin tahakkümüne teslim olması veya onun hizmetindeki Mahmud Abbas’ın kendilerine keyfine göre uygulama yapmasına müsaade etmesidir. İşte bu sebeple Gazze’ye giden bütün yardımların yollarının kesilmesini istiyorlar. Katar’ın Gazze’ye insanî yardım yapmasından, bu ülkenin orada evleri yıkılanların yeniden evlerine kavuşması için siteler kurmasından, saldırılarda evleri zarar görenlerin evlerinin de onarılması için kaynak sağlanmasından bu yüzden rahatsız oluyorlar. 

Şimdi Katar’ın ablukaya alınmasıyla oluşan ortamı hem siyonist işgal rejimi lideri Netanyahu’nun hem de onun kuklası Abbas’ın bölgeyi daha fazla sıkıştırmak amacıyla değerlendirmeye çalıştıklarını görüyoruz. Geçtiğimiz günlerde işgal rejiminin “güvenlik kabinesi” adı verilen ve birkaç bakanı içeren kurulu Abbas’ın Gazze adına kesilen faturaları tam ödememesini ve buna karşılık Gazze’nin elektriğinin azaltılmasını istemesini gerekçe göstererek bu bölgeye verilecek elektriğin daha da azaltılmasına karar verdi. 

Normalde Gazze’nin elektriğinin ücretlerini bu bölgedeki dağıtım şebekesinden Abbas yönetimi tahsil ediyor ve elektrik gönderen İsrail firmalarına ödemesi gerekiyor. Fakat paraları tam tahsil edemediği iddiasıyla hep eksik ödeme yapıyor. Gerçekte ise Gazze’deki halkın ekonomik sıkıntısından dolayı tüketicilerden ücretlerin tahsil edilmesinde zorluk çekilmesine rağmen elektrik dağıtım şebekesi toplu faturaları büyük ölçüde ödüyor. Tüketicilerden faturaların tahsil edilememesinde tabii Abbas yönetiminin bu bölgedeki memurların maaşlarını ödememesinin de büyük payı var. Çünkü maaşları ödenmeyen memurların başka yerlerden gelirleri yok. Abbas yönetimi faturaları büyük ölçüde tahsil etmesine rağmen işgal rejimi tarafındaki firmalara tam ödemiyor. İşgal yönetimi de faturaların karşılığını Abbas yönetiminden talep etmek yerine onun isteği doğrultusunda Gazze’nin elektriğinin azaltılmasına karar veriyor. Bölgenin ise başka bir elektrik kaynağı kalmadı. Çünkü Mısır tarafından artık elektrik gönderilmiyor. Bölgede kurulu termik santrallerin çalıştırılması için yakıt temin edilemiyor. Dolayısıyla uygulama zaten ciddi şekilde elektrik sıkıntısı çeken bölgenin tamamen karanlığa gömülmesine neden oluyor. 

Elektrik kesintisi özellikle sağlık hizmetlerinin ciddi şekilde aksamasına neden oluyor. Çünkü hastanelerin çalışması için elektriğe ihtiyacı var. Tabii sadece sağlık hizmetleri değil bütün sektörler bundan etkileniyor. Evlere ise zaten normalde günde sekiz saat elektrik verilebiliyor. Azaltılması bu sürenin daha da azalmasına neden olacak. 

Abbas’ın Katar’a abluka uygulanmasından doğan havayı bir fırsat olarak değerlendirmesi sadece Gazze’nin elektriğinin azaltılması için işgalci hükümetle işbirliği yapmasından ibaret değil. Onun emir ve talimatları doğrultusunda kararlar alan Ramallah başsavcısı 15 Haziran Perşembe günü aldığı kararla  Filistinlilere yönelik medya faaliyeti yürüten 11 haber sitesinin engellenmesine karar verdi. Bunda da Abbas yönetimi muhtemelen ablukacı dikta rejimlerinin El-Cezire’ye yönelik uygulamalarını kendine örnek edinmiştir. 

Engellenmesine karar verilen haber siteleri arasında Filistin Enformasyon Merkezi de var. Filistin Enformasyon Merkezi ise Türkçe dâhil sekiz ayrı dilde yayın yapan ve Filistin davasını küresel çapta gündemde tutmaya çalışan bir haber kurumu. Arapça sitesi Filistinlilerin en çok ilgi gösterdikleri haber siteleri arasında yer alıyor.

Netanyahu ve Abbas’ın Katar’a uygulanan ablukayı fırsat bilip başvurdukları uygulamaların hepsi bu kadardan ibaret değil. Ancak biz şimdilik bu iki önemli gelişmeye temas etmekle yetinmek durumundayız. 

Birleşik Arap Emirlikleri’nin son dönemdeki fitne faaliyetleri hakkında muhtelif yazılarımız yayınlandı. Bu yazılarımızın başlıklarını burada vermek istiyorum: Fitnenin Uzaktan Kumanda Merkezi: BAE; Devlet mi mafya mı?; İşbirlikçi cephenin fitne sarmalı; Küçük şeytan: BAE. Bu yazılarımızda yer alan bazı bilgilere bugünkü yazımızda da çok özet bir şekilde yer vereceğiz. Ancak bu ülkenin özellikle Arap Baharı sürecinde yürütülen fitne faaliyetlerinde ne tür bir fonksiyon icra ettiği, ne gibi faaliyetler yürüttüğü hakkında ayrıntılı bilgi sahibi olmak isteyen okuyucularımıza bu yazılarımızı okumalarını tavsiye ediyorum. Yazılarımızın tümüne kişisel web sitemiz olan www.vahdet.info.tr sitesinden sırasıyla Dünya Gündemi ve Birleşik Arap Emirlikleri linklerini tıklayarak ulaşmanız mümkündür. Orada bu ülkenin totaliter, monarşik yapısı hakkında da muhtelif yazılarımızı göreceksiniz. 

Son dönemde Katar’ın kıskaca alınmasında ve bu ülkeye çok yönlü abluka uygulanmasında başı çeken tabii Suudi Arabistan’dır. Ancak yürütülen faaliyetlerin koordine edilmesinde, şekillendirilmesinde ve yönlendirilmesinde BAE’nin birinci derecede rol oynadığı bilinmektedir. O yüzden sözde terör listesinin hazırlanmasında da BAE’deki fitne organizasyonunun birinci derecede rol oynadığını, şahısların ve teşkilatların isimlerinin belirlenmesinde bu organizasyonun yönlendirici olduğunu tahmin ediyoruz. 

Katar’a uygulanan ablukada güya bu ülkenin İran’la ilişkileri ve Yemen’deki Husilere destek vermesi gerekçe olarak kullanıldı. Katar’ın Husilere destek verdiği, yardımcı olduğu iddiası tamamen saçmadır ve hiçbir delili bulunmamaktadır. Fakat özellikle Ali Abdullah Salih’in iktidarına son verildiği dönemde siyasi iktidarda Islah Partisi’nin aktif olarak yer almasına karşı başlatılan savaşta Husilerin etkin hale getirilmesi için BAE’nin destek verdiği çok iyi bilinmektedir. Diğer yandan Katar’ın İran’la ilişkileri de normal diplomatik ve ticari ilişkilerdir. Oysa Körfez ülkeleri içinde İran’la en fazla ticareti olan ülkenin BAE olduğu da bilinmektedir. Dolayısıyla “İran ve Husiler” gerekçesiyle bölgedeki herhangi bir ülkenin ablukaya alınması gerekiyorsa en önce BAE’nin ablukaya alınması gerekirdi. Fakat ne kadar ilginçtir ki bu durumdaki BAE, Katar’ın böyle bir iddiayla suçlanmasına ve abluka altına alınmasına öncülük edenler arasında yer almıştır. Bunun en önemli sebebi de BAE ile Suudi Arabistan arasındaki sıkı fıkı ilişkilerdir. 

Bu iki ülke arasındaki ilişkilerin en önemli boyutunu da Arap Baharı sürecinde devrilen dikta rejimlerinin yeniden geri getirilmesi amacıyla başlatılan fitne savaşlarının organize edilmesinde yaptıkları yardımlaşma oluşturur. Söz konusu fitne savaşlarının organize edilmesinde BAE bir merkez vazifesi gördü. Bu savaşların finansmanı da Suudi Arabistan’dan sağlandı. 

Mısır’da Muhammed Mursi’nin cumhurbaşkanlığını kazanmasından sonra başlatılan Baltacı fitnesini yürütenler BAE’ye yerleştiler ve işlerini oradan yürüttüler. Sisi darbesinin gerçekleştirilmesinden sonra BAE yetkilileri yaptıkları açıklamalarda aynısını Libya ve Tunus için de planladıklarını açıktan söylemekten çekinmemişlerdi. Bu aynı zamanda Sisi darbesini kendilerinin yönlendirdiklerini de itiraf etmeleri anlamına geliyordu. 

Libya’daki Halife Haftar fitnesinin koordine edilmesinde ve desteklenmesinde de BAE’nin en önemli merkez görevi gördüğü bilinmektedir. Haftar’a iki kez darbe girişiminde bulunma cesareti veren ve gerekli finansmanı sağlayan da Suudi Arabistan ile BAE oldu. 

En ilginç gelişme ise Türkiye’deki 15 Temmuz darbe girişiminin finanse edilmesinde bile BAE’nin devreye girmesi ve bu darbe girişimine destek vermesi olmuştur. Bu ülke gerçekten sürekli boyundan büyük işler çeviren tam anlamıyla bir fitne merkezidir. 

Katar’a yönelik ablukada en başta ilme ve ilim adamlarına haksızlık edilmiştir. Ablukacı ülkelerin sözde terör listesinde Arap dünyasının birçok ileri gelen ilim adamı var. Bu âlimlerin kitapları yetişen neslin en önemli başvuru kaynakları arasında yer alıyor. Dolayısıyla ilme saygısı olan kişilerin en başta böyle bir listeye tepki göstermeleri ve ilmin onurunu savunmaları gerekir. 

Abluka için talimatın ve emirlerin ABD’nin ırkçı ve İslâm düşmanı başkanı Trump tarafından verildiği üzerinde artık herhangi bir şüphe yok. En başta Trump bizzat kendisi Riyad zirvesi esnasında Suudi Arabistan’ın yönlendirdiği liderlere Katar konusunda talimatı kendisinin verdiğini itiraf etmiştir. Bu durum karşısında Katar’a uygulanan ablukanın isabetli olduğunu iddia etmek, diktatörler çetesinin ABD karşısında içine düştükleri zillet ve sefaleti onaylamaktır. 

Bu ablukada “terör” ve İran unsurunun sadece bir gerekçe olarak kullanıldığı asıl hedefte yer alanın Filistin İslâmî Direniş Hareketi (Hamas) ve Müslüman Kardeşler cemaati olduğu konusunda da herhangi bir şüpheye mahal yoktur. Bu ablukayla aynı zamanda on bir yıldan beri siyonist işgal rejimi tarafından abluka altında tutulan Gazze’ye Katar’ın yardımlarını kesmesinin amaçlandığı da sözde terör listesine alınan kurumlardan anlaşılıyor. Çünkü bu kurumların başında Gazze’ye yardım eden ve terörle hiçbir ilgisi olmayan insanî yardım kuruluşları yer alıyor. Dolayısıyla böyle bir zulüm ve ablukanın isabetli olduğunu söylemek İslâm’ın kutsal beldelerini, Mescidi Aksa’yı işgal altında tutan, İslâm âleminin kalbine bir hançer gibi saplanmış olan siyonist işgalciye hizmetin de gayet yerinde ve isabetli olduğunu söylemektir. 

Fakat Mısır’da, Suudi Arabistan’da ve diğer ablukacı ülkelerde “ulemâ” olarak bilinen bazı kişiler ülkelerinin Katar’a karşı uyguladıkları ablukanın haklı ve aldıkları kararların da isabetli olduğunu söyleyebilmişlerdir. Bu kişiler gerçekte ilme, ilmin onuruna değil kendilerini rızıklandıran krallarının, emirlerinin, başkanlarının siyasetlerine sahip çıkan saray ulemâsıdır. Bunlar dünyayı âhirete tercih ettiklerinden kendilerine bu dünyada verilen nimetler gözlerinin önüne bir perde çekmiştir ve artık gerçekleri görememekte veya görmek istememektedirler. Çünkü kendilerine sunulan makamları ve nimetleri kaybetme korkusu onların gerçekleri görmelerine görseler de söylemelerine engel olmaktadır. Bu gibiler ilme ve ilmin değerlerine sahip çıkma onurunu kaybetmiş, saraydakilerin sözcülüğünü yaparak onların doğru da yapsalar yanlış da yapsalar her yaptıklarını, doğru da konuşsalar yanlış da konuşsalar her söylediklerini savunma zorunluluğu duyar hale gelmişlerdir. İçine düştükleri bu durum da kendilerini gerçekte bir zillete sokmuştur. 

Bu tür saray ulemâsına murtezika yani kendilerine saraydan rızık verildiği için sarayın hesabına fetva veren ve sarayın hesabına konuşan kesim demek gerekir. Bunların tarihte de pek çok örneklerine rastlanmıştır. Tarihte saraya yerleşerek insanlara hükmeden diktatörlerin memnun olması için saray ulemâsı tarafından nice çarpık, tutarsız ve saçma fetvâlar verilmiştir. Örneğin saray ulemâsından eski Ezher Şeyhi Tantavi Fransa’nın başörtüsü yasağının uygun olduğuna bile fetva vermişti. Eski Mısır müftüsü Ali Cumua’nın Sisi’nin bütün zulüm uygulamalarına destek verdiği biliniyor. 

‘Murtezika’ kesiminden olanlar genellikle çift kimlikli olurlar. Çünkü onlar iki farklı yöne hitap etmektedirler. Bu açıdan bir kimlikleriyle kendilerini bir tarafa diğer kimlikleriyle ise diğer tarafa kabul ettirmeye çalışırlar. Fakat bu kimliklerinin hiçbirinde samimi ve gerçekçi değildirler.

ABD Başkanı Trump’ın ve işgalci siyonistlerin otur demesiyle oturan kalk demesiyle kalkan diktatörler çetesinin Katar’ın tutumuyla ilgili rahatsız oldukları bir husus da Gazze’ye yaptığı yardımlardır. Siyonist işgal rejimi Gazze’yi 2006 yılından beri yani on bir yıldır abluka ve ambargo altında tutuyor. Ancak bu abluka ve ambargonun uygulanması Arap dünyasındaki ihanet çetesinin yardım ve destekleriyle, kapı bekçiliği görevini yürütmeleriyle mümkün olmaktadır. Fakat Katar bu konuda onların izinden gitmedi. Gazze’ye fırsat buldukça yardımcı olmaya çalıştı. Hatta işgal rejiminin saldırılarında yıkılan evlerin yerine yenilerini inşa etmek amacıyla siteler kurdu. Bu ülkedeki insanî yardım kuruluşları Gazze’de mağdur edilenlere ellerini uzatabilmek için muhtelif yollar ve imkânlar bulmaya çalıştılar. Onun bu tutumu Sisi cuntasını ve ona arka çıkan Suudi Arabistan’daki ihanet yönetimini rahatsız etti. Şimdi bu yardımların tamamen kesilmesini ve Gazze’ye yardım götüren insani yardım kuruluşlarının cezalandırılmasını hatta tamamen kapatılmasını istiyorlar. Bu konuda sergiledikleri tutum da onların Katar’a karşı başlattıkları ekonomik ve diplomatik savaşın gerçekte siyonist katillerin hesabına olduğunu belgelemektedir. 

Diktatörler çetesini rahatsız eden önemli bir husus da Uluslararası Müslüman Âlimler Birliği’nin genel merkezinin Katar’da olması ve buradan yönetilen çalışmalar yürütmesidir. Arap dünyasındaki dikta yönetimlerinin istediği ilim adamlarının aynen medya organları gibi kendilerinin yalakacısı olmalarıdır. O yüzden ülkelerinde biraz olsun muhalif ses çıkarmaya kalkışanları hemen hapislere tıkamaktan çekinmemişlerdir. Fakat merkezi Katar’da olan Uluslararası Müslüman Âlimler Birliği herhangi bir devlet yönetimine bağımlı değildir ve serbest çalışma yapmaktadır. Diktatörler ilim adamlarının bu şekilde teşkilatlanmasından ciddi şekilde rahatsız olmaktadırlar. Çünkü halkın gücünden korkuyorlar ve devlet yönetimlerinden bağımsız olarak teşkilatlanan âlimlerin halkı yönlendirebileceklerinden endişe ediyorlar. Zaten özgür düşünen ilim adamlarına çalışma fırsatı vermek istememelerinin sebebi de budur. Fakat Katar onlara bu fırsatı verdi. Üstelik orada kurulan ittifak sadece Katar’a mahsus olmadı dünya çapında öne çıkan ilim adamlarını bir araya getirmek, birlikte hareket etmelerini sağlamak ve aralarında bağ kurmalarına öncülük etmek için çalıştı. Bütün bu çalışmalar da Arap dünyasındaki diktatörler çetesini rahatsız etti. Çünkü âlimlerin ittifakının, bağımsız hareket etmelerinin ve düşüncelerini özgürce ifade edebilmelerinin kendi saltanatlarını sarsacak toplumsal hareketlenmelere sebep olabileceğinden korkuyorlar. 

İhanet çetesinin yayınladığı listede de Gazze’ye yardım eden insanî yardım kuruluşlarının ve özellikle İslâm dünyasında etkili birtakım ilim adamlarının yer alması bu açıdan dikkat çekicidir. İhanet çetesinin listesine alınan ilim adamları arasında Yusuf El-Karadavi’nin ismi de özellikle dikkat çekicidir. Karadavi kitapları çok farklı dillere çevrilmiş etkili bir ilim adamıdır. Aynı zamanda Uluslararası Müslüman Âlimler Birliği’nin de genel başkanıdır. Şu ana kadar onun terörle veya terör örgütleriyle herhangi bir bağ kurduğuna dair bir belge ortaya konulamaz. Bütün İslâm dünyasında ilim çevresinin saygı duyduğu bir şahsiyettir. Fakat ihanet çetesi onun ismini “terör listesi”ne alabiliyor ve 91 yaşına gelmiş bu büyük ilim adamının Katar’dan çıkarılmasını isteyebiliyor. İhanet çetesi bu tutumuyla gerçekte kendisinin teröre hizmet ettiğini ispat etmiştir. En başta da siyonist teröre hizmet ettiğini. 

İhanet çetesinin bu tutumu karşısında ilim adamlarına büyük görev düşüyor. İlmin onuru olan şahsiyetlere böyle çirkin ithamlarda bulunulmasına ve onlara karşı iğrenç bir savaş başlatılmasına karşı sessiz kalmamaları gerekir. 

Diktatörler çetesinin Katar’ı kıskaca alırken ilk ortaya sürdükleri gerekçelerin tamamen saçma ve gerçeklere ters olduğu çok açık bir şekilde ortadaydı. Ama bunun farkında oldukları için ağızlarındaki baklayı çıkarmakta ve asıl niyetlerini ve amaçlarını açığa vurmakta da çok geç kalmadılar. 

Bu çetenin asıl meselesi siyonist işgal rejimiyle ilişkileri normalleştirmek için ABD Başkanı Trump’ın kendilerine verdiği talimatı yerine getirmenin yollarını açmaktır. Çünkü Trump, Riyad Zirvesi’nde yaptığı açıklamada işgal rejimiyle ilişkilerini artık perdenin önüne taşımaları talimatı vermişti. Bu, siyonist işgalin meşrulaştırılması ve ona karşı direnişin zayıf düşürülmesi açısından önem taşıyordu. 

Trump yayınladığı mesajlarda Katar’ın kıskaca alınması talimatını Arap dünyasındaki diktatörler çetesine kendisinin verdiğini çok açık bir dille ifade ediyordu. Bu talimatın verilmesinin amacı da siyonist işgal rejiminin rahatlatılmasıydı. 

Suudi Arabistan Dış İşleri Bakanı Adil El-Cubeyr, Paris ziyareti esnasında yaptığı açıklamasında “Katar’ın politikalarında tencere artık taşmıştır. Doha’nın Hamas ve İhvan gibi cemaatlere yardımını artık durdurması gerekir” diye konuşması gerçekte kendilerini rahatsız eden şeyin ne olduğunu gözler önüne serdi. 

Onun bu açıklamasının üzerinden fazla zaman geçmeden Birleşik Arap Emirlikleri’nin Dış İşlerinden Sorumlu Devlet Bakanı Enver Karakaş Fransız Haber Ajansı’na bir açıklama yaparak Hamas liderlerinin Katar’da bulunmalarının bölge için sorun oluşturduğunu ileri sürdü. 

Diğer bazı açıklamalarda da Katar’ın Sisi cuntasının mağdur ettiği Müslüman Kardeşler mensuplarına kapılarını açmasından duydukları rahatsızlığı dile getirdiler. 

Bütün bu açıklamalar Katar’a karşı başlattıkları abluka savaşında talimatı aynı zamanda siyonist işgal rejiminden aldıklarını ortaya koyan bir gerçekti. Ama işgal rejiminin talimatları kendilerine ABD Başkanı Trump vasıtasıyla ulaştırılmıştı. Bütün bunlar Arap dünyasındaki bu diktatörler çetesinin görünüşte kral, emir vs. olsalar da gerçekte ABD’nin ve siyonist işgal rejiminin kölesi olduklarını ortaya koyması açısından dikkat çekicidir. 

İhanetçi diktatörler çetesi siyonist işgal rejimi hesabına savaş vermektedir. Bu onların dünya hayatlarında düşebilecekleri en zelil ve en sefil durumdur. Bu hale düşmelerinden dolayı utanmaları gerekir. Ama artık kendilerinde utanacak bir yüz kalmamıştır. 

Diktatörler çetesini rahatsız eden bir diğer durum da Katar’ın basına özgürce hareket etme ve doğruları ortaya çıkarabilmek, rahat bir şekilde kamuoyunun ilgisine sunmak için serbestçe çalışma imkânı sunmasıdır. Oysa diktatörler çetesi bunu istemiyor. Çünkü onların istediği medya yalakacı, yağcı medyadır. Zaten kendi ülkelerinde medya organlarına sadece kendilerini yağlamaları, yalakacılık yapmaları şartıyla çalışma imkânı veriyorlar. Ama merkezi Katar’da olan El-Cezire kanalı başta olmak üzere bu ülkede çalışan medya organları böyle bir şeye mahkûm edilmez. Kendilerine medya özgürlüğü tanınır. Bu özgürlükten yararlanarak yerine göre Arap dünyasındaki işbirlikçi diktatörlerin de ayıplarını açığa çıkardıkları oluyor. Bu da onları rahatsız etmektedir. Zaten diktatörler çetesinin abluka savaşı için start vermesinden sonra yaptıkları açıklamalarında buna dikkat çektikleri ve Katar’ın medyaya tanıdığı özgürlüğün kendilerini rahatsız ettiğini dolaylı bir şekilde dile getirmişlerdir. Ayrıca abluka savaşının başlatılmasından sonra ilk iş olarak El-Cezire kanalının çalışma ofislerini kapatmaları bu konudaki rahatsızlıklarını belli etmektedir. 

Ablukanın İran’a karşı olduğu ve Katar’ın İran’la ilişkilerinden rahatsız oldukları için böyle bir uygulamaya başvurdukları iddiaları ise tamamen saçmadır. Çünkü bu uygulama İran’ın daha çok işine yarayacaktır. Bunun farkında olmadıklarını da sanmıyoruz. Katar’ın Husilere destek verdiği iddiası da tamamen saçmadır. Bunun hiçbir belgesi olmadığı gibi Katar Husilere karşı oluşturulan koalisyonun içinde yer almıştır. 

Gazetemizde 25 Mayıs 2017 tarihinde yayınlanan “Katar Emiri’ne söylemediklerinin söyletilmesi” başlıklı yazımızda Katar Emiri Temim bin Hamd Ali Sâni’ye nispet edilen bir açıklamanın Katar Haber Ajansı (QNA)’nın web sayfasında yayınlanmasından söz etmiştik. Gerek Emir adına açıklama yapan yetkililer gerekse QNA yetkilileri hemen hızlı bir şekilde açıklama yaparak haberi yalanlamış, QNA sayfasının hacklendiğini haberin de bu suretle yayınlandığını bildirmişlerdi. 

Öne sürülen açıklama gizli bir video ile çekilmiş ve o şekilde piyasaya sürülmüş olsaydı belki yine tartışmaya değer bir yönü olabilirdi. Ama önce web sitesinde dayanaksız bir haber çıkması ve hemen ardından yalanlanması sitenin hacklendiği bilgisini teyit eden bir durumdu. Çünkü Katar Emiri böyle bir açıklamayı gizli yapmış olsaydı onunla ilgili haber kesinlikle Katar Haber Ajansı (QNA)’nın sitesine yansımazdı. Açıktan yapmış olsaydı hemen haberin yayınlanmasının ardından yalanlanmasına ihtiyaç duyulmazdı. 

Katar yönetiminin ve haber ajansı yetkililerinin ısrarla haberin yalan ve bir komplo neticesinde piyasaya sürülmüş olduğunu belirtmelerine rağmen diğer taraftan Suudi Arabistan’ın güdümündeki El-Arabiyye adlı televizyon kanalı haberin doğru olduğuna insanları inandırmak için yoğun bir şekilde bastırmaya çalıştı. Onun bu yayınını BAE’nin ve yine Suudi Arabistan’ın yön verdiği diğer dikta rejimlerinin güdümündeki muhtelif televizyon kanalları da destekledi. Tüm yalanlamalara rağmen bu kanalların ısrarla haberin doğru olduğuna insanları inandırmaya çalışmaları işin içinde bir oyun ve komplo olduğu gerçeğini biraz daha açığa çıkarır nitelikteydi. 

Hadisenin bir başka dikkat çeken yanı da ABD Başkanı Trump’ın iştirak ettiği ve Suudi Arabistan’ın ABD’den askeri malzeme ve silah satın almak için 380 milyar dolarlık anlaşma imzaladığı Riyad buluşmasından hemen iki gün sonra gerçekleşmesiydi. Riyad Zirvesi 21 Mayıs tarihinde, QNA’nın web sitesinin hacklenmesi suretiyle Katar Emiri’ne nispet edilen açıklamayla ilgili haberin yayınlanması ise 23 Mayıs tarihinde gerçekleşti. Dolayısıyla hadisenin böyle sıcağı sıcağına yaşanması Arap dünyasındaki diktatörlerin efendileri Trump’tan aldıkları talimatı vakit kaybetmeden uyguladıklarını, oyunu hemen oynadıklarını gösteriyordu. 

Aslında böyle yapmaları onların kirli oyunlarını da açığa çıkardı. Çünkü söz konusu haberin QNA’nın web sitesinde çıkmasının üzerinden on bir gün geçtikten sonra Katar’a karşı ekonomik ve diplomatik savaş ilan etmeleri haber komplosunun arkasında bu çetenin yer aldığını, hackleme işlemini onların adamlarının yaptığını açığa çıkardı. Hackleme işleminin Riyad toplantısından hemen iki gün sonra yapılması da talimatı Trump’tan aldıklarını gösterdi. Araya biraz zaman farkı koysalardı belki her şey bu kadar açık ve belirgin olmayacaktı. Ama Trump’ın, diktatörler çetesinin Katar’a ekonomik ve diplomatik savaş ilan etmelerinin ardından yayınladığı twette Riyad’daki görüşmesi esnasında, ideolojik radikalizmin daha fazla finanse edilemeyeceğini söylediğini liderlerin de Katar’ı işaret ettiklerini söylemesi oyunlarını biraz arsızca oynamaya zaten niyetli olduklarını gözler önüne seriyor. Bu arsızlıkları da kuvvetlerine ve özellikle de arkalarında ABD desteğinin olmasına biraz fazla güvendiklerini gösteriyor. 

Diktatörler çetesi Katar’a ilan ettiği savaşta bu ülkenin teröre destek vermesini ve İran’la işbirliği içinde olmasını, bu çerçevede Yemen’deki Husi örgütüne destek vermesini gerekçe gösterdi. Bunlar asıl niyetlerini gizlemek amacıyla kullandıkları kılıflardır ve gerçeği yansıtmamaktadır. Onları asıl rahatsız eden işgalci siyonistleri rahatsız eden şeylerin aynısıdır. Bu konudaki tespit ve değerlendirmelerimize inşallah müteakip yazımızda yer vereceğiz. 

Taziye: Mavi Marmara gemisinde yaralanan değerli abilerimizden ve yol arkadaşlarımızdan Abdülhalim Almalı yakalandığı kanser hastalığından kurtulamayarak vefat etti. Yüce Allah’tan kendisine rahmet ve mağfiret yakınlarına ve dostlarına da başsağlığı diliyorum. 

ABD’nin PKK’nın Suriye uzantısı durumundaki PYD’yi silahlandırmasının ve onun militanlarına askerî eğitim vermesinin gerekçesi görünüşte IŞİD’e karşı savaş. IŞİD’in ise oyunun bir parçası olduğu artık bütün açıklığıyla gün yüzüne çıkmıştır. Henüz IŞİD onun rüzgârına kapılan birtakım gençlerin imha edilmesi için değirmen görevi görmeye devam ettiğinden varlığına müsaade ediliyor. Ona ihtiyaç kalmadığında sahadan çekilmesi de fazla zaman almayacaktır. Asıl mesele küresel emperyalizmin bölgenin haritasını yeniden çizmek için oynadığı oyunlardır. Bu oyunlarda şimdilik IŞİD’e de ihtiyaç var ve ABD, bölgede oluşturmak istediği yeni bir uzak karakolun askerî mekanizmasını şekillendirmenin çabaları içindedir. 

Direniş güçlerinden aldığı bölgeleri PYD’ye teslim ederek bu örgütün hâkimiyet sahasının genişlemesine yardımcı olan IŞİD’in Suriye’nin kuzeyinde de büyük bir ihanet içinde olduğu ortaya çıkmıştır. Fakat bir yandan PYD’nin hâkimiyet sahasını genişletmesi için önceden bazı bölgeleri direnişçilerden alırken bir yandan da etki alanına aldığı gençlerin imha edilmesi için onları savaşa sürmesi gerekiyor. Yani çok yönlü ve stratejik bir savaş veriliyor. 

Emperyalizmin bu oyunda IŞİD’i bir düşman ve hedef olarak göstermesi tamamen taktiktir. Bu örgütün izlediği siyasetin ve sergilediği tavrın İslâmî hareketin imajına her yönden zarar verdiği ortada. Öte yandan savaşı da sanıldığı gibi bölgede İslâmî direnişle savaş halindeki güçlere karşı değil doğrudan İslâmî direnişe karşıdır. Bunu en başta taraftarlarına verdiği mesajlarda görüyoruz. Kendine İslam Devleti adı verdiğinden kurduğu sözde devlete beyat etmeyenleri mürtet sayıyor ve “mürtetlerle savaş kâfirlerle savaştan önce gelir” diyerek mensuplarını direniş güçlerine karşı savaşa sevk ediyor. 

Emperyalizm IŞİD’e karşı savaştığını ileri sürerek bölgede hâkimiyet sahasını genişletmesine fırsat verdiği PYD’ye ise güçlü bir askerî mekanizmaya sahip büyük bir kanton oluşturma fırsatı vermek istiyor. Uzun vadede ise bu kantonun devlet haline gelmesi vaadinde bulunuyor olması kuvvetli ihtimaldir. 

Küresel emperyalizmin Sudan’a karşı desteklediği Güney Sudan ve Endonezya’ya karşı desteklediği Doğu Timor savaşlarından daha yakın zamanda devletle çıkmış olması ona cesaret verdi ve bu tecrübelerini önemsiyor. O yüzden Türkiye’ye karşı terör eylemlerine devam eden örgütün Suriye kanadını değişik yönlerden desteklemesi de ona cesaret verme amaçlı bir basamak oluşturma çabasıdır. 

Bu ihanet çetesinin Suriye’de oluşturduğu kantonlar bölgede yeni bir güç ortaya koyacak ve bölge siyasetini etkileyecek bir devlet kurulması için yeterli değildir. O yüzden IŞİD çetesiyle perde arkasında kurulan işbirliği ile oynanan oyuna bağlı olarak hâkimiyet alanını biraz daha genişletmesine imkân tanınması isteniyor. PKK terörünün Suriye uzantısı durumundaki örgüte açıktan silah verilmesinin gerekçeleri de bu yolla oluşturuldu. 

Fakat şunu özellikle belirtelim ki emperyalist ABD’nin ihanet çeteleriyle işbirliğinden yararlanarak çizmek istediği haritada kurdurmak istediği devlet gerçekte bir Kürt devleti değil küresel emperyalizmin çıkarlarının bekçiliğini yapacak uzak karakol olacaktır. Bunun örneğini yakın zamanda Eritre tecrübesiyle gördük.

Emperyalizmin bu kirli oyununda güçlü bir Türkiye istememesinin ve ona karşı yeni bir tehdit unsuru oluşturmak istemesinin ise birinci derecede rolü var. ABD’nin PYD’yi silahlandırmakla ilgili piyasaya sürdüğü yalanlar kimseyi yanıltmamalı. Bu silahlar gerçekte Türkiye’ye karşı tehdit aracı olarak kullanılmak üzere verilen silahlardır. 

Ramazan ayında tutulan orucun asıl amacı elbette Allah’ın rızasını kazanmak ve onun emrini yerine getirmek için ibadet etmektir. Fakat böyle bir ibadet yapılmasının hikmetlerinden birinin de aç ve ihtiyaç sahibi insanların acı ve ızdıraplarının hissedilmesi, onlara yardım duygularının harekete geçirilmesi olduğu bu konuyla ilgili yorumlarda dile getirilir. 

İslâm âlemi maalesef her tarafta yoksulluğun sıkıntısını yaşıyor. Birçok bölgesinde savaş yaşanıyor olmasından dolayı çok sayıda Müslüman evini, yurdunu terk ederek başka yerlere iltica etmiş durumda. Dolayısıyla mültecilere de sahip çıkılması, yardım edilmesi gerekiyor. 

Fakat bu sıralarda dünyada dört bölgede özellikle açlık felaketi yaşanıyor. Yemen, Somali, Nijerya ve Güney Sudan. Bunlardan üçü Müslüman bölgesi. Güney Sudan ise Müslümanların çok azınlıkta olduğu bir bölge. Fakat açlık felaketinin yaşandığı bütün bölgelere insanlık adına el uzatmak, yardımcı olmak gerekiyor. 

Açlık felaketi söz konusu bölgelerde muhtelif hastalıkların da yaygınlaşmasına neden olmuş. Çünkü insan beslenip ihtiyaç duyduğu gıda maddelerini aldığı zaman hastalıklara karşı da dirençli oluyor. Fakat gereken gıdalardan yoksun kaldığı zaman direncini kaybediyor ve hastalıklara çabuk yeniliyor. 

Örneğin açlık felaketi yüzünden Yemen’de kolera salgını başlamış durumda. Bu hastalık her gün birçok kişinin hayatını kaybetmesine neden oluyor. Bu hastalığın aynı zamanda bulaşıcı olmasından ve açlık felaketi yüzünden hastalığa karşı direnç kaybının yaygın olmasından dolayı koleraya yakalananların sayısı her geçen gün artıyor. O yüzden bir yandan açlık felaketine karşı bir yandan da kolera salgınına karşı mücadele edilmesi gerekiyor. Aynı şekilde Somali’de de çeşitli hastalıklar var. Özellikle açlık sıkıntısından dolayı iyice zayıf düşmüş küçük çocuklar muhtelif hastalıklara yakalanıyorlar. Benzer sıkıntılar açlık krizinin yaşandığı Nijerya ve Güney Sudan’da da var. 

“Yemen’de fiili olarak savaş yürüten ve bu savaş için her gün yüz binlerce dolar harcayan Suudi Arabistan açlık felaketiyle mücadele edilmesi, kolera salgınının önüne geçilmesi için neden bir yirmi - otuz milyon dolar ayırmıyor? Üstelik aynı Suudi Arabistan, ABD’den silah ve askerî malzeme satın almak için 380 milyar dolarlık anlaşma yapıyor!” diye soru sorulabilir. Yahut “Suudi Arabistan’a silah ve askerî malzeme satmak için 380 milyar dolarlık anlaşma yapan ABD neden bu paranın tozuna bile tekabül etmeyecek bir miktarını açlık felaketinin yaşandığı bölgelere göndermekten çekiniyor?” şeklinde soru sorulabilir. Ama bu gerçek maalesef yaşadığımız dünyanın bir realitesi. Zaten bütün bu felaketlerin, krizlerin yaşanmasının arka planında da böyle zulüm güçlerinin dünyaya hükmetmesi var. Fakat her ne kadar küresel yapıya hükmeden zulüm güçleri kasalarını doldurmak amacıyla silah ve askerî malzeme satabilmek için dünyada yeni savaş cepheleri açıyor ve açtıkları savaşların perişan ettiği insanları ihmal ediyor olsa da bizim insanlık görevimizi yerine getirmemiz gerekiyor. 

Yüce Allah Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyuruyor: “Siz, insanlar için çıkarılmış hayırlı bir ümmetsiniz; iyiliği emreder kötülükten alıkoyarsınız ve Allah’a iman edersiniz.” (Ali İmran, 3/110) 

Yüce Allah’ın bu nitelemesine uygun bir ümmet olabilmek için mazlum ve mağdur insanlara sahip çıkmak, onların yaralarını sarmak için elimizden geleni yerine getirmek zorundayız. 

Şu mübarek Ramazan ayında özellikle açlık felaketi bölgelerine yardım elimizi uzatmak, bunun için çalışma yapan insani yardım kuruluşlarına destek vermek gerekiyor. Bunun için imkânları olanlar gerekirse bir yerine iki veya daha fazla fitre vererek aç insanlara ellerini uzatmalıdır. 

Mavi Marmara bir hilfu’l-fudul gemisi gibiydi. Çağımızın eli kanlı katilleri siyonistlerin abluka altına aldığı Filistinlilerin çağrısına bigane kalmamak, ses vermek ve onlara insanlık adına el uzatmak için yola çıkmak isteyenlerin Gazze’ye götürülmesi üzere satın alınmıştı. Bundan dolayı zulme başkaldıran, haksızlığa karşı duran vicdanların buluşma aracı gibiydi.

Gazze’de ablukaya alınan mazlumlara el uzatmak ve onların yaralarına merhem sürmek isteyen duyarlı vicdan sahiplerinin sayısı çok fazlaydı. Dolayısıyla Özgürlük Filosu gemilerinde yolculuk etmek üzere müracaatta bulunanların sayısı on binleri buldu. Daha milyonlarca insanın gönlü de o yolculukta bulunmayı arzuluyordu ama kişisel şartlarının elvermemesi sebebiyle katılamayacakları için müracaatta bulunmamışlardı.

Mavi Marmara’nın yolcu kapasitesinin yirmi katından fazla sayıda insan bu gemide yolculuk yapmak üzere müracaat etti. Dolayısıyla yolculuğu organize eden İHH görevlileri Mavi Marmara’ya sığdırılacak sayıda şahsın tespitinde hayli zorluk çektiler. 

Katılabilenler katılmak isteyenlerin çok az bir kısmını oluşturduklarından onlar gerçekte bu yolculuğa gönül verenlerin elçileri gibiydiler. Yani bu yolculuğun gönül yolcularının sayısı milyonları buluyordu.

Aslında istedikleri bir nimet, bir çıkar temini değildi. Çünkü katılacakları yolculuğun külfetli ve zor hatta riskli bir yolculuk olduğunu biliyorlardı.

Herkes heyecanlı bir şekilde ilerliyordu. Bu, tedirginlik ve ümidin iç içe girdiği bir heyecandı. Çünkü bir yandan Gazze’yle aradaki mesafe kısaldıkça yolcularda emanetleri sahiplerine ulaştırmanın ve mazlumlarla kaynaşmanın, kucaklaşmanın ümidi pekişiyordu. Bir yandan da siyonist işgalcilerin tehditlerinin dozu artıyordu ve kimse ne yapacağını bilmiyordu. Bu tereddüt ister istemez bir tedirginliğe sebep oluyordu. Ama hiç kimse işgal güçlerinin tehditlerinden korkmuyordu. Herkes onun bütün tehditlerine rağmen Gazze’ye uygulanan insanlık dışı ambargonun kaldırılması için kapıları zorlamakta kararlıydı. Ama hiç kimsenin işgalci siyonistlerle herhangi bir çatışmaya girme niyeti yoktu. Çünkü bu tamamen sivil bir eylemdi.

31 Mayıs’a girilmesinin ilk saatlerinde yani gece 24.00’ten sonra işgal gemileri tarafından taciz başladı. Tacizin başladığı sırada Mavi Marmara’nın da içinde bulunduğu Özgürlük Filosu “İsrail” kontrolü altındaki sahillere yaklaşık 120 mil uzaklıktaydı. İşgal yönetimi bir tatbikatı bahane ederek askeri kapalı alanı 60 mile çıkardığını açıklamıştı. Bu uygulama uluslararası yasalara aykırıydı. Ama buna rağmen Mavi Marmara işgalcilerin askerî kapalı alan ilan ettikleri bölgeye girmemek için yönünü güneye çevirdi. 

Buna rağmen işgal güçleri gemi daha uluslararası sularda iken saldırı gerçekleştirdiler ve on insanımızın şehit olmasına onlarca insanımızın da yaralanmasına neden oldular. Saldırı sabah namazı vaktinde başlamıştı. Hem denizden hem de havadan saldırı düzenlendi. 

Bu zulüm, vahşet ve katliam unutulmadı, unutulmayacak. Bu olay siyonist saldırganların vahşi yüzlerini bir kez daha dünyaya göstermiştir. 

Mavi Marmara şehitleri insanlık adına verilen bir mücadelede hayatlarını kaybetmişlerdir. Onları bir kez daha saygıyla anıyoruz. Yüce Allah kendilerine rahmet eylesin ve bizleri onlarla cennette buluştursun. 

Mavi Marmara gemisine yönelik saldırının ve gerçekleştirilen katliamın yıl dönümü münasebetiyle 31 Mayıs 2017 tarihinde İstanbul’da İstiklal Caddesi’nde “Özgür Kudüs Yürüyüşü” adıyla bir yürüyüş düzenlendi. Unutmamak gerekir ki bu yürüyüşlerin, bu mücadelenin amacı Kudüs’ün özgürleştirilmesidir ve Kudüs özgür oluncaya kadar da devam edecektir. 

Taziye: Gazetemizin Genel Yayın Yönetmeni Muhterem Kadir Demirel’in vefatı hepimizi üzdü. Yüce Allah’tan kendisine rahmet ve mağfiret ailesine ve tüm sevenlerine de başsağlığı diliyorum. 

Son bir hafta dünyada tam anlamıyla bir zirveler haftası oldu. 21 Mayıs Pazar günü Suudi Arabistan’ın başkenti Riyad’da normalde ABD ile Suudi Arabistan’ın organize ettiği ancak adına Amerika ve İslâm Ülkeleri Zirvesi denilen bir uluslararası toplantı düzenlendi. Ardından 25 Mayıs Perşembe günü Belçika’nın başkenti Brüksel’de NATO Zirvesi düzenlendi. Dün yani 26 Mayıs Cuma günü de İtalya’nın ev sahipliğinde G7 Zirvesi başladı. 

G7 ülkeleri dünya ekonomisinin %60’ına hâkim durumdaki zenginler kulübü. Bunlar da ABD, Kanada, İngiltere, Almanya, Fransa, İtalya ve Japonya’dan oluşuyor. 

İlki 1975 yılında Fransa’da düzenlenen G7 (yani Grup 7) zirvelerinin bu yıl kırk üçüncüsü, İtalya’nın Sicilya adasında yer alan Taormina tatil bölgesinde düzenleniyor ve iki gün sürecek. Yani dün başladı ve bugün akşam sona erecek. 

İtalya’daki toplantıya üye ülkelerin devlet veya hükümet başkanlarının yanı sıra toplantıda konuşulacak gündem maddelerinden dolayı Etiyopya, Kenya, Nijer, Nijerya ve Tunus gibi bazı üye olmayan ülkelerin devlet başkanları da çağrıldı. 

Fakat Ukrayna’daki tutumundan dolayı Avrupa ülkeleriyle ilişkilerinde sorunlu bir döneme girmiş olan Rusya, İtalya’daki toplantıya davet edilmedi. Bir dönem Rusya’yı da arasına alarak adını G8 olarak değiştiren ittifak Ukrayna meselesinden dolayı bu ülkenin üyeliğini askıya almış durumda. 

Devlet ve hükümet başkanlarının yanı sıra Dünya Bankası ve Uluslararası Para Fonu (IMF) başkanları ile BM ve Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü (OECD) genel sekreterleri de zirveye iştirak ediyor. Bu kişiler tabii küresel ekonomide ve uluslararası ilişkilerde önemli bir konumda olan kurumları temsil ettiklerinden zenginler kulübünün zirvesinde kendilerinin görüş ve tespitlerinden istifade edilmesi bekleniyor. 

Bu yıl ki G7 Zirvesi’nin ana gündem maddesinin terör ve güvenlik konuları olduğu ifade edildi. Bunda da özellikle toplantı öncesinde üye ülkelerden İngiltere’nin Manchester şehrinde bir konser esnasında meydana gelen ve 22 kişinin ölümüne 59 kişinin yaralanmasına neden olan patlamanın birinci derecede etkili olduğu belirtildi. Toplantıda üye ülkelerin teröre karşı bir ortak tavır sergilemesi ve ortak cephe oluşturmaları için görüşmeler yapılacağı, bunun da alınacak kararlara yansıtılacağı yapılan açıklamalarda dile getirildi. 

Zirvenin önemli gündem maddelerinden biri de Brexit’in yani İngiltere’nin Avrupa Birliği’nden çıkmasının uluslararası ekonomiye, küresel ticarete ve diplomatik ilişkilere ne şekilde yansıyacağı konusu. Çünkü bu zirve İngiltere’nin Avrupa Birliği’nden çıkma kararı almasından sonraki ilk G7 zirvesi niteliği taşıyor. 

Toplantıda Afrika konusuna ve Afrika ülkelerinde yaşanan geri kalmışlık sorununa özellikle yer verileceğine de dikkat çekildi. Bazı Afrika ülkelerinin devlet başkanlarının zirveye çağrılmasının amacı da Afrika hakkında yapılacak görüşmelerde kendilerinin görüşlerinden istifade edilmesi. Afrika’daki ekonomik geriliğin ve yoksulluğun ana sebebinin küresel emperyalizmin sömürgeci politikaları olduğu biliniyor. Ancak bugün küresel emperyalizmin başını çekenler Afrika’ya, siyah kıtada yaşanan sorunlara ve sıkıntılara bigane kalmadıkları havası estirmeye çalışıyorlar. 

Kuzey Kore’nin son dönemde artan balistik füze denemeleri, Ortadoğu’da yaşanan gelişmeler, mülteci sorunu, Rusya’nın Suriye ve Ukrayna’daki faaliyetleri gibi konuların da zirvedeki görüşmelerde ele alınacağı ifade edildi. 

Toplantının gündem maddelerinden biri de ev sahibi ülke İtalya’yı özellikle ilgilendiren, Akdeniz üzerinden devam eden düzensiz ve kontrolsüz göç ve bu göçün nasıl önlenebileceği konusu. 

Geçtiğimiz günlerde Katar Emiri Temim bin Hamd Ali Sani’nin ağzından İran’ı destekleyici açıklamalar yayınlandı. Tabii herkes şaşırdı. Emirin yardımcıları devreye girdi ve haberin Katar Haber Ajansı (QNA)’nın web sayfasında yayınlandığını, ancak bu sayfanın bilinmeyen bir grup tarafından hacklendiğini ve haberin bu yolla piyasaya sürüldüğünü belirlediler. Bunun anlaşılmasından sonra Katar Hükümeti İletişim Dairesi Direktörü Şeyh Seyf bin Ahmed Ali Sani yayınlanan açıklamaların Emire ait olmadığını Katar Haber Ajansı’nın sayfasının hacklendiğini ondan bu sayfada açıklamalara yer verildiğini duyurdu. Katar Haber Ajansı da derhal twitter hesabı üzerinden mesaj yayınlayarak sayfasının hacklendiğini, asılsız açıklamaları yayan haberlerin kesinlikle kendilerine ait olmadığını kamuoyuna duyurdu. 

Fakat buna rağmen bazı medya organları hemen mal bulmuş mağribi gibi iddialara sarılarak açıklamaların gerçekten Katar Emiri’ne ait olduğunu vurgulamaya çalıştılar. Bunun üzerine Katarlı yazar ve gazeteci Cabir El-Haremi bir açıklama yaparak iddiaların uydurma olduğunun kesinlik kazanmasından ve gerekli düzeltmelerin yapılmasından sonra bazı Arap televizyon kanallarının asılsız açıklamaları yayınlamalarının Körfez ülkeleri arasındaki birlik ve bütünlüğe darbe vurduğuna dikkat çekti. El-Haremi’nin açıklamasında özellikle Körfez ülkeleri arasındaki birlik ve bütünlüğe dikkat çekmesi bölgedeki birtakım televizyon kanallarının tutumundan rahatsız olduklarını gösteriyordu. 

Bu konu üzerinde durmamızın asıl amacı Katar Emiri’nin böyle bir açıklama yapmış olmadığı üzerinde insanları bilgilendirmek değildir. Son zamanlarda hackleme yahut birinin ismini kullanarak hesap açma veya web sitesi oluşturma yahut bilgi dağıtma yöntemleriyle insanlara özellikle de toplumda belli bir etkinliği olan kişilere söylemediklerinin söyletilmesi uygulamalarının çok yaygınlaştığına dikkat çekmektir. 

Günümüzde iletişim teknolojisi çok gelişti. Fakat bu teknoloji aynı zamanda yalan ve iftira araçlarının da çok artmasına ve gelişmesine imkân sağladı. Ara sıra bana şahsen tanıştığım bazı yazarlar hakkında “şöyle şöyle söylemiş” şeklinde bilgiler ulaşıyor ve “bu kişi bunları nasıl söyler?” diye sorular soruluyor. Kimden duyduklarını sorduğumda da bazen twitter mesajlarını, bazen facebook mesajlarını bazen de birtakım web sitelerini kaynak gösteriyorlar. Bu konuya açıklık getirmesi açısından başımdan geçen bir hadiseyi anlatmak istiyorum. Birkaç yıl önce kıymetli bir tanıdığım bana “twitterde şöyle şöyle mesajlar yayınlıyorsun; takip ediyorum” dedi. Şaşırdım; “ben asla öyle bir mesaj yayınlamadım” dedim. Sonra baktım biri benim adıma hesap açmış seçim propagandası yapıyor. Hemen bu hesabı kapatması için mesaj gönderdim. Ama kapatmadı ve bu kez twitterle bağlantı kurarak aylar sonra ancak o hesabı kapattırabildim. Ama bu süre içinde birçokları benim o mesajları gerçekten yayınladığımı zannetti ve bunun hesabını elbette Allah katında soracağım. O zaman bazıları “uğraşmana gerek yok bütün yazarlar için bu tür hesaplar açıyorlar herkes o hesapların o yazarlara ait olmadığını biliyor” diyordu; ama bazıları da o mesajların gerçekten bana ait olduğunu düşünüyordu. 

Bütün bunlara imkân veren iletişim teknolojisinin ve araçlarının kullanıldığı günümüzde “Ey iman edenler! Eğer bir fasık size bir haber getirirse onun aslını araştırın. Yoksa bilmeden bir kavme sataşırsınız da yaptığınıza pişman olursunuz.” (Hucurat, 49/6) emri daha bir önem kazanmıştır. Âyette “yoksa bilmeden bir kavme sataşırsınız...” diye hatırlatma yapılması bu tür haberlerin istemediğiniz, hoşlanmadığınız kişiler hakkında gelmesi durumunda da araştırılması, doğru bilgiye ulaşılması gerektiğini gösterir. Bazen insanlar hoşlanmadıkları kişiler hakkında onları zora sokan haberler gelmesi durumunda tasdik etmekten hoşlanıyorlar. Oysa yalan kimin hakkında ve kime nispetle söylenirse söylensin yalandır. Bir insanın kolay kolay söylemeyeceğini tahmin ettiğimiz bir sözün ona nispetle söylendiğini duyduğumuz veya gördüğümüz zaman mutlaka ihtiyatlı olmalı, herhangi bir düzeltme yapılması durumunda da düzeltmeyi dikkate almalıyız. 



.